Як толькі Джэймс Вендт скончыць займацца сэксам са сваёй дзяўчынай, я збіраўся небудзь арыштаваць яго, альбо забіць. Ад яго залежала, што адбудзецца. Я сядзеў там, прыслухоўваючыся да гукаў рыпучых спружын ложка і шлепающей плоці, які даносіцца з танных дынамікаў.
Мэндзі, мой партнёр і я сядзелі ў пыльным памяшканні крамы над карэйскім рынкам на паўночна-ўсходзе Портленда. Паміж намі на штатыве быў усталяваны лазерны мікрафон. Пакуль я трымаў яго накіраваным на акно дома насупраць, мы маглі чуць, што адбываецца ўнутры.
Я адклаў часопіс, зірнуў на гадзіннік. Яны займаліся гэтым чатыры хвіліны.
- Хутка. Ён доўга не працягне. Мэндзі кіўнула, злёгку порозовев пад вяснушкамі.
Яна была малодшай мяне больш чым на дзесяць гадоў. Часам мне здавалася, што я паўсюль цягаю за сабой старшеклассницу, але яна была добрай партнёркай. Я хутка мяняў партнёраў. Не тое каб мы не ладзілі, проста я іх изматывал. Яны не маглі ўгнацца за мной.
Шум з процілеглага боку вуліцы дасягнуў крэшчэнда. На мой слых, Брэнда, пажылая лэдзі Джэймса, гаварыла так, нібы прыкідвалася. У яе павінна быць шмат практыкі. Джэймс прыходзіў кожны месяц, як па масле, прымушаў яе абнаяўнівала дзяржаўныя чэкі і аддаваць яму палову грошай.
Я ўстаў, моршчачыся ад болю ў каленях. Хто ведаў, што, калі я выскокваў з самалёта больш за пятнаццаць гадоў таму, вільготныя зімы Арэгона прымусяць мяне расплачвацца за гэта цяпер? Мне спатрэбілася некалькі секунд, каб размяцца. Пазней гэта можа апынуцца важным.
Пакуль мы спускаліся па прыступках, я пераканаўся, што слухаўка маёй рацыі на месцы, і расшпіліў плашч, каб мець свабодны доступ да "Глоку" на правым сцягне. Я практычна адчуваў, як энтузіязм пакідае Мэндзі. Яна была яшчэ дастаткова маладая, каб прыходзіць у захапленне ад такога роду рэчаў.
У задняй пакоі крамы місіс Пак сядзела за пісьмовым сталом, адной рукой што-то капаючыся ў кампутары, а іншы укачивая свайго маленькага ўнука ў яго маленькай калясцы.
"Прывітанне, дэтэктыў Мілер". Яна памахала мне рукой, на самай справе не адрываючыся ад сваіх разлікаў. "Прывітанне, дэтэктыў Мэндзі". Па якой-то прычыне яна адмовілася называць Уільямс па прозвішчы.
"Добры дзень, місіс Парк. Магчыма, вам захочацца застацца тут ненадоўга. Праз дарогу ўсё можа стаць цікавей ".
Яна кіўнула. "У нас усё будзе ў парадку". Містэр Пак расстараўся трохі ліставай сталі і прымацаваў яе нітамі да сцяны паміж офісам і астатнім памяшканнем крамы. У куце стаяла вінтоўка SKS. Я пазнаёміўся з Паркамі аднойчы ноччу, калі адрэагаваў на кароткую, тщетную і смяротную спробу рабавання іх крамы. Яны былі прыемнымі людзьмі, перакананымі прыхільнікамі другой папраўкі.
Містэр Пак прыбіраў і без таго бездакорна чысты прылавак. Магазін быў пусты. Я паглядзела на гадзіннік. Два сорак пяць. Добра.
Праз паўгадзіны крама будзе поўны дзяцей, якія вяртаюцца дадому з школы. Калі я да таго часу не зраблю свой ход да Вендту, мне давядзецца пачакаць, пакуль дзеці не пойдуць.
Вендт быў дрэнным чалавекам, наркаманам і гандляром метамфетамином, гадоў дваццаці пяці, досыць маладым, каб займацца гвалтам дзеля задавальнення, дастаткова дарослым, каб быць у гэтым добры. У яго быў доўгі паслужны спіс, пачынаючы з таго часу, калі ён быў малалетнім. Ён збіў іншага дзіцяці бітай, калі таму было чатырнаццаць.
У мяне на яго было два сур'ёзных забойства. Першае мяне не асабліва турбавала. Ён забіў тлустага ўблюдка па імі Лэні Вунь з-за здзелкі з наркотыкамі. Наколькі я мог аднавіць падзеі, Лэні закоротил Вендта, у выніку чаго Вендт выцягнуў 9-міліметровы пісталет і запырскаў кватэру Лэні знутры поўным крамай, патрапіўшы ў Лэні амаль выпадкова ў працэсе. Гэта мяне не турбавала. У паліцыі мы называлі гэта "двоечнікам". Адзін мудак мёртвы, іншы сядзе ў турму надоўга, можа быць, назаўжды.
