Кастэла Мэцью : другие произведения.

Чэрынгем – Эпізод 13-15: Утульны зборнік крымінальных серыялаў (Чэрынгем: зборнікі крымінальных серыялаў, кніга 5)

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  
  Змест
  Змест
  Cherringham - утульны крымінальны серыял
  Аўтары
  Галоўныя героі
  Утульны зборнік крымінальных серыялаў
  Аўтарскае права
  Урок забойства
  Таямніца замка Комб
  Фатальнае падзенне
  Наступны зборнік - эпізоды 16-18
  Змест
  Вокладка
  Чэрынгем — утульны крымінальны серыял
  Аўтары
  Галоўныя героі
  Утульны зборнік крымінальных серыялаў
  Аўтарскае права
  Урок забойства
  Таямніца замка Комб
  Фатальнае падзенне
  Наступны зборнік — Эпізоды 16—18
  OceanofPDF.com
  Чэрынгем — утульны крымінальны серыял
  «Чэрынгем — утульны крымінальны серыял» - серыял, які складаецца з самадастатковых гісторый. Новы эпізод выходзіць кожны месяц. Серыя выдаецца як на англійскай, так і на нямецкай мовах і даступная толькі ў выглядзе электроннай кнігі.
  OceanofPDF.com
  Аўтары
  Мэцью Кастэла (жыве ў ЗША) з'яўляецца аўтарам шэрагу паспяховых раманаў, у тым ліку «Вакацыі» (2011), «Дом» (2014) і «Пад ціхімі водамі» (1989), які быў экранізаваны Lionsgate як вялікі кінафільм. Ён пісаў для The Disney Channel, BBC, SyFy, а таксама распрацаваў дзясяткі гульняў-бэстсэлераў, у тым ліку вядомыя крытыкамі The 7th Guest , Doom 3 , Rage і Pirates of the Caribbean .
  Ніл Рычардс працаваў прадзюсарам і сцэнарыстам на тэлебачанні і ў кіно, ствараў сцэнарыі для BBC, Disney і Channel 4 і за гэты час атрымаў мноства намінацый на прэмію Bafta. Ён таксама напісаў сцэнарый і гісторыю для больш чым 20 відэагульняў, у тым ліку «Код да Вінчы» і «Зорны карабель Тытанік» , напісаных у суаўтарстве з Дугласам Адамсам, і кансультуе па ўсім свеце па лічбавым апавяданні.
  Яго пісьменніцкае партнёрства з Мэтам Кастэла, які жыве ў Нью-Ёрку, бярэ пачатак у канцы 90-х, і яны разам напісалі шмат гадзін тэлевізійных фільмаў. «Чэрынгем» — іх першы крымінальны твор у якасці сааўтараў.
  OceanofPDF.com
  Галоўныя героі
  Джэк Брэнан - былы дэтэктыў паліцыі Нью-Ёрка, які страціў жонку два гады таму. Будучы на пенсіі, ён хоча толькі спакою і цішыні. І гэта тое, што ён спадзяецца знайсці ў ціхім мястэчку Чэрынгем, Вялікабрытанія. Жывучы на лодцы па канале, ён атрымлівае асалоду ад адзіноты. Але даволі хутка ён выяўляе, што чагосьці не хапае - праблемы раскрыцця злачынстваў. Дзіўна, але Черрингем можа дапамагчы яму ў гэтым.
  Сара Эдвардс - вэб-дызайнер, якая жыла ў Лондане са сваім мужам і двума дзецьмі. Тры гады таму ён збег са сваёй сэксуальнай амерыканскай босам, і свет Сары разваліўся. Разам з дзецьмі яна вярнулася ў родны горад, нязмушаны Чэрынгем. Але атмасфера маленькага горада зноў забівае яе - нічога не адбываецца. Прынамсі, так яна думае, пакуль у яе жыццё не ўваходзіць Джэк і не змяняе яго да лепшага ці да горшага ...
  OceanofPDF.com
  Мэцью Кастэла
  Ніл Рычардс
  Чэрынгам
  УТУЛЬНАЯ ПАДБОРКА КРЫМІНАЛЬНЫХ
  СЕРЫЯЛАЎ
  
  Эпізод 13—15
  
  OceanofPDF.com
  »be« ад BASTEI ENTERTAINMENT
  Лічбавае арыгінальнае выданне
  «be» ад Bastei Entertainment з'яўляецца адбіткам Bastei Lübbe AG
  Аўтарскае права No 2016/2017 Bastei Lübbe AG, Schanzenstraße 6-20, 51063 Кёльн, Германія
  Аўтары Мэцью Кастэла і Ніл Рычардс
  Пад рэдакцыяй Шона Сініка
  Рэдактары праекта: Лоры Хербер, Кэтрын Кумер
  Ілюстрацыя вокладкі No shutterstock: Buslik | Бастыян Кініц | Стыў Хіп
  Дызайн вокладкі: Jeannine Schmelzer
  Вытворчасць электронных кніг: Urban SatzKonzept , Дзюсельдорф
  ISBN 978-3-7325-2126-5
  www.be-ebooks.com
  Twitter: @be_ebooks_com
  OceanofPDF.com
  Мэцью Кастэла
  Ніл Рычардс
  Чэрынгам
  УТУЛЬНЫ КРЫМІНАЛЬНЫ СЭРЫЯЛ
  
  Урок забойства
  
  OceanofPDF.com
  1. Тануць або плаваць
  Сафі Уайт імчалася ўверх па задняй лесвіцы Флорэнс-Хаўса, яе крокі па зношаным камені адбіваліся рэхам у халоднай прасторы, калі яна падымалася на тры паверхі.
  Чорт, чорт, двайны чорт, я спазнюся, - падумала яна. Падрыхтоўка ніколі не павінна быць празмернай у суботу, гэта так несправядліва ...
  На самым версе лесвіцы яна адчыніла цяжкія супрацьпажарныя дзверы, якія вялі ў інтэрнат шостага класа, прабегла міма перапоўненай гасцінай і кухні, дзе яна ўбачыла звычайны натоўп на сняданак у выхадныя.
  О, сыр на тостах, калі б толькі я мог далучыцца...
  Але нават калі б у яе быў час, яна не была ўпэўненая, што яе чакаюць. Фрэя і яе натоўп будуць там.
  А з таго часу, як пачаўся новы тэрмін, яе заглушылі.
  Яна дайшла да канца калідора, моцна штурхнула дзверы ў свой пакой і адным рухам шпурнула сумку з ноўтбукам на ложак.
  «Ідзі, не бяжы», — пачуўся голас з другога ложка.
  Сафі азірнулася: яе суседка па пакоі Ханна ляжала спіной на падушках і глядзела нешта на сваім iPad, яе рука лунала над агульнай формачкай з печывам.
  «Прагулкі для сямігодкі», - сказала Сафі, капаючыся ў сваёй шафе, адзенне разляталася. «Ці магу я пазычыць ваш спартыўны касцюм? Мой увесь у гразі».
  «Дрэнна», — сказала Ханна, паціскаючы плячыма, жуючы бісквіт.
  Сафі не было патрэбы ў «так» — пасля шасці гадоў сумеснай школы гэта было невыказана.
  Што тваё — маё, маё — тваё. Жывіце хутка, памірайце разам. Сябры да канца. Ні хлусні, ні сакрэтаў.
  Кожны раз, калі яны падымаліся на год вышэй у школе для дзяўчынак Чэрынгем Хол, яны з Ханнай звязвалі сябе мацней адно з адным новым дэвізам. І цяпер яны былі на апошнім курсе, на паўнавартасным шостым курсе, заставалася ўсяго тры семестры...
  Сафі перастала думаць пра гэта. Пра сыход. Гэта зрабіла яму ў жываце. Занадта страшна.
  «Дык чаго спяшацца? Бачышся з кім-небудзь?» - сказала Ханна. «Тайны прыхільнік?»
  - Быццам... - сказала Сафі. «Я кірую клубам Minnows для спадарыні Брэйтуэйт».
  "Цяжка", сказала Ханна. «Дзяжурства кліча».
  «Дакладна».
  «Гэй, ты ведаў, што спазніўся?»
  «Вельмі смешна».
  Яна схапіла свой купальны касцюм, спартыўны касцюм Ханны і пару красовак, потым працягнула руку і выцягнула з бляшанкі жменю печыва.
  - Па семдзесят калорый у кожным, - сказала Ханна.
  - Не лічыцца, - сказала Сафі, накіроўваючыся да дзвярэй. «Гэта сняданак».
  «Гэта мае значэнне?»
  «Дух, так. Апошнія даследаванні».
  «Трэба любіць навуку».
  Сафі выбегла. «Пазней...» сказала яна праз плячо.
  «Яшчэ ў Оксфард сёння ўдзень?» – пачула яна, як сказала Ханна, павярнуўшы ў калідор.
  «Не магу дачакацца!» - крыкнула яна ў адказ і зноў пайшла да лесвіцы.
  Яна паглядзела на гадзіннік. Тры хвіліны — яна можа паспець.
  *
  Спазненне — ні на што — было кардынальным грахом у Чэрынгем-Холе. Сафі ведала гэты дух задам наперад і дагары нагамі, ён быў укаранёны ўсім дзяўчатам з першага семестра:
  «Дзяўчыны з Чэрынгема будуць яркімі, незалежнымі, вальнадумнымі, крэатыўнымі, упэўненымі ў сабе, знаходлівымі, памяркоўнымі — і, перш за ўсё, надзейнымі».
  І настаўнікі ясна далі зразумець, што ў той час як развіццё большасці з гэтых якасцей можа заняць некаторы час, частка «надзейнасці» — своечасовасць — павінна быць набыта неадкладна .
  Яна з'ехала з галоўнага школьнага калідора і паехала кароткім шляхам праз сталовую.
  Калі яна праносілася міма парадных сталоў, яна зірнула на партрэты выпускніц Чэрынгема на сценах — даследчыкаў, паэтаў, палітыкаў, празаікаў, навукоўцаў, лаўрэатаў Нобелеўскай прэміі, бізнес-лэдзі, міжнародных спартсменак.
  Сафі і Ханна жартавалі, што прычына іх поспеху ў тым, што яны ніколі не спазняліся .
  І ўвогуле, цяпер, калі яна стала нязмушанай школьнікам, Сафі не надта турбавала спазненне на некалькі хвілін. Але сёння ўсё было інакш.
  Літаральна некалькі дзён таму, у самы першы дзень семестра, місіс Брэйтуэйт паклікала Сафі ў свой кабінет і сказала ёй, што яна — так, яна , Сафі Уайт — будзе ў гэтым годзе апекуном дома. Калі не лічыць школьнага капітана, вартаўнік дома быў самай адказнай пасадай ва ўсёй школе.
  Цяпер Сафі баялася падвесці місіс Брэйтуэйт.
  Спадарыня Брэйтуэйт была самай... ідэальнай настаўніцай ва ўсёй школе. Яе ўсе любілі. А яна, у сваю чаргу, ведала ўсіх у Доме, ведала ўсе іх праблемы, усе страхі і цяжкасці.
  Калі вы падабаецеся місіс Брэйтуэйт, калі яна шануе вас, не было нічога, што вы не маглі б зрабіць. Ахоўнікі дома, абраныя спадарыняй Брэйтуэйт, цяпер былі ў свеце і рабілі геніяльныя рэчы. Часам вы бачылі іх інтэрв'ю ў навінах.
  Часам яны нават давалі інтэрв'ю, апранутыя ў тыя вялікія курткі і шлемы, якія яны носяць у зонах ваенных дзеянняў.
  Праз вялікія галоўныя ўваходныя дзверы Сафі на хуткасці ўрэзалася ў жвір з боку Залы. Тут на халодным ветры калыхалася асенняе лісце — яна ведала, што побач не будзе настаўнікаў, якія б адгаварылі яе за бег.
  Толькі Тахір, сын даглядчыка, падстрыгаў жывыя загарадзі. Яна ўбачыла, як ён падняў вочы і паглядзеў на яе, калі яна прабягала міма, а потым вярнуўся да сваёй працы...
  Спазненне было б недаравальным. Minnows — клуб плавання Year Seven — быў гонарам і радасцю спадарыні Брэйтуэйт. Запрашэнне балатавацца было не проста адказнасцю. Гэта была прывілей.
  Наперадзе яна бачыла шкло і сталь новенькай спартыўнай залы — Будынак Прынца Саіда. Плюшавы вестыбюль — дзе павінны былі чакаць дзяўчаты — выглядаў пустым…
  «О не, яны ўжо прайшлі», — падумала яна, адчыняючы дзверы і адчуваючы прыліў цяпла.
  Уваход у басейн быў па лесвіцы ў далёкім канцы шклянога калідора, які вёў у спартзалу.
  Яна бегла па калідоры. Праз шкло яна бачыла шмат знаёмых твараў, якія шмат гадоў стукалі па бегавых дарожках, веславалі, круціліся... Некаторыя ўсміхаліся і махалі рукамі.
  Яна паднялася па лесвіцы да басейна па дзве. Паветра тут было нават цяплейшае, яна адчувала пах хлору, і цяпер яна чула гучную балбатню сямігодак, калі накіроўвалася да распранальні.
  Місіс Брэйтуэйт ужо была тут?
  Яна штурхнула падвойныя дзверы, і шум адразу сціх. Яна азірнулася: каля дваццаці дзяўчат у чорных плаўках, застылых на паўсказе, глядзелі на яе.
  Як статуі.
  «Добрай раніцы, дзяўчаты», - сказала яна.
  «Добрай раніцы, міс», — адказалі ўсе.
  «Міс Брэйтуэйт тут?»
  Узнікла паўза. Сафі чакала, хто набярэцца смеласці адказаць. Яны нават ведалі, што яна нават не настаўніца — проста шасцістка?
  «Няма промаху. Мы так не думаем, — пачуўся голас з натоўпу.
  Сафі ўздыхнула з палёгкай.
  Фу. Ёй бы гэта сышло з рук!
  «Станьце ў чаргу, дзяўчынкі, і мы пойдзем да басейна», - сказала яна, паўтараючы словы, якія яна сама памятала ўсе тыя гады таму, калі яна таксама была Мінау.
  «Не забудзьцеся ўзяць ручнік з кошыка па дарозе. І ніякіх размоў, пакуль мы ўсе не выстраімся ў чаргу - памятайце - на беразе басейна».
  Узяўшы ручнік, Сафі правяла дзяўчат у басейн. У той час як група выконвала яе інструкцыі, яна выконвала працэдуры, якія так часта выконвала: яна хадзіла вакол басейна, правяраючы, ці ўсё на месцы выратавальнае абсталяванне, ці гараць трывожныя кнопкі, ці спраўныя паплаўкі, ці працуюць вадзяныя помпы.
  Яна апошні раз азірнулася. Хоць басейн быў пад зямлёй, асвятленне было яркім і цёплым. Вада была роўная і спакойная. Тэмпература ў памяшканні была ідэальнай. Калі спадарыня Брэйтуэйт прыбыла, клас выглядаў бы прасвідраваным і ідэальным.
  Нягледзячы на спешку, сённяшняя раніца была добрай.
  *
  За дзесяць хвілін да канца ўрока Сафі нарэшце расслабілася. Раніца была зусім не такой, якой яна чакала.
  Праз некалькі імгненняў пасля таго, як яна выстраіла дзяўчат у басейн, з кабінета для персаналу прыйшло паведамленне, у якім гаварылася, што спадарыня Брэйтуэйт «нездароўе» і ці можа Сафі правесці сеанс самастойна?
  Дык вось што яна зрабіла. Яна ведала, што гэта павінна была рабіць «дзяўчына з Чэрынгем Хола». Збірай кавалкі — і прыстасоўвайся.
  Колькі разоў яна чула гэта за апошнія некалькі гадоў?
  І ў рэшце рэшт ёй гэта спадабалася. Яна пазнаёмілася з новымі дзяўчатамі, і — як яна спадзявалася — яны паверылі ёй. Яна працавала над тэхнікай, над упэўненасцю, над дыханнем. Яна штурхала іх — але не занадта моцна. Яна назірала за іх гонкамі і рабіла ў думках нататку дзяўчат, якія маглі мець патэнцыял.
  Гэта менавіта тое, што зробіць місіс Брэйтуэйт, падумала яна.
  І цяпер, калі яна сядзела высока на ратавальніках, яна дазваляла ім павесяліцца, пашалець з надзіманымі лодкамі. Яна агледзела басейн, упэўніўшыся, што ўсе дзяўчаты ў бяспецы сярод яркіх паплаўкоў і фігур. Яна глядзела, як яны плёскаліся і смяяліся.
  Сафі зірнула на гадзіннік. Яна дала ім яшчэ ўсяго пяць хвілін: калі ўсіх пераапрануць без лішняй мітусні, яна магла б паехаць адсюль і сесці на цягнік у Оксфард у гадзіну вечара з Ханнай. Шопінг!
  Фантастыка!
  Потым — так хутка! — усе агні патухлі.
  Уся зона басейна стала цёмнай. Чарнейшы, чым Сафі калі-небудзь адчувала: не проста цьмяны, змрочны шэры колер са слаба бачнымі абрысамі, але поўная чарната, нібы да яе твару была прыціснутая павязка.
  Сафі пахіснулася на крэсле і ледзь не ўпала, потым падумала:
  Божа мой — дзяўчаты!
  Смех і плёскат у басейне перайшлі ў плач і крыкі, яна чула трывожныя галасы з усіх куткоў вады...
  Што здарылася? Мне страшна! Я не ўмею плаваць! Міс, міс!! Я ўтаплюся!
  Сафі ўхапілася за бакі крэсла выратавальніка. Яе думкі мітусіліся, але аднекуль з глыбіні душы, здавалася, авалодваў больш спакойным духам.
  «Паслухайце, дзяўчаты!» — гукнула яна. «Ліхтары выйшлі з ладу. Вось і ўсё. Няма чаго баяцца. Цяпер усе спакойныя. Мы ўсе ў бяспецы. Ніхто не будзе тапіцца. Абяцаю».
  Яна адчувала дзяцей у вадзе ўнізе, якія слухалі яе.
  «Так што слухайце ўважліва ... Я хачу, каб вы рабілі толькі тое, што я кажу? Добра?»
  Адказу не было.
  Цяпер гучней.
  «Добра?»
  Затым серыя лагодных галасоў. «Так, міс, так, міс…»
  «Па-першае, я хачу, каб вы ўсе тапталіся па вадзе. Зразумеў? Прыемна і далікатна. Не думай пра цемру, не хвалюйся. Усе ступаюць?»
  Больш лагодныя адказы з усіх куткоў чорнага басейна.
  «Цяпер вельмі павольна - я хачу, каб вы ўсе паплылі да краю басейна - сачыце за маім голасам. Я буду працягваць размаўляць».
  Яна пачула гукі ўсплёскаў, разрэзаў вады рукамі, удараў ног.
  «Калі вы дойдзеце ў бок, вазьміцеся. Калі вы ўжо збоку, проста паклічце, калі ласка, каб іншыя маглі падплысці да вас. Добра?»
  Унізе яна пачула нейкія галасы… «Вось сюды! Гэты шлях? Давай — амаль дайшло».
  Яна падумала: усё будзе добра.
  Сафі павольна спусцілася з крэсла выратавальніка, пакуль не ўстала - як яна меркавала - на беразе басейна.
  Яе сэрца білася.
  Яна глыбока ўздыхнула і прымусіла сябе супакоіцца. У далёкім канцы басейна, як яна ведала, была кнопка панікі. Але яе пачуццё арыентацыі ўжо развальвалася.
  Трэба запаліць, падумала яна. Чаму не гарыць?
  Нейкім чынам ёй прыйшлося абысці басейн, пазбягаючы паплаўкоў і кольцаў, і націснуць кнопку, каб атрымаць дапамогу.
  «Як у нас справы, дзяўчаты — усе на беразе басейна?»
  Чаму я гучу так спакойна... - падумала яна.
  Хор галасоў кажа... «Вось. Я таксама тут ”.
  Не кажучы ні слова, якое магло быць такім страшным у гэтай цемры, басейн ператварыўся ў чорнае мора.
  Слова… дапамога.
  Яны ўсе працавалі разам.
  «Малайцы, дзяўчаты. А цяпер слухай — не спрабуй вылазіць. Надта цёмна. Я іду па дапамогу. Усе разумеюць?»
  Больш згоды з мора галасоў проста пад ёй, увесь клас нябачны.
  Цяпер Сафі выставіла перад сабой рукі і пайшла, а потым спынілася. Гэта не спрацавала, яна магла быць дзе заўгодна; яна можа проста спатыкнуцца і ўпасці ў басейн ...
  Такім чынам, яна апусцілася на рукі і калені і папаўзла па плітцы, яе рукі ляжалі на мокрай плітцы, цягнучыся наперад у цемру, намацваючы шлях наперад, па цалях за раз.
  Пакуль…
  Так! Яна адчувала неглыбокі сцёк, які цягнуўся па краі басейна. Усё, што ёй цяпер трэба было зрабіць, гэта ісці за ім, пакуль яна не адчуе лесвіцу ў куце, потым павярнуцца і паўзці па шырыні, пакуль не апынецца на адным узроўні з тым месцам, дзе, як яна ведала, знойдзе кнопку на сцяне.
  «Усё ў парадку?» — ціха гукнула яна, поўзаючы.
  «Так, міс», - пачуліся галасы з ваколіц басейна.
  Нехта хіхікаў.
  Гэта добра, падумала яна.
  «Гэта сапраўды прыгода, ці не так?» - сказала яна.
  Больш смеху.
  Нарэшце яе рукі дакрануліся да металу — да прыступак! Цяпер ёй трэба было проста праслізнуць вакол іх і паўзці ўніз па ўсёй шырыні басейна, а потым…
  З патрэскваючым гудзеннем і раптоўнай успышкай святло зноў запалілася.
  На секунду вочы Сафі былі аслепленыя. Яна прымусіла іх адчыніць і азірнулася.
  Дзяўчаты туліліся ўшчыльную, высцілаючыся з аднаго боку басейна. Яна іх хутка палічыла…
  Усё ёсць — дзякуй Богу! — падумала яна.
  «Усё ў парадку?» — паклікала яна.
  «Так, міс!» — крычалі яны.
  Хтосьці падбадзёрыўся, а потым усе далучыліся, ускрыкнуўшы і ўскрыкнуўшы ад палёгкі. Яна назірала, як яны кідаліся з бакоў, пырскаючы і крычачы, так хутка вярнуліся да гульні.
  Знікае страх.
  Сафі ўстала. Вочы былі вільготныя — хацелася плакаць. Яна глыбока ўдыхнула і выцерла спартовы касцюм — ён быў наскрозь мокры ад поўзання.
  Час выводзіць дзяўчат, падумала яна.
  Яны крыху хваляваліся. Віск і смех гучалі ўсё мацней і мацней.
  Яна паглядзела ўніз, на далёкі канец басейна. Адна група дзяўчат, здаецца, ... біліся?
  Яна бачыла, як яны караскаліся і штурхаліся адзін аднаго.
  Яна ўбачыла, як кагосьці штурхнулі пад ваду.
  Потым зразумела — не гуляюць.
  Гэты крык не быў смехам.
  Што адбывалася?
  Нібы ў запаволенай здымцы, яна пабегла да водмелі, дзе цяпер яна магла бачыць, як дзяўчаты штурхалі адна адну, крычалі, нібы ў шаленстве, каб выбрацца з басейна.
  Яны ў паніцы, падумала яна. чаму?
  Святло гарыць. Небяспека мінула.
  Я павінен спыніць гэта -
  А потым, калі яна падышла бліжэй, яна ўбачыла ў вадзе фігуру.
  Не паплавок, не кольца, не мяч…
  Нешта не мела сэнсу. Нешта не адпавядала, калі яна спрабавала зразумець, што гэта было.
  Потым, убачыўшы, нарэшце, што гэта такое… зразумеўшы, што гэта за форма… яна інстынктыўна адхіснулася, потым з заносам упала на слізкую мокрую плітку.
  Пацук .
  Пацук, які плавае па вадзе. Карычневы, у фут даўжынёй, яго хвост здаецца даўжэйшым, рот адкрыты, поўсць спутаная, вочы ўтаропленыя...
  Потым яшчэ адзін, зусім побач, падскокваў уверх і ўніз у вадзе, якая зараз уздымалася, калі дзяўчыны, якія крычалі, цягнуліся па баках басейна, каб уцячы, плачучы, крычачы...
  І калі Сафі падхапілася, яна ўбачыла, што ў басейне паўсюль былі пацукі. Дзесяць, дваццаць, а можа, і больш... Божа...
  Столькі пацукоў плыло сярод дзяўчат у паніцы, якія спрабавалі падняцца па лесвіцах і выратавацца.
  Іх матавыя целы прыціскаліся да дзіцячых чорных купальнікаў, калі вада бурліла.
  Калі дзяўчаты вылезлі з басейна і пабеглі, Сафі падхапілася, хістаючыся да трывожнай кнопкі, якая цяпер гарэла на сцяне, і моцна яе ўдарыла.
  Прагучала сірэна і ўспыхнулі чырвоныя агні.
  Яна зноў павярнулася да басейна. Апошнія дзяўчаты беглі, натапыраючыся па абочыне да выхаду.
  Адна маленькая дзяўчынка стаяла адна ў вадзе на водмелі, усхліпваючы, замерзла з заплюшчанымі вачыма. Не можа рухацца, дрыжыць.
  Сафі магла бачыць мёртвых пацукоў, якія плавалі вакол яе.
  Яна апусцілася пад рукі дзяўчыны і выхапіла яе з басейна, потым пацягнула, напалову панесла за іншымі ўцякаючымі Мінау ў бяспечны бок распранальні.
  OceanofPDF.com
  2. Чэрынгем Хол
  Джэк спыніўся на сваім Austin Healey Sprite прама каля дома Сары і падумаў паставіць верх.
  Нягледзячы на тое, што быў яркі сонечны поўдзень, ён з горкага вопыту пераканаўся, што кастрычніцкае надвор'е ў Котсуолдзе можа змяніцца ў адно імгненне.
  Але калі б яны збіраліся бегчы ў сельскую мясцовасць, нішто не магло перамагчы Спрайт з апушчаным верхам ...
  Чорт вазьмі, рызыкнем, падумаў ён і накіраваўся да ўваходных дзвярэй свайго сябра.
  Яно адчынілася яшчэ да таго, як ён паспеў нават дацягнуцца да званочка, і Хлоя — дачка Сары — стаяла там, яе было цяжка пазнаць з таго моманту, калі ён апошні раз бачыў яе ў школьнай форме ў ліпені.
  "Гэй, Джэк - ідэальны час!"
  - Я знакаміты гэтым, Хлоя, - сказаў ён.
  Ён паглядзеў на яе вопратку. Кароткая спадніца, летні топ, без паліто, сумачка, поўны макіяж, праца.
  На шляху да таго, каб стаць маладой жанчынай, з усімі праблемамі, з якімі сутыкнецца Сара.
  «Прагназуюць дождж», — сказаў ён. «Таксама холадна».
  Як у ... можа быць, вы хочаце апрануцца на восень?
  «Я ведаю. Мама расказвала. Таму мяне трэба падвезці на станцыю…»
  - О, - усміхнуўся Джэк.
  Шмат у чым Хлоя нагадала яму яго дачку, калі яна была такой маленькай. «Я думаю, я і твая мама збіраліся...»
  Джэк убачыў, як Сара з'явілася за ёй у дзвярах, апранаючы паліто.
  - Не слухай яе, Джэк, - сказала яна. «Яна будзе хадзіць; у яе шмат часу. Станцыя ў некалькіх хвілінах хады. Мы гэта ўжо абмяркоўвалі».
  «Мама, ты такая злая !»
  Так, ён памятаў тыя дні. «Дыскусіі», якія больш нагадвалі бітвы.
  «А ў машыне Джэка толькі два месцы. Два — памятаеш?»
  Сара працягнула ёй трохі грошай, і Джэк глядзеў, як маці і дачка ласкава цалуюцца.
  Добра. Там нічога сур'ёзнага.
  «Дзесяць фунтаў за праезд на цягніку — не за пакупкі ці каву, добра? Ніякай спробы прапусціць білет».
  «Мама! Калі я калі-небудзь гэта рабіў?» - сказала Хлоя, накіроўваючыся на вуліцу. «Ну добра, можа, раз — і я забыўся!»
  Усмешка дзяўчыны была нястрымнай.
  «Адзін раз цябе злавілі, хм?»
  Джэк адступіў, калі на садовай дарожцы разыгралася знаёмая сцэна.
  «Убачымся сёння ўвечары, — паклікала Сара, — і напішы мне, калі спазнішся».
  «Так, так. Бывай, мама, бывай, Джэк!»
  Джэк звярнуўся да Сары: «Яна расце»,
  Сара пакруціла галавой. «Раскажы мне пра гэта».
  «Мы збіраемся ісці?»
  Яна зачыніла ўваходныя дзверы, і ён пайшоў з ёй да машыны.
  «Я даведу вас да хуткасці па дарозе», — сказала яна, залазячы на пасажырскае сядзенне. «Вы лічыце, што мы павінны падняць верх, калі будзе дождж?»
  - Напэўна, - сказаў Джэк. «Але эй, давайце пажывем трохі небяспечна. Хутка будзе зіма».
  Ён завёў рухавік і з'ехаў.
  Невялікая шумная размова з сям'ёй Сары нагадала яму, што яму варта часцей выходзіць.
  Гэта і думка, што ён і Сара нарэшце вярнуліся да справы.
  Калі б гэта быў выпадак. Пакуль яны нічога не ведалі.
  У любым выпадку, думка аб будучай паездцы па англійскай восеньскай мясцовасці прывяла Джэка ў вельмі добры настрой.
  *
  Джэк з'ехаў з двухпалоснай дарогі і падштурхнуў Sprite праз пару крутых паваротаў, перш чым расслабіцца, калі дарога выпрасталася ўздоўж грэбня пагорка.
  «Такім чынам, хоць гэта прыватная школа, я ведаю, што вы, хлопцы, называеце яе дзяржаўнай школай. Магчыма, я быў тут некаторы час, але добра». Ён усміхнуўся Сары. «Гэта ўсё роўна не мае сэнсу».
  «Давай... Гэта падобна на тую газіроўку, пра якую ты мне казаў, тую, што робяць у Брукліне».
  "Хм?"
  «Яечны крэм. Няма ні яек, ні вяршкоў».
  Ён засмяяўся. «Не зусім тое самае, але я вас чую». Ён паглядзеў на неба, воблакі сапраўды пацямнелі.
  Магчыма, хутка прыйдзецца спыніцца. Атрымаць верх.
  «Але добра... калі вы пойдзеце ў гэтую школу, вы атрымаеце так званую прыватную адукацыю».
  «Дакладна. Гэта не складана, Джэк.
  «Не, не складана», — сказаў ён. «Пакуль вы са мной згодныя, што гэта таксама нелагічна».
  І гэта рассмяшыла Сару.
  Так, добра зноў быць з ёй. Яны столькі ўсяго паспелі зрабіць і пабачыць за апошнія пару гадоў.
  Але заўсёды было весела проста пагаварыць.
  Нью-ёркскі янкі ў каралеве Англіі.
  Здавалася, што дарога цягнецца на цэлыя кіламетры наперадзе.
  Рымская дарога павінна быць, падумаў ён, яшчэ нечым, чаму ён навучыўся пасля таго, як пераехаў сюды жыць на сваёй рачной баржы. Прамая дарога азначала старажытную — ранейшую за жывыя загарадзі і дарожкі, дарогу, зробленую легіёнамі-пераможцамі.
  Ён пераключыўся на пятую перадачу, проста любячы гэты момант, палі і лясы сыходзілі ў даліны па абодва бакі, вялікія белыя аблокі на шырокім гарызонце.
  «Як гэта я ніколі не чуў пра гэтую школу, калі гэта такая вялікая справа?» - сказаў ён.
  "Гэта вельмі эксклюзіўна", - сказала Сара. «У выходныя і святочныя дні дзяўчаты, як правіла, едуць у Оксфард або ў Лондан у вольны час. У такой маленькай вёсачцы, як Чэрынгем, для іх не так шмат».
  «Не жадаеце звязвацца з прыдуркамі, га?»
  «Я мяркую, што некаторыя з бацькоў могуць адчуваць сябе так,» сказала Сара. «Што тычыцца дзяцей ... паглядзі на Хлою. Яна не можа чакаць, каб адправіцца ў вялікі горад!»
  «Правільна. Вы ніколі не думалі адправіць туды Хлою?»
  «Сорак тысяч у год? Я так не думаю, Джэк.
  «Вой, гэта шэсцьдзесят тысяч даляраў. Бацькі павінны быць сур'ёзнымі гульцамі, так?»
  "О так", сказала Сара. «Палітыкі, нафтавыя кіраўнікі, поп-зоркі, далёкаўсходнія дзяржаўныя чыноўнікі, што заўгодна…»
  «Таму і выклік да нас — а не да міліцыі. Разважлівасць - слова?»
  «Дакладна. Яны будуць гаварыць толькі асабіста пра… што б там ні было».
  Потым Джэк узгадаў тое, што яны абмяркоўвалі.
  Невялікая змена ў тым, як яны выконвалі сваю дэтэктыўную працу. Цяпер, калі так шмат спраў раскрыта...
  «Мы будзем браць з іх плату?»
  «Я так думаю, а вы? Вядома, школа можа сабе гэта дазволіць».
  - Б'ешся, - сказаў Джэк. «Звычайны раскол паміж мясцовымі дабрачыннымі арганізацыямі?»
  Некалькі месяцаў таму, за доўгай і прыемнай вячэрай у Old Pig на Чэрынгем-Хай-стрыт, Джэк і Сара склалі спіс прыдатных добрых спраў, якія маглі б прынесці карысць іх вышуку.
  «Хм, магчыма. Хаця я думаў... школа Хлоі збірае сродкі на новую спартыўную дарожку».
  - Добра, - сказаў Джэк. «Ільвіная доля ім — накшталт так. Прынцып Робін Гуда: багатыя дзеці бедным, так?»
  «Дакладна. Гэй, Джэк, лепей прытармазіць, уваход недзе тут.
  Джэк пераключыўся на перадачу, атрымліваючы асалоду ад ручной, якая так адрознівалася ад аўтаматычнай у Нью-Ёрку.
  Гэта ... было за рулём.
  «Вядома, давядзецца даставіць», — сказаў ён.
  «Калі мы не?» - сказала Сара.
  - Праўда, - сказаў Джэк. «Але ў большасці выпадкаў, калі мы ўдзельнічаем у нейкай справе, мы ведаем, у чым справа. На гэты раз…”
  «Як я ўжо казаў, калі яны тэлефанавалі, яны дакладна не хацелі, каб гэта разглядала міліцыя. Трэба было асабіста — і ў самым строгім сакрэце».
  Джэк затармазіў. Наперадзе ля павароту ён заўважыў стрыманы знак: жаночая школа Чэрынгем Хол, галоўны ўваход.
  Ён паказаў і павярнуўся. Ідэальна асфальтаваная дарога спускалася праз дубовы і каштанавы лес, пераходзячы ў шырокія адкрытыя лугі.
  - Нічога сабе, - сказаў Джэк. «Цалкам дзяржаўная школа».
  Унізе, у даліне, сярод спадзістых пашаў, усеяных дрэвамі, ляжаў найпрыгажэйшы англійскі вясковы дом, які ён калі-небудзь бачыў. За ім былі відаць спартыўныя пляцоўкі, тэнісныя корты, жылыя карпусы, усё старанна добраўпарадкаванае, каб не псаваць выгляд дома.
  «Сара — што б ты ні думала спаганяць — дадай нуль... Я маю на ўвазе, вядома, нуль у канцы, так? Фактычна, дадайце два нулі».
  *
  Джэк прыпаркаваўся на паркоўцы для наведвальнікаў ззаду галоўнага дома і паставіў верх на Sprite. Не паспеў ён скончыць, як падышла шыкоўна апранутая маладая жанчына.
  «Спадарыня Эдвардс? Містэр Брэнан?» - сказала яна, падаючы ім абодвум руку. «Я Фліс Гроўвс, сакратар дырэктара школы. Мы размаўлялі па тэлефоне. Ідзі за мной».
  Сара ўбачыла, як жанчына рэзка павярнулася на пятках і накіравалася назад у будынак у рэзкім тэмпе. Яна схапіла з машыны свой партфель і паглядзела на Джэка.
  Ён падміргнуў ёй: «Вы чулі, што пані сказала. Гэта для нас кабінет дырэктара… адразу!»
  Яна ўсміхнулася, потым паспяшалася дагнаць.
  Калі яна пераступіла парог школьнага будынка, пахі вярнулі яе ў школьныя дні.
  З сямі да адзінаццаці гадоў яна вучылася ў жаночай школе-інтэрнаце каля Лондана. Яе бацька тады быў у каралеўскіх ВПС, дыслакаваны за мяжой, і было проста зроблена, што адправілі дзяцей дадому на навучанне.
  Яна ненавідзела гэта — так самотна для яе, і калі яе бацька выйшаў на пенсію і сям'я пераехала ў Чэрынгем, яна была вельмі рада, што пайшла ў звычайную дзённую школу — хоць і з дзвюма тысячамі вучняў.
  Азірнуўшыся на шыкоўную пярэдні пакой з дзвюма шырокімі лесвіцамі і высокімі партрэтамі былых вучняў, нішто не можа быць больш адрозным ад Cherringham Comprehensive.
  Яны з Джэкам рушылі ўслед за спадарыняй Гроўвс, якая шпарка рухалася, праз арку ўніз па калідоры да дзвярэй, на якіх сусальным золатам было выгравіравана слова «Дырэктар». Яна мякка пастукала ў дзверы і ўвайшла, паклікаўшы Сару і Джэка ісці за імі.
  «Твае госці з вёскі, Гэвін», - сказала яна, перш чым выйсці і зачыніць за сабой дзверы.
  Сара агледзела велізарны пакой, напоўнены святлом з масіўных вокнаў. І менш кабінэт, больш абстаўлены, як гасьцёўня ў вясковым доме: тры вялікія канапы вакол нізкага століка перад камінам. Пісьмовы стол, больш сучасныя партрэты на сценах, расклееных кнігамі. Дубовыя падлогі з тоўстымі турэцкімі дыванамі.
  І стаяла спіной да акна высокая постаць, якая ступіла наперад, каб павітаць іх абодвух.
  "Сара - Джэк - так?" - сказаў ён. «Я Гэвін Уорд. Сардэчна запрашаем у Cherringham Hall.»
  Ён паціснуў Сары руку, і яна адразу пацяплела да яго. Расслаблены, гадоў за сорак, як яна здагадалася, і з выглядам былога вайскоўца, якога яна пазнавала сярод многіх сяброў свайго бацькі.
  «Я так цаню, што вы прыйшлі сюды ў такі кароткі тэрмін — таксама ў выхадныя, жудасна з майго боку меркаваць...»
  «Ваш сакратар даў зразумець, што ў вас сур'ёзная праблема, містэр Уорд». - сказала Сара.
  «Гэвін, калі ласка», - сказаў кіраўнік. «Мы тут усе па імені».
  Ён паказаў на канапы, і Сара села. Яна глядзела, як Джэк сеў на канапу насупраць. Невыпадкова, яна ведала з мінулага вопыту: было важна, каб яны мелі глядзельны кантакт падчас гэтых першых інтэрв'ю.
  Быццам бы яны маглі моўчкі даць сігнал, калі надышоў час для іншай лініі пытання, як перададзены мяч.
  - Кава ідзе, - сказаў Гэвін. «А пакуль дазвольце мне расказаць вам, што адбываецца». Ён перавёў дыханне. «Што здарылася».
  Сара ўважліва глядзела на яго. За ветлівай усмешкай яго прадстаўлення яна заўважыла, што ён адчуваў нейкае напружанне.
  «Магчыма, тады вы зможаце сказаць мне, ці зможаце вы нам дапамагчы», — працягнуў ён.
  Сара дастала нататнік і ручку. Гэвін па чарзе паглядзеў на іх абодвух і пачаў.
  «Усё пачалося каля месяца таму…»
  OceanofPDF.com
  3. Школа ў аблозе
  «Месяц. Чатыры жудасныя тыдні. І Джэк, Сара - тое, што я збіраюся вам сказаць, павінна заставацца ў строгай таямніцы. Рэпутацыя і бяспека Cherringham Hall пад пагрозай. Больш за стагоддзе, фармуючы жыццё маладых дзяўчат...
  Сара ўбачыла, як Джэк падняў руку, і дырэктар, здавалася, зразумеў, што яму не трэба пачынаць прамову пра доўгую і слаўную гісторыю школы і яе выпускнікоў.
  «Гэта само сабой зразумела, Гэвін. Мы з Сарай толькі хочам дапамагчы вашай школе ў любым выпадку».
  Гавін усміхнуўся, кіўнуў. «Гэта сапраўды тое, што я чуў пра вас. Вельмі стрымана! Лэдзі Рэптан спявала табе хвалу.
  - Цудоўная лэдзі, - сказаў Джэк. Ён паглядзеў на Сару.
  Адзін з момантаў перадачы мяча.
  Сара пабегла з ім. «О... я згадваў вашаму сакратару, што хоць мы не бярэм плату за нашы паслугі, мы прапануем ахвяраваць...»
  Гэвін пляснуў у ладкі. «Вядома». Ён падышоў да свайго гіганцкага стала з цёмнага дрэва і ўзяў канверт. «Спадзяюся, вы палічыце гэта прыдатным».
  Ён працягнуў Сары канверт.
  «Не трэба адчыняць», — падумала яна.
  Улічваючы гэтую шыкоўную абстаноўку, несумненна, яна была больш чым дастатковай.
  - Ну, - сказаў Джэк. «Магчыма, вы можаце даць нам падрабязнасці?»
  Сара назірала, як Гэвін нахіліўся наперад, нібы вёў змоўніцкую балбатню.
  «Спачатку гэта здалося розыгрышам. Спрацавала пажарная сігналізацыя, сярод ночы эвакуявалі цэлы дом, нават прыехала мясцовая пажарная каманда. Гэта тое, што рабілі б некаторыя з больш адухоўлівых... хм... выбрыдкі».
  «Вядома. Падобна на тое, - сказаў Джэк.
  Нягледзячы на тое, што ляжала ў канверце, Сара пачынала задумвацца, ці ёсць тут што-небудзь для іх расследавання.
  «Потым быў інцыдэнт з ежай...»
  "Ежа?" — спытала Сара.
  Гэвін кіўнуў. «Адзін абед, і ўсе, хто еў бульбу, захварэлі. Сапраўды… хворы. І паверце мне, наша кухня некранутая, абсалютная высокая адзнака за чысціню, падрыхтоўку ежы».
  «Вы думаеце, што нехта падсунуў нешта ў дафінуз?»
  Гэвін падняў рукі. «Як інакш?» Ён глыбока ўздыхнуў, нібы крадучыся. «Потым былі машыны...»
  "Хм?"
  «Тры машыны супрацоўнікаў былі разгромленыя. Парэзалі шыны. Некаторыя з нашых лепшых людзей! Мы, вядома, маўчалі. Але цяпер я стаў вельмі хвалявацца».
  «Ты мог выклікаць паліцыю, - сказаў Джэк.
  «Калі мы не ведалі, хто і чаму? Пры ўсёй падтрымцы нашых бацькоў гэтай установы? Я маю на ўвазе, а калі б гэта была адна з дзяўчын?»
  «Дзяўчына з Чэрынгем Хола?»
  Гэвін адкінуўся назад. «За гэтыя гады ў нас былі больш складаныя студэнты. Сёння мы не застрахаваны ад капрызаў нашага грамадства. Звычайна з імі абыходзяцца... так ці інакш».
  Выгналі, здагадалася Сара, незалежна ад таго, колькі грошай было ў мамы і таты.
  «А вось гэты апошні выпадак, учорашні. Думаю — пачуеш — зразумееш, навошта мы цябе паклікалі. Страшна, сапраўды».
  Сара адчула, што дырэктар нават не хоча расказваць ім, што здарылася.
  «Гэта адбылося ў басейне...» - пачаў ён.
  *
  Калі Гэвін спыніўся, Сара ўбачыла, як Джэк азірнуўся.
  Напэўна, каб у мяне галава не кружылася пасля той жудаснай гісторыі.
  - Нічога сабе, - сказаў Джэк. «Астатнія рэчы — мяркую, усе яны дастаткова сур'ёзныя. Але гэта, тыя дзяўчаты, плывучыя пацукі. Ой...”
  « Дакладна . Мне давялося асабіста пагаварыць з кожным з бацькоў дзяўчынак, каб запэўніць іх, што мы не пашкадуем сродкаў, каб высветліць, як такое магло адбыцца».
  Без выдаткаў.
  Так, здагадалася Сара, які б чэк ні ляжаў у канверце, гэта была б вялікая сума.
  Але калі Гэвін Уорд спыніўся, ён перавёў погляд то на Сару, то на Джэка.
  «Упэўнены, цяпер вы зразумееце, чаму я вас патэлефанаваў. Дык скажыце мне, што вы двое думаеце пра гэта? Ці ёсць у гэтым нейкі сэнс?»
  І Джэк кіўнуў, пацягнуўся за кубкам кавы. Ён зрабіў павольны глыток.
  Чалавек любіць час на роздум.
  Потым павольна паставіў кубак.
  «Скажы мне, Гэвін... у кагосьці ёсць крыўда на школу?»
  Занадта хутка, — падумала Сара, — Гэвін паківаў галавой.
  «Немагчыма. Я маю на ўвазе, што мы даем найлепшую адукацыю і абсалютна лепшае кіраўніцтва ва ўніверсітэце. Мы такая… дружная школа. Я не магу ўявіць, каб у кагосьці было тое, што вы называеце «крыўдай».
  Яшчэ адзін ківок ад Джэка. «Таму што, як мне здаецца, з усімі падзеямі, пра якія вы нам распавялі... ну, там ёсць эскалацыя. Кожны крыху горш. І, нягледзячы на тое, што вы сказалі, гэта вельмі падобна на тое, што нехта адпраўляе паведамленне Чэрынгем Холу.
  Гэвін зноў нахіліўся бліжэй.
  «Паведамленне? Што за паведамленне, дзеля бога?»
  Так адчувалася і Сары.
  Нехта быў не задаволены. І ўсе інцыдэнты былі менавіта такімі, якія адбыліся б, калі б нехта быў у эксклюзіўнай школе.
  «Паведамленне?» — нарэшце сказаў Джэк. «Не ўпэўнены. Я думаю, таму вы і паклікалі нас, так? Каб даведацца. І калі вы дасце нам з Сарай час на абмеркаванне, я думаю, мы можам пачаць.
  Гэвін кіўнуў.
  «Вядома. Я буду даглядаць рэчы звонку. Вы можаце паразмаўляць тут. Калі вам што-небудзь спатрэбіцца, кнопка на маім стале выклікае Фліса».
  Калі Гэвін устаў, Сара сказала: «Мы зробім усё магчымае».
  Джэк таксама ўстаў. «У цябе тут добрая школа, Гэвін. Такім чынам, я вельмі хацеў бы даведацца, чаму нехта хоча гэта нашкодзіць».
  Сара паглядзела на Джэка.
  Слова — шкода. Цікава. Намякаючы, што Джэк ужо падазраваў, што ёсць сакрэты, магчыма, тое, што дырэктар прапусціў.
  Намякаючы, што як бы ён ні меў патрэбу ў іх дапамозе, яны маглі не атрымаць ад Гэвіна Уорда ўсяго, што маглі б выкарыстоўваць.
  Мы былі тут раней. Людзі стрымліваюць рэчы.
  Гэвін адначасова ўзяў абедзве рукі, і на яго твары вярнулася пяшчотная ўсмешка. «Прыемна чуць. Такім чынам, я пакіну вас у вашых… планах».
  А потым ён выйшаў з вялізнага пакоя, пакінуўшы іх адных.
  *
  «Ну... што ты думаеш?» - спытала Сара ў Джэка.
  Ён пацёр падбародак. «Мне зразумела, чаму ён не выклікаў міліцыю. Яго тып... былы армейскі, вы здагадваецеся?»
  «Можа быць».
  «Яны любяць «кіраваць» рэчамі. З намі на заработнай плаце ён, верагодна, спадзяецца зрабіць менавіта гэта ".
  «Вы яму не давяраеце?» - сказала яна.
  «Скажам, я не абавязкова купляю ўсе яго запэўніванні, што ён не можа прыдумаць нікога, хто хацеў бы нашкодзіць школе. Калі я маю рацыю, нам давядзецца з гэтым разабрацца. У рэшце рэшт».
  «Але пакуль?»
  «Трэба пагаварыць з людзьмі, нататнікі, праўда?»
  «Ніколі не выходзьце з дому без гэтага».
  Ён усміхнуўся на гэта. «Я хацеў бы зірнуць на басейн».
  «Месца злачынства».
  «Заўсёды лепшае месца для пачатку».
  «Дык чаму б мне не пагаварыць з дзяўчынай?» - сказала Сара. - Тая, што завяла Мінау ў басейн. - Яе трэба расхваляваць, - сказаў Джэк.
  Сара перавяла дыханне. «І ты ведаеш усе гэтыя размовы пра крыўду...»
  "Так?"
  «Калі я вярнуся дадому, я пагляджу, што знайду пахаваным у Інтэрнэце».
  «Разам з шэрагамі даследчыкаў, навукоўцаў, палітыкаў і ўвогуле дзіўных жанчын ... усе з Чэрынгем Хола».
  «Можна знайсці выпускнікоў, якім гэта месца не спадабалася».
  «Добра. Хадзем скажам Гэвіну. Яшчэ адна ўсмешка. «Пераканайцеся, што ён ведае, што атрымлівае свае грошы...»
  OceanofPDF.com
  4. Месца злачынства
  Джэк рушыў услед за Флісам Гроўвсам праз галоўны хол і выйшаў на жвіровую дарогу, якая акружала будынак школы.
  Пачаў дробны дождж, і ён пашкадаваў, што не схапіў паліто са Спрайта. Але цвёрдая місіс Гроўвс не выглядала чалавекам, які любіць, каб яго чакалі, таму ён рушыў побач з ёй.
  «Ты даўно тут, Фліс? Не супраць, калі я буду называць вас Фліс?»
  «Тры гады, містэр Брэнан».
  «Правільна , - падумаў Джэк. Такім чынам, мы ўсе тут па імені — калі толькі вы не наняты дэтэктыў з вёскі…
  «Вы працуеце толькі на містэра Уорда? Далажыць толькі яму?»
  Яна коратка кіўнула і паказала ўніз па сцяжынцы. Джэк сачыў за яе позіркам.
  «Вось спортзала», - сказала яна.
  Джэк паглядзеў на канструкцыю са сталі і шкла, якая вымалёўвалася перад імі пад няспынным дажджом. Ён выглядаў вялікім, як авіяцыйны ангар. Джэк бачыў назву будынка, выгравіраваную на матавай сталі над падвойнымі дзвярыма друкаванымі літарамі вышынёй у фут:
  «Будынак Прынца Саіда», — прачытаў ён, калі яны падышлі да дзвярэй. «Не гучыць як стары вучань».
  «Адзін з нашых шматлікіх дабрадзеяў», — сказаў Фліс. «Мы ім усім вельмі ўдзячныя».
  «Б'юся аб заклад, што ты».
  Ён адчыніў дзверы, каб упусціць Фліс, і рушыў за ёй у шырокі вестыбюль, засланы дыванамі. Ён агледзеўся. Месца было пустое.
  Адчыніліся дзверы, і ўвайшоў малады чалавек у цёмна-сінім камбінезоне. Джэк глядзеў, як ён набліжаецца. На выгляд яму было не больш за дваццаць, мяккія рысы твару, цёмныя вочы і аднолькавыя цёмныя валасы, такія доўгія наперадзе, што іх прыходзілася адкідваць ад вачэй.
  Джэк усміхнуўся, але не звярнуў на яго ўвагі і накіраваўся проста да місіс Гроўвс.
  «У мяне няма на гэта часу», - сказаў ён, нахмурыўшыся.
  Міс Гроўвс не міргнула: «Містэр. Уорд разумее гэта, Тахір. Але ён настойвае, каб вы паказалі містэру Брэнану басейн.
  «Я вельмі заняты, ведаеце. Гэты дождж замінае працы на полі. Гэта беспарадак, і...
  "Я цаню гэта", - сказала г-жа Гроўвс.
  «Ведаеш, я з задавальненнем азіраюся навокал, - сказаў Джэк. «Проста пакажыце мне агульны кірунак».
  «Гэта было б недарэчна», — сказаў Фліс. «Тахір выконвае абавязкі даглядчыка, і ён пакажа вам басейн. Ці не так, Тахір?»
  Джэк глядзеў, як яна глядзела на маладога чалавека, пакуль праз некалькі секунд ён, здавалася, не здаўся.
  - Добра, - сказаў ён з уздыхам, а затым павярнуўся, ні разу не злавіўшы погляду Джэка, і накіраваўся назад праз вестыбюль да дзвярэй, адкуль увайшоў.
  «І калі скончыце, калі ласка, вярніце містэра Брэнана ў галоўны дом», — сказаў Фліс у спіну наглядчыку. «Спадар Брэнан?»
  Джэк пацвердзіў інструкцыі, махнуўшы рукой, успрыняў гэта як сігнал ісці за Тахірам і накіраваўся за ім. Тахір шырока адчыніў дзверы, і Джэк злавіў іх, а затым рушыў услед за ім у спартыўную залу.
  Паміж гэтымі двума супрацоўнікамі няма страты кахання. Ці, хто ведае, можа... Зашмат страчана кахання?
  Штосьці там, падумаў ён.
  *
  Тахір адчыніў дзверы ў распранальні, і Джэк рушыў услед, хутка азіраючыся па баках. Месца выглядала акуратна — бездакорная белая пліткавая падлога, усе шафкі зачыненыя з ключамі на месцы, люстэркі зіхацяць.
  Ніякіх прыкмет жахаў, якія адбыліся некалькі гадзін таму.
  "Выглядае даволі акуратна", - сказаў ён. «Улічваючы...»
  «Шэф адразу прывёў прыбіральшчыкаў», — сказаў праз плячо Тахір.
  Усё яшчэ без глядзельнай сувязі, падумаў Джэк. Што ён хавае?
  «Бос? Містэр Уорд?»
  «Яго? Не, - сказаў Тахір. «Спадар Вайс».
  «Я думаў, містэр Уорд быў дырэктарам...»
  - Ён, - сказаў Тахір. "Але містэр Вайс - бізнес-менеджар".
  - Так, - сказаў Джэк, усё яшчэ не разумеючы. «Мяркую, такой шыкоўнай школе, як гэтая, патрэбны адзін з іх. Яшчэ не меў задавальнення сустрэцца з містэрам Вайсам».
  Тахір паціснуў плячыма і адчыніў іншыя дзверы, і Джэк рушыў за ім у басейн.
  Цалкам басейн.
  Ён чакаў такой абстаноўкі, як у сярэдняй школе дома. Але гэта было значна больш уражвае. Выглядаў ён як прафесійны трэніровачны басейн: пяцьдзесят метраў у даўжыню з узвышаным балконам, застаўленым глядацкімі месцамі. Загарэліся берагі агнёў.
  «Ого, — сказаў ён. «Павінен быць алімпійскі памер, га?»
  Тахір паціснуў плячыма. «Усё, што я ведаю, трэба падтрымліваць чысціню і хлараванне».
  «Мяркую, стары прынц Саід быў вельмі ўдзячным бацькам. Дзе выключальнікі?»
  «Тут, - сказаў Тахір, паказваючы на панэль на сцяне.
  Джэк падышоў да іх. Ён пачуў, як Тахір ішоў ззаду.
  «Нічога сабе. Шмат выключальнікаў, - сказаў ён, гледзячы на панэль. «Даволі складана. Мяркую, каб адключыць усё гэта, спатрэбіцца некалькі секунд?»
  Даглядчык кіўнуў.
  «Але сёння раніцай, я разумею, патухла святло...»
  Ён пстрыкнуў пальцамі.
  «Націсніце. Вось так. У адно імгненне».
  Джэк углядаўся ў твар Тахіра ў пошуках падказкі. Хлопец нешта хаваў, ён быў упэўнены. Але гэта было? Ён быў чалавекам-пацуком?
  «Дык Тахір, пачакай. Я думаю, што той, хто гэта зрабіў, напэўна, адным махам выключыў усё святло ў нейкай галоўнай скрынцы засцерагальнікаў. Потым праслізнуў у басейн з пацукамі і падкінуў іх».
  Джэк глядзеў, як Тахір нахмурыўся.
  «Я мяркую, што там павінен быць галоўны блок засцерагальнікаў?»
  «Так, ёсць».
  Ён гаворыць…
  « Вунь там», - сказаў Тахір праз некалькі секунд, паказваючы на маленькія дзверы з надпісам «Пажарны выхад» пад балконам у далёкім канцы басейна. Калі яны ішлі да іх, Джэк убачыў у куце групу прыбіральшчыкаў. распыленне і мыццё белага камбінезона.
  І цяпер ён заўважыў, што ўзровень вады вельмі нізкі.
  «Вы апаражняеце басейн?»
  «Спадар Вайс хоча, каб усё было ачышчана парай, стоадсоткава свежая вада, ні следу...»
  «Пацук?»
  Тахір кіўнуў, адчыніў дзверы супрацьпажарнага выхаду і прайшоў.
  Джэк рушыў за ім у ярка асветлены вузкі бетонны калідор. Дзверы за ім зачыніліся. З кожнага боку ён бачыў вялікія ізаляваныя трубы і кабелі, якія цягнуліся да таго, што ў канцы было падобна на кладоўку.
  «Гэта галоўныя блокі засцерагальнікаў для ўсяго будынка?»
  Тахір кіўнуў і паказаў на стэлаж з цяжкімі электрычнымі выключальнікамі на дошцы на сцяне.
  «Усё яшчэ выглядае даволі складана. Я маю на ўвазе хутка патушыць усё святло».
  «Не, калі вы ведаеце макет».
  Вось і ідзем...
  "А вы робіце?"
  «Вядома. Мая праца».
  «Хто яшчэ ведае?»
  «Тод Робінсан. Ведаеце, электрык у вёсцы. Але ён прыходзіць у школу толькі тады, калі ўзнікаюць праблемы.» «Добра, дык хто з іх выключае святло ў басейне?»
  «Гм... Вось гэты».
  «А як жа святло тут — у гэтым калідоры?»
  Джэк назіраў, як Тахір глядзеў на панэль.
  «Гэта, я мяркую».
  «Вы не ведаеце?»
  «Яго ніколі не адключалі».
  Напэўна, гэта было сёння раніцай, - падумаў Джэк. Інакш святло пралілося б у басейн, калі пацук адчыніў дзверы…
  Яго б убачылі.
  Джэк кіўнуў у бок калідора.
  «Што там адбываецца?»
  «Кладоўка. Выхад. Вось і ўсё”.
  магчыма. Можа і не.
  «Пакажы мне. Калі ласка».
  «Гэй, гэта зойме ўвесь дзень? Толькі я заняты — разумееш?»
  «Хутчэй ты мне пакажаш — хутчэй мы скончым».
  Джэк глядзеў, як той паківаў галавой, потым павярнуўся і накіраваўся па калідоры, мармычучы сабе пад нос.
  Тахір пачаў раздражняцца - менавіта гэтага і хацеў Джэк.
  Ён рушыў услед за маладым чалавекам, перасякаючы кладоўку, затым штурхнуў стойку дзвярэй пажарнай лесвіцы.
  Ён хіснуўся назад, і яны раптам апынуліся на адкрытым паветры пад праліўным дажджом. Джэк мог бачыць бязлюдныя хакейныя пляцоўкі і далёкую лінію пагоркаў, якія ён ведаў, глядзелі на вёску Чэрынгем з другога боку.
  «Задаволены?» - сказаў Тахір.
  Джэк пацягнуўся да дзвярэй і амаль зачыніў іх. Ён не бачыў звонку ручкі.
  Проста выхад.
  «Такім чынам, вы не можаце прайсці ў басейн праз гэта?» - сказаў ён.
  «Гэта супрацьпажарныя дзверы. Ён заўсёды зачынены».
  Джэк апошні раз зірнуў на механізм замка. Ніякіх прыкмет фальсіфікацыі.
  «Хадзем — мы тут прамочымся», — сказаў ён.
  І ён завёў Тахіра ўнутр. Яны ішлі разам аж да кладоўкі.
  Потым Джэк спыніўся.
  «Яшчэ адно пытанне. Дзе пацукі?»
  «Га? Што вы маеце на ўвазе?»
  «Хтосьці дастаў іх з басейна - не?»
  «Адгадай, хто».
  «Вы зрабілі. Дык дзе яны?»
  Лёгкая ўсмешка, і Джэк задумаўся, ці хацеў сказаць Тахір імгненнае вяртанне. Але замест гэтага:
  «Я паклаў іх у спальвальнік». Яркая ўсмешка. «Яны ўсе пайшлі».
  «Выдатна».
  «Спадар Вайс сказаў мне.
  «Спадар Зноў Вайс».
  Тахір нарэшце паглядзеў прама на Джэка. Джэк усміхнуўся яму.
  «Такім чынам, вы кажаце мне, што ўсё вычышчана і адзіныя доказы знішчаны. Так?»
  «Я мяркую, што так. Калі так паставіць».
  Джэк утаропіўся на маладога чалавека. Ён выцер валасы з ілба, твар быў безвыразны.
  Нешта тут не так, падумаў ён.
  «Гэта вялікая ганьба», - сказаў ён.
  Тахір паціснуў плячыма.
  «Выконваючы абавязкі вартаўніка, га?»
  Тахір кіўнуў.
  «Дзе сапраўдны наглядчык?»
  «У бальніцы».
  «Сапраўды? Што з ім здарылася?»
  «Ён касіў берагі травы. Касілка перакулілася і ўпала на яго».
  «Моцна паранены, га?»
  «Вельмі. Шмат крыві».
  «Такім чынам, вы прынялі?»
  «Вы дэтэктыў, ці не так?» Потым: «Так».
  Джэк ведаў, што ён дакладна націскаў на гузікі Тахіра.
  «Не зразумей мяне няправільна, Тахір, але ці не малады ты для гэтай працы?»
  «Даглядчык — мой бацька», — сказаў Тахір.
  Джэк зрабіў паўзу.
  - Ах, - сказаў Джэк. «Прашу прабачэння за аварыю».
  «Не твая віна. Мне не трэба, каб ты шкадаваў».
  «Дазвольце мне здагадацца — гэты містэр Вайс папрасіў вас заняць пасаду, так?»
  «Так».
  «Гучыць даволі прыстойна з яго боку. Дык навошта ўвесь гэты гнеў?»
  «Я не злуюся».
  «Давай Тахір. Ты раззлаваны на нешта большае, чым на тое, каб арганізаваць мне гэты тур. Я займаюся гэтай працай даўно. Я магу сказаць».
  Джэк бачыў, што яго словы аказалі менавіта той эфект, які ён хацеў.
  «Дык на каго ты злуешся, Тахір? Школа? Спадар Вайс? Твой тата? Ты настолькі раззлаваўся, што кінуў сюды мяшок з пацукамі? Напалохаць усіх маленькіх багатых дзяцей?»
  Тахір сціснуў кулакі, усе кнопкі моцна націснуў.
  На імгненне Джэк падумаў, што выконваючы абавязкі наглядчыка збіраецца зрабіць вельмі неразумны крок і нанесці ўдар.
  «Не!»
  «О, сапраўды? Таму што, як я бачу, пакуль толькі адзін падазраваны. І гэта ты».
  «Гэта няпраўда!»
  «У вас быў доступ. Вы ведаеце будынак. Вы дакладна ведаеце, дзе знаходзяцца пераключальнікі. Вы мне паказалі!»
  «Я гэтага не рабіў!»
  «Калі вы гэтага не зрабілі, то вы, безумоўна, дапамаглі таму, хто гэта зрабіў».
  Джэк утаропіўся на яго. Хлопец цяжка дыхаў, яго кулакі ўсё яшчэ былі сціснутыя па баках.
  Абурэнне — ці віна?
  «Я думаю, што ты ўцягнуты ў гэта, Тахір. І я маю намер даведацца, як. Калі вы будзеце гатовыя пагаварыць, прыходзьце і знайдзіце мяне».
  Джэк павярнуўся і накіраваўся назад па калідоры да басейна.
  Ён не азірнуўся. Яму не трэба было. Ён ведаў, што малады вартаўнік назірае за ім.
  І ён ведаў, што, нягледзячы на свой блеф, ён не меў дакладна нічога на малога.
  OceanofPDF.com
  5. Дзяўчынкі застануцца дзяўчынкамі
  Сара праштурхнулася праз падвойныя дзверы, якія вялі ў Дом Флорэнс, і на імгненне пастаяла ў выкладзенай пліткай холе, чакаючы шуму актыўнасці.
  Але месца здавалася пустым. Смяротная цішыня.
  вядома. Суботні дзень. Свабода. У суботу ў сваіх пакоях ніхто не бадзяўся.
  Яна агледзелася. Перад ёй цягнуўся доўгі калідор, застаўлены дзвярыма.
  Гэта, напэўна, інтэрнаты, падумала яна. Голая каменная лесвіца падымалася ўверх на тры-чатыры пралёты - больш спальні, здагадалася яна.
  З аднаго боку выкладзенай пліткай калідора яна ўбачыла дзверы з надпісам «Офіс». Яна падышла да яго, пастукала і стала чакаць.
  Паспрабаваў ручку — замкнулася.
  Павярнуўшыся, яна ўбачыла насупраць яшчэ адны дзверы з надпісам «Гаспадыня».
  Значыць, тут жыве таямнічая Эмілі Брэйтуэйт, падумала яна.
  Яна пастукала ў дзверы. Няма адказу.
  Нічога не наважыўся…
  Пераканаўшыся, што ніхто не глядзіць, яна паспрабавала ручку. Дзверы таксама былі замкнёныя.
  Побач з дзвярыма размяшчаўся план будынка з планіроўкай пакояў. Сара правяла па ім пальцам, шукаючы спальні шостага класа.
  Апошні паверх.
  Яна паднялася па прыступках, яе крокі адбіваліся рэхам.
  На самым версе будынка каменную падлогу замяніў цёплы дыван. Сара прайшла па калідоры, міма кухні і вялікай прасторнай гасцінай з шырокаэкранным тэлевізарам і мноствам канап.
  Безумоўна, выглядаў досыць гасцінным і ўтульным.
  Мінула яшчэ некалькі пакояў, асобныя спальні, усе з нумарамі і імёнамі дзяўчат на прыгожых трафарэтах на дзвярах.
  І ў самым канцы калідора яна падышла да дзвярэй, да якіх быў прышпілены аркуш мастацкай паперы. Зверху на аркушы было напісана «Прыгажуня і пачвара». Пад ім Сара ўбачыла малюнак з мультфільма: дзяўчына ў купальніку з поясам з надпісам «Прынцэса Сафі» ў жаху бяжыць ад зграі рыкаючых пацукоў.
  Значыць, гэта пакой Сафі Уайт.
  А нехта не фанат, падумала Сара.
  Яна пяшчотна пастукала.
  Дзверы прыадчыніліся, і ў шчыліне паказаўся твар: «Так?»
  «Сафі?» - сказала Сара. «Я Сара Эдвардс. Я расследую тое, што адбылося сёння раніцай».
  Дзверы адчыніліся крыху шырэй, і Сара ўбачыла маладую жанчыну ў вялікім кашміровым джэмперы з легінсамі і пухнатымі пантофлямі.
  Яна пахітала галавой. «Я Ханна».
  «О, прабач...»
  «Суседка Сафі. Заходзьце. Яна якраз размаўляе па тэлефоне».
  Калі ўвайшла Сара, Ханна ўбачыла мультфільм. Не кажучы ні слова, яна сарвала яго з дзвярэй, скамячыла і засунула ў кішэню джэмпера.
  Сара ўвайшла ў пакой і азірнулася. Яшчэ адна дзяўчына ў халаце сядзела на маленькай канапе, адвярнуўшыся тварам, ціха, але ўважліва размаўляла ў мабільны тэлефон.
  Сара азірнулася.
  Там было два ложкі — амаль двухспальныя — а таксама канапа, тэлевізар і злева — душ.
  «Не занадта пашарпаны», — падумала Сара.
  Школа-інтэрнат прайшла доўгі шлях ад яе дзён, калі яна была восем гадоў у інтэрнаце, а прыбіральня была доўгай хадой па халодным калідоры.
  «Ці магу я прынесці вам сок або колу?» - сказала Ханна.
  "Я ў парадку, дзякуй", - сказала Сара.
  «Класна».
  Яна глядзела, як Ханна плюхнулася на ложак і адкінулася на вялікую падушку, назіраючы за ёй. Сафі працягвала размаўляць па тэлефоне, нібы ў пакой ніхто не заходзіў.
  «Можа, я павінен вярнуцца, калі цяпер непрыдатны час?» - сказала Сара.
  Але Сафі азірнулася, хутка развіталася і павярнулася ў крэсле. Яна адкінула валасы і ўсміхнулася Сары.
  «Божа, мне так шкада, гэта была толькі мая мама, яна хоча прыйсці і забраць мяне дадому. Яны ўсе зусім звар'яцелі, тата двойчы тэлефанаваў кіраўніку, я ўвесь час кажу ім, што гэта нічога страшнага, але яны не слухаюць».
  — Бацькі, — сказала Сара. «Я, дарэчы, Сара. Я думаю, начальнік расказаў вам пра мяне?»
  «Ён сказаў, што вы збіраецеся знайсці прыдурка, які гэта зрабіў», - сказала Сафі.
  «Вы як прыватны назіральнік?» - сказала Ханна.
  "Накшталт", сказала Сара. «Няпоўны працоўны дзень».
  «Яны сказалі, што ты амерыканец», - сказала Ханна.
  «Не, гэта мой партнёр, Джэк».
  «Вы з Джэкам нешта?» - сказала Ханна, ухмыляючыся.
  - Божа мой, Ханна, - сказала Сафі. «Я шкадую яе, у яе зусім нулявыя манеры».
