Элдрыдж Джым : другие произведения.

Забойства ў Брытанскім музеі (Музейныя таямніцы, №2)

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ
  Лондан, 1894 год
  Дэніэл Уілсан і Эбігейл Фэнтан прайшлі праз вароты з чорнага жалеза з высокімі рашоткамі на Грэйт-Расэл-стрыт, якія вялі ўваход у Брытанскі музей, потым пакрочылі праз шырокую плошчу да доўгага шэрагу высокіх дарычных калон, што стаялі перад цудоўным будынкам. На вяршыні калон былі ўпрыгожаныя разьбяныя фрызы, якія аднаўлялі вялізныя архітэктурныя стылі Старажытнай Грэцыі і Рыма, каб паведаміць наведвальніку, што ў гэтым будынку знаходзяцца скарбы гэтых вялікіх цывілізацый, а таксама ўсе іншыя формы эрудыцыі і цудаў, вядомых чалавеку з самага світання час.
  Яны падняліся па шырокіх прыступках, прайшлі пад велізарнымі порцікамі да галоўнага ўваходу.
  - Забойства ў Брытанскім музеі, - сказала Эбігейл, усё яшчэ здзіўленая. «Гэта месца, дзе многія экспанаты ўсхваляюць гвалтоўную смерць, але я б ніколі не падумаў, што такая можа адбыцца тут».
  «Забойства не ведае межаў», — сказаў Дэніэл. «Палац або халупа, пустыня або самы сучасны горад у свеце. Амаль заўсёды гаворка ідзе пра каханне, грошы, уладу або помсту, і гэта можа адбыцца дзе заўгодна».
  Эбігейл зірнула на Дэніэла і ўсміхнулася. Дэніэл Уілсан, агент прыватнага расследавання і яе муж ва ўсім, акрамя імя. Яна ўспомніла узрушаны выраз твару яе сястры Бэлы, калі яна сказала ёй.
  «Я збіраюся жыць з містэрам Уілсанам», — абвясціла яна. «Калі я не падарожнічаю, займаюся археалагічнай працай».
  Бэла глядзела на яе збянтэжана.
  «Як кватарант?»
  «Як яго палюбоўніца».
  Бэла адкрыла рот, і яна ўтаропілася на сваю старэйшую сястру, яе вочы шырока расплюшчаны ад шоку.
  «Ён не ажэніцца на табе?»
  «Насамрэч, Дэніэл некалькі разоў прасіў мяне выйсці за яго замуж. Гэта я сказаў "не". Я яго вельмі кахаю, але мяне не задавальняе тое, што як толькі я выйду замуж, усё маё маё пераходзіць ва ўласнасць мужа. Я б стала ўласнасцю мужа».
  «Але… але… жыць у граху…!»
  «Гэта не грэх, не ў нашых вачах. Мы любім адзін аднаго, мы хочам быць разам, але я не гатовы стаць чыёй-то маёмасцю».
  Магчыма, аднойчы яна выйдзе замуж за Даніэля, падумала яна, калі яны падымаліся па прыступках. Ён усё, што я магла пажадаць: добры, уважлівы, разумны, вынаходлівы і – так, падумала яна пра сябе, гледзячы на яго – прыгожы, але крыху грубаваты, сталы. Ягоны твар выглядаў прывабна жывым, не падобным на некаторых самазакаханых дэндзі з сыраваткападобнымі тварамі, якіх яна часам сустракала падчас археалагічных раскопак і якія спрабавалі ўразіць яе сваёй вучонасцю і ведамі. Дэніэл не спрабаваў зрабіць на яе ўражанне, ён проста рабіў. Былы дэтэктыў-інспектар Скотланд-Ярда, той, хто цесна супрацоўнічаў з інспектарам Эберлайнам у складзе яго каманды элітных дэтэктываў, Дэніэл пакінуў паліцыю і стаў прыватным дэтэктывам - або прыватным следчым агентам, як яму больш хацелася. Менавіта да Данііла звярталіся ўплывовыя людзі, сутыкаючыся з цяжкай справай. Яго рэпутацыя разважлівасць у спалучэнні з яго поспехам у раскрыцці злачынстваў азначала, што людзі, якія яго нанялі, могуць цалкам яму давяраць. Любыя сакрэты, выяўленыя ім падчас расследавання, застануцца сакрэтнымі; прынамсі, для публікі. Рэпутацыя будзе абаронена. Калі толькі гэтая рэпутацыя не была прыкрыццём злыдня, у такім выпадку злыдзень быў бы бязлітасна выкрыты. Дэніэл ніколі не стаў бы часткай прыкрыцця, незалежна ад таго, якія заахвочванні яму маглі б прапанаваць.
  «Гэта першы чалавек, якога я калі-небудзь сустракала, якому я адчуваю, што магу цалкам давяраць», — падумала Эбігейл. І таму я з ім звязаны.
  Пасля яркага дзённага святла звонку, якое рабілася яшчэ больш яркім дзякуючы шырыні плошчы, унутры было змрочна, нават з-за газавага асвятлення ніжняга паверха, але змрок быў асветлены вялізным плакатам, ілюстрацыяй з выявай маладога караля Артура ў браня прымае меч з жаночай рукі, якая паднялася з возера. Над выявай былі словы «Эпоха караля Артура – адкрытая выстава».
  - Я думаў, Артур зняў Экскалібур з каменя, - прамармытаў Даніэль.
  - Гэта залежыць ад таго, якую версію вы чытаеце, - сказала Эбігейл. «Гістарычныя тэксты нічога не гавораць ні пра камень, ні пра Валадарку возера, ні нават пра Экскалібур. Але я лічу, што гэтая выстава даследуе і гістарычныя, і рамантычныя рэчы. Мне будзе цікава гэта вывучыць».
  — І мяне цікавіць практычная мэта нашага візіту, — сказаў Даніэль.
  Ён падышоў да стойкі рэгістрацыі і сказаў дзяжурнаму ў элегантным адзенні: «Добрай раніцы». Містэр Дэніэл Уілсан і міс Эбігейл Фентан да сэра Джаспера Стоўна. Ён чакае нас».
  Мужчына дастаў з-пад стала тоўсты дзённік, разгарнуў яго і паглядзеў.
  «У запісе на сёння гаворыцца толькі пра тое, што Дэніэл Уілсан мае сустрэча з сэрам Джасперам, - сказаў ён. «Няма згадак аб прысутнасці міс Фентан».
  Даніэль цвёрда ўтаропіўся ў чалавека.
  — Першы ліст ад сэра Джаспера прасіў мяне прысутнічаць. Я адказаў, што з задавальненнем гэта зраблю і што міс Фентан будзе са мной. Калі яе імя няма ў вашай кнізе, значыць, недагляд з боку музея. Мы павінны бачыць сэра Джаспера.
  Чалавек вагаўся, а затым пачаў надважлівым тонам: «Прабачце, сэр, але…»
  Дэніэл ветліва перапыніў яго: «Вам яшчэ больш будзе шкада, калі мы з міс Фэнтан паедзем, і вы павінны растлумачыць сэру Джасперу, што гэта вы нас адвярнулі».
  Мужчына цвёрда паглядзеў на Дэніэла, потым праглынуў і сказаў: «Вядома, сэр». Я арганізую, каб нехта суправадзіў вас у кабінет сэра Джаспера».
  - Дзякуй, - сказаў Даніэль. — Але я ведаю дарогу. Я сустракаўся з сэрам Джасперам раней.
  Калі Дэніэл вёў шлях ад стала да лесвіцы, Эбігейл спытала: «Той выбух мужнасці каменнага веку быў зроблены, каб зрабіць на мяне ўражанне?»
  Даніэль паківаў галавой. — Не. Я сустракаўся з ім раней, у папярэдняй справе, якую я вёў тут для сэра Джаспера, звязанай са скрадзенай саксонскай каштоўнасцю. Гэты чалавек быў афіцыйна раздражняльным тады, і ён да гэтага часу.
  «І вы атрымліваеце асалоду ад праколвання такога вышэйшага стаўлення».
  - Я не ўпэўнены, ці правільнае слова "атрымлівайце асалоду", - буркнуў Даніэль. — Проста гэтая пастава мяне раздражняе. «Паставіць людзей на месца», як яны гэта называюць, злоўжыванне маленькай уладай. Той самы чалавек будзе паклоннічаць і ліслівіць лорду або даме».
  - Шчасце, што ты пакінуў паліцыю, - суха пракаментавала Эбігейл. «Вы, напэўна, былі шыпом у воку для некаторых з вашых начальнікаў».
  Данііл усміхнуўся. «Аднойчы суперінтэндант назваў мяне найгоршым ворагам», — сказаў ён.
  Ён спусціўся па шырокай каменнай лесвіцы ў калідор, упрыгожаны статуямі старажытнага Егіпта па ўсёй даўжыні.
  «З усім гэтым вы павінны адчуваць сябе як дома», — пракаментаваў ён, калі яны ішлі па калідоры.
  «Большасць экспанатаў тут — Новае Каралеўства, — сказала яна.
  "Наколькі Новае Каралеўства"? - спытаў Даніла.
  «З 1550 да н.э. да 1077 да н.э.», — адказала Эбігейл. «Пазнейшая частка таксама вядомая як перыяд Рамессіда ў гонар адзінаццаці фараонаў, якія прынялі імя Рамзес».
  «Як ты ўсё гэта памятаеш?» - уражана спытаў Даніэль.
  - Гэтак жа, як ты, здаецца, памятаеш імя кожнага злачынца, якога калі-небудзь арыштоўваў, - сказала Эбігейл. «Гэта тое, што мы робім».
  Яны дайшлі да канца калідора і падняліся па кароткай лесвіцы туды, дзе стаялі адзін супраць аднаго двое дзвярэй з цёмна-карычневага дуба. Данііл падышоў да аднаго і пастукаў у яго, увайшоўшы на заклік знутры.
  За пісьмовым сталом сядзела жанчына сярэдніх гадоў і ўсміхнулася, пазнаўшы Данііла.
  «Містэр Уілсан! Сэр Джаспер будзе вельмі рады вас бачыць.
  — З задавальненнем, місіс Свіфт, — сказаў Дэніэл. Ён паказаў на Эбігейл. «Дазвольце мне прадставіць сваю калегу міс Эбігейл Фентан. Міс Фэнтан, місіс Свіфт, сакратарка сэра Джаспера.
  Дзве жанчыны ўсміхнуліся і паціснулі адзін аднаму рукі, і місіс Свіфт няўпэўнена спытала: «Прабачце за пытанне, але вы не сваякі з Эбігейл Фентан, егіпецкім навукоўцам і археолагам?»
  Перш чым Эбігейл паспела адказаць, Дэніэл з гонарам сказаў: «Насамрэч, яна тая самая Эбігейл Фентан». Ён звярнуўся да Эбігейл, усміхаючыся, і сказаў: «Я казаў табе, што тваё імя будзе вядома тут».
  — Сапраўды, — сказала місіс Свіфт. «Сэр Джаспер нядаўна размаўляў з Гектарам Мэйкпісам, які вам хваліў вас».
  «Я ўпэўнены, перабольшана». Эбігейл сціпла ўсміхнулася. Даніэлю яна дадала: «Я дапамагала Гектару Мэйкпісу два гады таму ў раскопках піраміды Хуфра ў Гізе».
  - Сэр Джаспер можа прыняць нас? - спытаў Даніла.
  «Я ўпэўненая, што так, — сказала місіс Свіфт. «Я проста пайду і скажу яму, што вы тут».
  Яна таропка выйшла з кабінета да дзвярэй насупраць.
  — Гектар Мэйкпіс? - спытаў Даніла.
  - Цудоўны чалавек, - сказала Эбігейл. «За семдзесят, але з энергіяй і энтузіязмам дзесяцігадовага падлетка. Я вельмі шмат чаму навучыўся, працуючы з ім».
  Зноў з'явілася місіс Свіфт.
  - Сэр Джаспер прыме вас зараз, - сказала яна.
  Дэніэл падзякаваў ёй, і яны з Эбігейл перайшлі да іншых дзвярэй. Ветлівы кран, затым яны адчынілі дзверы і ўвайшлі ў вельмі загрувашчаны кабінет сэра Джаспера Стоўна, выканаўчага куратара музея.
  Здавалася, кожнае даступнае месца занята паперамі ці кнігамі; кожная паліца, паверхні двух сталоў і большасць крэслаў гэтак жа стагналі пад цяжарам паперы, часта з разьбяным арнаментам наверсе, каб ім не перашкаджаў скразняк і не дзьмула вакол, калі адчыняць дзверы. Два крэслы, аднак, пакінулі прыбранымі, гатовымі для Дэніэла і Эбігейл.
  Сам сэр Джаспер быў мажнай, лагоднай фігурай, якая, здавалася, была падобная на прынца Уэльскага, як сваім стылем адзення, так і формай барады і вусоў. Ён устаў, каб павітаць іх, калі яны ўвайшлі, цёпла паціскаючы Даніэлю руку.
  «Містэр Уілсан, прыемна бачыць вас зноў і дзякуй, што прыйшлі ў гэты цяжкі час».
  — З задавальненнем, сэр Джаспер. Дазвольце мне прадставіць сваю калегу міс Эбігейл Фентан.
  Сэр Джаспер горача паціснуў Эбігейл руку і сказаў: «Міс Фентан, мне прыемна пазнаёміцца з вамі». Вядома, я ведаю пра вашу працу ў Фіцуільяме, Гізе і іншых месцах у Егіпце. І я чытаў, што нядаўна вы ўдзельнічалі ў археалагічных даследаваннях уздоўж Адрыянавай сцяны.
  - Сапраўды, - сказала Эбігейл. «Мне прыемна, што вы мяне ведаеце».
  «Свет музейнага куратарства невялікі, асабліва калі гаворка ідзе пра археалогію», — сказаў сэр Джаспер. «Пра добрых людзей разносіцца». Ён усміхнуўся. «І пра дрэнных людзей». Ён паказаў на два крэслы насупраць свайго стала. «Калі ласка, сядзьце».
  Яны селі, і твар сэра Джаспера зрабіўся сур'ёзным, калі ён сказаў: «Я так разумею, вы ведаеце, чаму я папрасіў вашай дапамогі».
  — Некалькі дзён таму тут быў зарэзаны чалавек, — сказаў Дэніэл.
  «Прафесар Лэнс Пікерынг». Сэр Джаспер кіўнуў. «Яго праца пра Амброзія Аўрэліяна займае значнае месца ў выставе «Эпоха караля Артура», якую мы зараз ладзім. Гэта было вельмі папулярна. У некаторыя дні чарга, каб патрапіць на яго, цягнулася аж да Расэл-стрыт.
  — У дзень забойства прафесар Пікерынг прыехаў ненадоўга. Ён быў тут, каб дапамагчы прасоўваць выставу, выступіўшы з дакладам пра Амброзія і яго сувязь з Артурам. Не тое каб выстава мела патрэбу ў рэкламе, але дамоўленасць аб прысутнасці прафесара Пікерынга была зроблена яшчэ да таго, як мы ўбачылі, наколькі паспяховай была выстава».
  «Я мяркую, што ён таксама быў тут, каб прарэкламаваць сваю кнігу пра Амброзія», — указала Эбігейл. «Я бачыў гэта на вітрыне ля ўваходу».
  - Так, сапраўды, - сказаў сэр Джаспер. «Зноў жа, гэта была дамоўленасць, заключаная яшчэ да паспяховага адкрыцця выставы, але мы пагадзіліся выконваць нашу дамоўленасць з прафесарам, таму яго кніга была экспанаваліся як на выставе, так і ў музейнай краме.
  У той дзень, пра які ідзе гаворка, прафесар Пікерынг здаў свой капялюш і паліто ў гардэробе, а потым пайшоў у джэнтльменскі кабінет, каб асвяжыцца перад выступленнем. Дзяжурныя занепакоіліся, калі ён не з'явіўся і яго чакалі гледачы, таму адзін з іх пайшоў разбірацца. Дзверы адной з кабін у нумары былі зачыненыя. Фактычна, яго прыйшлося разбіць, таму што ён быў прыкручаны знутры. Унутры было выяўлена цела прафесара Пікерынга. Ён атрымаў некалькі нажавых раненняў».
  «Астатнія выгоды былі пустыя?»
  - Так, - сказаў сэр Джаспер. «Гэта была іншая загадкавая рэч; На дзвярах была вывешана абвестка «Не працуе». Але чалавек, які праводзіў прафесара Пікерынга да зручнага нумара, клянецца, што шыльды на дзвярах тады не было».
  «Такім чынам, забойца паставіў там шыльду, каб хто-небудзь не ўваходзіў і, магчыма, прадухіліць забойства», — сказаў Дэніэл. «Гэта сведчыць аб тым, што забойства было спланаваным, а не выпадковым актам».
  «Такога меркавання лічыў і інспектар Фэзер», — сказаў сэр Джаспер.
  - Інспектар Джон Фэзер? - спытаў Даніла.
  Сэр Джаспер кіўнуў.
  — Вельмі добры чалавек, — сказаў Даніэль. «Калі ён займаецца гэтай справай, я не ўпэўнены, што я вам патрэбны».
  Сэр Джаспер вагаўся, потым няёмка сказаў: — На жаль, інспектар Фэзер не кіруе паліцэйскім расследаваннем. Яго старшы афіцэр, суперінтэндант Армстранг, узяў на сябе адказнасць, і ён мае розныя погляды на справу, чым інспектар Фэзер».
  - Так, ён бы, - змрочна сказаў Даніэль. - Я мяркую, што вы хочаце, каб мы расследавалі не толькі забойства, сэр Джаспер?
  Сэр Джаспер з'едліва ўсміхнуўся. «Вельмі праніклівы з вашага боку, містэр Уілсан, як заўсёды. Не, забойства - гэта адно. Мой галоўны клопат - гэта рэпутацыя музея. Калі прычына забойства прафесара Пікерынга можа нейкім чынам негатыўна паўплываць на музей...
  — Разумею, — сказаў Данііл. — Пакіньце гэта нам, сэр Джаспер, і мы паглядзім, што знойдзем.
  Сэр Джаспер перадаў ім дзве карты. «Гэтыя карты, падпісаныя маім подпісам, дадуць вам поўны доступ да любой кропкі музея. Я ўзяў на сябе смеласць зрабіць гэта, таму што, на жаль, некаторыя з нашых супрацоўнікаў могуць успрымаць свае абавязкі занадта літаральна, калі гаворка ідзе пра некаторыя часткі музея, і я не хачу, каб вашаму расследаванню ні ў якім разе перашкаджалі. '
  - Дзякуй, сэр Джаспер, - сказаў Дэніэл, узяў дзве карткі і працягнуў адну Эбігейл. «Ці магу я таксама спытаць, ці магчыма для нас, каб адзін з вашых менш выкарыстоўваюцца пакояў у якасці базы для нашага расследавання?» Я думаю, ці прыходзіць інфармацыя да нас звонку, ці мы хочам пагаварыць з людзьмі сам-насам. Я ведаю, што месца вельмі мала, таму чагосьці невялікага, напрыклад, кладоўкі або шафы для венікаў, будзе дастаткова. Пакуль мы маглі паставіць туды стол і пару крэслаў».
  «Вядома». Сэр Джаспер кіўнуў. «Я пагавару з Дэвідам Эшфардам, генеральным дырэктарам музея. Ён арганізуе гэта для вас. Дайце мне гадзіну».
  - Дзякуй, - сказаў Даніэль. — Тым часам мы пачнем расследаванне. Спадзяюся, чым хутчэй мы пачнем, тым хутчэй даведаемся, хто стаіць за забойствам».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  «Дык з чаго вы плануеце пачаць?» - спытала Эбігейл.
  — Я думаў праверыць прыбіральню, дзе быў забіты Пікерынг. Пакуль я гэта раблю, не маглі б вы праверыць выставу?»
  «Што я шукаю?»
  — Не ведаю. Хтосьці забіў Лэнса Пікерынга. На выставе прадстаўлены яго кнігі. Я спадзяюся, што нейкая сувязь можа выявіцца».
  Пакуль Эбігейл накіравалася да выставы, Дэніэл спусціўся ўніз, у падвал, асветлены газавымі накрыўкамі, дзе размяшчаліся ўсе выгоды. Камфорт для джэнтльменаў быў аддзелены ад памяшканняў для дам дзвярыма з надпісам «Прыватны». Толькі персанал'. Ён штурхнуў дзверы ў панскі дом. Дзяжурны ў форме канваіра сядзеў на крэсле ля дзвярэй і падняўся на ногі, калі ўвайшоў Дэніэл з «Добрай раніцы, сэр».
  — Добрай раніцы, — адказаў Даніла. Ён дастаў картку ў сэра Джаспера і працягнуў яе чалавеку.
  Чалавек кіўнуў. «Ах так, мы ведалі, што вы прыедзеце, сэр. Чым я магу быць карысны?»
  «Я лічу, што ў той дзень, калі адбылася трагічная падзея, тут нікога не было», — сказаў Дэніэл.
  — Не, сэр, — пацвердзіў чалавек. «Толькі ў выніку гэтага было вырашана пакінуць тут дзяжурнага, каб запэўніць наведвальнікаў у іх бяспецы. У жаночай кабіне таксама цяпер ёсць дзяжурная.
  — І дзверы паміж імі, тая з надпісам «Прыватны». Толькі персанал»?»
  — Гэта кладоўка, сэр, для венікаў і прыбораў для чысткі.
  Даніла ўстаў і завёў у пакой. Белая плітка на падлозе і на паўдарозе сцен да ўзроўню чатырох рукамыйнікаў. Ручнік для рук на латуневай стойцы каля кожнай рукамыйніцы. Тры пісуары і тры кабінкі, дзверы якіх былі зачыненыя.
  «Ці выкарыстоўваюцца кабіны ў дадзены момант?» - спытаў Даніла.
  — Не, сэр.
  - Тады вы пакажаце мне, у якой кабінцы было знойдзена цела?
  Чалавек кіўнуў і павёў Даніэля да канцавой кабіны, дзе адчыніў дзверы, каб паказаць туалет з драўляным сядзеннем і цыстэрну над ім. Дэніэл разважаў, наколькі рэдка гэта відовішча нават у такім горадзе, як Лондан. Большасць дамоў усё яшчэ мелі земляныя туалеты звонку.
  «Ціла было апранута, калі было знойдзена, ці не было распранута?» - спытаў Даніла.
  — Цалкам апрануты, сэр.
  — А на сядзенні ці на падлозе?
  «На падлозе. Дзверы былі зачыненыя, але калі дзяжурны ўбачыў, як з-пад дзвярэй цячэ кроў, ён пайшоў у кладоўку і ўзяў малаток, каб выламаць дзверы».
  «Гэта сапраўды было неабходна?» - спытаў Даніла. Ён паказаў на месца над дзвярыма. «Над дзвярыма дастаткова месца, каб нехта пералез з суседняй кабінкі і адчыніў дзверы знутры».
  Дзяжурны, які выявіў цела, быў былым вайскоўцам, сэр. У яго інваліднасць, якая ўскладніла б узыходжанне на вяршыню».
  «Якая інваліднасць?» - спытаў Даніла.
  «У яго толькі адна рука».
  Данііл кіўнуў. «Я разумею. У гэтых абставінах ён зрабіў правільна». Па праўдзе кажучы, Даніла гэтага зусім не адчуваў. Дзяжурны павінен быў папрасіць кагосьці больш спрытнага, каб ён пералез праз перагародку і адчыніў дзверы, а не знішчаў магчымыя доказы, разбіваючы дзверы. Але палітыка дыктавала, што лепш дазволіць распаўсюдзіцца сярод супрацоўнікаў музея, што Дэніэл Уілсан, прыватны следчы агент, падтрымлівае іх. Каб ён быў на іх баку. Людзі размаўлялі вальней, калі са следчым адчувалі сябе спакойна і ў бяспецы.
  «Хто быў дзяжурным, які выявіў цела?» - спытаў Даніла.
  - Говард Уілс, - сказаў дзяжурны.
  «Ён даступны?»
  «Я баюся, што ён сёння не працуе. Але ён прыйдзе заўтра».
  — А як наконт канвоя, які праводзіў сюды прафесара Пікерынга? Дзе я яго знайду?»
  — Гэта быў Джэральд Дантан. Зараз ён у перапынку».
  «Я разумею. Добра, я буду шукаць іх. Калі вы ўбачыце каго-небудзь з іх раней за мяне, скажыце, што я хачу з імі пагаварыць. Сэр Джаспер арганізуе для мяне жыллё, офіс, і я пакіну запіску ў галоўнай прыёмнай, дзе гэта будзе».
  — Безумоўна, сэр.
  «А ваша імя?»
  - Роб Стывенс, сэр.
  «Дзякуй, містэр Стывенс, вы былі вельмі карысныя».
  
  Эбігейл была ўражана тым, як была складзена і прадстаўлена выстава з больш папулярнымі версіямі Легенда пра Артура – карціны прэрафаэлітаў, а таксама карціны Джэймса Арчэра, якія адлюстроўваюць смерць Артура, Валадаркі возера, Лансялота і Гвіневеры, разам з ілюстраванымі старонкамі з “ Ідыліі караля” Тэнісана , а затым прадстаўляем (у шкле) выпадкі, каб абараніць іх) старонкі з рукапісаў гісторыка пачатку VI стагоддзя Гілдаса, Беды з VII стагоддзя і старонка з Historia Brittonum Ненія , складзенай у IX стагоддзі. Адсюль была перакладзеная ключавая фраза, паказаная для ўсіх: «Дванаццатая бітва адбылася на гары Бадон, у якой за адзін дзень загінула 960 чалавек ад адной атакі Артура» — першая згадка пра Артура як караля па імені у любым гістарычным дакуменце.
  Потым рушылі ўслед старонкі з твораў Уільяма Мальмсберыйскага і Джэфры Монмутскага і, нарэшце, з « Смерці Артура» Мэлоры разам з ілюстрацыямі, спецыяльна зробленымі для выставы. І, нарэшце, цэлы раздзел, прысвечаны Амброзію Аўрэліяну, рымска-брытанскаму ваеначальніку чацвёртага стагоддзя, які ўзначальваў брытанскае супраціўленне саксонскім захопнікам і, як кажуць, стаў узорам для легендарнага караля Артура. Акуратна і зручна на стале побач з гэтым раздзелам ляжалі асобнікі кнігі Амброзія Аўрэліяна і Кароль Артур: праўдзівая гісторыя прафесара Лэнса Пікерынга. Эбігейл была крыху цынічная, задаючыся пытаннем, на колькі павялічыліся продажы ў выніку жорсткага забойства Пікерынга, калі побач з ёй з'явіўся Дэніэл.
  «Таямніца забойства ў замкнёнай кабінцы раскрыта», — сказаў ён ёй. «Над кожнай з дзвярэй кабінкі ёсць вялікая шчыліна. Забойца нанёс Пікерынгу нажавыя раненні, паклаў яго цела ў кабіну, зачыніў дзверы знутры на засаўку, а затым вылез з кабіны праз верхнюю частку дзвярэй».
  "Такім чынам, ніякай таямніцы", сказала яна.
  «За выключэннем таго, хто гэта зрабіў».
  - Містэр Уілсан!
  Вясёлы званок прымусіў іх абодвух павярнуцца. Да іх набліжаўся маленькі чалавек гадоў сарака з зіхатлівай усмешкай.
  — Я чуў, што цябе клічуць! Як у старыя часы, а!» Эбігейл заўважыла, што Даніэль не адказаў, не прапанаваў паціснуць мужчыну руку, проста глядзеў на чалавека спакойна.
  - Нэд Карсан, на выпадак, калі ты мяне забыўся. Чалавек ззяў. ' Голас народа . Я быў побач падчас расследавання Патрашыцеля».
  «І, як я памятаю, вы абвінавацілі мяне і інспектара Абберлайна ва ўдзеле ў прыкрыцці, каб абараніць людзей, якіх вы назвалі «вінаватымі».
  «Ну, былі доказы, містэр Уілсан!» - сказаў Карсан, усё яшчэ ўсміхаючыся.
  «Ніякіх доказаў утойвання не было», — катэгарычна адказаў Даніэль.
  - Ну, гэта можа быць спрэчным, - сказаў Карсан, не збянтэжаны варожасцю Даніэля. «Усё роўна вада пад мостам. Гэта іншы дзень». Ён скінуў капялюш перад Эбігейл. «Прабачце, міс, мабыць, я перашкаджаю. Нэд Карсан да вашых паслуг. Вы працуеце з містэрам Уілсанам?
  — Гэтая дама — супрацоўніца музея, — хутка сказаў Даніэль.
  'О? У якой якасці?»
  - Я гісторык, - сказала Эбігейл.
  «Ах, тады вы ў правільным месцы», — сказаў Карсан і ўсміхнуўся. Затым ён зноў павярнуўся да Данііла. «Такім чынам, чуткі праўдзівыя? Вас прыцягнулі, каб разабрацца ў гэтым жудасным забойстве? Ці азначае гэта, што музей не задаволены Скотланд-Ярдам?»
  «У мяне няма інфармацыі на гэты конт. Мой асабісты погляд заключаецца ў тым, што Скотланд-Ярд - і заўсёды быў - правільнай арганізацыяй для расследавання злачынстваў. Зараз, калі вы мяне прабачце». І Даніла пайшоў.
  «Каб вы не думалі, што суперінтэндант Армстранг бескарысны ідыёт!» Карсан крыкнуў яму ўслед, перш чым зноў засмяяцца і накіравацца да выхаду з музея.
  Эбігейл паспяшалася за Даніэлем і знайшла яго ў Этрускай пакоі. Ён выглядаў раздражнёным.
  «Я супрацоўнік музея?» - запыталася яна.
  «Тэхнічна гэта так, — сказаў Дэніэл. «Як і я».
  — Але вы яму гэтага не сказалі. Вы таксама не прадставілі мяне па імені».
  «З майго досведу, чым менш вы раскажаце містэру Нэду Карсану, тым лепш».
  «Я мяркую, што ён газетны рэпарцёр».
  Даніэль здзекліва засмяяўся. «Я думаю, што гэта расцягнутае апісанне», - сказаў ён кісла. «Ён піша для газеты « Голас народа» . Ён аддае перавагу інсінуацыям і чуткам перад цвёрдымі фактамі. І пляміць людзей».
  «Вы і інспектар Эберлайн, як я зразумеў з вашай з ім размовы».
  Данііл скрывіўся. «Падчас расследавання Патрашыцеля хадзілі разнастайныя чуткі аб тым, хто такі забойца. Сярод іх былі члены каралеўскай сям'і. Мы з Эберлайнам даследавалі гэтыя заявы, але не знайшлі нічога, што пацвярджала б іх. Карсан на старонках People 's Voice выказаў здагадку, што нас падкупілі. Народны голас мае сваю ўласную праграму, якая заключаецца ў нападах і падрыве істэблішменту, у прыватнасці, урада, каралеўскай сям'і, паліцыі і ўзброеных сіл. Карсан называе іх «зброяй жорсткіх рэпрэсій».
  'Чаму? У яго павінна быць прычына. Або палітычная пазіцыя?»
  - Калі і ёсць, то я не ведаю, што гэта такое, - сказаў Дэніэл. «Я падазраю, што гэта нейкая форма анархіі, разбурэнне грамадскага парадку. Але я не ўпэўнены, што ён хоча замест гэтага».
  «Яго на развітанне было назваць суперінтэнданта Армстранга ідыётам», — сказала Эбігейл.
  «Так, што ж, ён мае рацыю», — прызнаўся Даніэль. «Але ён дакладна не прымусіць мяне падтрымаць гэтае меркаванне. Публічна я заўсёды буду падтрымліваць Ярд, аднак прыватна я думаю, што некаторыя з іх вышэйшыя чыноўнікі не заслугоўваюць таго, каб кіраваць кіёскам, не кажучы ўжо пра сталічную паліцыю. Але ў арганізацыі шмат добрых афіцэраў, на якіх я маю шмат часу».
  «Накшталт гэтага інспектара Пяро, пра якога вы згадалі».
  'Дакладна. Джон Фэзер - цудоўны паліцэйскі, і калі б у вышэйшага начальства было паўмазга, яго даўно б павысілі да суперінтэнданта.
  «Дык чаму ж яго не было? Што яго спыніла?»
  «Я думаю, што блакіроўка ляжыць на Армстрангу. Яму патрэбны інтэлект і дэтэктыўныя навыкі Джона Фэзера, каб атрымаць вынікі, таму ён трымае яго там, дзе можа яго выкарыстоўваць, на ўзроўні інспектара. Калі Джона павысяць да галоўнага інспектара, чаго ён заслугоўвае, яго могуць перавесці ў іншы аддзел. Такім чынам, Армстронг робіць усё магчымае, каб пераканацца, што ён атрымаў хоць якую-небудзь заслугу, і Джон Фэзер не ўяўляе пагрозы для яго пазіцыі».
  "Гэта гучыць як самая агідная палітыка", - сказала Эбігейл.
  - Гэта так, - сказаў Даніэль. «І, на жаль, мы цалкам можам трапіць у гэта. Вось чаму я еду ў Скотланд-Ярд. Вам будзе добра тут некаторы час?'
  «Безумоўна. Тое, як зроблена выстава, вельмі цікава. Сэр Джаспер павінен быць вельмі задаволены. Я мяркую, вы адчуваеце, што мая прысутнасць будзе вам перашкаджаць».
  — Неабавязкова. Я збіраюся завітаць да інспектара Фэзера ў Скотланд-Ярд і аднавіць нашае старое знаёмства. Але ёсць шанец, што я сутыкнуся з суперінтэндантам Армстрангам, і гэта можа апынуцца... складаным.
  «Я мяркую, што вы яму не падабаецеся».
  «Пачуццё, як вы ўжо здагадаліся, узаемнае. Справа ў тым, што ён можа прымусіць мяне выгнаць з будынку, і я не хачу, каб такое прыніжэньне здарылася і з вамі».
  «Вы, напэўна, зрабілі нешта вельмі вялікае, што засмуціла суперінтэнданта».
  «Скажам так, мы ніколі не ладзілі».
  «Вельмі добра, ідзі».
  - Ты яшчэ будзеш тут, калі я скончу ў Ярдзе?
  «Сапраўды, буду. Ёсць шмат чаго ўзяць».
  «У цябе што-небудзь выскачыла?»
  - Так, - сказала Эбігейл. «Выстава зроблена вельмі добра».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ
  Дэніэл стаяў праз дарогу ад Скотланд-Ярда, аглядаючы вялікі будынак з чырвонай і белай цэглы і разважаючы пра гады, калі ён называў яго сваім працоўным домам. Потым ён быў інсайдэрам, важнай часткай элітнага атрада дэтэктываў Фрэда Абберлайна. Цяпер ён, безумоўна, быў аўтсайдэрам, і хоць у яго ўсё яшчэ былі добрыя сябры сярод многіх яго былых калег, былі некаторыя людзі, якія не жадалі бачыць яго ў будынку зноў. І, на жаль, некаторыя з іх былі даволі магутнымі. Як і яго вораг, суперінтэндант Армстранг. Калі ён наблізіўся да будынка, ён задумаўся, ці будзе там Армстранг, і якой будзе яго рэакцыя, калі яны сустрэнуцца. Што самае горшае ён можа зрабіць, падумаў Данііл, загадаць мне пакінуць будынак? Так, гэта было б нязручнасцю, але не канцом свету. Тым не менш, ён вырашыў не адпраўляць паведамленне Джону Фэзеру, паведамляючы, што ён знаходзіцца ў будынку і хацеў бы яго бачыць, на ўсялякі выпадак, калі яго перахопяць. Замест гэтага Даніэль накіраваўся да задняга ўваходу і падняўся на другі паверх па даволі бруднай бетоннай лесвіцы, а не па грандыёзнай мармуровай лесвіцы, якой так ганарыўся архітэктар.
  Даніэль ішоў па знаёмым калідоры, мінаючы кабінеты, дзе жылі старыя калегі, перш чым прыйшоў да Джона Фэзера.
  Спадзяюся, што з ім не Армстранг, падумаў ён.
  Пастукаў у дзверы, а на заклік «Заходзьце!» адчыніў і ўвайшоў.
  На твары інспектара Фэзера расплылася шырокая прывітальная ўсмешка, калі ён убачыў, хто гэта. 'Даніэль! Рады цябе бачыць!'
  Двое мужчын паціснулі адзін аднаму рукі, і Фэзер сказаў: «Вы не дасылалі запіску, каб сказаць, што вы былі ў будынку. Я паслаў бы ганца, каб даставіць цябе».
  «Мне не хацелася, каб занадта шмат людзей ведалі, што я тут», — прызнаўся Дэніэл. «Некаторыя людзі не былі б шчаслівыя з гэтай нагоды і, магчыма, прымусілі мяне выкінуць».
  «Суперінтэндант Армстранг». Пяро ўсміхнуўся.
  «Такім чынам, я рызыкнуў, што вы ўсё яшчэ будзеце ў тым жа офісе».
  - Сапраўды, я, - сказаў Пяро.
  Як і Даніэлю, Пёрку было каля трыццаці, але ніжэй. Акрамя таго, ён заўсёды выглядаў маладзейшым за свае гады, і ў першыя дні, калі ён быў часткай каманды Эберлайна, іншыя ласкава называлі яго Малышом. Гэта прывяло да таго, што Пёрка вырас і вырас даволі пышныя вусы, якія зацямнялі большую частку яго твару, і ён па-ранейшаму з гонарам красаваў тыя самыя вусы, якія, на вочы Даніэля, здавалася, сталі яшчэ большымі.
  Пяро жэстам папрасіў Даніэля сесці ў крэсла, а потым спытаў: «Такім чынам, ваш візіт дзеля паслугі, ці вы плануеце вярнуцца?»
  — Ні тое, ні другое, — сказаў Даніэль. «Я прыйшоў паведаміць вам, што Брытанскі музей наняў мяне для вывучэння забойства».
  - Добра, - рашуча сказаў Пёрка.
  «Вы не супраць?»
  — Наадварот, гэтая справа можа быць звязана з тым, што вы на яе звярнулі ўвагу. Ён скрывіўся. «Але я сумняваюся, што суперінтэндант Армстранг успрыме гэта такім жа чынам».
  «Сэр Джаспер Стоўн з музея сказаў, што справу бярэ на сябе Армстранг», — сказаў Дэніэл. «Чаму?»
  «Гэта рэзанансная справа, і ён шукае вышэйшую пасаду, калі камісар пойдзе на пенсію», — сказаў Фэзер.
  «Армстранг у якасці камісара?» - паўтарыў Даніла, узрушаны.
  «Я ведаю. Неймаверна, ці не так. Але ён з'яўляецца прыкладам таго, што вам не трэба быць добрым меддзю, каб падняцца па службовай лесвіцы; быць разумным палітыкам мае большае значэнне. Вы бачыце колькасць асвятлення, якое ён атрымлівае ў газетах? І ён праводзіць шмат часу ў парламенце, звязваючыся з патрэбнымі людзьмі».
  Такім чынам, вынік падштурхоўвае яго далей па лесвіцы. Але ці не рызыкуе ён з такой гучнай справай? Калі гэта не будзе вырашана, гэта будзе вялікая адзнака супраць яго».
  Пёрка паківаў галавой. «Калі гэта не будзе вырашана, гэта будзе не яго віна, можаце быць упэўнены ў гэтым. Гэта будзе хтосьці далей па ланцугу».
  «Такі, як ты?»
  Пяро сумна ўсміхнуўся. «Хтосьці вельмі падобны на мяне. Таму ён працягваў сачыць за тым, каб маё імя згадвалася, калі ён размаўляў з прэсай аб гэтай справе. Калі мы не дастанем нашага забойцу, гэта сапраўды ваша справа. Калі мы гэта зробім, вітаем героя, суперінтэнданта Армстранга. Такім чынам, што ты думаеш пра гэта, Даніэль?
  «Забойца выбраўся з кабіны праз верх».
  «Так, гэта я прыдумаў». Пяро ўсміхнуўся. «Значыць, хтосьці спрытны. Не занадта вялікі і не тоўсты».
  - І хтосьці з вельмі крутымі нервамі, - сказаў Дэніэл. «Гэта было добра спланавана. Надпіс «Не працуе» на дзвярах. Ці размаўлялі вы з афіцэрам, які правёў Пікерынг для зручнасці паноў?
  Пяро кіўнуў. «Ён кажа, што толькі што праводзіў прафесара ўніз і правёў яго ў зручны нумар. Ён сказаў, што нікога там не заўважыў, калі яны зайшлі. Канваір сышоў і вярнуўся наверх, пакінуўшы прафесара.
  «Такім чынам, хутчэй за ўсё, забойца чакаў, пакуль афіцэр вернецца наверх, а потым увайшоў, каб забіць Пікерынга».
  «Афіцэр сказаў, што не заўважыў, каб хто-небудзь ішоў за імі або тырчаў унізе. Але гэта не значыць, што хтосьці не быў».
  «Ёсць жаночая» побач з мужчынскай, а паміж імі крама прыбіральшчыкаў, - сказаў Дэніэл. «У адным з іх мог нехта хавацца».
  «Але навошта ім?» - спытаў Пяро. «Гэта прадугледжвае, што яны ведалі, што Пікерынг пойдзе да паноў» у якасці сваёй першай гавані.
  «Так». Даніла задуменна кіўнуў. «Хутчэй за ўсё, забойца сачыў за імі».
  «Але канваір сказаў, што нікога не заўважыў».
  - Варта падумаць, - сказаў Даніэль.
  «Разам з тым фактам, што Пікерынг атрымаў нажавыя раненні не адзін раз, а сем разоў, і не было ніякага намёку на рабаванне».
  «Сем разоў?» - паўтарыў Даніла.
  «Значыць, нехта, нягледзячы на тое, што меў халодную галаву, калі планаваў забойства, сапраўды быў вельмі злы», — сказаў Пёрка.
  Даніэль разважаў: «Злосць. Нянавісць. Каханне. Рэўнасць. Сем нажавых раненняў азначаюць, што было задзейнічана шмат запалу».
  «Калі толькі гэта не справа рук вар'ята, гэта любімая тэорыя суперінтэнданта Армстранга».
  - Заўсёды такая магчымасць, - прызнаўся Даніэль. Ён вагаўся, потым сказаў, стараючыся быць нязмушаным: «Між іншым, Джон, я прыйшоў яшчэ адной прычынай, каб паведаміць табе, што я працую з партнёрам па гэтай справе».
  'О? Я думаў, ты аддаеш перавагу працаваць самастойна. Самотны воўк».
  «Так, добра, гэта той, хто мае веды, якіх я не маю. Яна археолаг і гісторык. Атрымаў ступень па гісторыі ў Кембрыджы. Быў на археалагічных раскопках па ўсім свеце. Егіпет. Палестына». Ён заўважыў, што Пёрка разглядае яго з радаснай усмешкай на твары.
  — Жанчына? - спытаў Пяро.
  - Ну, відавочна, - сказаў Даніэль. «Таму я і сказаў «яна». Я працаваў з ёй у музеі Фіцуільяма ў Кембрыджы. Абставіны нас звялі разам, таму што яна там працавала – і яе веды пра гістарычны бок справы былі неацэнныя. Тое самае, што і тут. Здаецца, забойства звязана з гэтай выставай: «Эпоха караля Артура».
  - Магчыма, - сказаў Пёрка. «Магчыма, не. Мы шукаем Пікерынга на выпадак, калі ёсць яшчэ якія-небудзь прычыны, па якіх хто-небудзь хоча яго смерці.
  «І?» - спытаў Даніла.
  Пяро выглядаў так, нібы збіраўся нешта сказаць, потым спыніўся і лёгка ўсміхнуўся. «Я хацеў бы, каб вы самі склалі сваё меркаванне», — сказаў ён. Ён нешта напісаў на паперцы і перадаў Данілу. — Гэта адрас нябожчыка прафесара Пікерынга, калі вы захочаце патэлефанаваць і паразмаўляць з яго ўдавой.
  «Вы думаеце, што там нешта можа быць?»
  - Паглядзім, што ты думаеш, - сказала Пёрка. «Я не хачу нічога прадузята. Але я мяркую, што вы ўсё роўна пагаворыце з ёй». Ён зірнуў на Данііла з запытальнай усмешкай. «Такім чынам, паміж вамі і гэтай жанчынай-археолагам нічога няма…»
  - Эбігейл Фентан, - сказаў Дэніэл. 'Міс. А чаму павінна быць?»
  «Даніэль, ты навучыў мяне ўсяму, што трэба было ведаць пра людзей і як іх чытаць. Такія дробязі, як тое, як людзі рэагуюць, калі ім задаюць пытанне, на якое яны не вельмі хочуць адказваць: шаркаючы нагамі, круцячы вухам, падціскаючы вусны, паказваючы выгляд…»
  «Калі вы думаеце, што я раблю нешта з гэтага…»
  «Я цябе ведаю. Я працаваў з вамі шмат гадоў і магу сказаць, што ў гэтай жанчыне ёсць нешта асаблівае».
  Даніэль вагаўся, потым кіўнуў. «Так, ёсць», — прызнаўся ён. «Але што тычыцца гэтай справы, то гэта прафесійныя адносіны. Калі вы сустрэнеце яе, вы ўбачыце, якая яна разумная. Яна разумная, моцная, вынаходлівая...»
  «І прыгожы?»
  - Так, добра, гэта таксама ёсць, - сказаў Даніэль.
  «Вы і яна збіраецеся пажаніцца?»
  - Гэта іншая справа, - нязграбна сказаў Даніэль. — Я проста хацеў, каб вы ведалі пра яе, калі сустрэнеце яе ў музеі. Мы дамовіліся, што падчас расследавання ў нашым распараджэнні будзе офіс, так што вы заўсёды можаце з намі звязацца там». Паперку з адрасам паклаў у кішэню. «І дзякуй за параду наконт місіс Пікерынг».
  - Я не даваў табе ніякіх падказак, - сказаў Пёрка.
  - Вы сказалі гэта пасля таго, як вы выступілі са мной пра інтэрпрэтацыю рухаў цела людзей, - засмяяўся Дэніэл.
  Ён выйшаў з кабінета Пёрка і накіраваўся да лесвіцы, па якой ён павінен быў спусціцца ў галоўную прыёмную. Калі ён ішоў па калідоры, дзверы адчыніліся, і суперінтэндант Армстронг выйшаў. Ён спыніўся і спахмурнеў, калі ўбачыў Данііла.
  «Што ты тут робіш?» - запатрабаваў ён.
  Наглядчыкам быў высокі, шыракаплечы мужчына з выпнутым жыватом, які дэманстраваў любоў да добрай ежы і віна. Казалі, што ў маладосці ён гуляў у рэгбі на высокім узроўні, і Дэніэл мог у гэта паверыць. Нават у свае сорак ён меў вялізную масу, якая, здавалася, яшчэ магла трымацца ў сутычцы.
  «Я прыйшоў з ветлівасці, каб паведаміць аб сваім удзеле ў забойстве ў Брытанскім музеі», — сказаў Дэніэл.
  «Які ўдзел?»
  «Сэр Джаспер Стоўн папрасіў мяне правесці асобнае расследаванне».
  «Чаму?»
  «Таму што прафесар Пікерынг быў забіты ў іх памяшканні, і яны занепакоеныя сваёй рэпутацыяй».
  «Я ўжо абараняю іх рэпутацыю!» - загрымеў Армстранг.
  «Тым не менш, сэр Джаспер запрасіў мяне і майго партнёра працаваць над справай самастойна».
  «Які партнёр?» - падазрона прароў Армстранг.
  «Гісторык і археолаг па імені Эбігейл Фентан. Яна атрымала дыплом па гісторыі ў каледжы Гіртан у Кембрыджы і карыстаецца вялікай павагай за свае археалагічныя даследаванні ў Брытаніі і ва ўсім свеце».
  «Як яна звязалася з вамі?» - запатрабаваў Армстранг.
  «Мы разам паспяхова завяршылі справу ў музеі Фіцуільяма ў Кембрыджы, дзе яна курыравала выставу егіпецкіх артэфактаў. У яе выдатныя веды і разуменьне гісторыі, а паколькі гэты выпадак, здаецца, зьвязаны з гісторыяй...
  «Не так!» - агрызнуўся Армстранг. «Гэта нейкі вар'ят; гэта відавочна».
  — Вядома, яшчэ рана рабіць такую выснову, — пачаў Даніэль, але начальнік абарваў яго.
  «О, не, не трэба!» - агрызнуўся Армстранг, памахваючы яму мясістым пальцам. «Вы зараз не ў Кембрыджы. Гэта мая сядзіба. Мой выпадак». Яго вочы прыжмурыліся і ён спытаў: «Каго вы тут бачылі?»
  — Я толькі што быў да інспектара Фэзера, каб паведаміць яму аб сваім удзеле. Я ішоў да вас, каб паведаміць вам пра тое ж, - сказаў Дэніэл.
  - У гэтым няма патрэбы, - прарыкнуў Армстранг. «Ты не патрэбны. Мы робім гэтую справу. Вы не ўдзельнічаеце ў гэтым. І я не хачу, каб ты шпацыраваў тут, быццам ты частка гэтага будынка. Вы не. Не хадзі сюды больш, інакш я загадаю цябе выкінуць».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЁРТЫ
  Пасля сыходу Дэніэла да Джона Фэзера ў кабінеце далучыўся яго сяржант-дэтэктыў Джэрэмія Крыбенс. Крыбенс напоўніў сваю люльку смярдзючай чорнай махоркай, якую ён, здавалася, любіў, і запаліў яе, а потым пыхкаў ёю ў перапынку паміж расповедам аб сваім апошнім дасягненні ў справе забойства Пікерінга. Або невыкананне, як хутка высветлілася.
  «Я яшчэ раз пагаварыў з чалавекам, які правёў прафесара да зручнасці, каб даведацца, ці не ўзрушыла яго памяць пра тую падзею, але, на жаль, ён сказаў, што не, гэта ўсё, што ён памятаў. Ён не бачыў, каб хто-небудзь туляўся побач. Потым я пайшоў яшчэ раз паразмаўляць з чалавекам, які знайшоў цела прафесара, але яго сёння не было на працы».
  'О? Чаму? - спытаў Пёрка, яго цікавасць абудзілася. Людзі, якія зніклі без вестак так хутка пасля забойства, заўсёды заслугоўваюць увагі.
  «У яго выхадны, — сказаў Крыбенс.
  «Дамоўлена?» - перапытаў Пяро.
  — Так, сэр. Я паразмаўляў з супрацоўнікам музея, містэрам Эшфардам, які займаецца раскладам працы, і ён сказаў мне, што сёння звычайны выхадны для містэра Уілза».
  «Добрая думка». Пяро ўдзячна кіўнуў.
  «Потым я пайшоў на пошукі чалавека, які прыбірае зручныя памяшканні, каб даведацца, ці ведае ён што-небудзь пра паведамленне «Не працуе», якое нехта прыляпіў да дзвярэй...»
  Фэзер быў выратаваны ад таго, каб яму сказалі, як ён здагадаўся, што гэтага чалавека таксама няма, або яму больш няма чаго прапанаваць, таму што дзверы яго кабінета з трэскам адчыніліся, і суперінтэндант Армстранг злосна зірнуў на двух мужчын.
  Сяржант Крыбенс з рэзкасцю ўскочыў на ногі і цвёрда стаяў на месцы, у той час як Фэзер падняўся больш павольна.
  «Ёсць праблема, суперінтэндант?» — спытаў ён.
  «Ёсць, і яго завуць Уілсан!» - прарычаў Армстранг. «Я так разумею, што ён быў тут, у гэтым офісе, некалькі хвілін таму».
  - Правільна, - сказаў Пёрка. «Ён заскочыў, каб з ветлівасці паведаміць нам, што Брытанскі музей наняў яго для расследавання забойства прафесара Пікерынга, і хацеў запэўніць нас, што не будзе рабіць нічога, каб перашкодзіць нашым расследаванням».
  «Чорт вазьмі, ён не будзе!» - фыркнуў Армстранг. «Я толькі што бачыў Уілсана і сказаў яму, што яму забаронены ўваход у гэты будынак. Забанены! Вы чулі гэта, інспектар?
  - Я, сэр, - спакойна сказаў Пёрка. «Ён забаронены».
  'Дакладна! Ведаеце чаму, інспектар?
  «Так, я магу здагадацца» , — іранічна падумала Пёрка. Услых ён сказаў: «Таму што ён вам не падабаецца, сэр».
  «Мне не падабаецца тое, што ён адстойвае». Заўважыўшы, што Крыббенс усё яшчэ цвёрда стаіць, ён коратка сказаў: — Спакойна, сяржант. Вы можаце сядзець.
  Крыбенс з удзячнасцю сеў і ўзяў сваю трубку.
  «Уілсан — асобнік, — працягваў Армстранг. «Я не ўхваляю паліцыянтаў, якія вучацца ўсяму, што могуць за кошт міліцыі, а потым сыходзяць у прыватную дарогу, чаканячы грошы ўручную за наш кошт!»
  «Я не думаю, што Дэніэл - містэр Уілсан - робіць гэта, сэр. Ён бярэцца за расследаванне толькі тады, калі яго наймае прыватны кліент».
  «І што гэта гаворыць пра нас?» - запатрабаваў Армстранг. «Яны не вераць нам!»
  «З павагай, сэр, я лічу, што Брытанскі музей вельмі давярае нам. Але ў містэра Уілсана склаліся асаблівыя адносіны з сэрам Джасперам Стоўнам пасля таго, як ён раскрыў тую крадзеж саксонскай каштоўнасці».
  «Якую мы маглі б вырашыць, калі б у нас было больш часу!» - злосна крыкнуў Армстранг. «Ну, я сказаў яму, і цяпер я кажу вам, паколькі вы абодва, здаецца, такія сябры, ён не павінен заходзіць сюды. Я не дазволю яму выкарыстоўваць наш вопыт, каб выбіваць з даверлівых людзей неверагодныя сумы грошай. Калі вы спытаеце мяне, тое, што ён робіць, не менш злачыннае».
  - Ён не адзіны, хто сышоў у прыватную службу, сэр, - заўважыў Пёрка. «Інспектар Эберлайн далучыўся да Пінкертанаў і, як я разумею, вельмі добра з імі спраўляўся».
  «Лепш, чым тут», — з насмешкай сказаў Армстранг. — У мяне таксама няма часу на Эберлайн. Здраднікі сіле, іх пара. Абберлайн і Уілсан». Ён злосна паглядзеў на Пёрка. «Спадзяюся, што вы не думаеце перайсці ў прыватную службу, інспектар».
  — Не, сэр. Зусім не. Я вельмі задаволены сваёй кар'ерай тут, у Скотланд-Ярдзе, і пакуль я даю задавальненне, я спадзяюся, што гэтая кар'ера будзе доўгай».
  - Цалкам магло быць, пакуль вы трымаецеся далей ад Уілсана. Ён забруджвальнік». Ён вярнуўся да дзвярэй, потым павярнуўся. — Запомніце, інспектар. Уілсану забаронены ўваход у гэты будынак. І не забывайся».
  - Гэта назаўжды ўпісана ў маю памяць, сэр, - сказаў Фэтэр.
  Армстронг запытальна паглядзеў на Пёрка, шукаючы прыкметы сарказму на твары інспектара. Потым ён апошні раз нахмурыўся і выйшаў, ляснуўшы за сабой дзвярыма.
  «Кор!» - выдыхнуў Крыбенс. «Супер не любіць Дэніэла Уілсана, праўда, сэр!»
  «Добра заўважана». Пяро ўсміхнуўся. — Мы яшчэ зробім з цябе дэтэктыва. Ёсць што яшчэ паведаміць?»
  - Э-э, не, сэр, - сказаў Крыбенс. «Мне проста было цікава, які наш наступны крок?»
  - Мяне турбуе гэтая праблема колькасці нажавых раненняў, - сказаў Пёрка.
  - Камусьці не спадабаўся прафесар, сэр, - сказаў Крыбенс.
  - Так, але хто?
  «Калі мы ўбачылі місіс Пікерынг, яна сказала, што ў яе мужа няма ворагаў у свеце», — сказаў Крыбенс.
  — Я заўважыў, што гэта звычайная рэакцыя самых блізкіх, калі нешта падобнае адбываецца, — суха сказаў Пёрка. «Нам трэба пагаварыць з кімсьці яшчэ, хто ведаў прафесара».
  'Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?'
  - Яго выдавец мог бы дапамагчы, - сказаў Фэтэр. — Такім чынам, ваш наступны крок, сяржант, — высветліць, хто выдаў гэтую яго кнігу, і атрымаць іх адрас.
  - Лічыце, што зроблена, сэр, - сказаў Крыбенс.
  Пасля таго, як Крыбенс сышоў па даручэнні, Фэзер разважаў пра гнеў Армстранга на былых дэтэктываў Скотланд-Ярда, якія сталі прыватнымі следчымі. Пяро меў на ўвазе тое, што сказаў наглядчыку; ён не меў намеру сам ісці па гэтым шляху. Не маючы на ўтрыманні сям'і з чатырох дзяцей, а таксама аўдавелай маці жонкі, якая таксама жыла з імі. І па праўдзе кажучы, былі іншыя кіраўнікі, пад кіраўніцтвам якіх ён мог працаваць, і якія былі значна горшымі за Армстранга. Армстронг быў многім, што не падабалася Фэзеру: марным, фанатычным, пыхлівым і ні на чвэрць такім разумным, як ён сябе лічыў. Але ён не быў крывым і карумпаваным. І пакуль так заставалася, і Пакуль Джону Фэзеру патрэбна была звычайная зарплата, якую ён атрымліваў са Скотланд-Ярда, яго ўсё задавальняла.
  З Даніэлем было інакш. Ён быў халасты. Яму не трэба было турбавацца аб тым, каб рэгулярна паступала дастаткова грошай, каб пракарміць вялікую сям'ю. Ён мог дазволіць сабе рызыкаваць, ці заробіць ён што-небудзь у гэтым месяцы.
  Потым Пяро ўсміхнулася. Але гэта можа змяніцца. Даніэль закахаўся ў кагосьці. Жанчына-археолаг са ступенню Гіртана. Пёрка засмяяўся пра сябе, успомніўшы збянтэжаны твар Дэніэла, калі той расказаў яму пра яе.
  Я з нецярпеннем чакаю сустрэчы, - падумаў ён. Яна павінна быць асаблівай, калі можа прымусіць Дэніэла Уілсана заікацца і чырванець.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  Эбігейл усё яшчэ разглядала выставу, калі Даніэль вярнуўся.
  «Добра?» — спытаў ён.
  - Выдатна, - сказала яна. «Вам сапраўды варта выдаткаваць час на гэта».
  - Я зрабіў, - сказаў ён.
  «Толькі павярхоўны погляд». Яна панюхала. «Як вы пажылі ў Скотланд-Ярдзе? Вас гэты суперінтэндант Армстронг выкінуў?
  - Ён так і зрабіў, - сказаў Дэніэл. «Але, на шчасце, толькі пасля таго, як я сустрэўся з Джонам Фэзерам, які даў нам падказку».
  «О?»
  ' Cherchez la femme. Ён прапануе нам пагаварыць з удавой прафесара».
  «Чаму?»
  «Ён не сказаў».
  «Безумоўна, было б само сабой зразумела пагаварыць з яго ўдавой, даведацца, ці ёсць у яго ворагі, і такія рэчы».
  «Безумоўна, але было нешта ў тым, як ён гэта сказаў».
  - Ён падазрае яе?
  «Містэр Уілсан! Міс Фентан!
  Яны павярнуліся і ўбачылі, што да іх набліжаецца высокі хударлявы мужчына гадоў пад сорак, бездакорна апрануты ў цёмны касцюм-тройку, у бліскучых туфлях.
  «Я Дэвід Эшфард. Сэр Джаспер папрасіў мяне знайсці месца, якое вы можаце выкарыстоўваць у якасці базы, пакуль вы тут. Я арганізаваў пакой на паўдарогі ўверх па вінтавой лесвіцы недалёка ад галоўнай прыёмнай. Гэта даволі біжу, але я спадзяюся, што гэтага будзе дастаткова. Там ёсць месца для невялікага століка і пары крэслаў, але, на жаль, мала чаго іншага. Калі ты пойдзеш за мной, я пакажу табе дарогу».
  - Я ўпэўнены, што пакой будзе ў парадку, - сказаў Дэніэл.
  «Дзякуй, што задаволілі нас у такі кароткі тэрмін», — дадала Эбігейл, калі Эшфард вёў нас уверх па вінтавой лесвіцы.
  «Дзякуй за нас», — сказаў Эшфард. «Я баюся, што гэты трагічны выпадак можа негатыўна паўплываць на колькасць наведвальнікаў выставы пра караля Артура. Сэр Джаспер так доўга рыхтаваў яго, і ён павінен быў стаць галоўным момантам сезона».
  - Гэта заслугоўвае таго, - сказала Эбігейл. «Я скарыстаўся магчымасцю правесці час, разглядаючы гэта. Дысплеі цудоўныя, а сабраная інфармацыя надзвычай шырокая, якая ахоплівае так шмат розных аспектаў гісторыі Артура».
  «Дзякуй». Эшфард усміхнуўся. — Заўсёды прыемна атрымліваць хвалу ад такога дасведчанага чалавека, як вы, міс Фентан. Я ведаю пра вашу працу, вядома, у раёне старажытнага Егіпта. Можа, пакуль вы тут, вы не захочаце зірнуць на нашы егіпецкія пакоі?
  - Я б з задавальненнем, - сказала Эбігейл.
  Ён спыніўся на лесвічнай пляцоўцы і паказаў на дзверы. «Гэта твой пакой».
  Ён адчыніў дзверы, і яны ўвайшлі ўслед за ім. Ён апісаў гэта як біжу, але Дэніэл падумаў, што «маленькі і цесны» можа быць лепшым апісаннем.
  «Зноў жа, я павінен папрасіць прабачэння за невялікія нумары…»
  — Усё будзе добра, містэр Эшфард, — сказала Эбігейл. «У ім будзем толькі мы двое, і большую частку часу мы будзем побач музеі і ў іншых месцах, ідучы па следах. Мы вельмі цэнім вашу арганізацыю ў такі кароткі тэрмін».
  Эшфард усміхнуўся і паклоніўся, і сышоў.
  — Ліслівец, — прамармытаў Даніла.
  - Гэтаму я навучылася ад цябе, - сказала Эбігейл. «Ласкавая ўсмешка дае большы вынік, чым рэзкі загад».
  «Так, вы, вядома, былі больш рэзкімі, калі мы ўпершыню сустрэліся».
  - Я не была грубай, - утаймавала Эбігейл. «Я быў эфектыўным. Я таксама была ў нявыгадным становішчы, таму што я была жанчынай у прафесіі, якая па сутнасці была мужчынскай, і я павінна была выглядаць мацнейшай за мужчыну, каб мяне лічылі роўнай».
  - Але цяпер, дзякуючы мне, ты памякчэў? Данііл усміхнуўся.
  «Я бачыў вынікі, якіх вы дасягнулі, калі апытвалі людзей, асабліва малазабяспечаных і з больш нізкім сацыяльным статусам. Яны цанілі павагу, якую вы праявілі да іх, і былі больш карысныя для вас, чым яны маглі быць для іншых. Гэта быў карысны ўрок».
  - Гэта не заўсёды працуе, - сказаў Даніэль. Ён агледзеў пакой. — Тым не менш, вы маеце рацыю, калі робіце камплімент містэру Эшфарду. Няхай пакойчык і малюсенькі, але прынамсі ён знайшоў для нас нешта, прычым за кароткі час і без мітусні. Калі я быў у Скотланд-Ярдзе, калі прызначалі новага высокапастаўленага афіцэра і яму патрабаваўся офіс, звычайна на гэта спатрэбіліся месяцы, і толькі пасля бясконцай валакіты даводзілася разблытвацца. У любым выпадку, цяпер я прапаную пайсці да місіс Пікерынг і паглядзець, як яна пралье святло на тое, што здарылася.
  
  Нябожчык прафесар Пікерынг і яго жонка жылі ў вялікім і раскошным на выгляд доме на Парк-сквер-Іст, з аднаго боку прыватнай плошчы з відам на Рыджэнтс-парк. Сады, якія ўтваралі цэнтр плошчы, былі вельмі дагледжаныя і багата засаджаны рознымі кветкамі.
  «Каб падтрымліваць сады такім выглядам, гэта каштуе немалых грошай», — заўважыў Даніэль. «Я не думаў, што напісанне кніг па гісторыі можа быць такім прыбытковым».
  «Знешні выгляд можа быць падманлівым», - адзначыла Эбігейл. «Мы не ведаем, што дом належаў прафесару. Ён мог належаць сям'і яго жонкі або арандавацца».
  «Нават калі яго арандуюць, гэта будзе дорага».
  «Некаторыя людзі жывуць дзеля паказухі, каб зрабіць уражанне на іншых, незалежна ад выдаткаў», — сказала Эбігейл. «Вы здзівіцеся, колькі арыстакратаў жывуць у доўг».
  — Не, не стаў бы, — сказаў Даніэль. «Я шмат з іх сустракаў у свой час».
  Яны ўсталявалі белакаменныя прыступкі да ўваходных дзвярэй і пазванілі. Дзверы адчыніла паўнаватая жанчына гадоў шасцідзесяці і запытальна паглядзела на іх.
  «Ці магу я вам дапамагчы?» — спытала яна.
  Дэніэл і Эбігейл працягнулі жанчыне свае карткі.
  «Мяне клічуць Дэніэл Уілсан, а гэта мая калега Эбігейл Фентан. Мы былі б удзячныя, калі б пагаварылі з місіс Пікерынг».
  «Па якой прычыне?» - запатрабавала жанчына.
  «Мы тут па просьбе сэра Джаспера Стоўна з Брытанскага музея», — сказаў Дэніэл.
  Гэта не быў правільны адказ, але дастаткова, каб жанчына кіўнула.
  «Калі вы пачакаеце тут, я пагляджу, ці вольная місіс Пікерынг», — сказала яна і зачыніла дзверы.
  "Вельмі ахоўна", - пракаментаваў Дэніэл.
  - Прыкмета добрай гаспадыні, - сказала Эбігейл.
  Дзверы зноў адчыніліся, і жанчына жэстам прапанавала ім увайсці. — Місіс Пікерынг у гасцёўні. Калі вы пойдзеце за мной».
  Дом быў такім жа шыкоўным і раскошным унутры, як і звонку, сцены былі ўпрыгожаны карцінамі, а таксама статуямі, у якіх Данііл прызнаў рымскія і грэчаскія. Хутчэй за ўсё копіі, здагадаўся ён, але нават тады ён падумаў, што гэта паказвае, што тут ёсць грошы.
  Місіс Пікерынг сядзела ў крэсле каля эркера і глядзела вонкі. Ля акна побач з ёю стаяў малады чалавек, добра апрануты, з доўгімі валасамі, якія завіваліся за каўнер. Калі Дэніэла і Эбігейл праводзіла ахмістрыня, місіс Пікерынг паднялася і запытальна паглядзела на іх.
  «Добры дзень, місіс Пікерынг. Мяне завуць Дэніэл Уілсан, а гэта мая калега Эбігейл Фентан. Нам вельмі шкада, што ўмешваемся ў гэты цяжкі час, але мы прыватныя агенты, нанятыя Брытанскім музеем, каб расследаваць смерць вашага нябожчыка.
  «Я думала, што паліцыя ўжо робіць гэта», — сказала яна падазрона.
  - Яны, і мы цесна супрацоўнічаем з інспектарам Фэзерам, - адказаў Дэніэл. «Але музей мае ўласныя заклапочанасці, што смерць прафесара магла быць звязана з яго працай на выставе, якую яны зараз прадстаўляюць. Мы разумеем, што напад на яго адбыўся, калі ён пайшоў туды, каб выступіць з дакладам, звязаным з гэтым».
  - Так, - сказала яна.
  Малады чалавек нечакана пасунуўся ад акна ў пакой.
  "Я бачу, што гэта цяжкі час", - сказаў ён. «Я пакуль сыходжу».
  - Прабачце, калі мы нешта перашкаджаем, - сказаў Дэніэл. «Мы будзем вельмі рады вярнуцца пазней».
  — Не, не, містэр Таддэр якраз сыходзіў. Яна павярнулася да маладога чалавека і сказала: «Я правяду вас да дзвярэй, містэр Таддэр».
  - Не, я буду ў парадку, - сказаў Таддэр. «Яшчэ раз, місіс Пікерынг, мае спачуванні».
  Ён схіліў галаву і працягнуў ёй руку. Яна паціснула яго, адорваўшы яго млявай і ўдзячнай усмешкай; потым ён сышоў.
  Калі Таддэр сышоў, яна жэстам папрасіла іх сесці. «Я ўсё яшчэ не ўпэўненая, што яшчэ магу вам сказаць, пра што я яшчэ не сказала паліцыі», — сказала яна.
  - Абяцаю, мы не затрымаем вас доўга, - сказаў Даніэль. «Ваш муж сказаў вам што-небудзь перад тым, як пайсці ў музей, каб выказаць здагадку, што ён чагосьці баіцца?»
  «Шчыра кажучы, у тую раніцу я не бачыла мужа. У той дзень у мяне была яшчэ адна заручына, і я пайшла на яе, пакуль мой муж быў у сваім кабінеце і рыхтаваўся да выступу, які ён павінен быў выступіць».
  «Ці былі гэтыя іншыя заручыны мясцовымі?» - спытаў Даніла.
  Яна зірнула на яго. "Я не бачу, што гэта мае дачыненне", - коратка сказала яна.
  — Не, — згадзіўся Данііл, — але можа быць. Скажам, нехта сачыў за домам, напрыклад, рыхтаваўся да нападу на вашага мужа».
  «Але навошта ім гэта рабіць?» - патрабавала яна. «Я разумею, што гэта быў проста вар'ят, што ён быў проста выпадковай ахвярай. Прынамсі, так паведаміў мне суперінтэндант Армстронг.
  — Магчыма, гэта і правільна, місіс Пікерынг, але мы і паліцыя таксама разглядаем магчымасць таго, што ваш муж быў абраны наўмысна. Цяпер у нас ёсць доказы таго, што яго смерць была старанна спланаваная».
  Твар місіс Пікерынг збялеў, і цяпер яна злосна сказала: «Гэта смешна казаць! Хто хацеў бы забіць майго мужа?»
  «Вось чаму мы задаем пытанні», - сказаў Даніэль.
  Яна на хвіліну змоўкла, потым спытала: «Вы кажаце, што вас нанялі ў Брытанскі музей?»
  «Так, мэм. Аўтар: сэр Джаспер Стоўн. Вы заўсёды можаце звязацца з ім, каб пераканацца ў гэтым».
  Яна пахітала галавой. - Няма патрэбы, - сказала яна. Яна паглядзела на Дэніэла і Эбігейл са страхам. «Вы кажаце, што мой муж быў наўмысна мішэнню. Вы лічыце, што я таксама магу быць у небяспецы з-за гэтага… гэтага чалавека?»
  - Я спадзяюся, што гэта малаверагодна, мэм, - сказаў Дэніэл. «Як я ўжо казаў, у гэты момант мы проста спрабуем сабраць разам рухі прафесара ў дзень трагедыі. Вы кажаце, што ў той дзень у вас былі яшчэ заручыны. Вы заўважылі, што хтосьці бадзяецца на вуліцы, калі выйшлі з дому?»
  — Не. Але тады я не звяртаў такой увагі».
  - Калі вы прабачце, місіс Пікерынг, дзе былі вашы іншыя заняткі? - спытала Эбігейл.
  Місіс Пікерынг утаропілася ў яе халодным позіркам. «Гэта была прыватная справа і не мела да гэтага дачынення».
  «З павагай, місіс Пікерынг, у гэты момант усё можа быць звязана з тым, што адбылося», — сказаў Дэніэл.
  «Я магу вас запэўніць, што тут справа не ў гэтым», - коратка сказала яна. Яна ўстала. «Я сказаў вам усё, што мае дачыненне. Я не бачыла свайго мужа да яго ад'езду ў Брытанскі музей. Упершыню я пачуў пра тое, што здарылася, калі вярнуўся дадому і мяне наведаў суперінтэндант Армстранг, каб паведаміць мне жахлівую навіну. Цяпер я хачу, каб мяне пакінулі ў спакоі».
  Дэніэл убачыў, што Эбігейл збіралася сказаць яшчэ штосьці, хутчэй за ўсё, каб націснуць на яе, каб даць ёй падрабязнасці аб гэтай іншай заручыне, таму ён хутка ўстаў і сказаў: «Абавязкова, місіс Пікерынг». І мы прыносім свае прабачэнні, што патрацілі ваш час».
  Пасля таго, як яны выйшлі з дому і пайшлі ў бок Олбані-стрыт, Эбігейл сказала: «Нам трэба было настойваць на тым, каб атрымаць ад яе падрабязнасці гэтай іншай заручыны. Відавочна, што яна нешта хавае».
  - Так, - пагадзіўся Дэніэл, - але націск на яе не меў бы ніякага эфекту, акрамя таго, каб прымусіць нас выгнаць з дому. Мы не міліцыя. І нават калі б мы былі, яна ўсё роўна магла б выгнаць нас з дому. Багатыя і тытулаваныя жывуць па розных правілах».
  «Ніхто не вышэй за закон», — сказала Эбігейл.
  — Скажы гэта паліцэйскаму, які спрабуе арыштаваць дэпутата, або лорда, або лэдзі, або суддзю, — сумна сказаў Даніэль. - Што вы думаеце пра містэра Тадэра?
  «Малады чалавек? У яе з ім раман. Вы бачылі, як яна гладзіла яго па руцэ, калі яны паціскалі адзін аднаму рукі на развітанне?
  «Так, тая ж думка ўразіла мяне». Данііл кіўнуў. «І той факт, што яна не бачыла прафесара той раніцай, сведчыць аб тым, што яны не жывуць разам».
  - Магчыма, яе нават не было ў хаце той раніцай, - сказала Эбігейл.
  «Не, сапраўды. Вы заўважылі рэлігійныя выявы і прадметы на сценах і паліцах? Невялікая карцінка Крывацечае сэрца. Ружанец. католікі».
  «Такім чынам, калі б місіс Пікерынг і містэр Таддэр захацелі зрабіць свой саюз афіцыйным...»
  — Не маглі, пакуль прафесар быў жывы. Для католікаў няма разводу».
  «Я не бачу, каб хто-небудзь з іх так валодаў нажом».
  - І я не магу, - сказаў Даніэль. "Але ёсць шмат тых, хто будзе, за цану".
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  Офісы выдаўцоў Whetstone and Watts знаходзіліся ў Фіцрой-Мьюз, невялікім тупіку з бруку, недалёка ад ажыўленага скрыжавання Юстан-Роўд і Тотэнгэм-Корт-Роўд і вельмі блізка да вонкавага круга Рыджэнтс-парку.
  — У некалькіх хвілінах хады ад дома Пікерынгаў, — заўважыў Пёрка. «Вельмі зручна».
  Ён пазваніў каля начышчаных чорных дзвярэй, і дзверы адчыніла шыкоўна апранутая жанчына сярэдніх гадоў.
  «Дэтэктыў-інспектар Пяро са Скотланд-Ярда. Гэта сяржант Крыбэнс, — прадставіў іх Фэтэр. «А вы?»
  — Міс Розберы, — сказала жанчына. - Гэта пра тое, што здарылася з бедным прафесарам Пікерынгам?
  «Гэта сапраўды так. Нам цікава, ці магчыма было б пагаварыць з чалавекам, які найбольш цесна працаваў з ім над яго кнігай пра караля Артура?»
  — Гэта містэр Уэтстоўн, — сказала міс Розберы.
  - Містэр Уэтстоўн?
  «Містэр Мэнсфілд Уэтстоўн. Ён старэйшы партнёр. Кніга пра караля Артура была такім жа любімым праектам яго, як і прафесара. Іх абодвух натхніла гэтая тэма».
  - Ці можна было б пагаварыць з містэрам Уэтстоўнам?
  — Ён у сваім кабінеце. Я пайду пагляджу, ці вольны ён. Калі вы проста заходзіце ўнутр і чакаеце там».
  Яна правяла іх у невялікую і зручна абстаўленую залу чакання, сцены якой былі ўпрыгожаны карцінамі і карыкатурамі на людзей выбітнага выгляду, у асноўным мужчын, перш чым падняцца па лесвіцы.
  «Гэта свайго роду мастацкая галерэя?» - спытаў Крыбенс, разглядаючы фатаграфіі.
  «Я падазраю, што яны аўтары фірмы», — сказаў Фэтэр.
  Крыбенс нахмурыўся, разглядаючы фатаграфіі. "Я не бачу, каб усе былі ўражаны імі", - заўважыў ён. «Некаторыя з гэтых мультфільмаў робяць тэму... ну... ідыёцкай».
  «Ніколі не варта недаацэньваць ганарыстасць аўтараў», — сказаў Фэтэр. "Для некаторых здзек з карыкатуры - гэта верх ліслівасці".
  Па лесвіцы пачуліся цяжкія крокі, потым з'явіўся Мэнсфілд Уэтстоўн. Гэта быў вялікі мужчына ва ўсіх адносінах: высокі, шыракаплечы і з вялікім жыватом, што сведчыць пра чалавека са здаровым апетытам. Са сваёй густой барадой ён нагадваў Фэзеру акцёраў, з якімі ён сутыкаўся, асабліва тых, хто выконваў неверагодныя шэкспіраўскія ролі, такіх як Лір ці Фальстаф. Яго гулкі голас, калі ён гаварыў, дапаўняў гэты вобраз.
  — Мяркую, Скотланд-Ярд! Я чакаў вашага візіту з таго часу, як здарылася гэтая трагедыя. Вы прыйшлі спытаць мяне пра беднага прафесара Пікерынга.
  — У нас ёсць, сэр. Я інспектар Фэзер, а гэта сяржант Крыбенс.
  «Вітаем вас у офісах Whetstone and Watts, спецыялізаваных выдавецтваў», — сказаў Whetstone. Ён доўга і тэатральна ўздыхнуў, потым пакутліва сказаў: «Лэнс Пікерынг! Адзін з найвялікшых гісторыкаў нашага пакалення! Свет - меншае месца для яго трагічнага сыходу, і ў такім жорсткім выглядзе! Хто мог зрабіць такое, інспектар?
  — Вось што мы спрабуем высветліць, сэр. Вы, напэўна, пазнаёміліся з ім падчас падрыхтоўкі яго кнігі».
  «Мы былі як браты! Роднасныя душы!'
  «У такім выпадку мы спадзяемся, што вы зможаце праліць святло на тое, ці былі ў яго ворагі».
  «Ворагі? Лэнс? ніколі! Чалавека ўсеагульна любілі. І паважаны не толькі сваімі аднагодкамі па гісторыі, але і ўсімі, хто яго ведаў. Ці сустракаліся вы з яго жонкай, Лорай, інспектар?
  — Я, сэр.
  «Ніколі не было больш закаханай пары! Гэта раскажа вам, якім чалавекам быў Лэнс. Набожны муж з кахаючай жонкай, якая захаплялася ім. Шлюб, заключаны на нябёсах!
  «А што ў яго прафесіі? Ці хадзілі чуткі аб прафесійнай рэўнасці? Ад іншых гісторыкаў ці іншых аўтараў?»
  «Ніводнага!» - загрымеў Уэтстоун. — Лэнса шанавалі! У акадэмічных холах, у калідорах археалагічных устаноў імя Лэнса Пікерынга ззяла маяком сумленнасці і добразычлівасці! Ворагаў у чалавека наогул не было!»
  
