Ундомиель Арвен Элрондовна : другие произведения.

Я видел...

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:


"Якщо можеш, завiтай до мене ти,

Якщо хочеш, спий моєї води,

Якщо вiриш, розкажи менi,

Про що ти мрiєш, коли живеш на самотi..."

Тiнь Сонця

   Калiсьцi, калi яшчэ сонца было блiзкiм да зямлi, калi вялiкiя зоры можна было браць рукамi, на полi-акiяне, на морй, на сiнем ляжа? камень. На камянi тым сядзе? сiвенькi старэнькi дзедзька i ён бая? казкi пра ?весь белы святочак... Гэтую я пачула менавiта ад яго...
   " А мой дзядзька дуднiк бы?".- напява? пан, гуляючы па лесе. Ён бы? сярэдняга росту. З кароткiмi цёмнымi валасамi, якiя ужо трыху пачыналi сiвець. Яго твар быз звычайны: звычайны нос з гарбiнкай, блакiтныя вочы, акуратна падстрыжаная барада. Але ж усё-такi было нешта асаблiвае, па якiм ты адразу мог сказаць, што прад табою пан.
   Ён напява? некалькi жарта?лiва, калi- некалi збiва?сяi пачына? пець адзiны куплет па некалькi разо?. Было бачна, што ён нешта шука?. Ён паглядва? на вялiкiя елкi i сосны, абхватва? iх рукамi, прыкладва? вуха, адыходзi?, глядзе? з боку, потым рабi? незадаволены твар i iшо? далей.
  -- Дзень добры, паночак, што шукаеш, можа дапамагчы табе чым?
   Пан паглядзе? на гаспадара голасу- гэта бы? маленькi дзядок з до?гай барадою i амаль адразу пазна?шы яго, пакланi?ся нiзенька да зямлi i прамовi? сваiм барытонам некалькi ветлiва, але ж i з пэ?най усмешкай:
  -- Дзень добры, гаспадар лесу. Дазволь знайсцi дрэва для iнструменту.
   Лясун хiтра-хiтра за?смiха?ся:
  -- Шукай i знойдзеш,- падмiгну? дзедзька, засвiсце? "ля соль ля фа фа" i знiк.
  -- Дзi?на!- працягну? пан.- Але чым ён мне дапаможа? Ээх,- i толькi ён гэта сказа?, як тут жа убачы? прыгожага зайца. Ён глядзе? на пана сваiмi чорнымi вачыма-бусiнкамi i нават не бая?ся. Пан бы? здi?лены i падыйшо? блiжэй. Заяц адскочы? i зно? ста? глядзець на яго.
  -- Нiчога сабе казачка!- пачуха? ён патылiцу,- а можа ты мяне кудысьцi адвесць хочаш? -здагада?ся дзядзька.
   Сапра?ды, некаторы час заяц вё? пана, а потым у адзiны момант знiк.
  -- Цуды... Насамрэч цуды,- працягва? здi?ляцца пан.- А што будзе далей? Бо тут жа нiводнай елкi няма...
   Але цуды не заста?лялi сабе чакаць. Дзесьцi сярод зяленых галiнак ён за?важы? шэры мех, а потым убачы?, што на яго глядзяць два жо?тых вока. Гэта бы? сапра?дны во?к. Малады, не хворы i пан ад нечаканасць нават спрабава? дастаць з бота невялiкi кiнжал. Але во?к глядзе? на яго i быццам бы усмiха?ся. Пану нават стала сорамна, але глядзець варожа ён не пераста?. Нават увесь шлях з iм трыма?ся дзесьцi падалей. А во?к за?смiха?ся i потым таксама знiк.
  -- Куды ж яны мяне вядуць? Ну, дзядзька-лесавiк, заводзiш мяне тут, потым я як табе свае байкi раскажу, дык да наступнага дударскага фэсту хопiць,- з усмешкай прамовi? пан.
   I тут перад iм з'явiлася рыжая, амаль чырвоная лiса. Яна сядзела перад iм i хiтра глядзела, нiба дзя?чына, амаль пыталася : "Ну, панiч, пойдзеш?". Пан сам за?смiха?ся, хiтра-хiтра падмiгну? i сказа?:
   - Ну пайшлi.
   Лес гуча? у ветрыку, пад нагамi шуршала трава i лiсце. Водар свежай травы разносi?ся па лесе, але не было часу яго удыхаць. Яны iшлi, бешлi, зно? iшлi, а потым лiса знiкла у прыгожай квецiстай зелянiне. "Ну, чым чорт не жартуе",- падума? пан, удыхну? i пайшо? за ёю....I бы? зачараваны. На сонечнай палянцы, пад вялiкай сасной сядзелi розныя жывёлы. Яны смешна глядзелi на чалавека, ма?ля?: "Ну што, панiч?!" i ад нечаканасць ён амаль не прысвiсну?. Але больш яго здзiвi? прыгажун-лось якi лянiва нешта е?. А на яго спiне сядзе? лясун.
  -- Ну, пан, цi задаволены ты?
  -- Так, дзедзька, але ж я так i не знайшо? тое, што шука?.
  -- Як не знайшо??
  -- Ну вось,- ён правё? рукамi i зрабi? твар чалавека якi нiчога не разумее.
  -- А паглядзi сабе пад ногi!
   Пан нахiну?ся i тут убачы? ствол елкi. Такi якi i шука?. Ён нават надзьму? шчокi. Потым патрыма? ствол ля вуха i цiха сказа?:
  -- Гучыць...
   Лясун за?смiха?ся:
  -- Ну што, пан... Пан Сасно?скi,- працягну? лясун з усмешкай, паглядваючы на вялiкую сасну над сабой,- я выкана? тое. Аб чым ты мяне прасi??
  -- Канешне! Дзякуй, дзядуля,- горача сказа? ён.
  -- Ну тады не забывайся на ?сё, што здарылася.
   I толькi пан паспрабава? нешта сказаць, як зно? з'явi?ся на тым жа месцы, дзе упершыню пабачы? дзеда.
   - Ня?жо нiчога не было?- дума? ён. Але у яго руцэ бы? ствол елкi. - Неее... Не пабачылася,- ён за?смiха?ся, потым громка рассмяя?ся i крыкну?:- Дзякуй, лясуун!..
  
   Iнструмент атрыма?ся добрым i гучным, а калi пан Сасно?скi паспрабава? сыграць "ля соль ля фа фа" то ? яго нарадзiлася песня аб яго прыгодах. Ня?жо вы не памятаеце? A vis lo lop- я бачы? зайца, во?ка i лiсу... Хто ведае, можа наступны раз пашчасцiць i вам?..
  
 Ваша оценка:

Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"