Этэравіч Рамон Дыяс : другие произведения.

Цёмныя рэха мінулага (прыватны следчы Эрэдыя)

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  Цёмныя рэха мінулага (прыватны следчы Эрэдыя) Рамон Дыяс Этэравіч
  
  1
  
  Горш за ўсё было тое, што мне няма чаго было рабіць. Або амаль нічога, таму што час ад часу я ішоў на працу, закуривал цыгарэту, мяняў касету ў магнітафоне і смачивал паказальны палец правай рукі, перагортваючы старонкі кнігі, якую чытаў, увесь час прыслухоўваючыся да стуку ў дзверы майго кабінета. Часам я таксама спрабаваў мець зносіны з Сименоном, і калі нуда душыла мяне, я выходзіў з кватэры і ішоў да газетнаму кіёска Анзэльм, каб пагаварыць аб скачках за тыдзень і аб лепшых жывёл, якіх мы бачылі бегаючымі за час нашай даўняй запал да коней і стаўках. Мой асноўны занятак, калі ў офіс не прыходзілі кліенты — і тое, што дазваляла мне працягваць рухацца па жыцці (разам са выпадковымі ўдалымі заклад), — складалася ў праглядзе доўгіх і сумных кніг па палітыцы, сацыялогіі, эканоміцы і іншым акультным навуках, якія нібыта тлумачылі дзіўнае паводзіны людзей з моманту іх першых крокаў на Зямлі. Агляды былі апублікаваныя ў бюлетэні арганізацыі з пампезным назвай Інстытут міжнародных даследаванняў, і мне было абсалютна ўсё роўна, прачытае ці іх хто-небудзь на самай справе. Праявіўшы крыху цярпення, я здолеў пражыць свае першыя пяцьдзесят гадоў — позні ўзрост для змены прафесіі ў краіне, дзе мінулыя гады ціснуць, як судзімасць, на любога, хто шукае працу. Стары універсітэцкі сябар зладзіў мяне рэцэнзентам.
  
  Са мной усё было ў парадку, але я не ведаю, ці можна сказаць, што я была шчаслівая. Ноччу, спрабуючы хоць трохі заснуць, я думаў аб сваіх расследаваннях за апошнія некалькі гадоў, і малюсенькі ўкол болю ў сэрцы прымусіў мяне ўсвядоміць, што я сумаваў па бегатні па горадзе ў пошуках фрагментаў праўды, якія былі такімі жа эфемернымі, як падалі зоркі, якія часам перасякалі бруднае неба над Сант'яга. Раз ці два ў тыдзень я сустракаўся з Гризетой, з якой пазнаёміўся трынаццаць гадоў таму, калі яна была студэнткай універсітэта, якой трэба было дзе-небудзь пераначаваць на некалькі дзён. З тых часоў выцякло занадта шмат вады. Прыемныя і бурныя моманты, растання і прымірэння. Нягледзячы на столькі болю і шчасця, усё, што мне трэба было зрабіць, гэта паглядзець ёй у вочы, каб зразумець, што тое, што ў нас было, было сапраўдным, і гэта давала нам тую крыху спакою, у якой мы мелі патрэбу, калі адзін дзень нагромождался на іншы.
  
  У мяне было не так ужо шмат спраў, і гэта, акрамя ўсяго іншага, прымусіла мяне задумацца аб сне, які прыходзіў да мяне часам па начах, як толькі я клаў галаву на падушку і заплюшчыў вочы, спрабуючы сцерці з памяці падзеі дня, гудзенне гадзін, сухія лісце нуды, раскіданыя па маім стале. Гэта заўсёды было адно і тое ж, як калі б гэта быў тэкст сцэнарыста, які спрабуе ўдасканаліць ключавую сцэну. Заўсёды адно і тое ж, вылітая малюнак, паўтаральная і жорсткая, нібы мяне ўдарылі ў цемры: я стаяў на краі акіяна, закапаўшыся нагамі ў пясок, і глядзеў на лінію гарызонту, дзе пачала фарміравацца хваля. Жменька чаек праляцела над маёй галавой, акіян на імгненне перастаў раўці, і я пачуў пакорліва біццё свайго сэрца. Неўзабаве хваля наблізілася, звілістая, рухомая, шэрая, з загадкавым грэбнем. Змяіная хваля. Драпежная хваля. Я хацеў уцячы і не мог. У сне я адкрыў вочы і не мог зразумець, дзе знаходжуся. Таямніца, суцэльныя таямніцы і цені. Маё жаданне збегчы не мела значэння. Хваля заўсёды ў канчатковым выніку наганяла мяне. Гэта было падобна на мінулае, маё мінулае, і мінулае многіх іншых. Хваля, акіян, яго лютасьць загадак і ісцін, якія заблыталіся сярод астанкаў караблекрушэнняў.
  
  Вялікую частку часу я драмаў, паклаўшы локці на промокашку пісьмовага стала, ці курыў з адсутным позіркам, накіраваным далёка за акно, з якога адкрываўся выгляд на раку Мапочо і раён Ла-Чимба. Гэты раён засялялі п'яныя прывіды Рубена Дарыё і Пэдра Антоніо Гансалеса, паэтаў, якіх я чытаў у універсітэцкія гады, малюючы цікавасць да бескарысным выказванняў майго прафесара рымскага права. Але ўсё гэта належала мінулага, і адзінае, што выклікалі ў мяне ўспаміны, - гэта лёгкую настальгію па спрыту і валасах да плячэй, якія былі ў мяне, калі мне было дваццаць. Мае валасы ўсё яшчэ былі густымі і пышнымі, але сівізна, окрасившая іх, прымусіла мяне ўспомніць нястомнае шэсце старонак календара. На самай справе гэта мяне не турбавала, за выключэннем тых выпадкаў, калі я думаў аб тым, што жыццё - гэта жменю пяску, выслізгвалая ў мяне паміж пальцамі.
  
  Я сышоў з каруселі успамінаў і выйшаў са сваёй кватэры, каб прагуляцца па наваколлях. Я адмовіўся ад ідэі скарыстацца ліфтам і замест гэтага падняўся па службовай лесвіцы. Па шляху ўніз я разважаў аб тым немногом, што ведаў аб іншых жыхарах будынка. Я ўспомніў Стывенса, сляпога суседа, які дапамог мне раскрыць справу, звязанае з групай вытворцаў бомбаў. І некалькі дзяўчат, якія аказвалі сяброўскія паслугі ў масажным салоне, пакуль яго не зачынілі з-за пратэстаў тузіна суседзяў, якія былі занадта зацікаўлены ў пропаведзі мужчынам з хворымі спінамі. Што тычыцца астатняга, то большасць маіх суседзяў прадстаўлялі сабой серыю масак без імёнаў, з якімі я сустракаўся пры ўваходзе ў будынак або выхадзе з яго. Тым не менш, у мяне не было да іх ніякіх прэтэнзій. Часам днём я чуў спрэчкі або раздражняльную музыку, які даносіцца з іх кватэр, але ні тое, ні іншае не выклікала ў мяне жадання аднавіць Траянскую вайну або ўварвацца ў хол, каб крычаць аб маім праве на цішыню.
  
  Пакуль я нетаропка прагульваўся па Пласа-дэ-Армас, мастакі, якія правялі дзень, прадаючы пейзажы і карыкатуры турыстам, пачалі збіраць рэчы і развітвацца адзін з адным. Плошча ўяўляла сабой маленькі зялёны аазіс пасярод тысяч шэрых будынкаў у цэнтры Сант'яга. На заходнім куце партала Фернандэс Конча курылі двое мужчын, якія, здавалася, вывучалі пешаходаў, якія спяшаюцца міма ў канцы працоўнага дня. Праходзячы міма, я зірнуў на іх з недаверам і пайшоў далей, пакуль не дасягнуў падножжа помніка індзейцам Мапучы. Непадалёк адвентистский прапаведнік раскайваўся ў сваім алкагольным мінулым, а дзве абарваныя дзяўчаты прадавалі букеты фіялак. Гэта было тое ж шоў, што і заўсёды, і яно распасціралася да самай ракі Мапочо ў блытаніне брудных бараў, стрыптыз-устаноў і завулкаў, якія служылі хованкамі для ашуканцаў, якія прагнуць абрабаваць п'яніц, спотыкающихся на ходніках.
  
  Мая прагулка прывяла мяне на вінакурню "Дон Кіхот", дзе я выпіў келіх віна і развлекся, слухаючы размову двух наведвальнікаў, якія правялі шмат часу ў грамадстве Бахуса і якім было цяжка бачыць што-небудзь далей сваіх счырванелых носаў. Пасля гэтага я вярнуўся ў офіс, каб праглядзець адну з кніг, якія чакалі мяне на стале. Калі я ўваходзіў у будынак, мяне спыніў швейцар. Гэта быў невысокі бледны мужчына, якога нядаўна нанялі на працу і які спрабаваў усімі наяўнымі ў яго распараджэнні сродкамі заваяваць размяшчэнне мясцовых жыхароў.
  
  "У вас некалькі лістоў, містэр Эредиа", - сказаў ён, перадаючы мне тузін канвертаў.
  
  "Паслання?"
  
  "Лісты", - растлумачыў швейцар тонам, у якім чуўся намёк на спагаду да майго магчымага няведанні слова, якое, наколькі я мог успомніць, я сустракаў толькі ў старых пыльных кніжках аб піратах, якія чытаў у юнацтве.
  
  “ Паштальён больш не падымаецца ў нашы кватэры?
  
  "Я атрымліваю допіс тут і асабіста дастаўляю яе адрасатам".
  
  "Вельмі эфектыўна", - сказаў я з адценнем сарказму. "Як цябе завуць, сябар?"
  
  "Félix Domingo Vidal."
  
  "Feliz Domingo."
  
  “Фелікс, з крыжыкам. Як ксенафоб і ксілафон".
  
  “ Шыне Тотек і Хочикацин.
  
  "Ксеракс і ксерадэрма".
  
  "Хочипилли".
  
  - Фелікс, праз x. Не забудзьцеся, містэр Эредиа.
  
  Я развітаўся з Фелисом Дамінга і, падымаючыся ў ліфце, прагледзеў канверты. Большасць з іх былі паштовымі адпраўленнямі ад фінансавых службаў, якія прапаноўвалі зямны рай у абмен на неправамерныя працэнтныя выплаты ў працягу васьмі ці дзесяці гадоў. З астатніх адно ўтрымлівала запрашэнне падпісацца на часопіс пра дзіўных злачынствах; іншае - ліст і чэк ад старога кліента, які быў удзячны мне за паслугі і прасіў прабачэння за затрымку з адпраўкай ганарару. Чэк быў невялікім, але яго хапіла, каб аплаціць арэнду маёй кватэры, купіць некалькі кніг, зводзіць Гризету на вячэру і ў кіно, а таксама адкласці некалькі рахункаў з надпісам Андрэса Бэла ў паперніку з змяінай скуры, які мне падарыў мексіканскі сябар. Апошні канверт быў адрасаваны нейкаму Дэзідэрыа Эрнандэсу, які жыў у кватэры 707, праз два ці тры дзверы ад майго офіса. Я падумаў аб тым, каб спусціцца на першы паверх і паказаць ўмеламу Фелису Дамінга яго памылку, але гэта здавалася занадта далёкім, і я хацеў выправіць памылку сам.
  
  Калі я выйшаў з ліфта, калідор здаўся мне цямней звычайнага, і мне даставіла невялікае задавальненне ўбачыць акрылавую таблічку з маім імем і прафесіяй. Таблічка обесцвечивалась па краях, але фраза ЭРЕДИА, ПРЫВАТНЫЯ РАССЛЕДАВАННЯ выглядала гэтак жа бліскуча, як і ў першы раз, калі я яе ўбачыў. Я падышоў да дзвярэй кватэры 707 і націснуў на дзвярны званок побач з ёй. Я пачакаў і праз некалькі секунд пачуў гук які адчыняецца з некаторым працай завалы. Затым я ўбачыў твар мужчыны. Яго шчокі былі ідэальна выгаленыя і трохі жорсткія, як быццам іх пакрываў пласт воску. Над вуснамі віднеліся акуратна падстрыжаныя чорныя вусы. Ён паглядзеў на мяне з недаверам і, здавалася, зусім не ўзрадаваўся майму прысутнасці ў яго дзверы.
  
  “Mr. Desiderio Hernández?" - Спытала я, ужо шкадуючы аб сваёй імправізаванай працы паштальёна.
  
  "Чаго ты хочаш?" - спытаў мужчына жорстка і пранізліва, як нож.
  
  “Швейцар аддаў мне маю пошту, і, падобна, ён, павінна быць, па памылцы паклаў адно з тваіх лістоў побач з маім. Паколькі мы суседзі, я падумаў, што прынясу яго табе, і —"
  
  "Дай мне", - загадаў Эрнандэс, не даўшы мне магчымасці скончыць тлумачэнне.
  
  Я перадаў яму ліст, ён пераканаўся, што яго не ўскрывалі, і, не сказаўшы ні паўслова, зачыніў дзверы. Я зноў пачуў скрыгат отодвигаемого завалы і з цяжкасцю падавіў жаданне выбіць дзверы нагой.
  
  "Прыязнасць у нашы дні ў дэфіцыце", - сказала я ўслых, накіроўваючыся да сваёй кватэры.
  
  Рыхтуючы сабе кавы, я забыўся пра гэты інцыдэнт. Жыццё ў адным будынку з іншымі людзьмі - гэта проста яшчэ адзін прыкмета капрызнай лёсу, якая звязвае нас з незнаёмцамі, часам моцнымі вузамі, а часам такімі эфемернымі ніткамі, як мімалётнае прывітанне. Турбавацца не аб чым, калі толькі хто-то не апынецца цікаўным суседам або пісьменнікам, якія цікавяцца праблемамі іншых людзей.
  
  Я ямчэй уладкаваўся ў сваім працоўным крэсле і, закурыўшы цыгарэту, адкрыў бліжэйшую кнігу, назва якой — "Уплыў ўзроўню адукацыі на гарадскую сераду"— гарантавала мне доўгія гадзіны пазяхання.
  
  "Вы згодныя?" Я спытаў Сіменона.
  
  "Згодны з чым?" - спытаў кот, які паляваў на чернокрылого матылька.
  
  "У апошні час нам не было пра што гаварыць", - адказала я яму, прыпадняўшы брыво.
  
  OceanofPDF.com
  
  2
  
  Нуда раз'ядала маю скуру, як пражэрлівыя бактэрыі, а я ўсё яшчэ не магла адвесці вачэй ад першай старонкі кнігі, якую спрабавала прагледзець. Гэта было так жа панадліва, як дыханне п'яніцы на наступную раніцу. Мне прыйшлося шукаць новага кліента, інакш я не апынуўся б у вар'ятні ці выў, як сабака на месяц. Але гэта было нялёгка. Ніхто не стукаўся ў маю дзверы, і, што яшчэ горш, на "жоўтых старонках" памнажаліся аб'явы аб прыватных дэтэктыўных агенцтвах. Некаторыя нават мелі нахабства падкладаць мне пад дзверы ўлёткі з прапановамі такіх паслуг, як аднаўленне сагнанага аўтамабіля, дакументаванне шлюбнай нявернасці, назіранне за нянямі з дапамогай микрокамер, інтэрнэт-расследаванне і старанная праверка біяграфічных дадзеных. Дрэнныя часы для дэтэктыва, які мог прапанаваць сваім кліентам толькі нерашучасць свайго носа і пэўнасць сваіх сумневаў.
  
  Тэлефонны званок перапыніў мае нягоды. Я паднёс яго да вуха і пазнаў ціхі голас Пісьменніка, майго сябра, які прысвячае сябе напісанню раманаў па матывах гісторый, якія я распавядаю яму за выпіўкай у "Сіці" або "Рэмбо".
  
  "Як музы ставяцца да цябе?" Спытаў я. "Ты ўсё яшчэ пішаш пра мяне ці знайшла што-то лепей для працы?"
  
  “Ні тое, ні іншае, Эредиа. Я перажываю цяжкі перыяд, і мне сапраўды патрэбна адна з тваіх гісторый. Што заўгодна, нават калі ты не лічыш гэта настолькі цікавым ".
  
  “ Нічога. У мяне нічога няма для цябе, Пісьменнік. Прайшло два месяцы з таго часу, як у мой офіс забраўся нават павук. Я нават не змог супрацьстаяць ветраныя млынам, як той худы стары рыцар з Ламанчы, які толькі што адсвяткаваў сваё четырехсотлетие і працягвае ісці наперад з той жа энергіяй, якая была ў яго ў маладосці ".
  
  "Яны проста папрасілі мяне напісаць артыкул для анталогіі кароткіх апавяданняў, і я разлічваў, што вы мне дапаможаце".
  
  “ Баюся, вам давядзецца задзейнічаць сваё ўяўленне.
  
  “ У такім выпадку, купі мне выпіць. У маіх кішэнях так жа пуста, як у тваім офісе.
  
  “Зменіце прафесію. Прадавайце хот-догі або зацукраваны арахіс. Мала хто цікавіцца пісьменнікамі і іх кнігамі. Большасць аддае перавагу марнаваць свае грошы на гамбургеры і бульба фры. Некаторых людзей немагчыма адцягнуць ад абрыву. Яны скончаць тым, што стануць тоўстымі і тупымі, як дзвярны цвік ".
  
  “Я думаў напісаць раман аб скачках, з тваім удзелам. Што ты думаеш?"
  
  “Цяжка прыдумаць арыгінальную канцоўку для гэтага. У гонках ты выйграеш ці прайграеш, а ўсё астатняе другаснае ".
  
  “Ты больш апокалиптичен, чым калі-небудзь. Спадзяюся, у наступны раз, калі мы пагаворым, у цябе знойдзецца для мяне добрая гісторыя ".
  
  “Пачытайце газету, схадзіце ў бар, прагуляйцеся па вуліцах. Я ўпэўнены, што ў любы час і ў любой частцы горада знойдзецца гісторыя, якую варта распавесці".
  
  Гризета ўвайшла ў кабінет, падышла да мяне і пацалавала ў вусны. Я ўспомніў, як яна ўпершыню з'явілася там. Ёй было каля дваццаці гадоў. Яе вусны былі нафарбаваны які выклікае ў чырвоны колер. Валасы былі коратка падстрыжаныя, падкрэсліваючы рысы асобы, як быццам яна сышла з карціны эпохі Адраджэння. Апранутая ў чорнае, яна валодала прыгажосцю нявінніцы, якую толькі што спакусілі. На ёй былі аблягае джынсы і футболка з Джонам Ленанам. Яе брат, Хуан Ордоньес, быў маім старым аднакурснікам па універсітэту. Пасля таямніцай барацьбы супраць дыктатуры Піначэта ён далучыўся да сандинистским партызанам у Нікарагуа. Ён загінуў у бітве з Контрас. У якой-то момант ён распавёў пра мяне сваёй сястры і сказаў, што яна можа звярнуцца да мяне за дапамогай, калі ёй спатрэбіцца.
  
  Гризета прыехала з Талька ў цэнтральнай частцы Чылі і хацела знайсці працу і пачаць вывучаць псіхалогію ў універсітэце. Яна спытала, ці можа яна пажыць у мяне пару тыдняў. Я сказаў "так", не мяркуючы, што праз некалькі дзён мне прыйдзецца прызнаць, што я закахаўся ў яе.
  
  Прайшло шмат часу з тых часоў, як я бачыў яе апранутай у чорнае, як пры нашай сустрэчы, але яе кароткія рудыя валасы ўсё яшчэ надавалі ёй той малады, прывабны выгляд, які паланіў мяне, калі я ўбачыў яе ў першы раз.
  
  Цяпер яе суправаджала брунэтка старэй у сінім касцюме. "Вірджынія Рэес", - сказала Гризета, прадстаўляючы мяне незнаемцы.
  
  Я паказаў на адно з крэслаў перад маім сталом, і жанчына моўчкі села. Я ўважліва назіраў за ёй. Што-то ў выразе яе твару прымусіла мяне здушыць жаданне закурыць цыгарэту. Збоку на носе ў яе была пара маленькіх радзімак. Яе вусны, злёгку нафарбаваныя чырвоным, былі акружаны невялікімі зморшчынкамі.
  
  "Вірджынія была маёй школьнай настаўніцай матэматыкі", - сказала Гризета, і я адчуў, што гэта было пачаткам доўгай гісторыі, якую яна збіралася мне распавесці па якой-то прычыне, якая ў рэшце рэшт праясніцца. “Мы не бачыліся з таго часу, як я скончыла школу, а пару месяцаў таму сустрэліся ў супермаркеце. Мы вырашылі сустрэцца за ланчам на наступным тыдні, а за дзень да гэтага яна патэлефанавала мне, каб паведаміць, што яе адзіны брат памёр ".
  
  "Мне вельмі шкада", - сказала я інстынктыўна, не здолеўшы надаць свайму голасу досыць сумнага адцення.
  
  Вірджынія Рэес адказала разумелай усмешкай. Яна паправіла сінюю спадніцу і ласкава паглядзела на Сіменона, які толькі што заскочыў на стол і вырабляў ўражанне зацікаўленага ў размове.
  
  “ Гризета сказала мне, што вы прыватны дэтэктыў і расследуете разнастайныя злачынствы.
  
  "Часам, калі я магу, або калі надарыцца выпадак, я выконваю працу, аб якой вы кажаце", - сказаў я, у той жа час, пытаючыся ў сябе, ці змагу я знайсці ў сабе сілы працягнуць слухаць гісторыю гэтай жанчыны.
  
  "Што ж, магчыма, вы зможаце мне дапамагчы", - адказала жанчына.
  
  "Што за гісторыя?" Спытаў я стомленым тонам работніка інфармацыйнага кіёска.
  
  “Мой брат Герман быў забіты. Двое мужчын падпільнавалі яго каля працы і застрэлілі. Ён памёр прама там, і ніхто не змог яму дапамагчы ".
  
  “Вулічнае рабаванне - гэта тое, што паліцыя ведае, як расследаваць. Яны задзейнічалі сваіх інфарматараў, і ім не спатрэбіцца шмат часу, каб высветліць, хто гэта зрабіў ".
  
  “Забойства майго брата не было вынікам звычайнага рабавання. Я думаю, яны інсцэніравалі рабаванне, каб збіць з панталыку паліцыю".
  
  "Што прымушае вас думаць, што гэта была падробка?"
  
  "Яны нічога ў яго не скралі, і ў яго былі з сабой яго месячная зарплата і гадзіны, якія ён атрымаў у спадчыну ад нашага дзядзькі".
  
  “Можа быць, яны былі неспрактыкаваныя. Можа быць, яны запанікавалі і ўцяклі. Гэта здарылася б не ў першы раз ".
  
  “Так сказалі ў паліцыі. Але за тыдзень да сваёй смерці мой брат сказаў мне, што яму здаецца, што за ім сочаць".
  
  “ Хто сачыў за ім? - спытаў я.
  
  “Герман бачыў пару мужчын у кучы месцаў, куды ён звычайна хадзіў. А таксама на вуліцы каля дома. У чым я ўпэўнены, дык гэта ў тым, што ён быў напалоханы ".
  
  "Я думаў, тыя часы засталіся ў мінулым", - сказаў я. Усе ведалі, што на працягу семнаццаці гадоў дыктатуры Піначэта яго таемная паліцыя рэгулярна мела, катавала і забівала тых, хто хацеў вяртання Чылі да дэмакратыі. Гэта пачалося ў верасні 1973 года, пасля таго, як урад Сальвадора Альендэ быў звергнуты ў выніку ваеннага перавароту, поощряемого ЦРУ і кансерватыўнымі палітычнымі партыямі Чылі. Сёння мала хто адважваецца адмаўляць, што гэтыя злачынствы былі здзейсненыя. Адзінымі, хто гэта зрабіў, былі вайскоўцы, якія здзейснілі іх, і грамадзянскія асобы, якія падтрымалі рэпрэсіўнае ўрад. "У любым выпадку," сказаў я Вірджыніі, "я б парэкамендаваў вам звярнуцца за дапамогай да адваката і перадаць справу ў суд".
  
  “Я сумняваюся, што іх гэта хвалюе цяпер, калі ён мёртвы. Мой брат у апошні час здаваўся дзіўным. Ён прыходзіў дадому і зачыняўся ў сваім пакоі. Калі ў яго сапраўды была праблема, я думаю, гэта магло быць што-тое, што адбывалася ў краме тавараў для дома, дзе ён працаваў ".
  
  "Аб чым канкрэтна ты думаеш?"
  
  “Крадзеж, якія-то праблемы з калегам. Я дакладна не ведаю. Адзінае, што я ведаю напэўна, гэта тое, што паліцыя не надала яго смерці столькі ўвагі, колькі варта было б ".
  
  “ Колькі гадоў было вашаму брату?
  
  “ Шэсцьдзесят.
  
  "Жанаты?"
  
  “Ён ажаніўся, калі яму было дваццаць пяць гадоў, і развёўся праз чатыры гады пасля гэтага. У яго не было дзяцей, і ён доўгі час не заводзіў новых адносін. Каля двух гадоў таму ён сустракаўся з жанчынай, і некаторы час яны жылі разам. Яе клічуць Бенилде Роос. Яна працуе медсястрой у медыцынскім цэнтры."
  
  "Што яна думае пра ўсё гэта?"
  
  “Я не ведаю. Я бачыў яе на пахаванні, і яна выглядала так, нібы не магла думаць ні аб чым, акрамя свайго гора. З тых часоў я яе не бачыў. Мы ніколі не былі сябрамі. Наколькі я памятаю, яна прыходзіла да мяне дадому ўсяго адзін раз.
  
  “ У вашага брата былі сябры? Хто-небудзь, каму ён мог бы давяраць?
  
  “ Нікога з тых, каго я калі-небудзь сустракаў. Я ведаю, што ён хадзіў на сходы ў які-небудзь клуб або супольнасць, пра якіх амаль не расказваў.
  
  “ Ваш брат быў нешматслоўны.
  
  “Ён сказаў тое, што павінен быў сказаць, мне і маім дочкам. Калі Гризета распавяла мне пра цябе, я паспрабаваў прыдумаць, што я мог бы расказаць табе аб маім браце, і, па праўдзе кажучы, не так ужо шмат. У нас была розніца ў сем гадоў. Герман быў ад другога шлюбу майго бацькі, і, калі не лічыць натуральнай прыхільнасці паміж братам і сястрой, мы не былі па-сапраўднаму блізкія ".
  
  “ Як вы даведаліся, што яго забілі двое мужчын?
  
  “Быў сведка, Дарыё Карвилио, калега Джермана. Ён выклаў паліцыі сваю версію падзей".
  
  "Ты можаш дапамагчы Вірджыніі?" Спытала Гризета.
  
  Я паглядзела ў акно на сонца, опускающееся да гарызонту, і нічога не сказала.
  
  "Я магу вам заплаціць", - дадала Вірджынія, рэагуючы на маю відавочную незацікаўленасць.
  
  “ Я не думаў пра свой ганарар, мэм. Падобна на тое, што галоўная загадка - ваш брат.
  
  "Што вы маеце на ўвазе?" - спытаў настаўнік.
  
  “Калі мы высвятлім прычыну яго страху, то, магчыма, зможам высветліць, хто яго забіў. Гэта пры ўмове, вядома, што гэта было не проста няўдалае рабаванне ".
  
  "Так ты бярэшся за гэтую справу?" нецярпліва спытала Гризета.
  
  "Я магу задаць некалькі пытанняў, але гэта не значыць, што я зраблю нейкія высновы, адрозныя ад высноў паліцыі", - сказаў я. Зрабіўшы паўзу, каб зноў вызірнуць у акно, я запытаўся настаўніцу, як называецца месца, дзе працаваў яе брат.
  
  “ Лесапільны склад ў Леонэ. Гэта на Авенида Викунья Маккенна. Герман працаваў там касірам.
  
  “ Мне таксама трэба будзе знайсці Бенилде Роос і агледзець рэчы вашага брата.
  
  OceanofPDF.com
  
  3
  
  "Дзякуй, што дапамагла Вірджыніі", - сказала Гризета. “Яна добрая жанчына і не ведала, да каго звярнуцца. Вось чаму я даў ёй тваё імя ... Спадзяюся, ты не пярэчыш.
  
  Настаўнік пайшоў, і Сіменон быў адзіным сведкам абдымкі, якое звяло нас разам, калі дзень саступіў месца першым начным ценяў.
  
  “Не турбуйся пра гэта. Рэцэнзаванне кніг забівала мяне. Мне будзе карысна панюхаць вулічны паветра. Самае прыемнае, што ў канцы шляху мяне чакае выдатная дзяўчына, якая ганарыцца маімі подзвігамі ".
  
  “ Дзяўчына? Мы жывем у дваццаць першым стагоддзі, і я ўжо не тая дзяўчына, якую ты сустрэў шмат гадоў таму. Жанчынам пара перастаць быць здабычай іншых людзей.
  
  "Я не думаў, што мне адкусяць галаву за маленькую жарт".
  
  "Лепш спыніць пячорнага мачо да таго, як ён пачне".
  
  "Кіхот быў не адзіным сумным старикашкой, якія маюць права быць трохі вар'ятам", - сказаў я, цалуючы Гризету. “ А цыпачка з Эль-Тобосо была не зусім у росквіце свайго юнацтва.
  
  Вірджынія Рэес прыняла мяне ў гасцінай свайго дома. Гэта была маленькая, дрэнна асветленая пакой з двума крэсламі, кававым столікам з некалькімі керамічнымі попельніцамі на ім і карціннай рамкай з калекцыяй партрэтаў, на якіх, як я здагадаўся, былі намаляваныя яна, яе муж і дзве іх дачкі. Яна прапанавала мне кавы і, падаючы яго, паўтарыла, што шкадуе аб тым, што не мела зносіны са сваім братам. Нічога такога, чаго б яна ўжо не сказала ў офісе або ў любым выпадку не здавалася недаравальным. Я папрасіў яе паказаць мне пакой Германа, і пакуль мы ішлі па калідоры, яна распавяла мне, што яе муж памёр шэсць гадоў таму і што яе дачкі былі студэнткамі універсітэта, изучавшими педагогіку і сацыяльную працу.
  
  "Рэчы Германа знаходзяцца ў дакладнасці ў тым выглядзе, у якім ён іх пакінуў", - сказала яна, калі мы ўвайшлі ў пакой, самай прывабнай асаблівасцю якой было акно, праз якое адкрываўся від на задні двор. Там раслі ружы, гладыёлусы, стакроткі і іншыя расліны, назваў якіх я не ведала. Мэбля выглядала патрапанай. Там стаяў ложак з бронзавым пад галаву, двухбаковы шафа, драўлянае сядзенне і пісьмовы стол з некалькімі кнігамі і радыёпрымачом, які выглядаў так, нібы ў музеі быў бы больш дарэчны.
  
  "Я б аддаў перавагу прайсці праз усе у адзіночку".
  
  "Як табе будзе заўгодна", - адказала яна з лёгкай ноткай раздражнення ў голасе.
  
  Першае, што прыцягнула маю ўвагу, была фатаграфія ў рамцы на начным століку — брунэтка з змрочным тварам і лысы мужчына з густой сівой барадой. Я выказаў здагадку, што гэта Герман і яго дзяўчына. Я выняў з рамкі фатаграфію, і паклаў яе ў адзін з унутраных кішэняў сваёй курткі.
  
  У шафе я знайшоў пакамечаны касцюм, дзве кашулі і выцвілы гальштук. Там жа былі некалькі поношенных чаравік і стос газет. Ні адзін з гэтых прадметаў не прыцягнуў майго увагі, і ў шуфлядцы начнога століка таксама не было нічога цікавага. Некалькі таблетак аспірыну, пара ручак, трохі дробязі і зборнік папулярных выслоўяў. Я зачыніў скрыню начнога століка і прагледзеў кнігі, якія ляжалі на стале, большасць з якіх былі палітычнымі эсэ аўтараў, пра якіх я ніколі не чуў, і некалькі раманаў Эрыка Эмблера. У скрыні я знайшоў скрынку з некалькімі жоўклымі паштоўкамі, некалькімі спартыўнымі часопісамі і ашчаднай кніжкай ад BancoEstado, на якой была запісаная нікчэмная сума. Калі я гартаў адзін з часопісаў, з яго выпала палова ўлёткі. На ёй была фатаграфія таўстуна ў акулярах з тоўстымі шкламі і акуратна падстрыжанымі валасамі. Над фатаграфіяй быў тэкст: Вернер Джинелли, лекар па катаваннях. Я імгненне глядзеў на ўлётку, а затым паклаў яе назад у скрыню. Я сеў на ложак і закурыў цыгарэту, якую павольна выкурыў, спрабуючы ўявіць пачуцці чалавека, які жыў у гэтым пакоі.
  
  Пазней, вярнуўшыся ў офіс, я паклала фатаграфію Рэеса на свой стол і пачала запісваць у нататнік свае ўражанні ад візіту ў дом сястры. Адзінае, у чым я быў упэўнены, калі пісаў, дык гэта ў тым, што Герман быў адзінокім чалавекам, які, за выключэннем існавання Бенільды Роос, жыў з пэўным самоотречением, ухіляючы ўсе лішняе са свайго атачэння. Аскет, згубіўся ў капіталістычных джунглях.
  
  Я патэлефанаваў Маркас Кэмпбеллу, сябру-журналісту, які часам дапамагаў мне ў расследаваннях. Выслухаўшы яго скаргі на тое, што ў яго занадта шмат працы, я спытаў у яго, ці памятае ён, ці бачыў ён што-небудзь пра лекары па імя Вернер Джинелли, калі той асвятляў парушэнні правоў чалавека ў часы дыктатуры.
  
  “ Гэта імя ні аб чым не кажа.
  
  "Вы можаце праверыць свае архівы?" - Спытаў я, успомніўшы, што журналіст апантана захоўваў свае артыкулы і рэпартажы разам са другаснымі крыніцамі.
  
  "Я не магу зрабіць гэта прама цяпер", - адказаў Кэмпбэл і пасля хвіліннага маўчання дадаў: "Некалькі лекараў ўдзельнічалі ў катаваннях падчас дыктатуры, і ў некаторых з іх медыцынская камісія адабрала ліцэнзіі. У якую калатнечу ты ўляпаўся цяпер, Эредиа? Ты ўсё яшчэ капацца ў мінулым?"
  
  “Гэта не мая віна, што паміж мінулым і сучаснасцю так шмат сувязяў. Гісторыю нельга пакідаць ззаду, асабліва калі карціна намаляваная размытымі лініямі", - адказаў я і пасля кароткай паўзы распавёў яму аб сваім візіце ў дом настаўніка.
  
  "Гэта не больш чым ўлётка, якую ён мог падабраць на вуліцы або якую хто-то пакінуў у яго дома", - сказаў Кэмпбэл, калі я згадаў аб сваёй знаходцы ў пакоі Германа Рэеса. “ Можа быць, перад смерцю ён прыбраўся на сваім стале, і тое, што вы знайшлі, - гэта некалькі лісткоў паперы, якія не патрапілі ў смеццевае вядро.
  
  "Магчыма, маё ўяўленне згуляла са мной злы жарт, - сказаў я, не пераконваючы сябе, "але ўсё роўна я быў бы ўдзячны, калі б вы маглі зазірнуць у свае архівы".
  
  “У гэтым жыцці нічога не даецца бясплатна, Эредиа. Табе прыйдзецца пачаставаць мяне двума ці трыма напоямі".
  
  "Я прашу прабачэння за такі позні званок", - сказала я пасля таго, як настаўніца падняла трубку. "Але калі што-то не дае мне спакою, я стараюся знайсці адказ так хутка, як толькі магу".
  
  “Не турбуйся пра гэта. Я глядзела адно з тых дурных тэлешоў, якія раней падабаліся майму мужу. Прыгожыя дзяўчыны, сквернословящие і без мазгоў у галовах. Але я ўпэўнены, што ты патэлефанавала не для таго, каб пачуць, як я скарджуся на тэлевізар. У цябе ёсць якія-небудзь навіны?"
  
  “Я хачу задаць табе пытанне, Вірджынія. Твой брат перад смерцю ... ён усё прыбраў у сваім пакоі? Я не маю на ўвазе подметание і выціранне пылу. Ён перачытваў свае дакументы? Ён выкінуў кучу папер?"
  
  "Чаму гэта павінна мець значэнне?"
  
  “ Так гэта зрабіў ён ці не?
  
  “У яго былі стосы часопісаў і газетных выразак. Аднойчы днём ён усё гэта выкінуў. Так пакой выглядала нашмат лепш. Я не магла быць больш шчаслівым ".
  
  “ Паперы, якія ён выкінуў, ён выкінуў іх у смеццевае вядро ці панёс куды-то яшчэ?
  
  "Ён спусціўся да смеццевага кантэйнера з сям'ю велізарнымі пластыкавымі пакетамі".
  
  “У маім офісе вы сказалі, што за вашым братам сачылі. Вы думаеце, гэтая чыстка як-то звязана з тым, што ён баяўся?"
  
  “З тых часоў, як я пагаварыў з табой, я пытаўся ў сябе, ці быў я маю рацыю, паверыўшы таму, што сказаў мой брат, не падвяргаючы гэта пад сумненне. Магчыма, я забег наперад".
  
  "Што ты маеш на ўвазе?" Я спытаў.
  
  Я пачуў, як яе дыханне пачасцілася на лініі. “Ёсць сёе-тое, аб чым я вам не сказала, калі мы размаўлялі ў вашым офісе. Герман быў затрыманы пасля ваеннага перавароту".
  
  "Гэта апраўдала б яго асцярогі".
  
  “Верагодна. Ён ніколі не мог забыць той вопыт; гэта было падобна на тое, што на ім выпалілі кляймо распаленым жалезам. І гэта яшчэ не ўсё. Ён быў апантаны праблемай катаванняў. Ён выразаў усё, што знаходзіў пра гэта ў прэсе. Навіны, інтэрв'ю, артыкулы аб судовым пераследзе ваенных. Ён выдаткаваў значную частку сваіх грошай на куплю газет і часопісаў ".
  
  "Калі гэта так, то табе не здаецца дзіўным, што ў адзін цудоўны дзень ён проста ўсё выкінуў?"
  
  “За два месяцы да смерці ён сказаў мне, што лячыўся ў псіхолага, таму, калі ён прыбіраўся ў сваім пакоі, я падумаў, што гэта, павінна быць, частка тэрапіі. Спосаб дыстанцыявацца ад сваёй дакучлівай ідэі ".
  
  "Псіхолаг?"
  
  "Я толькі што сказаў вам, што ён не змог акрыяць ад таго, што яго затрымалі".
  
  “ Вы памятаеце імя псіхолага? - спытаў я.
  
  “ Я запісаў гэта ў кнігу, якая ляжыць у мяне на тумбачцы. Дай мне некалькі секунд, каб пашукаць.
  
  Я скарыстаўся паўзай, каб запаліць цыгарэту і пагладзіць Сіменона па галаве. Здавалася, ён уважліва сочыць за размовай. Я сказаў яму: "Ты калі-небудзь пытаўся ў сябе, на што была б падобная ваша жыцце, калі б у цябе быў настаўнік, які кожны дзень прыходзіў дадому і самае рызыкоўнае, што ён рабіў, - гэта пераходзіў вуліцу?"
  
  “ Не морач мне галаву, Эредиа. Ты ж ведаеш, я прывык да тваёй глупства.
  
  Па тэлефоне я пачула гук крокаў, а затым голас настаўніцы. "Псіхолага клічуць Ана Мельгоза", - сказала яна, а затым дала мне нумар тэлефона.
  
  Я адчувала сябе збітай з панталыку пасля таго, як Вірджынія Рэес развіталася. Навошта мне даследаваць жыццё, якая нічога не значыла для мяне некалькі дзён таму, пра існаванне якой я нават не падазравала? Цікаўнасць. Нешта хваравітае цікаўнасць, якое заўсёды вонзалось ў мае справы, як скальпель. У мяне было адчуванне, што я няўдала кінуў косткі і што ключ да гульні быў дзе-то ў іншым месцы, не ў пакоі Германа Рэеса і не ў словах яго сястры. Я выйшаў на вуліцу і накіраваўся да газетнаму кіёска Анзэльм. Мой сябар слухаў па радыё трансляцыю футбольнага матчу. Яго лысую галаву прыкрывала вельветовая капялюш, а на ім была майка Універсітэта Чылі. Я сеў на драўляную лаўку ля ўваходу і закурыў цыгарэту. Я чуў вясёлыя гукі музыкі cumbia, якія даносіліся з аднаго з бараў далей па кварталу. Ноч была спакойнай, і на секунду я прадставіў сябе на плыце, пасярод акіяна, і нікуды не плыве.
  
  "Табе не надакучае кожны дзень адкрываць краму?" - Спытала я Анзэльм, які прыводзіў у парадак стос часопісаў для адпраўкі назад дыстрыб'ютар.
  
  “Гэта тое, як я зарабляю на жыццё. Альтэрнатывай было б сядзець на тратуары, працягваць руку і быць жабраком. Чаму ты пытаеш? Ты збіраешся прапанаваць мне якое-то справа або выйграў у латарэю і хочаш падзяліць прыз?"
  
  "У мяне ёсць праца, і мне цяжка адарваць ад яе сваю задніцу".
  
  “Хто цябе разумее, чувак? Учора ты скардзіўся, таму што быў беспрацоўным, а сёння ты жалішся, таму што ў цябе ёсць праца".
  
  “Я не скарджуся. Я проста думаю пра тое, як храбусцяць мае косткі кожны дзень, калі я прачынаюся ".
  