  «Не, усё ў парадку», — усміхнулася Сара. «Ён мой дзелавы партнёр. І сябра».
  «Дык ён сапраўдны… сапраўдны дэтэктыў?» - сказала Ханна.
  Сара засмяялася.
  «Так, ён,» сказала яна. «Ён быў паліцэйскім у Нью-Ёрку. Забойства».
  «Гэта вельмі крута», — сказала Ханна.
  «А што з вамі?» - сказала Сафі. «Што вы робіце, калі не выяўляеце?»
  «У мяне ёсць вэб-бізнес. А ў мяне двое дзяцей выхоўваць».
  «Ого, — сказала Сафі. «Гэта шмат».
  Сара кіўнула. Яны ўдваіх сачылі за ёй.
  - Сафі, - сказала яна. «Хочаш расказаць мне, што здарылася сёння раніцай?»
  - Вядома, - сказала Сафі.
  «Пачні з самага пачатку, каб я ведаў, што ты рабіў з таго моманту, як прачнуўся, да моманту, калі...»
  «Калі Чалавек-Пацук ударыў!» - сказала Ханна.
  Сара ўважліва назірала за Сафі. Дзяўчына ўсміхнулася жарту Ханны, але, нягледзячы на тое, што яна імкнулася аблегчыць усё гэта, Сара бачыла, што яна трывожная, раздражнёная.
  Хто б не быў?
  «Кожны раз, калі вы хочаце зрабіць перапынак, проста скажыце. Гэта можа быць вельмі непрыемна гаварыць пра нешта падобнае. Павер мне».
  Сафі кіўнула і паглядзела на Сару вачыма.
  «Усё ў парадку. Я хачу табе сказаць. Я хачу, каб вы знайшлі чалавека, які гэта зрабіў».
  «Гэта добра, Сафі. Цяпер, у свой час…”
  І пакуль Сафі расказвала сваю гісторыю, Сара сядзела і рабіла запісы.
  *
  Сара закрыла нататнік і адклала ручку. Сафі распавяла сваю гісторыю як ідэальны сведка, моцная і ясна да канца.
  Чаму б яны ні вучылі гэтых дзяўчат, гэта моцная рэч, - падумала Сара. Ні ў якім разе я не быў такім кантраляваным у яе ўзросце.
  «Гэта ўсё?» - сказала Сафі.
  "Пакуль добра", - сказала Сара. «Мы можам вярнуцца і пагаварыць з вамі зноў, калі даведаемся больш, калі ўсё ў парадку?»
  «Вядома».
  Сара ўстала, каб ісці.
  «Хоць толькі адно. Вы сказалі, што сёння раніцай Эмілі Брэйтуэйт павінна была кіраваць…
  «Правільна. Не прыйшла, бо хварэла».
  «Такое калі-небудзь здаралася раней?»
  «Я не ведаю — сёння я ўпершыню дапамагаў ёй».
  «Дык... кім яна звычайна карыстаецца?»
  Сара ўбачыла, як Ханна і Сафі хутка пераглянуліся.
  Позірк, які, безумоўна, азначаў — будзь асцярожны...
  «Кожны год нехта іншы», — раптам уключылася ў размову Ханна.
  «Добра. Хто гэта быў у мінулым годзе?»
  Зноў той позірк паміж імі...
  "Гм, не ўпэўнены", - сказала Ханна.
  - Я думаю, гэта была... Фрэя, - сказала Сафі. «Так, Фрэя. Фрэя Дэлонг».
  Сафі паводзіла сябе так, быццам ёй трэба шукаць імя ў памяці. Але гэта было падобна на акцёрскую гульню.
  «Гэтая Фрэя — яна не хацела гэтага рабіць у гэтым годзе?»
  «Гм, не. Я не ведаю, - сказала Сафі. «Я мяркую, што не».
  Сара зразумела, што Сафі маўчыць. Яна не збіралася атрымаць ад іх больш нічога. Устала — час ісці.
  «Ты была такой карыснай, Сафі. І ты, Ханна».
  "Што яшчэ мы можам зрабіць, проста спытайце", - сказала Сафі.
  «Я буду», — сказала Сара, накіроўваючыся да дзвярэй. Потым яна павярнулася.
  «Было яшчэ адно пытанне». Выкарыстаўшы стары прыём, якому яна навучылася ад Джэка.
  Яна ўбачыла, як дзве дзяўчыны пераглянуліся.
  «Дзе Эмілі Брэйтуэйт?»
  - Не ведаю, - сказала Сафі. «Насамрэч, я думаў, што яна прыйдзе да мяне. Я напісаў ёй, што здарылася. Але яна не адказала».
  І цяпер Сара бачыла, што Сафі ледзь не заплакала.
  «Правільна. Я ўпэўнена, што яна выйдзе на сувязь, - сказала Сара як мага жвавей. «Ты заставайся там — я ведаю выхад. Да пабачэння, дзяўчаты».
  Яна пайшла. Калі яна зачыніла за сабой дзверы, яна чула, як Сафі ўсхліпвала і Ханна супакойвала яе.
  Яна можа справіцца з пацукамі. Але яе настаўнік не адказвае на тэкст, і яна развальваецца.
  Цікава…
  Сара накіравалася назад па калідоры, месца ўсё яшчэ пустое. Праходзячы міма гасцінай, яна заўважыла адну сцяну, пакрытую студэнцкімі творамі.
  Яна ўвайшла. Фатаграфіі былі добрыя - некаторыя з іх выдатныя. Яркі акрыл, пяшчотная акварэль.
  Але некаторыя з іх былі мультфільмамі. Карыкатуры на студэнтаў, а таксама на палітычных дзеячаў, многія з якіх амерыканскія.
  Яны былі жорстка дакладныя.
  У кутку ўсіх іх было напісана «арыгінал Freya».
  І ўсе яны відавочна былі намаляваныя той жа рукой, якая стварыла мультфільм, на якім прынцэса Сафі ратуецца ад пацукоў, якіх Ханна так хутка адарвала ад сваіх дзвярэй.
  Раптам стала зразумела адно: Фрэя і Сафі не былі сябрамі.
  І калі б Сафі ўзяла Фрэю на працу ў Minnows — як Фрэя да гэтага ставілася?
  Яна ведала, што яшчэ трэба даведацца пра Сафі, пацукоў... і неадказную Эмілі Брэйтуэйт.
  OceanofPDF.com
  6. Супярэчнасці
  Пакінуўшы Тахір, Джэк вырашыў крыху павазіцца сам, перш чым накіравацца назад у галоўны школьны будынак, нягледзячы на капаючы, знішчальны дождж, які працягваў ісці.
  Нехта дзесьці, як ён здагадаўся, павінен назіраць за ім па камерах відэаназірання.
  Такую школу... трэба было асвятляць камерамі.
  Але абышоўшы спартыўны блок, сталовую і кухні, зразумеў, што нідзе не ўбачыў камер. Што было крыўдна. Камеры маглі зафіксаваць вінаватага.
  Яму ніхто не аспрэчваў. На самай справе кухонны персанал, пераважна ўсходнееўрапейскі, здавалася, быў рады пачаставаць яго кавай і паразмаўляць на ламанай англійскай пра жыццё ў школе.
  Усе яны выглядалі шчаслівымі, не скардзіліся - і ніхто не ведаў, як бульбяны дафінус так ліха атруціў школу некалькі тыдняў таму.
  Кароткая размова з адным з шэф-повараў «не для запісу» пераканала яго, што ўспышка харчовага атручвання была невыпадковай.
  «Гэтая кухня, — сказаў ён, падымаючы ўказальны палец у паветра, як кулінарны генерал, — абсалютна бездакорная ! І мы здабываем усю нашу прадукцыю на мясцовым узроўні, наша мяса арганічнае...» Ён глыбока ўдыхнуў. « Я ведаю, што тут нічога дрэннага».
  «Тады як вы гэта растлумачыце?»
  Кухар панізіў голас. «Я дастаткова доўга ў гэтым бізнэсе, каб ведаць, калі хтосьці зрабіў нешта наўмысна».
  Але, сказаўшы гэта, шэф-повар не ведаў, хто гэта мог зрабіць. «Адкуль я магу ведаць? Магчыма, нейкая канкуруючая школа; яны не любяць канкурэнцыю, хочуць, каб мы выйшлі з бізнэсу».
  Ну, гэта тэорыя, - падумаў Джэк.
  Не вельмі добрая тэорыя, але больш, чым я маю.
  Праз некалькі хвілін Джэк напісаў Сары і дамовіўся сустрэцца ў галоўнай зале.
  Час даведацца, колькі менавіта яны не ведалі.
  Што, як ён здагадаўся, было шмат.
  *
  Цяпер Джэк сядзеў на даволі вытанчанай антыкварнай канапе і глядзеў на змрочныя партрэты дырэктарак дзевятнаццатага стагоддзя.
  «Адзіная злая група дам», — падумаў ён. Яны б не змірыліся з пацукамі ў басейне.
  Галоўныя дзверы адчыніліся, і ён падняў галаву і ўбачыў, што ўваходзіць Сара. Ён глядзеў, як яна зняла плашч і абтрасла з яго дождж.
  «Кошкі і сабакі, а?» - сказаў ён.
  - Мы ўсё яшчэ гаворым гэта тут, Джэк?
  «Не ведаю. Усё яшчэ робяць у Брукліне ".
  Падышла да яго: «Што знайшоў?»
  «Магчыма. Трэба звяраць нататкі».
  Але не паспелі яны, як Джэк пачуў, як з грукатам зачыніліся дзверы і крокі. Ён паглядзеў на калідор, які вёў у кабінет кіраўніка.
  Выйшаў чалавек і падышоў да іх.
  Каржакаваты, гадоў сарака, у дарагім касцюме, твар хлопца меў ружовы адценне, быццам, падумаў Джэк, ён пагаліўся занадта блізка.
  «Спадар Брэнан? Спадарыня Эдвардс?» — сказаў ён, не падаючы рукі.
  Джэк кіўнуў.
  «Правільна», - сказаў ён. «Прыемны пазнаёміцца, спадар…?»
  «Вайс, Карл Вайс. Я менеджэр».
  - Ах, - сказаў Джэк. «Я думаў, містэр Уорд быў босам?»
  «Гэвін - Галава. Я... менеджэр».
  А потым, нібы Джэк і Сара былі дзецьмі, якія не зусім разумелі: «Гэвін адказвае за акадэмічную і пастырскую апеку ў школе. Я вяду бізнес».
  «І бізнес добры?» - спытаў Джэк.
  «Гэта было. Да гэтай лухты. Калі ты зможаш разабрацца?»
  «Што ж, містэр Вайс, мы толькі пачалі», - сказала Сара.
  «Хм. Ну, я ўпэўнены, што ў вас няма часу проста сядзець тут. Вы?»
  - Проста звяраю запісы, містэр Вайс, - сказаў Джэк. «Частка працы».
  «Добра. Магу я прапанаваць вам зрабіць гэта ў вашым офісе? Выглядае, што вы тут не вельмі добра. Канспектаванне. Проста сяджу тут».
  - Вядома, - сказаў Джэк. «Давай, Сара».
  Ён паказаў на галоўныя дзверы. Потым павярнуўся.
  «Спадар Вайс — нагадвае. Нам трэба пагаварыць з Эмілі Брэйтуэйт. Вы можаце сказаць нам, калі яна будзе даступная?»
  Вайс скрывіўся на просьбу.
  «Я лічу, што сёння ў яе было медыцынскае абслугоўванне ў Лондане. Я арганізую сустрэчу з ёй у панядзелак».
  «І нам таксама трэба пагаварыць з персаналам, у якога парэзалі шыны».
  «Зусім не абавязкова, містэр Брэнан. Усе машыны адрамантаваныя, і я вельмі не хачу больш напружваць уладальнікаў».
  "Гэта зойме ўсяго некалькі хвілін", - сказала Сара. «І я магу вам паабяцаць, што стрэсу не будзе».
  «Не, немагчыма. Іх не трэба ўцягваць у гэта. Што-небудзь яшчэ?»
  Джэк утаропіўся на чалавека.
  Гэты хлопец таксама нешта хавае, падумаў ён. У кожнага праклятага чалавека, якога я тут сустракаю, ёсць сакрэт.
  «Не, зараз нічога, містэр Вайс», — сказаў ён, усміхаючыся. «Вы былі вельмі карысныя».
  Цікава, ці атрымаў ён сарказм...
  Джэк пайшоў з Сарай да дзвярэй.
  «Пераканайцеся, што вы патэлефануеце мне першым у панядзелак», — сказаў Вайс. «Я хацеў бы, каб ты не з'яўляўся без папярэдняй сустрэчы».
  - Падыдзе, - сказаў Джэк праз плячо. «Прыемна пазнаёміцца».
  І калі яны прайшлі праз дзверы, ён паўголаса дадаў: «Не».
  *
  Дождж усё яшчэ ішоў, і маленькія шчоткі шклоачышчальніка на лабавым шкле Sprite з цяжкасцю паспявалі.
  Між тым, шум цяжкіх пырскаў, якія б'юць аб верхнюю частку маленькага спартыўнага аўтамабіля, быў падобны на стрэл.
  - Непрыемны шторм, - сказаў Джэк.
  «Нават для Англіі. Сапраўдны лівень».
  Ён ехаў павольна, калі яны пад'ехалі да дома Сары, з машыны вада ад дажджу лілася на тратуар.
  Яны правялі дарогу, абменьваючыся інфармацыяй. І пагадзіцеся, што зараз у іх не так шмат патэнцыйных кліентаў.
  Адсутным звяном, здавалася, быў адзін чалавек: Эмілі Брэйтуэйт.
  І пакуль яна не вернецца ў школу, ёй будзе цяжка разбірацца ў розных адносінах, якія ўзніклі падчас інтэрв'ю.
  Але ў Джэка была адна ідэя.
  «Трэба размаўляць з тымі, у каго машыны былі пашкоджаныя. Але я думаю, што я магу даведацца іх імёны, нават не пытаючыся ў дырэктара».
  «Як?»
  «Я мяркую, што шынамантажу Ціма прыйшлося кагосьці паслаць. Бліжэйшае месца».
  Джэк праехаў побач з домам Сары, дазволіўшы машыне папрацаваць на халастым ходу, але шклоачышчальнікі спыніліся.
  «Хвалюешся?»
  - Хм, - сказала Сара.
  «Пра Хлою. Такое надвор'е».
  «Не. Ну, магчыма, так. Здагадваецеся, гэта тое, што робяць мамы?»
  «І таты».
  Джэк не думаў, што маладыя дзяўчаты маюць дзіўную звычку ігнараваць такія рэчы, як каменданцкая гадзіна і гадзіннік.
  Асабліва калі яны добра бавілі час.
  Джэк ведаў, што не пазбегнуць гэтага. Ён быў проста рады, што яго дні скончыліся.
  І напамін, што ён павінен як мага больш падтрымліваць Сару, усё самастойна.
  «Цім усё яшчэ будзе адкрыты?» - сказала Сара, гледзячы на гадзіннік. «Ужо даволі позна».
  «Павінен быць».
  «Я не мог не заўважыць, што вы не згадалі пра гэта нашаму сябру містэру Вайсу».
  Джэк кіўнуў і ўсміхнуўся. «Добра трымаць усіх на аснове «трэба ведаць», Сара. «За вас, вядома».
  «Дзякуй. Тым часам — пасля таго, як я прыгатую Дэніэлу вячэру — я зайду ў інтэрнэт і пагляджу, што магу даведацца пра Чэрынгем-Хол.
  «Выдатна. Люблю бачыць, адкуль яны бяруць грошы. Месца больш нагадвае вясковы клуб, чым школу-інтэрнат».
  «Я зраблю ўсё магчымае».
  У той момант, пакуль яны размаўлялі, дождж крыху паменшыўся, хоць шэрыя хмары над галавой, здавалася, не былі гатовыя вызваліць сваю ўладу над вёскай у бліжэйшы час.
  «Добра, дождж крыху паменшыўся. Думаю, я пайду да Ціма».
  «Едзьце бяспечна...» сказала Сара. А потым яна адчыніла дзверы і рынулася да ўваходных дзвярэй свайго маленькага дома.
  І як толькі яна ўвайшла ў ягоную смешную звычку правяраць, што Сара ў бяспецы дома, ён уключыў шклоачышчальнікі і накіраваўся на поўдзень, туды, дзе знаходзілася рамонтная майстэрня недалёка ад вёскі.
  OceanofPDF.com
  7. Прамая хлусня
  Калі Джэк пад'язджаў, ён думаў, што з-за такога жудаснага надвор'я Цім, магчыма, зачыніўся рана.
  Але хоць рулонныя вароты гаража былі апушчаны, ён убачыў яркае святло ўнутры, якое звісала са столі гаража.
  Джэк падцягнуў спрайт да дзвярэй кабінета і паспяшаўся ўвайсці.
  Хвіліну ўсё ціха. Але потым ён пачуў стук і лязг з аднаго з рамонтных адсекаў, і зайшоў у гараж.
  «Прывітанне? Цім?"
  Затым Цім Купер выслізнуў з-пад чорнага «Мэрсэдэса», каб праверыць, хто ўвайшоў.
  "Джэк?"
  «Цім, прабач, што перапыніў цябе».
  Цім скаціўся з крыпера і, выцершы рукі аб ужо запэцканы камбінезон, падышоў да Джэка.
  «Рады цябе бачыць, Джэк. Цяпер не кажыце мне…»
  Цім нахіліўся блізка, шырока расплюшчыўшы вочы і шырокую ўсмешку на твары: «Вы нарэшце дазволіце мне папрацаваць над вашым каштоўным спрайтам? Я магу прымусіць яе спяваць, Джэк.
  Ён кіўнуў на машыну ззаду, пад якой толькі што быў.
  «Не так, як гэты слон тут. Нямецкая тэхніка? Больш падобна на нямецкі танк».
  Джэк засмяяўся. «Ну, вы мяне ведаеце. Накшталт люблю сама даглядаць за маленькай прыгажуняй. Але калі ўсплыве што-небудзь сур'ёзнае, я ёй даверу таксама цябе».
  І Цім Купер з гэтага пасмяяўся. «Добры чалавек. Дык навошта прыязджаць, калі не на рамонт?»
  Джэк агледзеў краму.
  «Ты сёння адзін?»
  «Так, я адпусціў свайго хлопца рана. Ціхі дзень, і ніхто не прыйдзе, каб хутка настроіцца ў гэты дождж».
  Джэк кіўнуў.
  «Добра, тады. У мяне да вас пытанне. Толькі паміж намі, калі гэта нармальна».
  Цім зрабіў жорсткі жэст двума пальцамі правай рукі на вуснах.
  Герметычна зачынены.
  «Добра. Гэта пра машыны. Тыя, якія былі разгромлены ў Чэрынгем-Холе».
  Джэк глядзеў, як прыжмурыліся вочы Ціма.
  «Машыны, Джэк?»
  І хоць ён казаў сабе не здзіўляцца... бо быць дэтэктывам - гэта не здзіўляцца... ён зрабіў - у гэтым дзіўным выпадку - свой першы сюрпрыз.
  Ён здагадваўся, што гэта будзе не апошні.
  *
  Яны перабраліся ў невялікі кабінет рамонтнай майстэрні. Цім апусціў на падлогу нейкую незачыненую стойку, каб вызваліць месца для Джэка, а сам плюхнуўся на старое крэсла, якое круціцца.
  Цім адчыніў шуфляду стала і дастаў напалову поўную бутэльку скотчу з супермаркета.
  «Ты што, Джэк? Здымі холад».
  «Гм, не, я думаю...»
  Але Цім ужо дастаў два шклянкі з вадой, абодва са спартыўнымі мазкамі, і ён наліў у кожны па здаровым пырску.
  «Проста ўсплёск. Ненавіджу піць у адзіноце. Хоць у крайнім выпадку…»
  Джэк засмяяўся на гэта і працягнуў руку па шклянку. Пакуль яны гукалі, Джэк сказаў: «За вашае здароўе і такое цудоўнае надвор'е».
  Цім зрабіў глыток. «Лепш, чым крывавыя завеі, якія вы, янкі, атрымліваеце».
  «Праўдзівы факт».
  І пасля хвіліны маўчання, пасля першага папераджальнага глытка - чагосьці такога заспакаяльнага пра чорны дзень і скотч - Джэк вярнуўся да свайго пытання.
  «Вы не рамантавалі парэзаныя шыны на настаўніцкіх машынах? Дырэктар у школе сказаў...
  Цім нахіліўся праз стол, нібы хтосьці слухаў... нават калі крама была пустая.
  «Слухай, Джэк. Былі парэзаныя шыны. Іх чатыры. Непрыемная праца. Глыбокія парэзы. Канечне, мяне паклікалі, і я паехаў і заняўся гэтым. Але гэта была адна машына».
  Яшчэ адзін глыток, гледзячы Джэку прама ў вочы.
  «І адзін настаўнік. Эмілі Брэйтуэйт, яе Range Rover. Абсалютна новы, магу дадаць, з найвышэйшымі характарыстыкамі».
  «На настаўніцкую зарплату?»
  «Ну, дзяржаўная школа, і яна таксама... як яны гэта называюць, Гаспадыня? Тым не менш, камплект колаў нятанны, Джэк.
  Джэк кіўнуў.
  Гэта было так дзіўна. Навошта Вайс казаць яму, што тры настаўнікі пацярпелі ад вандалізму? Не адзін.
  Ён таксама быў рады, што прыйшоў сюды наўпрост, не гаворачы пра гэта дырэктару.
  «Я мяркую, што вы сустракаліся з гэтай Эмілі Брэйтуэйт?»
  Цім кіўнуў. «Вядома. Яна была вельмі засмучаная. Але хто тады не будзе?”
  «Ці сказала яна, хто, на яе думку, мог гэта зрабіць?»
  «Не. Я спытаў яе прама, як, і яна, ну, агрызнулася на мяне. Маўляў, «проста разбярыце праклятыя шыны». Дык вось што я зрабіў».
  «Правільна».
  «Джэк, там штосьці яшчэ адбываецца?»
  «Цім, я думаю, ты ведаеш мяне лепш, чым гэта. Можа быць нешта. Можа быць ... нічога. Насамрэч не магу сказаць».
  «Божа, вы як тыя сапраўдныя дэтэктывы па тэлевізары».
  І Джэк засмяяўся, дапіўшы шклянку і падняўшыся.
  «Яшчэ?»
  «Люблю да. Захавайце гэта для майго наступнага візіту».
  Цім ужо наліваў сабе запраўку.
  «Вам заўсёды рады».
  Джэк накіраваўся да дзвярэй, цяпер дождж — на шчасце — толькі дожджык.
  «О, Цім, наступная настройка… гэта ўсё тваё».
  Потым Цім Купер нахіліў шклянку да Джэка і вярнуўся да спрайта.
  OceanofPDF.com
  8. Нечаканая затрымка
  Пасля хуткага абеду для Дэніэла — разагрэтага перцу чылі з папярэдняй ночы, які не выклікаў ніякіх нараканняў — Сара прынесла свой ноўтбук на кухню і пачала даведвацца як мага больш пра Чэрынгем-Хол.
  Што да гэтага часу было зусім няшмат.
  У мясцовых газетах былі апублікаваны прэс-рэлізы школы аб штогадовым выпуску, заўсёды з удзелам вядомага запрошанага дакладчыка, быццам эксклюзіўная школа для дзяўчынак была больш універсітэтам.
  У мінулым годзе быў навуковым супрацоўнікам Нацыянальнай службы аховы здароўя, у мінулым годзе быў узнагароджаным паэтам. І заўсёды фотаздымкі сыходзячага шостага класа, яркія ўсмешкі, поўныя надзеі, іх бліскучая будучыня цалкам упэўненая.
  Потым былі грошы.
  Гучныя паведамленні аб «шчодрых ахвяраваннях» з самых розных крыніц. Прынц Саід, лэдзі і лорд Бервелл, энергетычная карпарацыя Sankano. Дар Джорджа Дэлонга.
  Хм, магчыма, бацька Фрэі? - падумала Сара.
  Прыйшлося шмат заняць, каб гэты загарадны клуб працягваў працаваць, але Карл Вайс і яго каманда па зборы сродкаў, падобна, не мелі ніякіх праблем з атрыманнем грошай.
  І Сара здагадалася, што донары могуць быць упэўненыя ў абсалютна лепшым лячэнні, калі іх дочкі будуць наведваць эксклюзіўную школу.
  Цікава.
  Але з выгляду гэта зусім не падазрона.
  Яна пачала сумнявацца, што знойдзе што-небудзь трывожнае ў школе, прынамсі ў агульнадаступных запісах у Інтэрнэце.
  Яна зрабіла глыток мятнай гарбаты, цяпер ужо цёплай, і паглядзела на кухонны гадзіннік.
  Адразу пасля васьмі.
  Хлоя адправіла паведамленне больш за гадзіну таму.
  «У дарозе. Дома да васьмі».
  Яна падумала пра тое, што сказаў Джэк, пра тое, як выхоўваць дачку-падлетка можа быць даволі лёгка. Дазвольце ім рабіць што-небудзь ... каб быць свабоднымі, пакуль вы хвалюецеся. Яна зразумела, як моцна яна не толькі кахала Хлою, але і як магла так лёгка перажываць за яе.
  Зрабіць гэта адной, падумала яна, будзе цяжка.
  Яшчэ адзін глыток гарбаты і назад да камп'ютара - столькі вэб-старонак адкрыта, што яна з цяжкасцю ўлоўлівала звілісты след свайго капання.
  Цяпер яна пашырыла свой пошук «Cherringham Hall» на газеты з усёй Вялікабрытаніі. Бо школьнае насельніцтва прыехала з усёй краіны.
  Ніколі не ведаў, куды яна магла стукнуцца.
  Яна таксама хацела праверыць Гэвіна Уорда і Карла Вайса. Кіраўнік прапанаваў ім разабрацца ў гэтым, але што можа быць лепшым прыкрыццём для схаванага скандалу?
  Але потым — яна пачула, як ручка задніх дзвярэй бразгае, круціцца, круціцца…
  І ўвайшла Хлоя.
  *
  Яе дачка выглядала так, нібы перажыла ўвесь цяжар шторму, што прайшоў некалькі гадзін таму; хоць і сухія, валасы і адзенне былі прылеплены да цела.
  Хлоя хутка ўсміхнулася.
  "Гэй", сказала Сара. «Ты дома».
  Дачка кіўнула. «Сказаў восем. Дастаткова блізка».
  Сара кіўнула ў адказ. «Здаецца, ты крыху прамок, каханы?»
  - Дурная бура, - сказала Хлоя.
  Мяркую, усе дзяўчынкі-падлеткі ўспрымалі практычна ўсё асабіста.
  «Так, тут таксама было даволі дрэнна».
  Сара стрымалася, каб не нагадаць Хлоі, што яна была папярэджана аб магчымасці... верагоднасці дажджу.
  Трэба закрануць сваю ўнутраную дзяўчынку-падлетка, падумала яна.
  І такі крытычны каментар зусім не дапаможа.
  «Як абед? У мяне ёсць...
  «Не, дзякуй. Схапілі з дзяўчатамі піцу. Проста хачу прыняць душ, сысці з гэтых рэчаў ".
  «Гучыць добра».
  Хлоя ўзяла ручнік з кучы сухой бялізны, які Сара толькі што дастала з сушыльнай машыны.
  «Ці магу я выкарыстаць гэта?»
  «Вядома».
  Сара назірала, як яе дачка накіроўваецца да лесвіцы. Але тут яна спынілася і павярнулася:
  «Ведаеце, цягнікі сапраўды затрымліваліся».
  «Правільна?» - сказала Сара, не ведаючы, чаму гэта раптоўнае апраўданне.
  «Яны зрабілі аб'яву на станцыі Оксфард. Чалавек пад цягніком у Чэрынгеме».
  «Божа, Хлоя, я не ведаў, не чуў...»
  «Не ведаю, хто гэта быў. Але мама - а што, калі гэта хто-небудзь з знаёмых? Бог — нехта са школы?»
  І Сара адразу заўважыла, што Хлоя засмучаная. Хто б не быў?
  І ёй трэба было пра гэта пагаварыць.
  «Хлоя, каханая, гэта жудасна. Мне вельмі шкада. Гэта такая жахлівая рэч, калі нехта...»
  «Напэўна, чакалі праходнага цягніка. Ведаеце, той хуткі, які не спыняецца».
  Сара чакала, пакуль Хлоя працягне гаварыць. Але тут дачка павярнулася і пайшла наверх.
  Больш, чым проста засмучаны.
  «Дык вось чаму я спазняюся. Добра?» - раздаўся злосны голас Хлоі з верхняга паверха, нібы выклік.
  Размова завершана, падумала Сара. Прынамсі, пакуль…
  Яна паглядзела на свой кубак.
  І падумаў пра бедную душу на вакзале раней увечары, якая, напэўна, адчула, што ў іх скончыўся выбар і раптам не засталося прычын жыць.
  Час выпіць свежага кубка… і яна падышла да электрычнага чайніка.
  Яна ведала, што пазней увечары, калі Хлоя будзе гатовая, яны зноў пагавораць. Калі нічога іншага, проста пасядзець з дачкой.
  Будзьце побач з ёй.
  І гэтак жа раптам ноч здалася больш халоднай, а быць бацькам... яшчэ цяжэй.
  OceanofPDF.com
  9. Тэлефануе міліцыянт
  Джэк прачнуўся ад брэху Райлі — незвычайнай з'явы сам па сабе — і цяжкага стуку ў дзверы Шэрай Гусі.
  Ён прыжмурыўся на гадзіннік. Восем раніцы
  Крыху рана на ранішнюю пошту, падумаў ён, потым успомніў, што была нядзеля, значыць, тэлефанаваў не паштальён...
  Ён саслізнуў з ложка, левае калена ўдарыла яго тыповым балючым штуршком для прачынання. Спіна таксама адчувала сябе крыху рыпучай.
  Надвор'е, пацікавіўся ён? Уся гэтая ангельская сырасць? Або вынік занадта шматлікіх пагоняў і сутычак з дрэннымі хлопцамі на вуліцах Нью-Ёрка?
  Больш гучныя стукі, гучаць вельмі афіцыйна.
  «Я іду... я іду... трымайся».
  Ён не ведаў, хто быў за яго дзвярыма, у які час — ён адчуваў — усё яшчэ нецывілізаваны і ранні час... але ён не папрацаваў надзець штаны.
  Разбудзі мяне так рана, і ты апранеш мяне ў баксёры і — сёння раніцай — у выцвілую сінюю майку з рэкламай «Коні-Айлэнд».
  Ён падняўся па прыступках да рулявой рубкі і адчыніў дзверы, каб убачыць Алана Рыверса, яго паліцэйскі капялюш і Mac блішчалі мокрымі ад дажджу.
  «Алан... што здарылася?»
  Перш чым Алан паспеў адказаць, Джэк адчыніў дзверы шырэй. «Заходзьце. Спадзяваўся, што пракляты дождж скончыўся».
  Алан рушыў услед за ім па прыступках у камбуз, капаючы, ківаючы. «Магчыма, праз некалькі тыдняў», — мёртва прамовіў ён.
  «Кубак кавы? Я магу зварыць адну…»
  «Дзякуй. Але сёння напружаная раніца».
  Алан зняў капялюш. «Вы дапамагалі ў Cherringham Hall?»
  Джэк засмяяўся з гэтага. «Вы чулі? Пакуль не так шмат дапамогі, Алан. Хаця шмат людзей з сакрэтамі…”
  Алан не ўсміхнуўся. Афіцэр паліцыі быў у сур'ёзным настроі, і інстынкты Джэка таксама падказвалі яму, што нешта адбываецца.
  «Адну з настаўніц па імені Эмілі Брэйтуэйт. Мабыць... яна ўскочыла перад хуткім цягніком на станцыі Чэрынгем.
  Эмілі Брэйтвейт.
  «Божа…»
  Джэк адвёў позірк, задумаўшыся, і Алан гэта ўлавіў.
  «Імя Брэйтуэйт. Што-то значыць для вас?»
  Ківок. «Я планаваў пагаварыць з ёй заўтра. Некаторы час таму яе машыну разграмілі, былі і іншыя выпадкі...»
  Алан паглядзеў на Джэка. «Ведаеце што? Можа, я ўсё-ткі вып’ю гэты кубак кавы».
  «Добра. І я магу вас дапоўніць?»
  «Гэта агульная ідэя, дэтэктыў».
  І Джэк накіраваўся да камбуза і пачаў рыхтаваць каву.
  *
  Джэк патэлефанаваў Сары з навінамі пра Брэйтуэйта ... і яна сказала яму, што ўжо чула.
  І адкуль яна гэта ведала.
  Таму, калі яна запрасіла яго зайсці на хуткі сняданак, перш чым яны вернуцца ў Чэрынгем-Хол, ён хутка сказаў "так".
  Невялікая падтрымка Сары, Хлоі ... сёння раніцай было б добра.
  Яна адчыніла дзверы раней, чым ён паспеў пастукаць.
  Ён зайшоў на кухню.
  «Пахне добра. Гэты бекон?»
  Яна ўсміхнулася. «А тыя бліны, якія ты любіш. Свежы… ну, толькі што з маразільнай камеры».
  Джэк засмяяўся.
  «Як быць у штаце Мэн зімовай раніцай. Добрыя рэчы. А дзеці… Хлоя…?»
  «Прачнуўся. Але яны пакуль не ўсплылі».
  Джэк сказаў ёй, што Алан хоча, каб яны працягвалі. Але ён думаў, што павінен даць Сары іншы варыянт.
  Сеў за стол. «Ведаеце, сёння я магу задаць больш пытанняў. Калі хочаш застацца...
  «Мы з Хлояй доўга паразмаўлялі. Некалькі слёз, у асноўным я думаю, што яна проста засмучаная думкай, што хтосьці можа гэта зрабіць».
  «Я магу сабе ўявіць».
  «Але... як я ўжо казаў, добрая доўгая размова пра жыццё, праблемы, тое, як людзі сутыкаюцца з рэчамі. Нарэшце, што я заўсёды буду побач з ёй».
  Яна наліла яму ў кубак кавы. Ён падняў яго, з лёгкім нахілам салюту перад першым глытком.
  «Добрая мама. Яна шчаслівая дзяўчына».
  Напаўусмешка ад Сары. «Раблю ўсё, што магу».
  «І гэта па-чартоўску добра, я думаю».
  «У любым выпадку - у Хлоі сёння планы з сябрамі, у Дэніэла таксама. Так што яны абодва будуць занятыя, і я магу адправіцца, як толькі мы скончым са сняданкам.
  «Выдатна. Без цябе не тое самае».
  І ў гэты момант увайшоў Даніэль, апрануты ў халат, з пучкамі валасоў, накіраванымі ў столь.
  «Джэк... прывітанне!»
  - Спадзяюся, ты галодны, - сказала Сара. «Я раблю Джэку сапраўдны амерыканскі сняданак — бліны…»
  «Бліскуча!» - сказаў яе сын.
  Потым увайшла Хлоя.
  Няўжо яна ўсё яшчэ бразгала? - здзівіўся Джэк.
  Але Хлоя ўсміхнулася, убачыўшы Джэка. Здавалася, ёй падабалася кожны раз, калі ён прыходзіў у госці.
  І таму, што далёка ад дома, ён заўсёды адчуваў сябе добра.
  «Міс Хлоя, добрай раніцы». «Прывітанне, Джэк!»
  І без усялякіх прыкмет таго, што яна ўсё яшчэ думала аб мінулай ночы, Хлоя села.
  Напэўна, яны ўдваіх добра пагаварылі.
  Правільныя словы, патрэбны час. Якая розніца можа быць.
  Потым бліны пачалі апускацца на стол, і пахне як самы цудоўны.
  І ўсе акапаліся.
  *
  Калі Джэк ехаў па доўгай дарозе ў бок Чэрынгем Хола, дождж нарэшце спыніўся. Ён выключыў шклоачышчальнікі.
  «Вы ўпэўнены, што нечаканы візіт - добрая ідэя?» - сказала Сара.
  Джэк засмяяўся. «У гэтай галіне бізнесу нечаканы візіт заўсёды добрая ідэя».
  «Безумоўна, сёння нашмат больш занята», — сказала Сара, кіўнуўшы ў бок гульнявых палёў, якія ляжалі за вялікай спартыўнай залай.
  Ён паглядзеў упоперак. Было тры, можа, чатыры хакейныя гульні. Групы дзяўчат і дарослых стаялі збоку і назіралі.
  Калі яны набліжаліся да дома, Джэку прыцягнуў увагу нейкі рух у адным з вокнаў над галоўнымі дзвярыма. Высокая постаць углядалася ў іх, адсунуўшы фіранку.
  «Падобна на Галаву, - сказаў Джэк, кіўнуўшы Сары, - адзначыўшы наш прыезд. Сюрпрыз скончыўся».
  Пакуль Джэк назіраў, заслона зноў хутка адсунулася, і фігура знікла.
  Ён прыпаркаваў маленькі Sprite на паркоўцы для наведвальнікаў збоку ад галоўнага будынка побач з чаргой мікрааўтобусаў і аўтобусаў.
  Калі яны з Сарай вылезлі, міма прабегла група маладых дзяўчат у спартыўнай экіпіроўцы з хакейнымі клюшкамі і разам смяяліся.
  «Жыццё працягваецца», — сказала Сара. «Бачыце трэнераў? Падобна на тое, што яны гуляюць у адну з Оксфардскіх школ».
  «Вы думаеце, што паліцыя не сказала ім пра Эмілі?»
  «Уорд будзе ведаць, напэўна. І персанал. Але я падазраю, што вучні не даведаюцца пра гэта да вечара... магчыма, заўтра ў класе».
  «Не хочаш сапсаваць гульню каманды, га?»
  Калі яны ішлі да галоўных дзвярэй, Джэк заўважыў гладкі чорны Porsche 4WD з чорнымі вокнамі.
  «Я займаюся не тым бізнесам».
  «Такая машына проста не будзе выглядаць на табе, Джэк», - сказала Сара.
  Яна адчыніла дзверы, і яны зайшлі ў хол.
  "О, я б паспрабаваў", - сказаў Джэк.
  Дзверы ў кабінет адразу ж адчыніліся, і Джэк убачыў, як выйшаў Фліс Гроўвс і шпарка накіраваўся да іх.
  «Спадарыня Эдвардс, містэр Брэнан, мы вас не чакалі.
  «У нас было некалькі пытанняў, якія мы павінны былі задаць», — сказала Сара.
  «Сёння нядзеля, - сказала г-жа Гроўвс.
  «Цаню гэта, Фліс, але ты ведаеш, што з падзеямі мінулай ночы, мы палічылі, што, магчыма, справы сталі крыху тэрміновымі...» сказаў Джэк.
  Міс Гроўвс выглядала ўстрывожанай і падышла бліжэй.
  Нехта іншы, чыя стандартная пасада - трымаць усё ў сакрэце, - падумаў Джэк.
  «Калі вы маеце на ўвазе смерць спадарыні Брэйтуэйт, я павінна настойваць на тым, каб вы не казалі ні слова членам школы», — сказала яна. «Студэнтам трэба належным чынам інфармаваць, маючы адпаведныя кансультацыі».
  «Дык ты ведаеш?» - сказала Сара.
  «Учора ўвечары тэлефанавалі з міліцыі».
  «Яны яшчэ не былі тут?» - сказаў Джэк.
  «Я думаю, заўтра раніцай».
  «Але дзеці не ведаюць?» - сказала Сара.
  «Спадар Уорд прыняў рашэнне адкласці публікацыю навін да вечара».
  «Мы нічога не скажам, я магу вам гэта абяцаць», — сказала Сара. «Але мне сапраўды трэба пагаварыць з адной з вашых шасцікласнікаў — Фрэяй ДэЛонг».
  «Фрэя?» - сказаў Фліс. «А пра што?»
  Джэк бачыў, што яна заклапочаная. «Усяго пара пытанняў, напэўна, нічога важнага».
  «Ну, гэта немагчыма. Не сёння».
  "О?" - сказала Сара.
  Джэк адчуў, што місіс Гроўвс цяпер шукае апраўдання.
  «Ну... яна будзе глядзець хакей. Я сумняваюся, што яна вернецца ў Хаўс хаця б на гадзіну.
  - Усё нармальна, Фліс, - сказала Сара. «Я рады чакаць. Вы не супраць, каб я пачакаў тут?»
  Добра зроблена, падумаў Джэк. Гэта паставіла яе на месца...
  «О... і мне таксама трэба пагаварыць сёння раніцай з містэрам Вайсам», - сказаў Джэк. «Ён тут?»
  «Ён на сустрэчы. Яшчэ хаця б гадзіну».
  «А як наконт Галавы?»
  Джэк убачыў, як яна спынілася.
  «Яго тут няма».
  «Сапраўды?» - ласкава сказаў Джэк. «Калі ён вернецца?»
  «Гм... я думаю, сёння ўвечары».
  Не добры хлус, гэты.
  «Ганьба. Ну што ж, я рады дачакацца сустрэчы з містэрам Вайсам.
  "Гэта вельмі нязручна", - сказала г-жа Гроўвс.
  Джэк усміхнуўся ёй, гледзячы, як круцяцца колы.
  Яна пакруціла галавой, вочы закаціліся, як шарыкі.
  «Вельмі добра », - сказала місіс Гроўвс. «Сядайце. Я паведамлю вам, калі містэр Вайс вызваліцца».
  «А Фрэя?» - сказала Сара.
  «Як я ўжо казаў, мінімум гадзіну».
  - Думаю, я пачакаю ў машыне, Джэк, - сказала Сара.
  Джэк павярнуўся да яе. Гэта не было планам. Што яна задумала?
  «Мая спіна — разумееш? На гэтых крэслах».
  «Вядома», — сказаў ён, убачыўшы яе напаўусмешку і раптам зразумеўшы. «Там вам будзе значна зручней».
  Ён глядзеў, як місіс Гроўвс павярнулася на абцасах і вярнулася ў свой кабінет, а Сара выйшла з галоўных дзвярэй.
  І калі яго напарніца павярнула направа ў бок Флорэнс Хаўс, а не налева да паркоўкі, ён дакладна ведаў, што яна задумала...
  OceanofPDF.com
  10. Сакрэты і хлусня
  Сара праслізнула праз дзверы Флорэнс-Хаўса, а потым, не рухаючыся, чакала ў калідоры.
  Цішыня. Ні гуку.
  Усе глядзяць хакей. спадзяюся...
  Яна пастукала ў дзверы кабінета. Адказу няма. Паспрабаваў ручку. Зачынены.
  Цяпер яна падышла да пакоя Эмілі Брэйтуэйт. Павярнуў ручку. Усё яшчэ зачынена. Яна праглынула, потым дастала з сумачкі касметычку, адкрыла яе і дастала маленькую пілачку для пазногцяў.
  Затым яна прысела на кукішкі і ўставіла напільнік у замок на дзвярах Эмілі.
  Яшчэ ўлетку, за некалькі куфляў піва ў Grey Goose, Джэк даў ёй 101 бал ва ўзломе замкоў, падзяліўшыся навыкамі, якія ён «набыў», служачы адным з лепшых у Нью-Ёрку.
  «Ты натуральная», — сказаў ён ёй, калі яна адкрывала ўсе замкі на лодцы праз пяць хвілін і выйгравала сабе яшчэ адно піва ў сяброўскай стаўцы.
  Да гэтага часу ёй не даводзілася выкарыстоўваць гэтыя навыкі.
  Смешна, падумала яна. У мяне няма праблем з узломам кампутараў людзей, але пранікненне ў іх дамы - гэта іншае.
  З задавальняючым пстрычкай яна адчула, як шклянкі ўпалі ў замак. Яна выцягнула файл і паспрабавала адкрыць дзверы. Яно адкрылася.
  Яна праслізнула ўнутр і хутка зачыніла за сабой дзверы.
  Яна агледзелася. Яна стаяла ў невялікім калідоры, засланым дыванамі — з аднаго боку каштавала пазалочанае люстэрка, з другога — класічны столік у пярэднім пакоі, абапал якога былі насценныя карціны.
  Больш падобна на знаходжанне ў разумнай гарадской кватэры.
  Адны дзверы выходзілі на яе - яна адчыніла іх і ўвайшла ў вялікую гасцёўню з шырокімі вокнамі, якія выходзілі на густы лес збоку ад школы.
  Адтуль мяне ніхто не ўбачыць, — падумала яна.
  Яна агледзела пакой, спрабуючы зразумець жанчыну, якая жыла тут.
  Драўляныя падлогі, дарагія дываны, дзве вялікія канапы, часопісны столік са стосамі часопісаў. Працоўны стол з самым сучасным Mac. Сцяна фотаздымкаў, у асноўным зробленых у школе, шчаслівыя групы супрацоўнікаў і вучняў усіх узростаў.
  Высокая ўсмешлівая жанчына ў цэнтры большасці з іх павінна быць Эмілі Брэйтуэйт, падумала Сара.
  Сара павольна хадзіла па пакоі, разглядаючы ўсё: на сценах — шмат сучаснага мастацтва — вялікага, маляўнічага, смелага. Але і невялікія акварэлі, партрэты. Высокія паліцы з кнігамі. Сцяна пласцінак — вінілавая.
  Гукавая сістэма Bose.
  Яна адкрыла пару складаных дзвярэй, каб адкрыць элегантную кухню. Сара бачыла смачнае дрэва, шмат кулінарных кніг, больш карцін, нізкія дызайнерскія свяцільні, якія віселі над абедзенным сталом.
  Яна ўспрыняла ўсё. Стыль, шырокія інтарэсы, добры густ — але таксама саграваюць камфортам, які прыносяць толькі грошы.
  Упэўнены ў сабе. Расслаблены. Кватэра створана для зносін, для гасцей, для размоў.
  Эмілі Брэйтуэйт ведала, як жыць.
  Дык што ж у яе жыцці пайшло не так?
  І ці была яе смерць неяк звязаная з загадкавымі падзеямі, што адбываліся ў школе?
  Дзесьці тут Сара ведала, што ёй трэба знайсці адказ...
  *
  Джэк ціха сядзеў у галоўным уваходзе. Ён пачуў, як недзе далей у калідоры кабінета зачыніліся дзверы, а потым аддаляліся крокі.
  Ён устаў і падышоў да акна.
  Ён бачыў, як місіс Гроўвс у паліто выходзіла з будынка да спартыўных пляцовак.
  Ён вярнуўся да свайго крэсла, але не сеў. Замест гэтага ён моўчкі стаяў, прыслухоўваючыся да будынка, павольна дыхаючы, наладжваючыся на тых, хто быў побач.
  Ён пачуў галасы з калідора.
  Павысіў галасы.
  Цікава.
  Што гэта сказаў Гэвін? Такая дружная школа…
  Ён падышоў да дзвярэй, адчыніў іх і прыслухаўся.
  Мужчынскія галасы — павышаныя. Ён пазнаў Вайса.
  Потым яшчэ адзін незнаёмы яму голас — амерыканскі.
  Яны спрачаліся. Джэк напружыўся, каб злавіць усе словы.
  «…ты абяцаў мне, Вайс… чыгунную гарантыю…»
  «... немагчыма, я не магу кантраляваць ...»
  «... невялікая ўдача ... у гэтым разам або ...»
  Ён думаў пра тое, каб рухацца па калідоры, прыслухоўвацца за дзвярыма кабінета…
  Але не паспеў, як Джэк убачыў, як дзверы кабінета Вайса расчыніліся. Ён вярнуўся ў калідор і ўбачыў, як высокі загарэлы мужчына ў пінжаку і штанах-чынос выйшаў з кабінета Вайса і накіраваўся да яго па калідоры.
  Джэк бачыў, як ён вылаяўся сабе пад нос: хлопец быў відавочна ў лютасці.
  Джэк адсунуўся ўбок, прайшоўшы міма і накіраваўшыся праз галоўныя дзверы.
  «Брэнан? Што ты тут робіш?»
  Джэк павярнуўся: Вайс цяпер стаяў у дзвярах кабінетаў.
  «Спадар Вайс, - сказаў Джэк. «Яшчэ адзін задаволены бацька?»
  Джэк глядзеў, як Вайс тупа глядзеў на яго.
  Відаць, ён не шануе майго пачуцця гумару, падумаў ён.
  «Наколькі я памятаю, вы пагадзіліся паведаміць мне, перш чым вярнуцца сюды?»
  - У мяне было да вас некалькі пытанняў, якія не маглі чакаць, - сказаў Джэк. «Не пасля таго, што адбылося мінулай ноччу».
  «Хм. Ах ... гэта. Ну лепш заходзьце ў мой кабінет».
  Джэк глядзеў, як ён павярнуўся і накіраваўся назад па калідоры.
  Ён сумняваўся, ці атрымае прамыя адказы.
  Але пытанні трэба было задаць.
  *
  Сара адкінулася за сталом і пачакала, пакуль жорсткі дыск на Mac будзе скапіяваны на партатыўны дыск, які яна ўзяла з сабой. Каб абыйсці ахову і атрымаць доступ да кампутара Эмілі, спатрэбілася не больш за пару хвілін.
  Аднак перадача заняла больш часу.
  Яна адчувала сябе неспакойна. Магчыма, яна жартавала з сябе, што прызвычаілася ўзломваць камп'ютар, калі гэта сапраўды было патрэбна.
  Гэта было таму, што Эмілі памерла? І ў такой гвалтоўнай форме?
  Mac адгукнуўся, што перадача выканана. Яна выключыла яго і паклала дыск у кішэню. Вярнуўшыся дадому, яна паспее агледзець змесціва.
  Зараз ёй трэба было даведацца, ці ёсць што-небудзь, што магло б растлумачыць смерць Эмілі.
  Але думка пра тое, што яна можа знайсці перадсмяротную запіску, раптам паслала прывідны халадок. Яна паспрабавала адкінуць гэтае пачуццё і ўзяцца за працу.
  Яна адчыніла шуфляды стала і ўважліва прагледзела змесціва.
  Пацешна — асабістых дакументаў не было. Яна агледзела пакой: іншых верагодных шуфляд або шафаў няма.
  Час абшукаць спальню…
  Вярнуўшыся ў калідор, яна адчыніла дзверы спальні. У пакоі было цёмна, фіранкі зацягнуты. Яна ўключыла святло і ў куце ўбачыла невялікі пісьмовы стол.
  Яна падышла, адкрыла верх і выцягнула маленькія стрыжні, каб падтрымаць яго. У пісьмовым стале было шмат скрынь.
  У шуфляды можна змясціць рэчы, падумала яна. Важныя рэчы.
  Сэрца б'ецца зараз...
  Яна адкрыла адну.
  Унутры яна ўбачыла клін з літар, замацаваны кавалкам тасьмы.
  Выняла іх, расплятала касу і раздзяляла літары. Выпала бляклае фота. Сара ўзяла яго і ўважліва паглядзела на яго: Эмілі Брэйтуэйт і дзяўчынка ў падлеткавым узросце ўсміхнуліся ў камеру. Іх рукі абхапілі адзін аднаго, твары побач.
  Сара ўзяла адзін з канвертаў і паглядзела на паштовы штэмпель: 2008. Яна дастала ліст і пачала чытаць. Ён быў доўгі: шэсць старонак шчыльна напісанага сцэнарыя.
  Шэсць старонак палкіх пачуццяў, успамінаў аб агульных момантах, шчырых пажаданняў бясконцай сумеснай будучыні...
  Потым страшныя словы...
  «Наша асаблівае сяброўства…»
  Сара паклала ліст назад у стос і зноў узяла фота. Дзяўчына выглядала старэй Хлоі. Але няшмат.
  Яна зрабіла паўзу, потым сунула фатаграфію назад паміж літарамі і зноў звязала іх у касу. Яна адкрыла яшчэ адну шуфляду.
  Зноў пераплеценая партыя лістоў і фатаграфій.
  І яшчэ фота. Усё з Эмілі - але цяпер з іншай дзяўчынай.
  Сара адчыніла іншыя шуфляды адну за адной — у кожнай была пачка лістоў. Паштовы штэмпель на кожным наборы, іншы год.
  Шэсць, сем шуфляд? Сем розных дзяўчат.
  Сем розных набораў літар.
  Але не звычайныя лісты, падумала Сара.
  Апошняя пачка была самай свежай, на ёй быў паштовы штэмпель месяц таму. Сара распляла касу і акуратна расклала змесціва на стале. Яна паглядзела на фота. Такая ж поза, як і іншыя. Магчыма, нават тое самае месца? У гэтай дзяўчыны былі кучаравыя светлыя валасы і шпілька на носе.
  Яна паглядзела на канверты. Некаторыя з іх былі пазначаныя US Mail. Яна адкрыла верхні ў партыі і пачала чытаць.
  Дарагая, дарагая Эмілі...
  Гэта так несправядліва. Чаму ты не напісаў? Вы ведаеце, што я тут звар'яцею. Калі ласка - вы павінны напісаць мне!!
  Сара пачула стук дзвярэй, якія зачыніліся. Гэта былі дзверы ў Дом Флорэнс. Яна перастала чытаць і чакала, затаіўшы дыханне, слухаючы.
  Цяпер гук ключа ў замку.
  Блін, нехта заходзіць.
  Яна схапіла пачак лістоў і зачыніла стол, потым падышла да выключальніка, выключыла яго і стала за напаўадчыненымі дзвярыма спальні ў цемры.
  Яна пачула, як дзверы адчыніліся, і зачыніліся.
  Потым гук таго, што хтосьці ідзе па калідоры ў галоўную гасціную.
  Што я тут раблю? Сара падумала. Які ідыёт! Калі гэта супрацоўнік — ці нават паліцыя, я ў вялікай бядзе...
  Той, хто быў у кватэры, вярнуўся па калідоры. Сара прыціснулася да сцяны, калі ўвайшоў зламыснік.
  Сара назірала, як фігура падышла да ложка і ўключыла прыложкавы святло, потым павярнула...
  У адно імгненне Сара зразумела, хто гэта.
  «Фрэя Дэлонг», - сказала яна, калі дзяўчына ўбачыла яе і прыціснула далонь да рота, каб здушыць крык шоку.
  «Што? Хто ты, чорт вазьмі?» - сказала Фрэя.
  Сара павінна была захапіцца хуткасцю выздараўлення дзяўчыны. Яе сэрца ўсё яшчэ білася.
  «У мяне ёсць лісты», - сказала яна, павольна падымаючы іх. «Вашы лісты. Вось дзеля чаго вы тут, ці не так?»
  Сара назірала, як дзяўчына дастае мабільны.
  - Ты злодзей, - сказала Фрэя. «І я збіраюся выклікаць міліцыю».
  «Чаму яны вучаць гэтых дзяўчат», — падумала Сара. Як яны могуць быць такімі крутымі?
  «Я сапраўды не стаў бы гэтага рабіць, Фрэя».
  «Вы ведаеце маё імя. Адкуль ты ведаеш маё імя? Мы ніколі не сустракаліся».
  Сара глядзела, як яна прыклала тэлефон да вуха, збіраючыся гаварыць, збіраючыся выклікаць паліцыю...
  «Я бачыў тваё фота, Фрэя. З місіс Брэйтуэйт. І я таксама бачыў вашу працу — на дзвярах Сафі Уайт. І я ведаю, што ў гэтых лістах. Вашы пачуцці, потым ... вашы пагрозы».
  Сара глядзела на дзяўчыну, моўчкі прапаноўваючы ёй адкласці трубку, не жадаючы паказаць слабасць зараз, гэты момант занадта важны.
  Фрэя вярнула тэлефон у трымальнік. «Ну?» - сказала яна выклікам у голасе.
  "Я думаю, што мы павінны пагаварыць - ці не так?" - сказала Сара.
  «Размаўляць? Пра што?»
  «Пра Эмілі. І вы. І што адбывалася ў школе апошні месяц».
  Сара глядзела, як апусціліся плечы Фрэйі.
  - Добра, - сказала яна. «Але не тут».
  Яна выйшла са спальні, і Сара пайшла за ёй.
  OceanofPDF.com
  11. Раскрыццё мінулага
  Сара сядзела за кухонным сталом Эмілі Брэйтуэйт насупраць Фрэі Дэлонг. Дзяўчынку было амаль немагчыма прачытаць. Калі Сара сказала ёй — як магла далікатна — пра смерць Эмілі, яна амаль не адрэагавала.
  Толькі паціснуў плячыма.
  «Такі трывалы панцыр у гэтых дзяцей», — падумала Сара.
  Ці гэта проста ледзяны студэнт?
  Такім чынам, Сара спытала яе пра сяброўства з гаспадыняй.
  Фрэя падрабязна расказала ёй пра адносіны.
  Фрэя казала, што з самага пачатку яе першага года ў шостым класе Эмілі давала ёй дадатковыя заняткі, дапамагала ёй складаць дакументы ва ўніверсітэт, давала асабістыя парады. Так, яны былі блізкімі сябрамі, магчыма, больш блізкімі, чым звычайна паміж вучнем і настаўнікам. Але што з таго?
  Фрэя падзялілася з ёй многім асабістым «рэчам» — і таму яна хацела вярнуць ёй свае лісты. У чым была вялікая справа?
  «Такім чынам, што пайшло не так, Фрэя?»
  «Я не разумею, што вы маеце на ўвазе».
  «Чаму гэта скончылася — гэтае асаблівае сяброўства? Што здарылася?»
  Сара глядзела на Фрэю, якая сядзела нерухома, на яе твары не было відаць пачуццяў.
  «Я не ведаю».
  "Але гэта скончылася - так?"
  Фрэя паціснула плячыма.
  «Калі гэта было дакладна?»
  «Божа! Ці трэба пра гэта гаварыць?»
  «Баюся, што так».
  «Добра. Канец летняга семестра пачаў аддаляцца. Потым, калі я летам вярнуўся дадому ў Штаты, яна не пісала. І вось гэты тэрмін — яна мяне проста акрэсліла».
  «Замест гэтага размаўляў з Сафі Уайт».
  «Цьфу, ты размаўляў з гэтым ласунам? Божа, ты бедны, у цябе маленькая міс меданос, якая распівае банальнасці...
  «Яна табе не падабаецца?»
  «Яна прымушае мяне ванітаваць. Наступнае пытанне».
  «Вы паклалі пацукоў у басейн?»
  Сара ўважліва назірала за дзяўчынай.
  «Ні ў якім разе!»
  Сара ведала, што трэба працягваць націск.
  «Справа ў тым, Фрэя, у цябе дакладна ёсць матывы - і, наколькі я бачу, ты адзіная, хто мае».
  «Вы вельмі памыляецеся».
  «А астатняе — парэзаныя шыны, ежа. Гэта быў ты?»
  «Ведаеце што? Гэта проста вар'яцтва. Ты звар'яцеў. Мне не трэба гэта слухаць. Мне не трэба мірыцца з такімі, як вы».
  Фрэя адсунула крэсла і ўстала. Сара сядзела і глядзела на яе.
  «Чаму ты так злуешся, Фрэя?»
  «Я не злуюся! Вы не кажыце мне, што я злы!»
  І з гэтымі словамі яна груба адсунула стол і выбегла з пакоя.
  Сара глядзела ёй услед, потым пачула, як ляпнулі дзверы.
  Джэк мае рацыю, падумала яна. Часам, калі вы націскаеце правільныя кнопкі, людзі даюць вам тое, што вам трэба.
  Яна дастала тэлефон і напісала яму.
  Нарэшце ўсё пачало станавіцца на свае месцы.
  *
  «Такім чынам, вы лічыце, што ўсё гэта гісторыя рэўнасці?» - сказаў Джэк, апускаючы акно Спрайта, каб упусціць прахалоднае паветра і рассеяць туман.
  «Фрэя хлусіла, я ў гэтым упэўненая», — сказала Сара. «Занадта крута для школы — ведаеце гэты выраз? І ўсё ж яе кінулі, нават з багатым бацькам. — Ты сапраўды думаеш, што за ўсім гэтым стаіць яна?
  "Безумоўна, ёсць матыў", - сказала Сара. «Эмілі разбівае сэрца Фрэі, робячы Сафі сваёй новай фаварыткай — яна адразу пераходзіць у рэжым помсты школе».
  Джэк глядзеў праз лабавое шкло, як дождж змрочнымі хвалямі плыў па жвіру паркоўкі для наведвальнікаў. Паток хакеістаў і гледачоў прабіраўся ад мокрых палёў да школы і трэнераў.
  Ён глядзеў на іх, згорбіўшыся ад непагадзі.
  «Добра. Я магу купіць пажарную сігналізацыю. Нават бульба здзівіла. Але пацукі... - сказаў Джэк. «Вы сапраўды бачыце, як дзіця гасіць святло і кідае пацукоў у басейн? Я маю на ўвазе, як яна атрымала пацукоў?»
  «Можа, ёй была дапамога?»
  «Іншыя дзяўчаты ў яе наборы? магчыма. Тым не менш... такая верагоднасць?»
  Ён паглядзеў на Сару, якая сядзела побач са спрайтам: яна паціснула плячыма: «не ведаю».
  «Добра, змяні курс. Як ва ўсё гэта ўпісваецца самагубства Эмілі? Вы лічыце, што разрыву з Фрэяй было дастаткова, каб падштурхнуць яе праз край?»
  «Не ўпэўненая, што «раскол» — правільнае слова», — сказала Сара. «Здаецца, Эмілі скончыла гэта. Гатовы да наступнай ахвяры. Такія адносіны, яны глыбокія, але не як у двух закаханых...»
  «Я не ведаю. Магчыма, ніякай сувязі няма, - сказаў Джэк. «У жыцці Эмілі маглі быць іншыя праблемы. Іншыя прычыны для самагубства».
  «Такія як? Вы павінны бачыць яе месца. Падобна на тое, што яна вельмі атрымлівала асалоду ад свайго жыцця».
  «Адна з нямногіх рэчаў, якія я даведаўся ад Вайса, — гэта тое, што Эмілі ўчора паехала ў Лондан на прыём да лекара».
  «Вы думаеце, што яна атрымала дрэнныя навіны — сапраўды дрэнныя навіны, і...?»
  «Так. Гэта магчыма».
  «А як наконт шын — чаму Вайс і Гэвін хлусілі пра гэта?»
  «Вайс кажа, што іншыя машыны рамантаваў галоўны дылер у Оксфардзе. Вядома, ён не сказаў мне, хто гэта быў. Толькі Эмілі тэрмінова спатрэбілася машына. Я мала што мог на гэта сказаць».
  "Мы можам пракансультавацца з дылерам", - сказала Сара.
  - Нам трэба будзе яго высачыць, - сказаў Джэк.
  Ён глядзеў у акно. Група старэйшых дзяўчат у капелюшах і паліто стаяла пад дрэвам, хаваючыся ад дажджу. Пакуль Джэк назіраў, знаёмая постаць вырвалася з натоўпу, ускочыла на ровар і павярнула педалі ўверх па дарозе.
  Тахір.
  Ён падштурхнуў Сару, паказаўшы ёй, каб яна назірала.
  «Гэта дазволена?» - сказаў Джэк. «Хлопец яго ўзросту размаўляе з дзяўчатамі?»
  «Сумняваюся».
  «Вы думаеце, што ён жыве тут, у кампусе?»
  «Я ўбачыў невялікі дом па дарозе ў пазначаным Caretaker. Што ты думаеш?»
  «Я думаю... магчыма, ты маеш рацыю. Калі Фрэя - дрэнны хлопец - ёй спатрэбіцца дапамога сябра, які ведае планіроўку басейна».
  «Тахір?»
  «Для дзяўчат ён, вядома, не чужы».
  «Ну і што цяпер?» «Чаму ты не бачыш, як смерць Эмілі паўплывала на Сафі? Яна можа расказаць пра тое, як працуюць гэтыя «адносіны»...»
  «Правільна. Пакуль у цябе яшчэ раз на Тахіры?»
  Джэк усміхнуўся. «Так. Чакаю гэтага з нецярпеннем. Учора ён усё ўхіляўся. Сёння — паглядзім».
  Джэк няўмольна глядзеў на дождж.
  «Сустрэнемся тут, калі скончым».
  «Выдатна. А цяпер, - Сара павярнулася і паглядзела ў акно, - вар'яцкая рыска.
  І яна адчыніла дзверы ў «Спрайт» і пабегла назад па жвіру да дзвярэй Флорэнс-Хаўса.
  У той час як Джэк запусціў Sprite; яго пункт прызначэння… катэдж Даглядчыка.
  Дзе Тахір збіраўся здзівіць.
  OceanofPDF.com
  12. Ханна і Тахір
  Сара пастукала ў дзверы пакоя Сафі і Ханны. Сёння на дзвярах не было насмешлівага малюнка.
  Прайшло некалькі хвілін, перш чым дзверы адчыніла сонная Ханна.
  "Га?" - сказала яна.
  «Прабач, Ханна. Я спадзяваўся зноў пагаварыць з Сафі».
  «Гм. Яна ў бібліятэцы. Нейкі праект…”
  Ханна адышла ад дзвярэй, пакінуўшы іх адчыненымі.
  «Ой. Я хацеў расказаць ёй, што здарылася з місіс Брэйтуэйт.
  І раптам сонная Ханна спынілася, абярнулася. «Што? Што здарылася?»
  Ханна — зараз зусім прачнулася.
  «Мінулай ноччу, здаецца...»
  Сара задумалася, ці варта ёй наогул паведамляць дзяўчыне змрочную навіну.
  «Спадарыня Брэйтуэйт скокнуў перад цягніком».
  Ханна расплюшчыла вочы, сціснула вусны. Нейкі момант яна нічога не сказала. Затым:
  «Бог». Яна пахітала галавой.
  - Я адчуваў, што Сафі павінна ведаць... бо яна даглядала за ёй Міннаў, і...
  І тут Ханна зрабіла крок наперад.
  «Яны... Вы ведаеце, што гэта было самагубства?»
  «Падобна на тое. Кінуўся перад сустрэчным цягніком».
  Затым, з рэзкасцю ў яе голасе. «Вы ўпэўнены?»
  Сара вырашыла рызыкнуць.
  «Ханна, ты што-небудзь ведаеш пра ўсё гэта? Як вы лічыце, ці можа тое, што здарылася з місіс Брэйтуэйт, мець дачыненне да Сафі?»
  Ханна, здавалася, замерла, няўпэўненая, ці сказаць нічога… ці, магчыма, сказаць… усё.
  «Калі ты нешта ведаеш, Ханна, калі ты сябар Сафі, ты павінна сказаць мне».
  Затым павольны ківок. Ханна прымае логіку гэтага. Дзяўчына падышла да дзвярэй і зачыніла іх.
  «Я... я не ведаю, ці варта вам казаць. Але ўсё гэта, я сапраўды не ведаю, што гэта значыць. Вы можаце зразумець? І Сафі таксама не будзе. Але мне страшна за яе».
  Дзяўчына села на свой ложак. Сара падсунула крэсла да стала тварам да сябе.
  «Магчыма, калі вы скажаце мне тое, што ведаеце… гэта можа дапамагчы».
  Ханна паглядзела на Сару. Перавёў дух.
  «Справы пайшлі дрэнна... страшна. Усё, што адбывалася, было горш за тое, што было раней».
  Сара зусім не ведала, што Ханна мела на ўвазе.
  - А цяпер гэтая рэч пра цягнік, місіс Брэйтуэйт? Усё гэта... мае сэнс...»
  І Сара чакала, каб пачуць, што гэта за «сэнс».
  *
  «Устань і ззяй», — сказаў Джэк, адчыняючы дзверы ў абшарпаную катэдж наглядчыка.
  Звонку было не так шмат на што глядзець, а ўнутры выглядала так, быццам Тахір проста дазваляў ежы, посуду, вопратцы... збірацца ў кучы.
  Джэк зачыніў за сабой дзверы.
  Некалькі крокаў у не менш брудную спальню.
  Тахір выходзіць з душа, абгорнуты ручніком.
  «Чорт вазьмі, зноў ты . Што за...
  «Пачакай, Тахір. Адчуваў, што ўчора не было закрыцця. Рэчы… не зусім падыходзяць?»
  «Гэта маё месца, і гэта мой выхадны, таму, калі вы не супраць, проста выцягніце сваю дурную задніцу!»
  «О, — падумаў Джэк, — я мог бы павесяліцца з Тахірам».
  У свой час ён ніколі не дазваляў панкам так размаўляць з ім. Часам ім патрэбны быў невялікі… напамін аб тым, каб паважаць шчыт паліцыі Нью-Ёрка.
  Але тут Джэк быў проста незалежным грамадзянінам.
  Нават ніводнага з гэтай краіны.
  «Ёсць сёе-тое, што ты можаш захацець ведаць, Тахір. Я думаў, што гэта можа натхніць вас расказаць мне больш. Пра тваё жыццё тут. Тое, што вы ведаеце. Што вы не робіце.»
  Гэтая дражнілка прымусіла Тахіра прытрымаць язык.
  Потым: «Што такое? Як вы думаеце, што я хачу ведаць?»
  «Чаму б не апрануцца, і мы пагаворым у вашай, гм, гасцінай. Гэта нешта - паверце мне - што вы захочаце пачуць...»
  І Джэк выйшаў у маленькую гасцёўню і, чакаючы Тахіра, зняў пустую скрынку з-пад піцы з абшарпанага крэсла...
  ... якім не толькі быў дадзены час апрануцца ... але і - што больш важна - час падумаць ... час патурбавацца.
  *
  «Ханна, калі ты што-небудзь ведаеш пра што-небудзь з гэтага... можа быць, ты павінна сказаць мне».
  Дзяўчына, здавалася, была замучана гэтым рашэннем.
  Але потым, зрабіўшы рух, які прымусіў Сару падумаць пра сваю ўласную Хлою, калі яны мінулай ноччу вялі вялікую размову пра важныя рэчы, Ханна ўздыхнула ... і проста выпаліла гэта.
  «Сафі была новай асаблівай дзяўчынай місіс Брэйтуэйт».
  «Асаблівы. Якім чынам, асаблівым?» - мякка сказала Сара, ужо ведаючы адказ.
  Ханна пахітала галавой, на імгненне адвяла позірк, а потым зноў павярнулася да Сары.
  Дзверы цяпер адчыніліся, іх нельга было зачыніць.