  - Што вы думаеце пра гэта, сэр? - спытаў Крыбенс, калі яны з інспектарам Фэзерам выходзілі з Фіцрой Мьюз.
  - Я ніколі за ўсё жыццё не чуў такой лухты, - сказаў Пёрка. — Вы сустракаліся з місіс Пікерынг, Крыбенс. Яна ўразіла вас чалавекам, уражаным горам ад страты шлюбу, заключанага на нябёсах?»
  - Я павінен прызнаць, што не, сэр, - сказаў Крыбенс. Але некаторыя людзі вельмі паспяхова хаваюць свае пачуцці. Магчыма, яна адна з іх».
  - Магчыма, ты маеш рацыю, - сказаў Пёрка. «Пытанне ў тым, якія пачуцці яна хавае?»
  
  У той жа вечар Даніэль падаваў вячэру, якую прыгатаваў для іх: смажаную курыцу, смажаную бульбу, моркву і капусту.
  «Вы павінны дазволіць мне прыгатаваць для вас ежу», - сказала Эбігейл, калі Даніэль расставіў талеркі з ежай на стол у кухні.
  - Да кухоннай пліты трэба прывыкнуць, - сказаў Дэніэл. «І, як адзінокі мужчына, я шмат гадоў гатаваў для сябе, а ў вас заўсёды быў кухар».
  - Я магу навучыцца, - сказала Эбігейл.
  - Я ўпэўнены, што ты зможаш, - сказаў Даніэль.
  - Я пачну з чагосьці простага, - сказала Эбігейл. «Каўбаскі».
  «Каўбасы трэба праварыць, мала таго, каб скура звонку была карычневай».
  - Я бачыла раней прыгатаваныя сасіскі, - цвёрда адказала Эбігейл.
  — Добра, — сказаў Даніэль. — Прапаную на заўтра сасіскі і сала з яйкамі. З хлебам».
  «Чаму не бульба?»
  «Вы можаце паспрабаваць бульбу, калі хочаце, але калі вы яе занадта моцна адварыце, яна можа ператварыцца ў кашыцу».
  «Калі гэта адбудзецца, я зраблю з іх бульбяное пюрэ. Ці я мог бы засмажыць іх, як вы толькі што зрабілі».
  "Печная частка дыяпазону - гэта тая, да якой трэба прывыкнуць больш за ўсё", - папярэдзіў Даніэль. «Вопыт выкарыстання падкажа вам, калі нешта прыгатавана правільна».
  «Але як можна атрымаць вопыт, не выкарыстоўваючы яго?» - спытала Эбігейл.
  «Так, гэта праўда». Данііл кіўнуў.
  «Мне здаецца, ты вельмі беражліва ставішся да свайго кухоннага посуду», — заўважыла Эбігейл.
  — Напэўна, ты маеш рацыю, — прызнаўся Данііл. «Мне спатрэбілася шмат часу, каб прывыкнуць да гэтага, і я вельмі ганарыўся першай стравай, якую паспяхова прыгатаваў на ім. Гаворка ішла пра тое, каб атрымаць патрэбную колькасць вугалю ў рашотцы, не занадта гарачы і не занадта прахалодны. Ведаючы, якая паліца ў духоўцы была самай гарачай».
  Эбігейл усміхнулася. «Я абяцаю, што буду рабіць гэта толькі пад вашым пільным вокам, пакуль вы не будзеце ўпэўнены ўва мне». Калі яна ела, яна спытала: "Чаму вы не нанялі кухара?"
  Даніла засмяяўся. «Калі я працаваў паліцэйскім, не было грошай, каб заплаціць за яго. Таксама я не мог гарантаваць, у які час я вярнуся дадому паесці».
  - А калі вы сталі прыватным агентам?
  «Зноў жа, я ніколі не быў упэўнены, у які час я буду дома есці, ці ўвогуле буду. І таксама, здавалася, не было ніякай патрэбы, я клапаціўся пра сябе ўсе гэтыя гады». Потым даволі нязграбна дадаў: «Я мяркую, што гэта таксама класная справа». Гэта Кэмдэн Таун. Вы, напэўна, заўважылі, што гэта адзін з самых бедных раёнаў. Людзі тут працуюць кухарамі ў лепшых дамах; яны не выкарыстоўваюць іх. Гэта для сярэдняга класа і вышэй».
  Яна ўсміхнулася і сказала: «Гэта мяне крыўдзіць за тое, што я належу да сярэдняга класа?»
  «Не, не капаць. Проста назіранне». Ён усміхнуўся, сказаўшы: «Я проста ўдзячны, што вы пасяліліся тут, як вы. І ператварыў дом – і даволі халодны і суровы – у дом».
  «Я ўдзячны, што вы дазволілі мне гэта зрабіць. Многія мужчыны абурыліся б, каб жанчына прыйшла і змяніла рэчы. Прыцягненне карцін і ўпрыгожванняў для ўпрыгожвання. Падушкі для крэслаў».
  - Нашмат зручней, - сказаў Даніэль. «Я павінен быў зрабіць гэта раней».
  «Але вы не зрабілі. Я зрабіў».
  «Вы зрабілі гэта нашым домам».
  Яна пахітала галавой. «Не, гэта ваш дом. Я проста ўнёс у гэта частку сябе».
  «Вы прынеслі ўсё, што я мог пажадаць».
  «О, сапраўды, Даніэль, ты робішся сентыментальным!»
  «Я мяркую, што я. Але я ні да каго раней не адчуваў гэтага».
  — Я здзіўлены, што вы так і не ажаніліся. Большасць мужчын жанатыя, калі ім споўніцца трыццаць».
  «Я мог бы сказаць тое ж самае пра вас», - запярэчыў Даніэль.
  "Магчыма, мы ніколі раней не сустракалі патрэбнага чалавека", - сказала Эбігейл. «Але гэта дзіўна, ці не так, як два чалавекі з вельмі розных слаёў грамадства апынуліся ў гэтай сітуацыі».
  «Я заўсёды буду ўдзячны Фіцуільямам за тое, што яны сабралі нас разам, каб мы маглі гэта даведацца», — сказаў ён ёй.
  - І ты не супраць, што я ўсё яшчэ хаджу на раскопкі? - спытала Эбігейл.
  - Гэта тое, што вы робіце, - сказаў Дэніэл. «Якая ты. Чаму я хачу змяніць цябе?»
  «Большасць мужчын хочуць, каб іх жонкі адпавядалі іх шаблону».
  «А-ха! Вы сказалі жонкі!
  «Мы муж і жонка ва ўсім, акрамя імя. Вы гэтага не адчуваеце?»
  «Вы ведаеце, што я ведаю. Я страшэнна сумаваў па табе, калі ты быў ля Адрыянавай сцяны».
  «Ты заўсёды мог пайсці са мной», — сказала яна.
  «І што зрабіў? Глядзеў, як ты капаеш?
  «Ты мог капаць са мной».
  Ён паківаў галавой. «Гэта не тое, чым я займаюся. Я дэтэктыў. Вось чым я займаюся».
  «У археалогіі ёсць таямніцы, якія трэба раскрыць», — сказала яна.
  — Але вінаватых не прыцягваць да адказнасці. Вы можаце знайсці доказы старажытнага забойства двухтысячагадовай даўніны, але ніякіх арыштаў не будзе».
  «Гэты выпадак можа даказаць, што вы памыляліся», — сказала яна. «Калі выстава ляжыць у цэнтры забойства прафесара Пікерынга, то нам, магчыма, прыйдзецца пакапацца ў старажытнай гісторыі, каб даведацца, чаму».
  - Калі, - з сумневам сказаў Даніэль. «На дадзены момант я адчуваю, што мы павінны засяродзіцца на жывых».
  - Вы маеце на ўвазе місіс Пікерынг і яе каханка?
  «Яе меркаваны палюбоўнік», — падкрэсліў Дэніэл. «Я думаю, што прыйшоў час аб'яднаць нашы рэсурсы са Скотланд-Ярдам і паглядзець, што ў іх ёсць».
  «Я думаў, што вы персона нон грата ў Скотланд-Ярдзе».
  «Я. Такім чынам, я прапаную запрасіць Джона Фэзера сустрэцца з намі заўтра ў музеі. Вам будзе добра сустрэцца. Думаю, ён вам спадабаецца».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  Калі на наступную раніцу суперінтэндант Армстронг увайшоў праз галоўныя дзверы Скотланд-Ярда, ён быў здзіўлены, убачыўшы, як адзін з пасыльных Ярда злез з табурэта каля галоўнай стойкі рэгістрацыі і пабег да яго.
  — Наглядчык! — сказаў пасыльны, невысокі жылісты чалавек. — Камісар кажа, што хоча бачыць вас, як толькі вы прыедзеце.
  Армстранг быў збянтэжаны. Ён паглядзеў на гадзіннік, каб пераканацца, што не спазніўся. Не, была палова восьмай. Ён рэдка бачыў, каб камісар прыбываў у Ярд раней за дзевяць трыццаць, за выключэннем надзвычайнай сітуацыі. Відавочна, што гэта была надзвычайная сітуацыя.
  Ён не спыніўся, каб зайсці ў свой кабінет, а паспешліва падняўся па шырокай лесвіцы на першы паверх і па шырокім калідоры да кабінета камісара. Калі ён падымаўся па лесвіцы, у яго галаве праносіліся розныя думкі, ні адна з іх добрая. Якая бяда прывяла камісара ў гэтую гадзіну? І яго выклікалі таму, што ён быў уцягнуты – і таму трапіў у бяду – ці таму, што ён быў патрэбны для вырашэння складанай сітуацыі?
  Сакратар камісара падняў вочы, увайшоўшы ў кабінет.
  - Ах, суперінтэндант, - сказала яна. — Камісар чакае вас. Калі ласка, заходзьце адразу».
  Камісар падняў вочы ад стала, калі ўвайшоў Армстранг. Ён не ўсміхаўся. У яго поглядзе не было вітання; замест гэтага ён абвінаваўча зірнуў на Армстранга.
  Што я зрабіў не так? — падумаў наглядчык.
  Камісар жэстам папрасіў Армстранга сесці насупраць яго па другі бок шырокага стала.
  — Мой стрыечны брат, сэр Чэрыёт Віндраш, уваходзіць у апякунскі савет Брытанскага музея, — прамовіў ён.
  «Ах, так, сэр. Забойства прафесара Пікерынга. Будзьце ўпэўненыя, што мае людзі працуюць над гэтым у дадзены момант».
  — Я не ўпэўнены, суперінтэндант, — агрызнуўся камісар. «Сэр Чэрыёт паведамляе мне, што музей прыцягнуў прыватнага следчага агента для расследавання забойства».
  - Так, сэр, - сказаў Армстранг. «Я лічу, што гэта так».
  — Ці не растлумачыце вы мне, чаму музей лічыць неабходным прыцягнуць паслугі прыватнага дэтэктыва па такой важнай справе? — запатрабаваў камісар.
  «Я мяркую, што гэты канкрэтны агент мае адносіны з музеем, сэр. Ён дапамог вырашыць сітуацыю з выкрадзенай саксонскай каштоўнасцю».
  «Дапамог?» — агрызнуўся камісар.
  Армстронг вагаўся, потым прызнаўся: «Я разумею, што ён вырашыў, сэр. Ён прывёў асобу вінаватага да ўвагі паліцыі, і пасля мы абвінавацілі злодзея ў злачынстве».
  ' Ён вырашыў. Не ты ».
  — Я не ўдзельнічаў у гэтай канкрэтнай справе, сэр.
  «Справа не ў гэтым!» — злосна агрызнуўся камісар. «Справа ў тым, што музей, прыцягнуўшы гэтага чалавека, выказаў недавер міліцыі ў раскрыцці гэтага злачынства. І вельмі высокага рэзанансу злачынства, я магу дадаць, забойства вядучага акадэміка і аўтара ў такой установе, як Брытанскі музей.
  «З вялікай павагай, сэр, у нас яшчэ не было дастаткова часу для расследавання», — запярэчыў Армстранг. «Забойства адбылося толькі некалькі дзён таму. Мы ўсё яшчэ збіраем доказы».
  «Але недастаткова хутка, каб задаволіць музей!» - гаўкнуў камісар. — Мне гэта не падабаецца, Армстранг. За апошні час было занадта шмат выпадкаў, калі рэпутацыя міліцыі ў вачах грамадскасці падрывалася. Гэта толькі адзін з такіх прыкладаў, і гэта адбываецца па справе, якой вы займаецеся. Я хачу, каб гэтая сітуацыя была вырашана, суперінтэндант. Вы раскрыеце гэта жахлівае злачынства. Ты і твае людзі. Не нейкі прыватны дэтэктыў. Я не буду стаяць у баку і дазваляць запляміць рэпутацыю гэтай сілы. Раскрыйце гэтае злачынства, начальнік, і раскрыйце яго хутчэй! І гэта загад!»
  
  На наступную раніцу Дэніэл адшукаў Говарда Уілса і знайшоў яго дзяжурным у пакоях, дзе захоўвалася саксонская калекцыя. Уілс выглядаў як былы сяржант-маёр, высокі, цвёрды, з прамой спіной, хаця ў цывільным жыцці яго мускулы ў асноўным ператварыліся ў тлушч. З зашпіленым левым рукавом формы, каб паказаць адсутную руку і лішнюю вагу, Дэніэл зразумеў, чаму Уілзу было цяжка пералезці праз перагародку туалетнай кабінкі.
  Дэніэл прадставіўся і паказаў Уілзу картку, якую даў яму сэр Джаспер.
  - Страшная трагедыя, сэр, - сказаў Уілс. «Мне пашанцавала, што я знайшоў яго, бо прывык да раптоўнай гвалтоўнай смерці. Хтосьці з афіцэраў без такога вопыту мог разваліцца».
  — Сапраўды, — сказаў Данііл. «Я так разумею, вы былі ў арміі».
  — Нортгемптаншыр, 58-ы полк, — пацвердзіў Уілз. Ён паказаў на свой пусты рукаў. «Згубіў руку на ўзгорку Маджуба. 1881.'
  Бітва на ўзгорку Маджуба, адлюстраванне Данііла. Апошняя бітва англа-бурскай вайны, разгромнае паражэнне брытанцаў, якое прывяло да перамогі бураў і аднаўлення Паўднёва-Афрыканскай Рэспублікі.
  «Напэўна, гэта быў жудасны вопыт», — са спачуваннем сказаў Дэніэл.
  «Ніякая вайна не з'яўляецца добрым вопытам, калі вы прайграеце, сэр», - сказаў Уілз.
  — Праўда, — пагадзіўся Даніла. «Раскажыце мне пра пошукі цела».
  — Ён дакладна быў мёртвы, сэр. Было шмат крыві. Была кроў на спіне яго паліто, а таксама на яго кашулі, так што я мог сказаць, што ён быў зарэзаны не адзін раз. І была рана ў горле, ледзь ніжэй падбародка».
  "Гэта гучыць як дзікі напад", - сказаў Дэніэл.
  — Гэта была мая думка, сэр. Пазней я пачуў, што доктар, які аглядаў цела, выявіў сем нажавых раненняў. Двое ззаду, чатыры спераду, а той да шыі».
  - І вы нікога не бачылі, калі спускаліся?
  — Не, сэр. Містэр Эшфард паслаў мяне знайсці прафесара, таму што аўдыторыя чакала. Я спусціўся па лесвіцы і зайшоў у зручныя пакоі. Больш нікога не было, толькі дзверы кабінкі былі зачыненыя. Калі я ўбачыў кроў, якая цячэ з-пад дзвярэй, я адразу зразумеў, што нешта не так. Я грукнуў у дзверы, але адказу не было. Я зайшоў у суседнюю кабінку, забраўся на сядзенне ўнітаза і паглядзеў, але ўсё, што я бачыў, гэта рука, якая ляжала на сядзенні ўнітаза». Ён паказаў на свой пусты рукаў. «З-за гэтага я не мог пералезці праз перагародку, таму я пайшоў у кладоўку, узяў малаток і адчыніў замок. І вось ён быў. Ляжу на падлогу паміж сцяной і ўнітазам».
  - А як наконт шыльды на дзвярах? - спытаў Даніла. «Той, што сказаў «Не ў парадку».
  — Так, сэр. Гэта мяне збянтэжыла, — сказаў Уілс. «Не было калі Я паказаў прафесару, у гэтым я ўпэўнены. Калі я ўбачыў гэта, я падумаў, што ўнутры ёсць прыбіральшчыца, але калі я ўвайшоў, нікога не было, толькі зачыненыя дзверы кабіны».
  — Значыць, вы нікога не бачылі?
  «Зусім нікога».
  Дэніэл падзякаваў Уілзу, а потым вярнуўся ў іх невялікі офіс, каб падзяліцца ўліковым запісам Уілза з Эбігейл. Але замест гэтага ён накіраваўся на выставу, успомніўшы іх размову мінулым вечарам, калі яна настойліва прасіла яго вывучыць экспазіцыі.
  «Вы сказалі мне, што выстава можа ўтрымліваць падказкі, якія мы шукаем, але я магу глядзець на яе толькі з гістарычнай перспектывы», — сказала яна яму. «Вы навучаны дэтэктыў».
  «Я буду мацаць у цемры», — запярэчыў ён. «Многае з гэтага дзіўна для мяне. Так, я ведаю гісторыі пра Артура і Гвіневеру, а таксама пра Лансялота і Валадарку возера...
  - Выдуманы Артур, - сказала Эбігейл. «Кніга Пікерінга пра гістарычнага Артура».
  І таму Дэніэл пераключыў сваю ўвагу на наступныя часткі выставы, прысвечаныя сапраўднаму Артуру, і выявіў, што разглядае старонкі старажытных тэкстаў, выстаўленыя ў шкляных вітрынах. Але мова ў іх была нават не англійская. Лацінка, магчыма, але не тая, якую ён бачыў раней.
  «Усё гэта прымаеш?» - сказаў голас.
  Даніэль павярнуўся і ўбачыў Джона Пяро.
  «Джон! Вы атрымалі маю запіску?
  - Я, - сказаў Пёрка.
  «Я думаў, што сустрэцца тут будзе лепш для нас, бо суперінтэндант Армстранг пагражаў выгнаць мяне, калі зноў убачыць мяне ў Ярдзе», — сказаў Дэніэл.
  «Так, ён прыйшоў да мяне пасля таго, як сутыкнуўся з вамі і папярэдзіў, што не дазволю вам увайсці ў будынак. Ён усё яшчэ памятае».
  — Даўно гэта было, — сказаў Даніла. «Калі ён быў звычайным сяржантам, такім жа, як і я».
  — Ён ніколі не быў такім, як ты, Дэніэл. Я таксама чуў, што камісар сёння з раніцы першы шукаў яго і, здаецца, быў на сцежцы вайны; таму я скарыстаўся магчымасцю, каб накіравацца з Ярда, перш чым той гнеў, які адчувае камісар, не перадаўся мне. Ён паказаў вітрыны. «Чаму вы навучыліся?»
  «Што я не магу зразумець, што напісана, таму я не ведаю і паловы таго, пра што ідзе гаворка». Даніла ўздыхнуў. - Падыдзіце і пазнаёмцеся з міс Фентан.
  Даніэль павёў дарогу да вузкай звілістай лесвіцы ў адзін бок ад галоўнай прыёмнай. «Нам выдзелілі пакой тут, наверсе. Ён невялікі, але служыць нам».
  Ён падняўся па лесвіцы, Пёрка за ім, на невялікую лесвічную пляцоўку, а затым праз адчыненыя дзверы ў малюсенькі пакой. Эбігейл паднялася з-за століка, за якім сядзела, і прывітальна ўсміхнулася.
  «Вы, напэўна, інспектар Пёрка», — сказала яна. «Даніэль сказаў, што прасіў вас патэлефанаваць».
  «Калі ласка, называйце мяне Джон».
  - Эбігейл, - сказала Эбігейл, і яны паціснулі адзін аднаму рукі.
  «На шчасце, нам удалося ўціснуць трэцяе крэсла», — сказаў Дэніэл. «Як я ўжо казаў, Эбігейл працуе са мной над гэтай справай».
  - Так, Даніэль гучна спяваў табе хвалу, - сказала Пёрка.
  - Трэба прымаць з вялікай дробкай солі, - сказала Эбігейл. «Калі справа даходзіць да дэтэктыўнай працы, я вельмі пачатковец».
  - Як і ўсе мы, - сказаў Пёрка. «Заўсёды вучыцца. Так, Даніэль?
  — Цалкам дакладна, — сказаў Даніэль. — Ва ўсякім разе, я падумаў, што было б карысна нагнаць упушчанае. Мы сустрэліся з місіс Пікерынг учора днём. У яе дома быў малады чалавек. Містэр Таддэр.
  «Мастак». Пяро ўсміхнуўся.
  Дэніэл і Эбігейл абмяняліся здзіўленымі позіркамі.
  «Мастак?» - паўтарыла Эбігейл.
  «Гэта афіцыйная гісторыя, паводле слуг». Ён падміргнуў. — Я выкарыстаў адзін з тваіх старых прыёмаў, Дэніэл. Пасылаючы каго-небудзь, каб сабраць плёткі. Некаторыя з іх могуць быць проста пустой балбатнёй, але часта вы знойдзеце самародак золата. Падобна на тое, што місіс Пікерынг піша свой партрэт Джошуа Таддэру, які, як кажуць, будзе маладым мастаком, які становіцца маладым. Фактычна, іх сумесным алібі на час забойства прафесара Пікерынга было тое, што яны былі ў яго студыі». Ён вагаўся, потым сказаў: «Аднак, паводле плётак, тое, што яны там рабілі, застаецца для здагадак».
  - У іх раман, - сказала Эбігейл. «Гэта было відавочна з таго, як яны ставіліся адзін да аднаго».
  - Так, гэта была мая здагадка, - сказаў Пёрка.
  «Місіс Пікерынг вельмі неахвотна давала нам якую-небудзь інфармацыю аб сваім партрэце, — сказаў Дэніэл.
  «Гэта таму, што яна сцвярджала, што гэта было зроблена ў якасці сакрэтнага падарунка для яе мужа», - сказаў Фэзер. «Прынамсі, так яна сказала сваім слугам, таму яны пакляліся трымаць яе візіты ў студыю Таддэра ў таямніцы ад прафесара».
  — Вельмі зручна, — пракаментаваў Даніэль. «І разумны. Я не сумняваюся, што калі б вы правялі расследаванне, то сапраўды знайшлі б партрэт місіс Пікерынг у студыі Таддэра. Недабудаваны, вядома».
  - Так, - сказаў Пёрка. «Мяне больш цікавіць, з кім Туддэр мог кантактаваць».
  «Забойца». Данііл кіўнуў. «Вы заўважылі прадметы, якія паказвалі, што яны каталікі?»
  «Крывацечае сэрца». Ружанец. Такім чынам, адзіны спосаб, каб Таддэр і місіс Пікерынг маглі ўступіць у законны шлюб, а місіс Пікерынг успадкаваць яго багацце і маёмасць, гэта калі Пікерынг памёр. Што, дарэчы, ён і зрабіў».
  — Такім чынам, на дадзены момант яны вашы галоўныя падазраваныя? - спытала Эбігейл.
  Пёрка нахмурыўся. «Толькі таму, што ў нас больш нікога няма ў кадры, не калі гэта было прадуманае забойства».
  «Суперінтэндант Армстранг сказаў місіс Пікерынг, што гэта справа рук вар'ята. Выпадковае забойства, — сказаў Дэніэл.
  Пяро паціснуў плячыма. «Так, гэта яго меркаванне. Спрашчае абарону, калі яму не ўдаецца знайсці забойцу. Мяне не здзівіць, калі нейкая небарака, якую вылавілі з Тэмзы, падыдзе да профілю чалавека, якога, па словах Армстранга, ён шукае.
  'Справа вырашана. Слава суперінтэнданту Армстрангу». Даніла ўздыхнуў.
  «Але гэта абуральна!» - успыхнула Эбігейл. «Гэта было б махлярствам!»
  «І хто б гэта сумняваўся?» - спытаў Даніла. «Асабліва, калі ў чалавека, якога выцягнулі з Тэмзы, няма сям'і, якая б яго абараняла».
  «Вы здзівіцеся, міс Фэнтан, колькі людзей дасягнулі вяршыні сваёй прафесіі праз падробленыя даведкі», — дадаў Фэзер. «І, на жаль, паліцыя не з'яўляецца выключэннем».
  - Такім чынам, акрамя вар'ята суперінтэнданта Армстранга і нашых падазрэнняў адносна місіс Пікерынг і Джошуа Тадэра, якія яшчэ варыянты разглядае Ярд, Джон?
  Пяро ўздыхнуў і паціснуў плячыма. «Ніхто, праўду кажучы. Мы зазірнулі ў жыццё Пікерынга, але здаецца, што ён менавіта такі, якім сябе ўяўляе: паважаны прафесар гісторыі, які піша кнігі і чытае лекцыі. Здаецца, няма прычын, чаму б хто-небудзь хацеў яго забіць. Што пакідае нам іншы варыянт: што мішэнню быў сам музей».
  
  Дэніэл праводзіў Фэзера ўніз, абодва мужчыны паабяцалі падтрымліваць сувязь, а затым Дэніэл вярнуўся на выставу. Ён усё яшчэ не быў упэўнены, як гэта можа дапамагчы яму прыйсці да высновы аб тым, чаму Пікерынг быў забіты, але Эбігейл, падобна, прытрымлівалася такой думкі, і ён даведаўся, што ў яе быў адзін з самых рэзкіх розумы, з якімі ён калі-небудзь сутыкаўся. Ён разглядаў экспанаты, калі вясёлы голас побач з ім сказаў: «Даніэль. Я чуў, што вы тут».
  Дэніэл павярнуўся і радасна ўсміхнуўся, убачыўшы мажную постаць Джо Далтана. "Джо!" - сказаў ён. 'Гэта задавальненне! Даўно не бачыліся».
  Далтан быў рэпарцёрам Daily Telegraph, і яго спецыяльнасцю былі злачынствы. Упершыню яны сустрэліся сем гадоў таму, калі Дэніэл быў часткай каманды Эбберлайна, якая расследавала забойствы Джэка-Патрашыцеля.
  «Птушачка сказала мне, што вас прывялі ў музей, каб вывучыць забойства прафесара», — сказаў Далтан.
  - Птушак, якія гавораць, павінна быць шмат, - буркнуў Даніэль. «На днях мяне злавіў Нэд Карсан. Памятаеце яго?
  Далтан засмяяўся. « Голас народа». Як я мог яго забыць? Усё яшчэ заяўляеш, што ты рэпарцёр?
  «Хто купляе Народны голас ?» - паскардзіўся Даніла. «Гэта проста ануча!»
  «Многім людзям падабаюцца такія рэчы». Далтан паціснуў плячыма. «Яны аддаюць перавагу чытаць бруд пра людзей, а не жорсткія навіны».
  "У большасці выпадкаў тое, што яны пішуць, нават не адпавядае рэчаіснасці!" - вырваўся Данііл. «Гэта толькі намёкі і інсінуацыі. Мазкі».
  «І не настолькі, каб на іх можна было падаць у суд за паклёп. Такім чынам, што з гэтай справы. Ёсць падказкі?
  «Раннія дні, Джо. Вам лепш параіць паразмаўляць з Джонам Фэзерам.
  - Ужо ёсць, - сказаў Далтан. «Бяда ў тым, што ён павінен быць асцярожным, што ён кажа, таму што Армстранг увесь час назірае за ім». Ён паказаў рукой на выставу. «Значыць, злачынства з запалу? Або адказ дзесьці тут?»
  «Хацеў бы я ведаць», - прызнаўся Даніэль. «Што вы самі ўзялі?»
  «Нічога». Далтан уздыхнуў. «Я спрабаваў пакапацца ў жыцці Пікерынга ў пошуках матываў, але ніхто нічога пра яго не гаворыць, толькі тое, што ён быў апорай грамадства».
  - І ў вас ёсць сумненні?
  - Паняцця не маю, - сказаў Далтан. «Я ніколі не сустракаў гэтага чалавека. Але мне здаецца, што для таго, каб кагосьці зарэзалі да смерці, ён павінен кагосьці засмуціць. Гэта значыць, калі ён быў мэтай».
  «Ці ёсць падставы думаць, што ён не быў?»
  «Ну, мы абодва ведаем пра людзей, якіх забіваюць з-за памылковай асобы».
  «Праўда, але звычайна гэта людзі, якія выглядаюць ананімамі або маюць падабенства з кімсьці іншым. Гледзячы на фатаграфію прафесара на вітрыне, ён выглядае даволі індывідуальна».
  - Не ведаю, - задуменна адказаў Далтан. «Для мяне ён падобны на многіх бадзяг, якіх вы бачыце ў Лондане. Такім чынам, вы ненадоўга вярнуліся ў мегаполіс? Я ўвесь час чую, што ты едзеш у далёкія краі. Быў такі выпадак у Кембрыджы. Рэанімаваная мумія-забойца».
  Даніла засмяяўся. «Вынаходніцтва рэпарцёра». Ён засмяяўся. «Так, я вярнуўся, пакуль ідзе гэтая справа». Ён паказаў рукой на лесвіцу. «На самай справе, заходзьце ў наш офіс і пазнаёміцеся з маім партнёрам па расследаванні».
  «Партнёр?» - здзівіўся Далтан. «Я думаў, што вы працавалі самастойна, з таго часу, як пакінулі службу».
  «Так, але час ад часу дзве галавы могуць быць лепш, чым адна, асабліва з яе розумам. Яна разумная. Я таксама думаю, што яна табе спадабаецца».
  - Яе? Далтан усміхнуўся. «Гэта інтрыгуе ».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  Эбігейл нешта пісала, калі з'явіўся Даніэль, але яна спынілася, як толькі ўбачыла, што з Даніэлем хтосьці ёсць.
  «Эбігейл Фентан, знаёмцеся з Джо Далтанам», — прадставіў іх адзін аднаму Дэніэл. «Джо рэпарцёр Daily Telegraph і вельмі аўтарытэтны. Міс Фентан — выпускніца гісторыі Гіртанскага каледжа ў Кембрыджы, знакаміты археолаг, які праводзіў сур'ёзныя раскопкі на большасці асноўных месцаў пірамід у Егіпце і толькі што вярнуўся з серыі даследаванняў уздоўж Адрыянавай сцяны.
  Яны паціснулі адзін аднаму рукі, калі Далтан спытаў: «Прабачце за пытанне, міс Фентан, але з усімі гэтымі кваліфікацыямі, што вы робіце тут з Дэніэлам?»
  — Калі ласка, называйце мяне Эбігейл. Калі Дэніэл лічыць цябе сябрам і чалавекам, якому можна давяраць, то і я таксама. Адказ такі: Дэніэл папрасіў мяне дапамагчы яму раскрыць забойства прафесара Пікерынга.
  - Значыць, вы таксама дэтэктыў, - сказаў Далтан з захапленнем.
  — Стажор-дэтэктыў, — паправіла яна яго.
  «Мы з Джо ўпершыню сустрэліся, калі мы з інспектарам Абберлайнам займаліся справай Патрашыцеля. Джо быў адным з нямногіх, хто шукаў факты, а не сенсацыйнае смецце».
  «І ў той час вакол было шмат смецця», — сказаў Далтан. «Чорная магія. Вядзьмарства. Рытуальныя забойствы».
  - Каралеўская сям'я, - дадаў Даніэль. «Вар'ят хірург».
  - Але яго так і не злавілі, праўда, - сказала Эбігейл.
  - На жаль, не, - сказаў Даніэль.
  «Але Дэніэл і Фрэд Эберлайн наблізіліся», — сказаў Джо. «Толькі ўлада спыніла іх арышт».
  Эбігейл запытальна паглядзела на Даніэля. «Ты мне ніколі не казаў, — сказала яна.
  — Даўно гэта было, — сказаў Даніла.
  - Гэта ўсяго восем гадоў, - сказала яна.
  «Праўда. Але чалавек, на якога мы глядзелі, мёртвы. Так што лепш засяродзіцца на тут і цяпер. Над чым вы працавалі?»
  Эбігейл паказала яму кароткі спіс, які яна напісала. «Я думала пра тое, што сказаў Джон Фэзер: магчыма, мішэнню быў сам музей», — сказала Эбігейл. «Такім чынам, я складаў спіс магчымых прычын. У некаторых замежных краінах шмат крыўды наконт артэфактаў, якія ў іх забралі, каб выставіць кудысьці далёка. Як, напрыклад, мармур Элгіна, які быў узяты з Парфенона і прывезены ў Брытанію. Грэкі ўсё яшчэ вельмі злыя, што яны знаходзяцца тут, у Брытанскім музеі, а не ў іх роднай Грэцыі».
  «Гэта цікавая думка, але з майго досведу большасць злачынстваў здзяйсняецца супраць людзей, а не супраць устаноў», — сказаў Дэніэл.
  - Гэта не зусім так, - сказаў Далтан. «Паглядзіце на нядаўнія напады на дзяржаўныя будынкі ірландскімі тэрарыстамі самакіравання».
  «Гэта іншае, гэта палітыка», — запярэчыў Даніэль. «Яны сцвярджаюць, што змагаюцца за незалежнасць Ірландыі».
  "Але яны ўсё яшчэ злачынствы", сказаў Далтан.
  «Дакладна». Эбігейл кіўнула. «Мы з містэрам Далтанам у гэтым пытанні як адно цэлае».
  Далтан усміхнуўся Даніэлю. - Ты маеш рацыю, Даніэль. Сапраўды разумна».
  - Толькі таму, што яна з табой згодная, - буркнуў Даніэль. «Але навошта камусьці атакаваць Брытанскі музей?»
  «На музеі заўсёды нападаюць, — сказала Эбігейл. «Калі я быў у Францыі...»
  «Так, але гэта ў Францыі!» — спрачаўся Даніла. «У іх рэвалюцыі, у нас няма».
  - Грамадзянская вайна, - рэзка сказала Эбігейл. «Олівер Кромвель».
  «Кароль Карл I страціў галаву, як і французскія арыстакраты», — дадаў Далтан.
  - Так, добра, - збянтэжана сказаў Даніэль. «Я маю на ўвазе тое, што большасць злачынстваў здзяйсняецца супраць людзей, а не супраць…»
  Яго перапынілі раз'юшаныя павышаныя галасы і грукат аднекуль знізу, у тым ліку гук разбітага шкла.
  «Бяда!» - сказаў ён.
  Ён кінуўся з пакоя і спусціўся па вінтавой лесвіцы, Эбігейл і Далтан за ім.
  У выставачнай зале двое маладых людзей змагаліся з чатырма апранутымі ў форму сцюардамі, якім было найбольш цяжка іх утрымаць. Даніэль кінуў позірк на выставу і ўбачыў, што адна з шаф разбіта, шкло раскідана па падлозе. Адзін з маладых людзей валодаў кіем, які, як здагадаўся Даніэль, прычыніў шкоду корпусу, і цяпер ён выкарыстаў яго, каб спрабаваць адганяць сцюардаў. Малады чалавек падняў палку і моцна апусціў яе, спрабуючы патрапіць у іншую вітрыну, але прамахнуўся.
  Даніэль рушыў наперад і ўдарыў маладога чалавека нагой па калені. Малады чалавек ускрыкнуў ад болю і ўпаў на зямлю, двое сцюардаў паваліліся на яго.
  Даніэль павярнуўся да іншага нападніка і ўбачыў, як той з усіх сіл вырываецца з-пад двух сцюардаў, якія трымалі яго, і накідваўся яго локці і ногі. Эбігейл зрабіла крок наперад з выразам лютасці на твары і так моцна ўдарыла маладога чалавека ў жывот, што яе кулак знік у яго вопратцы. Ён абвіс, хапаючы дыханнем, і калі ён апусціўся на калені, Эбігейл схапіла яго за валасы і тузанула тварам на падлогу, злосна крычачы: «Як ты смееш!» З гэтымі словамі яна апусцілася на чалавека, які ўпаў, і загадала сцюардам: «Звяжыце яму рукі і ногі, пакуль я сяду на яго».
  Малады чалавек пачаў змагацца і тузацца, спрабуючы скінуць Эбігейл, але Эбігейл проста зноў схапіла яго за валасы і стукнулася тварам аб каменную падлогу.
  «Я ненавіджу гвалт!» - агрызнулася яна. "Але калі вы будзеце больш змагацца, я зраблю вам горш".
  Малады чалавек, якога Даніэль ударыў нагой у калена, таксама быў пад кантролем, сцюарды звязалі яму рукі за спіной шнуром.
  — І шчыкалаткі, — загадаў Даніла. «Ён будзе біць, інакш».
  «Што адбываецца?» Сэр Джаспер прыбыў з узрушаным тварам.
  — Гэтыя двое чамусьці вырашылі напасці на выставу, — сказаў Даніэль. «Яны разбілі шкло адной з вітрын, а астатняе быццам бы ў парадку. На шчасце, мы злавілі іх раней, чым яны паспелі нанесці вялікую шкоду».
  Сэр Джаспер утаропіўся на двух маладых людзей, што ляжалі на падлозе. «Што на зямлі?» - сказаў ён, усё яшчэ ў стане шоку. Потым яго голас сарваўся, калі ён запытаў: «Чаму?»
  - Мы тут, сэр! - сказаў голас.
  Даніэль убачыў, што прыбылі двое канстэбляў у форме, якіх прывёў сцюард, які выбег на вуліцу па дапамогу. Адзін з канстэбляў апусціўся, схапіў аднаго з маладых людзей за каўнер курткі і пацягнуў яго ў сядзячае становішча. Затым ён нахмурыўся і спытаў: «Вы ўпэўнены, што гэта яны?» Яны выглядаюць як цукеркі».
  «Так, — падумаў Дэніэл, — яны зусім не падобныя на тых маладых людзей, якіх канстэбль прывык арыштоўваць за вандалізм. Абодва маладыя людзі былі апрануты ў акуратныя і дарагія на выгляд вопратку: доўгія пінжакі з аксамітнымі каўнярамі, пашытыя штаны, лакаваныя чаравікі.
  - Гэта, вядома, яны, - сказаў Даніэль. «Злоўлены на гарачым».
  Канстэбль паківаў галавой. «Тофы робяць такія рэчы. Я не ведаю, да чаго ідзе свет. Суддзя павінен кінуць у іх кнігу. Ён цалкам падняў маладога чалавека на ногі. — Пакіньце гэта нам, сэр. Мы выклічам фургон і пасадзім іх у камеру, перш чым яны даведаюцца, што іх напаткала».
  'Пачакай!' - раптам сказаў сэр Джаспер. Ён схапіў Дэніэла за руку і адвёў яго ўбок, далей ад чутнасці канстэбляў. — Ці ёсць спосаб пазбегнуць гэтага, містэр Уілсан? Яўка ў суд можа дрэнна адбіцца на музеі, асабліва пасля забойства. Гэта вельмі важная выстава для нас, і ідэя, што людзі могуць трымацца далей, таму што яны баяцца таго, што можа здарыцца...»
  Данііл кіўнуў. — Я разумею, сэр Джаспер. Вы аддаеце перавагу, каб да справы ставіліся асцярожна».
  Эбігейл далучылася да іх з абурэннем на яе твары. — Ці правільна я вас пачуў, сэр Джаспер? Гэтыя два вандалы здзейснілі найгоршае абурэнне, якое я калі-небудзь адчуваў у любым музеі ці іншым навучальным установе, а вы рыхтуецеся праігнараваць гэта?»
  - Не ігнараваць гэта, не, - сказаў сэр Джаспер. «Але дрэнная рэклама…»
  «Яны заслугоўваюць лупцоўкі!» - злосна сказала Эбігейл. «Па дзесяць гадоў катаргі!»
  Дэніэл прыкусіў губу, каб не ўсміхнуцца, успрымаўшы гэты раз'юшаны выбух Эбігейл.
  - Можа быць спосаб, сэр Джаспер, - сказаў ён. «Яны выглядаюць так, быццам могуць дазволіць сабе заплаціць за шкоду».
  «Ніколі!» — крыкнуў адзін з маладых людзей.
  Дэніэл падышоў да яго і прашыпеў: «Я настойліва раю табе трымаць язык за зубамі. Вы чулі, што сказала мая калега: яна б хацела, каб вас адлупцавалі і адправілі ў турму на катаргу. Канстэблі з ёй пагодзяцца. Калі вы патрапіце ў турму, вы памрэце, я вас у гэтым запэўніваю. Бічаванне аслабіць вас, тады іншыя зняволеныя - у тым ліку некаторыя вельмі, вельмі злосныя мужчыны - будуць выкарыстоўваць вас усімі магчымымі спосабамі. Як і ахоўнікі. У рэшце рэшт вы будзеце прасіць смерць вызваліць вас. Ці вы можаце дазволіць мне паспрабаваць знайсці нейкі бяспечны выхад з гэтага».
  Ніжэйшы з двух маладых людзей адкрыў рот, каб запярэчыць, але другі кінуў на яго папераджальны позірк і кіўнуў.
  Эбігейл зірнула на Даніэля. «Ты не ўсур'ёз згаджаешся з гэтым! Гэтыя так званыя людзі - злачынцы! Гэтая старонка з Nennius рэдкая, неверагодная. Калі б ён быў пашкоджаны…»
  «Гэта ўжо другі такі напад», — прашаптаў ёй Даніэль. «Нам трэба высветліць, ці можа гэта быць звязана з тым, дзе быў зарэзаны прафесар Пікерынг. Ёсць спасылка? Гэта наш шанец спытаць іх, па-нашаму. Калі іх забярэ міліцыя і ўвядзе ў сістэму, гэты шанец будзе страчаны».
  Яна падазрона паглядзела на яго. - Я падазраю, што вы спрабуеце мяне абдурыць, Дэніэл Уілсан, - сказала яна з абвінавачаннем.
  - Зусім не, - сказаў ён, усё яшчэ сцішаючы голас. «Калі пасля таго, як мы з імі размаўлялі, вы ўсё яшчэ хочаце, каб іх пакаралі, у тым ліку бічаваннем і турмой, то так таму і быць. Я падтрымаю вас у спробах пераканаць сэра Джаспера ў гэтым. Але зараз яны больш каштоўныя для нас тут, калі пытанні задаём толькі вы і я».
  Яна павярнулася і паглядзела на двух маладых людзей, якія цяпер выглядалі збялелымі і нервовымі. Потым кіўнула. «У тым, што вы кажаце, ёсць заслуга. Але ім трэба даць урок».
  «Яны будуць», — паабяцаў ёй Дэніэл. Ён вярнуўся да сэра Джаспер і сказаў яму: «Я пагляджу, што я магу зрабіць, сэр Джаспер».
  — Дзякуй, містэр Уілсан, — сказаў сэр Джаспер. «Калі гэта ўдасца дасягнуць, музей будзе вельмі ўдзячны».
  Далтан, які стаяў збоку і назіраў за ўсім, падышоў да Дэніэла, калі сэр Джаспер адыходзіў. «Я мяркую, што вы не хочаце, каб што-небудзь пра гэта было ў газетах?» - сказаў ён тонам весялосці.
  Данііл кіўнуў. - Я табе абавязаны, Джо, - сказаў ён.
  «Вы абавязаны мне даць сур'ёзныя тлумачэнні майму рэдактару, калі ён даведаецца пра гэта», - пракаментаваў Далтан. «Калі ён спытае, я скажу, што гэта была частка здзелкі з музеем, каб атрымаць эксклюзіў, калі вы зловіце забойцу. Як гэта гучыць?
  — Як шантаж, — скрушна сказаў Даніэль.
  Далтан усміхнуўся. "Дайце мне ведаць, як справы", - сказаў ён. «Я буду на сувязі».
  Калі Далтан сышоў, Дэніэл падышоў да месца, дзе чакалі канстэблі, гледзячы на двух маладых людзей.
  «Ці можам мы ўзяць іх зараз?» - спытаў адзін з канстэбляў.
  - Узнікла праблема, - сказаў Даніэль, яго голас ледзь сцішаўся ад шэпту. «Брытанскі музей не будзе выстаўляць абвінавачванні. А значыць, як супрацоўнікі музея, ні я, ні мой калега, ні сцюарды, якія апанавалі маладых людзей, не здолеюць даць супраць іх паказанні».
  «Чаму не?» - запатрабаваў канстэбль.
  - Таму што, як вы слушна заўважылі, яны дурні, - ціха сказаў Даніэль. «Вы можаце быць упэўнены, што іх сем'і будуць мець у сваім распараджэнні аўтарытэтных адвакатаў. Барыстэры, якія зробяць усё магчымае, каб знішчыць рэпутацыю адзіных людзей, якія даюць паказанні супраць іх. Вы і ваш калега-канстэбль. Разумны адвакат спытае, ці бачылі вы сапраўдны вандалізм, і пад прысягай вы будзеце вымушаныя прызнаць, што не бачылі. Вы бачылі толькі барацьбу на, і двух маладых людзей звязваюць. У добрага адваката можа нават узнікнуць сумнеў наконт таго, што двое маладых людзей насамрэч былі ахвярамі нападу падчас правядзення мірнай акцыі пратэсту, а падчас нападу на іх разбілася вітрына».
  «Ніхто ў гэта не паверыць!» - фыркнуў канстэбль.
  «Не?» - сказаў Данііл. «Паглядзі на іх. Уявіце сабе іх на лаве падсудных, з разумным і вельмі дарагім адвакатам, які задае пытанні, перад суддзёй або магістратам, які, магчыма, знаходзіцца ў сацыяльных адносінах з сем'ямі гэтых людзей. І паколькі мы не зможам выказацца, вашае слова будзе супярэчыць іх словам. І вы павінны прызнаць, што вы нічога не бачылі, таму што ўсё гэта адбылося да вашага прыезду.
  Канстэбль паглядзеў на маладых людзей і спахмурнеў. «Я ненавіджу, калі гэта адбываецца!» - гаркнуў ён. «Калі б яны былі двума маладымі людзьмі з вуліцы, яны б сядзелі ў турме за гэта. Але гэтая пара...
  У яго не было слоў, і ён злосна зірнуў на двух маладых людзей.
  — Я згодны з вамі, — спагадліва сказаў Даніла. «Гэта несправядлівы свет. Але я абяцаю вам, што яны не застануцца цэлымі».
  «Не?»
  - Не, - сказаў Даніэль. «Я сумняваюся, што іх сем'і добразычліва паставяцца да іх дзейнасці, калі мы раскажам ім, што здарылася. Я ўпэўнены, што для іх будуць наступствы, асабліва калі сем'і выявяць, што ім трэба кампенсаваць шкоду». Ён падарыў ім усмешку. «Людзі з грашыма ненавідзяць з імі расставацца».
  - Праўда, - сказаў канстэбль. — Добра, сэр. Мы пакінем іх у вас. І я спадзяюся, што іх сем'і іх паб'юць.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЯВЯТЫ
  Малады чалавек, які сядзеў у крэсле ў маленькім кабінеце, здавалася, аднавіў браваду. Ён быў тым, хто трымаў палку і разбіў вітрыну. Цяпер, вызвалены ад вяровак, якія звязвалі яго, ён сядзеў, склаўшы рукі, з выклікам гледзячы на Даніэля і Эбігейл. Данііл меркаваў пра свой узрост каля дзевятнаццаці.
  Яго таварыш па змове стаміўся, зачынены ў пральні, яго запясці і лодыжкі ўсё яшчэ былі звязаны, чакаючы, што яго дапытаюць, калі Даніэль і Эбігейл скончаць з гэтым маладым чалавекам.
  - Па-першае, ваша імя, - сказаў Даніэль.
  «Сэр Галахад».
  — Ваша сапраўднае імя, — стомлена сказаў Даніэль.
  «Гэта адзінае імя, на якое я адказваю», — сказаў малады чалавек.
  — Добра, — сказаў Даніэль. «Калі гэта ваш адказ, я загадаю зачыніць вас у Бедламе і апублікаваць вашу фатаграфію ў газетах, каб даведацца, ці пазнае вас хто-небудзь». Ён нахіліўся наперад і папярэджваючы: «Напрыклад, ваша сям'я».
  Малады чалавек збялеў і цяжка праглынуў. - Вы не можаце гэтага зрабіць, - хрыпла сказаў ён.
  «З чалавекам, якога завуць сэр Галахад, я магу рабіць усё, што хачу», - сказаў Данііл. «Грамадзянін з належным імем і адрасам, аднак, мае правы. Выбар за вамі».
  Малады чалавек вагаўся, потым абвясціў: «Мяне завуць Алан Маркхэм. Я член Ордэна дзяцей Авалона».
  Гэта выклікала лёгкі стогн Эбігейл. Данііл запытальна паглядзеў на яе, але яна пахітала галавой.
  «Чаму вы напалі на выставу?»
  «У нас было паведамленне».
  «Ад каго?»
  «Эмрыс».
  Калі Эбігейл убачыла, як Даніэль здзіўлена нахмурыўся, яна ціха сказала: «Мерлін».
  Маркхэм кінуў на яе хуткі позірк, а потым прагаварыў некалькі слоў на мове, якую Дэніэл лічыў замежнай. Да яго здзіўлення, Эбігейл адказала словамі, якія гучалі падобна. Маркхэм выглядаў здзіўленым, потым спытаў: «Вы бард?»
  Замест адказу на яго пытанне Эбігейл спытала: «Як вы атрымалі паведамленне?» Калі ён вагаўся, яна падказала: «Сеанс?»
  Маркхэм кіўнуў.
  — А Эмрыс — Мерлін — загадаў вам напасці на выставу.
  — Ён сказаў нам, што гэта ачарняе сапраўднага Артура. Дух Авалона ператвараецца ў пабочнае шоу. Цуды тлумачацца так, як калі б яны былі проста... нішто».
  — Добра, — сказаў Даніэль. Ён сунуў Маркхэму паперу і аловак праз стол. «Вы запішаце імя вашага таварыша, а таксама спіс членаў вашага ордэна. З адрасамі, дзе можна».
  «Я нічога такога не буду рабіць!» — з выклікам сказаў Маркхэм, склаўшы рукі.
  Даніла паціснуў плячыма. «Рабі па-свойму». Я пасаджу вас у турму па абвінавачанні ў нанясенні злачыннай шкоды з а рэкамендацыя: вам адмовілі ў вызваленні пад заклад. Я мяркую, што вы атрымаеце год катаргі, і няхай гэты вопыт будзе выратавальным». Ён павярнуўся да Эбігейл і сказаў: «Папрасіце ахоўнікаў далучыцца да нас і забраць містэра Маркхэма. Ньюгейт быў бы такім жа добрым, як любы паліцэйскі ўчастак, каб забраць яго».
  Калі Эбігейл паднялася, каб сысці, Маркхэм закрычаў: «Пачакайце!» Ён схапіў аловак і пачаў пісаць. Скончыўшы, ён сунуў паперу Даніэлю, які прабег вокам па спісе і кіўнуў.
  — Дзякуй, містэр Маркхэм.
  «Што са мной будзе?» - спытаў Маркхэм і ўпершыню за бравадай паказаў свой страх.
  — Гэта будзе вырашаць кіраўніцтва музея, — сказаў Дэніэл. «Але, паколькі вы былі схільныя да супрацоўніцтва, яны могуць разгледзець нейкую паблажлівасць. Пабачым».
  «Няма турмы?» - з надзеяй сказаў Маркхэм.
  «Як я ўжо казаў, канчатковае рашэнне застаецца за кіраўніцтвам музея. Зараз мы пагаворым з вашым таварышам па змове, — ён паглядзеў на спіс, прадстаўлены Маркхамам, — Эдвардам Чэпмэнам, а потым мы абмяркуем вашу сітуацыю з сэрам Джасперам Стоўнам.
  На гэты раз Эбігейл выйшла з маленькага пакоя, зноў з'явіўшыся з двума ахоўнікамі, якія забралі Маркхэма.
  - Вы, здаецца, цалкам упэўненыя, што сэр Джаспер не выставіць абвінавачанне, - сказала Эбігейл.
  «Вы чулі, што ён сказаў. У яго няма жадання дрэннай рэкламы. Мы паглядзім, што мы можам дамагчыся ад іншага злачынца, а потым прапануем сэру Джасперу прыцягнуць іх сем'і і прымусіць іх выплаціць кампенсацыю за шкоду, каб пазбегнуць перадачы справы ў суд. Яны заплацяць, я ўпэўнены». Ён паглядзеў на яе з цікаўнасцю. — Дарэчы, а на якой мове вы з ім размаўлялі? Нейкі чароўны язык?»
  Эбігейл засмяялася. «Валійская».
  «Вы размаўляеце па-валійску?»
  «Мне прыйшлося вывучыць яе частку сваёй ступені разам з гэльскай. Абедзве з'яўляюцца першапачатковымі мовамі гэтых астравоў, і пры вывучэнні ранняй брытанскай гісторыі вы, хутчэй за ўсё, сутыкнецеся з гэтымі мовамі».
  «Вы застагналі, калі ён згадаў ордэн, да якога належаў».
  Яна кіўнула. «Дзеці Авалона».
  - Вы чулі пра іх?
  — Не, але я магу здагадацца, што гэта такое, што не мае нічога агульнага з сапраўднай гісторыяй Артура. Ці ведаеце вы « Смерць Артура » сэра Томаса Мэлоры ?
  — Не, — адказаў Даніла. «Я павінен?»
  «Калі б вы як след паглядзелі на выставу, то паглядзелі б. Гэта мастацкі твор, напісаны ў пятнаццатым стагоддзі, на якім у значнай ступені заснаваны «Ідыліі караля» Тэнісана. Ён змяшчае ўсе элементы таго, што стала пазнейшым легендам Артура: Гвіневера, Камелот, сэр Лансялот, Экскалібур, куртуазнае каханне, усё тое, чым былі так апантаныя прэрафаэліты. На выставе ёсць цэлы раздзел пра Мэлоры, а таксама пра Тэнісана. Я ўвесь час кажу вам, што вы павінны хаця б зірнуць на гэта».
  — Я зраблю, — паабяцаў Данііл. «Дык гэты загад…?»
  «Яны ўзялі на ўзбраенне Артура Мэлоры як рэальнасць, а не ранейшыя працы такіх людзей, як Гілдас, Беда, Нэній і Вільгельм Мальмсберыйскі, якія больш заснаваныя на фактах — наколькі мы можам назваць іх «фактамі», калі яны «запісаны так далёка, і яны могуць быць здагадкай або прапагандай».
  «Прапаганда?»
  «Гільдас быў асабліва раз'юшаным чалавекам, які шмат мог сказаць пра заняпад брытанскага народа, таму ён сказіў частку таго, што паведамляў, для ўласнай праграмы».
  «Такім чынам, такія рэчы, як Мерлін...»
  — Зноў Мэлоры, хоць вы знайшлі згадку пра яго ў Джэфры Монмуцкага. Але многія гісторыкі лічаць працу Джэфры хутчэй выдумкай, чым гістарычным фактам. Як я ўжо казаў, вам трэба паглядзець на выставу».
  Іх перашкодзіў з'яўленню другога маладога чалавека, якога ў памяшканне заштурхалі супрацоўнікі аховы. Вяроўкі, якімі ён раней быў прывязаны, былі знятыя.
  - Дзякуй, - сказаў Даніэль. «Мы вернем яго вам пасля таго, як пагаворым з ім».
  Мужчыны пайшлі, і Дэніэл паказаў на пустое крэсла. — Сядайце, — загадаў ён.
  Малады чалавек сядзеў і прыняў паставу, склаўшы рукі ў знак выкліку, як і ў Маркхэма. Даніэль палічыў, што ён нават маладзейшы за Маркхэма, магчыма, гадоў семнаццаці.
  - Па-першае, - сказаў Даніэль, - ваша імя.
  — Мяне завуць Гавейн, — агрызнуўся малады чалавек.
  - Не, не, - сказаў Даніэль. «Гэта Эдвард Чэпмэн, і вы жывяце на Пібадзі-стрыт, 43. Праз імгненне я пашлю паліцэйскага да вас дадому, каб ён прывёў сюды вашых бацькоў».
  «Не!» — успыхнуў ашаломлены Чэпмен. «Калі ласка, не прыводзьце іх сюды!»
  'Чаму? Яны маюць права ведаць, чым займаўся іх сын. Нанясенне злачыннага ўрону. Ты, відаць, на два гады сядзеш».
  Чэпмэн глядзеў на іх з разяўленым ротам, узрушаны і попельны.
  «П-турма?» Ён праглынуў.
  «Ну, чаго вы чакалі?» - запатрабаваў Даніла. «Вы прыйшлі сюды, каб здзейсніць гвалтоўнае злачынства. На тым самым месцы, дзе нядаўна быў жорстка зарэзаны мужчына. У сувязі з гэтым я думаю, што два гады былі б шчодрымі. Больш верагодна, чатыры гады. Я прывяду сюды толькі тваіх бацькоў, каб яны маглі з табой развітацца, перш чым цябе адвязуць у турму, пакуль ты чакаеш суда».
  «Не!» - завыў малады чалавек, апусціў галаву на рукі і зарыдаў.
  Пасля гэтага з яго вырываліся словы: сеанс, рашэнне Дзяцей Авалона выказаць пратэст супраць таго, як быў ачарнены іх паважаны кароль Артур, і, нарэшце, пад строгім позіркам Дэніэла, Чэпмен напісаў свой спіс членаў Дзеці Авалона.
  «Чаму вы папрасілі спіс у іх абодвух?» - спытала Эбігейл пасля таго, як супрацоўнікі аховы забралі Чэпмена.
  — Для параўнання, — сказаў Данііл. «Цалкам верагодна, што кожны вырашыць выключыць імёны пэўных людзей». Ён паклаў два аркушы паперы побач. На адным аркушы было адзінаццаць імёнаў, на другім — пятнаццаць.
  «Наўрад ці гэта масавы рух, — пракаментаваў Дэніэл. Потым усміхнуўся. — Ну-ну, — сказаў ён.
  «Што?» - спытала Эбігейл.
  Даніэль паказаў на імя ўнізе доўгага спісу. «Джошуа Таддэр», — прачытаў ён.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕСЯТЫ
  Дома ў той вечар Даніэль сядзеў у сваім любімым драўляным крэсле на кухні і глядзеў, як Эбігейл перастаўляла рондаль на пліце пліты. Капуста бурліла ў каструлі. У печы ў яе былі два бляхі, на адным была курыца, на другім бульба.
  «Вы ўпэўнены, што ўпэўнены ў гэтым?» - спытаў Даніла.
  - Так, я ўпэўнена, - раздражнёна адказала Эбігейл. «Ты той, хто не».
  «Калі вы не ўпэўнены, на вуліцы Каралеўскі Каледж ёсць вельмі добрая крама, дзе можна прыгатаваць пірагі і пюрэ».
  «Я не ем пірог і пюрэ».
  — Вельмі добра, — сказаў Даніэль. «Белы соус з пятрушкі вельмі смачны».
  «Я шмат працавала, гатуючы гэтую ежу», — сказала яму Эбігейл. «Я глядзеў, што вы рабілі днямі, і таму я ўпэўнены, што змагу прыгатаваць такую ж страву, запякаючы курыцу з бульбай. Калі яно апынецца неядомым, тады і толькі тады я буду разглядаць пірог і пюрэ».
  - Я думаў, ты пачнеш з чагосьці прасцейшага, напрыклад, з сасісак, - сказаў Даніэль. «Смажыць курыцу з першай спробы - гэта вельмі смела».
  «Калі вы кажаце «адважны», вы маеце на ўвазе глупства. Але я бачыў курэй, прыгатаваных раней, і не толькі ў вас. Калі я быў у пустыні ў Егіпце...
  — У пустыні ў іх няма пліт, — сказаў Дэніэл.
  «У іх ёсць эквівалент — яма для попелу, у якую кладуць курыцу».
  «Курыцу трэба прыгатаваць да канца», — сказаў Даніэль.
  «Як вы ўжо сказалі каля пяці разоў. Сапраўды, Даніэль, ты ўвогуле мітусішся з гэтай нагоды. Я б падумаў, што замест таго, каб прыдзірацца і падрываць мяне, вы б падбадзёрвалі мяне, давалі мне ўпэўненасць».
  - Я, - сказаў Даніэль. «Я хачу, каб вы дасягнулі гэтага, таму я даю вам параду, заснаваную на маім вопыце выкарыстання гэтага канкрэтнага дыяпазону».
  «Ці быў хто-небудзь сачыў за вамі, калі вы гатавалі сваю першую ежу на гэтай штуцы?» - спытала Эбігейл.
  - Не, - сказаў Даніэль.
  «Вось, значыць. Вы рабілі гэта без нагляду, і ўсё было ў парадку».
  — Насамрэч, не было, — прызнаўся Даніэль. «Я бульбу падпаліла, капусту зварыла ў кашыцу, а мяса ўнутры было сырое».
  Эбігейл адчыніла дзверцы духоўкі, дастала бляху з курыцай і сунула туды тонкі нож, які дастала і агледзела. Затым яна зрабіла тое ж самае з смажанай бульбай.
  - Яшчэ пяць хвілін, - абвясціла яна, ставячы абодва бляхі назад у духоўку, і села за стол.
  «Я павінен сказаць, што мяне вельмі ўразіла тое, як вы сёння ў музеі справіліся з тымі вандаламі», — сказаў Дэніэл. «Дзе ты навучыўся так ступаць?»
  - Егіпет, - сказала Эбігейл. «Я быў на раскопках і мяне разлучылі ад маіх калег-археолагаў – гэта было вельмі вялікае месца – і мясцовы егіпцянін вырашыў паспрабаваць скарыстацца тым, што я адзін».
  «І?»
  «Я біў яго рыдлёўкай, якая ляжала побач».
  «Дрэнна?»
  - Дастаткова, каб яму спатрэбілася лячэнне, - сказала Эбігейл. «І каб пра тое, што здарылася, расказалі. Больш ніхто ніколі не спрабаваў дамагацца мяне».
  «Я магу сабе ўявіць». Данііл усміхнуўся.
  - У мяне ёсць пытанне, - сказала яна. «Гэты рэпарцёр, Далтан».
  - Джо, - сказаў Дэніэл.
  «Як вы можаце быць упэўнены, што ён нічога не напіша ў газеце пра напад на музей?» Ён рэпарцёр газеты, яго праца - пісаць пра такія рэчы».
  - Таму што я прасіў яго не рабіць гэтага, - сказаў Дэніэл. «Я ведаю Джо некалькі гадоў. Ён сумленны, але ён таксама глядзіць далёка. Пакуль ён захоўвае мой давер, ён ведае, што я заўсёды буду інфармаваць яго, калі здарыцца нешта сапраўды важнае. І часта раней, чым хто-небудзь пра гэта даведаецца».
  «У адрозненне ад таго іншага рэпарцёра. Карсан, — сказала Эбігейл.
  - Я б не давяраў Нэду Карсану, наколькі я магу яго кінуць, - сказаў Дэніэл. «Ёсць чалавек, які паабяцаў бы вам што заўгодна, каб атрымаць гісторыю, і адмовіўся ад свайго слова пры першай магчымасці. Джо Далтан - рэпарцёр навін; Нэд Карсан — паразіт».
  «Вяртаючыся да спісаў імёнаў, якія нам далі гэтыя два ідыёты, што мы будзем рабіць з Джошуа Тадэрам?»
  «Я думаў пайсці і наведаць яго з Джонам Фэзерам».
  — Без мяне?
  «Так».
  «Чаму?»
  «Таму што, калі размова пойдзе пра раман, які, як мы ўсе думаем, у яго з місіс Пікерынг, ён можа не захацець гаварыць пра гэта з прысутнай жанчынай».
  «У той час як, з усімі мужчынамі, ён можа пахваліцца?»
  «Не, я не думаю, што ён будзе хваліцца. Я ведаю, што мы бачыліся з ім нядоўга, але ён не выглядаў тым чалавекам, які мог бы хваліцца сваімі сэксуальнымі заваёвамі».
  «Знешні выгляд можа быць падманлівым», - заўважыла Эбігейл. — І мы яго нядоўга бачылі. Але так, я прымаю вашу думку. Без жанчыны ён мог бы быць больш шчырым. Але вы думаеце, што ў гэтым ёсць? Ён з'яўляецца часткай гэтых недарэчных дзяцей Авалона?
  «Я ведаю, што гэта здаецца малаверагодным, але скажыце, што сітуацыя такая, як мы падазраем, што прафесар Пікерынг быў перашкодай для таго, каб Таддэр і місіс Пікерынг маглі быць разам. Мы бачылі, якімі даверлівымі былі гэтыя два ідыёты сёння, Маркхэм і Чэпман. Магчыма, Таддэр шапнуў на вуха аднаму з астатніх аб тым, што кароль Артур помсціць Пікерынгу. Для гэтага ён мог нават зладзіць фальшывы сеанс. Камусьці дастаткова лёгка пераканацца, што планшэтка рухаецца да патрэбных літар на дошцы Ouija, каб прапісаць тое, што хочацца. Фальшывыя носьбіты робяць гэта ўвесь час».
  - Што вы хочаце, каб я зрабіў, пакуль вы з інспектарам Фэзерам будзеце дапытваць містэра Тадэра?
  Даніла паціснуў плячыма. «Толькі будзь у музеі, калі прыйдзе хто-небудзь, хто можа валодаць нейкай інфармацыяй. Пагаворыце з персаналам, паглядзіце, ці можа хто-небудзь з іх успомніць нешта пра дзень нападу на Пікерынг, пра што яны забыліся. Так часта бывае».
  - Я рада за гэта, - сказала Эбігейл. — А таксама за магчымасць як след разгледзець егіпецкія пакоі музея. З усім, што адбывалася, у мяне не было шмат шанцаў зрабіць гэта». Яна паглядзеў на гадзіннік на каміннай паліцы. «Пяць хвілін. Час для тэсту на наяўнасць пудынгу ў ежы».
  