  “Занадта шмат часу без працы, Эредиа. Дазволь энтузіязму мала-памалу распаўсюджвацца па тваім целе, як наркотыку", - сказаў Анзэльм. “Калі я быў жакеем, мне давялося катацца на Бигфуте, неверагоднай коні ... высокай і моцнай. Хендлер сказаў мне, каб не штурхаць яго на першых некалькіх метрах, даць яму спачатку супакоіцца. Ён прабег доўгую дыстанцыю, але было стрэмкай у задніцы прымусіць яго ўвайсці ў рытм гонкі. Аднак, калі ён урэшце гэта зрабіў, ён быў машынай. Яго было не спыніць. Я выйграў дзве класічныя гонкі на гэтай коні, заўсёды заходзячы ззаду і ведучы гонку як вялікі чэмпіён ".
  
  "Мне падабаецца сядзець у вашага газетнага кіёска і назіраць, як жыццё праходзіць міма".
  
  “Цярпенне, чувак. Каб дажыць да пенсіі, трэба назапасіцца вялікім цярпеннем. Дастаткова хутка ты будзеш карміць галубоў на Пласа-дэ-Армас. А пакуль што паспрабуйце выконваць сваю працу як мага лепш. Што за новае справа?"
  
  “ Хлопец, якога забілі па-за яго працы.
  
  “ Ёсць сведкі?
  
  “ Толькі адзін, якога я планую дапытаць.
  
  “Супакойся, чувак. Давай выкурим пару цыгарэт, а потым можаш ісці спаць. Што скажаш?"
  
  “ Нядрэнная ідэя, Анзэльм. Я чуў і горай.
  
  Ледзь я пераступіў парог свайго кабінета, як пачуў раздражняльны гук тэлефона. Я падняў трубку і пачуў грубы голас Маркаса Кэмпбэла.
  
  “Я тэлефаную ў пяты раз за паўгадзіны. Дзе, чорт вазьмі, ты быў, Эредиа?"
  
  “ Хацеў пераканацца, што зоркі ўсё яшчэ на сваіх месцах.
  
  “ З якіх гэта часоў ты п'еш віно са зорачкамі на этыкетцы? - спытаў ён і, не чакаючы адказу, выпаліў: - Джинелли быў лекарам ваенна-паветраных сіл, а пасля дзяржаўнага перавароту яго абвінавацілі ў катаваннях зняволеных на базе ў Эль-Боске. Падобна на тое, ён адказваў за захаванне жыцця зняволеных, каб іх можна было шакаваць і катаваць. Яго нават абвінавацілі ў катаваннях некаторых сваіх таварышаў-лётчыкаў. Ён выйшаў сухім з вады, але некалькі чалавек пакляліся, што бачылі яго на сеансах катаванняў ".
  
  “ Вы не ведаеце, дзе я магу яго знайсці?
  
  “ Напэўна, на могілках. Ён памёр у мінулым годзе.
  
  “ Я палічыў за лепшае б паглядзець яму ў вочы.
  
  "Выбачайце, што прынёс дрэнныя навіны".
  
  "Гэта ўсяго толькі адна якая зачыняецца дзверы".
  
  OceanofPDF.com
  
  4
  
  Смерць заглушае ўсё. Ахвяры і вінаватыя пакрытыя адной і той жа зямлёй і змеценыя адным і тым жа дажджом, які абмывае надмагіллі, пакуль нічога не застанецца. Аб'ядноўвала ці што-то Джинелли і Хермана Рэеса ў жыцці? Час ішло і стирало сляды замышлявшегося перавароту, рэха ад крыкаў, жорсткасць ката, саўдзел суддзяў, зламаныя чарніла на паперах. Мёртвыя забыты, памяць аб іх падаўленая мінулымі гадамі і словамі, сказанымі напалову. А боль? Страх? Прыніжэнне? Што добрага ў праўдзе, калі яна не уваскрашае мёртвых і не пазбаўляе ад кашмараў тых, хто выжыў? У цішыні, без адзінага сведкі, акрамя Сіменона, я ўспомніў словы Кэмпбэла і спытаў сябе аб значэнні ўлёткі, на якой было надрукавана імя Джинелли. У мяне было прадчуванне, што ў гэты кавалак паперы ўкладзена пасланне, але не такім простым спосабам, як я сабе гэта ўяўляў. Час скажае словы і ўчынкі. Я паабяцаў сабе памятаць пра гэта, і, не маючы больш нічога, чым можна было б падсілкоўваць свае думкі, я шукаў саўдзелу ў ложку і спадзяваўся, што, заплюшчыўшы вочы, ці змагу забыць цяжкі адзінота кватэры.
  
  Сіменон пагладзіў мяне па шчацэ адной са сваіх лап, і калі я расплюшчыла вочы, то ўбачыла яго тоўстыя сцягна ў сябе на грудзях. Я паглядзела яму ў вочы, пагладзіла яго па падбародку і пачула, як ён мурлыкае.
  
  "Падобна на тое, што пачатак добрага дня", - прамармытала я. “Сонца ўсё яшчэ там, дзе яму і пакладзена быць, паблізу няма зборшчыка рахункаў, а мне трэба працаваць. Аб чым яшчэ я мог бы прасіць?"
  
  “ Мой сняданак і стейк, які ты абяцала мне два тыдні таму.
  
  “ Наберись цярпення. Я чакаю сустрэчы з багатай спадчынніцай.
  
  “ Я быў цярплівы з таго самага дня, як упершыню пераступіў парог гэтай кватэры.
  
  “ Худы і галодны. Я даў табе банку макрэлі і трохі вады. На што ты жалішся?
  
  Сіменон рушыў услед за мной на кухню. Я дастала з халадзільніка пакет малака і выліла яго змесціва ў дзве гарбатныя кубкі. Я дастаў з шафкі скрынку крекеров і паклаў пару на зямлю побач з Сименоном, які з энтузіязмам жаваў іх і глядзеў на мяне з новым чаканнем. Яшчэ два крекеры ўпалі яму пад ногі.
  
  “Усё ў парадку, містэр Эредиа? Ваша здароўе? Кот?" - швейцар спытаў, убачыўшы, што я выходжу з ліфта і накіроўваюся да ўваходу ў будынак.
  
  “ Усё добра, Феліс Дамінга.
  
  “Фелікс з крыжыкам. Не забудзься".
  
  “ Ксілафон, Ксеракс, я нічога не забыўся.
  
  “ Добрага дня, містэр Эредиа.
  
  "І табе таго ж, Феліс Дамінга", - адказаў я, спрабуючы ўспомніць адрас лесапільні ў Леонэ, які знайшоў у тэлефоннай кнізе.
  
  Склад лесаматэрыялаў займаў цэлы квартал, і яго інтэр'ер уяўляў сабой яркі лабірынт праходаў і паліц, на якіх былі складзеныя розныя віды і памеры дрэва і металу, галоны фарбы і лаку, інструменты, цвікі, шрубы і бясконцае мноства бытавой тэхнікі, лямпаў і хатняй мэблі. Ад уваходу распаўсюджвалася сумесь пахаў: дрэва, гумы і металу. Мой нос зморшчыўся, калі я ўвайшла ў дзверы, і, не спыняючыся, каб зірнуць на аб'явы аб продажы малаткоў і абцугоў, якія рэкламавала прывабная брунэтка, я працягнула ісці да вітрыне пад велізарнай шыльдай з надпісам "ІНФАРМАЦЫЯ". Я ўстаў у чаргу з трыма іншымі людзьмі. За акенцам стаяў мужчына з пацучыным тварам, які хутка адказваў на пытанні кліентаў. Здавалася, ён ведаў усё, ад таго, якое пакрыццё можна атрымаць з галёна сінтэтычнага латекса, да хімічнага складу сілікону. Калі падышла мая чарга, я папрасіў паклікаць Дарыё Карвилио. Гаворачая пацук адкрыў вочы, і на секунду я падумаў, што ён адправіць мяне з маім пытаннем куды-небудзь яшчэ.
  
  "Карвилио, Карвилио, Дарыё Карвилио", - вымавіў ён услых, абдумваючы свой адказ. “Ён працуе ў службе бяспекі. Калі толькі што-то не здарылася, ці ён не ў адпачынку, ён павінен знаходзіцца паміж радамі дваццаць пятым і трыццатым.
  
  Я хадзіў па гэтых праходах на працягу дзесяці хвілін, і як раз калі быў гатовы вярнуцца да інфармацыйнага акенца, я заўважыў ахоўніка, які стаяў у канцы дваццаць восьмага праходу. Гэта быў высокі, дужы мужчына з выбітным носам. Накіроўваючыся да яго, я задаваўся пытаннем, ці сапраўды ён назіраў за наведвальнікамі ці сапраўды быў лунацікаў, якога ніхто не асмельваўся абудзіць.
  
  "Darío Carvilio?" - Спытаў я, калі падышоў да яго.
  
  Ахоўнік агледзеў мяне з ног да галавы, а затым паказаў на шнурок, які звісае з яго шыі. Я прачытаў імя на бейдже і пацвердзіў, што знаходжуся ў патрэбным месцы з патрэбным чалавекам.
  
  "Мяне клічуць Эредиа, і я хацеў бы пагаварыць з вамі аб Германе Рейесе", - сказаў я. "Мне сказалі, што вы бачылі рабаванне, у выніку якога ён загінуў".
  
  "Яшчэ адзін кап?" раздражнёна спытаў ён. “ У дзень забойства я размаўляў з кучай дэтэктываў.
  
  "Я ўпэўнены, але ні ў каго з іх не было сумненняў, якія я спрабую развеяць".
  
  “Якога роду сумневы? Мне няма чаго дадаць да майго заяве".
  
  "Я не думаю, што смерць Германа Рэеса была вынікам звычайнага рабавання".
  
  "Што прымушае вас думаць, што вашыя калегі памыляліся?"
  
  “Я не працую з паліцыяй. Я прыватны дэтэктыў, і я працую на місіс Вірджынію Рэес, сястру ахвяры".
  
  "А што, калі я не хачу з табой размаўляць?" Спытаў Карвилио. Ён назіраў, як наведвальнік рыецца ў скрыні, набітым абцугамі і адвёрткамі.
  
  “ Я магу пайсці да сяброў у паліцыі і папрасіць іх вярнуцца і распытаць цябе. Не усложняй сабе жыццё, Карвилио. Мне проста трэба некалькі хвілін твайго часу. Калі я не памыляюся, вы з Джерманом Рейесом былі сябрамі.
  
  Карвилио, здавалася, не чуў маіх слоў. Ён цалкам засяродзіўся на наведвальніках, проверявшем скрыню, худым маладым чалавеку з хваравітым выразам твару.
  
  "Ты ведаеш гэтага хлопца?" - Спытаў я.
  
  “Педрито, заўзяты злодзей. Ён прыходзіць, здзяйсняе некалькі паходаў па праходах, а затым сыходзіць з чым-то, схаваным ў яго пад вопраткай ".
  
  "Чаму ты не спыніш яго?"
  
  “ Ён выйшаў з турмы шэсць месяцаў таму. У яго СНІД, і ён памірае", - сказаў Карвилио і, нібы ўспомніўшы, што ён ахоўнік, паглядзеў на свой ідэнтыфікацыйны значок і дадаў: "Двума-трыма абцугамі менш не збанкрутаваць лесазавод".
  
  “ Мне падабаецца твая філасофія, сябар.
  
  “Я табе не сябар, а ты не падобны на чалавека, які сябруе з паліцыянтамі. Я сам калісьці быў паліцыянтам, і мне дастаткова аднаго погляду, каб зразумець, што за чалавек".
  
  "Паліцэйскі?"
  
  “На працягу дзесяці гадоў. Калі мне сказалі, што мяне перавядуць у Каламу, я вырашыў пашукаць іншую працу. Да гэтага мяне адпраўлялі ў такія гарады, як Лос-Анхелес і Ранкагуа. Я стаміўся ад перакладу і хацеў жыць у Сант'яга. Я нарадзіўся тут і хачу сысці на пенсію тут, калі гэта не занадта вялікая просьба ".
  
  “Калі гэта так, то ты ў добрым становішчы, каб дапамагчы мне. Паслухай, што я хачу сказаць, падумай аб сваім сябру Германе, а затым вырашы, хочаш ты адказваць ці не ".
  
  “Начальству не падабаецца, калі людзі балбочуць на працы. Мая змена заканчваецца праз гадзіну. Пачакай мяне ў бары праз дарогу. Нічога асаблівага, але там нам будзе прасцей пагаварыць ".
  
  У мяне склалася ўражанне, што ўстанова было абстаўлена разномастным рэшткамі іншых бараў з вялікімі прэтэнзіямі. Ні адзін з сталоў не падыходзіў адзін аднаму, а сядзенні, якія былі расківаны і развальваліся на часткі, здавалася, насілі шнары ад мародерствующей арды вандалаў. Але ўсё гэта, здавалася, не мела значэння ні для наведвальнікаў, ні для афіцыянтаў, якія перабягалі ад століка да століка, як медыкі, якія аказваюць дапамогу загінуўшым на поле бою.
  
  Карвилио прыбыў, калі і абяцаў. У руках у яго была палатнянай сумка. Без формы ахоўніка ён здаваўся маладзей і худы. Ён памахаў бармэну і, заўважыўшы мяне, нетаропка падышоў.
  
  "Я бачу, вы часу дарма не гублялі", - сказаў ён, ківаючы на вялікую бутэльку піва на стале.
  
  “Я замовіў піва на час чакання. Яно не вельмі смачнае, але, па меншай меры, халоднае".
  
  “Раней я прыходзіў у гэтую ўстанову з Германам. У канцы месяца, калі мы атрымлівалі зарплату". Заняўшы месца, ён паклікаў аднаго з афіцыянтаў і папрасіў разліванае піва з апельсінавай содавай.
  
  "Якім ён быў?" Я спытаў. "У яго сястры стварылася ўражанне, што ён быў ціхім хлопцам і трымаўся асабняком".
  
  “Ён быў не вельмі гаваркім, але як толькі вы пазналі яго бліжэй, ён мог гаварыць доўга. Ён працаваў касірам, і начальства давярала яму. Яго цікавіў той факт, што я быў паліцыянтам. Часам ён пытаўся ў мяне аб маёй старой працы і аб удзеле паліцыі ў тым, што ён называў 'рэпрэсіўнай дзейнасцю' дыктатуры".
  
  "І што ты можаш сказаць з гэтай нагоды?"
  
  “Я проста слухаў яго. Я стаў паліцыянтам, калі краіна ўжо вярнулася да дэмакратыі. Злачынствы, якія яны здзейснілі да гэтага, ставіліся да гісторыі, у якой я не прымаў удзелу. Мне падабалася праца ў паліцыі, але ў рэшце рэшт я пайшоў на пенсію па прычынах, аб якіх я вам ужо казаў.
  
  “ Вы нічога не падумалі аб тым, што ён задаваў гэтыя пытанні?
  
  "Спачатку гэта здавалася недарэчным, але праз некаторы час я зразумеў, чаму ён зацікавіўся".
  
  "Чаму ён быў такім?"
  
  “Аднойчы ён намякнуў, што ў яго былі некаторыя праблемы падчас дыктатуры. Ён ніколі не казаў пра гэта занадта адкрыта, а я не хацеў капацца ў мінулым. Ты павінен быць адчувальны да такой болю ".
  
  “ Ён згадваў, што хто-то нядаўна сачыў за ім?
  
  “ Сочыш за ім? За кім?
  
  “Гэта тое, што я спрабую высветліць. Джерман распавёў пра гэта сваёй сястры".
  
  "Ён павінен быў сказаць мне, што гэта адбываецца", - сказаў Карвилио. "Я мог бы дапамагчы яму высветліць, ці сапраўды за ім сачылі, ці гэта было толькі яго ўяўленне".
  
  "Вы былі сведкам забойства Джермана", - сказаў я, накіроўваючы размову ў тое, што мяне цікавіла.
  
  “Я дзяжурыў ля ўваходных дзвярэй склада лесаматэрыялаў. Мужчыны прыбытку за паўгадзіны да закрыцця крамы на ўвесь дзень на чырвоным пікапе з падоўжанай кабінай. Яны былі апранутыя ў цёмныя штаны і скураныя курткі. Калі я ўбачыў іх у першы раз, яны не прыцягнулі маёй увагі. Я падумаў, што гэта два пакупніка, якія чакаюць дастаўкі або чаго-то ў гэтым родзе. Мне трэба было зайсці на склад лесаматэрыялаў. Калі я вярнуўся, яны ўсё яшчэ стаялі на тым жа месцы. Вось тады я пачаў прыглядацца да іх бліжэй. Хлопцы былі старэй, магчыма, ім было за шэсцьдзесят. Адзін быў худым і лысым, а іншы - невысокім і каржакаваты, з тым, што звычайна называюць 'выбітнымі' сівымі валасамі. Я забыўся пра іх, калі выйшаў Герман. Ён сказаў мне, што збіраецца наведаць сваю дзяўчыну, і мы развіталіся.
  
  "І гэта ўсё?"
  
  “Я бачыў, як ён выйшаў са склада і перайшоў вуліцу. Двое мужчын выйшлі з грузавіка і накіраваліся ў яго бок. Я б схлусіў, калі б сказаў вам, што ў мяне было прадчуванне або што-то ў гэтым родзе. Усё адбылося вельмі хутка. Мужчыны выхапілі пісталеты, калі былі менш чым у шасці футаў ад Джермана. Хлопец з сівымі валасамі стрэліў першым. Два стрэлы. Герман ўпаў на зямлю, і тады лысы стрэліў з пісталета. Яшчэ два стрэлы. Я выйшаў са склада і пабег туды, дзе быў мой сябар. Я нічога не мог зрабіць. У мяне былі толькі ліхтарык і кайданкі. Забойцы селі ў грузавік і з'ехалі, перш чым хто-небудзь паспеў іх спыніць. Я хацеў даведацца нумарны знак, але ён быў залеплены брудам. Герман памёр у мяне на руках ".
  
  “ Я чуў, што забойцы яго не рабавалі.
  
  "Яны турбаваліся толькі аб тым, ці трапяць іх кулі ў мэту".
  
  "Як ты думаеш, яны маглі спалохацца, калі ты выйшаў са склада драўніны?"
  
  "Такая была тэорыя паліцыі".
  
  Я дапіў сваё піва, і Карвилио зрабіў тое ж самае са сваім.
  
  "Табе не здаецца, што гэта занадта зручна?" - Спытаў я Карвилио.
  
  "Падобна на тэорыю чалавека, які не занадта задумваецца аб расследаванні", - адказаў ахоўнік. “Навошта ім рабаваць Германа? Навошта ім было турбаваць сябе чаканнем, калі ён выйдзе са склада? За грошы, якія яму плацілі?"
  
  “ Герман калі-небудзь згадваў пры табе што-небудзь аб абавязках?
  
  “Не, але я б не здзівіўся, калі б у яго былі якія-то грошы. Большасць людзей, якія працуюць у гэтай установе, па вушы ў банкаўскіх крэдытах і запазычанасцях па крэдытных картах крам".
  
  "Я больш думаў пра картачныя даўгі або ўжыванні наркотыкаў".
  
  "Я магу сказаць, што вы ніколі яго не ведалі", - сказаў Карвилио. "Джерман быў здаровым хлопцам".
  
  "Даведаліся б вы забойцаў, калі б ўбачылі іх?" - Спытаў я.
  
  “Вядома. Я адчуваю, што ўсё яшчэ магу іх ясна бачыць. Два дзівака, апранутыя як маладыя стромкія хлопцы ".
  
  “Праблема ў тым, каб высветліць, дзе іх знайсці. Магчыма, хто-то яшчэ бачыў іх. Можа быць, вы маглі б папытаць у каго-небудзь з людзей, з якімі вы працуеце. Калі я гэта зраблю, яны наўрад ці стануць балбатаць, " сказала я, вывуджваючы з кішэні курткі адну з сваіх пакамячаных візітных картак.
  
  "Эредиа і партнёры", - прачытаў услых ахоўнік склада лесаматэрыялаў. "Вы працуеце з іншымі людзьмі?"
  
  “Лянівы кот і Ансельмо, уладальнік газетнага кіёска, які трымае мяне ў курсе мясцовых плётак. Нумар мабільнага Анзэльм паказаны на адваротным баку паштоўкі. Калі вы не можаце датэлефанавацца да мяне ў маім офісе і захочаце пакінуць паведамленне, скарыстайцеся гэтым нумарам ".
  
  Пазней, накіроўваючыся да дзвярэй бара, я адчуў на сабе нечы пільны погляд. Я азірнуўся і ўбачыў высокага мужчыну, які сядзеў каля стойкі бара; здавалася, яго цікавіла, чым мы з Карвилио займаемся.
  
  "Ты ведаеш таўстуна ў далёкім левым куце бара?" Я спытаў Карвилио.
  
  Ахоўнік пільна паглядзеў на яго і кіўнуў.
  
  “Яго клічуць Атилио Монтегон. Ён працуе на лесапавале тры месяцы. Ён што-то накшталт кансультанта адміністрацыйнага боса. Ніхто на самай справе не ведае, чым ён займаецца. Я не здзіўлены, убачыўшы яго тут. Ён даволі шмат п'е — верагодна, шукае, з кім бы напіцца ".
  
  OceanofPDF.com
  
  5
  
  “ Дажджу няма, але з яго капае. З кожнай хвілінай, якую я марную на гэта, справа Хермана Рэеса становіцца ўсё больш трывожным ", - сказаў я Гризете, паспрабаваўшы гарэлку з тонікам, якую прыгатаваў для мяне Марсело, адзін з афіцыянтаў "Сіці".
  
  Мы зайшлі ў бар пасля прагляду фільма, дзе Клінт Іствуд сыграў трэнера, які працуе з дзяўчынай, якая спрабавала стаць прафесійным баксёрам. У бары было ціха, як звычайна; мы дзялілі зала з другога парай, якая ажыўлена гутарыла у куце, далей ад дзвярэй і цікаўных вачэй афіцыянта.
  
  "Гэта расследаванне чым-небудзь скончыцца?" Спытала Гризета, адкрываючы штодзённік. “Адзінае, што ў вас ёсць, гэта паказанні ахоўніка і сумневы Вірджыніі. Можа быць, я пачаў бегаць наперад, прывёўшы яе да цябе ў офіс той ноччу.
  
  "Я задам яшчэ некалькі пытанняў", - сказаў я, не жадаючы больш гаварыць аб гэтым. Я спытаў Гризету, ці не хоча яна ўсё яшчэ зайсці да мяне дадому.
  
  “Заўтра я еду ў Ла-Серэну, і перш за ўсё мне трэба быць у аэрапорце. Гэта паездка на адзін-два дні максімум ".
  
  “Вы павінны сказаць ім, што вам патрэбен целаахоўнік або што ім трэба спыніць адпраўляць вас з аднаго канца краіны ў іншы, як якую-небудзь сцюардэсу. За апошнія тры месяцы ты пабываў у пяці розных гарадах.
  
  Гризета наблізіла свой твар да майго і пацалавала мяне. "Ты лепш спраўляўся з адзінотай да таго, як мы зноў былі разам".
  
  "Нават бяздомныя коткі час ад часу хочуць, каб іх пагладзілі".
  
  “Ты не кошка, і цябе не трэба гладзіць. Ты - сваім, а я - сваіх. Гэта гучыць як скорагаворка, але такое наша пагадненне ".
  
  Я пакінуў Гризету ў таксі і ўбачыў, як яна ад'язджае ад усходняй частцы горада. Ноч была цёплай, і я мог бачыць, як у рэстаранах побач з Парталам Фернандэс Конча расквітае святло, калі яны абслугоўваюць апошніх наведвальнікаў. На лаўках на плошчы Пласа-дэ-Армас сядзелі некалькі пар і некалькі адзінокіх мужчын, якія шукалі кампанію на вечар. Я абышоў плошчу, а затым паказаў у бок вуліцы Пуэнте. Я спыніўся перад асветленай вітрынай і, закурыўшы цыгарэту, прачытаў шыльду, якія рэкламуюць перавагі новай мадэлі мабільнага тэлефона. Праз некаторы час я страціў цікавасць да рэкламы і інстынктыўна азірнуўся. Мужчына, чые вочы былі схаваныя пад казырком фетравым капялюшы, здавалася, зацікавіўся тым, што я раблю. Я не падала ўвазе, што заўважыла, але замест гэтага працягнула вывучаць выстаўленыя ў вітрыне тавары, а затым зноў пайшла пешшу. Мужчына зрабіў тое ж самае. Я зрабіў выснову, што ён чакаў лепшага моманту, каб афіцыйна прыкласці кулакі да майго цела. У мяне было два варыянты: супрацьстаяць яму ці ўцякаць, як пацук. Габарыты незнаёмца прымусілі мяне выбраць другі варыянт. Я быў не ў настроі ўвязвацца ў несумленную бойку і замест гэтага скарыстаўся сваім веданнем навакольных завулкаў. Пяць хвілін праз я азірнуўся і ўбачыў, што за мной ніхто не варта. Я ўздыхнула з палёгкай. На секунду я спытала сябе, ці быў гэты чалавек рэальным ці ён быў толькі ў маім уяўленні.
  
  Сіменон заскочыў на мой стол і падставіў свой валасаты жывот, каб я мог даць яму яго штодзённую дозу любові.
  
  "У цябе не вельмі добра атрымлівалася з дамамі на даху?" Я спытаў у яго.
  
  “Дзяўчынкі хуткія, і мне пачынае не хапаць энергіі. Думаю, прыйшоў час пачаць жыць ўспамінамі і ўсвядоміць, што чатырнаццаць каціных гадоў - гэта як семдзесят пяць чалавечых. Табе варта купіць мне вітаміны або танізавальны напой.
  
  “ Хіба добрага кавалка стейка кожны тыдзень недастаткова?
  
  “ Мае зубы, Эредиа. Праблема ў маіх зубах.
  
  “Чорт вазьмі, Сіменон! Нам пара класціся спаць. У мяне быў цяжкі дзень — мне нават здалося, што хто-то сочыць за мной".
  
  "Наколькі я ведаю, ты нікому не павінен грошай".
  
  “Арэндная плата і рахункі аплачаны. Я, павінна быць, адзін з нямногіх чылійцаў, хто не карыстаецца крэдытнымі карткамі, не атрымлівае банкаўскіх крэдытаў і не павінен грошай універмагі. Я схаджу з розуму?"
  
  “ Без даўгоў ты ў нашы дні ніхто, Эредиа. На тваім месцы я б хваляваўся.
  
  У медыцынскім цэнтры было ажыўлена, як на нядзельнай кірмашы. Пацыенты або кліенты, у залежнасці ад таго, па які бок прылаўка хто знаходзіўся — сталі ў вялізныя чэргі, чакаючы вынікаў лячэння або лабараторных аналізаў. Медсёстры ўваходзілі і выходзілі з дзвярэй, за якімі хаваліся інструменты, якія, здавалася, былі створаны спецыяльна для таго, каб мучыць хворых, хоць час ад часу на адной з белых ўніформаў віднеліся намёкі на цела пад імі, якое добра падыходзіла для інтэнсіўнай тэрапіі. Тэлевізар у прыёмнай грымеў гукамі ранішняй праграмы, па якой ветэрынар даваў парады па догляду за хатнімі жывёламі.
  
  Я спытаў у ахоўніка ў сіняй форме, дзе я магу знайсці Бенилде Роос. Мужчына выслухаў мяне з раздражнёным выразам твару. Калі я мімаходзь згадаў, што гэта звязана з паліцыянтам справай, ён стаў надаваць больш увагі і знік за дзвярыма, якая вядзе ўнутр цэнтра. Праз некалькі хвілін ён вярнуўся і сказаў, што медсястра зможа пагаварыць са мной падчас абедзеннага перапынку. Я падзякаваў яго, паглядзеў на гадзіннік і сеў у прыёмнай з усёй радасцю дзіцяці, які чакае выкліку ў кабінет стаматолага.
  
  Бенилде Роос была бледнай, хударлявай жанчынай. Ёй, павінна быць, было каля сарака гадоў, і яна насіла акуляры без аправы. Яе чорныя валасы былі прыкрытыя шапачкай медсёстры. У яе была нясмелая ўсмешка, за якой, як мне здалося, яна хавала моцную асобу. Яна запрасіла мяне суправаджаць яе ў кафэтэрый цэнтра і, коратка распавёўшы аб працы, якой яна там займалася, ўважліва выслухала мяне, папіваючы ананасавы сок.
  
  "Герман мёртвы, і ваша расследаванне гэтага не зменіць", - сказала яна пасля таго, як я патлумачыў, чаму я там апынуўся. “ Гады, калі мы сустракаліся, нашы планы ажаніцца, наша сумеснае будучыню - усяму гэтаму прыйшоў канец, калі ён быў забіты.
  
  "Я паважаю твае пачуцці, але я проста спрабую выконваць сваю працу", - сказаў я, не дазваляючы сабе паддацца лютасьці і смутку, якія стаяць за яе словамі.
  
  “Што задумала Вірджынія? Можа быць, яна адчувае сябе вінаватай з-за таго, як абышлася з Джерманом".
  
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  
  “Джерман страціў працу пасля ваеннага перавароту. Вірджынія і яе муж адвярнуліся ад яго. Яны абодва падтрымлівалі ваенных, і ў той час яны думалі, што яго звальненне было апраўдана. Вы павінны памятаць ўсю хлусня, якую яны прыдумалі тады, каб збіць людзей з панталыку. Што існуе тэрарызм, што існуе 'План Z', што ў краіну патокам паступае кубінскае зброю, што з Масквы паступае золата. Вірджынія і яе муж былі ўсяго толькі двума з многіх людзей, якія закрывалі вочы на тое, што адбываецца. Яны нават ўручылі свае заручальныя кольцы, калі вайскоўцы заклікалі ўсіх да супрацоўніцтва ў тым, што яны назвалі 'аднаўленнем краіны'. Пазней, калі злачынства сталі занадта відавочныя, яна змяніла сваё меркаванне, і яе мужу давялося адмовіцца ад сваіх слоў. Я не зусім ўпэўнены, чаму, але што я дакладна ведаю, дык гэта тое, што яны прапанавалі Герману жыць з імі. Ён прыняў прапанову, каб зэканоміць грошы. Але яны не зладзілі. Яны з Вірджыніі размаўлялі адзін з адным, толькі калі гэта было неабходна, і ён ніколі не казаў ні слова свайму швагер. Так што я не разумею, чаму яна звязалася з вамі." Бенильда агледзелася вакол, нібы спрабуючы знайсці дзверы, якая дапамагла б ёй збегчы ад сваіх успамінаў.
  
  "Якімі былі вашы адносіны з Джерманом?" - Спытаў я.
  
  “Якое гэта мае значэнне для вашага расьсьледаваньня? Ці я ў вашым спісе падазраваных?"
  
  "Я проста хачу, каб мець лепшае ўяўленне аб жыцці Германа".
  
  “Ён быў ціхім чалавекам, і я адчувала сябе з ім у бяспекі. Мы сустрэліся тут. Мне давялося ўзяць у яго некалькі узораў крыві, і як бы гэта ні гучала як што-то з любоўнага рамана, гэта была любоў з першага погляду - ці з першага ўколу, як ён любіў казаць. Мы добра ладзілі, але гэта не значыць, што ў нас не было рознагалоссяў і сварак, як у любой іншай пары ".
  
  “ Ён казаў вам, што яму здалося, быццам за ім сочаць?
  
  "Адкуль у цябе такая ідэя?"
  
  “ Герман сказаў пра гэта сваёй сястры, а яна распавяла мне.
  
  “У гэта цяжка паверыць. Хто мог рушыць услед за ім?"
  
  “Хто і чаму — вось у чым праблема. Я не ведаю, які мог быць матыў", - сказаў я і пасля паўзы, каб агледзецца вакол, спытаў: "У яго былі якія-небудзь даўгі?"
  
  “Ні аднаго. Нават невялікага доўгу ў універмагу або бакалейнай краме па суседстве. Герман добра звяртаўся са сваімі грашыма і ведаў, як пражыць на сваю зарплату са склада драўніны ".
  
  “ Ці быў ён звязаны з якой-небудзь палітычнай партыяй?
  
  "Ён не быў зацікаўлены, і я б палічыў за лепшае не паўтараць тое, што ён казаў аб партыях і некаторых іх лідэрах".
  
  “Такім чынам, што вы можаце расказаць мне пра яго мінулым? Я ведаю, што ён быў затрыманы сіламі бяспекі яшчэ ў 1970-х гадах. Што вы можаце расказаць мне пра гэта?"
  
  “Яны трымалі яго на Віле Грымальдзі і, як вы можаце сабе ўявіць, звярталіся з ім жорстка. На шчасце, у адрозненне ад некаторых яго сяброў, яму ўдалося выбрацца адтуль жывым. Ён ніколі не распавядаў аб сваіх пакутах. Але аднаго згадкі Вілы Грымальдзі было дастаткова, каб ён разваліўся на часткі.
  
  "Менавіта таму ён праходзіў лячэнне ў псіхолага?"
  
  "Адкуль ты пра гэта ведаеш?" - спытала яна, абараняючыся.
  
  “Значная частка маёй працы складаецца ў тым, каб задаваць пытанні. Што вы можаце расказаць мне аб психологе?"
  
  "Яна працуе ў гэтым медыцынскім цэнтры і лячыла Германа у сваёй прыватнай практыцы", - сказала медсястра і, паглядзеўшы на гадзіннік, дадала: "Як я ўжо казала вам, я не думаю, што ваша расследаванне прынясе якую-небудзь карысць, містэр Эредиа".
  
  "Вірджынія Рэес так не лічыць".
  
  “ Шчыра кажучы, мне ўсё роўна, што яна адчувае. Ёй трэба было паклапаціцца аб сваім браце, калі гэта што-то значыла, "сказала Бенильда і, раптам падвысіўшы голас, заявіла:" А цяпер, калі ў вас больш няма пытанняў, я павінна вярнуцца да працы.
  
  "Ці былі ў Германа якія-небудзь сябры, з якімі ён часта сустракаўся?"
  
  "Па пятніцах ён піў піва пасля працы з адным з сваіх калегаў, а два разы на тыдзень хадзіў у Культурны цэнтр Амерыкі".
  
  "Што ён там рабіў?"
  
  “Я думаю, там было шмат юрыстаў, прафесараў і студэнтаў універсітэтаў. Герман так і не атрымаў вучонай ступені, але ён выдаткаваў значную частку свайго часу на вывучэнне гісторыі. У мяне склалася ўражанне, што ён наведваў гутаркі і лекцыі".
  
  “ Ты ніколі не хадзіла з ім?
  
  “ Толькі адзін раз, для гутаркі аб кнізе.
  
  “ Ты ведаеш, з кім ён сустракаўся ў цэнтры?
  
  "Адзіны чалавек, якога ён згадваў, быў Дыянісія Церан, рэжысёр".
  
  "Я пачынаю адчуваць, што, нягледзячы на тое, што вы з Германам добра ладзілі, паміж вамі былі нейкія таямніцы".
  
  “У жыцці Германа былі моманты, у якія ён мяне не прысвячаў. Яго мінулае было адным з іх. Спачатку мне было некамфортна ад гэтага, але потым я навучылася прымаць яго такім, які ён быў ".
  
  Перад тым як пакінуць медыцынскі цэнтр, я патэлефанаваў у кабінет псіхолага Аны Мельгозы і дамовіўся аб сустрэчы на канец другой паловы дня. Вяртаючыся ў свой офіс, я думаў аб тым, што Херман Рэес, як і большасць людзей, за сваё жыццё насіў шмат розных масак і што толькі іх сукупнасць дазволіла б мне намаляваць яго партрэт хоць бы напалову ўпэўнена. Потым я перастаў думаць пра яго і звярнуў увагу на тое, як вяду свой Chevy Nova па дарозе, поўнай выбоін, на зваротным шляху дадому.
  
  Сіменона ў офісе не было. Я выказаў здагадку, што ён, павінна быць, аглядае наваколлі або знаходзіцца на даху бара "Блышыны дом", раўніва назіраючы за прыходнымі і сыходзяць кліентамі. Я зрабіў сабе сэндвіч з тунцом і запіў яго апошняй слоікам піва з халадзільніка. Усё, што ў мяне засталося, - гэта банка інжырнага мармеладу і яблык. Пасля гэтага я прачытаў частка кіраўніка з кнігі Уілкі Колінза "Месяцовы камень" і паслухаў некалькі песень Хаакіна Сабіны. У мяне былі мая музыка, мае кнігі і кейс для працы, пакуль стрэлкі рухаліся па гадзінах на сцяне майго офіса.
  
  Я прыйшоў у прыёмную псіхолага за пяць хвілін да прызначанай сустрэчы. Прыемная сакратарка сказала мне прайсці ў кабінет: вялікую, добра асветленую пакой з пісьмовым сталом і двума крэсламі, размешчанымі адзін насупраць аднаго. Ана Мельгоза была высокай, прывабнай брунэткай. Яе чорныя вочы кантраставала з бледнай, амаль вампірскай скурай, і я мог бачыць маршчыны назапашанай стомленасці на яе твары. Яна паказала на адно з двух свабодных крэслаў, і некалькі секунд мы з яўнай цікаўнасцю назіралі адзін за адным.
  
  "Упершыню ў жыцці я апынулася тварам да твару з прыватным дэтэктывам", - сказала яна. "Пакуль я не атрымала ваш званок, я была перакананая, што такіх людзей, як вы, на самай справе не існуе".
  
  “Мы існуем у раманах, а часам суем нос у рэальны свет, і наадварот. Але не бойся. Калі я працую, я не кусаюцца. Я приберегаю ўкусы для больш інтымных выпадкаў.
  
  Ана Мельгоза ўсміхнулася і дастала пачак цыгарэт з аднаго з скрынь свайго стала.
  
  "Ты не пярэчыш, калі я закурю?" спытала яна.
  
  “Гэта твой офіс, твой тытунь, твае лёгкія. Мяне гэта не турбуе, але я крыху турбуюся пра психологе, які не можа кантраляваць свае ўласныя заганы. Я ўпэўнены, што некаторыя людзі прыходзяць да вас, каб перамагчы сваю згубную звычку ".
  
  "Я ведаю, што не з'яўляюся добрым прыкладам для сваіх пацыентаў, але я не раблю гэтага падчас тэрапіі".
  
  “Табе не трэба прасіць прабачэння. Палітыкі і бізнесмены звычайна з'яўляюцца значна горшымі прыкладамі".
  
  "У цябе востры язычок", - сказала Ана Мельгоза, пстрыкнуўшы запальнічкай. “Твой званок абудзіў маё цікаўнасць. Твая праца, павінна быць, цікавая".
  
  “І вельмі падобны на твой. Пытай, слухай і рабі высновы. Часам мне таксама ўдаецца схаваць каго-то за краты".
  
  “ У вас, павінна быць, шмат кліентаў.
  
  “ Напэўна, менш, чым вы. Дэпрэсія, неспакой і іншыя праблемы ў нашы дні ў модзе. Мы, прыватныя дэтэктывы, даем раскошныя паслугі ".
  
  “ Мы маглі б падзяліцца вопытам, містэр Эредиа.
  
  "Я бачу, ты ўсё яшчэ думаеш пра ідэю кусацца", - сказаў я, усміхаючыся.
  
  "Я думала аб тым, што трэба пытацца і слухаць", - сказала псіхолаг, выпускаючы пачуццёвую струменьчык дыму з рота. "Што б вы хацелі даведацца пра Германе?"
  
  “Я ведаю, што ён быў вашым пацыентам. Можа быць, вы маглі б дапамагчы мне лепш зразумець яго асобу і тое, што яго турбавала".
  
  “ Ён быў маім пацыентам на працягу двух гадоў, містэр Эредиа.
  
  “ Яго дзяўчына і сястра казалі аб тыднях.
  
  “Я не здзіўлены. Ўсведамленне таго, што яму патрэбна прафесійная дапамога, было для яго адным з самых складаных бар'ераў, які ён пераадолеў. Ён не хацеў, каб хто-небудзь ведаў, што ён прыходзіў у мой офіс. У рамках яго тэрапіі я падштурхнуў яго расказаць аб гэтым самым блізкім людзям. Членам сям'і, яго дзяўчыне, сябрам. Горш за ўсё тое, што ён быў блізкі да пераадолення свайго страху ".
  
  "Страх?"
  
  “Гэта гучыць дзіўна, але ён баяўся, што людзі даведаюцца, што яго катавалі. Яго трымалі пад вартай на віле Грымальдзі. Больш за трыццаць гадоў праз ён усё яшчэ баяўся распавядаць людзям сваю гісторыю. Ён адчуваў сябе вінаватым, амаль гэтак жа, як калі б замест таго, каб быць ахвярай, ён быў катам. Нам прыйшлося вельмі пастарацца, каб прымусіць яго даць паказанні урадавай камісіі, якая збірала інфармацыю пра катаваньні палітычных вязьняў. Яна называлася Камісіяй Валеха".
  
  "Я слухаю навіны па радыё, а часам нават чытаю газэты".
  
  “Яму было цяжка прыняць маю прафесійную дапамогу. Спачатку ён прыходзіў рэгулярна на працягу некаторага часу, а затым не з'яўляўся на працягу некалькіх тыдняў. Не так даўно ён прызнаў неабходнасць сістэматычнага лячэння ". Псіхолаг зрабіла яшчэ адну зацяжку ад сваёй цыгарэты і дадала: “Набрацца смеласці сказаць сваёй сястры і сяброўцы, што ён прыязджае сюды, было важным крокам, але ён спазніўся. Наступным было абмежаванне яго апантанасці катамі. Значная частка нашых сеансаў была прысвечана ім і таго, што яны рабілі, а не толькі таму, што яны рабілі з ім. Ён быў апантаны збіраннем інфармацыі аб катаваннях. Гэта турбавала мяне, таму што дакучлівыя ідэі могуць стаць разбуральнымі, і ў выпадку з Германам гэта перашкаджала яму дыстанцыявацца ад мінулага і ўсталёўваць новыя сувязі, якія дазволілі б яму жыць больш шчаслівай жыццём ".
  