Праблема заключалася ў тым, што Лэні жыў у двухкватэрным доме. Тыя пятнаццаць 9-міліметровых куль прайшлі скрозь агульную сцяну з ліставога каменя, нават не зменшыў хуткасці. Якія прыбылі патрульныя хлопцы і не падумалі праверыць суседнюю дзверы, пакуль я не дабраўся туды. Я знайшоў місіс Розенбург ў яе гасцінай, якая ляжыць у лужыне ліпкай крыві. Акуляры зваліліся з яе твару, а на грудзях сядзеў кот. Ёй было за семдзесят, жыла яна адна, любіла клапаціцца аб суседскіх дзяцей.
Выйшаўшы з крамы Parks', Мэндзі засталася на загадзя агавораным месцы, балты перад крамай, прама праз дарогу ад уваходнай дзвярэй шматкватэрнага дома. Брэнда жыла ў старым гіганцкім віктарыянскім доме, пераабсталяваным пад апартаменты. Чатыры кватэры наверсе, чатыры ўнізе, калідор і лесвіца пасярэдзіне. Парадная дзверы, чорны ход, абодва на другім паверсе. Брэнда жыла на другім паверсе. Там была пажарная лесвіца, але я не думаў, што Вендт скарыстаецца ёю.
Я абышоў дом і апынуўся на заднім двары - вузкай палосцы бруду з дзіўнымі пучкамі карычневай травы, раскіданымі тут і там. Я ўстаў спіной да сцяны, прама побач з задняй дзвярыма.
Я шукаў Вендта два месяцы. Яго адбіткі пальцаў былі паўсюль на гільзах ў кватэры Лэні. У гэтыя дні ўсе сачылі за CSI і ведалі, што трэба праціраць зброю з вонкавага боку, але ніхто ніколі не забываў апранаць пальчаткі, калі зараджаў крамы. На вуліцах хадзілі чуткі, што Вендт выхваляўся, што выдаткаваў Лэні марна. У працы дэтэктыва не было ніякіх дзіўных скокаў ў дэдукцыі. За некалькі гадзін я вызначыла яго ў якасці асноўнага падазраванага. Праблема заключалася ў тым, каб знайсці яго.
Гэты вырадак быў хітры. Ён не затрымліваўся надоўга на адным месцы, не завісаў са сваімі звычайнымі прыяцелямі па бегу. Але яму ад каго-то патрэбныя былі грошы, і я, нарэшце, высветліў, ад каго ён іх атрымліваў.
Я ведала, калі на рахунак Брэнды паступяць грошы за лістападаўскае электронны дапаможнік. Я глядзела, як ён падняўся і зайшоў на месца Брэнды. Я назірала, як яны дайшлі да крамы на рагу і купілі пару высокіх туфляў Pabst Blue Ribbon, перш чым вярнуцца да Брэндзе. Я мог бы схапіць яго тады, але ён прымусіў Брэнду несці піва, каб у яго былі вольныя рукі. Я не выпусціў выпадку, каб ён прыставіў пісталет да яе вуха, калі ўбачыць, што напальваецца. Не, я хацела яго з тоўстай пачкам двадцаток ў кішэні, з півам у жываце і ўсё яшчэ цёплага і пухнатага пасля валяння на сене з Брендой. Ён быў бы адцягнуць, што падвысіла б верагоднасць таго, што я змагу справіцца з ім без перастрэлкі.
Мне было пляваць на тое, што я страляў у Вендта, але я ведаў, што яму падабалася раскідваць кулі па баках. Я турбаваўся аб тым, у каго яшчэ могуць трапіць, напрыклад, у Паркса і іх ўнука.
Задняя дзверы крыва вісела на завесах. Каб дабрацца да яе, трэба было падняцца па пары вузкіх драўляных прыступак. Я стаяў там, прыхінуўшыся спіной да сцяны, мае чаравікі "Даннер" хлюпалі па гразі. Калі ён выходзіў, я стаяла справа ад яго.
Джэймс быў правшой.Я ўявіў, як бы гэта выглядала, калі б Вендт выбег за дзверы і ўбачыў мяне. Ён цягнуўся праз усе цела за сваім зброяй, і яму прыходзілася па дузе вяртацца направа, перш чым ён мог пусціць яго ў ход. Калі б я стаяў злева ад яго, ён мог бы проста выцягнуць яго і стрэліць ў мяне. Такія дробязі, як гэта, маюць значэнне.
Калі я правільна разыграю свае карты, ён ніколі не даведаецца, што яго ўдарыла. Я праверыў завесы сеткаватай дзверы, яна адкрывалася вонкі і злева ад Вендта, далей ад мяне. Цудоўна.
Строга кажучы, я павінен быў мець разнастайную падтрымку пры затрыманні, падобным гэтаму. Мой кіраўнік павінен быў бы быць уцягнуты, мы, хутчэй за ўсё, выкарыстоўвалі б каманду спецназа. Але на падрыхтоўку падобных рэчаў патрабавалася час. Я ўжо спрабаваў дзейнічаць па-іх методыцы. Я высачыў Вендта да закінутага будынка, і да таго часу, калі ўсе качкі выстраіліся ў шэраг, Вендта ўжо даўно не было. Павінна быць, ён пачуў нас, або што-то ў гэтым родзе. На гэты раз мы паступілі па-мойму.