  Той ноччу, калі яны ляжалі ў ложку, задаволена загарнуўшыся ў абдымкі, Дэніэл прашаптаў: «Я так кахаю цябе, Эбігейл Фентан».
  - І я люблю цябе, Дэніэл Уілсан, - адказала Эбігейл. «Вы не лічыце, што гэта грэшна жыць, як мы? Бэла амаль не выходзіла са мной на сувязь з таго часу, як я расказаў ёй пра нас».
  — Не, зусім не, — сказаў Даніэль. «Калі гэта грэх, то я за гэта».
  - Будзьце асцярожныя, каму вы гэта кажаце, - папярэдзіла Эбігейл. «Вы маглі б пакрыўдзіць шмат людзей».
  - Наўрад ці я буду казаць гэта па-за гэтымі сценамі, - запэўніў яе Дэніэл. «Але ў гэтых сценах я маю з табой усё, што мне трэба».
  «Магчыма, вам спатрэбіцца больш сучасная духоўка».
  Ён усміхнуўся. «Ежа была ідэальнай».
  «Я не дастаў бульбу».
  «Мне такія падабаюцца, вельмі хрумсткія».
  «Часткова згарэла».
  — Зусім не. І гэтая курыца была дасканаласцю. Ты цуд, Эбігейл».
  «І ты хлус, Даніэль, але я люблю цябе за гэта».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ
  Майстэрня Таддэра знаходзілася на самым версе высокага вузкага будынка, уціснутага паміж іншымі такімі ж высокімі і вузкімі будынкамі. Даніэль і Пёрка падняліся па крутой звілістай лесвіцы наверх. Яны падышлі да дзвярэй майстэрні Таддэра і адчулі пах алейных фарбаў і шкіпінару, змяшанага з ільняным алеем. Пёрка пастукаў у дзверы, і Таддэр адчыніў ім. На ім быў халат, вымазаны фарбай.
  — Інспектар Фэтэр, — сказаў ён, — містэр Уілсан. Што я магу для вас зрабіць?»
  - У нас ёсць некалькі пытанняў, і мы будзем удзячныя, калі вы дапаможаце нам, сэр, - сказаў Пёрка. «Можам зайсці?»
  Пах алейнай фарбы, льнянога семя і шкіпінару быў яшчэ мацнейшы ўнутры, чым звонку. Скошаныя вокны ў столі заставаліся наглуха зачыненымі, змяншаючы магчымасць паступлення свежага паветра. Выціснутыя цюбікі алейнай фарбы ўсіх колераў ляжалі на кожнай паверхні, на лаўках, на стале, на двух мальбертах, якія ўпрыгожвалі майстэрню. Тузін некранутых палотнаў на драўляных падрамніках стаяў ля сьценаў у чаканьні выкарыстаньня. На адным з мальбертаў сядзела палатно, якое ператваралася ў карціну.
  Твар быў місіс Пікерынг, але поза і абстаноўка былі вельмі падобныя на некаторыя карціны і выявы Дэніэла бачыў на выставе. Місіс Пікерынг была намалявана ў доўгіх распушчаных мантыях, па-царску сядзячы на вялікім камені ў пастырскай абстаноўцы, на зялёнай паляне, якая адкрывалася ззаду яе ў зялёную даліну з гарамі і лясамі. Маленькая залатая карона ўпрыгожвала яе галаву, а са скалы тырчала шчодра аздобленая рукаяць мяча.
  «Гвіневра і Экскалібур?» - сказаў Данііл.
  - Так, - сказаў Таддэр. «Гэта павінен быў быць падарунак Лэнсу ў гонар яго кнігі, якая прадстаўляе легенды пра Артура. Я ўсё роўна скончу гэта, і гэта застанецца ў яго памяці».
  — Але я разумею, што кніга прафесара Пікерынга сканцэнтравана на рэалістычнай мадэлі Артура, Амброзію Аўрэліяну, за кошт больш рамантычнай версіі Мэлоры, якую вы намалявалі, — прамармытаў Дэніэл.
  Тудэр кінуў на Данііла здзіўлены позірк. «Вы навуковец?» — спытаў ён.
  - Не, - сказаў Даніэль. «Але розніца паміж гэтымі двума поглядамі была прыцягнута да нашай увагі ў выніку нападу на выставу ў музеі з боку групы, якая называе сябе «Дзеці Авалона».
  Пры згадванні імя Дэніэл убачыў агеньчык пазнання на твары Таддэра.
  «У выніку гэтага нападу мы цяпер разглядаем гэтую групу як магчымых вінаватых у забойстве прафесара Пікерынга», — сказаў Фэзер.
  «Не, гэта немагчыма!» – усклікнуў Туддэр.
  - Не з таго, што сказалі нам двое маладых людзей з Дзяцей Авалона, - сказаў Дэніэл. «Яны вельмі рэзка асудзілі прафесара і яго кнігу».
  «Яны таксама фізічна напалі на выставу і сцюардаў у музеі», — дадаў Фэтэр. «Гэта дакладна паказвае, што яны здольныя да гвалту». Ён зрабіў паўзу, потым дадаў: «Яны назвалі цябе адным з членаў Дзяцей Авалона». Ці не хочаце вы растлумачыць сваю сувязь з імі?
  Раптам Туддэр паказаўся скурчаным, разбітым. Сеў на крэсла.
  - З майго боку гэта была памылка ў меркаванні, - глуха сказаў ён. «Мой сябар-мастак згадаў мне пра іх, бо ведаў, што мяне цікавяць рамантычныя аспекты легенд пра Артура». Ён паказаў на карціны і эскізы па майстэрні. «Большая частка маёй працы была натхнёная Джэймсам Арчэрам».
  Пёрка нахмурыўся. — Імя мне незнаёмае, сэр.
  - Смерць караля Артура, - сказаў Даніэль. «Карціна дэманструецца ў рамках выставы ў музеі».
  «Так». Туддэр кіўнуў. — У вас добрае вока, містэр Уілсан. І добрая памяць».
  «Той сябар мастак, які згадаў вам Дзяцей Авалона, яго імя?» - спытаў Пяро.
  «Уільям Эпсам. Як я ўжо казаў, ён ведае, што я вельмі захапляюся працай Джэймса Арчэра, і ён выказаў здагадку, што можа быць цікава даведацца, чым займаюцца гэтыя людзі, у выпадку, калі нашы інтарэсы супадуць».
  «І яны зрабілі?»
  — Не. Я быў толькі на пары іх сустрэч».
  «Але вы дазволілі дадаць сваё імя ў іх спіс удзельнікаў».
  «Гэта была адна з іх рэчаў, спрабуючы атрымаць як мага больш імёнаў, каб выглядаць, што яны вялікая арганізацыя».
  «Вы былі на сеансе?» - спытаў Даніла. — Той, дзе быў выкліканы дух Эмрыса?
  Тудэр застагнаў і кіўнуў. «Шчыра кажучы, для мяне гэта стала апошняй кропляй. Я праводжу рысу на сярэдніх».
  «Калі быў гэты сеанс?» - спытаў Пяро.
  «За тыдзень да забойства Лэнса».
  — Але вы не сказалі пра гэта ні містэру Пікерынгу, ні місіс Пікерынг, каб папярэдзіць яго быць асцярожным.
  «Я ў гэта не верыў. Гэта быў падман».
  Пёрка падсунуў крэсла да Туддэра і сеў на яго, потым ціхім, але вельмі цвёрдым голасам сказаў: «Містэр Таддэр, ваш знаёмы быў забіты самым дзікім спосабам». Тое, што мы шукаем, - гэта прычына, і пакуль адзіная, якую мы знайшлі, - гэта Ордэн Дзяцей Авалона, і мы выявілі, што вы звязаны з імі. Я ўпэўнены, што вы разумееце, чаму мы будзем глыбей вывучаць вашы адносіны з містэрам Пікерынгам і місіс Пікерынг».
  Туддэр змоўк, але Данііл бачыў, што ён у эмацыйным хваляванні. Дэніэл і Фэзер чакалі, і, нарэшце, Таддэр ціхім шэптам сказаў: «Гэта не было ніякага дачынення да Дзяцей Авалона».
  «З чым гэта было звязана?» - спытаў Пяро.
  Павісла доўгая паўза, і, нарэшце, Таддэр пакутліва застагнаў і сказаў: «Было дзіця».
  Дэніэл і Фэзер пераглянуліся, потым Фэзер сказаў: «У місіс Пікерынг?»
  Туддэр паківаў галавой. «У Лэнса».
  - І як гэта звязана з яго забойствам?
  — Былі пагрозы, — нерашуча сказаў Туддэр.
  - Табе лепш растлумачыць, - сказаў Пёрка.
  Туддэр кіўнуў. «Здаецца, васямнаццаць гадоў таму Лэнс гасцяваў у некаторых сваіх сяброў на выходныя. Яго... э-э... прывабіла іх пакаёўка, і, здаецца, у яго былі з ёй кароткія адносіны».
  — З яе згоды? - спытаў Пяро.
  - Я не ўпэўнены, - прызнаўся Таддэр.
  - Ці быў ён жанаты ў той час на місіс Пікерынг? - спытаў Даніла.
  «Так».
  - А місіс Пікерынг ведала пра гэты... выпадак?
  - Не, - сказаў Таддэр. «Толькі ў пачатку гэтага года. З'явілася дзяўчына у доме з патрабаваннем убачыць Лэнса. У той час Лэнс быў у ад'ездзе, праводзячы некаторыя даследаванні па сваім апошнім гістарычным праекце. Дзяўчынка была ўсхваляваная, і Лора – місіс Пікерынг – злітавалася над ёй і запрасіла ўвайсці. Дзяўчына сказала ёй, што толькі што даведалася, што яна дзіця Лэнса ад пакаёўкі».
  «Значыць, гэтай дзяўчыне было семнаццаць».
  Туддэр кіўнуў. Лора не хацела гэтага слухаць, хацела, каб дзяўчына сышла, але дзяўчына настойліва расказвала сваю гісторыю. Паводле яе слоў, калі яе маці апынулася цяжарнай пасля таго, што адбылося паміж ёй і Лэнсам, яе звольнілі хатнія. Яна сказала ім, што Лэнс Пікерынг нясе адказнасць, і гаспадар дома звязаўся з Лэнсам, які адмаўляў гэта і пагражаў накіраваць на яе паліцыю, калі яна паўторыць абвінавачанне. Такім чынам, пакаёўку звольнілі».
  «Як звалі пакаёўку?» - спытаў Даніла.
  «Мод Боўлер. Яна назвала дзіця Элсі. Сваякі прапанавалі ёй аддаць дзіця на ўсынаўленне, але Мод адмовілася. Яна прысвяціла сваё жыццё выхаванню Элсі, але ніколі не казала ёй, хто яе бацька».
  - Мяркую, яна ўсё яшчэ баялася пагрозы Пікерынга абвінаваціць яе ў паліцыі, - буркнуў Дэніэл.
  «Раней у гэтым годзе Мод памерла. І менавіта тады цёткі Элсі, сёстры Мод, перапынілі маўчанне і сказалі Элсі праўду пра яе паходжанне. Як Лэнс зацяжарыла Мод, а потым кінуў яе. І як яе звольнілі, і пасля гэтага яна правяла цяжкае жыццё, напоўненае барацьбой, але яна заўсёды клапацілася пра сваю дачку».
  «І дзяўчына, Элсі, прыйшла шукаць… што? Грошы?
  - Прызнанне, - сказаў Таддэр. «Яна хацела, каб Лэнс прызнаўся, што ён рабіў столькі гадоў таму, і як ён прымусіў Мод звольніць і кінуў яе і сваю маленькую дачку. Яна хацела, каб ён публічна прызнаў яе сваёй дачкой».
  — Мяркую, місіс Пікерынг расказала мужу пра гэты візіт?
  «Яна зрабіла». Туддэр кіўнуў. «Ён, вядома, адмаўляў гэта. Ён раззлаваўся. Ён патрабаваў, дзе можна знайсці дзяўчыну, казаў, што пасадзіць яе за паклёп. Дзяўчына сапраўды пакінула адрас, па якім з ёй можна звязацца з Лорай, але Лора не перадала яму яго. Яна сказала яму, што дзяўчына не пакінула адрас».
  «Гэта было вельмі смела з яе боку», - сказаў Дэніэл.
  - Гэта было, - сказаў Таддэр. «Лэнс можа быць вельмі... уладным. Палохае».
  - Хуліган?
  «На жаль, так. Ён прывык дабівацца свайго. Ва ўсякім разе, Лаура напісала дзяўчыне, расказваючы ёй, што сказаў Лэнс, папярэдзіўшы яе, што ён пагражаў абвінаваціць яе ў паклёпе. Яна параіла Элсі адмовіцца ад сваіх абвінавачванняў, але яна сказала, што зробіць усё магчымае, каб паспрабаваць пагаварыць з Пікерынгам і даведацца, ці зможа яна перадумаць.
  «Я сумняваюся, ці быў нейкі рэальны шанец на гэта», — сказаў Дэніэл.
  - Нічога, - сказаў Таддэр. «Лора проста дадала гэта, каб паспрабаваць зрабіць так, каб дзяўчына не адчувала сябе занадта расчараванай».
  «Вы выпадкова ведаеце адрас Элсі?»
  Туддэр паківаў галавой.
  - Вы разумееце, што нам трэба будзе папрасіць аб гэтым місіс Пікерынг, - сказаў Фэтэр. «Важна, каб мы пагаварылі з Элсі Боўлер».
  «Вы думаеце, што яна магла быць той, хто ўдарыў Лэнса?» - спытаў Туддэр.
  «Ці не так?» - спытаў Пяро. «Семнаццаць гадоў назапашвання гневу з-за таго, што здарылася з яе маці, і гэты чалавек зноў адмаўляе сваю адказнасць і адчувае, што ў яе няма магчымасці прымусіць яго прызнацца ў тым, што ён зрабіў».
  Туддэр кіўнуў. «Я хацеў бы спачатку пагаварыць з місіс Пікерынг, сказаць ёй, што я вам сказаў, каб яна была гатовая».
  - Вядома, - сказаў Пёрка.
  - Было б лепш, калі б вы прысутнічалі, калі мы размаўляем з місіс Пікерынг? - прапанаваў Даніэль.
  Туддэр вагаўся. - Я не ўпэўнены, - сказаў ён. «Яна сказала мне, калі была ў стане пакуты. Я не ўпэўнены, як яна паставіцца да таго, што я вам сказаў. Яна можа адчуць, што я ёй здрадзіў».
  «Ці магу я прапанаваць, каб калі вы размаўлялі з ёй пра гэта, вы спыталі яе, ці хоча яна, каб вы былі з ёй?» - сказаў Дэніэл. «Акрамя таго, каб крыху зняць стрэс з гэтай сітуацыі для яе, я таксама прапаную, каб мая калега, міс Фентан, прысутнічала. Прысутнасць іншай жанчыны магла б зрабіць для яе менш прыгнёту».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ
  Эбігейл стаяла і глядзела на Разетцкі камень з такім жа пачуццём глыбокай пашаны і здзіўлення, якое яна заўсёды адчувала з таго часу, як упершыню ўбачыла яго. Тры асобныя раздзелы, высечаныя на камені з чорнага гранадыярыту, сярэдні і верхні тэксты на старажытнаегіпецкім іерогліфічным і дэматычным пісьме, ніжні раздзел на старажытнагрэчаскім; магчыма, самы вядомы з усіх старажытных артэфактаў, якія паходзяць з Егіпта. Першапачаткова знойдзены французскім салдатам падчас кампаніі Напалеона ў Егіпце ў 1799 годзе, ён быў узяты брытанцамі пасля паразы над французамі ў 1801 годзе, і з 1802 года ён пастаянна дэманстраваўся ў Брытанскім музеі. Для Эбігейл і для многіх Егіптолагі важнасць каменя заключалася ў тым, што ён быў ключом да расшыфроўкі егіпецкіх іерогліфаў, дзякуючы неверагоднай працы брытанца Томаса Янга і француза Жана-Франсуа Шампольёна. Дзякуючы ім значна лепш разумелі сэнс прывезеных у музей іерогліфаў.
  — Добры дзень, міс Фентан. Эбігейл павярнулася і ўбачыла пажылога чалавека ў форме сцюарда, які ўсміхаўся ёй. «Містэр Эшфард сказаў, што спадзяецца, што ў вас будзе магчымасць агледзець наш егіпецкі раздзел».
  «Я рады скарыстацца магчымасцю».
  — Ён сказаў, што вы былі на большасці знакамітых раскопак у Егіпце.
  Эбігейл кіўнула. «Іх даволі шмат».
  «Я хацеў бы туды паехаць», — сказаў сцюард. «Каб убачыць піраміды на свае вочы. Быць там, дзе будаўнікі цягнулі гэтыя вялізныя камяні тысячы гадоў таму».
  - Так, гэта ўражвае, - сказала Эбігейл. «Калі я быў там упершыню, я быў уражаны іх пышнасцю, іх хараством».
  «Але другі раз не так моцна?»
  «Насамрэч, другі раз я быў гэтак жа ўражаны. І трэці. Як егіптолаг, гэта не тое, што табе калі-небудзь надакучыць». Яна зноў з захапленнем паглядзела на Разецкі камень. «Я рады, што містэр Эшфард прапанаваў мне паглядзець. Я абавязкова падзякую яму».
  — Ён цудоўны чалавек, — сказаў сцюард. «І калі падумаць, мы маглі яго страціць».
  «Згубіў яго?» - спытала Эбігейл.
  - З-за гэтага прафесара Пікерынга, - сказаў сцюард. «Я ведаю, што вы не павінны казаць дрэнна пра мёртвых, але гэта была непрыемная праца, калі яна наогул была».
  «Якім чынам?»
  «Тое, як ён ставіўся да людзей, ён лічыў сябе ніжэйшымі, а гэта, па словах прафесара, былі амаль усе. Безумоўна, увесь персанал тут. За выключэннем сэра Джаспера, вядома. Ён намазаў яго. Але тое, як ён паводзіўся са сцюардамі і іншым персаналам, было жахлівым. Вось што стала прычынай сваркі».
  - Паміж ім і містэрам Эшфардам? - здагадалася Эбігейл.
  «Правільна». Аканом кіўнуў. «Містэр Эшфард наткнуўся на тое, што прафесар выкрыкваў аднаго са сцюардаў, сцвярджаючы, што той не праявіў да яго дастаткова павагі. Ён сказаў сцюарду, што збіраецца звольніць яго, і менавіта ў гэты момант прыбыў містэр Эшфард. Што ж, містэр Эшфард сказаў прафесару гэта добра і правільна ён не адказваў за персанал, ён – містэр Эшфард – быў. І калі ў яго была скарга, ён павінен быў данесці яе да яго, а не выносіць на персанал. І ён сказаў яму, што ў музеі супрацоўнікі павінны быць аднолькава паважанымі - гэта былі яго дакладныя словы - і ён чакаў, што прафесар папросіць прабачэння ў сцюарда.
  «Ну, пагаворыце пра тое, каб выклікаць тарнада! Прафесар пачаў брыдкасловіць на беднага містэра Эшфарда – я думаю, гэта таму, што містэр Эшфард сказаў усё гэта ў прысутнасці сцюарда – і сказаў, што прымусіць містэра Эшфарда звольніць і пераканацца, што ён ніколі не будзе працаваць ні ў гэтым, ні ў іншым зноў музей».
  - Вядома, гэта была пустая пагроза, - сказала Эбігейл. — Сэр Джаспер не стаў бы на бок Пікерынга супраць містэра Эшфарда.
  — Гэта было б не па віне сэра Джаспера, міс. Пікерынг лічыў, што да яго прыслухоўваюцца важныя члены савета музея. На шчасце, яго забілі раней, чым ён паспеў што-небудзь з гэтым зрабіць. Пашанцавала нам, гэта значыць, не прафесару».
  «Калі была гэтая канфрантацыя?»
  — У суботу, за два дні да таго, як быў забіты прафесар Пікерынг.
  - Як вы сказалі, містэру Эшфарду гэта вельмі пашанцавала, - сказала Эбігейл. «Вы выпадкова ведаеце, хто быў сцюардам, якога прафесар Пікерынг злоўжываў, той, хто быў сведкам размовы паміж прафесарам і містэрам Эшфардам?»
  «Генры Сміт. Мілы стары. Я быў тут шмат гадоў».
  
  Дэніэл вярнуўся ў іх невялікі кабінет у музеі і знайшоў запіску ад Эбігейл: у мяне ёсць навіны. Убачымся дома.
  Заклапочаны Дэніэл накіраваўся ў Кэмдэн-Таўн і выявіў, што Эбігейл вывучае кнігу прафесара Пікерынга.
  «У вашай запісцы сказана, што ў вас ёсць навіны», — сказаў ён. «Добра ці дрэнна?»
  - Я не ўпэўнена, - сказала яна. «У нас новы падазраваны, і паколькі гэта містэр Эшфард, я не мог пакінуць запіску на гэты конт, і гэта не тое, пра што мы маглі б пагаварыць там, калі нас падслухаюць».
  - Эшфард? — разгублена сказаў Даніла.
  Эбігейл распавяла яму пра сварку паміж Эшфардам і Пікерынгам і пра пагрозу Пікерынга, каб прымусіць кіраўніцтва музея звольніць яго.
  «Гэта было ў суботу. Пікерынг не мог нічога з гэтым зрабіць у нядзелю, і ён быў забіты ў панядзелак раніцай, перш чым паспеў выканаць сваю пагрозу».
  Даніэль паківаў галавой. - Я не бачу, - сказаў ён. «Эшфард не выглядае забойцам».
  «Вы самі сказалі, што паспяховыя забойцы — тыя, каму гэта сыходзіць з рук — не. Праца ў музеі для яго значыць усё, ты не думаеш, што ён заб'е, каб захаваць яе?»
  Даніла сеў, паглыбіўшыся ў свае думкі. «Гэта праўдападобна», — сказаў ён. «І ён дастаткова падцягнуты і спрытны, каб пералезці праз перагародку туалетнай кабінкі. І ён ведае, як працуе музей».
  "І ён вельмі эфектыўны ў тым, як ён займаецца справамі", - дадала Эбігейл. «Што нам рабіць? Пагаварыць з ім?
  - Мы павінны, - сказаў Даніэль. «Але спачатку мы павінны сустрэцца з місіс Пікерынг у яе доме раніцай».
  - Вы і інспектар Пяро?
  «І ты. Гэта будзе далікатная справа, і ваша прысутнасць можа мець вырашальнае значэнне для таго, атрымаем мы ад яе здавальняючыя адказы ці не».
  «Пра што?» - спытала Эбігейл.
  «Пра тое, што яе нябожчык муж нарадзіў дзіця, быў у пакаёўцы сяброў, а потым адмаўляўся ад гэтага».
  Ён расказаў ёй тое, што Таддэр сказаў ім пра тое, што ў доме з'явілася Элсі Боўлер. «Яна была відавочна раззлаваная».
  «І вы думаеце, што гэта магла быць гэтая Элсі Боўлер, якая зарэзала Пікерынга?»
  «Я не ведаю, але мы можам мець лепшую ідэю, калі пагаворым з місіс Пікерынг заўтра. А потым, пасля, мы адшукаем Дэвіда Эшфарда і пагаворым з ім». Ён уздыхнуў. «Мы пачалі без падазраваных, а цяпер мы назапашваем іх з хуткасцю вузлоў».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАЦЫ
  «Дзякуй за размову з намі, місіс Пікерынг, — сказаў Дэніэл. — Мы ведаем, што цяпер для вас цяжкі час, які пагоршыўся адкрыццём пра Элсі Боўлер».
  Яны вярнуліся ў гасціную дома Пікерынгаў каля Рыджэнтс-парку, але атмасфера адрознівалася ад даволі напружанай атмасферы іх папярэдняга візіту. Дэніэл здагадаўся, што гэта адбылося дзякуючы Таддэру, які папярэдне размаўляў з місіс Пікерынг. Тым не менш, ён вырашыў, што добразычлівая ветлівасць - правільны тон, калі яны хочуць атрымаць неабходную інфармацыю.
  Місіс Пікерынг сядзела ў тым жа крэсле, што і раней, Таддэр зноў стаяў у эркеры і глядзеў, а Дэніэл, Эбігейл і Джон Фэзер сядзелі ў паўколе крэслаў, сцягнутых да місіс Пікерынг.
  «Я папрасіў сваю калегу, міс Фэнтан, прысутнічаць тут на выпадак, калі вы аддасце перавагу мець зносіны з ёй, а не са мной ці інспектарам Фэзерам», — сказаў Дэніэл.
  «Не, я з задавальненнем адкажу на вашы пытанні, містэр Уілсан. Хаця я цаню вашу прадуманасць у тым, што вы прыцягнулі да гэтай дыскусіі міс Фентан.
  — Па-першае, я ўпэўнены, што вы разумееце, нам трэба пагаварыць з Элсі Боўлер, нават каб выключыць яе з нашых запытаў. Мы разумеем, што ў вас ёсць яе адрас.
  — У мяне ёсць адрас, які яна дала мне раней у гэтым годзе, — сказала місіс Пікерынг. Яна працягнула Данілу паперку. «Іншая справа, ці засталася яна там».
  'Дзякуй. Я ўпэўнены, што калі яна не, гэта дасць нам дастаткова інфармацыі, каб мы маглі даведацца, куды яна пайшла. Далей мы разумеем сутнасць абвінавачанняў, зробленых Элсі супраць вашага нябожчыка. Не жадаючы ні ў якім разе выглядаць разважлівай, ці магчыма, што ў мінулым вашага мужа былі іншыя падобныя выпадкі?
  Яе твар, здавалася, зашчымеў, калі яна ўзважыла гэтае пытанне. Потым яна сказала: «Мой муж быў эгаістам, калі справа даходзіла да яго апетытаў. Магчыма, былі і іншыя падобныя выпадкі. Я мяркую, што вы шукаеце людзей, якія маглі адчуць на яго дастаткова злосці, каб здзейсніць напад на яго?»
  «Гэта магчыма». Данііл кіўнуў. «Нам дапаможа, калі вы паведаміце нам імёны людзей, якіх ён такім чынам засмуціў».
  Яна горка засмяялася. «Засмучаны? Муж гвалціў жанчын. Звычайна гэта былі слугі, але я ведаю два выпадкі, калі яго ахвярамі былі дамачадцы. Адзін дачку, другі жонку».
  — Але яму ніколі не выстаўлялі ніякіх абвінавачанняў?
  «І рызыкаваць ганьбай, якую прынясе такое выкрыццё?» - злосна сказала яна. «Так, я дам вам імёны сем'яў. Я ведаю пра іх, бо ведаю, што майму мужу назаўсёды забаранілі выходзіць у іх дамы. Але я прасіў бы вас быць стрыманымі. Не для таго, каб абараніць рэпутацыю майго памерлага мужа, але дзеля жанчын і іх сем'яў».
  «Я абяцаю табе, што мы будзем душой разважлівасці», - урачыста запэўніў яе Дэніэл.
  
   Калі ўваходныя дзверы зачыніліся за Дэніэлам, Эбігейл і Фэзер, усе трое ўсведамлялі моцныя пачуцці, якія панавалі ў доме: гнеў місіс Пікерынг, апеку Джошуа Тадэра.
  «Якім агідным чалавекам быў Пікерынг!» - успыхнула Эбігейл. «Як яна магла заставацца замужам за ім усе гэтыя гады?»
  — Каталікі не разводзяцца, — сказаў Пёрка.
  — Але ж яна магла пакінуць яго! Пражыла сваё жыццё без яго як адыёзнай прысутнасці».
  «І як бы яна выжыла фінансава?» - спытаў Даніла. «Вы самі сказалі пра цяжкасці замужняй жанчыны з валоданнем уласнасцю або ўласнымі фінансамі».
  Пёрка паказаў на таксі, якое чакала яго на абочыне. - Я вяртаюся ў Ярд, - сказаў ён. «Ці магу я прапанаваць вам падвезці?»
  Дэніэл якраз збіраўся пагадзіцца, калі Эбігейл перарвала: «Вельмі ласкава з вашага боку, Джон, але я збіралася прапанаваць нам з Дэніэлам сесці на амнібус. Для мяне гэта ідэальны спосаб пазнаёміцца з Лонданам, седзячы на адкрытай палубе і назіраючы за мітуснёй горада, за рознымі раёнамі. Таксі зручней і хутчэй, але…»
  «Я разумею». Пяро ўсміхнуўся. «Калі я быў малады, я так даведаўся пра Лондан. Тое, і пешшу». Ён скінуў перад імі капялюш і накіраваўся да чакаючага таксі.
  — Значыць, гэта амнібус, — сказаў Даніэль. «Ёсць добры сэрвіс з Parkway, які даставіць нас».
  Яны прагуляліся па парку да Паркуэй, дзе селі ў конны амнібус. Ім пашанцавала знайсці два месцы ў пярэдняй частцы верхняй палубы, адкрываючы Эбігейл від, які яна жадала, пакуль аўтобус павольна тарахцеў па бруку.
  "Гэта цудоўна", - сказала яна.
  - Пры ўмове, што не будзе дажджу, - сказаў Дэніэл. «А знаходжанне на фронце хутчэй ставіць нас на лінію агню кожны раз, калі конь ломіцца вецер або вырашае эвакуіраваць яго вантробы. Што, як я заўважыў, коні часта робяць.
  Эбігейл засмяялася. «У цябе няма рамантыкі ў душы, Дэніэл Уілсан!» - папракнула яна яго.
  Ён узяў яе руку ў сваю і пяшчотна сціснуў.
  «Наадварот, я не магу ўявіць сабе нічога больш рамантычнага, чым убачыць Лондан, які я люблю, з верхняй палубы аўтобуса ў кампаніі каханай жанчыны».
  Аўтобус каціўся далей, робячы частыя прыпынкі па Паркуэй, потым на поўдзень па Камдэн Хай-стрыт. Калі аўтобус наблізіўся да Плендэр-стрыт, Дэніэл прапанаваў: «Мы маглі б выйсці і адпачыць. У рэшце рэшт, наш дом знаходзіцца ўсяго ў некалькіх кроках».
  — У нас ёсць праца, — цвёрда сказала яна. «Я ўжо адчуваю, што гэта аўтобуснае падарожжа — гэта раскоша, на якую мы не павінны браць. Мы павінны вярнуцца ў музей і паведаміць інфармацыю пра Элсі Боўлер сэру Джасперу.
  - І мы будзем, - сказаў Даніэль. «Магчыма, у павольным тэмпе, але конь, які цягне аўтобус, з'яўляецца загоншчыкам, шырам, а не скакуном. Павольней, але больш надзейна».
  Аўтобус працягнуў свой шлях на поўдзень, і калі ён спыніўся на скрыжаванні Эверсхолт-стрыт і Юстан-роўд, кандуктар крыкнуў: «Новая царква Святога Панкраса!»
  Эбігейл паглядзела на вялізны будынак, пабудаваны ў рымскім стылі, усю пярэднюю частку якога закрываў шэраг высокіх дарычных калон, якія падтрымлівалі ўпрыгожаны фрыз, такі ж, як у Брытанскага музея, і спытала: «Што здарылася са старой царквой Святога Панкраса. ?'
  - Ах, гэта яшчэ існуе, - сказаў Даніэль. — Гэта недалёка адсюль. Гэта ў садах Сэнт-Панкрас, зусім побач з чыгуначнай станцыяй Сэнт-Панкрас».
  «Навошта будавалі новы касцёл, калі ўжо быў стары?»
  — Бо старая царква маленькая. Таксама кажуць, што гэта найстарэйшае хрысціянскае месца пакланення ў Брытаніі».
  Яна паглядзела на яго і нахмурылася. - Вядома, не старэйшы за Кентэрберы ці Вестмінстэр?
  - Так, сапраўды, - сказаў Даніэль. «Хтосьці датаваў, што ён быў пабудаваны прыкладна ў 500 годзе. Хтосьці яшчэ сцвярджаў, што ён быў пабудаваны яшчэ раней, прыкладна ў 300 годзе, але калі гэта было, шмат чаго прапала. 500 здаецца правільным».
  «Я павінен гэта ўбачыць!» - усхвалявана сказала яна. «Ці праводзіў там хто-небудзь археалагічныя даследаванні?»
  «Святая зямля». Данііл усміхнуўся. «Я не думаю, што вы атрымаеце афіцыйны дазвол на яго раскопкі. Было дастаткова спрэчак, калі ім прыйшлося перанесці некаторыя магілы са старых могілак, каб правесці чыгуначныя лініі ў Сэнт-Панкрас».
  Калі яны падарожнічалі, Дэніэл адзначыў, што адна вуліца, па якой яны ехалі, насіла розныя назвы: Воберн-сквер, Тавісток-сквер, Бедфард-сквер, Расэл-сквер.
  «Так называецца, таму што гэтая тэрыторыя належыць сям'і Расэлаў, якія таксама носяць тытулы герцага Бедфардскага і маркіза Тавістокскага, не кажучы ўжо пра іншых».
  «Калі ты калі-небудзь вырашыш адмовіцца ад дэтэктыва, з цябе атрымаецца вельмі добры экскурсавод», — сказала Эбігейл.
  Калі аўтобус спыніўся на Грэйт-Расэл-стрыт, яны выйшлі і накіраваліся да музея.
  «Я адчуваю, што мы былі ў адпачынку нядоўга», — сказала Эбігейл і ўздыхнула. «А цяпер вернемся да справы».
  Яны падняліся па прыступках да галоўнага ўваходу і ўбачылі постаць Дэвіда Эшфарда ля стойкі рэгістрацыі. Выглядаў ён ва ўсхваляваным стане.
  — Нешта здарылася, — прамармытаў Даніла.
  Калі яны накіраваліся ў бок Эшфарда, ён павярнуўся і ўбачыў іх, потым кінуўся да іх, на яго тварах адбілася палёгка. «Дзякуй нябёсам, што вы тут!» — усклікнуў ён. «Я спрабаваў даведацца, дзе ты».
  - Мы былі ў доме прафесара Пікерынга, размаўлялі з яго ўдавой, - сказаў Дэніэл. «Што здарылася?»
  — Сэр Джаспер атрымаў ліст з пагрозамі. У ім сцвярджаецца, што ён ад чалавека, які забіў прафесара Пікерынга, і патрабуе грошай, інакш загіне яшчэ больш людзей».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ чатырнаццаты
  Дэніэл і Эбігейл селі насупраць сэра Джаспера і ўзялі запіску, якую ён перадаў ім. Дэвід Эшфард паспрабаваў сесці, але яго хваляванне з-за ліста зрабіла для яго немагчымым нерухомасць, і ён стаяў, раз-пораз хадзячы па пакоі.
  Ліст быў без подпісу, усяго некалькі радкоў на аркушы паперы.
  Прафесар Пікерынг быў першым. Больш памрэ, калі вы не заплаціце £1000. Пакіньце грошы ў пасылцы сёння апоўначы пад лаўкай, бліжэйшай да ўваходу ў Кларэнс-Гейт у Рыджэнтс-парк. Не кажыце паліцыі, інакш хтосьці памрэ.
  «Калі ён прыйшоў?» - спытаў Даніла.
  «Сёння позна раніцай. Яе здалі на прыёме з пазнакай для маёй увагі».
  Дэніэл агледзеў ліст і канверт, у якім ён быў, затым перадаў іх абодва Эбігейл.
  — Адукаваная рука, — сказала яна.
  «Што нам рабіць?» - спытаў сэр Джаспер.
  — Скажы паліцыі, — сказаў Даніэль. «Гэта можа быць падманам, або нехта выкарыстоўвае забойствы, каб зарабіць грошы, або гэта можа быць звязана з забойствамі. Які б ён ні быў, у вас ёсць сказаць паліцыі. Гэта азначае суперінтэнданта Армстранга, бо ён адказвае за справу».
  Сэр Джаспер уздыхнуў, потым кіўнуў. Ён пацягнуўся да аркуша нататнай паперы і напісаў некалькі слоў, потым працягнуў яго Эшфарду.
  - Дамовіцеся, каб пасыльны тэрмінова даставіў гэта суперінтэнданту Армстронгу.
  
  Суперінтэндант Армстранг выглядаў здзіўленым, калі яны з Джонам Фэзерам увайшлі ў кабінет сэра Джаспера і знайшлі Дэніэла і Эбігейл ужо там. Ён хмурыўся на Данііла.
  «Такім чынам, вы тут, Уілсан».
  - Сапраўды, - сказаў Даніэль. «Дазвольце мне прадставіць маю партнёрку, міс Эбігейл Фентан».
  Армстранг паглядзеў на Эбігейл і няўхвальна хмыкнуў, потым прабурчаў: «Жанчына».
  - Я бачу, што ў вас добрая назіральнасць, суперінтэндант, - сказала Эбігейл. «Вельмі прыемна пазнаёміцца. Містэр Уілсан так шмат распавядаў мне пра вас.
  Армстранг злосна паглядзеў на іх, а потым сказаў сцюдзёным тонам: «Я не бачу прычын, чаму яны павінны ўдзельнічаць у гэтым, сэр Джаспер».
  «Містэр Уілсан настойваў на тым, што я звязаўся з вамі, калі атрымаў ліст, нягледзячы на пагрозу, якая ў ім змяшчаецца», — запярэчыў сэр Джаспер.
  "І мы былі прыцягнуты музеем, каб клапаціцца аб іх інтарэсах у гэтым пытанні", - сказаў Дэніэл.
  - Гэта было пра забойства, - коратка сказаў Армстранг. «Гэта іншае».
  - Не ў адпаведнасці з лістом, - адзначыў Данііл. «Пагроза заключаецца ў тым, што калі грошы не будуць выплачаны, будуць новыя забойствы».
  - Давайце паглядзім гэты ліст, - буркнуў Армстранг.
  Ён і Фэзер занялі месцы, на якія сэр Джаспер паказаў ім, і сэр Джаспер перадаў начальніку ліст. Армстранг уважліва вывучыў яго. «Почырк падобны на почырк адукаванага чалавека», — сказаў ён. «Гэта можа быць падман. Нехта спрабуе зарабіць на гэтай трагічнай сітуацыі. Гэта было раней». Ён вярнуў ліст сэру Джасперу. «Я прапаную пасадзіць. Пасылка пакінута ў адпаведнасці з указаннямі і ўсталявана пастка».
  Сэр Джаспер выглядаў сумнеўна. «Сабраць такую суму грошай за такі кароткі час будзе няпроста», — сказаў ён.
  - Няма грошай, - цвёрда сказаў Армстранг. «Газета ў пасылцы. Калі гэта падман, ніхто не з'явіцца. Калі яны гэта зробяць, мы іх зловім. Няма сэнсу рызыкаваць тысячай фунтаў». Ён звярнуўся да Пярко. — Я пакіну вас арганізаваць гэта, інспектар. Вы ўжо ўдзельнічалі ў падобных справах».
  - Так, сэр, - сказаў Пёрка. — Як і містэр Уілсан.
  Армстранг нахмурыўся. «Вы не мяркуеце, што ў гэтым удзельнічаюць грамадзянскія асобы?»
  Перш чым Фэзер паспеў адказаць, сэр Джаспер сказаў: «Містэр Уілсан і міс Фентан з'яўляюцца прадстаўнікамі музея ў гэтай справе».
  Армстронг усміхнуўся і сказаў: «З павагай, сэр Джаспер, містэр Уілсан, магчыма, і мае вопыт у падобных рэчах, але міс Фентан — як жанчына...»
  - Я цалкам здольная паклапаціцца пра сябе, - рэзка сказала Эбігейл. «Калі на мяне напалі ў Егіпце, я так моцна абараняўся, што патэнцыйнаму забойцу спатрэбілася лячэнне ў бальніцы».
  Наглядчык глядзеў на іх, відавочна, моўчкі кіпячы. Нарэшце ён сказаў: «Гэта ваша рашэнне, сэр Джаспер. Мой інстынкт - быць супраць гэтага».
  «Я паважаю гэта, суперінтэндант, але музей быў уражаны міс Фэнтан, і мы хацелі б, каб яна ўдзельнічала ў гэтым назіранні, як я думаю, вы гэта называеце».
  — Добра, сэр Джаспер. Я пакідаю гэта ў вашых руках». Ён устаў. — Інспектар Пяро падрыхтуе акцыю. Мы будзем вярніся ў Ярд зараз, і ён звяжацца пазней, каб прыняць апошнія меры».
  З гэтымі словамі Армстронг выйшаў, яго твар усё яшчэ быў змрочны. Фэтэр падняўся з крэсла і ўсміхнуўся Даніэлю і Эбігейл.
  — Давайце сустрэнемся ў Ярдзе ў дзесяць гадзін, — сказаў ён.
  «Я забанены», — адзначыў Даніэль.
  - Знутры будынка, - сказаў Пёрка. «Мы сустрэнемся каля стайні, дзе захоўваюцца фургоны».
  «Пяро!» — прагучала каманда начальніка.
  Пяро ўсміхнулася на развітанне і пайшла.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ
  Дэніэл і Эбігейл прыбылі ў стайні ў брукаваным двары ззаду Скотланд-Ярда і выявілі, што Джон Фэзер сабраў пяць канстэбляў. Адбыліся азнаямленні, потым Пяро выклаў план.
  «Сёння ўдзень я правёў рэкагнасцыроўку лаўкі», — сказаў ён. «Недалёка ад яго ёсць невялікі пералесак, а таксама некалькі дэкаратыўных кустоў і кустоў таксама на лёгкай адлегласці. Канстэблі Адамс і Ніксан схаваюцца за дрэвамі невялікага лесу. Дэніэл і міс Фентан, з вашай згоды вы схаваецеся ў большым дэкаратыўным кусце. Тут ёсць месца для двух чалавек, якія могуць схавацца незаўважанымі, пры ўмове, што вы прытуліліся да галоўнага сцябла куста. Канстэблі Макартні і Ютры зоймуць пазіцыю за жывой загараддзю ў Корнуол-Тэрас практычна насупраць Кларэнс Гейт. Канстэбль Бін, — Фэтэр паказаў на апошняга афіцэра ў форме, — будзе вадзіцелем фургона, і ён прыпаркуе каня і фургон прыкладна ў пяцідзесяці ярдах ад варот. Ён будзе ў фургоне, гатовы ўступіць у дзеянне, калі спатрэбіцца».
  «Скажаце, конь блукае?» - спытала Эбігейл.
  - Не бойцеся гэтага, міс, - сказаў Бін. — Я надзену на яго насавую сумку старога Добіна, і ён будзе шчаслівы жаваць авёс. І ручной тормаз будзе на ўсялякі выпадак».
  — Мы павінны прыбыць да Кларэнс-Гейта прыкладна без чвэрці на адзінаццаць, і як толькі там мы зоймем пазіцыі і чакаем. Я ўжо склаў пасылку з паперай, якую без чвэрці поўначы пакладу пад лаўку. Потым я пайду ў напрамку Олбані-стрыт, на ўсялякі выпадак, калі хтосьці назірае. Я падвою назад, выкарыстоўваючы York Terrace і Allsop Place, і залезу назад у фургон, каб я мог назіраць адтуль. Калі хто-небудзь прыйдзе, каб забраць пасылку, Адамс і Ніксан будуць бліжэй за ўсё да лаўкі. Містэр Уілсан і міс Фентан будуць бліжэйшымі. Свісткі ўвесь час будуць напагатове. Сігналам да дзеяння будзе тое, што хтосьці альбо адкрые пасылку, альбо сыдзе з ёй. Мы не робім ніякіх дзеянняў, калі хтосьці проста з'яўляецца і глядзіць на яго, а потым зноў сыходзіць, пакідаючы яго нераскрытым. Шчыра кажучы, спадары і спадарыні, гэта можа быць доўгая ноч, калі нічога не адбудзецца. Наколькі мы ведаем, гэта падман. Але мы не можам рызыкаваць, што гэта можа быць рэальным. І, калі так, памятайце, што за ўсім гэтым стаіць забойца. Магчыма, чалавек, які прыйдзе забраць пасылку, проста пасыльны, але на ўсялякі выпадак, калі гэта наш забойца, а мы ўжо ведаем, які ён бязлітасны, начальнік дазволіў мне дастаць з крамы агнястрэльную зброю. Ён пастукаў па кішэні курткі. «Таму, калі вы пачуеце, як я крычу «Далоў!», упадзеце, як камень. Але я буду выкарыстоўваць яго толькі ў выпадку неабходнасці. Ёсць пытанні?
  Навокал маўкліва паківалі галовамі.
  «Добра, давайце сядзем у фургон і паедзем».
  Калі яны ішлі да фургона, дзе конь Добін ужо ляжаў у шахтах, Дэніэл сказаў: «Значыць, Армстронг прыедзе не сам».
  «Супер вырашыў пакінуць сачэнне мне і афіцэрам», — сказаў Фэтэр.
  «Такім чынам, калі ўсё пойдзе не так, яго нельга вінаваціць», — сказаў Дэніэл. «Але калі ўсё пойдзе правільна і мы кагосьці зловім, ён атрымае заслугу».
  «Адна з пераваг быць суперінтэндантам». Пяро паціснуў плячыма.
  Яны залезлі ў салон фургона, а канстэбль Бін забраўся на сядзенне кіроўцы.
  - Нервовы? - прашаптаў Даніэль Эбігейл.
  - Не, - жвава сказала яна.
  Фургон пакаціўся, пасажыры маўчалі. Калі ён дабраўся да Кларэнс-Гейт на вонкавым крузе Рыджэнтс-парку, усе спусціліся ўніз, і Бін адвёз Добіна і фургон на прызначанае месца для паркоўкі.
  - Я пакажу табе, дзе твае схованкі, - сказаў Пяро.
  Яны накіроўваліся да варот у парк, калі заўважылі, што да іх ідзе іншы канстэбль у форме.
  «Вы папярэдзілі медзь?» — шапнуў Даніэль Пёрку.
  - У кароткі тэрмін, - прашаптала Пёрка ў адказ. Ён спыніў групу і дазволіў прыбыўшым дагнаць іх.
  - Прабачце, сэр, - сказаў канстэбль. «Я бачыў, як прыехаў паліцэйскі фургон, і вы ўсе выйшлі...»
  «Інспектар Фэзер са Скотланд-Ярда», — прадставіўся Фэзер.
  Канстэбль адсалютаваў, а потым сказаў: «ПіК Джонсан, сэр. Гэта мой рытм, так што калі нешта адбываецца і я магу зрабіць што заўгодна...'
  — Дзякуй, канстэбль. Нам можа спатрэбіцца ваша дапамога. Усё, што я магу сказаць на дадзены момант, гэта тое, што гэта назіранне, і ў нас ёсць неабходнае прыкрыццё. Але калі вы не супраць застацца ў фургоне ўздоўж дарогі, па-за ўвагай; калі здарыцца што-небудзь нядобрае, мы будзем удзячныя за вашу дапамогу. Кіроўца фургона - ПК Бін. Скажы яму, што я цябе паслаў».
  - Безумоўна, сэр, - сказаў Джонсан. «Я буду трымаць вушы начышчанымі, каб крычаць».
  Калі Джонсан накіраваўся да фургона, Фэзер павёў групу ў парк. Нейкі момант яны стаялі, прыстасоўваючыся да цемры, потым Пёрка паказаў на вельмі вялікі дэкаратыўны куст. - Гэта ваша, Дэніэл і міс Фентан, - сказаў ён. - З табой усё будзе ў парадку?
  Дэніэл кінуў запытальны позірк на Эбігейл, якая ўпэўнена сказала «Так» і накіравалася да яго. Даніэль рушыў услед, і пара прабралася паміж галінамі хмызняку, пакуль не схавалася ад старонняга погляду.
  «Вы бачыце лаўку?» - спытаў Даніла.
  - Так, - сказала Эбігейл.
  — Добра, — сказаў Данііл. «Я таксама магу».
  Узнікла паўза, потым Эбігейл ціха сказала: «Ведаеш, калі ты спытаў мяне, ці нервавалася я?»
  «Так».
  «Ну, я быў. Я ўсё яшчэ. Але я не хацеў прызнавацца ў гэтым перад іншымі».
  - Калі гэта суцяшае, я таксама нервуюся, - сказаў Дэніэл. «І іншыя таксама».
  - Нават інспектар Пяро?
  «Асабліва Джон. Гэта яго адказнасць. Калі гэта пойдзе не так, гэта будзе яму на галаву. Акрамя таго, у яго зараджаная агнястрэльная зброя. Ніхто не любіць насіць з сабой адзін з іх, калі ім давядзецца скарыстацца. Паверце мне на слова, Эбігейл, у свой час я правёў шмат назіранняў, і гэта жудасны вопыт. Вы нервуецеся, таму што не ведаеце, што адбудзецца, і ўсё, пра што вы можаце думаць, гэта найгоршы магчымы вынік: смерць або цяжкае раненне». Пасля задуменнай паўзы ён дадаў: «Насамрэч, думаючы пра гэта, я не ўпэўнены, што гэта добрая ідэя, што ты тут».
  «Чаму?» - прашаптала ў адказ Эбігейл. «Хіба я не частка гэтай каманды?»
  «Так, але гэта можа быць небяспечна».
  - Вы не думаеце, што я магу справіцца з небяспекай? - абурана запатрабавала яна. «Вы забыліся...»
  «Так, я ведаю, ты б'еш патэнцыйнага хулігана рыдлёўкай. Але рыдлёвак у нас пад рукой няма. І гэтыя людзі могуць быць узброеныя».
  — У інспектара Фэзера ёсць пісталет, — паказала Эбігейл.
  - Так, - пагадзіўся Даніэль.
  «І ёсць таксама некалькі вельмі моцных канстэбляў, якія хаваюцца ў якасці дадатковай абароны».
  - Так, але ноччу холадна, - сказаў Даніэль.
  «Вы не думаеце, што я праводзіў ночы?» — запярэчыла Эбігейл. «Калі я быў у Егіпце...»
  — Егіпет — гэта не сярэдзіна Лондана, — сказаў Дэніэл. «Гэта пустыня на Блізкім Усходзе».
  «І калі вы не лічыце, што ноччу ў пустыні становіцца надзвычай холадна, значыць, вас вельмі дэзінфармавалі. Насуперак шырокаму погляду на пустыні на Блізкім Усходзе як на гарачыя і перасушаныя месцы, гэта можа быць праўдай у светлы час сутак, але з надыходам ночы тэмпература часта апускаецца ніжэй за нуль. Мой калега замёрз да смерці ўначы ў Атласкіх гарах...'
  — Горы, — падкрэсліў Даніла. «Вельмі холадна».
  «Гэта было ў Марока. І ён быў на ніжніх схілах гор».
  - Так, добра, - сказаў Даніэль. «Я разумею вашу думку. Такім чынам, я мяркую, што вы апрануліся па выпадку...
  «У мяне дзве пары шуфляд, плюс шарсцяныя панчохі…»
  — Ты гаворыш гэта, каб мяне ўзбудзіць, — з усмешкай прамармытаў Даніла.
  - Я прапаную спыніць гэтую размову, перш чым яна выйшла з-пад кантролю, - сказала Эбігейл. «Нам трэба засяродзіць увагу на лаўцы».
  Прайшоў час. Нічога не адбылося. Ніхто не ўваходзіў у парк праз Кларэнс-Гейт і не выходзіў праз яго. Нікога побач не было.
  Як яны здагадаліся, за чвэрць да поўначы яны ўбачылі, як з'явілася ценявая постаць Джона Фэзера, які падышоў да лаўкі, падсунуў пад яе грувасткі пакет, затым павярнуўся і выйшаў з парку.
  - Калі ліст сапраўдны, то, спадзяюся, нам не прыйдзецца доўга чакаць, - прамармытаў Дэніэл.
  Але пачакайце, яны зрабілі. Цярпліва яны сядзелі, гледзячы на лаўку ў парку. Людзей не было відаць, але яны заўважылі вялікую актыўнасць дробных млекакормячых, якія бегалі па нізкай траве, пераходзячы ад пералеску да кустоў і кустоў у пошуках начнога глытка.
  Раптам, праз, здавалася, век, яны заўважылі чалавека, які ўваходзіць праз вароты парку і павольна ідзе да лаўкі. Ён вагаўся, потым сеў на яго, а потым лёг на яго ва ўвесь рост.
  - Валацуга, - прашаптала Эбігейл.
  - Паглядзі на яго руку, - прашаптаў у адказ Дэніэл.
  Адна з рук мужчыны звісала ўніз, яго рука мякка гладзіла зямлю. Затым яго рука пасунулася пад лаўку і дакранулася да пасылкі.
  Мужчына павольна разгарнуўся і сеў, выцягнуўшы з-пад лаўкі пакунак. Ён падняў яго і паклаў сабе на калені.
  - У любы момант, - насцярожана прашаптаў Даніэль.
  Мужчына разарваў паперу пасылкі, залез унутр і дастаў жменю складзеных газет.
  Адразу ж начную цішыню разарваў пранізлівы гук міліцэйскага свістка. Чалавек ускочыў на ногі, а потым, убачыўшы фігуры двух канстэбляў, якія спяшаліся да яго з невялікага зарасніка дрэў, кінуў пакунак на зямлю і кінуўся бегчы проста да дэкаратыўнага куста, дзе знаходзіліся Дэніэл і Эбігейл. у хованцы. Даніэль пачаў караскацца на ногі сярод галін хмызняку, гатовы кінуцца на чалавека, але спазніўся; Эбігейл ужо выкацілася на адкрытае месца з-пад расліны, і яна высунула нагу ў той момант, калі мужчына дабраўся да іх.
  Цмок! Мужчына спатыкнуўся аб яе выцягнутую нагу і упаў тварам на зямлю, дзе Даніэль кінуўся на яго. Калі Дэніэл моцна схапіў мужчыну, прыбылі два канстэблі, Джон Фэзер і іншыя канстэблі побач.
  'Зразумеў!' — пераможна ўскрыкнуў канстэбль Адамс.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ШАСНАЦЦАЦЫ
  Яны выцягнулі перапалоханага мужчыну ў кайданках з парку да паліцэйскага фургона, які чакаў, а іх вязень гучна пратэставаў супраць сваёй невінаватасці ў тым, што ён павінен быў зрабіць.
  «Я нічога не зрабіў!» - завыў ён ад пакуты.
  Гэта было пакінута канстэблю, ПК Джонсану, каб пацвердзіць, хто ён такі.
  «Яго завуць Марцін Пай, сэр, і ён валацуга», — паведаміў Джонсан інспектару Фэзеру. «Ён спіць у парку».
  «Заўсёды на адной лаўцы?» - спытаў Пяро.
  - Не заўсёды, - сказаў Джонсан. «Часам адзін з іншых, часам пад дрэвам, калі ідзе дождж». Ён вагаўся, перш чым дадаць: «Ён не робіць ніякай шкоды». Ніякіх прэтэнзій да яго не было, інакш я б яго перавёў».
  Аказалася, што Пай быў непісьменным, таму не было шанцаў, што гэта ён напісаў ліст з вымагальніцтвам.
  - Але ён мог працаваць на таго, хто працаваў, - сказаў Пёрка.
  Але Пай быў цвёрды ў сваёй невінаватасці на допыце.
  «Мяне ніхто не прасіў забраць пасылку. Я адкрыў яго толькі на выпадак, калі ў ім можа быць штосьці карыснае. харчаванне. Адзенне. Вы здзівіцеся, што людзі пакідаюць пасля сябе».
  «Што мы збіраемся з ім рабіць, сэр?» - спытаў канстэбль Ніксан. «Адпусціць яго?»
  Пёрка паківаў галавой. — Мы адвядзём яго назад у Ярд. Начаваць можа ў камэры. Прынамсі, так ён будзе ў цяпле. І ён будзе там, калі суперінтэндант Армстранг вырашыць дапытаць яго заўтра раніцай».
  «Я нічога не зрабіў!» - адчайна паўтарыў Пай.
  «У такім выпадку вам не будзе пра што турбавацца».
  «Я атрымаю кубак гарбаты?» - з надзеяй спытаў Пай.
  - Так, - сказаў Пёрка. «Я арганізую гэта».
  Калі Пая пагрузілі ў фургон, Фэзер павярнуўся да Дэніэла і Эбігейл. "Заскоквайце. Па дарозе мы высадзім вас на Плендэр-стрыт".
  «Ілжывая трывога», - пракаментаваў Даніэль.
  - Прынамсі, мне не трэба было карыстацца пісталетам, - сказаў Пёрка, робячы ўсё магчымае, каб надаць гэтаму пазітыўны характар.
  
  Наступнай раніцай, пасля ўсяго некалькіх гадзін сну, Дэніэл і Эбігейл прыбылі ў музей, каб іх сустрэў заклапочаны Дэвід Эшфард.
  «Гэта жахліва, містэр Уілсан, міс Фентан», — сказаў ён. «На выставу зноў напалі!»
  Дэніэл і Эбігейл паспяшаліся з Эшфардам да выставачнай зоны. Вітрына з кнігамі была ссунутая на падлогу, тамы валяліся раскіданыя, а на сцяне адразу за імі нехта чырвонай фарбай напісаў: «Хто забіў Амброзія?» вялікімі літарамі. Прыбіральшчыкі ўжо працавалі з вёдрамі з мыльнай вадой і шчоткамі, спрабуючы выдаліць словы, але фарба высахла настолькі, што зрабіць гэта немагчыма.
  «Нам давядзецца павесіць на фарбу фіранку ці нешта падобнае, пакуль мы не пачнем яе адколваць. Гэта будзе д'ябальская праца, - незадаволена сказаў Эшфард.
  - Ці ведае сэр Джаспер? - спытаў Даніла.
  - Не, - сказаў Эшфард. — Ён яшчэ не заходзіў. Я паслаў ганца да яго дадому з запіскай, у якой паведаміў яму пра гэта. Але я запэўніў яго, што шкода будзе ліквідавана, каб выстава магла адкрыцца. Мы можам спазніцца на некалькі хвілін, але мы не дазволім гэтым людзям - кім бы яны ні былі - закрыць нас».
  «Ці паведамілі паліцыі?»
  Эшфард кіўнуў. «Мы сказалі мясцоваму паліцэйскаму, які быў на Грэйт-Расэл-стрыт. Ён увайшоў і агледзеў пашкоджанні, а затым адправіў паведамленне суперінтэнданту Армстрангу ў Скотланд-Ярд. Мы яго чакаем».
  — Мы паглядзім на сітуацыю, чакаючы Скотланд-Ярда, містэр Эшфард, — сказаў Дэніэл.
  "Я быў бы ўдзячны, калі б вы паспяшаліся", - сказаў Эшфард. «Я хачу замазаць гэтую фарбу, каб мы маглі адкрыць».
  «Ці магу я прапанаваць серыю шырмаў, а не шторы?» - прапанавала Эбігейл. «Паліцыя захоча агледзець надпісы, і такім чынам яны змогуць зрабіць гэта ўтоена ад грамадскасці».
  - Так, добрая ідэя, міс Фентан, - сказаў Эшфард. Затым трывожным шэптам ён спытаў: «Ці магу я спытаць, што здарылася мінулай ноччу?»
  - Нічога, - сказаў Даніэль. «У нас была доўгая халодная ноч, але ніхто не прыйшоў».
  - Значыць, падман?
  - Магчыма, - сказаў Даніэль.
  «Я арганізую экраны», — сказаў Эшфард.
  Ён пайшоў, адначасова загадаўшы прыбіральшчыкам і сцюардам праверыць кнігі на наяўнасць пашкоджаных асобнікаў і аднавіць экспазіцыі.
  «Гэта была добрая думка пра экраны», - сказаў Дэніэл.
  "Мы часта выкарыстоўвалі іх у музеях", - сказала Эбігейл. «Яны могуць схаваць абсталяванне для ўборкі, скрыні для захоўвання, усе непрывабныя рэчы, якія вы не хочаце, каб публіка бачыла».
  Яны падышлі да сцяны і разгледзелі напісаны чырвонай фарбай надпіс. Даніэль пальцам выпрабаваў фарбу і панюхаў яе.
  — Свінцовы чырвоны, — абвясціў ён. «Тым, чым людзі фарбуюць парогі. Суха, таму гэта было зроблена некалькі гадзін таму, ранняй раніцай». Ён запытальна паглядзеў на Эбігейл. «Яшчэ адна спроба сарваць з боку Дзяцей Авалона, як вы думаеце?»
  - Не, - сказала Эбігейл. «Дзеці Авалона зацікаўлены толькі ў прасоўванні пазнейшай сярэднявечнай версіі Артура Мэлоры: рыцары ў даспехах, куртуазнае каханне, пошукі Грааля і да таго падобнае. Калі вы памятаеце, што два маладыя ідыёты, з якімі мы размаўлялі, пагарджалі ранейшымі спасылкамі, усё, што звязана з рэальнасцю Амброзія, для іх - анафема».
  «Дык хто хацеў бы гэта зрабіць? А чаму?» Потым ён напружыўся, калі яго ўсвядоміла. «І як?»
  Ён паспяшаўся туды, дзе Эшфард усё яшчэ сачыў за праверкай кніг.
  «Містэр Эшфард, ці былі прыкметы ўзлому ўначы?»
  — Не, містэр Уілсан. Я паслаў сцюардаў правяраць кожнае акно, кожныя дзверы на наяўнасць любых прыкмет прымусовага пранікнення. І я размаўляў з двума начнымі вартаўнікамі, якія дзяжурылі. Яны нічога не паведамілі».
  «Хіба яны не заўважылі пашкоджанні падчас абходу?»
  «Яны не робяць раундаў, як такіх. Яны ахоўваюць два галоўныя ўваходы. Музей настолькі велізарны, што ў цемры бывае цяжка зарыентавацца нават з алейнай лямпай. Было вырашана, што калі ўзнікнуць праблемы, то гэта будзе ад таго, што нехта паспрабуе ўварвацца праз адзін з уваходаў, таму яны размясціліся менавіта там. Ёсць таксама начны вартаўнік, які патрулюе звонку будынка».
  — І ён нічога не бачыў?
  «Нічога».
  «І не было ніякіх прыкмет беспарадкаў ні ўнутры, ні звонку?»
  «Ніводнага». Ён паказаў на надпіс на сцяне. «Вы скончылі? Я хацеў бы падняць экраны».
  - Так, вядома, - сказаў Даніэль. «Дзякуй, містэр Эшфард, і магу павіншаваць вас з тым, як вы справіліся з гэтым з вялікай хуткасцю і эфектыўнасцю».
  - Проста раблю сваю працу, сэр, - сказаў Эшфард.
  Дэніэл і Эбігейл перайшлі ў непашкоджаную частку выставы, каб дазволіць прыбіральшчыкам і канваірам прыступіць да сваёй працы пад кіраўніцтвам Эшфарда.
  «Ну?» - спытала Эбігейл.
  «Ніякіх прыкмет гвалтоўнага пранікнення. Што прыводзіць нас толькі да адной высновы».
  «Дух Эмрыса робіць сваю магію», - сказала Эбігейл.
  Калі Даніэль кінуў на яе запытальны позірк, яна хутка сказала: «Гэта быў жарт».
  - Прабачце, - сказаў ён. «Без прыкмет гвалтоўнага пранікнення...»
  - Чалавек, які гэта зрабіў, напэўна, ужо быў у музеі, - скончыла Эбігейл.
  - Так, - сказаў Даніэль. «Хаваўся. І яны ўцяклі, калі дзверы адчыніліся, проста выслізнулі».
  - Яны рызыкнулі, - сказала Эбігейл. «Яны не павінны былі ведаць, што начныя вартаўнікі не патрулююць музей».
  - Калі яны не рабілі, - сказаў Дэніэл.
  «Вы думаеце, што вінаваты той, хто ведае, як працуе сістэма ў музеі?»
  - Гэта мае сэнс, - працягваў Даніэль. «Яны даведаюцца, дзе лепш за ўсё схавацца, калі сцюарды зробяць апошні абход, каб пераканацца, што ўсе пакінулі будынак. Яны б ведалі, што начныя вартаўнікі не будуць патруляваць».
  «Хтосьці, хто тут працуе?»
  - Ці хто тут працаваў , - сказаў Даніэль. «Хтосьці з крыўдай на музей».
  «Той, каго звольнілі?» - спытала Эбігейл.
  «Гэта варта паглядзець. Калі сэр Джаспер прыедзе, мы спытаем яго, ці ведае ён незадаволеных былых супрацоўнікаў». Ён насупіўся, задуменны. «Але навошта пісаць «Хто забіў Амброзія»? Навошта зацыклівацца на гэтым?»
  - Амброзій - гэта ключ, - сказала Эбігейл. «Пра яго распавядае кніга прафесара Пікерынга, і Пікерынг быў забіты тут». Яна паказала на тое месца, дзе супрацоўнікі збіралі экспазіцыю з кнігамі Пікерынга. «Паглядзіце, як раскідалі кнігі. Больш нічога на выставе не краналі, акрамя кніг і графіці на сцяне».
  «Добра, я бачу, куды гэта ідзе». Даніла ўздыхнуў. «Вы казалі мне, што я павінен быў як след агледзець выставу, і я гэта зраблю. І я прачытаю кнігу прафесара і пагляджу, ці ёсць там нешта, што выклікае такі гнеў. Але зараз раскажыце мне кароткую версію. Кім быў Амброзій і як ён ставіцца да асобы караля Артура?»
  «Асноўнай сувяззю з'яўляецца бітва пры Бадоне, якая, як мяркуюць, адбылася прыкладна ў 500 годзе паміж брытанцамі і саксамі, якія ўварваліся», - сказала Эбігейл. «У некаторых апісаннях гаворыцца, што брытаў кіраваў Амбросій Аўрэліян, у некаторых — Артур, і таму яны лічацца адным і тым жа.
  «Ёсць пяць асноўных крыніц апавяданняў пра Амброзія і яго сувязі з каралём Артурам: Гілдас, манах, які пісаў у шостым стагоддзі; Беда, манах сёмага стагоддзя, які базуецца ў Ярроу; Нэній, валійскі манах IX ст.; і двое, якія пісалі ў дванаццатым стагоддзі: Уільям Мальмсберыйскі і Джэфры Манмутскі. З іх большасць навукоўцаў не ўлічваюць Джэфры, таму што яго тэкст прысвечаны не столькі гістарычным фактам, колькі міфам і легенды. Гэта быў Джэфры, які дадаў Мерліна да цыклаў Артура — або Эмрыса, як ён яго спачатку называў, а потым змяніў імя на Мерлін».
  - Чараўнік караля Артура, - сказаў Даніэль.
  - І так, і не, - сказала Эбігейл. «Джэффры кажа, што Мерлін быў чараўніком Амброзія спачатку, калі Амбросій быў каралём брытаў, потым, калі Амбросій памёр, Мерлін даў службу Утэру Пендрагону, а затым сыну Утэра, Артуру».
  «Як памёр Амброзій?»
  «Паводле Джэфры, яго атруцілі ворагі. Цікава, што Вільгельм Мальмсберыйскі таксама называе Амброзія каралём брытаў і называе Артура генералам Амброзія, калі яны разграмілі саксаў у бітве пры Бадоне. Нэній таксама апісвае Амброзія як «караля сярод усіх каралёў брытанскай нацыі».
  «Гільдас і Беда апісваюць Амброзія як правадыра брытаў, але не як караля, хоць Гільдас кажа, што ён «насіў пурпуру», што азначае, што ён быў каралеўскага паходжання».
  «Значыць, ёсць нейкая згода».
  - Зноў і так, і не, - сказала Эбігейл. «Усе гэтыя першыя гісторыкі капіравалі адзін аднаго; таму Беда ўзяў бы сваю інфармацыю ад Гілдаса, а Нэній — ад Беды і гэтак далей».
  «Дык гэта графіці «Хто забіў Амброзія»?»
  - Не ведаю, - прызналася Эбігейл. «Адзіная сапраўдная згадка пра яго смерць - гэта тое, што Джэфры кажа, што ён быў атручаны, але, як я ўжо казаў, рахунак Джэфры лічыцца падазроным. Больш фантастыкі, чым гісторыі.
  «Тое, што звязвае Амброзія і Артура — нават пазнейшага Артура Джэфры і Мэлоры — заключаецца ў тым, што Амбросій быў бясстрашным правадыром кавалерыйскага атрада».
  — Рыцары на конях, — сказаў Даніла.
  'Дакладна. І той факт, што Бадон звычайна лічыцца а пагорак за межамі Бата. "D" у Бадоне - гэта лінгвістычная раздача; так у той час пісаўся гук “TH”.
  «Такім чынам, Амброзій і яго кавалерыя вакол Бата».
  «Якая пазней стала месцам актыўнай дзейнасці Артура, вакол Гластанбэры і да мяжы з Уэльсам. Напрыклад, Джэфры з Монмута знаходзіць Камелот у Кэрлеоне, на той бок мяжы з Уэльсам. Як і Крэцьен у сваёй паэме «Ланцэлот, рыцар на калёсах».
  - Мне трэба прачытаць кнігу, - сказаў Дэніэл.
  «Вы робіце. І як след агледзець выставу».
  Іх перарваў павышаны голас з галоўнага ўваходу і крык: «Хто тут галоўны?!»
  «Я думаю, што суперінтэндант Армстранг толькі што прыбыў», - сказаў Дэніэл.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАЦЫ
  Армстранг падняўся з прыступак галоўнай прыёмнай і нахмурыўся, калі ўбачыў Дэніэла і Эбігейл.
  — Ты яшчэ тут, — незадаволена буркнуў ён.
  — Сапраўды, суперінтэндант, — сказаў Даніэль. «Мяркую, вы чулі пра мінулую ноч. Ніхто не з'явіўся».
  - Містыфікацыя, - буркнуў Армстранг. — Я і падазраваў. Ён павярнуўся да Эшфарда і спытаў: «Дзе сэр Джаспер?»
  - Ён... - пачаў Эшфард. Потым, калі знаёмы рух пры ўваходзе прыцягнуў яго ўвагу, ён сказаў: «Ён толькі што прыбыў».
  Сэр Джаспер паспяшаўся да іх, задыхаючыся. — Наглядчык, — сказаў ён. «Дзякуй, што прыйшлі. Я прашу прабачэння за тое, што я не быў тут, каб павітаць вас, але я толькі што атрымаў паведамленне аб нападзе». Ён павярнуўся да Эшфарда і спытаў: «Ці былі вялікія пашкоджанні?»
  «Чырвонай фарбай пісалі на сцяне», — адказаў Эшфард. «Я схаваў яго за шырмай, каб мы маглі адкрыць выставу для публікі, а таксама каб даць паліцыі месца для вывучэння доказаў».
  - Малайчына, Эшфард, - сказаў сэр Джаспер.
  «Так, добрае, яснае мысленне», — уставіў Армстранг.
  «Гэта міс Фентан прапанавала выкарыстоўваць шырмы», — сказаў Эшфард.
  Сэр Джаспер павярнуўся да Эбігейл і ўсміхнуўся. — Дзякуй, міс Фентан.
  Армстранг нахмурыўся. - А як наконт астатняй шкоды? - запатрабаваў ён. «Канстэбль паведаміў пра хаос тут».
  «Кнігі з вітрыны былі раскіданыя і ляжалі на падлозе», — сказаў Эшфард. «Я зноў сабраў экспазіцыю, каб мы маглі адкрыць выставу для публікі».
  - Добры чалавек, Эшфард, - сказаў сэр Джаспер. Ён паказаў на экраны. — Агледзім пашкоджанні?
  — Мы з міс Фэнтан ужо агледзелі фарбу, — сказаў Дэніэл. «Такім чынам, паколькі там абмежаваная прастора, мы дазволім вам зрабіць гэта, спадары, а потым мы зможам абмеркаваць нашы высновы».
  - Вы не ўдзельнічаеце ў афіцыйным паліцэйскім расследаванні, - нахмурыўся Армстранг. «Я не буду абмяркоўваць з вамі свае высновы».
  «Вы не думаеце, што гэта крыху абмежавана?» - спытаў Даніла. Ён паглядзеў на сэра Джаспера. «Безумоўна, у такой справе чым больш у нас будзе розуму і думак, тым лепш».
  Сэр Джаспер кіўнуў. «Я павінен пагадзіцца».
  Армстранг паглядзеў на сэра Джаспера, затым на Дэніэла, потым зноў на сэра Джаспера, і Дэніэл, і Эбігейл заўважылі, што ён робіць усё магчымае, каб стрымаць выбух гневу. Тое, што ён хацеў зрабіць, гэта загадаць Даніэлю і Эбігейл выйсці самым жорсткім чынам. Замест гэтага ён з цяжкасцю праглынуў і выціснуў: - Гэта ваша прэрагатыва, сэр Джаспер. Гэта ваш музей».
  — Тады мы пачакаем вас тут, пакуль вы агледзіце фарбу, і, магчыма, пасля гэтага мы ўсе зможам адрамантаваць ваш кабінет, сэр Джаспер, — сказаў Дэніэл.
  - Вельмі добра, - сказаў сэр Джаспер.
  Ён накіраваўся да экранаў, і наглядчык апошні раз хмурыўся на Дэніэла, перш чым рушыць услед за дырэктарам музея.
  - Ты яму сапраўды не падабаешся, - сказала Эбігейл.
  — Не, не, — пагадзіўся Даніэль.
  «Чаму?»
  Даніла паціснуў плячыма. «Гэта доўгая і старая гісторыя».
  - У нас ёсць час, - сказала Эбігейл.
  «Магчыма, але гэта не месца для гэтага. Яны не застануцца за гэтымі шырмамі надоўга, і я хацеў бы, каб Армстранг не вярнуўся і не пачуў, як я пра гэта кажу».
  Як і прадказаў Дэніэл, двое мужчын знаходзіліся за шырмай усяго некалькі хвілін, перш чым зноў з'явіліся і накіраваліся да лесвіцы, якая вяла ў кабінет сэра Джаспера. Данііл і Эбігейл рушылі ўслед. Першымі словамі сэра Джаспера, калі яны селі, было пытанне аб мінулай ночы і выкупе.
  - Нічога не звязанага з падзеяй, так інспектар Пёрка сказаў мне, - буркнуў Армстранг. «Я падазраю, што гэта быў падман. Хтосьці робіць свавольства». Затым ён павярнуўся і абвінаваўча паглядзеў на сэра Джаспера, Дэніэла і Эбігейл. «Але калі сур'ёзна, я зразумеў ад канстэбля, які прынёс мне паведамленне аб гэтым вандалізме, што гэта другі падобны напад усяго за некалькі дзён. Гэта да таго, як былі сур'ёзныя пашкоджанні, разбітая вітрына».
  «Гэта правільна, суперінтэндант». Сэр Джаспер кіўнуў.
  «Але канстэбль сказаў мне, што музей вырашыў не прад'яўляць абвінавачанняў і больш не прыцягваць паліцыю», — гнеўна дадаў Армстронг.
  — Гэта таксама правільна, — сказаў сэр Джаспер. «Я папрасіў містэра Уілсана і міс Фентан разабрацца з сітуацыяй, каб пазбегнуць агалоскі, якая можа негатыўна паўплываць на музей і выставу».
  - З павагай, сэр Джаспер, - буркнуў Армстранг такім тонам, які паказваў, што ён вельмі мала павагі, - гэта было цалкам няправільнае рашэнне. Дзве атакі відавочна звязаныя. Калі б нам дазволілі даследаваць першы, а не яго пакінуўшы на волю аматарам, мы маглі б прадухіліць гэта».
  «Міс Фентан і я не пагаджуся з вамі, суперінтэндант», — спакойна сказаў Дэніэл. «Першая атака была зроблена некаторымі людзьмі, якія называюць сябе Дзецьмі Авалона, якія з'яўляюцца адданымі караля Артура…» Ён паглядзеў на Эбігейл.
  — Ад Джэфры Монмуцкага і сэра Томаса Мэлоры, — сказала Эбігейл.
  «У адрозненне ад гэтай атакі, якая, як вы бачыце, адносіцца да Амброзія».
  Ён зноў звярнуўся да Эбігейл, якая дадала: «Амброзій Аўрэліян быў рамана-брытанскім ваеначальнікам пятага і шостага стагоддзяў, далёкім ад Артура Мэлоры і Джэфры. Дзеці Авалона, якія распачалі атаку на выставу, пратэставалі супраць таго, што яна звязвае іх рамантычнага Артура з гістарычным Амброзіем. Яны адмаўляюць такую сувязь. Гэтыя дзве атакі не звязаны».
  — Глупства! - агрызнуўся Армстранг. «Як ты можаш такое казаць? Доказы ёсць!
  «Ёсць доказы таго, што прычыны нападаў не аднолькавыя», — цвёрда заявіла Эбігейл.
  «Але яны напалі на тую ж выставу!» - настойваў Армстранг. «Няважна, пра Артура гэта ці пра… гэта…»
  - Амброзій, - сказаў Даніэль.
  «Яго». Армстранг кіўнуў. «Яны аднолькавыя».
  - Не, суперінтэндант, не, - сказала Эбігейл. «Тут ёсць паралель з рэлігіяй. Я правёў шмат часу на Блізкім Усходзе, і лічыцца, што ўсе мусульмане прытрымліваюцца адной рэлігіі. Яны гэтага не робяць. Існуюць розныя галіны, і шыіцкая і суніцкая фракцыі рашуча супрацьстаяць адна адной і ніколі не будуць працаваць разам. Як і ў выпадку з каталіцкай і пратэстанцкай формамі хрысціянскай рэлігіі. Для нехрысціяніна яны могуць здацца аднолькавымі, але для пратэстанта або католіка якія прынцыпова супрацьстаяць адзін аднаму, зноў жа, яны ніколі не будуць працаваць разам. Тое ж самае з тымі навукоўцамі Артура, якія адводзяць Амброзію месца ў яго гісторыі, і тымі, хто падпісваецца на рамантычныя познія бачанні, дзе Амброзію няма месца».
  Армстранг утаропіўся на яе, гледзячы ў стане здзіўлення.
  - Міс Фентан можа растлумачыць вам гэта далей, калі хочаце, суперінтэндант, - сказаў Дэніэл. «Але калі вы прачытаеце тэксты на выставе, вы ўбачыце каштоўнасць яе аргументаў».
  Армстранг нахмурыўся, а потым выплюнуў: «У мяне няма часу на гэтую балбатню і фокус-покус». Тут учынены два злачынствы. Незалежна ад таго, што кажа гэтая жанчына, я не выканала б свой абавязак, сэр Джаспер, калі б не правяла ўласнае расследаванне з выкарыстаннем належных паліцэйскіх.
  «Вядома». Сэр Джаспер кіўнуў.
  Армстранг устаў. «Я пашлю інспектара Фэзера, каб правесці ўласнае расследаванне абодвух гэтых нападаў, а таксама ён працягне расследаванне забойства прафесара Пікерынга. Жадаю вам добрага дня».
  З гэтымі словамі начальнік пайшоў.
  Сэр Джаспер павярнуўся да Эбігейл і сказаў: «Я таксама прымаю ваш вельмі праўдападобны аргумент, міс Фентан, але важна, каб мы трымалі Скотланд-Ярд на нашым баку».
  — Вядома, сэр Джаспер. Я разумею, - сказала Эбігейл.
  «Ці зрабілі вы самі нейкія высновы наконт сённяшняга нападу?» - спытаў сэр Джаспер.
  «Тое, што не было ніякіх прыкмет гвалтоўнага пранікнення, а таксама ніякіх паведамленняў пра зламыснікаў ад начных вартаўнікоў або патруля каля будынка, сведчыць аб тым, што чалавек, які гэта зрабіў, мог хавацца ў музеі», — сказаў Дэніэл.
  «Унутры?»
  Данііл кіўнуў. «Тое, што фарба высахла, сведчыць аб тым, што гэта было зроблена рана раніцай, магчыма, паміж поўначчу і двума ноччу. Мы лічым, што чалавек схаваўся ў музеі, а потым сышоў, калі дзверы адчыніліся. Калі мы маем рацыю, то гэта можа сведчыць аб тым, што хтосьці добра ведае схему музея і распарадак, напрыклад, той факт, што начныя вартаўнікі застаюцца на сваіх пасадах ля ўваходаў, а не робяць унутранае патруляванне».
  «Вы прапануеце супрацоўніка?» - сказаў сэр Джаспер.
  «Ці, магчыма, былы супрацоўнік. Той, хто можа мець крыўду на музей. Або, калі гэта было звязана з забойствам прафесара Пікерынга, пра што сведчыць той факт, што адзінай сапраўднай шкодай былі раскіданыя копіі яго кніг, хтосьці, хто мог мець крыўду на прафесара. Але зноў жа, гэтая атака сведчыць аб тым, што гэта была асоба, якая добра ведае музей і тое, як ён працуе».
  Сэр Джаспер выглядаў незадаволеным. «Жудасна думаць, што хто-небудзь з нашых супрацоўнікаў або былых супрацоўнікаў будзе адчуваць такія пачуцці. Мы заўсёды лічылі сябе адной вялікай шчаслівай сям'ёй: ад куратараў да прыбіральшчыкаў, сцюардаў і гардэробшчыкаў, усе заўсёды так добра працавалі разам. Усе тут любяць тое, што мы робім у музеі, і ганарацца тым, што мы робім».
  «Магчыма, сэр Джаспер, але ў любой арганізацыі заўсёды ёсць адзін чалавек, які адчувае сябе пагарджаным па нейкай прычыне, уяўнай ці іншай. Ці можна даць нам спіс людзей, якія нядаўна звольніліся з музея, людзей, якія, магчыма, адчуваюць, што маюць крыўду на музей? Ці быў хто-небудзь, хто сышоў, напрыклад, пасля сваркі з прафесарам Пікерынгам?
  — Я пагавару пра гэта з Эшфардам, — задуменна сказаў сэр Джаспер. «Калі ёсць такі чалавек, ён, я ўпэўнены, даведаецца».
  - Вы не супраць, каб мы пагаварылі з містэрам Эшфардам? - прапанаваў Даніэль. «Мы разумеем, што вы вельмі занятыя, і ў нас ёсць уяўленне аб тым, што мы шукаем у гэтай сітуацыі».
  - Зусім не, я рады, што вы гэта зрабілі, - сказаў сэр Джаспер.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ВАСЯМНАЦЦАЦЫ
  Калі Дэніэл і Эбігейл ішлі да кабінета Эшфарда, Эбігейл сказала цяжкім ад нязгоды тонам: «У цябе нахабства».
  «Што вы маеце на ўвазе?» - спытаў Даніла.
  «Кажу суперінтэнданту Армстрангу прачытаць тэксты на выставе. Вы нават самі іх не чыталі! Вы сказалі гэта толькі каб яго раздражніць».
  Данііл усміхнуўся. - Праўда, - сказаў ён. «Але я абяцаю, што буду. Фактычна, калі мы пагаворым з містэрам Эшфардам, я абяцаю, што вазьму копію кнігі прафесара Пікерынга і ўважліва яе прачытаю».
  «Ці будзеце вы падымаць з Эшфардам пытанне аб сварцы з прафесарам Пікерынгам?»
  «Пасля таго, як мы атрымаем інфармацыю пра магчымых незадаволеных былых супрацоўнікаў. Я думаю, што тады ён будзе больш расслаблены».
  - Што вы думаеце пра рэакцыю начальніка на мінулую ноч? Няздольнасць сабраць грошы? Вы лічыце, што гэта быў падман?»
  - Не ведаю, - сказаў Даніэль. «Магчыма, але потым мы бачым, што адбылося тут ноччу, атака чырвонай фарбай. Ці можа гэта быць звязана? Пераканацца, што мы былі занятыя назіраннем за лаўкай у Рыджэнтс-парку, пакуль яны здзейснілі гэты напад?»
  
