«Сяржант, калі ласка, у мой кабінет». Капітан Шэймас МакГуайр стаяў у дзвярах, усе шэсць футаў чатыры цалі ад яго. Сталёва-шэрыя валасы, падстрыжаныя па-ваеннаму, акцэнтавалі ўвагу на матавых шэрых вачах.
Сяржант аддзела па забойствах Джэйк Кэрынгтан з дэпартамента паліцыі Уілксберы паглядзеў праз свой працоўны стол на свайго партнёра і сябра на ўсё жыццё Луі Раманэлі і паціснуў плячыма. Луі кінуў на яго запытальны позірк, калі той паправіў гальштук і пачаў падымацца з крэсла.
«Проста Джэйк, Луі», - сказаў капітан, павярнуўшыся ў свой кабінет.
Джэйк узяў іх апошнюю справу, каб паведаміць капітану, і ўвайшоў, каб далучыцца да Макгуайра.
«Сядай, Джэйк». Капітан паказаў на адзін з двух інстытуцкіх шэрых, што стаялі перад яго сталом. Ён зняў акуляры і памасіраваў лоб.
Нягледзячы на тое, што Джэйк палічыў за лепшае стаяць, ён заняў менш збітае месца справа. У памяшканні быў помнік чалавеку, увесь апляваны і адпаліраваны. На сценах вісела скупая мэбля з некалькімі ўзнагародамі і медалямі. У яго на стале ляжалі акуратныя стосы папер, фатаграфія сям'і, стандартны кампутар і тэлефон. Знешні выгляд і пазіцыя Макгуайра сведчылі аб яго ваенным паходжанні і папярэдзілі паліцэйскіх, што ён не прымае ад іх дзярмо. Гэта было не падобна на тое, каб марудзіць, але гэта менавіта тое, што ён рабіў у дадзены момант. Макгуайр перавёў на яго дымчатыя вочы. Джэйк пайшоў напагатове. Нешта было, нешта вялікае.
«Капітан?» Інстынкты прымушалі Джэйка рыхтавацца да таго, што будзе далей.
« Сполдынг зноў чакае ўмоўна-датэрміновае вызваленне. І на гэты раз ён просіць правесці тэст ДНК, перш чым паўстаць перад калегіяй». У Джэйка згарнуўся жывот. Макгуайр працягнуў: «Ён таксама просіць паўторна праверыць узоры ДНК з месца злачынства вашай сястры ».
«Што за фігня, Шамус».
Джэйк ускочыў, пабадзяўся па кабінеце. У роце перасохла. У глыбіні душы ён баяўся, што старыя ўзоры чамусьці не супадуць і вызваляць забойцу Евы. Гэтая новая падзея адцягнула б яго ўвагу. Што можа атрымаць Сполдынг ад гэтага манеўру? Каб злавіць забойцу, трэба было залезці ў яго галаву. Ці меркаваў Сполдынг, што сістэма вызваліць яго, калі ён атрымае новы суд?
Ён глядзеў у акно і разглядаў цэнтр горада, пракручваючы ў галаве кожны сцэнар. Гэта быў ягоны горад, хоць і недасканалы. Ён і Ева нарадзіліся тут ад бацькоў-імігрантаў. Яго сто тысяч жыхароў залежалі ад яго і тых, хто быў да яго, каб абараніць яго.
Па-за межамі вайсковай службы за мяжой, ён не адважваўся далёка ад гэтага горада, добрага горада, хоць яму і пашанцавала, бо ўсе працоўныя месцы на вытворчасці ішлі за мяжу. Уілксберы нядаўна меў выдатную гонар быць названым адным з пяці самых сумных гарадоў пояса іржы. І гэта тая, што была самая далёкая на поўдзень ад пояса. У дні славы нішто не магло закрануць Уілксберы. Большая частка злачыннасці ў горадзе паходзіла з дваццаці працэнтаў насельніцтва Уілксбурыйцы, якія жывуць ніжэй за нацыянальны ўзровень беднасці. У горадзе было шмат людзей, прадпрыемстваў, бяздомных, пакупнікоў і дзяцей. Яшчэ больш дзяцей захапілі цэнтр горада, бо UConn паставіў галінку праз дарогу ад станцыі. Сёння некаторыя дзеці апранулі шорты, каб адсвяткаваць спякоту. На мінулым тыдні было сорак. Сёння тэмпература дасягае сямідзесятых. «Новая Англія, яе трэба любіць » , — падумаў ён.
Прачысціўшы розум, ён засяродзіўся на палацавым шатры. У наступным месяцы Джоні Мэціс будзе тут на два дні. Ён думаў, што гэта помнік грамадзянам Уілксберы, калі прыватныя грамадзяне і прадпрыемствы сабралі грошы на выратаванне палаца. Ён быў зачынены васемнаццаць гадоў. Апошнім выканаўцам быў Тоні Бэнэт у 1987 годзе. Бэнэт адкрыў толькі што адрэстаўраваны тэатр у 2004 годзе, і ён усё яшчэ працаваў. Джэйк любіў стары тэатр. Гэта вярнула добрыя ўспаміны з дзяцінства. Вялікі стары тэатр, зроблены ў традыцыях Метрополія, быў крокам назад у часе. Пасля таго, як ён быў адрамантаваны, ён прыцягнуў некалькі вядомых выканаўцаў і п'ес. "Надышоў час знайсці што-небудзь прыстойнае ў цэнтры горада", - падумаў ён. За апошнія гады колькасць забойстваў скарацілася, але ў цэлым злачыннасць працягвалася. Смерць Евы стала прычынай таго, што ён стаў паліцэйскім замест таго, каб працягваць гуляць у прафесійны мяч пасля каледжа.
Адвярнуўшыся ад акна, ён вярнуўся і стаў перад сталом Шамуса. «Прабачце, я не пачуў апошні ўчастак , - сказаў Джэйк.
«Сперма, сабраная падчас выкрыцця, была захавана, і з новай тэхналогіяй ён мае права запытаць абследаванне».
«Калі гэта адбудзецца? Я хачу прысутнічаць на працягу ўсяго працэсу ад збору да тэсціравання, каб пераканацца, што няма ніякіх пераключэнняў». Як добра пачаць панядзелак.
«Пакуль не дадзена. Ягоны адвакат працуе над запытам», — заявіў Макгуайр.
«Калі гэта адбудзецца?» Джэйк пацёр скроні там, дзе ўзнік галаўны боль.
«Праўленне дзейнічае ў свой час. Я б сказаў, што да канца месяца. Я за цябе, як і ўвесь аддзел, Джэйк, каб пераканацца, што Ева атрымае справядлівасць.
Джэйк хадзіў па пакоі. Сямнаццаць гадоў, а здаецца, што гэта было ўчора. «Калі яны вывелі яго пасля суда, Сполдынг прашаптаў мне, што ён зрабіў гэта і атрымліваў асалоду ад кожнай хвіліны гэтага», — сказаў Джэйк. Гэта быў момант часу, які ён ніколі не забудзе.
Былі ночы пасля суда, у якіх ён марыў, як забіць Сполдынга, прымусіўшы яго пакутаваць столькі ж, калі не больш, чым Ева. Нават сёння, калі яго маральны кодэкс крычаў, што пазбаўленню жыцця няма апраўдання, ён глыбока ў душы разумеў, што, калі б яму далі шанец, ён прыбраў бы Джорджа Сполдынга з твару Зямлі і не азіраўся б. Голас капітана Макгуайра вярнуўся да яго ў галаве. Джэйк адчуў сорам, стоячы перад Шамусам з думкамі пра забойства ў галаве. Калі б ён забіваў, што б аддзяліла яго ад тых, на каго ён паляваў кожны дзень свайго жыцця?
