Забойства на старой багніцкай дарозе (Забойства ў Голуэі: Хэйс і Лайанс №1) Дэвід Пірсан
1
Фруктовы пірог
Макс Рамшор спусціўся па апошніх прыступках лесвіцы, цяжка дыхаючы. Ён вываліў на падлогу масіўную кардонную скрынку, пацёр спіну і ўздыхнуў. «Колькі яшчэ скрынь на вашым гарышчы?»
Лібі засмяялася. «Я папярэджваў, што ў мяне шмат чаго».
«Вы не жартавалі. Я думаў, што ты павялічыўся, калі пераехаў у Эксем».
«Вы павінны былі бачыць, колькі я выкінуў. змяшчае скрыні поўныя важныя рэчы...
Яна перапынілася, калі Макс адкінуў вечку са скрынкі. «Мяккія цацкі? Сапраўды?
— Яны належаць Роберту.
«Чаму яны ў вас на гарышчы, а не ў яго?»
Лібі выкруцілася. «Я не дадатак, што ён яшчэ сказаў Сары пра іх».
«Ваш сын ужо некалькі жанчын. Я б падумаў, што час яму прызнацца і забраць свой… э-э… цацкі». Макс трымаецца на права падбітага тыгра. Аднаго вока не было. «Я падазраю, што гэты бачыў эксшн і пакатаўся ў пральнай машыне?»
Лібі дастала цацку і акуратна засунула яе назад у скрынку. «Роберт паабяцаў прыйшоў сёння ў дзень, каб мне прыбраць катэдж». Яна няўцямным жэстам абвяла малюсенькую пляцоўку. «Ён думае, што я вельмі старая і нямоглая, каб сабраць свае рэчы і пераехаць да вас...» Яе голас сціх, калі яна схілілася да Макса, які прысеў, каб перабіраць цацкі, кнігі і футляры для кампакт-дыскаў. . Яна выхапіла з яго рук мяккую кнігу ў сіняй вакладцы і адчыніла яе. «Ён карыстаўся гэтым, калі вучыўся ў пачатковай школе. Глядзі, малюнак яго сястры».
«Люблю касічкі Алі».
«Ёй павінен быў быць каля пяці, калі ён гэта зніжаў. Яму было восем».
Макс засмяяўся. «Для бухгалтара нядрэнны твор».
Лібі ўстала. «Нягледзячы на гэта, я не магу захаваць усё. Я пачынаю ўсё папярэдні, калі мы пажэнімся, і Роберту трэба будзе вырашыць, што рабіць са сваімі рэчамі. Скажу табе што, я вазьму адну з тых скрынак памяці для рэчаў, якія, хачу захаваць, а астатняе ў першую чаргу ад яго».
«Маленькі».
— Ну, сярэдняга памеру. Калі рэчы не прымаюцца, я адпушчу іх».
Макс адсунуў скрыню ў бок і зноў падняўся па лесвіцы.
Лібі зноў паглядзела на малюнак, і яе жывот перавярнуўся. Яна пазнала гэты ўкол трывогі. Але быў дарослым і разважлівым, і Лібі падабалася, што яна займаецца дабраахвотніцкай працай, але Паўднёвая Амерыка з'явілася так далёка.
Нават вяселле Роберта і Сары не змагло завабіць Алі працу, і, добрая з яе апошнім электронным лістом, яна не вернецца ў хуткі час. Яна была цалкам занятая сваёй добраахвотнай працай, і калі б нерэгулярныя электронныя лісты, якія яна дасылала на працу, Лібі заходзрыла б, што яна страціла цікавасць да сваёй сям'і. Ці прыедзе яна нават на вяселле Лібы?
Магчыма, гэта была віна самай Лібі. Поўная рашучасць не сціскаецца на Алі, яна паставілася да свайго вяселля лёгка, растаўчы, што гэта будзе толькі хуткая справа ў ЗАГСе. Ёй было цалкам дастаткова "наваротаў" да шлюбу з яе першым, памерлым, мужам, Трэварам, і паглядзіце, чым гэта абярнулася; ён быў патрэбным і кантралюючым, і быў глыбока ўцягнуты ў адмыванне грошай для банды злачынцаў.
Не, другое вяселле Лібі не было зусім падобным да першага.
Яна зачыніла кнігу і паклала назад у скрынку. Яна нават сама не прызнавалася, як сумавала па дачцэ. Каб адагнаць знаёмую суму хвалы, яна праслізнула ў сваю спальню, каб знайсці на сваю вясёлую сукенку. Вяселле было ў ціхім, але гэта ўсё роўна была нагода для новага ўбору. Цёмна-сіняя шаўковая сукенка да каленяў з узорам ярка-чырвоных макаў вісела за дзвярыма воблакам ахоўнага пластыка. Яна нават купіла капялюш і чырвоныя туфлі і прыгатавала торт. Нешта адпаведнае для восеньскай вяселля, магчыма, з ягадамі бузіны.
Задаволеная ўсмешка расплылася па яе твары, яна крыкнула Максу: «Кубак гарбаты?» і збег па лесвіцы катэджа. Мядзведзь, вялікая аўчарка, падняў галаву са скрыні, які дзяліў з Фузі, яе мармеладным катом. Спадзяваўся, як заўсёды, на прысмакі. «Без шанцаў. Ты пасляш таўсцець». Цяжка ўздыхнуўшы, Мішка заплюшчыў вочы і зноў заснуў.
Шыплі, выбраны ўсыноўлены Максам спрингер-спаніэль, імчаўся кругам па садзе. Лібі змагалася, што ён працуе больш шырокага хвалявання. Ён праяўляў сябе як таленавіты сабака-шукач, і неўзабаве Макс перадаў яго дрэсіроўшчыку-спецыялісту, каб ён адтачыў свае навыкі і навучыўся быць спакойным. Нядаўнія спробы палепшыць сваю палітыку, наведваючы разам з ім заняткі па паслухмянасці, былі толькі нязначнымі вынікамі, і Лібі не падавала вялікіх надзей.
Яна шчасліва корпалася на сваёй кухні, наліваючы гарбату, якую аддаваў перавагу Макс, у чайнік. Калі яна гатавала сабе гарбату, яна ляніва трымалася пакуначкаў. Адкрыўшы форму для пірага, яна адрэзала кавалак фруктовага пірага, а потым адрэзала траціну. Макс не мог выстаяць перад яе хатнім пірагом, і яна заўважыла, што ў гэтыя дні яго кашулі былі крыху больш цеснымі на грудзях.
Лібі абаперлася на прылавак і палюбавалася пакоем. Калі яе нарэшце пасялілі ў старым сядзібе Макса, ёй не хапае Мендзі, яе кватаранта, якая планавала застацца на некаторы час, зняўшы маёмасць па танных арэндзе, пакуль яна і Лібі працягваюць адтульваць шакаладны бізнес. Яна не магла завяршыць нацыянальную кухню, якая спраектавала сама. Пасля смерці мужа яна выдаткавала ўсе грошы, якія ў яе былі, уключыўшы ўсе найноўшыя кухонныя прыстасаванні, каб павялічыць яе пабудаваць свой бізнес па вытворчасці пірожных і шакаладу.
У канцы рэшт, у яе новым доме будзе добрае месца для яшчэ большай працоўнай прасторы. Яна пагартала глянцавы каталог; адзін з кучы, якую яна назапасіла. «Магчыма, дзве выдатныя печы», — разважала яна, дастаўляючы Максу чай і пірог. Але спяшацца не было куды. Крок за крокам. Выйсці замуж за Макса было важна.
OceanofPDF.com
2
Кава
Позняе восеньскае сонца аблівала старажытныя камяні замка Данстэр у Эксмуре асноўным ззяннем. Унутры панавалі мір і спакой. сайт так падабаецца Марджэры Халфстэд. Яна ссунула пару цяжкіх ачкоў далей уверх па носе, асцярожна, каб не смазаць лінзы, і мацней схапіла маленькую мяккую шчотачку. З задаволенай усмешкай яна заўважыла стук заручальнага пярсцёнка аб дрэва і ўдыхнула лёгкае, трохі затхлае паветра.