  Як толькі Дэніэл растлумачыў, што яны шукаюць, Эшфард выйшаў са свайго кабінета і вярнуўся праз некалькі імгненняў з вялікай кнігай.
  «Гэта рэкорд выплат за бягучы год», — сказаў ён. «Тут паказаны працоўныя даведкі кожнага ў музеі на штотыднёвай аснове: гадзіны, якія яны працавалі на гэтым тыдні, стаўка аплаты працы і тое, калі яны сышлі па якой-небудзь прычыне». Ён паклаў бухгалтарскую кнігу на свой стол. «Як далёка вы хочаце вярнуцца?» - спытаў Эшфард.
  "Мы пачнем з гэтага часу і будзем працаваць за апошнія тры месяцы", - сказаў Дэніэл. «Мы ведаем, што некаторыя людзі могуць захоўваць крыўду на працягу многіх гадоў, перш чым яна выльецца ў дзеянне, але на дадзены момант я прапаную абмежавацца шэрагам імёнаў, з якімі можна справіцца адносна лёгка».
  «На шчасце, цякучка кадраў у Брытанскім музеі адбываецца ў асноўным праз выхад людзей на пенсію. Людзі імкнуцца заставацца. На самай справе рэдка каго звальняюць, галоўным чынам таму, што мы вельмі ўважліва ставімся да таго, якога чалавека бярэм». Ён перагарнуў старонкі, гартаючы задам наперад, і сказаў: «Насамрэч, за апошнія тры месяцы нам прыйшлося звольніць толькі двух чалавек. А за два месяцы да гэтага звальненняў не было, хоць некаторыя старэйшыя супрацоўнікі пайшлі на пенсію».
  Даніэль правёў пальцам да імя Гарацыя Бэла, насупраць якога стаяла літара «Д», датаваная месяцам раней, і пасля гэтага не было ніякіх запісаў аб тым, што ён быў на працы.
  «Я мяркую, што «D» азначае «адхілены»? - спытаў Даніла.
  Эшфард кіўнуў.
  «Прычына?» - спытала Эбігейл.
  "На жаль, гэта было выпіўка", - сказаў Эшфард. «Калі мы ўпершыню з ім заручыліся, Гарацый не паказаў, што моцна п'е, але неўзабаве пасля гэтага яго праблема стала відавочнай».
  «Спазніўся на працу з пахам напою?» - прапанаваў Даніэль.
  «А часам і зусім не з'яўляецца. Або, што яшчэ горш для нас, з'явіўся п'яны, што азначала, што мы павінны былі адправіць яго дадому чым прымусіць яго дыхаць дымам над наведвальнікамі і падаць».
  «Як ён успрыняў сваё звальненне?» - спытала Эбігейл.
  "Ён плакаў", - сказаў Эшфард. «Гэта было вельмі непрыемна, і яму, і мне. Я бачу, што ён моцна раскайваўся. Ён прасіў даць яму другі шанец, але я павінен быў сказаць яму, што мы ўжо далі яму шмат другіх шанцаў і трэціх».
  - Ён быў п'яны ў свой апошні дзень, я мяркую? - сказаў Данііл.
  «На жаль, так. Што і стала прычынай яго звальнення. Гэта не тое, што я хацеў зрабіць, але бяспечная і эфектыўная праца музея мае прыярытэт над усім астатнім».
  Дэніэл запісаў адрас Гарацыя Бэла і спытаў: «Другага чалавека звольнілі?»
  Эшфард нахмурыўся і адышоў далей. — Роўна два месяцы таму, — сказаў ён. «На гэты раз маё меркаванне аб характары выслізнула ад мяне. Ці, можа, я быў заняты іншымі справамі. Гэта быў малады чалавек па імені Элджэрнан Поўп. Ён быў вельмі сімпатычны, абаяльны, і ў яго былі бездакорныя рэкамендацыі. Як я выявіў, правяраючы іх, была важкая прычына, па якой яго спасылкі былі такімі добрымі: яны былі ілжывымі. Ён сам іх прыдумаў. На жаль, спатрэбіўся некаторы час, каб адказаць на мае лісты, каб праверыць яго спасылкі, і да таго часу спадар Папа быў з намі амаль тры тыдні».
  — Значыць, вы звольнілі яго з-за падробленых даведак? - спытала Эбігейл.
  «Не, таму што мы выявілі, што ён крадзе прадметы з музея. Проста дробязі, і большасць з іх са складоў, а не з вітрын, інакш мы б разабраліся з сітуацыяй раней».
  — Вы выклікалі яго наконт скрадзеных рэчаў?
  — Вядома, і ён катэгарычна адмаўляў гэта. Ён таксама адмаўляў падробку спасылак, настойваючы на тым, што гэта была памылка людзей хто правяраў спасылкі. Фактычна, калі я - разам з іншым сцюардам у якасці сведкі - абшукалі яго сумку ў яго прысутнасці і знайшлі дробныя прадметы, узятыя са кладоўкі, ён спачатку адмаўляў, што гэта была яго сумка. Потым, калі было адзначана, што ўнутры яго імя, ён настойваў на тым, што нехта іншы паклаў рэчы ў яго сумку, каб «падставіць яго», як ён сказаў».
  «Злавілі на гарачым. Вы паведамілі ў паліцыю і прад'явілі яму абвінавачанне?»
  - Не, - сказаў Эшфард. «Я абмяркоўваў гэтае пытанне з сэрам Джасперам, і мы абодва палічылі, што суд не адаб'ецца на грамадскім іміджы музея. Людзям стала б непрыемна, калі б стала вядома, што адзін са сцюардаў быў злодзеем».
  «Зразумела». Данііл кіўнуў. «А як наконт гэтага? Джон Келі. Здаецца, яго заработная плата спынілася на пару тыдняў, а потым няма ніякіх запісаў, якія б паказалі, што ён на працы з тых часоў, але яму плацяць, хаця і не так шмат, як раней».
  Ён паказаў на запіс у рэестры для Эбігейл. Побач з імем Кэлі некаторыя звычайныя запісы былі пустымі, потым з'явіліся ініцыялы SB; а праз некалькі дзён у графе «Выплачаны заробак» з'явіліся грошы, але меншыя, чым упісваліся раней.
  - Ах, - няёмка сказаў Эшфард. 'Так. Гэта няшчасная сітуацыя».
  «Няшчасны?»
  «Містэр Келі працуе ў музеі некалькі гадоў, вельмі надзейны чалавек. Але каля месяца таму ён не з'явіўся на працу, і ад яго не было ні весткі, што было незвычайна. Раней, калі ў яго ўзнікалі праблемы, ён заўсёды дасылаў паведамленне з тлумачэннем. Такім чынам, праз два дні я паслаў да яго ганца, каб даведацца, ці ўсё з ім у парадку. Пасланец знайшоў яго жонку вельмі засмучанай. Здаецца, арыштаваны спецназам».
  — Спецыяльнае аддзяленне? - здзіўлена спытала Эбігейл.
  - Я растлумачу пра іх пазней, - сказаў ёй Даніэль.
  - Вы знаёмыя з імі, містэр Уілсан? - спытаў Эшфард.
  «Як былы дэтэктыў у Скотланд-Ярдзе, так». Данііл кіўнуў. «Я мяркую, што яны не сказалі, чаму яны яго арыштавалі. З майго досведу, Спецыяльнае аддзяленне не дае інфармацыі».
  - Не, ты маеш рацыю, - сказаў Эшфард. — Я перадаў гэта сэру Джасперу, і менавіта ён заняўся гэтай справай. Спачатку ён нікуды не дайшоў, спецаддзел спачатку адмаўляўся нават прызнаць іх рэальнае існаванне. Такім чынам, сэр Джаспер звязаўся з міністрам унутраных спраў. Яны старыя сябры. Яны разам вучыліся ў школе».
  «Гэта была вялікая ўдача для містэра Кэлі», — сказаў Дэніэл.
  «Так, гэта было. Яны па-ранейшаму адмаўляліся раскрываць, што адбываецца, але г-н Келі быў вызвалены. На жаль, яму патрэбна была шпіталізацыя, якую арганізаваў сэр Джаспер».
  Эбігейл зірнула на Дэніэла і ўбачыла злосны выраз яго твару, але ён нічога не сказаў.
  «Аказваецца, яго арышт быў вынікам памылковай ідэнтычнасці», — сказаў Эшфард. «Паколькі містэр Келі быў верным слугой музея на працягу многіх гадоў, сэр Джаспер сказаў, што мы можам пакінуць яму працу, пакуль ён не стане дастаткова прыдатным, каб вярнуцца, а тым часам мы будзем плаціць яму сімвалічную зарплату. '
  - Гэта вельмі шчодра, - сказаў Дэніэл. «Я не магу ўспомніць шмат арганізацый, якія б гэта рабілі».
  «Музей клапоціцца пра ўсіх, хто тут працуе. Сэр Джаспер лічыць гэта адной вялікай сям'ёй».
  - Так, хаця мы лічым, што прафесар Пікерынг хутчэй здрадзіў гэтай ідэі, - сказаў Дэніэл.
  Эшфард кінуў на яго востры, насцярожаны позірк.
  — Мы чулі пра сварку паміж вамі і прафесарам у суботу. Мы хвалім вас за тое, што вы так адстойвалі сваіх супрацоўнікаў. З іншых версій, якія мы чулі, ён быў непрыемным чалавекам».
  - Так, ён быў, - ціха сказаў Эшфард. Ён глядзеў на іх са змрочным выразам твару. «Але я не забіваў яго».
  - Мы ніколі не прапаноўвалі, - сказаў Дэніэл.
  Рот Эшфарда сціснуўся, і ён выглядаў раздражнёным. «Так, вы зрабілі, ускосна. І я разумею, чаму вы павінны так думаць. Але я ўжо вырашыў аспрэчыць яго пагрозу звольніць мяне. Калі б гэта была нават рэальная пагроза, гэта значыць. Частка мяне адчувала, што гэта проста бахвальства, фанабэрыя і хуліган, які адчувае неабходнасць паспрабаваць аднавіць сваю ўладу».
  - Вы згадвалі пра гэты выпадак сэру Джасперу?
  Эшфард паківаў галавой. — Не. Я меў намер, калі мы вярнуліся на працу ў панядзелак. Ні я, ні сэр Джаспер не былі ў музеі ў нядзелю. Аднак забойства зрабіла гэта неістотным». Ён цвёрда і прама паглядзеў на Дэніэла і Эбігейл. - Мяркую, вы хочаце ведаць, дзе я быў, калі прафесара Пікерынга зарэзалі нажом.
  - Гэта дапамагло б выключыць вас з расследаванняў, - сказаў Дэніэл.
  Эшфард сумна ўсміхнуўся. «Такая мяккая фраза, вам не здаецца. Я быў у сваім кабінеце. Я пайшоў прама туды, калі прыехаў раніцай у панядзелак. На жаль, ніхто не зайшоў, акрамя аднаго з канваіраў, каб паведаміць, што прыбыў прафесар Пікерынг. Я сказаў яму ўзяць на сябе адказнасць за прафесара і што я сыду да іх у належны час».
  - Вы вырашылі пазбягаць сустрэчы з прафесарам тварам да твару пасля таго, што здарылася? - спытала Эбігейл.
  «Магчыма», — прызнаўся Эшфард. — Фактычна я быў заняты складаннем справаздачы аб інцыдэнце, якую збіраўся перадаць сэру Джасперу. Гэта была мая абарона, калі Пікерынг вырашыць падаць на мяне скаргу ў апякунскі савет».
  «У вас ёсць гэты дакумент?» - спытаў Даніла.
  - Не, - сказаў Эшфард. «Я знішчыў яго. Пасля таго, як Пікерынг быў забіты, гэта ўжо не мела ніякай каштоўнасці».
  «І калі вы пакінулі свой кабінет?» - спытаў Даніла.
  «Калі адзін са сцюардаў падышоў да мяне і распавёў пра тое, што здарылася. Я пайшоў з ім да джэнтльменаў і ўбачыў Пікерынга мёртвым.
  — Дзякуй, містэр Эшфард, — сказаў Дэніэл. «Прабачце, што прымушаю вас праз гэта, але вы разумееце, мы павінны былі спытаць».
  - Вядома, - сказаў Эшфард. «Я б думаў пра вас горш, калі б вы не зрабілі гэтага. Дарэчы, заўтра да нас прыедзе Мэнсфілд Уэтстоўн, старэйшы партнёр кампаніі Whetstone and Watts, выдаўца кнігі прафесара Пікерынга. Я мяркую, што ён прыехаў, каб праверыць, колькі асобнікаў кнігі было прададзена, і даведацца, ці варта даставіць больш».
  «Ці не незвычайна для старэйшага партнёра ўдзельнічаць на такім узроўні?» - спытала Эбігейл. «Я думаў, што гандлёвага прадстаўніка фірмы будзе дастаткова».
  «Так, але гэта не тое, што можна назваць «звычайнымі абставінамі», — сказаў Эшфард. «Забойства аўтара можа значна павялічыць продажы. Я згадваю вам гэта на выпадак, калі вы захочаце пагаварыць з містэрам Уэтстоўнам. Я ўпэўнены, што ён можа расказаць вам пра прафесара значна больш, чым я».
  — Дзякуй, містэр Эшфард. Данііл кіўнуў. — Так, мы абавязкова пастараемся адшукаць містэра Уэтстоўна. Ці сказаў ён, у які час ён будзе тут?
  — Ён кажа, каля дзесяці гадзін.
  «Тады мы дазволім вам спачатку зрабіць з ім свае справы, а потым пагаварыць з ім».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ
  Пасля таго, як Эшфард сышоў і яны засталіся адны, Эбігейл ціха сказала: «Ён усё яшчэ падазраваны, ці не так?»
  Данііл кіўнуў. «У яго няма алібі. Ён мог вельмі лёгка праслізнуць да зручнага месца, забіць Пікерынга, потым вярнуцца ў свой кабінет і чакаць, пакуль сцюард прыйдзе і выкліча яго.
  «Напэўна, яго адзенне было запырскана крывёю», — сказала Эбігейл.
  «Доўгі плашч і зменны абутак справіліся б з гэтым», — сказаў Дэніэл. «Містэр Эшфард вельмі эфектыўны планіроўшчык, і ў яго была б уся нядзеля, каб падрыхтавацца».
  «Такім чынам, што нам рабіць, каб даведацца, ці вінаваты ён?»
  «Мы размаўляем з іншымі супрацоўнікамі, якія знаходзіліся паблізу ў той момант, калі Пікерынг быў забіты, каб даведацца, ці не заўважылі яны містэра Эшфарда каля яго офіса ў любы час да таго, як было выяўлена цела. У той жа час мы знойдзем час, каб пагаварыць з людзьмі, чые імёны ўсплылі: Гарацый Бэл, Элджэрнан Поўп і Джон Кэлі».
  - Джон Кэлі, - сказала Эбігейл. — Вы сказалі, што раскажаце мне пра Спецыяльнае аддзяленне. Хто яны? Я мяркую, частка паліцыі».
  — Але разлучыцеся, — сказаў Данііл. «Спэцназ быў створаны як асобны аддзел сталічнай міліцыі крыху больш за дзесяць гадоў таму. Яго поўная назва - Спецыяльнае ірландскае аддзяленне, таму што яно было створана для барацьбы з Ірландскім рэспубліканскім братэрствам, і гэта па-ранейшаму яго асноўная функцыя».
  — Так, я чытала пра Ірландскае рэспубліканскае братэрства, — сказала Эбігейл. «Яны здзейснілі забойствы і выбухі, каб спрыяць самакіраванню Ірландыі».
  «Спосаб Спецыяльнага аддзела - плаціць інфарматарам, каб яны былі ў курсе таго, што адбываецца. Такім чынам, гэта сведчыць аб тым, што нейкі інфарматар сказаў ім, што гэты Джон Кэлі нейкім чынам звязаны з Братэрствам».
  «І яны проста арыштавалі яго, нікому нічога не сказаўшы?»
  «Паўнамоцтвы спецыяльнага аддзела значна перавышаюць паўнамоцтвы звычайнай паліцыі. Паколькі іх задача - ахоўваць нацыю ад тэрарыстычных нападаў, ім дадзены карт-бланш на тое, як яны гэта робяць. Яны самі сабе закон».
  «З кім нам пагаварыць першым з трох?»
  «Мой інстынкт падказвае мне, Джон Кэлі».
  «Але, безумоўна, ён менш за ўсё нападзе на музей. Мяркуючы па ўсім, менавіта сэр Джаспер вызваліў яго з-пад варты, і яны плацяць яму, пакуль ён паправіцца».
  «Так, але мне цікава даведацца, што стаіць за ўцягваннем Спецыяльнага аддзела і дзе Ірландскае братэрства ўпісваецца ў гэта».
  «Памылка, сказаў Эшфард».
  «Я ўсё ж хацеў бы даведацца сам», — сказаў Даніэль. «Я таксама думаю, што нам трэба прыцягнуць да гэтага Джона Фэзера. І не толькі пра Кэлі, але і пра размову з Уэтстоўнам заўтра, калі ён прыедзе ў музей». Ён няшчасна застагнаў. «Гэтая забарона на ўезд у Скотланд-Ярд так раздражняе, таму бачыць Джона так цяжка. Я магу дасылаць яму цыдулкі з просьбай сустрэцца з намі, але хто скажа, што ён там, каб іх атрымаць?»
  - Мне не забаронена, - сказала Эбігейл.
  Даніэль кісла засмяяўся. «У мяне такое ўражанне, што суперінтэндант Армстронг лічыць вас яшчэ менш жаданым, чым мяне».
  — Можа і так, але ён не можа перашкодзіць мне ўвайсці ў будынак і адправіць паведамленне інспектару Фэзеру з просьбай прыйсці і сустрэць мяне ў прыёмнай. А потым мы з ім далучымся да вас дзе-небудзь побач».
  Данііл кіўнуў. «Я думаю, што гэта адзіны спосаб абыйсці праблему. Але спачатку мы пойдзем і пагаворым з Джонам Келі і даведаемся яго версію падзей».
  
  Джон Кэлі жыў у малюсенькім цесным доміку на ўскраіне Севен-Дайалс, на ўскрайку Ковент-Гардена. Сама Seven Dials была сумна вядомая як адна з найгоршых лежбішчаў Лондана, лабірынта завулкаў і пацучыных загонаў з дамамі на процілеглых баках гэтых завулкаў так блізка адзін да аднаго, што іх фасады амаль датыкаліся. Было сказана, што злачынец, які ўцякае, можа ўвайсці ў сем цыферблатаў у Ковент-Гардэн і здзейсніць уцёкі на Лестэр-сквер, нават не ступаючы на зямлю, выкарыстоўваючы вокны, каб перайсці ад дома да дома, а затым праз дахі.
  Прычынай таго, што дом Кэлі адчуваў сябе так цесна, была яго вялікая сям'я: дзевяць дзяцей ва ўзросце ад дваццаці да дзіцяці ў ложачку. Місіс Кэлі вывела дзяцей з гасцінай, каб Дэніэл і Эбігейл маглі пагаварыць з ім без дзіцячых крыкаў і перапынкаў.
  Джон Кэлі быў невысокім круглатвары мужчынам гадоў пяцідзесяці. У гэты момант на ягоным твары яшчэ былі сінякі ад зняволення ў камерах спецназа, а левая рука была ў гіпсе ніжэй локця. Твар Эбігейл напружыўся ад агіды, калі яна ўбачыла, што здарылася з Кэлі, але вырашыла пакінуць размову з Дэніэлам. Гэта была яго сфера ведаў.
  «Містэр Кэлі, мяне завуць Дэніэл Уілсан, а гэта міс Эбігейл Фентан. Сэр Джаспер Стоўн наняў нас для вывучэння нядаўняй трагічнай падзеі ў Брытанскім музеі, смерці прафесара Лэнса Пікерынга.
  Келі кіўнуў, яго выгляд быў падазроным. — Я ведаю, хто вы, містэр Уілсан, — насцярожана сказаў ён. — Я бачыў ваша імя ў газетах па справе Патрашыцеля. Вы былі сяржантам інспектара Эберлайна.
  «Я быў, але я пакінуў міліцыю. Цяпер я працую прыватным агентам». Ён асцярожна дадаў: «І каб вы ведалі, з майго вопыту, калі я быў у Скотланд-Ярдзе, у мяне няма часу і тым больш павагі да дзеянняў Спецыяльнага аддзела, людзей, якія зрабілі гэта з вамі».
  «Вы так кажаце, але вы былі часткай Скотланд-Ярда».
  «Я быў у Скотланд-Ярдзе ў камандзе Фрэда Эберлайна, але ніколі не ўдзельнічаў ні ў чым, што рабіў Спецыяльны аддзел, ні ў некаторых іншых сумнеўных дзеяннях. Як і Фрэд Эбберлайн.
  — Таму вы абодва сышлі і стварылі прыватны? - спытала Келі.
  «Скажам так, мне надышоў час рухацца далей», — сказаў Дэніэл. Ён усміхнуўся. «І, калі гэта чымсьці дапаможа, мне зараз забаронена нават заходзіць у Скотланд-Ярд».
  «Ты, напэўна, нешта робіш правільна», — буркнула Кэлі.
  «Мы хацелі б спытаць вас, што здарылася з вамі са спецыяльным аддзяленнем».
  Кэлі нахмурыўся і паказаў на сваю загіпсаваную руку. «Вы бачыце, што здарылася».
  «Так, але чаму яны забралі цябе?»
  «Яны сказалі, што атрымалі дакладную інфармацыю, што Джон Кэлі з майго адрасу быў часткай нападу, які Братэрства планавала на Брытанскі музей».
  «Чаму Брытанскі музей?»
  «Яны сказалі, што Братэрства бачыла ў ім фігуру Імперыі, таму гэта была добрая мішэнь».
  «Мяркую, вы сказалі ім, што нічога пра гэта не ведаеце».
  «Вядома! Зноў і зноў! Музей паставіўся да мяне добра. Мне падабалася працаваць там усе гэтыя гады, і з сэрам Джасперам Стоўнам і містэрам Эшфардам няма больш выдатных людзей, на якіх можна было б працаваць. На самай справе, калі б не сэр Джаспер, я сумняваюся, ці выбраўся б жывым.
  «Калі яны пераканаліся, што памыліліся?»
  «Здавалася, яны вярнуліся да свайго інфарматара, каб спытаць яго пра мяне, і ён сказаў ім, што яны знайшлі не таго Джона Кэлі».
  — Але яны знайшлі правільны адрас, — сказаў Дэніэл. «Ці жыве тут яшчэ Джон Кэлі?»
  - Не, - хутка адказала Кэлі. Занадта хутка зарэгістраваны Даніэль.
  — Але быў, — ціха сказаў Даніэль. «Я мяркую, што ў вас ёсць сын, якога таксама клічуць Джон».
  — Ён тут ні пры чым! - выбухнула Келі.
  - Я думаю, што ён, - сказаў Даніэль. «Калі Спецыяльнае аддзяленне расказала гэтаму даносчыку пра вас і ваш узрост, ён, напэўна, сказаў ім, што меў на ўвазе маладзейшага Джона Кэлі па гэтым адрасе. Ваш сын, Джон Кэлі-малодшы».
  «Джон добры хлопчык!» Келі сказала ім.
  — Але апошнім часам ён трапіў у кепскую кампанію, — сказаў Даніэль. «Дзе ён?»
  Кэлі змоўкла, потым застагнаў і сказаў: «Я не ведаю». Яго не было, калі я выйшаў з бальніцы. Мая жонка, Эйлін, сказала мне, што ён спакаваў сумку і з'ехаў у той жа дзень, калі мяне падняла спецыяльнае аддзяленне».
  - І ты не ведаеш, куды ён падзеўся?
  Келі паківаў галавой. «І я не хачу ведаць. Я не хачу, каб гэтыя сволачы выбілі з мяне, каб яны маглі накласці на яго рукі».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАТЫ
  Джон Фэзер сядзеў за сталом у сваім кабінеце, з панурай пачуццём пераглядаючы свае нататкі. Нічога не выскачыла, усё дагэтуль было ў тупіку. Меркаваны выкуп быў катастрофай. чаму? Шантажыст заўважыў засценак і адступіў? Гэта было магчыма, але Пёрка ўсё яшчэ сумняваўся, наколькі гэта было рэальна.
  Джошуа Таддэр і місіс Пікерынг выглядалі шматспадзеўна, але цяпер ён сумняваўся ў іх як у патэнцыйных падазраваных. Потым была гэтая нядаўняя хваля вандалізму ў музеі, у прыватнасці гэта замазванне графіці чырвонай фарбай. Без прыкмет гвалтоўнага пранікнення, што сведчыць аб тым, што гэта зрабіў нехта, хто ведаў пра музей знутры, хтосьці ведаў, як увайсці і выйсці, не выклікаючы сігналізацыі, або ведаў музей дастаткова добра, каб правесці там ноч, а затым змог лёгка выслізнуць на наступную раніцу. Гэта, безумоўна, здавалася найбольш перспектыўным. Але хто? А чаму? І ці той самы чалавек ударыў прафесара Пікерынга?
  У дзверы пастукалі, потым увайшоў ганец з запіскай для яго.
  «Унізе ёсць дама, якая пытаецца, ці можа яна бачыць вас, сэр», — сказаў ён.
  Пёрка разгарнуў запіску і ўсміхнуўся, прачытаўшы: я ўнізе, у галоўнай прыёмнай. У вас ёсць хвілінка, каб убачыць нас? Годы, Эбігейл Фентан.
  нас. Вядома, Даніла хаваўся недзе на вуліцы.
  - Ці ёсць для яе адказ, сэр? - спытаў ганец.
  «Не, дзякуй. Я сам пабачу даму. Дзякуй, Леанард.
  Пёрка ўзяў паліто з вешалкі і накіраваўся з кабінета ўніз па лесвіцы ў галоўную прыёмную. Эбігейл стаяла ў чаканні, і яна падышла да яго, калі ён падышоў да падножжа лесвіцы.
  - Спадзяюся, я не ўцягнуў вас у непрыемнасці? — спытала яна.
  - Нічога, - супакоіў ён яе. «Суперінтэндант знаходзіцца ў будынку парламента, сустракаецца з важнымі людзьмі. Дзе Даніэль?
  - У кавярні амаль насупраць, - сказала Эбігейл.
  «У Фрэдзі». Пяро кіўнуў. «У Фрэдзі мы рабілі столькі ж спраў, колькі і ў Ярдзе: абменьваліся запіскамі, сустракаліся з інфарматарамі. Вышэйшае начальства палічыла, што гэта нізкае месца - яны і цяпер лічаць, - таму яны ніколі нас не турбавалі». Ён паказаў на галоўныя дзверы. «Пойдзем?»
  Эбігейл і Фэзер пакінулі Ярд і прагуляліся ўздоўж набярэжнай Вікторыі, згарнуўшы ў вузкі завулак, адкуль да іх ноздраў даносіўся пах свежасмажанай кавы.
  Дэніэл сядзеў у Фрэдзі, перад ім на стале стаялі тры кубкі дымячай кавы.
  - Я рызыкнуў, каб ты быў у офісе, - сказаў Дэніэл, паціскаючы руку Пяро, і ўсе селі.
  - Мая чарга даглядаць за крамай, - сказала Пёрка. «Супер у будынку парламента, культывуючы моцных».
  «Тыя, хто можа даць яму ролю камісара?» - спытаў Даніла.
  - Ты зразумеў, - сказаў Пёрка. «І што здарылася?»
  «Нам падалося, што ў гэтай справе ёсць унутраны элемент».
  «Хтосьці ўнутры музея?»
  «Ці той, хто можа піць пачуццё помсты супраць іх. Напрыклад, той, хто быў звольнены, на іх думку, несправядліва».
  "Гэта крыху экстрэмальна - адпомсціць, забіўшы кагосьці", - сказаў Пяро.
  «Мы згодныя. Але, тым не менш, мы паглядзелі на людзей, якія сышлі пад воблакам, і мы разглядаем толькі двух. Але з'явіўся іншы чалавек. Чалавека па імені Джон Келі, які шмат гадоў працуе ў музеі. Вельмі паважаны. Нічога супраць яго. Але здаецца, што Спецыяльнае аддзяленне захапіла яго пасля таго, як яны даведаліся, што на музей збіраюцца напасці члены Ірландскага рэспубліканскага братэрства і што Джон Кэлі быў адным з нападнікаў».
  «Спецыяльнае аддзяленне». Пяро здрыгануўся. «Мне не падабаецца, як гэта гучыць».
  «Не, і яны не пацешылі яго», — сказаў Дэніэл. «Пакуль яны не зразумелі, што той Джон Кэлі, які яны мелі, быў не тым, каго яны шукалі. Гэта быў яго сын, якога таксама звалі Джон Кэлі. Такім чынам, яны адпусцілі Кэлі-старэйшага».
  «Наколькі Спецыяльнае аддзяленне было ўпэўнена, што сын, Джон Кэлі-малодшы, збіраецца напасці на Брытанскі музей?» - спытаў Пяро. «А што за атака? Забойства? Забойства?
  «Адзіныя людзі, якія маглі б адказаць на гэта, — Спецыяльнае аддзяленне», — сказаў Дэніэл. «Здаецца, адзін з іх інфарматараў перадаў ім інфармацыю пра гэты напад, і імя, якое ён назваў, было Джон Кэлі з такога-та адраса. Мы былі ў Джона Кэлі, бацькі, і вось адкуль мы гэта ўзялі».
  — Мяркую, ён не скажа, дзе яго сын?
  «Ён кажа, што хлопчык уцёк пасля таго, як яго забралі, і з тых часоў ён нічога не чуў пра яго. Пытанне ў тым, ці адмовілася Рэспубліканскае Братэрства ад сваёй прапанаванай атакі аднойчы на старэйшага Джона Кэлі забралі, ці яны пайшлі наперад? І калі так, ці датычылася гэта нажавога ранення прафесара Пікерынга?
  - Вы думаеце, што гэта верагодна?
  — Не ведаю, — прызнаўся Даніла. «Калі б гэта было Братэрства, я ўпэўнены, што яны ўзялі б заслугу на гэта як на частку свайго імкнення да самакіравання. Калі толькі атака не пайшла не так і Пікерынг быў забіты памылкова за кагосьці іншага».
  «Як хто?»
  — Сэр Джаспер Стоўн. На адным узроўні абодва мужчыны выглядаюць вельмі падобна. Яны прыкладна аднолькавага росту, прыкладна аднаго ўзросту».
  «Такім чынам, вы думаеце, што гэта яны маглі здзейсніць напад, але калі яны выявілі, што быў забіты не той чалавек - не кіраўнік месца, якое яны назвалі краевугольным каменем Брытанскай імперыі, а аўтар - яны проста захавалі ціха пра гэта?
  - Я ведаю, што гэта гучыць надумана, - сказаў Дэніэл. «Але я думаю, што гэта магчымасць, якую мы павінны разгледзець».
  «І як вы прапануеце нам гэта зрабіць?»
  «Гэты інфарматар Спецыяльнага аддзела. Магчыма, ён ведае, ці быў сэр Джаспер сапраўднай мішэнню.
  Пяро глядзеў сумніўна. «Я не бачу, каб Спецыяльнае аддзяленне мне нешта раскрывала. Яны нікому нічога не раскрываюць».
  «Яны, хутчэй за ўсё, будуць размаўляць з вамі, чым са мной. Вы інспектар у Скотланд-Ярдзе. Адзін са сваіх. Мяне нават не пускаюць у будынак».
  - Я ніколі не з іх, - фыркнуў Пёрка. Ён уздыхнуў. «Добра, я пагавару і пагляджу, што я магу знайсці, калі яны загавораць са мной».
  «Скажыце ім, што мы думаем, што Джон Кэлі-малодшы мог быць чалавекам, які забіў Пікерынга, і чаму».
  «Памылковая асоба?»
  «Гэта можа падштурхнуць іх нешта сказаць . Ёсць яшчэ адзін рэч. Чалавек па імені Мэнсфілд Уэтстоўн прыйдзе ў Брытанскі музей заўтра ў дзесяць.
  — Выдавец Пікерінга, — сказаў Фэтэр. «Я сустрэў яго. Гучны, фанабэрысты і, безумоўна, чалавек, якому нельга давяраць, асабліва што б ён ні расказваў вам пра Лэнса Пікерынга. Ён сказаў мне, што Пікерынг быў узорам цноты, які карыстаўся павагай і захапленнем усіх, хто калі-небудзь яго сустракаў».
  «Ха!» - абурана фыркнула Эбігейл.
  — Шкада, — сказаў Даніла. «Мы думалі, што ён мог бы расказаць нам больш пра Пікерынга».
  «Магчыма, ён змяніў сваю мелодыю ў святле апошняй інфармацыі пра Элсі Боўлер», — сказаў Фэтэр. «Такім чынам, так, я далучаюся да вас. Тым больш, што цяпер я адчуваю, што мы проста хапаемся за саломінку. Хаця гэтая справа Кэлі можа кудысьці прывесьці. Апошнім часам адбылося некалькі інцыдэнтаў, калі гэтыя фанатыкі хатняга правіла сталі больш небяспечнымі. Вялікі страх у тым, што можа быць яшчэ адна спроба забіць каралеву. З аднаго боку, гэта шчасце, што яна ў значнай ступені трымалася далей ад грамадскасці пасля смерці прынца Альберта».
  - Апошняя спроба была даўно, ці не так? - сказала Эбігейл.
  «Шэсць гадоў таму. 1882, — сказаў Фэтэр. «Радэрык Маклін паспрабаваў застрэліць яе на станцыі Віндзор неўзабаве пасля таго, як яна прыбыла з Лондана, але хлопцы з Ітанскага каледжа, якія чакалі, каб падбадзёрыць яе, калі яна прыбыла, перамаглі яго. За дзесяць гадоў да гэтага Артур О'Конар спрабаваў застрэліць яе ў 1872 годзе. Потым была цэлая серыя спроб у 1840-я гады, большасць з якіх сцвярджалі, што яны адпомсцілі за голад у Ірландыі - або Вялікі голад, як яны яго называлі. .' Ён уздыхнуў. «Як быццам у нас не хапае, каб заняць нас без забойцаў, якія блукаюць па краіне».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШЫ
  Адрас, які яны мелі для Элджэрнана Поўпа, быў дом з тэрасамі ў Корам-Філдс. Данііл пастукаў у дзверы, якія адчыніла жанчына сярэдніх гадоў у фартуху з кветачкай.
  — Дзень добры, — сказаў ён. «Прабачце, што патурбавалі вас, але гэта правільны адрас Элджэрнана Поўпа?»
  Жанчына паглядзела на яго з цікаўнасцю, а потым засмяялася. - Гэта было, - сказала яна. — Але яго апошні адрас — Ньюгейт. І яна зноў засмяялася.
  «Я мяркую, што вы маеце на ўвазе турму Ньюгейт?» - спытаў Даніла.
  - Вы маеце рацыю, - сказала жанчына. «Калі вы тут, каб уручыць яму позву, вам трэба будзе стаць у чаргу за мной. Ён быў вінен мне арэнду за два месяцы». Яна ўздыхнула. «Я мяркую, што ён успрыняў мяне як мяккую. Працягваў круціць гэтыя гісторыі пра тое, як яго багатая сям'я павінна была даслаць яму грошы, як толькі яго маці змагла выцягнуць іх у яго бацькі, які, па словах Элджы, быў звычайным старым сціплым кулаком».
  «Чаму яго адправілі ў Ньюгейт?» - спытаў Даніла.
  — Крадзеж кашалька, — сказала жанчына. Ён сцвярджаў, што гэта выпала з кішэні джэнтльмена, і ён гнаўся за ім, каб вярнуць яго яму, але калі яны выявілі, што ён зрабіў тое ж самае, толькі за тыдзень да гэтага і быў адпушчаны з асцярогай ... добра. Гэта было ўсё для Элджы».
  «Як даўно гэта было?» - спытаў Даніла.
  Жанчына задумалася. «Месяц таму ён увайшоў», — сказала яна.
  - І ён быў там увесь гэты час?
  — Хіба што яму ўдалося выгаварыцца, — сказала жанчына. Яна ўсміхнулася. «Я б нічога не аддаў Элджы. Магчыма, ён і зарабіў мяне за два месяцы арэнды, але заўсёды быў забаўны. І ён дапамагаў, калі мог. Ён прыносіў мне рэчы дадому. «Вось вы, місіс П.», — казаў ён. «Што-небудзь для вас, пакуль мая дарагая матуля не ўгаворыць майго сціплага старога бацьку адкашляцца гатовымі стравамі».
  «Што за рэчы?» - спытала Эбігейл.
  — Цацанкі, — сказала жанчына. «Дробязі. Стары выгляд. Але нічога каштоўнага».
  «Адкуль вы ведаеце?» - спытала Эбігейл.
  Таму што я вадзіў іх у краму на рагу, містэр Мозэс. Ён заўсёды быў справядлівым. Ён сказаў, што яны старыя, але не каштоўныя. Аднак прыгожыя рэчы. Пара брошак. Прыгожая на выгляд шпілька для капелюша».
  Пасля таго, як яны выйшлі з дому, Эбігейл з вялікай рашучасцю пайшла па вуліцы.
  «Куды мы ідзем?» - спытаў Даніла.
  - У гэтую папскую краму на рагу, - сказала Эбігейл. «Мне цікава паглядзець, колькі гістарычных прадметаў з калекцыі Брытанскага музея выстаўлена там».
  "Нават калі яны ёсць, мы не зможам іх вярнуць", - сказаў Дэніэл.
  «Так, будзем. Мы паклічам канстэбля і іх канфіскуюць».
  - Ваш доказ? - спытаў Даніла. «Гэты містэр Мозес будзе настойваць на тым, што купіў іх добрасумленна, і не будзе ніякіх доказаў таго, што яны сапраўды з Брытанскага музея».
  - Куратар зможа іх апазнаць, - настойвала Эбігейл.
  «Але хто скажа, што гэта тыя самыя, што прыйшлі з Брытанскага музея?» - спытаў Даніла. «Хтосьці іншы мог атрымаць падобныя рэчы з іншай крыніцы. І як толькі вы вызначыце нешта як патэнцыйна скрадзенае, гэты прадмет неўзабаве знікне з дысплея, перш чым яго можна будзе агледзець належным чынам».
  «Вы хочаце сказаць, што мы павінны проста заплюшчыць вочы на гэтае злачынства?» - спытала Эбігейл.
  - Не, - сказаў Даніэль. «Элджэрнан Поўп зараз знаходзіцца ў турме. Праўда, не за гэта злачынства, але яго звольнілі за крадзеж з музея. Яго гаспадыня атрымала некаторую кампенсацыю за арэнду за два месяцы, якую ён ёй не заплаціў. Г-н Майсей трымае колы свайго мясцовага малога бізнесу. Калі б мы разглядалі крадзяжы з музея, то я згодны, што трэба прасачыць за гэтым. Але мы расследуем забойства, і я адчуваю, што гэта тое, куды мы павінны прыкласці сваю энергію. Такім чынам, першае, што мы зробім, гэта паедзем у Ньюгейт і пераканаемся, што ў дзень забойства Элджэрнан Поўп усё яшчэ быў пад замком».
  «Я не ўхваляю». Эбігейл панюхала. «Але я мяркую, што тое, што вы кажаце, мае сэнс. Хоць мне ўсё роўна здаецца, што цяжкае злачынства застанецца беспакараным».
  «У музеі ведаюць, што Папа скраў у іх рэчы. Эшфард сказаў нам пра гэта. Яны не чакаюць, што іх вернуць. Але я шчаслівы, калі галоўная справа – забойства – будзе раскрыта, перадаць ім гэтую інфармацыю і дазволіць ім разбірацца, калі захочуць. Гэта зробіць цябе шчаслівым?»
  Эбігейл кіўнула. «Шчаслівей».
  
  Джон Фэзер крочыў па падвальным калідоры, які злучаў галоўны будынак Скотланд-Ярда з прыбудовай, дзе размяшчаліся офісы Спецыяльнага аддзела. Абстаноўка была вельмі прыдатная, падумаў ён: пад зямлёй і па-за ўвагай, менавіта так, як дзейнічаў Спецыяльны аддзел. У адрозненне ад в у галоўным будынку ні на адной з дзвярэй не было ідэнтыфікацыйных знакаў, якія б паказвалі, хто стаіць за канкрэтным дзвярыма ці нават які аддзел. На шчасце, Пёрка накіроўваўся да свайго старога сябра, Уолтэра Графтана, які годам раней перайшоў з дэтэктыўнага аддзела ў спецыяльны аддзел. Яны па-ранейшаму час ад часу бачыліся на паліцэйскіх мерапрыемствах, і Уолтэр даў Фэзеру нумар дзвярэй свайго кабінета ў прыбудове, «на выпадак, калі выявіцца што-небудзь, што, на вашу думку, можа нас зацікавіць».
  Прайшло шмат часу з таго часу, як ён апошні раз бачыў Графтана, і ён задаўся пытаннем, ці дзейнічае запрашэнне, ці Графтан ператварыўся ў такога ж чалавека, як іншыя супрацоўнікі Спецыяльнага аддзела, з якімі сустракаўся Фэзер: падазроны, насцярожаны, замкнёны, нікому не давяраючы. Прыйшоў час даведацца.
  Ён пастукаў у дзверы кабінета і пачакаў, пакуль не пачуў, як Графтан кліча: «Уваходзьце!»
  Графтан здзіўлена падняў вочы, калі ўбачыў, хто быў яго наведвальнікам. «Джон! Мы не часта бачым вас у гэтым калідоры».
  Пёрка скрушна ўсміхнуўся яму. «Святая зямля, Уолтэр. Не для ног мы, звычайныя меднікі».
  Графтан фыркнуў. «Адыдзі, Джон. Альбо вы тут дзеля інфармацыі, якую, як вы ведаеце, я не магу вам даць, альбо вы тут, каб нешта перадаць. Што гэта?
  - І таго, і іншага патроху, - сказаў Пёрка. «Вы ведаеце, што суперінтэндант Армстранг і я расследуем забойства ў Брытанскім музеі».
  Графтан кіўнуў з насцярожанымі вачыма.
  «Імя трапляе ў кадр, які, здаецца, перасякае вашу вобласць. Джон Кэлі малодшы. Сын супрацоўніка музея, якога вы, як я мяркую, выклікалі на допыт.
  - Не я, - хутка сказаў Графтан.
  — Не, але ваша доля. У любым выпадку, мы яго шукаем, і я збіраюся распачаць на яго вышук. Я думаў, перш чым я зрабіў, Я хацеў бы праверыць з вамі, ці не наступаем мы вам на пяткі».
  «Якім чынам?»
  «Ну, згодна з чуткамі, якія мы падхапілі, гэты Джон Кэлі, па чутках, з'яўляецца часткай групы Ірландскага Братэрства, і нажавое раненне прафесара Пікерынга можа быць часткай іх нападу, які пайшоў не так. Мы лічым, што яны мелі на ўвазе іншую мэту. Адзін з лепшых сабак у музеі. Такім чынам, вы бачыце, мы не хочам ісці на памылку, калі вы ўжо ўцягнутыя. Мы не хочам усё сапсаваць».
  - Вельмі ўважліва з вашага боку, - буркнуў Графтан. На імгненне ён памаўчаў у задуменным маўчанні, а потым сказаў: «Гэтая справа Кэлі не мая, але я магу паразмаўляць з чалавекам, чыя яна. Я вярнуся да вас».
  - Гэта было б добра, - сказаў Пёрка.
  - Вы кажаце, што збіраецеся пачаць паляванне, - сказаў Графтан. «Ці ёсць у яго падтрымка Армстранга?»
  - Пакуль не, - сказаў Пёрка. «Я якраз збіраўся аднесці яго яму, калі падумаў спачатку пракансультавацца з вамі. Але ён захоча ведаць, што з гэтым адбываецца».
  Графтан кіўнуў. «Дайце мне паўгадзіны», — сказаў ён.
  - Дзякуй, - сказаў Пёрка. «Ты пойдзеш да мяне, ці я вярнуся сюды?»
  - Ідзі сюды, - сказаў Графтан. «Я не давяраю нікому за межамі гэтага калідора».
  - Нават не я? - з усмешкай сказаў Пёрка.
  - Асабліва ты, - сказаў Графтан. «У маёй кнізе вы надта доўга працавалі з Абберлайнам і Уілсанам. Рэнегаты абодва».
  І Пёрка заўважыў, што ён не ўсміхаецца.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДРУГІ
  Дэніэл і Эбігейл адышлі ад змрочнага гранітнага будынка на рагу, дзе вуліца Ньюгейт сустракалася з Олд-Бейлі, турмой Ньюгейт.
  «Якое жахлівае месца!» - сказала Эбігейл.
  — Раней было нашмат горш, — сказаў Даніэль. «І, прынамсі, мы ведаем, што ў Элджэрнана Поўпа ідэальнае алібі для забойства».
  «Я мяркую, што працягласць яго знаходжання там будзе залежаць ад таго, наколькі жорстка да яго паставіцца суддзя».
  - Не, - сказаў Даніэль. «Ньюгейт цяпер выкарыстоўваецца толькі для зняволеных, якія павінны быць пакараныя, або тых, хто чакае суда ў Цэнтральным крымінальным судзе. Як толькі Папу прызнаюць вінаватым, яго адправяць у іншае месца».
  — Вы не маеце на ўвазе, калі яго прызнаюць вінаватым? - спытала Эбігейл.
  Данііл засмяяўся. 'Гэта праўда. Вы ніколі не ведаеце; Зыходзячы з мінулага, містэр Поп здаецца цалкам здольным ухіліцца ад правасуддзя».
  «Гэта ўсё яшчэ жудаснае месца», - сказала Эбігейл. «Я вельмі рады, што мы не зайшлі далей за вароты».
  - Больш няма на што паглядзець, - сказаў Дэніэл. «Там цэнтральны дворык, дзе вязні займаюцца. Пад вачыма ахоўнікаў, вядома. Ёсць капліца, у якой наведваюць службы зняволеныя абодвух полаў. Мужчыны сядзяць на лаўках унізе, а жанчыны на галерэі. Самая змрочная частка - гэта праход паміж Олд-Бейлі і турмой, таму што гэта таксама турэмныя могілкі. Зняволеныя, пакараныя смерцю, пахаваны пад плітамі, якія пазначаюць шлях праходу».
  «Я мяркую, што вам часта даводзілася наведваць яго падчас вашай кар'еры».
  - Так, - сказаў Даніэль. «Часам для інфармацыі, калі вязню ёсць што абмяняць на змякчэнне тэрміну пакарання. Часам проста каб супрацьстаяць таму, за кім вы доўга ганяліся». Ён накіраваўся да чакаючага омнібуса. — Ну, з улікам Элджэрнана Поўпа, — сказаў Дэніэл, — наступным нашым прыпынкам будзе Гарацый Бэл. І павінен вас папярэдзіць, гэта можа быць непрыемным. Людзі, якіх звальняюць за п'янства, нязменна брыдкаслоўныя, брудныя і схільныя да гвалту, калі іх выклікаюць. Вы ўпэўнены, што хочаце яго шукаць?
  - Ты будзеш са мной, - сказала Эбігейл. «І я магу паклапаціцца пра сябе».
  
  Джон Фэзер сядзеў у кабінеце Графтана і чакаў. Ён бачыў, што Графтан разважае, што сказаць яму. Так, яго даўні сябар дакладна ўзяў на сябе асобу Спецыяльнага аддзела.
  - Я пагаварыў, - сказаў Графтан. — Паляванне на Кэлі можа спатрэбіцца. Ёсць верагоднасць, што ён уцёк праз ваду, назад у Ірландыю. Але ён можа быць яшчэ тут. І калі ён ёсць, і мы можам накласці на яго руку, гэта было б добра».
  - Такім чынам, Пікерынг быў мэтай забойства, Уолтэр, ці гэта быў нехта іншы? - спытаў Пяро.
  Графтан паківаў галавой. «Я не маю права сказаць, — сказаў ён. «Але калі вашы хлопцы прывядуць яго, гэта будзе ацэнена».
  
  Замест шаркання, дрыблінгу, бруднага п'янага крушэння, якога чакаў Дэніэл, Гарацый Бэл быў чалавекам, які свяціўся духоўным, а не алкагольным духам. І яго маленькі дом, а не халупа, напоўненая пустым бутэлькі і смярдзела танным джынам, быў чыстым і акуратна дагледжаным.
  «Прабачце, што патурбавалі вас, містэр Бэл, але Брытанскі музей папрасіў нас расследаваць нядаўнія цяжкія падзеі».
  - Забойства, - сказаў Бэл. «Я бачыў гэта ў газеце».
  - І іншыя выпадкі, - сказаў Даніэль. «Нейкі вандалізм».
  Бэл усміхнуўся. «І я мяркую, што вы прыйшлі спытаць мяне, ці не стаў вандалізмам я, таму што яны мяне звольнілі».
  Дэніэл і Эбігейл здзіўлена пераглянуліся.
  - Ну... - пачаў Даніэль.
  «Нішто не можа быць далей ад ісціны!» - весела сказаў Бэл. «Атрымаць боты з музея было лепшым, што са мной здарылася. Прывяло мяне ў розум! Разумееце, музей заўсёды быў добры да мяне, містэр Эшфард у прыватнасці. Але чым я адплаціў за яго дабрыню і клопат? Напіўшыся ўсляпую, раз за разам! Я быў у беспарадку, сэр і спадарыня! Па праўдзе кажучы, я ўспрымаў музей як належнае, таму што яны былі вельмі клапатлівыя. Што мне трэба было, сэр і спадарыня, дык гэта не трывожныя позіркі і клопат, мне патрэбны быў жалезны прут, каб вывесці мяне на правільны шлях! Так, сэр і спадарыня, калі мне сказалі, што мяне звольнілі, бачачы пакрыўджаны твар містэра Эшфарда і разумеючы, які боль я прычыніў гэтаму добраму чалавеку, я не мог жыць сам з сабой. Не так, як я быў. Такім чынам, я кінуў піць, сэр і спадарыня. Сёння нават маленькае піва не прапускае з-пад маіх вуснаў. Я скончыў з гэтым! Дэманскі напой - гэта ўжо не маё падзенне!
  «Цяпер я рэгулярна працую ў агародніку. Не так добра, як у той час, калі я быў у музеі, шмат што на вуліцы, выгружаючы скрыні з гароднінай з вагонаў, калі яны дастаўляюць. Але гэта сумленная праца! І гэта трымае мяне здаровым і далей ад карчмаў. Так, сэр, звальненне выратавала мне жыццё. І калі вы ўбачыце містэра Эшфарда, я быў бы ўдзячны, калі б вы яму пра гэта сказалі. Тое, што ён быў вымушаны зрабіць - маімі эгаістычнымі і бессацыяльнымі паводзінамі - выратавала мне жыццё».
  
   «Ну, я думаю, мы таксама можам выкрасліць Гарацыя Бэла са спісу магчымых падазраваных», — сказаў Дэніэл, калі яны накіраваліся дадому.
  - Сапраўднае навяртанне, - сказала Эбігейл. «І Элджэрнан Поўп таксама сышоў, гэта значыць, што ў нас застаўся містэр Эшфард…»
  — Вельмі малаверагодна, на мой погляд, — з сумневам сказаў Даніэль.
  - Я згодна, - сказала Эбігейл. «Зыходзячы з таго, як Бэл гаварыў пра яго, і з нашага ўласнага досведу з гэтым чалавекам, я не хацеў бы, каб ён апынуўся забойцам».
  - Потым Таддэр і місіс Пікерынг працуюць разам з невядомым забойцам, - працягваў Дэніэл. «Але, зноў жа, вельмі сумнеўна, асабліва цяпер, калі мы ведаем пра Элсі Боўлер».
  - Элсі Боўлер - гэта магчымасць, - сказала Эбігейл.
  — Сапраўды, калі мы зможам яе знайсці. Як і Джон Кэлі-малодшы». Ён задуменна нахмурыўся. «Я не ўпэўнены ў нашым наступным кроку».
  - Я, - сказала Эбігейл. «Вам трэба прачытаць кнігу прафесара Пікерынга».
  «Чаму?» - спытаў Даніла.
  «Таму што ты абяцаў, што будзеш».
  — Але вы ўжо сказалі мне ўсё, што мне трэба было ведаць пра Амброзія, — запярэчыў Данііл.
  «Інфармацыя з другіх рук», — запярэчыла Эбігейл. «Вы заўсёды кажаце, як важна вярнуцца да вытоку. Што ж, я прапаную вам пачаць чытаць кнігу сёння вечарам, а потым працягнуць яе, калі мы прыедзем у музей заўтра раніцай, пакуль мы чакаем прыезду містэра Уэтстоўна.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ТРЭЦІ
  Эбігейл стаяла ля кухоннай пліты, тыкаючы тонкім нажом у бульбу, якая кіпела ў рондалі на пліце.
  «Як справы?» - спытала яна Дэніэла, які сядзеў у сваім фатэлі і з разгубленым выразам твару перагортваў старонкі кнігі прафесара Пікерынга.
  Ён уздыхнуў. «Я не бачу тут нічога, што паслужыла б падставай для забойства», — сказаў ён. — Цікава звязваць гэтага Амброзія з каралём Артурам, але што з таго?
  «Дзеці Авалона былі з-за гэтага засмучаныя», — адзначыла Эбігейл.
  — Так, але дастаткова, каб пара ідыётаў разбіла вітрыну. Гэта далёка ад таго, каб кагосьці забіць». Ён паківаў галавой. «Тут нічога няма».
  «Вы прачыталі толькі чвэрць кнігі».
  «І такое адчуванне, што гэта ўсё жыццё». Ён паглядзеў на гадзіннік. «Гэта дзве страчаныя гадзіны, якія я ніколі не вярну». Ён зачыніў кнігу і адклаў яе ўбок. «Шчыра кажучы, з таго, што я прачытаў, і ўсяго, што мы даведаліся да гэтага часу, я лічу, што Джон Кэлі-малодшы і Ірландскае рэспубліканскае братэрства пачынаюць выглядаць найбольш верагоднымі».
  «Чаму?»
  «Я вяртаюся да таго, што вы, Джо Далтан і Джон Фэзер ужо выказалі здагадку: магчыма, нападу падвяргаецца сама ўстанова. Брытанскі музей разглядаецца як адзін з бастыёнаў імперыі. А Ірландскае рэспубліканскае братэрства ненавідзіць Брытанскую імперыю».
  «Чаму?»
  «Хіба вы не сачылі за аргументамі за і супраць самакіравання ў газетах?» - спытаў Даніла. «Гэта доўжыцца дастаткова доўга».
  «Шчыра кажучы, хаця я і ведаў пра кампанію, для мяне прыярытэтам былі іншыя справы».
  «Капаць у Егіпце».
  «Не толькі Егіпет. Палестына. Рым. Грэцыя».
  «Мне часта здаецца, што пасля тых месцаў знаходжанне ў Англіі здаецца вельмі сумным».
  «Як ты можаш такое казаць?» - запатрабавала Эбігейл. «Я б наўрад ці назваў сябе членам каманды, якая расследуе гвалтоўныя забойствы, сумным!»
  — Так, але гэта не вельмі экзатычна. Не пасля Блізкага Усходу і падобных месцаў».
  «Ты збіраўся расказаць мне пра гэтую праблему хатняга распарадку», — цвёрда сказала яна, вярнуўшы ўвагу на бульбу.
  «Што вы ўжо ведаеце пра гэта?» - спытаў Даніла.
  «Тое, што робяць усе астатнія. Што Ірландыя хоча незалежнасці ад Брытаніі. Справа ў тым, што ўзровень гвалту, які, здаецца, адбываецца ў імя гэтай незалежнасці, здаецца, сведчыць пра нешта значна большае. Злей».
  — Сапраўды, — сказаў Данііл. «Акт аб уніі, які зрабіў Ірландыю часткай Брытаніі, уступіў у сілу толькі ў пачатку стагоддзя, у 1801 годзе. Але брытанская акупацыя Ірландыі выклікала гнеў у Ірландыі на працягу сотняў гадоў. Вы можаце прасачыць гэта да Генрыха VIII і адрыву ад каталіцкай царквы».
  «Зноў рэлігія!» Эбігейл уздыхнула.
  — Баюся, што так. Насельніцтва Ірландыі заставалася пераважна каталіцкім пасля разрыву Генрыха з Рымам, без прыкмет пераходу да новай пратэстанцкай веры. Такім чынам, пасля смерці Генрыха яго дачка Лізавета, а затым і кароль Якаў I адабралі ў ірландцаў вялікія тэрыторыі Ірландыі і аддалі іх англійскай пратэстанцкай шляхце, каб кіраваць каталікамі».
  «Пэўна ж, супраць іх былі паўстанні?»
  «Былі, але іх задушыла армія. І яшчэ больш — пры Оліверы Кромвелі, які быў жорсткім антыкаталіком. Было падлічана, што падчас аблогі Драгеды войскі Кромвеля забілі каля 4000 чалавек. Не ўсе салдаты».
  Эбігейл усміхнулася. «Я думаў, што я павінен быць тым, хто мае ступень гісторыі, але тут мне праводзяць курс гісторыі Ірландыі і Вялікабрытаніі. Адкуль вы так шмат пра гэта ведаеце? Напэўна, не проста з таго, што быў дэтэктывам у Скотланд-Ярдзе.
  - Не, ад таго, што большую частку жыцця правёў тут, у Кэмдэн-Таўне, - сказаў Дэніэл. «Пабыўшы тут крыху даўжэй, вы зразумееце, што тут адна з самых вялікіх папуляцый ірландскіх імігрантаў у Лондане».
  «Чаму гэта?»
  — З-за станцыі Юстан. Які злучаецца з лодачным цягніком з Ліверпуля. Падчас Галадамору тысячы ірландцаў пакінулі Ірландыю, каб прыехаць у Англію. Большасць села на лодку з Дубліна ў Ліверпуль, а тыя, хто не хацеў заставацца ў Ліверпулі, прыехалі ў Лондан, дзе, як кажуць, вуліцы выбрукаваны золатам. Яны не знайшлі золата, але знайшлі іншых ірландцаў, якія эмігравалі раней, таму яны пераехалі. У выніку немагчыма было жыць у гэтай мясцовасці, не чуючы гісторый пра беды, якія ірландцы пацярпелі ад рук брытанцаў , асабліва ў часы Олівера Кромвеля, а потым Галадамору».
  «Голад быў раней за мяне, і мы сапраўды мала чулі пра яго ў Кембрыджы».
  «Вы б так зрабілі, калі б у Кембрыджы жылі тысячы ірландцаў-імігрантаў», — сказаў Дэніэл. '1840-я гады'.
  - Як я ўжо казала, яшчэ да майго нараджэння, - сказала Эбігейл.
  — Бульбы не ўраджай, — сказаў Даніла. «Блайт. Ежы не было. Мільён загінуў у Ірландыі, а яшчэ мільён уцёк з краіны, некаторыя прыбылі ў Англію, тысячы іншых у Амерыку. Ірландцы вінавацілі адсутных англійскіх лендлордаў».
  «Безумоўна, яны ўбачылі, што не нясуць адказнасці за паражэнне пасеваў».
  «Так, але памешчыкі былі адказныя за тое, што большая частка буйной рагатай жывёлы, якая пасвілася на іх ірландскіх землях, была адпраўлена ў Англію ў якасці ялавічыны, у той час як ірландцы галадалі. Меркаванне ірландцаў заключалася ў тым, што калі б ім было дазволена валодаць уласнымі землямі, яны маглі б вырашаць, для чаго зямля можа выкарыстоўвацца, для пасеваў, ялавічыны, што заўгодна. Справа ў тым, што да пачатку стагоддзя ірландцы валодалі толькі пяццю працэнтамі зямлі, у той час як адсутныя англійскія памешчыкі і карона валодалі астатняй часткай».
  «Адсюль попыт на хатняе правіла». Эбігейл уздыхнула. «Валодайце сваёй зямлёй і вырашайце, што з ёй рабіць».
  - Так, - сказаў Даніэль. «Вы бачыце, адкуль бярэцца гнеў, які рухае рэспубліканскае братэрства і таму падобнае. Людзі думаюць, што справа толькі ў палітыцы, у тым, хто тут галоўны. Але на самой справе гаворка ідзе пра тое, што мільён загінуў, а яшчэ мільён быў вымушаны назаўсёды пакінуць родную краіну».
  «Вы кажаце, што вы сімпатызуеце гэтаму Братэрству?»
  Даніэль паківаў галавой. «Я спачуваю таму, што пацярпелі ірландцы, але я ніколі не мог патураць гвалту і забойствам. Калі высветліцца, што за забойствам прафесара Пікерынга стаяла Ірландскае рэспубліканскае братэрства, я адшукаю іх і прыцягну да адказнасці».
  - Ну, пакуль ты абдумваеш гэта, ты можаш пайсці памыць рукі, - сказала Эбігейл. 'Бульба гатовая. Я растаўчу іх, дастану сасіскі з духоўкі і падам».
  «Каўбаскі прыгатаваныя?» - спытаў Даніла.
  «Да дасканаласці». Эбігейл шчасліва ўсміхнулася.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ Чацвёрты
  Калі Дэніэл і Эбігейл зайшлі ў музей на наступную раніцу, іх адразу сустрэў дзяжурны ля галоўнага ўваходу.
  — Містэр Уілсан, міс Фентан, сэр Джаспер сказаў, каб вы пайшлі да яго, як толькі вы прыедзеце.
  Даніла спахмурнеў. - Сэр Джаспер прыехаў рана, - пракаментаваў ён.
  — Сапраўды, сэр. І, магу сказаць, ён выглядаў даволі заклапочаным».
  - Праблема, - прамармытаў Даніэль Эбігейл.
  Яны паспяшаліся па лесвіцы ў кабінет сэра Джаспера і знайшлі яго ў кабінеце, які заклапочана ўтаропіўся ў аркуш паперы.
  - Яшчэ адзін ліст, - сказаў ён.
  Як і раней, ён утрымліваў усяго некалькі рукапісных радкоў, быў кароткім і дакладным:
  Мы не дурні. Ваша пастка была відавочная. Мы папярэджвалі, каб вы не паведамлялі паліцыі. Вы заплаціце за гэта. Цяпер кошт складае 2000 фунтаў. Вы пакінеце пасылку з грашыма, як і раней, пад той самай лаўкай ля Кларэнс Гейт. Наступны ліст пакажа, калі.
  «Ці магу я паглядзець папярэдні ліст?» - спытала Эбігейл.
  Сэр Джаспер адчыніў шуфляду свайго стала, дастаў яе і аддаў ёй.
  «Гэта напісана іншым чалавекам», — сказала яна, паказваючы розніцу ў почырках. «Я б таксама сказаў, што гэты апошні ліст напісала дзяўчына. Гэта ў больш жаночай руцэ, але яшчэ не зусім упэўненай. Я б прапанаваў дзяўчынку ў падлеткавым узросце».
  «Такім чынам, гэта дакладна змова, але з удзелам дзяцей», — разважаў Дэніэл. «Гэта сведчыць аб падмане, калі задзейнічаны дзеці».
  - Не ўсе дзеці невінаватыя, - сказала Эбігейл. «Гэта магло быць напісана па ўказанні кагосьці іншага, дарослага, каб замаскіраваць свой почырк. Або каб гэта выглядала як змова больш чым аднаго чалавека».
  «Што нам рабіць?» - спытаў сэр Джаспер.
  — Зноў жа, мая парада, сэр Джаспер, — паведаміць у паліцыю.
  - У мінулы раз не атрымалася, - сумна сказаў сэр Джаспер.
  «Не, і калі высветліцца, што яны глядзелі, будзе яшчэ цяжэй усталяваць належны гадзіннік на лаўцы».
  «Цікава, чаму яны кажуць, што дашлюць падрабязную інфармацыю аб тым, калі транзакцыя павінна адбыцца пазней, а не даюць час і кажуць зараз, як рабілі раней?» - разважала Эбігейл.
  - Каб падоўжыць агонію, - сказаў Даніэль. «Яны гуляюць з намі». Ён пастукаў па лісце і спытаў: «Ці магу я патрымаць гэта на хвіліну, сэр Джаспер?» Сёння раніцай мы павінны сустрэцца з інспектарам Фэзерам. Ён прыехаў сюды, каб пагаварыць з намі з містэрам Уэтстоўнам пра прафесара Пікерынга. Мы пакажам гэта інспектару, і ён перадасць інфармацыю суперінтэнданту Армстрангу».
  - Дзякуй, - сказаў сэр Джаспер і застагнаў. «Уся гэтая справа ператвараецца ў кашмар. Я не магу спаць па начах, думаючы, што жахлівага можа здарыцца далей».
  Дэніэл узяў ліст і паклаў яго ў кішэню, затым яны з Эбігейл пакінулі сэра Джаспера яго змрочнымі думкамі і накіраваліся назад у галоўную прыёмную.
  - Мяркую, мы проста пачакаем тут, пакуль прыедуць Джон Фэзер і гэты Мэнсфілд Уэтстоўн, - сказаў Дэніэл.
  - Не, - цвёрда сказала Эбігейл. « Вам трэба скарыстацца гэтай магчымасцю, каб паглыбіцца ў кнігу».
  «Чаму?» - запатрабаваў Даніла.
  - Я ж казала табе, дзеля падказак, - сказала Эбігейл.
  — Іх няма! - настойваў Даніла.
  «Вы не можаце гэтага сказаць, пакуль не прачытаеце».
  - Я прачытаў большую частку гэтага, - сказаў Даніэль.
  «Я пачакаю тут, каб дагледзець інспектара Фэзера, а вы адыдзеце наверх у наш офіс, каб спакойна паглядзець кнігу».
  — Рабагоншчык, — буркнуў Даніла. «Ты горшы, чым калі-небудзь быў Эбберлайн».
  Тым не менш, ён накіраваўся наверх у іх кабінет, а Эбігейл зноў вярнулася да прагляду выставы ў надзеі на нейкае прасвятленне. Пасля паўгадзіны інтэнсіўнага агляду нічога не было, і яна з палёгкай убачыла прыбыццё Джона Фэзера.
  - Добрай раніцы, міс Фентан.
  - Эбігейл, калі ласка.
  «Так, прабачце, па звычцы». Пяро ўсміхнуўся. - Дзе Даніэль?
  — Ён наверсе, у нашым кабінеце, чытае кнігу прафесара, пакуль мы чакаем прыходу містэра Уэтстоўна, — сказала Эбігейл. «Ён спадзяецца знайсці ў ім нейкія падказкі. І яшчэ адзін ліст з патрабаваннем грошай».
  «Што?»
  «Даніэль зразумеў. Ён чакае, каб паказаць гэта табе».
  — Што ж, мне таксама ёсць аб чым паведаміць. Мой кантакт у спецыяльным аддзеле кажа, што ён рады, што мы наладзілі паляванне на маладога Джона Келі. Але ён не кажа, ці быў Пікерынг мішэнню, ці не».
  "Спадзяюся, усё будзе рухацца наперад", - сказала яна. Яна вяла шлях да звілістай лесвіцы ў іх невялікі офіс. «Пойдзем абнаўляць Даніэля. Я мяркую, што вы ведаеце яго даўно.
  - Гады, - сказала Пёрка. «Я быў маладым паліцэйскім, толькі што перайшоўшы ў форму, калі далучыўся да каманды Эбберлайна ў Скотланд-Ярдзе. Даніэль быў сяржантам Абберлайна. Я даведаўся ўсё, што ведаю пра дэтэктыў, назіраючы за імі. Фрэд Эбберлайн быў вяршыняй, але Даніэль пабег яму вельмі блізка да другога. У яго быў медны нос. Яшчэ ёсць. У яго такое шостае пачуццё, што ён здольны вынюхваць пачуццё віны. Гэта адна з прычын, чаму наглядчык не можа яго цярпець».
  «Чаму?»
  — Таму што ў Армстранга гэтага няма і ніколі не будзе. Ён не разумее, як Даніэль робіць тое, што ён робіць, усё, што ён ведае, гэта тое, што Даніэль дасягае поспеху там, дзе яму не ўдаецца, і гэта яго раздражняе».
  «Вы сказалі «адна з прычын».
  Пяро ўсміхнуўся. «Некалькі гадоў таму, калі Армстронг і Дэніэл абодва былі сяржантамі, Дэніэл выявіў, што Армстранг спрабаваў выбіць з мужчыны прызнанне».
  «Што?!»
  Дэніэл адцягнуў Армстронга і ўдарыў яго. Амаль выклаў яго».
  «Чалавек быў вінаваты?»
  — Не, ён аказаўся зусім невінаваты. Але Даніэль сказаў, што гэта не мае значэння. Мы былі абаронцамі закону, а не яго парушальнікамі. Армстранг ніколі яму не дараваў».
  Эбігейл адчыніла дзверы іх кабінета, і Дэніэл паглядзеў на іх з кнігі.
  - Добрай раніцы, Даніэль, - сказаў Фэтэр.
  «Добрай раніцы, Джон», — прывітаў яго Данііл.
  «Як справы з кнігай?» - спытаў Пяро.
  Данііл незадаволена скрывіўся. «Дайце мне Чарльза Дыкенса ў любы час», — сказаў ён.
  — Я расказала яму пра апошні ліст, — сказала Эбігейл, — і ў Джона ёсць свае навіны.
  Пёрка паўтарыў тое, што ён сказаў Эбігейл пра Спецыяльнае аддзяленне і маладога Джона Кэлі.
  — Тыповы спецаддзел, — буркнуў Даніэль. «Не проста гуляючы ў свае карты блізка да грудзей, але і не падпускаючы, калі ў іх ёсць карты».
  «Дзе гэты апошні ліст?» - спытаў Пяро.
  Данііл паклаў яго на стол, каб ён мог паглядзець.
  «Там не сказана, калі яны хочуць, каб грошы былі выплачаны», — задуменна разважаў ён. «Цікава, чаму?»
  «Калі гэта сур'ёзна, магчыма, яны маюць на ўвазе што-небудзь супраць нас», — выказаў здагадку Дэніэл. «Непрыемны сюрпрыз».
  Раптам знізу па лесвіцы данёсся жаночы крык. Яны ўзрушана глядзелі адзін на аднаго, потым Дэніэл, Эбігейл і Фэзер як мага хутчэй пабеглі з маленькага кабінета ўніз па лесвіцы да крыніцы гуку.
  «Там!» - сказаў Данііл, паказваючы на пярэдні пакой побач з выставай. На месца ўжо спяшаліся супрацоўнікі музея. Гук крыку змяніўся гучным рыданнем. Дэніэл, Эбігейл і Фээр кінуліся праз арку і апынуліся ў пакоі.
  Маладая жанчына ў форме музейнага распарадчыка стаяла на каленях каля цела мужчыны. Яна падняла вочы, калі людзі прыбылі, яе рот быў адкрыты ад шоку, пакутлівы выраз твару паказваў, што ёй цяжка зразумець, што адбываецца. Яе рукі і рукі, а таксама пярэдняя частка яе формы былі ў крыві. У руцэ яна трымала нож. Цела барадатага мужчыны ляжала на спіне, з раны на грудзях усё яшчэ цякла кроў.
  «Я ўбачыла нож і… выцягнула яго», — усхліпвала маладая жанчына. «Я думала, што выратую яго, але замест гэтага…» І яна выпусціла лямант адчаю, нож выпаў з яе пальцаў і з грукатам ляжаў на каменную падлогу.
  «Ты даглядай за целам, я буду даглядаць за ёй», — сказала Эбігейл Даніэлю. Яна паспяшалася наперад, апусцілася на калені побач з рыдаючай маладой жанчынай і абняла яе, не звяртаючы ўвагі на кроў. - Давай, - сказала Эбігейл. «Давайце падымем вас адсюль».
  Маладая жанчына дазволіла Эбігейл дапамагчы сабе ўстаць. З'явіўся Дэвід Эшфард, яго твар выяўляў жах, калі ён убачыў залітага крывёю чалавека на зямлі, а таксама маладую жанчыну і яе акрываўленае адзенне.
  «Дзе асабістыя пакоі сцюардаў?» - спытала Эбігейл.
  Эшфард павярнуўся да адной з жанчын-сцюардаў, якая стаяла ахопленая жахам. «Місіс Соер, адвядзіце іх у пакой жанчын-сцюардаў», — хрыпла сказаў ён.
  Фэтэр апусціўся на калені побач з ляжачым чалавекам і абмацаў пульс у яго на шыі, затым выцягнуў гадзіннік-брэлон і паднёс цыферблат да рота чалавека, аглядаючы яго на наяўнасць прыкмет дыхання. Ён паглядзеў на Данііла і паківаў галавой.
  «Укол быў прама ў сэрца», — сказаў ён.
  «Калі б Джэні не дастала нож...» - незадаволена пачаў адзін са сцюардаў.
  «Ён усё роўна памёр бы», — сказаў Даніэль. «Усё, што я зрабіў, гэта адкрыў рану, каб кроў магла пырснуць. Бедная дзяўчынка». Ён паглядзеў на чалавека і ўслых запытаўся: «Цікава, хто ён?»
  - Гэта Мэнсфілд Уэтстоўн, - сказаў Фэтэр. «Выдавец Пікерінга».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЯТЫ
  Джэні ўдалося перастаць плакаць, але яна ўсё яшчэ дрыжала, калі Эбігейл і місіс Соер дапамагалі ёй зняць палітую крывёю форму. Потым, калі місіс Соер паклала форму ў ракавіну і пайшла ўзяць чыстую вопратку для маладой жанчыны, Эбігейл села з ёй. Убачыўшы яе зблізку, яна зразумела, што ёй усяго каля семнаццаці гадоў, крыху больш за дзяўчынку.
  «Гэта была не ваша віна», — падкрэсліла яна.
  «Але калі б я не дастаў нож...»
  — Усё роўна памёр бы. Тое, як выкачаная кроў, паказала, што нож увайшоў глыбока ў яго сэрца... Яна спынілася, калі дзяўчына зноў заплакала ад яркага ўспаміну. «Прабачце, я не хацеў зрабіць вам горш».
  Місіс Соер вярнулася з чыстай уніформай. «Гэта толькі мой стары», — сказала яна. «Але гэта будзе дастаткова, пакуль мы пачысцім ваш».
  Джэні ўстала і дазволіла дзвюм жанчынам апрануць яе. «Што цяпер будзе?» - спытала яна, яе тон паказваў пачуццё поўнай бездапаможнасці.
  - Я правяду цябе дадому, - сказала місіс Соер. «Містэр Эшфард кажа, што мы можам узяць таксі, і музей заплаціць за гэта».
  - Спачатку ёй трэба будзе пагаварыць з паліцыяй, - сказала Эбігейл.
  «Не!» — спалохана сказала дзяўчына. «Я не магу цярпець, каб гаварыць пра гэта. Пакуль не».
  «Вядома, яна можа пагаварыць з імі пазней», — сказала місіс Соер. «Яна ў жаху. І ў шоку. Усё, што яна скажа, не будзе мець сэнсу».
  Эбігейл усё ўзважыла і сказала: «Я паразмаўляю з паліцэйскім інспектарам і містэрам Уілсанам». Яны абодва вельмі добрыя і не жадаюць, каб яна пакутавала больш, чым яна. Яна далікатна спытала ў дзяўчыны: «Як цябе завуць?»
  — Джэні, — сказала дзяўчына. «Джэні Уорэн».
  «Я Эбігейл Фентан, і я працую з містэрам Уілсанам над расследаваннем...» Яна вагалася. «Што здарылася тут, у музеі».
  — Так, — сказала дзяўчына. «Містэр Эшфард разаслаў запіску ўсім, хто расказваў нам пра вас».
  — Ну, я пагляджу, ці пагодзіцца інспектар, каб вы пагаварылі пазней са мной, а не з імі. Гэта было б нармальна?
  Джэні кіўнула. - Так, - сказала яна ледзь цяжэй за шэпт.
  — У такім выпадку я правяду вас разам з місіс Соер да вашага дому, і мы можам пагаварыць там, калі вы адчуеце сябе крыху лепш.
  — Для яе гэта можа быць занадта рана, — з сумневам сказала місіс Соер.
  «Магчыма, але мы паглядзім, як гэта пойдзе», — сказала Эбігейл.
  - Добра, - сказала місіс Соер. — Я прыгатую Джэні кубак моцнай гарбаты, пакуль вы паразмаўляеце з інспектарам і містэрам Уілсанам. Чай добры для шоку».
  У Эбігейл узнікла спакуса адказаць: «Не так добра, як брэндзі», але яна вырашыла адмовіцца ад гэтага на той выпадак, калі місіс Соер перакананая ў стрыманасці. Замест гэтага яна пакінула Джэні і місіс Соер у пакоі сцюардаў, а сама адправілася на пошукі інспектара Фэзера і Дэніэла. Джон Фэзер загадваў двум паліцыянтам, якія прыбылі, браць паказанні ў людзей, якія сцвярджалі, што бачылі, што адбылося, але не змаглі дадаць нічога новага.
  «Пакуль усе толькі кажуць, што чулі крыкі і кінуліся на месца здарэння, і ўбачылі дзяўчыну, якая прысела на кукішкі каля мёртвага», — сказала Пёрка Эбігейл. «Яны ўбачылі, як яна выцягнула нож з яго грудзей і пырскі крыві. Але гэта прыкладна ўсё. Менавіта тое, што мы бачылі. Я вярнуся ў Ярд і прывяду свайго сяржанта і пару дэтэктываў, каб узяць паказанні. Канстэблі робяць усё магчымае, але дэтэктывы ведаюць, што мы шукаем.
  - Дзе Даніэль? - спытала Эбігейл.
  «Ён бярэ паказанні, так што ў нас, па меншай меры, ёсць адзін дэтэктыў, які ведае, як працуе гульня. Як дзяўчынка?
  - У стане шоку, - сказала Эбігейл. «Такім чынам, я падумаў, ці будзе добра, калі я пагавару з ёй. Музей арганізаваў таксі, каб даставіць яе дадому. Разам з ёй ідзе яшчэ адна жанчына-сцюард. Я ведаю, што вам трэба з ёй пагаварыць, але я не думаю, што вы зараз атрымаеце ад яе шмат чаго карыснага».
  Пяро глядзеў сумніўна. «Яна, хутчэй за ўсё, мае адказы», — сказаў ён. «Каго яшчэ яна бачыла перад тым, як выявіць цела?» Ці быў хто-небудзь вакол сябе падазрона? Каго менавіта яна бачыла і ці можа яна іх апісаць?»
  - Я магу спытаць у яе гэтыя рэчы, - сказала Эбігейл. «Але на дадзены момант яна ўсё яшчэ занадта скамянелая, каб гаварыць пра гэта належным чынам. Як толькі я вярну яе ў роднае асяроддзе і супакою, ёй, магчыма, стане лягчэй размаўляць».
  - Так, я мяркую, што так, - сказаў Пёрка. «Вы маеце рацыю, што часта людзі сапраўды ўспамінаюць дэталі толькі пазней. Добра, адвядзі яе дадому».
  «Я паведамлю, калі вярнуся».
  Даніэль з'явіўся і спытаў Эбігейл: «Як яна?»
  Эбігейл яшчэ раз апісала шокавы стан Джэні і сказала Даніэлю, што вязе яе дадому. Калі Даніэль таксама пачаў выказваць тыя ж сумневы наконт гэтага, што і Пёрка, кажучы, што ім трэба пагаварыць з ёй, пакуль у ёй усё яшчэ свежа Эбігейл сказала яму, што Пяро даў яго адабрэнне.
  «У гэты момант яна не ў стане даваць правільныя адказы. Але як толькі яна ўладкуецца ў сваім доме, я пагавару з ёй».
  — Ты не ведаеш, якія пытанні задаць, — сказаў Даніэль.
  «Джон даў мне некалькі падказак. А пазней ты зможаш з ёй пагаварыць і, магчыма, атрымаць лепшыя адказы».
  - Добра, - сказаў Даніэль. «Я мяркую, што гэта мае сэнс».
  «Як справы?» — спытаў яго Пяро.
  Данііл прастагнаў. «Няма чаго дадаць да таго, што мы бачылі самі».
  - Тое самае і для мяне, - сказала Пяро. «Я толькі што сказаў Эбігейл, што вяртаюся ў Ярд, каб накіраваць сюды групу дэтэктываў, каб пачаць браць паказанні. Мой сяржант даволі добры, і калі ёсць што-небудзь лішняе, я ўпэўнены, што ён гэта выкаштуе.
  - Я вярнуся да дзяўчыны і завязу яе дадому, - сказала Эбігейл.
  - Не забудзьце запісаць усё, што яна вам скажа, - сказаў Дэніэл. «Калі мы хапаемся за саломінку так, як мы цяпер, нам трэба ўсё запісаць, каб мы маглі гэта працягваць».
  «Вы можаце пакінуць гэта мне», — запэўніла яго Эбігейл.
  Яна пакінула двух мужчын глядзець на месца, дзе адбылося забойства. Шырмы былі спешна ўсталяваны пасля таго, як Фэзер даў указанне, што ён не жадае, каб плямы крыві ці што-небудзь яшчэ выдалялі або турбавалі, пакуль яго дэтэктывы не атрымаюць магчымасці належным чынам агледзець месца здарэння.
  - А я пайду ў Двор, - сказала Пёрка. «Я паклапачуся, каб сяржант Крыбенс прадставіўся вам, калі прыедзе».
  - Дзякуй, Джон, - сказаў Дэніэл.
  Калі Фэзер выйшаў, Дэніэл убачыў, як набліжаецца Дэвід Эшфард.
  «Гэта жудасна!» - прастагнаў Эшфард. «Трагедыя за адной! Я пачынаю задумвацца, ці не праклятая гэтая выстава».
  - Я б не падумаў пра цябе як пра чалавека, які верыць у такія забабоны, - заўважыў Даніэль.
  - Я не, - сказаў Эшфард. «Але вы прызнаеце, што гэта было адно за адным. «Два забойствы. Атака вандалаў з так званых дзяцей Авалона. Свінцовая фарба. Вымагальніцкія лісты. І ўсё за такі кароткі прамежак часу!'
  — Колькі з вашых супрацоўнікаў ведалі, што містэр Уэтстоўн прыедзе сёння ў музей? - спытаў Даніла.
  - Усе, - сказаў Эшфард. «Я адправіў запіску ўсім супрацоўнікам, каб пераканацца, што Whetstone быў прыняты сардэчна». Ён незадаволена паглядзеў на Данілу. «Вы не думаеце, што супрацоўнік музея зрабіў гэта?»
  - Не ведаю, - сказаў Даніэль. "Але ўсё, што адбылося дагэтуль, сведчыць аб тым, што хтосьці ведае пра працу музея".
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ШОСТЫ
  Місіс Соер вярнулася ў Брытанскі музей, пакінуўшы Эбігейл з Джэні Уорэн у яе маленькай двухпакаёвай кватэры над магазінам магазіна на Чапел-стрыт. Нават тут, дома, Эбігейл заўважыла, што дзяўчына не можа як след расслабіцца. Што наўрад ці было дзіўна, падумала яна; Відовішча, якое яна ўбачыла, было дастаткова, каб знерваваць нават самых жорсткіх людзей.
  - Я магу прыгатаваць табе кубак гарбаты, - прапанавала Эбігейл. «Калі ў вас няма чагосьці мацнейшага, што вы аддалі перавагу б».
  — У шафе ёсць трохі рому, — сказала Джэні. «Мне самому гэта не вельмі падабаецца. Гэта толькі таму, што мой муж, Том, адчуў густ, будучы на флоце».
  — Флот? - сказала Эбігейл, задаволеная тым, што знайшла тэму для размовы далей ад забойства.
  'Так. Ён зараз у моры».
  «Ці не самотна табе, калі яго няма?» - спытала Эбігейл.
  «Спачатку так было, але прызвычаіўся».
  Эбігейл падышла да каміннай паліцы над невялікім камінам і паглядзела на фотаздымкі. Іх было двое, адзін з маладым чалавекам у марацкай форме, які стаяў напружана; другая - сама Джэні, якая стаіць са старэйшым чалавекам у элегантным касцюме і капялюша, які стаяў, абняўшы яе за плячо, абодва ўсміхаліся ў камеру.
  - Я мяркую, што гэта Том, - сказала Эбігейл.
  - Так, міс.
  «А другі, каго я бачу, гэта ты».
  — Я з бацькам, — сказала Джэні. Эбігейл пачула трэск у сваім голасе і павярнулася, каб убачыць, як дзяўчына выцірае слёзы. «Ён толькі што памёр».
  - Прабачце, - спагадліва сказала Эбігейл. «Вы выглядаеце вельмі шчаслівымі разам».
  - Мы былі, - сказала Джэні. «Мой бацька быў найвялікшым чалавекам, якога я калі-небудзь ведаў. Разумны. Добры. Яна зноў выцерла вочы, потым рэзка спытала: «Вы калі-небудзь бачылі кагосьці забітага, міс? Я бачыў мёртвых людзей раней, напрыклад, маю бабулю і іншых, калі яны паміралі, але не тых, хто быў забіты».
  - На жаль, так, - сказала Эбігейл. «Двое ў Англіі і два ў Егіпце».
  - Гэта ад таго, што ты дэтэктыў?
  «Не, усе яны адбыліся ў той час, перш чым я пачаў працаваць дэтэктывам з містэрам Уілсанам. Двое ў Англіі таксама былі забітыя ў музеі Фіцуільяма ў Кембрыджы. Тыя ў Егіпце адбыліся, калі я працаваў там на раскопках. Я сапраўды археолаг. Толькі нядаўна я дадаў да гэтага ролю дэтэктыва».
  «Так, адзін з іншых сцюардаў сказаў нам, той, хто займаецца егіпецкімі пакоямі».
  Эбігейл села на крэсла побач з Джэні і паглядзела на яе са спачуваннем, але ў той жа час мэтанакіравана.
  «Інспектар Фэзер пагадзіўся, што вы можаце неадкладна вярнуцца дадому, а не размаўляць з ім, пры ўмове, што вы пагаворыце са мной аб тым, што здарылася».
  «Так, міс. Я памятаю, вы сказалі. І я вельмі ўдзячны. Не ведаю, ці змог бы я справіцца з яго пытаннямі. Не тады».
  «Ці можаш ты зараз справіцца з маім?»
  Джэні вагалася, потым кіўнула. — Я паспрабую, міс.
  