«Як паліцэйскі, вы абодва разумеем, што доказы - гэта тое, што асуджае, а таксама разумны пракурор. Адвакат Сполдынга падаў хадайніцтва ў суд. Нават калі ДНК не супадае, гэта не прывядзе да яго неадкладнага вызвалення. На месцы злачынства былі і іншыя доказы. І быў відавочца, які бачыў, як ён запіхваў Еву ў сваю машыну. Усё, што яму дастанецца, — новы суд. Калі я правільна памятаю, усе доказы паказвалі на яго. Май веру, Джэйк.
«Вера? Гэта тое, што я павінен сказаць Еве? О, пачакай. Я не магу. Таму што яна мёртвая!»
Капітан праігнараваў яго выбух. «Калі ён пойдзе перад судом, я абяцаю, што мы зноў адкрыем справу і будзем працаваць разам з нашымі бягучымі файламі. Але вы не можаце дакранацца да файла, калі мы гэта робім».
«Гэта лухта».
«Не, гэта не так. Калі мы хочам, каб ланцужок доказаў заставаўся чыстым, вы не можаце дакранацца да яго. Я буду паважаць і прызначаць на працу тых, каго вы хочаце », — сказаў Макгуайр.
«Луі».
«Гэта таксама не можа быць ён». Макгуайр падняў рукі, перш чым Джэйк паспеў перапыніць яго. «Ён занадта блізка да цябе».
«Чаго нельга сказаць, што ніхто з мужчын у маім аддзеле не надта блізкі мне?»
, з ім будзе працаваць дзяржаўны паліцэйскі ».
«Вы не давяраеце сваім людзям?» Засмучаны, Джэйк развёў рукамі.
«Вы хочаце атрымаць адказы?»
«Шамус, я ўжо атрымаў адказ. Я не сумняваюся, што Сполдынг вінаваты , - сказаў Джэйк.
«Тады гэта лепшы спосаб справіцца з гэтым. Калі мы зловім забойцу, гэта забяспечыць абвінаваўчы прысуд », — сказаў Шамус.
Джэйк правёў рукой па валасах. Паветра разрадзелася, перакрыўшы яго наступны ўдых. «Мне трэба сысці адсюль».
Ён кінуўся з кабінета Макгуайра. За сваім сталом Джэйк схапіў ключы ад машыны і праігнараваў пытанні Луі. Ён не давяраў сабе гаварыць. Яма жывата гарэла. Што рабіць, калі ДНК не супадала з ДНК Сполдынга? Блін, ён хацеў нешта прабіць. Не, не тое што. Ён хацеў выбіць Сполдынга.
Клянуся, калі яны яго вызваляць, я заб'ю яго.
«Джэйк, пачакай». Луі Раманэлі рушыў услед за ім з КПЗ.
«Не зараз». Як е працягваў хадзіць.
Луі дагнаў яго, схапіў за руку, як падазраванага, і павярнуў вакол сябе. Калі б ён захацеў, Джэйк мог бы яго ўпрыгожыць. Яны былі аднолькавыя па росце і вазе. Замест гэтага ён стаяў цвёрда. - Пагавары са мной , - сказаў Луі.
«Дайце мне пару гадзін, каб узяць сябе ў рукі. Мы сустрэнемся ў мяне дома пазней, калі зможаш. А пакуль займайцеся справай Вагнера. Мне вельмі непрыемна не даць вагнераўцам патрэбныя адказы». Ён не стаў згадваць, што справа падобная да справы Евы, што яму таксама патрэбна закрыццё.
«Скажы мне, што не так. Макгуайр вас звольніў?» Аліўкавы колер твару Луі пабялеў, калі ён задаў пытанне. Яго цёмныя вочы шукалі адказу на твары Джэйка .
Пакіньце гэта Луі. Упершыню больш чым за паўгадзіны ён засмяяўся. «Не, я не звольнены. Сполдынг зноў мае права на ўмоўна-датэрміновае вызваленне і запытаў новае абследаванне».
Ён глядзеў на свайго сябра, пакуль Луі апрацоўваў інфармацыю. Калі б не Луі і яго сям'я на працягу тыдняў і месяцаў пасля смерці Евы, ён бы не стаяў тут сёння.
«Якія мы розныя» , - падумаў Джэйк. Луі, сямнаццаць гадоў жанаты на сваёй дзяўчыне, якая вучылася ў школе, меў трох дзяцей. Яму, наадварот, падабалася быць адзінокім. Бок аб бок, хоць яны і адпавядалі адзін аднаму ростам, яго колер скуры бляднеў побач з цёмным колерам Луі .
«Чорт».
«Вяртайцеся да працы. Я пагавару з табой пазней».
Джэйк пайшоў, апусціўшы галаву, і яго розум круціўся ва ўсіх напрамках. Што б ні казаў Шамус, ён быў абавязаны Еве знайсці адказы.
Я вінаваты, што яна памерла.
* * * *
Луі паглядзеў час. Калі Сполдынга выпусцяць, Джейку будзе цяжка засяродзіцца. МакГуайр паманіў яго з дзвярэй, калі Луі пацягнуўся да файла Вагнера.
«Заставайся з Джэйкам, яму зараз патрэбныя сябры».
«Кэп, я сустрэнуся з ім у яго дома праз пару гадзін. Хочаш дапоўніць мяне?»
«Сполдынг паўстане перад дошкай дзесьці ў канцы лета або пачатку восені. Вынікі тэстаў могуць зрабіць гэта раней. Гэта будзе залежаць ад бягучай нагрузкі лабараторыі і колькасці неразгледжаных спраў », — сказаў Макгуайр.
«Я атрымаў гэта ад Джэйка. Што ты мне не кажаш ?» - спытаў Луі.
«Сполдынг упэўнены, што вынікі ачысцяць яго. Ён хоча новага суду, апраўданьня, такім чынам яго больш ніколі ня будуць судзіць за злачынства».
«Гэта не значыць, што ён атрымае гэта». Луі правёў рукой па валасах, акрэсліваючы магчымасці вызвалення Сполдынга .
«Не, не так. Але многія зняволеныя выйшлі на волю без супадзення ДНК, незалежна ад таго, якія іншыя доказы супраць іх былі. Зараз адвакаты вядуць суд у прэсе».
«Калі справу адновяць, каго вы збіраецеся прызначыць ?»
«Я не збіраюся кідацца ў рукі, але калі справа даходзіць да гэтага, Бурке і Краўс».
* * * *
У гэты час сутак КПЗ ажывіўся. Злачынцы, прыкаваныя да крэслаў, скардзіліся на сваю невінаватасць або змагаліся, каб вызваліцца. Некаторыя плююцца або выпускаюць іншыя функцыі цела ў якасці помсты за тое, што іх злавілі. Ахвяры плакалі, перажываючы свой жах, расказваючы пра падзеі. Знерваваныя сведкі сядзелі ў чаканні сваёй чаргі выступіць. У разгар усіх дзеянняў Луі спрабаваў засяродзіцца на справе Вагнера, але ўвесь час вяртаўся да Джэйка і таго жудаснага перыяду іх жыцця.