Дзень быў шэры і галавакружны. Дажджу ў дадзены момант не было, але ў Портлендзе быў лістапад, так што я быў упэўнены, што гэта зменіцца. Было досыць холадна, каб мне захацелася надзець паліто, калі я сядзеў без справы, досыць цёплае, каб змакрэць, калі мне прыйдзецца напружвацца.
"Дент? Ты там?" Голас Мэндзі патрэскваў у маім слухаўцы. Яна назвала мяне Дентоном ўсяго адзін раз. Я ненавідзеў сваё імя, пастаянна пагражаў змяніць яго. Нам не належала звяртацца па радыё па імёнах, але ў мяне таксама быў свой спосаб зносін. Нашы радыёстанцыі маглі выкарыстоўваць амаль сотню каналаў.. Сёння мы выкарысталі тактычны канал патрулявання паводак на дрэнажнай дамбе акругі Малтнома. Паколькі рака сёння не выглядала асабліва высокай, я вырашыў, што мы будзем у поўным распараджэнні. Калі б у офісе захацелі звязацца з намі, яны маглі б патэлефанаваць мне на мабільны.
"Што здарылася, Мэндзі?"
"Я толькі што бачыў, як хто-то праз акно рухаўся па калідоры другога паверха".
"Халаднавата. Заставайся марозным".
"Чорт!" У яе перахапіла дыханне. "Ён проста выйшаў, паглядзеў на мяне і вярнуўся. Я думаю, ён прымусіў мяне ".
Мэндзі была падобная на паліцэйскага. Яна была невысокай жанчынай, падобнай на пажарную машыну, з валасамі, заплетенными ў практычную касу, якая нікому не дазволіла б абаперціся на руку ў бойцы. Сёння на ёй былі карычневыя штаны Royal Robbins "tactical", кашуля пола і чорны камізэлька з кучай кішэняў, якія затуляюць ўсе яе паліцэйскае абліччы. З такім жа поспехам яна магла б павесіць сабе на шыю шыльду з надпісам "Plan Clothes Cop". Была прычына, па якой я насіў выцвілыя джынсы, незашпілены гавайскую кашулю і порхаўка, ведалі лепшыя дні. Мы казалі пра гэта, але, як я ўжо сказаў, вучыць каго-то можна толькі да таго часу, пакуль ён не навучыцца сам.
"Пачакай", - сказаў я. "Мне трэба, каб ты закрыў уваход для мяне. Сачы за вокнамі на другім паверсе".
Цяпер Вендту трэба было зрабіць адно з двух. Магчыма, ён пабяжыць наверх, забаррикадируется ў кватэры Брэнды і возьме яе ў закладнікі. У гэтым выпадку ён, верагодна, скончыў бы свой дзень з дзіркай у галаве 308-га калібра, зробленай паліцыянтам снайперам.
Другая магчымасць заключалася ў тым, што Вендт выбяжыць праз заднюю дзверы. Паколькі бег яму і раней ведалі гэтага танца, я меркаваў, што ён зробіць гэта і цяпер. Я палез у заднюю кішэню і выцягнуў сваю пашыраецца дубінку ASP. У складзеным выглядзе гэта быў металічны цыліндр даўжынёй каля васьмі цаляў. Я ведаў, што Вендт будзе прихвачен з сабой, таму тэхнічна я прынёс на перастрэлку металічную трубу. Не занадта разумна пры звычайных абставінах, але я планаваў зладзіць засаду, таму звычайныя правілы не дзейнічалі.
Я чуў, як ён набліжаўся, чуў рыпанне яго ног у красоўках па выгибающемуся лінолеўма ў калідоры кватэры, чуў, як ён цяжка дыхаў на бягу. Метамфетамін, я мяркую, дрэнна адбіўся на тваёй кардиотренировке. Сеткаватая дзверы расчыніліся, і я мімаходам убачыў худога белага чувака у сінім атласнай спартыўным касцюме на два памеру больш, бейсболцы задам наперад. Неахайная спроба адгадаваць бараду. Напэўна Вендт.
Не люблю выхваляцца, але я ідэальна разлічыў час. Я выцягнуў запясце наперад і ўверх, і даўжыня ЖЕРЕХА ў імгненне вока павялічылася з васьмі цаляў да дваццаці аднаго. Тэлескапічныя металічныя стрыжні ўсталі на месца, і круглы сталевы наканечнік прызямліўся дакладна на локаць Вендта са салодкім кейс, які ў мяне асацыяваўся з бейсбольным мячом, якія ляцяць да плота. Я пачуў, як хруснулі косткі. Выйдзі з парку, дзетка.
Я вярнуў ASP для наступнага стрэлу, крычучы: "Паліцыя Портленда, кладзіцеся на зямлю!" Вендт выдаў невыразны ціхі стогн і ўхапіўся левай рукой за сваю раптам переставшую функцыянаваць правую руку. Ідэальны. Ён нават не думаў аб сваім пісталеце.
