Мармел Ары : другие произведения.

У праўдзе і кіпцюры (Мік Аберон, №4)

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  
  
  У праўдзе і кіпцюры (Мік Аберон, №4) Ары Мармел
  
  
  
   КАРОТКАЕ СЛОВА АБ МОВЕ
  Тна працягу раманаў Міка Аберона я рабіў усё магчымае, каб большасць слэнгу 30-х гадоў можна было падхапіць з кантэксту, а не спрабаваць уключыць тое, што стане масавым (і, як бы я ні быў асцярожны, верагодна няпоўны) слоўнік. Такім чынам, падчас чытання не павінна быць цяжка зразумець, што «лямпы» і «прыглядальнікі» — гэта вочы, «чоперы» і «чыкагскія пішучыя машынкі» — гэта стрэльбы Томі і гэтак далей.
  Але ёсць два тэрміны, на якія я хачу звярнуцца, перш за ўсё з-за таго, як яны выглядаюць сучасным чытачам.
  «Птушка», калі сёння выкарыстоўваецца на слэнгу ў некаторых раёнах, амаль заўсёды адносіцца да жанчыны. Аднак у 1930-я гады гэта было проста іншае слова для «мужчыны» або «хлопца».
  «Gink» гучыць так, быццам гэта павінен быць расавы эпітэт для сучасных вушэй (і сапраўды, хаця і рэдка, але мне сказалі, што яно выкарыстоўваецца як такое ў некалькіх рэгіёнах). У 30-я гады гэты тэрмін, зноў жа, быў толькі словам для «чалавека», хоць і мае некалькі паблажлівы адценне. (Гэта значыць, вы не будзеце выкарыстоўваць яго для абазначэння каго-небудзь, каго вы любіце ці паважаеце.) Менавіта такім чынам я выкарыстоўваў яго ва ўсіх раманах.
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ
  яУсё пачалося гэтак жа, як і скончыцца: снегам.
  Вы, птушкі, ніколі не бачылі нічога падобнага на эльфамскую зіму. Коўдра з самага яркага белага колеру паверх абсалютна ўсяго, і я маю на ўвазе белы . Памыі, якія вы выкачваеце ў неба з вашых фабрык, з вашых флівераў і хто ведае з чаго яшчэ, робяць вашы ўласныя зімы шэрымі, як чума, але нават ваш самы чысты і свежы снег не параўнаецца. Я казаў вам раней пра колеры тут, што яны не толькі адценні і адценні. Суб'екты самі па сабе. Наш снег? Быццам багі проста забыліся намаляваць гэта. Гэта бляск усяго і нічога. Балюча глядзець, але занадта чыста, каб адвесці погляд.
  Як холад. Выразней холад вашага свету. Вы адчуваеце гэта больш, але гэта вас турбуе менш.
  І праз усё гэта пастаяннае пырсканне карычневага, залацістага і чырвонага — і я маю на ўвазе залацісты і чырвоны , а не тыя непрыемныя карычневыя з вашага свету — там, дзе галіны дрэў і лісце атраслі са свайго снежнага покрыва. Пару кветак, якія забыліся, што іх чакае сезон, ці, магчыма, у іх проста бессань. Маленькія астраўкі, дзе паганкі выглядвалі скрозь снег, у асноўным жывыя і не спячыя, таму што піксі любілі іх такімі.
  Я, я бачыў гэта мільён разоў раней. Піт бачыў гэта раней яшчэ некалькі разоў, таму ён ужо выцерся пыл, накіроўваючыся глыбей у пустыню на свае валасатыя выхадныя. Пацешна: адбіткі, якія ён пакінуў на снезе, былі воўчымі слядамі, хаця ён не пераапранаўся яшчэ некалькі гадзін.
  Але Піт быў не адзіным маім госцем.
  «О, Мік, гэта прыгожа!»
  «Так, сястра. Гэта сапраўды так, - адказаў я, больш таму, што думаў, што яна чакала адказу, а не таму, што любаваўся пейзажам. Я быў занадта заняты тым, каб весці яе ўверх і ўніз, хоць і меркаваў, што не ўбачу нічога новага.
  Адаліна выглядала так, як яна выглядала больш за год. Вялізныя падглядальнікі, размешчаныя занадта шырока на яе твары, скура больш бледная, чым чарвяк, з рыскамі, і ўвогуле... рыба. Яна пачала з'яўляцца, калі я штомесяц хадзіў з Пітам убок, што-тое, што я дазваляў у надзеі даведацца пра яе больш. Я маю на ўвазе, што я выглядаю тут інакш, чым у вашым свеце. Карацей, крыху менш чалавечны. Думаў, можа, яна таксама будзе.
  Да гэтага часу я атрымаў прысяданне. Я не ведаў пра яе нічога болей, чым ведаў у той дзень, калі яна прачнулася, у той дзень, калі яна прагаварыла нейкую лухту на паўтузіне моваў — некаторыя з іх мёртвыя ад муміі, якая дапамагла ёй ажывіць. Здавалася, што яна нічога з гэтага не памятае, і мы з яе бацькамі вырашылі, што нам не трэба пра гэта ёй распавядаць.
  У мяне было шмат чаго, пра што я ёй не сказаў. Ці іх, калі на тое пайшло. Яшчэ не прыдумаў як.
  старагэльская. старапольск. Старажытнаскандынаўская мова, не кажучы ўжо пра некаторых іншых, усе разам зблыталіся ў сваёй першапачатковай дэзарыентацыі. Нешта ў гэтай камбінацыі гняло мяне, грызла патыліцу, як зацятая вош, але я проста не мог зразумець, чаму.
  Яна ніколі не гаварыла, калі яна ўвогуле была ўзрушаная тым, што не памерла ў той дзень у згарэлай царкве, калі яна ўвайшла ў чарадзейства сваёй бабулі ў роспачы, што можа стаць «монстрам». Фактычна, за тыя месяцы, што яна не спала, яна амаль не гаварыла пра тыя дні, і імя Арсола ні разу не прагучала з яе вуснаў.
   Мой таксама. Як я ўжо казаў, была пража, якую я яшчэ не прала ні для каго з сям'і.
  Ва ўсякім выпадку, справа ў тым, што я не адкрыў нічога чортава, чаго б яшчэ не ведаў. Прынесці Адаліну ў іншы свет не атрымалася. Я патраціў некаторы час на носе па Чыкага — я маю на ўвазе наш Чыкага, а не ваш — і гэта таксама прывяло да бабкі. На пляцы не хапала б дзе капаць.
  Ну, не, гэта не зусім так. У мяне яшчэ было некалькі людзей, якіх я мог спытаць, але… Ну, гэта азначала б гаварыць пра Адаліну з прыдуркамі, я не быў упэўнены, што хачу пра яе ведаць. Ці, прынамсі, ведаць, што яна можа быць важнай.
  Да гэтага часу ў мяне не было важкіх прычын працягваць браць яе з сабой, калі я прывёз Піта сюды на поўню, але ў мяне таксама не было важкіх прычын адмовіцца. Яна любіла гэтыя падарожжы, а Фіно і Б'янка любілі ўсё, што рабіла іх маленькага падменыша шчаслівым.
  І калі мне стала дрэнна ад яе шырока расплюшчаных вачэй: «Усё так прыгожа і дзіўна, ох і ах! », дык гэта быў цяжар, які я мог узяць на сябе.
  Да таго ж яна ўпершыню сапраўды ўбачыла наш снег. Я думаў, што яна зламае сабе шыю, спрабуючы ўзяць усё адразу. «Ва ўсе бакі аднолькавы снег, лялька».
  «Гэта як нешта з краіны цудаў!»
  Такім чынам, вы сказалі, яшчэ пару разоў. «Так, магчыма».
  «Ценяў усё яшчэ няма».
  «Ніколі не знаходзіцеся на баку Светлых. Я вам гэта казаў».
  Яна паціснула плячыма, павярнуўшыся. «Я ведаю, гэта проста… На фоне ўсяго гэтага белага? Здаецца, павінны быць цені». Яна спынілася на сярэдзіне павароту, потым паглядзела на невялікую кучу дрэў з-за майго пляча і сапраўды завішчала . «Гэта як краіна цудаў!»
  Мая чарга, э-э, чарга. «Што гэта цяпер?»
  «Ты ніколі не казаў мне, што Чэшырскі кот сапраўдны, Мік!»
  Я ўглядаўся ў галіны. Вядома, вялікія вочы, вялікія вушы, яшчэ большая ўсмешка.
  «Прабач, Адаліна, але гэта не так».
   «Што гэта тады?»
  «Гэта, — сказаў я, уздыхнуўшы, — чортавая піксі з добрым слыхам, занадта шмат часу на руках і кепскім пачуццём гумару».
  Малюнак знік з вільготным трэскам , застаючыся малюсенькай аголенай постаццю з крыламі страказы і бруднымі, калматымі валасамі. Худы таксама; з рэзкімі рысамі твару, і не вельмі прыгожа.
  «Хрэн з табой, Аберон!»
  Вы калі-небудзь чулі, каб піксі моцна спрабавала адарвацца? Гучыць як загоншчык з сурокаў.
  «Ах, адрывайся, маленькі прыдурак! Твая мама была дзятлам».
  Малюсенькі сволач паляцеў, завішчаўшы нешта непрыстойнае — і я не маю на ўвазе «непрыстойнае», я маю на ўвазе, што ні ў адной мове смяротных літаральна няма літар, каб перадаць гэтыя гукі, — і мы зноў засталіся адны.
  "Прабачце", сказаў я.
  Адаліна проста міргнула на мяне. Лямпы такія вялікія, я здзіўлены, што не адчуў ветру. «Чаму б гэта…?»
  «Як я ўжо казаў. Паршывае пачуцьцё гумару, усе іх. Шчыра кажучы, вам пашанцавала. Гэта быў проста дурны жарт. Я бачыў, як людзі пачыналі або нават гублялі свае сем'і з-за таго, што некаторыя з гэтых жудакоў лічаць смешным».
  Лакі . Гэта нагадала мне…
  Я выцягнуў з кішэні паліто дробку солі і кінуў яе праз плячо. Нават пасля ўсіх гэтых месяцаў я ўсё яшчэ пакутаваў ад тых выпадковых прыступаў няўдачы. (Я казаў вам пра іх яшчэ падчас усёй мітусні з Цурай і муміяй Несумонту, і дагэтуль мне пашанцавала знайсці жанчыну, за якой я быў упэўнены, што за гэтым стаіць, прыкладна столькі ж, колькі і ў раскрыцці любых падрабязней пра Адаліну.) Хутчэй за ўсё магія смяротных не моцна ўдарыла б мяне тут, у Іншым свеце,— але, з іншага боку, было проста магчыма, што калі б магія была дастаткова магутнай або ўсёпранікальнай, было б горш. Так што так, я ўсё яшчэ насіў розныя абярэгі і рабіў крокі.
  Калі б Адаліна задавалася пытаннем, чаму я толькі што прыправіў снег за мной, яна вырашыла не пытацца.
  Мне, аднак, хоць мне камфортней тут, удалечыні ад усёй шыпення, пстрыкання і свербу ў вашым свеце, я амаль скончыў з гэтым месцам. «Такім чынам, вы гатовыя вярнуцца?»
  «Мы толькі што прыехалі!»
  «Так, але вы ведаеце, як гэта. Мне ўсё роўна...»
  «Я хачу паглядзець горад, Мік».
  Так, я ведаў, што ў рэшце рэшт гэта будзе. Яе цікаўнасць ні ў якім разе не магла задаволіцца парай квадратных міль пустыні назаўжды.
  «Адаліна, мы гаварылі пра гэта...»
  У нас таксама было. Гэта быў не першы раз, калі яна пыталася, і не першы раз, калі яна атрымала слова «гэта занадта небяспечна». Мы прайшлі праз усю гэтую калатнечу яшчэ ў другую паездку.
  І трэці.
  І чацвёрты.
  Яна прапусціла гэта ў мінулы раз, але так, рана ці позна гэта павінна было ўзнікнуць зноў. Проста падумаў, што ў мяне будзе больш часу.
  Такім чынам, мы прайшлі праз усё гэта яшчэ раз. Вам давядзецца жыць са мной, прапускаючы дэталі. У першы раз было не вельмі весела, не кажучы ўжо пра чацвёрты; Я, чорт вазьмі, не жадаю паўтараць гэта для вас.
  Але ведаеце што? Прыкладна праз дзесяць хвілін гэтага дурня я здаўся.
  Безумоўна, я не хацеў, каб хто-небудзь у Дворы Шчаслівых — не кажучы ўжо пра выхад з яго — стаў разумным, чаму яна важная для мяне, што яна была таямніцай, якую нават я не мог раскрыць. Безумоўна, не хацелася, каб хто-небудзь прыдумаў, што яна можа быць карыснай або магутнай. І нават у Эльфаме, ці, прынамсі, у цывілізаваных раёнах, яна збіралася крыху вылучацца.
  Аднак яна не збіралася гэтага адпускаць. Тут у нас была нехта, хто не ўяўляў, што яна, дзе яна. Акрамя таго, падлеткавы і гарманальны.
  Дома ў яе было няшмат. Калі ты выглядаеш, то не можаш хадзіць у школу, стрыгчы дыван ці што яшчэ робяць дзеці вугор. Яе сям'я вельмі любіла яе і рабіла ўсё, што магла, але яна была парыяй і замкнёнай асобай. Мала што рабіла яе шчаслівай, за выключэннем гэтых штомесячных паездак, так што здарылася, калі бляск з іх знік?
  Так што добра. Добра. Ужо добра.
  «У мяне ёсць глеба... Гэй!» Я паспрабаваў яшчэ раз, калі яна скончыла скакаць і вішчаць і ўсе вакол спрабавалі абняць мяне ў аўсянку. «У мяне ёсць некаторыя асноўныя правілы, калі мы збіраемся гэта зрабіць, Адаліна. Калі б вы сагнулі адну з іх, мы бяжым так хутка, што пройдзе гадзіна, перш чым ваша ўласнае імя дагоніць вас.
  Усе вушы, тады, з тым самым сур'ёзным выразам, я больш прывык да яе насіць. Шчыра кажучы, як бы мне ні падабалася гэта бачыць, «шчаслівая» ўсё яшчэ не сядзела на ёй зусім натуральна. «Я слухаю», — паабяцала яна.
  нікуды без мяне не пойдзеце , я маю на ўвазе нават праз вуліцу. Вы заўсёды прытрымліваецеся мяне. Ты робіш рэверанс, калі я кланяюся, ты пазбягаеш таго, каго я пазбягаю, ты не піскнеш, калі я не загадаю табе гаварыць. І… глядзі, лялька, ты ведаеш, што мне не вельмі падабаецца казаць табе пра гэта, але ты трымаеш капялюш нізка нацягнутым і шалік высока загорнутым, разумееш?»
  Гэта выклікала глыбокі ўздых - мяркую, яна спадзявалася, што гэта не спатрэбіцца ўдалечыні ад людзей, - але яна ўзялася арганізаваць усё менавіта так. Не хацеў бы хаваць, што яна не была чалавекам, але каму-небудзь было б цяжэй сказаць, што яна была дзіўнай, нават для нас.
  А потым у мяне скончыліся апраўданні, каб затрымлівацца, і мы рушылі.
  Усю дарогу ён таксама быў па шчыкалатцы, нават калі мы павінны былі перасекчы медныя чыгуначныя шляхі, каб дабрацца туды. Мы маглі б сесці на цягнік, я мяркую; гэта тое, што я рабіў, часцей за ўсё. І я ўпэўнены, што яна была б вельмі захоплена гэтым вопытам, убачыўшы латунь, бронзу і золата, магчыма, нават зазірнуўшы ўніз, каб убачыць гоблінаў-весляроў, якія працягвалі круціцца колы.
  Справа ў тым, што заскочыць на борт, пакуль дзінгус грукоча, - гэта не зусім проста. Я ведаю, што магу гэта зрабіць; не была ўпэўненая, што зможа, якой бы кволай яна ні была. Укол і няўдача маглі пашкодзіць ёй, вельмі дрэнна, і вы, магчыма, памятаеце, што тут, у Elphame - гэта не тое, ад чаго мы можам так проста адмахнуцца.
  Акрамя таго, я хацеў, як мага больш стамляць яе на прагулцы. Паспрабуйце заахвоціць яе праводзіць крыху менш часу, гуляючы ў турыста ў вялікім горадзе, разумееце?
  Не давай мне гэтага. Я спрабаваў захаваць яе шчаслівай і ў бяспецы. Гэта не проста цяпер нават з чалавечымі дзецьмі, праўда?
  Да таго ж ёй было на што паглядзець на прагулцы. Ледзяшы, якія звісаюць з галін дрэў, настолькі выразныя, што павялічвалі ўсё, што знаходзілася за імі, а гэта ў Іншым свеце, часам нават больш, чым павялічвалі. Паглядзіце скрозь адзін як раз, у патрэбны момант, вы можаце ўбачыць, як дрэва за ім круціцца і танцуе; аднак агледзеўся вакол , і гэта быў яшчэ адзін жорсткі і нерухомы ствол. Некаторыя з іх сабраліся ў групы рознай вышыні, так што, калі вы ведаеце толькі кут, каб атрымаць добры нахіл, і вы выпадкова ведаеце старыя мовы, вы можаце прачытаць тэксты старажытных песень. Яна пачула крыкі, крыкі і паэзію тых звяроў і птушак, якія не ўцяклі, як толькі пачаў выпадаць снег, і яна абмянялася хвалямі з некалькімі самотнымі мінакамі. Нічога асаблівага . Некалькі кобольдаў, якія ідуць на працу ў дождж, у сонца або ў снег; гілі дху з белым інеем , які, напэўна, павінен быў быць дзе-небудзь важна, каб быць на вуліцы з яго карой і яго лісцем амаль замарожанымі. І, вядома, яшчэ некалькі піксі, якія ведалі, што для іх добра, каб трымацца на адлегласці.
  Мы сапраўды заўважылі ўдалечыні сілуэт, які імчаў па снезе, і, чорт мяне пракляці, калі б гэта не выглядала барбегазі , з ледзяной барадой, які развіваўся на ветры, катаўся на лыжах на тых вялікіх скакацельных суставах, якія яны смешна называюць «нагамі». Не мог сабе ўявіць, што адзін з іх будзе рабіць тут, у раёне Чыкага - ці на гэтай вышыні, ці нават на гэтым кантыненце - але я ніколі не разумеў гэтыя кружкі надта добра.
  Чорт вазьмі, магчыма, ён таксама быў проста турыстам. Што я ведаю?
  правільна. Мы прагуляліся. Мы бачылі некаторыя рэчы. Некаторыя нават мяжуюць з цікавымі.
   А потым мы былі там.
  Адаліна раней бачыла некаторыя з больш высокіх будынкаў здалёк, але гэта не падрыхтавала яе. Дрэвы, большыя, чым яна калі-небудзь бачыла, з дзвярыма, убудаванымі ў ствалы на кожнай вышыні, будынкі, пабудаваныя на галінах. Бліскучыя хмарачосы са шкла і бронзы з апорнымі калонамі з некалькіх дрэў, высокія, але хісткія. Белы мармур і чорны граніт. Вуліцы, брукаваныя, і сцены, пабудаваныя з цэглы з усіх будынкаў, якія калі-небудзь гарэлі або разбураліся ў вашым Чыкага.
  Фэйры ў касцюмах і маскарадных сукенках, у штанах і падцяжках, некалькі недаверлівых да моды мінулых стагоддзяў. Экіпажы, запрэжаныя коньмі, або волатамі, або грыфонамі з падрэзанымі крыламі, або, часам, людзьмі. Незлічоная колькасць рабочых і слуг, іх больш, чым нас можа быць. Свіст зімовага ветру. Словы, якія зліваліся ў хор песні, і песні, якія складаюцца з нічога падобнага да слоў.
  Чыкага. Наш Чыкага.
  Чорт вазьмі, мне было добра быць тут, і я не мог дачакацца, каб сысці.
  Такім чынам, мы зрабілі абход, і я паказаў славутасці. Гарадская ратуша, дзе мясцовы суд благіх прыкідваўся мэрам, паліцыяй і старшынямі і быў больш сур'ёзным, суровым і небяспечным у сваёй гульні, чым вы, насамрэч, у сапраўднай справе. Бліжэйшая ўстанова, напалову замак, напалову офісны будынак і ўвесь мармуровы, дзе жылі кароль Сіен Бхера і каралева Лаўрэлін — прабачце, гэта «суддзя» Сіен Бхера і «начальнік паліцыі» Лаўрэлін, таму што, божа, усе мы дурныя — жылі і кідалі свае цырымоніі і ўсё астатняе, што робіць каралеўская асоба, калі яны не праводзілі суд у мэрыі. Указаў на наш уласны паліцэйскі ўчастак, які ўяўляў сабой пачварны кавалак граніту, больш казарму і склад зброі.
  І, вядома ж, гіганцкі каменны змей, які віўся вакол самага шыкоўнага грамадскага месца ў гэтым месцы, Чарвяка Ламбтана.
  «Гэта рэальна?» — задыхаючыся, спытала Адаліна.
  «Гэта сапраўдны камень».
  Добра, магчыма, гэта было крыху коратка. Але мы блукалі ужо пару гадзін, і я пачаў па-сапраўднаму нервавацца .
  Некалькі дзіўных поглядаў? Тыя, якіх я чакаў. Як я ўжо казаў, «маскіроўка» Адаліны была не зусім узорам майстэрства. Ваш сярэдні Джо можа не мець добрага ўяўлення пра яе, верагодна, не можа пачаць яе апісваць, але ён можа сказаць, што яна не зусім падыходзіць, нават тут. Тое, што яна глядзела на ўсё, як прыгажуня з фермы, таксама не прынесла нам карысці.
  Але тут незвычайнае яшчэ не тое што незвычайнае. Так што так, я чакаў некаторых позіркаў, але больш нічога. Нават калі б хто-небудзь важны прыйшоў з цікавасцю, было б непрыстойна проста падысці да нас і пачаць капаць. Яны зробяць запіску, каб потым даць мне інфармацыю, і я сапраўды ўмею пазбягаць такога кшталту.
  Аднак за апошнюю гадзіну ці каля таго я бачыў нашмат больш, чым «некалькі позіркаў». Пачынала здавацца, што ўсе нас аглядаюць.
  А справа была ў тым… Я даўно раблю тое, што раблю, і часам нават добра атрымліваецца. Такім чынам, хаця гэта можа здацца паранаічным, але калі побач са мной была Адаліна, я сапраўды ўсё больш і больш адчуваў, што гэтыя дзіўныя мігаткі накіраваны не ў яе бок, а ў мой.
  Я мог проста схапіць аднаго з бамжоў тут жа з вуліцы, закруціць яму шрубы, пакуль ён не раскажа мне, чым усе раптам палічылі мяне такім захапляльным. Аднак трэба ўлічыць, што калі б я яшчэ не быў у гарачай вадзе, гэта б мяне ў ёй даволі добра акунула. Гэта нейкая прамая шурпатасць не была зроблена. Не быў бы ветлівым.
  Акрамя таго, у мяне не было тут сяброў, з якімі я мог бы паспрачацца, магчыма, атрымаць адказы. Заўважце, у мяне тут не было шмат сяброў, але не нікога.
  Напэўна.
  «Гэй, Адаліна. Ці хацелі б вы пайсці паглядзець на чарвяка Лэмбтана?»
  Калі б хто-небудзь меў рэп, які мне патрэбны, і мог бы проста як я дастаткова добра, каб на самой справе расказаць, гэта быў бы Ілвейт, уладальнік Lambton, sidhe аб горадзе, і самы блізкі сябар, які я сапраўды меў у гэтым горадзе.
  Да таго ж дама, якой я ўжо была павінна больш за пару паслуг, і тут я збіралася папрасіць яе аб дапамозе. Сапраўдная мудрая галава, я.
  Тым не менш, добрая гэта ці дрэнная ідэя, у рэшце рэшт, гэта не мела ніякага значэння ў тым ці іншым выпадку. Adalina'n me дабраўся да вялікіх мармуровых калон, якія нават старажытныя грэкі палічылі б празмернай кампенсацыяй, бліскучага шклянога фасада, варот з латуневай рамай — і гэта ўсё, што мы дасягнулі.
  Велізарная густая рыжая барада з рудыментам чалавека, прымацаваным да яе спіны, падышла, каб перагарадзіць нам дарогу. «Не трэба праблем, містэр Аберон».
  «Ты сур'ёзна, Слачаўн? Знайдзі новы танец. Гэты ўжо вельмі зношаны».
  Гасцінічны член Лэмбтана надзьмуў грудзі, літаральна. Зараз спрыган быў крыху вышэйшы за мой рост, што азначала, што ён вырас настолькі, каб глядзець на мяне ўніз, але не настолькі вялікі, каб чакаць непрыемнасцей. Ён пачаў лявкаць, і я быў гатовы да звычайнага бахвальства, пагроз і ўсіх іншых прыемных рэчаў, якімі ён кідаўся адзін аднаму кожны раз, калі мы сустракаліся…
  І так хутка ён здуўся. Увесь шлях назад да яго звычайнага памеру, які ў мяне прыкладна з грудзі, калі я знаходжуся ў іншым свеце.
  «Глядзі сюды. Я проста спрабую не дапусціць боса да галандцаў. Гэта мая праца, памятаеш? Місіс Іэлвейт, здаецца, вас любіць, фер прычыны, якія жабрак разумее. Яна працягвала табе руку, калі яна табе была патрэбна. Здаецца, найменшае, што вы маглі б зрабіць узамен, - гэта пакінуць свае беспарадкі пры сабе».
  Добра, малы павёўся занадта ветліва ва ўсім гэтым. Гэта была не звычайная ягоная спрэчка са мной, не толькі тое, што ён не хацеў, каб я заскочыў, каб зачараваць. Здарылася нешта канкрэтнае.
  Ці яшчэ адбывалася.
  «Ты скажы мне, які беспарадак, на твой погляд, я наношу на Ілвейта…» - пачаў я.
   «Гэта табе місіс Іэлвейт, хлопчык!» Гэта быў рэфлекс; яго сэрца не было ў гэтым.
  «...і, магчыма, мне больш не трэба з ёй размаўляць».
  Позірк Слахаўна наносіць амаль такую ж сілу, як і яго кулакі, якія наносяць амаль такую ж сілу, як і яго асоба, але, нягледзячы на ўвесь яго брэх і шчацінне, яго вернасць гаспадару мацнейшая за ўсё, нават за гнеў і крыўду. Ідэя дапамагчы мне магла прычыніць яму фізічны боль, але ён зрабіў бы гэта, калі б гэта азначала дапамагчы і ёй.
  «Эбінн страляе за табой, Аберон. Не ведаю, чаму, і я не магу сказаць, бо мяне гэта хвалюе. Але яна была ў Lambton ужо тры разы. Такая ўвага нам з місіс Ілвейт не патрэбна. Вы мяне разумееце?»
  «Я разумею. Дзякуй, Slachaun.»
  «Не дзякуй мяне, хлопчык, проста разбірайся». Ён адступіў на крок і знік у ворных дзвярах. Упэўнены, што ён трымаў яго і з другога боку, на той выпадак, калі я вырашыў праштурхнуцца міма і ўсё роўна паспрабаваць сустрэцца з Ілвейтам.
  «Адаліна, мы едзем дадому».
  «Але хто…»
  « Цяпер ».
  Не зайчык, тая дзяўчынка. Што б яна ні чула ў маім голасе, яна трымала галаву і ішла за мной.
  Добрая рэч таксама. У рэшце рэшт мне давядзецца адказаць на некаторыя пытанні Адаліны, вядома, але зараз у мяне не было настрою тлумачыць.
  Áebinn . Дзярмо.
  Вы памятаеце Áebinn, так? Бін-сідхе са старой краіны. Кроўная лінія, з якой яна была звязана, вымерла, таму яна знайшла для сябе новую мэту, працуючы дэтэктывам у Суды Светлых. Вельмі спатрэбіцца ў гэтай працы, яе здольнасць адчуваць смерць набліжаецца.
  Я сутыкаўся з ёй некалькі разоў, апошні раз падчас фіяска з Дзідай Луга, і, шчыра кажучы, я не вельмі хацеў рабіць гэта зноў. Калі вы разумееце, мы пілі не з адной бутэлькі.
  Так, я ведаю. Здаецца , Lotta Fae мяне не вельмі хвалюе. Што хочаш ад мяне?
  Справа ў тым, што яна бегала за мной па даручэнні суда ці па больш асабістых прычынах, у любым выпадку для мяне гэта не было добрай навіной. Я не мог ведаць, ці дастаткова важна было тое, што яна прыйшла шукаць у свеце смяротных, але я не збіраўся тырчаць тут і палягчаць яе.
  Мы не зусім пабеглі назад да Шляху, які вярнуў бы нас у мой офіс у сутарэнні бруднага шэрага каменя пасярод Пльзені, але, безумоўна, гэта была нашмат шпарчэйшая прагулка, чым мы па дарозе.
  * * *
  Тунэль з мокрага суглінку, вясёлкавых цвіляў і звілістых нітак, якія маглі быць каранямі, чарвякамі ці чымсьці яшчэ, прывёў нас назад у маленькую нішу ў маім кабінеце. Вы ведаеце такую: там, дзе ў іншых людзей мог быць халадзільнік або шафа, у мяне было пустое месца з цвіллю па кутах менавіта па гэтай прычыне.
  Адаліна была вельмі цярплівая са мной, улічваючы, наколькі моцна яе пякла цікаўнасць, і калі мы вярнуліся на маё месца, яна нарэшце спытала: «Дык хто гэты чалавек з Эбін?»
  Было таксама правільна, калі мы вярнуліся на сваё месца, што Фрэнкі ўстаў з крэсла каля майго стала і сказаў: «Такім чынам, Мік, тая вядзьмарская штука, якую ты хацеў, каб я паглыбіўся...»
  Яны абодва спыніліся і паміргалі адзін на аднаго, што зрабіла мяне вельмі добра, бо гэта дало мне паўхвіліны цішыні, каб хутка падумаць.
  «Вядзьмарка?» — спытала Адаліна. «Якая чараўніца?» Яна добра спраўлялася з тым, каб падтрымліваць голас цвёрдым, але я ўсё яшчэ чуў дрыготку, якую яна не выпускала. Нічога дзіўнага; улічваючы яе бабулю, гэта была далікатная тэма.
  «Няма ведзьмаў. Якая рэч. Ён шукае для мяне кучу рэчаў, ці не так, Фрэнкі?»
  — Ну, вядома, Мік.
   «Але гэта не тое, што ён...»
  «Так, гэта так. Фрэнкі, гэта Адаліна Атаці. Вы маглі чуць, як я згадваў пра яе раз ці два. Адаліна, «Чатырохліст» Фрэнкі Донаван. Я ніколі не згадваў яго вам. Прабачце, што перапыняю гэтую серыю».
  «Гэй!» — запярэчыў Фрэнкі. А потым: «Пачакай, а што цяпер з Эбінам?»
  «Нічога». Ні пра каго».
  «Але...» сказала яна.
  «Цішэй».
  «Але...» сказаў ён.
  « Цішэй! »
  Я перакінуў свой біч праз адну ручку вешалкі, узяў паліто і шалік Адаліны і значна больш акуратна павесіў іх на іншую. Потым я перадаў ёй цэнтар.
  «Ты ведаеш, дзе паветранадзімалка, лялька. Чаму б не паведаміць бацькам, што мы вярнуліся, і яны могуць прыйсці за табой?»
  «Я ўсё яшчэ хачу ведаць пра… Гм. Тады я проста пайду ім тэлефанаваць».
  Я прымусіў сябе парушыць усмешкай любы выраз, які змяніў яе мелодыю. Яна праслізнула ў пярэдні пакой, пакінуўшы дзверы адчыненымі толькі настолькі, каб можна было падслухоўваць. Я пераступіў, зачыніў яе, наліў сабе шклянку малака з цёплай лядоўні і плюхнуўся ў крэсла. Фрэнкі апусціўся насупраць мяне.
  Напэўна, ён альбо накіроўваўся на важную сустрэчу, альбо прыходзіў з яе. На ім былі лепшыя залатыя ланцужкі — ну, лепшыя з апошняй серыі — і гэтыя яго брыдкія зялёныя лахманы выглядалі так, быццам яны насамрэч правялі некаторы час у адным пакоі з мылам і прасавальнай дошкай.
  Зрабіў вялікі глыток малака, а потым: «Я амаль упэўнены, што зачыніў дзверы офіса перад тым, як пайсці ўбок, Фрэнкі».
  «Ай, давай. Я ведаю, што вы не мелі на ўвазе гэты замок для мяне .
  «Сапраўды? І адкуль вы ўзялі такую думку?»
  «Калі б быў, ты б набыў лепшага».
  Я думаю, варта ветлівага ўсмешкі. Услед за іншым некалькі глыткоў, якія дабілі шклянку. Я вырашыў, што не варта ўставаць, каб дапамагчы.
  «Значыць, гэта Адаліна, га? Вы маеце рацыю. Яна не падобная ні на што, што я пазнаю. Можа, крыху падобны на багеннік , але…”
  «Але толькі крыху, так».
  «Дык што ты думаеш?»
  «Фрэнкі, калі ў цябе ёсць для мяне навіна, я вельмі цаню гэта, але ты прыйшоў сюды не для таго, каб пагаварыць пра Адаліну».
  «Не, дакладна не. Але ты першы».
  «Я? Вы прыйшлі да...
  «Што гэта з Эбінам, Мік?»
  Вельмі хацелася ўздыхнуць, але гэта было справядлівае пытанне. У яго было шмат важкіх прычын не жадаць больш сутыкацца з ёй, як і ў мяне.
  «Не так шмат, каб праліць», — прызнаўся я. «Яна мяне шукае. Не ведаю чаму. Планую зрабіць усё магчымае, каб не даведацца».
  «Гэта ўсё?»
  «Гэта...»
  Дзверы са шчоўкам адчыніліся, і Адаліна ўвайшла ўнутр. «Яны ў дарозе».
  «Добра. Вазьміце…» Ха. На маім месцы толькі два крэслы. Я ўскочыў, штурхнуў яе нагой — не адскочыў занадта далёка, але, мяркую, намер быў ясны, — потым адсунуў пішучую машынку і сеў на край стала.
  Так, перш чым вы спытаеце, гэтая машынка. Той, што прахрыпеў чалавека. І не, перш чым вы спытаеце, я ўсё яшчэ не расказваю гэтую гісторыю.
  - Гм... - сказаў Фрэнкі.
  Я па-сяброўску ўсміхнуўся і сказаў: «Вы ведаеце, што я не магу размаўляць пра кліента перад госцем».
  Пад гэтым я меў на ўвазе: трымай сваю пастку зачыненай, інакш я зачыню яе для цябе. Фрэнкі, здавалася, добра мяне зразумеў, бо яго вусны сціснуліся мацней, як у вампіра з замкам.
  Калі б мы ўтрох проста сядзелі і вывучалі адзін аднаго, гэта магло б стаць няёмкім. Такім чынам, не маючы шмат чаго яшчэ аб чым сутыкацца, я ў выніку расказаў Фрэнкі пра Адаліну першы вопыт у Іншасветным Чыкага. Яна выклала свае ўласныя назіранні, і Фрэнкі пачаў расказваць няёмкія рэчы пра тое ці іншае феі.
  Ён толькі што скончыў артыкул пра малодшага шляхціца- сідхе па імені Кілі, і ў тую ноч, калі ён цалкам загарэўся амброзіяй і памылкова прыняў аднаго з гілі дху за кампостную кучу, калі хуткі стук у дзверы кабінета абвясціў пра нейкую новых наведвальнікаў.
  Б'янка Атаці, цёмнавалосая і бардовая сукенка і жонка Фіно "Акулы"; і Арчы Карыста ў смуглявым касцюме, лейтэнант Фіно і, наколькі я мог зразумець, лепшы сябар — і больш нічога — Б'янкі.
  «Прывітанне, Мік», — сустрэла мяне Б'янка, дастаткова цёплая, каб растапіць снег, з якога мы толькі што прыйшлі.
  - Аберон, - дадаў Арчы. Аднак ён насамрэч не звяртаў на мяне асаблівай увагі. Звярнуў увагу толькі на незнаёмца ў тым жа пакоі, што і Б'янка і Адаліна. Ён не тузануўся ні на цалю ў бок выпукласці паліто, але ўсё роўна было крышталёва ясна, што ён думае пра гэта.
  «Няма пра што турбавацца, Арчы. Гэта Фрэнкі. Ён добрыя людзі».
  «Добрыя людзі, га?»
  «На самай справе, ён таксама не з'яўляецца , але ён не ўяўляе пагрозы».
  Позірк Фрэнкі ўвесь час мільгаў паміж намі двума. Арчы толькі апошні раз кіўнуў яго ўбок, а потым лёгка ўсміхнуўся.
  «Ведаеш, Аберон, да таго, як я сустрэў цябе, калі мне сказалі, што нехта не «людзі», гэта здавалася недарэчным».
  «Гэта я. Адкрываючы людзям гарызонты».
  «Адкрыццё гарызонтаў. Правільна».
  Б'янка ўжо перасекла кабінет і абняла Адаліну рукой. Не выяўляла ні найменшага прыкметы таго, што адна з яе дачок была недарэчнай, яе ўвогуле турбавалі. На днях мне сапраўды трэба было схадзіць, каб спытаць, як такая жанчына, як яна, увогуле звязалася з бандытам. Яна ніколі не падавалася мне такім тыпам.
   «Як прайшло падарожжа, мілая?»
  Адаліна адразу ж пачала паўтараць усё тое, пра што яна трызніла Фрэнкі, толькі больш за тое - і без усялякай думкі аб тым, што хтосьці палюе на мяне. Я павінен быў бы падзякаваць ёй за гэта пазней.
  Падчас бегучага маналогу дзяўчыны Б'янка і Арчы былі вымушаныя кіўнуць і памахаць рукой на развітанне, таму што ў бліжэйшы час ніхто не дамовіўся ні слова, і гэта адбылося толькі пасля таго, як за імі зачыніліся вонкавыя дзверы падвала містэра Сучэка што голас Адаліны нарэшце змоўк.
  «Гэты хлопец заўсёды паўтарае тое, што вы яму кажаце?» — спытаў Фрэнкі.
  «Яны не называюць яго «Рэха» беспадстаўна».
  «Ну-у-у. І ці была ў вас прычына сказаць яму, што я не чалавек?»
  Дастаў сабе яшчэ малака, бо я ўсё роўна ўстаў, і вярнуўся да крэсла, якое пазычыў. «Таму што ў цябе з усімі праблемы , Фрэнкі. Я шчыра здзіўлены, што вы яшчэ не сутыкнуліся з камандай Акулы. На днях ты апынешся вінны ім грошы, і калі гэта адбудзецца, мы абодва будзем нашмат шчаслівей, калі яны прыйдуць да мяне, а не спрабуюць абыходзіцца з табой, як з любым іншым прыдуркам.
  «Хм».
  – А цяпер… Малако?
  «Не. Гэта выдатная рэч у тым, каб быць часткай чалавека. Я ніколі не дакранаюся да нічога такога натуральнага, як малако».
  «Добра». Я зрабіў глыток, падумаўшы, ці не маруджу. Калі б я нерваваўся ад ідэі нарэшце атрымаць адказ.
  Паўгода. Большую частку паўгода я шукаў, стукаючы па бруку, даследуючы эфір, плацячы больш капусты і дробных паслуг, чым я мог сабе лёгка дазволіць, каб пераканаць Фрэнкі і іншых маіх знаёмых не прыглядацца. І я правёў увесь гэты час, замоўчваючы ўсё гэта перад Атаці, часткова таму, што праўда прычыніла б ім боль і моцна напалохала…
   І збольшага таму, што, прынамсі, у дачыненні да Фіно, я не быў упэўнены, на чыім баку ён будзе, ён ні разу не даведаўся, што яна яшчэ жывая.
  Вар'ятка-ведзьма. Адзін з бенанданты сапсаваўся. А што тычыцца Акулы, дарагая мама.
  Арсола Мальдэра.
  Я ведаў, як яна сфальсіфікавала сваю смерць; зразумеў гэта яшчэ да таго, як я знайшоў косткі пхукі ў яе труне. Я быў нашмат менш упэўнены, як яна наогул выжыла, бо ведзьма ці не ведзьма, пісталет Томі коштам у чвэрць барабана нікому не прыносіць здароўя .
  Але больш важна тое, што я не меў першага ўяўлення пра тое, дзе яна і што яна задумала, акрамя таго, што ў нейкі момант наклаў на мяне нешанцаванне. І гэта мяне збівала.
  Калі б Фрэнкі нарэшце знайшоў яе…
  «Дык разлівай, Фрэнкі».
  «Я... можа знайшоў бы яе».
  Таму што не дай Бог мне атрымаць прамы адказ на што-небудзь, калі-небудзь.
  «У вінаграднай лазе вядома, — працягваў ён, — што набліжаецца збор. Жменька перспектыўных чыкагскіх ведзьмаў, чарнакніжнікаў-аматараў і да таго падобнае».
  Мне хацелася стукнуць шклянку з малаком яму ў галаву. Або мая пішучая машынка. Ці, можа, мой стол. «Фрэнкі…»
  Ён падняў абедзве рукі, далонямі вонкі, курчыўшыся на сядзенні. «Ведаю, ведаю, але давайце скончыць!»
  «Добра. Усё яшчэ слухаю».
  «Такім чынам, так, дзяўчына, за якой мы ўсе назіраем, у значнай ступені супрацьлеглая аматару, яе не заспелі б, калі б яна далучылася да такой групы. Гэта больш-менш куды вы збіраліся?»
  Маўляў, мой плоскі позірк быў такім жа добрым, як кіўок, таму што ён працягваў. - А што, калі я скажу табе, што сэнс гэтай сустрэчы - сустрэцца з іншай ведзьмай - значна больш магутнай?
  Цяпер у гэтага быў пэўны патэнцыял. Я выявіў, што схіліўся над сваім сталом. «Чаму?»
   Усмешка Фрэнкі стала збянтэжанай (што на самай справе з'яўляецца адным з яго натуральных станаў). «Я не мог табе сказаць, Мік. Толькі столькі можна даведацца з чутак з трэціх вуснаў. Нейкі гандаль? Вы вучыце нас, мы робім вам паслугі? Або вялікая ведзьма хоча чагосьці ад малых ведзьмаў? Я не ведаю.»
  Прыкра, але справядліва. «І таму вы дакладна не ведаеце, Арсола гэта ці не».
  «Вы зразумелі. Слова было «магутная ведзьма», а ў нас у Чыкага іх не так шмат, таму я б сказаў, што гэта добры шанец, але…» Ён скончыў, паціскаючы плячыма.
  «Я выкарыстаю «добры шанец» на бупкі, якія я знайшоў да гэтага часу. У вас ёсць дата і час для гэтага чараўніка?»
  Гэтая ўсмешка стала яшчэ больш збянтэжанай, пакуль я не чакаў, што ў яго адрастуць ваўняныя вусы, і яго вочы кінуліся на яго касцюм.
  Я прастагнаў. «Ты падстаўляеш мяне. Сёння вечарам? »
  - Прыйшоў да цябе, як толькі пачуў, Мік, - запярэчыў ён. «Я спрабаваў тэлефанаваць раней, але вы не адказвалі на гудок». Ён махнуў рукой на зацвілы закутак. «Мяркую, ты ўжо выйшаў».
  «І ты лічыў, што варта было б патраціць час, каб навесці парадак да гэтай падзеі?»
  Яшчэ адзін пацісканне плячыма. «Я кажу вам, што я не хачу ісці, я магу проста даць вам напрамак. Вы настойваеце на тым, каб я прыехаў, каб пераканацца, што вы знайшлі месца. Я сцвярджаю, што ў будучыні я мог бы захацець працаваць з адным з гэтых людзей. Вы патрабуеце, каб я ўсё роўна прыйшоў. Вось, я толькі што выратаваў нас пяць хвілін ".
  Ну, ён мяне добра ведае . «Добра, але...»
  «Я думаў, што хаця б паспрабую зрабіць добрае першае ўражанне».
  Няма чаго сказаць на гэта. Я ўстаў, пацягнуўся да свайго паліто…
  га. Адаліна была настолькі ўсхваляваная і расказвала Б'янцы пра ўсё, што яна бачыла ў Эльфаме, што пакінула свой шалік. Муста прапусціла гэта, калі схапіла паліто. Ну, я б вярнуў гэта ім пазней.
  І калі вы задаецеся пытаннем, ці было тое, што яна забылася, гэта проста выпадковасць, ці гэта дзіўная ўдача Феі, да добрага ці дрэннага, то я таксама. Я не такі вялікі зайчык. Але так як У мяне не было магчымасці сказаць, я не марнаваў занадта шмат часу на гэта.
  «Добра, Фрэнкі, давай...»
  «Э, Мік». Аднойчы кашлянуў.
  Ой правільна. Здзелка ёсць здзелка, і ён дамогся чагосьці вартага таго, каб паглыбіцца. Я выкапаў з тарца падвойную пілу і працягнуў яе.
  «Гэта... больш, чым вы абяцалі».
  «Напэўна, балюча прызнавацца».
  «Я адчуваю сябе крыху слабым, так».
  Я засмяяўся, надзеў паліто і яшчэ раз праверыў кабуру. Luchtaine & Goodfellow Model 1592, сядзіць там, дзе трэба. Ніякай прычыны гэтага не было б, але нават з маімі мерамі засцярогі я не мог быць упэўнены, калі і як гэты бегчы няўдачнік высушыць мяне. І калі мы сапсавалі вечарыну Арсолы, я, чорт вазьмі, хацеў, каб мая палачка была пры сабе.
  «Небяспечная пошліна дадатковага плацяць», — сказаў я яму.
  «Ой. Гм Ці можна вярнуць?»
  «Вядома, калі хочаце. Але ты ўсё роўна пойдзеш са мной».
  «Я ведаў, што ты гэта скажаш», — уздыхнуў Фрэнкі і расправіў плечы. «Добра. Хадзем пагоршым вядзьмарак».
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  Со, чаго ты чакаеш? Шабаш ведзьмаў у чорных капюшонах, якія збіраюцца ў познім восеньскім лесе? Апалае лісце, скручаныя галіны, можа, поўня за гонкімі хмарамі?
  Конскія пёры.
  Гэта ўсё яшчэ Чыкага, сучасны горад. Шыкоўныя касцюмы і абліпальныя сукенкі былі звычайнай справай, і звычайная ведзьма і чарнакніжнік падарожнічалі па горадзе на цягніку або кансервавым баку, а не на мятле.
  (На самай справе яны ніколі не падарожнічалі на мятле, але вы разумееце, што я маю на ўвазе.)
  І хто б ні ладзіў гэты вечар, Арсола ці не, не саромеўся выйсці на шыкоўны выгляд. Столік на дзесяць чалавек у College Inn, магчыма, і не абыдзецца, але, напэўна, моцна паб'е. Мяркуецца, што месца таксама варта кожнага капейкі. Мне амаль захацелася самому паспрабаваць курыцу па-каралеўску, за выключэннем таго, што я не ем у вашым свеце.
  У вашым Чыкага яшчэ не было снегу — восень і зіма яшчэ не цягнуліся, — але вецер быў нашмат халаднейшы, я люблю сваё малако. Газеты ганяліся за лісцем кароткімі кругамі і па вуглах, у той час як падол прыціскаўся да шчыкалатак і лытак, магчыма, жадаючы далучыцца да гульні.
  Аднак нідзе не так холадна ці ветрана, каб не дапусціць вечаровых забаў. Я Фрэнкі зрабіў наш уніз па Рэндольфу, абменьваючыся кіўкамі і дружалюбна ставячыся да вялікай колькасці іншых начных наведвальнікаў. Яшчэ некаторыя нават накіроўваліся ў тое самае месца, дзе і мы — мы абодва былі крыху неапранутыя, шчыра кажучы, у нашых танных гарнітурах, але не так ужо і дрэнна, што нас, хутчэй за ўсё, выклікала мітусня; толькі некалькі сцюдзёных усмешак — і нас проста збілі разам з невялікім натоўпам, які пастаянна заходзіў і праходзіў праз дзверы Шэрман-Хаўса.
  ага College Inn, які з'яўляецца рэстаранам, знаходзіцца ўнутры Sherman House, які з'яўляецца гасцініцай. Чаго хочаце ад мяне, гэта вы , лугі, называеце гэтыя рэчы. Калі ты не разумееш, як, чорт вазьмі, я магу?
  Ва ўсялякім разе, дом Шэрмана. Статуі і аркі, якія ўпрыгожваюць дах, белая і чырвоная цагляная кладка, усё гэта сапраўды шыкоўна, але мяне заўсёды прыцягвае не стыль. Справа ў памеры.
  Месца велізарнае . Я маю на ўвазе, я быў тут некаторы час, і я правёў шмат сваіх ранніх гадоў, назіраючы за людзьмі, якія жывуць у гарадах , меншых за гэты. Больш за тысячу пакояў, банкетная зала, досыць вялікая, каб сланы маглі гуляць у хованкі. Я рады, што Несумонту ніколі не бачыў такога месца, калі быў у горадзе. Усе цяжкасці, праз якія прайшоў яго народ, каб пабудаваць шыкоўныя грабніцы, выклікалі б у яго няўпэўненасць.
  Аднак было б цікава паказаць Цуру.
  Паміж некалькімі тысячамі галасоў у сотнях размоў, яшчэ некалькімі камандамі, якія загадвалі персаналу так і так, і джазам, які даносіўся з College Inn, гэтага шуму было дастаткова, каб у хлопца ўвогуле сапсаваць вушы. Фрэнкі прыцягнуў маю ўвагу некалькімі крыкамі і драматычнымі жэстамі, дастаткова доўгімі, каб я магла засяродзіцца на ім праз шум.
  Не тое, каб я быў вялікім прыхільнікам таго, што ён казаў.
  «Што значыць «я буду чакаць там»?»
  «Слухай, Мік, калі ўзнікнуць якія-небудзь праблемы, або калі ты не зможаш знайсці таго, каго шукаеш, проста махні мне рукой. Я не пакіну цябе ў бядзе. Але я не пайду туды, калі мне гэта зусім не трэба».
   Было б больш намаганняў, чым варта было спрачацца з ім. «Ведаеце што? Выдатна! Паглядзі, ці не заплачу я табе зноў!»
  Я не папрацаваў сказаць яму, што калі ён уцячэ і пакіне мяне, яму лепш будзе спадзявацца, што Арсола выцер мяне, інакш яму будзе дрэнна. Мне не давялося.
  Акрамя таго, гэта было б крыўдна. Фрэнкі не самая надзейная кружка, але ён не кіне мяне проста так.
  Напэўна.
  Такім чынам, ён прапіхваўся праз натоўп, што прыбыў, у адзін бок, а я пайшоў у другі.
  І якім бы вялікім ні быў Дом Шэрмана і якім бы запоўненым ён ні быў, было малаверагодна, што я сутыкнуўся з кімсьці яшчэ знаёмым. У рэшце рэшт, мы ішлі ў адно і тое ж месца.
  «Вечар, Джына».
  Яна спынілася, скінуўшы шыкоўныя футры перад тым, як гардэробшчык паспеў зачыніць на іх рукавіцы. Нават са спіны я бачыў, як яна загартавалася, перш чым яна павярнулася да мяне.
  «Спадар Аберон».
  Яна стрыгла валасы ў кароткі стыльны боб з таго часу, як я бачыў яе ў апошні раз, але акрамя гэтага і вячэрняга ўбору, яна была той самай ведзьмай, якую я памятаў: трохі саладзейшага было для яе добра, улічваючы кампанія, якую яна складала, і занадта імкнулася даведацца сакрэты і веды, без якіх ёй было лепш.
  «Такім чынам, - спытаў я, галоўным чынам таму, што яна амаль зацякла, стараючыся не мітусіцца, - як там Бампі?»
  Яна выкруцілася, ледзь не запанікаваўшы.
  «Спакойся, сястра. Любы тут, хто яшчэ не ведае, што ты звязаны з бандай мафіі, таксама не можа быць зацікаўлены ў гэтым».
  Было б вялікім перабольшаннем сказаць, што яна расслабілася, але яна прынамсі перастала спрабаваць выглядаць як сава.
  «Вы ведаеце, містэр Скола не любіць, калі яго так называюць», — сказала яна.
  «Я не скажу, калі ты не скажаш».
  Усё вылілася на адным рэзкім дыханні. «Чаму ты тут Містэр Аберон?» Мяркую, яна баялася адказу.
  «Я думаю, вы ведаеце. І я думаю, што вам, напэўна, варта пайсці дадому. Скажыце ім, што вы прыйшлі з галаўным болем ці што-небудзь».
  На пару удараў сэрца яе вочы расплюшчыліся, калі кончыкі пальцаў Адаліны і яе задрыжалі. А потым выпрасталася.
  «Не».
  «Прабачце, гэта была глухая частка маёй галавы. Прыходзьце яшчэ?»
  «Я сказаў, што не». Яшчэ больш бледны, і яна магла б знікнуць у месячным промні, і яна збіралася адарваць палову губы, калі б прыкусіла яшчэ мацней, але чорт вазьмі, калі б яна сапраўды не спрабавала глядзець на мяне ўніз.
  Калі б я сказаў, што мяне гэта не ўразіла, гэта было б даволі вялікай выдумкай нават для аднаго з фей. Тым больш, што яна добра ведала, хто я такі, і што яе магія не хацела б яшчэ больш казытаць мяне.
  «Вы не можаце проста хадзіць у мой свет і казаць мне, што рабіць», - працягвала яна. Я думаю, што яна магла насамрэч практыкавацца для гэтага. «Мы працавалі разам, і я не хачу быць ворагамі, але ў мяне ёсць свая вучоба і сваё жыццё , і...»
  «Джына. Стоп».
  Яна застыла. Верагодна, гэта на мяжы яе мужнасці. Я мог бы проста ўвайсці ў яе, сказаць ёй сысці так, каб яна не магла адмовіцца, але гэтая ідэя мяне не цікавіла. Мне ніколі не падабалася гэтая дзяўчына, і сёння яна заслужыла крыху павагі.
  «Гэта не пра цябе і не пра тваё жыццё, за выключэннем таго, што я хацеў бы, каб ты трымаўся за гэта. Я дакладна не ведаю, з кім вы тут сустракаецеся, але калі я думаю , што гэта той, хто, значыць, паміж намі сур'ёзна непрыемная сварка. Ты сапраўды хочаш быць побач, калі мы з сапраўднай ведзьмай вырашым звесці рахункі?»
  Яна крыху ашчацінілася ад «сапраўднай ведзьмы», але не была зайчыцай. Яна апусцілася на калені, каб падняць упалае футра, адмахнулася ад яго, зрабіла дарожкі.
  І калі ты думаеш: " Гэй, Мік, цычка, ты мог бы спытаць у яе, з кім яна сядзіць і чаму", ну, віншую. Вы прыйшлі туды на некалькі секунд раней за мяне. Я быў занадта заняты паляпваннем сябе па спіне, каб прымусіць яе знікнуць без магіі.
  Гэтых некалькіх секунд было дастаткова доўга, каб Джына знікла ў натоўпе настолькі, што я змарнаваў бы больш часу на паляванне за ёй, чым проста сунуў свой шнозл у рэстаран і паглядзеў тое, што мог убачыць.
  Часам я здзіўляюся, як я так доўга пражыў.
  College Inn быў такім жа добрым месцам, як і можна было чакаць у доме Шэрман. Накшталт абстрактных узораў плюшчу на ашалёўцы і столі, цэлае мноства шыкоўнага посуду, выстаўленага на выступе лепкі, і, вядома, афіцыянты ў смокінгах праслізгваюць паміж сталоў, робячы тое дзіўнае «годнае беганне», якое толькі самыя шыкоўныя абслуговы персанал можа зняць. Я адчуваў пах і нават чуў, як пякуць куранят, вараць амараў і хлеб, які падымаецца, і гэта, верагодна, было б вельмі апетытным для любога іншага.
  «Як я магу вам дапамагчы, сэр?»
  Гэта яшчэ тое, у чым файныя афіцыянты вельмі добрыя: насміхацца з маёй вопраткі і ўвогуле казаць мне, што я не ў тым месцы, не прасочваючыся ў іх словах і выразах твару. Гэта выдатны трук.
  «Не хвалюйся, бо. Я проста сустракаюся з кімсьці. Яны ўжо павінны быць тут».
  «Вельмі добра, сэр», пад гэтым ён меў на ўвазе, што ў гэтым няма нічога добрага. «Можа, вам было б зручней, калі б вы пакінулі сваё паліто дзяжурнаму?» Пад гэтым ён меў на ўвазе: «Калі ласка, прынамсі адкіньце гэты пацёрты і пацёрты кавалачак маршчынак, перш чым занадта шмат якасных наведвальнікаў павінны пацярпець ад яго.
  «Не». Я абышоў яго і пачаў блукаць па краях галоўнага пакоя, добра паварушыўшы ўсё гэтае месца.
  Там нічога няма, але я не думаў, што будзе. Арсола — ці хто-небудзь яшчэ — напэўна аддаў бы перавагу больш прыватнаму століку ў адным з меншых куткоў.
  Гэта было ў другім з бакавых пакояў, дзе я знайшоў іх, і гэта зусім не Арсола Малдэра склікала гэтую сустрэчу.
   Як бы я ні ведаў, што мець справу з ёй на публіцы будзе складана, мне вельмі хацелася, каб гэта было.
  Я ўтаропіўся праз стол, па-над нагамі з паўтузіна ведзьмаў і чарнакніжнікаў, на самую шыкоўную рудую, якую я калі-небудзь бачыў. Нават пасля ўсяго, што здарылася, мая помпа прапусціла пару секунд. Калі б я не прыклаў столькі намаганняў, каб засцерагчы сябе ад яе ўлады — яе прысутнасці — у мінулым, я б адчуў, што яна тут, як толькі зайшоў у рэстаран.
  «Я павінен сказаць, Рамона, што ты… не тая, каго я чакаў».
  Яна ўстала, правёўшы рукамі па насычана-смарагдаваму шаўковаму нумару рухам, несвядома настолькі пачуццёвым, што выклікаў апаплексічны ўдар у біскупа. «Я магу сказаць тое ж самае, містэр Аберон».
  Містэр Аберон , га? Зябка. Мне было цікава, ці гэта яна грае перад публікай, ці таму, як мы спыніліся.
  Калі вы памятаеце, я і яна не скончылі валтузню з Несумонту на вельмі добрых умовах. Некалькі разоў, калі мы сутыкнуліся з тых часоў, таксама не давалі нам магчымасці выправіцца.
  Выкажам здагадку, што мы нават хацелі. Я ўсё яшчэ не быў упэўнены, чаго хачу , а тым больш, што яна робіць.
  «Дамы і спадары, — сказала яна, не здымаючы з мяне шморкаў, — я баюся, што нам давядзецца перанесці расклад. Я звяжуся. Не турбуйцеся аб рахунку; Я разбяруся з гэтым, перш чым пайсці».
  Некалькі прамармытаных пратэстаў - нічога занадта сур'ёзнага, гэтая група, здавалася, вельмі імкнулася падскокваць на кожную яе каманду - і стол прыбраўся. Яна сядзела, махаючы рукой, каб я зрабіў тое ж самае.
  «Значыць, мы робім усё гэта фармальна, міс Уэб ?»
  «Я не бачу прычын не рабіць гэтага. Я толькі выпадкова з сябрамі».
  Ай.
  «Я дапамагаў табе забіць суперніка-суккуба, які хацеў зацягнуць цябе дадому, каб катаваць!»
  «Выкарыстоўваючы мяне як прынаду ! І не дае мне рабіць сваю працу!»
  «О, так, твая «праца». А як там дарагі памочнік дзяржаўнага пракурора Баскін?»
  Яна злавіла сябе, перш чым азірнуцца, каб пераканацца ніхто не чуў, але я ўсё ж заўважыў інстынкт.
  «Дык што ж ты робіш, калі сварышся з цэлай шайкай ведзьмаў?»
  Яна адкінулася назад, пастукваючы пазногцем па стале, і трымала галаву закрытай.
  «Добра. Вам не складзе працы пераканаць іх, што вам ёсць чаму навучыць. Вы не, вядома. Ваша магія прыроджаная, такая ж, як і мая. Гэта не тое, што можна перадаць смяротнаму, але вы маглі б зладзіць дастаткова добрае шоу, каб прымусіць іх падумаць, што вы такая ж ведзьма, як яны. Але вось як, а не чаму».
  Прызнацца, я атрымліваў ад гэтага крыху задавальнення, і я думаю, што яна таксама. Мы ўдваіх заўсёды любілі назіраць за працай адзін аднаго.
  «Шукаеце шчыліну ў вашым кантракце з Баскіным? Не, - працягнуў я, перш чым яна паспела адказаць, - у цябе на гэта менш за дзесяць гадоў. Не варта клопатаў. І нават калі б гэта было, вы б не шукалі дапамогі ў гэтых аматараў».
  Націсніце. Націсніце. Націсніце.
  Не, яна была тут не для сябе. Не адсочваў. Для Баскіна, дык навошта? Гэты вырадак заўсёды імкнуўся павялічыць сваю калекцыю грымуараў і містычных дзінгусаў, але, паўтаруся, ён не збіраўся атрымаць ад гэтых нікчэмцаў нічога вартага ні цэнта.
  Яму патрэбна была дапамога з нейкім рытуалам? Гэта было магчыма, але той факт, што Джына была ў спісе гасцей, рабіў гэта малаверагодным. Цалкам упэўнены, што ён імкнуўся пазбягаць тых, хто ахоплены натоўпам або іншым чынам звязаны з...
  Пачакайце.
  «О, дзеля Дагды, Рамона! Ты што, пад прыкрыццём Баскіна?»
  Яшчэ яна сказала нада, але стук спыніўся.
  «Вы! З любові да…”
  Джына была ў спісе гасцей невыпадкова. І я ведаў, што калі я іх разгледжу, прынамсі некалькі іншых таксама будуць звязаныя з экіпажам Outfit або кімсьці яшчэ з арганізаванай злачыннасці.
   Здагадайцеся, што гэта мела сэнс, у нейкім крутым выглядзе. Калі ў вас ёсць жменька гангстэраў, якія ведаюць магію, і ў вас ёсць свой хатні гадаванец Фэйра — ці дэман, у залежнасці ад таго, каму вы верыце, — магчыма, ёсць сэнс паспрабаваць дабрацца да іх праз іх ведзьмаў.
  Вы ведаеце, што гэта было яшчэ? Не звязаны ні з чым, што мела дачыненне да мяне. Маё крэсла стукнулася аб кружку, якая ела за сталом ззаду мяне, калі я ўстаў, прымусіўшы яго выплюхнуць лыжку супу на свае радасныя анучы.
  — Што з табой, Мік? — спытала Рамона, падымаючыся са мной. «Каго вы тут шукалі?»
  Магчыма, гэта было груба. Груба, нават. Але я ўскараскаўся ад нечаканага сутыкнення з ёй. Увесь вечар мяне рыхтавалі да бойкі, і я быў у захапленні ад таго, што пасля ўсяго гэтага я яшчэ не наблізіўся да таго, каб знайсці Арсолу.
  Так што так, я, напэўна, перастрашыўся, калі адказаў: «Вырашыце гэта, міс Уэб. Вы толькі што назіралі, як я гэта раблю, таму я ўпэўнены, што вы можаце зразумець, як».
  Мяне даўно не было, перш чым я дазволіў сабе пашкадаваць аб тым, што сказаў.
  * * *
  Наступны дзень выдаўся такім жа халодным, ветраным і шэрым, як і скончыўся мінулы. Пахмурнае неба і шквалы старой газеты.
  Я правёў усю ноч, скурчыўшыся за пісьмовым сталом, глытаючы малако і гледзячы на шафу для дакументаў. Вось у чым праблема таго, што спаць трэба значна менш, чым вы, кружкі: гэта азначае, што я сплю значна менш, чым вы, кружкі.
  Хвалююся за Адаліну. Зноў хвалююся за тое, як я пакінуў рэчы Рамоне . Хвалююся, што не знайду Арсола. Хвалявацца , што Эбінн знойдзе мяне , таму што любы беспарадак, дастаткова вялікі, каб яна падпарадкавала сябе вашаму свету, не быў тым, з чым я хацеў бы займацца.
  Чорт з гэтым. Мне трэба было выйсці, зрабіць што-небудзь. І так як у мяне не было ніякіх неадкладных спраў або чаго-небудзь больш тэрміновага, каб зрабіць на пару дзён, пакуль не прыйшоў час ісці за Пітам дадому, я сцягнуў шалік Адаліны з вешалкі і накіраваўся наведаць Акулу і сям'ю .
   Да цяперашняга часу я ехаў па гэтым жа маршруце па L дастаткова разоў, я здзіўлены, што лаўкі не ведалі мяне па імені. Звычайны сверб і гудзенне пачалі працаваць у маім канку, калі цягнік грукатаў і рыпеў, прабіваючыся па каляіне, сёння крыху горш, чым звычайна.
  Азіраючыся назад, мне здаецца, што я засяродзіўся на гэтым, а не спрабаваў ігнараваць. Дазвольце болю прыйсці. Здагадайцеся, я адчуваў сябе прыгнечана, як справіўся са сваёй сутычкай з Рамонай.
  Сышоў з цягніка, паблукаў уверх па Калумеце. Вецер быў у самы раз, каб напоўніць мяне дымам ад пралятаючых міма фліввераў, і гэта было добра. Адпавядала настрою. Некалькі механічных рыкаў, цок-цок і лязг-ляскат малакавоза, запрэжанага конямі, яшчэ некалькі механічных рыкаў. Яшчэ адзін дзень на іншай вуліцы ў Чыкага.
  Я прабіраўся міма тых самых высакародных дамоў з чырвонай цэглы, тых жа дагледжаных газонаў, усё як звычайна. Шыкоўнымі, наколькі дома могуць быць, застаючыся ананімнымі, або, магчыма, такімі ж ананімнымі, наколькі яны могуць быць, застаючыся шыкоўнымі. Усё гэта прываблівае забяспечанага і паважаючага сябе бандыта.
  Магчыма, гэта быў толькі мой настрой, але мне ўсё гэта надакучыла. Я падняў шчыкалатку на блок Фіно і падумаў спыніць фургон з малаком, які ішоў да мяне, паглядзеў, ці змагу я купіць бутэльку ў кіроўцы і...
  Пачакай. Яшчэ адзін вагон з малаком па тым жа маршруце? Менш за дзесяць хвілін?
  Не, не іншы. Мне спатрэбілася цяжкая хвіліна, каб падумаць, бо я нічога асаблівага не плаціў, але гэта быў той самы вагон. Той самы пярэсты клят, які цягне штуковіну. Тыя ж драпіны на брудна-белай фарбе, тыя ж сколы ў коле.
  І цяпер я быў досыць блізка, той жа пах малака, які даўно згуснуў, схаваны ад смяротных пачуццяў танным гламурам, але не зусім ад маіх.
  Усе, чорт вазьмі, ва ўсе мажлівыя пекла.
  Хуткае тузанне за струны ўдачы ад людзей, якія праходзяць міма ў сваіх хістаннях, мала ад каго з іх, даў мне дастаткова ўдачы і магіі, каб убачыць скрозь ілюзію, а таксама адчуць яе пах. Конь застаўся канём, фурманка — фурманкай. Кіроўца, аднак, уяўляў сабой згорбленую масу скурыстай скуры і вузлаватых мускулаў у пацёртым гарнітуры і капелюшы колеру старой крыві.
  У асноўным таму, што ён быў заліты старой крывёй.
  Чырвоныя шапачкі. Я заўсёды ненавідзеў чырвоных шапачак — якія вельмі пасавалі ўсім, бо яны заўсёды ненавідзелі мяне — і пасля таго, як у мінулым годзе з-за планаў Грангулі ледзь не выкрылі цэлую кучу людзей, у тым ліку і мяне, я ненавідзеў іх яшчэ больш.
  Я бачыў гэтую канкрэтную ўстаноўку раней. Я маю на ўвазе чырвоныя шапачкі ў малакавозе. Не быў больш за некалькі кварталаў адсюль. Насамрэч, цалкам магчыма, што гэты вырадак быў адным з тых самых рыжак, з якімі я сутыкнуўся тады.
  Я не думаў, што яны за мной гоняцца — яны ведалі, дзе я працую, не сядзелі б на месцы Атаці і спадзяваліся, што я пакажу — дык што яны тут рабілі ?
  Ён прыляпіў да мяне свае маленькія пацеркі, дакладна ведаў, хто я, але я не думаў, што ён ведаў, што я яшчэ разглядзеў яго гламур. Я працягваў хадзіць, быццам мне было ўсё роўна ў двух светах, і спрабаваў прыдумаць, як мне з гэтым справіцца. На вуліцы не так шмат людзей, але час ад часу праязджаюць на машыне або ходзяць на шчыкалатках, але многія могуць вырашыць паглядзець у акно, калі нешта стане гучным. Шмат магчымасцяў для людзей атрымаць траўму або ўбачыць больш'n было добра для іх.
  Акрамя таго, магла быць любая колькасць Нябачных у кузаве гэтага вагона. Хм.
  Я пачакаў, пакуль не зраўняўся з кіроўцам, потым павярнуўся і кінуў на яго лепшы позірк з-за вуліцы, выцягваючы L&G з кабуры.
  Ён ускочыў на ногі, рука цягнецца за сваім кавалкам. Здавалася, што гэта быў 38-ы калібр — выраблены ў Эльфаме, відаць, наколькі ён быў медным.