  Сяржант Крыбенс сядзеў за сталом і са здзіўленнем нахмурыўся, праглядаючы справаздачы, пыхкаў люлькай, калі ўвайшоў інспектар Фэзер.
  — У мяне ёсць для вас праца, сяржант, — сказаў Пёрка. «У Брытанскім музеі адбылося яшчэ адно забойства».
  - Яшчэ адзін? - ахнуў Крыбенс. 'Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?'
  «Вы памятаеце таго выдаўца, з якім мы сустракаліся? Мэнсфілд Уэтстоун? Яму».
  «Як яго забілі? Ці ведаем мы, хто гэта зрабіў?»
  «Адказ на тое, ці ведаем мы, хто гэта зрабіў, - не, мы не ведаем. Але паколькі ён быў зарэзаны да смерці, здаецца вельмі верагодным, што той, хто забіў прафесара Пікерынга, мог нанесці паўторны ўдар. Хоць розніца ёсць: Пікерынг быў забіты сямю нажавымі раненнямі, Уэтстоўн быў забіты толькі адным, прама ў сэрца. Такім чынам, альбо гэта імітацыя злачынства, альбо наш забойца ўсё больш эфектыўна валодае нажом.
  «Я быў там, калі гэта здарылася, так што я ўжо размаўляў з большасцю людзей, якія былі там у той час, але пакуль у нас няма чаго працягваць. Ніхто не бачыў самога забойства, і ніхто не бачыў нічога, што можна назваць падазроным. Я хачу, каб вы пайшлі ў музей, узяўшы з сабой двух найлепшых дэтэктываў - і я пакідаю вам самім выбіраць, каго вы возьмеце - і зноў паразмаўлялі з усімі. Не мае значэння, калі мы атрымаем дублікаты заяваў; часам людзі ўспамінаюць рэчы толькі пазней».
  - Так, сэр.
  «Я далучуся да вас, як толькі ўбачуся з суперінтэндантам Армстронгам і дам яму сваю справаздачу».
  "Насамрэч, сэр, яго няма"
  'О? Дзе ён?»
  «Яго сакратарка кажа, што яму трэба было дзеля чагосьці пайсці ў парламент. Нейкая сустрэча на вышэйшым узроўні».
  — У такім выпадку я пайду і пакіну на яго стале запіску пра забойства Уэтстоуна. Ідзеш у музей і пачынаеш браць выпіскі. Я ўбачуся там. Ах, і абавязкова прадставіцеся Дэніэлу Уілсану.
  — Гэта той чалавек, якога не любіць начальнік?
  «Тое самае».
  Крыбенс выглядаў сумнеўна. «Ці будзе для мяне дрэнна, калі наглядчык падумае, што я сябрую з чалавекам, які яму не падабаецца?» - незадаволена спытаў ён.
  «Паколькі Дэніэл працуе ў Брытанскім музеі і быў адным з першых людзей, якія прыбылі на месца, калі адбылося забойства, вы не можаце пазбегнуць яго допыту, ці не так?»
  — Не, сэр, — пагадзіўся Крыбенс.
  «Добра, пайшлі. Ці даваў наглядчык нейкае ўяўленне, калі ён вернецца?
  — Не, сэр.
  Пяро ўздыхнуў. — Вельмі добра. Як я ўжо сказаў, я пакіну сваю справаздачу на яго стале і сустрэнемся з вамі пазней у Брытанскім музеі».
  
  Дэніэл сядзеў з Эшфардам у кабінеце мужчыны, праглядаючы спіс супрацоўнікаў.
  «Усе гэтыя людзі атрымалі запіску, у якой гаварылася, што Мэнсфілд Уэтстоўн прыедзе сёння?»
  - Так, - сказаў Эшфард.
  — А вы ведаеце, ці меў хто-небудзь з іх раней нейкія кантакты з містэрам Уэтстоўнам?
  - Наколькі я ведаю, - сказаў Эшфард. «Ён прыехаў сюды, каб паназіраць за наладжваннем выставы, галоўным чынам, каб паглядзець экспазіцыю кнігі прафесара, але з таго часу не вярнуўся».
  «І з кім ён сустрэўся ў той першы візіт?»
  - Толькі я і сэр Джаспер, - адказаў Эшфард. «Нам сказалі, у які час ён прыбудзе, таму я быў на прыёме, каб сустрэць яго з прыбыццём, і адправіў паведамленне сэру Джасперу, які далучыўся да нас. Мы паказалі яму выставу, ён выказаў сваё задавальненне, а потым сышоў».
  - Прафесар Пікерынг не далучыўся да вас?
  — Не. У той дзень ён чытаў лекцыю. Час ад часу ён чытаў лекцыі па гісторыі Рыма ва ўніверсітэцкім каледжы». Ён яшчэ раз незадаволена паглядзеў на Данііла. «Я вельмі спадзяюся, што вы памыляецеся, калі вы маеце дачыненне да музея. Я ведаю ўсіх гэтых людзей і цалкам ім давяраю».
  «Я спадзяюся, што гэта таксама не хто-небудзь з музея, містэр Эшфард, але мы павінны прыняць такую магчымасць. Дарэчы, колькі ў вас жанчын-сцюардаў?»
  «Шэсць. Вы сустракаліся з Джэні Уорэн і місіс Соер. Ёсць яшчэ чатыры чалавекі, і, як і большасць нашых супрацоўнікаў, яны мяняюць свае абавязкі, таму толькі двое будуць дзяжурыць адначасова. Чаму вы пытаецеся?»
  «Мне было проста цікава. Я не ведаў, што ў музеях працуюць жанчыны-сцюарды».
  «Спачатку мы самі гэтага не рабілі, але потым мы звярнулі ўвагу на тое, што нас наведвае вельмі шмат жанчын, якім можа спатрэбіцца такая дапамога, што яны не жадаюць звяртацца да мужчыны. Ініцыятыва аказалася вельмі паспяховай, настолькі, што я мяркую, што іншыя арганізацыі рушаць услед яе прыкладу».
  — Вельмі пахвальна, — сказаў Дэніэл. «Вы павінны адчуваць гонар, што можаце сказаць, што Брытанскі музей стаў лідэрам».
  - Шмат у чым, - сказаў Эшфард. «Наша мэта — стварыць Брытанскі музей як галоўны музей у свеце».
  «У свеце?» - паўтарыў Даніла. «Гэта вельмі амбіцыйна».
  "Дасягненне сапраўды ўзнагароджвае толькі тады, калі чалавек ставіць высокія мэты", - сказаў Эшфард.
  З такім пачуццём звонам у яго ў вушах Дэніэл спусціўся па лесвіцы ў галоўную прыёмную, якраз у той момант, калі Эбігейл увайшла ў музей.
  «Як яна?» — спытаў ён.
  - Папраўляюся, - адказала Эбігейл. «Яна ўсё яшчэ знаходзіцца ў нейкім стане, што зразумела з улікам таго, што яна перажыла, але яна змагла адказаць на некаторыя пытанні. На жаль, яна не змагла прасьвятліць нас нічым карысным. Яна не бачыла, каб хто-небудзь круціўся паблізу, перш чым выявіла зарэзанага мужчыну, яна не заўважыла, каб хтосьці паводзіў сябе падазрона, і яна не бачыла містэра Уэтстоуна, перш чым яго выявіла».
  «Такі ж адказ, што і ўсе астатнія, з кім мы размаўлялі», - панура сказаў Дэніэл. Потым ён ажывіўся. «У любым выпадку, прынамсі, цяпер у нас ёсць сувязь, якая дакладна звязвае абодва забойствы».
  «Кніга?»
  'Дакладна. Аўтар і выдавец забітыя да смерці тут, у музеі. Кніга з'яўляецца ключом да гэтай справы, таму мы павінны звярнуцца да выдаўцоў».
  
  Інспектар Фэтэр спусціўся па шырокай лесвіцы да галоўнай прыёмнай. Ён пакінуў кароткую справаздачу аб забойстве Мэнсфілда Ўэтстоуна на стале суперінтэнданта Армстронга, і цяпер ён вяртаўся ў Брытанскі музей, каб разам з сяржантам Крыбенсам і яго калегамі-дэтэктывамі задаваць пытанні. Бяда ў тым, што ён ужо адчуваў, што яны не адкрыюць нічога, чаго б не ведалі. Кім бы ні быў гэты забойца, ён быў падобны на цень, здольны ўскокваць і выходзіць і здзяйсняць забойства, не бачачы яго і нават не ўсведамляючы яго прысутнасці. Два забойствы, і ніхто нікога не бачыў. Сапраўдная воля.
  Калі ён дабраўся да шырэйшага мармуровага паверха прыёмнай, канстэбль уварваўся праз галоўныя дзверы, убачыў Пёрка і кінуўся да яго.
  - Інспектар Пяро, сэр!
  - Так, канстэбль?
  «Было яшчэ адно нажавое раненне».
  «Я ведаю. У Брытанскім музеі. Я якраз вяртаюся туды».
  — Не, сэр. Гэта яшчэ адзін. Містэр Таддэр быў зарэзаны нажом у доме прафесара Пікерынга каля Рыджэнтс-парку.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ СЁМЫ
  Дэніэл і Эбігейл прыбылі ў Фіцрой-Мьюз, дом выдаўцоў Whetstone and Watts.
  — У двух кроках ад Рыджэнтс-парку, — адзначыў Дэніэл.
  «Здаецца, нас зноў і зноў вяртаюць у гэтую мясцовасць», - заўважыла Эбігейл. «Спачатку ў дом Пікерынгаў, потым для няўдалага выпадковага попыту і выстаўлення, а цяпер да выдаўцоў. Даволі хутка я змагу знайсці дарогу ў гэтую частку Лондана з завязанымі вачыма».
  - Гэта адна з прыгажосцей Лондана, - сказаў Дэніэл. «Спачатку гэта здаецца ашаламляльным, страшным, але як толькі вы даследуеце гэта крыху, вы разумееце, наколькі акуратна ўсё гэта звязана, таму самы эфектыўны спосаб падарожнічаць пешшу. Прынамсі, калі вы знаходзіцеся ў пэўным раёне – напрыклад, на паўночным захадзе Лондана або ў Іст-Эндзе».
  Уэтстоўна і Уотса можна было пазнаць па чорных бліскучых дзвярах з меднай таблічкай побач. Даніэль пацягнуў медную ручку званка пад таблічкай, і неўзабаве дзверы адчыніла элегантна апранутая нервовая жанчына сярэдняга ўзросту, якая з трывогай вызірнула на іх.
  'Добры дзень. Мяне клічуць Дэніэл Уілсан, а гэта мая калега міс Эбігейл Фентан. Мы з Брытанскага музея. Ці можам мы зайсці і пагаварыць з вамі?'
  - Гэта... гэта пра беднага містэра Уэтстоўна? — спытала яна.
  «Вы чулі?» - сказала Эбігейл.
  - Так, - сказала яна, і яны ўбачылі слёзы ў яе вачах. Яна шырэй адчыніла дзверы, і яны ўвайшлі ўнутр, а потым пайшлі за ёй у невялікую прыёмную.
  «Ці можам мы мець задавальненне ведаць, да каго мы звяртаемся?» - спытаў Даніла.
  — Міс Розберы, — сказала жанчына. Яна нервавалася, круціла рукі і была блізкая да слёз. - Я... я быў... сакратаром містэра Уэтстоуна. Пры згадванні яго імя слёзы навярнуліся з яе вачэй і пацяклі па шчоках, і яна апусцілася на крэсла. - Мне вельмі шкада, - сказала яна, узяўшы хустку і прыклаўшы яе да вачэй, працёршы твар.
  "Калі ласка, ніякіх прабачэнняў ад вас не трэба", - сказаў Дэніэл. «Калі што, мы павінны папрасіць у вас прабачэння за тое, што патурбавалі вас у гэты вельмі цяжкі час». Ён зрабіў паўзу, а потым спытаў: «Калі вы даведаліся пра трагічныя навіны?»
  «Сёння позна раніцай. Містэр Уотс, другі партнёр, увайшоў, выглядаючы хворым. «Мэнсфілд быў забіты!» - сказаў ён. «Як Пікерынг!» Я быў у шоку». Яна паглядзела на іх, яе твар быў бледны, а на вачах усё яшчэ стаялі слёзы. «Хто мог зрабіць такое зло?»
  «Гэта тое, што музей папрасіў нас высветліць», — сказаў Дэніэл. — Мы прыватныя агенты па расследаванні, нанятыя сэрам Джасперам Стоўнам у музеі. Мы ўжо расследавалі тое, што здарылася з прафесарам Пікерынгам, калі сённяшняя трагічная падзея адбылася з містэрам Уэтстоўнам.
  "Магчыма, было б лепш, калі б мы пагаварылі з містэрам Уотсам", - прапанавала Эбігейл. «Было б несправядліва падвяргаць вас чым-небудзь у гэты момант».
  Міс Розберы пахітала галавой. — Нельга, — сказала яна. «Ён пайшоў».
  «Пайшоў?»
  «Ён кінуўся наверх у свой кабінет, потым збег уніз і сказаў, што сыходзіць. А потым ён вылецеў з дзвярэй».
  Дэніэл і Эбігейл здзіўлена пераглянуліся.
  - Вы не ведаеце, куды ён пайшоў?
  - Мяркую, ён пайшоў дадому, - сказала міс Розберы.
  - У вас ёсць яго адрас? - спытаў Даніла. «Мы пойдзем і звяжамся з ім там. У гэты час нам больш няма патрэбы турбаваць вас».
  'Так. 43 Маунт-стрыт. Гэта недалёка ад Парк-лейн».
  - У Мэйферы, - сказаў Дэніэл. «Я ведаю гэта. Дзякуй, міс Розберы. Яшчэ адно, як імя містэра Ўотса?
  «Джэралд. Джэральд Ўотс».
  Калі яны выйшлі з кабінета, Дэніэл спытаў: «Што вы з гэтага зрабілі?»
  - Па-першае, адкуль містэр Уотс так хутка даведаўся пра забойства Уэтстоуна? - сказала Эбігейл. — Наколькі нам вядома, сёння раніцай яго не было ў музеі з містэрам Уэтстоўнам, і не было часу, каб гэтая гісторыя з'явілася ў газетах.
  «Так, гэта была мая думка», - пагадзіўся Даніэль. — А па-другое, навошта так кідацца ў такой паніцы?
  «Спалохаўся?»
  «Чаго?»
  «Каб ён мог быць наступным».
  «Што сведчыць аб тым, што ён добра ведае, чаму былі забіты Пікерынг і Уэтстоўн».
  «Дык чаму ж ён не пайшоў у паліцыю з гэтай інфармацыяй?»
  - Магчыма, і так, - сказала Эбігейл.
  Даніэль паківаў галавой. «Я быў з Джонам Фэзерам усю раніцу, і Уотс не звязаўся з ім, а таксама ад суперінтэнданта Армстронга не было ніякай інфармацыі аб тым, што Уотс быў на сувязі. Спадзяюся, мы знойдзем адказ, калі патэлефануем яму дадому».
  Дэніэл і Эбігейл пакінулі Фіцрой Мьюз і накіраваліся праз Юстан-Роўд, дзе Даніэль спыніў таксі.
  «Я думала, вы сказалі, што пешшу лепш за ўсё падарожнічаць па Лондане», — адзначыла Эбігейл.
  — У вызначаным раёне, — сказаў Дэніэл. «Мэйфэр не працуе ў гэтым канкрэтным патчы, і хуткасць раптам стала важнай».
  Калі дамы знешняга круга Рыджэнтс-парку здаваліся грандыёзнымі, яны былі нікчэмнымі ў параўнанні з рэзідэнцыямі Мэйфера, усе з якіх валодалі багаццем. 43 Mount Street быў элегантным трохпавярховым домам у гэтай эксклюзіўнай частцы горада.
  «Я не ведала, што ў выдавецтве так шмат грошай», — заўважыла Эбігейл, калі яны выйшлі з таксі.
  «Відавочна больш, чым у дэтэктыўнай працы», — дадаў Дэніэл, калі яны прабіраліся да багата ўпрыгожаных уваходных дзвярэй з высокімі мармуровымі калонамі, якія абрамлялі дзверы, упрыгожаныя паліраванай латунню.
  Дзверы адчыніла шыкоўна апранутая дама сярэдніх гадоў, і ў рэдакцыі выдавецтва Дэніэл нагадаў пра падабенства з міс Розберры. Містэр Уотс аддаваў перавагу, каб за ім даглядаў пэўны тып.
  Яшчэ раз яны пазнаёміліся, хто яны і прычына званка.
  - Ці можна было б пагаварыць з містэрам Джэральдам Ўотсам?
  — Прабачце, сэр. Яго тут няма».
  «Не тут?»
  — Не, сэр. Дадаючы: «Я місіс Харыс, яго ахмістрыня».
  - Ён быў тут раней? - спытаў Даніла.
  - Так, сэр, - сказаў Харыс. «Гэта ўсё было вельмі дзіўна. Ён кінуўся, кінуў некалькі рэчаў у невялікі чамадан і сказаў, што з'язджае на некаторы час».
  «Ён сказаў, дзе?»
  — Не, сэр. Вось што было дзіўна. Містэр Уотс заўсёды паведамляе мне, куды ён ідзе, калі камусьці спатрэбіцца звязацца з ім. Але сёння... Яна бездапаможна паглядзела на іх. «Што-то не так?»
  - Баюся, што ёсць, - сказаў Дэніэл. «Містэр Уэтстоўн, дзелавы партнёр містэра Ўотса, быў забіты. Баюся, зарэзалі».
  Місіс Харыс глядзела на іх у жаху. «Забілі? Містэр Уэтстоўн!
  «Вельмі важна, каб мы звязаліся з містэрам Ўотсам», — сказаў Дэніэл. «Ці ёсць у яго сябры ці сваякі, да якіх ён рэгулярна ездзіць, і да якіх ён, магчыма, хадзіў?»
  «Не вельмі. У яго толькі два сваякі, брат, які жыве ў Канадзе, і сястра ў Гароу. Шчыра кажучы, ён вельмі хатні чалавек. Вось толькі ён, бачыце. Ён халасцяк, і яго задавальненне - гэта яго бібліятэка тут. Ён не вялікі сацыялізатар».
  — Не маглі б вы даць нам адрас яго сястры? На ўсялякі выпадак, калі б ён звязаўся з ёй».
  — Так, сэр. Калі вы пачакаеце хвілінку, я прынясу гэта вам».
  Яна знікла ў доме.
  «Вядома, калі ён напалоханы, то пайшоў бы куды-небудзь, дзе яго ніхто не ведае», — прапанавала Эбігейл. «Ці за мяжой».
  «Так, але гэта залежыць ад характару людзей. Містэр Уотс не выглядае авантурным чалавекам, і ў яго абмежаванае кола знаёмых. Я прапаную пачаць з яго сястры і паглядзець, ці можа яна прапанаваць якія-небудзь ідэі».
  «У яго ёсць брат у Канадзе. Магчыма, ён спрабуе даставіць туды лодку».
  - Наўрад ці, - сказаў Даніэль. «Занадта шмат арганізацыі».
  Місіс Харыс вярнулася і працягнула ім паперку з адрасам у Гароу.
  - Вось ты, - сказала яна. — Яе клічуць Джэміма. Міс Джэміма Ўотс».
  «І што далей?» - спытала Эбігейл, калі яны выйшлі з дому. - Харроу?
  - Так, - сказаў Даніэль. «Але перш чым мы праплывем увесь шлях туды з усім, што цягне за сабой, сесці на цягнік і гэтак далей, я думаю, што нам трэба каб папярэдзіць Джона Фэзера аб такім развіцці падзей. Калі Уотса няма ў сястры, паліцыя павінна тэрмінова распачаць на яго вышук».
  - Ім спатрэбіцца яго апісанне, - сказала Эбігейл. «Ці магу я прапанаваць, што мы маглі б паскорыць справу, калі б я вярнуўся да выдаўцоў, каб даведацца, ці ёсць у міс Роўзберры фотаздымак містэра Уотса, а вы пойдзеце і пагаворыце з інспектарам Фэзер?»
  - Так, добрая думка, - сказаў Даніэль. «І каб пазбегнуць непрыемнасцяў Джона з Армстронгам, пайшоўшы ў Ярд, я вярнуся ў музей і пашлю яму паведамленне з просьбай сустрэць нас там. Я таксама магу знайсці цягнікі да Гароу. Да таго часу, калі Джон прыедзе, вы павінны быць там з фатаграфіяй няўлоўнага містэра Ўотса».
  
  Яны злавілі таксі з Парк-Лэйн, якое даставіла Эбігейл у офіс Whetstone and Watts, а затым адвезла Дэніэла ў Брытанскі музей. Калі Дэніэл увайшоў у будынак, яго прывітаў дзяжурны ў галоўнай стойцы рэгістрацыі.
  «Містэр Уілсан! Вам толькі што прыйшла тэлеграма!
  Тэлеграма? Даніэль узяў у мужчыны канверт і разарваў яго. Унутры было кароткае, але шакавальнае паведамленне ад інспектара Фэзера: « Прыходзьце ў Пікерынгс». Тэрмінова. Тудзёр закалоўся.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ВОСЬМЫ
  Эбігейл назірала, як міс Роўзберры разглядала фотаздымкі ў рамках на сценах свайго кабінета, перш чым паказаць на адну фатаграфію, на якой быў намаляваны круглатвары, шыкоўна апрануты мужчына, лысы, за выключэннем пучкоў валасоў над кожным вушам, з сур'ёзным выразам на пухлым твары .
  «Я думаю, што гэта лепшы вобраз містэра Ўотса», — сказала яна.
  На самай справе, як заўважыла Эбігейл, было толькі два фотаздымкі містэра Уотса: гэты і адзін, на якім ён стаіць побач з вялікай і больш унушальнай фігурай нябожчыка містэра Уэтстоўна. На ўсіх астатніх карцінах у рамках, што ўпрыгожвалі сцены, быў містэр Уэтстоўн з рознымі людзьмі, у асноўным мужчынамі.
  «У мяне склалася ўражанне, што містэр Уотс не любіць, калі яго фатаграфуюць», — сказала Эбігейл.
  — Гэта праўда, — сказала міс Розберы. «У прынцыпе, ён вельмі сарамлівы чалавек. Містэр Уэтстоўн, з іншага боку, вельмі хацеў, каб яго сфатаграфавалі з нашымі аўтарамі».
  «Гэта было таму, што ён быў старэйшым партнёрам?»
  — Часткова, — сказала міс Розберы. «Але галоўным чынам гэта была яго прырода. Ён быў кіпучы, вельмі камунікабельны. Таварны з любоўю да жыцця». Успамін пра яго зноў выклікаў у яе слёзы, і яна ўзяла дастала з кішэні насоўку і выцерла шчокі. - Прабачце, - сказала яна. «Я ўсё яшчэ не магу паверыць, што здарылася».
  - Гэта цалкам зразумела, - сказала Эбігейл.
  Міс Роўзберры пачала даставаць фатаграфію Ўотса з драўлянай рамкі.
  «Вы сказалі, што фатаграфію трэба перадаць у паліцыю. Вы лічыце, што містэр Уотс у небяспецы?
  - Мы не ўпэўненыя, - сказала Эбігейл. «Але мы лічым важным знайсці яго. Яго ахмістрыня, місіс Харыс, дала нам адрас яго сястры ў Гароу, але калі яго няма, або яна не ведае, дзе ён, чым хутчэй мы зможам пачаць яго пошукі, тым лепш. Яго бяспека - наша галоўная задача».
  — Так, вядома, — сказала міс Розберы. Яна асцярожна паклала фатаграфію ў жорсткі канверт і падала ёй.
  «Вы паклапоціцеся пра гэта?» — спытала яна. «Як вы бачыце, у нас не так шмат яго фатаграфій».
  «Я буду ахоўваць гэта сваім жыццём», — запэўніла Эбігейл, засоўваючы канверт у сумку.
  — І калі вы даведаецеся пра яго ад яго сястры, я быў бы вельмі ўдзячны, калі б вы ператэлефанавалі і паведамілі мне. Я хвалююся за яго, - сказала міс Розберы.
  - Я буду, - сказала Эбігейл. — Хаця я не ўпэўнены, у які час мы вернемся з Хэрроу.
  «Не важна, у які час, я буду тут», — сказала міс Розберы. «Я... я вырашыў, што мне трэба адправіць лісты нашым кліентам і іншым партнёрам, каб паведаміць ім, што здарылася з містэрам Уэтстоўнам. Іх шмат, таму мне спатрэбіцца некаторы час, каб набраць іх усіх». Яна заклікальна зірнула на Эбігейл. «Я адчуваю, што мне трэба быць тут у гэты час. Вы разумееце?
  - Я так, - сказала Эбігейл.
  Калі міс Розберры праводзіла Эбігейл да дзвярэй на вуліцу, яна спытаў нерашуча: «Ці магу я спытаць, міс Фентан, як вы трапілі ў гэты бізнэс?» Быць прыватным дэтэктывам? Гэта так незвычайна для жанчыны!
  - Праз містэра Уілсана, - адказала Эбігейл. — Раней ён працаваў у групе дэтэктываў інспектара Эбберлайна ў Скотланд-Ярдзе, а калі сышоў, стаў агентам прыватнага расследавання. Мы ўдзельнічалі ў раскрыцці серыі забойстваў у музеі Фіцуільяма ў Кембрыджы, і ён запрасіў мяне працаваць з ім».
  «Але гэта не небяспечна?» - спытала міс Роўзберры, гледзячы на Эбігейл са здзіўленнем і страхам.
  «Усё небяспечна, калі вы робіце гэта без належнай думкі», сказала Эбігейл. «Чалавек можа загінуць, пераходзячы дарогу, калі ён будзе неасцярожны, збіты канём».
  «Так, але высачыць і сутыкнуцца з забойцам…!»
  - Асцярожнасць - гэта галоўнае, - сказала Эбігейл.
  З усмешкай на развітанне яна паціснула руку міс Розберы, але, адыходзячы ад выдаўцоў, яна нагадала сабе аб рэальнасці свайго папярэдняга вопыту і сказала сабе: будзь асцярожная. У выпадку забойства, як бы ты ні быў асцярожны, заўсёды ёсць небяспека.
  
  Джошуа Таддэр сядзеў на крэсле за кухонным сталом, калі прыйшоў Дэніэл. Ён быў з голымі грудзьмі, акрываўленая кашуля была раскінута на падлогу. Місіс Пікерынг села на іншае крэсла і назірала, як доктар зашываў яму рану на плечы. Джон Фэзер накіраваўся да Даніэля, калі ўбачыў, што той падышоў, і вывеў яго ў калідор.
  «Што здарылася?» - спытаў Даніэль у Пяро.
  «Гэта была дзяўчына. Элсі Боулер. Я дазволю вам пагаварыць з Таддэрам і місіс Пікерынг, як толькі доктар скончыць з ім. Ён не павінен затрымацца».
  - Але навошта калоць Туддэра? - спытаў Даніла.
  «Таддэр уступіў, каб абараніць місіс Пікерынг, і атрымаў прызначаны для яе ўдар нажом. Ён адважны чалавек».
  Яны заўважылі, што доктар пакаваў кейс, а потым накіроўваўся ў ванную памыць рукі. — Ён цалкам ваш, інспектар, — сказаў доктар.
  Пёрка падышоў да месца, дзе місіс Пікерынг дапамагала Таддэру апрануць кашулю. «Я расказаў містэру Уілсану пра тое, што здарылася, сэр, але калі вы ўмееце, было б карысна, калі б вы паведамілі яму, што здарылася», — сказаў ён.
  — Я раскажу, Джошуа, — сказала місіс Пікерынг. «Прынамсі, першая частка». Яна запытальна паглядзела на Таддэра, калі ён пачаў зашпільваць кашулю. «Ці магу я дапамагчы вам далей?»
  - Не, дзякуй, Лора, - сказаў Таддэр. «Я ўпэўнены, што спраўлюся. Вы раскажыце следчым, што здарылася».
  Лора Пікерынг жэстам папрасіла Фэзер і Дэніэла сесці, а сама села. «Дзяўчына, якая тэлефанавала раней, Элсі Боўлер, з'явілася на нашым парозе і сказала, што хоча бачыць мяне. Я сказаў нашай ахмістрыні, місіс Арнот, каб яна ўпусціла яе, і адвёў яе ў гасціную. Містэр Таддэр быў тут, і я папрасіў яго выбачыць нас, пакуль мы размаўляем.
  Дэніэл запытальна паглядзеў на Таддэра, які паморшчыўся ад болю ў руцэ, працягваючы зашпільваць гузікі на кашулі, і сказаў: «Я зайшоў у бібліятэку, якая знаходзіцца праз праход ад гасцінай».
  «Я спытала ў дзяўчыны, чаго яна хоча, — працягвала Лора Пікерынг, — і спачатку яна выглядала спакойнай, але раптам захвалявалася. «Я хачу грошай», - выбухнула яна. «За ўсе гады пакутаў маёй маці». Затым яна вельмі раззлавалася, абвінаваціўшы мяне ў тым, што я ведала пра адносіны майго нябожчыка з яе маці, і сказала, што ва ўсім вінаваты я. Я пачаў казаць ёй, што стаўлюся спагадлівым і звяжуся са сваімі адвакатамі і пагляджу, ці можна нешта дамовіцца, але раптам яна пачала лютаваць, гэтага было недастаткова, а потым яна дастала нож і пачала крычаць, што хоча тое, што ёй павінны».
  «Менавіта крыкі прымусілі мяне ўвайсці», — сказаў Таддэр. «Я чуў гнеў у яе голасе, які быў амаль істэрычным, і я хваляваўся, што місіс Пікерынг можа быць у небяспецы. Калі я ўбачыў дзяўчыну з нажом, я падышоў да яе, папрасіўшы даць мне нож. Я мог сказаць, што яна была ў вар'яцтве і не ведала, што яна можа зрабіць. Я спадзяваўся яе супакоіць, але раптам яна ад злосці зароўла і кінулася на мяне. На шчасце, мне ўдалося ўхіліцца ў бок, так што нож, хоць і ўдарыў мяне, але прычыніў толькі раненне цела. Пры гэтым я другой рукой секануў па яе руцэ, якая трымала нож, і зброя ўпала на дыван, і я паставіў на яе нагу. У гэты момант яна павярнулася і выбегла з дому».
  - Гэта быў вельмі смелы ўчынак, сэр, - сказаў Дэніэл.
  - Як вы думаеце, гэта яна зарэзала Лэнса? - спытаў Туддэр.
  - Здаецца, верагодна, - сказаў Пёрка. «Мы возьмем нож, які яна ўпусціла ў Ярд, і параўнаем яго з ранамі, нанесенымі вашаму нябожчыку мужу, місіс Пікерынг, але нават калі яны не супадаюць, гэта не азначае, што яна гэтага рабіла».
  Даніэль і Пёрка выйшлі з дому і пачакалі, пакуль ахмістрыня зачыніла дзверы, перш чым Пёрка спытала: «Што ты думаеш?»
  «Я лічу, што Джошуа Таддэр адважны чалавек, а місіс Пікерынг дэманструе вялікі кантроль».
  — Пра дзяўчыну. Як вы думаеце, яна здзейсніла забойствы?»
  — Магчыма, Пікерынг. Але ў мяне ёсць сумненні. І я не думаю, што яна забіла Уэтстоўна, і я думаю, што другое забойства змяшчае ключ да ўсёй справы, асабліва таму, што ў нас ёсць новая следа.
  «О?»
  «Джэралд Уотс, выдавец-партнёр Mansfield Whetstone, знік», — сказаў Дэніэл. «Я падазраю, што ён стаў бягуном, таму што ён напалоханы, і калі гэта так, то, хутчэй за ўсё, ён ведае нешта пра тое, чаму былі забіты Уэтстоўн і Пікерынг, таму нам трэба яго знайсці. Эбігейл пайшла да выдаўцоў, каб сфатаграфаваць яго. У нас ёсць магчымыя падказкі аб тым, куды ён мог пайсці, але ў выпадку, калі яго там няма, мы павінны распачаць яго пошукі...
  Яго перапыніла таксі, якое спынілася ля бардзюра побач з імі. Дзверы таксі адчыніліся, і з іх сышла мажная постаць суперінтэнданта Армстранга.
  - Што адбываецца, інспектар? - запатрабаваў Армстранг. «Я знайшоў ваша паведамленне на сваім стале, калі прыйшоў у офіс. Спачатку гэты выдавец…»
  — Мэнсфілд Уэтстоўн, — сказаў Фэтэр.
  «...зарэзаны сёння раніцай. А цяпер Туддэр зарэзаў». Ён злосна махнуў у бок Данілы. «І што ён тут робіць?»
  — Як я ўжо казаў раней, я тут па просьбе Брытанскага музея, — адказаў Дэніэл. «Магчыма, вам не спадабаецца мой удзел, але прафесар Пікерынг і Мэнсфілд Уэтстоўн абодва былі забітыя на сваёй тэрыторыі».
  Армстранг нахмурыўся і вярнуўся да Пяро. - Дык што тут здарылася?
  — сказаў яму Фэтэр, падсумоўваючы падзеі, кульмінацыяй якіх стала раненне Таддэра і дзяўчына, якая ўцякла.
  - Ну, значыць, усё, - сказаў Армстранг. «Напад з нажом на ўдаву, такі ж, як на прафесара і выдаўца. На шчасце для нас, робячы гэта, яна так добра, што прызналася ў абодвух забойствах. Усё, што нам цяпер трэба зрабіць, гэта прывесці яе. Добра, кіньце ўсё астатняе і засяродзьцеся на пошуку гэтай дзяўчыны».
  - А як наконт забойства Мэнсфілда Уэтстоуна? - спытаў Даніла.
  Армстранг нахмурыўся на яго. «Што з гэтым?»
  «Я згодны з тым, што Элсі Боўлер хацела адпомсціць Пікерінгу за тое, што ён зрабіў з яе маці, згвалціўшы яе і зрабіўшы цяжарнай. усе тыя гады таму. Яна прыйшла напасці на місіс Пікерынг па той жа прычыне, сцвярджаючы, што місіс Пікерынг павінна была ведаць, што зрабіў яе муж, таму яна таксама нясе адказнасць».
  «Мака!» - фыркнуў Армстранг. «Місіс Пікерынг тут невінаватая».
  - Безумоўна, - сказаў Дэніэл, - але гэтая дзяўчына бачыць гэта не так. Але гэта не дае нам матыву, чаму яна напала на містэра Уэтстоўна. Я не думаю, што яна гэтага зрабіла».
  «Два забойствы і гэты напад тут, сапраўды такі ж, удар нажом!» - недаверліва сказаў Армстранг. — Гэта яна, Уілсан. Элсі Боулер. Каму цікава, чаму яна іх зрабіла, яна паказала, на што здольная». Ён звярнуўся да Пярко. «Я хачу, каб на гэтую дзяўчыну Боўлер была распачатая паляванне, інспектар».
  - Ужо ў эксплуатацыі, сэр, - сказаў Пёрка. «Плакаты з яе апісаннем друкуюцца, і яны будуць ва ўсіх наступных нумарах газет».
  - Добра, - сказаў Армстранг. «Я пайду да ўдавы, паведамлю ёй, што я ўзначальваю гэтую справу, што не шкада грошай, каб злавіць гэтую дзяўчыну». Яму прыйшла ў галаву думка. «Вы арганізавалі ахову дома?»
  — Так, сэр. Канстэбль будзе дзяжурыць дваццаць чатыры гадзіны ў суткі, пакуль дзяўчыну не зловяць».
  «Добра». Армстранг кіўнуў. — Я паведамлю ўдаве і камісару, што дазволіў. І, як я ўжо казаў, больш нічога не лічыцца. Ніякай іншай лініі расследавання не варта. Знайдзі гэтую дзяўчыну». Ён зноў паглядзеў на Данііла. — Што да вас, Уілсан, вам тут не месца. Я звяжуся з сэрам Джасперам Стоўнам і паведамлю яму, што мы раскрылі справу і што вы больш не патрэбныя. Я хачу, каб ты выйшаў. З музея. Прэч з дарогі».
  Пяро кінуў на Данііла жаласны позірк, калі наглядчык накіраваўся да дому. «Прабач, Даніэль».
  — Усё ў парадку, Джон. Але я ўсё яшчэ сумняваюся, што ў Элсі Боўлер наш забойца. Чалавек, які забіў Лэнса Пікерынга, быў разумны ў тым, як яны пайшлі на гэта, надпісам на дзвярах «Выйшла з ладу», пералез праз кабінку пасля таго, як яны яе замкнулі. Гэта сведчыць аб планаванні. Тое ж самае і з забойствам Мэнсфілда Ўэтстоуна. Усе тыя людзі ў музеі сёння раніцай, калі яго зарэзалі да смерці, і ніхто нічога не бачыць. Зноў жа, гэта патрабуе планавання. Але сённяшняя атака Элсі Боўлер на місіс Пікерынг і Тадэра была шалёнай, бяздумнай, шалёнай. Зусім іншае».
  «Яна ўсё яшчэ верагодны кандыдат», — сказаў Фэтэр.
  «Я згодны, я проста выказваю свае сумненні», — сказаў Даніэль. Ён выдыхнуў. «Не таму, што мая занепакоенасць перашкодзіць суперінтэнданту Армстронгу аб'явіць, што справа раскрытая, калі паліцыя знойдзе яе. Ва ўсякім разе, нам патрэбны гэты пошук, каб тэрмінова знайсці Джэральда Ўотса.
  - Прабач, Даніэль, - сказаў Пёрка. «Я не магу гэтага зрабіць. Вы толькі што чулі Армстранга. Ён вырашыў, што забойцам з'яўляецца Элсі Боўлер, таму проста загадаў прыкласці ўсе намаганні для яе пошуку і адмовіўся ад любых іншых расследаванняў. Такім чынам, ніякага пошуку Джона Кэлі. І гэтага Джэральда Уотса не будзе. Армстранг хоча, каб гэта было скончана, і для гэтага ён хоча, каб Элсі Боўлер хутка прывезлі».
  - Але я ўпэўнены, што яна не забівала Уэтстоўна! - выбухнуў Даніла. — І я не думаю, што яна забіла Пікерынга. Гэта не яе стыль. Гэтыя забойствы былі пралічаны, яе напад на Таддэр быў шалёным і непадкантрольным. А як жа гэты апошні ліст? Мы гаварылі пра непрыемны сюрпрыз. Магчыма, справа ў забойстве Уэтстоўна. І з таго, што мы ведаем пра Элсі Боўлер, гэтыя лісты не падобныя на яе».
  «Мне вельмі шкада, Дэніэл, гэта загады Армстранга, і я не магу пайсці супраць іх. Ты гэта ведаеш».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДЗЕВАТЫ
  Эбігейл убачыла, што Даніэль быў у дрэнным настроі, як толькі ён увайшоў у іх невялікі кабінет.
  «Я мяркую, што гэта дрэнныя навіны», - сказала яна. — Я бачыў паведамленне, якое вы пакінулі з тэлеграмай Джона, але вырашыў пачакаць вас тут, а не гнацца да дома Пікерынгаў. што здарылася Джошуа Таддэр памёр?
  — Не, — сказаў Даніэль і апісаў ёй падзеі.
  Калі ён скончыў, Эбігейл спытала: «Калі гэтая дзяўчына пайшла туды, каб напасці на місіс Пікерынг з нажом, ці магла быць яна тая, хто зарэзала Пікерынга і Уэтстоўна?»
  «Гэта, безумоўна, меркаванне суперінтэнданта Армстронга. Але ў мяне ёсць сумненні».
  Як і ў выпадку з Пёрам, ён выказаўся, чаму не ўпэўнены, што Элсі Боўлер нясе адказнасць за забойства прафесара Пікерынга ці Мэнсфілда Уэтстоуна.
  - Так, гэта лагічна, - пагадзілася яна, калі ён скончыў. «Але вы можаце памыляцца. Магчыма, Элсі Боўлер сапраўды здзейсніла першае забойства запланаваным спосабам, які вы апісваеце, але пасля яна адчула сябе па-свойму. Так, Пікерынг памерла, але дзе было для яе задавальненне? Яна хацела большага. Але цяпер у яе няма Пікерынга, каб кіраваць сваім гневам на, так што яна кідае вакол. Любы падключаны. Місіс Пікерынг - відавочны першы выбар.
  «Але навошта так адкрыта пра гэта? Чаму б не быць асцярожным пры яе нападзе, як яна зрабіла з Пікерынгам, калі гэта яна яго забіла.
  «Таму што цяпер яна хоча, каб высветлілася прычына нападу. Яна хоча, каб грамадскасць ведала пра жахлівае абыходжанне з яе маці».
  «Вы мяркуеце, што яна хоча, каб яе злавілі, каб усё высветлілася?»
  «Магчыма. Вы чыталі што-небудзь з прац Зігмунда Фрэйда?»
  «Гэтая навамодная псіхіятрыя». Ён паківаў галавой. — Не. Я чуў, што гэта згадваецца, але я не разумею, як гэта звязана з крымінальным расследаваннем».
  «Гэта таму, што вы гэтага не чыталі».
  — У мяне мала часу на чытанне, — сказаў Дэніэл і ўсміхнуўся. «Я спадзяюся, што вы звернеце маю ўвагу на тое, што мне трэба ведаць».
  «А потым вы іх ігнаруеце».
  - Не ўвесь час, - сказаў ён, абараняючыся.
  «Ва ўсякім выпадку, Фрэйд кажа, што ў некаторых выпадках галоўнае жаданне вінаватага - быць злоўленым, каб ён адчуў сябе каштоўным».
  Данііл выглядаў сумнеўна. «Я б падумаў, што яны хочуць быць злоўленымі, таму што не могуць справіцца з цяжарам сваёй віны».
  «Не ўсе людзі, вінаватыя ў злачынствах, адчуваюць сябе абцяжаранымі сумленнем з-за таго, што яны зрабілі. Некаторыя настолькі ганарацца, што хочуць, каб усе іх ведалі і захапляліся».
  - Так, гэта праўда, - прызнаўся Данііл. «Я сустракаў некалькі такіх. Але звычайна яны марныя і з завышаным поглядам на ўласную каштоўнасць. Я не бачу, каб Элсі Боўлер адпавядала гэтай форме».
  «Вы не думаеце, што яна адчувае сябе недаацэненай?»
  «Так, але гэта не тое самае. Людзі, пра якіх вы кажаце, любяць лічыць сябе нейкімі таемнымі лялькаводамі, якія цягнуць за нітачкі і маніпулююць закуліснымі справамі. Тады яны хочуць, каб іх кемлівасць ведалі і прызнавалі. Элсі Боўлер не адчувае сябе разумнай, яна адчувае сябе пакінутай і пакрыўджанай».
  «Магчыма, вы маеце рацыю». Эбігейл паціснула плячыма. Яна паказала фотаздымак, які ёй падарыла міс Розберы. «У любым выпадку, я атрымаў фатаграфію містэра Уотса, таму мы можам перадаць яе Джону Фэзеру, і тады ён распачне яго пошук».
  - Не, не можа, - буркнуў Даніэль. «Армстранг гэта забараніў».
  «Чаму?»
  «Таму што ён упэўнены, што гэта дзяўчына, Элсі Боўлер, якая з'яўляецца забойцам, і любы іншы шлях расследавання павінен быць адкладзены. Зараз у паліцыі толькі адна задача: знайсці Элсі Боўлер».
  «Вось чаму ў вас такі дрэнны настрой».
  «Гэта так. Гэта так недальнабачна! Уотс можа быць ключом да ўсёй гэтай справы!
  «Такім чынам, які наш наступны крок?»
  «Ну, паколькі паліцыя не будзе шукаць Уотса, мы павінны знайсці яго. І мы пачынаем нашы пошукі яго ў яго сястры ў Гароу».
  
  Станцыя Euston, здавалася, была ў такім жа хаосе, як і заўсёды, масы людзей шукалі патрэбны цягнік, змагаючыся за тое, каб знайсці правільную платформу. Месца было ахутана нізкімі клубамі пары і дыму, якія плылі па станцыі ад цягнікоў на платформах, напаўняючы вялізны будынак моцным пахам гарэлага вугалю. Высокая столь станцыі і ўпрыгожаныя каменныя калоны, якія яе падтрымлівалі, былі чорныя ад сажы.
  Дэніэл і Эбігейл знайшлі месцы ў прыгарадным цягніку да Уотфарда і моўчкі паехалі на поўнач. Пасля "Уэмблі" ландшафт змяніўся з гарадскога на вясковы, вярнуўшыся да забудаванай тэрыторыі, калі яны набліжаліся да Гароу.
  Дом, у якім жыла міс Джэміма Уотс, знаходзіўся ў некалькіх хвілінах хады ад станцыі, і жанчына, якая адчыніла ім дзверы на іх стук быў вельмі адрозны персанаж ад ахмістрыні Ўотса, місіс Харыс, або ад яго сакратаркі, міс Розберы. Джэміма Уотс была невысокай, худой і з вострым, як ліса, тварам.
  - Міс Джэміма Ўотс? - спытаў Даніла, ветліва здымаючы капялюш.
  — Так, — сказала яна, падазрона гледзячы на іх.
  «Мяне завуць Дэніэл Уілсан, а гэта міс Эбігейл Фентан. Мы прыватныя агенты, нанятыя сэрам Джасперам Стоўнам у Брытанскім музеі для расследавання апошніх няшчасных падзей, і мы лічым, што ваш брат можа нам вельмі дапамагчы.
  - Я паняцця не маю, дзе Джэралд, - сказала яна. «Дзень добры». І яна пачала зачыняць дзверы.
  Даніэль сунуў бот у шчыліну, каб яна не зачынілася. - Калі ласка, міс Ўотс...
  — Неадкладна здымай боты, інакш я выклічу паліцыю! - гаўкнула яна злосна.
  - Так, я думаю, гэта будзе добрая ідэя, - ціха сказаў Даніэль. — Насамрэч, зараз я пайду і прывяду канстэбля. Міс Фентан будзе чакаць тут, пакуль мы не вернемся». Ён пачаў даставаць свой бот з шчыліны ў дзвярах, але перш чым гэта зрабіць, сказаў: «Справа ў тым, міс Ўотс, мы тут, каб прапанаваць абарону вашаму брату. Мы ведаем, што ён напалоханы, але мы можам прадухіліць той самы лёс, які здарыўся з няшчасным містэрам Уэтстоўнам.
  «Я не разумею, пра што вы кажаце!» — выбухнула яна, але было відаць, што яна ўсхваляваная. «Калі ласка, сыдзіце!»
  «Сапраўды, будзем. Але мы вернемся з канстэблям, як абяцалі, і ён праверыць, хто мы такія і нашу ролю ў гэтай сітуацыі. Але я павінен вам сказаць, што прыбыццё канстэбля прыцягне ўвагу да гэтага дома, і гэта апошняе, што хоча ці патрэбна вашаму брату, калі ён хоча заставацца ў бяспецы. Калі ласка, скажыце яму гэта. Скажы свайму брату -
  «Я ж казаў вам, я яго не бачыў!» — злосна прашыпела яна на іх.
  Даніэль не звярнуў на яе ўвагі і працягнуў: «- што мы вернемся праз пятнаццаць хвілін без канстэбля і спадзяемся, што ён пагодзіцца нас бачыць».
  «Кажу табе, яго тут няма!» - настойвала міс Ўотс.
  — Калі гэта так, то, як я ўжо казаў, мы вернемся з канстэблям. Але мы тут, каб абараніць яго, міс Ўотс. Мы можам забяспечыць яго бяспеку».
  Калі Дэніэл і Эбігейл адышлі ад дому, Эбігейл спытала: «Чаму вы так упэўнены, што ён там?»
  «Калі мы былі ў офісе выдавецтва, я заўважыў недакуркі ў попельніцы. Калі міс Уотс адчыніла дзверы, быў той самы пах цыгар. Я здагадаўся, што паліла іх не яна».
  
  Інспектар Фэтэр сядзеў за сваім сталом, адчуваючы злосць, але ў той жа час усведамляючы, што ён мала што можа з гэтым зрабіць. Загад на вышук Элсі Боўлер выйшаў, як і належала. Фэзера раззлаваў той факт, што ўсе іншыя напрамкі расследавання былі пакінуты. Ён пагадзіўся з Дэніэлам, што малаверагодна, што Элсі Боўлер забіла выдаўца Уэтстоўна. Ён таксама быў упэўнены, што яна не ўдзельнічала ў шантажных лістах, дастаўленых у Брытанскі музей. Хаця ў яго таксама былі сумненні, ці звязаныя гэтыя лісты з забойствамі.
  Спадзяваўся, што як толькі Элсі Боўлер будзе знойдзена, могуць з'явіцца доказы таго, што забойствы не звязаны з ёй, і тады ён зможа аднавіць належнае расследаванне. Але Фэзер таксама быў упэўнены, што як толькі Элсі Боўлер будзе знойдзена, Армстранг аб'явіць справу закрытай, незалежна ад таго, што можа быць выяўлена.
  У яго дзверы пастукалі, і яны адчыніліся раней, чым ён паспеў паклікаць «Заходзьце». Яго наведвальнікам быў Уолтэр Графтан.
  - Уолтэр, - сказаў Пёрка. «Чаму я абавязаны гэтым задавальненнем?»
  - Я прыйшоў паглядзець, што адбываецца з Джонам Кэлі, - спытаў Графтан. «Яго яшчэ не бачылі?»
  Пёрка паківаў галавой. «Паляванне на яго спынена».
  Графтан утаропіўся на яго. 'Адкліканы!' — паўтарыў ён. 'Чаму? Па чыёй уладзе?
  - Суперінтэндант Армстранг, - сказаў Фэтэр. «Ён даў мне загад спыніць усё астатняе і пайсці толькі па адной слядзе ў забойствах у музеі: сямнаццацігадовай дзяўчыне па імені Элсі Боўлер. Такім чынам, ніякага палявання на Джона Кэлі».
  Твар Графтана скрывіўся ў гнеўнай хмуры. Потым, не кажучы ні слова, выскачыў з кабінета, бразнуўшы за сабой дзвярыма.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАТЫ
  На гэты раз дзверы ім адчыніў невысокі круглы лысы мужчына з пучкамі валасоў над вухам.
  - Добры дзень, містэр Уотс, - сказала Эбігейл, адразу пазнаўшы яго па фатаграфіі.
  "Вы сказалі маёй сястры, што можаце забяспечыць маю бяспеку", - нервова сказаў ён.
  - Сапраўды, мы так і зрабілі, - сказала Эбігейл. «Гэта містэр Дэніэл Уілсан, раней працаваў у атрадзе суперінтэнданта Эберлайна ў Скотланд-Ярдзе. А я яго партнёр, Эбігейл Фентан».
  — Мы ведаем, чаму ты ўцёк, — сказаў Даніэль. «Але нам патрэбныя дадатковыя дэталі, каб гарантаваць вам належную абарону».
  Уотс адчыніў дзверы шырэй, нервова пазіраючы праз іх плечы, шукаючы патэнцыйнай небяспекі.
  - Заходзьце, - сказаў ён.
  Невялікі дом з тэрасай моцна адрозніваўся ад шыкоўнай рэзідэнцыі Уотса ў Мэйфэры, і здаўна, што тоўсты мужчына запоўніў вузкі праход, калі ён вёў іх у невялікі пакой у задняй частцы дома. Ён быў акуратна, хоць і скупа ўпрыгожаны, невялікі столік і чатыры крэслы, кніжныя шафы і адкрытыя паліцы з дробнымі керамічнымі ўпрыгожваннямі.
  «Баюся, я не магу прапанаваць вам гарбату, таму што я не прывык яе гатаваць, а мая сястра не жадае ўдзельнічаць у нашай размове. таму яна пайшла ў свой пакой, - сказаў Уотс, паказваючы ім сесці.
  - Вы ўцяклі, таму што баяліся, што наступнай мішэнню забойцы станеце, - сказаў Дэніэл, седзячы за стол.
  - Так, - сказаў Ўотс.
  — Адкуль вы даведаліся, што містэр Уэтстоўн быў забіты? - спытаў Даніла. «Гэта было занадта рана, каб гэта было ў газетах, і там не было згадкі пра тое, што вы былі ў музеі з містэрам Уэтстоўнам».
  - Не, гэта праўда, - сказаў Уотс. «Уэтстоўн сказаў, што пойдзе адзін, але мне было цікава паглядзець, як гэта будзе, таму я ўсё роўна вырашыў пайсці. Але калі я дабраўся да музея, там была паліцыя, якая не пускала людзей. Я растлумачыў, хто я, аднаму з дзяжурных канстэбляў і спытаў, у чым праблема, і менавіта ён сказаў мне, што Уэтстоўн быў паранены нажом і забіты. Я запанікаваў. Спачатку Пікерынг, цяпер Уэтстоўн. Сувязь была відавочная: кніга і тыя, хто з ёй звязаны».
  «Чаму?» - спытаў Даніла. «У каго была б прычына забіваць прафесара Пікерынга і вашага партнёра?»
  «Я думаў, што гэта можа быць звязана з лістамі».
  - Лісты?
  «Пасля таго, як мы апублікавалі кнігу Лэнса Пікерынга пра Амброзія, мы атрымалі ліст ад чалавека, які сцвярджаў, што Пікерынг скраў яго працу для сваёй кнігі. Шчыра кажучы, кожны выдавец і аўтар атрымлівае гэта, калі выходзіць новая кніга, нехта сцвярджае, што ў іх была першая ідэя, або што аўтар скраў у іх працу. На жаль, часта здараецца, што ў многіх людзей адна і тая ж ідэя ўзнікае адначасова, незалежна ад таго, ці гэта раман ці навуковая кніга. Толькі паглядзіце, колькі людзей у часы Шэкспіра сцвярджалі, што ён скраў у іх іх сюжэты».
  - Значыць, вы падумалі, што гэта проста выпадковасць?
  «Ну, так. Асабліва таму, што мы спыталі прафесара Пікерынга пра гэта, і пра гэтага чалавека, і ён сказаў, што ніколі не чуў пра яго і не бачыў яго працы».
  «Можам убачыць ліст?» - спытаў Даніла.
  - Лісты ў офісе, - сказаў Уотс.
  - Лісты? - спытала Эбігейл. «Было больш аднаго?»
  Уотс кіўнуў. «Чым больш працягвалася перапіска, тым больш яна рабілася злой. Пагрозлівы. Я сказаў, што мы павінны аддаць іх у паліцыю, але Уэтстоўн быў цвёрды ў тым, каб не рабіць гэтага, настойваючы на тым, што дрэнная рэклама пашкодзіць продажам кнігі».
  «Ад каго былі лісты?»
  «Чалавек па імені Уільям Джэдзінг».
  Дэніэл задуменна паглядзеў на Эбігейл, потым зноў павярнуўся да Уотса і сказаў сур'ёзным тонам: «Містэр Уотс, падумайце на хвілінку, як хутка мы змаглі адсачыць вас да дома вашай сястры. Калі нехта будзе за вамі - і я падкрэсліваю, калі - яны могуць адсачыць вас сюды гэтак жа хутка. Я хацеў бы прапанаваць вам знайсці прытулак у іншым месцы. Недзе, дзе цябе не ведаюць і дзе ты нікога не ведаеш. Месца, з якім вы не маеце ніякай сувязі, таму нікому не прыйдзе ў галаву шукаць вас там».
  Уотс бездапаможна глядзеў на іх. «Дзе?»
  «Вы калі-небудзь былі ў Бірмінгеме?» - спытаў Даніла.
  - Не, - сказаў Ўотс.
  «Ці ведаеце вы каго-небудзь у Бірмінгеме?»
  - Наколькі я ведаю, - сказаў Уотс.
  — Тады я прапаную вам паехаць туды на некаторы час, пакуль мы не схопім чалавека, які забіў прафесара Пікерынга і Мэнсфілда Уэтстоўна.
  «Але я толькі што сказаў, што я нікога не ведаю ў Бірмінгеме!» — выбухнуў Уотс. «Я б не ведаў, дзе спыніцца!»
  - Пакіньце гэта мне, - сказаў Даніэль. «Я правяду вас туды на цягніку і пазнаёмлю з кімсьці, хто зможа вас размясціць. Яго завуць Бэн Стылуорсі, ён былы паліцэйскі, цяпер кіруе невялікі ложак і сняданак, таму вы будзеце ў поўнай бяспецы. Мы зарэгіструем вас пад ілжывым імем у якасці дадатковай абароны. Я б прапанаваў нам сысці як мага хутчэй».
  «Абавязкова!» - сказаў нервовы Уотс. — Неадкладна!
  «Нам таксама спатрэбіцца ліст ад вас, які дазваляе нам пайсці ў ваш офіс і забраць гэтыя лісты ад містэра Джэдзінга».
  'Вядома!' - сказаў Уотс. «Я неадкладна дам вам гэта. Я таксама пайду да сястры і растлумачу, што адбываецца».
  Уотс адправіўся на пошукі паперы, пяра і чарнілаў. Даніэль павярнуўся да Эбігейл. «Ці можаце вы ўзяць на сябе адказнасць за лісты, пакуль я буду суправаджаць містэра Ўотса ў Бірмінгем?» Я адчуваю, што гэта можа быць першае канкрэтнае сведчанне матыву забойства, якое мы атрымалі».
  «Безумоўна». Эбігейл кіўнула. «Ты вернешся сёння вечарам?»
  — Спадзяюся, — сказаў Даніэль. «Цягнік паміж Лонданам і Бірмінгемам ходзіць часта, але я не ўпэўнены, у які час буду дома».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ ПЕРШЫ
  Калі выходзіла з цягніка ў Юстане, Эбігейл спраўдзіла час па вялікім гадзінніку, які вісеў у цэнтры станцыі. За пяць хвілін да шасці. Міс Роўзберры сказала Эбігейл, што будзе працаваць дапазна, набіраючы лісты, каб паведаміць дзелавым партнёрам фірмы аб трагічнай смерці містэра Уэтстоуна, і яна, здавалася, была жанчынай слова. Нават калі б міс Роўзберры перадумала і ўжо сышла з працы - што было б зразумела з улікам шакавальных падзей дня - ад Юстана да Фіцрой Мьюза было ўсяго пяць хвілін хады, так што не было б нязручнасць для яе. І Эбігейл адчула, што важна атрымаць гэтыя лісты з пагрозамі. Як сказаў Дэніэл, гэта магло быць першым канкрэтным доказам, які раскрывае матыў забойстваў.
  Калі Эбігейл выйшла з вакзала, яна ўбачыла амнібус, які чакаў на аўтобусным прыпынку па той бок Юстан-роўд, і падумала сесці, але потым падумала, што з-за частых прыпынкаў аўтобуса, павольнай плывы каня, і асабліва з-за затораў на скрыжаванні з Тотэнхэм-Корт-Роўд яна заўсёды магла дайсці да Фіцрой-Мьюз хутчэй, чым на аўтобусе.
  Яе інстынкт быў правераны, калі яна прыбыла ў Тотэнхэм Судовая дарога. Конь, які цягнуў вазок, паваліўся ў цэнтры дарогі і ляжаў паміж валамі на брукаванай дарозе, у выніку чаго аўтобусы, каляскі і фурманкі не маглі рухацца ў любым кірунку.
  Эбігейл прыбыла ў офіс Whetstone and Watts і націснула на званок. Дзверы амаль адразу адчыніла міс Розберы.
  - Міс Фентан! - ускрыкнула міс Розберры з трывогай. «У вас ёсць навіны?»
  «Мне прыемна паведаміць вам, што мы размаўлялі з містэрам Уотсам, і ён здаровы. Ці магу я зайсці?
  'Вядома!' - сказала міс Розберы. Яна правяла Эбігейл у прыёмную, і дзве жанчыны селі. Палёгку на твары міс Розберы нельга было схаваць. «Я так удзячны, што вы вярнуліся! Дзякуй нябёсам, ён у бяспецы! Я так хваляваўся! Асабліва пасля таго, што здарылася з прафесарам Пікерынгам і містэрам Уэтстоўнам.
  «Па гэтай прычыне містэр Уотс вырашыў узяць адпачынак і з'ехаць, пакуль усё не заціхне і не вернецца ў нармальнае рэчышча».
  «Вы думаеце, што ён у небяспецы?»
  «Мы спадзяемся, што не, але праўда ў тым, што містэр Ўотс адчувае, што так. Такім чынам, мой партнёр, містэр Уілсан, адвёз яго ў месца, дзе ён будзе ў поўнай бяспецы. Тым часам ён папрасіў нас вывучыць лісты, якія яны з містэрам Уэтстоўнам атрымалі ад містэра Уільяма Джэдзінга.
  — Ах, гэтыя! - незадаволена сказала міс Розберры. «Так, я надрукаваў адказы містэра Уэтстоўна».
  Эбігейл дастала рукапісную запіску Уотса і працягнула ёй. «Як вы бачыце, ён дазваляе нам завалодаць гэтымі лістамі, каб мы маглі разабрацца ў гэтай справе далей».
  - Вы лічыце, што містэр Джэдзінг мог быць тым, хто... прычыніў шкоду містэру Уэтстоуну і прафесару?
  «На дадзены момант мы не ведаем. Гэта проста праспект, які мы вывучаем». Потым ёй прыйшла ў галаву думка, і яна спытала: «Зрабіў гэтая праблема ўзнікае ў параўнанні з іншымі кнігамі Whetstone and Watts, выдадзенымі прафесарам Пікерынгам?'
  «Насамрэч, кніга пра Амброзія была першай яго кнігай, якую мы выдалі. Ён быў апублікаваны раней, але гэта былі акадэмічныя працы, апублікаваныя UCL».
  «Універсітэцкі каледж Лондана?»
  'Так. Ён чытаў там лекцыі па сумяшчальніцтве, бачыце, пра Рымскую Брытанію. Але ў містэра Уэтстоўна склалася ўражанне, што прафесар зацікаўлены ў публікацыях за межамі акадэмічнага свету, таму яго кніга пра Амброзія трапіла да нас». Яна ўсміхнулася і дадала: «Я пайду і прынясу табе лісты».
  Калі міс Розберы выйшла з пакоя, Эбігейл усміхнулася сама сабе. Універсітэцкі каледж Лондана. Гэта было тое, што яна магла прасачыць. Чарльз Уінтэр, сябар, якога яна ведала, калі яны абодва вучыліся ў Кембрыджы – яна ў Гіртане, а ён у Трыніці – цяпер быў старшым выкладчыкам УКЛ. Яго спецыялізацыяй была раманістыка, што азначала, што ён цалкам мог мець нейкае знаёмства з Пікерынгам. Яна некаторы час не бачылася з Чарльзам, але ён заўсёды быў прыязным і ветлівым, калі іх шляхі перасякаліся пасля студэнцкіх гадоў. Перш за ўсё заўтра яна завітае да яго ў UCL і спытае ў Чарльза пра прафесара Пікерынга.
  
  Дэніэл і Уотс пераселі ў Уотфардзе, пакінуўшы больш павольную прыгарадную лінію, і цяпер ехалі па галоўным маршруце ў Бірмінгем. Уотс настаяў на куплі месцаў у вагоне першага класа, што спадабалася Даніэлю, які больш прывык ездзіць у другім ці трэцім. Для іх не толькі стала больш месца, але яны змаглі знайсці сабе купэ, што азначала, што яны маглі свабодна размаўляць.
  Уотс, вядома, выглядаў больш расслабленым цяпер, калі Даніэль быў з ім, дзейнічаючы як яго абаронца.
  — Вядома, я ведаю вашу рэпутацыю, містэр Уілсан, — сказаў Уотс. «Выдатная кар'ера з суперінтэндантам Абберлайнам. Столькі поспехаў. Столькі зладзеяў прыцягнулі да адказнасці. У прыватнасці, я памятаю скандал на Кліўленд-стрыт, таму што Кліўленд-стрыт знаходзіцца літаральна за вуглом ад нашых офісаў у Fitzroy Mews, і сярод аднаго-двух нашых аўтараў была пэўная паніка, калі навіна пра - ах - бардэль стала публічнай .' Ён паківаў галавой. «Жахліва!»
  Рана ці позна ўсе пыталіся Дэніэла аб дзвюх самых вядомых справах, над якімі ён і Эбберлайн працавалі: пошукі Джэка-Патрашыцеля і скандал на Кліўленд-стрыт, жадаючы атрымаць унутраную інфармацыю, кавалкі, якімі яны маглі гандляваць на плётках. Жадаючы вярнуць увагу Уотса на цяперашнюю справу, Дэніэл сказаў: «Раскажы мне больш пра гэтыя лісты. Тыя ад містэра Джэдзінга.
  Уотс крыху здрыгануўся пры іх згадванні. Відавочна, што гэта была не проста тэма, якая была яму непрыемнай, але яна нагадала выдаўцу пра тое, чаму яны накіроўваюцца ў Бірмінгем, мабыць, зараз ратуючыся ад яго.
  «Лісты». Ён уздыхнуў. «Шчыра кажучы, мы праігнаравалі першае, але калі з'явіўся другі, які паўтарыў сцвярджэнне, Уэтстоўн адказаў на гэта, што ён узняў гэтае пытанне з прафесарам Пікерынгам, які запэўніў нас, што не ведае містэра Джэдзінга і не ведае. ён бачыў любую яго працу. Гэта прывяло да наступнага ліста ад містэра Джэдзінга, які быў сапраўды вельмі злы. У ім ён паведаміў, што асабіста даставіў пасылку з уласным рукапісам у дом прафесара Пікерынга, і яе забрала ахмістрыня Пікерынгаў.
  - Вы паказвалі гэты ліст прафесару Пікерынгу? - спытаў Даніла.
  «Мы зрабілі», — сказаў Уотс. — Як мы рабілі з папярэднімі лістамі. Ён настойваў, каб ахмістрыня не давала яму такой пасылкі».
  — Дапытаць ахмістрыню, я б падумаў, простая справа, — сказаў Даніэль.
  Уотс выглядаў няўтульна. «Я прапанаваў гэта Ўэтстоуну, але ён быў цвёрды, што такіх допытаў не будзе. Гэта паставіла б пад пагрозу нашы адносіны з Пікерынгам».
  «Такім чынам, ён быў гатовы прыняць адмову прафесара за чыстую манету», — сказаў Дэніэл.
  - Так, - сказаў Ўотс.
  — А пасля таго, як прафесара забілі, вы не думалі паказаць гэтыя лісты паліцыі? - спытаў Даніла. «Яны напэўна паказваюць на магчымы матыў яго забойства».
  Уотс зноў выглядаў няўтульна. «Я сапраўды прапаноўваў гэта, але Уэтстоўн быў супраць. Ён сказаў, што калі інфармацыя пра лісты стане вядомай, гэта можа негатыўна паўплываць на продажы. І, калі кніга карыстаецца вялікім попытам з-за выставы ў Брытанскім музеі, было б глупствам ставіць пад пагрозу такія добрыя продажы. Кніжны гандаль можа быць заведама нестабільным, і ніколі не ведаеш, добра будзе прадавацца кніга ці не».
  «Вы маглі адхіліць яго ў інтарэсах справядлівасці і пошуку забойцы», — выказаў здагадку Дэніэл. — Ваша фірма называецца Whetstone and Watts. У рэшце рэшт, вы партнёр».
  «Вельмі малодшы партнёр». Уотс уздыхнуў. «Whetstone быў старэйшым партнёрам, і ён прымаў асноўныя рашэнні».
  «І вы іх выконвалі?»
  'Так. Больш за ўсё я выбіраў кнігі для публікацыі, але ён меў найбольшы камерцыйны вопыт. Такім чынам, я пакланіўся яго меркаванню».
  - Як у вас былі адносіны з прафесарам Пікерынгам? - спытаў Даніла.
  - Добра, - сказаў Ўотс. «У нас сапраўды не было шмат агульнага адзін з адным. Ён меў справу ў асноўным з Whetstone.
  "Такім чынам, паколькі вы выбіраеце, што публікаваць, я мяркую, што ён прынёс гэта вам першым".
  «Э... не, насамрэч. Пасля таго, як яны сустрэліся, ён аддаў яго Уэтстоуну сацыяльна. Уэтстоун прачытаў яго, і ён спадабаўся, потым даў яго мне, каб я выказаў меркаванне».
  «Што было спрыяльным?»
  «О, так. Існуе вялікі попыт на ўсё, што звязана з Артурам, асабліва па слядах Тэнісана і карцін Братэрства прэрафаэлітаў. Я пагадзіўся з Whetstone, што гэта можа мець камерцыйны поспех. Асабліва калі Брытанскі музей вырашыў зладзіць выставу «Эпоха Артура». Ён доўга ўздыхнуў. «Як трагічна, што ўсё так скончылася».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ ДРУГІ
  Эбігейл прачытала лісты, міс Розберы назірала. Першыя лісты былі засмучанымі і гнеўнымі, але ўсё ж фармальна ветлівымі.
  Паважаны містэр Уэтстоўн,
  Я быў шакаваны, атрымаўшы ваш ліст, у якім прафесар Пікерынг сцвярджае, што не ведае мяне і ніколі не бачыў маіх работ. Гэта нахабная хлусьня.
  Як я ўжо казаў у сваіх папярэдніх лістах, апошнія чатыры гады свайго жыцця я патраціў на вывучэнне асобы Амброзія Аўрэліяна як рэальнай мадэлі караля Артура. Я наведаў месцы, дзе, як кажуць, ён бываў, і чытаў працы ранніх гісторыкаў, Гілдаса, Беды і Ненія, а таксама сярэднявечныя творы Уільяма Малмсберыйскага і Джэфры Манмутскага. Я таксама даследаваў асобы Ротамуса і Вортымера, якія таксама былі вызначаны як магчымыя мадэлі для асобы караля Артура. Раней у гэтым годзе я скончыў сваю працу, у якой вынікае, што Амбросій Аўрэліян і кароль Артур былі адной і той жа асобай, і мне вельмі хацелася, каб мая праца стала здабыткам грамадскасці. Аднак, будучы звычайным цесляром без сувязяў у свеце гістарычнай навукі, я вырашыў каб паслаць сваю працу прафесару Пікерінгу, як я зразумеў, ён быў адным з прызнаных экспертаў па Рымскай Брытаніі, у надзеі, што ён зможа парэкамендаваць маю працу выдаўцу.
  Я ведаю, што ён атрымаў маю працу, таму што я асабіста даставіў яе ў яго дом на Парк-сквер Іст, Рыджэнтс-парк, а маю пасылку забрала яго ахмістрыня, якая паабяцала перадаць яе яму.
  На жаль, копія, якую я пакінуў у доме прафесара Пікерынга, была маёй адзінай копіяй маёй працы, але ў мяне ўсё яшчэ ёсць мае арыгінальныя нататкі, якія пацвярджаюць, што вялікія раздзелы апублікаванай вамі кнігі пра Амброзія Аўрэліяна, аўтарам якой, як сцвярджае прафесар Пікерынг, былі непасрэдна скапіяваны з мая праца.
  Я бедны чалавек і не магу дазволіць сабе звярнуцца ў суд з гэтай нагоды, таму я хацеў бы прасіць вас, як шаноўнае спадарства, аддаць мне справядлівасць і пазначыць маё імя ў гэтай кнізе, якую прафесар Пікерынг лічыць сваёй.
  Магчыма, прафесар Пікерынг даследаваў Амброзія, але праца, якая звязвае Амброзія з Артурам, належыць мне.
  Я патрабую і буду мець справядлівасць у гэтай справе.
  З павагай,
  Уільям Джэдзінг
  У пазнейшых лістах, аднак, гнеў апанаваў, а ветлівасць адмовілася, з адкрытымі пагрозамі: Вы скралі ўсё, што мне дарагое. Вы заплаціце цану, і Анёл помсты абрынецца на вас, калі вы не прызнаеце мне заслугу маёй працы, якую ў мяне ўкралі.
  «Анёл помсты», — прашаптала Эбігейл.
  - Так, - незадаволена адказала міс Розберы.
  «Тон вельмі пагрозлівы», - разважала Эбігейл. «Я разумею, чаму містэр Ўотс хвалюецца. Містэр Джэдзінг калі-небудзь заязджаў у гэтыя офісы, каб выказаць свае абвінавачванні тварам да твару?
  — Наколькі мне вядома, — сказала міс Розберы.
  — І ні містэр Уэтстоўн, ні містэр Уотс не думалі паказаць гэтыя лісты паліцыі? - спытала Эбігейл. «Адрас Джэдзінга ёсць на іх, таму яго можна было папярэдзіць».
  — Не, — сказала міс Розберы. — Калі прыбыў апошні, пра Анёла Помсты, я сказаў містэру Уэтстоуну, што ён сапраўды павінен паказаць іх паліцыі, але ён адхіліў гэтыя пагрозы як беспадстаўныя. - Вар'ятка, міс Розберы, - сказаў ён. «Ці нейкі шарлатан, які спрабуе выцягнуць з нас грошы».
  - Гэта таксама было меркаванне містэра Ўотса?
  — Не. Г-н Ўотс сказаў, што іх трэба паказаць уладам. Я чуў, як ён і містэр Уэтстоўн спрачаліся наконт іх, але містэр Уэтстоўн настойваў на тым, што дрэнная рэклама нанясе шкоду фірме». Яна зрабіла паўзу, потым спытала: «Як вы думаеце, гэта містэр Джэдзінг — той, хто іх забіў?»
  - На дадзены момант мы не ведаем, - сказала Эбігейл. «Гэта выглядае верагодным, але нам трэба будзе разабрацца ў гэтым далей».
  - Гэта будзе ўключаць размову з містэрам Джэдзінгам?
  «Я веру, што так і будзе».
  «З яго лістоў здаецца, што ён можа быць небяспечны. Вы не будзеце супрацьстаяць яму?
  Эбігейл усміхнулася, сказаўшы: «Я магу пачакаць, пакуль містэр Уілсан вернецца, перш чым рабіць гэта». Але тады я мог бы. Я ўзважу сітуацыю».
  