З дзесяці гадоў яны з Джэйкам былі блізкія, як браты. На самай справе ён быў бліжэй да Джэйка, чым да роднага брата. Іх жыццё стала кашмарам, калі Еву забілі. Нішто з зробленага ім не дапамагло Джэйку справіцца з трагедыяй. Адзінае, што ён мог зрабіць, гэта быць побач з ім. Пачуццё бездапаможнасці зноў ахапіла яго. Адна падзея змяніла многія жыцці. Што ён збіраўся сказаць Джэйку?
Можа, папрасіць Сафію пайсці са мной? Не, Джэйк адчуваў бы, што мы на яго здзекуемся.
Луі ўзяў дасье Вагнера. Тоўсты, без адказаў, мала доказаў і сцвярджэнняў аб тым, якой цудоўнай і дасканалай была Шанна. Калі яны хутка не зробяць перапынак, справа Шаны Вагнер трапіць у нераскрытую справу. Калі ён разглядаў папку, на яго стол упаў цень. Падняўшы вочы, Луі стрымаў праклён. Зноў не яна . Мініяцюрная брунэтка з яркімі вачыма стаяла, паклаўшы руку на сцягно, чакаючы, пакуль ён паглядзіць на яе. Хлоя Вагнер, ліха існавання Джэйка, падумаў Луі .
Дзякуй Богу, што ў яго цяперашнім душэўным стане Джэйку не давялося мець з ёй справы. Луі агледзеў КПЗ, калі ўзровень шуму знізіўся да гулу. Няма нікога больш нахабнага за паліцэйскага . Частыя візіты Хлоі сталі больш гучнымі і абвінавачальнымі пасля таго, як Джэйк кінуў яе. Луі было цікава, ці жанчына калі-небудзь клапацілася пра сваю сястру. Ну , разбірайся.
«Чым я магу вам дапамагчы , спадарыня Вагнер?»
«Мне патрэбныя адказы. Маім бацькам патрэбны адказы. Калі мы збіраемся іх атрымаць?»
«Справай вашай сястры працуюць кожны дзень. Але нам патрэбны новыя доказы, нешта, што вядзе нас у новым кірунку. Усё, што мы расследавалі, завяло ў тупік».
«Мая сям'я распалася. Мая маці некалькі разоў на дзень правярае мяне, каб пераканацца, што са мной усё ў парадку. Бацька ходзіць у тумане, як заблукаў. Я ўпэўнены, што яны набліжаюцца да разводу. Вы кажаце, што больш нічога не ўмееце? Гэта куча лайна. Вы чакаеце, што ваш адказ прымусіць мяне сысці? Ну, не будзе. Я прайду праз вашу галаву, дэтэктыў, - крыкнула яна. Іншыя дэтэктывы ў КПЗ прыйшлі да ўвагі і падняліся напагатове. Дзеянне ці плёткі, для дэтэктываў не мела значэння, пакуль гэта выклікала рэкламу .
«Сядзьце, спадарыня Вагнер». Луі паказаў на адно разарванае крэсла збоку ад свайго стала.
Хлоя Вагнер не была падобная на сваю сястру ні знешнасцю, ні характарам, ні заняткамі. Яе пяць футаў два цалі цела важыла сто пяць фунтаў. Яе міндалепадобныя вочы разам з валасамі былі карыя, што кампенсавала круглы твар і поўныя вусны, і ўсё гэта было агорнута ўладнай, пасіянарнай натурай. Луі бачыў яе прывабнасць, пакуль яна не адкрыла рот. Яе характар быў бы адваротным для любога мужчыны, але такі мужчына, як Джэйк, з фобіяй абавязацельстваў - гэта прымусіла яго ўцячы. Ён кінуў яе праз месяц, але гэтая чамусьці не адпускала. Было б весела, калі б яна не ганяла ўвесь аддзел. Луі ў глыбіні душы разумеў, што Хлоя можа сапсаваць кар'еру Джэйка. Ён не павінен быў сустракацца з ёй, пакуль ішло расследаванне, але Джэйк праігнараваў правілы. Здавалася, з тых часоў вярталася рашэнне ўкусіць Джэйка за азадак. Нягледзячы на тое, што яны вызвалілі яе, Хлоя ўсё яшчэ была падазраванай.
— паўтарыў Луі. Магчыма, на гэты раз гэта атрымаецца. «Спадарыня Вагнер, мы тлумачылі гэта ўвесь мінулы тыдзень. Працуем з файлам. Шэнна не забытая». Ён узяў файл і працягнуў яго з імем Шэнны да Хлоі. «Мы не здаліся».
«Прайшло больш за два месяцы, як яе знайшлі».
«Мы зноў усіх апытаем. У запале людзі часам забываюць дэталі. Калі яны супакояцца, яны памятаюць больш». Ён накрэмзаў лічбу ў запісцы. Нумар, які яны з Джэйкам давалі ёй кожны раз, калі яна там з'яўлялася. «Вось нумар камутатара станцыі, калі ў вас ёсць якія-небудзь пытанні».
Хлоя была сабакам з косткай. «Калі я не атрымаю адказаў у бліжэйшы час, я пайду па вашых галовах!» — закрычала яна. Яна не ўзяла паперу з яго рук, але сцішыла голас. «Дзе Джэйк?»
«Ён па іншай справе. Што яшчэ я магу для вас зрабіць?»
«Чаму ён не адказвае на мае тэлефонныя званкі?»
Яе гнеў, накіраваны на Джэйка, належаў забойцу. «Паняцця не маю. Вам трэба будзе абмеркаваць гэта з ім».
Ён устаў, адпускаючы яе, і пачаў праводзіць яе да дзвярэй. «Я б адказала, калі б ён адказваў на свой чортавы тэлефон», — сказала Хлоя з гневам.
«Я не ўмешваюся ў яго асабістае жыццё, спадарыня Вагнер. Я скажу яму, што ты заходзіў».
* * * *
Перш чым адправіцца дадому, Джэйк прайшоўся па цэнтры горада ў надзеі, што адцягненне ўвагі праясніць яго галаву. Красавіцкае надвор'е яму пасавала. Кажуць, калі вам не падабаецца надвор'е ў Новай Англіі, вам трэба толькі пачакаць пяць хвілін, пакуль яно зменіцца. І гэта не народная казка , падумаў ён. Шасцідзесяціградусная тэмпература стала падарункам гэтай пары года. На мінулым тыдні былі маразы, на гэтым — спякота. Лёгкі ветрык калыхаў ягоныя каштанавыя валасы, абяцанне лета ў паветры. Я з нецярпеннем чакаў лета і актыўнага адпачынку, пакуль Макгуайр не скінуў сваю праклятую бомбу . Ён мінуў новы сучасны будынак суда на вуліцы Лугавой. За будынкам пыхкалі курцы. Будынак суда вылучаўся на фоне архітэктуры 1930-х гадоў іншых муніцыпальных будынкаў, што ўздоўж вуліцы. Памер горада яго задавальняў. Больш за сто тысяч жыхароў зрабілі яго горадам, але захавалі мястэчкавыя адносіны і пачуцці.
Яго худы крок з'ядаў тратуар, калі ён накіроўваўся па Гранд-стрыт да федэральнага будынка, у якім размяшчалася галоўпаштамт і іншыя федэральныя аддзелы . Сын пісталета, гэта не мой дзень . Калі ён праходзіў міма мэрыі, мэр-ідыёт Уілксберы разам са сваёй світай ступіў перад ім.