  «Спадарыня У Брэйтуэйта заўсёды быў фаварыт. Можа быць вялікай справай; дапамагчы вам паступіць у лепшы ўніверсітэт ... вельмі карысна».
  Сара палічыла, што лепш нічога не казаць.
  «Але былі чуткі. Многія з нас адчувалі ... што гэта можа быць больш, чым проста быць яе фаварытам ".
  Ханна не спускала вачэй з Сары.
  Нібы просячы яе давесці да канца задуманае…
  Таму што гэта было занадта цяжка.
  «Вы хочаце сказаць, што адносіны былі больш, чым быць памочнікам?»
  Ківок. «Так людзі казалі. Не я. Але людзі зайздросцілі. Сказаў… сказаў… кепскія рэчы».
  Затым Сара зрабіла апошнюю злучальную кропку.
  «Але на гэты раз хтосьці пацярпеў?»
  Яшчэ адзін хуткі кіўок, і Сара падумала, што Ханна вось-вось сарвецца і заплача.
  Прыйшлося цяжка стрымаць усё гэта, з усімі гэтымі рэчамі, якія адбываюцца ў школе, і Брэйтуэйт скача...
  Яна спыніла сябе.
  Скачкі перад цягніком.
  «Ханна, хто пацярпеў? Вы можаце сказаць мне?»
  Толькі цяпер Ханна паківала галавой. «Пагавары з Сафі — добра?»
  Глыбокі ўдых.
  Сара кіўнула. Затым яна працягнула руку і пагладзіла рукі Ханны, моцна скручаныя разам, быццам яны паляцелі б, калі б іх не трымалі так.
  «Я буду. І дзякуй. Я ведаю, што гэта было цяжка. Я зараз пайду знайду Сафі...»
  І Сара ўстала і выйшла з інтэрнату.
  Некалькі дзвярэй цяпер адчынены, дзяўчаты вяртаюцца з гульняў, яшчэ ёсць час атрымаць асалоду ад вольнага дня.
  Хутка ўсе даведаюцца пра аварыю.
  І ці будзе Cherringham Hall калі-небудзь ранейшым?
  *
  Тахір выйшаў у сваю цёмную бязладную гасцёўню крокамі таго, хто ведаў, што павінна адбыцца нешта дрэннае.
  - Сядай, - сказаў Джэк.
  Справа ў тым - Джэк ведаў - калі ў людзей ёсць сакрэты, нават калі вы не ведаеце, што яны сабой уяўляюць, вы можаце выкарыстоўваць іх.
  Тое — і іх вольная віна.
  Тахір плюхнуўся на канапу. Босыя ногі, чорная майка ў абліпку. Пацёртыя джынсы. Яго выхадны вось-вось будзе сапсаваны.
  «Што гэта?» — нарэшце сказаў ён. «Гэта тое, што я хачу ведаць?»
  Крыху старога ўкусу ў тоне Тахіра.
  «Дрэнныя навіны, Тахір. Эмілі Брэйтуэйт, відаць, пакончыла з сабой мінулай ноччу. Выскачыў проста перад хуткаплынным цягніком. Уявіце сабе гэта? Забіла сябе».
  Затым Джэк дадаў, каб асабліва падкрэсліць. «Мабыць...»
  Яму падалося, што малады даглядчык імгненна пабялеў на адценне.
  «Цяпер я падумаў пра цябе. Клопат аб гэтым месцы. Бачыць тое, пра што ты не павінен быў нікому казаць. Падумаў: чаму, магчыма, былі рэчы пра місіс Брэйтуэйт, якія ты ведаў».
  Тахір пацёр шчаку.
  Джэк даў маладому чалавеку трохі каштоўнага часу на роздум, і цяпер яго мозг, верагодна, быў у перагрузцы. Калі Тахір ведаў нешта, што магло вярнуцца і ўкусіць яго, ён, верагодна, узважваў, каб падзяліцца гэтым.
  Хіба што — гэта было горш за ўкус.
  Джэк чакаў.
  Потым: «Так і ты? Можа, ёсць што сказаць мне? Што вы не рабілі раней? Пра загінулага настаўніка, пра…
  Тахір падняў руку.
  «Добра. Хопіць». Затым ціхім голасам змірыўся. « Дастаткова . Бачыце, я ўсяго толькі чалавек, так?»
  «Не разумею цябе, Тахір».
  «Я маю на ўвазе, я ненавіджу гэта крывавае месца, такое пампезнае, столькі грошай. Сапсаваныя нахабнікі. Але я толькі чалавек. Усе гэтыя дзяўчаты».
  Джэк мог здагадацца, што было далей.
  «Вы пасябравалі з адным?»
  Ківок. «Мы пачалі проста размаўляць, калі яна была на вуліцы, ведаеце, на тэрыторыі. Яна была добрая. Адрозніваецца ад іншых дзяўчат. Не адзін з іх заядлых ангельскіх нахабнікаў».
  «Яна прыйшла сюды? На сваю дачу?»
  «Можа быць, аднойчы. Два разы. Але часам мы сустракаліся ў пустым пакоі, позна. Яна знайшла гэта захапляльным. Яна была адной з тых, хто любіць такі «кік».
  Тахір спыніўся.
  Праз імгненне Джэк сказаў: «Дык... гэта не здаецца такім дзіўным. Здараюцца рэчы. Не першы раз…”
  Цяпер Джэк бачыў сувязь — дзяўчына, шыны, пацукі, магчыма, нават жудасная смерць Брэйтуэйта…
  Тахір нахіліў галаву, ледзь не паморшчыўшыся, калі сказаў Джэку...
  «Потым нас злавілі. Аднойчы ноччу, калі мы... нас злавілі».
  Яшчэ адна паўза, і Тахір зрушыўся са свайго месца на вялікім крэсле і нахіліўся наперад. «І нас злавіла тая дапытлівая сучка Эмілі Брэйтуэйт. Пагражалі звальненнем».
  «Але яна гэтага не зрабіла?»
  Тахір паківаў галавой.
  «Не. Бо бачыце, не мяне яна хацела пакараць. Гэта была дзяўчына. Тады не разумеў. Можа, усё ж не».
  У пакоі было так ціха; пырскі дажджу ў шыбы прыглушаныя.
  «Яна пакарала дзяўчыну. Разумееце, гэта тое, што яна хацела зрабіць».
  Калі таямніцы пачынаюць раскрывацца, думаў Джэк, ніколі не ведаеш, куды яны цябе завядуць…
  Джэку не трэба было пытацца, хто гэтая дзяўчына.
  У яго было яшчэ адно пытанне да раз'юшанага наглядчыка.
  «І вы лічыце, што тое, што здарылася, калі вас, дзяўчынку, злавілі, мае нейкае дачыненне да таго, што здарылася са школай... з пацукамі, з машынай Брэйтуэйта?»
  Тахір сумна ўсміхнуўся.
  «Не думайце, містэр Брэнан. ведаць . Я ведаю, што так».
  Джэк кіўнуў, усміхнуўся ў адказ.
  «Дык чыя гэта была ідэя?»
  «Што вы маеце на ўвазе?»
  «Пацукі. Шыны. Харчовае атручэнне, - сказаў Джэк. «Гэта была твая ідэя?»
  Джэк пачакаў секунду. Ён зноў усміхнуўся Тахіру.
  - Твая ідэя ці Фрэйя?
  Ён глядзеў, як у Тахіра адвісла сківіца. Літаральна, яго рот проста адкрыўся, як рыба з вады, якой раптам не хапае паветра.
  «Зразумеў, — падумаў Джэк.
  OceanofPDF.com
  13. Басейн святла
  Сара ўвайшла ў бібліятэку.
  Студэнт з савінымі вачыма, засяродзіўшыся на экране кампутара, сядзеў за стойкай выпіскі. Яна паглядзела на Сару, потым зноў апусцілася на экран.
  За выключэннем самотнага студэнта, які сядзеў за сталом, месца здавалася пустым.
  Велізарнай бібліятэцы пазайздросцілі б многія ўніверсітэты, з высокімі стосамі кніг з тоўстымі драўлянымі калонамі, якія вядуць да трохпавярховай столі з высокім скляпеннем.
  Ідэальнае месца, каб схавацца ў дажджлівую нядзелю.
  У рэшце рэшт — каму больш былі патрэбныя бібліятэкі?
  Яна пачала праходзіць міма паліц, запоўненых вялікімі кнігамі... Пелапанескія войны , зборнік гісторый Герадота, вялікія кнігі з картамі старажытнага свету... і нават змрочныя кнігі з назвамі на лаціне.
  Яны павінны захоўваць сучасную фантастыку ў стратасферных паліцах на трэцім паверсе.
  Усе цёмныя і сур'ёзныя рэчы тут.
  Яна пачала бачыць невялікія кабінеты для навучання з лямпамі, крэслам, электрычнымі разеткамі. Месца, дзе можна спакойна пасядзець; вывучаць, пісаць, чытаць.
  Астравы ў гэтым кніжным моры, хоць цяпер усё цёмна.
  Але яна працягвала ісці. Магчыма, Сафі толькі сказала суседу па пакоі, што пайшла ў бібліятэку.
  Яна магла быць дзе заўгодна. Магчыма, яна ўжо чула пра тое, што адбылося.
  Яшчэ ціхія крокі, а затым яна пачула слабыя пастукванні ўдалечыні.
  Удары пальцамі па клавіятуры. Такі пазнавальны гук, які здавалася недарэчным у гэтым строгім будынку.
  Але тут нехта быў.
  І Сара працягвала павольна ісці, краны станавіліся гучней, пакуль амаль у далёкім канцы бібліятэкі яна не ўбачыла яшчэ адну з кабінак, але ў гэтай гарэла маленькая лямпа на стале.
  І, скучыўшыся перад ноўтбукам, робячы тыя націскі, Сара ўбачыла дзяўчыну.
  Яшчэ некалькі крокаў, і з бляскам святла на твары яна ўбачыла, што гэта Сафі.
  Яна была б здзіўленая, убачыўшы Сару, магчыма, у шоку... напалоханая.
  Але галоўнае пытанне: як бы яна адрэагавала на навіны, якія прынесла Сара?
  І яшчэ на адной прыступцы старажытная дошка падлогі пад цёмна-бардовым дываном заскрыпела, і Сафі хутка адвярнулася ад экрана, каб паглядзець на Сару.
  Сара ўсміхнулася.
  Асцярожна… сказала яна сабе.
  - Сафі, - сказала яна, памяншаючы адлегласць паміж імі; бібліятэку для сябе.
  Няма каму іх пачуць.
  *
  Сара пачала з таго, што стаяла побач з Сафі.
  Але потым — пасля таго, як расказалі пра тое, што здарылася — дзяўчынка заплакала.
  Сара апусцілася на кукішкі, каб апынуцца на адным узроўні. Мог пакласці руку на плечы дзяўчыны.
  Гэтак жа, як я хацеў бы, каб хтосьці зрабіў з маёй дачкой.
  Сафі працірае вочы... нібы гэта магло спыніць слёзы.
  Пакуль Сара не дазволіла часу зрабіць сваю справу — гэта і ціхі шэпт, такія агульныя, але нейкія такія заспакаяльныя — « усё ў парадку». Усё ў парадку. Працягвай…'
  Галоўнае проста быць там.
  Пакуль нарэшце рыданні не спыніліся, у бібліятэцы зноў стала так ціха.
  І Сара магла адпусціць дзяўчыну, перасунуць крэсла з суседняй кабінкі і, сеўшы побач з Сафі, магла пачаць размову.
  «Мы павінны зразумець,» сказала Сара. «Мне трэба зразумець. Пра вас. Спадарыня Брэйтвейт. Асабліва цяпер».
  Яшчэ вільготныя вочы дзяўчыны глядзяць на яе.
  «Вы разумееце, ці не так? Пасьля аварыі трэба ўсё гэта разьбірацца?»
  Сафі нібы абдумвала словы Сары, узважвала іх.
  Потым такім ціхім голасам, які Сара ніколі не чула ў сваім жыцці, Сафі сказала: «Так. Я ведаю».
  Яшчэ адна ўсмешка ад Сары, кіўок.
  І яна падумала ... цяпер пачынаецца самае складанае.
  *
  Сафі закрыла ноўтбук, быццам гэта магло дапамагчы ёй засяродзіцца... дапамагчы ёй успомніць, што яна збіралася сказаць.
  Гаворачы, яна не глядзела на Сару.
  «Нешта здарылася паміж місіс Брэйтуэйт і Фрэяй. Многія з нас гэта ведалі. Я не ведаў, што гэта такое. Але раптам Фрэя выйшла, і ёй гэта не спадабалася».
  Цяпер пераходзім да Сары.
  «Спадарыня Брэйтуэйт можа быць вельмі карысным, каб паступіць у самыя лепшыя школы. Не, больш за тое. Яна была незаменная. Але цяпер Фрэя сышла».
  Сара чакала.
  «І раптам спадарыня Брэйтуэйт усміхнулася мне».
  Цяпер — зноў адвёў позірк, нібы саромеючыся.
  «Я ёй спадабаўся. І я ведаў, што ... гэта можа быць вельмі важна. Я так гэтага хацеў — увесь мінулы год».
  Сара адчувала, што ёй наогул не трэба задаваць ніякіх пытанняў. Не, гэта было захавана ў гэтай маладой дзяўчыне, якая трымала свае думкі ў сакрэце.
  Словы выліваліся б самі па сабе.
  І ў гэты момант Сара зноў падумала пра сваю Хлою, пра тое, як моцна яна яе кахае.
  Потым Сафі, нібы набраўшыся духу, працягнула.
  «Калі ўсё пачало мяняцца... Я ведаў, наколькі раззлаваная Фрэя».
  «Я бачыў фатаграфію, якую яна павесіла на вашыя дзверы».
  Сафі кіўнула. «Але больш, чым злавалася на мяне, яна злавалася на Эмілі. Што б ні здарылася паміж ёй і Эмілі, Фрэя была пакараная. Сасланы».
  Сафі павярнулася ў крэсле.
  «Я ні душы не сказаў пра нас з Эмілі. Наша новае… сяброўства».
  Ніжняя губа пачала дрыжаць.
  Так цяжка.
  «Але Фрэя здагадалася, яна зразумела гэта. Яна была там. Яна была «самай».
  «І вы думаеце, што Фрэя рабіла ўсе гэтыя рэчы? Ежа? Аўтамабільныя шыны? Пацукі?»
  Ківок.
  «Я маю на ўвазе, не адзін. Напэўна, нехта ёй дапамагаў. Але гэта павінна была быць яна. І што яшчэ горш, Эмілі таксама павінна была ведаць».
  «І ўсё ж... яна маўчала».
  «Так. Дагэтуль. Да мінулай ночы яна была». - сказала Сафі. «Але куды яна пайшла ўчора ў Лондане? Гэта павінна было змяніцца? Напэўна, Фрэя гэта непакоілася».
  «Сафі, я хачу, каб ты ведала, што тое, што ты мне сказала… мы будзем выкарыстоўваць толькі тое, што трэба. Каб даведацца, што адбылося насамрэч».
  Сафі кіўнула і здолела лёгка ўсміхнуцца.
  «Я ведаю, што вы будзеце. Я магу сказаць».
  І Сара ўстала ў гіганцкай бібліятэцы, такой пустой і халоднай, і толькі гэты маленькі астравок святла так мала робіць, каб рассеяць змрок кніг і цемру...
  … і сакрэты.
  *
  У машыне на зваротным шляху ў Чэрынгем ніхто з іх нічога не сказаў. Звычайна ў канцы расследавання Сара адчувала амаль эйфарыю. Але гэтая справа была занадта сырой, каб адчуць задавальненне ад прыходу да высновы.
  «Ведаеш, Джэк, калі хочаш вярнуцца заўтра раніцай, пагавары з Гэвінам і раскажы яму, што мы знайшлі — я рады, што ты зробіш гэта без мяне».
  Яна павярнулася і паглядзела прама на Джэка, яго вочы глядзелі на дарогу.
  "Вядома", сказаў ён. «Калі хочаце».
  «Дзякуй».
  Яна глядзела ў акно. Дождж, які не спыняўся, пранёсся міма машыны.
  Усё, што яна магла пачуць на заднім плане, - гэта стук шклоачышчальнікаў.
  - Усе гэтыя грошы трацяць іх бацькі, - сказаў Джэк. «Але ўсё гэта не палягчае сталенне».
  «Гэта дапамагае, калі настаўнікі не рвуць сэрцы дзяцей».
  «Так, гэта сапраўды так. Бедная жанчына памерла, але я не магу дараваць той боль, які яна пакінула».
  «Мы да гэтага часу не ведаем, чаму яна пакончыла з сабой», — сказала Сара.
  - Праўда, - сказаў Джэк. «На самай справе, ёсць некалькі свабодных канцоў».
  «Спадар Вайс?»
  - Агідная праца, - сказаў Джэк.
  Сара чакала, каб загаварыць, пакуль Джэк павярнуў «Спрайт» на ажыўленую галоўную дарогу і паскорыўся ў вячэрні рух.
  «Ну, думаю, заўтра вы проста скажаце ім, што мы знайшлі, і пакіньце іх выпраўляць беспарадак».
  - Гэта самае правільнае слова - беспарадак, - сказаў Джэк. «Я сумняваюся, што Тахір захавае сваю працу».
  «І я быў бы здзіўлены, калі б Фрэя і Сафі затрымаліся яшчэ на адзін год».
  - Гэта не наша праблема, Сара, - сказаў Джэк. «Мы зрабілі тое, што нас папрасілі, і зрабілі гэта добра. Ёсць планы на сёння?”
  «Выкупайцеся. Распаліць вогнішча. Тэлевізійная вячэра. А потым абдымацца з Хлояй на канапе».
  «Прыемна. Пакуль ты не пачнеш храпці і яна не пакладзе цябе ў ложак?»
  «Вы занадта добра мяне ведаеце, містэр Брэнан», — сказала Сара.
  І яна засмяялася, адчуваючы сябе крыху лепш.
  OceanofPDF.com
  14. Свет перавернуты з ног на галаву
  Мабільны тэлефон Джэка гучна зазваніў, рэзка вырваўшы яго са сну.
  Ён падышоў да начнога свяцільніка і пстрыкнуў яго. Ён паглядзеў на гадзіннік: адна гадзіна ночы.
  «Божа, - сказаў ён услых.
  Ён схапіў тэлефон, утаропіўся на яго. Сара? У гэтую гадзіну?
  Ён хутка адказаў.
  «Сара. Ты ў парадку?»
  «Я ў парадку. Прабачце, калі я вас разбудзіў».
  «Нічога страшнага. Што здарылася?»
  «Мы ўсё памыліліся, Джэк».
  «Што вы маеце на ўвазе?»
  «Эмілі. Дзяўчаты. Школа. Уся справа. Мы ледзь не прапусцілі тое, што адбывалася насамрэч».
  «Вой, павольней - што ты кажаш пра Сару? Што здарылася?»
  «Кампутар Эмілі. Жорсткі дыск. Я гэта перажываў. Табе трэба прыйсці зараз».
  «Цяпер? Вы ўпэўнены?»
  «Я ўпэўнены. О... і вы ведаеце, што вы сказалі, што хочаце злавіць Вайса?»
  «Я».
  «Ну, вы будзеце. Вялікі час».
  Джэк міргаў вачыма.
  «Добра, дайце мне дваццаць хвілін, я зараз прыеду. Ой, пастаўце каву і зрабіце яе моцнай».
  Ён паклаў трубку і паглядзеў на Райлі ў кошыку для сабак.
  «Гэтак жа, як у старыя часы Райлі - табе гэта не падабаецца?»
  *
  Чорныя дзверы адчыніліся, і Джэк убачыў Сару за кухонным сталом, згубленую ад экрана. Ён увайшоў.
  "Гэта было хутка", - сказала яна.
  «Выклік сярод ночы? Застаўляе мяне ў гонкі».
  Сара паказала на экран. «Прабачце, але я не думаю, што мы можам губляць час. Вы не паверыце таму, што я знайшоў…»
  Джэк падсунуў крэсла, каб бачыць экран.
  «Хочаш тую каву?» Сара сказала.
  «І трэба чакаць, перш чым я ўбачу гэта? Не, дэтэктыў, пакажыце, што ў вас ёсць.
  «Добра». Яна глыбока ўздыхнула. «Дзіўныя электронныя лісты. Гэты бізнес-менеджэр…»
  «Вайс…»
  «Аказваў вялікі ціск на Брэйтуэйта».
  «Рабіць?»
  «Гэта дзіўная частка. Каб выкарыстаць усе яе сувязі, каб уцягнуць Фрэйю ДэЛонг у... ну, я не ўпэўнены, ці хацеў тата Оксфард ці Кембрыдж».
  Джэк павярнуўся да яе.
  «І яна адмовілася?»
  «Так! Гэта дзіўная рэч. Нават Уорд напісаў ёй, сказаўшы, што яна павінна пачаць тэлефанаваць, нават прапанаваў папоўніць паслужны спіс Фрэйі рэкамендацыйнымі лістамі ... проста прыдумляючы рэчы.
  «Усё для багатага амерыканскага донара».
  «Пачакай. Становіцца лепш».
  Джэк усміхнуўся. «Каму патрэбна кава?»
  «Банкаўскі рахунак Эмілі».
  «Вы маглі б патрапіць у гэта?»
  Сара ўсміхнулася: «Лёгка. Асабліва калі яна захоўвала файл Word з падказкамі да сваіх пароляў. Самая простая рэч у свеце, каб вырашыць іх.»
  «І?»
  «Грошы, Джэк. На яе рахунак ад Вайса паступаюць кучы грошай. Потым — падобна — да розных унівэрсытэцкіх адміністратараў».
  «Яны падкуплялі людзей?»
  «Напэўна, яны замесцілі сляды, сказаўшы, што гэта дзеля выдаткаў ці чагосьці падобнага. Але так, абсалютна».
  Джэк адвярнуўся.
  Ён ведаў, што тут важная інфармацыя. Але што гэта значыла? Як гэта стасуецца з усім астатнім, што яны ведалі, пра Брэйтуэйт, яе фаварытаў, адхіленую Фрэю, вандалізм?
  Яе смерць?
  Ён азірнуўся на Сару. «Павінна быць больш».
  «Ёсць. З тымі пагрозамі Вайса, ціскам... Брэйтуэйт хацеў сысці. Вось чым яна займалася ў Лондане, сустракалася з адвакатам, каб абараніць сябе ва ўсім гэтым».
  «Няма хуткай медыцынскай дапамогі?»
  «Зусім не».
  «І здавалася, што яна збіралася данесці інфармацыю аб гэтай справе, хм?»
  «Калі б яна жыла».
  «Цалкам добры матыў. Такім чынам, вы лічыце, што гэта паказвае на Вайс ...?»
  Для Джэка было дзіўна не быць тым, хто ў іх партнёрстве збірае ўсе часткі разам.
  Мяркую, я добра навучыў Сару...
  «Уорд і Вайс ведалі, што яна паехала ў Лондан. Напэўна, здагадваўся чаму. Яны таксама камусьці падзяліліся гэтай інфармацыяй».
  Згасла лямпачка.
  «Бацька Фрэі. Джордж Дэлонг?»
  «Так. І вось бацька, пасля ўсіх грошай, якія ён даў Чэрынгем-холу — мільён долараў, ведаеце, — папрасіў адрас электроннай пошты Эмілі Брэйтуэйт. У мяне гэта тут. Ён хацеў сустрэць яе, калі яна вернецца. Спыталі, у якім цягніку яна едзе...»
  Джэк сеў назад.
  «Нічога сабе».
  На імгненне ціха.
  «Дык чаму Уорд прывёў нас?»
  «Чаму не?» - сказала Сара. «Ён не павінен быў ведаць, што існуе сувязь паміж агнём — пацукамі — і Эмілі...»
  Джэк кіўнуў. Гэта мела сэнс.
  Потым паглядзеў на гадзіннік. Добра пасля чатырох раніцы
  «Ведаеце што? Зараз я вазьму гэты кубак кавы».
  *
  Пасля другога кубка, калі рэшткі пясочнага печыва былі з'едзены, Сара пачула, як Джэк сказаў, што ён быў ашаломлены тым, што яна адкрыла ...
  Яна была так рада, што знайшла зніклыя часткі.
  Але цяпер — што з гэтым збіраліся рабіць? Як бы яны ўсё гэта злучылі?
  Для гэтага яна залежала ад Джэка.
  «Я навучыўся не прыспешваць цябе...»
  Джэк усміхнуўся. «Так, я і мой — як вы гэта называеце — «працэс»? Але добра, хвіліны ляцяць, і я думаю, што ў мяне ёсць план ".
  «Толькі словы, якія я спадзяваўся пачуць».
  «Трэба разбудзіць Алана. Трэба, каб ён нешта правяраў з суботняга вечара». Джэк засмяяўся. «Няўжо ён не будзе рады, што даў мне свой асабісты нумар мабільнага? І нам з вамі таксама давядзецца зрабіць некалькі званкоў».
  «Званкі? Да…?»
  «Думаю, што спатрэбіцца трохі акцёрскай гульні, таму нам лепш за ўсё адрэпеціраваць».
  Пра што гэта было? — здзівілася яна.
  «Добра, я ўвесь у вушах».
  «Вам... трэба будзе прыкінуцца Флісам Гроўвсам».
  «Мне трэба будзе папрацаваць над сваім «напышлівым»».
  «Гэта вы будзеце. А я, ну, я ўжо размаўляю па-амерыканску... Мне проста трэба накіраваць свайго ўнутранага мільярдэра, магчыма, прытворна прастудзіўшыся».
  Тады сакрэтны план Джэка, з гэтых слоў, пачаў станавіцца ясным.
  «Вы збіраецеся прызначыць сустрэчу ?»
  «Вы зразумелі. Перш за ўсё раніцай. Перад тым, як будуць закрыты сляды, Дэлонг уцячэ назад да сваіх коней і свайго маёнтка ў Бэдфардзе».
  «Я ніколі не ведаў, што дэтэктыўная праца можа быць такой... тэатральнай».
  Джэк засмяяўся з гэтага. «Часам злачынец збіваецца з-за тэатра».
  Ён усміхнуўся ёй, выглядаючы зусім як дзіця, якое перажывае лепшыя прыгоды.
  «Менавіта гэта робіць працу такой цікавай».
  І Сара зноў напоўніла чайнік і схапіла некалькі жоўтых блокнотаў, каб яны маглі рабіць нататкі, рыхтуючыся да званкоў і гэтай важнай канфрантацыі.
  OceanofPDF.com
  15. Раніца панядзелка
  Джэк прыпаркаваў «Спрайт» на завулку ад галоўнай дарогі, якая вяла ў Чэрынгем-Хол.
  Святло выключана, ніхто не заўважыць, што ён прытуліўся да сухастою.
  А потым чакалі.
  Сара лёгка прасачыла Дэлонга да гатэля King's Head, сапраўды адзінага якаснага гатэля ў Чэрынгеме... дзе, як яна здагадалася, ён павінен спыніцца.
  І неўзабаве пасля світання — і выкарыстоўваючы свой лепшы голас «Фліс Гроўвс» — яна патэлефанавала на стойку рэгістрацыі і настаяла на тым, каб яе «тэрмінова перавялі ў пакой містэра Дэлонга».
  « Гэта звязана з яго дачкой », — сказала Сара, здагадваючыся, што людзі ў гатэлі бачылі, як клапатлівы тата і патрабавальная дачка разгарнуліся.
  І тады, хоць і нервавалася, яна была кароткай і дакладнай з Дэлонгам.
  « Містэр Вайс і містэр Уорд сустрэнуцца з вамі ў восем раніцы, калі ўсё будзе вырашана адносна вашай дачкі».
  Са свайго боку Дэлонг не мог пагадзіцца на сустрэчу хутчэй.
  Тым часам Джэк прагаварыў свае словы, умяшаўся кашляючы, спачатку Уорду, потым Вайсу... іх нумары лёгка атрымаў, сказаўшы, што ён патрабуе сустрэцца з імі «першай справай».
  Роўна ў восем раніцы.
  Ці яшчэ.
  Улічваючы, наколькі важныя для школы былі амерыканскія грошы Дэлонга, яны таксама імгненна пагадзіліся.
  І калі Алан ператэлефанаваў і даў адказ на пытанне, якое задаў Джэк ... усё было гатова.
  Усё ў руху.
  Цяпер яны чакалі, назіраючы за дарогай.
  Шукаю чорны Porsche 4WD Дэлонга, міма якога можна было б праехаць, накіроўваючыся ў Чэрынгем-Хол.
  Ранішняе неба нарэшце вызвалілася ад аблокаў. Канюк ляніва кружыўся над палямі, палюючы на свой сняданак.
  Сонца асвятляе ўсё залатымі промнямі.
  «Сонны?» - спытаў Джэк.
  Сара не хлусіла. «Так. Але ўсхваляваны».
  Джэк кіўнуў. «Я таксама».
  У іх быў план, але гэта не азначала, што ўсё пойдзе так, як яны спадзяваліся.
  Джэк павярнуўся, жмурачыся ад нізкага сонечнага святла.
  «Такая цудоўная раніца». Удых. «Мне тут вельмі падабаецца».
  Затым хутка назад на ціхую дарогу.
  Няўжо Дэлонг перадумаў? Калі б ён патэлефанаваў Вайсу напрамую, змяніўшы ўстаноўку?
  Сара пажавала ніжнюю губу.
  Як жа ёй хацелася ацаніць прыгожую раніцу, яна перажывала, каб сустрэча не адбылася.
  Затым, з адчыненым акном, яна пачула глыбокі гартанны грукат машыны.
  "Вось і мы", - сказаў Джэк, цяпер яны абодва глядзелі ўніз па завулку, назіраючы за Porsche.
  Пакуль - імчачыся на шалёнай, небяспечнай хуткасці - ДэЛонг не праляцеў міма.
  «Мы даем яму пяць, потым...»
  Сара скончыла фразу… «...паехалі».
  Джэк паглядзеў на свой тэлефон і націснуў кнопку.
  Адпраўлена важнае тэкставае паведамленне.
  І гэта павінны былі быць самыя доўгія пяць хвілін, якія калі-небудзь перажывала Сара.
  *
  Але калі Джэк завёў Sprite і ўключыў яго, ён таксама паехаў так хутка, як мог.
  Пакуль яны не выехалі на выгнутую доўгую пад'язную дарожку, якая вяла да галоўнага будынка Чэрынгем Хола, чорны аўтамабіль Дэлонга прыпаркаваўся прама перад прыступкамі.
  Джэк спыніўся побач.
  «Спадзяюся, яны нас не пачуюць», — сказаў ён. «Ненавіджу псаваць сюрпрыз...»
  Сара адчыніла дзверы і — на холад ранішняга паветра — пабегла па прыступках да масіўных драўляных дзвярэй, якія вялі ў школу.
  *
  У кабінет дырэктара.
  Яшчэ занадта рана, каб Фліс Гроўў сядзела за сваім сталом — і разважала, як гэтая сустрэча адбылася без яе ведама.
  Джэк і Сара прайшлі бок аб бок міма стала сакратара да дзвярэй дырэктара.
  Непразрыстыя скошаныя вокны паказвалі ўнутры тры расплывістыя постаці.
  Але іх галасы разносіліся тут выразна, гучна, крычалі.
  Джэк дакрануўся да рукі Сары, паказваючы, што ім варта пачакаць... крыху .
  Сара пачула, як Уорд, які здаваўся такім ціхім хлопцам, крычаў: «Гэта ты зрабіў, Вайс. Містэр Дэлонг, я ўпэўнены, што вы разумееце, што...
  Вайс: «О, заткніся, Уорд».
  Дэлонг далучыўся: «А дзе твой пракляты сакратар? Яна сказала мне, што ў вас дваіх было...
  «Н-але вы... патэлефанавалі нам», — сказаў Уорд Дэлонгу.
  Вайс зрушыў голас. «Пачакай секунду. Пачакайце. Калі ты не...
  Джэк павярнуўся да Сары.
  «Наша рэпліка».
  І Джэк адчыніў дзверы.
  *
  Трое мужчын з чырвонымі тварамі таксама выглядалі — спачатку — разгубленымі.
  Потым нешта яшчэ.
  Страх, здагадалася Сара.
  «Што, чорт вазьмі , ты тут робіш?» - спытаў Вайс, спрабуючы выклікаць каманду гэтага цырка.
  «Я хачу сказаць вам, містэр Вайс, што мы ведаем, што вы рабілі, выкарыстоўваючы Эмілі Брэйтуэйт... прымушаючы Эмілі Брэйтуэйт «змазваць колы», як мы б сказалі ў Нью-Ёрку, у прыёмных камісіях школ па ўсёй краіне. .”
  «Я тэлефаную свайму адвакату...» сказаў Дэлонг.
  - О, нядрэнная ідэя, - сказаў Джэк. «Бачыце, мы таксама ведаем, што вы сустрэлі Эмілі Брэйтуэйт на вакзале ў тую ноч, калі яна памерла».
  Словы Джэка прымусілі Дэлонга спыніцца.
  Цяпер Сара ўбачыла, як трое мужчын стрымлівалі рыд, занадта жадаючы даведацца, што яны з Джэкам даведаліся.
  «Няма відэаназірання Брэйтуэйт, яе меркаванага самагубства. Але я баюся, што гэта зачапіла цябе… і маладую дзяўчыну».
  - Фрэя, - сказала Сара.
  ДэЛонг перавёў погляд з Сары на Джэка, які апынуўся ў пастцы.
  «Эмілі Брэйтуэйт не зрабіла б тое, што вы хацелі. У яе было ... было. Скончана з гульнёй. Так ці то ты, ці то твая дачка — такая злосная — штурхнула яе на рэйкі».
  Дэлонг забыўся на сваю пагрозу патэлефанаваць адвакату.
  Хаця цяпер несумненна — хутка яму спатрэбіцца.
  «Не. Гэта было не так. Вы не можаце, не павінны ўцягваць маю дачку...»
  «Я баюся, што яна ўцягнутая », - сказала Сара. "Яе адносіны з Брэйтуэйтам - тое, што яна зрабіла са школай - мы ведаем усё пра гэта".
  І тут раптам Дэлонг выглядаў раздушаным.
  «Нічога не кажы, Дэлонг, абсалютна нічога», — сказаў Вайс, сціснуўшы зубы.
  Сара паглядзела прама на слізкага "бізнэс-менеджара".
  «Змоўкні», — падумала яна.
  Яму таксама спатрэбіцца добры адвакат.
  Потым — як прарыў дамбы, невялікая шчыліна, раскрыццё, пашырэнне…
  «Не. Гэта быў я. Толькі я. Спрачаюся з той жанчынай. Моліцца з ёй! Я схапіў яе, сказаўшы, што яна не можа гэтага зрабіць! Не мне, не маёй прыгожай Фрэі. Дачка прасіла мяне спыніцца. Але тая жанчына не прыслухалася да розуму! Яна сказала, што бачыла адваката, і... і...
  «Што здарылася?» Сара сказала.
  «Потым... я адпусціў... яна запнулася назад, страціўшы раўнавагу. Ідзе цягнік, і... і...
  Цішыня.
  Усё гэта было там.
  Усе непрыемныя сакрэты раскрытыя.
  Яна паглядзела на Джэка.
  У яго вачах не зусім той радасны момант, які яна ўяўляла.
  Рашэнне чыёй-то смерці, такой смерці...
  І ў гэты момант пачулі міліцэйскую сірэну.
  Алан, як і планавалася, ім на пяткі.
  «Час паліцыі браць на сябе справу», — сказаў Джэк.
  *
  Калі яны з Джэкам выйшлі і ўбачылі, як Алан спяшаецца па прыступках, сонца сядзела вышэй на зусім блакітным небе.
  Студэнты выйшлі, перасякаючы двор, каб патрапіць на раннія заняткі.
  Цудоўная раніца, цудоўная школа… і ўсё ж у гэтым будынку канец многіх дрэнных рашэнняў, якія каштавалі Эмілі Брэйтуэйт жыцця.
  - Удалы час, Алан, - сказаў Джэк.
  Легкая ўсмешка, калі паліцыянт кіўнуў. «Так... толькі не рабі звычку з гэтымі раннімі званкамі, калі ты не супраць».
  "Яны ўсё яшчэ ў шоку", - сказала Сара.
  «Добра, я атрымаю заявы. Але ўсё атрымалася так, як вы думалі?»
  «Так. Лічу, што відэаназіранне стала апошняй кропляй, - сказаў Джэк. «Яны будуць адвакатаваць. Але мала што яны могуць зрабіць з усімі доказамі».
  - Звычайна так, - сказаў Алан. «Я лепш зайду».
  - І дзякуй, Алан, - сказала Сара.
  Ён усміхнуўся ёй, падымаючыся па дзве прыступкі.
  *
  Затым Джэк адвёз Сару назад у Чэрынгем.
  «У ваш офіс?» — спытаў ён. «Або дадому паспаць».
  «Я хацеў бы спаць, але я занадта напружаны. Вы?»
  «Падумайце пра шпацыр з Райлі. Нарэшце скончыўся дождж, выйшла сонца… трэба атрымаць асалоду ад гэтага, хм? Тады, магчыма, добра задрамаць сёння ўдзень».
  «О, Божа так. Я таксама».
  Хвіліну яны сядзелі, і канец гэтай справы цяпер прымушаў Сару адчуваць сябе так, быццам яна была на дзікай паездцы з амерыканскіх горак, якая раптоўна скончылася.
  Але ў яе было пытанне.
  «Такім чынам, Джэк, гэта было не забойства, так? Проста няшчасны выпадак».
  Ён кіўнуў, разважаючы над пытаннем, перш чым павярнуцца да яе.
  «Тэхнічна, мяркую, вы маеце рацыю. Але за ўсе мае гады, калі людзі робяць дрэнныя ўчынкі, учынкі, якія прычыняюць людзям боль... і гэта прыводзіць да смерці? Ну, гэта ніколі не бывае выпадковасцю, праўда? Проста забойства іншага кшталту...»
  І Сара падумала ... ён бачыў шмат такіх .
  Нават яна пачынала адчуваць — што? — вопыт у гэтым?
  Старая рука ў гэтым злачынным бізнэсе.
  Джэк спыніўся на паркоўцы каля сельскай ратушы, якраз насупраць офіса Сары. Яна падняла вочы. Вялікае акно офіса вэб-дызайну свяцілася залацістым колерам, адбіваючы яркае сонца.
  Загубіцца ў працы з Грэйс было б добра.
  «Добра, я пайшоў».
  Кіўок, усмешка ад Джэка.
  Як моцна ёй падабаецца гэты паліцэйскі з Нью-Ёрка, падумала яна .
  Добры — не — выдатны дэтэктыў.
  А які сябар.
  Ён усміхнуўся, адчыняючы дзверы.
  «Да наступнага разу», - сказаў ён з усмешкай.
  Яна засмяялася, зачыняючы дзверы.
  Вуліцы Чэрынгама ажывалі.
  А ў такую раніцу вёска сапраўды была прыгожая.
  КАНЕЦ
  OceanofPDF.com
  Мэцью Кастэла
  Ніл Рычардс
  Чэрынгам
  УТУЛЬНЫ КРЫМІНАЛЬНЫ СЭРЫЯЛ
  
  Таямніца замка Комб
  
  OceanofPDF.com
  1. Шакуючая падзея
  «Освальд!»
  Освальд ФітцГенры збіраўся сцягнуць салёны, усё яшчэ мокрыя ад слізі. Гразкія лужыны, якія заўсёды ўтвараліся ў падзямеллях замка пасля моцнага дажджу, - калі што - то пагаршаліся.
  Не тое каб ён мог што-небудзь з гэтым зрабіць.
  Запячатаць увесь гэты камень?
  З іх грашовым патокам?
  З рэзкім падзеннем квітанцый на «Спадчыне замка Комб і Дома дзівацтваў»?
  «Нядзіўна, што банк хоча атрымаць свой фунт мяса ў канцы месяца», — падумаў ён.
  Рэгулярныя паездкі ў Лондан і абеды ў рэстаранах даўно прыносіліся ў ахвяру толькі таму, каб падтрымліваць працу і рэгулярна атрымліваць ежу на стол.
  Ён уздыхнуў і павярнуўся да сваёй жонкі Эдвіны. Яна сядзела, абапёршыся на падушкі, сціскаючы бутэльку з гарачай вадой, гледзячы на яго паверх акуляраў для чытання.
  Яна гаўкнула на яго такім чынам, які, як меркаваў Освальд, прымусіў бы аленя застыць на месцы, гатовы да жаданага ўдару па галаве.
  Што-небудзь лепш, чым гэты голас, накіраваны на вас.
  Освальд дакладна ведаў, што чакае. Яго збіраліся папракнуць, што ён прыйшоў з мокрымі калашынамі ў спальню замка, дзе скразнякі.
  «Што на зямлі вы думаеце, што вы робіце ?»
  Ён няшчасна ўсміхнуўся.
  Адна рэч, якую Освальд навучыўся за доўгія гады шлюбнага шчасця, гэта тое, што было б неразумна выкарыстоўваць сарказм у адказ сваёй жонцы.
  «Я збіраўся, — сказаў ён, як быццам гэта быў няправільны адказ у віктарыне, — зняць салёны. Усё яшчэ так крывава мокра там унізе...
  «Освальд! Мова, калі ласка! Гэта мой будуар ».
  Ён кіўнуў.
  Вядома, было. Гэта быў адзіны пакой, які меў надзейнае ацяпленне, адзіны пакой, які яны маглі дазволіць сабе абаграваць.
  Ён прамармытаў. «Прабач дарагая».
  «Я маю на ўвазе, што ты наогул робіш з гэтымі мокрымі ботамі? Вы не думалі зняць іх тут, насамрэч пакінуць іх там?»
  Цяпер Освальд шукаў у сваёй памяці адказ, які менш за ўсё мог бы даць чарговы вакальны залп.
  «Насамрэч не ведаю, дарагая, я мяркую... Я забыўся. Я магу...»
  Цяпер Эдвіна нахілілася наперад, падпіраючы галаву і плячо грудай падушак.
  «Ну, ты можаш зноў спусціць іх прама ўніз. І гэта таксама добра, таму што я сапраўды не чуў, як вы правяралі «пакоі» сёння ўвечары.
  Ён кіўнуў.
  Ён ведаў, што яна спытае пра гэта, пра праверку «пакояў».
  Пад «пакоямі» ён ведаў, што яна мела на ўвазе…
  Адыторыюм.
  Яго гонар і радасць.
  Лабірынта пакояў, прысвечаная доўгай і пачэснай гісторыі зняволення, катаванняў і пакаранняў смерцю ў замку.
  У нумарах таксама была адзіная правадка, якую сапраўды трэба было правяраць кожны вечар.
  Каб пацвердзіць, што ўсё сапраўды было зачынена.
  Яны размяшчалі жудасныя электрычныя дысплеі ў замку ў працоўны час. Але ноччу нашмат бяспечней было іх цалкам выключыць — калі ўспыхне пажар, увесь будынак стане смяротнай пасткай.
  «Вы забыліся?»
  Ён паківаў галавой, нібы расчараваны ўласным правалом.
  «Я… не ведаю, дарагая. Я думаю, што я трапіў у падзямеллі, і...»
  «Ну, якое шчасце, што ў цябе яшчэ салёны. Цяпер ідзіце і праверце, ці правільна выключаны дысплеі, таймеры, святло — усё».
  Освальд глядзеў, як яна ўпала на падушкі, яе праца была зроблена. «І тады, магчыма, я магу паспрабаваць выспацца. Хаця як, я сапраўды ня ведаю”.
  Освальд ведаў, што яе хвалюе.
  Ён паказаў ёй апошнія запіскі, якія прыйшлі па пошце.
  Грубыя рэчы, падумаў ён. Насамрэч — брыдкія людзі, якія ўвесь час іх дасылаюць.
  Людзі, якім не падабаўся замак або проста хацелі, каб яго прадалі, каб на яго месцы магло заняць нешта менш жудаснае.
  Нешта менш жудаснае, падумаў ён, і, напэўна, менш займальнае!
  Гандлёвы цэнтр! Дамы састарэлых! Ці яшчэ горш — як іх называюць у нашы дні…? Сацыяльнае жыллё!
  Супярэчнасць у крывавых тэрмінах была. Асацыяльным жыллём трэба называць!
  Ён падняў руку ў паветра, пальцам паказаўшы на дах вежы іх спальні - знак прыхільнасці.
  «Я зараз пайду і праверу».
  Ён ведаў, што гэтыя запіскі вельмі засмуцілі Эдвіну. Такім чынам, пераправерыць, ці ўсё гэтае месца закрыта, добра і цесна, было б для яе яшчэ больш важна сёння вечарам.
  Хаця — падобна да зняцця мокрых калодзежаў — ён не ў той жа ступені падзяляў яе клопаты.
  У рэшце рэшт, гэта былі толькі непрыемныя ноты. Палкі і камяні…
  *
  Освальд павольна спускаўся па каменнай вінтавой лесвіцы.
  Ён прынёс вялікі факел, які заўсёды быў уключаны ў разетку спальні. Зараджаны і гатовы на выпадак адключэння электрычнасці, якое ў гэтыя дні, здавалася, абрывалася на замак з трывожнай рэгулярнасцю.
  «Вам трэба перарабіць электраправодку», — сказаў яму Тод Робінсан. «Цэлае месца».
  Замест гэтага Освальд папрасіў Тода накласці павязку на сістэму, каб аднавіць харчаванне. «Уся гэтая ўстаноўка... калі вы спытаеце мяне, гэта незаконна», — сказаў электрык.
  Освальд кіўнуў. Выклік у суд за тое, што ён кінуў выклік вялікаму Богу Здароўя і Бяспекі, быў найменшай з яго клопатаў.
  Яркая паходня прымушала крывыя прыступкі наперадзе свяціцца, нібы агонь, а тыя, што былі ўнізе, схаваліся ў цені, быццам нехта мог чакаць у бядзе.
  Нарэшце ён ударыўся аб каменнае дно і вільготны калідор, які вёў да «пакояў».
  Ён глядзеў у той калідор.
  І хаця ён ведаў, чаго чакаць, што наперадзе, ён усё роўна адчуваў адценне… чаго? Асцярога?
  Адна справа - бачыць натоўпы людзей - ну, можа, і не натоўпы, але незалежна ад колькасці кліентаў - якія праходзяць сюды, нервова атрымліваючы асалоду ад спалоху перад тым, як патрапіць на вялікія змрочныя вітрыны ...
  Але зрабіць гэта самастойна?
  Выключыць святло?
  Нават так добра ведаючы план Аддыторыюма, гэта, безумоўна, было даволі страшна.
  Ён прыйшоў у першы пакой.
  Ячэйка ведзьмаў.
  Тут, яшчэ ў 1600-х гадах — паводле легенды або, як здагадаўся Освальд, лухты нейкага папярэдняга продка-прадпрымальніка — сясцёр Маб, ведзьмаў затрымлівалі перад тым, як іх даставілі ў Оксфард і хутка павесілі.
  Цяпер у пакоі не гарэла святло, якое пасылала звычайнае балючае зялёнае ззянне на іх дзікавокія твары.
  Освальд не накіраваў факел у пакой.
  «Мог бы абысціся і без тых дзядзькоў», — падумаў ён.
  Затым у наступны пакой.
  Каралеўская камера катаванняў.
  Яшчэ адна частка сямейнай легенды прасочвае лінію ФіцГенры аж да Генрыха V.
  Ці ў некаторых гісторыях Генрых IV.
  Ва ўсякім выпадку, адзін з Генры.
  «Каралеўская кроў у нашых жылах!» быў крык сям'і, нават калі своечасовая аплата камунальных плацяжоў часта аказвалася цяжкай для каралеўскай сям'і ФітцГенры.
  Тут ён зазірнуў, яго факел сканіраваў дысплей.
  У вялікім крэсле ляжаў васковы манекен у натуральную велічыню, зроблены дзесяцігоддзі таму з нейкага гумовага пластыка, цяпер добра патрэсканы, што робіць ахвяру катаванняў яшчэ больш жаласнай.
  На галаве манекена — металічная шапачка была зачынена напалову на галаве, і адтуль, дзе кола шыпоў пранікала ў гумавую плоць, сачылася намаляваная кроў.
  Днём невялікі рухавік, падлучаны да таннага таймера, прымушаў прыладу для катаванняў адкрывацца, а потым зачыняцца, суправаджаючыся загадзя запісаным крыкам.
  Прымусіў усіх наведвальнікаў таксама крычаць!
  «Ха, мне ўсё роўна радасна назіраць, як яны скачуць», — падумаў Освальд. Усе дзяўчаты пішчаць. Хлопцы таксама часам...
  Цяпер нічога не варушылася, і манекен-вязень сядзеў моўчкі.
  Добра, падумаў ён.
  Цяпер у вялікі пакой, вакол доўгай выгнутай секцыі ў каменным калідоры.
  Абыходзячы гэты паварот, ліхтары ўлоўлівалі толькі наступную цемру наперадзе.
  Такі знаёмы, але Освальд ішоў павольна.
  Яго старыя калашыны з кожным крокам хлюпаюць.
  На чортавых рэчах павінна быць расколіна — там затрымалася сырая падвальная вада. Або каламутная вада, якая выцякла з ракі.
  Рака.
  Прыгожа бачыць, падумаў ён. Але цяжка трымацца далей ад гэтага тысячагадовага будынка. Нават часткі галоўнага сядзібнага дома, прыбудаваныя да руін, былі пастаянна мокрымі.
  Крывая дарожка адкрывалася ў большы пакой, залу.
  Пакой ката.
  Сапраўдная зала жахаў! Освальд любіў абвяшчаць, праводзячы наведнікаў.
  І без уліку гісторыі тут былі прадстаўлены тры розныя віды пакарання.
  Па-першае, драўляная шыбеніца, на якой звісае вораг караля, у яго выскокваюць круглагаловыя вочы. З гадамі шыя гэтай ахвяры выцягнулася, надаючы трупу гусіны выгляд.
  Потым пераходзім да яшчэ аднаго няшчаснага манекена, на гэты раз прыкаванага да каменнай сцяны, міска з ежай проста недасягальная, на яго схуднелым целе, на якім тырчаць рэбры... што сведчыць аб смерці ад голаду.
  Нарэшце — для гэтай часткі «гістарычнага» месца — piece de супраціў .
  Электрычнае крэсла!
  Ніхто ніколі не падымаў няёмкую праўду, што яе тут ніколі не было, і не ставіў пад сумнеў гістарычныя таблічкі з абодвух бакоў, якія згадвалі часы дваццатых гадоў, калі замак служыў турмой і тут забівалі вар'ятаў-забойцаў..." менавіта такім чынам ... '
  Усім спадабалася, калі «Стары Спаркі» ажыў — раптоўна, без увагі — і рабізна агнёў і электрычных іскраў праносіліся па крэсле; усё бяскрыўдна, не больш чым светлавое шоу з сілай статычнай электрычнасці.
  У мэтах бяспекі гэтае светлавое шоу і яго таймеры павінны былі быць закрыты, як толькі сышоў апошні кліент.
  І ў любым выпадку, такія дысплеі нятанныя ў эксплуатацыі.
  Кожную ноч Эдвіна, заўсёды ўстрывожаная, настойвала на тым, каб ён пераканаўся, што тут усё ціха.
  Сёння вечарам - ён сказаў ёй, што забыўся.
  Ён апусціў факел.
  Затым выключыў святло.
  Амаль... атрымліваючы асалоду ад страшнай цемры.
  Раптам маланка бліснула ў размаляванае акно, і чалавек у крэсле шырока расплюшчыў вочы, рот таксама разяўлены, гумовы, агаляючы гнілыя зубы, якія пачарнелі за дзесяцігоддзі.
  Освальд інстынктыўна адступіў на крок.
  Потым — крэсла заіскрылася. Там, дзе кайданы трымалі запясці ахвяры, выбухнулі электрычныя выбухі. Потым іскра даляцела да таго месца, дзе галава моцна трымалася сталёвай стужкай.
  Маленькія агеньчыкі на крэсле ўспыхвалі, як шалёныя лямпачкі.
  Пакуль — застылы, здранцвелы — Освальд глядзеў зусім адзін.
  І калі ён падняў сваю паходню, пстрыкнуў ёю, ён мог бачыць усё астатняе, што тут змянілася...
  OceanofPDF.com
  2. Што цяпер?
  Крыху пазней Эдвіна ляжала ў ложку, ужо скручаная коўдрай, туга нацягнутай покрывам, і чакала.
  І чакаў.
  Тое, на што паслалі яе мужа, павінна было заняць усяго некалькі хвілін.
  Але гэта было значна даўжэй.
  Яна гаварыла сама з сабой. Тое, што яна рабіла даволі часта ў гэтыя дні, так як яна выявіла, што самаразмова была невымерна больш стымулюючай, чым спроба абмеркаваць што-небудзь з мужам.
  «Што б ён ні задумаў? Дыллі забаўляцца! Б'юся аб заклад, што набыў сабе апошнюю дробку!
  Вось што яна сказала.
  Але тое, што яна думала, было крыху іншым, і пагражала зрабіць гэтыя адзінокія моманты больш падобнымі на размову ўтрох.
  Яна падумала: ён ужо павінен вярнуцца.
  Пасля ўсіх тых брыдкіх лістоў, якія загадваюць нам сысці, з'ехаць, прадаць дом, нешта можа здарыцца.
  Ананімныя лісты!
  Гэты старажытны замак быў досыць страшны і без лістоў з пагрозамі, якія дасылаў хто ведае хто!
  Яна засталася ў ложку яшчэ некалькі хвілін, шчыльна прыкрыўшыся коўдрай да падбародка, спадзеючыся, што Освальд без калоты неўзабаве падымецца па выгнутай лесвіцы.
  Але калі гэтага не адбылося…
  «Божа...» сказала яна.
  Яна ўсунула ногі ў пантофлі — некалі на падшэўцы з утульнай барановай воўны, а цяпер зношаныя гадамі халодных начэй з скразняком. Затым яна апранула свой цяжкі фланелевы халат, туга завязаўшы пояс.
  Яна ўзяла мабільны.
  Без гэтага яна не мела намеру зрабіць ніводнага кроку ўніз!
  Освальд узяў вялікую паходню. Але няважна — калі яна спускаецца, Эдвіна запаліць усе агні.
  Яна падышла да вінтавой лесвіцы, якая ўрэшце вяла ў падзямелле замка, і з вялікай неахвотай рушыла ўніз.
  *
  Эдвіна пстрыкнула галоўнымі выключальнікамі ўнізе лесвіцы.
  Вядома ж, Освальд гэтага не зрабіў бы! Проста яшчэ адна рэч, якую ён забывае адмяніць, калі вяртаецца.
  - Вы выключылі святло?
  «Гм… о… прабачце, дарагая, я…»
  Настолькі непамятлівы, што ён мог забаўляцца, падымаючыся і спускаючыся па лесвіцы, проста каб праверыць усё тое, пра што ён, хутчэй за ўсё, забыўся!
  Цяпер каменны калідор наперадзе быў ярка асветлены. На камені былі вільготныя плямы - кандэнсат, які, па словах эксперта, патрабуе сур'ёзнай сістэмы асушальніка паветра.
  Быццам бы!
  А некаторыя плямы свяціліся зялёным, замшэлыя плямы лавілі святло.
  Такое страшнае месца!
  Як ёй хацелася, каб яны яго прадалі. Але хаця Освальд меў тэндэнцыю выконваць усе яе загады, нават не хныкаючы…
  ( Ну, добра... час ад часу ён хныкаў...)
  – калі справа дайшла да разгрузкі радавога маёнтку – тэрыторыі, замка, прыбудаванага дома з яго дзіўнымі пакоямі, напоўненымі ўсякімі мудрагелістымі трэскамі – у гэтым пункце Освальд цвёрда трымаўся.
  Напэўна, таму, што ён насамрэч верыць у гэтую лухту пра каралеўскую кроў, якая цячэ ў жылах ФіцГенры!
  Магчыма... яна падумала... гэтыя запіскі з пагрозамі могуць апынуцца добрай справай. Магчыма... калі прыйдзе больш, ён сур'ёзна падумае аб продажы гэтага дома эканамічных жахаў...
  «Освальд?» — нарэшце сказала яна, праходзячы міма небаракі, у якой цэлы дзень была прасачана шыпаватая шапка.
  Недарэчная рэч.
  А вядзьмарская камера!
  Чаму камусьці ў нашы дні хочацца гэта бачыць ?
  Сёння ўсё было пра вампіраў і тых зомбі. Але ці думаў Освальд пра тое, каб абнавіць гэтае месца сучаснымі рэчамі, якія падабаюцца дзецям?
  няма
  «Я традыцыяналіст», — казаў ён.
  Або казаць пра тое, што тут усё было заснавана на гісторыі.
  Яна б толькі пасмяялася з гэтага.
  «Освальд», — крыкнула яна цяпер. «Што, у імя Бога, вы робіце...»
  З пакоя наперадзе мільганула яркая ўспышка. Ззянне пасылала снапы яркага святла ў залу, і яна здагадалася, што яе муж усё яшчэ там.
  Цікаўны. Чаму ўсё, што ён павінен быў спыніць, усё яшчэ працавала на поўную магутнасць?
  Чым ён займаўся? Адбіць знакамітага рабчыка, назіраючы, як прыгожыя агеньчыкі забіваюць электрычным токам няшчаснага манекена?
  Яна дайшла да пакоя, глыбока дыхаючы, уздыхаючы, бо побач быў Освальд.
  Усё выглядала нармальна.
  ( І яна мусіла прызнацца... яна крыху хвалявалася. Ён можа быць упартым і даволі тупым, але ён - тым не менш - яе муж...)
  Але Освальд павярнуўся, і яго твар быў напружаны, з выразам...
  Што? Страх? Блытаніна?
  Гучны трус у святле фар.
  «Освальд, што ты тут робіш, з усім гэтым...»
  Але перш чым яна скончыла, ён падняў руку і паказаў на дысплэй, на які яна не глядзела, калі не заўважыць Эдвіну, якая заўважыла іскры і ўспышкі лямпачак.
  Цяпер яна ўбачыла, што прымусіла Освальда спыніцца, стаяць тут.
  І ўсё, што магла сказаць Эдвіна, было… « Гаў, Усемагутны…»
  *
  Эдвіна не магла паверыць у тое, што ўбачыла. Таксама, здагадалася яна, Освальд не мог.
  Светлавыя эфекты і іскры электрычнага крэсла працавалі нармальна.
  Але манекен у крэсле з выпуклымі вачыма цяпер насіў на шыі плакат з надпісам: «Освальд ФіцГенры — RIP»
  І хлопец, які вісеў, як каўбаса з шыбеніцы, трымаў у раней пустых сціснутых кулаках знак... « Пакіньце гэты замак зараз жа!»
  Стала горш. Крывава-чырвоная фарба на сценах крычала гіганцкімі друкаванымі літарамі: «Ідзі! Вон!'
  Потым яшчэ адно намаляванае паведамленне (хаця ў гэтым было тое, з чым Эдвіна насамрэч пагадзілася)… « Замак Комб пракляты!»
  Нарэшце яна загаварыла, бо Освальд, здавалася, быў здольны толькі глядзець на яе.
  «Освальд. Што тут здарылася?»
  Ён паківаў галавой.
  вядома.
  «Я… я не ведаю, Эдвіна. Я зайшоў, а тут усё. Ды нават крывёю пырскалі, вунь, на падлогу...»
  Цяпер надышла чарга Эдвіны пахітаць галавой.
  Кроў?
  Наўрад ці... толькі больш чырвонай фарбы.
  Але калі яна падышла да адкрытай прасторы, якая аддзяляла павешанага чалавека і манекена, прывязанага да крэсла, яна ўбачыла... наколькі яно бліскучае і слізкае... тады...
  Пах.
  "О Божа," сказала яна зноў. «Гэта кроў . Свіная кроў ці што!»
  І калі яна зноў паглядзела на Освальда, яго вочы выглядалі такімі ж вар'яцкімі, як і любы з герояў дыярамы.
  Тады яна падумала сказаць — рашуча, цвёрда, на гэты раз без абмеркавання, — што яны павінны прадаць гэтае месца. Незалежна ад таго, хто хацеў, каб яны сышлі.
  У рэшце рэшт, гэта проста адна вялікая ўцечка грошай, нягледзячы на легендарныя каралеўскія сувязі сям'і ФіцГенры.
  Але яна ведала свайго мужа і нават пасля ўсяго гэтага задавалася пытаннем, ці зрушыцца ён з месца.
  Яна падышла да яго. «Напэўна, нехта ўварваўся сюды», - сказала яна. «Пасля таго, як мы закрыліся».
  Гэта прымусіла Освальда азірнуцца, яго факел усё яшчэ гарэў.
  Ён кіўнуў.
  Затым: «Мы павінны атрымаць дапамогу. Самі мы з гэтым не справімся…», — сказала Эдвіна.
  «Правільна».
  «Першым заўтра. Гэта дрэнна».
  Ківок.
  Потым, паколькі пакуль не было чым заняцца, яна сказала:
  «Выключы ўсё гэта, Освальд. І ідзі спаць».
  «Ці павінен я атрымаць ... сваю стрэльбу?»
  Яна закаціла вочы.
  Думка аб Освальдзе ў ложку з ёй, стрэльбай у яго дасяжнасці, была яшчэ больш страшнай, чым вандалізм і пагрозы ў гэтым пакоі.
  «Не».
  Ён кіўнуў. Потым яна назірала, як Освальд знайшоў набор выключальнікаў, якія выключалі крыкі, святло, іскры… і спынілі бясконцае пакаранне.
  І, моцна сціснуўшы рукі, яны падняліся па крывых прыступках у сваю халодную спальню.
  OceanofPDF.com
  3. Кансультацыя з дэтэктывам
  Сара схапіла трохі гародніны — надакучлівую моркву, фасолю, якая выглядала ледзь свежай, качан румэна і скрыначку брусельскай капусты, якая, як яна была ўпэўненая, не спадабаецца дзецям, незалежна ад таго, як яна іх прыгатавала.
  Затым спускаемся ў мясны праход, каб падсаладзіць здзелку сакавітымі гамбургерамі, абсмажанымі на цыбулі.
  Яна стаяла, шукаючы пачак фаршу з самай нізкай тлустасцю.
  У яе дызайнерскім бізнэсе справы ішлі павольна. Неўзабаве святы, і большасць улётак і брашур, якія паведамляюць пра будучыя святочныя мерапрыемствы — у тым ліку сёлетнюю калядную пантаміму — ужо зроблены.
  Працаваць з Грэйс над улёткай пантамімы Драматычнага таварыства было вельмі весела, калі яны стварылі яркі і маляўнічы шэраг ухмыляючыхся мясцовых «зорак», дзіўна апранутых ва ўсё, ад Робін Гуда да Аладзіна, да таго, што здавалася дзіўнай версіяй Прэм'ер-міністр з ярка-ружовымі валасамі і акулярамі са стразамі.
  Гэты панта, падумала яна, нельга прапусціць .
  Яна знайшла пачак мяса, якое адпавядала патрабаванням. А потым павярнуўся.
  Калі яна ўбачыла двух чалавек, якія стаялі перад ёй.
  *
  На імгненне Сара падумала, што яны, магчыма, проста хочуць прайсці міма яе да мясной стойкі.
  Але не — яны глядзелі на яе і фактычна загароджвалі Сары дарогу.
  Потым яны павярнуліся і паглядзелі адзін на аднаго, нібы нейкая замужняя версія Твідлдума і Твідлідзі… і, нарэшце, мужчына загаварыў.
  «Прабачце, вы Сара Эдвардс, так?»
  Сара кіўнула, кладучы фарш у кошык.
  «Той, хто разгадвае таямніцы, праўда?»
  У гэты момант іншая пакупніца, мажная жанчына, якая перабірала курыныя грудкі, падняла вочы, чуючы не яе размову.
  Сара падумала... магчыма, гэтая дэтэктыўная справа прыносіць мне занадта вялікую вядомасць.
  Прынамсі, для невялікай вёскі Чэрынгем.
  «Так, мне ўдалося вырашыць адну-дзве рэчы з маім сябрам...»
  Пры правільным адказе чалавек падняў палец, як школьнік.
  «Амерыканец».
  «Правільна, гм… паглядзіце — я проста збіраў некалькі рэчаў на вячэру. У вас... ёсць пытанне?»
  Мужчына кіўнуў і ўздыхнуў.
  Сара ступіла ў бакавы праход, каб сысці з шляху мажнай жанчыны, якая праходзіла міма, і стала каля шэрагу скрынак з кашамі.
  Пара павярнулася ўслед за ёй.
  - Давай, Освальд, - сказала жанчына. «Выплюнь гэта, чувак».
  Яны двое выглядалі знаёмымі, але Сара не магла дакладна вызначыць іх месца: яны не былі людзьмі, якіх яна бачыла кожны дзень, шпацыруючы па вёсцы.
  «Так, дакладна, вядома», сказаў чалавек, зрабіўшы глыбокі ўдых. «Я Освальд ФіцГенры, а гэта мая жонка Эдвіна, і мы жывем па адрасе...»
  Потым справа дайшла да Сары. Вядома...
  — Замак Комб, — скончыла яна.
  Мужчына заззяў ад пазнання.
  «Вясёла добра. Вось у чым справа. Мы хацелі з вамі пагутарыць, глядзелі, як вы ўваходзіце сюды, таму што вы бачыце...
  « Працягвай , Освальд!»
  «Хтосьці пагражаў. Супраць нас. А мінулай ноччу, я баюся, яны ўварваліся і сапсавалі некаторыя з нашых самых… э-э, каштоўных… экспанатаў».
  «Пакінулі нейкія жудасныя надпісы, пагрозы чырвонай фарбай. Як у крыві ўсё», — дадала жонка.
  "О, божа," сказала Сара.
  Да гэтага часу яны трое сталі зорнай славутасцю для пакупнікоў, якія ішлі па гэтым праходзе.
  «Гэта гучыць жудасна. Як наконт...
  Сара не была ўпэўненая, што можа што-небудзь зрабіць для гэтых дваіх - ці павінна што-небудзь зрабіць. Але яна зразумела, што размаўляць пра гэта ў маленькім супермаркеце Чэрынгама, напэўна, не вельмі добрая ідэя.
  «Як наконт таго, каб я заплаціў за гэтыя рэчы, і мы заскочылі ў мой офіс насупраць? Тады вы можаце мне ўсё расказаць».
  «Капітал», — сказаў чалавек.
  Яны ішлі за Сарай наперад і чакалі каля касы Costco, пакуль Сара заплаціць за паўтузіна тавараў, пакуль яна не была гатовая правесці іх у свой офіс.
  *
  Грэйс ужо пайшла дадому; няма сэнсу працаваць дапазна, калі нагрузка значна меншая.
  «Сядайце», — сказала Сара ФіцГенры, і яны падсунулі два крэслы да стала Сары.
  А потым яна слухала, як яны апісвалі ананімныя запіскі, якія яны атрымалі, ва ўсіх гаварылася, што замак трэба зачыніць, што яны павінны пакінуць гэтае месца.
  Потым тое, што здарылася з дысплеямі мінулай ноччу. Свіная кроў.
  «Я мяркую, вы выклікалі паліцыю? Я маю на ўвазе, што гэта гучыць даволі сур'ёзна».
  «Лепшае ў Чэрынгеме?» — сказала Эдвіна. «Шмат добрага, што зрабіў. Прыслалі нейкае дзіця, не больш чым падлетак».
  «Алан Рыверс?» - сказала Сара. Алан быў мясцовым паліцэйскім Чэрынгама і вучыўся ў школе з Сарай.
  «Мы наўрад ці размаўляем па імені, але я мяркую, што гэта хлопец», — сказала Эдвіна. «Ён выказаў здагадку, што замак Комб быў тым месцам, куды дзеці любяць урывацца, важдацца...»
  «Гэта тое, што ён сказаў», — паўтарыў Освальд. «Потым ён сказаў, што абавязкова паставіць гэтае месца на свой звычайны маршрут патрулявання. Калі гэта паўторыцца, магчыма, ён зможа зрабіць больш».
  «А нататкі? Вы паказвалі іх Алану?»
  «Так», — сказаў Освальд. «Але ён сказаў, што адсачыць іх будзе немагчыма. Усе дасланыя з іншай вёскі. Без зваротнага адрасу, вядома. Ён сказаў, што такое месца, як наша, часам прыцягвае такую… ўвагу».
  «Зусім бескарысна!» – сказала Эдвіна, шморгаючы носам.
  Гэтыя двое былі чымсьці, падумала Сара.
  Яна таксама не магла бачыць, што яна можа многае зрабіць, каб дапамагчы ім.
  Але зноў жа, усё ў офісе заціхла, і яны з Джэкам даўно не працавалі разам.
  Які быў выраз?
  Можа, пасмяяцца?
  «Добра. Шчыра кажучы, я не ўпэўнены, што мой, э-э... калега Джэк Брэнан падумае, што мы можам шмат зрабіць. Але як наконт гэтага…»
  Па сігнале ФіцГенры разам нахіліліся наперад, жадаючы выканаць план.
  «Чаму б мне не пазваніць яму — пасля таго, як накармлю сваіх дзяцей…»
  Сара кіўнула на сумку, напоўненую інгрэдыентамі для чызбургераў і карыснага зялёнага салаты.
  «...магчыма, мы з ім можам прыехаць, паглядзець гэтае месца, і вы раскажаце нам, што здарылася. Ніякіх абяцанняў, але я давяраю яго інстынктам».
  Чалавек пляснуў.
  «Выдатна! Мы будзем трымаць усе агні ўключанымі. Дайце вам абодвум належную экскурсію па ўсім месцы ".
  Сара не была ўпэўненая, што гэта патрабуецца.
  Але ўсё роўна — пагрозлівая запіска была пагрозлівай запіскай. Хтосьці хацеў, каб замак Комб і яго жыхары зніклі.
  Чаму на зямлі?
  Гэта , падумала яна, можа быць дастаткова таямнічым, каб зацікавіць Джэка.
  Сара ўстала і схапіла сваю сумку з пакупкамі. «Я патэлефаную вам, каб пацвердзіць, пераканайцеся, што Джэк на борце. І калі ўсё атрымаецца… мы ўбачымся пазней».