  Было восем гадзін, калі іх цягнік падышоў да вакзала Нью-Стрыт, і Дэніэл вырашыў як мага хутчэй даставіць Уотса ў бяспечнае жыллё ў Бэна Стылуорці, каб ён мог сесці на цягнік назад у Лондан да спынення службы на дзень. затрымалі яго ў Бірмінгеме на ноч.
  "На шчасце, нам не трэба будзе браць таксі, адсюль да Бэна можна лёгка дайсці", - сказаў Дэніэл Уотсу.
  Потым ён зразумеў, што Уотс не слухае яго, а глядзіць уверх на велізарны дах станцыі.
  «Хіба гэта не цудоўна!» - сказаў Ўотс тонам глыбокай пашаны. «На працягу многіх гадоў я чытаў пра гэты дах, але ніколі яго не бачыў. І вось я! Ці шмат вы ведаеце аб архітэктурным будаўніцтве, містэр Уілсан?
  — Не зусім, — прызнаўся Даніэль. «Праца Ізамбарда Брунэля, відавочна».
  «Мы выдалі кнігу аб працы Эдварда Каупера, чалавека, які спраектаваў гэты самы дах», — сказаў Уотс. «Вакзал Бірмінгем Нью-Стрыт быў завершаны ў 1854 годзе, і гэты дах справядліва разглядаўся як жамчужына ў яго кароне. Гэта быў самы вялікі арачны пралёт са шкляным дахам у свеце, пакуль у 1868 годзе не адкрыўся Святы Панкрас. Паглядзіце, вы бачыце якія-небудзь апорныя слупы пасярэдзіне?'
  - Э-э, не, - сказаў Дэніэл, здзіўлены запалам, з якім Уотс усхваляў будынак.
  «Гэта таму, што іх няма!» - сказаў Уотс. «Яго 840 футаў у даўжыню, 211 футаў у шырыню і 80 футаў у вышыню, і ўсе апорныя слупы знаходзяцца збоку. Нішто не трымае гэты дах, акрамя бліскучай тэхнікі».
  «Так». Дэніэл кіўнуў, узяўшы Уотса за руку, каб накіраваць яго да выхаду. «Але нам трэба ісці далей. Мне сёння трэба сесці на цягнік назад у Лондан».
  Уотс неахвотна адарваўся ад захаплення дзівосным дахам, але нават тады, калі яны накіраваліся да выхаду, ён працягваў страціць захапленне. «Эдвард Каўпер раней спраектаваў Крыштальны палац, і вы ведаеце, якое гэта было цудоўнае стварэнне!»
  — Сапраўды, — сказаў Данііл. «Мяркую, містэр Уэтстоўн падзяляў ваш энтузіязм адносна працы містэра Каўпера».
  - Нажаль, не ў такой ступені, - сказаў Ўотс. «Кніга пра Каўпера была той, за якую мне давялося змагацца. Тачыльны камень здавалася сумнеўным, калі гэта будзе знайсці чытача, але я даказаў, што ён памыляецца. Кніга стала адным з нашых поспехаў». Ён сумна ўздыхнуў, потым дадаў: — Сумна гэта казаць, але, магчыма, трагічная страта беднага Уэтстоуна можа пракласці шлях да большай колькасці кніг, якія мы павінны былі выдаваць. Напрыклад, я хацеў бы зрабіць адну пра Джорджа Гілберта Скота. Мяркую, вы ведаеце яго творчасць?
  — Мемарыял Альберта, — сказаў Дэніэл. «Чыгуначны вакзал Сэнт-Панкрас».
  «На самай справе, гэта памылковае меркаванне, - сказаў Ўотс. «Скот спраектаваў гранд-гатэль Midland, які знаходзіцца насупраць Сэнт-Панкраса; сапраўдная станцыя была спраектавана Уільямам Генры Барлоу».
  «Дзякуй нябёсам, я вяртаюся ў Лондан, а не застаюся з Уотсам у Бэна», — з удзячнасцю падумаў Дэніэл. Цяпер, удалечыні ад жаху знаходжання ў Лондане, Уотс выявіў сваё захапленне архітэктурнай інжынерыяй і, здавалася, вырашыў раскрыць свае веды ўсім і кожнаму.
  
  Эбігейл ішла па Юстан-роўд, лісты ад Уільяма Джэдзінга надзейна захоўваліся ў яе сумцы. Адрас Джэдзінга ў лістах быў на Бэлф-стрыт, адной з пераплеценых вулачак за вакзалам Кінгс-Крос, а Кінг-Крос быў усяго ў некалькіх хвілінах хады. Бяда была ў тым, што Данііл папярэджваў яе аб неабходнасці ісці адной у той канкрэтны раён.
  «Гэта лежбішча», — сказаў ён. «Не так дрэнна, як у Seven Dials, Whitechapel або Shoreditch, але гэта таму, што ён меншы. Людзі, якія там жывуць, амаль усе жулікі, злодзеі, рабаўнікі. Гэта небяспечнае месца для адной жанчыны, нават у суправаджэнні іншай жанчыны ці незнаёмых людзей».
  Па словах Дэніэла, людзі ўзялі сваё жыццё ў свае рукі, калі яны ўвайшлі ў адну з гэтых вузкіх завулкаў, завулкаў. Паліцыянты заходзілі ў іх толькі па загадзе, і то па двое-трое. Канал, які пралягаў праз плошчу дадала небяспекі. «Там трапляюць доказы, у тым ліку трупы».
  На імгненне, праходзячы міма вакзала Юстан, яна завагалася, захацелася павярнуць налева і пайсці па Эверсхолт-стрыт да Кэмдэн-Таўна і іх дома. Але потым яна загартавалася. «Не» , — сказаў яе ўнутраны голас. Мяне не запалохаюць. Даніэль не дае сябе спыніць, і калі я павінен быць яго раўнапраўным партнёрам у гэтым, то і я не буду.
  І яна працягвала па Юстан-Роўд, цвёрда кіруючыся да Кінгс-Крос.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ ТРЭЦІ
  Твар Бэна Стылуорці расплыўся ва ўсмешцы цёплай прывітання, калі ён адчыніў свае ўваходныя дзверы на стук Дэніэла і ўбачыў, хто быў яго наведвальнікам.
  «Містэр Уілсан! Мне прыемна бачыць вас зноў».
  «Дакладна мае пачуцці». Данііл усміхнуўся.
  «Заходзьце!» - сказаў Стылуорці, і Дэніэл і Ўотс праціснуліся міма яго ў вузкі праход.
  «Гэта мой кліент. Містэр… Сміт, — сказаў Дэніэл.
  Стылуорці ўсміхнуўся і паціснуў Уотсу руку.
  «Добры дзень вам, містэр Сміт. Тут вельмі рады любому кліенту містэра Уілсана.
  «Яму трэба дзе-небудзь спыніцца на некалькі дзён, пакуль не будзе вырашана пэўнае пытанне ў Лондане», — сказаў Дэніэл. Ён асцярожна дадаў: «Я прапанаваў Бірмінгем, таму што ён тут невядомы, і малаверагодна, што хто-небудзь прыйдзе за ім».
  - Я разумею, - сказаў Стылуорці. — Праходзьце на кухню. Я пастаўлю чайнік і заварю гарбаты. Я мяркую, што пасля доўгага падарожжа ты будзеш перасохлы».
  Яны пайшлі за ім па калідоры і ў бездакорна чыстую кухню.
  — Будзьце ўпэўненыя, містэр Сміт, пакуль вы будзеце ў поўнай бяспецы у маёй установе, - сказаў Стылуорці, напаўняючы чайнік і ставячы яго на пліту.
  "Я магу паўтарыць гэты настрой", - дадаў Дэніэл. «Да выхаду на пенсію з паліцыі Бэн быў адным з самых старанных афіцэраў. Разумны, праніклівы і адважны».
  Стылуорці засмяяўся. — Асцярожна, містэр Уілсан. Ад цябе мне галава распухне».
  «Гэта першы раз, калі містэр Сміт быў у Бірмінгеме, і я лічу, што ён асабліва рады быць тут, таму што ён змог убачыць вакзал New Street».
  «І хіба гэта не цудоўна!» — у захапленні Ўотс. — Гэты дах!
  'Адно з цудаў свету!' - пагадзіўся Стылуорці. «Я бачыў, як яго будавалі, ведаеце».
  Ўотс глядзеў на Стылуорсі, яго рот адкрыўся ад трапятання. «Вы бачылі, як будуюць!»
  «У той час я быў толькі кусаком, — сказаў Стылуорці. «Гэта быў пачатак пяцідзесятых. Падмурак ужо быў зроблены, але я хадзіў і глядзеў, як пачалі ставіць дах. Пачуццё хвалявання...»
  «Я магу сабе ўявіць!» - выбухнуў Уотс, ледзь стрымліваючы сваё захапленне. «Містэр Стылуорці, гэта сапраўды шчасце, што містэр Уілсан прывёз мяне да вас, таму што я хацеў бы пачуць ад вас усё пра тое, што вы памятаеце пра тое будаўніцтва. Я лірычна гаварыў з містэрам Уілсанам пра дах па дарозе сюды, сапраўдны цуд архітэктуры, але пачуць з вашых вуснаў гісторыю яго будаўніцтва...
  - З задавальненнем, - сказаў Стылуорці. «Ах, чайнік закіпеў. Я зраблю гарбаты, потым правяду вас у ваш пакой і пакажу звычайныя кабінеты».
  — Насамрэч, сёння ўвечары мне трэба вярнуцца ў Лондан, таму я перадам гарбату. Дзякуй, Бэн, - сказаў Дэніэл.
  «Тэрміновая справа?» - спытаў Стылуорці. Потым хутка дадаў: «Не тое, што я дапытваюся!»
  «Вы ніколі не падкопваецеся, таму я ведаю, што з вамі містэр Сміт будзе ў бяспецы. Такім чынам, я пайду. Як толькі праблема ў Лондане будзе вырашана, я дашлю табе ліст, Бэн».
  — І я паведамлю містэру Сміту, што бераг чысты, — сказаў Стылуорці.
  Усе яны паціснулі адзін аднаму рукі, а затым Даніэль выслізнуў, каб накіравацца назад на станцыю. Апошнія словы, якія ён пачуў, калі зачыніў за сабою ўваходныя дзверы, былі пытанні Уотса, колькі чалавек працавала на даху і як яго паставілі.
  
  Праязджаючы міма вакзала Кінгс-Крос, Эбігейл яшчэ раз успомніла папярэджанні Дэніэла наконт тэрыторыі ззаду Кінгс-Крос. Заціснуты паміж Йоркскім шляхам і Каледонскай дарогай, ён быў сумна вядомы прастытуткамі абодвух полаў, а таксама бандамі рабаўнікоў, якія чакалі неасцярожных падарожнікаў, асабліва тых, хто толькі прыйшоў у горад, адразу з цягніка і прабіраючыся з двух канчатковых станцый Кінгз. Крыжа і святога Панкраса. І вось яна, па словах Дэніэла, ішла прама ў самае сэрца пякельнай дзіркі Ёрк-Уэй-Каледонская дарога.
  Ён раз'юшыцца, калі я яму скажу, - падумала яна. Ён прачытае мне лекцыю аб бяспечным хаджэнні па Лондане. Гэта смешна, рэзка сказала яна сабе. Я хадзіў па завулках Каіра і быў у поўнай бяспецы, не баючыся за сваю бяспеку, і тым не менш я адчуваю сябе дрэнна ў сталіцы маёй краіны.
  У гэтых завулках нараджаюцца дзеці. Яны бегаюць і гуляюць. Яны выжываюць. Не ўсе яны жывуць у страху. І я таксама не буду.
  У мінулым яна часта выяўляла, што калі яна ўваходзіла ў новую мясцовасць або новы горад, то хадзіла праз яе з выглядам упэўненасці. Рабаўнікі і бандыты шукалі прыкметы страху адзначаючы сваіх ахвяр. Што ж, я не буду ахвярай.
  Яна перайшла мост, які ішоў над каналам, пах ад яго ўздымаўся, напаўняючы яе ноздры млосным смуродам, і яна ледзь не пацягнулася да насоўкі, каб закрыць нос; але потым вырашыў адмовіцца. Гэта пазначыла б яе слабай. На гарбарнях Егіпта яна пахла б яшчэ горш. Усё, што ёй трэба было зрабіць, гэта загартавацца да гэтага.
  Яна ўвайшла ў завулак і выявіла, што глядзіць на групы дзяцей, якія сядзелі на тратуары і гулялі ў дробныя каменьчыкі. Яны глядзелі на яе, калі яна праходзіла міма, і яна адчувала іх позіркі на сабе, пакуль ішла па вуліцы. Фіранкі ў вокнах некаторых дамоў тузаліся, калі яна ішла, і яна ведала, што за ёй сочаць, таму што была відавочна чужой.
  Яна знайшла Бальф-стрыт, кароткую вузкую дарогу з дамамі з тэрасамі па абодва бакі, і, нягледзячы на рашучасць падысці да яе з упэўненасцю, вагалася.
  Скажыце, што гэта быў Уільям Джэдзінг, які выканаў забойствы. Як бы ён адрэагаваў, калі б яна сутыкнулася з ім? Ці можа ён на яе напасці? Забіць яе? Калі гэта ён ужо забіў двух моцных мужчын, як яна магла абараніцца ад яго?
  Магчыма, было б лепш пачакаць, пакуль Даніэль будзе з ёй, або, магчыма, інспектар Фэтэр і некаторыя канстэблі.
  Але не, вырашыла яна. Вы ўсё яшчэ можаце сутыкнуцца з ім, калі выкарыстоўваеце свой мозг. Не дазваляйце яму ведаць сапраўдную прычыну, па якой вы хочаце з ім пагаварыць.
  Але якая тады прычына?
  Уявіце, што гэта пра кнігу. Так, гэта было ўсё. Скажам, яе паслалі Уэтстоўн і Ўотс, каб пагаварыць аб публікацыі прабачэнняў за тое, як яны паставіліся да яго з кнігай прафесара Пікерынга. Паглядзіце, як ён адрэагаваў, калі яна назвала гэтыя імёны. Ці запрасіў бы ён яе? Калі так, то яна б адмовілася. Яна скажа яму, што гэта быў толькі першы візіт ветлівасці, і вернецца пазней дакументы да ... да чаго? Для таго, каб даць яму заслугі за яго працу і кампенсацыі. Так, гэта быў шлях. Важна было бачыць выраз яго вачэй, калі яна называла імёны і кнігу. І сачыць за яго рукамі, каб пераканацца, што ён не ўзброены, калі адчыняе дзверы.
  Нягледзячы на яе рашучасць быць поўнай упэўненасці, яе сэрца шалёна білася, калі яна пастукала ў дзверы. Я не павінна была прыходзіць адна, я не павінна была прыходзіць адна, казала яна сабе. Але я павінен гэта зрабіць, калі хачу паўнавартасна выконваць ролю партнёра Дэніэла ў гэтым прадпрыемстве. Я павінен быць такім жа моцным, як ён.
  Жанчына, якая адчыніла дзверы, была гадоў сарака і была апранута ў жалобнае чорнае. Нядаўняя смерць. Выраз глыбокай пакуты і гора на твары жанчыны пацвярджаў гэта.
  - Добры дзень, - сказала Эбігейл. «Мне вельмі шкада, што турбую вас у гэты, відавочна, цяжкі час, але я шукаю Уільяма Джэдзінга».
  Твар жанчыны напружыўся, на вачах выступілі слёзы.
  «Хто вы?» - гнеўна запатрабавала яна. «І калі вы кажаце, што гэта цяжкі час, вы павінны ведаць, чаму. Дык чаму вы прыходзіце сюды і просіце майго мужа, калі ведаеце, што ён мёртвы!
  Эбігейл зірнула на яе з глыбокімі прабачэннямі. «Я шчыра прашу прабачэння, місіс Джэдзінг», — сказала яна. — Але я не ведаў, што ваш муж памёр. Я бачыў чорную жалобу, але ніколі не думаў, што гэта па ім. Калі ён...?
  «Я не хачу з табой размаўляць!» — выбухнула яна. «І мне не трэба з табой размаўляць! Ідзі прэч і пакінь мяне ў спакоі!
  З гэтымі словамі яна ляпнула дзвярыма.
  Эбігейл стаяла, гледзячы на зачыненыя дзверы, і разважала, ці пастукаць у іх зноў, але выраз твару жанчыны і тон яе голасу былі вельмі цвёрдымі. Адказаў там не было.
  Яна паглядзела ўздоўж дарогі і ўбачыла на рагу краму. Як яна падышла да яго, яна ўбачыла, што тратуар звонку быў завалены кавалачкамі цэглы, крэслы з адсутнымі драўлянымі рэйкамі, сколы посуду, іржавыя інструменты. Крама ануч і костак, рэшткі грамадства, выкінутыя і выкінутыя, сабраны чалавекам-анучамі і косткамі на сваім возе і сабраны для продажу. Тут нават самы бедны мог купіць крэсла, або зэдлік, або чайнік.
  Уладальнік крамы, здавалася, пераносіў свае запасы з тратуара ў бяспечнае месца ўнутры крамы, так што час, відавочна, набліжаўся да закрыцця.
  - Добры дзень, - сказала Эбігейл. «Прабачце, што турбую вас. Мяне завуць Эбігейл Фентан, і я працавала ў Брытанскім музеі для расследавання нядаўніх смерцяў.
  'О так! Забойствы! Жудасна, а!»
  - Сапраўды, - сказала Эбігейл. «Справа ў тым, што я хацеў пагаварыць з Уільямам Джэдзінгам, бо нехта сказаў, што ў яго можа быць карысная інфармацыя, але я толькі што даведаўся, што ён памёр».
  Мужчына сумна кіўнуў. «Гэта было ў мінулы панядзелак».
  У мінулы панядзелак. У той жа дзень, калі на Пікерынга напалі і забілі.
  - Бедны стары Уiльям, - працягваў мужчына. — Сам сябе перабіў, праўда?
  «Самагубства?»
  «Жудасна, гэта было. Ён загрузіў камяні ў свае кішэні, а потым кінуўся ў басейн Батлбрыдж».
  «Бэйтлбрыдж?» - спытала Эбігейл.
  — Проста ўверх па канале. У той момант вада такая каламутная, што дзіўна, што яго знайшлі. Яны б не зрабілі гэтага, калі б хтосьці не ўбачыў, як ён кінуўся». Ён паківаў галавой. «Жахлівы шлях, патануць ва ўсёй гэтай бруду».
  «У мінулы панядзелак, вы сказалі. Вы ведаеце, у які час сутак гэта адбылося?» - спытала Эбігейл.
  «Наколькі я магу зразумець, позна ўвечары».
  «Хто-небудзь ведае, чаму ён гэта зрабіў? Я маю на ўвазе, што забіў сябе».
  Мужчына здзіўлена паглядзеў на яе. «Я думаў, вы сказалі, што вы з Брытанскага музея».
  - Я, - сказала Эбігейл.
  «Тады вы павінны ведаць, што яго забіла тая выстава. З той кнігай. Уільям расказаў мне, што здарылася, як ён зрабіў усю гэтую працу і як гэты тып скраў яе ў яго, і вось кніга была з усімі працамі Уільяма, каб усе маглі бачыць, але без яго імя». Ён паківаў галавой. «Злачынца, гэта было. Калі вы спытаеце мяне, хлопец, якога забілі, атрымаў тое, што заслужыў».
  
  Даніэль сядзеў у купэ, рады, што здолеў сесці на адзін з апошніх цягнікоў назад у Лондан. Думка аб вечары ў кампаніі Джэральда Уотса і Бэна Стылуорці, якія абменьваліся ўспамінамі аб будаўніцтве станцыі Нью-Стрыт, напоўніла яго страхам і пачуццём удзячнасці, ад якога ён здолеў пазбавіцца. Але ў Уотсе яго нешта турбавала. Пры ўсёй яго нервовасці і сцвярджэннях, што ён баіцца за сваё жыццё, было нешта, што ўзрушыла.
  Дэніэл прабег у думках іх размову падчас паездкі на цягніку і зразумеў, у чым справа: Уотс не любіў свайго партнёра Уэтстоўна. Дэніэл задаваўся пытаннем, ці не чула Эбігейл якія-небудзь плёткі ад міс Роўзберры пра адносіны двух мужчын, калі яна ішла за лістамі. Няўжо ёй удалося займець лісты? Калі так, то ён з нецярпеннем чакаў магчымасці прачытаць іх, каб даведацца, ці будуць яны ўтрымліваць матыў забойства Пікерынга і Уэтстоуна. Калі яны гэта зрабілі, наступным крокам было супрацьстаянне містэру Джэдзінгу.
  Ён не змог стрымацца ад лёгкай усмешкі пры думцы, што Эбігейл будзе чакаць яго дома. Часам ён здзіўляўся, як яму ўдалося так пашанцаваць, што ён знайшоў яе і захапіў яе ў сябе - што? Жонка? Партнёр? Каханак? Гэта не мела значэння. Радасным фактам было тое, што яны былі разам, і ён вырашыў, што гэта адносіны, якія ён хацеў бы працягвацца. Гэта азначала, што ён павінен быў нешта зрабіць, каб пераехаць з дому на Плендер-стрыт.
  Ён павінен быў пагаварыць пра гэта з Эбігейл раней, як толькі яна сказала, што пераедзе да яго. Але як толькі яна пачала ўпрыгожваць дом, вешаць карціны, дадаваць падушкі і мяняць яго са строгага, амаль манаскага месца, якім ён быў, ператвараючы яго з дома ў дом, ён быў такі шчаслівы з ёй у адрамантаваным асяроддзі. ён дазволіў бы гэтаму слізгаць. Але справа ў тым, што Эбігейл прывыкла да такіх рэчаў, як вадаправод: унутраны туалет і ванная пакой з гарачай і халоднай вадой. Дом Дэніэла ў Камдэн-Таўне ўсё яшчэ меў земляную шафу ў прыбіральні звонку. А купацца азначала, што напаўняюць вялікі кацёл у мыйні вадой з халоднага крана і распальваюць пад ім агонь, потым забіраюць гарачую ваду і выліваюць яе з дапамогай вядра ў бляшаную ванну, прынесеную адтуль, дзе яна вісела. на заднім двары і паставіць яго перад вугальнай кухоннай плітой, каб купальшчык не прастудзіўся.
  І апаражніць ванну было не менш працаёмка: напоўніць вёдры сцёкавай вадой і выліць іх на невялікі ўчастак зямлі на заднім двары.
  Не тое каб яго дом нічым не адрозніваўся ад большасці іншых у Кэмдэн-Таўне; большасць з іх мелі туалет на вуліцы і не мелі вады ў доме. Але Эбігейл заслугоўвала лепшага. Магчыма, яны маглі б нават узяць на сябе дом, які меў гэтую новую сістэму электрычнага асвятлення замест газавых ліхтароў.
  Трэба рухацца, вырашыў ён. Лепшы дом у лепшай частцы горада. Прыйшоў час пераменаў.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ Чацвёрты
  Калі Эбігейл сунула ключ у замок, каб увайсці, ззаду яе пачуўся голас: «Прабачце!»
  Яна павярнулася і ўбачыла, як да яе набліжаецца хударлявы газетны рэпарцёр Нэд Карсан. Як і раней, на яго твары была прамяністая ўсмешка.
  «Некалькі дзён таму мы сустрэліся з містэрам Уілсанам у музеі».
  - Так, - сказала Эбігейл. «Я памятаю».
  «З тых часоў я даведаўся, што вас завуць Эбігейл Фентан і вы працуеце з Дэніэлам Уілсанам над забойствамі ў Брытанскім музеі. Дзіўна, што ён не згадаў пра гэта. Чаму?
  - Вы павінны задаць гэтае пытанне містэру Уілсану, - сказала Эбігейл.
  - Так, гэта тое, на што я спадзяваўся, - сказаў Карсан. «Вось чаму я патэлефанаваў». Ён зноў усміхнуўся. «Я заўважыў, што ў вас ёсць ключ ад яго дома».
  «Містэра Уілсана зараз няма дома, і ён спытаў мяне, ці не зазірнуць я і праверыць, як усё для яго», — сказала Эбігейл.
  - Вы маеце на ўвазе, што ён у ад'ездзе?
  «Я так».
  - Вы ведаеце, калі ён вернецца?
  «Я не ўпэўнены. Але калі ён вернецца, я дам яму ведаць, што вы тэлефанавалі і хочаце з ім пагаварыць».
  - Ты будзеш тут, калі ён вернецца? - спытаў Карсан. «Дома?»
  «Чаму вы хочаце гэта ведаць?» - запатрабавала Эбігейл.
  «Асабісты аспект». Карсан усміхнуўся. «Гэта тое, што падабаецца нашым чытачам».
  — Жадаю вам добрага вечара, містэр Карсан, — коратка сказала Эбігейл. І яна зачыніла дзверы.
  
  Даніэль адчуваў сябе вельмі позна, калі ён нарэшце вярнуўся дадому. Гэта быў доўгі дзень з вялікай колькасцю дзеянняў і стрэсу, які пагоршыўся, здавалася б, бясконцым падарожжам на цягніку ў Бірмінгем і назад. І, адчыніўшы ўваходныя дзверы, ён зразумеў, што памірае ад голаду. Ён павінен быў атрымаць ежу з аднаго са стэндаў у Юстане, але ён бачыў, як некаторыя з іх вырабляюцца. Ён сумняваўся наконт паходжання некаторых прадуктаў з таго часу, як убачыў, як адзін з пастаўшчыкоў здзіраў скуру з пацука.
  «Я дома!» - крыкнуў ён, зачыняючы дзверы і накіроўваючыся да задняй кухні, і калі ён гэта зрабіў, цудоўны водар прыйшоў, каб вітаць яго, разам з Эбігейл, якая абняла яго і моцна прыціснула.
  «Вы паспелі паспець на апошні цягнік».
  «Я б пайшоў дадому пешшу, калі б прапусціў гэта», - сказаў Дэніэл, моцна абдымаючы яе ў адказ і цалуючы. Ён панюхаў і ўсміхнуўся. «Я не магу ў гэта паверыць, - сказаў ён, - але мой нос кажа мне, што з кухні ідзе цудоўны пах. Вы не маеце на ўвазе вас...'
  'Я так! Я пайшоў на вуліцу Каралеўскага каледжа і ўзяў для нас абодвух пірог і пюрэ. З соусам з пятрушкі. Я паставіў іх у духоўку, каб яны былі гарачымі». Яна ўсміхнулася. «Лепш каб гэта было так добра, як вы кажаце».
  Што датычыцца Дэніэла, усё было як ніколі добра, хоць ён адчуваў, што бачыў сумненне, а не задавальненне на твары Эбігейл, калі яна ела.
  «Трэба прызвычаіцца», — сказаў ён.
  «І я ўпэўненая, што прывыкну», — сказала яна. «Як вы пажылі ў Бірмінгеме?»
  «Расказваць няма пра што», — сказаў ён. Уотс у бяспецы ў Бэна Стылуорсі. Як наконт вас? — спытаў Даніла. «Вы атрымалі лісты?»
  «Я зрабіў».
  Яна дастала іх з шуфляды, у якую паклала, і аддала яму. Пакуль ён еў, Даніэль прачытаў іх, твар яго быў затуманены. «Пэўныя пагрозы», — сказаў ён. «Нам трэба з ім пагаварыць».
  - Я ўжо рабіла гэта, - сказала Эбігейл.
  Ён утаропіўся на яе, ашаломлены. «Што?» - сказаў ён.
  — Хаця яго там не было. Фактычна, ён мёртвы. Ён забіў сябе ў той дзень, калі Пікерынга зарэзалі нажом. Кінуўся ў басейн Батлбрыджа».
  Даніэль утаропіўся на яе, потым націснуў на адрас у лісце. - Вы хадзілі на Бальф-стрыт?
  «Так».
  — Самастойна?
  «Вось і ідзе, — падумала яна. Лекцыя.
  «Вы ведаеце, што я вам казаў пра тую мясцовасць!» - адрэзаў ён. «Гэта пякельная яма! І пайсці туды без суправаджэння, каб сустрэцца з чалавекам, які, цалкам верагодна, быў забойцам!
  «Я мог бы справіцца сам».
  «Біць яго рыдлёўкай, якая ў цябе ў руках?» - злосна запатрабаваў Даніла. «Гэта быў не нейкі егіпецкі рабочы, які спрабаваў прыставаць да вас, гэта быў бы магчымы забойца! Забойца, які адчайна спрабуе абараніць сябе ад арышту!
  «Ён не быў. Я ж казаў вам, чалавек забіў сябе».
  - Але вы не павінны былі ведаць пра гэта, калі пастукаліся ў яго дзверы!
  Яна рашуча паглядзела на яго. Яна трэніравалася, што сказаць яму на гэтую тэму з таго часу, як вярнулася з Бэлф-стрыт, разважаючы, як пагаварыць пра гэта, не закрануўшы яго пачуццяў, і яна ведала - як для сябе, так і для яго - гэта трэба сказаць . Гэта было тое, што нельга было адкласці.
  - Даніэль, - сказала яна, - ты ведаеш, што я кахаю цябе. Вельмі, вельмі».
  Ён кіўнуў са здзіўленым выразам твару і таксама з невялікім падазрэннем адносна таго, куды гэта ідзе. - Так, - сказаў ён.
  «І я ведаю, што ты мяне любіш і хочаш абараніць».
  - Я, - сказаў ён.
  «Але ўсе гэтыя размовы пра месцы, у якія я павінен баяцца ісці, прымушаюць мяне нервавацца, ступаючы практычна куды заўгодна».
  Ён глядзеў на яе, незадаволены. - Прабачце, - сказаў ён. «Гэта апошняе, што я хацеў бы».
  - Я ведаю, - сказала яна. «Даніэль, я ўжо не маладая дзяўчына. Я даглядаў сябе і сваю сястру Бэлу пасля смерці нашых бацькоў. Я сам прабіўся ў свеце. Я была ў месцах, якія некаторыя лічаць небяспечнымі, і я ездзіла туды адна, як жанчына, і была ў бяспецы. Галоўным чынам таму, што ў мяне была ўпэўненасць у гэтым. Там, дзе я сутыкаўся з небяспекай, я спраўляўся з ёй, часам супрацьстаячы ёй, часам выкручваючыся з сітуацыі. Але гэта ніколі не перашкаджала мне рухацца далей, выпрабоўваць сябе. Я ведаю, што вы маеце лепшае, калі папярэджваеце мяне, якіх месцаў варта пазбягаць, і я абяцаю вам, што ніколі добраахвотна не стаў бы падвяргаць сябе небяспецы. Але я прывык лічыць сябе моцнай асобай. Той, хто не хаваецца ад таго, што жыццё павінна кінуць мне. І я хачу працягваць быць такім чалавекам. Але з вамі».
  Дэніэл сядзеў, гледзячы на яе, і на імгненне яна задумалася, што ён збіраецца адказаць. Нарэшце, пасля таго, што здавалася пакутлівай вечнасцю, ён устаў і падышоў да яе, працягнуўшы рукі.
  «Мая дарагая Эбігейл», — сказаў ён. «Я магу толькі папрасіць прабачэння. Вы цалкам маеце рацыю. Мая любоў да цябе, якую я хацеў абараніць, задушылася. Ты можаш мяне прабачыць?»
  Яна ўстала, перабралася ў яго абдымкі і моцна прыціснула да яго твару на яе. - Няма чаго дараваць, - прашаптала яна. — Гэта не твая віна. Я дазволіў гэтаму здарыцца. Але дзякуй за тое, што выслухалі мяне і за тое, што вы такія, якія вы ёсць, і як вы адказалі. Мне падабаецца адчуванне, што ты хочаш мяне абараніць. Я, у сваю чаргу, хачу абараніць вас». Яна зноў моцна абняла яго. «Цяпер мы з гэтым разабраліся, ці магу я расказаць вам усё, як гэта было?»
  Ён абняў яе ў адказ, потым адпусціў, пацалункуючы. — Вядома. І я абяцаю, ніякіх перапынкаў».
  Яны абодва вярнуліся, каб скончыць ежу, пакуль Эбігейл расказала яму пра сваю сустрэчу з місіс Джэдзінг, а потым пра свой візіт у краму з анучай і косткамі ў канцы вуліцы і пра тое, як яна даведалася пра самагубства Джэдзінга.
  «Пасля я падумаў пра гэта. Лісты паказваюць, што Уільям Джэдзінг быў абсалютна пазбаўлены, калі Пікерынг скраў яго працу пра Амброзія і апублікаваў як сваю ўласную. Ён не мог абскардзіць тое, што зрабіў Пікерынг, ён не мог падаць у суд на Пікерынга, таму што ў яго не было грошай – і які суд прыняў бы рашэнне на карысць цесляра з добрымі намерамі супраць слоў гісторыка з высокай рэпутацыяй доктара Пікерынга. Прыход Пікерынга ў музей, каб прадставіць працу Джэдзінга як сваю ўласную, стаў апошняй кропляй. Такім чынам, Джэдзінг забівае Пікерынга. Але потым пачуццё віны адольвае яго. Ён не можа жыць з тым, што зрабіў. Такім чынам, у той жа дзень ён забівае сябе».
  Данііл выглядаў сумнеўна. - А як наконт забойства Мэнсфілда Уэтстоуна? — спытаў ён.
  «Гэта зрабіў нехта вельмі блізкі да Джэдзінга. Хтосьці настолькі раз'юшаны несправядлівасцю таго, што Пікерынг зрабіў з Джэдзінгам, і раз'юшаны на тое, што Джэдзінг забіў сябе, а потым помсціў іншаму чалавеку, вінаватаму ў сітуацыі, чалавеку, які выдаў кнігу: Мэнсфілду Уэтстоуну. Гэта азначае, што хто б гэта ні быў, напэўна ведаў пра лісты паміж Джэдзінгам і Уэтстоўнам.
  «Такім чынам, графіці «Хто забіў Амброзія»…?»
  — Пад Амброзіем ён мае на ўвазе, вядома, Джэдзінга, а людзі, якія яго забілі, — гэта Пікерынг і Уэтстоўн. Абодва ўжо мёртвыя, так што наступным этапам будзе выкрыццё таго, што Пікерынг скраў працу Джэдзінга, але занепакоенасць заключаецца ў тым, што, каб гарантаваць, што гэта атрымае найбольшую рэкламу, ён здзейсніць яшчэ адно забойства, каб суправаджаць гэта.
  «Насамрэч, у цягніку на зваротным шляху ў мяне ўзнікла іншая думка», — сказаў Даніэль. - Можа быць, Уэтс забіў Уэтстоўна?
  Эбігейл збянтэжана паглядзела на яго. «Навошта яму такое рабіць?»
  «З таго, пра што казаў Уотс па дарозе ў Бірмінгем, было відавочна, што ён крыўдзіўся на Уэтстоўна. Уэтстоўн ставіўся да яго як да сабакі. І я цалкам упэўнены, што Уотс ведаў, што Пікерынг хлусіў, што ён скраў працу Джэдзінга. Замаўчаўшы і пагадзіўшыся з гэтым, Уотс быў вымушаны быць саўдзельнікам махлярства. Напэўна, гэта моцна забалела яго. Гэта становіцца яшчэ больш разумным, калі вы сказалі мне пра тое, што Джэдзінг забіў сябе. Уотс цалкам мог адчуваць сябе вінаватым у смерці Джэдзінга, і ён быў вымушаны прыняць удзел у гэтай смерці з-за таго, што Уэтстоўн здзекаваўся над ім. Уотс ведае, калі Уэтстоўн збіраецца ў Брытанскі музей, таму ён ідзе за ім і забівае яго. Мы ведаем, што Ўотс быў там прыкладна ў той час, калі быў забіты Уэтстоўн».
  «Ён забівае свайго партнёра?»
  «У выніку ён стаў старэйшым партнёрам. Нарэшце ён можа выбрацца з-пад дамінавання Уэтстоуна».
  «Але навошта ўцякаць да сястры і казаць, што баіцца за сваё жыццё?»
  — Дымавая заслона, — сказаў Даніэль. «Гэта робіць яго невінаватым і патэнцыйнай ахвярай».
  - Гэта вельмі заблытана, - сказала Эбігейл.
  «Гэтыя забойствы былі здзейснены з вялікім абдумваннем і планаваннем», - адзначыў Дэніэл.
  Эбігейл падумала, потым кіўнула. - Гэта магчыма, - сказала яна. — Дарэчы, я атрымаў цікавую інфармацыю ад міс Роўзберры з Whetstone and Watts. Прафесар Пікерынг няпоўны працоўны дзень чытаў лекцыі па рымскай гісторыі ва Універсітэцкім каледжы Лондана».
  «Так, Дэвід Эшфард сказаў мне тое ж самае, але як гэта адносіцца да справы?» - спытаў Даніла.
  «Таму што, калі ён скраў гэтую працу Уільяма Джэдзінга і апублікаваў яе як сваю ўласную, ён цалкам мог зрабіць тое ж самае з працамі некаторых сваіх студэнтаў».
  «Як мы можам даведацца?»
  «Я ведаю старэйшага выкладчыка UCL, спецыяльнасць якога — раманістыка».
  «О?»
  — Яго завуць Чарльз Вінтэр. Я ведаў яго, калі быў у Гіртане; ён быў у той жа час на Тройцы, і з таго часу нашы шляхі перасякаліся некалькі разоў».
  «Як скрыжаваны?» - нахмурыўшыся, спытаў Даніла.
  Эбігейл засмяялася. «Даніэль, ты зайздросціш?»
  — Не, — хутка адказаў Данііл. Занадта хутка. — Магчыма, — сарамліва прызнаўся ён.
  «Паміж намі ніколі нічога такога не было», — сказала яна. «Мы проста цікавіліся адной тэмай, а ён быў разумным і добрым чалавекам».
  - Прыемнейшы за мяне?
  «Не, але больш разумны». Яна засмяялася, убачыўшы выраз абурэння на яго твары: «Я жартую, ідыёт! Ва ўсялякім разе, я думаў заехаць да Чарльза ў UCL заўтра раніцай. Тут жа за вуглом музей».
  - Так, я ведаю, - сказаў Даніэль. «Хочаш, каб я пайшоў?»
  - Не трэба, - сказала Эбігейл. «Будзе лепш, калі вы схадзіце ў музей і паглядзі, ці здарылася што-небудзь там сёння пасля забойства Уэтстоуна».
  - Так, добрая ідэя, - сказаў Даніэль. Ён зрабіў паўзу, потым спытаў: «Ён прыгожы, гэты Чарльз Вінтэр?»
  «Як грэцкі бог!» — захапілася Эбігейл. Яна шчасліва ўздыхнула. «Добры, клапатлівы, вельмі разумны і прыгожы на выгляд. Ён мара кожнай жанчыны, за выключэннем аднаго».
  «Што гэта?»
  Яна вагалася, потым сказала: «Ён аддае перавагу мужчынам».
  «Ён гомасэксуаліст?» - сказаў Данііл.
  «Незаконна, я ведаю. Але вось яно». Яна ўздыхнула. - Бедны Чарльз.
  
  Пазней, прыціснуўшыся ў ложку, яна сказала: «Між іншым, той адыёзны чалавек, Нэд Карсан, тэлефанаваў сёння ўвечары і злавіў мяне, калі я ўвайшла ў дом з ключом».
  Даніэль адразу ж насцярожыўся. - Чаго ён хацеў? — спытаў ён.
  «Каб пагаварыць з вамі», — сказаў ён. «Я сказаў яму, што вы сышлі. Але ён спытаў мяне, ці буду я тут, калі ты вернешся дадому».
  «Слізкі пацук!» - гыркнуў Даніла.
  «Я больш нічога не сказаў, проста зачыніў за ім дзверы».
  «Гэтага будзе дастаткова для такога чалавека, як Карсан. Будзьце гатовыя да з'яўлення гісторыі. Нешта накшталт «Сакрэтнае любоўнае гняздо Рыпера Тэка».
  Эбігейл засмяялася.
  — Гэта не да смеху, — агрызнуўся Даніла. «Ён выведае ваша імя і апублікуе яго».
  - Ён ужо ведае, - сказала Эбігейл. «Ён знаходлівы, я яму гэта дам». І яна зноў засмяялася.
  «Што тут смешнага?» - запатрабаваў Даніла. «Ён будзе паклёпнічаць на вашу рэпутацыю».
  «Я проста думаю пра рэакцыю Бэлы, калі яна чытае гісторыю». Эбігейл усміхнулася. «У яе вачах я сапраўды буду заняпалай жанчынай!»
  — На шчасце, гэтая ануча ходзіць толькі ў Лондане, — сказаў Дэніэл.
  «О, я ўпэўнена, што ў Бэлы ёсць сябры ў Лондане, якія будуць вельмі рады пераканацца, што яна ўбачыць копію», — сказала Эбігейл.
  - Ты не злуешся? - запатрабаваў Даніла. «Я ў лютасці! Заўтра я збіраюся сустрэцца з Карсанам і прыгражу біць яму твар, калі ён надрукуе што-небудзь пра нас».
  - Такім чынам, пацвярджаючы, што гэта праўда, - сказала Эбігейл. Яна пахітала галавой. «Навошта даваць яму задавальненне? Ігнаруйце яго».
  «Але як наконт таго, што людзі падумаюць пра вас?» Сэр Джаспер Стоўн?
  «Калі яны спытаюць, мы скажам ім, што вы збіраецеся зрабіць з мяне сумленную жанчыну».
  Данііл утаропіўся на яе. - Ты... ты выйдзеш за мяне замуж?
  «Ах, я не сказала , калі », - сказала яна. «Магчыма, гадоў праз дзесяць ці каля таго, калі я табе не надакучыла…»
  - Ты мне ніколі не надакучыш, - сказаў Даніэль.
  «…і я ўсё яшчэ лічу цябе прыдатным таварышам», — скончыла Эбігейл.
  «Насамрэч, — сказаў ён, — я разважаў у цягніку на зваротным шляху з Бірмінгема».
  «Кожны раз, калі вы кажаце «насамрэч» такім чынам, гэта звычайна азначае нешта з сур'ёзным падтэкстам», - сказала Эбігейл.
  «Ну, гэта можа адпавядаць гэтаму. Я думаю, што нам трэба пераехаць.
  «Чаму?» - сказала яна. «Што з ім не так?»
  'Вонкавы туалет. Без ванны».
  «Вунь бляшаная ванна».
  - І ўсё гэта цягне за сабой, - сказаў Дэніэл. «Нам патрэбны належны санвузел. З унутранай санітарыяй».
  - З-за мяне, - сказала яна.
  - Неабавязкова, - сказаў Дэніэл. «Я думаў пра гэта для сябе».
  'О, давай, Даніэль!' Вы жывяце ў гэтым доме чатырнаццаць гадоў».
  «І вам спатрэбілася пераехаць, каб я ўбачыў гэта такім, якім яно ёсць. Нязручна. Выдатна для чалавека, які амаль ніколі не быў тут і выкарыстоўваў гэта як месца, каб скласці галаву...
  «І гатуе ежу на ўласнай кухоннай пліце, якая працуе на вугалі». Эбігейл усміхнулася.
  «Так, ну, можа, нам спатрэбіцца адна з тых новых газавых духовак з газавай плітой».
  «Даніэль, гэта так радыкальна!» - сказала Эбігейл. «Але будзьце ўпэўненыя, я не спяшаюся рухацца. Гэты дом заўсёды будзе там, дзе мы пачыналі наша сумеснае жыццё, таму ён займае асаблівае месца. І я жыў у больш цяжкіх умовах, чым цяпер».
  «Вы збіраецеся сказаць: «Калі я быў у Егіпце», — сказаў Даніэль.
  Яна вагалася. «Ну, я быў. Але потым я падумаў, што лепш пацалую цябе і займуся з табой каханнем».
  Ён усміхнуўся. «За гэта я кожны раз галасую». І яны цалаваліся спачатку пяшчотна, пяшчотна лашчачы, потым глыбока і горача.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ ПЯТЫ
  Калі наступнай раніцай яны выйшлі з дому, Дэніэл абвясціў: «Я думаю, пасля напружанага ўчорашняга дня мы папесціць сябе таксі». Мы не можам дазволіць вам завітаць да свайго высокаразумнага і надзвычай прыгожага старога сябра, які выглядае скамячаным ад таго, што яго раздушыў натоўп у ранішнім омнібусе або пацее ад хуткай хады».
  «Памятайце, што казаў паэт: «Коні пацеюць, мужчыны пацеюць, жанчыны проста свецяцца», — сказала Эбігейл.
  «Які гэта быў паэт?» - спытаў Даніла.
  «Я не памятаю, але сумняваюся, што гэта быў Шэкспір», — сказала Эбігейл.
  Яны спынілі таксі на Камдэн-Хай-стрыт і ўладкаваліся пад рытм конскага цокання, пакуль яны ехалі, плануючы свой дзень.
  - Убачымся ў музеі пасля сустрэчы з Чарльзам, - сказала Эбігейл. «Што вы плануеце рабіць?»
  «Я думаў сустрэцца з сэрам Джасперам і растлумачыць яму, чаму, нягледзячы на настойлівасць суперінтэнданта Армстронга, што гэтая Элсі Боўлер - забойца, мы не згодныя. У адваротным выпадку, як толькі савет даведаецца пра меркаванне суперінтэнданта, яны прымусяць сэра Джаспера звольніць з намі працу. Ён спахмурнеў. «Мы б страцілі не толькі грошы, мяне засмучае той факт, што сапраўдны забойца сыдзе з рук».
  - Давайце падвядзем вынікі нашых падазраваных, - сказала Эбігейл. «У верхняй частцы спісу?»
  «Магчыма, Уільям Джэдзінг за забойства Пікерынга і нехта з яго блізкіх за забойства Уэтстоуна».
  - Згода, - сказала Эбігейл. - Містэр Эшфард?
  Даніэль паківаў галавой. «Не, не адчуваю».
  «Джон Кэлі-малодшы і Ірландскае рэспубліканскае братэрства?»
  «Магчыма, за раненне Пікерынга, але не за Уэтстоўна. І паколькі я перакананы, што забойствы Пікерынга і Уэтстоуна былі звязаны, я думаю, што мы можам адмовіцца ад Братэрства.
  — Учора вечарам вы сказалі, што лічыце містэра Уотса сур'ёзным падазраваным.
  «Мінулай ноччу я быў стомлены, і мой мозг хапаўся за саломінку. Я не бачу Уотса забойцам».
  «Элсі Боўлер?»
  — Абсалютна не. І я скажу сэру Джасперу, чаму.
  Кабіна спынілася, і кіроўца крыкнуў: «Універсітэцкі каледж!»
  Даніэль дапамог Эбігейл спусціцца з кабіны і заплаціў кіроўцу.
  - Я пайду адсюль пешшу, - сказаў ён Эбігейл. «Я ўбачымся пазней».
  Дэніэл пайшоў, а Эбігейл накіравалася да вялізнага белага будынка, дзе размяшчаўся гістарычны факультэт UCL. Эбігейл заўсёды паважала UCL. Магчыма, ён не меў такой доўгай гісторыі, як Кембрыджскі ці Оксфардскі ўніверсітэты, бо быў заснаваны толькі ў 1826 годзе, але ён быў першым, хто меў свецкую палітыку і прымаў студэнтаў з любой рэлігіі ці нават ніякай. Ён таксама сцвярджаў, што быў першым універсітэтам Вялікабрытаніі, які прымаў жанчын у якасці студэнтаў, хоць у акадэмічных колах былі некаторыя аргументы наконт гэтага.
  Па праўдзе кажучы, яе асаблівая прыхільнасць да UCL была звязана з Музеем егіпецкай археалогіі Петры, створаным усяго два гады таму, які меў адну з вядучых у свеце калекцый Егіпецкія артэфакты. На жаль, ёй удалося толькі адзін раз наведаць калекцыю праз год пасля яе адкрыцця, і гэта быў апошні раз, калі яна сустракалася з Чарльзам Вінтэрам. Яна засмяялася пра сябе пры думцы, што Дэніэл зайздросціць Чарльзу. Яна таксама была трохі здзіўленая, думаючы пра Данііла як пра чалавека вялікага даверу, незалежнага духу. Яна не лічыла яго раўнівым. Хоць яна бачыла прыкметы гэтага падчас іх ранняга знаёмства ў Кембрыджы. Але тады гэта было зразумела; ёй прыйшлося прызнаць, што абыходзілася з ім агідна. І калі б іх сітуацыя была адваротнай і яна адчула, што Даніэль праяўляе занадта шмат прыхільнасці і цікавасці да іншай жанчыны, якая была прыгожай, разумнай і добрай, яна таксама адчула б прыступ рэўнасці.
  Я б ёй кулаком па мордзе, вырашыла яна.
  Яна высачыла Чарльза ў яго кабінет, дзе ён быў заняты разметкай студэнцкіх работ. — Эбігейл! Гэта адно задавальненне!'
  «Ніякіх лекцый?»
  Чарльз паглядзеў на гадзіннік. - Пакуль не, - сказаў ён. «Студэнты, як вядома, спазняюцца, таму ў мяне ёсць гадзіна да прыбыцця арды. Што прывяло вас у Лондан? Я думаў, што ты альбо ў Кембрыджы, альбо заняты раскопкай паловы Блізкага Ўсходу. Потым ён успомніў. «Не, пачакайце, вы нядаўна былі на сцяне Адрыяна. Я прачытаў пра гэта ў адным з часопісаў. Дзе вы былі?
  «Большую частку майго часу праводзіў у Хаўстэдс. Сям'я Клейтан прарабіла выдатную працу, расчысціўшы пазнейшыя будынкі з зямлі і дабраўшыся да рэшткаў сапраўднага рымскага форта. Я займаўся раскопкамі сістэмы падземнага ацяплення, гіпакаўста. Абсалютна захапляльна! Гэта проста дало мне зразумець, якія цуды тэхнікі былі страчаны пасля сыходу рымлян».
  — Належная санітарыя, — сказаў Вінтэр. «Прыстойныя дарогі. І спатрэбілася амаль дзве тысячы гадоў, каб нанова адкрыць гэтыя метады! Глупства чалавечай расы ніколі не перастае здзіўляць мяне. Значыць, гэта ваша Рымская праца, якая прывяла вас сюды, ці вы прыйшлі паглядзець нядаўнія папаўненні калекцыі Петры?
  «Ні тое, ні другое. Нядаўна я ўзяўся за новы дадатак да сваёй працы гісторыка».
  'О? Гэта гучыць інтрыгуюча. Што за дадатак?»
  «Дэтэктыў».
  Зіма засмяялася. «О, сапраўды, Эбігейл! Дазвольце адгадаць, Скотланд-Ярд схапіў вас, каб дапамагчы ім».
  — Не Скотланд-Ярд, а адзін з іх былых дэтэктываў. Дэніэл Уілсан, раней ён быў часткай каманды інспектара Эберлайна.
  'Аберлайн! Справа Патрашыцеля! Ён нахмурыўся, цікаўны. «Ты не сур'ёзна».
  - Ты калі-небудзь ведаў, што я жартую, Чарльз?
  — Не, вось чаму я збянтэжаны. Вы і дэтэктыў Скотланд-Ярда.
  «Былы следчы. Цяпер ён прыватны следчы і далучае мяне да спраў з гістарычнай перспектывай. Напрыклад, на дадзены момант нас наняў Брытанскі музей для вывучэння забойстваў там. Прафесар Пікерынг і яго выдавец Мэнсфілд Уэтстоўн».
  «Трагедыя». Зіма ўздыхнула. — Я не ведаў Уэтстоуна, але Пікерынг чытаў тут лекцыі па Рымскай Брытаніі.
  «Так, так сказаў нам яго выдавец. Вось чаму я хацеў пагаварыць з вамі. Ці былі праблемы, пакуль ён быў тут?»
  «Праблемы?» - спытала Зіма.
  «Выкарыстоўваючы, напрыклад, некаторыя працы сваіх студэнтаў для сябе».
  Зіма ўважліва паглядзела на яе. «Я мяркую, што нешта выклікала гэтае пытанне?»
  - Так, - сказала Эбігейл. «Нам паведамілі, што нехта сцвярджаў, што Пікерынг скраў яго даследаванні пра Амброзія Аўрэліяна і выкарыстаў іх у сваёй кнізе».
  - Паміж навукоўцамі часта адбываецца абмен даследаваннямі, - насцярожана сказаў Вінтэр.
  «Гэта было зроблена без таго, каб Пікерынг прызнаў першапачатковага даследчыка», — сказала Эбігейл.
  «Гэта арыгінальнае даследаванне, яно было зроблена як частка дысертацыі або ступені гісторыі?»
  Эбігейл пахітала галавой. — Зрабіў гэта заўзяты гісторык-аматар, сталяр. Паводле таго, што нам сказалі, ён адправіў сваю працу ў Пікерынг, каб папрасіць дапамогі ў яе публікацыі. Замест гэтага Пікерынг выкарыстаў яго ў сваёй кнізе і назваў яго сваім».
  «Гэта вельмі сур'ёзнае абвінавачанне», - сказаў Вінтэр.
  - Гэта так, - сказала Эбігейл. «Яму ўдалося сысці з рук толькі таму, што ён узяў працу ў кагосьці без рэпутацыі або апублікаваных крэдытаў. Вось чаму я думаў, што ён мае доступ да неапублікаваных даследаванняў студэнтаў».
  Вінтэр некаторы час маўчаў задуменна, потым сказаў: «У мінулым годзе быў такі выпадак. Студэнт па імені Ўінстан Адамс сцвярджаў, што Пікерынг скраў яго працу пра рабаванне Англсі Светоніем Паўліным у 61 г. н.э.».
  «Знішчэнне друідаў і святых дубовых гаяў». Эбігейл кіўнула.
  - І не толькі друідаў, - сказаў Вінтэр. У той час Англсі быў апошнім прытулкам для паўсталых кельцкіх воінаў з Галіі і ўсёй Імперыі. Забойства ўсіх мужчын, жанчын і дзяцей на востраве мела на мэце знішчыць уладу друідаў і завяршыць панаванне над Брытаніяй».
  «За выключэннем таго, што ў гэты ж час на ўсходзе ўзышла Будзіка», — дадала Эбігейл.
  Зіма ўсміхнулася прабачальнай. - Прабачце, - сказаў ён. «Я ўвесь час забываю, што Рымская Брытанія была яшчэ адной з вашых сфер навукі».
  «Раскажы мне пра Ўінстана Адамса».
  «Ён быў у Англсі, праводзіў там археалагічныя раскопкі і знайшоў некалькі рэдкіх артэфактаў, як кельцкіх, так і рымскіх, і напісаў пра іх вельмі доўгае і дэталёвае даследаванне ў рамках сваёй курсавой працы».
  - Пікерынг быў яго настаўнікам?
  «Толькі для гэтай адной працы. Выкладаў тут толькі па сумяшчальніцтве. У любым выпадку, праз тры месяцы Адамс паскардзіўся ўладам каледжа, што яго праца была апублікаваная ў часопісе пад імем Пікерынга. Пікерынг, вядома, абверг абвінавачанне і настойваў на тым, што ён ужо рабіў сваю ўласную працу над бойняй на Англсі, але Адамс настойваў. Больш за тое, ён падрыхтаваў сваё ўласнае арыгінальнае эсэ і паказаў, што некаторыя раздзелы артыкула, які, як сцвярджаў Пікерынг, былі яго, утрымліваюць даслоўныя раздзелы з эсэ Адамса».
  «Значыць, ён скраў».
  «Мы аддалі перавагу тэрміну «асіміляваны».
  «Які б тэрмін вы ні выкарыстоўвалі, факт у тым, што гэты студэнт змог даказаць, што Пікерынг быў плагіятам сваёй працы».
  «Так, здаецца, гэта сапраўды так».
  «І які быў вынік?»
  «Было вырашана, што, магчыма, прафесару прыйшоў час пакінуць сваю пасаду ва ўніверсітэце».
  «Яго звольнілі».
  «Ён выйшаў на пенсію».
  «Ці быў гэты выпадак з Адамсам адзіным?»
  Уінтэр вагаўся, а потым сказаў: «Пасля таго, як інфармацыя аб прэтэнзіі Адамса распаўсюдзілася, іншыя студэнты выступілі і заявілі, што ў іх быў той жа вопыт».
  «Чаму яны не казалі пра гэта раней?»
  — Таму што яны сказалі, што Пікерынг прымусіў іх утрымацца ціхі. Ён сказаў, што знішчыць іх шанцы атрымаць добрую ступень. Таму маўчалі».
  - Але ён не спрабаваў такім чынам запалохаць Адамса?
  «Мяркуючы па ўсім, ён так і зрабіў, але дзядзька Адамса — нейкі вельмі ўладны юрыст, і Адамс пагражаў падаць у суд на Пікерынга і каледж».
  «І таму Пікерынг абраў лёгкі шлях, каб выратаваць сваю скуру». Эбігейл нахмурылася. «Чалавек быў пацуком».
  — Ён быў вядомым гісторыкам, — адзначыў Вінтэр.
  «Які, відаць, заснаваў вялікую частку сваёй апублікаванай працы, якая прынесла яму такую рэпутацыю, на цяжкай працы іншых, якія былі занадта бяссільныя, каб пратэставаць».
  — Так, цяпер ён мёртвы, — сказаў Вінтэр. «І яго недахопы паміраюць разам з ім».
  - Не ўсе, - змрочна сказала Эбігейл. «Ёсць людзі, якія пацярпелі ад яго і якія пацярпелі ад гвалту і жадаюць адпомсціць».
  
  Калі ён прыбыў у музей, Дэніэл накіраваўся прама ў кабінет сэра Джаспера, вырашыўшы дамагацца яго справы для сябе і Эбігейл, каб ім дазволілі працягнуць расследаванне, але перш чым ён паспеў пачаць прадстаўляць іх доказы, ён спыніўся, убачыўшы вельмі заклапочаны выгляд на твары сэра Джаспера. Спачатку ён падумаў, што сэр Джаспер можа быць занепакоены, таму што ён збіраўся паведаміць Дэніэлу аб цяжкім рашэнні аб тым, што савет звальняе іх; але замест гэтага сэр Джаспер працягнуў Дэніэлу аркуш паперы.
  - Сёння раніцай прыйшоў яшчэ адзін ліст, - сказаў ён.
  Як і раней, у лісце патрабаваліся грошы, але на гэты раз патрабавалася, каб грошы былі пакінуты на вакзале Падынгтан, хаця не было даты і часу, каб грошы былі пакінуты, было тое самае паведамленне, што мы звяжамся з вамі і скажам, калі трэба пакінуць грошы.
  — Я параўнаў напісанае з двума папярэднімі лістамі, — сказаў сэр Джаспер. «Гэта іншае. Такім чынам, альбо вымагальнік іх маскіруе почырк, або гэтая банда большая, чым мы спачатку думалі».
  Калі Даніэль паглядзеў на гэта, у яго галаве ўспыхнула ўспышка пазнання. - Я вярнуся праз хвіліну, сэр Джаспер, - сказаў ён. «Мне трэба праверыць гэта з чымсьці».
  Ён узяў ліст і паспешліва выйшаў з пакоя, кінуўся па лесвіцы ў іх маленькі кабінет, адчыніў шуфляду стала і дастаў аркуш паперы, які параўнаў з лістом. Твар яго пераможна свяціўся.
  'Зняў яго!'
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ ШОСТЫ
  Суперінтэндант Армстронг сядзеў за сваім сталом, складаючы прамову, якую ён збіраўся выступіць перад рэпарцёрамі і журналістамі, калі дзяўчына, Элсі Боўлер, апынулася пад вартай. Небяспечнага забойцу прыцягнулі да адказнасці на яго вахце. Газеты б гэта распячаталі. Два вядомыя дзеячы, вучоны прафесар і выдавец, забітыя да смерці ў Брытанскім музеі. Вядучага артыста зарэзалі. Прычым сямнаццацігадовай дзяўчынай. Відавочна, што яна была вар'яткай, і ўжо адзін гэты факт выклікаў бы страх у чытачоў газет: што нехта падобны мог блукаць па сталіцы, забіваючы вядучых дзеячаў грамадства без разбору! Але суперінтэндант Армстранг быў выратавальнікам грамадскасці. Чалавек, які прывёў забойцу вар'ятаў. Не, трэба было лепшае імя. Нешта больш рэзкае. Нешта запомнілася б публіцы. Вось чаму Джэк-Патрашыцель так гучала, выдатнае імя. Ён самазадаволена ўсміхнуўся, успамінаючы, што Абберлайн і Уілсан так і не змаглі зрабіць — прыцягнуць Патрашыцеля да адказнасці. Але ён зробіць гэта з Вар'ятам-забойцам, як толькі яны накладуць на яе рукі.
  У яго дзверы рэзка пастукалі, потым увайшоў Джон Фэзер.
  «Так?» - гаўкнуў Армстранг. «Што гэта?»
  «Гэтыя ананімныя лісты з пагрозамі, сэр», — абвясціў ён. «Тыя, што патрабуюць грошы з музея».
  «Так?» - спытаў Армстранг.
  «Мы яго ўзялі. Ён знаходзіцца пад вартай у паліцэйскім участку Ковент Гардэн. Вы хочаце распытаць яго ці я?»
  «Чорт вазьмі, я хачу!» - усклікнуў Армстранг, падымаючыся на ногі. Потым насцярожана спыніўся. «Наколькі вы ўпэўнены, што ён правільны?»
  - Сто працэнтаў, - сказаў Пёрка. Потым, калі Армстранг падышоў да вешалкі, каб надзець паліто, ён асцярожна дадаў: «Ёсць адна рэч, сэр. Яго ідэнтыфікаваў Дэніэл Уілсан».
  Армстранг павярнуўся і ўзрушана ўтаропіўся на яго. - Уілсан!
  — Так, сэр. Мне прыйшлося прыцягнуць яго і міс Фентан, каб дапамагчы з допытам, таму што іх сведчанні прызнаюць яго вінаватым.
  Твар Армстранга напоўніўся гневам. «Як гэта яны зрабілі, а не ты?» - горача запатрабаваў ён.
  «Таму што ў іх было нешта ў почырку падазраванага».
  «Значыць, яны хавалі доказы!» - агрызнуўся Армстранг. «Мы можам зарадзіць іх!»
  - Не, сэр, - сказаў Пёрка. «У той час гэта не было доказам ні ў гэтай справе, ні ў забойствах. Гэта было з іншага расследавання».
  Армстранг стаяў, яго рука ўсё яшчэ трымала кручок, дзе вісела яго паліто, чалавек у сумятні.
  «Гэты падазраваны, ці можа ён быць звязаны з забойствамі? Нажавыя ўдары?
  — Уілсан так не думае, сэр. І я таксама. Гэта проста адпраўка лістоў з пагрозамі ў Брытанскі музей».
  — Тады разбярыцеся з гэтым, інспектар. Армстранг вярнуўся да свайго стала і сеў.
  - Так, сэр, - сказаў Пёрка.
  «Але мы маем за гэта заслугу!» - гаўкнуў Армстранг. «Мы яго арыштавалі! Уілсан не зрабіў!
  — Уілсан не можа нікога арыштаваць, сэр, за выключэннем грамадзянскага арышту, — адзначыў Фэтэр.
  «Так, я гэта ведаю!» - раздражнёна сказаў Армстранг. «Я проста хачу пацвердзіць, што калі гэтая гісторыя з'явіцца ў прэсе - і я кажу «калі», таму што, на мой погляд, няма ніякай неабходнасці, каб гэта ўяўляла сабой нейкую цікавасць, гэта толькі замуціць ваду сапраўднай справы. , той факт, што гэтая дзяўчына Элсі Боўлер з'яўляецца нашым забойцам - што, калі гэта выйдзе ў прэсу, заслуга атрымае сталічная паліцыя, а не Уілсан і гэтая жанчына з Фэнтан».
  - Я пагляджу, што змагу зрабіць, сэр, але Дэніэл вельмі папулярны сярод некаторых прадстаўнікоў прэсы.
  «Так, чорт з ім! І мы павінны гэта расследаваць! Ці ёсць там карупцыя, як вы лічыце? Уілсан плаціць ім хабар, каб атрымаць рэкламу?
  — Я так не думаю, сэр. Я ніколі не чуў пра нешта падобнае».
  «Не, вы не можаце, але хтосьці можа. Ён няправільны, інспектар, выдаючы сябе за нейкага народнага героя, і аднойчы я збіраюся гэта даказаць!
  — Так, сэр. Я далажу вам пасля таго, як мы дапытаем зняволенага».
  «Мы?» - рэзка гаўкнуў Армстранг.
  — Як я ўжо казаў, сэр, Уілсан і міс Фентан прымуць удзел у допыце.
  — Але ж яны мірныя!
  «Улічваючы той факт, што гэта іх доказы, і яны прынеслі іх нам, і яны сустракаліся з абвінавачанымі раней, няма асаблівага спосабу абыйсці гэта, калі мы хочам атрымаць абвінаваўчы прысуд».
  Армстронг нахмурыўся і глядзеў на Пёрка, здавалася, доўга, перш чым махнуў рукой у знак адмовы.
  — Ідзі, — загадаў ён. «Але гэта невялікая гісторыя. Гэта не заслугоўвае асвятлення ў прэсе. Памятайце пра гэта».
  