"Спыні супраціўляцца!" Я закрычаў, наносячы другі ўдар, на гэты раз ніжэй. Яго коленная кубачак трэснула з гукам, падобным на трэск бутэлькі з-пад кока-колы. Ён скаціўся па прыступках і ўпаў тварам уніз, перш чым я паспеў вярнуць жереха для трэцяга ўдару. Двух стрэлаў было б дастаткова. Я б падпільнаваў хлопца, але біць яго, калі ён ляжаў, было няправільна, калі толькі ён не выглядаў так, быццам думае аб тым, каб зноў падняцца.
Вендт не выяўляў ніякіх прыкмет таго, што збіраецца куды-небудзь сыходзіць. Ён ляжаў тварам у бруд, выдаючы мяукающие гукі кацяняці.
Калі я схапіў яго правую руку і заламаў яе яму за спіну, мне здалося, што яна была поўная бітага шкла і жвіру.
Ён закрычаў. Я праігнараваў яго і надзеў на яго кайданкі, затым вельмі хутка паляпаў па руках, нагах, ззаду па пояса. Я нічога не знайшоў, але мог сказаць, што локаць і калена ўжо распухлі. Падобна на тое, нам прыйдзецца заехаць у бальніцу, перш чым адправіцца ў турму.
"О, чувак, ты зламаў мне руку. Маё калена", - захныкаў Вендт.
- Спыні ныць. Ты арыштаваны. Я перавярнуў яго на спіну, зараз яго вага прыходзіўся на зламаную руку, і ён зноў закрычаў.
Вось яно, заткнутое за пояс, - танны бразільскі 9-міліметровы, бліскучы хром, дзяржальні з штучнага перламутру, магазін на пятнаццаць патронаў.
"Дент? Дент?" Гэта зноў быў голас Мэндзі ў маім вуху.
"Я трымаю яго. Заходзь да мяне".
Секунду праз, яна з'явілася з-за кута і выглядала трохі раздражнёнай, калі ўбачыла звязанага Вендта на зямлі. Я спадзяваўся, што яна не падумала, што я наўмысна выключыў яе з гульні. Я пагавару з ёй пазней. Раздражненне доўжылася ўсяго секунду, затым яна расплылась ва ўсмешцы.
"Мы злавілі яго", - сказала яна.
"Выдатна. Добрая праца". Я асцярожна працягнуў ёй "Таурус". Я не ачысьціў яго. Яна ўзяла яго і паклала на прыступкі.
Я адчуваў пэўную пагарду да чорнага камізэлька Мэндзі, але павінен быў аддаць ёй належнае: яна нейкім чынам прымудрылася засунуць у гэтую чортаву штуку змесціва багажніка звычайнай паліцэйскай машыны. Яна выцягнула два пакета для доказаў з аднаго з сотні ці каля таго кішэняў, пару нитриловых пальчатак - з іншага. Яна надзела пальчаткі, затым асцярожнымі, дакладнымі рухамі выняла 9-міліметровы рэвальвер. Пісталет адправіўся ў адну сумку, крама і тыя, што засталіся патроны з патроньніку - у іншую.
Я ухвальна кіўнуў. - Зрабі ласку, свісні нам лекара і патрульную машыну для нашага сябра.
Яна кіўнула і дастала рацыю, каб пераключыць канал. Я скончыў абшукваць Вендта, пакуль ён мачыўся і стагнаў. Я вываліў змесціва яго кішэняў ў бруд побач з яго галавой. Я зрабіў разумовую пазнаку вярнуць іх Брэндзе: пачак двадцаток; скамечаны аўтобусны білет; тры нажа, па адным у кожным пярэднім кішэні, адзін у левым шкарпэтцы, усе танныя; затым на дне яго правага пярэдняга кішэні я знайшоў маленькі пластыкавы мяшок, набіты чым-то, падобным на мокры, брудны цукар. Метамфетамін.
Мэндзі назірала за маімі пошукамі, размаўляючы па рацыі. Яна працягнула руку ў пальчатцы, і я ўклаў у яе ўпакоўку метамфетаміну. Ён быў адпраўлены ў пакет для доказаў. Па параўнанні з двума абвінавачваннямі ў забойстве гэта было падобна на пратэрмінаваную бібліятэчную кнігу, але мы павінны былі дзейнічаць дасканала.
Вендт прама цяпер шмат маліў. "Чувак, ты павінен выклікаць мне доктара", - заныў ён. "У мяне баліць рука. У мяне баліць нага".
Я закаціла вочы. Я падышла і падняла яго вертыкальна, так што ён сядзеў у гразі на задніцы, а не ляжаў на зламанай руцэ.
- Сядзі спакойна. Медыкі хутка будуць тут.
