Крамлі Джэймс : другие произведения.

Памежныя змеі (C.W. Sughrue #3; Milo Milodragovitch #3)

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  
  
  Джэймс Крамлі
  ПАМЕЖНЫЯ ЗМЯІ
  Джэймс Крамлі нарадзіўся ў горадзе Тры-Рыверс, штат Тэхас, і большую частку свайго дзяцінства правёў у Паўднёвым Тэхасе. Адслужыўшы тры гады ў арміі ЗША і атрымаўшы вышэйшую адукацыю ў галіне гісторыі (бакалаўр, Тэхаскі каледж мастацтваў і прамысловасці) і творчага пісьма (Міністэрства замежных спраў, Універсітэт штата Аёва), ён паступіў на факультэт англійскай мовы ва Універсітэце Мантаны ў Мізуле. Ён таксама быў запрошаным прафесарам у шэрагу іншых устаноў па ўсёй краіне, уключаючы Тэхаскі універсітэт у Эль-Паса, Універсітэт штата Каларада, Рыд-каледж і Карнегі-Мелан. Сярод яго твораў — раман пра В’етнам « Адзін да графа Кадэнса » і сем дэтэктыўных раманаў: «Няправільны выпадак» , «Апошні добры пацалунак» , «Мядзведзь, які танцуе» , «Мексіканская качка» , «Памежныя змеі» , «Апошняя краіна » і «Правільнае вар’яцтва» . Ён памёр у Мізуле ў 2008 годзе.
  OceanofPDF.com
  
  КНІГІ ДЖЭЙМСА КРАМЛІ
  Адзін да графа Кадэнцыі
  Няправільны выпадак
  Танцуючы мядзведзь
  Апошні добры пацалунак
  Мексіканская качка з дрэва
  Памежныя змеі
  Канчатковая краіна
  Правільнае вар'яцтва
  OceanofPDF.com
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ПЕРШЫ ВИНТАЖНЫ КРЫМІНАЛЬНЫ ВЫДАННЕ/ЧОРНАЯ ЯШЧАРКА, ЛІПЕНЬ 2016 г
  Аўтарскае права No 1996, Джэймс Крамлі
  Усе правы абароненыя. Апублікавана ў ЗША кампаніяй Vintage Books, падраздзяленнем Penguin Random House LLC, Нью-Ёрк, і распаўсюджваецца ў Канадзе кампаніяй Random House of Canada, падраздзяленнем Penguin Random House Canada Limited, Таронта. Першапачаткова апублікавана ў цвёрдай вокладцы ў ЗША выдавецтвам The Mysterious Press, адбіткам Warner Books, Inc., a Time Warner Company, Нью-Ёрк, у 1996 годзе.
  Vintage з'яўляецца зарэгістраванай гандлёвай маркай, а Vintage Crime/Black Lizard і colophon з'яўляюцца гандлёвымі маркамі Penguin Random House LLC.
  Даныя каталогізацыі ў публікацыі захоўваюцца ў Бібліятэцы Кангрэса ЗША.
  Vintage Books Trade Мяккая вокладка ISBN 9781101971499
  электронная кніга ISBN 9781101971529
  Дызайн вокладкі Меган Уілсан
  Фота вокладкі No Tony Worobiec/Arcangel
  www.weeklylizard.com
  v4.1
  эп
  OceanofPDF.com
  Змест
  Вокладка
  Пра аўтара
  Кнігі джэймса крамли
  Тытульны ліст
  Аўтарскае права
  Прысвячэнне
  Заўвага аўтара
  Эпіграф
  Частка першая: Міла
  Частка другая: Sughrue
  Частка трэцяя: Міла
  Частка чацвёртая: Сьюгру
  Частка пятая: Міла
  Частка шостая: Майла і Сугру
  Сугру
  Міла
  Сугру
  Міла
  Сугру
  Міла
  Сугру
  Міла
  Сугру
  Міла
  Сугру
  Міла
  
  OceanofPDF.com
  
  для Марты Лізаветы
  OceanofPDF.com
  
  Заўвага аўтара
  Па ўласных меркаваннях я хутка і свабодна гуляю з геаграфіяй двух маіх любімых месцаў, Заходняга Тэхаса і Паўночнай Каліфорніі, і прашу чытача паблажлівасці. Дзякуй.
  OceanofPDF.com
  
  Калі мы выбраліся з самалёта, аўтаматычныя пасадачныя ліхтары пагаслі, пакінуўшы нас у мяккай пустыннай цемры, якая атачала невялікае поле.
  «Касціла, штат Тэхас», — нервова прамармытаў пілот, здымаючы цёмныя акуляры, якія заўсёды насіў падчас начных палётаў. «Хто, чорт вазьмі, тут жыве?»
  « Мохадас — гэта для вас грынга — тры віды кантрабандыстаў наркотыкаў, шэсць розных парод сабак і ўсе віды злачынцаў, якія толькі прыдумалі», — змрочна адказаў гід.
  «А там?» - сказаў пілот, махаючы акулярамі на дымныя запэцканыя агні на Рыа-Грандэ.
  «Энахада?» — уражана сказаў экскурсавод. «Памежныя змеі, чувак».
  «Хто гэта?»
  «Чорт, чувак, — нарэшце сказаў ён, — ніхто не ведае, хто яны. І нікому з чортавым розумам пляваць».
  З РАЗМОРЫ З Ч. В. СУГРУ
  OceanofPDF.com
  
  
  ЧАСТКА ПЕРШАЯ
  Міла
  OceanofPDF.com
  
  Магчыма , гэта быў пракляты касцюм. Італьянскі шоўк, пашыты на заказ, лёгкі і тонкі, як змяіная скура. Ці, можа, увесь мой новы чысты і бліскучы гардэроб выглядаў дзіўна пад маім пабітым старым тварам. Тонкая трыкатажная кашуля пад паліто, плеценыя скураныя лоферы — вядома ж, без шкарпэтак — і мяккая фетравая фетра з борсаліна, якія рабілі мяне падобным на рускага чарнаморскага летняга сутэнёра. Аднак нядрэнна, падумаў я. Для сутэнёра.
  Але відавочна, што я парушыў больш, чым дрэс-код у гэтай занядбанай дурні пад назвай Duster's Lounge, кодэкс, які абавязкова ўтрымліваў аркуш з рэпам даўжынёй не менш за дзве старонкі, пяць гадоў цяжкіх тэрмінаў і ўсе вадкія турэмныя татуіроўкі на мужчынскай скуры мог несці.
  Ці, магчыма, малпа-роід, якая абапіралася побач са мной на пабіты бар, уявіла сябе модным крытыкам. У яго былі крылатыя цмокі і чарапы на выпуклых руках, якія звісалі з-пад кашулі з мускуламі, вялікі нож у правай руцэ і слянявы ўхмыллівы ўхмыллівы ўхіл сапраўднага крытыка. Як бы там ні было, ён гуляў маёй левай манжэтай, пакуль нож не ўпёрся ў мяккую тканіну. Трэці раз за апошнія дзве хвіліны.
  «Што ты тут робіш, стары?» - прамармытаў ён з гыркаючым рыкам. «Што за хрэн?»
  Я яшчэ нават не выпіў свайго піва, майго першага піва амаль за дзесяць гадоў. Я зноў паспрабаваў мірна адвярнуцца, напружана ўсміхаючыся, не кажучы ні слова, але вялікі рывок вярнуў маю манжэту вастрыём свайго нажа. Пракляты Сьюгру. Яму б спадабалася гэта дзярмо. Але яго тут не было. Наколькі я ведаў, ён мог быць мёртвы. Але, чорт вазьмі, я чуў, як ён думаў, ніхто не жыве вечна. Я акуратна вызваліў абшэўку.
  «Малыш, ты яшчэ раз дакранешся да майго касцюма гэтым лязом, - спакойна сказаў я, - я ўпіхну яго табе ў азадак і зламаю». Можа, ён падумае, што гэта жарт.
  
  Хоць бы засмяяўся. Голас яго зрываўся, як у падлетка, калі ён крычаў. Ён сігналіў так гучна і доўга, што стэроідныя вугры на яго плячах пагражалі ўспыхнуць. Дзесьці ў цьмяным бары ў гэтага хлопца была публіка.
  Я агледзеў групу маладых людзей з шклянымі вачыма розных рас, з новымі крывавымі татуіроўкамі на руках і ваеннымі прычоскамі, якія атачылі два збаны горкага піва і адну прафесійную жанчыну, дастаткова дарослую, каб быць іх бабуляй. Форт Бліс, як я здагадаўся, і першы плацежны пропуск базавага навучання. Паўтузіна тых, хто п'е падлы Піт, занялі пару іншых столікаў у заняпалым зале на пустынным канцы Дайер-стрыт. Няма праблем. Потым я ўбачыў вялікую дзіцячую аўдыторыю на зацененым краі танцпляцоўкі: два мажныя хлопцы, якія паказвалі шмат чарнілаў, якія маглі быць стомленымі электрыкамі, беспрацоўнымі хамамі або былымі зэкамі. Я звярнуўся да іх ветліва.
  - Прабачце, панове, - гучна сказаў я, - можа, гэтая шкоднiца належыць вам?
  Мажістыя хлопцы кінулі насмешлівы позірк праз свае шырокія плечы, потым шырока ўсміхнуліся мне з шчыліннымі зубамі. Некалькі тых, хто п'е дзень, пыхнулі піва і выслізнулі, як зашмальцаваныя цені. Бармэн увайшоў у кулер. Тады самы вялікі кавалак ялавічыны ўстаў, засмяяўся і падцягнуў свае зашмальцаваныя джынсы.
  «Праўда ў тым, сэр, што Томі Рэй, - сказаў ён, усё яшчэ ўсміхаючыся, - што ён нікому не належыць. Падобна на тое, што лепшая частка дзіцяці перацякла па мамінай назе». Потым зрабіў паўзу і зірнуў на свайго прыяцеля. «На жаль, гэта была б і мая мама».
  «Шкада гэта чуць», — сказаў я і вярнуўся да бара, каб перагледзець сваё новае жыццё і гардэроб. І іншыя неадкладныя справы. Напрыклад: чаму я прынёс свае старажытныя косці і новы гардэроб менавіта ў гэты бар у гэты кастрычніцкі дзень у Эль-Паса, штат Тэхас? Дзесяць гадоў без піва, і я памёр, не зрабіўшы нават глытка Coors Longneck, які пацеў перада мной.
  Таму я зняў новы капялюш і пацягнуўся за півам. Томі Рэй захіхікаў, як дурань, і на гэты раз не трапіў у маю манжэту, калі паспрабаваў прышпіліць яе лязом да пашкоджанага бруска, кажучы: «Што ты збіраўся рабіць, стары?» Потым падняў падвойную тэкілу другой рукой, глытнуў яе і кінуў уніз невялікі шклянку разліўнога піва, каб патушыць полымя.
  
  У той час як ён адкінуў галаву настолькі, каб выцягнуць сваю тоўстую шыю, я стукнуў яго па твары капелюшом і з усіх сіл ударыў яго ў дыхальную трубу правым кулаком. Што павінна было быць дастаткова цяжка. Да пяцідзесяці гадоў я прыйшоў бы цвярозым і цвёрдым. Я бегаў, перакачваў жалеза і працаваў з мяшкамі, цяжкімі і хуткімі, тры разы на тыдзень. Мне было яшчэ шэсць футаў дваццаць, з цвёрдай, як камень, галавой Міладраговіча. Але гэта дзіця, як і многія дзеці ў нашы дні, было монстрам. Можа быць, толькі шэсць-тры, але цвёрдыя два-восемдзесят, з падбародкам, як у плуга сярэдняга баста. Нават большы за свайго старэйшага брата. І ён стаў паміж мной і сонечным святлом. Ухмыляючыся.
  Я рассек брыво ўдарам, спадзеючыся асляпіць яго, затым закруціў правы кулак у мяккі капялюш і ўдарыў яго па твары трыма прамымі правамі, якія не збянтэжылі яго, нават не прымусілі яго ўсміхнуцца.
  Тады я зачапіў яго ў нутро. Вялікая памылка. Маё запясце сагнулася і ледзь не вывіхнулася. Таму я схапіў піўную бутэльку і разбіў яе аб слізкую медную агароджу. Маё першае за апошнія гады піва распырскалася на сухую драўляную падлогу і запэцкала мае прыгожыя новыя макасіны. Можа, піва пакрыла б кроў. Вядома, чорт вазьмі, я павінен быў бы парэзаць гэтага дзіцяці, каб толькі выбрацца за дзверы; і як бы ён ні заслугоўваў выключэння з генафонду, я не хацеў быць тым, хто гэта зробіць. Прыкладна ў той час, калі я кінуў піць, я таксама вырашыў, што я бачыў занадта шмат смерці ў сваім жыцці, занадта блізка.
  Томі Рэй прысеў на кукішкі, яго блізка пастаўленыя вочы былі так шчыльныя, што я мог бы выткнуць іх адным пальцам. Але і павекі ў яго былі, напэўна, жалезныя. Ён махнуў лязом перад сваім поясам, потым кінуўся на мяне, б'ючы па галаве левай і спрабуючы махнуць правай рукой. Але я схапіў яго левую руку за сваё плячо і заблакіраваў перадплеччам яго маховую руку, пару штуршкоў я адчуў аж да косці, потым я выкаціўся, заграбаючы разбітай бутэлькай яму па грудзях.
  
  Томі Рэй спыніўся на дастаткова часу, каб зірнуць уніз і заўважыць, што яго правая грудная частка, разам з раменьчыкам кашулі і саском, разлятаюцца на грудзях. Затым пласціна крыві пацякла па яго рэбрах.
  У яго агаломшанай паўзе я хацела біць піўной бутэлькай яму ў твар, а потым бегчы, але яго старэйшы брат уступіў паміж намі, і прыяцель прыціснуў мяне ззаду, амаль пяшчотна абняўшы рукамі. «Спакойна, стары», — толькі і сказаў ён.
  «Чорт вазьмі, Т. Р., — сказаў брат, забіраючы ў яго нож, — ты, чортавы мудак». Потым ён павярнуўся да мяне, адной рукой схапіў мяне за запясце, а другой рыўком выцягнуў з яго бутэльку піва. «Ах, дзярмо, прабач. IQ гэтага чортава дзяцюка роўны з цёплага, як плеўка, піва. Але ён мой малодшы брат. Ён проста здзекуецца з цябе…»
  "Удары кішачніка - гэта не смешна, дружа", - сказаў я.
  «Я бачу, што ты можаш так адчуваць, — шчыра сказаў ён, — і мне сапраўды вельмі шкада. Я павінен быў спыніць гэта дзярмо, перш чым хто-небудзь пацярпеў...»
  «Пашкоджана?» - прарыкнуў малы, спрабуючы прыціснуць кавалак плоці да грудзей. «Сукін сын адрэзаў мне чортава цыцкі, Рок!»
  «Ты не пацярпеў», - сказаў яго брат, спакойна смеючыся. «Мы проста прышыем ебана назад. Як новы…”
  Гэта было апошняе, што я пачуў. Томі Рэй адсунуўся ўбок і запусціў доўгую, павольную правую руку праз шырокае плячо брата. Кулак выглядаў такім жа вялікім, як мая галава, і ён урэзаўся ў бок майго твару з гукам, падобным на дыню, скінутую з хуткаснага грузавіка. Я, па-чартоўску, вельмі хацеў, каб знайшоў CW Sughrue, перш чым вырашыў зваліцца з фургона ў гэтай канкрэтнай крушэнні.
  —
  Калі я вярнуўся да нейкага падабенства свядомасці, я выявіў, што ўсё яшчэ сутыкаюся з днём. Позні дзень. У той жа дзень, я вельмі спадзяваўся. Цені ад шурпатых, калючых гор, якія расколваюць Эль-Паса, як першабытны ахвярны кінжал, дасягнулі толькі жорсткіх парковачных месцаў перад Duster's.
  
  Прынамсі, я быў у сваёй машыне, маім новым Caddy Beast, і ў мяне быў руль, які дапамагаў мне сядзець вертыкальна. Калі я гэта зрабіў, макасіны і капялюш зваліліся з грудзей.
  «Ісус, - прамармытаў я, - чортавы дзіця, напэўна, збіў мяне з чаравікаў».
  «Праўда, чувак», — пачуўся голас побач са мной. «І ён таксама дастаў Дансера, тваім патыліцай. Выпусціў яго, як халодную сабаку. Потым мне прыйшлося ўдарыць TR прыкладна дзевяць разоў, перш чым ён стаў на адно калена». Старэйшы брат падняў правую руку. Дзве сярэднія косткі пальцаў былі заціснуты на паўдарозе да запясця, доўгі глыбокі парэз зуба раскалоў костачку яго ўказальнага пальца, а іншыя пальцы зламана растапырыліся ад скрыўленай рукі. «Чортавы дзіця заўсёды мог прыняць удар».
  «Дзе ён цяпер?» — спытаў я. Калі я павярнуўся, каб азірнуцца, хістанні аднавіліся ў маёй галаве, так што мне прыйшлося заплюшчыць вочы. Правільны. Томі Рэй запячатаў левы для мяне. Магчыма, назаўжды.
  «Паліцыя даставіла яго ў бальніцу», - сказаў ён. «Можа, патрымаюць крыху. І калі пашанцуе, яго афіцэр прабацыі будзе гвалтаваць яго за п'янства. Так што пакуль мы ў бяспецы». Потым дзіка засмяяўся.
  «Міліцыя?» Я сказаў. «Як доўга я быў на вуліцы?»
  "Добра", сказаў ён. «Адзін з маіх братоў прыняў званок, напісаў гэта як памылку, але ён пакінуў мяне, каб сачыць за табой. У выпадку, калі ты памёр. Ці што».
  «Твой брат?»
  - Вялікая сям'я, Сомсы, сем братоў, - сказаў ён. «Напалову паліцэйскія, напалову жулікі, напалову вар'яты».
  «Як вы атрымліваеце палову з сямі?»
  «Я мяркую, што ў цябе ўсё ў парадку, чувак, ты задаеш такое пытанне», - сказаў ён. «Сэмі Рэй патануў у Грэнадзе».
  «Як мае вочы?»
  
  «Гамбургер, — сказаў ён, — гнілы гамбургер. А можа, сабачае дзярмо. Нічога, што пара швоў не выправіць».
  «Дзякуй, — сказаў я, — але я меў на ўвазе вочны яблык».
  - Я таксама, - сказаў ён і п'яна захіхікаў. «Гэта непрыгожа, але гэта нармальна. І разетка цэлая. Гэта важная частка. Напэўна, у вас страсенне мозгу, як у бочкі кактуса. Але з вокам усё будзе ў парадку. Мой стары крыху займаўся боксам. Некалькі хвілін ён быў цяжкім, перш чым выпіўка дасягнула яго. Я працаваў у яго кутку, калі быў дзіцем».
  «Дзякуй», — сказаў я і працягнуў руку. «Міладраговіч».
  Ён памахаў мне сваім мяшком з косткамі і сказаў: «Рокі Сомс. Рокі Рэй. Гэта сямейная традыцыя».
  «Прайграныя кулачныя баі і самагубствы, — сказаў я, — гэта традыцыя маёй сям'і».
  «Ты нічога не мог з гэтым зрабіць, чувак. Калі TR стаіць за жменькай даунераў, нехта павінен пацярпець, - сказаў ён і ўсміхнуўся. «Звычайна некалькі чалавек».
  «Ну, халера. У наступны раз, калі вырашу выпіць піва, вазьму з сабой ручную гранату», — сказаў я. Я б усміхнуўся яму ў адказ, але было занадта балюча.
  —
  Рокі адвёз мяне назад у гатэль Paso del Norte і ласкава дапамог мне сесці ў нумар. Мы звярнулі на сябе нейкія дзіўныя погляды, калі перасякалі вестыбюль, але я скрыжаваў некалькі далоняў, і погляды зніклі. Астатнюю частку дарогі ў нас была вялікая дапамога. Пасля гэтага ўсё было падліўкай. Хатні доктар прынёс кадэін і паўкола швоў на куток вока. Камандар аднёс мой акрываўлены касцюм у прыбіральшчыцу, потым прынёс мне каву, вялікую шклянку тэкілы для майго новага сябра і дадатковы тэлевізар, які каціўся каля майго вялікага ложка, каб я мог бачыць гэта сваім адзіным вокам. .
  "Яшчэ раз дзякуй", - сказаў я Рокі, калі ён сыходзіў. «І скажы свайму малодшаму брату, што мяне ніколі не білі так моцна за ўсё маё чортава жудаснае жыццё».
  
  «Чорт, чувак, — сказаў ён, — яму гэта ўсе кажуць».
  Давялося засмяяцца. Магчыма, гэта былі наркотыкі. Крыху пазней, гладкі кадэін і цёплы ручнік з джакузі, я праслізнуў голы паміж халоднымі дарагімі прасцінамі. Я падумаў замовіць скотч памерам з Заходні Тэхас, потым зразумеў, што не павінен піць яго без Сугру, і задумаўся, дзе, чорт вазьмі, ён схаваў ад мяне. І чаму.
  —
  Калі праз тры тыдні я нарэшце знайшоў яго ля крамы рок-хаўса ў малюсенькім мястэчку Фэрбэрн на захадзе Тэхаса, мы абодва настолькі змяніліся, што нават не пазналі адзін аднаго. Але прынамсі я знайшоў яго схованку.
  Раней у той дзень, праз пяць гадзін на міжштатнай дарозе на ўсход ад Эль-Паса, я вырашыў пайсці па маляўнічым маршруце і павярнуў на поўдзень па вузкай асфальтаванай паласе, якая вілася праз сухія, зарослыя хмызняком перадгор'і Дэйвісавых гор. Нягледзячы на агароджы з калючага дроту па баках тратуара, я не мог уявіць сабе мяккіх бычкоў, якія пасуцца па тонкай траве, раскіданай сярод вострых камянёў. Можа, авечкі ці козы. Але іржавая чатырохніткавая агароджа з калючага дроту не магла ўтрымаць казу. Ці нават самую тупую ў свеце хадзячую бараніну.
  Пасля трыццаці хвілін на маленькай шашы, не бачачы ні душы — нават канюка, — я заўважыў невялікі статак даўгарогаў сярод лапіка калючага хмызняку, які безнадзейна спрабаваў паўзці па генетычнай лесвіцы да дрэвастою. Калі я спыніўся, каб утаропіцца на буйную рагатую жывёлу, яны ўтаропіліся ў адказ, іх дзікія вочы цалкам упісваліся ў гэты неабдуманы пейзаж, іх позіркі былі такімі ж высокімі і рэзкімі, як у афрыканскай пароды, якая пачала іх радавод. Мне было цікава, як, чорт вазьмі, тым пагоншчыкам удалося перагнаць гэтых звяроў з Заходняга Тэхаса ў Мантану ў 1880-х без баявых караблёў Cobra.
  Потым я пачаў бачыць людзей: зваршчыка, які вешаў лязо на грэйдэр, які драпаў супрацьпажарную паласу з камяністага хмызняку; дзве мексіканскія рукі, якія змазваюць вятрак пад небам, падмеценым няспынным ветрам, бледным, паліраваным; старая жанчына ў малюсенькім Ford Escort, якая рухаецца па маршруце RFD, прыносячы пошту ў раскіданыя, абстраляныя паштовыя скрыні ўздоўж дарогі.
  
  На Y-скрыжаванні з яшчэ меншай шашой мне прыйшлося спыніцца, каб прапусціць пахавальны картэж, хаця я не мог сабе ўявіць могілкі пасярод гэтага нідзе. Наступным транспартным сродкам, які я сустрэў, быў пікап, у якім ехалі тры хлопчыкі-падлеткі з размаляванымі тварамі блазнаў пад шырокімі каўбойскімі капелюшамі. Я не ведаю, чаго я чакаў у Заходнім Тэхасе, але я пачаў падазраваць, што я заблуджаў на грэбаны фільм Феліні.
  Потым з'явіліся турысты, калі я падымаўся міма схілаў ядлоўца і хмызняковых дубоў і яшчэ вышэй на неверагодныя шэрыя скалістыя вяршыні: аўтобус са старажытнымі людзьмі ператварыўся ў пляцоўку для пікніка, якую ўжо занялі некалькі сем'яў у фургонах; пара аптэчных каўбояў п'юць піва ля яўкі; і група турыстаў, якія выглядалі як выкладчыкі каледжа на пенсіі. Потым я ўбачыў абсерваторыю Макдональда, якая падымалася з горнага хрыбта, як уцякаючы месяц.
  Занадта дзіўна, падумаў я, занадта дзіўна. Таму я спыніўся на наступным шырокім месцы на дарозе, каб сабрацца, разважаючы, што я нарабіў, разважаючы, якога чорта я рабіў у Заходнім Тэхасе.
  —
  Я нарадзіўся і вырас у невялікім горадзе Мерыветэр на захадзе Мантаны і, за выключэннем часу службы ў арміі, заўсёды жыў там. Прайшоў усяго месяц, але цяпер у мяне нічога не было, толькі арандаваная паштовая скрыня і нумар тэлефона, які зазваніў у аўтаадказчыку. Я знішчыў сваё мінулае, пакінуў магілы маіх бацькоў, развітаўся з нешматлікімі сябрамі, якія засталіся ў жывых, потым паляцеў у Сіэтл, каб купіць новую машыну. У мяне былі бачання экзатычных кабрыялетаў, якія схіліліся ля дарогі, хутчэй за смерць, больш упэўнена, чым агент па даходах. Але цяпер, калі я сапраўды мог сабе дазволіць адзін, я больш не ўпісваўся ў маленькіх ублюдкаў. Прадавец Porsche паказаў мне на Cadillac Eldorado Touring Coupe, амаль дзве тоны дэтройцкага жалеза, які рухаўся трыма сотнямі коней з трыццацідвухклапаннага V-8, машына, дастаткова вялікая для маёй задніцы і галавы, багажнік памерам з маленькай краіны і рухавік Northstar, які прыбіў маю азадак да кіроўчага сядзення, калі я ўпіхнуў акселератар у супрацьпажарную сцяну. А Звер трымаў дарогу ў крыклівым кутку. Прынамсі так хутка, як я хацеў, каб штурхнуць яе. Але мне прыйшлося пачакаць тыдзень, каб атрымаць жаданы колер з люкам. Прадавец спрабаваў прадаць мне Dark Montana Blue, але я меркаваў, што адмовіўся ад сантыментаў у сваім сярэднім узросце, таму чакаў Dark Cherry.
  
  Вось тут і пачаліся непрыемнасці. У Сіэтле. Усё яшчэ не піўшы, проста чакаючы люка, я вырашыў, што новая машына заслугоўвае новага гардэроба. Пара твідавых блэйзераў, можа, пара шнуркоў, можа, новыя боты. Такім чынам, я зайшоў у краму ў некалькіх кварталах ад Four Seasons, знайшоў высокую, элегантную даму з брытанскім акцэнтам, якая прадала мне італьянскіх фуфараў на пяць тысяч долараў, у тым ліку фетравы капялюш за дзвесце пяцьдзесят долараў, яна сцвярджала, што яе можна працягнуць праз кольца для сурвэтак, а потым ледзь не трахнула мяне да смерці. Мне было так балюча, ехаўшы з Сіэтла ў Эль-Паса, нават сядзенне з электрычным рэгуляваннем у васьмі напрамках не зняло нагрузку з пахвіны. Але было весела. У п'яныя дні я мог ажаніцца з ёй, жыў з ёй ці спрабаваў палюбіць яе. Але ў мяне ўжо было дастаткова былых жонак, былых суседзяў па пакоі і былых каханкаў на ўсё жыццё. Як ні дзіўна, я ўзяў адпачынак ад кахання прыкладна ў той самы час, калі пачаў свой доўгі адпачынак ад выпіўкі.
  —
  Але ўнізе, у гэтым месяцовым пейзажы, я вырашыў, што дастаткова доўга адпачываў. Такім чынам, я заехаў на наступны грунтавы стрэлачны развязак і пакапаўся ў сваіх элегантных дарожных запасах: я запаліў шыкоўную ангельскую цыгарэту Dunhill Red і разбіў бутэльку мексіканскага элю Negra Modelo, потым стаяў на няспынным восеньскім ветры, паліў і піў, як цывілізаваны чалавек, які падазраваў, што даволі хутка я вярнуся да вярблюджага напою і таннага шнапсу, замацаванага бляшанкамі Pabst, жывучы, як п'яны, якім быў заўсёды. А можа і не. Дзесяць гадоў сухіх і цвярозых без мыліц цыгарэт і сустрэч — гэта не было марнаваннем часу, але і не сталай забавай.
  Усе высакакласныя фіксацыі апяклі мой язык, як смажанае дзярмо, і зрабілі мяне галавакружным і безразважным. Я любіў гэта. Але іншага піва ў мяне не было. Я мяркую, што гэта было выпрабаванне. Я мяркую, што я накшталт прайшоў.
  —
  
  У мяне быў толькі адрас на адзінай галоўнай вуліцы Фэрбэрна, паміраючага горада прыкладна на паўдарозе паміж Марфай і мексіканскай мяжой у Касціла, горада, які загінуў ад коштаў на быдла і закрыцця ваеннага палігона. Двойчы праязджаў міма адраса, не верачы ні сваім вачам, ні запіскам. Калісьці гасцініца Dew Drop Inn была, відаць, лепшай аўтамабільнай пляцоўкай у горадзе. Восем мясцовых каменных катэджаў з іспанскімі чарапічнымі дахамі і малюсенькімі гаражамі стаялі пашарпаным паўколам вакол унутранага дворыка, напоўненага рускім чартапалохам і старажытным пылам, і каюты выглядалі так, нібы ў іх не жылі з часоў Другой сусветнай вайны. Магчыма, калісьці да офіса прымыкала невялікая кавярня і піўная. Але цяпер гэта месца заняла абшарпаная крама. Ён рэкламаваў ЛЕДЗЯНОЕ ХАЛОДНАЕ ПІВА і ДАМАШНІ ТАМАЛЕС , здавалася, дзве асноўныя стравы Заходняга Тэхаса.
  Калі я прыпаркаваўся перад крамай, з мяне выйшаў смуглявы мужчына. У капелюшы з плоскімі палямі, джынсах і адной толькі камізэльцы, нягледзячы на рэзкі вецер, ён выглядаў вяровачна-жылістым. На поясе ў яго боўтаўся нож памерам з невялікі меч. Я не магла бачыць яго цёмныя вочы, але яго рот сціснуўся, нібы хацеў плюнуць, калі ён праходзіў міма майго Кэдзі з часовымі біркамі. Пракляты турыст. Потым залез у старадаўні пікап GMC і з грукатам паехаў.
  У краме, міргаючы ад раптоўнага ценю, я спыніўся, калі высокая бландынка за прылаўкам аб'явіла распродаж цукерак і змяніла на пару маладых мексіканска-амерыканскіх дзяцей. Яна падняла вочы, яе рот заварушыўся, нібы пытаючыся, ці можа яна дапамагчы, потым слёзы напоўнілі яе вочы, і яна кінулася вакол стойкі, каб абняць мяне доўга і моцна, нібы я быў яе даўно страчаным бацькам. Яна нават прашаптала мне ў плячо «Міла».
  Чорт, я праехаў дзве тысячы міль, каб на мяне напала жанчына, якой я ніколі раней не бачыў. Але я нічога не сказаў. Маё жыццё заўсёды было такім.
  Праз некаторы час жанчына зразумела, што я не адказваю тым жа, таму адступіла, выціраючы вочы. - Майла, - сказала яна, - гэта я. Уітні. Жонка CW.»
  
  «Жонка?»
  «Уітні. Ад Мерыветэра. Раней я працавала на…сябра юрыста CW», — сказала яна, потым зрабіла паўзу. «Вы ведаеце. Солі… Я мяркую, што яны ўжо не зусім сябры».
  Тады я зразумеў, хто яна. Адна з бясконцай плыні высокіх, бялявых, цудоўна прыгожых і па-чартоўску разумных юрыдычных сакратарак адваката Рэйнболта. Пасля таго, як Вайнона загінула ў выніку стральбы, у якой Сугру вінаваціў сябе, ён з'ехаў у Тэхас з яе сыночкам Лестэрам. Гэтая жанчына пачала заходзіць у мой бар, Slumgullion, сарамліва распытваючы пра Sughrue, але не так часта, каб я ўспомніў яе імя. Тая жанчына была ледзь бачная пад тварам гэтай. Яе абгарэлы твар з веерам сонечных маршчын, якія бела падміргвалі ў кутках блакітных вачэй, быў зусім не падобны на той, які я памятаў. Сугру і клімат Заходняга Тэхаса зрабілі тое, чаго не мог зрабіць час. Па-ранейшаму прыгожая і, безумоўна, па-ранейшаму разумная, нават калі яна выйшла замуж за вар'ята ўблюдка, яе твар больш не нагадваў тую далёкую прафесійную маску, якую я памятаў. Гэта быў твар жанчыны, якая б надрала табе азадак і дала табе гадзіну, каб прыцягнуць натоўп.
  - Уітні... - сказаў я. «Прабачце, але гэта ваша імя ці прозвішча?»
  У адказ яна засмяялася яркім срэбным звонам, які адганяў цені з-пад паўпустых паліц. «Я магла сказаць, што ты ніколі не запомніў маё імя», — сказала яна, усміхаючыся, а потым з гонарам дадала: «Уітні Петэрсан… ну, Сьюгру», — і паціснула мне руку. «Я так рада, што вы тут. CW будзе вельмі рады вас бачыць. Вы проста сумавалі па ім, разумееце».
  Я павінен быў пазнаць нож, падумаў я. - Я не ведаў... - сказаў я.
  "О, мы нікому не казалі", - працягнула яна. «Мы не хацелі, каб хто-небудзь ведаў. Мы рабілі гэта ў бальніцы...» Потым яна зрабіла паўзу; цень упаў на яе твар. «Я лепш дазволю яму расказаць табе пра гэта», - ціха сказала яна. Потым схапіла з прылаўка планшэт і пачала маляваць. «Дазвольце мне паказаць вам, як знайсці гэтае месца. Пазваніў бы, але тэлефона ў яго дома няма». Яна адарвала аркуш ад планшэта, працягнула яго мне, як быццам гэта быў выйгрышны білет у латарэі, у якой я не ўдзельнічаў, потым апусціла вочы і дадала: «Калі выйдзеце да трэйлера, скажыце яму, што я маю рацыю. ззаду вас. Як толькі я змагу прымусіць Дулсі замяніць мяне. Я прынясу абед. І тэкіла. І яшчэ піва. І ў нас будзе вечар...»
  
  Яе маршчыны паглыбіліся ад смутку, нібы яна збіралася зноў заплакаць.
  «Ці ёсць дзе спыніцца ў гэтым горадзе?» Я папрасіў вярнуць яе да гэтага моманту.
  «О, ты павінен застацца з намі. Вы павінны. Прычэп двайны шырыні. З падаўжальнікам. У нас ёсць мноства месцаў…”
  У рэшце рэшт я пераканаў яе, што неабвешчаныя госці заслугоўваюць аплаты ўласнага памяшкання. Такім чынам, я пайшоў, нагрузіўшыся тамале, лёдам і півам, і ўзяў нумар у адзіным адкрытым матэлі, Cuero, названым, як я меркаваў, за перасохлую рачулку, якая агінала малюсенькі горад, і пайшоў па яе карце на поўдзень і ўсход ад горада.
  —
  Грубыя горы заканчваліся на поўначы і захадзе ад Фэрбэрна, але яны пакінулі за сабой дзесяткі скалістых водгалаў, якія цягнуліся да пустыні. Нябожчыкі тонкіх аблокаў турбавалі паўдзённае неба, заігрываючы з узыходам паўмесяца. На перасохлых плошчах паміж агаленнямі пустынны вецер набіраў сілу, стагнаў і грукатаў, пераносячы нават вагу майго новага дэтройцкага жалеза, пакуль я ехаў на поўдзень і ўсход, выконваючы ўказанні Уітні, стараючыся не думаць пра тое, што яна сказала, Н-слова.
  Шпіталі ўжо забралі маіх сяброў. У майго народа была гісторыя жыцця, пакуль нехта не забіў іх. Звычайна самі. Але маці Сугру памерла ад раку лёгкіх шмат гадоў таму. А ў яго вар'яцкага бацькі дабраякасная пухліна мозгу. Такім чынам, не задумваючыся, горшае прыйшло ў галаву. «Калі б вырадак паміраў, — сказаў я сабе, — я б не расказаў яму, навошта я прыехаў на яго паляванне. Нягледзячы ні на што. І я б таксама не плакала. Прынамсі, не цвярозы.
  
  Я звярнуў на грунтавую дарожку ў некалькіх мілях за прыгожым маленькім прыдарожным паркам, спыніўся, каб адкрыць шчыліну ў дроце, потым пацягнуў Звера па аднапалоснай дарожцы, калеістай і камяністай, якая вяла паміж дзвюма іржавымі агароджамі з калючага дроту праз роўную пашу, дзе на нябачнай траве пасвілася тузін антылоп, потым праз яшчэ адну шчыліну, праз іншую пашу. Гэты коціцца да блакітных гор далей. І запоўнены малюсенькімі конькамі на пашы. Гэтыя маленькія конікі былі маёй апошняй кропляй. Усё спачатку. Я схапіў яшчэ піва. Мой другі за дзень, за дзесяцігоддзе. Гэта працавала проста выдатна, проста цудоўна. І я не звяртаў увагі на ебаных маленькіх конікаў, якія пырхалі, як мошкі, у кутку майго вока.
  Прайшоўшы праз апошнюю шчыліну, я азірнуўся на след пылу, які я пакінуў, нягледзячы на павольную язду, калі ён уцякаў перад пастаянна ўзмацняючымся ветрам. Потым на дарогу наперадзе. Больш таго ж. Звіўшыся праз пару невялікіх хрыбтоў і вакол яшчэ адной кучы камянёў, я выявіў, што падвойная шырыня Sughrue's стацыянарна ўсталяваная і абабітая грубымі дошкамі, размешчаная ў невялікай паглыбленні, нібы шукаючы прытулку ад усіх вятроў, якія могуць дзьмуць. Нейкая недабудаваная каркасная канструкцыя стаяла перад прычэпам і металічны хлеў ззаду, з ветраком і карытам для коней.
  Я прыпаркаваўся наперадзе, пасігналіў у бок ветру без адказу і падышоў да прыступак трэйлера. Каркасная канструкцыя апынулася нейкай вінаграднай альтанкай, якая стаіць над панадворкам, які будуецца, мексіканская плітка ўкладваецца прама на цвёрды грунт. Струны маркераў гудзелі на ветры, і мёртвыя ліяны бразгалі, амаль заглушаючы скрыгат ветрака. Я павярнуўся назад, агледзеў калючы хмызняк — тлустую драўніну, пра якую я здагадаўся, чытаючы заходнія раманы — усыпаны карлікавым мескітам.
  Дзіцячы голас закрычаў «Ё!» ад вугла дома, і я павярнуўся досыць хутка, каб убачыць маленькую постаць, якая кідалася з-за вугла. Але не паспеў я зрабіць крок у тым накірунку, як з-пад прыступак пракацілася карычневая пляма, перадплечча, такое цвёрдае і няўмольнае, як высушаная на сонцы скура, сціснулася вакол майго горла, і я адчуў вастрыё ляза нажа пад вухам. . На самай справе кропка была занадта вострай, каб адчуць. Тое, што я адчуваў, - гэта павольны струменьчык крыві па маёй шыі. Яшчэ адзін пракляты касцюм для прыбіральшчыкаў.
  
  Голас прашыпеў, дыханне ля майго твару пахла сушанай ялавічынай і перцам чылі, тэкілай, лаймам і страхам, шэпт, груба ціхі, як рашпіль у белай сасне.
  «Хто ты, хрэн, дружа?» – сказаў ён, потым перадплечча крыху адцягнулася ад майго горла.
  «Гэта я, ебаны ідыёт», - ахнуў я. «Я даў табе гэты нож».
  Усё на момант спынілася. Потым адпусцілі.
  «Міла?» - сказаў Сугру, калі я павярнуўся. Ён сунуў дванаццаціцалевы клінок поўнапамернага Руаны Боўі назад у ножны. «Якога чорта ты робіш у гэтай вопратцы?»
  Я мог бы спытаць тое ж самае.
  Гэта быў хлопец са стаянкі насупраць гасцініцы Dew Drop. За выключэннем таго, што ён памяняў свае джынсы на насцегнавую павязку, а капялюш - на скураную вяроўку вакол ілба, якая стрымлівала доўгія выцвілыя ад сонца валасы. Зблізку я бачыў зморшчаны шнар, які раздзяляў яго рыфлены жывот. І блакітныя вочы Сугру на гэтым незнаёмым твары з сырамятнай скуры.
  Ялавічына была знішчана, каржакаватае цела цяпер тонкае, як агароджа, а не цвёрды слуп, вочы такія ж дзікія і рухомыя, як у даўгарогаў, старыя маршчыны смеху на яго твары размытыя, сцёртыя. Калі ён нарэшце ўсміхнуўся, я падумаў, што яго твар расколецца.
  «Чорт вазьмі, - сказаў ён, - у цябе ёсць твае ебаныя грошы». Мая звар'яцелая маці пераканала майго бацьку захаваць маю спадчыну да пяцідзесяці трох гадоў, каб я не растраціў яе на дзікіх жанчын, віскі і фарэль. Як у майго бацькі. «Вы нарэшце атрымалі грошы». Сугру так моцна абняў мяне, што ў мяне ледзь не перахапіла дух. «Ну як гэта? Быць багатым?»
  Я не стаў адказваць, але кіўнуў на шнар. «Ваша жонка сказала, што вы ляжалі ў шпіталі», — сказаў я, калі ён адпусціў мяне. Я паказаў на яго шнар. Клянуся, ён здрыгануўся.
  
  - Нічога, - хутка сказаў ён.
  «Нічога?»
  «У Нью-Мексіка былі невялікія праблемы», — сказаў ён, спрабуючы ўсміхнуцца. «Нічога сур'ёзнага. у мяне ўсё добра. Ніколі не было лепш, - працягваў ён, калі Малы Лестэр ціхенька краўся з-за блізкага кута прычэпа, каб абхапіць сваімі карычневымі рукамі завязаную шнуром нагу свайго прыёмнага бацькі. Малы Лестэр ужо не быў дзіцем. Проста меншая версія Сугру, маўклівы і насцярожаны, апрануты як яго прыёмны тата. Паглядзеў бы дома на адным з карлікавых коней. - Гэта твой дзядзька Майла, - сказаў Сугру Лестэру, і маленькі хлопчык урачыста паціснуў мне руку. «Чаму б табе не захапіць нам пару піва, сын?» Сказаў Сугру. «Калі толькі твой дзядзька Майла яшчэ не ў фургоне...»
  «Я проста зваліўся сёння», — прызнаўся я, калі Лестэр падымаўся па прыступках да ўваходных дзвярэй.
  Як толькі яна зачынілася за хлопчыкам, Сьюгру павярнуўся да мяне, спытаўшы з ваўчынай усмешкай, якая толькі зрабіла яго ледзяныя блакітныя вочы: «Як, чорт вазьмі, ты знайшоў мяне, стары?»
  «Я наняў прыватнага назіральніка», — сказаў я, смеючыся. Брэх, які вырваўся з тонкай усмешкі, не зусім нагадваў смех. «Проста жарт», — патлумачыў я.
  —
  Майму воку спатрэбілася некалькі дзён, каб адкрыцца, але яно загаілася задоўга да таго, як зніклі галаўныя болі. Простае выкарыстанне тэлефона вярнула галавакружэнне. Кіраванне аўтамабілем і размовы сталі вопытам наркотыкаў. У той момант, калі я збіраўся адмовіцца ад Sughrue, кінуць паліць і плыць, падхапіўшы хвост, я знайшоў паштальёна, каб купіць, і ён прыдумаў адрас Малышка Лестэра з коніка-качалкі, які яму даслала бабуля.
  Раней бабка не давала часу суткі. Яна сцвярджала, што не мае ні найменшага паняцця, куды Сугру адвёў яе ўнука. Фактычна, яна прапанавала мне наняць яго знайсці. Яна сказала, што абодва яе дзеці былі мёртвыя, і ў гэтым вінаваты сукін сын Сугру. А цяпер яе адзінага ўнука не стала. Яна сказала, што ў яе была кроў у вачах і жаданне помсты зношваць зубы. Але я не паверыў ніводнаму слову.
  —
  
  «Вы мяне навучылі», — сказаў я. «Я знайшоў бар у паштовым аддзяленні». Нешта пра працу ў паштовай службе прымусіла мяне выпіць. І іншыя дзеянні вар'яцтва.
  - Дзярмо, - суха сказаў Сугру. «Я ўвесь час казаў Грэмі не адпраўляць па пошце гэтага чортава коніка-качалку. Але я мяркую, што тады было занадта позна, ці не так? Даволі гладка, Міла.
  «Я навучыўся гэтаму ад цябе», — сказаў я, але ён, падобна, не забаўляўся.
  Малы Лестэр прыбыў з дзвюма бутэлькамі Dos X's, якія Сугру імгненна адкрыў зубамі.
  «Некаторыя лайна не мяняюцца», — сказаў я, калі ён перадаў мне ледзяную бутэльку. Але ён нават не ўсміхнуўся. «Уітні сказала, што прынясе вячэру і яшчэ піва, як толькі нехта па імені Дулсі прыйдзе на працу».
  «Чортавы Дулсі вісіць на радэа з джэкпотам у Альпайн», — сказаў Сугру, што, верагодна, тлумачыла маленькіх каўбойскіх клоўнаў. Затым ён плюнуў на зямлю, дадаўшы: «Наступныя пару дзён яна будзе п'яная і баліць у пахвіне. Уітні давядзецца зачыніцца раней. Але яна не будзе. Упартая жанчына. Чорт вазьмі».
  «Ну, ты ажаніўся на ёй», — сказаў я. «Віншую».
  «Хрэн з табой», — сказаў ён і амаль усміхнуўся. «Абяромся ад ветру. Любі гэтую краіну, чувак, але ненавіджу ебаны вецер».
  «Неадназначнасць», — адважыўся я. «Заўсёды твой моцны бок. Любіш упартую жанчыну, але ненавідзіш быць жанатым на ёй...» Але жарт знік, перш чым мы зрабілі крок.
  —
  Мы з Сугру былі сябрамі з моманту знаёмства ў пачатку сямідзесятых. Ён з'явіўся ў Мерывезере, пераследуючы фармацэўта з Рэдвуд-Сіці, усяго праз некалькі тыдняў пасля таго, як я адкрыў офіс прыватнай асобы, таму што аддзел шэрыфа звольніў майго намесніка з-за адсутнасці маралі. Я не верыў, што гульні ў панчборд і покер з'яўляюцца смяротнымі грахамі або што пара сумных шлюх-метысаў пагражае маральнасці акругі Мерыветэр. Калі Сугру зарэгістраваўся ў паліцэйскім дэпартаменце, мой стары прыяцель адправіў яго да мяне, бо каліфарнійская ліцэнзія Сугру не дазваляла рабіць дудлі-сквот у Мантане.
  
  Такім чынам, я завяршыў яго пошукі фармацэўта, і Сугру сутыкнуўся з ім. На хлопца быў выстаўлены ордэр на ўцякача, так што мы маглі ўзяць яго ў любы час і любым спосабам. Але Сугру хацеў быць добрым і дазволіць старому хлопчыку выпіць апошні раз і памачыцца. Замест таго, каб вярнуцца дадому, фармацэўт павесіўся на каленях перад пісуарам, і ў выніку судовыя працэсы выгналі Сугру з Каліфорніі. Такім чынам, замест таго, каб вярнуцца ў акругу Мудзі ў Паўднёвым Тэхасе, дзе ён вырас, ён прыехаў у Мантану. Іншыя людзі прыйшлі па горшых прычынах.
  Мы былі партнёрамі некаторы час, дастаткова доўга, каб ён мог прэтэндаваць на свой білет у Мантану, потым мы ўступілі ў маральную спрэчку наконт аднаго з нашых кліентаў — нешта пра ебаных жонак-уцекачоў — і гэта перарасло ў п'яную бойку, якую я прайграў. Толькі Томі Рэй біў мяне мацней.
  Мы разышліся. Дрэнна. У наступны раз, калі мы сустрэліся ў бары ў Парадайз, штат Мантана, я зламаў яму правую ключыцу більярдным кіям і, калі ён быў аднарукім і балюча, здолеў змагацца з ім да нічыёй. Калі наступнай раніцай мы выйшлі з турмы акругі Сондэрс, мы вырашылі, што не быць сябрамі - гэта вялікая праблема. Такім чынам, мы зноў былі сябрамі.
  —
  Ад ветру, для Сугру, гэта азначала іншы ўнутраны дворык з плоскай пліткай пад іншай вінаграднай альтанкай за прычэпам, дзе мы сядзелі, у асноўным моўчкі, пілі піва і палілі мае цыгарэты - ён таксама вырашыў кінуць паліць - пакуль сонца не зазірнула за гарызонт і вецер упаў. Потым у салодкім цёмным святле ён развёў малюсенькае бяздымнае вогнішча і сеў на кукішкі, павольна пацягваючы піва да глыбокай цемры трыццаці, калі агні Уітні падскочылі па сцежцы.
  Пасля абеду Сугру паклаў хлопчыка спаць, пакінуўшы нас з Уітні на ўнутраным дворыку. Я разварушыў індзейскі агонь, пакуль мы слухалі голас Сугру, які чытаў хлопчыку. Гэта гучала як Дыкенс.
  
  «Не падобна на доктара Сьюза», — ціха сказаў я, выпіваючы яшчэ два кружкі піва. «Хутчэй цяжкія часы. »
  «CW лічыць, што дзіцячыя кнігі не рыхтуюць дзяцей да рэальнага свету», — сказала яна без ноткі асуджэння ў голасе, не больш чым тады, калі дадала: «Ведаеш, ён вар'ят».
  «Ён заўсёды быў вар'ятам», — пажартаваў я.
  Бледныя вочы Уітні пацямнелі, калі вусікі полымя з'елі невялікія сухія дровы, потым яна рэзка ўстала. - Я іду спаць, Майла, - сказала яна. «Можа, ён пагаворыць з вамі».
  «Не збіраюся ўмешвацца, мэм, але вам не варта выходзіць замуж за чалавека, які не хоча з вамі размаўляць», — сказала я, цяпер, здаецца, дурная ад выпіўкі. «Прабачце. Не мая справа…»
  «Я выйшла за яго замуж, каб ён не памёр, — адказала яна, як жанчына, якая ведае, — але я не магу прымусіць яго жыць». Потым пажадала добрай ночы і пацягнулася ў прычэп, нібы караскалася па прыступках шыбеніцы.
  Я хацеў падсунуць руку пад яе тонкі локаць і дапамагчы, але ведаў, што лепш. У былыя часы я зрабіў дастаткова шлюбнай працы, каб адчуць разлад паміж імі яшчэ да таго, як пачуў гэта, і ў гады шлюбу, калі мяне называлі Дзікам Баткусам у сямейных адносінах, нават я мог распазнаць смутак у добрая жанчына.
  Азіраючыся на свае пяць шлюбаў і чатыры разводы — адна з маіх жонак загінула ў аўтакатастрофе разам з трыма маракамі, перш чым мы паспелі развесціся — часам мне хацелася высачыць гэтых жанчын, каб спытаць, што мы зрабілі не так. Але я ведаў лепш, чым гэта. Што мы зрабілі дрэнна, дык гэта пажаніліся. Шлюбы - гэта проста кідкі, жаўрукі і прытулкі ад пахмелля. Прынамсі, майму адзінаму сыну пашанцавала. Яго маці, Элен, выйшла замуж за прыстойнага чалавека, які добра яго выхаваў, і калі я спыніўся ў Сан-Францыска па дарозе ў Эль-Паса з Сіэтла, каб убачыць хлопчыка і яго жонку, яны абыходзіліся са мной як са старым дзядзькам, нейкім далёкім і цьмяным. успомніў сваяка, чыя кампанія ім падабалася, але не зусім зразумелая, але пра якую яны шчыра клапаціліся. Гэта быў цудоўны падарунак, і я падзякаваў ім за гэта, учынак, якім я, магчыма, занадта часта грэбаваў у свае ранейшыя гады.
  —
  
  Сугру абарваў гэтую думку, калі выйшаў на вуліцу, адкручваючы корак на бутэльцы тэкілы. Ён пацягнуў, потым працягнуў мне. Я зрабіў глыток, падрыхтаваны да вадкага агню, але адчуў мяккі дымны густ, амаль як у добрага аднасолодавага віскі. Няблага. У мяне быў яшчэ адзін, потым утаропіўся на сінюю падкову на этыкетцы. Сугру выцягнуў з кішэні камізэлькі худы джойнт і кухонную запалку, а потым стрэліў з абодвух.
  - Нядрэнна, - сказаў я, перадаючы яму тэкілу. «І я таксама быў бы не супраць таго, каб даць яму ўдар, але я хачу, каб ты ведаў, што калі ты будзеш працягваць драчыць мяне і пазбягаць размоў пра гэта дзярмо...»
  «Што за дзярмо?» — спытаў ён дастаткова мякка, каб мяне раззлаваць.
  «Гэта, — прашыпеў я, раптам раззлаваўшыся, стукнуўшы рукамі аб камяні яго плячэй, — гэта хаваецца дзярмо…»
  «Ты занадта п'яны, каб гнаць гэтага свіння, Майла?» - сказаў ён. Я паківаў галавой, усё яшчэ злы. - Давай я надзену штаны, - мякка сказаў ён, - тады пакатаемся, стары.
  —
  Яго гісторыя пра тое, што яго застрэлілі, плыла як паездка, якую ён здзейсніў у той дзень праз даліну Рыа-Грандэ на поўнач ад Эль-Паса, вярнуўшыся ў горад пасля доўгай, пачварнай пагоні, каб злавіць скакуна пад заклад, гвалтаўніка, які калісьці быў грамадзянінам. Было такое. І страх, што сволач праслізне праз сістэму, больш праблем, чым ён варты.
  Але ў асноўным гэтая блукаючая пасляабедзенная паездка была пра Вайнону, маму Малышка Лестэра. Сугру па-ранейшаму вінаваціў сябе, хаця ніхто іншы гэтага не рабіў. І па дарозе, каб убачыць закат над пустыняй, Сугру спыніўся, каб выпіць шасцёркі ў закусачнай Нью-Мексіканскага піва і нейкім чынам увязаўся ў сварку паміж бармэнам і групай чыкана з Эль-Паса на чале з высокім, гучным хлапчуком .
  
  Абмяняліся словамі. Потым вялікі хлопец выцягнуў з задняй кішэні танны, кірпаты калібр .38 і грымнуў па бармэну, гучным, смярдзючым трэскам, які разбіў старую шыльду Coors. Другі патрон праляцеў прама паміж пальцамі Сугру, паміж мезенцам і безназоўным пальцамі на правай руцэ, прама праз піўную бляшанку і ў яго кішачнік.
  У гэты момант парушынкі, якія танцавалі на сонечных промнях, задрыжалі ад воблака зброевай ваты, ваты і неразарваных порахавых зерняў, не кажучы ўжо пра чортавы свінец, плюс выпаранае піва з забітай бляшанкі. Але да таго часу, калі Сугру дазволіў гэтаму выпадковаму вар'яцтву прашумець у яго галаве, перш чым ён паспеў зрабіць крок наперад, сплюшчаны свінец калібра 38-га калібра праваліўся праз край яго печані, некалькі завес кішачніка і левую нырку, дзе адбіты снарад памёр, як страчаны мармур.
  —
  Паміж поўначчу і ўзыходам сонца Сугру перастаў гаварыць; мы сядзелі на стале для пікніка ў маленькай пляцоўцы для адпачынку адразу па дарозе. Каменныя загоны, як гэта называлася, я даведаўся з шыльды, калі ссаўся на яе. Кароткая паездка ад трэйлера. Сугру любіў Пачвару, але не мог доўга знаходзіцца ўнутры. Калі я вярнуўся да стала, ён зноў пачаў расказваць.
  «Такім чынам, яны ўзялі нырку і пару футаў кішкі», — бадзёра сказаў ён і даліў піва. «Адзіны нумар тэлефона ў маім кашальку быў Уітні». Ён выглядаў збянтэжаным. «Яе выклікалі са шпіталя. Не хацелася нікому тэлефанаваць. не ведаю Можа, мне было сорамна. Кажуць, часам і так бывае. Магчыма, я быў не надта ясным. Я, чорт вазьмі, не ведаю. Ва ўсялякім разе, яна спусцілася, павесялілася і, нарэшце, сказала, што гэта можа падбадзёрыць нас абодвух, каб ажаніцца. Так мы і зрабілі».
  «Дык што ж вы робіце тут, пасярод нідзе? Гуляеш у каўбояў і апачоў?»
  «Аднойчы я спускаўся сюды, — ціха сказаў ён, — па працы, і краіна мне спадабалася. Гэта адпавядае маёй асобе». Потым спыніўся і паказаў на мяне пальцам. «Вы калі-небудзь разумелі, што мы з вамі заўсёды жылі дастаткова блізка ад мяжы, каб уцякаць, калі трэба?»
  
  "Гучыць правільна", - пагадзіўся я, і ён проста пакінуў гэта вісець. «Дык у чым праблема?»
  «Ад якога чорта мы ўцякаем, чувак? Чаго нам баяцца?» Сугру зрабіў паўзу, потым на імгненне адышоў, стукнуўшы па бутэльцы з тэкілай, потым вярнуўся да халадзільніка па піва. Ён прапанаваў мне выпіць, ад чаго я адмовіўся. Магчыма, яшчэ адно выпрабаванне, але, магчыма, мне проста трэба быць крыху цвярозым. Потым Сугру адвярнуўся ад мяне. Спачатку я не чуў яго, таму падышоў бліжэй.
  «...усе кліенты пабеглі, усе пабеглі, але чола, дзеці, гэтыя лохі выцягнулі мяне назад да краю арашальнай канавы, потым вялікі ўваткнуў мне пісталет у вуха і націснуў на чортавы курок, націснуў на чорта курок са ствалом у вуху…»
  — Не разумею, — ціха сказаў я.
  Лёгкі ветрык калыхаў сярод камянёў чахлыя дрэвы. Зоркі і паўмесяц напоўнілі начное неба дастатковай колькасцю святла, каб убачыць невялікі статак пустынных белахвостых аленяў, якія пасвіліся ў цені на другім баку шашы. Яны паднялі свае мяккія насы і мігатлівыя вушы ад грукату стрэлаў з поўдня.
  «Што гэта, чорт вазьмі?» — спытаў я.
  «Галівудскія нарыхтоўкі», — адказаў ён. «Нейкі мудак тут рэпетуе вестэрн. На старых кавалках стрэльбішча. Уніз каля Касціла. Да чорта з імі».
  «Нахуй іх?»
  «Яны нічога не ведаюць аб стральбе», - ціха сказаў ён.
  «Ці трыццаць восем у вуха?»
  «Ты мёртвы тут жа, брат».
  «Што здарылася?»
  «Пракляты баёк разбіўся», — сказаў Сугру. «Я чуў гэта. Разбіўся, як крышталь лёду. Я ўсё яшчэ чую. Тады вялікі хлопец выкінуў пісталет».
  
  Ён гаварыў, але не даходзіў да гэтага. Я столькі ведаў. Націсканне не дапамагло б. Спатрэбілася два гады і дзесяць тысяч выпівак, каб расказаць пра яго праблемы ў В'етнаме, асабліва пра тую, з-за якой яго ледзь не адправілі ў Лівенворт. На гэта ў мяне не было ні часу, ні печані.
  - Так, - сказаў я ў цішыні.
  «Такім чынам, я закаціўся ў арашальную канаву», — сказаў ён. «Хлопец, які страляў у мяне, хацеў пайсці за мной, але іншыя хлопцы былі апранутыя і не жадалі псаваць сваю добрую вопратку. Якога чорта, сказалі яны, я ўжо быў мёртвым грэбаным грынга.
  «Я таксама з імі не спрачаўся, — працягнуў ён. «Я плыў, дрэйфаваў і марыў. Магчыма, я ўсё яшчэ быў там, але я натыкнуўся на галаўныя вароты. Вылез, вярнуўся да фургона і паехаў у бальніцу ў Эль-Паса».
  «Вас ніхто не падвозіў?»
  «П'яны, мокры, акрываўлены ў сярэдзіне дня, - сказаў ён, - хто б мяне забраў?» Потым ён паглядзеў на мяне і засмяяўся. «Ты б, тупы сукін сын. Нават калі ты не ведаў, што гэта я. Мудак».
  «Дзякуй».
  «Вам няма чаго».
  Паміж намі гэта прайшло як жарт.
  Пакуль ён не расказаў мне, над чым ён працаваў.
  «Я чуў, як яны размаўлялі, Міла. Я валодаю памежнай іспанскай роўна столькі, каб крыху разумець. Нехта наняў гэтых чортавых хлопцаў, каб мяне забіць», — рэзка сказаў ён. «Сукін сын».
  "Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?"
  «Яны не сказалі, і я не мог прыдумаць ніводнай душы, якая б гэтага захацела. Усё роўна не магу».
  «Што сказалі мянты?» — спытаў я.
  «Чортавыя копы», — адказаў ён. «Няшмат. Не ўдалося знайсці кавалак. Сказаў мне, што я звар'яцеў. Па словах бармэна, чоло быў проста нейкім наркадылерам, які праязджаў праз горад. Ніхто б не адважыўся даваць паказанні, нават калі б яго знайшлі. І, паводле дэпартамента шэрыфа акругі Луна, калі я не быў вар'ятам, або п'яным, або забітым камянямі, або ўсім тром адначасова, гэта было проста пахмелле пасля маіх праблем тут некалькі гадоў таму».
  
  Сугру спыніўся. Я ведаў гэтую жаласную гісторыю. Ён скончыўся там, дзе пачаўся гэты. Са смерцю Вайноны Джонс.
  «Чубанае DEA даставіла Доці і Барнстоўн аж да Коста-Рыкі, так што ў мяне не было сяброў. І ўсякія законы, яны яшчэ злуюцца на мяне. Калі б правілы ліцэнзавання не былі такімі аблажанымі, я б ніколі не атрымаў білет на працу.
  «Такім чынам, афіцыйная пазіцыя такая, што, паколькі я не мёртвы, - прарыкнуў Сугру, - гэта не іх праблема. Так што да чорта».
  «А калі ты памёр? Да чорта і гэта?»
  - Добра, брат, - прамармытаў ён. «Але я не памёр. І я ведаю, што сволачы мяне ўсё яшчэ шукаюць».
  «Дык давайце знойдзем сволачы», — сказаў я. «Яны скажуць нам, хто іх наняў». У былыя часы Сьюгру мог прымусіць рок гаварыць. «Тады мы даведаемся, хто».
  - Ты вялікі ў пошуку людзей, Міла, - ціха сказаў ён. «Чорт вазьмі, ты нават не змог мяне знайсці».
  — Не зусім так, Соні.
  Сугру схіліў галаву, потым адвярнуўся ад мяне і прашаптаў: «Я думаю, Уітні пакіне мяне, чувак. Яна, чорт вазьмі, будзе. Я ёй у вялікім абавязак. І Лестэр любіць яе як агонь».
  Не толькі Лестэр. Я павінен быў думаць пра гэта. Гэта быў першы шлюб Сугру, магчыма, яго першае доўгае закаханае жыццё. Здавалася, дзіця моцна прывязаны да Уітні. Калі Сьюгру збіраўся са мной, ён мне патрэбны быў цэлым. Не азіраючыся ўвесь час. І я быў вінен яму таксама, так што гэта было лёгка прыняць рашэнне.
  «Добра, — сказаў я, — я зраблю гэта без цябе. Я іх знайду. Тады можна перастаць хавацца».
  - Не, - узмаліўся ён і ўсхліпнуў, перш чым яно вырвалася ў цемру. «Хрэн гэта. Я не магу дазволіць сабе больш даўгоў».
  Я б нават не здагадаўся, што здарылася ў шпіталі, каб прымусіць Уітні падумаць, што яна павінна выйсці замуж за Сугру, але гэта быў доўг, які Сугру меў праблемы. Можа, трохі злосці дапаможа.
  
  «Твая шкадая задніца мне не гаспадар», — сказаў я.
  Сугру павярнуўся, у яго вачах бліснулі слёзы, а кулакі сціснуліся. Ён запомніў радок. Ён сказаў мне гэта якраз перад нашым першым боем. «Бяры цябе, Міла».
  «Бяры цябе, — сказаў я. «Чортавы баязлівец. Скажы жанчыне праўду. Можа, і не сыдзе».
  «Якая чортава праўда?» — закрычаў ён. Белахвосты паскакалі ў бяспечны бок, абмяжоўваючы камяні з размахваючымі сцягамі, калі рэха яго крыку парушала цішыню.
  «Што табе нехта стрэліў у вантробы, і ты спалохаўся. Упершыню ў тваім жыцці, - спакойна сказаў я. «Такім чынам, сардэчна запрашаем у чалавечы род».
  «Я не баюся цябе, мудак».
  «Я не пускаў у цябе патрон», — сказаў я. «Да таго ж я твой сябар. І калі не лічыць вайны, твой старэйшы сябар».
  Удых Сугру, здавалася, выцягнуў усё свежае паветра з ночы. Ён зрабіў крок да мяне, ледзь не сціснуў кулак.
  «У мяне ў кішэні більярдны кій», — сказаў я.
  «Не, не трэба. Гэта змусіла б гэты дурны касцюм павесіць не так, - сказаў ён. Потым Сугру ўсміхнуўся.
  «Гэта італьянская рэпліка, — сказаў я, — лёгкая, клапотная, модная і неэфектыўная». Сугру нарэшце засмяяўся.
  - Я пагавару з ёй, - сказаў ён. «Я нічога не магу абяцаць, акрамя таго, што я пагавару з ёй».
  «Яна кахае цябе, Сугру, — сказаў я, — і яна па-чартоўску разумная жанчына. Яна зробіць правільна. Давярайце ёй. А калі яна цябе не адпусціць, — дадаў я, — я ўсё адно пайду адзін.
  «Навошта ты гэта робіш, стары?» — спытаў ён.
  «Я хачу што-небудзь ад цябе».
  «Што?»
  «Я хачу, каб вы дапамаглі мне знайсці банкіра».
  «Для чаго?»
  «Ну, вы ведаеце. Даўным-даўно я спрабаваў выкінуць усю зброю...»
  «Прынамсі, вы пазбавіліся патронаў», — сказаў ён.
  
  «І з справы. Нешта я павінен быў зрабіць, я мяркую, абяцанне, якое я павінен быў выканаць, - сказаў я. «Занадта шмат людзей пацярпела...»
  «Раскажы мне пра гэта», — сказаў ён.
  «Але калі я знайду гэтага сукінага сына, — сказаў я, — я хачу, каб ты трымаў яго, пакуль я дастаў яму двайную сякеру. Адсекчы яму рукі па запясці і ногі па шчыкалаткі. Можа, і іншыя часткі».
  «Ісус, чувак. Што ён зрабіў?»
  «Ён скраў грошы майго бацькі, — прызнаўся я, — скраў іх разам з кампутарам».
  «Але машына, вопратка…»
  «Я прадаў усё, што ён не краў. Офісны будынак, бар, арэнда нерухомасці. усё. У мяне дастаткова грошай, каб ганяцца за ім пару гадоў, - сказаў я, - жыць добра. Можа, нават тры. Затым пасля гэтага ... хто ведае? Можа быць, я змагу прадаць Caddy…»
  «Спачатку прадайце гардэроб», — прапанаваў ён.
  «Але я збіраюся злавіць сукінага сына, нават калі мне давядзецца зрабіць гэта ў рамках сацыяльнага забеспячэння».
  "Вы ніколі не плацілі шмат сацыяльнага страхавання", - сказаў ён. «Чорт, чувак, ты больш вар'ят, чым я».
  «Проста старэй, — сказаў я, — і павольней. Мне спатрэбілася амаль два гады, каб звар'яцець».
  —
  Мой бацька, апынуўшыся ў пастцы дрэннага шлюбу, закаханы ў іншую дрэнную жанчыну, забіў сябе з ружжа яшчэ да таго, як я быў падлеткам. Мая маці павесілася на калготках каралевы памеру на тоўстай ферме ў Арызоне, калі я быў падлеткам на Карэйскай вайне. Як кажуць, дзярмо бывае. Я навучыўся з гэтым жыць. Але яна так моцна ненавідзела майго бацьку, што крыўдзілася на мне за тое, што я яго адзіны сын. Ёй і яе адвакату ўдалося пераканаць яго звязаць сямейныя грошы, асноўную суму і працэнты, даверам да майго пяцідзесяці трэцяга года.
  За гады працы намеснікам шэрыфа, прыватным следчым і бармэнам я мог забыцца пра грошы. У асноўным. Напой дапамог, я думаю, няшмат. Тады дапамагла і праца цвярозасці. Гэта была проста рэч у маёй будучыні, пры ўмове, што ў мяне яна была ў тыя дні, нешта накшталт латарэйнага білета. Чорт вазьмі, калі я трапіў у банк у свой пяцьдзесят трэці дзень нараджэння, толькі каб знайсці даверны аддзел у захапленні ад знікнення Эндзі Джэйкабсана з грашовым пераводам, пераведзеным у банкі Бярмудскага трохкутніка карыбскіх банкаў, з лішкам тры мільёны долараў грошай майго бацькі. , я проста прыняў гэта, як нейкі дзэн-воін, прыняў удар, вярнуўся да бара, зайшоў за палку, усё яшчэ апрануўшы свой касцюм з трох частак у зале суда, і адпрацаваў сваю змену. Без слоў.
  
  ФБР зрабіла сваю працу, накшталт, высветліла, што Джэйкабсан - пузаты, лысы маленькі банкір з дрэннай скурай і горшым пахам з рота, які атрымаў працу, таму што быў жанаты на адной з выродлівых дачок свайго начальніка і які меў звычай абапірацца на маю бар, пацягваючы таннае разліўное піва і частуючы мяне сваім хрыплым хіхіканнем, калі ён расказваў аб узлётах і падзеннях майго недаступнага давернага фонду — выслізнуў ад сваёй рыбінавокай жонкі-хрысціянкі і абдзіраў нейкую мажную паэтку ў каледжы Маунтин-Стэйтс. Але гэта быў тупік. Аказалася, што паэтка аперавала даволі добрым наборам фальшывых дакументаў, якія яны знайшлі ў яе кватэры, і даволі добрай гісторыяй жыцця. Паводле яе слоў, яна была стрыптызёршай, бармэнам, барацьбіткай і выкідалай у Bay Area. Ёй нават удалося выдаць зборнік паэзіі і папрацаваць некалькі часовых настаўнікаў на фальшывай паперы. Але акадэмікаў лёгка падмануць. Наколькі можна меркаваць, яе ніколі не фатаграфавалі і не здымалі адбіткі пальцаў, а яе псеўданім, Рыта Ван Тасельвіч, не значыўся ні ў чыіх камп'ютэрных спісах AKA. Хто б яна ні была, яны з Якабсонам проста зніклі. Як толькі федэралы пачалі балбатаць пра туманную сувязь з натоўпам, я зразумеў, што мае грошы даўно скончыліся. У іх галовах. Але не ў маім, пакуль не.
  Пашукаўшы яе калегаў з дэпартамента англійскай мовы ў Mountain States, большасць з якіх былі на яе баку і вінавацілі Джэйкабсана ў тым, што яна сапсавала яе талент і інтэлект грашыма, я адмовіўся ад гэтага следу і падаў у суд на банк, але гэта выглядала як доўгая дарога. нідзе. Праляцеў год, яшчэ паўгода, а потым аднойчы днём гэта так моцна ўдарыла мяне, што я ледзь не выпіў. Я выліў дзясятак шотаў, потым выліў іх у каналізацыю. Потым вырашыў паляваць на Сугру. Ён казаў: «Той, хто дрэнна гаворыць пра помсту, ніколі не губляе нічога важнага». Калі нехта мог знайсці Якабсана, вялікую паэтку, і грошы, дык ён мог. Але, сутыкнуўшыся з яго гісторыяй, я не супраць стаяць у чарзе за Сьюгру, каб адпомсціць. Чорт вазьмі, у мяне не было нічога, акрамя шмат часу і трохі грошай.
  —
  
  У трэйлеры Сугру зноў прапанаваў дадатковую спальню, але я ведаў, што чакае яго, калі ён лёг спаць — гнеўныя словы, слёзы, аплявухі па голай плоці, — таму пасля таго, як мы паабяцалі сустрэцца на сняданак у Фэрбэрне, я пакінуў Соні ў рэшту сваёй ночы. Але ў люстэрку задняга віду, калі я ад'язджаў, я ўбачыў, як ён накіроўваўся да гарызонту пустыні, з грубай коўдрай на плячы. Праз некалькі імгненняў з'явілася маленечкая постаць Малышка Лестэра. Потым большы ў Уітні. Я мяркую, што гэта была сям'я, тры чалавекі, загорнутыя ў сырую поўсць, якія туліліся на пустыннай падлозе і маліліся аб сне без сноў.
  —
  На наступную раніцу ў дзесяць гадзін, калі мы сабраліся за сталом у мясцовай кавярні El Corazón del Leon — я думаю, «Ільвінае Сэрца» — усе выглядалі стомленымі. Нават у свежым адзенні. Уітні, прыгожа змардаваная ў джынсах і паношанай баваўнянай рабочай кашулі. І малы Лестэр, цяпер апрануты як звычайнае дзіця, які накіроўваецца ў дзіцячы сад. Нават Сугру змяніў свой апач. Я спрабаваў навесці парадак, але не занадта моцна. Мне ўдалося апрануць белы касцюм і італьянскую шаўковую кашулю з узорам, які нагадваў сабачыя вантробы, але пагаліцца мне не далося.
  «Я не ведаю, ці змагу я есці з гэтай рэччу, што вісіць у вас на грудзях», — сказаў Сугру, калі афіцыянтка падышла да нашага століка. «Кім ты павінен быць сёння раніцай? Дон Джонсан?»
  
  «Маё пахмелле не мае імёнаў», — сказаў я, трымаючы пад скурай шарсцістыя чарвякі. Прынамсі, гэта не змянілася. Афіцыянтка была са мной вельмі ветлівая. Быццам бы я магла быць тэлезоркай.
  Пасля сняданку з яек і харыза, свежых аладак і перцу, дапоўненых струменямі моцнай кавы, сям'я Сугру прынамсі выглядала як людзі. Ці нейкая іх версія ў Заходнім Тэхасе. І я адчуваў сябе менш жывёлай.
  Нікому не было чаго сказаць. Рэчавая рэч Сюгру чакала ў кузаве грузавіка. Уітні не сказала ні слова падчас сняданку, нават калі Сьюгру кінуў сваё рыштунак у багажнік майго Пачвары, а потым пагуляў з Лестэрам на развітанне. Але пасля таго, як хлопчык залез у грузавік, а Сьюгру — у маю паездку, яна абняла мяне сухімі вачыма, а потым узяла мяне за плечы.
  «Я ведаю, што ты нічога пра мяне не ведаеш, Міла, але я вырасла занадта прыгожай для майго ж дабра», - сказала яна, здзівіўшы мяне гісторыяй замест просьбы вярнуць яго жывым. «Мая маці заўсёды зайздросціла мне, - працягвала яна, - а бацька баяўся дакранацца да мяне пасля таго, як у мяне пачаліся месячныя. І мужчыны, якіх я спрабавала палюбіць, заўсёды мяне баяліся. Ці яшчэ горш, прыгажэйшая за мяне. Гэта было не весела. За выключэннем Соні. І гэта, напэўна, таму, што ён заўсёды быў занадта вар'ятам, каб яго баяцца».
  Я не ведаў, што сказаць, таму трымаў язык за зубамі.
  «Але цяпер ён таксама баіцца», — дадала яна. «Мінулай ноччу, пасля таго, як ты сышоў, ён пайшоў у пустыню, каб спаць са змеямі і шыпамі, замест таго, каб правесці апошнія некалькі гадзін са мной. Потым Лестэр пайшоў. Тады я. Занадта вар'ят. Потым яе голас цвярдзеў. «Калі ты вернеш сукінага сына, Міла, вярні яго цэлым».
  Гэй, спадарыня, я хацеў сказаць, што я не нейкі ебаны доктар духаў. Часам каханне мяне злавала. Нават калі я ў гэтым не ўдзельнічаў. «Я нічога не магу абяцаць», — рэзка сказаў я і хутка папрасіў прабачэння. «Я прашу прабачэння. Я зраблю ўсё магчымае».
  «Проста будзь яго сябрам», - сказала яна. «Яму патрэбны сябар. Мне надакучыла быць яго адзіным сябрам». Потым яна паклала мне руку на плячо. «І яшчэ адно».
  
  «Што гэта?»
  «Калі вы знойдзеце сукінага сына, які яго застрэліў. Адрэжце яму чортавыя арэхі, добра. Тады забіце яго». Яна міла пацалавала мяне ў шчаку і залезла ў пікап.
  Калі мы з Сугру ехалі на поўнач да міждзяржаўнай трасы, ён спытаў мяне, што сказала Уітні.
  «Яна сказала, што мы мудакі, дружа», — адказаў я. «Але ты быў горшым».
  «Хлопчык, — мякка сказаў ён, — яна дакладна цябе зачапіла». Потым ён сапраўды ўсміхнуўся. «Давайце паглядзім, што можа зрабіць гэты ебаны Звер».
  І ён усміхнуўся, калі я яму паказаў.
  —
  Мы паабедалі ў месцы пад назвай Chope's у Верхняй Даліне, праз мяжу з Новай Мексікай на поўнач ад Эль-Паса, потым падняліся да La Esperansa del Mundo. Па дарозе я прымусіў яго пазычыць мне грузавік S&W .38 Airweight з яго рэчавай сумкі. Ён хацеў ведаць, чаму. «Я чуў тое, што вы думаеце, што памятаеце», — сказаў я. «А цяпер давайце паглядзім, што вы сапраўды памятаеце». Каля невялікага глінабітнага будынка стаялі два пікапы.
  «Дазвольце мне заняцца гэтым», — сказаў Сугру, адчыняючы для мяне дзверы бара. «У гэтых людзей розныя шляхі...»
  Два піва, якія я выпіў падчас абеду, яшчэ не забілі чарвякоў. "Хрэн з вамі", сказаў я. «Вы справіліся з гэтым дастаткова».
  У прыемным утульным месцы два старыя мексіканска-амерыканскія фермеры сядзелі за сталом, накрытым слоікамі Шліца і тытунёвымі шматкамі. Бармэн кінуў на нас пільны позірк, потым вярнуўся да сваёй іспанскай мыльнай оперы па тэлевізары. Наш бізнэс яму не патрэбны і не патрэбны. Я замовіў чатыры слоікі шліца, якія ён неахвотна прынёс.
  «Што ты робіш, чувак?» — спытаў Сугру, пакуль я нёс бляшанкі да стала да фермераў.
  Я сеў за піва і сябе. - Прабачце, - сказаў я. «Вы, спадары, выглядаеце як заўсёднікі. Можа, вы былі тут у той дзень, калі нейкі мудак стрэліў у сеньёра Сугру?» Старыя хлапчукі глядзелі на мяне як на вар'ята, потым бязмоўна выскачылі за дзверы, пакуль я нёс іх піва назад у бар.
  
  «Глядзі, што я сказаў», - прашаптаў Сугру.
  «Менавіта тое, што я хацеў», — сказаў я гучным голасам. Потым я абышоў бар і выключыў тэлевізар. «Гэй, бармэн, — сказаў я, — можа, ты памятаеш той дзень?»
  Сугру пачаў казаць: «Гэта не той хлопец, які быў...»
  «Не хабла англійская, сеньёр», - сказаў бармэн.
  - Добра, - сказаў я, паказваючы яму старым значком. «Ты габла FB-fucking-I?»
  «Гэй, чувак, я нават не быў тут», - сказаў бармэн з тэхаскім акцэнтам. «Ты не чуў, што…»
  «Мяне не хвалюе, што ён кажа», — сказаў я. «Ён быў аблажаны ў той дзень. Я клапачуся пра цябе. Мы выходзім назад, каб на хвілінку агледзецца. Калі мы вернемся, вам лепш скласці сваё дзярмо ў ладную кучу, сеньёр, інакш вы чакаеце паездкі на аўтобусе на поўдзень ад мяжы.
  «Ісус, - завішчаў ён, - я чортавы грамадзянін. Я нарадзіўся ў Даласе».
  «Гэта ніколі не спыняла нас раней, аміга, - сказаў я, - так што падрыхтуй сваю гісторыю. Мы хутка вернемся».
  Потым я вывеў Сугру праз чорны ход бара да шкоднага краю арашальнай канавы, якая разгаліноўвалася праз палі бавоўны і чылі. Яму не надта хацелася ісці, але ён усё роўна пайшоў, захоплены.
  «У цябе ёсць яшчэ адзін з гэтых іголак, Сугру?» — спытаў я, калі мы спыніліся каля кінутага культыватара.
  «Што?» - сказаў ён. «Вядома. Чаму?»
  «Я задаю пытанні», — сказаў я. «Пакуры, сукін сын, перш чым гэты хлопец выкліча паліцыю. Тады сядайце».
  Сугру некалькі хвілін дыміў, як у печы. Я глядзеў, як бледна-блакітнае неба раздзіраецца шлейфам, глядзеў, як невялікія групы зборшчыкаў бавоўны падбіраюць падмеценыя машынамі палі, глядзеў, як лёгкі ветрык здымае цяжар з баваўняных лясоў уздоўж канавы з іх апошнім лісцем.
  
  "Гэй", сказаў ён коратка. «Цяжка пабіць камянямі, пакуль ты глядзіш, Міла».
  «У мяне няма часу на гэта далікатнае дзярмо», — сказаў я. «Сядзі нахрэн. Зачыніце вочы. І дыхай глыбока».
  Сугру зрабіў, паслухмяны, як стары сабака.
  Як толькі ён супакоіўся, але яшчэ не надта супакоіўся, я штурхнуў яго нагой у бок. Ён пратэставаў, але не занадта гучна і не занадта доўга. Калі я ўсунуў яму ў вуха Airweight, ён ледзь не выскачыў са скуры, але моцна заплюшчыў вочы.
  "О, чорт вазьмі, чувак", - прамармытаў ён. «Ён загружаны».
  «Па-чартоўску правільна», — сказаў я, хоць і разгрузіў яго. «Гэта павінна быць. Трымайце чортавы вочы заплюшчанымі, грынга. Наступны гук, які вы пачуеце, - гэта перадапошні, які вы калі-небудзь пачуеце...» Я ўзвёў .38. Сугру скруціўся ў клубок, трымаючыся за жывот. «Што далей?»
  «Што?»
  «Гук. што гэта? Лёд на возеры Флэтхед? Мерыветэр падчас вясновай адлігі? Келіх марціні…”
  «Вось і ўсё. Вось той».
  «Пракляты сукін сын. Гаўно, - прарыкнуў я. «Што далей? Што? Чорт вазьмі, што?»
  - Не ведаю, - сказаў ён і расплюшчыў вочы.
  «Азірніцеся вакол, — прапанаваў я, — потым заходзьце ўнутр. Давайце вып'ем яшчэ піва».
  Перш чым Сугру ўвайшоў, я паспеў папрасіць прабачэння ў бармэна, якога звалі Тэа, купіць яму два піва і даведацца, што ў яго ёсць швагер, які займаўся цукровымі буракамі ў Ваёмінгу і яблыкамі ва ўсходнім Вашынгтоне. амаль зрабілі нас суседзямі. У заходняй схеме рэчаў.
  «Даволі хітра, — сказаў Сугру, усміхаючыся, — але гэта не спрацавала, мудак. Адзінае, што я памятаю, гэта тое, што я насраўся ў штаны, калі разбіўся баяк. Хіба гэта не цудоўна?»
  «Гэта ўжо нешта», — сказаў я, засмяяўшыся, каб раптам спалоханы бармэн мог засмяяцца. «Давайце паглядзім на нейкую шашу», — сказаў я. Я перавысіў чаявыя бармэну, потым мы пайшлі.
  
  «Што далей?» - спытаў Сугру, калі мы вярнуліся на дарогу.
  «Я спадзяюся, ваша ліцэнзія ў Нью-Мексіка ўсё яшчэ ў парадку?»
  «Яшчэ паўгода», — сказаў ён.
  - Добра, - сказаў я. «Я найму адваката ў Лас-Крусэс, які потым наняме вас, тады, магчыма, грэбаны аддзел шэрыфа не застрэліць нас адразу».
  Сугру падумаў пра гэта. Я засунуў стужку з грыгарыянскімі спевамі ў магнітафонную дэку і дазволіў ёй ціхенька панесці нас да сядзібы акругі Луна.
  Мы звіваліся пад міжштатнай трасай 10, шукаючы ўказальнікі да цэнтра горада, калі Сугру рэзка сеў.
  - Дрэва, - сказаў ён. «Калі ён выкінуў кавалак, ён стукнуўся аб ебанае дрэва». Потым ён павярнуўся да мяне. «Сукін сын».
  «Не ліслівіш мне», — сказаў я, разварочваючы машыну. Мы заўсёды маглі наняць адваката.
  "Я не быў", - сказаў ён. «Я зноў ледзь не насраўся ў штаны».
  З хісткай лесвіцы Тэа і яго адабрэння Сугру выявіў, што танны рэвальвер у надзіва добрай форме затрымаўся ў гнілой пахвіне другога бавоўны ў лініі ўздоўж неглыбокай дапаможнай канавы.
  «Добра», — крыкнуў мне Сугру, калі я сядзеў у перапончатым раскладным крэсле. Ён адкінуў кавалачак ад алоўка ў пакет. «Цяпер ты можаш падняцца з задніцы, Міла, і зрабіць што-небудзь».
  «Як што?» Сказаў я, радасна загудзеў. Але тады я ведаў. Мне гэта не падабалася, але я ведаў.
  —
  Да поўдня наступнага дня, дзякуючы хатняму хлусу ў Паса-дэль-Нортэ, у нас быў наш адвакат з Лас-Крусэс, Тэдзі Тамайо, суддзя акруговага суда ў адстаўцы, невысокі, мажны стары чалавек, які прабіўся ў каледжы ў Нью-Мексіка Дзяржаўная і юрыдычная школа ў Альбукерке як прафесійны змагар, вядомы як Мсціўца ў масцы праз мяжу ў Хуарэсе. Тэдзі падумаў, што мы пара даволі пацешных грынга, і прапанаваў узяць мой бранзалет, як толькі яму ўдалося спыніць сваё шалёнае хмыканне. І праверыў мае спасылкі Мантана. На гэты раз мой стары прыяцель Джэймісан — прыстойны чалавек, які ў асноўным выхаваў майго сына і які цяпер быў начальнікам паліцыі Мерыветэра — сказаў патрэбныя словы.
  