У атаках грозных партрэтаў чужых продкаў яна парадавала сябе як дома. У тыя дні, калі яна працавала валанцёрам Нацыянальнага фонду, яна марыла жыць у гэтым замку на вяршыні пагорка, з выглядам на пагоркі і далей Заходняга Сомерсета. Вы нават маглі зірнуць на мора - ну, Брыстальскі канал - калі вы глядзелі ў правыя вокны.
Яе муж, Уільям, быў тут з ёй сёння. Бязладна напяваючы, Марджэры выбралі са стоса яшчэ адну кнігу. Пяшчотным, адпрацаваным рухам запясця яна выпусціла з верхняй часткі старонак пыл, які заставаўся за год. Пылкі танчылі ў выпадковым сонечным промні, нарэшце непрыкметна спаўшы на падлогу. Ці можа быць лепшы спосаб выхаду на дзень? Марджэры зірнула на Уільяма. «Цікава, чаму выціраць пыл са старых кніг у вялікім доме такое нетраў, калі…»
«Калі дома клопатаў», — бясплатна Уільям. Яны часта заканчвалі фразы адной адной. Наврад ці пасля, пасля сарака гадоў шлюбу. «Шлюбная асалода», — назваў гэта Уільям.
«Птушыныя птушкі», — называў іх бацька шмат гадоў таму.
Пэндзаль Марджэры лунаў у паветры. Яна часта выконвае задачы, што бацька меў справу пад гэтым.
Яна ў думках паціснула плячыма і працягнула працу. Уільям ніколі не падпаліў свет, але ён быў цвёрдым, надзейным мужам. разумеў жаданне жонкі па-вялікаму дому, які яны не маглі б сабе зразумець, і ўклаў грошы. На новае месца не хапала, але планавалі будаваць. Вялікая гасцёўня з вокнамі ад падлогі да столі, каб Марджэры магла глядзець на сад, і яшчэ адзін пакой наверсе для шыцця. Заўважце, што некаторыя суседзі былі не вельмі доўгія. Місіс Whatshername далей па дарозе сказаў, што яна будзе пярэчыць і спыніць адмову на планаванне.
Уільям разбярэцца. Ён прыдумае спосаб. Марджэрызіла ўзнагародзіла Уільяма ласкавай усмешкай. Надзейнасць; вось што ёй больш за ўсё падабалася ў мужа. Калі вы ведалі колькі гадоў, вы маглі б яму давяраць.
Стук абцасаў па дрэве парушыў спакой, калі незнаёмка, маладзейшая жанчына, на выгляд у яе было каля сарака, уварвалася з калідора, паспешліва мармычучы: «Вельмі шкада ўмешваецца». Місіс Мофат, ахмістрыня, паслаў мяне сюды. Яна сказала, што вы пакажаце мне вяроўкі. Бачыш, я тут першы дзень. Я Анабель». Яна заззяла і працягнула руку.
Марджэры стрымала грымасу. Пазней яна падыме пытанне аб правільнай абутку на плоскай падэшве. Нават тыя жудасныя красоўкі, якія насіла моладзь, больш падыходзілі б, чым начышчаныя боты гэтай жанчыны з вострымі насамі. Яна паспрабавала быць міласцівай, адклаўшы пэндзаль, каб паціснуць жаночую руку. — Калі ласка, Анабель. Анабель, што гэта было за імем?
Уільям міргаў за акулярамі ў рагавой аправе. — Хутка забярэш рэчы. Я Уільям, а гэта мая жонка Марджэры. Яна галоўная, калі справа даходзіць да ўборкі».
Скура на твары Марджэры нацягнулася; — прагучаў ён, як клюнуты муж. «Уільям звычайна наведвальнікаў па замку, але мы зачыненыя з кастрычніка па люты. Пускаецца толькі некалькі загадзя арганізаваных груп». Яна кінула позірк на мужа. Не ўхвалялі і пазасезонныя экскурсіі, бо яны парушалі зімовы спакой замка.
Уільям не слухаў. Яго вочы былі на сцеблах, утаропіўшыся на незнаёмца. Марджэры загаварыла гучней. «Хутка тут будзе спецыяльная вечарына з вучняў мясцовай школы. Уільям будзе весці экскурсію, але тым часам...
«Я думаў, што дапамагу з уборкай», — адкашляўся Уільям. «Шмат спраў».
Марджэры кіўнула. «Чым больш, тым лепш».
«Шмат рук робіць лёгкую працу».
«Ні адзін чалавек не з'яўляецца востраў...» Марджэры перапынілася. Навічка кусала вусны дробнымі белымі зубамі, нібы стрымліваючы хіхіканне. Раз'юшаная, Марджэры прайшоў доўгі і кароткі ўдых. Як смее гэты прышэлец смяяцца з імі?
Яна прыжмурыла вочы, падводзячы Анабель. Амаль прыгожая, за выключэннем гэтага кірпатага носа. Каштанавыя валасы ў прыбраным карэ цалкам падыходзяць. Шырока расплюшчаныя блакітныя вочы, колер таго самага дарагога швэдры - нарэшце, не кашмір, які трэба прыбраць? Пара прыгожых джынсаў добрага крою. Марджэры пагладзіла сваю махры на месцы і панюхала. «Ці далей вам фартух?»
Анабэль кіўнула. «Не тое, каб мне гэта трэба, сапраўды. Гэта мая самая старая вопратка. іншым, Моісфат сказала, што вы можаце піць выпіць кубак кавы. Ці магу я даць вам адзін?
Уільям паглядзеў на гадзіннік, які падарыла яму Марджэры на мінулы дзень нараджэння. Нічога высокаэфектнага - трывалы, надзейны брытанскі гадзіннік. Ён засмяяўся, крыху гучна. «Тут адпаведна, кава. Я не магу прынесці сюды, вядома, але я пайду з вамі, пераканайцеся, што вы знайшлі цукар. Ты ідзеш, дарагая?
Марджэры пахітала галавой. «Я скончу тут. Вы ідзіце».
Ужо быў у яго дарозе: «Печыва схавана ў шафе справа…»
Голас яго сціх. Марджэры, адна ў раптоўнай цішыні, паклала мову, паклала на месцы толькі што выцертую пыл кнігу і пацягнулася да выніку.
Уільям і Анабель вярнуліся, балбатаючы, як старыя сябры. Марджэры пстрыкнула кнігу з большай сілай, чым звычайна. У жаху яна ўбачыла, як адна старонка ўпала на падлогу. Яна ніколі раней не пашкоджвала маёмасць замка, нават за ўсе тыя гады, што працавала валанцёрам. Яна кінула насцярожаны позірк на Анабель, але маладая жанчына была вельмі занята слуханнем Уільяма, які паслядаў ёй пра замак, каб заўважыць. Марджэры сунула старонку назад у кнігу.
Уільям таксама не заўважыў. Ён прамяніўся сваім спадарожнікам, правадзячы рукой па рэдкіх сівых валасах. Марджэры ўспомніла, калі ў яго на лбе распускалася светлая чэлка. Гэта было некалькі гадоў таму, цяпер. Тым не менш, ён добра пастарэў.
Вочы Анабэль бліснулі. «Я вельмі рады быць тут. У школе я люблю гісторыю, але заміналі іншыя рэчы. Жыццё».
Цікаўнасць выклікала цікавасць Марджэры. «Сям'я?» — прапанавала яна.
«Усяго адзін сын. Цяпер яму трынацца, і мне пара вярнуць сваё жыццё. Ведаеш, я ўдава. Мой муж загінуў у аўтакатастрофе, калі Джэймі было пяць». Рукі Аннабель былі сціснутыя.
Галава Уільяма спачувала, а Марджэры праглынула. «Напэўна, гэта было цяжка». Яна зроблена паўзу. «Ваш вільны сын быць для вас вялікае суцяшэнне».
Анабель усміхнулася і пачала выціраць пыл з кніг. 'Ён ёсць. ён выдатнае дзіця, але дзіця не тое самае, што муж. Я страшэнна сумую па яго бацьку».
Марджэры нязграбна закашлялася, ёй ніколі не было зручна займацца асабістымі справамі. Адкуль яна магла ведаць, што сказаць? «Цяпер табе час запусціць гэтых студэнтаў, Уільям. Бог яго ведае, чаму місіс Мофат робіць толькі адмысловае мерапрыемства для іх». Яна панюхала. «Здаецца, вы сказалі нешта пра экзамены па гісторыі?»