Я быў у пустазеллях, збіраючы сваю дубінку, калі да дому падымчаўся пажарная машына. Я пачуў, як магутны рухавік заглух, і зайшоў за кут дома, каб памахаць ім рукой, не забыўшыся, нарэшце, выцягнуць свой значок з-пад кашулі і павесіць яго на ланцужок ў сябе на шыі. Я павярнуў дубінку і паклаў яе назад у кішэню джынсаў.
Патрульная машына, аб якой прасіла Мэндзі, пад'ехала, калі пажарныя выгружалі з грузавіка медыцынскае абсталяванне. Я не пазнаў хлопца за рулём. Ён быў белым, высокім, са светлымі валасамі, выкладзенымі ў высокую і тугую стрыжку, прыгожым, целаскладам, як хорт, у сонцаахоўных акулярах, якія я так ненавідзела. Я задаваўся пытаннем, у які момант Бюро перастала наймаць новых копаў і проста пачатак кланаваць іх у даследчым шпіталі на ўзгорку.
Містэр Пак стаяў перад сваім крамай, скрыжаваўшы рукі на грудзях. Я бачыў, як ён размаўляў з афіцэрам, бачыў, як афіцэр коратка кіўнуў у адказ і працягнуў ісці. Панк. Калі там не было стральбы, вы заўсёды павінны спыняцца і размаўляць з гараджанамі. Частка зарплаты, якую гэты хлопец атрымліваў кожны год, паступала з кішэні містэра Парку, так што самае меншае, што ён мог зрабіць, - гэта пусціць пыл у вочы на некалькі секунд. Акрамя таго, вы ніколі не ведаеце, калі вам можа спатрэбіцца ўсталяваць назіранне за кругласутачным крамай для мужчын.
Парамедык Пажарнага бюро, якая працавала з Вендтом, таксама была маладая, высокая, долговязая, з маленькай брыльянтавай завушніцай у носе збоку. Калі перетаскиватели шлангаў пачалі дазваляць падобныя рэчы на дзяжурстве? Яна была крыху раздражнёная, папрасіўшы мяне надзець кайданкі на Вендта, увесь час глядзела на худую маленькую чудаковатую азадак Вендта, потым зноў на мяне.
Мой бег прыкладна 6 футаў 4 цалі, дзьвесьце пяцьдзесят, калі я сачыў за сырнай бургеры і півам. У мяне было каля васьмі цаляў росту і, верагодна, лёгкія дзевяноста-сто фунтаў на Вендта. Пасля таго, як я зняў кайданкі, я падышоў і зладзіў цэлае шоў, трымаючы пісталет Вендт у пластыкавым пакеце. Павінна быць, ён выглядаў прыгожа, такі вялікі і бліскучы, таму што яна скінула яго. Божа, ты з усіх сіл імкнешся не застрэліць хлопца, і ніхто гэтага не цэніць, яны думаюць, што ты прыстаў да якога-то маленькаму хлопцу толькі таму, што табе гэта падабаецца.
Малады патрульны паліцэйскі нетаропка падышоў да іх з абыякавым тварам і непранікальнымі вачыма за шклом акуляраў. Ён агледзеў месца здарэння, парамедиков, якія працуюць з Вендтом, Мэндзі, збор доказы, мяне, які стаяў там у сваёй пашарпанай вопратцы. Я працягнуў руку.
"Дент Мілер, аддзел цяжкіх злачынстваў". У нас у Портлендзе не было аддзела па расследаванні забойстваў як такога. Гэта азначала б, што ў нашым цудоўным горадзе на самай справе было дастаткова забойстваў, каб стварыць ўласнае падраздзяленне. Што і адбылося. Але акрамя забойстваў, мы займаліся згвалтаваньнямі, рабаваннямі, практычна любымі цяжкімі злачынствамі.
- Афіцэр Блюм, - сказаў ён, коратка паціскаючы мне руку. Афіцэр Блюм. Госпадзе. У мяне былі чаравікі, якія правялі на вуліцы больш часу, чым гэты самародак. Я прадстаўляюся па імені, але ён афіцэр Блюм.
"Як толькі яго заштопают, мы з табой адвязем яго ў бальніцу". Мэндзі і я не маглі перавозіць вязняў у нашай машыне без апазнавальных знакаў. У ёй не было рашоткі, якая адлучае задняе сядзенне ад пярэдняга. Гэта было адно з правілаў, якому я няўхільна ішоў. Блюм проста кіўнуў.
Парамедык пахітала галавой. "Нічым не магу дапамагчы. Гэты хлопец не на амбулаторным лячэнні. Яго павінна адвезці хуткая дапамога".
Я закаціла вочы. Паколькі Вендт быў пад вартай, дэпартаменту прыйдзецца аплаціць рахунак за хуткую дапамогу, а таксама кошт з бальніцы. У большасці выпадкаў парамедики подлатывали іх настолькі, што мы маглі аднесці іх у бальніцу на заднім сядзенні патрульнай машыны. Такім чынам, падаткаплацельшчыкам ўдалося зэканоміць трохі грошай.