  Уручаючы мне квітанцыю аб аплаце наяўных, Тэдзі паглядзеў на майго партнёра і сказаў: «Містэр. Сугру. Я чуў, як гаварылі, што вы вінаваты ў смерці нейкага Джо Дона Пайнса.
  Мяркуючы па ўсім, гэта быў бы былы айчым Вайноны, і бацька Бэбі Лестэра, і, па ўсіх меркаваннях, вялікі слізень.
  "Я чуў, што ён забіў сябе", - адказаў Сугру.
  «На жаль, такія мужчыны ніколі не здараюцца», - сказаў Тэдзі, смеючыся, а потым дадаў: «Многія людзі абавязаны табе дзякаваць».
  «Мне ніхто нічога не павінен», — сказаў Сугру і выйшаў з кабінета.
  «Я пакрыўдзіў яго пачуцці?» - спытаў Тэдзі.
  «У яго няма», — сказаў я і таксама пайшоў.
  —
  Наступная частка падалася больш складанай.
  Калі мы з Сугру ўвайшлі ў бруднае паветра Duster's у чатыры трыццаць, я пераканаўся, што мы выконваем дрэс-код: вятроўкі, джынсы і футболкі; рабочыя чаравікі са сталёвым наском для раўнавагі; і злачынны выгляд вакол нашых вачэй. У Сугру не было татуіровак, але ў мяне на правым перадплеччы была расплывістая пляма пораху, якая калісьці магла быць татуіроўкай. Ці хаця б пляма тлушчу. Я быў рады таму, што, нягледзячы на прадказанне Рокі, што на гэты раз закон можа ўтрымаць яго брата, Томі Рэй абапёрся на бар. Прынамсі, у яго была толькі адна прыдатная рука. Другога яны прывязалі да грудзей пашарпаным гіпсам. З выгляду TR ужо бачыў дзеянне.
  «Гэй, Томі Рэй», — сказаў я, калі мы спыніліся каля яго. «Купіць табе тэкілу?»
  Яго галава павярнулася, як гіганцкі валун, да майго голасу, потым доўга глядзеў на мяне. Сьюгру прашаптаў ззаду: «Ты не казаў мне, які ён вялікі, Майла». Але ў мяне было.
  
  Потым раптам TR ухмыльнуўся, яго гіганцкія зубы агаліліся, як у злога сабакі, спераду бліснуў зламаны. «Гэй, чувак, як справы?» - сказаў ён. «Ты стары пердун, які ўдарыў мяне сваім капелюшом». Т. Р. падняўся, каб пачасаць струп на брыве, дзе я парэзаў яго ўколам. Швы яшчэ ніхто не здымаў. Адзін сышоў з брудным пазногцем TR. «Дазвольце мне купіць напоі», — прапанаваў ён.
  «Ты занадта вялікі, каб з табой спрачацца», — сказаў я. TR дзіка засмяяўся, але Сугру не ўсміхнуўся. Нават не тады, калі я, як звычайна, прадставіў яго: Саў, як у цукру; і рута, як у руце чортавы дзень.
  Зашмальцаваны бармэн падышоў, каб сказаць нам, што калі б мы збіраліся біцца, ён не будзе нас абслугоўваць, але калі TR усміхнуўся яму, нібы ён быў барнай закускай, бармэн купіў першыя два раўнды. Такім чынам, мы крыху выпілі, пагаварылі пра бойкі ў барах, якія выйгравалі і прайгравалі. За выключэннем таго, што Томі Рэй не памятаў, каб прайграў.
  «Як сініца?» — нарэшце спытаў я. Т. Р. растлумачыў, што швы працягвалі рвацца, таму доктар наклаў на яго гіпс. Затым ён з усмешкай дадаў, што гэта быў адзін дрэнны шнар, але яму было цяжка вырашыць, якую татуіроўку зрабіць вакол яго.
  «Кроў капае», — сказаў Сугру сабе пад нос. Але TR пачуў яго і сказаў, што ён ужо адмовіўся ад гэтага. «Зубы, я думаю,» сказаў ён, потым задумаўся, дзе мой капялюш, як ён вытрымаў барацьбу. Неўзабаве высветлілася, што ён захапляецца маім Борсалино. Я падышоў да машыны і падарыў яму. Нягледзячы на тое, што яна сядзела на яго вялізнай стрыжанай галаве, як шапачка, ён захаваў яе. Я заўсёды мог атрымаць іншы капялюш, напрыклад, ад адваката ці пісталет.
  «Гэй, ты бачыў Рокі?» — спытаў я.
  Т. Р. выпіў тэкілу, а потым плюхнуў у рот вялікую порцыю піва. «Чорт, чувак, - павольна прамовіў ён, - Рокі сапраўды на мяне злуецца. За тое, што цябе ўдарыў. Вы адстаўны супрацоўнік закона і ўсё такое. Ён сказаў, што калі ты захочаш падштурхнуць, мне зараз будзе цяжка. Такім чынам, у гэтыя дні, калі Рокі прыходзіць у сябе, я павінен злятаць, ісці ў іншае месца ". Тады Томі Рэй сумна паківаў галавой. «Але ён больш не часта прыходзіць».
  
  «Чаму гэта?»
  - Ён у бальніцы, - сур'ёзна сказаў Томі Рэй, тыцкаючы пальцам у рот, каб дакрануцца да зламанага зуба. «Можа страціць руку...»
  «Ісус Хрыстос», — гэта ўсё, што я мог сказаць.
  —
  «Горш за ўкус змяі», — сказаў Рокі, кіўнуўшы на сваю правую руку, абапіраную на тонкія бальнічныя падушкі. «І майго малодшага брата таксама. Хіба гэта не дзярмо. Бог яго ведае, дзе ў яго быў гэты рот». Потым зрабіў паўзу. «Доктар кажа, што яму, магчыма, прыйдзецца ўзяць палец. Можа, рука».
  - Прабачце, - сказаў я. «Вам не трэба было ўмешвацца».
  "Так, я зрабіў", сказаў ён. «Сям'я. І што за чорт. Я ведаў лепш».
  Маленькі тэлевізар на сцяне прамармытаў, калі Jeopardy вярнуўся пасля рэкламнай паўзы. Рокі ўзмацніў гук левай рукой. Яго правы быў загорнуты ў марлевы шарык памерам з дыню з дренажным адтулінай і кропельніцай з антыбіётыкам, устаўленай ва ўнутраны бок локця. Пакуль мы глядзелі, ён мармытаў пытанні сабе пад нос. Ён таксама ведаў большасць з іх. Як звычайна рабіў Сьюгру. Мне вельмі хацелася, каб Соні зайшоў унутр, але ён сказаў, што яму хопіць той бальніцы, нават калі гэта была сцэна яго шлюбу.
  Падчас рэкламнай паўзы перад Final Jeopardy я сказаў Рокі, што аплаціў яго бальнічны рахунак.
  «Для чаго ты гэта зрабіў?» — спытаў ён.
  — Не ведаю, — прызнаўся я. «Мой даўні сябар кажа, што ў мяне занадта тонка развіта пачуццё адказнасці. Што заўгодна, зроблена».
  Рокі задумаўся, потым паківаў галавой. «Чорт, гэта нават не віна TR. Я ведаў, што лох заражаны. Але я быў у Кульякане, наладжваючы прабег». Потым спыніўся. «У Каліфорнію, чувак. Я не сраю там, дзе жыву. Да таго ж аднаму з маіх братоў было б няёмка, калі б мяне лупцавалі...
  
  «Пасля таго, як гэта было ўстаноўлена, я пачаў піць тэкілу і спрабаваць прадукт, ігнаруючы сваю ебаную руку. Док кажа, што гэта магло зрабіць гэта. Так што ніхто не вінаваты, акрамя мяне самога. Няма прычын, каб вы яго забралі».
  «Як я ўжо казаў, Рокі, усё зроблена», — сказаў я. «І я ніколі не чуў, каб гандляр наркотыкамі або бальніца вярталі грошы». Рокі коратка засмяяўся. «Акрамя таго, я павінен папрасіць адну паслугу».
  «Што?» — хацеў ён ведаць. Вельмі хацеў ведаць.
  Так што я выклаў гэта для яго.
  «Чорт, чувак, - сказаў ён, - гэта не так, як у былыя часы. Усе гэтыя ебаныя кампутары, разумееш. Паліцэйскія павінны ўваходзіць і выходзіць з сістэмы і пакідаць электронны след на працягу ўсяго шляху. Я проста не ведаю. Але я патэлефаную Джэку — у яго даволі цесныя адносіны з DEA — можа, ён знойдзе спосаб зрабіць гэта.
  «Вы ўсё яшчэ на тым жа месцы?» — спытаў ён. Калі я кіўнуў, ён сказаў: «Напэўна, добра».
  «Гэта не дом».
  Калі я адчыніў дзверы, ён ціха сказаў: «Гэй, чувак. Аплаціўшы гэты рахунак, гэта прыцягне ўвагу да Джэка. І дзякуй».
  —
  Джэк быў худым хлопцам з густымі вусамі і хвосцікам, чырвонымі вачыма і няголеным. Але ён быў падобны на сваіх братоў вакол вачэй, і я выказаў здагадку, што ён працаваў пад прыкрыццём, таму я збіраўся адчыніць дзверы. Потым Сугру запатрабаваў пасведчанне асобы, і тут мы ледзь не страцілі дапамогу. Я астудзіў іх, і мы аддалі танны .38 і сказалі яму, што нам трэба. Яму не спадабалася, але ён сказаў, што паспрабуе. Потым узяў пяцьсот на выдаткі.
  Джэк не вяртаўся да нас чатыры дні. Але мы не супраць. Мы з Сугру правялі іх спакойна, раніцай пад'язджаючы да Верхняй Даліны, каб гадзіну бегаць па дамбах уздоўж Рыа-Грандэ. Сугру быў у выдатнай форме. Ён мог амаль удвая павялічыць маю адлегласць за гадзіну і вярнуцца да Кэдзі, ледзь пацеючы. Ён бегаў па пустыні, сказаў ён.
  
  «Рыхтуешся да вас?» — сказаў я, жартуючы.
  «Майла, у мяне ёсць ежа, вада, зброя і боепрыпасы, схаваныя аж да мяжы», — прызнаўся ён. «Яны прыйшлі за мной, чувак, я змагу перасекчы пустыню ў Касціла, потым праз мяжу ў Энохаду за дванаццаць гадзін. Васемнаццаць, я несу на спіне Малышка Лестэра.
  «А як наконт Уітні?» Я спытаў, але ён проста залез у Caddy, не адказаўшы.
  Днём мы чыталі ці глядзелі тэлевізар, цвяроза чакаючы, пакуль патэлефануе Джэк.
  Але ён прыехаў у гатэль асабіста.
  Я наліў яму вялікую порцыю, якую ён выліў сабе ў горла, потым яшчэ адну, без эфекту. - Добра, - сказаў ён, спаталяючы смагу, - ты меў рацыю. Грошы дапамаглі. Усё прапала, але вось што я маю». А ў яго было багата.
  Тэдзі Тамаё пацягнуў за нітачкі ў Лас-Крусэс і атрымаў яму копію балістычнага дакладу з аддзела шэрыфа. Гэта быў твор. І яшчэ быў серыйны нумар. Згодна з камп'ютарам ATF, рэвальвер быў набыты ў ламбардзе ў Осціне некім Раймунда Лара. У яго нават быў адрас. Тады дрэнныя навіны. Паведамлялася, што яго выкралі за дзесяць месяцаў да таго, як Сугру быў застрэлены. Хлопец з адбіткамі пальцаў таксама меў добрыя і дрэнныя навіны. Яму ўдалося выцягнуць некаторыя скрытыя рэчывы з абветранай паверхні; але, наколькі ён мог судзіць, той, хто апошнім трымаў рэвальвер, спаліў адбіткі пальцаў.
  «Гэта можа быць любы з дзесяці тысяч мудакоў на мяжы», — сказаў ён.
  «Не, толькі адзін», - сказаў Сьюгру і выйшаў у другі пакой.
  "Дзякуй", сказаў я. «Як Рокі? Калі я ўчора тэлефанаваў, у бальніцы сказалі, што ён выпісаўся». Джэк проста паглядзеў на мяне. «Ну, як ён?»
  
  - Трохпальцы, - рэзка сказаў ён. – І, наколькі я магу судзіць, спадар Міладраговіч, вы гэтага не зусім варты. Ён гэтага не сказаў, але я чуў у яго голасе «дрэнны паліцэйскі».
  "Гэй", сказаў я. «Я не пачынаў ялавічыну з вашага малодшага брата. Ён мог пазбавіць мяне вока, ён мог вытрашыць мяне, ён мог забіць мяне. Так што адступі да херня».
  - Проста трымайся далей ад маёй сям'і, - ціха сказаў ён.
  - І яшчэ адно, Джэк, - сказаў я. «Хочаш пакапацца ў маім мінулым, спытай таго, хто ведае. Пакіньце мудакоў графства прэч. Патэлефануй чортаваму начальніку паліцыі ў Мерывезер. Джэймісан».
  «Магчыма, я так і зраблю», — сказаў ён. «Але на тваім месцы, мудак, я б з'ехаў на хуй з горада. І вазьміце з сабой партнёра. Ён нават менш папулярны, чым вы». Потым ён сышоў.
  «Што гэта было, чорт вазьмі?» — спытаў Сугру з дзвярэй.
  «Сутыкненне асобаў», — сказаў я. «Як далёка да Осціна?»
  —
  Як аказалася, каля шасцісот міль. І больш за ўсё ў халодны ветраны дождж. Але да поўдня на трыццаць наступнага дня мы накіраваліся да Паўднёвага Кангрэса ў напрамку сталіцы, наша паездка была размытай, запаволенай толькі хуткім аб'ездам да могілак, дзе былі пахаваны бабуля і дзядуля Сугру, у мястэчку пад назвай Кайл. Поўнач мінуў на паўднёвы ўсход, пакінуўшы блакітнае неба і сонца, Осцін — увесь вымыты дажджом вапняк і бліскучае шкло.
  «Хто-небудзь калі-небудзь казаў вам, што будынак Капітолія штата Тэхас вышэйшы, чым у Вашынгтоне?» — спытаў Сугру, дзіўна ўсхваляваны. Я ведаў, што ў яго былі неадназначныя пачуцці адносна Тэхаса, але калі мы плылі па горнай краіне, дзе я бачыў не так шмат пагоркаў, Сугру распавёў некаторыя добрыя ўспаміны пра Осціна. У асноўным з удзелам музыкі, наркотыкаў і жанчын. Але большасць месцаў такія. Калі б вы былі там у шасцідзесятыя.
  «Штат Вашынгтон?» Я сказаў крыху падцягнуць яго за тое, што ён усю ноч хваліўся Тэхасам.
  
  «DC, прыдурак, - сказаў ён. «Б'юся аб заклад, вы гэтага не ведалі».
  «Цікава», — сказаў я, гледзячы на будынак Капітолія за ракой. «Хто-небудзь казаў вам, што гэта ружовы колер?»
  Можна было падумаць, што я назваў яго бедную памерлую маці Эйвон Лэдзі шлюхай. З яго аповедаў я зразумеў, што яна была найлепшай пляткаркай у акрузе Мудзі ўніз ўздоўж Мадзі-Форк ракі Нуэсес, дзе вырас Сугру. І што яна не зусім жыла ў бясшлюбнасці пасля таго, як бацька Сонні вярнуўся з Другой сусветнай вайны на захад.
  «Толькі паглядзі на гэта», — сказаў я сярод яго пляўкоў, пырскаў і бескарысных адмаўленняў. «Сабачы хер ружовы ў ебака».
  «Гэта святло», - сказаў ён, а потым зняважыўся на мяне. Аж да гатэля Hyatt ля гарадскога возера.
  Пасля таго, як мы распакавалі рэчы ў нумары, я наліў свой першы напой за некалькі дзён, а потым даў яму застыць на стале і дастаў тэлефонную кнігу.
  - Сугру, - сказаў я. «Рэймунда Лара ў спісе».
  «Няма лайна?» - сказаў ён і выйшаў са свайго пакоя. Ён узяў мой скотч, але я яго адабраў. Я праваліў гэты тэст. Першы глыток соладавага Macallan каштаваў чакання. На гэты раз.
  «Ведаеш, — сказаў я, — часам я забываюся, чаму я кінуў піць».
  «Ты быў страшэнна п'яны, - адзначыў Сугру.
  «Напэўна, какаін прымусіў мяне так выпіць», — сказаў я.
  «А можа, шатун», — сказаў ён. «Вы былі Гуверам. Шчасце, што ты жывы, стары».
  «Што з гэтым «старым» дзярмом?»
  Сугру зрабіў паўзу, пакруціў свой скотч і адпіў яго, перш чым ціха адказаў. «Ты сур'ёзны чалавек, Міла, - сказаў ён, - і гэта заўсёды рабіла цябе старэйшым. А ты заўсёды клапаціўся пра людзей. Быццам ты клапаціўся пра такое дзярмо больш, чым я».
  Затым ён зноў павольна глынуў соладавага віскі. «Я заўсёды адчуваў сябе побач з табой дзіцем, — сказаў ён, — і гэта робіць цябе старэйшым».
  Я палез у сваю сумку і знайшоў сваю любімую сапку, тую, што мела свінцовы круг у галаве і кавалак спружыннай сталі ў скураной ручцы. «У наступны раз, калі ты назавеш мяне «стары», малы, я зламаю табе абодва локці».
  
  «Мяркую, што нам трэба зараз жа развесціся, стары», — сказаў ён і ўсміхнуўся.
  «Магчыма, вы не заўважылі, — сказаў я, — але я не жанаты».
  «Добрая думка», - сказаў ён. «Можа, я змагу злавіць Уітні ў краме...»
  «Давай, — сказаў я, — гэта добры атэль. У нас дзве тэлефонныя лініі”. Сугру рушыў у свой пакой. «Гэй. Чаму ў трэйлеры няма тэлефона? Лініі праходзяць усю дарогу».
  «Я спрабаваў, чувак. Але кожны раз, як званіў сукін сын, - сказаў ён, стоячы ў дзвярах, - маё чортава сэрца спынялася. Я нават не ведаю чаму». Потым зачыніў дзверы.
  Праз некалькі імгненняў я пачуў шум яго сэрца, калі ён размаўляў са сваёй каханай і хлопчыкам. Я паспрабаваў патэлефанаваць па нумары Лары, але ніхто не адказаў. Прынамсі, ён не быў адключаны.
  —
  Так што я працягваў спрабаваць нумар на працягу поўдня, пакуль мы каталіся па Осціне, выконваючы ўказанні Сугру, аглядаючы яго мінулае мяккім днём, больш падобным на вясну, чым на восень. Аказалася, што Сугру не праводзіў шмат часу ў Осціне за дваццаць гадоў. Усё змянілася.
  Мы пайшлі на абед з барам і гамбургерамі ля Low Water Crossing у піўную пад назвай Lakeway. Мала таго, што на яго відавочна напалі япі — гэта было відаць па тэнтах і меню чы-чы, вывешаным на вуліцы, — але ён таксама быў зачынены. Такім чынам, мы елі насупраць, у месцы, якое, здавалася, вынайшло фанк, седзячы пад бляшаным дахам на палубе, якая выступала над блакітнай іскрыстай вадой. Напоі здаваліся завышанымі, але яны былі вялікімі, а ежа проста сярэдняя, але афіцыянтка была мілая і вясёлая, і гэта было прыемна, пакуль нейкі пісак на вельмі шумным водным матацыкле не вырашыў, што яму трэба паказаць свае рэчы невялікай публіцы ў апошні час. абедзеннікі. На паўдарозе да нашых сэндвічаў мы адмовіліся, Сьюгру мармытаў сабе пад нос пра чыіх-то дзяцей.
  
  «Сёння ўвечары мы знойдзем смажаны курыны біфштэкс», — паабяцаў Сугру, пакуль я слухаў нумар Лары без адказу.
  «Выдатна, — сказаў я, — але магу паспрачацца, што мы знойдзем і там япі».
  «Смажаныя курыныя стэйкі шкодзяць вашаму сэрцу», — сказаў ён з гонарам у Тэхасе.
  «Давайце па два, — сказаў я, — за штуку».
  Мы паехалі праз возера па нізкаводнай пераправе, а потым згубіліся сярод дарагіх дамоў. Ярлык, назваў гэта Сугру. Прынамсі, мы знайшлі, дзе змыць са Звера дарожны пыл. Калі мы сядзелі звонку на лаўцы, як пара чарапах, прымаючы мяккія восеньскія сонечныя прамяні, я нешта ўспомніў.
  «Вы пакінулі свой Браўнінг пад пярэднім сядзеннем?» — спытаўся я ў Сугру.
  - Так, - сонна адказаў ён. «Чаму?»
  «Яны не будуць хвалявацца?»
  «Гэй, чувак, гэта Тэхас. У кожнага пад пярэднім сядзеннем пісталет».
  «Як вы думаеце, што носяць людзі ў Мантане?» — спытаў я. «Конскія какашкі?» Але ён ужо спаў. Я бачыў, што ў мяне будуць праблемы з тэхасцамі. Яны здаваліся мне крыху эгацэнтрычнымі. Асабліва г-н Чонсі Уэйн Сугру. Для хлопца, які нібыта ненавідзеў гэта, ён здаваўся жудасна дома.
  Калі мы дабраліся да таго кутка на поўдні Осціна, дзе яго дзед пабудаваў маленькі домік за дубцом, Сугру не мог у гэта паверыць. Нейкі мудак пабудаваў стрыптыз-цэнтр прама на яго вяршыні, у камплекце з крамай, дзе працуюць Paki's.
  «Ісус, - сказаў ён, - тут нічога не было. Зусім нічога. А цяпер паглядзіце на гэта. Чорт вазьмі. Калі стары страціў сваё месца паміж Кайлам і Будай, ён уладкаваўся на дзяржаву, ён і мая бабуля. Яны выйшлі ў саўгас на Уэбервіль-роўд…»
  «У большасці месцаў, Соні, у саўгасе трымаюць дробных злачынцаў».
  
  - Адсталыя, сюды, - сказаў ён.
  «Вы маеце на ўвазе разумова хворых?»
  «Іх таксама», — сказаў ён, але ён быў у іншым месцы. «Ён гадаваў свіней для штата, бекон, вяндліну і каўбасу для ўсіх устаноў вакол Осціна ў той час. Яму дапамагалі ўсе гэтыя вялікія адсталыя хлопцы. Мая маці заўсёды нервавалася побач з імі, але яны проста здаваліся мне вялікімі дзецьмі».
  «І ты таксама быў вялікім дзіцем?»
  «Пачаў плаціць за дарослыя цэны ў кіно, калі мне было восем, — сказаў ён, усміхаючыся, — і купляў піва ў дванаццаць». Потым ён выліў два піва з халадзільніка на заднім сядзенні. «Гэй, Міла. Калі мы хутка скончым гэтае дзярмо, магчыма…»
  «Можа, што?»
  «Магчыма, мы можам звярнуць у паўднёвы Тэхас, у акругу Мудзі, можа...»
  «Гэта не адпачынак», — сказаў я, але зрабіў вялікі глыток халоднага піва і паддаўся яго расчараванню. «Але мы паспрабуем», — сказаў я, і Сугру так шырока ўсміхнуўся, што мы не праехалі па адрасе Раймунда Лары. Мы ўзялі рэшту дня. І вечар таксама.
  Але я не перастаў спрабаваць нумар Лары. Апошні раз, калі я спрабаваў, калі мы выпівалі паўночы ў бары на апошнім паверсе Хаят, ён усё яшчэ не адказваў. Я думаў аб тым, каб праехаць міма дома, але я праехаў так доўга без DUI, і чамусьці я не думаў, што Осцін, штат Тэхас, тое месца, дзе трэба пачынаць. Аднак гэта магло таго каштаваць. Прынамсі да Лары.
  —
  На наступную раніцу перад узыходам сонца Сугру аббег мяне паўдарогі вакол Гарадскога возера. Калі мы скончылі, ён хацеў падрыхтаваць Лару ў шэсць гадзін раніцы, перад працай, але я настойваў спачатку на невялікай гісторыі. І шмат кавы.
  Мы працавалі ў звыклым рэжыме — гарадскі даведнік, бібліятэка, будынак акруговага суда, бюро крэдытных гісторый — толькі для таго, каб выявіць шмат сумных дэталяў, ні адна з якіх не зрабіла яго падобным на чалавека, якому спатрэбіцца танны .38: Лара быў актуальны па сваіх крэдытных картах і іпатэцы; зарэгістраваны выбаршчык; з гонарам звольнены з арміі ЗША; трыццацішасцігадовы; аднойчы разведзены, двойчы жанаты, апошні раз з жанчынай па імені Аналіз Навара з Дэль-Рыа, адзіным судовым пратаколам якой быў пазоў аб пазбаўленні яе ліцэнзіі на стрыжку валасоў.
  
  «Навошта ім гэта рабіць?» — пытаўся я ў сябе.
  «У дзевяці выпадках з дзесяці, - сказала Сугру, - гэта было б за тое, што яна раздавала кока-колу са свайго крэсла».
  Мы правяралі судзімасці, але не знайшлі.
  Паколькі Раймунда быў звязаны, мы выказалі здагадку, што ў яго таксама не было пратаколаў у паліцыі. Ён быў праграмістам, перш чым уладкавацца на працу крэдытным спецыялістам у невялікім дзяржаўным банку на шашы Бастроп на поўдзень ад аэрапорта, Pilot Knob Farmers Home Savings and Loan. Цікава, што ён нарадзіўся ў Эль-Паса і заплаціў за дом наяўнымі.
  Такім чынам, мы надрукавалі некалькі картак, у якіх гаварылася, што мы прадстаўляем мясцовае страхавое агенцтва — нават выкарысталі правільную назву — потым купілі пару танных касцюмаў і пластыкавых партфеляў, арандавалі ананімны фургон «Додж» і пайшлі па каменнай сцежцы мілага маленькага тубыльца трохпакаёвая трохпакаёвая ванна ў стылі ранча на вуглавым участку ў акуратным паўночна-заходнім раёне Осціна ля бульвара Шол-Крык.
  «Няўжо я зарабляў гэтым на жыццё?» — спытаў я Сьюгру, калі пазваніў у дзверы. «Ці я зрабіў гэта проста дзеля забавы?»
  - Весела, - нервова адказаў Сугру, калі я зноў націснуў кнопку. «Ой, чорт, — сказаў ён, зазіраючы за вугал дома. «Тэлефонная лінія абарваная», - прашаптаў ён. Потым мы абодва адчулі гэты пах адначасова — халоднай меднай крыві, вострых рэшткаў пораху, смерці — і нязмушана пакрочылі назад да фургона.
  «Што цяпер?» – спытаў Сугру, калі мы павольна ад’язджалі. «Выклікаць паліцыю?»
  «У цябе ёсць сям'я, - сказаў я, - таму я зайду сёння вечарам. Усё, што там, захаваецца. І гэта наш адзіны шанец гэта ўбачыць».
  —
  
  Прайшло столькі часу з таго часу, як хто-небудзь з нас уварваўся туды, ні ў аднаго з нас не было адмычак. Амаль гэтак жа добрыя ювелірныя інструменты. Мне прыйшлося шукаць розныя месцы, каб купіць чорны камбінезон, чорныя красоўкі, шапку ад гадзінніка, камуфляжную фарбу, пластыкавыя пальчаткі і дзве ручныя радыё. На гэта спатрэбіўся астатак дня, тузін размоў з нацыстамі-выжывальнікамі па ўсім цэнтральным Тэхасе і большая частка нашых партатыўных грошай, так што мы не паспелі агледзець наваколле так добра, як хацелася б, да цемры. Прынамсі, дом Лары быў цвёрдым і ціхім, а яго суседзі не трымалі сабак.
  Здавалася, усё гэта не мела значэння, калі я выкаціўся з фургона, калі Сугру затармазіў, каб зайсці за кут. Я быў так напалоханы — не нерваваўся, а напалоханы — не мог перавесці дыханне, калі пакаціўся набок, каб раптоўна, але абсалютна неабходна, памачыцца сярод пустазелля пад парадным хмызняком, думаючы нябачна як мага мацней. Але я быў з практыкі. Я адчуваў сябе як гіганцкая дымячая сабачая какашка. Столькі для ўваходу і выхаду за пятнаццаць хвілін. Столькі часу спатрэбілася, каб дайсці да задніх дзвярэй, якія, на шчасце, былі незачыненыя. У мяне так дрыжэлі рукі, што я не мог адамкнуць дарагую засаўку ключом.
  Апынуўшыся ў закрытым пад'ездзе, пах гвалтоўнай смерці быў амаль непераадольны, нават мацнейшы, чым ад Вікаў, якія я ўціраў пад нос. Я шмыгнуў на кухню, набітую дарагой бытавой тэхнікай, і зачыніў жалюзі на касыя лучы вулічнага ліхтара, потым прабраўся ў сталовую, дзе жалюзі былі ўжо наглуха зачыненыя. Аднак перш чым я паспеў уключыць ліхтарык, я пачуў прыціхлую адрыжку, потым павольнае пстрыканне сабачых лап, што даносілася з драўлянага калідора.
  Я выглядаў мёртвым, ці, можа быць, страціў прытомнасць, потым пачуў ціхія плясканні па дыване ў сталовай. Раптам з цемры над маім тварам пачулася мяккае, цёплае «ўх», вялікі язык плёскаўся па маім твары, і рэзкі шэпт Сьюгру прагрымеў мне ў вуха. «Гатовы?» — спытаў ён праз вушную затычку.
  «Чорт вазьмі, не!» Я прашыпеў у адказ, потым уключыў ліхтарык.
  Старая сука Чорнай лабараторыі стаяла нада мной, цяжка дыхаючы і мокра, яе сівая пыса была ў мяне ў твары і яе пярэднія лапы шырока расстаўлены. Нават у чырвоным святле з капюшонам я мог бачыць цёмную скарынку крыві на яе плячы. Я пачухаў старую дзяўчыну за вушамі, потым адсунуў яе з дарогі, каб я мог падняцца. Яна пакружылася адзін раз, балюча, потым скурчылася на маім месцы і журботна ўтаропілася на мяне. Але калі я адышоў, каб абшукаць дом, яна закульгала за мной.
  —
  
  Праз гадзіну, калі Сугру, выключыўшы святло, забегла за вугал, каб забраць мяне, Шэба, як было сказана на яе бірцы з імем, усё яшчэ была са мной, загорнутая ў чысты пляжны ручнік. Я ўзяў адзін, які Лара скрала з гатэля South Padre.
  «Што за хрэн?» Сюгру хацеў ведаць. «А дзе каўпачок твайго гадзінніка?»
  «У кішэні», — сказаў я. «Мяне ванітавала. Павярніце на наступным рагу. Тады давайце фары. І знайдзіце мне чортава тэлефонную будку».
  Спатрэбілася так шмат часу, каб знайсці ветэрынарную клініку хуткай дапамогі ў паўночным Осціне, што Шыба заснула ў мяне на каленях. Аднак яна не скардзілася, калі я зняў з яе біркі, аднёс да ўваходных дзвярэй і прывязаў да ручкі ланцужком, які знайшоў вісець на зачыненым ганку. Затым вярніцеся да тэлефоннай будкі, каб выклікаць ветэрынара.
  Маладая жанчына адказала: «Доктар. Портэрфілд. Чым я магу вам дапамагчы?»
  «Гэй, эй, доктар», — прамармытаў я, толькі напаўпрытворна. Тады я сказаў ёй, што ў яе ёсць сабака па мянушцы Шэба з двума агнястрэльнымі раненнямі, прывязаным да ўваходных дзвярэй. Напэўна, у ветэрынара быў тэлефон для прагулкі, таму што я пачуў, як яна раздражнёна ўздыхнула, калі адчыніла ўваходныя дзверы. Калі яна пачала лаяцца на мяне і крычаць аб выкліку паліцыі, я пачаў тлумачыць, што не страляў у сабаку, але яна мне не паверыла, таму я паклаў трубку, бо ветэрынар крычаў нешта пра нумары AKC і пра тое, як яна Завязаў бы маю азадак. Але калі я, уздыхаючы, забраўся ў фургон, я ведаў, што ён ужо быў глыбока ў акрываўленай прашчы. «Нумар у гатэлі, Сонні, і віскі».
  
  І ён зрабіў гэта як трэба, не сказаў больш ні слова, пакуль я не зліў сабачую кроў і слізкі пот ад страху са свайго раптоўна старога і нягеглага цела. Нават тады ўсё, што ён сказаў, было: "Гэта дрэнна, га?"
  «Вы не ведаеце і паловы гэтага».
  —
  Гладкія ўблюдкі, якія катавалі і забівалі Лараў, не рабілі шмат памылак: абарваная тэлефонная лінія; адзінкавы след крыві з саска жанчыны; і дыскету, якую яны пакінулі ў ноўтбуку.
  Аднак яны, мусіць, не знайшлі таго, што хацелі, таму што ўвесь дом быў прафесійна, карпатліва перакінуты, усё пастаўлена на месца, акуратна, але не надта акуратна. Дэтэктывы з аддзела забойстваў доўга не паверылі б у забойства-самагубства.
  Але на хвіліну гэта выглядала б добра. Шклянкі з какаінам і віскі былі раскіданы па тумбачках. І гэта выглядала як лютае забойства. Ствол рэвальвера адзінарнага дзеяння заходняга тыпу, Ruger Blackhawk .44 Magnum, зламала паўтузіна зубоў жанчыны на лініі дзёсен, калі нехта засунуў яго ёй у рот. А Лара зрабіў абыход скроні, седзячы на ўнітазе голы, нібы ў жудасным раскаянні.
  «Яны зрабілі яшчэ адну памылку», — сказаў я Сугру ў гасцінай паміж нашымі спальнямі. «Застрэлілі сабаку. З дваццаццю двума. А ў хаце не знайшоў». Мае рукі ўсё яшчэ так моцна дрыжалі, што лёд бразгаў, калі я падняў пустую шклянку, каб Сьюгру напоўніў яе.
  «Ты будзеш у парадку, чувак?»
  «Я адчуваю сябе чортавым ваўкалакам, але не хвалюйся за мяне», — сказаў я. «Хвалюйцеся за вырадкаў, якія гэта зрабілі». Я глытнуў паветра, але ў маіх лёгкіх усё яшчэ пахла псаваннем. «Калі я пачынаў гэтае дзярмо, Соні, я думаў, што мне трэба, каб ты дапамог мне знайсці таго агіднага банкіра. Цяпер ён не здаецца такім важным».
  «У нас тут няма ніводнай паліцыі, - сказаў ён, - і гэта будзе вялікае расследаванне забойства. Яны засунуць тваю задніцу ў сцены Хантсвіля. Хіба вы сёння ўвечары не выправілі сваё злачынства?» — спытаў ён.
  
  "Не наўрад ці", сказаў я. «Гэта мой першы за дзесяць-пятнаццаць гадоў». Сугру наліў мне яшчэ адну порцыю віскі. «Вы можаце пайсці дадому ў любы час».
  «Можа, дазволяць быць сукамернікамі», — сказаў ён. «Я б не прапусціў гэтага ні за што. Магчыма, мы нават навучымся любіць туш і татуяваных нацыстаў». Потым нахіліўся наперад. «Такім чынам, я цягнуся, Майла».
  «Дзякуй, - сказаў я, - але я ўсё яшчэ адчуваю сябе лайном. Чортавы ўпыр... блукае па хаце з капелюшом, поўным ванітаў у кішэні».
  Сугру паклапаціўся пра гэта за мяне, запіхаў у поліэтыленавы пакет разам з маім камбінезонам, пальчаткамі, бялізнай, а таксама абуткам і шкарпэткамі. Ён паабяцаў пазбавіцца ад яго падчас перадранішняй прабежкі.
  —
  Я ведаў, што лепш не спрабаваць заснуць, пакуль увесь напой не будзе выпіты. І я таксама, спадзяваўся. Я таксама ведаў, што праз некаторы час пасля таго, як дрыготка ў руках спыніцца, за вачыма пачнуць з'яўляцца малюнкі. Сугру хацеў застацца са мной, але на досвітку я адправіў яго бегчы, а потым зноў прыняў душ. Гэта не дапамагло. Таму я адчыніў фіранкі, каб паглядзець, як світае над цэнтрам Осціна і ружовай сталіцай.
  —
  Сіла снарада .44-Magnum знесла жанчыну — я не мог вымавіць яе імя нават у галаве — напалову з ложка, пакінуўшы яе разбураную галаву, прыціснутую да дывана ў спальні, а сцёгны ўпёршыся ў ложак. голая вульва падвяргаецца ўздзеянню смярдзючага паветра. Шок смерці быў настолькі раптоўным, што яе цела не паспела апаражніцца. Вялікая кропля крыві на яе правым саску магла быць ад удару ў спіну, але са ствалом вялікага рэвальвера ў роце, магчыма, і не. Асцярожна, каб не ступіць у засохлую лужыну мазгавога рэчыва, касцяных аскепкаў і крыві, я зняў чырвоную лінзу з ліхтарыка і агледзеў яе грудзі так уважліва, як толькі мог стаяць. Кроў ішла з адной, пакрытай скарыначкай, дзіркі ў яе соску памерам не больш за шпільку.
  
  Я не мог уявіць яе боль. Аднойчы ў падлеткавым узросце кацяня вострым кіпцюром зачапіў мой сасок. Я апусціўся на калені, як маланкай удараны. Простая думка пра яе, калі сонца ярка ўспыхнула над вузкім возерам, вярнула рэшткі кіслаты са страўніка ў горла. Я ледзь дабраўся да прыбіральні, як выліў добры віскі ў фарфоравы трон.
  Па выглядзе белага твару Лары і сіняга пеніса, кроплі крыві, застылай у пакрытай скарыначкай шчыліны, якая млява ляжала на расплывістым сядзенні ўнітаза, я здагадаўся, што ён памёр яшчэ да выбуху.44. Магчыма, ад сардэчнага прыступу, сутыкнуўшыся з такімі катаваннямі, якія перажыла яго жонка. Затым, як я падазраваў, яны абхапілі яго руку Магнумам і націснулі на курок яго мёртвым пальцам. Кім бы ні былі гэтыя хлопцы, яны не супраць выпацкаць рукі.
  Але я думаў, што буду турбавацца аб гэтым заўтра, таму лёг у ложак з астатнім віскі. Калі ён быў пусты, я думаў ударыць сябе бутэлькай па галаве. Але турбавацца не прыйшлося.
  —
  Калі я выйшаў са свайго кокана ў дзесяць, я прымусіў сябе надзець плаўкі, старыя красоўкі і фуфайку U of Montana Grizzlies. Я моўчкі памахаў Сугру ў гасцінай, потым, спатыкаючыся, выйшаў на вуліцу, каб павольна прабегчыся па жвіровай дарожцы ўздоўж возера. Я выкарыстоўваў любую апраўданне, каб прайсціся або сесці, каб паназіраць, як дзеці ў лёгкай зімовай вопратцы кормяць качак. Трымалася ідэальнае надвор'е, блакітнае бясхмарнае неба, прахалоднае сухое паветра. Але пахмелле і кашмарны пот ліліся з мяне патокамі.
  Столькі бегуноў і сем'яў засыпалі шлях, я меркаваў, што праспаў выходныя. Факт, які я пацвердзіў у джакузі ў Hyatt, калі міма мяне праносіліся нядзельныя коміксы пра амерыканскага дзяржаўнага дзеяча Осціна . Дзеці некаторых людзей, падумаў я, як заўсёды казаў Сугру. Некалькі маладых маці грэліся на сонейку, пакуль іх дзеці каталіся па басейне. Я згарнуў коміксы, каб выкінуць іх у смецце па дарозе ў гатэль.
  
  «Сэр», — пачуўся насавы голас побач са мной. Я павярнуўся.
  «Вы са мной размаўляеце, лэдзі?»
  «Мае хлопчыкі не скончылі з гэтым,» сказала яна.
  «Тады на чорта яны кінулі іх у джакузі?»
  Жанчына была стройная і высокая, гадоў трыццаці, прыгожая ў выглядзе ломкай, выбеленай бландынкі, з дарагім шліфаваннем, але па прычынах, якія я асабліва не разглядаў, я вырашыў, што яе тырчачыя грудзі спазналі цуд сілікону. Альбо гэта, альбо сапраўдны цуд.
  «Яны не», - заявіла яна са сваім рэзкім тэхаскім акцэнтам. «Можа, вецер іх занёс».
  Я хацеў сказаць нешта непрыгожае — мне не трэба было гэтае дзярмо, — але зрабіў паўзу, калі яна ляпнула мне вейкамі і ўсміхнулася. Яна не хацела біцца; гэта быў проста акцэнт. Пара маленькіх хлопчыкаў, можа, шасці-сямі, сапраўдных хлапчукоў, падышлі ззаду, капаючы вадой. Як на ліха, хлопцы закруцілі галовамі, як белыя сабакі, і паляцелі халодныя кроплі вады. Я ўздрыгнуў, а жанчына завішчала, загнала сваіх хлопчыкаў назад у басейн, потым схапіла гасцінічны ручнік са свайго шэзлонга і пачала выціраць мне грудзі і плечы.
  - Дзякуй, - сказаў я, забіраючы ў яе ручнік. Я заўважыў, што яна не паклапацілася пра тое, каб выцерціся, але дазволіла кроплям нанесціся на яе надзвычай тугую, загарэлую скуру. Я адчуваў сябе так, нібы трапіў у рэкламу. «Дазволь мне купіць табе яшчэ адну паперу», — сказаў я, як дурань, абмазваючы яе мокрую скуру.
  «Дазволь мне пачаставаць цябе выпіўкай», — сказала яна і працягнула руку, тую без гіганцкага каменя і заручальнага кольца з дыяментамі. «Мэрыбет Уільямсан», - дадала яна.
  – Міладраговіч, – адказаў я, паціскаючы яе цвёрдую маленькую руку.
  Не адрываючыся, яна сказала сваім хлопцам пачакаць яе каля басейна і павяла мяне да столікаў у паціа над басейнам, сказаўшы: «Гэта па-руску?»
  
  «Мой прадзед сцвярджаў, што быў казаком», — няўдала адказаў я, бо ў нас была пара «Крывавых Мэры», якія яна залічыла ў свой нумар, потым мы абмеркавалі свае асабістыя гісторыі.
  Ці, дакладней, мой. На працягу наступных паўгадзіны я вырашыў, што яе звычка пішчаць кожны раз, калі я кажу «Мантана» або «прыватны следчы», і яе тэхаскі акцэнт з бензапілой могуць лічыцца ў некаторых колах прывабнымі, магчыма, нават невылечна мілымі. Такія, як тыя, што яе ўказальны палец зрабіў на маёй далоні. І кругі, пра якія я думаў: мой язык вакол саскоў гэтых дзівосных грудзей, вакол вяснушак над яе лабком.
  Я дакладна не памятаю, як гэта здарылася, яе званок ці мой, але перш чым мы разышліся, мы дамовіліся зладзіць пару «заходнікаў», як яна іх называла, у бары наверсе гатэля. Так што я пабег у свой пакой і ўвайшоў у душ са шклянымі бакамі, магчыма, у мяне быў адзін з тых кіслотных рэтраспектываў, пра якія казаў Сугру, або акуратна зачэплены праз крайнюю плоць. Вечар з такой жанчынай, як Марыбет, можа сцерці некаторыя мары. Хто я такі, каб глядзець падарункавай жанчыне ў рот. Ці ў іншым месцы. Я паспрабаваў падштурхнуць Ларас да мёртвага дна сваёй свядомасці.
  —
  Пасля душа я хацеў абслугоўваць нумар і падрамаць да заходу сонца. «У мяне спатканне», — сказаў я Сугру, але ён не быў уражаны і настаяў на тым, каб мы выйшлі з нумара, каб пакаёўкі маглі прыбраць. Я апрануўся ў сапраўднае адзенне, джынсы, фланель з аленевай скуры і каўбойскія боты, а потым дазволіў яму адвесці мяне ў месца пад назвай Cisco's, дзе пасля дзвюх талерак мігаса нават Сугру быў гатовы задрамаць.
  Але пакаёўкі балбаталі ў нашым нумары, таму мы вынеслі суботні і нядзельны Austin American-Statesman і альтэрнатыўны штотыднёвік пад назвай Dark Coast на ўнутраны дворык.
  Пасля таго, як афіцыянтка — яшчэ адна з прыгожых даўганогіх студэнтак, якіх у гатэлі, здавалася, было празмерна багата — прыняла нашы заказы, я прагледзеў бессэнсоўную газетную хлусню пра забойствы Лары. Яны па-ранейшаму замоўчвалі імёны, пакуль не паведамяць бліжэйшым сваякам. Потым я закрануў тэму майго спаткання.
  
  «Не скардзіся», — сказаў ён, калі я скончыў свой аповед. «Можа, табе пашанцавала».
  «Ты не разумееш», — сказаў я яму. «Я адчуваў, што маю справу з жанчынай з іншай краіны. Магчыма, нават іншая планета».
  «Тэхаскія жанчыны бываюць толькі двух тыпаў», — сказаў ён і вярнуўся да газеты.
  «Якія тыпы?» Нарэшце давялося спытаць.
  «Што?» - сказаў Сугру, якому ўжо надакучыла маё любоўнае жыццё. «О, гэта, чувак. Некаторыя з іх цудоўныя, такія жанчыны, якія могуць параўнаць цябе піць за напоем, паліць за дымам, трахаць цябе, дурня, і мачыцца стоячы».
  «Як, чорт вазьмі, яны гэта робяць?»
  "Я не казаў, што яны дазволяць вам глядзець", - сказаў ён.
  «Цудоўна. Што з іншымі?»
  «Яны зжуюць цябе, як стары кавалак свініны, і нават не патурбуюцца выплюнуць лупіну», — сказаў ён. Затым падняў Цёмны бераг. «Здаецца, я быў у арміі з хлопцам, які кіруе гэтай газетай».
  «У В'етнаме?»
  «Не, — сказаў ён, — толькі перад гэтым. Мая трэцяя зачэпка. Я гуляў у мяч і асвятляў спорт для асновы газеты ў Форт-Льюісе...»
  «Твая трэцяя зачэпка?» Для мяне гэта была новая інфармацыя.
  - Так, - прамармытаў ён, чырванеючы. «Я зрабіў два перад В'етнамам. Паміж футбольнымі вакацыямі ў розных малодшых каледжах пад рознымі назвамі».
  Ён, здаецца, не хацеў гаварыць пра гэта, таму я спытаў пра хлопца, якога ён думаў, што ведае.
  «Разьбяр дэ Лоншамп. Не можа быць двух хлопцаў з такім імем», - сказаў ён. «І я думаю, што ён хадзіў у школу ў UT. Эканамічны, магчыма. Ён хацеў быць ухілістам ад прызыву, але да В'етнама не знайшоў доджа. Чорт, армія нават не выпусціла яго, калі ён прызнаўся, што адначасова і камуніст, і гомасэксуаліст. Нягледзячы на тое, што гэта была праўда. Але чортава добры хлопец. Адзіны іншы курыльшчык наркотыкаў на базе». Потым Сугру ўсміхнуўся. «Калі я сказаў яму, што мой адзіны шанец на прамалінейнае жыццё быў тарпедаваны музыкай неграў і дымам Мескіна, ён зразумеў, што я меў на ўвазе». Потым засмяяўся. «Чортавы хлопец. Я не дапускаў быдла да яго дупы».
  
  «Соні Сугру, — сказаў я, — узломшчык удзень, абаронца дэвіянтаў уначы».
  «Штосьці ў гэтым родзе», - сказаў ён з ласкавай усмешкай. «Я чуў, што калі армія вырашыла, што ім патрэбен яшчэ адзін педык пінко ў В'етнаме, — працягваў ён, — ён нарэшце сышоў у Канаду. Узяў шарыкі. Думаю, ён вярнуўся, калі Картэр адпусціў іх з кручка.
  «Гэта не той хлопец, які меў бы кантакты з паліцыяй».
  "Я не ведаю", - сказаў Сугру. «Яго рэдакцыйны артыкул на гэтым тыдні пра Дэпартамент паліцыі Осціна. Здаецца, яны сапраўды расследуюць злачынствы на глебе нянавісці супраць геяў».
  «Магчыма, у яго таксама ёсць кампутар», - сказаў я, пастукваючы па копіі дыскеты ў кішэні кашулі.
  «Што, чорт вазьмі, прымусіла вас зазірнуць у кампутар?» — спытаў ён.
  «Магчыма, у Сламгуліёне ёсць старадаўняе страва з піўной дзіркай — смажанае кашыца і свежая свініна таксама, калі хочаце, — але на працягу многіх гадоў ён быў залатым руднікам», — сказаў я. «Чорт вазьмі, нават калі Джын Кар'ер захоўваў абодва наборы кніг, ён працаваў над першым IBM PC».
  «Чортава ідэальна», — сказаў Сугру, падымаючы сваю Крывавую Мэры. «Часам я вельмі сумую па Мантане. Ведаеце, калісьці я працаваў над люкам ласося ля Фіш-Крык. Не мог прастудзіцца, хоць я бачыў, як праклятая фарэль падымаецца ў мяне на калені. Але потым я паглядзеў на жвіровую паласу, і там быў той гіганцкі паліцэйскі — ты памятаеш яго?»
  «Смалінскі, — сказаў я, — таго, каго калісьці называлі «Звярыным»?»
  «Так, але ў той дзень ён выглядаў спакойным. У яго была нейкая дзяўчына, якая сядзела на бервяне з карчакоў, а яна рабіла яму мінет, стоячы ў яго кулачках. Гэта была тая мілая касавокая дзяўчына, якая піла кактэйль у Рыверсайдзе… як яе звалі?»
  
  - Арлін, - сказаў я.
  Так прайшоў поўдзень, бліскучыя ўспаміны пра нашу марна пражытую маладосць і сярэднія гады праз выпіўку, пакуль мы размаўлялі пра старых сяброў і дом, добрыя і дрэнныя часы і шчаслівае выжыванне неразумных, змрочных дурняў. Магчыма, самае страшнае ў тым, каб быць цвярозым, - гэта адсутнасць новых п'яных гісторый.
  —
  Марыбет апярэдзіла мяне ў бары на верхнім паверсе, які чамусьці называўся «Прыгор'е», але я не спазніўся. Чакаў заход сонца і канец добрага поўдня. У іншым месцы быў пачатак лістапада, але ў Осціне ў той дзень магла быць вясна. Марыбет была ў чырвоным сарафане з экзатычнымі кветкамі і вінаграднымі лозамі, ад якога яе скура ззяла, таму я пацалаваў яе ў бліскучыя вусны і адмовіўся прасіць прабачэння.
  «Ты добра настроены, каўбой», - сказала яна.
  "Дзякуй", сказаў я, маючы на ўвазе. «Прабачце мяне, але я занадта доўга стаяў на цёмным ветры, сядзеў на ўласных каленях занадта цяжка...»
  «І?»
  «Заўтра раніцай я вярнуся на працу, каханы».
  «Што значыць?»
  «Часам мая праца падобная на вайну, так што гэта можа быць апошняя мая забава», — сказаў я.
  «Што значыць?» - зноў сказала яна.
  «Мая чарга задаваць пытанні», — сказаў я. «Вы спрабавалі забраць мяне ў басейне?»
  «Я чуў, што старыя часам бываюць удзячнымі».
  "Я б не ведаў", сказаў я. «Вы ведаеце Осціна?»
  «Я вырас тут».
  «Калі ты больш нічога не робіш, Марыбет Уільямсан, — сказаў я і кінуў ключы ад машыны на стол, — я быў бы вельмі рады, калі б ты ўзяла ключы ад майго новенькага Cadillac і адвезла мяне ўглыб закат».
  
  Яна задумалася на імгненне, потым усміхнулася. «Мае хлопчыкі ўжо ў бабулі. Заўтра а дзесятай раніцы я буду ў шлюбаразводным судзе, каб змагацца за апеку і шмат грошай. Я павінен быў павячэраць са сваім адвакатам, але я думаю, што ён спрабуе мяне трахнуць… Так што я таксама збіраюся на вайну». Потым яна ўсміхнулася і ўзяла ключы.
  «Ты падарунак, дарагая».
  «І хіба я не люблю гэта», - сказала яна, смеючыся і смеючыся, адводзячы мяне.
  —
  Як і большасць белых амерыканскіх мужчын сярэдняга ўзросту, я вырас у гады, калі ніхто, акрамя фундаментальных хрысціян і іншых фанатыкаў, дакладна не ведаў, што думаць пра «каханне, якое не адважваецца назваць яго імя». Аднак, працуючы са свайго боку вуліцы, я не бачыў лепшага боку ніводнай часткі насельніцтва. Часцей за ўсё яны проста былі там. Педзікі, лохі, хуесосы, нансы, лялькі — гэта проста назвы. Акрамя абраз, вы знаходзіце людзей. Сапраўдныя людзі. Можа быць, крыху больш сумна, чым усе астатнія. Але ў цэлым, як мы нядаўна даведаліся, не так небяспечны для маленькіх хлопчыкаў, як некаторыя каталіцкія святары.
  Такім чынам, я быў гатовы сустрэцца з Карверам Д., як ён называў сябе ў сваіх геях, але я ніколі раней не сустракаў тэхаскага камуніста. Нішто мяне да гэтага не рыхтавала.
  Нягледзячы на іх мінулую гісторыю і сяброўства, Карвер Д. крыху насцярожана ставіўся да Сугру. Можа быць, свет навучыў яго асцерагацца ўсіх. Замест таго, каб сустрэцца ў рэдакцыі газеты, Карвер Д. настойваў на сустрэчы ў невялікай піўной на ўсход ад міждзяржаўнай шашы, у тым, што выглядала як глыбокае цёмнае сэрца дрэннага раёна. Я падазраваў, што гэта бандыцкая тэрыторыя, хаця я бачыла яе толькі па тэлебачанні. Як бы яго жыхары ні называлі свой раён, ён, безумоўна, быў варожай тэрыторыяй для пары белых хлопчыкаў на Кадылаку.
  «Магчыма, яны падумаюць, што мы сутэнёры», — сказаў Сьюгру, калі мы прыпаркаваліся каля салатава-зялёнага лімузіна «Лінкальн» 62 года выпуску з дзвярыма для самазабойцы і персанальнай таблічкай — CARVER D — на ўчастку для калішы перад дошкай і... лачаная халупа пад назвай Блакітнае неба Фло.
  
  «Вы кажаце пра маю новую вопратку ці пра маю новую машыну?»
  «Правільна», — сказаў ён і вылез. «Прабач, што ты кінуў зброю, стары?»
  «Я не здаваў зброі, мудак», — сказаў я, ідучы ўслед за шалёным сраком у цемру піўной. «Проста кулі». Потым я праверыў сок у шкарпэтцы. Я адчуваў сябе проста выдатна.
  Адзіны белы твар свяціўся ў задняй частцы малюсенькай панэлі. Мы ішлі да яго. Бліжэй мы заўважылі, што за сталом сядзеў буйны чорны джэнтльмен з коратка падстрыжанымі сівымі валасамі і ў ваеннай форме. Нават у цьмяным святле Карвер дэ Лоншамп выглядаў мёртвым. Ці памірае. Яго азызлы твар плыў над целам, якое здавалася вялікай кучай бульбянога пюрэ, накрытае некалі дарагім і некалі элегантным белым касцюмам, які мог бы накрыць невялікі грузавік і, магчыма, быў дастаўлены са сметніцы. Яго глыбокі, грукатлівы голас быў ахрыплы танным бурбонам з карычневага папяровага мяшка ля каленяў і гадамі таго самага дыму Gitane, які ператварыў яго тлустыя пальцы ў маленькія жоўтыя клубні, сабраныя з могілак. Яго вялікія карыя вочы, меланхалічныя, як чарнасліў у пшанічных вяршках, ззялі таемнымі ведамі і іскрыстай дасціпнасцю, і калі ён усміхаўся, хацелася смяяцца.
  «Сяржант Сугру. Якая прыемная нечаканасць, - сказаў ён, памахваючы яму тоўстымі пальцамі, потым павярнуўся да мяне. «Гэты чалавек, - сказаў ён мне, - магчыма, выратаваў мне жыццё. Але гэта дробязі ў большай эканамічнай схеме. Ён выратаваў мой гонар, які з'яўляецца значна больш каштоўным падарункам, я ўпэўнены, што вы разумееце ". Затым ён зрабіў паўзу, дадаўшы: «Выдатны касцюм, містэр...»
  Я прадставіўся і працягнуў руку. Ён знік у яго мяккай запэцканай лапе.
  «Я хачу такую ж, — сказаў ён. — Сядай і скажы, што хочаш, пан Міладраговіч.
  «Чаму ты думаеш, што мы чагосьці хочам, Карвер Д?» Сказаў Сугру.
  
  «І што прымушае вас думаць, што вы яго атрымалі?» — дадаў я.
  Карвер Д. толькі засмяяўся, плюхнуў віскі ў шклянку, запаліў адзін Gitane ад другога, потым ціха сказаў: «Кожны чагосьці хоча, джэнтльмены, і ў мяне ўсё ёсць».
  Чорны джэнтльмен засмяяўся, гэта было яго першы гук за гэты дзень. Гэта было не прыгожа.
  Карвер Д, вядома, меў некаторыя кантакты. У тую адзіную раніцу ён нейкім чынам даведаўся, што Сугру працаваў у разведвальным упраўленні Міністэрства абароны пасля вайны ў В'етнаме. Замест расцяжкі ў Лівенворце. «Підар пад зямлёй», — сказаў ён. "Гэта павінна напалохаць прамалінейнага свету", - сказаў ён са смехам. Так што я не мог даведацца, ці праўду ён гаворыць.
  Аднак гэта не мела значэння. Пасля таго, як Карвер Д. вырашыў, што мы такія, якімі мы здаемся, і хочам таго, чаго хочам, ён сказаў, што зробіць гэта адразу. Ён стаяў, цяжка абапіраючыся на цярновы кіёк, і абяцаў сустрэцца з намі ўвечары. Яго кіроўца дапамог яму выбрацца праз пярэднія дзверы Фло і за дзверы Лінкальна.
  —
  Мы сабраліся ў піўной каля сталіцы. Тусоўка для вясковых юрыстаў-палітыкаў, лабістаў-кашуляў і тых, хто застаўся ад левых Осціна, сказаў Карвер Д. Але мне здалося, што ён напоўнены студэнцкай брыдотай, прыпраўленай скейтбордысцкім панкаўскім трэшам.
  "Часы мяняюцца", - разважаў Карвер Д. «Вы разумееце, што падлеткі кантралююць поўную чвэрць ВНП? Калі б у іх зноў была палітыка…”
  Карвер Д. і Сугру размаўлялі цэлую гадзіну, без перапынку, паглынаючы віскі з куфлямі піва і жручы столькі начосу, каб пракарміць мексіканскую вёску на працягу тыдня. Зусім малаверагодная пара, якая будзе кіраваць штотыднёвай газетай ваеннай пошты. Сугру быў там, таму што ў яго сапраўды была ступень англійскай мовы, некаторы досвед працы з газетамі, і гэта была больш цікавая праца, чым правяраць баскетбольныя мячы і ручнікі ў трэнажорнай зале, як астатняя частка футбольнай каманды. Карвер Д быў там, таму што ніхто іншы не хацеў яго побач.
  
  Іх мінулае паспяхова расказана, Карвер Д прыступіў да справы, перш чым Сугру напіўся, каб чытаць. Карвер Д. дастаў з кішэні, якую не было добра відаць у яго забрызганым ад халадзільніка касцюме, пачак папер.
  «Не пытайцеся, дзе я гэта ўзяў», — сказаў ён і перадаў нам копіі справаздачы аб забойстве Лары. «Гэта ўсё, што ў іх зараз ёсць».
  «Божа, яны не купляюцца на гэтае дзярмо пра забойства і самагубства, праўда?» Я сказаў, як толькі я праглядзеў справаздачу.
  Сугру засунуў сваю копію ў заднюю кішэню, не складваючы яе. «Чортава казка», — сказаў ён.
  - Калі ласка, - сказаў Карвер Д. «Я страціў крылы шмат гадоў таму».
  «Я думаў, вы сказалі, што аддзел тут чысты», — адважыўся я.
  «У разумных межах», — сказаў Карвер Д. і памахаў пустой талеркай яшчэ аднаму даўганогаму Осціну. «Дык што гэта нам гаворыць, спадары?»
  «Нейкі капітан бярэцца?» — прапанаваў Сугру.
  «Або ў справу ўмяшаліся федэралы», — дадаў я.
  «Уся гэтая вада ў Персідскім заліве, — сказаў Карвер Д., — і ўсе тыя пустынныя мілі ўздоўж мексіканскай мяжы. І вы ведаеце, што тут гавораць дамы...»
  «Што?»
  «Яны любяць шампанскае, кадылакі, какаін, каўбоі і грошы», — сказаў ён, калі афіцыянтка падсунула чарговую талерку з начосам пад ягоны падбародак.
  - Карвер Д, - дадала яна, - ты дурань. Так хлусяць турыстам». Потым яна ўсміхнулася тварам маладой жанчыны, якая ніколі нават не прымала аспірын.
  "Я нарадзіўся і вырас у акрузе Мудзі", - сказаў Сугру.
  «Дзе гэта?» - спытала яна, потым адбеглася.
  «Калі мы былі ў Форт-Льюісе, — сказаў Карвер Д., — я, здаецца, памятаю, што вы сцвярджалі, што родам з Нью-Мексіка, Сугру».
  «Ну, я. Накшталт, - адказаў Сугру.
  
  Карвер Д. засмяяўся як вар'ят, а потым сказаў: "Сынок, як бы ты ні адмаўляў, ты тэксіканец да сваёй голай попкі".
  «І па-чартоўску ганаруся гэтым», — дадаў я.
  Сугру схапіў збан і кінуўся напаўняць.
  «Ён не моцна змяніўся», - сказаў Карвер Д., засмоктваючы чарговы кубічны фут дыму. «Што здарылася?»
  "В'етнам", сказаў я. «Ён аблажаўся. Разбіў сям'ю на канадскім тэлебачанні. Так да яго патрапіла АУС».
  «Ён не выглядаў такім тыпам», — разважаў Карвер Д.
  «Потым з гадамі здарылася яшчэ нейкае дзярмо, — працягваў я, — і некалькі гадоў таму яго даму забілі, і ён узяў яе сына на выхаванне. Зусім нядаўна ён атрымаў раненне ў кішку ў Нью-Мексіка, ажаніўся ў шпіталі, а потым на пару гадоў сышоў на зямлю. Цяпер мы ў гэтай шалёнай пагоні па Тэхасе».
  «Я падазраю, што ты па дарозе ў Аід, — сказаў ён, — як і ўсе, хто калі-небудзь спыняўся».
  «Я мяркую, што ў яго ніколі не было асаблівага шанцу змяніцца», - сказаў я. «Ён такі, які ён ёсць».
  - Вось што, - сказаў Карвер Д. «Гэтыя дурныя хлопцы ў Форт-Льюісе збіраліся або збіць мяне, або трахнуць у жопу да смерці. Я бачыў сваю долю гвалту, мой сябар, але Сьюгру быў чымсьці іншым. Ён перакінуў нагой двайную нару, схапіўся за жэрдку і спустошыў. Калі б не я, ён бы тых хлопцаў забіў. Насамрэч, ён іх так напалохаў, што яны прасілі нас хлусіць дэпутатам. І ніколі не спрабаваў адыграцца. Нават са мной».
  «Сонні можа быць некалькі».
  «Гэтыя хлопцы ўсе паехалі ў В'етнам», - ціха сказаў ён. «Толькі Сьюгру вярнуўся цэлым — калі гэта можна так назваць. Часам я павінен прызнаць сабе, што, магчыма, Канада была памылкай… але гэта цяжкая вада пад мастом смутку і страчаных шашэй… усе маладыя хлопцы пайшлі ў салдаты…»
  Затым ён адсунуў начос, прымусіў бутэльку віскі забурліць і сур'ёзна паглядзеў на мяне. — Вы, бачу, не п’яны, пан Міладраговіч.
  
  «Я быў, — сказаў я, — і, напэўна, буду зноў. Але тая ноч у доме Лараса знішчыла ўсё задавальненне.
  «Вясёла?» - сказаў Сугру, ставячы збан на стол. «Што гэта, чорт вазьмі?»
  «А як наконт дыскеты?» Я сказаў.
  «А што з маім касцюмам?» - сказаў Карвер Д, упершыню выглядаючы п'яным.
  Я перадаў яму тоўсты канверт, у якім было напісана: «Квіток першага класа ў Сіэтл туды і назад, дастаткова грошай на тыдзень у чатырохзоркавым гатэлі і два італьянскія касцюмы на заказ».
  «Божа, сэр, у вас ёсць стыль!» — усклікнуў ён. «Панаш!»
  «Для сена з Мантаны», — сказаў Сугру, выглядаючы вельмі задаволеным, што я зрабіў уражанне на яго старога прыяцеля.
  «Я вырас на грошы публічнага дома», — прызнаўся я.
  «Я таксама, — сказаў Карвер Д., — але я так і не навучыўся правільна марнаваць гэта».
  Сугру хацеў сказаць нешта пра маё страчанае багацце, але спыніўся, калі ўбачыў мой твар. Магчыма, я не зусім заграз у яго пошуках помсты, не страціў мэты.
  «Як бы я ні хацеў, містэр Міладраговіч, я не магу прыняць ваш так шчодра прапанаваны падарунак», — сумна сказаў Карвер Д. «Як і многія з майго пакалення, я ніколі не пакідаю межы горада Осціна». Ён засмяяўся і паклаў канверт на стол перада мной. «Што да дыскеты, якую вы скапіявалі, — дадаў ён, — майму хлопцу-кіберпанку спатрэбілася дваццаць сем хвілін, каб узламаць файл, але інфармацыя закадзіравана і зачынена паролем, а паколькі Лара калісьці служыла сваёй краіне. Як шыфравальнік Агенцтва армейскай бяспекі, мне шкада сказаць, што Пінкі мяркуе, што для ўзлому кода можа спатрэбіцца праграма Агенцтва нацыянальнай бяспекі. І ніхто некаторы час не ўзломваў іх кампутары.
  «Але па словах іншага сябра, на дыску, верагодна, ёсць запісы аб грашовых пераводах. І некаторыя дрэнныя навіны: Бог і DEA разбяруцца ў гэтым раней вас. Ці, магчыма, я павінен сказаць «мы».
  
  «Таму што ў абмен на вашу гісторыю, калі яна калі-небудзь з'явіцца, мы будзем яе сачыць», — сказаў Карвер Д. і памахаў маладому скейтбардысту з аранжавымі валасамі, якія раслі з аднаго боку галавы, які неадкладна прыйшоў, каб дапамагчы падняць Карвера. D на ногі. «І памятайце: ідзіце за грашыма».
  «Хто гэта сказаў?» Сказаў Сугру. «Маркс?»
  «Я думаю, Чандлер», — сказаў ён, потым цяжка абапёрся на кій і на маладога чалавека, ласкава дапамагаючы Карверу Д. падняцца па прыступках і выйсці з піўнога саду.
  «Я думаю, ты яму спадабаўся, стары».
  «Але ён любіць цябе, малы. Давайце вернемся ў гатэль і будзем піць добры скотч, пакуль не прыдумаем, што рабіць далей».
  «Я думаў, у цябе яшчэ адно спатканне, Майла».
  «Гэта было магчыма, — сказаў ён, — магчыма».
  Але калі мы вярнуліся ў пакой, Марыбет падсунула пад дзверы запіску. Яе муж так і не дайшоў да шлюбаразводнага суда. Ён упаў мёртвым на прыступках будынка суда. Што зрабіла развод лішнім. І яна падумала, што начаваць разам так хутка можа быць непрыстойна. Але яна пакінула некаторыя нумары тэлефонаў: Осцін, Крэстэд Б'ют, Ла-Хойя і нейкае месца пад назвай Порт-Аранзас.
  «Мне даслаць кветкі?» — спытаўся я ў Сугру, прачытаўшы запіску ўслых.
  "Чортава прама", сказаў ён. «У вас ёсць стыль».
  «Здаецца, гэта не», — сказаў я, і мы са смехам падышлі да бара, але ўбачылі, што ён зачынены.
  —
  На наступны дзень па тэлефоне прэзідэнт Pilot Knob Farmers Home Savings and Loan, найноўшага дзяржаўнага банка акругі Трэвіс, гучаў так дружна, што я чакаў, што ў яго каўтун, трактарная змазка пад пазногцямі і каровіна дзярмо на ботах.
  
  Леон Ферт не расчараваў мяне ў той жа дзень. Ён кіраваў сваім банкаўскім бізнесам з прычэпа падвойнай шырыні, нават не такога прыгожага, як у Сьюгру. І хоць пазногці ў яго былі толькі што наманікюраваныя, яго рука была груба мазолестай і цяжкай, калі я яе паціснуў. Але я не разлічваў на тэхаскую прыхільнасць да лаку для валасоў: каровіны язык не мог бы размятаць гэты каску для валасоў; магчыма, нават не прыклад пісталета. Я думаў, што заўважыў пацёртасць стрэмя на ўнутраным боку яго дарагіх страусавых ботаў, але ён мог праліць крэм пасля галення на галечны вамп. Матэрыя, безумоўна, пахла так, быццам яна выцерла скуру.
  У мяне таксама было сваё дзярмо: два дні росту барады; эластычны лімузін з сотавым тэлефонам, узяты напракат за наяўныя грошы і якім кіраваў буйны чорны сябар Карвера Д.; мае вочы наліліся крывёй ад аднаго з магутных тонкіх, як іголка, суставаў Сьюгру; а напярэдадні вечарам я спаў у сваім самым дарагім касцюме.
  - Дык чым я магу вам дапамагчы, містэр Сомс? — спытаў Ферт пасля таго, як белавалосая жанчына, падобная да яго бабулі, падала каву ў фарфоравых кубках. Калі б гэта была не яго бабуля, яны, напэўна, хадзілі ў адну цырульню.
  «Я хачу адкрыць рахунак», — прамармытаў я.
  «Што за рахунак?» — спытаў ён, усміхаючыся мне зубамі.
  «Які ты добры, дружа».
  «Усе віды?»
  "Чэкі, зберажэнні, кампакт-дыскі, ануітэт", - сказаў я. «Увесь грэбаны васковы шар. Але я павінен мець імгненны доступ да грошай. Ты можаш здабыць гэта, чувак?»
  Ферт выглядаў крыху заклапочаным, але адважна рушыў наперад. «Колькі вы планавалі ўнесці?»
  «Тры з паловай мільёны, — сказаў я, — пара сотняў тысяч плюс-мінімум».
  «Даць ці ўзяць?» — раптам зацікавіўся ён.
  — Наяўнымі, — сказаў я.
  - Прабачце, сэр, - асцярожна сказаў ён. «Ці магу я паглядзець некаторыя пасведчанні, калі ласка?»
  
  «Гэта ў лімузіне, — сказаў я, — з наяўнымі».
  Фёрт устаў, дакрануўся да сваіх валасоў, быццам яны неяк вырваліся падчас нашай кароткай размовы. - Прабачце, сэр, - прапяяў ён, - але я падазраю, што вы былі б больш шчаслівыя ў іншай фінансавай установе. Мы не працуем з такімі дэпазітамі, як ваш».
  «Гэй, чувак», — сказаў я, таксама ўстаючы. Правяраючы маю спіну і нервова зірнуўшы ў акно. Пацягнуўшыся пад паліто, потым вылаяўся сабе пад нос, калі не знайшоў кавалка. «Я тут у тупіку, мудак. Я заплачу дзесяць цэнтаў за долар. Складзіце, лох. Трыста пяцьдзесят тысяч ні за што».
  «Я сапраўды прашу прабачэння, сэр», - сказаў ён, рухаючыся вакол стала да мяне. Напэўна, ён націснуў трывожную кнопку. "Але мы проста не вядзем бізнес такім чынам".
  «На хрэн ты не,» сказаў я. Дзверы за мною адчыніліся, і мажны ахоўнік, якога я бачыў у банку, паклаў мне руку на плячо. «Што ты думаеш, ты, грэбаны, сенанос? Праклятае ФБР? І скажы свайму хлопчыку, што калі ён яшчэ раз дакранецца да мяне, я выцягну яго руку з гнязда і ўпіхну яму ў азадак.
  «Калі ласка, сэр, не прымушайце нас выклікаць закон».
  - Вось, - сказаў я, падымаючы слухаўку на яго стале. «Я патэлефаную табе. У вас, хлопцы, ёсць 911?» Банкаўскі ахоўнік паспрабаваў схапіць мяне ў запясце, але я ўжо круціўся, таму замест гэтага ён ударыў мяне локцем у нос. Ён рэзка сеў. - Вялікая памылка, малы, - сказаў я. Потым бойка штурхнуў яго нагой у вуха.
  «І ты таксама», — сказаў я Фёрту, чые рукі скраблі па шуфлядзе стала, а потым спыніўся. «Не будзь ідыётам», — сказаў я, абышоўшы стол і заціснуўшы яго руку сваім сцягном у шуфлядзе. «Спакойна. Гэта проста херня. Відавочна, што мае з вашымі яшчэ не размаўлялі. Я вярнуся заўтра». Потым я адступіў, каб вызваліць яго скрываўленую руку. «І, дарэчы, Лявон, у наступны раз, калі ты паспрабуеш нацягнуць на мяне кавалак, я заб'ю цябе, тваю сям'ю і ўсіх, з кім ты калі-небудзь вітаўся».
  Потым я пакруціў яму валасы і пайшоў.
  —
  
  «Што ты думаеш?» Сюгру спытаў мяне па сотавым тэлефоне ў яго арандаванай кватэры, прыпаркаванай на шашы, калі лімузін выехаў на дарогу.
  «О, чувак, яны смярдзяць смажаным дзярмом», — адказаў я.
  «Я думаю, што ты маеш рацыю, Майла», - сказаў Сугру. «Я глядзеў у падзорную трубу, як нейкі хлопец з акрываўленым носам і ў выглядзе бабулі проста бег да сваіх машын. А яшчэ нейкі хлопец стаіць на задніх прыступках і адначасова спрабуе прычасацца і карыстацца сотавым тэлефонам».
  «Ідэальна», — сказаў я ў трубку. І меў на ўвазе гэта. Потым я пабег праз шкляны бар'ер паміж кіроўцам Хангасам Мілерам і мной. «Спадар Мілер, - сказаў я. «Вы выглядаеце як чалавек, які, магчыма, бачыў вайсковую службу».
  «Тры ўдзельнічалі ў ваенных гульнях Паўднёва-Усходняй Азіі ў званні старэйшага сяржанта трэцяй марской пяхоты, сэр», — сказаў ён такім голасам, нібы ў яго ў горле была маленькая граната. «Але называйце мяне Хангасам, калі ласка, сэр».
  «Я буду называць цябе Хангасам, калі ты будзеш называць мяне Майла», — сказаў я. Ён кіўнуў з усмешкай, і я праслізнуў наперад на плацкартнае сядзенне. «Там усё пайшло не зусім так, як планавалася, таму ўсё астатняе таксама магло быць нахуй. Наколькі глыбока вы хочаце быць уцягнутым у гэта дзярмо?»
  «Любы сябар Карвера Д. з'яўляецца і маім сябрам», — ціха сказаў Хангас, трымаючы яго за плячо. Я страсянуў. Адчувалася, што цэгла. Я сунуў туды пяцьсот дваццацідаляравых купюр.
  «Лепш рабіць гэта пасля цемры. Так што давайце пакуль пакатаемся, паводзім сябе так, быццам хочам страціць хвост, але не занадта сур'ёзна. Тады адкіньце мяне да гатэля Omni, - сказаў я, - і прыпаркуйцеся як мага бліжэй да дзвярэй вестыбюля, быццам я збіраюся вяртацца. Будзь шчодрым з маімі грашыма. Праз пару хвілін нейкія людзі падыдуць...»
  «Што б гэта былі за людзі?»
  
  «Вы ведаеце гэты выгляд. Занадта шмат грошай, не сабрана правільна, - сказаў я. «І далёка не такія жорсткія, як яны думаюць». Хангас, які, верагодна, мог прабіць рукой скрозь шлакаблочную сцяну, усміхнуўся, як чалавек, які быў такім жа цвёрдым, якім ён сябе ўяўляў.
  «Смецце», - сказаў ён.
  «Дзядзька Том іх няшмат, — прапанаваў я, — тады прадай мяне. Аднак не прымайце першую цану. І калі яны захочуць вас падцягнуць, прадайце мяне неадкладна».
  «Вы ўпэўнены?» — спытаў ён здзіўлена і расчаравана.
  «Я не хачу, каб ты пацярпеў», — сказаў я. Яго смех прагучаў як лавіна. «Але калі ты захочаш прабрацца ў пакой за імі... няхай гэта будзе ад мяне, каб перашкодзіць табе, Хангас».
  Хангас бязмэтна ездзіў на лімузіне па Осціне, у той час як бабуля і ахоўнік банка нядрэнна памянялі хвост спераду і ззаду. Мы з Сугру думалі, што ўсё добра наладжана. Я арандаваў два сумежныя пакоі і адзін насупраць калідора ў Omni, і мы планавалі ўзяць тых, хто з'явіцца, калі яны паспрабуюць зайсці ў пакой, які я здымаў на імя Рокі Сомса, думаючы, што нават гэтыя хлопцы не захочуць да выпадковай стральбы ў даволі шматлюдным гатэлі, і да таго, што бойка, калі мы яе хутка ўладкуем, можа застацца незаўважанай.
  Але, як звычайна, дрэнныя хлопцы не павялі сябе. Што, я мяркую, іх праца.
  Hangas толькі што зрабіў разварот на South I-35 на выездзе з Onion Creek Parkway, калі зазваніў мабільны тэлефон. Гэта быў Сугру.
  «Майла, — сказаў ён, — мы сабралі кампанію: два каўбоі ў сінім пікапе Ford з поўным прывадам; два лацінаамерыканскія касцюмы ў белым лінкольне; і два тыпу япі ў Цяльцы. Так што хопіць трахацца, чувак. Паводзьце сябе так, быццам вы кудысьці збіраецеся, перш чым яны прымусяць мяне… Да чорта, чувак. Яны занадта старанна шукаюць, бачаць мяне занадта шмат, чувак. Я пайшоў адсюль. Я застануся на паркавай дарозе, пайду на наступным выездзе, калі за мной не пойдуць прыдуркі».
  «План Б, га?» Я сказаў.
  «Што такое план Б?»
  
  «Я думаў, што ў цябе ёсць», - сказаў я.
  «Мудак», — сказаў Сугру, лаючыся, як яму здалося. «Давайце пойдзем на стаянку на гары Бонэл. У гэты час у другой палове дня там заўсёды натоўп, яны п'юць піва і рыхтуюцца назіраць закат. Скажыце містэру Мілеру ехаць па Рыверсайдзе да Mo-Pac, потым па Бул-Крыку да Маунт-Бонэл-Роўд. Да чорта, ён будзе ведаць дарогу. І гэта павінна даць мне час, каб дабрацца да гэтага».
  Пасля таго, як я паведаміў Хангасу аб змене планаў, я сказаў яму спыніцца ў наступнай краме. Пажадана з вялікай колькасцю агнёў і, магчыма, з паліцэйскай машынай, каб я мог дастаць алюмініевы чамадан з багажніка.
  - Калі вы не супраць, сэр, я вазьму чамадан, - сказаў Хангас. «Там таксама ёсць нешта патрэбнае».
  Хангас знайшоў месца на рагу Ламара і дастаў з багажніка сумку для гольфа і мой чамадан, а я купіў скрынку сыроў Camel і скрыню Coors так лёгка, як віно на жаўрука. На заднім сядзенні я кінуў чамадан, потым як мага хутчэй пераапрануўся. Спераду я чуў, як клюшкамі для гольфа бразгаюць хангі.
  «Ты не падобны на гульца ў гольф», — сказаў я яму, зірнуўшы на пярэдняе сядзенне. Хангас выцягнуў з сумкі цяжкі кій. Ён крутануў рукаяццю, якая адкрылася ў казённую частку стрэльбы, у якую ён упусціў патрон 12-га калібра. "І гэта не зусім падобна на прас з дзевяццю".
  «Карвер Д. называе гэта сваім мудаком-кіроўцам», — адказаў ён, сунуўшы кій пад сядзенне. «Ён не звар'яцеў ад людзей, якія падыгрываюць».
  «Ну, — сказаў я, — я не разбіраюся ў гульнявым этыкеты, але разумею, чаму яны гэтага не робяць».
  Потым мы з Хангасам пасварыліся.
  Які я ўрэшце перамог. Але няпроста.
  —
  Калі мы падышлі да віду на гару Бонэль, поўдзень ператварыўся ў цёмна-шэры час сутак, калі чорная дарога з'ядае фары, а попельнае паветра становіцца непранікальным. Прывідная постаць Сугру абаперлася на капот яго арандаванага японскага аўтамабіля, яго рукі былі закручаны ў цвёрдыя скураныя працоўныя пальчаткі. Я сунуў сок з спружыннай ручкай у правую заднюю кішэню.
  
  Хангас заехаў на стаянку і, насуперак сваёй волі, дазволіў мне вылезці з скрыняй піва і алюмініевым чамаданам, які я схаваў у багажніку, а потым павольна паехаў. Яму прыйшлося пачакаць, пакуль бабуля і ахоўнік банка пракаціліся міма, нібы да іх ні да чаго.
  Да таго часу, калі прыбыла астатняя частка канвою, мы з Сугру падымаліся па прыступках да самага выгляду, дзе паўтузіна студэнтаў каледжа назіралі за апошнім актам даволі пасрэднага заходу. Яны дзіўна паглядзелі на нас з Сугру, калі мы спыніліся каля іх. Калі я адкрыў скрыню з півам і сказаў ім адчуваць сябе як дома, яны засталіся падазронымі, але ўсё ж схапілі пару куфляў піва.
  На стаянцы ўнізе дрэнныя хлопцы правялі кароткую нараду. Адзін з лацінаамерыканцаў, высокі худы хлопец, які выглядаў хуткім, як змяя, здавалася, быў галоўным. Праз імгненне яны ўзышлі на пагорак, япі і ахоўнік банка лідзіравалі, каўбоі кружлялі па кедравым хмызняку, скрабучы ў сваіх ботах на гладкай падэшве. І два касцюмы падзяліліся, віселі звонку і ззаду іншых груп.
  «Дык гэта план Б?» — спытаў я ў Сугру, калі ён распіваў піва.
  «Чорт вазьмі, — прашыпеў ён, — гэты худы дзядзька мог быць братам таго прыдурка, які застрэліў мяне».
  «Нам не магло быць такое шчасце», - сказаў я, але Сугру мяне не пачуў. Ён даўно сышоў у сваё асабістае вар'яцтва.
  Япі, апранутыя як мужчыны-мадэлі, але з вачыма фундаменталісцкіх паўабаронцаў, стаялі паабапал нас з выгляду, у той час як каўбоі змагаліся з пэндзлем да каленяў. Я не бачыў, каб Сугру рухаўся. Ніхто не бачыў, як ён рухаўся. Але галава бліжэйшага япі адляцела назад, калі Сугру зламаў яму сківіцу кароткім аперкотам. Вялікае дзіця было без прытомнасці, калі перакулілася праз нізкую рэйку і стукнулася аб спуск.
  
  «Што ты сказаў!» Сугру закрычаў постфактум. Нават вар'ят, ебана ўсё ж быў разумны. Калі б гэта было патрэбна, студэнты ўспомнілі б крык, потым удар.
  —
  Іншы япі бачыў занадта шмат фільмаў Бруса Лі. Сугру левым локцем заблакіраваў яго размашыстага напарніка, а потым ударыў яго па калене ў афсайдзе. За маёй спіной адна з дзяўчат вырвала, калі костка і храсток выбухнулі з мокрым трэскам. За выключэннем гэтага, уся іх група стаяла, ашаломленая, нерухомая, калі Сугру ткнуў банкаўскага ахоўніка ў яго распухлы нос і зачапіў яго ў жывот.
  Дзякуючы сваёй ганарыстасці, каўбоі ўсё яшчэ не дабраліся да агляднай пляцоўкі. Першаму я ляпнуў сокам пасярэдзіне ілба, потым ударыў яго нагой у грудзі. Ён каціўся ўніз у воблаку пылу. Але другі ўхапіўся за кавалачак пад джынсавай курткай. Мне прыйшлося скокнуць уніз, каб стукнуць яго па локці сокам. Потым мы заблыталіся ў канечнасцях адзін аднаго і таксама пакаціліся з гары, зламаная рука беднага каўбоя махала і скрыгатала аж да паркоўкі.
  Куды, чорт вазьмі, вярнуўся Хангас, скурчыўшыся ў сваёй бездакорнай уніформе шафёра, з кіёчкам на капоце лімузіна, прыкрываючы мяне, калі я дастаў Глок з-пад каўбойскай курткі Леві, разрадзіў яго і кінуў патроны ў адзін бок. , а пісталет іншы. Пісталет адскочыў ад асфальту ўслед за першым каўбоем, які мітусліва стукаў у згасаючым святле дарогі. Я страціў з поля зроку двух іспанамоўных хлопцаў. Мне падалося, што я ўбачыў, як адзін з іх ішоў за каўбоем па зарослым хмызняком краі праезнай часткі.
  «Сугру!» — закрычаў я. «Сцеражыся худога хлопца!»
  «Куідадо!» — крыкнуў Хангас, цэлячы кіем у цемру ззаду мяне.
  Я нырнуў за нізкую каменную сцяну як раз у той момант, калі два снарады з глушыцелем саскочылі з тратуара ззаду мяне, потым я пакаціўся і ўбачыў хударлявага хлопца, які скакаў у цені, як алень. На дарозе ўспыхнулі стоп-сігналы, і з грукатам панеслася машына. Прыкладна ў гэты час Сугру спусціўся па прыступках з хворым япі на плячы.
  