  Освальд ФіцГенры выглядаў настолькі задаволеным, што Сара падумала, што яе вось-вось нежадана абдымуць.
  Яго жонка выглядала менш.
  І вывела іх абодвух са свайго кабінета па лесвіцы на вуліцу, думаючы:
  Гэта можа быць весела...
  OceanofPDF.com
  4. Дом на рацэ
  Джэк крутануў рулём свайго маленькага Austin Healey Sprite, рэзка затармазіў і проста ўхіліўся ад чарговай ямы.
  «У наступны раз — калі наступны раз будзе — мы прыедзем на тваім пазадарожніку», — сказаў ён, кінуўшы шасцярню. «Некаторыя з гэтых дзірак настолькі вялікія, што мы можам ніколі адтуль не выбрацца».
  - Замак на рацэ - магчыма, нам варта было прыплыць на лодцы, - сказала Сара.
  «Гэта, безумоўна, самы час для гэтага».
  Ён кіўнуў на чыстае блакітнае неба — усю раніцу было дастаткова сонечна, каб пераканаць яго зняць верх на спартыўнай машыне.
  «Як ідэальнае падзенне ў Новай Англіі, і...» Ён спыніўся, пачуўшы гук, які яму зусім не спадабаўся. «Трымайся...»
  Гучыць так, як ніжняя частка машыны шкрабае па шурпатым жвіру на дарозе Комб-Касл.
  «Чорт вазьмі».
  Але потым грукат камянёў, які б'е аб дно аўтамабіля, спыніўся, калі жвір ператварыўся ў асфальт, і Джэк паехаў далей, спадзеючыся, што яго любімай машыне не было пашкоджанняў.
  «Мы робім гэта бясплатна?» - сказаў ён. «Я магу ... мець выдаткі. Гэта не гучала добра».
  «Я не думаю, што тут можна мець шмат грошай. Успрымайце гэта як дзяржаўную службу для добрых людзей Чэрынгама».
  Ён засмяяўся з гэтага.
  Яны завярнулі дарогу, і з-за дрэў перад імі з'явіўся сам замак Комб.
  «Хм. З выгляду таго палацу яны могуць дазволіць сабе плаціць».
  - Ты не верыш, Джэк - наколькі я чуў, толькі плюшч не дае яму ўпасці.
  Калі яны спускаліся з гары да дома, Джэку было цяжка ў гэта паверыць. Замак Комб здаваўся яму класічнымі рамантычнымі руінамі — уяўленне кінапрадзюсера аб ідэальным мудрагелістым англійскім замку.
  Цяпер ён мог выразна бачыць будынак: размешчаны ў лукавіне ракі сярод шырокіх газонаў і лугоў, сумесь нармандскіх руін і асабняка васемнаццатага стагоддзя.
  «Чаму ты мне пра гэта ніколі не казаў?» - сказаў ён. «Гэта дзіўна».
  "Мы праязджалі міма яго на лодцы ў мінулым годзе, вяртаючыся з Оксфарда - вы не памятаеце?"
  «Вы жартуеце? Я быў занадта заняты, ствараючы ўражанне тэхаскага мільянера, каб заўважыць пейзаж», — сказаў ён. «Што нагадвае мне, што гэтыя падступныя прафесары англійскай мовы былі чымсьці іншым, ці не так?»
  Сара засмяялася: «Пачакай, пакуль сустрэнеш ФіцГенры, Джэк».
  «Тыповыя англійскія вышэйшыя класы, га?»
  «Хм… не. Тыповы - не тое слова. Магчыма, эксцэнтрычны. Магчыма, дзіўна». Яна засмяялася. «Вас чакае задавальненне».
  Джэк паглядзеў на яе. Яна нявінна ўсміхнулася яму ў адказ.
  "О, я разумею", сказаў ён. «Час янкі ў Канэктыкуце, га? Частка ангельскага жыцця і гэта людзі, якіх я яшчэ не адчуў?»
  «Дакладна!»
  Ён пацягнуў машыну па шырокай дузе праз жвіровую тэрыторыю дома і прыпаркаваўся побач са старым чырвоным «Ягуарам».
  Джэк не ўтрымаўся, падышоў да машыны і абышоў яе.
  «Нічога сабе. Марк Два, - сказаў ён. «Тры цаля чатыры літры. Класіка».
  «Сапраўды?»
  «Вядома, гэтыя Jaguar было цяжка падтрымліваць у добрым працоўным стане, нават будучы новымі. Тэмпераментны рухавік. Але гэты выглядае сапраўды дагледжаным».
  Сара павярнулася да прыступак, якія вядуць да вялікіх дзвярэй замка.
  «Што вы думаеце пра гэта месца цяпер?» - сказала Сара.
  Джэк адарваўся ад машыны і паглядзеў на абвіты плюшчом дом. Дзіўна.
  Здавалася, ён падзяляўся на дзве паловы: з гэтага боку — асабняк, як і многія іншыя, якія ён бачыў у наваколлі. Класічныя радкі. Уваходныя дзверы са слупамі і порцікам. Уверсе Джэк убачыў восем вокнаў, зарослых плюшчом і гліцыніяй. А потым да дома быў прышчэплены сапраўдны замак — як ва ўсіх фільмах пра Робін Гуда, якія ён бачыў.
  Хаця значная частка гэтага замка відавочна была проста руінамі.
  Бліжэй да "новейшага" будынка Джэк мог бачыць - як і выказала здагадку Сара, што ён "на самым версе". За плюшчом залатаныя і аблезлыя аконныя рамы. Ён бачыў, як шмат чарапіцы не хапае на даху, і свінец, які мільгаў вакол шматлікіх комінаў, адслойваўся, як старая бляшаная банка.
   Гледзячы вышэй, некаторыя з верхніх вокнаў былі зачыненыя аканіцамі: ён здагадаўся, што некаторыя часткі вялікага дома былі цалкам зачыненыя, каб зэканоміць на ацяпленні і абслугоўванні. Каменная кладка выглядала рванай, а клумбы, якія цягнуліся па ўсёй даўжыні будынка, былі ператвораныя ў сумныя выставы пустазелля і недагледжаных кустоў.
  «Я разумею, што вы маеце на ўвазе. Тут не вялікі рамонт і догляд», — сказаў ён. «Гэта тая частка, якая адкрыта для грамадскасці?»
  «Я думаю, што ў гэтай частцы жывуць ФітцГенры. Турыстычная частка знаходзіцца ззаду, дзе яна пераходзіць у стары нармандскі замак. Па памяці я думаю, што ў доме ёсць пакоі, якія служаць нейкім музеем».
  «Што?»
  Яна засмяялася. «Чаму б не дачакацца экскурсіі?»
  «Мая ўвага».
  Потым, калі яны ўсё яшчэ разглядалі заняпалы замак і асабняк, уваходныя дзверы ў дом адчыніліся, і да іх рушыў высокі сівы мужчына ў твідавым касцюме і жоўтым джэмперы.
  «Што, чорт вазьмі, ты робіш?» - сказаў ён, падыходзячы да Джэка. «Наведвальнікі замка ўваходзяць з тылу . Гэта выразна пазначана і...
  Джэк бачыў, як твар мужчыны пачырванеў, а вочы вострыя.
  «Спадар ФіцГенры, - сказала Сара. «Вы не памятаеце, вы прасілі мяне…»
  Але мужчына праігнараваў яе і стаў перад тварам Джэка.
  «Крывавыя гразкі! Проста трымайцеся далей ад машыны - добра?»
  Перш чым Джэк паспеў сказаць што-небудзь у адказ, мужчына сеў у Jag і ўключыў рухавік. Пачалі адразу.
  Кіроўца рэзка даў задні ход — Джэк адышоў з дарогі і пацягнуў за сабой Сару.
  Джэк глядзеў, як ягуар з роўам памчаўся па дарозе да галоўнай дарогі.
  "Ну," сказала Сара.
  «Я разгублены. Я думаў, вы сказалі, што нас запрасілі?»
  «Мы былі. Я не разумею. Ён быў такі прыемны ўчора».
  «Ганьба. Гэта цалкам змяніла маё меркаванне пра ўладальнікаў Jag».
  - Хадзем паглядзім, ці ёсць місіс ФіцГенры.
  «І будзем спадзявацца, што яна таксама не зробіць доктара Джэкіла і містэра Хайда, так?» - сказаў Джэк.
  Джэк рушыў услед за ёй да ўваходных дзвярэй. Сара нацягнула старамодны званок, і ён пачуў гук вялізнага званка, які біў у глыбіні дома.
  «Ніколі раней яго не называлі граклам», — сказаў ён. «Я мяркую, што гэта непрыемная рэч?»
  "Гэта грокл", - сказала яна. «І вы правільна здагадваецеся. Азначае «турыст» — і не асабліва пажаданы».
  Дзверы адчыніліся, і Джэк шчыра перагледзеў.
  Супраць яго стаяў чалавек, які толькі што паехаў па дарозе.
  Ідэнтычны ў твідавым касцюме — акрамя джэмпера. Гэты чалавек быў цёмна-зялёны.
  «Гм, містэр ФіцГенры?» - сказала Сара, у голасе Джэка гэтаксама здзіўлена, як і ён.
  Мужчына ступіў наперад, на яго твары з'явілася прывітальная ўсмешка. Ён працягнуў ім руку, каб паціснуць.
  - Міс Эдвардс, - сказаў ФіцГенры. - А вы, сэр, напэўна, дэтэктыў Брэнан!
  - Рады пазнаёміцца, - сказаў Джэк, паціскаючы руку. «Джэк, калі ласка. Але хіба мы толькі што не бачылі цябе… у Jag?»
  «Я? Божа мой, не! Гэта быў не я. Гэта быў Дзіця. Ха-ха! Я? У Jag? Вось і будзе дзень!»
  Джэк утаропіўся на яго.
  Сара мела рацыю. Эксцэнтрычны было менавіта тое слова.
  - Сардэчна запрашаем у замак Комб, - сказаў ФіцГенры. «Заходзьце, вып'ем. Ніколі не рана выпіць, так?»
  Ён павярнуўся і знік унутры.
  Джэк паглядзеў на Сару і паціснуў плячыма. Яна паціснула плячыма ў адказ.
  Няхай прыгоды пачынаюцца, - падумаў ён.
  Затым яны рушылі ўслед, і Джэк зачыніў за імі дзверы.
  *
  «Ха-ха, вельмі смешна, сапраўды вельмі смешна!» — сказаў Освальд, падымаючы шклянку. «Для Бэйбі, самага няшчаснага жудака ва ўсёй Англіі!»
  «Дзеці», - сказала Сара, разгубленая, але не жадаючы выглядаць грубай.
  Яна падняла сваю маленькую шклянку херасу да тоста Освальда і зрабіла глыток. Вар'яцтва піць так рана.
  Але калі ў Рыме — ці вар'яцкім замку...
  На другім баку вялікай, але бляклай гасцінай яна ўбачыла, як Джэк паднёс келіх да вуснаў, не п'ючы.
  Ніколі не выконваў абавязкі — яна ведала, што гэта непарушнае правіла Джэка.
  Яна глядзела, як Освальд адкінуў свой вялікі скотч і стукнуў шклянкай аб столік ля вялікага каміна.
  Ён пацягнуўся за бутэлькай, але Сара ўбачыла, як Эдвіна, якая сядзела на канапе побач, моцна паклала руку на яго запясце.
  «Не, дарагі», - сказала яна. «Гэтага будзе цалкам дастаткова».
  «Не? Нават не сніфтэр?»
  «Нават не нюхаць».
  - Хммм, - сказаў Освальд. Затым ён павярнуўся да Джэка.
  «Шкада, што я бачыў твой твар, стары хлопчык. Грокл! Грокл! Адкуль іх Бэбі?”
  «Гэта было вельмі пацешна і збянтэжана, містэр ФітцГенры», — сказаў Джэк, усміхаючыся гаспадару, як ведала Сара, самай цярплівай і няшчырай усмешкай.
  «Освальд, калі ласка, Джэк! Забудзьцеся пра каралеўскую сувязь. Усе прыяцелі тут, хм?»
  Каралеўская сувязь? Гэта здавалася неверагодным.
  Нешта трэба праверыць пазней.
  «Дык хто такі «Дзіця»?» - сказала Сара.
  «Освальд заўсёды называў яго так», — сказала Эдвіна. «Яго сапраўднае імя Руфус».
  «Для мяне ён Дзіця», — сказаў Освальд. «Разумееш, нас дзве хвіліны».
  «Дзве хвіліны каштуюць найбольш у Англіі», — сказала Эдвіна.
  «Я люблю яго калоць. Старэйшы брат і ўсё такое!»
  - Я ўсё яшчэ не ўпэўнены, што разумею, - сказаў Джэк.
  «Слаўная традыцыя першародства », — сказаў Освальд, цягнучыся да скотчу.
  Сара ўбачыла, як Эдвіна кінула на Освальда сталёвы позірк, і яго рука слізганула назад.
  «Разумееце, я нарадзіўся на дзве хвіліны раней за Руфуса, і Патэр, будучы прыхільнікам традыцыі, упэўніўся ў сваім тэстаменце, што я атрымаў у спадчыну ўвесь гэты маёнтак, а ён не атрымаў у спадчыну нічога».
  «Нічога?» - сказала Сара.
  «Амаль нічога — некалькі гектараў і ўсё», — са смехам сказаў Освальд.
  «Я мяркую, што ён быў не вельмі шчаслівы з гэтай нагоды», - сказаў Джэк.
  «Шчаслівы? Ха! Ён ніколі гэтага не пераадолеў. Фактычна, кожны раз, калі бачу яго, я кажу яму: «Дзіцятка! Перабярыце гэта!' Але ён гэтага не робіць. Вось чаму я называю яго Малы. Ха-ха!»
  «Освальд! Мова».
  Гаспадар дома, здавалася, сціснуўся, як чарапаха, у свой панцыр ад гаўкаючага загаду жонкі.
  - Прынамсі, твайму брату не трэба шукаць паўмільёна ў год, каб не даць гэтаму спарахнеламу абломку ўпасці, - сказала Эдвіна. «Калі вы спытаеце мяне, Освальд, ён пераможца, а не вы».
  «Ня ў чым, старая, ня ў тым. Справа ў тым, што я — уладар сядзібы, — а ён проста Дзіцятка, які ходзіць па акрузе ў сваёй дурной старой машыне, брыдаючы, асляпляючы і праклінаючы дзень майго нараджэння. Ха-ха-ха!»
  Эдвіна пахітала галавой і закаціла вочы. Сара ўявіла, што робіць гэта шмат практыкаванняў.
  «Руфус жыве тут, у доме з вамі?» - сказала Сара.
  «Божа мой, не», — сказаў Освальд.
  - Якая жудасная ідэя, - сказала Эдвіна.
  «Ён жыве ў Доўэр-Хаўсе на Норт-Філд, прыкладна ў мілі адсюль праз маёнтак. Маленькі катэдж, вядома».
  «Значыць, ён не мае ніякага дачынення да кіравання?» - сказаў Джэк.
  «Нічога не спрыяе», — сказаў Освальд. «Дармаед, вось ён і ёсць. Вы ўпэўнены, што не хочаце папоўніць Джэк?»
  Сара глядзела, як Освальд павярнуўся да сваёй лепшай палавіны, каб даведацца, ці не дадуць яму зялёнае святло на чарговы выбух. Але яе каменны твар ясна даваў зразумець, што не будзе добра прыняты.
  Джэк паківаў галавой. «Не, дзякуй. Містэр ФітцГенры, Сара сказала мне, што вы атрымалі некалькі... непажаданых... лістоў. Ці магу я іх убачыць?»
  Сара назірала, як Освальд кіўнуў Эдвіне. Яна ўстала, падышла да бюро ў куце пакоя і вярнулася з папкай.
  Сара ўзяла яго ў яе і адкрыла. Джэк падышоў і стаў каля яе.
  «За апошні месяц мы атрымалі чатыры розныя лісты, — сказала Эдвіна.
  «Плюс даволі непрыемныя знакі, якія мы знайшлі на дысплеях мінулай ноччу», — сказаў Освальд. «Я выразаў іх і паклаў у файл».
  Сара выклала змесціва на часопісны столік, які стаяў перад агнём.
  Два лісты былі напісаны чарніламі на светла-блакітнай пісчай паперы, абодва кароткія і па сутнасці. Першы задаў тон: «ФіцГенры, прадавай, калі ведаеш, што табе добра». Ваш род павінен атрымаць добрую працу, а не жыць з нас. Прэч, перш чым мы цябе спалім».
  Сара прачытала другую, якая адрозьнівалася толькі тым, што Освальда называла «фашысцкай сьвіньнёй», а Эдвіну — «тлустай распешчанай каровай».
  «Той, хто іх напісаў, не мог са мной сустракацца», — сказала Эдвіна. «Я магу быць сапсаваны. Але я не — катэгарычна не — тоўсты».
  Па праўдзе кажучы, падумала Сара, Эдвіна таксама была не зусім худая.
  Сара паглядзела на дзве іншыя літары, складзеныя са слоў, выразаных з газет. Гэта былі больш грубыя - напэўна, каб зэканоміць на выразаннях, падумала яна. «ВЫХОДЗІЦЬ АБО ПАМЕРЦЬ! БУДЗЕ КРОЎ! ЕШЦЕ БАГАЦЫХ!
  «Есці багатых?» - сказаў Джэк. «Не чуў такога некалькі гадоў».
  «Дакладна», — сказаў Освальд. «Я думаў, што гэта ўсё хутчэй жарт, разумееш? Адзін з гэтых новых тыпаў актывістаў, у якога занадта шмат часу і крыўды на памешчыкаў! Але потым уварваліся і — ну, разумееце».
  Сара ўбачыла погляды паміж Освальдам і Эдвінай. Выгляд заклапочанасці. За гэтым бахвальствам гэтыя двое былі відавочна занепакоеныя пагрозамі.
  - Вядома, - сказаў Джэк. «Сара расказала мне, што вы знайшлі ў музеі».
  «Музей?» - сказаў Освальд. «Не музейны стары. Музеі — дзесяць капеек. Гэта Odditorium! Толькі адзін у краіне!»
  - Вось што я табе скажу, - сказаў Джэк, ставячы свой херас, вадкасць яшчэ не дакранулася. «Чаму б вам не паказаць мне, што яны насамрэч рабілі ў, э-э... Адыторыюме, пакуль Сара тут як след разгледзіць лісты?»
  «Выдатная ідэя», — сказаў Освальд. «Я проста кіну гэта назад на кухню па дарозе...»
  Ён схапіўся за бутэльку.
  - Не хвалюйся, дарагая, - сказала Эдвіна са сталёвым позіркам. «Я зраблю гэта».
  Сара ўбачыла, як губы Освальда дрыжаць. Затым ён пакорліва кіўнуў і паклаў руку на плячо Джэка.
  «Пасля цябе, стары», - сказаў ён.
  І двое мужчын выйшлі з пакоя.
  OceanofPDF.com
  5. Месца злачынства
  «Яшчэ пару пакояў, Джэк, калі ты згодны, стары?» — з гонарам сказаў Освальд. «Многія людзі нават не даходзяць так далёка!»
  «Я магу сабе ўявіць».
  «Часам я бачу іх з акна нашай спальні, яны бегаюць назад да сваіх вагонаў!»
  «Ну, у гэтым і ўся ідэя, праўда... напалохаць іх?»
  «Ты патрапіў у самую кропку, — сказаў Освальд, падымаючыся па вузкай лесвіцы, якая вяла з падзямелляў на руіны замка.
  Джэк рушыў услед, яго розум усё яшчэ змагаўся з дзіўнымі «экспанатамі жахаў», якія Освальд з такім гонарам паказаў яму.
  Шкада, што Сара не прыйшла. Але яны загадзя вырашылі, што будзе лепш, калі яна выкарыстае час, каб даведацца пра тое, што Эдвіна магла... ці не ведаць.
  Освальд адчыніў дзьверы ў гатычнай арцы, і Джэк ступіў — і апынуўся ў доўгім калідоры ў асабняку васемнаццатага стагодзьдзя.
  «Зусім лабірынт, ці не так?» - сказаў Освальд. «Палова экспанатаў знаходзіцца ў новым доме — астатняе — у старым замку. Экскурсія ідзе ад аднаго да другога, уверх, уніз, потым зноў назад, разумееце».
  «Я павінен прызнаць, што я вельмі заблукаў».
  «Дакладна! Усё дадае адчування таямніцы!»
  «Але вы жывяце ў галоўным доме?» - сказаў Джэк.
  «Часцей за ўсё, хоць нашы, э-э... сямейныя пакоі знаходзяцца ў вежы замка».
  - Вельмі рамантычна, - сказаў Джэк.
  «Я магу вам сказаць, вельмі холадна!» – сказаў Освальд, ідучы па калідоры. «Сюды!»
  «Я мяркую, што той, хто маніпуляваў з дысплеямі, павінен быў ведаць дарогу?» - сказаў Джэк.
  Ён бачыў, як Освальд спыніўся і задумаўся над гэтым.
  «Хм. Пракляты, калі б я не падумаў пра гэта. Магчыма, вы маеце рацыю».
  «Дык тады... хто ж ведае дарогу?» - сказаў Джэк. «Колькі ў вас персаналу?»
  «Ха! Персанал? Вы, відаць, жартуеце!»
  «У вас наогул няма?»
  «Прад дома Эдвіны — увесь шарм і ўсмешкі. А я і тэхнічны кіраўнік, і галоўны повар, і мыйшчыца бутэлек!»
  «Ну, той, хто паставіў гэтыя шыльды, напэўна, быў шчаслівы, блукаючы па падзямеллях з адной факелам, вам не здаецца? Яны павінны быць знаёмыя з макетам ".
  «Хм, я мяркую, што гэта праўда», — сказаў Освальд.
  «А як наконт твайго брата?»
  «Дзіця? Глупства. Я маю на ўвазе, чаму б...
  «Але ён ведае дарогу?»
  Освальд выглядаў няўтульна ад гэтай думкі.
  «Хм. Мы выраслі тут. Але… Дзетка? Божа мой, не. Гэта немагчыма».
  «Не ведаю, Освальд. Такія рэчы... усё магчыма».
  Освальд паківаў галавой, быццам гэтая ідэя была зусім не магчымай. Затым ён павярнуўся і павёў Джэка па іншым пыльным калідоры, пакуль яны не дайшлі да дзвярэй з надпісам «Сучасныя часы».
  «Мы вось-вось пакінем дні адсячэння галоў і павешанняў», — падумаў Джэк.
  Джэк глядзеў, як Освальд працягнуў руку і сцёр з дзвярэй павуцінне.
  «Невялікі бонус, гэты пакой. Вельмі папулярны».
  «Колькі вы бераце за ўвесь тур?» - сказаў Джэк.
  «Па дзесяць кожнаму, па пяць малым», — сказаў Освальд.
  «Вы пускаеце дзяцей у падзямелле?» - сказаў Джэк.
  «Не магу іх спыніць», — сказаў Освальд. «З імі, вядома, павінен быць дарослы. Хаця смешная рэч. Я не думаю, што сучасных дзяцей так лёгка напалохаць. Яны часта выбягаюць адтуль, смеючыся ў галаву».
  - Мяркую, нервовая рэакцыя, - сказаў Джэк.
  Грунтуючыся на зомбі, вампірах і вёдрах крыві па тэлевізары, Джэк здагадаўся, што экраны Освальда могуць выглядаць даволі рыпучымі.
  «Хм, ніколі пра гэта не думаў», — сказаў Освальд, адчыняючы дзверы і адступаючы, каб прапусціць Джэка.
  «Та-да!» - сказаў ён.
  Джэк увайшоў у пакой і азірнуўся.
  Нішто не рыхтавала яго да гэтага.
  «Зусім нешта, ці не так?» - сказаў Освальд.
  Джэк паглядзеў на Освальда, ганарліва ўхмыляючыся.
  Дзівак, - падумаў Джэк. Гэта слова, якое я павінен выкарыстоўваць. Гэта ветлівае слова: дзівак.
  Ён азірнуўся ў гэты «сучасны» пакой. Ён быў напоўнены васковымі мадэлямі, апранутымі ў тое, што выглядала як выкід з магазіна. Мужчыны ў касцюмах, жанчыны ў сукенках пяцідзесятых гадоў, групы салдат, жменька даволі непаліткарэктных блізкаўсходніх джэнтльменаў, статысты з Лоўрэнса Аравійскага.
  На ганаровым месцы стаялі чацвёра мужчын у чорных касцюмах, трое з гітарамі, адзін за барабанамі.
  Вядома, не, падумаў Джэк. Не можа быць…
  "Дазвольце мне адгадаць", сказаў ён. «Бітлз»?
  «Так!» - сказаў Освальд. «Якасць мадэляў, гэта выдае, ці не так? Каштуе невялікае стан!»
  Калі б на гэтым этапе экскурсіі засталося яшчэ некалькі наведвальнікаў, Джэк быў упэўнены, што яны пабягуць да выхадаў пасля таго, як убачаць Джона, Пола, Джорджа і Рынга з іх паедзенымі моллю валасамі, шклянымі вачыма і босымі карымі нагамі.
  - Адгадаць шкоднікаў для вас павінна быць праблемай, - сказаў Джэк.
  «Адкуль ты ведаў, стары?» - сказаў Освальд. «Пацукі не пакінуць Пола ў спакоі». Ён панюхаў. «Усім любімы Бітл!»
  «Здаецца, Джон выжыў нармальна».
  «Здаецца, не іх кубак гарбаты. Не вінаваціце іх. Ён ніколі не быў маім. Занадта праклятая палітыка, уся гэтая лухта аб міры ва ўсім свеце! Давай, яшчэ шмат чаго можна паглядзець».
  *
  Сара адкінулася на выцвілую канапу і глядзела, як Эдвіна налівае каву ў пабітыя кружкі.
  Жанчына выглядала стомленай, напружанай і відавочна рабіла смелы твар.
  Да гэтага часу яна давала Сары прамыя адказы на яе пытанні.
  «Такім чынам, у маёнтку за апошні час не адбылося ніякіх змяненняў, якія маглі выклікаць у кагосьці крыўду?» — спытала яна, беручы каву, якую падала ёй Эдвіна.
  — Не, — сказала Эдвіна. «Я маю на ўвазе, што ў нас ёсць некаторыя работнікі фермы, якія жывуць у катэджах фермы. Але мы іх даглядаем належным чынам — калі б не было, дык і даходу не было б».
  «Такім чынам, музей прыносіць мала?»
  «О, амаль нічога. У некаторыя дні ўвогуле ніхто не прыходзіць».
  «Шчыра кажучы, я думаў, што вы зачыніліся шмат гадоў таму».
  «Божа. Няхай лепш будзе, - сказала Эдвіна. «Мы не можам дазволіць сабе рэкламаваць, як ёсць».
  «Вы маглі б мець вэб-сайт».
  «Освальд не верыць у Інтэрнэт».
  "А," сказала Сара.
  «Ён лічыць, што гэта проста мода».
  Сара захавала цвёрды выгляд і зрабіла запіс у нататніку.
  «А што з вёскай? Ёсць там хто-небудзь з падазраваных?»
  Чарговае хітанне галавой. «Мы павінны грошы палове гандляроў у Чэрынгеме».
  «Ці можа гэта быць адзін з іх?»
  «Я не бачу, каб менеджэр Costco пачаў помсту, а вы?»
  «А як наконт наведвальнікаў — хтосьці незвычайны?»
  - Вы маеце на ўвазе, акрамя людзей, якія плацяць, каб абыйсці Адыторыюм Освальда?
  Сара ўсміхнулася.
  «Была тая жудасная жанчына з агентаў па нерухомасці...»
  «О? Вы маеце на ўвазе Колдуэлса?»
  «Вось і ўсё. Нейкая маладая дзяўчына з адным з тых дурных выдуманых імёнаў.
  «Я не ведаў, што там працуе жанчына...»
  «Анжы, вось і ўсё. Адзін "дж", два "і". З'явіўся пару тыдняў таму. Схадзіў па хаце, як драпежнік. Освальд кідаўся за ёй, хіхікаючы, як дзіця, з высунутым языком».
  «Чаму яна была тут?»
  «Сказала, што ў яе ёсць пакупнік — хацела зрабіць «ацэнку».»
  «Яна?»
  «Калі і была, то не сказала мне. Усё адно Освальд ніколі не прадасць. «Каралеўская кроў Англіі цячэ праз гэты дом». Бла-бла-бла…”
  Сара зноў падняла лісты і сунула іх праз стол Эдвіне.
  «А як наконт надпісу — вы яго пазнаеце?»
  — Не, — сказала Эдвіна.
  «Уся танальнасць лістоў выглядае палітычнай. Хто з вас займаецца палітыкай, ці мае дачыненьне да нейкага буйнога бізнэсу?»
  «Ха! Жадаю».
  «Можа, акцыі?»
  «Даўно прададзены».
  «Няма планаў па фрэкінгу нафты? ГМ-культуры?»
  Сара глядзела, як Эдвіна паківала галавой: «Як быццам! Дзе мне распісацца?»
  «І ніхто з вас апошнім часам не быў у прэсе? Няма прычын, каб вы былі ў цэнтры ўвагі нейкай мясцовай праблемы, магчыма, класавай крыўды?»
  «Мы жывём тут вельмі ціха, Сара».
  Сара зрабіла некалькі запісаў у сваім нататніку, потым змяніла тактыку.
  «Што з Руфусам?» - сказала яна. «Калі мы ўбачылі яго сёння раніцай, ён выглядаў даволі злым».
  «Руфус заўсёды злы».
  «Мог ён пісаць лісты?»
  «Здаецца, не ў яго руках».
  «Ён мог прымусіць кагосьці зрабіць гэта. Чаму ён раззлаваўся?»
  Сара ўбачыла, што Эдвіна старанна падбірае словы.
  «Цяпер мы кудысьці дабіраемся» , — падумала яна.
  «Добра. Тое, што я вам цяпер скажу, павінна заставацца ў строгай таямніцы, — сказала Эдвіна.
  «Вядома».
  «Освальд запрасіў Руфуса да сябе і папрасіў у яго пазыку».
  "Дазвольце мне адгадаць", сказала Сара. «Руфус сказаў не?»
  «Праляцеў дах. Пайшоў балістычны. Разгаворваўся, трызніў, называў Освальда ўсімі імёнамі пад сонцам».
  «Калі мы з ім сустрэліся, ён выглядаў вельмі ўсхваляваным», — сказала Сара. «Вы не супраць сказаць мне, колькі запрасіў Освальд?»
  «Сто тысяч».
  Нейкая пазыка, падумала Сара.
  «У Руфаса ёсць такія грошы?»
  «О, так».
  «Я думаў, што ён не атрымаў спадчыну?»
  - Я ўзяў дробязь ад дзядзькі Освальда, калі той дзядок высунуў сабо, - сказала Эдвіна. «Шкадаваў, што яго выключылі з гэтага бязладзіцы! А потым даволі добра абышоўся з гэтым у горадзе».
  «Але навошта яго пытацца? Няўжо нельга пайсці ў банк па крэдыт?»
  «Сапраўды? Вы пакажыце мне банк, якому мы не павінны, — сказала Эдвіна.
  «Ах...»
  «І адзін з гэтых банкаў зараз хоча вярнуць свае грошы. Гэта так вельмі стомна. На самай справе, калі мы не заплацім ім да канца месяца, я лічу, што мы шмат страцім».
  «Вы маеце на ўвазе дом…»
  «Зямля таксама».
  Сара ўтаропілася на Эдвіну ФіцГенры.
  Яна паціснула плячыма: «У любым выпадку, Руфус быў нашай апошняй надзеяй. Калі мы не знойдзем грошай, і шмат, у бліжэйшыя два тыдні, бывай, замак Комб».
  "Я разумею", сказала Сара, кіўнуўшы.
  Але па праўдзе — не бачыла.
  Чаму іх так турбавалі гэтыя лісты, калі — што больш важна — у іх хутка не застанецца нават хаты для пражывання?
  Тут адбывалася нешта іншае.
  Тое, пра што Освальд і Эдвіна ФіцГенры ім не казалі...
  OceanofPDF.com
  6. Больш, чым здаецца на першы погляд
  Джэк думаў, што бачыў усё.
  Але нішто не падрыхтавала яго да апошняга пакоя ў Адыторыюме Освальда ФіцГенры.
  Пакой быў вялізны — не менш за палову шырыні асабняка. Але яго здзівіў не памер, а імгненнае адчуванне, што ён быў тут раней.
  І ў пэўным сэнсе ён меў.
  У пакоі знаходзілася амаль у натуральную велічыню копія з дрэва і з'едзенага моллю палатна старажытнага каменнага круга Мабс-Хіл, які ляжаў недалёка ад Чэрынгема.
  Джэк быў там шмат разоў і адразу пазнаў гэта.
  Але так гэта ніколі не выглядала.
  Круг быў заселены больш спарахнелымі васковымі фігурамі.
  Купка людзей, падобных да віктарыянскіх джэнтльменаў, нязграбна стаяла на краі круга, жэстыкулюючы, паказваючы пальцамі, устрывожана падняўшы рукі і падняўшы цыліндры.
  А ў цэнтры круга ляжалі на зямлі двое мужчын у чорных штанах і белых кашулях на падцяжках, іхнія кашулі былі чырвоныя ад крыві.
  Кожны мужчына трымаў у руках пісталет.
  За імі яшчэ дзве васковыя фігуры стаялі, абапёршыся аб старажытныя камяні: гэтыя двое, апранутыя ў касцюмы і цяжкія зімовыя плашчы, таксама ўзброеныя і, відаць, таксама цяжка параненыя, з недарэчнай колькасцю крыві, залітай іх камізэлькамі.
  Перад карцінай Джэк бачыў выцвілую драўляную шыльду:
  Сумна вядомая дуэль на ўзгорку Маба, снежань 1898 г.! Лорд Бэзіл ФіцГенры плаціць найвышэйшую цану за абарону свайго гонару !'
  - Ну, дэтэктыў, - сказаў Освальд. «Вось мы і прыехалі! Рэальнае месца злачынства, якое вы павінны раскрыць!»
  Джэк засмяяўся. «Я мяркую, што крыміналістыка тут не прынясе вялікай карысці».
  Ён увайшоў у карціну і агледзеў целы адно за адным.
  "Што ж, - сказаў ён, - зыходзячы з ран, я б сказаў, што гэтыя трое выжывуць, калі мы своечасова даставім іх у добры шпіталь".
  «Працягвай…»
  «Але гэты гонэр. Чысты стрэл у галаву».
  «Брава!» - сказаў Освальд. «Хочаш рызыкнуць здагадацца, што здарылася?»
  - Я дазволю табе сказаць мне, - сказаў Джэк. «Я сумняваюся, што ўсё, што я магу прыдумаць, будзе адпавядаць вашай сямейнай гісторыі».
  «Вельмі дакладна!» - сказаў Освальд. «Гэта была даволі знакамітая справа ў свой час. Другая старонка The Times , не менш. Дык вось што здарылася: мой няшчасны прадзед лорд Бэзіл, які ляжыць тут з куляй у мазгах, жыў даволі светлым жыццём дзякуючы велізарнаму багаццю, якое яго ўласны дзед, Ральф, назапасіў каперам у Ост-Індыі.
  Освальд хадзіў вакол гіганцкай дыярамы, відавочна атрымліваючы асалоду ад свайго апавядання.
  «Ніколі не прапусціце магчымасць з гонарам дэклараваць сваю каралеўскую кроў. Аднойчы ўвечары п'яны Персіваль Пелхэм здзекаваўся з не менш п'янага лорда Бэзіля, які часта паўтараўся. «Сапраўды каралеўская кроў», — засмяяўся ён.
  «Здаецца, я магу здагадацца, што адбылося далей...»
  «Так. Васіль выклікаў Пелхэма на дуэль. Паядынак адбыўся на досвітку наступнай раніцы на ўзгорку Маба. Абодва мужчыны і іх двое секундантаў былі яшчэ - па сведчаннях відавочцаў - настолькі п'яныя, што ледзь маглі стаяць. Па камандзе дуэлянты стралялі з пісталетаў — і стрэлы праляцелі так далёка, што цалкам міма намечаных мішэняў трапілі ў секунданты!»
  Джэк засмяяўся. Нягледзячы на яго першапачатковыя агаворкі, гэта была - насамрэч - цалкам гісторыя.
  «Секунданты, хоць і былі параненыя, палічыўшы стрэлы наўмыснымі, адразу адкрылі агонь. Сэр Персіваль быў паранены. Але бедны лорд Васіль быў забіты адразу».
  Джэк паківаў галавой.
  «Зброя і алкаголь. Ніколі не бывае добрай камбінацыі. Вы сказалі, што пан Васіль быў багаты. Што здарылася з грашыма?»
  «Ну, вось у чым загваздка», — сказаў Освальд. «Смерць вялікага чалавека была настолькі раптоўнай, што, здаецца, ён не зрабіў завяшчання. Ён таксама не папрацаваў занатаваць дэталі таго, куды ён уклаў грошы».
  «Вы маеце на ўвазе, што ён проста знік?» - сказаў Джэк.
  «На жаль, так», — сказаў Освальд з сумам. «Ведаеце, ганьба. Калі б у нас была хоць крышачка таго, што прапала, мы былі б на спіне свінні».
  Джэк паківаў галавой. «Няшанцаванне. Але вы ведаеце; усё гэта недзе павінна быць...»
  «Але дзе, Джэк, дзе? І на гэтай ноце — тур завяршаецца! Мы вернемся праз бібліятэку, калі вы не супраць; Думаю, учора ўвечары пасля вячэры я пакінуў там напаўадкрытую бутэльку даволі моцнага кабернэ.
  Джэк паглядзеў, як той тэатральна падміргнуў, потым павярнуўся і пайшоў па іншым калідоры, а Джэк рушыў за ім.
  Было або так — або заблудзіцца тут на дні...
  *
  Сара толькі што вырашыла, што атрымала ўсю інфармацыю, якую збіралася атрымаць ад Эдвіны, як у дзверы пазванілі.
  Эдвіна паднялася і паспяшалася да акна, каб паглядзець на пасыпаны жвірам двор.
  — Божа мой, — сказала Эдвіна. «Наведвальнікі».
  Сара ўстала і далучылася да яе ў акна. Яна бачыла мікрааўтобус і групу хіхікаючых дзяўчат, якія вылазілі з тэлефонаў і фотаапаратаў.
  - Лепш я разбяруся з гэтым, - сказала Эдвіна, накіроўваючыся да дзвярэй. «Выпіце яшчэ адну каву».
  Сара сунула папку з лістамі ў сумку і паглядзела на каву. Было б холадна.
  Яна павольна блукала па пакоі.
  Нават гэты пакой падобны на музей, падумала яна.
  Былі высокія кніжныя шафы, патрапаныя крэслы і прыстаўныя столікі. Над камінам выцвілая карціна адлюстроўвала дом і замак — недзе ў васемнаццатым стагоддзі, здагадалася яна. Сады выглядалі бездакорна, дом ідэальны, яго каменны фасад быў белым.
  Такі іншы цяпер. Яна вярнулася да акна і выглянула. Эдвіна па-ранейшаму займалася экскурсійным аўтобусам.
  «Пара правесці невялікую экскурсію», — падумала яна.
  І яна выйшла з гасцінай у дом…
  *
  Праз дзесяць хвілін, двойчы згубіўшыся ў бясконцых калідорах сырой сядзібы, яна вырашыла, што лепш спусціцца ўніз і знайсці Джэка.
  Большасць дзвярэй у доме, якія яна спрабавала адкрыць, былі зачыненыя.
  Тыя, што былі адчыненыя, вялі толькі да спальняў, якія цяпер выкарыстоўваліся для захоўвання стосаў мэблі і гор кардонных скрынак.
  Аднак на паўдарогі ўніз па галоўнай лесвіцы яна пачула музыку з калідора.
  Яна спынілася, потым павярнулася і павольна пайшла па калідоры, мінаючы дзверы за дзвярыма. Калі яна гэта зрабіла, музыка стала гучней.
  Pink Floyd? Наўрад ці выбар Освальда ці Эдвіны...
  Яна спынілася ля апошніх дзвярэй. Музыка гучала.
  Яна пастукала.
  Адказу няма.
  Яна пастукала яшчэ раз, мацней.
  Музыка рэзка абарвалася. Потым дзверы адчыніліся.
  Супраць яе стаяў высокі хударлявы мужчына ў майцы і джынсах, басанож, з доўгімі чорнымі валасамі.
  «Так?» - сказаў ён.
  Сара адступіла, калі з пакоя на яе выляцеў клубок дурманнага дыму.
  «Прабачце — я не ведаў, што тут жывуць супрацоўнікі».
  Яна глядзела, як мужчына міргае і ўзіраецца ў яе, нібы павольна прыходзіць з доўгага сну.
  «Я не супрацоўнік. Я Адысей, - сказаў ён. «Вы страцілі тур?»
  "Не, я, гм, госць", - сказала Сара.
  «Шчоўкай!»
  «Прабачце?»
  - Ты госць, - сказаў Адысей. «І я таксама. Так што - пстрычка. Гульня. Не?»
  "Ах, я разумею", сказала Сара, не бачачы наогул. «Прабачце, што турбую вас, я лепш пайду...»
  «Ганьба», — сказаў ён. «Перадай маё каханне маме і таце».
  Сара назірала, як ён павярнуўся, каб вярнуцца ў пакой.
  "Пачакай", сказала яна. «Вы маеце на ўвазе, што вы сын ФіцГенрыс?»
  «Сын і спадчыннік», - сказаў ён, паварочваючыся. «Мне пашанцавала! Сышоў з дыму першым, каб дапамагчы старым бацькоўскім антыкварыятам справіцца з напругай».
  «Яны не згадвалі вас».
  «Напэўна, забыўся. Яны ладзяць, ведаеце. І запамінанне рэчаў ніколі не было іх моцным бокам. Хочаце выпіць? Ці нешта больш экзатычнае?»
  "Я не буду, дзякуй", сказала Сара. «Ты будзеш тут некалькі дзён? Я хацеў бы пагаварыць з вамі, калі вы крыху менш ... "
  «Пабіты камянямі?»
  «Так».
  «Тады ўдачы вам знайсці такі момант. Вы з банка?»
  «Не».
  «Ой. Сорамна. Думаў, што вы ім раіце. Яны не прыслухаюцца да маіх праклятых парад».
  «Якая?»
  «Прадавайце хутка! Адпусціце месца. Купіце на сонейку нітку. Набыць рай. Піце ром, пакуль не зайдзе сонца. Курыце шчаслівы бацы і глядзіце, як праходзіць жыццё».
  Сара бачыла, што ён пачаў адыходзіць.
  «Ну, я думаю, гэта добрая парада для ўсіх нас. Большую частку. Прыемна пазнаёміцца, Адысей, і пагаворым хутчэй».
  І з гэтымі словамі яна пайшла па калідоры, каб знайсці Джэка.
  Нішто ў гэтым доме не тое, чым здаецца, падумала яна.
  І нездарма яго называюць Аддыторыем…
  OceanofPDF.com
  7. Параўнанне нататак
  Хоць было яшчэ рана, Джэк прапанаваў Сары абмеркаваць рэчы ў Арата.
  «Такое адчуванне, што... у гэтым пабе проста цякуць ідэі», — сказаў ён, заязджаючы на паркоўку.
  "Гавары як сапраўдны брытанец і аматар паба", - сказала Сара.
  Джэк засмяяўся з гэтага. Яна ведала, што яму гэта спадабалася, калі заўважыла, што ён пасяліўся ў гэтай вёсцы Котсуолд.
  Цяпер яны сядзелі за столікам у куце, па пінце кожны перад сабой, а Джэк раскладваў запіскі з пагрозамі, якія Сара пазычыла ў ФітцГенры. У Арата было надзіва занята. Першы марозны вечар, мабыць, робіць ідэю наведвання паба яшчэ больш прывабнай для мясцовых жыхароў.
  «Добра, дэтэктыў, — сказаў ён ёй, стукаючы пагрозлівымі запіскамі па стале, — што вы заўважылі?»
  Яна ўзяла запіскі і пагартала іх. «Добра. Ну рукапісныя выглядаюць дзіўна. Друкаваныя вялікія літары. Не ведаю — яны проста дзіўныя. А гэтыя…”
  Яна ўзяла дзве запіскі з прылепленымі літарамі, выразанымі з газеты ў класічным стылі, на кожнай з якіх было папярэджанне: « Сыходзьце зараз». '
  «Ніколі не бачыла такой запіскі», — сказала яна. «Хіба што па тэлевізары».
  Джэк засмяяўся з гэтага. «Маленькая старая школа, хм? Хтосьці не ў курсе тых часоў, калі ананімны ліст быў бы такім жа эфектыўным».
  «Калі вы не ведалі, што атрымальнік не мае электроннай пошты».
  «Правільна».
  Сара паглядзела на Джэка. «Гэта значыць... той, хто ведаў, што Освальд быў лудытам. Няма інтэрнэту, няма электроннай пошты. Такім чынам, выкарыстанне пасады.»
  «Дакладна. Гэта добра ведаць, і...
  «Джэк. Пачакайце. Вы думаеце, што мы паглыбімся ў гэта? Па-сапраўднаму? Дапамагчы ім?»
  Ён агледзеў шынок. «Чаму не? Крымінальны бізнес ідзе крыху павольна…»
  «Як і мая дызайнерская праца. Хаця пасля святаў гэта пачнецца».
  Потым адпіў піва. «І калі гэта дазваляе нам пагутарыць, падзяліцца пінтай… чаму б не дапамагчы «каралеўскім» ФіцГенры?»
  Яна засмяялася. «Згодны. Значыць, гэта нехта, хто іх ведае. І…”
  Цяпер яна падняла канверты.
  «Паштовыя знакі. Два з Лондана. Адзін Оксфард. Адзін... Буртан-на-Вадзе.
  «І што гэта значыць?»
  Яна адчувала, што не толькі гледзячы на гэтыя мізэрныя доказы, якія яны мелі, Джэк таксама атрымліваў асалоду ад таго, наколькі добра яна справілася са здагадкамі і...
  Дэдукцыя!
  класічны . У гэтым чаце было не толькі Холмс і Ватсан.
  «Добра. Такім чынам, у нас альбо ёсць ... шмат людзей у розных месцах, якія хочуць, каб яны сышлі».
  «Або?»
  «Той, хто прыклаў шмат намаганняў, каб схаваць сапраўднае месцазнаходжанне. Магчыма, з бізнэсам у Лондане».
  «Добра. Але як наконт гэтага?”
  Ён памахаў канвертам, які прыйшоў з Буртан-на-Вадзе.
  «Гэта зусім блізка».
  «Я ведаю. Салодкае месца».
  «Можа, не паспелі з'ездзіць у Лондан?»
  «Я таксама мяркую. Трохі неахайнасці ў пагрозах».
  «Я люблю гэта», - сказала яна. «Як і гэтыя запіскі, канверты... усё гэта частка галаваломкі».
  Ён усміхнуўся на гэта. «Весела, хм? Такім чынам, вы заўважылі друк на рукапісных запісах».
  "Так?"
  «Паглядзіце на літары. Мне здаецца, што гэта зрабіў нехта, выкарыстоўваючы левую руку — калі яны былі правымі, гэта значыць».
  «Так. Вы маеце рацыю! Нехта перажываў, што іх выдасць нават звычайны друк».
  «А выразаныя літары з газеты? Усё аднолькавы шрыфт, большасьць аднолькавага памеру. У іх была адна газета, і толькі ёй карысталіся».
  Сара зноў паглядзела на гэтыя запіскі. «Падобна на Evening Standard . Хаця я сумняваюся, што гэта нам дапаможа».
  «Не, але зноў жа, зроблена хутка, з таго, што было пад рукой».
  Тады Джэк адвёў позірк, нібы разглядаючы натоўп у «Плехара». Людзі размаўляюць, расказваюць гісторыі, некаторыя гатовыя да халоднага шляху дадому.
  Але яна ведала, што Джэк думае.
  Затым, вярнуўшыся са сваёй таямнічай задуменнасці, ён паглядзеў на яе.
  «Калі б я сур'ёзна ... наконт пагроз ... я быў бы больш уважлівы».
  «Вы хочаце сказаць, што пагрозы не рэальныя?»
  «Гэтага не кажу. Але тут ёсць нешта, акрамя доказаў таго, што гэта зрабіў нехта, хто ведае безграшовых ФітцГенры».
  Яна зрабіла глыток піва, падумаўшы... тут таксама не толькі гэтыя нататкі і вандалізм.
  Яна запоўніла прабелы.
  «Нам трэба даведацца больш».
  Шырокая ўсмешка Джэка. «Так».
  «Добра, я магу пакапацца ў гісторыі гэтага месца. Паглядзіце, чаго мы не ведаем».
  «І праверце ідэю, што недзе ёсць каралеўская кроў».
  Яна засмяялася. «Будзе рабіць».
  «І я буду тэлефанаваць Малышку, Руфус ФіцГенры. Паглядзіце, што ён пра ўсё гэта думае».
  «Ён, безумоўна, адпавядае нашым крытэрам. Ведае Освальда, не задаволены імі, і ведаў бы планіроўку гэтага месца».
  «Правільна. Перш за ўсё я наведаю яго».
  «А як наконт візіту ў Колдуэллс? Паглядзіце, хто хацеў бы купіць гэтую нерухомасць?»
  «Вы на гэта?»
  «Палохалая размова з агентам па нерухомасці? Ці становіцца лепш?
  Джэк засмяяўся. «Я мяркую, што не… і, можа быць, заўтра на вячэру ў «Плямістай свінні», каб паведаміць адзін аднаму? Можна таксама карыстацца перавагамі працы».
  «Даніэль і Хлоя будуць вітаць адпачынак ад майго звычайнага! Я дазволю ім заказаць піцу».
  Джэк глыбока ўздыхнуў.
  Смешна, падумала яна, як ён ажываў у такія моманты. Так ціха, жывучы на беразе ракі… але калі ён упіваўся ў таямніцу, гэта здавалася яму гульнёй.
  А потым яшчэ адна думка…
  Я таксама.
  Яны дапілі піва і пакінулі ўсё яшчэ ажыўлены «Плауман» з планамі на наступны дзень.
  OceanofPDF.com
  8. Праўда і хлусня
  На наступную раніцу, пасля хуткай прагулкі з Райлі, Джэк паехаў назад у замак Комб.
  Толькі на гэты раз, як толькі ён выйшаў на дарогу, якая вяла ўніз да разбуранага замка, ён рэзка павярнуў налева, у бок Даўэр-Хаўса - маленькага катэджа, які ледзь бачны на далёкім пагорку.
  Пасля грубай сустрэчы з Руфусам напярэдадні Джэк не ведаў, чаго чакаць ад пазбаўленага правоў брата.
  «Нельга быць шчаслівым кемперам», — падумаў Джэк.
  Вузкая дарога праходзіла міма невялікай лясістай мясцовасці, дзе Джэк убачыў, што нехта прыхінуўся да дрэва. Чалавек глядзеў у бок толькі што ўзышло сонца, нешта трымаючы ў руках.
  Калі Джэк падышоў бліжэй, мужчына павярнуўся, і Джэк пазнаў у сваёй руцэ даволі вялікі бонг. Па апісанні, якое дала яму Сара, Джэк здагадаўся, што чалавек, які трымае бонг, быў забітым камянямі спадчыннікам замка Комб, Адысеем.
  Здавалася, Адысей крыху адхіснуўся, напалоханы прыбыццём Джэка, а потым стонер сапраўды махнуў бонгам.
  Джэк паднёс руку да лба, пацвярджаючы дымны салют.
  «Які сын», — падумаў Джэк.
  Пачатак дня ў фіялетавай смузе.
  Потым праезная частка павярнула направа, і Джэк павярнуў на гравійку, якая вяла да невялікага катэджа.
  І ён адразу заўважыў вялікую розніцу.
  Карычневы жвір пад'язной дарогі быў ідэальнага памеру: Спрайт не падняў ніводнага няроўнага кавалка, калі ён затармазіў да катэджа.
  Потым была сама дача. Пафарбаваны ў бледна-жоўты колер з насычанай карычневай аздабленнем, Дом Дауэр выглядаў цудоўна. Белы штыкетнік акружаў невялікі сад і катэдж, бліскучыя, толькі што пафарбаваныя дошкі.
  Педантычны.
  Каб завяршыць ідылічную карціну, Джэк убачыў вусік дыму, які цячэ з коміна.
  Нягледзячы на тое, што замак Комб быў бязладным, гэта маленькае мястэчка выглядала бездакорна.
  Джэк падрыхтаваўся да здзіўлення.
  Ён пад'ехаў да нізкай агароджы, выйшаў, адчыніў зашчапку і па каменнай дарожцы — зноў у ідэальным стане — пайшоў да ўваходных дзвярэй.
  На дзвярах свяціўся малаток з баранінай галавой. Дзвярнога званка не было відаць, таму Джэк нацягнуў бараніны рогі і двойчы пастукаў.
  Літаральна праз імгненне — амаль як яго чакалі — дзверы ў катэдж адчыніліся.
  І вось быў двайнік Освальда, яго твар быў змрочным, суровым.
  Тут няма шчаслівага прывітання ад "Baby".
  І Джэку прыйшлося задацца пытаннем, ці захоча выгнаны брат хоць размаўляць з ім...
  *
  «Руфус — Джэк Брэнан. Я спадзяваўся, што мы можам пагутарыць?»
  Руфус нічога не сказаў, стоячы каля дзвярэй свайго маленькага дома, нібы ахоўваючы яго ад захопнікаў.
  «Пра замак, твой брат...»
  «Гэта шмат!» Руфус паківаў галавой.
  «Там была нейкая бяда. Я падумаў, што было б добра паглядзець, што вы думаеце».
  «Што я думаю, хм?» Руфус адвёў позірк. Потым назад да Джэка. «Я думаю, што яны пара праклятых ідыётаў. Не магу падтрымліваць гэтае месца, не магу даглядаць за ім, няхай маёмасць ідзе к чорту. Табе гэтага дастаткова?»
  Джэк усміхнуўся хутка прамоўленай тырадзе.
  Тут няма страчанага кахання.
  «Ну, насамрэч, бачыце, быў вандалізм, пагрозы. Можа, дапаможаш?»
  Здавалася, гэта замарудзіла Руфуса. Ці ведаў ён пра гэта? Ці можа ён нават быць адказным?
  Але зноў жа, Джэк здагадаўся, што зносіны паміж братамі былі мінімальнымі.
  «Сапраўды? Месца разбурылася — літаральна — і цяпер вандалізм?» Руфус засмяяўся. «Што застаецца вандалізм? Гэтыя яго дурныя гумовыя манекены? Вы бачылі крывавыя «швабры», якія ў яго там? Некаторыя з гэтых «Бітлоў» нават не маюць абутку!»
  Пры гэтым Руфус засмяяўся, і Джэк таксама засмяяўся. Гэта сапраўды быў нейкі экспанат.
  «Думаеце, мы маглі б пабалбатаць? Можа быць нічога. Ці — хто ведае».
  «Добра, Джэк. Вы, здаецца, шчыры стралок, прынамсі, я так чуў па вёсцы. Такім чынам, калі вам патрэбны чат; чат вы атрымаеце.»
  І нарэшце Руфус адышоў ад сваёй пазіцыі, якая блакавала ўваход, і ўпусціў Джэка ў мініяцюрны катэдж.
  *
  Унутры катэдж быў гэтак жа дагледжаны, як і знешні выгляд. Прыгожы плюшавы персідскі дыван на паліраванай драўлянай падлозе. Пара скураных крэслаў з прамой спінкай, кожнае з якіх спалучалася са сваёй латуневай таршэрам для чытання. Столкі з глыбокага чырвонага дрэва прыгожа адпаліраваныя.
  Зазірнуўшы на кухню — хутчэй куток, чым поўны пакой — убачыў невялікую бытавую тэхніку з нержавеючай сталі і чорную мармуровую стальніцу.
  Руфус выдатна захаваў гэтае месца.
  Так шмат пра генетыку, падумаў Джэк.
  «Кубак гарбаты, Джэк?»
  «Не, дзякуй, я выпіў кавы на сваёй лодцы. Я ў парадку».
  Руфус кіўнуў. «Табе падабаецца жыць на адной з тых рачных барж?»
  Цікава, падумаў Джэк. З-за варот, задаюць мне пытанне.
  «Мне падыходзіць. Заўсёды жыў каля вады, шмат лавіў рыбу. Мне прысніўся такі сон… прыехаць сюды. Мы з жонкай…»
  Вось... - падумаў Джэк.
  Хаця яму стала лепш не дазваляць сваім думкам пераходзіць да Кэтрын — да іх вялікіх планаў, якія раптоўна скончыліся з яе дыягназам, яе хуткім заняпадам — ён не быў застрахаваны ад таго, каб яго ўспаміны пра яе захапілі.
  Напэўна, ніколі б не было.
  Раптам размова з Руфусам і яго дурным братам стала не такой важнай.
  Джэк перавёў дыханне. Руфус больш не адказаў на пытанне, і Джэк адчуў, што гэты ФіцГенры быў даволі праніклівы, усведамляючы, што ён пабіў нерв.
  Замест гэтага Руфус вярнуў размову да яе мэты.
  «Значыць, пагрозы, вандалізм…?»
  Джэк, рады адцягненню, апісаў запіскі, а потым кроў і знакі ў пакоі Ката.
  Руфус кіўнуў.
  «Магчыма, дзеці. Што яны робяць».
  - Так думае паліцыя, - сказаў Джэк. «Але я... я не так упэўнены. Скажы — ты добра ладзіш з братам?»
  Цяпер галава Руфуса амаль павярнулася на 360, быццам ён не мог паверыць, што Джэк задаў такое пытанне.
  «Пачакайце хвілінку, містэр дэтэктыў. Вы не маеце на ўвазе, што я мог…
  Джэк хутка ўсміхнуўся і падняў руку.
  «Не, зусім не».
  Хаця менавіта гэта хацеў сказаць Джэк. Заўсёды прыемна бачыць, як нехта адрэагаваў на абвінавачанне.
  «Чортава прыемна гэта чуць, таму што вы бачыце...»
  І цяпер Руфус нахіліўся наперад, абапёршыся аб ногі, сціснуўшы рукі.
  «Хлопец крыху зацягнуты», — падумаў Джэк.
  «Я думаю, што гэтае першародства - гэта лухта. Не ведаю, пра што думаў бацька. Гэты мой дурны брат зрывае гэтае месца пад зямлю, становячыся без грошай і пасмешышчам адначасова».
  Ён расціснуў руку і паказаў прама на Джэка, даючы ўрок.
  «Разумееце, калі б мне далі гэтае месца, я б ператварыў яго ў сапраўдны гістарычны помнік. З гэтым замкам звязана сапраўдная гісторыя! І я мог бы стварыць невялікую арганічную ферму, выкарыстоўваючы зямлю. Магчыма, здаць у арэнду частку зямлі пад малочны завод».
  Руфус адкінуўся назад, задаволены сабой.
  «Было б чым ганарыцца…»
  Джэк кіўнуў. Убачыўшы, як Руфус ФітцГенры трымаў гэты невялікі катэдж, ён не сумняваўся, што замак Комб быў бы значна іншым, калі б Руфусу засталася родавая ўласнасць.
  - Я ўпэўнены, што ты маеш рацыю, - сказаў Джэк. «Але — як ёсць — ён заўсёды належаў Освальду».
  «Крывавыя традыцыі...» сказаў Руфус.
  Цяпер Джэк нахіліўся наперад, нібы пытаючыся нешта паміж імі.
  «Як вы думаеце, чаму нехта будзе гэта рабіць? Ці ёсць у вашага брата ворагі?»
  «Ворагі? Практычна ўсім, каму яны павінны! Яны зрабілі цуды, звязваючы імя ФіцГенры з нявыплатай рахункаў».
  «Так. Але пагрозы? Зафарбаваць гэты экспанат… свіной крывёй?»
  Руфус кіўнуў. «Я не ведаю. Я маю на ўвазе, я ведаю, што агенты па нерухомасці зацікавіліся маёмасцю, верагодна, жадаючы прадаць біты для забудовы. Зразумела, Освальд з яго «каралеўскімі» марамі пра гэта і чуць не хацеў. А яшчэ ёсць Пелхэм...»
  "Хм?"
  «Артур Пелхэм. Мае прылеглую гаспадарку. Вы ведаеце гісторыю паядынку, праўда? Той, што прывёў да расстрэлу прадзеда Васіля. Пелхэм - нашчадак чалавека, які змагаўся на дуэлі. Дрэнная кроў усё яшчэ там, я думаю. Не кажучы ўжо пра тое, што ён быў бы не супраць пашырыць уласную дзейнасць. Даволі амбіцыйны фермер…»
  «А вы? Няма «дрэннай крыві»? З Пелхамам?»
  «Божа, не. За п'яную дуэль, якая адбылася больш за сто гадоў таму? Што да ягонага меркавання пра Освальда і гэты Замак пасрэднасцей, я не магу з ім пагадзіцца. Нам усім было б лепш, калі б Освальд пайшоў далей, проста...
  І тут Руфус нібы злавіў сябе.
  «Як я ўжо казаў... У Освальда і ягонай свавольнай жонкі не надта шмат прыхільнікаў у вёсцы».
  «Я чую цябе».
  І Джэк таксама чуў, што - нягледзячы на яго пратэсты - ён павінен быў дадаць Руфуса ў гэты спіс.
  Незадаволены брат, які відавочна думаў, што павінен быў мець маёмасць, які ведаў, што можа зрабіць з ёй лепшую працу.
  Павінен быў расчаравацца.
  Але ці можа гэта прывесці да пагроз? Джэк устаў.
  «Лепш бы я пайшоў».
  «Ведаю, мала дапамогі. І, гм, прабачце, калі я прагучаў занадта занадта. Пракляты дурань здабывае маю казу».
  «Я ўпэўнены».
  Джэк падумаў: Руфус раптам зразумеў, што, магчыма, насуперак яго меркаванню, быў занадта адкрыты.
  І гэта добра.
  Разварушыце рэчы ... і паглядзіце, што атрымаецца.
  Таму што — заўсёды нешта адбываецца.
  Джэк павярнуўся да дзвярэй.
  «Я дам вам ведаць, што мы даведаемся ... калі што-небудзь».
  Руфус кіўнуў. «Добра. Я маю на ўвазе, што я не паважаю свайго брата. Але ўсё роўна і ўсё — не хачу, каб яму было дрэнна».
  - Так, - усміхнуўся Джэк.
  І калі ён ішоў да дзвярэй і да свайго спрайта, яму прыйшлося задацца пытаннем, што даведалася Сара.
  І спадзявацца, што яна кудысьці дабіваецца.
  Таму што, нягледзячы на занепакоенасць Руфусам, Джэк сапраўды адчуваў, што нікуды не ідзе.
  OceanofPDF.com
  9. Гарадскі Слікер
  Сара паглядзела на гадзіннік. Амаль гадзіна.
  Са сваёй пазіцыі ў вітрыне сувенірнай крамы ў Котсуолдзе яна мела выдатны від на агента па нерухомасці Колдуэлса, які знаходзіцца насупраць.
  «Вы ўпэўнены, што я не магу вам дапамагчы?» — сказала жанчына за прылаўкам.
  «Не, я ў парадку», — сказала Сара праз плячо, не забыўшыся агледзець вітрыну з ювелірнымі вырабамі. Пакупкі ювелірных вырабаў - гэта было яе прыкрыццём. «Падарунак для дачкі. Так цяжка знайсці тое, што падыходзіць».
  Асабліва тут, падумала яна. Хлою не ўбачылі б мёртвай у сувенірнай краме Чэрынгема, не кажучы ўжо пра тое, каб купіць там завушніцы!
  Сара павярнулася і ўсміхнулася. Але яна ведала, што доўга тут стаяць не зможа.
  А потым праз вітрыну яна ўбачыла, як Сесіл Колдуэл выйшаў са свайго кабінета і адправіўся на свой звычайны двухгадзінны абед у Angel.
  Сара ўжо патэлефанавала загадзя, каб даведацца, ці будзе Анджы даступны. Яна спадзявалася, што — тварам да твару — зможа высветліць асобу таямнічага патэнцыйнага пакупніка замка Комб.
  Але яна не хацела сутыкнуцца з Сесіл - хто б адразу здагадаўся, што яна нешта задумала.
  Яны з Сесіл прайшлі доўгі шлях у мінулае і перасякаліся ў больш чым адной справе.
  Не тое каб ён быў жулікам. Ён проста плыў па ветры, калі была нейкая прыбытак.
  Такім чынам, Сара заняла гэты назіральны пункт у маленькай краме насупраць, каб быць цалкам упэўненай, што ён не будзе побач і не сапсуе ёй гульню.
  І гэта, безумоўна, была гульня.
  Звычайна акцёрскую ролю выконваў Джэк.
  Сёння гэта павінна была быць яна...
  *
  Поўная ўпэўненасці Сара адчыніла дзверы перад Колдуэлсам.
  Адзенне для выпадку заўсёды дапамагала. У гэтыя дні ў яе гардэробе быў толькі адзін дзелавы касцюм, але ў тых рэдкіх выпадках, калі яна апранала яго, адчувала сябе босам буйной кампаніі: гэта былі пінжак і спадніца Agnes B, якія яна купіла за тысячу фунтаў стэрлінгаў. яшчэ ў яе лонданскія дні.
  І такі стыль ніколі не выходзіў з моды.
  Яна агледзела кабінет. Усе сталы пустыя — акрамя аднаго, дзе за ноўтбукам сядзела гладкая жанчына гадоў трыццаці.
  Сёння раніцай Сара пазнала яе ў інтэрнэце.
  Анджы Лейкер . Адно жорсткае печыва, калі верыць усёй шуміхі пра гэтага лонданскага агента па нерухомасці ...
  Сара паглядзела пару відэаролікаў, на якіх яна дзейнічала на канферэнцыях.
  Яе знакамітае «Зачыніце шляхі ўцёкаў, каб заключыць здзелку» было ўрокам цёмных мастацтваў продажу.
  Сара прачытала, што яна працавала ў офісе Cauldwells Notting Hill два гады таму і павялічыла абарот на траціну. Цяпер яна была ў офісе ў Чэрынгеме — яе місія, згодна з прэс-рэлізам, які спампавала Сара, — «шукаць прэміяльныя магчымасці Котсуолда і павялічваць кошт іх транзакцыйнага патэнцыялу».
  Сара закашлялася: Анджы ўбачыў яе, падняўся і падышоў.
  Сара ўбачыла, як яна робіць хуткую ацэнку.
  Пінжак, блузка, туфлі — правяраючы, я пазначаю ўсе патрэбныя галачкі, — падумала Сара. Яна не ведае, калі я пайду дадому, каб прыгатаваць на абед фасолю на тостах...
  «Спадарыня Аксельхоф?»
  «Спадарыня Лейкер?» - сказала Сара.
  Анджы працягнула Сары руку, і яна паціснула яе.
  "Калі ласка, называйце мяне Сара", - сказала яна.
  «Таксама — Анджы, калі ласка».
  Адна рэч, якую Сара навучыла ў Джэка: калі вы збіраецеся выкарыстоўваць вокладку, прытрымвайцеся свайго сапраўднага імя, бо вы яго не забудзеце...
  «Пасядзім? Можна вам кавы?» - сказаў Анджы.
  «Няма чаго піць, дзякуй».
  Сара рушыла ўслед за ёй да пары скураных канап з дыванамі і кніжнымі шафамі - месца, відавочна, створанае для таго, каб кліенты расслабляліся пры абмеркаванні перадачы вялікіх сум наяўных.
  Анджы пачакаў, пакуль Сара сядзе ў крэсла, а потым сеў насупраць яе, скрыжаваўшы ногі, выцягнуўшы нататнік.
  Сара адклала сумачку ўбок і павольна, асцярожна ўздыхнула. У яе быў план, але яна не ўяўляла, ці зможа яе ажыццявіць.
  Анджы ўсміхнуўся. Сара ўсміхнулася ў адказ. Сама Анджы выглядала бездакорна - пэўна, чалавек, у гардэробе якога было больш за адзін дзелавы касцюм.
  Жанчына вылучалася класам і ўпэўненасцю.
  Ну і я таксама, падумала Сара, працягваючы глядзець.
  Хаця б сёння!
  «Такім чынам, Сара... ты сказала, што хочаш пагаварыць аб уласнасці, у якой мы маем дачыненне?»
  - Замак Комб, - сказала Сара.
  Яна глядзела, як Анжы робіць запіс, а потым падымае вочы. «Сапраўды? А ў чым менавіта вас цікавіць?»
  «Мой інтарэс — менавіта ў тым, што я дзейнічаю ад імя ўласніка. Дакладней, адна з уладальніц — Эдвіна ФіцГенры».
  Не зусім хлусня , падумала Сара.
  У тую раніцу яна патэлефанавала Эдвіне і сказала, што збіраецца «заскочыць у Колдуэлс і высветліць, хто таемны пакупнік».
  «Разумею», - сказаў Анджы. «Я не ведаў пра гэта...»
  Сара міла ўсміхнулася ёй, нібы даючы зразумець, што даруе Анджы гэты недаравальны недахоп ведаў.
  Гэты агент па нерухомасці быў акулай, якая чакала ведаць кожную рыбу ў вадзе.
  "Дык чым я магу вам дапамагчы?" - сказаў агент.
  «Эдвіна ФіцГенры кажа мне, што ў вас ёсць пакупнік на дом і маёнтак?»
  «Быў ... цікавасць. Калі б маёмасць сапраўды была даступная».
  «Ці магу я даведацца пра асобу гэтага чалавека?»
  «Як я сказаў місіс ФітцГенры, мой кліент аддае перавагу заставацца ананімным».
  Сара пацягнулася да сваёй сумачкі, дастала iPad і зрабіла кароткі запіс. Яна ведала, што Анджы становіцца крыху нецярплівым ...
  Добра , падумала яна.
  «Ваш кліент мае намер зрабіць прапанову аб нерухомасці?»
  «Калі будуць выкананыя пэўныя крытэрыі. Пачынаючы з... цяперашніх уладальнікаў, гатовых абмяркоўваць любыя ўмовы».
  «Такія як?»