The Паважаны Джон Велкі ўцягваў нутро і выдзімаў грудзі, як заўсёды, калі сустракаўся з ім. Джэйку большасць дзён гэта было пацешна. Мэр з каштанавымі валасамі і дарагімі касцюмамі быў сапраўдным палітыкам. У адзін момант ён цалаваў дзяцей, а ў наступны перагружаў іх бацькоў. Джэйк ніколі не галасаваў за яго.
«Няма ў вас нічога лепшага, чым прагуляцца па горадзе, лейтэнант?» — спытаў Мэй ці Велькі.
«Добрай раніцы, мэр». Калі ён паспрабаваў сысці, яму спатрэбілася ўвесь кантроль, каб быць ветлівым. Сёння не самы добры дзень, каб сварыцца з мэрам. Гэта можа каштаваць мне кар'еры.
Джэйк вывучаў цытату над дзвярыма мэрыі, адключаючы мэра. Quid Aere Perennius . Значэнне было тое, чаму вас вучылі ў мясцовых школах. Яго бацька, як эмігрант і паліцэйскі з Уілксберы, прымусіў яго і Еву вывучаць гісторыю Уілксберы, «Луневай сталіцы свету» ў часы яго росквіту. У перакладзе з латыні гэта азначала: «Што даўгавечней латуні?» Ён прымусіў сваю ўвагу вярнуць да мэра.
«Я буду на вакзале на гэтым тыдні, каб пагаварыць з камісарам», — сказаў мэр Велкі, перш чым сысці, пакінуўшы Джэйка ў здзіўленні. Ён глядзеў, як Велькі ўскочыў у кузаў гарадскога аўтамабіля. Ён прымае ўсе віды , падумаў ён. Яго розум вярнуўся да Евы. Дзяўчына, якую ён ніколі не ўбачыў пасля яе пятнаццаці гадоў, дзякуючы Сполдынгу.
* * * *
Дома Джэйк корпаўся ў склепе ў пошуках запісаў бацькі. Чаму цяпер? Ён не мог выкінуць пытанне з галавы. Чаго Сполдынг і яго адвакат спадзяваліся дасягнуць новым тэставаннем? Кожную пару гадоў ён падвяргаўся гэтым пакутам. І кожныя пару гадоў ён збіраў сілы, каб сутыкнуцца з камісіяй па ўмоўна-датэрміновым вызваленні са сваімі жудаснымі доказамі. Фатаграфіі з месца злачынства разам з сінякамі і акрываўленым целам Евы далі шмат прычын адмовіць Сполдынгу ў просьбе. Яго бацька захоўваў дома копію матэрыялаў справы Евы, бо яму было забаронена працаваць з імі. Іншыя дэтэктывы пераканаліся, што ў яго ёсць усе неабходныя доказы. Гэта быў адзін з іх, хто стаў ахвярай. Ніхто не важдаўся з сям'ёй паліцэйскага і не сышоў з рук. За выключэннем, магчыма, на гэты раз , - падумаў ён, паціраючы пульсуючую галаву. Ці знайшоў Джордж Сполдынг спосаб падмануць сістэму? Не магло быць праўдай праз семнаццаць гадоў, што яны пасадзілі не таго чалавека. Калі гэта праўда, то хто забіў яго сястру Еву? Джэйк не мог абдумаць гэта.
Не, гэта быў Джордж .
Пятая скрыня, якую ён адкрыў, была прысвечана яе справе. На вяршыні яго бацька пазначыў гэта адным з пяці. Пасля палявання на іншыя скрыні ён прынёс іх наверх і паставіў у сваім кабінеце. Першая скрынка, якую ён адкрыў, адправіла яго назад у пекла і яго першы візіт у морг. Гэта быў год, калі ён страціў нявіннасць.
Ад люмінесцэнтных ліхтароў над галавой у яго ў вушах разносілася гудзенне. Змрочны калідор, калі іх крокі адбіваліся ў цішыні, ствараў крэшчэнда дня, які прайшоў жахліва не так. Гудзенне ўзмацнілася, калі яны набліжаліся да дзвярэй. Судмедэксперт, Доктар Эд Джэром, падымі руку, каб спыніць іх.
Глыбока ўдыхнуўшы, доктар Джэром сказаў: «Джэймс, ты рабіў гэта сто разоў, але гэта іншае. Я магу зрабіць для вас ідэнтыфікацыю».
«Не, мне трэба гэта зрабіць, Эд», — сказаў капітан Джэймс К. Арынтан.
«Добра. Чаму б Джэйку не пачакаць тут?» — прапанаваў доктар Джэром, адмаўляючыся ад яго.
Ён загаварыў гучней, чым меркавалася. «Я заходжу». Ён сказаў гэта з такой сілай, што не вытрымала спрэчак.
Эд штурхнуў дзверы.
На стале ляжала цела, накрытае белай прасцінай. Асістэнты Эда падрыхтавалі ахвяру для агляду. Не было ніякага спосабу схаваць пах смерці, хаця яны спрабавалі закамуфляваць яго дэзінфікуючымі сродкамі, асвяжальнікамі паветра і Clorox. «Дом смерці» — так назвалі яго мянты.
Джэйк удыхнуў, шукаючы падтрымкі ў свайго бацькі. Яго бацька, высокі мужчына, якому Джэйк аддаваў перавагу толькі па росце, расправіў плечы і кіўнуў мэнэджэру.
- Пакажы мне, - запатрабаваў Джэймс.
Доктар Джэром адцягнуў прасціну, каб паказаць дзяўчынку ў падлеткавым узросце, чорную і сінюю з ног да галавы, на яе жахлівым выразе твару была выбітая гвалтоўная траўма смерці. Страх назаўсёды прайшоў на яе твары.
«Яе згвалцілі?» - спытаў Джэймс, а на яго вачах зацяклі слёзы.
- Так, - сказаў Док Джэром.
Ніхто з мужчын не звярнуў увагі на плач Джэйка побач з імі. Ён не мог спыніцца, гледзячы на сваю малодшую сястру. З пяшчотнай ласкай ён дакрануўся да яе лба, да шчакі, затым добра пацалаваў яе ў вусны.
Ён адвярнуўся ад гора, убачыў і сваю злосць, і свой боль, якія адбіліся на твары бацькі. Бацька сціснуў кулакі, плечы сціснуліся ад цяжкіх рыданняў, калі ён глядзеў на разбітае цела дачкі. Джэйк зразумеў, што глядзеў вачыма бацькі , а не паліцэйскага.
"Маё дзіця ", - плакаў Джэймс.
Кожны вечар за вячэрай Джэйк слухаў, калі бацька расказваў пра свае справы. Гэта было нешта далёкае, гісторыі, якія не закраналі яго жыццё . Да гэтага часу.
Гудзенне ў вушах узмацнілася. Час і прастора праскочылі, потым нехта паднёс шклянку вады да вуснаў. Напружанне сітуацыі ахапіла яго - ён паваліўся б на падлогу.
«Прабач, Джэйк. Я не павінен быў прывесці вас сюды. Джэймс абняў яго, прыціснуўшы яго да грудзей.
«Я ў парадку, тата. Калі ты злавіш гэтага нягодніка, я заб'ю яго за тое, што ён зрабіў з Евай. Вы павінны ведаць, што я гэта зраблю».