Я зрабіў глыбокі ўдых і выдыхнуў. Я зрабіў разлікі ў розуме, склаў справаздачу аб прымяненні сілы, справаздачы аб паездцы на хуткай дапамогі і наведванні бальніцы, я мог бы зрабіць сее-што з гэтага ў бальніцы, пакуль мы чакалі, калі Вендту вылечаць ". Добра. Выкліч яму лімузін, і давай адправім гэта шоў у шлях ".
Я павярнуўся да Блуму. "Думаю, ты нам больш не спатрэбішся". Ён кіўнуў і павярнуўся, каб сысці, не сказаўшы ні слова. Некалькі секунд я глядзеў яму ў спіну. Ён ішоў так, нібы ў яго што-то было ў задніцы.
Я павярнуўся, Мэндзі стаяла ў мяне за спіной.
"Прывітанне, Дент. Ты вяртайся ў офіс, рабі сваю частку папяровай працы. Я застануся з Вендтом ў бальніцы і пакладу яго ў турму. Калі ты поторопишься, то яшчэ зможаш запрасіць Одры куды-небудзь на яе дзень нараджэння.
"Ты ўпэўнены?" Быў вечар пятніцы, і мне здавалася несправядлівым забаўляцца, пакуль яна тырчала з Вендтом.
Яна паціснула плячыма. "Вядома. Я магу выкарыстоўваць дадатковы час". Гэта быў смех. Мае партнёры звычайна заканчвалі тым, што крычалі, каб яны працавалі менш звышурочна.
"Ты крутая, Мэндзі". Я накіравалася да машыны, не зірнуўшы на Вендта другім поглядам. Калі яны былі на свабодзе, падазраваныя былі чароўныя. Як толькі я іх злавіла, яны сталі проста статыстыкай.
Калі я сыходзіў, яна крыкнула мне ўслед. "Не забудзься, што ў гэтыя выходныя мы будзем лавіць рыбу!"
Я павярнуўся, кіўнуў і пайшоў далей. Гэта азначала, што калі ў выходныя адбылося забойства ці падазроная смерць, то была наша чарга адказваць на званок. На самай справе яна мела на ўвазе: "не з'яўляйся з пахам піва, як у мінулы раз". У нашы дні людзі прыдзірлівыя да падобных рэчаў. Я далучыўся да бюро ў сярэдзіне пераходнага перыяду. Усе мае настаўнікі былі мужчынамі са шнарамі на костачках пальцаў, якія лічылі, што калі ў цябе няма праблем з алкаголем і некалькіх разводаў, то ты не сапраўдны паліцэйскі. Усе, каго наймалі пасля мяне, здаваліся маладымі, адукаванымі і захапляліся такімі рэчамі, як пілатэс і ёга.
Я вывела нашу машыну без апазнавальных знакаў з-за крамы ў Парку, затым заехала спераду, каб забраць наверсе сваё абсталяванне для падслухоўвання. Яны былі занятыя продажам піксі-палачак і мармеладных мішак прыйшлі пасля ўрокаў. Гэта было падобна на што-то з "задушлівае Нормана Роквеллу", у чым адчайна меў патрэбу гэты раён. Дзеці, якія не былі ўнутры і не куплялі цукеркі, тоўпіліся ля ўваходу, разглядаючы пажарную машыну.
Калі я ўкладваў лазерную штуковіну у багажнік, я пачуў голас. "Прабачце, містэр?" Я на секунду агледзеўся, затым паглядзеў уніз. Гэта быў маленькі светлавалосы дзіця, гадоў дзесяці, магчыма, маладзей, я дрэнна умеў вызначаць узрост дзіцяці.
"Вы паліцэйскі?" Ён паглядзеў на мае брудныя джынсы, затым на значок, які вісіць у мяне на шыі.
Я кіўнула, здагадваючыся, што за гэтым рушыць услед. - Можна мне налепку?
Кожную раніцу я апранаў два пісталета, тры нажа, кайданкі, пярцовы балончык, дубінку, рацыю і свой значок, і ўсё гэта без чорнага тактычнага камізэлькі. Я таксама заўсёды клапацілася аб тым, каб у мяне былі налепкі для дзяцей.
Я выцягнуў з нагруднай кішэні булачку. "Макграфф, крымінальны аўтарытэт, кажа, заставайся ў школе". Маё любімае. Я пералічыў дзяцей на вуліцы, выцягнуў дастаткова, каб ён мог раздаць крыху і сваім прыяцелям. Можа, гэта прынесла б яму некалькі стромкіх ачкоў, а можа, і няма.
- Вось. Трохі для цябе, трохі для тваіх сяброў.
Ён усміхнуўся. Гэта было даволі крута. У нашы дні на большасць дзяцей, здаецца, нішто не вырабляла ўражанні, калі толькі што-то не свяцілася і не рабіла шуму.
"Дзякуй".
"Трымайся далей ад непрыемнасцяў". Я памахаў рукой і заскочыў у машыну. У звычайных умовах я б застаўся і трохі пагаварыў з хлопцам. У тыя дні, калі я быў патрульным, я заўсёды дазваляў дзецям залазіць на пярэдняе сядзенне машыны і гуляць з агнямі, часам з сірэнай.