  «Гэта для Грангулі, блядзь!» — закрычаў ён. Кажуць пра д'ябла.
  Аднак гэта было нармальна. Выкарыстоўваючы палачку, каб павялічыць яго на пару Дзесяткі разоў я прыгадваў некаторыя са сваіх самых даўніх страхаў — не самыя страшныя, бо гэта прывяло б да сьмерці беднага стварэньня, але досыць кепскія — і запіхваў іх усе ў канёк.
  Крычачы, як вы ніколі не чулі, з закаціўшымі вачыма і пенай з рота, істота панеслася па вуліцы, тузаючы фурманку да хуткасці, быццам яна зусім нічога не важыла. Ад раптоўнага старту кіроўцу з чырвонай шапачкай збіла з ног, ён адскочыў ад сядзення і зваліўся на праезную частку. Кола фургона проста прамінула яго, калі прагрымела міма, а потым фургон знік хутчэй, чым мяч Дзізі Дзіна. Я чуў рып шын, аўтамабільныя гудкі і гнеўныя крыкі.
  Я, я ўжо бег праз вуліцу. Я прызямліўся на ўпалую рыжую шапачку, каленам у яго жывот і моцна ўпікнуў L&G яму ў горла, дастаткова моцна, каб раздушыць дыхальную трубу чалавеку. Для гэтага маленькага дзярма гэта проста азначала, што было вельмі балюча.
  «А гэта табе», — сказаў я яму, працягваючы там, дзе ён спыніўся. «Хто, на вашу думку, атрымае дастаўку першым?»
  Ой, ён раззлаваўся. Ён з грукатам зляцеў з яго, быў настолькі гарачы, што апёк. Аднак ён быў дастаткова разумны, каб не рухацца і не хапацца за свой упаўшы Роско.
  Я працягнуў руку і адштурхнуў яе другой рукавіцай, дастаткова далёка, каб ён не мог дацягнуцца, калі б і паспрабаваў.
  «Аднойчы, чорт вазьмі, Аберон...» прарыкнуў ён.
  «Так, напэўна. Але калі гэты дзень прыйдзе? Усё роўна гэта будзеш не ты».
  Яго зубы былі падобныя на тое, што шліфуюць камяні - і, напэўна, маглі шліфаваць камяні, шчыра кажучы.
  Я павінен быў зрабіць гэта хутка. Я ўпэўнены, што мы ўжо прыцягвалі да сябе цікаўныя вочы, і мне сапраўды не трэба было, каб хтосьці клікаў быкоў, таму што ўсё, што яны бачылі, гэта нейкі вар'ят, які збіваў малочнік.
  Не думаў, што Фіно таксама спадабаецца паліцыі, якая бегае па яго вуліцы.
  Так што я адцягнуў гэтага вырадка за чыюсьці загарадзь, перш чым запатрабаваць: «Пры чым табе тут справа, дзярмо?»
  Атрымаў непрыгожую няроўную ўсмешку за свае праблемы. Краснашапкі жорсткія сволачы, і нават калі б яму не загадалі трымаць свой ляп, ён бы прамаўчаў на злосць. Напэўна, я мог бы пранікнуць у яго думкі і прымусіць яго расказаць мне, але гэта зойме час, якога я і не меркаваў. Яму таксама не мог пагражаць многім; Нішто, што я мог бы зрабіць на публіцы, нанесла б яму вялікую боль, і, калі б я выскачыў яго цяпер, калі ён не быў актыўнай пагрозай, я б увёў у сур'ёзны галандскі бой з людзьмі, якіх мне сапраўды не трэба было страляць.
  Я ўстаў, імкнучыся схапіць грэлку, якую ён упусціў. «Сыходзь. Я зноў бачу цябе ці каго-небудзь з тваіх тут, чырвоная шапачка, ты мёртвы і звар'яцеў ад наступстваў. Кемлівы?»
  Ён нічога не сказаў, але гэтая жудасная ўсмешка, якая пераходзіла ў не менш агіднае рыканне, сказала мне, як кіўок, што ён зразумеў і паверыў. Ён падняўся, кінуў на мяне яшчэ адзін позірк для добрай меры і патупаў па тратуары.
  Напэўна, ён, ягоныя сябры, даложыць таму, каму яны адказвалі — спадзяюся, не самой Юдзі, «Каралеве Мафіі», інакш усё стане яшчэ больш складаным — перш чым рабіць якія-небудзь далейшыя крокі. З іншага боку, не выключана, што ён збіраўся забраць тых сяброў, перш чым адразу ж вярнуцца і паспрабаваць пазнаёміць мяне з ніжняй часткай несезонных рамонкаў. Я вырашыў, што трапіць унутр з вуліцы - гэта сённяшняя спецыяльная праграма "Лепшая частка доблесці".
  Зразумела, толькі тады я зразумеў, што страціў хватку за шалік Адаліны, калі пераскочыў на праклятую чырвонашапку. Адны багі ведалі, куды занеслі восеньскія парывы Горад Вятроў.
  Выпадковае няшчасце? Ці яшчэ адна праява гэтага праклёну няўдачы, якую нават мае лепшыя меры засцярогі не змаглі цалкам адмяніць?
  У любым выпадку, бля.
  Не трэба было стукацца ў дзверы Атаці; Хлопчыкі Фіно, якія заўсёды былі на варце непрыемнасцяў, бачылі ўсю бойку праз вокны. Яны адкрыліся для мяне, як толькі я ступіў на ганак і правялі мяне ўнутр.
  У холе мяне сустрэў сам Фіно «Акула». «Што, чорт вазьмі, гэта было?»
   «Эмм. Фіно, чаму б нам не пагаварыць дзе-небудзь больш прыватна? Можа, захочу прыцягнуць да гэтага таксама жонку і дзяцей».
  Убачыў, як яго плечы апусціліся пад паліто. Пачуўшы гэта, Фіно зразумеў: «У вас узнікнуць некаторыя цяжкасці, звязаныя з фейры». Ён загадаў пары сваіх людзей прынесці ў гасціную Б'янкі напоі — у тым ліку шклянку малака — і павёў наперад. Я быў тут дастаткова разоў, каб хлопцы больш не бянтэжыліся, калі ён выключыў іх з сядзення, але запрасіў сваю сям'ю, хаця я ўпэўнены, што яны ўсё яшчэ здагадваліся і пляткарылі пра тое, што адбывалася за тымі дзвярыма.
  Я адчуў звычайны слабы сверб ахоў, якія ён трымаў вакол гэтага месца, прызначаных для абароны ад майго роду. Слабыя і ў прынцыпе бескарысныя, але ад іх ён адчуваў сябе лепш.
  Маці яго, цяпер быў нехта, хто ўмеў упісваць палату. Я быў больш шчаслівы, калі думаў, што яна памерла.
  Я па-ранейшаму нічога не сказаў яму пра яе.
  * * *
  «Добра». Я паставіў пустую шклянку з малаком на стол. Я сядзеў на той самай старой канапе, у тым самым забітым пакоі з занадта вялікай колькасцю распяццяў і свечак. Б'янка трымала ў пальцах ружанец, які быў яшчэ да таго, як яна ўвайшла ў пакой. Адаліна, маленькая і цесна скруціўшыся клубком, ляжала на сядзенні побач з ёй, Сэлія — сястра Адаліны, накшталт таго; хутчэй сказаць «дачка, якую забралі, калі засталася мяняла Адаліна» — стоячы ззаду, рукі на спінцы крэсла. Фіно нахіліўся наперад у сваім крэсле, быццам збіраўся выскачыць у любую секунду, адной рукавіцай быў абгорнуты шклянку з віскі, а другой мацней сціснуў кашалёк для манет лепрыкона .
  «Гм». Цяпер, калі я апынуўся тут, я выявіў, што дзіўна неахвотна лезу ў гэта — збольшага таму, што адчуваў сябе крыху вінаватым за тое, што яны трапілі ў бязладдзе. «Ну, як справы, Фіно?»
  «Ты сапраўды прыйшоў, каб пагаварыць пра мой чортавы бізнэс, Мік?»
  «Уявіце, што я ёсць, каб мы ўсе маглі застацца шчаслівымі яшчэ некалькі хвілін, так?»
   «Хто-небудзь у гэтым чортавым пакоі здаецца табе страшэнна шчаслівым?»
  «Што, гэта не твой твар, які смяецца?»
  Фіно ўздыхнуў. «Бізнэс у парадку. Не вельмі. Мы ўсё яшчэ прыдумляем, куды пераарыентавацца і як падзяліць аперацыі, цяпер Сухі закон згортваецца. там. Ты, чорт вазьмі, задаволены?»
  «Не». Потым, перш чым ён паспеў лопнуць крывяносная пасудзіна, «Але мы ўсё роўна зробім гэта. Сябры, у вас праблемы. Нябачныя праблемы».
  Не спатрэбілася шмат часу, каб разабрацца з тым, што адбылося. Ва ўсякім выпадку, што не было той часткай, якая сапраўды зацікавіла Атаці. Першым вялікім пытаннем было...
  «Чаму?» Сэлія была той, хто спытаў, што яны ўсе думалі. У яе гучанні было не менш трывогі, нібы расчаравання, што ёй давялося мець справу з гэтай новай лухтой у яе жыцці. Ратуй мяне ад надутых дзяцей-падлеткаў.
  «Не магу сказаць дакладна». Я павярнуўся, каб паглядзець на іншую дзяўчыну, тую, якая відавочна не была чалавекам. «Але я думаю, што мы павінны быць шчырымі і прызнаць, што яны, хутчэй за ўсё, шукаюць цябе».
  Адаліна як бы піскнула ад свайго маленькага камячка каленяў і локцяў і сціснулася яшчэ мацней, аж крэсла рыпнула.
  Тут нікому не трэба было нагадваць, што Нябачныя спрабавалі схапіць яе аднойчы раней, пасля таго, як я заключыў з імі сапраўдную няўдалую здзелку, каб дапамагчы знайсці і вярнуць Сэлію. У той час, лепш за ўсё, што я мог здагадацца, яны рабілі гэта толькі таму, што яна была хітрай, крыху невядомай велічынёй, якую яны думалі, што маглі б выкарыстоўваць. Гэта было да таго, як магія Арсолы выявіла, што яна нават больш дзіўная, чым мы думалі. І яшчэ да таго, як яна ледзь-ледзь не памерла і на год знікла як Спячая прыгажуня.
  Але калі яны не ведалі, што яна была большай, чым здавалася, навошта спрабаваць зноў? А калі і зрабілі, навошта чакаць? Яна даволі доўга ляжала там, саспела для збору, і ўжо некалькі месяцаў ляжала.
  «Цалкам магчыма, — прызнаў я, хоць мне было ўсё роўна і спадзяваўся, што памыляўся, — што гэта наша невялічкая вандроўка ў другі Чыкага падказала ім. Суды маюць вочы і вушы на тэрыторыі адзін аднаго, і нават з вамі трымаюцца твой твар схаваны, хтосьці мог бы скласці два і два разам.
  Я кіўнуў Фіно галавой, перш чым ён паспеў выбухнуць. «Я сказаў, што можна, а калі гэта так, я ўжо ўсё сказаў сабе, што ты на мяне накрычыш. Але гэта малаверагодна . Мы якраз учора былі. Паведаміць, каб вярнуцца да Юдэі ці да каго-небудзь з іншых босаў, каб яны высветлілі, хто такая Адаліна, а потым прымусілі кагосьці сесці на тваё месца? Думаю, наладка зойме больш за дзень. І гэта яшчэ не скажа нам, у чым іх інтарэс у першую чаргу».
  «Ты можаш пашукаць, Мік?» - спытала Б'янка, і ружанец пачаў клік-клац-клац. «Я ведаю, што вы не маеце асаблівага дачынення да Нябачных, але ў вас павінны быць кантакты?»
  «Я… магу крыху пакапацца, але не так моцна, як любы з нас хацеў бы. Я павінен быць асцярожным». Я адказваў ёй, але абавязкова злавіў позірк Фіно. «У мяне ёсць... пэўныя даўгі, якія могуць паставіць нас усіх за васьмёрку, калі няправільны Нябачны зацікавіцца».
  Ён кіўнуў, думаючы, што зразумеў, і я дазволіў яму паверыць у гэта. Прысягі фей робяць даўгі мафіі падобнымі на дзіцячыя даўгі, а той, які я быў вінен Юдзі, быў дурным. Калі б яна патэлефанавала ў гэты маркер і проста сказала мне перадаць Адаліну… Ну, я клапаціўся пра дзяўчыну і большую частку яе сям’і, але яны не былі вартыя маёй душы. На жаль, іх проста не было.
  Так што я павінен быў зрабіць так, каб да гэтага ніколі не дайшло. Я прапанаваў гэты маркер дзеля адной дачкі Атаці. Я не хацеў, каб гэта каштавала нам іншага.
  «Я маю намер даведацца, як усё гэта адбываецца», — сказаў я ім. «Чаго яны хочуць — Адаліны, астатніх з вас ці чаго б там ні было. Чаму гэта ідзе ўніз цяпер. Усё гэта. Але гэта не першачарговая задача».
  Гэта прывяло нас да другога вялікага пытання, і гэта Б'янка задала яго. «Што нам рабіць?»
  «Я ведаю, што рабіць», — прызнаўся Фіно, хоць ціхае бурчанне даволі ясна казала, што ён не ў захапленні.
  «Вы робіце?»
  "Ён робіць", сказаў я. «Здай, мы гаварылі пра гэта некаторы час таму».
   Ружанец Б'янкі перастаў пстрыкаць. «Без мяне?»
  «О, Мэдон ! Мы толькі што вярнулі абедзвюх дзяўчынак, лялечны, - запярэчыў ён. «Вы былі шчаслівыя. Я не хацеў, каб гэта сапсавалася, але...» Ён як бы знік, размахваючы рукамі.
  Я не збіраўся дазваляць гэтай сварцы, не цяпер. Няма часу. «Ідзі да матрацаў», — сказаў я. «Ты ляжыш у спальні, як быццам ты мішэнь нумар адзін у самай вялікай мафіёзнай вайне, якую ты калі-небудзь сабе ўяўляў, і застаешся там . Вы аддаяце свае загады Арчы над паветранадзімалкай, вы не дазваляеце нікому ведаць, дзе вы знаходзіцеся. Вам дастаўляюць тое, што вам трэба, пад фальшывымі назвамі з розных крам. Вы знікаеце са сваіх жыццяў так хутка і так цалкам, што вашы ўласныя мары не могуць знайсці вас.
  Сэлія адкрыла сваю пастку ў знак пратэсту, зачыніла яе з пляскам, калі ўбачыла погляды, якімі на яе кінуў бацька. Значыць, больш надулася, але яна, прынамсі, адной рукой трымала Адаліну за плячо.
  Фіно павярнуў мой бок. «Разумееш, пра што ты пытаешся, Мік?» Ведаеш, як цяжка так весці бізнес? Плюс чортава школа Сэліі і...
  «Ты ведаеш альтэрнатыву, Фіно».
  «Хрэн! Так, я ведаю. Я проста… Мы сапраўды ўжо там? Няма іншых варыянтаў?»
  «Так, я думаю, што мы, і не, нікога я не бачу».
  «Чорт!»
  «Думаю, вы ўжо згадвалі пра гэта».
  Ён пачаў хадзіць, размахваючы пустой шклянкай, як зброяй. «Мяне не хвалюе, што гэта за чортавы монстар і што трэба, каб яго забіць, калі я калі-небудзь знайду, што за ўсім гэтым стаіць , ён, чорт вазьмі, мёртвы !»
  Лепш спадзявайся дзеля сябе, Фіно.
  «У такія часы хацелася б, каб мама была жывая. За ўсё, што яна зрабіла, яна ведала, як абараніць нас ад гэтага».
  Я ледзь не прыкусіў язык. Мяркуючы па іх выразах, ніхто з прысутных таксама не быў вельмі рады ўспомніць пра Арсолу, хаця б не па тых жа прычынах.
   - Добра, - сказаў ён нарэшце. «Добра. Праз гадзіну мы збіраемся і выходзім. Мы пойдзем да...
  «Не!» Затым, ад шоку на кожнай з іх кружак, «Прабачце. Гэта нашмат бяспечней, калі нават я не буду ведаць, дзе вы знаходзіцеся».
  — Ты не здрадзіш нам, Мік! - запярэчыла Б'янка.
  Я даў клятву, магчыма, у мяне не будзе выбару. Але тое, што я сказаў, было: «Калі Нябачныя дастаткова адчайныя, у іх ёсць спосабы прычыніць балюча іншым Фе. шмат .​ Напэўна, яны не зайшлі б так далёка, але пакуль я не разбяруся, чаго яны хочуць і чаму, я не магу быць упэўнены. Лепш, калі ў мяне проста не будзе чаго рассыпацца».
  Цяпер яны былі нават менш шчаслівыя, чым былі раней, але яны купілі гэта, што было важнай часткай. Я, я вісеў вакол дастаткова доўга, каб правесці іх, пераканацца, што ніхто і нішто не з'явілася, каб зацяніць іх, а потым я капытамі вярнуўся ў бок L.
  Нябачны назірае за Атаці. Хатняе жывёла баншы Шчаслівага суда страляе на мяне. Арсола ўсё яшчэ хаваецца недзе там, ствараючы незразумела якую магію.
  Падключаны? Супадзенне? Некаторыя з кожнага?
  Шмат над чым паразважаць, шмат чаго зрабіць. Але, прынамсі, як я меркаваў, нікому не пагражае непасрэдная небяспека.
  Чароўная, праўда?
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ
  Со, у пуле "Колькі часу спатрэбілася Міку, каб даведацца, якім ён аптымістычным дурнем", у каго былі грошы за тры дні? Віншую. Вы выйграеце.
  Гэта былі ціхія дні, па большай частцы. Я аформіў дакументы на некалькі невялікіх заданняў, пайшоў за Пітам з Эльфама, як толькі мінула поўня, мне хутка патэлефанавалі Атаці, якія паведамілі мне, што яны пасяляюцца, хаця я ўсё роўна не дазволіў ім сказаць мне дзе, і ў іншым выпадку сядзеў, круцячы вялікімі пальцамі.
  Ну не. У адваротным выпадку працягваў капацца, спрабуючы даведацца што-небудзь новае пра тое, чым маглі займацца Арсола, Невідушчыя або Эбін, але паколькі я прыдумаў пшык, вынікі былі аднолькавымі ў любым выпадку.
  Магчыма, мне пашанцавала б больш, калі б я захацеў пашукаць у іншым Чыкага, але ў мяне было шмат важкіх прычын не паказваць там сваю кружку. Але прынамсі я пачынаў меркаваць, што Эбін не будзе турбаваць мяне тут, у вашым свеце; Я маю на ўвазе, што калі б яна збіралася паказаць тут, яна б ужо зрабіла гэта, праўда?
  ага Глядзіце вышэй, наконт таго, што я прыдурак.
  Такім чынам, тры дні. Надвор'е стала крыху больш свежым, неба стала больш шэрым, дажджу было роўна столькі, каб усё было холадна і сыра, не змываючы з паветра нічога твайго напампаванага фабрыкай і фліўверам дрэнь.
   Няшчасны, у прынцыпе.
  Я катаўся па офісе, ухіляючыся ад працы над чым-небудзь вялікім, пазбягаючы працы над чым-небудзь дробным, калі ў калідоры зазваніў амех.
  На плошчы я падумаў праігнараваць гэта. Я ненавіджу гэтую штуковіну, і я быў заняты клопатам аб усім, што адбываецца. Тым не менш, гэта магло быць звязана, а калі не, то нават такі жорсткі, як я, час ад часу павінен працаваць. Я вылез з дзвярэй, злосна паглядзеў на дзінга, спадзеючыся, што змагу напалохаць яго і замоўк, а потым адказаў.
  «Прывітанне, Мік?»
  У мяне ўжо быў знаёмы сверб у вушах і галаве, які прыходзіць з тэлефонам, але я без праблем пачуў яго. Ён ужо гаварыў даволі гучна, перакрываючы гоман вакол сябе. Я прывык да шуму пастарунку, а гэта было яшчэ горш.
  «Напружаны дзень у вас, Піт?» Я сказаў.
  «Вы паняцця не маеце. Уласна таму я і тэлефаную. У вас ёсць шанец спусціцца? У іх… Пачакайце. Будзеце пячаць! Я спрабую тут размаўляць! Прабачце. Ёсць для вас праца, некаторыя больш лёгкія рэчы, якія яны хочуць пазбавіць іх рук ".
  Я дазволіў сабе з'едліва наракаць наконт часу, але не збіраўся адмаўляць. Я зарабіў ладны кавалак маіх складаных грын з аддзела паліцыі, і сродкаў стала менш, чым мне хацелася. Не прынесла б мне ніякай карысці, каб скончылася малако — або пальмавы тлушч — падчас палявання на Арсолу або адсочвання чырвонашапчыкаў.
  «Добра, Піт. Дазволь мне прышпіліць падгузнікі, і я буду побач».
  Колькі разоў я апісваў паездку на L, або цэглу на кукішках будынка, які быў клубам, або пастаянны паток быкоў і людзей, якія скардзіліся на быкоў і кружкі, схопленыя быкамі? Я таксама не ўпэўнены, але справа ў тым, што я больш гэтага не раблю. Накіраваўся туды, трапіў, зайшоў.
  Месцам быў заапарк. Добра, калі вы памянялі цыгарэтны дым на гной зебры. Грамадзян набівалі ў зону чакання спераду, толькі стаячыя месцы. Мноства з іх чакалі гадзінамі, мяркуючы па тым, што яны крычалі змучанаму сяржанту, ва ўсякім разе, не брыдкаслоўем. Сярж нават не зірнуў на мяне сваім звычайным злым вокам, калі я прайшоў міма яго, не ўвайшоўшы ў сістэму, таму я ведаў, што ў яго дрэнны дзень.
  Дэтэктывы прабіраліся туды-сюды праз сталы, пераклікаючыся, і мноства мундзіраў, якія павінны былі быць на вуліцы, валяліся тут замест іх. Можа, чакаю інструкцый? Піт быў адным з іх, але ён ніяк не мог мяне пачуць, калі б я паспрабаваў крыкнуць на другі бок пакоя, і ў любым выпадку ён быў зараз заняты, калі дэтэктыў Шогнесі даказваў яму што-небудзь.
  Я таксама пазнаў яшчэ некалькіх мясцовых іп і кіўнуў ім у знак прывітання. Падобна на тое, што дэпартамент спыняе ўсё на гэтым, што б гэта ні было.
  Кевін Кінан, дэтэктыў аддзела забойстваў і сябар Піта, а можа, і майго? Ва ўсялякім разе знаёмы — нарэшце памахаў мне да свайго стала. Ён быў пакрыты слаямі зморшчанай паперы, запэцканай кавай, дастатковай глыбіні, каб пахаваць цела, і, безумоўна, выглядаў лепш.
  Ён таксама выглядаў лепш; плямы ад поту на яго кашулі, верагодна, назаўсёды ўтварылі маршчыны, і ў яго былі нейкія дзікія, пазбаўленыя сну рысы на шморках.
  «Павольны дзень, Кінан? Спакой і цішыня прыемныя як мінімум».
  Ён пачаў нешта сказаць, потым злосна зірнуў на тое, што цыгарэта, пра якую ён забыўся, вісела з яго вуснаў, павалілася на падлогу ў пырсках вугольчыкаў. Ён пакапаўся ў паліто, накінутым на крэсла, у пошуках пачка Лакі, выцягнуў адзін і сунуў сабе ў рот, не запальваючы.
  «Прабачце», — сказаў ён такім тонам, што гэта гучала вельмі падобна на тое, што вы хрэн . «Мы забалочаныя».
  «Я не заўважыў. Мяркую, ты лепшы дэтэктыў».
  «Хочаш ты працу ці не, Аберон?»
  «Добра, прабачце. Не здзімай свой парык. Чаму б не сказаць мне, што гэта такое, і тады я магу даць вам адказ.
   «Некалькі спраў аб нападзе, усё ў адной камяніцы. Нічога сур'ёзнага , але некаторыя людзі парэзаліся. У любы звычайны дзень мы б проста прызначылі малодшага оперупаўнаважанага, але…»
  «Так. Але. Увогуле, што з усім гэтым? Што адбываецца?»
  «Не магу вам сказаць. Начальнік хоча, каб пакуль гэта замоўчвалася».
  Я думаў пра тое, каб прасунуцца далей — ці, разумееце, прасунуць , — але небарака ўжо быў у кашы, і мне не трэба было ведаць.
  І калі я вырашыў, што так, у мяне былі іншыя метады, у любым выпадку.
  «Добра, я яшчэ раз добра пагляджу, пагляджу, што знайду».
  «Дзякуй». Ён ужо перайшоў да іншых пытанняў, капаючыся ў стосе бланкаў і справаздач у пошуках таго ці іншага. «Я загадаю Піту правесці вас на месца здарэння. Пагаворыце з сяржантам загадзя, ён арганізуе звычайныя ваўчары на звычайныя сумы».
  Я зірнуў на сяржанта, які хрыпла крычаў на натоўп раз'юшаных людзей, якія крычалі ў адказ, пакуль не засталося ніводнага шанцу, каб хто-небудзь з іх пачуў хоць адно слова з таго, што іншыя казаў.
  Калі б я быў чалавекам, я б уздыхнуў. Мы з Пітам не збіраліся ў бліжэйшы час адпраўляцца ў дарогу.
  * * *
  «Ну што ж адбываецца? Што ўсіх так напружыла?»
  Піт не зусім нахмурыўся, але і не зусім не нахмурыўся. «Я сапраўды не павінен нічога казаць пра гэта, Мік».
  «Мне насамрэч не належыць існаваць, таму я ўсё яшчэ адзін з вас».
  Не-нахмурыўся яшчэ больш, і ён агледзеўся, каб пераканацца, што нас ніхто не слухае, хаця я пачакаў, пакуль станцыя застанецца за пару кварталаў ззаду, перш чым спытаць. Затым, нарэшце, «Я не ведаю шмат у чым дэталі. Нешта звязанае з забойствамі пары. Сапраўды дрэнныя. Такія, з якімі б газеты правялі дзень, калі б даведаліся, і, верагодна, выклікалі б сапраўдную паніку».
  Нічога сабе. Яны павінны быць чымсьці іншым. Чыкага не грэблівы горад.
   Мы пайшлі далей. Піт нахіліў кепку ўніз, каб не сыпаць з твару дождж. Я не насіў капялюш — мяне не хвалюе, як ён націрае мае вушы, нават калі большасць з вас не бачыць іх належным чынам, — таму я задаволіўся жмураннем.
  Мы былі, магчыма, яшчэ ў адным квартале ад чыгуначнага вакзала, калі я атрымаў свой першы напамін за дзень, што я насамрэч прыдурак.
  «Мы зноў сустракаемся, Аберон».
  Я спыніўся, вельмі стараўся не рухаць рукамі, не сціскаць кулакі і нічога, што магло трапіць нават у агульную варожасць; паколькі наш выгляд не схільны мітусіцца, яна ўспрыняла б любы такі крок як прэлюдыю да нападу. «У наш час большасць людзей проста вітаюцца, лялька».
  «Я не большасць людзей». Нават калі ёй было холадна, яе тон быў музычным, такім жа інструментам, як і голасам. Бабовыя сіды такія. «Большасць людзей у наш час таксама кажуць «лялька». Размаўляючы са мной, я прапаную вам таксама не быць большасцю людзей».
  «Правільна». Усё яшчэ не рухаючыся: «Піт, што ты бачыш, калі глядзіш на яе?»
  «Э-э. Дама ў мужчынскім касцюме. Гэта неяк дзіўна, але не больш за тое».
  Я нарэшце павярнуўся, і так, у яе быў гламур, калі гэта ўсё, што ён бачыў. Я маю на ўвазе, што яна была апранута ў мужчынскі касцюм. У яе таксама былі залацістыя валасы колеру віскі, якія сягалі ёй да каленяў, і — што яшчэ больш трывожна — вачніцы зеўралі больш пустымі, чым сумленне змяі.
  «Як справы, Эбін? Я не ведаў, што ты ў горадзе».
  «Хіба не? Ці вы проста спадзяваліся, што я не?»
  «Яны не выключаюць адзін аднаго».
  «Сапраўды. Я шукаў цябе некаторы час, Аберон.
  Некалькі пешаходаў прайшлі міма, рассеяна адыходзячы ўбок, не перапыняючы размову і нават не заўважаючы. Які б гламур яна ні была апранута, гэта яшчэ больш уражвала іншых, чым Піт. Цікава, ці было гэта з яе боку наўмысна? Або нешта звязанае з яго… станам?
   «Мяне не цяжка адкапаць. Мой офіс значыцца ў тэлефоннай кнізе».
  «Спатрэбілася некаторы час, каб пераканаць неабходных людзей, што гэта дастаткова важна для мяне, каб працягваць працу за межамі Эльфама», — прызналася яна.
  «Ах. Такім чынам, вы працуеце ад імя суда, а не ад сябе».
  «Усё, што я раблю, — для Светлага суда».
  Я заўважыў, што гэта не зусім пацвярджэнне. Але ў выпадку з Эбін яна, хутчэй за ўсё, была напышлівай, чым наўмысна хітрай, і мне сапраўды не трэба было яе абцяжарваць, таму я не націскаў.
  «Ну, вы мяне знайшлі. Віншую. Што хочаш?»
  Я не зусім упэўнены, як апісаць тое, што яна зрабіла далей. Вы ведаеце, як, калі вы размаўляеце з кімсьці, і яны маюць сапраўдныя намеры аб нечым? Узбуджаныя, апантаныя, да такой ступені, што яны больш прапаведуюць вам, чым грызуць з вамі? Іх вочы шырока расплюшчваюцца, блішчаць, можа, нават здаецца, што яны збіраюцца вырвацца з галавы?
  ага Яна так і зрабіла, толькі без вачэй.
  «У гэтым горадзе ёсць смерць, Аберон».
  «Гэта Чыкага, мілая. Смерць з'яўляецца падаткаплацельшчыкам».
  «Не гуляй са мной у дурня!»
  «Чаму вы лічыце, што ён пла-?»
  «Напэўна, не зараз, Піт».
  Áebinn цалкам праігнараваў яго, што было абсалютна лепшым варыянтам. «Я не кажу пра некалькі нікчэмных смяротных, якія гінуць! Я маю на ўвазе нешта моцнае, сапраўдную сілу распаду, растварэння. Карумпаваны і далёкасяжны».
  Ну, яна прыцягнула маю ўвагу. Эбін не была з тых, хто занадта лёгка ўпадаў у паніку, і адчуванне надыходу смерці было яе сілай. Калі гэта яе ўзбудзіла, то не было чаго чхаць.
  «Былі тыя забойствы...» - пачаў Піт.
  «Замоўкні свайго гадаванца, Аберон, інакш гэта зраблю я».
  «Глядзі, сястра...»
  «Я проста сказаў, што гэта не толькі некалькі людзей! не ведаю усё ж тое, з чым мы маем справу, але гэта можа быць небяспечна для нас ".
  Мне было б зручней, калі б яна махала, хадзіла, ці нешта падобнае, як зрабіў бы адзін з вас. Але, як і мне, ёй не хапала шмат чалавечых манер, калі толькі яна актыўна не думала пра іх. Паміж гэтым і адсутнымі падглядваючымі, гэта было падобна на тое, каб слухаць сапраўднага ўсхваляванага манекена.
  «Я чую цябе. Небяспечна. Важны. Але навошта прыходзіць шукаць менавіта мяне? Гэта не толькі з-за таго, што я ведаю пра чалавечы Чыкага, ты ніколі не паважаў…
  «Гэта кранула цябе, Аберон».
  На некалькі секунд, пакуль я не змог вымавіць словы, я клянуся, што кожны гук горада знік, пакуль у маіх вушах не засталося нічога, акрамя лёгкага барабаннага стуку дажджу.
  «Гэта што цяпер?»
  Добра, што я не спяшаўся абдумаць гэта.
  «Я не зусім разумею, як і калі, але вас гэта кранула. Ці вы звязаны з ім. Я адчуваў цябе нават у самых ранніх маіх прадчуваннях, і цяпер адчуваю гэты пах».
  Выдатна. Проста нахрэн. Гэта мне не трэба было.
  Арсола? Гэта было тое, што яе праклён няўдачы «нюхаў» Эбін? Калі так, то што, у імя ўсяго святога ці нават смутна прыемнага, была ў старой ведзьмы, якая мела боб-сідхе , гатовая кінуць інг-бінг? Ці што, калі-?
  «Відавочна, — сказала яна, пазіраючы на Піта сваімі пустымі ачкамі, як быццам толькі што ў першы раз яго трубіла, — мне давядзецца ўважліва распытаць усіх вашых паплечнікаў. Мы пачнем з гэтага тут, а потым вы можаце даць мне спіс. Мы прынясем іх да вас у офіс, або пойдзем да...
  «Павольна, лялька». Я меркаваў, што гэта прыцягне яе ўвагу, нават калі стаў паміж ёй і Пітам. Месца было дастаткова, бо ён мудра пачаў адступаць, як толькі яна павярнула да яго.
  «Прэч з майго шляху, Аберон!»
  «Не адбываецца. Вы хацелі маёй увагі, вы яе атрымалі. Вам патрэбна мая дапамога, вы яе таксама атрымалі, але па- мойму . Абавязкова буду сачыць за любымі непрыемнасцямі, што-небудзь хітрае. Хочаш сказаць мне, як да цябе звязацца, я дам табе разуменне, як толькі дам што-небудзь важнае.
  «Але вы хочаце прыкруціць каго-небудзь з маіх людзей, вы прыйдзеце праз мяне, каб зрабіць гэта. Капішча? »
  Гэты твар павярнуўся ў мой бок, і я не буду выдумляць, дрыжыкі прайшлі па мне. Гэтыя ямкі цяпер здаваліся глыбейшымі, цямнейшымі, і я пачуў нешта ў яе горле, другі, зычны тон за яе голасам.
  «Ты верыш, што я не мог, Мік ? Ці тое, што ваша сувязь з сапраўдным Аберонам спыніла б мяне?»
  «Па-першае, сястра, я сапраўдны, як і ён. І забудзьцеся пра яго; ён толькі мой стрыечны брат. Ён бы нават не заўважыў, калі б са мной нешта здарылася, і мне не патрэбная абарона ад яго імя».
  Я зрабіў крок да яе, выпрастаўшыся. Дождж вакол нас стаў больш халодным, амаль ледзяным, хоць і застаўся вадкім. На вуліцы ззаду яе спынілася пара машын, з рухавікоў валіў дым, фары лопаліся, як танныя паветраныя шары.
  «А па-другое, Эбін, магчыма, ты мог бы прайсці праз мяне, калі б паспрабаваў». Людзі, якія сабраліся вакол разбітых фліввераў, адскочылі, ускрыкнуўшы, калі радыятар лопнуў, пара выбілася з пашчы металу, які раптоўна скруціўся. «Зноў жа, калі вы пагражаеце маім сябрам, магчыма, вы не маглі». Свіст пары ўзмацняўся, спачатку як чайнік, потым сірэна, потым жахлівы, задыханы віск. «Хочаш даведацца?»
  Было б яшчэ больш драматычна, калі б мы пасля гэтага глядзелі ўніз, але яна амаль адразу ж паківала галавой. Яе кружка зноў стала звычайнай, або настолькі нармальнай, наколькі магла быць з тымі пустымі костачкамі. Я таксама зноў стаў нармальным. Розныя агрэгаты ў машынах змоўклі і, напэўна, зноў працавалі б нармальна, калі б, ведаеце, не раскруціліся.
  "Канфлікт паміж намі нікому не служыць", - сказала яна. Ці сапраўды таму яна адступіла? Ці яна ратавала твар? Хто ведаў, з ёй? «Не, няма добрага шляху для вас звязацца са мной, але я зарэкамендую вас. Вы падзяліцеся інфармацыяй, якую вы знайшлі, і я зраблю тое ж самае. Будзьце напагатове, Аберон.
  Нават не стала чакаць, пакуль я пагаджуся на яе ўмовы, проста сышла. Не зусім ветліва з яе боку.
  Уласныя падглядальнікі Піта былі памерам са сподкі, якіх я ніколі не бачыў. «Што...» Ён бездапаможна махнуў на машыны. «Што гэта было ?»
  «Біццё ў грудзі. Няма пра што турбавацца».
  «Падумай, можа, я ўсё роўна крыху патурбуюся».
  На плошчы я таксама крыху хваляваўся. Я ведаю, што я ўжо распавядаў вам пра гэтыя эпізоды раней, калі я напалохаюся, губляю кантроль. Справа ў тым, што яны не здараліся так часта; За апошнія пару гадоў у мяне было больш, чым за апошнія некалькі дзесяцігоддзяў. Становіцца мацней, таксама. Раней некалькі лямпачак маглі міргаць або лопнуць. Гэта з машынамі? Гэта было новае.
  Магчыма , часткова гэта быў проста загавор Арсолы. Я вельмі спадзяваўся, што гэта закляцце Арсолы.
  Я зразумеў, што мы прайшлі яшчэ паўквартала моўчкі, калі Піт зноў загаварыў. «Гэй, Мік?»
  «Так?»
  «Ці не траюрадны брат?»
  Я спыніўся. «Што?»
  «Я чуў ваш балбатню раней. Пра караля Аберона. Ён твой траюрадны брат па лініі маці».
  «Так. Так?»
  «Такім чынам, назад. Вы сказалі, што другі стрыечны брат».
  «Ха».
  га.
  «Яна мяне ўзрушыла», — прызнаўся я. «Напэўна, памыліўся».
  Я думаю, Піт амаль нават паверыў у гэта.
  Я не быў упэўнены, што я зрабіў.
  * * *
  Гукаючае, бразгатлівае, чэрапна чухальнае L перанесла нас у Энглвуд, які з'яўляецца сапраўды квітнеючай часткай горада Ветра за выключэннем вельмі бедных яго частак - ці наадварот, калі хочаце. У вас ёсць сапраўдныя паспяховыя ўнівермагі амаль-але-не-зусім у поле зроку ад такіх танных жылых дамоў, што яны нават не дадуць пацукоў прыстойнай якасці; вы павінны імпартаваць свой уласны.
  Гэй, адгадай, якія часткі былі ў асноўным ірландскімі, італьянскімі і польскімі, а якія - старамоднымі «правільнымі» амерыканскімі белымі? Я пачакаю, пакуль вы разгадаеце яго.
  Мы прайшлі міма некалькіх гандляроў на тратуары прама каля мяжы паміж адным і другім раёнамі, з апранутымі ў фартухі ўладальнікамі крамаў, якія называлі тыя ці іншыя тавары. Піт кінуў аднаму з іх пенні і ўзяў са стала яблык. І так, гэта было не ў сезон; большасць садавіны я бачыў тут.
  Гэта была не самая дзіўная частка. У Чыкага дастаткова забяспечаных людзей, якія хочуць тое, што хочуць, калі хочуць, і гатовыя заплаціць альбо за дастаўку, альбо за тое, каб некалькі фермераў вырошчвалі тавары ў хатніх умовах.
  Калі б яны прадавалі тут ? Гэта быў альбо дрэнны лот, альбо ён занадта доўга чакаў, і яны перавозілі яго танна.
  «Як гэта?» — спытаў я.
  Не тое каб я павінен быў. Калі Піт упершыню адкусіў, яно не так хруснула , як прагнулася. Ён пажаваў адзін раз, потым фактычна застыў, яго твар перакрывіўся ў даволі блізкім сваяку жаху.
  «Гэта добра, га?»
  «Я не думаю, што гэты яблык зроблены з яблыка», - сказаў ён, напоўніўшы рот... ну, не яблыкам, па яго словах.
  Яму спатрэбілася хвіліна, каб ачуняць, і мы пайшлі далей. Ён кінуў гэтую штуку ў бліжэйшую канаву, і мы абодва пагадзіліся паклясціся, што нічога пра яе не ведаем, калі яна перарасце ў нешта жахлівае.
  Тым не менш, прадаўцы вялі бойкую справу. Калі вы дастаткова бедныя, вы купляеце тое, што можаце сабе дазволіць, і знаходзіце спосаб зрабіць гэта прыемным. Пірагі, можа, ці варэння. Або закісанне.
  Скрыжаванне, паварот налева, яшчэ адно скрыжаванне, і Піт правяраў у нататніку адрас. «Я ведаю, што гэта адна з бліжэйшых камяніц...»
   «Гэй, я толькі здагадваюся, Піт, але, можа быць, гэта той, што паліцыянты бадзяюцца наперадзе?»
  Ён падняў вочы ад сваіх нататак, уніз па квартале, а потым на мяне. «Ты думаеш, што нашмат разумнейшы за мяне, ці не так?»
  «Ну, гэта не тое, што вы робіце гэта складана...»
  Месца асабліва не вылучалася. Яшчэ адзін шэры цагляны будынак, трохпавярховы, брудны, які пачынае разбурацца і поўны людзей, якія не маглі дазволіць сабе лепшага. Проста… там.
  Мы хутка пазнаёміліся з быкамі, якія сядзелі тут, чые імёны я нават не буду прыкідвацца, што памятаю. У мяне не было ніякай сапраўднай зацікаўленасці сябраваць, а яны былі гэтак жа шчаслівыя, што ішлі.
  «Сем ахвяраў», — прагрымеў адзін перад тым, як выцерці пыл, за ім ішлі яшчэ імёны, якіх я не памятаю, і чатыры нумары кватэр. «Усе яны прачнуліся ад рэзаных ран рук і ног, але сказалі, што не бачылі нападніка. Той, хто гэта зрабіў, знік, калі яны скончылі матацца і дабраліся да агнёў. Дзверы ўсё яшчэ былі зачыненыя. Поспехаў. Бывай».
  Гэтыя хлопцы вельмі карысныя.
  І поўная двух'ярусная, акрамя таго. Яны нават не перадалі мне гэтую гісторыю правільна, магчыма, таму, што толькі напалову слухалі, калі пачулі яе.
  Я ўпэўнены, што той факт, што большасць ахвяр былі італьянцамі, а пара чарнаскурых, не меў да гэтага ніякага дачынення.
  Так што Піт мяне хадзіў па розных кватэрах. Небаракі чакалі ў калідоры гадзінамі. Быкі сказалі ім не вяртацца, пакуль мы не прыедзем, каб старанна агледзець гэтае месца. У многіх з іх былі акрываўленыя бінты, абматаныя вакол рук, ног ці абодвух.
  Большасць спявалі больш-менш адну і тую ж песню, але адзін старэйшы хлопец, ён распавёў гісторыю па-іншаму. Ён не быў ахвярай, прынамсі, першапачаткова. Сказаў, што прачнуўся і пачуў крык з другога пакоя, дзе спіць яго дачка. Ён забег туды з падробным Луісвільскім Слаггерам і добра разграміў усё, спрабуючы абараніць сваю дзяўчыну. Няма святла, дык ён бы ніколі не бачыў, што напала на яе, але ён пакляўся мне, што гэта была нейкая жывёла.
  «Калі твае начальнікі паклікалі мяне сюды пасля янота, — сказаў я Піту, — я ніколі не дазволю ні ім, ні табе, перажыць гэта».
  Вось тады стары ірвануў з рукі бінт. Траўма не заб'е яго, магчыма, нават не пазбавіць яго сілы ў руцэ, пакуль ён належным чынам даглядае, але гэта дакладна не янот.
  Рана была занадта тоўстай, каб быць кіпцюрамі якой-небудзь жывёлы, з якой я быў знаёмы — прынамсі, любой жывёлы маленькай, як тое, што апісваў хлопец, — і занадта ірванай, каб быць лязом. Я б амаль падумаў, што гэта нейкі сталярны інструмент, ці кельма, ці яшчэ што, але не так шмат бадзяжных жывёл носяць іх, нават у вялікім горадзе.
  Што яшчэ дзіўна, рана пахла. Я маю на ўвазе, акрамя крыві, поту і ануч, якімі ён яго перавязваў. Слабае, занадта слабае, каб нават я мог яго вызначыць, але яно мяне турбавала. Гэта дакладна не належала, але больш за тое, гэта было неяк знаёма...
  Я вырашыў спачатку паспрабаваць яго кватэру.
  Прайшлі па калідоры, увайшлі ўнутр, зачынілі за сабой дзверы, таму што мы не хацелі, каб хтосьці ішоў за намі і спрабаваў быць «карысным»…
  І спыніўся.
  Нічога не адбылося, ні мігцення, ні іскры, калі Піт пстрыкнуў выключальнікам святла. Можа быць, была сярэдзіна дня, але паміж восеньскай пахмурай і наступнай камяніцай, якая закрывала большую частку вокнаў, тут было цямней, чым у дулаханскай дзіры. Басейны ценяў і агульныя формы для маіх пачуццяў; Напэўна, Піт быў амаль сляпы.
  Я заўважыў нейкі салодкі водар, а не кветкавы.
  Я палез у паліто, правёў пальцам па чарадзейнай палачцы і ўпляў у сваю аўру трохі ўдачы. Недастаткова, каб падштурхнуць Піта ці змяніць агульную эгіду пакоя, проста малюсенькі дадатковы шарм. Я мог бы сказаць вам, што гэта было для таго, каб дапамагчы мне шукаць падказкі, і гэта была б частка праўды, але ў асноўным я проста не хацеў ні з чым сутыкнуцца, валтузячыся, і збянтэжыць сябе перад смяротным. Піт мой сябар, але ў мяне ёсць гонар.
  Такім чынам, што мы мелі? Паламаная лямпа, з аднаго боку, - падобна, была адной з першых ахвяр бейсбольнай біты, - што тлумачыла, чаму выключальнік на сцяне зрабіў bupkis. Канапа з коўдрамі і некалькімі дадатковымі падушкамі, цяпер зваленыя ў кучу на падлозе, дзе, я мяркую, спала дзяўчына. Шторы няроўна вісяць там, дзе штанга была часткова спушчана. Стол, непашкоджаны, ляжыць на баку. Мноства раскіданых і часткова разбітых садавіны: пара яблыкаў, часткова раздушаная дыня, кавун з вялікай ранаю на адным баку. Прынамсі, я ведаў, адкуль гэты пах.
  Гэта таксама быў толькі адзін пакой. Тут яшчэ трэба было паглядзець кухню памерам у палову і спальню памерам з шафу.
  Ну, а паколькі нічога цікавага ў мяне не выскачыла, я вырашыў пачаць з канапы. Я апусціўся на калені, бяздзейна тыкаючы ў прасціны, каб убачыць, ці не загарнулася ў іх што-небудзь...
  І нешта цікавае выскачыла ў мяне.
  Не ведаю, што гэта было. Нешта моцна стукнула ў лытку, на якую я ляжаў. Хуткі, раздзіраючы боль пранесся па назе; усё маё цела напружылася, як ад нечаканасці, так і ад болю, і я адчуў, як кроў, ліпкая і мокрая, набралася ў падранай нагавіцы маіх штаноў.
  «Мік!» Па яго сілуэту ў змроку я заўважыў, што Піт абадраў рэвальвер, але ўсё, што ён мог зрабіць, гэта як бы памахаць ім. Ён ні ў якім разе не мог бачыць дастаткова добра, каб нават мець найменшае ўяўленне, куды страляць, не кажучы ўжо пра тое, каб патрапіць у цэль. «Мік, што, чорт вазьмі, адбываецца?»
  Я спатыкнуўся, зашыпеўшы ад болю ў назе, і выцягнуў L&G. «Я не ведаю! Станьце спіной да чагосьці цвёрдага! Я..."
  Нешта разарвала падол майго бічара — я перабіраю яшчэ паліто! — і я напалову ступіў, напалову ўпаў наперад, вырываючы сябе з хваткі чаго б там ні было. Стол грукнуў, калі нешта ўрэзалася ў яго, перш чым зноў знікнуць у цёмных кутах.
   Цёмна, але ўжо не ціха.
  Вільготны, дрыгаючы шум - накшталт бррр! бррл! — як буркаючы голуб і мурлыкаючы кот, які рыкае на салапіле.
  Ён зноў рухаўся, я мог так сказаць. Я паставіў сябе перад Пітам, не ведаючы, што яшчэ рабіць, і зірнуў праз цень, каб зразумець, з чым я змагаюся.
  «Вы павінны быць ...»
  Напэўна, я хацеў бы скончыць гэта жартам з мяне ці чымсьці такім жа клішэ, але замест гэтага я пайшоў з пакутлівым крыкам, калі штука ўрэзалася ў маю нагу і пачала жаваць мяне праз мае Оксфарды.
  Я адштурхнуў яго нагой, усяго на некалькі крокаў, а потым апусціўся на калені, ударыўшы па ім L&G, не толькі праткнуўшы яго фізічна, але і вырваўшы частку ажыўляючай сілы з яго аўры. Ён выслізнуў з маіх рук - бррр! бррл! — і пачаў адскокваць.
  «О, не, не трэба!»
  Я ўскочыў, патаптаў яго — і ён быў, нягледзячы на дзіркі, якія я толькі што зрабіў у ім, усё яшчэ нашмат цяжэйшы, чым я чакаў. Яно павярнулася ў адзін бок, а я перакуліўся ў другі, стукнуўшыся галавой аб сцяну, перш чым прызямліцца ў кучу.
  Імпульс гэтага тупату закінуў яго на кухню, дзе ён адскочыў ад стальніцы і вярнуўся прама на мяне.
  Што я чуў пра забойства гэтых рэчаў? Апусціць яго ў кіпячую ваду, а потым... пачысціць? Старым венікам?
  Арэхі да гэтага !
  Я адкінуўся назад, сціснуўшы палачку ў зубах. Я пацягнуўся ўніз, падняў стол, які ўпаў, за ножкі, і — крычачы міма цвёрдай драўніны L&G — перакуліўся наперад на рэч, калі яна наблізілася да мяне, стальніцай наперад. Мы пакаціліся толькі на адно сэрцабіцце, а потым яно хілілася, выбухнуўшы пад паверхняй з клейкім пырскам .
  Я проста ляжаў, чакаючы, пакуль крывацёк спыніцца. Піт падышоў, і я думаю, што я аддаю перавагу паніцы або разгубленасці, чым звычайнай пустой масцы, якую ён мне паказваў. «Ці павінны мы праверыць?»
  «I fpupofe...» Я дастаў палачку са сваёй пасткі, засунуў яе ў чахол і паспрабаваў яшчэ раз. «Я мяркую, што нам будзе лепш».
  А цяпер глядзі. Я ведаю, што некаторыя з вас падумаюць. Я разумею. Раней я распавядаў вам некаторыя сапраўды дзіўныя рэчы, але нічога такога дурнога, як гэта. Я маю на ўвазе, што я чуў легенду, але нават з усім, што я бачыў, я ні на хвіліну не меркаваў, што гэта рэальна. Хочаш падумаць, што ўсё гэта дурніца, што я цягну цябе за нагу, я не магу цябе вінаваціць. Але так здарылася. Што хочаш ад мяне?
  Мы асцярожна паднялі стол і разгледзелі чырвоную мякаць і зялёную лупіну, здробненую пад ім.
  «Мік?»
  «Не».
  «Вы не ведаеце, што я хацеў спытаць!»
  «Не мае значэння. Адказ на ўсе магчымыя пытанні - адмоўны».
  «На вас... толькі што напаў кавун?»
  «Н-насамрэч, так. Так, я быў. Вампір, калі трэба ведаць.
  «Што?»
  «Глядзіце, пра гэта ёсць фальклор. Сярод адной асобнай групы цыган у, э-э, дзесьці ў Сербіі. Вампірскія кавуны. І гарбузы».
  Блін, я быў рады, што гэта былі не гарбузы. У мяне ёсць невялікія праблемы з гарбузамі з часоў вашай вайны за незалежнасць — упершыню я прыехаў на гэты кантынент — і ўсёй той кашмарнай мітусні з Брамай Джэка-Лантэрна…
  Прабачце. Блукаць. І так, я ведаю, што ты такі ж недаверлівы, як і Піт, і так, ты можаш сам пашукаць праклятыя гісторыі, калі хочаш. Я не выдумляю.
  І так, гэта азначае, што «разрэз», які я бачыў на лупіне, быў там, дзе яна расшчаплялася на «зубы», каб парэзаць скуру людзей, каб яна магла харчавацца. Ці казаў я, што я ніколі не думаў, што гэтыя рэчы былі рэальнымі?
  Што да Піта, ён перайшоў ад расслабленасці, як пустыя падцяжкі, да таго, што смяяўся так моцна, што я думаў, што яго дурная галава выскачыць і катацца ў кашыцы.
  Я зірнуў, але ён гэтага не ўбачыў. «Вы амаль скончылі?»
  - Я павінен сказаць табе, Мік, - пачаў ён, з цяжкасцю дыхаючы.
  «Вы сапраўды не, і я не магу сказаць, што рэкамендую гэта».
  Гэта яго зноў падштурхнула. Мне было цікава, ці дапаможа яму аплявуха.
  Я думаў зрабіць гэта, нават калі б не было.
  «Што ты думаеш?» — нарэшце спытаў ён, усё яшчэ хіхікаючы. «Кровасмактальны плод. Гэта вялікая смяротная небяспека, пра якую твой сябар балбатаў?»
  Я ведаў, што ён жартуе, але… «Не. Аднак гэта звязана».
  Гэта яго ацверазіла. «Гэта? Адкуль вы ведаеце?»
  «Таму што за тысячы гадоў я ніколі раней гэтага не бачыў».
  «Я не сачу».
  Я пасунуўся наперад наўмыснымі крокамі, пакуль мы не апынуліся чортава блізка да дзюбы. «Таму што я толькі што змагаўся з вампірскім кавуном. Вампірскі чортавы кавун, Піт!»
  «А, так?»
  «І нават у маім абсурдным жыцці я адмаўляюся думаць, што бойка з вампірскім чортавым кавуном — чортава выпадковасць !»
  З гэтым, а таксама з тымі маленькімі кавалачкамі годнасці, якія пакінула мне ўся гэтая праклятая справа, я накіраваўся да дзвярэй.
  * * *
  Я магу толькі ўявіць, што думаў невялікі натоўп, які сабраўся ў калідоры, калі я выйшаў, увесь у крыві і розных ліпкіх соках, штаны і паліто, разарваныя да чорта. Яны ўздыхнулі ва ўнісон, каб пачаць крычаць пытанні, і дружна спусціліся, калі я падняў палец, падмацаваны самым подлым поглядам, на які толькі мог сабраць.
  «Не. адзін. Слова».
  Потым, калі я быў упэўнены, што добры мір і цішыня не разарвецца ў бліжэйшы час, «Піт, дай мне сваю дубінку».
  «Мік, ты ведаеш, што я не магу проста…»
   «Начная палка».
  Ён уздыхнуў і працягнуў.
  Цяпер, калі я ведаў, з чым маю справу, і меў час пашанцаваць яшчэ, перш чым патрапіць у гэта, з іншымі затоенымі ворагамі было не так цяжка справіцца. Білі ў адной руцэ і палачка ў другой, мне спатрэбілася ўсяго некалькі хвілін, каб прайсціся па іншых кватэрах на месцы злачынства і разабрацца з усім.
  Аказалася, адзін з іх быў гарбуз, але я справіўся з ім.
  «Вы ў бяспецы», — сказаў я пацярпелым, пакуль выціраў дубінку аб лупцоўку — магчыма, мне ўсё роўна яе трэба было замяніць — перш чым перадаць яе Піту. «Не задавайце пытанняў. Проста прымі гэта. Калі вам сапраўды трэба ведаць, не саромейцеся запытваць афіцыйны пратакол здарэння ў паліцыі».
  «Гы, дзякуй», — буркнуў Піт, калі мы вярталіся ўніз. «Як, чорт вазьмі, я павінен гэта напісаць?»
  «Скажыце, што гэта быў янот».
  «Мік…»
  «Што ты хочаш ад мяне? Я раскрыў гэтую праклятую справу і нічога не магу паказаць. Я не магу сказаць, што хто-небудзь купіць. Ты думаеш, мне за гэта заплацяць? Мне пашанцуе, калі я змагу выціснуць некалькі «расходных» баксаў з аддзела хімчысткі. Сёння быў крах, так што калі мне крыху не хапае сімпатыі, вам проста прыйдзецца з гэтым змірыцца».
  быў перабор? Я быў сур'ёзны, калі сказаў Піту, што гэта павінна быць звязана з тым, што расследаваў Эбін. Час быў занадта мудрагелістым, як і характар сітуацыі. Нават калі б заплямленая духоўная сутнасць, намаляваная сюды, узяла чалавечы труп замест, э-э, дрэннага прадукту, стала сапраўдным вампірам... Што ж, Чыкага чакаў бы дрэнны час, але гэта, напэўна, не было б кепскім дастаткова, каб прыцягнуць увагу боба Сідхе . Але яны былі духамі карупцыі і смерці, як яна сказала, так што павінна была быць сувязь, праўда?
  Зашмат пытанняў. Яны далі мне над чым паразважаць на L, што добра адцягвала ўвагу ад позіркаў, якія я прыцягваў сваёй новай крывавай модай на валацугу, але яны ўпарта адмаўляліся адпавядаць любым адказам.
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЁРТЫ
  яразважаў над усім гэтым і яшчэ не наблізіўся да таго, каб злучыць крыважэрныя молатыя садавіна з клопатамі Эбінна, калі зазваніла паветранадзімалка.
  Зноў. Два дні запар. Я мог бы абысціся без гэтага.
  «Так, што?» Магчыма, гэта не самае ветлівае прывітанне, якое я толькі мог зрабіць, але паміж свербам і агульным расчараваннем гэта было ўсё, што ўва мне было.
  «Так вітаешся з усімі сваімі сябрамі, дружа ?»
  Я фактычна спыніўся, каб падумаць пра гэта. «Так, сапраўды. Што за гул, Фіно?»
  «Мяркуем, што мы паведамім вам, што нарэшце ўладкаваліся. І дам вам нумар тут. Я хачу ведаць, што да чаго на кожным кроку…”
  «Фер плача ўголас, мы праходзілі праз гэта! Я нічога не магу ведаць пра тое, дзе вы знаходзіцеся!»
  «Гэта новая чортава лінія, Мік. Ніхто нічога не ведае пра тое, каму ён належыць і дзе ён падключаны».
  «Біржа паказвае мне, у якой частцы горада ты знаходзішся, баба !» Магчыма, калі б я кінуў яму трохі італьянца, ён бы стаў звяртаць увагу.
  «Мы рызыкнем», — адказаў ён упарта і крыху холадна. «Я хачу, каб мяне трымалі ў курсе, калі вы што-небудзь даведаецеся мая дачка або чортава Нябачны, і гэта азначае, што ты павінен мець магчымасць да нас дацягнуцца, капіс ?»
  Я падумаў пакласці яму трубку, але... Атаці былі толькі напалову перакананыя, што хавацца - гэта правільная гульня. Калі я ізаляваў іх, трымаў у цемры ці не даваў крыху тут і там, Фіно быў дастаткова цвёрдым, каб адкінуць усю ідэю і паспрабаваць што-небудзь дурное.
  Аднак я паспрабаваў апошні раз. «Вы ведаеце, што вы хаваецеся не толькі ад Uptown Boys або каманды Бампі, так? Што гэтыя сволачы ўжо маюць спосабы выкапаць цябе, чым ніхто іншы...
  «Так, я ўжо зразумеў!»
  Не быў упэўнены, што расквітнела галаўны боль больш ад тэлефона ці ад яго. «Добра. Дай нумар». Магчыма, я б нават папрацаваў запомніць гэта.
  Ён прагрымеў, я паўтарыў. «Зразумеў. Аднак пакуль няма чаго вам сказаць. Шмат што панізіцца, але я не сумняваюся, наколькі гэта звязана з Адалінай ці Нябачным. Калі ёсць». Потым, хутчэй па звычцы, чым што-небудзь яшчэ: «Як Адаліна ? Добра спраўляешся з хваляваннем?»
  «Яна… добра».
  «Фіно?»
  «Так?»
  «Вы ведаеце, што я чую гэта, калі вы так вагаецеся».
  Ён прарыкнуў цэлую нізку на італьянскай мове, якую я не буду турбавацца перакладам, у асноўным таму, што палова гэта былі варыянты слова fuck. «Я не хачу дакучаць табе нічым, пакуль ты спрабуеш высветліць, чаго гэты чортавы стронцы хоча ад яе...»
  «Чаму б вам не разліць, і дазвольце мне вырашыць, ці нічога».
  «Я… Так, добра. У першую ноч у яе было ўсё добра, а з таго часу? Ёй сняцца кашмары, страшныя кашмары. Прачынаецца з крыкам. Ад адной толькі думкі пра тое, каб пайсці спаць, яна цяпер плача».
  Нядобра. Я маю на ўвазе, вядома, гэта маглі быць проста дрэнныя сны, у дзяўчыны было шмат дрэннага, пра што марыць. Ці гэта магло быць больш, каб яна ператварылася ў тое, што яна ператварала у. Але калі яна была зусім без прытомнасці, яна ўсё яшчэ адчувала, што Дзіда Луга ў горадзе. Якой бы яна ні была — вяшчункай, экстрасэнсам, якой бы там ні было, — вы не ігнаруеце мары пра кагосьці, штосьці, падобнае.
  Да таго ж, нават калі б гэта была проста маладая дзяўчына ці маладое Фейры, якія перажываюць начныя жахі, магчыма, я мог бы дапамагчы.
  - Я пагавару з ёй, - сказаў я.
  «Цаню гэта, Мік. Вы хочаце, каб я паставіў яе на рог, ці...?»
  «Не! Гэта значыць, я не думаю, што гэта добрая ідэя. Вы ведаеце, што мне гэта непрыемна, яна, напэўна, таксама не вельмі добрая для яе, і я не магу бачыць яе рэакцыю або ўваходзіць у яе галаву, калі мне трэба… Не, прывядзіце яе. Проста пераканайцеся -
  «Праверце, каб нас не сачылі, так, так. Ведаеце, я рабіў гэта раней».
  Лічыў, што гэта зойме некаторы час, нават калі яны адразу сыдуць. Я ўзяў сваё паліто — потым успомніў, якога ён выгляду, шпурнуў яго праз увесь пакой і выцягнуў з задняга боку вешалкі куды больш зношанае і ўвогуле пачварнейшае. Я думаю, што першапачатковы колер быў насычаным карычневым. Цяпер ён быў проста старога колеру.
  Каб справы ішлі так, як ішлі апошнія пару гадоў, мне трэба было пачаць купляць оптам.
  Майсей выйшаў на вуліцу дастаткова далёка, каб узяць анучу ў навінкі на рагу, потым нырнуў назад, перш чым дождж яе прамачыў наскрозь. Апусціўся на месца, закінуў абцасы на стол, разгарнуў паперу…
  га. Цікава, ці было гэта адно з забойстваў, якія паліцыянты спрабавалі не дапусціць ад прэсы. Калі так, то сёння ў клубе было б шмат пары і ненарматыўнай лексікі.
  У гэтай гісторыі не было шмат дэталяў, таму што яны ніколі не набліжаліся да жорсткага, і да гэтага часу ўсе, каму трэба было заставацца ў цішыні, заставаліся ў цішыні, так што ім трэба было пайсці на сапраўдную непрыстойнасць, чым маглі. Іншымі словамі, я не мог сказаць, наколькі брыдкім або бязладным магло быць злачынства, толькі тое, што яно было пачварным і жорсткім. У асноўным гэта была цэлая куча трывог верагоднасць таго, што гэта пачатак чарговага бандыцкага канфлікту з многімі падразумяванымі «Купіце вячэрні выпуск або заўтрашнюю газету, і, спадзяюся, мы да таго часу даведаемся!»
  І так, нягледзячы на тое, што Эбін сказаў пра «простую» смяротную смерць, мне было цікава, ці звязана гэта з тым, што яна адчувала. Я не зусім аслаблены; калі вы павесіце перада мной што-небудзь падобнае, я пастаўлю гэта пад сумнеў.
  Аднак я нічога не мог зрабіць адсюль, таму працягваў гартаць старонкі і чытаць, пакуль, нарэшце, не пачуў моцны стук у дзверы кабінета.
  «Гэта адкрыта!»
  Адаліна, я чакаў, але я думаў, што яе будзе суправаджаць нехта з яе бацькоў. Замест гэтага Арчы прайшоў праз дзвярны праём побач з ёй.
  «Аберон. Як справы?»
  «Добра. Барацьба з кавунамі. Вы?»
  «Змагацца з чым?»
  Ведаеце, я не памятаю, каб калі-небудзь так спыняў яго падчас аднаго з яго «рэха». Не ўтрымаўся і ўхмыльнуўся.
  Аднак працягвалася ўсяго секунду. «Калі ласка, скажы мне, што Фіно не казаў табе...»
  «Абяры гэтага хлопца!» Арчы гаўкнуў на Адаліну. Мяркую, ён вырашыў не сачыць за кавуном. «Давай, Аберон. За што вы нас прымаеце?»
  Э, людзі?
  «Бос ведаў, што ты збіраешся сарваць свой парык з-за гэтага. Ён выклікаў мяне. Мы сустрэліся на выпадковым рагу вуліцы. Я не ведаю, дзе яны схаваліся, не больш, чым вы».
  «Га. Усё ў парадку. Дык чаму Фіно ці Б'янка не згулялі ў таксі для Адаліны? Не тое, каб я, як заўсёды, вельмі рада цябе бачыць.
  «Рада бачыць мяне. Правільна». Ён паціснуў плячыма. «У боса шмат чаго, ён спрабуе весці бізнес выключна праз паветранадзімалку. Да таго ж, палічыў ён, калі хто-небудзь сачыць за ім ці місіс Атаці ў вашым кабінеце, яны з меншай верагоднасцю пазнаюць мяне.
   добра. Я мяркую, што Фіно сапраўды меў нейкую ідэю, як ляжаць у спальні, калі гэта неабходна.
  Такім чынам, калі скончылася тая мітусня, я развесіў крэслы і прапанаваў паліто — ці нешта падобнае, ва ўсякім разе — і пайшоў па малако. Арчы прайшоў, як заўсёды, але Адаліна прыняла шклянку. Яна была ціхая, як спячы смоўж, і яе рукі былі яшчэ больш вільготнымі, чым звычайна. Гэтыя кашмары моцна ўзрушылі яе.
  І тут мяне здзівіў Арчы. Ён схапіў газету з майго стала, абвясціў, што выйдзе ў калідор, калі ён нам спатрэбіцца, і кінуўся. Не ведаю, ці была гэта яго ўласная ідэя, ці яму сказалі даць нам крыху канфідэнцыяльнасці, але ў любым выпадку гэта быў жэст падняцця.
  «Добра, лялька. Паслухаем».
  - Я не... Я не хачу пра гэта гаварыць, Мік. Калі б яна яшчэ больш павазілася са зморшчынай на спадніцы, яна б разарвала тканіну. Пацешна, што яна нават замітусілася, калі падумаць; мяркую, што гэта таму, што яна была выхавана чалавекам. «Я тут толькі таму, што тата сказаў, што я павінен быць».
  «Ён мае рацыю. Вы ведаеце, што вы можаце пагаварыць са мной. Магчыма, я змагу дапамагчы».
  «Я не хачу !» Яна была сапраўды побач з поўным водазаборам, гэтыя вялізныя рыбныя зоркі пераліваліся ў святле лямпаў.
  Я чакаў, проста глядзеў. Яна яшчэ замітусілася, аднойчы ўсхліпнула. Устаў, пабадзяўся па кабінеце, рассеяна адчыняючы і зачыняючы шуфляды. Я дазволіў ёй разабрацца, хаця мне давялося б спыніць яе, калі б яна наблізілася да маёй шуфляды са спецыяльнымі цацанкамі і дробязямі. Некаторыя рэчы прыватныя.
  Я падумаў, што яна чакала, пакуль я паспрачаюся. Калі б я пасварыўся з ёй, яна магла б засяродзіцца на гэтым, валачыцца. Але я не зрабіў гэтага, і нарэшце маўчанне дакранулася да яе.
  «Смерць». Яна апусцілася на спінку крэсла, такая абмяклая, што я здзіўлены, што яна не скацілася адразу на падлогу. «Мне снілася смерць».
  Арэхі. Любыя надзеі, якія я меў, што гэта не было звязана з прадчуваннямі Эбінна, былі зніклі ў іх апошніх дыханнях.
   «Скажы мне».
  Яна мне сказала. Самі выявы не былі такімі жудаснымі. Я маю на ўвазе, што яны не былі вясёлымі; крывавыя бойкі, гнілыя трупы, магілы блізкіх, сама Адаліна з запэцканым крыжом нажом. Даволі кашмарныя рэчы, літаральна, але я чуў і горш ад людзей, і ад фей. Гэтага дастаткова, каб сапсаваць твой цудоўны сон, асабліва пару начэй запар, але, па словах Адаліны, гэта яшчэ не самае страшнае.
  Што прывяло мяне да відавочнага пытання. «Дык што было?»
  І яна зноў заціхла. Ніякія чаканні, ніякія перакананні і ўгаворы не выцягнулі б яе з гэтага. Яна проста сядзела ў крэсле, глядзела сабе на калені і плакала.
  Так, я мог навязаць гэтую праблему, улезці ў яе думкі і прымусіць яе расказаць мне. З Фей цяжэй, чым са смяротнымі, з некаторымі немагчыма, але яна не вучыла, не ведала, як заблакіраваць мяне. Я мог гэта зняць.
  Аднак я б не стаў. Я спрабаваў дапамагчы ёй, не пагоршыць сітуацыю і не пакінуць яе здраднай адзіным чалавекам, з якім яна сапраўды магла пагаварыць.