— Цалкам правільна, дарагі, але я не магу стаяць тут увесь дзень. Мы адбываецца з сучаснай кладкі дварэцкага, каб студэнты маглі абрабаваць маўленчую трубку». Любімая асаблівасць замка, трубка выконвала дварэцкаму размову з кухонным персаналам унізе, у пакоях для прыслугі. — Потым я праўду іх па астатняй частцы замка, а пасля сканчу віктарыянскім чаяваннем. Місіс Форэст прынясе торт».
Марджэры вагалася, усе рэшткі яе ранейшага задавальнення былі знішчаны прыходам Анабэль. Яна не стала б больш часу з гэтай прыгожай маладой жанчынай, калі б магла палепшыць. Яна паклала пэндзаль у сумку. «Я дапамагу свайму мужу, калі ты згодны застаўся тут». Яна была б рада далучыцца да экскурсіі, і кавалак торта Лібі Форэст падышоў бы ёй як раз.
Уздымаюцца падлеткавыя цэлы запоўнілі малюсенькую кладку дварэцкага. Яны шаргалі, хіхікалі і - Марджэры панюхала паветра - перадаваў вецер. Яна зморшчыла нас. Высокі хлопец, які ўзвышаўся над сваімі таварышамі, непрапарцыйнага росту цудам падтрымліваў прывядзенне шкілетаў, нахіліўся, каб прытуліцца ротам да гутарковай трубкі, і зрабіў перабольшаны акцэнт вышэйшага класа. 'Прывітанне. Хто там? Я кажу ад імя містэра Хэдака, дварэцкага. З кім я размаўляю?»
Далёкі, ціхі голас напоўніўся пакой. «Эльсі». Я пакаёўка.
Уільям прашыпеў хлопца на вуха: «Выкарыстай свой сцэнар».
З ружовым тварам, калі ён змагаўся са вядомай хіхікаць, малады чалавек выцягнуўся з кішэні скамечаны аркушы ў лінію. «Я хацеў бы пагаварыць з кухарам».
Голас адказаў: «Ой, баюся, яна выйшла». Ці магу я ўвогуле павялічыць?
Маргеры падняла брыво. Яна ведала гэты голас. Берыл Найтынгейл, сяброўка-добраахвотнік, была нясмелай маленькай жанчынай, а Марджэры не абрала яе на акцёрскую ролю. Яна меркавала, што Уільям думаў, што робіць ласку Бэрыл. магчыма, ён мае рацыю. Бэрыл сёння гучаў незвычайна ўпэўнена.
Пакуль студэнт працягваў чытаць са сваім выбарам, Уільям прашыпеў на Марджэры. «Я раздаў некалькі раздатачных матэрыялаў у машыне. Вы можаце прыняць тут? Адпраўце ўсе ўнізы на старую віктарыянскую кухню, калі яны тут скончаць. пасля я зраблю экскурсію па замку. Я даў ім карты».
«Н-но», — хацелася запярэчыць Марджэры. Яна ненавідзела мець зносіны з наведвальнікамі, а са школьнікамі было горш за ўсіх, але яна спазнілася. Уільям ужо пайшоў.
Падлетак, забаўля працягваў гаварыць праз трубку. «Містэр Хадок, дварэцкі, жадае пацвердзіць меню сённяшняга абеду».
Меню амаль згубілася ў радасным фармаце яго таварышаў. Марджэры чула, як Бэрыл пералічвала складаныя стравы, ад супу з курапатак і ракаў у гаршку да шатландскага вальдшнэпа. Яна пачала думаць, што каталог ніколі не скончыцца. Бэрыл падабалася галоўная роля. Нарэшце літанія падышла да канца: «... і каралева пуду...»
Бесцялесны голас раптоўна змоўк. — крыкнуў малады чалавек у гутарковую трубку. 'Прывітанне. Вы там?
Больш цішыні.
Марджэры ступіла наперад. «Часам ён блакіцца. Паспрабуйце дзьмуць у трубку».
Хлопчык пыхнуў, і прылада выдала гучны малінавы гук, але адказу не было. Пакаёўка, якой, пайшла.
«Правільна, няважна». Маргеры праглынула. Яна не ўмела абыходзіцца з групамі студэнтаў. Яны наступілі яе нервавацца. Яна пастукала аднаго з хлопчыкаў па плячы. — Ты падымаўся са мной наверх. Вы можаце тузаць званок, пакуль спускаюцца ў пакет для слуг, знайдзіце нумар званкоў на сцяне і чакайце. Містэр Халфстэд далучыцца да вас.
«Яны пазіраць унізе? Як у абацтве Даўнтан?
«Дакладна».
Марджэры паднялася да спальні, цягнучыся за сабой узбуджанага падлетка. У яе балелі калені.
Калі адна нага дасягнула лесвічнай пляцоўкі, у замку прагучаў адзіны крык. Яшчэ адна валанцёрка, буйная жанчына, высунула галаву з суседняга дзвярнога праёму. Акуратныя чорныя валасы абрамлялі яе твар. Яе блузка была прынтавана яркімі завіхрэннямі, ад якіх у Марджэры закружылася галава. «Што гэта?»
«Вечарынка школьнікаў».
Чарговы крык перараваў. Позіркі дзвюх жанчын сустрэліся. Не вядома ні большага слова, Марджэры павярнулася і, забыўшыся на свае балючыя калені, пабегла ўніз па лесвіцы ў пакой для прыслугі.
Яна ўварвалася ў старую кухню, малады хлопец побач. Уільям ужо быў там, схіліўшыся, зазіраючы за вялікі стол з металічнай стальніцай, якая дамінавала ў цэлым.
Маргеры прасунулася міма гурта школьнікаў. «Што гэта?»
Яе муж выглядае кожны дзень свайго ўзросту, паварочваючы да жонкі попельна-белы твар. «Гэта… яна…»
Але Марджэры, заціснуўшы косткі пальцаў у рот, каб заглушыць крык, ужо бачыла нерухомае цела Бэрыл Найтынгейл.
OceanofPDF.com
3
Ананасавы пірог
«Час ехаць у замак Данстэр». З галавой, усё яшчэ з'явіліся планы на новую кухню, Лібі адагнала ад свайго фіялетавага Сітраена двух узбуджаных сабак: «Але я не вазьму іх са сабой».
Макс, сціраючы пыл са свайго старажытнага мехаватага карычневага джэмпера, прадставіў прытворна здзіўленую твар. «Але ім гэта спадабалася б. Усе гэтыя прывабныя пахiльнiкаў».
'Дакладна. Мядзведзь будзе ганяцца ўверх і ўніз па лесвіцы і скакаць па лесе, а Шыплі пяройдзе ў рэжыме сабакі-шукача і палохае ўсіх дабраахвотнікаў. Ён будзе брахаць як вар'ят, калі некаторыя падазроны пах».
«Гэта праўда, што ён не зусім навык сказаць толькі за адным пахам за раз. Магчыма, ён высока стары, каб вывучаць новыя трукі. Мы просім ад яго вельмі шмат?»
«Мы ведаемся. Яму проста патрэбны час. Спрынгер-спаніэлі сумна вядомыя тым, што скачуць, але яны вельмі разумныя». Лібі разглядала бурботныя карыя вочы Мішкі. — Не тое каб ты не такі ж разумны, Мішка, — дадала яна, выцягваючы з кішэні пачастунак. «Ты як зайздроснае дзіця».
— Добра, што мы вельмі старыя, каб мець праблемы з дзецьмі, — пашкадаваў Макс. «Хопіць праблему мець справу з трыма, якія мы маем паміж намі, плюс сабакі. І Фузі, вядома. Нельга забываць пра котку, нават калі яна ўвесь дзень у вашым шафе для вентыляцыі. Я спадзяюся, што яна лічыць маім жаданым».
«У любым выпадку». Лібі была цвёрдая. «Калі вы сёння зноў прыгледзіце за сабакамі, я адвязу торт у замак Данстэр і вярнуся на абед. Цяпер вы можаце даставіць Шыплі да колеру». Яшчэ адной прычынай ваш сабака дома стаў торт. Тры пласта, са лёдам, з прэсным ананасам у віктарыянскім стылі наверсе - што гэта за віктарыянскі рэч з ананасамі? Ужо адзін салодкі пах зводзіць чалавека з розуму, калі не лічыць праблему са здароўем і бяспекай, звязаных з падпусканнем жывёл да месцаў грамадскага харчавання.