  “Я чуў пра інфармацыі, якую ён сабраў, і я таксама чуў, што ён выкінуў усё гэта ў смеццевае вядро перад тым, як быў забіты. Вы сказалі яму зрабіць гэта?"
  
  “Мы гаварылі пра гэта, але я не даваў яму ніякіх дакладных інструкцый. Гэта азначала б прыняцце за яго рашэнні, якое ён павінен быў прыняць сам ".
  
  “ Ён згадваў, што яму здалося, быццам за ім сочаць?
  
  "Аб чым вы кажаце, містэр Эредиа?" - спытала псіхолаг, яе неспакой, здавалася, пераўзыходзіла прафесійны інтарэс.
  
  “Людзі, якія высочваюць іншых людзей. У яго былі паранаідальныя галюцынацыі або што-то ў гэтым родзе?"
  
  “Раней ён памятаў, што за ім сачылі пасля затрымання. Мужчыны ў сонцаахоўных акулярах, бландынкі".
  
  "Ён казаў пра гэта так, як быццам гэта было ў мінулым?"
  
  "Заўсёды ў форме ўспамінаў", - сказала Ана Мельгоза, пагульваючы пачкам цыгарэт.
  
  “ Герман казаў аб Культурным цэнтры Амерыкі? - спытаў я.
  
  “Аднойчы. Пасля прызначанай сустрэчы я падвёз яго да будынку недалёка ад плошчы Бразіліі. Ён сказаў мне, што гэта офіс культурнага цэнтра ".
  
  “ Магчыма, вы маглі б адвесці туды і мяне.
  
  “ Я не збіраюся сёння ў гэтую частку горада, містэр Эредиа.
  
  “ Нават з цікаўнасці?
  
  "Цікаўнасць з нагоды чаго?" - спытаў псіхолаг, усміхаючыся.
  
  “ Аб Культурным цэнтры. Што яшчэ?
  
  "Я стамілася, а мой муж і двое дзяцей чакаюць мяне дома".
  
  Духі псіхолага заставаліся са мной, пакуль я не дабралася да падземнага гаража, дзе пакінула "Шэўрале Нову". У гаражы было цёмна і смярдзела гарэлай гумай. Я завёў машыну і, калі пачаў набіраць хуткасць, убачыў, як ззаду мяне ўключыліся фары джыпу. Я выехаў на з'езд, і пасля таго, як я праехаў пяць кварталаў, машына ўсё яшчэ была прама за мной. Я вырашыў, што мне лепш высветліць, ці сочаць за мной, і ў мяне разгулялася ўяўленне. Я дачакаўся наступнага павароту і рэзка павярнуў направа, не падаючы сігналу. Джып працягваў ехаць. Я ўздыхнуў з палёгкай і закурыў цыгарэту, успамінаючы сваю размову з Анай Мельгоза. Страх? Большасць людзей поўныя страху. Аб мінулым, аб беспрацоўі, аб нападзе на вуліцы, пра тое, што цябе абрабавалі, аб тым, што ты трапіў у турму за нявыплату даўгоў, аб бос, які сочыць за часам. Страх, гноящийся пад скурай краіны, якая хавае сваю праўду пад пластом ўсеагульнай хлусні.
  
  Калі я ўвайшоў у сваю кватэру, Сіменон сядзеў перад маленькім тэлевізарам, які Анзэльм купіў пару дзён таму і прынёс да мяне ў офіс, каб апрабаваць. На экране ішла гонка Формулы-1, і Сіменон павадзіў галавой з боку ў бок, сочачы за якія праязджаюць машынамі.
  
  "Што ты робіш, прылеплены да гэтага экрану?" Спытаў я яго, узяўшы на рукі і пагладжваючы мяккую белую спінку.
  
  "Дай кату трохі павесяліцца, чувак", - пачуў я крык Анзэльм з кухні. “Я гатую ежу для нас траіх. Біфштэкс для беднякоў. Мяса, яйкі, лук і жменю бульбы фры. Што скажаш?"
  
  "Усё, што варта ёсць, поўна халестэрыну", - сказала я і, увайшоўшы на кухню з Сименоном на руках, спытала: "Што мы святкуем?"
  
  "Добры савет па чацвёртага заезду сёння".
  
  "Я не памятаю, каб ты расказваў мне пра гэта".
  
  “Я сыграў пару тысяч песа ад твайго імя. Выйгрыш у верхнім скрыні свайго стала".
  
  “ Я не ведаю, што б я рабіла без цябе, Анзэльм.
  
  “Прибереги свае слёзы для іншага разу. Адкрый вунь тую бутэльку, што стаіць на тэлевізары, і налі нам віна. Я купіў добрае".
  
  Я паслухаўся свайго сябра і як раз у той момант, калі збіраўся паднесці да вуснаў першы келіх віна, зазваніў тэлефон. Я схапіў трубку і пачуў голас Карвилио, ахоўніка склада лесаматэрыялаў.
  
  "Эредиа?" ціха спытаў ён.
  
  “ Што новага, Карвилио? - спытаў я.
  
  “Я задаў пытанні, якія вы ад мяне хацелі, і не атрымаў ніякіх станоўчых вынікаў. Ніхто нічога не бачыў".
  
  "Можа быць, заўтра ўсё пойдзе лепш".
  
  "Я думаў аб тым, аб чым мы гаварылі, і я хачу знайсці забойцаў".
  
  "Значыць, мы абодва хочам аднаго і таго ж", - сказаў я, не жадаючы зацягваць размову.
  
  “ Ты заняты? Я хацеў сказаць табе пару рэчаў.
  
  "Я гляджу на што-небудзь гарачае", - адказала я, назіраючы, як Анзэльм з усіх сіл спрабуе ўтрымаць у руках тры талеркі.
  
  “Не турбуйся пра гэта, Эредиа. Я ператэлефаную".
  
  OceanofPDF.com
  
  6
  
  Вірджынія Рэес была ў садзе, упёршыся каленямі ў зямлю і учапіўшыся рукамі ў карані расліны, якое яна спрабавала зрушыць з месца. У паветры лунаў пах вільготнай зямлі, змяшаны з водарам расліны язмін, якое паўзло ўздоўж цяжкай цаглянай сцяны, навакольнага памяшканне. Калі я прыехаў, адна з дачок Вірджыніі адчыніла дзверы і, не вельмі цікавіліся, навошта я наведваю яе маці, павяла мяне па выкладзенай пліткай калідоры ва ўнутраны двор. Сонца падала на дрэвы, ствараючы гульню ценяў, якія перамяшчаліся з аднаго кута пышнага саду ў іншы. Я глыбока ўздыхнуў, накіроўваючыся да Вірджыніі.
  
  "Ты прыйшоў, каб паведаміць мне аб праведзенай працы?" - спытала яна, убачыўшы мяне побач з сабой.
  
  Я працягнуў ёй рукі, каб яна паднялася на ногі. Я ўбачыў, як яна на імгненне ўсміхнулася, накіроўваючыся да лаўцы ў цені дрэва.
  
  “ Ты высветліў што-небудзь аб забойцах? - спытала яна, зручна ўладкаваўшыся на лаўцы.
  
  “Я ўсё яшчэ спрабую зразумець, кім быў твой брат. У мяне складваецца ўражанне, што як толькі я даведаюся розныя грані яго асобы, я змагу высветліць, хто яго забіў".
  
  “ Я не разумею, што вы спрабуеце мне сказаць, містэр Эредиа.
  
  “ Забойства вашага брата магло быць матывавана чым-тое, што ён рабіў ці перастаў рабіць. Матыў, які дазваляе нам адкінуць тэорыю аб тым, што яго забойства было ўсяго толькі вынікам няўдалага рабавання, здзейсненага парай некампетэнтных злачынцаў.
  
  "Падобна на тое, мы вярнуліся да таго, з чаго пачалі, калі ўпершыню сустрэліся", - сказала яна з некаторым расчараваннем, а затым пракаментавала: "Гризета сказала мне, што ты звычайна эфектыўны".
  
  "Твой брат схлусіў табе", - сказала я, ігнаруючы словы жанчыны. “Апошнія два гады ён працаваў са сваім псіхолагам. Ён не хацеў, каб хто-небудзь ведаў".
  
  “Я павінен быць здзіўлены тым, што ты кажаш, але я не здзіўлены. Як я ўжо казаў табе ў мінулы раз, калі мы размаўлялі, мне часам здаецца, што я ніколі не ведаў свайго брата ".
  
  "Вялікую частку часу мы не ведаем, што адбываецца з самымі блізкімі нам людзьмі", - сказаў я і, закурыўшы цыгарэту, дадаў: "Я таксама чуў, што вы адвярнуліся ад яго пасля ваеннага перавароту".
  
  “Хто гэта сказаў? Бенильда?"
  
  "Так, гэта праўда ці не?"
  
  Вірджынія Рэес дастала з кішэні фартуха насавой хустку і выцерла пот са шчок.
  
  “Гэта было ў першы год дыктатуры. Мы з мужам былі супраць кааліцыі народнага адзінства Альендэ, і калі яны звольнілі Хермана, мы думалі, што яго ўсяго толькі добранька напалохалі, а потым жыццё вернецца ў нармальнае рэчышча. Мы былі няправыя, але ў той час не маглі гэтага ўсвядоміць. Мой муж ніколі не выходзіў з сябе з-за злачынстваў, якія былі здзейсненыя тады, і ў той час адбывалася шмат рэчаў, аб якіх людзі не ведалі. Ты павінен памятаць ...
  
  "Я памятаю, што праўда лунала ў паветры, была даступная кожнаму", - сказаў я, перабіваючы настаўніка. “Я не веру лицемерам, якія кажуць, што яны былі дэзінфармаваныя або жылі ў мыльным бурбалцы, які перашкаджаў ім бачыць, што адбываецца. Гэта апраўданне дрэнна пахне. Але я тут не для таго, каб спрачацца з табой пра гэта. Проста скажы мне, што прымусіла цябе змяніць сваё меркаванне."
  
  “Пасля смерці майго мужа ў мяне была магчымасць пагаварыць з Германам так, як у нас ніколі раней не было. Аднойчы вечарам мы глядзелі выпуск навін аб камісіі, якая збірала справаздачы аб людзях, падвергнутых катаванням у часы праўлення Піначэта. Я памятаю, як сказаў яму, што гэта гучыць жудасна, і я не мог уявіць, як хто-то, хто перажыў гэта, можа працягваць жыць. 'Ты хочаш, каб я табе распавёў?' - спытаў ён. 'Я адзін з тых, хто выжыў, якія давалі паказанні перад той камісіяй", - сказаў ён. Затым ён распавёў мне ва ўсіх падрабязнасцях пра пакуты, праз якія яму давялося прайсці. З-за таго размовы, калі яны забілі яго, я падумала, што не змагу павярнуцца да яго спіной ў другі раз. Але я не ведала, што рабіць, пакуль не паразмаўляла з Гризетой, і яна распавяла мне пра цябе. Я ведаю, што гэта няшмат каштуе, але я ў даўгу перад ім. Кожны раз, калі я ўспамінаю ягоныя словы, у мяне мурашкі бягуць па скуры".
  
  "Ён калі-небудзь распавядаў вам аб сваёй дзейнасці ў Амерыканскім культурным цэнтры?" Я спытаў, спрабуючы прымусіць яе засяродзіцца на менш балючых успамінах.
  
  “Няма. Аднойчы ён прыйшоў дадому з мужчынам, які, па яго словах, быў дырэктарам гэтай установы. Прыемны малады чалавек, але бедна апрануты. Я памятаю, што ён шмат ведаў аб раслінах і дрэвах. Мы доўга размаўлялі тут, у садзе, " адказала Вірджынія Рэес, азіраючыся па баках.
  
  Я накіраваўся да офісу Маркаса Кэмпбэла. Мой сябар-журналіст усё яшчэ спрабаваў працягваць выпуск свайго паліцэйскага і крымінальнага часопіса The Bloody Print. У яго не было недахопу ў тэмах для напісання, але ён прайшоў праз выпрабаванні, звязаныя з Працай, спрабуючы прадаваць рэкламу для фінансавання дзейнасці часопіса. Яму з цяжкасцю ўдалося здабыць больш тузіна невялікіх аб'яваў з крамаў аўтазапчастак, "матэляў для мімалётных закаханых" (як называў іх Эдвардс Бэла), кандытарскіх і café con piernas — "кава на ножках", дзе напоі падаюць афіцыянткі на высокіх абцасах і ў міні-спадніцах, якія знаходзіліся недалёка ад яго офіса на Дзіц-дэ-Хуліё. Яго марай было размяшчаць рэкламу ў дзяржаўных службаў, але яны аддавалі перавагу фінансаваць газеты ў буйных выдавецкіх кангламератаў, такім чынам, зводзячы да мінімуму колькасць кіслаты, у якой яны мачалі свае ручкі.
  
  Прайшло некаторы час з тых часоў, як я ў апошні раз карыстаўся доўгай лесвіцай, якая заканчвалася ў кабінеце Кэмпбэла, і, увайшоўшы, я быў здзіўлены зменамі, што адбыліся ў офісе з моманту майго апошняга візіту. Яго стол быў акружаны камянямі розных памераў і кветак. На сценах, дзе раней віселі плакаты з прыгожымі кіназоркамі, цяпер былі постэры з камянямі, і зноў камянямі. Журналіст стаяў побач з адным з вокнаў, якія выходзілі на вуліцу, яго думкі, відавочна, луналі дзе-то за гарызонтам.
  
  “Хто, як ты спадзяваўся, увойдзе сюды? Музы або цар Мідас?" Я гучна спытаў яго.
  
  Кэмпбэл злёгку падскочыў і разгарнуўся, сустрэўшы мяне нерашучай усмешкай. Яго хвалістыя валасы ўсё яшчэ былі густымі і чорнымі. Толькі яго сівая барада і акуляры з тоўстымі шкламі выдавалі кошт жыцця, напоўненай бясконцым патокам настойлівых удараў па клавіятуры і попельніцамі, поўнымі недакуркаў. Мы пазнаёміліся ў універсітэце ў канцы сямідзесятых, на мерапрыемстве, фундаванага побач факультэтаў.
  
  “Мне патрэбныя і музы, і Мідас. Дзяўчынкі, каб напісаць артыкулы, якія я павінен падрыхтаваць да сённяшняга дня да нядзелі, і кароль, каб аплаціць рахунак за друк ".
  
  “ Грошы і словы. У цябе тыя ж праблемы, што і заўсёды.
  
  "Вось чаму я атачыў сябе прыроднай энергіяй", - сказаў Кэмпбэл, паказваючы на камяні.
  
  “ Што, чорт вазьмі, на цябе знайшло, Кэмпбэл?
  
  "Калі вы атачаеце сябе сілай прыроды, ваша энергія памнажаецца", - адказаў ён. Убачыўшы недавер на маім твары, ён дадаў: “Я мяркую, табе пляваць на камяні, і ты прыйшоў да мяне, таму што ў цябе нейкая праблема. Я правоў?"
  
  “Мне патрэбен адзін з вашых кампутараў, і мне трэба, каб вы дапамаглі мне загрузіць інфармацыю з Інтэрнэту аб выніках Нацыянальнай камісіі па палітычнаму пазбаўлення волі і катаванням. Я хачу азнаёміцца з некаторымі якія пацвярджаюць дакументамі ў справаздачы камісіі і праверыць, ці фігуруе пэўны чалавек у спісе прызнаных ахвяр ".
  
  "Я збіраюся аблегчыць табе жыццё, Эредиа", - сказаў Кэмпбэл, выцягваючы тоўстую сінюю кнігу вялікага памеру з аднаго з сваіх скрынь. "Там вы знойдзеце высновы, да якіх прыйшла камісія, а таксама спіс ахвяр турэмнага зняволення і катаванняў".
  
  “ На паперы, як у часы Гутенберга?
  
  “ Забірай усё гэта. Чым хутчэй ты зьнікнеш з маіх вачэй, тым хутчэй я змагу скончыць сваю працу.
  
  “ Тваё гасціннасць агідна, Кэмпбэл. Я думаў, ты хоць бы пачастуеш мяне выпіўкай.
  
  “Як-небудзь у іншы раз, Эредиа. Мне трэба скончыць свае артыкулы".
  
  "Яны маюць рацыю, калі кажуць, што ты не заўсёды можаш атрымаць тое, што хочаш".
  
  "Калі вам трэба добрае месца, каб пачытаць і выпіць, адпраўляйцеся ў бар праз дарогу".
  
  Я рушыў услед рэкамендацыі Кэмпбэла і прыйшоў у бар, настолькі ўбогі, што адзіны наведвальнік ўсміхаўся ў сцены ашклянелымі вачыма п'яніцы, які збіраецца за дзень разбурыць свой карабель. Я сеў за столік далей ад дзвярэй, замовіў піва і адкрыў кнігу ў сіняй вокладцы. Жах прабег паміж словамі тэксту, у якім апісваліся чалавечыя істоты, разарваныя на часткі без усялякай прычыны, акрамя нянавісці. Я спыніўся на старонцы, дзе быў прайграны фрагмент паказанняў аднаго са зняволеных:
  
  Яны прыклалі ватовыя шарыкі да абодвум маім вачам, па-над іх кавалак клейкай стужкі, а затым павязалі мне на шыю чорны капюшон. Яны моцна звязалі мне ногі і рукі, а затым акунулі ў бочку, поўную мачы, экскрыментаў і марской вады. Яны штурхалі мяне ўніз да тых часоў, пакуль я больш не мог затрымліваць дыханне і мае лёгкія гарэлі, а потым яны паўтаралі гэта зноў і зноў, білі мяне кулакамі і задавалі пытанні. Яны назвалі гэта падводнай лодкай.
  
  А на наступнай старонцы словы жанчыны былі надрукаваныя нязмыўнымі чарніламі жаху:
  
  Яны адвялі мяне ў іншы пакой, дзе прымусілі зняць ўсю вопратку. Пасля гэтага яны прывязалі мае запясці да лытках, обездвижив мяне. Затым яны ўставілі перакладзіну паміж маімі лодыжкі і запясцямі і падвесілі мяне на апорах. У гэтым становішчы яны білі мяне па вушах далонямі, складзенымі кубачкам, і прыкладвалі электрычны ток да скроняў, вачам, влагалищу, прамой кішцы і грудзей.
  
  Я адклаў у бок паказанні і засяродзіўся на прыкладаннях, дзе знайшоў спіс ахвяр. Я перачытваў імёны, пералічаныя ў алфавітным парадку, пакуль не дабраўся да Джермана Рэеса. Чаму ён так доўга не расказваў людзям аб сваім выпрабаванні? Распавёў ён каму-небудзь, хто быў зацікаўлены ў захаванні гэтай гісторыі ў сакрэце? У мяне не было адказаў, але я здагадваўся, што, як і ў іншых выпадках за апошнія гады, ісціна змагалася за тое, каб ўсплыць з мінулага.
  
  "Наша мэта - захаваць ўспаміны аб тым, чым мы жылі і аб чым марылі", - сказаў Дыянісія Церан, падсунуўся бліжэй да стала, заваленному часопісамі і рознакаляровымі паперамі, якія, здавалася, былі воссю, вакол якой круціўся Культурны цэнтр Амерыкі. Знайсці гэта месца было няцяжка, у некалькіх кроках ад плошчы Бразіліі, на трэцім паверсе старога дома, стары, канструкцыя якога стаяла паміж двума вялікімі новымі шматкватэрнымі дамамі. Я падняўся па лесвіцы з двума пляцоўкамі і апынуўся ў пакоі, падобнай на хаатычную майстэрню мастака з тоўстай пэндзлем. Сцены, высокія і фарбаваныя, былі абвешаны транспарантамі з лозунгамі, якія заклікаюць да справядлівасці. На падлозе была бязладна раскідана куча пэндзляў, урыўкаў палатна, мятай паперы і кінутых улётак.
  
  Терану было дзе-то за сорак. У яго была бліскучая лысіна і чорныя вусы на худым твары, з якога выступаў незвычайна буйны нос. Непадалёк двое дзяцей малявалі літары на велізарным белым палатне. Церан прысунуўся да мяне бліжэй. Я патлумачыла прычыну свайго ўварвання ў яго асабістае прастору, і простае згадка Рэеса прымусіла яго недавер неадкладна знікнуць.
  
  "Ідэя вулічнага рабавання падалася мне пераканаўчай", - сказаў ён, калі я скончыў свой аповяд. “Але, слухаючы, як вы кажаце пра гэта, я пачынаю сумнявацца. Чым я магу табе дапамагчы, Эредиа?
  
  "Герман прыходзіў у гэты офіс кожны тыдзень", - сказаў я, азіраючыся па баках. "Мне цікава ведаць, што ён тут рабіў".
  
  - Ты калі-небудзь чуў пра фуне?"спытаў Церан і, не чакаючы майго адказу, сказаў: "Гэта дзейнасць, накіраваная на выкрыццё злачынцаў. Тое, што мы робім, - гэта раскрываем асобы катаў, якія жывуць беспакарана. Калі мы не можам дамагчыся справядлівасьці праз суды і трыбуналы, мы выкрываем іх публічна. Мы прыхільнікі негвалтоўнага паводзін. Мы выкарыстоўваем перформансы, каб выкрываць злачынцаў і павышаць дасведчанасць. У цяперашні час існуе шэраг груп, падобных да нашай. Большасць з іх складаюцца з ахвяраў катаванняў і сем'яў затрыманых і зніклых, або засталіся ў жывых пакараных. Першая фуна, якую выканала наша група, была ў 1999 годзе — яна была заклікана выкрыць Вернера Джинелли, лекара, які дапамагаў катаваць вязняў у першыя гады дыктатуры.
  
  "Герман быў адным з заснавальнікаў групы", - працягнуў Церан. “Я пазнаёміўся з ім падчас вечарынкі, на якую нас абодвух запрасіў агульны сябар. Праз некалькі месяцаў, мы вырашылі стварыць сваю ўласную групу. Джерману прыйшла ў галаву ідэя не абмяжоўваць нашы даследаванні самымі вядомымі ахвярамі, а замест гэтага засяродзіцца на тых, хто жыў ананімна і хто ніколі не згадваўся ў судовых справах ці прэсе. Яго асноўнай працай быў збор інфармацыі, неабходнай нам для пошуку катаў. Ён таксама дапамог стварыць архіў для наведвальнікаў культурнага цэнтра. Ён заўсёды казаў, што незадаволенасць і бунт павінны падсілкоўвацца ідэямі".
  
  "Вось чаму ён захоўваў архіў выразак з навін з інфармацыяй пра угнетателях".
  
  “Судовыя разгляды не праводзяцца без доказаў. Мы старанна правяраем атрыманыя намі дадзеныя выведкі. Мы разглядаем справы, якія затрымаліся ў судах, будзь то з-за судовай халатнасці або з-за недахопу дэталяў для разгляду спраў. Гэта нялёгка. Некаторыя абвінавачваюць нас у імкненні да помсты, і ёсць шмат палітыкаў, якія кажуць, што нашы дзеянні ставяць пад пагрозу далікатную дэмакратыю, у якой мы жывем. Праўда ў тым, што мы ўсяго толькі хочам справядлівасці ".
  
  “Здавалася б, мала хто ведаў аб дзейнасці Германа. Нават яго сястра і дзяўчына не ведалі пра гэтых расследаваннях", - сказаў я, запальваючы цыгарэту.
  
  “Ён прыкрываў сваю спіну. Мы ніколі не казалі пра гэта, але ў мяне склалася ўражанне, што ён ніколі не пераставаў баяцца катаванняў. Вось чаму ён гуляў другарадную ролю. Ён вывучаў справы і высочваў магчымыя мэты. Ён амаль ніколі не ўдзельнічаў у вулічных акцыях пратэсту. Ён ненавідзеў гэтую мітусню так жа моцна, як і ананімныя лісты, якія мы атрымлівалі, — якія, як мы лічылі, зыходзілі ад былых ваенных, занепакоеных тым, што мы раскапалі. Гэтыя хлопцы баяцца, што іх знойдуць. Некаторыя з іх збіраюцца ў клубах адстаўных вайскоўцаў, ад якіх патыхае старым фашызмам і неанацызмам".
  
  “ Ён казаў вам, што за ім сачылі?
  
  “Ён сказаў мне, але я не звярнуў асаблівай увагі. Герман прывык бачыць плямы там, дзе былі толькі цені. Некалькі разоў мы ўсталёўвалі для яго ахову з-за яго параноі, але потым вырашылі, што яму няма чаго баяцца. Часам яго ўяўленне брала верх над ім ".
  
  “ Значыць, вы не думаеце, што хто-то на самай справе сачыў за ім?
  
  "Я вініл ва ўсім яго страх, але пасля таго, што ты мне расказаў, я не ведаю, што і думаць", - сказаў Церан, гледзячы на дзверы так, нібы толькі што з'явіўся нежаданы незнаёмы.
  
  "Што здарылася?"
  
  “Вашы пытанні аб Германе прымусілі мяне ўспомніць, што здарылася з Хуліё Суасо, маім сябрам, якога збіла машына восем месяцаў таму. Гэта быў наезд і ўцёкі. Некаторыя сведкі апазналі мадэль аўтамабіля і запісалі нумарны знак, і з дапамогай гэтай інфармацыі яны высветлілі, што аўтамабіль належаў отставному вайсковым сяржанту. Адвакат з нашай групы высунуў абвінавачванні, але ён не змог пачаць расследаванне ".
  
  “ Як клічуць адваката? - спытаў я.
  
  “Франсіска Котапос. Ён юрыдычны кансультант нашай групы і адзін з тых, хто працягвае працаваць над тым, каб пасадзіць вінаватых у турму ".
  
  “ Дзе я магу яго знайсці? - спытаў я.
  
  “Ён патэлефанаваў учора. Ён сказаў, што яго не будзе ў Сант'яга некалькі дзён, але што ён вернецца, каб прыняць удзел у мерапрыемстве, якое мы запланавалі на гэтыя выходныя. Хочаш паехаць з намі? Вы маглі б убачыць нашу працу і пагаварыць з Котапосом ".
  
  “Я аддаю перавагу не ўмешвацца ў вашы сустрэчы. Дайце мне яго нумар".
  
  “Гэта не сход. Гэта funa. Ты хочаш паўдзельнічаць?"
  
  Я заўважыў Пісьменніка, як толькі ўвайшоў у верціцца дзверы бара. Ён сядзеў у куце з цыгарэтай у роце і куфлем віна ў межах дасяжнасці. Здавалася, ён быў засяроджаны на запаўненні сіняга нататніка сваім нядбайным почыркам. Я спыніўся перад яго сталом і, незаўважна для яго, секунду назіраў за ім. Ён выглядаў стомленым, і яго шчацінне была, па меншай меры, некалькіх дзен ад роду. Яго вочы, схаваныя за акулярамі без аправы, уважліва сачылі за тэкстам, які ён пісаў. Я сеў насупраць яго. Яму спатрэбілася некалькі секунд, каб вярнуцца са свету, у якім блукалі яго думкі і чарнілы.
  
  "Ты пішаш або подсчитываешь рахункі?" - Спытаў я.
  
  "Я пішу тое, што магло б стаць пачаткам яшчэ аднаго рамана", - адказаў ён, паклаўшы ручку на стол.
  
  “Табе не надакучыла пісаць? Ты не думаў аб змене дэкарацый або персанажаў?"
  
  “Навошта, калі я знайшоў персанажа, з якім сябе ідэнтыфікую? Я выдаткаваў шмат гадоў, апісваючы тваё пакутлівае існаванне, і гэта ўсё яшчэ забаўляе мяне. Я не забыўся, што першыя кіраўніка першага рамана былі напісаныя ў пансіёне ў Буэнас-Айрэсе на Пасахе Сан-Ларэнца, куды я трапіў пасля перамогі ў літаратурным конкурсе ".
  
  “Тым не менш, твая настойлівасць дзіўная. На днях нам прыйдзецца памяняцца ролямі. Ты расследуй, а я напішу ".
  
  “Эредиа хворы і не можа ўстаць з ложку. Да яго прыйшоў кліент, ён патэлефанаваў Пісьменніку і папрасіў яго ўзяцца за справу, каб не прайграць яго. Гэта просты пытанне, але Пісьменнік ператварае яго ў блытаніну і марнуе занадта шмат часу на яго рашэнне. Менавіта тады ён разумее, што выдумка - гэта адно, а рэальнасць - зусім іншае. А ты як думаеш?"
  
  "З невялікай колькасцю змазкі для локцяў гэта магло б спрацаваць".
  
  Пісьменнік затушыў цыгарэту ў шкляной попельніцы, якая стаяла перад ім, і паклікаў афіцыянта.
  
  "Што ты будзеш піць?" - спытаў мяне Пісьменнік.
  
  "Як звычайна".
  
  “ Гарэлка з тонікам і двума кубікамі лёду, і пабольш на хуткую руку. Я ведаю цябе так, нібы сам цябе спарадзіў, "сказаў ён і, папрасіўшы афіцыянта прынесці выпіўку, пацікавіўся:" Ты ўсё яшчэ шукаеш працу або ў цябе якія-то новыя непрыемнасці?
  
  "Расследуе смерць хлопца, якога застрэлілі, калі ён сыходзіў з працы", - сказаў я і распавёў яму аб справе.
  
  "Яго забіў раўнівы муж", - заявіў Пісьменнік пасля таго, як я скончыў свой аповяд.
  
  "У Рэеса была дзяўчына, і ён быў верны ёй, як канарэйка ў клетцы".
  
  “ Гандаль наркотыкамі? Кантрабандныя цыгарэты?
  
  "Можа быць адно або абодва адначасова".
  
  “У мяне такое пачуццё, што гэта не тое, што ты думаеш. Выпусці ката з мяшка, Эредиа".
  
  “Рэес пераследваў па пятах былых агентаў сіл бяспекі. Хлопцаў з цёмным мінулым, якія пазбеглі нават сутыкнення з правасуддзем ".
  
  “Некалькі з гэтых хлопцаў у турме, а астатнія памруць у сваіх ложках. На вашым месцы я б вывучыў сітуацыю з наркотыкамі. Хлопцы, якія працавалі катамі, сёння добра схаваныя. Яны жывуць як любы Том, Дзік або Гары, і я не думаю, што яны гатовыя да забойства. Чым цішэй яны паводзяць сябе, тым менш верагоднасць, што яны трапяць у турму. Яны ведаюць, што, прыбраўшы буйную рыбу, яны пакінулі ў спакоі печкуроў. Павер мне, разбярыся з наркотыкамі і не забудзься пра дварэцкім ".
  
  “Прайшло шмат часу з тых часоў, як дварэцкі рабіў гэта ў чыіх-небудзь дэтэктыўных раманах. Вы, павінна быць, ведаеце гэта лепш, чым я".
  
  "Проста правяраў, звяртаеш ты ўвагу".
  
  “ Размовы з табой не вельмі дапамагаюць мне ў маім расследаванні.
  
  "З іншага боку, гэта дапамагае мне абвастрыць маё ўяўленне".
  
  “ Нам лепш паспяшацца з напоямі. Я б не здзівіўся, калі б прыйшоў час закрыцця і нас выставілі за дзверы. У нашым узросце, калі нам надирают азадак, гэта прычыняе больш болю, чым калі нам было дваццаць.
  
  "Нарэшце-то мы можам хоць пра што-то дамовіцца".
  
  "Ты сапраўды так думаеш?"
  
  “Так, і яшчэ мне толькі што прыйшла ў галаву новая ідэя, як раскрыць твая справа. Павінна быць, Рэес выявіў рабаванне на лясным складзе, і ён збіраўся паведаміць пра гэта".
  
  “Нядрэнна, Пісьменнік. Ты мяне здзіўляеш. Я збіраюся абдумаць гэтую магчымасць".
  
  У той вечар я развітаўся з Пісьменнікам неўзабаве пасля дзесяці. Я бачыў, як ён змяшаўся з натоўпам людзей, дыгаць да сваіх хатах, і мне здалося, што ён вярнуўся да разважанняў аб рамане, які пачынаў, калі я перапыніў яго. Так ці інакш, мы абодва былі следчымі. Я рабіў гэта, каб знайсці вінаватых у нейкім злачынстве, а ён рабіў гэта, каб растлумачыць свет, у якім ён жыў.
  
  Калі я больш не мог яго бачыць, я вярнуўся па сваіх слядах у напрамку вуліцы Айлавилу. Перад газетным кіёскам Анзэльм я пачуў віск рэзка затармазіўшы машыны. Я азірнуўся і ўбачыў, як Дэзідэрыа Эрнандэс выходзіць з "Мазды", за рулём якой сядзеў мужчына, твар якога я не мог разгледзець. Мой сусед прайшоў міма мяне, не павітаўшыся, і накіраваўся да ліфта.
  
  "Добрыя манеры - не яго моцны бок", - заўважыў я Фелису Дамінга, які назіраў за рэзкімі крокамі Эрнандэс.
  
  “ Мне не трэба было гэтага казаць, але я згодны з вамі, містэр Эредиа.
  
  "Я рады, што мы згодныя ў гэтым, Фелиз".
  
  "Фелікс, з крыжыкам", - сказаў швейцар, і пасля гэтага, падышоўшы да паштовых скрынях за стойкай адміністратара, ён дастаў ліст жоўтай паперы і, перадаючы яго мне, сказаў: "Да вас прыходзіў джэнтльмен, і паколькі вас тут не было, ён пакінуў вам запіску".
  
  Я ўзяў лісток і прачытаў паведамленне, напісанае на ім Карвилио: Я знайшоў суседа, які бачыў забойства. Яна не хоча трапляць ні ў якія непрыемнасці, але я ўпэўнены, што змагу пераканаць яе загаварыць.
  
  Куча непрыемнасцяў за такую драбніцу, падумаў я, хаваючы запіску ў кішэню курткі.
  
  "Добрыя навіны?" спытаў Феліс Дамінга.
  
  “ Нічога такога, што перашкодзіла б мне сёння заснуць. Цеплы душ, добры раман і ложак.
  
  “ Я забыўся сказаць табе , што ...
  
  “ Заўтра, Фелиз. Заўтра.
  
  - Фелікс, праз крыжык. Запомні.
  
  "У мяне дрэнная памяць, Фелиз", - сказала я, накіроўваючыся да дзвярэй ліфта.
  
  Швейцар пакруціў галавой і вярнуўся на сваё месца за стойкай рэгістрацыі.
  
  Пранізлівы пах вільготных кніг ўдарыў у нос, як толькі я ўвайшла ў сваю кватэру. На секунду мне ўдалося падумаць аб душы, які я хацела прыняць перад сном, але што-то ў позірку, якім адарыў мяне Сіменон, прымусіла мяне баяцца, што гэтая ноч прыгатавала для мяне нейкія сюрпрызы. Я агледзелася і не заўважыла нічога незвычайнага. Калі я пераступіла парог спальні, у мяне ўзнікла ўражанне, што я перанеслася на дзесяць гадоў таму ў часе. Гризета ляжала на ложку, ледзь асветленая месяцовым святлом, проникавшим праз акно. Яе скура ззяла, што кантраставала з белай прасцінай. Стараючыся не шумець, я зняла куртку і кінула яе на падлогу, затым зрабіла тое ж самае з астатняй сваёй адзеннем, пакуль не засталася аголенай. Я прысунуўся да Гризете, і дотык да яе скуры прагнала ўсе прывіды маёй стомленасці. Я пяшчотна пацалаваў яе ў спіну і пачакаў, пакуль яна ачуецца ад сваіх мар.
  
  "Дзе ты быў?" спытала яна крыху пазней, сонная.
  
  "Чаму ты не сказала мне, што прыйдзеш сёння ўвечары?" Я спытаўся ў яе.
  
  "Я прыехала з Ла-Серэны і хацела зрабіць табе сюрпрыз", - адказала яна, паварочваючыся на бок, каб паглядзець на мяне.
  
  Я шукаў яе вусны, і яна дазволіла мне пацалаваць сябе. Яе грудзей прыціснуліся да маіх грудзей, і мы зноў пацалаваліся. Я пачуў крокі Сіменона, калі ён выходзіў з пакоя. Гризета была ў маіх абдымках, і для мяне не мела значэння, абрынецца ці ўвесь свет за межамі ложка, якая ўтрымлівала нас. Я гладзіў яе па валасах і працягваў цалаваць да раніцы.
  
  OceanofPDF.com
  
  7
  
  Я прапусціў два дні, не асоба думаючы пра Германе Рейесе. Гризете трэба было вяртацца да працы толькі на наступным тыдні, і, паколькі ў нас быў час, мы правялі першы дзень, гуляючы па Лясным парку і зайшоўшы ў Музей вытанчаных мастацтваў, каб паглядзець пастаянную калекцыю чылійскіх мастакоў. Другі дзень мы правялі, даследуючы кніжныя крамы і отсиживаясь ў кінатэатры за праглядам старога фільма Этторе Сколы, які падабаўся нам абодвум, мы ўсе так моцна любілі адзін аднаго. Ноччу, закалыханыя Малером, мы займаліся каханнем у терпеливом рытме тых, хто ведае скрытыя сакрэты і жадання свайго партнёра. Раніца застала нас у ложку, і толькі доўгі сумесны душ прымусіў нас зачыніць дужкі і вярнуцца да рэальнасці.
  
  "Прыемнае баўленне часу згарае хутчэй, чым труць", - сказала я Сименону, гледзячы ў акно, як мы глядзелі ўслед адыходзячым Гризете.
  
  “Не драматизируй. Заўтра ці паслязаўтра яна зноў будзе ў цябе на руках", - адказаў Сіменон, прыкладаючы велізарныя намаганні, каб аблізаць правую лапу. "У разлуках і воссоединениях ёсць сваё зачараванне".
  
  “Мне б спадабалася, калі б дужкі не зачыніліся так хутка. Паездкі Гризеты з кожным разам становяцца ўсё даўжэй і аддаляцца. Я баюся, што аднойчы яна з'едзе назаўжды ".
  
  “ Ты з кожным годам робішся ўсё больш сентыментальным, Эредиа.
  
  “Няўжо гэта так дрэнна? З якіх гэта часоў ты ператварыўся ў такога бессардэчнага ката?"
  
  “Не забывай, што я нарадзіўся ў завулку. Пяцёра братоў і сясцёр і маці, якая дала нам роўна столькі, каб стаць на ногі і пачаць хадзіць".
  
  "Тваё дзяцінства было маркотней, чым у Олівера Твіста".
  
  “Не смейся. Твой таксама быў не так добры".
  
  "Можа быць, менавіта таму мы так добра разумеем адзін аднаго".
  
  Сіменон скончыў прыводзіць сябе ў парадак і ў некалькі скачкоў прызямліўся побач з пісталетам, ляжаўшых на стале.
  
  “Я ведаю, што ў мяне ёсць праца. Я не маю патрэбу ў тым, каб ты мной камандаваў", - сказаў я.
  
  "Хто-то павінен турбавацца пра будучыню Эредиа і партнёраў".
  
  Я зайшоў у бар насупраць плошчы Нуньо, дзе афіцыянт танцаваў пад заразлівы рытм трапічнай музыкі, пакуль рыхтаваў змешаныя напоі. Я выпіла келіх віна і пачытала газету, якую хто-то пакінуў на стале. Грудзей вампірша-фарбаванай бландынкі займалі добрую частку першай паласы. Бландынка выйграла конкурс прыгажосці, і не трэба быць экстрасэнсам, каб зразумець, што суддзі не прасунуліся далей назірання за яе аб'ёмным дэкальтэ. Унутраныя старонкі сталі ненашмат лепш. Я знайшоў чатыры паліцэйскіх зводкі, у якіх абмяркоўвалася роўнае колькасць рабаванняў у багатых дамах, і артыкул аб абмене ўдарамі паміж кандыдатамі, точащими зубы перад наступнымі парлямэнцкімі выбарамі. Гэта быў бязладны набор фраз, якія кідаліся ад аднаго боку да іншай. Я пакінуў газету на стойцы і засяродзіўся на сваёй віне. Калі я паглядзеў на гадзіннік на сцяне ў іншым канцы пакоя, то зразумеў, што ў мяне як раз дастаткова часу, каб дапіць свой напой і прыйсці на прызначаную сустрэчу своечасова.
  
  На плошчы я выявіў каля трыццаці чалавек з плакатамі пікетавання і скандавалі розныя лёзунгі з патрабаваннем справядлівасці. Сярод іх я заўважыў некалькіх маладых людзей з размаляванымі асобамі, якія дзьмуць у пластыкавыя трубы, як быццам яны знаходзіліся ў разгары карнавала. У адным з вуглоў плошчы атрад паліцыі змагаўся са сваім натуральным жаданнем арыштаваць пратэстуючых.
  
  Церан пазнаў мяне, як толькі ўбачыў. Яго суправаджаў невысокі, тоўсты, рудавалосы мужчына, які ўважліва паглядзеў на мяне, калі я падышоў да лідэра фуна.
  
  “Я павінен папрасіць прабачэння перад табой. Я не думаў, што ты прыйдзеш", - сказаў Церан і, павярнуўшыся да рудавалосай, сказаў: "Котапос, гэта дэтэктыў, аб якім я табе казаў".
  
  Я працягнуў адвакату руку, і ён злёгку кіўнуў. Мне здавалася, што ён назірае за мной з увагай энтамолага, і я супраціўляўся спакусе адрэагаваць, пакуль Церан не запрасіў нас далучыцца да пратэстоўцаў, якія пачалі займаць вуліцу.
  
  "Вы ўпершыню ўдзельнічаеце ў funa?" - спытаў адвакат.
  
  "Так, і я ўпэўненая, што гэта выклікае ў мяне падазрэнні", - сказала я з ноткай агрэсіўнасці ў голасе.
  
  Пратэстоўцы ішлі моўчкі, пакуль калектыўны крык не парушыў ранішні спакой: "Там, дзе няма справядлівасці, ёсць фунас!" Некаторыя людзі на тратуарах спыняліся, каб паглядзець на калону, а затым працягвалі рух, рухомыя страхам або апатыяй. Лозунг прагучаў зноў, на гэты раз пад гукі труб.
  