  Замест гэтага… «Адаліна?»
  Два разы шмыгнула носам, падняла вочы.
  «Магчыма, гэта не проста дрэнныя сны».
  Клянуся вам, на долю секунды я хваляваўся, што яна можа проста падняцца і памерці на мне, нават бледная. «Што вы маеце на ўвазе?» Голас быў ціхім, як мышыны ўздых, але я ўсё яшчэ чуў, адчуваў на смак паніку пад паверхняй.
  Магчыма, я не павінен быў нічога казаць, але я не мог пакінуць гэта зараз.
  «Я чуў ад Áebinn. Вы памятаеце? Той, хто спрабаваў знайсці мяне ў Эльфаме?»
  Яна кіўнула.
  «Яна адчула нешта ў Чыкага, нешта дрэннае. І адчуванне надыходу смерці - гэта, па сутнасці, уся яе фішка. Я думаю, вы, магчыма, таксама ўсведамляеце гэта ў сваіх марах. Як я ўжо казаў, вы зрабілі з Дзідай Луга.
   Позірк Адаліны быў настолькі ўважлівым, што я на імгненне падумаў, што яна спрабуе важдацца з маёй бабкай. «І гэта можа патлумачыць кашмары? У мяне яны ёсць, таму што я адчуваю гэта... яшчэ адну жудасную рэч?»
  «Цалкам магло быць, так».
  Яна зноў усхліпнула — з палёгкай. Я адчуў, і я маю на ўвазе літаральна, велізарны цяжар напружання, рэзкага жаху, пакінуўшы пакой. «Дзякуй, Мік. Дзякуй, што сказалі».
  «Э-э... Так. Заўсёды рады дапамагчы». Я быў упэўнены, што прапусціў інгрэдыент, пачынаючы гэтую размову.
  «Такім чынам, слухай, Адаліна... Калі гэтыя сны таму , што ты нешта адчуваеш, ты можаш мне дапамагчы. Калі яны працягваюць ісці, і вы пачынаеце бачыць шмат дзе-небудзь ці каго-небудзь, каго ведаеце, дзе-небудзь ці каго-небудзь сапраўднага, крычыце мне».
  «Абавязкова буду».
  «Набракае. Давайце вернем Арчы сюды і адвязем вас дадому».
  Яна ледзь не ўскочыла на ногі і абышла стол, каб абняць мяне яшчэ да таго, як я ўстаў. Я дазволіў гэтаму працягвацца некалькі, потым асцярожна вызваліўся і накіраваўся да вешалкі.
  Мне вельмі хацелася даведацца, што менавіта яна мне не сказала, які цяжар ці клопат я зняў з яе плячэй. Магчыма, пазней, калі гэта будзе зроблена, яна будзе больш схільная разлівацца.
  Адаліна высунула галаву з дзвярэй, каб сказаць Арчы, што яна гатовая бегчы, і пайшла забіраць свае рэчы.
  «Некаторыя хлопцы трымаюць ухіле дом боса, хаця бос там не заставаўся», — сказаў ён мне, калі яна паціскала плячыма, апранаючы паліто. «У нас няма зроку, каб разглядзець гэтыя гламурныя чары, так што я не ведаю, людзі яны ці не, але хтосьці сядзіць на месцы».
  «Прыемна ведаць. Толькі не дазваляйце ім упасці да вас. І..."
  «Так, так, і будзьце асцярожныя. Змяніце запіс ужо, бо. Я нават загадаў хлопцам несці жалезныя трубы або стойкі, на ўсялякі выпадак, калі яны зблытаюць гэта з феямі».
  «Га. Гэта насамрэч даволі вострая думка, Арчы.
  «Вы павінны гучаць так здзіўлена?»
   «Я не павінен , але гэта адбываецца само сабой».
  «Натуральна. Міла».
  Ён пайшоў, але… «Гэй, Арчы?»
  «Так?»
  «Як вы ім гэта растлумачылі? Жалеза?»
  «Хе. Сказаў ім, што займуся гэтым пазней. Спадзяюся, што да таго часу я нешта прыдумаю».
  Я фыркнуў. «Жадаю ўдачы».
  «Жадаю поспехаў. Правільна».
  Ён кіўнуў. Я кіўнуў. Яны пайшлі. Я не зрабіў.
  Я быў сам-насам са сваімі думкамі, а яны былі кепскай кампаніяй.
  Мяне гэта не вельмі цікавіла, але я павінен быў перастаць разглядаць гэта як адцягненне ўвагі, проста як чарговую клопат, якую трэба вылучыць са спісу. Што б ні адчуваў Эбін — і, напэўна, Адаліна — гэта патрабавала маёй поўнай увагі. Ці, прынамсі, даволі салідную яго частку.
  Такім чынам, пакінуць у баку мой працяг пошукаў Арсолы Мальдэры? Гэта не сядзела. Зноў жа, я працаваў з гэтым вуглом на працягу некалькіх месяцаў і прысядаў, каб паказаць гэта.
  Зноў жа , у залежнасці ад таго, што яна рыхтавала, ведзьма магла быць менавіта тым, што адчуваў Эбін, ці, прынамсі, звязана з гэтым.
  Але магчыма…
  Арэхі. Балела галава.
  Так што добра. Ніхто з нічога не ведаў пра Арсолу, таму я б пакуль адмовіўся ад гэтага следу. Але мае людзі могуць ведаць нешта, што можа прывесці мяне да гэтай «смяротнай сілы» з іншага боку. Час пабавіць час ад скуры абутку, ад дзёсен і адшукаць маіх розных кантактаў, пра якія вы любіце слухаць амаль гэтак жа, як я люблю гэта рабіць.
  Звычайна мой першы прыпынак быў у Чатырохлістага Фрэнкі, але калі мы разышліся днямі вечарам, ён паабяцаў крыкнуць, калі даведаецца што-небудзь цікавае — пра Арсолу ці Эбіна. Так, ён нічога не прыслухоўваўся да гэтай справы пра карупцыю і смерць, што б гэта ні азначала, але... Ну, як бы я ні даваў яму цяжкасці, і нягледзячы на тое, што ён трапляе ў гарачую ваду часцей, чым увесь гарадскі запас амараў, Фрэнкі не зайчык. Паміж бобам-сідхе і ведзьмай, калі б ён натрапіў на што-небудзь на шляху ненатуральнай смерці, ён кінуў бы мне капейку.
  Так што я павінен быў адкапаць адзін з іншых.
  Гаўлман уцёк са свайго апошняга дурдома і ўзарванага горада. Ён вярнуўся досыць хутка, заўсёды так і было, але цяпер гэта не прынесла мне карысці. Мне спатрэбіўся дзень, каб адшукаць Ружовага Пэдзі, і ён так моцна перайшоў у барацьбу з баранамі на скотчы і тварожным малацэ, што нават уціснуць яму ў галаву сваю волю і спрабаваць прымусіць яго працверазець нічога не атрымалася. мяне невыразная крытыка наконт таго, наколькі смачнейшым быў хуч, калі ён быў незаконным.
  Ленаі нават не адчыніла мне свае дзверы і недвухсэнсоўна сказала мне, якія часткі мяне яна выдаліла б садовымі нажніцамі, калі б я пагражаў зламаць яго, як у мінулы раз, і як яна іх падрыхтуе перш чым прымусіць мяне з'есці іх.
  «Я чула, - сказала яна мне праз дзверы, - што некаторыя з моджо-хампераў...» так яна называла любога з фейскіх насельнікаў Другога горада, якія валодаюць большай магіяй у яе «... за пагоркі, ці, прынамсі, нацягнулі вітальныя дыванкі і патройна зачынілі дзверы. Чаму б табе не даймаць іх, а не даймаць старую жанчыну, прыдурак?»
  Здавалася, такая ж добрая вядучая роля, як і любая іншая, і, безумоўна, лепшае, што я хацеў атрымаць ад яе, таму я вырашыў зрабіць менавіта гэта.
  І яна мела рацыю. «Моджо-хамперы» пайшлі на зямлю, многія з іх. Я правёў яшчэ пару дзён, капаючыся, і прыдумаў нада. Мне проста было цікава, ці быў я ў такім адчаі, каб пагрукаць дзвярыма Дэна Баскіна, паглядзець, ці ёсць у яго ці Рамоны мудрасці, каб падзяліцца, калі мне нарэшце пашанцавала.
  Ну, пашанцавала, магчыма, не тое слова. Было не зусім так, як я хацеў, каб усё павярнулася, і гэта было дакладна не так, як ён хацеў бы.
  Не магу сказаць, што калі-небудзь ведаў яго сапраўднае імя. Чорт вазьмі, я нават не ўпэўнены, што ён ведаў сваё сапраўднае імя. Мы ўсе проста называлі яго L King. Стары, скалісты валацуга, жыў у асноўным на чыгуначных станцыях і вакол іх, выкрыкваючы прароцтвы мінакам і галубам, якія звярталі на яго ўвагу прыкладна столькі ж. З пункту гледжання дакладнасці, ён быў не зусім аракулам, але меў рацыю толькі крыху часцей, чым можна было б паверыць выпадковасці. І паміж усімі лямантамі ён трымаўся ўважліва і выяўляў нашмат больш таго, што адбывалася паблізу, чым многія меркавалі.
  Але ён ніколі не бачыў і не чуў гэтага , я мяркую.
  Гэта галубы прывялі мяне да яго. Я толькі што скінуў пыл з адной са станцый, дзе ён часам бадзяўся і ламаў маю локшыну, спрабуючы прыдумаць, дзе яшчэ шукаць, калі заўважыў іх далёка, яны кружлялі, як сцярвятнікі або драпежныя жывёлы, і вельмі падобныя на галубоў. 'т.
  Мне спатрэбілася некаторы час, каб дабрацца туды, таму што мне давялося пералезці праз некалькі завулкаў, праз некалькі платоў і раскіданага смецця, і праз нейкі ў асноўным голы, зацвярдзелы ад восені хмызняк. Я паваліўся туды, куды ішоў, як толькі наткнуўся на рэйкі — балюча, што з жалезам, — але яны прывялі мяне прама да невялікай адтуліны на схіле пагорка. Уваход у адзін з падземных грузавых і паштовых чыгуначных тунэляў, якія праходзяць праз некаторыя часткі Чыкага, як вялікі мурашнік.
  Больш галубоў сабралася ля адкрыцця, яны стаялі занадта нерухома. Амаль ва ўпор. Магчыма, яны прыслухоўваліся да некаторых з гэтых прароцтваў.
  Гной шматдзённай гнілі тут таксама быў сабраны даволі густа. Нават калі б я яшчэ не здагадаўся, што знайду, гэта сказала б мне ўсё, што мне трэба.
  L King быў усяго ў некалькіх кроках унутры, неакуратна скінуты прама за першым паваротам. Той, хто пакінуў яго тут, зрабіў усё неабходнае, каб цела не было занадта відавочным, але відавочна не клапаціўся пра сакрэтнасць. Стары быў кучай мяса, ужо не цвёрдым. Іншая справа — яго адзенне, накрухмаленая не толькі звычайным брудам і потам, але і крывёй. Ён пакрываў яго падбародак, плечы, грудзі, лускаваты карычневы шаль, які ніколі не прыжыўся ў індустрыі моды.
  Пах знік так блізка, вядома. Гэта заўсёды была адна з самых дзіўных рэчаў у L King: вы адчувалі яго пах знізу, нават з ветру і з самым моцным холадам у вашым жыцці, але паветра заўсёды было чыстым у некалькіх футах ад яго. Як быццам яго смурод пачаўся толькі тады, калі ты апынуўся па-за дасяжнасцю рукі.
  Як я ўжо казаў, не зусім па-чалавечы.
  Я стаяў над ім, адчуваючы, што павінен нешта сказаць, але не хапала слоў. Мы ніколі не былі тымі, каго я б назваў сябрамі, ніколі не напіваліся з адной бутэлькі, але яго было карысна ведаць. Ён быў бяскрыўдны. І ён быў адным з маіх.
  У кагосьці быў вельмі дрэнны дзень, калі я даведаўся, хто гэта з ім зрабіў.
  Ці што .
  Бачыце, цела было моцна скалечана, горла амаль цалкам разарвана, так што мне не хапіла, каб пераканацца. І нават калі б гэта дало мне магчымасць працягваць, гэта не была выснова, якую я хацеў зрабіць, грунтуючыся на адным трупе.
  Але ўсё, што я бачыў , паказвала на магчымасць...
  Ну, памятаеш, калі я казаў, што Чыкага можа чакаць вельмі кепскі час, калі б у нас быў сапраўдны вампір, а не сапсаваны плод?
  Было падобна, што Чыкага чакаюць вельмі кепскія часы.
  * * *
  Пазваніў у бліжэйшы клуб, пакінуў ананімнае паведамленне пра цела — меркаваў, што дазволю быкам разабрацца з гэтым, і нават калі некаторыя з іх заўважылі непрыемны пах, яны не здагадаліся, чаму — і вярнуўся да маіх кантактаў.
  Усё роўна са мной ніхто не размаўляў.
  Я маю на ўвазе, што не трэба быць дэтэктывам, каб зразумець, што калі вы маеце справу з вампірам — ці нават калі гэта нейкая іншая забойца — і ў вас на руках адно жорсткае, крывавае забойства, перш за ўсё ідзіце на паляванне бо падказкі ў іншых нядаўніх жорсткіх, крывавых забойствах. Геній, праўда?
   Але прэса ўсё яшчэ не вынюхала нічога карыснага ў плане дадатковых дэталяў. Кінан усё яшчэ не быў «аўтарызаваны» размаўляць са мной. Піт усё яшчэ не ведаў з нічога. Баскін і Рамона не адказвалі на мае званкі, і ідэя нанесці візіт майму не вельмі любімаму памочніку дзяржаўнага пракурора, сутыкнуўшыся з Рамонай ад кружкі да кружкі, спадабалася мне прыкладна гэтак жа, як супазіторыі для зубнога бормашыны.
  Я нават зноў сутыкнуўся з страшным прыстасаваннем у канцы калідора і знайшоў нумар, які мне даў Фіно, каб спытаць яго, ці не былі забойствы звязаны з мафіяй і ці чуў ён што-небудзь пра іх. . Ён гэтага не зрабіў, сказаў, што крыху пагаманіць, але ён упэўнены, што яны не маюць ніякага дачынення да яго «бізнэсу». Калі б яны былі, ён амаль напэўна б што-небудзь даведаўся. Я папрасіў яго на ўсялякі выпадак уважліва паглядзець на Саўла Флейшара, гангстэра-кабаліста, з якім я звязаўся некалькі месяцаў таму.
  Я вярнуўся да ўсіх маіх звычайных кантактаў, але за апошнія пару дзён ніхто нічога новага не чуў, і большасць з іх проста замкнуліся яшчэ мацней або пацягнулі за імі свае норы, калі я нават атрымаў каля слова «вампір». Магчыма, для мяне было б лепш, калі б я не рассыпаў гэты кавалачак, але я не такая ўжо і вялікая дробка. Яны мелі права ведаць і прымаць меры, тым больш, што мы не абавязкова маем такую ж абарону ад носферату, як вы, смяротныя.
  Добра, тады. Я спрабаваў зрабіць гэта ветліва і ненадакучліва, але прыйшоў час для больш жорсткіх мер.
  «Давай, Кінан». Яго стол быў, калі што, нават большай зонай бедства, чым на днях. Такім быў добры дэтэктыў; калі б ён яшчэ глядзеў увесь у сябе ад недасыпання, я, напэўна, кінуў бы на яго часнаком або прасунуў бы кол у яго помпа, каб быць упэўненым. «Гэта добрая здзелка».
  «Колькі разоў, Аберон? Мы ўсе атрымалі строгі загад аб...
  «Вы ведаеце, што я добра спраўляюся са сваёй працай». Добра, калі я змагу расказаць вам , як я раскрыў справу, напрыклад, калі яна не датычыцца крыважэрных дынь. «Вы ведаеце, што я магу трымаць галаву закрытай вакол таямніцы. Вам патрэбныя ўсе людзі, якіх вы можаце прыцягнуць да гэтага, перш чым гэта разгорнецца. І я гатовы цалкам адмовіцца ад сутачных, калі толькі не адкапаю што-небудзь карыснае. Я не дастаўляю, аддзел мне не павінен ні капейкі. Што губляць?»
  гэта быў важкі аргумент, і ён гэта ведаў. Гэта палегчыла задачу. Калі ён перавёў дыханне, каб адказаць, я злавіў яго позірк, праслізнуў за яго думкі. Усё, што мне трэба было зрабіць, гэта крыху развеяць яго адчай, прыглушыць яго заклапочанасць наконт дакладнага выканання загадаў. Гэта сапраўды не заняло шмат; ён быў у адчаі.
  - Добра, Аберон, - сказаў ён, паківаючы галавой, быццам толькі што ўспомніў, дзе знаходзіцца. «Я ўсё яшчэ павінен прымусіць капітана падпісаць, але я думаю, што я магу прывесці яго да сябе».
  А калі не, я заўсёды магу прымусіць вас пагутарыць з ім і пераканаць яго самому. «Гучыць добра. Буду чакаць».
  Неўзабаве я сядзеў у пустым пакоі для допытаў, запаўняючы некалькі звычайных формаў і пару незвычайных, каб я мог разабрацца ў справе цалкам афіцыйна і правільна.
  «Аберон».
  Я падняў вочы на тое, як дэтэктыў Дрыскол Шогнесі ткнуў у пакой сваю багу. Я ведаў, што гэта ён, перш чым ён загаварыў ці нават дабраўся да дзвярэй; валасы ў хлопца чортава свецяцца аранжавым у цемры. Я ведаў, што ён таксама мае на ўвазе справу, таму што рукавы яго кашулі былі закасаны яшчэ мацней, чым звычайна.
  «Што здарылася, Шон?»
  «Гэта табе «дэтэктыў Шогнесі», таварыш, пакуль я не скажу інакш!»
  «Ваша прозвішча, ваша рашэнне, я мяркую».
  «Чортава правільна!»
  «Але чаму вы хочаце, каб людзі называлі вас «Інакш»?»
  Яго рот быў шырока адкрыты і рабіў нейкія дзіўныя паторгванні з аднаго боку. Таксама…
  «Твой твар чырванее, дэтэктыў». Не зразумейце няправільнага ўяўлення, у мяне з Шонам няма ялавічыны, а ў іншых ён проста ваш, як правіла, непрыязны тып. Аднак яго весела заводзіць. «Ты чырванееш? Я нешта сказаў? Ці гэтыя вяснушкі проста далучаюць...
  «Я не ведаю, у якую гарачую ваду ты трапіў гэтым разам, Мікі». Мяркую, ён быў поўны рашучасці дайсці да сваёй кропкі, але я павінен прызнаць, што я не бачыў, што гэтая кропка набліжаецца. «Але што б гэта ні было, бярыцеся за гэта. Мне не трэба, каб гэта грэбанае Бюро ладзілася тут і ладзіла наш дзень, калі мы павінны прыбіраць уласныя бязладзіцы!»
  Я асцярожна паклаў аловак каля формы, якую запаўняў, і ўстаў. «Прайграй мне гэта яшчэ раз, пачынаючы з першага куплета».
  «Вы чулі мяне, вы...»
  Яму было больш цікава крычаць на мяне, чым тлумачыць, што, чорт вазьмі, ён меў на ўвазе, таму я вярнуўся праз вочы ў мозг.
  Высветлілася, што ўчора тут быў агент з Бюро расследаванняў і расказваў пра мяне. Ну, не, не мяне асабіста расследуюць; ён зрабіў вялікае значэнне, каб запэўніць усіх у гэтым. Не, ён хацеў атрымаць інфармацыю аб тым, хто мае сувязі, з кім я сябрую. «Вядомыя паплечнікі», як кажуць у гандлі. Асабліва цікавіцца ўсім новым або змененым у нядаўнім мінулым. Ён чытаў пра Фрэнкі Донавана (што, вы не думалі, што Чатырохліставы Фрэнкі з усіх хлопцаў мае запіс?), Фіна Атаці і сям'ю, службовае дасье Піта. Нават датыкаўся да Вінса Сколы і Саўла Флейшара, двух бандытаў, з якімі я сутыкаўся некалькі разоў, але ні разу з імі не сустракаўся. Шчыра кажучы, нікому з Бюро не даводзілася разумець, што я ўвогуле меў з імі нейкае дачыненне.
  Але тады я ні на секунду не паверыў, што гэта быў сапраўдны агент.
  Яна рабіла гэта раней, памятаеш? У мінулым годзе, хоць яна была больш канкрэтнай, увайшла ў склад аддзела Бюро забароны. Аднак у асноўным той жа гламур. Няма прычын, каб хто-небудзь тут спрабаваў разглядзець гэта, нават калі б мог.
  Такім чынам, Эбін усё яшчэ шукаў мае кантакты. Ну, няхай яе. Я маю на ўвазе, так, я хацеў бы, каб яна засяроджвала сваю шназлу у іншым месцы, але пакуль яна проста чытала і глядзела, напэўна, нічога страшнага не было. І ўсё роўна я не мог спыніць яе, не выклікаючы пажару, які нам цяпер не патрэбны і не патрэбны.
  Аднак я не думаў, што яна шмат чаму навучыцца. Цалкам упэўнены, што ніхто з людзей з файламі тут, хутчэй за ўсё, не быў крыніцай той мярзоты, якую яна адчула. Цяпер, Арсола, можа быць, Баскін і яго калекцыя містычных цукерак, пра якія ён не ведаў дастаткова… Гэта магло прывесці яе кудысьці карысна.
  Магчыма, я б нават згадаў пра гэта, калі б мы зноў сустрэліся. Магчыма , Бін Сідхе пашанцавала б знайсці старую ведзьму больш, чым мне.
  Шогнесі сышоў, мабыць, каб на кагосьці рыкнуць, і я паклаў сваю кайстру назад за стол, але форма ўсё яшчэ была напалову пустая, мая рукавіца амаль замерзла вакол алоўка. Думкі працягвалі пераследваць адна адну ў маім мозгу, як закаханыя вавёркі, і я быў занадта адцягнуты, каб засяродзіцца на дакументах.
  Арсола, Баскін, можа, нават сама Рамона з яе пякельным мінулым… Хто яшчэ? Яно свярбела ў мяне, як тэлефон ці лінія электраперадачы, але ўсё ўнутры. Я чагосьці сумаваў. Я ведаў гэта, адчуваў гэта, выбіраў, штурхаў і спрабаваў схапіць, але гэта не прыходзіла. Спасылка, якую я не бачыў, або дэталь, якую я забыўся, тое, што я павінен быў мець перад сабой, ясна, як дзень, і гэта не прыйдзе . Чаму не мог давесці да розуму?
  Лямпачка ў лямпе, тая, якую яны круцяць і свецяць у твары дзікоў, калі яны пацеюць, першая пайшла. Ён разбіўся з рэзкім трэскам , амаль як дробны снарад. Той над галавой, які насамрэч асвятляў пакой, пачаў цьмянець, і я пачуў адразу паўтузіна паветранадзімалак на рынгу КПЗ, усё крыху не сінхранізаваныя. Вокны ў пакоі запацелі, ручайкі сцякалі ўніз, малюючы ў кандэнсаце смешныя фігуры, хаця тэмпература не змянілася ні на градус.
  Гэта… было нядобра .
  Я заціснуў, зламаўшы аловак, і ўсё спынілася так хутка, як і пачалося. Я чуў гудзенне галасоў з усяго клуба, збянтэжаны, здагадваючыся пра скачкі напругі ў лініях і іншае, хвалюючыся, ці не было што-небудзь пашкоджана.
  У мяне былі большыя клопаты. Так, як я ўжо казаў, гэта адбывалася часцей за апошнія некалькі месяцаў, магчыма, за апошнія пару гадоў. Але заўсёды, заўсёды , калі я быў за межамі лютасці, кроў кіпела да такой ступені, што я вагаўся на мяжы страты кантролю.
  Не цяпер. Вядома, я быў расчараваны, але ў асноўным я быў проста збянтэжаны. І пры іншым невялікім абвастрэнні я быў абсалютна, цалкам спакойны. Я быў пад поўным кантролем.
  І гэта ўсё роўна адбылося.
  Астатнія дакументы павінны былі пачакаць. Мне трэба было сысці далей ад участковага, выйсці на след таго, за чым я гнаўся.
  Тады спадзяюся на ўсе нябёсы і пекла, што знайсці і спыніць гэта — чарадзейства Арсолы, уплыў смерці, што заўгодна — было дастаткова, каб выправіць усё, што ішло не так і са мной.
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  Пete не было даступна, і я не быў у настроі чакаць, таму я дазволіў нейкаму выпадковаму быку — афіцэру Нэтлі, калі я правільна памятаю, і мне было ўсё роўна, калі я гэтага не зрабіў — гуляць у эскорт.
  Я мог бы выбраць іншы варыянт, калі б ведаў, што ён павязе нас, а не сядзе на L, але пакуль я ўвайшоў у гэты невялікі факт, мы ўжо былі ў дарозе. Ніякіх важкіх прычын, якія я мог прыдумаць, каб адмовіцца, я быў занадта ўсхваляваны тым, што толькі што адбылося ў клубе, каб захацець важдацца з яго думкамі, калі мне не трэба.
  Тады нічога іншага, акрамя як забрацца ў яго радыёмашыну, падрыхтавацца да таго, што нас чакае, і прабрацца праз гэта, як мог.
  Ён кінуў на мяне дзіўны позірк, калі я забраўся на задняе сядзенне. «Выпадковыя ўкалыхванні» — адзіны адказ, які я даў яму, збольшага таму, што не думаў, што «ў мяне алергія на гэты пракляты рухавік і я хачу быць як мага далей ад яго» будзе вельмі добра.
  Мы ехалі. Свярбела, балела і пякло, як заўсёды. Мне ўдалося.
  Вы бачылі адну бальніцу, вы бачылі іх усе, таму я не збіраюся даваць вам поўную п'есу акругі Кук. Усё было звычайна; лекары і медсёстры ў белым, хворыя людзі ў болю, пах мыльных сродкаў і мыла, якія вядуць акопную вайну супраць смуроду поту, ванітаў і крыві. Я маю на ўвазе, не зразумейце мяне няправільна, у асноўным добрыя людзі стараюцца, і нашмат лепш сутыкнуцца са зламанай косткай або грыпам без дапамогі, але гэта не робіць гэта гульнявой пляцоўкай, разумнік?
  Ва ўсялякім разе, уласна шпіталь не быў нашым пунктам прызначэння. Не, мой прыяцель у блакітным бліснуў тут і там значкам, і мы спусціліся ўніз.
  Морг акругі Кук.
  Цяпер гэта? Гэта было нядобрае месца.
  Я мог лямантаваць пра яркае асвятленне, халодную плітку і больш халодныя сталёвыя шуфляды, плоскія сталы і пачварныя інструменты. Ці, можа быць, пра атмасферу, едкія хімічныя рэчывы, якія ператварылі бальніцу над галавой у духмяную пляму кветак у параўнанні. Штучны холад у халадзільніку? Безжыццёвыя вочы і млявую плоць бедных душ, над якімі працуюць, распілоўваюць і зашываюць па ўсім шырокім пакоі?
  не. Бачыце, усё гэта нічога, толькі тое, што вы заўважылі б. Табе пашанцавала больш за мяне.
  Смерць павесіла капялюш у гэтым пакоі. Пастаянная, бясконцая смерць; часам гвалтоўны, часам хваравіты, і вельмі, вельмі часта проста пачварны. Сцены, замарынаваныя ў ім; яно бурліла і віравала ў каналізацыі. Я адчуваў прывідаў, па-чартоўску не мог рухацца супраць іх натоўпу. Няшчасныя духі, засмучаныя або раз'юшаныя, такія, якія з цягам часу могуць разбэсціцца ад уласнай лютасці да таго часу, пакуль не саслізнуць набок, каб папоўніць зграі слі . Ці яшчэ горш.
  Дрэннае месца. Нябачнае месца.
  Часткова прычынай гэтага быў сам каранер. Пракляты абраны чыноўнік, які больш клапоціцца пра тое, каб утрымаць працу, чым пра тое, каб выправіць паталогію; зрабіць паліцэйскіх шчаслівымі, чым праўдай, адказамі ці справядлівасцю. Добры спосаб па-сапраўднаму раз'юшыць цэлую кучу прывідаў, ужо на кароткіх запалах. На шчасце, яго ў той момант не было побач, а гэта азначала, што мне не трэба было праяўляць самакантроль, я не быў упэўнены, што трэба ўтрымаць яго ад таго, каб не забіць яго.
   Адзін з асістэнтаў, пасля некалькіх хвілін ныючай спрэчкі з Нэтлі наконт таго, каб я зноўку наведаўся ў той жа дом і ці дазволена мне быць там, падышоў да шэрагаў шуфляд і млява памахаў нам, каб мы далучыліся да яго. Металічная пліта выслізнула з глухім грукатам і кароткім, але злосным рыпаннем.
  Я настаяў, каб мой паліцэйскі шафёр расказаў мне ўсе падрабязнасці справы па дарозе; даў мне на што-небудзь засяродзіцца, апроч таго, што я затрымаўся ў тостэры на колах, які спараджаецца пеклам. Сярод гэтых дэталяў быў той факт, што цела, якое мы збіраліся ўбачыць, было сёмым, якога паліцыянты прыпісвалі таму ж забойцу або забойцам. Ім не ўдалося спыніць уцечку інфармацыі пра злачынствы ў прэсу, але яны прынамсі пакуль трымалі маштабы праблемы пад капелюшом. Няма сэнсу, сказаў Нэтлі, рабіць гэта сенсацыйна або выклікаць паніку, асабліва калі яны не ўпэўненыя, што ўсе смерці звязаны паміж сабой. Тая ж прычына смерці і тая ж крывавая каша, але няма доказаў таго, што ахвяры мелі іншую сувязь.
  Так, я таксама не купіў.
  Справа ў тым, што небарака, на якую я зараз глядзеў уніз, была нумарам сем, і калі ўсе астатнія сапраўды былі забіты такім жа чынам, наша праблема была яшчэ большай, як я думаў.
  Разумееце, у адрозненне ад L King, гэтае цела было ачышчана, так што я сапраўды добра бачыў рану. Яго горла выглядала так, быццам ён прыклаў шчырыя намаганні, каб пачаць новую модную тэндэнцыю гальштукаў з калючага дроту.
  Няма больш ніякіх пытанняў пра гэта, больш няма ваганняў, больш няма надзеі. У нас быў вампір. Чорт вазьмі, я амаль усё яшчэ адчуваў духоўную гніль, якая цягнулася ад трупа.
  Але я чакаў гэтага. Не, праблема ў сямі ахвярах менш чым за некалькі тыдняў. Якімі б яны ні былі дзікімі і дзікімі, насферату не дурныя. Яны больш не жадаюць прыцягваць да сябе ўвагі, чалавечай ці якой-небудзь іншай, чым большасць істот Іншага свету.
  Сем мёртвых, так блізка?
  Хутчэй за ўсё, гэта была праца не аднаго вампіра.
  * * *
  Я застаўся на некаторы час, пагартаў некаторыя іншыя справаздачы і праверыў яшчэ пару целаў, каб проста параўнаць раны і пераканацца, што я на правільным шляху. Не весела і, у рэшце рэшт, не так ужо і карысна. Я нават не мог выкарыстаць месца злачынства, каб паспрабаваць дакладна вызначыць логава вампіраў, не калі мець справу з паляўнічымі, якія могуць ператварацца ў кажаноў і туман і карміцца, як бы далёка ад дома ім ні хацелася, на працягу ночы. Так, я выключыў краю, але ўсё роўна засталося больш за палову горада.
  Як я ўжо казаў, не вельмі карысна.
  Сонца збіралася спаць, калі я прабраўся адтуль. Я вярнуўся на цягніку ў свой офіс, пасля таго, як ветліва, але цвёрда адмовіўся яшчэ раз паехаць у скрыню для катаванняў. Я маю на ўвазе, што L таксама не выклікае смеху, але пасля фліввера гэта мог быць лёгкі масаж.
  Акрамя таго, гэта дало мне час падумаць, хаця я не прыдумаў шмат чаго. Дакладнае ўсведамленне таго, што я меў справу з тым, пра што я ўжо падазраваў , было добрым пацвярджэннем, але гэта зусім не дапамагло ні ў пытанні «чаму», ні ў пытанні «што з гэтым рабіць». »
  Потым я вярнуўся на сваё месца, і час для разважанняў скончыўся.
  Як толькі я ступіў праз дзверы, мяне нахлінула нават не хваля, а лавіна. Халодны, гліністы пах магілы. Смурод гнілога мяса. Больш чым пахі, яны былі эмоцыямі, духоўнай сутнасцю разбэшчанасці: адчай самазабойцы, мокры ад крыві запал забойства, боль голаду і бясстрасная радасць цярплівага паляўнічага.
  Смерць і распад, тэрор і першабытнае гвалт, накінуты на косці і загорнуты ў скуру, на кукішках у ссохлай абалонцы, дзе калісьці ззяла душа.
  Вампір.
  У мяне заўсёды было шмат свіфта, але я не ўпэўнены, што калі-небудзь так хутка выцягваў чарадзейную палачку, як у той момант. Я выскачыў з парога, стукнуўся аб тонкі, стаптаны дыван і скаціўся на ногі. У мяне ўжо была нахіленая на ім, завешаная ценем, чакала ў куце побач з шафай для дакументаў. Я высмактаў, што навакольнае шчасце, якое я мог зрабіць у тую долю секунды кувыркання праз пакой, а потым кінуўся, трымаючы L&G з-пад рукі, каб ударыць, як кінжал.
  Як кол.
  Ён не зусім востры, але амаль непарушны, і я даволі моцны. Можа, гэтага было б дастаткова. Магчыма, калі б у мяне быў час пашанцаваць больш, чым у мяне, або выцягнуць гэтую ўдачу проста з самой істоты, а не з пакоя вакол нас, удар быў бы ўвогуле.
  Але ў мяне не было, і не было. Праклятая штука была хуткай, такой хуткай. І нашмат мацней мяне. Тыльны бок яго далоні ўдарыў мяне прама пад запясце, і ўся мая рука анямела ад удару. Клянуся, я адчуў, як костка крыху сагнулася , і L&G вылецеў з майго кулака і грукнуў аб сцяну, перш чым упасці з ціхім стукам.
  Вампір ужо пасунуўся, усяго на крок-два, усталяваўшыся паміж маёй палачкай, але я накіраваўся ў іншым кірунку. Я дазволіў сабе ўпасці назад, каб пазбегнуць зваротнага ўдару, якога я чакаў, але так і не атрымаў, а потым зноў адкаціўся на ногі. Мёртвая істота была толькі на крок ззаду мяне, але яна адскочыла - я думаю, больш інстынкт, чым сапраўдны клопат, - калі я схапіў край ложка Мэрфі, прыгарнуў да сцяны, і шпурнуў яго ўніз з бразгатам і грукатам разбіўся там, дзе быў мой партнёр па танцах.
  Гэта дало мне секунду, каб палезці ў лагчынку за ложкам і выцягнуць сваю надзейную рапіру. Сталь не магла б паралізаваць вампіра так, як гэта зрабіла б дрэва, але калі б крыху пашанцавала (ну, добра, шмат пашанцавала), я мог бы парэзаць яго дастаткова моцна, каб трымаць яго ўніз, пакуль я не змагу надзець свае рукавіцы палачка зноў.
  Мой першы штуршок глыбока ўвайшоў у мяса левай рукі вампіра, што выклікала ў мяне шыпенне мёртвага дыхання, саспелага з мокрым смурод бойні. На жаль, у мяне не было магчымасці ні на секунду; яго правая рука паднялася, малаток з халоднай плоці, і лязо з дамаскай сталі, якое так добра служыла мне пару стагоддзяў, лопнула, як праклятая палачка ад лядзяша.
  Ой, цяпер я распарыўся! Я глядзеў на ягоныя мігальнікі, спрабуючы працаваць хутка; гэта не так проста пракрасціся ў розум іншага Фейры, як чалавека, не кажучы ўжо пра аднаго з мёртвых, не кажучы ўжо пра таго, хто мае свой уласны душэўны ўдар, каб адкінуць назад, але калі б я быў дастаткова хуткі ...
  Яно адскочыла назад, праз офіс і ледзь-ледзь не патрапіла ў столь, перш чым я паспеў хаця б казытаць адну ідэю. Калі ён прызямліўся, ён утаропіўся на мяне, але засяродзіўся міма майго левага вуха, не гледзячы ў вочы. Няма зайчыка, гэты. Я мацней сціснуў рукаяць зламанага мяча, гатовы кінуць яго, а потым кінуцца да L&G...
  «Аберон, спыніся». Ягоны голас быў хрыплым, хрыплым хрыпам істоты, якая прамаўляла праз жорсткія і зморшчаныя галасавыя звязкі. «Я прыходжу сюды не для барацьбы».
  І я спыніўся , у асноўным ад шоку. Вампіры не неразумныя, але яны дзікія. Звяры. Неўтаймоўны голад і пякучая лютасць і халодная нянавісць. Многія з іх увогуле не размаўляюць, і я ніколі не чуў, каб хто-небудзь насамрэч размаўляў ці рабіў што-небудзь яшчэ, забіваючы ці ўцякаючы, калі хтосьці пачаў пісаць.
  Я разглядаў яго кружку, так жа асцярожна, каб не глядзець яму ў вочы, як і мне. Ён быў млявым, худым, такім жа, як і ўсе яго агідныя віды. Шматкі старой, засохлай крыві запэцкалі зморшчыны яго рота, плямы на пажоўклым каўнерыку невядома адкуль даўно. Без іклоў, не так, як вы думаеце; не два акуратныя маленькія іклы, як Лугосі. Не, кожны брудны, запэцканы крывёю зуб у яго пашчы быў няроўным і зламаным, ідэальным для раздзірання скуры і тканак. На самай справе гэта ўжо не чалавечыя зубы, але яны выглядалі так, бо дзясны адпалі, а вусны зморшчыліся, як і на любым іншым трупе.
  Карацей кажучы, гэта выглядала не як нейкі ўсходнееўрапейскі шляхціц ці карпаратыўная высокая падушка, а як тое, што было на самой справе быў. Як выглядалі ўсе вампіры.
  Зацяты, што выцягнуўся з-пад зямлі піць кроў людзей.
  І, відаць, захацела са мной сківіцы. Набракаць.
  «Ты зламаў маю рапіру».
  «Вы зарэзалі мяне рапірай».
  «Я… Так, добра. Справядліва». Я маю на ўвазе, што я зрабіў першы крок. Безумоўна, у мяне былі важкія падставы меркаваць, што атака была маёй лепшай гульнёй, а менавіта, што гэта быў чортавы вампір , але я павінен быў гэта зрабіць.
  Усё яшчэ назіраючы за найменшым смешным рухам, я прайшоўся па пакоі, каб забраць Luchtaine & Goodfellow. Потым, наўмысна пастанавіўшы не класці гэтую рэч у кабуру, я прыхінуўся да сцяны.
  «Такім чынам, калі ты тут не для таго, каб паспрабаваць мяне выцерці, чаму ты тут?»
  «Мяне клічуць Варуян». Яно—ён; Мяркую, калі б мы былі ў той момант, калі б мы вымаўлялі імёны і падбародкі, як звычайныя людзі, я павінен быў бы пайсці з ім — таксама прысеў спінай да сцяны, у значнай ступені паўтараючы маю пазіцыю ў іншым пакоі. «Я прыйшоў сюды, каб папрасіць вашай дапамогі».
  Добра, тады. Калі б у мяне быў спіс магчымых адказаў у тым парадку, у якім я іх чакаў, гэта было б дзесьці на старонцы ніколі, непасрэдна перад «Ці выйдзеш ты за мяне замуж?»
  Такім чынам, будучы рэзкім прыватным членам, я адказаў: "Што?"
  «Я ведаю пра цябе, Мік Аберон, і пра тое, што ты робіш. Вы ведаеце гэты горад, вы ведаеце шляхі абодвух светаў, і вы дэтэктыў. Вы чалавек, каб дапамагчы мне ".
  Ой. Гэта быў адзін з тых дзён, калі мне вельмі хацелася піць больш, чым малако.
  Я не быў гатовы паверыць ніводнаму слову ў гэта, але потым мяне ўсё роўна кінуў той факт, што я чую хоць адно слова з гэтага.
  «Перш чым мы нават прыступім да гэтага, - сказаў я, збольшага таму, што мне трэба было ведаць, вядома, але таксама не хапіла часу на роздум, - скажы мне, чаму б мне проста не прасунуць чарадзейнай палачкай у тваё сэрца і адпілаваць сваю праклятую брытву? Восем чалавек загінулі !»
  «Восем — гэта не так ужо і шмат». Потым, перш чым я паспеў узарвацца, сказаў: «Але я нікога з іх не заб'ю».
  «Чортавы конскія пёры!»
  «Не, гэта праўда, Аберон. Я ў Чыкага нядоўга. Вось я пакуль не кармлю».
  Калі план гэтага нежывога вырадка заключаўся ў тым, каб прымусіць мяне давяраць усяму, што ён сказаў, ён быў вельмі, вельмі збіты з шляху.
  «Я не глытаю гэтага, бо». Так, магчыма, не лепшы выраз для выкарыстання з насферату. Што хочаш ад мяне? «Вас, хадзячых трупаў, не зусім шмат. Нават калі я паверу, што вас у Чыкага больш, вам будзе вельмі цяжка пераканаць мяне, што вы не ўсе з адной зграі».
  Я не ведаю, можа быць, я хацеў завязаць бойку. У вампірах няма нічога злога, ненатуральнага. Гэта адчувала сябе няправільным, рабіла ўсё і ўсіх вакол бруднымі пакутамі і смерцю. Я ледзь не захлынуўся ад гнілі ў яго аўры. Я зраблю паслугу не толькі сабе, але і ўсяму свету, калі пакладу гэтую праклятую штуку.
  А потым…
  «Але вы ўжо сутыкнуліся з іншым. Вампір, але не з майго роду. Не з маёй зграі. Я чую гэты пах, мазок на вашай... сутнасці. Так?»
  Ён не памыліўся. Я ледзь-ледзь не сапсаваў гэта, гэта было так смешна, але я не забыўся.
  «Гэта быў дрэнны плён. Пракляты кавун».
  - Ты сустракаў шмат вампіраў, якія палююць з кавунамі, Аберон?
  Я адмахнуўся ад вобраза кучкі насферату, якая паўзе па лесе з дынямі на павадках, нібы катаюцца зялёныя крывачкі. Я не быў гатовы прыняць гэта як супадзенне, бо ўсе яны з'яўляліся з інтэрвалам у некалькі дзён, але мне трэба было прынамсі разгледзець магчымасць таго, што яны не ўсе разам.
  «Добра. Прадзі мне пражу, Варуян.
   «Так».
  Ён спыніўся, і ў пакоі заціхла, як… Ну, разумееце. Я маю на ўвазе, што ніхто з нас не напружваўся, не хадзіў, не мітусіўся і нават міргаў. У нежыці не было нават сэрцабіцця.
  - Гэта пачалося некалькі дзён таму, - нарэшце працягнуў ён. «Я на грузавым судне, перасякаю возера Мічыган. Я пакарміў перад пасадкай, таму ў экіпажа няма прычын падазраваць, што я на борце. І я хачу так і застацца, так? Калі яны даведаюцца пра мяне ці западозраць нешта нядобрае, гэта будзе нязручна».
  Ну добра. Рады ведаць, што ён здольны не забіваць, калі гэта нязручна .
  «Але праз некаторы час я пачынаю чуць… Я не ведаю, як сказаць. Званок. Позва .​ Але гэта зусім ня столькі гук. Я чую галавой, а не вушамі».
  Цяпер ён прыцягнуў маю ўвагу. Калі гэта ішло там, куды я падазраваў, у спалучэнні з усім, пра што балбатаў Эбін, мы ўсе гаварылі па-нідэрландску.
  «Я думаю, я магу ігнараваць гэта. Званок, ён не такі моцны. Але я ніколі раней не адчуваў нічога падобнага, і цяпер мне цікава. Відавочна, я не магу самастойна пакінуць лодку…»
  Цікава. Не тое каб ён не мог проста пераплысці возера самастойна; праточная вада, вампіры, усё такое. Не, ён проста выказаў здагадку, што я ўжо быў мудры да абмежаванняў яго роду.
  «...таму я больш не магу пакінуць экіпаж у спакоі. Капітан, яго лёгка пераканаць, таму мы выконваем заклік. І гэта прывяло нас сюды, у Чыкага».
  - І ты забіў капітана пасля таго, як загіпнатызаваў яго? Я стараўся трымаць свой тон добрым і прыязным, але не буду прыкідвацца, што мне гэта ўдалося.
  «Гэта прыцягне ўвагу, я не хачу. Кажу капітану, каб ён мяне забыўся».
  Ну, гэта было прыемна -
  «Замест гэтага я кармлюся адным з матросаў. Экіпажу будзе цікава, што з ім здарылася, але не так шмат увагі, як капітану. Менш увагі і ў горадзе, калі мне некаторы час не трэба карміць».
   L&G пачынаў балець мае пальцы, яны былі моцна сціснутыя.
  «Я не знаходжу нічога карыснага. Званок слабы. Цяжка знайсці, як гук, які вы ледзь чуеце, так? Але многія людзі размаўляюць са мной, кажуць мне праўду, якую яны, магчыма, жадаюць схаваць, і ніколі не ўспамінаюць мяне. Ад іх я чую пра вас. Мік Аберон, сасланы лорд сідхе . Дэтэктыў, які ведае Іншасвет і гэты. Гэты чалавек, я думаю, можа адсачыць званок. Ён можа задаволіць маю цікаўнасць; больш за тое, ён можа сказаць мне, ці ўяўляе гэта небяспеку для мяне ці для майго роду. І вось я тут».
  «Ёсць чараўніцтва, - сказаў я яму, - заклінанні ў старых грымуарах, некрамантыі смяротных і фей, якія могуць выклікаць вампіраў...»
  Варуян ужо круціў галавой, дзіўны жэст чалавека. «Я стары, хоць і не такі, як ты. Я адчуваў гэтыя чары раней. Гэты званок іншы. Слабей, але… Глыбей? Больш... магчыма, лепшае слова - "першабытны"?» Ён паціснуў плячыма, што выглядала гэтак жа недарэчна, як і кіўок. «Я сапраўды не ведаю, як сказаць».
  «Замест гэтага прыдумайце, як гэта сказаць. Чаму, чорт вазьмі, я павінен табе дапамагаць?»
  Сволач усміхнуўся, паказаўшы гэтыя жудасныя няроўныя зубы, і гэта выглядала на ім цалкам натуральна. «Таму што вы ўжо расследуеце гэта. Спрабуеш знайсцi гэтага забойцу i ўжо думаеш, можа, ён яшчэ такi, як я, прыцягнуты той самай позвай. Акрамя таго, вы зазіраеце ў магію або моц, якія пахнуць смерцю, і задаецеся пытаннем, ці звязана гэта таксама з тым, што я вам сказаў. Вы будзеце працягваць рабіць тое, што вы робіце, і раскажыце мне, што вы знойдзеце, і я дапамагу, дзе змагу».
  Ну, дзярмо. З кім ён размаўляў ? Відавочна, што ён прасачыў свой шлях як мінімум да аднаго з маіх нечалавечых кантактаў. Няма сапраўднага сэнсу кідацца на іх за разліў; калі б ён нанёс ім удар, гэта не так, як калі б у іх быў выбар, або яны б нават успомнілі, што зрабілі гэта. Тым не менш, я не быў у захапленні ад таго, колькі ён накапаў.
  Ён таксама не памыліўся ў тым, куды пайшлі мае ўласныя думкі. Але хоць ён мог адгадаць пытанні, над якімі я разважаў, ён не мог зразумець, што я ўжо працую над тэорыяй, якая можа адказаць на іх.
  Аднак не збіраўся яму гэтага казаць.
  «Што ж, у мяне ёсць добрыя і дрэнныя навіны для цябе, спорт. Добра тое, што так, гэта звязана з усім, у чым я ўжо капаюся. Я магу паабяцаць вам, што зраблю ўсё магчымае, каб высветліць гэта, і калі я гэта зраблю, вам больш няма пра што турбавацца.
  «І гэта кепская навіна?»
  «Дрэнная навіна заключаецца ў тым, што я, чорт вазьмі, не працую з адным з вас ці нават побач з ім. Вы прыклалі намаганні, каб не забіваць у маім горадзе, і вы прыйшлі да мяне, так што я дазволю вам прайсці, або махнуць, або выплыць з гэтых дзвярэй. Але слухай добра, дружа. Ты з'едзеш з Чыкага раней, чым прыйдзе час, каб зноў накарміцца, таму што калі ты пакрыўдзіш хоць адну душу ў гэтым горадзе, я знайду цябе і вярну пад зямлю так глыбока, што табе давядзецца забрацца, каб дабрацца да пекла.
  Я быў гатовы да таго, каб ён здзьмуў свой парык. Ён ужо праявіў прыкладна ў мільён разоў больш цярпення, чым любы іншы насферату, якога я ведаў. Ён збіраўся выбухнуць у парыве гнілой лютасці, накінуцца на мяне зубамі і пазногцямі. У мяне быў гатовы L&G, я сабраў сваю волю, каб атрымаць ад яго як мага больш удачы і сілы адным выбухам...
  Не. Усё, што ён зрабіў, гэта яшчэ раз усміхнуўся. «Ты цяпер так думаеш, Аберон. Хутка вы будзеце думаць інакш. Тады мы зноў пагаворым».
  Секунду ён быў там. Наступны дзвярны праём быў зацягнуты халодным туманам, які ліўся ў хол, як вада, выцякаў міма тэлефона і знік.
  Мяркую, для яго было б недастаткова меладраматычна проста выйсці праз праклятыя дзверы. Але, прынамсі, гэты пакой больш не даваў мне адчування, быццам я задыхаюся ад чарвякоў і магільнага бруду.
  Я знайшоў некалькі хвілін, каб атрымаць асалоду ад звычайнага смуроду горада, які прасочваўся ў мой офіс. Правёў на гэта даўжэй, чым трэба, шчыра кажучы; спатрэбіўся час, каб супакоіцца. Я быў гатовы да сваркі з нежыццю, у рэшце рэшт. Гэта не качыны суп з таго гневу — ці страху, калі я ўсё роўна.
  Толькі калі я нарэшце ўстаў, я зразумеў, што ўсё яшчэ трымаю L&G. Я засунуў гэта назад у кабуру, нарэшце зняў паліто, а потым сабраў зламанае лязо рапіры.
  Яшчэ некалькі хвілін проста глядзеў на гэта. Я насіў гэты меч доўгі час, і ён правёў мяне праз мноства розных баёў і больш за пару сапраўдных войнаў.
  Ебаны вампір.
  Я пайшоў да сваёй шуфляды з дзівацтвамі і сунуў туды дзве зламаныя палоўкі разам з рознымі іншымі значнымі або містычнымі дзінгамі, якія я збіраў гадамі. Гэта не быў адзін з маіх дзіўных інстынктаў, калі я адчуваю, што неўзабаве нешта будзе важна. Я проста не хацеў ад гэтага пазбаўляцца.
  Калі я пачаў адчуваць жаданне апаражніць усю шуфляду, каб арганізаваць і каталагізаваць увесь асартымент, я ведаў, што маруджу. У мяне была паездка, і я не надта імкнуўся ехаць.
  Я зачыніў шуфляду, падышоў да шафы і закасаў рукавы кашулі. Як я ўжо казаў, я мацнейшы за большасць з вас, але не на столькі . Гэта будзе цяжка.
  Спатрэбілася некалькі хвілін на тое, каб штурхаць і разгойдваць дурную штуку ўзад-уперад - было б шмат рохкання, пацення і лаянкі таксама, калі б... Ну, разумееце - але нарэшце я адсунуў праклятую шафу настолькі далёка, каб я мог уціснуцца ззаду гэта.
  Перамяшчэнне выявіла дзірку, якую я прабіў у сцяне ў той дзень, калі ўпершыню пераехаў у дом містэра Сучэка. Мая ўласная маленькая схованка, лагчына, куды я засунуў некалькі дробязяў, якія, як я спадзяваўся, ніколі не спатрэбяцца, але ведаў, што лепш не выкінуць. Тое, што я шукаў - доўгі, тонкі пачак, загорнуты ў анучах - было прама наверсе, так што я не павінен быў капацца ў любым з...
  За выключэннем таго, што гэта было не так, зверху, не зусім. На ім сядзела невялікая луска, цалі два даўжынёй. Гэта было свайго роду бліскучы белы колер; натуральна, я маю на ўвазе, не з фарбай або прычынай ўзросту або што-небудзь яшчэ.
  гэта ў Дагдзе трапіла? Гэтую шафу не перасоўвалі гадамі. Ці я сам кінуў яго туды? Калі так, то чаму і чаму, чорт вазьмі, я не мог успомніць -
  Электрычны вентылятар піскнуў адзін раз і пачаў павольна круціцца назад. У калідоры паветранадзімалка выпусціла паўзвінкі, а ў ваннай люстэрка гучна, як 22-га калібра, трэснула. Нада мной — вы ўжо здагадаліся — лямпачка замігцела і патухла.
  Спакойны. Спакойна, Мік. Уладкоўвацца. Спакойны…
  Апошняе заіканне, і лямпачка вярнулася ў нармальны стан. Вентылятар затармазіў і спыніўся. А я засталася лупцаваць, як ідыёт, з кавалкам дрэва ў руцэ.
  Цяпер двойчы. Двойчы гэта здаралася, калі я не быў злы або быў на мяжы страты кантролю. Што са мной адбывалася ? Ні ў якім разе гэта не быў толькі прадукт той няўдачлівай чары, з якой я змагаўся, ці не так?
  Я ненавідзеў адкладаць гэта ў бок, ненавідзеў адсутнасць адказаў, але я не збіраўся іх адкопваць зараз, і разважанне над гэтым было падобна на тое, каб не выклікаць дадатковых праблем. Будучы вельмі асцярожным, каб не думаць пра гэта занадта шмат, я паклаў кавалак дрэва назад у яму і дастаў пасылку, за якой ішоў спачатку. Паставіўшы яго на стол, я вярнуўся да сваіх запасаў і сабраў некалькі рэчаў.
  Незалежна ад таго, належаў закляцце Арсолы ці не, адказваў ён за гэтыя «эпізоды» ці не, я стрымліваў яго, толькі прымаючы належныя меры. Верагодна, час аднавіць іх, на ўсялякі выпадак.
  Так што я падмятаў пакой, галёнкі (гэта для вас супраць гадзіннікавай стрэлкі), потым вымяў пыл і валокны дывана за дзверы. Напоўніў кішэню жалудамі, выратаванымі ад вясны, і кінуў соль праз левае плячо ў чатыры розныя бакі. І гэтак далей.
  Спадзяюся, што тое, што здарылася з люстэркам, не залічана належным чынам як тое, што я яго разбіў. Гэта была б лішняя порцыя няшчасцяў, якія мне не патрэбныя.
   Разабраўшыся з усёй гэтай мітуснёй, я адсунуў шафу для дакументаў туды, дзе яна павінна была быць (больш-менш), і, нарэшце, пасля апошняй хвіліны маруджэння, разгарнуў пасылку на сваім стале.
  Адна з апошніх маёй хатняй рэліквіі. Я маю на ўвазе мой першы дом.
  Ён быў крыху карацейшы за рапіру, але шырэйшы — у аснове, так, але асабліва на кончыку, дзе ён пашыраўся амаль у форме ліста. Не меў крыжападобнай гарды, а толькі форму падковы, крыху таўсцейшую за сам клінок. У ім не было ні сталі, ні нават жалеза (у любым выпадку я б не валодаў жалезнай зброяй); жалеза нават не было выяўлена, калі гэта было кавана. Чыстая бронза, за выключэннем драўлянай рукаяці, але з дастатковай колькасцю зачараванняў Фейры, каб зрабіць яе вастрэйшай і мацнейшай за сучасную сталь.
  Студэнты, якія вывучаюць кельцкую гісторыю, правялі б з гэтым занятак. Я, улічваючы звязаныя з ім успаміны — не толькі пра тое, што я рабіў з ім так даўно, але і пра тое, кім я быў — я спадзяваўся ніколі больш гэтага не ўбачыць.
  Я хутка агледзеў яго, хоць і ведаў, што магія абароніць яго ад пашкоджанняў нават праз столькі часу, потым сунуў яго назад у ножны і надзеў пад паліто. Двойчы праверыў L&G у яго ўласнай кабуры, і тады не заставалася нічога іншага, як зрабіць гэта.
  Я падышоў да пакрытага цвіллю кутка з другога боку кабінета і ступіў убок.
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  АІ вось я зноў апынуўся ў адным з самых нелюбімых месцаў у двух светах.
  Было не так шматлюдна, як у мінулы раз, калі я быў у мінулым, дзякуючы моцнаму снегападу, але гэта проста азначала, што гоман быў аглушальным, а не смяротным. Большая частка натоўпу была смяротнай, іх выразы твару былі крыху млявымі, жывучы ў напаўсвеце сноў, Элфам становіцца для большасці людзей дастаткова слабенькім, каб з'есці або выпіць усё, што ім прапануюць. Яны цягалі скрыні, адпраўлялі паведамленні або выконвалі любую чорную працу, з якой іх «гаспадары» Фейры не маглі турбавацца.
  Аднак тут таксама шмат фей. Такое злучэнне мела занадта вялікае значэнне, каб пакінуць большую частку яго рабам. (Не, людзей тут не хвалюе, калі вы называеце іх смяротных гадаванцаў «рабамі». Не магу сказаць, што мне вельмі важна, што іх хвалюе.) Феі любога тыпу і памеру, якія толькі можна ўявіць, ад дванаццаці цаляў да дванаццаці футаў ; дзве нагі або чатыры; рукі і хвасты і крылы; скура і валасы і поўсць і лісце; гаварыць, крычаць і спяваць.
  Аднак усе Благія, за выключэннем некалькіх важных зняволеных.
  Усё, што вы чакаеце ад мэрыі Чыкага.
  Ну і мэрыя нашага Чыкага.
  І ва ўсім гэтым гомане, ва ўсім гэтым натоўпе, ва ўсёй гэтай сумесі дзіўнага, дзікага, прыгожага і жудаснага, можна здагадацца, на каго глядзелі больш за ўсё.
   Не, сапраўды. Адгадаць.
  Не зразумейце мяне няправільна, гэта не тое, што мая рэпутацыя такая шырокая, што ўсе тут мяне ведалі. Іх дастаткова, каб я стаў прыкметным.
  Аднак гэта было проста добра. На гэты раз я хацеў, каб мяне заўважылі.
  Я стаяў каля масіўнага стала з чырвонага дрэва ў пярэднім пакоі, насупраць рэгістратара мэрыі. Лепрэкон у шыкоўных лахманах і акулярах у залатой аправе, яна была альбо той самай сакратаркай, з якой я сутыкнуўся апошні раз, калі быў тут, альбо выглядала досыць падобнай на яе, яны маглі быць сёстрамі.
  Калі выказаць здагадку, што я мог меркаваць па выразе поўнай агіды, які мільгануў за яе акулярамі, накшталт выразу, звычайна прысвечанага знаходжанню мёртвай плоткі або піксі ў тваім амлеце, я збіраўся ўкалоць першага.
  «Гэй, лялька».
  «Не. Калі ласка, пакіньце».
  «Вы нават не чулі майго пытання».
  Яна ўздыхнула — што, як я ведаў, было наўмыснай дэманстрацыяй пагарды, бо, як і мы, сідхе , лепрыконы звычайна гэтага не робяць — і вельмі акуратна склала рукі на стале. «Вельмі добра, містэр Аберон. Спытайце».
  «Ці ёсць шанец, што я ўбачу суддзю Сіен Бхеару або начальніка Лаўрэліна? Я ведаю, што звычайна патрабуецца некалькі месяцаў, каб атрымаць аўдыторыю, але гэта вельмі тэрмінова».
  «І гэта ваш поўны запыт?»
  «А, так?»
  «Такім чынам, я магу адказаць зараз?»
  «Так. Гэта было нават чакана».
  «Не. Калі ласка, пакіньце».
  Ну, я адразу ўвайшоў у гэта, ці не так?
  І вось чаму я не так моцна пярэчыў таму, што прыцягнуў да сябе ўвагу па дарозе. Апошні раз, калі мне трэба было наведаць аднаго з высокіх і магутных чыкагскіх Сілі-Корт, я ўвогуле нарабіў дастаткова шуму, каб Запужвайце мяне. Няма прычын не паспрабаваць яшчэ раз.
  Вядома, у мінулы раз я спрабаваў пабачыцца з адным з ніжэйшых суддзяў, а не з самімі іх вялікасцямі, але на гэты раз мне давялося працаваць не толькі са мной, чароўнай асобай.
  «Глядзі, сястра…»
  «Мне давядзецца выклікаць ахову, містэр Аберон?»
  «Яны захочуць мяне бачыць». Я не крычаў, але і не рабіў намаганняў, каб сцішыць голас. Я ведаў, нават у шуме, што добрая частка пакоя вакол нас добра чуе мяне. «Гаворка ідзе пра расследаванне Эбінна. Гэта вялікая справа, ці не так? Яны паклалі на гэта свой лепшы член, нават адправілі яе ў свет смяротных. Пэўна, яны хочуць ведаць, чаму я навучыўся».
  «Спадар Аберон...
  «І я павінен зразумець, яны хочуць, каб гэта было ў цішыні, бо яны адправілі толькі яе, а не цэлую каманду, як у мінулы раз. Яны непрыкметныя — ва ўсякім разе для іх».
  «Спадар Аберон!»
  «А можа, не ведаю, яе не прыслалі. Можа быць, вялікі дэтэктыў Эбінн стаў жулікам, і Суд нічога не ведае. Павінен зразумець , што было б няёмка, калі б гэта стала вядома. Але эй, мы можам працягваць разважаць пра гэта. Кожнай душы тут можна давяраць, так? Не так, як быццам хто-небудзь можа мець нейкія палітычныя матывы, каб захацець збіць іх вялікасці ці...»
  Я адчуў, што яны маячаць ззаду, перш чым хто-небудзь з іх сказаў хоць слова.
  «...два». Я павярнуўся, павольна і асцярожна.
  Адзін быў спрыганам, як Слахаўн у Лэмбтан Ворм, толькі гэты дзік быў большы, і яго дзікую бараду лепш кантраляваць. Нязначна. У цяперашні час ён быў амаль у сваім поўным памеры, узвышаючыся нада мной амаль на чатыры футы.
  Другі быў ніжэйшы за мяне, удвая ніжэйшы за цяперашні рост Спрыгана. Ён насіў капюшон, але я бачыў толькі кончык доўгага носа і густую бараду, якія выглядвалі з ценю, і нават калі ён не дакрануўся да мяне пальцам, нешта ў ім адчувалася... цяжка. Цвёрды. Быццам ён быў толькі бачным выступам чагосьці ў асноўным духоўнага і значна больш важкага, чым вы маглі сабе ўявіць.
  Халціджа . Дакладней, адзін з вуарэн вякі , народ гор, захавальнік пагоркаў і каменя. Верагодна, у дадзеным выпадку канкрэтны камень, выкарыстаны для пабудовы Ратушы, зрабіў бы яго кімсьці, з кім я мог бы справіцца без лішніх праблем у іншым месцы, але не кімсьці, з кім я хацеў бы змагацца прама тут.
  «Правільна. Я проста адштурхнуся, - сказаў я.
  «Сапраўды», — сказала парцье, і яна не была дастаткова прафесійнай — або ёй было ўсё роўна, — каб схаваць злорадства ў сваім тоне. «Гэтыя джэнтльмены будуць суправаджаць вас, калі вам спатрэбіцца дапамога... штурханне».
  Яны не сказалі ні слова, толькі прасачылі за мной да дзвярэй, якія круціліся, і глядзелі, як я выйшаў на лёгкі снегапад. А потым яны працягвалі назіраць, я думаю, каб пераканацца, што я працягваю калаціць. Няма рэальнага шанцу праслізнуць да іх, і нават калі б я меў, я не быў упэўнены, што гэта прынясе карысць. Падобна на тое, што я павінен быў прыдумаць нешта значна больш тонкае, чым прамы падыход.
  Магчыма, спрабаваць данесці гэта да Сіен Бхеары або Лаўрэлін было нават неразумным крокам, але я не мог прыдумаць лепшага. Мне патрэбны быў нехта з глыбокімі ведамі ў магіі і гісторыі, каб сказаць мне, ці на правільным я шляху, ці ўся гэтая лінія расследавання была паходам за печывам. Ідэя, якую я прыдумаў, была проста смешнай, але… таямнічы выклік Варуяна, прысутнасць іншых вампіраў адначасова, праклятыя кавуны… Нічога больш не падыходзіць. Я павінен быў ведаць, ці магчыма гэта ўвогуле.
  Ні ў якім разе я не збіраўся з гэтым да Нябачных, не ведаючы, як яны ўжо ўцягнуліся ў гэта, не тады, калі я ўжо быў павінен Юдзі. І ў той час як у некалькіх іншых блажных, верагодна, былі тыя нізкія паказчыкі, якія мне патрэбныя, я таксама не хацеў выходзіць з гэтага з-за якіх -небудзь даўгоў. З членамі каралеўскай сям'і я мог бы прынамсі давесці, што нам трэба супрацоўнічаць на карысць горада, а не разглядаць гэта як асабістую паслугу.
   Але гэта не спрацуе, калі я нават не змагу патрапіць, каб убачыць іх.
  Я прайшоў, магчыма, паўквартала і ўсё яшчэ разважаў над варыянтамі, калі нехта з'явіўся з-за шэрасці і снегу побач са мной. Aes sidhe , як я, але нашмат маладзейшы. І пад яго цяжкім бічом я бачыў той самы парадны ўбор, які быў звычайным для штатнага персаналу і камандзіраў мэрыі.
  «Ідзіце за мной, калі ласка, містэр Аберон». Запрашэнне прыйшло толькі пасля таго, як ён кінуў хуткі позірк навокал, нібы правяраючы, ці ніхто — ці, прынамсі, ніхто важны — не мае на нас ухілу. Паколькі ў мяне не было чым заняцца, а ён выклікаў маю цікавасць, я пайшоў за ім.
  Ён павёў назад у тым накірунку, куды я ішоў, ці дастаткова блізка да яго. Мы пайшлі невялікай бакавой вулачкай, падыходзячы да Залі збоку. У рэшце рэшт ён спыніўся перад кавалкам мармуру, які нічым не адрозніваўся ад любога іншага кавалка мармуру, і кончыкам пальца правёў узор на палосах.
  Нічога відавочнага не змянілася, але ён яшчэ раз паказаў мне ісці за ім, а потым ступіў праз камень, быццам гэта быў проста густы туман.
  Ну, добра. Я здагадваўся, што былі сакрэтныя шляхі ў мэрыю і з яе, але ніколі не думаў, што іх сапраўды ўбачу, не кажучы ўжо пра тое, каб ім скарыстацца.
  Але я зрабіў, і пасля яшчэ некалькіх урыўкаў і паваротаў, якія не вартыя слоў, я апынуўся ў шыкоўнай гасцінай. Канапы з падушкамі з гусінага пуху, стол з чырвонага дрэва з графінамі з золата і срэбра і малінавымі фруктовымі сокамі, кніжныя шафы, напоўненыя фаліянтамі з ручной падсветкай, напісанымі даўней у большасці краін.
  Не тое, каб у мяне быў час плюхнуцца на кайстру і расслабіцца, бо я быў не адзін у пакоі. «Начальнік» Лаўрэлін, каралева Чыкагскага двору Сілі, чакала мяне.
  Ці трэба мне казаць вам, што яна была прыгожая? Вядома, яна была. Мы феі, яна каралеўская асоба, і мы нічога не робім напалову. Валасы, закручаныя сонечным святлом, смарагдавыя вочы, вярбовыя, але поўныя сілы, бла, бла, бла. Усё гэта вы чулі ў казках.
   Але гэта была пустая прыгажосць, прынамсі для мяне. Халодны. Як твор мастацтва, а не чалавек.
  Тым не менш, якой бы яна ні была, яна была старой, чароўнай і валодала большай уладай сярод фей, чым хто-небудзь, з кім я меў справу з часоў майго стрыечнага брата. Я пакланіўся — глыбока, з пышнасцю, і толькі крыху саркастычна.
  «Ваша вялікасць».
  У яе не было нічога з гэтага.
  «Я павінен быў арыштаваць цябе і пасадзіць на трыста гадоў!» Яе голас… Ну, ён пасаваў да яе выгляду.
  «Э-э, за што?»
  «За абвастрэнне!» Клянуся, яна ледзь не прашыпела, зрабіўшы крок да мяне. «Ты занадта доўга правёў са смяротнымі, Аберон. Не забывайце, у якім свеце вы зараз знаходзіцеся! Магчыма, мы аддалі б перавагу мець законныя падставы, каб пасадзіць вас у турму, але насамрэч яны нам не патрэбныя !»
  Прынамсі, яна называла мяне «Аберон». Лота з высокіх падушак у Светлым судзе не вельмі падабаецца, што я ўзяў імя свайго стрыечнага брата, адмаўляецца выкарыстоўваць яго. Чорт вазьмі, напэўна, яна таксама не была ў захапленні ад гэтага, але яна заўсёды была вельмі добрая ў этыкету.