«Ах, абед». Макс пацёр жывот. — інакш, я знайшоў рыбалоўныя снасці ў вас на гарышчы. У Роберта, я ўсім?
«Не мой, гэта значыць. Вы гэтага хочаце?»
— Не, але ўбачыўшы гэта, я задумаўся. Ёсць мясцовы клуб. Раней у нас былі спаборніцтвы, але гэта ўсё стала крыху брыдка. Вы не вынікалі, таму што гэта было незадоўга да таго, як вы прыехалі ў Эксхэм, але было нейкае дрэннае адлюстраванне. Людзей абвінавачылі ва ўзважванні вагаў».
«Сапраўды? Навоштасьці каму так клапаціцца пра рыбалку?»
«Вы б зьдзівіліся. Я проста падумаў, што магу зноў заняцца гэтым».
Лібі засмяялася. «Добрая ідэя. Гэта ўтрымае цябе з-пад маіх ног. Ці не так згадваюцца старыя сямейныя пары?»
Яна сяла ў машыну і пахала на развітанне ў адчыненае акно, завярнуўшыся за вугал дарогі, гледзячы ў люстэрку, як Макс і сабакі зніклі з поля зроку. У люстэрку адбілася яе недарэчная ўсмешка. Задаволенасць. Вось што яна адзначыла. Ёй спатрэбіліся месяцы - амаль гады - каб адбылося, што шлюб з Максам неабавязкова будзе азначаць страту незалежнасці. Ёй было няёмка ўспамінаць, як яна хісталася і вагалася, і рабіла ўсё магчымае, каб прагнаць Макса. Нарэшце, усвядоміўшы, што страціўшы яго, калі не прыме атрымаецца, яна нанесла яму прапанову.
Яны спланавалі цырымонію і паказалі ў ЗАГС, каб змаглі ажаніцца, калі захочуць. Спяшацца не было куды. Вяселле яе сына Роберта скончылася драмай, але Лібі выпусціў мерапрыемства як мага цішэй, а Макс ненавідзеў любую мітусню. Ён уздыхнуў з палёгкай. «Калі ты дадатковы, што гэта тое, што чагош, мне гэта падыдзе. Мы самі пойдзем у ЗАГС і зробім акт. Яны даюць сведак».
«Упершыню ў маім жыцці, — прызналася Лібі сваёй сям'і Анжэле, — я не прымаю ніякай цаны зрабіць тое, што хочаце іншым. На апошні я вольны».
Анжэла, якая ўжо засталася ўдавой, выглядала засмучанай. Пакуль Лібі ехала, яна ў думках праглядала спіс знаёмых мужчын, уважаючы, ці падыдзе хто-небудзь для яе сябра. Магчыма, Олівер, які вучыўся з Максам у школе? Або Рэг, афраамерыканскі баскетбаліст, які прыехаў у Эксхэм пры скасаце. Ён забаўляўся з халоднай і кватаранткай Лібі, Мендзі, але гэтыя адносіны сапса адбыліся. Рэгу было за трыццаць, у другой пасярэдзіне паміж Мендзі і Анжэлаем, але, магчыма, Анжэла захацела ў хлопчыка-цацачку?
Сонечны прамень прабіўся праз познія восеньскія хмары, даўшы Лібі ззянне дабрабыту. Яе сваё шчасце прымусіла яе жадаць тое ж для ўсіх, але яна старалася не ўмешвацца ў жыццё іншых людзей. У яе было разумнае меркаванне пра бізнес з пірожнымі і шакаладам, а таксама пра прыватнае партнёрства, якое яна ўстанавіла з Максамам. Анжэла была шукаць свой шлях наперад.
Лібі змяніла перадачу. З іншага боку, было б прыемна бачыць Анжэлу шчаслівай. Магчыма, яна магла б паспрабаваць спаткацца ў інтэрнэце?
Фіялетавы «Сітраен» завішчаў і спыніўся. Замак Данстэр ажывіўся. Паліцэйская машына з успыхваючымі сінімі агнямі заблакіравала праезд, а фігуры ў белым адзенні мэтанакіравана рухаліся вакол увахода, замацоўваючы дарогу паліцэйскай стужкі.
Лібі пазнала месца злачынства, калі ўбачыла яго. Яна вылезла з Citroen, пакінуўшы груз з тортам, жадаючы больш, але пачула рэзкі голас. «Пачакай там». Знаёмая, непажаданая пасада паліцэйскага канстэбля Яна Сміта падняла тоўстае цела з папярэдняга сядзення паліцэйскай машыны.
Яго маленькія вочкі былі ўкручаны ў кропкі злога святла, і ў Лібі сціснулася сэрца. Яму яна ніколі не падабалася. Па-першае, ёй удалося раскрыць некалькі расследаванняў забойстваў, размешчаных ПК Сміта і яго калег з яйкамі на тварах. некаторыя ў паліцыі таксама прызвычаіліся да таго, што Лібі бачыла, і паказвалі ёй разумную долю павагі. Гэта дапамагло таму, што вопыт Макса як эфектыўнага кансультанта, які часта каштуе на сайце, быў каштоўным для мясцовай паліцыі. Нядаўна, калі статус Лібі і Макса ў якасці прыватных наступных набыццяў моц, яны запрасілі прайсці апошні тэрмін у паліцыі, які стаў расцягнуты. Іх адну пісну апісалі як цывільных наступных. Больш за тое, яны атрымлівалі грошы за працу.
ПК Сміт быў катэгарычна не згодны з палітыкай пускання «маглаў» на расследаванне. — Прабачце, міс Форэст. Не ў гэты раз». Ён выглядае так, быццам не мог размаўляць з Лібі цывілізавана.
«На самай справе, у мяне са сваімі службовымі значкамі».
Яна трымала свой голас прыязна і старалася не выглядаць самазадаволенай, выцягваючы ламініраваную праблему, але губы Сміта выразна паказалі, што яна пацярпела няўдачу. «Вы яшчэ не ўдзельнічаеце ў гэтым».
У Лібі пачасціўся пульс. Яшчэ не ўдзельнічаеце? такім чынам, яна магла быць? Яе страўнік скруціўся, і яна рэзка ўздыхнула ад знаёмай сумесі хвалявання і прадчування. «Магчыма, нават не забойства», — працягваў ён. «У старой жанчыны, асабліва, здарыўся кароткім прыступам, калі яна ішла па той дарозе». Ён цяпер на круты схіл, які вёў да брамы замка трынаццатага стагоддзя.
«Хтосьці памёр?»
п. Сміт склаў рукі на паўным кішцы. Твар яго пачырванеў. Відавочна, што ён выдаў больш інфармацыі, чым меркаваў, так жадаючы паставіць Лібу на яе месцы, што забыўся сачыць за мовай. «Яны не пускаюць цябе на сцэну», — буркнуў ён.
Лібі абышла яго, разважаючы, як яму ўдалося прайсці ацэнку прыдатнасці. «Паглядзім».
Яна пералезла праз вароты і паднялася па лесвіцы, задыхаўшыся, дабралася да ўваходу ў замак. Сяржант Джо Рамшор, сын Макс, нарваў пад месца паліцэйскую стужку, каб павітаць яе, нацягваючы белыя пальчаткі. «Ну, навіны тут вельмі хутка распаўсюджваюцца. Рада цябе бачыць, будучая мачаха. Ваш саўдзельнік таксама тут?
— Не сёння. Макс удзельнічае ў некаторых з гэтых махлярстваў са здабычай біткойнаў. Большую суму ён прысвячае адсочванню кампутарных вірусаў, спрабуючы знайсці іх крыніцу. Гэта зойме апошнія месяцы, калі не месяцы. некаторыя з яго старых дзяржаўных кантактаў даслалі працаваць яму, і, як вы можаце сябе ўявіць, яна яму спадабалася».
Джо засмяяўся. «Гэта добра на яго. Ніколі не так шчасліва, як глядзець на экране, пальцы на клавіятуры. Хутчэй ён, чым я. Але што прывяло вас на апошняе месца злачынства? У вас развіваецца другі зрок ці хтосьці вас падказаў?»