Але сёння я спяшаўся. Афармленне дакументаў. Потым дзень нараджэння Одры. Ведучы машыну адной рукой, я набраў нумар Од. На яе галасавой пошце не было паведамленні. Толькі гукавы сігнал.
"Прывітанне, гэта я". Я пачакаў хвіліну, спадзеючыся, што яна возьме трубку. Нічога. Напэўна, ўсё яшчэ адсутнічае. "Я сканчаю. Надай мне паўтара, максімум два гадзіны. Потым я прыеду. Пакуль."Я павесіла трубку, перш чым зразумела, што павінна была сказаць "Я люблю цябе". Я заўсёды аб гэтым забывала. Ніхто ніколі не казаў мне гэтага, калі я быў дзіцем, так што, думаю, я так і не навучыўся гэтаму.
Я набраў нумар сяржанта змены, старога дыназаўра па імя Дэн Вінтэр, каб паведаміць яму, што адбылося. Гэта была стандартная працэдура, калі каго-то арыштоўваюць. Я патлумачыў, што Вендт быў узброены пісталетам, і мне прыйшлося прыкончыць яго ASP, адправіўшы ў бальніцу. Ён хмыкнуў і нагадаў мне, што трэба аформіць дакументы, перш чым я пайду дадому. Дэн збіраўся сысці на пенсію праз год, у яго ўжо было выкуплена месца ў Сан-Рывер.
Я бамбаваў заходнюю частку Бернсайда, уключыў радыё як раз своечасова, каб паслухаць рок-блок Уоррена Зевона. Ідэальны. Станавілася цёмна. Сонца разыгрывало ўяўленне за заходнімі пагоркамі. Кажаце, што хочаце пра надвор'е ў Портлендзе, у нас было некалькі добрых заходаў. Я лавіраваў ў корку і выязджаў з яе, па дарозе раз-пораз пазіраючы на гадзіннік на прыборнай панэлі. Я перайшоў раку і накіраваўся прама праз цэнтр горада, замест таго каб згарнуць у Цэнтральны ўчастак.
У мяне сапраўды не было на гэта часу, але я ўсё роўна гэта рабіў.
Я ехаў уверх па Бернсайду, набіраючы вышыню і ацэньваючы нерухомасць па ходзе руху. Тут быў лес. Я зрэзаў шлях праз Форэст-парк, досыць вялікі, каб там вадзіліся свае чорныя мядзведзі. Цяжка было паверыць, што ты знаходзішся ў буйным горадзе, калі трапіў сюды.
Могілках знаходзілася на вяршыні хрыбта. Калі я пад'язджаў, пачаўся дождж, проста лёгкі туман. Тут было ціха, і ўсё было відаць на многія мілі. Нездарма яго назвалі Скайлайн Драйв. Могілках было велізарным, але я хутка знайшоў магілу. Я даволі добра ведаў гэта месца. Часам я задавалася пытаннем, ці ведаў я больш мерцвякоў на тутэйшым могілках, чым жывых людзей у горадзе ўнізе. Я баяўся падлічваць.
Я прыпаркаваў "Краўн Вік" і пайшоў, хлюпаючы па гразі, збіраючы па шляху камяні. У місіс Розенбург было дзве дачкі і два сыны. Па адным з іх жылі ў Сіэтле, астатнія - у паўднёвай Каліфорніі. Адзін быў лекарам, я забыўся, хто менавіта. Ва ўсіх астатніх быў бляск людзей, якія добра выглядаюць і зарабляюць на жыццё наведваннем сходаў. Здавалася, яны разглядалі прывядзенне ў парадак яе маёмасці як нейкую непрыемную, але неабходную задачу, накшталт хатняга задання.
Яны пахавалі яе тут, над горадам, дзе яна пражыла ўсё сваё жыццё. У мяне ўзнікла адчуванне, што гэта было хутчэй таму, што гэта было прасцей за ўсё, чым таму, што яны падумалі аб тым, чаго яна хацела. Ніхто з іх, здавалася, не быў асабліва зацікаўлены ў тым, каб высветліць, хто забіў іх маму.
Яе магіла знаходзілася побач з магілаю яе мужа. Ён памёр дзесяць гадоў таму. Рак страўніка. Я пастаяў хвіліну моўчкі, гледзячы на Зорку Давіда на надмагіллі. Я пакінуў камяні наваленными на надмагілле, каб паказаць, што нехта прыходзіў. Я прачытаў у Інтэрнэце, што гэта была старая габрэйская традыцыя. Я б вярнуўся з вялікай колькасцю грошай пасля суда або прызнання віны.
Праз некаторы час дождж узмацніўся. Я паплёўся назад да машыны, пачаў думаць аб сваіх справах, падазраваныя ўсё яшчэ луналі ў паветры, спрабуючы вырашыць, з кім я займуся наступным. Я спыніў сябе і прымусіў сябе падумаць пра тое, куды б я запрасіў Одры сёння на вячэру.
Служачы могілак замыкаў вароты, калі я выязджаў. Я памахаў рукой і накіраваў машыну ў цэнтр горада, да сваёй папяровай працы.