  «Добра, праўда, — сказаў я, — але тады ты не даведаешся таго, што я ведаю».
  «Ах, ты б пагаварыў. У рэшце рэшт».
  Нічога сабе. Яна сапраўды распарылася.
  «Магчыма. Але не ў бліжэйшы час. І калі б я гэта зрабіў, я не быў бы ў такім настроі ці стане, каб дапамагчы вам у гэтай сітуацыі, ці не так?»
  «Нам не патрэбна твая дапамога, Аберон!»
  «Вядома. Вось чаму я стаю тут, у вашым асабістым пакоі для сустрэч за сакрэтным праходам. Потым, перш чым яна паспела па-сапраўднаму раздзьмуць свой парык, сказала: «Давай, ваша вялікасць. Я больш не з'яўляюся часткай суда. Я тут не цягну, таму не трэба захоўваць перада мной твар. Давайце спынімся і пяройдзем да той часткі, дзе мы прыдумаем, як працаваць разам».
  Лаўрэлін заставалася нерухомай, нахмураная статуя, амаль паўгадзіны за хвіліну да... «Добра. Сядзець. Выпіце, калі хочаце».
  Напэўна, яна нешта ўбачыла на маёй кружцы, пробліск сумнення, які я не змог схаваць, ці, магчыма, яна проста ўлавіла яго дух у маёй аўры, таму што яе нахмурылася. «За што ты мяне прымаеш, Аберон? Я не адзін з бандытаў Unseelie, з якімі вам занадта зручна трымаць кампанію. Я ў такія штукарскія гульні не гуляю».
  Я не магла стрымацца. Я ўсё яшчэ вагаўся.
  У яе вачах успыхнуў агонь — і я не метафарычны, — але яна кіўнула. «Вельмі добра. Гэтая закуска прапануецца без умоў. Ешце і піце дарма, і нічога не павінны мне ўзамен».
  Што яны кажуць? Гэта не параноя, калі яны сапраўды хочуць вас злавіць?
  «Дзякуй, ваша вялікасць». Я сядзеў і наліваў сабе шклянку чагосьці, зробленага з садавіны, пра якую вы ніколі не чулі, якая вымерла стагоддзямі.
  На смак яблычны сок.
  Я маю на ўвазе, не зразумейце мяне няправільна, сапраўды, неверагодна добры яблычны сок. Але ўсё ж яблыкі.
  Яна таксама ўзяла шклянку, трохі пакруціла яе, а потым зрабіла сапраўдны глыток. Асвяжэнне як тэатр. Мне не цярпелася сысці.
  Я таксама вырашыў, што не магу дачакацца, пакуль яна вырашыць самы драматычны спосаб пачаць мяне смажыць.
  «Такім чынам, Áebinn працуе на вас над гэтым? Ці яна сама па сабе? Я ніколі раней не ведаў, каб яна працавала без каманды».
  Позірк каралевы — прабачце, «начальніка» — звузіўся, і я думаю, што яна магла сабе ўявіць, як раздушыць мяне павекамі. «Усё, што робіць дэтэктыў Эбін, робіцца ад імя Суда Сілі».
  Гэта быў не толькі не адказ, але больш-менш такі ж не-адказ, які я атрымала ад самой бабы Сідхе . Тут мы пачалі з грукатам.
  «З усёй павагай, — пачаў я, — калі вы не збіраецеся...»
  «Вы тут, каб адказаць на мае пытанні. Тады, калі я палічу, што гэта ў інтарэсах усіх, я магу адказаць на вашы».
  Я пачынаў злавацца. Быў час, якога нават у яе ніколі не было размаўляў са мной такім чынам, і так, я адмовіўся ад усяго гэтага па сваёй волі, але... «Магчыма, таму ваш лакей вярнуў мяне назад, але я прыйшоў не для гэтага».
  «Чаму вы прыйшлі, гэта не…» Яна замоўкла, нахмурылася, асцярожна паставіла шклянку на стол. «Добра, Аберон. Навошта вы шукалі менавіта мяне? Апошнім часам вы даволі часта ўдзельнічалі ў судовых справах, але ніколі не патрабавалі каралеўскай аўдыенцыі.
  «Таму што не так шмат людзей, якія валодаюць ноў-хаў, каб сказаць мне, ці з'яўляецца гэтая дзікая тэорыя, якую я прыдумаў, поўная лухта, ці ёсць хоць найменшы шанец, што я нешта натрапіў. Вы ці яго вялікасць былі тымі, хто, як я лічыў, маглі б гэта зрабіць, а не звязваць мяне сеткай паслуг у працэсе.
  «Я бачу». Яшчэ адна паўза, потым: «Раскажы мне ўсё».
  І я зрабіў. Я маю на ўвазе, што я выпусціў рэчы з Ottatis, але я праліў практычна ўсё астатняе. Эбін і яе бачання смерці — якія, як я меркаваў, Лаўрэлін, верагодна, ужо ведала, але ўсё роўна апісала — разам з іншымі дзіўнымі падзеямі ў горадзе, целамі і заканчваючы Варуянам.
  Яна выглядала заклапочанай тым, што я скончыў, што было добра; яна павінна была хвалявацца. Нічога з гэтага не магло азначаць нічога станоўчага.
  «А гэтая твая тэорыя?» — спытала яна.
  Гэта была хітрасць. Калі яна вырашыла, што я звар'яцеў, я больш нічога ад яе не атрымаю. Але я павінен быў ведаць, ці магчыма гэта.
  «Вампіры, — пачаў я, — накшталт «напалову фей». Гэта целы...
  «Я ведаю, што такое вампіры, Аберон!»
  Я падняў абедзве рукі далонямі наперад. «Я ведаю, ваша вялікасць. Я не хачу пакрыўдзіць. Але, калі ласка, сачыце за мной праз гэта. Маё меркаванне ў значнай ступені ўкаранілася ў іх прыродзе».
  «Добра. Працягвай».
  «Чалавечыя целы, якія паміраюць у выніку сапраўднага эмацыйнага гвалту, асабліва самагубства, час ад часу пакідаюць сябе адкрытымі для пасялення пэўнага кшталту духаў фей. Або целы, забітыя іншымі вампірамі, вядома. Калі гэтая сутнасць насяляе труп, вось тады ён паўстае, маючы доступ да некаторых успамінаў чалавека, але цалкам новую — і цалкам драпежную — душу.
  «Цяпер мы ведаем, што нешматлікія некраманты, сапраўды магутныя, распрацавалі рытуалы для выкліку або нават кантролю над вампірамі. Але гэта не з тых. Такім чынам...
  «Ці магчыма, каб нехта распрацаваў магію для выкліку або кіравання духамі ? Сутнасць таго, што стане вампірам?»
  Лаўрэлін глядзела на мяне так, нібы я толькі што выцер нос аб яе рэчы, пра якія нельга згадваць. «Гэта вар'яцтва».
  «Такім чынам, вы кажаце, што гэта немагчыма?»
  «Аберон, гэтыя духі... Для ўсіх практычных мэтаў яны не сапраўдныя! У іх няма асобнага, вымернага існавання, няма быцця, асобы, улады. Яны крыху больш, чым фрагменты большага цела чыстай эфірнай сутнасці! Вы кажаце пра эквівалент выкліку і апісання кашмару яшчэ да таго, як смяротны нават прысніўся! Так, патэнцыял гэтага канкрэтнага кашмару існуе ў яго думках, але як рэч у сабе, ён яшчэ не існуе!»
  «Я разумею, што гэта малаверагодна, няпроста. Што гэтага ніколі не было зроблена, што мы можам не мець ні найменшага паняцця, як гэта можна зрабіць. Але з усім, што вы ведаеце пра магію, усім, што вы даведаліся, бачылі, нават пра што чулі, аж да самых асноўных фундаментальных тэорый... На самай справе, у самых вар'яцкіх і дзікіх абставінах, гэта магчыма ?»
  «Не! Гэта...» Яна замоўкла. Упершыню з тых часоў, як я прайшоў праз гэтыя дзверы, Яе Вялікасць, здавалася, сціснулася на адзін дотык, і пару секунд яна не сустракалася са мной позіркам. «Шчыра кажучы, не ведаю».
  Што ж, гэта азначала, што мне пакуль не трэба пачынаць усё спачатку, але як сказаць? Я думаю, што я быў бы больш шчаслівы, калі б яна засталася без .
  - Але нават калі я прызнаю, што такое магчыма, - працягвала яна, і пастава, і тон зноў умацаваліся, - гэта наўрад ці азначае, што вы пераследуеце жыццяздольную ролю з дапамогай гэтай… гэтай фантазіі. Гэта ніколі не рабілася, няма вядомых спосабаў зрабіць гэта, і гэта наўрад ці нават што-небудзь дасць! Такая магія ўсё роўна не дасць ведзьмаку ніякага рэальнага кантролю над вампірамі, якія з'явяцца ў выніку. Які быў бы сэнс?»
  «Пакуль не ведаю. Магчыма, гэта толькі першы крок. Ёсць і іншыя некрамантыі, якія аказваюць некаторы ўплыў на вампіраў, так? Але ў любым выпадку я не лічу гэта такім неверагодным, як вы».
  «А чаму гэта?»
  «Па-першае, — сказаў я, адзначаючы іх на пальцах, — мы атрымалі званок, які, паводле нашых непасрэдных сведак, можа пачуць толькі носферату, але які не настолькі моцны, каб прымусіць іх што-небудзь зрабіць. Па-другое, у нас дастаткова мёртвых целаў, каб выказаць здагадку невялікую купку вампіраў у Чыкага, але яны не ўсе з адной зграі, што амаль нечувана. Тры, кавуны. Вампіры вар'ят кавуны, ваша вялікасць. Нешта такое па-чартоўску рэдкае, што нават я падумаў, што гэта чысты хакум, і што з'яўляецца толькі міфам у адным малюсенькім кавалачку Усходняй Еўропы. І па-чацвёртае, якую б жудасную магію смерці ні нюхала ваша зламаная фасоля -сідхе . Усё ў Чыкага, усё за некалькі тыдняў.
  «Такім чынам, магчыма, гэта заклён само па сабе, а можа, і не, але я б сказаў, што нешта прыцягвае гэтых давампірскіх духаў у ненармальна вялікай колькасці, так? Я сапраўды не разумею, як што-небудзь яшчэ адпавядае фактам».
  Лаўрэлін, цвёрдая і сапраўдная каралева Чыкага, выглядала так, нібы хацела плюнуць. «Не», - прызналася яна. «Не, мяркую, я таксама не магу».
  Кожны з нас зрабіў яшчэ некалькі глыткоў напою, паглынаючы сказанае.
  — Добра, дэтэктыў, — сказала яна, прамакаючы вусны шаўковай — так, шаўковай — сурвэткай. «Як вы рэкамендуеце нам дзейнічаць?»
  «Ну, само сабой зразумела, што мы павінны вызначыць, хто адказны і чаму».
  «Так, так».
  хех «Пачнем з таго, што мы, верагодна, шукаем смяротнага акультыста. Я маю на ўвазе, што мы не можам выключыць Фейры, і гэта было б сумна каб зрабіць занадта шмат здагадак, але проста разыгрываючы шанцы, наш дрэнны хлопец, хутчэй за ўсё, чалавек».
  «І як вы прыйшлі да такой высновы?»
  «Таму што, як вы сказалі, гэтага ніколі раней не рабілася. І калі вы маеце справу з зусім новай ідэяй, ну...»
  Усё, што я мог зрабіць, гэта паціснуць плячыма, калі яна глядзела на мяне злосна. Безумоўна, некаторыя людзі з'яўляюцца выключэннем з правілаў, але не сакрэт, што мы, феі, у цэлым больш падражаем, чым наватары. Вам трэба толькі паглядзець на тое, як мы структуруем наша грамадства, на ўсю недарэчную схему «муніцыпальнага ўрада супраць арганізаванага натоўпу», якую разгарнулі благія і нябачныя суды ў Чыкага, каб убачыць гэта. Здагадайцеся, што адкрыта казаць пра гэта не лічыцца ветлівым.
  - Калі выказаць здагадку, што гэта так, - холадна сказала Лаўрэлін, - гэта запатрабуе смяротнага з жахліва глыбокім разуменнем містыкі і акультызму. Ці сапраўды на другім баку Чыкага ёсць такія дасведчаныя і магутныя?»
  «Так, некаторыя».
  Арсола Мальдэра была маім падазраваным нумар адзін, вядома. Тут нічога дзіўнага. Але ці дазволяць яе дурныя рэлігійныя ўяўленні мець зносіны з вампірамі і цёмнымі духамі? Яна ледзьве не адмахнулася ад мяне як ад нейкай пачварнай пачвары — я маю на ўвазе, яшчэ да таго, як мы пачалі спрабаваць каркаць адзін аднаго, — але я не меў першапачатковага ўяўлення, як працуе розум гэтай вар'яцкай бабулькі.
  Але я не мог дазволіць сабе занадта зацыклівацца, і яна была не адзінай магчымасцю. У Дэн Баскіна было дастаткова старых твораў, грымуараў і магутных рэліквій, каб ён мог наткнуцца на нешта небяспечнае, на тое, што ён быў занадта аматарам, каб зразумець, з чым яму не варта важдацца. А як жа Саўл Флейшэр? Я сутыкнуўся з ім толькі адзін раз, над Несумонту. Я паняцця не меў, наколькі магутная яго кабалістычная магія, ці здольны ён на нешта падобнае.
  І арэхі, гэта былі толькі тыя тры, пра якія я ведаў. Маглі быць іншыя; напэўна, не, але я не мог гэтага выключыць. Ці гэта у рэшце рэшт, магла быць Фейры, з больш творчымі схільнасцямі, чым большасць з нас, і схільнасцю да духоўнай магіі або магіі смерці...
  У мяне пачала балець галава.
  «Што для гэтага спатрэбіцца?» — спытаў я. «Я маю на ўвазе, каб нехта зрабіў гэта?»
  «Хм». Я дазволіў ёй паразважаць над гэтым для чараўніцтва. Э, так бы мовіць. «Канкрэтныя інгрэдыенты могуць рэзка адрознівацца, калі яны маюць моцную сімвалічную сувязь са смерцю або нежыццю. Косці, магільны бруд, старая пахавальная упаковка. Кроў, вядома. Спіс доўгі».
  «Такім чынам, немагчыма высачыць кагосьці на падставе гэтага».
  «Малаверагодна». Яшчэ паўза для роздуму. «Ахвяра, амаль напэўна. Чалавечае жыццё. На самай справе, напэўна, некалькі жыццяў. Я не магу сказаць дакладна, не ведаючы дакладна, колькі сілы патрабуе такі рытуал. Я баюся, таксама не вельмі дапаможа, калі вы не верыце, што можаце выбраць рытуальную ахвяру сярод усіх гвалтоўных забойстваў у Чыкага.
  «Я добры, ваша вялікасць, але не вельмі » .
  «Шакіруе. На мой погляд, месца правядзення абраду таксама мела б значэнне. Гэтак жа сімвалічна, як і кампаненты. Могілкі былі б самым відавочным выбарам, але наўрад ці адзіным. Царква ці іншае рэлігійнае месца, якое больш не асвячаецца, напрыклад.
  Я не мог не нагадаць пра бітву з Арсолай у абгарэлых руінах Санта-Марыя-Адалората. Так, я не хацеў занадта паглыбляцца ў свае здагадкі, але гэта, безумоўна, усё больш і больш нагадвала яе накшталт бляску.
  Тон Ларэлін не змяніўся, пакуль мы разглядалі магчымасці, але яна была ўсхваляваная. Нягледзячы на тое, што яна была таленавітая ў падаўленні любых прыкмет сваіх унутраных пачуццяў, я адчуваў гэта ў яе аўры.
  «Што вас турбуе, ваша вялікасць?»
  «Я ўвесь час вяртаюся да таго факту, што калі мы маем рацыю ў тым, што адбываецца, мы маем справу з акультыстам не толькі з вялікімі ведамі, але і з вялікім уяўленнем. Хтосьці гатовы спробы магіі, якія, наколькі я ведаю, ніколі не спрабавалі. І хто гатовы мець справу з сапраўды цёмнымі сіламі. Мне вельмі не падабаецца, калі ў маім горадзе нехта бегае бескантрольна...»
  Ваш горад?
  «...але больш за тое, я вельмі хвалююся з нагоды таго, што можа здарыцца, калі гэты чалавек зробіць памылку».
  Ой, цяпер была радасная думка.
  «У Чыкага ўжо шмат чаго адбываецца, — скончыла яна, — я не разумею».
  Гэта было маё ўяўленне ці яна зірнула на мяне крыху больш уважліва, калі сказала гэта? Яна гаварыла пра тое, у чым я ўдзельнічаў?
  Яна казала пра Адаліну?
  Калі, чорт вазьмі, маё жыццё стала такім складаным?
  Паколькі гэта была не тая тэма, якой я вельмі хацеў займацца, я прыдумаў яшчэ некалькі пытанняў пра гэты гіпатэтычны «заклён духа вампіра». Мы перакінулі яшчэ некалькі паняццяў, стварылі некалькі тэорый, ні адна з якіх не зрабіла істотнай розніцы. Сутнасць была ў тым, што мы абгаварылі ўсё, што маглі. У мяне не было нічога іншага, акрамя таго, каб я даведаўся, ці не змагу я выкапаць нейкі цвёрды дурман, паспрабаваць ператварыць некаторыя з гэтых тэорый у факты і спадзявацца, што гэта прывяло мяне да «хто» ці хаця б да «чаму» і "што далей".
  Я паклаў яшчэ адну чарку, ветліва пакланіўся і развітаўся, і быў на паўдарогі да дзвярэй, калі...
  «Аберон?»
  Я спыніўся, павярнуўся. «Ваша вялікасць?»
  Нягледзячы на тое, што яна старалася схаваць гэта, ваганні і няўпэўненасць дадалі горкі прысмак яе аўры. Калі б яна была чалавекам, то сціскала б рукавіцы ці, можа, махала б сківіцай, нічога не кажучы.
  «Я... занепакоены ўдзелам Эбінна ў гэтай справе».
  «Як гэта? Вы сказалі, што яна выконвала службовыя абавязкі».
   «Сапраўды, але яна стала, ах, празмерна апантанай гэтай справай. Гэта яна першая звярнула нашу ўвагу на гэтую праблему, першая паведаміла пра смяротную сутнасць, якую адчула, і нават тады яе жаданне праследаваць гэта было крыху ашаламляльным. Я адчуваў тое ж самае ад яе, калі яна прасіла дазволу перанесці справу ў свет смяротных. Яна была грубай у сваіх зносінах і прапусціла некалькі запланаваных дакладаў. Гэта, мякка кажучы, непадобна на яе».
  Так, я скажу. Звычайна, калі справа даходзіла да правілаў і працэдуры, дэтэктыў боб-сідхе быў закручаны мацней, чым кішэнны гадзіннік Двергра .
  «Я цаню падказку, ваша вялікасць. Э, я думаю. Чаму вы мне падказваеце, ваша вялікасць?»
  «Гэта рашэнне я прымаю не легкадумна, Аберон. Але я паняцця не маю, чаму Эбін так захоплена гэтай справай, і калі яна знаходзіцца ў патэнцыйна пагрозлівым стане - і калі выказаць здагадку, што мы маем рацыю ў сваіх здагадках - я таксама не ўпэўнены, як яна адрэагуе на апанента ў гэты момант непрадказальны і па-за межамі яе вопыту.»
  «Добра. Вядома. Я магу гэта здагадацца. Але я ўсё яшчэ не зусім разумею, чаму вы прызнаецеся ў гэтым…
  «Таму што вам трэба быць гатовым умяшацца і скончыць працу, калі яна не можа, або ліквідаваць любыя... рэшткавыя пашкоджанні. Цяпер, калі вы самі ўцягнуліся ў гэтую справу, і цяпер, калі я знайшоў час, каб дапамагчы вам у гэтым, я чакаю, што вы будзеце дзейнічаць ад імя Суда Светлых, калі гэта спатрэбіцца.
  Я не думаў, што «не цікавіць» будзе вельмі добра, і гэта не тое, што яна памылялася. Я ўдзельнічаў сам. Такім чынам, «Так, добра. Я буду сачыць за тым, каб гэта не адбілася на вас, хлопцы, калі мне ўдасца».
  «Добра».
  Я быў на тры чвэрці шляху да дзвярэй, калі...
  «Аберон!»
  Я зноў спыніўся, зноў павярнуўся. «Так, ваша вялікасць?»
  Цяпер яна была цалкам дзелавой, яе аўра такая ж халодная і амаль бескаляровая сцяна, як і звычайна. «Гэта ўдвая больш, чым вы здзекаваліся і прабіваліся ў аўдыторыю да чалавека, які мае ўладу і ўплыў у судзе, не прайшоўшы належных каналаў. Гэта на два больш, чым дазволена большасці, і гэта апошняе , што вам будзе дазволена. Паспрабуй яшчэ раз, і мне ўсё роўна, якія могуць быць абставіны, ты паўстанеш перад судом і апынешся ў турме — у лепшым выпадку.
  «Вы можаце ісці».
  Апошняе было відавочна непатрэбным, бо я ўжо збіраўся адтуль, але я не думаў, што паказваць гэта было мудрым выбарам. Я таксама не думаў, што яна жартуе наконт наступстваў, калі я паўтару такі трук.
  Не маючы больш нічога сказаць, што прынесла б нам карысць, я ў трэці раз падышоў да дзвярэй і пацягнуўся.
  * * *
  Я быў прыкладна за паўмілі ад мэрыі, галава і плечы пакрытыя лёгкім снегам, калі я ўбачыў, як яны грукочуць па вуліцы і накіраваліся ў свой бок.
  Чорная карэта. Пацямнелае срэбнае аздабленне. Цёмнавалосыя і зловокія коні, якія, з таго, што я мог зразумець на гэтай адлегласці, маглі быць або не быць келпі.
  Як я ўжо згадваў раней, знайсці Нябачнага на тэрыторыі Благіх ці наадварот - незвычайна. Дыпламатычныя прадстаўніцтвы, або феі, якія займаюцца бізнесам, або нават час ад часу сяброўская размова; вы знаходзіце нейкіх дзіўных сяброў і адносіны паміж двума бакамі. Але гэта досыць рэдка, каб прыцягнуць вашу ўвагу. Асабліва, калі вы проста апынуліся ў цэнтры расследавання, у якім удзельнічаюць гучныя імёны ў судзе, і вы не так даўно сутыкнуліся з некалькімі чырвонымі шапачкамі.
  Я пайшоў хутчэй. Вагон усё зачыняўся.
  Я звярнуў з галоўнага праспекта. Карэта павярнула за мной.
  Арэхі.
  Гэта ўсё ж магло быць супадзеннем. Яны, як правіла, ідуць за мной, асабліва з тым, што чарадзейства заўсёды хаваецца на заднім плане незалежна ад таго, наколькі старанна я засцерагаў сябе ад гэтага.
  З іншага боку - што больш верагодна - яны маглі страляць за мяне. Ні ў якім разе яны адкрыта не напалі б на мяне так глыбока ў тэрыторыі Светлых, але напад быў не самай страшнай магчымасцю.
  Яны маглі быць тут, каб завітаць да майго маркера з Queen Mob.
  У лепшым выпадку гэта азначала, што Юдзій хацеў ад мяне чагосьці вялікага, чагосьці, чаго я, верагодна, не хацеў бы рабіць, і што адцягнула б мяне ад гэтай валтузні з Эбінам і вампірамі на больш працяглы час, калі б я мог дазволіць сабе адлучыцца.
  У горшым? Яна хацела, каб я дапамог ёй разабрацца ў справе — ці з Адалінай. І незалежна ад наступстваў, я б не зрабіў гэтага, або стаў бы клятвенне-парушальнікам.
  Сапраўдныя, сапраўды непрыемныя рэчы адбываюцца з Фэйры, якія парушаюць клятву. Дастаткова агідна, што, калі б я выбраў... я мог бы проста зрабіць што заўгодна, у тым ліку перадаць бедную дзяўчынку-падменшыну, каб пазбегнуць гэтага.
  Не думайце пра мяне за гэта, калі хочаце. Вы паняцця не маеце. Вы сапраўды не.
  На шчасце, у мяне застаўся адзін варыянт.
  Я пабег.
  Я бег так, быццам не памятаў, каб калі-небудзь бег, узбіваючы за сабой пырскі снегу. Я нырнуў па ўсіх вузкіх завулках, ва ўсім, што, як мне падалося, было дастаткова цесным, каб карэта не магла праехаць. Я рабіў дзікія, выпадковыя павароты; пераскочыў некалькі платоў, залез у пару вокнаў. Я нават уварваўся праз чорны ход у кватэру нейкага беднага Бруні, перакуліўшы яго абедзенны стол, а потым выйшаў праз парадны. Яго прыяцель па цу-сідхе гнаўся за мной некалькі кварталаў, адрываючыся ад шнозла, перш чым ён вырашыў, што гэта не варта таго, каб яго лапы былі прастуджаныя.
  Я адчуў… Не ведаю, як гэта апісаць. Халодны ветрык цягнуў мяне за душу, як халодны ветрык, які цягнуў мяне замест таго, каб дзьмуць, і я задрыжаў. Нават простая спроба не дазволіць ім даць прысягу такім чынам была небяспечнай, магчыма, магла прыцягнуць увагу да кашмарных рэчаў, якія непазбежна адбудуцца, калі я сапраўды парушу сваё слова.
  Але я працягваў ісці, і праз некалькі часу гэта знікла.
  Магчыма, Нябачныя проста не планавалі, каб я сышоў такім чынам, і я заспеў іх знянацку, а можа, яны не ведалі, дзе знайсці пярсцёнак з мухаморамі, які пазначае Шлях назад у мой кабінет у свеце смяротных. (Я спадзяваўся, што гэта апошняе. Я імкнуўся захаваць у таямніцы гэты пярсцёнак, але ніколі не ведаеш.) Ці, чорт вазьмі, можа, яны зусім не за мной, гэта сапраўды была выпадковая ўдача, і яны сядзелі ў цэнтры горада і здзіўляліся дурным сідхе , якія проста ўцякалі пры адным выглядзе іх.
  Як бы там ні было, але ў іх ніхто не чакаў паміж мной і дарогай дадому, што пакідала мяне пустым, каб дастаць свой кайстар з Эльфама і вярнуцца ў свой кабінет, да стала, да вялізнай шклянкі цёплага малака і шмат пытанняў без адказу.
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  ЯВы маеце нейкае паняцце, колькі могілак у Чыкага?
  Я таксама. Я не лічыцца. Але я магу сказаць вам, што гэта цэлая куча, і ахвяры вампіраў не былі дастаткова сканцэнтраваны ў адным месцы, каб звузіць іх.
  Чорт вазьмі, магчыма, гэта былі нават не могілкі, якія я шукаў. Гэта магла быць старая царква, месца масавых забойстваў ці яшчэ дзясятак цудоўных месцаў. Калі б я абшукаў кожнага з іх аднаго за адным і спадзяваўся, што знайду ці выпадковым чынам штосьці выпадковым чынам, то «смяротная магія», якую адчуў Эбін, заключалася б у тым, што я прыставіў палачку да галавы і ўцёк, каб пазбегнуць нуда.
  Напэўна, лепш знайсці іншы падыход.
  Я задаволіў ідэю пачаць з Арсолы. Яна ўсё яшчэ адчувала сябе маім лепшым падазраваным. Але я не ведаў , што гэта яна, і пасля таго, як я змарнаваў столькі часу на паляванне на Госуайт у пачатку года, я не збіраўся дазваляць сабе засяродзіцца на іншай здагадцы. Да таго ж, у любым выпадку мне не ўдалося яе знайсці. Не, як бы гэта ні было карысна, калі б я ведаў, на каго страляў, я павінен быў трымаць свой розум адкрытым.
  Такім чынам, на наступную раніцу, пасля чарговага прыёму солі і іншых сродкаў абароны — плюс вялікай порцыі вяршкоў, каб падбадзёрыцца — я даў дэтэктыву Кінану пярсцёнак на паветранадзімалку.
   Званок быў кароткім і не дапамог. Яшчэ тры крывавыя забойствы ўсяго за два дні, якія спатрэбіліся мне, каб наведаць Іншы свет і потым пачаць свае пошукі. Увесь пракляты аддзел мітусіўся, спрабуючы ўсё ўтаймаваць, і ў яго не было ніводнай падказкі, каб прапанаваць мне. Сказаў мне, што я магу павярнуць сцэны, калі захачу, але трэба пачакаць, пакуль паліцыя скончыць з імі. Ён даў бы мне ведаць.
  І як толькі ён даў мне ведаць, даваць ім агляд аказалася вялікай тратай часу. Я навучыўся менавіта прысядаць.
  Добра, што далей? Перада мной не было вялікага выбару, таму, я ўпэўнены, да вашага вялікага здзіўлення, я пайшоў шукаць звычайную банду дурняў. Зноў. Не, раней ні адзін з іх не даваў мне шмат чаго, але цяпер я ведаў больш. Я не проста пытаўся пра Эбіна ці нейкія туманныя «цёмныя сілы». Цяпер у нас былі вампіры, дзіўная магія і гвалтоўныя забойствы. Значна больш шанцаў, што хтосьці з маіх кантактаў або інфарматараў нешта пачуў .
  І ўсё ж лепш было выбіраць з карты выпадковыя могілкі.
  Праблема была ў тым, што Фрэнкі не быў у першым са сваіх звычайных наведванняў. Або другі. Або трэці.
  У апошні раз, калі мы размаўлялі, ён нічога не казаў пра інтэрнат. І так, яго не заўсёды лягчэй за ўсё знайсці, але гэта здалося дзіўным. Я пачаў крыху хвалявацца.
  Потым бармэн у адным з любімых дайвінгаў Фрэнкі, у такім жа цёмным, брудным і ўвогуле брудным месцы цяпер, як і ў разгар Сухага закону — магчыма, нават больш — сказаў мне, што ён быў тут учора і выглядаў нервовым. Доўга не затрымліваўся, проста паклаў адзін моцны напой, спытаў, ці не шныраўся хто за ім, і пайшоў.
  Цяпер я больш хваляваўся.
  Я ведаў большасць схованак Фрэнкі і правяраў іх так хутка, як мне дазваляла L і мае два скакацельныя суставы. нічога.
  Людзі пачалі пазбягаць мяне на вуліцы альбо з-за майго выразу твару, альбо з-за цёмных эмоцый, якія кружлялі ў маёй аўры, досыць цяжкі, каб вы маглі яго адчуць, нават калі вы ніколі не распазнаеце гэта адчуванне такім, якім яно было. Я ведаю, што я жорстка гавару пра Фрэнкі, і мне даводзілася раз-два груба абыходзіцца з ім, але ён быў адным з маіх людзей. Калі б з ім нешта здарылася, нехта заплаціў бы нашмат больш, чым фунт мяса.
  Дык куды б пайшоў Чатырохліставы Фрэнкі, калі б ён сапраўды быў ззаду васьмёркі? Ну, звычайна са мной, але гэтага не здаралася. Дык дзе яшчэ?
  Ах Ці яшчэ хто ?
  Неўзабаве я стаяў перад хісткімі дзвярыма ў заляпанай брудам і прапахлай мочой камяніцы, адной з самых бедных у бедным раёне Канарывіля. Я стукнуў костачкай пальцаў па дрэве, спрабуючы пераканацца, што выпадкова не стукнуў чортава рэч.
  Ён адчуваў сябе значна больш трывалым, чым выглядаў. Яшчэ больш салідна, чым было ў апошні раз, калі я быў тут.
  Ніякага адказу, акрамя хуткага дыхання чымсьці, што пахла мыльнай пенай. 'Sokay; Я не чакаў аднаго.
  «Мы павінны праходзіць праз гэта кожны раз, Ленай?» — спытаў я праз зачыненыя дзверы. «Вы ведаеце, што я магу ўвайсці, калі захачу. Я проста хачу пагаварыць. Вам абодвум».
  «Абодва каго, прыдурак?» Дрэва паміж намі прымусіла яе голас загучаць значна больш хрыпла і драпуча, чым раней. «Гэта толькі я! Ты думаеш, мне тэлефануе джэнтльмен?» Каб узмацніць абсурднасць, яна прамокнула на пытанне хрыплым смехам.
  «Я з ім добра ладжу, але джэнтльменам яго не назваў бы».
  Хвіліна маўчання, затым: «Сыходзь, Аберон!»
  «Адчыні дзверы, інакш я».
  «Чаму ты не можаш проста пакінуць цябе... мяне ў спакоі, ты, хуесос?»
  Я не хачу, каб вы думалі, што я атрымліваў ад гэтага радасць. На плошчы я адчуваў сябе хуліганам. Пры ўсёй ненарматыўнай лаянцы я пачуў нейкае сапраўднае засмучэнне ў яе тоне.
  «Таму што справа не ў тым, што хачу я ці што хочаш ты, Ленай. Калі б я мог дазволіць сабе сысці і пакінуць цябе, я б зрабіў гэта. Чым хутчэй мы гэта зробім, тым хутчэй я выйду з твайго ладу».
  Некалькі рэзкіх шэптаў, якія я рабіў выгляд, што не чуў, потым рыпанне мэблі — мяркую, таму дзверы здаліся цвёрдымі — і, нарэшце, пстрычка замка.
  Малюсенькая дама, якая глядзела на мяне з забойствам у сваіх вачах, выглядала як маладзейшы схіл сярэдняга ўзросту, што было праблемай. Звычайна Lenai здаецца старым у брудзе і носіцца як скура для абутку. Яна пачынае маладзець толькі тады, калі адчувае моцны стрэс. Злы…
  Або спалохаўся.
  «Лязь да чорта ўнутр, калі ты ідзеш, шарык!»
  Я зрабіў менавіта гэта, і першае, што мяне ўразіла, быў водар. Не агульны міязм будынка, нават не мыльны пах прачкі, які звычайна суправаджаў яе, а часнок.
  Цэлыя ніткі яго, развешаныя па кватэры, як аўсянкі. Я таксама заўважыў паўтузіна распяццяў, прымацаваных да сцяны, і адно збоку ад дзвярэй. Стары венік прыхінуўся да касы з абламаным і завостраным канцом.
  Хм.
  Я таксама адчуў слабы след старой, засохлай крыві - не тое, што мне гэта было патрэбна. Я адчуваў боль, які выпраменьваў фігура, разваліўшыся на матрацы Ленаі.
  - Прыемна з вашага боку, што вы прынялі яго да сябе, - сказаў я, не паварочваючыся да яе, калі яна зноўку ўсё зачыніла за мной. «Ці не ты назваў яго «залатасосным пеўнем канюшыны» ў апошні раз, калі ён узгадваў у размове?»
  - Я ўпэўнены, што так, - слаба сказаў Фрэнкі з-пад коўдры. «Яна называла мяне нашмат горш. Але яна мела на ўвазе гэта самым добрым чынам».
  «Чорт вазьмі, — прабурчаў Ленай. «Я меў на ўвазе кожнае слова і многае іншае, да чаго я так і не дайшоў».
  Я падышоў крыху бліжэй, каб разгледзець яго пабіты твар, апухлую сківіцу і няроўныя раны на шчоках, шыі і плячах. «Што здарылася, Фрэнкі?»
  «Ён спатыкнуўся!» — настойваў Ленай, не паспеўшы адказаць, падыходзячы да ложка. Фрэнкі нічога не сказаў.
  «Спаткнуўся?» Я ўтаропіўся спачатку на іх, потым на часнок, на крыжы, на завостраны венік. «Такім чынам, вы, што? Быў неасцярожны і зваліўся на палёт вампіраў?»
  Фрэнкі прамармытаў нешта неразборлівае. Ленай памаладзеў яшчэ на пяць з лішнім гадоў.
  "Ён не хоча ўмешвацца, Аберон", - сказала яна - амаль умольна.
  «Паглядзі на яго добра, сястра». Я паспрабаваў прагучаць са спачуваннем, але мне трэба было працягваць націскаць. «Ён ужо ўцягнуты. А тыя раны? Гэта не твар таго, з кім яны скончылі».
  «Да хрэн цябе, прыдурак!» Але ён быў накіраваны ёй у ногі, а не прама на мяне.
  Здавалася, не было прычын працягваць спрачацца, калі яна больш не будзе змагацца, таму я зноў звярнуў увагу на Фрэнкі. І яго раны. «Ці не трэба іх перавязаць?»
  «Яны былі, калі ён прыйшоў сюды», - сказаў Ленай. «Таксама брудны. Мы проста мянялі іх».
  Проста? Ён быў тут некаторы час; пра гэта гаварылі пакамечаныя прасціны і плямы крыві, якія даўно засохлі на іх. Я падняў брыво.
  «Ну, мы маглі спрачацца за заклён. Гэта магло запаволіць працэс».
  Брыво засталося.
  «Ён не аддасць свае праклятыя ланцугі!» - нарэшце ўскрыкнула яна.
  «Я згубіўся».
  - Мае залатыя ланцужкі, - сказаў Фрэнкі, працягнуўшы кончык пальца ўверх, нібы каб пераканацца, што яны ўсё яшчэ на яго шыі. «Дафі Брод хоча расплавіць іх, каб пакрыць бінты!»
  «Яна...» У мяне закружылася б галава, калі б я працягваў круціцца паміж імі такім чынам. «Навошта вам гэта рабіць ?»
  Упершыню яе кружка была няўпэўненай, а не раздражнёнай. «Я думаў… Фрэнкі часткова лепрыкон, так? Золата павінна быць для іх добрым!»
  Я бяру гэта назад. У мяне ўсё роўна закружылася галава. «Яны напэўна падабаецца, - пагадзіўся я. «Нават супакойцеся, дакрануўшыся да гэтага. Але гэта ўсё, Ленай. Яны, я не ведаю, не сілкуюцца гэтым, ці не цякуць ім па венах, або што б там ні было ў вас дурнаватае ўяўленне. Адкуль ты, чорт вазьмі, гэта прыдумаў ?»
  Яна зноў бурчала ў падлогу. Большасць слоў былі незразумелымі, і тыя, якія я мог разабраць, пачыналіся з F.
  «Ленай? Лялечны твар? Ці не маглі б вы прынесці чыстыя бінты і трохі спірту для беднага Фрэнкі?»
  «Я іду, асёл, я іду!» Але яна зноў пачала выглядаць старэй, што было добра. Пакуль яна хадзіла і збірала тое, што нам трэба, я зноў павярнуўся да Фрэнкі.
  можна так загадваць, загадаў я .
  «Не так шмат, каб праліць, Мік». Ён паморшчыўся, пакруціўся, спрабуючы знайсці становішча, якое не пагоршыла б тую ці іншую траўму, а потым здаўся. «Я даведаўся, што нехта распытваў пра мяне, таму я ўжо нерваваўся ўчора ўвечары. Ён дагнаў мяне за пару гадзін да світання».
  - Вампір, - сказаў я. Гэта было не пытанне, таму ён не папрацаваў адказаць. Затым: «Пачакай. Пытаюся ад вас асабіста?»
  «Імя, і апісанне».
  Сукін сын. «Значыць, ён ведаў пра цябе ўсё».
  «Ну, не ўсе . Думаю, ён чакаў, што я буду чалавекам. Гэта кінула яго, калі гэта... - ён махнуў рукой на найгоршую рану на сваёй шыі - - не забіла мяне. Гэта ваганне - адзіная прычына, па якой я збег». Магчыма, калі сказаць гэта ўслых, гэта стала рэальнасцю, таму што ён пачаў дрыжаць.
  «Нічога страшнага, Фрэнкі. Вы ў бяспецы». Я зноў паглядзеў на розныя сродкі абароны, якія прапанаваў Ленай. «Напэўна, больш тут, дзе-небудзь яшчэ».
  «І ўсё ж, калі б я не быў так блізка ад яе, ці калі б яна мяне не ўпусціла…»
  «Яна заўсёды ўпусціла б цябе. У Ленаі добрае сэрца».
  «На хрэн я, трава-певень!» салодка данеслася з кухні.
  «Дзесьці», — дадаў я значна цішэй. «Напэўна, у слоіку».
  Фрэнкі засмяяўся, потым зноў паморшчыўся.
  У гэты момант вярнулася гаспадыня. Яна выліла госцю ў стрававод госця добрую порцыю гніллю, якая засталася ад ранняга сухога закона, ад чаго той ледзь не захлынуўся, і яшчэ адну добрую порцыю на раны, што ледзь не прымусіла яго закрычаць, і нарэшце ўзялася за бінты.
  «Не так моцна!» - прахрыпеў ён, калі яна накруціла адзін на яго шыю. «Я яшчэ павінен дыхаць!»
  «Калі гэта ўтрымае цябе ад цяўкання свайму чортаваму дурню, табе проста трэба навучыцца абыходзіцца без гэтага!»
  На жаль, у мяне не было часу чакаць, пакуль ён прыйдзе ў лепшую форму. «Вы можаце апісаць вампіра, Фрэнкі?»
  «Э, мёртвы? Не ведаю, Мік, гэта быў пракляты вампір!»
  «Чалавек? Жанчына?»
  «Усё яшчэ іду з «мёртвым». Хто можа сказаць?»
  «Тут ты мала дапамагаеш».
  «Гэй, мне вельмі шкада. У наступны раз я папрашу ў нежыці пасведчанне асобы, перш чым яны паспрабуюць высмактаць мяне, як апельсін».
  Напэўна, я не магу яго вінаваціць. Гэта можа быць даволі цяжка сказаць, і я ўпэўнены, што ў яго былі іншыя клопаты. «Якога росту ён быў? Вышэйшы за мяне? Вышэйшы за цябе?»
  «Я не... Пачакай. Карацей. Ва ўсякім разе карацейшы за мяне. Я памятаю, як ён дацягнуўся да мяне, калі ўдарыў мяне спіной». Ён зноў паказаў рукой на рану, на гэты раз на бляск і расколатую скуру вакол левага мігацеля. Ленай гаўкнула на яго, каб ён заставаўся нерухомым, але яна спатрэбілася значна больш слоў, каб данесці сутнасць.
  «Добры чалавек. У рэшце рэшт, гэта не зусім бескарысна».
  Шортэр'н Фрэнкі меў на ўвазе, што мы гаворым не пра Варуяна. Насферату, які наведаў мяне, быў даволі вялікім хлопчыкам. Прыкметна вышэйшы за мяне, і Фрэнкі прымусіў мяне апярэдзіць мяне толькі на цалю і пераапрануцца. (Ва ўсякім разе, тут, у свеце смяротных.)
  Яшчэ адзін вампір. Яшчэ адзін вампір, які наўмысна спрабаваў знішчыць майго сябра.
  І раптам я задумаўся, ці была смерць Л. Кінга выпадковасцю. Дзве атакі вампіраў на людзей, якіх я ведаў? Не зусім чалавечыя людзі, якіх я ведаў, у дадатак?
   Гэта дакладна гучала як праца нейкай ведзьмы. Я не зусім быў гатовы надрапаць імя Арсолы Мальдэры ўласнай крывёю, бо я быў ініцыятарам гэтай справы, але я дакладна перайшоў ад алоўка да чарнілаў.
  «Тады ад цябе патрэбна яшчэ адна рэч».
  Фрэнкі падказаў мне, дзе на яго наскочылі, і я накіраваўся да дзвярэй. «Беражыце яго, Ленай».
  «Чорт вазьмі, не. Я толькі што чысціў гэтыя агідныя раны, перавязваў яго і хаваў, каб убачыць здзіўленне на яго гаўняным твары, калі дазволю яму памерці».
  - Яшчэ не позна пайсці са мной, Фрэнкі. З вампірам можа быць прасцей».
  «Не спакушай мяне».
  Я выйшаў і накіраваўся да лесвіцы, услед за мной пачуўся шум мэблі, якая рыпала і стукала ў дзверы.
  * * *
  Вампір пайшоў за Фрэнкі ў завулку за адной са шматлікіх чыгуначных станцый, але я не пайшоў адразу туды. Я меркаваў спачатку пагаварыць з дзяжурным унутры, паглядзець, ці ўбачыў ён што-небудзь карыснае. Аказалася, што ён, але не так, як я чакаў.
  «Я прыйшоў на змену толькі пару гадзін таму», - растлумачыў ён, спачатку загадаўшы мне адысці, каб ён мог разабрацца з пасажырамі, якія плацяць, а таксама пасля таго, як я ўвайшоў у яго нагу і жангляваў некалькімі яго эмоцыямі і адносіны, як кеглі. «Але вы не першы, хто тут пытаецца пра цыбулю з залатымі ланцужкамі і танныя лахманы».
  "О?"
  «Так. Пазамінулай ноччу тут быў сапраўдны агент Бюро расследаванняў, які страляў на таго ж хлопца».
  Ну, добра. Што з гэтага рабіць? Я мог бы прыдумаць прычыны, па якіх вампір мог шукаць Фрэнкі, але чаго б Эбін мог захацець ад яго — абодва з іх? Чорт вазьмі, я ўсё яшчэ не быў у захапленні ад таго, што яна ўвогуле ведала пра яго ці іншых маіх кантактаў.
   Яна шукала мяне? Нейкі час я ступаў убок…
  Ах, арэхі. Адна рэч за раз. Я б спытаў яе, калі ўбачыў яе. Зараз самы час правесці тое, што, несумненна, будзе некалькі хвілін з цудоўным водарам, разглядаючы завулак.
  Ага. Забруджаная цэгла, смецце і шкло, пакрытыя цэментам. Сапраўдны востры букет з мокрай газеты, гнілой ежы, выхлапных газаў фліввера, алею з бліжэйшых цягнікоў, разлітага алкаголю і застарэлай мачы. І чароўная кампанія жукоў усё яшчэ ахвотна вытрымлівае халаднаватае надвор'е.
  Мне ўдалося знайсці кавалачак засохлай крыві, і я прымусіў сябе прысунуць свой шноцзла дастаткова блізка, каб адчуць, што ён не зусім смяротны. То бок, я меркаваў, што гэта Фрэнкі, але я павінен быў пераканацца, разумееце?
  Аднак цяпер, калі ў мяне было, я не ведаў, што рабіць з гэтымі ведамі. Гэта мяне нікуды не накіроўвала. Мне трэба было -
  Цудоўны водар алеі знік пад густой коўдрай рэзкай гнілі. Я крутануўся, руку пад паліто.
  «Варуян». Гэта не было выпадковасцю, нават для нас, Фэйры. «Мне не вельмі падабаецца, калі мяне хвастаюць».
  «Прыемнага вечара, Аберон». Не звяртаючы ўвагі на маю скаргу, труп выйшаў на цьмянае жоўтае святло вулічнага ліхтара. Гэта не зрабіла яго прыгажэйшым.
  «Ужо раніца. Світанак праз пару гадзін».
  Зноў тая пачварная ўсмешка. «Цёмна. Для мяне гэтага вечара дастаткова».
  «Набракае. Якая частка «сыдзі да д'ябла з майго горада, перш чым я цябе ўвязу» была занадта цяжкай для цябе, каб зразумець?»
  «Я ўсё гэта разумею. Вы не разумееце, што мы павінны супрацоўнічаць у гэтай справе».
  «Я так не думаю. Тым больш, што прайшло пару дзён і тры фірмовыя шлёпкі новых стыфаў з таго часу, як мы размаўлялі. Ты паспрабуеш сказаць мне, што ты ўсё яшчэ не наеўся? Што ні адно з гэтых целаў не было вашай справай?»
  «Я не буду спрабаваць вам такія рэчы казаць, не. Але толькі адзін. Мы ўсе робім тое, што павінны, Аберон.
  У мяне быў L&G у кулаку, перш чым я нават падумаў пра гэта. «Так, мы робім. Напрыклад, я даў вам абяцанне, і я "павінен" яго выканаць. Па ўсім табе».
  «Я разумею». Але ён ужо згасаў, зноў ператвараючыся ў туман. «Вы хочаце, каб вы атрымалі маю дапамогу сёння вечарам. Можа, пасля гэтага вы паслухаеце». Апошні быў шэпт, які рэхам адгукнуўся між цагляных сцен, і ён знік.
  Чорт вазьмі! У наступны раз я павінен быў быць хутчэйшым, пасадзіць Варуяна раней, чым у яго з'явіцца магчымасць - чаму пах гніення не знік, калі ён гэта зрабіў?
  Я кінуўся на тратуар, моцна, але ў мяне не было дастаткова хуткасці, каб адарвацца. Нешта вострае, балючае і пачварнае , як інфекцыя, нададзеная формай, пранзала лапатку, прымушаючы мяне слізгаць праз тлушч і богі-ведалі-што яшчэ, каб натрапіць на зламаны драўляны паддон. Мая чарадзейная палачка заляцела, таму што гэта было б занадта лёгка, ці не так?
  І на секунду ўсё, што я мог падумаць, гэта не іншае паліто! Арэхі, каб купляць оптам, я павінен купіць акцыі ...
  Я ўскараскаўся, шыпечы ад болю, калі нешта ліхаманкавае пранеслася праз рану і па маёй ужо залітай крывёй спіне. Я выхапіў стары меч з ліставым лязом і ўпаў у баявую стойку, якой не прымаў на працягу многіх стагоддзяў, але ўсё яшчэ была ўрэзана ў маёй мышачнай памяці, як Запаведзі ў камені.
  Вампір прашыпеў у адказ, на жаль, не адчуваючы болю. Прыкладна на цалю карацей за мяне, я думаю, што ў нейкі момант гэта магло быць жанчынай, хаця, шчыра кажучы, я не мог дакладна сказаць, што паміж запалым целам і калматымі валасамі, пацёртымі лахманамі і старымі плямамі крыві. Нядзіўна, што ў Фрэнкі былі праблемы.
  «Добра, ваўкалак мой. Ты такі балбатлівы, як твой прыяцель Варуджан, ці мы адразу пяройдзем да…?
  Ён кінуўся, стагнаючы нейкім жудасным, паласкаючым брудам хрыпам. Добра, тады.
  Я сустрэў яго на паўдарозе, лязо круціцца. Улічваючы, як мне было дрэнна ужо набраўшы сілы, я вельмі ганаруся тым, што зрабіў першы чысты ўдар. Ён адскочыў, выючы, схапіўшыся за руку супрацьлеглай лапай. Вадзяністы чорны суп — амаль фотанегатыў свежага гною — выцякаў з парэзу.
  Аднак не запавольваўся надоўга. Гэта адразу вярнулася да мяне, паставіла мяне на пяткі, і гэта было ўсё, што я мог зрабіць, каб утрымаць яго. У добры дзень у мяне было б шмат свіфта, каб параўнацца з гэтым, але з гэтай ранаю на спіне я не зусім бег з поўнай камандай у збруі.
  Ляцелі шпагі і вышчэрбленыя цвікі, і мы кружыліся адзін вакол аднаго, наколькі гэта дазваляла цесная алея. Кожны рух быў пакутай, але я ігнараваў гэта. У мяне не было выбару.
  Я атрымаў яшчэ некалькі парэзаў, намачыў лязо яшчэ больш гратэскным дрэнажам, але не такім глыбокім і не такім паказальным, як першы. Тым часам мае рукі пачалі нагадваць борцік любімай канапы ката. Струйкі крыві пацяклі па маіх пальцах, пагражаючы зрабіць маю хватку за меч небяспечна слізкай.
  Гэты вампір таксама не быў дурным. У нейкі момант я раптоўна адкінуўся, схапіўшыся за ўпалаю палачку. Ён скокнуў, ледзь не праляцеў над маёй галавой з рыпам, горшым за тармажэнне L, ненадоўга затрымаўся за сцяну і прызямліўся паміж мной і маёй мэтай.
  трахацца.
  Я таксама скаціўся да чагосьці іншага, да чагосьці, ад чаго я не адчуваў сябе лепш у маёй сітуацыі. Усе маленькія раны на маіх руках? Іх там не было, таму што вампір мог дацягнуцца да маіх рук. Яго пазіцыя, вугал удараў… Ён спрабаваў прычыніць мне боль, а не выцерці мяне.
  Я паняцця не меў, чаму, але гэта дакладна не магло азначаць нічога добрага.
  Ці памёр бы я, калі б мяне забілі? Хацелася б, каб я мог сказаць. Можа, у мяне ўсё было дастаткова добра, каб трымацца за гэты бессмяротны скрутак, а можа, і не. Гэта не тая рэч, пра якую мне прыемна не ведаць, але яна ёсць.
  Танцы, кружэнне, нанясенне ўдараў, абарона і ўвогуле змаганне за тое, каб не быць раздробненым на айз сідхе канфеці цягнулася... ну, напэўна, хвіліну-дзве, але, здавалася, гэта вечнасць. І гэта ад чалавека такога ж ўзросту, як я, гаворыць пра многае.
  Але я ведаў, што мне трэба было зрабіць крок, чагосьці, чаго насферату не чакаў, інакш гэта не скончыцца дабром. Так што я зноў адступіў, на гэты раз далей ад L&G. Гэта, вядома, рушыла ўслед, але не так хутка; ён не лічыў, што ў яго ёсць прычыны спяшацца. Пакуль мая нага не апусцілася акурат на тое месца, дзе я ўпаў, калі пачалася ўся гэтая каша.
  Я зрабіў раптоўны выпад, роўна столькі, каб напалохаць яго і адштурхнуць назад, купіўшы мне лішнюю секунду. Потым я дацягнуўся да паддона, аб які стукнуўся раней, і адламаў кавалак дрэва.
  Яе сухія жоўтыя зіркі шырока разгарнуліся, калі ўбачылі, што я зрабіў, і ўбачылі, як я змяніў руку, каб трымаць меч у левай, а кол у правай.
  Я не думаю, што гэта было больш весела.
  Вядома, вы можаце забіць вампіра мячом, але толькі калі абезгаловіце яго і знішчыце цела. Магчыма, але няпроста, асабліва калі ты занадта марудны, каб прабрацца ў яго варту, як я ў тую ноч.
  Ставіць праз помпу, праўда? Не так проста, як здаецца, але хутчэй і прасцей, чым альтэрнатыва.
  Яно апошні раз прашыпела ў мяне — толькі трэба было сказаць апошняе слова, я мяркую, — а потым, як і Варуджан, знікла ў тумане і знікла ў ранішняй цемры.
  Пакінуўшы мяне крывавым, пакутлівым камяком, які не збіраўся прысядаць, вісець тут — ці дзе-небудзь яшчэ, сёння ўвечары. Я паклаў меч у ножны, узяў чарадзейную палачку і пачаў сваё доўгае і пакутлівае падарожжа дадому.
  * * *
  Я думаю, што самай балючай часткай паездкі было пастаяннае падскокванне пры кожнай няроўнасці і грукаце, намаганні сачыць за кожным кірункам адначасова - працягваючы тузаць адкрытыя раны. я не мог дапамагчы, аднак. Вампір хацеў прычыніць мне боль, і гэта ўдалося.
  Але я ўсё яшчэ не ведаў чаму. Гэта азначала, што гэта магла быць ўстаноўка для абсалютна чаго заўгодна.
  Гэта азначала, што я павінен быў асцерагацца абсалютна ўсяго.
  Злез з цягніка, хістаючыся, прайшоў пару кварталаў да будынка містэра Саўчэка, хістаючыся, спусціўся ўніз па лесвіцы. Пачынаючы станавіцца другой натурай, хістаючыся. Усю дарогу ніхто не кідаў на мяне нават бруднага позірку — ці не глядзеў наогул, акрамя таго, хто зрэдку заўважыў крывавую рэнту майго бічука — не кажучы ўжо пра тое, каб нешта пачынаць. З іншага боку, я, чорт вазьмі, ледзь не атрымаў бы ў сябе перманентную трасяніну ў шыі, спрабуючы ўсю дарогу выступіць савой, так што, магчыма, мне было б лепш, калі б хто-небудзь толькі ткнуў мяне.
  Нягледзячы на тое, што я быў запаволены, мне спатрэбілася больш за гадзіну, каб дабрацца дадому, хаця ранішні натоўп яшчэ не сабраўся, і мая спіна і рукі адчувалі сябе не больш прыемна, калі я дайшоў да офіса, чым яны d быў у завулку. Ва ўсякім выпадку, паленне станавілася яшчэ больш ліхаманкавым.
  Я ведаў, што гэта будзе. Такія ненатуральныя раны, як гэтыя, не зажываюць так хутка, як любая звычайная траўма. Я чакаў, што гэта не зрабіла Джэка, каб зрабіць гэта менш балючым. Мне патрэбны быў час і адпачынак, і...
  І, мяркуючы па тым, што гудок пачаў званіць са сцяны літаральна ў тую хвіліну, калі я сунуў ключ у дзверы кабінета, мне таксама было няпроста злавіць.
  Я амаль праігнараваў гэта. Напэўна, было б, калі б я знайшоў час, каб абдумаць гэта. Апошняе, што мне зараз патрэбна, у дадатак да ўсяго іншага, - гэта нязручнасць ад таго, каб прыкласці да вуха гэтае д'ябальскае прыстасаванне. Тым не менш, я адказаў. Я магу сказаць вам, што гэта таму, што я хваляваўся, што гэта можа быць нешта тэрміновае, улічваючы, колькі талерак у мяне было ў паветры. Але справа ў тым, што мая локшына працавала не зусім правільна, і ўсё, што я мог думаць, гэта тое, што трэба заткнуць гэтую праклятую штуку !
  «Ло?»
  «Прывітанне, Мік? Гэта Б'янка».
  «Так. Так, гэта ".
  «Я бачу». Маўчанне, потым: «Фіно хацеў, каб вы ведалі, што ён не думае, што Сол Флейшэр ваш чалавек. Зараз яго няма ў горадзе, і гэта ўжо некалькі тыдняў. Нью-Ёрк. Нешта пра сустрэчу з пяццю сем'ямі».
  «Добра. Выдатна. дзякуй Добра». Аднак яна ўсё яшчэ была на сувязі. «Яшчэ што-небудзь?»
  «Я проста… Ну, мы нічога не чулі ад вас, і мы хацелі даведацца, ці даведаліся вы чаму-небудзь».
  Я кіўнуў, хоць і меў на ўвазе «не» , і хоць яна ўсё роўна не магла бачыць мяне. «Пра што?»
  «Гм. Нябачны? Сачыце за нашым домам? Іх магчымая цікавасць да нашай дачкі?»
  «О, дакладна». Я зноў кіўнуў, а можа, паківаў галавой. Я не ведаю. Я зрабіў нешта з удзелам маёй шыі. «Так. ага Не».
  «Мік? З табой усё добра?»
  «Я ў парадку», — сказаў я дывану. Потым я здзівіўся, чаму я б'юся ў дыван, а не ў вентылятар. Потым я вырашыў, што мне ўсё роўна, і пайшоў спаць.
  * * *
  Такім чынам, зноў жа, будучы цалкам згодным з вамі, я не справіўся з гэтым добра.
  Не, я не маю на ўвазе той пракляты тэлефонны званок, хаця я таксама, відавочна, не справіўся з гэтым занадта акуратна. Я маю на ўвазе нежывога Бродэрыка, якога мне перадалі.
  Вампірскія раны - непрыемная справа, але я мог бы крыху змякчыць іх. Мог бы напоўніць сябе ўдачай і дотыкам эмбіентнай магіі, пазбавіўшы іх. Але я быў настолькі недарэчны ў завулку, паміж траўмамі і ўсімі пытаннямі, якія круціліся ў маёй галаве, што я не думаў пра гэта, пакуль не сеў у цягнік. Ад болю было цяжка засяродзіцца - занадта цяжка для мяне, каб быць такім тонкім, як звычайна. Я не збіраўся выконваць нейкі відавочны фокус-покус перад сведкамі; Я вырашыў я мог змірыцца з гэтым, пакуль не прыйду на сваё месца. А потым… ну, магчыма, калі б мяне не перапынілі, у мяне быў бы шанец справіцца з гэтым, перш чым маё цела вырвала яго з маіх рук.
  Справа ў тым, што я быў не ў сваёй гульні, дрэнна. Яшчэ было, некаторыя, калі я прачнуўся. Вось чаму…
  Не, я дабяруся да гэтага.
  Калі я прачнуўся, першае, што я ўбачыў, была столь. Сапраўды захапляльна, праўда? «Вядома, я быў паглыблены ў дыван, калі хадзіў ноччу. І гэта дакладна была столь не ў маім кабінеце і не ў іншым месцы, якое я пазнаў. (Хоць, па праўдзе кажучы, я не ведаю, ці прызнаю занадта шмат столяў. Проста гэта не мая вобласць вывучэння.)
  Месца таксама не здавалася знаёмым і не пахла, хаця я пазнаў некалькі пахаў. Алкаголь, малако і Атаці сярод іх.
  Чорт вазьмі, не зрабілі!
  Я павярнуўся, каб нахіліць пакой, і, вядома, яны зрабілі.
  Я ляжаў на канапе ў прыгожай шыкоўнай гасцінай. Некалькі мяккіх крэслаў і невялікі столік стаялі побач, і ўсе яны — у тым ліку падушкі пада мной — былі даволі новымі. Радыёпрыёмнік, таксама дастаткова малады, і я сумняваюся, што ён калі-небудзь выдаваў больш за сотню мелодый, туліўся ў далёкім кутку. Нават на такой адлегласці я адчуваў, што ён не толькі выключаны, але і адключаны ад сеткі, што я цаніў. Некалькі кветак, якія толькі пачалі вянуць, рознакаляровая штора і некалькі толькі што павешаных распяццяў дадалі хатняй ноткі.
  Мы былі ў кватэры, а не ў доме. Нават калі б я не мог сказаць гэта па малюсенькай кропцы агляду, якую дазвалялі фіранкі і восеньскі дождж, я ведаў бы толькі па цяжару сцен і агульнаму адчуванню пакоя.
  Вакол мяне сабралася ўся сям'я Атаці; Адаліна хадзіла, пакуль астатнія сядзелі, Фіно з напоем у рукавіцы, Б'янка клацала пацеркамі ружанца, Сэлія з непрачытанай кнігай на каленях.
  «Мік!» Мяркую, яна бачыла, як у мяне расплюшчыліся павекі. Адаліна адразу ж апынулася побач са мной, стоячы на адным калені каля канапы, падносячы шклянку малака.
   «Лепш так, — сказаў я, — інакш мы ўсе заблытаемся. Павольней, лялька». Я прымусіў сябе сесці, паспрабаваў зрабіць выгляд, што мая спіна — мая забінтаваная спіна, як я зразумеў, адчуўшы тузанне — не крычыць, быццам яе распілоўваюць напалову. Толькі калі я падняўся і быў упэўнены, што не збіраюся перакульвацца, я ўзяў шклянку і кінуў яе назад, зрабіўшы некалькі хуткіх глыткоў.
  «Дзякуй», — сказаў я ёй і паглядзеў на астатніх паверх яе галавы. «Фіно?»
  «Так?»
  «Ты зусім з'ехаў з галавы?»
  «Я таксама рады цябе бачыць».
  «Мы гаварылі пра гэта! Мы..."
  Б'янка нахілілася наперад, яе пацеркі змоўклі. «Мы не ведалі, што яшчэ рабіць. Ты перастаў гаварыць, я чуў, як ты стукнуўся аб падлогу…»
  «Такім чынам, вы паехалі проста да мяне, дзе ніхто не мог сачыць за вамі!»
  «Я ведаю, як трэсці чортавым хвастом», - сказаў Фіно. «Мы не збіраліся проста так цябе пакінуць, капіс ? І калі ты нават не чалавек, гэта не так, як мы маглі проста закінуць цябе ў бальніцу.
  Я зрабіў глыбокі ўдых — каб паказаць ім, што я спрабую супакоіцца, бо гэта для мяне не натуральна. «Я разумею. Я нават цаню гэта. Але я не хацеў ведаць, дзе ты схаваўся!»
  «Вы ўсё яшчэ не. Вы не былі ўважлівымі па дарозе сюды. І так, я, чорт вазьмі, думаў пра паездку назад. Мы табе, я не ведаю, завяжам вочы ці што».
  «Я дэтэктыў, Фіно. Нават ведаючы, што ты ў кватэры, на якім ты паверсе, я мог бы...
  «Мік, ты можаш быць сапраўдным чортавым стронзам , ты ведаеш гэта? Я не ідыёт. У мяне ёсць некалькі аб'ектаў нерухомасці па ўсім горадзе пад фальшывымі імёнамі і фальшывымі прадпрыемствамі. Павер мне, я не хачу, каб мяне знайшлі, ніхто мяне не знаходзіць. Не закон, не North Side Gang. Нават не ты».
  Я меркаваў, што ён мяне недаацэньвае, але чорт з ім. Я ўжо быў тут, і пакуль я пачаў паляпшаць, я ўсё яшчэ занадта балюча, каб я хацеў спрачацца. Таму я проста кіўнуў. «Добра. Кірмаш. І дзякуй».
  - Ведаеш, столькі ворагаў, колькі Госвайт нажыў, - раптам сказала Сэлія, - за два гады цябе збівалі часцей, чым яго за шаснаццаць.
  Я ўтаропіўся на яе. Яе тон, яе выраз твару, нават яе праклятая аўра… Я, шчыра кажучы, не мог сказаць, ці яна проста назірала, ці страляла ў мяне.
  І я крыху збянтэжыўся, да таго ж. Я амаль забыўся, што яна была там. Здавалася, ёй ніколі не было чаго сказаць, калі я быў побач.
  Яе бацькі выглядалі такім жа здзіўленым, як і я, а ў Адаліны дрыжала сківіца, таму я сказаў: «У нас ва ўсіх павінны быць свае хобі».
  Яна кінула мне плыткую ўсмешку, якая не магла б выразней сказаць: «Я жартую цябе», калі б яна вытатуіравала яе на вуснах, і не стала каментаваць далей.
  «Ці можаш ты прынесці мне яшчэ трохі каровінага поўсці, мілая?» Я папрасіла Адаліну, каб яна не дзьмула ў парык на сястру.
  «Вядома». Шклянка была поўная і амаль адразу ў мяне ў кулак.
  — Дык што здарылася, Мік? - спытала Б'янка пасля таго, як я хутка адпіў. Пытанне лунала ў паветры з таго часу, як я прачнуўся. Напэўна, я павінен быць уражаны, што яны так доўга былі цярплівыя.
  Фіно кіўнуў у адказ жонцы. «Я бачыў, як цябе б'юць, але ніколі такіх чортавых ран!»
  «Хе. Вы павінны былі бачыць мяне, калі я атрымаў стрэл у галаву раней у гэтым годзе ". Потым, перш чым яны паспелі спытаць, я ўвайшоў у гэта. Яны заслугоўвалі некаторых адказаў — асабліва таму, што ў мяне не было нічога для іх адносна іх уласных праблем — і я палічыў, што ў гэтым няма ніякай шкоды.
  Якога чорта я ведаў, так?
  Такім чынам, яны атрымалі гісторыю пра Эбін і яе прадчуванні, пра вампіраў і іх сувязь з забойствамі. Нават сказаў ім, што я не бачу ніякага відавочнага спосабу, як усё гэта можа быць звязана з Нябачнымі, якія назіраюць за імі, або якой-небудзь небяспекай для Адаліны, але я не магу паклясціся, што яны таксама не звязаны.
  Ціхім і спалоханым голасам спытала Адаліна. «Як вы думаеце, хто ўсё гэта робіць? Чаго яны хочуць?»
  І дапамажы мне бог, адказаў я.
  Я казаў табе, мне было балюча. Я ўсё яшчэ быў з гэтага. У мяне быў мільён рэчаў, якія я спрабаваў адсочваць, сабраць разам і прама ў сваёй галаве.
  Гэта не апраўданне, гэта тлумачэнне. Я кажу вам, як я мог зрабіць такі дурны крок, але я не спрабую апраўдвацца. Гэта нельга апраўдваць .
  Магчыма, калі-небудзь я змагу хаця б дараваць сябе за гэта, за ўсё, да чаго гэта прывяло.
  «Не магу быць упэўнены, — сказаў я, — але я мяркую, што Орсола ўсё яшчэ мой лепшы выбар».
  Я нават не зразумеў, што я толькі што выпаліў, пакуль не адчуў, як паветра выцякае з пакоя, не ўбачыў выразы твараў усіх чатырох кубкаў, якія глядзелі на мяне ўніз.
  Ай, чорт вазьмі.
  «Што ты кажаш, Аберон?» - ледзь больш шэптам спытаў Фіно.
  Я адкрыў свой голас, каб заявіць, што я ўсё яшчэ дэзарыентаваны, што я памыліўся, не хацеў назваць яе імя. Адкрыў і зноў зачыніў.
  Яны не збіраліся яго купляць, ні адзін з іх. Мне не трэба было нават адчуць іх эмоцыі, каб гэта зразумець. Хлусня ім толькі пагоршыла б сітуацыю.
  Я не думаю, што я апусціўся на канапу, але адчуваў, што павінен.
  «Я думаю, што твая мама жывая, Фіно. Ты памятаеш, я спрабаваў высачыць Госвайта, пераканацца, што ён не кінецца за Селіяй ці за кім-небудзь з вас? Сцежка прывяла мяне да магілы Арсолы. Косткі ў яе труне належаць пхуцы , а не ёй».
   Сэлія ахнула, прыліў шоку і палёгкі, але астатнія амаль не заўважылі.
  «Вы выкапалі яе?» Фіно асцярожна паставіў напой на стол. Залатая вадкасць усё яшчэ хлюпала, яго хватка так дрыжала.
  «Гэта была не яна, Фіно».
  «Але гэта магло быць. А ты ні слова не сказаў».
  Я павінен сказаць вам, што для хлопца, які бегаў гэтак жа горача, як ён, той факт, што ён быў такім ціхім, што ён не кінуў ніводнага «бляху», быў страшным знакам.