«Чыстая выпадковасць. Я тут па хлебабулачных справах, дастаўляю пірог для групы прыезджых школьнікаў, хаця, наогул, яны яго есці не будуць. Што здарылася?»
«Пажылая жанчына памерла на кухні».
«Я ведаю каго-небудзь?»
Джо пстрыкнуў языком. — Баюся, што так. Берыл Салавей. Яна належыць - добра - належала да Экзамену па гісторыі мора. Яна была адной з вашай каманды?
Лібі не ведала, што можна зрабіць, як знікнуць колер з твайго твару. Яна была членам таварыства за той час, як прыбыла ў гэты раён, таму ведала Берыл. Апошні раз, калі Лібі бачыла яе, старэйшая жанчына сядзела, як маленькі карычневы верабей, на драўляным крэсле, грыла крошкі торта і шапталася са сваімі старымі сябрамі, Джорджам Эдвардсам і Халфстэдам. «Берыл? Не зусім? Што... я маю на рахунку, як яна памерла?
«Мы яшчэ не ведаем, ці гэта натуральная прычына, ці нешта больш злавеснае. Гэта можа быць інсульт або інфаркт. Ніякіх моцных прыкмет несумленнай гульні няма, але мы чакаем ад паталагаанатама».
Ён скрывіўся. «На жаль, у нас тут куча школьнікаў, і, калі я не памыляюся, яны ўжо распісалі ўсіх Сомерсэт жудаснымі пляткамі, так што нашы сябры з прэсы прымаюць у любы момант».
Ён паказаў паўзу, каб зрабіць глыбокі ўдых, перш чым скончыцца з драматычнымі росквітамі. «Больш за тое, адзін з хлопчыкаў — сын новага дэпутата мясцовага парламента».
Рот Лібі стварыў бязгучны свіст. «Дэпутат? Гэта выкліча некаторыя ўклады, калі смерць Берыла апынецца не натуральнай прычынай цяперашняй.
«Канечне, будзе. Больш за тое, хлопец размаўляў з Берыл, калі ў яе здарыўся прыпадак, ці што там было. Яго бацьку гэта не падабаецца». Джо падняў вочы да нябёсаў. «Скажу вам, што, калі вы хочаце прыняць удзел у першым інтэрв'ю з маладым Джэйсанам Франклінам, я мог бы скарыстацца вашым дакладам. У вашай новай афіцыйнай якасці».
Доўгае касцістае цела Джэйсана Франкліна сядзела на драўляным крэсле ў адным з кабінетаў у задняй частцы замка, далёка ад грамадскіх месцаў. Яго рукі і ногі, якія тырчалі пад перавагамі вугламі, нагадвалі Лібі павуку, які яе сын калісьці трымаў у якасці гадаванца, насуперак разумнаму Лібі. Яна заўсёды ненавідзела звера, уздрыгваючы кожны раз, калі пра міма танка ў яго спальні. Роберт настойваў на тым, што павукі бясшкодныя. Лібі не паверыла яму.
Форма хлопчыка вызначыла яго як вучня мясцовай агульнаадукацыйнай школы. Стандартныя вузкія шэрыя штаны не закрывалі аголеных шчыкалатак, а шкарпэтак на ім не было. Моладзь не зрабіла холаду? Лібі паняцце не мела, ці была кароткая даўжыня штаноў з-за рэзкага падлеткавага росту, ці проста з сучаснай моды.
Разумны твар Джэйсана з рэзкімі рысамі свяціўся. Хваляванне ці нервы? Ён махаў у паветры, калі яго голас мяняўся паміж глыбокім, дарослым карычневым тонам і перыядам вырабленых падлеткавымі трэскамі.
Малады дэтэктыў, акуратаваны ў чорных штанах і джэмперы, з доўгімі светлымі валасамі, завязанымі ў хвост, сядзеў насупраць Джэйсана і каў на яго адказы. Яна падняла вочы, калі ўвайшла Лібі, з пустым тварам. Яе пазналі, і выраз твару яе стаў цвёрдым. «Місіс Форэст. Ці магу я павялічыць?»
Сэрца Лібі сціснулася пры яшчэ адным абуранага паліцэйскага. Што яна зрабіла, каб выклікаць гэта? Да сённяшняга дня яны не сустрэліся. Яна добразычліва ўсміхнулася на твары і падняла пропуск. «Дэтэктыв Рамшор хоча, каб я сядзеў, калі гэта навокал, дэтэктыў?»
Малады афіцэр падняў брыво, і настрой Лібы яшчэ больш упаў. Яе тут не чакалі.
Затрашчала паліцэйскае радыё, і малады дэтэктыў некалькі секунд важаў з ім, перш чым загаварыць. Яе ў адваротным выпадку выдачы голасу мела цвёрдасць, калі яна гаварыла. — Вельмі добра. Я дэтэктыў Джэма Хамберстаўн. Там гарбата і кава». Яна кіўнула на паднос на суседнім століку. «Джэйсан проста, што здарылася. вядома, гэта толькі для таго, каб зрабіць рэчы. Калі нам больш пагаварыць, мы арганізуем адпаведнага дарослага, які з намі будзе Джэйсан непаўналетні». Лібі кіўнула. Дэтэктыў канстэбль пазбаўлены намеру ўнесці ў сябе з кнігай. Што ж, гэта адбываецца асвяжальныя змены ў параўнанні з рэзкімі метадамі Іэна Сміта.
Лібі нахіліла кафэйнік над кубкам. Выцякала вадкасць колеру патакі. Напэўна, гэта настала некаторы час. Аддаючы перавагу не пачашчаць сэрцабіцце, Лібі ўзяла яшчэ адзін кубак і выкарыстала замест яго пакетік гарбаты.
ДК павысіла голас. «Цяпер, гэта толькі папярэднія размовы, як я ўжо казаў, Джэйсан». Лібі ўлавіла скрыты папрок і ціхенька сяла на сваім месцы, пацягнуўшы цёплую гарбату. DC Humberstone працягнуў. - Вы былі ўсе разам у кладоўцы дварэцкага?
Хлопчык кіўнуў. «Мы — я — размаўлялі ў гутарковую трубку. Ён ідзе ад каморы дварэцкага да кухні. Усе былі. Я маю на ўсіх нас са школай».
паказаў ён паўзу, і DC пачакаў, але больш нічога не сказаў. Яна спытала: «Ці быў з вамі настаўнік?»
— Не. Кіраваў горад Халфстэд. Ён тут выкарыстоўвае. Я думаю, што ён галоўны курс, ці што». DC Хамберстаўн кіўнуў і запісаў, пакуль гаварыў. «Было яшчэ пара чалавек. Людзі, якія тут выгадныя, я думаю. Я не цалкам упэўнены».
— Не хвалюйся. Мы атрымліваем імя і далей, чым людзі сыдуць. Проста скажы мне, што ты памятаеш. Сваімі словамі».
Падлетак пачухаў падбародак, спажываючы ружовы след. «Ну, асаблівага. Я маю на вынік, я спытаў у яе, што ў меню на вячэру, прыходзячае разам з супрацоўнікамі, разумееце». Ён заплюшчыў вочы, імкнучыся быць эфектыўным. «Яна гаварыла пра ежу - розныя стравы - адна з іх была формай. Я збіраўся спытаць яе, што гэта такое, але ў мяне не было выніку. Яна ікнула і перастала гаварыць». Ён нахмурыўся. — Я не вельмі хваляваўся, і міс Хэлфстэд, з місіі, не надта хваляваўся. Яна справілася з намі ў залу для паслугі, а потым адвяла адзін з астатніх у спальні пазваніць. У іх поўны набор званочкаў на сцяне, як у пакоях для прыслугі, так што сям'я можа дапамагчы, калі ім гэта бясплатна...
Голас яго сціх. «Мы не ведалі, што здарылася. Мы ўсе збеглі ўніз па лесвіцы. Містэр Халфстэд ужо быў там. Ён павярнуўся і крыкнуў нам застаўся на месцы, але мы ўжо ўбачылі на падлозе нешта карыснае на анучы. Здаецца, нехта закрычаў». Ён паціскаў плячыма. «Я не бачыў твару дамы, толькі кавалачак спадніцы і ўсё гэта. Усё гэта было блітаніна, людзі крычалі».