  "Я пазнаёміўся з Рейесом падчас арганізацыі мерапрыемства, падобнага гэтаму", - сказаў адвакат і, падвысіўшы голас, запытаўся: "Гэта праўда, што ў вас ёсць некаторыя сумневы адносна прычыны яго смерці?"
  
  “На жаль, усё, што ў мяне ёсць, - гэта сумневы. Вось чаму было б лепш, калі б вы перасталі тарашчыцца на мяне і распавялі, што вам вядома аб смерці Хуліа Суасо ".
  
  "Церан распавядаў табе пра Суасо?" - спытаў Котапос з намёкам на ўсмешку. Калона спынілася перад будынкам, балконы якога былі абчапляныя прыгожымі вінаграднымі лозамі. Церан ўзяў мегафон, перададзены яму светлавалосай дзяўчынай, і хутка вымавіў гаворка, сказаўшы, што будынкам кіруе Даніла дэль Монтэ, былы армейскі афіцэр, адказны за катаванні палітычных зняволеных на Нацыянальным стадыёне. Пакуль ён казаў, пара пратэстоўцаў раздавалі брашуры суседзям, якія спыніліся паглядзець, што адбываецца. Іншыя расклейвалі плакаты на дрэвах, у той час як астатнія выкрыквалі імя злачынца. Пратэст быў кароткім, і пасля таго, як ён скончыўся, пачуўся яшчэ адзін крык: “Увага! Увага, сусед! Побач з вашым домам варочае забойца!" Пратэстоўцы зноў выйшлі на вуліцу, раздаючы брашуры людзям, міма якіх яны праходзілі па шляху назад на плошчу.
  
  "Чаго ты добиваешься ўсім гэтым шумам?" Я спытаў Котапоса.
  
  "Мы приоткрываем маленькую дзверцы да ісціны".
  
  "Ты думаеш, большасці людзей неабыякавы праўда?"
  
  “Толькі таму, што многія людзі ашуканы або збітыя з толку, гэта не падстава забываць аб справядлівасці і павазе правоў чалавека. Нават калі б мы былі адзінымі зацікаўленымі асобамі, я б працягваў ".
  
  “ Вы знайшлі зачэпку, якая дапаможа вам знайсці забойцаў? - спытаў адвакат пазней, калі мы пілі каву, які Церан выпрасіў, сказаўшы, што яму трэба прысутнічаць на пасяджэнні па разбору палётаў у сувязі з толькі што інцыдэнтам.
  
  “У мяне ёсць падазрэнне, што гэта не было звычайным рабаваннем. Забойцы дачакаліся Рэйеса, а затым дзейнічалі холадна і ашчадна. Я думаў аб магчымасці таго, што на складзе драўніны адбываецца што-то цёмны або незаконнае. Рэес ведаў аб паступленні і вывадзе грошай. Магчыма, ён выявіў махлярства, і гэта прыйшлося не па густу тым, хто ў ім замешаны ".
  
  “Вашы здагадкі маюць сэнс. Адзінае, што я магу дадаць, гэта тое, што паліцыя закрыла справу даволі хутка, не выявіўшы ніякага жадання працягваць расследаванне ".
  
  “ Магчыма, не было ніякіх доказаў, якія паказваюць на што-нешта іншае, акрамя рабавання.
  
  “ І ўсё ж ты думаеш, што можа быць іншае тлумачэнне.
  
  "Прама цяпер гэта ўсяго толькі спроба наўздагад", - сказаў я, дапіўшы свой кава, дадаў: "Прыйшоў час нам пагаварыць аб Хуліа Суасо".
  
  “Суазо быў яшчэ адным членам групы. Яго збіла машына каля сярэдняй школы, дзе ён працаваў швейцарам. Сведка запомніў нумарны знак, і аказалася, што аўтамабіль належаў отставному ваеннаму. Я не буду ўдавацца ў падрабязнасці, таму што разумею, што Церан ўжо гаварыў з вамі пра гэта. Што дакладна, дык гэта тое, што, нягледзячы на інфармацыю, прадстаўленую суду, суддзя закрыў справу амаль адразу ".
  
  “Суазо і Рэес абодва належалі да групы Терана. Акрамя гэтага, ці ёсць паміж імі якая-небудзь сувязь?"
  
  "Да гэтага часу я пра гэта не думаў", - сказаў адвакат. Ён запаліў цыгарэту і сказаў: "Абодва яны фігуруюць у справаздачы Нацыянальнай камісіі па палітычнаму зняволенню і катаванням".
  
  "Гэта не вельмі дапамагае", - сказаў я і, памаўчаўшы, дадаў: "Церан сказаў мне, што вы вядзеце справы аб парушэннях правоў чалавека".
  
  “Я вяду справы, у якіх нам удалося ўстанавіць вінаватых, і я прашу суды правесці адпаведнае расследаванне. Затым яны павінны дапытаць вайскоўцаў і іншых людзей, якія ў стане даць інфармацыю. Хоць, на мой густ, гэта занадта павольна ".
  
  "Ці былі Рэес і Суазо замяшаныя ў якім-небудзь з гэтых спраў?"
  
  “Я не памятаю. Я координирую каманду юрыстаў, таму ня ў курсе ўсіх дэталяў кожнага справы. Як правіла, я займаюся справамі, якія разглядаюцца ў судах. Мае калегі працуюць на папярэдніх этапах. Гэта ў асноўным звязана з расследаваннем мінулага ахвяр і злачынцаў ".
  
  "Мяне цікавіць, згадваюцца ці Суазо і Рэес ў якім-небудзь з гэтых спраў", - сказаў я, спрабуючы прымусіць адваката прапанаваць даць мне гэтую інфармацыю.
  
  "Аб чым ты думаеш, Эредиа?"
  
  "Выкажам здагадку, што абодва былі сведкамі па адным і тым жа справе і што абвінавачваны, каб пазбегнуць выкрыцця, вырашыў пазбавіцца ад іх".
  
  “Вы плецяце тонкую нітку, але я не здзіўлюся, калі вы ідзяце па правільным шляху. Нягледзячы на тое, што кажуць у прэсе і афіцыйных заявах, беспакаранасць па-ранейшаму пануе. І не толькі гэта. Тыя нешматлікія вайскоўцы, якія былі асуджаныя, былі адпраўленыя ў турмы з басейнамі, тэніснымі кортамі, кабельным тэлебачаннем і іншымі прывілеямі, якіх не атрымліваюць звычайныя злачынцы ".
  
  "Вы можаце праверыць тое, што я толькі што згадаў?"
  
  “ Гэта можа заняць некалькі дзён.
  
  Я закурыў цыгарэту і паглядзеў у вокны кафэ. Людзі ішлі па вуліцы, далёкія ад нявызначанасці, якая кружыла вакол нашага століка.
  
  “ У Суазо былі сваякі? - Спытаў я.
  
  “Яго дачка перажыла яго. Яго жонка памерла ад раку тры гады таму. Іяланда, дачка, працуе ў атэлье".
  
  “ Я б хацеў з ёй пагаварыць.
  
  “Я дам табе нумар яе тэлефона і паспрабую патэлефанаваць ёй, каб паведаміць, што ты будзеш на сувязі. Яна нясмелая, капрызная жанчына".
  
  "Гэта б вельмі дапамагло", - сказаў я і праз некалькі секунд дадаў: "Падобна, твае асцярогі па нагоды мяне зніклі".
  
  “Мая праца не дазваляе мне давяраць людзям. Але не хвалюйся, ты нядаўна прайшоў тэст". Котапос паглядзеў на гадзіннік. “Мне трэба ісці. У нас з жонкай ёсць квіткі на танга-шоу ў Тэатры Арыентава. Я пагавару з Иоландой сёння ўвечары, а ў панядзелак папрашу сваіх калегаў праверыць, ці былі Рэес і Суазо сведкамі па адным і таму жа справе ".
  
  Памяць, невычэрпная памяць, працягвала працаваць, прытаіўшыся ў кутках горада. Жыццё ішла сваёй чаргой, газеты свежымі чарніламі пісалі аб гэтым, а маладыя людзі глядзелі на мінулае, як на высмаглую моль. Але былі яшчэ Церан і Котапос, якія ўпарта спрабавалі прабіцца скрозь камень забыцця. Мая праца была падобная на іх. Я капаўся ў памяці людзей або горада, па якім блукаў, як бяздомны кот. Часам мне шанцавала, а часам я апыняўся з поджатым хвастом. Людзі памяталі добрыя часы і хавалі боль і страх, каб выжыць, чапляючыся за ілюзію лепшага будучага. Аднак — і ў мяне быў у гэтым вопыт — часам было немагчыма ўцячы ад сваіх успамінаў, і не заставалася іншага выбару, акрамя як сціснуць зубы да тых часоў, пакуль памяць не перастане дзейнічаць на вас і вы зноў не зможаце падняць галаву і паглядзець наперад.
  
  Я прыбыў на вуліцу Айлавилу, калі Ансельмо апускаў металічную фіранку свайго газетнага кіёска, каб зрабіць перапынак на працы і перакусіць. Голад мучыў мяне знутры, і, успомніўшы, што я магу спадзявацца толькі на черствую скарыначку хлеба і некалькі яек у сваёй кватэры, я вырашыла пайсці з ім.
  
  “У апошні час я нават цені тваёй не бачыў, чувак. У цябе, павінна быць, добрая справа для працы. Як прасоўваецца справа з касірам?"
  
  "На дадзены момант ён усё яшчэ мярцвяк, які спрабуе убачыць твары сваіх забойцаў".
  
  “ Ты кажаш шыфрам, чувак.
  
  "Напэўна, я хачу сказаць, што я больш ці менш знаходжуся ў тым жа месцы, дзе пачынаў".
  
  "Або, іншымі словамі, ты проста пукал дзе папала".
  
  Я ўсміхнулася і пайшла за Ансельмо ў бок Гастроляў. Рэстаран быў бітком набіты наведвальнікамі, і за адным з столікаў я заўважыла Дэзідэрыа Эрнандэс. Мой сусед выглядаў занепакоеным і нерухома глядзеў у сваю талерку з ежай. Здавалася, што хто-то можа протрубить ў трубу ў яго вуха, а ён застанецца пагружаным у свае думкі.
  
  "Ты ведаеш гэтага хлопца?" - спытаў Анзэльм.
  
  "Яго кватэра знаходзіцца на тым жа паверсе" што і мая.
  
  "Ён прыехаў у наш раён пяць месяцаў таму, і ён трохі буркун".
  
  "Падобна на тое, што самотны хлопец".
  
  Анзэльм зрабіў жэст, які азначае, што яму гэта нецікава, і неадкладна паклікаў афіцыянта і папрасіў штодзённае фірмовая страва.
  
  "У мяне ёсць чаявыя за сённяшнія скокі", - сказаў ён пасля таго, як афіцыянт падаў нам дзьве поўныя талеркі пасты. “Chico Paredes. Гэта конь, якая вяртаецца, і ў загоне лічаць, што ў ёй можна быць упэўненым. Верагодна, ён добра заплаціць ".
  
  "Спадзяюся, ты не памыляешся", - адказаў я, гледзячы на Эрнандэс, які ўсё яшчэ сядзеў, не спрабуючы сваю ежу.
  
  “ Ты выглядаеш занепакоены. Што здарылася?
  
  "Я хацеў бы знайсці зачэпку, якая можа дапамагчы мне раскрыць справу, над якім я працую".
  
  “ Наберись цярпення, хлопец. Трус заўсёды выскоквае, калі ты яго не шукаеш. Дарэчы, ты гаварыў з Микаэлой?
  
  “ Наколькі я памятаю, няма. Мне спатрэбілася б памяць слана, каб запомніць імёны ўсіх дзяўчат, якія праходзілі праз тваю жыццё.
  
  “Яна шмат гадоў працавала ў адным з крам за вуглом, і я ніколі яе не заўважаў. Учора я звярнуў на яе ўвагу, і ў нас было наша першае спатканне ".
  
  “ Ты ніколі нічому не навучышся, Анзэльм. Ты пойдзеш у пекла з трыма цыпочками, якія вісяць у цябе на шыі.
  
  "Некаторыя людзі шукаюць гаршчок з золатам на краі вясёлкі, а я шукаю дзяўчыну сваёй мары".
  
  “ Да гэтага часу табе ўдавалася знаходзіць толькі жанчын з тваіх горшых кашмараў.
  
  “Плюс-мінус некалькі, я не магу скардзіцца. Акрамя таго, хто можа забраць ежу, якую я ўжо з'еў, і песні, пад якія я ўжо танцаваў?"
  
  Я развітаўся з Ансельмо і замест таго, каб падняцца ў кватэру, пайшоў туды, дзе была прыпаркаваная мая машына. Я пачакаў, пакуль завядзецца матор, запаліў цыгарэту і мякка націснуў на педаль газу. Машына зараўла, як тыгр, прачнуўся ад дрымоты. Яна некалькі разоў тузанулася і саслізнула на асфальт з грацыяй двухсоткилограммовой балерыны.
  
  Я хацеў пагаварыць з Карвилио і высветліць, ці прасунуўся ён куды-небудзь у сваім расследаванні. Мне не вельмі шанцавала. Калі я дабраўся да склада драўніны, ахоўнік каля дзвярэй сказаў мне, што Карвилио скончыў сваю змену і накіроўваецца дадому. Заўважыўшы маё расчараванне, мужчына спытаў, тэрміновае ці гэта справа. Ён здаваўся цікавым тыпам, можа быць, нават сплетником. Я пагаварыў з ім пра смерць Рэйеса, і ахоўнік інстынктыўна пацягнуўся правай рукой да дубинке на поясе.
  
  "Гэта быў не першы раз, калі яны спрабавалі абрабаваць склад драўніны", - сказаў ён.
  
  “ Што прымушае вас думаць, што гэта была спроба рабавання?
  
  - А які яшчэ мог быць матыў?
  
  “ Вы былі тут, калі адбылася стральба?
  
  “Няма. Гэта быў мой выхадны".
  
  “Ёсць некаторыя, хто думае, што забойцы спрабавалі прымусіць Рэеса замаўчаць. Што адбылася ўнутраная крадзеж, аб якой ён збіраўся паведаміць ".
  
  “Лясным складам кіруе адзін з сыноў ўладальніка, і я запэўніваю вас, што гэты хлопец як скала, калі справа даходзіць да бухгалтэрыі. Ён не прапускае ні цэнта ".
  
  "Магчыма, хто-то крадзе тавар".
  
  “Нішто і ніхто не ўваходзіць і не выходзіць адсюль незаўважаным. Супрацоўнікі павінны праходзіць праз кантрольна-прапускны пункт. Вы не можаце нават узяць нікчэмны маленькі шруба без іх ведама. А ты, чаму цябе гэта так цікавіць? Ты кап?"
  
  "У цябе накіданае вачэй, сябар мой", - сказаў я яму.
  
  Ахоўнік усміхнуўся, задаволены кампліментам. - Я думаў, паліцыя скончыла сваё расследаванне.
  
  "Часам бываюць крошкі, якіх не хапае прагным мышам", - сказаў я і, каб спыніць далейшыя роспыты, накіраваўся да выхаду.
  
  Выйшаўшы са склада лесаматэрыялаў, я азірнуўся ў бок ахоўніка і ўбачыў, што да яго падыходзіць кансультант Атилио Монтегон. Я выйшаў на вуліцу, накіроўваючыся да таго месца, дзе быў забіты Херман Рэес, і на імгненьне паспрабаваў уявіць сабе яго апошнія хвіліны.
  
  OceanofPDF.com
  
  8
  
  Я патэлефанаваў Гризете на працу і не змог да яе датэлефанавацца. Яе не было ў офісе на нарадзе, і яе сакратарка не змагла сказаць мне, у колькі яна вернецца. Я паглядзеў на гадзіннік і падлічыў, што яна вернецца ў офіс толькі на наступны дзень. Інфармацыя, якой я меў пра Германе Рейесе, круцілася ў мяне ў галаве, і нішто не нагадвала канкрэтны матыў для яго забойства. Прагуляўшыся па Пасео Ахумада, паназіраўшы за людзьмі і вулічнымі гандлярамі, я зайшоў у Café Haiti, адно з самых рэспектабельных кафэ на пірэнэях. Наведвальнікі былі ўціснутыя за столікі, і мне прыйшлося пачакаць некалькі хвілін, каб замовіць кавы з вяршкамі. Здалёку, недалёка ад ўваходу ў кафэ, я даведаўся некаторых заўсёднікаў. Прафесар на пенсіі, які чытаў толькі раманы пра піратаў; невысокі вар'ят хлопец, апошнія словы гарачыя прамовы супраць рамянёў на вопратцы. Там быў дзіўны хлопец, які з усіх сіл стараўся даглядаць за сваімі валасамі, але ў яго былі вусы, якія рабілі яго падобным на Гітлера; дзве ці тры былыя футбольныя зоркі; і таўстун, падобны на Орсона Уэлса. Існаванне складалася з руціны. Калі б я зайшоў у кафэ ў адно і тое ж час у любы дзень тыдня, я б убачыў амаль адных і тых жа людзей у іх тыповых масках і касцюмах, якія выконваюць ролю, якая была адведзена ім у вялікім тэатры жыцця.
  
  Я ўспомніў сведчанні, сабраныя ў кнізе, якую даў мне Кэмпбэл, і спытаў сябе, знайшоў час ці хто-небудзь з навакольных мяне людзей прачытаць яе, ці гэта было не больш, чым перадача ім навін, такіх як футбольныя вынікі або прагноз надвор'я. Жахі мінулага былі абясцэненых валютай, і пасля некалькіх добра отрепетированных публічных заяваў палітыкаў і палітвязняў справаздачу быў адпраўлены ў смеццевы скрыню. Усе астатнія — тыя, хто кожную раніцу піў каву, аплачваў рахункі і адпрацоўваў гадзіны ў офісе, — ішлі рытму, устаноўленым сродкамі масавай інфармацыі. Яны аддавалі перавагу абмяркоўваць апошні эпізод з чырвонай дывановай дарожкі і не ўспамінаць, дзе яны былі ці што рабілі, калі дзверы таемных турмаў зачыняліся на ноч, або калі хлопца з-за кута сілай пасадзілі ў машыну, якая вывезла яго на вуліцу без выхаду. Віна, непамятлівасць, страх, саўдзел, абыякавасць. Жах ператварыўся ў некалькі двухсэнсоўных прапаноў у падручніках гісторыі.
  
  Я выпіў кавы і прагуляўся па горадзе, пакуль не апынуўся ў самым сэрцы ночы. Я даведаўся свой твар у люстэрку вітрыны крамы і спытаў сябе, у чым сэнс маёй працы. У мяне быў доўгі спіс раскрытых спраў, і нават калі яны не далі мне велізарны бягучы рахунак, яны дазволілі мне адчуць задавальненне ад добра выкананай працы.
  
  Я сядзеў на лаўцы на вуліцы Эстадо і ўдыхаў начное паветра горада, які я любіў. Я ўспомніў мелодыю Пьяццоллы і фільм Віма Вендэрса, у якім Дэшил Хэммет пісаў на сваёй пішучай машынцы, асветленай голай лямпачкай. Я назіраў за мінакамі і казаў сабе, што кожны чалавек тоіць у сабе абяцанне расказаць гісторыю, якую варта расказаць. Да мяне падышоў стары і папрасіў некалькі манет, каб заплаціць за начлежку, куды ён кожную ноч кідаў свае косці. Я пакапаўся ў кішэні курткі і працягнуў яму як заўжды, пакамечаны купюру ў дзве тысячы песа. Ён здзіўлена назіраў за мной, і як толькі пераканаўся, што кошт такі ж рэальны, як месяц, якая свяціла нам, ён працягнуў ісці на поўдзень. Я рушыў услед за ім і не спыняўся, пакуль не дабраўся да свайго офіса. Там Сіменон забраўся мне паміж ног. Я ўзяў яго на рукі і падсунуў бліжэй да акна, з якога адкрываўся выгляд на раку Мапочо. На імгненне я падумаў аб старым і прадставіў, як ён шаркае нагамі ў мімалётным шчасце ад таго, што ў яго ёсць дах, пад якой можна выспацца гэтай ноччу.
  
  "Гэтага бара пара закрывацца", - сказаў я Сименону, адчуваючы, як стомленасць з звыклай нахабствам засьцілае мне вочы.
  
  Кот пазяхнуў, абыякавы да маіх трывогі.
  
  “ З якога боку ложка ты хочаш легчы?
  
  "Для мяне гэта не мае значэння", - адказаў Сіменон.
  
  Праз гадзіну я прачнуўся ад таго, што хто-то пастукаў у дзверы майго кабінета. Я надзеў халат, які шмат гадоў таму падарыў мне аргентынскі баксёр, з якім я пазнаёміўся ў Пунта-Аренасе, і ў паўсне паплёўся да дзвярэй. Калі я адчыніла дзверы, мяне вітала прывіднае твар дэтэктыва Берналеса. Я не бачыла яго два гады. Ён пастарэў. Ён пачаў лысець, і на першы погляд здавалася, што ён дадаў дваццаць фунтаў. Адзін погляд на яго вымучанай усмешкай сказаў мне, што нішто добрае не прымусіла яго наведаць мяне пасярод ночы. Мы не былі сябрамі, але ў мінулым правялі некалькі сумесных расследаванняў, якія дапамаглі яму прасунуцца па кар'ернай лесвіцы.
  
  “ Заробкі паліцэйскага недастаткова, каб дазволіць сабе гадзіннік? - Спытаў я.
  
  “ У тваім офісе ўсё яшчэ смярдзіць, як ў каналізацыі.
  
  “Я ўпэўнены, што так і ёсць. Я пускаў шмат нечаканых наведвальнікаў".
  
  "Ты ўсё той жа разумнік".
  
  "У апошні раз, калі мы бачыліся, твая задніца павялічвалася ў офісе".
  
  "Мне надакучыла папяровая валакіта, і я папрасіў пераводу ў аддзел па расследаванні забойстваў".
  
  “ Аддзел па расследаванні забойстваў?
  
  "Смерць - гэта квітнеючы бізнес".
  
  "Я мяркую, што вы тут не для таго, каб філасофстваваць аб смерці", - сказаў я, запальваючы цыгарэту, з-за чаго закашляўся.
  
  “Carvilio. Гэта імя табе аб чым-небудзь гаворыць?
  
  "А ці павінна гэта быць?"
  
  “ Ваша візітная картка была ў пінжаку нябожчыка. Я думаў пакінуць яе там для сваіх людзей, але ўспомніў, якімі паслугамі я вам абавязаны, і вырашыў дапамагчы вам пазбегнуць непрыемнасцяў. Я паважаю цябе, нават калі ты трохі засранец ".
  
  - Карвилио мёртвы? - спытаў я.
  
  “ Мёртвы, як любы, хто падае з двадцатиэтажного будынка. Чаму ў яго была пры сабе ваша візітоўка?
  
  “Я пазнаёміўся з ім, калі расследаваў магчымае забойства чалавека, з якім ён працаваў. Я даў яму сваю візітоўку, каб ён мог патэлефанаваць мне, калі даведаецца што-небудзь цікавае".
  
  “ Твая гісторыя занадта простая, Эредиа. Пастарайся ўспомніць дэталі.
  
  "Герман Рэес", - прадставіўся я і не спыняў гаварыць, пакуль не ўвёў Берналеса ў курс справы аб тым, што здарылася з касірам лесозаготовительного склада. Я таксама згадаў аб сваіх сумневах з нагоды Вірджыніі Рэес і маіх сустрэч з Тераном.
  
  Берналес зрабіў некалькі крокаў вакол стала і спыніўся перад акном. Ён дастаў з кішэні курткі жуйку, разгарнуў яе і паклаў у рот.
  
  “ Вам удалося што-небудзь высветліць аб забойцах? - спытаў ён.
  
  "У мяне ёсць два магчымых матыву, але ні адзін з іх мяне не пераконвае".
  
  “ Карвилио быў вам карысны?
  
  "Ён задаў некалькі пытанняў па суседстве са складам драўніны, але так і не з'явіўся".
  
  “ Вельмі шкада, Эредиа.
  
  “ І цяпер ён мёртвы. Забойства, няшчасны выпадак ці самагубства?
  
  "Абставіны, падобна, паказваюць на няшчасны выпадак", - сказаў ён. “Ён жыў у адным з тых новых будынкаў з басейнам на даху. Карвилио любіў паплаваць пасля працы. Ён падышоў да басейна і плаваў паўгадзіны. Падобна на тое, што, выйшаўшы з вады, ён ухапіўся за парэнчы, страціў раўнавагу і ўпаў. Сведкаў няма, а калі і ёсць, то яны баяцца загаварыць і впутаться у гэтую блытаніну.
  
  “Спачатку Рэес, а цяпер Карвилио. Занадта шмат загінулых за занадта кароткі час. Я хацеў бы быць упэўнены, што ахоўнік загінуў выпадкова. Калі я гэтага не зраблю, я падумаю, што хто-то вырашыў прымусіць яго лётаць. Я заскочу да будынка."
  
  “ Не совай свой нос у маю працу, Эредиа.
  
  “ Пара поглядаў і некалькі пытанняў.
  
  "Я нічога не выйграю, калі скажу цябе не рабіць гэтага", - сказаў Берналес, яго словы суправаджаліся нервовай усмешкай. "Абяцай мне, што будзеш трымаць мяне ў курсе, што б ты ні высветліў".
  
  "Разлічвай на гэта", - пацвердзіла я і, кіўнуўшы ў бок калідора, які вядзе ў спальню, прабурчала: "Калі ў цябе больш няма пытанняў, я б хацела вярнуцца ў ложак".
  
  "Я вам зайздрошчу", - адказаў Берналес, накіроўваючыся да дзвярэй. "Мне даводзіцца праязджаць палову Сант'яга, каб дабрацца да свайго дома".
  
  “У кожнага свае праблемы. У маім выпадку я, верагодна, не сомкну вачэй да канца ночы".
  
  “ І апошняе, Эредиа. Ты памятаеш маю калегу Дорыс Фабры?
  
  “Яе нялёгка забыць. Некаторы час таму мы разам расследавалі смерць дзяржаўнага служачага. Што з ёй здарылася?"
  
  “На мінулым тыдні я ездзіў у Темуко і правёў з ёй некалькі сустрэч. Яна прасіла перадаць табе прывітанне. Здаецца, вы двое калі-то былі вельмі дружныя ".
  
  OceanofPDF.com
  
  9
  
  Будынак, у якім жыў Карвилио, знаходзілася побач з паркам Лос Рэес, у лясістым раёне з нядаўна заасфальтированными вуліцамі. Гэта было адно з тых месцаў, дзе памнажаліся вышынныя будынкі і банеры абвяшчалі аб новабудоўлях, якія мянялі аблічча горада. Я націснула кнопку дамафона ў кватэры Карвилио і праз некалькі секунд пачула дрыготкі голас жанчыны, якая прадставілася яго ўдавой Памэла Вега. Я сказаў ёй, што я з паліцыі, і патлумачыў прычыну свайго візіту. Жанчына моўчкі выслухала і, памарудзіўшы, адкрыла электрычныя вароты.
  
  Памэла была стройнай жанчынай невысокага росту. Яе доўгія цёмныя валасы спадалі на плечы, а вочы былі поўныя слёз.
  
  "Вам пашанцавала, што вы знайшлі мяне", - сказала яна, прапанаваўшы мне кубак гарбаты, ад якой я адмовіўся. “Я прыехала дадому, каб крыху адпачыць. Мае дзеці засталіся з целам свайго бацькі ў парафіі".
  
  "Я ведаў вашага мужа, і я шчыра шкадую аб тым, што адбылося".
  
  “Гэта так абсурдна. Ён карыстаўся басейнам амаль кожны дзень. Я не ведаю, аб чым ён думаў, калі падыходзіў блізка да краю будынка. Мой муж быў асцярожны з усім, што магло прывесці да няшчаснага выпадку. Краны, кантрольная лямпачка воданагравальніка, яго машына. Ён нават зачыніў балкон у кватэры ".
  
  "Прабачце за пытанні, але я проста хачу растлумачыць некалькі момантаў", - перабіла я. “Вы з мужам ладзілі? У вас былі якія-небудзь фінансавыя праблемы?"
  
  “Мы ніколі не сварыліся, акрамя як з-за бытавых дробязяў. А што тычыцца грошай, то паміж яго працай і маёй нам хапала, каб зводзіць канцы з канцамі. Мы заўсёды былі бережливы. Мы купілі гэтую кватэру на нашы зберажэнні і спадчыну, якое я атрымала ад цёткі".
  
  “У яго калі-небудзь была дэпрэсія? Ён піў? Прымаў наркотыкі?"
  
  “Калі вы думаеце, што мой муж пакончыў з сабой, вы вельмі памыляецеся. Ён бы ніколі гэтага не зрабіў, і ён не ўжываў наркотыкі або спіртное".
  
  "Прабачце мяне яшчэ раз, але для мяне не мае сэнсу, што ваш муж трапіў у аварыю", - сказаў я. Я ўстала і накіравалася да дзвярэй кватэры, дадаўшы: "Магчыма, у вашага мужа быў вораг - хто-то, хто хацеў бы прычыніць яму шкоду".
  
  "Вы намякаеце на тое, што мой муж быў забіты?" Спытала Памэла, нахіліўшы галаву, як бы кажучы, што мой пытанне абсурдны і недарэчны.
  
  “ Мая праца патрабуе, каб абдумаць усё магчымыя прычыны смерці вашага мужа.
  
  “Немагчыма. Гэта немагчыма. Ніхто не стаў бы забіваць майго мужа, нават у маіх самых страшных кашмарах".
  
  “Верагодна, гэта быў няшчасны выпадак, як вы кажаце, мэм. Спадзяюся, мае пытанні не ўскладнілі вам задачу".
  
  "Я павінна вярнуцца ў царкву", - сказала Памэла, завяршаючы наш размова.
  
  “Дзякуй, што надалі мне час, мэм. Калі гэта магчыма, і не даставіць вам нязручнасцяў, я б хацеў зірнуць на дах будынка".
  
  “ Я пазваню швейцару і папрашу яго прапусціць вас наверх.
  
  Швейцар, худы тып з мешковатыми вачыма, не зрабіў ні найменшай спробы зрушыць са свайго месца за стойкай рэгістрацыі. Ён проста агледзеў мяне з ног да галавы, а затым паказаў на шэраг ліфтаў у іншым канцы вестыбюля.
  
  Басейн знаходзіўся пасярод выкладзенай пліткай тэрасы. З аднаго боку было што-то накшталт альтанкі, якая бараніла купальшчыкаў ад сонца, а за ёй - брызентавы навес над драўляным сталом, а за ім - гіганцкі грыль для падрыхтоўкі ежы. Доступ да краях тэрасы абмяжоўваўся высокімі парэнчамі, якія можна было пераадолець праз замкнёныя дзверы. На даляглядзе віднелася пустое прастору і дахі суседніх дамоў далёка ўнізе. Сонца ярка свяціла ў басейн, і на імгненне я адчуў жаданне зняць вопратку і нырнуць у ваду. Усё было чыста і ўпарадкавана. Я адчыніў дзверцы парэнчаў і прайшоў на забароненую тэрыторыю. З краю тэрасы я паглядзеў уніз на вуліцу і адчуў, як у жываце защекотало галавакружэнне. Усё, што патрабавалася, - гэта зрабіць адзін крок па шляху Карвилио. Пустата пачала прыцягваць мяне, і мае ногі здранцвелі.
  
  "Будзь асцярожны!" Я пачуў, як хто-то ззаду мяне крыкнуў.
  
  Я адступіў назад і ўбачыў маладога чалавека, які нясе мяшок з зямлёй для гаршкоў і сякія-такія садовыя інструменты.
  
  "Табе не варта знаходзіцца ў гэтай частцы тэрасы", - папярэдзіў ён, накіроўваючыся да аднаго з кветкавых гаршкоў, якія атачалі басейн.
  
  Я вярнуўся па другі бок парэнчаў і падышоў да садоўніку.
  
  “Я з паліцыі. Я аглядаў месца аварыі, пра якую вы, верагодна, чулі".
  
  "Ніхто ў будынку не гаворыць ні аб чым іншым".
  
  “ Вы ведалі містэра Карвилио?
  
  “ Звычайна я бачыў яго, калі ён прыходзіў паплаваць.
  
  “ Вы бачылі яго ўчора? - спытаў я.
  
  “Мы сутыкнуліся адзін з адным у ліфце. Ён падымаўся наверх, а я збіралася пашукаць некалькі меднолистных раслін, якія ў мяне былі ў садзе на першым паверсе. Мы павіталіся, і на гэтым усё. На тое, каб падрыхтаваць расліны, сышло каля трыццаці хвілін, і калі я ўжо збіраўся зноў падняцца наверх, я пачуў крык швейцара."
  
  “ Вы не заўважылі нікога дзіўнага, калі спускаліся ў ліфце?
  
  "Ніхто".
  
  “ Ці Мог хто-небудзь падняцца наверх так, каб вы не заўважылі?
  
  Садоўнік пільна паглядзеў на мяне, але прамаўчаў.
  
  "Усё, што ты скажаш, застанецца толькі паміж намі", - сказала я, каб супакоіць яго раптоўнае недавер.
  
  “Швейцар трохі бястурботны. Звычайна ён пускае прадаўцоў і іншых незнаёмцаў, не абцяжарваючы сябе пытаньнем, у якую кватэру яны накіроўваюцца. Часам ён спускаецца ў склеп, каб прапусціць пару шкляначак, і пакідае дзверы адкрытай. Кіраўнік будынкам некалькі разоў рабіў яму вымову, але хлопец, павінна быць, куленепрабівальны. Я не ведаю, як яны яго яшчэ не звольнілі. Там, павінна быць, сотні людзей, якія былі б лепшымі швейцарами ".
  
  “ Гэта значыць, вы хочаце сказаць, што нейкі незнаёмы мог увайсці так, што яго ніхто не бачыў.
  
  “ Дакладна. І не забывай, што тут два ліфта.
  
  “ Пасля таго, як ён упаў, вы падняліся назад?
  
  “Паліцыя не пусціла мяне ў басейн. Яны задалі мне пытанні, а затым сказалі спусціцца ўніз ".
  
  "Што ты думаеш аб тым, што адбылося?"
  
  “Сапраўдны ганьба. Што яшчэ?"
  
  “ Вы калі-небудзь бачылі Карвилио за агароджай?
  
  "Ніколі".
  
  "Я здзіўлены, што так лёгка адкрыць вароты".
  
  “Тры тыдні таму замак быў зламаны. Кіраўнік павінен быў купіць іншы, але ён яшчэ гэтага не зрабіў".
  
  “ Карвилио не пашанцавала.
  
  “Такая жыццё. Калі прыходзіць ваша чаргу, наступае твая чарга", - разважаў садоўнік. Паглядзеўшы на сонца, ён дадаў: "Калі ў вас больш няма пытанняў, я збіраюся вярнуцца да працы".
  
  Я скарыстаўся тым, што праходзіў міма стойкі рэгістрацыі, каб спытаць швейцара, дзе ён быў за некалькі хвілін да падзення Карвилио. Хлопец на некалькі секунд збялеў, а затым груба адказаў, што быў у склепе і прыбіраў памяшканне, дзе стаялі смеццевыя кантэйнеры. Магчыма, гэта была праўда, а можа, гэта была хлусня, каб схаваць паход да яго сакрэтнай бутэльцы, але для маіх мэтаў гэта не мела значэння. Швейцар пакінуў свой пост.
  
  Я выйшаў з пад'езда і перайшоў вуліцу. Некалькі хвілін я назіраў за будынкам, і ў мяне было ўражанне, што я стаю перад дапатопным пачварай, якое можа рушыць з месца ў любую хвіліну. Я пакапаўся ў кішэні курткі ў пошуках пачкі цыгарэт і выявіў, што яна пустая. Паблізу не было ні кіёска, ні крамы. Я ціха лаяўся, пакуль не заўважыў ля ўезду на паркоўку праз дарогу мужчыну, які сядзеў побач з кардоннай скрынкай, на якой ён расклаў цукеркі, печыва і чыпсы. Я падышоў да яго імправізаванага прылаўка. Ён быў старым і худым. На ім была брудная куртка, свабодна вісела на плячах, і чорныя штаны, такія ж маршчыністыя, як скура на яго твары.
  
  "У цябе ёсць цыгарэты?" Я спытаў у яго.
  
  “ Бяльмонты або Дэрбі? - спытаў ён хрыплым голасам. “ Я прадаю іх оптам.
  
  "Дэрбі".
  
  “ Сто песа, - сказаў ён, вывуджваючы цыгарэту з пачкі, якая была ў яго на ўвазе.
  
  Я пашукаў у кішэні курткі манету і працягнуў яе яму.
  
  “ Як ідзе бізнэс? - Спытаў я яго, запальваючы цыгарэту.
  
  “На тое, што я прадаю, плюс здачу, якую яны даюць мне за догляд за машынамі, мне хапае на ежу і аплату арэнды. Раніцай прыходзяць студэнты, а ў другой палове дня - будаўнікі з ваколіц".
  
  "Ты тут кожны дзень?"
  
  “ Раніцай і днём.
  
  "Такім чынам, вы чулі пра тое, што адбылося ўчора ў тым будынку?"
  
  "Я чуў пра гэта і бачыў гэта".
  
  “ Што менавіта ты бачыў? - Настойліва спытала я.
  
  "Чаму цябе гэта цікавіць?" ён падазрона дапытваўся.
  
  "Я журналіст і пішу артыкул аб аварыі".
  
  "Калі ты будзеш зарабляць грошы на тым, што пішаш, будзе толькі справядліва, калі я атрымаю трохі, ці не так?"
  
  Я дастаў з кішэні пінжака банкноту ў дзве тысячы песа і працягнуў яму.
  
  “ Паспрабуй яшчэ раз, прыяцель. Хіба ў газеце табе не плацяць больш?
  
  Я сунуў яшчэ дзве купюры ў рукі мужчыне, які паклаў іх у кішэню сваіх штаноў.
  
  "Пішы ўсё, што хочаш, але не упоминай мяне".
  
  “ Запэўніваю вас, я не напішу пра вас і полстрочки.
  
  “Усё адбылося так хутка. Хлопец падышоў да краю будынка і ўпаў тварам уніз. Я нават не чуў, як ён крычаў, і ён проста на некалькі футаў размінуўся з грузавіком, які я чысціў ".
  
  “ І гэта ўсё? Вы больш нікога не бачылі на тэрасе?
  
  “Ніхто. Але цяпер, калі ты згадаў пра гэта, я паглядзеў у бок ўваходу, і мне здалося, што я ўбачыў выбегающего хлопца ".
  
  “ Вы ўпэўненыя? Вы маглі яго добра разглядзець?
  
  “У мяне добры зрок, але недастаткова добры, каб разглядзець яго як след. Адзінае, што я магу вам сказаць, гэта тое, што ў хлопца былі белыя валасы ".
  
  "Шэры?"
  
  “ Альбінос. Як ватовыя шарыкі.
  
  "Гэта мог быць хто-небудзь з іншых жыхароў".
  
  "Я ведаю ўсіх у гэтым будынку, і тут няма нікога з такімі валасамі".
  
  “ Вы бачылі яго пасля гэтага?
  
  “Як я мог? Пачаўся шум, і вуліца напоўнілася людзьмі. Цікаўныя, суседзі, паліцэйскія. Я паняцця не маю, адкуль на зямлі ўзяліся ўсе гэтыя людзі ".
  
  “ Ты размаўляў з копами? - спытаў я.
  
  "Аб чым я павінен быў з імі пагаварыць?"
  
  “ Мужчына з белымі валасамі.
  
  “Нават калі б у мяне не было праблем. Я не хачу ўвязвацца, ды і хто наогул зверне на мяне ўвагу?"
  
  "Я цябе ўважліва слухаю".
  
  “Ты іншы. Ты хочаш напісаць пра тое, што адбылося. Ты, пэўна, працуеш у адным з тых таблоідаў з голымі дзяўчатамі на першай паласе".
  
  “ Як вы думаеце, хлопец з белымі валасамі мог штурхнуць ахвяру?
  
  "Адзінае, аб чым я думаю, - гэта рэчы, якія я павінен прадаць, і машыны, аб якіх я павінен клапаціцца".
  
  “ Вы ведалі нябожчыка? - спытаў я.
  
  “ Я бачыла, як ён часам праходзіў міма. Мы не сказалі адзін аднаму ні слова.
  
  - А што пра яго казалі суседзі?
  
  “ Што ён быў добрым чалавекам і што працаваў на лесапавале.
  
  “ А што тычыцца яго смерці?
  
  "Некаторыя кажуць, што ён, павінна быць, ішоў за ручніком, іншыя думаюць, што гэта была проста неасцярожнасць, і яшчэ больш думаюць, што ён хацеў скокнуць".
  
  "І што ты пра гэта думаеш?"
  
  “Я ні аб чым не думаю. Я проста думаю аб сваіх продажах —"
  
  "Ты ўжо казаў гэта", - перапыніў я.
  
  "Тады нам больш не аб чым гаварыць", - сказаў мужчына, адыходзячы на некалькі крокаў.
  
  “ Прадай мне два дэрбі на шпацыр.
  
  “ Давай, хапай іх. Яны за кошт установы.
  
  "Дзякуй".
  
  “ Не дзякуй мяне. Я дапамагаю табе сапсаваць лёгкія.
  
  “ Хлопец з белымі валасамі. Што ты пра гэта думаеш? - Спытаў я Сіменона, які раскладваў на стале прэс-пап'е.
  
  "Верагодна, гэта зрабіў швейцар".
  
  “У доме, дзе жыў Карвилио, былі швейцар і садоўнік. Ні ў таго, ні ў іншага няма сівых валасоў".
  
  "А кіраўнік будынкам?"
  