  Эдвард Чэпмэн сядзеў за сталом у пакоі для допытаў у паліцэйскім участку на Прэйд-стрыт, робячы ўсё магчымае, каб выглядаць з выклікам, але тое, як яго вочы кідаліся на інспектара Фэзера і Дэніэла, якія глядзелі на яго з іншага боку стала, паказвала, што Эбігейл сядзела зусім побач за імі і двое канстэбляў у форме, якія стаялі на варце і глядзелі на яго змрочнымі вачыма, што выдавала яго нервовасць.
  Пёрка сунуў яму праз стол першы ліст. «Вы калі-небудзь бачылі гэты ліст?» — спытаў ён.
  Чэпмен нават не глядзеў на гэта. Яны ўбачылі, як ён нервова глынуў, потым ён паківаў галавой і сказаў: «Не».
  На гэты адказ Пяро не выявіў ніякіх эмоцый. Ён узяў другі ліст і перадаў яго Чэпмэну.
  «Вы калі-небудзь бачылі гэты ліст?» — спытаў ён.
  Чэпмен зноў паківаў галавой. «Не».
  Фэтэр сунуў праз стол апошні ліст, той, што быў атрыманы раніцай у музеі, перад Чэпмэнам.
  «Вы калі-небудзь бачылі гэты ліст?» — спытаў ён.
  На гэты раз Чэпмен нервова праглынуў, перш чым, заікаючыся, вымавіў: «Нн… не».
  Затым Фэзер паказаў спіс імёнаў членаў Ордэна Дзяцей Авалона, які даў яму Даніэль, спіс, які напісаў Чэпмен.
  «Вы калі-небудзь раней бачылі гэты спіс імёнаў?» - спытаў Пяро.
  На гэты раз Чэпмен кіўнуў. - Так, - сказаў ён. І цяпер яго ранейшая непакорлівасць вярнулася, калі ён злосна зірнуў на Данііла. « Ён прымусіў мяне напісаць гэта».
  «Напісанне ў гэтым спісе і напісанне папярэдняга ліста, які я вам паказаў, апошняга ліста, атрыманага Брытанскім музеем, ідэнтычныя», — сказаў Фэтэр. «Вы напісалі гэты апошні ліст».
  «Не!» - сказаў Чэпмен.
  - Так, - сказаў Пёрка. «Першыя два лісты павінны былі напісаць яшчэ два чалавекі, а гэты напісаў ты. І гэта адбылося пасля забойства містэра Мэнсфілда Уэтстоуна, і гэта сведчыць аб тым, што пісьменнік нясе адказнасць за гэтае забойства. Ён уважліва паглядзеў на Чэпмена. «Вы пісьменнік. Гэта прызнанне таго, што вы стаялі за забойствам Мэнсфілда Уэтстоуна. І першы ліст — гэта прызнанне, што аўтар яго стаіць за забойствам прафесара Лэнса Пікерынга. Як я ўжо казаў, мы лічым, што вы прымусілі кагосьці іншага напісаць два іншыя лісты, і мы ўпэўненыя, што можам даказаць і абвінаваціць іх, але вы асоба, якая стаіць за гэтымі лістамі, і, такім чынам, адказны за забойства…
  «Не!» - успыхнуў Чэпмен. «Не! Гэта не было ніякага дачынення да забойстваў! Ён злосна паказаў пальцам на Данілу. «Гэта была яго віна! Лісты былі проста жартам, каб адпомсціць яму за тое, як ён абышоўся са мной! Як злачынец! І тэлефаную бацькам! Мой бацька скараціў мне грошы!
  — Такім чынам, вы прызнаеце, што дасылалі лісты? - сказаў Пяро.
  «Так, але гэта быў проста бяскрыўдны жарт!» - запярэчыў Чэпмен. — Ад іх ніхто не пацярпеў!
  «Вы патрабавалі грошы».
  «Але ж мы не сабралі! Каб даць яму ўрок за тое, што ён сапсаваў мне жыццё!
  — Наколькі я разумею, ён затрымаў вас і вашага спадарожніка, калі вы прыйшлі ў Брытанскі музей, каб зладзіць напад на выставу. Напад, які вы і ваш спадарожнік спланавалі, не мае ніякага дачынення да містэра Уілсана, акрамя таго, што ён вас спыніў. Але потым, замест таго, каб аддаць вас канстэблям, ён арганізаваў, каб вас вызвалілі без прад'яўлення абвінавачванняў. Ён выратаваў цябе ад турмы. Як гэта псуе табе жыццё?»
  «Як я ўжо казаў, ён прывёў маіх бацькоў, а бацька скараціў мне грошы! Ён зрабіў маё жыццё пакутай!
  - Не, ты зрабіў сабе жыццё няшчасным, калі вырашыў напасці на выставу, - сказаў Пёрка. «Вы зрабілі гэта значна, значна горш, даслаўшы гэтыя лісты з пагрозамі ў музей».
  «Яны жартавалі!» - настойліва паўтарыў Чэпмен. «Яны не нарабілі ніякай шкоды. Яны нікому не рабілі зла!»
  «З расследавання забойстваў яны забралі жыццёва важную сілу, каб засачыць месца, адведзенае для дастаўкі грошай. Яны пашкодзілі расследаванню забойства. Яны навялі страх на музей і людзей, якія тут працавалі, усе яны думалі, ці не стануць яны наступнай ахвярай. Таму што гэта тое, пра што кажуць гэтыя лісты». Ён змрочна ўтаропіўся ў Чэпмена. «Эдвард Чапман, я абвінавачваю вас у патрабаванні грошай пагрозамі, а таксама ва ўмяшанні паліцыі ў выкананне імі службовых абавязкаў. На гэты раз цябе судзяць, і ты сядзеш у турму».
  «Не, калі ласка!» - узмаліўся Чэпмен і расплакаўся.
  «Каго ты ўгаварыў напісаць іншыя лісты?» - запатрабаваў Пяро.
  «Мая... мая малодшая сястра і мой стрыечны брат», — усхліпнуў Чэпмен. «Яны думалі, што я над кімсьці пажартаваў».
  «Іх імёны?» - спытаў Пяро.
  «Мілісэнт мая сястра. Ёй усяго чатырнаццаць. І мой стрыечны брат Джордж Фэл.
  Пёрка запісаў імёны, потым кіўнуў канстэблям.
  «Вядзіце яго ў камеры», — сказаў ён.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ СЁМЫ
  Калі Дэніэл і Эбігейл выйшлі з паліцэйскага ўчастка, яны знайшлі Джо Далтана, які чакаў іх на тратуары.
  'Даніэль! Эбігейл!
  "Джо!" Данііл усміхнуўся. «Хіба мы павінны верыць, што гэта супадзенне?»
  Далтан засмяяўся. «Калі вы ў гэта верыце, то ў мяне ёсць шмат рэчаў, якія, я думаю, я магу вам прадаць. Як Букінгемскі палац».
  «Дазвольце адгадаць, маленькая птушачка сказала вам, што кагосьці прывезлі».
  Далтан кіўнуў. «Звязаны з падзеямі ў Брытанскім музеі. Гэта забойца?
  - Не, - сказаў Даніэль.
  «У такім выпадку гэта павінны быць лісты з пагрозамі».
  «Вы ведаеце пра іх?» - сказала здзіўлена Эбігейл.
  «Я не быў бы вельмі добры ў сваёй працы, калі б не рабіў гэтага», — сказаў Далтан.
  "У Джо ёсць кантакты ў паліцыі", - растлумачыў Дэніэл.
  - Інспектар Пяро? - спытала Эбігейл.
  - Не, не, - сказаў Далтан. «Джон Фэзер таксама… што я магу сказаць?»
  «Сумленна?» - з усмешкай рызыкнуў Даніэль.
  «Дапусцім, ён усё робіць па падказцы».
  «Джо мае кантакты з канстэблямі па ўсім Лондане».
  «Якія заўсёды ўдзячныя за невялікую ўзнагароду ў абмен на інфармацыю», — сказаў Далтан.
  - Але ты раней нічога не пісаў пра лісты, - сказала Эбігейл. «Прынамсі, я ўпэўнены, што мы даведаліся б, калі б што-небудзь з'явілася ў газетах».
  "Я думаў, што гэта можа быць контрпрадуктыўным", - сказаў Далтан.
  «Што ты ведаеш?» - спытаў Даніла.
  «Я ведаю, што паліцыя чакала, каб забраць усіх, хто з'явіцца, каб атрымаць выкуп у 1000 фунтаў. І каб ніхто не зьявіўся. Што сведчыць аб тым, што гэта падман. Вось чаму я на дадзены момант замоўчваў гэта. Я думаў, што можа быць большая гісторыя. І, здаецца, я магу мець рацыю. Сёння я атрымаў паведамленне аб тым, што быў арыштаваны малады чалавек па імі Эдвард Чапман. І я ўспомніў, як завуць аднаго з маладых людзей, якія нарабілі шкоды ў той дзень, калі я быў у музеі».
  - Мы ніколі не казалі вам яго імя, - сказала Эбігейл.
  - Вам не трэба было, - сказаў Далтан.
  - Нехта ўнутры музея, - сказаў Дэніэл.
  Далтан зноў усміхнуўся. «Мець добрыя кантакты заўсёды карысна. Такім чынам, гісторыя?
  «Вы можаце пагаварыць з Джонам Фэзерам», — прапанаваў Дэніэл.
  - І я буду, - сказаў Далтан. «Але было б карысна атрымаць гісторыю ад вас раней, чым я». Ён усміхнуўся. «Памятай, Дэніэл, ты павінен мне за тое, што не напісаў пра тых двух юнакоў, якія нанеслі шкоду музею. Містэр Чэпмэн і яго прыяцель.
  «Расплата?» - спытаў Даніла.
  - Я называю гэта сумленным, - сказаў Далтан. «І няма ніякіх прычын, каб хто-небудзь ведаў, што гэта ад вас. Джон Фэзер ведае, што ў мяне ёсць свае морды ў сіле. Ён здагадаецца, што мая інфармацыя прыйшла ад іх. Прынамсі, так я яму скажу».
  - Я не магу так паступіць з Джонам, - сказаў Дэніэл. — Ён сумленны медзь. Але тое, што я зраблю, гэта раскажу вам гісторыю, якую мы ведаем, але я скажу яму, што я зрабіў гэта. Тады ад яго залежыць, што ён табе скажа».
  «Ці ўдзельнічаў Армстранг у бюсце?» - спытаў Далтан.
  Даніэль паківаў галавой.
  «Значыць, гэта не было звязана з забойствамі», — сказаў Далтан.
  — За гэта заслуга інспектара Фэзера, — сказаў Дэніэл. «Ён быў галоўным афіцэрам».
  «Дык чаму вы двое тут?»
  «Дапусцім, у нас была інфармацыя, якая была карыснай інспектару Фэзеру».
  «Гэтыя лісты з пагрозамі даслаў гэты Эдвард Чэпман?»
  «Гэта абвінавачванне. Вінаваты ён ці не, будзе вырашаць суд».
  — І як яго злавілі? Таму што па маёй інфармацыі ніхто не з'явіўся, каб забраць грошы за выкуп».
  - Інспектар Фэзер добра папрацаваў паліцыі, - сказаў Дэніэл.
  - І падказка ад Дэніэла Уілсана і міс Эбігейл Фентан, - сказаў Далтан. «Як ты гэта зрабіў? Як вы даведаліся, што гэта Чэпмэн?
  «Скажам так, да нас прыйшла інфармацыя», — сказаў Дэніэл. «Гэтак жа, як гэта прыходзіць да вас. Але, як і вы, мы не можам раскрываць нашы крыніцы».
  - Цалкам справядліва, - сказаў Далтан. «Ці будзе гэта раздражняць суперінтэнданта Армстранга, калі я згадаю вас у артыкуле?»
  - Гэта залежыць ад таго, што вы скажаце пра нас, - сказаў Дэніэл.
  Далтан усміхнуўся. - Дзякуй, - сказаў ён.
  «Што ён скажа пра нас?» - спытала Эбігейл, калі Далтан бадзёра адышоў.
  «Нешта разлічанае на раздражненне Армстранга», - адказаў Дэніэл. «Джо не любіць яго, і ён ведае, што наглядчык не любіць мяне. Але Джо справядлівы чалавек. Ён паклапоціцца пра тое, каб Джон Фэзер атрымаў адпаведную заслугу».
  «Такім чынам, - сказала Эбігейл, - калі адно злачынства афіцыйна раскрыта - патрабаванне вымагальніцтва - які наш наступны крок?'
  - Джэдзінг, - сказаў Дэніэл. «З таго, што вы атрымалі ад вашага сябра Чарльза, відавочна, што Пікерынг сапраўды скраў працу Джэдзінга. Пытанне: ці забіў Джэдзінг Пікерынга, а потым забіў сябе ў прыступе раскаяння? У такім выпадку, хто забіў Уэтстоўна ад яго імя? Або Джэдзінг не забіваў Пікерынга, і ў такім выпадку хто забіваў - і зноў жа, яны зрабілі гэта ў якасці помсты за тое, што Джэдзінг пацярпеў ад рук Пікерынга і Уэтстоўна?'
  - Галаваломка заключаецца ў часе самагубства Джэдзінга, - сказала Эбігейл. «Ён забіў сябе неўзабаве пасля таго, як Пікерынг быў зарэзаны да смерці, што сведчыць аб тым, што ён зрабіў гэта з-за пачуцця віны».
  «Такім чынам, мы даведаемся, хто так моцна адчуваў тое, як абыходзіліся з Джэдзінгам, што забіў Уэтстоўна. Гэта азначае, што мы вернемся на Бэлф-стрыт і паглядзім, ці зможам мы пераканаць місіс Джэдзінг паведаміць нам, хто быў бліжэй за ўсё да яе нябожчыка.
  «Калі я ўбачыла яе, яна была не вельмі ветлівай», - сказала Эбігейл. «Насамрэч, яна адмовілася гаварыць пра яго і пляснула дзвярыма перад маім тварам».
  — Можа, на гэты раз нам пашанцуе больш, — сказаў Даніэль.
  Эбігейл мусіла прызнацца, што па вяртанні на Бэлф-стрыт яна адчула сябе супакоена, бо з ёй быў Даніэль. Ён выпраменьваў упэўненую сілу, ідучы па вузкіх вулачках, і хоць шторы тузаліся, як і раней, пры выглядзе яго дзеці, якія гулялі на вуліцы, разбягаліся і зніклі.
  - Яны ведаюць, што я медзь, - сказаў Даніэль. "Хоць я і не, яны адчуваюць хаду і погляд".
  На гэты раз у доме Джэдзінгаў на стук Даніэля ніхто не адказаў. Даніэль паспрабаваў пастукаць у дамы з абодвух бакоў, але зноў не было адказу.
  - Як я ўжо казаў, яны думаюць, што я медзь, - сказаў Даніэль.
  «Чалавек з крамы з анучай і косткамі ў канцы вуліцы быў даступны», — выказала здагадку Эбігейл.
  "Будзем спадзявацца, што ён па-ранейшаму прытрымліваецца таго ж меркавання", - сказаў Дэніэл.
  Яны прабраліся ў краму па вырабе ануч і костак і знайшлі гаспадара, які сядзеў на крэсле каля сваёй крамы.
  - Добры дзень, - сказала Эбігейл.
  — Дзень дня, — сказаў чалавек. «Зноў вярнуўся, а?» Ён паглядзеў на Данііла. — І на гэты раз з кампаніяй. Медзь?
  - Больш не, - сказаў Даніэль. «Прыватны следчы разам з гэтай дамай».
  «Расследаванне забойстваў у Брытанскім музеі». Чалавек кіўнуў.
  — Вы чулі пра другое, — сказаў Даніла.
  Мужчына паціснуў плячыма. «Вы здзівіцеся, наколькі хутка распаўсюджваецца інфармацыя. Яшчэ адзін удар нажом, кажуць».
  - І яны мелі б рацыю, - сказаў Дэніэл. Ён падняў вочы на ўздых над дзвярыма. «Я звяртаюся да містэра Флуда?»
  - Білі Флад, - сказаў чалавек. «Гэта я, і я з гонарам паставіў сваё імя над гэтай крамай. Людзі тут ведаюць мяне як справядлівага і сумленнага чалавека. Ён паглядзеў на Эбігейл. — Апошні раз вы пыталіся пра беднага старога Уільяма Джэдзінга.
  - На гэты раз мы шукаем місіс Джэдзінг, - сказала Эбігейл. «Але ў яе дома ніхто не адказвае».
  - Гэта таму, што яе няма, - сказаў Флуд.
  «Удалечыні?»
  «Ёй надакучылі ўсе тыя позіркі, якія яна кідала на беднага старога Уільяма, які давяраў сябе такім чынам. Сорамна. Такім чынам, яна знялася».
  «Вы ведаеце, дзе?» - спытаў Даніла.
  Флуд паглядзеў на яго і насцярожана сказаў: «Магчыма. Але я гандляр. Інфармацыя такая ж, як і любы іншы тавар».
  Даніэль дастаў з кішэні манету і схаваў яе ў кулаку.
  «А якая цана?» — спытаў ён.
  Флуд уважліва паглядзеў на яго і сказаў: «Дапусцім, я спадзяюся, што гэта нешта лепшае, чым шылінг, які ты трымаеш».
  Даніэль адкрыў руку і выявіў фларын, два шылінгі. Чалавек пацягнуўся да яго, але Даніэль зноў закрыў руку і сказаў: «Спачатку мне трэба нешта лепшае, чым абяцанне».
  - Сабачы востраў, - сказаў Флад. «У яе там стрыечны брат». Ён паказаў на закрытую руку Даніэля. «Гэта дапаможа вам даведацца яе імя і адрас».
  Данііл перадаў фларын. Мужчына паклаў яго ў кішэню і сказаў: «Дэйзі Рэні». 12 East Ferry Road. Побач з футбольным полем. Вы гэта ведаеце?
  — Атлетычная пляцоўка, — адказаў Дэніэл. 'Дом Мілуол Атлетык. Раней "Мілуол Роверс".
  «Футбольны фанат», — з усмешкай сказаў Флуд.
  — Неабавязкова. Скажам так, калі я быў у войску, мы праводзілі шмат часу на большасці футбольных пляцовак Лондана, так што я пазнаёміўся з большасцю з іх».
  - Футбол і грошы, інспектар, - сказаў Флуд. «Гэта можа быць смяротная камбінацыя».
  «Як я ўжо казаў раней, я больш не ў сіле. Не інспектар».
  - Але вы былі, - сказаў Флад. — Інспектар Уілсан. Я цябе памятаю. Ваша фатаграфія была ў газетах, калі вы былі часткай атрада старога Фрэда Абберлайна, асабліва ў часы Патрашыцеля. Вы ніколі не лавілі яго, так?
  - Не таму, што стараўся, - сказаў Даніэль. Ён нахіліў капялюш. — Дзякуй за абмен, містэр Флуд. Спадзяюся, гэта не апынецца глупствам».
  «Я перадаю толькі тое, што чую. Я не магу гэтага гарантаваць».
  «І дзе вы пачулі гэтую інфармацыю?»
  Флуд узрушана паглядзеў на яго. «Больш інфармацыі за тыя ж грошы?»
  - Проста дадатковая страхоўка, - сказаў Дэніэл. «Мне не хацелася б пайсці аж на Сабачы востраў і даведацца, што мяне збілі. Калі б гэта здарылася, я быў бы ў вельмі дрэнным настроі».
  Флуд неспакойна паварушыўся на крэсле, потым неахвотна сказаў: «Кэтлін Первіс». Жыве па суседстве з Джэдзінгамі. Яна сказала мне».
  - Дзякуй, - сказаў Даніэль. - Дарэчы, як завуць місіс Джэдзінг?
  - Пег, - сказала Флуд.
  Калі яны адышлі ад Флуда і яго крамы, Эбігейл спытала: «Ці збіраемся мы праверыць яго інфармацыю ў гэтай Кэтлін Первіс?»
  - Не, - сказаў Даніэль. «Яна не адчыніла дзверы, калі мы стукаліся раней, і я назіраў, ніхто не заходзіў у яе дом. Заўтра мы паедзем на Сабачы востраў. І калі гэта апынецца пустым марнаваннем часу, то мы пагаворым з Кэтлін Первіс. І я зноў пагавару з містэрам Флудам.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ ВОСЬМЫ
  На наступную раніцу, калі Дэніэл і Эбігейл выйшлі з дому, каб накіравацца на Сабачы востраў, яны былі здзіўлены, убачыўшы постаць Нэда Карсана, які сноўдаўся каля абочыны. Калі ўваходныя дзверы адчыніліся, ён накіраваўся да іх, размахваючы газетай.
  - Ці магу я паразмаўляць, містэр Уілсан? — паклікаў ён.
  Даніэль прамармытаў Эбігейл: «Лепш пакінь гэта мне».
  «Я спраўлюся сама», — настойвала Эбігейл.
  - Калі ласка, - сказаў Данііл. «Я абяцаю, што не выйду з сябе і не зраблю таго, пра што мы пашкадуем».
  «Абяцаеце?» — спытала яна.
  - Абяцаю, - сказаў ён. Ён усміхнуўся. «На самай справе, гледзячы на твой твар у гэты момант, я думаю, што ў цябе больш шанцаў нанесці шкоду яму, чым мне. Шчасце, што рыдлёўкі побач няма».
  Эбігейл кіўнула, потым вярнулася ў дом, пакінуўшы Дэніэла павярнуцца тварам да Карсана.
  «Я бачу, што ў Джо Далтана ёсць матэрыял у газеце, дзе ён цытуе вас і вашу сяброўку міс Фентан», — сказаў Карсан, пастукваючы па асобніку «Тэлеграфа » .
  — І інспектар Пёрка, — сказаў Дэніэл.
  «Праўда. Але ён не кажа, якія адносіны паміж вамі і міс Фентан.
  «Навошта яму?»
  «Так, ну, я мяркую, гэта не яго стыль».
  «Але гэта тваё».
  «Людзям, якія чытаюць « Голас народа», падабаецца асабісты ракурс. Цяпер я разумею, што вы, магчыма, не хочаце, каб вашае асабістае жыццё было ў газетах. Ні ў міс Фэнтан. Такім чынам, мне было цікава, ці ёсць месца для нейкага супрацоўніцтва паміж намі».
  Дэніэл нічога не сказаў, проста глядзеў на Карсана і чакаў. Гэта было менавіта тое, што ён чакаў.
  «Разумееце, гэта вялікая справа. Два забойствы ў Брытанскім музеі адно за адным. Падобна на тое, што аплот імперыі знаходзіцца пад пагрозай. Ці ёсць тут большая гісторыя? Цяпер я не ведаю, але я ўпэўнены, што вы ведаеце». Ён зноў пастукаў па асобніку Тэлеграфа . «Вы былі карысныя для Джо Далтана, дык чаму б не дапамагчы мне?» Бо мы з ім займаемся адной справай, інфармаваннем грамадскасці. І такім чынам я не палічу патрэбы згадваць пра вашы асабістыя дамоўленасці. На мой погляд, вы з міс Фентан не жанатыя.
  Дэніэл адчуў жаданне ўдарыць Карсана, сцерці ўхмылку з яго твару, але ён памятаў тое, што сказала яму Эбігейл. Ігнараваць гэта. Замест гэтага, прымусіўшы сябе захоўваць спакой і ветлівасць, ён сказаў: «Я лічу, што вы памыляецеся ў многіх пунктах, містэр Карсан. Адзін з іх - я дам вам любую інфармацыю ў абмен на тое, каб вы не пісалі пра маё асабістае жыццё. Гэта было б адказам на пагрозы і шантаж, што, як вы ведаеце, было б патураннем крымінальнаму злачынства».
  'А цяпер глядзі!' - усклікнуў Карсан, абараняючыся. «Я ніколі не казаў пра шантаж!»
  «Другая памылка — меркаваць, што вы з Джо Далтанам займаецеся адной сферай дзейнасці. Вы не. Ён рэпарцёр навін. Вы распаўсюджваеце плёткі і інсінуацыі, каб падбадзёрыць сваіх меркаваных чытачоў. Я заўсёды гатовы паразмаўляць з адпаведным журналістам. Я не гатовы з вамі размаўляць. Добры дзень».
  Даніла павярнуўся на пятках. Карсан закрычаў: «Ты пашкадуеш аб гэтым, Уілсан! Я цябе загублю! А твая жанчына!
  Раззлаваны спасылкай на Эбігейл, Дэніэл развярнуўся і збіраўся кінуцца на Карсана, але спыніўся. Гэта дало б Карсану ідэальную гісторыю. Замест гэтага ён сказаў: «Будзьце асцярожныя, містэр Карсан. Дрэнныя ўчынкі маюць звычай вяртацца да вас. Я лічу, што ў Індыі гэта называюць кармай».
  Дзверы дома адчыніліся, і з'явілася Эбігейл.
  'Малайчына!' — горача павіншавала яна яго.
  «Я ўсё яшчэ хацеў ударыць яго кулаком, калі ён казаў пра цябе».
  «Так, але вы гэтага не зрабілі. І вось што важна».
  
  Іх падарожжа па чыгунцы да Сабачага вострава прывяло да перасадкі на Фенчэрч-стрыт на Лонданскую і Блэквалскую чыгунку да станцыі Мілуол-Докс.
  "Гледзячы на назвы станцый, праз якія мы будзем праходзіць, многія з іх, здаецца, звязаны з докамі", - заўважыла Эбігейл. 'Вест-Індскі док. Ост-Індскі док».
  «Гэта таму, што Сабачы востраў знаходзіцца ў самым цэнтры лонданскага дока. Да яго па Тэмзе прыходзяць караблі з усяго свету. Гэта ідэальнае месца для прычалу вялікіх караблёў, таму што з трох бакоў акружана Тэмзай. Гэта адна з самых вялікіх завес на рацэ».
  Эбігейл глядзела на віды, якія адкрываліся міма, калі цягнік рухаўся далей, перасякаючы раку, а потым рухаўся на поўдзень. Як казаў Даніэль, у гэтай мясцовасці дамінавалі докі і прычалы, з прышвартаванымі ў вялікай колькасці ветразямі і таксама паравымі караблямі.
  "Гэтая лінія ў асноўным выкарыстоўваецца для тавараў", - дадаў Даніэль. «Увесь гэты груз разгружаюць, а потым адпраўляюць на таварныя цягнікі, якія накіроўваюцца ў Лондан і ў любое іншае месца ў Брытаніі». Ён нахіліўся наперад і паказаў. «Цяпер мы недалёка ад докаў Мілуол, і хутка пройдзем міма футбольнага поля».
  «Адкуль вы так шмат ведаеце пра футбол?»
  «Што вы маеце на ўвазе?»
  «Вы ведаеце, дзе гуляе футбольны клуб «Мілуол», але для вас гэта не мясцовы клуб».
  "Мы заўсёды сачылі, калі ішоў вялікі футбольны матч", - сказаў Даніэль. «Кішэнныя крадзяжы распаўсюджаныя, калі ў вас вялікі натоўп, а на гульнях Мілуола можа быць натоўп у дзесяць тысяч чалавек. Часам больш. На ўскраінах адбывалася мноства нелегальных спраў, за якімі трэба было сачыць. Акрамя таго, футбольныя заўзятары вельмі племянныя, таму часам могуць узнікаць непрыемнасці паміж заўзятарамі-супернікамі. Але я ўпэўнены, што вы ведаеце пра гэта, будучы студэнтам Кембрыджа».
  Эбігейл здзіўлена паглядзела на яго. «Сацыяльныя аспекты футбольных заўзятараў - гэта не тое, што мы вывучалі ў Girton».
  «Я кажу пра спартыўнае суперніцтва, — сказаў Дэніэл. «Штогадовыя гонкі на лодках паміж Оксфардам і Кембрыджам заўсёды былі сапраўдным кашмарам для паліцыі: банды студэнтаў-супернікаў, звычайна п'яных, бунтавалі на вуліцах, нападалі адзін на аднаго і ў цэлым стваралі беспарадкі».
  «Я магу вас запэўніць, што ніколі ў жыцці не бунтавала», - сказала Эбігейл. «Шчыра кажучы, хаця як выпускнік Кембрыджскага ўніверсітэта мяне заўсёды цікавіць вынік гонак на лодках, яны не лічацца такімі важнымі».
  «Ну, гэта розніца паміж вамі і заўзятарам футбольнага клуба. Большасць футбольных клубаў з'явіліся дзякуючы людзям, якія жывуць і працуюць у пэўным рэгіёне, гуляючы за футбольную каманду сваёй фірмы. Millwall, напрыклад, быў створаны рабочымі фабрыкі Morton's Canning and Preserves у Мілуоле ў 1885 годзе. Woolwich Arsenal, як вынікае з назвы, складаўся з рабочых па вытворчасці боепрыпасаў у Woolwich Royal Arsenal. У выніку гэтыя каманды маюць жорсткую лаяльнасць мясцовых жыхароў; гэта не проста футбольная каманда, гэта іх таварышы па працы на тым полі, якія гуляюць за сваю рэпутацыю. Вось чаму ўсё так напальваецца. У адрозненне ад студэнтаў на лодачных гонках, якія проста хочуць выклікаць бязмежжа».
  - Я думаю, ты несправядлівы, - сказала Эбігейл. «Студэнты вельмі старанна працуюць. Гонкі на лодках і падобныя мерапрыемствы - гэта магчымасць выпусціць пар».
  «Шляхам нападу на паліцыянтаў, якія спрабуюць падтрымліваць парадак і ахоўваць маёмасць, а ў адказ у іх крадуць шлемы?»
  "Мы гаворым пра меншасць студэнтаў, якія паводзяць сябе такім чынам", - сказала Эбігейл. «Мне прыемна сказаць, што я ніколі не сутыкаўся з такімі, калі быў у Кембрыджы».
  — Гэта таму, што вы вучыліся ў Гіртане, жаночым каледжы, і хуліганы, пра якіх я кажу, былі без выключэння мужчынамі. І амаль усе яны з сем'яў вышэйшага класа, якія павінны прадстаўляць належныя сацыяльныя паводзіны, але заплюшчваюць вочы на паводзіны сваіх правапарушальнікаў і апраўдваюць гэта, як вы кажаце, "выпусканнем пары". У маёй кнізе гэта ўсё яшчэ прычыненне крымінальнай шкоды і напад».
  Эбігейл засмяялася. «Мне вельмі падабаецца, калі ты садзішся на свайго высокага каня». Яна засмяялася. «Вы гучыце як адзін з гэтых радыкальных палітыкаў. Я здзіўлены, што вы не вылучаецеся ў парламент».
  - Не, дзякуй, - сказаў Даніэль. «Мой досвед зносін з палітыкамі не прывёў мяне да іх сімпатыі. Я заўсёды памятаю прымаўку, што вы можаце зразумець, калі палітык хлусіць, таму што яго вусны рухаюцца».
  
  Фэтэр адказаў на званок начальніка, і як толькі ён увайшоў у кабінет Армстранга, ён зразумеў, што тое, для чаго яго ні выклікалі, не прадвесціла нічога добрага. Наглядчык злосна стукаў кулаком па стале, чытаючы раскладзеную перад ім газету.
  - Вы паслалі па мяне, сэр? - сказаў Пяро.
  «Гэта ганьба!» - прарычаў Армстранг.
  - Што, сэр? - спытаў Пяро.
  «Гэтая гісторыя ў Тэлеграф пра Чэпмена і лісты з пагрозамі. Вы чыталі?»
  Пёрка нахмурыўся. — Так, сэр. Я думаў, што гэта даволі дакладна, сэр. Ва ўсякім разе для газеты».
  «Так, але дзе маё імя!»
  «З вялікай павагай, сэр, вы сказалі, што не жадаеце ўдзельнічаць у арышце».
  «Гэта неістотна! Я галоўны начальнік! Вы нават сказалі гэтаму рэпарцёру, — ён шукаў імя аўтара, — што гэтаму Джо Далтану?
  — Вядома, сэр. Я падкрэсьліў, што ўсё, што адбываецца па гэтай справе, кіруецца вамі».
  «Вас згадваюць. А таксама Уілсан і тая жанчына з Фэнтан, няхай іх бог праславіць!
  — Я не думаю, што іх можна вінаваціць, сэр. Далтану паведамілі факты справы...
  — І ён наўмысна вырашыў не згадваць, што я гэтым кірую! Што ж, я хачу ўбачыць гэтага персанажа Далтана і растлумачыць яму некаторыя рэчы. Уілсан больш не з'яўляецца часткай гэтага аддзела, і, наколькі я разумею, ён не з'яўляецца часткай гэтага расследавання!'
  - Гэта разумна, сэр? - насцярожана спытала Пёрка.
  «Чаму не?» - запатрабаваў Армстранг. «Вы, відаць, недастаткова пераканаліся ў тым, каб маё імя было ўключана, таму я павінен яго выправіць».
  - Калі вы памятаеце, сэр, у вас была канфрантацыя з Далтанам раней.
  Армстранг нахмурыўся. «Калі?»
  «Рабаванне ювеліра на Пікадзілі год таму. Той, дзе мы арыштавалі загадчыцу крамы, выконваючы ваш загад...
  «Гэта быў Далтан?!» - раз'юшана закрычаў Армстранг. «Я не мог успомніць яго імя, толькі тое, што ён быў вельмі непаважлівы да мяне!»
  - Менеджэр быў невінаваты, - адзначыў Фэтэр.
  - Я дзейнічаў на падставе атрыманай інфармацыі, - прарыкнуў Армстранг.
  — Ад сапраўднага вінаватага, — сказаў Пёрка.
  - Што вы дамагаецеся, інспектар? - запатрабаваў Армстранг.
  — Я проста кажу, што вас увялі ў зман, сэр. Але, на жаль, кіраўнік ювелірнай майстэрні быў стрыечным братам Далтана...
  'Дакладна! Ён атрымаў асабістае, каб адпомсціць мне! Ён мяне зняважыў!»
  - Я проста кажу, сэр, што ў сувязі з гэтым было б мэтазгодна не пярэчыць Далтану наконт таго, што ён не ўключыў вашае імя ў свой даклад па гэтай справе. Магчыма, ён не ўспрыме гэта добра».
  — Я ведаю, як абыходзіцца з прэсай, інспектар! - агрызнуўся Армстранг.
  Іх перашкодзіла таму, што дзверы адчыніліся, і пасыльны ў форме ўвайшоў, у выніку чаго Армстранг павярнуўся і злосна закрычаў на мужчыну: «Што ты маеш на ўвазе, калі ўварваўся без стуку?!»
  — Прабачце, сэр, — папрасіў прабачэння пасыльны, — але я атрымаў тэрміновае паведамленне для інспектара Фэзера.
  Пёрка працягнуў руку, і ганец перадаў яму запіску. Пёрка прачытаў яго, потым перадаў начальніку.
  - Здаецца, мы яе знайшлі, - сказаў ён.
  Армстранг прачытаў кароткую нататку: зніклая дзяўчына Элсі Боўлер з гразевымі жаўрукамі. Назіранне вядзецца на паўночным беразе моста Ватэрлоо. Данл Верыці. ПК 49.
  Наглядчык усміхнуўся змрочнай задаволенасцю. 'Правільна! Пойдзем і возьмем яе! Тады мы паглядзім, што містэр Джо Далтан і іншыя так званыя рэпарцёры будуць вымушаныя змясціць у сваіх газетах». Ён адараваў Пёрка воўчай усмешкай. «Цяпер яны не змогуць мяне ігнараваць!»
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ ДЗЕВАТЫ
  Адрас, які ім далі для Дэйзі Рэні, знаходзіўся ў некалькіх хвілінах хады па Іст-Фэры-Роўд ад чыгуначнай станцыі. На стук у дзверы адказала пажылая жанчына ў фартуху, засыпаным мукой.
  - Прабачце за беспарадак, - сказала яна, - але сёння мой дзень, каб прыгатаваць хлеб.
  - Дэйзі Рэні? - спытаў Даніла.
  «Гэта я. Хто вы маглі б быць?
  «Мяне завуць Дэніэл Уілсан, а гэта міс Эбігейл Фентан».
  Жанчына насцярожана абнюхала іх. «Вы ж не збіраецеся прыносіць Слова Божае?» - падазрона спытала яна. «Толькі вы выглядаеце такім жа, як тыя, што былі ў нас учора. Як я ўжо сказаў, сёння мой дзень для хлеба, і ў мяне няма часу, каб выратавацца.
  — Не, — запэўніў яе Дэніэл. «Нас прыслала Кэтлін Первіс, суседка Пэг Джэдзінг з Балф-стрыт, з паведамленнем для яе. Яна даступная?»
  Дэйзі Рэні пахітала галавой. - Прабачце, - сказала яна. «Яна была, але яна ўзляцела. Саід сказала, што ўбачыўшы ўвесь гэты шум тут, у доках, і асабліва ваду, прымусіла яе падумаць пра беднага Уільяма. Яна зноў падазрона паглядзела на іх і спытала: «Вы разумееце, пра што я?»
  «На жаль, так, — сказаў Дэніэл. «Куды яна паляцела, ты ведаеш?»
  — Саўтэнд, — сказала Дэйзі. «Яна сказала, што хоча быць далей ад усіх. У яе там жыве стары сябар».
  «Вы ведаеце імя і адрас гэтага сябра?»
  Дэйзі Рэні нахмурылася, задумаўшыся. «Яе імя Роўз, але я не памятаю яе другое імя. Пег сказала толькі, што ў яе ёсць крама, дзе прадаюць карункі на фасадзе каля пірса.
  Даніла скінуў капялюш. — Дзякуй, — сказаў ён.
  Калі яны з Эбігейл адышлі, яна спытала: «І што далей?» Саўтэнд?
  - Не, - сказаў Даніэль. «Нам даюць абкатку. Яны яе абараняюць».
  «Што нам рабіць?» - спытала Эбігейл.
  «Калі мы сутыкаліся з чымсьці падобным, калі я быў у войску, мы станавіліся цяжкімі», — сказаў Дэніэл. «Пашліце мундзіры, каб пачалі ганяць людзей, і рана ці позна людзі загавораць. Але мы не можам гэтага зрабіць, і Армстранг не падтрымае нічога падобнага, пакуль у яго на капоце ёсць гэтая пчала пра Элсі Боўлер. Не, наш наступны пункт заходу - гэта зваротны візіт да Білі Флуда, чалавека-ануч і костак. За мае два шылінгі нас павялі на танец, а я чалавек, які любіць атрымліваць грошы за свае грошы».
  
  Фэзер і Армстранг прыбылі на мост Ватэрлоо і знайшлі канстэбля Верыці, які чакаў іх.
  - Дзе яна, канстэбль? - запатрабаваў Армстранг.
  - Уздоўж берага ракі, сэр, - адказала Верыці, паказваючы на набярэжную.
  - Вы пакінулі яе без увагі? - злосна прароў Армстранг.
  — Не, сэр. Канстэбль Уікфард сочыць за ёй.
  - Добрая думка, канстэбль, - сказаў Пёрка. Ён павярнуўся да Армстранга. — Я прапаную нам рухацца наперад асцярожна, сэр. Занадта шмат з нас адразу можа напалохаць яе і ўцячы».
  «Яна на гразкім беразе ракі, куды ёй дзецца?» - запатрабаваў Армстранг.
  - Яна магла б кінуцца ў раку, - сказала Пёрка. «Або сутыкнуцца з адным з каналізацыйных адтулін. Гразевыя жаўрукі, як правіла, працуюць побач з месцам, дзе каналізацыя ўпадае ў Тэмзу, таму што там найбольш багаты збор».
  Армстранг вагаўся, потым кіўнуў. — Добра, — сказаў ён. — Мы з вамі пойдзем наперад, інспектар. Мы ў цывільным, так што гэта не павінна яе палохаць. Мы проста два джэнтльмены на шпацыр, любуючыся відамі ракі». Ён павярнуўся да канстэбля Верыці і загадаў: «Я хачу, каб вы былі гатовыя спусціцца і схапіць яе, калі я крыкну».
  — У гразі, сэр? - з сумненнем спытала Верыці.
  «Вядома, у гразі», — адрэзаў Армстранг. «Вось дзе яна».
  "Але я магу затрымацца", - адзначыла Верыці. «Дзеці не апускаюцца глыбока, таму што яны маленькія і лёгкія».
  — Гэтая дзяўчына — забойца, канстэбль, — строга сказаў Армстранг. «І ты не будзеш адзін. Знойдуцца іншыя канстэблі, якія выцягнуць вас, як толькі мы яе схопім».
  - Так, сэр, - сказала Верыці, усё яшчэ відавочна незадаволеная перспектывай апынуцца ў гразі.
  Армстранг і Фэзер рушылі па набярэжнай да месца, дзе чакаў канстэбль Уікфард.
  - Канстэбль Верыці мае рацыю, сэр, - сказаў Фэтэр. «Ён даволі цяжкі, а гразь Тэмзы сумна вядомая. Часткамі гэта падобна на зыбучы пясок, які цягне людзей уніз і трымае іх так, што з іх цяжка выбрацца».
  «Усё, што мае значэнне, — гэта накласці руку на гэтую дзяўчыну», — коратка сказаў Армстранг.
  - Так, сэр, - сказаў Пёрка.
  Фэзер і Армстранг прыбылі побач з канстэблям Уікфардам, які бойка адсалютаваў.
  — Не салютуй, дурань! - прашыпеў Армстранг. «Мы не хочам яе трывожыць».
  - Прабачце, сэр, - сказаў Уікфард.
  Армстранг абаперся на гранітную сцяну і паглядзеў уніз. З прылівам агаліўся ўчастак гразі, і каля дзесяці дзяцей рознага ўзросту шукалі смецце, узровень гразі быў на паўдарозе паміж іх шчыкалаткамі і каленямі, калі яны капалі рукамі, шукаючы што-небудзь каштоўнае. Малодшаму было на выгляд каля шасці, старэйшаму — сямнаццаць. Яны шукалі манеты, якія былі кінутыя ў раку, старыя цвікі і іншыя кавалачкі металу, прадметы адзення, нават камякі вугалю, вымытыя пасля падзення з баржы. Усё, што яны знайшлі, паклалі ў мяшок, каб потым разабрацца, грошы пакінуць, а метал і вугаль прадаць чалавеку, які займаўся анучай і косткамі. І сапраўды, там былі косці, у асноўным дробных жывёл, але былі і чалавечыя косці, бо трупы людзей, якія ўпалі або кінуліся ў раку, разламаліся, і іх косці былі вымыты разам з астатнім дэтрыт ракі.
  «Якая яна?» - спытаў Армстранг.
  Канстэбль паказаў на худзенькую дзяўчынку, якая была вышэйшая за большасць іншых дзяцей. Яна была бледная, а яе адзенне было запэцканае брудам, якая таксама злупала яе доўгія валасы і пляміла на твары.
  - Гэта яна, сэр, - прашаптаў ён.
  «Як вы можаце быць упэўнены?» - запатрабаваў Армстранг. «Яна можа быць кім заўгодна».
  — Так кажа канстэбль Верыці. Ён ведае аднаго з ануч і касцякоў, які купляе рэчы, якія збіраюць дзеці. Яго завуць Сэмі, і ў яго ёсць стары фургон у Адэльфі, і менавіта Сэмі даведаўся, хто такая дзяўчына».
  «Як?»
  «Адзін з дзяцей даведаўся яе імя і сказаў Сэмі. Сэмі любіць ведаць, хто ёсць хто. Часам гэта каштуе грошай, калі ён знаходзіць уцекача, якога хтосьці шукае».
  Армстронг паглядзеў на дзяўчыну, якая, здавалася, занадта моцна прабівала рукі ў густой гразі, каб звярнуць увагу, што за ёй назіраюць. Ён павярнуўся да Фэзер і сказаў: «Добра, ідзі і скажы Верыці, каб спусцілася туды з іншымі канстэблямі і прывяла яе. І нагадай ім, што яна небяспечная. У яе ўсё яшчэ можа быць той нож».
  Пяро кіўнуў і вярнуўся туды, дзе Верыці чакала з двума іншымі канстэблямі, усё яшчэ выглядаючы няшчасным ад перспектывы пайсці па гразі.
  «Добра, канстэбль. Ідзіце ўніз і прывядзіце яе. І сцеражыцеся, у яе быў нож».
  Верыці кіўнула. - Так, сэр.
  Ён рэзка пацягнуў рукі да прыступак каля моста, і двое іншых канстэбляў спусціліся за ім, калі ён накіраваўся да глеістага берага ракі ўнізе. Калі канстэблі павольна пачалі ісці па гразі, апускаючыся па шчыкалаткі на кожным кроку, Фэзер вярнуўся да Армстранга і канстэбля Уікфарда, гледзячы на дзяцей. Раптам адзін з маленькіх хлопчыкаў заўважыў трох паліцэйскіх, якія няўпэўнена прабіраліся да іх.
  «Медзякі!» — закрычаў ён.
  Астатнія дзеці адразу ж зачэрпнулі мяшкі са сваімі мізэрнымі знаходкамі і пачалі ўцякаць у процілеглым кірунку.
  «Ідзі да іншых прыступак!» Армстронг закрычаў Уікфарду, і канстэбль кінуўся бегчы, накіроўваючыся да наступнай прыступкі.
  «Яны накіроўваюцца да каналізацыйнага выхаду!» - крыкнуў Пёрка.
  Верыці і двое іншых канстэбляў былі яшчэ на некаторай адлегласці ад дзяцей і ўсё больш грузнулі ў гразі. Адзін з канстэбляў апусціўся па калені.
  «Спыніце яе!» - шалёна закрычаў Армстранг.
  Дзеці прабіраліся так хутка, як толькі маглі, але ўсё яшчэ танулі ў гразі, рухаючыся, і цяпер былі прама пад месцам, дзе стаялі Пёрка і Армстранг. Элсі Боўлер раптоўна кінула мяшок, які несла, і накіравалася да месца, дзе вада была глыбей.
  Яна сама ўтопіцца! Пяро зразумеў з шокам.
  Ён скінуў паліто, перакінуў нагу праз тоўстую балюстраду і кінуўся ўніз, выцягнуўшы пры гэтым рукі. Ён урэзаўся ў гразь, апусціўшыся ў смярдзючую глею, але адной яго рукой удалося ўхапіцца за спадніцу Элсі. Яна павярнулася і кінулася на яго, але ён адчайна ўчапіўся.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ СОРАК
  Былі праблемы з цягнікамі падчас іх вяртання ў цэнтр Лондана, таму іх вяртанне заняло значна больш часу, чым вяртанне назад.
  «І ўсё дарма». Эбігейл уздыхнула, калі яны ішлі ад чыгуначнай станцыі Госпел-Оук па Камдэн-стрыт да свайго дома на Плендэр-стрыт.
  - І так, і не, - сказаў Даніэль. «Той факт, што ўсе абараняюць Пэг Джэдынг, сведчыць аб тым, што яна нешта ведае, таму вельмі важна, каб мы яе схапілі».
  - Што яна можа ведаць?
  «Я не ўпэўнены. Магчыма, у яе ёсць дакументы, якія напісаў Уільям Джэдзінг, якія могуць даць нам імя таго, хто быў бліжэй за ўсё да яго, калі ён пісаў сваю кнігу пра Амброзія. Таму што я ўпэўнены, што той, хто забіў Уэтстоўна, зрабіў гэта ў якасці помсты за тое, што здарылася з Джэдзінгам. Нам трэба знайсці гэтае імя».
  - Ці можа гэта быць сама Пэг Джэдзінг?
  «Магчыма. Вы яе сустрэлі. Вы лічыце, што яна можа быць падазраванай у забойстве?
  - Цяжка сказаць, - прызналася Эбігейл. «Яна, вядома, была сур'ёзна засмучаная, калі я яе ўбачыў, але гэта было ўсяго на некалькі секунд, перш чым яна зачыніла за мной дзверы».
  Яны павярнулі на Плендер-стрыт, і Эбігейл раптам спынілася.
  «Не зноў!» - прастагнала яна.
  Даніэль убачыў, што прымусіла яе рэзка спыніцца: чалавек чакаў каля іх дома. Затым яго твар расплыўся ва ўсмешцы.
  — Усё ў парадку, — сказаў ён. «Гэта не Карсан. Гэта Джон Фэзер. Калі яны накіраваліся да дэтэктыва, Дэніэл здзіўлена дадаў: «Але ён вельмі рэдка тэлефануе так. Напэўна, нешта здарылася».
  — павітаўся Даніла з інспектарам. «Джон! Гэта рэдкасць! Спадзяюся, вы не доўга чакалі».
  - Не, я толькі што прыйшоў, - сказаў Пёрка. Ён паказаў рукой на дом. «Можам пагаварыць унутры?»
  «Вядома». Даніэль адамкнуў дзверы, і яны ўвайшлі.
  - Я прыгатую нам гарбаты, - сказала Эбігейл. «Ты выглядаеш так, як быццам табе мог бы спатрэбіцца адзін, Джон, і нам таксама».
  - Гэта будзе ідэальна, - сказаў Пёрка.
  Яны прайшлі на кухню, і Пёрка села, а Эбігейл пачала разводзіць агонь у пліты і напаўняць чайнік вадой.
  «Што здарылася?» - спытаў Даніла. «Гэта павінна быць важна, каб прывесці вас сюды».
  «Я прыйшоў, каб папярэдзіць вас аб гісторыі, якая павінна з'явіцца ў газетах заўтра. Забойца злоўлены».
  Даніла спахмурнеў. «Калі?» — спытаў ён. 'Сусветная арганізацыя па ахове здароўя? І як?»
  - Элсі Боўлер, - адказаў Пёрка. «Яе схапілі, калі яна працавала сярод жаўрукоў ля Набярэжнай».
  - Але ж яна не забівала Уэтстоўна! - сказаў Данііл. - І я не ўпэўнены, што яна забіла Пікерынга.
  - Наглядчык так не бачыць, - сказаў Пёрка. «Тры ўдары нажом. Мы ведаем, што яна зарэзала Таддэра. Мы ведаем, што яна злавалася на Пікерынга за тое, як ён абыходзіўся з яе маці. Такім чынам, паводле Армстранг, хопіць. Пакуль мы гаворым, ён выступае з прамовай пра гэта перад прадстаўнікамі прэсы ў Скотланд-Ярдзе».
  «Яно не будзе мыцца на судзе», — настойваў Даніэль.
  - Гэта не дойдзе да суда, - сказаў Пёрка. «Яна не ў стане выступіць. І гэта праўда, таму што я сядзеў з Армстрангам, калі мы бралі ў яе інтэрв'ю. Яе розум сышоў. Яна гамоніць ні пра што».
  «Дзе яна?»
  «Яе даставілі ў Каралеўскі Бэтлемскі шпіталь для вар'ятаў. І, мяркуючы па ўсім, яна будзе там усё жыццё».
  Такім чынам, Армстранг атрымаў свой вынік. Забойцу затрымалі на вахце. Хвалеце ўсе вакол. І ніякага суда».
  - Прыкладна такога памеру, - сказаў Пёрка.
  - Ты лічыш, што яна вінаватая, Джон?
  — Безумоўна, калоць Туддэра. З забойстваў — не. Але не мае значэння, што я думаю».
  «Гэта азначае, што забойца ўсё яшчэ там».
  «Не па словах суперінтэнданта Армстранга».
  «Як вы думаеце, прэса паверыць яму?»
  «Магчыма, ёсць некалькі нязгодных, але я думаю, што яны прымуць тое, што ён кажа. «Забойца злоўлены» — лепшы загаловак, чым «Забойца ўсё яшчэ на волі».
  «Вы не пойдзеце на гэтую прэс-канферэнцыю?» - спытала Эбігейл.
  - Не, - сказаў Пёрка. «Я павінен быў пайсці дадому і пераапрануцца. Я скокнуў у гразь і злавіў яе, таму наглядчык сказаў, што прыгледзець за гэтым».
  - Ён не хоча дзяліцца славай, - незадаволена сказала Эбігейл.
  - Шчыра кажучы, тут не так шмат славы, - сказаў Пёрка. «Калі ён мае рацыю, мы злавілі нейкую бедную дзяўчыну з розумам. Калі ён памыляецца, забойца ўсё яшчэ там».
  «Ці можам мы пайсці да Элсі Боўлер у Бэтлем?» - спытаў Даніла.
  - Не разумею, чаму б і не, - сказаў Пёрка. «Армстранг не сказаў вам не магу. Насамрэч, у мяне склалася ўражанне, што ён быў бы рады, каб ты яе ўбачыў, проста каб уцерці табе нос у той факт, што гэта ён атрымаў яе і раскрыў злачынства, а не ты.
  Даніла ўздыхнуў. «Увогуле, здаецца, гэты дзень расчараваў для ўсіх нас».
  'Чаму? Што з табой здарылася?
  «Мы прайшлі ўвесь шлях да Сабачага вострава ў пошуках місіс Джэдзінг, але яе там не было».
  - Што прымусіла вас падумаць, што яна можа быць? - спытаў Пяро.
  — Гэта доўгая і прыкрая гісторыя, — сказаў Даніэль. «Вы елі?»
  - Не, - сказаў Пёрка. — І дома таксама нічога не будзе, — панура дадаў ён. «Элен і дзеці сёння ўвечары ў яе сястры».
  - Я не буду зараз гатаваць ежу, - цвёрда сказала Эбігейл. «Ужо занадта позна».
  - Я не збіраўся прапаноўваць вам гэта рабіць, - сказаў Дэніэл.
  "Нават калі ты гэта зробіш, усё роўна пройдзе некаторы час, перш чым мы паесці", - адзначыла Эбігейл.
  - Я ведаю, - сказаў Даніэль. Ён звярнуўся да Пярко. «Вы любіце пірог і пюрэ?»
  — З пятрушкавым соусам?
  'Вядома! Без гэтага ўсё было б не так».
  Пяро заззяла. «Я люблю пірог і пюрэ!»
  Даніэль паглядзеў на Эбігейл, якая разгромлена ўздыхнула.
  
  Суперінтэндант Армстранг стаяў за сталом перад журналістамі ў пакоі Скотланд-Ярда, спецыяльна адведзеным для такіх выпадкаў. Былі прадстаўлены ўсе нацыянальныя газеты, а таксама большасць мясцовых лонданскіх, такіх як St Pancras Chronicle і Bloomsbury Gazette. Сяржант Крюз з дывізіі ў форме сядзеў побач з суперінтэндантам не таму, што ён удзельнічаў у захопе Элсі Боўлер, а таму, што ён выглядаў выдатна ў форме сяржанта, і ён таксама быў некім што Армстранг мог разлічваць на тое, што будзе маўчаць падчас прэс-канферэнцыі і не будзе ўсыплены адказваць на пытанні.
  Армстронг з вялікім даверам агледзеў сабраных журналістаў, перад кожным з якіх быў нататнік і аловак. Гэта быў яго момант. «Мне прыемна паведаміць вам, — пачаў ён, — што сёння мы арыштавалі асобу, адказную за два нядаўнія жудасныя забойствы ў Брытанскім музеі, забойствы прафесара Лэнса Пікерынга і яго выдаўца, містэра Мэнсфілда Ўэтстоўна. Іх забойцу мы апазналі як маладую дзяўчыну па імені Элсі Боўлер. Элсі Боўлер мела глыбокую асабістую крыўду на прафесара Пікерынга, крыўду, якая, як мы лічым, была яе ўласнай фантазіяй. Менавіта гэта прымусіла яе ўдарыць нажом прафесара Пікерынга. Затым, па ўласных прычынах, яна перайшла да тых, хто быў блізкі да прафесара Пікерынга. Сярод іх быў галоўны выдавец фірмы, якая выдала апошнюю кнігу прафесара, містэр Мэнсфілд Уэтстоўн, а таксама яшчэ адзін блізкі знаёмы прафесара. З меркаванняў асцярожнасці мы захоўваем у сакрэце асобу гэтай трэцяй ахвяры. На шчасце для яго, ён не памёр, хоць яго зарэзала нажом гэтая Элсі Боўлер. Той факт, што і містэр Уэтстоўн, і гэты іншы джэнтльмен былі вельмі цесна звязаны з прафесарам Пікерынгам, пацвярджае той факт, што гэтая дзяўчына была вінаватай.
  «Пасля таго, як мы затрымалі гэтую дзяўчыну, стала відавочна, што яна звар'яцелая і хворая на розум. Калі вы памятаеце, пасля забойства прафесара Пікерынга я сказаў, што, па-мойму, мы маем справу з нейкім вар'ятам, і цяпер гэтае меркаванне пацвердзілася. Яе даставілі ў Каралеўскі шпіталь Бэтлема, дзе яна знаходзіцца пад пільнай аховай.
  «Гэта была складаная справа, не ў апошнюю чаргу таму, што яна спарадзіла сярод грамадскасці розныя тэорыі адносна прычын забойстваў. Але рэальнасць такая, што гэтая справа была раскрыта шляхам упартай рашучасці і прыкладной працэсуальна-следчай працы прафесіяналаў толькі сталічная паліцыя, а не нейкія прыватныя агенты ці іншыя аматары». Ён з вялікім гонарам усміхнуўся прысутным і абвясціў: «Цяпер я гатовы адказаць на пытанні па гэтай справе».
  Мужчына ў другім радзе ўстаў. «Джо Далтан, Дэйлі Тэлеграф , суперінтэндант», — прадставіўся ён.
  Адразу ж Армстронг быў напагатове. Далтан, чалавек, які выключыў яго са сваёй справаздачы аб паспяховым арышце персанажа Чэпмена. Чалавек, які напаў на яго ў прэсе за тое рабаванне ў ювеліры.
  «Я разумею, што сапраўдны арышт быў зроблены інспектарам Фэзер, які скокнуў у Тэмзу, каб затрымаць дзяўчыну. Гэта правільна?'
  Чорт з ім! Адкуль у Далтана інфармацыя? Начальніку сказалі, што ў Далтана ёсць розныя канстэблі, якія паведамляюць яму інфармацыю. Што ж, калі б ён даведаўся, хто перадаў гэтую гісторыю, у гэтага чалавека былі б сур'ёзныя непрыемнасці.
  «Інспектар Фэзер зрабіў тое, што ён зрабіў, дзейнічаючы па маім загадзе», — жорстка адказаў Армстранг. «Я быў на месцы здарэння з ім і ўвесь час адказваў».
  «Але скачок у Тэмзу ў пагоні за забойцай, магчыма, узброенай, сведчыць аб вялікай мужнасці. Ён атрымае нейкую ўзнагароду за свой учынак?»
  Калі інспектар Фэзер кінуўся за дзяўчынай, прыліў скончыўся. Яму наогул нічога не пагражала».
  Жадаючы ісці далей, ён паказаў на маленькага чалавека ззаду, які трымаў яго руку.
  «Дзякуй, суперінтэндант. Мы разумеем, што дзяўчына занадта хворая, каб паўстаць перад судом?»
  - Гэта дакладна, - сказаў Армстранг. «Гэта вердыкт урача Каралеўскага шпіталя Бэтлема».
  — Гэта вельмі зручна для вас, — сказаў чалавек. 'У вас ёсць арышт без магчымасці праверыць, ці арышт абгрунтаваны. Я разумею, што гэтай дзяўчыне семнаццаць і яна валацуга без жывых сваякоў. Вы ўпэўнены, што гэта не арышт па выгодзе, ускладанне віны на нейкага беднага няшчаснага...
  Армстранг выбухнуў ад лютасці. «Як ты смееш!» - зароў ён. «Хто вы?»
  «Нэд Карсан з Народнага голасу. '
  « Голас народу !» - крыкнуў Армстранг. «Гэта нават не сапраўдная газета!» Ён злосна паказаў на канстэбляў, якія стаялі збоку. «Хто ўпусціў гэтага самазванца? Выкіньце яго неадкладна!
  Калі Карсана паднялі з крэсла два канстэблі і пацягнулі да дзвярэй, маленькі чалавек крыкнуў: «Што вы хаваеце, суперінтэндант?», перш чым яго выштурхнулі з пакоя.
  Армстронг, з усіх сіл стрымліваючы гнеў, зноў павярнуўся да сабраных журналістаў, гатовы да таго, каб іх выгналі, але побач стаяў высокі мужчына, якога ён пазнаў у добразычлівым стаўленні да сябе. Прынамсі, да гэтага часу ён паказаў, што гэта так. Але што за пытанне ў яго цяпер гатова?
  — Эдгар Уайт з «Хронік святога Панкраса», — сказаў высокі мужчына. «Я хацеў бы сказаць ад імя спадароў прэсы, нягледзячы на апошні каментар, што мы віншуем вас, суперінтэндант, з паспяховым завяршэннем гэтай справы. Прыемна ўсведамляць, што пасля жудаснага страху, які навіс над усімі намі, гэты горад зноў у бяспецы».
  Пры гэтым Уайт пачаў апладзіраваць, і да яго далучыліся іншыя, якія таксама пляскалі. Не ўсе, адзначыў Армстранг. Напрыклад, персанаж Далтана. Але большасць астатніх далучылася, і Армстранг усміхнуўся і зрабіў невялікі паклон.
  Яго трыумф быў поўны.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ СОРАК ПЕРШЫ
  Дэніэл і Эбігейл прачыталі газетныя паведамленні пра выступленне суперінтэнданта Армстронга, калі яны ехалі ў таксі ў бок Сэнт-Джордж-Філд у Саўтуарку.
  «Паводле The Times , ён падкрэсліў, што гэтая справа была раскрыта паліцыяй самастойна без, я цытую, «дапамогі старонніх агенцтваў, такіх як прыватныя агенты», — сказала Эбігейл. «Ён на нас лезе».
  - Не, ён на мяне лезе, - сказаў Даніэль. «Ён не ведае вас дастаткова добра, каб зарабіць з вас балы. Але ён з часам зробіць, я ўпэўнены». Ён усміхнуўся. «Джо Далтан нічога не кажа пра гэта, і ён падкрэслівае, што гэта быў Джон Фэзер, які скокнуў у Тэмзу, каб злавіць дзяўчыну. Армстрангу гэта не спадабаецца». Ён глядзеў у акно, калі таксі перасякала мост Блэкфрыарс. «Мы амаль на месцы. Вы былі раней у Бэтлемскай бальніцы?
  - Не, - адказала Эбігейл, яе тон быў вельмі няўхвальным. — Але я ведаю яго рэпутацыю. Бедлам. Месца, дзе бедныя няшчасныя выстаўляюцца напаказ як забава для платных наведвальнікаў. Тыя, каму пашчасціла мець нейкую свабоду перасоўвання, у той час як іншыя небаракі трымаюцца голымі і скаванымі на ланцугах, і на іх зноў жа ідыёты глядзяць вачыма дзеля іх так званай забавы».
  — Так было раней, — сказаў Даніла. «На жаль, у нас часта была прычына наведваць бальніцу, каб паспрабаваць пагаварыць з людзьмі, чые імёны былі прапанаваны ў якасці падазраваных, асабліва ў некаторых з больш жудасных выпадкаў, якія мы расследавалі».
  «Справа Джэка Патрашыцеля?»
  - Так, - сказаў Даніэль. «Былі сцвярджэнні, што некаторых пацыентаў выпусцілі і яны здзейснілі злачынствы, пакуль іх не было; іншыя меркаванні заключаліся ў тым, што пацыентаў забіралі са шпіталя спецыяльна для здзяйснення злачынстваў, а потым вярталі».
  «І вы знайшлі якія-небудзь доказы ў падтрымку гэтых абвінавачванняў?»
  «Ніякіх, але іх трэба было вывучыць».
  «Такім чынам, вы адчулі Бэтлем зблізку».
  - Я, - сказаў Даніэль.
  «І гэта было так дрэнна, як людзі казалі?»
  Даніэль вагаўся, перш чым адказаць. «Скажам, гэта было не самае шчаслівае месца, але мне сказалі, што ўмовы палепшыліся пасля парламенцкага расследавання. І падчас нашага расследавання патрашыцеля, новага дырэктара прызначылі, які, я лічу, цалкам змяніў тон бальніцы».
  «Хто гэта?»
  «Доктар ТБ Гіслоп. У адрозненне ад многіх сваіх папярэднікаў, ён з'яўляецца цалкам кваліфікаваным урачом, чыя спецыяльнасць - псіхіятрычныя расстройствы. Безумоўна, за шэсьць гадоў, якія ён прыняў, адбылася зьмена рэжыму. Раней многія наглядчыкі – а яны і былі – жорстка абыходзіліся з пацыентамі. З імі дрэнна абыходзіліся, зараблялі на іх і іх сваяках. Пад кіраўніцтвам доктара Хіслапа супрацоўнікі цяпер разглядаюцца як медсёстры і павінны дзейнічаць такім чынам».
  «Гэты доктар Хіслап здаецца выдатным чалавекам», — сказала Эбігейл.
  - Ён, - сказаў Даніэль. «Хоць я не бачыў яго некаторы час час. Апошні раз гэта было тры гады таму, калі мы з Эбберлайн яшчэ былі ў Скотланд-Ярдзе і атрымалі інфармацыю, што доктар у бальніцы робіць незаконныя аборты і што дзве жанчыны загінулі ад яго рук».
  «А ці былі яны?»
  — Не. Жанчыны памерлі, але не ад рук доктара. Ён быў невінаваты ва ўдзеле ў абортах. Высветлілася, што абвінавачванне было паклёпам на яго былой каханкай, якая раззлавалася, таму што доктар вырашыў не жаніцца на ёй. Абортыст, які праводзіў аперацыі, у выніку якіх загінулі жанчыны, не быў звязаны са шпіталем».
  — Але ўсё ж доктар?
  — Не. Гэта была жанчына, якая таксама была акушэркай. Сумным аспектам было тое, што яна рабіла гэта не дзеля прыбытку, яна шчыра хацела дапамагчы жанчынам, якія апынуліся ў цяжкай сітуацыі».
  Калі яны набліжаліся да бальніцы, Дэніэл падумаў, што гісторыя бальніцы была такой жа хаатычнай, як і ўмовы, якія панавалі да прыбыцця доктара Хіслапа. Яна магла пахваліцца тым, што з'яўляецца самай старой псіхіятрычнай бальніцай у Еўропе, задоўга да таго, як слова "псіхіятрыя" нават увайшло ва ўжытак. З самага ранняга часу, як «дом для вар'ятаў» у далёкія часы - як кажуць, ён быў заснаваны ў трынаццатым стагоддзі падчас праўлення Генрыха III - яго першапачатковая назва Каралеўскі шпіталь Бэтлеема неўзабаве была скарочаная да Bethlem, а потым Bedlam як тон насмешкі. Ён шмат разоў перамяшчаў месцазнаходжанне ў Лондане, яго апошняе размяшчэнне перад цяперашнім у Сэнт-Джордж Філдс у Саўтуарку, на поўдзень ад ракі, было ў Мурфілдсе, непадалёк ад Мургейта. Але да прыбыцця доктара Хіслапа медыцынскія рэжымы заставаліся амаль такімі ж: тыя, хто лічыўся вар'ятам, зняволеныя і пакінуты гніць далей ад паважанага грамадства, хаця і "паважанага" грамадства» атрымлівала асалоду ад забаў, якія прапаноўвалі на прагулку закаваныя няшчасныя.
  Эбігейл сядзела, ашаломленая выглядам бальніцы, пакуль яны ехалі па пад'язной дарозе да галоўнага корпуса.
  «Гэта велізарна!» - сказала яна. «Я не думаў, што будынак такі велізарны! Ён амаль такі ж вялікі, як будынак парламента!
  «Мяне не здзівіць, калі я даведаюся, што ён большы», — сказаў Дэніэл.
  Таксі спынілася ля ўпрыгожанага галоўнага ўваходу, і Даніэль увайшоў наперадзе.
  «Я магу вас запэўніць, вы будзеце ў бяспецы», - сказаў Дэніэл Эбігейл. «Сапраўды небяспечныя пацыенты ўтрымліваюцца ў ахоўных камерах».
  Ён падышоў да галоўнай рэгістратуры, дзе прад'явіў картку. «Я быў бы ўдзячны, калі б вы сказалі доктару Хіслапу, што Дэніэл Уілсан і міс Эбігейл Фэнтан тут, і мы былі б удзячныя, калі б ён выдзеліў нам некалькі хвілін», — сказаў Дэніэл. — Гэта тычыцца Элсі Боўлер.
  Парцье адправіла ганца ўнутр будынка. Ганец вярнуўся праз некалькі імгненняў.
  «Доктар Хіслап прыме вас», — сказаў ён ім. «Калі ласка, ідзіце за мной».
  Кабінет доктара Хіслапа знаходзіўся ў першым калідоры побач з галоўным уваходам, і ён падняўся з-за стала, калі пасыльны праводзіў Дэніэла і Эбігейл.
  - Інспектар Уілсан, - сказаў ён, працягваючы руку, каб паціснуць Даніэлю руку.
  — Сёння, доктар, проста містэр Уілсан, — сказаў Дэніэл. «Я пакінуў Скотланд-Ярд і цяпер працую агентам прыватнага расследавання. Хоць я ўсё яшчэ працую ў супрацоўніцтве з некаторымі з маіх старых калег, якія ўсё яшчэ знаходзяцца ў Ярдзе. Як інспектар Фэтэр, які сказаў нам, што Элсі Боўлер знаходзіцца пад вашай апекай.
  - Ах, бедная дзяўчынка, - сказаў Хіслап.
  Даніэль паказаў на Эбігейл. «Дазвольце мне прадставіць вам міс Эбігейл Фентан, маю партнёрку па справе, над якой мы цяпер працуем».
  «Калі гэта датычыцца Элсі, то гэта павінны быць забойствы ў Брытанскім музеі», — сказаў Хіслоп.
  — Сапраўды, — сказаў Данііл. «Я лічу, што суперінтэндант Скотланд-Ярда Армстранг лічыць яе вінаватай у абодвух забойствах».
  - Гэта яго меркаванне, - асцярожна сказаў Хіслоп.
  «А ваш?» - спытаў Даніла.
  Хіслап, абдумаўшы свой адказ, адказаў: «На жаль, паколькі вы не з'яўляецеся ні супрацоўнікам паліцыі, якія афіцыйна займаюцца гэтай справай, ні сваякамі дзяўчыны, я баюся, што я не магу абмеркаваць яе з вамі».
  — Я разумею вашу сітуацыю, доктар, — сказаў Дэніэл. Ён дастаў картку паўнамоцтваў, якую даў яму сэр Джаспер Стоўн, і перадаў яе Хіслапу. «Аднак вы ўбачыце, што мы былі афіцыйна наняты ў гэтай справе Брытанскім музеем, і мы тут з ведама і рэкамендацыі інспектара Фэзера».
  Хіслоп агледзеў картку, потым павярнуўся да Эбігейл. - Ці ёсць у вас падобныя доказы ўлады, міс Фентан?
  - Я так, - сказала Эбігейл і працягнула яму картку, якую даў ёй сэр Джаспер. Ён вывучыў яго, потым вярнуў ёй.
  - Дзякуй, - сказаў ён, прыкметна расслабіўшыся. «Гэта частка новай дысцыпліны персаналу, якую я ўводжу ў бальніцы, каб пазбегнуць некаторых няшчасных падзей мінулага. І калі я хачу сачыць за тым, каб іншыя выконвалі правілы, то я сам павінен паказаць прыклад».
  «Больш няма свабоднага доступу да пацыентаў для ўсіх і кожнага», — сказала Эбігейл.
  - Я бачу, вы ведаеце аб ранейшай няшчаснай рэпутацыі бальніцы, - сказаў Хіслап.
  «Ці можна было б пагаварыць з Элсі?» - спытаў Даніла.
  - Не разумею, чаму б і не, - сказаў Хіслоп. «Хоць гэта можа быць непрадуктыўным. Яна мала што казала з таго часу, як прыехала».
  «Яе манера?» - спытаў Даніла.
  - Я б сказаў, паслухмяны, - сказаў Хіслап. «Калі і была ў ёй злосць, то, здаецца, яна знікла. Але мы трымалі яе асобна ад іншых пацыентаў у якасці меры засцярогі з меркаванняў бяспекі». Ён падняўся з-за стала. «Калі вы пойдзеце за мной, я правяду вас да яе».
  Ён павёў па калідоры, потым па другім. Яны праходзілі міма розных людзей, якія сядзелі на крэслах або лаўках у калідорах, многія з іх з пустымі выразамі твараў. З'явіліся іншыя, якія былі ў стане ўзбуджэння, асабліва адзін, які ў нервовым стане пабег да Хіслопа. «Доктар, вы павінны вывесці мяне адсюль!» — настойліва прашаптаў ён. — Мне трэба сказаць каралеве нешта вельмі важнае. Гэта пытанне жыцця або смерці!'
  - Сапраўды, Джэймс, і ты будзеш, - мякка сказаў Хіслап. «Дазвольце мне спачатку разабрацца з гэтымі людзьмі, а потым я прыйду і пагавару з вамі аб гэтым, і мы дамовімся».
  Калі Хіслап ішоў далей, Дэніэл і Эбігейл ішлі за ім, Эбігейл спытала: «Што гэта было пра Каралеву?» Што трэба зрабіць?»
  «На жаль, ніякага. Да таго часу, як я ўбачуся з Джэймсам у наступны раз, ён забудзе пра нашу размову або пра тое, што прасіў вызваліць яго, каб пагаварыць з Яе Вялікасцю».
  Ён падышоў да дзвярэй, выбраў ключ з вялікага бірулькі і адамкнуў іх.
  Маленькая дзяўчынка, да болю худая, сядзела на падлозе, прыціснуўшыся да кута пакоя, хоць там стаяў ложак і мяккае крэсла. Дзяўчынка была апранута ў просты плашч з грубага матэрыялу.
  - Элсі, - сказаў доктар Хіслап, прысеўшы да дзяўчыны. «Гэтыя людзі прыйшлі пагаварыць з вамі. Я абяцаю вам, што яны не прычыняць вам шкоды. Ты падыдзеш і пасядзіш на ложку, пакуль яны размаўляюць?»
  Дзяўчына паслухмяна адскочыла ад падлогі, падышла да ложка і села. Доктар Хіслап кіўнуў Дэніэлу і Эбігейл, каб яны працягвалі.
  - Элсі, - мякка сказаў Дэніэл, - мяне завуць Дэніэл, а гэта Эбігейл. Як кажа доктар Хіслап, я абяцаю вам, што мы не жадаем вам зла. Мы проста хочам пачуць ад вас пра тое, што адбылося ў Брытанскім музеі».
  Элсі прамармытала нешта кароткае і нягучнае, потым няўцямна паглядзела на іх. Даніэль запытальна паглядзеў на Хіслапа.
  — Яна сказала, што ніколі не была ў Брытанскім музеі, — сказаў Хіслап.
  Даніэль кіўнуў, потым зноў павярнуўся да дзяўчыны. «Вы зарэзалі чалавека», — сказаў ён.
  «Так», — пачулі яны яе шэпт. «У хаце багатага». Яна апусціла галаву і пачала плакаць.
  - Вось, вось, Элсі, - сказаў Хіслоп. «Усё ў парадку. Мы тут, каб дапамагчы вам».
  Элсі падняла галаву. «Яны сказалі, што я зарэзаў нажом іншых мужчын, але я гэтага не зрабіў. Я пайшоў туды, каб зрабіць жанчыну, жонку багатага чалавека, таму што яна абараняла яго і тое, што ён зрабіў з маёй мамай». Яе галава апусцілася зноў і сказала: «Я раззлавалася. Я не павінен быў гэтага рабіць з ёй. Гэта была не яе віна».
  «Чалавек, якога вы зарэзалі?» - спытала Эбігейл.
  «Ён стаў на шляху. Я не хацеў яго ўтыкаць».
  
  Калі яны ішлі па калідоры ад пакоя Элсі Боўлер, Дэніэл спытаў: «Што вы думаеце, доктар?»
  Хіслоп памаўчаў на імгненне, а потым сказаў: «Наколькі я разумею пра гэтыя два забойствы, яны ўзялі пэўную долю планавання і пралічылі разведку, каб здзейсніць іх без выяўлення. Усё, што я магу сказаць, гэта тое, што Элсі Боўлер у сваім цяперашнім стане не здаецца здольнай арганізаваць ці здзейсніць дзеянні такім чынам. Аднак, яшчэ раз падкрэсліваю, у яе цяперашнім стане».
  «Вы думаеце, што яна была здольная раней?»
  Зноў Хіслоп вагаўся, потым сказаў: «Гэта здаецца малаверагодным, але адно ніколі не можа быць упэўнены, калі душэўны стан хісткі. На дадзены момант я задаволены, што яна знаходзіцца ў патрэбным месцы, дзе яна, спадзяюся, можа атрымаць перадышку ад выпрабаванняў, якія яна перажыла. Суд і магчымае зняволенне не прынясуць карысці ні ёй, ні грамадству».
  Пазней, калі Даніэль і Эбігейл вярталіся ў іншым таксі, Эбігейл задуменна сказала: «Ён не думае, што гэта зрабіла яна».
  - Не, - сказаў Даніэль. «Замест гэтага ён абраны даць ёй абарону ў Бэтлеме».
  «Я лічу, што доктар Хіслоп цудоўны чалавек», — сказала Эбігейл. «Так радыкальна змяніў такое месца, як Бэтлем. Ператварыць яго з месца жахаў у свяцілішча. Прытулак у прамым сэнсе гэтага слова».
  — Сапраўды, — сказаў Данііл. «Але праблема ў тым, што забойца ўсё яшчэ там».
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ СОРАК ДРУГІ
  Сэр Джаспер чытаў дзённыя газеты, калі Дэніэл і Эбігейл увайшлі ў яго кабінет па вяртанні ў музей.
  «Вы бачылі заяву суперінтэнданта Армстранга?» — спытаў ён.
  - У нас ёсць, сэр Джаспер, - сказаў Дэніэл.
  - Але вы ўсё яшчэ не ўпэўнены, што гэтая дзяўчына, Боўлер, забіла прафесара Пікерынга і Мэнсфілда Уэтстоуна?
  «Мы не. І таксама не інспектар Фэзер і доктар Хіслап у Бэтлемскай бальніцы, хоць доктар Хіслоп не скажа пра гэта публічна. Але мы прызнаем, што, улічваючы заяву суперінтэндэнта Армстронга, якую даў прэсе, вы не зможаце прымусіць нас праводзіць расследаванне. Што тычыцца грамадскасці, справа закрытая».
  Сэр Джаспер уздыхнуў. «На жаль, я адчуваю, што гэта таксама будзе меркаванне апякунскага савета». Ён сумеўся, потым запытальна паглядзеў на іх. «Як вы думаеце, наколькі вы блізкія да ідэнтыфікацыі сапраўднага забойцы?»
  «Я лічу, што мы вельмі блізкія», - сказаў Дэніэл. «Мы перакананыя, што забойца — чалавек, блізкі да Уільяма Джэдзінга. З адабрэння савета або без яго, мы хацелі б працягваць. Мы ведаем, што далейшай аплаты не будзе, але...
  Сэр Джаспер падняў руку, каб спыніць яго.
  «Я скажу праўленню, што вам спатрэбіцца некалькі дзён, каб давесці справы да належнага завяршэння. Завяршэнне вашых справаздач для савета, абкручванне рэчаў, такія рэчы. Яшчэ ўсяго пара дзён…»
  — Але з удзячнасцю, сэр Джаспер, — сказаў Дэніэл. «І вельмі ўдзячны».
  Калі яны выйшлі з кабінета сэра Джаспера і накіраваліся да галоўнай прыёмнай, Эбігейл спытала: «Што далей?»
  - Мне трэба паразмаўляць з Білі Флудам, - рашуча сказаў Дэніэл. «І я думаю, што на гэты раз я пабачу яго сам, калі вы не супраць».
  «Думаеце, я буду перашкаджаць? Таму што я жанчына?» - запатрабавала Эбігейл.
  — Не. Але ён павінен адчуць усю ступень майго гневу за тое, што павёў нас на танец».
  «Я магу справіцца з гэтым,» сказала Эбігейл.
  - Не, калі ўсё пойдзе не так, - сказаў Дэніэл.
  «Што вы маеце на ўвазе?»
  «Я лічу, што містэр Флуд больш, чым проста бяскрыўдны чалавек з лахманамі і косткамі. Я падазраю, што ён знаходзіцца ў цэнтры чагосьці больш фінансава выгаднага. Што можа азначаць, што ў яго ёсць абарона».
  «Што прымушае вас так сказаць? Вы сустракаліся з ім толькі адзін раз.
  Даніла пастукаў па носе. - Гэта, - сказаў ён. «Мой медны нос. Я ўжо казаў вам, што адчуваю пах таго, што хаваецца пад паверхняй. Перш чым я быў гатовы даць яму права сумнявацца. Але з ціканнем гадзінніка гэта знікла».
  
  «Зноў ты!» Білі Флад нахмурыўся, калі Дэніэл увайшоў у сваю краму.
  — Зноў я, — пацвердзіў Даніэль. «Вы павінны былі ведаць, што я ператэлефаную».
  «Чаму гэта?»
  «З-за таго адрасу, які вы мяне прадалі. Што было лухтой».
  «Мне гэта добрасумленна далі!» — запярэчыў Флуд.
  - Не, вам загадалі даць гэты адрас, калі хто-небудзь прыйдзе прасіць Пэг Джэдзінг, - рэзка рэзка адрэзаў Дэніэл. «Я вырашыў рызыкнуць, на ўсялякі выпадак».
  «Глядзіце, інспектар...»
  «Я ўжо казаў вам, я больш не ў войску».
  'Дакладна! А ты ўжо не маеш паўнамоцтваў, так што, калі табе не падабаецца, ты можаш накруціць! І не думай мяне грубіяніць, адным свістам я магу тут сябе абараніць».
  — Я б і не падумаў цябе грубіяніць, — асцярожна сказаў Даніэль. «Мне няма патрэбы ў гэтым. Калі я хачу адысці ад вас, я б зрабіў гэта інакш. Аднойчы медзь, заўсёды медзь. Гэта азначае, што ў мяне ёсць сябры ў паліцыі, і на вышэйшым узроўні, а не мясцовыя батлейкі, якія бяруць некалькі шылінгаў, каб заплюшчыць вочы. Ты ведаеш, што я быў у атрадзе Эбберлайна, таму ты ведаеш, што ў мяне ёсць вушы добрых дэтэктываў. Людзі, якія зацікавіліся б вашай крамай».
  «Што вы маеце на ўвазе?!» - запатрабаваў Флуд.
  «Вы не зарабляеце на жыццё купляй і продажам старых ануч і зламаных крэслаў. Я адчуваю пах плота, калі сустракаю яго. Даходы ад злачынстваў, яны гэта называюць. Я быў гатовы заплюшчыць вочы, калі б гандаль, які вы мне далі, быў добрым. Але гэта не было. Так што будзьце гатовыя да таго, што Скотланд-Ярд пачне рэгулярна пераварочваць вашу краму. Вы не даведаецеся, калі. Гэта можа быць кожны дзень, гэта можа быць кожны тыдзень. Але гэта ўскладняе перамяшчэнне скрадзенага, калі вы не ведаеце, калі на вас зробяць рэйд». Калі Флад зноў адкрыў рот, каб запярэчыць, Дэніэл падняў руку і паказаў Флуду паліцэйскі свісток, які трымаў у руках. — На ўсялякі выпадак, калі ты думаеш паклікаць сваю ахову і кінуць мяне ў канал, каб захаваць мой рот замкні, гэта стары памятны момант. Вы напэўна не думалі, што я прыйду адзін на гэты раз? Адзін удар па гэтым, і ў вас будзе кішэць медзякоў».
  Флуд злосна зірнуў на яго, потым панура сказаў: «Я не ведаю, дзе Пег. Сям'я вывезла яе духам».
  — Дык хто яшчэ быў блізкі да Джэдзінга? З кім ён размаўляў пра кнігу, якую пісаў? Той, што скралі?»
  - Ён гаварыў са мной пра гэта, - сказаў Флуд.
  — Дык раскажы мне пра Амброзія, — сказаў Данііл.
  Флуд нахмурыўся. 'Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?'
  Даніэль зірнуў на яго каменным позіркам. «Рэгулярныя візіты з двара. І я не жартую».
  Флуд вагаўся, потым сказаў: «Пэг табе не прынясе карысці». Яна сказала мне, што палову часу не магла зразумець, пра што Уільям казаў пра гэтую сваю кнігу. Над галавой, сказала яна. Вам трэба было б пагаварыць з дзецьмі, яго сынам і дачкой. Менавіта з імі ён больш за ўсё размаўляў пра гэта».
  «Дзе я іх знайду?»
  «Яго дачка з'ехала, але сын усё яшчэ побач».
  «Як завуць яго сына?»
  «Персі».
  - А дзе я знайду Персі? І я ўжо аднойчы кашлянуў за дурную інфармацыю, так што, скажам, гэта ўжо аплачана».
  «Ты сволач, ты гэта ведаеш!» - буркнуў Флуд.
  — Я, — пагадзіўся Даніэль. «І ты не хацеў бы даведацца, наколькі я магу быць вялікім ублюдкам. І зноў: дзе я знайду Персі?
  Флуд нахмурыўся, а потым сказаў: «Найлепшае месца — гэта Wagon and Horses на Ёрк-Уэй».
  — Я ведаю, — сказаў Даніэль. «Як я яго пазнаю?»
  «Невысокі і худы, з тварам, як у лісы. Звычайна ён носіць матроскую куртку».
  - Дзякуй, - сказаў Даніэль. «Яшчэ адна рэч: калі я знайду, што вы падморгнулі яму, каб ён зрабіў акт знікнення да таго, як я дабяруся, я вярнуся».
  З гэтымі словамі Даніла пайшоў прэч.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ СОРАК ТРЭЦІ
  Персі Джэдзінгу было каля дваццаці, і ён, здавалася, адчуваў сябе як дома ў фургоне і конях. Ён цалкам адпавядаў апісанню Флуда, невысокі і худы, з лісіным тварам і ў матроскай куртцы. Дэніэл апусціўся за стол, дзе Джэдзінг сядзеў сам, і ўтаропіўся ў маладога чалавека цвёрдым позіркам.
  - Персі Джэдзінг? - сказаў ён.
  - Не, - сказаў Персі.
  «Вельмі смешна, ты цалкам адпавядаеш таму апісанню, якое мне далі».
  Персі спахмурнеў. «Медзь?» — спытаў ён.
  - Прыватны дэтэктыў, - сказаў Дэніэл. «Я працую ў Брытанскім музеі, спрабуючы высветліць, хто забіў прафесара Пікерынга».
  Персі плюнуў на падлогу пры гэтым імені. «Хто яго забіў! Я рады, што нехта зрабіў».
  «Я ведаю, што ён скраў працу твайго бацькі, і адна з прычын, чаму я тут, заключаецца ў тым, што я хачу, каб твой бацька атрымаў належную заслугу, якую ён заслужыў».
  'О? Як?
  «Калі я змагу пагаварыць з кімсьці, з кім ён мог размаўляць, калі пісаў сваю кнігу, з кімсьці, хто ведаў, што ён робіць, у іх могуць быць дакументы або лісты, якія пацвярджаюць, што ён быў сапраўдным аўтарам кнігі, якая выйшла».
  Персі паківаў галавой. «Я не ведаю пра гэта. Тата казаў мне пра гэта, але палову часу я не звяртаў асаблівай увагі. Мяне гэта не цікавіла. Ты хочаш пагаварыць з маёй сястрой Джэні. Яна ведала, што робіць тата. Яна прыносіла яму абед, калі ён быў на працы, і ён расказваў ёй усё пра апошнія рэчы, якія ён даведаўся пра тое, над чым працаваў. Гэта была тая, каму ён расказаў усё пра гэтую сваю кнігу».
  — А дзе я яе знайду?
  Персі здзіўлена паглядзеў на яго. — Вядома, у Брытанскім музеі. Там яна і працуе. Я казаў вам, што яна прыносіла яму абед на працу, так яна і ўладкавалася ў музей. Ён рабіў там нейкую працу, і аднойчы, калі яна прынесла яму абед, яна пачула, што нехта сказаў, што з'явілася вакансія, таму падала заяўку. Яна такая разумная, наша Джэні».
  Даніла спахмурнеў. «Прабачце, але пакуль я быў у музеі, я не сустракаў Джэні Джэдзінг».
  — Гэта таму, што яе завуць больш не Джэдзінг, з таго часу, як яна выйшла замуж за свайго мужа Тома ў мінулым годзе. Цяпер Джэні Уорэн».
  