«Ці спрабаваў хто-не ажывіць даму?»
— Я думаю, што так — я маю на рахунку мястэчка Халфстэда. Ён схіліўся над ёй, нібы даваў ёй рот у рот».
«Добра. Усё добра, Джэйсан».
Калі DC Хамберстаўн падняўся, Лібі сказала: «Вы не супраць, калі я задам пытанне, Джэйсан?» Яна праігнаравала халодны позірк DC. «Ці можаце вы сказаць мне, што адзначыў вы сказалі Беру... я маю на місе Найтынгейл, праз гукавую трубку?»
Ён палез у заднюю кішэню. «У мяне быў выбар. вось. Ён вагаўся, потым прапанаваў яго Лібі.
Каб працягваць далейшую антаганізацыя DC Humberstone, Лібі пахітала галавой. Афіцэр паліцыі працягнуў поліэтыленавы пакет, а Джэйсан сунуў унутр ліста паперы. У Лібі будзе гатовы адказ яго праз. «Вы самі гэта напісалі?»
«З маімі таварышамі. У нас сёння ў школе была сесія аб прыходзе сюды. Містэр Халфстэд распавёў нам пра гісторыю замка і пра тое, а потым мы запісалі тое, што скажам.
— Толькі яшчэ адзін рэч, — запытала Лібі, падзяліўшы, што атмасфера ў цэлым, і без таго халаднаватая, прахалодная на некалькі градусаў пад нязменным непрыняццем дэтэктыва канстэбля. «Чаму ты размаўляў праз трубку?» Я маю на вынік, як вас прынялі?»
Джэйсан ззяў, і Лібі адзнакай заўважыла яго асобу, калі гонар перамагаў яго шок. «Я выйграў яго на конкурсе».
«Канкурс? арганізатар…'
«Містэр Халфстэд».
OceanofPDF.com
4
Пясочнае цэста
Упершыню Лібі пусцілі ў пакет для здарэнняў у паліцэйскім участку, што аб'яўляецца яе новым статусам афіцыйнага супрацоўніка паліцыі. Джо Рамшор наперад, адчыніў дзверы і ад вайны, каб упусціць яе. Лібі агледзела пакой, яе сэрца замірала ад выгляду кампутара Яна Сміта, які прыйшоў да сцяны. Яго вочы звучалі да іншай нябачнасці, а верхняя губа скрывілася ва ўсмешцы. Побач з ім сядзеў DC Humberstone. Яна зірнула на Лібі, потым павярнулася з каменнымі тварамі.
Джо прадставіў. «Некаторыя з вас ужо змянілі Лібі Форэст. Яна дапамагала ў нядаўняй справе аб забойстве на мосце ў Заходнім Сомерсе, і DCI Morrison папрасіла яе працаваць з намі ў гэтай справе. Мы можам выкарыстоўваць яе ў даследаваннях, але вы павінны выкарыстоўваць, што яна цывільная. Інспэктар Морысан хутка прыедзе, і ён вельмі, хоць каб мы вярнуліся яе належным чынам».
Лібі адчула, што яе твар гарыць, калі ПК Сміт фыркнуў, адчуў голас, каб яна пачула. - Заўсёды побач, калі надыходзіць падазроная смерць, ці не так, місіс Форэст? Хто-небудзь можа падумаць, што вы ведаеце, што гэта будзе». Іншы афіцэр глытнуў кавы і ўсміхнуўся.
Джо падняў руку. Перш чым ён паспеў выступіць на яе абарону, Лібі выступіла наперад. Ёй трэба было пастаяць за сябе. «Я дапамагаю, калі магу». Яна перавяла дыханне. «Я прынёс торт». Хтосьці ўдзячна гукнуў, калі яна выцягнула бляшанку са сваёй самай сумкі. «Гэта было прызнана для школьнай вечарыны ў замку. Ім гэта цяпер не падаць, і я падумаў, што можа вам спадабацца. Ну, і трохі пясочнага цэста».
Канстэбль, які п'е каву, узяў бляшанку, адкрыў вечку і панюхаў. 'Пахне насельніцтву. Для чаго гэты ананас на верхавіне?»
Лібі рушыла за ім да століка. «Гэта частка віктарыянскай тэмы. Студэнты збіраліся наведаць старую віктарыянскую кухню, а віктарыянцы любілі ананасы - нешта накшталт таго, каб вы маглі вырошчваць іх у аранжарэі. Канстэбль адрэзаў вялікі кавалачак, праглынуў яго на два ўкусы і прамармытаў праз рот, напоўнены крошкамі, «Нядрэнна». У Лібі была тэорыя, што калі людзі дадуць я прыгатаваную вамі ежу, яны здымаюць выбарк паводзіць сябе прыманамі ветліва. Пакуль усё добра.
Дзверы адчыніліся. «Добра, калі вы ўсе скончылі набіваць морду, давайце далей». Прыбыў галоўны інспектар Морысан. Лібі раней некалькі разоў сустракалася са старым афіцэрам. Яго твар з глыбокімі маршчынамі меў прыгнечаны выраз чалавека, які вельмі мала чакаў ад свету і рэдка быў набыты. Тым не менш, яго рэпутацыя выкрыцця злачынстваў на сваім участку выклікала неахвотную павагу нават у такіх людзей, як PC Smith.
Адкрыў размову галоўны інспектар оперупаўнаважанага. «У нас яшчэ няма справаздач ад паталагаанатам, але ён даў некалькі падказак. Першыя меркаванні аб прычынах смерці незразумелых. Ніякіх ран. Ахвяра апынулася адна на кухні, ля гутарковай трубы. Крэсла няма, таму яна, спынілася, стаяла, што засталіся аб тым, што вы адчувалі сябе добрым. На гэтым этапе, баюся, больш нічога не магу сказаць».
Менеджэр месца злачынства, невысокая вясёлая жанчына ў шырокіх чорных штанах і салідных туфлях на плоскай падэшве, апісала дзеянні паліцыі на незвычайным месцы. «Магчыма, гэта не месца злачынства, але, улічваючы добрае насельніцтва памерлай жанчыны і некалькі апошніх меркаванняў паталагаанатам, мы разглядаем смерць як падазроную і сабіраем як мага больш крыміналістычных доказаў».
Яна зірнула на Лібі. «Мы не хочам адкідваць гэта як натуральныя прычыны і выглядаць дурнямі». За апошнія пару гадоў такое здаралася не раз.
«На жаль, дзесяць людзей наведваюць віктарыянскую кухню кожны дзень, таму што пасля пальцаў наўрад ці прывядуць нас куды- небудзь, калі мы не возьмем адбіткі ва ўсіх, хто наведаў замак у гэтым годзе».
Нехта застагнаў. «Мы пакуль не пойдзем па гэтым шляху, не без дадатковых рэсурсаў», — пацвердзіў DCI Морысан. «Ці ёсць у нас іншыя падказкі?»
«Мы правяраем маёмасць ахвяры. Мабыць, у замку яе нельга мець з сабой сумачку, але ў кішэнях фартуха ў яе было некалькі рэчаў. Нічога асабліва цікавага. Манетныя двары, кашалёк, штодзённік з вельмі маленькімі запісамі – звычайныя рэчы. Плюс некаторыя асабістыя сувеніры - маленькі срэбны альбом для фатаграфій, які змяшчае толькі два фота, і фляжка. На адной фатаграфіі старая жанчына вельмі добрая на ахвяру - магчыма, сваячку - а на другой - малады чалавек. Той фотаздымак чорна-белы, і, нарэшце, па вопратцы і стрыжцы хлопца, правільнай кароткай спіне і баках з акуратным праборам, зроблены ён яшчэ ў пяцідзесятыя гады. Мы можам атрымаць ад іх нешта карыснае».
DC Джэма Хамберстоўн і PC Ян Сміт паказваюць свае першыя размовы з валанцёрамі і школьнікамі. дзеянні з іх былі кароткімі, размяшчаючыся ў розных месцах вакол замка. Усе справаздачы пацвердзілі, што Берыл Найтынгейл была адна на кухні.
Лібі на імгненне заплюшчыла вочы і ўявіла гэтую сцэну. Берыл, якая так часта Марыла заняла цэнтральнае месца на сходах гістарычнага таварыства, павінна была быць у захапленні ад сваёй галоўнай ролі ў маленькай драме. Яна ніколі не магла падумаць, што ўсё скончыцца так трагічна.