  “Я не ведаю, ці ёсць у яго белыя валасы. Я яго не бачыў".
  
  “ У любым выпадку, я б не стаў забываць аб швейцаре.
  
  “ З гадамі ты стаў упартым, як мул!
  
  "Я называю гэта мудрасцю".
  
  Я хацеў сказаць што-то яшчэ, але тэлефонны званок прымусіў мяне перадумаць. Я падняў трубку і пазнаў голас Берналеса.
  
  "Ты хочаш мне што-тое сказаць?" - спытаў ён.
  
  "Нічога".
  
  “ Не спрабуй мяне надурыць. Я быў у гадзіны наведванняў Карвилио, і яго жонка сказала мне, што ты быў у яе кватэры, прыкідваючыся паліцыянтам. Ты ніколі не изменишься, Эредиа.
  
  Я спытаўся ў сябе, ці павінен я хлусіць Берналесу, і вырашыў не рабіць гэтага. Калі я распавёў яму пра мужчыну з белымі валасамі, у мяне ўзнікла адчуванне штуршка на іншым канцы провада, як быццам каго-то ўдарыла токам.
  
  "Як мы маглі ўпусціць гэтыя дэталі?" спытаў ён, злуючыся на сябе.
  
  "Можа быць, таму, што ў вас стабільная зарплата ці вы спрабуеце хутка закрыць справу, каб палепшыць сваю статыстыку".
  
  "Дзе вы пачулі пра седовласом мужчыну?" - спытаў Берналес, праігнараваўшы мой каментар.
  
  “ Я абяцаў згадаць пра цуд, а не аб святым.
  
  “Я думаю, што ўся гэтая лухта пра сівых валасах - гэта тое, што ты толькі што выдумаў. Скажы мне праўду. Што ты выявіў, калі аглядаў будынак?"
  
  “Я кажу табе праўду, а ты мне не верыш. Ты так доўга сядзеў за гэтым сталом, што твае мазгі размякла?"
  
  "Што табе ўдалося высветліць?"
  
  “ Швейцар штурхнуў Карвилио.
  
  “ Лухта сабачая. Не спрабуй падмануць мяне з гэтым, Эредиа.
  
  “ Сіменон не давярае швейцару.
  
  "Твой кот?"
  
  "У котак, як правіла, добрая інтуіцыя на гэты конт".
  
  “Не морач мне галаву, Эредиа. Што ты высветліў у будынку?"
  
  “ Сівыя валасы. Белыя, як разрыхляльнік, які твая жонка выкарыстоўвае для выпечкі тартоў, з-за якіх ты такі тоўсты.
  
  Берналес пакінуў мяне з тэлефонам у руцэ.
  
  "Я спрабую сказаць праўду, а гэты вырадак мне не верыць".
  
  “ Няма нічога горш дрэнны рэпутацыі, Эредиа.
  
  “ Пакінь заняткі па этыцы на якое-небудзь іншае час, ты, стрэмка ў срацы.
  
  Я скарыстаўся тым, што ў мяне ў руцэ быў тэлефон, каб патэлефанаваць Гризете і спытаць яе, ці ўбачымся мы гэтай ноччу. Мне не пашанцавала. Яна стамілася, і на наступны дзень ёй давялося здаваць бясконцы справаздачу аб сваёй працы ў якасці псіхолага-кансультанта. Яна сказала мне, што любіць мяне, і я павінен быў быць шчаслівы ад пацалунку, які павольна, кульгаючы, прайшоў па тэлефоннай лініі.
  
  Пасля таго, як мы развіталіся, я выйшаў з кабінета, каб купіць сэндвіч са стейк. У холе я сутыкнуўся з Дэзідэрыа Эрнандесом. Ён прайшоў міма мяне, апусціўшы галаву, і не адказаў на маё прывітанне. Я хутка ўвайшоў у ліфт і забыўся аб меланхоліі майго суседа. Я быў галодны, і наперадзе мяне чакала адзінокая ноч.
  
  OceanofPDF.com
  
  10
  
  На наступную раніцу я прачнуўся ад таго, якія разбурэння ўчыніў Сіменон, спрабуючы папаляваць на гіганцкага матылька. Кот бегаў узад-наперад, натыкаючыся на ложак, і час ад часу, калі матылёк адпачываў у куце, ён глядзеў на яе з выразам крыважэрнага тыгра. Я вырашыла пайсці дапамагчы. Я схапіла кашулю, якая вісела ў падгалоўе ложка, і нацягнула на моль.
  
  Гэта было несправядліва ў адносінах да мотыльку, але ў мяне разбілася сэрца, калі я ўбачыў тоўстага старога ката, скачуць вакол, як падлетак.
  
  Сіменон ўбачыў, як аглушаны матылёк ўпаў на зямлю, і падбег, каб стукнуць яго кіпцюрамі. Ён сурова глядзеў на яго каля трох секунд, а затым з энтузіязмам пачаў пажыраць сваю здабычу.
  
  “ Няма нічога лепш свежых прадуктаў. Ці я памыляюся, Сіменона?
  
  Я надзеў штаны і паглядзеў на гадзіннік на тумбачцы. Толькі што споўнілася сем, але з акна неба выглядала шэрым і немытым.
  
  "Я рады, што ты не навучыўся размаўляць з набітым ротам", - сказаў я Сименону, які ўсё яшчэ быў заняты сваім перакусам.
  
  Я пайшла на кухню і зварыла кавы. Я поджарила пакінутае яйка з халадзільніка і поджарила тое, што засталося ад рулета, які выглядаў так, нібы яго знайшлі ў саркафагу. Затым я настроіўся на навіны і без усялякага цікавасці ўзяўся за свой сняданак.
  
  "Трэба было мне з'есці моль", - сказала я, назіраючы за сумным выглядам сваёй яечні-яечні.
  
  Я паспрабавала кавы, і яго смак нагадаў мне сіроп ад кашлю, які мяне прымушалі піць у прытулку, дзе я правяла большую частку свайго дзяцінства.
  
  "Атрымаўшы ўражальную перамогу, "Магальянес" разграміў "Сан-Антоніа Унидо" з лікам 4: 0 на стадыёне "Санта-Лаура"", - пачуў я голас дыктара па радыё.
  
  "Гэта добрая навіна, з якой можна пачаць дзень", - сказаў я ўголас.
  
  "Ты плануеш правесці ўвесь дзень, назіраючы гэта яйка?" Сіменон залез на стол і падбіраўся ў небяспечнай блізкасці да майго сняданку.
  
  “Няма. Я павінен патэлефанаваць і нанесці візіт, які я запланаваў".
  
  “ Удава Карвилио?
  
  “ Дачка Суазо.
  
  "Табе не здаецца, што ў тваім жыцці занадта шмат мёртвых людзей?"
  
  Я згадзіўся заехаць да Иоланде Суазо на працу, а адтуль мы пойдзем куды-небудзь, дзе яна зможа пагаварыць аб сваім бацьку. Адвакат Котапос прысвяціў яе ў сутнасць майго справы, што дапамагло ёй пераадолець недавер да незнаёмым людзям. Іяланда працавала ў цёмным гандлёвым цэнтры ўнутры будынка на Авениде Правідэнс, дзе ўсё яшчэ захаваліся рамачныя майстэрні, фоталабараторыі, друкарні, бухгалтары і краўцы. Іяланда працавала ў краўца. Ёй было сорак пяць, сярэдняга росту, з запалымі плячыма. Яе валасы здаваліся выгаралымі, а вочы хаваліся за тоўстымі шкламі ачкоў, якія сядзелі на носе. Яна працавала ў невялікім памяшканні, якога ледзь хапала для двух швейных машынак і стала, заваленага штанамі і сукенкамі, якія чакаюць падшыўкі. У яе была бязрадасная ўсмешка, якая знікла з яе твару толькі на паўдарозе, калі я ўвайшла.
  
  "Чаго ты баішся?" - Спытала я яе, заўважыўшы, што яна пільна глядзіць на двух чалавек, якія стаяць у суседнім атэлье па пашыве адзення праз калідор.
  
  “ Місіс Перэс, мая начальніца. Яна не любіць, калі мы трацім час на размовы.
  
  "Гэтыя старыя гандлёвыя цэнтры перасталі прыносіць грошы стагоддзі таму".
  
  “Ёй таксама не падабаецца, калі я кажу пра свайго бацьку. Яна была супраць ўрада Альендэ і лічыць, што яго прыхільнікі заслужылі тое, што атрымалі пасля перавароту. Не так даўно яна нават сказала мне, што, па яе думку, гісторыі пра затрыманых і зніклых былі выдуманыя камуністамі, каб ачарніць ваенных". Іяланда Суазо скончыла прышываць гузік да жакету, ляжаў у яе на каленях, і дадала: “Я папрасіла выхадны ў другой палове дня. Пачакай мяне ля ўваходу ў гандлёвы цэнтр".
  
  "Гэтыя праварадыкальныя дыназаўры і муміі - не проста істоты з мінулага", - сказаў я. "Яны маўчаць і працягваюць сумаваць па генералу, які дазволіў ім дрэнна звяртацца з беднымі 'адмарозкамі'".
  
  "Чаму ты хацела, каб я прыехаў на сваёй машыне?" Я спытаўся ў яе, калі мы сустрэліся пазней. "Дзе ты хочаш пагаварыць?"
  
  "Месца, якое, я думаю, падыходзіць для размовы аб маім бацьку і маіх братоў".
  
  “ Да чаго столькі таямнічасці, Іяланда?
  
  “Я правёў большую частку свайго дзяцінства, хаваючы гісторыю сваёй сям'і. Я не мог распавесці пра тое, праз што прайшлі мы з бацькам, або падзяліцца тым, што мы абмяркоўвалі ў сямейных размовах. Мая маці з падазрэннем ставілася да людзей, якіх не ведала, і ніколі не дазваляла мне прыводзіць сяброў дадому. Аднойчы ў школе настаўніца гісторыі спытала, ці былі ў каго-небудзь бацькі прыхільнікамі партыі Народнага адзінства. Я падняў руку, і настаўнік намаляваў крэйдай мне на лбе і прымусіў правесці ўсе раніцу ў куце класа. Я ведаю, што ўсё змянілася, але я ўсё яшчэ не магу перастаць баяцца. Я дачка ізгоя, і я ўсё яшчэ адчуваю знак настаўніка ў сябе на лбе ".
  
  "Цяпер я разумею".
  
  "Вы былі на Віле Грымальдзі?" - спытала яна, не звярнуўшы ўвагі на мой каментар.
  
  Мы апынуліся перад тоўстымі драўлянымі варотамі, абрамленыя глінабітнымі сьценамі, пафарбаванымі ў чырвоны колер. Побач з вялікімі варотамі былі вароты паменш, праз якія можна было трапіць у вялікі абгароджаны парк са будынкамі і дрэвамі. Мы накіраваліся да дома, які служыў прыёмнай. Іяланда папрасіла мяне пачакаць хвілінку, пакуль яна зойдзе ўнутр і пагаворыць з мужчынам у жоўтай кашулі. Пакуль я чакаў, я схапіў брашуру, якую хто-то пакінуў на зямлі ля ўваходу. Я адкрыў яе і прачытаў выпадковы абзац:
  
  З 1862 года маёнтак Пеньялолен належала сям'і дона Хасэ Арриета і выкарыстоўвалася для правядзення культурных мерапрыемстваў, такіх як канцэрты і літаратурныя чытанні. У 1940-х гадах частка, якая ўключае парк Віла Грымальдзі, была прададзеная доне Эміліо Васалло, які ператварыў маёнтак у рэстаран і цэнтр палітычных, інтэлектуальных і мастацкіх сустрэч. У апошняй палове 1973 года г-н Васалло быў вымушаны перадаць маёмасць Кіраванні нацыянальнай выведкі (DINA), якое з снежня таго ж года пачатак выкарыстоўваць гэта памяшканне ў якасці падпольнага цэнтра ўтрымання пад вартай, катаванняў і знішчэння. Паводле ацэнак гісторыкаў, тут было затрымана і падвергнута катаванням каля 4500 чалавек. Афіцыйная інфармацыя змяшчае спіс з 226 чалавек, забітых ці зьніклых з вілы Грымальдзі.
  
  Я перастаў чытаць. Цішыня, якая панавала ў гэтым месцы, была пераважнай. Лёгкі халадок прабег па маёй спіне, і на секунду мне здалося, што я чую чыйсьці крык у куце парку. Я зрабіў некалькі крокаў і больш рашуча рушыў прэч ад хаты да диораме таго, што было адным з галоўных цэнтраў катаванняў у часы ваеннай дыктатуры. Вісячая вежа; аўтастаянка, дзе збівалі зняволеных; малюсенькія камеры для ўтрымання зняволеных паміж допытамі; гіганцкі дрэва омбу, якое, павінна быць, было сведкам столькіх пакут і смерцяў; і сажалка, у якім танулі ўпартага, якія спрабавалі захоўваць маўчанне. Жах, глыбокі жах, сказаў я сабе, падыходзячы да каменнай сцяне, на якой былі выгравіраваны імёны загінуўшых.
  
  "Два маіх дзядзькі ёсць у гэтым спісе", - сказала Іяланда ззаду мяне. “Абодва былі забітыя тут. Мы так і не змаглі знайсці іх астанкі. Майму бацьку пашанцавала больш, але ён жыў з пачуццём віны выжыў і пастаянным страхам ".
  
  "Як яму ўдалося выбрацца адсюль жывым?"
  
  "Некаторыя іншыя зняволеныя даведаліся яго, і адзін з іх, якому ўдалося выйсці на волю праз некалькі дзён пасля выкрадання майго бацькі, назваў імя майго бацькі рэлігійнай арганізацыі, якая апублікавала яго затрыманне і прадставіла судовы загад аб абароне ў суд".
  
  “ Ваш бацька калі-небудзь згадваў імёны сваіх катаў? Ці тых, хто вінаваты ў смерці яго братоў?
  
  “Ён ніколі не хацеў казаць пра гэта да нядаўняга часу, калі ён і Котапос прад'явілі абвінавачванні трибуналам. Я думаю, што ён пазнаў і знайшоў аднаго з адказных. Перад смерцю мой бацька рыхтаваў дакумент, які павінен быў быць выкарыстаны ў якасці яго афіцыйнага пасведчання ".
  
  “ Дзе цяпер гэты дакумент? - спытаў я.
  
  “Я не думаю, што ён калі-небудзь сканчаў гэта, так што гэта павінна быць сярод яго асабістых рэчаў. Я не хацеў корпацца ў іх, хоць прайшло некаторы час. Я проста расклаў іх па скрынкам і пакінуў на складзе.
  
  "Я думаю, прыйшоў час адкрыць гэтыя скрынкі".
  
  "Чаму гэта цябе цікавіць?"
  
  “ Як я ўжо тлумачыў некаторы час таму, я шукаю людзей, якія забілі аднаго твайго бацькі.
  
  “ Вы думаеце, смерць майго бацькі не была выпадковай?
  
  "Прама цяпер я проста шукаю адпраўную кропку".
  
  "Калі ты лічыш, што гэта важна, я пастаўлю галачкі". Іяланда падышла да омбу, чые карані былі аголены на сонца.
  
  Я рушыў услед за ёй, пад дрэва і прапанаваў ёй цыгарэту, якую яна трымала дрыготкімі пальцамі. Я закурыў, і яна села на карані дрэва, якія былі такімі ж тоўстымі, як і яго галіны.
  
  “Я прыходжу сюды час ад часу. Не ведаю, ці гэта добра для мяне, але праўда ў тым, што на самай справе гэта не мае значэння. Пакуль я жывы, гісторыя маіх дзядзькам і майго бацькі мае нейкае значэнне. Я не ведаю, што адбудзецца пасля таго, як мяне не стане. Я не адчуваю асаблівага аптымізму ў адносінах да будучыні. Час паглыне ўсе, і яны, як і многія іншыя, будуць забытыя. Яны стануць проста імёнамі, высечанымі на камені ".
  
  OceanofPDF.com
  
  11
  
  Я пакінуў Иоланду Суасо перад станцыяй метро Salvador і працягваў ехаць праз Провиденсию у кірунку Лясной парку. Дзень быў цёплы, і на імгненне я адчуў спакусу прыпаркаваць машыну і прагуляцца па дарожках парку, якія былі б абсыпаныя жвірам і сухімі лісцем. Парк навеяў успаміны аб універсітэцкіх гадах. Час доўгіх валасоў, любові, якая, як я думаў, будзе вечнай, і бунтарства, якое магло каштаваць мне жыцця.
  
  Пачакаўшы дзесяць хвілін, пакуль вызваліцца месца, я прыпаркаваўся на вуліцы Айлавилу і накіраваўся да сваёй кватэры. На ўваходзе я сустрэў Феліс Дамінга, які з усіх сіл націраў падлогу воскам. Убачыўшы мяне, ён спыніў працу і хутка накіраваўся да вочках, дзе захоўвалася пошта. Ён даў мне некалькі канвертаў, і я заўважыў некаторы незадавальненне на яго твары, калі ён убачыў, што я кладу іх прама ў пінжак, не выяўляючы ні найменшага цікавасці да іх змесціва.
  
  "Магчыма, у іх утрымліваюцца важныя навіны", - сказаў ён.
  
  “ Не хвалюйся, Феліс Дамінга. Мой нюх рэдка падводзіць, і я адчуваю, што ў гэтых канвертах няма нічога, акрамя рэкламы. І пакуль мяне не было, у мой кабінет не забіраліся злодзеі, у мяне ўжо ёсць усё, што мне трэба.
  
  “ Дон Анзэльм заходзіў да вас два ці тры разы. Ён прасіў перадаць, каб вы праходзілі міма газетнага кіёска. Падобна на тое, што ў яго важнае паведамленне.
  
  "У яго, верагодна, ёсць добрыя чаявыя за нядзельныя скокі".
  
  "Ты любіш рабіць стаўкі на коней?" - спытаў Феліс Дамінга з ноткай папроку ў голасе.
  
  “Я люблю заключаць заклад, і мне падабаецца відовішча беглі звяроў. Нішто не параўнаецца з некантралюемым танцам нерваў, калі ты бачыш фотафініш, які вырашаецца з розніцай у валасок на тваім носе. Мне падабаецца назіраць за вясёлкай футболак і чуць крыкі гульцоў на трыбунах. Гэта больш, чым спорт; гэта ўрок жыцця. Надзея знікае за некалькі секунд, і, выйграваючы або прайграючы, гулец ведае, што шчасце і расчараванне мімалётныя. Як толькі гонка сканчаецца, неадкладна нараджаецца іншая, а разам з ёй і яшчэ адна магчымасць для трыумфу. "
  
  “Мне шкада казаць табе, што я не падзяляю тваіх пачуццяў. З самага дзяцінства мая маці вучыла мяне, што скокі - гэта загана, ад якога трэба трымацца далей".
  
  “ Чорт вазьмі, Феліс Дамінга, ты ж гэта несур'ёзна.
  
  “ Вам не варта блюзьнерыць, містэр Эредиа. І памятайце, што маё імя пішацца праз x.
  
  “ Яны кажуць, што кожны чалавек нясе свой крыж.
  
  “ Што гэта значыць, сэр? - спытаў я.
  
  “ Што мне лепш пайсці пабачыцца са сваім сябрам.
  
  Анзэльм чытаў навуковы часопіс. Здавалася, ён засяродзіўся, і як толькі я прасунуў галаву ў акенца газетнага кіёска, ён адарваўся ад чытання і вітаў мяне са сваім звычайным энтузіязмам.
  
  "Я не перастаю здзіўляцца, чувак", - сказаў ён. “Ты ведаў, што планета награваецца? Ён паглынае больш сонечнай энергіі, чым адлюстроўваецца назад у космас, і вышыня акіянаў павялічваецца на тры-чатыры сантыметра за дзесяцігоддзе. Хіба гэта не прымушае вас нервавацца?"
  
  “ Нервуецца прыкладна гэтак жа, як схільныя да самагубства прусакі.
  
  “ У рэшце рэшт мы застанемся па горла ў вадзе.
  
  “Хіба ў нас і так вады па горла? Стрэс, даўгі, нізкія заробкі, беспрацоўе і некалькі іншых пошасцяў. Хіба гэтага недастаткова?"
  
  “Не смейся нада мной. Я кажу аб вадзе, якая затопіць зямлю".
  
  "Калі гэта адбудзецца, мы даўным-даўно ператворымся ў маленькую купку праху і костак".
  
  "Ты не думаеш аб будучыні, хлопец".
  
  “Я нічога не раблю, толькі турбуюся аб тым, што чакае мяне наперадзе. Кажучы пра будучыню, у нас ёсць добрая конь для скачак у наступную суботу?"
  
  “ Ёсць некалькі, але гэта не тое, аб чым я хацеў з табой пагаварыць.
  
  "Ты ўсё яшчэ зацыклены на гэтай штуцы аб глабальным пацяпленні?"
  
  “ Я хацеў даведацца, ці давалі вы каму-небудзь нумар майго мабільнага тэлефона.
  
  "Я тэлефанаваў, але сумняваюся, што гэты чалавек у стане патэлефанаваць вам". Я ўвёў Ансельмо ў курс справы аб смерці Карвилио.
  
  “Гэта груба, чувак. Падобна на тое, што які пайшоў спрабаваў звязацца з табой, перш чым пагуляць у чалавека-змяя ".
  
  “ Аб чым ты кажаш, Ансельмо?
  
  "Паглядзі на гэта сам". Ён дастаў свой тэлефон і паказаў мне яго экран. "Гэты тып прыслаў цябе тэкставае паведамленне".
  
  Монтегон, дэтэктар, булн, Пенья, - чытаю я на экране мабільнага тэлефона.
  
  “Я не разумею. Гэта які-то код?" - Спытаў я.
  
  "Я мяркую, што нябожчык крыху спяшаўся, калі пісаў гэтае паведамленне".
  
  "Вы спяшаецеся?"
  
  "Альбо ён спяшаўся кінуцца з абрыву, альбо хто-то гнаўся за ім".
  
  “ У цябе разгулялася ўяўленне, Анзэльм.
  
  “Запішыце паведамленне і трохі падумайце над ім. Я не варажбітка і не дэтэктыў, але я мяркую, што мёртвы хлопец спрабаваў вам што-то сказаць, перш чым адправіцца ў парк для ціхіх людзей ".
  
  Я выцягнуў з кішэні курткі запісную кніжку і рушыў услед радзе Анзэльм.
  
  "Што гаворыцца ў гэтай газеце?" - спытаў Сіменон, які за імгненне да гэтага заскочыў мне на ногі.
  
  “Монтегон, відавочна, мае на ўвазе адміністрацыйнага інспектара склада лесаматэрыялаў. Пенья, калі выказаць здагадку, што гэта поўнае слова, павінна быць, чыя-то прозвішча. Detec і buln - гэта зрэзаныя словы або абрэвіятуры, якія цяпер для мяне нічога не значаць ".
  
  Я схапіў са стала слоўнік і пашукаў словы, якія пачынаюцца на detec. Іх было няшмат. Выяўленне, дэтэктыў, дэтэктыў, detector. Гэта быў ключ? Абрэвіятура? Што тычыцца buln, то там не было слоў, якія пачынаюцца з гэтых літар. Яшчэ адна абрэвіятура або напалову напісанае імя?
  
  “ Чорт вазьмі, Сіменон. Я ніколі не быў моцны ў вырашэнні галаваломак.
  
  “Навошта так турбавацца пра гэта? Пагавары з Монтегоном і спытай яго, што азначаюць гэтыя словы".
  
  “Я не збіраюся супрацьстаяць Монтегону і пытацца ў яго, ці не ён забіў Карвилио. Нават самы люты тыгр робіць круг, перш чым накінуцца на сваю ахвяру ".
  
  Тэлефонны званок адарваў мяне ад маіх думак. Сіменон саскочыў з маіх ног і накіраваўся ў кут, дзе стаялі яго міскі з вадой і ежай. Я падняў трубку і пачуў голас Терана з культурнага цэнтра.
  
  "Вы ўсё яшчэ зацікаўлены ў расследаванні, якое праводзіў Герман?" спытаў ён. "Вы памятаеце, як я сказаў вам, што ён дакументаваў мінулае тых, хто перасьледаваў людзей, якія маглі быць аб'ектамі фунаса?"
  
  "Вы знайшлі якую-небудзь інфармацыю?"
  
  "Я ўспомніў, што ў апошні час ён быў апантаны расследаваннем справы хлопца па імя Хаўер Тора Паласиос".
  
  "Хто гэта?" - спытаў я.
  
  - Адзін з босаў “Вілы Грымальдзі". Збіраючы разам паказанні палітычных зняволеных, якія былі там, Джерман зразумеў, што Тора быў адным з афіцэраў, допрашивавших яго падчас утрымання пад вартай."
  
  "У цябе ёсць якія-небудзь ідэі, дзе я магу знайсці Тора?"
  
  “Гэта праблема, якую Герман не змог вырашыць. Хто-то сказаў яму, што Тора з'ехаў у Бразілію, але ён так і не змог гэта даказаць. Ён звярнуўся за дапамогай да бразільскай паліцыі, але яны не змаглі даць яму ніякай інфармацыі. Ён звязаўся з праваабарончай арганізацыяй у Сан-Паўлу, і яны сказалі яму, што няма ніякіх запісаў аб тым, што нейкі Хаўер Тора праязджаў праз Бразілію або заставаўся ў ёй ".
  
  “ Ён мог прыкінуцца, што з'язджае з Чылі.
  
  “Рэес размаўляў з іншым выжылым на Віле Грымальдзі, які сказаў, што даведаўся Тора ў банку, калі той прыйшоў падаваць заяўку на крэдыт. Падобна на тое, ён быў там начальнікам службы бяспекі. Рэес адправіўся праверыць інфармацыю і быў праінфармаваны аб тым, што ніхто з прозвішчам Тора не працаваў у банку."
  
  "Магчыма, чалавек, які думаў, што бачыў яго, памыляўся".
  
  “Рэес назіраў за банкам і не бачыў, каб хто-то выходзіў ці заходзіў, хто адпавядаў апісанню Тора. Ён працягваў расследаванне, і, наколькі я ведаю, ён так і не знайшоў ніякіх новых зачэпак пра месцазнаходжанне Тора ".
  
  "Дзверы зноў зачыняецца за намі".
  
  “Праўда ў тым, што я не быў упэўнены, ці будзе гэта падказкай або няма. Я проста ўспомніў пра Тора і падумаў, што варта падзяліцца гэтым з табой ".
  
  “Я рады, што ты гэта зрабіў. Ніколі не ведаеш, якая дэталь завершыць галаваломку".
  
  Церан трохі поболтал са мной, а затым развітаўся. З акна свайго кабінета я ўбачыў, як Анзэльм складвае газеты, каб скончыць дзённую працу. Я падумаў аб тым, каб адкрыць акно і выгукнуць яму якую-небудзь жарт, але ў гэты самы момант перад газетным кіёскам спынілася машына, і з яе выйшла бландынка, якая жыла на пятым паверсе. Яна прысвяціла сябе прафесіі суцяшэння якія пакутуюць душ. Жанчына задала пытанне Фелису Дамінга, які знаходзіўся ля ўваходу ў будынак, а затым працягнула рух. Аўтамабіль, які высадзіў яе, працягнуў рух па вуліцы і хутка знік з-пад увагі. Анзэльм павесіў замак на металічную фіранку свайго кіёска і стомленай хадой накіраваўся да Гастрольному бара. Астатнія жыхары квартала працягвалі жыць у звыклым рытме. Толькі некалькі п'яніц, якія выйшлі з Барахольни, парушалі пасляпаўдзеннае спакой.
  
  Я вярнуўся на сваё месца і дастаў раман Біла Пронзини з удзелам дэтэктыва Безназоўнага. Я хацеў забыць аб расследаванні і збегчы на некалькі гадзін у трусіную нару добрай гісторыі, якая прымусіла б мяне забыцца рэальнасць, пульсавалую ўсяго ў некалькіх кроках ад дзвярэй майго офіса.
  
  OceanofPDF.com
  
  12
  
  Я ішоў па адным з праходаў склада лесаматэрыялаў і спыніўся паслухаць мастака, які рэкламуе перавагі сінтэтычнай алейнай фарбы групе прыкладна з дваццаці пакупнікоў, якія слухалі, не разумеючы ні слова з тэхнічных дэталяў, якія ён апісваў. Я не быў упэўнены, што менавіта шукаю, але працягваў хадзіць па праходах, прадстаўляючы, што можна было б зрабіць з амаль бясконцым разнастайнасцю шруб, нітаў і гаек, выстаўленых на паліцах.
  
  Паўгадзіны праз, калі я быў гатовы сысці, я ўбачыў ахоўніка, з якім размаўляў падчас свайго апошняга візіту. У яго было скучающее выраз твару, і ён прыхінуўся да кучы шын, назіраючы за пакупнікамі ў секцыі інструментаў. Я падышоў да яго. Як толькі ён пазнаў мяне, ён энергічна паціснуў мне руку.
  
  "Я мяркую, вы ведаеце аб тым, што здарылася з Карвилио", - сказаў ён, працягваючы назіраць за наведвальнікамі. "Калі мы пачулі, ніхто не мог паверыць, што тое, што пераблыталася, было праўдай".
  
  "Мне таксама было нялёгка", - сказаў я ціхім голасам.
  
  "Вы двое былі сябрамі?"
  
  "На ўсё жыццё," схлусіў я.
  
  Ахоўнік адлюстраваў на твары смутак і энергічна затрос галавой, нібы выганяючы дэмана.
  
  "Мы з Карвилио былі добрымі сябрамі", - сказаў ён. “Часам мы збіраліся разам выпіць піва, а ў апошні Дзень незалежнасці я запрасіў яго да сябе дадому. Ён прыехаў са сваёй жонкай, і мы выдатна правялі час. Ён быў тым, хто любіць хлопцам, і ён падабаўся ўсім тут, на лесапавале ".
  
  “ Калі вы не пярэчыце, я хацеў бы задаць вам некалькі пытанняў аб Карвилио і аб лясным складзе.
  
  "Страляйце", - лагодна адказаў ахоўнік. "Што б вы хацелі ведаць?"
  
  “ Тут, на лесапавале, працуе хто-небудзь па імені Пенья?
  
  "Я не ведаю ні аднаго ахоўніка з такім прозвішчам, і я не ведаю імёнаў іншых супрацоўнікаў".
  
  - А які з сябе твой бос, Монтегон?
  
  Выраз твару ахоўніка змянілася з сумнага на пытальнае. - Вы тут не для таго, каб што-небудзь купіць, ці не так?
  
  "Ці магу я давяраць табе?" - Спытала я з адценнем саўдзелу ў маіх словах.
  
  “Гэта залежыць ад таго, для чаго. Я не хачу ніякіх непрыемнасцяў".
  
  “ Я расследуе магчымую растрату на лясным складзе.
  
  “ Вы падазраяце каго-небудзь канкрэтнага?
  
  "Кожны супрацоўнік", - адказаў я і, перш чым даць яму магчымасць пракаментаваць, спытаў: "Якое ваша меркаванне аб Монтегоне?"
  
  “На самой справе ў мяне няма свайго меркавання. Я тут не так даўно і не меў з ім нічога агульнага ".
  
  "Карвилио сказаў мне, што Монтегон даволі ўважліва назіраў за супрацоўнікамі і што ён нават наведаў суседнія бары, каб высветліць, хто выпівае пасля працы".
  
  “Мне гэта здаецца перабольшаннем. Монтегон любіць даваць трохі на чай", - сказаў ахоўнік, не зводзячы вачэй з пакупніка, які вырашыў купіць электрычную дрыль.
  
  "Я буду мець гэта на ўвазе", - сказаў я, а затым спытаў, ці не бачыў ён чалавека з сівымі валасамі, бадзяцца па лясным складзе.
  
  “ Сівыя валасы?
  
  "Белыя валасы, альбінос".
  
  “Наколькі я памятаю, няма. Сотні кліентаў ўваходзяць і выходзяць адсюль на працягу ўсяго дня".
  
  “Дэтэктар, булн. Гэтыя назвы, скарачэння або коды цябе што-небудзь гавораць?"
  
  "Гэта першы раз, калі я чую гэтыя словы".
  
  "Цалкам магчыма, што яны з'яўляюцца часткай якога-небудзь кода бяспекі".
  
  “Я сумняваюся ў гэтым. Адкуль вы ўзялі гэтыя імёны?"
  
  “Я не магу вам сказаць. Гэта канфідэнцыйна".
  
  "Я разумею", - адказаў ахоўнік з апушчаным вачыма. "Я не павінен ведаць больш, чым мне трэба".
  
  “ Шавец, трымайся да апошняга.
  
  “ Ты збіраешся пагаварыць з Монтегоном?
  
  "У якой-то момант".
  
  “ Вы не думаеце, што ён можа быць замяшаны ў чым-то незаконным?
  
  "Няма", - схлусіў я.
  
  Я ўбачыў светлавалосага мужчыну, махавшего рукой, каб прыцягнуць увагу ахоўніка. Мужчына быў апрануты ў чысты белы халат і рабіў уражанне чалавека, які карыстаецца некаторай уладай на лесапавале.
  
  "Падобна на тое, ён кліча цябе", - сказаў я ахоўніку.
  
  “ Ларенас, начальнік бухгалтэрыі. Я, напэўна, патрэбны яму, каб сачыць за офісам на прадмет паступлення грошай. Мне пара. Але калі я змагу чым-небудзь дапамагчы, не саромейцеся, заходзьце.
  
  "Ёсць адна рэч, з якой ты можаш мне дапамагчы прама цяпер".
  
  "Што гэта?" - спытаў я.
  
  “ Трымай рот на замку і нікому не расказвай аб нашай гутарцы.
  
  Здзейсніў я памылку, даверыўшыся ахоўніку? Я спытаў сябе пра гэта, калі ўбачыў, як ён сыходзіць з наглядчыкам. Напэўна, гэта было нармальна — ахоўнік, здавалася, быў перакананы, што я паліцэйскі, гатовы разарваць яго на кавалкі, калі ён парушыць свой зарок маўчання. Мне заставалася спадзявацца, што ён будзе маўчаць да тых часоў, пакуль я не вярнуся з чым-то вялікім, чым сумневы і смутны цікавасць да нітам і цвікоў.
  
  Я пашукаў вачыма выхад і, падышоўшы да галоўнага ўваходу, убачыў Монтегона ў кампаніі чалавека, які цалкам глядзеўся б недарэчна ў ролі цэнтравога баскетбольнай каманды. Я паспрабавала сысці так, каб ён мяне не заўважыў, але пацярпела няўдачу. Ён убачыў мяне, калі я перасякла дзвярны праём, і мне не трэба было аглядацца, каб ведаць, што ён уважліва сочыць за кожным маім крокам. Яшчэ не прыйшоў час сустрэцца з ім тварам да твару. Мне патрэбна была інфармацыя ці, па крайняй меры, тэорыя з некаторымі доказамі яго ролі ў гэтых неразгаданых загадках.
  
  Пасля таго як мы з Сименоном павячэралі стейк з мясной крамы на рагу Кальес-Сан-Пабла і Пуэнте, я зняў тэлефонную трубку і патэлефанаваў Гризете. Яна толькі што вярнулася са сходу, на якім яны ўхвалілі яе даклад аб узроўні адукацыі і занятасці карэнных жыхароў поўдня Сант'яга. Калі гэта не выклікала здзіўленага воклічу з майго боку, яна спытала, як прасоўваецца маё расследаванне, а затым запрасіла мяне павячэраць тым вечарам у рэстаране ў раёне Беллависта. Мы дамовіліся аб часу, і я сказаў ёй, што сумаваў па ёй.
  
  "Табе лепш прывыкнуць да таго, што мяне няма побач", - сказала яна. "Мой наступны праект прадугледжвае, што я правяду некалькі тыдняў у Чилоэ".
  
  “ Значыць, сённяшняе запрашэнне падобна на Тайную вячэру?
  
  “Я збіраюся сысці на некаторы час. Я не збіраюся крыжаваць цябе".
  
  “Не хвалюйся. Я выдатна памятаю наш ўгавор. Кожнаму сваё, а нічыйная зямля - месца для ўдачы і пяшчоты".
  
  "Ты што, жалішся?"
  
  “Няма. Проста ў апошні час мяне больш цікавіць пяшчота, чым поспех".
  
  "Калі ты будзеш працягваць ісці па гэтым шляху, аднойчы цябе, магчыма, захочацца змяніць працу".
  
  “Гэта груба. Некаторы час таму я чытаў філосафа, які сказаў, што людзям павінны падабацца маленькія навыкі, якім чалавек вучыцца па шляху".
  
  “ Ты непапраўны.
  
  "Трэба мяне папраўляць?"
  
  “ Я трываю цябе такім, які ты ёсць, Эредиа. Але не злоупотребляй гэтым.
  
  Я развітаўся з Гризетой, дастаў кнігу Хуана Гельмана, якую захоўваў у шуфлядзе стала, і прачытаў верш, у якім ён распавядаў пра свайго сына, забітага падчас аргентынскай дыктатуры Бачыла. Жах, які выйшаў з-пад пяра паэта, нагадаў мне, што кожны мой крок быў звязаны з мінулым, разделившим маё жыццё напалам: эпохай ілюзій і часам агіды, ад якога я не мог пазбавіцца. Сапраўды гэтак жа, як я не магла выкінуць сваю скуру ў кошык з бруднай адзеннем, я не магла перастаць верыць у бясконцую надзею, якая кожную раніцу падштурхоўвала мяне да акна, каб пераканацца, што сонца ўсё яшчэ на сваім месцы.
  
  Я чытаў вершы Гельмана, пакуль не прыйшоў час сустрэцца з Гризетой. Калі я выходзіў з офісу, дзьмуў лёгкі ветрык. Калі я перасякаў раку Мапочо, я пачуў шум вады, якая выталкивала свой звычайны груз смецця. Я абапёрся на адно з агародж і закурыў цыгарэту. Агні на гарызонце, здавалася, паказвалі на тое, што жыццё ідзе сваёй чаргой, нягледзячы на боль, і я павінен быў выратаваць ўсе, што было вартага. Калі тытунёвы попел стаў часткай плыні, я перастаў думаць аб рацэ і паскорыў крок, пакуль не дасягнуў вуліцы Антоніі Лопес дэ Бэла. Цемра апусціла свае крылы на дрэнна асветленыя тратуары. У крамах, оживлявших наваколлі днём, былі зашморгнены металічныя фіранкі, а ўздоўж вуліцы некалькі калекцыянераў кардона ацэньвалі свой смецце. Некалькі сабак обнюхивали смецце ў пошуках аб'едкаў, і не падобна было, што там было што-то асаблівае для іх або для валацугі, які рушыў услед па іх слядах, гатовы біцца за рэшткі банкету, на які яго ніколі не запросяць. Я адчуў дрыжыкі і падумаў, што чую рэха крокаў ззаду сябе. Я спыніўся, агледзеўся, але нікога не ўбачыў. Я падумаў пра пісталет, які пакінуў на стале побач з пашарпанай кнігай Хуана Гельмана. Я працягваў ісці і неўзабаве зноў пачуў гук крокаў. На гэты раз я пачакаў некалькі секунд, перш чым азірнуцца, і ў гэты момант убачыў цень мужчыны ў капелюшы, схаваўся ў дзвярным праёме. Я накіраваўся да яго, але, падышоўшы да дзвярэй, выявіў там толькі чорнага ката, які з агідай паглядзеў на мяне, перш чым уцячы ў які-небудзь іншы цёмны куток па суседстве. Я хутка агледзеўся па баках і не рухаўся з месца, пакуль праз некалькі хвілін міма мяне не прайшлі тры дзяўчыны. Яны былі диковинно апранутыя: боты на платформе, ваўняныя камізэлькі і муслиновые спадніцы. Я глядзела ім услед, пакуль яны не схаваліся ўдалечыні, а затым зноў падумала аб сваім спатканні з Гризетой.
  
  "Спазніўся на паўгадзіны, і на тваім твары напісана трывога", - сказала яна, калі я сеў за столік, дзе яна піла мохіто з прыгожага сіняга куфля.
  
  "Праблема з прывіднымі ценямі", - адказаў я, падымаючы руку, каб прыцягнуць увагу афіцыянта. “Але цяпер адзінае, аб чым я турбуюся, гэта дагнаць цябе. У цябе яшчэ адзін келіх наперадзе.
  
  "Аб якіх падманлівых ценях ты кажаш?"
  
  “Мне здалося, што хто-то перасьледуе мяне на вуліцы. Павінна быць, гэта мой розум сыграў са мной злы жарт".
  
  “ Ты заўсёды перабольшваеш, Эредиа. Калі б я не ведаў цябе, я б турбаваўся пра ўсё, што ты робіш.
  
  “ Не губляй пільнасці, Гризета. На днях я цябе здзіўлю.
  
  "У мяне быў доўгі дзень, і мне патрэбна ежа, якая адгукаецца ў маім сэрцы", - сказала яна, калі я пацягнуўся за меню.
  
  “Вячэру пры свечках. Які прыемны спосаб пачаць вечар".
  
  - “Тайная вячэра". Хіба не так вы назвалі гэта сёння днём?
  
  Гризета сышла пасля сняданку. З балкона маёй кватэры я бачыў, як яна выйшла з будынка і пайшла па вуліцы Айлавилу ў напрамку станцыі метро Cal y Canto. Раніца была туманная, ідэальнае для таго, каб пасядзець дома з добрай кнігай, старым фільмам Роберта Митчума або нават Кантинфласом.
  
  "Мне падабаюцца такія шэрыя дні, як гэты", - сказаў я Сименону, наладжваючы радыё. "Я адчуваю, што ў гэтыя дні выяўляецца сапраўднае аблічча горада, і гэта дорыць мне пэўны спакой, як быццам я гартаю фотаальбом або хаваю плітку шакаладу пад падушку".
  