Гэта быў першы раз, калі ён лаяўся перад бацькам.
Яму спатрэбілася ўся сіла, каб вырвацца з памяці. Кулак сціснуў яму сэрца. Ён не мог зрабіць гэта адзін. Божа, яму трэба было выпіць. Не, яму патрэбен быў Луі.
Праз пару гадзін Джэйк вырашыў вярнуцца да працы. Пакуль новы судовы працэс не завершыцца, ён будзе працягваць выбудоўваць інфармацыю па справе, калі і калі ім спатрэбяцца боепрыпасы, каб вынесці Сполдынгу другі прысуд. Ён бы падрыхтаваў. Сёння вечарам ён выкладзе стратэгію і ўпарадкуе файлы, як і ў любой іншай справе, над якой ён працаваў.
* * * *
Навіны хутка разносіліся ў паліцэйскай краме. Сярод цікаўных позіркаў, кінутых на яго бок, або каментарыяў падтрымкі ад яго дэтэктываў у КПЗ, Джэйк праігнараваў іх усё. Ён сеў за свой стол насупраць Луі. Яго сябар паглядзеў на яго вачыма, але не стаў каментаваць, што Джэйк палічыў непрыстойным для яго. Файла Вагнера, які ён хацеў прагледзець, не было ў скрыні стала.
«У вас ёсць дакумент Вагнера?»
«Так». Луі сабраў паперы, раскладзеныя па стале, паклаў іх назад у файл, закрыў яго і аддаў большую частку Джэйку.
Забіраючы файл у Луі, Джэйк разглядаў свайго партнёра і брудны стол. Пераборлівы Луі не адпавядаў таму, як ён утрымліваў сваю тэрыторыю. Яго выпрасаваныя касцюмы, штаны, зморшчаныя да рэзкасці брытвы, разам з дакладна завязаным гальштукам і ўкладзенымі чорнымі валасамі, ішлі ў разрэз з мной на яго стале.
Яму было цікава, як Луі працуе з гэтай мітуснёй. У Джэйка на стале былі тэлефон і кампутар. Усе яго файлы ляжалі ў шуфлядзе стала ў алфавітным парадку для зручнага доступу. У Луі былі ўсе яго файлы наверсе, скрынка для ўваходу і выхаду, пустая кубак кавы і ранішняя абгортка ад сэндвіча на сняданак. «Загрувашчаны стол засмеціць мяне» , — падумаў Джэйк, адкрываючы файл. Адсунуўшы справу Евы на другі план, ён паспрабаваў засяродзіцца на справе Шэнны.
«Ты вольны сёння вечарам, каб раскінуць пару рэчаў?»
«Так».
«Мы зробім гэта ў мяне дома, калі выйдзем адсюль. Я збіраюся прапанаваць МакГуайру, каб Берк і Краўс заняліся справай Евы, калі Сполдынг атрымае новы суд », — сказаў Джэйк.
«Я згодны».
«Мне трэба сказаць яму. І мне ўсё роўна, што ён сказаў. Мне трэба быць на брыфінгу. Я зараз вярнуся».
Джэйк устаў і без стуку ўвайшоў у кабінет Макгуайра. «Шэймус, перадай справу Берку і Краўсу. Калі прыйдзе час, я хацеў бы прысутнічаць на першай сустрэчы, калі ў іх будуць пытанні».
- Мне трэба, каб яны падышлі да гэтага са свежымі вачыма, Джэйк, а не з тваімі напярэдаднімі ўяўленнямі.
«Я не збіраюся выказваць асабістае меркаванне. Файл будзе гаварыць сам за сябе. Ніхто не знаёмы з гэтым больш, чым я».
Макгуайр праверыў свой каляндар. «Мы маглі б таксама апярэдзіць гэта. Наладзьце гэта ў канферэнц-зале адзін на тры гадзіны дня ў сераду. Я хачу яшчэ раз азнаёміцца з файлам, а таксама даць час Берку і Краўсу зрабіць тое ж самае. А Джэйк? Я ўсё яшчэ тут галоўны». Джэйк успрыняў лёгкі ўдар па запясце без каментароў.
Забраніраваўшы канферэнц-залу, ён пакінуў капітану размаўляць з Беркам і Краўсам. Увесь дзень ён спрабаваў адцягнуць увагу ад справы Евы, пакуль капаўся ў файле Шэны Вагнер і перастаўляў змесціва так, каб ён супадаў з часовай шкалой, як яны гэта зразумелі.
«Я дазволю вам нагнаць упушчанае, перш чым выкажу свае думкі на гэты конт». Луі пачухаў галаву. «Хлоя Вагнер завітала да вас».
«Чорт». Джэйк выдыхнуў.
«Так, яна задала некалькі пытанняў пра сваю сястру, але, здавалася, яе больш турбавала тое, што вы ігнаруеце яе званкі».
Ён быў ідыётам, калі сустракаўся з ёй. З самага пачатку ён абыходзіўся з ёй няправільна, і цяпер расплачваўся за гэта. Ніколі раней ён не грэбаваў правіламі. Ха, адзін раз я раблю, і гэта катастрофа . Такая неабачлівасць можа каштаваць яму кар'еры. Ён быў усцешаны тым, як яна пераследвала яго. Знешні выгляд яе сімпатычнай суседкі падмануў яго. Куды б ён ні звяртаўся, у рэстараны, бары, прадуктовы магазін, Хлоя была побач. Павінны былі спрацаваць сігналы трывогі. Якім жа дурнем ён быў. На другім спатканні яна настаяла на тым, каб прынесці вячэру да яго дадому. Перш чым ён паспеў адкрыць скрынкі з прадуктамі навынас, яна была на ім. Тады ён павінен быў яе выгнаць. Замест гэтага ён узяў тое, што яна прапанавала. Пасля, калі яны ляжалі ў ложку, Хлоя пачала гаварыць пра будучыню. Яна падкрэсліла, як яны абодва сутыкаліся са смерцю ў раннім узросце і разумелі, што важна жыць сённяшнім днём, таму што заўтра можа не быць. Перш чым яна скончыла фразу, ён прымусіў яе апрануць і вынесці за дзверы. Яна напалохала яго да жывога пекла. Ні ў якім разе ён не вёў яе аб абавязацельствах і назаўжды.
Калі яна патэлефанавала на наступны дзень, ён спыніў адносіны па тэлефоне. Азіраючыся назад, магчыма, яму варта было зрабіць гэта пасля трэцяга спаткання, а не на наступную раніцу, але жанчына набыла пракляты пярсцёнак, дзеля бога. Пасля таго, як ён разарваў гэта, ён вырашыў весці журнал, калі яна з'яўлялася ў месцы, дзе ён абедаў або выпіваў. Гэта хутка перайшло ад ліслівага да жудаснага. Здавалася, што яна прыбыла на месца нават раней, чым ён планаваў быць там. «Божа, сустракацца з ёй было памылкай. Што ты ёй сказаў?»
«Я сказаў ёй, што не ўмешваюся ў твае асабістыя справы».
«О, калі ласка! Я не магу вырваць цябе са свайго асабістага жыцця. З ёй нешта не так. Вы гэта адчулі? »
- Не, - сказаў Луі, выціраючы хрыб з твару.
«Добра, калі я быў з ёй. Трэба было раней да яе прыгледзецца ».