  «Я не быў упэўнены, што...»
  «Калі?»
  Чорт вазьмі, я вельмі спадзяваўся, што яму не прыйдзе ў галаву спытаць мяне пра гэта.
  «Фіно, ты павінен зразумець...»
  «Калі?»
  Нічога за гэта. Можа, і варта было хлусіць, але… «Некалькі месяцаў таму. Адразу, калі Адаліна прачнулася».
  «Месяцы. Некалькі месяцаў».
  Яшчэ ні крыку, ні лаянкі. Чорт, гэта было дрэнна.
  Ён сунуў абедзве рукі ў падлакотнікі, падняўся і ўстаў з крэсла, як мужчына на дваццаць гадоў старэйшы. «Я табе давяраў. Я назваў цябе mio amico ».
  «Я твой сябар, Фіно. Я…”
  Але я размаўляў яму ў спіну, а потым зусім ні да чаго. Ён знік з пакоя, а праз хвіліну з грукатам зачыніліся ўваходныя дзверы.
  - Сэлія, - сказала Б'янка, - ідзі за сваім бацькам. Я не хачу, каб ён сыходзіў у такім стане».
  Дзяўчынка праглынула хмуры твар і пабегла.
  «Б'янка». Мне не падабаецца думаць, наколькі я быў блізкі да жабравання. «Вы ведаеце , як ён атрымаў, калі яго маці была заклапочаная. Я павінен быў быць упэўнены, павінен быў зразумець, што яна задумала, перш чым...
  - Я разумею, Мік, - сказала яна роўна і аддалена. «Я разумею, чаму вы думалі, што павінны хаваць гэта ад нас».
   Не «чаму вы павінны былі». «Чаму ты думаў , што трэба?» Ой.
  Сэлія вярнулася, паківаўшы галавой. «Ён ужо пайшоў, мама. Я не магу яго знайсці».
  Б'янка глуха кіўнула і ўстала. Яе ружанец звісаў са сціснутага кулака, здавалася, забыты. «Я раптам вельмі стаміўся. Калі ласка, заставайся столькі, колькі табе спатрэбіцца, Мік.
  «Б'янка...»
  «Дабранач».
  Яшчэ адно знікненне, чарговыя зачыненыя дзверы. Сэлія рушыла за ім праз імгненне.
  Засталіся толькі я і Адаліна, якія ўсё яшчэ стаялі на каленях каля канапы.
  Я дапіў апошні шклянку малака. «Гэта прайшло гладка. Вам не здаецца, што ўсё прайшло гладка?»
  «Што цяпер будзе?» Яна гучала няшчасна, беднае дзіця.
  «Глядзі, твой бацька вернецца, як толькі паспее астыць. Я павінен працягваць капацца ў тым, што б ні адбывалася, асабліва калі ты ўвогуле тычыўся гэтага, але я знайду спосаб выправіць усё. Вам няма пра што турбавацца».
  Яна паспрабавала прымусіць сябе ўсміхнуцца, але адмовілася ад гэтага, назваўшы яго дрэнным крокам, і толькі паціснула плячыма. «Я не ўпэўнены, што веру ў гэта».
  «Так, я, напэўна, таксама не стаў бы. Шчыра кажучы, не ведаю, Адаліна. Ваша, э-э, асаблівая натура можа быць больш важнай, чым я думаў. Калі Нябачныя па-ранейшаму цікавяцца табой — ці зноў цікавяцца — я мушу меркаваць, што яны натрапілі на нешта пра цябе, чаго я яшчэ не знайшоў. І што гэта тое, што зацікавіць іншых, калі яны пра гэта даведаюцца. Я зраблю ўсё, што ад мяне залежыць, каб захаваць вашу бяспеку, але... ну, магчыма, вы нашмат часцей глядзіце праз плячо, чым мы спадзяваліся.
  Адаліна моцна сціснула падглядальнікі, потым кіўнула. «Дзякуй, што сказалі мне праўду», — сказала яна, устаючы. «Ва ўсялякім разе, пра гэта».
  «Пачакай. Што ты маеш на ўвазе?»
  Яна ўжо адвярнулася. «Я заўсёды ведаў, што ёсць рэчы, якія ты мне не казаў, Мік. Каб абараніць мяне, інакш я б не стаў турбавацца. Мяне гэта не вельмі хвалявала, але я прыняў гэта.
  «Але цяпер? Цяпер я адчуваю, што не магу давяраць, што ты скажаш мне, нават калі мне трэба ведаць. Каб распазнаць, калі прыйшоў час перастаць захоўваць сакрэты».
  І разам з гэтым яна таксама знікла, пакінуўшы мяне аднаго, у цемры, у гасцінай сям'і, якая раней называла мяне сябрам.
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  явыбраўся адтуль позна раніцай наступнага дня.
  Я яшчэ не наблізіўся да ста працэнтаў, але добрага сну — добра, добрага сну; было не вельмі добра ў гэтым - я выправіў шмат таго, што мяне хварэла. Астатнім патрэбны быў толькі час і крыху пашанцаваць з L&G, чаго я не збіраўся рабіць вакол Ottatis. Яны не мелі патрэбы ў тым, каб я гразіўся з іх багаццем яшчэ горш, чым я ўжо меў.
  І мне трэба было сысці ад іх, прыдумаць, як я пачну наладжваць справы. Асабліва з Адалінай. Не давяраючы мне, я магла б увесці яе ва ўсякую галандскую мову, а можа і больш, чым я змагла б яе выцягнуць.
  Было б лягчэй, калі б я быў кімсьці, хто заслугоўвае такога даверу, але што ты будзеш рабіць?
  Так, я пайшоў сам, а значыць, так, я ведаў, дзе яны хаваюцца. Чамусьці папрасіць Б'янку арганізаваць для мяне паездку не падалося самым мудрым у той час.
  Прайшоўшы некалькі кварталаў, так што я быў не ў такім шыкоўным раёне, я зайшоў у першую краму адзення, якую змог знайсці, якая не выглядала зусім за межамі майго коштавага дыяпазону. Выбраў кашулю, каб замяніць тую, у якую Атаціс загарнуў мяне, калі я быў на вуліцы (яна не вельмі добра сядзела), і паліто, каб замяніць тыя, якія вампір разарваў. А потым а другое паліто, таму што я палічыў, што мне спатрэбіцца запасное. (Мой меч прыцягнуў да сябе нейкія дзіўныя погляды прадаўца, але я пранікнёна ўтаропіўся яму ў вочы і прымусіў яго забыць пра гэта.) Падышоў да прылаўка, даведаўся, што яны ўсё яшчэ не ўваходзяць у мой цэнавы дыяпазон, паразмаўляў з прадаўцом, дзе мы аднойчы зноў пранікнёна глядзелі адзін аднаму ў вочы — мне трэба было купляць яму кветкі па такой хуткасці — і тады яны ўжо не выходзілі за межы майго цэнавага дыяпазону.
  Так, я ведаю. Гэта не трук, які я часта раблю, але ты робіш тое, што павінен рабіць, праўда? Да таго ж краіна ўсё яшчэ знаходзілася ў дэпрэсіі. У любым выпадку яны не павінны былі браць так шмат.
  Узяў сабе паперу — ніводнага забойства за апошні дзень, ці, ва ўсякім разе, ніводнага, аб якім не даведаліся публіцысты, — і вярнуўся ў офіс, каб проста ўсё праверыць.
  Няма чаго правяраць. Ні важнай пошты, ні накрэмзаных запісак, ні кліентаў, якія чакалі, і калі хто-небудзь і спрабаваў звязацца са мной па таксафоне, ні містэр Сучэк, ні хто-небудзь з іншых арандатараў не прынялі паведамлення.
  Не так часта рабілі.
  Я зайшоў унутр, зрабіў рытуальную соль і падмятанне, некалькі разоў памахаў Luchtaine & Goodfellow над галавой і адчуў сябе крыху лепш. Ну і што цяпер?
  Па-ранейшаму не было ніякіх слядоў наконт вампіраў, і я не хацеў пачаць капацца на выпадковых могілках, чым учора. Дагэтуль таксама няма падказак пра Арсолу, і пасля таго, як усё было згладжана з Атаці, я не хацеў надта доўга разважаць над гэтай тэмай. Так, рана ці позна давялося б, але зараз я напружана галасаваў за «потым».
  тое, што я мог зрабіць, гэта пашукаць вакол, каб вызначыць, ці змагу я выключыць іншых маіх падазраваных .
  Гэта азначала, што мне давядзецца паразмаўляць з кімсьці яшчэ , хто быў на мяне вельмі крыўдны, але, чорт вазьмі, падумай, што я збіраюся, спрабаваць пазбегнуць усіх, каго я раздражняў, азначала б проста зімаваць у сваім офісе на дзесяць гадоў ці два. Так што я надзеў свой новы біч і накіраваўся назад у L.
  Паколькі я спазніўся выязджаць з Атаці, перасек горад, каб дабрацца дадому, доўга ладзіўся па офісе, а потым зноў паехаў праз горад , да вечара я дабраўся ўжо ў некалькіх хвілінах. узначальваў. Я стаяў і мачыў свае Оксфарды ў лужыне, якая засталася ад мінулагодняга дажджу, разглядаючы шыкоўны, але не занадта шыкоўны дом з чырвонай цэглы, у які мне ніколі не было цікавасці вяртацца.
  Святло гарэла, але я не бачыў асаблівага руху, таму накіраваўся да дзвярэй. Прайшоў прыкладна напалову, калі ён адчыніўся, і яна выйшла мне насустрач, такая ж абліпальная і «ўбраная ў сукенку», як заўсёды.
  «Вечар, Рамона».
  «Спадар Аберон».
  І мы без публікі, на гэты раз. Так, гэта пачыналася з размаху.
  "Такім чынам, гм."
  «Ну што?»
  Добра, прамая дарога. «Як наконт таго, каб ты дазволіў мне зірнуць на раскопкі твайго боса?» Каб я пераканаўся, што ён не выклікае вампіраў у Чыкага і не гуляе з небяспечнымі некрамантамі? Ведаеце, дзеля старых часоў».
  Калі нічога іншага, мне было прыемна ведаць, проста назіраючы за яе мірганнем, што я цалкам збіў яе за пятлю.
  «Ведаеш, — нарэшце сказала яна, — я сапраўды не магу сказаць, сур'ёзна ты гэта ці не».
  «Так, шчыра кажучы, я таксама».
  Яна кіўнула, потым спынілася, нібы гэта было нейкае праслізгванне, і скрыжавала рукі. «У любым выпадку, вы ўжо павінны ведаць адказ на гэтае пытанне».
  «Так, але я вечны аптыміст. Рамона, калі ласка. Я проста павінен быць упэўнены, і я магу выкрэсліць яго са свайго спісу і больш не турбаваць вас. Калі гэта азначае пракрасціся сюды, пакуль вы з Баскіным на вуліцы, вы ведаеце, што я магу гэта зрабіць.
  «Я б не быў так упэўнены. Мы палепшылі бяспеку з таго часу, як вы былі тут у апошні раз, і я маю на ўвазе не толькі засаўкі на вокнах».
  «Я ўпэўнены, што не. Рамона…”
   «Калі ласка, сыходзьце зараз». Яна пайшла назад.
  «Яны ідуць за маімі сябрамі».
  «Што?»
  «Яны выразалі Фрэнкі нешта дрэннае. L King мёртвы. Unseelie назіралі за Ottatis, і я паняцця не маю, звязана гэта ці не. Я не павінен быў расказваць ёй усё гэта, але гэта назапашвалася ўнутры, і - нават пасля ўсяго - у нас усё яшчэ была сувязь. Я проста ўжо не ведаў, якога роду. «Я не вельмі думаю, што Баскін для майго хлопца, я проста хачу пераканацца! Я больш нікога з-за гэтага не страчу, чорт вазьмі!»
  «І гэта ўключае мяне, Мік?» — спытала яна — не зусім ціха, але менш жорстка і злосна, чым я чуў у апошні час.
  «Я не ведаю». І ці казаў я ёй, што не ведаю, ці хто б гэта ні быў, прыйдзе за ёй, ці што я не ведаю, ці сябры мы ўвогуле… Ну, гэтага я таксама не ведаў.
  «Я не магу пусціць цябе, каб проста кінуць гэтае месца, Мік. Вы ведаеце, што я не магу. Але магу вас запэўніць, што гэта не Даніэль. Ён не практыкуе нават самыя нязначныя рытуалы без майго ведама і звычайна з дапамогай. Ён не займаецца чым-небудзь такім магутным, як тое, пра што вы намякаеце, або чымсьці некрамантычным. Ён нават не ведаў бы, з чаго пачаць».
  «Вы ўпэўнены?»
  «Я ўпэўнены. Абяцаю».
  І вось яно было. Ці давяраў я абяцанню Рамоны Уэб? Ці магу я?
  ага Магчыма, у мяне ўсё яшчэ кружылася галава ад таго, што ў нас было, ці мной маніпулявалі, каб адчуць, што мы ёсць, ці... што заўгодна. Але кожны мой інстынкт казаў мне, што так, я мог ёй паверыць.
  На гэтым, прынамсі.
  Вядома, магчыма, яна была яшчэ лепшай хлусніцай, чым я думаў, хоць гэта было б па-чартоўску немагчыма. І, магчыма, Баскіну нейкім чынам удалося схаваць тое, што ён рабіў, ад суккуба, які жыў у яго доме і дапамагаў сваёй магіяй, але гэта гучала не больш верагодна. Пакуль…
   «Добра. Дзякуй, лялечны твар. На дадзены момант ён выключаны з майго спісу».
  Яна ўсміхнулася гэтай праклятай усмешкай, ад якой можна было падумаць, што сонца забылася пра час і спрабуе ўзысці зноў. Я вярнуў яго, як мог, і пайшоў уніз па квартале.
  «Мік? Поспехаў. Спадзяюся, вы знойдзеце таго, каго шукаеце. І аддай Фрэнкі ўсё самае лепшае».
  Добра, што яна вярнулася ў дом, не дачакаўшыся адказу, таму што мне дакладна не было чаго прапанаваць.
  * * *
  Пасля гэтага больш нічога не было. Улічваючы, што Флейшар выключаны са спісу падазраваных, я не мог прыдумаць іншых мясцовых жыхароў, якія маглі б здзейсніць усю гэтую справу. Такім чынам, пакуль я не знайшоў лепшага свіння, надышоў час пачаць шукаць могілкі і іншыя кранутыя смерцю месцы, зручныя для вампіраў.
  адзін. Па. чорт вазьмі. адзін.
  Я ўцягнуў Піта ў гэта, калі ён не хадзіў па сваім рытме ці іншым чынам на працы. Дадатковы набор аглядальнікаў не пашкодзіць, нават калі ён на самой справе не ведаў, што мы шукаем, як я, і яго значок прывёў нас у некалькі прыватных касцяных кладак без лішніх клопатаў. (Так, я мог бы выкарыстаць для гэтага свой уласны моджо, але яго шлях быў хутчэйшым і прасцейшым.)
  У асноўным, аднак, калі я збіраўся спатыкацца ўсляпую, я хацеў кампаніі.
  Але мы не проста пачалі выбіраць наўздагад. Калі нічога іншага, мы маглі б пачаць з могілак, бліжэйшых да месца забойстваў, дзе Фрэнкі быў разбіты ў кустах, дзе гэтыя небаракі тэрарызавалі спрэчнымі садавінай. Гэтыя месцы не былі занадта блізкія адна да адной, але мы маглі хаця б утыкаць у іх шпількі на карце, а потым працаваць ад цэнтра, усё метадычна.
  Не дапамагло. Незалежна ад таго, са сваім сябрам быком ці сам я асвятляў могілкі за пару дзён, а таксама час ад часу морг, бальніцу і сцэну забойства. Знайшлі шмат бруду, шмат мёртвых хлопцаў, жменьку плакальшчыкаў і… далей адзін выпадак — зграя маленькіх баргестаў у постаці чорнага сабакі ласавалася нядаўна выкапаным трупам. Яны беглі, лямантуючы, калі ўбачылі, што я іду, але адна іх прысутнасць была кепскім знакам. Прадвесце смерці.
  Так як нам і так не хапала.
  Але нічога, што мяне нікуды не прывяло. Нават самыя непрыемныя моманты, як я вырашыў пасля дадатковага агляду гэтых могілак, былі выпадковымі. Вабіла любая магія, на якую паляваў Эбін, але ніякага прамога дачынення ні да яе, ні да вампіраў, ні да чаго-небудзь яшчэ.
  Да трэцяй ночы гэтага глупства мне трэба было змяніць тэмп. Такім чынам, хаця ў мяне не было прычын меркаваць, што гэта мае нейкае дачыненне, я вырашыў пайсці і хутка прагуляцца вакол Філда.
  Так, так, я разумею. Вы стаміліся слухаць пра музей Філда. Я не буду марудзіць.
  У мяне была важкая прычына. Мноства рэліквій і старой магіі праходзіць праз гэтае месца, становячыся часткай экспазіцыі або проста захоўваючыся дзесьці ў падвале. Часам адзін з іх аказваецца па-чартоўску магутным або прыцягвае не тую ўвагу. Дзіда Луга, толькі для прыкладу.
  Так што, калі крыніцай нашых праблем быў нейкі вялікі дрэнны артэфакт, ён цалкам мог быць там. Гэта вартае праверкі.
  У асноўным, аднак, я проста сумаваў.
  Знайшоў гняздо, якое ўвогуле актуальна. Але я патраціў некалькі хвілін, шпацыруючы па калідорах, разглядаючы ўсё, што мне падабалася, і ўспамінаючы некалькі апошніх візітаў.
  Старыя артэфакты і творы мастацтва, некаторыя з якіх выклікалі ў мяне шчырую тугу па радзіме, я маю на ўвазе, што яны прымусілі мяне думаць пра мой дом у Старым Свеце, і гэтыя ўспаміны выклікалі ў мяне млоснасць. Экспанаты тых ці іншых жывёл, замкнёных у стазісе: лось, які пасвіцца, і газель, якая пасецца. Крадуцца тыгры. Алені, якія падаюць да ваўкоў, і зебры, якія ўцякаюць ад ільвоў (канешне, бяскроўна, каб гэта не засмучала дзяцей). Таксідэрмісты надалі адной з гэтых зебр выраз твару, які, на мой погляд, выглядаў значна больш раздражнёным, чым напалоханым.
   «Вы абодва, бо», — сказаў я.
  Транспарант, за які я чапляўся, калі змагаўся з Паляўнічым Херне, знік, заменены новай рэкламай новага экспаната. Зараз яны хутка перабіралі іх, спрабуючы прыцягнуць увагу людзей, якія былі ў Чыкага на Сусветнай выставе, спадзеючыся, што яны правядуць дзень у музеі, перш чым пакінуць горад.
  Усе пашкоджанні гадавой даўніны, вядома, даўно ліквідаваны. Херн знішчыў вітрыну; шкло, якое абараняе мноства экспанатаў, якое Грангулі і Рэйгалан разбілі — або, як у выпадку з апрацаванымі таксідэрміяй тушамі людаедаў Цаво, проста выбілі — магіяй Дзіды… Усё зусім новае. Вы б ніколі не даведаліся, што я быў тут.
  Я думаю, што, нягледзячы на заблытаныя планы таго кемлівага чырвонага шапачка, цяпер я быў расчараваны больш, чым калі-небудзь у гэтай справе.
  Шруба гэта. Гэта была добрая дыверсія, але гэта ўсё. Час рухацца далей.
  Каб шукаць больш могілак. О, хлопчык.
  Дзе быў вар'ят Unseelie з рэліквіяй Туаты Дэ Данан, калі яна вам патрэбна была?
  * * *
  Гэта быў наступны дзень, калі некаторыя з тых альтэрнатыўных падказак, на якія я спадзяваўся, нарэшце ўпалі мне на галаву, як чортава кавадла.
  Я сапраўды павінен перастаць спадзявацца на рэчы.
  Пасля чарговай ранішняй паездкі за печывам на пару могілак я заехаў у офіс, каб наведацца з газетай і лядоўняй, поўнай малака. Ці гэта быў план, ва ўсякім выпадку.
  Каля маіх дзвярэй чакала — ці, лепш сказаць, хадзіла каля маіх дзвярэй, тупаючы, быццам б’ючы дыван, каб падпарадкавацца — жанчына, якая выглядала б цалкам звычайнай, калі б не была апранута ў старую блузку, спадніцу і шаль. як мінімум два пакаленні выйшлі з моды.
  Нават з гэтай рэплікай мне спатрэбілася секунда.
   «Ленай?»
  «Табе час вяртацца, прыдурак! Вы думаеце, у мяне ёсць цэлы дзень?»
  Не ведаю, ці бачыў я калі-небудзь яе такой маладой. Ніводнай маршчынкі на яе карце. «Што не так?»
  «Няправільна? Што не так ? Мы ледзьве адбіліся ад праклятага вампіра, дурань ты, вось што не так!»
  Наўрад ці яе ніхто ў будынку не пачуе, нават нягледзячы на крыкі, але… «Чаму б нам не пагаварыць пра гэта ў маім кабінеце?»
  «Табе спатрэбілася дастаткова часу, каб запрасіць мяне! Памятаю, калі ў людзей былі манеры!»
  Паколькі відавочная рэпліка не прынесла нічога добрага, замест таго, каб зрабіць гэта, я адамкнуў дзверы і правёў яе ўнутр.
  «Цяпер», — сказаў я, павесіўшы лупцоўку, прапанаваўшы ёй шклянку малака, мяне адгаварылі, і наліў сабе. «Што здарылася?»
  «Я толькі што сказаў вам, што здарылася! Які ты дурны?»
  Вялікі глыток, а потым: «Падрабязнасці, Ленай. Што адбылося ў дэталях ?»
  «Я не ведаю. Мяркую, гэты лох нарэшце высачыў Фрэнкі да мяне».
  Ці то быў за вамі, асабіста.
  «Некалькі разоў спрабаваў дзверы, вокны. Але і часнок, і крыжы, і іншае, здавалася, зрабілі сваю працу. Прыкладна праз гадзіну ён знік». Больш ціха буркнуўшы, яна дадала: «Я баялася, што гэта можа проста вырашыць спаліць увесь ебаны будынак».
  «Так, добра, я думаю, што яны спрабуюць заставацца хітрымі». Затым, на яе выраз твару, «Ва ўсялякім разе для вампіраў».
  «Ну, што ты, чорт вазьмі, з гэтым робіш , прысмак?» Горача размахваючы, яна вярнула рукой па вешалцы, затым схапілася за запясце і зірнула на мяне так, быццам гэта была мая віна.
  «Тое самае, што я рабіў ! Я працую над тым, каб выкапаць таго, хто стаіць за бязладзіцай, даведацца, чаго, чорт вазьмі, яны спрабуюць дасягнуць, і спыніць іх!»
  «Рабі гэта хутчэй!»
   Яшчэ глыток малака. Прыемнае, цёплае, заспакаяльнае малако.
  «Як Фрэнкі?»
  «У яго ўсё добра! Я ж казаў, не патрапіла!»
  «Ах». Потым, зразумеўшы, што яна толькі што сказала, «Пачакай, ён усё яшчэ ў цябе? Вы ніколі не дазвалялі мне заставацца даўжэй, чым дзесяць хвілін.
  «Ён недастаткова здаровы, асёл! Ён не гоіцца так хутка, як вы. І калі вампір усё яшчэ палюе на яго, яму там небяспечна».
  «Я бачу».
  «А цябе, чорт вазьмі, ніхто не пытаўся!»
  «Ну, не». Гэтая размова выкручвалася з маіх рук, як зашмальцаванае кацяня. «Ніхто не зрабіў».
  Яна скрыгатнула на мяне зубамі — так, на мяне — прарычала: «Папраўляй ужо!» і вырваўся.
  Ну, я быў удзячны, што яна паведаміла мне. Спадзяюся, яе абарона пратрымаецца дастаткова доўга, каб я мог, як яна так ветліва прасіла, выправіць гэта.
  Дапіў малако, дачытаў газету — яшчэ два забойствы за апошнія тры дні, пра якія яны ведалі — і збіраўся вяртацца, калі…
  Ага. Тэлефон. Зноў.
  Калі я стаў такім па-чартоўску папулярным, і як я мог гэта спыніць?
  «Мік? Гэта... гэта Б'янка.
  «О! Гэй».
  Я не ведаў, што сказаць. Я яшчэ некаторы час не думаў пачуць ад Атаці, і, хаця гэта было нядрэнна, яна напэўна магла выбраць больш зручны час для любой душэўнай размовы, якую яна мела на ўвазе.
  Да таго ж, як заўсёды, паветранадзімалка… Не лепшы спосаб для зацягнутай развагі са мной.
  - Прыемна чуць ад цябе, - пачаў я, - але...
  «Мік, Фіно прапаў».
  Паміж маёй уласнай адцягненасцю і гудзеннем у галёнцы ад праклятага дзінгуса, спатрэбілася секунда, каб акунуцца. «Ён што ?»
  «Яго проста няма!» Цяпер я быў цалкам уважлівы, я чуў паніку пад паверхняй. «Ён так і не прыйшоў дадому, і мы яго нідзе не знайшлі! Я думаў, што яму трэба ўсяго некалькі гадзін, каб прапрацаваць гэта ў галаве, але прайшлі дні !»
  дзён? Ніколі не вяртаўся дадому? «Вы не хочаце сказаць, што яго не было з таго часу, як я быў там!»
  «Так! Так, гэта тое, што я маю на ўвазе! Ён так і не вярнуўся пасля таго, як вырваўся, пасля цябе... О, Божа...»
  Дзярмо. Чорт, гэта было нядобра.
  «Добра, сястра, супакойся. Вы ж не хадзілі шукаць самі?»
  Я чуў, як яна хадзіла, чуў ружанец, нават праз лінію. «Вядома, не! У Арчы былі хлопцы па ўсім Чыкага, нават выклікаў некаторых іншых людзей з Сіндыката, каб яны дапамаглі ў пошуках! Пакуль…”
  Так, гэта было не тое слова, якое я хацеў пачуць. - Да чаго, Б'янка?
  «Нас сёння ўдарылі». Яна была на мяжы слёз, адной нагой праз край. «Я маю на ўвазе некаторых людзей Фіно. Мы не ведаем, кім. Арчы… Ну, Арчы галоўны, Фіно адсутнічае. Яму трэба было разабрацца ў гэтым, незалежна ад таго, колькі ён хацеў бы знайсці...»
  Зразумела. Але ў той час як банды заўсёды мелі невялікія тэрытарыяльныя спрэчкі, асабістыя сваркі, непаразуменні, усё паміж імі ў апошні час было больш-менш ціха. Ні ў якім разе я не купляў гэта як супадзенне.
  «Ён цяпер там?» — спытаў я.
  Яна не адказала ні секунды; здагадаўшыся, яна кіўнула, забыўшыся, што я не бачу. Тады: «Так. Яму патэлефанавалі ўсяго гадзіну ці каля таго. Я не ведаў, каму яшчэ...
  «Я патраплю ў гэта. Дзе яны?»
  Яна дала мне адрас, які пасля доўгіх роздумаў я пазнаў як вузкую вуліцу, што праходзіла за шэрагам крам. Адной з іх, прынамсі, была Фіно: крама скакацельнага сустава, якая выконвала таксама ролю нізкая арэндная плата і букмекерская аперацыя.
  Я запэўніў Б'янку, што мы абодва ведалі, што там пуста, надзеў усё, што трэба было несці пад паліто, і кінуўся за дзверы.
  Хмары віселі вельмі нізка, іх ледзь адштурхваў гарызонт Чыкага, але дажджу яшчэ не было. Усё яшчэ магло б быць напалову прыстойнае сведчанне, калі б Арчы і яго палюкі не растапталі яго.
  Калі я завярнуў за вугал за крамамі, некалькі буйных вухаў з відавочнымі выпукласцямі ў сваіх танных паліто пасунуліся заступіць мне дарогу, але Арчы заўважыў мяне і адклікаў іх, сказаўшы: «З ім усё ў парадку».
  «Вуліца» была па сутнасці завулкам з прэтэнзіямі і пахла старым смеццем — і новай крывёй. На трох прыступках да металічных дзвярэй валялася пара свежых рытмаў, і нават адсюль я мог адчуць і панюхаць, што ўнутры іх яшчэ больш. Я пераступіў, сочачы, каб не працягнуць свае талеркі праз кроў ці адпрацаваныя гільзы.
  «Арчы».
  «Мік. Б'янка табе тэлефануе?»
  «Так».
  «Яна расказала вам, што адбываецца акрамя гэтага беспарадку?» «Наконт боса?»
  «Так». Я прысеў, каб лепш бачыць мёртвых хлопцаў. Пачварны. Не пачварны вампір, я напэўна бачыў шмат горшых, але пачварны.
  «Дык што ты думаеш?» — спытаў я, расказваючы пра ўсё ўверх-уніз.
  «Што я думаю? Ці не таму вы тут?»
  «Пацешы мяне, Арчы».
  «Пацешыце вас. Так.» Ён сапраўды ўздыхнуў. «Я думаю, што я паняцця не маю, хто нас ударыў, але нам лепш высветліць гэта, перш чым яны зробяць гэта зноў. Я думаю, што мы не можам дазволіць сабе вайну, але, магчыма, мы не можам дазволіць сабе не мець яе пасля гэтага. Асабліва калі той, хто гэта зрабіў, таксама стаіць за знікненнем містэра Атаці».
  «О, я б не надта хваляваўся аб вайне, Арчы. гэта не быў хітом - не так, як вы гэта маеце на ўвазе. Я ўстаў і ўпэўніўся, што не акунуў падол майго бічара ва што-небудзь, што лёгка змыецца. «Гэта было інсцэніравана».
  «Паставілі? Пра што ты гаворыш?»
  Я паказаў спачатку на роскі, якія трымаліся ў руках, а затым, пасля таго, як падняліся па прыступках, на тыя, што стукнуліся аб падлогу побач з целамі ўнутры. Я ведаў, што Арчы не адчуе паху таго, што ў мяне было — ці не было, — таму я сказаў: «Праверце кліпы. Ні адзін з гэтых абагравальнікаў не спрацаваў. Вы лічыце, што ў кожнага тут было роўна дастаткова часу, каб выцягнуць гэт, але не пырснуць металам?
  «А паглядзі сюды. Вашы хлопчыкі ўсе глядзяць ад дзвярэй, незалежна ад таго, знаходзяцца яны ўнутры ці звонку. Незалежна ад таго, з якога боку набліжаліся стральцы, нават калі б яны не здаваліся пагрозай, вашы людзі хаця б павярнуліся б да іх, так?»
  «Магчыма, было некалькі стральцоў», - запярэчыў Арчы.
  «Не прыдумляй. Кожны чалавек тут быў зняты з аднаго ракурсу. Мерай раны, калі не верыш. Трэба ўлічыць, некалькі стралкоў, некаторыя цэлі будуць паражаныя з большага боку. Акрамя таго, паглядзіце на сцены. Толькі некалькі ўдараў, і яны супадаюць з пырскамі. Ніводнага прамаху».
  Я панізіла голас, каб пачуў толькі Арчы. «Не, нехта паставіў вашых людзей менавіта там, дзе яны хацелі. А потым хлопцы стаялі і чакалі сваёй чаргі на расстрэл».
  «Чакалі сваёй чаргі, каб… Чаму б, чорт вазьмі,…? О.» Рык, які б'ецца за яго кружкай, адпужаў бы шалёнага дабермана. «Значыць, гэта быў нехта з вашага боку, а не з нашага».
  «Баюся, што так гэта выглядае, так».
  «Чаму?»
  «Гэта вельмі добрае пытанне, Арчы». Я адышоў некалькі крокаў, каб рассеяна ўтаропіцца ўніз па вуліцы. Ён пасунуўся, каб стаць побач са мной, але маўчаў.
  Я думаў пра вампіраў, якія стралялі на мяне сябры, але адкінуў гэтую думку. Так, тэхнічна вампір можа загіпнатызаваць кагосьці, каб ён стаяў побач, каб у яго застрэлілі, але тут гэта не было патрабаваннем. Яны не саромеліся напасці на Фрэнкі ці L King. Большасць з іх нават не былі здольныя на такую тонкасць, і я не мог прыдумаць ніводнай прычыны, чаму б яны ...
  Акрамя таго, Фіно быў маім прыяцелем — магчыма, Арчы, калі пашырыць вызначэнне, — але я не ведаў гэтых хлопцаў ні ад каго. Няма прычын нацэльваць іх, каб дабрацца да мяне.
  Не я …
  «Арчы?»
  «Так?»
  «Калі б Фіно не прапаў, што б ён рабіў цяпер?»
  «Што б ён рабіў? Тое самае, што і я. Гледзячы на сваіх людзей і спрабуючы зразумець, хто гэта зрабіў з імі.
  «Хоць ён павінен быць прытаены?»
  — кпіў Арчы. «Вы ведаеце боса лепш, чым гэта».
  «Так, я. Я думаю, што справа была ў гэтым. Я думаю, што ўвесь гэты беспарадак быў прызначаны, каб вывабіць яго ".
  Што дзіўным чынам магло азначаць, што добра, што я прымусіў яго выцягнуць Джэка Грыфіна. Тым не менш, я не чакаў, што такая логіка будзе вельмі добра спалучацца з астатнімі Атаці, таму, магчыма, я б пакінуў гэтае меркаванне пры сабе.
  «Чаму?» — спытаў ён.
  «Пакуль не ведаю, але гэта частка таго, чым я займаюся».
  Арчы выглядаў не надта задаволеным такім адказам. Я не мог яго вінаваціць. «Вы думаеце, што мы павінны больш пра гэта турбавацца?»
  «Я спадзяюся, што не. Тым больш, што ніхто нават не ведае, дзе ён ці яго сям'я». Я павысіў голас да апошняга. Арчы кінуў на мяне цікаўны позірк, але дадатковы том быў прызначаны не для яго.
  Калі б гэта была прынада, хтосьці ўсё яшчэ мог назіраць. Я хацеў даць зразумець, што гэта не выйгрышная гульня.
  «Я не ўпэўнены, што вы скажаце сваім людзям, — сказаў я, — але вам трэба загарнуць гэта і выцерці пыл».
   «А што з вамі?»
  «Я ведаю, дзе шукаць далей».
  * * *
  Гэта паняцце як месца Атаці.
  Не, не ў той кватэры, дзе яны сядзелі ў інтэрнаце, я маю на ўвазе дом. Не так, як быццам я яшчэ не ведаў прынамсі адну групу, якая была вельмі зацікаўлена сачыць за гэтым месцам. Ці былі яны тыя самыя, што спрабавалі выцягнуць яго... ну, я б проста спытаў вельмі ветліва.
  Яны яшчэ карысталіся малакавозам. Можа быць, яны не змаглі пакласці свае рукавіцы на іншы безматорны транспартны сродак, які б не вылучаўся, а можа, яны проста не ўспрынялі мяне сур'ёзна, як павінны. Тым не менш, для чырвоных шапак яны пастараліся быць хітрымі: штуковіна была прыпаркавана ў двух кварталах далей, а не прама насупраць. Мне спатрэбілася дадатковыя, о, амаль пяць хвілін, каб знайсці іх.
  На гэты раз кіроўчае месца было пустым, што здавалася хітраватым. Нават калі б большасць з іх была каля Атацісаў — я не надта шурпаўся там, хацеў спачатку знайсці іх вядро, — яны захацелі б, каб нехта быў наглядчыкам, ці не так?
  Я рушыў да фургона, насцярожаны ад схаваных вартавых, адчуваў, што ўсю дарогу быў у рэйтынгу. Але ніхто не стрэліў, не выскачыў са схованкі і не сказаў «Бу!» Наколькі я мог меркаваць, толькі адзін, хто бачыў, як я іду, быў конь, і яму было напляваць.
  Калі я падышоў на крок-два, я пачаў здагадвацца, чаму.
  Смурод быў схаваны — нехта нанёс на яго нюхальны гламур, каб не прыцягваць увагі і, магчыма, каб не напалохаць каня, — але так блізка, я мог пранюхаць яго. У гэты вагон было значна больш малака, а новы груз скісаў нашмат хутчэй.
  Узяўшы руку за прыклад палачкі, я адчыніў дзверы роўна настолькі, каб хутка агледзецца.
  Чырвоныя шапачкі. Мёртвыя чырвонагаловікі. Пяць з іх. Не магу паклясціся наконт мегалітаў Стоўнхэнджа, ці быў той, з якім я сутыкнуўся раней, адным з іх, але я быў гатовы зрабіць здагадку.
  Кожны быў астуджаны адным кавалачкам, як заўгодна акуратна. Тут перарэзалі горла, там праткнулі помпай. Ніякіх слядоў бойкі, але некаторыя з іх усё яшчэ насілі свае апошнія жывыя выразы, падобныя на пасмяротныя маскі.
  Яны памерлі ў страху. Не, страх - не тое слова. Абсалютны смяротны жах, такі, што вас паралізуе, забівае перад смерцю.
  правільна.
  «Добра, Эбін. Выходзьце і паразмаўляйце».
  нічога. Галіны шкрабалі адна адну мёртвай лістотай на ветры, удалечыні грымелі фліверы, з радыёпрыёмнікаў і праз дрэнна зачыненыя вокны даносіліся слабыя зярністыя мелодыі ўверх па квартале.
  «Слухай, ні ў аднаго з нас няма ўсяго дня. Я не ведаю, ці ішлі вы за мной з крамы, ці вы ўжо былі тут, але я ведаю, што вы тут . Я ведаю, што ты кракнуў гэтых чырвоных шапачак — і хлопцаў Фіно таксама, што не патрабавалася і мяне гэта не задавальняе — і я ведаю, што ты спадзяешся, што калі будзеш трымаць сваю пастку за замком, я правяду цябе да Фіно. Гэта не адбываецца. Я нават не ведаю, дзе ён».
  На імгненне яшчэ нічога. Я быў упэўнены, што за кровапраліцце адказная боб-сідхе , але я пачаў задумвацца, ці памыляўся я, калі яна ўсё яшчэ хаваецца, калі...
  «Я пачынаю сумнявацца, што ты нават хочаш, каб гэтае пытанне было вырашана, Аберон».
  Яна стаяла побач са мной, і ад яе пахла крывёй. Не толькі кроў чырвонай шапачкі. Змяшаўшыся з гэтым цудоўным букетам, я таксама адчуў дух чалавека і нават маленечкі след нейкай жывёлы, якую я не мог адразу вызначыць. Куды, чорт вазьмі, завяло яе расследаванне?
  Я ледзьве павярнуў галаву. «Колькі людзей вы сёння забілі? Вы нават ведаеце?»
   «Людзі?» — кпіла яна. «Нявідны. Чырвоныя шапачкі».
  «І людзі Фіно!»
  «Смяротныя. Мы нават іх лічым?»
  Мне трэба было захоўваць спакой тут, хоць я і хацеў зрабіць інакш. «Гэта не падобна на цябе, Эбін». Вядома, яна ніколі не цаніла людзей, але выпадковая бойня? Не кажучы ўжо пра магчымыя палітычныя наступствы з Unseelie...
  «Вы не разумееце. Вы кажаце, што робіце - вы ўсе кажаце, што робіце - але ніхто не робіць. Ніхто, акрамя мяне, гэтага не адчуў ! Чырвоныя шапачкі былі пагрозай для маёй місіі! Ты не можаш зразумець небяспекі, якую мы...
  Так, яна была настроена на старамодную вар'яцкую гамонку, а я быў не ў настроі. «Што вы тут хочаце?»
  Клянуся, яна ледзь не прашыпела, перапыніўшы яго. «Ататы».
  «Ну, так, я на самой справе ўпаў на столькі. Я меў на ўвазе, чаму?» Я ўжо ведаў, што рыжакі цікавяцца Адалінай, пазнаў у ёй нешта незвычайнае. Калі б Эбін таксама дайшоў да гэтага, я не быў упэўнены, што буду рабіць...
  «Таму што яны твае… сябры». Апошняе слова яна выплюнула на тратуар, як гнілое месца на спелай сліве.
  Маё раздражненне з гэтай нагоды было на самай справе добрай рэччу; гэта дапамагло мне схаваць сваю палёгку. «Зноў вяртаемся да гэтага? У вас няма ніякіх падказак лепш, чым «Міка кранула гэтая смерць, таму я збіраюся закруціць усіх яго сяброў так, нібы яны на паліцах»? Знайдзі новую мелодыю, сястра. Гэты запіс не прадаецца».
  «Атаці, Аберон. Вядзі мяне да іх».
  «Я ж казаў вам, я паняцця не маю, дзе Фіно».
  «Дык іншыя».
  - Гэтага таксама не ведаю, - схлусіў я. «А нават калі б і зрабіў, я б хутчэй пасватаўся да карбюратара».
  - Ты спрабуеш зрабіць з мяне ворага, Аберон?
  І вось, нарэшце, я цалкам павярнуўся да яе тварам. «Не, лялька, ты добра спраўляешся з гэтым сама. Я ўсё яшчэ шукаю гэты беспарадак, і калі вы хочаце ведаць, што я выкапаў, і, магчыма, папрацуем разам, каб спыніць нежыці, мы можам папрацаваць нешта з. Але вы не будзеце ўмешвацца ў маіх людзей, пакуль у нас не будзе сапраўдных доказаў таго, што адзін з іх насамрэч датычны».
  Я насамрэч не выказваў пагрозы, але яна наўрад ці была тонкай.
  «Ці яшчэ што?» - спытала яна, больш зацікаўлена, чым злосна ці заклапочана.
  Яна сапраўды павінна была быць абодвума. Такім чынам, я прапісаў гэта.
  «У адваротным выпадку я арганізую так, каб вы «адчувалі смерць» нашмат больш асабіста, і калі за гэта будуць наступствы ў судзе, я разбяруся з імі».
  Яе не-вочы расплюшчыліся; Я не ўпэўнены, ці ёй калі-небудзь так адкрыта пагражалі. «Я мог бы арыштаваць вас толькі за тое, што вы мне гэта сказалі !»
  «Паспрабуй, сястра. Паглядзіце, як далёка гэта зайдзе або з нас».
  Яна нічога не зрабіла, нічога не сказала, толькі зірнула так, нібы хацела, каб я падняўся і ўпаў у адну з тых зяяў у яе кубку. Я кіўнуў і пайшоў.
  Я таксама зрабіў некалькі дадатковых і непатрэбных паваротаў, вяртаючыся да L, на ўсялякі выпадак.
  Няўжо ў яе проста былі надзетыя эмацыянальныя шторы, што яна не магла бачыць ніякага шляху наперад, без удзелу людзей, з якімі я быў блізкі? Няўжо яе бачанне таго, што мяне «кранула» гэтая смяротная сіла — што б гэта ні значыла! — сапраўды была яе адзінай падказкай? І калі так, ці таму, што яна сапраўды не магла знайсці іншых, ці яе абмежаванасць была часткай апантанасці, аб якой мяне папярэджвала каралева Лаўрэлін?
  Аднак тое, што яна забівала тых галаварэзаў і чырвонашапых і ўсё яшчэ страляла ў карысць маіх сяброў, пераканала мяне ў адным. Я дакладна не мог дазволіць сабе працягваць займацца гэтым адзін.
  * * *
  «Не візіт або ліст месяцамі, а потым два візіты за тыдзень? Падазроная дзяўчына можа сумнявацца ў вашых намерах.
  Мы зноў стаялі на дарожцы ля газона Дэна Баскіна. Калі б мы працягвалі сустракацца тут, каб пагаварыць, я збіраўся Хафта папрасіць іх паставіць стол і некалькі крэслаў.
  «Добра, што ты зусім не падазроны, ці не так?»
  Яна доўга цягнула з бакаса, адбівала попел, каб той упаў на вільготную ад дажджу траву. «Што ты хочаш на гэты раз?»
  Я падумаў, што нельга дабрацца туды, акрамя праходу. «Мне патрэбна твая дапамога, Рамона».
  «Я ўжо казаў табе, што...»
  «Не, гэта не пра Баскіна. Я маю на ўвазе, што мне патрэбна твая дапамога. Ты - я, разам. Як і ў мінулым годзе».
  Яна замерла ў сярэдзіне чарговага перацягвання; тонкі шлейф дыму сапраўды заікаўся, амаль як азбука Морзэ. Калі б яна была смяротнай, я думаю, мы ўбачылі б чортавы прыступ удушша.
  «І чаму, чорт вазьмі, я хачу гэта зрабіць?»
  «Вось, калі б я ўзяў капялюш, ён быў бы ў мяне ў руках. Хочаш, каб я прасіў? Я буду...»
  «Ты хлусіў мне! Выкарыстоўвалі мяне як прынаду!»
  «Ну, ебаная скрыпка-дэ-дзі! І чым гэта адрозніваецца ад той фальшыўкі, якую ты пускаў на мяне, калі мы ўпершыню сустрэліся?»
  «Гэта было яшчэ да таго, як мы сапраўды пазналі адзін аднаго!» Гэта было слабае апраўданне, і яна ведала, што я гэта ведаю.
  «І гэта спрацавала, ці не так? Назаўсёды пазбавіў вас дэмана-суперніка!»
  «Я не магу давяраць табе, Мік!»
  І я таксама не мог ёй давяраць. Ніколі не мог. Вось куды прывяла нас гэтая спрэчка, куды мы прайшлі паўтузіна разоў, перш чым мы амаль перасталі размаўляць. Круг і круг мы ходзім.
  За выключэннем таго, што на гэты раз, гэта не тое, што выйшла з маёй пасткі.
  «Ну і што? Вы ніколі не рабілі !»
  Ты думаў, што я даў ёй аплявуху. Яна, шчыра кажучы, адступіла на крок. Прыклад вылецеў з яе пальцаў і прызямліўся з пырскамі іскраў на мокры газон.
  І адразу ж загарэліся яе падглядальнікі, нібы лямпачка пстрыкнула ў галаве.
  «Вы сапраўды ў гэта верыце». Яна больш не гучала злым. Гэта быў тон здзіўлення, сапраўднага адкрыцця.
  Яна ведала, што я ёй не давяраю. Чорт вазьмі, для яе, як толькі хто-небудзь даведаўся, хто яна такая, гэта было даволі добра меркаваць. Але я мяркую, што ёй нават у галаву не прыходзіла, што я магу падумаць пра адваротнае. Рэч пра суккубаў; Я мяркую, што яны такія эксперты ў хлусні, яны не заўсёды так добра валодаюць праўдай.
  Я хацеў працягнуць гэта, больш нічога. Але я прыйшоў нездарма. «Ты будзеш дапамагаць не толькі мне, мілая. Калі гэта атрымаецца, мы таксама атрымаем цэлае гняздо вампіраў-забойцаў, якія кідаюцца з-пад юрысдыкцыі вашага боса.
  Гэты апошні аргумент паўплываў на яе? Ці адмахнулася б яна ад мяне інакш? Ці гэта было яе апраўданнем сказаць тое «так», якое яна ўжо хацела сказаць?
  Я паняцця не меў, і, здаецца, не быў самы час спытаць.
  «Добра, Мік. Што менавіта вам трэба?»
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ ДЗЯВЯТЫ
  ЛЦудоўны і шчыры, Чатырохліставы Фрэнкі прагульваўся разам з вячэрнімі пешаходнымі хвалямі. Ён спусціўся па Халстэду, самазадаволены, як кот у сліўках. Яго золата зіхацела, толькі што адпаліраванае, і нават яго шчаслівыя лахманы выглядалі так, нібы яны ненадоўга дзялілі адзін пакой з прасавальнай дошкай.
  Ён выпраменьваў нейкую вясёласць, ад якой хочацца кагосьці адцягнуць і тыкаць. Махаў кожнаму, хто хоць бы зірнуў у яго бок, паціскаў руку кожнаму, хто быў падобны на тых, каго ён мог пазнаць. Гэта быў чалавек, закаханы ў свет, і ён збіраўся прагаварыць вас пра кожную дробязь, пакуль вы сапраўды гэтага не зробіце.
  Калі ён мінуў планку, ён паклаў што-небудзь назад; мінуў дубіну, ён выразаў дыван хаця б на мелодыю-другую; прайшоў міма букмекера, заклаў некалькі баксаў на ўсё, на што можна было закласці. Пахмурнае начное неба наверсе і каламутнае ззянне наўкола сцякалі з яго, як кандэнсат на замерзлым шклянцы піва.
  Да таго часу, калі ён нарэшце дабраўся да сваіх звычайных месцаў, яго крокі — як заўсёды бадзёрыя — пачалі хістацца. Нягледзячы на тое, што ён ні біў, любы чыстакроўны чалавек быў бы зусім праз край з баранамі. Напэўна, не змог бы скласці сказ або хістацца яшчэ на некалькі крокаў. Фрэнкі, вядома, не быў цалкам чалавекам, але ўсё ж быў паказвае першыя прыкметы пачатку добра і сапраўды асветлены.
  Яго гісторыя таксама пачала зрушвацца. Цяпер, калі ён растлумачыў, чаму знік на некаторы час, ён не хварэў; цяпер ён увязаўся ў сапраўдную непрыемную бойку, якая прыгнятала яго на некалькі дзён, «але вы павінны былі бачыць, як дрэнна выглядалі іншыя Джо». Безумоўна, гэта выклікала ў яго сімпатыю, але таксама выклікала ў яго немалую долю закаціўшыхся вачэй і вырадкаў, якія хаваюць свае недаверлівыя насмешкі ў кубках. Любы, хто ведаў яго, кожны, хто чуў пра яго, ведаў, што Чатырохліст Фрэнкі не зусім суровы.
  І калі ён дабраўся да сваіх нешматлікіх сапраўдных блізкіх сяброў - тых, хто, як і ён, не былі, строга кажучы, смяротнымі, ці, прынамсі, былі мудрымі да ненатуральнага, - яго гісторыя стала яшчэ больш дзікай. «Напаў вампір», — сказаў ён кожнаму, хто мог паверыць хоць на слова. «Мне спрабаваў вырваць горла, але не мне! Чатырохлістага Фрэнкі не так лёгка забіць! Адмахніся ад яго, як ад надакучлівага шчанюка, бо я тут стаю!»
  Любы, хто не ведаў, магло падацца, што Фрэнкі хацеў, каб праклятая нежыць пачула, што ён на вуліцы. Нібы ён прымушаў іх яшчэ раз напасці на яго.
  Калі ўлічыць, што вампір, які зарэзаў яго ў першы раз, страляў асабіста за яго, нават адшукаў койку Ленаі, каб паспрабаваць яшчэ раз, не так дзіўна, што ён наважыўся на гэта.
  Гэта адбылося ў іншым завулку. Вядома, так; гэта Чыкага, і ніводная з нежылых вуліц ніколі не бывае цалкам пустой, нават пасля поўначы. Калі ў вас няма офіса або вітрыны, але вы жадаеце канфідэнцыяльнасці, каб весці нейкія справы — або адарваць галаву нейкаму дзёрзкаму напаўлепрыкону і выпіць яго, як малочны кактэйль, — алея сапраўды ваш адзіны варыянт.
  Хваравіта-шэрыя рукі, высахлыя і абцягнутыя пацёртымі абрыўкамі, выляцелі з завулка, калі міма праходзіў Фрэнкі. Яны менш чым за адно імгненне адцягнулі яго ад святла, шпурнуўшы праз паваленыя смеццевыя бакі і пустое цела сапраўднага няшчаснага бадзягі, каб ён урэзаўся ў далёкую сцяну. З цэглы здрыгануўся пыл, а старая пажарная лесвіца ўверсе загрукатала і зарыпела ад удару.
   Істота, апранутая ў труп нейкага небаракі, вывярнулася тварам да сваёй здабычы, з запэцканай крывёю і брудам пашчай, раскрыўшы зламаныя, няроўныя іклы.
  І яго здабыча паднялася, змахнула з сябе пыл і па чарзе сутыкнулася з вампірам.
  Толькі яно перастала быць «ім».
  «Я мяркую, што я павінен падзякаваць вас». Апошнія рэшткі яе адзення і плоці задрыжалі, калі Рамона пазбавілася ад Фрэнкі і прыняла свой сапраўдны выгляд. І я не маю на ўвазе яе звычайнае цудоўнае памідорнае адзенне, я маю на ўвазе яе сапраўднае аблічча: скура, барвовая, як кіпячая кроў, скручаныя рогі, чорныя кіпцюры без костачак, перапончатыя крылы, якія расцягнуліся і паскрыпвалі, прыціснутыя да абодвух бакоў алеі, калі яны разгортваліся. . Пахі моцнага хлюпу і густога поту суседняга бара, пешаходаў і хістанняў вуліц за ім, задушаныя задушлівым воблакам серы.
  "Мы баяліся, што гэта можа заняць некалькі дзён", - працягвала яна, і яе голас быў шчыльным, цяпер салодкім сіропам і атрутным, як балігалоў. «Такое доўгае гулянне ў блазна, магло б мяне проста загнаць за паварот».
  Вампір упаў назад, сківіца адвісла. Ён прарычаў нешта, што магло быць пытаннем, калі б хто-небудзь мог зразумець гэтае слова.
  «Прабачце, што гэта было?» — спытала Рамона. «Я не зусім зразумеў. Чаму б вам не паспрабаваць крыху бліжэй?»
  Чатыры пары кіпцюрыстых пальцаў сагнуліся, дзве глоткі зарычалі гукамі, якія ні адзін чалавек не мог прайграць, і два монстры — уваскрослы мёртвы і так званы дэман — кінуліся адзін на аднаго.
  Рамона сціснула запясці вампіра ўласнымі кулакамі. Напаўраспушчаныя крылы прымусілі яе кароткі скачок; насуперак імпульсу, яна спынілася і павярнулася, вырваўшы суперніка з паветра і моцна стукнуўшы яго ў будынак побач. Ён адскочыў ад сцяны, пакінуўшы павуцінне расколін у цэгле, і вярнуўся прама ў яе чакаючыя рукавіцы. На гэты раз яна першым ударыў кіпцюрамі, выдзіраючы жменю плоці і мускулаў з грудзей вампіра.
  Я спадзяваўся, што вушы балелі ад пакутлівага крыку істоты, што яна ўспомніла, што нам трэба было ўзяць гэтую істоту жыўцом.
  Э, так бы мовіць. Ва ўсякім выпадку, не мёртвы.
  Я думаю, што мне не трэба было хвалявацца. Нават калі ён закрычаў, вампір сціснуў яе рукі і пацягнуўся наперад, ахвяруючы яшчэ больш тканіны сваім пякельным кіпцюрам - як кабан, які натыкаецца на дзіду паляўнічага, каб патрапіць на дурня, які адважыўся на яго напасці. Яго ўласныя няроўныя пазногці ўхапіліся за твар Рамоны.
  Яе левае крыло скруцілася, захінаючы яе і адбіваючы істоту, але не раней, чым насферату зграбаў гэтыя пазногці ўніз і наскрозь тонкую скураную скуру. Разарваная перапонка трапятала, гратэскны вымпел, і пакуль Рамона не давала адчуць боль на сваім твары, усё крыло апусцілася, тузаючыся і плюхаючыся.
  Вампір падняўся, зубамі выкалупаў з-пад пазногця маленькую стужку крыла і ўсмактаў яе, як нітку спагецці. На працягу доўгага моманту праціўнікі глядзелі ў вочы. Калі б гэта быў Стары Захад, я напалову чакаў бы ўбачыць перакаты-поле паміж імі.
  Замест гэтага зноў пайшоў дождж. І я вырашыў, што вампір пацярпеў дастаткова моцна для другой часткі нашай маленькай засады.
  Па-першае, палачка. Я намаляваў, прыцэліўся і стрэліў. Ніякай вытанчанасці, роўна столькі сілы, колькі я мог накіраваць праз дзінгус. Я выцягнуў з вампіра столькі ўдачы, колькі мог, за паўсекунды, якія ў мяне былі, аслабіўшы яго магію і даўшы сабе штуршок для таго, што павінна было адбыцца.
  Тады — калі казаць пра каўбояў і ўсё такое — я пачаў круціць над галавой тое, што трымаў у другой руцэ, як ласо, і шпурнуў. Нават праз дождж, і нават калі мёртвы прыдурак бачыў, як я іду, таго лішняга багацця, якое я захапіў, было дастаткова. Ён спусціўся з даху, адкуль я назіраў за ўсім шоў, і размясціўся вакол вампіра акуратна і акуратна, як заўгодна.
   «Гэта» нітка — вельмі доўгая нітка — зубчыкаў часныку, завязаных у пятлю.
  Наша мішэнь згорбілася, рыкала, выкручвалася ў пошуках выйсця. Пятля доўга не пратрымалася; рэч можа даволі лёгка ператварыцца ў кажана або ў туман, або, чорт вазьмі, можа нават проста пераскочыць праз гэта настолькі высока, што можа перасекчы мяжу. Аднак было балюча, разгублена і здзіўлена, і гэта, напэўна, прынесла нам некалькі секунд.
  Аднак было б добра, калі б пацярпела яшчэ больш.
  Я саскочыў уніз, паліто разляцелася вакол мяне, і з пырскам прызямліўся побач з Рамонай. План заключаўся ў тым, каб наблізіцца, адразу моцна ўдарыць яго, каб яна моцна параніла яго, пакуль я высмоктваю рэшту яго сіл і ўдачы. Мы меркавалі, што гэта дасць нам дастаткова часу, каб закруціць усё, атрымаць некалькі адказаў.
  Магла б таксама спрацаваць, калі б нешта не сапсавала ўсё. Тое ж самае, што гучыць каля ўсяго астатняга.
  Людзі.
  Так, вы , кружкі.
  Можа, яны пачулі мітусню, віск вампіра, нават за шумамі горада? Я не ведаю. Але пара мінакоў з'явілася ў вусце завулка і глядзела, пакуль я не падумаў, што іх галовы могуць выскачыць.
  Мяне не вельмі хвалявала тое, што яны сталі сведкамі. Нягледзячы на надвор'е і дрэннае асвятленне, я сумняваюся, што яны маглі б разабраць мяне з Рамонай больш, чым агульныя формы. Што да вампіра, дык яны ўрэшце пераканаюць сябе, што толькі што бачылі сапраўднага худога, бруднага хлопца — магчыма, хваравітага валацугу. Вы ўсе даволі ўмееце самападманвацца.
  За выключэннем таго, што бачыў іх таксама. Убачыў і паглядзеў у вочы.
  Нават праз мёртвую істоту, якая рэдка выкарыстоўваецца, задушаную брудам і загуслай крывёю глотку, яе наступныя словы былі крышталёва чыстымі.
  «Забіце іх».
  Небарака кінуўся, падол яго бічоўкі і яе спадніца змяталі мокрае смецце і гразь. Яны не былі хуткімі, яны не былі моцнымі - я сумняваюся, што хто-небудзь з іх падняў што-небудзь цяжэй за лыжку кашы, ці змагаўся з чымсьці больш сур'ёзным, чым прастуда, гадамі - але гэта не мела значэння. Іх твары былі пустымі маскамі, і калі б мы ім дазволілі, яны зрабілі б менавіта тое, што загадаў іх гаспадар нежыці.
  Мы гэтага не зрабілі. Рамона, я збіў іх з ног як мага менш жорстка, і як толькі гэта было зроблена, для мяне быў суп з качкі, каб увайсці ў іх галовы і паправіць усё. Але гэта каштавала нам тых дадатковых некалькіх секунд, якія нам патрэбныя. Нават калі я кінуў на мяне дзік, які ішоў на мяне хуткім штуршком у жывот, вампір зморшчыўся, распусціўшы крылы. Я нічога не мог зрабіць, акрамя як назіраць, як пачварная пярэстая кажан узлятае ў неба, знікаючы ў ночы і аблоках.
  «Рамона!»
  Яна павярнулася, каб алея не скоўвала яе крылы, шырока расправіла іх — і, пахіснулася, моршчачыся. Я ведаў, што позірк, які яна павярнула ў мой бок, быў накіраваны не на мяне, а на параненую мембрану. Тым не менш, я адчуваў цяпло па яго краях.
  «Я не магу. Прынамсі, яшчэ некалькі хвілін. Я... прабач, Мік.
  « Чорт! »
  Усё гэта дарма. Ніякіх слядоў, ніякага спосабу прасачыць за ўцёкамі -
  «Можа быць, вы думаеце, што самы час прыняць маю дапамогу, так?»
  Варуян. Зноў ніадкуль.
  «Што я казаў вам пра тое, каб ісці за мной?» Але я не чакаў адказу на гэта; У мяне былі куды больш неадкладныя рэчы, пра якія трэба было паварушыцца. «Вы глядзелі. Ты мог не даць яму сысці!»
  «Магчыма, так, але навошта? Мы не працуем разам. Калі вы не скажаце інакш?»
  Вельмі хацелася яго ўдарыць. Ці яшчэ лепш, няхай Рамона ўдарыць яго. Як доўга ён сачыў за мной, чакаючы сваёй магчымасці? Чорт вазьмі, наколькі я ведаў, магчыма, ён нават адправіў гэтую бедную тупую пару ў завулак, спадзеючыся, што гэта адбудзецца.
  Мне гэта не спадабалася. Яшчэ менш давяраў. Але вы скажыце мне, які ў мяне быў выбар, таму што я яго дакладна не бачыў.
   - Мік, - пачала Рамона, - што адбываецца?
  Няма часу. Ніколі ў любы час. Дзярмо.
  «Добра, Варуян. Вы запусціце гэтага вырадка, і мы заключым здзелку».
  «Вы ўпэўнены ў гэтым? Я б не хацеў непаразуменняў».
  « Ідзі , чорт цябе!»
  Зноў тая жудасная, крывая, прамая ўсмешка, і ён знік, другая біта дзіка і хутка махнула з поля зроку.
  Дзярмо.
  Рамона падышла да мяне, а я глядзеў, як ён знікае. Калі я нарэшце разагнуў шыю і паглядзеў у яе бок, яна была апранута ў сваю звычайную чалавечую — выдатную для чалавека, але чалавечую — форму.
  «Як справы з крылом?» — спытаў я.
  «Якое крыло?»
  «Я маю на ўвазе, усё яшчэ не баліць? Э, недзе?»
  «Навошта? Прапала».
  Я вырашыў не ціснуць.
  «Такім чынам, Мік. Гэтыя падрабязнасці, якія вы сказалі мне, што скупіліся, калі расказвалі мне ўсю гэтую гісторыю?»
  «Так?»
  «Час перастаць скупіцца».
  «Так».
  Мы зайшлі ў суседні бар не таму, што хто-небудзь з нас хацеў акунуць свае рахункі — асабліва я, таму што ў гэтай своеасаблівай закусачнай не збіраліся прапаноўваць малако, цёплае ці іншае, — а таму, што гэта было больш натуральна, і, безумоўна, выглядала больш натуральна для тых, хто праходзіў міма, чым пракаціцца рэшту ночы ў завулку пад дажджом. Водар таннай смажанай ежы насамрэч быў мацнейшы за п’янку, што здавалася дзіўным, бо на вуліцы дамінаваў пах алкаголю. Можа, проста панесла далей.
  Увесь дом азірнуўся на наш бок, як толькі мы ступілі праз дзверы, і гэта было не таму, што мы былі чужымі.
  «Гэй, лялька? Можа, крыху прыцішыць?»
   «Правільна. Выбачайце».
  Звышнатуральная прывабнасць, якую яна выпраменьвала, згасла да глухой іскры. Лота, людзі адвярнуліся і вярнуліся да таго, што яны рабілі. More'n некалькі не зрабілі.
  Ёй не трэба было нічога звышнатуральнага. Тое, як яна выглядала, тое, як тыя кружкі ўсё яшчэ глядзелі на яе, прыроднай прывабнасці было больш'недастатковым.
  Я адчуваў сябе добра, калі пакутаваў толькі ад найменшай кроплі рэўнасці.
  Мы апынуліся за невялікім столікам ззаду, трохі падштурхнулі ў думках, каб «пераканаць» персанал, што мы маем поўнае права быць там, нават калі мы не купляем. І я расказаў ёй усё гэта, кожную дробязь і дробязь, якая прывяла мяне — нас — сюды, апоўначы.
  Ну, не кожная дэталь. Я не расказваў пра Адаліну. Я маю на ўвазе, што Рамона ўжо крыху ведала пра яе, была разумнай, каб яна была чымсьці асаблівым. І так, мы выдатна ладзілі, гэта сапраўды выдатная змена ў параўнанні з мінулымі месяцамі, але давай.
  Э-э, тут я таксама перапыняю сябе, каб нагадаць вам, што я не зайчык. Я, Рамона, паміж намі было шмат хлусні, здрад і парушанага даверу. Мяне ўсё яшчэ цягнула да яе, так. Не ўпэўнены, што хто-небудзь з пульсам, чалавек ці феі, можа сказаць інакш. Але я не хацеў, ведаеце, уцягвацца.
  Аднак вярнуць яе ў маё жыццё, вярнуць яе ў якасці добрасумленнага сябра пасля ўсяго, што здарылася, такім жа складаным, якім здавалася маё жыццё ў Чыкага за апошнія пару гадоў? Гэта было б проста дэндзі. І калі гэта ішло дастаткова гладка на працягу дастаткова доўгага часу, то , магчыма.
  Не цяпер. Але магчыма.
  «Ну што?» яна пачала, потым зашморгнула вуснамі, калі да стала падышоў афіцыянт, ці бегун, ці што заўгодна, спытаўшы, ці хочам мы яшчэ што-небудзь, і прапанаваў нам міску арахіса. Я сказаў яму кідацца.
  - Што, - зноў спытала яна, выцягваючы калоду старых золатаў бог ведае адкуль, - як ты думаеш, ён хоча з табой?
  Я пачакаў, пакуль яна чыркне запалкай і запаліць бакас перад тым адказваючы. «Паверце, я шмат разважаў пра гэта. Ён кажа, што яму проста патрэбна мая дапамога, каб раскапаць крыніцу таго, што выклікала яго сюды. Нельга вінаваціць яго ў тым, што ён жадаў даць наркотык, асабліва калі ён зразумеў, што гэтая магія, якой бы яна ні была, уплывае на духаў, якія становяцца вампірамі. Ніхто раней гэтага не рабіў, я ніколі не чуў. Так што можа быць, што ён цалкам са мной пагаджаецца».
  «Але ты на гэта не паверыш». Клянуся, дым сплёў касу паміж яе вуснаў і кожнага слова. Не магу прыкідвацца, што яна не была абсалютна захапляльнай, якімі б ні былі мае намеры рухацца наперад.
  «Эх, дапусцім, здам. У мяне няма нічога, акрамя маёй падазронай прыроды — і таго факту, што ён хадзячы труп, поўны цёмнай магіі і душы драпежніка — каб выказаць здагадку, што ён не гаворыць праўду. Але я ўпэўнены, што не паверу яму на слова і не падвяду сваю ахову».
  «Добра. Я рады, што вы па-ранейшаму ўважліва ставіцеся да таго, каму давяраеце».
  Я не магу сказаць вам, ці сапраўды яна не бачыла іроніі ў тым, што толькі што сказала мне, ці добра дэманстравала нявіннасць.
  «Шкада, — сказаў я, і так, гэта была наўмысная змена тэмы, — што Фрэнкі не змог убачыць ваш выступ. Думаю, ён быў уражаны».
  Яна засмяялася вакол цыгарэты. «Тым больш, што выхаду на біс ніколі не будзе».
  «Ты так моцна ненавідзеў гэтую ролю?»
  «Няважна, як мне спадабалася», — паправіла яна мяне. «Я думаю, што калі б яна злавіла мяне на тым, што я нават думаю пра Фрэнкі, Ленаі сапраўды паспрабавала б мяне забіць».
  «Ленай?» Калі б я быў адным з вас, я б міргнуў дастаткова, каб выклікаць скразняк. «Чаму?»
  Рамона глядзела на імгненне, а потым залілася шчырым смехам. Гэта быў радасны, гіпнатычны гук. Палова бара павярнулася, каб назіраць, і многія з іх затрымаліся больш, чым трэба было (або чым былі задаволеныя іх таварышы).
   - Ой, Мік, - нарэшце сказала яна, выціраючы сурвэткай адну з мігцелак. «Магчыма, вы не чалавек, і вы выдатны дэтэктыў, але вы ўсё роўна такі чалавек ».
  «Пачакай. Пачакай, прытармазіць. Фрэнкі? Ленай? Ты цягнеш мяне за нагу? Няма магчымасці, каб яна...
  Астатняе прыйшлося пачакаць. З натоўпу каля дзвярэй, як разліты напой, пачуўся ціхі шум, калі звонку наляцеў своеасаблівы туман да шчыкалатак. Увайшоў і, як толькі я адсунуў крэсла і ўстаў, зноў выйшаў.
  Ну, думаю, было б лепш, каб ён прагуляўся сюды і дазволіў усім зірнуць на тое, што ён хадзіць жорстка. Для аднаго з носферату Варуян быў проста хітры.
  Не быў упэўнены, што мне гэта цікава.
  Я выціраў пыл, Рамона за мной, прабіраючы цэлую калекцыю размоў пра дзіўнае надвор'е, халодны бетон, незвычайныя вятры Горада Ветраў.
  Лепш за ўсё даць ім падумаць пра гэта.
  Мы ўдваіх пайшлі за ім назад у завулак. Бадзяжны кот, які залез пасля смецця, прашыпеў на нас, а потым вырашыў шукаць абед у іншым месцы. Калі мы добра вярнуліся з вуліцы, Варуян вярнуўся ў сваю нармальную — ха — форму.
  "Я аддаю перавагу туман", сказаў я.
  «Мы...» гэта быў я, ці мёртвы хлопец выглядаў трохі збянтэжаным? «—магчыма, узнікнуць праблемы».