  "Я аддаю перавагу сонечныя дні", - сказаў Сіменон, з энтузіязмам пазяхаючы. "Сонца і добры сон на балконе".
  
  - У апошні час ты робіш сапраўдныя намаганні, каб запярэчыць мне.
  
  "Аб чым ты кажаш, Эредиа?"
  
  Я праігнараваў пытанне ката і звярнуўся да кнігі Джона Бергера, якую Гризета пакінула ў мяне на стале з рэкамендацыяй прачытаць яе як мага хутчэй. Гэта быў зборнік кароткіх апавяданняў; адзін з іх быў аб фермеры, які знайшоў суцяшэнне ў сваім адзіноце, гуляючы на акардэоне сваім каровам, калі яны ляжалі ў стойле.
  
  Я пагрузіўся ў чытанне і не адрываўся да поўдня, калі ў мой кабінет увайшла Іяланда Суазо. Яе хваляванне было такім жа, як і пры нашай першай сустрэчы, і па выразу яе твару было ясна, што яна прыйшла, каб сказаць мне што-то важнае.
  
  "Табе варта прыбрацца ў сваім офісе і завесці некалькі раслін", - сказала яна.
  
  "Калі-небудзь я збіраюся скласці падборку ўсіх паляпшэнняў, прапанаваных людзьмі, якія ўпершыню прыходзяць у мой офіс".
  
  “Прабачце. Я не хацеў турбаваць вас, містэр Эредиа. Я прыйшоў сказаць вам, што знайшоў дакумент, які мой бацька пісаў для Cotapos. Гэта было нялёгка. Мне прыйшлося перакапаць кучу тэчак ".
  
  "Што там напісана?" Я нецярпліва парыраваў.
  
  "Цяжка паверыць, што жыццё чалавека можа скараціцца да трох скрынак і некалькіх пластыкавых пакетаў", - адказала Іяланда, ані не кранутая маім запалам.
  
  "Запісы?" Я настойваў.
  
  “У майго бацькі быў жудасны почырк. Я ўзяла на сябе працу перапісаць паперы, якія знайшла". Яна працягнула мне карычневы канверт, у якім было дзесяць старонак рукапісаў і яшчэ чатыры машынапісныя старонкі.
  
  "Аб чым гаворыцца ў тэксце?" - Спытаў я і, не чакаючы адказу, пачаў чытаць.
  
  Я вырашыў вярнуцца да працы пасля ваеннага перавароту. Я пайшоў у дзяржаўную кантору, дзе працаваў на адміністрацыйнай пасады, і мне давялося ўсяго адзін раз паабедаць у пакоі адпачынку, каб зразумець, што нішто не будзе такім, як было раней. Я звязаўся з некалькімі сябрамі, перажылі затрымання, і яны далі мне зразумець, што маё імя павінна быць у спісе прафсаюзных лідэраў, якія падтрымлівалі Альендэ, і што рана ці позна новыя ўлады знойдуць мяне. Я не слухаў іх і ў працягу наступных дзён працягваў працаваць за сваім сталом, як звычайна. Некаторыя з маіх калегаў выступалі за ваеннае ўмяшанне, і я пачаў думаць, што іх нянавісць была задаволеная. На працягу пяці месяцаў нічога асаблівага не адбывалася, і я пачаў верыць, што маё імя ў спісе непажаданых асоб было дрэнны інфармацыяй. Як і ў многіх іншых рэчах у маім жыцці, я памыляўся. Затрыманне адбылося ў чацвер. Як я мог забыць той дзень? Я рыхтаваўся перайсці Авениду Правідэнс, калі пачуў, як хто-то прамаўляе маё імя. Гэта быў высокі светлавалосы мужчына ў карычневай скураной куртцы і цёмных акулярах, якія зацямнялі яго вочы. Ён зноў вымавіў маё імя і, калі падышоў да мяне дастаткова блізка, каб я адчуў пах яго дыхання, сказаў мне ісці за ім і не спрабаваць уцячы, так як ззаду нас стаялі трое мужчын з накіраванымі на мяне пісталетамі. Я ўспомніў, што мне расказвалі пра затрыманні іншых таварышаў, і быў упэўнены, што трапіў у яму, з якой ніколі не выберусь. Я заўсёды думаў, што ў той момант мне трэба было ўцячы, але я гэтага не зрабіў. Я падпарадкаваўся, і яны павялі мяне да белай машыне, прыпаркаванай на абочыне вуліцы. У машыне быў яшчэ адзін мужчына ў сонцаахоўных акулярах, які працаваў кіроўцам, і тут з ніадкуль з'явіліся яшчэ двое і загадалі мне сесці на задняе сядзенне, па адным з кожнага боку ад мяне. Высокі светлавалосы мужчына сеў на пярэдняе пасажырскае сядзенне. Яны прымусілі мяне апусціць галаву, і машына пачала рухацца ў бок заходняй частцы горада. На плошчы Італіі ён павярнуў да краю Ляснога парку і спыніўся за квартал да Музея прыгожых мастацтваў. У гэты момант мне дазволілі падняць галаву, і я змог на секунду агледзецца. Адзін з мужчын моўчкі заклеіў мне павекі упаковачнай стужкай, а затым надзеў сонцаахоўныя акуляры. Машына зноў кранулася з месца і праз паўгадзіны спынілася на грунтавай дарозе, мяркуючы па гуку, які выдала машына пры тармажэнні. Адзін з мужчын выйшаў з машыны і адкрыў вароты. Пасля гэтага ён вярнуўся да мяне, і машына зноў кранулася з месца. Я баяўся горшага, але на працягу некалькіх гадзін нічога з таго, чаго я чакаў, не адбывалася. Як толькі я выйшаў з машыны, на мяне надзелі кайданкі і завялі ў пакой, дзе смярдзела кацінай мочой. Там я застаўся сам-насам са сваім страхам і сваімі ўспамінамі. Я магу сказаць вам, што тое, што яны гавораць пра жыцці людзей, праносяцца перад імі ў цяжкіх сітуацыях, - праўда. З суседняга пакоя я чуў гук тэлевізара. Я ўважліва прыслухалася і зразумела, што гэта было вар'етэ, якое я звычайна глядзела са сваімі дзецьмі. На секунду я ўспомніла іх смех. Пасля гэтага я зноў пачала адчуваць адзінота. Ніхто не бачыў майго выкрадання. Ніхто з маіх калег не ведаў, дзе я быў. Сапраўднымі былі толькі сківіцы, і я быў адзіным, хто ведаў, што знаходжуся паміж імі. Я пакруціў галавой, і мне ўдалося скінуць сонцаахоўныя акуляры на падлогу. Упаковачнай стужка трохі отклеилась, і я мог бачыць кволы праменьчык святла, якое пранікала праз адзін з краёў дзверы.
  
  Я перастаў чытаць запісы Суазо, выказаўшы здагадку, што астатнія яго ўспаміны будуць складацца з самай жорсткай часткі яго выкрадання.
  
  "Мне было цяжка змірыцца з тым, што мой бацька быў чалавекам, повествующим на гэтых старонках", - сказала Іяланда. "Я ведала, праз што ён прайшоў, але ніколі не распавядала так падрабязна".
  
  “ Павінна быць, нялёгка сутыкнуцца тварам да твару з яго ўспамінамі.
  
  “Я часта ўспамінаў яго, пакуль друкаваў нататкі. Я амаль бачыў яго пад кратамі ў нашым доме. Ён гадзінамі сядзеў там моўчкі, апусціўшы галаву, верагодна, чакаючы, што яны прыйдуць і зноў забяруць яго. Калі я была маленькай дзяўчынкай, кожны раз, калі я падыходзіла да яго, ён нічога не казаў. Ён толькі правёў рукой па маіх валасах і ўсміхнуўся.
  
  "Я ўпэўнены, што ён хацеў пазбегнуць таго, каб сям'я падзяліла яго боль".
  
  "Як вы думаеце, гэтыя нататкі дапамогуць вам у вашай працы?" Спытала Іяланда.
  
  "Каб адказаць на гэтае пытанне, я павінен дачытаць іх да канца".
  
  Іяланда коратка ўсміхнулася мне, павярнулася і накіравалася да дзвярэй.
  
  Я падумаў аб тым, каб зноў пачаць чытаць, але не стаў. Мне патрэбен быў паветра вуліцы і хвілінны перапынак ад успамінаў Хуліа Суазо. Я паклаў нататкі ў кішэню курткі і выйшаў з офіса. На рагу вуліц Бандэра і Катедраль я спыніўся, каб паназіраць за падазронага выгляду хлопцам, які раздаваў улёткі для бліжэйшага стрып-клуба. Побач з ім, апранутая ў аблягае футболку, якая прыцягвала ўвагу да яе целе, маладая брунэтка расказвала аб перавагах тэлефоннага колл-цэнтра. Збоку ад сабора некалькі перуанцаў вялі ажыўленую дыскусію аб кухні краіны, якую яны пакінулі ззаду. Па суседстве не было нічога новага, або, па крайняй меры, мне не ўдалося гэта ўбачыць. У той жа час мае думкі раз за разам вярталіся да лістоў Суазо, нагадваючы мне, што, нягледзячы на знешнюю бачнасць, мінулае ўсё яшчэ жыва. Ніхто шмат не казаў пра гэта, але ўсё, што вам трэба было зрабіць, гэта пакапацца ў гісторыях людзей, каб убачыць сляды гэтага.
  
  Я скончыў сваю шпацыр ля крамы газіроўкі, дзе замовіў каву і выпечку, якая была сухі і выглядала так, нібы правяла некалькі адзінокіх дзён у шкляной вітрыне. Я закурыў цыгарэту і працягнуў чытанне. Жах, апісаны Суазо, быў такім, які можна сабе ўявіць, і сярод шматлікіх збіванняў я знайшоў два абзаца, якія прыцягнулі маю ўвагу.
  
  У першую ноч яны замкнулі мяне ў пакоі, дзе я ледзь мог рухацца, а на наступную раніцу мяне змясцілі ў іншую, дзе было яшчэ чацвёра ці пяцёра зняволеных. Паколькі я адмовіўся адказваць на пытанні, якія яны мне задавалі, мяне перавялі ў месца пад назвай Тауэр, ізалятар, дзе зняволеных падвешвалі за рукі на некалькі гадзін запар. Увесь час, пакуль мяне трымалі пад вартай, я шмат разоў пытаўся ў сябе, хто былі мае каты. Мне так і не ўдалося разглядзець іх асоб, а што тычыцца іх імёнаў, то я чуў толькі два мянушкі: Шалены Конь і Цар Мідас. Пазней, калі я выйшаў з Вілы Грымальдзі, таварыш сказаў мне, што другое з гэтых мянушак было дадзена афіцэра па імя Хаўер Тора. Я ніколі не мог пацвердзіць гэтую інфармацыю, і хоць я звычайна чытаю навіны, звязаныя з ваеннымі, я ніколі не чытаў і не чуў ніякага новага згадкі гэтага імя.
  
  Другі абзац быў карацей.
  
  З цягам часу я зразумеў, што фізічныя пакуты былі не адзіным пакутай, і гэта не было канцом зневажанняў. Горшае адбылося пазней. Самым горшым быў страх, з якім я працягваў жыць. Страх зноў трапіць у палон. Страх расказаць людзям, што мяне затрымалі. Страх перад тым, што людзі мне не павераць, перад іх жорсткімі каментарамі і перад непрыманнем, якое я атрымліваў ад некаторых людзей, калі распавядаў аб сваім вопыце.
  
  Я прыбрала запісу, развіталася з пірожным, якое ўсё яшчэ ляжала на стале недоеденным, і падумала аб наступнай постаці, якую я передвину на сваёй шахматнай дошцы зданяў.
  
  OceanofPDF.com
  
  13
  
  Здалёк, у цені, склад драўніны выглядаў як дзіўнае спячае жывёла. Гэта была мая чацвёртая ноч назірання за ім. Я не ведаў, напэўна, што я магу знайсці, але ў маёй галаве круцілася думка, што ноччу там што-то можа адбыцца.
  
  Я праспаў да паўдня і, паеўшы тушанай перуанскай рыбы ў мясцовым рэстаране, адправіўся ў свой офіс і стаў чакаць наступлення ночы, чытаючы ўсё, што траплялася мне ў рукі ў маёй бязладнай бібліятэцы. Я перачытаў тры кіраўніка з "Цені, якой ты хутка станеш", рамана, які Асвальда Сориано падпісаў для мяне пасля канферэнцыі, арганізаванай Таварыствам чылійскіх пісьменнікаў. Я таксама перачытаў частка апавядання Філіпа К. Дзік, "Справаздача меншасці", першыя старонкі якога трапілі занадта блізка да ісціны, паколькі персанаж раптам выяўляе, што таўсцее, лысеет і старэе. "Старая" частка сядзела на мне, як кольца на пальцу, але валасы ўсё яшчэ былі на месцы, а лішнія кілаграмы пачалі сыходзіць пасля таго, як ласка вулічнага нажа прымусіла мяне правесці некаторы час у ложку.
  
  Я зразумеў, што мне падабаецца праводзіць ночы ў цені, прыслухоўваючыся да дзіўным гукаў і час ад часу робячы глыток віскі з маёй вернай пляшкі, падоранай паэтам. На фляжке была ўвагнутасць - сувенір ад панажоўшчыны, якую спрабаваў нанесці бандыт, калі я гнаўся за ім па наваколлі Цэнтральнага рынку, але яна ўсё яшчэ была карысная для таго, каб насіць з сабой некалькі кропель алкаголю.
  
  Як толькі я спустошыў пляшку, я паглядзеў у бок склада драўніны і ўбачыў мімалётны вобраз мужчыны ў капелюшы, які пераходзіць дарогу перад уваходам. Я ўспомніў, што адбылося перад маім спатканнем з Гризетой, і інстынктыўна пацягнуўся рукою да кішэні, дзе захоўваў сваю "Беретту". Мужчына павольна наблізіўся і спыніўся перад кіёскам, які выглядаў закінутым. Я хацеў запаліць цыгарэту, але спыніў сябе. Незнаёмы не рушыў з месца. Прайшло пяць хвілін, і нецярпенне пачало тузаць мяне за вушы, падштурхоўваючы пакінуць сваё сховішча і высветліць, хто быў гэты чалавек. Але я не рухаўся да тых часоў, пакуль праз некаторы час цішыню вуліцы не парушыў моцны шум праязджае міма грузавіка. Я думаў, што машына спыніцца перад лясным складам, але я памыліўся. Грузавік праехаў міма, і калі я ўбачыў, што ён схаваўся ў цені, я заўважыў, што незнаёмы пакінуў абарону кіёска і пайшоў пешшу. Я пайшоў па яго слядах, і неўзабаве мы пакінулі ззаду цёмную вуліцу і згарнулі на добра асветлены праспект. Я пазнаў яго здалёк, але не адважыўся вымавіць яго імя. Я рушыў услед за ім у забягалаўку, дзверы якой усё яшчэ былі адкрыты ў чаканні самых вульгарных п'яніц вечара. Я ўвайшоў і агледзеў столікі. Мужчына ў капелюшы сядзеў за маленькім столікам у куце. Афіцыянт падаў яму віно, а па радыё загучалі агідныя гукі "балеро". Мужчына паглядзеў туды, дзе я стаяў, і мне падалося, што я заўважыў іранічную ўсмешку на яго твары. Я перастаў думаць аб гэтым і рушыў яму насустрач.
  
  "Самы час нам пагаварыць", - сказаў я яму, сядаючы за стол.
  
  Монтегон без здзіўлення паглядзеў на мяне і зрабіў глыток віна. “ Так. Прыйшоў час нам сустрэцца тварам да твару, Эредиа.
  
  "Адкуль ты ведаеш маё імя?"
  
  “Калі я сутыкаюся з кім-то два разы запар, я хачу ведаць, хто гэта. Спачатку я ўбачыў цябе на лесапавале, а потым у бары з мерцвяком Карвилио.
  
  “ І пасля гэтага ты вырашыў цягацца за мной па Беллависте.
  
  “ Чыстая выпадковасць. Я выпадкова апынуўся там, пазнаў цябе і вырашыў высветліць, чым ты займаешся ў вольны час. Твая дзяўчына - прыгожая жанчына. Табе пашанцавала, Эредиа.
  
  "Я папярэджваю цябе, што яна не можа быць часткай ні адной гульні, у якую ты гуляеш".
  
  “Гэта была не пагроза. Я спрабаваў быць ветлівым", - адказаў Монтегон з усмешкай. Ён паклікаў афіцыянта, каб той паставіў келіх побач са мной.
  
  "Чаму ты назіраў за лясным складам?" Спытаў я. "Што ты шукаеш?"
  
  “ Тыя ж пытанні, што і ў цябе, Эредиа. Праблема ў тым, хто адкажа на іх першым.
  
  “У нас ёсць два варыянты. Першы - працягваць біць адзін аднаго, пакуль адзін з нас не вырашыць загаварыць. Іншы - размаўляць як разумныя людзі ".
  
  “Мне больш цікава пагаварыць, пакуль мы адданыя сумленнасці. Я прапаную выкласці нашы карты на стол. Ніякіх выкрутаў або штурхель адзін аднаго пад сталом ".
  
  “Згодная. Адзіная праблема - ведаць, хто загаворыць першым", - сказала я, уважліва сочачы за яго рухамі.
  
  Монтегон дастаў з кішэні пінжака манету і паказаў мне абодва бакі.
  
  "Рэшка," сказаў я.
  
  Ён мякка падкінуў манету ў паветра і дазволіў ёй зваліцца на абрус.
  
  "Ты прайграў", - сказаў ён, калі манета перастала рухацца. "Ты можаш пачынаць".
  
  Я агледзеўся па баках, нібы чакаючы, што хто-небудзь скажа мне, што я ввязываюсь у гульню, у якой у мяне нічога не атрымаецца.
  
  “Я шукаю забойцаў Джермана Рэйеса, касіра лесозаготовительного склада. Хто-то папрасіў мяне аб дапамозе, і я не мог ухіліцца ад просьбы".
  
  "Гэта было прыкра, але што прымушае вас думаць, што яго смерць была забойствам, а не вынікам няўдалага рабавання?"
  
  "Назавіце гэта маім нюхам, прадчуваннем або благой звычкай глядзець пад ваду".
  
  "Тры добрых спосабу выдаткаваць час марна," сказаў Монтегон і, выпіўшы яшчэ віна, спытаў: "Што ты спадзяваўся знайсці насупраць склада драўніны?
  
  "Шчаслівы выпадак".
  
  “ Карвилио гаварыў з вамі пра рабаваннях на лясным складзе?
  
  "Няма".
  
  “ Ты ілжэш. Думаеш, я паверу, што ты свістаў на месяц?
  
  “Добра. Карвилио згадаў пра рабаваннях. Я хацеў ведаць, ці праўда гэта і ці звязана гэта са смерцю Германа Рэеса ".
  
  “ Цяпер ты сумленны, Эредиа. Ты выйграеш келіх віна.
  
  "Дзякуй, але пасля пэўнага часу сутак я п'ю толькі ў адзіноце або з сябрамі".
  
  "Ты многае прапускаеш".
  
  “ Што прымушае цябе думаць, што я кажу праўду?
  
  “Я ў гэтым бізнесе дваццаць гадоў. Я магу распазнаць, калі хто-то хлусіць або спрабуе ўсунуць мне ката ў мяшку".
  
  “ Аб якім бізнэсе вы кажаце? - спытаў я.
  
  “ Тое ж, што і ў цябе, але з большай удачай.
  
  “ Што ты ведаеш пра майго поспеху?
  
  “ Тое, што кажуць у вашым раёне.
  
  “ Карвилио сказаў, што вы былі адміністратарам на лесапавале.
  
  "Гэта тое, у што я прымусіў паверыць супрацоўнікаў".
  
  "І што ж з'яўляецца праўдай?"
  
  "Яны нанялі мяне, каб я даследаваў склад драўніны знутры".
  
  "Аб рабаваннях?"
  
  “Няма. Гэта ўсплыло выпадкова. Уладальнікі склада драўніны занепакоеныя арганізацыяй прафсаюза. Яны хочуць высветліць, хто лідэры і чаго яны хочуць ".
  
  “ Наёмная пацук. Гэта агідная праца.
  
  "Я аддаю перавагу называць гэта прамысловым шпіянажам".
  
  “Нядзіўна, што ты тусуешься у тых жа барах, што і супрацоўнікі. Я не зайздрошчу тваёй працы".
  
  "Як і я твой".
  
  "Я думаў, з табой будзе складаней размаўляць", - сказаў я, дакранаючыся да дзяржальні свайго пісталета пад курткай.
  
  “Я не зацікаўлены ў сутыкненні галоў. Я хачу, каб мы сфармавалі партнёрства. Вы ведаеце выраз: "Адна рука мые другую, і яны абодва ... "
  
  "І як гэта мне дапаможа?"
  
  “ Напэўна, я ведаю сёе-тое, чаго не ведаеш ты.
  
  “ Магчыма. На самай справе, у мяне ёсць адно сумнеў у тым, што вы маглі б дапамагчы мне разабрацца. Перад смерцю Карвилио адправіў тэкставае паведамленне аднаму. У адной частцы гаварылася, што Монтегон, дэтэктыў. Магчыма, ты прымусіў яго замаўчаць, каб працягваць працаваць пад прыкрыццём."
  
  “ Ты мяне здзіўляеш, Эредиа. Я не ведаў, што Карвилио мяне раскусіў. У паведамленні гаварылася, што-небудзь яшчэ?
  
  "Навошта мне табе расказваць?"
  
  “Ісці па дакладным следзе. Я ведаю людзей, якія працуюць на лесапавале, і гэта можа дапамагчы нам раскрыць справу".
  
  "Гэта недастаткова важкая прычына".
  
  “Я ўжо казаў табе, што мне не падабаецца мая праца. Ты можаш давяраць мне, Эредиа", - дадаў ён, гледзячы мне ў вочы.
  
  Я вырашыў рызыкнуць і выклаў кавалачак на стол.
  
  “Булн. Peña. Гэтыя словы што-небудзь значаць для цябе?
  
  “Я не ведаю, што такое Пенья. Булн магло быць часткай прозвішчы фінансавага мэнэджара лесозаготовительного завода Фернанда Бульнеса. Я пазнаёміўся з ім на нарадзе, калі толькі пачынаў працаваць. Ён адзін з найстарэйшых босаў, і ўладальнікі давяраюць яму ".
  
  “Фінансавы менеджэр павінен быць у курсе наяўных запасаў. Ён таксама можа падрабіць лічбы ".
  
  “ Ты хутка цяміць, Эредиа.
  
  “ Вы ведаеце што-небудзь яшчэ аб Бульнесе?
  
  "Больш нічога".
  
  "Ты ўпэўнены?"
  
  “Мяркуецца, што мы дзейнічаем на даверы. Калі б я ведаў што-небудзь яшчэ, я б табе распавёў".
  
  “Я нічога не казаў аб даверы. Я не хачу ўдзельнічаць у вашым расследаванні або несці адказнасць за тое, што адбываецца з супрацоўнікамі, якіх вы здаеце".
  
  "Калі ты не хочаш заключаць са мной здзелку, навошта ты падышоў да майго століка?"
  
  "Часам даводзіцца прамачыць ногі, каб перайсці раку".
  
  “ Трохі філасофіі, Эредиа. Што скажаш? Ці можам мы працаваць разам?
  
  “Адзінае, што ў нас агульнага, - гэта наша прафесія. Гэта мала аб чым гаворыць. Нягледзячы на тое, што кажуць, не ўсе коткі ноччу чорныя".
  
  "Не глядзі пагардліва на маю дапамогу", - сказаў Монтегон, яго тон памякчэў. "Ты будзеш дзяліцца інфармацыяй, якую атрымаеш адсюль?"
  
  "Усяму свой час і месца".
  
  "Хлопцы, якія распавялі мне пра цябе, былі маюць рацыю", - сказаў Монтегон, смеючыся так моцна, што яго тоўстыя шчокі затрэсліся.
  
  "Што яны сказалі пра мяне?"
  
  “ Што ты гробаны мудак. Што яшчэ? Монтегон паказаў на бутэльку віна і сказаў: “Дапамажы мне апаражніць яе. Ніякіх абавязацельстваў. Проста мімалётнае саўдзел двух хлопцаў, якія сустракаюцца пасярод ночы. Што скажаш, Эредиа? Пара куфляў, магчыма, прымусяць цябе змяніць сваё меркаванне."
  
  OceanofPDF.com
  
  14
  
  Я распілоўванне бутэльку з Монтегоном, і мы дамовіліся сустрэцца на наступны дзень перад лясным складам. Я развітаўся, не прыняўшы яго прапановы выпіць яшчэ келіх віна.
  
  Я спыніўся, каб палюбавацца адлюстраваннем Месяца. Жыццё працягваецца, падумаў я, і ў мяне няма нічога, акрамя маіх успамінаў. Тое, што было, заўсёды здаецца больш рэальным, чым будучыню, і на вуліцы я не больш чым пара уважлівых вачэй, назіральны, які забывае сваё імя, углядаючыся ў незнаёмыя асобы. Ананімны падарожнік, які хоча падарожнічаць з светам, нават нягледзячы на тое, што часам нянавісць напаўняе яго кішэні і прымушае рукі сціскацца ў кулакі.
  
  Ці магу я давяраць Монтегону? Ці павінен я прыняць яго дапамогу? Пытанні абрынуліся на мяне, калі я пачаў ісці, і я не мог знайсці адказу, які не быў бы мімалётным парывам інтуіцыі. Я б прыняў яго кампанію і дазволіў яму дзейнічаць, не забываючы ўважліва сачыць за яго рухамі і ўзважваць значэнне яго слоў. Я працягваў сваю шпацыр, як раптам назва стрып-клуба на плакаце, прымацаваным да сцяны, прымусіла мяне ўспомніць Умберта Бальсейро, знаёмага, якога я не бачыў некалькі месяцаў. Я зірнуў на гадзіннік і вырашыў паспрабаваць шчасця. Бальсейру быў печатником, якога затрымалі пасля ваеннага перавароту і абвінавацілі ў размнажэнні брашур і наборы прафсаюзнага часопіса. Ён правёў некалькі тыдняў на Віле Грымальдзі, і хоць яму ўдалося адтуль выбрацца, ён ужо ніколі не быў ранейшым. Што-то ўнутры яго зламалася, калі ён змагаўся, каб перажыць удары электрычным токам і апускання ў бочкі з вадой і дзярмом.
  
  Ці быў ім кіруе страх ці шкадаванне? Я так і не атрымаў ад яго адказу. Я наведваў яго час ад часу ў другой палове дня, і мы бавілі час, размаўляючы пра ўсё, што не тычылася яго мінулага.
  
  Ён працаваў швейцарам у "Рэд Дайманд", прытоне, куды траплялі стрыптызёркі, прайшоўшы ўсе кругі пекла. У дзвярах клуба я сутыкнуўся з мускулістым тыпам, які выконваў двайную ролю швейцара і вышыбайлавы. Ён быў апрануты ў чорнае і насіў кашулю з выявай кітайскага дракона. Ён пазнаў мяне і лёгкім кіўком галавы даў мне зразумець, што ў мяне дастаткова рэпутацыі, каб увайсці ў дзверы.
  
  "Як ідуць справы сёння вечарам?" Я спытаў у яго.
  
  "Ніколі не бывае недахопу ў п'яніц і узбуджаных хлопцаў".
  
  “ Я тут, каб пабачыцца з Балсейро.
  
  "Ён прыехаў гадзіну назад", - буркнуў швейцар. “Але там ёсць кампанія лепей, чым гэты псіх. Учора пара дамініканцаў, на якія варта зірнуць, прыступілі да працы".
  
  “ Я ўпэўненая, ты хацела б узяць сваю працу з сабой дадому.
  
  “ Пастаянна, брат. Але дзяўчаты ведаюць, што ў швейцараў не так ужо шмат грошай у кішэнях.
  
  "Ты заўсёды можаш знайсці іншы спосаб прыцягнуць іх".
  
  “Ты думаеш, я збіраюся спакушаць гэтых цыпочек сваімі праніклівымі вачыма? Наяўныя, брат. Гэта тое, чаго яны хочуць".
  
  “Як і ва ўсіх астатніх у свеце. Сёння шчасце вымяраецца пачкамі банкнотаў. Калі ў вас яго няма, вам прыйдзецца мірыцца з назіраннем за вечарынкай на адлегласці. Ты разумееш, аб чым я кажу?"
  
  “ У вас з Балсейро ўсё ў парадку з галавой.
  
  Я зайшоў у клуб і даў сваім вачам некалькі секунд прывыкнуць да цемры. Месца было не вельмі ўражлівым. Святло, сцэна, на якой танцавала прывабная брунэтка, наведвальнікі і тузін жанчын, якія імкнуцца да заваёвы. Я заўважыла Бальсейро у бара на краі залы. Яго рукі былі скрыжаваўшы на жываце, а погляд, здавалася, быў прыкаваны да далёкага гарызонту. Ён рабіў уражанне чалавека старога, як сам свет. У яго былі рэдкія валасы, і ён адгадаваў бараду, якая не хавала маршчын, избороздивших яго твар. Я падышоў да яго і павітаўся, мякка паляпаў па спіне.
  
  “ Выйшлі выпіць або шукаеце што-небудзь мяккае, каб сагрэцца ноччу? - спытаў ён.
  
  “ Ні тое, ні іншае. Я прыйшоў пагаварыць з табой.
  
  “Прайшло некалькі месяцаў з таго часу, як я бачыў цябе ў апошні раз. Зрэшты, не хвалюйся. У маім жыцці і ў гэтым логаве граху ўсё па-ранейшаму. Не ведаю чаму, але я ўсё яшчэ досыць упарты, каб выжыць. Раніцай я сплю, пасля поўдня шпацырую па наваколлі, а пазней прыходжу сюды ".
  
  "Табе не надакучае бачыць вакол сябе столькі свежага мяса?"
  
  "Свежае мяса?" спытаў ён, махнуўшы рукой бліжэйшым жанчынам. “ Бачылі б вы іх пры дзённым святле.
  
  "Я магу пачаставаць цябе выпіўкай?"
  
  "Табе было б лепш выдаткаваць свае грошы на дзяўчынак".
  
  “ Я хачу пагаварыць з табой, Балсейру.
  
  “Мяркуючы па твайму тоне, я мяркую, што ты тут не для таго, каб гаварыць аб футболе або скачках. У чым справа? Табе трэба трохі узбадзёрыцца?"
  
  “Ты ж ведаеш, што мяне не цікавіць зьменіцца. Толькі выпіўка і жанчыны, і толькі да пэўнага мяжы".
  
  “ У цябе ніколі не было абмежаванняў у жанчын або напоях. Але давай ня будзем хадзіць вакол ды каля. Аб чым ты хочаш пагаварыць?
  
  “ Віла Грымальдзі.
  
  "Я як-то казаў з табой аб гэтым месцы, і ты паабяцаў, што мы ніколі больш не будзем успамінаць аб гэтым".
  
  "Няўжо табе так балюча нават згадваць пра гэта?"
  
  “Часам я думаю, што лепш было б памерці на наэлектризованном каркасе ложка. Ніякіх успамінаў, ніякіх кашмараў, ніякіх шкадаванняў. Ты захапляешся коньмі — ты ведаеш, што яны робяць з коньмі, якія ламаюць ногі ".
  
  “Javier Toro. Гэта імя табе аб чым-небудзь гаворыць?
  
  “ Не прымушай мяне ўспамінаць.
  
  "Гэта ўсяго толькі імя".
  
  “Не для мяне, Эредиа. Ты не можаш сабе ўявіць, якое гэта было - быць там".
  
  “ Дык ты хочаш сказаць, што табе знаёма імя Тора?
  
  "Ніхто, хто быў там, не мог забыць гэтае імя".
  
  “ Што ты пра яго ведаеш? - спытаў я.
  
  "Гэта было выдуманае імя, як і ўсе тыя, якімі яны карысталіся".
  
  "Падробка?"
  
  “Гэта тое, што сказалі затрыманыя. Але гэта не мае значэння, таму што пасля выкрадання я ніколі не спрабаваў што-небудзь даведацца аб гэтых придурках".
  
  “ Вы калі-небудзь бачылі яго, пакуль былі там?
  
  "Няма".
  
  “ Ты бачыў каго-небудзь з астатніх?
  
  “Цені, крыкі, ўдары. Не прымушай мяне ўспамінаць", - прамармытаў Бальсейро і дадаў: "Ты збіраўся пачаставаць мяне выпіўкай".
  
  Балсейру паклікаў бармена і папрасіў дзве писколасы. Ён пачакаў, пакуль прыгатуюць яго напой, і, як толькі ён апынуўся ў яго ў руцэ, залпам асушыў яго.
  
  "Шкада, што ад гэтага мала карысці", - сказаў ён, гледзячы на лікёр, пакінуты на дне шклянкі. "Гэта ўсыпляе, але не забівае".
  
  “ Выбачайце, што я так настойваю.
  
  "Чаму ты цікавішся Тора?"
  
  “ Я пачуў яго імя, калі расследаваў смерць яшчэ аднаго чалавека, які знаходзіўся на Віле Грымальдзі. Я падумаў, што вы маглі б даць мне інфармацыю, якая дапамагла б мне знайсці яго.
  
  "Што такога асаблівага ў гэтым мёртвым хлопца?"
  
  "Я думаю, яны забілі яго за тое, што ён корпаўся ў мінулым".
  
  Балсейро дапіў змесціва свайго шклянкі і азірнуўся туды, дзе толькі што быў бармэн.
  
  "Можна мне яшчэ адну?"
  
  Я падаў знак бармэну, і ён наліў Бальсейро яшчэ порцыю алкаголю.
  
  "Які сэнс у расследаванні?" спытаў ён. "З тых часоў прайшло шмат часу".
  
  "Мне не падабаецца, калі забойцы свабодна разгульваюць па вуліцах".
  
  “ У цябе, павінна быць, шмат працы, Эредиа. Забойцы і іх саўдзельнікі не проста разгульваюць па вуліцах. Яны таксама ўсміхаюцца ў прэсе і прыкідваюцца рэспектабельнымі.
  
  "Прама цяпер я турбуюся толькі аб адным канкрэтным забойцу, і я веру, што вы маглі б дапамагчы мне знайсці яго".
  
  "Ты не павінен глынаць усё, што я табе кажу: кручок, леску і грузіла".
  
  "Чаму?"
  
  “ Не ўдаючыся ў падрабязнасці, скажу, што некаторы час таму я схлусіў табе, Эредиа.
  
  "Ты ведаеш, хто такі Тора?"
  
  “Няма, але падчас аднаго з сеансаў катаванняў мне ўдалося разглядзець твар аднаго з мужчын, якія былі з ім. Я ніколі не забываў гэтага, і шмат гадоў таму, можа быць, дваццаць гадоў таму, я ўбачыў яго зноў. Я працавала ў кабарэ недалёка ад станцыі метро Salvador, і ён прыйшоў туды з парай хлопцаў, падобных на дзяржаўных служачых. Я заплаціла аднаго з танцораў, каб даведацца яго імя. Guillermo Zuñeda."
  
  "Тады што ты зрабіў?"
  
  “Дзяўчына даведалася, што ён працаваў на другараднай пасадзе ў ваенным ведамстве. Я знайшоў яго кабінет у адным з міністэрстваў і доўгі час думаў аб тым, каб сустрэцца з ім тварам да твару. Але я так і не зрабіў гэтага, і некалькі месяцаў праз страціў яго след. Кожны раз, калі я пытаўся пра яго, мне казалі, што ён змяніў працу і ў іх больш няма ніякай інфармацыі ".
  
  "І гэта ўсё?"
  
  “Год таму я зноў знайшоў яго. Ён сядзеў на лаўцы на Пласа-дэ-Армас і выглядаў няважна. Ён выглядаў старым і закінутым. Калі ён ўстаў, я рушыў услед за ім. Некаторы час ён гуляў па вуліцы 21 дэ Майо і зайшоў у стрып-клуб на вуліцы Сан-Антоніо."
  
  “ Што там адбылося? - спытаў я.
  
  “І зноў я нічога не зрабіў. Думаю, я рушыў услед за ім з цікаўнасці. Ці, можа быць, паколькі я ўбачыў, што ён у такі дрэнны форме, я вырашыў, што жыццё плаціла яму па заслугах ".
  
  “ Я цябе не разумею, Балсейру.
  
  “Шкоду нанесены, Эредиа. Я мог бы забіць яго, але нішто не вярнулася б да таго, што было раней. Я проста глядзеў, як ён важдаўся з дамамі і піў, пакуль не зваліўся з ног ".
  
  "Я, шчыра кажучы, цябе не разумею", - паўтарыў я. "Падобна на тое, ты адчуваеш віну за тое, што выжыў".
  
  “Я выжыў, таму што іншыя не выжылі. Я не змог вынесці болю і аддаў сваіх сяброў. Гэта тое, ад чаго няма лекі, Эредиа. У нас адно жыццё, і мая сапсаваная. Няма нічога, што дазволіла б мне змяніць маю поспех. Адзінае, у чым я зацікаўлены, так гэта ў тым, каб ночы праходзілі хутка, каб кліенты і дзяўчаты сыходзілі, і каб я мог зачыніць дзверы і легчы спаць сярод рэшткаў вечарынкі, да якой я не маю ніякага дачынення. Ты можаш застацца тут, са мной, калі хочаш, але не задавай мне больш ніякіх пытанняў.
  
  OceanofPDF.com
  
  15
  
  Я развітаўся з Бальсейро, калі першыя прамяні сонца прабіліся скрозь шчыліну пад дзвярыма кабарэ. Ні аднаму з нас больш няма чаго было сказаць. Мы абдымалі адзін аднаго некалькі секунд, а потым я выйшаў на вуліцу.
  
  Я спыніўся на рагу, каб паназіраць за працоўнымі і офіснымі службоўцамі, якія без энтузіязму накіроўваліся да васьмі-дзесяці гадзін працы ў офісе ці на фабрыцы. Жыццё як пастаяннае паўтарэнне, падумаў я, шукаючы цыгарэты ў кішэні курткі. Я знайшоў толькі бескарысныя бланкі для ставак ад коней, якія здаліся ў сярэдзіне бегу. Я кінуў іх на зямлю і працягваў ісці, пакуль не дабраўся да кафэ, якое прымала першых наведвальнікаў гэтай раніцай. Я адолела спакуса зайсці і замовіць кавы з малаком. Мне хацелася як мага хутчэй дабрацца да сваёй кватэры і ўткнуцца носам у падушку. Я хацеў заснуць і прачнуцца на востраве, дзе ніхто не быў заражаны чумой славалюбства. Калі я прыбыў на Калле Айлавилу, я сутыкнуўся з Анзэльм. Я дапамог яму развесіць газеты і часопісы ў яго газетным кіёску і, выбившись з сіл, каб падняцца да сабе дадому, сеў і папрасіў у яго цыгарэту.
  
  "Ты выглядаеш як зомбі з фільма жахаў", - сказаў ён.
  
  "Я стаміўся, і ў мяне шмат выпіўкі".
  
  “ Ты занадта стары, каб гуляць ўсю ноч. Я кажу табе гэта для твайго ж дабра, чувак.
  
  "Ты казаў мне гэта кучу раз, і маё цела таксама ўвесь час нагадвае мне аб гэтым".
  
  “ Ідзі паспі і забудзь аб працы на некалькі гадзін.
  
  "Цябе калі-небудзь здавалася, што жыццё не мае ніякага сэнсу?" Раптам спытала я. "Што не мае значэння, тут мы ці не?"
  
  “Гэта не тое пытанне, які варта задаваць у шэсць раніцы. Што з табой?"
  
  "Я думаў пра сябра, з якім толькі што развітаўся".
  
  “ Ты ж ведаеш, я аптыміст дваццаць чатыры гадзіны ў суткі.
  
  “Ты маеш рацыю. Гэта не тое, аб чым варта гаварыць у шэсць раніцы". Паднімаючыся на ногі, я спытаў: “Вы калі-небудзь чулі, каб хто-небудзь распавядаў пра хлопца па імя Гільерма Сунеда? Мне сказалі, што ён ошивается па суседніх стрып-клубаў і кабарэ".
  
  “ Упершыню ў жыцці, чую гэтае імя.
  
  “Калі я не вярнуся да шасці вечара, прыходзь да мяне дадому і абудзі мяне. Сёння вечарам мне трэба вывучыць цені".
  
  Было без дваццаці сем вечара, калі Сіменон скокнуў мне на грудзі. Я адмахнулася ад яго, устала і накіравалася ў ванную. У люстэрку я ўбачыў мяшкі пад вачыма, густую шчацінне і жудаснае выраз твару, якое павінна было адлюстроўваць ўсмешку. Я адкрыў кран і выпіў трохі вады. Я пракляў кіслату, якая плёскалася ў маім страўніку, і супакоіў яе яшчэ адным глытком. Сіменон падскочыў да ракавіне і з энтузіязмам слизнул струменьчык вады. Я ўзяў пэндзлік для галення, намазал твар мылам і прыклаў лязо да шчок. Потым я прыняла халодны душ і надзела апошнюю чыстую кашулю, якая вісела ў маім шафе.
  
  "Эредиа вяртаецца да жыцця", - сказаў я Сименону, які глядзеў на мяне з кута, сур'ёзны, як гіпсавы кот. "Гучыць ці гэта як добрая назва для фільма?"
  
  "Гэта адстой", - адказаў ён і, не даўшы мне магчымасці адказаць, спытаў: "Ты збіраешся гатаваць ежу?"
  
  "У мяне няма недахопу ў намерах, але я сумняваюся, што ў нас ёсць што кінуць на патэльню", - адказала я, накіроўваючыся на кухню.
  
  У буфеце, побач з пакецікам солі, я выявіла слоік тунца і два чайных пакуначка. Я адкрыла банку і высыпала яе змесціва на талерку. Сіменон балансаваў над рыбай і ў імгненне вока пакончыў са сваім абедам.
  