  «Падобна на тое, што гэта наш хлопец», - сказаў Сугру і кінуў яго на задняе сядзенне арандаванага. «Прынамсі, гэты ў найлепшай форме. І я атрымаў усе нумары. Так што давайце пабяром, перш чым тыя студэнты выклічуць паліцыю».
  «Хангас, — сказаў я, — дзякуй. Цяпер зьнікай».
  «Не з маім унукам, не трэба», — пачуўся насавы жаночы голас. Бабуля выйшла на святло, спецназ забойцы — Colt Woodsman .22 з глушыльнікам — сціснутая баявой рукой. Ніхто не падказваў, што яна не ўмее гэтым карыстацца. Або што яна не была гатовая націснуць на курок. «Ён толькі што наняў памочніка, - скуголіла яна, - ён нічога не ведае ад дзікага мёду».
  Але Сугру ўжо павярнуўся, у яго руцэ з'явіўся браўнінг. Я ведаў, што ён не будзе чакаць размовы, а будзе залежаць ад стрэлу ў галаву, каб не даць ёй націснуць на курок. Так што я стаў паміж імі.
  - Тут няма нічога, за што варта было б памерці, бабуля, - сказаў я, працягваючы рукі.
  - Прэч, Майла, - катэгарычна сказаў Сугру.
  «Што ты тут робіш, бабуля?» — спытаўся я ў яе. «Гуляць у паліцыянтаў і рабаўнікоў? Ты павінна быць дома ў крэсле-качалцы са сваім вязаннем».
  Я ведаў, што Сугру хацеў паставіць у яе патрон. Праз мяне, калі спатрэбіцца. І старая ледзь не націснула на курок, калі я назваў яе бабуляй.
  «Вяжу, мая дупа», — сказала яна. «Я павінен быў сунуць адну прама табе ў вока, прыдурак». Потым духам заняпала, рука апусцілася. «Ведаеце, вы, хлопцы, проста трахалі маю пенсію. У іх асаблівай сацыяльнай абароны ў маёй працы».
  «Аддай ёй дзіця, Соні», — сказаў я і пачуў, як ён пыхкае, калі ён зноў падпёр япі на плячо, аднёс яго да старой жанчыны, якая дазволіла хлопчыку абаперціся на яе плячо, калі яны адыходзілі.
  
  Аднак на самым краі святла яна спынілася і нешта дала нам. «У гэтым дзярме ўсе нанятыя дапаможнікі», — сказала яна. «Нават я і Лявон. Усе, акрамя Рахеліа. Ён памежнік. Ён належыць барону».
  «Які ебаны барон?» - крыкнуў Сугру.
  Але старая толькі паціснула плячыма.
  —
  Такім чынам, пасля некалькіх клопатаў мы ўцяклі з Осціна з яго ружовым будынкам Капітолія і цвёрдаскурымі бабулькамі. На наступную раніцу Карвер Д. перадаў нашу інфармацыю ў аддзел паліцыі, але сям'я Фёртаў ачысціла банк і, у адрозненне ад нас з Сугру, збегла ў больш спакойныя краіны, дзе экстрадыцыя магла стаць праблемай. Я думаў паспрабаваць пераканаць Карвера Д. забраць Шыбу з ветэрынарнай клінікі, але ён так моцна здрыгануўся, што я вырашыў зрабіць ананімны грашовы ўнёсак у Гуманнае таварыства на імя Шыбы і доктара Портэрфілда і яшчэ адзін меншы ўнёсак у ветэрынарную клініку хуткай дапамогі. .
  Калі мы ад'язджалі, я глядзеў на іх у люстэрка задняга віду, як Карвер Д. каціў сваё вялікае мяккае цела на задняе сядзенне лімузіна "Лінкальн", пакуль Хангас зачыняў самазабойчыя заднія дзверы.
  Але Сугру ніколі не азіраўся назад, ні разу, на ўсім шляху да Рокспрынга, дзе мы спыніліся, каб стварыць базавы лагер, з якога можна было б даследаваць мінулае Аны Навара, перш чым рушыць у Эль-Паса, каб раскапаць парэшткі Рэя Лары.
  —
  У той час як Сугру спрабаваў сваю памежную іспанскую мову на аўдавелым бацьку Аны Навара Лары ў Дэль-Рыа, я разглядаў фотаздымкі ў срэбных рамках, якія стаялі на грубых паліцах. Як і астатняя частка малюсенькага глінабітнага дома з бляшаным дахам, малюнкі былі бездакорна чыстыя і адпаліраваныя. Вясельнае фота, якое выглядала так, быццам было зроблена ў мінулым стагоддзі, ляжала побач са здымкам таго, што, як я меркаваў, быў сеньёрам Навара ў ролі маладога вакера, які сядзеў на непакрытым седлавым дрэве, прыціснутым да пярэстага поні. Яго ногі без шкарпэтак былі апранутыя ў гуаракі з прывязанымі да іх шпорамі, якія ўтыкаліся ў голыя драўляныя страмёны. Гэты стары хлопчык быў сапраўдным. Некалькі падвойных сэтаў сачылі за ходам дзвюх дзяўчат: пацвярджэнне; quinceañeras і выпускныя вечары; заканчэнне сярэдняй школы; потым нічога, больш нічога.
  
  Я паглядзеў на старога. Ён прысеў на шурпатую кафляную падлогу, скручаная ўручную цыгарэта звісала з яго вуснаў, яго вузлаватыя пальцы запляталі ларыят з сырамятнай скуры, а яго малочныя вочы спрабавалі сачыць за Сугру. Калі Сугру нарэшце завяршыў фармальнасці і згадаў імя Аналіз, стары чалавек трос гатовым канцом скураной вяроўкі да пліткі. У маленькім пакоі зазвінела, як стрэл. Потым яго вочы напоўніліся слязьмі. Тонкая сетка глыбокіх маршчын выгравіравала яго індыйскі твар, лабірынт арроёс, які рассыпаў слёзы ў салёны туман, перш чым яны паплылі на чырвоную плітку.
  Было багата. Гэта можа быць для нас жыццём або смерцю, але смутак сеньёра Навара здавалася больш важным. Мы папрасілі прабачэння, выходзячы з дзвярэй, потым стаялі, як дурні, на бруднай вуліцы ля хісткай брамы, зноў не маючы ні найменшага паняцця.
  Наколькі я мог судзіць, Дэль-Рыа была краінай трэцяга свету, населенай вельмі багатымі і вельмі-вельмі беднымі. І ніводнай з нашых звычайных крыніц інфармацыі не існавала ў гэтым свеце. Мы знайшлі старога амаль выпадкова, таму што ён не існаваў на паперы грынга: ні тэлефона, ні гарадскога даведніка, ні рэгістрацыі выбаршчыкаў.
  Але мы знайшлі Ану Навара ў школьным штогодніку маленькай мясцовай бібліятэкі. На шчасце, бібліятэкар-сумяшчальнік успомніла, што вырасла ўнізе ля пуцей. Канечне, у наш час на пуцях хадзіла не так шмат цягнікоў, але ўсё ж падзялілі. Такім чынам, мы знайшлі таксіста Тоні Варгаса, які не мог паверыць, што мы не хочам перасякаць мяжу ў Сьюдад-Акунья. Але ў рэшце рэшт ён знайшоў патрэбнае суседства. Магчыма, гэта заняло больш часу, таму што яму, здавалася, спадабалася ўяўленне аб тым, што два грынга на «Эльдарада» павольна едуць па горадзе. Пакуль ён смактаў бясплатныя бляшанкі піва Tecate.
  «Тоні, — нарэшце сказаў Сугру, — дастань свой чортавы нос з гэтай піўной банкі і дапамажы». Тоні выцягнуў з задняга сядзення свой чырвонавокі твар і потнае каржакаватае цела, міргнуў на халодным ветры, а потым усміхнуўся нам залацістай усмешкай з шчыліннымі зубамі. «Я, аміга, — працягваў Сугру, — я ведаю гэтых людзей. Нехта ў гэтым раёне, напэўна, у гэтым квартале, даглядае гэтага старога чалавека».
  
  « Ды, але хто?»
  «Я дам табе яшчэ адну пяцідзесяцідаляравую купюру, каб ты знайшоў яе, — сказаў Сугру, — і дам ёй дзве пяцідзесяцідаляравыя банкноты, каб яна пагаварыла з намі».
  Тоні зашоргаў па зямлі, раптам неахвотна. «Мой сябар, чаму гэты чалавек, якога, магчыма, нават не існуе, — прамармытаў ён, — павінен атрымліваць больш грошай, чым я, які, як ты ведаеш, твой сябар?»
  - Добра, - ціха сказаў Сугру. «Дзве пяцьдзесят, калі вы знойдзеце яе. Няма чаго шукаць».
  Тоні бурчаў, як чалавек, якому не дамовіліся. «Няма чаго шукаць?»
  «Нада, — сказаў Сьюгру, — ніводнага чортава капейкі».
  «Але ў мяне няма паліто, сеньёр», — сказаў ён у вялікай імітацыі бяздомнага чалавека.
  «Тады вам варта паспяшацца».
  Тоні ўсміхнуўся, а потым пабег прэч на сваіх кароткіх ножках, як чалавек, які дакладна ведае, куды ідзе. Праз імгненне ён вярнуўся з жанчынай сярэдніх гадоў, якая спрабавала развязаць свой фартух. «Магчыма, калі б мы маглі сесці ў цудоўную машыну, — сказаў ён, — так што сеньёра Альварэс…»
  Сугру засмяяўся, бо я не чуў яго некалькі дзён. «Тоні, дружа мой, — сказаў ён, — чаму б табе не правезці нас па барыё, пакуль мы пагаворым з сеньёрай Альварэс».
  Усмешка Тоні з'явілася, як сонечны прамень у халодны, ветраны поўдзень, таму мы селі на майго каня Цёмна-Вішнёвага.
  —
  Пасля ў Тоні не было б нічога іншага, як мы з Сугру сустрэліся з яго жонкай, дзецьмі і мамай. Потым Сугру прыйшлося вадзіць сям'ю па квартале. Пяць-шэсць разоў. Потым мы пачакалі, пакуль ён дазволіў Тоні развезці сваю сям'ю, у тым ліку сваю старую маці, вакол квартала.
  
  «Спадар Сугру, — зазначыў я, — ты толькі што аддаў мой новенькі і праклята дарагі кадылак мексіканскаму таксісту, ад якога пахне марыхуанай, тэкілай і хітрасцямі...
  «Шыканства?»
  «Як і ты», — сказаў я. «А што, калі ён не вернецца?»
  «Куды ён, чорт вазьмі, пойдзе, Майла?» - спытаў ён, напаўраззлаваны. «Ён тут жыве. Як той стары вакера сёння ўдзень. Ён, чорт вазьмі, тут жыве. Што? Вы становіцеся фанатыкам у старасці? Я бачыў, як вы неслі ванітавых, паміраючых алкашоў дадому, каб ляжаць з сабой некалькі месяцаў запар.
  «Добра, — сказаў я, — але часам яны былі табой». За кварталам Тоні павярнуў за вугал і акуратна паехаў да нас. «Я здаюся».
  Але час яшчэ не быў. Выпілі з сябрамі Тоні, якія былі падобныя на злачынцаў, як і ён сам. І некаторыя спяваюць з іншымі сябрамі. Затым адбылася сустрэча з мясцовай паліцыяй, якая хацела даведацца пра дзіўных грынга ў Кэдзі. Але Тоні справіўся з гэтым за нас. Паколькі мы пакінулі большую частку грошай, усю агнястрэльную зброю Сугру і дурман у матэлі ў маленькім гарадку пад назвай Рокспрынгс, я не надта хваляваўся, таму дазволіў двум мексіканска-амерыканскім паліцэйскім абшукаць машыну. — ветліва спыталі яны. Яны проста рабілі тое, што лічылі сваёй працай.
  Нядаўна пракляты ўрад вырашыў прыпыніць належны працэс на час вайны з наркотыкамі. Пры правільным збегу абставінаў і належным нарка-гаўні, калі яны знойдуць у попельніцы маёй машыны плотку, пакінутую аўтастопам хіпі з глыбокай кармай, яны могуць канфіскаваць усе мае тавары без слуханняў, абвінавачанняў і асуджэння , або рэгрэс.
  Я не бачыў, што іду сто дваццаць тры мілі назад да матэля. Ваджэння было цалкам дастаткова. Я быў вельмі шчаслівы, убачыўшы маленькі матэль, калі мы нарэшце дабраліся да світання. Я разбудзіў Сугру і сказаў яму, што ён мне значна больш падабаецца, калі ён маркотны. Ён засмяяўся, пагадзіўся са мной і, хістаючыся, выйшаў з машыны ў бок свайго пакоя.
  
  - Чорт вазьмі, Майла, - сказаў ён у дзвярах. «Памятаеце былыя часы?»
  «Што?»
  «Калі ты быў сур'ёзны, а мне было весела?»
  «Што змянілася?» Я сказаў.
  - Нічога, - шчасліва сказаў ён і, спатыкнуўшыся, пайшоў на ложак.
  Я наліў напою і выйшаў на вуліцу, каб паглядзець, як сонца спрабуе прапаліць скрозь аблокі, агаляючы месца, якое гэтыя тэхасцы называлі Горнай краінай. «Я бачыў і большыя гурбы, — падумаў я, — і якраз у гэты час ледзяны дождж ударыў мяне па твары. Я мог паклясціся, што было семдзесят градусаў, калі мы засяляліся.
  —
  Сеньёра Альварэс сказала нам, што малодшая сястра Аны, Коні, штомесяц дасылала чэк з Кервіля, дзе яна выйшла замуж за старога багатага грынга, які валодаў матэлем, ранча і яшчэ некаторымі рэчамі, яна не ведала што. Сеньёр Навара не называў імя Коні з таго часу, як яна выйшла замуж за старога грынга. Сеньёра Альварэс нічога не ведала пра непрыемнасці паміж старым і яго дочкамі. Яна проста абналічвала чэкі і клапацілася пра сеньёра Альварэса. Як яна і абяцала.
  —
  Такім чынам, маючы гэтыя веды ў руках і чатырохгадзінны сон ззаду, мы з Сугру выпісаліся з матэля ў Рокспрынгсе і зноў паплылі на ўсход, паслабляючыся па дарогах, калі халодны дождж, які пагражаў зноў стаць мокрым снегам, біў Пачвару. Сугру, пакутуючы ад заслужаных пакут тэкільнага пахмелля, заснуў на заднім сядзенні, пакінуўшы мяне аднаго.
  Шчыра кажучы, я вельмі любіў бываць у дарозе. Нават калі б гэта быў Тэхас. У мяне былі складаныя грошы ў кішэні, выдатная паездка пад азадкам і чортава мэта.
  Нягледзячы на тое, што я вырас з грашыма і шчодрым бацькам, пасля яго смерці мая маці, якая, нягледзячы на прыхільнасць да Усходняга ўзбярэжжа, была подлай і скупой п'яніцай, трымала мяне на кароткім фінансавым павадку. Я падазраю, што гэта было звязана з тым, што я кінуў школу ў шаснаццаць гадоў, каб паступіць у армію. Нягледзячы на тое, што яна ўвесь час пагражала заявіць на мяне за падробленае пасведчанне аб нараджэнні, якое я меў, каб далучыцца, яна ніколі не рабіла гэтага. Нават калі я ездзіў у Карэю. Нават пасля таго, як я хацеў, каб яна была. Такім чынам, я правёў большую частку астатняга жыцця ў пошуках грошай або ў чаканні іх. Я здаваў GED, перш чым армія выпусціла мяне на волю, потым прабіваўся ў каледжы ў Горных штатах, рабіў начную змену, цягнучы зялёныя ланцугі на мясцовым лесазаводзе і праводзячы лета, танцуючы на чыгунцы, а потым у дзень паступіў у аддзел шэрыфа Я скончыў. Пасля таго, як яны дазволілі мне сысці ў адстаўку праз дзесяць гадоў, я ўзяў сваю прыватную ліцэнзію, змагаючыся за грошы рознымі законнымі і незаконнымі спосабамі, пакуль я не мог больш несці сваю вагу. Потым яшчэ восем гадоў працаваў у Джына Кар'ера, даглядаў бар, пакуль Сугру не пазычыў мне грошы, каб купіць Сламгалион.
  
  Такім чынам, я абышоўся, але ў мяне не было добрага атракцыёна з таго часу, як я выпісаўся з бальніцы VA, купіўшы надакучаны і гладкі Merc '49 '49, Midnight Black з белым скураным салонам, які падвяргаўся бразготу. у Сан-Францыска. Прыгожая паездка. Які я разбіўся каля Сюсанвіля, Каліфорнія, дэманструючы гандляру блэкджэкам з Рэно. А мэта? «Чорт, — падумаў я, праязджаючы праз мястэчка Хант, — у мяне ніколі не было мэты. Проста валацуга, седлавы валацуга без каня, біндлстыф без коўдры. П'яны без уважлівай прычыны выпіць. На імгненне я быў амаль удзячны, што Эндзі Джэйкабсан забраў грошы майго таты. Тады я паківаў галавой. Магчыма, я насамрэч не быў удзячны. Але ён быў жаласным сукіным сынам.
  «Дзе мы, чорт вазьмі?» - буркнуў Сугру з задняга сядзення.
  «Хант-бля-Тэхас», — сказаў я.
  - Прабачце, - сказаў ён. «Кервіль зусім побач. Табе спадабаецца Кэрвіль, чувак.
  —
  
  Сеньёра Альварэс сказала, што Коні Навара выйшла замуж за грошы, а ў горадзе памерам з Кервіль знайсці грошы не так ужо і складана. Але, як незнаёмым людзям, лепш было падкрасціся да яго. Такім чынам, мы палічылі, што пачаць з бара ў самым дарагім матэлі ў горадзе. Як толькі мы заўважылі яго, гіганцкі ланцужок з вапняка, які больш нагадваў стары іспанскі гарнізон, чым матэль, мы прыпаркаваліся пад рамадай. Сугру блукаў па загрувашчаным вестыбюлі, калі я падышоў да стойкі рэгістрацыі. Перш чым я паспеў закончыць запаўняць картку, Сугру праслізнуў ззаду, схапіў мяне за локаць і рыўком адцягнуў ад стала.
  «Што, чорт вазьмі, адбываецца?» — спытаў я.
  «Зірніце», — сказаў ён, паказваючы на куток, дзе каўбойскія сувеніры былі выцеснены афрыканскім пейзажам, у цэнтры якога была маці-жырафа, шыя якой любоўна выцягнулася да дзіцяняці. «Якія людзі будуць набіваць дзіцяня жырафа?»
  «Такія ж мудакі, што забілі б чалавека», — сказаў я.
  «Давайце знойдзем іншае месца».
  "Правільна", сказаў я. «І новы транспарт таксама. Я не хачу апынуцца ў чыёйсьці трафейнай скрыні». Раптам Осцін здаўся недастаткова далёкім, а разважлівасць стала неабходнасцю.
  Мы арандавалі складское памяшканне для Beast, Lincoln Town Car для мяне і Ford Escort для Sughrue. Момант з жырафамі яго ўсё яшчэ турбаваў. Настолькі ён нават не скардзіўся на тое, што яму давядзецца ездзіць на меншай машыне. Агледзеўшы некалькі месцаў, мы нарэшце знайшлі домік на рацэ Гвадалупе, яшчэ адзін лабірынт каменных будынкаў, размешчаных глыбока ў цені кіпарысаў і платана ўздоўж ракі.
  Мы з Сугру зарэгістраваліся ў доміку паасобку каля чатырох гадзін дня, дамовіліся неўзабаве сустрэцца ў піяна-бары Cypress Tree, каб мы маглі пракачаць бармэна з розных бакоў. Але бар адчыняўся толькі ў пяць, і пацучыная задніца бармэна, лысагаловы хлопец, які насіў гальштук і чорныя вусы, быў адным з тых маленькіх хлопцаў, якія альбо бачылі, альбо рабілі ўсё. Ідэальная трата. Але ён прыгатаваў выдатны марціні. Так добра, што я адчуў разбурэнне ў канцы гэтай аліўкавай сцежкі. Я выпіў два, а потым вярнуўся ў пакой і завітаў па біфштэкс з салатай, пакінуўшы Сугру паспрабаваць свой шарм быдла на маленькім дзярме.
  —
  
  «Малога лоха завуць Альберт», - сказаў Сугру, калі каля дзесяці спыніўся ў маім пакоі. «У яго сутэнёрскія вусы падфарбаваныя. Гэтак жа, як яго астатнія валасы. Маўляў, калісьці ён быў чэмпіёнам Ціхаакіянскага флоту ў паўсярэдняй вазе. Ён ненавідзіць неграў, пузатых, янкі, Dallas Cowboys, лесбіянак, педзікаў, марскую пяхоту і мяне».
  «Як, чорт вазьмі, ён захоўвае сваю працу?»
  "Ён выдатны бармэн", - адказаў Сугру. «Ён абслугоўваў трох кактэйльных афіцыянтак, наведвальнікаў бара і мяне. Без лішняга поту». Потым Сугру п'яна ўздыхнуў. «І ён абарваў мяне. Дзякуй Богу».
  «Вы робіце сцэну?»
  «Не, я напіўся. Ведаеце тое п'янае пахмелле на другі дзень?» - сказаў ён. Я кіўнуў. «Ну, калі я паспрабаваў спяваць разам з дзіцем, які граў на піяніна, Альберт выказаў здагадку, што тузін піва і тузін шклянак тэкілы, верагодна, якраз падыходзяць для хлопца майго росту. Палітыка кіравання, сказаў ён».
  «Дык як мне працаваць з ім?» — сказаў я, калі Сугру адчыніў дзверы.
  «Чортавы шарыкавы малаток», — сказаў ён і пайшоў па калідоры да свайго пакоя.
  —
  У амаль пустым бары, упрыгожаным маімі найлепшымі дурнямі для жывёлаводаў Мантаны, я замовіў у Альберта аднасоладавы скотч, адпіў яго і зрабіў яму камплімент за марціні, які ён прыгатаваў для мяне раней днём.
  
  - Гэта не цяжка, - сказаў ён сваім пісклявым голасам. «Сэр».
  «Вы былі б здзіўлены», — сказаў я, але ён ужо зачэрпнуў маю цыдулку і пайшоў здаваць грошы.
  Некалькі дарагіх выпадковых пар прытуліліся да дзіцячага раяля ў другім баку пакоя. Дзіцятка, як называла яе Сугру, аказалася высокай вярбовай дзяўчынай з надта ўмелым для сваіх гадоў хрыплым кантральта, як і элегантны чорны футляр, які трохі свабодна накідваўся на яе тонкія сцёгны, быццам яна пазычыла яго ў маці. Яе чорныя валасы былі стрыжаны дваццацігоддзем, нібы яна прыбыла з больш простых і шчаслівых часоў. Або спадзяваўся паехаць туды.
  Пары, якія сядзелі вакол яе піяна-бара, былі на падпітку ў багатай і стрыманай манеры; чаша наканечніка залатой рыбкі была напоўнена пяцёркамі і дзесяткамі замест адзінак. Жаночы смех быў высокім і ціхім, але яшчэ не такім, як хіхіканне. Мужчыны яшчэ маглі падняць брыво на малога, але толькі па чарзе, і не заўсёды патрэбнае. Здавалася, усе яны з цяжкасцю спрабавалі прапанаваць назву песні, якую маладая дзяўчына яшчэ не сыграла для іх. Усмешка дзяўчыны здавалася сапраўднай, як і яе зрэдку сіплы смех, але яна выглядала стомленай, магчыма, сумнай, яе светлыя вочы блішчалі сярод чорных кругоў.
  Я дастаў пяцьдзесят з дробязяў, складзеных Альбертам на барнай стойцы, потым падышоў да піяніна, дзе запіхаў іх у чару для наканечнікаў, што выклікала імгненную цішыню.
  «Згуляйце што-небудзь, што вам сапраўды падабаецца, мэм», — сказаў я і вярнуўся да бара.
  «Правільна, стары», - пачуўся голас з пар. «Цудоўна цудоўная ідэя».
  Што, чорт вазьмі, брытанскі акцэнт рабіў у Кервіле, штат Тэхас? — спытаў я сябе, думаючы, што напэўна даведаюся, як толькі спартовае паліто з вярблюджай поўсці дабрацца да бара.
  Заходняе мастацтва, аказалася, як расказаў мне ангелец. Піяніст шчасліва выконваў некаторыя песні Элвіса, некалькі мелодый Beach Boys, крыху ранніх Beatles і некалькі песень Eagles.
  Да гэтага часу я ведаў пра галерэі ангельца ў Парыжы, Лондане, Беверлі-Хілз і Скотсдэйле, дзе ён жыў. Я ведаў яго жонку; трое яго сяброў, якія кіравалі мясцовай біржай золата і ювелірнай фабрыкай; і вялікі хлопец, які займаўся мексіканскім мастацтвам, на імя Эд Форсайт, які быў трохі падобны да Гаўдзі Дудзі і які сказаў мне, што сябруе з уладальнікам матэля, што я хацеў ведаць, але не ўсведамляў гэтага.
  
  Калі піяністка завяршыла свой вечар пакутліва павольнай і кранальнай версіяй «Poor, Poor, Pitiful Me», мелодыі Zevon, якую Лінда Ронштадт зрабіла кавер, прынамсі, па яе словах, людзі мастацтва адышлі.
  Піяністка падсунула зэдлік ля бара і пачала лічыць свае грошы ў той момант, калі Альберт прапанаваў мне, апошняму пакупніку, апошні званок. «Дзякуй, — сказаў я ёй, — гэта быў цудоўны набор. Ці магу я купіць вам кактэйль?»
  «Дазволь мне зрабіць усё, Эл», — сказала яна, не адрываючыся ад купюр, якія лічыла. Затым яна падняла свае ашаламляльна блакітныя вочы, нахіленая ўсмешка адпавядала яе паднятым брывам. «Я Кейт, — сказала яна, — і ты дастаткова дарослы, каб стаць маім бацькам».
  Альберт паставіў перад ёй чатыры пальцы айрыша і пінту Гінеса. Потым чатыры пальцы Macallan перада мной.
  «Дзед», — сказаў я, разлічваючыся.
  Кейт зноў засмяялася тым цудоўным смехам. І мы моўчкі дапілі. Але я ведаў, што ў рэшце рэшт мы пагаворым.
  —
  Наступнай ноччу, пасля дня вычарпання звычайных крыніц, мы ўсё яшчэ не былі бліжэй да Коні Навара. Таму я адправіў Сугру ў тур па мясцовых начных месцах, такім, як яны былі, а потым сустрэў яго ў Кіпарысавым дрэве незадоўга да поўначы.
  Кейт, якая сёння вечарам была ў доўгім прамым светлым парыку і чорным футляры з высокім каўняром, што рабіла яе падобнай на серфінгістку, якая ўцякала з каталіцкай школы для дзяўчынак, усміхнулася і кіўнула, калі я ўвайшоў у бар. Але яна размаўляла і смяялася з Сьюгру, які пацягваў тэкілу і запіваў яе півам Шайнер. Здавалася, час страціць прыкрыццё. Я аднёс свой напой да піяніна і сеў на зэдлік побач з Сьюгру.
  
  «Прывітанне, дзядуля», — ціха сказала Кейт, калі я сеў, глыбока ўсміхаючыся прыгожай бледнай калоне яе шыі. «Рады бачыць цябе зноў».
  «Вы сказалі ёй», — сказаў я Сугру.
  «Я нічога ёй не сказаў», — сказаў ён, не гледзячы на мяне. «Але калі б яна спытала, я б ёй усё расказаў».
  "Выдатна", сказаў я. «І аддай ёй мой Кадылак, мае грошы, крэдытныя карты і...»
  «Увесь твой какаін», — задыхаючыся, прашаптала Кейт, а затым перайшла ад мелодыі, якую яна грала, да таго, што Cowboy Junkies маглі зрабіць з «Cocaine Blues» Білі Холідэй.
  «І ты выглядаеш такой нявіннай, Катрына», - сказаў Сугру.
  «Замяняйце настаўніка ўдзень, - сказала яна, - уначы фатальная жанчына». Потым горка засмяялася. «Мілая, — адрэзвала яна, — у маім жыцці няма ні вінаватых, ні вінаватых. Проста шмат ахвяр і чортава мала тых, хто выжыў».
  Мы з Сугру пераглянуліся, улічваючы горыч гэтай заўвагі, у той час як Кейт, апраўдваючыся, шмыгнула ў бок свайго перапынку.
  Потым нехта дакрануўся да маёй рукі. Калі я павярнуўся, Эд Форсайт стаяў і ўсміхаўся мне, як дзікі шчанюк, з вострымі зубамі, якія блішчалі сярод гэтай чумы дурных вяснушак. Мы паўторна прадставіліся. Паціскаючы вялікую руку Эдзі, я зразумеў, што занадта легкадумна адхіліў яго мінулай ноччу. Яго дорага пашытае каўбойскае адзенне хавала яго сапраўдную прыроду. Эдзі быў вялікім хлопчыкам, адным з тых брыдкіх хлопцаў з прыемнымі тварамі; На першы выгляд галаварэз, але яго косткі пальцаў былі пакрытыя шнарамі і хрящами, яго рукі былі вялікімі, як маленькія ствалы дрэў, а яго шырокія, нахіленыя плечы падтрымлівалі тоўстую, жорсткую шыю. У Эдзі была пара гладкіх шнараў, адзін на тыльным боку правай рукі, а другі на левым запясце, дзе, як я падазраваў, былі выдаленыя турэмныя татуіроўкі.
  Я прадставіў яго свайму партнёру, кіўнуў Сугру, каб ён прачытаў пра Эдзі, які запрасіў нас сесці за яго стол і пакаштаваць. Ён паказаў на круглы стол у куце, дзе людзі з папярэдняй ночы сабраліся вакол старога чалавека і яго маладой жонкі. Я абяцаў, што мы будзем там праз хвіліну ў Нью-Ёрку.
  
  «Хвіліначка, - сказаў Сугру, калі Эдзі адышоў.
  «Што гэта?»
  "Тое ж самае з тэхаскім паваротам", - сказаў ён. «Чаго табе гэты турэмны хлам?»
  «Магчыма, цяпер у Вялікім Доме вучаць цаніць мастацтва», — сказаў я. «Магчыма, мінулай ноччу я расказаў яму пра сваю апошнюю закрытую карту, алоўкавыя эскізы Чарлі Расэла, якія ляжаць у маім сейфе».
  «Ён напэўна захоча неяк выдраць цябе з іх», — сказаў Сугру. «Гэты хлопчык ніколі ў жыцці не працаваў сумленна».
  "Вы можаце паспрачацца з гэтым", сказаў я. «Але давайце паглядзім, куды гэта нас прывядзе».
  "Прынамсі, у яго ёсць трохі какаіну", - сказаў Сугру. «І постназальная кропельніца памерам з Елаўстонскі вадаспад». Потым ён падняў на мяне брыво. «Хвалюешся?»
  «Яшчэ не, — сказаў я, — і прайшло дзесяць гадоў».
  —
  Пажылы джэнтльмен у кашміровым пінжаку, чыё імя, згодна з яго картай, было Лаймэн Гіфард Гіш, меў больш тоўсты і прывабны шпон, што азначала, наколькі я мог меркаваць, што ён ніколі не адбываў тэрмін. Але я б'юся аб заклад, што падчас зберажэнняў і выкрадання крэдытаў ён наблізіўся б да гэтага. Самае буйное і самае паспяховае злачынства, калі-небудзь здзейсненае ў Амерыцы. Амерыка, пекла; свеце. Таму што LG сцвярджаў, што ён банкір на пенсіі. На пенсіі, чорт вазьмі. Старыя шлюхі сыходзяць на пенсію; падхалімыя старыя банкіры проста змяняюць месца. Але паколькі LG быў жанаты на Кансуэле Навара ў канцы Дэль-Рыа, я прымусіў сябе быць добрым да старога.
  Сама Кансуэла была кавалкам працы. У яе было каратканогае, каржакаватае цела, упіхнутае ў невялікі нумар прама з каталога Фрэдэрыка Галівудскага, і пухлы, подлы варыянт твару Аналіз. Але ад яе пахла сэксуальным агнём. Чорт вазьмі, нават яе паказная поўсць смярдзела жывёльным мускусам. Настолькі я не мог сказаць, ці чула яна пра забойства сваёй сястры. Але калі я слухаў, як яна казала Сугру хлусню свайго жыцця, я вырашыў, што яна не чула. Ніхто не такі жорсткі. Аднак Коні падышла блізка.
  
  Такім чынам, калі бар зачыніўся апоўначы, мы з Сугру далучыліся да багатага, адчайнага параду праз раку да хаты LG з каменя і шкла плошчай чатыры тысячы квадратных футаў на абрыве. Мяркую, таксама было важна, што Кейт папрасіла паехаць з намі, каб паказаць нам доўгі пакручасты шлях праз Гвадэлупэ да пагібелі.
  Кейт захаплялася Лінкальнам, сцвярджаючы, што ніколі раней не была ў добрай амерыканскай машыне, калі яна прысела на пярэдняе сядзенне, паклаўшы ногі пад сябе, потым запаліла джойнт. «Вы, хлопцы, не паліцыянты?» - спытала яна скрозь заслону дурманавага дыму, потым працягнула мне нумар.
  Я пачаў адмахвацца ад яго, але тады здагадаўся, што мы выглядаем доўгім безразважным вечарам мёртвымі на бледным, зморшчаным твары, таму я ўзяў гэта ў яе, як стары прафесійны хіпі, і стукнуў на прысак, пакуль ледзь не захлынуўся. Але не паспеў я спыніцца, як Кейт дастала з сумачкі фотаапарат і сфатаграфавала мяне. Камера магла быць маленькай, але лямпачка асляпіла мяне так моцна, што я падумаў, што яна спаліла мне вейкі.
  "Ісус", сказаў я, спыняючыся пасярод дарогі. «Вы часта так робіце?»
  «Толькі калі я ўжываю наркотыкі з незнаёмцамі», — сказала яна, захіхікала і працягнула джойнт Сугру.
  "Гэта па-чартоўску небяспечна", - сказаў я.
  «Чаму? Хлопцы, вы мяне застрэліце?»
  «Калі мы спачатку не загінем у аўтакатастрофе», — сказаў я.
  Потым Кейт зноў засмяялася, і я зразумеў, што яе абаянне і грацыя зыходзяць ад сарамлівасці, накладзенай на наркотыкі. Не ведаю, як я прапусціў гэта. Я сам быў такім досыць часта. Потым яна паправіла нашы насы двума выбухамі кока-колы, так што мой твар застыў. І мне ўжо было ўсё роўна.
  У LG быў сонны мексіканец у белым плашчы, які стаяў на вяршыні круглай дарогі. Калі ён адчыніў дзверы для Кейт, яна загрымела яму па-іспанску, а потым накіравалася да шырокіх разьбяных уваходных дзвярэй.
  
  «Што яна сказала?» — спытаўся я ў Сугру, калі мы ішлі за ёй.
  «Яна сказала яму быць асцярожным з машынай, — адказаў ён, — таму што мы паліцыянты».
  «Вы падобныя на паліцыянтаў», - сказала Кейт, прыхінуўшыся да дзвярэй. Я ніколі не быў у захапленні ад высокіх худых жанчын, але ў прыглушаным святле ўваходу, яе доўгае, гнуткае цела ўражвала ідэальным вытанчаным краем дугі, Кейт была сапраўды прыгожай. І яна прытулілася да майго пляча, яе дыханне мякка лягло на маю шыю.
  - Я ўжо бачыла гэты позірк, дзядуля, - прашаптала яна, - і раю табе трымаць яго пры сабе. Потым яна засмяялася і зняла доўгі светлы парык. Пад ім яе цёмныя валасы былі падстрыжаныя да скуры. Яна схапіла мяне за руку і пацерла маёй далонню шчацістую скуру галавы. Ён быў такі ж мяккі, як цвёрдыя косці яе галавы.
  «Ісус, - сказаў Сугру. «Кідай, Міла. Ты падобны на чалавека, якому толькі што паранілі кішку».
  Я не пытаўся ў яго, адкуль ён ведае. Я проста пайшоў за ёй унутр, калі ён прытрымаў нам дзверы.
  —
  Адной з рэчаў, якой я спрабаваў замяніць выпіўку ў засушлівыя гады, былі кнігі. Я чытаў так шмат, што не заўсёды мог трымаць іх дакладна. І я таксама ніколі не мог успомніць канцоўкі. Але вобразы часам заставаліся са мной. У рамане пад назвай «Вальс праз Тэхас» я ўспомніў, што я думаў, паказальны вобраз багатых тэхасцаў у гульні. Калі ў гэтых старых хлопчыкаў у рамане скончыўся лёд, яны нарэзалі кубікі замарожанага біфштэксу, каб астудзіць свой бурбон і галінкі. Не ў мой горшы дзень. ніколі.
  Але калі б у Л. Г. Гіша не хапіла лёду, ён купіў бы лядоўню. Мы з Сугру ніколі не бачылі нічога падобнага. І паміж намі двума мы бачылі нейкае дзярмо. Гук парсюка, валтузня свінні, польскае вяселле і Дзень святога Пэдзі ў Буце. Але нічога падобнага.
  
  Эдзі зняў пейзажны адбітак Расэла Чатэма ў рамцы са сцяны логавы — адзін з серыі «Вытокі Місуры», як мне падалося, — паставіў яго на стол, а потым высыпаў у сярэдзіну ўнцыю чыстага пеністага кока-колы. Ён не выразаў лінію, ён выразаў бясконцую спіраль. Потым раздавалі сярэбраныя саломінкі. Суставы згортваліся машынай, загружаліся кавалачкамі гашышу і падаваліся на срэбных падносах. Яны таксама былі смяротна небяспечныя. Мы стараліся абмежавацца двума трапленнямі ў гадзіну. І прыйшлося адбівацца ад двух мексіканскіх бармэнаў, якім, напэўна, было загадана не дазваляць гасцям бачыць дно сваіх шклянак.
  Ну і госці. Аказалася, што мы трапілі на звычайную вечарыну ў сераду ўвечары. Паміж гадзінай ночы і чатырма гадзінамі праплыло чалавек дваццаць. Амаль усе яны, здавалася, iншагароднiя. Юрысты, лекары, палітыкі і розныя члены бяздзейных, адпачываючых багатых. Не ўсе з іх злачынцы. Але ніводнай, якую б я пусціў спаць у куратнік. Мы з Сугру па чарзе змешвалі і стаялі на палубе над ракой, нават калі поўнач не цалкам выбухнула.
  Ні ў аднаго з нас не было магчымасці пагаварыць з Коні Навара. Яна надзела яшчэ адзін шыкоўны нумар, усе з разрэзамі і завязкамі, ажурныя шлангі і маленькія чатырохцалевыя абцасы. Так ці інакш, яна правяла вечар, прыглядаючы за LG Калі яна не была занятая ў танцах дэманстрацыі сваёй адкрытай сэксуальнасці з рознымі мужчынамі перад сваім усмешлівым мужам, яна сядзела на падлакотніку скуранога крэсла LG, ласкава дакранаючыся да яго, цёпла смяючыся яму ў валасатае вуха.
  Ну, чорт вазьмі, нават злачынцы могуць закахацца. І, наколькі я мог судзіць, ніхто з іх не дакранаўся да наркотыкаў. Ледзь выпілі. Аднак Кейт прымала наркотыкі, піла шампанскае з бутэлькі і разбівала сэрцы старых хлопцаў. Яна пераапранулася ў джынсавую кашулю з доўгімі рукавамі, завязаную ніжэй маленькіх грудзей. Аднак яна не шмат міксавала, проста вісела перад стэрэа, прыціснуўшы навушнікі да сваёй цудоўнай галавы, танцуючы з заплюшчанымі вачыма.
  
  Эдзі выконваў ролю гаспадара, яго дурная ўсмешка шчыльна прыляпіла да твару. Ён прымаў какаін, але ніколі не страляў з канца дубінкі, калі атрымаў удар. Ён патраціў некаторы час, спрабуючы напампаваць мяне, але вы не можаце абсраць лухту. Я прымусіў яго паверыць, што грошы маёй сям'і былі дапоўнены махінацыямі з нерухомасцю і рэзкімі здзелкамі, якія дазваляліся толькі бяздзейным багатым. І былыя намеснікі шэрыфа.
  Але калі я не меў яго ўвагі, Сьюгру прыцягнуў. Яны кружыліся адзін каля аднаго, як пара паганых пеўняў. Я ведаў, што не спатрэбіцца шмат, каб зладзіць іх, таму я прымусіў Сугру паабяцаць добрыя паводзіны на галаве Бэбі Лестэра.
  Потым каля чатырох трыццаці вечарына сціхла, і ўвесь сэнс стаў відавочным. Коні падышла да стэрэа, уставіла блюзавы кампакт-дыск і зняла з Кейт навушнікі. Яны разам пачалі павольны танец. Вочы ў Л. Г. пасвятлелі, і ён аблізаў губы, як яшчарка. Цяпер я ведаў, які матэль яму належыць. Мы з Сугру зірнулі адзін на аднаго праз пакой, які раптам заціх, кіўнулі і падышлі, каб умяшацца. Ён узяў Кейт; Я ўзяў на рукі бязлітасную сэкс-машыну Коні. Па выразе яе твару я не мог зразумець, хоча яна барацьбы на руках, барацьбы на нагах, кулачнага бою або трахацца.
  «Унізе, — пачуў я, як Сугру тлумачыў Кейт, — калі жанчыны танчаць разам, гэта азначае, што яны хочуць, каб іх папрасіў мужчына».
  Кейт брахнула адзін раз, потым захіхікала, кажучы: «Там, дзе я вырасла, калі свінні танчаць, змеі трахаюцца».
  - Ты не такі дурны, як выглядаеш, Мантана, - сказала Коні. «Вы?» Потым яна абхапіла мяне за шыю і моцна прыціснула мяне да свайго цела, якое было гарачым, як агонь. Яна была моцная, як малпа.
  «Коні, я быў у Дэль-Рыа пару дзён таму, — сказаў я, перавёўшы дыханне, — размаўляў з тваім татам».
  Яна не прамахнулася. «Мой бацька звычайна не размаўляе з грынга». Нават дыханне яе было гарачым.
  
  «Ну, на самой справе мы не так шмат размаўлялі», — прызнаўся я. «Але мы з табой павінны паразмаўляць пра...»
  «Пра што?»
  - Твая малодшая сястрычка, - сказаў я.
  «Чорт вазьмі, - сказала яна, - чорт вазьмі». Ненадоўга яна шукала план. Калі мы круціліся, я ўбачыў, як Эдзі падышоў да Сугру. Але Сугру ўзяў Кейт на рукі, перш чым той паспеў што-небудзь сказаць. Кейт задрыжала, быццам наступіла на бананавага смаўжа.
  - Час выезду ў доміку - тры, - сказала Коні. «Паскардзіцца на свой рахунак. Прасіце мэнэджара», — сказала яна. «Цяпер ідзі да чорта адсюль, пакуль LG не накіне на цябе Эдзі».
  «Спадарыня, — сказаў я, — Эдзі ніколі не даведаецца, што яго напаткала».
  «Напэўна, твой вар'ят сябар», - прашаптала яна, упершыню ўсміхнуўшыся. «Ён хацеў усю ноч». Потым звычайным голасам дадала: «Дзякуй, Мантана». Потым засмяялася, падышоўшы да Кейт, якая ўсё яшчэ стаяла ў абдымках Эдзі, старанна хаваючы хворы выгляд на сваім нерухомым твары.
  LG страшэнна ўздыхнуў, калі мы з Сугру падзякавалі яму за гасціннасць. «У любы час», — сказаў ён, але не меў на ўвазе гэтага.
  «Дык што здарылася?» - сказаў Сугру, пакуль мы чакалі, пакуль дзяжурны верне машыну.
  «Я не ўпэўнены», — прызнаўся я, калі Chicano пад'ехаў і адчыніў перада мной дзверы. «Але ў любым выпадку, мы заўтра адсюль».
  - Шкада, - сказаў Сугру, гледзячы на Эдзі, які стаяў у адчыненых дзвярах і глядзеў на нас. Потым Сугру ўзвёў пальцам, накіраваў яго на Эдзі і стрэліў. «Чортава дрэнна».
  Я праскочыў за руль, але Чыкана на імгненне прытрымаў дзверы, гаворачы праз усмешку, нібы даючы ўказанні. - Сачыце за гэтым, сеньёр, - сказаў ён. «Ён майстар рэзкага ўдару».
  «Дзякуй», — сказаў я і працягнуў яму дваццатку. Але той адмахнуўся. «Для тваіх дзяцей», — сказаў я, і ён узяў.
  —
  
  Сугру не было ў сваім пакоі, калі я збіраўся выехаць з доміка на наступны дзень, але ён пакінуў запіску, у якой паведамляў, што сустрэнецца са мной у пункце пракату аўтамабіляў у чатыры. Я зірнуў на свой рахунак, потым пракрычаў, каб паклікаць менеджэра. Коні выйшла са свайго кабінета, уся шыкоўная ў шэрым ільняным касцюме на абцасах у тон.
  — Заходзьце ў мой кабінет, спадар Міладраговіч, — сказала яна. «Я ўпэўнены, што мы можам гэта вырашыць».
  Кабінет Коні выглядаў так, нібы належаў паўднёва-заходняй мастацкай галерэі. Яна таксама. У сваёй дарагой рабочай вопратцы, манікюры і ідэальнай прычосцы яна выглядала як жанчына, якая кіруе кампаніяй са спісу Fortune 500, яе ўнутраны звер быў апрануты ў ірландскі лён.
  «Дык хто ты, чорт вазьмі, і што ты ад мяне хочаш?» - спытала яна, як толькі села за пліту з чырвонага дрэва на сваім стале, перабіраючы абсідыянавы нож з глінянай ручкай. Выглядала так, быццам ён прызначаны для таго, каб выразаць мужчынскія сэрцы. Для забавы, а не ў рэлігійных ахвярах. Яна не прапанавала мне крэсла, але я ўсё роўна ўзяў яго.
  «Глядзі, — кажу, — я не вораг. Я не пагражаю вашаму жыццю…»
  «Чорт вазьмі, лепш бы цябе не было», — горача сказала яна. «Я адсяку табе ебаную галаву».
  «Спадзяюся, не спатрэбіцца, — сказаў я, — бо ў мяне сумныя навіны. Твая сястра і яе муж памерлі. Забіты». Прынамсі, яна на секунду перавяла дыханне, паднялася і падышла да шкляной сцяны, каб утаропіцца на зацененую раку. - Прабачце, - дадаў я.
  - Не трэба, Мантана, - сказала яна, не паварочваючыся. «Ана даўно памерла. Магчыма, з таго дня, як яна змяніла імя. Безумоўна, з таго часу, як яна звязалася з какаінерамі ў той дзень, калі сустрэла Рэя. Потым яна павярнулася да мяне тварам. — Мой бацька ўжо ведае? Я кіўнуў. «Прынамсі, гэта ёсць». Потым села, абаперлася на стол і сумна паглядзела на мяне. Я думаў, што яна збіралася расказаць пра сваю сястру, але, як і многія людзі, якія перажываюць гора, Коні вырашыла расказаць пра сябе.
  «Ведаеш, я ўсё зрабіла правільна», — сказала яна, праводзячы вялікім пальцам па шкляным лязе. «Скончыў сярэднюю школу. У каледжы рабіў тако ў Сан-Маркасе. На працягу шасці гадоў. Атрымаў ступень бухгалтара. Прамая А да канца. Не выйшла замуж за нейкага чола, не зацяжарыла.
  
  «Першая праца, якую я атрымаў — добрая праца ў нацыянальнай бухгалтарскай фірме — нейкі хлапчук з белага хлеба з брацтвам сказаў мне папрацаваць над сваім акцэнтам і купіць новую вопратку. Нешта крыху менш яркае. Потым ён паказаў мне свайго маленькага белага бурундучка і загадаў стаць на калені. Я ўсё яшчэ была грэбанай дзяўчынай Мескіна з Дэль-Рыа, чый бацька нават не мог размаўляць па-ангельску.
  - Я схапіла яго за дзяўбу, добра, - спакойна сказала яна, - ледзь не з коранем выдрала. Але, чорт вазьмі, я ледзь не стаў на калені».
  "Але вы не", сказаў я. «Мне не вельмі добра прасіць прабачэння ні за свой пол, ні за расу, — дадаў я, — ці за свет. Але прабач».
  Коні доўга глядзела на мяне, потым амаль усміхнулася. "Потым я паехала ў Сан-Антоніа і павесялілася", - сказала яна. «Злавіў плясканне, матка вырвалася з похвы. Яшчэ нейкае дзярмо. Спрабаваў пайсці дадому, але тата выгнаў мяне з дому.
  «Наступная мая сапраўдная праца, якая не выконвалася ў цёмны час сутак і не ў бары, была тут, у пральні, вытрасаючы пуканне з прасцінаў. Цяпер я віцэ-прэзідэнт кампаніі, і калі LG аднойчы ўвечары памрэ ў ложку, - ціха сказала яна, - я атрымаю ўсё. Так што не трахайцеся са мной. Я загадаю Эдзі ператварыць цябе ва ўгнаенне».
  - Я падазраю, што ў Эдзі зараз свае праблемы, - сказаў я. Яна паглядзела збянтэжана, потым усміхнулася.
  "Мне вельмі шкада прапусціць гэта", - сказала яна.
  «Так, - пагадзіўся я, - але гэта не мае да вас ніякага дачынення». Яна падняла брыво. «Што вы пра яго ведаеце, акрамя таго факту, што Рэй быў лайдаком і кіраваў пральняй грошай?»
  «Не так шмат», - сказала яна. «Рэй быў памежнікам. Ён належаў да адной з фамілій, вялікіх сем'яў, якія кантралююць наркагандаль на мяжы. Б'юся аб заклад, што ён быў занадта добрым дзіцем, таму яму змянілі імя і адправілі ў каледж».
  «Як яго звалі?» — спытаў я.
  
  «Я чула гэта толькі адзін раз», - сказала яна. «Але гэта была нямецкая, а не іспанская. Бахман, Гофман — нешта ў гэтым родзе. Многія з гэтых старых паўночнамексіканскіх сем'яў ранча маюць англійскія ці нямецкія імёны».
  «У яго ёсць браты па імі Роджэр?» — спытаў я, але яна паціснула плячыма. «Што з тваёй сястрой?» — спытаў я. «Што гэта была за жанчына?»
  — Дзяўчына, — рэзка адказала яна. «Дзяўчына, якая любіла весяліцца. Маленькая дзяўчынка заўсёды баіцца цемры. І яна ненавідзела баяцца. Таму, вядома, усе любілі яе, любілі клапаціцца пра яе, дапамагаць ёй прымаць рашэнні. Чорт, яна не магла скончыць дыплом, таму што не магла вызначыцца з спецыяльнасцю. Калі яна сустрэла Рэя, яна працавала гаспадыняй у паўночным Осціне, адным з тых тэматычных месцаў. Яна была занадта тупая і лянівая для кактэйлю. Яна атрымала працу, таму што трахалася з мэнэджэрам бара, дзяліла яго з Кейт...»
  «Кейт ведала яе?»
  «Я думаю, што яны з Кейт былі закаханыя», — цвёрда сказала яна, выклікаючы ў мяне нешта падобнае на танцавальную сцэну. «А можа Кейт была закаханая, а Ана весялілася. Хто ведае? Каму гэта цікава?» Магчыма, у мяне быў няправільны выраз твару, таму што яна хутка дадала: «ЛГ атрымлівае тое, чаго хоча LG. Да таго дня, як ён памрэ».
  Я ўстаў, задаў апошняе пытанне. «Дык дзе гэтая сям'я , да якой належыць Рэй?»
  «Маленькі гарадок за мяжой з Касціла», - сказала яна. «Энахада. Але я б не стаў там перасякаць мяжу і задаваць кучу пытанняў. Да таго часу, як гэтыя памежныя змеі дабяруцца да цябе, ты будзеш прасіць іх адсекчы табе галаву. Паспрабуйце Эль-Паса. Чорт вазьмі, прынамсі, гэта накшталт Тэхаса».
  "Дзякуй за параду", сказаў я.
  «Я папрасіла б цябе заскочыць пасля таго, як LG памёр, Мантана, - сказала яна, - але чамусьці я падазраю, што ты збіраешся збіць яго да чорта».
  «І дзякуй за прапанову», - сказаў я, не звяртаючы ўвагі на яе прагноз. «Але калі я кладуся спаць, мне падабаецца займацца каханнем, а не вайной».
  
  «Павер мне, аміга», — сказала яна, амаль усміхаючыся, схапіўшы мой рахунак і падпісаўшы яго. «Усё роўна».
  «Спадзяюся, што не», — сказаў я, але не зусім упэўнены.
  —
  Парцісар кінула на мяне дзіўны позірк, калі я працягнуў ёй рахунак, які падпісала Коні. Я пацягнуўся да сваёй банкноты.
  - Гэта за кошт дома, сэр, - сказала яна. «Вярніся да нас, ха».
  «Пры такіх коштах, — сказаў я, — я не магу дазволіць сабе гэтага не рабіць».
  Яе выгляд стаў яшчэ больш дзіўным. Тэхас, здавалася, быў поўны прыгожых жанчын. І жорсткія жанчыны. Але танная іронія, здавалася, была выдаткавана на некаторых з іх. Магчыма, жыццё тут было занадта цяжкім для жанчын, каб яны маглі цаніць любую іронію.
  —
  Калі я дабраўся да Лінкальна, Кейт села на пярэдняе сядзенне і нафарбавала пазногці на нагах. На заднім сядзенні былі навалены розныя заплечнікі і рэчавыя сумкі. На ёй была белая безназоўная кепка, шырокія штаны і бясформенны фіялетавы баваўняны швэдар, які спаў з пляча. Я нахіліўся да адчыненага акна і пацалаваў прахалодную чыстую скуру ў яе ключыцы.
  «Што ты тут робіш, дзяўчынка?» Я сказаў.
  «Я знясіліла гэты горад, — сказала яна, засяроджваючыся на сваім маленькім пазногчыку, — і я ніколі не была ў Мантане».
  «Я не паеду ў Мантану», - сказаў я.
  «У рэшце рэшт вы гэта зробіце», - спакойна сказала яна. «Куды мы пойдзем спачатку?»
  «Добрае пытанне», - сказаў я, потым кінуў сваю сумку на яе і сеў на сядзенне кіроўцы. «Я думаў, што замкнуў машыну».
  - Не вельмі добра, - сказала яна, лезучы ў вялікую сумачку ля сваіх ног, каб дастаць тонкі джым прафесійнай якасці. Яна сарамліва ўсміхнулася, а потым сказала: «У мяне была страчаная маладосць».
  «Наколькі я магу судзіць, — сказаў я, — у вас гэта ўсё яшчэ ёсць».
  
  Калі я выехаў са стаянкі, Кейт высунула ногі ў акно, каб пальцы абсохлі, а галаву паклала ў мяне на калені.
  «Я лесбіянка, вы ведаеце,» сказала яна.
  «Я не ўпэўнены, што ты ведаеш, хто ты, - сказаў я, - і нават калі ты ведаеш, мілы, мне падабаецца ідэя быць закаханым у жанчыну, якую я не магу трахнуць. Здаецца, неяк чыста і проста».
  «Паверце, гэта не так», — сказала яна, потым нахiлiла шапку на вочы i адразу ж заснула, як стомленае кацяня.
  Сам Сугру выглядаў крыху стомленым. Але не сонны. Ён прыхінуўся да сцяны каля пункта пракату, яго сумка ля ног. Высокая драпіна на правым лбе ўжо перастала крывавіць. А вось футболка, джынсы і вятроўка былі не запэцканыя. І яго вялікая ўсмешка нязломная.
  Мы перасадзілі ашаломленую Кейт і яе сумкі на задняе сядзенне Пачвары, разлічыліся па рахунках, потым выехалі на міжштатную трасу 10 і накіраваліся на захад.
  «Як гэта прайшло?» — спытаў я.
  «Нічыя».
  «Нічыя?»
  - Так, - сказаў Сугру. «Я паабяцаў, што не буду забіваць сукінага сына, і Л. Г. паклаў стрэльбу для перапёлак назад у багажнік свайго Mercedes і паабяцаў паведаміць у бальніцы, што Эдзі ўпаў са скалы». Потым Сугру засмяяўся так гучна, што Кейт заварушылася на заднім сядзенні. «Дзе вы яе ўзялі?»
  «Я не зусім упэўнены».
  «Куды яна ідзе?»
  — З намі, — сказаў я. «Мяркую, яна жыла занадта цяжка».
  «Раскажы мне пра гэта», — сказаў Сугру і ціха застагнаў. «Як справы з Коні?»
  «Яна прапанавала нам не спускацца ў Энохаду...»
  «З таго, што я чуў, гэта добрая парада, - сказаў Сьюгру, - і гэта занадта блізка ад дома, каб мне было камфортна».
  «...і што, магчыма, Раймунда Лара нарадзіўся пад іншым імем», — сказаў я. «Магчыма, Carver D акажа нам яшчэ адну паслугу».
  
  «Магчыма», - сказаў Сугру. «А можа, наркаман з Эль-Паса можа дапамагчы».
  «Я так не думаю», - сказаў я. «Ён правяраў мяне ў Мерывезере, і яму не спадабалася тое, што ён пачуў».
  «Нікому не падабаюцца падхалімыя паліцэйскія, Майла», - сказаў Сугру. «Асабліва калі за гэта нават не плацяць».
  «Я заўсёды памыляўся, ці не так?»
  Сугру зноў усміхнуўся, дакрануўся да сваёй драпіны і сказаў: «Давайце спынім першы шанец. Размянем ногі, можа, піва вып’ем».
  «Чорт, Сьюгру, мы былі ў машыне дзесяць хвілін».
  «Так, - сказаў ён, - але Эдзі зрабіў некалькі стрэлаў у цела, перш чым паваліцца. Я мог бы выпіць піва, можа, пагляджу, ці мочу я ў крыві».
  —
  Пашкоджаныя ныркі ці не, я мог сказаць, што Сугру баліць, а Кейт спала як мёртвая, таму мы спыніліся ў Джанкшн. Адзін напой ператварыўся ў чатыры ці пяць, якія, змяшаныя з парай Florinal 3 з сумкі Кейт з наркотыкамі, ператварыліся ў цемру. Мае таварышы па дарозе ківалі галовамі за выпіўку перад заходам сонца, таму я купіў нам пакуначак тако і знайшоў матэль, куды мы разбіліся, як маленькі памёт хворых шчанят.
  На наступную раніцу пасля цуду дванаццацігадзіннага сну ўсе выглядалі добра, так што мы, наеўшыся кавы, печыва і вясковай падліўкі, зноў каціліся на захад з узыходзячым сонцам за спіной, а Пачвара прыгожа варкатала, ела доўгую шэрую стужку шашы. Поўнач патухла, блакітнае неба заквітнела, і за лабавым шклом зноўку плёскаўся пейзаж.
  Сугру супраціўляўся гэтаму амаль да дзевяці гадзін, але ён адкінуў сядзенне назад. Кейт, якая не вымавіла ніводнага слова з паўдня, за выключэннем таго, каб паскардзіцца, калі бармэн даў ёй картку ў Джанкшн, знікла ў сваім партатыўным прайгравальніку кампакт-дыскаў і навушніках, а таксама знікла пад змесцівам сумак. Здавалася, яны ўзарваліся. Задняе сядзенне было падобна на дно шафы дзяўчынкі-падлетка. Яе сонныя вочы павольна апусціліся, і неўзабаве яна далучылася да Сугру ў яго вялікай дрымоце.
  
  Каля поўдня я накарміў сваіх падапечных у Форт-Стоктане, калі яны нарэшце прачнуліся. Калі мы вярнуліся па, здавалася, бясконцай міждзяржаўнай трасе праз Заходні Тэхас, Кейт нахілілася наперад паміж Сугру і мной.
  - Я ненавіджу быць шкоднікам, - радасна сказала яна, - бо я езджу бясплатна і ўсё такое. Чорт вазьмі, хлопцы, вы нават не спрабавалі зрабіць мінет, ці прымусіць мяне падмануць вас, ці што-небудзь яшчэ. Звычайна гэта адбываецца ў першыя трыццаць хвілін. Але вы не супраць, калі я спытаю, куды мы едзем?»
  - Не, - сказаў я і паглядзеў на Сугру. «Я не супраць, а ты?»
  «Зусім не, - сказаў ён, - але я хацеў бы пачуць больш пра гэтыя мінеты, якія мы не атрымалі».
  «Ха, ха, ха», - сказала Кейт, потым збегла ў акно і плюнула. «Часам дрэнны сэкс лепш дрэнных жартаў».
  «Калі?» - спытаў Сугру, потым павярнуўся на сваім месцы.
  - Добра, - усміхаючыся, крыкнула Кейт. «Куды вы едзеце?»
  - Эль-Паса-Сіці, - сказаў Сугру.
  «О, дзярмо, - прастагнала яна. «Я ненавіджу Эль-Паса. Пасля таго, як мама памерла, кожны раз, калі генерал аказваўся ў Цэнтральнай Амерыцы, ён адпраўляў мяне і маю старэйшую сястру ў школу-інтэрнат».
  «Генерал?»
  - Мой бацька, - патлумачыла яна. «Ён быў насамрэч проста палкоўнікам, але перад выхадам у адстаўку яму далі зорку і зрабілі яго брыгадзірам. Проста каб быць добрым, магчыма. Але можа таму, што ён трымаў лінію на Іран-Контра. Мая маці заўсёды называла яго «Эль Генерал». Нават калі яны былі дзецьмі. Яе сям'я валодала ранча побач з яго сям'ёй. Гэта быў жарт. Накшталт. Можа, нават тады ён быў нейкі ўладны, але я не думаю, што мой бацька калі-небудзь быў асабліва ваенна настроены. Ён проста хацеў сысці з ранча. Гэта можа быць сумна, калі ты не народжаны для гэтага». Потым Кейт спынілася. «Можа, хлопцы, вы можаце падвезці мяне на ранча», — хутка сказала яна і ляпнула мяне па плячы. «Але ты павінен абяцаць, абяцаць, абяцаць, што забярэш мяне, перш чым вярнуцца ў Мантану. Я буду любіць цябе вечна, калі ты паабяцаеш, дзядуля».
  
  «Ты будзеш любіць яго вечна, што заўгодна», — сказаў Сугру. «Усе дзяўчаты так робяць».
  «Асабліва тыя, хто называе мяне дзядулем».
  «Я не ведаю твайго імя, чувак», - сказала яна. «Або і твой, круты хлопец».
  Гэта здавалася крыху дзіўным, каб прадставіцца ў гэты момант, але мы зрабілі гэта з пэўнай доляй ласкі. Яе звалі Кэтрын Мары Кехо.
  «Дык дзе гэтае ранча?» — спытаў я.
  «Ранча Кастэлана. Якраз па дарозе, - сказала яна, - паміж Фэрбэрнам і мяжой. Генералу падабаецца, што я побач. Але я прымушаю яго нервавацца. І ён занадта мілы, каб скардзіцца. Такім чынам, мы праводзім увесь наш час, п'ючы наш шлях праз яго вінны склеп. Гэта выбух. На днях я таксама паб'ю яго камянямі. Пракляты, б'ешся... Б'юся аб заклад, што ён сапраўды мілы і смешны, калі яго забіваюць камянямі».
  Мы з Сугру зірнулі адзін на аднаго, але не змаглі зразумець, якое пытанне хацелі задаць.
  «Мілы і вясёлы генерал?» было тое, што мы нарэшце вырашылі. Ва ўнісон.
  «Магчыма, абаяльны - лепшы тэрмін. Вось і ўсё, - сказала яна, - чароўна. І, магчыма, крыху сарамлівы». Потым, як быццам яна ніколі раней не думала пра гэта ў бязладзіцы свайго розуму, яна сказала: «Я мяркую, што сарамлівасць можа быць злай, вы ведаеце, як калі вы дзіця, ці нешта падобнае. Мілы ты, дзядуля, і сарамлівы яшчэ». Потым яна засмяялася і мокра пацалавала мяне ў шыю. «Гэта не так шмат у баку. Сапраўды. Звярніце на наступны выезд і рухайцеся на поўдзень». Потым яна дадала, адмаўляючыся ад адлегласці ў Заходнім Тэхасе: «Гэта ўсяго каля сямідзесяці міль». Кейт пачала вар'яцка раскладваць рэчы, калі мы з Сугру зноў пераглянуліся.
  Твар Сугру раптам стаў ціхім, нерухомым. Я не мог прачытаць. Паняцця не меў, што ён думае. Я таксама не быў упэўнены, што я думаю. Але мы б даведаліся.
  Нарэшце ён сказаў: «Смешнае месца для росту».
  
  Кейт спынілася ў сваёй сутычцы, каб сказаць: «Ну, я не зусім там вырасла. Але гэта смешнае месца, якое можна назваць домам».
  Я таксама не мог сказаць, што пра гэта думае Сугру.
  На поўнач ад Фэрбэрна, пасля доўгай маўклівай язды на поўдзень ад міждзяржаўнай дарогі, я прапанаваў выпіць піва на развітанне. Сугру ўзламаў іх для нас, і мы падсмажылі нашае кароткае сяброўства, і Кейт дала мне нумары тэлефонаў ранча. Здавалася, што ад поўдня ад Фэрбэрна да мексіканскай мяжы цягнецца некалькі спрэдаў. Я даў ёй нумар аўтаадказчыка ў Мерывезеры. І паабяцаў не ехаць у Мантану без яе.
  Потым я спытаў яе пра Аналіз Навара.
  «Што?» - сказала яна, яе настрой раптам змрочны, потым зноў адчайна балбатлівая. «Вядома, я ведаў яе ў Осціне. Яна была добрай дзяўчынай; крыху збянтэжаны сваёй сэксуальнасцю. Я думаю, што брат яе маці матляў яе на каленях. Гэта адбываецца нашмат часцей, чым людзі думаюць, ведаеце. Коні таксама не ведае, што яна робіць. Там таксама нешта адбылося. Але Ана была ў парадку. Яна мне спадабалася. Пакуль яна не выйшла замуж за Рэя.
  «Рэй?» Я сказаў, рыбалка.
  - Рэй Лара, - сказала яна, азіраючыся, як жывёла ў пастцы. «Пасля гэтага ў яе было занадта шмат какаіну і занадта мала розуму. Яна ніколі не думала, што Рэй дае ёй дастаткова грошай. Такім чынам, яна пачала займацца, калі яны вярнуліся з мядовага месяца. Яна купіла невялікую цырульню і выйшла адтуль. Тупы». Потым Кейт спынілася, паказала наперад. «Вось, хлопцы. Мой родны горад».
  Як я заўважыў раней, у Фэрбэрне было няшмат, яркіх ці іншых, усяго пяцьсот чалавек, рассыпаных па пыльнай раўніне з туманнымі гарамі ўдалечыні і глыбокімі парэзанымі арроё, якія прабягалі толькі час ад часу дажджом. У той дзень яны не бегалі. Сугру нават не зірнуў на гасцініцу Dew Drop, калі мы міма яе праходзілі.
  Такім чынам, мы ехалі моўчкі на поўдзень у напрамку Мексікі міма багата ўпрыгожанай замкнёнай брамы, якая адчынялася на ранча Кастэлана, пакуль Кейт не закрычала, каб спыніцца каля непазначанага вартаўніка буйной рагатай жывёлы, замацаванага калючым дротам. Кейт настойвала на тым, каб адчыніць яго, і мы праехалі па калеіне. Там, дзе яна апускалася ў сухую валлявіну прыкладна ў ста ярдах унутры агароджы, дарожка раптам ператваралася ў прыгожа пасыпаную жвірам дарогу. Двое маладых вакера ў пікапе з адной М-16 і адной цяжкой вінтоўкай для аленяў з прыцэлам, замацаванымі за галовамі, перасеклі раўніну і перасеклі наш шлях, пакуль Кейт не высунулася з акна машыны і не памахала ім.
  
  Напэўна, да дома, вялізнага глінабітнага будынка, які выцвіў да свайго натуральнага пустыннага колеру, было пяць міляў. Лінія замежных таполяў аблямоўвала дарогу, іх патрэбы падсілкоўваліся з арашальнай канавы. І вялікая зеляніна, паліваная падземнай спрынклернай сістэмай, акружала дом у той камяністай пустыні з хмызняком. Галоўны дом быў досыць вялікі, каб стаць клубам невялікага сельскага клуба. Мы прыпаркаваліся на кальцавой дарозе побач з новенькім пікапам Dodge і Toyota 4Runner з лагатыпам, намаляваным збоку: RATTLESNAKE PRODUCTIONS .
  «О, Божа. Гэта, напэўна, машына Сюзаны. Ведаеце, яна здымае фільм, - нервова пралепятала Кейт, - але якая дзіўная назва яе прадзюсарскай кампаніі. Божа мой, яна ненавідзіць грымучых змей. А Генерал… О, чорт, я зноў апынуся пасярэдзіне… часам яны проста ненавідзяць адзін аднаго…»
  Праз фасад дома цягнуўся доўгі ганак. Двое высокіх хударлявых мужчын усталі з-за маленькага століка, каб разгледзець набліжэнне нашага Звера. Адзін з мужчын быў апрануты ў накрухмалены колер хакі, скураную куртку-бомбер і сінюю кепку з залатой аплёткай на купюры. Генерал, я меркаваў. Другі, цемнатвары вакера, выглядаў так, быццам мог быць малодшым братам сеньёра Навара з Дэль-Рыа. Яго выцвілыя джынсы і пінжак з падкладкай коўдры віселі на яго худым становішчы з грацыяй працоўнага каўбоя.
  Калі мы з Сугру вылазілі са Звера, мужчыны ўтаропіліся на нас вузкімі вачыма зямельных баронаў, якія толькі што злавілі сялян-парушальнікаў. Потым Кейт выскачыла з задняга сядзення, і абодва мужчыны шырока ўсміхнуліся. Праз некалькі імгненняў вакера забраў багаж Кейт, і генерал пасадзіў нас з Сугру за сталом з кубкамі цёмнай кавы з цыкорыем, якую падала маўклівая жанчына з каменным тварам і ярка-блакітнымі вачыма, якая, здавалася, не ўхваляла нас. Потым Генерал падсаладзіў нашу каву дарагім каньяком і пачаў нас шармам лупцаваць.
  
  Брыгадны генерал арміі ЗША ў адстаўцы Кехо, высокі, хударлявы джэнтльмен старых школ — Вест-Пойнта, Джорджтаўнскага права і Ваеннага каледжа, сярод іншых — меў ціхую, павольную кадэнцыю і мілую вычварнасць паўднёвага паэта. Генерал правёў большую частку сваёй кар'еры ў розных амбасадах па ўсёй Цэнтральнай Амерыцы, таму ён меў хупавыя манеры дыпламата, а не вайскоўца. Праз некалькі імгненняў пасля таго, як яго прадставілі як дабрадзеяў Кейт, сяброў і працоўных прыватных следчых, генерал прымусіў нас з Сугру балбатаць, як ваеннаслужачыя, у прысутнасці іх камандзіра.
  Я даведаўся пра дзевяць гадоў Сугру ў арміі, пра якія ніколі не ведаў. І выявіў, на свой вялікі жаль, што, нягледзячы на мой досвед карэйскай вайны і той факт, што генерал быў ненашмат старэйшы за мяне, я ўсё яшчэ паважліва ставіўся да чортава афіцэра. Часам наша базавая падрыхтоўка выдае нас.
  Мы былі тоўстыя, як злодзеі, і былі ў сярэдзіне нашага трэцяга кубка, цяпер больш каньяку, чым кавы, калі Кейт вярнулася на ганак, якую цягнулі малады хлапчук, стары ўскудлачаны п'яніца, і яе старэйшая сястра Сюзанна: вышэйшая, больш круглявая версія Кейт, элегантная ў чорным і серабрыстым — боты на высокім абцасе, вузкія скураныя штаны і мяккі швэдар з драпіроўкай, сабраны на станы срэбным рамянём. Яе кароткія чорныя як смала валасы апраўлялі эфектны твар светлага колеру ірысак і ірландскага крэму, шырока расстаўленыя зялёныя металічныя вочы і шчодры рот, чырвоны, як свежая кроў. Калі Сюзана ступіла праз дзверы з сеткай, Сугру перакуліла яго крэсла, і я праліў каву, калі мы падняліся, каб пазнаёміцца.
  Прадстаўленне было кароткім і не вельмі мілым. Кейт паведаміла нам, што Сюзанна была сцэнарыстам і рэжысёрам вестэрна, а дзіця, якое ішло за ёй, выглядала як другакурснік Лігі плюшчу і чыё імя мы прапусцілі, было першым рэжысёрам і памочнікам прадзюсара. А пакамечаны п'яніца аказаўся Сэмам Данстанам, іконай Галівуду, які напісаў і зняў тузін выдатных вестэрнаў. Я паціснуў яму руку і сказаў, як моцна люблю яго фільмы.
  
  «Я ведаю, — сказаў ён, — я ведаю. Ты думаў, што я, чорт вазьмі, мёртвы. Чорт вазьмі, усе думалі, што я памёр. Я нават думаў, што памёр…»
  Прамармытаўшы нешта пра змены сцэнарыя, Сюзана ўзяла Данстана за руку, каб павесці яго назад у дом. Сугру і я былі абследаваны, прызнаны непатрэбнымі і звольнены вышэйшай істотай. На гэтай ноце легендарнае абаянне генерала падвяло яго.
  - Чорт вазьмі, Сюзанна, - прарычаў ён. «Гэтыя людзі — сябры Кейт і мае госці. Мінімум, што вы можаце зрабіць, гэта правесці невялікую ветлівую размову».
  Пасля доўгага нязручнага маўчання Сюзана кінула на бацьку позірк, які б замарозіў грымучую змяю, а затым ціха сказала: «Бацька, паветра тут пахне каньяком і жорсткай мілітарысцкай настальгіяй. Дзве з маіх найменш любімых тэм ветлівай размовы. Таму, калі вы не супраць, я думаю, што мы вернемся да нашай працы».
  Данстан уварваўся ў наступную цішыню, як чалавек, які шукае піць. «Ведаеце, генерал Кехо, стварэнне фільма падобна на пачатак маленькай вайны...» Але Сюзана цвёрда схапіла яго за локаць, і апошнія словы ён страціў з-за грукату шырмы. Што пакінула малога на ганку. Ён падняў сваю маленькую руку ў знак прабачэння, потым паспяшаўся за сваім босам.
  Генерал прамармытаў нейкія невыразныя прабачэнні, схапіў бутэльку каньяку, потым ледзь не пабег да пікапа «Додж» і амаль знік з поля зроку, перш чым Кейт перавяла дыханне.
  «Я казала вам, што яны не ладзілі», - сказала Кейт, ледзь не заплакаўшы. «І Сюзанна ўсё жыццё працавала над гэтым фільмам...»
  «Хочаш паехаць з намі ў Эль-Паса?» — спытаў я.
  - Не, - хутка адказала яна. «Не, цяпер, калі я тут, мне лепш застацца. Я адзіны, хто можа памірыцца, калі яны такія». Потым яна прыкусіла намаляваны вялікі палец. «Усё будзе добра. Сапраўды. Сёння ў вячэру ён спусціцца ў склеп. Ведаеце, у яго сапраўды выдатны вінны склеп, і паспрабуйце зрабіць на яе ўражанне, ведаеце, як заўсёды, так што мы вып'ем віна на дзевяцьсот долараў і паедзем на магілу мамы пры месячным святле, тады ўсё будзе добра…”
  
  Кейт працягвала супакойваць нас усю дарогу да Caddy, потым зноў прымусіла мяне паабяцаць, што я адвязу яе ў Мантану. Што я і абяцаў.
  Калі мы ад'язджалі, яна стаяла перад тым адзінокім домам на раўніне і махала рукой на развітанне, як маленькая дзяўчынка. Удалечыні яе бацька абапёрся аб свой пікап на вяршыні невялікага ўзвышша. Ён нібы азіраўся на хату.
  - Божа, - сказаў Сугру і ўздыхнуў. «Я не хацеў бы пакідаць свайго найгоршага ворага тут».
  «Пра што ты кажаш?» Я сказаў. «Вы жывяце тут».
  «Так, - сказаў ён, - але я адзіны вар'ят, які жыве ў маім доме. Вы бачылі, як тая ахмістрыня глядзела на Кейт? Быццам Кейт была пакаёвай мухай, а яна была біткай. А яе бацька, відаць, нервовы, як курыца ў сабакі».
  «Мне ён накшталт спадабаўся», — сказаў я.
  «Чортавыя афіцэры. І, Ісусе, ты злавіў акт старэйшай сястры? Яе дзярмо не смярдзіць і не растае ў роце», — сказаў ён. «Але, дальбог, я дзесьці бачыў гэтую жанчыну. Я проста не магу прыдумаць, дзе…”
  «Магчыма, на кінаэкране», — прапанаваў я. «Яна досыць прыгожая».
  «Яна выглядала мне злым, як пуга чорнай змеі, чалавек, з калючым дротам», - сказаў ён, а потым зрабіў паўзу. «Гэй, калі ты не супраць, я хацеў бы правесці ноч ці дзве дома. Добра?»
  "Добра", сказаў я. «Але я еду ў Эль-Паса. Я ўжо забраніраваў нумар у Паса-дэль-Нортэ на сёння».
  «Што, чорт вазьмі, ты будзеш рабіць у Эль-Паса?»
  «Проста асцярожна носам, - сказаў я. «У вас ёсць спосаб дабрацца да горада?»
  "Вядома", сказаў ён. «Я паеду на Frito Bandito. Вы ўпэўнены, што не супраць?»
  "Не", сказаў я. «Мне спатрэбіцца некаторы час, каб выканаць усе свае справы. Перавядзіце трохі грошай, пастаўце тэхаскія нумары на Звера...»
  
  - Не, - сказаў Сугру. «Зарэгіструйце яго ў Нью-Мексіка. Выкарыстоўвайце нумар маёй паштовай скрыні ў Чамберына або адрас Тэдзі Тамайо ў Лас-Крусесе».
  - Добра, - сказаў я. Я ўсё роўна хацеў параіцца з Тэдзі. І Джэк Сомс, і кіберпанк-бойфрэнд Карвера Д.
  Сугру зноў усміхнуўся, амаль поўным чалавекам, калі мы мінулі паказную закратаваную браму, якая пазначала фальшывы ўваход на ранча Кастэлана.
  «Ведаеш, — сказаў я. «Данстан зняў цудоўны кавалерыйскі фільм пад назвай « Паездка дэмана». »
  Але Сугру не слухаў. «Я ведаю аднекуль гэтую праклятую жанчыну...»
  Калі я закінуў яго ў Фэрбэрн у краму, Уітні была рада яго бачыць. Яна была такой крыўднай, а Сугру — сарамлівым, як горны апач, што я, прабачаючы сябе, скарыстаўся тэлефонам-аўтаматам на вуліцы. Прыйшоў час праверыць паведамленні ў Мерывезер.
  «Што-небудзь?» - сказаў Сугру, выгружаючы сваё рыштунак з Пачвары.
  — Нічога, — схлусіў я. Уітні выглядала так, быццам яна магла б выкарыстоўваць яго па хаце пару дзён, таму я паехаў, пакінуўшы іх з усмешкамі, такімі ж няўпэўненымі, як неон у сонечным святле.
  Я спыніўся ў Альпайне, каб выпіць піва і зноў патэлефанаваць. Дома ў мяне было некалькі паведамленняў — пачка ад майго старога прыяцеля Джэмісана, начальніка паліцыі Мерыветэра, і два ад ФБР, — якія не прымусілі мяне чакаць добрых навін.
  Джэймісан сказаў мне, што нейкі паліцэйскі па імені Сомс з паліцыі Эль-Паса тэлефанаваў на мінулым тыдні, каб праверыць мяне. «Майла, я сказаў яму праўду», — сказаў ён.
  «Што гэта?»
  «Я сказаў яму, што ў цябе ўсё ў парадку, — сказаў ён, — пакуль ты трымаеш руку далей ад бутэлькі і нос ад кока-колы. Ён згадаў, што вы пілі, калі бачыў вас апошні раз».
  - Правільна, - сказаў я. «Я выпіў чарку-другую. Нават невялікі ўдар…»
  «Не кажы мне».
  
  «Гэта па-за тваёй юрысдыкцыяй, мудак», — сказаў я. Мы з Джэмісанам былі сябрамі. Надоўга. Але не заўсёды. Ён ажаніўся з маёй любімай былой жонкай, і я павінен быў яму выхаваць сына. «І дзякуй, дружа».
  «Няма чаго», — сказаў ён. «Але тры-чатыры дні таму званкі сталі сур'ёзнымі. Нехта забіў яго брата Міла, і цяпер ён вельмі хоча з табой пагаварыць».
  «Які брат?»
  - Ён не казаў, - сказаў Джэймісан. «Але ён згадаў, што той, хто націснуў на курок — два ў патыліцу, адзін у вуха і адзін у рот — прывязаў яго да крэсла і адрэзаў астатнія пальцы на правай руцэ…»
  «Чорт, чорт,» - усё, што я мог сказаць. «Чаму б табе не ператэлефанаваць яму, Джэймісан, сказаць яму, што я сустрэнуся з ім у офісе Тэдзі Тамаё ў Лас-Крусесе заўтра ў пяць».
  «Гэта гучыць нядобра».
  - Гэта не так, - сказаў я. «Але калі ў мяне праблемы, то з сям'ёй, а не з законам. Ісус плакаў чортавай крывёй. Якога чорта ФБР хоча ад мяне?»
  «Ах, гэта».
  «Так, гэта».
  «Яны знайшлі дзяўчыну вашага прыяцеля-банкіра».
  "Выдатна", сказаў я. «У яе былі мае грошы?»
  - Не думаю, - сказаў Джэймісан. «Яны паднялі яе цела, якое плавала ў рацэ Копія. У акрузе Кокачына ў Паўночнай Каліфорніі. Тыдзень таму ўвечары ў пятніцу, я думаю». Ён пераблытаў нейкія паперы, потым знайшоў дату і сказаў мне. «Некаторыя рыбакі бачылі, як яна спускалася з моста. Але яна была мёртвая, калі трапіла ў ваду».
  «Як доўга? І як?»
  «Каля чатырох гадзін», — сказаў ён. «Хтосьці звязаў ёй рукі на твары, а потым спрабаваў разнесці ёй галаву дванаццатым калібрам. У вас ёсць алібі?»
  "Вядома", сказаў я. У тую ноч я бадзяўся па хаце Ларасаў. «Сугру быў са мной».
  
  «Хто паверыць гэтаму злачынцу сукінаму сыну?» — спытаў ён. «І якога чорта вы робіце з ім бадзяцца?» Потым зрабіў паўзу. «О, чорт вазьмі. Вы, хлопцы, не шукаеце Эндзі Джэйкабсана?»
  - Не, - сказаў я.
  «Хлуслівы мяшок лайна», - сказаў ён. «Дзе ты?»
  «Дзесьці ў Тэхасе», — сказаў я і паклаў трубку.
  Я вярнуўся ў бар, пагуляў з півам. І з ідэяй вярнуцца, каб атрымаць Сьюгру. Я зрабіў памылку, выкарыстаўшы імя Рокі ў банку Pilot Knob, і я б сутыкнуўся з гэтай музыкай сам. Але на маёй тэрыторыі, а не на тэрыторыі Джэка. Я яшчэ раз выпіў, потым патэлефанаваў Тэдзі Тамайо, каб дамовіцца аб сустрэчы. Яму гэта не спадабалася, але ён быў маім адвакатам. Потым я дастаў карту і пашукаў дарогу ў Лас-Крусес, якая не вядзе мяне праз Эль-Паса. Гэта выглядала няпроста, але я знайшоў спосаб. Аднак гэта было лягчэй, чым глядзець у вочы Джэку Сомсу. Хада па мяжы.
  —
  Як я пераканаўся, Тэдзі Тамаё быў адным з самых сумленных і сумленных людзей, з якімі я меў гонар пазнаёміцца. І не толькі для адваката. Тэдзі быў цвёрды прамы. Але нават ён параіў мне не распавядаць Джэку ўсю гісторыю. Я зрабіў, аднак. Сядзеў з Джэкам, які ненавідзеў мяне, калі ў кабінеце Тэдзі згасала святло, і расказаў усё. Нават заклеіў. І даў Джэку стужку.
  «Я не магу сказаць, як мне шкада», — сказаў я, калі ён апусціў стужку ў кішэню кашулі. «У мяне ніколі не было брата, Джэк, таму я не ведаю, што значыць страціць яго. Гэта была мая віна, і ўсё, што вы хочаце са мной рабіць… ну, са мной усё ў парадку». Потым я аддаў Джэку стары рэвальвер «Кольт Армі» майго бацькі, з-за якога яго выключылі з Гарварда, і новую скрынку з патронамі калібру .45, якую купіў у той дзень. «Гэта зарэгістравана на мяне. І, улічваючы маю сямейную гісторыю, закону не складзе працы паверыць у маё самагубства».
  Джэк моўчкі сядзеў праз доўгую гісторыю, нянавісць зрывалася з яго хвалямі. Цяпер ён устаў і стукнуў рукой аб суцэльную глінабітную сцяну Тэдзі, потым павярнуўся, паказаў на мяне пальцам і рэзкім шэптам сказаў: «Давай пракацімся, сукін сын».
  
  Я супакоіў пратэсты Тэдзі і пайшоў з Джэкам.
  Калі мы выехалі на аўтастраду ў немаркіраваным атрадзе Джэка, ён павярнуў на захад, а не на ўсход, і мы ехалі, не кажучы ні слова. Усю дарогу праз Нью-Мексіка да лініі Арызоны, дзе ён развярнуўся і паехаў назад у Лас-Крусес, дзе прыпаркаваўся на стаянцы за офісам Тэдзі побач з маёй машынай і працягнуў мне пісталет і скрыню са снарадамі.
  "Ты рызыкнуў, чувак", - сказаў ён.
  «Гэта быў адзіны ў мяне», — прызнаўся я. «Калі б я бег або скуголіў, ты б мяне стукнуў. У рэшце рэшт».
  "Чорт вазьмі, я ўсё яшчэ магу", - сказаў ён. «Рокі ўсё сваё нікчэмнае жыццё быў злачынцам. Чорт, ён нават не плаціць аліменты. Сям'і давялося перастаць збірацца на Каляды, таму што кожны раз мы з Рокам сварыліся. Але, чорт вазьмі, ён быў маім малодшым братам. Дзярмо…» Потым Джэк прыхіліўся галавой да руля. «Здаецца, цяпер я ведаю, каго мы шукаем. Ксаверы Каўфман Уртада. Вы сабралі ўсё гэта для мяне. Але ён жыве ў Мексіцы. Калі я пераваблю лоба праз мяжу, ты яго адлупіш?»
  «Я так не думаю», - сказаў я. «Я адмовіўся ад гэтага».
  «Нават не для таго, каб выратаваць сваю задніцу?»
  «Напэўна, не».
  «Чорт», — сказаў ён і падняў галаву. «Што з вашым партнёрам?»
  «Ён думае, што зробіць, — сказаў я, — але я не ведаю... Ён можа забіць яго да смерці, але я не думаю, што ён холадна кроўна кіне молат. Чорт вазьмі, ён нават не мог збіць Джо Дона Пайнса, і ён сапраўды яго ненавідзеў».
  «Так, я чуў пра гэта», - разважаў Джэк. «Як ён прымусіў гэтага нягодніка выскачыць з акна?»
  «Я ніколі не пытаўся», — прызнаўся я.
  «Ну, хто, чорт вазьмі, будзе гэта рабіць?» - прашыпеў Джэк.
  «Давай спачатку пераправім яго праз мяжу, — прапанаваў я, — тады, можа, саломінкі выцягнем».
  