OceanofPDF.com
КІРАЎНІК ДРУГАЯ
Паколькі да таго часу, як я вярнуўся ў офіс, было амаль чатыры гадзіны, ды яшчэ і дзень пятніцы ў прыдачу, я падумаў, што ў мяне ёсць нядрэнныя шанцы паспець папрацаваць з паперамі, не маючы справы з "Чайкай".
Чайкам быў мой бос, Стыў Лаббок. Мы назвалі яго так з-за яго схільнасці налетаць, нарабіць шмат шуму, абасраўся ўсё вакол, а затым паляцець. Лаббок прапрацаваў у Бюро дваццаць гадоў, чатырнаццаць з іх у званні лейтэнанта. Ён ніколі не збіраўся станавіцца капітанам. Мне было цяжка думаць пра яго як пра калегу-паліцэйскім. Аднойчы ў маім прысутнасці хто-то вымавіў тэрмін "Адміністратар праваахоўных органаў", і ён затрымаўся ў мяне ў галаве. Я быў паліцыянтам. Лаббок быў "Адміністратарам праваахоўных органаў". Гэта адрозненне мала што значыла для знешняга свету, але мне было лягчэй мець з ім справу.
Як я і спадзяваўся, усе кабінеты ў нашым офісе былі пустыя. Я сеў і пачаў друкаваць двума пальцамі свае справаздачы.
Я даволі далікатна абышоў некалькі пытанняў у сваёй справаздачы аб ужыванні сілы. Было не зусім кошерного пляскаць падазраванага дубінкай ASP, калі ён выбягаў за дзверы. Па сутнасці, я напаў на Вендта з засады, і я быў бы першым, хто прызнаўся б у гэтым, па меншай меры, самому сабе. Гэта не было ухваленай працэдурай. Чорт вазьмі, гэта нават не было законна. Але я ведаў такіх хлопцаў, як Вендт. Ён быў досыць дурны і злобен, каб справакаваць супрацьстаянне на люднай вуліцы або выклікаць перастрэлку з групай нявінных людзей у цэнтры. Мне падабалася ўсё так, раз і назаўжды, калі ніхто не пацярпеў, акрамя Вендта.
Я ўключыў FM-радыё, як раз да часу блюзу на адной з незалежных станцый. Пайнтоп Перкінс, выбітны. У маёй кабінетнай каморцы былі пісьмовы стол, кампутар, картотечные шафа і таннае FM-радыё. Больш нічога. На сценах нічога не было. Стол звычайна быў пусты. Мой патрапаны скураны сакваяж, які быў маім сапраўдным офісам.
Мой офіс быў пусты па двух прычынах. Па-першае, я ніколі не праводзіў у ім шмат часу, нават да таго, як Лаббок стаў маім босам. Я аддаваў перавагу бываць на вуліцы. Гэта таксама быў ахоўны механізм. Я пакінуў за сабой разумовае права звольніцца ў любы момант, увайсці, пакласці свой пісталет і значок на стол шэфа і сысці, каб заняцца чым-небудзь іншым. Я сказаў сабе, што, калі ў маім офісе не будзе нічога, за чым можна было б вярнуцца, гэта аблегчыць задачу.
Гэта было сапраўды па-дурному. Я так і не прыдумаў, што яшчэ я мог бы зрабіць, але прытворства, што ў мяне ёсць выхад, падтрымлівала мяне ў адносным здаровым розуме. У думках я быў адной нагой за дзвярыма з таго самага дня, як зразумеў, што Бюро напляваць на мяне. У сукупнасці гэта турбавала толькі Бюро. Таму я вырашыла, што буду клапаціцца толькі аб сабе, кім бы ні быў мой партнёр, і аб такіх людзях, як місіс Розенбург.
Папяровая праца была не так дрэнная, як я ўяўляў сабе. Яна ніколі не была такі, асабліва пасля таго, як у цябе з'явіўся навык ў гэтым. Я быў добры ў папяровай працы. У пачатку сваёй кар'еры я прайграў некалькі спраў у судзе з-за недарэчнага слова тут, невыразнага прапановы там. Я ненавідзеў прайграваць, асабліва якому-небудзь разумнаму адвакату, таму я стаў майстрам папяровай працы, але ўсё роўна ненавідзеў гэта рабіць.
Дрыжыкі прабеглі па маёй сьпіне, і я павярнуўся на крэсле. Чорт. Вось ён: Стыў Лаббок, Чайка, стаіць ля ўваходу ў маю кабінку. Звычайна я адчуваў гэта, калі хто-то стаяў у мяне за спіной. Я паварочваўся і правяраў іх, нават не задумваючыся пра гэта. Я ніколі па-сапраўднаму не разумеў гэтага, гэта было падобна на тое, што яны выпраменьвалі вібрацыі або што-то ў гэтым родзе. Але Лаббок быў падобны да нейкай вібрацыйнай чорнай дзюры. Адзіны яго талент, здавалася, складаўся ў тым, каб падкрадацца і падслухоўваць размовы людзей да таго, як яны даведаюцца аб яго прысутнасці.