  «Мой кліент запытаў дакладнае абследаванне разгляданых будынкаў», — сказаў Анджы. «Адзіным існуючым планам не менш за сто гадоў і яны відавочна ненадзейныя».
  "Я бачу", сказала Сара. «Ці не рана замаўляць абследаванне? Яшчэ нават прапановы не было».
  «Глядзіце, спадарыня Аксельгоф, мой кліент мае намер укласці значную суму ў замак. Большая частка гэтых інвестыцый будзе накіравана на маштабны рамонт і новае будаўніцтва».
  «І калі вы збіраецеся правесці апытанне?»
  Агент выглядаў здзіўлена.
  «Ну, гэта ўжо правялі. Як прадстаўнік місіс ФітцГенры, я здзіўлены, што вы гэтага не ведалі.
  Сара хавала сваю рэакцыю.
  «Эдвіна сказала мне, што вы рабілі некаторыя замеры падчас нядаўняга наведвання маёмасці», - сказала Сара. «Яна выказала некаторыя... сумневы ... што ў вас была кваліфікацыя для правядзення належнага апытання».
  Сара ўсміхнулася. Вазьмі гэта.
  «Наўрад ці ракетабудаванне. Вы, напэўна, не ведаеце, але найноўшыя лазерныя прылады дазваляюць нават... ну, нават агентам па нерухомасці ... захопліваць усе неабходныя даныя».
  Сара ветліва кіўнула.
  «Я мяркую, што вы змаглі выкарыстаць гэтыя даныя для стварэння 3D-мадэлі нерухомасці?»
  «Насамрэч маем».
  «Ці магу я паглядзець?»
  «Ці магу я спытаць, чаму?»
  «Анджы — я буду шчырым з вамі — і між намі — місіс ФітцГенры сапраўды разглядае магчымасць папрасіць вас кіраваць продажам дома і маёнтка. Яна лічыць, што Колдуэллс быў бы ідэальным... партнёрам».
  Ад гэтай навіны ў жанчыны разбягаліся вочы.
  «Мы ўсцешаны, я ўпэўнены».
  «Але ... яе адзіная заклапочанасць была ў тым, што Колдуэлс не зможа адпавядаць найноўшай тэхналогіі, якую цяпер выкарыстоўваюць некаторыя лонданскія агенцтвы».
  Зараз занадта хутка.
  «Гэта проста не так».
  «Я рады гэта чуць».
  «Праграмнае забеспячэнне, якое мы выкарыстоўваем, абсалютна сучаснае».
  «Добра. У такім выпадку я ўпэўнены, што вы не будзеце супраць, калі я сам папрашу паглядзець 3D-мадэль?»
  Анджы быў здзіўлены.
  «Я сумняваюся, што гэта будзе мець вялікае значэнне для вас ... усе 3D-схемы, цяжка арыентавацца».
  Прынамсі, яна больш не казала, што я гэтага не бачу, падумала Сара.
  «Я ўсё роўна хацеў бы паспрабаваць».
  - Як хочаце, - сказаў Анджы, падымаючыся з канапы.
  Вынік, - падумала Сара. Цяпер, скрыжаваўшы пальцы…
  Сара падышла за ёй да стала, і калі агент адкрыла раскладанку яе ноўтбука, яна нязмушана стаяла збоку, трымаючы свой iPad.
  «О, місіс ФітцГенры таксама спытала, ці можа яна атрымаць копію плана», — сказала Сара.
  «Ах. Копія? Я сапраўды не думаю, што гэта магчыма. Патэнцыйны пакупнік яго яшчэ не бачыў — ён толькі прыйшоў».
  «Гэта было б так супакойвае гаспадара. Вядома, вы ведаеце, што калі б Колдуэлс быў адзіным агентам, я мяркую, што камісія за продаж была б значнай».
  «Тым не менш...»
  Сара назірала, як Анджы змагаецца з праблемай.
  «Місіс ФіцГенры была б вельмі ўдзячная». «Вельмі добра. Тое, што просіць уладальнік...» сказаў Анджы, «уладальнік павінен атрымаць».
  «Я прывёз міні-драйв».
  Сара ўздыхнула, яе хітрасць спрацавала. Па праўдзе кажучы, трохмерная мадэль яе зусім не цікавіла. Тое, што яна хацела - тое, за чым яна прыйшла ў офіс - гэта сеткавы пароль Анджы.
  Размова пра апытанне была проста хітрасцю, каб прымусіць Анджы адкрыць свой ноўтбук. Сара меркавала, што ў Анджы будзе ўстаноўлена абарона паролем пры кожным выхадзе ноўтбука з сну.
  І цяпер яна бачыла, што мела рацыю.
  «Як вам падабаецца Cherringham?» - сказала Сара, калі пальцы Анджы пачалі дакранацца да клавіш.
  Гэтыя словы мелі жаданы эфект — запаволілі Анджы, прымусілі яе спыніцца.
  «Гэта вельмі… мудрагеліста», - сказаў Анджы, прамаўляючы слова так, быццам яно было непрыстойным.
  Сара сачыла за пальцамі жанчыны на клавіятуры ... і дакладна атрымала пяць з шасці знакаў.
  «Але таксама так гасцінна, вам не здаецца?» - радасна сказала Сара.
  Яна адкрыла Notes на сваім iPad і ўвяла пароль, каб не забыць яго. Затым яна зноў звярнула ўвагу на ноўтбук.
  Анджы адкрыла 3D-праграму і паказала ёй мадэль замка Комб. Як дызайнер, Сара ведала пра тэхналогію дастаткова, каб задаваць пытанні, на якія Анджы спрабаваў знайсці адказы.
  Што было вельмі задавальняючым.
  Сара перадала ёй USB-назапашвальнік, Анджы скапіяваў мадэль і вярнуў ёй назапашвальнік.
  «Дзякуй. Добра будзе паказаць гэта гаспадарам. Вельмі абнадзейвае».
  «Я сумняваюся, што яны зразумеюць мадэль».
  «Тым не менш - гэта сведчыць аб тым, што Колдуэллс - сучаснік, хм? І вельмі хутка я вярнуся з думкамі пра наступныя крокі».
  Потым, падняўшы сумачку з канапы, яна развіталася з Анджы — якая, здавалася, была здзіўлена, што сустрэча паспяшалася завяршыцца — і выйшла з кабінета.
  Завярнуўшы за вугал на вясковую плошчу, яна мінула Сесіла Колдуэла, які вяртаўся ў офіс.
  Рана…
  Ёй пашанцавала.
  Ёй таксама пашанцавала з паролем?
  OceanofPDF.com
  10. Доўгія ўспаміны
  Джэк спыніўся перад Pelham Grange побач з забрызганым брудам пікапам Toyota, нагружаным цюкамі сена, і выключыў рухавік Sprite.
  Дарога заняла ў яго больш часу, чым чакалася.
  Ферма Пелхэм была пазначана на карце як размешчаная на поўдзень ад маёнтка ФітцГенры, але калі Джэк прыйшоў туды, ён выявіў, што ферма была менавіта такой: хлявы, магазіны, транспартныя сродкі, жывёла, даільныя памяшканні — але ніякай сапраўднай фермы.
  Адзін з парабкаў растлумачыў: маёнтак Пелхэм быў падзелены на дзве часткі. Адна палова — працоўная — на поўдзень ад ФіцГенры, другая на поўнач.
  А хутар, дзе жыў Артур Пэлхэм, знаходзіўся ў паўночнай частцы.
  Такім чынам, Джэк вярнуўся дарогай, спыніўшыся ў невялікім прыдарожным пабе на хрыбце, каб паабедаць з пастуховым пірагом і шклянкай колы.
  Памятаючы, як дзесяць гадоў таму, калі ён гастраляваў тут з Кэтрын, яны не задумваліся над тым, каб з'есці пірог і пінту піва...
  Потым ён праехаў яшчэ хвілін дзесяць, пакуль не заўважыў указальнік на Пелхэм Грэйндж і не паехаў па доўгай дарозе, якая прывяла яго сюды.
  Ён паглядзеў на хутар — вялікі, сучасны, спраўны.
  Пазваніў і стаў чакаць.
  Дзверы адчыніліся, і там стаяў чалавек, жуючы, трымаючы ў адной руцэ бутэрброд.
  Артур Пелхэм…
  Ён быў высокі — можа быць, шэсць футаў тры, падумаў Джэк, — і хоць на выгляд яму было гадоў шэсцьдзесят, Джэк адчуваў, што пад джынсамі і курткай Barbour ён увесь у мускулах.
  «Спадар Пелхэм?» - сказаў Джэк.
  Мужчына зачыніў за сабой дзверы.
  «Правільна», - сказаў ён. «А вы?»
  «Джэк Брэнан. Я спадзяваўся пагаварыць з вамі пра вашых суседзяў, ФітцГенры...»
  Чалавек прыжмурыўся.
  — Ты што — міліцыя?
  «Не, я проста спрабую дапамагчы ім з невялікім … вандалізмам … які адбыўся на іх тэрыторыі».
  Пэлхэм паківаў галавой. «Ну, вы прыйшлі не ў тое месца, Брэнан. Я не дапамагаю ФіцГенры. Калі-небудзь!»
  Пелхэм прайшоў міма Джэка і накіраваўся да пікапа.
  «Шкада гэта чуць. Было б карысна, калі б у вас быў час пагаварыць, містэр Пэлхэм.
  Джэк назіраў, як мужчына спыніўся ля машыны.
  «У цябе ёсць вушы? Навошта мне дапамагаць гэтым скамарохам?»
  «Не ведаю. Хаця…”
  Джэк адвёў вочы, збіраючыся разыграць карту, у якую ён гуляў столькі разоў раней падчас выканання службовых абавязкаў...
  «– гэта, безумоўна, будзе добрым спосабам зняць любыя падазрэнні, што вы можаце быць датычныя».
  Рука мужчыны была на дзвярах грузавіка. Ён выглядаў так, быццам мог адразу вырваць дзверы.
  Чалавек, які не прывык, каб з ім гулялі.
  Джэк назіраў, як Пэлхэм абдумвае свае словы. Ён кіўнуў, паківаў галавой, потым Пелхэм адчыніў пасажырскія дзверы пікапа Toyota.
  «Добра. Заходзьце. Вы пагаворыце, я павязу».
  «Я магу ісці за табой», - сказаў Джэк, кіўнуўшы на свой спрайт.
  Пэлхэм засмяяўся. «Не ў тым, што нельга! Я іду на працу, чувак».
  Такім чынам, Джэк замкнуў «Спрайт» і залез у пабіты стары пікап.
  Пелхэм пстрыкнуў шасцярнямі, і яны з роўам панесліся ўверх па дарозе.
  *
  Джэк моцна трымаў рычаг счаплення на прыборнай панэлі пікапа, калі яны гойдаліся і калыхаліся па няроўнай зямлі.
  Ні ў якім разе яны не маглі весці размову, вось так падскокваючы.
  Пелхэм звярнуў з асфальтавай дарогі і цяпер накіраваўся на поўдзень праз лугі, абмінаючы статкі буйной рагатай жывёлы і пазбягаючы канаў у апошнюю хвіліну.
  Гай хоча даць мне ўрок земляробства, падумаў Джэк. Ну, калі гэта яго радуе...
  У рэшце рэшт яны перасеклі гразкі луг з ямкамі і спыніліся ля невялікага загона з паўтузіна буйной рагатай жывёлы, побач з доўгай агароджай, якая, як бачыў Джэк, знікала на мілі ў абодва бакі.
  Пэлхэм выключыў рухавік.
  «Давай тады».
  Ён вылез і накіраваўся да кузава грузавіка. Джэк адчыніў дзверы і пайшоў за ім. Дзьмуў моцны вецер, і Джэк пашкадаваў, што не ўзяў з сабой сваю цяжкую куртку.
  Ён глядзеў, як фермер апусціў задні борт, падняў цюк і ўзняў яго на плячо.
  «Хочаш пагаварыць?» - сказаў ён. «Тады працуй». Мужчына ўсміхнуўся. «Здзелка?»
  Джэк засмяяўся, кіўнуў і падняў цюк сабе на спіну. Яму падабаўся гэты грубаваты, неабыякавы фермер.
  Ён рушыў услед за Пэлхэмам да загона, дзе быдла ўжо чакала корму, і перакуліў цюк на бок.
  «Рыхтуем іх да рынку, га?» - сказаў Джэк падчас другой паездкі.
  «Так. Сапраўды добрая цана зараз», — сказаў Пелхэм. «Якраз на Каляды».
  Калі яны скончылі цюкі, Джэк кіўнуў на два мяхі ззаду.
  «Ячмень таксама?»
  - Абодва мяшкі, - сказаў Пелхэм. «Рабілі гэта раней?»
  «Нарадзіўся і вырас у Брукліне», — сказаў Джэк, хапаючы мяшок. «Гарадскі малы. Але праводзіў лета на ферме майго дзядулі ў паўночнай частцы штата».
  Ён убачыў, як Пэлхэм кіўнуў і, сагнуўшыся пад цяжкімі мяшкамі, абодва пайшлі да загона.
  Джэк перакінуў ячмень у паддон для корму, а затым паглядзеў, як Пэлхэм правярае ваду. Потым выйшлі з загона, пакінуўшы скаціне есці.
  Джэк бачыў, як сонца пачало садзіцца за пагорак, цьмянае ззянне ўлоўлівала металічныя аблокі.
  «Халодна да снегу», — падумаў ён.
  «Дзякуй за дапамогу, Нью-Яўкер... значыць, ты хацеў пагаварыць пра ФіцГенры?» - сказаў Пелхэм. «Ну, я раскажу вам пра ФіцГенры».
  Джэк мацней зацягнуў куртку на ветры.
  «Бачыш плот?»
  Джэк кіўнуў.
  «Уся зямля па гэты бок — зямля Пелхэма. І ўсё, што вы бачыце на другім баку, - гэта зямля ФіцГенры. Плот належыць ім падтрымліваць. Але яны ніколі не робяць, разумееце? Так што я плачу за гэта і падтрымліваю».
  «З таго, што я чуў, у іх не хапае грошай».
  «Чорт вазьмі!» - сказаў Пелхэм. «Цяпер ты бачыш, як мая зямля спускаецца да ракі?»
  Джэк паглядзеў налева: агароджа цягнулася аж да Тэмзы, ледзь бачная ў даліне. Ён кіўнуў. «Ну... і зямля ФіцГенры таксама. Але тут руб. На другім баку іх зямлі — другая палова маёй зямлі. Пяць тысяч акраў».
  - Ах, - сказаў Джэк, зразумеўшы. «Ваша зямля падзелена — і дазвольце мне здагадацца… у вас няма права праезду?»
  «Дакладна. Кожны раз, калі я хачу дабрацца да гэтых пяці тысяч акраў, я павінен падымацца на пагорак дзве мілі да галоўнай дарогі - потым праязджаць яшчэ тры мілі, перш чым зноў трапіць на сваю зямлю».
  «І гэта наўмысна, га?»
  «О, так. Семсот гадоў таму слабы кароль Англіі скраў гэтую зямлю ў маёй сям'і і аддаў яе ФіцГенры.
  «Чаму?»
  «Каб узнагародзіць іх за нейкую падступную праяву лаяльнасці — і пакараць нас, Пелхэмаў, за тое, што мы адважыліся адстойваць свае правы».
  «Але на працягу многіх гадоў вы напэўна маглі купіць нейкае права праезду?»
  «Ха — ад ФіцГенры? Нейкая надзея! Яны не толькі безграшовыя, але і поўныя дурнога гонару! Семсот гадоў мы на каленях прасілі дарогу, дарожку — нават сцежку, каб злучыць хутары. Але яны эгаістычныя ўблюдкі ФітцГенры, яны б сказалі «наша гістарычная зямля»… і яны кожны раз адмаўлялі нам. На стагоддзі!»
  «Добра. Я разумею, чаму ты не хочаш ім дапамагаць, - сказаў Джэк. «І я мяркую, што вы нічога не ведаеце пра вандалізм у замку?»
  «Калі вы даведаецеся, хто гэта зрабіў, дайце мне ведаць», — сказаў Пелхэм. «Я куплю іх выпіць». Мужчына засмяяўся. «Магчыма, поўны абед!» Больш смеху... потым:
  «Але не. Паняцця не маю, як кажуць».
  «Вы ведаеце, што замак і маёнтак могуць быць выстаўлены на продаж?»
  «Я чуў чуткі».
  «Вы б пайшлі на рынак, каб купіць?»
  «О, так. У адно імгненне сэрца».
  «Але вы б не паспрабавалі выціснуць іх, калі б яны не прадаваліся?»
  «Не веру, што гэта законна, Брэнан...»
  — Дык вы не спрабавалі?
  Яшчэ адзін смех. «У вас ёсць вушы, ці не так? не! І калі б я сказаў, я б сказаў вам?»
  «Мяркую, ты не стаў бы».
  Джэк уважліва глядзеў на яго. Ён сумняваўся, што гэты прамалінейны фермер будзе звяртацца да чаго-небудзь накшталт запісак і маляваных папярэджанняў. Але з іншага боку... вы б не хацелі, каб Пелхэм быў вашым ворагам. У ім быў нейкі холад. сталь.
  «Мне трэба вярнуцца да даення», — сказаў фермер. «Не магу марнаваць свой час, цягнучыся тут».
  Джэк рушыў услед за ім да пікапа, і яны абодва залезлі ў яго.
  Пелхэм запусціў рухавік, потым развярнуў яго па вялікай дузе па гразкім полі, і яны накіраваліся назад на ферму.
  Да таго часу, як Пелхэм высадзіў Джэка, сонца зайшло.
  Джэк сеў у свой спрайт і паехаў па цёмных дарогах у Чэрынгем, разважаючы пра гісторыю і доўгі цень, які яна часам адкідвала.
  OceanofPDF.com
  11. Схаваная спадчына
  Сара па каленях старалася даведацца ўсё, што магла пра мінулае і сучаснасць ФіцГенры.
  Калі яна вярнулася ў офіс, усё было ціха, а Грэйс займалася стварэннем вялікіх аркушаў для будучай пантамімы.
  «Сара, што ты думаеш?»
  Сара павярнулася і ўбачыла, што Грэйс трымае ў руках версію таго, што будзе гіганцкім плакатам — для мерапрыемства.
  «Дай мне паглядзець...»
  Грэйс працягнула аркуш. Яна спрытна ўзяла ўсе элементы арыгінальнай улёткі і ператварыла яе ў яшчэ больш яркі выбух колеру, а таксама дадала дадатковых персанажаў з пантамімы.
  Сара засмяялася. «У іх сапраўды так шмат, што гуляюць у сем гномаў?»
  «Сапраўды, — сказала Грэйс, — знайшла іх у інтэрнэце».
  «Яны выглядаюць так, быццам іх схапілі ў міліцэйскі шэраг. І тая служанка Марыян. Хіба не яна… ці гэта ён…?»
  «Так! Берт Фрылаў!»
  «Я нават не ведаў, што ён яшчэ жывы».
  «Жывы — і, відаць, нагамі».
  - Я павінен сказаць, што з яго атрымліваецца даволі прывабная пакаёўка, хоць цень у пяць гадзін можа запатрабаваць увагі.
  І гэта рассмяшыла Грэйс. Грэйс ператварылася з маладога памочніка ў малым бізнесе па сетках і дызайне ў тое, што Сара ведала, што цяпер яна стала ... паўнапраўным творчым партнёрам.
  Яна адзначыла, што ў патрэбны момант скажа Грэйс менавіта гэта. А таксама даць ёй павышэнне - прынамсі, столькі, колькі дазваляюць бягучыя грашовыя патокі.
  Я вельмі не хацеў бы страціць яе, падумала яна.
  «Мы гатовыя ісці?» — спытала Грэйс. «Выпусціць у друкарню?»
  «Безумоўна! Бліскучая праца. Тэатру спадабаецца».
  Грэйс ззяла - задаволеная як сваёй працай, так і рэакцыяй Сары.
  Грэйс была хітрая і ведала, калі Сара ў нешта капалася. Сёння раніцай яна, як звычайна, не задавала ніякіх пытанняў. Грэйс прывыкла да таго, што Сара займалася выяўленнем няпоўнага працоўнага дня - і ведала, што нельга ўмешвацца, калі яе не запросяць.
  І Грэйс шмат разоў дапамагала, але цяпер Сара адчувала, што павінна справіцца з гэтым адна.
  І яна дакладна не збіралася ўзломваць базу дадзеных Колдуэллаў, пакуль Грэйс не пакіне офіс!
  А пакуль Сара вярнулася да экрана і вярнулася да пошуку ўсяго, што было звязана з дзіўнай дынастыяй ФітцГенры і яшчэ больш дзіўным замкам Комб.
  *
  Першае, што яна знайшла, гэта гістарычны запіс дуэлі Бэзіла ФіцГенры, які, на дзіва, адпавядаў хісткай дыяраме, якую стварыў Освальд.
  Але потым — што цікава — насамрэч згадвалася пра нейкую каралеўскую сувязь. Кожны спадчыннік, відавочна, працягваў гісторыю, да вялікага недаверу мясцовых жыхароў.
  На працягу сотняў гадоў ФітцГенрыс прэтэндаваў на каралеўскую кроў, і столькі ж часу мясцовыя жыхары лічылі гэтую прэтэнзію смешнай.
  А потым — скончылася дуэллю!
  Раптам яна зацікавілася гэтай дзіўнай сям'ёй.
  Яна прачытала пра ранняга ўладальніка замка, Ральфа ФіцГенры, які, як высветлілася, быў каперам. Узнагароджаны каралём маёмасцю, той, хто захапіў іспанскія караблі ... сапраўдны пірат.
  І праславіўся тым, што вярнуўся ў Англію з Ост-Індыі з прызавым караблём, нагружаным да борцікаў залатымі дублонамі. Далёка ад дурнога — і зламанага — Освальда!
  Цікава . Грошы тады сапраўды былі.
  І лёс сям'і, здавалася, заставаўся добрым аж да канца дзевятнаццатага стагоддзя. Яна чытала пра садовыя вечарыны, якія праводзяцца ў асабняку; забяспечаная сям'я - моцная частка вясковага жыцця.
  Гэта значыць, пакуль не з'явіўся Бэзіл ФіцГенры.
  Мясцовая газета ў той час, The Cherringham Gazette , рэгулярна паведамляла пра Васіля і святочныя падзеі ў замку.
  Але не ўсе гэтыя паведамленні былі спрыяльнымі.
  Апісанне аднаго боку ўключала навіну, што малады чалавек з Мэйфера «выпадкова» ступіў у халодную раку і патануў.
  Акрамя таго мокрага мерапрыемства, «Венецыянская маска», якая праходзіла ў сядзібе, відаць, мела вялікі поспех. Спіс прадуктаў — ад дзесяткаў качак да смажанай бараніны і ялавічных бакоў, не кажучы ўжо пра тое, што дастаткова бурбалкі, каб пусціць на ваду лінкор — быў велізарны.
  Але былі таксама паведамленні пра ананімныя пратэсты, пададзеныя на вясковых сходах з-за дарожнага руху і шуму, створаных вечарынамі, што здавалася звычайнай часткай жыцця замка Комб у апошнія дзесяцігоддзі праўлення Вікторыі.
  Тыдзень за тыднем з'яўлялася гісторыя, у якой хтосьці скардзіўся на замак Комб.
  А ва ўсім — грошы былі. Паездкі за мяжу на вялікіх параходах, летнія знаходжанні «на кантыненце», масіўныя ахвяраванні на розныя добрыя справы таго часу, якія гарантавалі, што кожны, хто паскардзіцца на гарадскім сходзе, будзе хутка замоўк .
  Потым - разглядаецца як галоўная гісторыя на першай старонцы - раптоўная смерць Бэзіла ФіцГенры.
  Яго смерць у адносна юным пяцідзесяцігадовым узросце, якая была названа сардэчнай недастатковасцю, верагодна, каб пазбегнуць скандалу, выклікала шок па ўсёй вёсцы.
  А цяпер гісторыя змянілася...
  Яго сын Бэнтлі ФіцГенры ўзяў на сябе кіраванне месцам. І ўпершыню з'явіўся намёк на фінансавыя праблемы, не кажучы ўжо пра цьмянасць сямейнага роду.
  Карнае патрабаванне па запазычанасці падаткаў.
  Судовы пазоў падрадчыка, адказнага за рэканструкцыю сапраўднага замка, застаўся неаплачаным, а Bentley заявіў, што «праца не адпавядала належным стандартам».
  У той час як падрадчык, нейкі Джозэф Гэммон, сказаў, што ФітцГенры проста адмовіўся плаціць … «таму што нягоднік не можа плаціць!»
  Сара села назад.
  Грошы зьніклі... ці былі згубленыя, як казаў Освальд?
  Гэта быў не проста спад. Гэта быў драматычны разварот фартуны. Аднойчы замак Комб здаўся дагледжаным маёнткам з добрым фінансаваннем. Далей прыйшлося змагацца, каб пакрыць штодзённыя рахункі.
  Неўзабаве ён будзе ператвораны ў турыстычную славутасць, яшчэ адзін прыкмета яго хуткага заняпаду.
  І тут была справа…
  Так ясна…
  Былі грошы , усе гэтыя дублоны падсілкоўвалі экстравагантны, заможны стыль жыцця...
  Потым, за адну ноч, здавалася, усё знікла.
  Гэта здавалася немагчымым.
  Што з ім здарылася? Дублоны, скарб, які павінен быў падтрымліваць маёнтак на працягу многіх стагоддзяў ... знікнуць адным ударам, са смерцю Бэзіла ФіцГенры?
  *
  Сара зрабіла сабе кубак гарбаты і вярнулася да свайго стала. Яна не хацела ўзламаць Колдуэллс, пакуль Грэйс яшчэ была побач.
  Але дзе цяпер шукаць?
  Яна хутка прагартала бягучую базу дадзеных мясцовых газет, шукаючы што-небудзь звязанае з замкам.
  Але акрамя некалькіх мізэрных артыкулаў пра «новыя ашаламляльныя выставы», якія адкрыліся за апошнія некалькі гадоў, нічога не было.
  А потым…
  Артыкул і фота ўсяго некалькі месяцаў таму, якія прымусілі Сару спыніцца.
  На здымку быў паказаны раз'юшаны Освальд перад замкам Комб, які падняў кулак на камеру. І артыкул тлумачыў, чаму...
  Освальд быў прыцягнуты да суда і аштрафаваны за раскопкі тэрыторыі побач з домам з дапамогай механічнага экскаватара.
  Ён сцвярджаў, што проста «прытрымліваўся сваёй страсці да гісторыі і, у прыватнасці, да каралеўскіх сувязяў маёй шляхетнай сям'і».
  Але суддзя назваў гэта «неабдуманай і аматарскай спробай пошуку скарбаў, якая пагражала пашкоджаннем тканіны адных з самых захапляльных — і абароненых — нармандскіх руін Англіі».
  Паляванне за скарбамі…
  Сара села ад экрана. Гэтыя два словы — «паляванне за скарбамі» — не тыя, якія вы хацелі б звязваць са сваім домам у газетнай артыкуле.
  Тлумачэньне Освальда суду было жартам. Відавочна, што ён спрабаваў знайсці дублоны, і, улічваючы працяглы фінансавы бязладдзе, у якім ён апынуўся, відавочна, што яму гэта не ўдалося.
  Але хто ведаў, якое гняздо шэршняў ён выкапаў пры гэтым?
  Сара ведала даволі шмат мясцовых жыхароў, якія ўспрынялі б такую справаздачу як выклік.
  Скарб? Іспанскія дублоны? Давай!
  А што, калі б гісторыя распаўсюдзілася шырэй Чэрынгема? Там было шмат людзей, якія расказвалі пра скарб і не спыняліся ні перад чым, каб атрымаць доступ да дома і шукаць сябе...
  Сара хутка абшукала некаторыя нацыянальныя газеты.
  І так, як яна і думала - адзін ці двое падхапілі судовую справу, напісаўшы ўласныя жартаўлівыя артыкулы пра "вар'яцкіх арыстасаў" і іх "пірацкае золата"...
  Вось бы сэнс у запісках, пагрозах.
  І тут Сары прыйшла ў галаву іншая думка:
  Што, калі скарб сапраўды там? А хто яшчэ ведае?
  Гэта было б моцнай матывацыяй для таго, каб выклікаць хваляванні ў замку, для спробы выгнаць ФіцГенры з іх дома.
  Сары трэба было даведацца больш, таму яна адкінулася назад і павярнулася да Грэйс.
  «Калі ты скончыла з плакатам, Грэйс, чаму б табе не спыніць гэта? У любым выпадку амаль пяць».
  «Вы ўпэўнены?»
  «Працягвай, у Новы год будзе дастаткова занята, можна скарыстацца цішынёй».
  «Брыль!»
  Яна глядзела, як Грэйс выключыла кампутар і апранула паліто.
  «Хоць ты сам не працуй занадта позна?»
  "Проста прыбіраю рэчы, гэта не зойме шмат часу", - сказала Сара.
  «Бывай!»
  *
  Яна пачакала, пакуль Грэйс сыдзе, потым узяла тэлефон і патэлефанавала Джэку.
  «Сара. Як справы?»
  «Я думаю, што я на нешта натрапіў, Джэк. Хочаце перакусіць пазней — дагнаць?»
  «Вядома».
  «Дазвольце мне спачатку разабрацца з дзецьмі, а як наконт Арата?»
  «Безумоўна — па вечарах там нядрэнная ежа. Убачымся ў сем?»
  «Сядзьце за стол ля вогнішча».
  Сара развіталася і паклала тэлефон. У пустым кабінеце ў яе была гадзіна, каб пакапацца ў базе дадзеных Колдуэлса.
  Агент па нерухомасці звычайна зачыняўся ў пяць гадзін, так што, калі пашанцуе, Анджы выйшла з сістэмы, і Сара зможа ўвайсці ў сістэму, каб ніхто не заўважыў.
  Яна ўзяла пароль для ўваходу са свайго iPad.
  Затым яе рукі правялі па клавіятуры, зайшоўшы на сайт.
  Думаючы: калі я маю рацыю, я толькі што адкрыў нешта істотнае.
  Страчаны скарб, які можа быць яшчэ там.
  І вельмі добрая прычына, каб выцесніць ФіцГенры і ўзяць на сябе абавязацельствы ў мільён фунтаў стэрлінгаў, якімі быў замак Комб...
  OceanofPDF.com
  12. Стол ля вогнішча
  Джэк ішоў па галоўнай дарозе ад Чэрынгемскага моста, туга захутаўшыся ў паліто ад моцнага ветру. Калі б ён не прызначыў спатканне з Сарай, каб азнаёміцца з тым, што яна знайшла, ён быў бы шчаслівы застацца дома на лодцы.
  Равучы дроўнік, добрая кніга, Райлі ўладкаваўся побач з ім на канапе. Магчыма, таксама невялікі соладавы.
  Ідэальнае спалучэнне для цёмнай зімовай ночы.
  Але ў Арата заўсёды было даволі вясёлае месца.
  Ён перасек цёмную паркоўку паба ў напрамку паба, потым заўважыў, што ў адной з прыпаркаваных машын загарэлася святло.
  Звычайна гэта не было б нічога страшнага.
  Але ў гэты момант яму здалося, што ён пазнаў двух пасажыраў машыны — і раптам яму стала цікава.
  Ён адышоў у цень вялікай жывой загарадзі, якая ўздоўж дарогі, і назіраў.
  Машына ўяўляла сабой пабіты стары «Форд». На пярэднім пасажырскім сядзенні, скурчыўшыся, сядзеў Адысей ФіцГенры. Джэк бачыў, што ён важдаецца з нечым - уважліва гледзячы на гэта.
  Побач з ім на сядзенні кіроўцы, таксама засяроджаны на нечым у сябе на каленях, Джэк пазнаў Тэры Хэмбліна, аднаго з самых цікавых персанажаў Чэрынгама і найменш паспяховых дробных злачынцаў па сумяшчальніцтве.
  Якая пара!
  Калі б Тэры адмовіўся ад алкаголю і траўкі, ён быў бы, напэўна, лепшым злачынцам.
  Хаця гэтага ніколі не было!
  Джэк падышоў бліжэй, каб бачыць у машыну. Святло гарэла — ён ведаў, што яго не ўбачаць.
  І Джэк бачыў, як Тэры… лічыць грошы.
  Вярнуўшыся ў Нью-Ёрк, Джэк пастукаў бы ў акно, каб убачыць, што менавіта адбываецца.
  Але зараз ён быў звычайным грамадзянінам.
  «Не мая справа, — падумаў ён. Калі гэта не звязана з бізнесам у замку...
  Ён абмінуў машыну і накіраваўся ў паб. Было занадта холадна, каб бадзяцца тут і гуляць у паліцэйскіх.
  У пабе было так цёпла і ажыўлена. Ён азірнуўся, але Сары не было і следу. У бары ён забраніраваў столік ля каміна і замовіў паўлітра.
  Пакуль бармэн Білі стаяў у далёкім канцы і цягнуў піва з помпы, Джэк заўважыў адчыненыя бакавыя дзверы і ўвайшоў Адысей. Ён накіраваўся проста да бара і стаў побач з Джэкам, не гледзячы на яго.
  Гэта будзе весела, падумаў Джэк.
  «Тэры разабраўся з табой?» — сказаў ён, не гледзячы на Адысея.
  - Што? - Джэк павярнуўся да яго.
  «Вой, пачакай — хто? Што ты маеш на ўвазе, чалавек?»
  Джэк павярнуўся і ўсміхнуўся.
  «Нічога страшнага, Адысей, я не паліцэйскі».
  Джэк назіраў, як гэтая інфармацыя пранікае ў знясіленую свядомасць малодшага ФіцГенры. Відавочна, што хлопец атрымаў адзін штрафны ўдар у якасці пробніка ў машыне.
  «Пачакай хвілінку. Ты хлопец, якога тата наняў, каб знайсці таямнічага нападніка!»
  «Правільна».
  Адысей злёгку пахіснуўся і ўтаропіўся на Джэка праз доўгія валасы.
  - Дык як ты з усім гэтым, Шэрлак?
  «Проста добра. А як справы? Ці ведае дарагі стары тата, што вы купляеце свае наркотыкі тут, у вёсцы, навідавоку?»
  Адысей усміхнуўся. «Мне сорак гадоў, чувак, я раблю тое, што хачу».
  - Упэўнены, што так, - сказаў Джэк, назіраючы, як Білі вяртаецца з пінтай.
  «Адзін для сябе, Білі?» - сказаў Джэк, кладучы на бар банкноту ў дзесяць фунтаў.
  «Вітавайце, Джэк, не супраць, калі я зраблю», — сказаў Білі.
  Калі Білі вярнуў здачу, Адысей папрасіў пачак цыгарэтнай паперы.
  Джэк назіраў, як стоунер павольна расплачваўся, адлічваючы свае манеты, потым паклаў паперы ў кішэню і, не кажучы ні слова, выйшаў з паба.
  Калі ён сышоў, Джэк і Білі кіўнулі.
  «Вы часта бачыце яго?» - сказаў Джэк.
  «Не, калі я змагу дапамагчы», — сказаў Білі. «Ён час ад часу п'е пінту, калі прыехаў з Лондана. Я не пытаюся, што ён робіць там, у аўтазаку. Алан сапраўды павінен займацца гэтым ».
  «Як наконт таго, што нядаўна?» - сказаў Джэк. «Ён быў побач?»
  Білі адвёў позірк. Затым: «Так. У пятніцу вечарам ён быў з парай таварышаў. І ў яго было даволі шмат пінтаў, цяпер я думаю пра гэта ".
  Пятніца, падумаў Джэк. Ноч вандалаў…
  «Тэры Хэмблін адзін з тых таварышаў?» - сказаў Джэк.
  «Ён быў».
  «Няўжо вы не памятаеце, у які час ён сышоў?»
  «Дзявяты раунд, я мяркую. Не магло быць дастаткова рана для мяне. П'яны і гучны - не для добрага вечара пятніцы натоўпу ".
  Білі паклікалі ў другі канец бара.
  Такім чынам, Джэк узяў копію мясцовай газеты, пайшоў і сеў каля вогнішча са сваёй пінтай, чакаючы Сару.
  Думаючы: Дзевяць гадзін. Дастаткова часу, каб дабрацца дадому і разбурыць маленькі музей Освальда?
  *
  Сара адсунула пустую талерку ў бок і зрабіла глыток піва, каб запіць абед.
  «Нагадай мне», — сказала яна. «Дыета ў Новы год».
  «Не раней?» - сказаў Джэк, усё яшчэ даядаючы свой пастуховы пірог.
  «Ну, гэта было б бессэнсоўна, Джэк. І зусім без весялосці».
  «Мы вып'ем яшчэ?»
  «Можа, яшчэ адзін».
  «Мой тур», — сказаў ён, і яна паглядзела, як ён падняў талеркі і шклянкі і накіраваўся да бара.
  Калі ён вярнуўся, ён паставіў піва на стол. Яна ўбачыла, як ён зрабіў глыток, потым выпадкова азірнуўся, каб пераканацца, што нікога няма побач.
  «Вы выглядаеце расчараваным», - сказаў ён.
  «Я. Я прыклаў шмат намаганняў, каб атрымаць гэты пароль. Вы б ганарыліся мной».
  «Спадарыня Аксельхоф, га?
  «Спадарыня, калі ласка».
  «Што гэта такое — нейкая п'еса пра Аксельрода і Хасельгофа?»
  «Вы крытыкуеце маё вокладка?» - сур'ёзна сказала яна.
  «Гэта цудоўнае імя. Я хачу гэтым карыстацца».
  - Не смей, - сказала яна. «Я не змагу захаваць цвярозы твар».
  Яна глядзела, як ён смяецца, і адразу адчула сябе лепш.
  «Але калі сур'ёзна, Джэк, я думаў, што атрымаю больш ад іх сайта, ад электронных лістоў. Прынамсі асобу пакупніка».
  «Ну, гэта была б вялікая справа. Але вы ведаеце — вы атрымалі нашмат больш, чым лічыце».
  «Такія як?»
  «Для пачатку, мы ведаем, што таямнічы пакупнік дастаткова занепакоены сваёй асобай, каб трымаць яе ўтоенай».
  «Я мяркую, што так...»
  «Акрамя таго, мы ведаем, што апытанне было ключом да ўсёй здзелкі».
  «Лазернае абследаванне таксама. Пакупнік пазначыў лазер. Гэта павінна было быць дакладным».
  «Дакладна. Значыць — пакупніка больш цікавяць памеры дома, чым купля. Што, зыходзячы з вашага сённяшняга вялікага даследавання, мне здаецца, што гэта няўлоўны скарб, за якім яны шукаюць».
  «Як гэта вынікае? Магчыма, гэта так, як казаў Анджы — яны хочуць зрабіць шмат будаўнічых работ».
  «Не агледзеўшы папярэдне асабіста?» - сказаў Джэк. «Я не купляю гэта».
  «Хм, магчыма, ты маеш рацыю».
  «Я думаю, наш пакупнік лічыць, што скарб быў схаваны ў доме, і што ён знаходзіцца дзесьці, дзе не паказана на планах». «Але Джэк, як гэта стасуецца з лістом нянавісці і нападам на музей?» - сказала яна.
  - Хм, добрае пытанне, - сказаў Джэк. «Гэта пакуль не мае сэнсу».
  «Пакупнік можа быць сапраўдным. Не забывайце — няма недахопу ў людзях, якія жадаюць, каб ФіцГенры сышлі...»
  «Вы маеце рацыю. Там Пелхэм. Брат Руфус..."
  «Эдвіна — яна ненавідзіць там жыць».
  «І... давайце не будзем забываць Адысея ... Гэта можа стаць для яго вялікай зарплатай!»
  «Я сумняваюся, што большасць начэй ён можа знайсці дарогу да ложка — не кажучы ўжо пра сабатаж музея».
  - Праўда, - сказаў Джэк. «Але мы не можам яго скідаць з рахункаў».
  «Пакупнік можа быць менавіта такім — пакупніком. Ці яны могуць быць паляўнічымі за скарбамі. Але ў любым выпадку, калі яны не стаяць за пагрозамі — яны не маюць да нас ніякага дачынення».
  - Ты маеш рацыю, - сказаў Джэк. «Мы павінны заставацца засяроджанымі».
  «Вядома, раніцай пагляджу на 3D-мадэль. На ўсялякі выпадак, калі там ёсць нешта відавочнае».
  «Так, гэта добрая ідэя».
  - Але акрамя гэтага - што нам цяпер рабіць, Джэк?
  Яна назірала, як ён разважае над гэтым.
  Ён перавёў дыханне. «Мы маглі пачакаць, пакуль нешта адбудзецца. Мы перамяшалі шмат гаршкоў. Падумайце ... мы бачым, што ўсё гэта робіць. І калі нічога не адбываецца, мы праглядаем усе доказы, якія ў нас ёсць, зноўку».
  "Добра", сказала яна. «Але ў вас ёсць іншая ідэя?»
  Ён засмяяўся з гэтага. «Я такі празрысты? Вы маеце на ўвазе, акрамя чакання?»
  «Так».
  «Я думаю... я думаю. Пудынг?»
  «Чаму не? Застаюцца навагоднія тыдні».
  І яна пацягнулася за меню. «І гэта дасць вам магчымасць выказаць мне сваю ідэю».
  Вялікі смех ад Джэка.
  Ён такі вясёлы, падумала Сара.
  "Так і будзе", - сказаў ён.
  OceanofPDF.com
  13. План Джэка
  Пры выключаных фарах Сара глядзела, як Джэк скіраваў свой «Спрайт» з гравійнай дарогі, якая вяла да замка Комб, прыпаркуючыся ўшчыльную да вялікага куста, перш чым заглушыць рухавік.
  «Цябе гэта ў парадку?» - сказаў ён.
  Яна глыбока ўздыхнула. Пры выключаным рухавіку і ацяпляльніку машына хутка астыла. І гэты холад дадаваў жахлівасці таму, што яны рабілі.
  Канечне — яны маглі пачакаць, пакуль нешта адбудзецца.
  Яны, як сказаў Джэк, перамяшалі шмат гаршкоў. Падобна да таго, каб сунуць палку ў асінае гняздо, кожны, хто быў зацікаўлены ў знікненні ФіцГенры, будзе ўсхваляваны - усе яны адчуваюць ледзяную сетку падазронасці.
  Але яна ведала, што для Джэка гэтага будзе недастаткова.
  Дык вось яны і схаваліся па дарозе ад сядзібы, навідавоку будынак замка і руіны. Але нябачна для ўсіх у сядзібе, хто мог бы паглядзець у акно.
  У Джэка быў план.
  Але цяпер у яе таксама былі некаторыя ідэі.
  «Джэк, я разумею , ты хочаш убачыць, як лёгка ўварвацца ў замак...»
  «Правільна. Я маю на ўвазе, што гэта можа сказаць нам больш пра тое, хто гэта зрабіў, так? І лепш за ўсё Освальд нічога пра гэта ня ведае. Будзьце такімі ж, як у тую ноч, калі іх разбілі. Ці лёгка гэта, ці можа хто-небудзь проста зайсці - ці гэта павінен быць нехта, хто добра ведае гэтае месца?»
  «Як Адысей?»
  «Дакладна».
  «Добра». Сара падняла вочы на асветленыя вокны сядзібнага дома. Яна патэлефанавала Хлоі і сказала ёй сказаць Дэніэлу, што яна вернецца позна.
  Нічога страшнага… у гэтыя дні яны былі даволі незалежнымі.
  «Але калі гэта Адысей, ён можа быць не вельмі задаволены тым, што ты бадзяешся?»
  «Праўдзівы факт. І?»
  «Такім чынам, трымайце тэлефон на сувязі са мной. Я буду назіраць і магу паведаміць вам, калі што-небудзь заўважу. Проста каб быць у бяспецы».
  «Ты зразумеў».
  Цяпер яна назірала, як Джэк паглядзеў на дом. «Такім чынам, пакуль мы чакаем, пакуль цудоўныя ФітцГенры пойдуць спаць, вы думаеце, што можаце паказаць мне, як працаваць з 3D-мадэллю гэтага месца на вашым iPad?»
  «Вядома. Гэй. Пачакай, ты...
  «Шукаеце нешта дзіўнае ў будынку? чаму не? Калі ёсць скарб, гэтыя згубленыя дублоны могуць быць... калі я крыху даследую, магчыма, знайду месца, дзе іх мог схаваць Бэзіл, які хутка сышоў.
  Яна засмяялася. «Добра. Лепш ты, чым я, пагуляеш па гэтым месцы. У вас ёсць факел?»
  Ён трымаў лямпачку памерам з аловак. Націснуў на яго, потым гэтак жа хутка выключыў.
  «Так што я не буду ў цемры. Хаця б у хаце. Што да таго, хто пагражае Освальду; ну гэта ўжо іншая гісторыя».
  Сара падняла сумку і дастала iPad mini.
  Яна правяла пальцамі па экране, і з'явіўся макет замка і сядзібы, усе празрыстыя сцены, толькі лініі і вектары.
  «Добра, гатовы паглядзець, як гэта выкарыстоўваць?»
  «Заўсёды гатовы вучыцца новаму…»
  І Сара прымусіла замак Комб павольна круціцца на экране.
  *
  «З часам я мог зрабіць так, каб гэта працавала, каб яно адсочвала вас, калі вы праходзіце праз будынак».
  «Я думаю... я магу прытрымлівацца гэтага. Сапраўды, як карта…”
  «Так, але адзін у 3D. Можа быць лёгка заблудзіцца».
  «Здараецца, я проста адступлю, каб выйсці. Такім чынам, гэтая, гм, «мадэль» паказвае ўсё канструктыўнае, планіроўку, памеры, пакоі, шафы, калідоры, пакоі…?»
  «Усё».
  На гэтым ён зрабіў паўзу. «Цікава. Дазвольце мне пагуляць…»
  Яна працягнула яму iPad. Планшэт у руках здаваўся яшчэ меншым. Джэк кіўнуў, слізгаючы ўказальным пальцам улева, потым управа, потым уверх і ўніз.
  «О, — сказала яна, — уверсе злева ёсць маленькая выгнутая стрэлачка, якая верне вас да папярэдняга выгляду, калі вы зробіце кручэнне і страціце месца, на якім знаходзіцеся».
  Яна назірала, як Джэк стукнуў стралой. Яшчэ адзін ківок.
  «Добра. Думаю, я зразумеў».
  «Што рабіць, калі вы не можаце ўвайсці?»
  Ён павярнуўся да яе.
  «Я патраціў гады на тое, каб урывацца ў розныя месцы, і ўсё на службе закону. Сумняваюся, што Освальд меў бы што-небудзь настолькі складанае, што магло б не дапусціць мяне. Але калі так, то я паспяшаюся назад. Нічога не адважыўся, хм? І ў нас будзе крыху больш інфармацыі».
  Сара кіўнула, потым азірнулася на замак, на спальню ФітцГенры ў вежы... цяпер ужо цёмна.
  «Згасае святло», - сказала яна.
  «Правільна. Давайце дадзім ім некалькі… тады я пайду».
  Ён засунуў iPad у вялікую кішэню курткі, маленькі планшэт якраз пасаваў.
  Затым ён узяў трубку. «Я патэлефаную вам перад тым, як зайсці. Калі я ўвойду».
  Яна ўсміхнулася. «Добра. Ведаеце, - сказала яна, - мы рабілі некалькі страшных рэчаў.
  «Тое апусканне, якое вы зрабілі? Мне да гэтага часу сняцца кашмары з гэтай нагоды!»
  «Так, але гэта можа быць самым страшным».
  «Безумоўна, самы дзіўны».
  Ён перавёў дыханне.
  «Добра. Дастаткова часу, каб яны пачалі храпці». Шырокая ўсмешка. «Я пайшоў. Пажадайце мне ўдачы».
  «Гэта ўдача».
  Хаця, калі ён адчыніў дзверы і паспяшаўся скрозь бязмесячную ноч да замка, яна ведала, што з Джэкам ніколі не шанцуе.
  І яна таксама хутка зразумела, што ў яе можа быць цяжэйшая праца.
  Сядзець. Чакаць.
  Яна пацерла рукі.
  Зусім не проста.
  OceanofPDF.com
  14. У замак
  Стоячы ля задніх дзвярэй замка, абрамленых камянямі памерам з валуны, Джэк дастаў свой тэлефон, падключыў камбінацыю мікрафона і навушніка, а потым уключыў Сару ў спіс кантактаў.
  Яна адказала на першы званок.
  «Добра, я за дзвярыма», - прашаптаў ён. «Вы мяне добра чуеце?»
  «Добра. Ты мяне чуеш?»
  «Нібы ты ў мяне ў галаве. Добра... пачну... але будзе ціха. На ўсялякі выпадак».
  «Зразумеў».
  Джэк паклаў тэлефон у верхнюю кішэню. Было б цікава зрабіць гэта, ведаючы, што Сара была там і слухала.
  Павінна быць такое ж захапленне, якое адчуваюць рабаўнікі. Ведаючы, што ў любую секунду цябе могуць злавіць, што нехта можа прыйсці...
  Захапляльны. Гэта і захоп любых каштоўнасцяў і грошай.
  Цяпер да дзвярэй.
  Дастаткова навочнага асвятлення, каб убачыць, што дзверы — трывалыя, драўляныя — маюць старажытны механізм замка. Але ў дадатак цяжкі ланцуг праходзіў праз дугападобную ручку, а потым прымацоўваўся да тоўстага чорнага металічнага кольца, укручанага ў адзін з апраўляючых камянёў.
  Спачатку ён падумаў, што першым здыме замок.
  З такім ланцужком і навясным замком, як ён здагадаўся, Освальд мала карыстаўся гэтым падземным уваходам — калі ўвогуле карыстаўся.
  Потым ён паглядзеў на чорны металічны абруч, які трымаў ланцуг. Ён працягнуў руку. Тузануў яго, і ён, як расхістаны зуб, хіснуўся ў камені.
  І пасля некалькіх хуткіх паваротаў налева, са скрыгатам і пырскамі каменя на зямлю, шруба выскачыла так, нібы яна расхісталася дзесяцігоддзямі.
  Столькі для гэтай першай лініі абароны.
  Цяпер да ўласна дзвярнога замка.
  Для гэтага ён выкарыстаў свой маленькі факел, каб добра яго разгледзець.
  Павінна быць сто гадоў, і Джэк дакладна ведаў, як працуюць такія старыя замкі. Яму прыйшлося прайсці шэраг камер, у якія падалі шклянкі. Звычайна тры. Чым большы замок, тым больш будзе бакалаў.
  Простая кірка з кручкам павінна дазволіць яму "адчуць" кожную камеру, адкрыць яе і перайсці да наступнай.
  «Гэта занадта лёгка», - прашаптаў ён, ведаючы, што Сара можа пачуць.
  «І без дэтэктара руху». Джэк усміхнуўся на гэта. «Не, калі ён быў створаны ў 1890-х гадах».
  Яму не трэба было трымаць святло ў замочнай шчыліне, бо пры выкарыстанні кіркі трэба было толькі слухаць і адчуваць.
  Націсніце . Першая камера адчынілася. Засталося яшчэ два. Ён працаваў на другі, і зноў лёгка, яшчэ адзін пстрычка.
  Да апошняга.
  А вось трэці нібы затрымаўся.
  Нягледзячы на тое, што ён націскаў на канец рыбалоўнага кручка, каб стакан адкрыўся, нічога не адбылося.
  Ці мог замок быць такім старым, такім праржавелым, такім паўразбураным, як і ўсё астатняе ў гэтым месцы, што замок нават не працаваў?
  Проста мне пашанцавала , - падумаў Джэк.
  Потым, нібы ён не варушыўся гадамі, апошні стакан нарэшце пстрыкнуў, калі ён моцна, рэзка пакруціў яго запясцем.
  Дзверы былі адчынены. Замак чакаў.
  "Зразумеў", - сказаў ён.
  Дзіўна — гэтыя дзверы… абаронены навясным замком і ланцугом, якія можна было проста вырваць з каменнай сцяны, і механізмам замка, які, здавалася, не адчыняецца нават ключом.
  Вельмі дзіўна…
  Ён уздыхнуў і прайшоў у ніжні паверх цёмнага замка.
  *
  Сара слухала, як Джэк адкрываў замок, яго намаганні стваралі драпанне, бразгат, перыядычна з рэдкім — для Джэка — «чорт».
  Цяжка было проста сядзець тут.
  Можа, мне варта было зайсці з ім?
  Але не — яна ведала, што лепш вартаваць, седзячы ў маленькай халоднай спартыўнай машыне, акружанай змрочнымі пагоркамі маёнтка.
  Легчы сёння вечарам у цёплы ложак , падумала яна.
  Яна паглядзела ўбок, у бок далёкай уласнасці суседа ФітцГенрыс, Артура Пелхэма. Там усё яшчэ гарэла святло, хаця было ўжо позна.
  Відавочна - з апісання Джэка - Пелхэм быў чалавекам, які сапраўды выконваў цяжкую працу, якую патрабавала такое месца.
  І ўсё ж, падумала яна, Пелхэм ужо позна ўстаў.
  А мне позна!
  Стрымліваючы пазяханне, яна павярнулася да замка Комб і падумала пра Джэка ў будынку, які асвятляе шлях толькі сваім ліхтарыкам...
  А потым—
  У вежы, дзе была спальня ФіцГенры, запалілася святло .
  Адзін з іх шукае нешта, выпіць вады ці...
  Святло павінна згаснуць.
  Але не атрымалася.
  Нядобра, падумала яна.
  Што, калі Освальд пачуў Джэка, падумаў, што ён вандал, сутыкнуўся з ім у цемры?
  Джэк прыйшлося выбірацца адтуль.
  «Джэк, нехта падняўся. Святло гарыць. Магчыма, вам варта...
  Яна паглядзела на тэлефон.
  Выклік быў спынены.
  Яна хутка націснула зялёную ўкладку, каб успомніць яго нумар, але амаль адразу пачула, як ён перайшоў на яго службу галасавой пошты. Ён страціў пакрыццё сеткі ў старым замку з яго тоўстымі каменнымі сценамі. «Чорт вазьмі», - сказала яна, усё яшчэ гледзячы на пакой у вежы, на святло, кожную секунду, што яно гарэла, азначала, што шанцаў на Джэка было больш. здзіўляючыся.
  Яна пацягнулася да левага боку і адчыніла пасажырскія дзверы. Халоднае, вільготнае паветра ўрывалася ўнутр, прымушаючы яе задумацца, ці не ідзе снег.
  Яна ўстала, пастаяла толькі імгненне - апошні шанец пажадаць... пажадаць ... каб святло патухла.
  А калі гэтага не адбылося, ёй нічога не заставалася, як бегчы да дзвярэй на першым паверсе і задняга ўваходу ў замак.
  *
  У адной руцэ Джэк трымаў свой маленькі ліхтарык, у другой - iPad.
  Ён зрабіў некалькі крокаў, а затым асцярожна прасунуў трохмерны план паверха, адлюстроўваючы свае рухі на мадэлі планіроўкі замка.
  Сюрпрызаў пакуль няма.
  Але ён ведаў, што наперадзе.
  З макета ён бачыў вузкі калідор, які вёў ад кладоўкі, міма якой ён толькі што мінуў, да дзвярэй, якія адчыняліся да самых жудасных славутасцяў замка.
  Дзіўныя ведзьмы на ўзгорку маба.
  А потым даўгаваты мужчына боўтаўся на яго шыі, а побач яшчэ адзін манекен чакаў удараў электрычнасці.
  І ён павінен быў прызнаць... хоць ён і заходзіў у некаторыя цёмныя, забароненыя склады і шматкватэрныя дамы ў Нью-Ёрку, гэта было там, з горшым з іх.
  Сцены былі блізка да яго з абодвух бакоў, дастаткова блізка, каб ён мог адчуць, наколькі халодны камень.
  Хаця ён сачыў за тым, каб ягоныя крокі былі ціхімі, хоць тут, унізе, так ціха, нават яны гучалі гучна.
  І калі ён ішоў, ён увесь час думаў пра тое, каб трапіць у гэтае месца.
  «Не складваецца, — падумаў ён.
  Ён пачынаў думаць, што той, хто напаў на выставу Освальда, не мог прайсці такім чынам. Гэты замок відавочна не адчыняўся гадамі.
  І калі гэта праўда, ён задаўся пытаннем ... што гэта значыць?
  Ён дабраўся да драўляных дзвярэй, факел падбіраў пацёртыя дошкі, якія патрабавалі шліфоўкі і лаку. Проста яшчэ адзін знак таго, што Освальд быў безнадзейны ў захаванні гэтага месца.
  Тады — навошта заставацца?
  Джэк схапіўся за дзвярную ручку напалову, чакаючы, што яна ўпадзе.
  Навошта… заставацца?
  Для такога чалавека, як Освальд, можа быць толькі адна прычына.
  Прычына, якая прымусіла б амаль любога застацца.
  Ён сунуў ліхтарык у заднюю кішэню, апынуўшыся ў цемры, паварочваючы дзвярную ручку.
  Ціхі рып металу, зноў такі гучны.
  Дзверы адчыніліся.
  - Добра, - сказаў ён. «Збіраемся ўвайсці ў дом жахаў».
  Сара слухала. Ён хацеў паведаміць ёй, што ўсё ў парадку.
  Але дзіўна — яна не адказала.
  Ён дакрануўся да навушніка, але працягваў ісці праз адчыненыя дзверы.
  OceanofPDF.com
  15. Вар'яцтва апоўначы
  Сара спатыкнулася аб адкрыты корань дрэва, але змагла ўчапіцца і не ўпасці.
  Яна ведала, што Освальд наўмысна не пакрыўдзіць Джэка, нават калі яны правялі гэты эксперымент, не паведаміўшы яму.
  Але калі ён не ведаў, што гэта быў Джэк?
  Бегла як мага хутчэй.
  Пакуль яна не змагла ўбачыць сцены замка і — ледзь бачныя — адчыненыя дзверы, куды зайшоў Джэк.
  Тады ёй прыйшло ў галаву, што цяпер яна пойдзе, каб знайсці яго - у цёмны замак - без святла, і мала ведаючы планіроўку замка.
  Але потым яна ўспомніла, што на яе тэлефоне гарыць святло.
  Гэта, па меншай меры, будзе працаваць без якога-небудзь абслугоўвання.
  Яна дастала тэлефон з задняй кішэні і, стараючыся не спатыкнуцца зноў, падняла экран, каб убачыць значок факела, і ўключыла гэтую праклятую штучку.
  Яна намацала тэлефон, імчачыся па сцежцы, яе крокі рабілі хісткімі камяні дзіўнага памеру.
  Пакуль яна не паднялася вялікім пальцам, а потым хутка націснула - святло тэлефона ўспыхнула, як толькі яна дайшла да дзвярэй.
  Яна падняла вочы.
  А за лужынай святла яна ўбачыла, што нехта стаяў, застаючыся ў цені.
  Не Джэк.
  «І што… цікава… вы збіраецеся?» Лічба сказала.
  Сара на імгненне вагалася.
  Не ведаю, што рабіць.
  Думаю: што я тут раблю ?
  Затым, няўпэўнена, калі чалавек выйшаў з-за адчыненых дзвярэй, яна падняла святло, каб убачыць, хто робіць крокі да яе ...
  *
  Джэк, выцягнуўшы з кішэні ліхтарык, адчыніў асколачныя дзверы ў галоўны пакой Ката.
  Калі ён аглядаў тэрыторыю, плямы на сцяне ўсё яшчэ паказвалі месцы, дзе былі намаляваныя папярэджанні, толькі мімаходзь счышчаныя Освальдам.
  Збоку, ля шыбеніцы, ён убачыў адзін са знакаў, які быў навешаны на манекене, які збіраўся забіць.
  Проста кінула на зямлю.
  Зроблена, — падумаў Джэк, — са звычайнай пільнай увагай Освальда да ўласнасьці.
  І Джэк зразумеў... Освальду ўсё гэта не да справы.
  няма
  Освальд быў тут зь іншай прычыны. Давялося быць.
  Гэта тое, што Освальд шукаў... так доўга, што паляванне нават навяло яго на праблемы з уладамі, калі ён капаў і бульдозерам прабіраўся вакол гэтага месца, шукаючы страчаны скарб, дублоны свайго продка, якія проста зніклі...
  Джэк падняў iPad на ўзровень вачэй.
  Другой рукой, адным пальцам, свабодным для правядзення... ён прымусіў створаны лазерам макет павярнуцца спачатку налева, потым направа, выконваючы гэтыя павароты, робячы тыя ж рухі, стоячы, паварочваючы галаву ў адзін бок, потым у другі, потым —
  Ён спыніўся.
  Паглядзеў налева, туды, дзе выгнутая задняя сцяна дыярамы пралягала на адным узроўні з часткай каменнай сцяны, якая выступала вонкі.
  Звяртаем вочы на iPad.
  «Ну... я буду...»
  «Не трэба. Рухайцеся».
  Голас пачуўся ззаду.
  І Джэк добра ведаў, што калі нехта кажа гэтыя словы, гэта звычайна добрая парада.
  Прынамсі, пакуль вы не можаце прыдумаць, чым заняцца.
  *
  На імгненне Джэк не пазнаў голасу.
  Нізкі, плоскі. Хтосьці спалохаўся.
  Але ён ведаў, хто гэта павінен быць.
  «Добра. Гм..."
  Джэк пачаў паварочвацца.
  «Я сказаў... не рухайся!»
  «Правільна. Зразумеў… Освальд. Толькі тое, што я магу пагаварыць з табой крыху лепш, калі павярнуся…?»
  «Добра, павольна».
  Джэк павольна павярнуўся, падняўшы рукі, адна трымала iPad, другая — святло.
  Убачыць Освальда, які трымае стрэльбу, настаўленую прама ў яго.
  Цяпер гэта была страшная ідэя. Хісткі Освальд трымае нацэлены на яго стрэльбу.
  На галаве Освальда, замацаванай гумкай, была лямпа, якая цяпер свяціла Джэку проста ў вочы.
  «Прывітанне, Освальд. Вы не супраць апусціць стрэльбу?»
  «Што ты тут робіш?»
  «Освальд, пісталет?»
  Освальд кіўнуў і апусціў стрэльбу.
  «Я хацеў праверыць некаторыя рэчы, пра ўсе тыя пагрозы ў тую ноч, калі гэтае месца было разгромлена».
  Здавалася, што Освальд не задаволены кірункам размовы.
  «Праверце, што менавіта?»
  «Ах, як лёгка было б сюды ўвайсці. Звонку».
  «І гэта?»
  Здавалася, Освальд у цэлым зацікаўлены ў адказе.
  «У нечым так, у іншым... не. Але ў любым выпадку... - Джэк усміхнуўся. «Я не думаю, што хтосьці ўварваўся».
  "Га?"
  Джэк назіраў за Освальдам, кавалкі гэтай дзіўнай гісторыі амаль станавіліся для яго на свае месцы.
  «Бачыш, я...»
  Але потым ён пачуў галасы, якія даляталі з-за разбітых дзвярэй, і дзверы адчыніліся.
  І ён убачыў, як Адысей увайшоў у пакой, кіруючы Сарай перад сабой.
  *
  Джэк паглядзеў на Сару, яе погляд адразу ж перавёўся на Освальда і апушчаны пісталет.
  На імгненне чацвёра ціха стаялі ў пакоі, невялікія лужынкі святла ледзь-ледзь развеялі жудасную змрочнасць пакоя.
  «Яна таксама пракрадаецца?» — сказаў Освальд.
  «Джэк, я бачыў святло. Хацеў вас папярэдзіць».
  Джэк паглядзеў на сына Освальда. Ён стаяў прама, але ў яго вачах былі відаць слязлівыя наступствы начнога пустазелля.
  Калі і быў час зразумець праўду ў гэтай справе, то цяпер.
  І Джэк не даваў зразумець, што ў яго ёсць сюрпрыз для іх усіх ... як толькі гэта было зроблена.
  *
  «Не хвалюйся, Сара. Освальд проста падумаў, што я зламыснік».
  Адысей зрабіў крок наперад. «Ці не гэта ты? Уварвацца да таты?»
  Джэк звярнуўся да сына з затуманенымі вачыма. «Ён прасіў дапамогі. Такім чынам, я скажу вам, што я думаю, у значнай ступені дзякуючы працы Сары — і гэтаму».
  Ён падняў iPad.
  «Я кажу, што гэта добры набор,» сказаў Адысей, міргаючы.
  «Чаму так, Адысей, гэта.»
  Гэта, нарэшце, прымусіла Сару ўсміхнуцца.
  Сумная сцэна тут, падумаў Джэк, але не без гумарыстычнага боку.
  «Бачыш... Сара тут даведалася пра страчаны скарб, праўда?»
  Освальд скрывіў вусны.
  Сара кіўнула, плаўна падбіраючы рэпліку. - І я бачыў, што ты, Освальд, трапіў у бяду, шукаючы яго, капаючы, бульдозерам...
  Адысей зноў загаварыў. «Я сказаў яму, што гэтага не будзе, не можа быць...»
  Джэк падняў руку, адсякаючы глыбокую мудрасць, якая выцякае з сапсаванага сына.
  «Правільна. Але тады - дзе гэта магло быць, хм? Павінен існаваць, так?»
  Нарэшце, найменшы з кіўкоў Освальда.
  «І ўсе хочуць, каб вы прадалі. Усе. І ўсё ж вы ведалі, што тут ёсць гэтае неверагоднае багацце. Што рабіць…»
  «Магчыма... магчыма, вам лепш пайсці», - сказаў Освальд.
  «О, я думаю, вы хочаце, каб я пагаварыў яшчэ крыху. Разумееце, як толькі Сара гэта даведалася, мы павінны былі падумаць - што б зрабіў чалавек? Калі вы ведаеце, што ёсць страчаны скарб, і добра — проста знайсці яго крыху не ў вашых навыках».
  «Што гэта значыць?» — спытаў Адысей.
  Мы можам страціць Адысея на гэтай нітцы, падумаў Джэк.
  Няважна.
  «Бачыце, сюды ніхто не ўварваўся . Гэтыя дзверы не адчыняліся ні ключом, ні іншым спосабам гадамі. Навясны замок бескарысны, упаў бы на зямлю, як толькі хто дакрануўся да яго».
  «Тады, — ціха сказаў Освальд, — хто гэта зрабіў?»
  У яго голасе гучаў амаль сарамлівы тон.
  «Мяркую, вы чулі пра нас, Сара, я… разгадваю таямніцы, хм?»
  На гэта Адысей усміхнуўся. «Ты быў вельмі выдатны з гэтай рымскай штучкай. Хіба я не казаў табе, тата, яны будуць...
  «Одзі!»
  Сын заціх.
  «Што, калі б вы маглі прымусіць нас раскрыць вашу таямніцу?»
  Джэк адчуў на сабе позірк Сары, усё гэта зрабіла для яе сэнс.
  «Нас злавалі?» - сказала яна, паварочваючыся і гледзячы проста на Освальда.
  «Выдумляюць уяўных вандалаў; няхай мы даведаемся ўсё, што можам пра замак, яго гісторыю, будынак…» Джэк паглядзеў на iPad. «Ты ўсё зрабіў, Освальд, праўда?»
  Потым справа ад Джэка прамармытаў словы.
  «Не. Няправільна».
  Джэк звярнуўся да Адысея.
  «Ты маўчы, Одзі, - сказаў Освальд, - ты ніколі не ведаеш, калі…»
  «Гэта была мая першая ідэя, калі вы сапраўды хочаце ведаць».
  Джэк кіўнуў, ведаючы, што ўся гісторыя вось-вось стане вядомай.
  «Вядома. Гэта вы адправілі лісты, - сказаў Джэк.
  - Правільна, - сказаў Адысей. «Рэкламны трук. Думаў, што гэта можа прыцягнуць яшчэ некалькі гульцоў - разумееш?»
  «Такім вечарам вы прыехалі з Лондана і прыехалі адразу сюды пасля сустрэчы з Тэры ў пабе...»
  «Дакладна. Прабраўся ў дом, пакуль мама з татам вячэралі. На цыпачках спусціўся ў сутарэнні, потым узяўся за працу са старой чырвонай фарбай».
  Ён засмяяўся, як быццам усё яшчэ лічыў, што гэта лепшы жарт за ўвесь час: «Атрымаў вельмі добрую здзелку на свіную кроў ад таварыша Тэры, які працуе на свінаферме Свенсана!»
  «Калі я гэта ўбачыў, у мяне ледзь не здарыўся сардэчны прыступ», — сказаў Освальд. «Вядома, мне не спатрэбілася шмат часу, каб высветліць, што вінаваты Одзі».
  «Ніколі не мог сысці з рук, калі вырас», - з жалем сказаў Адысей. «Тата заўсёды на крок наперадзе мяне».
  «Гэта няцяжка», — падумаў Джэк, калі Адысей нахіляўся да свайго прызнання.
  «Тады я растлумачыў яму ўсю гэтую рэкламную справу...»
  «– і я падумаў — трымайся Освальда, хлопчык можа тут нешта натрапіць…»
  «– і мы прыдумалі вас наняць!»
  Джэк глядзеў, як Адысей ззяе на сваю маленькую аўдыторыю, нібы чакаючы апладысментаў. «Але гэта яшчэ не ўсё, хм? Адзіная рэч, якая была сапраўды разумнай, - сказаў Джэк, гледзячы на Сару, - гэта прыкінуцца патэнцыйным пакупніком, хто б з вас ні зрабіў гэта, каб атрымаць гэта.
  І ўпершыню словы Джэка выклікалі сапраўдную збянтэжанасць.
  «Га? Што вы маеце на ўвазе?»
  Ён паглядзеў на Сару, якая спрытна скапіявала 3D-мадэль. Ён памыліўся?
  «Вы папрасілі агента па нерухомасці стварыць 3D-план — план паверха ўсяго замка».
  Бацька і сын разам пахіталі галовамі.
  Потым, нібы чакаючы свайго часу — бо, магчыма, яна была — увайшла Эдвіна з факелам памерам з дубіну ў руцэ.
  «Гэта, містэр Брэнан, быў я».
  *
  Цяпер Джэк быў у цемры, як і ўсе астатнія.