  «Будзем спадзявацца, што Рокі не назваў яму тваё імя, перш чым яны адрэзалі яму астатнія пальцы», — сказаў Джэк. «Таму што ты мая прынада, аміга».
  - Добра, - сказаў я. Вось як я пайшоў у наркабізнэс.
  —
  Сугру не з'яўляўся на Паса-дэль-Нортэ чатыры дні. Калі ён гэта зрабіў, ён выглядаў як новы чалавек, выглядаў так, нібы ён нават вярнуў трохі плоці на свае цвёрдыя косці. Я не ведаю, як я выглядаў пасля чатырох дзён у ложку, хворы на духоўны грып. Адзінай добрай навіной было тое, што я не пераносіў смак віскі. Я думаў, што ніколі больш не змагу вытрымаць смак віскі. Калі я скончыў расказваць Сугру гісторыю, ён паставіў недапітае піва на часопісны столік, дзе яно стаяла, пакуль мы не выпісаліся з гатэля.
  —
  Мне было няцяжка выглядаць і паводзіць сябе як наркадылер. Я дастаткова ведаў іх за гэтыя гады, нават працаваў на іх, калі грошай не хапала. Праца на наркагандляроў была адной з прычын таго, што ў мяне быў даволі добры набор падробленых пасведчанняў, якія сцвярджалі, што я намеснік шэрыфа ў адстаўцы з Гранд-Форкс, штат Паўночная Дакота, тады, калі здавалася, што мне ў любы момант давядзецца бегчы за мяжу. З дапамогай гэтай паперы я арандаваў кабрыялет «Мэрсэдэс» і паказны сучасны дом на Счэнік-Драйв над Эль-Паса, выплюхнуў шмат дарагіх грошай і танных размоў у мясцовых тусоўках і начных клубах, якія прапанаваў Джэк. Шукаю Ксаверыя Каўфмана. Мне, як звычайна, даводзілася нюхаць шмат какаіну з людзьмі, якіх я не ведаў ці нават вельмі любіў. І шмат хлусяць. І не піце лішняга.
  Спачатку гэта здавалася жаўруком, кока-колай без тузіна кактэйляў, вопытам наркотыкаў, якога я сумаваў у былыя часы, але праз некалькі дзён гэта пачало здавацца сапраўднай клопатам. Але я захаваў. Гэтак жа, як і Джэк, які займаў кучу камп'ютэрнага часу, і Сугру, якая прыліпла да яго, як калашына, і трое паліцэйскіх на пенсіі, якім Джэк казаў, што яму можна давяраць - яны ўзялі на сябе нудную працу сачэння на працягу першых трох тыдняў. У чаравіку я насіў біпер, і яны затрымаліся са мной. Але як раз ім стала сумна, я напіўся.
  
  Вось як я апынуўся ў пустыні на захад ад Эль-Паса, басанож капаючы сабе магілу. У той час як Ксаверы і Рахеліа Каўфман Уртада і іх забіты бандыт назіралі. З маёй рэзервовай копіяй нікуды.
  —
  Я пачаў вечар у Эль-Куэрна-Ора, мясцовым тусоўцы на краі пустыні, які, здавалася, абслугоўваў як агентаў DEA, так і кантрабандыстаў наркотыкаў. Джэк сказаў мне, што маё фальшывае імя, Мілтан Чэстэр, нарэшце з'явілася на камп'ютэры DEA з большай колькасцю наваротаў, чым імя Сугру, і Джэк прапанаваў мне хаця б раз на ноч зазіраць у Залаты Рог. Паслухмяна, я зрабіў.
  Адразу пасля захаду сонца месца было амаль пустым. Нікога з маіх новых прыяцеляў па кока-коле або маіх будучых сяброў па наркотыках не было побач. Толькі пара жывёлагадоўцаў за сталом і бландынка ў касцюме ў бары, яе кашалёк вісіць на спінцы крэсла, кашалёк адкрыты перад ёй. Паміж колай і трывогай чакання, калі нехта паспрабуе выкрасці або забіць мяне, я страціў дзесяць фунтаў і дваццаць гадоў. І любая цікавасць да сэксу, падумаў я. Так што я сказаў, да чорта, і замовіў бамбейскі марціні. Які мае дрыготкія пальцы плёснулі па краі шклянкі, перш чым я паднёс яго да вуснаў.
  «Жахлівая трата добрага джыну», — сказала бландзінка, але я толькі кіўнуў, дапіў марціні і замовіў яшчэ. Калі бармэн паправіў гэта, я пайшоў у туалет паправіць нос у надзеі, што дрыжыкі знікнуць.
  Яны зрабілі. Так што я выпіў тое, што было, потым замовіў другое. Пацягваць. Калі я паспрабаваў заплаціць, бармэн кіўнуў у бок бландынкі.
  «Сёння мой дзень нараджэння», — сказала яна і апусціла кашалёк на барную стойку, раскрыўшы свае каліфарнійскія правы кіроўцы. «Зірніце», — сказала яна. «Я ненавіджу піць адзін у свой дзень нараджэння».
  
  Я мяркую, што я ведаў лепш, але ўсё роўна паглядзеў. Званочкі не прагучалі, таму я дазволіў ёй скаціцца на зэдлік побач са мной. У яе былі вялікія прыязныя вочы і шырокі шчодры рот, ад яе пахла грашыма. «Часта бываеш сюды, матрос?» - спытала яна, і я зрабіў памылку, засмяяўшыся.
  Чатыры-пяць марціні пазней, калі яна ціха сказала: «Як бы ты хацеў патрахацца ў мой дзень нараджэння, дарагая?» Я зноў засмяяўся. Але яна гэтага не зрабіла. Яна толькі ўсміхнулася.
  «Дзе?» – сказаў я, азірнуўшыся на пусты бар.
  «Мы маглі б пачаць у жаночай прыбіральні», - прашаптала яна, цяжка прыхінуўшыся сваімі раскаванымі грудзьмі да маёй рукі. Яна была голая пад паліто.
  «Чорт», — па-дурному сказаў я. «Што можа здарыцца з хлопцам у жаночай прыбіральні?»
  «Ты мог бы залезці мне ў рот», — прашаптала яна бліжэй да майго вуха, потым зацягнула маю руку пад сваю спадніцу, уверх па сваёй шаўкавістай назе да калготыкаў без выразаў, дзе яна была вільготнай і цёплай. «У гэтым не было б нічога страшнага, так?» Потым яна ўстала і, зрабіўшы апошні прыемны штрых, пакінула кашалёк адкрытым на барнай стойцы, а сумачка ўсё яшчэ вісела на барным зэдліку, і пайшла да прыбіральняў.
  Я пачуў, як адчыніліся заднія дзверы. Увайшлі двое звычайных хлопцаў, адзін прыкладна майго росту, другі большы. Памахалі бармэну і па-знаёмаму пабалбаталі. Пакуль я накіраваўся ў жаночую прыбіральню.
  Я павінен быў зразумець, што я аблажаўся, калі мінет быў занадта добрым, занадта прафесійным. Але як толькі гэтая думка прыйшла ў галаву, прыйшла і я. І тонкая вострая іголка ўпілася мне ў сцягно, такая вострая і тонкая, што я не заўважыў гэтага, пакуль не зразумеў, што быў цалкам паралізаваны, у свядомасці, але без кантролю цягліц.
  Мне прыйшлося без супраціву назіраць, як бландынка хутка распранула з мяне вопратку. Усе яны. Адзін са звычайных на выгляд хлопцаў надзеў іх, і буйнейшы, суцэльны хлопец падняў маё цела, як немаўля, і кінуў мяне ў кошык. Потым нехта іншы загрузіў корзіну ў кузаў фургона ў межах дзесяці футаў ад паліцэйскага, які прыкрываў заднія дзверы, фургона, які паставіў мяне каля маіх задніх дзвярэй.
  
  Браты Каўфманы вымяталі ўсіх жукоў з майго дому і выкідвалі іх у шклянку з воцатам на маім арандаваным стале, дзе яны час ад часу выпускалі бурбалкі, як казуркі, якія губляюць паветра з грудной клеткі. Затым яны прыляпілі маё расхлябанае цела, аголенае, да арандаванага драўлянага капітанскага крэсла ў сталовай і далі мне яшчэ адзін укол. Як бы там ні было, гэта было цудоўна. За некалькі секунд я ператварыўся з паралізаванага ў светлавокі і з пухнатым хвастом.
  Рахеліа, малодшы брат, усміхнуўся мне, нацягваючы хірургічныя пальчаткі. Забіты бандыт не ўсміхнуўся. Ксаверыю не спатрэбіліся пальчаткі. Адбіткаў пальцаў у яго не было. Але ён усё роўна вісеў у цені, ціхі цень. Потым Рахеліа нахмурыўся. «Гэй, гэта той хлопец, які сказаў Леону, што ён Рокі Сомс».
  Бандыт — я так і не атрымаў яго імя — сказаў нешта па-іспанску.
  «Магчыма, вы забілі яго занадта рана», — адказаў яму Ксавэры на ангельскай амаль без акцэнту. «Як Раймунда». Потым ён павярнуўся да мяне. «Я чуў, ты мяне шукаў, чувак», — сказаў ён.
  "І спрабую весці бізнес у маім горадзе", - дадаў Рахеліа. «Дык хто ты, хрэн, чалавек?»
  Добра, я быў мёртвы, што б ні рабіў, і, напэўна, зарабіў гэта. Гэта была амаль палёгка пасля апошніх трох тыдняў. Я правёў дастаткова часу на допытах у паліцыі, каб ведаць, што вы нічога не кажаце паліцыі. Кропка. Калі-небудзь. Ніводнага слова. Таму я вырашыў не размаўляць і з жулікамі.
  Гэта працягвалася каля дваццаці секунд. Або роўна столькі часу, колькі спатрэбілася Рахеліа, каб падключыць сваю цацку, электрычны разак для трафарэтаў з доўгай іголкай, прыпаянай да канца, і назіраць, як ток награвае іголку да чырвонага. Раптам я зразумеў, што здарылася з Ларасамі. І ведаў, чаму Рэй Ларэнца памёр, перш чым паспеў расказаць ім пра дыскету ў ПК. Калі Рахеліо правёў ім па галоўцы майго члена, я ледзь не страціў прытомнасць.
  Але калі ён сунуў яго мне ў член, я так моцна сутаргаваўся, што арандаванае крэсла вакол мяне разляцелася на кавалкі. Я ледзь не ўцёк ад іх здзіўлення. Прынамсі, я добра лізнуў руку Рахеліа ножкай крэсла, перш чым бандыт абхапіў мяне сваімі вялізнымі рукамі. Такім чынам, Рахеліа мог стукаць па мне, калі заўгодна. Або пакуль рукі не стаміліся.
  
  Праз некалькі хвілін я вярнуўся ў ранейшым стане. За выключэннем таго, што цяпер у мяне з'явіліся новыя шнары і хворыя зубы. А хтосьці надумаў прынесці з кухні металічны стул.
  - Божа, - сказаў Рахеліа, выціраючы пот з твару і ўсміхаючыся. «Напэўна, было балюча, чувак». Потым ён паглядзеў на Ксаверыя, які кіўнуў, і яго малодшаму брату не ўзнікла цяжкасці паўтарыць гэта. На гэты раз у мяне не было ні прытомнасці, ні канвульсій, каб заглушыць боль. У наступны раз таксама не будзе. Прынамсі, у мяне не было сардэчнага прыступу.
  Ніхто не любіць паказваць сваю дупу. Але праўда ў тым, што я сябе запэцкаў. Два разы. Потым расказаў ім гісторыю. Потым іншая гісторыя. І яшчэ. Але я не думаю, што я сказаў ім усё. І не назваў ім сваё імя. Чамусьці трымацца за сваё імя здавалася надзвычай важным. Але сволачы мне не паверылі. Колькі б я ні расказваў, мне не верылі.
  Але я мяркую, што ў нейкі жудасны момант я адмовіўся ад гісторыі Сугру.
  «Гэй, паглядзі, чувак», — ціха сказаў Ксаверый з краю пакоя, калі бандыт прыбіраў мяне кухонным ручніком, яго гіганцкія пальцы былі такімі дзіўна пяшчотнымі, што я мог бы пацалаваць яго твар, зняць языком плямку мухі з судака, што заўгодна. «Гаворка не пра нейкага чувака, якога я застрэліў у Нью-Мексіка, пра гэтага хлопца Сугру. Гэтага не можа быць. Ніхто б не пайшоў на ўсе гэтыя клопаты». Затым ён павярнуўся да свайго брата, які пацеў амаль гэтак жа моцна, як і я, калі выпальваў іголкай валасінкі на сваёй руцэ. Я адчуваў пах гарэлых валасоў нават скрозь смурод майго ўласнага апаражнянага мачавой бурбалкі і кішачніка. «Ты б не зрабіў гэтага для мяне, праўда, Hermano ?»
  Рахеліа ўсміхнуўся, потым сказаў: «Вядома, не, брат мой».
  - Добра, - сказаў Ксаверый, але яго вочы прыжмурыліся, быццам гэта быў не правільны адказ. Потым ён сказаў мне: «Калі б я хацеў забіць гэтага чалавека з Сугру, ён быў бы мёртвы. Як ты мёртвы, мой дружа. Як паслугу сябру, вы разумееце, я проста трошкі падстрэліў яго. Так ён павінен быў жыць».
  
  Недзе я зафіксаваў хлусню, не тое, што ад яе будзе карысць. Як і недавер і адсутнасць любові паміж братамі. Яны былі занадта разумныя, каб дазволіць мне выкарыстоўваць гэта.
  «Зрабіць яго зноў?» — ледзь не скуголячы, спытаў Рахеліа, дастаючы з кішэні какаінавы інгалятар і глыбока нюхаючы.
  «Не. Я так не думаю, брацік, — сказаў Ксаверый. «Табе гэта занадта падабаецца. Гэта не добра для вашага псіхічнага здароўя. І гэта дае мне дрэнныя сны».
  «Хрэн з ім, - сказаў Рахеліа, усміхаючыся, - давайце адвязем яго ў пустыню. Няхай капае сабе магілу».
  Так і зрабілі.
  —
  - Бачыш, - сказаў Рахеліа, кінуўшы мне рыдлёўку з доўгай ручкай і паказаўшы на цэнтр голага пясчанага месца. «Мы не нецывілізаваныя. Мы выбралі некалькі лёгкіх заняткаў для вашай апошняй працы».
  «Няма такога паняцця, як лёгкае капанне, - сказаў я, - або дрэнная шапіках». Ніхто не засмяяўся. Ніхто з іх ніколі сур'ёзна не капаў. Я мала ведаў пра іх сэксуальнае жыццё. За выключэннем таго, што нешта было жудасна не так з Рахеліа.
  Доўгая паездка ў пустыню крыху аднавіла мяне. Прынамсі, я прызвычаіўся быць голым. Я так і не прызвычаіўся да болю, які апякаў у цэнтры маёй пахвіны. А ў мяне ў руках была зброя. Я памёр бы, канечне, але забраў бы з сабой у пекла хаця б аднаго з гэтых лохаў.
  Ксаверы з напышліва пустымі рукамі быў чорным ценем перад фарамі фургона. Рахеліа з аўтаматам MAC-10 з глушыцелем, што, верагодна, азначала, што гэта .380, і бандыт з аўтаматычным пісталетам Glock стаялі па розныя бакі ад магілы. Я намеціў магілу і пачаў павольна, але няўхільна капаць, насыпаючы пясок бліжэй да ног бандыта. Ён адступіў, крыху пасунуўся ўлева.
  «Гэй, Рахеліа, — сказаў Ксавэры, — адыдзі. Не дазваляйце яму сыпаць вам пясок у твар». Яго твар быў засланены агнямі, але я чуў насмешку ў яго голасе. Так мог і яго брат. Хто толькі буркнуў і адключыў бяспеку MAC-10.
  
  «Гэтаму марыкону пясок у твар будзе», — дадаў ён і зноў заткнуў нос інгалятарам.
  Я працаваў стабільна, дастаткова доўга, каб ім стала сумна, дастаткова доўга, каб мае мышцы расслабіліся і пот ператварыўся з ліпкага ў чысты, гарачы і злы, і каб апусціцца дастаткова далёка за калені, каб мець невялікі рычаг, а потым кінуўся ручка рыдлёўкі наперад на зямлю перад Рахеліа.
  «Што, чорт вазьмі, ты робіш?» — раптам прамовіў Рахеліа, нібы толькі што прачнуўшыся.
  «Мне трэба папісяць», — прастагнаў я, лежачы — я не думаў, што калі-небудзь зноў буду пісацца — абапёршыся рукамі аб бок магілы, нібы ўстаючы ад болю. Што і атрымалася. Але большую частку джыну і наркотыкаў я прапацеў. Але не ганьба. «Я сапраўды павінен папісяць».
  «Сачы ва ўласную магілу!» — закрычаў ён.
  «Смокні мой член, Марыкон !» — крыкнуў я ў адказ.
  «Смакці гэта!» Потым Рахеліа рушыў да мяне з аўтаматам. Ксавэрык хацеў нешта сказаць, але спазніўся.
  Рукамі я падняўся, нібы збіраўся скокнуць Рахеліа, калі ён ішоў наперад, але я апусціўся, трымаючыся абедзвюма рукамі за лязо рыдлёўкі, і ручка ўскочыла Рахеліа ў пахвіну так моцна, што падняла яго з зямлі. Калі я павярнуўся, каб прызямліцца на спіну ў неглыбокай магіле, Рахеліа ўпаў на калені і націснуў на курок MAC-10.
  Некалькі снарадаў проста міма маёй галавы, стукаючы ў бок магілы, але калі абойма апусцела, MAC-10 падняўся ўверх і ўбок, прышыўшы вялікага, ласкавага бандыта ад калена да судака. Ён выпусціў глок пад ногі і перакуліўся на бок.
  Ксавэрык хутка ачуняў і кінуўся за пісталетам. Мы з ім дабраліся да «глока» прыкладна адначасова — таму што я спыніўся, каб схапіць рыдлёўку. Ён толькі што счапіў пальцы вакол глока, калі я адсек яму руку лязом рыдлёўкі, як галаву змяі, акуратна на запясце. Ксавэрык з крыкам пакаціўся прэч. Для большасці мужчын гэта было б усё; Я б і яму галаву ўзяў. Але ён ускочыў на ногі і кінуўся да фургона.
  
  Глок быў слізкі ад крыві, калі я стрэліў у яго беглы цень. Я прапусціў яго, але я атрымаў фары ў наступных двух раундах. Потым рвануў дзве абоймы з кабуры бандыта. І вярнуўся да магілы, калі з цемры ля фургона пачуўся гук цяжкай штурмавой вінтоўкі.
  Я застаўся ўнізе.
  «Аддайся!» — крыкнуў я са дна магілы. «Я збіраюся пусціць патрон у твайго малодшага брата!»
  У святле зорак я бачыў Рахеліа, які ўсё яшчэ стаяў нада мной на каленях, спрабуючы адной рукой утрымаць свае арэхі, а другой спрабуючы выцягнуць пустую кліпсу.
  «Аддайце гэта зараз жа!» Я закрычаў і пацягнуўся, каб пацягнуць хударлявага срака ў магілу.
  Дзіця быў мёртвы, перш чым я дакрануўся да яго; яго брат апырскаў месца магілы поўнай кліпай. Я пачуў гук няўдалай перазарадкі. Затым запускаецца рухавік. Я выбраўся з-пад цела Рахеліа, каб кінуць рэшту абоймы ў фургон. Я пачуў сталёвы ўдар маіх патронаў аб кузаў фургона, але, мусіць, не патрапіў ні ў што важнае, таму што ён працягваў рухацца.
  Можа быць, ебана сыдзе крывёю, перш чым дабрацца да Эль-Паса. Але я не мог на гэта разлічваць. Я зняў з бандыта яго акрываўленае адзенне, куртку і вялікія туфлі, надзеў іх, потым узяў з цела дзіцяці MAC-10, свежую кліпсу, пачварны нож і інгалятар для какаіну, узяў рыдлёўку і, у апошні момант сабраў некаторыя іншыя рэчы, якія я не хацеў, каб хтосьці меў. Не Ксавэры, бо ён вярнуўся б. Нават не Сьюгру. Гэта было маё.
  Потым я знайшоў грунтавую дарожку і пабег далей ад агнёў Эль-Паса, цёплага ззяння на бязмесячным усходнім небе. Прабегчы сто крокаў чыстага агню, потым прайсці дзвесце, усхліпваючы. Калі мне прыйшлося легчы, я сышоў з пясчанай дарогі, потым вярнуўся праз кусты і зарыўся ў цярновы куст побач з дарожкай.
  
  Ніхто не з'явіўся, акрамя вандроўнага памежніка Suburban, і я б памёр, перш чым пагаварыць з імі.
  Незадоўга да світання мне прыйшлося моцна легчы на зямлю, перш чым пераахаладжэнне мяне назаўсёды паваліла. Я праслізнуў як мага далей у пэндзаль, які, шчыра кажучы, быў не занадта далёкі. Калі я шукаў месца, каб выкапаць сваю яму, я заўважыў кут чагосьці, што выступала проста над пяском. Я капаўся вакол яго рукамі роўна столькі, каб даведацца, што нехта закапаў чортавы цюк бавоўны. І шэсць пачак слоікаў Bud. Што гэта за людзі, якія крадуць цюк бавоўны? Ці адмовіцца ад піва ў пустыні? Я не хацеў пра гэта думаць, я проста выпіў цёплае піва. Выкапаў яшчэ адну неглыбокую магілу і высцілаў яе жмуткамі ваты, вырванымі з цюка лязом. Выпіў яшчэ піва і лёг паміраць. Або марыць. Ці проста спаць да цемры. Нягледзячы на какаін. Калі і сніўся, то не хацеў успамінаць.
  —
  У тую ноч каля Каламбуса, штат Нью-Мексіка, я знайшоў ферму, акружаную полем са сцяблінамі, ахоўваную двума хворымі на каросту сабакамі, якіх яны, відаць, трымалі, каб пасадзіць лісіных махадас, мокрых хрыбетнікаў, якія перасякаюць пустыню да ілжывага абяцання Амерыкі. Я не мог забіць гэтых чортавых сабак, хаця хацеў і спрабаваў, але мне ўдалося затрымаць іх у пустым абшарпаным гаражы дастаткова доўга, каб з'есці фунт сырога гамбургера і цыбулю, скрасці вопратку без кулявых дзірак і крыві , і знайсці пару абутку, якая рухалася разам з маімі акрываўленымі нагамі. Амаль шаснаццаць даляраў у скарбонцы і тры бляшанкі паловак персікаў. Я проста стаў разумнейшай, больш дзікай жывёлай, чым сабакі. Я пахаваў акрываўленае адзенне і MAC-10, які быў занадта грувасткім, каб насіць яго пад занадта цеснай вопраткай, але былі іншыя рэчы, ад якіх я ўсё яшчэ не хацеў адмаўляцца.
  Калі, выжываючы на Фрыстоўн Мелбасе, я трапіў у Каламбус пазней той ноччу, адзіны тэлефон-аўтамат, які я змог знайсці, ляжаў пад яркім вулічным ліхтаром, які вісеў на пошце. Так бы не атрымалася. Я пайшоў назад, каб адкапаць MAC-10 і глушыцель, пайшоў у горад, патушыў вулічны ліхтар, потым вярнуўся, каб зноў закапаць яго. Магчыма, тады я страціў розум. Нарэшце. Магчыма таму, што я не мачыўся больш за дваццаць чатыры гадзіны, я паміраў ад урэміі. Ці, прынамсі, я меркаваў нешта падобнае.
  
  Калі я патэлефанаваў Тэдзі Тамайо, адзінаму бяспечнаму чалавеку, пра якога я мог думаць на поўдзень ад лініі Мантана, я разбудзіў яго. Ён моцна скардзіўся, але прыехаў, адвёз мяне да Дэмінга, купіў мне сняданак на прыпынку грузавіка, потым яшчэ адзін і засяліў мяне ў матэль. Ён нават знайшоў мне доктара-наркамана, які наведваў дамоў у гэты час ночы, пажылога белага хлопца з сінім тварам, які не меў медыцынскай ліцэнзіі з пяцідзесятых гадоў і якому прыйшлося капаць вену са свайго белага чарвівага старога пальцы на нагах, каб ён мог паправіць перада мной, таму што яго старыя рукі так дрыжалі, што ён не мог засунуць катэтар у мой член. Такім чынам, стары хлопчык паправіў і мяне, потым пратараніў гумовую трубку дадому. Калі я кіўнуў галавой за мексіканскі карычневы гераін, мне прыснілася, як крывавая мача выцякла з мяне ў поліэтыленавы пакет, быццам я сцякаў крывёй.
  OceanofPDF.com
  
  
  ЧАСТКА ДРУГАЯ
  Сугру
  OceanofPDF.com
  
  Блябаны Міла. Стары пердун стаіць вунь каля скалы і назірае за чародай шэрых кітоў прыкладна ў паўмілі ў падзорную трубу, нахіліўшыся і ўзіраючыся ў халодны, тупы твар Ціхага акіяна. Мора на заходзе сонца сёння спакойнае, з захапляльным румянцам агню, які блішчыць, як расплаўленая кроў, на спадзістых, змрочных схілах лёгкіх хваль, а потым бляднее да чорнага з нахілам хвалі. Адзін з кітоў вырываецца, шлейф дрыготкіх вод, падобны на ўздых, вісеў у глухім паветры. Міла рохкае. Па скурчаных плячах я бачу, што ён таксама адчувае сябе так, нібы на яго палявалі амаль да вынішчэння.
  З тае ночы ён не пры сабе. Можа, пэцкаць сябе страхам перад іншымі людзьмі. Напэўна, гэта пазбаўляла яго чагосьці вельмі важнага для яго ўяўленьня быць чалавекам. А можа, гэта была простая абраза болю. Але я думаю, што я магу здагадацца, ад чаго ён насамрэч злуецца: калі ён выліўся, мудакі яму не паверылі. Міла заўсёды вельмі ненавідзеў, калі яго называлі хлусам. Як толькі Каўфманы зрабілі гэта, яны былі мёртвымі. Ці так мы чуем. Цела Рахеліа знікла, як і вялікі безназоўны мексіканец. Так што ў неглыбокай магіле Міла ніхто не спаў. Джэк пачуў ад сваіх сяброў з DEA, што Ксаверы Каўфман памёр ад заражэння крыві дзесьці ў глыбіні Мексікі.
  Прынамсі, стары дзядзька жывы. Гэта мае значэнне. Міла не заўважаў гэтага некалькі дзён - здаецца, яны так моцна пашкодзілі яго, што ён не мог глядзець сабе ў вочы; Я была такой у бальніцы, сказала Уітні, у той дзень, калі яна сказала мне ажаніцца з ёй або памерці, і ён дагэтуль не казаў пра гэта ні-мінус-лайно, але толькі пра кучаравую смольна-чорную шкуру, якая раней пакрывала яго галаву нібы мёртвая жывёла цяпер абрэзана да косці і ўсыпана доўгімі стрыжнямі чыстай анёльскай беласці. І нешта маленькае і небяспечнае тоіцца за вачыма, хаваецца ў рэдкіх усмешках. Наколькі я магу меркаваць, Міла ставіцца да свайго парушэння прынамсі гэтак жа дрэнна, як і я да свайго.
  —
  
  Добра, мы аблажаліся. Але Каўфманы здзейснілі даволі хітрую афёру, і Майла выбраў тую ноч, каб патрапіць на джын-марціні, моцныя напоі ў лепшыя часы. Аднойчы мой сябар-псіхалогія, які спецыялізаваўся на п'яніцах, сказаў мне, што ён можа заўважыць п'янага джыну ў перапоўненым пакоі. Зразумела, на гарэлку «Абсалют» у той час трацілася ўсадка. Можа быць, калі б Майла піў што-небудзь, акрамя бамбейскага марціні, ён бы не палюбіўся на дзень нараджэння прастытуткі, каб зрабіць мінет.
  Магчыма, мне не варта жартаваць з гэтай нагоды, але часам дзярмо бывае занадта цяжкім, калі не ставіцца да яго лёгка.
  У той вечар у нас з Джэкам не было ніякіх жартаў. Да таго часу, як мы зразумелі, што нешта не так, бар быў запоўнены рана ўвечары партыяй п'яных буйных хлопцаў са зброяй. Гэта было не тое месца, дзе хацелася б выцягнуць кавалак, калі толькі вы не маглі знайсці ідэальнае прыкрыццё ад перакрыжаванага агню, калі і добрыя, і злыя хлопцы ўбачылі пісталет, які размахваў у паветры. Джэк сказаў, што гэта здаралася толькі аднойчы, калі вар'ят агент DEA і былы прыхільнік Dallas Cowboy спрабаваў падключыць Тома Лэндры да вялікага экрана тэлевізара. Канчатковы лік быў шаснаццаць параненых, ні адзін з іх невінаваты мінак. Таму мы зрабілі адзінае, што прыйшло ў галаву: падпалілі Залаты Рог.
  У выніку блытаніны мы забралі хлопца ў вопратцы Майла, і прастытутка таксама, калі яна запярэчыла, запіхнула іх абодвух у багажнік арандаванага Майла Мэрсэдэса і адвезла іх назад у дом каля Маляўнічай Драйв.
  Мае вантробы здрыгануліся, калі я ўбачыў на стале доўгую іголку, прыпаяную да вастрыя разака трафарэта. Мы з Джэкам не звярталі ўвагі на кроў і разбітае крэсла, утаропіўшыся на іголку і зразумеўшы, што стары пердун памёр. Магчыма, мы нават маліліся, каб ён памёр лёгка.
  На працягу пяці хвілін мы даведаліся ўсё, што ведалі хлопец у касцюме Майла і прастытутка, што было чортам. Наёмная дапамога з Каліфорніі. Я ўсё роўна хацеў адсекчы ім ебаныя галовы, але Джэк адгаварыў мяне. Такім чынам, мы зачынілі іх у гаражы, потым тры дні сядзелі, падняўшы вялікія пальцы ў задніцы, працуючы па тэлефонах і плануючы напад на Мексіку, які мы ведалі, што ніколі не зробім. У Джэка было пяцёра дзяцей ад двух шлюбаў і яшчэ адзін у печы са сваёй дзяўчынай; У мяне быў Малы Лестэр, а цяпер Уітні. Толькі мужчыны, якія скончылі сваё сямейнае жыццё, могуць выконваць нумар The Wild Bunch , могуць ісці пад град стральбы, усміхаючыся, як Уорэн Оўтс, або маршыраваць з мірам і годнасцю Біла Холдэна.
  
  Прыкладна ў той час, калі нам з Джэкам надакучыла вінаваціць сябе і адзін аднаго, Тэдзі Тамаё пакінуў Джэку паведамленне ў паліцэйскім участку.
  —
  Днём мяне застрэлілі, у суботу, я правёў дзённую спякоту, катаючыся па Верхняй даліне Рыа-Грандэ ў класным фургоне Фольксвагена Нормана, катаючыся туды-сюды паміж Эль-Паса і Олд-Месіла, штат Нью-Мексіка, палячучы сонца ў прахалодзе Мексіканскія піўныя крамы з павольным, потным півам і дымлівымі дэтройцкімі іголкамі, хударлявымі дурнямі, на зручных выгібах прасёлкавых дарог, магнітафонная дэка круцілася аж да неба, калі Зэвон, Сігер, Элі і Уэйтс лямантавалі ў рок-н-рол сляпая пашча старажытнага сонца.
  Магчыма, заўважыўшы, што я гляджу ў вочы мёртвым на паўвека, я думаў, ці варта мне шкадаваць пра свой музычны густ, ці не інфантыльны ён, як аднойчы сказала мне жанчына, але я проста не мог супрацьстаяць усяму гэтаму цудоўнаму вар'яцтву, што безразважная радасць і боль. Па праўдзе кажучы, я шмат пра што думаў у гэтыя вакацыі. Мае валасы сталі рэдкімі, сівыя пасмы сярод бялявых, але дапамажы мне Бог, я ўсё яшчэ любіў блаславёны мота дым, усё яшчэ любіў расплывістае святло ў сярэдзіне дня. Я жыў так сумленна, як ніколі не мог, улічваючы сваё жыццё, шмат працаваў і добра клапаціўся пра Малышка Лестэра. Чорт вазьмі, я нават адкладваў грошы на каледж для дзіцяці. Але я проста не мог увесь час жыць занадта прама. Даводзілася зрэдку гнуцца, крыва.
  
  Іншыя магчымасці майго выбару здаваліся абмежаванымі: дванаццаць крокаў, як прывід, у сумную будучыню; або стаць адным з тых старых хіпі з дурнаватымі тварамі, з галавой дыму і таннага віскі, марыхуаны і палітыкі. Шчыра кажучы, я па-ранейшаму любіў хіхікаць і танцаваць, па-ранейшаму ненавідзеў дурняў, якія кіравалі. Нават тыя, хто казаў, што на нашым баку. Напілі і мяне. Я нават не ненавідзеў больш ні вайну, ні ўсю марна смерць, дакладна. Любоў да хлопчыка вымыла з маёй крыві цынізм і злосць. Чорт вазьмі, магчыма, я стаў бы адным з тых старажытных, амаль мудрых старых, якія жывуць павольным пасляабедзенным півам у параўнанні з адной порцыяй добрага скотчу, калі на кепскім тэлевізары ў танным бары паказваюць бейсбольны матч. Гэта гучала лепш, чым рэптылійная ізаляцыя на пенсіі.
  Ну, можа, і не разумна. І не такая ўжо старажытная. Час ад часу я ўсё яшчэ знаходзіў маладую жанчыну, кранутую кампаніяй дрэнных часоў і старых дзён. Магчыма, я б не адышоў ад гэтага. Не толькі пакуль. Не тое каб я скарыстаўся нейкай дзіцячай рамантычнай прыхільнасцю да настальгіі па шасцідзесятых. Не. На самай справе, я не спаў з жанчынай пасля смерці Вайноны. Хаця суцяшэнне з гэтым прымусіла мяне крыху нервавацца.
  Але, Божа, у той дзень я толькі што сышоў з асабліва пачварнай працы: амаль два месяцы ганяўся за скакуном пад заклад Харыма праз Заходні Тэхас. Калі я зноў прывёў хітрага старога, нейкага Джэка Барстаў, да абвінавачання ў гвалце над дзецьмі па шаснаццаці пунктах, сакратарка Харыма, саракагадовая харыданка па імені Ліла, была так задаволена, што запіхнула ў канверт з маімі грашыма тры туга скручаныя суставы, сказаўшы: «Хтосьці павінен выкурыць увесь гэты дурман, які я ўвесь час адбіраю ў сваіх праклятых дзяцей».
  Здавалася, у мяне не было ніводнага выхаднога дня з працы ці бацькоўства гадамі, так што, магчыма, надышоў час задзьмуць дудкі. Але першы, малы Лестэр, заўсёды першы.
  Я хадзіў міма дома маці Вайноны, гуляў з малым Лестэрам, пакуль ён не звар'яцеў, а потым паклаў яго задрамаць. Місіс Таўнсенд паабяцала мне, што хлопчык будзе спаць прынамсі да цемры, потым папрасіла мяне дваццаты раз называць яе «Грэмі» і сказала пару дзён. Калі я спрачаўся, місіс Таўнсэнд прашаптала, закурваючы цыгарэту на ганку: «Сонні, ты выглядаеш як разагрэтае дзярмо. Напіцца. Чорт вазьмі, трахніся — нават калі табе трэба ехаць у Хуарэс. Але апранайце гуму. Граммі пра ўсё паклапоціцца».
  
  Добра, вінаваці мяне. Я запусціў першы нумар Лілы, калі з'язджаў заднім ходам з пад'язной дарогі, імгненна кінуў яе і заехаў на фургоне ў саляныя кедры, што ўздоўж пад'язной дарогі. Калі я азірнуўся на дом, місіс Таўнсэнд смяялася і махала рукамі, выкрыкваючы нешта пра прыроду весялосці, але часам старая лэдзі не мела ніякага сэнсу. І часам яна рабіла: яна не паліла на вачах у свайго ўнука; яна затушыла цыгарэту, перш чым зайсці ўнутр, дзе Лестэр, які ўжо вырваўся з дрымоты, чапляўся за сетку дзвярэй, трасучы раму, махаючы і смяючыся, нібы заахвочваючы мяне пакінуць усё гэта на месцы. Зусім як старая.
  Часам старыя людзі былі дзівам.
  Вазьміце Гарсіэлу Таўнсэнд. Вайнона дастаткова расказвала мне пра сваю маці, таму я ведаў, што ёй не хапае тысячы мурашак для пікніка, і яна часта злосная, як свінаматка, якая затрымалася пад ніжняй парэнчай, але што тычыцца нас з Лестэрам, яна была мілай. як клубнічны мёд.
  Я свабодна прызнаю сваё здзіўленне. Паколькі місіс Таўнсенд настойвала на тым, каб клапаціцца пра Лестэра, я мог працаваць як звычайна — пропускі, рэзультаты і пераходы, дэпазіцыі і разводы, замест начных змен на прыпынках грузавікоў, на фабрыцы крэкінгу або плавільнай фабрыцы, прысмаку пылу. , дызельнае паліва або мыш'як густы на абпаленым цыгарэтай языке. Такім чынам, я зноў запусціў мота , выцягнуў фургон з хмызняку, ударыў Прыгожага Няўдачніка ў магнітафонную дэку і павольна паехаў. Гэтая настальгія была вар'яцтвам, якое трэба было падсілкаваць. «Бог любіць Грэмі».
  А часам старыя людзі былі асцярогай.
  Вазьміце Джэка Барстаў. Стары хлопчык правёў сваё жыццё даволі рэспектабельным і крыху сумным настаўнікам гісторыі ў сярэдняй школе, вырасціў невялікую, але нармальную сям'ю, вучыў тысячам студэнтаў пра Стывена Ф. Осціна, старога Сэма Х'юстана і іншых прадстаўнікоў гэтага племя. Потым выйшаў на пенсію.
  
  Напэўна, дзярмо заварушылася, але, магчыма, Джэк быў занадта заняты. А можа, яго проста ніколі не лавілі. Тое, што Барстаў учыніў са сваімі трыма ўнукамі і іх таварышамі па гульнях, было настолькі агідным, што Харым прымусіў мяне пакінуць зброю ў сейфе касы, перш чым я пайшоў у пагоню.
  Калі я нарэшце дагнаў Барстаў у Рэйнджэры, штат Тэхас, і выявіў, што стары вырадак добраахвотна працуе прыёмным дзядулем у царкоўным дзіцячым доме, я прызнаю, што быў рады, што Браўнінг не быў у мяне пад рукой. Так атрымалася, калі стары не супраціўляўся, а кідаўся, як блазан, заяўляючы пра сваю невінаватасць, я даў яму такую аплявуху, што яго ўстаўныя зубы так і не знайшлі.
  —
  У той дзень, калі я курсіраваў па Верхняй Даліне, цяжар Джэка Барстаў амаль зваліўся з маіх плячэй, мяне прыцягнула пустыня на захад ад Рыа-Грандэ. Вялікая, грубая пустата напаўняла ўва мне нешта, чаго я не мог назваць.
  Я ледзь не выехаў туды, думаючы праехаць па пясчаных дарожках у Каламбус, штат Нью-Мексіка, потым праз мяжу ў Паломас, дзе блуднікі ўварваліся ў маладых дзяўчат, набытых у пустынных вёсках. Як бы яны ні выглядалі, іх прыгажосць была ў іх безнадзейнасці. Аднойчы, напаўп'яны ў Паламасе, я вырашыў, што калі захачу скончыць жыццё самагубствам, то перайду мяжу, выкраду фургон маладых шлюх і адвязу іх дадому. Вядома, яны вярнуліся б у публічныя дамы раней, чым маё цела пачне раскладацца.
  Такім чынам, гэта быў не час, не для Паломы або далёкіх пустэльных дарог. Гэта быў час назіраць, як згасае полымя на захадзе сонца, назіраць, як цені паўзуць па даліне, назіраць, як Грамавая Птушка свеціць крывава-чырвоным колерам на твары Гор Франкліна.
  Вайнона была мёртвая дзесяць дзён больш за год. Калі Лестэр вырас з дзіцяці ў малога, ён быў занадта жывым, занадта дзікім і вар'ятам. Але я ніколі не супраціўляўся каханню да дзіцяці Вайноны. У першы раз, калі дзіця пачуў акорд Зэвона ў «Stand in the Fire», Лестэр, які ледзь мог стаяць на нагах, сарваў з сябе падгузнік і танцаваў голы, як дэрвіш. Лестэр павінен быў быць бадзягам, азартным гульцом і аўтакатастрофай. Як і яго мама. Потым я ўспомніў, што Вайнона памерла яшчэ да таго, як у нас з'явілася магчымасць патанчыць. Дзярмо.
  
  Як і ўсе безгаспадарныя, бязродныя п'яніцы, я часам лічыў сябе паэтам шашы ці прыдарожным філосафам, як мой вар'яцкі бацька. Але ён таксама навучыў мяне некаторым рэчам, некалькім спосабам абараніць сутнасць істоты, якая робіць цябе чалавекам. Часам людзі, якіх ты па-чартоўску любіш, паміраюць. Вы павінны адчуваць сябе дрэнна. Назаўжды. І гэта падарунак. Большасць мудакоў, нават калі вы ў іх страляеце, нават не могуць адчуваць сябе дрэнна з-за ўласнай смерці дастаткова доўга, каб перастаць быць мудакамі: гэта было сумна. Адчуваць сябе дрэнна з-за смерці людзей, якіх ты любіў: гэта было цяжка, але не сумна.
  Таму я вырашыў, калі сонца схадзіла за заходнім небам, паехаць на фургоне ўверх па дагістарычных берагах Рыа-Грандэ, выпіць піва, выкурыць апошні джойнт, праплакаць слязу, пасмяяцца і падумаць пра Вайнону Джонс. Потым, калі было цёмна, як чарніла, я вяртаўся дадому, да Лестэра і старога каменнага дома, дзе мы жылі. ага Вазьміце некалькі стужак. Стары фільм для мяне. Out of the Past было б ідэальна. Мультфільмы для лестера. Яго любімыя, Том і Джэры і Булвінкл. І Макдональдс. Гэта гучала як план.
  Але кулер быў пусты. Я не мог пайсці на закат без піва. На шчасце, я якраз праходзіў міма La Esperansa del Mundo — малюсенькай мексіканскай піўной, у якой, здавалася, адлюстраваны ўсе жудасныя моманты паміж Тэхасам і Мексікай, войны, хлусня, адкрытая агрэсія краіны, якую ўзначальваюць пратэстанцкія багі капіталізму супраць краіны. збянтэжаная старымі багамі і каталіцкай царквой, краіна, звар'яцелая ад прыгажосці і адчаю... Так. Эсперанса. «Бедная Мексіка», - кажуць яны. «Занадта далёка ад Бога і занадта блізка да Тэхаса».
  
  На маёй жабрацкай памежнай іспанскай мове, спадзеючыся быць настолькі ветлівым, наколькі можа быць састарэлы хіпі-быдла, я загадаў ветліва выпіць слоік піва, перш чым замовіць шасціпакет на вынос. La Esperansa не можа разглядацца як крама крокавай даступнасці. Зашмат годнасці. Я кіўнуў на старых мексіканскіх фермераў за сталамі, мужчын, якія бачылі мой мімалётны ўчынак раней і даравалі яго, якія ківалі, як джэнтльмены, якія прызнаюць мае намаганні. Паколькі ў даліне яшчэ захоўвалася сонечнае цяпло, а ў зацененым бары было прахалодна і спакойна, я замовіў яшчэ піва. Затым трэці.
  У нейкі момант група з пяці маладых гарадскіх чыкана ўвайшла ў дзверы, да ўсеагульнага незадавальнення, і акружыла стары няроўны більярдны стол з яго крывымі палкамі і пабітымі шарамі. Маладыя людзі глядзелі на мяне, адзінага грынга ў гэтым месцы, нібы я быў катам-ветразем, плоскім, смажаным на сонцы забойцам. Выдадзены выклік. Самы высокі, шыракаплечы дэндзі з густымі вусамі і змяінымі вачыма, занадта доўга ўсміхаўся. Таму я ўсміхнуўся ў адказ, спадзеючыся, што ўсмешка сведчыць пра ўзрост і сталасць, а не пра адсутнасць разважлівасці, а потым адвярнуўся.
  Тут, здавалася, нішто не было пастаўлена на карту. Але праз імгненне бармэн пачаў крычаць на мужчын, іспанскі плявок занадта хутка для майго вуха.
  Ну, чорт вазьмі, памятаю, я думаў. Бог ненавідзіць людзей, якія ствараюць праблемы ў барах. Асабліва бары, якія для мяне нешта значаць. Такім чынам, напаўзакамянелая, напаўп'яная і больш чым напалову гатовая выгнаць жывое дзярмо з якога-небудзь мудака, я павярнулася да маладых людзей - я мяркую, плануючы падысці да высокага, пагаварыць з яго ці хутка дастаньце, што захоча дзіця. Калі б гэта не спыніла астатніх — ну, чорт вазьмі, я б патурбаваўся пра гэта пазней. Яны маглі б надраць мне азадак, але яны не атрымаюць вішанькі.
  Так што я рушыў, хутка, але дружна, смела прагуляўся паміж столікамі, і бармэн закрычаў. Высокі чола выцягнуў з задняй кішэні танны пісталет. Дзярмо, а я быў толькі з бляшанкай піва ў руках.
  У мяне быў час пазнаць гэты кавалак, паўднёваамерыканскі пяцізарадны рэвальвер .38, зроблены зброевай кампаніяй, якая нібыта пачала працу са скрадзеных сродкаў ЦРУ, якія засталіся з часоў Рэйгана, і нават меў час падумаць, я мяркую, што вы думаеце пра дзіўнае дзярмо як раз перад смерцю.
  
  І пасля таксама.
  —
  Часам мой бацька сцвярджаў, што я быў зачаты ў кузаве пікапа, які рухаўся каля Сакора, Нью-Мексіка. Іншы раз ён казаў матэль у Дэмінгу. І іншыя дзіўныя месцы ў дзіўны час таксама.
  Але калі б гэта быў матэль Дэмінга, я спадзяваўся, што гэта быў крыху саладзейшы нумар, чым у Майла. Сцены былі вымазаныя, а не пафарбаваныя, дыван выкапаны, а не пакладзены, а крывыя фіранкі нездарма прыбіты да сцяны. Дзве ірвотна-пластыкавыя ланцуговыя ліхтары акружалі брудны ложак цьмянымі застойнымі струменямі саракаватных лямпачак. Былы арандатар спрабаваў скрасці з цьмянай сцяны танны радыёгадзіннік, але ён выстаяў перад крадзяжом і трымаўся адным загнутым нітам. Магчыма, той самы жыхар, які схапіў тэлевізар і заткнуў унітаз.
  Сярод гэтага хаосу Міла больш не мог выглядаць мёртвым, распластаным на спіне, нямытым, кепска зашытым, раскладзеным у скрадзеным адзенні. Ён апусціў правую руку пад брудную падушку, і ад аголенай падпахі пахла смерцю. Цёмныя ад узросту гумовыя трубкі шалёнымі змеямі цяклі па яго носе, у тыльны бок далоні і з члена. У старога наркамана і яго маўклівай медсястры-мексіканкі было дастаткова трубак, каб адкрыць станцыю тэхабслугоўвання. Доктар сцвярджаў, што Майла памрэ, калі хутка не памачыцца; і ніхто сапраўды не хацеў мець справу з дакументамі і пытаннямі, якія спатрэбіліся б у бальніцы. Нават не наш адвакат.
  «Я засунуў гэтую чортава трубку яму ў член, пакуль у мяне не забалелі рукі, — сказаў ён, — і больш я гэтага рабіць не буду».
  Доктар рыўком выцягнуў катэтар з Майла — той ненадоўга падняўся, а потым зноў апусціўся на брудны ложак, засунуўшы руку пад падушку — і старадаўняя медсястра пачала збіраць іх неабходныя рэчы, але Тэдзі засунуў доктара ў замок і цяжка пасадзіў яго ўніз. На гэтым спрэчка скончылася. Я апусціўся на калені над Міла і паспрабаваў з ім пагаварыць. Без адказу. Надоўга.
  
  «Што, чорт вазьмі, здарылася?» — спытаў я.
  «Магчыма, шок», - выказала здагадку медсястра.
  «Магчыма, апошні штуршок быў занадта моцным», — прашаптаў доктар. «За гэтыя гады я страціў пачуццё».
  Я зняў рукаў з унутранага боку локця Майла: гусеніцы, як Union Pacific без залатога шыпа.
  «Ты стары хрэн, - сказаў я, - калі ён падсеў...»
  «Гэта ўсё, што ў мяне было, сынок, і гэта нічога, што ён не можа прыгатаваць з індычкі», — сказаў стары. «Пякельны агонь, я сам рабіў гэта сто разоў. Можа, тысяча». Потым дадаў: «Але я не магу прымусіць яго папісяць».
  «Зноў устаў пракляты катэтар, наркаман, — ціха сказаў я, і ён паспрабаваў. Без усялякага поспеху. Майла зноў ненадоўга заварушыўся, заціснуўшы руку пад падушкай. «Што, чорт вазьмі, у яго там?» Я сказаў. «Кавалак?»
  — Між іншым, — сказаў доктар. «Але я б не спрабаваў нічога адабраць у сволачы. Ён зробіць табе балюча». Стары падняў пакамечаную кашулю, каб аказаць тры ці чатыры вялікія сінякі рознага ўзросту і колеру. "Ён даволі жорсткі для мёртвага чалавека", - ціха сказаў ён.
  Джэк трымаў адну нагу, Тэдзі — другую, пакуль я як мага асцярожней спрабаваў выцягнуць мокрую падушку з-пад галавы Майла. Нягледзячы на тое, што ён быў слабы і знясілены, ён перакінуў спіну, каб утрымаць падушку, і змагаўся так моцна, што Тэдзі прыйшлося перакінуць нагу праз свабодную руку Майла, каб я мог рвануць другую з-пад падушкі. Нарэшце барацьба спынілася. Майла плюхнуўся назад і расплюшчыў вочы, яго пустая рука выгіналася, як паміраючая змяя, правая ўсё яшчэ была схавана пад падушкай.
  «Сугру?» — прахрыпеў ён, і медсястра выцерла яму вусны анучкай, накручанай на кубікі лёду. «Вады, — сказаў ён, — дай мне чортавай вады».
  Стары доктар паківаў галавой. «Гэта заб'е яго, - скуголіў ён, - тады вы будзеце вінаваціць мяне. Яны заўсёды вінавацяць мяне. Тады зрабіце мне балюча».
  
  «Вінаваціць цябе», — сказаў я. «Я аблуплю тваю шкуру і запакую цябе ў каменную соль».
  - Бачыш, - сказаў стары і ўпаў на спінку крэсла, заплакаўшы наркаманскімі слязьмі.
  - Вады, - прашаптаў Майла, перадсмяротна ўсміхаючыся, кропкі крыві ўтварыліся на яго патрэсканых вуснах. «Дай мне вады, Соні, і я табе што-небудзь дам». Я прыўзняўся на руку Майла, і мы ў поўнай цішыні назіралі, як яна слізгае пад падушку. Нават доктар прыглушыў рыданні. Але Міла не дастаў пісталета. Ён працягнуў мне напалову гнілую правую руку Ксаверыя Каўфмана, потым прасіў вады, пакуль не страціў прытомнасць, пакінуўшы халодную мяккую плоць, якую я мог трымаць, пакуль ён адыходзіў у стан амаль комы.
  Праз дзве гадзіны Майла выйшаў з яго, крычачы, седзячы і выючы, як чалавек, чыё сырое мяса было пакрыта чорнымі скарпіёнамі, чыя кроў поўзала вогненнымі мурашкамі. Мы думалі, што ён спускаецца з нода. Але калі чорная пляма намачыла ложак, мы зразумелі, што ён проста выцякае. І, хлопчык, гэта гучала як балюча.
  Калі ён перастаў крычаць, мы пачалі смяяцца. Міла глядзеў на нас, як на вар'ятаў. «Адкуль ты гэта ўзяў?» — спытаў я яго, падымаючы руку, якую Джэк паклаў у пакет з доказамі. «І што, чорт вазьмі, ён рабіў пад тваёй падушкай?»
  «Гэта доўгая гісторыя, — прахрыпеў ён, потым выцягнуў з-пад падушкі глок, — і не вельмі прыгожая». Потым ён зноў усміхнуўся, і кроў пацякла па яго падбародку. «А цяпер дай мне чортава вады».
  Стары сволач быў не проста жывы, ён, верагодна, быў небяспечны. Магчыма, ён адмовіўся ад сваіх дурных мар пражыць такое жыццё, час ад часу не страляючы ў каго-небудзь.
  —
  Нарэшце, кіты гучаць глыбока ў цёмнай вадзе, і Майла цвёрдымі пальцамі адлучае прыцэл з 25-кратным прыцэлам са штатыва, а потым замяняе ўсё ў футляр з пенапластам, дзе захоўваецца розная зброя і прылады назірання. Ён дакранаецца да корпуса, нібы адчувае аўтаматычны агонь пад пластыкам. Майла нагамі нагамі халодную індычку, але гэта было не так проста, як абяцаў стары доктар. «Хацеў бы я ўбачыць іх зблізку, - кажа Майла, паварочваючыся спіной да цямнеючых хваляў, - можа, пачую, як яны спяваюць».
  
  Я кажу яму, што не ўпэўнены, што гэта тыя, хто спявае, але калі ён хоча, мы можам здзейсніць экскурсію на лодцы з гідам.
  - Не магу, - бурчыць ён. «У мяне марская хвароба».
  Адкуль ты ведаеш? пытаюся.
  «Карэя», — шэпча ён. «Падчас паездкі на лодцы мяне званітавала дзевяноста сем разоў. Пасля я пачаў лічыць. Калі б я не рос хлопчыкам, я быў бы мёртвы яшчэ да таго, як трапіў туды. Так і было, Соні, я сказаў ім, што лепш загіну ў баі, чым залезу назад на той чортавы вайсковы карабель.
  Я мяркую, што ён быў нявестай.
  «Не, я быў дзіцём», — кажа ён глыбокім і грубым голасам пасля трохтыднёвага піцця віскі і пастаянных цыгарэт. Я ўважліва сачыў за ім, але не бачыў прыкмет старога стылю выпіўкі ў жаданні смерці. Проста хлопец, які спрабуе трымацца за крыху спакою ў дрэнным свеце. «Проста падлетак», — разважае ён. «Чорт вазьмі, я б таксама была нявінніцай, калі б не Філіс Фёсэ. Бог любіць яе. З таго дня ў мяне ёсць гэтая штука для касавокіх дзяўчат». Ён кладзе пенапластавы футляр у багажнік Caddy. «Я выбраўся са шпіталя ў Японіі і пару разоў трахнуўся. Але гэта было альбо занадта багата ўпрыгожана для майго акцёрскага складу - яны хацелі ўсунуць мне ў задніцу рэчы - альбо занадта камерцыйна. Такім чынам, наступны сапраўдны кавалак задніцы я знайшоў, калі сабраўся ў Фрыска. Дзяўчына-каталічка з шчыліннымі зубамі ў свае апошнія вольныя выхадныя перад білетам у адзін канец у манастыр...»
  Майла спыняецца каля дзвярэй кіроўцы, гледзячы па-над даху Кэдзі, яшчэ раз углядаючыся ў халодны Ціхі акіян, шыферна-шэры цяпер і больш грубы ад узмацняючагася ветру. Валы, такія гладкія ўдалечыні, шалёна б'юцца аб скалы ўнізе, пырскі кідаюцца на паўдарогі ўверх па скале, пальцы ледзяной пены чапляюцца.
  
  «Пасля гэтага ніколі не адчуваў сябе ранейшым», — шэпча ён. «Не пра беззубых каталічак. Або манашкі таксама». Затым ціха ўсміхаецца. «Тое, як тая дзяўчына любіла трахацца, я падазраю, што яна не зрабіла Ісуса выдатнай жонкай».
  Я згаджаюся і ветліва смяюся. Як толькі Майла стаў мабільным, Джэк перавёз нас з Дэмінга ў Сільвер-Сіці, каб схавацца ў іншай галіны вялікай сям'і Сомсаў, паліцэйскага на пенсіі, які трымаў бар, і мы сядзелі ў яго бязладным самане, пакуль не з'явіліся паведамленні аб смерці Ксаверыя Каўфмана. былі пацверджаны. Я ўсё яшчэ хацеў, каб хлопец, які заплаціў яму, націснуў на курок, хацеў яго як агню, але Джэк і Тэдзі ўгаварылі мяне даць la familia астыць, перш чым мы падумаем аб перасячэнні мяжы ў пошуках барона, асабліва вакол Энахады. Пасля таго, як Майла знайшоў у матэлі, мне здавалася справядлівым, што мая помста ненадоўга адступіць. Мы маглі б пашукаць яго банкіра і грошы, а таксама праверыць памерлую паэтку зараз; і я мог пачакаць.
  Майла пакінуў мяне дома на пару дзён, адпачыць, а сам паехаў у Паўднёвую Каліфорнію. Трымаць Уітні было ўсё роўна, што трымаць сэрца ў роце. Злавіць Малышка Лестэра было ўсё роўна што гнацца за зашмальцаваным парасям з сырамятнай скуры. Я падазраю, што для Міла гэта было не так. Ён правёў тры ночы з Марыбет у яе кватэры ў Ла-Хойя. Але ён яшчэ не казаў пра гэта.
  «А колькі той дэпутат павінен вярнуцца на падстанцыю?» — нібы не ведае, пытаецца.
  «Зараз», — кажу яму, не гледзячы на гадзіннік.
  —
  Здаецца, амерыканцы абавязаны сцерці мінулае. Сцерці імёны, нават. Я падазраю, што прыморская вёска Хайвейв, штат Каліфорнія, калісьці называлася Лас-Олас-Альтрас, але цяпер гэта гучыць як клопат практолага. Як і шэрыф акругі Кокачына. Мы правялі ўсю поўдзень у будынку суда ў Глоры, пакуль Майла шукаў правільны спосаб пацалаваць шэрыфа ў азадак, перш чым гэты тупаваты палітык дазволіў нам нават пагаварыць з намеснікам Донам Хенрыксэнам, які дзяжурыў на падстанцыі Highwave, калі Рыта Ван Цела Тасельвіча зляцела з моста ў раку Копія.
  
  Падстанцыя павінна была быць пабудаваная раней за Прапанову 13. Куленепрабівальныя шкляныя і жалезныя дзверы не дапускаюць наведвальнікаў у пакой атрада, і дыспетчар выдае нам афіцыйныя пластыкавыя бэйджы наведвальнікаў, перш чым нам дазволяць штурхнуць у замкнёныя і закратаваныя дзверы, пакуль яна трахаецца з гукавы сігнал. Нарэшце, унутры мы знаходзім амаль новыя сталы, усталяваныя самым сучасным камп'ютэрам і падмацаваныя мяккімі крэсламі, якія круцяцца. Пусты рэзервуар выглядае чыстым, амаль зручным, а зброя, размешчаная ўздоўж задняй сценкі, выглядае так, быццам з яе ніколі не стралялі.
  Дэпутат Хенрыксэн губляе свае светлыя валасы, і з яго дурнаватай усмешкай ён мае выгляд чыстай краіны, але гэта не паўплывала на яго паліцэйскі твар. Я гэта адразу заўважаю. Як толькі Майла пытаецца ў яго, як яму падабаецца працаваць у невялікай суполцы, ён паказвае на дзіцяці свой стары вопыт намесніка акругі Мерыветэр. Хенрыксен размаўляе з Майла так, нібы той любімы дзядзька шэрыфа. На самай справе шэрыф - самы нелюбімы дзядзька Хенрыксена. Але гэта адкрытая справа аб забойстве ў адной з самых маленькіх сельскіх акруг на Паўночным узбярэжжы, і Даг не жадае пра гэта гаварыць. Незалежна ад таго, колькі і як лёгкія гутаркі. Але нарэшце Міла знаходзіць ключ. Рыбалка. Майла запрашае яго прыехаць у Мантану і адправіцца на рыбалку на фарэль на яго ранча.
  Якое ранча? Я думаю.
  Аказалася, што сям'я Хенрыксена на працягу некалькіх пакаленняў займалася камерцыйнымі рыбакамі ў Форт-Брэгг, але паміж урадам і японцамі ўжо не было рыбы. Такім чынам, на працягу многіх гадоў сям'я звярталася ў праваахоўныя органы замест вырошчвання марыхуаны, як гэта рабілі ўсе астатнія.
  «Так, сэр, - кажа Хенрыксен, - праблема наркотыкаў на гэтым участку Паўночнага ўзбярэжжа жудасная».
  «Як гэта?» Міла кажа.
  Я думаю, занадта шмат чортавых паліцэйскіх .
  "Мексіканцы пераехалі", - кажа Хенрыксен. «Мафія спрабуе загнаць пасевы ў кут. Вытворцы носяць аўтаматы… Там вайна».
  
  Так, я думаю, але ёбаны ўрад пачаў гэта.
  - Я так разумею, намеснік, што вы думаеце, што смерць міс Ван Тасельвіч была звязана з гэтай вайной? Міла ціха кажа, а потым дадае: «Я сам рускі, і мне здаецца, што я калі-небудзь чуў гэтае імя…»
  «О», — радасна кажа Хенрыксен, ловіць сябе, потым паціскае плячыма. Не пашкодзіць крыху пагаварыць з намі. «Гэта была прафесійная назва. Раней яна была стрыптызёршай у горадзе. Змянілі імя. Цяжка паверыць, ведаеце, пасля таго, як паглядзелі на цела…»
  «Драбавік яе моцна разарвала?» Я кажу.
  «Правільна. Адзін вялікі беспарадак, - кажа ён, нарэшце паварочваючыся да мяне. З тых часоў, як я зняў кепку і выпусціў хвосцік, Хенрыксэн абыходзіўся са мной як з рыжым пасынкам. Або стрыечны брат-ідыёт. «Рыта, напэўна, закрыла твар рукамі, калі хлопец надзеў на яе кепку».
  «Я чуў, што нехта прывязаў яе рукі да твару», — кажа Майла.
  Хенрыксэн доўга глядзіць на Міла. «Дзе вы гэта чулі?»
  «ФБР».
  «Ой. Ну, гэта быў беспарадак, што заўгодна. Ні адбіткаў пальцаў, ні зубоў. Сапраўдная каша», — кажа ён нібы пра надвор’е.
  «Як вы апазналі цела?» — пытаецца Міла.
  "О, лёгка", - кажа Хенрыксен. «Татуіроўкі і яе памер, вы ведаеце. Яна набрала некалькі фунтаў пасля таго, як круціла пэндзлікамі ў горадзе». Потым смяецца, як хлопчык. «Каля ста вагавых, чувак. Яна была вялікая, вялікая жанчына. Усе яе ведалі. Чорт вазьмі, усе ў акрузе калі-небудзь бачылі, як яна ездзіла аголенай аўтаспынам. Апошні раз я бачыў яе аголенай тут жа, у тым баку. Не мог паверыць, што гэта была тая самая жанчына, мой дзядзька Леа… шэрыф… у яго было некалькі фотаздымкаў са старых часоў, на якіх яна, з яе… цыцкамі. Дзядзька сказаў, што ў яе такія вялікія цыцкі, што яго каўбойскі капялюш ледзь змяшчаўся на адну… не магу падумаць, што ён з гэтым рабіў…»
  
  Мы з Міла глядзім адзін на аднаго.
  «Калі гэта было?» — пытаецца Міла.
  «Напэўна, дваццаць гадоў таму».
  Не, калі яна была ў танку, я кажу. Такім чынам, Майлу не трэба будзе гуляць дрэннага хлопца. Чаму яе арыштавалі? А з чаго вы падумалі, што гэта наша Рыта?
  «О», — кажа ён, уважліва гледзячы на мяне. «Напэўна, гэта было, калі яна вярнулася з Мексікі. Чатыры-пяць месяцаў таму», — кажа Хенрыксэн. «У Hog's Rest Inn яна падхапіла нейкага праклятага тэхасца. Думаў, што ён яе абразіў. Спатрэбілася шэсць афіцэраў, каб пазбавіць яе ад яго», — з гонарам кажа Хенрыксен. «Рыта такая ж жорсткая, як і яны. Ударыў гэтага праклятага тэхасца паміж вачэй так моцна, што дзярмо выцякло з яго вушэй гадзіну...»
  Тэхасцы не маюць вялікай рэпутацыі за межамі Тэхаса. І часам мне цікава, што мы насамрэч думаем пра сябе дома.
  «...таму, калі мы вярнулі яе сюды, мы запіхнулі яе ў бак. І, як заўсёды, яна распранулася. Смярдзела і месца. Не ведаю, як тыя людзі спалі… ах, жылі з ёй у адным доме».
  «Людзі?» Міла кажа. «Месца?»
  «Так, - кажа Хенрыксен, уздыхаючы, - былы муж Рыты даў ёй месца ўверх па беразе ракі... О, вы ведаеце, Копія насамрэч не рака. Проста ліман з парай прэснаводных крыніц у вытоках. Вось дзе месца. Дабрацца туды можна толькі на лодцы. Мой стрыечны брат Оскар арандуе лодкі ў доках Копія. Але лепш злавіць яго да абеду».
  Майла ўстае перад тым, як Хенрыксен запрашае нас дадому, каб сустрэцца з яго маці, потым кажа: «Дзякуй, намеснік Хенрыксен. Калі ты думаеш пра што-небудзь яшчэ, сынок, патэлефануй нам у Cliff Point Lodge.
  "О, божа", - кажа Хенрыксен. «У вашага кліента павінен быць важкі хлеб. Калі шэрыф адпраўляе мяне з горада, мне пашанцавала, калі ў мяне дастаткова грошай, каб спыніцца ў Motel Six і паесці ў Burger King». Затым ён паварочваецца да мяне, кажучы: «О, і яе нумар сацыяльнага страхавання».
  
  Што?
  «У нашай Рыты было такое ж сацыяльнае забеспячэнне, як у Рыты ў Мантане».
  «Ну, дзякуй. І ўдачы з заяўкамі на працу, - кажа Майла, пакуль мы спяшаемся да дзвярэй, абодва думаючы, што мы маглі б уцячы перад гульнёй, і не нагадваючы яму, што ў нас ёсць шмат інфармацыі, якую шэрыф, напэўна, не хацеў для нас. мець.
  «О, чорт вазьмі», — кажа Хенрыксэн з шырокай, шчырай усмешкай на паўночным твары. «Сан-Францыска занадта блізка ад дома, а Лос-Анджэлес занадта далёка».
  —
  Вярнуўшыся ў гатэль, сутыкнуўшыся з экстравагантнай вячэрай з напалову з'едзеных свежых морапрадуктаў, Майла пацягвае двайны соладавы куфель, прагнучы цыгарэты. У рэстаране няма секцыі для курэння — чорт вазьмі, у штаце Каліфорнія, здаецца, больш няма секцыі для курэння, — але я не хачу, каб ён задумваўся адзін у сваім пакоі, гледзячы на свой шэры твар у люстэрку ў ваннай. Ён вярнуў некалькі страчаных кілаграмаў і ўсё яшчэ выглядае небяспечна, як дрэнны паліцэйскі або дарагі забойца, але я хвалююся за яго. Я быў за горадам, працуючы пад прыкрыццём у Ваёмінгскай асацыяцыі жывёлагадоўцаў, калі Майла ў апошні раз пайшоў праз глыбіню, калі ён адмовіўся ад смяротных напояў і жывых патронаў, але я дастаткова чуў пра гэта ад начальніка Джэймісана, каб не хочацца, каб гэта адбылося зноў.
  «Кінь, чорт вазьмі, турбавацца пра мяне, Соні», — раптам кажа ён. «Я думаю, што гэты дарагі абед дае мне лайно». Ён устае, пацягваецца і хапаецца за сваю пуховую камізэльку ад прыбярэжнага холаду. «Давайце знойдзем бар з гамбургерамі і месца, дзе я магу паліць, і мы зможам высветліць, хто на хрэн насамрэч гэтая Рыта Ван Тасельвіч…»
  —
  Пракляты Міла. Стары пердун часам вельмі разумны. Як той фрагмент, калі ён прымусіў мяне ўспомніць дзень, калі мяне застрэлілі. Доўгі час апошняе, што я памятаў, гэта спевы з Уорэнам Зэвонам. «Тут гавораць душэўны боль», я думаю, гэта было. Я гэта запомніў. І пыльная плёнка на вачах Вайноны. Пыльная плёнка, у якую загразла піхтавая ігліца. У шпіталі, казалі, я зноў і зноў спяваў гэтую песню. Пакуль не з'явілася Уітні. Я падазраю, што аднойчы я павінен пагаварыць з ёй пра смерць Вайноны. Майла сказаў мне гэта падчас доўгай дарогі з Фэрбэрна ў Осцін. Як я ўжо казаў, часам ён даволі разумны.
  
  Але Майла не пашанцавала ў Мерывезер, каб высветліць сапраўдную асобу Рыты Ван Тасельвіч, чым ФБР. Не тое, каб федэралы вельмі стараліся знайсці людзей, якія хацелі б схавацца. Асабліва калі яны не былі прафесійнымі злачынцамі. Маўляў, яны мелі доступ да вялікай колькасці інфармацыі, якой мы, як прыватныя грамадзяне, не мелі. Але ўдача была не іх моцным бокам. Гэта было маё.
  —
  Нам прыйшлося праехаць увесь Берагавы хрыбет да Славы па US 101, каб знайсці бар, які хацеў Майла - патрэбную колькасць Harley на вуліцы, правыя часткі неонавай шыльды згарэлі - месца пад назвай "Тарзан", якім кіруе велізарны , прыгожы гавайскі самаанец, маці якога мела сапсаванае пачуццё гумару, сказаў бармэн, назваўшы яе сына Тарзанам. Міла лёгка смяецца, а бармэн працягвае. Людзі проста размаўлялі з Міла. Нават калі ім не было чаго сказаць.
  Пакуль Майла набівае ў стрававод падвойны чызбургер і падвойную прынаду салодкай цыбулі Walla Walla, я назіраю, як ён загружае інфармацыю ў сваю галаву. Пасля гамбургераў ён кажа пра адзінае, што я чую пра той час у пустыні: «Лепшая ежа, якую я калі-небудзь еў, — гэта фунт скрадзенага сырога гамбургера і цыбуля».
  Такім чынам, я кажу, вы не думаеце, што гэтае цела наша Рыта Ван Тасельвіч.
  «Не ведаю», — мармыча ён. «Магчыма, я мяркую. Людзі казалі, што гэта высокая прыгожая жанчына, якая бегае па сала. Падчас яе знаходжання ў горных штатах яе ніхто не фатаграфаваў. Ніхто». Міла робіць паўзу, каб закурыць. «А адзіны адбітак, які яны знайшлі, — гэта частка вялікага пальца пад сядзеннем унітаза ў ваннай жонкі Якабсана. Прынамсі, федэралы лічаць, што гэта яе. Ніхто сапраўды не ведае. Чорт вазьмі, федэральнае вялікае журы прыйшлося не выстаўляць ёй рахунак з-за адсутнасці доказаў аб банкаўскім махлярстве. Яны павінны былі пайсці на нейкі ідыёцкі абвінаваўчы акт RICO ці нешта падобнае». Майла на секунду задумваецца, потым махае рукой, каб паклікаць яшчэ адну пару піва. «Насамрэч, я проста добры. Няма шанцаў, што яна была патрэбнай жанчынай».
  
  Я ківаю на здагадкі і адмаўляюся ад піва, бо падазраю, што буду ехаць назад па звілістых горных дарогах у тумане.
  «Усе людзі, з якімі я размаўляў, Сугру, — працягвае Міла, — ва ўсіх былі розныя гісторыі. Студэнты, выкладчыкі, сябры — усе яны бачылі кагосьці іншага. Дзярмо, адзін з тых згарэлых гіпі-ветэрынараў, з якімі вы гулялі, сцвярджаў… Як яго, чорт вазьмі, звалі?»
  Тлумачу, што ведаю не аднаго пагарэльца.
  «Той, у якога вы куплялі гашыш».
  Тод, я думаю. Ён сцвярджаў, што мае сувязь Chi-Com.
  «Гэта ён», — усміхаецца ён. «Таксама добры гашыш», — дадае ён, глыбока ўдыхаючы, потым з уздыхам выпускаючы ўсё паветра з лёгкіх. Я падазраю, што памяць аб ТГК застаецца ў арганізме на працягу многіх гадоў пасля гэтага.
  «Падчас аднаго з рэабілітацыйных перыядаў, — кажа Міла, — ён працаваў на цэлюлозным заводзе. Ва ўсялякім разе, ён узяў пару заняткаў у каледжы і сказаў, што думае, што Рыта сапраўды бармэн па імені Лі Эн або Рой Эн ці нешта ў гэтым родзе, высокая хударлявая жанчына, якая займалася ў Pinetop Palace...»
  Рарыян, я яго папраўляю.
  «Вы ведалі яе?»
  Лёгкая, злосная худая сука-шлюха? Я кажу, потым дадаю, я ледзь не ажаніўся з ёй.
  "Я ніколі гэтага не ведаў", - з усмешкай кажа Майла.
  Ты тады нічога не ведаў, чувак.
  «Што здарылася?» - пытаецца ён.
  
  Яна хацела, каб я яе адлупцаваў, кажу я.
  «Што?»
  Не ведаю, чувак, прызнаюся. Аднойчы ўвечары мы ляжам у ложку, і яна нечакана пытаецца ў мяне: «Ці не казаў ты ўчора ўвечары пра тое, што хочаш мяне адлупцаваць?»
  «Што ты сказаў?» — пытаецца Міла.
  Якога чорта, я спрабаваў, кажу я, але яна магла сказаць, што маё сэрца не ў гэтым. Пасля гэтага яна не хацела мець са мной нічога агульнага. Нават пасля таго, як я прасіў суку выйсці за мяне замуж.
  «Каханне не вялікае», — кажа Майла, потым ледзь не засмяяўся, заказваючы порцыю шнапсу. У што ён радасна страляе, потым усміхаецца ўпершыню за доўгі час, пакуль мы не пакінем некалькі павольных куфляў піва.
  —
  Можа, гэта ў крыві, або ў генах, але мала хто з мужчын любіць дзяліцца сваімі жанчынамі. Roriann, з іншага боку, проста адмовіўся трахацца па адным чалавеку. Добра, яна была дастаткова добрая ў ложку... не, ну так. У правільным настроі яна была весялей у ложку, чым любая іншая жанчына, з якой я калі-небудзь спаў. Кропка. Вясёлы і небяспечны, як дзікі кот. Сэксуальны кантакт з ёй звычайна пакідаў мяне ў драпінах, укусах і крыві. І, магчыма, калі б яна адкрыта сказала пра гэта, яно таго варта было б. Але галоўным яе настроем быў гнеў; яе асноўны напрамак, падман. Яна магла хлусіць хутчэй і лепш, чым адвакат па крымінальных справах. А яна любіла красці дзярмо. Любое дзярмо. За чатыры месяцы, якія мы ўдзельнічалі, я ненавідзеў выводзіць яе на публіку. Я не магу падлічыць, колькі разоў мне даводзілася аплачваць чэкі ў рэстаранах, на якія яна спрабавала выйсці, дванаццаць пачкаў піва і гіганцкія мяхі бульбяных чыпсаў, за якія мне прыйшлося плаціць пасля таго, як яна іх скрала ў краме, або унцыі какаіну, якія яна скрала з майго заначка. Аднойчы ў Дзір-Лодж яна падняла капялюш гіганцкага турэмнага ахоўніка, калі ён быў у кантэйнеры. Рарыян ледзь не забіў мяне за гэта.
  І хоць яна не была ні разумнай, ні адукаванай, але хітрай і хуткай. Дзесьці, магчыма, на тэлебачанні ці ў п'яных жанчын, яна падхапіла нейкую версію фемінізму і паліткарэктнасці, якая палохала сваёй прастатой: усё, што яна рабіла, было правільным для жанчын і паліткарэктным.
  
  «Яна ледзь не звяла мяне з глузду», — кажу я Міла, калі вяртаюся ў карчму. «Мяне ледзь не забілі».
  «Яна калі-небудзь праяўляла паэтычныя схільнасці?»
  «Толькі ў ложку», — прызнаюся.
  «Напэўна, не наша дзяўчына», — кажа ён. «Такая жанчына, яна забіла б Якабсана», — кажа ён і зноў смяецца з мяне.
  Некаторыя людзі аднаўляюцца пасля трагедыі занадта хутка для іх жа дабра.
  —
  На наступную раніцу каля дзевяці гадзін пасля сняданку з французскай выпечкі і падвойнага эспрэса — не ўсё ў Каліфорніі дрэнная ідэя — мы з Майла выходзім у туман, дзе знаходзім шэрыфа Хенрыксена, які прытуліўся сваім грувасткім, пакамечаным целам да Пачвары, патрульны атрад пад кіраўніцтвам намесніка блакуе наш выезд.
  «Рады, што я злавіў вас, хлопцы», — кажа ён, накіраваўшы на нас абрэзаны кавалачак кароткай трубкі, як аўтамат. «Я хацеў абавязкова сказаць «дзякуй, што наведалі маю акругу» і «да пабачэння». »
  Майла на імгненне апраўдваецца, дастае некалькі цыгарэт з бардачка, затым абапіраецца на Mercedes, прыпаркаваны побач з Caddy, адкрывае пачак Dunhills і прапануе адну шэрыфу, які робіць паўзу і бярэ яе. Міла запальвае іх абодвух. Спрабую знікнуць у тумане. Міла кажа, што нават у касцюме і гальштуку я выглядаю як крымінальнік.
  «Адна з сапраўды выдатных рэчаў Каліфорніі, — кажа шэрыф, — гэта тое, што тут усё адбываецца ў апошнюю чаргу». Міла падымае касматае яшчэ чорнае брыво. «Сёння раніцай з-за розніцы ў часе, сэр, у мяне была магчымасць пагаварыць як з дэпартаментам шэрыфа ў акрузе Мерыветэр, так і з Федэральным бюро расследаванняў у Мантане. Вы, хлопцы, не зусім іх любімыя людзі».
  «У чым праблема, шэрыф?» — спакойна пытаецца Міла. «Мы не стваралі ніякіх праблем у вашым акрузе, так?»
  Я думаю, у шэрыфа невялікае пахмелле, роўна столькі, каб яго цыгарэтны дым задрыжаў у халодным каламутным паветры і слязіліся вочы-пацеркі.
  
  «Вы напампавалі майго намесніка ў Highwave такім сухім, як старая костка», — адказвае ён. «Мне давядзецца напоўніць гэты хлопчык парай месяцаў паўночных змен».
  «Я не думаю, што гэта злачынства, — ціха кажа Майла, — сэр».
  «Умяшанне ў актыўнае крымінальнае расследаванне, безумоўна, ёсць, - кажа шэрыф, - сэр».
  «Я думаю, яны гэта называюць перашкодай правасуддзю, сэр», - кажа Майла. «Але я не веру, што мы нават пачалі чыніць перашкоды. І мы не маем намеру гэтага рабіць. Мы абодва маем ліцэнзіі і звязаны ў іншых штатах, мы абодва зарэгістраваліся ў вашым офісе. Прадставіліся і патлумачылі, што мы тут робім. Мы выканалі закон. Сэр».
  «Што адбудзецца, містэр, — кажа шэрыф, падыходзячы да задняй часткі Кэдзі, — калі я прымусю вас адкрыць гэты багажнік?»
  «Выкажам здагадку, што вы атрымаеце ордэр раней, чым я змагу выклікаць адваката?» Міла кажа. «Нічога чортава. Сэр».
  «Мы пойдзем за табой з акругі, дружа, — рыкае шэрыф, потым кідае недакурак паміж малюсенькімі начышчанымі ботамі і стачае яго, — і калі ты пяройдзеш белую лінію, хлопчык, мы будзем на дупе, як смурод на кукішках».
  Майла нахіляецца, падымае недакурак шэрыфа і кідае яго ў кішэню кашулі, затым дастае мікрамагнітафон, які ён, напэўна, схапіў падчас цыгарэты. «На самай справе, на вашым месцы, шэрыф Хенрыксэн, я б нікуды не пайшоў за мной, - спакойна кажа Майла, - таму што калі я ўбачу вас ззаду, я еду прама да Глоры, паміж радкоў з маім партнёрам на відэа. камера, вядома, і я збіраюся знайсьці апошняга адваката, які адбіў табе шкарпэткі ў судзе, а потым падам на цябе ў суд да смерці.
  Затым Міла выключае дыктафон. «Ці вы можаце даць нам пару дзён, — дадае Майла, — атрымаць усю інфармацыю, якую мы знойдзем, нават пайсці з намі і сысці са значным унёскам у вашу перадвыбарчую скарбонку».
  
  «Для мяне гэта падобна на хабар», — бурчыць шэрыф.
  «Вядома, — адказвае Міла, — але цалкам законна». Шэрыф пырхне, разглядае жвір сваімі маленькімі завостранымі пальцамі, потым пытаецца: «Колькі?»
  «Заканадаўчы ліміт», — адказвае Майла і зноў уключае дыктафон. «І пакуль ты думаеш пра гэта, Хенрыксэн, дазволь мне дадаць яшчэ пару рэчаў, пра якія варта падумаць: ты быў у Акадэміі ФБР у Куантыка і табе не падабаюцца гэтыя тугазадые прыдуркі не больш, чым мне. рабіць; яны проста хочуць закрыць матэрыялы справы, каб добра выглядаць у бюджэтны час, і калі жанчына, якая дапамагла скрасці мае грошы, не твая Рыта - а я перакананы, што гэта не так - гэта іх чортава азадак боўтаецца, так што ты арэхі на агента-рэзідэнта ў наступны раз, калі ён паспрабуе падцягнуць вас. Што да мяне, то хлопца, які ўжо выкапаў сабе магілу, не давядзеш. І паверце мне, шэрыф, я той чортавы хлопец».
  Шэрыф доўга глядзіць на Майла, потым ківае, быццам верыць старому пердуну.
  —
  Стрыечны брат Оскар Хенрыксен, капітан электрычнага лодкі з плоскім дном, з дапамогай якога ён вядзе назіральнікаў за птушкамі, не мае праблем з алкаголем, таму што шэрыф Хенрыксен не вельмі далікатна паляпвае яго па чырвонай шчацэ і адбірае ў яго пінту Чатырох руж. док. «Оскар, — кажа яму шэрыф, — містэр. Вось Міладраговіч кажа, што марская хвароба ў яго вельмі лёгкая. Так што давайце павольна…»
  «Флэт і Скрагз», — кажу я і разумею, што гэта мае першыя словы за раніцу. Так як я замовіў сняданак. Шэрыф, які цяпер наш прыяцель, ехаў наперадзе з Майла па дарозе ўніз да ракі Копія, і ён глядзіць на мяне так, быццам я страціў розум. Як і Міла. Так што я заткнуўся. І атрымлівайце асалоду ад паездкі на лодцы.
  Нягледзячы на тое, што ў канцы шасцідзесятых і пачатку сямідзесятых я правёў некалькі гадоў, ловячы дзяцей-уцекачоў у Сан-Францыска, прыкладна адзіны раз, калі я правёў так далёка на ўзбярэжжы, быў час, калі я высачыў казляняці ў казінай камуне ў акрузе Мендосіна над Гуалалай. .
  
  Хлопчык быў з сямейнай фермы за межамі Сліпэры-Рок, штат Пенсільванія, і ён не столькі хаваўся ад сваіх, колькі шукаў забавы. У камуне яны даілі ўласных коз, рабілі ўласны сыр і вырошчвалі сваю выдатную марыхуану, першую сінсемілу, якую я калі-небудзь курыў. Я купіў фунт за тое, што зараз каштуе ўнцыя, і прымусіў дзіцяці паехаць са мной у Сан-Францыска, нібыта каб раздаваць дым. Але я сапраўды прымусіў яго пайсці, бо сказаў яму, што ўсе астатнія на казінай ферме трахаюць сваю жывёлу. Дзіця выглядала настолькі хворым на душы, што я зразумеў, што зрабіў шчаслівую ці няўдалую здагадку.
  Хлопец сам падняўся на самалёт дадому, што звычайна не так, і апошні раз я чуў, што ён з задавальненнем працаваў на ферме і вырошчваў некамерцыйныя культуры для ўласнага спажывання. Ён сказаў, што высокі ўзровень земляробства - гэта адзіны шлях.
  У дзяцінстве я крыху пасядзеў на трактары, цягаючы сцяблорэз і дыск па радах сабранай бавоўны, падгортваючы расліны, каб не дапусціць ружовага чарвяка. Гэта было ў былыя часы, яшчэ да таго, як хімічная дапамога стала папулярнай. Як сярод трактарыстаў, так і баваўняных. Я падумаў, што дзіця мае рацыю.
  Але нішто падчас таго візіту на ўзбярэжжа не падрыхтавала мяне да гэтай туманнай паездкі на лодцы ўверх па грубай плыні Рыа-Копія. Як толькі лодка з плоскім дном бясшумна дрэйфуе вакол першага выгібу лімана, мы апынаемся ў іншым месцы. Паколькі гэта доўгі час быў запаведнікам для птушак, секвоі ўсё яшчэ стаяць, як старыя людзі на стромкіх схілах, іх старажытныя твары з тоўстай кары пакрытыя шэрым пухам ветразнага туману ў надзвычайнай цішыні, такой цішыні, што кроў грукоча ў ёй. мае вушы і маё дыханне ламаюцца, як шторм. Я чую, як сіняя чапля ўздымае крылы, пёрка за пёркай; пырскаючае дыханне марскога льва гучыць, як гром, па зарослых дрэвамі берагах. І вада ўнізе не хвалюецца перад нашым пераходам.
  Нешта здараецца са мной: сэрца баліць, думаю, ад спакойнай красы, і прагну стройных, загарэлых рук жанчыны, смеху дзіцяці майго. Яны павінны бачыць гэта. Чорт вазьмі, яны ўбачаць гэта калі-небудзь, я абяцаю. Божа, можа, я проста сумую па радзіме. І камяк у горле прывязаны да цела. Як пісталет пад пахай. Дзярмо. Мяне хапае ўсхліп з кашлем. Гэта рэхам, як стрэл.
  