«Ты не можаш прапусціць тое, чаго няма , Джэйк».
«Я спадзяюся, што мы зрабілі. Інакш у нас нічога няма. Давайце вернем усіх у спіс падазраваных і пачнем спачатку».
Свежымі вачыма Джэйк спачатку вывучыў фатаграфіі з месца злачынства. Раз ці два ён злавіў сябе на тым, што параўнаў іх з ранамі Евы. Было цяжка, але ён прымусіў сябе заставацца ў сучаснасці. Такая жорсткасць у большасці выпадкаў азначала, што ахвяра ведала свайго забойцу. Дзесьці на гэтым шляху Шанна кагосьці раззлавала і заплаціла вялікую цану. Пытанне ў тым, каго яна раззлавала? Лютасць, падумаў Джэйк. Фатаграфіі з месца злачынства дэманстравалі нястрымную лютасць.
Усе, з кім яны апыталі, сцвярджалі, што Шанна вельмі падабалася і не мела ворагаў. Амбіцыйная жанчына, яна была першай у сваім класе, спартсменка-стыпендыят, як і ён, і яна не працавала падчас навучання ў каледжы. Ці вылучыла яна канкурэнта? Ці могуць яе дасягненні быць падставай для рэўнасці? Ліквідаваць яе, ліквідаваць суперніцтва? Шанна стажыравалася ў бухгалтарскай фірме, якая прапанавала ёй працу за год да таго, як яна скончыла навучанне.
Няма пастаянных адносін. Шэнна сустракалася з адным чалавекам за паўгода да сваёй смерці. Ён быў яшчэ адным бухгалтарам у фірме, дзе яна стажыравалася. Па словах яе сям'і, яна не часта сустракалася, таму што была мэтанакіраванай. Магчыма, гэта быў хлопец, ад якога яна адмовілася, і яго эга не магло з гэтым справіцца. Але гэта бачыцца надуманым.
«Вы памятаеце гэтага Кавілу? Той, з кім яна сустракалася, - сказаў Джэйк.
ёй крыху старым . Чаму?»
«Адказы ляжаць у гневе; гэты від гвалту наводзіць на думку пра пагарджанага палюбоўніка або жадаючага палюбоўніка».
"Мы паглядзелі на яго, але нічога не выскачыла ", - сказаў Луі.
«Мы зрабілі, але давайце паглядзім на яго алібі».
« Што-небудзь атрымаў?»
«Не».
Джэйк капаўся ў файле, пакуль не адкапаў інфармацыю пра хлопца. Марк Кавіла ў пяць дзевяць важыў каля ста пяцідзесяці фунтаў . У яго былі чорныя валасы, чорныя вочы і чорны характар .
«У вашых нататках гаворыцца, што яго адказы ў той час здаваліся адрэпеціраванымі. Што яшчэ пра яго запомнілася? »
«Яго заява здавалася недарэчнай, і ён меў пазіцыю з самага пачатку », — заявіў Луі.
«Алібі яго атрымаў бармэн у бары менш чым за дзве мілі ад месца здарэння. Я заўсёды лічыў, што забойца быў мясцовым хлопцам, бо яе кінулі ў горадзе, нават калі яна павінна была быць у школе ў Сторсе ў момант забойства. Гэта доўгі шлях, каб кінуць цела, калі вы не знаёмыя з мясцовасцю і гэтай канкрэтнай будаўнічай пляцоўкай. Выбралі добра. Ноччу на будаўнічай пляцоўцы нікога не будзе. Я хачу яшчэ раз узяць інтэрв'ю ў бармэна, перш чым пройдзе занадта шмат часу. Добра, што яшчэ…?» Галава ў Джэйка закруцілася.
Некалькі яго дэтэктываў збіраліся на гэта. Забаўлены, Джэйк слухаў. Ён нічога з імі не зрабіў. Гэтыя рэчы, як правіла, вырашаліся самі сабой, калі іх пакінуць у спакоі.
«Што я хацеў сказаць?»
«Божа, Кэрынгтан, няўжо ты не ўмееш чытаць, не варушачы вуснамі? Я спрабую тут засяродзіцца, - закрычаў Берк.
У Эла Берка былі свае моманты. Дэтэктыў у аддзеле больш за дзесяць гадоў, ён бачыў усё. Пятнаццаць гадоў паліцэйскага і яго твар паказвалі гэта. Ён не палічыў бы яго прывабным, з яго жорсткімі вачыма, жыватом памерам з Юпітэр і а Рудольф-чырвоны нос ад выпіўкі. Джэйк меркаваў, што Бэрку трэба яшчэ некалькі гадоў працаваць, перш чым гэта яго раздушыць. Хлопец тройчы разводзіўся, нарадзіў пецярых дзяцей. Ён моцна п'е, ён мог зарабіць капейкі, але яго навыкі расследавання былі на вышыні. У яго не было ніякіх праблем, каб прайсці аб'яву з Беркам.
«Ал, адкуль у цябе сінявока?» - спытаў Джэйк з шырокай усмешкай на твары. Ён ведаў, але хацеў, каб Эл сказаў гэта ўслых.
«Маўчы. Усе, заткніцеся, - сказаў Берк, ідучы да кавамашыны.
«Дзевяностагадовая жанчына нанесла ўдар, калі яго ахоўнік быў паніжаны», — сказаў Краўс, партнёр Берка.
«Я папярэджваю цябе, Краўс. Заткніся». Бэрк пляснуў кубкам кавы. «Вы, хлопцы, не ведаеце і паловы гэтага».
Смеючыся, дэтэктыў Гюнтэр «Наводчык» Краўс працягнуў: «Да яго гонару, сяржант, яна была як пітбуль».
«Я скажу злосна». Берк пераняў гісторыю, падцягнуўшы штаны і зацягнуўшы пояс. «Нічога, як адна, яна была. Я лёгка выбраўся. Вы павінны былі бачыць, што яна зрабіла са сваім бедным мужам. Выразала яго, як смажанае, таму што ён скардзіўся, што яна паліць. Яна курыць? Я думаў, што гэтыя рэчы павінны былі цябе забіць. Ёй дзевяноста страшэнных гадоў. Тое, што я сёння ўбачыў, яна пратрымаецца яшчэ дзесяць гадоў, калі дзень. Мне шкада яе сукамэрніка. Яе бедны парэзаны муж пражыў з ведзьмай семдзесят пяць гадоў. Я б забіў сябе праз год два».
«Мы можам дапамагчы. Якую зброю ты выбіраеш, Эл?» Луі кінуўся, каб цкаваць яго.
«Смешна. Я парваю швы на гэтым , Раманэлі.
Рух у бок Джэйка вырваў яго з жартаў паміж дэтэктывамі. Макгуайр стаяў у дзвярах, склаўшы рукі на грудзях, і слухаў размову .
«Джэйк, у цябе ёсць хвіліна? — спытаў Шамус.
«Вядома, што здарылася?» Двойчы за адзін дзень ён спадзяваўся, што гэта лепшыя навіны, чым сённяшняя раніца.
«Мы пагаворым у маім кабінеце». Макгуайр павярнуўся і ўвайшоў. Джэйк рушыў услед. « Зачыні дзверы».
«Яшчэ дрэнныя навіны пра Сполдынга?»
«Не. Рада разгледзела ваш запыт». Госпадзе, у гэтага чалавека лепшае покернае твар, якога я калі-небудзь бачыў.