  «Гэта дурное старое месца. Страчаны скарб маларкі! Я падумаў, што калі Освальд верыць, што нехта з грашыма хоча купіць гэтае месца, мы сапраўды можам выставіць яго на рынак, сысці з гэтага скразняку ў падзямеллі».
  «Вы былі таямнічым пакупніком?» Сара сказала: «Так. І калі мы атрымалі гэтыя запіскі з пагрозамі... Божа, я думаў, што яны сапраўдныя . І я падумаў, што цяпер напэўна ён прадасць».
  «Але скарб...» сказаў Освальд. «Я не мог пакінуць скарб».
  «Ты і гэты недарэчны «скарб». У вас нават ёсць наш...
  Джэк адчуў, што слова «дурань» вось-вось будзе сказана зноў.
  Але замест гэтага... «адурманены сын верыць у гэта. Вы абодва поўныя вар'яты, няўдачнікі, з-за неіснуючага скарбу».
  Джэк крыху пачакаў.
  А потым—
  «О, ведаеш, Эдвіна, я не так у гэтым упэўнены...»
  І, як ён і чакаў, усе вочы павярнуліся да яго, калі ён падышоў да Сары і перадаў ёй iPad.
  *
  Сара ўзяла планшэт, зусім не ведаючы, што Джэк хоча ад яе.
  «Добра, Сара. Я збіраюся зайсці туды, у далёкі канец гэтай… выставы. Ці можаце вы перасунуць мадэль, каб усе ішлі, каб убачыць, дзе я знаходжуся на экране?»
  «Вядома».
  Джэк пераступіў праз выцвілую аксамітную вяроўку, міма электрычнага крэсла, да задняй правай сцяны.
  «Добра. Тут буду павольна хадзіць…»
  Сара адчувала ФітцГенры каля сябе, як жыхары астравоў Ціхага акіяна, якія ўпершыню бачаць тэлевізар.
  Было лёгка прымусіць мадэль слізгаць разам з павольнымі крокамі Джэка.
  Ён падышоў да канца выгнутай каменнай сцяны, дзе выступала частка, якая злучалася з другой выгнутай сцяной камеры за імі і лесвіцай.
  Але яна хутка ўбачыла праблему.
  На макеце яна бачыла, дзе ўчастак сцяны выступаў.
  Але яна таксама бачыла, што за гэтай каменнай часткай працягвалася крывая сцяна, якая вяла ў вузкі калідор, схаваны, нябачны.
  А за тым — пакойчык памерам не нашмат больш за шафу.
  «На што мы глядзім?» – сказаў Адысей.
  Але Освальд хутчэй спахапіўся.
  «Пачакай секунду. Пачакай... Пачакай, - ён падняў вочы, і Сара ўбачыла Джэка, які стаяў і ўсміхаўся.
  «Вельмі добрая цацка, Сара. Паказвае рэальныя памеры месца».
  Освальд кінуўся да Джэка.
  «Тут ззаду ёсць пакой. Крывавы пакой!»
  «Чорт вазьмі», — сказала Эдвіна. «Вось мы зноў».
  Але Сара была гэтак жа здзіўлена, як і ўладальнік замка Комб.
  Пакой за каменнай сцяной .
  «Там нешта ззаду!» – усхвалявана сказаў Освальд.
  «Я пайду вазьму кувалду», - сказаў Адысей.
  «Не трэба».
  Сара падышла да Джэка.
  Гэта раптам стала занадта весела ...
  «Гэта, — ён дакрануўся да каменнай часткі, — я мяркую, што гэта проста фасад». Ён працягнуў руку да электрычнага крэсла і адкруціў металічную спражку, якая не звалілася на падлогу.
  Потым Сара ўбачыла, як ён павярнуўся да сцяны, агледзеў яе сваім святлом, абмацваючы край.
  Ён уціснуў кавалак металу.
  Сары здалося , што ўсе затаілі дыханне .
  Я таксама, падумала яна.
  Потым з трэскам кавалак каменя вызваліўся, адчыняючыся, як дзверы.
  Адкрыйце кунжут, падумала Сара.
  І кожны мог бачыць тое, што павінна было быць пакоем… Пакоем, якога не было з таго сумнага і заўчаснага дня смерці Бэзіла ФіцГенры.
  Джэк адступіў, калі тры ФітцГенры ўскараскаліся, каб першымі ўвайсці ў маленечкую камеру, іх усхваляваны віск не супярэчыў засмучаным выглядам гумовых трупаў тут унізе.
  Пакуль Освальд, як злыдзень з мультфільма, зноў не выскачыў з рук, поўных бліскучых залатых манет.
  «Гэта золата!» - сказаў ён, ледзь не выскачыўшы вочы. «Золата! Вы бачыце?»
  «Вось і мы», — падумала Сара.
  З дапамогай хлусні, хітрыкаў і, магчыма, некалькіх рэчаў, якія былі нават незаконнымі, Освальд ФіцГенры нарэшце атрымаў свой скарб...
  OceanofPDF.com
  16. Зімовая ноч на гусі
  Сара назірала, як яе дачка вывучала Джэка, калі ён чытаў ёй лекцыі аб тым, як прыгатаваць ідэальны рыба-ай.
  «Ці бачыш, Хлоя, калі стэйкі былі на моцным агні, табе не трэба да іх дакранацца чатыры хвіліны».
  «Зрабіце мне пяць», — сказала Сара.
  «Правільна. У нас ёсць адзін абаронца, які хоча медыума. Я яшчэ навярну цябе, Сара...»
  Яна павярнулася да жылой зоны лодкі Джэка.
  Дэніэл сядзеў побач з Райлі, паказваў яму гумовы мяч, а потым адпраўляў яго і Райлі на заднюю частку лодкі.
  «Беражыся, Даніэль. Не хачу, каб Райлі стукаў у рэчы Джэка...»
  «Сумняваюся, што ў мяне ёсць што-небудзь каштоўнае, чаго Райлі яшчэ не перакуліў».
  Яна ўбачыла, як ён глыбока панюхаў дымныя пары, якія ішлі ад біфштэксаў.
  Яна павінна была прызнаць: пах быў дзіўны. З печанай бульбай і салатай "Цэзар", які яна прынесла, гэта была сытная ежа для халоднай ночы.
  «Ой, — сказаў ён, — а вам сапраўды патрэбна чыгунная патэльня. Нішто не рыхтуецца так, як адзін, выдатна перадае цяпло ... вы атрымліваеце добры вугаль».
  Сара зрабіла глыток напою, прыгатаванага для яе Джэкам. Old Fashioned, яе першы, класічны кактэйль, салодкі і магутны.
  «Добра, — сказаў ён, — час перавярнуць іх. Вось і пайшлі».
  І Джэк перавярнуў тры біфштэксы, абгарэлымі бакамі ўверх, адкрыўшы цёмную скарынку.
  - Я прынясу бульбу і салату, - сказала Сара.
  - Выдатна, - сказаў Джэк.
  І неўзабаве стэйкі знялі з пліты і паклалі на алавяную талерку, каб даць апошнюю частку метаду Джэка — адпачыць.
  Хто ведаў, што стэйкі павінны адпачыць?
  Але праз імгненні ўсе яны апынуліся за маленькім столікам Джэка, заправіўшыся.
  *
  Менавіта тады Хлоя спытала пра замак.
  Звычайна Сара мала распавядала пра тое, што яны з Джэкам рабілі.
  Калі тая мясцовая настаўніца была забітая, яна вырашыла проста запэўніць дзяцей, што вінаватых знайшлі.
  І гэтага ім было дастаткова.
  Але гэты «кейс» з дурным замкам Комб?
  Гэта быў «адзін для кніг» — і яна без праблем гаварыла пра гэта.
  - Значыць, Джэк, - сказала Хлоя паміж укусамі, - гэтыя людзі спланавалі ўсё гэта, каб вы з мамай знайшлі скарб?
  «Акрамя жонкі Освальда ФіцГенры. Яна паняцця не мела».
  гэта зрабілі », — умяшаўся Дэніэл.
  Сара ўсміхнулася на гэта. Магчыма, ёй пагражае быць спачатку дэтэктывам, а потым мамай, прынамсі ў вачах сваіх дзяцей.
  «Дзякуючы таму, што твая маці, гм... знайшла... мы змаглі ўбачыць схаваны пакой».
  - Вось дзе, - сказала Сара, - стары Бэзіл ФіцГенры схаваў усе дублоны. Але ён нікому не сказаў».
  «Ого, — сказаў Даніэль. «Сапраўдны страчаны скарб».
  Сара накалола відэльцам салаты з ідэальным балансам цытрыны, пармезану і часныку.
  Нічога падобнага.
  Аднак Хлоя выглядала разгубленай.
  "Але пачакайце - хіба тое, што яны зрабілі, як ... я не ведаю ... незаконна?"
  Джэк зрабіў глыток віна, насычана-чырвонага кабернэ (з дазволу Освальда), якое ідэальна пасавала да ежы.
  «Гэта так, Хлоя. Паведамленне аб ілжывых пагрозах, фальшывай атацы. Тэхнічна, супраць закону…”
  Цяпер Даніэль выглядаў заклапочаным. «Ці азначае гэта, што яны не змогуць захаваць скарб?»
  Гэта павінна было расчараваць яе сына, калі думала знайсці ўсе гэтыя залатыя манеты, а потым выкрасці іх.
  Джэк паглядзеў прама на яе.
  Нават у гэтай дзіўнай таямніцы былі часткі, якімі яна не была ўпэўненая, што ён павінен дзяліцца з дзецьмі.
  Але яна нахіліла да яго свой келіх з віном, нібы кажучы... давай.
  «Мы паразмаўлялі з афіцэрам Рыверсам пра гэта, Дэніэл. Праўда, ФіцГенры зрабілі тое, чаго не павінны былі. Але нічога сапраўды вялікага; і ніхто не пацярпеў. Насамрэч гэта было весела для нас. І мы з тваёй мамай таксама ўбачылі магчымасць атрымаць з усяго гэтага нешта добрае ... і не толькі для клана ФіцГенры».
  «На шчасце, - дадала Сара, - Алан пагадзіўся. Ніякай шкоды — насамрэч — ніякага фолу».
  «Што было добрага?» - сказала Хлоя. «Мы таксама атрымліваем манеты?»
  Сара засмяялася з гэтага.
  «Не. Але са знойдзеным скарбам ФіцГенры і яго жонка могуць нарэшце пакінуць месца, якое пайшло ў руіны».
  - Так, - дадаў Джэк. «Яны пагадзіліся прадаць дом і перадаць сапраўдныя руіны Чэрынгемскаму гістарычнаму таварыству ... бясплатна».
  «Класна!» Данііл сказаў.
  «А вось сусед, фермер, які нават не змог атрымаць права праезду на сваю зямлю за ракой. Яны пагадзіліся і на гэта».
  «Таксама бясплатна».
  «О, а яшчэ яны паабяцалі прафінансаваць новую сістэму асвятлення вясковага тэатра. За гэта нават дошку атрымаюць…”
  «Фінансуецца дзякуючы шчодрасці ФітцГенры з Чэрынгема».
  Хлоя перавяла погляд з Сары на Джэка.
  «Вы, хлопцы, нешта такое».
  — Так, — пагадзіўся Даніэль. «Ты рок!»
  - Дзякуй, - сказаў Джэк. «А стэйкі...?»
  Якiя ў кожным разе знiклi, заставалiся толькi чыстыя косткi.
  «Лепшы...» сказала Сара.
  А думаць трэба было тады...
  … якая цудоўная ноч, быць на гэтай лодцы, размаўляючы з дзецьмі.
  Атрымліваю асалоду ад Джэка, яго напояў, ежы.
  Яго сяброўства .
  Яна ніколі не была ўпэўненая ў тым, што вернецца ў вёску сваёй маладосці. У некаторыя дні яна ўсё яшчэ задавалася пытаннем аб тым рашэнні пасля разводу.
  Але ў такую ноч?
  Нічога не можа быць лепш…
  КАНЕЦ
  OceanofPDF.com
  Мэцью Кастэла
  Ніл Рычардс
  Чэрынгам
  УТУЛЬНЫ КРЫМІНАЛЬНЫ СЭРЫЯЛ
  
  Фатальнае падзенне
  
  OceanofPDF.com
  1. Крок у цемры
  Дылан Маккейб пакруціў руль міні-самазвала і заднім ходам выехаў з замерзлай гразі на жвіровую дарожку. Ён чуў, як колы хрустаюць аскепкамі лёду па цвёрдай зямлі.
  Божа, такое надвор'е ніколі не скончыцца? — падумаў ён. Гэта павінна быць самая халодная крывавая вёска ў Англіі.
  Ён паглядзеў на Кайла і Скоці, якія ўжо зграбалі пясок, які ён толькі што насыпаў прама ў цэментамяшалку.
  «У які час вы робіце гэта, хлопцы?»
  «Час зрабіць яшчэ адну порцыю, ты, гультай, Дылан», — сказаў Кайл, не падымаючы вачэй.
  «Не, калі я змагу дапамагчы», — сказаў Дылан. «Вядома, ужо павінна быць амаль чатыры».
  - Брыкі адчыняюцца ў чатыры трыццаць, заключылі здзелку з Гэры, - сказаў Скоці.
  «Такім чынам, мы павінны працаваць дапазна без здзелкі, а?» - сказаў Дылан. «Нам пашанцавала. Я кажу вам, хлопцы — мы павінны арганізавацца, калі мы не хочам, каб нас увесь час збівалі».
  «Не дакучай мне, Дылан, мне патрэбна праца».
  «Гэй, нам усім патрэбна праца, толькі некаторыя з нас не любяць, каб яе падштурхоўвалі да…»
  Але Скоці і Кайл не слухалі.
  Дылан глядзеў, як яны накіроўваліся да вялікай кучы цэглы перад напаўскончаным домам, спіной да яго, пакуль яны збіралі і сарціравалі цэглу на рыштаваннях.
  Ён паківаў галавой. Быў час, калі можна было трохі пажартаваць на сайтах, пасмяяцца з таварышамі. У гэтыя дні ўсё было — рабі гэта, вазьмі гэта, не адказвай і скачы, калі я кажу: скачы...
  І гэты тыдзень быў горшы, чым калі-небудзь. Ад Усявышняга прыйшла вестка, што яны адсталі на тыдзень і ім давядзецца біць кожную суботу да Каляд, каб атрымаць бонусы.
  Бонусы? Ну і што? Пяцьдзесят фунтаў стэрлінгаў наяўнымі ў руках, так што вы можаце зняць шапку і быць удзячным?
  Ён палез у кішэню, дастаў сваю бляшанку з бацынай і пачаў хутка згортваць. Праз дзесяць секунд ён узяў яго ў рот і запаліў.
  Адна з нешматлікіх пераваг таго, каб пачаць паліць у дванаццаць гадоў, Дылан, мой сын, падумаў ён пра сябе. Можа зрабіць перакат адной рукой і з завязанымі вачыма.
  Ён агледзеўся, ці не хаваецца Гэры, кіраўнік участка.
  Не хачу, каб мяне злавілі на підары, калі гэты вырадак хоча выгнаць мяне з сайта.
  Але потым расслабіўся. У гэтую гадзіну Гэры будзе знаходзіцца ў цёплым офісе, працуючы над сваімі электроннымі табліцамі, разлічваючы, наколькі цяжка ён зможа працаваць са сваёй групай не вельмі вясёлых людзей...
  Дылан адкінуўся на спінку сядзення, схіліў каску, туга нацягнуў куртку на шыю і надзьмуў сваю каску. З вопыту ён ведаў, як доўга ён можа сядзець тут, перш чым нейкі першабытны інстынкт у яго брыгадзірскім мозгу спрацуе, калі пачнецца цішыня самазвала.
  Ён агледзеўся. Пяць новапабудаваных дамоў, якія растуць у моры цвёрдага каменя бруду і лёду. І рассыпалася сярод іх пара старых вішань, яблынька, вярба, якая памірае.
  Сорамна. Нават у такі жудасны халодны дзень, як сёння, ён здагадаўся, што некалі гэта быў прыгожы сад, прыбудаваны да вялікага дома. Але хто ў нашы дні хоча прыгожы сад? Нашмат лепш знесці старыя дамы, паставіць новыя, зарабіць непрыстойныя грошы.
  Тры месяцы ён быў тут, каб сабраць некалькі сотняў фунтаў. Яшчэ месяц ці каля таго, і праца будзе зроблена. Бетон даўно заліты, і сцены ва ўсіх дамах цягнуліся ўгару.
  Брыкі ўпарта працуюць над кожным, імчацца адзін з адным, імчацца, каб дабрацца да наступнага задання, а потым да наступнага.
  Вельмі хутка. Людзі зразалі вуглы. Пакідаючы вакол сябе кучы смецця. Будаўнічая лухта распаўсюдзілася па ўсім сайце. Небяспечна.
  Тым не менш, такімі тэмпамі яшчэ праз некалькі тыдняў яны будуць працаваць у дамах пад прыкрыццём, удалечыні ад гэтага праклятага англійскага надвор'я.
  Ён адчуў мокры снег на твары.
  «О, якраз тое, што нам трэба», — падумаў ён. Мокры снег на лёдзе.
  Ну, глядзіце са светлага боку. Была пятніца. І ў яго быў запланаваны крэкер на вечар.
  Па-першае, некалькі куфляў піва з хлопцамі ў «Парата». Прыемная частка craic. Яны былі добрыя хлопцы - у асноўным - і вы не маглі скончыць тыдзень, не падзяліўшыся пінтай з таварышамі, ці не так?
  Потым назад у караван прыняць душ, апрануцца ў старыя сэксуальныя джынсы... Прывядзіце ў парадак заднюю частку Машыны Любові — прыбярыце рыдлёўкі і тую хітрую Джэні, якую Рэй вызваліў з пляцоўкі, — і кіньце коўдру і падушкі.
  Нішто не параўнаецца з Ford Transit для ўтульнага любоўнага гняздзечка халоднай ноччу.
  Затым сустрэньцеся з самой асаблівай дамай і выпіце яшчэ пару напояў у Angel, а затым курыцу Tikka Masala ў Taj у Чыпэнхэме.
  Тады - давайце прапусцім дэсерт, ці не так? — і адпраўляйцеся ў лес на Love Machine, накруціце некалькі добрых гукаў, а потым заскочыце на заднюю частку, каб выпіць пару дамарослых дымаў і крыху пра тое, як справы ў вашага бацькі.
  Дылан, мой стары сын, ты нарэшце ўстаў на ногі.
  Ён шпурнуў свой ролл-ап у гразь, затым завёў рухавік самазвала і з грукатам пайшоў да кучы пяску, каб забраць апошні груз на дзень.
  *
  Ужо сцямнела, калі Дылан замкнуў грузавік і накіраваўся ў офіс, каб адвесці гадзіннік - вялікая каюта была прыпаркавана ў адным куце пляцоўкі.
  Калі ён падымаўся па прыступках, дзверы адчыніліся, і ён убачыў кучу хлопцаў, якія збіраліся выходзіць.
  «У мяне пінта Гінеса, хлопцы», — сказаў ён, адступаючы. «Я буду адразу за вамі...»
  «Лепш бы табе было, Дылан, гэта твой вялізны прыяцель!»
  - Ні ў якім разе, Джымба, хітры жабрак - ты павінен мне з аўторка. Дасі мне яшчэ мяшок арэхаў?»
  Дылан глядзеў, як яны накіроўваюцца да брамы, затым ён павярнуўся і ўвайшоў у офіс, увайшоўшы ў сябе знаёмы пах нясвежага поту, мокрых шкарпэтак, старой ежы і малака. На кожнай будаўнічай пляцоўцы, на якой ён калі-небудзь працаваў, быў адзін і той жа пах. І гэта было некалькі…
  Ён убачыў Гэры Спаркса за сталом, схіліўшы галаву над ноўтбукам.
  «Усё ў парадку, бос?» - сказаў ён бадзёрым голасам, хоць насамрэч ненавідзеў Гэры Спаркса.
  І ён ведаў, што Гэры Спаркс ненавідзіць яго. Але ён не памыліўся на гэтым сайце, і абодва гэта ведалі. Яны таксама абодва ведалі, што Дылан таксама зрабіў працу.
  Але размовы Дылана пра арганізацыю — заступніцтва за беднякоў, якія тут працуюць — не былі папулярныя.
  Заўсёды нейкі стукач, які любіў балбатаць перад босам.
  Але, пакуль яны ўсе былі пад пяром, як гэта было апошнія два тыдні, Дылан быў упэўнены, што ў яго ўсё яшчэ ёсць праца ў панядзелак.
  Дылан зняў каску і накіраваўся да дзвярэй, якія вялі ў сталовую.
  - МакКейб, - сказаў Спаркс. «Не так хутка».
  Дылан павярнуўся. Гэта гучала не вельмі добра.
  Ці нехта купіў яму і Рэю генератар, які яны вызвалілі?
  Ён уважліва паглядзеў на Спаркса.
  «Трэба выканаць працу», — сказаў Спаркс.
  «Што? Вы жартуеце?»
  «Плітачнікі адразу становяцца нумарам 3. Так што мне патрэбна гатовая плітка».
  «Гэй, бос, ужо амаль пяць. Я ўжо адпрацаваў звышурочна».
  «Такім чынам, вы робіце яшчэ. Прывыкайце».
  «Чаму я?»
  «Азірніцеся вакол. Бачыце яшчэ каго-небудзь? Калі б ты быў крыху больш рэзкім, ты б таксама знік. Але ты не так?» Наглядчык усміхнуўся. «Такім чынам, я мяркую, што ты затрымаўся, Маккейб...»
  «Давай. Гэта крывавая пятніца».
  «Вялікая справа».
  «Што, калі я адмоўлюся?»
  «Ой. Без клопатаў. Вы можаце проста забраць свае карты і пайсці».
  Дылан ведаў, што ў яго няма выбару. Яму патрэбны былі грошы — на ўсіх франтах. На покерных вечарах у яго не атрымалася, і ён быў у глыбей, чым хацелася б, з некаторымі мярзотнымі хлопцамі з Лондана. І ён нават быў вінен пары хлопцаў тут.
  А мець прыстойную дзяўчыну каштавала дорага. Гэта і, магчыма, крыху зашмат мясцовага дамарослага.
  Ён ведаў, што калі ён загадае Спарксу ўпіхнуць яго, ён ніколі не атрымае іншую працу зараз, не толькі праз пару тыдняў пасля Каляд.
  Спаркс трымаў яго за бочку, і ён ведаў гэта.
  Ён паглядзеў на начальніка ўчастка. Чалавек азірнуўся на яго з самадаволенай усмешкай на твары.
  Ведай, што я хацеў бы зрабіць з гэтай кружкай...
  Дылан ведаў, што яму гэта падабаецца.
  Сволач.
  Ён зноў надзеў каску і пайшоў на холад.
  *
  Дылан выпрастаўся, у яго балела спіна. Ён паглядзеў на эшафот. Ён падымаўся па гэтай лесвіцы ўжо разоў дваццаць, складваючы плітку вакол паўскончанага дома.
  Яшчэ адна загрузка, і ён скончыў.
  «Трэба будзе хутка прагуляцца ў пабе, няма часу на большае», — падумаў ён.
  Ён пачуў гук з другога боку дома. Быццам нехта спатыкнуўся і штурхнуў бляшанку ці нешта падобнае.
  Смешна. Больш ніхто не працаваў тут амаль у шэсць.
  Можа, гэта Спаркс прыйшоў паглядзець, што ён задумаў?
  Ён углядаўся ў цемру збоку ад дома. Разнастайныя формы, але нічога не рухаецца.
  Прынамсі, мокры снег спыніўся.
  Ён паглядзеў на офіс на другім баку пляцоўкі. Праз акно ён бачыў, як яшчэ гараць неонавыя лямпы. Там, напэўна, яшчэ ёсць іскры. Без сумневу, гэта пазбавіла работнікаў належнай аплаты звышурочнай працы.
  Хвіліну ён стаяў, маўчаў, прыслухоўваючыся. нічога.
  Можа ліса? — падумаў ён. Нічога страшнага.
  Ён нагнуўся і ўзняў груду пліткі на плечы, потым зноў накіраваўся да лесвіцы.
  Калі сонца зайшло, тэмпература рэзка ўпала, і Дылан убачыў, як лесвіца бліснула на святле белым ад слізкага інею.
  Яму трэба было быць асцярожным.
  У такое надвор'е будаўнічыя лясы былі смяротнай пасткай.
  Ні ў якім разе ён не павінен заставацца тут адзін у гэты час ночы - нават удзень гэта была праца для двух чалавек. Для гэтага і былі правілы. Павінен быць нехта побач з ім, які глядзіць, правярае, назірае. Дапамога.
  Bloody Sparks, нікчэмнік, заўсёды імкнецца зэканоміць грошы, зрэзаць куты; рызыкуючы жыццём людзей.
  Тым не менш, гадзіна звышурочнай працы каштавала не менш за дзесяць. Амаль дастаткова, каб пакрыць пустазелле, якое ён узяў у Тэры мінулай ноччу...
  «Не супраць было б выкурыць, — падумаў ён, падымаючыся па драбіне на вяршыню эшафоту. А потым ён уявіў, як потым запальвае адзін у задняй частцы «Машыны кахання», а ён і дзяўчына, захутаныя разам пад коўдру.
  ага Давай, - падумаў ён.
  Ён выйшаў на эшафот, асцярожна ўзваліў на плячо плітку і пачаў хадзіць па хаце.
  Яго дыханне збялела ў святле яркай дугі. Ён адчуваў, як пад ботамі слізгаюць старыя брусы.
  Асцярожней, Дылан, падумаў ён, ёсць прыгожая дзяўчына, якая чакае таго, што ты можаш прапанаваць сёння ўвечары, цяпер не псуйце рэчы...
  Ён завярнуў за вугал будынка. Гэты бок быў цямнейшы, святло дугі не дасягала сюды.
  Але ён ведаў, што рабіў. Апошнюю гадзіну ён хадзіў узад і ўперад па гэтым участку.
  Тым не менш - трэба заставацца засяроджаным. Спяшайцеся, і гэта быў хуткі шлях да аварыі.
  Цяпер зноў за вуглом, за домам у амаль поўнай цемры.
  Яшчэ некалькі крокаў па мокрым чорным брусе, і тады ён заўважыць, куды павінна ісці куча.
  Вось мы...
  Ён зняў руку з парэнчаў лясоў і схапіўся за пліткі на сваім плячы, каб разгарнуць іх і пакласці на зямлю, і ступіў наперад...
  … ні ў што.
  У космас. Пустата.
  Ён адчуў — яго нага знікае ўніз, а цела падае наперад, за ёй.
  Штуршок панікі падняўся ў яго ўнутр.
  Ён дзіка махаў рукамі, спрабуючы ўчапіцца за што-небудзь — за рэйкі, брус, сцяну, што заўгодна, — але там нічога не было.
  Ён перакуліўся і на імгненне выразна і яскрава ўспомніў, як зваліўся з той яблыні на ферме бабкі за Уотэрфардам.
  Чорт, я лепш памалюся -
  Але ў Дылана не заставалася часу на малітву.
  OceanofPDF.com
  2. Моцны мароз
  Джэк перасек луг у яркім ранішнім сонцы, з Райлі - на гэты раз - за ім.
  Шпрынгер стаміўся пасля доўгай прагулкі.
  З нецярпеннем чакаю сняданку, як і я, - падумаў Джэк, асцярожна ставячы боты на зацвярдзелую лёдам дарожку.
  Ён прачнуўся на досвітку, і ў хвіліну, калі ўбачыў блакітнае неба і моцны мароз пасля мокрага снегу і ледзянога дажджу на мінулым тыдні, ён зразумеў, што яму і Райлі пара выйсці падыхаць паветрам.
  Яны звар'яцелі на Grey Goose, з'яўляючыся кожныя пару дзён, каб заехаць у Чэрынгем і забраць прадукты.
  Зіма ў Нью-Ёрку можа быць цяжкай, груды снегу, ледзяныя ветры прасякаюць каньёны вуліц і праспектаў.
  Але апошнім часам такое дрэннае надвор'е ў Чэрынгеме магло даць рады нават Вялікаму Яблыку.
  Было так дрэнна, што ён пачаў задумвацца, ці варта было праводзіць гэтыя ангельскія зімы на лодцы.
  Можа, на некалькі месяцаў у цёплым месцы… магчыма, на Канарскіх астравах? Мальдывы?
  Месцы, пра якія большасць амерыканцаў могуць толькі марыць.
  Але зараз усё палегчылася. Ні подыху ветру, неба блакітнае, гук царкоўных званоў даносіцца па лугах з вёскі на ўзгорку …
  І Джэк ведаў, што не хоча жыць нідзе больш.
  Ён глядзеў, як Райлі адчуў пах у кустах, і свіснуў. Гэта быў не час гнацца за вавёркамі - у Джэка была тэрміновая сустрэча з беконам і яйкамі...
  «Давай, хлопчык, амаль дома!»
  Сабака адскочыў да яго, Джэк пагладзіў яго і працягнуў ісці.
  Ён мог бачыць шэраг лодак усяго ў некалькіх сотнях ярдаў наперадзе. Ад Гусі падымалася нітка дыму. Добры знак - гэта азначала, што дровы ўсё яшчэ гараць і салон лодкі будзе добрым і ўтульным.
  Але калі ён наблізіўся, ён убачыў постаць, якая стаяла каля рубкі.
  Ён жмурыўся ад яркага сонечнага промня. Рана ў нядзелю для госця...
  Потым пазнаў, хто гэта быў.
  Яго сусед з дзвюх лодак: Рэй Страўд.
  На такой адлегласці характэрная сутуласць Рэя, пастава, пабудаваная вакол таго, што ён усё жыццё хаваў сваю цыгарэту з адной рукой, скручанай за спіну, была беспамылковай.
  Ён назіраў, як Райлі імчаўся наперадзе, каб павітаць Рэя. З таго часу, як Джэк пераехаў сюды пару гадоў таму, Райлі і Рэй сталі сябрамі, і Джэк нічога не мог з гэтым зрабіць.
  Джэк падазраваў, што Рэй карміў Райлі ўсімі прысмакамі, у якіх Джэк адмаўляў яму па стане здароўя.
  Але ён не збіраўся браць Рэя ў адказ.
  Рэй меў добрае сэрца, і Джэк быў рады мець яго за суседа. Сталы чалавек на рацэ, які ведаў гэты ўчастак Тэмзы, як сваю запэцканую нікацінам руку. А яшчэ ён ведаў зладзеяў, мясцовых жыхароў, за якімі трэба сачыць, вясковыя таямніцы, пра якія ніхто не казаў …
  Джэк здагадаўся, што ў Рэя ёсць некалькі ўласных сакрэтаў, што ў сваім доўгім і таямнічым жыцці ён займаўся рознымі хітрасцямі.
  Тым не менш, у нашы дні ён выдаваў сябе за яшчэ аднаго беднага пенсіянера, былога хіпі, які паліў і п'е праз свае «залатыя гады».
  Джэк ступіў праз маленькую брамку, якая аддзяляла лугі ад дарожкі, потым старанна зачыніў яе за сабой.
  «Ранішні прамень».
  «Джэк».
  «Рана ўставаць».
  «Магчыма». Рэй усміхнуўся.
  Джэк усміхнуўся, потым падняўся па трапах і сеў на сваю лодку. Ён узяў міску Райлі з вадой, напоўніў яе са шланга і паставіў на палубу. Райлі падбег і пачаў глытаць ваду.
  Джэк павярнуўся і паглядзеў на Рэя.
  «Вядома ... магчыма, я яшчэ не лёг спаць, дэтэктыў», - сказаў Рэй, зацягваючыся цыгарэтай.
  - Добрая думка, - сказаў Джэк, смеючыся.
  Ён адамкнуў рулявую рубку і пачакаў, пакуль Рэй дасць тлумачэнні.
  «Я магу чым-небудзь зрабіць для цябе, Рэй, ці гэта проста сустрэча?»
  «Давай, Джэк. Хлопец не можа проста заскочыць, па-сяброўску павітацца з суседам?»
  - Рэй Страўд, за ўвесь час, што я тут жыў, я не бачыў цябе ні зроку, ні віду да поўдня ў нядзелю, - сказаў Джэк.
  Ён назіраў, як Рэй ківаў галавой на гэтую вечную ісціну.
  «Ну што здарылася?» - сказаў Джэк.
  «Вы ведаеце, што ёсць у адвакатаў? Святары таксама?»
  «Не ўпэўнены, Рэй...»
  «Так. Гэта - як яны называюць гэта ў фільмах - прывілей кліента, так, так гэта называецца ... "
  Джэк пачаў разумець, куды гэта ідзе.
  «Я не юрыст Рэй. Або святар. Але я разумею канфідэнцыяльнасць».
  Ён глядзеў, як Рэй разважае над гэтым.
  - Справа ў тым, Джэк, што я не хачу трапіць у непрыемнасці. Але я бачыў тое, чаго не павінен быў».
  «І вы адчуваеце, што хочаце расказаць каму-небудзь пра гэта?»
  «Трэба, Джэк, трэба. Гэта не сядзіць на мне».
  «Ну, вы можаце сказаць мне. Я паслухаю».
  «І ты не скажаш мянтам? Скажы ім што-небудзь, і яны падумаюць, што я нешта зрабіў!»
  «Я не магу вам гэтага абяцаць».
  «Але вы не можаце, так?»
  «Вядома. Я мог бы і не».
  Джэк назіраў за Рэем, узважваючы ўсе за і супраць.
  - Мне здаецца, што я бачыў забойства , Джэк, - сказаў Рэй, шпурляючы цыгарэтай у цёмную цякучую раку. «І мяне гэта не радуе».
  Джэк утаропіўся на Рэя. Састарэлы стонер быў нягоднікам. Але ён быў сумленны — і стукаў па свеце трохі.
  «Калі ён думае, што бачыў забойства, — падумаў Джэк, — можа, і бачыў».
  - Я збіраюся зварыць кавы, - сказаў Джэк. «Хочаш далучыцца да мяне?»
  «Магчыма, Джэк, - сказаў Рэй. «Гм, ты паснедаў?»
  «Збіраўся прыгатаваць бекон і яйкі».
  «Смажанае?»
  «Скрэмблаваны».
  «Хіба гэта не гучыць цудоўна? Не супраць, калі я зраблю, - сказаў Рэй. «Вельмі ласкава з вашага боку».
  І Джэк глядзеў, як ён накіроўваецца праз рулявую рубку і спускаецца па прыступках у лодку. Райлі пабег прама за ім, і яны двое зніклі ўнутры.
  Пары з іх ужо ляжаць на маёй скрываўленай канапе, іду ў заклад, падумаў Джэк.
  Потым ён таксама спусціўся ў Шэры гусь, каб прыгатаваць сняданак і пагаварыць пра забойства.
  *
  Джэк глядзеў, як Рэй працірае сваю пустую талерку кавалачкам хлеба і з'ядае яго.
  «Мае кампліменты шэф-повару», - сказаў Рэй, аблізваючы пальцы.
  - Няма за што, - сказаў Джэк, усё яшчэ дажыўшы толькі палову свайго сняданку.
  «Вядома, гэта не зусім яечня».
  «Не?»
  «Не. Гэта будзе ваша амерыканская версія, вельмі добры розум, вельмі добры. Але не належным чынам зашыфраваны».
  Джэк усміхнуўся і працягнуў есці.
  «Такім чынам, - сказаў ён. «Тады працягвай. Вы казалі — пра будоўлю?»
  Ён глядзеў, як Рэй зрабіў глыток кавы і пацягнуўся да сваіх рулетаў, а потым вырашыў адмовіцца ад іх.
  «Правільна. Каля трох тыдняў я працаваў там. Праца, ведаеце. Грошы нядрэнныя — таксама нядобрыя, — але брыгадзір плаціць на рукі. Вы ведаеце, што Каляды надыходзяць.
  Джэк цярпліва кіўнуў.
  «У любым выпадку, у іх не лепшая бяспека, і часам я заўважаю, што нешта ідзе марна, што я сапраўды мог бы зрабіць, вярнуўшыся на лодку. Кавалак драўніны. Добрая рыдлёўка. Скрынка з цвікамі. Вы ведаеце, як гэта».
  «Я магу сабе ўявіць, Рэй».
  «Такім чынам, што я раблю, я тырчу, прыязджаю, адбіваю час, сайт даволі рэзка апусцее, чакаю, пакуль бос аформіць дакументы, потым я проста ... што гэта за слова ... вызваляю ... вышэйзгаданы непажаданы прадмет і кідаю яго ў фургон таварыша і я іду дадому».
  «Ты крадзеш яго, Рэй».
  «Ніхто не мудрэйшы. Злачынства без ахвяр, Джэк.
  «З майго досведу нічога такога не было...»
  «Хлопец будуе ім дамы — Чарлі Уінтэрс? — у яго мільёны. Чуў, што ён не супраць накруціць сваіх рабочых за некалькі фунтаў. Сумняваюся, што ён страціць сон з-за скрыні з цвікамі».
  «Дык гэта ўдар па рабочых?»
  Рэй усміхнуўся. «Для гэтага рабочага гэта так».
  Джэк адсунуў талерку ў бок і наліў сабе кавы.
  «Добра, што гэта за забойства?»
  Ён глядзеў, як Рэй нахіліўся наперад, нібы нават тут, на Grey Goose, маглі быць слухачы...
  «Вось у чым справа, Джэк. У пятніцу ўвечары, а палове чацвёртай, усе адключаюцца, а я сяджу ў адным з пустых дамоў у цемры, адмарожваю свае яйкі і проста чакаю, каб падабраць некалькі кавалачкаў драўніны для маёй калоды. І ў той момант, калі я збіраюся дапамагчы сабе, падарві мяне — офіс сайта адчыняецца, і малады Дылан выходзіць з усё яшчэ адзетай экіпіроўкай, падыходзіць да аднаго з дамоў і пачынае падымаць плітку».
  «Дылан?»
  «Дылан Маккейб. Ірландскі хлопец. Добры малы. Камунікабельны. Быў побач. Добры смех».
  «Дык што ж ён задумаў? Крадуць?»
  «Не, не крадуць. Ён быў законным — працаваў. Звышурочная праца ў непрыемны вечар пятніцы. Здавалася, ён наладжваў справы для плітачнікаў. Падымаючы чарапіцу і складваючы яе вакол даху на рыштаванні».
  «Толькі адзін хлопец, які працуе позна?»
  «Бывае. Хоць гэта і хітра ў цемры. «Асабліва калі лёд. Прычым самастойна. Але гэта нічога страшнага».
  «І што тады адбываецца?»
  «Ну, я чакаю і чакаю, пакуль ён скончыць. Праходзіць паўгадзіны. Затым гадзіну. Потым я бачу кагосьці іншага. Трымаючыся нізка, як. З вачэй далоў. Поўзаючы вакол. Першае, пра што я думаю, відаць, гэта тое, што лепш не гнацца за маім лесам, інакш ён у мяне будзе».
  "Але ён не быў?"
  «Не. Ён прысядае і ідзе да дома, дзе працуе Дылан, і я бачу, як ён падымаецца па адной з драбін ззаду на будаўнічыя лясы».
  «Вы пазналі яго?»
  «Занадта цёмна. Я маю на ўвазе, што ўсё яшчэ гарыць пара агнёў, так што вы можаце бачыць, як рухаюцца цені, але не так, каб вы добра бачылі твар, ведаеце. У любым выпадку, я бачу яго на эшафоце — і ён варушыць лес. А я думаю — што ён задумаў? Не мела сэнсу».
  Хаця Рэй мог быць даволі дурным... Джэк павінен быў прызнаць... гэта раптам стала цікавым.
  «Тады што?» «У любым выпадку, я сяджу на старым мяшку і чакаю, пакуль абодва хлопцы пойдуць. Гэта былі медныя малпы, магу вам сказаць».
  Рэй зрабіў паўзу, і Джэк заўважыў, што яго кубак пусты. Ён наліў яму яшчэ кавы і глядзеў, як п'е Рэй.
  «Потым я гэта пачуў. Не крык — сапраўды крык. І глухі стук. Я ведаў гэты гук. Я чуў гэта раней. Божа, гэта дрэнны гук. Нехта падае. Удар!"
  Рэй стукнуў правым кулаком па левай далоні.
  «Вось я ўстаю — потым думаю, чорт вазьмі, што мне рабіць, я не павінна быць тут, яны ж мяне збяруць, ці не так? Гляджу на офіс сайта — нічога. Без руху. Не дзікі. Потым я азіраюся на дом і бачу цень, нехта бяжыць. Але не да хаты. Удалечыні ад хаты. Разумееце, што я маю на ўвазе?»
  «Дрэнная сітуацыя».
  «Раскажы мне пра гэта. Так што я іду, нізка сагнуўшыся, як. І вось Дылан ляжыць пад эшафотам. Мёртвы, як камень».
  «Вы ўпэўнены?»
  «О, так. Вочы адкрытыя. Беднае дзіця знікла. Ён прызямліўся на ўсё смецце, бачыце. Арматурная сетка для бетону. Прайшоў праз яго. Шляху назад ад гэтага няма».
  «Дык што ты зрабіў?»
  «Як ты думаеш, што я зрабіў, Джэк? Я сарваўся».
  «Вы не тэлефанавалі ў хуткую?»
  «Няма сэнсу».
  «Што здарылася потым?»
  «Я пайшоў дадому. Адкрыў бутэльку».
  «Вы нікому не сказалі?»
  «Ні душы. Дагэтуль…”
  «А як наконт Дылана?»
  «Учора вечарам я падымаўся да Арата. Сутыкнуўся з некаторымі з хлопцаў з сайта. Яны сказалі, што Дылана знайшлі раніцай. Лічаць, што спрабаваў кінуцца — паслізнуўся на драбіне. Паліцыя кажа, што гэта няшчасны выпадак. Справа закрыта, Джэк, справа закрыта...»
  «Але не для вас. З-за таго, што вы бачылі…»
  «Так, але... Я кажу табе, што гэты хлопец ведаў, што рабіў, Джэк!»
  «Магчыма, проста паслізнуўся; была ледзяная ноч. Няшчасныя выпадкі здараюцца…”
  «Добра. Вядома. Але хто тады быў там з ім? Хаваецца?»
  «Можа, такі, як ты? Пасля некалькіх плітак?»
  «Не. Ні ў якім разе вам не трэба падымацца па крывавай лесвіцы. Яны былі складзеныя ўнізе».
  «Можа, прыяцель Дылана дапамагае яму?»
  «Што за прыяцель пакідае цябе паміраць у брудзе?»
  Джэк адпіў кавы, адмаўляючыся нагадваць Рэю, што менавіта ён і зрабіў.
  Але Джэк пачаў думаць, што тут нешта ёсць.
  Штосьці не атрымалася.
  І ён ведаў, што Рэя цяпер не было б тут, калі б ён не быў упэўнены, што на гэтым месцы вялася брудная праца.
  «Добра... што ты хочаш, каб я з гэтым зрабіў, Рэй?» - сказаў ён.
  «Вядома, расследуйце! Знайсці забойцу. Прыцягнуць яго да адказнасці. Ці не гэтым вы займаецеся?»
  - Лягчэй сказаць, чым зрабіць, - сказаў Джэк.
  «Бачыў, як ты аперыруеш, Джэк. Калі хто-небудзь можа гэта зрабіць ... гэта вы. Паліцыя Нью-Ёрка, а? І я мяркую, што вы прывядзеце гэтую мілую Сару? Разумны там таксама!»
  - Чакаў, - сказаў Джэк.
  «Напэўна, яна захоча ўзяць у мяне інтэрв'ю, я мяркую».
  Джэк ведаў, што ў Рэя была слабасць да Сары.
  «Думаю, я магу атрымаць тое, што нам трэба для пачатку, Рэй. Але калі яна гэта зробіць, я дам табе ведаць, - сказаў Джэк. «Магчыма, спачатку вы захочаце прыняць душ».
  Рэй сур'ёзна кіўнуў. «Хм, так. Добрая парада. Дзякуй».
  Джэк устаў, падышоў да свайго стала і дастаў нататнік і ручку. Затым ён вярнуўся да стала і зноў сеў, тварам да Рэя.
  «А цяпер давайце пройдземся па гэтым з самага пачатку. Часы, імёны, усё, што ты памятаеш, Рэй».
  І Джэк адкрыў новую старонку ў сваім нататніку і напісаў уверсе словы «Дылан Маккейб», а Рэй распавядаў сваю гісторыю нанова.
  OceanofPDF.com
  3. Афіцыйная гісторыя
  Сара ўвайшла ў офіс Алана Рыверса з Джэкам. Яны прыбылі без папярэджання, але паліцэйскі без праблем іх убачыў.
  Нягледзячы на цяжкі пачатак, за апошні год Алан паступова зразумеў, што малаверагодная пара яе і Джэка можа стаць перавагай для жыцця ў Чэрынгеме.
  Яны раскрывалі злачынствы, і Алан гэта ведаў.
  Але ці спадзяваўся ён на тое, што яны з Сарай могуць быць не толькі сябрамі?
  Яна спадзявалася, што не, але яна ведала, што паходні можна трымаць у руках доўга.
  І спатканняў яна ўсё яшчэ не бачыла ў сваёй бліжэйшай будучыні. Ёй трэба было спачатку гадаваць дзяцей — так хутка ішоў час! — і яе праца ў вэб-бізнэсе, і…
  Ну, было такое.
  Праца з былым нью-ёркскім дэтэктывам, які, здавалася, упаў з неба на Чэрынгем і яе жыццё.
  Джэк усё больш і больш станавіўся часткай свету ўсіх тут, нават калі ён усё яшчэ змагаўся з дзіўным эўфемізмам або мясцовымі звычаямі.
  «Алан», - сказала Сара, калі паліцэйскі падняў вочы, спусціўшы куртку, перад ім ляжаў стос папер.
  Як і ўсё ў вёсцы, паліцэйскі ўчастак у Чэрынгеме працаваў з абмежаваным бюджэтам.
  Аднаму вясковаму афіцэру даводзілася мець шмат пісьмовай працы.
  «Сара, Джэк... заходзьце. Я цалкам загразла ў дакументах. Гэта прымушае мяне думаць, што я павінен добра падумаць аб выдачы штрафаў за паркоўку. Здаецца, наўрад ці варта марнаваць час».
  «Пракляцце ўсіх паліцэйскіх адсюль да Лос-Анджэлеса», - сказаў Джэк. Ён сеў. «Гэта адна рэч, па якой я зусім не сумую ў працы».
  Сара села на іншае крэсла, насупраць залітага сталом Алана.
  Яна адчувала, што яны двое - маці-адзіночка, жыхарка Нью-Ёрка на пенсіі - сталі настолькі давяраць адзін аднаму. Дзіўна, што яны так добра працуюць разам...
  Джэк патэлефанаваў ёй неўзабаве пасля размовы з Рэем.
  Ці была яна зацікаўленая ў тым, каб патэлефанаваць Алану Рыверсу наконт няшчаснага выпадку, які — калі верыць Рэю — зусім не быў няшчасным выпадкам.
  І пасля таго, як даслала кліенту некалькі макетаў брашур для новага рэстарана ў Чыпенхэме — вельмі элітнага — яна сказала, што патэлефануе і даведаецца, ці змогуць яны ўзяць некалькі хвілін з Аланам.
  Па дарозе Джэк расказаў ёй пра тое, што сказаў Рэй.
  Тое, што ён сцвярджаў, што бачыў.
  Цяпер яны былі тут, каб атрымаць афіцыйную інфармацыю.
  «Значыць, вы двое. Мне заўсёды цікава пачуць, што вы задумалі. Што я магу для вас зрабіць?»
  Джэк паглядзеў на яе, і яна ўзяла ініцыятыву.
  - Справа ў тым няшчасным выпадку, Алан. Дылан Маккейб?»
  Алан кіўнуў. «Непрыемны, што. Я лічу, што пахаванне ў пятніцу. Якраз перад Калядамі. Непрыемна».
  «Так. Дык вы ўпэўнены, што гэта выпадковасць?» Сара сказала.
  Алан паглядзеў на яе, магчыма, адчуваючы надыход здзіўлення.
  «З усяго, што бачна, гэта быў няшчасны выпадак. Працавалі, калі было цёмна, галалёд. Саслізгванне з дошкі. Мог бы выжыць, калі б уся гэтая сталёвая сетка не была складзена пад ім».
  - Так, - нарэшце сказаў Джэк. «Гэтая сетка. Няправільнае месца, няправільны час».
  - Так, - сказаў Алан.
  Нягледзячы на тое, што і Сара, і Джэк падабаліся Алану, у мінулым яны казалі пра тое, што афіцэр Чэрынгема, здаецца, не быў адораны нейкімі асаблівымі дэдуктыўнымі разуменнямі... ці нават элементарным узроўнем падазронасці, якога патрабавала праца.
  Ён быў схільны прымаць рэчы за чыстую манету...
  Магчыма, у выніку неабходнасці хуткага перамяшчэння спраў з паштовай скрыні "Уваходныя" ў паштовую скрыню "Выходныя". Знешне выглядала, што міліцэйская праца — прынамсі тут — яшчэ моцна затрымалася ў ХХ стагоддзі.
  - Дык вось, - сказаў Джэк. «А што, калі б гэта было не тое месца?»
  "Хм ... не ўпэўнены, што я сачу?"
  Джэк паглядзеў на Сару. Усмешка. Момант, які яна ведала, што ён атрымліваў асалоду ад ... калі ён расказваў людзям рэчы, якія яны не ведалі - і проста назіраў за іх рэакцыяй.
  «Што, калі камусьці спатрэбіцца гэтая сетка там, дзе ўпаў Дылан Маккейб?»
  «Тады — гэта было б забойствам. Вы не кажаце…”
  Яшчэ адзін погляд, і цяпер Джэку прыйшоў час расказаць Алану пра сваю размову з Рэем Страудам.
  *
  Алан адкінуўся на спінку, спачатку проста слухаючы тое, што Джэк сказаў, што яму сказаў Рэй, потым — схапіўшы жоўты блокнот — зрабіўшы некалькі нататак.
  «Ну. Я не ведаю, што думаць».
  Сара магла здагадацца, што прымусіла Алана спыніцца.
  «Я маю на ўвазе, што мы гаворым пра Рэя Страуда. І я не памятаю, каб калі-небудзь бачыў яго, калі б у яго не былі затуманеныя вочы ад сумесі дыму і напою. Яму сапраўды дазволілі працаваць на той пляцоўцы?»
  Джэк засмяяўся з гэтага. «Мабыць».
  Сара ведала, што Джэку падабаецца Рэй. Але ёй прыйшлося прызнаць, што Рэй, здаецца, не самы надзейны сведка.
  Потым яна ўбачыла, як Джэк нахіліўся наперад, нібы размаўляючы з Аланам, локці апёршыся на калені і склаўшы рукі.
  «Але вось што, Алан, што, калі ён меў рацыю? Што, калі б нехта там быў, што, калі б яны нешта зрабілі ? Тады гэта было невыпадкова. У цябе было б забойства».
  Алан кіўнуў.
  Напэўна, гэта не тыя словы, якія хацеў пачуць паліцэйскі з Чэрынгема.
  «Добра. Што ж, трэба будзе з ім пагаварыць».
  Джэк паглядзеў на Сару.
  Рэю б гэта не спадабалася.
  «Ці будзе ён у бядзе?» Сара сказала. «Я маю на ўвазе, калі яго гісторыя спраўдзіцца?»
  Алан вагаўся некалькі імгненняў. Затым: «Ён выйшаў наперад. Позна. Але ён выйшаў наперад. Гэта галоўнае. Я магу праверыць яго гісторыю ... хоць з Рэем, хто ведае, што ён бачыць ці не бачыць».
  - Праўдзівы факт, - сказаў Джэк.
  Потым Алан паглядзеў на іх, нібы даючы знак — сустрэча завершана, і ён працягне.
  Але, як і планавалася, Сара ведала, што яны не скончаны.
  *
  «Алан, паколькі гэта ўсё яшчэ афіцыйна няшчасны выпадак... ты не супраць, калі мы, ну, разбярэмся?»
  «Хм, вы абодва гэта так называеце?» Ён усміхнуўся. «Гледзячы на гэта? Я павінен сказаць, што вы даволі добра спраўляецеся з гэтым. Так добра. Наперад — з майго боку няма клопату. Толькі не хвалюйце ўсіх, прынамсі, пакуль я сам не змагу пагаварыць з Рэем. І нават тады, добра ..."
  Позірк прама на Джэка.
  - Ты ведаеш дастаткова, каб быць асцярожным з такімі рэчамі, ці не так, Джэк? Улада, і ўсё такое».
  «Я раблю».
  "Выдатна - дзякуй, Алан", - сказала Сара. «Дык...»
  І вось надышла яе чарга даставаць маленькі рэпарцёрскі блокнот і ручку.
  Алан выглядаў так, быццам толькі што трапіў у засаду.
  «Ці можам мы спытаць вас, што вы ведаеце пра Дылана Маккейба?»
  Алан кіўнуў. «Добра, але мне давядзецца пакапацца ў гэтай кучы, каб знайсці свае нататкі, што ў нас ёсць пра яго».
  Ён у парадку з гэтым, падумала Сара. Добра.
  «Мы можам пачакаць».
  «Мне ўсё роўна ўсё гэта стала сумна», — сказаў Алан, ухмыляючыся, і адсунуў стос справаздач у бок.
  «Вось і пайшлі. Так што — пытайцеся. Шчыра кажучы, не так шмат у сістэме, але тое нямногае, што я ведаю, я рады сказаць вам…»
  OceanofPDF.com
  4. Дылан Маккейб і Гэры Спаркс
  Сара паглядзела ў свой блокнот на некалькі пытанняў, якія яны з Джэкам хутка прыдумалі.
  Больш павінна з'явіцца - як яны заўсёды рабілі - калі яны пачалі з Аланам.
  «Дык што ў вас у яго працоўнай кніжцы? Што вам сказаў яго начальнік?»
  Алан усміхнуўся. «Пачакай. Цяпер я адчуваю сябе дапытаным. Але добра…”
  Ён ссунуў аркуш паперы з кучы побач.
  «Шчыра кажучы, як я ўжо сказаў, няшмат».
  «А хіба кантора забудоўшчыка не давала табе яго даведкі?» Сара сказала. «Я думаў, што такія рэчы ёсць правілы...»
  «Ёсць. Людзі, якія сёння працуюць на будаўнічых пляцоўках, маюць патрэбу ў картцы CSCS. Выгляд пасведчання асобы. Праблема ў тым, што CSCS, які яны мелі ў файле для Маккейба, быў фальшывым, фальшывым».
  «Гэта сапраўды яго імя?» - сказаў Джэк.
  «Наколькі мы можам меркаваць, так. Але сапраўдны CSCS паказаў бы яго працоўны стаж, выплату падаткаў, любую крымінальную гісторыю…»
  Там ён спыніўся.
  «Нумар, які кампанія мела для яго, не выклікае гісторыі ў сістэме».
  «Значыць, вы сапраўды не ведаеце, хто такі Дылан Маккейб?»
  «Я б дакладна не сказаў. Па словах некаторых хлопцаў, з якімі я размаўляў, ён працаваў на іншых аб'ектах. Ён быў ірландцам - ён не сумаваў з гэтай нагоды ".
  Сара задумалася, ці ведае Алан, што два пакаленні таму сям'я Джэка была такой жа ірландскай.
  «Але спецыяльнай будаўнічай адукацыі ў яго, здаецца, не было. Толькі што запісаўся ў якасці рознарабочага. І - відаць - ён быў трохі расхістанай гарматай ".
  «Што вы маеце на ўвазе?» Сара сказала.
  «Яго бос сказаў, што Маккейб любіў бударажыць людзей. Гаворка пра правы працоўных, такія рэчы. Але - і гэта праблема з тэорыяй вашага сябра Рэя - відаць, ён вельмі спадабаўся ".
  Сара паглядзела на Джэка, які адвярнуўся, гледзячы на акно кабінета Алана.
  Вуліца звонку была ажыўленая, скончыліся апошнія шалёныя дні святочных пакупак, Шэрынгемская Хай-стрыт гудзела.
  Але яна была ўпэўненая, што ён глядзеў не на гэта.
  Складанне частак разам.
  І Сара мусіла прызнаць — тут былі рэчы, якія не спалучаліся. Сама аварыя, расказ відавочцы Рэя, фальшывае пасведчанне асобы.
  І вялікае пытанне: ці быў хтосьці, хто хацеў смерці МакКейба - і чаму?
  Джэк вярнуўся да размовы.
  «Гэты бос?»
  «Гэры Спаркс. Наглядчык участка».
  «Ён сказаў, чаму МакКейб працуе позна, у дрэннае надвор'е?»
  «Толькі што сказаў, што Маккейб адказваў за настройку плітачнікаў. Бег позна ўвечары, калі ўсе ўжо збеглі да Арата».
  Джэк зноў змоўк.
  І Сара павінна была прызнаць, што любыя пытанні і падазрэнні, якія ўзніклі ў яе, калі яна зайшла ў гэты кабінет, толькі выраслі.
  Яна была ўпэўненая, што Алан таксама бачыць гэта.
  «Думаеш, там нешта схавана, Алан? Штосьці не сказаў Гэры Спаркс?» - сказаў Джэк.
  «Я не ведаю, Джэк. Мяркую, можа быць…”
  «Ці ёсць прычына, каб хтосьці хацеў яго смерці?»
  Сара назірала, як Алан перавёў дыханне. Ва ўсякім выпадку, ён ніколі не рабіў паспешлівых высноў.
  Асцярожны і ўстойлівы.
  Часам... можа, занадта асцярожна і ўстойліва.
  «Я не ведаю, Джэк. За выключэннем Рэя і яго таямнічага «фантома», няма ніякіх доказаў таго, што гэта не што іншае, як няшчасны выпадак на будаўнічай пляцоўцы».
  Але ў Сары было адчуванне, што Алан не цалкам даверыўся гэтым словам.
  Джэк кіўнуў, паглядзеў на Сару, паказваючы, што сустрэча скончана.
  «Ну, дзякуй за гэта. Як вы кажаце, усё можа быць нічога… вам трэба пагаварыць са старым добрым Рэем. Тым часам мы можам трохі пакапацца. Пра гэта Дылан Маккейб. Кім ён быў … ”
  «Як я ўжо казаў, у мяне з гэтым праблем няма».
  Джэк устаў.
  «І лепш за ўсё дазволіць табе вярнуцца да сваёй кучы».
  Алан засмяяўся: «Я адчуваю сябе як Боб Крэтчыт, які спрабуе зрабіць сваю працу да поўначы дваццаць чацвёртага!»
  Сара павярнулася, і яны рушылі да дзвярэй.
  «Вы двое збіраецеся на вялікі вечар да Арата? Як гэта сёлета называюць — Калядная феерыя…»
  Джэк павярнуўся. «Безумоўна. Не прапусціў бы гэта».
  Сара кіўнула. «Гэта заўсёды весела. Калі я змагу запакаваць падарункі для дзяцей. Я набыў Дэніэлу нешта такое ж вялікае, як машына Джэка!»
  Яны ўсе смяяліся з гэтага.
  І цяпер з крыху святочнага настрою, змешанага з павольна нарастаючымі падазрэннямі ў забойстве, яны пакінулі паліцэйскі ўчастак.
  *
  Сара пагадзілася, калі Джэк спытаў, ці можа яна пагаварыць з Гэры Спаркс.
  У яе было свайго роду прыкрыццё ў якасці рэдактара бюлетэня Cherringham. І гэтую падзею, нават калі б яна была выпадковасцю, трэба было б хаця б згадаць.
  Спаркс сказаў, што не мог бачыць яе да заканчэння часу, што было ідэальна. У гэтыя апошнія дні года офіс стаў надзіва заняты, і яна хацела, каб палубы былі прыбраны, каб усе заказы былі адпраўлены да наступлення святаў.
  Ёй трэба было даць працавітай Грэйс салідны тыдзень адпачынку.
  І я таксама, падумала яна.
  Такім чынам, калі сонца садзілася ў медна-шэрым небе, у гэтыя апошнія дні сонцастаяння светлавы час доўжыўся ўсяго паўтузіна гадзін, яна паехала на заднюю частку будаўнічай пляцоўкі, у двухмесную каюту, якая была кабінетам начальніка будоўлі. .
  Рабочыя ўжо цяклі прэч, накіроўваючыся ў паб; такі ж рытуал у канцы працоўнага дня, як першы ранішні штуршок кафеіну.
  Цяжкае жыццё, падумала яна, працуючы доўгія гадзіны ў такое надвор'е .
  Яна пад’ехала да драўляных прыступак, што вядуць да службовага ўваходу, на ўскрайку пляцоўкі, і выйшла.
  Тое, што калісьці было кашыцай брудам на зямлі, замерзла ў цвёрдыя, як камень, хвалі, сляды ад шын і сляды, падобныя на выкапні… яны не знікнуць, пакуль не наступіць адліга.
  Уверх па прыступках, і стук у дзверы.
  «Заходзьце», - крыкнуў голас.
  Ён павінен ведаць, што гэта я, падумала яна . Сумняваюся, што нехта з рабочых стукае.
  Гэты голас — наўрад ці вітальны.
  Сара адчыніла дзверы, якія — што даволі смешна для будаўнічай пляцоўкі — здавалася затрымаліся, распухлая рама ўтрымлівала іх без моцнага тузання.
  Калі яна адчынілася, яна ўвайшла і ўбачыла Гэры Спаркса.
  Першай рэакцыяй на яе ўваход было падняць вочы і прыжмурыцца.
  «Добра, місіс Эдвардс, у мяне тут не так шмат часу. Пракляты ўрад любіць свой паток дакументаў, выпадкова ці невыпадкова».
  Сара азірнулася ў пошуках крэсла, каб сесці.
  Не было ніводнага.
  Выдалены для маёй карысці ці Гэры хацеў, каб тыя, да каго ён звяртаўся, стаялі?
  «Жудасная аварыя», - сказала яна. «Я хацеў бы змясціць што-небудзь пра гэта ў інфармацыйным бюлетэні. Людзі пра гэта пачуюць. Магчыма, я магу даць ім некаторыя падрабязнасці ... "
  Яшчэ раз прыжмурыўся, як быццам Гэры Спаркс мог валодаць таемнай сілай вачэй, каб прымусіць яе знікнуць.
  «Падрабязнасці, хм?»
  Кіўок ад Сары.
  Яна меркавала, што начальнік участка мог лёгка сказаць ёй, што яму няма чаго сказаць.
  Але потым…
  Гэта можа выглядаць падазрона.
  А калі гэта быў проста няшчасны выпадак, навошта рабіць нешта падазронае?
  Але Сара здзівілася. Так, яна расказала яму пра Чэрынгемскі бюлетэнь, штотыднёвы бюлетэнь з навінамі, падзеямі, некралогамі і пратаколамі паседжанняў парафіяльнай рады, якія яна збірала для вёскі. Але ён напэўна ведаў пра іншыя заняткі Сары.
  З Джэкам .
  Ён бы ведаў і — здагадалася яна — ступаў бы асцярожна.
  Яна ўсміхнулася, спадзеючыся абяззброіць яго як мага больш.
  Твар Шпаркі застаўся нязменным.
  «Мне было цікава...» сказала яна. «Гэта была жудасная ноч, усе ўжо пайшлі дадому... чаму Дылан Маккейб працаваў так позна?»
  Спаркс павольна, глыбока ўздыхнуў, нібы выйграючы час.
  «Гэта адна з іх «падрабязнасці», якую вашы чытачы павінны ведаць?»
  Невялікі ківок.
  Сара задаецца пытаннем, наколькі кароткім можа быць гэты танец з кіраўніком.
  Спаркс адвёў позірк, потым зноў на яе.
  «Хлопец увесь час да мяне падпрацоўваў, некалькі хвілін тут, паўгадзіны там. Заўсёды патрэбна звышурочная праца; ён бесперапынна дакучаў мне пра гэта».
  «І вы яму далі?»
  «Канечне, калі гэта заткне рот крываваму ірландцу, я...»
  Спаркс рэзка спыніўся, нібы зразумеўшы, што яго тон не зусім адпавядае начальніку, які смуткуе аб няшчаснай смерці аднаго са сваіх рабочых.
  Сару ўразіла, што Алан нічога не згадаў пра звышурочную працу пасля інтэрв'ю са Спаркс.
  Ці змянілася гісторыя?
  Гэта можа быць добра. Нягледзячы на тое, што Сара стаяла перад брудным сталом Спаркса, яго целасклад, падобны да мядзведзя, і пышны твар, бясспрэчна, выклікалі страх.
  Магчыма, я павінен быў пакінуць гэта Джэку.
  «Такім чынам, ніхто больш не працаваў, толькі МакКейб?»
  «Раніцай было некалькі плітак, якія трэба было пакласці для рабочых. Хуткая праца за некалькі хвілін. Як я ўжо казаў, ён хапаў усё, што ішло».
  "Аднак брыдкая ноч", - паўтарыла Сара.
  І Спаркс адказаў самазадаволенай усмешкай. «Чаму, так, гэта было. Вось чаму Маккейб трапіў у аварыю».
  «Ці ведаеце вы, што яго CSCS быў фальшывым, фальшывым?»
  «Не, пакуль мясцовы паліцэйскі не сказаў мне. Аднак мяне гэта не здзіўляе. Калі ён зарэгістраваўся, я не змог атрымаць яго картку. Ён сказаў, што пашкоджаны, новы ў пошце. Ва ўсякім разе - у гэтым было ўсялякае.
  «Выключаны? Што вы маеце на ўвазе?»
  «Накшталт звышурочнай працы. Заўсёды быў павінен тут хлопцам грошы. Але не толькі яны. Мабыць, нейкія акулы буйной лігі, тыя, хто любіць своечасова атрымліваць грошы. І МакКейбу падабаўся яго віскі, азартныя гульні і яго...
  Зноў паўза.
  «Якія-небудзь іншыя заганы?»
  Занадта хутка, падумала Сара, Спаркс паківаў галавой. «Хто ведае...»
  «Калі вы даведаліся пра аварыю?»
  «На наступную раніцу. Такія ж, як усе. Шчыра кажучы, місіс Эдвардс, калі я сыходзіў, я думаў, што ён скончыў працу, і быў ужо напалову раззлаваны, як і астатнія хлопцы з Арата.
  Было відавочна, што Спаркс не любіў Дылана Маккейба. Але калі ён так дрэнна хаваў гэты факт, ці мог ён сапраўды што-небудзь зрабіць ... каб гэтая аварыя адбылася?
  «Вы думаеце, я мог бачыць, дзе... ён памёр?»
  Спаркс адвёў позірк, выглядаючы сур'ёзна незадаволеным такой перспектывай.
  «Паслухайце, місіс Эдвардс, я думаю, што ў вас дастаткова падрабязнасцей для вашай «рассылкі» - ці не так? Мне ў спіну дыхаюць праклятыя інспектары. Шмат спраў…»
  Ён стукнуў мясістай рукой па стале. «Гэта непрыдатны час для экскурсій».
  Сара кіўнула.
  «Я мог бы сам прайсці туды, паглядзець. Гэта дапамагло б мне апісаць, наколькі нестабільнай была праца. Чытачы маглі зразумець, як магло адбыцца такое падзенне. З ледзяным, ледзяным дажджом».
  «Чорт вазьмі. Добра. Проста выйдзіце з офіса налева. Гэта сярэдні дом, у якім яшчэ ўсе рыштаванні. Мы спынілі працу на некалькі дзён. У паўночна-заходнім куце знайшлі цела».
  «Дзякуй, містэр Спаркс».
  Наглядчык нічога не сказаў, калі Сара павярнулася да стойкіх дзвярэй.
  Гэта была непрыемная ноч, калі ўпаў Дылан Маккейб.
  Але яго начальнік здаваўся такім жа непрыемным.
  Сара пакруціла ручку на дзвярах, якая пасля некалькіх моцных тузанняў зноў, нарэшце, саступіла, каб выпусціць яе з душнага кабінета, на замерзлыя брудныя сляды, якія былі прарэзаны звонку, як дзіўны ўзор на бруднай коўдры.
  Яна села ў свой Rav-4 і павезла яго па роўнай зямлі да таго месца, дзе Дылан Маккейб упаў насмерць. Было недалёка — але ў такое надвор’е…
  OceanofPDF.com
  5. Месца ДТЗ
  Цела Сары задрыжала, калі яе левая пярэдняя шына скацілася ў кратэр, які парушыў пярэдні прывад і звычайна выдатнае счапленне яе 4x4.
  Увесь гэты ўчастак — з яго здаравеннымі рабочымі, якія сыходзілі, ледзяным ветрам, які біў паўскончаныя будынкі — нагадваў цёмны месяцовы пейзаж з ямамі, каляінамі і замерзлымі кавалкамі гразі.
  Было жудасна быць тут.
  Але яна ведала, што Джэк спытае яе... ты глядзеў, дзе гэта адбылося? Што-небудзь заўважылі?
  Ёй прыйшлося спыніць машыну далёка ад далёкага кута будынка.
  Тут была толькі вузкая сцяжынка, тонкія каляіны на зямлі паказвалі, куды на той бок будаўнічай пляцоўкі трэба перавозіць будаўнічы матэрыял.
  Яна павярнулася.
  Яна бачыла трэйлер Спаркса.
  Ён мог выглянуць у сваё акно і ўбачыць тут кагосьці, падумала яна.
  Гэта значыць, калі б ён устаў з крэсла і зірнуў.
  Напэўна, прапусціў, здагадалася яна.
  Яна таксама ўбачыла побач групы рабочых. Два з іх на вяршыні аднаго амаль гатовага будынка глядзяць на яе ўніз.
  Яна адвярнулася і зрабіла яшчэ некалькі крокаў да вугла будынка.
  Потым — яна падняла вочы.
  Вакол будынка стаялі рыштаванні. А сярод усіх слупоў лясоў цягнуліся дошкі, утвараючы дарожку па перыметры.
  Яна зрабіла яшчэ некалькі крокаў і ўбачыла на паўночным баку пляцоўкі лесвіцу, якая вяла на верх рыштаванняў.
  Вось дзе Маккейб падняўся б.
  Што азначала…
  Яна паглядзела ўніз.
  Ён недзе тут упаў .