  “ Задаволены? - Спытаў я.
  
  Сіменон аблізаў вусы і прыязна паглядзеў на мяне.
  
  Я паглядзела на гадзіннік і вырашыла, што пара сыходзіць. Я ўзяла куртку і адчыніла дзверы. Калідор, які вёў да ліфта, быў цёмным, а з адной з кватэр даносіўся шум спартыўнай праграмы па тэлевізары. Жыццё заставалася некранутай. Я дакрануўся да "Беретты", якая ляжыць у правым кішэні майго пінжака, і націснуў кнопку ліфта.
  
  Я не заўважыў ніякіх прыкмет жыцця на лясным складзе, акрамя жаўтлявага святла ў будцы ахоўніка побач з галоўным уваходам. Я прыхінуўся да ствала дрэва, якое хавала мяне, і запаліў цыгарэту ў тайнай надзеі скончыць ноч з чым-небудзь, акрамя холаду ў касцях. Намаляваная на небе месяц была падобная на велізарны шарык для пінг-понга, да якога проста не дацягнуцца, і час ад часу аблокі закрывалі яе твар, а затым працягвалі свой шлях, абыякавыя да пакутаў нас, смяротных.
  
  "Хто-то з вашым вопытам павінен ведаць, што лепш не паліць падчас начной засады", - пачуў я голас. Здзіўлены, я сунуў правую руку ў кішэню, дзе насіў "Беретту". Але я нічога не зрабіў, таму што, калі я ўжо хапаўся за пісталет, я ўбачыў, як з ценю з'явілася твар Атилио Монтегона.
  
  "Калі б я хацеў, каб усе было менавіта так, ты была б камячком у падножжа гэтага дрэва", - сказаў ён.
  
  “ Я засвоіў свой ўрок, павер мне.
  
  “ Рады за цябе. У цябе не заўсёды будзе адзін, які затуляе тваю спіну.
  
  “Хто сказаў, што мы сябры? Мы будзем дапамагаць адзін аднаму, пакуль расследуем, што там адбываецца".
  
  “Так. Мы казалі пра гэта ўчора. Можа быць, калі я растлумачу крыху больш ... "
  
  "Прибереги гэта для таго, каму не ўсё роўна", - сказаў я, а затым, каб змяніць тэму, дадаў: "Здаецца, нас чакае яшчэ адна бяссонная ноч".
  
  - Наберись цярпення, - сказаў Монтегон, дастаючы з кішэні пінжака пляшку з піскам. “ Хочаш трохі палегчыць чаканне?
  
  "Я пакуль пас".
  
  "Твой адказ не адпавядае таму ўяўленню, якое ў мяне склалася пра цябе".
  
  "Няцяжка набыць дрэнную рэпутацыю".
  
  "Ты многае выпускаеш, Эредиа," сказаў Монтегон, падносячы пляшку да вуснаў.
  
  “Чаму ты назіраеш за лясным складам ноччу? Толькі не кажы мне, што гэта таму, што ты турбуешся, што рабочыя ствараюць прафзвяз".
  
  "Яны сказалі мне, што ахоўнік - член прафсаюза і што яго таварышы з'яўляюцца на лясным складзе па начах".
  
  “Таемныя сходы? Начныя прафсаюзы? Хто-то здзекуецца над табой, Монтегон".
  
  "Не паказвайце мне, як выконваць маю працу", - прагыркаў дэтэктыў, відавочна занепакоены каментаром. "У мяне столькі ж, калі не больш, вопыту, чым у вас".
  
  “Ты маеш рацыю. Я забываю аб умовах тваёй бруднай працы".
  
  "Я збіраюся рабіць выгляд, што не пачуў цябе", - адказаў Монтегон, перш чым падыхаць цёплым паветрам з пляшкі.
  
  Пасля гэтага мы нейкі час маўчалі, пакуль не ўбачылі, як з'явіўся грузавік і спыніўся перад лясным складам. Фары аўтамабіля мигнули, і амаль адразу ж ахоўнік адчыніў дзверы, каб ўпусціць грузавік.
  
  "Падобна на тое, сёння поспех будзе на нашым баку", - сказаў Монтегон.
  
  "На тваім месцы я б крыху пачакаў, перш чым занадта радавацца".
  
  Грузавік ад'ехаў ад склада лесаматэрыялаў, і наступныя паўгадзіны я ішоў за ім, не зводзячы вачэй з машыны Монтегона ў люстэрка задняга выгляду майго "Шэўрале". Дэтэктыў быў за рулём чырвонага джыпа, пакрытага ўвагнутасцямі. Грузавік спыніўся ля халупы на вуліцы Франкліна. Машына прыпаркавалася побач з каштанам з тонкімі галінамі, і мужчыны неадкладна прыняліся за разгрузку скрынь ззаду. Калі яны скончылі, адзін з іх залез назад у грузавік, а астатнія пайшлі ў дом.
  
  "Што нам рабіць?" - спытаў Монтегон, які некалькі хвілін таму сеў у "Шэўрале".
  
  “Табе не трэба выкарыстоўваць множны лік. Гэта перастала быць тваім справай некаторы час таму. Ці ты думаў, што злодзеі могуць стварыць саюз?"
  
  “Ты не ў тым становішчы, каб адмаўляцца ад маёй дапамогі, Эредиа. У грузавіку было трое хлопцаў, і калі мы дадамо астатніх, якія, верагодна, у доме, матэматыка складаецца не на тваю карысць".
  
  “ Калі хочаш дапамагчы, вяртайся ў свой джып і ідзі за грузавіком.
  
  "Ты ж не думаеш аб тым, каб увайсці ў дом і супрацьстаяць ім, ці не так?"
  
  “Дні, калі я заходзіў куды заўгодна з пісталетам напагатове, прайшлі. Цяпер я лянівы, цярплівы кот ".
  
  "Нават калі ты застанеш іх у сьне, іх заўсёды будзе больш".
  
  “Грузавік з'язджае. У цябе як раз дастаткова часу, каб дабрацца да сваёй машыны".
  
  Монтегон асуджана махнуў рукой і выбраўся з "Шэўрале". Я бачыў, як ён сеў у свой джып і паехаў да ценю грузавіка. У падобных сітуацыях было б карысна мець пры сабе сотавы тэлефон, сказаў я сабе, гледзячы ў люстэрка задняга выгляду. А таксама кулямёт і танк або паўтузіна чалавек у дапамогу. Я знайшоў тэлефон-аўтамат, набраў нумар Берналеса і застаў яго ў сваім кабінеце, як раз збіраюцца заступіць на начную змену. Я распавёў яму аб рабаванні на лесапавале, і калі скончыў, то заўважыў які расце энтузіязм ў яго голасе.
  
  OceanofPDF.com
  
  16
  
  “Інструменты, сантэхнічныя прылады, фарба, клей, шрубы і іншыя рэчы, якія лёгка прадаць на блышыных рынках або на вуліцы. Рабаванне, якое вы выявілі мінулай ноччу, было не першым на гэтым лясным складзе, - сказаў Берналес, насыпая цукар ў каву, які ён папрасіў, каб прагнаць стомленасць.
  
  Мы былі ў кафетэрыі побач са штаб-кватэрай Следчай паліцыі, і я ўсё яшчэ чуў выццё сірэн, крыкі і стрэлы, якія пачуліся праз некалькі хвілін пасля майго тэлефоннага званка. Берналес стаміўся, але быў задаволены вынікамі расследавання.
  
  "Я твой даўжнік", - сказаў ён. “Мы ўсё яшчэ не дамагліся ад іх прызнання, але адзін з іх, Кабралес, распавёў нам дастаткова, каб мы мелі агульнае ўяўленне аб тым, як працавала банда. Яму пятнаццаць, і ён ужо пабываў у турме для непаўналетніх. Лідэра завуць Габрыэль Пенья, і ў яго паслужным спісе значацца арышты за крадзяжу з узломам і сутэнёрства."
  
  "Ахоўнік з імі?" Спытала я, успомніўшы тэкставае паведамленне ад Карвилио.
  
  “Мы пакуль не ведаем. Ён кажа, што супрацоўнічаў з імі пад пагрозай, але я гатовы паспрачацца, што ён хлусіць ".
  
  "Як ім удалося вывезці ўвесь тавар так, што ніхто не заўважыў яго знікнення?"
  
  “З імі працаваў Булнс, кіраўнік фінансавага дэпартамента. Я загадаў ім арыштаваць яго ў яго доме, і яны павінны былі даставіць яго прама цяпер. Кабралес кажа, што Бульнес унёс змены ў інвентарныя запісы і паклапаціўся аб тым, каб прадукты былі хутка заменены ".
  
  “Цяпер паведамленне Карвилио набывае сэнс. Выяўленне злодзеяў каштавала яму жыцця".
  
  “Ніхто з хлопцаў, якіх мы арыштавалі, не можа быць звязаны з яго смерцю, і я сумняваюся, што яны прызнаюцца ў гэтым, калі ў іх не будзе важкай прычыны. Адна справа трапіць у турму за рабаванне, і зусім іншае - быць асуджаным за забойства.
  
  "Табе патрэбен хто-то, хто пагаварыў бы з імі крыху далікатней".
  
  "Калі ты думаеш, што табе ўдасца пагаварыць з зняволенымі, забудзь пра гэта".
  
  “ Ты толькі што сказаў, што ў цябе перада мной вялікі доўг.
  
  “ Я не магу дазволіць вам размаўляць з зняволенымі.
  
  “Калі нам пашанцуе, яны загавораць пасля таго, як правядуць некаторы час у турэмнай камеры. Але я ўжо думаў аб адным, Берналес. Ты можаш пашукаць інфармацыю аб хлопцу па імя Гільерма Сунеда?"
  
  "Хто ён такі?" - спытаў я.
  
  “ Правер свае файлы і паглядзі, ці знойдзеш ты адказ на гэтае пытанне.
  
  Я развітаўся з Берналес і паехаў назад да сябе дадому. Вуліцы былі забітыя машынамі і аўтобусамі, якія кідаліся з адной паласы на іншую, як спалоханыя трусы падчас начнога палявання. У мяне не было асаблівай надзеі, што Монтегон што-небудзь раскопает. Пытанне аб тым, што на самой справе адбывалася на лесапавале, здавалася, прыйшоў да свайго натуральнага завяршэння, калі толькі допыты Берналеса не выявілі якой-небудзь сувязі з забойствам Карвилио. Але ў мяне не было ніякіх ілюзій. Выяўленне рабаванняў і мой пытанне аб Зуньеде былі апошнімі кідкамі рыбака, які закідвае прынаду, не спадзеючыся злавіць нічога, акрамя нішчымнай казла. Я стаміўся. Сон змарыў мае вочы, і я быў вымушаны прызнаць, што Анзэльм меў рацыю, калі сказаў, што я занадта стары для начных дзяжурстваў. На жаль, мой раман з падушкай доўжыўся менш часу, чым ўздых старой панны. Як толькі я апусціла галаву, я пачула настойлівы тэлефонны званок.
  
  Я вагаўся між тым, заплюшчыць вочы або адказаць на званок, і ў рэшце рэшт цікаўнасць перамагло стомленасць. Я падняў трубку, і мяне вітаў голас Гризеты.
  
  “Што-то не так? Я тэлефанавала табе кучу раз мінулай ноччу", - спытала яна, павітаўшыся. Перш чым я паспеў адказаць, яна распавяла мне, што збіраецца сесці ў аўтобус, які адвязе яе ў Далкахью, на далёкі поўдзень.
  
  "Я дзяжурыў на лясным складзе", - сказаў я ёй, і пасля таго, як скончыў расказваць падрабязнасці затрымання злодзеяў, дадаў: "Дзякуй, што патэлефанавалі. Мне трэба было пачуць знаёмы голас.
  
  "Няўжо ўсё так дрэнна?"
  
  "У мяне такое пачуццё, што я бегаю па крузе".
  
  “Ты гэта кажаш не ў першы раз. Наберись цярпення. Заўтра будзе іншы дзень".
  
  “Не хвалюйся. Я патэлефаную свайму прадаўцу цярпення. А пакуль купі мне пакет хрумсткіх пончыкаў чончина з рынку ў Далкахью і прибереги свае лепшыя пацалункі да вяртання. Я сумую па табе ".
  
  “Я таксама сумую па табе, Эредиа. Наберись цярпення".
  
  "У апошні час ты просіш шмат цярпення".
  
  "Што яшчэ ты хочаш, каб я сказаў?"
  
  “ Што ты забудзеш пра Далкахью і сядзеш на першы самалёт да Сант'яга.
  
  "Я павінен скончыць гэтую працу".
  
  “Я ведаю. Я марыў на некалькі секунд".
  
  "Пакуль, Эредиа".
  
  "Бывай, мая хараство", - адказаў я, успомніўшы назва рамана Рэймонда Чандлера, які я прачытаў, калі працаваў ахоўнікам у гатэлі і праводзіў вялікую частку начэй за чытаннем раманаў, падораных мне адстаўным паліцыянтам, з якім я працаваў.
  
  Праз тры гадзіны, калі я прачнуўся ад грукату ў дзверы маёй кватэры. У дрэнным настроі я нацягнула сёе-якую вопратку і нацягнула туфлі з намерам засунуць іх у азадак таго, хто асмеліўся перапыніць мае сны ў той час, калі нават самыя захопленыя прастытуткі па суседстве моцна спалі. Я адчыніў дзверы, і, нібы гэта было пачаткам жудаснага кашмару, я апынуўся тварам да твару з зняможанай фізіяноміяй Монтегона.
  
  "Што ты тут робіш у такі позні час?" Спытала я яго, спрабуючы адвярнуцца ад яго паху віна.
  
  "Я прыйшоў сказаць вам, што ішоў за хлопцам у грузавіку і здолеў перакінуцца з ім парай словаў", - адказаў Монтегон, уваходзячы ў кватэру. "Яго клічуць Бельфор Мэндэс, і мне было няцяжка прымусіць яго праспяваць".
  
  Монтегон падышоў да крэсла перад маім сталом і дазволіў сабе апусціцца на яго з усёй грацыяй мяшка з бульбай.
  
  "У цябе ёсць што-небудзь выпіць?" спытаў ён, аглядаючы офіс. "Мне трэба чаго-небудзь, каб трымацца на плаву".
  
  Я ўзяў са стала запасную бутэльку і наліў яму віскі на дзве далоні ў папяровы шкляначку, які Анзэльм пакінуў некалькі дзён таму. Віскі стаяла паміж "Пці Ларусс", які правілаў хаосам на стале, і вырас кактусаў - падарункам ад кліента за паслугі, якія я нават не памятаў, каб аказваў.
  
  "Ты не збіраешся далучыцца да мяне?" спытаў ён, як толькі кубак апынулася ў яго ў руцэ.
  
  "Я ніколі не п'ю перад сняданкам", - адказаў я і, паінфармаваўшы яго аб выступе Берналеса, папрасіў працягнуць сваю справаздачу аб Мендесе.
  
  “Ён некаторы час працаваў на лесапавале, перш чым яго злавілі на крадзяжы тавару. Праз некаторы час пасля гэтага яму патэлефанаваў адзін з яго былых босаў. Мэндэс думаў, што яны даюць яму яшчэ адзін шанец, але бос прапанаваў яму звязацца з Габрыэлем Пенья. Так ён пачаў ўдзельнічаць у рабаваннях, і да сённяшняга дня ён быў шчаслівы быць часткай такой увлеченной каманды прадпрымальнікаў. Яны займаліся крадзяжом больш за год і ніколі не бачылі, каб іх бізнэсу пагражалі. У сваім прызнанні ён згадаў Бульнса, які, як ён ведаў, быў вялікі гузам на лесозаготовительном складзе.
  
  “Гэта супадае з гісторыяй, якую Пенья распавёў копам. Справа, верагодна, будзе закрыты, калі Бульнес возьме адказнасць на сябе. Ніхто не ведае, на каго яны працуюць, Монтегон. Ніхто з нас не знайшоў адказаў, якія мы шукалі, і копы будуць адзінымі, хто выйграе ад нашай працы ".
  
  “Я бы не быў так упэўнены ў гэтым, Эредиа. Я спытаў Мендэса аб Карвилио. Спачатку ён адмаўляў, што ведае яго, але пасля некалькіх лёгкіх дакрананняў прызнаўся, што чуў пра яго. Некалькі дзён таму Пенья сказаў яму, што вялікі бос быў засмучаны усімі пытаннямі, якія Карвилио задаваў на лесапавале."
  
  “ Настолькі засмучаны, што загадаў каму-то заткнуць яму рот?
  
  “Я пытаўся Мендэса пра тое ж, але ён не змог мне толкам адказаць. Калі хочаш, мы можам пайсці пагаварыць з ім. Ён маленькі крысеныш, які любіць спяваць ".
  
  "Што ты з ім зрабіў?"
  
  “ Я загадаў прыбраць яго на захоўванне. З вехцем ў роце і звязаны мацней, чым мумія ў пірамідзе.
  
  "Было б лепш здаць яго паліцыі".
  
  “ Спачатку я хацеў даведацца, што здарылася з табой падчас твайго візіту ў логава Алі-Бабы.
  
  "Я мяркую, у цябе ўсё яшчэ ёсць ідэі наконт прафсаюзу?"
  
  “ Не нагадвай мне. Баюся, я хутка застануся без працы.
  
  “ Хто наняў вас даследаваць склад драўніны?
  
  “ Соларес, генеральны дырэктар.
  
  “ Па крайняй меры, ты можаш распавесці яму аб пайманні злодзеяў.
  
  "І пасля гэтага я буду на вуліцы", - сказаў Монтегон.
  
  "Заўсёды знойдуцца спосабы, каб запоўніць час".
  
  "Табе патрэбен партнёр?"
  
  "Я цаню тваю дапамогу, але не думаю, што калі-небудзь змагу асацыяваць сябе з кім-то накшталт цябе".
  
  "Ты думаеш, што ты лепш за мяне?"
  
  "Няма, але відавочна, што мы ідзем рознымі шляхамі".
  
  "У вашым кабінеце ёсць месца для яшчэ аднаго стала", - сказаў дэтэктыў. Устаючы, ён спытаў: "Вы прачыталі ўсе кнігі на сваіх паліцах або яны тут толькі для ўпрыгожвання?"
  
  "Я прачытаў большасць з іх".
  
  "Чаму ты так шмат чытаеш?"
  
  "Жыць, марыць, ведаць, у якім свеце я знаходжуся".
  
  "Мой бацька ніколі не дазваляў мне шмат мець зносіны з кнігамі", - сказаў Монтегон, накіроўваючыся да дзвярэй. “Нават цяпер ён кажа, што лішак кніг і хэнд-джоб размякчаецца мозг. А ты як думаеш?"
  
  "Ёсць тыя, хто думае, што такія высакародныя заняткі ўмацоўваюць ўяўленне".
  
  “ Я скажу гэта свайму бацьку, калі ўбачу яго ў наступны раз.
  
  OceanofPDF.com
  
  17
  
  Нягледзячы на мае сумневы і лішнія кілаграмы, якія ён нёс на спіне, мая стаўка на Фонтанеро была добрай. Перад апошнім паваротам конь была чацвёртай, і, выйшаўшы на фінішную прамую, ён вырваўся наперад, каб лёгка абыграць сваіх супернікаў. Гэта была апошняя гонка праграмы, і ў той момант паветра ў будынку быў прасякнуты густой масай поту, цыгарэтнага дыму і алкагольных пароў. Гульцы вакол мяне былі падобныя на персанажаў штодзённай трагедыі. Стомленыя, дрэнна апранутыя, з беспамылковым таўром няўдачніка ў вачах. Сярод іх былі валацугі, прадавалі цыгарэты, і старыя шлюхі, якія спрабавалі падлізацца і пафліртаваць з нешматлікімі пераможцамі.
  
  Анзэльм быў побач са мной, яго погляд быў прыкаваны да экрана, дзе са сваіх кладовак перамога Фонтанеро. Я паказаў яму свае квіткі з захапленнем маленькага дзіцяці, які толькі што ўпершыню пацалаваў жанчыну, і ўладальнік газетнага кіёска состроил мне грэблівае грымасу, як быццам выйграць заклад, якое павялічвае мае грошы ў пятнаццаць разоў, можна было ў любы дзень.
  
  “ У чым справа, Ансельмо? Ты сыграў так, як я табе сказаў?
  
  “ Прабач. Я нават не ставіў на яго, каб паставіць. Тваім прадчуванням можна давяраць гэтак жа, як ўсмешцы палітыка.
  
  “ А як наконт сяброўства? - спытаў я.
  
  “ Сяброўства - гэта адно, а пары - зусім іншае, чувак.
  
  "І што цяпер?" - Спытаў я.
  
  “У законах заклад няма шэрых зон. Той, хто выйграе, купляе бутэльку".
  
  "Ты становішся занадта хітрым для свайго ж дабра!"
  
  “ Гэта мая віна, што ты ніколі не вдеваешь нітку ў іголку? Гэта мая віна, што твае здагадкі заўсёды супадаюць бліжэй да вечара?
  
  "Не столькі грошы, якія мы не выйгралі, прычыняюць боль, колькі адсутнасць ўпэўненасці".
  
  “Хопіць драматызаваць, чувак. Шэкспір напісаў адзіныя, якія варта прачытаць".
  
  “ Абяцай мне, што ты зробіш стаўку на маю наступную здагадку.
  
  "Абяцаю," прамармытаў Анзэльм без асаблівай упэўненасці.
  
  Мы выйшлі з будынка і накіраваліся ў Цэнтральны бар, дзе тузін наведвальнікаў выстраілася ў два шэрагу, назіраючы за футбольным матчам. Мы выпілі першы келіх у гонар Фонтанеро, а да наступнага замовілі некалькі сэндвічаў са стейк, якія вярнулі нашы душы ў нашы цела. Пазней, калі некалькі заўзятараў "Универсидад дэ Чылі" святкавалі гол Марсело Саласа, я аплаціў кошт, і мы адправіліся прагуляцца па наваколлі лянівай хадой пенсіянераў. Пасео Пуэнте зладзіў сваё звычайнае шумнае шоў з удзелам спевакоў і вулічных гандляроў. Жанчына з доўгімі косамі варажыла на картах Таро, а два хлопчыкі, апранутыя як каўбоі, спявалі "ранчера" пад уважлівым позіркам даволі непрыемнага мужчыны, які, павінна быць, быў іх бацькам. Мы выпілі ў апошні раз у "Марка Пола", перш чым расстацца перад цэнтральным паштовае аддзяленне. Я назіраў, як уладальнік газетнага кіёска накіроўваецца па вуліцы Катедраль, і закурыў цыгарэту, якая суправаджала мяне да тых часоў, пакуль я не падышоў да дзвярэй свайго дома. Феліс Дамінга ўбачыў, як я ўвайшоў, і перадаў мне тры лісты, якія ляжалі ў мяне ў скрыні для папер.
  
  “ Спадзяюся, у іх добрыя навіны, містэр Эредиа, - сказаў швейцар, не адрываючы вачэй ад канвертаў.
  
  “У мяне няма такой ужо і вялікай надзеі. Я буду шчаслівы, калі гэта не пратэрмінаваныя рахункі ".
  
  "Сёння мне давялося працаваць у начную змену", - сумна адзначыў Феліс Дамінга. “Я аддаю перавагу быць тут раніцай ці днём. Ноччу гэты раён небяспечны".
  
  “ Не больш, чым зайсці ў банк днём.
  
  “ Тое, што вы кажаце, містэр Эредиа.
  
  “ У вас ніколі не ўзнікала спакусы зазірнуць у які-небудзь кабарэ па суседстве?
  
  “Ніколі! Ты не павінен адкрываць дзверы граху".
  
  “ У якім манастыры цябе выхоўвалі, Феліс Дамінга?
  
  “ Не богохульствуйте, містэр Эредиа.
  
  “ Да мяне хто-небудзь прыходзіў? - Спытала я, каб змяніць тэму.
  
  “ Ніхто. Але ты пачынаеш казаць, як твой сусед містэр Эрнандэс. Кожны раз, калі ён прыходзіць, ён задае адзін і той жа пытанне.
  
  "І чаму гэта асаблівае?"
  
  “ У мяне складваецца ўражанне, што вы абодва баіцеся знайсці непрыемны сюрпрыз.
  
  “ З якіх гэта часоў ты марнуеш час на тое, каб зазіраць пад паверхню?
  
  “Не злуйцеся, містэр Эредиа. Гэта проста назіранне".
  
  “ Я не крыўдую, Феліс Дамінга. Але будзь асцярожны і не вынюхивай больш, чым варта. Ёсць людзі, якія не вельмі добра гэта ўспрымаюць.
  
  Я адкрыла адно з вокнаў сваёй кватэры і паглядзела на начны горад, які ў святле месяца здаваўся спакойным, як возера. Аднак хітрая пажылая лэдзі мяне не падманула. Я ведаў пра пакуты і таямніцы, якія хаваюцца па кутах, аб болю, гнездящейся пад мастамі, аб вільготнасці шматкватэрных дамоў, аб п'яным пакоры тых, хто спаў на ходніках, аб смутку вулічных валацугаў каля брамы і пра крыку хлапчукі, які жабраваў у апошнім аўтобусе, які ідзе ў нікуды. Я ведаў горад і мог перасоўвацца па ім так, як мне хацелася, без якіх-небудзь абмежаванняў, акрамя стомленасці або жадання спыніцца, каб выпіць. Я паглядзеў на гарызонт і спытаў сябе, ці не хаваюцца забойцы, якіх я шукаю, у якім-небудзь кутку гэтай цёмнай масы. Магчыма, мне трэба было пацерці трусіную лапку або папрасіць аб дапамозе моднага святога. Мая праца за апошнія некалькі дзён мела пах фіяска, без найменшага намёку на раптоўную перамену ў лёсе. Я выкінуў свае асцярогі ў акно і, які суправаджаецца ціхімі крокамі Сіменона, накіраваўся ў спальню. Я лёг у ложак, уключыў радыё і заплюшчыў вочы.
  
  На наступную раніцу я прачнулася ад гуку прагнозу надвор'я. Я выключыла радыё і, калі прымала душ, пачула зводзіць з розуму тэлефонны званок. Я выключыў ваду і галышом убег у офіс, дзе Сіменон спаў на стосе праграм скачак. Я падняў трубку; гэта быў Котапос, юрыст. У яго была інфармацыя, якую я запытваў у яго супрацоўнікаў. Я пагадзіўся зайсці да яго ў офіс да паўдня, і мы павесілі трубку. Я вярнуўся ў ванную і зноў пагрузіўся ў ваду. На імгненне ў мяне ўзнікла адчуванне, што я бягу па беразе ракі.
  
  Кабінет Котапоса быў маленькім і цёмным. Яго адзінае акно выходзіла ва ўнутраны дворык, акружаны шэрымі будынкамі. На сценах віселі тры рэпрадукцыі карцін Гойі і два універсітэцкіх дыплома, указывавших на спецыялізацыю ў крымінальным і працоўным праве.
  
  "Як прасоўваецца расследаванне?" спытаў ён, паказваючы на крэсла побач са сваім сталом.
  
  “Я не знайшоў нічога важнага. Пытанні, непераканаўчыя адказы, крадзяжу тавараў, падазрэнні, якія доўжацца так жа доўга, як каскад бурбалак".
  
  “Не хвалюйцеся занадта моцна, таму што ў мяне ёсць навіны, якія павінны вярнуць вам аптымізм. Пошукі сувязі паміж Рейесом і Суазо прынеслі нам сее-што канкрэтнае. Мае калегі прагледзелі справы, якія мы рыхтуем, і ў адным з іх абодва мужчыны згаданыя ў якасці сведак ".
  
  "Што за гісторыя?" Я зацікавіўся.
  
  “Гэта судовы працэс супраць Браулио Серрано, якога апазналі як ката на віле Грымальдзі. Гэта імя вам што-небудзь гаворыць?"
  
  “Першы раз чую. Хто ён? Дзе я магу яго знайсці?"
  
  “У 1973 годзе ён быў лейтэнантам арміі. Яго імя згадваецца ў шэрагу выпадкаў, і вядома, што ў дадатак да яго знаходжанні на Віле Грымальдзі, ён быў накіраваны ў лагер для ваеннапалонных Куатро Аламосе. У пачатку 1980-х яго накіравалі ў полк на поўначы краіны, і ў сакавіку 1985 года ён вярнуўся ў Сант'яга. У наступным месяцы ён загінуў у аўтамабільнай катастрофе."
  
  "Гучыць так, нібы гэта дарога, якая вядзе ў нікуды", - перабіў я адваката.
  
  "Трохі прытрымаеце сваё меркаваньне, Эредиа". Ён зачыніў тэчку на сваім стале. “У судовым працэсе супраць Серрано абвінавачваюцца яшчэ двое. Тора Паласиос і нехта па прозвішчы Фуллертон. Больш таго, ёсць сведкі, здольныя пацвердзіць, што згаданыя асобы належалі да атраду на Віле Грымальдзі і што яны ўдзельнічалі ў злачынных дзеяннях. Трох афіцэраў, якія праходзяць па справе, завуць Віктар Мольтисанти, Вісэнтэ Тапиа і Даніла Урыбе. Усе трое - адстаўныя вайскоўцы і былі агентамі DINA і CNI, разведвальных агенцтваў таго часу ".
  
  "За выключэннем Тора, я ўпершыню чую гэтыя імёны".
  
  “Імёны афіцэраў выведкі заўсёды былі абаронены, і многія ахоўнікі выкарыстоўвалі выдуманыя імёны. Аднак, каб лепш прадставіць справу і дамагчыся ад трыбунала канкрэтных дзеянняў, мы прадставілі суду інфармацыю аб тым, дзе знайсці афіцэраў. Мы ведаем, дзе знайсці Мольтисанти, Тапиа і Урыбе, і я думаю, што адзін з іх мог бы знайсці Тора.
  
  "Ці магу я атрымаць доступ да гэтай інфармацыі?"
  
  “Нам было цяжка атрымаць яго, але па стане на тры месяцы назад аб'екты знаходзіліся па адрасах, названым у рэзюмэ. Армія ніколі не хацела супрацоўнічаць, але ў нас ёсць дапамогу функцыянера ў Міністэрстве абароны, які дазволіў нам атрымаць доступ да сакрэтнай інфармацыі. Пасля гэтага мы шукалі афіцэраў, якія былі яшчэ жывыя, і, у выпадку з Урыбе і Тапиа, знайшлі іх па месцы іх працы ".
  
  “ Я бачу, што вы прыклалі нямала намаганняў.
  
  “Гэта была нялёгкая або прыемная праца. Мы змагаліся супраць хлусні і жадання праследавацеляў заставацца ананімнымі".
  
  "Які статус справы, у якім згадваюцца Рэес і Суазо?"
  
  “Прыпынена без магчымасці аднаўлення справы. Перад смерцю Рэеса я спадзяваўся, што ён зможа даць нам доказы, неабходныя для іх арышту. Герман сабраў даволі шмат інфармацыі аб афіцэрах. Калі я размаўляў з ім у апошні раз, ён запэўніў мяне, што знаходзіцца на мяжы пацверджання некалькіх ключавых фрагментаў інфармацыі. На жаль, я так і не даведаўся, што гэта было.
  
  “ Ён расследаваў справу Тора Паласиоса.
  
  “Я ведаю гэта, але я не ведаю, што яму ўдалося высветліць. Тора - загадка. Ён згадваецца ў некалькіх сведчаннях тых, хто выжыў, але нам так і не ўдалося яго адшукаць.
  
  "Акрамя цябе і Терана, хто-небудзь яшчэ ведаў аб працы Рэеса?"
  
  “Наколькі я ведаю, няма. Герман быў вельмі скрытны ў сваіх расследаваннях ".
  
  "Я адчуваю, што ў мяне на руках добрыя карты, але я не ведаю, як імі разыгрываць".
  
  “Мы зацікаўлены ў пошуку Тора. Я думаю, магчыма, што былыя салдаты, аб якіх я згадваў раней, ведаюць, дзе яго знайсці ".
  
  “Чаму ты думаеш, што яны будуць супрацоўнічаць? Яны не адмарозкі, якіх можна проста прыперці да сцяны. Я таксама мяркую, што яны не захочуць бачыць сябе залучанымі ў тое, што нагадвае ім аб іх мінулым ".
  
  "Ты нічога не страціш, калі паспрабуеш".
  
  “ Мая шыя і мая галава.
  
  “Сумняваюся, што гэта турбуе цябе, Эредиа. Я праверыў цябе і ведаю, што ты моцны арэшак. Ты пагадзіўся на расследаванне смерці Рэйеса, пастукаў у дзверы Терана, а затым папрасіў мяне, каб прагледзець файлы, якія я захоўваю ў сваім офісе. Усё гэта паказвае мне, што ты ведаеш, як рабіць сваю працу."
  
  "Калі я ў рэшце рэшт атрымаю кулю ў лоб, не забудзь прынесці кветкі на маю магілу".
  
  "Ты баішся?"
  
  “ Досыць напалоханы, каб трымаць вочы адкрытымі і прыціснуцца спіной да сцяны. Але што мяне сапраўды турбуе, дык гэта тое, што я бегаю ўжо не так хутка, як трыццаць гадоў таму, калі я завёў свой офіс і каляндар, у якім, здавалася, бясконцая колькасць старонак ".
  
  OceanofPDF.com
  
  18
  
  Нягледзячы на публічныя абрады і добранамераных заявы, мінулае працягвала усплываць скрозь расколіны ў грамадстве, які звыкся да знешняга выгляду, старанна прадуманага строю і ценявым здзелках ў задніх пакоях. Справа Котапоса ляжала на стале. Я перачытаў імёны ў ім, а затым падняў трубку. Берналес усё яшчэ быў у сваім кабінеце, праглядаючы справаздачы дэтэктываў, якія працавалі пад яго пачаткам. Я спытаў яго аб Бульнесе, і ён сказаў мне, што выканаўчы дырэктар да гэтага часу не прызнаўся ў сваёй ролі ў рабаваннях лесапільні ў Леонэ.
  
  "Пройдзе зусім трохі часу, і іншы чаравік ўпадзе", - уздыхнуў ён. “Прызнання яго саўдзельнікаў не пакідаюць яму вялікага прасторы для манеўру. Тым часам мы ўсё яшчэ шукаем кіроўцы грузавіка, які выкарыстоўваўся пры рабаванні.
  
  “ Вы ўсё яшчэ не знайшлі яго? - Спытаў я, успомніўшы свой размова з Монтегоном.
  
  “ Ён альбо збег з Сант'яга, альбо яго паглынула зямля.
  
  На імгненне я падумаў аб тым, каб згадаць Монтегона, але вырашыў апусціць яго імя да тых часоў, пакуль не пагавару з ім зноў.
  
  "Ты знайшоў якую-небудзь інфармацыю аб Зуньеде?" - Спытаў я.
  
  “Я быў занадта заняты, Эредиа. Я не скарджуся, але часам мне хацелася б быць на тваім месцы і не даваць справаздачу перад босам".
  
  “ Тады гэта нешчаслівы дзень для цябе, Берналес. Я хачу дадаць яшчэ некалькі імёнаў да свайго запыце: Вісэнтэ Тапиа, Даніла Урыбе і Віктар Мольтисанти ".
  
  "Хто яны такія?" - спытаў я.
  
  “ Былы вайсковы выведнік.
  
  “У нас у маім падраздзяленні няма ніякай інфармацыі на гэты конт. Я павінен спытаць сваіх калег з Дэпартамента па правах чалавека і спецыяльных расследаваннях".
  
  “ Ты можаш паспрабаваць. Пытаючыся, ты нічога не страціш, Берналес.
  
  "Толькі тое, што яны пасылаюць мяне да рысу або скардзяцца майму начальству на тое, што я запытваць інфармацыю, якая вышэй майго ўзроўню аплаты".
  
  На працягу некалькіх хвілін я спрабаваў пераканаць яго дапамагчы мне, але калі адчуў, што сцяна не становіцца мякчэй, я развітаўся, нават не пагаварыўшы з табой пазней.
  
  Я ўзяў са свайго стала даклад Котапоса, але з некаторым раздражненнем кінуў яго перад Сименоном пасля некалькіх хвілін спробаў прачытаць. Кот панюхаў паперку і, не выявіўшы асаблівай цікавасці да яе зместу, адкінуў яе ў бок.
  
  "Табе варта было б быць на вуліцы і высочваць гэтыя імёны", - сказаў ён, сочачы вачыма за мухай, які кружыў над маёй галавой.
  
  "Я не хачу сёння больш адказваць на пытанні".
  
  “Чаго ты хочаш? Ты думаеш, гэтыя хлопцы пастукаюць ў тваю дзверы або пераедуць у будынак, каб табе не давялося надрывать азадак?"
  
  “Вядома, геній. З якога з трох імёнаў нам варта пачаць?"
  
  “ Вісэнтэ Тапиа, брокер па нерухомасці. Можа быць, ён прапануе табе кватэру, дзе працуюць вадаправодныя краны.
  
  “ Есць якія-небудзь прычыны пачаць з Тапиа?
  
  “Бізнэс з нерухомасцю, верагодна, квітнее, і я сумняваюся, што ён хоча, каб ты ўмяшаўся ў гэта. Гэта магло б дапамагчы аказаць на яго нейкі ціск ".
  
  “Добрая ідэя. Часам табе ўдаецца аддаць належнае сваёй рэпутацыі разумнага ката".
  
  "Калі б ты слухаў мяне час ад часу, у цябе было б менш праблем".
  
  У даведцы Котапоса паказвалася, што Вісэнтэ Тапиа быў уладальнікам брокерскай канторы па продажы нерухомасці, размешчанай на вуліцы Суэсия. Я паехаў туды і, падняўшыся на пятнаццаць паверхаў у люстраным ліфце, апынуўся перад сакратаркай, якая, не губляючы часу, паведаміла мне, што Тапиа сышоў з офіса, які курыруе продажу нядаўна пабудаваных таунхаусов ў Пеньялолене. Каб дабрацца да новага адрасы, спатрэбіўся гадзіну язды па няспраўным светофорам і аб'язных шляхах з-за будаўніцтва шашы, апяразвае горад, ўезд на якое неўзабаве павінен быў спаганяцца за плату. Усё стала магчымасцю для бізнесу дзякуючы геніям, якія ўкаранілі прынцыпы вольнага рынку ў нашу эканоміку — аўтамагістралі, могілак, бальніцы, выкарыстанне плошчаў, месячнае святло і здаровы акіянскі паветра. Аднойчы яны возьмуць з мяне плату за праезд праз дзверы офіса, у якім я жыву, думаў я, націскаючы на акселератар, ператвараючы сваю незадаволенасць ў хуткасць.
  
  Комплекс знаходзіўся на краю пустыннага ўзгорка. Вялікія таунхаусы былі акружаны травой і ружовымі кустамі, гартэнзіяў і геранню, маімі любімымі кветкамі. Дома былі прывабнымі, але дастаткова было зірнуць на цану, каб зразумець, што я ніколі не змагу дазволіць сабе нават адну з чарапічных дахаў. Я прыпаркаваўся побач з офісам продажаў. Як толькі я ўвайшла, перада мной паўстала рудавалосая дзяўчына з самымі прыгожымі блакітнымі вачыма, якія я бачыла за многія гады. Цёплыя блакітныя вочы, якія глядзелі на мяне з-за стала, заваленага каталогамі і брашурамі. Я спытаў Тапиа, і яна сказала мне, што ён паказваў дом двум кліентам.
  
  "Ён надоўга?" - Пацікавіўся я.
  
  "Гэта залежыць ад зацікаўленасці кліентаў", - адказала рудавалосая. З некаторым агідай ацаніўшы зморшчыны на маёй кашулі, яна спытала, шукаю працу.
  
  “Няма. Мне трэба абмеркаваць з ім невялікае справа", - адказаў я.
  
  "Калі вас цікавіць цана, вы можаце пагаварыць са мной".
  
  “Няўжо я выглядаю так, быццам магу купіць адзін з гэтых дамоў? Я ведаю, што знешнасць бывае зманлівая, але памер кашалька падрабіць складана ".
  
  "У такім выпадку, я мала што магу для вас зрабіць".
  
  “ Вы не маглі б сказаць мне, дзе знайсці містэра Тапиа?
  
  “Дом Х. Выязджайце на галоўную дарогу, якая вядзе да комплексу, і рухайцеся ў бок twin palms. Павярніце направа і працягвайце ехаць, пакуль не даберацеся да закрытага дома. Бачылі б вы зялёны грузавічок містэра Тапиа, прыпаркаваны перад ім.
  
  “ Дзякуй. Калі б я быў гадоў на дваццаць маладзей, я б запрасіў цябе павячэраць.
  
  "Ёсць жанчыны, якім падабаюцца мужчыны старэй".
  
  “ Ты хочаш сказаць, што ў мяне ёсць шанец?
  
  “ Ніякіх. Я не адзін з іх.
  
  Паводле інфармацыі, якая змяшчаецца ў даведцы Котапоса, Вісэнтэ Тапиа быў шэсцьдзесят адзін год, і значная частка гэтых гадоў прайшла ў арміі. Ён пачынаў курсантам, а затым перамяшчаўся да свайго датэрміновага выхаду на пенсію ў 1990 годзе. Яго служба ў ваеннай разведцы была зарэгістраваная ў перыяд з 1974 па 1982 год. Пасля гэтага яго адправілі ў Эквадор у якасці ваеннага аташэ, а па вяртанні ў Чылі чатыры гады праз ён быў накіраваны ў акадэмію радавога складу ў якасці інструктара. Памятаючы аб яго мінулым, я наблізіўся да сваёй сустрэчы з былым салдатам. Ўваходныя дзверы ў дом H была не зачыненая, і мне трэба было толькі злёгку штурхнуць яе, каб увайсці ў пакой, якая была дастаткова вялікі, каб змясціць чатыры сталы для пінг-понга. У задняй частцы памяшкання было акно, з якога адкрываўся выгляд на горы. Я зрабіла некалькі крокаў, ацэньваючы чысціню падлогі, і накіравалася да дзвярэй, якая вяла на кухню. Я пачула галасы, якія даносіліся з іншай частцы дома, і, вярнуўшыся ў гасціную, убачыла шлюбную пару, за якой ішоў высокі хударлявы мужчына з моцна падстрыжанымі сівымі валасамі.
  