«Якое іх рашэнне?» Джэйк падрыхтаваўся да навін. Так, як гэты дзень ішоў, ён не мог быць добрым.
«Мы з начальнікам адчуваем, што вы не гатовыя сядзець за адным сталом і вырашаць адміністрацыйныя пытанні. Мы лічым, што вы і грамадзяне Уілксберы будзеце больш шчаслівыя і лепш абслугоўвацца з вамі на вуліцах з Луі », - сказаў Макгуайр.
Апусціўшыся жыватом на калені, ён спытаў: «Ці разглядала савет якія-небудзь іншыя пункты парадку дня?»
Макгуайр секунду глядзеў на яго ўніз, перш чым той працягнуў руку. «Віншую, лейтэнант! Ты гэта заслужыў, Джэйк. Гэты падзел ваш, калі вы яшчэ гэтага хочаце».
«Я». Ён баяўся, калі здаваў экзамен. Калі ён пройдзе, яму не гарантуюць забойства. Начальства паставіла яго туды, дзе лічыла патрэбным. Гэта быў падарунак.
«Вы заслуга гэтага аддзела і горада. Цырымонія адбудзецца ў мэрыі дваццаць пятага апоўдні. Яшчэ раз віншуем ».
«Дзякуй, сэр. Я ўпэўнены, што мы пойдзем выпіць пару піва, каб ацаніць знакамітасць . Далучацца да нас?»
«Я хацеў бы. Замест гэтага я буду сядзець у гарачым, потным пакоі, чакаць, пакуль маё дзіця патанчыць, і апладзіраваць, як на брадвейскім шоу. Хлопчыкаў нашмат лягчэй выхоўваць, чым дзяўчынак. Думайце пра мяне, калі падымаеце келіх. У маёй камандзе ніколі не было лепшага афіцэра, чым ты, Джэйк.
Гэтыя канцэрты могуць заняць гадзіны. Аднойчы Луі прызнаў яго адной з Марыс, і як яе хросны бацька, у яго не было іншага выбару, акрамя як сказаць «так». Кожны год пасля гэтага ён па-чартоўску пераканаўся, што ў яго ёсць планы. Ён змыў з галавы жудасны ўспамін пра гэта .
Не звяртаючы ўвагі на стук пальцам Луі, калі той вярнуўся да свайго стала, Джэйк узяў файл Вагнера і пачаў чытаць.
«Добра, што дае? Чаго капітан хацеў на гэты раз?»
«Гэта вам лейтэнант , дэтэктыў».
Луі ўскочыў. Ён пацягнуў Джэйка на рукі, каб абняць, замест таго, каб паціснуць яму руку. «Ну, гэта патрабуе сапраўднага свята. Гэй, Берк, сяржант Кэрынгтан цяпер твой лейтэнант. Ён галоўны сыр гоміка . Гарачы чорт!»
Луі нанёс пару паветраных удараў. Джэйк спадзяваўся, што на гэты раз вынікі аналізу Луі будуць станоўчымі. Гэта забіла Луі, калі ён не раз, а двойчы праваліў экзамен на сяржанта. Але, магчыма, трэці раз быў зачараваннем. Ён здзівіўся, чаму твар Луі не раскалоўся напалову з такой жахлівай усмешкай.
Да стала Джэйка з усіх падраздзяленняў кідаліся паліцэйскія.
Луі пастукаў яго па плячы. «Капітан хоча бачыць вас зноў».
Джэйк адарваўся ад вароны d. «Так, Кэп?»
«З назвай ідзе офіс. Выберыце адзін як мага хутчэй».
Макгуайр абышоў свой стол з партфелем у руцэ. Ён паляпаў Джэйка па спіне, потым выключыў святло ў офісе і выйшаў.
Як гэта павышэнне паўплывае на дынаміку паміж ім і Луі?
Што за дзень. Спачатку навіны пра Сполдынга, а цяпер яго павысілі. Ён не мог зразумець, хоча ён адсвяткаваць або выбіць кагосьці.
«Гэта цудоўна, бо ты ўжо прыходзіш на абед. О, але хіба мы не збіраліся праглядаць вашы файлы?»
«Яны могуць пачакаць да заўтрашняга вечара, Луі. Мы зараз адменім святкаванне, Берк закіне нас камянямі».
«Добра, святкуем, а потым вячэраем з Сафіяй і дзецьмі. Я ёй зараз паклічу. Дайце ёй прыгатаваць выдатны дэсерт». Твар Луі ззяў.
« Дзякуй, Луі».
Той ноччу, калі ён вярнуўся дадому, ён паспрабаваў самастойна праглядзець файлы. У ягонай галаве адгукаліся словы, сказаныя яму бацькам у дзень, калі яго зрабілі дэтэктывам .
«З камандаваннем ідзе вялікая адказнасць, сын. Абыходзіцеся са сваімі афіцэрамі так, як хочаце, каб абыходзіліся з вамі». Затым капітан Джэймс Кэрынгтан прымацаваў новы залаты шчыт да параднай формы Джэйка. Гонар ззяў у вачах бацькі, калі ён адсалютаваў яму. Праз некалькі дзён яго бацька памёр ад сардэчнага прыступу.
Джэйк адчуваў, што яго бацька памёр ад разбітага сэрца.
Пасля смерці бацькі ў Джэйка засталася адна блізкая сваячка па той бок акіяна, маці. Астатнія жылі ў Ірландыі, адкуль былі родам яго бацькі. Яна ненавідзела яго працу. Ён палічыў за лепшае падзяліцца з ёй сваімі навінамі.
Нягледзячы на тое, што гэта не звязана, яго маці лічыла, што смерць яго сястры стала вынікам працы яе мужа. Не лагічна. Распешчаны дзіця сапсаваў ім жыццё. Ева адмовіла яму. Ён усё роўна ўзяў тое, што хацеў, пакараючы яе за адмову ад яго.
Думкі пра маці ўскочылі ў яго галаву і выклікалі знаёмае пачуццё віны. Джэйк паабяцаў сабе, што наведае яе на гэтым тыдні. Чорт вазьмі, ён ненавідзеў хадзіць у дом састарэлых. Пахі напалі на яго нюх. Ён заўсёды затрымліваў дыханне, пакуль не дайшоў да пакоя маці. Плач і просьбы жыхароў, калі яны звярталіся да яго, калі ён праходзіў міма, разрывалі яго сэрца. Ён стараўся не кідацца міма іх. Ён спадзяваўся на Бога, што ніколі не апынецца там. На яго думку, лепш было б куля ў галаву .
У яго прыгожай маці былі карычнева-рыжыя валасы, крэмавая бездакорная скура, высокія скулы і сумныя смарагдавыя вочы. Яна забылася, як жыць пасля смерці Евы. Рост ён атрымаў ад бацькі, а колер - ад маці. У пяць без шасці Мэдзі нанесла немалы ўдар, калі яе запал успыхнуў. Гэта было не тое, што вы хацелі б атрымаць. Зараз апынуўшыся ў пастцы мінулага, яго маці ўвесь дзень ляжала ў ложку, плакала, скрозь слёзы расказваючы пра сваю Еву. Джэйк здзівіўся, чаму яна не ўцякла ад іх.