  Па словах Алана, прама на нейкую металічную сетку. Прарэзаў яго наскрозь, і жыццё Маккейба скончылася за некалькі секунд.
  Верагодна, сетка была выдаленая, калі яны забіралі цела Маккейба.
  Магчыма, выдаленне доказаў, падумала яна.
  Потым яна падняла вочы.
  Гэтыя дошкі, пешаходныя дарожкі... усё выглядае даволі проста, каб арыентавацца.
  У Маккейба было фальшывае пасведчанне асобы, але ён працаваў на сайце некалькі месяцаў. Ён ведаў бы , як рухацца па гэтай дарожцы, нават у галалёд і дождж.
  Што здарылася, што ён паляцеў уніз?
  І ці выпадкова сетка, на якую ён упаў, апынулася там? Без гэтага гэта было б простым падзеннем.
  Ён быў бы крыху пабіты, але гэта можна было перажыць.
  Але не з наборам металічных стрыжняў прама праз яго.
  Яна адчула моцны вецер. Нягледзячы на самую цёплую куртку, яна задрыжала. Напэўна, гэта было самае халоднае месца ў Чэрынгеме, і яна хацела ўцячы, вярнуцца дадому.
  Прынамсі, яна магла сказаць Джэку, што глядзела на гэта і што ўбачыла.
  А таксама яе адчуванне: нешта тут не так.
  Яна павярнула назад да сваёй машыны, далей ад вугла, дзе загінуў МакКейб, на калеістай сцежцы назад да выбоістай дарожкі, якая вяла з пляцоўкі…
  Толькі каб убачыць гладкую чорную машыну, прыпаркаваную перад прычэпам Спаркса, уключанае святло, запушчаны рухавік, слупы дымных выхлапных газаў, якія льюцца з задняй часткі масіўнага раскошнага аўтамабіля, бліскучую зорку Mercedes на капоце.
  Яна не спускала вачэй з машыны, нават калі ёй даводзілася звяртаць увагу на яе крокі — так лёгка падвярнуць шчыкалатку, ідучы тут, зачапіцца за каляіну або за вострыя краі замерзлай гразі, якія больш нагадвалі няроўныя кавалкі скалы.
  Устойліва, сказала яна сабе.
  Амаль ля машыны.
  Як Спаркс выйшаў з кабінета, а за ім яшчэ адзін чалавек.
  Апрануты ў чорны як смоль шынель і на галаве — у тон шыкоўнай машыне і багатаму паліто — лыжную шапку.
  *
  Незадоўга да таго, як яна падышла да машыны, мужчына ў лыжнай шапцы паказаў на яе. Шпарк кіўнуў.
  Куды глядзелі мужчыны, сумневаў не было.
  Прама на мяне, падумала яна.
  Спаркс тэлефанаваў чалавеку?
  Кажучы… лепш прыйдзі і паглядзі. Гэтая жанчына, распытваючы, ходзіць.
  ( А цяпер ёй хацелася, каб Джэк быў тут, побач з ёй...).
  Затым яе нага сапраўды злавіла невялікае паглыбленне; раптоўны рэзкі паварот ударыў яе па шчыкалатцы.
  Спатыкнуўшыся, яна хіснулася аб бок машыны.
  Калі яна аднавіла раўнавагу, яна зноў паглядзела на прычэп, на чорную машыну, рухавік якой працаваў з глыбокім гартанным грукатам, які яна чула ўсю дарогу.
  Дзённы холад, ужо цёмны, цяпер спалучаўся з ледзяным пачуццём, калі яна ўбачыла хлопца ў паліто, які ішоў да яе.
  Яна выпрасталася і чакала, калі мужчына падыдзе.
  «Ты ў парадку, каханы?» — сказаў ён, насунуўшы вышэй на лоб лыжную шапку.
  Былі моманты, калі Сара падхоплівала слова «каханне», якое ўжывалася так.
  Але ёй здалося, што яна ўбачыла шчырую занепакоенасць на твары мужчыны, і на гэты раз дазволіла гэтаму слову прайсці ...
  Магчыма, у яго была машына і паліто боса мафіі, але зблізу ён больш нагадваў вясёлага бармэна.
  "Я ў парадку", - сказала яна.
  «Ты ж не хочаш заставацца тут сам па сабе», — сказаў мужчына. «Я проста нарабіў свайго кіраўніка за тое, што ён не пайшоў з вамі».
  «Нічога страшнага, ён...»
  «Не, гэта не нармальна. Ён грубы глюк, і я не хачу, каб на маім сайце так абыходзіліся з наведвальнікамі».
  «Спадар Зімы?»
  - Чарлі, калі ласка, - сказаў Уінтэрс, здымаючы пальчатку і працягваючы ёй руку.
  Яна паціснула яго.
  «Ён сказаў вам, чаму я тут?»
  «Сказаў, што вы трохі, хм, следчы, задаеце пытанні, спрабуючы высветліць, што здарылася з бедным Дыланам. Страшная аварыя…”
  «Правільна», - сказала Сара.
  «Ну добра! Я хацеў бы ведаць, як гэта магло адбыцца, што з усімі мерамі засцярогі, якія мы прымаем ... Калі Спаркс аблажаўся, я хацеў бы быць першым, хто даведаецца».
  Сара ўважліва глядзела на яго.
  Нягледзячы на тое, што цяпер было цёмна, было дастаткова святла ад агнёў пляцоўкі, каб убачыць яго твар - і ён выглядаў дастаткова шчырым.
  «Я тут будую дамы для вяскоўцаў, — сказаў ён. «Ворагі мне не патрэбныя. Не хачу іх. Такім чынам - вы хочаце пагаварыць пра беднага хлопца, які загінуў - я шчаслівы.
  Ён палез у кішэню, дастаў картку і працягнуў ёй.
  «Патэлефануйце мне на мабільны», — сказаў ён. «У любы час, рады пагутарыць, міс…?»
  «Эдвардс. Сара Эдвардс».
  «Ну, прыемна пазнаёміцца, Сара. На вашым месцы я б сеў у машыну, уключыў паветранадзімалку і паехаў дадому. Тут павінна быць пяць ніжэй, і мы абодва загінем.
  Яна ўбачыла яго ўсмешку, і яна таксама ўсміхнулася.
  Ён кіўнуў, павярнуўся і накіраваўся назад да сваёй машыны і офіса.
  Затым яна села ў машыну і завяла яе, уключыўшы фары.
  І калі яна паставіла машыну ў рух і пачала з грукатам рухацца па грунтавай дарозе ад пляцоўкі, яна працягвала думаць.
  Пацешна - на першы погляд, як вы можаце памыліцца пра кагосьці.
  І калі Чарлі Уінтэрс збіраўся дапамагчы, то, магчыма, ёй не трэба было б зноў турбаваць Гэры Спаркса.
  І гэта палёгка, падумала яна.
  Яна глыбока ўдыхнула, падышоўшы да кабінета. Зімы далікатна памахалі ёй.
  І адразу за ім яна ўбачыла спахмурнелага Спаркса.
  Потым яна звярнула ўніз па грунтавай дарозе, натыкаючыся і павольна калыхаючыся, адчуванне, што праезная частка нагадвае напад.
  Пакуль, як здавалася, цэлую вечнасць, яна не выйшла з пляцоўкі і не ўрэзалася ў гладкі тратуар.
  Адчуванне цывілізацыі.
  І — яна павінна была прызнаць — пачуццё бяспекі.
  І цяпер яна паехала хутчэй, чым звычайна.
  Вячэра для Дэніэла і Хлоі. Гэта было далей, падумала яна. Але потым — званок Джэку. Можа, сустрэнемся.
  Бо нічога ў гэтым не адчувалася... выпадковага.
  OceanofPDF.com
  6. Ламанне лёду
  Джэк увайшоў у напоўнены паб, а кліенты гучалі і выглядалі гатовымі да пачатку святаў .
  Кожны столік быў заняты, і людзі стаялі па двое ў глыбіні стойкі. Пінты не маглі з'явіцца дастаткова хутка, і нават рэстаран - добры для асновы, заўсёды лічыў Джэк - таксама выглядаў на высокай хуткасці, дзверы кухні хутка адчыняліся і зачыняліся, падносы з бангерамі, пюрэ і пастуховымі пірагамі раскочваліся.
  Сапраўды са святам…
  Але Джэк не быў тут, каб пачаць святкаваць.
  Ён пазнаваў некалькі чалавек, якія махалі яму рукой, запрашаючы да сябе. Сантэхнік Піт Бул і яго сябры. А збоку Тод Робінсан, вясковы электрык за сталом, міскі з чыпсамі пакрываюць паверхню.
  Але - з усмешкай і кіўком усім, хто глядзеў, - Джэк застаўся на месцы, аглядаючы пакой.
  Ён шукаў натоўп рабочых з будоўлі.
  І хоць ён не ведаў бы іх ні ў твар, ні па імёнах, ён ведаў, што мужчыны — толькі што пасля цяжкай працы — будуць вылучацца нават у гэтым грубым натоўпе.
  Потым ён убачыў — у адным канцы бара — чатырох мужчын у адкрытых цёплых парках, якія стаялі асобна і пілі, гледзячы на натоўп. На пары іхніх куртак Джэк бачыў надпіс «Winters Construction».
  Плануючы ў думках, што ён скажа, Джэк падышоў да мужчын, праціскаючы міма гуляк і нават разважаючы, ці зможа ён пагаварыць з імі, задаць што-небудзь пытанне, калі тут так шмат людзей.
  Столькі шуму.
  Потым падумала, што шум і мужчыны, змазаныя такой вялікай колькасцю пінтаў, могуць быць менавіта тым, што трэба.
  *
  «Вось, Джэк. Два лагеры, дзве пінты Бэста і адна пінта Гінеса, - сказаў бармэн Білі Ліпер, падсоўваючы апошнія пінты Джэку і ўсёй групе.
  «Адзін для сябе, Білі?» - сказаў Джэк.
  - Вельмі ласкава з вашага боку, Джэк, - сказаў Білі. «Я дам адзін у бочку, калі ты не згодны?»
  - Вядома, - сказаў Джэк.
  У ангельскіх пабах ён прызвычаіўся да думкі, што бармэну можна было купіць піва, якое замест таго, каб выпіць, ён у канцы вечара ператвараў у наяўныя.
  «Але чаму б не назваць гэта проста падказкай, як гэта рабілі паўсюль у свеце», — падумаў Джэк, перш чым вярнуцца да хлопцаў з будоўлі.
  «Здароўя, хлопцы», - сказаў ён.
  Ён здзівіў іх тым, што проста падышоў і прапанаваў ім выпіць.
  Праштурхоўванне старога амерыканца за мяжу паступіла вельмі добра, падумаў ён.
  І цяпер ён глядзеў на іх у адказ падазронымі, праніклівымі вачыма. Высокі выглядаў як самы стары, з пасівелымі валасамі. Астатнім тром было гадоў па дваццаць і трыццаць, як ён здагадаўся. Яны былі ніжэйшыя, прысадзістыя і з блістымі, маршчыністымі тварамі людзей, якія большую частку свайго жыцця пілі, палілі і елі няправільную ежу.
  Джэк ухмыльнуўся: «Уваходзіць Фэлла, прапаноўвае набыць вам напой, тут павінна быць падвох, га?»
  Высокі хлопец кіўнуў: «Адзіная загваздка ў тым, што мы не купім табе адзін, хм?»
  Ніхто не засмяяўся.
  «Я магу з гэтым справіцца», - сказаў Джэк, зрабіўшы глыток піва і паставіўшы шклянку на бар.
  «Дык чаго ж ты тады шукаеш?» — сказаў высокі. "Мы не робім асфальт - калі вы хочаце, каб ваша паездка была зроблена".
  - Не магу сказаць, што мне вельмі патрэбны асфальт, - сказаў Джэк. «Бачачы, як я жыву на лодцы».
  Ён засмяяўся, але яны не далучыліся. Тады адзін з ніжэйшых хлопцаў крыху ажывіўся.
  «Гэй, пачакай... Я ведаю, хто ты, ты паліцэйскі, ці не так?» - сказаў ён, пастукваючы Джэка па руцэ.
  - Былы паліцэйскі, - сказаў Джэк.
  «Жыві на той лодцы каля Рэя. Гэта вы — ці не так?»
  «Гэта я».
  Мужчына павярнуўся да астатніх: «Рэй размаўляў з гэтым Янкам пра Дылана. Ён сказаў, што збіраецца даведацца, што здарылася. Сартуйце рэчы».
  Джэк глядзеў, як высокі мужчына павярнуўся і паглядзеў на яго больш уважліва.
  «Правільна?»
  «Накшталт. Я сказаў Рэю, што разбяруся. Я нічога не абяцаў».
  «Але вы лічыце, што нешта не так?»
  «Не ўпэўнены. Магчыма, - сказаў Джэк.
  «Ну, гэта не так, і гэта факт. Крывавая аварыя, ніяк…»
  Астатнія кіўнулі.
  Джэк паглядзеў на іх. Яны былі рэзкімі. Потым высокі чалавек кіўнуў і, здавалася, прыняў рашэнне. Ён працягнуў руку, каб Джэк паціснуў.
  «Я Кевін».
  «Джэк. Джэк Брэнан».
  Кевін паказаў на маладога чалавека, які гаварыў. «Гэта Джымба».
  Джэк кіўнуў на Джымба.
  «І гэта Паола. Ён іспанец. Шмат чаго не гаворыць».
  "Хоць п'юць нядрэнна", - сказаў Джымба, і ўсе засмяяліся.
  Джэк усміхнуўся Паола. Кевін паказаў на чацвёртага чалавека.
  «Віктар. Ён, здаецца, румын. Праўда, Віктар?»
  «Так. Румынская».
  Джэк кіўнуў Віктару, той кіўнуў у адказ.
  Кевін кіўнуў у дальні кут грамадскага бара.
  «Добра. Я думаю, гэтыя напоі азначаюць, што вы хочаце пагаварыць пра аварыю?»
  «Вядома. Хацелася б даведацца пра гэта».
  «Добра. Ззаду толькі што вызваліўся стол. Будзь там крыху цішэй. Джымба — вазьмі нам чыпсаў? Я галадаю».
  Кевін узяў шклянку з барнай стойкі і накіраваўся да стала, а за ім Паола і Віктар. Джэк рушыў услед, а Джымба выконваў загады і застаўся купляць чыпсы.
  OceanofPDF.com
  7. Пра сяброў і сакрэты
  Кевін падсунуў яму праз стол свежую пінту Джэка і сеў.
  - Здароўя, Кевін, - сказаў Джэк, падымаючы шклянку і зрабіўшы глыток. «Мой раунд зноў пасля гэтага».
  — Не, мой тур, калі ласка, — сказаў Віктар.
  — Моцны акцэнт, — заўважыў Джэк.
  «Не — мае абходы», — сказаў Паола, ледзь не падабраўшы патрэбнае слова. «Я лепш зарабляю!»
  "Так, Паола - цаглінка, Джэк", - растлумачыў Кевін. «У Іспаніі няма працы, а тут? Ён залаты пыл. Думаю, яны таксама плацяць яму залатым пылам, шчасліўчык.
  Джэк кіўнуў на Паола, які ўсміхнуўся ў адказ.
  *
  Пасля некалькіх куфляў піва яны ўсе расслабіліся, і Джэк атрымаў асноўную інфармацыю, якая яму патрэбна.
  Дылана вельмі любілі, соль зямлі, адзін з хлопцаў - усё звычайнае, што Джэк чакаў пачуць.
  І здавалася, што Кевін ведаў яго лепш за ўсё - вярнуўся да сумеснай працы на будаўнічых пляцоўках у Дубліне.
  Па словах Кевіна, Дылан не быў пачаткоўцам. Ён быў рабочым пятнаццаць гадоў ці больш — і працаваў на некалькіх вялікіх працах — аўтамагістралі, чыгуначныя дарогі праз Лондан, нават тунэль на Далёкім Усходзе з Кевінам.
  Добры работнік, сказаў Кевін. Надзейны — і добры таварыш.
  Не тое каб у яго не было слабасцей. Ён гуляў у азартныя гульні — і ў яго гэта не атрымлівалася, таму ён увесь час гнаўся за наступным чэкам. І заўсёды былі людзі, якія ганяліся за даўгамі.
  «Многім хлопцам быў абавязаны больш чым…», - сказаў Кевін, а астатнія кіўнулі, быццам гэта было агульнавядома.
  «Яму таксама падабаліся дамы — і ён не надта звяртаў увагу на тое, жанатыя яны ці не», — дадаў Джымба.
  Кевін засмяяўся. «І, здавалася, ён ім таксама спадабаўся».
  Яшчэ ківае.
  Потым Джымба дадаў нешта, што прымусіла яго падняць палец, паказваючы на Джэка, быццам гэта было ключом...
  «І Маккейб заўсёды заступаўся за хлопцаў, калі адчуваў, што босы нас абдзіраюць».
  Джэк задумаўся, ці апошняя характарыстыка тлумачыла фальшывае пасведчанне асобы.
  Кевін патлумачыў: «Бачыце, некалькі гадоў таму праца для Дылана спынілася. Ён не мог зразумець, чаму. Яму нават давялося некаторы час працаваць за мяжой».
  Джэк мог здагадацца, што здарылася, але пацягваў піва і слухаў.
  «Аказваецца, яго прозвішча было ў чорным спісе ўсіх так званых парушальнікаў парадку, якіх выявілі буйныя будаўнічыя фірмы . Усё сакрэтна, ціха-ціша, але дзелілася з буйнымі будаўнічымі групамі».
  - Цалкам праблема, - сказаў Джэк.
  «Так. Але нарэшце крывавы сьпіс зьявіўся ў газэтах — вялікі скандал».
  «Чорта больш няма», - дадаў Джымба.
  Кевін кіўнуў. «Але вось у чым справа, Джэк, з чым давялося сутыкнуцца Маккейбу. Разумееце, ад памяці людзей не пазбавішся. Імёны парушальнікаў спакою ўсё яшчэ былі вядомыя , і МакКейб быў на самым версе».
  Джэк паглядзеў прама на Кевіна, потым на астатніх. Тое, што ён збіраўся сказаць, не будзе навіной, здагадаўся ён.
  «Такім чынам, Маккейб купіў сабе фальшывае пасведчанне…?»
  «Занадта правільна. Нават даў сабе дадатковае імя — Шон Дылан Маккейб. Фальшывае пасведчанне асобы не было ідэальным, але яно было дастаткова добрым, каб правесці яго праз большасць вакансій і выйсці з іншага боку з поўнай кішэняй грошай. Не тое, каб ён доўга трымаўся на гэтым!»
  Цяпер паўставала больш поўнае ўяўленне пра Дылана Маккейба...
  Нехта, хто быў вінен людзям, магчыма, акрамя хлопцаў, з якімі ён працаваў… магчыма, вінен некаторым з акул, якія кіравалі букмекерскімі канторамі вышэйшай лігі.
  І хто ведае, у якія непрыемнасці можа ўвайсці яго густ да жанчын — замужніх ці незамужніх?
  Калі тое, што здарылася, не было няшчасным выпадкам, усё гэта магло быць часткай чагосьці вырашальнага...
  Матыў…
  «Раптам няма недахопу ў тых, хто хоча, каб МакКейб спатыкнуўся і ўпаў з высокага будынка», — падумаў Джэк.
  *
  Да гэтага часу ён пазбягаў размоў пра смерць Дылана — і пра тое, што менавіта адбылося ў тую ноч.
  Але калі ён агледзеў ажыўлены паб, ён адчуў, што зараз самы час.
  Спіс калядных хітоў Білі гучаў з усіх калонак паба, змешваючыся са смехам і балбатнёй святочнага натоўпу.
  Няма шанцаў быць падслуханым, асабліва схаваны ў гэтым куце.
  Джэк зрабіў глыток піва і нахіліўся наперад.
  «Дык вы... хто-небудзь з вас... думаеце, што ў смерці Дылана ёсць нешта падазронае?» — сказаў ён, гледзячы на чатырох будаўнікоў за сталом, цяпер застаўленых паўлітровымі шклянкамі.
  Яны ўсе пераглянуліся, як бы пацвярджаючы, што з Джэкам можна размаўляць.
  - Напэўна, Джэк, - сказаў Джымба. «Па-першае, няма магчымасці, каб Дылан калі-небудзь зваліўся з эшафоту. Гэта проста бессэнсоўна».
  - Ты мёртвы, - хутка дадаў Кевін. «Ён нарадзіўся на эшафоце, гэты хлопчык».
  "І нават калі б ён спатыкнуўся ці яшчэ што - як так атрымалася, што ён прызямліўся на сетку?" - сказаў Джымба.
  «Кажуць, што ўчастак быў не самым акуратным, - сказаў Джэк. "Такім чынам, сетка проста валялася - не?"
  «Чорт вазьмі, не! Сетка заўсёды ўкладваецца плоска», — сказаў Кевін. «Гэта было на мяжы. Стрыжні накіраваны ўверх, разумееце? Ніхто з хлопцаў не пакінуў бы гэта так».
  «Ён мае рацыю. Я ніколі не бачыў, каб хтосьці так стаяў, у рэшце рэшт, ніколі », - сказаў Паола. «Заўсёды роўна».
  «Можа, нехта рана хацеў яго выбіць, а потым прыйшлося пакінуць? Можа, нават Дылан? Так бывае, так?»
  Кевін нахіліўся бліжэй, панізіўшы голас.
  «Магчыма, так, а можа, і не. Усё ж каб так было…»
  Надышоў час, каб Джэк расказаў ім тое, чаго, як ён здагадаўся, яны не ведалі.
  - Рэй быў там, - сказаў Джэк. Усмешка, мяркуючы, што яны могуць здагадацца, што Рэй можа рабіць на сайце пасля закрыцця. «Кажа, што бачыў яшчэ кагосьці на эшафоце. Можа, нехта з вашых хлопцаў позна працаваў?»
  - Ні ў якім разе, Джэк, - сказаў Кевін. «Вечар пятніцы, дзень заробку? Божа, мы ўсе адразу пайшлі ў паб. Паола папрацаваў крыху пазней з парай цаглінак - але потым вы ўсе спыніліся і прыйшлі па пінту, ці не так?»
  Джэк убачыў, як Паола кіўнуў.
  «А ты, Віктар, што-небудзь бачыў?» - сказаў Джэк.
  Румын быў вельмі ціхі, але Джэк тлумачыў гэта сваёй дрэннай англійскай мовай.
  З дапамогай Кевіна ён растлумачыў, што працаваў у Англіі ўсяго пару месяцаў, таму не мог далучыцца да чата.
  «Я сышоў рана», — сказаў ён. «Дрэнна, таму пайшоў дадому спаць».
  «Пасля ажывіўся, хоць праўда Вік?» - сказаў Джымба. Потым да Джэка. - Далучыўся да нас за півам... - сказаў Джымба, абняўшы напарніка. «Няма лепшага ангельскага горкага ад прастуды!»
  Джэк убачыў, як Віктар сарамліва ўсміхнуўся.
  - Добра, - сказаў Джэк. «Спазняецца. Дзякуй за размову».
  «І дзякуй за піва, Джэк. Вы можаце задаваць пытанні ў любы час, калі будзеце працягваць іх задаваць...»
  «Але апошняе… калі хтосьці сапраўды забіў Дылана — як вы думаеце, хто б гэта мог быць?» - сказаў Джэк.
  - Ну, вось у чым справа, Джэк, - сказаў Кевін. «Спаркс клапаціўся пра Дылана з першага дня. Ён, напэўна, ведаў з таго часу, як Дылан падпісаўся, што выкарыстоўвае фальшывае пасведчанне асобы».
  «Як?» - сказаў Джэк.
  "Ён працаваў з ім раней на іншых сайтах", - сказаў Кевін. «Не раз».
  «Навошта яго наймаць, калі ў яго праблемы?»
  «Ён можа быць праблемай, але ён ведае, што робіць», - сказаў Джымба. «Уінтэрс аказваў ціск. Зрабі праклятую працу! Бяспечная пара рук, бачыце? Я маю на ўвазе — ніякай непавагі да цябе, Віктар, — але ты не можаш проста зрабіць каманду з ААН! Павінны быць людзі, якія сапраўды ведаюць вяроўкі, разумеюць, што я маю на ўвазе?»
  Джэк падумаў пра гэта.
  Паліцыя ўсё яшчэ адпрацоўвала фальшывае пасведчанне. Калі Спаркс ведаў, чаму ён не сказаў ім?
  Пры гэтай думцы Джэк глядзеў, як яны ўсе ўглядаліся ў свае куфлі піва, быццам адказ быў у ім.
  «Вы сказалі, што яму падабаліся дамы...»
  Усе вакол усміхаюцца і ківаюць.
  «Ці была сяброўка?»
  «О, такіх няма недахопу», - сказаў Кевін, смеючыся.
  — Вы маеце на ўвазе тут — у Чэрынгеме?
  "У яго заўсёды была пара на хаду, напэўна", - сказаў Кевін.
  — Пачакай, — сказаў Джымба. «Маккейб сказаў мне... ну, я думаю, ён проста бачыўся з адной дзяўчынай. Пажартаваў з гэтага, сказаўшы, што, магчыма, страціў пачуццё - але я мяркую, што ён і гэтая дзяўчына былі крыху сур'ёзныя ".
  «Цяпер мы чагосьці дасягаем, — падумаў Джэк.
  «У вас ёсць уяўленне, кім яна была?» - сказаў ён.
  Але потым ён убачыў, як яны пацiскалi плячыма i кiвалi галовамi.
  «Вы ніколі не сустракаліся з ёй?»
  - Не, - сказаў Паола. «Ён сказаў, што яна вельмі прыгожая, занадта прыгожая для нас».
  – Аднойчы бачыў, – ціха сказаў Віктар.
  Джэк убачыў, як астатнія з цікавасцю паглядзелі на Віктара.
  «Вы цяпер?» - сказаў Джэк.
  «Яна была ў яго фургоне», — сказаў Віктар. «У яе былі чорныя валасы».
  – Калі гэта было, Віктар?
  — Праз месяц, — сказаў Віктар. «Я маю на ўвазе ага».
  «Хм, няма чаго працягваць, — падумаў Джэк.
  «Гэта ўсё?» - сказаў Джэк, аглядаючы групу. «Яе больш ніхто не сустракаў?»
  Яны пахіталі галовамі.
  «Ці быў ён звычайна такім? Трымаў дзяўчат на адлегласці выцягнутай рукі?»
  - Калі падумаць, не, - сказаў Кевін. «Ён любіў крэйк, Дылан. Раней ён заўсёды прыводзіў у паб дзяўчыну».
  «Але не гэты?» - сказаў Джэк.
  - Як я ўжо казаў, магчыма, яна была вартаўніком, - сказаў Джымба. «Бедны, дрэнны час, а?»
  Джэк назіраў, як чацвёра мужчын разважалі над гэтым.
  Гэта адчуванне больш падобнае на няспанне, падумаў Джэк.
  І з раптоўнай цішынёй і набліжэннем часу закрыцця, магчыма, надышоў час скончыць гэтае няспанне...
  - Час вяртацца дадому, - сказаў Джэк. Ён устаў.
  І тут, на здзіўленне, Кевін таксама ўстаў, апрануўшы паліто.
  «Я таксама…»
  І ён пайшоў за Джэкам у халодную ноч.
  OceanofPDF.com
  8. Паслуга
  Джэк стаяў на паркоўцы і моцна нацягваў капялюш на вушы. Моцны мароз пакрываў машыны, і яго дыханне бялела ў ціхім начным паветры.
  «Не за кары, Джэк?» - сказаў Кевін, няўпэўнена падыходзячы ад дзвярэй паба.
  Трохі ежы могуць дапамагчы гэтай хісткасці...
  «Вельмі добра, што вы запрасілі мяне, Кевін, але кары — гэта частка ангельскага ладу жыцця, якую я яшчэ… не прыняў».
  «Ну добра, можа быць, сустрэнемся тут яшчэ адну пінту?»
  «Я ўпэўнены, што вы будзеце. Дзякуй за размову са мной ... можа быць карысна ".
  Джэк пачакаў, пакуль Кевін сыдзе, але чалавек, здавалася, меў яшчэ што сказаць.
  «Дык Джэк... ты будзеш прысутнічаць на пахаванні ў пятніцу?» - сказаў Кевін пасля паўзы.
  - Калі ласка, - сказаў Джэк. «Гэта ў касцёле?»
  “Св. Фрэнсіса, - сказаў Кевін. «Хоць я не памятаю, каб Дылан меў вялікую карысць ад святароў...»
  «Я буду рабіць кропку. Такое адчуванне, што цяпер я ведаю гэтага Маккейба...»
  "Я быў бы ўдзячны за гэта", - сказаў Кевін. «Я сумняваюся, што будзе шмат людзей. Спаркс даў мне пару гадзін адпачынку - бо я ведаў яго лепш за ўсё - але іншым хлопцам гэта будзе цяжка.
  «Няма сям'і, я мяркую?»
  Джэк глядзеў, як Кевін паківаў галавой.
  «Яшчэ адна рэч...» «Хм?»
  «У Жалезнай прыстані ў Дылана быў фургон і караван. Наколькі я ведаю, ніхто нават не быў і не разбіраў, але…”
  «Ты думаеш, што мне варта было б паглядзець, так?»
  «Дылан лічыў мяне сваім бліжэйшым сваяком — іджытам — таму паліцыя дала мне гэтыя…»
  Ён палез у кішэню курткі і дастаў невялікі поліэтыленавы пакет з ключамі і кашальком. Ён дастаў звязак ключоў і перадаў Джэку.
  «Шчыра кажучы, Джэк, я не мог прымусіць сябе разабрацца».
  - Я разумею, - сказаў Джэк.
  Ён убачыў, як вялікі чалавек цяжка праглынуў.
  «Вы сказалі, што ў Дылана маглі быць даўгі за азартныя гульні», — сказаў Джэк. «Вы ведаеце, з кім ён гуляў?»
  «Ну, вы не чулі гэтага ад мяне. Але на будаўніцтве аўтамагістралі працуе куча грубых хлопцаў — ведаеце новы аб’язны шлях? Кажуць, яны ладзяць усю ноч гульню ў покер — вельмі сур’ёзную — на вялікім аўтапарку каля аўтазаправачнай станцыі Эмінгэм».
  «Думаеце, яны маглі націснуць на яго?»
  «Калі ён быў ззаду, ухіляўся ад іх... як я ўжо казаў, сапраўдныя грубыя сволачы. Не хачу з імі важдацца».
  «Мяркую, яны таксама ведаюць, як абысці будаўнічую пляцоўку?»
  Ён убачыў позірк у вачах Кевіна, разумеючы наступствы. «Вядома».
  Джэк падумаў пра гэта. «Калі мне трэба пайсці і пагаварыць з кім-небудзь там, наверсе, ты пойдзеш з намі?»
  «Калі вы думаеце, што гэта можа мець нейкае дачыненне да смерці Дылана — вы паспрачаецеся».
  «Цаню гэта. Яшчэ адна рэч — у Дылана быў пры сабе тэлефон?»
  «Міліцыя не сказала. Вы лічыце, што гэта можа быць важна?»
  «Магчыма... а можа і не», - сказаў Джэк.
  Хаця з вопыту ён ведаў, што ў руках Сары тэлефон можа разблакіраваць любую карысную інфармацыю пра справу.
  «Тады ты маеш рацыю», - сказаў Кевін, выціраючы нос рукой у пальчатцы. «Ва ўсялякім разе, мне тут вельмі холадна. Я пайду за гэтым кары. Да сустрэчы на пахаванні».
  Джэк глядзеў, як ён вяртаецца праз аўтастаянку да сваіх трох таварышаў, потым павярнуўся і пайшоў уніз па ўзгорку да моста і рачной сцежкі, якая вяла да Шэрай Гусі.
  *
  Пакуль Джэк ішоў, адзінае святло гэтай бязмесячнай ночы зыходзіла ад машыны, якая час ад часу праязджала міма, спускаючыся да платнага моста і выязджаючы з вёскі.
  Ён мінуў невялікую каталіцкую царкву і сцежку, якую ён ведаў, вёў да кляштара святога Францішка. У царкве было цёмна, і, хоць манастыр быў проста скрозь дрэвы, ён не мог бачыць ніякіх агнёў.
  Было позна. Людзі ляжалі ў ложках. Што і павінна было быць.
  Потым на паўдарозе Джэк пачуў гук...
  Несумненны шоргат крокаў па бруку ззаду. Ён спыніўся, павярнуўся і ўгледзеўся ў цемру дарогі.
  нічога.
  Хто там быў, той таксама спыніўся.
  Джэк пачакаў, пакуль з гары спусцілася машына. Калі ён праехаў і яго фары асвятлілі тратуар і жывыя загарадзі, Джэк азірнуўся на пагорак.
  Але той, хто быў за ім - магчыма, ішоў за ім - растаяў у жывых загарадзях. Магчыма, нават прайшлі ў поле далей.
  Ён павярнуўся і пайшоў да моста.
  Затым, калі ён з'ехаў з дарогі і пачаў падымацца па дарожцы ўздоўж ракі, ён зноў стаў чакаць у цемры.
  Ён нешта чуў?
  Але той, хто ішоў за ім, напэўна, павярнуўся і знік…
  Калі яны ішлі за імі, магчыма, яны адмовіліся, як толькі даведаліся, што іх заўважылі.
  Добра, падумаў ён. Я ўсімі сваімі пытаннямі наступаў камусьці на лапы… Але чые?
  OceanofPDF.com
  9. Непажаданыя госці
  "І сачыце за тратуарамі, яны вельмі ледзяныя", - сказала Сара, назіраючы, як Хлоя і Дэніэл праходзяць праз садовую брамку і накіроўваюцца па дарозе ў бок вёскі.
  «Гэта таму, што зараз зіма, мама», - сказаў Дэніэл, павярнуўшыся і ўсміхнуўшыся ёй. «Гэта метэаралагічная з'ява».
  "Вельмі смешна", сказала яна. «У цябе ёсць свой абед?»
  «Так, мама, ты ўжо пыталася мяне. Я не магу чакаць».
  Нахабней з кожным днём.
  Але я павінна прызнаць - ён сапраўды прымушае мяне смяяцца , - падумала яна .
  «Тады ўбачымся вечарам, каханы», — сказала яна, але Дэніэл ужо пайшоў, перабягаючы дарогу, каб далучыцца да свайго лепшага сябра Уіла.
  Сара глядзела, як яны двое круцяцца на абледзянелым тратуары, і мусіла ўтрымацца ад таго, каб гучна паклікаць яго, каб сачыць за дарогамі.
  Цяпер, калі ён вучыўся ў той жа вялікай школе, што і Хлоя, яна ведала, што не павінна ставіцца да яго так, быццам ён яшчэ вучыцца ў пачатковай школе.
  Але бяда ў тым, што ён усё яшчэ паводзіў сябе як дзіця.
  У той час як Хлоя, цяпер разам са сваёй лепшай сяброўкай Зоі і паглыбленай у размову, выглядала так, быццам ёй ужо васемнаццаць.
  Гэтыя напружаныя школьныя раніцы не будуць доўжыцца вечна, падумала яна. Атрымлівайце асалоду ад іх, пакуль я магу...
  Яна зачыніла садовую брамку і пайшла ў вёску.
  *
  З кавай з Huffington's у адной руцэ Сара стаяла на моцным марозе каля ўваходных дзвярэй, якія вялі ў яе кабінет, шукаючы ключы ў сумачцы.
  Потым яна заўважыла, што дзверы былі крыху прыадчынены.
  Дзіўна, падумала яна.
  Было толькі восем трыццаць, а агенты па нерухомасці на першым паверсе не адчыняліся раней дзевяці.
  А маленькая бухгалтарская фірма, якая займала сярэдні паверх, звычайна была апошняй з дзесяці.
  Але яна не насцярожылася. Да Калядаў засталося ўсяго некалькі дзён, магчыма, хтосьці прыйшоў раней, каб скончыць тэрміновую працу.
  Яна паднялася па вузкай лесвіцы на два пралёты да свайго офіса і зноў пацягнулася за ключамі, калі набліжалася да ўласных дзвярэй.
  А цяпер яна захвалявалася.
  Таму што дзверы яе кабінета таксама былі адчыненыя .
  І калі толькі Грэйс не апярэдзіла яе, тады быў узлом.
  А можа, прама цяпер быў узлом.
  Ці варта ёй цяпер клікаць Грэйс? Калі нехта быў там і яны выскачылі, значыць, яна апынулася тут у пастцы.
  Яна ведала, што павінна рабіць. Ціха спусціцеся па лесвіцы, станьце на вуліцы, патэлефануйце Грэйс на яе мабільны. А потым патэлефануйце ў паліцыю, калі Грэйс сапраўды была дома.
  Гэта тое, што яна ведала, што павінна зрабіць.
  Замест гэтага яна адчыніла дзверы і ўвайшла прама ўнутр, гучна крыкнуўшы.
  «Прывітанне? Хто-небудзь тут? Ці магу я вам дапамагчы?»
  Яна стаяла ў пустым кабінеце, яе сэрца калацілася. Яна агледзелася. Сталы былі такімі, якімі яна памятала, што пакінула іх напярэдадні вечарам. Кампутары былі выключаныя. Калядныя паштоўкі стаяць на кожным вольным месцы. Маленькая ёлка ў куце стаяла над невялікім стосам падарункаў ад мясцовых прадпрыемстваў.
  Але дзверы на кухню былі зачыненыя.
  Яны з Грэйс ніколі яго не зачынялі.
  Яна глыбока ўдыхнула, падышла і адчыніла яго.
  Пусты.
  З палёгкай яна вярнулася ў кабінет, паклала сумачку на стол і села ў крэсла, каб абдумаць гэта.
  Нехта быў — сумненняў у гэтым не было.
  Яна дастала тэлефон і патэлефанавала Грэйс.
  Грэйс адказала адразу. Яна яшчэ была дома, але ненадоўга.
  І не, сёння раніцай яна не зазірнула ў офіс - чаму?
  Сара патлумачыла, а Грэйс сказала, што прыйдзе, як толькі зможа.
  Сара зноў агледзела кабінет. Той, хто ўварваўся, быў прафесіяналам. Нічога не перанесена, нічога не пашкоджана.
  Яна ўключыла камп'ютар і адразу зайшла ў аперацыйную сістэму. Некалькі гадоў таму, калі яна перажывала развод, дэтэктыў, якога яна наняла, каб высачыць махінацыі яе мужа, навучыў яе цёмным мастацтвам хакерства.
  І з таго часу яна заўсёды сачыла за тым, каб яе ўласныя сістэмы былі абаронены ўдвая.
  Яе абарона была цвёрдай - лепш, чым у многіх, з якімі яна сутыкалася, працуючы з Джэкам.
  І цяпер яна бачыла, што ў нейкі момант ночы нехта паспрабаваў атрымаць доступ да яе сервера. След замахаў быў відавочны...
  Больш за гадзіну па журнале. І калі ім не ўдалося прайсці праз яе брандмаўэр, ці сапраўды хтосьці прыйшоў у яе офіс, каб даведацца, ці змогуць яны знайсці паролі?
  Тут ім таксама не пашанцавала.
  Сара і Грэйс ведалі, што нельга пакідаць пісьмовыя паролі.
  Яна з палёгкай выдыхнула.
  Але ўсё роўна было страшна. Яна ўзяла тэлефон, каб патэлефанаваць Джэку і папярэдзіць яго.
  Яна падумала: нехта спрабуе даведацца, што мы вучым.
  *
  Джэк прыпаркаваў свой маленькі «Осцін Хілі Спрайт» на завулку каля ўваходу ў Жалезную Прыстань і нязмушана выйшаў на двор, засунуўшы рукі ў кішэні свайго вялікага зімовага паліто.
  Джэк добра ведаў старую прыстань: кожны раз, калі ў яго была праца на «Шэрым гусі», ён заўсёды прыходзіў сюды першым па запчасткі або параду.
  Ажыўленая лодкавая верф летам, якую выкарыстоўвалі мясцовыя жыхары і рабочыя лодкі, але цяпер у халодны зімовы дзень гэтае месца было бязлюдным.
  Шпацыруючы па двары, ён азіраўся на абшарпаныя хаціны, хлявы, груды драўніны і іржавелага металу, лябёдкі, мачты, чыгуначныя шпалы, кінутыя машыны і перакуленыя лодкі.
  Ён шукаў караван — караван Дылана Маккейба.
  Уладальнікі двароў часта дазваляюць людзям паркаваць тут свае прычэпы ці фургоны зімой за некалькі фунтаў стэрлінгаў на тыдзень. Вакол былі раскіданыя вадаправодныя трубы — і стары туалетны блок, які выглядаў так, нібы датаваўся эпохай пары.
  Адзін з уладальнікаў лодкі выйшаў з прышвартаванай баржы і прайшоў міма. Ён кіўнуў Джэку, і Джэк кіўнуў у адказ.
  Але ў іншым выпадку нікога не было.
  Джэк мінуў знаёмы караван з зачыненымі шторамі, але са старога бляшанага коміна, які тырчаў з-пад даху, ішоў паказальны струменьчык дыму.
  Ён успомніў, каму належыць…
  Тэры Хэмблін, адзін з хітрых персанажаў Чэрынгама, які не раз сустракаўся з Джэкам.
  Джэк ішоў далей па прыстані, пакуль, нарэшце, схаваны пад парай дрэў у самым канцы двара, не заўважыў караван, за якім ён гнаўся, з засунутымі шторамі і побач з ім белы Ford Transit, які адпавядаў апісанню, якое даў яму Кевін. .
  Ён падышоў проста да вагончыка, дастаў з кішэні ключы, адчыніў дзверы і ўвайшоў.
  Вачам Джэка спатрэбілася некалькі секунд, каб прывыкнуць да цемры, і калі гэта адбылося, ён не быў гатовы да таго, што ўбачыў.
  Ён чакаў беспарадку: растрапаны ложак, мыццё ў ракавіне, піўныя банкі, ежа, адзенне Маккейба валялася.
  Але на дзіва караван быў чыстым і акуратным. Ракавіна чыстая. Адзенне складзена акуратна.
  Джэк уважліва агледзеў паверхню стала: яна была выцертая і пахла хлоркай.
  Што адбывалася? У Дылана не было сям'і, ён жыў тут адзін, а ў Кевіна былі ключы.
  Джэк адчыніў дзверы і падышоў да фургона. Ён адчыніў падвойныя дзверы ззаду.
  Нічога — ні лесу, ні інструментаў, ні бруду, нічога.
  Кабіна была такая ж. Не салодкую абгортку, не кампакт-дыск і не старую кубак кавы.
  Пусты. Чыстая.
  Занадта чысты .
  Яму спатрэбілася хвіліна, каб злучыць кропкі.
  Хтосьці быў тут і прафесійна пачысціў абедзве машыны.
  І Джэк мог здагадацца, што гэта не з-за павагі да беднага мёртвага маладога рабочага.
  Яны пазбаўляліся доказаў.
  Але што?
  Дылан вёў журнал парушэнняў бяспекі на сайце — ці, можа, на іншых сайтах?
  Ці ён бачыў нешта — нешта яшчэ, пра што Джэк і Сара не ведалі, — што варта было забіць яго? Калі гэта здарылася, ці збіраўся хтосьці рабіць усе гэтыя намаганні, каб замесці сляды?
  Калі Сара патэлефанавала яму сёння раніцай, ён адразу расказаў ёй пра тое, што адчуваў, што за ім сачылі дадому з Арата. А паколькі ў яе кабінет таксама ўзламалі — то не толькі Шэрая гусь, але, магчыма, і Рэй можа быць наступным у спісе.
  У што ён і Сара ўвязаліся?
  Нехта яўна быў абураны.
  Ён ведаў, што Сара планавала сёння раніцай сустрэцца з Чарлі Уінтэрсам. Здавалася, даволі прыстойна, падумала яна.
  Няважна — ён дашле ёй смс, проста каб папярэдзіць, каб яна была пільнай.
  Джэк зачыніў дзверы фургона і вярнуўся ў караван. Ён адчыніў дзверы, увайшоў унутр і азірнуўся.
  Ён з вопыту ведаў, што нават прафесійныя прыбіральшчыкі не ўсё атрымліваюць. Дзесьці ў гэтым караване мог быць доказ, які яны прапусцілі.
  Дваццаць гадоў працы дэтэктывам паліцыі Нью-Ёрка навучылі яго абшукваць нерухомасць.
  Сапраўды шукаць — г.зн.
  Ён зняў шынель і акуратна паклаў яго на стол. Затым ён дастаў невялікі набор інструментаў з адвёрткамі, кіркамі і абцугамі.
  І, пачаўшы з самай высокай шафы, пачаў абшукваць караван Дылана Маккейба.
  *
  У рэшце рэшт яму спатрэбілася ўсяго пару гадзін.
  Але ў яго была маленькая сумка з доказамі, набітая дробнымі прадметамі. Большая частка гэта смецце: манеты, шпількі, накрыўкі ад слоікаў, абгорткі ад траўкі, акуркі, чэкі, берушы.
  Без мабільніка.
  Але фота.
  Друкаваны; рэдкасць у нашы дні сэлфі з мабільных тэлефонаў.
  Наўрад ці хто больш друкуе фатаграфіі, падумаў ён. Акрамя аднаго месца…
  Кабіна для фатаграфій на пашпарт.
  І хто не можа ўтрымацца ад весялосці, пакуль вы фатаграфуеце пасведчанне асобы, асабліва, магчыма, калі ваша дзяўчына стаіць на вуліцы і чакае ...
  Джэк утаропіўся на маленькую каляровую фатаграфію, якую ён знайшоў, калі адкручваў камоду ля ложка.
  Маладая пара глядзела на яго на фотаздымку, абодва ўхмыляючыся, іх твары былі прыціснуты адзін да аднаго, рука мужчыны моцна абдымала дзяўчыну.
  Ён пазнаў Дылана Маккейба па фатаздымку ў офісе Алана.
  Дзяўчыну ён не ведаў. На выгляд ёй было каля дваццаці. Вельмі прыгожая. Цёмныя валасы.
  Абодва шчаслівыя. Такі шчаслівы.
  Джэк перавярнуў карціну. Без даты.
  Гэта тая дзяўчына, якую бачыў Віктар? Дзяўчына, пра якую Дылан сур'ёзна думаў?
  Калі так — кім яна была?
  І чаму яна не выступіла, калі Дылан памёр?
  Ён паклаў фатаграфію назад у сумку з доказамі, а затым паклаў сумку ў бяспечны кашалёк, які быў прымацаваны да ўнутранага боку яго пояса. Потым надзеў паліто і моцна зашпіліў яго.
  Здавалася, што гэтае расследаванне становіцца рызыкоўным, і ён не збіраўся губляць доказы.
  Ён адчыніў дзверы фургона і, пераканаўшыся, што прычал усё яшчэ пусты, выйшаў і замкнуў за сабой дзверы.
  Калі ён вярнуўся ў Sprite, ён дастаў свой тэлефон і адправіў Сары тэкст.
  Сумневы ў тым, што Дылан Маккейб быў забіты, зніклі ...
  І ўсё ж ён усё яшчэ не ўяўляў, чаму.
  OceanofPDF.com
  10. Сям'янін
  Сара падцягнула машыну да каменнай калоны з дамафонам справа. Металічныя вароты вышынёй у дзесяць футаў перад ёй выглядалі дастаткова моцнымі, каб спыніць танк, а дома Чарлі Уінтэрса — дакладна не катэджа ў Котсуолдзе — нават не было відаць.
  Яна апусціла акно і націснула кнопку дамафона.
  Праз імгненне яна пачула голас.
  «Прывітанне?»
  «Спадар зімы? Сара Эдвардс».
  Секунду яна нічога не чула.
  Няўжо Уінтэрс забыўся, што пагадзіўся пагаварыць з ёй пра Дылана Маккейба?
  Яна хацела нагадаць яму... калі пачула, як ён сказаў:
  «Так. Падымайцеся».
  Потым гучнае гудзенне, і вароты пачалі павольна адчыняцца, нібы адмыкаючы шлях у Ізумрудны горад.
  І калі ён быў цалкам адкрыты, яна пад'ехала па звілістай дарозе, падобнай на змяю, уся гравійная, з абодвух бакоў абсаджаная высокімі таполямі.
  Незвычайнае дрэва для мясцовасці, падумала яна.
  І яна здагадалася, што тое самае будзе і з домам.
  *
  З пад'язной дарогі дом Уінтэрса выглядаў зманліва сціпла. Фасад не надта пышны, нават з дзвюма белымі калонамі, якія аблямоўваюць двайны дзвярны праём
  Але калі яна падышла бліжэй, яна заўважыла, што дом працягваўся далёка ззаду, а іншыя будынкі стаялі злева і справа, адзін, магчыма, для садоўніка, другі, магчыма, невялікі гасцявы дом.
  Вельмі ўражвае, падумала яна.
  Будаўнічы бізнес - прынамсі, для Вінтэрса - павінен быў ісці добра.
  Яна заглушыла рухавік і, схапіўшы з пасажырскага сядзення нататнік, падышла да падвойных драўляных дзвярэй.
  Якая адкрылася, як толькі яна паднялася на верхнюю прыступку, усміхаючыся Ўінтэрс чакаў там.
  «Прывітанне! Лепш паспяшайцеся, - сказаў ён з цёплай усмешкай. «Дрэннае надвор'е».
  Яна ўсміхнулася на гэта. «Мароз», - сказала яна ... і, як толькі ўвайшла, адчула моцны пах пажару.
  «Для нашага чату быў добры агонь. Гарантавана здыме холад».
  Яна прайшла ўслед за Уінтэрсам у дом і, як толькі ўвайшла ў гасціную, нешта заўважыла.
  Штосьці большае, чым тоўсты персідскі дыван на падлозе, або цёмная скураная мэбля з драўлянымі дужкамі... або вокны ад падлогі да столі збоку, адкуль яна магла зірнуць на сад, з невялікімі трэскамі, абгорнутымі цеплаізаляцыяй, каб абараніць іх ад мароз.
  Не. Яна адразу паглядзела на сцяну і камінную паліцу, усе запоўненыя фотаздымкамі дзяцей, немаўлят, маленькіх дзяцей, дзён нараджэння. Маладая сям'я на пляжы, маленькая балерына на пуантах, хлопчык з футбольным мячом з пераможнай усмешкай, падобнай да таты.
  Наўрад ці знойдзецца месца без фота аднаго з яго дзяцей.
  Усе маладыя.
  «Самая сям'я», - сказала яна з непадробным захапленнем.
  Відавочна, што тут быў чалавек, які любіў сваіх дзяцей.
  «О, вы заўважылі фатаграфіі», — сказаў ён, смеючыся.
  І ў гэтым смеху яна нешта пачула.
  Трохі грубасці — напамін пра тое, што павінен быў зрабіць Чарлі Уінтэрс, каб патрапіць сюды, будучы такім рашучым і працавітым, будуючы свой бізнес.
  «Тры дзяўчынкі, два хлопчыкі», — з гонарам сказаў ён. «Хоць я не магу сказаць, што бачу іх шмат … »
  «У наш час дзеці вядуць даволі заняты лад жыцця», — сказала Сара.
  І тут, як па яго знаку, увайшла жанчына, якая павінна была быць місіс Уінтэрс. Цёмныя валасы, цёплая ўсмешка і паднос з чайнікам, кубкамі і печывам.
  «Я думала, што вы хочаце гарбаты», - сказала яна. «Для вашай размовы».
  «Мая лепшая палова», — сказаў Чарлі, падышоўшы да падноса, і цёпла ўсміхнуўся жонцы.
  Іх адносіны адразу здаюцца вельмі моцнымі і блізкімі, іх сям'я - самае галоўнае ў пакоі.
  «Трыша», — сказала яна, прадставіўшыся.
  «Сара Эдвардс», — адказала яна, паціскаючы жанчыне руку.
  Напэўна, яго школьная каханая.
  «І... добра, я пакіну вас дваіх пагаварыць».
  Сара здагадалася, што ён сказаў ёй, пра што яны будуць гаварыць.
  Але пасля таго, як яна сышла, Чарлі паказаў на адно са скураных фатэляў, падаў ёй кубак гарбаты і сеў насупраць яе.
  Адкрываць яе нататнік здавалася няправільным.
  Але ў яе былі пытанні, на якія мог адказаць толькі ён.
  Такім чынам, пасля некалькіх глыткоў - і кавалачка пясочнага цеста - яна пачала ...
  *
  «Калі вы даведаліся, што ў Маккейба было фальшывае пасведчанне асобы?»
  Пытанне, здавалася, здзівіла Чарлі Уінтэрса.
  Абедзве яго рукі падняліся, суправаджаючыся шырокай усмешкай, якая, здавалася, зусім не была забаўкай.
  «Трымайся, Сара. Вы павінны думаць, што я кірую гэтымі аперацыямі сам...»
  «Ну, я ведаю, што ў вас ёсць кіраўнік, напрыклад Гэры Спаркс...»
  «Чорт вазьмі...»
  Ён злавіў сябе.
  «Хм, дакладна , пра гэта. Мужчыны, якім я плачу добрыя грошы. Каб выканаць працу, трымайце рабочых на ёй. Своечасова, - сказаў ён, стукнуўшы правым кулаком па левай руцэ. «Я ўпарта працаваў, каб дасягнуць таго месца, дзе я ёсць. Сапсаваць адну-дзве буйных работ, і гэта... і гэта... - ён абвёў рукой вялікі пакой з фотаздымкамі і трафеямі, - усё можа знікнуць.
  Сара палічыла, што ёй варта адмовіцца ад занадта жорсткіх допытаў Уінтэрса. Хоць прыветлівы, нават цёплы — гэта яму яўна не падабалася.
  Тым не менш, яе блакнот быў адкрыты, і яна нічога не запісала ў ім.
  яшчэ.
  «Такім чынам, Гэры Спаркс мог ведаць, але не ты?»
  Уінтэрс кіўнуў, нібы ацэньваючы вынік іх апошняга абмену.
  «Гарбата ў парадку?» — спытаў ён.
  «Добра. Смачна».
  Яшчэ адна ўсмешка.
  «Дазволь мне сказаць табе сакрэт, Сара. Мая праца складаецца ў тым, каб выконваць гэтыя вялікія заданні ў рамках бюджэту і своечасова . Так я апынуўся там, дзе я. Людзі, якіх я наймаю, як і Спаркс, усе добрыя людзі. Але яны мяне ведаюць. Чаго я хачу ад сваёй каманды. Якія мае каштоўнасці, ведаеце, што я маю на ўвазе? Наперад поўным ходам…»
  Сара магла бачыць, куды гэта ідзе.
  Мяркуецца, што калі б хто-небудзь звярнуўся з кута або абышоў праблему фальшывага пасведчання асобы, гэта быў бы Спаркс.
  Чарлі Уінтэрс абавязкова трымае рукі ў чысціні.
  «Для гэтага патрэбна звышурочная праца? Мае начальнікі атрымліваюць адмашку на тое, каб брыгады працавалі па начах, у выхадныя і што заўгодна. І калі нейкі дакумент, або паперы, або пасведчанне асобы не падыходзяць, а кіраўнік… бос на месцы… лічыць, што рабочы добры, салідны — як Маккейб? Што ж, я не здзіўлюся, калі адзін з маіх людзей, такі чалавек, як Спаркс, паглядзіць у той бок.
  Потым засмяяўся.
  «Цяпер у гэтым няма ніякага злачынства?»
  «А запісы аб бяспецы сайта?»
  Яшчэ адзін кіўок, калі Уінтэрс падышоў да падноса з гарбатай...
  «Папоўніць?» — спытаў ён.
  «Вядома».
  Потым наліў гарбаты сабе ў кубак.
  І ў Сары склалася выразнае ўражанне, што ён выкарыстаў гэтую долю галантнасці падчас чаявання, каб абдумаць свой адказ.
  Разумны ход…
  У рэшце рэшт, МакКейб памёр на сваім участку, няшчасны выпадак ці не. Канчатковую адказнасць цалкам можа ляжаць на Чарлі Уінтэрсе.
  Яму трэба быць вельмі ўважлівым да таго, што ён кажа.
  Незалежна ад таго, якой была праўда, для Winters Construction могуць быць юрыдычныя наступствы.
  Ён зноў сеў, зрабіў глыток, потым…
  «Запісы бяспекі на маіх сайтах бездакорныя».
  Ён паказаў пальцам на Сару.
  «Вы можаце праверыць гэта. Гэтая аварыя сапсавала тое, што было амаль ідэальным рэкордам. Я магу толькі выказаць здагадку, што гэта была выпадковасць, што, магчыма, МакКейб ... Я не ведаю, яго тып ... ? Можа, выпіў перад выхадам? Ці крыху хістаецца ў ледзяную ноч?»
  Сара кіўнула. Але яна таксама падумала: ён насамрэч ускладае частку віны за гэта на самога МакКейба.
  Сапраўды хітра.
  «Тым не менш - як бы гэта ні здарылася, гэта была жудасная трагедыя, вам не здаецца?»
  Сара кіўнула.
  «У чалавека не было сям'і». Невялікі смех. «Безумоўна, ніякай эканоміі. Мая кампанія аплачвае невялікія пахаванні. Менш за ўсё я мог зрабіць…»
  «Гэта вельмі ўважліва з вашага боку».
  На гэта ён усміхнуўся.
  Яна збіралася спытаць, ці чуў Уінтэрс пра праблемы МакКейба - з азартнымі гульнямі, з жанчынамі - калі яна пачула галасы, якія даносіліся з верхняга паверха.
  Адну яна пазнала — жонка Ўінтэрса, якая цяпер крычыць.
  - Ты не зробіш гэтага, чуеш, Надзін?
  Потым голас маладой жанчыны — гучны, пранізлівы, нават тут, у гасцінай, на адзін пралёт ніжэй.
  «Вы можаце ... не ... сказаць мне, што рабіць! Не ты. Не… — голас яшчэ мацней павысіў, — Тата!
  Уінтэрс устаў.
  Сара адчувала, як усё яго цела напружваецца.
  Дзяўчынкі-падлеткі.
  Сара добра ведала, што яны могуць даць вам бегчы за грошы .
  «Прабачце, здаецца, наверсе ідзе невялікая бітва... Мне лепш паглядзець, ці змагу я супакоіць сітуацыю».
  Сара не думала, што Уінтэрс, з яго гісторыяй самазабыцця, можа супакоіць сітуацыю.
  "Вядома", сказала яна. «Я пачакаю».
  І Уінтэрс паспяшаўся з пакоя, потым уверх па лесвіцы.
  У той час як Сара старалася не слухаць спрэчкі, якія працягваліся ў доме наверсе ...
  OceanofPDF.com
  11. Тайныя жыцці
  Сара ўстала і падышла да акна, якое выходзіла на заднюю частку маёмасці.
  Стоячы, прыслухоўваючыся, яна адчувала, што шпіёніць, але насамрэч цяжка было не пачуць крыкі.
  Цяпер гэта была бітва з трох бакоў, жонка Уінтэрса цяпер прасіла дзяўчыну «супакойся, перастань крычаць...»
  Затым бычыны голас — Уінтэрс — абвяшчае абыякавым тонам, яго голас грубы, рэзкі... «Ты будзеш рабіць, як мы скажам, Надзін. Вы разумееце?»
  Затым - той момант, якога большасць бацькоў павінны баяцца.
  Ваша дзіця цалкам адмаўляецца ад вас, быццам яго ўдарыў два на чатыры.
  «К чорту... вы абодва».
  З акна Сара ўбачыла, што зямля Уінтэрса падымаецца да пагоркаў, прыгожых угоддзяў, а збоку яна ўбачыла загон і коней, якія стаяць на марозе.
  Цяпер яна пачула крокі, якія куляліся ўніз па лесвіцы, нехта ішоў па два, па тры адначасова.
  Голас Уінтэрс з верхняга паверха, зноў выкрыкваючы яе імя.
  Але потым — расплывістае — калі Сара павярнулася і ўбачыла са спіны падлетка ў рыштунку для верхавой язды і ў капелюшы, які імчаўся да ўваходных дзвярэй, адчыніў іх, унутр урываўся паток халоднага паветра і, каб падкрэсліць усю сцэну, — грукат.
  А потым цішыня.
  Я б аддала ўсё, каб проста знікнуць, - падумала яна.
  Яна нават гуляла з думкай, што можа проста ціхенька выйсці з пакоя, паспяшацца да машыны…
  Але нават пры гэтай думцы Сара пачула цяжэйшыя крокі на лесвіцы.
  І яна адвярнулася ад акна, калі ў пакой увайшоў Уінтэрс з пустым тварам.
  Некалькі крокаў у пакой, і ён нарэшце паглядзеў на яе — потым паціснуў плячыма і закаціў вочы.
  "Прабачце за гэта", - сказаў ён, хітаючы галавой. «Дзяўчынкі-падлеткі — разумееце?»
  «У мяне самога ёсць адзін», - сказала Сара. «Гэта можа быць цяжка».
  — Гэтыя коні, — сказаў ён. «Вакол іх круціцца жыццё».
  Сара зноў павярнулася да акна. Яна толькі бачыла дзяўчыну ў далёкім загоне, якая садзіцца на аднаго з коней.
  «У мяне сапраўды няма больш пытанняў, містэр Уінтэрс...»
  Што было няпраўдай — яна хацела ведаць, ці чуў ён пра ворагаў МакКейба, — але яна ведала, што гэта не самы прыдатны час.
  - Так, - сказаў ён. «Ну, вы ведаеце, што я ведаю. Няшмат. І — калі ў вас ёсць яшчэ якія-небудзь пытанні…»
  «Я табе патэлефаную».
  «Мне вельмі шкада пра гэта » , — сказаў ён.
  «Гэта не праблема. Цалкам разумею».
  «Я магу правесці вас...»
  Яна збіралася сказаць "не".
  Але потым - гэта таксама было б няёмка, як быццам яна адчувала сябе цяпер з ім няўтульна.
  Такім чынам, яна ўзяла паліто і нататнік і дазволіла Уінтэрсу правесці яе да дзвярэй, настрой быў зусім іншы, чым калі яна ўвайшла ў дом.
  *
  Калі яна падышла да дзвярэй сваёй машыны, яна зразумела, што бачыць толькі частку загону і тое, што выглядала як конская сцежка, якая вядзе на далёкі пагорак.
  І Сара таксама ўбачыла, што павінна быць дзяўчына на кані, якая скакала на поўным газе, імчачыся на той пагорак.
  Гэта вярнула Сару ў той час, калі яна была маладой, калі яна крыху паўстала супраць сваіх бацькоў... і тое, як выхад на прахалоднае паветра, далёка... нейкім чынам палепшыў сітуацыю.
  На імгненне думкі пра МакКейба і яго смерць — няшчасны выпадак ці не — адступілі разам з гэтым успамінам.
  Яна трапіла ў зусім іншую гісторыю.
  І цяпер яна ведала толькі адзін спосаб пазбавіцца ад гэтага.
  Яна села ў свой Rav-4, правяла пальцам, каб разблакіраваць экран тэлефона і атрымаць доступ да апошніх званкоў.
  Яна націснула адну, потым паднесла тэлефон да вуха.
  Джэк адказаў на першы званок.
  «Прывітанне, Джэк... Зараз я пакідаю дом Вінтэра. Хочаце сустрэцца ў Huffington's, каб пагаварыць аб навінках?»
  Ёй хацелася, не, патрэбна была нармальнасць Джэка пасля навальніцы ў доме.
  Яго адказ ... як і чакалася.
  «Ты паспрачаешся».
  «Будзь там праз пятнаццаць», — сказала яна.
  Потым яна завяла машыну і павольна паехала па кругавой дарозе назад да сцежкі, якая вяла да варот, якія цяпер адчыняліся пры набліжэнні... пакуль яна ад'язджала ад свету Чарлі Уінтэрса і яго сям'і.
  *
  «Цяжка быць у цэнтры. Чужыя праблемы, барацьба».
  Джэк настойваў на тым, каб яны сапраўды атрымалі торт у гэты зімовы поўдзень. «А можа, сапраўдную каву. Думаю, мы абодва маглі б выкарыстоўваць некаторыя. Хаця я ведаю, што, напэўна, парушаю нейкае жорсткае правіла Хафінгтана. Тыранія чаявання, - сказаў ён, смеючыся.
  Яна ўсміхнулася на гэта.
  І насамрэч іх афіцыянтка — заўсёды ідэальна прычасаная і нафарбаваная Мэндзі, тройчы бабуля! — палічыў іх парадак латте крыху дзіўным.
  Джэк засмяяўся, калі яна пайшла.
  «Бачыце... я выклікаў ажыятаж».
  Сара таксама засмяялася. «Час піць».
  «Я ведаю, я ведаю...»
  І вось нарэшце хмары ад яе візіту нібы рассеяліся. Хафінгтан быў прыбраны да Калядаў, паўсюль казачныя агеньчыкі, вялікае дрэва — сапраўднае — усыпанае агнямі і ўпрыгожваннямі з печыва.
  Сапраўдныя пернікі звісалі на абсыпаных мішурой галінках.
  І яна таксама зразумела, што Джэк, напэўна, — пры выкананні службовых абавязкаў — сутыкнуўся з такой колькасцю сцэн, падобных на тую, сведкай якой яна толькі што стала.
  Можа быць, ён нарабіў тоўстай скуры на ўсё гэта.
  Але потым — калі б яна ведала Джэка — яна магла лёгка бачыць, як ён глыбока адчувае гэтыя рэчы.
  А калі тарты — лускаватыя міль-феі! — і латте прыбылі (прычым Мэндзі практычна не хавала, каб закаціць вочы), яны паспрабавалі ацаніць, дзе яны знаходзяцца з гісторыяй пра Дылана Маккейба і яго фатальнае падзенне.
  OceanofPDF.com
  12. Невялікі ўзлом
  Сара адкусіла апошні кавалачак свайго mille-feuille, з-за чаго вырвалася некалькі кавалачкаў, якія — будучы такімі неверагодна смачнымі — яна выратавала з талеркі.
  "Гэта... такія добрыя", - сказаў Джэк.
  «Гэта мая колькасць калорый за тыдзень . Але так. Выпечка тут цудоўная».
  «Таксама нядрэнны кубак Джо».
  « Кубак Джо », - сказала яна, усміхаючыся.
  Часам размова з Джэкам была падобная на падарожжа ў Нью-Ёрк. Быццам бы амбасадарам нёс горад і яго фразы.
  «Латэ», я маю на ўвазе, сказаў ён, ухмыляючыся.
  «У вас там ёсць Starbucks, так? Гэтае слова вам вядома? »
  «Вядома, але мне заўсёды падабалася атрымліваць гарачы кубак ад гандляра на рагу, можа быць, з абаранкам і - прабачце, іншы выраз - шмірам . Сметанковае масла, гэта значыць. Шмат паліцэйскіх сняданкаў…”
  «Гучыць пажыўна».
  Чым больш яны размаўлялі, тым больш Сара расслаблялася пасля трывожнага інтэрв'ю з Уінтэрсам.
  Джэк так паўплываў на яе. Ён мог быць крыніцай спакою, незалежна ад таго, якія цёмныя рэчы яны маглі разглядаць. «Дык Джэк, дзе мы знаходзімся?»
  Вочы прыжмурыліся. «Ну, на жаль, акрамя паказанняў сведкі Рэя, у нас не так шмат. І мы павінны прыняць да ўвагі ... што мы бярэм на сябе ўвагу менавіта ўліковы запіс Рэя ".
  «Я ведаю. Здаецца, такая - я не ведаю - малаверагодная выпадковасць. Але што мы маем насамрэч?»
  Джэк паківаў галавой.
  У гэты момант падышла Мэндзі. «У вас двое яшчэ што-небудзь? Яшчэ пірага?»
  Пры гэтым Сара засмяялася.
  "Мэндзі - гэта месца сапраўды небяспечна".
  «Магчыма, яшчэ… латте », — сказаў Джэк. Затым да Сары: "Ты?"
  Яна пахітала галавой. «Калі я гэта зраблю, я буду не спаць гадзінамі сёння вечарам...»
  І як толькі яна сказала гэта, яна раптам зразумела, што таемна ў Джэка былі планы на іх на той вечар...
  Але спачатку ён нешта выцягнуў з кішэні паліто.
  Фотаздымак.
  *
  Сара зрабіла фота.
  «Тое, што вы атрымліваеце ад адной з тых машын у паштовым аддзяленні», - сказала яна.
  Дылан Маккейб цалуе цёмнавалосую маладую жанчыну з шырокай усмешкай.
  Цяжка разабраць дэталі, але ясна было адно — яна была прыгожая.
  «Знайшоў гэта ў трэйлеры Маккейба. Пазнаеце яе? Хтосьці мясцовы?»
  Яна пахітала галавой.
  «Не. Можа быць мясцовы. Але, — яна паціснула плячыма. «Цяжка сказаць, але не думаю, што я бачыў яе ў Чэрынгеме».
  Джэк забраў фатаграфію назад.
  Ён падняў карціну, разглядаючы яе яшчэ раз, гаворачы. «Магчыма, нічога, старое полымя ў Дубліне...»
  Па голасе Джэка яна зразумела, што ён зусім не ўпэўнены ў гэтым.
  Мэндзі прынесла яшчэ адну каву.
  - Дзякуй, Мэндзі, - сказаў ён.
  Сара здагадалася, што ён зачараваў практычна ўсіх афіцыянтак, якія тут працавалі. «Дазвольце мне ўгадаць», — сказала Сара, зрабіўшы глыток. «У вас ёсць план. Ідэя пра тое, што мы можам зрабіць?»
  «Як вы здагадаліся? Гэта трохі, ну, рызыкоўна. Так што я думаю, што мне лепш зрабіць гэта аднаму...»
  «Я раблюся добра ў «рызыкоўным», - сказала яна.
  «Гэта вы. Добра тады…”
  Яшчэ адзін глыток, і Джэк таксама агледзеўся, ці не слухае хто-небудзь, хто ўсё яшчэ знаходзіцца ў кавярні сёння позна ўвечары.
  А потым:
  «Куды мы маглі б даведацца пра МакКейба, фальшывае пасведчанне асобы, усё, што хто-небудзь ведаў пра яго... ці не ведаў?»
  Сара адвяла позірк, задумаўшыся.