  «Гэта не тое, што я хацеў бы чуць ні ад каго , бо. Ад вампіра менш за ўсё. Не кажы мне, што ты яго згубіў!»
  Калі б гэты нежывы-забойца не быў добры нават для таго, каб сачыць за адным са сваіх…
  Ці ён нават спрабаваў? Можа, адпусціў бы другога . Магчыма, яны рабілі нейкую ўласную махлярства. я-
  - Я яго не згубіў, - прагырыкнуў Варуян. Затым, больш натуральным тонам, ці як мага бліжэй, ён дадаў: «Менавіта так».
  «Ах, для луввы... Як ты тады не згубіў яго дакладна?»
  «Ён сапраўды ўцёк ад мяне», — прызнаўся вампір. «Але яго пункт прызначэння знаходзіцца недалёка ад таго месца, дзе гэта адбылося. Гэта павінна быць. Гэта так Толькі так я… магу страціць яго, калі ён упадзе ў суседні будынак, перш чым я змагу вызначыць, які.
  Добра, гэта сапраўды мела сэнс. І нават калі б ён убачыў які будынак, Варуян, магчыма, не змог бы прасачыць. Калі б гэтыя іншыя вампіры працавалі з чалавекам-чарнакніжнікам… Ну, ён змог бы ўвайсці ў мой кабінет, таму што гэта офіс , і, магчыма, таму, што я не чалавек. Я не ўпэўнены, як гэта працуе. Але месца смяротнага? Толькі па запрашэнні.
  «Добра. Дзе гэта было?»
  «На 114-м месцы або каля яго. Каля возера».
  Тады гэта было б возера Калумет. І 114-ы…
  «Гэта яшчэ шмат дзвярэй, у якія трэба грукацца», - буркнула Рамона.
  «Магчыма, у мяне ёсць іншы варыянт», — сказаў я.
  Гэта было не весела па мностве прычын , і магло ўвогуле не акупіцца. Залежыць ад таго, ці была мая падазраваная той, кім я яе лічыў.
  Я пакінуў суккуба і вампіра ў завулку, выкапаў з кішэні цаліну і пайшоў на пошукі яшчэ адной з тваіх праклятых прылад катаванняў.
  Узяў некалькі пярсцёнкаў, перш чым хто-небудзь падняў. Паколькі было далёка за поўнач, гэта не было дзіўна.
  «Ло?»
  «Вечар, Б'янка. Гэта Мік».
  «Мік». Яна імгненна прачнулася, насцярожаная. Я пачуў у яе голасе надзею, а можа і меншую любоў, чым калісьці. «Вы знайшлі яго?»
  «Пакуль не. Мне патрэбна інфармацыя ад вас. Прабачце, што тэлефаную ў гэты час, але гэта важна».
  «Гэтаму чорту лепш быць часткай вашых пошукаў Фіно!»
  «Гэта звязана», — падстрахаваўся я.
  Напэўна. магчыма. Магчыма, рознымі спосабамі.
  Яна ўздыхнула, і я пачуў, як яна шукае аловак і паперу. «Добра. Што вам трэба?»
  «Гэтыя ўласцівасці, пра якія згадваў Фіно? Тыя, што не на яго імя, нельга прасачыць да яго?»
   «Так?»
  «Ён знайшоў што-небудзь у Пулмане або побач з ім?»
  Яна сказала мне, што павінна зрабіць некалькі званкоў, і я павінен вярнуцца да яе. Я адпусціў яе, каб яна магла абудзіць людзей, якія былі б значна менш рады пачуць ад яе так позна, чым яна была ад мяне. Але калі я ператэлефанаваў праз трыццаць хвілін, у яе было тое, што мне трэба.
  Дом, старэйшы і нашмат меншы за той, у якім яны жылі. Наколькі яна ведала, ім не карысталіся шмат гадоў. Нават не быў упэўнены, для чаго Фіно хацеў яго выкарыстоўваць.
  Якраз на ўскрайку ўласна Пулмана. На поўдзень ад 114-й. Я ведаў, куды ісці.
  І я ведаў, каго чакаць.
  * * *
  Гэта смешна. Пра сам дом мала што памятаю.
  Я магу сказаць, дзе гэта было. Я ведаю, што ён не быў вялікім, не паказным, а проста прыгожым. Але нешта яшчэ, нешта канкрэтнае? Колер, форма, колькі паверхаў, колькі вокнаў? Проста размытасць.
  Магчыма, гэта таму, што ў мяне было так шмат іншага на галаве, так шмат іншага трэба было вырашыць. Магчыма, гэта быў пабочны эфект ад апекі, пра якую я падазраваў — а потым даведаўся дакладна — што там.
  Але пасля ўсяго, што здарылася ў тым доме, як гэта дакладнае месца, дакладная хвіліна, што так шмат пачало ісці не так… можна падумаць, што я запомню.
  Праз пару гадзін пасля поўначы нас трое ішлі ў адзін шэраг па вуліцы да таго дома. Я. Рамона Уэб. І Піт Стэйтэн.
  Я вельмі вагаўся наконт далейшага ўцягвання Піта. Нават калі ён не апранецца на яго ў драўлянае кімано, уся гэтая цырымонія можа паставіць яго ў сур'ёзныя жарсьці. Я не вельмі хацеў рызыкаваць. Да таго ж, апошні раз, калі ён меў справу з суккубам, ён трапіў у рабства і ледзь не быў забіты. Гэта была не Рамона і нават не яе віна — ну, не ў большай ступені, — але ўсё ж я не адчуваў сябе добра, пытаючыся пра гэта ў яго.
  Але мне патрэбны быў нехта, каму я мог бы цалкам давяраць, і гэты нехта павінен быць чалавекам. Улічваючы, з кім, як я меркаваў, мы сутыкнуліся, была вялікая верагоднасць абароны або іншай магіі, якая магла вывесці мяне і Рамону з барацьбы. Напэўна, ненадоўга, але нядоўга ўсё роўна занадта доўга.
  Такім чынам, я ўспрыняў гэта і спытаў яго, і гэта гаворыць пра вернасць Піта — ці, можа быць, проста пра яго розум — тое, што ён не адмовіўся.
  Варуян? Ён быў недзе побач, кажан або пляма туману, крывароты вырадак. Але ён абвясціў прама каля станцыі Кенсінгтон, што знішчыць яго таварыша па вампіру для нас - гэта столькі, колькі ён гатовы ўнесці. Безумоўна, калі аказалася, што гэта сапраўды была крыніца яго «выкліку», ён бы з радасцю ўскочыў, але пакуль мы не даведаемся, што гэта дакладна, «гэта не мой бой».
  Ебля.
  Мы былі, магчыма, за пару кварталаў ад нас, прамоклыя да ніткі, калі Піт спатыкнуўся аб бардзюр, падняўся і працягваў ісці, як ні ў чым не бывала. Ён не глядзеў, куды ідзе; ён назіраў за Рамонам.
  Калі падумаць, мая ўвага таксама пачала адыходзіць.
  «Ты зноў гэта робіш».
  «Што?»
  «Гэтая рэч. З эмоцыямі і, э-э, крывацёкам».
  Яна спынілася, правяла рукой па спадніцы, каб разгладзіць маршчыны і змахнуць дождж, які трапіў пад яе паліто, што зусім не дапамагло праблеме. «Вы разумееце, што гэта адбываецца само сабой, праўда?»
  «Табе ўсё роўна трэба што-небудзь з гэтым зрабіць, лялька. Мне дастаткова цяжка засяродзіцца, не кажучы ўжо пра кагосьці іншага, у якога на ўсё жыццё было дастаткова шмат важданняў».
  «Я не чую скаргаў Піта».
  - Я таксама, - летуценна настойваў Піт.
  «Рамона, калі ласка».
  «О, добра».
   Я адчуў, што эмацыйны ціск аслаб. Піт пачаў міргаць.
  «Скажы мне, Мік, — сказала яна, — табе калі-небудзь было весела?»
  «Я? Мне весела!»
  - Так, гэта наш Мік, - сказаў Піт. «Вясёлей, чым бочка наркаманаў».
  Я атрымаў яго версію "херувімскага нявіннага твару" ў абмен на свой яркі свет. Не лепшы яго выгляд.
  «Мне вельмі весела, калі гэта патрэбная нагода! Я ажно смяюся!»
  "О?" Рамона ўсміхнулася. « Гэта тое, чым вы поўныя?»
  Піт хмыкнуў.
  «Ці можам мы , калі ласка, вярнуцца да палявання на вампіраў?» Я ледзь не ўпрасіў.
  Яе мокрыя ад дажджу валасы рассыпаліся вакол шыі, калі яна паківала галавой. «Бачыш? Вось праблема. Калі гэта ваша ідэя забавы…”
  «У любым выпадку больш, чым гэтая размова».
  Мы пайшлі далей, абодва хіхікалі.
  Азіраючыся назад, я рады, што ў іх была магчымасць пасмяяцца.
  Дождж спыніўся, як толькі мы падышлі да дому, заслона рассунулася на наступным акце. Яшчэ капала з голых галін і ста стрэхаў, лужыны плёскаліся з кожным крокам, і вецер зрэдку шамацеў, як старонкі праграмкі, але ў астатнім гледачы заціхалі.
  - Усё роўна шкада, што мы не дачакаліся світання, - прамармытаў Піт, трымаючы руку на абагравальніку.
  Я не мог яго вінаваціць, але мы вырашылі, што лепш зрабіць гэта, пакуль Варуян яшчэ можа падключыцца, калі ён паблажыць патурбавацца, і пакуль нам не трэба будзе мець справу з вуліцай, поўнай сведак.
  Зноў жа, раптоўны віск зверху, калі вампір ніжэйшага росту з'явіўся над дахамі з нацягнутай пад мышкамі мембранай, падобнай да кажана, стаў нейкім дадатковым аргументам для кантынгенту «чакаць дня».
  «Рамона? Вы можаце?»
  «Яйкі ў каве». Яе голас скрывіўся, яе цела змянілася, і з рэзкім выбухам паветра яна адскочыла ад зямлі і ўзляцела ўгору, каб сустрэць істоту, яе ўласныя вялікія крылы больш не былі сціснутыя і абмежаваныя сценамі алеі.
  «Святы Хрыстус», - прашаптаў Піт.
  «Гэта ад хлопца, які ў поўню ператвараецца ў ваўка».
  «Ідзі лезь на вялікі палец».
  Ён застаўся на месцы, што было часткай плана. Калі б давялося, ён прыехаў бы, пырскаючы свінцом, але да таго часу нам не патрэбны бык, які ўрываецца ў прыватны дом без запрашэння.
  Я? Я падняўся, ткнуў L&G у замок, пакуль у ім не засталося ні кроплі ўдачы і ён цалкам разваліўся ўнутры, і штурхнуў яго.
  Чарвяк лёгкай нудоты праляцеў маім кішачнікам. Ага, апекаваны. Аднак надзіва лёгкія варды - яны не былі вельмі вясёлымі, але я мог лёгка іх прасунуць. Або яна страціла пачуццё, была вельмі самаўпэўненай, або ў яе была прычына стрымацца.
  Я сапраўды не клапаціўся пра апошні варыянт. Я перакінуў чарадзейную палачку ў левую руку, а правай выхапіў меч з бронзавым лязом і пракраўся ўнутр.
  Дзверы адчыняліся ў доўгі калідор, зачыняліся з абодвух бакоў і асвятляліся адной лямпачкай, старой, жоўтай і цьмянай. Для чалавека, які знаходзіцца па-за вуліцай, месца было б усяго на пару крокаў лепшым, чым апраметная цемра.
  Я, я мог бачыць добра. Дастаткова, каб ведаць, што зала рэзка павярнула адразу за гэтым шэрагам дзвярэй. Паколькі я нічога не чуў праз тонкі лес, я вырашыў пакуль рухацца наперад. Калі б нічога не знайшоў, я б адышоў і пачаў тыкаць шназлам у пакоі.
  Піт ні ў якім разе не мог бачыць мяне звонку, нават да таго, як я зайшоў за кут. Мне было цікава, як доўга ён прастаіць там, нервуючыся і хвалюючыся, перш чым вырашыць пагуляць у кавалерыю.
  Так што я зайшоў у той кут — і там, у іншым кароткім калідоры, такім жа дрэнна асветленым, як і першы, я ўбачыў яго.
   «Фіно!» Ён накіраваўся да мяне, і я апусціў і палачку, і лязо, хоць і не моцна. «Што, чорт вазьмі, ты тут робіш?»
  Ён не сказаў ні слова. Проста працягваў прыходзіць.
  «Фіно?»
  Крок. Павольна. Метадычны. Крок. Без змен. Ніякага разгойдвання. Яго рукі не махалі. Гэта было амаль хістанне, як нахабнік, які толькі вучыцца хадзіць, але ён ніколі не губляў раўнавагі.
  «Пагавары са мной, прыяцель». Але гэта было сказана цалкам з-за адмаўлення, з-за маёй патрэбы памыляцца. Таму што я ўжо добра ведаў, што там няма з кім пагаварыць.
  Ён спыніўся за пару крокаў ад мяне, і цяпер я бачыў гэта. Вочы яго, ужо памутнелыя, закаціліся аж налева і затрымаліся там. Ягоная сківіца адвісла, але таксама крыху ўлева. Напэўна, гэта быў той бок, на які ён прызямліўся і праляжаў на ім даволі доўга, пасля...
  Пасля таго, як ён памёр.
  «Ай, чорт вазьмі, Фіно...»
  « Тут не будзеш блюзнерыць, істота! »
  Палаты ўспыхнулі, высока і горача, і ўсё было пакутай.
  Знаёмая агонія.
  Я пазнаў гэта, нават калі яно прыбіла мяне да бруднага дывана, калі ў мяне закалацілася нутро і кожны нерв закрычаў. Калі б я не чакаў яе, калі б яна не абвясціла аб сабе гэтым горкім, раз'юшаным, самапраўным крыкам, я ўсё роўна ведаў бы, хто стаіць за імі.
  Дрыжачы на руках і каленях, адмаўляючыся прыняць апошняе малюсенькае месца, каб легчы роўна, я глядзеў, як яна плыве ў слабым святле, як восі старога інваліднага крэсла рыпяць, як прывіды тысячы пацукоў.
  Арсола Мальдэра.
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ ДЗЕСЯТЫ
  Сён павінен быў быць мёртвым.
  Якое б вядзьмарства ні выратавала яе няшчаснае жыццё ад чыкагскай пішучай машынкі Фіно ў той дзень, амаль два гады таму, у нячыстых руінах святога месца, яно не змагло цалкам абараніць яе. Яна згорбілася ў крэсле, прытулілася да яго. Яе галава цяжка ляжала на баку на занадта зморшчанай і пашкоджанай шыі, каб трымаць яе ў вертыкальным становішчы. Адна рука бязвольна вісела, абапіраючыся на ручку інваліднага крэсла. Другую яна моцна прыціскала да грудзей, на якіх, нават закрыты пластамі цяжкай блузкі, былі ўвагнутыя ямкі, разбітыя лятучым свінцом. Яе ногі былі схаваныя пад тоўстай коўдрай, але я не мог сабе ўявіць, каб яны былі ў лепшай форме. Пару галонаў нясвежага Le Jade спрабавалі закрыць смурод нямытай плоці і запэцканых мачой падушак, але не здолелі.
  Яе сківіца сядзела крыху скрыўлена. Плюўка пляміла яе паркалёвы падбародак, звісаючы ніткамі з аднаго кутка патрэсканых вуснаў.
  Сумняваюся, што я прагучаў так жорстка ці нават устойліва, як мне хацелася, але я ўсё ж паспеў буркнуць: «Ты выглядаў лепш, Арсола».
  Яна кінула на мяне змрочную насмешку, калі я задрыжаў на падлозе каля яе ног. "Вы не."
  Не ведаю, што б я сказаў далей, зрабіў бы далей, калі б Фіна-ці якім быў Фіно - не вяртаўся ў поле зроку, прайшоў міма мамы і патупаў у цемру па тым ці іншым даручэнні.
  «Твой уласны ебаны сын…» Я думаю, што гэта прагучала як шыпенне.
  «Так».
  «У яго ёсць сям'я, вы...»
  « І ён быў маім! Плюў паляцеў, і вядзьмарка захлыналася, перш чым змагла працягнуць.
  «Ён зрабіў гэта са мной», - працягвала яна хрыпла і амаль нячутна. «Калі гэта было наўмысна, то цяпер у яго душа гарыць, як і належыць! Калі гэта не так, калі вы прымусілі яго ці падманулі да гэтага... тады ён у бяспецы з Хрыстом, па-за межамі вашай дасяжнасці, дэман!»
  «Я бачу, што ты як заўсёды ў здаровым розуме».
  Было б так лёгка дазволіць ёй знікнуць за болем, але я з усіх сіл намагаўся гаварыць гэтак жа, як і сабрацца з сіламі і праціснуцца праз палаты. Я павінен быў прымусіць яе расказаць як мага больш, колькі б катаванняў ні прынесла чаканне гэтых адказаў.
  Да таго ж, чым даўжэй я трымаў яе ў руках, тым больш была верагоднасць, што Рамона ці Піт прыйдуць да яе, перш чым яна зробіць што-небудзь, на што я не адрэагую, незалежна ад таго, наколькі мне дрэнна было.
  — Дык ты — што? — выклікаў... Калідор паплыў. Яны былі нават мацнейшыя за тыя, што былі ў яе дома ў даўнія часы. Мне было цікава, колькі часу ёй спатрэбілася, у такім стане, каб іх упісаць. «Выклікаў зграю вампіраў у Чыкага, каб адпомсціць? Столькі з усіх вашых пратэстаў наконт Бога і чорнай магіі і...
  «Не смей вінаваціць мяне ў такой мярзоце!» Яна зноў захлынулася, і на хвіліну мы толькі пакутавалі ўдваіх. Напэўна, у гэтым ёсць мараль. Ніхто з нас не даваў крыку.
  «Я набожная», — прахрыпела яна, калі яе горла зноў запрацавала.
  Набожна арэхі.
  Праблема была ў тым, што я ёй паверыў. І гэта была праблема, таму што гэта азначала, што пасля ўсяго гэтага я ўсё яшчэ не меў паняцця аб тым, што насамрэч адбываецца ў маім горадзе, кім насамрэч быў дрэнны хлопец, на якога я страляў .
  Ну, другі дрэнны хлопец. Гэта не тое, што Арсола ўсё яшчэ не прайшоў кваліфікацыю з адзнакай.
  Цікава, калі б у яе была магчымасць падумаць, ці хлусіла яна мне. Калі б яна зразумела перавагі таго, каб даць мне бадзягу. Але яна была настолькі раз'юшаная думкай, што хто-небудзь можа падумаць, што яна звяртаецца да такой прафаннай магіі - так, я ведаю - што я ніколі не сумняваўся, што кожнае яе слова было квадратным.
  «Не я прыносіў сюды гэтыя мярзоты, істота. Я проста адчуў іх прыбыццё і... пазычыў аднаго з іх, перш чым выклікальнік паспеў яго прыцягнуць. Гэта служыць мне, цяпер.»
  «Вы толькі што валодалі моджа кіраваць духам вампіра? Нешта, пра што я нават не ведаў, што магчыма да некалькіх дзён таму? правільна. Цягні другую, сястра».
  Я не вельмі сумняваўся ў ёй, як толькі што сказаў. Я падштурхоўваў. І гэта спрацавала.
  «Гэта было дастаткова падобна на тое, што я ўжо вывучаў, каб адпомсціць табе! Адаптавацца аказалася няцяжка».
  О, выдатна. Дык што ж яна вывучала ?
  «Дык вось чаму ён напаў на маіх сяброў? Каб выцягнуць мяне?»
  Яна плюнула. «Я ведаю, дзе цябе знайсці, калі захачу. Яно напала на тых, хто дастаткова дурны, каб падтрымаць вас па той жа прычыне, па якой я пракляў вас няшчасцем. Каб ты пакутаваў, да канца!» Быў не проста плявок, цяпер. У яе левай ноздры выскачыў бурбалка з соплямі і павіс, хістаючыся.
  Чароўная.
  «Шкада для цябе, - прастагнаў я, ледзь не ўстаючы, а потым зноў паваліўшыся, - гэта не пратрымаецца дастаткова доўга, каб яшчэ больш пашкодзіць мне ці маім».
  «Ах, так, твая дэман-блудніца». Яна зноў плюнула. «Няхай яна знішчыць гэта». Яна ўсміхнулася, паказваючы няроўны жоўты пейзаж, не больш прывабны, чым пацалунак Варуяна. «Гэта вернецца».
  «Гэта не так... Што ты зрабіў?»
  «Рабіць? Я карміў яго, Аберон! Не кроў, а нянавісць, святая і чыстая! Я падзяліўся з ім сваёй нянавісцю да цябе, звязаў яе з табой, як я зрабіў свой праведны заклён! Хай памрэ. Ён знойдзе новую форму і прыходзьце за вамі, зноў і зноў! Яна, як і мая нянавісць, вечная!»
  Сын баржэста…
  Нешта яшчэ прыйшло мне ў галаву адразу, тое, пра што я думаў некалькі хвілін таму, ці не быў я напалову аслеплены болем, ці не прыклаў усе сілы, каб засяродзіцца праз гэта і даведацца ўсё, што мог ад вар'яцкага шырокага.
  Галоўнае, што яна не спрабавала мяне выцерці ці зрабіць што-небудзь са мной, пакуль я быў злоўлены ў яе палаце. Тое, што яна, здавалася, імкнулася размаўляць гэтак жа, як і я, каб падтрымліваць яе.
  Што я быў не адзіным, хто марудзіў.
  І я зразумеў, што, нягледзячы на ўсю яе браваду і пагарду, усю моц, якую яна мела — і, магчыма, нават тую дадатковую моц, якую я даў ёй у сваёй галаве, — яна была проста цяжка параненай маленькай бабулькай у інвалідным вазку. Яе падапечныя, тыя, што займалі Бог ведае колькі часу, былі ўсё, што яна мела; нават калі яе розум быў гатовы кідацца вакол магіі, як яна гэта рабіла раней, яе цела не было.
  Яна не была гатовая да таго, што я яе знайду.
  Цалкам упэўнены, што я крычаў уголас, не ад болю — хаця яго было шмат, — а ад чыстага намагання. Я сціскаў L&G, пакуль не падумаў, што мае пальцы пстрыкнуць, прымусіў сябе засяродзіцца. Аскепкі шкла рвалі мае думкі на шматкі, тыкалі ўнутраную частку маёй галавы, але павольна, вельмі павольна, струменьчык шчасця пачаў прасочвацца з магіі гліфаў праз палачку ў мяне.
  Кропля за кропляй ахова ведзьмы слабела, а я мацнеў.
  І яна гэта ўбачыла. За ўсё астатняе, што пайшло не так у той дзень, я буду шанаваць выгляд яе кружкі, калі яна адчула, што чараўніцтва пачынае змяняцца, гэтак жа, як я шаную любыя трафеі і дробязі ў маёй спецыяльнай шуфлядзе.
  Калі б у мяне быў час, яшчэ некалькі хвілін, у мяне была б яна.
  Але я мяркую, што яна закрычала (у думках, не ўслых), і, як і ён амаль усё жыццё, прыбег яе хлопчык Фіно.
  Я пачуў грукат і трэск - пазней даведаўся, што ён пакаваў яе самыя важныя рэчы ў кузаў свайго V-16 Кэдзі, пакуль яна была ў мяне, была наша маленькая падбародка; яна рыхтавалася да вамусу з таго часу, як я ўпершыню ўварваўся, і тут ён хутка з'явіўся. Яе крэсла ўжо адкацілася назад, здавалася, само па сабе, але павольна. Неўзабаве, як толькі ў яго на рулі апынуліся мёртвыя рукавіцы, ён павярнуў іх, і яны зніклі.
  Мне так хацелася ісці за ім, што мяне ледзь не ўтапіла, патрэба такая глыбокая і густая, што мела вагу і густ. Нягледзячы на боль і ціск палат, я прапоўз наперад каля ярда, нават не ўсведамляючы, што зрабіў гэта. І зноў жа, калі б я паспеў…
  Але боль не сціхаў дастаткова хутка, і нават калі б я мог падняцца на ногі, я зрабіў бы, магчыма, два крокі, перш чым упаў трэці раз. І я ўжо чуў, адчуваў, як круціцца рухавік з гаража, які, магчыма, знаходзіўся за некалькі ліг ад мяне.
  «Улюбёны раскошны транспарт мерцвякоў і скалечаных ведзьмаў». Не думаў, што Cadillac у бліжэйшы час будзе працаваць з гэтай канкрэтнай рэкламнай кампаніяй. Я спадзяваўся, што той жорсткі, якім быў Фіна Атаці, ці тое, што трымала яго ў руках, зможа справіцца з вуліцамі Чыкага, не забіваючы нікога.
  Пракручваючыся кожны кавалачак дарогі, я страшэнна пякучыся над тым, каб даць Арсоле выслізнуць, і пры думцы пачаць паляванне на яе зноўку, я паварушыў кайстрай і папоўз у другі бок.
  Я зноў выпрастаўся, калі дабраўся да ўваходных дзвярэй. Паміж пастаянным патокам удачы і моджо ад гліфаў да мяне, яны сталі настолькі слабымі, што я мог працаваць праз іх, не губляючы ні кроку. (Калі б я быў больш хуткім!) Але я пачуў крык толькі тады, калі я ўзламаў дзверы.
  Рамона крычыць. Крычаць на мяне.
  А паміж гэтымі крыкамі і вакол іх — жудаснае рыканне, драпежны лямант, які пранізвае ноч мацней за любую сірэну. Людзі збіраліся прачнуцца, запальваць святло і глядзець у свае вокны ў кожную хвіліну, калі яшчэ гэтага не зрабілі, і я не хацеў , каб хто-небудзь з іх адчуў ухіленне да таго, што я ведаў, што было там, нават калі Я быў у поўным здзіўленні, як .
  Разумееце, ні адзін вампір ніколі не выдаваў такога гуку. Але я ведаў, што зрабіў, незалежна ад таго, наколькі немагчыма. Я чуў гэта занадта шмат разоў пасля таго, як мой лепшы сябар знік у глыбіні лясоў Эльфама.
  За некалькі гадзін да світання, у ноч, калі месяц быў проста абрэзаным паўмесяцам пазногця высока над дажджом і слаямі прасякнутых маслам баваўняных аблокаў, Піт змяніўся ...
  Некалькі лахманоў кашулі і штаноў разляталіся з шкуры сівых валасоў — і не, я не думаю, што я меў на ўвазе «мех». Рэч была амаль больш падобная на тое, што вы знойдзеце на серабрыстай гарыле, чым на любым ваўку, якога вы калі-небудзь бачылі. Ён быў доўгі, вузлаваты, непрыгожы… Амаль хворы. Адкрытыя язвы замоклі на пары аблезлых залысін. Паласы вадзяністай слізі рассыпаліся па валасах у выпадковых плямах па ўсім целе, і нават адсюль я адчуў кіслы пах гною.
  Рост яго быў бы каля дзевяці футаў, калі б ён стаяў прама, але згорбленасць і выпукласць плячэй апускалі яго галаву бліжэй да сямі. Яго морды, яго рукі, яго ногі… Усё доўгае, скручанае, нібы нейкі шалёны скульптар узяў гліняную мадэль чалавека і расцягнуў іх. Але кіпцюры і іклы, слізкія ад крыві, што сцякала з дзёсен і пазногцевых ложаў, выглядалі роўнымі і трывалымі.
  Не простае жывёла. Нічога натуральнага. Нічога чыстага . «Ваўкалак», як вы называеце гэта.
  Не так прыгожа.
  Але я бачыў, як ён змяняецца раней, і гэта было яшчэ горш - нармальна. І без таго сапсаваны працэс быў сапсаваны яшчэ горш.
  Рамона наляцела над яго галавой, проста па-за дасяжнасцю гэтых жудасных, немагчымых рук. Я не ведаю, ці яна стрымлівалася, таму што не хацела рызыкаваць прычыніць шкоду майму сябру, ці проста таму, што не ведала, як закрыцца і ўзяць на сябе свае кіпцюры, каб Піт не разарваў яе на дзве часткі. У любым выпадку, я цаніў гэта, але ёй не хапала варыянтаў.
  «Мік! Дзеля божа, зрабі што-небудзь!»
  Нават у сярэдзіне ўсяго, я не мог не засмяяцца ёй, з усіх людзей, ужываючы такі выраз.
  Але што, чорт вазьмі, рабіць ? Вядома, яго трэба было раней спыніць ён прычыніў каму-небудзь балюча або хто-небудзь яго бачыў. Як бы там ні было, нехта ўрэзаўся на старэнькай мадэлі купэ ў дрэва за паўквартала ніжэй і пакінуў яго там, дзверы шырока віселі, а рухавік выдыхаў пару ў голыя галіны. Мне было цікава, што бедны кіроўца думаў, што ён убачыў, што маячыць у яго фарах, ці як паліцэйскія адрэагуюць на яго дзікую гісторыю.
  Паколькі многія людзі не чакалі світання і не чакалі свайго дня, не прайшло шмат часу, і ў нас з'явілася значна больш, чым толькі адзін начны кіроўца, пра які трэба было турбавацца.
  Ваўкалак, пярэварацень. Як ты змагаўся з пярэваратнем? Срэбра, вядома, але ў мяне не было звычкі насіць яго з сабой, і, акрамя таго, я не збіраўся забіваць Піта! Wolfsbane, што было б выдатна, калі б я сапраўды меў пры сабе.
  І гэта было пры ўмове, што прымяняюцца стандартныя правілы, калі б тое, што выклікала гэтую пазапланавую трансфармацыю, не…
  Пачакай.
  «Дзе вампір?» Я закрычаў, хаваючы меч у ножны і набліжаючыся з накіраванай палачкай.
  «Вам-?» Яна павярнулася, спіральна падняўшыся ўверх, калі раптоўны скачок ледзь не зачапіў яе. «Мёртвы!» - крыкнула яна ў адказ, і, хаця яна не сказала гэтага, яе тон сказаў мне, што я дурань, калі нават цяпер пра гэта хвалююся. - Я якраз збіраўся сказаць Піту, што мы павінны пайсці цябе шукаць, калі...
  Піт зароў, так што я не мог пачуць астатніх, але гэта не тое, што я не зразумеў, што яна мела на ўвазе.
  правільна. «Мы павінны яго ўтрымаць!»
  « Трымаць яго? Ты што, звар'яцеў?»
  Я стрэліў з L&G не ў яго, а ў яе, пасылаючы вялікую дозу таго, што я выцягнуў з абароны ведзьмы, змяшаць з яе ўласнай аўрай. Нават з зямлі я бачыў, як яе падглядальнікі разляцеліся з прытокам сілы.
  «На мой знак!» Я закрычаў, а потым павярнуў палачку на лепшага сябра.
  Агонія, якую я перажыў у доме, жудасныя мукі апекуноў, былі яшчэ свежыя; насамрэч, я ўсё яшчэ адчуваў сябе добрая частка гэтага. Я выціснуў з сябе невялікую порцыю моджо, якой хапіла толькі на хуткі ўкол няўдачы.
  Увага Піта была прыкавана да суккуба над галавой, інстынкт драпежніка прызнаў у ёй пагрозу, але цяпер ён абвёў мордай і кінуў на мяне забойчы позірк. А цяпер я прыцягнуў яго ўвагу, ён мяне пазнаў.
  Не, яно пазнала мяне. Таму што паляўнічы, розум, з якім я зараз меў справу, не быў Пітам — пярэваратнем, чалавекам ці іншым.
  «Давай, сволач!»
  Божа, ён быў хуткі! Раптоўны наскок, і ён амаль на мяне. Але паміж нашымі поглядамі і ўзмацненнем ад L&G гэтага было дастаткова.
  Я сабраў кожны кавалачак болю, які адчуваў або адчуваў за апошнія некалькі хвілін, і ўпіхнуў яго праз палачку ў яго галоўку.
  Піт выскачыў на вуліцу з аглушальным крыкам, сціснуўшы выкручаныя і кіпцюрыстыя рукі па баках чэрапа. Ён біў, біў нагамі, і, клянуся, ён пачаў капацца ва ўласнай шкуры, магчыма, спрабуючы пралезці да болю і выпусціць яго вонкі.
  «Рамона, зараз!»
  Яна стукнулася аб бетон побач з ім і кінулася. Паміж крокам і крокам яе крылы зніклі, а ўсё цела распухла, яе форма змянілася і ператварылася ў пласт мускулаў на цягліцах. Яна з бурчаннем наляцела на звіваючагася пярэваратня, схапіўшы яго ў даволі ўражлівы хват змагара, але нават з дадатковай сілай і магіяй, якія я ёй накіраваў, яна не змагла трымацца так доўга. Яна ўжо напружвалася і змагалася з кожным кіданнем; як толькі Піт — ці тое, што насіў Піта — пераадолеў боль настолькі, каб па-сапраўднаму адбівацца, яна апынулася б за васьмёркай, дрэнна.
  Так што я павінен быў зрабіць гэта хутка.
  «Ідзі прэч з майго сябра!»
  Калі хто-небудзь глядзеў, я, напэўна, здавалася, што дырыжырую сімфоніяй. Я ўплёў кожны кавалачак маёй уласнай магіі, узмоцненай праз палачку, праз цела пярэваратня, аўра і душа. Або душы. Я выцягнуў цэлыя вяроўкі ўдачы і сілы, ператварыў іх у свае ўласныя мэты і адразу ўкарміў іх назад.
  Спрабую перадаць усё гэта Піту, адначасова высмоктваючы з рэчы ўнутры Піта. І калі гэта гучыць лёгка ці проста, вы дурань.
  Я не ведаю, якую менавіта частку працэсу мы парушылі. Можа быць, мы далі Піту або натуральнаму цыклу пярэваратня дастаткова ўздымацца і ісці, каб аднавіць сябе. Ці, можа быць, мы дастаткова паслабілі дух, і ён не змог падтрымаць прымусовую трансфармацыю, або гэта занадта балюча, або...
  Арэхі. Што хочаш ад мяне? Гэта спрацавала.
  Пярэварацень змоўк, зарычаўшы, усё цела расслабілася, як упушчанае ёё. Адзіны вільготны, агідны гук прагрымеў, як стрэл, па ўсім наваколлі, калі плоць скручвалася і косці трэснулі, усё адначасова. Валасы боўталіся і падалі двума ці трыма вялізнымі камякамі, рабіліся ломкімі і рассыпаліся ў пыл, нават не ўпаўшы на зямлю.
  І так хутка ён зноў стаў Пітам, голым, як сойка, які глядзеў на нас спачатку пустым, як у манекена, а потым такім жахлівым, якога я ніколі не бачыў на мужчынах.
  «Мы павінны прайсці ўнутр», - сказаў я. «З вуліцы».
  Па-ранейшаму апрануўшы сваё ўласнае неверагодна выпуклае цела, Рамона падняла яго і ўкалыхала, як шчанюка. «Куды?»
  Чорт вазьмі. «Раскопы Орсола. Адзіны варыянт».
  «Падапечныя?»
  «Я папрацаваў над імі. Гэта не будзе весела, але мы можам цярпець іх дастаткова доўга, каб знайсці гліфы і разабрацца з імі належным чынам».
  Яна скрывілася, але накіравалася да дзвярэй. Я, я зачэрпнуў зламаны рэмень Піта — і грэлку, прымацаваную да яго; Да ўсяго, яму не трэба было губляць свой артыкул у аддзеле… і рушыў услед.
  * * *
  Я меў рацыю. У палатах было не весела. Але яны не дасягнулі такога ўдару, як у першы раз Мне і мне ўдалося знайсці большасць гліфаў, напісаных мелам і жалезам — пад дыванамі, на задняй частцы мэблі — і разарваць лініі.
  Цяпер у мяне была магчымасць добра ацаніць усё гэтае месца, было ясна, што Арсола быў тут даўно. Месяцы, як мінімум. І яна была занятая. Я знайшоў разнастайныя надрапаныя нататкі і заклінанні, раскіданыя вакол таго, што было нейкім кабінетам ці бібліятэкай. Хтосьці па-італьянску, хтосьці па-ангельску, усе хісткія, павукападобныя і па-чартоўску незразумелыя. Я падумаў, што некалькі старонак могуць апынуцца карыснымі, тыя, дзе яна, відавочна, гаварыла пра духаў-вампіраў, як іх выклікалі, як скрасці кантроль над адным з іх. Аднак не пашанцавала. Лота гамоніць пра магільны бруд і сапсаваныя правы на пахаванне, маладзікі і заступніцкіх духаў, ахвяры і кроў сэрца, але нічога надта зразумелага. Я скамячыў іх і сунуў у кішэню паліто.
  Ёй таксама дапамагалі, перабіраліся, прыбіраліся... Не ведаю, хто мог быць яе памочнікам да Фіно (чорт вазьмі, Фіно), але нам пашанцавала прынамсі ў адным: хлопец пакінуў некалькі вопратка, неахайна складзеная ў запыленым старым бюро.
  Ён быў большы за Піта, які цяпер выглядаў так, нібы апрануў ручкі старэйшага брата, але было лепш сядзець — ці спрабаваць дабрацца дадому — калі Маленькі Піт размахваўся на волі.
  Зараз ён згорбіўся ў крэсле, яго абіўка патрэскалася і пажоўкла ад узросту, рукавіцы абхапілі кубак з гарбатай, якая астыла без таго, каб ён зрабіў нават глыток. Паняцця не меў, куды Варуджан з'ехаў, і ў дадзены момант мяне гэта не вельмі цікавіла. Я Рамона — якая зноў выглядала проста звышнатуральна цудоўнай, а не цалкам звышнатуральнай — стаяла на другім баку пакоя, ціхенька клічучы.
  Мы не шапталіся, дакладна, і гэта не тое, што мы спрабавалі нешта схаваць ад Піта. Мне проста... было недарэчна гаварыць пра гэта перад ім услых, быццам гэта не было нічога вялікага.
  Акрамя таго, я напалову слухаў сапраўдныя слабыя гукі звонку. Людзі ўздымаліся, цяпер, калі былі быкі прыйшлі расследаваць вар'яцкую гісторыю, якую ім расказалі, і разглядалі разбіты Форд. Несумненна, яны падхоплівалі разнастайныя хітрыя паведамленні ад людзей, якія бачылі кавалачкі таго, што павалілася з-пад цяжкіх фіранак на зацемненай ноччу вуліцы. Яны ківалі галовамі і стараліся не здзекавацца ўслых з добрых працавітых грамадзян з іх недарэчнымі фантазіямі, а потым вярталіся ў клуб і рагаталі і стукалі сябе па каленях. Але адзін ці двое, хто бачыў некалькі рэчаў, быў некалькі разоў вакол квартала, трохі нервова смяяліся і задаваліся пытаннем, ці не былі гэтыя гісторыі такімі дурнымі, як гучалі.
  Яны не сказалі б пра гэта ні сваім таварышам па слановым вушам, ні каму-небудзь яшчэ. Але яны б здзівіліся.
  «Мік? Вы ўсё яшчэ там?»
  «Га? Прабач, лялька. Адцягнуўся».
  «Вы не кажаце?» Яна зацягнулася цыгарэтай, кінулася ў пошукі чаго-небудзь, каб выкарыстаць яго ў якасці попельніцы, а потым — магчыма, успомніўшы, чыё гэта было месца — паціснула плячыма і дазволіла попелу ўпасці на падлогу.
  «Многае ў мяне на розуме».
  «Так. Я сказаў, што ніколі раней не чуў, каб вампір выжыў пасля знішчэння свайго цела. Вы ўпэўнены?»
  «Ну, я не магу быць цалкам пазітыўным, але так, цалкам упэўнены. Я думаю, што калі вы забілі яго, яго дух прыцягнуў драпежнік, які хаваўся ўнутры Піта, і ён паспрабаваў забрацца, а не шукаць іншую зручную касу. Не надта добра атрымалася, і я не думаю, што гэта працягвалася б доўга, нават калі б мы не выгналі яго, бо Піт усё яшчэ быў там, але... відавочна, што ён крыху затрымаўся.
  «Я мала ведаю пра духаў, якія жывуць у вампірах», — прызналася яна. «Ніколі нават не думаў пра гэта да сённяшняга дня, і я ніколі не чуў пра якіх-небудзь нечалавечых або не трупных вампірах да вашага... гм, кавуна». Яна пакруціла галавой, распусціўшы валасы, як мяккі прыліў.
  «Не многія ведаюць пра іх шмат. Я маю на ўвазе, яны не нават сапраўды асобныя духі, самі па сабе, проста фрагменты духоўнай… я не ведаю, энергіі? Сутнасць? У іх няма асобы, няма індывідуальнага існавання. Магчыма, яны не толькі крыніца вампіраў, але і іншыя нежыці або феі, звязаныя са смерцю. Я паняцця не маю. Звычайна, калі вампір памірае, сутнасць проста... паглынаецца назад у гэта цэлае. Як выліць вядро вады назад у акіян.
  «Але пасля таго, што Арсола зрабіла з гэтым, ці кажа, што зрабіла? Я не ведаю. Можа быць, ён сапраўды трымаецца разам, захоўвае сваю ідэнтычнасць, свае ўспаміны - ці, прынамсі, дастаткова індывідуальнасці, якую яна надала яму, каб быць сапраўдным болем у тыле ".
  Ад стуку ўваходных дзвярэй мы абодва застылі. Таксама не першы раз. Быкі шукалі відавочцаў аварыі і бойкі — ці што там там было — якая адбылася на вуліцы. Мы маўчалі, чакалі, пакуль яны выкажуць, што альбо нікога няма, альбо нікога няма дома, і пойдуць далей. Спадзяюся, гэта быў апошні раз, калі яны турбавалі.
  «Вы ёй верыце?» — спытала Рамона яшчэ цішэй, калі мы пачакалі некалькі хвілін. «Вы думаеце, што гэта будзе працягвацца для вас зноў і зноў, жыццё за жыццём, вечна?»
  «Я лашчыў гэта». У мяне таксама было; гэта было ў глыбіні душы, даймаючы і даймаючы мяне з той хвіліны, як ведзьма пагражала мне ім. «Я толькі здагадваюся, разумееце, але ўлічваючы прыроду гэтых рэчаў? Не, я не думаю, што яна магла б цалкам гэта змяніць. Я мяркую, што рана ці позна яе магія — і ялавічына са мной — знікнуць. Яно рассейваецца, вернецца да таго, каб быць толькі кавалачкам патэнцыялу, змешанага з іншымі.
  «Але я не ведаю, калі . Ці гэта толькі пытанне часу, ці пытанне таго, колькі ўвасабленняў яно пройдзе, ці што? Так што так, ён будзе працягваць страляць для мяне некаторы час, перш чым я ад яго пазбаўлюся».
  «Інакш гэта пазбаўляецца ад цябе», - прашаптала яна, зноў доўга цягнучыся.
  «Усё магчыма, мілая, але цяпер гэта не план».
  Яна працягнула руку, сціснула маю руку. Было прыемна, асабліва пасля апошніх некалькіх месяцаў.
  Здавалася, не было чаго сказаць на гэта, таму я праскочыў праз пакой і ўстаў каля старога крэсла. «Як наконт цябе, прыяцель? Як справы?»
  Ён пакруціў гарбату, якую мы ўзялі з кухні Арсолы, быццам быў зачараваны кружэннем і танцам лісця. Спачатку не быў упэўнены, што ён мяне пачуў.
  Затым: «Колькі часу прайшло, Мік? Каля двух з паловай гадоў?»
  «Э-э». Мы ведалі адзін аднаго даўжэй, хаця ўвесь гэты час мы не пілі з адной бутэлькі, таму я не зразумеў, што ён меў на ўвазе гэта. Які пакінуў…
  Так як ён атрымаў трохі.
  «Так, гэта гучыць прыкладна так. Дайце-бяры».
  «Ведаеце, чаго я больш за ўсё баяўся кожную секунду з таго часу? З чаго мне сняцца чортавыя кашмары як мінімум тры разы на месяц, незалежна ад таго, колькі я спрабаваў прызвычаіцца да гэтага, колькі поўняў ты вадзіў мяне набок?»
  Я магу зрабіць даволі цвёрдае меркаванне. «Піт, ты...»
  «У адну поўню цябе неяк не было б побач. Інакш я б у штосьці ўвязнуўся і не змог бы паспець. Ці дзясятак іншых рэчаў. Каб я страціў кантроль». Нарэшце ён падняў вочы, і яго вочы вільготна заззялі ў слабым святле лямпы. «Што я кагосьці пакрыўджу, кагосьці заб'ю. Каб пачвара ўва мне...
  «Піт, ты нікому не нашкодзіў». Я прысеў каля крэсла. Мне было недарэчна прымушаць яго глядзець на мяне. «Вядома, усё магло пайсці вельмі дрэнна. Не адмаўляючы. Але яны гэтага не зрабілі. Мы — вы — прайшлі праз гэта».
  «А як наконт наступнага разу?»
  «У наступны раз гэтага не будзе, сябар. Гэты вампір, дух, як бы вы яго ні называлі, ён перайшоў у нешта іншае. Яно ведае, што не можа ўтрымаць цябе зараз. І іншых такіх няма. Вы ўсе асы».
  «Але цяпер я ведаю, хіба ты не бачыш? Цяпер я ведаю, што гэта магчыма . Што нават калі яшчэ не поўня, я не магу быць цалкам упэўнены, што я ў бяспецы, што людзі вакол мяне ў бяспецы. Добра, можа быць, гэты пракляты дух не схопіць мяне зноў, але што, калі зробіць нешта іншае? Ты не ведаў, што гэта магчыма да сённяшняга дня, Мік. Такім чынам, вы не можаце ведаць, што яшчэ магло б... змяніць мяне». Цяпер у яго была поўная вадаправодная сістэма. На гэта было цяжка глядзець; Піт не хацеў бы, каб яго бачылі такім чынам.
  Я спрабаваў супакоіць яго, спрабаваў сказаць яму, што верагоднасць таго, што ён сутыкнецца з чым-небудзь яшчэ ў сваім жыцці, што магло б зрабіць гэта - мог зрабіць тое, што я лічыў немагчымым праз тысячы гадоў - былі настолькі высокія, што я быў не ўпэўнены, што лічбы нават зайшлі так далёка.
  Можа… Можа, і я ўвайшоў у яго ў галаву, таксама. Я не зрабіў шмат, не зрабіў бы з ім. Дастаткова, каб супакоіць яго эмоцыі, дайце яму ўзяць сябе ў рукі.
  Хацелася б сказаць, што я зрабіў гэта выключна дзеля яго. У асноўным так і было. Але мы павінны былі вярнуцца да гэтага, працягваць працаваць над справай. Людзі загінулі б не ад кіпцюроў пярэваратня, а ад іклоў вампіраў, і Дагда-ведала-якая яшчэ магія, калі б мы не разабраліся з гэтым.
  І зусім крыху, калі я кажу, таму што мне было непрыемна бачыць яго такім зламаным.
  Мяркуючы па пустым позірку, які Рамона паказвала мой шлях, яна ведала, што я толькі што зрабіў. Я не мог сказаць, ухваляла яна гэта ці не, і яна, відавочна, не збіралася выліваць на гэта свае пачуцці ў любым выпадку.
  - Добра, - сказаў я, як толькі Піт зноў здаўся ўстойлівым. «Калі вам абодвум гэта падабаецца, я папрашу вас вярнуцца да мяне і пачакаць мяне там».
  - Можна, - сказаў Піт, амаль не дрыжачы.
  «Мне гэта добра, - сказала Рамона, - але чаму? Куды ты ідзеш?»
  Апошняе месца ў свеце, куды я хачу паехаць, лялечны твар.
  «Мне трэба паразмаўляць з сябрамі», — адказаў я. Словы амаль не даходзілі. Я павінен быў прымусіць іх прабіць сабе ў горла галоўнымі сіламі. «У мяне...» Я азірнуўся, і ў мяне ўзнікла раптоўная карціна, раптоўнае жаданне спаліць увесь ебаны дом дашчэнту. Быццам бы гэта магло хоць на ёту змяніць тое, што тут адбылося. Што я тут адкрыў.
  Чорт цябе бяры, Арсола.
  «У мяне ёсць тое, што я павінен сказаць ім».
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ
  яЯкраз з'яўлялася рассвет, пара ранніх адценняў ружовага колеру за водамі возера Калумет, калі я дабраўся да кватэры Атаці.
  Так, пасля ўсіх тых папрокаў, якія я ім дакараў наконт таго, што я ведаю, дзе яны ляжаць, усіх клопатаў аб тым, што там за кімсьці сачылі, магчыма, гэта была дрэнная ідэя. Але што я збіраўся рабіць, браць вентылятар і званіць? Некаторыя рэчы... Некаторыя рэчы людзі заслугоўваюць пачуць тварам да твару.
  Як бы вам не хацелася так сказаць.
  О, я зрабіў крокі, вядома. Падвоіўся яшчэ некалькі разоў, закруціў сябе ў шчыльны кокан дадатковай удачы, праверыў кожнае адлюстраванне і кожны цень у вулічных ліхтарах. Ні ў якім разе ніхто, смяротны ці феі, не быў за мной у хвасце.
  Усе гэтыя намаганні таксама далі мне падставу не думаць пра тое, што нас чакае. Але цяпер я быў у будынку, суставы пальцаў падняліся, каб пастукаць у дзверы, і ўсё, што я мог зрабіць, гэта думаць. Пра тое, што пайшло ўніз.
  Пра тое, што было далей.
  Быў час, калі я быў такім жа, як і большасць іншых у маім родзе. Калі смяротныя жыцці азначалі для мяне прысяданне, і я мог гуляць з імі — або скончыць з імі — без думкі пра раскаянне, не кажучы ўжо пра тое, каб на самой справе адчуць яго хоць крышачку.
   Гэта быў я, якога я шмат працаваў, каб забіць ці хаця б пахаваць. Я з даўніх-даўніх часоў. Я, які, магчыма, меў нейкую прыхільнасць да чалавека як да хатняга гадаванца ці да чагосьці, да чаго жадаў, але быў бы ў жаху, нават пакрыўджаны ад ідэі назваць аднаго з вас «сябрам».
  Цяпер я шмат ведаю вас асабіста. У мяне шмат кантактаў і сувязяў, шмат саюзнікаў.
  Не так шмат сяброў.
  Цяпер на адну менш. І я здагадаўся, што Фіно быў не апошнім, каго я збіраўся сёння прайграць.
  Я пастукаў, бо што яшчэ рабіць?
  Шчоўкнулі некалькі зашчапак, і дзверы адчыніліся. Нават так рана Б'янка была апранута, хоць і не зусім упрыгожана, каб куды-небудзь ісці. Я сумняваўся, ці вярнулася яна ў ложак пасля нашага тэлефоннага званка.
  Як толькі яна ўбачыла мяне, яе кулак сціснуў ружанец, яе вусны прыадчыніліся ў кароткім дыханні. Магчыма, яна яшчэ не ведала, што я хацеў сказаць, але яна ведала, што нешта не так.
  Ніякага выкліку для мяне проста з'явіцца такім чынам інакш. Не адна.
  «Ці магу я, э-э... Ці магу я ўвайсці, Б'янка?»
  Яна адышла ўбок, маўчала. Яна ціха зачыніла дзверы, не хацела турбаваць суседзяў, але гэта было самае гучнае, што я чуў за апошнія гады.
  Я выявіў, што стаю каля стала, побач з канапай, на якой спаў некалькі начэй і стагоддзяў таму. Не памятаю, як хадзіў туды.
  «Што такое, Мік?»
  Моцная жанчына, і не памыліцеся. Я думаю, што большасць ужо крычала б, каб атрымаць адказы, ці ўсхліпвала. Б'янка Атаці? Яе голас ледзьве дрыжаў.
  Я ледзь не прадаў сваю душу, каб не быць у гэтым пакоі.
  «Б'янка, ён... Фіно першым знайшоў Арсолу».
  «Ён…» Пстрык-клац-клак загучаў ружанец, і я клянуся, што кожная пацерка ўскалыхнула пакой, як камень, які падае. «Не кажыце мне, што ён зноў кінуўся з ёй? Не пасля таго, што яна з намі зрабіла!»
  Яна не хацела ў гэта верыць, акрамя свайго цела, сваёй аўры, крычала на мяне, што яна зрабіла . Таму што гэта ўсё ж быў лепшы варыянт.
  «Я не думаю, што яна нават дала яму шанец». Я працягваў абедзве рукі, просячы не ведаю пра што. «Яна…»
  «Не».
  «Мне так шкада, Б'янка».
  «Не!»
  Яна закусіла губу, быццам спрабавала ўлавіць крык, перш чым ён вырваўся. Слёзы цяклі па белых, як зубы, шчоках, і ўсё яе цела дрыжала ад намаганняў захоўваць цішыню, захоўваць кантроль.
  Бясконцаю хвіліну яна моўчкі плакала.
  Потым ружанец выслізнуў з яе пальцаў. Пацеркі лязгалі, калі яны стукнуліся аб дыван, і гэта... гэта было занадта далёка.
  Гэта быў не зусім крык, не зусім рыданне. Яно было кароткім, рэзкім, адзіным моцным уздрыгам скаланула яе цела і гэтак жа хутка знікла.
  Але гэтага было дастаткова. Сэлія і Адаліна выскачылі праз адзін з дзвярэй і сталі побач, гледзячы на нас праз гасціную. Абедзве насілі начныя кашулі з фальбонамі, якія, хоць і досыць сціплыя, яны, верагодна, не хацелі б, каб я бачыў, калі б абставіны...
  Ну так. Абставіны.
  Ніякіх зайчыкаў у дзяўчынак Атаці. Там мяне ўбачылі, сонца ледзьве ўзышло. Убачыў іх маці, адну з наймацнейшых жанчын, якіх яны калі-небудзь сустракалі, заплаканую і ўстойлівую, як адзіная сняжынка ў шквале. І ведалі.
  Адаліна адкрыла рот, раз, другі.
  Калі яна нарэшце вымавіла слова, гэта быў нават не шэпт. "Тата?"
  Б'янка старалася, яна сапраўды старалася. «Дарагая, я…»
  Яна не магла гэтага зрабіць. Усё, што яна хацела сказаць, перахапіла ў яе горле, і ўсё, што яна магла зрабіць, гэта захлынуцца. Адаліна ўпала на свае кастлявыя калені, дастаткова моцна, каб пахіснуць падлогу, абхапіўшы жывот рукамі, моцна калыхаючыся, усхліпваючы.
  А Сэлія…
  Сэлія апусцілася на калені, асцярожна трымаючы сястру за плечы, павольна спыніўшы калыханне. Але яе вочы, бліскучыя і напоўненыя слязьмі, якія яна яшчэ не праліла, ніколі не пакідалі маіх.
  «Вы павінны былі быць лепш. Ты павінен быў быць лепшым за Госуайт».
  «Што?»
  Не трэба.
  «Тата... Гэта была яго маці, ці не так? Ён ведаў, дзе шукаць, а ты не».
  «Я… Так. Баюся, што так».
  Не рабіце гэтага. Калі ласка.
  Але яна зрабіла.
  Гэта было не тое, што я ўжо не думаў пра гэта тысячу разоў. Калі б яна нічога не сказала, я мог бы разабрацца з гэтым у свой час. Калі б яна крычала, крычала, усхліпвала, я мог бы закрыцца ад эмацыйнага ўсплёску і абараніць сябе ад слоў у працэсе.
  Але яна проста прысела на кукішкі, бліснула, цалкам кантралюючы, і яе словы ўпіваліся ў мяне, як жалезнае свердзел.
  «Калі б вы з самага пачатку сказалі нам, што яна яшчэ жывая, калі б вы давяралі нам, як вы заўсёды хацелі, каб мы давяралі вам , вы маглі б знайсці яе разам. Ён мог прывесці вас прама да яе, і яму не давялося б сутыкнуцца з ёй у адзіноце.
  «Ён бы не знік».
  Што я мог на гэта сказаць? Што я мог зрабіць?
  нічога. Ні адна чортава рэч.
  Магчыма, я проста стаяў бы там, як пень, і ўвогуле нічога не рабіў. Але я мяркую, што гора — не кажучы ўжо пра страх, з якім яна жыла некалькі дзён, што Нябачныя страляюць на яе — нарастала ў Адаліне хутчэй, чым яе рыданні маглі яго выпусціць. Яно ўспыхнула.
  Яна завыла, доўга і гучна, крыкам неразбавленной пакуты. Яно напоўніла пакой, заглушыла розум. Усё далей і далей, вагаючыся, падаючы, падымаючыся так, як не магло б зрабіць чалавечае горла. Задыханая і, здавалася, бясконцая, яна працягвалася доўга пасля любога смяротны, ці нават большасць Фэйры, быў бы вымушаны адарвацца і хапнуць паветра.
  І ўсё адно не спынялася.
  Сэлія і Б'янка глядзелі ў мой бок, цяпер не толькі ў горы, але і ў страху, чакаючы, каб я што-небудзь зрабіў. Я зрабіў адзін крок, спрабуючы зразумець, што я магу зрабіць ...
  Лямпачка замігцела, зашыпела і з рэзкім трэскам перапала, пакідаючы ранішняе ззянне паміж фіранкамі як наша адзінае асвятленне. З рэзкім, амаль дзынькаючым трэскам па акне трэскаецца павуцінне, і потолочный вентылятар над намі павольна круціцца назад. Кран на кухні — не, уся ракавіна — задрыжала, нібы нейкі цмок зароў і папаўз па трубах да нас.
  О, гэта было знаёма, вядома. Занадта знаёмы, апошнім часам. Толькі гэта рабіў не я.
  Зрабіў яшчэ адзін крок насустрач дзяўчыне, спрабуючы прыдумаць, як угаварыць яе, не пагоршыўшы справы... А потым усё стала дзіўна.
  Ручкі закруціліся самі па сабе, і кран пачаў цячы, напаўняючы ракавіну хутчэй, і каналізацыя магла праглынуць гэта — але гэта быў не звычайны гарадскі сок. Нават з канца кватэры я адчуваў пах гнілай ламінарыі, хрумсткі прысмак салёнай вады.
  Шчыліны ў акне? Яны пачалі мяняць аблічча , некаторыя набліжаліся і знікалі, іншыя курчыліся, як трыснёг на ветры, але пакідаючы шкло некранутым пасля таго, як прайшлі міма.
  А святло…
  Разбітая лямпачка зноў пачала свяціцца, але гэта быў цьмяна-малінавы адценне, такі, які вы бачыце на краі святла вогнішча. Нічога не стаяла паміж гэтай крыніцай і далёкай сцяной, але цені праступалі па фарбе, спачатку скачучы і заікаючыся, як дрэнная плёнка, але з кожным ударам сэрца рабіліся ўсё больш гладкімі. Амаль чалавечыя постаці плылі па гэтай сцяне жабінымі мазкамі і змяінымі хвалямі. Іншыя падняліся ім насустрач з тупымі фігурамі, якія маглі быць мячамі або дубінкамі ў руках. Але усё гэта было размыта, размазана, так што хто-небудзь мог падумаць, што яны ўсё гэта ўявілі, што яны бачаць толькі плямістыя цені ў танцуючым святле.
  ты ў двух светах , Адаліна?
  Толькі калі каламутная марская вада пачала пералівацца праз ракавіну і распырсквацца на лінолеўм, пакуль шчыліны не пачалі неасцярожна, запытальна цягнуцца з акна , нібы цікаўная праклятая медуза, я адарваў увагу ад пытання. Я амаль прабег апошнія пару крокаў і ўпаў перад ёй на калені.
  «Адаліна». Я ўзяў яе за рукі. Яна паспрабавала адарвацца, але без сапраўднай сілы. «Адаліна, мілая, табе трэба патушыцца. Вазьміцеся за сябе».
  нічога. Яна працягвала галасіць, рэчы працягвалі рухацца.
  «Усё будзе добра, будзе...»
  Не, гэта не скончыла б. Нават калі яна не так далёка адышла, калі пачуўшы гэты хлус, можна было па -сапраўднаму суцешыць смуткуючых?
  Я мог пракрасціся ў яе розум, прымусіць яе спыніцца, але, божа, я не хацеў гэтага рабіць. Было б занадта далёка адно парушэнне.
  «Адаліна!» Сэлія і Б'янка ўскочылі на гэты крык, але не ім трэба было мяне чуць. «Вы спыніце істэрыку зараз . Ты зробіш балюча сваёй маме і сястры! »
  Шчырка спынілася так рэзка, што можна было падумаць, што я перарэжу ёй горла. Чырвоны бляск згас. Вада перастала цячы. А яна схапіла мяне гэтымі шырокімі, налітымі крывёю шморкамі і не адпускала.
  «Прабач, лялька. Я ведаю, што гэта было жорстка. Ты маеш больш права плакаць, чым хто-небудзь. Я толькі... Я павінен быў прымусіць вас пачуць мяне.
  Яна ікнула, кіўнула і схіліла галаву, каб глядзець на падлогу.
  Б'янка, дрыжучы, хістаючыся, зацягнула шторы, прапусціла больш святла ўнутр, а потым апусцілася на калені, каб абняць абедзвюх дачок. Яны павярнуліся, мокрыя твары моцна прыціснуліся да яе плячэй, грудзей, і ўсе трое затрэсліся.
  Я адсунуўся і адчуў, што амаль наступаю на упалы ружанец. Я ўзяў яго, хвіліну вывучыў, а потым вярнуўся, каб перадаць Б'янцы.
  Позірк, які яна кінула на мяне, калі ўзяла, быў не зусім удзячны.
  Я заставаўся яшчэ на некалькі хвілін, дастаткова, каб пераканацца, што прыступ Адаліны сапраўды прайшоў. Мы збіраліся разабрацца ў гэтым, сказаць некалькі слоў, але… Пазней.
  Пазней.
  Потым я пайшоў; гэта здавалася лепшым для ўсіх. Дзверы за мной зачыніліся, і ніхто не сказаў ні слова.
  І нават пасля ўсяго гэтага? Я яшчэ не ўсё выліла. Я яшчэ не сказаў ім, што Фіно не проста мёртвы, але валтузніўся вакол, ажыўлены чортавым чараўніцтвам дарагой мамы. Што, нават будучы жорсткім, ён не мог уцячы ад яе.
  Магчыма, нядоўга — нялёгка трымаць мёртвае цела, не кажучы ўжо пра прэзентабельнасць, — але ўсё ж. Я павінен быў сказаць ім? Ці было гэта добразычлівасцю трымаць сваю пастку зачыненай, ці я паўтараў тыя ж памылкі, што толькі што зрабіў?
  Я не ведаю. Не тады, не дагэтуль. Але я пайшоў, не вяртаючыся, і калі вы хочаце судзіць мяне за гэта, ідзіце наперад.
  Гэта не тое, што я не зрабіў.
  * * *
  Пасля больш доўгай магчымасці, чым я хацеў, каб разважаць пра ўсё, што толькі што адбылося, і звычайнага дыскамфорту ад перасячэння Чыкага па L, мой настрой не моцна палепшыўся да таго часу, як я вярнуўся ў офіс. Я ледзь не выбіў дзверы нагой і амаль выхапіў меч - ці, прынамсі, выплюнуў некалькі непяшчотных слоў, якія не змог бы ўзяць назад, - калі ўбачыў Рамона Піта, які чакаў мяне.
  Я зусім выпусціў з розуму, што яны нават былі там, шчыра кажучы.
  Я кінуў паліто на вешалку, кінуўся да крэсла і прызямліўся, быццам хацеў пакараць яго.
   Рамона ляжала на другім крэсле, хоць яна напалову прыўзнялася, калі я ўварваўся. Піт узяў на сябе смеласць сцягнуць Мэрфі і лавіў нейкую дошку да майго ўрачыстага ўваходу. Цяпер яны абодва глядзелі на мяне - хаця ён так шмат міргаў, што было цяжка быць упэўненым - я думаю, чакалі, пакуль я абвяшчу наш наступны крок.
  правільна. Таму што я да гэтага часу адбіваў чортава тысячу.
  «Што?» Я патрабаваў.
  «Гм». Піт прыціснуўся да яго твару, адкашляўся. «Мы чакаем Варуяна?»
  - Ён спіць дзесьці ў цемры, - сказала Рамона. «Хоць бы з мяшочкам зямлі сваёй радзімы, калі я не памятаю?»
  "Так", сказаў я неахвотна. «Штосьці падобнае. Не вялікі аматар сонечнага святла, носферату. Гэта толькі мы».
  Піт кіўнуў, яго падбародак знік у каўняры кашулі, якая сапраўды была для яго занадта вялікай. «Ну і што цяпер?»
  « Адкуль я ведаю? »
  Абодва сапраўды крыху падскочылі. Я сціснуў сваіх падглядальнікаў заклён.
  «Прабачце». Я падняўся, адчыніў скрыню для лёду і дастаў скрынку добрых вяршкоў, якую прыбярог на асаблівы выпадак.
  Нічога асаблівага сёння, але гэта, безумоўна, была нагода.
  «Дрэнна, Мік?» — адважыўся Піт.
  Добра, што я ўжо кінуў смоўж, таму што калі б мой пацалунак не быў поўным, я б сказаў што-небудзь непрыемнае. Пакуль я змог загаварыць, спачуванне ў тоне Піта згладзілася над дурным пытаннем.
  Акрамя таго, сёння раніцай ён таксама прайшоў праз уласнае пекла.
  «Лепш я правяду тыдзень, загорнуты ў горшую палату гэтай праклятай бабкі, чым калі-небудзь яшчэ раз перажываць паўгадзіны, як гэта».
  «Прабач, дружа».
  - Я таксама, Мік, - сказала Рамона.
  Ці была яна? Я ведаў, што яна можа быць засмучана, пацярпець - я маю на ўвазе эмацыйна, - але ці сапраўды суккуб разумее гора? Ці пачуццё віны?
   Што ж, незалежна ад таго, разумела яна цалкам ці не, яна гучала так, быццам сапраўды гэта мела на ўвазе. Я прымусіў яе ўсміхнуцца.
  Я зрабіў яшчэ некалькі глыткоў, прапанаваў Піту трохі малака — ён выпіў, бо ў мяне не было кавы — і пачакаў, пакуль Рамона пакапаецца ў сумачцы і вырашыць, ці хоча яна выпіць. Яна гэтага не зрабіла.
  «Прабачце», — сказаў я ім яшчэ раз. «Але я паняцця не маю, што будзе далей. Арсола не проста забіла майго сябра, яна забіла след. Яна была маім лепшым падазраваным».
  «Мы ўпэўненыя, што яна ўсё яшчэ не?» — спытала Рамона. «Вы патлумачылі свае думкі, і гэта дакладна, але ўсё ж такі вы ўпэўнены, што можаце паверыць таму, што яна вам сказала?»
  Я не магла стрымацца. Я засмяяўся, рэзка і горка. «Мілая, я не ў многім упэўнены. Зараз я давяраю свайму меркаванню прыкладна гэтак жа, як давяраў бы галоднай рыжай шапачцы з дзіцем. Але ўсё, што ў мяне ёсць, розум і інстынкт, кажа, што Орсола не наш хлопец. Ёй ёсць за што адказваць, і вам лепш паверыць, што яна гэта зробіць. Але не выкліканне вампіраў, не тое, што казытала нос Эбінна.
  У іх былі сумневы; Я бачыў гэта ў іх кружках, смакаваў у паветры. Але яны пагадзіліся з гэтым.
  На жаль, гэта пакінула іх у тупік гэтак жа, як і мяне.
  «Нябачны?» — спытала Рамона, варухнуўшыся на сядзенні. Я думаў, што яна нервавалася, але калі так, я быў упэўнены, што гэта было для мяне, як я збіраўся адказаць, а не для расследавання або суда. «Вы сказалі, што яны пераследуюць Атаці».
  І так, у мяне было невялікае жаданне крыкнуць або змяніць тэму, калі яны вярнуліся, але… «Магчыма. Я дагэтуль не зразумеў, што яны шукалі, ці гэта была Адаліна, ці нешта са мной, ці яшчэ што. І выклікаць зграю вампіраў у Чыкага? Гэта не тое, што я б паставіў міма іх.
  Піт, які адкінуўся на матрац, каб абаперціся аб сцяну, сказаў: «Але ты на гэта не паверыш».
  Ну, ён ведаў мяне некаторы час. «Не, не ведаю. Яны б зрабіць гэта, але я не думаю, што яны могуць . Яны больш не ведаюць, як гэта зрабіць, а не ўсе мы».
  Рамона нахмурылася ў прыгожай мышы, што імгненна прыцягнула ўвагу Піта. Ён ведаў, кім яна была, і яна сціхала душны шлях - не толькі сваімі паводзінамі, але і агульныя хвалі эмоцый, якія сукубы заўсёды стрымлівалі, - але яны раслі і слабелі разам з яе канцэнтрацыяй. І незалежна ад таго, наколькі насцярожаным быў Піт, ці той факт, што ён бачыў яе ў значна менш сумных формах, ён быў усяго толькі чалавекам.
  «Многія Нябачныя, — сказала яна, зусім не заўважаючы сумнага шчанячага позірку Піта, — адной нагой ужо ў магіле. Або мець справу з духамі разбурэння і цемры значна часцей, чым большасць іншых фей.»
  Я дазволіў, як гэта было праўдай, так.
  «Такім чынам, толькі таму, што вы ніколі не чулі пра якую-небудзь магію, якая ўздзейнічае на духаў носферату, перш чым яны знойдуць труп, каб прычапіцца да яго, або нават таму, што Лаўрэлін гэтага не чула, я не думаю, што гэта азначае, што вы павінны скідаць з рахункаў магчымасць таго, што у іх ёсць».