У дзень смерці Евы мы страцілі двух чалавек. Маці вінаваціла мяне. Яна вінаваціла майго бацьку. Яна вінаваціла міліцыю, школу і ўсіх, хто прыходзіў ёй у галаву. . . У той дзень, калі Ева памерла, у яе мозгу нешта лопнула. Ён не разумеў, не можа яна ці не хоча рухацца наперад. Шчыльная сямейная адзінка, аднойчы шчаслівая - ніколі не будзе ранейшай пасля таго дня, падумаў ён. Мы ўсе любілі адзін аднаго і з нецярпеннем чакалі светлай будучыні. Так, я наведаю яе заўтра.
Луі дакрануўся да яго рукі і вярнуў яго ў сучаснасць. «Гэй, ты там? Давайце зараз выправімся». Луі схапіў пінжак са спінкі чама . «О, бос...»
«Смешна , Луі. Што?»
«Першы раунд за мной. Я хачу, каб усе ведалі, што я падыгрываю новаму босу. Зразумеў?»
«О, Луі, другі, трэці і чацвёрты раўнды таксама на табе», — сказаў Джэйк, паціскаючы плячыма ў куртку.
Магчыма, ён возьме сёння адпачынак, перш чым пагрузіцца ў дасье Евы. Божа, яму трэба было набрацца лодкі адвагі, перш чым ён прабег праз усё гэта.
OceanofPDF.com
Раздзел 2
Праз чатыры гадзіны яны з Луі ўвайшлі ў парадныя дзверы Луі, разбітыя да жабраў, абхапіўшы адзін аднаго рукамі за плечы і смяяліся, як гагары. Сафія, прыгажуня Луі, не пацешылася і расказала ім пра гэта недвухсэнсоўна. Джэйк паспрабаваў засяродзіцца.
«Дзе вы двое былі?» - спытала яна, перакідваючы свае доўгія кучаравыя каштанавыя валасы на плячо, падыходзячы да Луі з драўлянай лыжкай у руцэ. «Вы смярдзіце! Што ты піў? Чаму ты выпіў?»
«Яна заўсёды гаворыць загадкамі?» Джэйк нахіліў галаву ўніз, каб засяродзіцца на Сафіі. У яе карых вачах не было ні грама цярпімасці .
«Я ніколі не заўважаў. Я не магу прайсці міма гэтай прыгажосці, - прамовіў Луі. «Хіба ён не сладастраснік?»
Джэйк Плэ дадаў пяты.
«Луі, я лічу да трох — я хачу атрымаць адказы. Гэта ганебна. Дзеці не могуць бачыць цябе такім. А табе, Джэйк, табе павінна быць сорамна, што напіваеш яго». Яна ўдарыла яго па руцэ. «Вы ведаеце, што ён не можа трымаць сваё спіртное».
«Ай! Гэта не я, ён мяне напіў. Мы пайшлі выпіць ці два, каб адсвяткаваць з іншымі хлопцамі. Гадзіну таму спрабавалі выехаць, але не пусцілі. Што ж, адзін напой прывёў да іншага, і вось мы тут».
«Мне пашанцавала, вось ты тут. Дай мне свае ключы, Джэйк. Хто цябе вёз дадому?»
Засяродзьце свой гнеў на Луі. Вось чаму я не жанаты.
«Я кахаю цябе. Ты сэксуальны, калі злуешся, - сказаў Луі, губляючы раўнавагу, калі нахіліўся, каб пацалаваць.
Джэйк засмяяўся і схапіў Луі, амаль не ўтрымаўшы іх абодвух, калі Сафія закаціла вочы і адштурхнула Луі. У пяць-чатыры тэмперамент Сафіі мог нанесці ўдар. «Джэйк, хто адвёз вас абодвух дадому?» — зноў спытала яна, праводзячы іх на кухню. Стол быў накрыты на дваіх.
«Мне патрэбна твая паста, Сафія, перш чым я змагу адказаць. Я ўпэўнены, што гэта была адна з уніформаў». Ён пачухаў галаву і пахіснуўся.
« Добра. Сядайце».
Яна выклала пенне з соусам і сырам на талерку, трымаючы ў руцэ драўляную каструлю.
«Сафія, супакойся з ім, калі ласка».
«Займайся сваімі справамі і еш, Джэйк. Ты застаешся тут на гэтую ноч».
«Ці не будзе Луі засмучацца? Калі я пачаў цябе ўзбуджаць?» Ён падняў рукі, каб пазбегнуць яе аплявухі.
«Ідыёт! Ты на канапе, Луі ў ложку. Ці, можа быць, я павінен прымусіць яго спаць на канапе з табой.
Луі падняў галаву ад стала. «Я дома. Калі вячэра?» - спытаў ён, апусціўшы галаву і стукнуўшы ёю па стале.
«Заўтра ў яго будзе сур'ёзная шышка» , — падумаў Джэйк.
«Дапамажыце мне даставіць яго наверх . Ён пайшоў».
«Сафія, мы не так часта робім».
«Ты не разумееш сутнасці, Джэйк. Я не прывык да вас дваіх такімі. Піць на галодны страўнік было неразумна. Як ты мог быць такім дурным? І цішэй, дзеці ў сваіх пакоях робяць урокі. Я не хачу, каб яны бачылі яго ці вас у такім стане».
Луі абхапіў Сафію за талію, калі яны накіраваліся наверх. «Я люблю цябе, больш за ўсё.»
Ён становіцца неахайным , - падумаў Джэйк.
«Так, Луі, я ведаю».
«Хочаш заняцца каханнем?»
«Ты кавалак працы. Так, але не сёння вечарам. Ляжаш спаць, спаць, хадзіць».
«Вы ўпэўнены? Я выдатны ў саку, а ты..."
Яна адрэзала яго, закрыўшы рукой рот.
— не ўтрымаўся Джэйк. Ён пачаў смяяцца і зноў ледзь не страціў раўнавагу. У яго закружылася галава, калі ён паспрабаваў выпрастацца.
«Чаго ты смяешся? Цішэй». Яна ўдарыла яго па руцэ. «Ідыёты».
Джэйк трымаў язык за зубамі. Дапамогшы пакласці Луі спаць, ён пайшоў у кабінет, зацягнуў шторы і лёг. Апынуўшыся на канапе, ён страціў прытомнасць, не задумваючыся.
* * * *
На досвітку шэрыя цені кружыліся па пакоі ад адной шторы, якую Джэйк забыўся зачыніць мінулай ноччу. Дэзарыентаваны, ён перавярнуўся ў пошуках гадзінніка і знайшоў яго на запясце. Ён паспрабаваў сесці, але ўпаў, закрыўшы вочы, калі мільёны малюсенькіх агеньчыкаў успыхнулі ў яго галаве. Блін, усё цела балела ад сну на грувасткай канапе. Ён яшчэ раз паспрабаваў сесці, каб яго галава не лопнула, а потым ускочыў, калі яго павіталі дзве пары карых вачэй. Дзе ён быў?
«А як ты тут, дзядзька Джэйк? — спытала Марыся.
Мышцы напружыліся, а потым расслабіліся, калі яго вочы шукалі пакой і спыняліся на знаёмым. Я ў Луі . Хрыстос, у мяне галава баліць. Гэта было шчасцем, што на большасці вокнаў былі зацягнуты фіранкі, інакш ён аслеп бы. Насамрэч, маленькая кропелька святла, якая прасочваецца праз іх, магла забіць чалавека.
«Я правёў познюю ноч з тваім бацькам. Замест таго, каб ісці дадому, я спаў тут».