DCI Humberstone жадае аркуш фармату А4, які перадаў школьніку, яшчэ запакаваны ў поўны поліэтыленавы пакет. «Вось гэта Джэйсана. Ён чытаў яго, калі размаўляў з Берыл Найтынгейл праз трубку дварэцкага. Ён узяў галоўную ролю ў іх невялікай драме пасля конкурсу, арганізаванага Уільямам Халфстэдам. Гэта Халфстэд, які знайшоў цэлае. Мы ўзялі ў яго паказанні на месцы».
Ян Сміт сказаў: «Для мяне гэта добра на падазраваным». Афіцэр, які еў торт, малады чалавек з калючымі валасамі і ружовымі тварамі чалавека, якому наўрад трэба галіцца, кіўнуў, але інспектар Морысан папераджальна падняў руку.
«Давайце не будзем рабіць паспешлівых высноў. На гэтым этапе мы задаем пытанні: хто, што, калі, як, дзе і чаму. Нам трэба ведаць усё пра ключавыя сведкі. Памятайце, хоць у нас таксама будуць падазрэнні, але мы яшчэ нават не ведаем, ці гэта забойства. Мы ўсё яшчэ чакаем пацьверджаньня ад паталагаанатама». Ён павярнуўся да Лібі. «Місіс Форэст, вы бачылі ахвяру. Адзін з членаў вашага гістарычнага таварыства, як мне сказалі. Што вы можаце сказаць нам пра яе?»
Шыя Лібі паколвала, калі яна спрабавала падумаць, усведамляючы ўсе вочы, якія глядзелі на яе. «Таварыства спыніла сходы летам. Наступнае наступнае павінна адбыцца праз пару дзён, так што я некаторы час не бачыў там Берыл. Яна нешта ўспомніла: «Апошнім часам яна прыходзіць у пякарню іншым, чым звычайна»,
- Наколькі вам вядома, ёсць чаму?
«Я не плюс». Лібі ўспомніла заўвагу, пачутую ў краме. «Я думаю, што яна выйшла на пенсію. Спадзяюся на сустрэчы пра яе больш. некаторыя некаторыя змены яе шмат гадоў. Яна заўсёды была такой ціхай». Яна ламала галаву, шукаючы, як апісаць Берыл, але асоба жанчыны была значна замкнёнай, што Лібі амаль не ведала яе. «Яна любіць маркавы пірог». Губы ПК Сміта скрывіліся ў насмешцы, і Лібі спыніла размову, раздражнёная тым, што гучала непрафесійна. Ім не трэба было ведаць такія плёткі.
Інспектар Морысан сачыў за яе поглядамі. 'Ян. Вы што дадаеце?»
п. Сміт склаў рукі на грудзях і ўтаропіўся ў падлогу, як насупленае дзіця. — Не, сэр.
DCI кіўнуў, даручыў пару афіцэраў узяць поўную паказаную валанцёраў у замку і прызначыў дату наступнай канферэнцыі. «Але перш чым вы ўсе сыдзеце, у мяне ёсць аб'ява. ДС Рамшор пакіне нас. Здаў і Ён выпрабаваў – не раней, я магу дадаць. Ён з прытворнай строгасцю паглядзеў на Джо. — Ён пераязджае ў Заходнюю Мерсію ў якасці дэтэктыва.
OceanofPDF.com
5
Сёмга
Гэтым днём Шыплі на некалькі дзён перапынак зрабілі дом Макса жудасна ціхім. «Я з нецярпеннем чакаю яго вяртання ў якасці новага персанажа», — сказаў Макс. — А пакуль давайце пазаймаемся Мішку. Да святла засталося гадзіну-другую. На гэты раз ён можа прыцягнуць наш поўны лік».
Яны накіраваліся на Брэнт-Нолла, адны са своеасаблівых круглявых Сомерсэтскіх пагоркаў, якія ўзвышаюцца над Уроўнямі як арыенціры, бачныя на мілі ваколіцах. Непрыстойнае захаванае надвор'е апошніх дзён знікла. Лібі задрыжала. «Ночы хутка надыходзяць».
Макс спыніўся, уцягнуўся ў лёгкія лёгкія паветра і выцягнуўся рукой да неба. «Я люблю гэты час года. Мне падабаецца насіць утульную вопратку, ёсць адценне меланхоліі, дрэвы перасталі зварочвацца, а не за гарамі плаваюць Каляды».
Настрой Лібы падняўся. «Да таго часу мы будзем старой сямейнай парай».
Макс абняў яе за плечы, прыцягнуў да сябе і пацалаваў. «Цяпер табе стала гарачай?»
Яна адсунулася, каб спыніць твар Макса, правёўшы пальцам па маршчынках ад смеху яго вачэй і ўвасці вакол падбародку, цяпер усё гэтаксама вядома, як і яе ствараюць рысы. Яна зноў нахілілася да яго, упіваўшы яго кожнаму, мужчынскі вадар і рэзкі намёк на сродак пасля галення, пазнаўшы ў гэтым адзін са сваіх падарункаў яму.
«Чаму ты смяешся?» — спытаў Макс.
«Таму што я шчаслівы. І здзіўлены сваім поспехам». Яна прыбыла ў Эксэм-он-Сі, аўдавеўшыся ад няшчаснага шлюбу, так і не дачакаўшыся пошуку сапраўднага кахання на гэтым познім этапе жыцця.
Мядзведзь, які бег наперадзе, спыніўся мёртвы. Ён вагаўся, потым пераскочыў і падняўся на дыбкі, целячы вільготным языком у твар Лібы. Рамантычны заклён быў разарваны, і Макс адпусціў яе. «Ён раўнівы».
«Давай, Мішка». Лібі, смела, пагналася наперадзе, мядзведзь апавядаў яе тэмпам. Неўзабаве ёй прыйшоўся прызнаць свой паразу, задыхаўся: «Гэты сабака мог ісці гадзінамі».
«Гэта парода. Яго продкі праязджалі мілі, гледзячы авечак на карпацкіх пагорках».
Мядзведзь, падняўшы хвост ад задавальнення, звярнуў увагу на абнюхванне жывой загарадзі. Макс спытаў: «Як прайшла паліцэйская нарада?»
Лібі штурхнула нагой камень. «Не бліскуча, калі я сумленны. некаторыя афіцэры думаюць, што я проста гуляю ў расследаванні. Яны мяне не хочуць, асабліва цяпер, калі Джо рухаецца далей. Я, вядома, рады за яго, але ўсё можа быць усім». Раптам раз'юшаная, яна ўспыхнула: «Яны думаюць, што я самазванец, незалежна ад таго, некаторыя справы я раскрыю». Вы мяркуеце, што я ўсім прытрымліваюся шакаладнага бізнэсу».
Макс кіўнуў і некалькі крокаў, задумаўшыся. «Нядзіўна, што некаторыя з… ну, менш асвечаныя паліцыянты крыўдзяцца на вас. Яны сустрэлі пагрозу, таму што вы лавілі забойцаў. Не ўсе яны такія нягнуткія. DCI Morrison хоць, каб вы былі там. Ён шмат пра вас думае».
Гэта праўда, Морысан у пасля прыслухоў прыйшоў, калі гаварыла Лібі. Яна нагамі перабірала кучу апалага лісця. «Хацелася б, каб Ян Сміт мяне не любіў так, а Джэма Хамберстаўн была амаль такой жа марознай».
«Яны прывыкнуць да цябе. Разумныя ўбачаць, што вы спраўляецеся са сваёй працай, чаму я баюся, што Ян Сміт ніколі гэтага не разумее. Ён зніжана справа, але гэта яго праблема. Калі б правасуддзе было пакінута за такімі, як ён, яно ніколі не было».
— Вы маеце рацыю. Быццам бы ягонае стаўленне наступіла на іншых, таму лепшы спосаб праявіць сябе - усё, што здарылася з Берыл. Морысан лічыць яе смерць як мінімум падазронай. Я дадаткова, што паталагаанатам адразу распазнаў бы інсульт ці інфаркт. Самагубства мала верагодным, улічваючы, што яна была ў разгар размовы».