  Я паглядзеў на Піта, які адвярнуў свой паліцэйскі твар, адчуваў ён гэта ці не, а потым назад.
  «Добра. Гэта нядрэнны момант. Аднак справа ў тым, што... Чырвоныя шапачкі, тролі і ўсе гэтыя хлопцы даволі запальчывыя і імпульсіўныя, але каралева натоўпу і іншыя высокія падушкі? Яны не тупыя. Калі б яны збіраліся зрабіць нам падобны сюрпрыз, я амаль упэўнены, што яны захацелі б пачакаць, пакуль не змогуць моцна ўдарыць па Благіх. гэта? Калі вы не лічыце, што Эбінн увесь закручаны, яны нават не прычынілі нязручнасці суду. Усё, што яны робяць, гэта ствараюць бязмежжа ў смяротнай палове Чыкага».
  «Хіба гэта не ўсё, што яны рабілі год таму з Дзідай Луга?» - спытала яна крыху самадаволена.
  Чорт вазьмі.
  «Вы сапраўды лічыце, што яны выкрыюць свой новы трук з вампірскай вечарынкай толькі для таго, каб зрабіць тую ж афёру, якую ўчынілі супраць нас у мінулым годзе?»
  - Я не кажу, што гэта верагодна, Мік. Я кажу, што гэта магчыма».
  «Добра». Я пачаў піць яшчэ адзін напой, зразумеў, што дапіў сліўкі, і ледзь не ўстаў з крэсла, каб здолець штурхнуць сваю кайстру. Я адцягнуўся, пыхтаў астатняе, пакуль мы былі ў джавіне. Рэчы з верхняй паліцы, а я нават не ўспомніў, што спрабаваў.
  Я злосна зірнуў на бутэльку і адрэзаў: «Добра!» зноў і адкладзеце яго каля пішучай машынкі. «Непрыкметныя застаюцца ў спісе, не тое каб у нас ёсць добры спосаб іх расследаваць.
  «Але я ўсё ж мяркую, што смяротны больш верагодны. Рамона, ты цалкам упэўненая, што гэта не…
  «Я ўпэўнены».
  Яе тон казаў: « Не спрачайся» , таму я не спрачаўся. Піт мудра трымаў сваю пастку зачыненай.
  Я прагледзеў спіс удзельнікаў гэтак жа, як і ў той час, калі пачыналася ўся гэтая святочная вечарына, і на гэты раз гэта не прынесла ніякай карысці.
  Аднойчы, шмат стагоддзяў таму, я ўбачыў, як ку-сідхе запалілі - гэта было ў Іншым свеце, так што знайсці рэчы для Фэйры, каб напіцца, - не праблема - і гадзіну ганялася за ўласным хвастом, як звычайны ганчак, толькі яшчэ нязграбней. Спатыкнулася аб яе лапы, упала на морду, нават пару разоў перакулілася азадкам на вушы. Калі мы размаўлялі на наступны дзень, яна прызналася мне, што адна з прычын, чаму яна мела столькі праблем, спрабуючы злавіць свой хвост, была ў тым, што яна бачыла трох з іх, і яны былі нават ва ўнісон.
  Я пачынаў адчуваць, што я ўяўляў, што яна павінна была.
  «Гм».
  Мы, Рамона, абодва выцягнулі галовы, каб паглядзець у бок Піта.
  «Я не эксперт у тым, што датычыцца Фей, вампіраў або чагосьці іншага», — сказаў ён. «І я проста паліцэйскі, а не дэтэктыў. І, э-э...» Ён вагаўся, усміхнуўся мне прабачальнай усмешкай. «І я ведаю, што вы звычайна можаце сабраць галаваломку вакол адсутных частак, а потым ісці іх шукаць».
  «Але?»
  «Але, магчыма, мы зараз не хвалюемся аб тым, хто лепшы падазраваны ёсць. Магчыма, мы проста вернемся да доказаў і паглядзім, куды яны нас прывядуць».
  «О, паглядзіце на доказы ! Блін, я такі зайчык! Чаму я ніколі гэтага не рабіў?»
  Ён хмурыўся на мяне. Я не вінавачу яго.
  «Я прайшла праз усё гэта, Піт. Гэта прывяло мяне менавіта туды, дзе мы сядзім».
  «Гэта было некалькі дзён таму», - папракнула Рамона. «Было яшчэ некалькі забойстваў, калі нічога іншага. І мы не былі тут, каб глядзець на гэта з вамі».
  Такім чынам, не маючы ніякіх лепшых ідэй, я дастаў копіі паліцэйскіх пратаколаў, карту, дзе я пазначыў месцы забойстваў, пратаколы выкрыцця ахвяр. Усё гэта. Мы ўтрох нахіліліся над усім гэтым і пачалі чытаць.
  На жаль, пасля некалькіх гадзін у нас былі бупкі. Я не наткнуўся ні на што, што прапусціў у першы раз, і яны не заўважылі ніякіх новых дэталяў і не былі ўражаны новым натхненнем.
  Мы дадалі на карту апошнія крывавыя смерці, але калі на ёй была схаваная карцінка, гэта чортава рэч не магла быць у фокусе. Як і раней, з некаторымі выключэннямі, большасць з іх былі згрупаваны ў адным кавалку Чыкага, але з-за таго, наколькі хутка і як далёка вампіры могуць дабірацца падчас палявання, гэта быў досыць вялікі кавалак, што яго было практычна немагчыма знайсці.
  Піт здаваўся асабліва маркотным. Я мяркую, што ён спадзяваўся, што яго прапанова раскрые ўсю справу. «Прабач, Мік».
  «Я таксама». Рамона заглушыла недакурак у сподачку, які я даў ёй у якасці попельніцы. «Магчыма, калі б мы даведаліся больш пра тое, як увогуле была створана магія, я мог бы што-небудзь прыдумаць, ці, прынамсі, мець нейкае ўяўленне, да якога з грымуараў боса звярнуцца. Але, не ведаючы, што мы шукаем, баюся, я...
  Я выпрастаўся з-за стала. «Трымайся».
  Я разжаваў яе пытанне. Я паглядзеў на стос запісаў і справаздач. Я вывучаў карту. Я дастаў з кішэні скамечаны аркуш паперы і паклаў яго побач з картай.
   І чорт вазьмі, калі б яны не мелі рацыі. Гэта было з-за прапановы Піта вярнуцца да ўсяго гэтага і з-за каментарыя Рамоны, што гэта прыйшло да мяне.
  Не адказ. Ледзь нават свінец. Але прынамсі гэта быў кірунак.
  «Бярыце паліто, людзі. У нас ёсць паездка».
  Піт усміхнуўся і падышоў да трыбуны. Ён пачаў з паліто Рамоны, а не са свайго, і трымаў яго для яе. Яе ўсмешка ледзь не ўразіла яго, і яна ледзь дала яму палову сіл.
  «Куды?» - спытала яна, прасунуўшы руку праз рукаў.
  «Для цябе толькі самыя добрыя месцы, лялька», — сказаў я ёй. «Мы едзем у морг».
  * * *
  Супрацоўнікі морга нейкім чынам выглядалі адначасова загружанымі працай і ўсё ж сумнымі да слёз, і яны не вельмі жадалі бачыць мяне зноў.
  «Мы ўжо паказалі вам усё, што можна паглядзець. Больш няма».
  «Новыя стыфы нічога не маюць, чым старыя».
  «У нас занадта шмат, каб так марнаваць час».
  Але ў мяне былі дазволы, і ў нас была ўсмешка Рамоны, і ў нас быў бэйдж Піта. (Акрамя таго, я мяркую, я павінен згадаць, што мы спыніліся каля яго раскопак, каб ён мог апрануць адзенне, якое сапраўды пасуе, каб ён не выглядаў так, быццам ён схуднеў падчас мыцця.)
  Да таго ж, вядома, я мог бы прымусіць вырадкаў перадумаць, калі б мне гэта спатрэбілася, але мы да гэтага не прыйшлі. яшчэ.
  Справа ў тым, што, нягледзячы на бурчанне і затрымкі, яны адчынілі трывожна вялікую колькасць халадзільных шуфляд і вывалілі стос справаздач на пусты сталёвы стол, каб мы маглі разглядаць уволю.
  Шкада для іх, што я насамрэч нічога не меў патрэбы ў гэтых целах. Я проста аднаўляў сваю добрасумленнасць у якасці следчага па гэтай справе і пераправяраў раней Я дайшоў да сапраўднага мяса — так бы мовіць — нашага візіту.
  Я кінуў на іх нязмушана, потым падышоў да нахіленай вежы з дакументамі, пастукаў па ёй, каб прыцягнуць іх увагу, а потым апусціў зверху сваю пазначаную карту.
  «Набракае. Цяпер я хачу ўбачыць усе выпадкі нажавых раненняў і іншых смерцяў ад вострай сілы, прывезеных з гэтага кавалка горада — я абвёў гэта тут, каб вам не трэба было шукаць адрасы — за два тыдні да гэтай чарады крывавых забойстваў пачалося».
  Ну, вы б падумалі, што я толькі што запатрабаваў, каб яны вырвалі пломбы са сваіх жамчужна-белых бялкоў, каб перадаць іх.
  «Вы ўяўляеце, колькі справаздач нам трэба будзе праглядзець?»
  «Большасці з гэтых цел нават тут ужо няма!»
  «Выглядае, што мы проста сядзім? Мы тут працуем!»
  «Акрамя таго, вы нават не маеце права іх бачыць! Дэпартамент даў вам доступ толькі да адной справы!»
  Я хачу выразна заявіць, што я стараўся быць разумным. Я патлумачыў, што гэта частка таго ж следства па той жа справе. Я адзначыў, што капацца ў справаздачах было часткай іх працы. Я сказаў ім, што «большасць целаў» знікла, азначала, што некалькі ўсё яшчэ тут і чакаюць, калі іх забяруць. Я нават прапанаваў ім крыху зялёнага колеру ў якасці заахвочвання, хаця ў мяне было ўсяго некалькі баксаў.
  Толькі пасля таго, як усё гэта правалілася, я перахапіў іх позіркі, аднаго за адным, і падыгрываў іх эмоцыям, пакуль крыўда, падазронасць і лянота не сышлі ўніз, і я не знайшоў шлях да большага настрою супрацоўніцтва.
  Заняў некаторы час, нават пасля гэтага. Я маю на ўвазе, што яны не памыляліся ў тым, што гэта азначала абшукваць кучу дакументаў, высвятляць, якія забойствы мелі правільную прычыну смерці і трапляюць у зону, правяраць этыкеткі доказаў, вывозіць целы з халадзільнага сховішча (бо, як больш старыя скрыні, яны не займалі месца ў скрынях). Аднак, праляжаўшы гадзіну-другую, мы атрымалі прызы.
   Сем куфляў, некалькі дзясяткаў скрынак з доказамі і яшчэ адна вежа тэчак, некаторыя з якіх маюць адзіную форму, іншыя набітыя да разрыву.
  Я адправіў служачых назад да іх іншых абавязкаў, пакінуўшы мяне, Піта і Рамону ў далёкім канцы халоднага, выкладзенага пліткай пакоя.
  Да гэтага моманту ў іх абодвух ужо зусім скончылася цярпенне.
  - Добра, Мік, - запатрабавала Рамона. «У вас ёсць свае целы. Скажыце , калі ласка , якога чорта мы павінны шукаць?»
  Піт дадаў крыху сварліва: «Так, гэта. Але без «калі ласка».
  "Мы пачынаем з дзвюх здагадак", - сказаў я, блукаючы ўзад і ўперад паміж сталамі з трупамі. «Па-першае, цяперашняе логава вампіраў — гэта тое самае месца, куды яны былі выкліканы з самага пачатку, ці, прынамсі, даволі блізка. І па-другое, гэта таксама было логава ці, прынамсі, працоўная прастора таго, хто іх выклікаў. Ён хацеў бы ведаць мясцовасць, паспець наладзіць рытуал і гэтак далей».
  Два кіўкі. Яны былі на борце да гэтага часу.
  «Такім чынам, калі яны абодва дакладныя, мае сэнс, што ахвярапрынашэнні, забойствы, якія выкарыстоўваюцца для выкліку рытуалу выклікання духаў, таксама будуць адбывацца з той самай вобласці».
  - Тэрыторыя, якая ахоплівае значную частку горада, - запратэставала Рамона, - і якую вы неаднаразова казалі, была занадта вялікай для разумнага пошуку.
  «Так. Пакуль ты не Піт прымусіў мяне спыніцца і падумаць, і я зразумеў, што магу ведаць, што шукаю.
  — Запіскі Арсолы, — растлумачыў я. «Мне прыйшло ў галаву, а што, калі яна не была метафарычнай? Калі яна пісала пра «кроў сэрца», што, калі яна мела на ўвазе гэта літаральна? Такім чынам, гэта тое, што мы шукаем у нашых ахвярных ахвярах, лэдзі і джэнтльмены».
  Я сказаў Лаўрэлін, што нават я не настолькі добры, каб аддзяліць некалькі ахвяр ад усіх чыкагскіх забойстваў. Але жменька ахвяр ад меншай часткі забойстваў у Чыкага, калі я даволі добра адчуваў, што гэта за забойствы выглядалі, гучалі нашмат больш выканальна.
  Што далёка не тое самае, што "лёгка".
  Шмат чаго давялося перажыць. Падключыцца, вядома, больш распаўсюджаная з'ява, але нажом - гэта не зусім нечуванае з'ява ў Другім горадзе. Мы праводзілі гадзіны ў гэтым халодным моргу, на нас натыкаліся і злосна глядзелі асістэнты і каранеры, памяшканне якіх мы захапілі, усмоктваючы мярзотныя сумесі хімікатаў, мыйных сродкаў і гнілі, спрабуючы вызначыць тыя драбнюткія дэталі, якія маглі б, калі б мы прыслухаліся вельмі пільна, прашаптаў нам, што, так, гэта быў адзін.
  Мы чыталі справаздачы, пакуль лісты не перасталі мець сэнс, праглядалі скрыні і мяшкі з доказамі, даследавалі целы, з якіх даўно вымыта амаль усё, што магло спатрэбіцца.
  Да таго часу, як мы скончылі, мы ўсе былі раздражняльнымі, расчараванымі, гатовымі падарваць сябе пры найменшай нязручнасці. Я не быў упэўнены, ці хачу я пасадзіць маіх кампаньёнаў на адну з гэтых сталёвых пліт, ці проста сказаць на ўсё гэта гайкі і дазволіць ім пакласці мяне на адну.
  Але мы знайшлі.
  Адзін з тых, хто яшчэ быў у нас, і яшчэ чатыры, як вынікае з пісьмовых рапартаў, мяне ўразілі. Іх усіх пяцярых пралілі праз помпу.
  Наогул, яны былі не адзінымі ахвярамі нажавых раненняў, якіх мы бачылі. Нават не адны нажом у сэрца. Але гэта не так лёгка, як вы думаеце, прахрыпець кагосьці адным штуршком, не калі ён рухаецца або ведае, што вы набліжаецеся. І калі вам усё ж удасца пракрасціся, злавіць іх, калі яны ўжо не разумныя, і кінуць іх адным ударам, гэта амаль заўсёды будзе са спіны.
  Гэтыя пяць? Скінуты адным акуратным штуршком спераду.
  Адзін ці два? Я мог паверыць гэта як супадзенне, магчыма, не быў бы перакананы, што іду па правільным шляху, або што я правільна вытлумачыў курыную драпіну Арсолы. Але пяць, за адзін і той жа тыдзень, паўтара?
  ага У нас былі свае ахвяры.
  Так што я зноў паглыбіўся ў гэта, даследуючы гэтае цела і гэтыя чатыры справаздачы бліжэй, чым вы калі-небудзь хацелі б атрымаць. Перачытвайце кожнае слова, кожную нататку, кожную лічбу. Адкрыў сумкі, якія я не павінен быў адчыняць. (Таму што давайце будзем шчырымі: калі хто-небудзь злавіў гэтага вырадка, гэта былі б мы, і ў гэтым выпадку «належная працэдура» і «ланцужок апекі» не мелі б значэння. Але я памятаў некалькімі ўспамінамі. Не трэба вярнуць у аддзел, што гэта я сапсаваў доказы; не, калі я калі-небудзь хацеў іншую працу ў горадзе.)
  Я нават, у суправаджэнні мноства агідных уздыхаў або фырканняў Піта і некалькіх суправаджаючых, не спяшаўся абнюхаць увесь труп, цаля за цаляй. Заўсёды магчыма, што пасля мыцця засталося нешта, што я мог бы забраць, нават калі б вы не маглі.
  І, сапраўды, на пары пальцаў левай рукі ён быў.
  Гразь, пад пазногцямі. Толькі невялікія макулінкі, якія засталіся пасля мыцця і захаваліся холадам у маразільнай камеры.
  Больш бруду ў доказах. Знялі з двух іншых зацятых, якія былі зарэзаныя. Нічога не было сабрана або запісана з апошняй пары, але нават калі гэтага не было - або калі экзаменатары проста прапусцілі гэта - тры з пяці было дастаткова добрым для мяне, каб назваць ключ.
  Не тое, каб гэты матэрыял быў падказкай сам па сабе. Гразь? У дажджлівы месяц? Вялікая справа, праўда?
  Аднак гэта мела... адчуванне. Я ўлавіў толькі найменшы подых чагосьці большага, чым бруд і вада.
  Я прачысціў галаву, закрычаў, каб цішэй, нахіліўся так блізка, што ледзь не засунуў гэтыя два пальцы сабе ў ноздры. Мяккія, далікатныя ўдыхі. Панюхаць, не смаркацца. Няхай прыходзіць…
  ага
  У матэрыяле была змяшаная кроў. І не толькі чалавека; можна было б чакаць чалавечай крыві на выстрыганых мёртвых хлопцах, ці не так? Не, гэта была жывёла.
  Дык чаму… О. Ну, чорт, вядома.
  Я хутка ўспомніў экспазіцыі, міма якіх я блукаў у музеі, замарожанае і амаль ціхамірнае паляванне, калі драпежнікі гналіся, скакалі на здабычу і збівалі яе. Сапраўднага не было побач так мірна, праўда? Магчыма, гэта ніколі не прыйшло б мне ў галаву без гэтых палявых экспанатаў, свежых у маёй скарбонцы, але… увесь гэты час я сузіраў месцы чалавечых пакут , страху, смерці, калі ніхто ніколі не казаў, што ўсё гэта было б чалавекам, калі б яны ?
  Union Stockyards былі практычна сваім уласным мястэчкам з загонамі, офісамі і большай колькасцю мяса на капытах, чым вы маглі злічыць, якія сядзелі ў самым цэнтры паўднёвага Чыкага.
  І паміж праклятымі амаль біблейскімі паводкамі кровапраліцця на бойнях і цэнтрах перапрацоўкі і пакутамі бедных тупых звяроў ва ўмовах, ад якіх нават гоблін здрыгануўся б, гэтае месца сапраўды мела сімвалізм, рэзананс з драпежніцтвам, жахам і смерцю, для рытуалаў духаў вампіраў.
  Безумоўна, таварныя двары, а таксама часткі раёна Пэкінгтаўн, дзе жыла большасць яго рабочых, патрапілі ў грубы круг на маёй карце.
  Напэўна, Піт Рамона нешта ўбачыў у маім выразе твару, нейкі намёк на тое, што я нарэшце скаціўся. Абодва стаялі ў захапленні, чакаючы, пакуль я выльюся. Я выпрастаўся з-за стала, ухмыляючыся настолькі, каб разбіць сваю кружку, гатовы зрабіць менавіта гэта.
  Але я гэтага не зрабіў. Я знерухомеў і думаю, што мая ўсмешка магла трэснуць плітку на падлозе, так моцна яна ўпала. Таму што тут жа я ўспомніў яшчэ нешта.
  Я ўспомніў, калі — і на кім — нядаўна адчуў слабы пах жывёльнай крыві.
  Усе тэорыі, якія былі ў мяне, уся мая карціна расследавання пераварочвалася ў маёй галаве, і крыху ніжэй мой інтуіцыя рабіла тое ж самае. Я схапіў карту са стала, скамячыў яе ў кішэню і зрабіў дарожкі да дзвярэй і бліжэйшай станцыі L, мае збянтэжаныя і ўсё больш занепакоеныя сябры ішлі за мной.
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ
  яКалі вы ніколі гэтага не бачылі, я не жартую наконт памеру Union Stockyards. Яны цягнуцца блок за блокам. Усяго больш за трыста акраў, з больш чым дзвюма тысячамі асобных загонаў для жывёлы — плюс усе офісы, бойні, фасовачныя прадпрыемствы, пагрузачныя докі, склады, навесы для абсталявання, збожжасховішчы і склады кармоў… Гэта суполка сама па сабе. Супольнасць, цалкам пабудаваная на болю, страху і смерці.
  Зямля, дарожкі, якія вядуць ва ўсе бакі за масіўнымі галоўнымі варотамі, былі глеем. Гразь і дажджавая вада і сцяканне крыві, мочы і лайна. Смурод быў дастатковым, каб задушыць нават дулахана , які пакінуў свой карагод у Эльфаме; Я на самой справе павінен быў выкарыстаць на сабе невялікі фокус-покус, нейкую нюхальную ілюзію, што гэта не так дрэнна, каб справіцца з гэтым. Я не быў упэўнены, што Піт зможа застацца з намі, але хаця я ніколі не бачыў, каб чалавек быў такім зялёным, ён махаў нам рукой кожны раз, калі я пытаўся, ці трэба яму адступіць.
  Аднак, здавалася, гэта ні на ёту не турбавала Рамону. Мяркую, калі ўлічыць, адкуль яна, у свой час яна пахла горш.
  Але водар быў яшчэ не горшым. Паветра было... ліпкім. Як і ўся кроў і пот, а ўсё астатняе проста бадзяецца вакол, прывідны міязм, які пераследуе стагоддзі замест сапраўдных прывідаў. Я адчуваў сябе слізкім, неяк няёмка цёпла, хоць вечар быў халаднаваты, дождж, і вецер.
  Калісьці гэтае месца было балоцістай мясцовасцю, перш чым людзі забудавалі яго і ператварылі ў тое, чым яно было. І я думаю, што, магчыма, выкарыстоўвалася тое, што чалавецтва зрабіла з ім, каб нагадаць усім пра гэты факт.
  Можна падумаць, што гэта была б паездка за печывам у пошуках схованкі нашага дрэннага хлопца, сапраўднага логава вампіраў. Аказалася, што гэта была самая простая частка ўсёй калатнечы.
  Яны не жадаюць быць выяўленымі, разумееце? Сховішчы ніколі не былі зусім пустымі, і апошняе, што патрэбна нежыці, калі яны, як іх новы бос, спрабуюць ляжаць у спальні, гэта каб рабочыя спатыкаліся аб іх пасярод дзённай дрымоты.
  Так што ўсё, што мне трэба было зрабіць, гэта знайсці аднаго з тых рабочых — як я ўжо казаў, было з чаго выбіраць, нават пасля заходу сонца — і крыху палезці ў яго калашыну. Даведайцеся, у якім офісе ці будынку ім нядаўна было загадана трымацца далей, ці іх заняў новы кіраўнік, які хацеў, каб іх пакінулі ў спакоі, ці яшчэ што.
  І гэта прывяло нас сюды. Невялікая драўляная канструкцыя ў адным куце двароў, у асноўным камбінаваны офіс і хлеў для захоўвання і не больш за тое. Яно было наглуха зачыненае — я не мог не заўважыць, новы шыкоўны замок, — але гэта не прынесла асаблівых праблем.
  З першага разу выглядаў не так ужо і моцна, проста маленькая цьмяная пячора офіса. Адна вісячая лямпачка, брыдкі вентылятар, пісьмовы стол насупраць акна, закрытага таннай, але цяжкай фіранкай, і дзверы, якія вядуць у другую палову будынка.
  Аднак мы былі тут не проста для таго, каб хутка азнаёміцца.
  Акультныя руны і гліфы былі высечаны на падлозе наступнага пакоя, прыпасаў, схаваныя пад некалькімі мяшкамі з мешкавіны і бочкай з граблямі і матыкамі. Я ніколі раней не бачыў такой дакладнай камбінацыі сімвалаў, але тады я ўжо ведаў, што гэта не магія, з якой я знаёмы. Старая кроў, засохлая і адслоеная, была ўстаўлена ў лініі.
  Чалавечая кроў, судячы па паху.
  Што яшчэ больш зацікавіла мяне, чым гліфы, дык гэта калекцыя папер, нататак і файлаў у ніжняй шуфлядзе стала. (Яна таксама была заблакіравана. Я скончыў быць тонкім і выправіў гэта рэзкім тузаннем.)
  Копія асабістай справы Піта з клуба. Некалькі накрэмзаных ад рукі нататак з апісаннем Чатырохліста Фрэнкі, Ленай і некаторых іншых. Нават старонка пра Баскіна і Рамона.
  Але тыя? Гэта было ўсяго некалькі каракуляў, напамінкаў і месцаў, дзе можна занатаваць выпадковыя думкі. Асноўная маса матэрыялу?
  Гэта было на Ottatis.
  І дазвольце сказаць вам, што гэта было па-чартоўску поўна. Імёны, не толькі сям'і, але ўсіх у камандзе Фіно, святара і супрацоўнікаў старой царквы Арсолы, сяброў Б'янкі, настаўнікаў Сэліі, настаўнікаў Адаліны да таго моманту, калі яны перасталі адпраўляць яе ў школу. Калонка для вядомых саюзнікаў, калонка для вядомых ворагаў. Адрасы не толькі саміх Атаці, але і большасці вокладак і вітрын крам Fino, законных ці іншых.
  Калі б у копаў была палова гэтага, яны б даўно адправілі Фіно ўверх па рацэ.
  Адсутнічалі толькі дзве рэчы. Па-першае, усё, што звязана з Адалінай за апошнія пару гадоў. Гэта мела сэнс, бо ў гэты час яна не магла выдаць сябе за чалавека і большую частку часу была без прытомнасці.
  А па-другое, я нічога не знайшоў пра схаваныя ўласцівасці Фіно. Гэта таксама мела сэнс, бо ўся іх сутнасць заключалася ў тым, што яны былі пад фальшывымі імёнамі і іх нельга было адсачыць да яго.
  Але гэтага было больш дастаткова, каб сказаць мне, што ўся гэтая справа звязана з Атаці. Гэта заўсёды было пра Атаці.
  Частка мяне таксама ўжо зразумела, чаму, хоць я не быў гатовы слухаць гэтую частку. Гэта мела на ўвазе наладжванне нейкіх сувязяў і прыняцце некаторых ісцін, якія мяне б не вельмі цікавілі.
  Адкрыў яўк, каб сказаць што-небудзь іншым, пачаць распрацоўваць наступныя крокі, калі цені ў дзвярах згусціліся туманам, і ён з'явіўся зноў.
  «Аберон. Уэб». Не ведаю, калі ён адмовіўся павітаць Піта наўмыснае зневажанне, або проста таму, што ён не прывык лічыць людзей чымсьці большым за абед.
  «Варуян».
  «Добра, што ты тут». Ён увайшоў — я б амаль сказаў, што «праскочыў» — у кабінет, выставіўшы плечы наперад, абнюхваючы вакол сябе, як раскладаючыся крывавы сабака. «Гэта крыніца выкліку, так? Я адчуваю гэта тут. Вельмі моцны».
  Я ткнуў вялікім пальцам па плячы. «Наступны пакой».
  Ён паплыў у той бок, прасунуў галаву, але не ўвайшоў. Я абмяняўся хуткім позіркам на Рамона Піта, у адваротным выпадку не зводзіў вачэй з вампіра.
  «Так. Я бачу». Потым ён вярнуўся. «Тут і іншыя. Я іх адчуваю».
  «Набракае. Вядзі нас да іх».
  Калі б ён быў насамрэч жорсткім, кавалкі вуснаў і носа адваліліся б, калі ён паківаў галавой. (Я маю на ўвазе, пакідаючы ў баку той факт, што калі б ён быў насамрэч жорсткім, для яго было б дзіўна ківаць галавой увогуле.) “Баюся, гэта не так проста, Аберон. Адчуванне іншых носферату не з'яўляецца... дакладным. Я ведаю, што яны побач, але не больш. Асабліва з-за таго, што ў гразь, сцены і паветра прасякла столькі крыві». Ён выдаў глыбокі ўздых. «Я думаю, што ў нас няма іншага выбару, акрамя як абшукаць цэлыя стаканы».
  А-а-а. І тое, што гэта зойме ўсю ноч — ці нават больш — было толькі нашым уласным няўдачай, так?
  Конскія пёры.
  - Спачатку дапамажы мне з нечым, Варуян, калі не супраць.
  «Вядома».
  «Вы не маглі сачыць за намі на гэты раз. У морг мы ішлі ўдзень, а потым адразу сюды. Дык як вы нас знайшлі?»
  Раптоўны нахіл яго бакенбарда быў яшчэ больш падобны на сабаку, чым ранейшае нюханне.
  «Тут позва моцная. Я казаў табе гэта раней».
  «Так, за выключэннем таго, што вы таксама сказалі мне, што не можаце вызначыць гэта з усяго Чыкага. Вось чаму вам спатрэбілася мая дапамога, каб знайсці яго. Такім чынам, калі вы не чакаеце, што я куплю тое, што вы проста вальсавалі каля стаканаў дастаткова блізка, каб адчуць, як гэта тузае вас, якраз у той самы момант, у той самы вечар, калі мы знайшлі гэтае месца - і каб зэканоміць ваш час, не, Я на гэта не паверу - гэта значыць, што ты альбо хлусіў раней, альбо хлусіш цяпер.
  Варуян варушыўся, калі я гаварыў з ім. Не хутка, нічога відавочна варожага, проста бяздзейна шарахаючыся ўбок. Да таго часу, як ён спыніўся, у яго быў вельмі добры ракурс на мяне і на Рамону — абедзве пагрозы — як раз так, што ніхто з нас не мог паспрабаваць ударыць яго ззаду.
  Мудры. Не тонкі, але мудры.
  Гэта таксама азначала, што ён не мог трымаць лінію на Піта. Навошта яму? Смяротны не ўяўляў сабой нейкай небяспекі, прынамсі, у параўнанні з суккубам і айз сідхе з яго надзейнай палачкай.
  Я апусціў правую руку на бок, пачаў варушыць пальцамі і спадзяваўся, што мой прыяцель зразумее тое, што я кажу, а вампір не зразумее.
  - Прызнаюся, - сказаў Варуджан, - я ішоў за табой. Як кажан, як туман. Мы саюзнікі, але я ведаю, што вы мне не давяраеце, таму я не ведаю, што магу вам давяраць».
  Сціснуў руку ў кулак, потым выпрастаў указальны палец і апусціў на яго вялікі палец, як малаток.
  «Удар другі, бо. Сонца яшчэ не зайшло, калі мы выйшлі з майго кабінета».
  Падняўся, паскрабаў пальцам сваю бабку і зноў даў ёй упасці.
  «Прайшло шмат часу з таго часу, як ты насамрэч нікога не наносіў, ці не так? Звычайна вы проста хапаеце іх ці зачароўваеце. Баюся, ты не добры хлус, Варуян.
  Мяркую, ён змірыўся з тым, што джыг быў зроблены. «Так выглядае». Ён не спяшаўся нічога пачынаць. У рэшце рэшт, ён можа проста ператварыцца ў туман, калі Рамона або я зробім крок да яго, так?
  Зноў сціснуў кулак, потым тры пальцы.
   Варуян зірнуў на маю рукавіцу, але ўсё яшчэ не выглядаў заклапочаным. Чаму ён павінен быць?
  «І паколькі ты кепскі хлус, — працягваў я, — я павінен зразумець, што ты казаў мне праўду, калі мы ўпершыню сустрэліся. Вы сапраўды не ведалі, што гэта за позва, хто за ёй стаіць, адкуль яна. Паколькі гэта было накіравана на дзіцячых духаў-вампіраў, а не на нежыці-вялікага хлопчыка, вы сапраўды былі ў тупіку. Дык што зьмянілася?»
  Вы калі-небудзь бачылі, як труп паціскае плячыма? Нават казаць пра хадзячых мерцвякоў, гэта дзіўна. «Я ў Чыкага дастаткова доўга, каб лепш ведаць выклік. Я адчуваю гэта больш. Я ішоў за выклікам, лётаў над горадам, пакуль ён не ўмацаваўся. Акультыст прапануе навучыць мяне гэтай магіі, калі я падглядаю за табой, дакладвай аб прагрэсе».
  Зараз два пальцы.
  «Так, я проста паспрачаюся, што здольнасць выклікаць і ўплываць на цэлую групу новенькіх вампіраў была б для вас каштоўнай. Скажы мне, ці давала табе калі-небудзь Эбін, што менавіта яна спрабуе выцягнуць?»
  Гэта яго кінула. Мне нават не прыйшлося адчуць гэта ў яго аўры — тая малая аўра, якую ён меў, — я магла бачыць, што яна разліта па ўсёй яго кружцы. Я не павінен быў гэтага ведаць.
  Але ў мяне было, яшчэ з морга. Так як я памятаў пах жывёльнай крыві на ёй, калі мы выдзіраліся каля дома Атаці.
  Я проста не меў самага туманнага ўяўлення, чаму .
  Адзін палец.
  «Чаго яна хоча?» — зноў запатрабаваў я, але Варуян нічога не сказаў. «Чаму яна страляе на Атаці?»
  - Мік, - ціха сказала Рамона. «Вы ведаеце чаму».
  Так, чорт вазьмі, я зрабіў. Адаліна. Мне трэба было перастаць рабіць выгляд, што гэта не заўсёды было пра Адаліну.
  Нават калі гэта азначала, што тое, што адчуваў Эбін...
  О, хрэн мяне.
  Я вярнуўся ў іх кватэру, каб расказаць ім пра Фіно. Я быў такім асцярожным, рабіў памылковыя павароты, правяраючы, ці няма ценю ў кожным квартале.
  Але я зрабіў гэта да світання . І нават я б не заўважыў адна біта, якая пырхае і пырхае высока над галавой, назіраючы і хіхікаючы з кожным абыходам...
  Ён не мог данесці тады. Занадта блізка да світання; неба ўжо ружавела на гарызонце, калі я пастукаў у іх дзверы.
  Але сёння ўвечары, перш чым яна прыслала яго сюды - магчыма, таму, што мы спрацавалі з нейкай псіхічнай сігналізацыяй, можа, проста падчас звычайнай праверкі, каб даведацца, ці не знайшлі яе - так, у іх было шмат часу пагутарыць.
  Я ведаў, чаму Варуджан затрымлівае нас, і я ведаў, што не магу дазволіць гэтаму працягвацца.
  Мой кулак сціснуўся. Нуль.
  Вампір напружыўся, падцягнуўся. Я маю на ўвазе, што гэта быў даволі відавочны сігнал, так? Ён быў гатовы да любога з нас, да мяне ці да Рамоны, у залежнасці ад таго, хто з іх напаткае яго першым.
  У цесным асяроддзі слаба асветленага кабінета брэх 38-га калібра Піта быў кароткім рэзкім раскатам грому.
  Частка твару Варуяна проста знікла, пырснуўшы на падлогу і сцяну паміж мной і Рамонай — і мы абодва хутка адскочылі ўбок, дазвольце сказаць вам! — густым згусткам, які быў занадта брудным і занадта бліскучы, каб называцца чорным. Кубкі гнілой плоці ляпнулі па дрэве, варушачыся ад удару, як чарвякі, і жоўтая ліпкая плёнка, якая калісьці магла быць шклопадобнай вадкасцю, хісталася з рукава майго паліто.
  Вядома, вампіра куляй не выцярэбіш, якім бы добрым ні быў стрэл. Але там таксама не так шмат стварэнняў, у тым ліку насферату, якія могуць проста прабіць смоўжа праз чэрап. Варуджан, хістаючыся, паваліўся на калені, слепа стукаючы наперадзе.
  Шчыра кажучы, я не ведаю, колькі яму спатрэбіцца часу, каб аднавіцца пасля такога ўдару. Секунды? дзён? Дзесьці паміж?
  Я думаю, гэта не мела значэння, таму што мы таксама не былі схільныя даваць яму.
  Рамона кінулася ўнутр, моцна і хутка, пальцы выпусцілі чорныя кіпцюры без костачак. Яна адкрыла яго і выцягнула, плоць і органы паміж сцёгнамі і рэбрамі з правага боку ператварыліся ў масіўную купку дрыготкай гнілі. Віск насферату быў чортавым чыгуначным шыпам праз вушы, які прымусіў кароў мычаць у бліжэйшым загоне.
  Я нырнуў і схапіў яго за каўнер, калі ён паваліўся на падлогу, падняў яго левай рукой, трымаючы L&G не як палачку, а як кол у правай. Я ўжо збіраў навакольнае ўдачу з пакоя, выдзіраючы яе з вампіра, больш чым дастаткова, каб кампенсаваць затупленую наканечнік.
  Крык сціх і Варуян… засмяяўся.
  «Іншы... палюе на цябе». Было жудасна глядзець, як яго вусны варушацца пад гэтым перакручаным абломкам кружкі, бачыць, як разам са словамі хістаецца гэтая гніласная, апраўленая мясам ямка раздробленых костак. «Лёгка было... знайсці і ўгаварыць яго... ісці за ім...»
  Тады я магла патрабаваць ад яго большага, але нават у сваім разбітым стане ён накінуўся, спрабуючы схапіць мяне за руку, пакуль я ламаў галаву над тым, што ён сказаў. За выключэннем таго, што я не дазволіў сабе занадта адцягнуцца, і тое, што ён атрымаў за свае намаганні, гэта Лучтэйн і Гудфелло, удары кулаком у яго грудзі і праз яго кіслае, гнілое сэрца.
  Без драматычных перадсмяротных мук, без узгарання або рассыпання ў пыл. Варуян проста абвіс, млявы, як свежазвараныя спагецці, і кавалачкі гніення павольна сышлі, калі стан яго тушы дагнаў яго. Я дазволіў целе ўпасці, адступаючы ад раптоўнага міязма. З вільготным пырскам ён ударыўся аб падлогу.
  «Чорт». Я схапіў жменю паперы са стала, скамячыў яе і выцер ёю кроў са сваёй палачкі. Увесь сэнс захапіць Варуяна знянацку заключаўся ў тым, каб мне не прыйшлося быць уцягнутым у нейкую працяглую бойку. Я павінен быў дабрацца да Атаці, да Адаліны раней за Эбін, і ў яе ўжо была добрая фора. Але…
  - Калі сволач кажа праўду... - пачаў я.
  «Мы можам узяць іншага вампіра, Мік», — запэўніла мяне Рамона.
  Я не мог не зірнуць у бок Піта, успамінаючы падзеі раніцы. «Гэта пры ўмове, — нагадаў я ім, «што гэта проста чарговы вампір. Але гэты дух...
  Потым каровы ўжо не мычалі. Потым закрычалі.
  І не толькі каровы. Свінні вішчалі, авечкі галасілі. Па ўсёй даўжыні і папярок Саюзных пагонаў звяры далі голас жаху, які быў неверагодны. Капыты запусцілі гейзеры бруду, каб ліцца дажджом. Некалькі варот і нават адна-дзве сцяны абваліліся, калі тоны за тонамі плоці жывёл кінуліся на бар'еры, адчайна спрабуючы выратавацца ад таго, што зараз хадзіла сярод іх. Пахаваныя ў мітусні, галасы некалькіх начных рабочых закрычалі ў разгубленай паніцы, разважаючы, што збіла жывёлу, разважаючы, што, чорт вазьмі, яны могуць з гэтым зрабіць, калі ўвесь двор ператворыцца ў адну вялікую цісканіну.
  Так яны былі шчаслівейшыя. Не ведаючы.
  У мяне ўжо падымаліся каракі, Рамона прысела на кукішкі, спрабуючы назіраць ва ўсіх накірунках адначасова, а Піт ператварыўся з зялёнага ў белы, як старое малако, абедзвюма рукамі моцна сціснуўшы грэлку, каб не дапусціць іх устрэсванне.
  За межамі маленькага офіснага будынку, які цяпер быццам быў зроблены з паперы, а не з дрэва, нешта грукатала.
  А можа, дакладней, і не.
  Мы гэта адчувалі, усе. Як газель у саване, калі набліжаецца гонар, усё ў нас здрыганулася. Канечнасці напружыліся, гатовыя скакаць, бегчы, рабіць усё магчымае, каб уцячы, імчацца да малюсенькага агеньчыка надзеі на выжыванне. Закалаціліся сэрцы. Тыя з нас, хто мог пацець, былі аблітыя ім. Час запавольваўся, кожны дробны гук павялічваўся ў дзесяткі разоў, кожны мігценне руху - канец свету.
  Але на самой справе мы нічога не чулі , акрамя жывёлы, такой жа напалоханай, як і мы. Мы адчулі гэты паляўнічы лямант, але ён не выдаваў ні гуку.
  За адзіным выключэннем Сілгера, які быў часткай самога праклятага Дзікага палявання, я не адчуваў нічога нават параўнальнага з гэтым на працягу стагоддзяў.
  Піт стрэліў у цень, спалохаўшыся мігцення наогул нічога. Рамона, я абодва ўскочылі, круцячыся, каб зірнуць на яго. Ягоная ўсмешка была лепшым прабачэннем, якое ён мог прынесці.
  Наступны рух, які мы ўбачылі, не быў нічым.
  Ён прашмыгнуў міма дзвярнога праёму на ціхіх лапах, ледзь нават выявіўшы фігуру ў цяжкіх ценях, рыкаючы канец гэтага прывіднага рыку цягнуўся за ім. Нават маімі пачуццямі я амаль не бачыў яго: шкляны водбліск, поўзаючая форма, паторгваючы хвост.
  І я ведаў. Нават за тую долю секунды да таго, як драўляная дзвярная рама раскалолася і рассыпалася па пакоі, як шмат канфеці, перш чым яна апынулася ў офісе з намі ва ўсёй сваёй немагчымасці, я ведаў.
  Я ведаў, што гэта такое.
  Я ведаў, чаму мае думкі - думкі, якія развіваліся і раслі на працягу тысячы гадоў на Брытанскіх астравах і ў Еўропе, перш чым прыйсці ў Новы Свет, думкі, якія павінны былі бегчы да ваўкоў ці мядзведзяў, калі ўяўлялі сабе драпежнікаў - накіраваліся да ільвоў Афрыкі. сенажаці.
  Сцяна ўзарвалася ўнутр, і яна схілілася сярод нас, галава паднята ў страшным рыканні, хаця пашча была зашыта, хаця гэта быў не што іншае, як драўляны каркас і тканкавае начынне, загорнутае ў шкуру, якая памерла каля трыццаці пяці гадоў таму, праз палову зямнога шара.
  Ён зноў зароў, тым ціхім грукатам — не да нас, а да свайго партнёра. Вось яны! Я знайшоў іх! Прыходзьце і частуйцеся! І аднекуль з-за двара адгукнуўся другі.
  Фантомы з Афрыкі, шляхам Чыкагскага палявога музея.
  Прывід — так іх называлі мясцовыя жыхары — і Цемра.
  Цаво-людаеды.
  Ён сноўдаўся ўзад і ўперад перад дзвярыма або дзіркай у сцяне, якая трымала дзверы. Не спяшалася, ды і навошта? Гэта магло дазволіць сабе быць цярплівым. Іншы быў бы тут праз імгненне.
  пасярод Чыкага стаіць пракляты леў ?» Відавочна, што Піт быў настолькі ж разгублены, наколькі і напалоханы; у яго было больш сюрпрызаў на дзень. Рамона пахітала галавой у знак адмаўлення, разгубленасці ці проста раздражнення, якога я не мог зразумець.
  Аднак ён не збіраўся чакаць майго адказу. Піт выпусціў тры патроны ў бок мёртвай істоты, падняўшы клубы пылу, і гэта не толькі парушыла крок.
  Я, я спрабаваў пазбавіцца ад духоўнага жаху, які ахопліваў мяне ад гэтай жахлівай пачвары, спрабаваў думаць хутчэй, чым калі-небудзь.
  Як такое было магчыма? А паміж імі, людаеды забілі ад трыццаці з нечым да ста трыццаці з нечым людзей, так што добра, гэтага было дастаткова жорсткасці, каб прыцягнуць дух вампіра. Але што з таго? Ён не павінен быць у стане валодаць імі; яны не былі жывыя, нават не былі трупамі . Закансерваваныя і таксідэрмаваныя шкуры на створаных чалавекам формах, гэта былі не больш «целы», чым статуя ў норкавай палантыне, дык як…?
  Ой О, вядома.
  На долю секунды мяне больш не было ў офісе ў Union Stockyards. Я зноў быў у музеі год ці каля таго таму. Бегаю, варажу, ухіляюся, раблю ўсё магчымае, каб мяне не прахрыпела чыстая магічная сіла, якая дзейнічае ў мой бок.
  Страляў у мяне здрадлівым сідхе , Рэйгаланам, выкарыстоўваючы праклятую Дзіду Луга.
  Зноў убачыў выбух, убачыў цень ад шкла вітрыны. Бачыў прывід і цемру, купаную толькі багамі, якія дакладна ведаюць, якой магіяй. І ўбачыў, што гэта нічога не зрабіла з імі.
  Прынамсі, нічога, што я заўважыў у той час. Але гэта прасачылася, ці не так? Працэджваў і настойваў чортавыя рэчы, грунтуючы іх. І таму яны чакалі, і, магчыма, нічога б з гэтага не выйшла, калі б не адна ебаная ведзьма, якая павінна была быць мёртвай, і адзін дух вампіра, якога яна скруціла на ўласныя мэты.
  Свет паскорыўся назад, і я вярнуўся ў двары, і я не было больш часу думаць ці здзіўляцца.
  Больш, чым наскок, ён проста падняўся ў паветра, перасякаючы маленечкую прастору працоўнай прасторы хутчэй, чым узмах крылаў піксі. Чорт вазьмі, яму ледзь трэба было перасекчы прастору; ён мог пераадолець больш за палову адлегласці. Чорт вазьмі, але тут ён выглядаў нашмат большым, чым калі-небудзь у музеі.
  Я адкаціўся ўбок, выдаткоўваючы апошнюю частку ўдачы, якую я выцягнуў з двойчы спазненага Варуяна, і нават гэта ледзь спрацавала. Істота прамахнулася на два пальцы віскі.
  Яно стукнулася аб дальнюю сцяну, яшчэ раз разбіўшы дрэва, павярнуўшыся, каб вярнуцца да мяне, перш чым нават дакранулася да падлогі. Рамона рушыла, каб узяцца за яго, выцягнуўшы кіпцюры на абедзвюх руках. Думаю, нават адчуўшы першародны страх у патыліцы, яна недаацаніла рэч. Я маю на ўвазе, што ў яго не было ні кіпцюроў, ні іклоў, ні нават рота, каб іх утрымаць. Якую шкоду гэта можа нанесці?
  Шмат, аказалася.
  Яно скруцілася, румяная пляма руху, якую я нават не змог усачыць, і выбіла яе з паветра. Тканіна і плоць рваліся, я чуў , як яны рвуцца, нават не гледзячы на яе пакутлівы крык. Не, гэта таксідэрмічнае пачвара магло і не мець кіпцюроў, але яны былі, калі жыло. Гэта запомнілася.
  І гэтага было дастаткова паміж працяглай магіяй Дзіды і лютасцю духу драпежніка.
  Тоўстыя, ірваныя выемкі псавалі грудзі Рамоны. Кроў цякла, гарачая і хуткая, але недастатковая, каб цалкам схаваць ружовую тканіну і бліскучае рабро ўнутры. Яна схапілася абедзвюма рукавіцамі, кацілася, з цяжкасцю ўставала, перамяшчалася.
  Павольна, занадта павольна, краі ран збліжаліся, збліжаліся, нават калі астатняя частка яе цела мянялася вакол іх. Яе скура зноў пачырванела, яе цела набралася мускулаў. Рогі і крылы выраслі, перакінуўшы парту на адзін вузкі канец, дзе яна хісталася і хісталася.
  «На вуліцы!» Я крыкнуў, ужо рухаючыся. Я кінуўся ў пустое месца, дзе быў дзвярны праём, а Піт нырнуў да завешанага акна.
   Спачатку не ўбачыў, што здарылася з Рамонай. Тое, што калісьці было львом, рыкала сваім ціхім рыкам, шчоўкаючы на мяне фантомнымі сківіцамі, якія, як я добра ведаў, будуць здавацца мне занадта рэальнымі, больш чым рэальнымі, калі я дазволю ім злавіць мяне. Нават пры гэтай думцы яны зачыніліся, тузаючы мяне, каб я спыніўся каля паліто.
  Я нават не спрабаваў вырваць яго, проста склаў рукі і выслізнуў з яго, пакінуўшы бічура ззаду. Звер здзіраў яго, толькі на секунду - калі я азірнуўся, здавалася, што ён зусім ні на чым не звісае з падбародка льва, але з кожным устрэсваннем з'яўляліся велізарныя дзіркі - і потым ён зноў пагнаўся за мной.
  Загон насупраць мяне лопнуў, калі невялікі статак буйной рагатай жывёлы пабег прэч ад пагрозы, якую яны адчувалі, але нават не маглі ўсвядоміць, драўляная агароджа не магла адпавядаць столькім тонам ялавічыны ў паніцы. Некалькі меншых кароў не прайшлі, разбіўшыся аб бар'ер, а потым пад капытамі астатніх.
  Я хістаўся, слізгаў, слізгаў па гразі, спрабуючы засяродзіцца праз чарадзейную палачку, зачэрпнуць як мага больш чыстай удачы з усяго і ўсяго вакол сябе, накруціць яе вакол сябе як шчыт ад немагчымасці, якая спрабуе мяне разарваць. Чорт вазьмі, я мог быць адказным за некалькі з гэтага мёртвага быдла, няшчасце збіла іх, таму што я выцягнуў усю ўдачу з іх.
  Я б сказаў, што шкадую, але ў гэтых абставінах...
  Чарговы прывідны рык ледзь не раскалоў маю бабку, і яна накінулася зноў.
  Я павярнуўся на паўкроку, дазволіўшы сабе паваліцца назад. Калі я прызямліўся, бруд распырскаўся ўверх і вакол мяне, пакрыўшы мяне брудам, амаль задушыўшы мяне водарам жывёльных вылучэнняў, які прасякнуў увесь двор. Жах у форме льва праплыў праз тое месца, дзе я стаяў, нада мной, і я ўдарыў L&G, калі ён пралятаў міма.
  Няма сэнсу спрабаваць да болю; з фальшывым целам, я не ведаў, ці адчувала гэтая чортава рэч нават боль. Замест гэтага я правёў палачкай праз аўру, не проста выцягваючы з яе ўдачу, але наўмысна выкручваючы і псуючы тое, што засталося.
  Швы лопнулі, дрэва патрэскалася, драпіны і зношаныя дзіркі прадралі скуру, якая раптоўна падвяргалася кожнаму дрэннаму дню, кожнаму магчымаму няшчасцю, кожнаму працэсу старэння, які стрымлівалі музейныя хімікаты-кансерванты.
  Істота прызямлілася, пахіснулася, завыла і павярнулася. З адкрытых «ран» сыпаліся цэлыя патокі пылу, а скура звісала з іх лахманамі, як кепскі шаль.
  Яно глядзела скрозь пустыя шкляныя сферы, не надта адрозныя ад шарыкаў, якія служылі штучнымі вачыма. Спачатку мне здалося, што яны свецяцца, але не, гэта было… нешта іншае, што прымусіла іх зіхацець. Нешта больш дзіўнае.
  У іх не было святла, каб адагнаць змярканне і змрок. Не, гэта была сама цемра, якая не магла наблізіцца да гэтых шароў. Як, я не ведаю, бурбалка або павярхоўнае нацяжэнне ў шклянцы чарнільнай вады. Яны не былі светлымі, проста менш цёмнымі.
  У любым выпадку лепшае, што я магу апісаць.
  Ён вярнуўся да мяне, і я ўскараскаўся, сілкуючыся новай удачай, падтрымліваючы сваю ўласную эсэнцыю тлустай і чырвонай, каб зноў не паслізнуцца ў глеі. Кінуўшы палачку ў левую рукавіцу, я выхапіў меч правай. Яно скокнула, і я павярнуўся, нейкая дзіўная камбінацыя матадора і балерыны, і выпад нават не наблізіўся, але і ўдар, які я накіраваў у яго бок, таксама.
  Яшчэ адна пасадка, больш апырсквання брудам. Ён зноў павярнуўся, і я напружыўся...
  Дах офіснага будынка, які імкліва разбураўся, разляцелася, калі Рамона ўзляцела ў неба, шырока распусціўшы крылы, поўны суккуб ва ўсёй сваёй д'ябальскай красе. Яна лунала ў ночы, вырысоўвалася на фоне восеньскіх хмар, і вочы яе абавязкова свяціліся.
  Не, згарэлі .
  «Хочаш паспрабаваць яшчэ раз, непаслухмянае кацяня?»
  Ён зароў ад лютасці, і Рамона нырнула.
  Але не без хуткага погляду ў мой бок. Я рэзка кіўнуў ёй.
   Ільвіная істота напружылася, жывот амаль перацягнуўся, гатовая спрыгнуць і сустрэць дэмана, які падае на паўдарогі. Гэта азначала, што ўсяго на секунду ён забыўся пра мяне на карысць больш непасрэднай пагрозы.
  З усёй хуткасцю, на якую магла сабраць старая айз сідхе , узмоцненая рэзервуарам магіі, які практычна заліваўся з L&G, я пабег наперад, адвёў руку і...
  Ну, па-іншаму нельга сказаць. Я стрыг гэтага льва ў кайстар сваёй палачкай.
  Рана не была асаблівай, улічваючы, што ў ёй не было ні цела, ні органаў для праколу. Але я выпусціў выбух няшчасця, разарваўшы не толькі дрэва і тканіну, але і моджо, якое трымала рэч разам.
  Ён, хістаючыся, апусціўся на калені, а потым кінуўся нагой назад больш мулам, чым львом. Кашуля, скура і сурвэткі разарваліся ад дотыку гэтых прывідных кіпцюроў, і я, напэўна, закрычаў, камячыўшыся вакол пякучага болю і слізкай крыві. Без дадатковай удачы, уплеценай у маю аўру, я б хапаўся за свае вантробы, калі яны слізгалі і слізгалі паміж маіх пальцаў.
  Наколькі моцная была гэтая штука?
  Яшчэ больш зношаны і абшарпаны, выглядаючы так, нібы нават лёгкі начны ветрык павінен быў разарваць яго на часткі, ён усё яшчэ апусціўся сваімі заднімі лапамі і рвануўся ўверх, каб сустрэць рывок Рамоны. На працягу бясконцых удараў сэрца яны круціліся на месцы, усяго ў некалькіх ярдах над зямлёй, кіпцюрамі, ікламі і кіпцюрамі капаючы і размахваючы.
  Нарэшце, з сапраўдным нежаноцкім рохканнем, яна абхапіла яго абедзвюма рукамі і шпурнула ад сябе, адчайна жадаючы мець магчымасць дыхаць і аднаўляцца. Нягледзячы на ўсю моц, якую надавала гэтая рэч, гэта была мадэль таксідэрміі, важыла не так шмат, як сапраўдны Маккой. Падштурхнуты яе ненатуральнай сілай, ён праляцеў над суседняй халупай з прыпасамі і ўрэзаўся праз дах далёкага загона.
  Я б сказаў, што Рамона прызямлілася побач са мной, але на самой справе гэта было больш падобна на крушэнне. Яна стукнулася аб гразь каленямі, тулілася вакол уласных ран, як і я. Ні ў аднаго з нас не было дыхання слоў, але многае прайшло паміж намі ў той момант.
  Піт выскачыў побач з намі з таго месца, дзе ён хаваўся, дапамог Рамоне ўстаць — дамы перш за ўсё, так? — а потым і мне.
  Ён дайшоў да таго, што: «Што рабіць?» перш чым новыя крыкі жывёл, дзесяткі напалоханых быдла заглушылі ўсё, што ён хацеў сказаць. Больш дрэва разбілася, і яны пратапталі нам дарогу, вырываючыся з загона, які больш не быў бяспечны.
  Некалькі паваліліся, калі ўцякалі, з пенай на вуснах, дыханне перарывалася раз, два, перш чым памерці, ахопленыя звышнатуральным жахам. Астатнія беглі хутчэй, чым ты калі-небудзь бачыў, каб карова ішла, і ззаду даносіўся пусты лямант.
  Я штурхнуў Піта да Рамоны, якая, паморшчыўшыся ад сваіх траўм, абхапіла яго рукой і паднялася ў паветра. Я, я ўклаў меч у ножны, моцна ўчапіўся ў чарадзейную палачку, чакаў, пакуль першая бычыная прыліўная хваля падыдзе ўсё бліжэй, бліжэй…
  А потым я кінуўся цераз яго спіну, моцна пабіўшы рэбры на яго хрыбетніку, абхапіўшы свабоднай рукой яго шыю. Шалёны звер быў так па-чартоўску напалоханы, што нават не ведаў, што я там.
  Карова не самая хуткая жывёла ў свеце, але яны хутчэйшыя, чым можна падумаць, і гэтая жывёла кінулася на ўсю моц. Ва ўсякім выпадку , гэта, вядома, было больш хуткім, чым я ў маім цяперашнім стане. Гэтага было б недастаткова, недастаткова блізка, каб утрымаць людаеда-вампіра ад мяне, але гэта зойме значна больш часу, каб атрымаць выгаду.
  Але прыбытак быў. Мы прадзіраліся праз пагост, робячы выпадковыя павароты па той логіцы ці інстынкце, якой кіравалася напалоханая карова, і леў кінуўся за намі. Іншая скаціна кідалася міма, уцякаючы па гэтай сцежцы або паміж тымі будынкамі, мініяцюрны статак расступаўся перад ім, як пракляты Майсей на Чырвоным моры. Я адчуў дыханне пад сабой, пот, які прасякнуў жорсткія валасы, і задаўся пытаннем, колькі часу Бэсі засталося ў ёй.
  Я развярнуўся, хаця гэта азначала аслабіць хватку, і пачаў страляць.
  З кожным ударам капыта боль прастрэльваў мае грудзі; з кожным ударам капыта я ўносіў маленькую рану ў сутнасць льва. Калі б магія ці ўдача былі бачныя, за сабой застаўся б крывавы след, проста чарговая параненая жывёла. І нават калі ён скараціў адлегласць, калі я адчуў, што гэтыя сківіцы, якіх я не бачыў, шырока раскрыліся, я падумаў…
  Толькі можа быць...
  Ён, нарэшце, нарэшце пачаў запавольвацца. Яго доўгія крокі сталі няроўнымі, крыху нязграбнымі.
  Цяпер былі толькі мы. Цаво-людаед, я і мая карова. Астатняя скаціна знікла глыбей у двор. Зноў я стрэліў у яго, і яшчэ раз, і цяпер ён быў дакладна ў шахматным парадку, але ўсё яшчэ занадта хуткі, і я падрыхтаваўся выкаціцца на волю, перш чым ён паспее скочыць...
  Рамона прызямлілася на яго, як бомба, крылы скурчыліся, цела згорбілася так, што кіпцюры ўдарылі па нагах. Шкура парвалася, дрэва лопнула. Чорт вазьмі, лес ледзь не распаўся. Істота рухнула пад ёй, ледзь не закапаўшыся ў гразь, занесла дастаткова далёка, каб утварыць сцяну гразі вышынёй па калена, перш чым нарэшце спынілася.
  Я скаціўся з каровы, страціўшы раўнавагу паміж імпульсам і болем у жываце. Я падпоўз да слупа агароджы, падняўся і, хістаючыся, перавярнуўся. Верагодна, я больш нагадваў нейкага голема, істоту, цалкам зробленую з бруду і гразі.
  Рамона таксама стаяла, калі я прыйшоў. Я ўздыхнуў, выхапіў меч і ўвайшоў ім у драўляны чэрап льва.
  «Безумоўна, ён ужо мёртвы», - выдыхнула яна. Чырвоная скура яе сапраўднага выгляду была бледнай, амаль ружовай, ад знясілення і болю.
  «Я таксама, лялька. Цяпер я больш упэўнены».
  Зноў Піт з'явіўся адтуль, дзе яна яго пасадзіла. Ён выглядаў... ашаломленым. Не ўсе ёсць. Думаю, я мог бы гэта зразумець.
  «Ці няма яшчэ аднаго?» У ягоным стане гэта гучала больш цікаўна, чым спалохана.
  «Ёсць?» — спытала ў мяне Рамона. «Два целы, але адно дух, праўда? Ёсць шанец, што забіць кагосьці?»
  «Гэта магчыма, але я не разлічваю на гэта». Хаця багі нам у дапамогу, таму што я паняцця не меў, як мы можам зблытацца з другім з гэтых рэчаў і, магчыма, выжыць...
  Час замарудзіўся.
  Я ўбачыў, ясна, як паўдзённае сонца, жах, які аплыў на твары Рамоны ад чагосьці проста ў мяне на плячы.
  Я адчуў пульсацыю пляча і сіняк пад яе рукой, калі яна адштурхнула мяне ў бок, кінуўшыся, каб перахапіць тое, што яна ўбачыла.
  Выратаванне майго жыцця.
  Я чуў, як яна крычала "Мік!" як яна пачала рухацца.
  Маё імя было апошнім словам Рамоны Уэб перад смерцю.
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАЦЫ
  яУ імгненне паміж штуршком Рамоны і адчуваннем майго цела, якое носіцца ў паветры перад тым, як яшчэ раз плюхнуць у бруд, зноў пачаўся дождж, павольны, але моцны.
  Першая кропля расплылася па маёй шыі, дастаткова моцна, што амаль было балюча.
  Я стукнуўся аб зямлю, паслізнуўся на некалькі футаў. Гразь мокрай аплявухай хлынула мне пад каўнер і па спіне.
  Другі з апантаных вампіраў-людаедаў Цаво ўскочыў з вяршыні суседняга будынка, левіная фігура карабля раскалола толькі што пайшоў дождж.
  Рамона паднялася насустрач, раскінуўшы крылы, пальцы на нагах ніколі не адрываліся ад зямлі.
  У мяне адвісла сківіца, я думаю, каб што-небудзь крыкнуць, але я нават не мог сказаць вам, што гэта магло быць.
  Яе рукі падняліся, кіпцюры раскінуліся. Яна не імкнулася разадраць яго кіпцюрамі — хаця я ўпэўнены, што яна не стала б асабліва скардзіцца, калі б вырвала з яго кавалак, — а каб злавіць яго. Каб паўтарыць яе ранейшы трук, адкіньце яго, купіце нам усім пару секунд, каб перагрупавацца, адрэагаваць.
  І гэта зноў спрацавала, па большай частцы. Як і раней, істота плыла ўверх і наперад, падштурхоўваная нечалавечай сілай, каб знікнуць над суседнім дахам і расцягнуцца ў яшчэ адна з цяпер пустых ручак.
  Але на гэты раз ён забраў з сабой кавалачак Рамоны.
  У момант, калі яна схапіла яго, ён таксама схапіў яе. Фантомныя сківіцы моцна сціснутыя, фантомныя зубы раздзіраюць мышцы і косці.
  Я быў побач з ёй, перш чым яе крык скончыўся задушлівым булькатаннем, упаў на калені і схапіў яе, перш чым яна ўпала на гразь.
  Я не мог нічога зрабіць.
  Яна яшчэ не знікла, але гэта была розніца ў секунды. Яе ключыца і плячо адсутнічалі ад шыі і далей. Мышцы, сустаў, астатнія косці; яе перадплечча звісала з цела на пасме падпахі, і больш нічога. Кроў нават не пацякла з жудаснай раны, яна проста ўпала .
  Мы, феі, можам вытрымаць многае. Калі гэта не зняважыць нас наўпрост, звычайна мы можам аднавіцца, калі будзе час. Але не гэта. Не штосьці такое дрэннае.
  «Рамона? Рамона, мілая, давай. Гэта было глупства, я ведаў, што гэта глупства, і ўсё роўна не мог не сказаць гэта. «Трымайся. Я… Мы нешта зробім . Мы…”
  Яна здрыганулася. Яе вусны варушыліся, але ў яе не было дыхання, каб гаварыць, і я не мог бачыць дастаткова выразна, каб нават паспрабаваць гэта разабраць.
  І я нават не ведаю, ці я плакала, ці гэта быў проста дождж.
  «Не. Рамона, не, калі ласка. Не цяпер. Мы ўсё яшчэ… У нас яшчэ ёсць месяцы, каб нагнаць упушчанае, разумееце? Калі мы не размаўлялі, калі мы… Рамона, калі ласка !»
  Яе вочы, бліскучыя ад дажджавой вады — і не ад чаго іншага, ужо не — заплюшчыліся.
  Я трымаў яе, абвіваўся вакол яе. Мая кашуля, ужо прамоклая, прыліпла да грудзей яе крывёю. Гэта было гарачэй па-чалавечы, гарачэй па-мойму.
  Яна яшчэ не зусім знікла, але ледзь-ледзь. І толькі на некалькі удараў сэрца больш.
  Я мог бы ўліць у яе ўсё да апошняй кроплі магіі, да апошняй ёты ўдачы, якую мог выцягнуць з навакольнага свету, і, к чорту, наступствы. Гэта зрабіла б Джэка на шляху розніцы, Я не стаў бы трымаць яе тут ні хвіліны больш, не кажучы ўжо пра тое, каб выратаваць яе, але я мог бы зрабіць гэта ў любым выпадку. Акрамя…
  «Мік?»
  Рука Піта лягла мне на плячо. Смутак, спагада, што ліліся з яго, ледзь не згарэлі, але і страх таксама. «Мік, яно вяртаецца».
  Так і было. Скрозь лівень я заўважыў пацямнелую фігуру, якая нізка кралася з-за разбуранага офіса.
  Яно набліжалася, і заб'е нас.
  Я маю на ўвазе, што яшчэ можа здарыцца? Мы ледзь змаглі збіць першага, і гэта было тады, калі нас было двое — я мяркую, што трое, але Піт у гэтай сітуацыі асабліва не разлічваў — пачынаючы з усіх цыліндраў. Цяпер я быў расстроены, літаральна і эмацыйна, а Рамона… Ну, яна ўжо не магла нам дапамагчы.
  Ці была яна?
  Вецер узмацніўся, прымусіўшы кроплі дажджу танцаваць, быццам ён нясе мелодыю, якую чуюць толькі яны. Удалечыні неба прамовіла адзіным грымотам.
  І, магчыма, ён нешта шаптаў, што чуў толькі я , таму што я ведаў, што рабіць. Што я павінен быў зрабіць.
  Чаго б мне гэта ні каштавала.
  «Рамона, мне так шкада».
  Я не змог яе выратаваць. Яна памрэ, нягледзячы ні на што. І як бы я ні адчуваў сябе вінаватым, мой жывот, які згортваўся ад болю, не меў нічога агульнага з маёй ранай, я ведаў, што яна зразумела. Таму я папрасіў прабачэння, але не папрасіў у яе прабачэння.
  Не звяртаючы ўвагі на нарастаючы страх, адчуванне, што леў з кожнай секундай становіцца ўсё бліжэй, я засяродзіўся на L&G...
  І высачыў з майго паміраючага сябра ўсё да апошняй кроплі магіі, да апошняй кроплі ўдачы. Яна здрыганулася ў апошні раз, змагаючыся праз крывавую пену, якая задушыла яе горла, каб зрабіць апошні ўдых, і замоўкла.
  Хацелася б думаць, што я выратаваў яе ад болю там, у канцы. Ці хаця б тое, што яе засталося дастаткова, каб зразумець і ўхваліць зроблены мной выбар. Але я мяркую, што я ніколі не даведаюся.
  Я асцярожна паклаў яе і памятаю найменшую секунду вар'яцкага хвалявання. Яе валасы... Яе будуць распарыць, я дазволіў ёй нанесці столькі бруду на валасы...
  Сіла, якая працякала праз маю палачку, была велізарнай. Безумоўна, не самае лепшае, што калі-небудзь магло быць, але нашмат больш, чым звычайна. Моджо ў любым з Фей, сіла нашай сутнасці, - гэта не тое, на што чхаць. Ёсць магія ў…
  У ахвярнасці.
  І, шчыра кажучы, я не зусім упэўнены, што ўся ўлада належала ёй. Я зноў быў на мяжы страты кантролю, мае звычайныя бар'еры і засяроджанасць былі расколаны болем, страхам і гневам. Гора.
  Большая частка ліхтароў па гэты бок кладкі ўжо была разбіта або перакулена ў хаосе, але я не сумняваўся, што лямпачкі ўзарваліся б вакол мяне, як гранаты, калі б гэтага не адбылося.
  Я ўстаў і павярнуўся, Піт побач, да другога людаеда. Мы глядзелі, усе ахопленыя нянавісцю і лютасцю, вочы ў шкло ў вочы, праз вадзяністую заслону.
  Магчыма, я мог бы стрэліць, тады і там. Магчыма, багацце і магія, якія я ўзяў у Рамоны, у спалучэнні з маімі ўласнымі выбуховымі эмоцыямі маглі разарваць яго на часткі, раздрабніўшы акультную сутнасць, якая трымала яго разам, адным выбухам.
  Але, магчыма, не магло. Што, калі гэта было дастаткова хутка, каб я прамахнуўся? Ці што, калі дух і магія Дзіды былі дастаткова моцныя, каб вытрымаць гэты выбух? Я не ведаў і не мог дазволіць сабе марнаваць свой шанец на надзею.