  «Ты ў парадку?» — пытаецца Міла, і я ківаю. Шчыра кажучы. Міла ўсміхаецца мне, быццам разумее.
  «Тыптаны не зусім ранішнія людзі», — ціха кажа шэрыф, пакуль лодка плыве ў густы туман, і я разумею, што ён не той палітычна амбіцыйны клоўн, якім я думаў. Ён тут вырас. Гэта яго месца. «Такім чынам, давайце паспрабуем не напалохаць іх стралянінай», — дадае ён, калі дом каля ціхай вады ўздымаецца ў поле зроку, як плывучы абломак карабля.
  Оскар разразае электрычны падвесны рухавік і распальвае бензінавы. Божа, гэта пырскае, як аўтаматычная зброя. Або жудасны будзільнік. Тысячы нябачных птушак падлятаюць у паветра з вялізным ляпаючым шумам. Але калі ўсё скончылася і Оскар адсякае падвесны рухавік, каб занесціся ў заліты вадой док, дзе ён выпадкова перакідвае пятлю праз палі, у доме не здраджвае жыццё. Непразрыстыя вокны адбіваюць цьмяную ваду і неба. Шэрыя секвоі даху пакрытыя зялёным сівым мохам, як выцвілыя сцены з дошак і лачання. Гэта месца, створанае для цішыні, крэпасць, пабудаваная для сакрэтаў. Нават адчыненыя на халодную раніцу ўваходныя дзверы здаюцца зачыненымі.
  Такім чынам, калі гіганцкая голая жанчына з грывай сівых валасоў вырываецца з чорнай дзіркі адчыненых дзвярэй, люта бяжыць па прычале і гарматным ударам халоднай вады над лодкай, я крычу. Як усе. І скіньце Airweight з маёй шчыкалаткі.
  «Я зраблю выгляд, што не бачыў гэтага, сынок», — ціха кажа мне шэрыф, калі лодка перастае гайдацца настолькі, што мы можам выцягваць сябе мокрымі на прыстань.
  Я прашу прабачэння ў шэрыфа, потым тлумачу, што не разумеў, што зрабіў.
  Ён амаль усміхаецца, а потым крычыць жанчыне, якая хутка знікае ў астатніх пасмах туману над хвалямі: «Чорт вазьмі, Нэнсі Тыптан, я на днях знясу табе задніцу».
  
  «Абяцанні, абяцанні, Леа!» — крычыць у адказ жанчына, якая моцна гладзіць, потым адплывае.
  «Чорт», — кажа шэрыф. «Мы маглі б таксама зайсці і зрабіць каву. Калі Нэнсі ўстала так рана, значыць, яна не спала ўсю ноч, і Бог ведае, калі яна вернецца.
  «Багіня ведае, якое зло хаваецца ў сэрцах людзей», — даносіцца з туману слабы рэха.
  «Ведаеце, — кажа Майла, — гэта адзіны раз, калі я быў у Паўночнай Каліфорніі, шэрыф. Калі не лічыць рэпо-дэпо ў Оклендзе. І цяпер я так жа рады, што ў гэты раз паехаў у Карэю…»
  Смеючыся, куляемся ў хату, як мокрыя шчанюкі. Нягледзячы на тое, што звонку гэта не так шмат, унутры здаецца акуратным і цесным, як я мог бы сабе ўявіць карабельны камбуз. Шэрыф распальвае дроўную пліту, як знаёмы чалавек, і праз некалькі хвілін над ёй закіпае каўбойская кава. Ён аблівае яго халоднай вадой, каб сцякла гушча, потым хутка напаўняе бляшаныя кубкі і падае іх нам. Ён дастае з кішэні паліто пінту Оскара, тлумачачы: «У доме Тыптанаў ніколі не было цукру, але я мог бы накапаць крыху мёду».
  Оскар кажа, што віскі будзе добрым, але ён не атрымлівае. Міла не хоча, таму ў нас з шэрыфам ёсць малы.
  Ты не той чалавек, з якім я калі-небудзь думаў выпіць, кажу яму.
  Ён ківае так, нібы пачуцці ўзаемныя, але ўсміхаецца і здымае джала. «Гэта не напой, сынок», — кажа ён. «Проста кава».
  Майла расказвае гісторыю пра тое, як піў жыта і каву са сваім памерлым бацькам, пакуль яго маці разбівала ўсе стравы на кухні, і я памятаю, але не кажу, як стары Мудзі прымусіў старога індзейскага вастрала, Лысага Куна, выгнаць яго з Вялікі дом праз Мадзі-Форк, каб з'яўляцца амаль кожную раніцу майго дзяцінства за кухонным сталом маёй маці ў будынку з стрэльбамі, каб папіць бурбон і каву. Я разумею, што размова падзялілася вакол шчыліны маёй памяці, і кажу: Што? як быццам я ўжо п'яны з раніцы.
  Шэрыф выглядае збянтэжаным. Міла ветліва кашляе. «Леа проста казаў, CW, што яны з Рытай — яго Рытай — былі старымі сябрамі». Шэрыф так моцна чырванее, што нарэшце выглядае сваяком кузена Оскара. «Напэўна, апазнаць цела было жудаснай працай», — ласкава кажа Майла.
  
  «Чортавы кашмар», — шэпча шэрыф.
  Мы нязграбна стаім каля акуратнай кухні ў гэтым вечным месцы, пакуль нашы ўспаміны не выведуць нас на прыстань, калі сонца ачышчае высокія хрыбты за домам і выпальвае ліст жыўнасці па ціхіх водах ілжывай ракі, амаль шыпячы туман. Некалькі хвілін пазней Нэнсі плыве на спіне праз агонь сірэны, яе мантыя з сівымі валасамі, як срэбная накідка на яе шырокіх плячах, потым выскоквае на лаву падсудных, як самая вялікая і старая гімнастка ў свеце.
  Пакуль яна стаіць на канцы дока, скідаючы ваду са свайго цвёрдага цела і ломячы валасы, як швабра, яны з Майла глядзяць адзін на аднаго, як два старыя грызлі, якія рыхтуюцца да сваёй апошняй сустрэчы. Каханне, можа, або нянавісць. Як бы там ні было, крывавая забава. Потым Міла чырванее і адводзіць погляд. Магчыма, ён нейкім чынам згубіў момант у Ла-Хойі з Марыбет. Чорт, мне хочацца крыкнуць на яго. Нічога страшнага. Хлопцу ўтыкаюць палаючую іголку ў член, ён капае сабе магілу і ледзь не памірае, таму што не ўмее мачыцца, і нядзіўна, што ён не атрымлівае жорсткага ўдару з першай спробы. Паспрабуйце яшчэ раз. Да чорта, паспрабуй яшчэ раз. З гэтым. Я люблю, калі я настроены па-філасофску.
  Але перш чым я закончу думку, яна страціла цікавасць і глядзіць на мяне, як на сняданак. Або абед. Не, не ежа. Перакус. Я таксама чырванею і гляджу ўбок, адчуваючы дзіўнае жаданне папрасіць прабачэння. Гэта стары капялюш для ўсмешлівага шэрыфа, і Оскар скруціўся ў сябе, як пасыпаны соллю бананавы смаўж.
  «Гэта афіцыйны званок, Леа?» - кажа Нэнсі меладычным голасам, поўным смеху.
  Шэрыф сумна паківае галавой, потым тлумачыць, што мы з Міла хочам пагаварыць з ёй пра Рыту. Цяпер Нэнсі глядзіць на нас у іншым святле. Я выразна чую словы «стары пердун» і «пярдзюк», але выкідаю іх з розуму. Падобна таму, як яна бокам сваёй цяжкай, загартаванай ад працы рукі сцірае ваду са сваіх ног. Я краду яшчэ раз зірну на яе голае цела.
  
  Яна не тоўстая. Зусім не. Проста велізарны. Усюды. Яе грудзі з узростам толькі абвісаюць, а яе ружовыя, стаячыя саскі вялікія, як вішні. Бялявая саламяная пялёстка на пахвіне белая, як салома, а палавыя вусны ружова празіраюць. Я падазраю, што яе клітар памерам з мой мезенец, але, паколькі я ўжо рагаты, як казёл, я баюся прыгледзецца занадта блізка. Баюся, што яна мне пакажа.
  Шэрыф ледзь не смяецца, знаёмячы нас з Майла Нэнсі. Калі мы паціскаем руку буйной аголенай жанчыне, мы стараемся паводзіць сябе так, быццам гэта аднадзённая праца. Нэнсі гаўкае і вядзе нас у дом, дзе апранае спартыўныя штаны і футболку XXL Forty-Niners, якая занадта вузкая на грудзях.
  «Дзякуй», — усміхаецца Міла. «Я цаню гэта». Стары пярдун яшчэ не здаўся, я думаю. Яны сядзяць за сталом адны, Нэнсі насупраць яго. Я абапіраюся на інкруставаны куток сцяны з секвоі, так што ён, напэўна, не прапускае ваду. Шэрыф схіляецца да мяне. «Вы не супраць пагаварыць пра Рыту?» — ветліва пытаецца Міла.
  «Чаму я павінен?» — ціха пытаецца Нэнсі, потым глядзіць на мяне і зноў паварочваецца да Міла. «Як даўно вы з гэтым узломшчыкам былі сябрамі?»
  Узломшчык? Я кажу.
  «Я нарадзілася ноччу, — кажа яна, не гледзячы на мяне, — але не мінулай ноччу».
  «Мы былі партнёрамі дваццаць з лішнім гадоў», — адказвае Міла.
  «Ну, мы з Рытай былі сябрамі», — кажа яна ціхім музычным голасам. «Сябры. Не сябры, не сябры, не партнёры. Але сябруюць амаль сорак гадоў. Мы нарадзіліся ў Славе на адным тыдні. Нашы мамы сябравалі. Мы выраслі разам, мы выраслі сярэдніх гадоў разам, дружа. Калі яна выйшла замуж за майго старэйшага брата, я сказаў ёй гэтага не рабіць; калі яна развялася з ім, я сказаў ёй абабраць яго, як фрыцюрніцу. І калі што-небудзь, што я змагу вам сказаць, пераканае гэтага недарэчнага шэрыфа, што яна загінула не ў здзелцы з наркотыкамі, я буду размаўляць з вамі, пакуль ваш член не адваліцца. Майла пачынае нешта казаць, але яна ўрываецца: «Спачатку раскажы, чувак, Рыта ўсё жыццё звар'яцела. Але яна не хлусіла, не падманвала, не крала і не гандлявала наркотыкамі…»
  
  - За выключэннем яе сяброў, - перабіў Леа.
  - У цябе ніколі не было сябра, Леа, - кажа Нэнсі, - што ты пра гэта ведаеш?
  - Акрамя Рыты, - ціха адказвае ён.
  - Акрамя Рыты, - згаджаецца Нэнсі. «Але яна была вар'яткай. Глядзіце! Яе ўсе любілі. Нават чортавы закон».
  «Дык хто яе забіў?» — пытаецца Міла.
  «Я, чорт вазьмі, не ведаю, - кажа Нэнсі, яе голас ломіцца. «Але калі я іх знайду, я начыста адкручу ім чортавыя галоўкі».
  Шэрыф налівае ўсім нам кавы. На гэты раз Міла прымае крыху падсалодвальніка. Я не. Оскар скуголіць ля ўваходных дзвярэй, як шчанюк, але гэта яму не дае карысці.
  «Што яна рабіла ў Мексіцы?» — пытаецца Міла.
  «Гандаль наркотыкаў, паводле Федэралаў», — ціха кажа шэрыф.
  «Пішу сваю аўтабіяграфію», - кажа Нэнсі. «Нібыта».
  «Нібыта?» Міла кажа.
  «Гэта павінна была быць нейкая вялікая таямніца, — кажа Нэнсі, — і хоць раз у жыцці ёй удалося яе захаваць».
  «У вас ёсць уяўленне, чаму?»
  «Павінна быць каханне. Рыце было напляваць на грошы, — кажа Нэнсі, — і яна нічога не баялася.
  «Магчыма, яна павінна была быць», - кажа шэрыф.
  Ні ў кога няма пытання на гэты адказ, і ў цішыні мы чуем рыпенне спружыны, стук абцаса і металічны ляск, які вельмі нагадвае помпавую стрэльбу, якая пускае патрон у патроннік. Шэрыф хапае мяне за правую руку і павольна круціць сваёй лысінай. А потым па лесвіцы даносіцца голас: «Хто там, чорт вазьмі, унізе, Нэнсі?»
  «Гэта я, Аарон», — кажа шэрыф і звяртаецца да Нэнсі. «Вы не сказалі мне, што ён вярнуўся».
  Але Нэнсі толькі паківала галавой. «Лео, я думаў, што ён быў занадта забіты, каб прачнуцца. Драбавік зараджаны падвойнай шротам».
  
  «О, чорт, — шэпча шэрыф і адпускае маю руку.
  «У вас ёсць ордэр?» голас зноў плыве ўніз.
  «Проста сяброўскі візіт», — пачынае казаць шэрыф, але па столі хутка чуюцца крокі, і лесвіцу запаўняе высокі бландын з жалезнай помпай, у плаўках, з абрэзанай пісталетнай стрэльбай 12-га калібра. перадплечча і яго палец пабялеў на курку.
  «Я не прыязна стаўлюся да тваіх візітаў, Леа», - кажа Аарон, накіраваўшы стрэльбу ў шэрыфа.
  - Сын, - ціха кажа шэрыф. «Здымі палец са спускавога кручка, адкрый казённік і пастаў яго на лесвіцу...»
  Аарон смяецца, яго зубы белыя на смуглым твары, але блакітныя вочы не ўсміхаюцца. «Ці што, гнойнік?»
  «Зрабі гэта, братка», - шэпча Нэнсі, але гэта гучыць больш як просьба, чым загад.
  «Хто гэтыя хлопцы, сястра? Я нават не ведаю гэтых хлопцаў, - кажа ён, потым замахваецца стрэльбай, каб прыкрыць Міла, - і яны мне не падабаюцца. Што яны тут робяць? Яны кормяць?»
  «Яны дапамагаюць шэрыфу з забойствам Рыты», — спакойна кажа Нэнсі, затым робіць крок да свайго брата, які цяпер плача, вялізныя слёзы ціха цякуць з яго блакітных вачэй, і цягнецца да стрэльбы.
  «Праклятая Рыта!» Аарон крычыць, потым б'е ствалом стрэльбы па сківіцы сястры і тузае спускавы кручок.
  —
  Якая б яна ні была вялікая, Нэнсі падае, як пусты мяшок, з расслабленымі цягліцамі і адрузлай скурай, а дробная грана выбівае з інкруставанай кухоннай столі велізарныя аскепкі. Адзін з іх пранізвае шэрыфа дзідай паміж шыі і пляча. Я адштурхоўваю яго ўбок, выцягваю Airweight і раблю два хуткія стрэлы над галавой Аарона, але ён ігнаруе іх, нібы матарэзы — мошкі.
  Перш чым ён паспее перазарадзіць, Майла на яго, змагаючыся за стрэльбу. Не адразу ясна, хто пераможа, і я не хачу, каб Аарона падпілавалі, таму я шукаю дакладны стрэл, але Майла моцна трымае стрэльбу, упіваецца нагамі ў сярэдзіну Аарона і адкочваецца назад, выкідваючы яго за ўваходныя дзверы, дзе ён коціцца па прычале, разбіваючы плячом Оскара аб дошкі.
  
  Аарон хутка падымаецца на ногі, потым нырае ў ваду і плыве так хутка, што пакідае след, калі Майла назірае з дзвярэй, а спілоўка звісае з яго рукі.
  «Чорт», — кажа ён, затым разраджае пакінутыя патроны і выкідвае іх праз дзверы, дзе яны выплюхваюцца ў Copia. Затым мы правяраем беспарадак.
  Нэнсі знаходзіцца ў страце прытомнасці, і, наколькі я магу меркаваць, у яе моцна зламаная сківіца. І яна ў найлепшай форме. У шэрыфа Хенрыксена за ключыцай глыбока закапана шасціцалевая пакрытая лакам асколак секвойі, а вакол драўніны велізарная колькасць бліскучай пены крыві.
  Звонку Оскар ляжыць на прычале ў сонечных промнях, трымаючыся за жывот і грудзі і гойдаючыся, быццам кавалак яго вантроб адламалі. Я памятаю адчуванне, памятаю, як думаў, што адчуваю кулю, адчуваю кожны яе рух сваім целам. І чую ў касцях, як ломіцца бойок.
  Потым Міла хапае мяне за плечы, трасе адзін раз, і мы ідзем на працу.
  Але не дастаткова хутка, каб не даць шэрыфу, які праклінае, вырваць з яго пляча паліраваную секвою. Задыханая чырвоная бруя артэрыяльнай крыві пырскае па столі, і шэрыф б'ецца аб падлогу, як мяшок з насеннем кукурузы. Падключычную артэрыю, здагадваюся, і Міла ківае. «У такім доме, мусіць, ёсць старая заціска ад плоткі, — кажа ён і ўпіваецца пальцамі ў крывавую рану. «Знайдзі. І стужка».
  Я выкідваю ўсе шуфляды ў доме, перш чым знайсці адну ў скрынцы для цыгар на начным століку наверсе. Калі я вярнуўся на кухню, Нэнсі прыйшла ў сябе, але зноў страціла прытомнасць, калі адкрыла рот, каб сказаць мне што-небудзь, і яе сківіца звалілася, як стары гнілы мост. Оскар усё яшчэ стогне, як смерць, на асветленым сонцам доку. А Міла выглядае так, быццам ён рэзаў свіней. Я адчыняю дроўную пліту, забіваю кровазварот у распаленае вуголле, пакуль ён не апячэ мне пальцы, потым аддаю яго Майла разам з чыстым ручніком для посуду і рулонам клейкай стужкі, найбольш блізкае да палявой павязкі.
  
  Пакуль Майла спрабуе злавіць крывацёк, я здымаю радыё з пояса шэрыфа, але не магу нікога падняць з-за глыбокай даліны. «Паглядзі, ці зможаш ты прасунуць ёй што-небудзь паміж зубоў», — бурчыць Майла, лезучы глыбока ў рану. «Што-небудзь з дрэва. Тады зафіксуй яе сківіцу клейкай стужкай, чувак».
  Гэта не прыгожа, але, здаецца, працуе. Як і зробленая прысяжнымі павязка Майла на кровазвароту. Я магу толькі спадзявацца, што сківіца Нэнсі не расколецца яшчэ горш, калі мы пагрузім яе ў лодку побач з белатварым шэрыфам. Аднак, калі мы бярэм Оскара, ён безнадзейна лямантуе, як свежазрэзаны шут. Нешта зламалася ўнутры, і ён крычыць гучней, чым уцякаючыя зграі птушак, пакуль мы спускаем перагружаную лодку ўніз па лімане.
  Нарэшце я падымаю дыспетчара падстанцыі, калі мы знаходзімся прыкладна ў пяцістах ярдах ад дока, і яна знаходзіць праязджаючы міма верталёт берагавой аховы, які сустракае нас на пляцоўцы, куды мы перакідваем груз, а потым падымаемся на борт за імі. Я правёў свой тур па В'етнаме ў 1st Air Cav, так што верталёты не былі чымсьці новым, але Міла ніколі не быў на ім. Калі мы ляцім у Glory, мы выяўляем, што Міла хварэе не толькі на марскую хваробу. Яго пачынае ванітаваць, калі пілот кідае верталёт у нахільны паварот, і не спыняецца, пакуль мы не прызямлімся на паркоўцы каля бальніцы. Медработнікі нясуць параненых у аддзяленне хуткай дапамогі, а намеснікі суправаджаюць Майла і мяне ў турму.
  Ад чаго мяне ванітуе.
  Дзякуючы ўплыву Дона Хенрыксена з галоўным намеснікам, мы там усяго некалькі гадзін. Што на некалькі гадзін занадта шмат.
  —
  
  На наступны дзень, большая частка крыві і страху змыліся з нас, мы з Майла едзем у бальніцу, дзе выяўляем, што шэрыф усё яшчэ без прытомнасці ў рэанімацыі з-за страты крыві і шоку. Але Оскар памёр уначы, кажа нам Дон Хенрыксэн, яго рэбры былі раздушаны ў лёгкія, а яго пашкоджаныя печань і селязёнка былі разбураны плячом Аарона Тыптана, для якога ў гэты момант транслюецца АПБ аб ненаўмысным забойстве.
  Майла запрашае змардаванага намесніка на кавярню ў сталоўку, але не мяне. Я ведаю, што Майла вяртаецца ў пакой чакання. Яму спатрэбіцца ўсяго пяць хвілін. «Ідзі да жанчыны», — кажа ён. «Не кажы ёй пра смерць Оскара. Або АПБ. Мы павінны знайсці яе брата перад законам, Сьюгру.
  Чаму я, чалавек?
  «Ты ёй спадабаўся, хлопчык», — кажа ён. «Я мог бы сказаць».
  Халера табе, стары, думаю я. Але бярыцеся за працу.
  —
  Медсястра сядзіць на ложку побач са сном Нэнсі. Прынамсі, я думаю, што гэта медсястра. Яна падобная на медсястру, нават у круглым кроі, дзевяці завушніцах і пастэльным камбінезоне ў кветачкі. Яна холадна глядзіць на мяне.
  «Я магу вам дапамагчы?» - шэпча яна.
  Мне трэба пагаварыць з дамай, я прапаную. Яна прачнулася?
  «Вы з аддзела шэрыфа?»
  Перш чым я паспеў кіўнуць, рука Нэнсі выслізгвае з-пад коўдры, каб схапіць кантроль і падняць ложак. Яе валасы зляцеліся ў брудныя згусткі, зубы сашчэплены, сіняк прасачыўся па твары і шыі, але сонная ўсмешка заігрывае ў яе вачах, калі яна ківае на медсястру.
  «Ён прыйшоў памыць мне валасы», — кажа ёй Нэнсі, скрыгатаючы зубамі, размаўляючы толькі вуснамі.
  «Ну, ці не міла, — кажа мне медсястра, быццам я не проста дзіця, а тупае дзіця, — але я павінна заставацца ў пакоі. Нэнсі толькі што зрабіла ўкол дэмерола, і я павінен сачыць за ёй, разумееце. Медсястра ляпае кусачкамі па тумбачцы. «На выпадак, калі яна адрыгне».
  
  «Ён справіцца з гэтым», — бурчыць Нэнсі. «А цяпер прэч адсюль. Калі ласка».
  Медсястра выглядае толькі ўсхваляванай, потым пытаецца: «Вы хлопец з клейкай стужкай?»
  Я паціскаю плячыма.
  «Мяркую, ты падыдзеш», — кажа яна, потым усміхаецца, ціха падыходзіць да ракавіны і напаўняе рукамыйнік цёплай вадой, якую яна падае мне разам з узорам шампуня і маленькім збаном. - Не бойся, - дадае яна, ухмыляючыся, потым ціхенька выслізгвае за дзверы на сваіх гумовых падэшвах, а Нэнсі падымае спінку ложка як мага далей.
  Б'юся аб заклад, што ты думаеш, што я не ведаю, як гэта зрабіць, — кажу я ёй у цішыні, наліваючы ваду паміж яе ног.
  Але яна адказвае драўлянай усмешкай. «Я па-чартоўску люблю Дэмерол». Затым схіляе галаву над тазам, нібы молячыся.
  Пакуль я лью цёплую ваду на яе схіленую галаву і ўціраю шампунь у яе матаватую сівую грыву, я кажу ёй: Мая маці была лэдзі Эйвон, страшэннай пляткаркай і таемнай аматаркай таннага віна. Калі я быў маленькім хлопчыкам, пасля таго, як мой бацька сышоў, яна больш піла, і аднойчы летнімі раніцамі, калі ў яе дрыжала галава, выгляд жанчыны, у чэрапе якой зрушваліся кантынентальныя пласціны, я мыў яе доўгія светлыя валасы, затым расчасаць насуха...
  «Пакуль гэта не пачало дастаўляць табе цяжкасці», — кажа Нэнсі ціхім, але мяккім голасам. - Б'юся аб заклад, яна таксама любіла Дэмерола.
  Я шапчу, што калі яна памірала ад раку лёгкіх, ёй усё гэта падабалася. Але ў яе тады не было шмат валасоў, каб мыць ...
  «Прабач».
  Даўно гэта было, кажу.
  «Нічога не было даўно», — шэпча Нэнсі, калі адна сляза пырскае ў мыльную ваду. «Нічога. Мая маці ведае, што цяпер серада, толькі таму, што я раблю ёй прычоску ў сераду».
  мне шкада.
  «Да чорта», — кажа яна, потым распавядае мне пра свайго брата, пакуль я не скончу. Потым яна кажа мне, як моцна яна зноў любіць летуценнага Дэмерола, і просіць яшчэ адну паслугу больш асабістага характару. Я не магу адмовіцца, не цяпер. Абмотваецца болесуцішальным, гэта займае шмат часу. Дастаткова доўга, каб я стаў удзельнікам. Але калі яна скончыла, я падымаю галаву, мыю твар і цалую яе млявы сонны рот і абяцаю вярнуцца.
  
  Але на наступны дзень, пасля таго, як даведалася пра слабую ўладу шэрыфа над жыццём і смерць Оскара, Нэнсі адмаўляецца мяне бачыць.
  —
  «Гэта даволі тонкае дзярмо», - кажа Майла праз дзень, калі мы ўзвышаемся над вінаграднай лазой і глядзім уніз на абмыты дажджом басейн Лос-Анджэлеса. Паветра прахалоднае, чыстае, сонца цудоўна цёплае, аж да самага сэрца Даліны, такі дзень, які калісьці рабіў Лос-Анджэлесскі раем, але які цяпер мала бачыш. «Даволі тонкае дзярмо ў грэбаным вялізным горадзе», — дадае Майла.
  «Але цудоўны дзень», — кажу я.
  Прынамсі, у нас ёсць тры магчымыя сувязі з Ааронам Тыптанам: імя адстаўнога каскадзёра Ціма О'Бэнніёна, якога я вымаліў у Нэнсі; вядомы злачынны паплечнік, нейкі Том-Джон Дон, дадзены нам намеснікам Донам з ліста рэпу Аарона; і псеўданім байкера, Тлустая нага, які выпусціў бармэн Тарзан пасля дня выпіўкі і наркотыкаў з Майла. Але няма адрасоў і няма асаблівай сляды на паліцыю.
  Да таго часу, калі мы дабіраемся да Спортсмэнс Лодж на мяжы паміж Студыя-Сіці і Шэрман-Окс, дзень пайшоў да д'ябла — сонца непрыемна пячэ праз туманную плёнку смогу, — як і Даліна. У былыя часы, калі я час ад часу ганяўся за ўцекачамі ў Лос-Анджэлес, я заставаўся ў Даліне, таму што гэтае месца і людзі здаваліся крыху вясковымі, а часам можна было знайсці апельсінавае дрэва. Але гледзячы на гэта цяпер, гэта Лос-Анджэлес да глыбіні душы. Гандлёвыя цэнтры, напоўненыя дрэннымі ёгуртнымі крамамі, дурнымі крамамі для пазногцяў і іншымі бескарыснымі прадпрыемствамі; танныя жылыя комплексы, якія чакаюць, калі вялікі ператворыць іх у гіпсавы пыл; і пекла дарожнага руху, вуліцы, напоўненыя кіроўцамі, якія не ўмеюць чытаць знакі ці пісаць ебаць.
  
  Прынамсі, Спартсмен па-ранейшаму здаецца востраў спакою ў вар'яцтве. Паколькі Republic Pictures раней размяшчаўся на бульвары Вентура, у былыя часы Джон Уэйн выпіваў там ці два і трохі задрамаў, і зрэдку можна было ўбачыць Джына Отры, які балансаваў у сваіх малюсенькіх ботах на другім баку кавярні. Мы бярэм люкс у парадным будынку над басейнам, потым выпіваем чарку-другую і згортваемся, каб задрамаць.
  —
  Пасля таго, як я прачынаюся ад глыбокага сну, каб прыняць душ і ачысціць вопратку, я знаходжу яшчэ аднаго новага Майла ў лобі-бары, які размаўляе з чорным бармэнам і паглынае маргарыту. «Я якраз збіраюся патэлефанаваць табе», — прасторна кажа Майла. Па-ранейшаму пануры пасля сну, я заказваю піва. Любы ебаны выгляд. «Зрабі яму, калі ласка, адну з гэтых маргарыт, Джо», — кажа Майла, ужо на першых словах з бармэнам. «Паглядзім, ці не зможам яго развесяліць».
  «Што рабіць, калі я не хачу падымаць настрой?» Я кажу.
  «Тады ты мудак», - кажа Майла. «І лепш будзь ветлівым, Сугру. Джо вось адзін дрэнны певень, і ён ужо вырашыў палову нашых праблем.
  Пакуль Джо гатуе першы ў маім жыцці напой з блендера, Майла расказвае мне ўсё пра гэта. У Джо ёсць стары сябар, які толькі што вярнуўся ў горад з Кентукі, нехта па імені Бутс, які мае дзеючую ліцэнзію PI, правы шафёра і пратэрмінаваныя карты SAG і WGA, але цяперашні член АА.
  «Табе спадабаецца Boots, - кажа Джо, ставячы перада мной напой, - і, Тэхас, калі ты напалову такі ж вар'ят, як твой прыяцель, табе спатрэбіцца Boots». Потым ён смяецца мяккімі, паўднёвымі тонамі, пакуль я пацягваю маргарыту. Даволі гладкі, я думаю, і не занадта салодкі.
  «Няблага», — кажу я, потым звяртаюся да Майла і пытаюся: «Як, чорт вазьмі, даўно ты тут?»
  «Ну, я не магла заснуць…»
  «Не вінаваціце яго ў мяне», — кажа Джо, ласкава ўсміхаючыся. «Я застаў яго такім, калі прыйшоў на змену».
  
  «Цалкам мая віна», — дадае Майла, шморгаючы носам.
  «Ты трапіў у грэбаны какаін», — шапчу я.
  «Буты не могуць з'явіцца заўтра да дзевяці, Сугру, а цяпер пятніца ўвечары, чувак, час для адпачынку», - сур'ёзна кажа Майла. «Чар'ятаў час».
  Што я мог зрабіць, акрамя як падняць шклянку, асушыць яе і заказаць яшчэ дзве. «Што будзе», — тостую я, але настрой ужо сапсаваў. У адзінаццаць, калі Джо робіць апошні званок, Майла заказвае падвойную тэкілу і піва, а потым ідзе мачыцца.
  «Скончылася абслугоўванне ў нумарах?» — пытаюся ў Джо.
  «Але Jerry's Deli дастаўляе», — адказвае ён.
  Такім чынам, прынамсі, у Міла ёсць паўфунта пастрамі на жыце ў кішачніку, калі ён закочваецца ў ложак. Што дае яму нешта ванітаваць раніцай.
  На наступную раніцу падчас сняданку Бутс, маленькая працавітая чарнявая жанчына ў працоўных каўбойскіх шмотках, раскладвае нам усё. «Гэта Галівуд, хлопцы; спачатку ямо, потым размаўляем».
  «Гэта моцны сняданак?»
  «Не наўрад ці», — адказвае яна. «Занадта позна».
  Фактычна, яна раскашоўвае велізарны сняданак, расказваючы гісторыі, усе з якіх маюць адну і тую ж сутнасць: таму што яна чорная і жанчына, ёй прыйшлося ўсё гэта рабіць, працаваць на ўсіх гэтых працах, каб заставацца ў бізнэсе і выхоўваць сваіх трох сірот нейкім прыстойным чынам. І падтрымлівае сваё дарагое хобі: коней.
  «Вы хочаце сказаць нам, што вы будзеце дорага каштаваць?» — пытаецца Міла.
  «Правільна, каўбой, - кажа яна, потым цягнецца да кавалачка тоста з закваскі на талерцы Майла, - калі я працую на цябе. І цяпер гэта вялікае калі. Потым яна з'ядае тосты Майла яркімі зубамі і, скончыўшы, хапае кавалак бекону з маёй талеркі.
  «Вы, напэўна, з поўдня», — кажу я.
  «Я думаў, што страціў акцэнт».
  «Паўднёвым жанчынам заўсёды даводзіцца есці з чужой талеркі», — кажу я.
  
  Яна доўга на мяне глядзіць, потым ціха смяецца. «Я не думаю, што мяне ніколі раней называлі паўднёвай жанчынай», - кажа яна, дастаючы з сумачкі стэнаграфічны нататнік. «Добра, хлопцы, выкладзіце мне».
  Пасля таго, як Майла скончыў, яна цягнецца да яго апошняга кавалка халоднага тоста і пытаецца: «У цябе ёсць дзве тысячы наяўнымі?»
  «Я магу атрымаць гэта праз пяць хвілін», - кажа Майла.
  «Ідзі на стойку рэгістрацыі, вазьмі канверт, каб пакласці яго, і здымі мне пакой на сёння, — ціха кажа Бутс, — і я пагляджу, што магу зрабіць для вас, хлопцы».
  «Пакой?»
  «Я хачу пайсці купацца, калі вярнуся», — адказвае яна і глядзіць на мяне так, быццам я збіраюся ёй адмовіць.
  Майла паціскае плячыма, нібы кажучы, што гэта проста грошы, а потым узлятае. Пакуль яго няма, Бутс запаўняе пустэчу бязмэтнай галівудскай балбатнёй і плёткамі, пакуль афіцыянтка ціха прыбірае са стала. Калі Майла вяртаецца і перадае ёй канверт з грашыма і ключом, Бутс хутка ўстае і кажа: «Гэта будзе добры дзень, хлопцы, наш апошні на некаторы час, дык чаму б вам не пагуляць каля басейна і папрацуй над сваім загарам — ім можа спатрэбіцца папрацаваць, так? — і я вярнуся, перш чым ты згарыш.
  Потым Боты знік, скачучы, як жудасны спрайт, пакінуўшы нас амаль без слоў.
  «Напэўна, купім новыя плаўкі», — прапаную я, і Майла пазірае на мяне, як на вар'ята. «Гэта SoCal, чувак», — тлумачу я.
  —
  Такім чынам, як толькі ідэя ўваходзіць у дзеянне, мы абодва купляем новыя куфры, якія робяць нас падобнымі на турыстаў-бежанцаў. І ласьён для загару таксама. Як быццам Майла магла прапаліць цёмную кучаравую шкуру на яго грудзях і плячах. Ці мяне праз мой загар у Заходнім Тэхасе. Але я ніколі не паказваў шнар незнаёмым людзям, таму я таксама намыльваю яго, нібы тлусты бляск схавае рану.
  Гэта не так, як мы думаем, што гэта будзе, гультаяваць каля басейна ў Галівудзе - хаця Галівуд - гэта хутчэй паняцце, чым месца - пад сонечнымі прамянямі ад фільтраванага смогу з габрэйскімі сем'ямі і прадаўцамі аўтамабіляў, беспрацоўнымі кіраўнікамі аэракасмічнай прамысловасці і афіцыянткамі. Каліфарнійскія мары ўжо не тыя, што былі. Ніякіх мускулістых хлопчыкаў з зашмальцаванымі паясніцамі не тусуецца, і ніводная зорка не валяецца вакол нас, хаця за суседнім з нашым столікам, здаецца, працуе над песнямі даволі сімпатычная францужанка.
  
  Пасля чарговага гаршка кавы і LA Times Майла нарэшце паварочваецца да мяне і кажа: «Гэта чортава сумна».
  «Гэта Галівуд, Джэйк», — кажу я. «Вы атрымаеце напоі, а я перарэжу чаргу».
  —
  Праз шэсць гадзін мы размаўляем з дзвюма кактэйльнымі афіцыянткамі з Фенікса, калі Бутс выходзіць з басейна, бліскучы ў бікіні, стройны і моцны, як бант з чорнага дрэва, слізгае ў басейн без пырскаў і робіць каля трыццаці хуткіх кругоў перад гэтым. дзяўчаты з Арызоны разумеюць, што мы назіраем за ёй, а не размаўляем з імі. Мы з Майла адчуваем сябе двума маленькімі хлопчыкамі, якіх злавілі пукаюць у ванне і думаюць пра тое, каб грызці бурбалкі. Бутс вылазіць з басейна і круціць нам галавой, потым хапае ручнік і ідзе да нас, прыгожая і кампактная, не столькі эратычная, колькі проста ўражлівая.
  Часам Уітні робіць гэта са мной. Яна мілая, гэта дакладна, такая мілая, што ў былыя часы мне нават у галаву не прыходзіла, што я магу з ёй пагаварыць. Але гэта яшчэ не ўся яна. Яна цудоўны чалавек. Часам Уітні робіць што-небудзь такое цудоўнае і шчодрае - весяліць Лестэра, дзіця іншай жанчыны, з гневу, або абдымае мяне проста таму, што яна гэтага хоча, - што я адчуваю сябе бессардэчным чарвяком, нават калі яна мяне любіць. Жанчыны, мужчыны, жанчыны.
  Бутс не марнуе ні хвіліны на фармальнасці, ні нават на ўсмешку, нават не высушвае газаванай вады з яе кароткіх кучаравых валасоў. Цім О'Бэнніён, каскадзёр на пенсіі, валодае матэлем у пустыні на ўскрайку нацыянальнага помніка Джошуа-Тры. Сапраўднае імя Greasy Leg - Біл МакДжордж, і ён працаваў з Ааронам Тыптанам у Chino; верагодна, яго можна было знайсці на набярэжнай у Веніс-Біч або на продажы напояў і аферы з ювелірнымі вырабамі ў Санта-Моніцы ў Chez Jay's або Circle Bar. І Том-Джон Дон навёў парадак, адкрыў додзё ў Панарама-Сіці і час ад часу працуе ў ролі цяжкіх у малабюджэтных фільмах пра кікбоксінг.
  
  «Дык на нашым месцы, — пытаецца Майла, — як бы вы пачалі?»
  «Шчыра кажучы, хлопцы, — хутка адказвае Боцік, — я б пачаў дадому. І так хутка, як толькі мог». Затым яна спыняецца і ўстае. «Але я ведаю, што ты гэтага не зробіш, так што ўдачы».
  «Гэта ўсё, — кажу, — за дзве тысячы?»
  «Ты хочаш большага», - кажа яна, звяртаючыся да мяне. «Накшталт таго, што вы, мудакі, і п'яніцы, і наркаманы? Ездзіць у Caddy з новымі мексіканскімі нумарамі, поўнымі дзяржаўных і федэральных злачынстваў? Працуеце па адкрытай справе аб замаху на забойства, ня менш?»
  «Спрабаваў?» — перабівае Міла.
  «Падобна на тое, што шэрыф паспее», — сказала яна. «Дзякуючы вам. І калі б вы, ідыёты, не падабаліся майму сябру Джо, па незразумелых прычынах, наколькі я магу меркаваць, я кінуў бы вам грошы ў твар і дазволіў бы вам забіць сябе без маёй дапамогі. Таму што я занадта шмат магу страціць. Затым яна робіць глыбокі ўдых. «Я проста спадзяюся, што вы не занадта аблажаныя, каб памятаць, што я вам сказаў, таму што я не збіраюся гэта запісваць», - заканчвае Боты і ледзь не плюе нам пад ногі.
  «Чортавы Лос-Анджэлес», — кажу я, таксама ўстаючы. «Краіна дарагіх танных вострых адчуванняў».
  Але Майла рэзка цягне мяне ўніз, ціха кажучы Бутс, перш чым яна паспела адвярнуцца: «Дзякуй за дапамогу, мэм. Магчыма, я разумею, як вы да нас ставіцеся. Я часам сам адчуваю тое ж самае…»
  «Гавары за сябе», — хрыпла шапчу я.
  «...але мы проста разыгрываем карты, якія нам раздаюць...»
  «Чортава адмова!» Чаравікі крычаць над выпадковым рэхам басейна.
  
  «Асуджальная сука», - мармычу я.
  «Маўчы, Сугру», - кажа Майла. «Табе не так гадавалі...»
  «Я магу ўзяць цябе, каўбой, — кажа Бутс роўным, злым і гатовым голасам, — у любы чортавы час».
  «Магчыма, не, мілая», — кажу я, паціскаючы Майлаву руку. «Магчыма, будзе цікава паспрабаваць».
  «Сядайце, дзеці, — шэпча Міла, — вы пужаеце турыстаў».
  Раптам мы з Бутамі акідваем позіркам мігатлівы басейн, глядзім адзін на аднаго і разумеем, якімі дурнымі мы павінны выглядаць. Прынамсі, мы смяемся. Бутс прабачліва махае нам, потым адыходзіць з крыкам «Удачы, хлопцы!» праз яе мілае плячо.
  Я хутка знаходжу крэсла прыкладам і доўга цягну маргарыту, усё яшчэ дрыжучы ад выбуху адрэналіну.
  «Што, чорт вазьмі, гэта было?» — задыхаючыся, пытаюся я.
  «Я дакладна не ведаю, - кажа Майла, - але я мяркую, што ў яе былі дрэнныя часы з какаінам і напоем. І, магчыма, яны ў яе яшчэ ёсць. Можа, перажывае за сваіх хлопчыкаў. Я не ведаю».
  «Не, я маю на ўвазе, пра што гэта насамрэч?»
  «Сэксуальнае напружанне, малы, - адказвае ён, - але не хвалюйся. Вы маглі яе ўзяць. Гэтак жа, як ты ўзяў таго мудака ў Кервіле. Дык давай. Давайце сыдзем з гэтага тонкага сонечнага святла, пойдзем да Джо і вып'ем апошні раз, задрамем, а потым пойдзем на працу».
  «Прыйдзеце праз хвіліну», — кажу я.
  —
  Божа, я нават не мог запомніць імя таго ебана Гаўдзі Дудзі ў Кервіле. Але я памятаю, што ён даў мне ўсё, што я мог вытрымаць. І многае іншае. Яго правая нага ў канцы нагі ўзмахнула, што, здавалася, разарвала нешта ў маім сцягне. Пару стрэлаў у цела, якія б'юць як буйнакаліберныя стрэлы. Калі б ён не прамахнуўся вялікай правай рукой, гэта быў бы я, каб уволю стукацца па лужку багатага хлопца. Але калі ён прамахнуўся, я праслізнуў ззаду вялікага сволака, абхапіў правай рукой яго горла і задушыў. Маімі зубамі ўпёрся ў яго шыю. Як нейкі мудак-дурны турэмны паліцэйскі. Чорт, я так баяўся прайграць бой, што ледзь не задушыў яго да смерці. І, напэўна, так і было б, калі б стары багаты хлопец не выхапіў стрэльбу з багажніка свайго мерседэса і не нацэліў на нас, яго рукі так дрыжалі, што я быў упэўнены, што мы забітыя птушкай. Мне спатрэбілася паўпінты гарэлкі і дзве доўгія чаргі, каб перастаць дрыжаць настолькі, каб сутыкнуцца з Майла. Чорт вазьмі, я б стрэліў сабе ў руку кокасам, калі б у мяне была праца.
  
  Упершыню пасля таго, як мяне выпісалі са шпіталя, я адчуваю страту ныркі, нейкі тупы, самотны боль.
  Можа, Боцік і надраў бы мне азадак. Ці мне яе. Чорт вазьмі, я ніколі не хадзіў на гэта з жанчынай, і Бог ведае, што я баяўся. Яна была жорсткай і разумнай і трапіла занадта блізка да адзнакі. Перамога, паражэнне або нічыя, мой выбар, здаецца, быў абмежаваны. Разумны, які я заўсёды атаясамліваў з падступным, здаецца, адзіны адказ. Так як жорсткі не можа быць і гаворкі.
  —
  Джо сказаў нам, што Chez Jay's - старадаўняя мястэчка, таму мы забраніравалі позні вячэру на чацвярых, каб мець месца з нашай ялавічынай, а потым кінуліся да вечара да трыццаці гадзін, што застала нас у нашых лепшых каўбойскіх дурнях. Лаўрэл-Каньён у Эльдарада, прабіваючыся самастойна праз дарожны рух. Міла дазволіў мне кіраваць Зверам, і хлопчык зрабіў гэта я.
  «Куды ідуць усе гэтыя людзі?» — пытаецца ён, калі мы чакаем на ліхтары ў Малхоланды.
  «Я ніколі не разумеў гэтага, — кажу я, — калі праводзіў тут час. Некалькі гадоў таму. І нават калі б я меў, гэта не мела б значэння. Лос-Анджэлес - мастак, які хутка мяняецца, жыве на хісткай зямлі».
  «Я задаю сапраўднае пытанне, хлопчык, а ты даеш мне танныя вершы. Што з табой на хрэн?»
  «Я павінен уключыць рэжым Лос-Анджэлеса, чувак, абвастрыць сваё стаўленне, проста каб выжыць у дарожным руху».
  Потым святло змяняецца на зялёны, я падымаю Звера і з рыкам праязджаю праз скрыжаванне, збіваю дзве машыны справа і імкліва дрэйфую ўніз да басейна Лос-Анджэлеса, сапраўднага чэрава звера.
  
  «Божа, Сугру», - скардзіцца Майла. «Калі вы збіраецеся так ездзіць, лепш дастаньце гэты кавалак са свайго багажніка».
  «Чорт, — кажу я, — магчыма, я магу заявіць пра правапарушэнне за 38-й калібр, але гэты сок у тваім боце — гарантаванае крымінал».
  «Магчыма, у панядзелак раніцай нам варта пашукаць чалавека, які б пабудаваў схованку для Пачвары», — мяркуе ён.
  «Я здзіўлены, што вы гэтага яшчэ не зрабілі», — кажу я.
  «Магчыма, я запавольваюся ў старасці», — кажа ён.
  Але ён не жадае адказу, таму мы едзем у паўнавартаснай цішыні ўніз да бульвара Санта-Моніка і паварочваем на захад да акіяна, дакладней, да Оўшэн-авеню, дзе Майла накіроўвае мяне ў гатэль Лоў, што праз дарогу ад Чэза Джэя. Мы рэгіструемся з парай новых пустых начлегаў і паркуем Caddy.
  Яго задуменнае маўчанне зноў авалодвае і праводзіць нас праз дзве чаркі ў перапоўненым бары пад тэлевізарам, потым праз вячэру. Нарэшце, пасля таго як афіцыянтка налівае нам кавы, Майла пытаецца: «Хто, чорт вазьмі, гэтыя людзі?»
  «Не ведаю», — прызнаюся. «Тут любы чалавек можа прагучаць як рухальнік. Яны ўсе могуць гаварыць па-свойму».
  «Так, - бурчыць Майла, - але прагулка - гэта іншая гісторыя. Спецыяльна для нашага драўлянага сябра ў бары. Сапраўды тлустая нага.
  Чувак, пра якога ідзе гаворка, высокі і хударлявы, бялявы і на пляжы, і не занадта шмат татуіровак для байкера, апрануты ў суботу ўвечары ў чорным і залатым. Чорныя джынсы і боты, чорная шаўковая кашуля; мноства залатых ланцугоў цягнецца ад яго шыі да вялікай залатой спражкі рамяня, а на пальцах - залатыя пярсцёнкі. Гладка паголены, за выключэннем акуратна падстрыжаных вусоў, яго крыху азызлы твар усё яшчэ выглядае брудным вакол вачэй з капюшонам, такі твар, які хочацца вымыць ботамі. І ён працягвае капацца ў сваёй трэшчыне на попе, быццам яго джынсы занадта цесныя або ён тыднямі не мяняў шорты.
  
  «Вы думаеце, што ён наш хлопец?» пытаюся.
  "Калі ён не, - ціха кажа Майла, - ён яго ведае".
  Мы аплачваем чэк, падыходзім да бара, Майла злёгку кульгае, і павольна папіваем марціні Absolut на камянях, пакуль не зможам прабівацца побач з нашым хлопцам.
  «Хто-небудзь тут сядзіць?» — пытаецца ў яго Міла, усміхаючыся раскавана і прыязна, напаўп'яны, але ветлівы.
  Хлопец асцярожна ківае. Часам Майла не можа не здавацца паліцэйскім. Майла замаўляе для нас раунд, калі я падцягваюся на зэдліку побач з ім, потым ён прапануе хлопцу выпіць, які той прымае з практыкаванай лёгкасцю. Мы перахіляем адзін аб аднаго шклянкі, калі яны падыходзяць, і Майла прадстаўляецца як Мілтан Чэстэр. Я як яго безназоўны кіроўца. Хлопец кажа, што яго завуць Джордж Хіл, што для нас дастаткова блізка.
  «Ніколі раней тут не быў», - кажа Міла. “Прыгожае маленькае месца.”
  «Вы, хлопцы, з іншага горада?»
  «Мантана, - кажа Майла, - дзе мужчыны мужчынамі, жанчын мала, а авечкі - маленькімі валацугамі». Мы п'ем за гэта, быццам ведаем, пра што гаворым. Затым ён кажа: «Ці ведаеце вы, мой сябар, што дзве траціны няўдалых рабаванняў банкаў плануецца ў барах?»
  Макджордж раптам выглядае нервовым; пырскі чорных кропак на яго лбе знікаюць у нахмураным лбе. «Я нічога не ведаю пра рабаванне банкаў, сэр».
  «Я занадта шмат ведаю, сябар. Раней я быў паліцэйскім, — сумна ўздыхае Міла, потым пацірае калена. «Пакуль мяне не адкупіла праклятая тэлефонная кампанія. Потым я заняўся жывёлагадоўляй, трахаўся і ганяўся за шапікамі». Міла робіць глыток гарэлкі, потым спыняе размову і паварочваецца да мяне, балбатаючы пра дрэнных коней, рынак буйной рагатай жывёлы і леташні катастрафічны ўраджай цялят, дапіваючы. «Даволі невялікі выбар, га?» — кажа ён мне. - Хадзем к чорту адсюль, Соні.
  «Дазвольце мне прынесці вам адзін перад тым, як вы сыдзеце», — кажа Макджордж, махаючы бармэну. Калі справа даходзіць, ён падымае шклянку і кажа: «Тэлефонная кампанія вас падкупіла?»
  
  «Так, — усміхаецца Майла, — адзін з іх грэбаных грузавікоў пераехаў маю нагу падчас рабавання банка. Не раз, а два. Для мяне больш не трэба бегаць за дрэннымі хлопцамі».
  «Божа, — кажа Макджордж, ляпаючы па драўлянай назе, — я ведаю, як ты сябе адчуваеш. Маё чортава сем'яна забрала мяне, але чортава транспартная кампанія збанкрутавала раней, чым я атрымаў ні капейкі. Сволачы».
  «Я забіў лохаў за шэсць мільёнаў», — кажа Майла.
  «Ну, добра для цябе, дружа», - кажа МакДжордж, ляпаючы Майла па плячы.
  Цяпер у нас ебаць. Канечне, у ёлера ёсць цвёрдавокі карэйскі целаахоўнік, які ходзіць за намі ўсюды.
  —
  Патрабуецца тры бары, набітыя дарагімі япі, пара паездак на таксі і дастаткова гарэлкі, каб я адчуў сябе такім жа рускім, як Майла, перш чым ён спытае Макджорджа пра ягоную спражку на рамяні. МакДжордж кажа, што ён зрабіў гэта, што ён робіць залатыя ўпрыгажэнні.
  «Магчыма, мне спадабаецца адзін з іх, - кажа Майла, - магчыма, заўтра. Але цяпер давай знойдзем сапраўдны бар, чувак».
  Макджордж вядзе нас да Круга, які здаецца такім жа рэальным, як сардэчны прыступ. Я не магу сказаць, хто тут хто. Калі стары п'яніца распавядае мне, што бязногі хлопец на скейтбордзе быў вядомым кінарэжысёрам, перш чым падсеў на какаін і страціў ногі, кідаючыся на сваім Ferrari ў школьны аўтобус на дзевяноста мілях у гадзіну, я амаль веру ў гэта, пакуль стары сволач спрабуе адбіць у мяне выпіўку.
  У час закрыцця нехта дзесьці ладзіць вечарыну пасля заканчэння працоўнага дня, але Майла адмаўляецца, кажучы, што ў нас заўтра ранні рэйс. Потым Макджордж кажа, што ён таксама з'язджае заўтра, што, магчыма, Майлу варта паглядзець на яго працу, і хітра намякае, што золата гарачае, таму таннае. Такім чынам, мы ўтрох вяртаемся ў гатэль, каб узламаць міні-бар у нашым нумары, а карэец ідзе да "Мерседэса" МакДжорджа, каб забраць тавары. Ён прыпаркаваны толькі насупраць, кажа прыдурак.
  —
  
  Калі мы заходзім у нумар, Майла так моцна п'е яго за калена, што гэта гучыць як рукаятка сякеры па слупе плота, і я кідаю прыклад Airweight яму ў падставу шыі, і перш чым Макджордж паспее паскардзіцца, ён прыклеены клейкай стужкай да мэблі, бясплатная груша запханая ў рот, а яго пратэз схаваны ў ванне. Мы таксама выкопваем Walther PPK з яго правага бота і выдзіраем плоскі кідальны нож з яго драўлянай нагі. Калі МакДжордж ажывае пасля таго, як я выліваю вядро лёду ў яго шаўковую кашулю, ён не ведае, паліцыянты мы ці махляры, і мы не гаворым яму.
  «Вы, хлопцы, і напалову не такія хітрыя, як думаеце», — летуценна кажа ён праз грушавую кашыцу, а потым плюе, кажучы: «Я звязаны і абаронены, і… і вы, лохі, не можаце мяне адарваць! »
  «Пашкадуй мяне ад чортавай меладрамы, добра?» — кажа Майла, потым рухае мне за крэсла і кідае мне спружынны сок. «Ты недарэчны прыдурак, і калі б мы захацелі цябе адарваць, мудак, ты быў бы мёртвы. Так што не злуйце мяне». Затым Майла робіць паўзу для эфекту. «Зламаць яму левы локаць...»
  Прынамсі, мне ўдаецца сказаць Што? маімі вачыма. Калісьці я спецыялізаваўся на такіх допытах. Але прайшлі гады. Зашмат.
  «...тады яго добрая каленная чашачка». Міла злосна смяецца.
  Здаецца, гэта прыцягвае ўвагу МакДжорджа.
  «Якая хвіліна, чувак», — заікаецца ён. «Мы можам нешта прыдумаць, так? Хто вы на хрэн такія? Мне трэба ведаць, з кім я маю справу».
  Майла падымае мне руку, уздыхаючы: «Стары пярдун, якому няма чаго губляць. Не чортава рэч. І ты таксама дзейнічаеш не зусім ад сілы, мудак». Потым Міла спыняецца, упускае твар у рукі. На гэты раз уздых гучыць сапраўдным, глыбокім і сумным, стомленым. «Спадар МакДжордж, я назаву імя, а ты раскажаш мне ўсё, што ведаеш пра гэтае імя, так хутка, як толькі зможаш, інакш мой хлопчык цябе аб'ебае. Назаўжды».
  
  З аптымізмам прыроджанага шулера — прынамсі, ён яшчэ не памёр — Макджордж пачынае шукаць ракурсы. «Гэй, чувак, — кажа ён, стараючыся ўсміхнуцца, — я ўжо назаўсёды аблажаўся…»
  Міла падымае на мяне позірк. «Скажы яму».
  «Мы абвяжам тваю руку вакол Вальтэра, — прамовіў я, — і заб’ем карэйца, выб’ем цябе да херня, а потым паклічам паліцыю на выхадзе».
  «Я не думаю, што хацеў бы быць аднаногім белым хлопцам у новай каліфарнійскай турэмнай сістэме», — ціха кажа Майла. «Калі вы не знойдзеце вялікага дрэннага белага мужа, які любіць пні...»
  «Проста дай мне чортава імя, добра, і давай скончым з гэтым дзярмом», — мармыча Макджордж.
  - Аарон Тыптан, - шэпча Майла.
  «Гэты вар'ят сукін сын!» МакДжордж гаўкае, ледзь не са смехам. «Чорт вазьмі, чувак, табе не трэба было браць на сябе ўсе гэтыя праблемы. Я б кінуўся на гэтага вар'ята, нікчэмнага вырадка за дзесяцідаляравую купюру. Чорт вазьмі, можа, я б заплаціў табе дзесяць даляраў…»
  Потым усё выходзіць на волю. Пакуль мы не атрымаем усё, што нам трэба. Потым Міла зноў запіхвае грушу ў рот. Мы пакідаем нож і пусты пісталет на часопісным століку, плюс пяць стодаляравых купюр, потым пакідаем ключ у дзвярах і спускаемся па пажарнай лесвіцы, выклікаем машыну і раздзяляемся, як другія бананы.
  —
  Калі мы выязджаем на аўтастраду Санта-Монікі, Майла адзначае, што я згадваў, што наземныя вуліцы былі адказам на пытанне аб дарожным руху ў Лос-Анджэлесе. «Гадзіны пік скончыліся», — кажу я. «У гэты час ночы яны будуць пустыя».
  Вядома. Калі мы заязджаем на 405, здаецца, што нехта адчыніў браму ў Сан-Дыега.
  «Брама ў ебаную лякарню», — усміхаючыся, мяркуе Майла. Гэта сапраўдны кашмар: павольныя машыны, зачыненыя на хуткай паласе; п'яныя скачкі па завулку; прыпыначны рух; дастаткова рыўкоў навушнікаў, каб зламалася сотавая сетка; і вагоны з абсалютна небяспечнымі дзецьмі, іх псіхатычныя жаданні не хаваюцца пад трыкатамі і каламутнымі вачыма. Я дастаю .38 з ботаў і кладу яго пад яйкі. Майла смяецца, а потым кажа: «Сугру, калі мы вернемся дадому, разбудзі мяне». Потым ён нахіляе сваё сядзенне да канца назад, і ебана кладзецца спаць. На тое, каб дабрацца да Sportsman's з Санта-Монікі, спатрэбіцца ўдвая больш часу, чым на тое, каб дабрацца туды.
  —
  
  Тома-Джона Дона лёгка знайсці на наступную раніцу. Яго додзё значыцца ў тэлефоннай кнізе. Сёння нядзеля, але мы ўсё роўна правяраем гэта і знаходзім яго ў атачэнні байкераў у поўным абмундзіраванні, з капюшонамі ў бліскучых касцюмах і дзесяткамі людзей у вопратцы для каратэ, з некалькімі грузавікамі і грубымі хлопцамі на завулку ў якасці падмогі. Мы разглядаем магчымасць прастрэліцца ў додзё, але вырашаем хаця б задаць некалькі пытанняў, перш чым пачаць перастрэлку на месцы кінафільма.
  Хлопчык, апрануты ў LLBean, з рацыяй, млява махаючы рукой, спыняе нас, калі мы спрабуем заехаць на стаянку гандлёвага цэнтра на Стрып.
  «Я думаў, у вас, хлопцы, кабрыялет, — кажа хлопец, — і вы не так дрэнна выглядаеце, каб быць каўбойскімі капюшонамі. А ты вельмі рана, чувак. У нас у бюджэце няма ні капейкі звышурочнай працы...» Тады ў яго з'явілася натхненне. «Гэй, у цябе касцюмы ў багажніку, праўда?»
  Майла ўстае з пасажырскага сядзення, абыходзіць Пачвару, потым хапае малога за вуха. «Слухай, мудак, я больш коней да смерці з'ехаў, чым ты трахнуў. Так што не кажыце, што я не падобны на каўбоя. Добра?» Маляня слаба ківае. «Я хачу пагаварыць з Томам-Джонам Донам».
  «Ён можа быць…»
  «Цяпер, хрэн, малыш», — кажа Майла, апошні раз націскаючы на вуха, што адбівае яго ад Кэдзі. «Глядзі, чорт вазьмі, - бурчыць Майла.
  
  «Правільна», — кажа ён, не турбуючыся аб сваёй рацыі. «Напэўна, зараз ладзяць стрэл…»
  Я выключаю рухавік, пакідаю машыну на месцы, дзе мы спыніліся, і далучаюся да Майла, кажучы: «Я адчуваю пах барбекю».
  «Чорт, — кажа Майла, — Мантане патрэбны толькі дзве рэчы, каб быць ідэальнай».
  «Што?»
  «Менш лютага і больш шашлыкоў».
  «А як наконт мексіканскай кухні?»
  «Зрабі гэта тры рэчы», — адказвае Майла, пакуль дзіця выводзіць з натоўпу сярэдняга росту жылісты хлопца. На хлопцу макіяж, чорнае адзенне і добразычлівая ўсмешка. Але нешта не так з яго ўсмешкай. У яго шэраг бліскучых зубоў у чорным ірландскім твары, які выглядае такім жа штучным, як і яго прамы нос.
  «Вы, хлопцы, напалохалі майго ПА, — кажа ён і трымае ўсмешку. «Што я магу для вас зрабіць?» - пытаецца ён ідэальна мадуляваным тонам. «Вы не можаце трымаць мяне за больш грошай. Альбо я скончу гэтае дзярмо сёння, альбо гумбы скончаць гэта за мяне, і я магу абяцаць, што вы наогул не можаце іх драчыць».
  "Ідзі ў паход, малы", - ціха кажа Майла, потым паварочваецца да Дон. «Мы не займаемся кінабізнэсам, містэр Дон», — кажа Майла. «Мы займаемся наркабізнэсам».
  «О, чорт, — кажа Дон, у яго голасе пракрадаецца хрыплы акцэнт, ногі слізгаюць у баявую пазіцыю. «Чаго вы, хлопцы, хочаце?»
  «Хвілінка вашага часу», - кажа Майла, чапляючы вялікімі пальцамі спражку. «І Аарон Тыптан».
  «Спаліў цябе на здзелцы, га?» — кажа Дон і кідае позірк на нумарны знак Новай Мексікі. «Я чуў, што ён займаўся бізнесам па-вашаму. Дзярмо. Адкуль ты ўзяў маё імя?»
  «Шэрыф акругі Кокачына, — адказвае Майла, — і кавалак лайна ў Веніс-Біч».
  «Чортавы Макджордж. Божа, чувак, яны павінны прыняць закон, які забараняе нават размаўляць з такімі людзьмі, - хутка гаворыць ён, а потым дадае: - Слухай, чувак, Тыптан - вар'ят і самы цвёрды дзядзька, якога я калі-небудзь сустракаў у жыцці. Я б яго грэбаным цягніком не збіў. Вы лепш застрэліце яго, перш чым спытаць, дзе дурман, а потым добра забіце».
  
  «Дзе машына?» — пытаецца Міла.
  «Чорт вазьмі, МакДжордж даў табе гэта? Раней ён быў чуваком. Нават на адной назе».
  «Мы ўсе старэем», — шэпча Майла, ледзь чутна на фоне шуму дарожнага руху. «Мы хацелі б зірнуць на машыну».
  «Прабач, чувак, мы выкарыстоўвалі гэта ў сцэне мінулай ноччу», — прызнаецца Дон. «Гэта ўжо расстаецца ў TJ. Я прайшоў праз гэта даволі добра. Там нічога».
  «Вы ведаеце хлопца ў пустыні па імені О'Бэнніён?»
  «Так, ты таксама лепш застрэлі яго першым».
  Майла лезе ў кішэні, потым перабірае снап сотняў. «Нам патрэбна паслуга, містэр Дон, добра? Паліцэйскія адразу за намі. І яны не шчаслівыя. Типтон забіў стрыечнага брата шэрыфа. Гэта быў няшчасны выпадак, але стрыечны брат загінуў. Мы былі б удзячныя, калі б вы адклалі іх на дзень-два».
  «Што я з гэтага маю?» — кажа ён, з хрэнавай усмешкай адкрываючы свой маленькі рот, агаляючы свае бліскучыя зубы.
  «Ты можаш захаваць свае чортава прыгожыя зубы», — кажу я.
  Дон не ўражаны, але ён уважліва глядзіць на мяне. - І дзве тысячы, - ціха кажа Майла. «Здаецца, такая цана за паслугі ў Лос-Анджэлесе».
  «Можна і больш, але сёння раніцай гучыць добра. Такім чынам, вы дамовіліся, - кажа ён, ківаючы, усміхаючыся ўсю дарогу. «Нічога страшнага. Сёння ўвечары мы завяршаем гэтага ебана, заўтра я паеду на Вялікі востраў. У лохаў спатрэбіцца тыдзень, каб высачыць мяне».
  Майла перадае яму грошы, прымушае яго паціснуць руку, потым мы лезем назад у Кэдзі. Але мы не разыходзімся сябрамі.
  «Да ведама, суровы», — кажа Дон, нахіляючыся да майго акна. «Мае прыгожыя зубы атрымалі ад урада, пакуль я быў у турме, як і мой цудоўны профіль, так што ты не збіраешся трахаць мае сродкі да існавання, дурны».
  
  «Гэта спатканне», — кажу я, і ён ківае, потым вяртаецца да працы.
  «Пастарайся трымацца далей ад непрыемнасцяў», - кажа Майла.
  «Гумбы, — кажу я, калі мы ад’язджаем, — у кінабізнэсе?»
  «Усюды», — адказвае Міла. «Давайце паглядзім, ці зможам мы прасачыць гэты пах барбекю да яго крыніцы».
  «Я ўпэўнены, што змагу», — кажу я.
  «Сачы за сваім носам, Сугру», — кажа ён. «Думаеце, ён зрабіў нумар?»
  «Не мае значэння», — кажу я. « Сёння раніцай я змяніў тройку на васьмёрку і Е на Б. Ты не адзіны падступны сукін сын на гэтай працы».
  Напярэдадні ўвечары высветлілася, што Майла перакрыў нам след у гатэлі Лоў, выкарыстаўшы крэдытную картку з імем Мілтана Чэстэра. Фактычна, я быў вельмі ўражаны цэлым наборам яго працоўных юрыдычных дакументаў — крэдытнымі карткамі, пашпартам, разліковым рахункам — таму я спытаў яго, чаму ён не атрымаў і мяне, і ён сказаў, што мяркуе, што ў мяне ўжо ёсць мой уласны. Вядома, я зрабіў. Але ён быў пахаваны ў скрыні з боепрыпасамі на поўдзень ад Фэрбэрна.
  Пасля абеду ў месцы, якое сцвярджала, што рыхтуе тэхаскі шашлык, але клала занадта шмат цукру ў соус, мы бярэм напракат пару паўнапрывадных Subarus з фальшывым пасведчаннем асобы Майла, выконваем пару іншых спраў, а потым паркуем Звера ля Спартсмена. , выпіце і пасмяйцеся з Джо і адпраўляйцеся ў пустыню, нагружаныя мядзведзем.
  OceanofPDF.com
  
  
  ЧАСТКА ТРЭЦЯЯ
  Міла
  OceanofPDF.com
  
  Ідучы па затопленай міражамі міждзяржаўнай дарозе ў пустынную даліну за Банінгам, я зноў задумаўся над палямі ветракоў, якія цягнуліся праз пустыню праз трасу I-10 ад Палм-Спрынгс. Я заўважыў іх на вяртанні з Сан-Дыега, калі ўцякаў з Марыбет - яна хацела быць маці, а яе хлопчыкі хацелі, каб я стаў іх бацькам, што стварала вялікую нагрузку на наш час у спальні, таму мне прыйшлося выдаліць сябе.
  На зваротным шляху ў Заходні Тэхас, каб забраць Сугру, я перасек горы ўніз у Палм-Спрынгс і знайшоў палі ветракоў, белыя ветракі. Вытанчаная, мірная тэхналогія, якая стварае электрычнасць з паветра, нешта з нічога. Ідэальная машына дваццатага стагоддзя. І жывы доказ таго, што эфектыўная прыгажосць, якую тыражыруюць, па-чартоўску непрыгожая. Але, тым не менш, займальна.
  Калі ў той дзень Пачвара кацілася міма іх, накіроўваючыся на ўсход, у мяне раптам з'явілася жаданне спыніцца, прыслухацца, як я думаю, да ўзмаху вялікіх лёзаў, цэлага іх поля - свіст, свіст, свіст на гарачым ветрыку - і можа спаць, як на лагодным чорным ветры.
  Але я не спыніўся тады, і калі б я спыніўся цяпер, чортава Сьюгру падумала б, што я звар'яцела, і зноў пачала б пра мяне турбавацца. Божа, гэта было падобна на тое, каб узяць сваю бабулю на рабаванне банка. Але калі ён не аддаваўся сваёй маці-курыцы, ён усё роўна быў выдатнай кампаніяй. Мы не выпадкова пасябравалі. І ў дрэннай сітуацыі яго сяброўства магло стаць розніцай паміж жыццём і смерцю. Не тое, каб я моцна нараваўся. Не цяпер. Я проста хацеў вярнуць грошы майго бацькі і адпомсціць як мага цішэй, магчыма, проста адсекчы ім чортавыя галовы рыдлёўкай, як я зрабіў бы наезджанай грымучай змяі або рукой мексіканскага наркагандляра, і адчуць сябе цалкам апраўданым, а потым куды-небудзь паехаць дзе ніхто не ведаў майго імя і стаў гарадскім п'яніцам - тым, хто вывучае бейсбольныя энцыклапедыі і можа даць незнаёмцу спіс 1924 Giants або 1954 Indians - потым піць, пакуль я не памру ў сне, мірна задушаны ўласнай ванітамі .
  
  Я не хацеў, каб Сугру быў балюча. Нават трошкі. Я не хацеў сутыкацца з Уітні і Бэйбі Лестэрам з ягонымі рукамі ў крыві. І я не хацеў, каб ён сутыкнуўся з імі з крывёю на руках, а не з крывёю, з аскепкамі касцей або шэрым рэчывам. Пасля таго, што са мной здарылася, я быў па-чартоўску ў гэтым упэўнены. Я мяркую, што ёсць што сказаць, калі вы дасягнулі дна свайго жыцця; пэўная яснасць розуму фармуецца з гразi, фармуецца i паўстае, як само жыццё.
  Калі б я мог яго кінуць, я б зрабіў. Але ён не толькі трымаўся за мой хвост, як злы ганчак, ён ведаў, куды мы ідзём. І калі б я сказаў яму, што маю на ўвазе, ён бы спытаў: «Хто цяпер ебаная бабка?» Мне было цікава, якую ласку ён зрабіў Нэнсі, прымусіўшы яе прыдумаць імя О'Бэнніён. Напэўна, весела, падазраваў я.
  Я ледзь не засмяяўся. Тым не менш, я глядзеў на ветракі з нечым падобным на тугу, думаў пра тое, каб плаваць з кітамі, спаць, захутаўшыся ў срэбныя валасы Нэнсі, спаць без сноў.
  —
  Дом О'Бэнніёна выглядаў так, быццам яго перанеслі з пяцідзесятых гадоў і апусцілі на камяністы схіл сярод кактусаў і дрэў Джошуа, басейн, які зіхацеў блакітным колерам у цэнтры круга пакояў, размешчаных над крытымі паркоўкамі, з бязладным штучным саманом за сталёвай агароджай і зачыненымі варотамі каля ста ярдаў уверх па схіле.
  Калі я зарэгістраваўся, я выявіў, што нумары чыстыя, светлыя і зіхацяць вычышчанай мурашкай і зіхатлівай хромаванай і белай асфальтавай падлогай. Здавалася, што сцены зроблены з вокнаў, празрыстых, як горны ручай, і калі я плюхнуўся на вялікі ложак, я адчуў сябе так, нібы трапіў у дасканалую божую кішэню.
  Бедны Сьюгру. Ён пасяліўся ў матэлі каля шашы, адным з тых двух, чатырох, шасці, васьмі, мы не мастурбуем, шмат, устаноў, у якіх нават не было бара. Паміж ім і О'Бэнніёнам сапраўды была грубая і цудоўная пустая прастора, дзе мы маглі паставіць назіральны пункт.
  
  З іншага боку, у O'Bannion's быў выдатны бар побач з рэстаранам, цёмны, прахалодны і таемны, з чырвонымі плюшавымі кабінкамі і зэдлікамі, адзіным намёкам на святло было прахалоднае ззянне сапраўдных свечак у падстаўках з дымчатым шклом, мігатлівыя водбліскі на храмаваныя ножкі зэдліка і мяккае свячэнне з густам віскі ад задняй панэлі.
  Пачакаўшы некалькі хвілін, пакуль мае вочы прызвычаіліся ад пякучага заходу сонца да цьмянай прасторы пустога бара, я заўважыў лысага старэйшага хлопца памерам і грацыяй бурага мядзведзя з Аляскі, які прыхінуўся сваёй вялікай спіной да бара, гледзячы футбольны матч на каляровым тэлевізары ў куце.
  «Чым я магу вам дапамагчы?» - сказаў ён, кінуўшы перада мной падшклянак.
  «Я заўсёды люблю пусты нядзельны бар», — сказаў я, залазячы на зэдлік. «Ніякіх аматараў». О'Бэніён ветліва ўсміхнуўся. «Курс, — сказаў я, — без шкла».
  «Cool-Aid Каларада», — сказаў ён і павярнуўся да кулера.
  «Гадкае горкае піва напрыканцы гарачага поўдня», — сказаў я і кіўнуў у бок тэлевізара. «Я здагадаўся, што чорна-белае», — дадаў я.
  О'Бэнніён усміхнуўся, правёў далонню па сваім бясплодным паштэце і сказаў: «Больш не гатуй іх шмат. Ва ўсякім разе, недастаткова вялікі, каб яго можна было ўбачыць. Вы спыніліся ў матэлі?» Я кіўнуў. «Першы за мяне, сэр. Як наконт таго, каб пастукаць, каб утрымаць гэтае тонкае піва?»
  - У Джэймсана, - сказаў я, і шырокая ўсмешка пашырылася на яго твары. «Дзякуй».
  «Як вы знайшлі гэтае месца?» — сказаў О'Бэнніён, наліваючы нам абодвум па чарцы ірландскага віскі. «Я не афішу».
  «Я ішоў у Twenty-Nine Palms, — сказаў я, — і звярнуў з дарогі ў пошуках піва. Бачыў гэтае месца, сэр, як сон з маладосці. Павінен быць музей. Гэта страшэнна прыгожа».
  "Дзякуй", сказаў ён. «Сваімі рукамі пабудаваў».
  
  "Чортава добрая праца", сказаў я.
  «Што ў Twenty Nine Palms?» — спытаў ён.
  «Шукаю цёплае месца для адпачынку».
  «Ісус, дружа. Вы былы марскі пяхотнік?»
  «Войска, — сказаў я, — але я намеснік шэрыфа ў адстаўцы з Паўночнай Дакоты».
  О'Бэнніён засмяяўся, падняў келіх і сказаў: «Ну, добра, партнёр». Пасля таго, як мы выпілі, ён сказаў: «Без крыўд, але я думаю, што вы можаце знайсці лепшае месца для адпачынку. І танней. І цяплей. І гэта весялей, чым тусавацца з кучай дурняў».
  «Дзе гэта?» — спытаў я.
  «Мексіка».
  Бог ведае, чаго я чакаў, зноў пачуўшы гэтае чароўнае слова — чорт вазьмі, я яшчэ нават не перасякаў мяжу, — але чаго я не чакаў, так гэта доўгай размовы пра амерыканскія пенсіянерскія суполкі Мексікі, кошт амерыканскага долара ў параўнанні з мексіканскае песа, маладосць і прыгажосць мексіканскіх шлюх і радасць цёплага поўдня на плошчы ў Чыхуахуа, размаўляючы са старажытнымі, маршчыністымі ад сонца каўбоямі, якія сышлі з усяго амерыканскага захаду, усё гэта падкрэсліваецца бясконцымі здымкамі Jameson's, a віскі, які мне ніколі так не падабаўся, смех, жарты і гісторыі нашай марна растрачанай маладосці, яго працы ў якасці дублёра ў Галівудзе, а маёй працы ў якасці законніка ў амаль міфічным Гранд-Форкс, Паўночная Дакота, горадзе, які я наведаў толькі аднойчы шмат гадоў таму, каб стварыць ілжывую асобу.
  Нарэшце я ўвайшоў у халодную пустынную ноч, перш чым стаў безнадзейна п'яным і страціў след сваёй хлусні. І, прымаючы за запаведзь, што вы не павінны страляць у сваіх сяброў, перш чым О'Бэнніён і я сталі новымі лепшымі сябрамі.
  Пасля таго, як ён убачыў святло ў маім акне, Сугру вярнуўся з ночы, апрануты ў пустынную камуфляжную вопратку, якую мы набылі перад ад'ездам з Лос-Анджэлеса.
  «Многа працуеш, стары?» - сказаў ён, схапіўшы піва з халадзільніка.
  "Ірландскі віскі - чортава клопат", - сказаў я.
  
  «Што ты атрымаў?»
  «П'яны».
  «І?»
  «Доўгая лекцыя пра перавагі і радасці мексіканскай пенсіі», — сказаў я. «І відавочнае ўражанне, што вялікі сукін сын - самы жорсткі і самы злачынны з усёй кучы, якую мы бачылі за апошнія некалькі тыдняў...»
  «Але ён вам спадабаўся?» - сказаў Сугру, калі ён распіваў чарговае піва.
  «Ён хацеў мяне пацалаваць, калі я сыходзіў».
  «Але нічога цвёрдага?» - сказаў ён.
  «Проста п'янае ўражанне, - прызнаўся я, - што Тыптан тут, О'Бэнніён нервуецца, і мы ў слізкім грузе гусінага лайна».
  «Яго няма ні ў доме, ні ў матэлі», — сказаў Сугру. «Як вы хочаце працаваць?»
  «Калі ён не прывядзе нас да Тыптана да заўтрашняга дня, — сказаў я, — я думаю, што буду з ім шчыры. У нас не так шмат часу, каб гуляць у міла, перш чым з'явяцца паліцэйскія». Сугру задумаўся над гэтым, паківаў галавой, потым кіўнуў. «Пакіньце мне карту, каб я мог знайсці, дзе вы знаходзіцеся, — сказаў я, — і я закажу абслугоўванне ў нумары, страчу прытомнасць на тры гадзіны, а потым змяню вас да світання».
  «Гучыць добра».
  «Пакіньце мне невялікі ўдар, — сказаў я, — каб я, па меншай меры, прачнуўся частку гадзінніка».
  Сугру доўга глядзеў на мяне. «З вамі ўсё ў парадку?»
  Мая ўсмешка не зусім адпавядала майму твары, але я адказаў: «Толькі паспрабуй, малы».
  «Не забудзь свае доўгія штаны, стары», — сказаў Сугру. «На вуліцы холадна».
  —
  Дзякуючы павольнаму абслугоўванню нумароў і рэжыму будзільніка, я не змяніў Сугру амаль да дзвюх гадзін ночы , але ён не скардзіўся, толькі ўсміхнуўся і кіўнуў.
  
  «Спадар О'Бэнніён падабраўся да дома каля поўначы, - сказаў ён, - і з таго часу нічога не зрушылася з месца. Убачымся праз тры».
  «Вазьмі шэсць», — прапанаваў я. «Я з пахмелля і знясілены. Так што я ўсё роўна буду спаць».
  Сугру ўхмыльнуўся, потым шмыгнуў у цені пустыні, калі я праслізнуў паміж дзвюма зморшчыстымі камуфляжнымі касмічнымі коўдрамі. Вядома, я забыўся на свае штаны і ледзь не змерз да смерці, схіліўшыся над падзорнай трубай у святле месяца ў тры чвэрці. Але гэта не больш, чым я заслужыў.
  У дзевяць наступнай раніцы, калі Сугру з'явіўся з тэрмасам кавы, я ўжо запіхваў касмічныя коўдры назад у іх мяшкі і быў рады, што забыўся на свае штаны. Сонца ўзышло, як агнямёт, прагнаўшы начны холад у цені за скаламі, і пачаў утварацца пустынны смог, які распаўзаўся па западзіне Палм-Спрынгс, як пачуццё віны. Але не мой.
  «У цябе светлыя вочы і густы хвост, — сказаў Сугру, — і цябе не відаць з шашы». Ён рэзка павёў падбароддзем уніз да шашы, дзе бясконцая ланцужок транспарту вілася скрозь няроўныя пагоркі. «Нічога не здарылася?»
  «Ціха, як на могілках», — прызнаўся я.
  «І з выгляду смогу, - сказаў ён, - гэта будзе неўзабаве. Як вы хочаце гэта зрабіць?»
  «Чорт, Соні, - сказаў я, - я дакладна не ведаю. Вы бачыце паварот са свайго пакоя? Без размаху?» Сугру кіўнуў. «Чаму б вам не пасяліцца там? У яго зялёная Toyota Land Cruiser і чырвона-белы Buick 1952 года — учора ён паказваў мне фатаграфіі — таму пазначце яго, калі ён сыдзе. Калі ён гэтага не зробіць, я сустрэну вас у бары, скажам, у тры трыццаць, і я яму ўсё раскладу».
  «Гучыць як план», — сказаў ён і засмяяўся.
  Але не вельмі добры план, падумаў я, магчыма, нават не добры план.
  —
  Пасля таго, як я скончыў сваю гісторыю, О'Бэнніён уздыхнуў, ачысціў бар гісторыяй пра знішчальніка і прынёс мне яшчэ адзін Coors. Сугру нырнуў у туалет, а не праз парадныя дзверы. О'Бэнніён паківаў галавой, сказаў: «Чорт вазьмі, я ненавіджу хлусаў», потым палез у стос ручнікоў і дастаў гіганцкі конскі пісталет. — Драгун Кольта, — сказаў ён, размаўляючы з пісталетам, — узору 1848 года. Сорак чацвёрты калібр. Пераробка ўдарных пад патроны з чорным порахам. Ебаць важыць больш за карабін М-1, б'е, як адзінкавая стрэлка, і гэта цябе ўразіць. Назаўсёды».
  
  «Хрэн з табой», — ціха сказаў я.
  О'Бэнніён зрабіў крок назад, потым абедзвюма рукамі накіраваў конскі пісталет мне ў грудзі. - Дапівай сваё хрэннае піва, дружа, - сказаў ён, - і нават не турбуйся выпісвацца з матэля - я вазьму на сябе страту - тады я не хачу бачыць цябе больш, таму што калі я гэта зраблю, ты ты…”
  «Гэй, прабачце», — перапыніў я. «Хіба я падобны на таго прыдурка, які зробіць усё, што скажа нейкі мудак, толькі таму, што ў яго ёсць пісталет? Гэта не мой стыль». Ён разгледзеў гэта імгненне. «Акрамя таго, ён нават не ўзведзены». Такім чынам, ён узвёў яго. «Хрэн з ім», — паўтарыў я і штурхнуў па штанзе вострым наском ботаў. «У цябе ёсць пісталет, у мяне ёсць пісталет, і ў яго ёсць пісталет...»
  О'Бэнніён зірнуў у куток, дзе, як я ведаў, у Сугру была мёртвая кропка Браўнінга.
  «...так што давайце ўсе возьмем пісталет і станем каўбоямі. Да чорта гэта. Гэтая гармата з ручным зарадам магла даць асечку, мой глок сарака калібра можа і не праляцець, але мой чалавек там не прамахнецца. Так што калі ты збіраешся гэта зрабіць, дружа, зрабі гэта. Або паставіць».
  О'Бэнніён усміхнуўся, засунуў конскі пісталет назад пад ручнікі, узяў Джэймсан і тры чаркі, потым пачаў хадзіць па бары.
  - Я вып'ю шнапс, - сказаў я.
  «Зрабі мне тэкілу», — сказаў Сугру. «Геррадура».
  «Наступнае, што вы ведаеце, — сказаў О'Бэнніён, смеючыся, — я выцягну блендер для вас, турыстак-шапіках...»
  Мы сабраліся на рагу бара, доўга моўчкі пілі. «Вы ведалі Рыту?» — спытаў я, каб парушыць маўчанне. «Я ведаю, што паміж Тыптанам і Рытай была нейкая сувязь, але я ніколі не меў задавальнення сустрэцца з гэтай жанчынай».
  
  «Сустрэцца з Ааронам Тыптанам было не зусім задавальненнем?» - спытаў Сугру.
  О'Бэнніён доўга і жорстка зірнуў на Сугру, потым загаварыў. Ён клапаціўся пра Аарона Тыптана на працягу дваццаці гадоў, з таго часу, як нязграбны падлетак з'явіўся на ўзбярэжнай пляцоўцы коннай оперы, дзе О'Бэнніён дубляваў кіназорку-дзіда, якая не магла ўтрымацца ў сядле. Хіба што ключавым захопам.
  «Дзіця хацеў быць каскадзёрам. Па нейкай чортавай прычыне, - разважаў О'Бэнніён над пустой чаркай. «Я сказаў яму, каб ён вярнуўся, калі вырасце, паклаў мяса на косці. Вось тады ён пачаў падымаць цяжары і глытаць стэроіды. Па нейкай ідыёцкай прычыне я даў дзіцяці свой адрас і тэлефон».
  Мы выпілі некалькі стрэлаў у куце бара, які О'Бэнніён замкнуў пасля таго, як усю агнястрэльную зброю прыбралі.
  «Праз паўгода ён з'яўляецца на маім ганку, напампаваны да жабраў, вар'ят, як гагара, і шукае працу ў «індустрыі», - сказаў О'Бэнніён, яго інстынкты бармэна зноў напаўняюць нашы шклянкі, асвяжаючы нашы пагоні. «Чортава «індустрыя», мая задніца. Я атрымаў для яго працу, каб стаяць каля шлюх з кока-колай у фільмах з пляжнымі зайчыкамі. Але бедны дзяцюк не мог стаяць на месцы і адначасова жаваць жуйку. Моцны, як вол, але далёка не такі зграбны». Ён зрабіў паўзу, потым сумна сказаў: «Такім чынам, Аарон перайшоў ад стэроідаў да какаіну прыкладна праз тры гады. Наступным крокам для тэхаскага букмекера стала праца мускулаў...»
  «Памятаеце яго імя?» — спытаў я.
  «Не наўпрост, але дзесьці я яго ўзяў», — сказаў ён. «Гэта быў толькі яшчэ адзін хуткі крок да прыгатавання крэнка, потым збіванне лабараторый шатуна, падпальванне хлопцаў на здзелках з кока-колай, расцяжкі ў бляшанцы…» О'Бэнніён стрэліў. «Я выдаткаваў цэлае стан на лекараў па дэтоксікацыі і адвакатаў па крымінальных справах».
  «Дзе ён цяпер?»
  