Лібі завяршыў паўзу, калі ў ёй зноў узнікла знаёмая хваля хвалявання і жаху. Гэта ніколі не пераставала захоплівацца ў пачатку новых спраў. З выбухам рашчасці яна абвясціла: «Я не вырашаю Яну Сміту і яго дзіцячым сябрам запалохаць мяне. Акрамя таго, я паклаў Берыл дамагчыся шчаслівасці, калі яе забілі. Яна пайшла далей. — Я вярнуўся да справы, Макс, і гэта таксама добра. Вы вельмі занятыя, каб працаваць над гэтым, але гэта дапамагае абмеркаваць гэта».
«І таму мы адна каманда».
Мозг Лібі ўключыўся. «Давай падумаем. Навоштасьці каму забіваць такую бездапаможную бабульку, як Берыл?
- Вось у чым загадка, - сказаў Макс. «Як шмат мы ведаем пра яе?»
— Наврад ці што. Яна ў людзей як старыя цёткі. Ведаеце, заўсёды там збоку, але на іх ніхто не сустракае ўвагі. Яны, тут, не маюць значэння, не ў спешцы паўдзённага жыцця. Я яе амаль не ведаў, таму яна заўсёды была на пасяджэннях гістарычнага таварыства. Яна ніколі не гаварыла шмат, проста сядзела ў куце, ела пірог і чакала, калі яе папрасяць выступіць пра яе продкаў. Я мала ведаю пра яе паходжанне. Вы? Вы выраслі ў Эксхэме».
Ён пакiваў галавой. — Не зусім, добра я ведаў імя. Мне цікавы футбол больш, чым старых дзеў, і нашы шляхі ніколі не перасякаліся, але я магу сказаць вам, хто будзе ведаць усе падрабязнасці».
- Дык хто?
— Твая сяброўка Анжэла. Яна ведала Берыл усё жыццё».
«Вядома». Анджэла Майлз, якая нарадзілася іла ў Эксхэме, ведала ўвесь увесь свет у гэтым раёне. — Вы маеце рацыю. Я пагавару з ёй заўтра. Затым праз пару дзён зноў астатняе грамадства. Я прымаю ад іх карысную ваду».
Макс спыніўся каля чыгуначнага моста і абапёрся на сцяну, назіраючы за цягнікамі. «Пакуль вы ў гэтым пазітыўным настроі, як пасля таго, каб прызначыць дату вяселля?»
«Ммм». Лібі думала пра сукенку, якая цярпліва вісела ў яе катэджы, і пра яе рэчы, запакаваныя ў скрынкі. «Дайце зробім гэта лепш».
«Як хутка?»
Лібі паспрабавала прааналізаваць свае пачуцці. Што яе стрымлівала? Яна марыла выйсці замуж за гэтага чалавека. Ёй падабалася ў ім усё, нават яго любоў да таго, каб гадзінамі запар працаваць над кампутарам. Пераезд у ягады сядзібны дом і навучанне называць яго домам звыкла прыгодай, дык чаму ж яна вагалася? Яна ўявіла вяселле, больш маштабнае, чым тое, што яны планавалі, у атаках сваіх дзяцей - Роберта і Джо, з жонкамі, Шыплі і Берам, вядома, але чагосьці не хапала. — Алі, — прашаптала яна. «Хацелася б, каб Алі быў там».
Цягнік прагрымеў міма, хіснуўшы мост пад іх нагамі, заглушыўшы адказ Макса.
«Што ты сказаў?» – спытала Лібі.
«Я сказаў, вы прасілі сваю дачку прыйсці?»
«Я згадваў пра гэта, але я ведаю, што яна не можа прыехаць з Бразіліі толькі на маё вяселле». Алі была шчаслівая, і яе добраахвотная праца была вартая, нават калі, паводле яе электронных лістоў, яна была назаўжды разбітая.
«Я раблю глупства. Не буду чакаць. Як наконт двух перапынкаў у суботу?
«Ідэальна». Макс пацалаваў яе ў шчаку і кінуў бегчы. «Тым часам спаборнічайце з Брэнтам Нолам».
Лібі вяла вечар у сваёй катэджы, збіраючы рэчы. Зараз прызнаць дату вяселля, спраўлялася шмат. Лібі праверыла, ці ёсць у яе цуд кавы, каб у катэджы пахла прывабна, калі яны прыедуць. Яна б і хлеб пякла. Калі б гэта не прадало дом, нічога б не было.
Фузі, яе аддалены мармеладны кот, адрэагаваў на вяртанне Лібі халодным пазіркам. Яна дазволіла адкусіць маленькі глыток найлепшага ласося, выйшла з пакета і вярнулася да шафы з вентыляцыяй, каб скруціцца ў вашым любімым месцы. Гэта была пастарэлая кошка, ёй было амаль шаснацца, і на яе мордзе быў спіс арыгінальнага рыжага і нумара поўсці. «О, Фузі, ты не стары. Я не змог бы без цябе». З раптоўным моцным прылівам цяперашняй Лібы вырвала котку з гнязда на кучы падкрэслена адпрасаваных падкоўдранікаў і ўткнулася тварам у мяккую поўсць.
Як і ўсе каты, Фузі пагарджаў непатрэбнымі прадуктамі. Яна з цяжкасцю вырадавалася з абдымкаў гаспадаркі, дазвол алеіла Лібі пагладзіць яе па спіне, калі тая клалася спаць, выратаваная і шчаслівая. «Часам мне хочацца быць катом», — прамармытала Лібі. «Жыццё было значна прасцей».
Яна працавала хутка, на гэты раз ёй не дазвалялі ўвагі сабаку. Працэс быў значна прасцей у іх недахопе. Толькі на днях Шыплі скраў адзін з апошніх чырвоных басаножак Лібі, заскочыў у кут і разжоўваўся на шматкі.
З паловай змесціва свайго дома, акуратна спакаванага ў скрыні, Лібі апусцілася ў крэсла, моцнае, каб набраць навіны па тэлевізары. Яна амаль не чула ні слова; яе мозг быў цалкам поўны Берыл. Навоштасьці каму нашкодзіць такой далікатнай душы? Незамужняя, Берыл вяла ціхае, самотнае жыццё. Лібі дамовілася наведаць Анжэлу на наступны дзень. Калі пашанцуе, яе сямка раскажа некалькі дэталяў.
Лібі ўздыхнула, выключыла тэмпературу і зрабіла кубак гарачага шакаладу, не запускаючы ўвагі на гарачае сэрца віны. Яна прайшла доўгі шлях з Максам, таму ў яе было лішніх калорый. Некалькі глыткоў шакаладу не перашкодзілі ёй апрануць вясёлую сукенку.
Калі яна пацягвала, вінавата смакуючы салодкую насычанасць напою, у яе зазваніў тэлефон. Ідэнтыфікатар абанента быў заблакаваны, таму, асабліва, гэта была міліцыя. Магчыма, навіна была б добрай.
«Місіс Форэст, тут дэтэктыў Джэма Хамберстаўн». У галасавым DC была нотка хвалявання, ад якой у Лібі закалацілася сэрца.
«Прабачце, што тэлефануеце так позна, але дырэктар Морысан хацеў, каб вы ведалі як мага лепш...»
«Так?» Задыха мінулым, Лібі адрэзала яе. «Што ведаеш?»
«Патолагаанатам зноў патэлефанаваў. Ён яшчэ не будзе цалкам браць на сябе адмову, але ён амаль упэўнены, што Берыл Найтынгейл памерла ад атрадавання нікацінам.
OceanofPDF.com
6
Гарачы шакалад
Гарачы шакалад Лібі астываў, не крануты, калі яна шукала ў інтэрнэце ўсё, што магла шукаць пра атручэнне нікацінам. Яна заснула яшчэ за поўнач, але на наступную раніцу яна ўстала рана, гледзячы, як пашкоджаная цячэ час. Яна прымусіла сябе пачакаць разумны гадзіннік, перш чым замкнуць катэдж і змагацца з Анжэлу.
Яе сяброўка, як заўсёды, выглядала абаяльна і элегантна. Нават ранняй назад яе валасы ззялі, а тонкі макіяж асвятляў твар. Лібі спрабавала, але яна ніколі не магла параўнацца з лёгкім стылем Анжэлы.