  А потым: «Будаўнічая кантора, іх кампутар».
  Джэк усміхнуўся. «Як я ўжо казаў, у вас усё атрымліваецца…»
  І ёй давялося ўсміхнуцца ў адказ. «І вы прапануеце нам уварвацца ў...»
  « Я ўрываюся...»
  Але яна пахітала галавой. « Урываемся ў офіс і глядзім кампутар, запісы…»
  «Вы хочаце зрабіць гэта?»
  «Гм, містэр Брэнан, ці ведаеце вы, як абысці сервер з брандмаўэрам, файлы, абароненыя паролем, зашыфраваныя дакументы?»
  Ён усміхнуўся. «Не магу сказаць, што я. Добра. Вы знаходзіцеся. Гэта адзінае месца, дзе мы можам знайсці тое, чаго ніхто — пакуль — не расказаў нам пра МакКейба.
  «Гэта маё меркаванне».
  «І пасля пахавання, думаю, усе проста пойдуць далей ... ад гэтай аварыі ».
  З таго, як Джэк гэта сказаў, здалося, што думка пра тое, што МакКейб трапіў у аварыю, была абсалютна непраўдападобнай.
  «Забраць цябе каля дзевяці? Да таго часу сайт павінен быць апусцеў».
  «Я буду гатовы».
  Джэк кіўнуў. Потым, зірнуўшы на яе — нечакана… «Ведаеш, я б не магла зрабіць гэта… нічога з таго, што мы рабілі ў вёсцы… без цябе».
  Яна ззяла. Яна заўсёды ведала, што Джэк цаніў тое, што яна прыўнесла ў іх працу. Але ўсё роўна — чуць было цудоўна.
  «Мы каманда, Джэк. праўда? І гэта тое, што робяць каманды».
  «Гэта яны робяць».
  І з планам на зімовую ноч яны дапілі каву.
  *
  Сара выглянула ў кухоннае акно.
  Джэка пакуль няма.
  Няўжо ён перадумаў? Але яна ведала, што ён патэлефанаваў бы, калі б патэлефанаваў.
  Музыка рэхам даносілася з пакоя Хлоі, і калі яна апошні раз глядзела, Дэніэл быў у навушніках і гуляў у відэагульню — у гульню з драконамі і гігантамі, а не з хуткімі машынамі і кулямётамі.
  Яна сказала ім пасля сённяшняй вячэры спагболам — заўсёды любімым — што выйдзе на гадзіну.
  І яна вернецца своечасова, каб пераканацца, што яны кладуцца спаць у школу… Даніэль каля дзесяці трыццаць…
  Хлоя…
  Ну, у гэтыя дні яна практычна вырашыла, калі класціся спаць. У Сары была адна ці дзве спрэчкі наконт гэтага пытання, а потым зразумела, што прыйшоў час адступіць
  Не проста час адступіць, але важна, каб яна адступіла.
  Прыйшоў час, калі падлеткі пачалі ствараць свае правілы.
  Прынамсі ў некаторых рэчах.
  Потым яна ўлавіла святло фар звонку і невялікую ўспышку, калі Джэк пстрыкнуў галоўным святлом свайго спрайта.
  Яна адчыніла дзверы, холадна ўварваўшыся, нібы чакаючы такога неразумнага кроку, і выбегла да яго машыны.
  *
  Да будаўнічай пляцоўкі было ўсяго некалькі хвілін. Гіганцкія часовыя лямпы на вяршынях велізарных слупоў залівалі большую частку пляцоўкі малочным святлом.
  Джэк прыпаркаваў Sprite далёка ад асветленых месцаў.
  Ён паказаў на кабінет Спаркса.
  «Добра. Ні ў якім разе мы не можам зайсці туды і ўвайсці, не знаходзячыся на святле. Не бачу сістэмы відэаназірання, але гэта не значыць, што яе няма. Я працаваў на некалькіх працах у горадзе, дзе здарылася нешта на будаўнічай пляцоўцы. І яны, як правіла, не глядзяць відэа, калі нешта не адбываецца. Калі мы ўваходзім і выходзім, добра і чыста, не павінна быць праблем, нават калі ёсць камеры».
  Сара перавяла дыханне.
  Нягледзячы на тое, што слабы абагравальнік Спрайта рабіў усё магчымае, яна ўсё роўна бачыла, як з яе рота цягнецца дымчаты туман.
  Гэта была самая халодная зіма за доўгі час.
  «Так што мы проста паспяшаемся туды, заходзім…»
  Джэк кіўнуў, потым павярнуўся да яе. «Рэй сказаў мне, дзе ў плоце пралом. Я магу прайсці — тады ідзі ўварвацца. Тады ты можаш ісці за…»
  Яна пахітала галавой. «Гэй, я трэніраваўся на замках. Вы гэта ведаеце, праўда? Назіраю за вамі. Дазвольце мне паспрабаваць увайсці. Дзвярны замок выглядаў даволі проста».
  Ён не зводзіў з яе вачэй, разважаючы. Затым: «Заўсёды хацеў, каб мой партнёр спрабаваў свае навыкі. Вы зразумелі. Я буду побач з вамі, калі вам спатрэбіцца дапамога».
  Потым, пасля таго, як ён яшчэ раз агледзеў офіс сайта ...
  «Вы гатовыя?»
  Сара кіўнула.
  «Тады... час ісці».
  І Сара адчыніла дзверы, гатовая імчацца побач з Джэкам.
  *
  - Чорт вазьмі, - сказала яна, важдаючыся з кіркай, закапанай у замочную шчыліну, якая сапраўды выглядала простай.
  - Не спяшайся, - сказаў Джэк.
  Потым Сара адчула нешта, унутраную працу замка, і з хуткім грукатам дзверы адчыніліся.
  Яны хутка праслізнулі ўнутр.
  «Ведаеце, такі замок — для даведкі ў будучыні — можа нават адчыніцца, калі прасунуць крэдытную картку — нешта тонкае, кавалачак металу — паміж заторам і дзвярыма. Магло б быць хутчэй».
  «Дзякуй, прафесар».
  Ён засмяяўся, калі яны стаялі ў цемры. «Але ты зрабіў добра. Сапраўды!»
  А потым агледзела кабінет.
  Кампутар на стале Спарка. Шафы для дакументаў. Сцены запоўненыя планамі будынкаў.
  «Час брацца за працу», — сказала яна. І Сара падышла да настольнага кампутара.
  - А я праверу шафу з дакументамі, - сказаў Джэк, дастаючы невялікі факел.
  І ціха, разам, але шукаючы ў двух розных мірах, яны праглядалі запісы Winters Construction у пошуках любой інфармацыі, любых падказак пра Дылана Маккейба.
  OceanofPDF.com
  13. Што паказвае запіс
  Джэк адкінуўся на спінку цвёрдага пластыкавага крэсла ў цьмяным святле лямпаў звонку і назіраў, як Сара працуе за камп'ютэрам Спаркса.
  Ён ніколі не быў натуральным чалавекам з камп'ютарамі - але ён бачыў, што калі рукі Сары лёталі па клавіятуры, яе розум быў цалкам у зоне.
  «Пашанцавала?» - сказаў ён.
  "Тона электронных лістоў", - сказала яна. «І я думаю, што я ўжо знайшоў нешта цікавае».
  "Так?"
  «Падобна на тое, што Дылан быў не адзіным хлопцам на месцы без належнага пасведчання асобы».
  «Такім чынам, Спаркс гуляў хутка і бязвольна з наймам, так?»
  «І калі ён на гэта заплюшчваў вочы, то, магчыма, ён зразаў куты ў іншым месцы…»
  «Такая рэч, якую можа падхапіць інфарматар, так?» - сказаў Джэк. «У вас ёсць імёны іншых хлопцаў без картак?»
  «Спатрэбіцца трохі пакапацца. Я скіну ўсё гэта на дыск, каб пачытаць пазней. Проста раблю кароткі тур па серверы Winters Construction, ці магу я забраць якія-небудзь запісы супрацоўнікаў.
  Джэк зірнуў з акна вагончыка на ярка асветлены будаўнічы ўчастак. Пачынаў ісці снег, пакуль толькі лёгкія шматкі, якія пырхалі ў святле дугавых агнёў. У іншым месцы, у іншы час, ідэя пра тое, што ў Англіі выпадзе снег, а да Каляд засталося ўсяго некалькі дзён, была б чароўнай.
  Але тут — зараз — у некалькіх ярдах ад таго месца, дзе загінуў Дылан Маккейб, снег быў яшчэ адной праблемай, з якой трэба было змагацца.
  «Як наконт цябе?» - сказала Сара, працягваючы друкаваць.
  - Нада, - сказаў Джэк. «Проста шмат рахункаў, планаў. Усё, што звязана з грашыма і матэрыяламі — нічога з людзьмі».
  «Я спадзяюся, што ўсё тут ёсць».
  Джэк паглядзеў на гадзіннік.
  «Не хачу затрымліваць наш прыём», — падумаў ён.
  Але, безумоўна, было правільна, што Сара прыйшла разам. Шафы для дакументаў былі даволі пустыя - больш пустыя, чым ён чакаў ад напружанай будаўнічай аперацыі.
  Гэтак жа, як прычэп і фургон Маккейба — ці быў тут хто-небудзь, старанна займаючыся садам, перш чым з'явіліся інспектары?
  Ці, можа, раней, чым мы з Сарай зрабілі … ?
  А калі так і было — можа, нехта іх чакаў.
  Гэта азначае , што , магчыма, я памыліўся наконт відэаназірання? - думаў ён .
  Магчыма, нехта зараз глядзіць …
  «Сара, я думаю, што нам пара сыходзіць адсюль».
  Цяпер ён убачыў, як яна спынілася і заклапочана паглядзела на яго.
  «Што? Я думаў, у нас было шмат часу. Вы кагосьці бачылі?»
  «Не, я проста раптам адчуў сверб, і я навучыўся давяраць гэтым пачуццям. Я хачу, каб мы выйшлі ...»
  "Добра", сказала яна. «Калі ты сапраўды так думаеш».
  Ён устаў, стаў збоку ад акна і выглянуў на галоўную браму. Ніякіх прыкмет руху — пакуль.
  Ён чуў, як Сара ззаду выключала кампутар.
  «У вас ёсць тое, што вам трэба?» - сказаў ён, калі яна паднялася з-за стала і далучылася да яго ў цені.
  Ён глядзеў, як яна падняла флеш-назапашвальнік: «Ніякіх начных фільмаў мне сёння вечарам».
  «Добра. Хадзем».
  Ён асцярожна адчыніў дзверцы прычэпа, дастаткова шырокія, каб праслізнуць у марознае паветра.
  Як толькі Сара падышла да яго, ён зачыніў дзверы, а затым выкарыстаў іх на ключ, каб зноў замкнуць іх.
  *
  Ён кіўнуў Сары, калі яна, прыгнуўшыся, ішла наперадзе па цвёрдай калеістай зямлі, вакол якой падаў мяккі снег.
  Яны ўдваіх праслізнулі праз шчыліну ў плоце — якраз у той момант, калі Джэк заўважыў, што фары слізгаюць з галоўнай дарогі ў бок будоўлі.
  Калі машына пад'ехала бліжэй, Джэк убачыў збоку надпіс «Eagle Guard». Нейкі ахоўны грузавік .
  Звычайны праезд — ці спецыяльны заказ?
  Ён асцярожна пацягнуў Сару ўніз да борціка агароджы. Прыкрыцця было няшмат, але пара прыпаркаваных аўтамабіляў магла іх проста засланіць.
  Яны з Сарай глядзелі, як грузавік праязджаў міма з вялікай хуткасцю па паркоўцы. Джэк бачыў, як ахоўнік на пасажырскім сядзенні гуляе па агароджы магутным факелам, святло якога лупіць сняжынкі ў паветры.
  Грузавік спыніўся на адным узроўні з імі. Джэк убачыў, як воблака выхлапу падымаецца ў начное паветра.
  Прамень ад паходні то граў па плоце, то мільгануў па іх тварах.
  Джэк глыбока ўдыхнуў, гатовы схапіць Сару і ўцячы...
  Потым ён убачыў, як святло пераключылася, і пачуў, як грузавік лёгка ўключыў перадачу. Ён назіраў, як ён рухаўся да канца дарогі і працягваў рух па перыметры паркоўкі.
  «У цябе гэта вельмі моцна, партнёр», - сказала Сара.
  Ён павярнуўся, каб паглядзець на яе, нягледзячы на блізкі выклік, усмешка на яе твары.
  Ён усміхнуўся ў адказ.
  «Абавязваюся гэтаму сваім жыццём», - сказаў ён. «Хадзем адсюль».
  І трымаючыся нізка, яны дабраліся да Спрайта, потым хутка селі і паехалі ў ноч.
  *
  Джэк паправіў чорны гальштук перад люстэркам у гардэробе і адышоў, каб паглядзець на сваё адлюстраванне.
  Падыдзе, - падумаў ён, гледзячы, як прамень сонечнага святла з акна спальні ўлоўлівае пыл у паветры.
  Яму ніколі не было камфортна ў касцюме і гальштуку. І гэта — яго адзіны спраўны цёмны касцюм — апошні раз быў на пахаванні Кэтрын. Хаця за гады да гэтага ён бачыў шмат паслуг.
  Ён правёў пальцамі па валасах, потым павярнуўся і накіраваўся праз салон, забіраючы па дарозе ключы ад машыны.
  «У тваім кошыку, Райлі», — сказаў ён і ўбачыў, як ягоны «Спрынгер» неахвотна адсунуўся ў кут. «Хутка вярнуся».
  Затым ён падняўся на палубу і замкнуў рулявую рубку. Ён агледзеўся. Мусіць, усю ноч ішоў снег.
  Лугі на другім беразе Тэмзы бела ззялі на фоне шэрай хмары, якая, здавалася, пагражала новым снегам.
  Уверх па плыні ён убачыў пару лебедзяў, якія мякка слізгалі па плыні. Потым зірнуў уніз па плыні, у бок Чэрынгемскага моста. Дзве лодкі ніжэй, і ён убачыў, як Рэй выйшаў на сваю палубу, нязграбна выглядаючы ў карычневай паласе з неверагоднымі рысамі.
  «Я падвязу цябе», — паклікаў Джэк і ўбачыў, як Рэй махнуў рукой, каб пазнаць яго.
  Ён асцярожна ступіў па трапе на свежы снег. Потым, зірнуўшы на «Шэры гусь», Джэк павярнуўся і пайшоў па дарожцы.
  Ён ненавідзеў пахаванні.
  *
  Джэк сядзеў на другой пярэдняй лаўцы і разважаў пра справу, а парафіяльны святар сказаў некалькі добрых намераў, але доўгіх слоў пра страчаныя душы.
  Краем вока ён убачыў Рэя, які сядзеў побач і чысціў пазногці старым нажом.
  За Рэем Кевін выглядаў так, быццам збіраўся кіўнуць.
  Насупраць праходу была старая пара, якую Джэк бачыў у вёсцы, і пара манашак з манастыра, які ляжаў у лесе.
  Ён не пазнаў манашак, хоць некаторы час таму меў справы ў кляштары святога Францішка, калі папярэдні святар памёр пры загадкавых абставінах.
  Але для гэтых некалькіх парафіян, якія ціха маліліся ззаду, царква была пустая.
  Акрамя таго, хто ляжаў у таннай труне, якая ляжала на эстакадах у некалькіх метрах ад мяне.
  Джэк пачуў, як рыпнулі царкоўныя дзверы. Ён павярнуўся, каб паглядзець.
  Увайшла жанчына. Паліто, шалік і шапка нацягнутыя. Яна не кленчыла і шмыгнула на самую заднюю лаву.
  Цяжка разабраць, але яна выглядала маладой, з цёмнымі валасамі.
  Джэк павярнуўся і павярнуўся тварам да святара, які цяпер стаяў каля алтара, працягваючы службу.
  «Цяпер мы кудысьці дабяромся, — падумаў ён.
  Ён дакладна ведаў, хто гэтая жанчына…
  Нават захутаўшыся ў гэты шалік, сумневаў не было — яна павінна была быць дзяўчынай на фота.
  Яна прыйшла на пахаванне. Яны з Дыланам былі блізкія. Напэўна, ён гаварыў з ёй пра сайт, пра свае клопаты, пра тое, што ён задумаў.
  Тое, што ён выявіў, магло яго забіць.
  Джэку заставалася толькі пагаварыць з ёй пасля службы.
  Святар абвясціў гімн. Джэк узяў свой зборнік гімнаў і падрыхтаваўся спяваць, яго думкі не пра гімн, ці службу, ці нават пра МакКейба...
  Але замест гэтага таямнічая дзяўчына ў задняй частцы царквы.
  OceanofPDF.com
  14. Зімовая раніца
  Калі набажэнства скончылася, Джэк выйшаў з царквы ў канцы чарады трунаносцаў — дзяўчыны ён нідзе не бачыў.
  Яна знікла.
  Ён выйшаў на дарогу, якая вяла ў Чэрынгем, агледзеў абодва бакі, але яе не ўбачыў.
  Затым ён шмыгнуў за царкву на могілкі і паглядзеў на заснежаныя палі, але яе не было і следу.
  Дзяўчына знікла ў паветры.
  Ён вярнуўся да пярэдняй часткі царквы, дзе труну грузілі ў катафалк. Ён кіўнуў Рэю і Кевіну, якія абодва туліліся ад халоднага ветру, дымячы скруткі.
  Можа, дзяўчына пайшла наперадзе, у крэматорый? Кевін сказаў яму, што наступны прыпынак - у Чэлтэнхэме.
  Джэк не збіраўся працягваць - але калі быў хоць найменшы шанец, што яна была там, ён павінен быў гэта зрабіць.
  Але тут у яго зазваніў тэлефон.
  «Сара».
  «Джэк, служба скончана?»
  «Так».
  «Добра. Я прагледзеў электронныя лісты Гэры Спаркса — яшчэ ёсць што зрабіць, але я падумаў, што вы павінны ведаць пра гэта адразу. У мяне ёсць імя іншага чалавека на сайце з дапамогай ілжывага пасведчання асобы».
  «Працягвай…»
  “Віктар Лупей. Што-небудзь значыць?»
  «Сапраўды. Быў Віктар надоечы ў Арата — магло быць тое самае. У вас ёсць грамадзянства?»
  «Ён названы румынам, але гэта таксама можа быць ілжывым».
  «Не, гэта мае сэнс — я паразмаўляю з Кевінам і Рэем, абодва яны тут».
  «Таксама — нешта… Не ўпэўнены, што гэта нешта…»
  «Скажы мне».
  «Паміж Спаркс і Уінтэрсам ёсць ланцужок электроннай пошты. Вельмі асцярожна. Уінтэрс кажа Гэры "проста рабі тое, што ён загадаў", а Спаркс нервуецца. Затым Уінтэрс кажа: «Ніякіх электронных лістоў, нам трэба пагаварыць». Ён датаваны раніцай, калі Дылан памёр». «Магчыма, не мае нічога агульнага з Дыланам», — сказаў ён.
  «А можа…»
  Яго інстынкты падказвалі, што Сара магла мець рацыю.
  Ён паглядзеў на катафалк, які збіраўся ад'ехаць.
  «Сара, у цябе ёсць адрас Віктара?»
  «Амбер Флэтс — гэта каля станцыі».
  «Добра. Рэй будзе ведаць, дзе гэта», — сказаў ён. «Я думаю, што гэта варта праверыць. Пазваніце мне, калі знойдзеце яшчэ што-небудзь».
  Ён зачыніў тэлефон, потым падышоў да Рэя і Кевіна, ведаючы, што будзе рабіць далей.
  «Вы збіраецеся ў крэматорый?» - сказаў Джэк.
  - Здаецца, правільна, - сказаў Кевін.
  - Гэта добра з вашага боку, - сказаў Джэк. «Зрабі мне паслугу, Кевін? Я ўсё яшчэ спрабую адсачыць дзяўчыну Дылана — і я думаю, што яна можа там з'явіцца. Патэлефануй мне, калі яна гэта зробіць, ты б?»
  «Вядома».
  Джэк павярнуўся да Рэя.
  «Цікава, ці ёсць у цябе гадзіна, Рэй — дай мне руку з дробяззю?»
  Джэк убачыў, як вочы Рэя звузіліся. Ён ведаў, што Рэй ведаў, што «што-небудзь дробязь» азначае больш, чым проста нявіннае «нешта»...
  - Няма праблем, - сказаў Рэй. «Я не вялікі прыхільнік крэматорыяў. Не планую ісці туды, пакуль не буду гатовы, разумееш, што я маю на ўвазе?»
  - Тады ўбачымся пазней, - сказаў Кевін.
  Джэк глядзеў, як ён павярнуўся і накіраваўся да сваёй машыны, прыпаркаванай на снезе ля царкоўнай брамы.
  - Кевін, - паклікаў Джэк. «Пачакай. Вы бачылі Віктара сёньня раніцай на пляцоўцы?»
  «Віктар? Хм... Захварэў. Не бачыў яго дзень-два. Ёсць праблема?»
  «Не, магчыма, трэба пагутарыць з ім, і ўсё. Цяпер едзьце бяспечна».
  «Я буду. І яшчэ раз дзякуй — ад імя хлопцаў — за тое, што вы тут, Джэк.
  Джэк глядзеў, як ён залазіў у машыну і з'язджаў. Потым павярнуўся да Рэя.
  «Вы гатовыя?»
  «Гэта не было б чымсьці супрацьзаконным, у што ты мяне зараз уцягваеш, Джэк, так?»
  «Рэй, ты мяне ведаеш. Чыстая, як навезены снег, праўда?»
  - Я так і думаў, - сказаў Рэй. «Шчасце, што я ўзяў з сабой пальчаткі».
  «Пальчаткі?»
  «Адбіткі пальцаў і бойка, Джэк. Хлопцу патрэбныя пальчаткі абодвум, так?»
  Джэк накіраваўся да спрайта і забраўся ў яго, а Рэй рушыў услед.
  «Пакуль я еду, Рэй, чаму б табе не расказаць мне пра Віктара Лупея…»
  І ён выехаў на заснежаную дарогу, задняя частка Спрайта слізгала па снезе, калі яны накіраваліся ў гару ў Чэрынгем.
  *
  Джэк прыпаркаваўся ззаду чыгуначнага рукава і выйшаў з машыны.
  Ён расказаў Рэю пра тэлефонны званок Сары, і яны патрацілі некалькі хвілін на распрацоўку сваёй тактыкі.
  Калі Віктар працаваў нелегальна, ён мог нервавацца, размаўляючы з Джэкам. Важна было пераканаць яго, што ў яго няма праблем.
  Прынамсі, не для гэтага.
  «Нам проста трэба высветліць, наколькі моцна задзейнічаны Спаркс, Рэй», — сказаў Джэк. «Я не зацікаўлены ў тым, каб хлопца выкінулі з краіны».
  Яны моўчкі прайшлі па заснежанай стаянцы паба, потым уздоўж Стэйшн-Роўд.
  Джэк рэдка заходзіў у гэтую частку вёскі. "Чыгуначная зброя" была даволі жахлівым пабам, які пачынаў гандляваць з вячэрніх цягнікоў.
  І хаця ён ехаў па Стэйшн-Роўд, яму не трэба было выходзіць з машыны. Тут не было ні крамаў, ні прадпрыемстваў: толькі шэраг старых дамоў.
  «Проста сюды», - сказаў Рэй, паказваючы на невялікую бакавую дарогу. Джэк рушыў услед за ім. Наперадзе ён убачыў мізэрны блок кватэр шасцідзесятых гадоў з шэрагам перапоўненых смеццевых кантэйнераў па баках.
  «Alma Flats», — сказаў Рэй.
  Тры вокны пацёртых дзвярэй у кватэры паказвалі змрочны шкляны вестыбюль унутры, сцены, залепленыя абарванымі плакатамі і старой стужкай.
  Джэк паспрабаваў адкрыць галоўныя дзверы - калісьці на іх быў замок бяспекі, але ён бачыў, што ўвесь механізм быў адключаны.
  Штуршком дзверы адчыніліся, замок практычна бескарысны.
  Апынуўшыся ўнутры, ён заўважыў пашарпаны спіс імёнаў арандатараў, побач з пакрыты графіці ліфтам.
  «Лупей — трэці паверх, кватэра 8», — сказаў ён і павярнуўся да Рэя: «Вы ведаеце, што рабіць?»
  - Так, - сказаў Рэй, дастаючы з кішэняў пальчаткі і надзяваючы іх.
  «Калі Віктар спусціцца па лесвіцы і паспрабуе выслізнуць, не біце яго Рэя, калі ласка», — сказаў Джэк.
  «О, дакладна. Так, Джэк.
  Затым Джэк выклікаў ліфт і, калі дзверы адчыніліся, ён увайшоў і націснуў кнопку трэцяга паверха.
  Гэта тая славутасць, якую турыстам нельга ўбачыць, падумаў ён, калі ліфт з грукатам падымаўся ўверх.
  На трэцім паверсе адчыніліся дзверы, і Джэк выйшаў.
  Ён быў у калідоры са шклом ад падлогі да столі, выцвілай сіняй фарбай з аднаго боку. Ён глядзеў праз вокны на заснежаныя дахі Чэрынгама.
  За вёскай ён бачыў лугі і стужку чорнага на белым фоне Тэмзы, якая выгіналася праз даліну.
  Ён мог проста разабраць «Шэрую гусь» на яе прычале. Гэта быў нейкі выгляд. Толькі пытанне часу, перш чым забудоўшчык атрымае дазвол знесці гэтыя разбураныя кватэры і паставіць шыкоўныя кватэры…
  Ён пачаў адварочвацца ад акна…
  Але потым — ён заўважыў фургон, прыпаркаваны праз дарогу ад кватэры.
  Ён не мог бачыць, ці сядзеў хто на пярэднім сядзенні. Але з выхлапной трубы ў халоднае паветра быў дым.
  Ён адышоў ад акна, але не адводзіў вачэй ад фургона. Ніхто не ўвайшоў і не выйшаў.
  Хтосьці сачыў за кватэрамі? Ці, можа быць, проста кіроўца дастаўкі на Каляды, правярае дакументы…
  Ён даў яшчэ хвіліну, потым павярнуўся і накіраваўся па калідоры да кватэры 8.
  Пазваніў і стаў чакаць.
  Пасля доўгага чакання дзверы крыху адчыніліся, і на яго вызірнуў Віктар.
  "Так?"
  – Віктар, прывітанне, – усміхнуўся Джэк. «Вы памятаеце? Мы сустрэліся ў пабе з Джымба і Кевінам?»
  З-за спіны Віктара Джэка пачуўся жаночы голас, які пытаўся - на мове, якую Джэк не пазнаў.
  Ён убачыў, як Віктар павярнуўся і нешта адказаў. Паўхвіліны размова рыкашэціла ўзад і ўперад, потым жанчына змоўкла, і Віктар зноў павярнуўся да Джэка.
  «Правільна. Вядома. Што вы хочаце?» - сказаў ён.
  «Віктар, мне трэба пагаварыць з табой пра будоўлю. Пра Дылана».
  Віктар паківаў галавой. «Я не меў да яго ніякага дачынення. Чаму… чаму вы прыйшлі сюды, раскажыце мне пра тое, што здарылася!»
  Зноў жаночы голас. Віктар адказаў брэхам.
  Правады хлопца нацягнутыя даволі туга, падумаў Джэк.
  Джэк стараўся не паказаць свайго здзіўлення. Ён быў тут, каб пагаварыць пра Спаркс і нелегальныя пасведчанні. Чаму Віктар раптам адмаўляе сваю сувязь з МакКейбам і яго смерцю?
  «Пачакай. Я цябе ні ў чым не абвінавачваю, Віктар. А я не міліцыянт. Зразумела?»
  Ён убачыў, як Віктар кіўнуў, але ні на секунду не адрываўся ад вачэй Джэка.
  «Проста правяраю рэчы. У Дылана было фальшывае пасведчанне асобы. У вас ілжывае пасведчанне асобы. Я проста хачу даведацца больш — добра?»
  «Вы не міліцыянт?»
  «Не».
  Джэк глядзеў, як ён успрымаў гэта, здавалася, прымаючы рашэнне.
  «Добра, добра… Вы ідзіце ў паб, у чыгуначны паб, я прыйду праз дзесяць хвілін».
  А потым зачыніў дзверы.
  Джэк адступіў, паціснуў плячыма і накіраваўся назад да ліфта.
  Пакуль ён чакаў, ён зноў паглядзеў на вуліцу.
  Фургон паехаў.
  OceanofPDF.com
  15. Адзін крок наперад
  Джэк назіраў, як Віктар пацягваў колу, а потым паклаў яе на столік.
  У пабе гучалі калядныя хіты васьмідзесятых, але Джэк бачыў, што сярод жменькі заўсёднікаў, якія паасобку сядзелі за столікамі і пілі напоі, каляднага настрою тут было вельмі мала.
  «Напэўна, танней выпіць тут паўпінты, чым уключыць ацяпленне дома», — падумаў Джэк, акідваючы вокам грамадскі бар.
  Ён заўважыў Рэя ў далёкім кутку, які гуляў у дартс з мясцовым жыхаром. Віктар настаяў, што гэтая размова будзе прыватнай.
  І Рэй - цяпер, калі ён не быў патрэбны ў якасці дублёра - задаволіўся выпіць паўлітра за кошт Джэка, пакуль ішло інтэрв'ю.
  Пакуль Віктар моўчкі піў колу, Джэк цярпліва чакаў. Цяпер румын падаўся наперад.
  «Калі я скажу вам ... тое, што я ведаю. У мяне не будзе бяды?»
  Джэк не зводзіў вачэй з сына чалавека.
  Пацешна , Джэк заўсёды заўважаў , што трэба прызнацца.
  «Я не магу быць упэўнены, Віктар, пакуль вы мне не скажаце. усё. Але я магу абяцаць вам гэта ... "
  Цяпер Джэк падсунуўся бліжэй да чалавека. «Вы скажыце мне тое, што вы ведаеце, вы дапаможаце мне зразумець, і я зраблю ўсё, што магу, каб дапамагчы вам».
  Віктар кіўнуў.
  «Хачу тут застацца... Трэба пра сям'ю клапаціцца, грошы зарабляць...»
  Джэк чакаў, гледзячы на Віктара.
  Тады…
  «Вось што здарылася, Джэк. Добра?»
  «Добра».
  Усе пачуцці Джэка былі насцярожаныя.
  Ці быў гэта момант, калі яны нарэшце даведаліся, што здарылася з Дыланам Маккейбам?
  *
  Віктар агледзеў паб, нібы правяраючы, ці не слухае хто, потым вярнуўся да Джэка.
  «Два месяцы спрабую ўладкавацца сюды. Але ў мяне няма ні нумара, ні карты».
  «Чаму не?»
  Віктар паціснуў плячыма. «З-за таго, што я зрабіў дома ў Румыніі. Даўным-даўно. Дрэнныя рэчы адбываліся ў маёй краіне. Паліцыя там... у іх было маё імя. Цяжка атрымаць дакументы. Але цяпер — цяпер я замужам, працую спраўна».
  Ён сціснуў кулак, каб падкрэсліць свае словы. «У мяне ёсць жыццё — тут, цяпер. Будучыня…”
  Джэк уважліва глядзеў на яго, тлумачачы, што казаў будаўнік.
  Такім чынам, ён меў судзімасць дома, але збіраўся прама...
  «Потым... аднойчы я сустрэў містэра Спаркса. Ён у мяне добры. Ён дазваляе мне працаваць без папер. Ён мне добра плаціць».
  «Так, я чую, што ён усім сэрцам».
  «А я добры работнік — добра працую! Потым да мяне прыходзіць містэр Спаркс і кажа, што Дылан Маккейб... ён парушальнік спакою, шкодны для ўсіх нас. Кажа: «Віктар — дровы на лясках вазьмі, аварый яму мала».
  - Значыць, вы былі там у тую ноч, - сказаў Джэк. «Вы сабатавалі дарожку, каб Дылан упаў...»
  Невялікі ківок.
  «Так. Я затрымліваюся дапазна, калі іншыя ідуць у паб. Містэр Спаркс скажыце мне, дзе зрабіць аварыю.
  — Навошта ты гэта зрабіў, Віктар?
  «Спадар Спаркс — ён сказаў, што дасць мне бонус на Каляды. У мяне ёсць сям'я, мне патрэбныя грошы. І яшчэ нешта было… пагроза, калі я гэтага не зраблю».
  «Але ты цяпер не працуеш, Віктар. чаму не? Ты не хворы».
  «Я баюся вяртацца на працу».
  «Баішся Спаркс?»
  Джэк глядзеў, як Віктар зноў азіраецца па баках — не тое, каб была нейкая рызыка быць падслуханым у гэтым моргу ці пабе.
  «Так. Баюся містэра Спаркса.
  Джэк правёў яго вачыма. Нешта, нейкі інстынкт падказваў яму, што Віктар не зусім шчыры.
  Чаму ён так лёгка прызнае сябе? — падумаў ён. Што ты мне толькі што сказаў?»
  — Не, — адразу сказаў Віктар. «Не, я не магу. Ты мяне не прымусіш».
  Джэк ведаў, што калі Віктар загаворыць, яго арыштуюць — магчыма, па падазрэнні ў забойстве ці, як мінімум, у ненаўмысным забойстве.
  І сапраўды — па гуку, ён быў бы вінаваты. Але ён быў бы не адзіным.
  Здавалася, цяпер не было ніякіх сумневаў, што Спаркс стаіць за смерцю Дылана Маккейба.
  Але Джэк ведаў, што ў яго пакуль няма нічога даказальнага. Віктар мог усё адмаўляць.
  Магчыма, Сара здолела б нешта сабраць з электронных лістоў.
  Але пакуль — нічога іншага ён не мог дабіцца цяпер ад Віктара. Ён устаў, каб ісці.
  «Вы скажаце паліцыі?» — сказаў Віктар.
  - Не, - сказаў Джэк. «Але я павінен ісці за Спаркс. А калі ён прызнаецца і назаве цябе — я нічога не магу зрабіць».
  Ён глядзеў, як Віктар прымае гэта. Калі Джэк адышоў ад стала, ён заўважыў, што свет Віктара проста разбурыўся вакол яго.
  Джэк павярнуўся і падышоў да мішэні, дзе чакаў Рэй.
  - Давай, Рэй, - сказаў ён. «Час ісці дадому».
  «Ён вам што-небудзь сказаў?» - сказаў Рэй.
  Джэк вырашыў, што цяпер не час раскрываць Рэю дачыненне Віктара да смерці Дылана.
  Але таксама ён не быў упэўнены, што сам пачуў усю праўду.
  «Не ўпэўнены, Рэй. Зусім не ўпэўнены...»
  Рэй ішоў па яго слядах, ён туга нацягнуў паліто і выйшаў з паба.
  OceanofPDF.com
  16. Таямнічая дзяўчына
  Сара пачула стук Джэка ў яе чорны ход. Яна прыгатавала пару бутэрбродаў з яйкамі і зварыла кавы.
  Джэк сказаў, што не спаў паўночы, спрабуючы высветліць, што яны страцілі.
  Што да Сары — таксама позна — яна прачытала ўсе файлы, але не знайшла больш нічога, што магло б ім дапамагчы.
  Хаця б цяпер былі разам, а можа, нешта і «шчоўкне».
  Джэк усміхнуўся, калі яна адчыніла дзверы.
  «Гэта кава?»
  «Цэлы гаршчок. Я лічу, што нам патрэбны ўвесь кафеін, які мы можам атрымаць».
  Яна зачыніла дзверы, калі ён падышоў да кухоннага стала, прысунуў крэсла побач з адкрытым яе ноўтбукам і жоўтым блокнотам побач.
  Джэк зняў паліто і сеў.
  — У цябе таксама доўгая ноч?
  «Працягваў перабіраць усе файлы. Але нічога карыснага не з'явілася».
  Ён кіўнуў. «Таму я палічыў, што трэба разам сесці, усё абмеркаваць. А можа, разам — сплануем тое, што будзем рабіць. Рэй сказаў мне, што Уінтэрс збіраецца за святочнымі напоямі для сваіх хлопцаў перад сённяшняй вечарынкай Арата…»
  «Божа, я зусім забыўся пра тую вечарыну. Ты яшчэ ідзеш?»
  «Думаў, што я магу заскочыць».
  «Тады нам лепш прыступіць да працы», — сказала Сара, падышла да буфета, наліла два кубкі кавы і панесла іх да стала.
  «З чаго мы пачнем?» — спытала яна.
  «Я думаю... агляд таго, што мы ведаем, што мы думаем , што ведаем... і вялікае пытанне: пра што мы не маем паняцця».
  Яна яшчэ раз зразумела, што Джэк лічыць яе раўнапраўным партнёрам ва ўсім гэтым.
  Гэта было прыемна. Яго павага — і сяброўства — значылі шмат.
  «Дзеці выйшлі?» — спытаў ён.
  Ківок. «Абодва ў сяброў. Вяртаюся да абеду».
  «Добра. Тады пачнем. Пачынаючы з таго, што сказаў Віктар… і чаго, магчыма, не сказаў…»
  *
  Сара запоўніла старонкі свайго жоўтага блокнота нататкамі. У той час як Віктар прызнаўся ў арганізацыі аварыі па просьбе Спаркса, не пагадзіўшыся сказаць тое ж самае паліцыі, юрыдычна ўсё гэта былі чуткамі.
  І — убачыла Сара — нават гэтае прызнанне занепакоіла Джэка.
  «Нічога не даходзіць, Сара».
  «Якім чынам?»
  «Магчыма, Спаркс не хацеў праблем з уладамі, якія ігнаруюць будаўнічыя праекты ... але арганізаваць няшчасны выпадак, у выніку якога хтосьці загінуў?»
  Джэк паківаў галавой.
  «Не мае сэнсу...»
  «Тады ёсць металічныя слупы,» сказала Сара. «Якраз у патрэбным месцы».
  Кіўок ад Джэка. «Вось чаму гэта не «проста» няшчасны выпадак. Гэта забойства. Што робіць ідэю пра тое, што Спаркс арганізуе гэта - па справе аб прафсаюзе, ці аб пад'ёме МакКейба...
  Ён перавёў дыханне.
  «—усё неверагодна. Проста не купляю».
  Але потым Сара звярнулася да таго, чаго яны толькі закранулі.
  «Што з дзяўчынай, у царкве? А фота?»
  Джэк паглядзеў на яе, потым устаў, каб напоўніць кубак.
  «Правільна. Калі калі-небудзь быў сур'ёзны прыкмета таго, што мы чагосьці прапускаем - або ў дадзеным выпадку - кагосьці , дык гэта дзяўчына».
  Сара адвярнулася да адваротнага боку блокнота, куды яна ўклініла фатаграфію, якую знайшоў Джэк.
  Цёмныя валасы, здымак у профіль, пацалунак у шчаку Маккейба. Яго вялікая пераможная ўсмешка.
  Потым — думка.
  І яна паняцця не мела, адкуль гэта ўзялося, пра тое, што ў той момант не здавалася важным.
  «Джэк, калі я паехаў у Уінтэрс, была вялікая сварка з яго дачкой».
  Ён паглядзеў на яе.
  «Ён спрабаваў прыменшыць гэта, але...»
  «Я памятаю, вы расказвалі мне пра гасціную Вінтэра, усе фотаздымкі... пра ўсю яго дачку, калі яна была маленькай...»
  «Думаю, што людзі перастаюць дакументаваць сваіх дзяцей, калі яны ператвараюцца ў валявых падлеткаў. Раптам — яны ўжо не такія мілыя…»
  Яна падсунула яму фота.
  «Я на самой справе не паглядзеў на яе належным чынам. Але цяпер я думаю… Цікава, ці гэтая дзяўчына…?»
  Джэк паглядзеў на фота.
  «... можа быць яна? Надзін Уінтэрс?»
  «Што? Нічога сабе. Дзіця Ўінтэрса сустракаецца з МакКейбам?»
  «Што, калі я паглядзеў у інтэрнэце? Facebook. Ці, можа, якое-небудзь коннае шоу… школьнае мерапрыемства?»
  «Калі вы можаце зрабіць гэта...»
  «Ці трэба пытацца? Дайце мне паглядзець».
  А цяпер Джэк устаў з крэсла і падышоў да яе ззаду, гледзячы праз яе плячо, калі яна ўвяла імя «Надзін Уінтэрс» у пошуках нядаўняй фатаграфіі.
  Абодва яны маўчаць, калі яна адкрывае некалькі вокнаў на экране, яе пальцы лётаюць…
  *
  Затым -
  Там яна была.
  - Гэта яна, - сказала Сара. «Глядзі. Вочы, валасы…»
  - Дзіўна, - сказаў Джэк. «Таямнічая дзяўчына на пахаванні... Дачка Вінтэрса».
  Яна раптам спынілася. Сара ведала, што - з гэтай сувяззю - Джэк цяпер злучае рэчы.
  Джэк вярнуўся на сваё месца.
  "Надзін была дзяўчынай, якую ён хаваў", - сказаў Джэк. «Дзяўчына, якую ён не прывёў бы да Арата».
  «І нездарма».
  Ён павярнуўся і паглядзеў на яе.
  «Так. І я думаю, што цяпер мы ведаем, чаго Віктар не казаў».
  «Вы думаеце, Уінтэрс быў уцягнуты?»
  «Такі горды чалавек — не будзе стаяць у баку, пакуль яго дачка тусуецца з такім хлопцам, як МакКейб...»
  «Дык што нам рабіць? Доказаў... у нас іх няма, я маю на ўвазе, што мы ўсё яшчэ здагадваемся, так?»
  Джэк удыхнуў паветра. «Правільна. І я мяркую, што Віктар можа зьнікнуць у любы момант».
  «Сапраўды?»
  «Хтосьці сачыў за намі, так? Думаю, што і за Віктарам сачылі».
  Яна глядзела, як Джэк сядзеў у крэсле. Яна здагадалася, што ён фарміруе план.
  «Але калі мы будзем рухацца хутка, мы ўсё ж можам дайсці да праўды. Засталося крыху часу перад вечарынкай Уінтэрса ў Арата. Я думаю — калі пашанцуе — менавіта тут мы можам усё аб’яднаць».
  Ён усміхнуўся, задаючы пытанне, на якое яна была ўпэўнена, што ён ужо ведае адказ.
  «Вы на гэта? Мы павінны пагаварыць з вялікай колькасцю людзей да гэтага. І я думаю, што лепш за ўсё зрабіць гэта разам».
  «Не прапусціў бы».
  І Сара ўстала і схапіла сваё паліто, свае ключы - дарогі ўсё яшчэ заледзянелі, таму лепш карыстацца яе Рав-4 - і яны разам накіраваліся, каб пакласці кавалкі забойства МакКейба ... таму што яны ведалі, што гэта павінна было быць ...
  OceanofPDF.com
  17. Праўда і хлусня
  Сара паглядзела ў люстэрка задняга выгляду, а потым на Віктара Лупея.
  Ён сядзеў на заднім сядзенні са змрочным тварам.
  Калі яны з'явіліся ў яго на кватэры, Віктар як быццам ведаў, што ўсё скончана, што праўда павінна выйсці на вуліцу.
  Сара нават падышла да яго жонкі, усхліпваючы каля ракавіны, выкрыкваючы словы па-румынску, якіх яна не разумела... ... але гэтыя словы відавочна павінны былі быць абвінавачваннямі супраць яе мужа, яе слязамі аб іх жыцці, якое - у гэтай новай краіне - ён быў разбураны.
  Віктар круціў галавой пра дачку Уінтэрса, пра МакКейба, спрабуючы прытрымлівацца сваёй першапачатковай гісторыі.
  Пакуль не падышла жонка і літаральна не стала стукаць яго ў грудзі, а потым – яны разам плакалі, трымаючыся, нібы на караблі, які тоне.
  І калі Віктар нарэшце павярнуўся да іх, расказаў усё, што ведаў.
  Усё гэта, у значнай ступені, як яны падазравалі.
  Але пакуль толькі словы нелегала. Іх трэба было даказаць.
  Джэк павярнуўся да Сары і сказаў: «У нас шмат спраў...»
  Потым Віктару: «Трэба табе да нас. Потым да Аратага».
  Віктар паківаў галавой. «Я, я не магу. Я не магу туды пайсці…»
  Але Джэк паклаў руку на плячо зламанага чалавека. «Вы сказалі нам праўду, Віктар. У вас будуць праблемы, юрыдычныя праблемы. Але вы тут не сапраўдны забойца».
  Віктар паглядзеў на Джэка з ноткай даверу.
  І тады Джэк сказаў: «Нам трэба пайсці да Спаркс».
  Нарэшце, кіўок румынскага рабочага.
  Цяпер — у машыне, да пляцоўкі ўсяго некалькі хвілін — Віктар глядзеў на зімовы пейзаж на вуліцы, на бязлісцевыя дрэвы, на дарогі, усеяныя лапікамі лёду і снегу.
  Віктар здаваўся асуджаным.
  Але Джэк меў рацыю.
  Ён не быў сапраўдным забойцам.
  Гэты чалавек усё яшчэ не здагадваўся, што яны набліжаюцца да яго, цягнучы ўсе ніткі гісторыі разам, адкідваючы дэталі, якія павінны былі заблытаць, напрыклад, прапрафсаюзную дзейнасць МакКейба, звязваючы разам сапраўдныя ніткі...
  Як Надзін.
  Сапраўднае каханне маккейба.
  Той, які каштаваў яму жыцця.
  Сара выехала на жвіровую дарожку, якая вяла да будаўнічай пляцоўкі, да кабінета кіраўніка.
  Ранні фініш сёння; людзі ўжо сыходзяць за бясплатнымі каляднымі напоямі ў паб.
  Але Спаркс усё роўна будзе тут.
  Не ведаючы, што павінна было адбыцца.
  «Ты ў парадку?» — сказаў Джэк, азіраючыся на Віктара, які адвярнуўся ад акна, амаль скончанай будоўлі на вуліцы.
  Выглядае як заўгодна, але не ў парадку.
  Ківок.
  Віктар быў ключом да таго, што павінна было адбыцца.
  І Сара пад'ехала да драўляных прыступак з хісткімі парэнчамі, якія вялі да кабінета Спаркса.
  *
  Сара пайшла першай. У рэшце рэшт, яна першая з ім загаварыла.
  І пачуў хлусню Спаркса.
  Яна азірнулася на Джэка, які стаяў плячом да пляча з Віктарам, быццам той мог уцячы, калі б яму далі шанец.
  Яна пастукала ў дзверы.
  «Так, што?»
  Голас Спаркс знутры.
  І, апошні раз зірнуўшы на Джэка, Сара павярнула дзвярную ручку і ўвайшла, а Джэк і рабочы рушылі ўслед.
  *
  «Што, чорт вазьмі? Зноў ты? А што гэта... Віктар, дзе ты быў?»
  Начальнік участка ў той момант, калі ўбачыў Віктара, падняўся з крэсла.
  Вядома , падумала яна.
  Ідэальная тактыка запалохвання, каб закрыць вусны рабочага.
  - Мы высветлілі некалькі рэчаў, містэр Спаркс.
  Потым Спаркс перавёў погляд то на Сару, то на Джэка, то на Віктара.
  Напэўна, ён адчувае сябе загнаным у кут, падумала яна.
  Джэк сказаў ёй… « чаму ты не бачыш, як далёка ты зайшоў са Спарксам?» Вам можа спадабацца...'
  Хаця цяпер яна адчувала, што гэта будзе зусім не прыемна.
  Шыя мужчыны напружана, рукі сціснутыя ў кулакі, вочы свецяцца.
  Не шчаслівы кемпер.
  «Спадар Спаркс — тут Віктар нам усё расказаў».
  Спаркс аж трасецца, слухаючы яе.
  «Ён нічога не ведае . Ён з цяжкасцю гаворыць па-англійску... яго слова супраць...
  - Пачакай, - сказаў Джэк, зрабіўшы крок наперад. «Вы не маеце на ўвазе праўду супраць... таго, што вы сказалі Сары?»
  Шпарк адвёў позірк.
  Зноў у вачах: загнаны ў кут...
  Сара перавяла дыханне. Такія рэчы былі сапраўды больш свет Джэка. Яго справа. Але ўсё роўна здавалася - з кожным выпадкам яны працавалі - ён усё больш і больш хацеў, каб яна выйшла за межы зоны камфорту.
  Удалечыні ад свету Інтэрнэту і жорсткіх дыскаў.
  Да гэтага: сутыкнуцца з іншым чалавекам і абвінаваціць яго ў хлусні.
  Ім у твар.
  Яна ведала адно: яна ніколі не магла б зрабіць гэта без Джэка побач.
  «Мы ведаем усё, містэр Спаркс».
  Наглядчык злосна зірнуў на Віктара. «Што, чорт вазьмі, ты ім сказаў, ты...»
  Яшчэ адзін крок Джэка.
  «Такім чынам, цяпер мы знаходзімся ў цікавым месцы, містэр Спаркс. Вы можаце зрабіць тое, што мы просім, ахвотна. Ці, ну, проста пойдзем у паліцыю. Хто ведае, магчыма, ім не так цікава выслухаць вас, вашыя прычыны... як усё адбылося насамрэч. Я маю на ўвазе, што гэта забойства».
  «У цябе няма чорта...»
  - Спаркс, - сказаў Джэк. «Мы ўсё ведаем, чаму МакКейб быў забіты, як гэта было наладжана, ваша роля…»
  Шпаркі спыніліся.
  «Нам трэба, каб ты зрабіў адну рэч...» сказала Сара.
  Шпарк паківаў галавой.
  «Я нічога не раблю для вас».
  — Тады міліцыя? - сказаў Джэк. «Толькі з твайго боку гісторыі... супраць Віктара? Можа, гэта невялікая азартная гульня, хм?»
  Шпаркі стаялі.
  І тады — фатальны момант — Спаркс спасцігнуў...
  Іншых варыянтаў у яго не было.
  Якраз той, які яму цяпер прапануюць.
  Ён кіўнуў. «Добра».
  І Сара не магла ўтрымацца і глыбока ўздыхнула.
  Рабіць гэта было падобна на тое, што быць артыстам у цырку, канатаходцам, утаймавальнікам ільвоў, ляцець па паветры, каб схапіць трапецыю, і не ведаць, ці будзе яна там.
  Яна выдыхнула.
  Прыйшоў час сапраўды ўшанаваць памяць Дылана Маккейба.
  Выявіўшы, хто яго забіў ... і чаму.
  *
  Але перш чым яны ўбачылі, як Спаркс павольна ідзе да сваёй машыны, пераможаны, і зноў трымае Віктара ззаду, паціраючы рукі, нібы спрабуючы зняць з сябе пачуццё віны за тое, што ён зрабіў...
  Сара павінна была патэлефанаваць.
  Апошні кавалак.
  Джэк глядзеў на яе.
  Гэта была тая частка гэтага плана, у якой яна не была ўпэўненая. Але Джэк сказаў, што ў іх няма выбару.
  Ёй не спатрэбілася шмат часу, каб адшукаць нумар. Але званок быў зусім іншай справай.
  Адзін званок, два, тры ... і вось званок скончыўся.
  На званок адказалі.
  OceanofPDF.com
  18. Выпівае з босам
  Джэк адчыніў дзверы ў араты, дазволіўшы Сары і Віктару зайсці першымі.
  Віктар зрабіў так, як яму загадалі… пабег на адкрытае месца ў бары і замовіў бясплатную пінту.
  Пляцоўка — поўная рабочых з Winters Construction, якія размаўляюць, ківаюць, смяюцца.
  Вы ніколі не даведаецеся, падумаў Джэк, што адзін з іх памёр за некалькі дзён да гэтага.
  Потым Джэк агледзеў месца, каб знайсці гаспадара мерапрыемства. Але Сара ўжо заўважыла.
  «Няма Зімы», - сказала яна.
  Джэк працягваў глядзець на натоўп. Асноўная калядная вечарына павінна была пачацца толькі пазней. Ён пазнаў толькі жменьку мясцовых жыхароў, раскіданых сярод рабочых.
  Але хаця здавалася, што ўсе з Winters Construction былі тут, чалавек, які плаціў па рахунках, відавочна не быў .
  Няўжо ён пралічыўся?
  Уінтэрс перадаў бы гэтую падзею?
  Гэта магло зрабіць тое, што яму і Сары трэба было зрабіць, яшчэ цяжэй.
  - Не думаў пра гэта, - ціха сказаў Джэк свайму партнёру. «Меркаў, што Уінтэрс будзе тут, прынамсі, дзеля дымавой заслоны».
  Хіба Уінтэрс быў больш хітрым?
  Ці зразумеў ён, што яны плануюць? Таму што, безумоўна, Уінтэрс сачыў за імі абодвума ў апошнія некалькі дзён, Уінтэрс узламаў офіс Сары…
  Затым дзверы ў паб зноў адчыніліся, і ўвайшоў Гэры Спаркс.
  Некалькі мужчын азірнуліся. Паклон іх босу. І Спаркс пайшоў у бок паба, прапусціўшы піва, стоячы там.
  Так, як яму загадалі.
  - Джэк, дзе Уінтэрс? - ціха сказала Сара. «Вы думаеце, што ён зладзіў гэта, а потым не паказаў?»
  Джэк паківаў галавой. «Я не ведаю».
  Мужчыны працягвалі гаварыць гучна. Той факт, што гэта была прыватная вечарына, не дазволіў большасці заўсёднікаў прысутнічаць да пазнейшага часу.
  Усе тут былі рабочыя, любілі ранні час, бясплатныя напоі, бясплатную ежу...
  Але дзе, чорт вазьмі, быў гаспадар?
  Потым зноў адчыніліся дзверы, і ўвайшоў Уінтэрс, моцна зашпілены ў цёмным паліто, чорная лыжная шапка на галаве ў рэзкім кантрасце.
  Адразу ззяючы на мужчын, ківаючы галавой, быццам ён быў адным з іх.
  Якім у той час ён быў.
  Потым ён азірнуўся і ўбачыў Джэка, Сару...
  Яго ўсмешка на імгненне згасла, потым зноў вярнулася, як быццам гэта не было клопатам у свеце, калі ён паціснуў руку рабочаму, потым нахіліўся, каб сказаць некаторыя прыватныя словы, быццам гэта былі яго «хлопцы».
  Адна вялікая сям'я.
  Затым Уінтэрс падышоў да бара, зачэрпнуўшы піва, якое Білі ўжо нацягнуў для чалавека, які аплачваў транспарт за ўсю гэтую падзею.
  - Ён тут нядоўга, - сказаў Джэк.
  «Вы маеце на ўвазе, — сказала Сара, — цяпер ці ніколі?»
  Джэк паглядзеў на Віктара, яго шкілет абапіраўся на драўляны брусок, нібы ён хацеў расплавіцца прама ў ім. Іскры стаяць збоку, нібы зусім не ўваходзяць у яго.
  Шум, гоман быў велізарны.
  Тады Джэк яшчэ раз паглядзеў на Сару.
  «Пажадайце мне ўдачы...»
  Яна ўсміхнулася яму.
  Думаючы: як гэта будзе?
  Ён зрабіў некалькі крокаў у цэнтр паба, размясціўшыся ўсяго ў некалькіх ярдах ад Чарлі Уінтэрса, які — вельмі дэманстратыўна — не звярнуў на яго ўвагі.
  Джэк перавёў дыханне.
  Затым, робячы ўсё магчымае, каб яго пачулі вышэй за гоман натоўпу, Джэк звярнуўся да ўладальніка кампаніі Winters Construction.
  *
  «Чарлі Уінтэрс!»
  - сказаў Джэк.
  Яго голас гучны, голас, якім ён урываўся ў шумныя кватэры, напоўненыя неверагоднымі наркабаронамі, узброенымі аўтаматычнай зброяй, якія толькі і чакалі, калі ўварвецца паліцыя.
  У пакоі заціхла… але некаторыя людзі працягвалі гаварыць.
  А потым Джэк вымавіў гэтае імя яшчэ гучней... бо Уінтэрс яшчэ не павярнуўся да яго.
  «Чарлі Ўінтэрс... з усімі тут, чаму б вам не расказаць нам усім, як насамрэч загінуў Дылан МакКейб?»
  Як баксёр, схіліўшы галаву, Уінтэрс павярнуўся і паглядзеў на Джэка. Усмешка — яшчэ не сцёртая з твару.
  І Уінтэрс рыкнуў у адказ, выдаючы гучнасць як мага лепш.
  «Што… чорт вазьмі … ты маеш на ўвазе?»
  Потым, як бы каб аб'яднацца з натоўпам і ізаляваць Джэка ...
  «… Янк ».
  У адказ Джэк паглядзеў на Сару, якая падышла да Спаркс і ўстала побач з ім, ведаючы, што Уінтэрс будзе адсочваць яе ход.
  «Добры час растлумачыць, Уінтэрс. Усе тут, смакуюць свае напоі. Акрамя Дылана Маккейба, чалавека, якога вы хацелі забіць. Чалавек, якога вы забілі...»
  Цяпер — натоўп цалкам змоўк, чакаючы наступных слоў гаспадара кампаніі.
  - Сволач... - сказаў Уінтэрс. «Маккейб трапіў у аварыю». Уінтэрс азірнуўся на натоўп, быццам гэта была відавочная праўда. «Тупы Мік упаў, напэўна, выпіваў, яшчэ адзін дурны ірландскі б...»
  Джэк скараціў дыстанцыю паміж сабой і Уінтэрсам.
  А потым проста паківаў галавой.
  Пачакаў крыху... потым:
  «Вось у што вы хацелі, каб усе паверылі. Вядома. Але Уінтэрс, ты бачыш тут Віктара?
  Ківок работніку бара, апушчанай галавой.
  - Расказаў нам усё, што вы і Спаркс...
  Яшчэ адзін кіўок у бок кіраўніка, які стаяў побач з Сарай.
  «— сказаў яму, як гэта наладзіць. Але адна рэч, пра якую нават Спаркс не ведаў ... гэта тое, што гэта не простае падзенне, не «няшчасны выпадак», які проста адправіў бы МакКейба ў бальніцу».
  Уінтэрс павярнуўся і паглядзеў на Спаркс. У яго былі паднятыя рукі, сціснутыя кулакі.
  «Іскры! Дурная сволач. Што ты...?»
  Спаркс нічога не сказаў.
  Джэк ведаў, што ён проста павінен быць тут .
  «Мы ведаем усё, - сказаў Джэк, - ... пра металічныя каркасы, як вы планавалі падзенне, яго смерць ... як вы больш ніколі не дазволілі МакКейбу бачыць сваю дачку ...»
  І з гэтымі словамі Уінтэрс кінуўся на Джэка, падняўшы рукі.
  Джэк ведаў, што Уінтэрс працаваў і змагаўся да багацця і поспеху.
  І цяпер — абвінавачаны разам з усімі сваімі людзьмі вакол — было падобна на тое, што ён зноў апынуўся на вуліцы, змагаючыся за сваё жыццё.
  І Джэк пачакаў, пакуль Уінтэрс адышоўся назад і накіраваў мясісты кулак з белымі костачкамі пальцаў - кулак сапраўднага рабочага - паляцеў яму ў галаву.
  *
  Джэк адхіліўся, а потым хіліўся, калі гэты кулак прарэзаў паветра.
  Але Уінтэрс хутка адрэагаваў на промах, гатовы зноў пратараніць Джэка яшчэ адным ударам.
  Джэк падняў рукі.
  Уінтэрс паспрабаваў заехаць у Джэка справа, потым злева, апусціўшы галаву, вулічны баец у сіняках, калі такі наогул быў.
  Але Джэк заблакіраваў правы… а левы — прызначаны для таго, каб урэзацца ў падбародак Джэка — замест гэтага паляцеў, як ракета, якая дала асечку, пырскаючы ў паветра.
  Уінтэрс ачуняў, гатовы да новай атакі.
  «А ты, — гаўкнуў ён, — яшчэ адзін тупы ірландзец, як МакКейб… думаеш, што можаш прыйсці сюды, забраць у мяне… забраць у мяне … усё, дзеля чаго я працаваў… за што змагаўся?»
  Джэк падумаў: тупы ірландзец?
  Добра, падумаў ён.
  Напэўна, не варта гэтага рабіць.
  Сапраўды не варта , - падумаў ён.
  Варта проста -
  Замест гэтага ён зрабіў крок і кінуў левы хук у бок Уінтэрса, які прымусіў уладальніка кампаніі нахіліцца налева ... дзе Джэк хутка падключыўся да правага, які адправіў Уінтэрса на зямлю.
  Крыху крыві на губе Уінтэрса.
  «Кідай, Уінтэрс. Мы ўсё ведаем, мы ведаем...
  Потым дзверы адчыніліся.
  Джэк паглядзеў на Сару, на дзверы, потым зноў на Сару, калі яна адыходзіла ад Спаркса... на чалавека ў дзвярах.
  *
  І Сара пайшла і стала побач з Надзін Уінтэрс.
  Яе бацька ўсё яшчэ ляжыць на падлозе, пачынае ўставаць.
  Сара ведала, што яны паняцця не мелі, з'явіцца дзяўчына ці не.
  Яна любіла Маккейба. Але ці дапаможа гэтае каханне раскрыць апошнюю долю праўды, якая можа вырашыць лёс яе бацькі?
  Яе голас… у цяпер ціхім пабе… просты шэпт.
  «Як вы маглі?»
  Інстынктыўна Сара апусцілася і ўзяла яе за руку.
  Уінтэрс павольна падняўся на ногі, чырвоныя на губах, няроўны звер, яго ўвага цяпер адцягнулася ад Джэка.
  Ён стаяў… і звяртаўся да дачкі.
  «Я зрабіў гэта для вас. Ты бачыш гэта, Надзін, ці не так? Вы б за яго ўсё кінулі. Ён бы цябе ўзяў… узяў…»
  Сара глядзела, як Уінтэрс азіраецца на сваіх людзей, нібы ён быў у судзе, звяртаючыся.
  Затым зноў да Надзін.
  Сара лёгка сціснула руку дзяўчыны.
  Надзін была побач з Дылана Маккейба.
  Не для гэтага чалавека, яе бацькі, які стаіць перад ёй.
  «Зрабіў гэта для цябе, каханы… ты бачыш, ці не так?»
  І вось яно, - падумала Сара.
  Праўда вонкі. Гісторыя працавітага чалавека, які заступіўся за сваіх калег, які не баяўся ісці супраць начальнікаў, але зрабіў памылку, закахаўшыся не ў тую дзяўчыну.
  Надзін пачала плакаць, усхліпваць, упадаючы ў Сару.
  Праўда... занадта шмат для яе.
  Сара абняла яе за плячо.
  І яна назірала, як Джэк падышоў да Уінтэрса.
  «Алан Рыверс... ён чакаў на вуліцы. Ён побач з вамі».
  Яна ўбачыла, як Джэк паглядзеў на Віктара, потым на Спаркса. Яны павінны былі б адказаць са свайго боку.
  Але калі справядлівасць была заслужаная, забойства Дылана Маккейба лягло б на плечы чалавека, які стаяў акрываўлены ў цэнтры Арата - усе вочы на яго.
  Потым павольна, прымаючы непазбежнае, Уінтэрс паўтарыў… «Для цябе, Надзін… усё для… цябе…»
  І ён пачаў павольна ісці да дзвярэй, міма рыдаючай дачкі, да халоднай зімовай ночы, дзе чакалі Алан Рыверс і яго машына.
  OceanofPDF.com
  19. З Калядамі!
  Сара глядзела, як Джэк зачыніў духоўку, дзе яго смажаныя рабрынкі, здавалася, добра ішлі.
  Ён паглядзеў і ўсміхнуўся ёй, потым Хлоі, Дэніэлу — з іх бліскучымі павязкамі на галаве. Нават Джэк надзеў такую, хаця, па яго словах, яна ператварыла Каляды ў Хэлоўін.
  - Хутка, - сказаў Джэк.
  «Выдатна пахне», - сказала Сара.
  «У нас ёсць час правесці Райлі на шпацыр?» - спытала Хлоя.
  Яе дачка заўсёды хацела завесці сабаку, а апошнім часам паводзіла сябе так, нібы Райлі належаў ёй напалову.
  І гэта добра, падумала яна.
  «Так думаю. На бульбу таксама трэба больш часу, і мы атрымалі цукаты з морквы».
  “Свята!” - сказала Сара.
  - Давай, Райлі, - сказаў Дэніэл.
  І гэта яшчэ адна рэч, якую яна заўважыла... Даніэль і Хлоя насамрэч ладзілі.
  Пакуль што.
  Гэта нагадала ёй пра тое, як жахліва было ў доме Уінтэрс, Надзін, крыкі, уцёкі.
  «Пакуль , — падумала яна, аглядаючы салон «Шэрай Гусі», — мне вельмі пашанцавала.
  І калі Райлі выскачыла з рулявой рубкі, а за сабакам кінуліся двое яе дзяцей, ёй прыйшлося задаць пытанне Джэку...
  *
  «Што б ты зрабіў, Джэк?»
  "Хм?"
  «Калі б Уінтэрс не зачапіў вуду, не накінуўся б на цябе…?»
  «Ну, з улікам таго, што і Віктар, і Спаркс прызнаюць сябе чыстымі... думаю, што гэта будзе толькі пытаннем часу».
  «Праўда адкрыецца?»
  «Нешта такое. Гэй, хочаш, я зраблю табе старамодны?»
  Сара засмяялася. «Вы жартуеце? Гэта мой новы любімы напой!»
  Джэк падышоў да халадзільніка і дастаў поўную бутэльку Бурбона.
  - Падарунак ад Рэя, - сказаў Джэк, падымаючы бутэльку. «Маленькі дзякуй за ўдзел».
  «Дорага».
  - Магчыма, - сказаў Джэк з усмешкай.
  Ці сапраўды Рэй купіў напой, ці проста «вызваліў», гэта было спрэчным пытаннем ...
  Яна глядзела, як Джэк дастаў збанок з шафы і ўзяўся за працу.
  «Такім чынам. Бурбон, блытаныя садавіна, горкі. І вішню, вядома, салодкую, смачную і такую, якую вы любіце».
  Ён кінуў вішню ў дзве шклянкі, трохі лёду, потым наліў са збана.
  «Ого — адмовіўся ад марціні?»
  «О, ні ў якім разе... але чаму б на Каляды не паспрабаваць нешта іншае, хм?»
  Яна ўсміхнулася, узяла шклянку, і яны зазвякнулі.
  А пасля глытка -
  «Ідэальна».
  «Таксама ўпакоўка, таму толькі гэта перад смажаннем».
  «О, дарэчы, вам спадабаецца калядны пудынг. Мой уласны рэцэпт, не мамчын!»
  «Тады я ведаю, што будзе добра».
  Яшчэ адзін глыток, потым у Сары з'явілася яшчэ адно пытанне.
  «Што будзе з Віктарам і Спаркс?»
  «Думаю, вы ведаеце сваю прававую сістэму лепш за мяне. У Штатах яны былі б памагатымі, хаця суд прызнаў бы, як на іх аказваўся ціск. Я б падумаў, што яны адсядуць. Але не так моцна, як Уінтэрс».
  «Бедная Надзін, губляю Маккейба. Потым страціць бацьку».
  Джэк адвёў позірк. «Я ведаю. Цяжка». Потым назад да Сары. «Нават калі вы атрымліваеце «дрэннага хлопца» ... усё роўна можа быць хтосьці невінаваты, хто пацярпеў».
  «Як жонка Віктара».
  «Так. Гэта не толькі забавы і гульні, гэты дэтэктыўны бізнес».
  І тут дзверы адчыніліся, Райлі памчаўся назад.
  «Яна любіць бегаць!» — са смехам сказаў Даніла.
  Сара павярнулася, абодва яе дзеці пачырванелі.
  «Гэта павінна азначаць, што час абедаць».
  І Джэк падышоў да пліты, дастаў смажаніну, напоўніўшы яе насычанымі водарамі, а Сара схапіла бульбяную запяканку.
  Калядная вячэра са сваім амерыканскім сябрам, на яго лодцы, з дзецьмі і сабакам на буксіры.
  Гэта трэба памятаць.
  Але тады, — падумала яна, — можа, усе яны...
  КАНЕЦ
  OceanofPDF.com
  Наступны зборнік — Эпізоды 16—18
  
  Апошняя галаваломка
  Калі мілы стары вясковы эксцэнтрычны Квенцін Эндрус памірае, добрыя жыхары Чэрынгама здзіўлены натоўпам, які прыходзіць на яго пахаванне. Але яшчэ больш здзіўлены бенефіцыяры яго завяшчання: Квенцін пакінуў сапраўднае багацце таму, хто першым зможа разгадаць заблытаны «Чэрынгемскі крыжаванка». Гэтая галаваломка - толькі першая з многіх, якія Джэк і Сара раскрыюць, калі будуць шукаць падказкі і даведацца праўду пра тое, кім на самай справе быў Квенцін Эндрус. І самая вялікая з іх загадка... ці сапраўды ён быў забіты?
  Апошняя версія
  Калі ў Чэрынгем здымаецца вялікае кіно, у камплекце з лордамі, дамамі і бліскаючымі мячамі, уся вёска ахоплівае хваляванне. Але калі серыя небяспечных здарэнняў пагражае жыццю маладой галоўнай ролі, Зоі Хардынг, Сара і Джэк умешваюцца. Гэта сапраўды няшчасныя выпадкі? Ці яны могуць быць чымсьці больш злавесным - нават смяротным? Хто і навошта спрабуе разбурыць кар'еру прыгожай маладой зоркі?
  Знікаючы турыст
  Калі амерыканскі турыст знікае без вестак у Чэрынгеме, мясцовая паліцыя не бачыць прычын для турботы — людзі часта адыходзяць ад такіх тураў. Але калі сястра таго турыста з'яўляецца з Нью-Ёрка ў адчайных пошуках адказаў, Джэк і Сара пераканаюцца, што ў знікненні ёсць нешта большае, чым здаецца на першы погляд. Неўзабаве яны заблытваюцца ў таямніцы з таемнай гісторыяй здрады, ахвяр, ганьбы ... і смерці.
  Cherringham — зборнік утульных крымінальных серыялаў, серыя 16—18
  , Мэцью Кастэла і Ніл Рычардс
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"