  «Аж да задніцы ў глыбокім дзярме», — сказаў О'Бэнніён, зноў наліваючы. «Нават калі ён зробіць цуд стрыечным братам шэрыфа, ён затрымаецца надоўга. Такім чынам, я схаваў яго ў маёй старой хаціне ў раёне Барстаў. Можа, я змагу вывезці яго з краіны, даставіць у шпіталь у Францыі ці яшчэ куды…» У гэта ніхто не верыў.
  «Вы думаеце, што ён будзе гаварыць з намі?»
  «Магчыма, па тэлефоне, — сказаў О'Бэнніён, — але асабіста я б не спрабаваў. Ён можа быць даволі адчувальным «.
  «Нічога, — сказаў я, — мы былі там — з дазволу шэрыфа — і чулі, што шэрыф паспее, а сястра Тыптана не будзе выстаўляць абвінавачанне. Мы маглі б зрабіць так, каб гэта гучала як выпадковы разрад. Калі ён гатовы нам дапамагчы…»
  - Я яму патэлефаную, - сказаў О'Бэнніён, дастаючы з кішэні кашулі малюсенькі сотавы тэлефон, - паспрабуйце.
  «Я мог бы нават дапамагчы з фондам абароны», — сказаў я.
  О'Бэнніён памахаў мне сваёй мясістай рукой. «Грошы не праблема, дружа. Я зарабіў свой першы мільён на кантрабандзе травы трыццаць гадоў таму, калі гэта яшчэ быў амаль мільён долараў. Я проста застаўся з каскадзёрамі, таму што мне падабалася быць у кіно, чувак». Ён засмяяўся. «Гэтак жа, як тупае дзіця». Ён увёў нумар. «Чорт вазьмі, тут занята». Тады ён задумаўся. «Давайце пад'едзем у той бок. Магчыма, ён прымаў свой Прозак».
  "Будзем спадзявацца, што так", - сказаў Сугру.
  О'Бэнніён загадаў нам напоўніць ахаладжальнік за барнай стойкай півам і лёдам, пакуль ён ішоў у гару за сваім Land Cruiser. Калі мы гэта рабілі, Сугру спытаў мяне, ці лічу я, што стары чалавек натуралістычны.
  - Ён можа зацягнуць нас у пастку, Міла.
  «Мы заўсёды можам застрэліць яго», — сказаў я.
  - Некалькі разоў, чувак, - сказаў ён, потым выцягнуў браўнінг і запасную кліпсу са спіны джынсаў, дзе яны былі схаваны пад гавайскай кашуляй. «Вы не павінны казаць дрэнным хлопцам, што ў вас ёсць кавалак, калі ў вас яго няма», — сказаў ён, перадаючы яго мне.
  «Я больш не магу адрозніць дрэнных хлопцаў ад добрых, Соні», — сказаў я.
  
  «Ну, я яшчэ магу», — сказаў ён і з грукатам зачыніў вечка кулера.
  —
  У іншы час гэта магла быць прыемная паездка позна ўвечары з павольным півам і хуткай размовай. Але кожны раз, калі О'Бэнніён спрабаваў набраць нумар хаціны, ён атрымліваў сігнал «занята», што відавочна нервавала яго з кожным разам. Потым, калі захад сонца перайшоў у сваю штодзённую пустынную тэатралізаванасць, ён выявіў, што яго камбінацыя не працуе на замкнёным ланцужку вакол сталёвых варот на павароце з шашы 247. «Чорт, гэта не мой замок», - прамармытаў ён і пачаў падняцца на вароты. «Вы ўсё яшчэ нясеце?»
  "Так", сказаў я, калі мы далучыліся да яго. «Як далёка гэта?»
  «Дзве мілі глыбокага пяску і каменя», — сказаў О'Бэнніён і пайшоў уверх па дарожцы да каменнага грэбня на захадзе.
  «Давайце не будзем хадзіць па гэтым пяску», — сказаў я, паказваючы на свежыя сляды шын. Заходзіць і выходзіць. О'Бэнніён паглядзеў на мяне. «Я ніколі не хлусіў пра тое, што быў законнікам», — сказаў я. «Што было, тое ўжо здарылася». Я пераканаў яго спачатку выкапаць ліхтарык са сваёй свідравой ўстаноўкі, а потым мы пераехалі ў больш жорсткую машыну, з'ехаўшы з трасы, кружачыся да кабіны О'Бэнніёна.
  Абветраная халупа з дошак і лачання калісьці магла быць зацененым сховішчам для пустыннага пацука або рэлігійнага пустэльніка, але калі мы падняліся на апошняе неглыбокае ўзвышша, выглядала так, быццам яго ўдарыў тарнада. Або бульдозер. Вялікія часткі сцяны былі выбітыя, кволы дах вар'яцка нахіліўся, а вялікае голае цела ляжала ў дзвярах. Нават у хутка згасаючым святле былі бачныя чорныя крывавыя плямы. О'Бэнніён усхліпнуў, а потым пабег рыссю па хрыбце. Я ступіў перад ім, але не дастаткова моцна. Ён адмахнуўся ад мяне, як камара. Я трымаўся за тоўстую, размоклую руку, махаў у прахалодным паветры, як дзіця. Сугру схапіў другую руку, і стары некалькі крокаў нёс нас уніз, пакуль яго ўжо стомленыя ногі не падкашлілі, і мы не паваліліся на камяні, пясок і кактус.
  
  «Ты павінен падумаць, чувак, - хутка сказаў Сугру.
  - Мы павінны вырашыць гэта, О'Бэнніён, - дадаў я, потым дапамог яму ўстаць і прымусіў яго паглядзець мне ў вочы. Як умеў. Яго вочы наліваліся слязьмі на пот твару.
  «Ты ў парадку?» — спытаў я. Ён павольна кіўнуў, быццам яго галава важыла тысячу фунтаў. - Сугру, - сказаў я, не гледзячы на яго, - прайдзі туды прыкладна на сотню ярдаў, зрэж мне стрэлку, у якой больш лісця, чым шыпоў, зрэж яе пад паверхняй пяску і замей сляды на зваротным шляху.
  Я пачуў, як Сугру павярнуўся і пайшоў прэч. О'Бэнніён зняў мае рукі са сваіх плячэй, сказаўшы: «Ты такі чортава разумны».
  «Разум пазбаўляе цябе ад турмы, — сказаў я, — і чортавыя паліцэйскія не пакінуць гэтага ў спакоі. Ні на секунду. Таму мы павінны быць разумнымі. Добра?»
  О'Бэніён зноў кіўнуў, але ад яго позірку яшчарцы адляпілі б яйкі.
  - Прабачце, - сказаў я.
  «Хрэн з вамі», - адказаў ён.
  У рэшце рэшт ён супакоіўся настолькі, што дазволіў мне закрыць сцэну, стараючыся схаваць свае сляды. Здавалася, гэта доўжыцца вечнасць. Потым я пацягнуўся назад па пясчаным узвышшы, чысцячы за сабой сляды ботаў. О'Бэнніён укленчыў на пяску, гледзячы на падміргваючыя зоркі ў чорным небе. Сугру стаяў ззаду яго, яго кашуля была расхінута для лёгкага доступу да Браўнінга.
  "Я збіраюся даць вам гэта прама, - сказаў я, - і вы павінны прыняць яго, а потым сысці".
  «Хрэн з табой», — сказаў ён, не падымаючы вачэй.
  «Вы калі-небудзь былі ўнутры, стары?» Ён паківаў сваёй вялікай каменнай галавой. «Тады маўчы і слухай. Сядайце і слухайце». Мы з Сугру дапамаглі яму ўладкавацца на бліжэйшым плоскім камені, потым я даў яго яму.
  «Гэта толькі здагадка, — пачаў я, — але гэта мая лепшая здагадка…»
  "І ён будзе па-чартоўску блізка", - ціха сказаў Сугру.
  «Тыптан падышоў да дзвярэй у шортах з мабільным тэлефонам, — сказаў я, — і нехта ў красоўках стрэліў яму ў твар як мінімум тры разы з дваццацідвух. Потым спыніўся, каб уставіць патрон у тэлефон, бо, магчыма, Тыптан пайшоў за стрэльбай, якая ляжала на кухоннай стальніцы побач з тузінам чарак даволі добрага какаіну. Ён не паспеў. Ён зрабіў яшчэ тры-чатыры патроны ў паясніцу. Вось тады ён і ўрэзаўся ў бакавую сцяну.
  
  «Забойца хадзіў па хаце, што было глупствам, бо пакідаў сляды ў пыле…»
  «Чортавы дзіця ніколі не быў дамавіком», - прамармытаў О'Бэнніён. «Божа, кожны раз, калі я прыходзіў сюды, мне даводзілася вычышчаць гэтае месца...»
  «...потым стралок паклаў яшчэ некалькі патронаў у нутро Тыптана і адзін зблізку ў яго мяшок з арэхамі. Што проста раззлавала яго, наколькі я магу меркаваць. Што б там ні было, ён сарваў з сябе шорты, падняўся, хістаючыся, вярнуўся ў халупу і папярок яе, дзе з тыльнага боку дастаў вуглавы слупок, і зноў упаў. Тады забойца ўдарыў яго каленам. Два разы. Тыптан папоўз назад у халупу, знішчыў стол, некалькі крэслаў, паліцу са стужкамі і плэер, дапоўз аж да ўваходных дзвярэй. Дзе выдаў на ступ.
  «Там забойца ўставіў два ці тры ў патыліцу, адзін у вуха, можа нават адзін у рот, потым астатнюю абойму ў спіну. Я не ведаю, у якім парадку, - сказаў я і дадаў: - Яны выкарыстоўвалі адзін з тых маленькіх карабінаў Грэндэля з магазінам на трыццаць патронаў. Яны выкарыстоўвалі кожны з іх. Выцер яе і кінуў Тыптану на спіну.
  «Прафесійны ўдар?» — ціха спытаў О'Бэнніён.
  «Я не ведаю, — сказаў я, — але той, хто гэта зрабіў, безумоўна, хацеў паставіць кропку».
  «Я дам вам сто тысяч, каб даведацца, хто гэта зрабіў», — сказаў О'Бэнніён. «Ці зрабіць дзвесце. Заўтра раніцай пакладзеце яго на дэпазіт. Плюс выдаткі. Усё, што вам трэба…» Сугру хутка засмяяўся, жорстка і адрэзка, такім гукам мог бы адказаць каёт. «Што тут такога смешнага, малы?»
  «Насамрэч, гэта крыху больш, — сказаў я, — але ў любым выпадку дзякуй».
  
  О'Бэнніён глядзеў на мяне, схіліўшы вялікую галаву на тоўстую шыю амаль да пералому. «Хто вы на хрэн такія?»
  Сугру і я паглядзелі адзін на аднаго і паціснулі плячыма, калі крывы, змяншальны месяц узвышаўся над пустыннымі гарамі на ўсходзе.
  «Я мяркую, што мы твае новыя лепшыя сябры», - сказаў я і дапамог стомленаму старому гіганту падняцца на ногі.
  Пакуль О'Бэнніён праходзіў перад намі, час ад часу ціха ўсхліпваючы, вяртаючыся назад да брамы, мы з Сугру як мага лепш зачысцілі сляды пры ахутаным месячным святле. На другім прыпынку О'Бэнніён плюхнуўся на зямлю прыкладна ў дзесяці ярдах перад намі, раскінуўшы ногі, як у кінутай лялькі.
  «Шкада, што я падумаў прынесці піва», - сказаў Сугру. «Як справы?»
  «Я трымаюся, — сказаў я, — але лепш бы гэтага не бачыў».
  «Не супраць, калі я спытаю, як вы даведаліся, што какаін быў першародным?»
  «Я згарнуў рахунак і напісаў два радкі», — сказаў я. «Гэта не дало мне ванітаваць. Потым я пакінуў астатнія радкі і скраў ягоны запас».
  «Гэта было разумна?»
  «Неабходна», — сказаў я, — што часам адно і тое ж, — і працягнуў Сьюгру пульхны пакет.
  —
  Месяц амаль зайшоў, сонца амаль узышло, калі мы падышлі да варот, напаўзвар'яцелыя, удвая стомленыя ад таго, што напалову несла цела О'Бэнніёна. Мы ўтрох спустошылі шасціпакет і праз некалькі хвілін узяліся за іншую. Я ўзяў О'Бэнніёна дастаткова, каб атрымаць яго асабісты нумар і сказаць яму, што рабіць, перш чым ён паваліўся на задняе сядзенне. Я дазволіў Сьюгру адвезці нас назад у матэль, потым мы разбіваліся, пакуль не вырашылі, што трэба альбо прачнуцца, альбо памерці.
  Потым мы вярнуліся ў Лос-Анджэлес, як толькі змаглі бяспечна выехаць з нашых нумароў. Нарэшце мы пазбавіліся арандаванага Subarus і паваліліся ў нашы ложкі ў «Спартсмена» і засталіся там, жывучы ежаю ў нумарах і роспаччу, час ад часу гарнірам у басейне і маргарытай, пакуль О'Бэнніён не паспеў скончыць сваю працу.
  
  У нейкі момант Сугру павярнуўся да мяне, калі мы пяклі каля басейна, каб сказаць: «Вы заўважылі, што кожны раз, калі мы кагосьці шукаем, мы знаходзім яго мёртвым?»
  «Я заўважыў некалькі целаў па дарозе, — сказаў я, — але, па меншай меры, ніводнае з іх не наша».
  «Яшчэ».
  - Або О'Бэнніёна, - сказаў я. «Хоць ён гучаў не так бадзёра, калі я размаўляў з ім сёння раніцай, прынамсі, яго адвакат адпраўляе па факсу копію яго рахунку за сотавую сувязь на стойцы рэгістрацыі. Сказаў, што яму трэба было звярнуцца да адваката, каб дабіцца ад чортавай тэлефоннай кампаніі раздрукоўкі яго званкоў па гэтым нумары. І праверце адваротны каталог».
  «А што з целам?»
  «Заўтра. Заўтра пасля абеду ён збіраецца са сваім былым прыяцелем-паліцэйскім знайсці яго.
  «Тады што?»
  «Чаму б табе не паляцець дадому на тыдзень ці каля таго», — асцярожна сказаў я. «Правядзіце некаторы час з сям'ёй, пакуль я гуляю тут і праглядаю тэлефонныя званкі Тыптана».
  «Вядома, вы не думаеце блукаць без падмацавання», - сказаў ён.
  «Я ненавіджу, калі ты называеш мяне «Шырлі», - сказаў я.
  - Арлін, - сказаў ён, смеючыся, потым падняўся з шэзлонга, ужо не так засмучаючыся сваім шнарам. «Я думаю, што мне лепш трымацца цябе, стары».
  «Мы не злучаныя ў сцягне, малы».
  Але мы таксама маглі быць. Мы ўзялі факс, сышлі ў лобі-бар і паспрабавалі вырашыць, што рабіць далей. Пакруціўшы галовамі над факсам, пакуль не забалелі шыі, мы ўсё яшчэ не мелі паняцця. Ці, можа быць, занадта шмат падказак, якія вядуць у занадта многіх накірунках да занадта многіх месцаў, якія мы ўжо разгледзелі. Згодна з факсам адваката О'Бэнніёна, Аарон Тыптан зрабіў шэсць званкоў са свайго сотавага тэлефона. Два ў Сіэтл, адзін у гатэль, а другі ў рэстаран; двое да таксафона ў Эль-Паса; і двое ў рэзідэнцыю Донэла Уілбаргера за Осцінам, букмекера, у якога Тыптан калісьці працаваў як мускул. Тыптан атрымаў толькі адзін званок у хаціне. З іншага таксафона ў Эль-Паса. За два дні да смерці.
  
  Такім чынам, мы сабралі рыштунак, селі на мяккія скураныя сядзенні і паехалі на ўсход. Па дарозе я яшчэ раз паспрабаваў угаварыць Сугру правесці час дома, але ён адмовіўся. Калі б я таксама не спыніўся на гэтым. Так што я сказаў так. Потым позна ўвечары закінуў яго ў краму, сказаўшы, што ўбачуся з ім пасля таго, як вярнуся ў матэль Cuero. Але я пакінула яго стаяць, абдымаючы Уітні на паркоўцы, а я накіравалася да міждзяржаўнай трасы. Пазней я ведаў, што ён пракляне мяне і той факт, што ён ніколі не зловіць мяне ў старым пікапе.
  —
  Пад шэрым лістападаўскім дажджом Осцін выглядаў іншым месцам. Паўночнік ачысціў дрэвы, абсмажыў траву і змыў колеры з вільготных каменных выступаў. Нават пастэльны будынак Капітолія здаваўся бледным і хваравітым у попельным паветры. Проста яшчэ адзін горад сярэдняга памеру на захадзе краіны, зачынены ў абдымках ранняй зімы. Нічога, што я раней не бачыў.
  «Я ненавіджу нават здагадку пра халоднае надвор'е», - сказаў Карвер Д. скрозь цьмянае воблака дыму Gitanes, калі я скончыў расказваць яму пра падзеі за цёмным сталом у Фло. Ён таксама выглядаў крыху змрочна. «Любы чалавек, які мае крыху розуму, будзе ляжаць у старой Мексіцы, ляжаць на пляцоўцы , назіраць за попамі пляжных хлопчыкаў і піць брэндзі замест гэтага дзярма». Ён паваляў пульхнымі пальцамі ў цьмяным дзённым паветры.
  «Будзьце вельмі рады падвезці вас, бос», - сказаў Хангас, і яго ўсмешка была самай яркай кропкай у суставе.
  «Іронія траціцца на тоўстых людзей, — ціха сказаў Карвер Д, гледзячы на мяне, — і парады на дурняў». Потым зрабіў паўзу. «Ці не вяліка вы жывяце, пан Міладраговіч, пасля падзей вашага апошняга візіту?»
  
  «Проста варушу дзярмо, — сказаў я, — пагляджу, што плавае, а што тоне».
  «Люблю, калі здараецца гаўно», — сказаў Хангас, усміхнуўшыся шырэй. Прынамсі, ён быў рады бачыць мяне.
  «Што, чорт вазьмі, гэта значыць?» — спытаў Карвер Д, не звяртаючы ўвагі на Хангаса.
  «Не ведаю, — прызнаўся я, — але я так працую».
  «Ну, ты па-чартоўску пераплаціў за гэта».
  «Хочаш сказаць мне, чаму ў цябе чырвоная задніца, Карвер Д?»
  Уздых таўстуна выцягнуў усё паветра з пакоя. Ён запаліў новую цыгарэту ад тлеючага недакурка старой, потым падняў бутэльку з-пад бурбона ля сваіх ног і прымусіў яе закіпець. «Поспех», - сказаў ён нарэшце.
  Але я проста чакаў.
  «Чорт вазьмі, я трымаў на плаву гэтую жудасную маленькую газету дваццаць гадоў за кошт незаконна атрыманых прыбыткаў маёй сям'і - публічных дамоў у Галвестане, махлярства з зямлёй ва Усходнім Тэхасе і поту нелегальных замежнікаў, - але апошнія пяць гадоў сукін сын зарабіў грошы…”
  Зноў я чакаў.
  «І на мінулым тыдні сіндыкат альтэрнатыўных лахманаў проста прапанаваў мне больш грошай, чым я маю ў ім. Нават з улікам усіх гадоў страт».
  «Дык у чым праблема?» — спытаў я.
  Карвер Д. падняўся з крэсла і пайшоў да прыбіральні. «Хто, чорт вазьмі, ведае?» - прамармытаў ён праз плячо.
  За яго адказаў Хангас. «Усе гады цяжкага жыцця нарэшце дагналі яго», — ціха сказаў Хангас. «На мінулым тыдні ён страціў прытомнасць, калі яны клалі газету ў ложак. Док сказаў яму кінуць піць, паліць і не спаць дапазна ўначы з хлопчыкамі-падлеткамі».
  «Значыць, ён думае прыняць прапанову?»
  «Чортава прама».
  
  «Што ты думаеш, Хангас?»
  «Я?» — сказаў ён і засмяяўся. «Ведаеш, Майла, мае людзі працуюць на яго народ яшчэ да Вайны за паўночную агрэсію, — сказаў ён з павольнай усмешкай і адпіў піва, — і містэр Карвер Д., ён прымаў мяне, калі я здаваўся. у корпус і аддаў усіх шасцярых маіх дзяцей у каледж. Цяпер яны ўсе прафесіяналы — два лекары, два юрысты, CPA і сцэнограф оперы ў Сан-Францыска — і ўсе яны пытаюцца ў мяне: «Тата, навошта ты кожны дзень возіш гэтага тоўстага пачварнага белага хлопчыка?» Хангас асцярожна адставіў піва і ўтаропіўся на мяне. «Чалавек сыходзіць з таго, што любіць, гэта як смяротны прысуд, — сказаў ён, — а я люблю гэтага тоўстага брыдкага белага хлопчыка, а ён любіць гэтую паперу».
  «Вы скажаце яму гэта?»
  «Чаму, чорт вазьмі, не, чувак, - хмыкнуў Хангас, - ён звольніў бы мяне ў задніцу ў Нью-Ёрк за хвіліну».
  "Ваксахачы", - паправіў я яго, і мы засмяяліся.
  Мы ўсё яшчэ смяяліся, калі Карвер Д вярнуўся з туалета.
  «Скажу вам вось што, спадары, апухлая прастата — гэта не тое, з чаго смяяцца», — сказаў ён і цяжка апусціўся ў крэсла. «Хрэн з ім, чалавек павінен рабіць тое, што павінен рабіць мужчына, - дадаў ён, войкнуўшы, а затым дадаў, - а потым дажыве, пакуль не памрэ. Чаго, чорт вазьмі, цяпер хочаш ты і той вар'ят Сугру?»
  «Сугру зусім сышоў з гэтай часткі», — сказаў я.
  Карвер Д. хвіліну глядзеў на мяне, потым усміхнуўся. «Прынамсі, ёсць добрыя навіны», — сказаў ён і засмяяўся, пакуль ледзь не заплакаў.
  —
  Згодна з крыніцамі Carver D, былы букмекер Уілбаргер нядаўна стаў легітымным і быў галоўным маўклівым партнёрам у некалькіх франшызах кабельных сетак у цэнтральным Тэхасе і ў элітнай забудове на пагорках на захад ад Осціна, Castle Creek Country Club Estates, дамах кіраўнікоў, пабудаваных вакол чэмпіянатнае поле для гольфа з трыццаццю шасцю лункамі. Але ён па-ранейшаму жыў як бандыт, акружаны каменнымі сценамі, электроннымі сістэмамі бяспекі і добра апранутымі капюшонамі.
  —
  
  Карвер Д выказаў здагадку, што ўварвацца ў банк можа быць прасцей, чым пагаварыць з Донелам Уілбаргерам. І нават гэта было б лягчэй, чым узламаць закадзіраваную інфармацыю на дыскеце, якую я ўзяў з ноўтбука Рэя Лары. Наколькі мог меркаваць яго скейтборд-панк, дыск немагчыма было скапіяваць ці нават прачытаць зноў без належнага пароля, інакш ён знішчыць сябе. Забойствы Лары ўсё яшчэ былі пахаваныя ў паліцэйскай краме як забойства-самагубства па нейкай прычыне, якую ніхто з яго знаёмых у паліцыі не мог растлумачыць.
  —
  Захоўваючы высокую пазіцыю, выдаючы сябе за патэнцыйнага пакупніка, у якога больш грошай, чым розуму, і як мага часцей называючы імя Уілбаргера, я прызначыў сустрэчу з адным з агентаў па продажах, Ірэн Макдорманд, прыгожай, вельмі набранай разведзенай сярэдніх гадоў, апранутай больш золата, чым тэлевізійная актрыса, якая пасадзіла мяне ў ружовы гольф-кар і правяла вялікую экскурсію па маёнтках і полі для гольфа.
  Усе дамы выходзілі на поле для гольфа, усе былі з басейнамі, а самыя маленькія мелі не менш за тры тысячы квадратных футаў жылой плошчы. Я не мог сабе ўявіць, хто можа дазволіць сабе так жыць. З таго, што я чытаў у мясцовай газеце, Осцін перажыў спад у нафтавым бізнэсе з усплёскам клонаў Сіліконавай даліны, акуратна падымаючыся з попелу. Але я не ведаў, як нехта так жыве. Чорт вазьмі, усе людзі, якіх я ведаў, былі злачынцамі, п'яніцамі і адвакатамі-злымі сабакамі. Я на самой справе нічога не ведаў пра нармальнае жыццё і меркаваў, што мне не хапае часу, каб даведацца пра гэта цяпер. Але калі Ірэн паказала мне, як яны добра жывуць у цэнтры Тэхаса, я задумаўся пра гэта. Думаю нават пра гольф. Божа, я не толькі страціў сваю мэту, але, магчыма, і розум.
  Потым я ледзь не сапсаваў усю працу пасля абеду, калі мы праязджалі міма элегантнай крэпасці Уілбаргера. «Спадар Уілбаргер павінен жыць там, - сказаў я. Пасля гэтага Ірэн раптам успомніла пра неадкладную заручыну, якая моцна перашкодзіла астатняй частцы тура і нашым папярэднім планам на вячэру.
  
  Але калі я праязджаў міма ахоўнай вароты, ахоўнік сказаў мне, што патэлефанавала місіс Макдорманд і папрасіла мяне пачакаць. Ірэн з'явілася ў ружова-залацістых плямах, задыхаючыся і вельмі нервовая, каб паведаміць мне, што, магчыма, мы можам сустрэцца на позні абед у месцы на другім беразе возера, у Гудзон на выгіне, дзе мы можам паабедаць экзатычнай дзічынай. за пару бутэлек сапраўды добрага віна. Хто я такі, каб адмаўляць ёй? Што, чорт вазьмі, я прыцягнуў увагу Уілбаргера без стральбы. Лепш, чым тыцнуць у вока вострай палкай. Або іголка ў член.
  —
  Хангас прыкрываў маю спіну на вуліцы, пакуль мы з Ірэн абедалі хлуснёй і перапёлкамі, паштэтам з антылоп і медальёнамі з дзіка. Мала таго, што вячэра была цудоўнай, яна накарміла мяне трыма бутэлькамі прыгожага тэхаскага вінтажу і такім моцным сэксам, што я амаль забыўся, што рабіў. Яшчэ раз. Нават з двума хіхікаючымі прыяцелямі Карвера Д, якія, як ён сцвярджаў, вялі акадэмію таэквондо, назіраючы за кожным нашым рухам з суседняга століка.
  Пакуль мы затрымліваліся за кавай і каньяком, Ірэн прабачылася і пайшла ў прыбіральню, пакінуўшы швэдар і сумачку. Учынак, які падаўся дзіўна знаёмым. Прынамсі, яна не прапаноўвала мне зьменіцца.
  Высокі спартыўны тып у кашміровым пінжаку і з акуратна падстрыжанымі вусамі на цвёрдай усмешцы ўстаў з-за суседняга стала, які ён дзяліў з двума сваімі целаахоўнікамі, двума буйнымі джэнтльменамі, якія ўплывалі на Біркенштокі і Глокі, накульгваў і сеў у крэсла Ірэн. не пытаючыся. Ён глядзеў на мяне, не гаворачы. Я кінуў яму скураную папку з вячэрнім чэкам.
  «Што гэта, чорт вазьмі?» - сказаў ён, злавіўшы гэта.
  «З выгляду вашай аперацыі, Уілбаргер, — сказаў я, — вы можаце сабе гэта дазволіць».
  
  Уілбаргер засмяяўся, а потым сказаў: «Божа, Міладрагавіч, ты ўяўляеш, як мала каштуе цяпер тваё жыццё?»
  «Я б сказаў, што з вашым сокам вы маглі б прадаць мяне прыкладна за дзесяць тысяч», — сказаў я. «Але, улічваючы праблемы, якія я мог прычыніць, гэта наўрад ці было б таго варта».
  «Пстрыкні пальцамі, чувак, ты лужына мочы і ваніты».
  «Гэта ўжо спрабавалі», — сказаў я і адчуў, што ўсміхаюся так, нібы сапраўды гэта меў на ўвазе. Магчыма, я быў заражаны хваробай Сюгру. Жыццё было найвялікшай абразай. «І знайшоў жаданне».
  - Б'юся аб заклад, што так, - сказаў ён і ляпнуў папкай па сваім доўгім сцягне. «Дык якога чорта ты ад мяне хочаш, стары?»
  - Аарон Тыптан, - сказаў я. «І не называй мяне «старым». »
  «Я ведаў, што нехта прыйдзе, — сказаў ён, — спытае пра мудака, але я чакаў, што гэта сабакі, а не нейкі вар’ят стары… хлопчык». На гэты раз ён моцна засмяяўся, потым кінуў папку з чэкамі аднаму са сваіх бандытаў, загадаўшы паклапаціцца пра яе. «Ці магу я купіць вам выпіць?» — спытаў ён. «Тады вы скажыце гэтым небяспечным маленькім дзікам расслабіцца, а я раскажу вам невялікую гісторыю».
  Я кіўнуў, але сябры Карвера Д перасталі хіхікаць і былі настолькі моцна сціснутыя, што я амаль чуў, як гудуць іх натрэніраваныя мышцы.
  Пасля таго як афіцыянтка прынесла новыя каньякі, Уілбаргер распачаў сваю гісторыю. «Па-першае, чувак, па вуліцах хадзілі чуткі, што ты шукаў чувакоў, якія спрабавалі замарозіць твайго прыяцеля, потым ты нейкім чынам прыдумаў Рэя Лару і афёру з пральняй грошай у Pilot's Knob Bank. Разбурыў усю іх здзелку і нанёс ім масу гора, так?»
  Пытанне, на якое я не папрацаваў адказаць.
  «Тады ты з'яўляешся адзін, чувак, - працягваў ён, хітаючы галавой, - носам абглядваючы маё дзярмо. Ну, дазвольце сказаць вам што-небудзь. Пасля таго, як я падарваў сваё ахілесава сухажылле ў каледжы, я пачаў весці невялікія спартыўныя кнігі, якія прывялі мяне да спартыўнага дроту, потым у бары для цыцак, масажныя салоны і некалькі матэляў. Гэта была агульная сума майго махлярства, чувак. Наркотыкі мяне задавальнялі, але здзелкі з наркотыкамі былі занадта захапляльнымі, занадта небяспечнымі, занадта шмат зброі...»
  
  «Але вы ведаеце гэтых людзей?»
  «Вядома, - сказаў ён, - чаго не ведаць? Але я ніколі не меў з імі справы. І я ніколі не падаў, таму, калі я наспеў дастаткова хлеба, я стаў законным. Калі я пачуў, што ты пытаешся пра мяне, сябар, я праверыў цябе, а калі даведаўся, хто ты, я не ведаў, што рабіць. Сапраўды».
  «Такім чынам, вы арганізавалі гэты невялікі абед?»
  «Ну, спачатку Рэні павінен быў цябе проста прапампаваць, але я вырашыў згуляць прама».
  «Дзякуй, — сказаў я, амаль што маючы на ўвазе, — але Тыптан некалькі разоў тэлефанаваў вам з Каліфорніі. Што ён хацеў?»
  «Я не ведаю, — сказаў ён, — я з ім не размаўляў».
  «Не рабі мне гэтага дзярма», — сказаў я.
  «Не, сапраўды», — адказаў ён, перахіліўшыся праз стол. «Слухай, пяць ці шэсць гадоў таму ў мяне былі дадатковыя грошы, і мой прыяцель угаварыў мяне прафінансаваць малабюджэтны фільм. Тут стралялі. Фільм пра футбол. Магчыма, вы чулі пра гэта. Пігірон ?» Я кіўнуў. «Дрэнна не каштаваў, - працягваў ён, - і зрабіў невялікі бізнес. Зарабіў рэальныя грошы. Для чортавых распаўсюднікаў. Гэтыя сволачы - сапраўдныя злачынцы. Я ледзь выбраўся з цэлай дупай.
  «Аднак я засвоіў урок», — сказаў ён, потым засмяяўся і махнуў рукой, каб падаць яшчэ каньяку. «Так я сустрэў хлопца Тыптана. Ён прыехаў з Галівуду на невялікую ролю. Як "жалезная малпа". Гаворка пра прывядзенне тыпу. Такім чынам, мы паразумеліся і пачалі тусавацца. Яго кар'ера, як ён яе называў, нікуды не ішла, таму я даў яму працу».
  «Калекцыяніраваць?»
  «Ён быў лепшым, што я калі-небудзь меў, чалавек, таму што ён быў па-чартоўску вар'ятам», - сказаў Уілбаргер. «Вось чаму я не адказваў на яго званкі».
  «Што ён хацеў?»
  "Гэта самае смешнае", - сказаў ён. «Я не зусім упэўнены».
  «Што гэта значыць?»
  «Ну, мае хлопчыкі сказалі мне, што ён пытаўся пра дзяўчыну, якая грала прастытутку ў фільме», — сказаў ён. «Я маю на ўвазе, што я зрабіў невялікі нумар з ёй на месцы, але чорт вазьмі, чувак, яна была проста шалёнай і небяспечнай для мяне. Чыстая подласць. Нават імя было подлае. Дарсі Стоўн. Акрамя таго, яна спрабавала зладзіць на мяне афёру. Такім чынам, я закансерваваў суку і з таго часу нічога пра яе не чуў. Нават не магу дакладна ўспомніць, як яна выглядала».
  
  «Што за махлярства?»
  «Яна хацела, каб я прафінансаваў яе кінапраект, — сказаў Уілбаргер, — але што, чорт вазьмі. Усе на чортавай працы выцягнулі з азадкаў праект, калі даведаліся, што ў мяне схавана куча грошай. Вось такія гэтыя людзі, чувак, па-чартоўску прагныя, калі справа даходзіць да праектаў. »
  «Гэта тое, што яны кажуць», - сказаў я, не ведаючы, хто гэта можа быць. «Ці магу я спытаць у вас апошняе?»
  «Калі я магу папрасіць вас аб ласцы».
  «Якая паслуга?»
  «Аналіз Лара стрыгла мяне. Яна была мілым дзіцем. Калі ты даведаешся, хто яе зрабіў, дружа, - ціха сказаў Уілбаргер, - патэлефануй мне. Я хачу пагаварыць са сволачамі. Асабіста».
  "Гэта не павінна быць цяжка", сказаў я.
  Уілбаргер устаў, страсянуў перагіны са сваёй хворай нагі, узяў кашалёк і швэдар Ірэн і спыніўся. «У вас было яшчэ пытанне?»
  «Вы ўжо адказалі», — сказаў я.
  Ён сумна ўсміхнуўся, потым пакульгаў назад да абароны свайго новага жыцця. «Я патэлефаную».
  —
  Ніхто з маёй дапамогі не хацеў узлятаць, але пасля таго, як натоўп Уілбаргераў знік, мне ўдалося пераканаць іх пакінуць мяне ў спакоі. Неўзабаве я сышоў, а потым правёў ноч, піўшы каву 7-Eleven і дазваляючы Зверу вадзіць мяне па Осціне. Марыбет павінна была прыехаць у горад праз пару дзён без сваіх хлопчыкаў, але мне трэба было вырашыць, куды ісці і што рабіць. І як папрасіць прабачэння ў Сугру. Але мае блуканні, здавалася, мелі нейкую мэту. Двойчы я праплываў міма дома Ларасаў. І якраз у той момант, калі на хмарным усходнім гарызонце сабралася шэрая лінія, Пачвара трэці раз за тую ноч адвёз мяне ў ветэрынарную клініку хуткай дапамогі на поўначы Осціна, і я меркаваў, што ў мяне ёсць нешта на ўвазе. Так што я прыпаркаваўся, доўга вагаўся, потым прагудзеў у начны званок.
  
  «Доктар Портэрфілд?» — спытаў я, калі на званок адказаў ціхі голас.
  - Бэці, - сказала яна.
  «Памятаеце старую лабараторную суку па імені Шыба?» — спытаў я.
  «Так».
  «Ну, гэта я хлопец, які высадзіў яе», — сказаў я, і яна прагудзела мне ўнутр. Адважна, падумаў я. Пазней яна сказала мне, што ў яе ў кішэні швэдры быў электрашокер, а ў ранцы на поясе - аўтамат падвойнага дзеяння Ruger .40.
  У тую раніцу я апынуўся ў клініцы, дзверы за мной былі замкнёныя, ветэрынар абапёрся на прылавак з партатыўным тэлефонам у руцэ. «Я ўжо набрала дзевяць і першы, дружа, — сказала яна, — а цяпер пераканай мяне не набіраць апошні».
  «Я раблю ўражанне на цябе як на мудака, які б...»
  «Бад, я паняцця не маю, які ты мудак», - спакойна перапыніла яна.
  «...застрэліць сабаку з дваццаці двух?» — спытаў я.
  «Вы не ведаеце, як мала такое дзярмо мяне ўражвае».
  «Я збіраюся апаражніць свае кішэні», - сказаў я і зрабіў.
  Яна бяздзейна перабірала дробязь, заціск для грошай, кішэнны ножык і ключы, потым перабірала мой кашалёк. «Адкуль я магу ведаць, ці сапраўдныя гэтыя рэчы?» - сказала яна. «Усё, што я магу сказаць, гэта тое, што вы едзеце на новым Cadillac з нумарамі Нью-Мексіка, маеце правы кіроўцы Мантаны, тэрмін дзеяння якіх хутка заканчваецца, і маеце занадта шмат грошай, каб вам можна было давяраць».
  «Я магу гэта растлумачыць», — сказаў я.
  "Б'юся аб заклад, што ты зможаш", - сказала яна. «Растлумач сабаку».
  Таму я паспрабаваў прыдумаць нешта, у што яна магла б паверыць, гісторыю пра байкераў, наркотыкаў і паліцэйскіх, добрую гісторыю. Магчыма, з-за таго, як яна выглядала. На выгляд Бэці Портэрфілд было каля трыццаці, у яе быў вялікі твар у форме сэрца, пырскі вяснушак на чыста абветранай скуры і дзікія светла-рудыя валасы, сабраныя на патыліцы стужкай. Пазногці ў яе былі кароткія, рукі тупыя і спраўныя, рукавы швэдра ссунутыя вышэй локцяў. Яна слухала маю хлусню без перапынку, блішчачы блакітнымі вачыма, вялікім пальцам правай рукі час ад часу дакранаючыся да правай скулы, паціраючы вузкую лінію шнара без веснушак, якая цягнулася праз скулу амаль да вуха; я падазраваў, што яе твар будзе яшчэ больш прыгожым ва ўсмешлівым спачыванні. Ці павінна яна калі-небудзь вырашыць усміхнуцца мне.
  
  «На чыім баку вы былі?» - спытала яна, калі я скончыў хлусню. «Злачынца? Ці міліцыянт?»
  «Некалі намеснікам шэрыфа, — сказаў я, — а потым прыватным следчым».
  «А цяпер?»
  «Напэўна, проста сябар», — прызнаўся я. «Насамрэч, я мяркую, што я проста спрабаваў дапамагчы сябру прыдумаць... нейкую версію помсты, з якой мы маглі б жыць».
  «Я магу гэта зразумець», - сказала яна задуменна. Потым яна зрабіла паўзу. «Але вы знайшлі час, каб прывесці Лабараторыю. Чаму?»
  «Я не мог пакінуць яе там», - сказаў я. «Яна выжыла пасля агнястрэльных раненняў?»
  «Калі ты пабудзеш, пакуль я не выйду, — сказала яна, — я дазволю табе самому пераканацца, наколькі добра».
  Калі яна выйшла з клінікі хуткай дапамогі ў восем гадзін, Бэці Портэрфілд кіўнула мне без слоў, кіўнула галавой, каб я рушыў услед, потым села ў пабіты паўнапрывадны пікап Toyota і павяла мяне на захад каля гадзіны поўнач выбухнуў, правёў мяне праз невялікі гарадок пад назвай Бланка, праз нізкаводную пераправу, потым на грунтавую дарогу. Пасля шасці зачыненых варот і двух брадоў праз ручай яна спынілася ў канцы дарогі каля каменнага дома з бляшаным дахам і галерэяй, якая ішла ўздоўж паўднёвага боку. Дом стаяў на лаўцы на ўзбочыне вапняковага хрыбта, які выходзіў на невялікую вузкую даліну з чыстай рачулкай пасярэдзіне. За выключэннем хлява ў форме квансетскай хаціны, пабудаванага з грубых кедравых жэрдак, усе астатнія гаспадарчыя пабудовы былі пабудаваны з той жа плоскай скалы. Нават куратнік і свінарнікі. Усё выглядала старанна выкарыстаным, падумаў я, выйшаўшы з Звера, ідэальна захаванага і ў сваёй стыхіі.
  
  Як Бэці Портэрфілд. Хто сустрэў мяне каля Звера з баявой пазіцыяй і аўтаматам Ruger .40, няўхільна накіраваным на вобласць маёй грудной клеткі.
  «Займі пазіцыю», — ціха сказала яна.
  «Скажы «калі ласка», — сказаў я.
  «Што?»
  «Скажы «калі ласка», — паўтарыў я. «Я не маю звычкі выконваць загады ад людзей. Са зброяй ці без».
  «Ты з глузду з'ехаў?»
  «Магчыма».
  «Заняць пазіцыю!» - закрычала яна. «Калі ласка! Перш чым я здзьму табе яйкі!»
  Так што я заняў пасаду. Яна асцярожна пагладзіла мяне ўніз, не пазбягаючы палавых залоз, якія пагражалі раней, потым адступіла, усё яшчэ трымаючы на мне пісталет.
  «Я мяркую, што вы чыстыя», - сказала яна. «Але я не мог назіраць за табой у машыне, таму мне трэба было пераканацца».
  «Перамяняеце сваё меркаванне на выхадзе, лэдзі?» — спытаў я, стоячы і павярнуўшыся да яе.
  «Не зусім, - сказала яна, - але я вырашыла, што хачу пачуць усю праўду».
  "Гэта не прыгожа", - сказаў я.
  «Павер мне, прыяцель, я ведаю некалькі брыдкіх гісторый».
  Такім чынам, я сказаў ёй большую частку ўсёй праўды. Яна слухала, не здрыгануўшыся. Нават не тады, калі я расказаў ёй пра ўварванне на месца забойства Ларасаў або пра смерць Тыптана. Але яна сунула пісталет назад у кабуру на поясе.
  «Такім чынам, вы накшталт паліцэйскага, накшталт злачынцы, накшталт паляўнічага за багаццем...»
  «Маё шчасце», — паказаў я, але яна не ўсміхнулася.
  "...і шукае нейкай дзікай справядлівасці", - сказала яна. «Дык чаго ты ад мяне хацеў?»
  
  «Проста хацеў даведацца пра сабаку, — сказаў я, — і, магчыма, зноў пачуць твой голас…»
  "Дай адпачынак", сказала яна.
  «...і, магчыма, пераканаць вас, што я не страляў у сабаку».
  «Ты прынамсі зрабіў гэта, - сказала яна, - таму што калі б я думала, што ты зрабіў, дружа...»
  «Калі б я меў, што?» Я сказаў.
  «Магчыма, я б адвяла цябе да крынічнай ямы, прабіла б цябе там, — сказала яна, потым паглядзела на свае пацёртыя каўбойскія боты, — вытрыбушыла б цябе, а потым напоўніла тваё цела камянямі. Кіньце сваю грэбаную наземную баржу на Іст-Сікст...»
  «Вы можаце гаварыць, лэдзі, - сказаў я, - але ці можаце вы прагуляцца?» Я не ведаў дакладна, што гэта значыць, але Сьюгру гаварыў гэта часта.
  «Зрабі стаўку», — спакойна сказала яна і паказала на камень памерам з сэрца ў дваццаці ярдах ад сябе, ужо запэцканы аскепкамі свінцу. «Глядзі, Бастэр Браўн», — сказала яна, потым так хутка выхапіла пісталет, што я не ўбачыў, як яе рука варухнулася, і выпусціла абойму аб камень. Рэха напоўніла невялікую даліну. Калі яны спыніліся, з дзвярэй хаты пачулася тонкае скуголенне.
  «Даволі ўражвае, — прызнаўся я, — але камяні не ідуць на вас і не страляйце ў адказ».
  «Гэта не будзе мяне трошкі турбаваць», - сказала яна, замяняючы пустую кліпсу, потым павярнулася да дома і дадала: «Давайце паглядзім, ці памятае цябе Шэба, дружа. Пакуль я гатую сняданак».
  Бэці адганяла з дарогі выпадковых курэй і лянівых катоў, падымалася на галерэю, адчыняла сеткаватыя дзверы, і чорная дрыготкая маса акружыла яе ногі, скуголячы і віхчучы ад шчасця, калі Бэці шаравала суставамі пальцаў галаву Шыбы. Бэці паказала на мяне, потым уцякла ў дом. Лабараторыя спынілася, потым падышла да мяне, скачучы і танцуючы ад радасці. Я апусціўся на калені, каб павітаць яе, але яе парыў зваліў мяне на азадак. Можа, яна проста пазнала маю ляжачую позу, а можа, проста любіла чалавецтва ўвогуле, але яна лашчыла і лізала мой твар, пакуль не пераканала мяне, што гэта не мае значэння.
  
  Дзверы з сеткай адчыніліся на столькі часу, каб адтуль выскачыў тэнісны мяч. Шыба звярнула ўвагу на мяч і дазволіла мне падняцца з зямлі. Але не з кручка. Яна ўпусціла мяч мне ў боты і скуголіла, пакуль я яго не кінуў. Мая рука знясілілася раней за яе, таму я схаваўся ў доме.
  Доўгі адзіны пакой утрымліваў кухню, гасцёўню, футон на далёкім заходнім канцы і сотні кніг, расстаўленых уздоўж сцен. І тузін спячых катоў. Усё цяпло ішло ад дроўнай пліты, з якой Бэці працавала як з роднай, кампактнай печкі для пастухоў з аднаго боку і каменнага каміна з другога. Ні электрычнага святла, ні тэлефона, нічога з сучаснага свету.
  Сняданак пахла дзевяццю сотнямі долараў. Бэці наліла каву ў цяжкую кружку, не прапанавала ні вяршкоў, ні цукру і махнула мне рукой. Я абапёрся аб адзін са скальных слупоў, якія трымалі бэльку даху, і назіраў, як працуе Бэці. У яе рухах была эканомія і грацыя, якія пераўзыходзілі прыгажосць. Я пацягнуўся за цыгарэтай.
  — На вуліцы, — сказала яна, не паварочваючыся. «Калі ласка», — дадала яна і ўсміхнулася мне, якая прыглушыла зімовае сонца.
  Падчас сняданку, які складаўся з смажаных яек з яе курэй на вольным выгулу і вэнджанай каўбасы з аленіны з яе ўласнай вяндлярні, ніхто з нас не размаўляў. Мы проста сядзелі за кедравым сталом ручной працы і елі ва ўтульнай цішыні, пакуль усё не знікла. Потым мы выпілі кавы на галерэю і ціха сядзелі ў разьбяных кедравых крэслах-качалках да поўдня.
  "Дзякуй", сказаў я. «Гэта было цудоўна. І дзякуй, што дазволілі мне пабачыцца з Шэбай».
  «У любы час», — сказала яна, нахіліўшыся, каб пачухаць Шыбу галаву. «Дзякуй, што прывялі яе».
  «Мне трэба ісці, і, шчыра кажучы, я не часта хаджу сюды, — сказаў я, — але ты не супраць, калі я патэлефаную ў наступны раз, калі буду ў горадзе?»
  «У любы час», — паўтарыла яна. «Патэлефануйце мне на працу. Я там з дзесяці да шасці, тры ночы на тыдзень, з поўначы да васьмі два іншыя». Потым яна зірнула на даліну і раптам загаварыла. «Вунь там у хляве нарадзіліся мая прапрабабуля і мая прабабуля. Раней гэта было паўхлеў-паўхаты. Тады гэта было месца Spivey. У гэтай хаце нарадзіліся мае бабуля і маці. Я нарадзіўся ў бальніцы Брэкенрыдж у Осціне. Мая маці пасялілася з сынам доктара, які раней арандаваў тут аленяў. Гэта ўсё, на што гэтая зямля добрая — арэнда аленяў, — але гэтыя грошы мне больш не патрэбныя». Потым яна зрабіла паўзу. «Хочаце яшчэ кавы?» Яна зайшла ўнутр за рондалем, не чакаючы майго адказу, напоўніла нашы кружкі, потым зноў паставіла рондаль на пліту і спынілася каля дзвярэй з сеткай. «Я збіралася быць доктарам, - сказала яна, - але страціла веру ў чалавецтва. Калі я вучыўся... у медыцынскім вучылішчы».
  
  «Як гэта?»
  «Верніся, — сказала яна, — можа, я табе скажу. У цябе твар, з якім жанчына можа размаўляць».
  "Разлічвайце на гэта", сказаў я.
  «Калі ласка», — сказала яна, потым выйшла з дзвярэй і яшчэ раз усміхнулася мне. «Будзьце асцярожныя, - дадала яна, - і прэч адсюль. У мяне яшчэ ранішнія справы».
  «Вы ніколі не спіце, лэдзі?»
  «Нядоўга, жудас», сказала яна, «ненадоўга». Яна дакранулася да маёй шчакі сваёй зацвярдзелай рукой, лёгенька пацалавала мяне сухімі вуснамі, потым перанесла руку на патыліцу, патрымала мяне на імгненне, трымала так моцна, што я адчуў, што ў мяне зарыпелі косці, потым груба адштурхнула мяне .
  Бэці патупала да канца галерэі, моцна засунуўшы рукі ў заднія кішэні выцвілых джынсаў, потым злосна павярнулася. «Лепш патэлефануй мне, сукін сын, — сказала яна, адыходзячы, — інакш я ў наступны раз застрэлю тваю няшчасную задніцу». Потым яна ўсміхнулася і сказала: «Б'юся аб заклад, што я не першая жанчына, якая пагражала застрэліць цябе». Яна зноў засмяялася. «Проста апошняе».
  «У мяне стралялі, — прызнаўся я, — але ніколі не траплялі».
  «Мы гэта выправім», — сказала яна, хутка праводзячы мяне да Пачвары, развіталася, не дакранаючыся мяне больш, а потым паспяшалася да сваіх жывёльных спраў.
  —
  
  Вярнуўшыся ў Осцін у Hyatt, я патэлефанаваў Сугру ў краму, але замест гэтага атрымаў Уітні. Смеючыся, яна сказала мне, што цяпер у іх ёсць тэлефон, і дала нумар, але калі я паспрабаваў, ніхто не адказаў, таму я ператэлефанаваў ёй.
  «Скажы яму, што я прабач, — сказаў я, — і...»
  «Не будзь, Майла, калі ласка. Было цудоўна вярнуць яго, - перапыніла яна.
  «...Я буду ў Фэрбэрне заўтра вечарам».
  «Заставайся з намі на гэты раз», - сказала яна. «Усё будзе добра».
  Дык я пагадзіўся. Потым спаў да світання, спаў дастаткова доўга, каб прапусціць Бэці ў клініцы, спаў дастаткова доўга, каб не запомніць свае сны, потым яшчэ раз накіраваў Звера на захад, зноў сутыкнуўшыся з бясконцай прасторай Заходняга Тэхаса, узброены толькі кулер, поўны Negra Modelo і пару унцый какаіну мерцвяка. Гэтага было дастаткова, каб давесці мяне да параднай прыступкі Сьюгру.
  OceanofPDF.com
  
  
  ЧАСТКА Чацвёртая
  Сугру
  OceanofPDF.com
  
  Блябаны Міла. Спачатку ён кідае мяне ў краме, не кажучы ні слова, а праз чатыры дні з'яўляецца крыху змардаваным, п'яным і напалову напітым, але ён не паводзіў сябе як чалавек, які весяліўся. Ён нават не спрачаўся са мной, калі я прапанаваў яму пакой для гасцей. Проста сказаў, што ўпэўнена, цяпер, калі ў нас ёсць тэлефон, ён задрамаў на сорак восем гадзін, парушаны толькі гэтымі таямнічымі паўночнымі тэлефоннымі званкамі, пра якія ён не будзе гаварыць, задрамаў, які сцёр кругі з-пад яго вачэй. але не ўрачысты выгляд яго твару. Потым ён робіць гэтае іншае вар'яцтва.
  На трэцюю раніцу Уітні бярэ Лестэра з сабой у краму, каб мы з Майла маглі абдумаць наступныя крокі, пакуль мы сядзім на прыступках, п'ем каву і назіраем, як мокры халодны вецер расцірае шчотку.
  «Пахне надвор'ем», — кажу яму.
  «Што б ты падумаў, Сугру, — кажа ён, — калі б мы кінулі ўсё гэта дзярмо?»
  «Я не ведаю. Чаму?»
  «Я думаю, — кажа ён, — можа, мне не патрэбныя ўсе гэтыя грошы. Можа, не трэба помсціць. Не так, як мы, калі пачыналі».
  «Што змянілася?»
  «Я не ведаю, - кажа ён. «Я проста падумаў — можа, нам гэтае дзярмо не патрэбна».
  «Мне вельмі непрыемна гэта адзначаць, — кажу я, — але гэта была вашая ідэя».
  "Так, я ведаю", - кажа ён. «Хрэн, давай проста зробім гэта».
  У мяне няма духу спытаць у старога, што менавіта мы робім.
  —
  
  Калі мы дасягаем Эль-Паса, ідзе снег, як шалёны ў прыцемках. Мясцовае радыё паведамляе, што школы і прадпрыемствы зачыняюцца, а ў бліжэйшыя дванаццаць гадзін у горадзе выпадзе снег на шэсць-восем цаляў.
  Я прапаную перасесці ў аэрапорце, магчыма, забраць паўнапрывадны агрэгат. Міла пазірае на мяне, як на вар'ята. Як і большасць жыхароў Мантаны, Майла ніколі не бачыў снежнай гурбы, праз якую ён не змог бы прабіцца з дапамогай стомленай зношанай калатушы, і ніколі не бачыў абледзянелай дарогі, па якой не мог бы праехаць.
  «Ведаеш, — кажу я, — шмат хто тут памятае гэтую машыну. І вы. Я хацеў бы быць упэўнены, што Уітні і Лестэр трымаюцца далей ад гэтага дзярма».
  «Божа, Сугру, ты жывеш за трыста міль ад Эль-Паса».
  «Заходні Тэхас толькі выглядае вялікім, — кажу я, — як Мантана».
  «Вы маеце рацыю, — кажа ён, — прабачце», — потым выходзіць з аэрапорта.
  —
  У дзве гадзіны раніцы адзін з бармэнаў з Матэа ляжыць тварам уніз на неглыбокім снежным сугробе, а Майла б'ецца галавой другога аб падножкі арандаванага Jeep Cherokee на паркоўцы ў Верхняй Даліне, і мы не у матэля яшчэ нават няма нумара. Чорт, мы яшчэ нават не павячэралі.
  Нарэшце я адрываю Майла ад бармэна, запіхваю яго ў «Чэрокі» і ўцякаю скрозь бурныя наносы ўніз па Даніфану ў Месу, пакуль стары чалавек кіпіць ад тэкілы і какаіну на пасажырскім сядзенні.
  «Божа, — кажу я, — у Санлэнд Парку ёсць месца, дзе тако працуюць усю ноч. І, магчыма, мы можам прыдумаць пару пакояў у тым Холідэй Ін насупраць іпадрома. Ці, можа быць, мы павінны пад'ехаць да Лас-Крусэс.
  «Што заўгодна», — кажа ён. «Прабач, Соні».
  Але дараваць яму, здаецца, пустая трата часу. І Бог ведае, што бармэны, напэўна, не выклічуць паліцыю.
  —
  
  Факс ад адваката О'Бэнніёна дае нам толькі нумар таксафона і адрас на паўночным ускрайку Даніфана, і нам спатрэбіцца крыху часу, каб знайсці тэлефон, які вісіць на вонкавай пярэдняй сцяне суседняга бара пад назвай Матэа. Мы гуляем крута, думаем мы, боўтаемся і павольна папіваем піва ў бары на працягу некалькіх гадзін, аглядаючы сцэну, сумесь чыкана і англа-рабочага класа хлопцаў, якім заўтра не трэба ісці на працу, і размаўляючы з двума бармэнамі, Рудзі і Полам, якія дзеляць змену за палкай.
  Я думаю, што ў нас усё добра, пакуль хударлявая бялявая афіцыянтка па кактэйлю, чароўніца сярэдняга веку па імі Лоры, не блісне да Майла, якая абапіраецца на барную стойку побач са сваёй станцыяй.
  «Ведаеш, — кажа яна яму, чакаючы заказу на напой, — гэты белы хлопец і гэты мексіканец аднойчы зімовай ноччу бяруць уцечку ў арашальны канал, і ты ведаеш, як хлопцы стаяць побач з кожным. іншыя са сваімі членамі ў руках—яны павінны нешта сказаць, каб другі хлопец не падумаў, што яны чортавы педары.
  «І вы ведаеце, я ўпэўнены, сэр, як часам, хлопцы, калі вы заканчваеце піць, вы неяк дрыжыце, ведаеце, і гэта халадней, чым ведзьміна цыцка ў медным бюстгальтары ззаду, таму белы хлопец сапраўды дрыжыць . Такім чынам, ён зашпільвае маланку, пакуль мексіканец усё яшчэ асушвае сваю яшчарку, і ён паварочваецца і кажа: "Даволі холадна".
  «Дзякуй», — кажа мексіканец.
  Потым Лоры хапае свой паднос і адплывае ў блізкі бой, а Майла смяецца як вар'ят.
  «Гэта самы смешны жарт, які я калі-небудзь чуў», — кажа ён, шморгаючы носам.
  «Я чуў гэта», — кажу я, а потым разумею, што стары пердун адрэзаў трохі какаіну ў Тыптана і быў у туалетнай кабіне, запіхваючы яго сабе ў нос. Не кажучы мне і не прапаноўваючы нічога. Абодва дрэнныя прыкметы. Часам, калі хлопец перастае лічыць удар народным какаінам, ён адкрывае сваю свядомасць усякай прагнасці і глупствам.
  
  Затым ён б'е мяне локцем пад рэбры і паказвае на штангу. «Вось тая тэкіла, праўда? Той, што з сіняй падковай?»
  «Геррадура», — кажу я.
  «Клянуся богам, давай вып’ем чарку», — кажа ён і прапануе Лоры адну, калі яна адыходзіць да афіцыянткі.
  «Не будзем», — кажу я, але ўжо позна.
  —
  Каля дзесяці мне ўдаецца выслізнуць праз чорны ход і праехаць па вуліцы да крамы, дзе я тэлефаную ў таксафон. Прыкладна пасля дваццаці званкоў хтосьці бярэ трубку.
  «Страляй», — кажа мужчынскі голас.
  «Скажы ім, каб патэлефанавалі Тыптану», — кажу я і даю яму нумар ЛА.
  «Зразумеў, - кажа голас, - але яны ўсё яшчэ павінны мне за апошняе».
  «Вы застрахаваны», — кажу я і кладу трубку.
  Вярнуўшыся ў бар, Лоры і Майла хочуць ведаць, ці быў я на вуліцы і замарожваў чылі ў снежную буру.
  «Я чуў, што з іх лягчэй зняць скуру, калі яны замарожаныя», — кажа Лоры і дзіка гукае, як паранены гусь. Да яе далучаецца мой верны рускі таварыш.
  Прыкладна праз гадзіну такога весялосці я нарэшце прыцягваю ўвагу Майла і аддаю яму ключы ад джыпа.
  «Можа, лепш зрабі гэта, — кажу я, — пакуль ты яшчэ можаш ездзіць».
  «Паспрабуй расслабіцца і трохі павесяліцца, Сьюгру», — кажа ён, а потым, спатыкаючыся, ідзе назад.
  Мяркую, мне ўсё роўна, ці паспее ён на гэты раз, таму ў мяне ёсць уласны здымак Herradura, але як толькі я заканчваю яго, зазваніць знешні тэлефон. Рудзі і Пол глядзяць адзін на аднаго. Пасля дзесяці званкоў Рудзі хапае аловак і паперу, шукае ў кішэні кашулі папярэдняе паведамленне і выходзіць на вуліцу. Вярнуўшыся праз некалькі імгненняў, ён паціскае Паўлу плячыма, потым яны раяцца ў кулеры, здаецца, не прыходзячы ні да чаго.
  
  Міла вяртаецца праз некалькі імгненняў. Лоры хоча ведаць, ці гуляў ён у снезе.
  «З таго часу, як пакінуў сваю трэцюю жонку, я не сунуў дзяўб у снежную сугробу», — кажа ён, потым смяецца і заказвае яшчэ тэкілы.
  «Успомні, што здарылася ў апошні раз, калі ты напіваўся ў Эль-Паса», — па-дурному нагадваю яму.
  «Не хвалюйся за мяне, маленькі сябар», — кажа ён, раптам такім цвярозым і злым, якім я яго ніколі не бачыў. Затым ён ківае Лоры, і яны знікаюць у задніх пакоях бара, каб праз некалькі хвілін вярнуцца з бліскучымі вачыма і саплівай усмешкай.
  Яна злятае ў гадзіну з сумнай усмешкай і пустым абяцаннем сустрэцца з ёй на сняданак у Кэроў. Нам удаецца дачакацца апошняга званка, пакуль мы не станем апошнімі кліентамі ў бары.
  Майла робіць свой апошні стрэл, гоніцца за ім глытком піва, потым устае і ляпае стодаляравай купюрай аб бар. «Я разумею, што вінен вам, хлопцы, грошы», — цвяроза кажа ён.
  Руды і Павел паварочваюцца як адзін, Руды ад касы, Павел ад дзвярэй. Яны не буйныя хлопцы і нават не асабліва жорсткія на выгляд хлопцы, але за свой час яны выпілі сваю долю п'яніц, таму яны нават крыху не хвалююцца і не баяцца.
  «Для чаго гэта, сэр?» — пытаецца Рудзі. «У вас ужо быў апошні званок».
  «Двойчы», — кажа Пол.
  «Для нумара тэлефона», - кажа Майла.
  «Прабач, дружа, — кажа Рудзі, — але калі Лоры не давала табе свой нумар, я не збіраюся. А цяпер хадзем». Ён хутка абыходзіць бар.
  «Для тэлефанаваньня», — кажа Майла. «Вы, хлопцы, не атрымалі грошы ў мінулы раз. Хіба гэтага мала?»
  Рудзі хапае купюру, засоўвае яе ў кішэню кашулі Майла і кажа: «Я не разумею, аб чым ты, хрэн, кажаш, дружа, але давай вынесем яе на вуліцу. Добра?»
  «Спакойся, — кажу, — ён проста п'яны». Тады зразумейце, што, магчыма, я таксама. «Мы можам пагаварыць пра гэта заўтра», — кажу я.
  
  «Правільна», - кажа Рудзі.
  Майла паслухмяны, як кацяня, дазваляючы Рудзі правесці яго да дзвярэй, моўчкі чакаючы, пакуль Пол адамкне іх і правядзе нас. Потым, калі мы ўсе стаім на вуліцы ў снежнай ветры, Майла яшчэ раз спрабуе разумець.
  «Глядзіце, хлопцы, — кажа ён, — мы ўсё ведаем пра падзенне тэлефонных паведамленняў. З намі можна пра гэта пагаварыць, нават хлеба збоку прыгатаваць, а нельга…»
  Рудзі хопіць. Ён кладзе рукі на Міла, кажучы: «Прэч адсюль, стары».
  Рудзі нават не бачыць, што яго б'е. Уласна кажучы, і я таксама. Майла адбівае яго ад пярэдняй сцяны бара, разбіваючы тынкоўку галавой Рудзі, і шпурляе яго, як смецце, на бліжэйшы снежны сугроб. Перш чым я паспею спыніць Майла, ён закінуў Пола на стаянку і так моцна стукнуў хлопчыка галавой аб падножкі Cherokee, што я спадзяюся, што ён не мёртвы.
  Але, магчыма, усё гэта ўчынак. Калі я цягну яго за плечы, Майла лёгка адыходзіць і не супраціўляецца, калі я адчыняю пасажырскія дзверы і запіхваю яго ўнутр. Не робіць і Пол, які ўсё яшчэ ашаломлены, калі я падымаю яго і счышчаю з кашулі брудны снег.
  «Вы, мудакі, прыходзьце заўтра ў тры гадзіны дня, — кажу я, — і мы разбярэмся з гэтым дзярмом».
  «Ты, чорт вазьмі, правільна, мы будзем тут», — крычыць Пол, але ён гаворыць у паўночны вецер, гледзячы не ў той бок.
  Калі я ад'язджаю, Рудзі збіраецца са снегу. А Міла парыцца на сядзенні побач са мной. Можа, гэта і не ўчынак.
  Да таго часу, як мы засяліліся ў Holiday Inn з нашай пачкай тако, Майла дастаткова спакойны, каб пераканаць мяне патэлефанаваць Лоры ў Кэроў і папрасіць прабачэння за нашу п'яную адсутнасць. Але нават праз тоўстыя сцены нашых сумежных пакояў я чую, як стары п'яна смяецца па тэлефоне. Я рады, што Міла шчаслівы. Чорт вазьмі, я шчаслівы, што застаўся жывы. Каб не сядзець у турме.
  Але гэта доўжыцца нядоўга. І навіны не ўсе дрэнныя.
  —
  
  Першая добрая навіна заключаецца ў тым, што агенты DEA насамрэч ветліва стукаюць у дзверы нашага матэля, а не ламаюць іх, што дае Міла час высыпаць рэшткі кока-колы на дыван і расцерці іх нагой, глытаючы ватоўку. папера пераплёту і дае мне шмат часу, каб зафіксаваць Airweight і Browning Hi-Power у пластыкавым чахле. Калі ў іх не было сапраўдных ордэраў на зладзеяў, мы былі даволі чыстымі.
  Другая добрая навіна - яны адправілі касцюмы. Ці хаця б спартыўныя курткі. Дрэнна падагнаныя, прызначаныя для хатніх малпаў замест гарыл. Але яны просяць прад'явіць пасведчанне асобы, кажуць, калі ласка, перш чым выпадкова раскідваць пакоі, і не навязваюць нам кайданы, каб ехаць на допыт.
  У федэральны будынак нас не водзяць. Яны вязуць нас на сваю тэрыторыю, дзе спрабуюць уразіць нас тэхналогіяй, якую яны выкарыстоўваюць для абароны мяжы ад страшнага наплыву наркотыкаў, рэчы, якія таксама не спрацавалі ў В'етнаме, а затым яны замыкаюць нас у асобных чыстых , ананімныя пакоі і накарчваюць нас даволі прыстойнай кавай і тлустымі пончыкамі. Праз пару гадзін яны адвязуць нас у матэль да часу выезду, не задаючы мне ніякіх пытанняў. Яны паводзяць сябе так, быццам ужо ведаюць пра мяне ўсё, што трэба ведаць. І яны, верагодна, робяць.
  Калі я толькі прыехаў у Эль-Паса, у DEA ўжо было маё імя ў сваіх камп'ютарах, дзякуючы чортавай хлусні адваката па наркотыках з Мерыветэра, які павінен быў быць маім старэйшым сябрам з вайны. Наладжвае мяне як шпільку. Потым, калі Джо Дон Пайнс, гэтая свіння, якая смактае падонкаў і мае больш ценявыя сувязі з урадам, чым мексіканская электрастанцыя, выйшаў з акна свайго кабінета, урадавыя ўблюдкі паставілі каля майго імя зорачку. Але мне пашанцавала, што я выйшаў з гэтай кашы без ордэраў і з малым Лестэрам на сцягне.
  —
  У матэлі Майла не гаворыць ні слова, пакуль мы загружаем рыштунак і выпісваемся, не мае нічога сказаць, пакуль мы не скончым нашы huevos rancheros у Victor's Cafe, а потым кажа: Сугру. Гэтыя мудакі ў Матэа могуць пачакаць. Паедзем у Сіэтл».
  
  «Ці магу я хаця б патэлефанаваць дадому?»
  «Толькі не кажы ёй, куды ты ідзеш», — спакойна кажа ён, потым хапае чэк і накіроўваецца да дзвярэй.
  —
  Магчыма, у Эль-Паса зіма, але ў Сіэтле на мяжы зімы нешта накшталт бабінага лета. Калі палёт кружыць па схеме прызямлення, заснежаныя Каскады і Алімпійскія гульні зіхацяць у месячным святле, Рэнье ззяе, як яшчэ адзін месяц, які высмоктваецца з сэрца горнага хрыбта, а Гук цягнецца сярод цёмных астравоў, як ліст каванага срэбра. Майла зрабіў некалькі званкоў, пакуль мы ляжалі ў Солт-Лэйк і дамаўляліся пра арэнду кадылака і двух пакояў у гасцініцы на рынку з ідэнтыфікатарам Мілтана Чэстэра, у гатэль, у які Тыптан зрабіў адзін са сваіх званкоў. Іншы, размешчаны праз некалькі хвілін, быў у рэстаране Campagne, які, як аказалася, знаходзіцца праз невялікі дворык ад гатэля. Падчас рэгістрацыі мы бачым, што бар усё яшчэ адкрыты, таму Майла прапануе выпіць начны каўпак.
  Мы падымаемся на ліфце, каб схаваць рыштунак, і я заўважаю, што Міла не сказаў ні слова пра допыт DEA.
  "Пазней", - кажа ён, і пакідае гэта на гэтым.
  У невялікім бары апоўначы ў сярэдзіне тыдня даволі ажыўлена, але мы паспяваем пару табурэтак у канцы бара, і Майла замаўляе пару падвойных прынад Macallan, што выклікае ўсмешку кучаравага светлага бармэна .
  - Дванаццацігадовая ці васемнаццацігадовая, сэр? - пытаецца ён.
  - Дванаццаць, - кажа Майла. «Шэсць кубікаў лёду».
  «Гэта мой напой», — кажа бармэн.
  «Такім чынам, давайце ўсе паспрабуем», — прапануе Міла. І мы робім.
  Кліенты выглядаюць у асноўным высакакласнымі і прывабнымі дзецьмі, магчыма, мастацтвам і рэкламнымі япі, за выключэннем двух буйных мужчын сярэдняга ўзросту за сталом, якія выпіваюць некалькі бутэлек шампанскага з маладой дзяўчынай з нататнікам, якая, здаецца, бярэ ў іх інтэрв'ю. Два хлопцы — адзін у рабочай кашулі з шамбрэ, другі ў пацёртым швэдры — не адпавядаюць сцэне, але, здаецца, ім у ёй цалкам камфортна. Яны альбо багатыя, альбо знакамітыя, альбо абодва. У аднаго з іх дзікае вока, якое, здаецца, скіравана не так, як яго твар; другі, вялікі крывы нос з той жа праблемай.
  
  У зацішшы, калі бармэн мяняе кампакт-дыск з Эты Джэймс на Джоні Кэша, я чую, як маладая дзяўчына пытаецца: «Ці праўда, што вы, хлопцы, аднойчы з'елі цэлага аленя?»
  Мужчыны дружна хіхікаюць, а той з носам адказвае: «Гэта быў проста маленькі алень». Затым дзіка смяецца і заказвае яшчэ адну бутэльку дарагога французскага шампанскага.
  У нас ёсць яшчэ пара напояў у чаканні, пакуль бар вызваліцца, як гэта адбываецца перад апошнім званком, за выключэннем двух хлопцаў за сталом, якіх пакінула маладая дзяўчына.
  «Я спадзяюся, што апошні званок крыху спакайнейшы, чым учора ўвечары», — кажу я.
  «Я таксама», — адказвае Майла і паказвае бармэну апошні раз напоўніць нашы шклянкі. Калі ён скончыў, Майла пытаецца: «Вы працавалі ў мінулы чацвер вечарам?» Бармэн ківае. «Вы памятаеце, як камусьці з гатэляў патэлефанавалі перад поўначчу?»
  Перш чым бармэн паспее што-небудзь сказаць, адказ даносіцца ззаду нас. «Гэта быў бы той прывітанне Дудзі, Джым», - кажа джэнтльмен з сугнутым носам. - Эд Форсайт, - дадае ён без патрэбы, - але ён з'ехаў учора.
  —
  «Чортавы DEA паводзіць сябе так, быццам усё ведае, — кажа Майла пазней, калі мы выпіваем апошні спірт у яго пакоі, — але яны гэтага не ведаюць. Яны ладзяць з намі нейкую афёру. Я проста не магу зразумець, што гэта такое. Плюс дамовіліся».
  «Здзелка?»
  «Правільна», — кажа ён і робіць доўгую паўзу. «Я пераварочваюся на цябе і іду. На ўсё. Што б там ні было».
  «Што ты сказаў?»
  
  «Я сказаў ім, што мае адвакаты могуць біць сваіх адвакатаў», — усміхаецца ён. «Але яны купілі гэта занадта хутка, занадта лёгка. У іх на ўвазе нешта іншае».
  «Што?»
  «Ну, я не ўпэўнены, і гэта мяне хвалюе. Але яны прапанавалі нешта даволі дзіўнае, - кажа ён і доўга цягне скотч.
  «Што?»
  «Яны думаюць, што ваш расстрэл звязаны з маімі грашыма».
  «Гэта не мае чортава сэнсу».
  «Яны не дурныя, — кажа ён, — проста абмежаваныя». Потым дапівае. «Такім чынам, мы павінны падумаць пра гэта».
  «Гэта ніколі не быў нашым доўгім касцюмам», — кажу яму, і ён смяецца, як не смяяўся ўжо некалькі дзён. «І яшчэ гэта», — дадаю я. «Якая сувязь паміж Эдзі Форсайтам і Ааронам Тыптанам? Я не магу гэтага зразумець».
  «Ну, — кажа Майла, — паглядзім. Коні замужам за банкірам з сумнымі сувязямі. Мёртвы, зламысны швагер Коні адначасова банкір і звязаны з адной з памежных сем'яў. Можа быць, заходняе мастацтва і банкі - добрыя месцы, каб схаваць грошы ад наркотыкаў… Бля, я не ведаю».
  «Дык навошта забіваць тоўстую жанчыну? Забараніць ёй спяваць?»
  «І здзьміце з яе адбіткі пальцаў і зубы», — дадае Майла. «І Тыптан. Нічога не падыходзіць, чорт вазьмі. І я не бачу магчымасці знайсці адказы. Як бы мне ні хацелася зноў падскочыць Эдзі, ён не з тых, хто будзе рабіць нам дзярмо.
  «Магчыма, я проста спытаю яго прама, — кажа ён, — апошнім часам мне крыху пашанцавала, што я не быў ні мілым, ні злым».
  «Вы маеце на ўвазе, як учора ўвечары?»
  «О, чорт вазьмі, гэтыя мудакі нічога не ведалі», — кажа ён. «Яны проста мёртвая кропля. І я страціў сваё дзярмо. Я сказаў табе, што шкадую. Калі хочаце, я вярнуся і папрашу прабачэння».
  «Калі?»
  «Заўтра вечарам».
  Потым званіць тэлефон.
  
  «Хто б гэта мог быць?» Я пытаюся, але Міла проста адказвае на тэлефон і кажа абаненту пачакаць.
  «Дык што ж мне рабіць?»
  «Паглядзіце, калі вы не зможаце даставіць нас на ранні рэйс Delta, і я адвязу вас заўтра дадому», — кажа ён. «І паспрабуй задрамаць».
  «Ты бос», — мармычу я, выходзячы за дзверы, але Міла ўжо губляецца ў тэлефонным званку.
  І я выяўляў, што ідэя дома мяне зусім не пярэчыць. Ні кропелькі. Потым да мяне прыходзіць думка, што, магчыма, Міла не расказаў мне ўсёй гісторыі пра сваю сустрэчу з DEA. Але пасля яго допыту братамі Каўфманамі я стаўлюся асцярожна задаваць яму пытанні.
  OceanofPDF.com
  
  
  ЧАСТКА ПЯТАЯ
  Міла
  OceanofPDF.com
  
  С'югру задрамалі ў рэйсе да Салёнага возера, потым зноў на больш кароткім пералёте ў Альбукерке і далей у Эль-Паса. Ён нават не аказаў сімвалічнага супраціву, калі я выпусціў яго ў краме. Таму, калі ён запрасіў мяне застацца на ранні абед у "Ільвінае Сэрца", я пагадзіўся.
  Гэта была ціхая бязмэтная трапеза. Паколькі мы нічога не ведалі, нам, здавалася, не было чаго абмяркоўваць. Уітні чапляла сваю ежу, а Малы Лестэр размаляваў свой столік. Сугру назбіраў у краме жменьку газет — Alpine, малая штотыднёвік Fairbairn's, Midland, Odessa і El Paso — і перабіраў іх, пакуль мы елі.
  «Дык што нам рабіць, - спытаў ён, - калі Гаўдзі Дудзі не хоча з табой размаўляць?»
  - Не ведаю, - сказаў я, раптам стомлены да костак костак. «Можа, нам варта ўзяць адпачынак. Запраўце вас, Уітні і Малыша Лестэра ў Звера, і дазвольце вам паказаць мне гэтую краіну, - сказаў я. Малы Лестэру гэтая ідэя спадабалася больш, чым Уітні. «Ведаеце, мне можа спадабацца гэта пустыннае дзярмо. Магчыма, нам варта патэлефанаваць і Кейт. Вазьміце дзіця на абед, а потым адляцеце ў Мантану. Чорт вазьмі, я не ведаю. Магчыма, нам усім варта паехаць у Мексіку на сапраўдны адпачынак».
  «Хочаш зноў кінуць? Пра што, чорт вазьмі, ты думаеш?» — ціха спытаў ён мяне. «Вы не можаце дазволіць сабе адпусціць гэта».
  «Магчыма, я змагу», — сказаў я, думаючы, як назаўсёды пакінуць Сугру, потым зірнуў на Уітні і Малыша Лестэра, але яны згубіліся ў Маленькай Залатой Кнізе. «Хлопец, які зрабіў цябе, мёртвы...»
  «Вось што яны кажуць».
  «...і грошы майго бацькі разляцеліся разам з праклятым ветрам, таму, магчыма, нам варта расслабіцца».
  
  - Правільна, - з горыччу сказаў ён. «Слухай, чувак, калі ты баішся падцягнуць Форсайта, я зраблю гэта».
  «Я не думаю, што ты маеш права казаць мне гэта, малы».
  «Чорт вазьмі, — працягнуў ён, і ў яго голасе стала горкае рыканне, — магчыма, нават узяць сапраўдную працу. Ты і я, чувак, мы маглі б пагнацца за закладамі за Харыма. А можа, нават пайсці вартаўнікамі». Потым зноў пагартаў газеты і падняў аб'явы. «Гэтыя галівудскія прыдуркі, — сказаў ён, — Rattlesnake Productions, яны прымаюць стаўкі на кваліфікаваную ахову. Мы маем права, так?» Потым скамячыў паперу. «Хрэн ты, чувак. Магчыма, ты пачаў гэтае дзярмо, але, клянуся божа, я не баюся яго скончыць».
  «Калі вам, хлопцы, давядзецца яшчэ раз пабіцца, каб пасябраваць, — сказала Уітні, — знайдзіце сабе новую аўдыторыю і пакіньце мяне да чорта». Потым яна і Малы Лестэр стукнуліся аб дзверы, як людзі, якія бягуць ад агню.
  — Я зразумеў, — сказаў я, кідаючы сурвэтку на стол. «Я вярнуся праз пару дзён, і мы скончым гэта дзярмо».
  «Але тваё сэрца больш не ў гэтым, чалавеча».
  «Я пакінуў сваё сэрца ў Сан-Францыска, дзярмо».
  «Ці за Каламбусам, штат Нью-Мексіка, — сказаў ён раптам, не ўсміхаючыся, — разам з тваімі арэхамі».
  Я зрабіў глыбокі ўдых, і мы ўтаропіліся адзін на аднаго ў мёртвай цішыні. «Твой званок, — сказаў я, — на стаянцы, у пустыні, дзе ты хаваешся, або на грэбаным месяцы».
  Сугру ўздыхнуў, пацёр твар, нібы мог выцерці іржышча з твару. «Гэй, прабач, — сказаў ён. «Я не ведаю, пра што я думаю».
  «Гэта даволі ясна».
  «Слухай, я збіраюся пазычыць табе Airweight, чувак, - сказаў ён, - і я хачу, каб ты паабяцаў мне, што калі той прыдурак Хаўдзі Дудзі накінецца на цябе, ты яго знішчыш. Запусціце ў яго пяць патронаў без адзінага чортава слова».
  Я не сказаў "так". Але я таксама не сказаў "не". Я мяркую, што мы праводзілі занадта шмат часу разам. Але ўсё, што амаль адбылося, скончылася.
  
  - Дарэчы, - ціха дадаў ён, - Уітні кажа, што тэлефанавала Кейт. Кожны дзень. Чаму б вам не заехаць?»
  «Магчыма», — сказаў я, аплаціў чэк і залез у «Звера». У маім люстэрку задняга віду выглядала так, быццам Сьюгру і Уітні крычалі адна на адну ў бляклым святле. Магчыма, гэта была мая віна, але ў мяне не было ні часу, ні энергіі, каб паспрабаваць гэта выправіць.
  Паколькі ў мяне была ўсю ноч на міждзяржаўнай трасе, нягледзячы ні на што, я вырашыў заскочыць да Кейт. Дом ранча зноў выглядаў бязлюдным. Генерал нібы спаў за рулём свайго вялікага пікапа, прыпаркаванага ў дальнім куце дома. Rattlesnake Productions 4Runner быў прыпаркаваны ля ўваходных дзвярэй, і стары vaquero прысеў на кукішкі, прыхінуўшыся да сцяны. Каўбой даў мне кароткую ўсмешку, калі я вылез з «Звера», дастаў тонкую, скручаную ўручную цыгарэту з яго абвіслых вусоў, сплюнуў з ганка, потым выплюнуў у мяне поўны рот іспанскай мовы: «Que quiere tu, gringo?» »
  - Кейт, - сказаў я. Я слухаў памежную мову Сугру і аднаўляў свае падлеткавыя мары пра грамадзянскую вайну ў Іспаніі Роберта Джордана. «Es aqui?»
  - Пеладыта, - сказаў ён, смеючыся, - маленькая лысая. Потым адзін раз стукнуў кулаком у дзверы.
  Нібы яна чакала за дзвярыма, Сюзана хутка адчыніла іх. Яна зноў апранулася ў чорнае, на гэты раз у каўбойскія боты, новыя чорныя шорты Levi's, джынсы і куртку, дарагую састарэлую рабочую кашулю і серабрысты шаўковы шалік, завязаны на яе доўгай гладкай шыі. Яна дакранулася да шаліка прафесійна чырвонымі пазногцямі і спытала цвёрдым роўным голасам: «Я магу вам дапамагчы?»
  «Кэці побач?»
  Жанчына прыжмурыла вочы, потым павярнулася, не адказаўшы мне. «Кэтрын!» — закрычала яна. Яна вярнулася ў цёмную пустую лагчыну дома, не запрашаючы мяне праз шырока расчыненыя дзверы. Яна ўладкавалася ў дырэктарскім крэсле перад ноўтбукам за вялікім сталом у сталовай. Сэм Данстан і малады хлапчук сядзелі з другога боку. Стук яе пазногцяў па клавішах ноўтбука на некалькі хвілін напоўніў цішыню дома. Потым жанчына падняла вочы, цвёрдыя, як малахітавая дробка, утаропіўшыся на мяне так, нібы ніколі раней мяне не бачыла.
  
  «Кэтрын!» - зноў закрычала яна. Яе партнёры здрыгануліся. «Спадар абанент!» Яна прымусіла фразу прагучаць як «белы трэш».
  Кейт вытанчыла з дзвярэй кухні з музыкай, заціснутай у вушах, з бляшанкай піва Tecate у адной руцэ і бомберы ў другой, у доўгай жоўтай футболцы з надпісам FUCK KARMA ... спераду і на назад… ПЕРАД ГЭТА ЦЯБЕ .
  «Дзядзька дзядуля», — завішчала яна, убачыўшы мяне, потым падскочыла і абняла мяне за шыю. «Дзе ты, чорт вазьмі, быў?» - прашаптала яна, а потым дадала дастаткова гучна, каб пачула яе сястра: - Цябе ўдарылі, татачка?
  Я нават не папрацаваў адказаць.
  Кейт прадставіла мяне вакера , Хуан-Хасэ, які моўчкі адышоў, цяпер дзіўна сарамлівы і ветлівы, потым Кейт памахала сваёй сястры. - Перадай прывітанне, - сказала Кейт. Сюзана адаравала нас халоднай усмешкай на шаснаццаць цалі.
  «Яна занадта доўга працавала ў Галівудзе», — тлумачыла Кейт. «У яе няма часу на ветлівасць. Дык хрэн яе. Слухай, у нядзелю на мой дзень нараджэння мы рыхтуем фахіту, так што ты збяры гэтага нікчэмнага Сьюгру, яго жонку і дзіця і прымусь іх прыйсці…»
  - Кэтрын, - ціха сказала Сюзана. «Гэта прыватная вечарына».
  Кейт праігнаравала яе. «Яна прывозіць са сваімі зоркамі і сваімі знакамітымі сурвэткамі для азадкаў, — буркнула яна, — і баіцца, што вялікі нямыты папросіць у іх аўтографы і ўсё такое глейкае, глейкае дзярмо…» Кейт зрабіла паўзу, каб перавесці дыханне, потым звярнулася да сястры з-за кута. яе рот. «Спадар Міладраговіч занадта багаты, каб быць мудаком...»
  «Я ўпэўненая, дарагая сястра...» сказала Сюзана, не адрываючыся ад экрана.
  «Абяцаю, што не буду прасіць аўтографаў, — сказаў я, ловячы кайф Кейт, — калі я таксама не змагу выпіць неккіх пітчураў».
  «...і гэта мой дзень нараджэння».
  