  - Міс Фентан!
  Эбігейл убачыла, як набліжалася постаць Джэні Уорэн. Дзяўчына выглядала нервовай, што было зразумела, улічваючы тое, што ёй давялося перажыць.
  — Так, Джэні. І калі ласка, называйце мяне Эбігейл».
  Джэні пахітала галавой. «Не, міс, я не мог. Гэта было б недарэчна».
  Пры гэтым Эбігейл унутрана ўздыхнула, падумаўшы, што людзі ніколі не стануць лепшымі, якімі б добрымі яны ні былі, пакуль застаюцца ў палоне гэтых меркаваных узроўняў грамадства. Аднак яна павінна была прызнаць бяду ў тым, што калі ўсе адмовяцца ад гэтых канвенцый, гэта можа прывесці да анархіі.
  — Мне было цікава, міс, ці ёсць якія-небудзь навіны. Пра… пра забойства? Той, які я бачыў. Я ведаю, што паліцыя кажа, што чалавек, які гэта зрабіў, быў злоўлены, тая дзяўчына, Элсі Боўлер, але...
  І яна глытнула і здрыганулася. Бедная дзяўчынка , падумала Эбігейл. Яе гэта не пераканала, яна непакоіцца, што забойца ўсё яшчэ можа быць там і прыйдзе за ёй наступным. Магчыма, я змагу сказаць ёй нешта, што магло б палегчыць яе страхі, даць ёй падказку, што мы можам быць на следзе сапраўднага забойцы.
  «Насамрэч, мы з містэрам Уілсанам лічым аднолькава, што паліцыя можа быць на няправільным шляху, але мы думаем, што блізкія да таго, каб высветліць, хто сапраўдны злачынца», — сказала яна.
  «О?» - спытала Джэні.
  'Так. Магчыма, забойствы былі здзейснены як акт помсты за прычыненую некаму крыўду».
  'Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?' - спытала Джэні, і Эбігейл заўважыла напружанне на твары дзяўчыны.
  — Чалавек па імені Уільям Джэдзінг. Падобна на тое, што прафесар Пікерынг цалкам мог выкрасці матэрыял для сваёй кнігі пра Амброзія ў гэтага містэра Джэдзінга.
  Джэні ўтаропілася на яе, здзіўленая. - Адкуль вы гэта ведаеце, міс? — спытала яна.
  «Мы з містэрам Уілсанам бачылі лісты ад містэра Джэдзінга, які скардзіўся выдаўцам, што Пікерынг скраў яго працу. Фактычна, я пайшоў да містэра Джэдзінга дадому, каб паспрабаваць пагаварыць з ім, але, на жаль, здаецца, ён забіў сябе. Мы лічым, што ён мог забіць сябе з-за віны, таму што, верагодна, менавіта ён забіў прафесара. Але другое забойства, гэта не мог быць Джэдзінг, які забіў выдаўца, містэра Уэтстоуна, таму што ён быў мёртвы да таго часу. Мы лічым, што гэта нехта, хто быў блізкі да містэра Джэдзінга, здзейсніў другое забойства, помсцячы містэру Уэтстоуну за тое, што ён быў у саюзе з прафесарам Пікерынгам. Фактычна, менавіта там зараз знаходзіцца містэр Уілсан. Ён пайшоў да сям'і містэра Джэдзінга, каб даведацца, ці могуць яны праліць святло хто гэта можа быць. Каб даведацца, ці ёсць хто-небудзь, з кім ён асабліва блізкі».
  Джэні ўтаропілася на Эбігейл з ашаломленым выглядам. Потым яна цяжка праглынула і кіўнула.
  - Так, - хрыпла сказала яна. «Гэта мае сэнс. І вось што ўсё гэта значыць».
  «Што?» - здзіўлена спытала Эбігейл. «Што ўсё гэта значыць?»
  Джэні зноў з цяжкасцю праглынула сліну, потым сказала ледзь шэптам: «Я нешта знайшла». Мне трэба паказаць гэта табе».
  «Што?» - спытала Эбігейл.
  Дзяўчына пахітала галавой. «Мне трэба паказаць гэта табе», — паўтарыла яна. «Гэта даказвае тое, што вы толькі што сказалі. Пра містэра Джэдзінга.
  Адразу ж Эбігейл насцярожылася. Нарэшце! Доказ! «Дзе гэта?» — спытала яна.
  — У мяне гэта схавана, — сказала Джэні. «Табе трэба будзе пайсці са мной».
  «Дзе?»
  — Тут, у музеі, — сказала Джэні. Яна нервова азірнулася. — Але не кажы нікому. Не, пакуль я табе не пакажу».
  Эбігейл кіўнула. - Вядзі, - сказала яна.
  
  Нэд Карсан адступаў ад лесвіцы, якая вяла ўніз у падвал і да выгод, і глядзеў, як жанчына з Фэнтан і дзяўчына прайшлі праз дзверы з надпісам «Кладоўка». Толькі персанал'. Нешта было, але што? Калі прыняў рашэнне: забыць Дэніэла Уілсана і пайсці за жанчынай Фэнтан, ён ведаў, што ён быў на шляху да пераможцы. Палюбоўніца Вільсана.
  Дзяўчына была апранутая ў форму аднаго са сцюардаў. Карсан быў заінтрыгаваны, калі ўбачыў жанчыну Фэнтан і дзяўчыну, якія разам ішлі ўніз па лесвіцы, якая вяла да выгод. Для гэтага можа быць простая прычына, аднаму з іх трэба ў туалет, але чаму яны туды спусціліся разам? А цяпер замест гэтага яны зайшлі ў кладоўку. Што яны задумалі?
  Замест таго, каб быць злоўленым, боўтаючыся па-за выгодамі, ён падняўся па лесвіцы ў галоўную прыёмную, не зводзячы вачэй з лесвіцы. Прайшло дзесяць хвілін, перш чым дзяўчына з'явілася зноў, і цяпер яна была адна. Дзе была жанчына Фэнтан?
  У яго была спакуса пайсці і ўцягнуць дзяўчыну ў размову, ветлівую балбатню і паглядзець, што атрымаецца. Але ён заўважыў, што ў ёй ёсць нейкая напружанасць. Яна глядзела туды-сюды, пільна. Любая спроба паразмаўляць з ёй будзе адхілена. Але, безумоўна, нешта адбывалася.
  Ён глядзеў, як дзяўчына падышла да галоўнай стойкі рэгістрацыі, дзе пачакала, пакуль наведвальнік не адцягнуў увагу дзяжурнага, перш чым пакласці канверт на стол. Затым яна кінулася прэч, накіраваўшыся назад да лесвіцы, якая вяла ўніз у склеп.
  Карсан падышоў да стойкі рэгістрацыі і зірнуў на канверт. Ён быў адрасаваны містэру Дэніэлу Уілсану.
  Яму захацелася схапіць яго і зірнуць на змесціва, але ўбачыў, што канверт затрымаўся. Але ён быў упэўнены, што што б там ні было, было звязана з маладой жанчынай і Эбігейл Фентан. Што гэта было? Любоўная сустрэча? Дзве жанчыны разам? І дзе ўпісаўся Уілсан?
  Ён накіраваўся да лесвіцы, дзе знікла дзяўчына, і пачаў асцярожна спускацца ўніз да склепа.
  Паблізу нікога не было. Ён чакаў хвілін дзесяць, але ні з жаночага туалета, ні з кладоўкі ніхто не з'явіўся. Нарэшце ён падышоў да дзвярэй кладоўкі, адчыніў іх і зазірнуў унутр. На паліцах стаялі бутэлькі з венікамі, саўкі, мыйная вадкасць, ручнікі, скрынкі без маркіроўкі, але ніякіх прыкмет людзей.
  Ён заўважыў дзверы ў далёкім канцы кладоўкі і ўбачыў каля іх стос алейных лямпаў і скрынак са свечкамі, а таксама каробак запалак. Ён падышоў да дзвярэй і ціха адчыніў іх. Адразу ж у яго ноздры ўварваўся пах вільгаці. Лесвіца вяла ўніз у змрок, а потым у цемру.
  Ён стаяў, прыслухоўваючыся, і быў упэўнены, што чуе галасы, якія адбіваюцца дзесьці ўдалечыні.
  Дык вось дзе яны былі. Але што адбывалася?
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ СОРАК Чацвёрты
  Дэніэла ахопліваў халодны страх, калі ён спяшаўся назад у Брытанскі музей. Дадатковая інфармацыя, якую ён даведаўся ад брата Джэні, пацвердзіла гэта: забойцам была Джэні Уорэн. Уільям Джэдзінг падзяліўся з ёй усім пра кнігу, якую ён пісаў пра Амброзія, і яна падзялілася з ёй яго хваляваннем. Дзякуючы бацьку яна атрымала працу ў Брытанскім музеі. Калі ён працаваў на кроквах, яна прыносіла яму абед і сядзела з ім, так што яна была побач, калі стала вядома аб вакансіі.
  Чалавек, за якога Джэні выйшла замуж, Том Уорэн, быў мараком, зараз знаходзіцца ў моры, таму большую частку часу яна была адна ў іх маленькай кватэры. Яе дзеянні нікога не выклікаюць падазрэнняў.
  Млоснасць зноў ахапіла Даніэля пры думцы, што Эбігейл засталася адна з дзяўчынай у сваёй кватэры і распытвала яе. Нават цяпер Эбігейл можа апынуцца ў небяспецы, калі Джэні адчуе, што яны з Эбігейл набліжаюцца да праўды.
  Першым, каго ён убачыў, калі спяшаўся ў будынак, была місіс Соер, жанчына, якая даглядала Джэні пасля забойства Уэтстоуна.
  - Місіс Соер! — паклікаў ён.
  - Містэр Уілсан? - запыталася яна.
  - Дзе Джэні Уорэн?
  Місіс Соер нахмурылася.
  — Насамрэч, не ведаю. Звычайна яе станцыяй з'яўляюцца грэчаская і рымская пакоі, але я толькі што зайшоў туды, каб праверыць яе пасля таго, што яна перажыла, але яе там не было. Можа, яна пайшла адпачыць, ці што.
  Дэніэл падзякаваў ёй, потым паспяшаўся ў невялікі кабінет, які яны з Эбігейл дзялілі. Эбігейл не было і следу.
  Змагаючыся з пачуццём панікі, Дэніэл бегаў з пакоя ў пакой, але Эбігейл усё яшчэ не было, яе ніхто не бачыў. Дзяжурны кіўнуў галавой у яго апошнюю кропку заходу, выхад у задняй частцы будынка.
  «Так, я бачыў яе. Яна была з маладой Джэні Уорэн, гэтай небаракай».
  «У які бок яны ішлі?»
  Мужчына спахмурнеў. «Я не ўпэўнены. Прадстаўнік грамадскасці падышоў і пачаў пытацца ў мяне пра час працы, так што гэта прыцягнула маю ўвагу».
  «Яны выйшлі на вуліцу?»
  «Магчыма, яны зрабілі. Я не ўпэўнены».
  Са страхам і панікай, якая вызначана нарастала, Даніэль кінуўся да галоўнай стойкі рэгістрацыі. - Прабачце... - пачаў ён.
  Твар чалавека за сталом прасвятлеў, калі ён убачыў Данііла. - Ах, містэр Уілсан! - сказаў ён. «Для вас пакінулі паведамленне».
  «Паведамленне?»
  'Так. Канверт з вашым імем». Ён пакапаўся ў шуфлядзе стала, дастаў канверт і працягнуў яго Даніэлю.
  Напісанне было незнаёмым, і Даніэль адчуў дзікі прыліў расчаравання; ён спадзяваўся, што гэта магло быць ад Эбігейл. Ён адкрыў канверт, і, калі прачытаў ліст унутры, яму стала млосна. Гэта было ад Джэні Уорэн.
  Містэр Уілсан,
  Вы ведаеце, хто я і чаму я гэта зрабіў. Я хачу, каб рэпутацыя майго бацькі была добрай. Я трымаю твайго сябра. Я хачу, каб на першай старонцы заўтрашняй «Таймс» і іншай буйной нацыянальнай газеты была змешчана заява аб тым, што Уільям Джэдзінг зрабіў усю гэтую працу з Амброзіем, а Пікерынг яе скраў.
  Размесціце копіі гэтых дзвюх папер у кожным пакоі музея. Калі заявы ў іх няма, я яе заб'ю.
  Дэніэл пабег па лесвіцы ў кабінет Эшфарда і ўбачыў менеджэра за працай над сваімі кнігамі.
  - Містэр Эшфард! - сказаў Данііл.
  Эшфард адразу ж быў насцярожаны настойлівым тонам у голасе Дэніэла, узяў запіску, якую сунуў яму Дэніэл, і прачытаў яе.
  «Божа мой!» — усклікнуў ён. 'Сусветная арганізацыя па ахове здароўя …?'
  - Джэні Уорэн, - сказаў Дэніэл.
  «Джэні Уорэн?!» - паўтарыў узрушаны Эшфард. «Але… але…»
  «Нам трэба аднесці гэта сэру Джасперу. Ён тут?
  - Так, - сказаў Эшфард.
  Даніэль забраў у яго запіску. «Няма чаго губляць, калі мы хочам захаваць міс Фэнтан у жывых», — сказаў ён. «Нам спатрэбіцца яго дапамога з The Times . І мне спатрэбіцца ваша інфармацыя наконт планіроўкі музея».
  «Якім чынам?» - спытаў Эшфард.
  «Джэні Уорэн дзесьці тут схавалася. Нам трэба даведацца, дзе гэта».
  - Я прынясу планы музея, - сказаў Эшфард. - Вы скажаце сэру Джасперу. Я забяру планы і ўбачымся ў яго кабінеце».
  Дэніэл паспяшаўся ў кабінет сэра Джаспера, на гэты раз абыйшоўшыся без пратакола праверкі з яго сакратаром. Сэр Джаспер чытаў газету, калі Даніэль настойліва пастукаў у яго дзверы і кінуўся.
  - Джэні Уорэн - гэта чалавек, які забіў Уэтстоўна, сэр Джаспер! - сказаў Данііл.
  «Але... але гэта яна знайшла яго!» - сказаў сэр Джаспер.
  «Гэта была яна вельмі разумная. Выпадак хавання навідавоку, — сказаў Даніэль. Ён перадаў яму запіску Джэні. «Яна таксама можа быць той, хто забіла прафесара Пікерынга, хоць гэта мог быць яе бацька, Уільям Джэдзінг. Зараз яна ўзяла міс Фэнтан у закладнікі і пагражае забіць яе, калі мы не змесцім гэтую аб'яву ў заўтрашняй "Таймс" і іншай буйной газеце. У мяне ёсць кантакт у Daily Telegraph, які, я ўпэўнены, дапаможа, але я не ведаю нікога ў The Times. '
  — Я добра ведаю рэдактара, — сказаў сэр Джаспер. «На самай справе, мы разам вучыліся ў школе, і я дапамагаў яму з пераглядам экзаменаў, так што я ўпэўнены, што ён справіцца з намі».
  Дзверы адчыніліся, і ўвайшоў Эшфард, трымаючы на руках рулоны планаў будынкаў.
  «У мяне ёсць планы», — сказаў ён.
  — Я распавёў містэру Эшфарду пра ліст і пагрозу міс Фэнтан, — сказаў Дэніэл сэру Джасперу.
  Эшфард паклаў скруткі планаў на стол. Сэр Джаспер пастукаў па запісцы ад Джэні. «Яна хоча мець копіі газет, якія кладуць у кожны пакой».
  - Відавочна, яна хаваецца недзе ў музеі, - сказаў Дэніэл. «Гэтак жа, як яна зрабіла раней, калі яна здзейсніла той напад і намалявала «Хто забіў Амброзія?» на сцяне ля выставы. Нам трэба высветліць, дзе яе схованка, таму я спытаў у містэра Эшфарда планы музея».
  «Ці не лепш было б пачакаць і паглядзець, што будзе заўтра раніцай?» - спытаў сэр Джаспер. «Калі мы паставім ахову ўсюды, дзе толькі можам злавіць яе, калі яна з'явіцца, каб паглядзець газеты.
  - Калі гэта тое, што яна сапраўды плануе зрабіць, - сказаў Дэніэл. «Ёсць таксама верагоднасць, што гэта выкрут, і яна пакіне музей да заўтрашняй раніцы, задаволеная тым, што рэпутацыя яе бацькі будзе выратавана».
  «І вы хвалюецеся, што можа здарыцца з міс Фентан, калі яна гэта зробіць», — сказаў Эшфард.
  - Так, - сказаў Даніэль. «Адзіная падказка, дзе яна можа хавацца, — гэта тое, што яна прыносіла свайму бацьку абед, калі ён тут працаваў». Ён павярнуўся да Эшфарда. «Такім чынам, калі вы зможаце даведацца, над чым ён працаваў, гэта можа дапамагчы нам звузіць кола месцаў, з якімі яна магла быць знаёмая і дзе яна магла схавацца».
  - Як яго зноў звалі? - спытаў Эшфард.
  «Уільям Джэдзінг. Ён быў цесляром».
  Твар Эшфарда скрывіўся ў задуменнай хмурыне. «Джыдзінг. Джэдзінг, - прамармытаў ён. Потым твар яго прасвятлеў. 'Так! Я памятаю яго! Выдатны работнік!
  «Над чым ён працаваў?» - спытаў Даніла.
  «Некаторыя кроквы на даху патрабавалі рамонту. Гэта была даволі складаная праца, таму ён быў тут даволі доўга. Два месяцы, наколькі я памятаю».
  Данііл прастагнаў. «Месца, дзе яны з Джэні звычайна абедалі, не магло быць на даху, там няма месца. Кожная частка даху пакрыта мансарднымі вокнамі, якія прапускаюць святло, і паміж столлю і дахам застаецца ўсяго каля фута прасторы. І сцены паміж пакоямі суцэльныя, ніякіх схаваных месцаў».
  «Як я памятаю, будаўнікі і цесляры захоўвалі свае інструменты і абсталяванне ў старых тунэлях пад Чытальнай залай», — сказаў Эшфард. «Гэта быў лепшы спосаб пераканацца, што музей застаецца адкрытым для публікі, пакуль ідуць работы. Вось так куды яны хадзілі на адпачынак». Ён пачаў разгортваць адзін з планаў. «На жаль, на планах не паказана ўся сетка тунэляў».
  «Наколькі вялікія гэтыя тунэлі? Як далёка яны цягнуцца?»
  Эшфард цяжка ўздыхнуў і сказаў: «Майлз».
  - Майлз? — рэхам паўтарыў Даніла, агаломшаны.
  Эшфард кіўнуў. «Магчыма падацца, што з падвалу вядуць усяго некалькі маленькіх тунэляў, але калі ў канцы 1850-х гадоў будавалі Чытальную залу ў Вялікім судзе і капалі, каб закласці падмурак, яны адкрылі цэлую сетку тунэлі. Відавочна, што я сам тут не быў, але я чуў пра гэта ад людзей, якія былі тут у той час, а таксама я бачыў дакументы, якія пацвярджаюць адкрыццё.
  «Памятайце, што Лондану дзве тысячы гадоў, і ў той час будынкі часта будаваліся паверх існуючых будынкаў і нават дарог, асабліва рымскіх, таму гэтыя старыя будынкі і дарогі сталі сеткай тунэляў. Акрамя таго, ёсць рэкі, якія працякаюць пад Лонданам, такія як Фліт і Тайберн, і многія іншыя, якія калісьці былі адкрытымі рэкамі, але былі перабудаваны і цяпер цякуць праз тунэлі.
  «Тады былі катакомбы, месцы пахаванняў і тунэлі, якія былі выкапаныя, каб людзі маглі ўцячы, калі ім пагражае, падчас усіх шматлікіх грамадзянскіх войнаў, якія адбываліся на працягу стагоддзяў. Некаторыя з тунэляў будуць тупіковымі, некаторыя разбурацца, але некаторыя будуць злучацца з іншымі, якія могуць даходзіць да самых ускраін горада. І калі вы сутыкнецеся з адной з падземных рэк, яна можа даставіць вас аж да Тэмзы.
  «Небяспечна, вядома. І вам спатрэбіцца нейкае святло, каб бачыць. Але для тых, хто ўцякаў, каб выратаваць сваё жыццё, варта было пайсці на рызыку».
  «Наша адзіная надзея ў тым, што Джэні не завяла Эбігейл занадта далёка гэтыя тунэлі, але заставаўся на адлегласці ад склепа, - сказаў Дэніэл. Ён павярнуўся да Эшфарда. «Ці можаце вы паказаць мне шлях у гэтыя тунэлі?»
  - Безумоўна, - сказаў Эшфард. «У задняй частцы кладоўкі ў склепе паміж джэнтльменскімі і жаночымі выгодамі ёсць дзверы, якія вядуць уніз па прыступках. Але вам спатрэбіцца лямпа».
  'Вядома!' - прастагнаў Даніэль, калі яго ўсвядоміла. — Там яна або Джэдзінг хаваліся, калі Пікерынга забілі. І цяпер я пачынаю думаць, што Пікерынга забіла Джэні Уорэн, а не яе бацьку. Ён устаў. «Я збіраюся пабачыць свой кантакт у Telegraph і атрымаць аб'яву ў заўтрашняй газеце. Затым я еду ў Скотланд-Ярд, каб заручыцца дапамогай інспектара Фэзера ў пошуку тунэляў».
  «Калі яна ў тунэлях і пачуе, што вы ідзяце, яна можа забіць міс Фентан, перш чым уцячы», — сказаў Эшфард.
  - Гэта шанец, які мы павінны скарыстаць, - сказаў Дэніэл. - Калі мы гэтага не зробім, Эбігейл усё роўна можа памерці там унізе.
  
  Карсан павольна прабіраўся па вузкім тунэлі, выкарыстоўваючы адну з алейных лямпаў, каб паказаць яму дарогу. Раз-пораз ён чуў шоргат, які напалохаў яго, пакуль не зразумеў, што гэта пацукі. Канечне, гэтае месца, з пахам падземных рэк, было б імі поўзаць.
  Ці быў ён у правільным тунэлі? Здавалася, што з іх быў цэлы лабірынт. Ён сачыў за галасамі, як ён быў упэўнены, але яны ўсё яшчэ здаваліся прыглушанымі і далёкімі. Яны хаваліся, гэта было дакладна. Не, не яны ; дзяўчына хавалася.
  Трапятанне прайшло праз яго. Уілсан казаў, што ён не сапраўдны рэпарцёр. Ну, гэта б яму паказаць! Нарэшце ў яго была сапраўдная гісторыя. Нейкім чынам гэта, безумоўна, было звязана з забойствамі. Хто б ні была дзяўчына, яна ўдзельнічала. Саўдзельнік забойцы, у большасці верагодна. Загадка заключалася ў тым, чаму яна прывяла сюды жанчыну Фэнтан? Магчыма, яна ўзяла ў палон жанчыну Фэнтан. Магчыма, закладнік. Гэта тое, што было ў запісцы, якую яна пакінула Уілсану на галоўным прыёме? Запіска аб выкупе?
  Дзе яны былі? Гэта павінна была быць гісторыя, якой ён чакаў усё жыццё, і не хацеў прапусціць ні слова. «Голас народа» быў для яго добрым сродкам, але гісторыя, якую ён падрыхтаваў зараз, падштурхне яго ў першыя шэрагі сапраўдных рэпарцёраў. Тыя людзі, як Джо Далтан, якія гадамі насміхаліся з яго - праўда, за яго спіной, але ён ведаў, што яны адчуваюць пра яго і Голас - павінны былі б змяніць сваю мелодыю.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ СОРАК ПЯТЫ
  Дэніэл саскочыў з таксі і пабег у будынак на Фліт-стрыт, у якім размяшчаўся офіс Daily Telegraph , кіраваны думкай аб тым, што Эбігейл трымае ў палоне Джэні Уорэн.
  «Джо Далтан тут?» — спытаў ён парцье.
  Яна паглядзела свой спіс і сказала: «Так, сёння ён тут». Яго кабінет -
  - Я ведаю, дзе яго кабінет, - сказаў Дэніэл.
  Ён пабег па лесвіцы на другі паверх і знайшоў Далтана за сваім сталом у вялікім адкрытым пакоі, дзе рэпарцёры пісалі свае копіі. Далтан пісаў далей, калі ўбачыў, як набліжаецца Дэніэл.
  - Даніэль!
  - Я баяўся, што ты можаш быць дзе-небудзь, - сказаў Дэніэл.
  "Я ўсё яшчэ маю справу з наступствамі заявы Армстранга", - сказаў Джо. «Я не ведаю, ці бачылі вы, што Нэд Карсан напісаў у сваёй анучы?»
  «Я не даю «Голасу Народу» пакоя, — сказаў Даніэль.
  - Што ж, яго погляд на прамову суперінтэнданта можа вас зацікавіць, - сказаў Джо. Са стоса газет на стале ён знайшоў асобнік « Голасу народа» і працягнуў яго Даніэлю. — Трэцяя старонка, — сказаў ён.
  Даніэль адгарнуў трэцюю старонку і ўбачыў загаловак: Што хавае паліцыя?
  Жадаючы паведаміць Далтану прычыну свайго візіту, Дэніэл хутка прагледзеў справаздачу, але потым прачытаў яе яшчэ раз. На шчасце, як і большасць твораў у « Голасе» , ён быў кароткім:
  Учора суперінтэндант Скотланд-Ярда Армстранг з вялікай упэўненасцю паведаміў нам, што нядаўнія забойствы ў Брытанскім музеі былі раскрытыя. Па словах гэтага самазадаволенага дурна, іх здзейсніла семнаццацігадовая дзяўчына-валацуга, сірата, якая трапіла ў палон, калі разам з іншымі жаўрукамі капала косці і манеты ў глеі Тэмзы. Нам сказалі, што яна шалёная, занадта шалёная, каб паўстаць перад судом. Як вельмі зручна. Такім чынам адважны наглядчык раскрывае два вядомыя забойствы, не баючыся, што яго следчыя паўнамоцтвы будуць пастаўлены пад сумнеў.
  Сёння Голас пасылае папярэджанне ўсім астатнім жаўрукам і іншым бедным асірацелым душам, пра якіх няма каму клапаціцца: суперінтэндант Армстронг гоніцца за вамі. У наступны раз, калі будзе здзейснена сур'ёзнае злачынства, вас таксама могуць схапіць і зачыніць у Бедламе. Справа раскрыта.
  Голас пытаецца: што хавае міліцыя ?
  - Звычайная фраза Карсана, - сказаў Далтан. «Напасці на паліцыю».
  — У гэтым выпадку ён мае рацыю, — сказаў Даніэль.
  Ён распавёў Далтану пра запіску ад Джэні Уорэн, пра пагрозу забіць Эбігейл і пра патрабаванне Джэні размясціць аб'яву на першай старонцы газет аб тым, што яе бацька з'яўляецца сапраўдным аўтарам кнігі пра Амброзія.
  «Калі ў яе ёсць Эбігейл, павер мне, я пераканаюся, што наш рэдактар змясціць гэта на першай старонцы. Але наколькі вы ўпэўнены, што гэтая дзяўчына Уорэн стрымае слова і адпусціць Эбігейл?
  — Не, — прызнаўся Данііл. — Вось чаму я збіраюся пайсці шукаць для яе. Я амаль упэўнены, што яна трымае ў палоне Эбігейл дзесьці ў старых тунэлях пад чытальнай залай у музеі.
  — Самастойна?
  «Калі трэба, але я еду ў Скотланд-Ярд, каб паспрабаваць атрымаць дапамогу ад Джона Фэзера».
  - Я думаў, табе забаронены ўваход у Ярд.
  «Я, але Армстранг не перашкодзіць мне пытацца».
  «Джон Фэзер добры чалавек, але ён адказвае перад Армстрангам. Калі Армстранг скажа «не»…» Ён задумаўся на імгненне, а потым сказаў: «Як наконт таго, калі я пайду з табой у Ярд?» Я магу пайсці да Джона Фэзера і сказаць яму, што вы на вуліцы, чакаеце яго, і гэта тэрмінова.
  «Дзякуй, Джо, але я лічу, што падрыхтоўка гісторыі для першай старонкі для заўтрашняга ранняга выдання мае большы прыярытэт. І мне трэба рухацца далей, каб шукаць Джэні Уорэн і Эбігейл, так што я мяркую, што мне давядзецца выкарыстаць свой шанец і сутыкнуцца з Армстронгам.
  «У такім выпадку, як толькі я выкладу сваю гісторыю і даведаюся, што яна атрымала адабрэнне рэдактара, я паеду ў Ярд і пашукаю Джона Фэзера. Калі ён усё яшчэ там, я буду ведаць, што ты ніколі не абышоў Армстранга, і я раскажу яму».
  «Дзякуй, Джо. Адна рэч, Telegraph будзе не адзіным, хто мае гэтую гісторыю на першай старонцы. Джэні Уорэн настойвала на тым, што гэта было ў The Times. Сэр Джаспер Стоўн арганізуе гэта.
  - Цалкам справядліва, - сказаў Далтан. - Але калі ўсё скончыцца і ты вернеш Эбігейл, ты раскажаш мне ўсю гісторыю?
  — Я зраблю, — паабяцаў Данііл. «І дзякуй, што сказалі «калі», а не «калі» мы вернем яе».
  «Я ведаю цябе, Даніэль. Я бачыў, як ты з ёй. Калі хтосьці можа яе выратаваць, дык гэта ты».
  Дэніэл пакінуў офіс Telegraph з апошнімі словамі Далтана рэхам у яго свядомасці. Нягледзячы на тое, што сказаў Далтан, ён ведаў, што выратаванне Эбігейл усё яшчэ было «калі» – і вельмі, вельмі вялікім «калі».
  
  Карсан знайшоў іх. Ён знайшоў галасы, галоўным чынам адзін голас, голас дзяўчыны, і сачыў за ходам тунэля, пакуль не ўбачыў свячэнне лямпы, якое ішло з глыбокай нішы з аднаго боку. Ён выключыў лямпу, якую нёс, і падышоў бліжэй, адчайна імкнучыся не шумець.
  «Тут мы з татам прыходзілі на абед», — пачуў ён, як дзяўчына сказала, а Фентан адказаў: «Гэта далёка». Значна бліжэй былі іншыя месцы».
  — Мы з татам не супраць, — сказала дзяўчынка. «Мы палічылі за лепшае быць далей ад іншых. Яны не гаварылі пра тое, што нас цікавіла. Тут мы маглі гаварыць пра тое, каб іншыя не слухалі. У асноўным гаворка ішла пра яго кнігу і Амброзія».
  Карсан асцярожна сеў. Пацукі мітусіліся вакол яго, але ён з усіх сіл стараўся не звяртаць на іх увагі. Ігнаруй пацукоў, і яны праігнаруюць яго, так сказаў яму аднойчы стары матрос. Праўда гэта ці не, але гэтая гісторыя была занадта вялікай, каб ён мог адпудзіць некалькі пацукоў.
  Ён заўважыў, што водбліск святла ззяе каля яго там, дзе была расколіна ў сцяне тунэля. Ён прыклаў вока да шчыліны і ўгледзеўся ў сцэну. Дзяўчына сядзела на кучы камення. Жанчына з Фэнтана сядзела на зямлі, яе рукі былі звязаны на запясцях, а другі канец вяроўкі праходзіў праз старое жалезнае кольца, устаўленае ў сцяну паглыблення. Карсан напружыў слых і прыслухаўся.
  Для Эбігейл камяністая падлога нішы была нязручнай, але яна ведала, што адзіны выхад з гэтай сітуацыі — сядзець і слухаць, дазваляючы дзяўчыне гаварыць; але яна не магла адарваць вачэй ад нажа, які Джэні трымала ў сябе на каленях.
  «Кніга, якую тата напісаў пра Амброзія, была тым, што зрабіла яго жыццё вартае жыцця, - сказала Джэні. «Жыццё цяжкае, калі ты бедны і жывеш у раёне, падобным на Кінгс-Крос, і бачыш усіх багатых людзей і тых, у каго ёсць усё, калі ў жыцці цяжкая барацьба, як гэта было з татам. У мамы былі свае праблемы, але зусім іншыя. Яна ніколі не была добрай. Прыгнечаны. Пасля смерці дзяцей стала яшчэ горш. Спачатку ў яе нарадзіўся Персі, потым я, потым яшчэ трое, але адзін быў мёртванароджаны, а двое іншых памерлі пры нараджэнні. Гэта як бы дабіла яе. Жыццялюбства ў яе не было. Не так, як тата. Ён хацеў нешта зрабіць . Ён быў добрым цесляром, адным з лепшых, але ён хацеў зрабіць нешта іншае, штосьці доўгае.
  «Ён заўсёды шукаў у смецці рэчы, якія маглі б быць карыснымі, і аднойчы ён знайшоў гэтую кнігу. Гэта было пра караля Артура, і ў ім былі рэчы гэтых старых пісьменнікаў з даўніх часоў. Людзі са смешнымі імёнамі».
  - Гілдас, - сказала Эбігейл. «Вялебны Беда. Ненія.'
  — Вось яны, — сказала Джэні. «І ў ім была адна частка, у якой гаварылася пра гэтага чалавека, Амбросія, і адзін з іх сказаў, што ён сапраўдны Артур. І гэта прымусіла тату задумацца. Нам заўсёды казалі, што кароль Артур - гэта гісторыя, а не рэальнасць. Але тата задумаўся: скажам, ён заснаваны на кімсьці рэальным? І ён пачаў шукаць гісторыі пра гэтага героя Амброзія. Ён пачаў шукаць у Брытанскім музеі, у чытальнай зале, а потым пачаў шукаць у букіністычных крамах. Ён бываў увесь у захапленні, калі знаходзіў што-небудзь пра яго, гэтага Амброзія. Потым аднойчы ён сказаў мне: «Я збіраюся напісаць пра яго кнігу, Джэні. Пра тое, што гэты Амброзій і кароль Артур былі адным і тым жа. І гэта будзе апублікавана, і маё імя будзе на ім».
  «Я быў той, з кім ён размаўляў пра гэта, таму што не было ні з кім іншым, з кім ён мог пагаварыць пра гэта. У мамы былі свае праблемы, і ёй было пляваць ні на гэтага Амброзія, ні на караля Артура. А што да кніг усялякіх, то яна не ўмее чытаць, таму ёй нецікава. Тое самае з Персі. Ён умее чытаць, але толькі. Ён не зацікаўлены. Але я заўсёды любіў кнігі і чытаць. Я бяру пасля таты, бачыце.
  «Калі тата знаходзіў нешта новае і пісаў пра гэта, ён даваў гэта мне пачытаць. Галоўным чынам, каб я мог праверыць арфаграфію і змясціць гэта ў правільную граматыку, такія рэчы. Тата быў разумны, але арфаграфія і іншае не было ў яго лепшым. Такім чынам, я ведаў кожную частку гэтай кнігі, калі ён яе пісаў.
  «Каля года таму ён сказаў, што скончыў. Усё, што ён хацеў сказаць пра тое, што Амброзій быў каралём Артурам, было там, усе доказы, узятыя з тых старых пісьменнікаў, якія вы сказалі: бітва пры Бадоне, рыцары ў даспехах, якімі быў Амбросій і яго кавалерыйскі атрад - усё. Бяда была ў тым, што ён не ведаў, што з гэтым рабіць, як паступіць, каб гэта апублікаваць. Разумееце, ён быў проста цесляром з самага нізкага ўзроўню грамадства, які жыў ля канала за Кінгс-Крос. Ён непакоіўся, што ніхто не будзе ўспрымаць яго ўсур'ёз, гэтыя буйныя выдаўцы і прыдуркі, якія ўсім кіруюць. Такім чынам, ён думаў пра тое, каб знайсці чалавека, які б яго падтрымаў. Ён сказаў, што так рабілася ў былыя часы; такія людзі, як Шэкспір, знайшлі багатага мецэната, які дапамагаў бы яму ставіць свае п'есы, або хтосьці накшталт Джэфры Чосера знайшоў бы вядомага хлопца са сувязямі, які пераканаў бы выдаўца надрукаваць яго Кентэрберыйскія апавяданні .
  «Тата шмат чытаў, у тым ліку некаторыя артыкулы ў часопісах, і ён знайшоў некалькі прафесара Пікерынга, які пісаў пра Амброзія. Не так добра, як тата, і не так моцна, але для таты гэта азначала, што ёсць адпаведны прафесар, які будзе ведаць, пра што ён піша, і ён быў упэўнены, што дапаможа надрукаваць татаву кнігу. Такім чынам, тата рызыкнуў. Ён даведаўся, дзе жыве прафесар, і аднёс яго кнігу да сябе дадому разам з лістом, які я дапамагаў яму напісаць, і перадаў яго ахмістрыні прафесара. А потым чакаў.
  «Нічога не адбылося. Ён так і не атрымаў адказу. Я быў крыху занепакоены, калі праз тры месяцы ён усё яшчэ нічога не чуў, але ён сказаў, што гэта так, калі вы маеце справу з такімі высокімі людзьмі, як прафесар. Яны былі вельмі занятыя сваёй працай, і трэба было ўладкоўваць такія рэчы, як у таты.
  «Калі прайшлі месяцы, а ён усё яшчэ не чуў, ён зноў напісаў, але не атрымаў адказу. І раптам ён чуе пра кнігу пра Амброзія, якую выдаў той самы прафесар. Ён у шоку. Мы абодва ў шоку, але ён кажа: «Давайце не будзем рабіць асуджэння, пакуль не ўбачым».
  «Такім чынам, ён атрымаў асобнік кнігі, і ён прачытаў яе. Потым даў мне пачытаць. Я ўсё яшчэ бачу, як ён сядзіць на нашай кухні, і слёзы кацяцца па яго шчоках, калі я чытаю гэта. Гэта была яго кніга. У майго бацькі. Кожнае слова. Некаторыя дэталі былі зменены, але няшмат.
  «Мы сказалі Персі аб гэтым, і ён сказаў, што мы павінны падаць у суд і зарабіць шмат грошай. Гэта ўсё, што яго цікавіла, яго не вельмі турбавала тое, што пакутуе тата. Але мы ведалі, што не можам падаць у суд. Па-першае, тата не зрабіў копію сваёй кнігі, тая, якую ён паслаў прафесару Пікерынгу, была адзінай. Далей, хто яму паверыць: цесляр з аднаго з самых бедных раёнаў Лондана насуперак словам нейкага высокапастаўленага прафесара. Такім чынам, тата напісаў выдаўцу, расказаў ім, што здарылася, і папрасіў выправіць гэта».
  - Я бачыла лісты, - сказала Эбігейл.
  — Тады ты даведаешся, што сказаў у адказ той жулік Уэтстоўн, — з горыччу сказала Джэні.
  «Ён дзейнічаў паводле таго, што сказаў яму прафесар Пікерынг».
  Джэні пахітала галавой. «Ён павінен быў ведаць. Ён быў такім жа дрэнным».
  - Не так дрэнна, - сказала Эбігейл. «Прафесар быў сапраўдным ашуканцам. Уэтстоўн абараняў свае інвестыцыі, публікацыю кнігі».
  «Грошы!» — насмешліва фыркнула Джэні. — Гэта ўсё, што іх цікавіла. Не тата. Бацьку грошы не цікавілі. Усё, што ён хацеў, - гэта быць вядомым як чалавек, які звязаў караля Артура і Амброзія. Быць прынятым!' Яна павольна супакоілася, а потым працягнула: «У любым выпадку, тое, што зрабілі Пікерынг і Уэтстоўн, знішчыла тату. Яны пазбавілі яго жыцця. Ён працягваў сталярнічаць, таму што яму трэба было паставіць ежу на стол, але гэта было падобна на тое, што ён ужо памёр. Апошняй кропляй стала для мяне выстава, якая прыйшла ў музей з татавай кнігай – пад прозвішчам гэтага кепскага прафесара. Калі я зразумеў, што ён прыйдзе, я вырашыў, што трэба зрабіць толькі адно, каб выправіць усё, і гэта забіць яго. Так я і зрабіў. Я ўсё спланаваў і зрабіў.
  «Гэта было выдатна. Адразу пасля таго, як я гэта зрабіў, я пайшоў туды, дзе працаваў тата, і сказаў яму, што я зрабіў, што я адпомсціў за тое, што яму зрабілі. Да нас».
  Яе галава апусцілася, і Эбігейл зразумела, што Джэні плача, моцна ўздымаючыся. Калі яна падняла галаву і паглядзела на Эбігейл са злосцю на твары, нават у цьмяным святле Эбігейл бачыла вільготнасць на яе шчоках.
  «Я думаў, што ён будзе задаволены. Ён не быў. Ён шакавана ўтаропіўся на мяне і сказаў: «Не, не, не». А потым пачаў плакаць. Я ніколі раней не бачыў, каб ён так моцна плакаў. Нават тады, калі ён зразумеў, што яго працу скралі. Ні калі дзеці нараджаліся і паміралі. На гэты раз... ён проста заплакаў. А потым апрануў паліто і выйшаў.
  «Я павінен быў пайсці за ім, але я не ведаў, што рабіць, таму пакінуў яго аднаго, думаючы, што мы пагаворым пазней, і ўсё будзе добра. Але гэта не было». Яна зноў заплакала і скрозь слёзы сказала: «У той жа дзень ён забіў сябе». З-за таго, што я зрабіў».
  - Не, - сказала Эбігейл, - з-за таго, што зрабіў Пікерынг.
  «Так!» — раптам ускрыкнула Джэні. 'Так! Вось так што я бачыў потым. Гэта быў Пікерынг і той выдавец Whetstone! Я зрабіў тое, што зрабіў з-за іх і тое, што яны зрабілі з татам. Яны забілі тату. Пікерынг заплаціў, але ўсё роўна застаўся той пацук Уэтстоун. А потым нам сказалі, што ён прыязджае ў музей. Быццам Бог пасылаў яго мне ў пакаранне».
  «Вы забілі яго».
  «Я зрабіў. І на гэты раз я пераканаўся, што зрабіў гэта адным ударам нажа. Не так, як з Пікерынгам. Я думаў, што заспеў Пікерынга знянацку, але ён паспрабаваў мяне адбіцца, таму я біў яго і біў, пакуль не пераканаўся, што ён мёртвы». Яна спынілася, раптам насцярожаная. «Што гэта было?» - сказала яна.
  - Я нічога не чула, - сказала Эбігейл.
  «Цссшшш!» - рэзка прашаптала Джэні. Яна ўстала.
  Нэд Карсан паглядзеў на шчыліну ў сцяне і ўбачыў, як дзяўчына ўстала і ўбачыла, што яна трымае нож. Страх пранёсся праз яго, і ён пачаў рухацца назад.
  «Вось зноў!» — пачуў ён, што сказала дзяўчына.
  Карсан пабег. Адна справа — высачыць іх да гэтага месца, іншая — сутыкнуцца ў гэтых тунэлях з забойцам, узброеным нажом. Ён кінуў незапаленую алейную лямпу і пабег да цьмянага святла, якое ішло з паглыблення ў тунэлі. Ён чуў дзяўчыну ззаду, яе ногі шаркалі па жвіры і камянях.
  Ён бег усляпую, а потым спыніўся, калі трапіў у цемру. Яму стала млосна ад страху, але ён прымусіў сябе падацца наперад, трымаючы рукі перад сабой, шукаючы ў цемры раптоўныя сцены. У які бок? Ці быў ён у тунэлі, які прывядзе яго туды, куды ён прыйшоў? Ён не мог сказаць. Дабраславеннем было тое, што пасля яго не было святла, а значыць, і алейнай лямпы. Ці здалася дзяўчына? Магчыма, яна вырашыла пайсці ў іншым накірунку, знайсці шлях уцёкаў, які прывядзе яе да адной са старых падземных рэк. Ён чуў пра рэкі, якія цякуць пад Лонданам.
  Магчыма, лепшым спосабам яго дзеяння было б знайсці нішу, каб схавацца. Проста пачакайце і адпусціце дзяўчыну, а потым вярніцеся ў музей, калі ён пераканаецца, што рухацца бяспечна. Калі б ён змог знайсці туды дарогу, гэта было. Без лямпы і свечкі, каб асвятліць сабе дарогу, ён быў сляпы. Яго адзіным спосабам было працаваць па тунэлі навобмацак, дазваляючы рукам быць вачыма.
  Ён пачаў крочыць наперад, выцягваючы рукі, пакуль яны не дакрануліся да скалы. Ён павольна рушыў наперад, дакранаючыся рукамі камяністай паверхні. Гук ззаду прымусіў яго спыніцца. Потым ён пачуў, як дзяўчына сказала: «Я навучылася бачыць у цемры, калі была тут».
  У наступную секунду дзікі боль пранізаў яго спіну, потым яшчэ, і яшчэ, і, нарэшце, ён адчуў, як лязо нажа ўрэзалася ў плоць яго шыі, а потым ён адчуў, што куляецца ў яшчэ больш густую цемру, чым раней.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ СОРАК ШОСТЫ
  Калі Дэніэл увайшоў у галоўную прыёмную Скотланд-Ярда, яго сэрца сціснулася, калі ён убачыў здаравенную постаць суперінтэнданта Армстранга, які накіроўваўся да дзвярэй.
  «Што ты тут робіш?» - запатрабаваў Армстранг. «Вам тут забаронена. А цяпер сыходзь, пакуль я цябе не арыштаваў!
  «Я тут, таму што ведаю, хто забіў прафесара Пікерынга і Мэнсфілда Уэтстоуна».
  - Я таксама, - прарыкнуў Армстранг. «Тая шалёная дзяўчына ў Бэдламе».
  - Не, - сказаў Даніэль. «Чалавек па імені Уільям Джэдзінг і яго дачка Джэні Уорэн. У нас ёсць яе пісьмовае прызнанне ў злачынстве».
  Армстронг утаропіўся на Дэніэла, а потым вымавіў: «Гэта вар'яцтва! Лухта!
  — Абсалютна праўда, — цвёрда сказаў Даніэль.
  «Дзе гэта?» - агрызнуўся Армстранг. Ён працягнуў руку. «Дзе гэта нібыта прызнанне?»
  — Гэта ў сэра Джаспера Стоўна ў Брытанскім музеі. Вы можаце ўбачыць гэта, калі мы пойдзем туды».
  Армстранг паглядзеў на Дэніэла, усё яшчэ відавочна збянтэжаны такім паваротам падзей. «Чаму я павінен туды ісці?»
  «Гэта неабавязкова быць ты, гэта могуць быць інспектар Фэтэр і а мала мужчын, але зараз нам патрэбна дапамога Скотланд-Ярда, каб арыштаваць гэтую дзяўчыну».
  «Чаму?»
  «Таму што яна трымае міс Фентан у закладніках у тунэлях пад Брытанскім музеем і пагражае забіць яе. Паколькі яна ўжо забітая, я не лічу, што гэта пустая пагроза».
  Армстронг утаропіўся на Дэніэла, і Дэніэл заўважыў, што розум суперінтэнданта быў у сумятні.
  «Суперінтэндант, я ведаю, што я вам не падабаюся, але спытайце сябе: ці хлусіў я вам калі-небудзь ці спрабаваў вас падмануць?» Міс Фентан знаходзіцца ў смяротнай небяспецы, і ў нас ёсць шанец прыцягнуць забойцу да адказнасці. Калі мы будзем дзейнічаць хутка».
  Армстронг вагаўся, потым сказаў: «Пойдзем да інспектара Фэзера».
  
  Джэні вярнулася ў невялікую нішу, выціраючы нож аб сукенку.
  - Вось і ўсё, - сказала яна. «Гэта яшчэ адзін пайшоў. Цяпер мяне абавязкова павесяць, калі зловяць».
  - Неабавязкова, - сказала Эбігейл. «Дзяўчына, якая зарэзала сябра місіс Пікерынг, мастака, яе завуць Элсі Боўлер, і яна таксама была арыштавана і абвінавачана ў забойстве прафесара Пікерынга і містэра Уэтстоуна».
  «Так, я ведаю. Я бачыла гэта ў газетах, — буркнула Джэні. «Гэты дурань з паліцэйскага наглядчыка».
  Эбігейл здзіўлена паглядзела на яе.
  - Але вы спыталі мяне, ці ёсць якія-небудзь навіны... - пачала яна.
  — Таму што ты разумнейшы за таго паліцэйскага начальніка. Я не бачыў, каб вы паверылі гэтай гісторыі. Мне трэба было ведаць, ці быў я чысты. І калі вы сказалі тое, што сказалі, я зразумеў, што не.
  - Справа ў тым, што Элсі Боўлер знаходзіцца ў Бэтлемскай бальніцы, - сказала Эбігейл. «Кажуць, яна страціла розум. Яна ніколі не паўстане перад судом. Яны не павесіць яе. Яны скажуць тое ж самае пра вас. Вы звар'яцелі ад гора з-за таго, што здарылася з вашым бацькам. Не павесіш. Мы з містэрам Уілсанам паклапоцімся аб тым, каб вы знайшлі належнага адваката, каб выкласці вашу справу...
  - Містэр Уілсан і вы! - плюнула Джэні, твар яе скрывіўся ад злосці. «Гэта з-за вас я ў гэтым месцы! Калі б вы пакінулі гэта ў спакоі, гэтую шалёную дзяўчыну ўзялі б на сябе віну за забойствы! Яна злосна зірнула на Эбігейл, выраз яе твару быў поўны рашучасці. — Я таксама не збіраюся правесці рэшту свайго жыцця ў вар'ятні. Я пераканаюся, што ваш Уілсан зробіць тое, што я яму сказаў, і выкладзе ў газеты артыкул пра тое, што мой бацька быў сапраўдным аўтарам той кнігі пра Амброзія, каб усе бачылі, тады я пайду. Я знікну і пачну новае жыццё як нехта іншы. Недзе далёка. Іншая краіна».
  - А як наконт твайго мужа? - спытала Эбігейл. «Ваша сям'я?»
  «Што з імі!» - агрызнулася Джэні. — Тома часцей за ўсё няма, ён не заўважыць. А што да Мамы і Персі, пасля смерці таты ў нас больш не было нічога агульнага. Яшчэ да гэтага». Яна падышла да Эбігейл, накіраваўшы на яе нож. «Бяда ў тым, што ты страта, якую я не магу пакінуць. Вы ведаеце ўсё, што ёсць, і я не магу, каб гэта вісела нада мной».
  «Вы не можаце мяне забіць!» - звярнулася Эбігейл. «Я магу вам дапамагчы! Я ведаю людзей. Уплывовыя людзі».
  «Ну і што? Як я ўжо казаў, я не збіраюся правесці рэшту жыцця ў вар'ятні. І на самой справе вы павінны вінаваціць толькі сябе. Калі б вы пакінулі гэта ў спакоі, нас бы тут не было. Такім чынам, вы павінны заткнуцца, і адзіны спосаб для гэтага здарыцца, каб вы памерлі».
  
  Паліцэйскі фургон спыніўся ля музея, і група мэтанакіравана прайшла праз залу на чале з суперінтэндантам Армстрангам, а Дэніэл, інспектар Фэзер, сяржант Крыбэнс і двое паліцэйскіх у форме ішлі следам. Сэр Джаспер Стоўн і Дэвід Эшфард з нецярпеннем чакалі іх у прыёмнай паспяшаўся да іх, калі яны прайшлі праз галоўныя дзверы.
  «Ці магу я паглядзець ліст ад гэтай дзяўчыны?» - запатрабаваў Армстранг.
  Сэр Джаспер дастаў яго з кішэні і перадаў начальніку, які прачытаў яго.
  - Гэтага дастаткова, - сказаў ён. «Дзе гэты шлях у тунэлі?»
  - Я табе пакажу, - сказаў Даніэль.
  — У каморы ёсць алейныя лямпы і свечкі, — сказаў Эшфард. «Але там унізе лабірынт з тунэлямі, якія ідуць у розныя бакі. Неўзабаве пасля спуску ёсць развілка ў двух напрамках».
  — У такім выпадку інспектар Фэтэр і сяржант Крыбэнс спусцяцца па адным. Уілсан і я абшукаем другога. Два канстэблі будуць чакаць каля ўваходу, гатовыя прыйсці, калі мы паклічам. Ён запытальна паглядзеў на Данілу. - Усё добра, Уілсан?
  «Мне падабаецца», — сказаў Даніэль.
  Армстранг павярнуўся да сэра Джаспера. — Мне трэба паведаміць вам, што мы з інспектарам Фэзерам узброеныя, сэр Джаспер. Гэта ў сувязі з тым, што мы маем справу з вельмі небясьпечным чалавекам, які, на маю думку, павінен быць няўстойлівым. Той, хто забівае двух чалавек такім чынам, як яна, павінен быць неўраўнаважаным».
  — Сюды, — сказаў Данііл.
  Ён павёў групу ўніз па лесвіцы ў склеп і ў кладоўку. Дэніэл, Армстранг, Фэзер і Крыбенс узялі кожны па маслянай лямпе, запалілі яе і прайшлі праз заднія дзверы да ўваходу ў тунэлі.
  - Вільготна, - сказаў Армстранг, шморгаючы носам.
  — Падземныя рэкі, сэр, — сказаў Крыбенс. «Мой дзядзька быў вадзянікам на Тэмзе, і ён расказаў мне пра іх».
  - Я прапаную нам захоўваць цішыню, каб мы маглі прыслухацца да дзяўчыны, - сказаў Дэніэл.
  Армстранг кіўнуў, і чацвёра мужчын пачалі пошукі, рухаючыся па няроўнай зямлі ў асцярожным тэмпе. Як і Эшфард сказаў ім, што неўзабаве яны прыбылі на развілку, дзе тунэль раздзяляўся на два бакі. Дэніэл стаяў і напружваў слых, але не мог улавіць ніякіх гукаў ні ў адным з тунэляў. Армстранг прыняў рашэнне, рашуча накіраваўшыся ў адзін з тунэляў. Дэніэл рушыў услед за суперінтэндантам, а Джон Фэзер і сяржант Крыбенс пайшлі ў іншым напрамку.
  - Тут шмат закуткоў і шчылін, - прашаптаў Крыбенс.
  Джон Фэзер прыклаў палец да вуснаў, заклікаючы сяржанта маўчаць. Нават шэпт мог быць падхоплены іхняй здабычай і папярэдзіць яе. Але наконт закуткоў, шчылін і паглыбленняў на гэтым участку тунэля гэта было праўдай. На многіх з іх можна было ўбачыць кавалкі паперы і недапалкі свечак, але выглядала, што яны засталіся з некалі, а не нядаўна.
  Пёрка выцягнуў з кішэні пісталет. Калі на іх раптам нападуць, ён не хацеў, каб стрэльба зачапілася за тканіну яго паліто і страціла каштоўныя секунды. Справа ў тым, што ён і Крыбенс трымалі ў руках алейныя лямпы, якія асвятлялі іх і паказвалі схаванаму нападніку, дзе яны знаходзяцца. Наадварот, Джэні Уорэн, здавалася, хавалася ў бяспецы цемры. Яна магла быць дзе заўгодна, тым больш, што некаторыя паглыбленні здаваліся даволі глыбокімі, прапаноўваючы схованку.
  Ён напружыў слых, прыслухоўваючыся да галасоў, але не пачуў нiчога.
  Што дзяўчына зрабіла з Эбігейл? Глыбока ў яго жываце было млосна пры думцы, што яна магла быць мёртвай.
  
  Армстранг працягваў ісці наперадзе, рухаючыся павольна, высока падняўшы лямпу, кідаючы жудаснае святло на падлогу тунэля перад імі. У цемры вакол іх яны з Даніэлем пачулі шапаценне пацукоў, якія трымаліся далей ад святла лямпаў. Даніэль падлічыў, што яны ішлі каля пятнаццаці хвілін. Па іх хуткасці ён здагадаўся, што яны праехалі каля чвэрці гадзіны мілі, але па-ранейшаму не было ніякіх прыкмет Джэні Уорэн або Эбігейл.
  Раптам Армстранг спыніўся і жэстам паказаў наперад. Даніэль зірнуў міма яго і, убачыўшы скамечаную постаць, якая ляжала ў цьмяным святле алейных лямпаў, яму стала млосна. Ён праштурхнуўся міма Армстранга і падбег да нерухомай фігуры, і калі ён наблізіўся да яе, адчуў прыліў палёгкі, калі ўбачыў, што гэта было цела чалавека. Ён ляжаў тварам уніз. Дэніэл падняў галаву і пазнаў у мёртвым Нэда Карсана.
  - Карсан, - буркнуў Армстранг. «Гэты чалавек быў бітай майго жыцця».
  «Ён больш не будзе чыім-небудзь крыўдай», - сказаў Дэніэл. — Але што ён тут рабіў?
  «У любым выпадку, мы на правільным шляху», — сказаў Армстранг, паказваючы на жудасную адкрытую рану ў горле Карсана.
  Калі яна зрабіла гэта з Карсанам, што здарылася з Эбігейл? - спытаў сябе Даніэль, акамянеўшы ад думкі, што Эбігейл напаткаў той жа лёс.
  Даніэль рушыў наперад, захоўваючы лідэрства, але на гэты раз ён рухаўся павольней, з насцярожанымі вачыма і вушамі. Раптам яму здалося, што ён пачуў рух ззаду. Гэта могуць быць пацукі, але…
  Ён павярнуўся і ўбачыў постаць Джэні са скрыўленым ад гневу тварам, якая скакала да Армстранга, які стаяў адразу за ім, з нажом, накіраваным проста ў спіну суперінтэнданта. Дэніэл адштурхнуў Армстранга ў бок і накіраваў сваю лямпу ў Джэні, але яе хуткасць не давала ёй рухацца наперад, і Дэніэл раптам адчуў дзікі колючы боль у грудзях. У наступную секунду ён паваліўся назад, і ўсё пацямнела. Апошняе, што ён пачуў, быў выбух, калі грымнуў стрэл, гук якога запоўніў тунэль.
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ СОРАК СЁМЫ
  Данііл прачнуўся, павекі яго замільгалі. У яго галаве калацілася, нібы ў галаве быў туман. У грудзях адчуваўся тупы боль.
  - Даніэль!
  Ён з сілай расплюшчыў вочы і паглядзеў на гук яе голасу. Эбігейл. У яго былі галюцынацыі?
  Не. Яна была там, сядзела каля ложка і трывожна глядзела на яго. Дзе ён быў?
  Бальнічная палата. Асобны пакой.
  «Эбігейл». Прынамсі, гэта тое, што ён спрабаваў сказаць, але яго язык адчуваў сябе велізарным у роце.
  «Дзякуй Богу! Вы былі без прытомнасці два дні».
  «Як ты...?» — спатыкнуўся ён.
  «Джон Фэзер і яго сяржант знайшлі мяне». Яна працягнула руку і моцна сціснула адну яго руку абедзвюма сваімі, і калі яго вочы прывыклі, ён убачыў сляды вільгаці на яе шчоках. Слёзы.
  Яна выпусціла яго руку і ўстала. — Я пайду і скажу медсястры, што ты прачнуўся. Табе баліць?»
  'Так. Не». Ён усё яшчэ адчуваў сябе збянтэжаным.
  «Яны трымалі цябе ў дозе лаўдануму», — сказала Эбігейл. «Я вярнуся праз хвіліну».
  Яна паспяшалася ад яго ложка. Данііл агледзеў пакой. Ён ніколі раней не быў у асобным пакоі бальніцы, толькі ў грамадскіх палатах. Ён здагадаўся, што за гэта плацяць сэр Джаспер і Брытанскі музей.
  Яму было цікава, наколькі моцна ён быў паранены. Памятаў раненне, боль у грудзях. Відавочна, не ў яго сэрцы, інакш ён быў бы мёртвы. Няўжо нож увайшоў у яго лёгкае? Ён удыхнуў і зноў павольна выдыхнуў. Рэзкай болю няма. Ён зрабіў больш моцны ўдых і на гэты раз адчуў тупы боль, пульсацыю ў грудзях. Але рэзкага болю няма. Гэта быў добры знак?
  Нейкі рух у дзвярах прыцягнуў яго ўвагу, і ён убачыў, што Эбігейл вярнулася з медсястрой і доктарам, барадатым мужчынам гадоў сарака.
  — Прабачце, міс Фентан, мне трэба агледзець містэра Уілсана, — сказаў доктар.
  - Я пачакаю ў калідоры, - сказала Эбігейл.
  Яна пайшла і зачыніла за сабой дзверы.
  — У вас ёсць рэдкі анёл-служыцель, містэр Уілсан, — сказаў доктар, сцягваючы пасцельную бялізну і пачынаючы развязваць павязку на грудзях Дэніэла. «Яна была каля вашага ложка з таго часу, як вас прывезлі два дні таму».
  Так , падумаў Даніла. Яна сапраўды рэдкая.
  «Дзе я?» — запнуўся Даніла хрыплым і хрыплым голасам.
  «Вы ў бальніцы Чарынг-Крос».
  «Як... наколькі моцна я паранены?»
  — Вам пашанцавала, — сказаў доктар. «Чалавек, які гэта зрабіў, прапусціў вашы жыццёва важныя органы, дзякуючы таму, што лязо адхілілася ад вашых рэбраў. Але нож усё роўна ўвайшоў даволі глыбока, і тваю плоць трэба было крыху сшыць. Пасля дастатковага адпачынку вы павінны добра паправіцца». Медсястра падтрымлівала Дэніэла, доктар зняў бінт і зняў марлю знізу. Даніла паглядзеў унізе на рану, якая была зашыта і была акружана вялікім сіняком жоўтага і фіялетавага колеру.
  - Выглядае атручаным, - сказаў Дэніэл.
  «Наадварот, гэта супрацьяд. Мы апрацавалі рану карболавай кіслатой, злучэннем каменнавугальнай смалы, якая дзейнічае як антысептык. Раней падчас аперацыі ад інфекцыі памірала больш людзей, чым ад самой аперацыі, але дзякуючы працы Джозэфа Лістэра колькасць смерцяў ад інфекцый значна скарацілася. Дзякуючы доктару Лістэру вы поўнасцю паправіцеся.
  — І дзякуючы вам, — дадаў Даніэль.
  «Мы ўсе адыгрываем сваю ролю», — сказаў доктар. — Каб пераканацца, мы дамо яшчэ карболавай кіслаты і ачысцім вас, а потым міс Фентан можа вярнуцца.
  
  Гэта было праз некалькі гадзін. Дэніэл заснуў пад уздзеяннем большай колькасці лаўданума, прачнуўшыся і выявіўшы, што Эбігейл усё яшчэ ля яго ложка.
  "Табе трэба пайсці дадому і адпачыць", - сказаў ён, падымаючыся ў ложак, седзячы.
  «Зраблю, цяпер я ведаю, што з табой усё будзе добра», — сказала яна. «Але я хацеў быць тут, калі ты прачнешся».
  - Дзякуй, - сказаў Даніэль. Ён зрабіў глыток вады, яго язык не быў падобны на сухую губку ў роце. «Што здарылася з Джэні Уорэн?»
  «Суперінтэндант Армстранг застрэліў яе. Яна мёртвая».
  «Яна забіла таго рэпарцёра, Нэда Карсана. Напэўна, яна знайшла яго там, унізе».
  - Яна, - сказала Эбігейл. «Я думаю, што ён сачыў за ёй, спрабуючы атрымаць гісторыю».
  «Але яна не забіла цябе».
  - Не, - сказала Эбігейл. «Яна сказала, што збіраецца. Потым яна, здавалася, перадумала. Я не ведаю, чаму». Яна паглядзела на гадзіннік. 'Гэта шэсць гадзін. Зараз я пайду дадому, але вярнуся заўтра раніцай».
  - Я кахаю цябе, Эбігейл Фентан, - сказаў Дэніэл.
  - Тады больш ніколі не рабі са мной гэтага, - сказала Эбігейл.
  «Што рабіць?»
  «Ледзь не загінеш».
  Калі яна ўстала, Дэніэл сказаў: «Ці не маглі б вы паслаць тэлеграму Бэну Стылуорці, чалавеку, у якога спыніўся Джэральд Уотс у Бірмінгеме, і сказаць яму, што для містэра Сміта бяспечна вяртацца ў Лондан».
  — Вядома. Які ў яго адрас?
  Даніэль сказаў ёй, і яна запісала.
  «Лічы, што зроблена», - сказала яна. Яна нахілілася і пацалавала яго. «Спі добра сёння ўначы, мая любоў».
  
  Надышоў вечар, і Дэніэл якраз збіраўся апусціцца ў ложак і пагрузіцца ў сон - ён падазраваў, што гэта дрымотнасць - гэта эфект лаўданума, які яму давалі, - калі ў яго пакой увайшла буйная постаць суперінтэнданта Армстранга. Ён стаяў у дзвярах, хвіліну разглядаючы Данііла, потым увайшоў і стаў каля ложка.
  - Ты прачнуўся, - сказаў ён.
  - Я, - сказаў Даніэль.
  «Яны думалі, што ты можаш не паспець, калі толькі зайшоў».
  «Я мала пра гэта ведаў», — прызнаўся Даніэль.
  Узнікла паўза, потым Армстронг прабурчаў: «Я прыйшоў падзякаваць вас». Вы выратавалі мне жыццё. Калі б ты не адштурхнуў мяне ў бок, гэта мяне б зарэзалі. Я абавязаны табе жыццём».
  «Калі б ты не застрэліў яе, яна магла б яшчэ раз зарэзаць мяне», — сказаў Дэніэл. «Такім чынам, я б сказаў, што мы роўныя».
  - Не, Уілсан, - прарыкнуў Армстранг. «Вы ўзялі нож, які быў прызначаны для мяне».
  Даніэль вагаўся, разважаючы, што адказаць. Потым ён сказаў: «Так, я».
  — І вы мелі рацыю наконт забойстваў. Гэта была не тая шалёная дзяўчына».
  - Не, - сказаў Даніэль.
  На гэты раз настала чарга наглядчыка вагацца, перш чым гаварыць. «Вы мелі рацыю, а я памыляўся. Я цябе за гэта паважаю. Гэта не значыць, што ты мне павінен падабацца, але я паважаю гэта».
  - Дзякуй, - сказаў Даніэль.
  «Вельмі важна тое, што вы выратавалі маё жыццё, рызыкуючы сваім. За гэта я заўсёды буду вінен табе. Такім чынам, гэта азначае, што вам не забаронены ўваход у Ярд.
  - Дзякуй, - зноў сказаў Даніэль.
  «Толькі да таго часу, пакуль вы гэтым не скарыстаецеся», — дадаў Армстранг. — Я не хачу, каб вы загрувашчвалі кабінет інспектара Фэзера і адымалі ў яго час. Ён добры паліцэйскі, але ў яго ёсць слабасць да цябе».
  - Ён вельмі добры меднік, - сказаў Даніэль. «Лепшае, што ёсць у вашай камандзе».
  «Нават лепш за мяне?» - запатрабаваў Армстранг.
  Данііл вымушана ўсміхнуўся. «Я наўрад ці скажу, калі мяне зноў забараняць».
  На імгненне Дэніэл падумаў, што Армстранг збіраецца адказаць рыкаючай абразай, але замест гэтага ён быў упэўнены, што ўбачыў, як куток вуснаў суперінтэнданта таргануўся, амаль што ўсміхнуўся.
  «Хутчэй устань на ногі, Уілсан».
  
  Першым наведвальнікам Дэніэла на наступную раніцу быў Джон Фэзер.
  «Як справы?» - спытаў ён, увайшоўшы і ўладкаваўшыся на крэсле каля ложка Дэніэла. Даніэль заўважыў, што ён трымае папяровы пакет.
  - Папраўляюся, - сказаў Даніэль. «Я спадзяюся, што мяне сёння выганяць».
  - Я б не стаў спяшацца, - папярэдзіў Пёрка. «Мяркуючы па ўсім, нажавое раненне было даволі глыбокім. Табе пашанцавала».
  «Мне пашанцавала, што Армстронг меў пры сабе рэвальвер», — сказаў Дэніэл.
  - Ён не такі дрэнны, як ты думаеш, - сказала Пёрка. «Яму давядзецца зрабіць заяву для прэсы аб тым, што Джэні Уорэн — сапраўдны забойца».
  «Ён вінаваціць вас і яго супрацоўнікаў у неправамернай ідэнтыфікацыі Элсі Боўлер?» - спытаў Даніла.
  «Ён начальнік». Пяро паціснуў плячыма.
  - Ён прыходзіў да мяне ўчора ўвечары, - сказаў Даніэль. «Ён сказаў мне, што мне больш не забаронены ўваход у Ярд».
  «Цалкам дакладна. Давайце паглядзім праўдзе ў вочы, вы выратавалі яму жыццё».
  Даніэль кіўнуў на папяровы пакет. «Мне казалі, што наведвальнікі прыносяць пацыентам добрыя рэчы, калі яны знаходзяцца ў бальніцы. Вінаград. прысмакі. Такія рэчы».
  - Так, я таксама гэта чуў, - сказаў Пёрка. «І гэта быў мой намер, так што гэта быў вінаград. Але калі я сядзеў у аўтобусе, які ехаў сюды, я падумаў: «Магчыма, у бальніцы не хочуць, каб Даніэль еў рэчы, пакуль ён папраўляецца. Асабліва з костачкамі». І марнаваць іх было шкада».
  «Ты еў мой вінаград?» - абурыўся Даніэль.
  «Тэхнічна кажучы, гэта быў не ваш вінаград», — сказаў Пёрка. «Я купіў іх, значыць, яны былі маімі. Але вы можаце іх атрымаць».
  Аддаў сумку. Даніэль адкрыў яго і зазірнуў. Засталося пяць вінаградзінаў.
  Даніла ўздыхнуў. «Я мяркую, што гэта думка, што мае значэнне».
  
  Пасля таго, як Пёрка сышла, адна з медсясцёр прынесла Дэніэлу пачытаць некалькі газет. Даніэль спадзяваўся, што Эбігейл з'явіцца, але здагадаўся, што яе нешта затрымала. Яна прыйшла з адказам незадоўга да адзінаццаці.
  «Прабачце, што спазніўся, чым чакалася, але спачатку я пайшоў у музей, каб паведаміць сэру Джасперу, як вашы справы. А таксама падзякаваць яму за аплату вашых бальнічных».
  - Я думаў, што гэта павінен быць ён, - сказаў Дэніэл.
  «Ён сказаў, што лічыць, што гэта найменшае, што можа зрабіць музей, і ён мае поўную падтрымку савета».
  - Мяркую, толькі пасля таго, як ён іх прычапіў, - сказаў Дэніэл.
  «І гэта прыбыло ў музей сёння раніцай». Эбігейл падрыхтавала тэлеграму і перадала яе Даніэлю. «Гэта адказ містэра Уотса на той, які я ўчора даслаў вашаму сябру Бэну Стылуорсі».
  Данііл прачытаў. Вяртаючыся ў Лондан. Убачымся па вяртанні. Будзе перавыдадзена кніга Амброзія пад назвай «Уільям Джэдзінг; пад рэдакцыяй прафесара Лэнса Пікерынга». З павагай, Джэральд Ўотс.
  «Ну!» - усклікнуў Даніла. «Малайчына містэру Уотсу. Нарэшце апраўданне і справядлівасць для Уільяма Джэдзінга».
  - Шкада, што ён не мог дажыць да гэтага, - сказала Эбігейл. Яна села на ложак і ўзяла Данііла за руку. - Так, - сказала яна.
  «Якое было пытанне?» - спытаў Даніла.
  — Той, пра які вы спыталі мяне некаторы час таму. Выйду я за цябе замуж. Адказ так». Яна сціснула яго руку. «Калі я думаў, што страціў цябе пасля таго, як цябе ранілі нажом, я адчуваў сябе поўнай стратай. Я ведаю, што гэта нічога не зменіць паміж намі, я не думаю, што я магу кахаць цябе больш, чым цяпер, але я не хачу, каб мы зноў былі разлучаныя».
  — Вы маеце на ўвазе, што больш не пойдзеце на археалагічныя раскопкі? - здзіўлена спытаў Даніла.
  «Ну, так, я буду, вядома. Вось чым я займаюся, — сказала Эбігейл.
  «Такім чынам, што вы маеце на ўвазе пад тым, што вас не разлучаюць?»
  "Шчыра кажучы, я не ўпэўнена", - прызналася Эбігейл. «Гаворка ідзе пра пачуццё разлукі. Калі мы будзем жанатыя, я не думаю, што ў мяне будзе такое пачуццё».
  « Калі ?» - спытаў Даніла.
  «Вядома, я меў на ўвазе «калі».
  «Калі?» - спытаў Даніла.
  Эбігейл задумалася. - Не адразу, - сказала яна.
  Даніла засмяяўся. «У цябе ўжо ёсць заднія думкі?»
  - Не, зусім не, - сказала Эбігейл. «Але ёсць пра што падумаць. Практычныя рэчы».
  «Як што?»
  «Накшталт таго, каб знайсці для нас дом, які належыць нам абодвум, як вы казалі. Я хацеў бы зрабіць гэта ў першую чаргу».
  Данііл усміхнуўся. — Я таксама, — сказаў ён.
  OceanofPDF.com
  
  
  Мы спадзяемся, што вам спадабалася гэтая кніга.
  Хочаце ведаць пра іншыя нашы выдатныя матэрыялы, спампаваць бясплатныя ўрыўкі і прыняць удзел у конкурсах?
  Калі так, наведайце наш вэб-сайт www.allisonandbusby.com .
  Падпішыцеся на нашу штомесячную рассылку ( www.allisonandbusby.com/newsletter ), каб атрымліваць эксклюзіўны кантэнт і прапановы, навіны аб нашых новых выпусках, будучыя падзеі з вашымі любімымі аўтарамі і многае іншае.
  А чаму б не націснуць, каб падпісацца на нас у Facebook (AllisonandBusbyBooks)
  і Twitter (@AllisonandBusby)?
  Мы будзем рады пачуць ад вас!
  
  OceanofPDF.com
  АБ АЎТАРЫ
  ДЖ ІМ ЭЛДРЫДЖ нарадзіўся ў цэнтры Лондана ў канцы Другой сусветнай вайны і быў падарваны (але выжыў) падчас нападаў ракетамі V2 на раён Юстан/Кінгс-Крос у Лондане, дзе ён жыў . Ён пакінуў школу ў шаснаццаць і працаваў рознай працай, перш чым стаць настаўнікам. У 1971 годзе ён прадаў BBC свой першы сітком (з Артурам Лоў у галоўнай ролі) і атрымаў замову сваёй першай кнігі. З таго часу было выдадзена больш за 100 кніг, продажы якіх перавысілі тры мільёны асобнікаў. Ён жыве ў Кенце са сваёй жонкай.
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"