Ундомиель Арвен Элрондовна : другие произведения.

Рамантычная казка

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:


Herr Mannelig herr Mannelig trolofven i mig
FЖr det jag bjuder s
е gerna
i kunnen vДl svara endast ja eller nej
om i viljen eller ej

Џ

   -Сонечны ты мой,- хлопец яшчэ раз перачыта? гэтую фразу ?слых. -Сонечны,- на яго твары заззяла промнямi усмешка. Ён лёг, заплюшчы? вочы i працягва? думаць...
   -Пан Юранд, пан Юранд!- у пакой уляце? хлапчук гадо? 14-цi, у прыгожым, але незвычайным адзеннi цёмна-сiняга колеру.
   - Чаго табе?- пан адкры? вочы, падня? галаву i незадаволена на яго паглядзе?.
   - Да вас прыйшлi. Кажуць, па дуды,-хлопчык замiнаючыся i чырванея адказва? гаспадару дома.
   - Ды ня?жо?- дзядзька нягучна i дастаткова саркастычна рассмяя?ся. Ён правё? рукою па сваiх густых цёмных валасах. Зрабi? сур'ёзны выгляд i сказа?: - Ну, вядзi ужо. Ды не забудзься на гарбату. I салодкага не шкадуй. Няхай госць есць на по?нiцу!
   Хлопчык накланi? галаву i выйша?. Пан Юранд уста? з ложку, схава? лiст i агледзе? пакой. Канешне, якi тут мог быць парадак?! Каля ложку ляжала дуда, на якой ужо з самага ранку спадар майстра музыцырава?. Яшчэ па?сюль ляжалi кнiжкi. Адгорнутыя цi з прыгожымi вышыванымi закладкамi, у маленькiх стопачках. Калi-некалi можна было знайсцi кускi дрэва альбо пустыя бутэлькi, пра паходжанне якiх пан Юранд i не памятава? увогуле. Шафа, якая стаяла за адкрытымi дзярыма, таксама была з кнiжкамi. Пан Юранд паглядзе? на свае адлюстраванне i крыва ?смiхну?ся. Простая кашуля, штаны. Ну якi ён пан? Тут ён за?важы?, што за дзярыма хтосьцi з'явi?ся. Потым пабачы?ся нос i гаспадар зразуме?, што гэта была дзя?чына. Яна прайшла трыху.
  -- А хто-небудзь тут ёсць?- i тут яна ледзь не падскочыла, калi на яе талiю паклалi цяжкую, сапра?ды мужчынскую, руку.
  -- Дзень добры, пан Юранд.
  -- Прывiтанне,- дзядзька за?смiха?ся шчыра i па-добраму,- гэта ты па дуды?
  -- Ты яшчэ жалейку мне у рукi не дава?. Якiя тут дуды?
  -- Гэта мы зараз,- Юранд нават не ста? працягваць, пасадзi? дзя?чыну на той самы ложак, а сам падыйшо? да вялiкага стала на якiм ляжалi розныя iнструменты. До?га шука?, а потым даста? прыгожую жалейку, якая зазяла чаро?нымi iскрынкамi ? промнях сонцу.
  -- Якая прыгажосць! -не хаваючы захалення сказала яна.
  -- Падабаецца?- задаволена спыта? хлопец.
  -- Так. Вельмi!
   Ён працягну? ёй iнструмент, укладваючы яго ? яе рукi. Яна пакорна ?зяла яго, нiбы вялiкую святыню i трымала некаторы час, не граючы. Дрэва было светла- карычневатым, але гэта нiбы бы? колер-хамелiён. Ён то падава?ся зусiм светлым, то зусiм цёмным. Срэбныя дэталi зiхацелi прываблiваючы не толькi узорам, але i фантастычнымi жывёлiнамi, якiя станавiлiся жывымi...
   Пасля некалькi хвiлiн яна паклала пальцы на дзiрачкi i паднесла жалейку да рта, i тут з яе палiлiся гукi цёплыя, захапляючыя, адносячыя кудысьцi...
   Гаспадар увесь час сядзе? каля яе. Ён усмiха?ся, а калi дзя?чына зайграла, то ён адчу?, што яго сэрца напа?няецаа нечым цёплым i салодкiм, нiбы сонца падаравала свiй праменьчык яму.
  -- Добры гук,- цiха сказала яна, быццам баялася спалохаць гукi, якiя працягвалi хавацца па пакоi.
  -- Дай мне,-адказа? ён i крану?ся яе пальца?, забiраючы iнструмент.- Якiя халодныя!
  -- Каханне не грэе!- засмяялася яна.
  -- Ну сапра?ды!- ён забра? жалейку, пакла? каля сябе i схапi? яе рукi. -Зараз стане цёпла...
   Яна засаромелася i крыху пачырванела:
  -- Дастаткова, я ужо...
  -- Не зараз гарбату прынясуць. Добрую, такую ты не спрабавала нават.
   Яна яшчэ больш стала чырванець:
  -- Я пайду, мне трэба.
   Юранд адпусцi? яе рукi. Яна правяла далонню па iм, але ён ста? адварочвацца.
   Яна схавала позiрк:
  -- Прабач мяне, сонечны...
   Потым паднялася i збiралася iсцi, але ён уста?, узя? жалейку i мо?чкi адда? ёй...
   Праз некаль хвiлiн гукi крока? згубiлiся у гуках дуды, якая плакала, але без слёз...
  -- Сонечны!- пачу? Юранд i паглядзе?. Стала яна з яго жалейкай, а па шчаке бегла вялiкая сляза... - Сонечны, я табе кахаю!- сказала яна i ?смiхнулася.
   У яго карых вачах запалiлiся агеньчыкi.
   - Кажаш, сонечны? Гэта ты для мяне адзiнае у свеце сонейка i iншага не трэба!- ён падня? яе высока-высока над галавой. Абня? моцна-моцна....
   I зараз ён не па?тарае магiчнае слова "сонечны", бо чуе яго некалькi раз на дзень. А з панскага дому чуецца музыка не толькi моцнай валявой дуды, але i трапяткой чулiiвай жалейкi...
 Ваша оценка:

Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"