  Не адрываючыся ад свайго ноўтбука, Сюзана ўхмыльнулася: «Толькі выпадкова».
  Я вывеў Кэтрын да машыны, і мы забраліся на пярэдняе сядзенне, каб я мог зрабіць для яе невялікую перавязку ўдару Тыптана.
  «Як справы, малы?» — спытаў я.
  «Тое самае, што і заўсёды», - сказала яна. «Страляніна і крыкі; брэх і паклёп...»
  «Твой тата і Сюзанна?»
  - А я пасярэдзіне, - ціха сказала яна. «Гэта заўсёды было дрэнна, але гэта самае горшае, што калі-небудзь было». Потым яна зрабіла паўзу. «Я думаю, што ў майго бацькі ёсць грошы ў гэтай здзелцы з фільмам...»
  "Як гэта зменіць сітуацыю?" — спытаў я.
  «Вы не ведаеце генерала і грошай», - сказала яна. «Утрыманне ранча часам каштуе даражэй, чым яны зарабляюць, і яго выхад на пенсію ідзе не так далёка, як мяркуецца… Чорт вазьмі, я не ведаю. Ён заўсёды смешна ставіўся да грошай».
  - Кэці, дарагая, - сказаў я, складаючы пераплёт у яе руку, - трымайся, і калі я вярнуся з Осціна своечасова, мы будзем тут на фахітас. І, магчыма, нават парачку пасмяяцца».
  Потым малая ледзьве не ўсміхнулася, абняла мяне на развітанне, расплакаўшыся на маёй шыі, прашаптала «Вярніся» і ўцякла назад у дом. Гэта прымусіла мяне задумацца, чаму некаторыя сем'і проста не вылезлі адна з адной. Нават тыя, у каго іх не было.
  Я трымаў руку на ключы запальвання Звера, калі Генерал падышоў да мяне з далёкага боку свайго пікапа з бутэлькай у руцэ. Я вылез хаця б павітацца.
  «Спадар Міладраговіч, — ветліва сказаў ён, — напэўна, я ніколі не дзякаваў вам за тое, што вы прывезлі Кейт дадому. Дзякуй. У вас ёсць дзеці?»
  — Не, — схлусіў я. Я не бачыў прычын абмяркоўваць сваё жыццё з генералам.
  «Яны разаб'юць табе сэрца», — сказаў ён і паднёс да вуснаў пыльную бутэльку. Напэўна, ён залез у свой склеп дзеля гэтага. Потым ён прапанаваў мне. «Я ўпэўнены, што Кейт казала вам, што ў мяне ёсць выдатны склеп. Гэта Напалеон, я думаю, 1846 года, з падвала Сомасы. Як афіцэр і джэнтльмен, магу прапанаваць вам пастукаць…»
  
  «Не, дзякуй, — сказаў я, — я не быў афіцэрам».
  «Я павінен прабачыць за адсутнасць сніфтэр, - працягваў генерал, - але чамусьці гэта здавалася лішнім у такі дзень...»
  «Такі дзень?» Я сказаў.
  «Адна з маіх дачок злая, як шалёная ліса, — прамармытаў ён, — а другая — каменная дамба… Цікава, чым я гэта заслужыў…» Ён не хацеў адказу. Ён сеў на прыўзняты парокон ганка. «Я ведаю, што вы не былі афіцэрам», - сказаў генерал з ніадкуль, павярнуўшы на мяне худы, абветраны твар. «Ты быў дзіцем, праклятым дзіцем...»
  «Праўда», — сказаў я. Мне споўнілася шаснаццаць у базавых і семнаццаць туліўся ў халодным, брудным акопе. «Але адкуль вы гэта ведаеце, сэр?»
  Генерал хітра ўсміхнуўся. «Ведаеце, у мяне ўсё яшчэ ёсць сябры ў Пентагоне».
  "Я ўпэўнены, што вы", - сказаў я. Як і большасць следчых, я не любіў, каб людзі капаліся ў маім мінулым. «Але які сэнс?»
  «Вы не супраць, калі я задам вам асабістае пытанне?» — спытаў генерал, раптам амаль цвярозы, падымаючы бутэльку. Перш чым я паспеў адказаць, ён спытаў: «Вы былі ў баі, так? Гэта змяняе чалавека, ці не так? Я сумаваў па Карэі і В'етнаме, але за гады знаходжання ў Цэнтральнай Амерыцы я бачыў невялікія непрыемнасці. Дастаткова ведаць, што гэта змяняе чалавека, робіць яго лепшым...» Стары ўстаў і падышоў, каб абаперціся на крыло Пачвары.
  «Гэта быў не мой досвед, сэр», — сказаў я, што было праўдай. «Я ведаў кучу баявых ветэранаў часоў Другой сусветнай вайны ў маім адзенні. Некаторыя з іх былі выдатнымі хлопцамі. Некаторыя з іх былі дзярмамі з зоркамі, палосамі і палосамі. Але які сэнс? Гэта было даўно».
  «Няма сэнсу, - спакойна сказаў ён, потым выпіў, - але што ж, давай вып'ем. У нас ніколі не будзе іншага шанцу... ну, у цябе ніколі не будзе іншага шанцу, таму што я збіраюся выпіць усяго сукінага сына». Потым паднёс бутэльку да вуснаў і адчуў прыстойны смак. «Чорт вазьмі, — сказаў ён, без асаблівага поспеху спрабуючы быць адным з хлопцаў, — калі б піска была мёдам і гарэла ў агні, яна мела б такі смак».
  
  Генерал зноў прапанаваў мне запыленую бутэльку, і на гэты раз я яе ўзяў, як дурань. Яго ацэнка каньяку не была занадта далёкай. Ні мая ацэнка глупства выпіваць з ім.
  "Выпі яшчэ", - сказаў ён. «Вы прывялі Кэці дадому, і я павінен вам... больш, чым вы думаеце».
  Так што ў мяне быў яшчэ адзін стук. Магчыма, каньяк трэба было падаваць у чарцы, разагрэтай ад свечкі — я не ведаю, — але нават з бутэлькі ў мяне было адчуванне, што я павінен быў апрануць ранішні паліто, цыліндр і аскоты, жанчына. на маёй руцэ худы і клапотны, як афганская ганчак.
  "Прыемна", сказаў я.
  «Выпі яшчэ», — сказаў генерал, і я зрабіў. Але калі я вярнуў яму бутэльку, ён спытаў: «Я ўпэўнены, што Кэці казала табе, што сволачы спрабавалі абвінаваціць мяне ў тым беспарадку з Іран-Контрас?»
  "Яна згадала нешта пра гэта", сказаў я асцярожна.
  «Ведаеце, многія выдатныя салдаты — баявыя салдаты, вялікія амерыканцы — былі вымазаныя гэтай пачварнай шчоткай», — сказаў генерал, зноў падаючы мне брэндзі. «Смалены сволачы, якія ніколі не чулі гуку стрэлаў», - дадаў ён. «Я ніколі больш не буду адчуваць тое ж самае адносна гэтай краіны… Гэтыя салдаты выканалі свой абавязак».
  «Я не ўпэўнены, ці лічу, што абавязак уключае хлусню Кангрэсу...»
  Не паспеў я скончыць, як генерал выхапіў бутэльку з маёй рукі. «Што, чорт вазьмі, ты пра гэта ведаеш?» — спытаў ён.
  Я вагаўся з адказам. Ён быў бацькам Кэці.
  «Што?» — спытаў ён. «Што вы, чорт вазьмі, ведаеце пра абавязак?»
  «Няшмат, — сказаў я, забіраючы бутэльку назад без яго прапановы, — але я зрабіў тое, што лічыў сваім абавязкам…»
  «Але вы ніколі не кіравалі людзьмі, ніколі не сутыкаліся з падступнымі палітычнымі праблемамі...»
  «Гэта праўда, сэр», — адказаў я і выпіў яшчэ адну порцыю брэндзі. «Генерал, — сказаў я, — прабачце за рэзкасць. Але я правёў дзесяць месяцаў у Карэі, служачы ў лінейнай пяхоце, і, чорт вазьмі, я выканаў свой абавязак...» Мне прыйшлося спыніцца, каб перавесці дух і стрымаць няпрошаны гнеў. «Але гэта не зрабіла мяне чортавым хлусам».
  
  «Але гэта быў іншы час, — амаль умольна сказаў генерал, — правілы былі іншыя».
  Як заўсёды, неба Заходняга Тэхаса рухалася. Хмары і святло і надзея на дождж. Я загарнуў яму ў руку каньяк. Ён не супраціўляўся.
  «Правіла такое, — сказаў я, — што ты еш іх соль і выконваеш іх загады, але не хлусіш ім, калі яны аблажаюцца». Здавалася, што надышоў цёмны момант, калі вочы генерала загарэліся, калі ён сказаў мне: «Ты ніколі не быў галоўным. Вы не разумееце, пра што, чорт вазьмі, гаворыце».
  Начальнікі ўсё жыццё казалі мне гэтае дзярмо.
  Падумайце пра гэта так: вы знаходзіцеся ў трэцяй хвалі ў Тараве, і нейкі дурань няправільна зразумеў прыліў, таму ваш дэсантны карабель затрымаўся на рыфе; кожны другі марскі пяхотнік у вашым LST гіне падчас барацьбы на тысячу ярдаў праз прыбой; або вы апынуліся ў пастцы на тым чорным слізгаючым пяску на Івадзіме, і нейкі чортаў арэх у танку наехаў на вашага прыяцеля; ці гэта Карэя, калі ўлады вырашаюць, што рэактыўныя самалёты могуць выконваць задачы пяхоты; вы тушыце фіялетавыя панэлі і дым дня, і ўсё роўна F-86 праслізгваюць па вашых пазіцыях, б'ючы па вас ракетамі і снарадамі 50-га калібра, вялікімі і пачварнымі, як ваш вялікі палец; або ваш атрад ляжаў на хрыбце ў Індакітаі, еў нейкае дзярмо з бляшанкі, якая засталася з вайны, якую ніхто не памятае, і нейкі хлопец, які сарваўся з Усходняга Ісуса, няправільна чытае вышыню на 81 мм, і ўсе, каго вы ведалі ў гэтым туры, ператварыліся ў крывавыя лужыны без іранічных фінальных радкоў.
  «Я не хачу быць няветлівым, сэр, — ветліва сказаў я, — але я бачыў больш атэістаў у лісіных нарах, чым рэспубліканцаў».
  «Я не ўпэўнены, што гэта значыць», — сказаў ён і ўсміхнуўся, як чалавек, для якога лісіныя нары былі абстрактным паняццем.
  
  - Я таксама не ўпэўнены, - сказаў я. «Беражыце сябе, сэр».
  Так што я кіўнуў на развітанне і залез у Звера, пакінуўшы яго з яго акрываўленай бутэлькай, думаючы, што, магчыма, мне патрэбны доўгі адпачынак і аб'езд да Бланка.
  Аднак мне прыйшлося задумацца, ці не меў рацыю Сугру: я баяўся сустрэцца з Гаўдзі Дудзі. Я павінен быў вярнуцца з вайны гадоў таму. Але часам ён ідзе за табой дадому, як злы сабака.
  —
  Падчас доўгай дарогі да дому Бэці я знайшоў час, каб яшчэ раз перагледзець сустрэчу DEA ў Эль-Паса. Я дакладна не расказаў Сугру ўсёй гісторыі. Калі б я быў, не было б магчымасці пакінуць яго, калі мне трэба было перасякаць мяжу. І падчас інтэрв'ю з агентам DEA я вырашыў зрабіць менавіта гэта.
  Агент — высокі, хударлявы лысы мужчына гадоў пяцідзесяці, вузлаваты кавалак працы, больш храсткі, чым мускулы — які нарэшце ўпусціўся ў маленькі пакой для допытаў, прадставіўся як «Чак Джонсан».
  «Гэта будзе твая копія», — сказаў ён ціхім паўднёвым голасам, дастаючы з кішэні мікракасетны дыктафон, паклаў яго на стол паміж намі і ўключыў. Затым ён працягнуў сваю шырокую руку, на якую я не звярнуў увагі. Ён сапраўды выглядаў пакрыўджаным. «Гэта так і будзе, га?»
  «Вы, чорт вазьмі, маеце рацыю, — сказаў я, — містэр… Як вас звалі? Хайрам Уокер? Ці гэта быў Фрэд Флінтстоўн? І калі ласка. Скажыце мне, што гэта адзіная запісвальная прылада ў гэтым пакоі. Езу, дай мне адпачыць».
  «Спадар Міладраговіч, — ціха прамовіў ён, абапёршыся сцягном аб стол, — вядома, гэта не адзіны запісваючы апарат у пакоі. Але ўсё астатняе адключана. Таму хачу, каб у вас быў свой асобнік».
  Мяне зацікавіла гэтая хітрасць. Так што я падыграў, праверыў стужку і ўзровень гуку, потым замяніў яе паміж намі.
  
  «Што цяпер?» Я сказаў.
  «Па-першае, не трахайцеся са мной. Пару танцаў са мной, і будзеш жабраваць за братоў Каўфманаў».
  «Хто гэта?»
  Агент устаў, хутка, расчаравана павярнуўся, потым стукнуў далонямі па стале і нахіліўся да майго твару. «Слухай, тупы сукін сын, — прашыпеў ён, — я не нейкі ебаны бюракрат са стрэльбай. У мяне на вуліцы больш часу, чым у цябе ў хрэнчу, і я ведаю ўсё, што трэба ведаць пра цябе і твайго прыдуркавага прыяцеля Сьюгру. усё. Вы трахаецеся са мной, і вы двое больш ніколі не ўбачыце белага дня...»
  «Чаму б табе проста не спыніць гэтую жудасную меладраму і не сказаць мне, чаго ты хочаш?»
  Пасля доўгай паўзы і глыбокага, жорсткага ўздыху чалавека, які занадта доўга ўдзельнічае ў дзярмовай, прайгранай вайне, «Я хачу, каб Эміліо Каўфман быў адзін па гэты бок мяжы», — спакойна сказаў ён.
  Я дазволіў яму ляжаць. Але нешта млоснае і тлустае праскочыла ў маіх вантробах, пакуль я чакаў ягоных тлумачэнняў.
  «Слухай, — сказаў ён, — гэта не звычайнае памежнае смеццевае дзярмо. Я не магу дакрануцца да яго ў Мексіцы. Ён адзін гладкі сукін сын. Нашы ўласныя спецназы навучалі яго, калі ён скончыў сярэднюю школу, і ён праходзіў некалькі трэніровак у Цэнтральнай Амерыцы, перш чым вярнуўся ў Штаты, каб зрабіць доктарскую ступень. па фармакалогіі з Вашынгтонскага ўніверсітэта, Гарвардская ступень MBA — яго сям’я была абавязана сетцы аптэк Cruz Azul — так што ён па-чартоўску разумны, подлы і без сумлення.
  «Гучыць як злы блізнюк Супермэна, Скіпі», — прапанаваў я.
  «Разумней і мацней, чым гэта», - сказаў ён. «Большая частка какаіну, які прыбывае ў Амерыку, перагружаецца праз паўночную Мексіку. Эміліо Каўфман кантралюе большую частку какаіну, які перасякае мяжу ў гэтым сектары. Ён рабіў гэта гадамі, перажыў усе змены ў калумбійскіх наркабаронах, таму што ён лепшы ў тым, што робіць. І ён асабліва жорсткі. Ён губляе груз, усе, хто з ім звязаны, гінуць. Усе. І ўсе іх сем'і. І ён мае моцныя палітычныя сувязі, практычна не падлягаючы абвінавачанню па абодва бакі мяжы».
  
  «Увядзіце войскі», — прапанаваў я. «Гэта спрацавала з Нар'егай. Як абярэг».
  «Гэй, мудак, не жартуй, калі ты не ведаеш усёй гісторыі».
  «Правільна, — сказаў я, — паколькі я цывільны, я ніколі не даведаюся ўсёй гісторыі. Дык чаго, чорт вазьмі, DEA хоча ад Каўфмана?»
  – Вось так, пан Міладраговіч, – ласкава сказаў ён. «Мы даведаліся з вельмі надзейнай крыніцы, што Каўфман збіраецца змяніць бізнес. Ад кантрабанды да дызайнерскіх наркотыкаў».
  «Ну што?»
  «Кажуць, што ён удасканаліў новы наркотык, які можна паліць, прымаць унутр або ўводзіць ін'екцыямі. Какаін, спакой гераіну і цана крэка», — сказаў ён. «Падумайце, як будуць выглядаць цэнтры гарадоў, калі гэта выйдзе на вуліцу».
  «Правільна, — сказаў я, — хаос, вайна і бюджэт DEA павялічваецца ў тры разы. Перастаньце пускаць дым у маю задніцу, містэр Джэк Дэніэлс. Чаго насамрэч хоча DEA?»
  Пасля доўгай паўзы ён вырашыў расказаць мне іншую версію праўды. «Не DEA, містэр Міладраговіч», — сказаў ён, уздыхнуўшы, і сеў. «Я. Я хачу яго. Каўфман зрабіў толькі дзве памылкі ў сваім жыцці. Некалькі гадоў таму ён забіў чалавека на доках у Пунтарэнасе, Коста-Рыка. Сярод белага дня. Амерыканская турыстка, маладая дзяўчына, якая ехала са сваёй нядзельнай школай, зняла забойства на відэа. Яе бацька быў афіцэрам паліцыі ў Рэстане, штат Вірджынія, і яна была жорсткім дзіцем. Яна захоўвала спакой, рабіла рэзкія здымкі забойства». Потым агент зрабіў паўзу, зноў уздыхнуў, і мне не прыйшлося пытацца, хто гэтая маладая дзяўчына. - Каўфман забіў і яе, - ціха працягнуў ён. «Праз доўгі шэраг няшчасных выпадкаў стужка нядаўна трапіла ў мае рукі. Калі я змагу даставіць яго ў Коста-Рыку, я атрымаю яго зад назаўжды. Назаўжды».
  «Якая яшчэ была яго памылка?» — спытаў я.
  
  «Што? Пасля Гарварда ён падаў дакументы на амерыканскае грамадзянства. Бацька выгнаў яго з законнай сям'і. Вось тады ён з'явіўся ў Энахадзе, каб сустрэцца з сям'ёй сваёй маці, Хуртада, якія валодаюць ранча Кастэлана».
  «З чаго ты думаеш, што я магу зрабіць нешта сам, чаго ты не можаш зрабіць, калі за табой стаіць увесь чортавы ўрад?» — спытаў я. Потым, калі ён не адказаў, я сказаў: «Дазвольце мне адказаць вам на гэта. Таму што ён актыв ЦРУ, так?»
  - Я б нічога пра гэта не ведаў, - павольна сказаў ён.
  - Ісус, - сказаў я. «Якога чорта ён рабіў са спецназам у Цэнтральнай Амерыцы?» Ён не адказаў. «Добра, што я з гэтага атрымаю?»
  «Ну, дай мне паглядзець. Па-першае, я магу не дапусціць Сугру ў турму».
  «Што?»
  «Некаторыя з маіх калег даволі сур'ёзна ўспрынялі таямнічую смерць Джо Дона Пайнса», — сказаў ён. «Такім чынам, на расследаванне было выдаткавана шмат звышурочных гадзін. Неафіцыйна, самі разумееце».
  «І?»
  «Мне пашанцавала з ключом», - сказаў ён. «Таўстун, які пасрэднічаў бамбукавай гадзюцы Сугру, быў знойдзены ў Вегасе, калі я апынуўся там. Дзесяць унцый прыма ўдару. На дваццаць пяць гадоў без умоўна-датэрміновага вызвалення хопіць. Такім чынам, містэр Дальгрэн праспяваў мне сумную песню. Пасля гэтага было не цяжка. У мяне нават ёсць хлопец, які зрабіў копіі гліняных качак, якія ён выкарыстаў, каб занесці змяю ў кабінет Джо Дона Пайнса…»
  «Мексіканскія дрэўныя качкі», — сказаў я нікому асабліва.
  «...і ў мяне нават ёсць хлопец, які скраў грузавік UPS, якім ён дастаўляў пасылкі...»
  - Добра, - сказаў я. «Вы зрабілі сваю думку. Што я атрымліваю?»
  «Што вы атрымліваеце? Ну, дазвольце сказаць, што страляніна Сугру ў Нью-Мексіка і вашыя зніклыя грошы наўпрост звязаныя...»
  «Што, чорт вазьмі, гэта значыць?»
  «Гэта азначае, што, магчыма, я змагу паказаць вам, як вярнуць вашы грошы».
  
  «Шкада, што я табе паверыў».
  «Лепш павер мне», — ціха сказаў ён. «У вас больш няма выбару». Потым ён палез у кішэню пінжака, дастаў невялікі скураны пакет і нумар 800 на паперцы і працягнуў мне. «Гэта творы. Той самы прэпарат, які Каўфманы ўжывалі супраць вас. Ён будзе нерухомы мінімум чатыры гадзіны. І вы можаце звязацца са мной па гэтым нумары ў любы час. Дзень ці ноч. І я сустрэну вас на ўзлётна-пасадачнай паласе Касціла на працягу гадзіны.
  «Чаму вы проста не дазваляеце нам застрэліць яго? Чорт вазьмі, калі мець правільную зброю, Сьюгру, верагодна, можа ўторкнуць яму ў вуха патрон на адлегласці васьмісот ярдаў.
  «Мёртвы - гэта занадта лёгка. Я хачу, каб ублюдак быў у камеры ў Коста-Рыцы».
  "Дазвольце мне адгадаць", сказаў я. «Вы набліжаецеся да пенсіі, праўда? І, магчыма, федэральнай паліцыі Коста-Рыкі патрэбны дасведчаны амерыканскі паліцэйскі…»
  «Я б нічога пра гэта не ведаў», — зноў сказаў ён.
  «Ідэальна», — сказаў я, зірнуўшы на лічбу на паперцы, потым сунуў яе ў рот, разжаваў і праглынуў.
  «Што ты, чорт вазьмі, робіш?»
  "З'ядаем доказы", - сказаў я.
  Ён засмяяўся, шчыра кажучы. «Я мяркую, што гэта лепш, чым запіхваць сабе ў нос...»
  Мы ўсталі. Ён зноў працягнуў руку. І я зноў праігнараваў гэта.
  «Слухай, дружа, я не ведаю, што ты шукаеш, але вы, чортавы людзі, зводзіце мяне з розуму», — сказаў я. «Вы хочаце выйграць вайну з наркотыкамі? Гэта па-чартоўску проста. Вазьмі з гэтага праклятыя грошы. Легалізаваць дзярмо. Няма грошай, няма крыміналу. Без шкоды, без грэху. Аб'явіце вайну выйгранай і пойдзем дадому. Калі вы сапраўды хочаце дапамагчы, вазьміце свае бюджэты і надзяліце іх на праграмы працаўладкавання і рэабілітацыйныя бальніцы...»
  «Прастадушная ліберальная фігня!» - гыркнуў ён. «Вы не ведаеце, пра што, чорт вазьмі, гаворыце».
  «Ну, нас двое, сэр», — сказаў я. «Ты трымай сваіх людзей далей ад мяне, а я пагляджу, што магу зрабіць. Але ты трахаешся з Сугру, і я правяду астатняе жыццё і ўсе свае грошы, ператвараючы тваё жыццё ў пекла. Памятайце, мне няма чаго губляць. Абсалютна нічога».
  
  «Вы можаце паўтарыць гэта», — сказаў ён і вывеў мяне з пакоя.
  Калі яны везлі мяне назад у матэль, я думаў, што здарылася з тым падлеткам, якому не цярпелася трапіць на вайну, які падняў руку, каб прысягнуць на вернасць краіне, Канстытуцыі і галоўнакамандуючаму. Я таксама задаўся пытаннем, што здарылася з названай краінай, Канстытуцыяй і прэзідэнтам, што пакінула запэцканыя і састарэлыя рэшткі таго падлетка з адчуваннем, быццам ён валодаў апошнімі кавалкамі маральнай цэласнасці ў гэтым неспакойным свеце. Ці, магчыма, я проста задаваўся пытаннем, чаму я?
  —
  «Здаецца, у вас будзе адкрытая зіма», — сказаў я Бэці Портэрфілд, калі мы сядзелі на яе галерэі, павольна пацягваючы ранішняе піва і качаючыся. Я ледзь не забіў сябе, каб дабрацца туды, але паспеў сустрэць яе каля першых варот на пачатку яе выхадных. Даўно я так моцна не хацеў бачыць жанчыну. Вельмі доўга.
  «Што такое адкрытая зіма?» - сказала яна.
  «Снегу няма».
  Яна ціха засмяялася, з-за чаго праезд у шэсцьсот міль быў варты ўвагі. «Мокры снег або ледзяны дождж прыкладна так жа блізкія, як мы звычайна падыходзім да снегу, — сказала яна, потым заправіла пасму тонкіх рудых валасоў за вуха і адвяла погляд, дадаўшы так ціха, што я амаль не пачула, — Але вы павінны пачуць гэта на бляшаным даху».
  «Я думаю, што я хацеў бы гэтага».
  Яна павярнулася, каб утаропіцца на мяне і задумалася. Шэба ненадоўга заварушылася на верхняй прыступцы, потым выцягнулася пад слабым сонечным промнем, адным вокам гледзячы на мяне, адным вокам на чырвоных курэй Рок-Айлэнда, якія дзюбалі і чухаліся ў бледным пыле на двары, іх ціхія галасы пяшчалі праз прахалодную раніцу. паветра. Тонкае воблачка кедравага дыму ад вогнішча ў пліты прасочвалася праз невялікую даліну.
  
  «Магчыма», — сказала яна і зноў адвяла вочы.
  «Я думаў, што ты сказаў «у любы час», - лёгка адказаў я.
  «Гэта быў сняданак», - сказала яна, магчыма, больш рэзка, чым мела на ўвазе. Мы былі падобныя на пару хворых старых мерінаў, якія выпрабоўваюць наша сяброўства ў новым загоне.
  «Гэта было добра, — сказаў я, — яшчэ раз дзякуй. Але ў мяне ёсць куча лайна, якім я павінен займацца, і калі ты не хочаш, каб я тут...»
  Але яна глядзела, як лясны дым набліжаецца да яснасці, і доўга нічога не адказала, потым падумала пра курэй і сказала: «Ведаеце, як я трымаю Шэбу далей ад курэй?»
  «Сіла волі», — сказаў я і ўсміхнуўся.
  «Я дазволіла ёй забіць аднаго, — сказала яна, — потым я прывязала ногі да яе шыі і дазволіла мёртвай курыцы вісець там, пакуль яна не згніла. Яна б памерла з голаду, не з'еўшы яйка».
  «Вы такі жорсткі, як здаецца?» — спытаў я.
  «Хто-небудзь?» — спытала яна, потым падумала і ўсміхнулася. «Магчыма, я, аднак,» сказала яна. «Я бачыў нейкае дзярмо».
  «Таму вы кінулі медыцынскую школу?»
  «Магчыма», - адказала яна. «Магчыма. Я казаў вам, што страціў веру ў чалавецтва. Даўным-даўно. Людзі мяне турбуюць. Чорт, я нават не магу мець зносіны з людзьмі настолькі, каб нармальна займацца дробнымі жывёламі. Але акрамя гэтага бутона, я вельмі жорсткі ".
  «Чорт вазьмі, я выкапаў сабе магілу», - сказаў я, зноў спрабуючы гучаць лёгка.
  «Хіба не ўсе», — спакойна сказала яна, потым устала і пайшла ў канец галерэі, на гэты раз павольна, потым павярнулася. - Давайце ляжам, - ціха сказала яна, - спаць.
  - Я думаў, што ты не спіш, - сказаў я.
  «Я думаю, мне трэба», - адказала яна, потым падышла і дакранулася пальцам да майго носа. «Вы можаце?»
  «Я магу паспрабаваць».
  "Какаін прымушае мяне нервавацца", - сказала яна. «Мне гэта не вельмі падабаецца».
  
  «Я таксама, — сказаў я, — але гэта быў адзіны спосаб дабрацца сюды так хутка, як я».
  «Вы маглі б паляцець».
  Я доўга вагаўся, потым сказаў ёй праўду. «Я не хачу, каб мяне запісалі, што я правяраў пісталет». Сугру пазычыў мне свой Airweight, а ў мяне ўсё яшчэ быў Глок, схаваны ў багажніку Пачвары. «Гэта можа вярнуцца да мяне».
  «Вы тут, каб кагосьці забіць?» - спытала яна, нечакана зноў зрабіўшыся сур'ёзным.
  «Не, калі я не павінен,» сказаў я. «Гэта не вельмі весела».
  «Гэта не вельмі весела, нават калі гэта павінна быць», - сказала яна без тлумачэння прычын. «Чалавечнасць, прыстойнасць — гэта яшчэ не ўсё, чым трэба быць». Потым Бэці ўзяла мяне за руку і павяла ў дом і праз кухню ў кут, дзе ляжаў футон. Шыба з ціхім пстрычкай ступіла за ёй па дашчанай падлозе, а затым скруцілася клубком на дне футона. Сабака стараўся заставацца нерухомым, як і я, пакуль мы чакалі, пакуль Бэці ляжа.
  Яна нават не зняла ботаў, як выцягнулася побач са мной на футон і паклала галаву мне на плячо. Яна размаўляла мне ў шыю, распавядаючы жаласную гісторыю пра тое, як яна страціла веру ў чалавецтва.
  Яна вучылася на другім курсе медыцынскай школы ў Х'юстане, даволі нармальная маладая жанчына, выхаваная прыстойнымі людзьмі, яе бацька быў дзіцячым кардыёлагам, маці добрая вясковая жанчына без прэтэнзій, а Бэці была закахана і заручана з маладым чорным. студэнт медыкамента з Конро, які сам выхаваны прыстойнымі людзьмі, яго бацька быў дырэктарам сярэдняй школы, а маці - настаўніцай трэцяга класа.
  Аднойчы рана ўвечары ў дзверы пазванілі Бэці. Малады чорны мужчына, якога яна ўбачыла ў вочка, быў у чорным касцюме-тройцы і рэпсавым гальштуку, а таксама меў дарагі скураны партфель. Магчыма, прадавец страхавання або аспірант, які праходзіць апытанне. І распытваць магло здацца здрадай чалавека, якога яна кахала і за якога планавала выйсці замуж. Таму яна зняла дзверы з ланцуга і адчыніла іх.
  
  «Потым, як толькі яго адкрылі, — ціха сказала яна, — ён ударыў яго плячом, так моцна, што я зваліла мяне пасярод гасцінай.
  «Ён схапіў мяне за валасы, пацягнуў у спальню і шпурнуў праз ложак, перш чым я зразумела, што адбываецца, — сказала яна, — потым ён дастаў жудасны маленькі дваццаць два дэрынджэры — божа, у мяне быў кольт трыццаць восем. Спецыяльны дэтэктыў у шуфлядзе начнога століка, які мне дала маці і навучыла страляць, але ён узяў гэты танны маленькі ебаны цацачны пісталет, уваткнуў яго мне ў вуха і сказаў, што калі я буду рабіць усё, што ён хацеў, ён не заб'е — сказаў мне вельмі спакойным, амаль вясёлым і высокакультурным голасам, потым ён папрасіў мяне не прымушаць яго забіваць мяне.
  «Гэй, што, чорт вазьмі, — працягвала яна, адварочваючыся ад мяне, — я была дарослай жанчынай, дружа, я не была нейкай дзёрзкай вясковай дзяўчынай, таму я сказала: «Добра, але, калі ласка, не рабі мне балюча» — і ён так добра і ветліва пагадзіўся.
  «Ісус, чорт вазьмі, які я быў дурнем. Чорт, я нават папрасіў прабачэння за тое, што насіўся ў штаны, калі ён пачаў прычыняць мне боль, мае грудзі, і ён дазволіў мне пайсці ў ванную і прыбрацца, дазволіў мне памяняць прасціну, але потым ён прычыніў мне боль, прычыніў мне боль і прычыніў мне боль за што здавалася гадзінамі.
  «О, божа, ён зрабіў мне балюча», - сказала яна як мага спакайней, але нават Шыба пачуў тон у яе голасе. Сабака выпаўз з дна футона і лізнуў ёй твар. Бэці адштурхнула Шэбу, потым папрасіла прабачэння ў сабакі, адвярнулася ад мяне і прытуліла пысу Шыбы да свайго твару, пасля чаго Бэці паспрабавала працягваць звычайным тонам, паціраючы Шыбу па твары і цягнучы за яе ніжнюю губу.
  «Вы ведаеце, што ў яе на вуснах вытатуяваны нумар, — сказала яна, — але гэта быў не нумар Амерыканскага кіналагічнага клуба. Я праверыў». Потым яна зрабіла паўзу на доўгі ўдых і працягнула аповед, прыціскаючы цела Шыбы да сябе.
  «О, чорт, ён быў вялізны і цвёрды як жалеза, - прашаптала яна, - і ён зноў і зноў утыкаў у мяне гэтую праклятую штуку. У любым месцы ён мог знайсці дзірку. О, чорт вазьмі, баба, у мяне паўсюль цякла кроў, нават маё горла было поўнае крыві, і я спрабаваў і спрабаваў адцягнуць яго, усё, каб прымусіць яго падысці і спыніцца, калі ласка, спыніся.
  
  "Потым ён спыніўся і сказаў мне, што я павінна зрабіць, каб прымусіць яго прыйсці", - сказала яна, а потым зрабіла паўзу. «Я павінен быў паверыць, што ён збіраецца мяне забіць, інакш ён не зможа прыйсці. Божа, ён плакаў і прасіў прабачэння, калі сказаў мне гэта, але ён сказаў мне, што калі ён не паверыць мне, ён заб'е мяне, і я мяркую, што я яму паверыў. Ён сунуў гэты дзярмовы пісталет мне ў рот і дрануў мне па твары. Ён патрабаваў, каб я сачыў за ім, казаў, што калі я заплюшчу вочы, калі ён прыйдзе, ён націсне на курок.
  «Мяркую, мне было ўсё роўна, — сказала яна. «Я проста хацеў, каб ён сышоў, і быў гатовы на ўсё, каб ён сышоў. Так што я зрабіў тое, што ён сказаў, зрабіў гэта без скаргаў. А потым, потым самае горшае, чортава горшае.
  «Ён узяў цёплую анучку для мыцця і ачысціў мой твар, ачысціў яго, як калі б я была дзіцём, цалаваў яго, і мае слёзы сышлі з майго твару», — сказала яна, зноў павярнуўшыся да мяне, потым схапіла маё піва і выпіла астатняе , і адвярнуўся ад мяне. Я палегчыў яе назад у кола сваёй рукі.
  «Я мяркую, што я ўсё яшчэ плакала, - працягвала яна, - калі ён апранаўся, таму што гэты вырадак стаяў у канцы майго ложка і спытаў мяне гэтым цалкам звычайным голасам, чаму я плачу. Не ведаю, што я адказаў, але, відаць, было няправільна, таму што сволач сумна ўсміхнуўся, потым дастаў з кішэні паліто ёбаную дваццаць двойку і стрэліў мне ў твар. Стрэліў мне прама ў твар, потым засмяяўся і засунуў гэты лайновы пісталет у кішэню паліто».
  Бэці зноў адмахнулася ад Шыбы і мяне, села каля сцяны і прытуліла да грудзей падушку. Затым яна дакранулася да слабога шнара на сваёй скуле.
  «Я не ведаю, што было б са мной, калі б ён мяне не застрэліў», - сказала яна, яе голас быў прыглушаны падушкай. «Проста не ведаю. І я не ведаю, што было б, калі б гэты кароткі дваццаць два не зляцеў з маёй скулы і не пракаціўся да майго вуха, калі б ён прабіў пазуху, як трэба было, і ўскалаціў мне мазгі. Не ведаю».
  
  Бэці маўчала, уткнуўшыся тварам у падушку, так доўга, што я нарэшце спытаў: «Што здарылася?»
  Яна падняла галаву, зірнула на мяне, як на звар'яцелага, і сказала: «Я рыўком выцягнула трыццаць восьмую з шуфляды тумбачкі і ўставіла два патроны яму ў прыклад, перш чым ён дабраўся да дзвярэй спальні», — сказала яна спакойна, « потым я паклаў яшчэ адну яму паміж лапатак, калі ён паскакаў у гасціную. Потым я ўскочыў з ложка, біў яго нагамі, пакуль ён не перавярнуўся, потым назваў яго «чортавым неграм» і стрэліў яму ў твар. Два разы. Потым сунуў яму ў руку дэрынгер і выклікаў міліцыю».
  Бэці адкінула падушку ўбок, вырвала з валасоў стужку і адкінула яе, нібы хацела скальпаваць сябе.
  «Я не ведаю», - сказала яна, паглядаючы на мяне тварам. «Гэта было падобна на тое, што я застрэліўся… Я мог бы застрэліцца».
  «Ну, ты, па-чартоўску, упэўнены, што гэта дастаткова добры здымак», — сказаў я, спрабуючы пачуць рэха яе слоў у першую раніцу, калі быў у яе дома. Але гэта была няправільная нота.
  І, чорт вазьмі, я шкадаваў. Перш чым я зразумеў, што адбываецца, мяне ветліва, але холадна выправадзілі за дзверы ў Звера.
  Апошняе, што яна сказала, было: «Не тэлефануй мне, сукін сын, і мне не трэба будзе табе класці трубку».
  Вінаваціць у гэтым кока-колу, сказаў я сабе, ад'язджаючы, або вінаваціць у гэтым прыроджаную адсутнасць адчувальнасці ў маім характары, або вінаваціць у гэтым чортава босанову. Як бы там ні было, я з нецярпеннем чакаў сустрэчы з містэрам Эдам Форсайтам.
  Калі я ехаў да Кэрвіля, мокры снег пачаў бразгаць па лабавым шкле, і мне стала ледзь не шкада Эда Форсайта. Хлопчык з Чыкана папярэджваў нас, што Форсайт быў непрыстойным ударам, і я планаваў быць менавіта ім, а не лохам. Я сунуў сок у кішэню пінжака. Але я так і не дастаў яго.
  Рэгістратарка ў матэлі ўспомніла мяне, таму яна сказала мне, што містэр Гіш памёр, а потым паклікала Коні ў дом, якая сказала: падымайся, і я падышоў.
  
  Эд Форсайт сустрэў мяне ля ўваходных дзвярэй сваёй дурнаватай усмешкай, а потым праводзіў у гасціную да «смуткуючай удавы». Калі мы чакалі Коні, ён нават зрабіў мне выпіць. Але калі я пацягнуўся да соку, нібы да цыгарэты, Эдзі паспрабаваў мяне забіць, не кажучы ні слова.
  Мне ўдалося перавярнуцца праз канапу, прызямліцца на ногі і стукнуць у яго цяжкім крыштальным шклом, перш чым Форсайт ускочыў на канапу і ўсадзіў абцас свайго бота ў сярэдзіну маёй грудзіны, потым злёгку прызямліўся, падскокваючы на пальцах. Калі я адскочыў ад каменнай сцяны, мне здалося, што маё сэрца спынілася. Што, чорт вазьмі, я быў мёртвы. Форсайт быў на пятнаццаць гадоў маладзейшы, на трыццаць фунтаў цяжэйшы і меў горшы настрой, чым Сугру.
  - Я падпушчу цябе, стары, - сказаў ён, яго дурная ўсмешка зіхацела, - таму што ты лёгкі.
  - Дзякуй, - прашаптаў я. Я не зразумеў, што ляжаў, таму ўскочыў з боку і, хістаючыся, падняўся перад ім. «Давай, — хрыпла сказаў я, — ты, прывет Дудзі, ебана».
  - Перастань, Эдзі, - пачуўся стомлены голас Коні з глыбіні пакоя.
  Я атрымаў адзін правы хук дзесьці каля яго ныркі, перш чым заблакіраваць яго размашысты ўдар левай рукой. Нават заблакіраваны, здавалася, што ўдар нагой раздушыў большую частку маіх не зламаных рэбраў. Урэзаўшыся ў бар, паклапаціліся пра астатніх.
  «Эдзі!» пачуўся крык. Краем вока я ўбачыў, што Коні выхапіла з сумачкі невялікі аўтаматычны пісталет з нержавеючай сталі.
  Але Форсайт праігнараваў гэта, шырэй усміхнуўся і пайшоў за мной. Я падняў барны зэдлік паміж намі, нацэліўшы на яго ногі, але Форсайт без асаблівых высілкаў вырубіў з яго прыступкі, пакінуўшы мяне трымаць пучок распальвання, які я падкінуў у паветра і паспрабаваў ударыць яго нагой у пахвіну. Ён злёгку павярнуўся і зачапіў маю нагу за цвёрдую, як камень, пліту свайго сцягна, потым рушыў, паваліўшы мяне на падлогу яшчэ адным узмахам нагі.
  «Эдзі!» Коні ўскрыкнула.
  
  «Хрэн з табой, сука», — паўпаварота адказаў ён, усё яшчэ ўсміхаючыся мне.
  Магчыма, калі б ён не назваў яе «сукай», Коні зрабіла б папераджальны стрэл над яго галавой. Увогуле, яна выпусціла ў яго ўсю абойму. У асноўным яна сумавала. Але адзін са стрэлаў трапіў яму прама ў шчаку і развеяў яго зубастую ўсмешку на мяне, калі я зноў падняўся на ногі.
  Страта большай часткі зубоў адцягнула Форсайта на дастаткова доўгі час, каб я даў яму галаву цяжкім срэбным вядром для лёду.
  «З табой усё ў парадку, Мантана?» – спытала Коні, яе голас дрыжаў, калі яна села на падлогу, падбочыўшы ногі.
  — Добра, — сказаў я, не вельмі-то верачы. «Што з вамі? Вы калі-небудзь раней у каго-небудзь стралялі?»
  «Не, але я ведаў, што ў мяне не будзе праблем з націскам на курок».
  «Добрая думка», — сказаў я, спрабуючы ўдыхнуць, каб касцяныя аскепкі не ўрэзаліся ў мае лёгкія.
  «Ён мёртвы?» — спытала яна.
  «Напэўна, не, - сказаў я, - але ён дакладна аблажаўся».
  Адзін з чыкана з'явіўся раней, чым рэха стрэлаў прагрымела з разбітага шкла.
  «Прыбярыце, калі ласка, гэты чынхадэро адсюль», — сказала Коні, сунуўшы .25 назад у сумачку і падняўшыся. «Ён цячэ крывёю на дыванку за трыццаць пяць тысяч даляраў. І выклікайце хуткую».
  «Ці ўсе жанчыны ў Тэхасе носяць зброю?» — спытаў я.
  «Толькі тыя, хто лічыцца», - адказала яна. - Якога чорта ты хацеў з Эдзі?
  «Я проста хацеў з ім пагаварыць, — сказаў я, — але я не…»
  «Я думаю, што ў мяне дастаткова ўплыву ў гэтым горадзе, каб даць важкія аргументы для выпадковай стральбы», - сказала Коні больш сабе, чым мне ці двум дзецям, якія цягнулі Форсайта з дывана. Яна шырока ўсміхнулася, убачыўшы яго сапсаваны рот. "І ён, напэўна, будзе гатовы да размовы, калі выйдзе з бальніцы".
  «Не турбуйся аб гэтым», - сказаў я. «Я думаю, што ведаю амаль усё, што мне трэба». Што было праўдай. Неяк укленчыўшы там у воблаку крыві і зубнога пылу, ключ стаў на месца, і замок павярнуўся, нібы змазаны грашыма. «Акрамя аднаго. Ці працаваў Рэй Лара на вашага мужа?»
  
  «Першая праца пасля арміі», - сказала яна. «Дзяржаўны банк Rincon Norte у Эль-Паса».
  «Гэй, Коні, вялікі дзякуй», — сказаў я на развітанне. «І яшчэ больш дзякуй за тое, што зняў Эдзі з маёй спіны».
  «У любы час», - сказала яна, нязмушана махнуўшы рукой, быццам гэта было ўсё за дзень працы. І, магчыма, для Кансуэлы Навара з Дэль-Рыа, штат Тэхас, так і было.
  Праз пару гадзін з маімі новымі ведамі і хворым старым целам я палегчыў у Осцін, арандаваў сотавы тэлефон і зноў зарэгістраваўся ў Хаят. Важны быў тэлефон. Гэта дазволіла мне сядзець у джакузі і рабіць дзясяткі тэлефонных званкоў, пакуль гарачая вірлівая вада здымала боль. Прынамсі, тыя, што звонку. Спатрэбілася занадта шмат тэлефонных званкоў, перш чым Бэці Портэрфілд адказала на адзін, і наша размова была страшэнна кароткай. Але як толькі гэта было зроблена, усё астатняе было лёгка, за выключэннем дзвюх хуткіх паездак - адна назад у Мерыветэр, дзе надвор'е было зусім не заўгодна, і другая ў душны, пясчаны Порт-Арканзас - і я знайшоў спосаб перацягнуць Эміліо Каўфмана праз мяжу, каб Сугру не трапіў у турму і, магчыма, паклаў частку маіх грошай назад у кішэню.
  OceanofPDF.com
  
  
  ЧАСТКА ШОСТАЯ
  Майла і Сьюгру
  OceanofPDF.com
  
  Сугру
  «Майла, - кажу я, - гэта вар'яцтва. Ты мне раскажаш, што адбываецца?»
  «Перыметр ахоўваецца, - кажа ён, ігнаруючы маё пытанне, - так што вы проста цыркулюеце сярод гасцей. Захоўвайце мір ціха. І трымай вушы адкрытымі».
  «Якога чорта я слухаю?» пытаюся.
  «Я даведаюся, калі ты гэта пачуеш», — кажа Майла, потым паварочваецца, каб сысці.
  «Добра, — сказаў я, — а што, калі нейкі мудак захоча, каб я напаіў ім?»
  «Вазьмі», — ціха кажа ён. Нават за цёмнымі акулярамі яго вочы базальтава цьвёрдыя. Такімі, як яны былі з таго часу, як ён вярнуўся з Осціна. І сказаў мне, што мы збіраемся займацца ахоўным бізнесам. Быццам я за абедам злосна пажартаваў, а чорт Міла гэта спраўдзіў. Не кажучы мне чаму. Яго вочы проста гаварылі: « Зрабі гэта, Соні, або сыходзь да чорта».
  «Што за хрэн, я вып'ю...» - пачынаю гаварыць я.
  Але Майла кульгае ад мяне, цяжка абапіраючыся на кій, як вынік допыту Эдзі Форсайта, кажа ён, але выглядае салідна і афіцыйна ў габардзіне колеру хакі і банкірскім стэтсане, новенькім скураным рэмені для пісталета і каўбойскіх ботах скрыпучы, калі ён раздзяляе натоўп тусоўшчыкаў, якія глядзяць, як вакеро пацеюць над ямай для барбекю.
  —
  
  Перад тым, як заціхнуць, рэзкі край паўночна-заходняга ветру ачысціў неба Заходняга Тэхаса да празрыстага пастэльна-блакітнага адцення і зрабіў паветра такім празрыстым, што скалістыя вяршыні на поўдні мексіканскага гарызонту здаюцца такімі ж блізкімі, як і ніжнія горы на краі ранча Кехо. Нягледзячы на тое, што яго не было відаць з пярэдняй часткі дома ранча, зеляніна памерам у палову футбольнага поля - гладкая трава, дзе-нідзе парушаная садамі камянёў і кактусаў, уваходзіла ў зморшчыны газона, як пасткі фарватэра - цягнецца за хатай аж да хлявоў, стайняў і загонаў. Па краях вялізнага газона Генерал паставіў намёт для вечарынак, дзесяткі арандаваных сталоў, бары з персаналам і мангал памерам з вагончык-домік.
  Падобна на тое, што Kehoes сабралі больш людзей у дарагіх каўбойскіх скурах, чым я калі-небудзь ведаў. Гэта як калі б яны правялі мяжу ад Даласа да Санта-Фе і запрасілі кожнага багатага фальшыва на поўдзень адтуль на ранча на фахітас, страву, прыдуманую Вакерас , таму што біфштэкс быў адзіным кавалачкам ялавічыны, які застаўся для іх, калі наведвальнікі зарэзалі. Цяпер гэта стала паўднёва-заходняй ежай япі. Прыгожая Амерыка паглынае мексіканскую ялавічыну па нізкай рэнце.
  Генерал не проста генерал і буйны землеўласнік, ён таксама буйны рэспубліканец Заходняга Тэхаса, так што тут ягоныя прыяцелі, а таксама выдатныя паўночнамексіканскія жывёлаводы, старэйшыя афіцэры мексіканскай арміі і адстаўныя кантрабандысты; фашыстаў чалавеку, падазраю. Таксама генерал, падобна, запрасіў дзесятак ці больш мясцовых афіцэраў міру, апранутых у парадную форму і шыкоўныя зброю.
  Калі я праплываю праз натоўп, Кейт падскоквае і бярэ мяне за руку, ківае галавой, шчасліва ўсміхаючыся, і паведамляе мне пра галівудскую частку натоўпу. Паколькі Сюзана рэжысуе свой першы фільм і яе досвед працы ў кіно абмежаваны парай бітавых частак і трыма кароткімі майстар-класамі, яна моцна абапіраецца на хісткія старыя ногі нібыта сухога Сэма Данстана, каб прадзюсаваць. Сюзана таксама сабрала вопыт зграі састарэлых вынаходнікаў з падцягнутымі тварамі і адчайнымі вачыма, каб запоўніць галоўныя ролі і пантэон персанажаў, каб стварыць ілюзію характару. Усе твары знаёмыя ў страшэнна расплывістай форме, але імёны зусім не ўзнікаюць.
  
  Зразумела, здымачная група, якая ўпрыгожыла і ўпрыгожыла, магла б прыняць за сябе акцёраў, сабралася на некаторай адлегласці ад акцёраў і бліжэй да Кейт, якая, здаецца, мае добрыя сувязі сярод гандлю наркотыкамі і музыкай у Заходнім Тэхасе, і яна сыходзіць мой бок, каб стаяць у асяроддзі доўгіх валасоў, насмарку і дэманскага смуроду Primo Mota. Гэта той натоўп, да якога я мог бы далучыцца. Разам з Уітні і Лестэрам. Калі б Міла не прымусіў нас надзець гэтую ідыёцкую форму і гэтую дурную працу. Я адчуваю сябе ашуканцам з хвосцікам, засунутым пад стэтсан і апранутым як дарагі рэйнджар.
  —
  Нават Лестэр дзіўна глядзіць на мяне, пакуль мы едзем раней на шашу з прычэпа. «Тата, — пытаецца ён, калі мы тарахцем міма мініяцюрных коней, — ты калі-небудзь еў каня?»
  «Наколькі я ведаю, — прызнаюся я. «Але апач еў іх увесь час. Ведаеце, як тут казалі: белы чалавек едзе на кані, пакуль ён не заваліцца, потым пакіне яго там; прыходзіў мексіканец і праязджаў на ім яшчэ дваццаць міль, а потым краў сядло; апач прыходзіў, ехаў на кані туды, куды ён ішоў, а потым з'ядаў яго».
  Я кідаю позірк на Лестэра, усміхаючыся над гісторыяй. Па выразе яго твару відаць, што я адказала няправільна. Бывае, я даведаўся, з дзецьмі. Уітні задыхаецца ад стрыманага смеху. «Што?» Я кажу.
  «Ці не маглі б вы з'есці аднаго з гэтых маленькіх конікаў?» — урачыста пытаецца ён, калі мы праязджаем міма ранча ў маленькім горадзе.
  «Вядома, з дастатковай колькасцю вострага соусу», — кажу я. «Але гэта можа раззлаваць нашых суседзяў. Чаму?»
  «Проста цікава», — кажа ён. Гэтак жа, як Уітні, калі яна не хоча сказаць мне, чаму яна хоча нешта ведаць.
  
  «Што, чорт вазьмі, адбываецца?» — пытаюся я, але Лестэр любуецца новымі каўбойскімі ботамі, якія мы купілі яму для шашлыка.
  «Ён хвалюецца за форму», — ціха кажа Уітні.
  «Чаму?»
  «Ён думае, што вы прынялі гэтую працу, таму што нам патрэбныя грошы, — кажа яна паміж хіхіканнем, — і цікавіцца, ці зможам мы з'есці маленькіх конікаў, калі ў нас скончыцца ежа...»
  Уітні распушвае доўгія светлыя валасы Лестэра, якія свабодна звісаюць, і ўсміхаецца. Слабы румянец плямы ад портвейна амаль непрыкметны пасля лазернай аперацыі і пад глыбокім загарам. Яго твар такі ж ясны, як мая памяць пра вочы яго маці, такі ж ясны, як любоў на твары Уітні.
  "Гэта вар'яцтва", - кажу я.
  Уітні кажа: «Не вінаваціце мяне. Ён быў вар'ятам, калі я прыйшоў сюды ".
  "Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?" Лестэр хоча ведаць. «Хто з глузду з'ехаў?»
  - Твой тата, - кажа Уітні.
  «Не. Ён не вар'ят, - ціха кажа Лестэр. «Ён смешны».
  "Часам", - спакойна кажа Уітні, калі мы паварочваем на шашу.
  —
  Здаецца, Сюзанна - адзіны чалавек, які свабодна плыве паміж рознымі групамі. Яна бліскучая ў чорным замшавым пінжаку з махрамі, на якім сцякаюць срэбныя канчосы, каралева радэа з пекла, адзіныя іскрынкі колеру - водбліск цвёрдых зялёных вачэй пад краем чорнага каўбойскага капелюша, хіханне срэбнай павязкі на капелюшы наверсе, кроў- чырвоная рыска яе ўсмешкі, і слабы, але цёмны румянец падымаўся ад яе дэкальтэ да яе тонкай шыі. У цвёрдым пустынным святле я бачу, што тое, што выглядала як ірландска-крэмавая скура ў цені, выразна прасвечвае цемрай. Але я да гэтага часу не магу змясціць яе ў сваёй памяці.
  Міла падкрадаецца да мяне, пакуль я назіраю за ёй.
  «Трымайся далей ад яе, Сьюгру», - шэпча ён. «Яна мая».
  — Нічога да яе, каўбой, — шапчу я. «Калі я гляджу на яе, яна нагадвае мне гора і пакуты, душэўны боль, боль і какаін, хлусню і смерць маладым. Я толькі не ведаю, чаму».
  
  «Гэта твая вінаватая сумленне», — хіхікае Майла і зноў спаўзае ў натоўп. Мяркуецца, што гэта мая частка свету. Але штосьці ў вечарыне прымушае мяне нервавацца, як хатні кот, якога перасьледуюць каёты, у той час як Міла здаецца абсалютна спакойным. Магчыма, справа ў форме. Гэта робіць яго падобным на закон. Перад тым, як мы выйшлі з трэйлера, я, стоячы перад люстэркам у спальні, сказаў Уітні, што ў форме я выглядаю як абгарэлы хіпі, апрануты на Хэлоўін. Яна сказала мне, што я добра выглядаю, дастаткова добра, каб паесці. Што яна прапанавала і зрабіла перад тым, як мы пайшлі на вечарыну. Глыбіня яе любові здзіўляе мяне, суцяшае. Так што я не павінен быць занадта на мяжы. Але я. З самага пачатку.
  Калі Кейт сустракае нас, амаль сціплая ў гэтым натоўпе ў бардовым ваўняным касцюме і кароткім светлым парыку, вітае нас дзікім, шчаслівым смехам і захопленымі абдымкамі, яна зачароўвае Лестэра і Уітні ўсмешкай і адводзіць іх, кажучы: «Заставайцеся побач Хлопцы, сапраўдная вечарына пачынаецца пасля наступлення цемры».
  —
  Пасля таго, як мексіканскія афіцыянты прайшлі праз натоўп са збанамі замарожанай маргарыты, порцыямі тэкілы Herradura, бутэлькамі мексіканскага піва і падносамі з начосам, асобныя групы яшчэ больш змяшаліся, размовы сталі больш цікавымі, і спакой крыху цяжэй трымацца ціха.
  Адзін з маладых мексіканцаў — у адзенні Rodeo Drive, але, верагодна, сын жывёлавода — абвінавачвае цырульніка з Усходняга Лос-Анджэлеса Чыкана ў тым, што ён марыкон, таму што не хоча порцыю тэкілы. Цырульнік без ваганняў штурхае мексіканца нагамі па яйках, крычачы: « Марыкон , ты, чорт вазьмі!»
  Так шмат пра La Raza той днём.
  Майла суправаджае Chicano да фургона экіпажа, пакідаючы мяне пераконваць маладога мексіканца, што ён не можа прасіць, пазычаць або купляць Browning Hi-Power, які я вязу, пакуль я дапамагаю яму ўвайсці ў дом. Да таго часу, пакуль ён пераканаецца, дзве порцыі тэкілы і пырхліца кока-колы пазней, ён хоча, каб я пагуляў з ім. Патрабуецца крыху больш часу, каб пераканаць яго, што гэта абавязак. Так што я проста патураю яму. Кароткі стрэл і меншая лінія. Ён спакойны, мы compañeros, а цырульнік - гэта гісторыя.
  
  Пакуль я вярнуўся на вуліцу, Майла набліжаецца да музыканта з дзікімі вачыма, які выглядае так, нібы страляў у куткі вачэй, і які крычыць нешта пра палітыку сенатару-рэспубліканцу, старому пярдуну, які вось-вось адкіне дзіця назад у шасцідзесятыя. Але Майла ловіць удар старога і забірае музыканта з дапамогай замка на запясце, які так балюча, што дзіця ледзь не прыходзіць у сябе.
  Тады ёсць грымучая змяя. Можа, васемнаццаць цаляў у даўжыню. Ніхто не ведае, адкуль гэта ўзялося. Магчыма, з аднаго з невялікіх альпінарыяў. Ці чаму ён выбраў гэты момант, каб прачнуцца і ўцячы. Можа, разбудзілі прагулачныя музыкі. Як бы там ні было, адна з жанчын заўважае змяю, якая вілася скрозь траву. Яна крычыць, дакладна, як і можна было чакаць; - крычыць, потым выцягвае S&W Ladysmith-Auto са сваёй сумачкі і адрывае галаву грымучай змяі. З блізкай адлегласці, дакладна, але таксама рухаецца. На гукі страляніны ва ўсіх у руках з'яўляюцца пісталеты. Увесь натоўп пакуецца. Затым кавалкі знікаюць, і ўсе смяюцца. Здаецца, я памятаю, чаму я з'ехаў з Тэхаса ў першую чаргу.
  Але часцей за ўсё Міла ловіць непрыемнасці раней, чым яны пачынаюцца. Калі галасы ўзвышаюцца, ён тут, каб супакоіць хрыпаты, перш чым яны пачнуць нарастаць. Я заўважыў, што некалькі праваахоўнікаў глядзяць на яго прафесійным поглядам. Але Міла на працы і настальгіяй займацца не будзе. На шчасце, пасля таго, як натоўп сядае за свае талеркі і сонца астывае да гарызонту і сціхае вецер, запануе спакой. Майла загадвае мне ўзяць талерку і сесці з Уітні і Бэбі Лестэрам.
  «Ты бос, бос», — кажу я.
  «Цяпер нядоўга», — адказвае ён.
  «Капітан-чорт-Крыптык», — кажу я ягонай спіне.
  
  каля дома спыняецца чорны Suburban з мексіканскімі нумарамі Frontera . З яго выходзяць тры целаахоўнікі, побач з высокім мексіканцам, стройным і элегантным у цёмным пашытым касцюме, які лёгкім крокам выходзіць з буравай ўстаноўкі. Целаахоўнікі, якія выглядаюць так, нібы навучаныя амерыканскай сакрэтнай службай, збіраюцца каля яго, нібы абараняючы каралеўскіх асоб. Генерал пранікае ў групу і абменьваецца афіцыйным абраза з мексіканскім джэнтльменам, які, відавочна, шукае кагосьці іншага праз плячо генерала. Затым ён бачыць Сюзану, адмахваецца ад генерала і накіроўваецца да яе. Яна паводзіць сябе здзіўлена такім фальшывым, галівудскім спосабам, потым хутка надакучае, калі мексіканскі джэнтльмен спрабуе адцягнуць яе за локаць. Сюзанна вырывае сваю руку з яго рукі, затым кідаецца ў натоўп, пакідаючы мексіканскага джэнтльмена ў гневе.
  «Хто гэта?» Я прашу Кейт, калі яна ўкленчыла, прапанаваць Лестэру напоўненую мёдам сапапіллю.
  «Дон Эміліо Каўфман», — адказвае яна. «Ён вялікі сыр за мяжу, барон Энахада». Чамусьці я не здзіўлены. Тады я. «Ён мой дзядзька», — дадае Кейт.
  Пракляты Міла. Ён зручна знік.
  —
  Да заходу сонца большая частка натоўпу адступіла. El Ricos вярнуўся на свой бок мяжы. Візіт дона Эміліо быў такім жа кароткім, як і яго адступленне. Рэспубліканцы, вядома, вяртаюцца пад свае камяні. Акцёры, за выключэннем буйнога, зладзейскага выгляду цяжкага чалавека, які застаўся побач з Сэмам Данстанам, збеглі назад у свае самотныя трэйлеры, каб выпіць, наркатаваць або скакаць сярод сваіх цынгавых падхалімаў. І багатае смецце ў іх яркіх каўбойскіх чупрынах вярнулася ў тыя дзіркі, якія яны апаганілі. За выключэннем адной напышлівай бландынкі ў чырвона-белай скуры, якая сцвярджае, што яна каралева смецця Заходняга Тэхаса і якая п'яная хоча ведаць, калі пачнецца чортава вечарынка.
  Генерал адводзіць нас з Майла ў бок, каб сказаць нам, што наша праца скончана, і паколькі мы сябры Кейт, мы павінны далучыцца да яе вечарыны, смяяцца і піць у лямпах цікі, якія мігцяць у туманных прыцемках.
  
  «Насамрэч, сэр, — кажа Майла, — мы працуем на кінакампанію».
  «К чорту кінакампанія», - ціха кажа генерал. Я разумею, што стары хлопчык, хоць і шчыры і красамоўны, п'яны, як танцуючая свіння.
  «Дзякуй за запрашэнне, генерал», - кажа Майла. «Але Сугру павінен забраць сваю сям'ю дадому. Сапраўдная праца пачынаецца заўтра, ведаеце. Але я буду рады выпіць з вамі. Як толькі я праводжу Сугру да яго грузавіка».
  Пры гэтым Майла бярэ мяне пад руку, вядзе да Уітні і Лестэра, потым да грузавіка. Пасля таго, як яны ў кабіне, я цягну Міла за ложак пікапа.
  «Добра, чувак», — кажу я. «Што, чорт вазьмі, адбываецца?»
  «Проста даверся мне», — кажа ён. «І працуй».
  Перш чым я паспеў спытаць яго, што гэта за праца, Майла кульгае ў цень да стала, дзе Сюзана стаіць над Сэмам Данстанам. Нават на такой адлегласці я чую ледзяны вецер яе слоў.
  — Няўжо ты мала выпіў?
  Глыбокі, грукатлівы голас Данстана адказвае: «Гэта ў маім кантракце, місіс Кехо. У суботу ўвечары я магу піць усё, што хачу. Астатнюю частку тыдня я чысты, чысты, сухі і твой. Але суботнім вечарам, дарагая, я належу сабе».
  «Не. Не, ты належыш да віскі.
  Я сам чуў гэты тон голасу. Затым Сюзана паварочваецца і ідзе ў дом, а я залазіў у грузавік, дзе Лестэр ужо спіць, паклаўшы галаву на калені ў Уітні.
  «Што гэта было?» - пытаецца Уітні, калі мы ад'язджаем.
  — Не ведаю, — адказваю. «Мне ніхто ніколі нічога не кажа».
  «Я скажу вам вось што», — кажа яна. «Безумоўна, прыемна зноў мець вас дома. Усе вы».
  «Прыемна быць дома», — кажу я, а потым задаюся пытаннем, што, чорт вазьмі, у Майла ў рукаве.
  OceanofPDF.com
  
  Міла
  Па апушчаных плячах пад вейкамі голасу Сюзанны я зразумеў, што Сэм Данстан сапраўды належаў да віскі. Я павінен ведаць; Калісьці я сам належаў да гэтага. Вочы Сюзаны ўспыхнулі ў дымным святле, і адлюстраванае полымя ўспыхнула ўверх па бліскучай чорнай скуры яе вузкіх штаноў. Яе позірк так правёў па стале, што п'яны бацька выслізнуў, як яйкасмактаны сабака.
  Але Данстан здаваўся больш моцным. Прынамсі, у гэты момант віскі. Ён праігнараваў яе позірк, павярнуўся і працягнуў сваю шклянку акцёру, імя якога я не мог запомніць, які напоўніў яе чатырма пальцамі дзікай індычкі. Сюзана ледзь не тупнула ботам са срэбным наском, як раз'юшаны аптэчны каўбой. Але яна стрымалася ад аднаго гнеўнага ўздыху. Сярдзіты румянец, нібы агонь, хлынуў па яе тонкай шыі, потым яна адкінула цёмныя, як грэх, валасы і кінулася да хаты. Заднія дзверы ляпнулі, затым пярэднія, потым дзверы машыны, і мы слухалі грукат яе 4Runner, які пырскаў жвірам, калі Сюзана бегла на поўдзень да гэтага месца.
  Калі яна бяспечна сышла, я паклаў кій на стол і сеў насупраць Данстана, які зірнуў на мяне бліскучымі злоснымі вачыма і спытаў: «Такім чынам, містэр паліцэйскі, вы прыйшлі сачыць за старым спажыванне канюка?»
  «Насамрэч, містэр Данстан, — сказаў я, — я сеў, каб даведацца, ці магу я падзяліць шклянку гэтага некупажаванага віскі з чалавекам, фільмамі якога я заўсёды захапляўся».
  «Ліслівасць можа прынесці вам нязначную карысць, містэр...» — сказаў ён, і я прадставіўся. «Ісус, партнёр, - сказаў Данстан акцёру побач з ім, - хлопец з такім імем, безумоўна, заслугоўвае поўнай меры». І ён падпарадкаваўся. Потым мы паднялі келіхі. «Адсутныя сябры, — сказаў Данстан, — чароўны час і гэтая чортава сука Кехо». Я мяркую, што я вагаўся, таму што стары растлумачыў. «Гэй, сынок, я нічога не маю супраць яе. За выключэннем таго, што яна павінна была дазволіць мне паставіць гэты пракляты фільм. І яна павінна была зняцца ў гэтым, а не тая дрыгавічка».
  
  «Я не ведаў, што яна актрыса», — сказаў я.
  «Чортава натуральна», - сказаў Данстан. «Лепшы непадрыхтаваны талент, які я калі-небудзь бачыў. Мы маглі б зарабіць цэлае стан. Яна сапраўдная чортава прыгажуня…”
  «Але яна хацела быць рэжысёрам?» Я сказаў.
  «Нават ебаныя дарожныя знакі ў Лос-Анджэлесе хочуць накіроўваць, сынок», — сказаў ён, потым адпіў віскі і вярнуўся да аплаквання свайго лёсу ў руках Сюзаны Кехо. «І я б паспрачаўся, што камера проста любіць яе. Але здымкаў няма. Любога роду. Гэта адно з яе шматлікіх правілаў. Ніколі не ведаў рэжысёра, нават мяне, які б меў столькі чортавых правілаў на здымачнай пляцоўцы».
  «У яе шмат правілаў для пачаткоўца?» Я сказаў.
  Данстан раптам утаропіўся на мяне. Стары доўгі час працаваў у бізнэсе, не вядомым тым, што пакутаваў ад дурняў. Ён мог быць напаўп'яны, але больш чым напаўразумны. І ён ведаў, што яго накачваюць. Раптам, без уважлівых прычын, акрамя, магчыма, подласці, ён вырашыў дазволіць мне заправіць помпу. Але яго целаахоўнік зірнуў на мяне, каб замарозіць срэбра на спражцы майго рамяня.
  - Яна не пачатковец, - павольна сказаў Данстан. «Я нічога пра яе не ведаю, але я ведаю, што яна не пачатковец. Чорт вазьмі, усё, што я ведаю, гэта тое, што яна з'явілася ў маім трэйлеры на пляжы ў акрузе Кокачына з чортава добрым сцэнарыем і амаль з дастатковай колькасцю грошай, каб зняць гэты чортаў фільм...»
  «Амаль дастаткова?» Я сказаў.
  «Чортава блізка», — сказаў ён. «Такім чынам, ты не павінен турбавацца аб сваёй зарплаце, сынок. Праз пару тыдняў у нас будзе дастаткова плёнкі для папярэдняга продажу ў Еўропе. Калі я змагу ўтрымаць гэтага ідыёта ДП ад таго, каб ён страляў з тылу ў старога дрыгавіча...»
  
  «Асабліва ў сядле», - ціха прапанаваў другі хлопец. «З гэтага ракурсу нельга сказаць, хто ў каня азадак».
  Яны з Данстанам засмяяліся як мага цішэй, потым Данстан ляпнуў свайго таварыша па спіне, сказаўшы мне: «Гэй, ты памятаеш гэтага старога?»
  «Твар знаёмы, — прызнаўся я, — але імя ўцякае ад мяне».
  - Рой Джордан, - сказаў Данстан. «Зняўся ў маім першым фільме».
  « Паездка дэмана ?» Я сказаў. «Вядома. Я бачу гэта цяпер. Тысяча дзевяцьсот пяцьдзесят чацвёрты. Выдатны фільм».
  - З тых часоў пайшоў уніз, - сказаў Рой, але ў яго гучанні не было сумна.
  - Калі казаць пра спуск, - сказаў Данстан, - вы, хлопцы, п'яце крыху без мяне. Я іду туды і абапіраюся на гэтую сцяну, пакуль мая чортава прастата не здасца і не дасць мне ссацца і спадзяюся, што яна пацячэ ўніз у ебаную Рыа-Брава-дэль-Нортэ». Потым Данстан падняўся з-за стала, а Рой назіраў за ім, як начны медсястра, і, хістаючыся, адышоў да генеральскага дома, дзе нахіліўся, як пастаянная прыбудова да саману.
  «Што, чорт вазьмі, здарылася?» — спытаў я ў Роя. «Я думаў, што ён памёр».
  «Чорт вазьмі, — ціха адказаў ён. «Тры шунтавання, нязначны інсульт і доўгі, працяглы бой з ракам падстраўнікавай залозы».
  «Чорт вазьмі, — сказаў я, — гэта сырамятная скура жорсткая. Таму і кінуў працу?»
  Рой доўга думаў, перш чым вырашыў адказаць на гэта. «Я мяркую, што гэта ўжо не мае значэння. Пасля таго, як ён застрэліў сваю жонку і гіфена, усе — студыі, незалежныя кампаніі, нават замежнікі — баяліся наймаць рэжысёра, які быў бы гатовы здымаць хрэнаў, а не проста звальняць іх». Рой усміхнуўся, як чалавек, які шкадаваў, што сам не выпусціў некалькі стрэлаў.
  "Я мяркую, што я прапусціў гэта", сказаў я. «Данстан застрэліў сваю жонку ў злучку?»
  
  Рой засмяяўся, нібы я быў ідыётам. «Мы здымалі фільм у Дуранга, калі Сэм злавіў зорнага прадзюсера-пісанта, дэфіната, які паркаваў сваю жонку. Чорт вазьмі, гэта працягвалася тыднямі, і Сэму было ўсё роўна. Здымкі ішлі добра, і Сэм заўсёды клапаціўся пра фільм больш, чым пра шапіках. І што, чорт вазьмі, мы кожны вечар ганялі шлюх у тандэме па ўсім Дуранга.
  «Але аднойчы днём Сэм рабіў здымак. Адзін з тых складаных момантаў, калі дваццаць пяць чалавек, дзесяць коней, хмары і сонца павінны трапіць у цэль з першага разу. Містэр Мудак Стар выбраў гэты асабліва няўдалы момант, каб запусціць сваю каўбасу ў задніцу Міндзі.
  «Ну, вы можаце сабе ўявіць. Яна закрычала, як затрымаўшыся. Прычэп загрукатаў, як шасцёрка па Рыхтэру. Гэта трахнула канцэнтрацыю ўсіх. Нават чортавыя коні глядзелі паверх холкі. Такім чынам, Сэм сядае ў свой лімузін, тараніць прычэп, пераварочвае яго, потым хапае сваю двухстволку шаснаццаць, зараджае яе дзевяццю з паловай стрэламі для птушак, і калі зорка і Міндзі кідаюцца ў пустыню, Сэм перчыць іх попы, пакуль яны не зніклі з поля зроку.
  «Потым Сэм вярнуўся на здымачную пляцоўку, зрабіў стрэл, зарадзілі шаснаццаць калібра і паклалі яго на плячо, а потым мы загарнулі», — сказаў на заканчэнне Рой. «Сукін сын заўсёды мог зрабіць стрэл».
  «Я не думаю, што ведаю гэты фільм», - сказаў я.
  "Вядома," сказаў ён. «Студыя звольніла яго, і чортавы дэфіс нарэшце накіраваў гэта, перарэзаў дзярмо з матэрыялаў Сэма. Я не памятаю назвы — The Hard Rock, ці нешта падобнае — адзін з тых псіхалагічна адчувальных вестэрнаў». Потым Рой зрабіў паўзу, усміхаючыся, наліў невялікую порцыю віскі ў нашы шклянкі і сказаў: «Але, па меншай меры, у яго хапіла розуму, каб утрымаць Сэма. Лепшы стрэл у фільме».
  Перш чым ён страціў настрой і Данстан, хістаючыся, вярнуўся да стала, я спытаў: «Чаму вы, хлопцы, нарэшце вырашылі, што вам патрэбна ахова?»
  
  - Мокрыя змеі і грымучыя змеі, - проста сказаў Рой. «Мокрыя кралі нас сляпымі. Чорт вазьмі, яны нават скралі пярэднія шыны з Winnebago Сэма, пакуль ён спаў у ім. Цвярозы. Потым г-жа Кехо знайшла ратвейлер у сваім 4Runner. Сэм пераканаў яе адмовіцца ад людзей, якіх яна наняла - падрабязных сабак - і наняць рэальную дапамогу.
  Са сцяны мы пачулі, як Данстан завішчаў, як каёт, а потым шчасліва засмяяўся.
  - Поспех, - сказаў Рой.
  Данстан зноў далучыўся да нас, мы выпілі і размаўлялі пра радасці старасці, старыя фільмы і стары віскі, пакуль Кейт не прыйшла за мной.
  "Міла", - сказала яна, упершыню, калі я памятаю, назваўшы мяне па імені. «Генерал ляжыць. Вы дапаможаце мне адкласці яго ў ложак?»
  Генерал ляжаў у адным са сваіх фальшывых бункераў, ціха скурчыўшыся ў пяску, яго худыя галёнкі дрыгалі ў святле вогнішча. Калі б стары пярдун ухмыляўся, я мог бы падумаць, што ён марыць пра канехоса, які ганяецца за зайчыкамі праз кусты. Я падняў старога джэнтльмена за плечы, і хлопец пераступіў ад агню Кейт, каб дастаць яму шчыкалаткі. Калі мы ўсталі, я выразна зірнуў на твар хлопца ў святле вогнішча. «Я думаў, што ты на Гаваях», — сказаў я.
  «Гэта доўгая гісторыя», - адказаў ён з хворай усмешкай на твары.
  «Магчыма, вы раскажаце мне пра гэта за півам», — прапанаваў я. Ён змрочна кіўнуў, і Кейт падштурхнула нас са сваім бацькам да дому.
  Праз некалькі хвілін стары чалавек бяспечна ляжаў, усё яшчэ спаў п'яны, мы з Томам-Джонам Донам стаялі адзін перад адным праз выкладзеную пліткай барную стойку на вялікай мексіканскай кухні, а Кейт даставала пару гатункаў піва з убудаванага халадзільніка.
  «Вы, хлопцы, ведаеце адзін аднаго?» — спытала яна. Калі мы абодва кіўнулі, яна дадала: «Гэта крута?»
  Дон доўга глытаў піва, а потым буркнуў: «Я спакойны, малы, пакуль усё крута з містэрам Майла, як бы яго ні звалі...»
  
  — Міладраговіч, — сказаў я, спадзеючыся, што гэта прагучала хутчэй як пагроза, чым як арфаграфічная памылка. Потым я павярнуўся да Кейт, падзякаваў ёй і прабачаў. «Вы сказалі, што гэта доўгая гісторыя», — сказаў я Дону, як толькі Кейт сышла, і ён паднёс піва да рота.
  «Так, праўда...» - пачаў ён казаць.
  «Між іншым, Дон, — перабіў я, — нехта адрубіў галаву Аарону Тыптану».
  «Гэта не тое, што я чуў, чувак», - сказаў ён, як толькі зрабіў чарговы глыток піва.
  «Што вы пачулі?»
  «Насамрэч, я прачытаў гэта ў LA Times… »
  «Калі ты вярнуўся з Гаваяў?»
  «Ты зразумеў, чувак...»
  «Вы робіце трукі ў гэтым чортавым фільме?»
  «Гэй, я каардынатар трукаў, — хутка сказаў ён, — другі AD і трэці выканаўца галоўнай ролі». Потым спыніўся, каб пасмактаць піва. «Гэты фільм - мой вялікі прарыў, мая карта SAG і ўсё гэта. Робіць усю гэтую чортава танную турэмную стаматалагічную працу вартай». Дон выглядаў занадта шчаслівым і гордым, каб хлусіць.
  Калі ён не быў, я не ведаў дастаткова пра бізнес, каб падтрымаць яго з ім. Я хацеў паглыбіцца ў яго гісторыю з Тыптанам, але раптам мне надакучылі пытанні, адказы і хлусня. Магчыма, нават стаміліся ад людзей, якія кажуць праўду. Успомнілася Бэці Портэрфілд.
  «Да чорта, — сказаў я, — проста забудзься». Сукін сын выглядаў пакрыўджаным. Так што я схапіў піва і вярнуўся да століка Данстана.
  Але калі я вярнуўся, Роя і Данстана не было, таму я таксама сышоў, падышоў да Блэйзера з лагатыпам Sawyer Security Systems на дзвярах і накіраваўся на поўдзень да месца.
  —
  Большую частку экіпажа пасялілі ў аддаленых матэлях ад Касціла да Марфы, але ўсе галавы былі ў шыкоўных дамах на колесах, прыпаркаваных каля глінабітных руін старога ранча ў трох мілях ад шашы. Большая частка фільма здымалася там, у суседніх экстэр'ерах і ў бутафорскай мексіканскай вёсцы, якая была сфальсіфікавана на наступным пад'ёме. Такім чынам, у мяне было тры ахоўніка, якія блукалі па перыметры, і рэльеф, які кіраваў невялікай каркаснай хацінай аховы на дарозе ў месца.
  
  Калі я дабраўся да хаціны, 4Runner Сюзаны Кехо сядзеў побач з выключаным рухавіком і слабым свячэннем фар, быццам батарэя села. У бліскучым святле маіх фар я бачыў, як яе галава падымаецца з таго месца, дзе яна апусцілася на руль, і ў рэзкім святле адзінай лямпачкі халупы я бачыў мужчыну, які адкінуўся на спінку крэсла, яго галава звісала немагчымы кут.
  Як ні дзіўна, стварэнне ахоўнай кампаніі пры сяброўскай дапамозе Марыбет Уільямсан было самай простай і, мабыць, самай таннай часткай аферы. Сябар яе памерлага мужа ўжо валодаў ахоўнай кампаніяй, якая спецыялізавалася на нафтавых радовішчах, таму за намінальную цану, цвёрдую залогу і страхоўку ён пазычыў мне лагатып і частку абсталявання, неабходнага для ўдзелу ў таргах на працу. Наколькі я мог судзіць, больш ніхто гэтага не хацеў. Не пасля першага інтэрв'ю з Сюзанай Кехо, калі яны даведаліся, што галоўным абавязкам з'яўляецца патруляванне грымучай змеі. Міс Кехо не хацела бачыць змей. Калі-небудзь. Любога роду. Але ў мяне была важкая прычына пацалаваць глыбокі азадак, хаця я так і не зразумеў, чаму яна мне дазволіла. Чыстая фанабэрыя, можа.
  Але твар Сюзаны Кехо быў перакошаны ад чыстага спалоху, калі я выскачыў са сваёй устаноўкі і кінуўся да яе акна.
  «Мухі», - выдыхнула яна, хутка скочваючы яго ўніз, потым кіўнула ў бок хаціны, «...мухі...»
  Я зірнуў на халупу. Тузін вялікіх і чорных мух павольна паўзлі па твары ахоўніка. Я кiнуўся да халупы, але як толькi адчынiў дзверы, як на хвалi спёкi, а не свежай смерцi, дакацiўся пах таннага бурбона. Нікчэмны вырадак, мясцовы намеснік шэрыфа, страціў прытомнасць з невялікім абагравальнікам, уключаным настолькі моцна, што мухі выляталі з драўніны. Яны моцна віселі на ягоным твары, нават калі я падпёр яго абмяклае цела ў задні кут халупы. Потым я праверыў астатніх трох ахоўнікаў. Прынамсі, яны былі дастаткова цвярозыя, каб адказваць па радыё, і дастаткова разважлівыя, каб не скардзіцца, калі я пракляў іх і сказаў ім, што яны павінны скончыць начную змену без палёгкі.
  
  Потым я пачуў, як Сюзанна Кехоу скрыгатала сваёй слабой батарэяй. Калі я вярнуўся да яе, яе твар быў спакойны, голас дрыжаў, але спакойны, калі яна тлумачыла, што з ёй усё добра. За выключэннем таго, што яна ўвесь час націскала на ключ запальвання, трымала яго так, пакуль цьмяныя фары не згаслі і акумулятар шчоўкнуў аб стартар, як паміраючы цвыркун. Я працягнуў руку праз акно і як мага асцярожней узяў ключы.
  - Прабачце, - ціха сказала яна, яе халодныя пальцы трымалі маё запясце, яе гарачае дыханне ля маёй шчакі. «Прабачце, я не ведаў, што раблю гэта... Ён мёртвы?»
  - П'яны, - сказаў я.
  «Ці не былі б вы такія ласкавыя, каб суправаджаць мяне да маіх пакояў?» — з істэрычным спакоем спытала яна.
  «Бэт Дэвіс?» Я здагадаўся, адчыняючы дзверы 4Runner. Але пусты позірк, які яна кінула на мяне, сказаў мне, што яна не мае нават цьмянага ўяўлення, што я мог бы сказаць. Такім чынам, я дапамог ёй вылезці з яе 4Runner і сесці ў мой Blazer, потым аб'ехаў іншыя цёмныя і ціхія дамы на колесах, якія туліліся вакол адной ртутнай лямпы, да яе пакояў, якія стаялі асобна на краі рэзкіх ценяў.
  Пасля таго, як я адамкнуў і адчыніў дзверы, я перадаў Сюзане яе ключы. Яна ўзяла іх, усміхнуўшыся, нібы толькі што пазнаўшы мяне, ціха сказала: «Ты сказаў нешта пра выпіўку...» Потым узяла мяне за руку і павяла ў цемру.
  —
  У маім познім сярэднім узросце да мяне даходзіць, што жанчыны часта карыстаюцца маім добрым характарам. Але ў гэтым ніхто не вінаваты, акрамя мяне. Таму вінаваціце мяне. Або раптоўны разрад напружання, калі я даведаўся, што ахоўнік не памёр. Я слабы. Заўсёды было пра жанчын. І маё жыццё апошнім часам не было фільмам Дорыс Дэй. Але гэта не апраўданне таму, што адбылося. Улічваючы тое, што я ведаў пра гэтую жанчыну, я з такім жа поспехам мог бы пагадзіцца залезці ў спальны мяшок, поўны брыльянтаў. Але якога чорта, сказаў я сабе, нават грымучая змяя заслугоўвае сумнення.
  
  Да таго часу, калі мы з Сюзанай нарэшце дайшлі да выпіўкі, мае вусы ўсё яшчэ пахлі яе пахвінай, а маё калена сыходзіла крывёй. Калі яна падышла — седзячы спінай нада мной, адной рукой трымаючыся за маё напаўпаднятае калена, а другой рукой дакранаючыся клітара, а я стукаў унутры яе, пакуль не падумаў, што магу памерці, — яна закрычала і упілася сваімі дарагімі зубамі ў маё калена. Рэліз, мякка кажучы, быў страшэнна напружаным. Прынамсі для мяне.
  Сюзана плюхнулася на ложак побач са мной, прыціснулася да мяне сваім худым целам дастаткова доўга, каб яе спазмы спыніліся, потым адкацілася, каб зачэрпнуць малюсенькі кавалачак з кучы ружовых перуанскіх шматкоў, якія ляжалі на маленькім люстэрку на тумбачцы ў доўгім , чырвоны пазногаць. Яна двойчы ўдарыла па ім, потым зрабіла мой нос, але толькі адзін раз, перш чым яна ўзяла Stoli і нарэзала лёд з цытрынавым твістом, які я прыгатаваў ёй, калі мы толькі прыехалі ў аўтадом.
  Я скаціўся з ложка, схапіў піва і падышоў да задніх дзвярэй аўтадома, той, што на цёмным баку. Чорнае пустыннае неба зіхацела зоркамі, такімі ж далёкімі і халоднымі, як мая галава. Халаднаватае начное паветра лёгка рухалася па маёй мокрай голай скуры, здавалася, высушыла асобныя валасінкі на маіх грудзях. Я адчуваў сябе па-чартоўску выдатна ўпершыню за доўгі час. Так што я роў у ноч, роў аднекуль глыбей маёй дыяфрагмы. З загону заржаў конь і з раўкам вырваўся ўючны мул. Потым я спыніўся на цвёрдай зямлі, цёплая мача пенілася і пырскала ў пыл. Я зноў зароў, на гэты раз глыбока і працягла. Рэмуда фыркала і завіхала, застукала нервовымі капытамі хардпан загона.
  "Гэта, безумоўна, цудоўна", - сказала яна, калі я павярнуўся ў невялікую прастору. «Калі вы адзін з тых мудакоў, якія кураць пасля сэксу...»
  «Некаторыя часткі мяне дымяцца, лэдзі», — перабіў я, усміхаючыся так, што ў мяне забалелі шчокі. «Гэта па-чартоўску дакладна».
  
  «…тады, калі ласка, зрабі гэта на вуліцы», — цвёрда працягнула яна, нават намёку на ўсмешку не пацякло на гладкіх плоскасцях яе твару.
  Якога чорта. Яна дала столькі ж, колькі і атрымала. Я зрабіў сваю працу, і цяпер я быў не больш часткай яе жыцця, чым сурвэткай, якой яна выцірала маю сперму са сваёй пахвіны. - Прабачце, - сказаў я і пацягнуўся за штанамі.
  «Прабач мяне, — ціха сказала яна, — я магу быць сцервай… потым».
  Мне не трэба было пытацца, што яна гэтым мела на ўвазе.
  «Страта кантролю і ўсё такое», — дадала яна.
  Так што я паклаў штаны назад на крэсла і сеў на ложак побач з ёй. Нават пры цьмяным святле я бачыў, што Сюзане было бліжэй да сарака, чым трыццаці, бачыў амаль нябачныя шнары перад вушамі і ўздоўж лініі валасоў.
  «Жанчына павінна працаваць з тым, што мае, — ціха сказала яна, гледзячы на мяне, — а маё цела — гэта зброя». Затым яна абхапіла свае маленькія ідэальныя грудзі. «Аднак самы сучасны», — сказала яна.
  «І гэта цудоўны і цудоўны твор мастацтва», — сказаў я і ўзяў мяккі каменьчык яе саска паміж вуснаў.
  «Дзякуй», — прашаптала яна мне ў валасы, і я зноў страціўся. І неўзабаве крывацёк ад чарговага кавалачка экстазу Сюзанны.
  OceanofPDF.com
  
  Сугру
  Калі фільм набліжаецца да навагодняга сезону, надвор'е становіцца незвычайна цёплым, амаль раннім летам, і патрулі грымучай змеі займаюць усё больш часу. Бедныя д'яблы з рыдлёўкамі і раздвоенымі языкамі слізгаюць у тоўстых цёмных плынях са сваіх глыбокіх скалістых свяцілішчаў, каб паваляцца на плоскіх камянях пад нечаканым сонечным святлом. Два ці тры разы на дзень выбухі драбавікоў раздзіраюць ветраную цішыню, і куча крывавых змяіных абрыўкаў запаўняе вузкую смеццевую яму, якую хлопцы выбухнулі ў камяністым хрыбце паміж глінабітнымі руінамі і фальшывай вёскай, целы, якія забіваюць каменную шчыліну і згортвацца да тлення пад штодзённай порцыяй вапны, якая стрымлівае пах гнілых змей.
  Ебаны Майла не толькі адмаўляецца адказваць на любыя пытанні аб тым, што, чорт вазьмі, мы робім на гэтай працы, ён нават са мной больш не размаўляе. Яго няма днямі. Гэта праклятая жанчына. І, напэўна, яе какаін таксама. Сярод экіпажа ходзяць чуткі, што гэта прыма. Што небяспечна для старога. Кожную раніцу я прачынаюся з жахам, каб сустрэць дзень.
  Нават Кейт жахаецца, калі я ёй кажу.
  Кейт прыехала да нас, каб вярнуць Уітні і Малыша Лестэра з пасляабедзеннай прагулкі на конях на ранча. Яна адмаўляецца заставацца на вячэру, але вып'е са мной піва пасля таго, як я пераапрануся ў форму і папрацую над пліткай на заднім паціа, а яна ціха назірае. Я не зусім упэўнены, чаму я турбуюся. Месца нават не належыць нам. Харым атрымаў тытул разам з крамай у Фэрбэрне, якую ён дазволіў нам працаваць, калі стары гандляр коксам адмовіўся ад старажытнай змовы.
  