  Не, я меў на ўвазе іншы план. Іншая мэта.
  Як я ўжо казаў, я шчыра верыў, што Рамона зразумела б, даравала б мяне, калі б магла.
  Я спадзяваўся — я маліўся, хоць не мог сказаць, каму — што калі-небудзь Піт можа прабачыць і мяне.
  Я працягнуў руку, каб пакласці руку яму на плячо, як і ён мне. «Мне вельмі шкада».
  Ён адарваў позірк ад ільва, каб сустрэцца з маім. «Што? Мік, што ты?»
   Усё, што я мог сабраць да апошняй кроплі ўдачы, якую я выцягнуў у першага людаеда, якую я ўзяў у Рамоны, працякаў праз L&G. Ледаколы ўтыкаліся мне ў скроні, пакуль я змагаўся за тое, каб выпадковы выпадак ператварыць у магію, зрабіць амаль немагчымае фактам.
  Дваццаць чатыры гадзіны таму я нават не ўяўляў, што гэта можа здарыцца. Цяпер я павінен быў зрабіць так , каб гэта адбылося, незалежна ад таго, наколькі супярэчаць гэтаму шанцы.
  І дзякуючы Рамоне, дадатковаму стымулу, які дала мне яе сутнасць, у мяне гэта атрымалася.
  Па гэты дзень частка мяне жадае гэтага не рабіць.
  Леў кінуўся наперад, рыкаючы гэтым ціхім рыкам.
  І Піт страціў лямант, каб адпавядаць гэтаму, калі, цалкам не звяртаючы ўвагі на адсутнасць поўні, ён змяніўся.
  Набраклыя мускулы, падоўжаныя косці і густая, хоць і калматая поўсць разарвалі яго дранік, кашулю, штаны на стужкі. Выбух скуры, пакінуўшы чаравікі і рамень ззаду; калі я апусціўся на адно калена, у асноўным ад знясілення, я пастараўся зноў зачэрпнуць яго кавалак.
  Кіслы мускус ненатуральнага драпежніка, гніласнае спалучэнне ваўка і пошасці, змываў іншыя водары двара. Мычанне звяроў і крыкі свіней на другім баку загонаў, прыціснутыя сваёй панікай да суцэльнай сцяны, яшчэ больш шалелі. Я б не падумаў, што гэта магчыма.
  Яе пашча глядзела на мяне, звісаючы маятнікамі плеўкі, такой густой, што яна адмаўлялася разбівацца пад дажджом, і на секунду я падумаў, што зрабіў апошнюю памылку ў маім жыцці, што мне не трэба турбавацца аб таксідэрмічны вампір.
  Але гэтая яшчэ больш ненатуральная рэч усё яшчэ прабягала да нас, і пярэварацень вырашыў не браць маю баггін у якасці паўночнай закускі. Магчыма, як я і чакаў, калі прыдумваў гэты вар'яцкі план, ён прызнаў вялікую пагрозу - а можа, маленькі кавалачак Піта ўсё яшчэ не спаў недзе там, тузаючы за нітачкі і рычагі, якія толькі мог.
  Якая б ні была прычына, гэта адвярнулася ад мяне, і ад веку бітва кошкі супраць сабакі зноў успыхнула перада мной у гратэскным, жудасным маштабе.
  Кіпцюры і іклы; кроў і аскепкі і пыл; аглушальны лямант і душэўны рык. Яны бясчынствавалі па двары, адрываючы адзін ад аднаго кавалкі, прабіваючыся праз платы і сцены без найменшай прыпынку. Яны тапталіся глыбока ў гразь, пакідаючы паглыбленні, праклятыя каля малюсенькіх кратэраў, якія хутка запаўняліся і рабіліся лужынамі.
  Сківіцы пярэваратня ўчапіліся за кавалак пляча, раздзіраючы скуру і расколваючы дрэва. Прывідныя кіпцюры раскрылі сабачую шкуру, і хоць зброя не была срэбнай, не забівала і нават не калечыла, яе духоўная моц не давала ране закрыцца так хутка, як трэба было.
  Ні тэхнікі, ні розуму. Пасля першых некалькіх удараў нават не надта хітры. Гэта была суцэльная лютасць бітвы, раздзірання, сячэння і жавання, пакуль той ці другі проста не развальваўся.
  І калі гэта гучыць так, як быццам я марудзіў, дазваляючы Піту рабіць усю працу і браць на сябе ўсё пакаранне... Ну, на хвілінку, так, я быў. Я ўсё яшчэ з цяжкасцю перавёў дыханне, каб даць свайму кішачніку магчымасць самастойна вылечыцца — што займала больш часу, чым трэба было па той жа прычыне, што і ў ваўка. Я быў збіты, страціў раўнавагу, і гэта не зробіць ні Піту, ні мне ніякай ласкі, калі я ўскочу назад раней, чым паспею.
  Аднак паціху я адчуў другое дыханне. Ці трэцяе, ці дзевятае, ці што б я там, чорт вазьмі, задумаў. Дождж, які ішоў на маю кружку, перастаў быць падобным на дробныя стрэлы і пачаў крыху абуджаць мяне. Я яшчэ не быў у форме, каб падбегчы і пачаць размахваць мячом; гэта быў добры спосаб прымусіць сябе забіць, як Піт, так і людажэр.
  Так што я стаяў на каленях, абапёрся локцем аб калена, нацэліўся на L&G, нібы ў яго быў прыцэл, і чакаў.
  Яны білі туды-сюды так хутка, але абодва былі вялікімі мішэнямі. Не прайшло шмат часу, пакуль яны павярнуліся так, пакуль не сталі перпендыкулярна мне, леў быў адкрыты на ўсю даўжыню.
   Банг.
  Ён моцна хістаўся, моўчкі завішчаўшы, калі велізарная вяроўка ўдачы размотвалася з яго аўры і знікла ў палачцы. Шкляныя шары, палаючы гэтым не-святлом, павярнуліся да мяне, гатовыя кінуцца, і Піт уварваўся ў яго, забраўшы палову яго твару і, што было б, калі б у ім яшчэ былі косці, чэрап.
  Назад да яго, зрабіўшы ўдар лапай, які адкінуў ваўкалака на крок назад… І я стрэліў яшчэ раз.
  І яшчэ раз.
  Кіпцюр. Палачка. Палачка. Іклы.
  І, нарэшце, з апошнім крыкам — такім, які я сапраўды чуў , не выццём звера, а лютым лямантам згасаючага духу — яно ўпала.
  Што па-ранейшаму пакінула мяне з адной глыбока злоснай, трывожна валасатай праблемай сяміфутавага росту.
  З аднаго боку, і на гэта ў мяне быў план.
  З іншага боку, гэта грунтавалася ў лепшым выпадку на абгрунтаваных здагадках. Цвёрдая здагадка, але я не меў магчымасці праверыць яе.
  Першую порцыю сілы, якую я адабраў ад людаеда, я паглынуў сам, дазволіўшы ёй падзейнічаць на траўмы. Астатняе я выратаваў, трымаючы яго ў нябачным вірлівым віры вакол L&G, вакол сябе.
  Піт зрабіў адзін рыклівы крок да мяне, і я выпусціў яго.
  Разумееце, тое, што я зрабіў з ім — з ім — было амаль немагчымым. Больш за тое, гэта было ненатуральна.
  Так, так, уся гэтая гісторыя з пярэваратнямі ненатуральная, але тое, што я зрабіў тут, было ненармальным нават з гэтай нагоды. Я парушыў правілы, якія звязвалі яго, перашкаджалі і ўплывалі на ход рэчаў. Такім чынам, каб вярнуць яго назад, павінна апынуцца нашмат прасцей і спатрэбіцца нашмат менш магіі.
  Павінен . У тэорыі. Калі я памыляўся…
  Аказваецца, часам я сапраўды ведаю, пра што цырую. Піт упаў на карачкі, ужо напалову чалавекам да таго моманту, калі гразь распырскалася, і я рэдка калі быў так рады, што тэорыя пацвердзілася.
   На жаль, гэта яшчэ засталося ... што хадда было далей.
  "Піт?" Я асцярожна перайшоў сцежку, каб далучыцца да яго. «Піт, ты ў парадку?»
  «Сволач». Ён выходзіў здушаным шэптам, задушаным сціснутым горлам, патанулым у слязах і кроплях дажджу. «Ты ебаны сволач».
  «Піт, у мяне не было...»
  «Мой самы страшны кашмар. Самы вялікі страх за ўсё маё жыццё. Я сказаў табе гэта сёння , Мік. Нахрэн сёння!»
  «Тут не было каго пакрыўдзіць!» Я ведаў, што схаджу з абароны, і я мог з гэтым нешта зрабіць. «Я ведаў гэта! Я ведаў, што ты не можаш...
  Ён быў на нагах, сціснуўшы кулакі ў бруднай гразі, якая была маім каўняром. «Вы лічыце, што гэта мае значэнне? Ці можаце вы нават пачаць разумець, чаму гэта не так ?» Ён адкінуўся, пахіснуўся і абапёрся аб слуп агароджы. «Ісус Хрыстос. Я бачу гэта цяпер. Увесь гэты час я ведаў, што ты не чалавек, але я не ведаў » .
  «Што ты хочаш ад мяне?» Я зразумеў, што размахваў яго стрэльбай, і кінуў яе на зямлю каля бліжэйшага будынка, каб яна не згубілася ў брудзе. «Іншага я не мог зрабіць! Вы хацелі б, каб вас расчлянілі? Хутчэй бы мяне расчлянілі?»
  Калі б у мяне былі вушы смяротныя, я б ніколі не пачуў яго адказу. «Магчыма, не. Але гэта быў не ваш выбар за мяне». Ён пачаў дрыжаць; Мяркую, стаяць голым пад восеньскім дажджом.
  «Гм. Напэўна, у адным з кабінетаў ёсць запасная вопратка, ці хаця б чый-небудзь біч… – пачаў я.
  «Я разбяруся. Мне не патрэбна твая дапамога».
  «Чорт вазьмі, Піт! Я толькі што страціў Рамону! Я таксама не збіраўся глядзець, як ты паміраеш!» Ці я таксама, але гэта, напэўна, само сабой зразумела.
  І я думаю, магчыма, яго пастава трохі змякчылася ад гэтага, успомніўшы пра тое, што я, напэўна, адчуваў у той момант.
  Але толькі няшмат.
   «Ідзі. Вы не скончылі. Я паклапочуся пра Рамону, а з астатнім мы разбярэмся пазней.
  Ён меў рацыю. Былі ўжо ўсе шанцы, што я спазніўся, што Эбін даўно дабраўся да Атаціса. Адаліна.
  Тым не менш, мае ногі не хацелі рабіць гэты першы крок. «Піт...»
  «Ідзі, чорт цябе бяры, пакуль усё гэта яшчэ можа нешта значыць!»
  Я пайшоў.
  * * *
  Я спазніўся . Проста не так, як я чакаў.
  Нягледзячы на тое, што ён знік зноў да лёгкай пырскі, дождж змыў з мяне горшую частку гразі да таго часу, як я дабраўся да станцыі, і гэта, напэўна, адзіная прычына, па якой мяне ніхто не выклікаў. Тым не менш, на мяне кінулі шмат насмешлівых поглядаў, і тое, што мала людзей было ў машыне, калі я сеў у L, даволі хутка перайшло ў іншую. Запэцканая брудам і пакрытая падазронай пасылкай — мой меч, хаця яны не паступілі з гэтым мудра, — загорнутая ў ірваныя рэшткі майго паліто, я не мог іх вінаваціць.
  Насамрэч, я быў удзячны. Чым менш адцягваючых фактараў, тым лепш. Я правёў усю паездку, моцна засяроджваючыся, трымаючыся на самай мяжы кантролю. Калі б я паслабіўся, хаця б крыху, я амаль упэўнены, што больш ліхтароў цягніка не згасла б.
  Але ведаеце, я вітаў гэта. Засяроджанасць на тым, каб не задзьмуць свой парык, не давала мне думаць. Ці трэба адчуваць. Пра тое, што я магу знайсці, калі дабяруся, куды ішоў.
  Пра тое, што я пакінуў пасля сябе.
  Я выявіў першую цвярдыню каля жылога дома Атаціс — панюхаў яе задоўга да таго, як заўважыў яе — ляжала на галінах суседняга дрэва. Я здагадаўся, што яго кінулі праз акно, і не мог здагадацца, у якое. Яно ўжо моцна загніла, і пастаяннае замочванне толькі пагоршыла яго.
  Вампір .
  Новы, верагодна, адзін з духаў, якіх выклікаў Эбін. Значыць, яна прыйшла не адна; яна прынесла нежыці падмацавання. Якая слабая надзея яшчэ была ў мяне, засталася свечка без лішняга воску.
  Некалькі чалавек пасунуліся спыніць мяне, як толькі я ўвайшоў у будынак, таму што я відавочна не меў справы ў такім месцы, нават напалову, як гэтае. Я прымусіў іх забыць мяне.
  Дзверы Атаці былі прыадчынены, усяго на цалю ці каля таго. L&G у маёй левай руцэ, мой клінок — усё яшчэ загорнуты ў тое, што калісьці было паліто, але я мог лёгка пазбавіцца ад яго — у правай, я штурхнуў дзверы пальцам нагі і ўвайшоў.
  Святла не было, але ілюмінацыі, якая прасочвалася з залы, было дастаткова для працы. Дастаткова, каб сказаць, што гэтае месца было бязладдзем. Каля мільёна футаў ужо адсочвалі бруд і ваду, дастаткова, каб нават пры яркім дзённым святле мой уласны ўнёсак застаўся незаўважаным. Канапа, на якой я спаў, і стол побач з ёй былі перакулены, а некалькі падушак раскіданы па ўсёй гасцінай.
  Таксама была жменька целаў, таксама занадта гнілых, каб быць чымсьці іншым, акрамя насферату. Усе мёртвыя.
  Я маю на ўвазе сапраўды мёртвых, а не мёртвых, якія ходзяць вакол шыі.
  Хуткі позірк убок сказаў мне, што на кухні не нашмат лепш. Дзверы халадзільніка былі адарваны, і ў іх нешта стукнулася, высыпаўшы на падлогу ежу на пару банкетаў. Кран цячэ: на гэты раз вадаправодная вада, а не соль, хоць слабы прысмак у паветры наводзіць на думку, што гэта магло быць не так даўно.
  Я пракраўся, накіроўваючыся да спальні. Зноў адна з дзвярэй была прыадчыненая, і я зноў штурхнуў яе…
  Эбін сядзела на ложку, абапёршыся спіной аб падгалоўе ложка, прыціснуўшы калені да грудзей. Нават адсюль я бачыў брыдкія раны на яе руцэ, баку і адной шчацэ. Яна падняла вочы, калі я ўвайшоў, з асаблівым выразам пад гэтымі разяўленымі вачніцамі, але спачатку я амаль не ўбачыў яе.
  Б'янка і Сэлія ляжалі, разваліўшыся на дыване ў куце, усё яшчэ апранутыя ў начныя кашулі.
  Я не ведаю, што ўбачыла Эбін у маёй рэакцыі, але яна пахітала галавой, хоць і паморшчылася ад гэтага руху. «Яны жывуць, Аберон. Я даў ім толькі долю майго крыку, каб не даць ім трапіць на мой шлях. Яны будуць балючыя, калі прачнуцца, і, верагодна, будуць бачыць дрэнныя сны на працягу некалькіх тыдняў, але яны будуць у парадку».
  «Не значыць, што будзеш», — і я амаль напалохаўся , наколькі спакойна і цвёрда я гучаў. «Адаліна?»
  «Пайшоў». А потым зноў, у воблаках, якія, мусіць, збіраліся на маёй кружцы: «Я не маю на ўвазе мёртвых, я маю на ўвазе зніклых. Я думаю, што яна нават пакінула запіску. Мне здалося, што я пачуў, як пяро чыркае па паперы».
  «І ты думаеш, што гэта цябе выратуе, Бін Сідхе ?» Вы прыйшлі сюды з мэтай забіць яе. Твая праклятая схема забіла дваіх...» Я спыніўся, калі пачуў, як адна з пацямнелых лямпачак лопнула, і зразумеў, што мой меч і чароўная палачка задрыжалі. «У мяне ніколі не было шмат сапраўдных сяброў. Канешне, не так даўно. Цяпер двое з іх мёртвыя, і я, магчыма, страціў больш за тое. Усё з-за цябе .
  «Скажы мне, чаму я не заб'ю цябе прама зараз?»
  «Таму што, — сказала яна, і я толькі цяпер зразумеў, наколькі горкі быў яе тон, — што вы марнуеце час. Я хутка памру».
  Гэта быў не зусім плёск ледзяной вады, але крыўда і халодная праўда ў яе словах крыху супакоілі мяне. «Ты выглядаеш дзярмом, — прызнаўся я, — але я бачыў, як многія з нас ачунялі ад горшых ранаў». У рэшце рэшт, яна была Фе. Як я ўжо казаў, звычайна, калі гэта не прахрыпіць нас наўпрост, або, прынамсі, на працягу некалькіх хвілін, гэта не будзе.
  «Але я ведаю, што мяне параніла». Яна паварушылася, спрабуючы ўладкавацца на падушках. «Я мяркую, што я павінен быць удзячны. Яна магла даць мне горш за смерць. У мяне ёсць хвіліны. Можа быць, калі мне сапраўды пашанцуе, некалькі гадзін».
  «Маё сэрца сыходзіць крывёй з-за цябе».
  «Я ўпэўнены, што так».
  Я прыхінуў меч да сцяны, укленчыў, каб агледзець Б'янку і Сэлію, каб пераканацца. Так, яны дыхалі.
  Таму я ўстаў і прыхінуўся да сцяны. «Добра. як тут не кішыць паліцэйскія ці, прынамсі, заклапочаныя мінакі? Не вельмі падобна на тое, што ўсё прайшло ціха».
  «Ніхто не заўважыў. Ні адной душы. Думаю, таму што яна гэтага не хацела».
  Мне не хацелася пытацца, хто яна . «Хочаш сказаць мне, што гэта было?»
  «А чаму я павінен?»
  Мая ўсмешка была злая . «У цябе ёсць што яшчэ зрабіць?»
  Потым, калі ўсё, што я атрымаў, гэта бязвокі позірк: «Ты каштаваў мне шмат, Эбін. Вы павінны мне адказы, як мінімум. Мы ніколі не клапаціліся адзін пра аднаго ... "
  Нават у сваім болю яна засмяялася з гэтага недаацэнкі.
  «Але ў вас заўсёды быў свой гонар».
  Я не дадаў, што ўсё яшчэ магу зрабіць апошні яе час сапраўды непрыемным. Гэта было не тое месца, куды я хацеў пайсці, але я хацеў бы, калі б яна мяне прымусіла.
  Яна гэтага не зрабіла.
  «Што ты ўжо прыдумаў?» — спытала яна.
  «Што гэта, прафесійная цікаўнасць?»
  «Штосьці падобнае».
  Я зноў цалкам заціх. Гэта мая другая натура - захоўваць твае манеры - мітусіцца, жэстыкуляваць і ўсё такое - але зараз я не адчуваў сябе занадта чалавекам.
  «Усё гэта было пра Адаліну. Вы палявалі на яе. Гэтая рэч з вампірамі, якія адчуваюць «вялікую і смяротную моц», гэта была махлярства».
  «Не, не… дакладна». Яе дыханне стала карацейшым? Я не мог сказаць.
  «Тады што гэта было, уласна?»
  «Я сапраўды адчуваў нешта жудаснае, штосьці смяротнае небяспекі для нас у Чыкага. Але гэта было некалькі месяцаў таму».
  Ай, дзярмо. «Калі Адаліна прачнулася».
  «Так, хоць я тады гэтага не ведаў. Я толькі спачатку ведаў, што гэта тут. Потым, паступова, да мяне прыйшлі больш падрабязнасці. Яго сувязь з вамі, напрыклад. І вось, нарэшце, я прызнаў гэта такім, якім яно было».
  Яе голас задрыжаў. Эбін спалохаўся .
  «Дык што, чорт вазьмі?»
  Але баба-сідхе не чула мяне, глядзела міма мяне, калі гаварыла. Цяпер, калі яна пачала, яна не збіралася спыняцца.
  «Я ведаў, што не магу паведаміць суду пра тое, што адчуў. Што, калі яны хацелі пакінуць яе жывой, паспрабаваць выкарыстаць у сваіх мэтах? Быццам бы такое можна было трымаць на прывязі! Я не мог дазволіць ім гуляць у палітычныя гульні, не з гэтым . Я таксама не мог рызыкаваць, каб Нябачныя злавілі гэта слова. Я павінен быў зрабіць гэта самастойна, павінен быў пераканацца, што яна была знішчана. Я не мог даверыць праўду нікому, нават Сіен Бхеары або Лаўрэлін.
  нешта расследую . Я павінен быў пагражаць ім, чымсьці дастаткова вялікім, каб яны дазволілі мне сачыць за гэтым у любым свеце. Нешта, на што я мог бы вас паказаць, каб я мог працаваць з вамі для атрымання інфармацыі і трымаць вас далей ад сябе. І ў мяне павінен быў быць «злыдзень», якога я мог бы ў рэшце рэшт даць суду. Духі-вампіры зрабілі менавіта гэта. Гэта дало вам і ім «смяротную моц», за якой трэба было імкнуцца, і гэта дало мне паслугачоў, якімі я мог кіраваць, якія не мелі вернасці або нават сувязі з кім-небудзь яшчэ. Калі б гэта не прыцягнула яшчэ і сапраўднага вампіра…»
  «Вы скралі гэтую частку плана ў Грангулі і Рэйгалана, праўда?» — спытаў я, вырашыўшы даць пытанне.
  Яна ўскочыла, нібы забыўшыся, што я там. Потым: «У іх гэта спрацавала».
  « У іх гэта амаль атрымалася. Што, здаецца, правільна, як і для вас».
  «Так здавалася б».
  «Ты мяне падштурхнуў», — прызнаўся я. «Я быў так упэўнены, што шукаю падазраванага чалавека... Як вам гэта ўдалося?» Гэта было сапраўднае пытанне, над якім я працаваў. «Кіраванне вампірамі — ва ўсякім разе, нованароджанымі слабымі — гэта магія, пра якую я чуў. Але духі? Ніхто іншы нават не ведаў, што нейкая магія магчымая , і ты не некрамант.
   «Не фармальна, не. Але вы ведаеце, які я. Я добра знаёмы з прылівамі і адлівамі смерці і адчуваю іх. Што тычыцца вампіраў, я вывучаў іх больш за стагоддзе. Цалкам магчыма, што я найвялікшы эксперт па іх з сучасных». Яна засмяялася аднойчы, яшчэ больш горка. «У любым выпадку яшчэ крыху».
  «Вучыўся…?»
  «Мая радавод, Аберон». Яна мела на ўвазе сямейную лінію, да якой яна была прывязаная, з чыёй смерцю яна першая звязала, як і ўсе бабовыя сідэ . «Апошнія з іх былі забітыя вампірамі. З тых часоў я ненавідзеў іх».
  Ну як табе гэта?
  «Добра. Вы шукалі Адаліну, не маглі паведаміць нікому іншаму, выклікалі кучу крывасмокаў, каб «расследаваць» і дапамагчы вам. Выдатна. Але навошта ўвогуле ўцягваць мяне, калі… Ой».
  «О, сапраўды».
  Яна не ведала. Яна імкнулася да чагосьці магутнага, што толькі што з'явілася або паўстала ў Чыкага, нават ведала, што гэта такое, але не мела паняцця, хто ... Магчыма, яна нарэшце скінула яго пасля таго, як я некалькі разоў адвёз Адаліну ў іншасвет. Магчыма, яна распытала сваіх кантактаў і нарэшце дакладна даведалася, калі дзяўчына Атаці — пра якую яна магла ведаць, што была падменышам — прачнулася ад гадавой дрымоты. Але як бы яна гэтаму не навучылася, спатрэбіўся час.
  «І адразу пасля таго, як вы нарэшце разабраліся, - сказаў я, - я перавёз усю сям'ю. З-за нябачнага. І ўсе вашы даследаванні былі бескарыснымі, таму што вы больш не маглі іх знайсці . Вось чаму ты спыніў мяне, Піта, - я стараўся не ўздрыгнуць, вымаўляючы яго імя, - на вуліцы ў той дзень, даючы мне трэцюю ступень аб усіх, каго ведаў.
  «Пракляты Нябачны», - прарычала яна, што я прыняў за пацверджанне. «Яны сапраўды ўсё псуюць, ці не так?»
  «І вы лічыце, што яны проста выпадкова з'явіліся менавіта тады?»
  Яна паспрабавала паціснуць плячыма і застагнала ад болю. «Магчыма, яны таксама нарэшце даведаліся, што дзяўчына не спіць. Спрабавалі ўзяць яна калісьці раней, ці не так?»
  «Ці, магчыма, яны задаваліся пытаннем, якога чорта галоўны следчы Суда Благіх намерыўся тыкацца вакол «дзяўчыны» і яе сям'і. Ты іх да яе прывёў!»
  «Сумняваюся. Але цяпер гэта наўрад ці мае значэнне. Аберон, паслухай мяне! Вы павінны знайсці яе!»
  «Я планую гэта зрабіць. Я..."
  «І ты павінен знішчыць яе!»
  Хада вельмі змагаўся з сабой, каб не ссекчы яе тут і там. «З нас дваіх, я думаю, ты забыўся, хто не ты . Ты звар'яцела, сястра. У мяне няма намеру...
  «Вы павінны !» Яна нахілілася да мяне, амаль кінулася, наколькі дазваляла яе падзенне. Яе тулава насамрэч нацэлілася на мяне з-пад каленяў у рэзкім выгіне, які не змаглі зрабіць многія людзі. Страх выліваўся з яе аўры павольным вывяржэннем, пласты рэчы цяклі па баках ложка і запаўнялі пакой, пакуль я ледзь мог дыхаць. «І перш чым яна прыйдзе ў сваю поўную сілу! Я паняцця не маю, чаго ты можаш дасягнуць, Аберон. Якую п'есу вы робіце, ці якую помсту вы жадаеце благім судам за крыўду, але я ведаю, што вы не дурань! Вы павінны ведаць, што вы не можаце кантраляваць гэта, бедства, за якім вы заляцаецеся! Вы...
  « Дзеля багоў, што вы кажаце ? »
  Эбін замерла, яе пацалунак развязаўся. Нехта стукаў у суседнюю сцяну, крычаў, каб мы сцішалі, няўжо мы не ведалі, колькі гадзін, людзі тут спрабавалі спаць!
  «Ты не ведаеш». Яна выпрасталася, жорсткая, як падгалоўе ложка, да якога яна абаперлася. «Ніякай схемы, ніякіх планаў, вы сапраўды не... Увесь час, які вы правялі з ёй, як вы маглі не ведаць ?»
  І я павінен сказаць вам, я сам задаваўся гэтым пытаннем. З тых часоў, як Адаліна прачнулася, мне было цікава, што ў глыбіні душы нагадвае мне гэты ныючы лямант, які нагадвае мне, што я чагосьці сумую. Нешта вялікае.
  "Я не ведаю", сказаў я. «Як наконт таго, каб ты ўжо разліўся, а потым мы можам разабрацца».
   «Мік…» Божа, яна калі-небудзь раней называла мяне Мікам? «Адаліна, яна…»
  Эбін аднойчы лёгенька ахнула, нібы яна толькі што ўспомніла чыйсьці дзень нараджэння ці трымала запалку на секунду занадта доўга. «Мяркую, - прашаптала яна, - мне сёння не «па-сапраўднаму пашанцавала».
  Вось так і памерла.
  Пустыя ямкі ў яе чэрапе, гэтыя лужыны цемры глыбей, чым яны мелі права быць, раслі. Усё шырэй і шырэй, перакрываючы, пашыраючы, паглынаючы твар Эбін, увесь яе чэрап. Затым яны падалі, рухаючыся ўніз, на шыю, плечы, грудзі і далей.
  Потым нічога не засталося, нічога, акрамя некалькіх плям чарнільнай вадкасці, якія афарбоўвалі коўдры, і апошніх бляклых рэхаў далёкага вострага.
  Не магу сказаць, што мне было вельмі шкада, але расчаравана? Гэта я прызнаюся.
  І яшчэ крыху падазрона. Ды яна ўжо памірала. Так, яна сказала, што ў яе, напэўна, былі толькі хвіліны. Але менавіта гэты момант? Прама перад тым, як яна збіралася даць мне зразумець вялікую таямніцу Адаліны?
  Я не ведаю. Тая разгубленая і нявінная дзяўчынка сутыкнулася з бобам-сідхе і купкай вампіраў, і мыла імі падлогу. І яна зрабіла так, каб суседзі нічога не пачулі ці, прынамсі, не заўважылі. Гэта, а таксама ўся сіла, якую адчула Эбін, калі яна пачала ўсю гэтую катастрофу?
  Змусіў мяне задумацца, у любым выпадку.
  Я пайшоў у суседні пакой — Сэліі і Адаліны — і сабраў некалькі чыстых падушак і коўдраў. Вырашыў зрабіць так, каб дзвюм дамам было максімальна камфортна, калі яны прачнуцца. Потым я пайшоў і абшукаў месца ў пошуках меркаванай запіскі Адаліны.
  Я сапраўды знайшоў пару, прымацаваную да шафы на кухні, замацаваную там нажом для масла, уваткнутым у дрэва. Адзін для яе сям'і, які я не чытаў, і адзін для мяне. Гэта...
  Слухай, шмат што было асабістым. Я не паўтараю гэта для вас. Але я дам вам сутнасць.
  Ёй было страшна, яшчэ да сённяшніх падзей. The гвалтоўныя сны сталі толькі горш - і, што яшчэ горш, яна нарэшце прызналася ў тым, чаго не прызнала ці не змагла ў той дзень, калі мы размаўлялі ў маім кабінеце: яна пачала атрымліваць асалоду ад гвалту, з нецярпеннем чакала кашмараў, тым больш крывавых лепш.
  Цяпер, калі яна ведала, на што здольная, яна не магла заставацца. Не магла рызыкаваць падвергнуць рызыцы тое, што засталося ад яе сям'і.
  А яна не прыйшла да мяне, таму што… Яна больш не магла мне давяраць. Яна запэўніла мяне, што ведала, што я меў добрыя намеры, але пасля таго, як захавала Арсолу ў сакрэце, яна проста не паверыла, што я заўсёды буду гатовы сказаць ёй тое, што, на яе думку, ёй трэба, што яна мае права ведаць.
  Гэта балюча. Часткова таму, што я па-чартоўску добра ведаў, што яна не памылілася.
  Яна сказала мне не спрабаваць яе знайсці. Што яна проста ўцячэ зноў, калі я гэта зраблю. І сказаць сваёй маме і сястры, што яна іх любіць.
  Я асцярожна дастаў нож з шафы, склаў запіску і сунуў яе ў зацяклую ад бруду кішэню. Потым я вярнуўся і сеў на ложак, насупраць таго месца, дзе сядзеў Эбін.
  І я чакаў.
  Б'янка і Сэлія Атаці рана ці позна павінны былі прачнуцца. У іх было шмат пытанняў. Яны заслугоўвалі адказаў, нават больш, чым я. Я хацеў быць тут, каб даць тыя, якія мог.
  Тым больш, што я не ведаў, ці будуць яны калі-небудзь рады бачыць мяне зноў пасля сённяшняга вечара.
  Ці, калі на тое пайшло, колькі я буду побач пасля сённяшняга вечара.
  OceanofPDF.com
   РАЗДЗЕЛ чатырнаццаты
  ЯВы маглі б успомніць, што я казаў, што ў мяне было здагадка, што мне хутка спатрэбіцца добрая колькасць цеста, так? Вось чаму я ўзяў працу з аддзела, які прывёў мяне да шалёнага кавуна і… іншага.
  Аказалася, я меў рацыю. Звычайна такія інстынкты. Праблема была ў тым, што я сапраўды не зарабіў шмат. Так што тое мала, што ў мяне было, я збіраўся скараціць.
  Узяў мяне заклён, каб усё ўладкаваць, і горад у гэты час не стаяў на месцы.
  Забойствы, вядома, спыніліся, але паколькі нікога не паслалі за імі ўверх па рацэ, навіны працягвалі працаваць. Забойца ўсё яшчэ быў там? Ён ударыў бы зноў? Хто-небудзь быў у бяспецы? Абавязкова купіце наступны выпуск, каб быць у курсе навінак!
  Палявы музей закрыў некалькі экспазіцый на «рамонт». Калі яны зноў адкрылі іх праз пару дзён, там стаялі Людаеды Цаво, выглядаючы такімі ж штучна лютымі, як і заўсёды. Падробкі, амаль напэўна. Не так, як быццам гэтае месца прызнае страту знакамітага экспаната, асабліва не пасля ўзломаў у мінулым годзе.
  Але, чорт вазьмі, што я ведаю? Магчыма, яны нейкім чынам узялі ў рукі сапраўдныя шкуры, зашылі іх і начапілі на новыя рамы. Я не разумею, як, але тут адбываюцца больш дзіўныя рэчы горад. Магчыма, калі мне калі-небудзь стане вельмі цікава, я б пайшоў на іх зблізку і паглядзеў, ці магу я сказаць.
  Аднак цяпер я не думаў, што калі-небудзь захачу ўбачыць іх зноў.
  Пахаванне Фіна Атаці — ну, мемарыял, бо ў іх не было цела — было вялікай, складанай справай. Каталіцкі абрад як кінуты багатымі і злачынцамі; упрыгожаная і плаксівая барацьба за панаванне. Верагодна, добрых пятнаццаць, дваццаць працэнтаў бандытаў з горада Ветраў прысутнічалі, што прынесла нашмат больш зброі, чым можна знайсці ў звычайным саборы ці на могілках. Выкажам здагадку, што ўсё магло пайсці кепска, але калі хто-небудзь з канкурэнтаў Фіно і з'явіўся, то яны не завязалі бойкі.
  Мяне не запрасілі, і не ведаю, ці пайшоў бы я, калі б быў.
  Памочнік дзяржаўнага пракурора Дэніэл Баскін таксама зладзіў пахаванне, значна меншае і больш прыватнае, для свайго «адміністрацыйнага памочніка» Рамоны Уэб, якую паліцыя назвала апошняй — і пакуль што апошняй — ахвярай забойцы, які палюе на вуліцах Чыкага. Я не ведаю дакладна, што ім сказаў Баскін, ці як ён кіраваўся аранжыроўкамі, ці нават якія заклікі ён мог выкапаць, але ні ў адным з паведамленняў не было нічога пра тое, што цела мела крылы ці рогі.
  Мяне не запрасілі, і я б зусім не пайшоў, калі б быў.
  Маё гора, больш за ўсё пра мяне, маё ўласнае.
  Пасля той ночы я не абмяняўся ні словам ні з Б'янка, ні з Сэліяй Атаці. Я не ведаў, ці буду калі-небудзь.
  Піт быў бы больш шчаслівы, я думаю, калі б я мог сказаць тое ж пра яго. Але ён стойкі хлопец, Піт Стэйтэн. Ён не збіраўся дазваляць сваёй сварцы са мной нашкодзіць каму-небудзь яшчэ, і поўня зноў вярнулася па сваім звычайным раскладзе, не клапоцячыся ні пра яго, ні пра мае пачуцці. Ён дазволіў мне правесці яго набок, і ён дазволіў мне вярнуць яго дадому. Але гэта было ўсё. Ён ніколі не казаў пра тое, што адбылося, што я зрабіў. І не спатрэбілася паспрабаваць яго эмоцыі ў паветры, каб зразумець, што ён таксама не будзе рады, калі я ўзгадаю пра гэта.
   Сам зрабіў кароткую прыпынак, пакуль быў у Эльфаме, і нават не закрычаў і не прымусіў каго-небудзь (ці сябе) на галандскай мове зрабіць гэта.
  Слуга правёў мяне да таго самага патаемнага ўваходу, кінуў у тую ж гасцёўню, прапанаваў шклянку таго ж ці хаця б падобнага напою. Я думаю, што я чакаў, магчыма, дзве гадзіны, перш чым з'явіліся Яе Каралеўская Вялікасць і начальнік паліцыі Ларэлін.
  «У мяне пасля гэтага дзясятак спатканняў, Аберон», - абвясціла яна, урываючыся ў пакой у парыве напышлівай стараннасці. «Такім чынам, усё, што вы павінны паведаміць, рабіце гэта хутка».
  «Эбінн мёртвы».
  Не вельмі весела, калі поўная вага і ўвага чагосьці такога ж старога, як я, раптам абвальваецца на цябе, як тысяча фунтаў мешкавіны. Ні разу не адводзячы позірку, яна адступіла да дзвярэй, сказала нешта наконт адмены наступнага госця, а потым з цяжкасцю ўпала на сядзенне насупраць мяне.
  «Калі гэта ваша ідэя свавольства...» - пачала яна. Не тое каб яна паверыла ў гэта ні на хвіліну.
  «Вы ведаеце мяне лепш, чым гэта. Я не такая вялікая вош».
  «Не. Не, не». Яна пацягнулася за ўласным напоем. «Што здарылася?»
  Добра, трэба было папрацаваць. Нават мне цяжка ўвесці ў зман іншую фею, прынамсі такую старажытную і магутную. Я павінен быў падбіраць кожнае слова, як у атручаных шыпах.
  «Мы вызначылі крыніцу магіі, якую яна адчувала. Званок, які прыцягваў вампіраў. Гэта больш не будзе праблемай, але я баюся, што Эбінн… не прайшоў праз апошнюю расчыстку».
  Ну, тэхнічна ніводнае слова з гэтага не было ілжывым, так?
  «Некрамант быў нейкім смяротным», - працягваў я, не жадаючы, каб яна спытала, каб вылучыць гэтую частку дэкларацыі ў нейкім сэнсе. «Наткнуўся на некаторыя старыя магіі і экстрапаляваў астатняе. Ён знік, і разам з ім страчаны сакрэт маніпулявання духамі-вампірамі».
  І вось яно было. Адзіная сапраўдная выдумка ва ўсім вар'яцтве і паўпраўды. Я хацеў бы проста прапусціць гэта, але яна збіралася спытаць, хто стаіць за ўсёй гэтай справай, і я павінен быў даць ёй што-небудзь, разумееце?
  Я сядзеў, засяроджваючыся і стараючыся не выглядаць так, нібы засяроджаны, а яна глядзела на мяне вакол свайго напоўненага нектарам шклянкі.
  - Ты не ўсё мне расказваеш, Аберон, - нарэшце сказала яна.
  Дзярмо. «Ці не я?»
  «Не прымайце мяне за дурня. І не рабі з мяне ворага. Што вы спрабуеце ад мяне схаваць?»
  Добра, значыць, яна ўспрыняла падман, але не дэталі. Я ўсё яшчэ мог справіцца з гэтым.
  Калі кожны. Халасты. Слова. Выйшла правільна.
  «Глядзі, Лор, ваша вялікасць. Пад канец Áebinn стаў яшчэ больш апантаным. Як бы там ні было ў гэтай справе, яна трапіла ў яе, галавой наперад. Яна дапусціла некалькі цяжкіх памылак, і, кажучы прама з вамі, яна загінула з-за іх. Пра яе паводзіны стала вядома, у лепшым выпадку гэта дрэнна адаб'ецца на судзе, магчыма, выкліча ў вас некаторыя юрыдычныя праблемы або выкліча помсту за яе мінулыя расследаванні. Я не прынясу ніякай карысці ні вам, ні мне, ні каму-небудзь яшчэ, калі я распавяду падрабязнасці».
  Зноў усё факты. Так ці інакш.
  «А калі я загадаю вам «расказаць падрабязнасці»? Ты кінуў бы мне выклік?»
  Я трымаў сваю пастку зачыненай і хацеў, каб яна адчула праўду ў тым, што я сказаў.
  «Вельмі добра. Дзякуй за вашу дапамогу і вашу... разважлівасць. У мяне відавочна ёсць дамоўленасці і аб'явы. Хто-небудзь вас правядзе».
  Спатрэбілася шмат, але я стрымліваў сваю палёгку — мне не трэба было, каб хто-небудзь смакаваў гэта на мяне і задаваў дурныя пытанні — пакуль я не вярнуўся ў свой офіс.
  Ва ўсялякім разе, гэта была адна поўня з Пітам. Аднак я б не быў тут, магчыма, не для многіх з іх. Тоўсты стос тых невялікіх грошай, якія ў мяне былі, дастаўся Фрэнкі разам з ключом ад майго сустава. Ён зразумеў, што было на карту, калі ён не прытрымліваўся раскладу, выкарыстоўвай мой куток, каб дастаўляць Піта ў Эльфам кожны месяц. Ён не выйшаў і не сказаў, што, магчыма, выкарыстаў бы мой кабінет як месца для спальнага месца, пакуль ён быў там, але гэта было зразумела.
  Развітаўся са слязьмі — яго вадаправодная станцыя, а не мая — таксама з містэрам Сучэкам. Сказаў яму, што з Фрэнкі і Пітам усё ў парадку, што ён не павінен хвалявацца, калі ўбачыць іх у офісе. Ён спытаў мяне, калі я вярнуся. Я сказаў, што не ўпэўнены.
  Ён не спытаў мяне, ці вярнуся я. Я б сказаў яму тое самае, калі б ён сказаў.
  Я маю на ўвазе, я хацеў . Але ўсё залежала, ці не так?
  Так што, нарэшце, калі я быў упэўнены, што Адаліна не пакінула мне ніякага следу, за якім я мог бы ісці, і калі ўсё было зроблена, я сабраў некалькі ўбораў, сваю палачку, мой меч і майго адзінага пакінутага бічара.
  Мяшок солі і некалькі іншых абярэгаў, каб я мог працягваць стрымліваць наступствы праклятага чарадзейства Арсолы.
  І яшчэ адзін маленькі дзінгус.
  Прыляпіў шыльду на дзверы кабінета. Сказаў, што мы часова зачыненыя для працы, даў адрасы некалькіх іншых прыватных асоб, якіх я ведаў напалову прыстойнымі як дэтэктывы і як людзі. А потым я пайшоў.
  * * *
  Звычайна той колькасці капусты, якая ў мяне засталася, не хапіла б, каб купіць мне спальнае месца.
  Але большасць людзей не валодае такімі навыкамі гандлю, як я.
  Такім чынам, я напалову купіў, напалову загіпнатызаваў свой шлях да білета на American Line, трансатлантычнага падарожжа з усімі прадметамі раскошы, якія толькі можна пажадаць. Я не памятаю, які менавіта карабель, але зноў жа, я не бачыў шмат карабля.
  Я маю на ўвазе рухавікі, помпы, радыё… І хоць сам карабель і большасць машын сталёвыя, ёсць і неапрацаванае жалеза. Я правёў некалькі дзён хворы ў сваёй каюце, ні з кім не размаўляючы, акрамя абслугоўваючых, калі яны прынеслі мне малако, якое я замовіў.
   Частка мяне насамрэч вітала дыскамфорт. Мяне чакала доўгая паездка, каб разважаць пра ўсё, што здарылася, і я хацеў адкласці яе, наколькі мог.
  Я не люблю прайграваць. І, у рэшце рэшт, у мяне было. Адаліны не было. Людзі, пра якіх я клапаціўся, памерлі або адвярнуліся. Арсола ўцякла, чорт яе пракляці. Я павінен быў жыць з усім гэтым. Так, нават калі гэта было таму, што ў мяне гарэла галава і вантробы, я вітала нагоду адкласці разважанні пра гэта на некалькі дзён.
  Ляцець было б хутчэй, але было б нашмат больш балюча. Больш за тое, я ўсё яшчэ не быў упэўнены, чаму апошнім часам у мяне было больш "эпізодаў", і апошняе, чаго я хацеў, - гэта страціць кантроль і пачаць ламаць працу на пару міль у паветры, разумнік?
  Потым…
  Глядзіце, было шмат падарожжаў. Карабель. Цягнікі. Трэнеры. І беспарадак хадзіць.
  Большая частка была тут, на вашым баку, а не ў Эльфаме. Мне магло б здацца, што некаторыя часткі падарожжа прасцей, калі б я першы ступіў убок, але ў мяне ёсць гісторыя з судамі Старога Свету. У сто разоў больш, чым я атрымаў тут. І я не хацеў, каб мяне зноў уцягнулі ў што-небудзь з гэтага, ці дазволілі ім даведацца, што я быў у гасцях.
  Я быў тут, каб убачыць роўна аднаго чалавека, а астатнія маглі пайсці скакаць.
  Як было, я ледзь паспеў. Да моманту перасячэння мяжы з Савецкім Саюзам я быў цалкам разбіты. Не меў ні найменшага ўяўлення, як я буду вяртацца дадому, але патурбуюся пра гэта пазней.
  І не, патрапіць на расейскую тэрыторыю нават для мяне не самая простая справа. Але гэта не тая гісторыя. Я ўвайшоў; гэта будзе рабіць.
  Я больш хадзіў. Сюды скакаў на іншы цягнік, прасіўся падвезці туды на вазку, але ў асноўным, дні за днямі, я ішоў пешшу.
  Зямля паднялася вышэй, паветра стала танчэйшым і нашмат халаднейшым, мудрагелістыя вёсачкі сталі рэдкімі. Тэмпература мяне не моцна турбуе, не ў вашым свеце, але я ўсё роўна хацеў мець больш цяжкую вопратку.
  Удзень ішоў дробны снег, уначы ўзмацніўся. Прабіраючыся скрозь яго, прабіваючы след, калі ён даходзіў да маіх лытак, часам да каленяў, пачынаў знясільваць нават мяне. Але я працягваў, таму што ў мяне больш не было выбару.
  Я ж казаў, што гэтая гісторыя скончыцца снегам. У прыватнасці, снег на поўначы Украіны, ля межаў з Расіяй і Беларуссю.
  Снег і лес.
  Я мог выкарыстаць магію, абапіраючыся на ўдачу, каб павялічыць свае шанцы, таму я не проста туляўся ўсляпую па наваколлі ў надзеі, што мне пашанцуе. Я ніколі не турбаваў. Я не быў упэўнены, што гэта спрацуе, не ў гэтым месцы.
  І я не быў упэўнены, што гэтыя намаганні або маніпуляцыі гэтымі прылівамі лёсу будуць ацэнены па вартасці.
  Са мной такога не здаралася ніколі, але я згубіў улік, як доўга блукаў па цёмных лясах. Тыднямі, я ўпэўнены. У цёмных ценях голых галін, якія цягнуліся, каб пачухаць маю душу, калі я не глядзеў, і пад ахутанымі хмарамі зоркамі і месяцам, якія здаваліся тут нашмат бліжэй, чым калі-небудзь у Чыкага, я блукаў. Здавалася, я ніколі не чуў ніводнай птушкі, ні выцця хоць бы аднаго ваўка. Я думаў, што я быў, more'n раз, на адлегласці. Але кожны раз, калі я спыняўся, каб прыслухацца, гэта быў толькі вецер.
  Мне было холадна. Я стаміўся.
  Я таксама быў напалоханы, таму я і палічыў, што знаходжуся блізка да патрэбнага месца.
  Я не хацеў сюды прыязджаць. Я амаль адгаварыў сябе пару дзясяткаў разоў. І я не быў упэўнены, якая ідэя напалохала мяне больш: тое, што я не знайду тое, што шукаю, ці тое, што я знайду.
  І вось аднойчы я гэта зрабіў.
  Няўжо я нарэшце натрапіў на гэта? Ці нарэшце вырашыла мяне ўпусціць? У гэтым месцы або адно было гэтак жа верагодным.
  Холадна і цікава, ці магло айз сідхе дрыжаць — я ніколі гэтага не рабіў, але адчуваў, што павінен — я прасунуўся праз бар’ер з голых, траскучых галін і ўбачыў гэта. Я быў вышэй, на схіле неглыбокага ўзгорка. Унізе раскінулася круглая паляна, свабодная ад дрэў і ў асноўным без снегу. Гэтая трава была ў асноўным карычневай і бяздзейнай, але некалькі каляровых плям — зялёных, у асноўным, але некалькі чырванаватых кветак тут-там — парушалі манатоннасць.
  На другім баку паляны стаяла хаціна.
  Гэта была старая рэч, спарадычна залатаная навейшым дрэвам, круглы саламяны дах з асаблівым завостраным выглядам. З аднаго канца тырчаў бляшаны комін, выдыхаючы невялікія клубы дыму…
  Як Old Golds Рамоны, хацеў сказаць мой мозг. Я бічаў і біў нагамі гэтую думку, пакуль яна не ўцякла, каб схавацца.
  Дзверы стаялі адчыненыя, але адсюль, дзякуючы ракурсу і асвятленню, я мала што мог бачыць усярэдзіне.
  я мог бачыць, што было звонку . Тое, што спачатку выглядала вялізным катлом, насамрэч было гіганцкай ступкай, выплаўленай чорным жалезам. Так і песцік, які ляжаў унутры. Я ведаў, што мне трэба будзе зрабіць даволі шырокі круг вакол гэтых прылад катаванняў.
  Так я і зрабіў. Я, хістаючыся, спусціўся па схіле і выйшаў на паляну, дзе, нягледзячы на адсутнасць снегу, было не цяплей, чым у лесе. Я трымаўся на адлегласці ад праса і нахіляўся да дзвярэй, але, акрамя дроўнай печы і рондаляў, рондаляў, ражкоў і зёлак, якія віселі на розных узроўнях са столі ўсярэдзіне, гэтае месца, здавалася, не мела месца. .
  Зрабіў яшчэ адзін крок, быццам збіраўся ўвайсці… і хаціна кранулася.
  Спачатку ён зрушыўся, нахіліўшыся ўбок, нібы збіраючыся перакуліцца, потым зноў выпрастаўся - цяпер у пяці футах ад зямлі. Потым дзесяць, пятнаццаць і больш, калі ён падняўся ва ўвесь рост на гіганцкай пары лускаватых курыных лапак.
  Як толькі ён стаў цалкам вертыкальна, ён адышоў ад мяне на два крокі, ледзь не ўваліўшыся ў дрэвы.
  «Добра, супакойся», — сказаў я. Так, да хаціны. «Я не зайду».
  Потым крыкнуўшы нашмат гучней : «Ты тут, праўда? я Прыехаў далёка, каб пабачыцца з табой, і я не хацеў бы змарнаваць паездку. Акрамя таго, ваш дом не надта рады бачыць мяне. Я лепш не застануся з гэтым сам-насам. Я паняцця не маю, якую гутарку ён аддае перавагу».
  Першым намёкам на тое, што я ў доме не адзін, быў гук падмятання. Яна з'явілася з лесу справа ад мяне, вымахваючы з паляны апошнюю глыбу снегу венікам, вышэйшым і таўсцейшым за маю вешалку дома.
  Мятла з гатунку серабрыста-белага дрэва.
  «Наўрад ці справядліва чакаць, што старая жанчына парушыць свой распарадак дня», - сказала яна, гледзячы на снег, які пырскаў з канца веніка і знікаў у цені. Яе голас быў надрывістым дыханнем хворай старухі, але ён разносіўся па паляне і, я ўпэўнены, далёка за яе межамі. Наколькі яна хацела, каб яе пачулі, напэўна. Яна размаўляла па-руску, але нават калі б я не вандраваў па савецкіх тэрыторыях, мне спатрэбілася б хвіліна, каб зразумець яе.
  «Асабліва, - працягвала яна, - калі вы наведваеце без папярэджання. Гэта ваша шчасце нават знайсці мяне дома».
  «Так. Так, я мяркую, што гэта. Добры дзень, бабуля».
  - Добры дзень табе, Мік Аберон, - сказала Баба Яга.
  Яе гуртка ўяўляла сабой масу маршчын і скал, дастаткова глыбокіх, каб укласці ў ножны кінжал, дастаткова касцяных, каб забіць цвік. Яе шноз быў доўгім, скручаным, падобным на моркву, загорнутую ў скуру, а яе струістыя валасы колеру жалеза. Яе зубы і пазногці былі жалезнымі, і калі вы хочаце ведаць, як любая істота, роднасная Фейры, магла выжыць такім чынам, магла развівацца такім чынам, не звар'яцеўшы і не паміраючы, ну, вы абодва. Наўрад ці гэта была самая вялікая загадка вакол ведзьмы, якую нават я лічыў старажытнай, не кажучы ўжо пра адзіную.
  О, яна таксама была на чатыры футы вышэйшая за мяне. Напэўна, магла б перамагчы троля з адной рукой, звязанай за спіной. Не тое, каб самы тупы, самы подлы, самы вар'яцкі троль нават паспрабаваў бы.
  «Такім чынам, маленькі айз сідхе ». Яна зрабіла некалькі неверагодна доўгіх крокаў да ступкі, паклала песцік на вобад і села на яго, нібы гэта было самае ўстойлівае і зручнае крэсла. Мятлу яна ўпусціла на зямлю побач з сабой. «Што прывяло цябе так шмат ліг да майго прытулку?»
  Я пачаў гаварыць, але яна рэзка падняла палец. «Хвілінку. Я сказаў, да майго прытулку !»
  Хаціна апусцілася ўніз, нібы засмучана, зашоргала за ёй і апусцілася на месца, так што ступка — а цяпер і сама Баба Яга — зноў сядзелі ля дзвярэй.
  «Лепш. А цяпер працягвайце, калі ласка».
  «Ну, карацей кажучы, хтосьці вадзіўся з маёй памяццю».
  Гэта была адзіная выснова, да якой я змог прыйсці. Столькі рэчаў, якія я прапусціў з Адалінай, што я адчуваў, што павінен успомніць, розныя «эпізоды», калі я адчуваў сябе разгубленым або занадта жорсткім на пэўныя тэмы, мой момант разгубленасці, калі я, відаць, забыўся пра свае дакладныя адносіны са сваім цёзка.
  «У кагосьці сапраўды ёсць? Вы памятаеце, што гэта адбывалася?» Яна фыркала і хмыкала над уласным жартам, а я чакаў, пакуль яна скончыць.
  «Нават калі гэта так, — урэшце сказала яна, — навошта прыходзіць да мяне?»
  «Таму што, — сказаў я, узяўшы быка за рогі, — я думаю, што ты зрабіў гэта са мной».
  «Вы?» Не зусім пытанне. Яна больш не ўсміхалася. Не распарылася, яшчэ не — і божачкі, я ніколі не хацеў, каб яна была! — але не ўсміхалася. «Гэта сур'ёзнае абвінавачванне, Мік Аберон. Ёсць і іншыя, якія маюць такую ўладу».
  «Некалькі. Не шмат, праўда. Акрамя таго, ёсць вось што».
  Я выцягнуў з кішэні кавалак дрэва, які знайшоў у схованцы свайго кабінета. Белая бяроза. Зусім як венік Бабы Ягі.
  Я кінуў гэта яе дарогай. Яна не паклапацілася аб тым, каб злавіць яго, толькі разгледзела, калі ён ляжаў у амаль мёртвай траве ля яе ног.
  "Ніхто не мог пакласці гэта там, дзе я знайшоў", - сказаў я. «Ніхто, акрамя мяне. Але для мяне гэта не мела ніякага сэнсу, пакуль я не зразумеў, што ў маёй памяці ёсць дзіркі. Я павінен быў ведаць, што нешта было здарыцца, таму што я пакінуў сабе след сухароў, маленькая бабуля.
  «І паглядзі», — хутка дадаў я. Не злуй яе, не злуй. «Я тут не для таго, каб вас абвінавачваць. Я распавядаю вам факты, якія я ведаю, перш чым папрасіць вашай дапамогі.
  «Ах. Вы хочаце, каб я адмяніў тое, што з вамі зрабілі».
  «Так. Так, калі б вы хацелі.
  «Зноў жа, ёсць іншыя, хто можа гэта зрабіць».
  «Зноў жа, не так шмат. А хто мог? У іх ёсць свае парадкі дня. Усе яны так ці інакш звязаны з судамі Благіх і Нябачных. Вы… свабодны агент».
  Яна зноў захіхікала. «Свабодны агент. так. Так, гэта добры тэрмін. Я свабодны агент». Потым, ніадкуль, «Вы ведаеце, што на вас ляжыць чарадзейства, так?»
  «Я… Так. Накінуты смяротнай ведзьмай, магутнай. Я спрабаваў гэтаму супрацьстаяць, але...
  Яна памахала мне некалькімі вузлаватымі валасатымі суставамі пальцаў, і я адчуў сябе на сто фунтаў лягчэй. «Яго няма».
  Чорт. Проста так. « Спасіба , бабушка».
  « Пажалуйста . Але не будзьце так вольныя са сваёй удзячнасцю. У іншай вашай справе я не магу вам дапамагчы».
  Я не памятаю, як вырашыў сесці, але апынуўся ў траве, скрыжаваўшы ногі. Чорт вазьмі, калі б гэта было за межамі самой Бабы Ягі…
  «Вы ўпэўнены? Магія такая моцная?»
  «Гэта не магія, Мік Аберон».
  Мне спатрэбілася хвіліна, каб акунуцца, а потым я сціснуў свае рукавіцы вакол дзвюх жмень травы і мерзлай зямлі, каб не крычаць. «Вы маеце на ўвазе, што не дапаможаце мне».
  «Калі б я схавала ад цябе кавалачкі твайго мінулага, — сказала яна, бяздзейна чухаючы бародаўку памерам з цукровы кубік на адной шчацэ, — гэта было б толькі па прычынах найвялікшага значэння. Прычыны, якія наўрад ці зьмяніліся».
  «Гаўно. Дзярмо! »
  Яна падняла брыво, нічога не сказала.
   Я падняўся і павярнуўся, каб ісці. Гэта было груба, але ўсё, што я мог прымусіць сябе сказаць ёй, было б яшчэ менш ветлівым. Што я збіраўся рабіць? Я не мог прымусіць яе супрацоўнічаць. Яна не прагучала так, быццам мы павінны быць ворагамі з-за гэтага, але калі яна размяла мой мозг, як мы маглі не быць? я-
  Скажыце...
  «Калі вы не дапаможаце мне дзеля мяне, — сказаў я, — што з усімі, хто можа пацярпець?»
  - І чаму гэта павінна пашкодзіць яшчэ камусьці, Мік Аберон?
  Дык я расказаў ёй пра Адаліну. Усё гэта. Яе абмянялі на Сэлію, выраслі як чалавека, яе павольнае сталенне стала нечым, чаго відавочна не было. Яе ўздзеянне магіі Арсолы, яе траўма і кома, яе абуджэнне ад рук Несумонту, яе напаўпрачнуўшыся крыкі - на розных мовах, некаторыя з іх даўно памерлыя - што яна не гатовая. І, вядома, тое, што адбылося за апошнія пару месяцаў.
  Калі ўсё было сказана, яна выглядала сур'ёзнай, чым я яе калі-небудзь бачыў. Ну, чым я калі-небудзь памятаў, каб бачыць яе. Амаль дзесяць хвілін яна сядзела, думала, вырашала, а я не быў побач з трусам настолькі, каб патурбаваць яе.
  Калі яна нарэшце скончыла разважаць, я зразумеў, што яна жуе кавалак мяса. Я не ведаў, адкуль гэта ўзялося; яна не кранулася са сваёй імправізаванай лаўкі. І я дакладна не хацеў ведаць, што гэта было.
  У ім былі пальцы.
  «Я вельмі дапамагу табе, Мік Аберон. З таго часу, як вы ўпершыню сустрэлі гэтую дзяўчыну, вы задавалі не тое пытанне.
  «О? Як гэта?»
  «Вы пытаецеся «што». Вы павінны былі спытаць «хто».
  Я ледзь не пахіснуўся, нібы толькі што атрымаў тыц у сківіцу ад аднаго з Фірболгаў. «Пераўвасабленне? Так бывае толькі з самымі змрочнымі праклёнамі, Маленькая Бабуля! Праклёны, як... як...»
  Не змог дастаць. Ледзьве мог рухацца. Я хацеў, каб яна прадбачыла, што я спрабую сказаць, каб сказала мне, што я памыляюся.
   Можа, першае яна і зрабіла, а з другім мне не пашанцавала.
  Тое, што я нарэшце выціснуў, было нават не шэптам. «Пазбаўлены».
  Баба Яга кіўнула, раз. Нягледзячы на ўсе яе намаганні змятаць снег з парога, ён зноў пачаў падаць, густы і цяжкі.
  Вы не пачуеце ад мяне гэтага імя. Не знайсці гэтага ў вашых легендах. Але вы чулі, як я казаў пра канцэпцыю, па краях.
  Я ўжо казаў вам, феі не даюць клятваў легкадумна, таму што за іх парушэнне ёсць наступствы. Часам гэта праклён. Часам гэта эмацыйная пляма, якая настройвае іншых супраць нас. Часам гэта істота, з якой мы не можам сутыкнуцца, не можам уцячы, яна зробіць нашмат горш, заб'е нас.
  І часам, калі парушаная клятва наносіць вялікую шкоду камусьці з нашых, аднаму з Фэйры, яны вяртаюцца. Зноў і зноў, каб прымусіць нас — усіх нас, але асабліва адказных — пакутаваць.
  Гэта тыя, хто пазбавіўся.
  Калі хвіліну таму я адчуваў сябе так, нібы мяне ўдарылі кулаком, то цяпер я вярнуўся ў Юніён Стокярдс, з фантомнымі кіпцюрамі, якія глыбока ўпіваліся мне ў нутро — толькі яшчэ горш, цяпер яшчэ горш у дзесяць разоў.
  Таму што цяпер, ведаючы тое, што я ведаў, кавалачкі вярталіся да мяне. Усе гэтыя падказкі Эбін быў у шоку, што я прапусціў.
  Яна мела рацыю. О, богі, яна мела рацыю. Я павінен быў знайсці Адаліну. Можа... можа, я нават павінен быў яе забіць.
  Яна прачнулася раней, чым яе розум ачуняў, ранейшыя ўспаміны — яе мінулыя жыцці — дагналі яе. Калі б яны гэта зрабілі… яна б больш не была Адалінай.
  І тады я мог бы зусім не змагчы яе спыніць.
  Яе знешні выгляд. Размаўляючы на старагэльскай. старапольск. старажытнаскандынаўскі.
  Я ведаў. Я ведаў, помніў , хто яна, хто быў гэты Берэф. Дзесяткі імёнаў, некаторыя з іх - калі яе знайшлі, забілі, перш чым яна паспела пачаць паляванне - ніхто ніколі не чуў. Але ў яе былі іншыя, і цяпер, у цені Бабы Яга, я ўспомніў, хоць падрабязнасці адмаўляўся вяртаць, што я ведаў яе ці ведаў пра яе так шмат...
  Джэні Грынтус, паляўнічая па брытанскіх рэках. Wąda, уладарка багеннікаў , так званая каралева падводных газонаў. Магчыма, Caoránach, празваная Маці дэманаў, хоць мы ніколі не былі цалкам упэўненыя, што гэтая істота сапраўды яна. І многае іншае.
  Але той, пра які я ведаю, вы чулі? Яе першае і самае сумна вядомае жахлівае ўвасабленне? У яе ніколі не было ўласнага імя, якое я ці хто-небудзь яшчэ чуў. Яе ведалі далёка і далёка толькі па імені сына.
  Як Маці Грэндэля.
  Вось кім была дарагая, збянтэжаная, нявінная Адаліна — ці павінна стаць. Гэта было тое, што праклятае Чыкагскае Фэйра выпусціла на свет.
  Я паняцця не меў, дзе яна. Не ведаю, што яна зможа зрабіць, ці калі праклён яе мінулага нагоніць яе і ператворыць у монстра, горшага за любога Нябачнага.
  Я ведаў толькі адно. Я ўсё яшчэ не памятаў пра гэта, не мог сказаць вам, адкуль я ведаў, але я адчуваў гэта. З глыбіні мінулага я не мог успомніць, з глыбіні душы. Гэта была мая віна. Бо неяк, калісьці, столькі стагоддзяў таму…
  Я стварыў яе.
  OceanofPDF.com
   КАРОТКАЕ ПАСЛЯСЛОЎЕ
  Со, па-першае. Увесь вампірскі кавун/гарбуз?
  Так, ён не хлусіў табе. Гэта сапраўды сапраўдны міф. Няясная, але сапраўдная. Яна ўзыходзіць да асобнай галіны цыган на Балканах. Не саромейцеся шукаць гэта.
  Але галоўная прычына, па якой я пішу гэта пасляслоўе, — гэта расказаць пра памылкі.
  Я раблю іх. Я раблю шмат даследаванняў для гэтых кніг, і я спрабую атрымаць усё проста так, але рэчы ўсё роўна праслізгваюць міма мяне. Выкарыстанне ружовага ў якасці колеру для дзяўчынак у Hot Lead, Cold Iron — гэта лічылася больш прыдатным для хлопчыкаў у той час — або выкарыстанне «Ms.» як назва ў Dead to Rites . Ён існаваў, але не быў ва ўжытку. Ведаеце, такія дробязі.
  Але той, які мяне турбуе, і той, які я тут абмяркоўваю, - гэта фата .
  Як вы маглі заўважыць, Арсола часта выкарыстоўвае гэты тэрмін для абазначэння Міка ў кнізе « Гарачы свінец, халоднае жалеза» , але ў гэтай кнізе яна гэтага не робіць. Гэта таму, што паміж імі я размаўляў з носьбітам італьянскай мовы і даведаўся, што выкарыстаў гэты тэрмін няправільна. Яно не азначае «фе», як я думаў, а больш адносіцца да жанчыны-чараўніцы ці ведзьмы. Што яшчэ горш, у наш час гэта стала чымсьці накшталт зняважлівым словаў аб жаночых мужчынах.
  Відавочна, я не магу вярнуцца і змяніць Hot Lead, Cold Iron . Але паколькі я не буду выкарыстоўваць яго ў далейшым, я хацеў бы растлумачыць супярэчлівасць чытачам, якія могуць гэта заўважыць, і папрасіць прабачэння, хоць бы і ненаўмысна, за выкарыстанне брыдкаслоўя. Мая віна .
  OceanofPDF.com
   КІРАЎНІЦТВА FAE па вымаўленні
  Áebinn [ ey -b uh n]
  аэс сідхе [эйс шы]
  багіеннік [ баіг -ен-нік]
  барбегазі [бар-бух- гей -зі]
  barghest [ бар -gest]
  боб сідхе [бан шы]
  benandanti [бен-ан- дан -ты]
  brounie [ br oo h -nee]
  cu sidhe [ку шы]
  дулахан [ d oo l - uh -han]
  двергр [ двер -гр]
  Эльфам [ эльф -эйм ]
  Юды [і- юд - э-э ]
  Фірболг [ піхта -болг]
  гілі дху [ гіл -лі ду]
  Goswythe [ gawz -weeth ]
  Грангулі [гран- чайка -ее]
  haltija [хал- ці -ях]
  Іелвейт [ахі- эль -вейт]
  kobold [ koh -тлусты]
  Лаўрэлін [ Лор -эль-лін]
  Luchtaine [ l oo kh 1 -teyn]
  Луг [ луг 2 ]
  Аберон [ о -бер-рон]
  фука [ пу -к э ]
  Raighallan [ ануча -хал- газон ]
  Сілгейр [сал- гэйр ]
  Сілі [ гл. -лі]
  Сіен Бхеара [ піва шахін - э-э ]
  Слачаўн [ слэш -шон ]
  sluagh [ sloo -ah]
  спрыгган [ галіна - э -э]
  Туата Дэ Данан [таксама- awt 3 -h uh de 4 дан 4 - н ]
  Нябачны [ ун -сі-лі]
  vuoren väki [вур 5 -рэн ва-кіх]
  1 Гэты гук знаходзіцца паміж «ch» і «k», як у слове «loch».
  2 «Gh» вымаўляецца як «ch», але больш гартанным.
  3 Гэта "t" амаль бясшумнае і асобнае ад наступнага "h", а не ўтварае адзіны гук, як звычайна "th" у англійскай мове.
  4 Строга кажучы, гэтыя «д» знаходзяцца дзесьці паміж «д» і цвёрдым «й» - напрыклад, у «хоць» - але простае «д» уяўляе сабой найбольш блізкі гук у англійскай мове.
  5 Гэта рухомы r .
  OceanofPDF.com
   АБ АЎТАРЫ
  ВУ Ары Мармела застаецца вольны час паміж кармленнем катоў і публікацыямі ў сацыяльных сетках, ён мала піша. Яго творчасць уключае раманы, апавяданні, ролевыя гульні і відэагульні, усе з якіх ён любіў замест школьных заняткаў, калі рос. У дадатак да серыі пра Міка Аберона , ён з'яўляецца аўтарам фэнтэзі-серыі Widdershins YA, The Goblin Corps і многіх іншых з такімі выдаўцамі, як Del Rey, Pyr Books, Wizards of the Coast, Omnium Gatherum — і, вядома, Titan Кнігі.
  У цяперашні час Ары жыве ў Осціне, штат Тэхас. Ён жыве ў бязладзіцы, у якой ёсць умераная колькасць кватэр, разам з Джорджам — яго жонкай — і вышэйзгаданымі катамі, якія, напэўна, чагосьці хочуць.
  Вы можаце знайсці Ары ў Інтэрнэце, калі не будзеце асцярожныя.
  Вэб-сайт: mouseferatu.com
  Twitter: @mouseferatu
  Facebook: facebook.com/mouseferatu
  OceanofPDF.com
   Больш фантастычнай фантастыкі, аўтарскія мерапрыемствы, эксклюзіўныя ўрыўкі, конкурсы, абмежаваныя выданні і многае іншае
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"