  Дзякуючы цудоўнаму DEA. Як толькі вы прыцягнеце іх увагу, яны ніколі не забудуць. І з грубай сілай абавязковага прысуду яны могуць прымусіць вашу маці навярнуцца на вас. Чорт вазьмі, я ўжываў шмат наркотыкаў у сваім памылковым жыцці, але ніколі не прадаваў і ведаў, што дзякуючы Джо Дону Пайнсу я ўсё яшчэ дзесьці ў іх спісе і ўсё яшчэ маю залатую зорку. Спіс з імем Міла таксама цяпер.
  «У цябе тут цудоўнае жыццё, Сьюгру», — ціха кажа Кейт мне ў спіну. «Што здарылася?»
  «Міла і Сюзанна», — кажу я. «Я хвалююся».
  «О, не! Ён не спіць з маёй сястрой?» - кажа Кейт. «О, божа мой, ён! Пра што ён, чорт вазьмі, думае?»
  «Думаць — не першае слова, якое прыходзіць на розум», — кажу я. «Адураны, гэта першае слова, якое прыходзіць на розум».
  «Ён закаханы ў яе?» - пытаецца яна. «Божа мой, гэта было б жудасна».
  «Ну, можа, і не», - хлушу я.
  І яшчэ раз хлушу, таму што я не кажу Кейт, што я моцна падазраю, што яе сястра таксама спіць з Данстанам, DP, дзіцём, які сядзеў у стадыі AD, і, магчыма, нават з цырульнікам Chicano, які забяспечвае яе какаінам. Чорт вазьмі, нават пастарэлая галоўная зорка праводзіць шмат часу ў аўтадоме Сюзаны. Я не ведаю, дзе яна знаходзіць час. Як і ўсе астатнія, Сюзана працуе доўга і цяжка. Можа быць, нават даўжэй і цяжэй, чым усе астатнія. Адзіныя людзі, якіх я калі-небудзь бачыў, каб так старанна працавалі, - гэта бурклівы патруль на бескарысным гарбе ў джунглях у В'етнаме.
  «Сюзана можа быць праблемай», - кажа Кейт, яе голас дрыжыць, быццам яна кажа пра невылечную хваробу. «Калі ён не закаханы ў яе, я не думаю, што ён павінен яе трахаць...»
  Усе яе трахаюць, думаю я, стукаючы чырвонай пліткай па пяску, але толькі Міла слепа закахана. Але я не кажу Кейт. Я не кажу ёй шмат чаго. Такім чынам, яна абдымае мяне на развітанне, і я сыходжу ў дом, адпраўляю Малышка Лестэра з хатняга задання ў душ і, застаўшыся адзін, прапаную Уітні, што, магчыма, нам варта знайсці іншы спосаб, іншае месца для жыцця.
  
  Уітні надоўга абапіраецца на край ракавіны, дастаткова доўга, каб прымусіць мяне хвалявацца. Я ступаю наперад, абціскаю яе тонкую талію сваімі рукамі, хаваю твар у салодкі раскід яе залацістых валасоў.
  «CW», — кажа яна, не паварочваючыся. «CW, калі б я не прыйшоў, калі ты патэлефанаваў, ты дазволіў бы сабе памерці ў гэтай праклятай бальніцы. Значыць, ты павінен мне, праўда? Вялікі час, так?»
  Пытанне не патрабуе адказу.
  «Завяршы гэтую справу, — шэпча яна, — тады мы пагаворым пра будучыню. І мінулае». Потым Уітні спыняецца, з усмешкай паварочваецца да мяне на рукі і пытаецца: «Вы супраць?»
  Я так, але ведаю, што я не магу так сказаць. Я ведаю, што спатрэбіцца, каб пазбавіць Майла ад Сюзаны і вярнуцца да працы. Можа, нават выратаваць яму жыццё. Я проста спадзяюся, што Уітні прабачыць мяне пазней. Я ведаю, што стары не будзе.
  OceanofPDF.com
  
  Міла
  Першае, што прыйшло мне ў галаву, калі я ўбачыў, як ён фанабэрыста вылазіў з яе аўтадома, было: значыць, так яно і бывае.
  У тую раніцу Сюзана адправіла мяне са спрэчкамі, коньмі і дублерамі да целаахоўніка і змеі, каб назіраць за другім атрадам, пакуль яны займаліся складанай пагоняй. Больш яна нікому не давярала, сказала яна мне, і важна, каб усе гэтыя кадры былі зробленыя ў адзін дзень. Нават пасля двух тыдняў на месцы, таму што яны здымалі не паслядоўна, я ўсё яшчэ не меў асаблівага ўяўлення аб тым, пра што фільм.
  Я проста выканаў сваю працу, выканаў яе ідэальна, таму што калі б усё пайшло на хер — калі б акцёр знайшоў запас таблетак і сарваўся, або аператар з пахмелля прапусціў кадр на апошнім дублі да таго, як згасла святло — яна б не спала са мной , ігнараваў мяне з запалам. За выключэннем тых дзікіх момантаў, калі яна абвінаваціла мяне ў тым, што я сплю з памочнікам цырульніка. Або макіяж дзяўчына. Або адзіная састарэлая зорка, якая не абыходзілася са мной як з субпрадуктамі. Нават калі яна не хацела мяне, Сюзанна паводзіла сябе так, быццам я ёй належаў. Маладзейшага чалавека, менш цярплівага адчайнага, яна звяла б зусім з розуму. Як гэта было, яна рабіла мяне ўсё больш вар'ятам з кожным днём. І яна б крывіла сэрца чалавека з больш тонкай скурай.
  Я рабіў усё магчымае, каб пераспаць з Сюзанай пры любой магчымасці. І дзякуючы яе бясконцым запасам какаіну — які яна, здавалася, выкарыстоўвала ў якасці дзеючага наркотыку, а не шчаслівага — я таксама мала спаў у сваім ложку. Я праводзіў ночы, блукаючы па пустыні за яе прычэпам, чакаючы гуку яе голасу, які прагучаў уначы, праводзіў дні, падтрымліваючы сваю частку працы ў чысціні і надзейнасці. Але апошнім часам я адчуваў сябе так, нібы мяне знясілілі, нібы скрутак калючага дроту займаў мае грудзі.
  
  Усё ўскладнілася маёй адмовай размаўляць з Сугру. Я ведала, што ён не ўхваліць тое, як я ўсё аблажала — мае грошы, яго помста і выратаванне, — але я верыла, што змагу гэта вырашыць, змагу атрымаць усё, верыла, што калі б мы здолелі прайсці праз гэты пракляты фільм, усё было б усё ў парадку. Я мяркую, што такім чынам я мала чым адрозніваўся ад акцёраў і здымачнай групы. Напэўна, яны б не працавалі так цяжка, калі б не верылі, што ў фінале цэлулоіда з імі здарыцца нейкая магія.
  Так што апошні дзень прайшоў выдатна і хутка. Нягледзячы на тое, што я застаўся са спрэчкамі, каб дапамагчы рассядлаць, астудзіць і пагрузіць коней, калі мы вярнуліся на месца, быў яшчэ поўдзень. Першае падраздзяленне ладзіла сон аб перастрэлцы сярод глінабітных руін, але крэсла Сюзаны было пустым. Я хутка пакульгаў да яе аўтадома, але Данстан, які сядзеў на прыступках свайго глінабітнага дома, паклікаў мяне да сябе і настаяў, што ён не можа выпіць піва, калі я не далучаюся да яго. Нахуй яго кантракт, крычаў ён.
  Якога чорта, падумаў я, я мог бы пазычыць яго ванную, каб паправіць свой нос, а піва са старым хлопчыкам заўсёды было задавальненнем. Пакуль мы маглі трымацца далей ад тэкілы.
  Падняўшы трэцюю Herradura, Данстан сказаў: «Давайце паслухаем гэта для гэтага цудоўнага фільма».
  «Які выдатны фільм?»
  «Тэкіла-перасмешнік», - сказаў ён, засмяяўшыся і захлынуўшыся.
  Я стукнуў паўпустой чаркай аб стол, утаропіўся на дрыжачыя пальцы і перабіў старога. Я ўжо быў у ваннай. Два разы. «Пра што, чорт вазьмі, гэты фільм, містэр Данстан?»
  «Вы не ведаеце?»
  «Жанчыны на конях без кашуляў і мала стральбы?» Я прапанаваў, потым засмяяўся і ўстаў, каб сысці.
  
  «Сядай, сынок, — сказаў ён, наліваючы чарку і наразаючы яшчэ адзін кавалак мексіканскага лайма, — і я табе раскажу».
  - Добра, - сказаў я.
  — Добра, — сказаў ён і падняў шклянку. «Гэта вось так. Гэтыя непрацуючыя жанчыны-стралкоўцы…”
  «Урэзаліся ў шкляную столь?» Я пажартаваў, калі дапіваў тэкілу, якую Данстан неадкладна наліў. «Ты мяне нап'еш», - сказаў я, смеючыся, дакранаючыся да свайго кіёчка, думаючы, што мне можа спатрэбіцца падтрымка сёння днём.
  «Вам гэта спатрэбіцца», — сказаў ён і працягнуў: «Добра, паслухайце, гэтыя жанчыны насамрэч не баевікі. Яны азартныя гульцы, лагерныя кухары, шлюхі і ўсё такое. Але ўсе яны забілі сваіх людзей. Ну, не іх сапраўдныя мужчыны. Проста забілі чалавека. Ці два».
  Калі Сэм пацягваў свой напой, я думаў пра Бэці Портэрфілд, што крыху працверазіла мяне. Нягледзячы на тое, што я сказаў Сюзане, што нашы кароткія моманты разам былі лепшай часткай майго доўгага, разбуранага жыцця, у што я нават прымусіў сябе паверыць, нягледзячы ні на што, я ніколі не пераставаў думаць пра Бэці Портэрфілд.
  «Такім чынам, іх наймае гэты багаты жывёлавод, чыю жонку выкраў гэты мексіканскі рэвалюцыянер, каб адвезці грошы за выкуп у Мексіку і вярнуць яго жонку…»
  "Гэта пачынае здавацца знаёмым", - сказаў я.
  «Правільна», - пагадзіўся ён. «А калі яе вернуць...»
  «Яны даведаюцца праўду, — перапыніў я, гэтым разам наліваючы сваю чарку, — і адпусцілі яе, каб яна пайшла з Джэкам Пэлэнсам?»
  «Штосьці падобнае».
  "Ісус", сказаў я, ашаломлены. «Яна ніколі не бачыла «Прафесіяналаў »?»
  Данстан доўга адказваў, разглядаючы сваю змрочна вытрыманую тэкілу ў сонечным святле, якое прабівалася праз завешанае фіранкай акно. «Сынок, — сказаў ён, — па праўдзе кажучы, я не думаю, што Сюзана калі-небудзь глядзела вестэрн. Нават не адзін мой».
  «Вы нічога не сказалі?»
  «Не зразумей мяне няправільна, малы, - сказаў ён, - яна шалёная шлюха, сука напісала выдатны сцэнар, і яна здымае чортава выдатны фільм». Потым стары зрабіў паўзу, потым працягнуў у старэчым скуголенні. «Вы ўяўляеце, колькі часу прайшло з таго часу, як я здымаўся ў фільме? Усе ў гэтым чортавым горадзе думалі, што я памёр. За выключэннем тых ублюдкаў, якія спадзяваліся, што я буду».
  
  «Здаецца, я таксама думаў, што ты памёр», — сказаў я.
  «Ну, я, чорт вазьмі, не!» - крыкнуў ён, устаючы.
  Я таксама ўстаў, але Данстан не глядзеў на мяне. Ён глядзеў у акно. Потым ён пацягнуўся, каб адштурхнуць мяне назад на маё месца.
  «Да чорта, — сказаў ён, — давай вып’ем у памяць аб маім уваскрашэнні…»
  Але для нас абодвух было позна.
  Праз вузкую прастору без фіранак у верхняй частцы акна я назіраў, як Сюзана з грукатам спускаецца па прыступках свайго аўтадома і крочыць да месца, размаўляючы ў партатыўнае радыё, яе цень быў чорны, як яе бліскучыя валасы і скураныя штаны, чорныя на фоне бледнага. пыл пустыні. А за ёю Сьюгру стаіць у дзвярах, выціраючы нос, падкручваючы хвост кашулі і чухаючы арэхі.
  - Прабач, сынок, - ціха сказаў Данстан, але мяне там ужо не было.
  Калі б я не спыніўся ў дзвярах пасля таго, як нагой адчыніў дзверы, спыніўся, каб дастаць сваю кіёк, які быў самай дарагой часткай гэтай праклятай афёры, падазраю, што я б ударыў па прыступках Данстана са сваім пісталетам у руцэ. і выпусціў абойму ў грудзі Сугру, не задумваючыся пра гэта. Я выкарыстаў кій коштам у некалькі тысяч даляраў, каб абезрухоміць яго правую руку, ударыўшы па локці, перш чым уваліць яго ў зямлю правым хукам, які павінен быў паставіць нас абодвух у шпіталь. Ён заставаўся ўнізе, кранаючы струменьчык крыві з кутка рота. Але ён не выйшаў.
  "Цяпер яна прымусіла нас абодвух сыходзіць крывёй, Майла", - сказаў ён.
  «Сукін сын, — прашыпеў я, — ты звольнены. Не дазваляй мне зноў бачыць тут тваю задніцу».
  "Мне больш чым добра, чувак", - сказаў Сугру, павольна ўстаючы. «Між іншым, яна хоча, каб вы адвезлі яе ў Энахаду пасля гэтага стрэлу».
  
  «Хрэн цябе».
  «І таксама, між іншым, — сказаў Сугру, паварочваючыся, каб пайсці, — перш чым перасекчы мяжу з ёй, зрабі мне ласку. Проста скажы "Рорыян", чувак, скажы "Рыта Ван Тасельвіч" і абавязкова скажы "тупы стары". Скажы гэта гучней, Міла.
  «Ты, дурны сукін сын, - сказаў я, - ты думаеш, што я не ведаў?»
  У гэты раз у жыцці Сугру не было чаго сказаць. Ён толькі што сышоў. Хацелася б сказаць, што я так і планаваў.
  OceanofPDF.com
  
  Сугру
  Добра, цяпер я той чортавы дурань, з поўным ротам хворых зубоў іду за Міла і Сюзанай праз мяжу ў Энахаду ў дарэмнай надзеі, што змагу ўтрымаць яго ад непрыемнасцей. Непрыемнасці я пачаў, неяк. Як толькі ён пачне з ёй спаць, я ведаў, што яго вочы будуць аслеплены яе целам, апрацаваным бізунамі, а яго вушы напоўняцца гнеўным гудзеннем яе крыкаў, крывавых аргазмаў, і што ён не будзе слухаць мяне, калі я скажу яму, хто такая Сюзанна сапраўды было. Ці кім яна насамрэч не была. Але пакуль я ўспомніў, дзе я пачуў гэты ўдар хлыстом, які яна выкарыстала на бедным старым містэре Данстане на фахіта вечарыне, было ўжо занадта позна.
  Калі я ўбачыў яго на наступную раніцу, выходзіць з яе дома на колесах, я не ведаў, што сказаць. Тады ў мяне не было магчымасці, таму што ён не хацеў са мной размаўляць. Адразу тады я вырашыў, што Майла не будзе мяне слухаць, калі ён не падумае, што я яе трахнуў. Што, я мяркую, я амаль зрабіў. Я мяркую, што тэхнічна мінет лічыцца, нават калі ты не прыходзіш. Як я ўжо казаў, я думаю, што цяпер я самы дурны.
  —
  Калі Майла крыкнуў на мяне, калі я ляжаў у пыле, што ён ужо ведаў, я быў амаль гэтак жа шакаваны, як і рэакцыя Сюзаны, калі я сказаў ёй, што ведаю, што яна зрабіла. Яна не павярнула ні воласа. Проста падняла куток яе рота і сказала: «Я павінна была цябе забіць».
  
  «Яны вельмі добра паспрабавалі», — сказаў я.
  «Гэта быў проста няшчасны выпадак», - сказала яна. «А можа, праблема з мовай».
  «Ісус, ты не проста хлус, ты, чорт вазьмі, вар'ят».
  Яна толькі міла ўсміхнулася, гледзячы на мяне ў люстэрка, пакуль папраўляла макіяж, і сказала: «Ведаеш, што кажуць. Калі ты шызафрэнік, табе ніколі не трэба быць аднаму...»
  «Ты не шызафрэнік, — сказаў я, — ты проста сука».
  «...і калі ў вас маніякальна-дэпрэсіўны стан, вам не трэба быць няшчасным занадта доўга».
  «Ісус плакаў чортавай крывёю», - прамармытаў я. «Ты звар'яцеў».
  «Што ты сказаў, CW?»
  «Я сказаў, што ты чортава сука».
  «Ідзе з тэрыторыяй», - спакойна сказала яна. «Але ж ты мужчына. Вы б не зразумелі».
  "Правільна", сказаў я. «Я ніколі нікога не забіваў за грошы».
  «Калі ты думаеш, што справа ў грошах, — сказала яна, — ты дурнейшы, чым я думала. Да таго ж я нікога не забіваў…»
  «Вам не трэба было, праўда?»
  «Не, — сказала яна, — усе выстраіліся. І ўсе падалі на зямлю».
  «Магчыма, я стаў у чаргу, — прапанаваў я, — а можа, і ўпаў, але падняўся».
  - Не зусім, - ціха сказала яна. «Вы выйшлі са следчага бізнесу. Гэта было ўсё, што я хацеў ".
  «Але Міла вярнуў мяне», — сказаў я, але памятаю, як у маім вуху разбіўся бойок. «І ён усё яшчэ стаіць».
  «Не зусім так, мілая», — сказала яна, і яе чыстае гучанне Заходняга Тэхаса зноў загудзела, як нітка калючага дроту на ветры. «Твая дарагая Міла ўпала найдалей. І прызямліўся прама на маё мілае цела. Вы памятаеце гэта, ці не так?» Потым яна зрабіла паўзу, павярнулася і працягнула, нібы нічога гэтага не здарылася: «І ведаеш, Майла — гэта той, каго я магла б пакінуць побач. Я думаю, што ён мяне любіць». Яна ўсміхнулася мне ў люстэрка і пахаладзела на душы.
  
  «Бедны сволач», - сказаў я.
  «Калі Майла вернецца са спрэчкамі, калі ласка, скажыце яму, што мне трэба, каб ён перавёз мяне праз мяжу да майго дзядзькі, калі я скончу перастрэлку».
  «Як, чорт вазьмі, нехта апынуўся такім, як ты?»
  «Я не ведаю», - прызналася яна. «Гэта не мой клопат. Магчыма, я проста прыняў сваё месца ў жыцці. Я грамадзянін другога гатунку, тупая, таму я даведаўся ўсё, што мог даведацца пра тое, як жыць у мужчынскім свеце». Яе ўсмешка зіхацела, як замерзлая рака. «Я мог прымусіць вас прыйсці, ведаеце. Як бы вы не спрабавалі супраціўляцца. Я ўсё яшчэ мог гэта зрабіць». Яе рука пацягнулася да маёй мушкі. Я адскочыў, нібы крануты змяёй. Яе смех быў падобны на тое, што разбіваецца сцяна з люстэркаў. "Бачыце", - сказала яна, смеючыся. «Я ведаю , як жыць у мужчынскім свеце».
  «Мужчынскі свет?»
  «Але тады вы б нічога пра гэта не ведалі, праўда?» - сказала яна. «Прызнайся, CW, ты не мужчына. Ты яшчэ малы. Мозг, поўны глупстваў, галава, поўная дурных мачо-рамантычных уяўленняў. Ты ж дзіця. Блукаць з членам у руцэ. Дарэчы, на тваім месцы я б зашпіліў штаны, перш чым размаўляць з Міла. Падазраю, што ён не зразумее».
  - Не больш, чым я, - сказаў я, успомніўшы, як яна, здавалася, атрымлівала асалоду ад маіх прыніжэнняў, калі я спрабаваў палюбіць яе.
  «Ні менш, — сказала яна, — я малюся», — потым выйшла за дзверы, як жанчына ў кіно. Пакінуўшы мяне ісці за сабой, як чацвёртую марыянетку...
  —
  ...аж да брамы маёнтка дона Эміліо Каўфмана ў каньён невялікай ракі за межамі Энохады. За паўмілі ці каля таго ніжэй за вароты я ледзь не пераадолеў іх, а Майла дзеля чагосьці спыніў сваю ўстаноўку. Магчыма, доўгая мача. Я не ведаю, нічога не відаць, акрамя правай задняй часткі Блэйзера. Але нарэшце яны пад'ехалі да брамы, я іду за імі, і я праязджаю міма, калі яны праязджаюць праз браму, а потым паркую Блэйзер.
  
  На жаль, стаўкі адразу павышаюцца. Вароты застаюцца адчыненымі дастаткова доўга, каб чорны прыгарад з дымчатым шклом з грукатам выскачыў і пагнаўся за мной. Але не вельмі далёка. Можа, дзве мілі, потым у люстэрку задняга віду я бачу хлопца з міні-Узі, які падымаецца праз люк. Убачыўшы ўспышкі аўтаматычнай стральбы і адчуваючы, як заднія шыны завіхаюцца, я хапаюся за аварыйны тормаз, блакірую заднія колы, кідаю пікап у паварот бутлегера, потым лоб у лоб стукнуся аб левае пярэдняе крыло Suburban.
  Калі б нашы бамперы не зачапілі і не заблакіравалі, Suburban без мяне зваліўся б з вузкай дарожкі ў каньён, але так, як ён сціснуты разам, як любоўныя жукі, павольна круцячыся ў пасляабедзенным паветры, у мяне ёсць дастаткова часу, каб думаць пра глупства.
  OceanofPDF.com
  
  Міла
  Пасля таго, як мы перасеклі Рыа-Грандэ і прайшлі кароткі агляд на мексіканскай мытні, Сюзана падняла погляд з адкрытага партфеля на каленях дастаткова доўга, каб накіраваць мяне ўніз па няроўнай, крывой галоўнай вуліцы Энахада, маленькага разбуранага мястэчка, дзе выглядала, быццам нават прыпынак, і кульгавыя неслі аўтаматы, схаваныя пад сваімі анучамі. Адзінымі прыкметамі росквіту былі крама спіртных напояў на той бок мяжы, новы матэль, пабудаваны над танцавальнай залай, і дылерскі цэнтр Chevy. Бледны пыл лунаў у паветры, як гарматны дым. Я ехаў вельмі асцярожна і не зводзіў вачэй. Сюзана прымусіла мяне спустошыць блэйзер ад агнястрэльнай зброі, перш чым мы пакінулі месца, і я прапусціў вагу свайго пісталетнага рамяня. Мне таксама асабліва не хапала таго, каб Sughrue прыкрываў маю спіну. Але гэта была здзелка, якую я заключыў з сабой. Перайшоў бы мяжу голым, або не перайшоў бы зусім.
  Але я не мог уявіць, што прымусіла Сьюгру ўвайсці ў свой трэйлер. Вядома, ён ледзь не ажаніўся з гэтай жанчынай. Ці ажаніўся б з ёю, успомніў я, калі б у яе быў ён. Чорт вазьмі, я мог бы ажаніцца на ёй сам, калі б у мяне была хоць нейкая надзея часцей упрыгожваць яе ложак. «Прынамсі, Сьюгру з гэтага знік, — казаў я сабе. Што б ні здарылася.
  Калі мы скакалі па камяністых выбоінах вакол сокала, Сюзана сказала мне павярнуць на нітку шурпатага тратуара, якая вяла з горада і ўверх па рацэ да маленькага каньёна, дзе Рыа-Эстыгма ўпадае ў Рыа-Грандэ.
  «Ты не ведаеш дарогі, — сказала яна, зачыняючы свой партфель, — праўда?»
  
  - Шчыра кажучы, дарагая, - сказаў я, цягнучыся да ахаладжальніка на заднім сядзенні па піва - напоі, якія я выпіў з Данстанам, былі вымыты адным ударам здрады Сугру, - я ніколі не перасякаў мяжу. раней…”
  «Я павінен быў здагадацца».
  «...і я не планую вяртацца».
  «Я думаю, што ты ідэальна ўпішашся ў гэтую культуру», — сказала яна, не маючы на ўвазе камплімент, я быў упэўнены. І крыўда пачала раскручванне калючага дроту ў маіх грудзях.
  «Ці магу я спытаць у вас некалькі рэчаў?» Я сказаў.
  «Вы мяне ведаеце: я не магу абяцаць адказаць», — сказала яна.
  «Не магу? Ці не будзе?»
  «Гэта мае значэнне?»
  «Я не думаю, што так,» сказаў я, амаль смеючыся. «Навошта вы ўзялі мяне з сабой?»
  «Вы добра выглядаеце ў форме», - сказала яна. «І хоць дзядзька мяне любіць, але ён бізнэсовец і мексіканец. Калі б я нікога не прывёў, ён бы не паставіўся да мяне з належнай павагай. Што было яшчэ?»
  «Калі я табе не падабаюся, Сюзанна, чаму ты, чорт вазьмі, спіш са мной?»
  Яна холадна ўсміхнулася, сказаўшы: «Я мяркую, што гэта ваша лёгкасць з мовай».
  «І я мяркую, што яны выцягнулі ваш ветлівы ген разам з яечнікамі...»
  «Як ты...»
  "Проста шчаслівая здагадка", - сказаў я, на гэты раз вельмі смеючыся. «Колькі грошай у твайго бацькі ў фільме?»
  «Мой бацька?» - здзівілася яна.
  «Так. Кейт выказала здагадку, што ён мог пакласці частку грошай.
  «Слухай, сволач, — рэзка сказала яна, — я сама сабрала ўсе чортавыя капейкі».
  «Прабачце», — сказаў я, думаючы, што я павінен ведаць. «Ты мілая з паднятай перхаццю, дарагая, — дадаў я, — пяшчотна махаючы ў паветры».
  
  «Цяпер ты проста спрабуеш быць абразлівым», - сказала яна, ігнаруючы мяне.
  Цяпер, калі ў мяне былі ворагі там, дзе яны хацелі мяне, мне сапраўды не было чаго губляць, таму я піў піва і хіхікаў пра сябе, калі мы згарнулі па каньёне, выйшлі з чапараля ў тонкія горныя сосны, дзе асабняк Эміліо Каўфмана ўзвышаўся, як дрэнны месяц над хрыбтамі над намі, яго белыя сцены, лёгкія, крывава-ружовыя, у згасаючым пасляабедзенным святле. Сюзана моўчкі маркоцілася побач са мной. Часта здавалася, што яна ненавідзіць, каб хто-небудзь забаўляўся. Нават сама. Магчыма, таму яна была такой сучкай пасля аргазму. Я дапіў піва і кінуў пустую банку на задняе сядзенне.
  «Не маглі б вы прынесці мне яшчэ піва, калі ласка?» Я сказаў.
  «Што?» Яна паводзіла сябе так, быццам гэта была самая абразлівая рэч, пра якую яе калі-небудзь пыталіся. «Што?»
  «Дай мне чортава піва. Калі ласка».
  «Пацалуй мяне ў азадак!»
  «У нас ёсць час?» — спытаў я. «Калі ласка, не паводзьце сябе так, быццам я не цалаваў яго раней, ад валасатай дзіркі да дзярмовай дзіркі і ўсяго паміж імі», — ветліва сказаў я. «І, калі ласка, не забудзьцеся таксама пра піва».
  «Як толькі мы вернемся на месца, шкоднік, — абуралася яна, — твая задніца звольненая».
  «Навошта чакаць?» — сказаў я і націснуў на тармазы. Яе партфель зляцеў з каленяў, і яна ледзь паспела падняць рукі, каб не адвесці твар ад прыборнай панэлі. «Навошта, чорт вазьмі, чакаць?» Я блефаваў, ведаючы, што тое, што ёй трэба ў дзядзькі, ёй патрэбна дастаткова моцна, каб змірыцца з гэтым.
  «Што ты робіш?»
  «Выходзь», — сказаў я, працягваючы руку, каб адчыніць ёй дзверы. «Гэта мая ўстаноўка, лэдзі, і я больш не працую на вас».
  Сюзана пачала пратэставаць, кажучы, што атрымае праклятае піва, але я рэзка націснуў на экстранны тормаз, крыкнуўшы «Ідзі або трахай!» і выцягнуў яе праз адчыненыя дзверы, схапіў яе кулакі за запясці, ухіліўся ад лятучага калена-шчаўкунка, павярнуў яе, сабраў у кулак густыя валасы, нагнуў яе праз сядзенне і з усіх сіл спусціў цесныя скураныя штаны на яе тонкія сцёгны.
  
  «Ты б не стаў, сукін сын...» - прамармытала яна аб чахлы сядзенняў, калі я расшпіліў шнурок яе бікіні.
  "О, але я буду, лэдзі", сказаў я. Потым доўга, вільготна пацалаваў яе цудоўную попку, засмяяўся і адпусціў яе. Я ўскочыў за руль, перш чым яна падняла штаны. Калі яна пачала залазіць назад у буравую ўстаноўку, я падняў руку. «Я думаў, што ты прынясеш мне піва, мілы».
  Сюзана дастала піва, перш чым сесці на сваё месца, але па выразе яе твару, гневу, які паліўся чырванню на высокіх скулах, я падазраваў, што яна падумала, што магла аддаць перавагу згвалтаванню, чым прыніжэнню даць мне піва. Прынамсі, я не прымусіў яе адкрыць.
  Але калі я ад'язджаў, я нагадаў сабе, што гэта не які-небудзь ебаны фільм Джона Уэйна, дзе Морын О'Хара проста чакала гэтага моманту фізічнага панавання, каб зноў закахацца ў мяне. Не, пілігрым. Калі б я павярнуўся спіной, гэтая жанчына не захацела б нічога іншага, як закапаць мне сякеру паміж лапатак. Або прыціснуўшы на патыліцы адпілаваны 12-ты калібр. Але, чорт вазьмі, я заўсёды ведаў гэта пра яе. І шкадая праўда — шкада для нас абодвух — у той момант гневу мы ніколі не былі бліжэй, ніколі не былі аднолькавымі.
  —
  Да таго часу, калі мы дайшлі да варот, Сюзанна была цалкам сабраная. Данстан меў рацыю - яна магла быць выдатнай актрысай. Яна нават усміхнулася, калі ахоўнікі Каўфмана, апранутыя як хлопцы, якія глядзелі занадта шмат фільмаў пра Пекінпа, махнулі нам, каб прайсці, а потым адвесці да стрэлачнага пункта, каб чорны прыгарад прапусціў міма нас на выхадзе. Потым яны падышлі да блэйзера з люстэркамі, сабакамі, якія вынюхваюць бомбы, і пеўневым грэбнем з дробнымі зубцамі. На ўсялякі выпадак, калі яны штосьці прапусцілі, яны падвезлі нас да дома на электрычнай калясцы: адзін ахоўнік нёс партфель Сюзаны, другі мой кій, а трэці стрэльбу Benelli M-3 12-га калібра.
  Каля ўваходных дзвярэй нам прыйшлося прайсці праз металашукальнік, партфель Сюзаны і мой кій — праз рэнтгенаўскі апарат і больш сур'ёзны набор ахоўнікаў, якія выглядалі як агенты Сакрэтнай службы. Эміліо Каўфман стаяў, усміхаючыся, у трыццаці ярдах насупраць выкладзенага пліткай фае, у бяспецы за партатыўным шчытом з аргшкла. Партфель Сюзаны вярнулі ёй, але высокі хлопец, які, здавалася, быў галоўным, трымаўся за мой кій, калі раіўся са сваім ніжэйшым партнёрам. Потым яны зноў зрабілі рэнтген, параіліся, і той высокі хлопец падышоў, каб прашаптаць Каўфману. Праз імгненне Каўфман развёў рукамі і ўсміхнуўся.
  
  «Прабачце мяне, мая дарагая собрына, — ласкава сказаў ён па-англійску без акцэнту, — за гэтыя дурныя меры засцярогі. Але твой званок прыйшоў так нечакана…»
  «Калі ласка, прабач мяне, ціо, але ўзнікла вельмі важная справа».
  «Вядома, вядома, — сказаў ён яшчэ больш прыемна, — што б там ні было, мы зоймемся гэтым непасрэдна… але здаецца, што ў вашага супрацоўніка… нешта не так з кіем…»
  — Міладраговіч, — сказаў я. «Гэта мяне завуць, сеньёр Каўфман, і мой кій - гэта проста палка з колбай у ручцы. Адкруціць яго. Там ёсць пара вялікіх порцый тэкілы. Эррадура анеж. »
  Ніжэйшы хлопец пачаў адкручваць ручку, але перш чым ён паспеў, раздаўся крык: «Куідадо!» — з высокага. Каўфман зноў папрасіў прабачэння. На гэты раз ад мяне. І прапанаваў мне выйсці за двайныя дзверы і самому аказаць гонар.
  «Няма праблем», — сказаў я і пакульгаў праз яшчэ адчыненыя дзверы, за ім рушыў ніжэйшы хлопец з маім кіем. Ён працягнуў яго мне, сказаў хлопцу з драбавіком прыкрыць мяне, потым вярнуўся ўнутр. Двайныя дзверы цяжка зачыніліся, грукаючы цяжарам, больш падобным на сталь, чым на дуб. Дзве тэлевізійныя камеры над дзвярыма гудзелі, нібы раз'юшаныя насякомыя, нацэліўшыся на мяне, калі я адкруціў ручку кія і зрабіў глыток.
  "Нічога, акрамя лепшага", сказаў я, падымаючы кій да камеры. «Магчыма, вы далучыцеся да мяне, сеньёр Каўфман...»
  «Выпі ўсё, грынга», — пачуўся металічны голас. Так я і зрабіў. Затым паставілі колбу ўверх дном, каб яны маглі бачыць, як апошнія некалькі кропель цёмна пырскаюць па каменных прыступках. Потым замяніў ручку.
  
  «Калі ласка, сэр, — пачуўся голас Каўфмана па дамафоне, — вы далучыцеся да мяне ў капіта... У мяне ёсць трохі тэкілы, ад якой ваша Herradura будзе падобная на конскую мачу».
  - З задавальненнем, сеньёр Каўфман, - сказаў я. «Мне сказалі, што дзелавыя справы ў Мексіцы ідуць у больш абдуманым і ветлівым тэмпе. Але ніхто не казаў, што мне трэба будзе піць конскую мачу».
  Смех Каўфмана здаваўся шчыра забаўным, хоць і ледзь-ледзь бляшаным. Але калі дзверы адчыніліся, металадэтэктар, рэнтгенаўскі апарат і шчыт з аргшкла былі адсунуты ўбок. Нас з Сюзанай правялі ў вялікі кабінет з галоўнай залы, дзе Каўфман сядзеў за пісьмовым сталом, вартым папы, вузкім, некранутым прасторам старажытнага іспанскага дуба, парушаным толькі сотавым тэлефонам, ноўтбукам Toshiba і срэбным падносам з чорная бутэлька, срэбная талерка з нарэзанымі лаймамі і тры срэбныя чаркі. Мы з Сюзанай сядзелі ў біскупскіх крэслах, і Каўфман наліў тэкілу і адпусціў сваіх ахоўнікаў махам мяккай рукі, а потым узяў чарку. «Салют», — сказаў ён, і мы выпілі. Скончыўшы, Каўфман нахіліўся наперад, лёгенька абапёршыся локцямі аб цёмны дуб, яго наманікюраваныя пальцы былі скручаны.
  Я паклаў кій сабе на калені і круціў ручку супраць гадзіннікавай стрэлкі, пакуль не адчуў, што малюсенькі курок прыціснуўся да майго пальца.
  «А цяпер, мая дарагая Сюзанна, — сказаў ён, — якую паслугу я магу зрабіць для вас?»
  Сюзана адкрыла партфель, сунула папку на цёмны дуб і сказала: «Гэта факс, які я атрымала сёння ўдзень, калі спрабавала перавесці грошы на свой вытворчы рахунак».
  Каўфман разгарнуў папку, зірнуў на адзін аркуш і нахмурыўся. «Але як гэта можа быць?» — сказаў ён і павярнуўся да ноўтбука.
  - Гэта маё пытанне, - сказала Сюзана.
  Пальцы Каўфмана лёталі па клавішах камп'ютара, потым чакалі, пакуль машына загудзела, потым падала гукавы сігнал, злучаючы яго з банкам у Панаме. Праз імгненне яго пальцы зноў заляцелі. Усё, што ён бачыў на экране, Каўфману відавочна не падабалася. Ён пацягнуўся да тэлефона і сказаў: «Я асабіста патэлефаную ў банк, і мы…»
  
  «У любым выпадку гэта былі мае ебаныя грошы», — ціха сказаў я, потым стукнуў кіем па дарагім працоўным стале і накіраваў яго проста ў твар.
  Каўфман раптоўна падняўся з крэсла, падняўшы лёгкую руку перад тварам, нібы мог адбіцца ад кія.
  - Не, вы, дурныя сукіны сыны, - буркнула Сюзана. Але мы былі занадта занятыя, каб нас абражаць.
  І я націснуў на маленькі курок.
  Хуткая, як яркая змяя, звілістая нітка вугляроднага валакна выплюхнула з наканечніка тросціны, і пятля з дроту, амаль такая ж малюсенькая, як нітка павука, і нават мацнейшая за сталёвы трос, вытанчана размясцілася над галавой Каўфмана. Я адпусціў спускавы кручок і адпусціў спружынны храпавік дастаткова доўга, каб зацягнуць пятлю. Пальцы правай рукі Каўфмана ўчапіліся ў мізэрнае валакно, калі яно добра ўцягнулася ў мяккую плоць яго шыі.
  «Зразумеў, ебана», — сказаў я.
  Ззаду я пачуў шоргат ног, стук затвораў паўаўтаматычнага пісталета і рагатанне засцерагальнікаў, якія выключаліся.
  «Застрэліце жанчыну», — без ваганняў сказаў Каўфман.
  «Пазыч мне кавалак, — сказаў я, смеючыся, — і я сам застрэлю суку. Але калі ты хочаш пражыць яшчэ дзесяць секунд, Каўфман, табе лепш трымаць гэтых лохаў далей ад мяне».
  Каўфман падняў свабодную руку. Шум ззаду мяне спыніўся.
  «Вось так, - сказаў я. «Калі мой палец саслізне з гэтага маленькага спускавога кручка, нічога, што вы зробіце, не спыніць спружыну. І нішто ў вас не перарэжа вугальны дрот. Па-першае, кончыкі вашых пальцаў адскочаць і разляцяцца па гэтым цудоўным стале, як вінаград. Тады кроў у ваш мозг спыніцца. Але спружына такая хуткая і такая моцная, што, хутчэй за ўсё, вы ўсё яшчэ будзеце ў прытомнасці, калі яна адсячэ вам галаву».
  
  «Што, чорт вазьмі, ты думаеш робіш?» — разгублена спытала Сюзана.
  «Вы думалі, што мне было б смешна глядзець, як на экране кампутара рухаюцца мае ебаныя грошы?»
  "Я не ведаю", сказала яна ціхім голасам, які гучаў амаль шчыра.
  «І калі ты хочаш выйсці адсюль жывым і здаровым і з хоць бы шанцам скончыць свой фільм, лепш трымай сваю задніцу ў крэсле, дарагая, і язык за зубамі», — сказаў я. «Для змены».
  «Але я б вярнула грошы…» — прамармытала яна.
  «Я казаў табе заткнуцца», — сказаў я, абыходзячы стол, запіхваючы Каўфмана назад у крэсла і ўстаючы ззаду. Калі мяне збіраліся расстраляць, я хацеў, каб гэта адбылося. «Скажы сваім людзям разрадзіць зброю і распрануцца. Складзі іх на той канапе вунь. За выключэннем аднаго зараджанага глока. Што я хачу тут, пад левай рукой. Потым скажыце ім выцягнуцца на падлозе тварам уніз, сашчапіўшы пальцы за галавой».
  Я павінен быў даць яму гэта — Каўфман не насраўся і не заплакаў. Ён глыбока ўздыхнуў, потым спакойна сказаў: «Мне гаварыць з імі па-ангельску ці па-іспанску, спадар Міладраговіч?»
  «Гэй, гэта ты з арэхамі ў адціскальніку, сеньёр Каўфман», — сказаў я. «Скажы ім на урду, калі хочаш». Потым я дазволіў спружыне саслізнуць на прыступку. Калі храпавік стаў на месца, усе ўскочылі. І Каўфман бразгаў па-іспанску сваім людзям.
  Мужчыны скардзіліся. Але нядоўга. Яшчэ адзін выбух іспанскай мовы спыніў гэта. Сюзана падняла вочы, калі высокі хлопец паклаў свой пісталет на стол паміж намі, а потым, калі ён далучыўся да кучы голых ахоўнікаў, яна ўздыхнула, быццам гэта быў яе апошні ўздых.
  «Кінабізнэс занадта цяжкі для цябе, малы?» Я сказаў. «Ці гэта растрата, што прымушае вас уздыхнуць?»
  Яна нічога не адказала, за выключэннем таго, што яе дрыготкія пальцы ляскалі па цвёрдай скуры адкрытага партфеля.
  — Добра, спадар Міладраговіч, — сказаў Каўфман з лёгкай дрыготкай у голасе. «Што я магу для вас зрабіць? Здаецца, вы ўжо вярнулі свае грошы, плюс значную суму маіх. Вядома, мы можам дамовіцца пра нейкую здзелку ... "
  
  «Справа не ў грошах, мудак, — сказаў я, — і мёртвыя не заключаюць здзелак». Потым я ўзяў яго мабільны тэлефон, набраў нумар, які мне даў агент DEA. Ён адказаў амаль адразу.
  «Я дастаў яго, — сказаў я, — але вам трэба прапусціць мяне праз мытную і іміграцыйную службу ЗША на мяжы. добра? Белы пінжак. Лагатып службы бяспекі Sawyer на дзвярах. Чорнагаловая сука за рулём. Каўфман на пярэднім сядзенні побач з ёй. І я за ім».
  «Ты зразумеў», — прагучаў яго хуткі адказ.
  Калі я выключыў тэлефон і паклаў яго, Сюзана раптам паднялася, нібы звар'яцела.
  - Слухай, Майла, - горача сказала яна, - мне вельмі шкада тваіх грошай і нават шкада Сугру, але я не думаю, што я тут сапраўды ўцягнутая. І нават нягледзячы на тое, што гэты кавалак лайна збіраўся мяне застрэліць, каб выратаваць яго гнілое жыццё, я, чорт вазьмі, упэўнены, што не дапаможа табе перавесці яго праз мяжу. Насамрэч, я сыходжу адсюль…»
  Я падняў Глок левай рукой. «Быў час, дарагая, — сказаў я, — калі левай рукой я валодаў амаль гэтак жа добра, як правай. Але гэта было даўно. Магчыма, я не змагу ўставіць патрон у нежыццёва важную частку твайго прыгожага азадка.
  Сюзана ўтаропілася на мяне. Магчыма, яна думала, ці сапраўды я яе застрэлю.
  «Ты вінен мне фунт мяса», — сказаў я.
  "Я спадзяюся, што табе спатрэбіцца шмат часу, каб памерці", - сказала Сюзана, седзячы.
  Каўфман адкашляўся. «Ці магу я спытаць, каму вы тэлефанавалі?»
  «Нейкі ебаны прыдурак DEA ў Эль-Паса», — сказаў я, не знаходзячы прычыны, каб схлусіць.
  «Баюся, вы зрабілі жудасную памылку», — сказаў Каўфман, прыкметна расслабіўшыся. «DEA мной не цікавіцца. У нас ёсць здзелка…”
  
  «Я таксама не думаю, што гэты хлопец зацікаўлены ў здзелцы», — сказаў я. «Я думаю, што ён хоча адвезці цябе ў Коста-Рыку...»
  - Пунтарэна... - сказала Сюзана.
  «Гэты чортавы Дыкерсан», — сказаў Каўфман.
  «Гэй, я бачыла стужку, — хутка сказала Сюзанна, — і мой дзядзька не меў дачынення да смерці сваёй дачкі…»
  «У вас ёсць стужка?» — здзіўлена сказаў Каўфман.
  «Яе туз на лузе», — сказаў я.
  «Гэта ў сейфе ў Лос-Анджэлесе», — прызналася Сюзана.
  «Што, па-вашаму, ён усталяваў побач з копіяй вашых лабараторных файлаў і формулай цудадзейнага леку?» — спытаў я Каўфмана.
  «Божа мой, хіба няма больш вернасці...» — сказаў ён і павярнуўся да мяне. «Дыкерсан забіў уласную дачку», — сказаў Каўфман. «Гэта быў няшчасны выпадак, я цалкам упэўнены. Але ўсё роўна ён націснуў на курок. Не я».
  - Якое дачыненне да вас мае Дыкерсан? — спытала мяне Сюзана.
  Яшчэ раз, думаючы, што я маю перавагу, я сказаў праўду. «Ён абяцаў схаваць доказы забойства і не дапусціць Сугру ў турму», — сказаў я.
  "О, не", сказала Сюзана. «Ты дурань...»
  «Хаўер!» — крыкнуў Каўфман.
  Ксаверы Каўфман, які, здавалася, не пазнаў мяне ў маіх сонцаахоўных акулярах, Стэтсан і іншым прозвішчы, бойка ступіў праз бакавыя дзверы ў кабінет, усміхаючыся і вельмі жывы, з ультрасучасным пратэзам, вельмі падобным на сапраўднай рукой, а ў другой трымае маленькі аўтаматычны пісталет. Эдзі Форсайт са сваёй металічнай усмешкай і забінтаванай шчакой рушыў за ім, штурхаючы перад сабой завязаную Кейт з кляпам у роту, з вялікім аўтаматычным пісталетам, які нахабна звісаў з яго рукі.
  «А цяпер паглядзім, чые гайкі ў адціскальніку, мудак», — прашыпеў ён скрозь зубы.
  «Прывітанне Дудзі, ебана», — сказаў я. І я выключыў Форсайта з раўнання адным патронам у твар. 10-міліметровы снарад, напэўна, быў пустым, таму што большая частка патыліцы Эдзі ўляцела ў суседні пакой, і ён стукнуўся аб кафляную падлогу, як мяшок з веснушчатым лайном.
  
  Але Ксаверы, хуткі, як змяя, ухіліўся ззаду Кейт і ўпікнуў свой пісталет у падставу яе чэрапа, перш чым я паспеў яго стукнуць.
  OceanofPDF.com
  
  Сугру
  Пракляты Міла. Ён заўсёды быў без розуму ад рамянёў бяспекі. Не паехаў бы са мной, калі б я не прышпіліўся. Такім чынам, рамень бяспекі ратуе маю задніцу. Гэта і няспраўнасць бампера Suburban, які рвецца, як метал, у той час як два аўтамабілі паварочваюцца ў паветры. Калі машыны садзяцца на колы, я застаюся на сядзенні, а чацвёра мексіканскіх бандытаў ляцяць, як зламаныя лялькі, праз адчыненыя дзверы Suburban. Мой пікап GMC - поўная страта, якую я ненавіджу, задняя вось абапіралася на невялікі валун у неглыбокай рэчцы, але я ў асноўным у парадку. Нічога важнага не зламана, артэрыяльнага крывацёку няма. Suburban ляжыць носам уніз на сярэдзіне ракі, але яго чацвёра пасажыраў раскіданы на крутым схіле вышэй, як смецце.
  Пакуль я падымаюся, каб праверыць целы, я спадзяюся, што яны ўсе мёртвыя, скураныя мяшкі з раздробненымі косткамі, лопнуўшымі вантробамі і крывёй. Але адзін не. Ён памірае, але не мёртвы, яго палёт перапынены камяком апунцыі. І ён расплюшчвае вочы на столькі, каб убачыць мяне. Мне гэтага нельга, таму я бяру яго міні-Узі, думаючы, што зраблю тое, што павінен. Гэта не час для цырымоній. Нягледзячы на тое, што агню няма, выбуханебяспечны пыл ад крушэння падымаецца, як вогненная бура, у днём неба.
  Нават калі я гляджу на прыцэл аўтаматычнай зброі яму ў лоб, вочы мексіканца туманяцца. Чорт вазьмі, я стаміўся. Ебаць хацеў мяне забіць. Але перад тым, як сысці, я заплюшчваю ягоныя вочы і адчуваю, што выцягваю з яго ілба кучу калючых грушавых шыпоў. Нарэшце я прымушаю сябе сысці, калі рыжы мурашка прапаўзае паміж млявых вуснаў. Ісус. На імгненне я разумею, што, напэўна, адчуваў Майла, калі кінуў страляць. Але Майлу трэба думаць толькі пра сябе. Я выбіваю нумарныя знакі з пікапа, спадзеючыся, што гэта замарудзіць пагоню, дастаю са скрыні з інструментамі красоўкі, мыю акрываўленую галаву ў рацэ, выцягваю ногі і іду.
  
  Я пакідаю «Узі», таму што ведаю, дзе бяспечна перасекчы Рыа-Грандэ пасля цемры, ведаю, дзе захоўваюцца мае паранаідальныя сховішчы са зброяй і прыпасамі, ведаю, што магу збегчы да Уітні і Малыша Лестэра яшчэ да світання, малюся, каб я змагла перамагчы ўблюдкаў дадому.
  OceanofPDF.com
  
  Міла
  «Здаецца, ваша левая рука ўсё яшчэ нядрэнна страляе», — ціха сказаў мне Каўфман. «Як і ў Ксаверыя».
  «Так, — сказаў я, — але ці гатовы ён памерці?»
  - Калі ласка, - сказаў ён і асцярожна кіўнуў у бок Сюзаны. «Я ведаю, што табе было б усё роўна, калі б гэты памёр», — дадаў ён. «Хоць я моцна кахаю яе...»
  На гэта Сюзана фыркнула.
  «...яна - гадзюка, без якой свет мог бы абысціся. Але я падазраю, што ў вас крыху іншыя пачуцці да яе сястры. Калі я не адказаў, Каўфман працягнуў: «Такім чынам, я ўпэўнены, што цяпер у вас ёсць важкія прычыны для перамоваў».
  "Гэта падобна на мексіканскае супрацьстаянне", - сказаў я, смеючыся. «Але перш чым мы прыступім да здзелак, я хацеў бы ведаць, што тут пастаўлена на карту».
  Сюзана і Каўфман доўга глядзелі адзін на аднаго.
  «Калі вы не выпусціце гэтую пякельную прыладу, - ціха сказаў Каўфман, - Ксаверый заб'е Кэтрын».
  «Як наконт таго, каб я зрабіў табе пару адзнак, — сказаў я, — і ты раскажы мне, што на хрэн насамрэч адбываецца».
  —
  Для таго, каб мець зброю, якая не спрацоўвала б на металашукальніку і не выяўлялася на рэнтгенаўскім здымку, спатрэбіліся збройнік, гадзіннікавы майстар, авіяцыйны інжынер і робататэхнік. І кошт быў амаль непамерна высокім — я здрыгануўся, калі хлопец, які вырабляў драбавіковы кій Карвера Д., назваў мне цану, — але як толькі я атрымаў ключ да фінансавых махінацый на дыскеце Рэя Лары, грошы перасталі быць праблемай. Замест таго, каб давяраць сваёй памяці, таму што другая няправільная спроба сцерла б інфармацыю, Рэй Лара зрабіў татуіроўку ў пашчы сабакі. Стары добры Шэба. Увесь гэты час яна трымала ключ. І як толькі я пераканаў Бэці Портэрфілд адказаць на адзін з маіх некалькіх званкоў, не стала праблемай даць камп'ютэрным сябрам Карвера Д адсачыць рэшту грошай майго бацькі на некалькіх пранумараваных рахунках у Панаме, а затым перавесці іх, а таксама здаровую частку ад некаторых Рэй Іншыя аперацыі Лары па скімінгу, назад на мой даверны рахунак у Мерывезеры. Толькі на гэты раз мне прыйшлося асабіста быць у банку, каб зняць ці перавезці грошы. У выпадку, калі я не вярнуся праз мяжу, мой новы тэстамент пакінуў амаль усё Малюшку Лестэру.
  
  І цяпер здавалася, што я не паспею вярнуцца.
  —
  «Па-першае, мне вельмі шкада пазбавіць вас думкі, што я кантралюю кантрабанду какаіну ў гэтай частцы паўночнай Мексікі, — сказаў Каўфман, — хоць аднойчы шмат гадоў таму, калі мой бацька палічыў патрэбным выгнаць мяне з familia, у помсту я вынайшаў сістэму распаўсюджвання марыхуаны, часам вядомую як Dallas Parkway, і зарабіў немалыя грошы, дастаткова, каб пасля смерці бацькі я змог вярнуць сямейны бізнес…» Каўфман зрабіў паўзу. Я даў яму дастаткова слабіны, каб палегчыць яго пальцы з-пад ніткі, якая ўрэзалася ў яго шыю. Ён глыбока ўздыхнуў. «І, шчыра кажучы, яшчэ да таго, як кантрабанда какаіну захапіла мяжу, я быў занепакоены гвалтам і выдаліў сябе з гэтай сферы бізнесу».
  «Дык што гэта было за дзярмо раней пра тое, што DEA не магло вас крануць?» — спытаў я.
  Відавочна, што на гэтае пытанне ніхто не хацеў адказваць. Каўфман закашляўся, Сюзана скурчылася, і Ксаверы ўпершыню загаварыў.
  - Я стаміўся ад гэтага глупства, - ціха сказаў Ксавэры. «Адпусціце яго, інакш я ўб'ю каленную чашачку гэтай худой маленькай дамбе. Цяпер».
  
  - Ты памрэш раней, чым яна ўпадзе на падлогу, малы, - сказаў я. «Я высмаркаю табе нос у патыліцу».
  «Хаўер, калі ласка», — сказаў Каўфман. «Я ведаю, што гэта не ваша прырода, але, калі ласка, захоўвайце спакой. Мы можам гэта вырашыць». Затым ён паспрабаваў павярнуць галаву, каб паглядзець на мяне. «Магчыма, спадар Міладраговіч зноў хоць крыху адпусціць мне горла. Як жэст добрай волі?»
  «Я лічу, што будзе справядліва папярэдзіць цябе, — сказаў я, — што калі я занадта моцна адпушчу спружыну, цябе чакае значна больш жудасная смерць».
  «Што можа быць...»
  — СНІД, — сказаў я. «Занадта хуткае вызваленне выклікае невялікі пластыкавы дроцік, напоўнены вірусам ВІЧ».
  «Божа, ты хворы», - прамовіла Сюзана. «Хворы».
  «Не я пачынаў гэтае дзярмо, лэдзі», — сказаў я і даў Каўфману два пстрычкі на чвэрць цалі. Ён уздрыгнуў і мог бы ўпасці з крэсла, калі б мог. Справа са СНІДам была пачварнай ідэяй, якую дадаў Карвер Д. Частка пра дартс была праўдай, але не частка пра СНІД. Але гэта гарантавала, што нават калі Каўфман пазбег пятлі, усё астатняе яго жыццё было сапсавана клопатам. «Я не краў ніякіх грошай, нікога не застрэлілі, — працягваў я, — я не пачынаў гэтага лайна. Але паверце, апошняе слова за мной».
  «Што вы хочаце?» Каўфман уздыхнуў, дакрануўшыся да горла. «Проста скажы мне».
  «Спачатку Ксавэрык кладзе пісталет, — сказаў я, — потым…»
  «Няма шанцаў, грынга», — сказаў Ксавэры.
  «Вось і перамовы», — сказаў я.
  «Хаўер!» — крыкнуў Каўфман.
  - Стары дурань, - злосна трасучыся Ксавэры. «Я павінен быў забіць цябе даўно».
  «Ты скажы мне, як гэта - драць пластыкавай рукой, - сказаў я Ксаверыю, бо здавалася, што мудак мяне не пазнае, - а я раскажу табе, як гэта - капаць сваю ўласную магіла».
  «Ты!» — закрычаў ён.
  «Кэці, лязі на падлогу!» — закрычаў я і выпусціў два стрэлы ў твар Ксаверыя, перш чым ён націснуў на курок, выразаючы кароткую баразну плоці на спіне пляча Кейт.
  
  «Спадзяюся, ён не быў адным з тваіх любімых сыноў», — сказаў я Каўфману, які злёгку паківаў галавой, калі Сюзану вырвала ў партфель. «А цяпер давайце скончым з гэтым дзярмом. Я хачу атрымаць адказы».
  Каўфман кіўнуў і прамармытаў: «Ён не мой сын».
  Сюзана выцерла рот, падышла да млявага цела Кейт без прытомнасці, выцягнула яе з крыві, затым развязала і вызваліла рот, прыціснула шаўковы шалік да яе акрываўленага пляча.
  «Хто забіў Рыту?» — спытаў я Каўфмана.
  - Эдзі, - задыхаючыся адказала Сюзанна з каленяў.
  «Чаму?»
  «Ён кахаў мяне. Мы пазнаёміліся ў тым дурным футбольным фільме ў Осціне. І ён проста вырашыў, што любіць мяне, - журботна сказала Сюзана. «І калі я сказаў яму… папрасіў яго абаперціся на Рыту — яна засумавала ў Мексіцы — і яна хацела больш грошай, каб застацца там і дазволіць мне выкарыстоўваць яе асобу. Акрамя таго, тоўстая сука расказала Аарону, што адбываецца ... "
  «І ён таксама хацеў грошай?» Я прапанаваў.
  - Не грошы, - сказала Сюзанна. «Дурны вырадак хацеў зняцца ў маім фільме. Ці можаце вы ў гэта паверыць? Ён не мог стаяць на месцы перад пустой камерай».
  - Ты таксама прасіў Эдзі абаперціся на Аарона? — спытаў я.
  Сюзана павольна кіўнула, нібы на самой справе была напоўнена раскаяннем.
  «Дык дзе, чорт вазьмі, Якабсон упісваецца ў гэта дзярмо?» — спытаў я.
  «Эндру належаў мне», — сказаў Каўфман, як чалавек, які раптоўна прачнуўся ад доўгай мутнай дрымоты. «Тупіковая праца ў мястэчным дзяржаўным банку, жанаты на непрыгожай жанчыне... Ведаеце, як гэта... Яны з Рэйманда разам служылі ў арміі...»
  «Дык хто, чорт вазьмі, прыдумаў скрасці мае грошы?»
  – У Якабсона, – хорам адказалі. Занадта хутка, каб задаволіць мяне. «Гэта быў яго выхад».
  «А іншыя грошы?»
  
  «Яна пераканала яго скрасці і ў мяне», — сказаў Каўфман. «Яна трахала яго па-дурному».
  - Божа, - сказаў я Сюзане. «З кім ты не трахаўся, каб зрабіць гэты фільм?»
  Сюзана павярнулася да мяне тварам, яе твар быў горды, злы і прыгожы. «Сябе», - сказала яна. «Я не трахаўся». Потым яна ўстала, калі Кейт пачала варушыцца.
  Калі б на гэтым усё скончылася, магчыма, яна мела б рацыю. Але я зрабіў крытычную памылку. Я прадаў старога па цане.
  Ствол падмятальніцкай стрэльбы стукнуў па разьбяным дрэве дзвярнога праёму, ціха, як маленькая галінка, стукнуў па цёмным ад дажджу акну, лёгкі стук, але такі ж настойлівы, як апошні рэзкі стук смерці, тады ступіў сапраўдны барон Энахада. над целамі ў дзвярах і ў кабінет, высокі і выпрастаны, нібы апрануты ў сінюю вопратку, ваенны аўтамат кольта .45 трымаў у маршчыністай руцэ, шырокая ўсмешка амаль змякчала яго абветраны твар.
  OceanofPDF.com
  
  Сугру
  Трое з іх робяць памылку, чакаючы на вуліцы. Трое гарадскіх хлопцаў у шырокіх касцюмах і вулічных чаравіках чакаюць у хмызняку вакол двайны шырыні, іх чорны Suburban толькі напалову схаваны за бляшаным навесам, дзе прыпаркаваны Кэдзі Майла, дым іх цыгарэт вісеў у ціхім паветры пустыннага світання. . Цёмна-сіні клубок аблокаў пагражае адразу за гарамі на поўначы. Я мог чакаць ветру і дажджу. Было б лягчэй пад дажджом з ветрам перакрыць гук маіх рухаў. Але я не магу чакаць.
  Я скідаю сваю акрываўленую і парваную форму, апранаю нараднік і макасіны да каленяў і бяру іх па чарзе з Боўі. Гэта ўсё, што я магу зрабіць, каб не зняць з іх скальпы. Нож прымушае так думаць.
  Удача са мной. Праз шчыліну ў фіранках у гасцінай я бачу звязаных Уітні і Лестэра на дыване, соннага бандыта на канапе і чарговага міні-узі, які ляжыць на каленях. Хвіліну назіраю. Уітні і Лестэр выглядаюць змучанымі і напалоханымі, але прачнуліся і жывыя. На шчасце, жывы.
  У маёй экіпіроўцы ёсць глушыцель .22, але я не магу забіць яго на вачах сваёй сям'і. Не магу. Так што я поўзаю пад прыступкамі, прыгінаюся, чакаю, час ад часу стукаю лязом па алюмініевых дзвярах, стукаю, пакуль сволач не выйдзе на вуліцу, каб убачыць, што адбываецца.
  Калі я пераразаю яму горла, я ледзь не адрываю яму галаву.
  Я не магу ўвайсці ўнутр увесь у крыві, не магу адцерці кроў з сябе пяском, не магу пакінуць цела ўблюдка распластаным ля маіх дзвярэй. Так што я хаваю яго ў іх Suburban. І іншыя таксама.
  
  Затым я накіроўваюся да конскага карыта, каб змыць цёмныя плямы, якія пакрываюць маё цела. Я не ведаю, колькі я стаю голы ў вадзе. Дастаткова доўга, каб блакітны поўнач перамагаў над світаннем, прыбываючы на пухіры парываў ветру і іголак мокрага снегу. Дастаткова доўга, каб успомніць доўгі паплавок па паліўнай канаве, густую каламутную ваду ў роце, кроў, якая цячэ, як пясок. Дастаткова доўга, каб ведаць, што я больш ніколі не буду баяцца.
  Толькі тады я дастаю сваё рыштунак з куста, апранаюся і падымаюся па прыступках, нібы лезу на шыбеніцу ў свой дом.
  Цяпер, чорт вазьмі, цяпер нічога не будзе ранейшым.
  —
  Лягчэй за ўсё супакоіць Лестэра. Доўгія гадзіны маўчання Apache, якія мы правялі ў чапаралі, акупіліся. Ён жорсткі, ужо не дзіця. Ён выпівае гарачае малако і каву, потым ідзе пакаваць рэчы, не пытаючыся. Толькі некалькі рэчаў, кажу хлопчыку. Вы павінны выбраць тое, што вы не можаце пакінуць ззаду.
  З іншага боку, Уітні, якая яна жорсткая, мае шмат пытанняў. Зашмат. Але пасля некалькіх хвілін доўгага, жорсткага трымання яна таксама кідае некалькі рэчаў, якія не можа пакінуць пасля сябе - фота яе бацькоў у каноэ ў Баундары-Уотэрс; ідэальны абсідыянавы наканечнік стралы, які яна аднойчы знайшла за Тэрлінгвай; наша пасведчанне аб шлюбе - потым чакае мяне каля дзвярэй.
  — Ты нічога не бярэш? кажа яна.
  «Вы і наш сын», — адказваю. «Гэта ўсё, што мне трэба».
  Уітні абдымае мяне, пакуль у мяне не трашчаць рэбры.
  "Чортава Міла", - ласкава шэпча яна. Хлопчык чуе і ўсміхаецца.
  Перш чым мы можам сысці, мы чуем грукат машыны, яе рысоры рыпяць па няроўнай дарозе. Не хутка. Але прыходзіць.
  «Чорт», — кажу я, падымаючы «Узі». «Калі што здарыцца, выйдзі праз чорны ход і бяжы. Лестэр ведае дарогу».
  Машына, ананімны шэры седан, спыняецца наперадзе, калі я выходжу на вуліцу. Гэта кастраваты хлопец з базы DEA. Ён вылазіць з машыны, нават не зірнуўшы на «Узі», не звяртаючы ўвагі на яго, робячы ледзяны дождж сабе ў твар.
  
  «Дзе твой сябар Міладраговіч?» - кажа ён.
  «Не ведаю», — прызнаюся. «Дакладна. Магчыма, памёр у Мексіцы. Чаму?»
  «Ён патэлефанаваў мне ўчора позна ўвечары», — кажа агент. «Сказаў мне, што вязе Эміліо Каўфмана праз мяжу».
  «Для чаго?»
  «Для мяне».
  «Для чаго?»
  «Каб не дапусціць тваю жаласную задніцу ад камеры смяротнікаў», — кажа ён. «Але ён не з'явіўся».
  "Чорт", кажу я, занадта стомлены, каб думаць. «Слухай, я дамовюся з табой. Калі вы адвязеце маю сям'ю ў бяспечнае месца, - кажу я, - я пайду завязу для вас сукінага сына.
  «Якой? Міладраговіч ці Каўфман?»
  «Што заўгодна», — кажу я.
  «Згода», — кажа ён.
  «Згода», — кажу я і ўздыхаю. «Хіба гэта не тое, што праваахоўныя органы?»
  – Часам, – стомлена адказвае ён.
  OceanofPDF.com
  
  Міла
  - Эміліо, - ціха сказаў генерал, абыходзячы стол. «Разумнаму чалавеку не хапае магчымасці выліць мочу з ботаў з інструкцыямі, выгравіраванымі на абцасе. Я не вытрымаў увесь той час у арміі, каб цяпер страціць усё з-за тупога каўбоя і тупога грэбанага вестэрна». Потым прыціснуў пісталет да шчакі Каўфмана.
  Ніхто ніколі не даведаецца, як Эміліо Каўфман збіраўся абараняцца, таму што, не кажучы ні слова, генерал націснуў на курок, калі Сюзанна закрычала: «Тата, не!»
  Я павінен прызнаць, што я здрыгануўся, аглушаны дульным выбухам, аслеплены крывавым воплескам, калі галава Каўфмана выбухнула мне ў твар. Каўфман адскочыў ад мяне, потым плюхнуўся на стол, вырваўшы з маёй рукі кій. Генерал, амаль гэтак жа заліты крывёю і мозгам, як і я, але зусім не спалохаўшыся, ступіў наперад, ударыў мяне па запясце .45-м калібрам, потым адступіў і накіраваў яго прама мне ў нос, калі Глок застукаў па стале.
  - Міладраговіч, - сказаў ён, - занадта шмат людзей ведаюць, што вы тут, і я б палічыў за лепшае не ставіць у вас патрон. Але, як бачыце, я больш чым гатовы. Таму, калі ласка, не прымушайце мяне звальняць».
  «Здаецца, у мяне няма варыянтаў», — сказаў я, спрабуючы сцерці кроў з твару. «Што цяпер?»
  Яго дочкі хныкалі ззаду, і ён агрызнуўся ім: «Дзяўчынкі, заткніцеся!» Я зразумеў, адкуль у Сюзаны яе рэзкі голас. «Я разумею, — сказаў ён мне з бляскам у яго вадзяністых блакітных вачах, — што ў вас ёсць шмат маіх грошай».
  
  «Я проста забраў тое, што было маім», — сказаў я. «І, можа, трохі за маю бяду...»
  «Я не меў да гэтага ніякага дачынення», — спакойна сказаў ён.
  «А як наконт фільма?» - спытала Сюзанна, падняўшыся на ногі, пакінуўшы Кейт плакаць цёмнымі слязьмі на кафлянай падлозе.
  «К чорту фільм», — сказаў ён.
  "Я чуў гэта недзе раней", сказаў я.
  «Альбо вярні мне грошы, пане Міладраговіч, або я заб'ю цябе і ўсіх, хто табе быў неабыякавы».
  «Я не магу табе гэтага дазволіць», — сказаў я.
  У той доўгай цішыні пасля гэтага хлопец з падмятальшчыцай увайшоў у пакой, каб прыкрыць мяне. Чацвёра целаахоўнікаў у шырокіх шортах з цяжкасцю падняліся з падлогі і паспяшаліся да сваёй вопраткі, якая здавалася ім важнейшай за зброю.
  «Тады ты мёртвы», — спакойна сказаў генерал.
  І калі б не Кейт, я быў бы.
  «Тата!» — закрычала яна з каленяў, у яе руках фамільярна сціснуўся аўтамат Ксаверыя. Радасці ваеннага жыцця. «Тата, не!»
  Стары джэнтльмен не здрыгануўся ад яе крыку. Але ён выпусціў .45, не націснуўшы на курок пасля таго, як яна стрэліла яму ў локаць. Я крэкнуў, нібы кулаком у жываце. Хлопец з падмятальшчыцай быў напаўпаварота, калі яна ўставіла яму ў грудзі тры патроны. Ён сапраўды націснуў на курок, перш чым натыкнуцца на стол, але загінулі толькі кампутар і мабільны тэлефон. У мяне быў драбавік, перш чым ён упаў на падлогу. Але не паспеў я прыкрыць напаўаголеных целаахоўнікаў, як яны выйшлі за дзверы.
  Праз некалькі імгненняў няўцэльны агонь з аўтаматычнай зброі вырваў адчыненыя ўваходныя дзверы.
  «Вы не можаце спыніць іх?» Сюзанна закрычала на свайго бацьку, які ўпаў у крэсла Каўфмана, яго рука звісала пад непрыгожым вуглом, артэрыяльная кроў падагрычна цякла з яго рукі.
  
  «Няма шанцаў», — сказаў ён са спакоем шоку. «Мы трапілі ў логава змей…» Потым страціў прытомнасць.
  Я схапіў Сюзану за руку, прыклаў яе вялікі палец да кропкі націску на падпаху яе бацькі. «Трымай гэта!» — крыкнуў я ёй у пусты твар. Але яе рука бязвольна адпала. Я даў ёй аплявухі, лаяў яе, пакуль яна не трымала вялікі палец. Да таго часу я мог бачыць людзей, якія кружылі. «Дапамажыце мне!» — крыкнуў я Кейт, і мы зачынілі дубовыя аканіцы на шырокім акне за пісьмовым сталом Каўфмана.
  Потым я пашукаў пад сталом, пакуль не знайшоў «Глок» і генерала .45. Аддаючы іх Кейт, я сказаў ёй: «Я павінен зачыніць ўваходныя дзверы. Вы проста працягваеце руку вакол дзвярной рамы і страляеце па ўваходных дзвярах, пакуль я іх не зачыню. Ты мяне чуеш?»
  Яна кіўнула, таму я не азіраўся, проста выкаціўся з кабінета ў вялікую залу, пакуль не залез за шчыт з аргшкла і не пакаціў яго да дзвярэй. Паўсюль білі чортавыя патроны. А Кейт прыкрывала мяне, як прафесіянала, прыгінаючыся і вёўшы агонь, пакуль я не зачыніў сталёвыя дзверы, і мы не вярнуліся ў кабінет.
  Аўтаматычны агонь пачаў разбіваць цяжкія аканіцы, і Сюзанна пацягнула бацьку на падлогу, каб схавацца.
  «Мы павінны сысці адсюль», - сказала Кейт.
  «Дзе?» Я сказаў. «І, чорт вазьмі, як?»
  - Падвал, - сказала Сюзана. «Там мы будзем у бяспецы».
  Не маючы чаго губляць, я сабраў з канапы наплечныя кабуры, пісталеты і абоймы, накруціў іх на руку, потым перакінуў генерала на плячо і пайшоў за жанчынамі праз вялікую залу ўніз па пакручастай каменнай лесвіцы да вялікія суцэльныя дзверы. Сюзана схапіла бірульку са сцяны каля дзвярэй, адамкнула яе і прывяла нас да сваёй версіі бяспекі. Вялікае, абкладзенае каменем памяшканне з дорага мэбляй, больш падобнае на магілу ці бамбасховішча, чым на жылое памяшканне.
  Яны не маглі ўвайсці. Мы не маглі выйсці. Але Эндзі Джэйкабсан высунуў галаву з ваннай, разважаючы, што, чорт вазьмі, адбываецца. Я паставіў зброю на стол у бібліятэцы, сціснуў кулак і зваліў маленькага вырадка ў ванну. Я накруціў жгут на руку генерала, потым стаяў пад душам над целам Якабсона без прытомнасці, каб змыць з сябе большую частку крыві і дзярмо. Я сеў у мяккае скураное крэсла з ружжом на каленях, адкінуўся на спінку, гатовы да смерці. Снарад, які Кейт пусціла ў руку бацькі, не спыніўся на гэтым. Ён плаваў недзе ў маіх кішках.
  
  «Дастань гэтае дзярмо з ванны, Кэці, — сказаў я, — і напоўні яе, перш чым яны вырашылі перакрыць ваду».
  —
  «Кроў не моцна цячэ», — сказала пазней Кейт, абмываючы мой потны твар халоднай анучай.
  «Дзякуй», — сказаў я, не кажучы таго, што думаў. Знешне не вельмі.
  Сюзана тулілася да бацькі на вялікім ложку, нацягваючы жгут, спрабуючы выратаваць яму руку. Прайграная справа, я падазраваў. Такія ж страчаныя, як і мы. Якабсон пускаў сліны, прывязаны да крэсла перада мной. Кейт знайшла мне бутэльку каньяку, якую я адпіў і стараўся не глытаць. Час ад часу мы чулі прыглушаныя гукі праз сталёвыя дзверы, ашаляваныя дубам. Але калі я задаўся пытаннем, чаму целаахоўнікі не ўзарвалі дзверы, Сюзанна адзначыла, што генералу трэба было дастаць грошы.
  «Яны хочуць забіць цябе», - сказала яна, крывавыя плоскі яе твару глядзелі на павольна ўздымаюцца грудзі бацькі. «Не ён. Або мяне. Ці Кейт».
  Кейт прытулілася ілбом да майго калена і прашаптала: «Я памру раней, чым дазволю ім забіць цябе».
  «Дзякуй, малы, — сказаў я, трымаючы руку на яе падстрыжанай галаве, — але гэта не абавязкова».
  «О так, чорт вазьмі,» сказала яна, падымаючы твар да мяне. «Што вы сказалі? Я заўсёды хацеў закахацца ў таго, каго я не мог трахнуць».
  «Вы хворыя», - сказала Сюзанна, спяшаючыся ў ванную па іншы ручнік.
  
  Мы з Кейт засмяяліся. Засмяяўся так гучна, што Якабсон заварушыўся на крэсле. Яго вочы сачылі за Сюзанай, як хворы шчанюк.
  «Прыгожая жанчына, эй?» Я сказаў яму.
  "Шчыра кажучы, мне спадабалася яна з крыху больш мяса на костках", - сказаў Якабсан. «Сюзанна», - скуголіў ён, калі яна зноў прайшла міма яго. Але яна праігнаравала яго. Мы з Кейт усё яшчэ хіхікалі.
  Кейт, хістаючыся, зайшла ў ванную, каб памыць твар. Нейкім чынам разбэшчаная кроў генерала абмінула яе.
  А можа, гэта было не ў крыві. Магчыма, генерал навучыўся карупцыі. За вялікія дзяржаўныя сродкі. Ці, можа быць, усе гады ў Цэнтральнай Амерыцы знайшлі сапраўднага вырадка за ўсёй выхаванасцю, адукацыяй і шляхетнасцю. Занадта часта так здаецца. Мы адпраўляем нашы легіёны сярод дзікуноў у імя дэмакратыі, а яны вучацца гвалту і катаванням у імя United Fruit. Я не быў упэўнены, што мы стварылі генерала Кехо, ці ён нас, але я ведаў, што мы стварылі Эміліо Каўфмана...
  А цяпер усе дрэнныя хлопцы памерлі. Акрамя мяне. І я меркаваў, што я таксама мёртвы. Застрэліў адзіны прыстойны чалавек ва ўсёй чортавай справе. І справа ніколі не ішла ні ў наркотыкі, ні ў грошы. Гэта заўсёды было пра пракляты вестэрн. У нейкім сэнсе я быў не супраць смерці. Калі я адыходзіў, я чуў гукі імклівага паветра, адчуваў сілу руху вады, чуў спевы вялікіх звяроў...
  —
  «Глядзі!» нехта крычаў на мяне, даў аплявуху. «Мы былі тут усю ноч. Дык што ж цяпер адбываецца?» – спытала Сюзана, стоячы нада мной, наставіўшы мне ў твар пісталет. З дзвярэй пачуўся прыглушаны стук.
  Мяркую, я далёка адплыў, што стукаць цягнуліся доўга. Я хацеў засыпаць у Якабсана кучу дробаў перад смерцю. Але раптам гэта здалося занадта вялікім клопатам. Вы наступаеце на пісанаў. Вы іх не страляеце.
  «Што?» было ўсё, што я мог сказаць.
  «Што цяпер адбываецца?»
  
  «Мы перажывем гэтае дзярмо, каханне, што здаецца доўгім шанцам, — сказаў я летуценна, — твой бацька памёр у турме, а ты блукаеш па зямлі, як сабака-ізгой. Зноў».
  «Але ты кахаў мяне, чорт вазьмі», - патрабавала яна. «Я, чорт вазьмі, ведаю, што ты гэта зрабіў. Я магу сказаць».
  "Магчыма, я", - сказаў я. «Я нават адклаў дастаткова грошай Рэя Лары, каб вы скончылі фільм…»
  «Я ведала, - сказала яна. «Я ведаў, што ты кахаеш мяне. Я дам вам стужку Puntarenas. Даю вам формулу. Толькі скажыце, як атрымаць грошы. Давай, чорт вазьмі, ты кахаеш мяне…»
  «Я не нясу поўнай адказнасці за недахопы свайго характару», — сказаў я і паглядзеў у гэтыя жорсткія зялёныя вочы. «Ці ваш. Магчыма, я адчуваў бы сябе па-іншаму, калі б ты не выпусціў усе трыццаць патронаў у Аарона Тыптана і твой бацька не быў бы такім падонкам.
  «Мой бацька памёр».
  «Безгаспадарчасць турнікета», — прапанаваў я і засмяяўся.
  Сюзана ўдарыла мяне пісталетам па твары. «Я збіраюся аддаць цябе ім», - сказала яна. «Яны прымусяць вас гаварыць пра грошы…»
  - Не, не, - сказала Кейт, схіліўшыся над целам бацькі, з яе ззяючага твару капалі слёзы. Потым яна падышла і стала перад сястрой.
  «Да чорта», — сказаў я. «Дазволь ёй, Кэці. Гэта нармальна. Гэта справядлівая цана…”
  - Генерал памёр, - цвёрда сказала Сюзана. «Гэта наш адзіны шанец».
  «Калі ласка, — прасіў я, — няхай яна аддасць мяне. Калі ласка…”
  Магчыма, гэта было жабрацтвам. Хто ведае? Упершыню за доўгі дзень і ноч, напоўненыя крывёю і вантробамі, Кейт упала, яе лоб зноў упёрся ў маё калена. Я чуў дождж на бляшаным даху Бэці Портэрфілд, калі я зноў адыходзіў, чуў на заднім плане стук у дзверы, калі Сюзанна змагалася з замкамі.
  Потым яшчэ хтосьці біў мяне па твары і лаяў.
  «Чорт вазьмі, Майла, ты, ебаны, сукін сын».
  І я ведаў, што гэта не анёлы.
  OceanofPDF.com
  
  Сугру
  Пракляты Міла.
  Мы з Дыкерсанам знаходзім браму на тэрыторыі Каўфмана шырока расчыненай і ніводнай душы. Гэта тлумачыць кучу мэблі, якую мы сустрэлі па дарозе. Маленькі самалёт, прызначаны для Эміліо Каўфмана, даставіў Уітні і Лестэра ў Эль-Паса, дзе яны надзейна зачыненыя ў комплексе DEA. Дыкерсан не можа выклікаць падмацаванне, і я не ведаю нікога, хто мог бы дапамагчы Міла. Можа, нават не сам. Як адчыненыя, неахоўваныя вароты, нішто больш не мае сэнсу.
  І ўваходныя дзверы асабняка таксама расчынены насцеж, іх шырыню пакрываюць цёмныя плямы выбуховага зарада. Апынуўшыся ўнутры, упершыню ў жыцці ўспамінаецца словазлучэнне «склеп». Месца ачышчана да сцен. За выключэннем трупаў. Гудзенне падальскіх мух цяжкае, як пах.
  Мы працуем дома, як стралковая дружына, і страх робіць паветра цяжкім. Мы дыхаем, як прастрэленыя львы, нашы дыханні гучнейшыя за крокі. Пакуль, нарэшце, мы не знаходзім лесвіцу ў падвал, чорны след крыві з мухамі на бледных каменных прыступках. Потым замкнёныя дзверы, пакрытыя стрэлам і ўдарамі кувалды. Прыкрыты Дыкерсанам, я стукаю па ім нагой, пакуль мы не пачуем грук ключа ў замку.
  Калі ён адчыняецца, Сюзанна стаіць, як анямелая, пакуль мы прабягаем міма яе, гатовая на ўсё. Акрамя таго, што мы знаходзім. Мёртвы генерал, Эндзі Джэйкабсан, прывязаны да крэсла, Кэтрын, якая плача, і ебаны Майла, які трымае бутэльку брэндзі на прасякнутым крывёй ручніку, усміхаючыся, як шчаслівы п'яны.
  OceanofPDF.com
  
  Міла
  Першае, што я зрабіў, калі выйшаў з бальніцы, гэта купіў Sughrue новы пікап. Загружаны Dodge Ram 4x4 з клубнай кабінай. Мяне не паранілі ў кішку так моцна, як Сюгру, але я быў паранены і не мог дапамагчы ім загрузіць грузавік; Я назіраў, як ён збіраў свае тавары і сям'ю, каб вярнуцца ў Мантану, іх тэхаскі эксперымент скончыўся. Кэці ехала разам, каб клапаціцца пра Лестэра і, як яна сказала, «Праверце баб у Мантане». Што б ні планаваў Сугру, я мог сказаць, што ён скончыў з гэтай часткай жыцця.
  Сюзана зноў знікла. Яшчэ да пахавання бацькі. Яны пахавалі старога ўблюдка з усімі вайсковымі ўшанаваннямі на могілках Форт-Бліс. Чорт вазьмі, Олі Норт хадзіў па Іран-Контра, дык чаму б і нябожчыку? Можа, і не вучыць нашых салдат кантрабандзе.
  Вядома, у Сюзаны ёсць формула супернаркотыкаў Каўфманаў і яе вядзьмарская здольнасць станавіцца кім заўгодна, таму я баюся, што свет не пачуў пра яе канец. У яе таксама ёсць сапраўдная копія стужкі Puntarenas, якая, як я падазраю, мае дачыненне да яе бацькі не менш, чым да Эміліо Каўфмана.
  Наколькі Дыкерсан можа меркаваць, ні Каўфмана, ні генерала не будзе асабліва не хапаць у гандлі наркотыкамі, і, здаецца, ніхто нават не зацікаўлены ў помсце. Магчыма, яны проста рады гэтай магчымасці. Такое жыццё памежжа. Чарговы вярольны кантрабандыст слізгае на месца так лёгка, як змяя скідае скуру.
  Дыкерсан адклаў выхад на пенсію, каб змагацца, як ён лічыць, добрай барацьбой на мяжы. Я спрабаваў адгаварыць яго за некалькі абедаў, але ён добры паліцэйскі і адмовіўся ад усіх маіх аргументаў. Прайграная вайна працягваецца. Прагнасць кожны раз перамагае здаровы сэнс.
  
  Як толькі я выйшаў з рэабілітацыйнага пакоя пасля таго, як яны выкапалі з маіх вантроб маленькі снарад .32, Сэм Данстан стаяў каля майго ложка. Таму што я прымусіў Сугру патэлефанаваць яму. За кавалак фільма я даў дастаткова грошай, каб скончыць здымкі і постпрадакшн. Сэм быў такі шчаслівы, як я ніколі не бачыў чалавека. На жаль, стары вырадак памёр праз тры тыдні ад сардэчнай недастатковасці ў разгар сваркі з асістэнтам рэжысёра. Рой Джордан прынёс мне адзін з улюбёных гальштукаў боло старога чалавека, касічкі з цёмнай потнай скуры, змацаваныя абсідыянавым наканечнікам дзіды. Ён падзякаваў мне за тое, што я зрабіў шчаслівымі апошнія дні старога.
  Безумоўна, дзіцёнак узяўся за фільм, выразаў з яго паліткарэктнае дзярмо, і я нейкім чынам страціў грошы, якія ўклаў. Але ўсё роўна гэта былі не зусім мае грошы. Я разумею, што так працуе Галівуд.
  —
  І як толькі яны знялі кліпы з майго жывата, я ўладзіў свае справы ў Эль-Паса. Я выпіў бутэльку тэкілы з братамі Сомс на магіле Рокі.
  Потым у Осціне я шмат выпіў з Карверам Д, расказваючы яму абяцаную гісторыю. Ён падзякаваў мне, потым сказаў, што больш няма дзе публікаваць, нават калі б мог. «Прабачце», — сказаў ён. «Калі-небудзь ублюдкі будуць валодаць усім». Мне не трэба было пытацца, хто такія сволачы. Таўстун здаваўся вельмі сумным, калі я сыходзіў, і я абяцаў вярнуцца.
  За межамі піўной Хангас вылез з Continental, каб паведаміць мне, што яшчэ не ўсё страчана. Яго бос уклаў большую частку грошай ад продажу Цёмнага Берага ў фонд для альтэрнатыўных газет і расследаванняў.
  Потым надышоў час засунуць свой жаласны азадак у Пачвару і паехаць у Бланка. Скарыстайцеся доўгім шанцам.
  
  Можа, Шэба чуў, як Звер грукае над апошнім ахоўнікам быдла. А можа Бэці чула. Яны ніколі не казалі мне. Але яны сустрэлі мяне каля апошняй зачыненай брамы: Шыба скакала ў яркім ранішнім сонцы адкрытай зімы, з тэнісным мячыкам у зубах, і Бэці Портэрфілд з лёгкай, але праўдзівай усмешкай на твары.
  «Гэй, прыяцель, — сказала яна, — ты, здаецца, моцна ехаў і мокры».
  "Правільна", сказаў я. «Памятаеце, я казаў вам, што ў мяне стралялі, але ніколі не трапілі?»
  «Так».
  «Не магу гэтага сказаць цяпер», — сказаў я.
  «Калі б я ведала, што ты прыедзеш, дружа, — сказала яна, — я б прыгатавала сняданак».
  - Яшчэ не позна, - сказаў я.
  «Мне здаецца, ніколі не позна», — сказала яна і адчыніла брамку.
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"