  "Прагуляўся па хаце, і мы пагаворым", - сказаў мне высокі мужчына з знарочыстым прыязнасцю.
  
  Я падышоў да акна і адтуль назіраў за парай. Жанчына была бландынкай гадоў трыццаці і трохі полноватой. Яе муж выглядаў старэй. Ён быў смуглявым і невысокім, і яго пуза выпірала з-пад рамяня, які спрабаваў яго ўціснуць. Мужчына хацеў задаць пытанні, але жанчына заглушила яго сваімі. Тапиа цярпліва адказваў, падрабязна апісваючы асаблівасці дома. Я паспрабаваў прадставіць брокера па нерухомасці ў ваеннай форме, але ў мяне не атрымалася. Пятнаццаць хвілін праз я ўбачыў, як ён назіраў за парай, калі яны выходзілі з хаты і садзілася ў машыну, прыпаркаваную перад яго зялёным грузовичком.
  
  “ Распродаж не адбылася? - Спытала я, адыходзячы на некалькі крокаў ад вітрыны.
  
  “Яны вернуцца. Жанчына любіць дом, і гэта важней, чым сумневы мужа. Я даўно ў гэтым бізнесе і ведаю, што думаюць людзі", - адказаў Тапиа. Ён падышоў да мяне і спытаў: “Так цябе таксама цікавіць дом? У нас ёсць два дамы аднолькавага стылю і памеру".
  
  "Мне падабаецца гэты дом, але мне прыйшлося б пражыць двойчы, каб купіць яго".
  
  "У нас ёсць іншыя праекты з больш эканамічнымі таунхаус", - дадаў Тапиа, накіроўваючыся да дзвярэй. "Менеджэр ў офісе продажаў можа даць вам дадатковую інфармацыю і адказаць на любыя вашыя пытанні".
  
  “ Мне не патрэбен дом, містэр Тапиа. Я шукаю Тора і Фуллертона, вашых старых братоў па зброі.
  
  Погляд Тапии ператварыўся ў штылет, здольны прабіць сцены вакол нас, і я даволі хутка зразумеў, што калі салдат вырашыць звярнуцца да гвалту, у мяне не так ужо шмат шанцаў выйсці адтуль жывым.
  
  "Калі ты не ведаеш дарогу, я паклічу сваіх ахоўнікаў, і яны праводзяць цябе да выхаду", - сказаў Тапиа, адкрываючы дзверы і выглядваючы вонкі.
  
  “ Прибереги свае пагрозы. Я толькі хачу пагаварыць з табой.
  
  "Я не ведаю людзей, якіх вы згадалі", - выдыхнуў ён, не зусім вярнуўшы сабе прыемны тон, якім ён размаўляў з гэтай парай.
  
  “Падумайце аб кліентах, якіх страціць ваш офіс, калі ён будзе завешана плакатамі, якія асуджаюць ваша знаходжанне на віле Грымальдзі. Або аб тым, што скажуць вашы падрадчыкі, калі даведаюцца аб злачынствах, у якіх вы замяшаныя ".
  
  “ Хто ты такі, каб пагражаць мне?
  
  "Хто-то, хто гуляе з некалькімі тузы ў рукаве".
  
  "Хто вы?" Тапиа спытаў зноў, на гэты раз уладным тонам.
  
  “ Мяне клічуць Эредиа, і я дэтэктыў, які цікавіцца вашымі ўспамінамі.
  
  "Паліцыя?"
  
  "Я працую на сябе", - адказаў я, пакуль Тапиа даставаў сотавы тэлефон з кішэні курткі. “І пакіньце сваіх ахоўнікаў у спакоі. Вы не можаце перамагчы мяне і прымусіць знікнуць, як у старыя часы. У мяне ёсць сябры, якія ведаюць, дзе я і з кім я ".
  
  “Я раскажу вам вельмі ясна і коратка. Я працаваў у выведцы, але ніколі не меў нічога агульнага з катаваннямі", - сказаў Тапиа.
  
  “ Ваша імя фігуруе ў паказаннях многіх зняволеных, якія знаходзіліся на віле Грымальдзі.
  
  "У мяне чыстыя рукі".
  
  "Ніхто, які пабываў у пекле, не можа сказаць, што ён не ведае пра агні".
  
  “Мая праца заключалася ў аналізе інфармацыі, звязанай з прафсаюзамі і прафесійнымі асацыяцыямі. Я чытаў інфармацыю, прадстаўленую мне аператыўнымі падраздзяленнямі, і рыхтаваў справаздачы, якія траплялі ў рукі майго начальства".
  
  “ Вас ніколі не турбавала, як яны атрымалі гэтую інфармацыю?
  
  “Мы былі на вайне. Мы павінны былі падпарадкоўвацца загадам і выконваць сваю працу".
  
  “Я слухаў гэтую прамову шмат разоў, і ў ёй заўсёды чуўся адзін і той жа ванітны адценне баязлівасці. Тора і Фуллертон. Я хачу ведаць пра іх. Астатняе, наколькі я разумею, застаецца паміж вамі і вашым сумленнем.
  
  Тапиа зачыніў дзверы дома і зрабіў некалькі крокаў углыб пакоя. Я закурыў цыгарэту і дазволіў яму памедытаваць некалькі секунд. Магчыма, ён сказаў праўду, магчыма, няма, але мінулае відавочна прычыняла яму дыскамфорт. Я падышла бліжэй да акна і паглядзела на аблокі, якія закрывалі частка гор. Каля вяршыняў працягваў падаць снег, і на імгненне я ўбачыў сябе заблудным на холадзе, якія чакаюць, калі сонца растопіць лёд і пакажа сцежку, што вяла назад у горад.
  
  "Наша праца была разрозненай", - пачуў я словы Тапиа. “Кожнае падраздзяленне выконвала сваю працу і нічога не ведала аб тым, што рабілі іншыя. Кожнай групе была пастаўлена задача. Палітычныя партыі, саюзы, універсітэты, дзяржаўная служба, царква, групы па суседстве, спартыўныя клубы, грамадства мастакоў і пісьменнікаў. Усе напрамкі, якія вы можаце сабе ўявіць, аказалі якое-небудзь ўплыў на палітычныя справы. У кожнай групе былі аналітыкі і аператыўнікі. Каардынацыя дзеянняў груп была абавязкам нашага кіраўніцтва ".
  
  "Да чаго вы хіліце з гэтым тлумачэньнем?" Спытаў я, перарываючы гаворка былога салдата.
  
  “Тора быў кіраўніком іншай групы, выдатнай ад маёй. Яны казалі пра яго з захапленнем. Ён кіраваў аператыўнай групай, якой прыпісвалі ліквідацыю розных ячэек Камуністычнай партыі і Рэвалюцыйнага левага руху. У яго было іншае прозвішча, але я ніколі не ведаў, якая менавіта. Мы бачыліся некалькі разоў пасля таго, як я сышоў з разведвальнай службы, і больш я пра яго нічога не чуў. Я мяркую, што ён усё яшчэ жывы, але я паняцця не маю, дзе ён.
  
  “ А Фуллертон?
  
  “Я чуў, як людзі казалі аб ім, але я ніколі яго не бачыў. Павінна быць, ён быў памочнікам аднаго з высокапастаўленых босаў, які часам наведваўся на вілу. Гэта ўсё, што я ведаю. Я быў маленькім вінцікам у машыне — я атрымліваў загады і падпарадкоўваўся ім. Я ведаю, што не аднаго чалавека звольнілі з працы або пасадзілі ў турму з-за мяне, але я ніколі нікога не катаваў ".
  
  “Можа быць, у вас проста не было магчымасці. Ці, можа быць, вы не маглі пазбегнуць выпадковых смерцяў, ціску або ўтрымання пад вартай. Вы і людзі, з якімі вы працавалі, былі задаволеныя тым, што адбывалася. Вы праслаўлялі свае злачынствы і верылі, што вы героі вайны, якая адбывалася толькі ў вашым уяўленні".
  
  “Кожная вайна пакідае ахвяры, як сярод пераможцаў, так і сярод пераможаных. Тая вайна засталася ў мінулым. Сёння я проста хачу жыць у свеце. У мяне ёсць жонка, дзеці і добрая праца. Мяне нават аддалена не цікавіць, што адбываецца ў судах, у адрозненне ад некаторых маіх старых таварышаў.
  
  "Ты ўсё яшчэ жывы, у той час як многія з тых, з кім ты змагаўся, мёртвыя".
  
  “Гэты размова бескарысны. Мы ніколі не прыйдзем да згоды".
  
  “Вызначана няма. Пагаднення амаль заўсёды выкарыстоўваюцца для ўтойвання праўды, "сказаў я і, затушыў цыгарэту аб бездакорна чысты падлогу, дадаў:" Калі я выяўлю, што ты схлусіў мне, я парушу свет, якім ты так дорожишь.
  
  "У такім выпадку, калі ты не вырашыш купіць адзін з маіх дамоў, мы наўрад ці зноў убачымся".
  
  На зваротным шляху ў свой офіс я зразумеў, што мне трэба было спытаць Тапиа пра іншых імёнах у справе Котапоса. Тады я сказаў сабе, што гэта было б памылкай, таму што, калі б Тапиа ведаў іх, ён, верагодна, папярэдзіў іх аб прыватным дэтэктыве, копающемся ў іх мінулым.
  
  Праз гадзіну я вярнуўся на сваю тэрыторыю ў цэнтры Сант'яга. Я пакінуў сваю машыну на стаянцы і пайшоў пешшу ў Горад з намерам выпіць і прагнаць кіслы прысмак гутаркі з Вісэнтэ Тапиа з рота.
  
  У бары я не ўбачыў нікога знаёмага. Я спытаў Пісьменніка, і адзін з афіцыянтаў сказаў мне, што ён праходзіў міма ў апоўдні ў суправаджэнні паэта з Пуэрта Перегрино, які з энтузіязмам піў піва. Я пашукаў вольны столік, замовіў сваю звычайную гарэлку і ўпершыню за ўвесь дзень адчуў, што ўсё вакол набыло сэнс.
  
  Я выйшаў з бара, калі цені пачалі сваю гульню з апошнімі промнямі святла. Гарэлка расцяклася па маім целе, і нейкі абсурдны аптымізм выклікаў ўсмешку на маіх вуснах. Я прымусіў Тапиа прызнацца ў сваім мінулым і ў існаванні Тора і Фуллертона. Два прывіда, якія маглі перасоўвацца па вуліцах Сант'яга, падманваючы людзей, прымушаючы іх верыць, што яны ганаровыя грамадзяне. Я дазволіў стомленаму начным паветры забраць мяне прэч і пайшоў у бок Пасео Пуэнте, пакуль не дабраўся да Калле Айлавилу. Я назіраў, як пара наведвальнікаў, спатыкаючыся, выйшла з "Ла Пьохера", і працягваў ісці, не цікавячыся запрашэннямі зайсці ў кабарэ. Кіёск Анзэльм быў зачынены, і сабака кружыла вакол яго звонку, спрабуючы выбраць лепшую бок, каб памачыцца.
  
  Феліс Дамінга спыніў мяне, калі я збіраўся увайсці ў ліфт. Ён здаваўся усхваляваным, і яго словах спатрэбілася больш часу, чым звычайна, каб ператварыцца ў зразумелыя гукі.
  
  "Ёсць сітуацыі, якія я, шчыра кажучы, не магу прыняць, містэр Эредиа", - сказаў ён нервова, як сухі ліст, адчуўшы набліжэнне ветру.
  
  "Аб чым ты кажаш, Фелиз?"
  
  "Фелікс з крыжыкам", - выплюнуў у адказ швейцар і, пераканаўшыся, што вузел на гальштуку ўсё яшчэ на месцы, сказаў: "Гэта адзін з вашых сяброў. Ён прыйшоў, спытаў пра вас, і калі я сказаў, што вас тут няма, ён настаяў на тым, каб пачакаць у вашым кабінеце.
  
  “Што ў гэтым такога дрэннага? Дзверы майго кабінета звычайна адкрыта, і да гэтага часу ні адзін злодзей не праявіў цікавасці да крадзяжу маіх кніг. Што мяне не здзіўляе — большасць людзей цэняць кнігі менш, чым паперу, на якой яны надрукаваныя. Мы жывем у краіне, дзе людзі не разумеюць таго, што яны чытаюць, і думаюць, што "Дон Кіхот" - гэта назва сеткі піцэрый ".
  
  "Праблема ў тым, што я спрабаваў не ўпускаць твайго сябра".
  
  "Ішто?"
  
  “ Ён выцягнуў з кішэні курткі рэвальвер i прыставіў яго да майго горла.
  
  "І гэта, верагодна, прымушала цябе нервавацца".
  
  “Нервавацца - гэта не тое, што апісаць. Я запэцкала сваё ніжняе бялізну".
  
  “Так у чым праблема? Ты можаш змяніць іх і пачаць жыццё нанова".
  
  "Вы павінны дараваць мяне, але я збіраюся паведаміць пра гэта адміністратару будынка".
  
  “Гэта твая фішка, Фелиз. Прайшлі гады з таго часу, як я клапаціўся аб адміністратары".
  
  "Праўда?" - спытаў швейцар і, падумаўшы над маім адказам, дадаў: "Калі вы папытаеце свайго сябра папрасіць прабачэння, я мог бы забыцца аб размове з адміністратарам".
  
  “Падобна на здзелку. Але ты ўсё яшчэ не сказаў мне, хто з сяброў даставіў цябе непрыемнасці".
  
  “Яго клічуць Атилио Монтегон, і ён сядзіць каля вашага офіса ўжо больш за гадзіну. Ён бесперапынна курыць і п'е з бутэлькі, схаванай ў яго ў куртцы".
  
  “ Я пагавару з ім, Феліс Дамінга.
  
  “Дзякуй, містэр Эредиа. Але памятайце, я Фелікс са знакам x".
  
  "X як у Xammar і Xipe Totec".
  
  "Хто яны?" - спытаў швейцар.
  
  "Луіс Фабіа Шаммар, перуанскі паэт, які жыў у першай палове мінулага стагоддзя, і Шыне Тотек, ацтэкскі бог кукурузы, вясны і ахвярапрынашэнняў".
  
  Монтегон ўсё яшчэ сядзеў каля дзвярэй. Яго вочы былі зачыненыя, а з грудзей чулася ціхае посапывание немаўля. У правай руцэ ў яго матлялася пустая бутэлька з-пад піскам. Я лёгенька штурхнуў яго пад зад і назіраў, як ён з трывогай прачынаецца, як трус, злоўлены святлом пражэктара пасярод ночы.
  
  "Уставай!" Загадаў я. "Я магу прапанаваць табе кавы і добранька плюхнуць вады, каб ты прачнуўся".
  
  "Я заснуў, чакаючы цябе", - сказаў Монтегон, прыхінуўшыся да сцяны і спрабуючы ўстаць на ногі.
  
  Я адчыніла дзверы і ўвайшла ў свой кабінет. Дэтэктыў рушыў услед за мной. Я паказала на крэсла, затым пайшла на кухню і паставіла чайнік. Чакаючы, пакуль закіпіць вада, я пачула шум з ваннай і вырашыла, што Монтегон вырашыў рушыць услед маёй парадзе. Калі я ў рэшце рэшт вярнулася ў свой кабінет, то заспела яго з свежевычеканенными валасамі. Я паставіла кавы побач з ім і вёскі.
  
  "Што вы зрабілі з кіроўцам грузавіка?" Спытаў я, запальваючы цыгарэту. "Па стане на сённяшнюю раніцу копы ўсё яшчэ шукалі яго".
  
  "Я хацеў пагаварыць з вамі пра гэта", - сказаў Монтегон. “Я вызваліў яго, але перад гэтым вырашыў яшчэ раз пагаварыць з ім. Гэта было добрае рашэнне, таму што я зноў спытаў яго аб Карвилио, і ён сказаў, што чуў, што Бульнес хацеў наняць нейкага хлопца па імені Чито, каб той даў яму ўрок ".
  
  “ Што, чорт вазьмі, такое чито?
  
  “Я мяркую, што ён адзін з тых хлопцаў, якія заб'юць ўласную маці за некалькі манет. Па крайняй меры, такое ўражанне ў кіроўцы склалася ад Булнса".
  
  "Ты яму верыш?" - спытаў я.
  
  "Я ведаю, дзе і як біць людзей".
  
  "Куды ты яго адпусціў?"
  
  “Я не адпускаў яго. Я пакінуў яго прывязаным да сядзення, а затым выклікаў паліцыю. Прама цяпер ён павінен атрымліваць асалоду ад іх гасціннасцю ".
  
  “ Ён не сказаў, дзе мы можам знайсці гэтага хлопца, Чыта?
  
  "Булнс - адзіны, хто можа даць нам гэтую інфармацыю".
  
  “ На жаль, паліцыя затрымала яго.
  
  “Больш няма, Эредиа. Яны выпусцілі яго пад заклад", - сказаў Монтегон і, адпіўшы глыток кавы, дадаў: "Для нас добра, што ён выйшаў на свабоду. Гэта значыць, што мы можам з ім пагаварыць.
  
  "Пра што ты толькі думаеш?"
  
  “ Нанесці яму візіт. Ён, верагодна, не хоча, каб яго звязвалі са смерцю Карвилио.
  
  “Сумняваюся, што Булнес ў настроі прымаць наведвальнікаў. У яго, верагодна, ужо ёсць кампанія".
  
  "У якой-то момант ён павінен пабыць адзін".
  
  "Чаму ты так цікавішся ім?" - Спытала я з падазрэннем.
  
  “Ты забыўся, што я сказаў табе на днях? Я спрабую паказаць табе, што я больш, чым проста прафсаюзны шпік ".
  
  OceanofPDF.com
  
  19
  
  Я прачнулася ад спеваў птушак, якія чапляліся за парэнчы малюсенькага балкона перад акном маёй спальні. Спачатку я падумаў, што гэта канец якога-то неразборчивого сну, але прыслухаўся больш уважліва і пераканаўся, што гук быў такім жа рэальным, як шклянку вады на прикроватном століку побач з керамічнай попельніцай. Было пяць гадзін раніцы, і праз гадзіну вялікая частка пошчакі будзе заглушыць шумам па суседстве. Аўтобусы, машыны, крыкі, крокі, горад з распоротыми вантробамі, які мінае крывёй, як жывёла, пакінутае паміраць на абочыне дарогі. Я заплюшчыў вочы і ўспомніў, што Монтегон спаў у кабінеце, пад трыма коўдрамі, пад раздражнёным наглядам Сіменона, які нялёгка змірыўся з прысутнасцю няпрошанага госця. Я ўстаў і моўчкі пайшоў у кут, дзе Монтегон ўсё яшчэ быў без прытомнасці. Я вярнуўся ў ложак і ўзяў раман Мэнкелла, які чакаў сваёй чаргі на чытанне. Я пагрузіўся ў чытанне і адклаў кнігу толькі тады, калі пачуў, як Монтегон ходзіць па кабінету.
  
  Пазней, назіраючы, як ён кладзе пяць лыжак цукру ў свой кавы на сняданак, я спытаўся ў яго: "Які ў нас план?"
  
  “ Хай Булнс запросіць нас да сябе дадому або пачакае, пакуль ён сам выйдзе.
  
  "Я сумняваюся, што ён адкрые нам сваю дзверы".
  
  “ Табе трэба больш аптымізму, Эредиа. І ежы ў тваім буфеце.
  
  Нашы спробы пагаварыць з Бульнесом апынуліся бескарыснымі. Ні Монтегону, выдававшему сябе за журналіста, ні мне з маімі падробленымі паліцэйскімі пасведчаннямі не ўдалося прайсці далей жалезных варот, якія перакрывалі доступ у дом. Мы таксама беспаспяхова спрабавалі датэлефанавацца да яго па тэлефоне. Канчатковым вынікам стала выдаткаванае марна раніцу, выдаткаванае на назіранне за вуглом каля яго дома. Ён не выходзіў, і мы не бачылі, каб хто-небудзь уваходзіў. Каля паўдня я сказаў Монтегону, што пара здавацца. Ён працягваў назіраць за установай, але я пажадаў яму поспеху і развітаўся.
  
  Я дайшоў да бліжэйшай аўтобуснай прыпынку і сеў у аўтобус, які адвёз мяне туды, дзе працаваў Даніла Урыбе. Па дарозе я перачытаў кароткае выклад Котапоса. Інфармацыя пра Урыбе была вельмі падобная на інфармацыю аб Вісэнтэ Тапиа. Яму было шэсцьдзесят адзін год, ён служыў у разведвальных службах з 1975 па 1984 год і выйшаў на пенсію ў 1991 годзе пасля службы на поўначы краіны. Ён быў двойчы жанаты, і ад першага шлюбу ў яго было двое дзяцей. Пасля звальнення з арміі ён працаваў начальнікам службы бяспекі ў гандлёвым цэнтры Barrio Alto.
  
  Жадаючы сустрэцца з Урыбе як мага хутчэй, я хутка ішоў па калідорах храма Бога спажывання і супраціўляўся спакусе спяваць абуральна апранутых сірэн, якія то і справа выскоквалі з крамаў і рэстараннага дворыка, дзе смярдзела смажанай курыцай, гамбургерамі і кітайскай кухняй. У рэшце рэшт, падобна Улиссу, надыходзячым да ўзбярэжжа такім чынам, я ўздыхнуў з палёгкай, спусціўшыся ў склеп, дзе знаходзіўся офіс службы бяспекі.
  
  Хударлявы хлопец з коратка падстрыжанымі вусамі і высокай стрыжкай ў абцяжку перахапіў мяне, як толькі я ўвайшоў у офіс. Я назваў яму сваё імя і папрасіў паклікаць Даніла Урыбе.
  
  "Навошта ён табе патрэбен?" спытаў ён з фанабэрыстасцю салдата.
  
  "Я з следчай паліцыі", - адказала я, падносячы сваё падробленае паліцэйскае пасведчанне ў цалі ад яго носа. "Я спрабую злавіць групу крамных злодзеяў, якія арудуюць у гандлёвым цэнтры".
  
  Ахоўнік адчыніў дзверы ва ўнутраны офіс, увайшоў і праз некалькі хвілін сказаў мне, што яго бос прыме мяне. Урыбе быў шчыльным мужчынам сярэдняга росту. Фіялетавае пляма вылучалася на яго правай шчацэ і даходзіла да падставы носа. Ён быў апрануты ў чорны касцюм з шпількай на лацкане ад групы ветэранаў, а на абедзвюх руках у яго былі залатыя кольцы. Ён назіраў за мной сваімі блакітнымі вачыма, і я адчула сябе так, нібы апынулася перад рыссю, гатовай разарваць сваю здабычу на часткі. Я вытрымала яго погляд і павіталася з ім, імкнучыся, каб мой голас гучаў упэўнена.
  
  "Кахалес, мой памочнік, кажа, што вы з следчай паліцыі", - сказаў ён. "Не маглі б вы паказаць мне сваё пасведчанне?"
  
  Пытанне заспеў мяне знянацку, але я паклаў пасведчанне на стол Урыбе. Ён узяў яго і пару секунд вывучаў.
  
  "Ваша пасведчанне асобы падробленае, і вы не падобныя на паліцэйскага", - сказаў ён, вяртаючы яго мне. "Хто вы і чаго вам трэба?"
  
  "Я спрабую знайсці тваіх сяброў", - сказаў я. "Фуллертона і Хаўера Тора, якіх ты ведаў на Віле Грымальдзі".
  
  "Хто ты?" - зноў спытаў ён, устаючы і робячы пагрозлівы крок у мой бок.
  
  “ Хто-то, каму заплацілі за тое, каб ён знайшоў тваіх сяброў.
  
  "Навошта яны табе патрэбныя?"
  
  “ У тваіх сяброў ёсць сякія-такія даўгі, якія трэба аплаціць перад законам.
  
  “Вы, павінна быць, працуеце на тых падонкаў, якія працягваюць падымаць шум аб правах чалавека. Я не ў першы раз сутыкаюся з падобнымі пытаннямі. Вы дарма марнуеце на мяне свой час. Я не стукаю сам па сабе, не так, як гэта робяць некаторыя людзі ".
  
  “ Значыць, вы хочаце сказаць, што ведаеце Фуллертона і Тора.
  
  “Я гэтага не казаў. Нават калі б я ведаў іх, можаш не сумнявацца, я б цябе не сказаў".
  
  "На выпадак, калі ты яшчэ не чуў, час, калі такія людзі, як ты, маглі што-то рабіць і адмяняць, прайшло", - сказаў я, стрымліваючы свой гнеў.
  
  “Рана ці позна яны папросяць салдат зноў ўмяшацца. Тады мы скончым працу, якая яшчэ засталася, і отплатим людзям, якія павярнуліся спіной да майго генералу ".
  
  "Тора быў адным з тых, хто адказваў за аператыўнікаў на Віле Грымальдзі", - сказаў я, перарываючы афіцэра. "Вы былі там, так што вы павінны ведаць яго".
  
  "Я не ведаю, пра каго ты кажаш", - ціха сказаў Урыбе. Ён прысеў на край свайго стала і дадаў: “Я магу толькі сказаць вам, што быць часткай брыгад, якія дзейнічалі на Віле Грымальдзі, было нялёгка. Вы павінны былі паказаць, што ў вас ёсць мужнасць, каб змагацца з камуністычнай чумой. Нашы аднапалчане зайздросцілі нам. Мы былі тымі, каго абралі, каб супрацьстаяць ворагу на перадавой. Я заўсёды ганарыўся гэтым, і я не збіраюся хаваць гэта перад незнаёмцам ".
  
  “Калі вы не хочаце гаварыць са мной, можа быць, вы захочаце пагаварыць з паліцыяй. Вы чулі пра Аддзеле па правах чалавека і спецыяльных расследаваннях Следчай паліцыі? У мяне там ёсць сябар, з якім было б вельмі цікава пагаварыць з вамі.
  
  "Не пагражаў мне!" - прагрымеў Урыбе, і перш чым я паспеў што-небудзь зрабіць, каб спыніць яго, ён націснуў кнопку збоку ад свайго стала.
  
  Амаль адразу ж я пачуў за спінай чыесьці крокі і убачыў, як увайшоў Кахалес у суправаджэнні двух гарыл з сярдзітым асобамі.
  
  "Прыбярыце гэтага няпрошанага госця адсюль і пераканайцеся, што ён не захоча вяртацца", - загадаў ім Урыбе.
  
  Кахалес і адзін з мужчын схапілі мяне за рукі, а трэці моцна ўдарыў мяне ніжэй пояса. Ад болю я ўпаў на калені. Я не змог перашкодзіць ім выцягнуць мяне з офіса. Я адчуў удар у спіну і адчуў, як мяне валакуць па калідоры, які ў канчатковым выніку прывеў да далёкага куце паркоўкі гандлёвага цэнтра. Я спрабаваў супраціўляцца, але мне не ўдалося палепшыць сваё становішча. Яны ўдарылі мяне кулаком па рэбрах. Я ўпаў на зямлю, дзе яны некалькі разоў ударылі мяне нагамі. Яны паднялі мяне на ногі і павялі да выхаду. Дзённае святло асляпіў мяне, і я не мог бачыць, што адбываецца вакол. Я адчуў, як мяне паднялі і кінулі ў смеццевы кантэйнер. У нос ударылі пахі скарынкі ад піцы і недакуркаў. Я паспрабавала закрычаць, але не змагла праглынуць толькі крыху смецця. Затым я пачула крокі, якія аддаляліся ахоўнікаў. Я закрыла вочы і паспрабавала не думаць пра боль.
  
  Прайшло некалькі хвілін, перш чым я адчуў, што хто-то перакульвае кантэйнер. Я ўпаў на зямлю, а калі змог расплюшчыць вочы, убачыў мужчыну ў сінім камбінезоне, які глядзіць на мяне з цікаўнасцю і спачуваннем.
  
  "Яны злавілі цябе на крадзяжы?" спытаў ён. Я не ведала, што яму сказаць. Мужчына пацягнуў мяне за падпахі, пакуль я не апынулася якая ляжыць у цені дрэва. Ён дастаў з кішэні камбінезона пластыкавую бутэльку і прымусіў мяне выпіць глыток вады, якая змяшалася з крывёю, бягучай з маёй верхняй губы.
  
  “Не падобна на тое, што ў цябе зламаныя косткі. Я бачыў, што ў іншых было горш", - паспачуваў ён.
  
  Я адкінуў бутэльку назад і піў з яе да таго часу, пакуль яна не апусцела.
  
  "Ты можаш ўстаць на ногі?" - спытаў незнаёмы.
  
  "Прынясі мне яшчэ вады, і я паспрабую," прамармытала я.
  
  Мужчына знік і неўзабаве вярнуўся з бутэлькай, зноў напоўненай. Я змарыў твар і выпіў яшчэ глыток вады, перш чым адчуў, што частцы маёй галавы вяртаюцца на свае звычайныя месцы.
  
  "Хто вы?" - Спытаў я мужчыну.
  
  “Я адказваю за вынас смеццевых кантэйнераў. Я бачыў, калі яны выводзілі цябе з будынка. У гэтым гандлёвым цэнтры нялёгка скрасці".
  
  “Я не злодзей. Я проста зайшоў не ў той кабінет".
  
  "Ці магу я што-небудзь для вас зрабіць?" - спытаў ён, не надаючы асаблівага значэння маю адказу. "Я б хацеў пабыць з вамі яшчэ трохі, але мой начальнік пачне правяраць, ці працую я".
  
  "Знайдзі мне таксіста", - адказала я, адчуваючы смак крыві ў роце. "Таго, хто водзіць хутка і не задае пытанняў".
  
  "Ты хочаш, каб я выклікаў лекара?" Спытаў Анзэльм ў пяты ці шосты раз пасля таго, як убачыў, як я вываліўся з таксі і, спатыкаючыся, накіраваўся да дзвярэй майго дома.
  
  “ Проста напоўні ванну гарачай вадой.
  
  Анзэльм рушыў услед маім ўказанням, і праз некалькі хвілін я акунуў сваё параненае цела ў ваду. Жар, здавалася, на імгненне ўзмацніў боль, але прайшло зусім няшмат часу, перш чым я пачаў адчуваць яго гаючую ласку. У мяне былі сінякі на рэбрах і спіне, парэзы на абодвух вуснах і пастаянная боль у яечках.
  
  "Ты адчуваеш сябе лепш?"
  
  “ Калі я пасплю некалькі гадзін, то прыйду ў норму.
  
  "Табе трэба што-небудзь яшчэ?"
  
  “ Я б адчула сябе лепш, прыняўшы дозу майго любімага лекі.
  
  “ Мне прыйшлося б схадзіць у краму спіртных напояў на ўсялякі выпадак.
  
  "Што цябе спыняе?"
  
  Анзэльм выйшаў з ваннай і праз пятнаццаць хвілін вярнуўся са шклянкай, у які наліў нікчэмнае колькасць "Джэка Дэниэлса".
  
  "У іх былі толькі мініяцюрныя бутэлечкі", - сказаў ён, некалькі прысаромлены.
  
  “ Лепш, чым нічога, Анзэльм. Мы набліжаемся да Свята нараджэння хрыстовага, Санта-Клаўс, верагодна, прынясе мне бутэльку больш разумнага памеру.
  
  “ Цяпер ты збіраешся распавесці мне, што адбылося?
  
  "Я сутыкнуўся з хлопцам, які не любіць пытанняў і ў якога ёсць пара клонаў Кінг-Конга, каб выконваць яго загады".
  
  "Гучыць як глухі леў, які з'ядае скрыпача".
  
  “ Які леў і які скрыпач?
  
  “ З анекдота, чувак. Скрыпач адпраўляецца ў джунглі і дрессирует двух львоў сваімі мелодыямі. Звяры перастаюць рыкаць, пачуўшы музыку, і ўсё ідзе добра, пакуль не з'яўляецца глухі леў і не з'ядае небараку ".
  
  “ Гэтая жарт старэй, чым чорная нітка, Анзэльм.
  
  "Я проста спрабую падняць табе настрой, чувак".
  
  "Пацярпела не маё настрой", - сказаў я і, зрабіўшы глыток лікёру, спытаў: "Ты сапраўды хочаш, каб я расказаў табе, што адбылося ў гандлёвым цэнтры?"
  
  Анзэльм дапамог мне дайсці да спальні і пакінуў ўладкоўвацца ямчэй на ложку. Перш чым ён вярнуўся ў свой кіёск, я папрасіў яго паставіць Чацвёртую сімфонію Малера на магнітафон. Сіменон заскочыў на ложак, і з ім у сваіх абдымках я дазволіла стомленасці ўзяць верх. Я заснула, і ў сне выявіла, што заблукала сярод лесвіц і тунэляў, якія нікуды не вялі. Было холадна, і цішыню парушаў аддалены гук кропель. Мяне разбудзіў звон званочка, і я выявіў, што ў кватэру пракралася ноч. Званок празвінеў зноў, перш чым я зразумеў, што гук даносіцца з тэлефона на тумбачцы. Я падняў трубку; голас вымавіў маё імя.
  
  “ Гризета? - Спытала я з камком у горле.
  
  “Што адбываецца, Эредиа? Ты ў парадку?" У яе голасе гучала занепакоенасць.
  
  “Я заснуў. Я стаміўся і ненадоўга прылёг".
  
  "Ты занадта шмат выпіў?"
  
  "Адзін ці два", - адказала я, вырашыўшы не згадваць аб сваёй экскурсіі ў гандлёвы цэнтр. “Я сумую па табе. Я б хацела цябе ўбачыць".
  
  “Ты ўпэўнены, што з табой усё ў парадку, Эредиа? Ты казаў так усяго пару разоў, і я памятаю, у якім ты быў стане".
  
  "Нават самая тоўстая скура з гадамі становіцца мякчэй".
  
  “ Не хлусі мне. З табой што—то не так...
  
  "Як прасоўваецца твая праца?" Я перабіў.
  
  "Не змяняй тэму".
  
  "Як прасоўваецца твая праца?" Я настойвала, спрабуючы надаць свайму голасу трохі больш энергіі.
  
  “Я быў у Ачао з учорашняга дня. Я правёў большую частку дня, апытваючы жанчын з горада. Цяпер я ў матэлі. Я прабуду тут некалькі начэй. Я бачу маленькія рыбацкія лодкі, отчаливающие ў моры. Цябе б спадабалася гэта месца ".
  
  “ Калі-небудзь мы зможам разам вярнуцца ў Чилоэ. Мы можам адправіцца ў Сан-Хасэ-дэ-Транки, на той маленькі востраў, дзе шмат гадоў таму я спрабаваў высачыць таго хлопца, які ўцякаў ад агента ЦРУ "Вока душы".
  
  "Я працягваю думаць, што з табой што-то не так", - сказала Гризета.
  
  "Расследаванне ўсё яшчэ знаходзіцца ў тупіку, і я пачынаю сумнявацца, што дабяруся да канца вясёлкі".
  
  "І гэта ўсё?"
  
  "Я таксама думаў пра будучыню".
  
  “ З якіх гэта часоў ты турбуешся аб будучыні?
  
  “Калі мне пашанцуе, я пражыву яшчэ гадоў дваццаць ці каля таго, і я пытаўся ў сябе, ці змагу я зрабіць што-то яшчэ з гэтымі гадамі ці мне варта працягваць назіраць, як перагортваюцца старонкі календара, паглынутыя загадкамі. Я стаміўся глядзець на плямы на сваім стале, пакуль чакаю кліентаў, а гадзіны працягваюць цікаць. Я стаміўся ад столькіх няшчасных людзей. Стаміўся прымушаць сябе спадзявацца і цягаць сваё цела паўсюль, калі я ўжо не такі бадзёры, як раней. Бываюць дні, калі маё сэрца разбіваецца на часткі, і я не магу вынесці выгляду свайго твару ў люстэрку ".
  
  "Я думаю, табе трэба мяккае дотык або, можа быць, хто-небудзь потреплет цябе за вушы".
  
  “Я сумую па табе. Я б хацеў, каб ты была тут, са мной".
  
  “ Ты ўжо другі раз кажаш гэта за апошнія некалькі хвілін. Чаму ты не хочаш расказаць мне, што адбываецца?
  
  “ Пайшлі мне паветраны пацалунак і раскажы аб тым, што ты бачыш у сваё акно.
  
  Я паклаў галаву на падушку і некаторы час назіраў за Сименоном, дрымотным ў изножье ложка. Я паспрабаваў устаць, але боль прымусіла мяне застацца на месцы. Я зноў заснуў, спрабуючы ўявіць пейзаж, які апісала мне Гризета, а на наступную раніцу прачнуўся ад голасу Анзэльм. Здавалася, што ён прабыў там якое-той час. Я павольна паварушыўся ў ложку, і боль была ўжо не такой моцнай, як мінулай ноччу.
  
  “ Які гадзіну? - Прахрыпеў я.
  
  “Час паснедаць, паабедаць і прыгатавацца да полднику. Хутка будзе пяць гадзін. Калі б не твой храп, я б падумаў, што тваё месца на могілках. Калі не лічыць болю, падобна на тое, табе не хапала сну.
  
  “ Табе трэба было абудзіць мяне, Анзэльм.
  
  “Навошта? За тваёй дзвярыма няма чэргі з кліентаў".
  
  "Я не думаў аб новых кліентах".
  
  "Ты думаеш аб тым, каб вярнуцца ў гандлёвы цэнтр?"
  
  “Не цяпер. Аднаго збіцця ў тыдзень дастаткова".
  
  “ Гэты кап Берналес прыходзіў да цябе некалькі разоў. Я распавёў яму аб тваім паходзе ў гандлёвы цэнтр, і ён сказаў, што вернецца, каб пагаварыць з табой.
  
  "Ён сказаў, чаго хацеў?"
  
  “Няма. І я не пытаўся. Па праўдзе кажучы, я мала з ім размаўляў. Ты ж ведаеш, ад дэтэктываў у мяне мурашкі па скуры".
  
  "Дакладна гэтак жа, як вулічныя копы, ахоўнікі, апранутыя ў сіняе, і любы іншы чалавек, які садзіць закон з дапамогай збіцця".
  
  "Не валяй дурня, хлопец", - сказаў Анзэльм і, зрабіўшы некалькі крокаў па пакоі, дадаў: "Я вскипятил трохі вады для кавы. Ты хочаш стаць ці мне прынесці гэта сюды?"
  
  Берналес увайшоў у кабінет, калі я наліваў сабе другую кубак кавы. Ён выглядаў стомленым і, нічога не сказаўшы, сеў перад маім сталом. Анзэльм скорчил некалькі грымас за спіной паліцэйскага і, скарыстаўшыся тым, што дзверы была адкрыта, выслізнуў з кватэры.
  
  "Анзэльм павінен паклапаціцца аб сваім кіёску", - сказаў я Берналесу.
  
  "У мяне такое пачуццё, што я не занадта падабаюся твайму аднаму".
  
  "Гэта можна выправіць размовай". Я адпіў трохі кавы і дадаў: "Ты быў тут раней".
  
  “Я прыйшоў раніцай. А потым у апоўдні. Тое, што адбылося ў гандлёвым цэнтры, гучыць даволі кепска, Эредиа. Ты збіраешся зрабіць рэпартаж?"
  
  “ Калі я гэта зраблю, яны, верагодна, будуць вінаваціць мяне ў рабаванні або ў чым-небудзь горай.
  
  “Я не згодны, але я не збіраюся марнаваць час, спрабуючы пераканаць вас. Я прыйшоў сказаць вам, што нічога не дамогся з вашымі просьбамі. Тапиа, Урыбе і Мольтисанти, былыя салдаты, якіх вы прасілі мяне праверыць, ні адзін з іх не згадваецца ў справах, якія цяпер расследуе Дэпартамент па правах чалавека і спецыяльных расследаваннях. Што тычыцца гэтага Гільерма Зунеды, усё паказвае на тое, што ён знаходзіцца ў цені. У 1970-х гадах, пры Альендэ, ён быў прыцягнуты да крымінальнай адказнасці за ўдзел у выбуху апор высакавольтных электрычных сетак. Тады ён належаў да Patria y Libertad, ультраправай групоўкі, якая працавала над дэстабілізацыяй ўрада народнага адзінства з дапамогай тэрарыстычных актаў. Яго справа было замято пад сукно пасля ваеннага перавароту. Зунеда паступіў на юрыдычны факультэт каталіцкага універсітэта, а пасля 1973 года займаў шэраг пасад у Міністэрстве ўнутраных спраў. Яго апошняе публічнае выступленне адбылося ў 1990-х гадах, калі ён балатаваўся на пасаду мэра горада на поўдні. Ён прайграў выбары і больш ніколі не з'яўляўся на публіцы. Мы ведаем толькі, што ў 1996 годзе ён выкладаў некалькі курсаў у прыватным універсітэце".
  
  “ Ты ведаеш, дзе яго знайсці? - спытаў я.
  
  “Яны ўсё перарылі і не могуць яго знайсці. Як яны кажуць, зямля, павінна быць, паглынула яго".
  
  "Яны пыталіся пра гэта ў яго сям'і і сяброў?"
  
  “Так, але гэта было нялёгка. Падобна на тое, у яго няма сям'і, а двое ці трое сяброў, якіх яны знайшлі, не хочуць мець з ім нічога агульнага. Яны таксама апыталі дзяржаўнага служачага, які ведаў яго па Міністэрству ўнутраных спраў, і ён ясна даў зразумець, што Зунеда быў адным з грамадзянскіх асоб, нажившихся на ваеннай дыктатуры. Вы ведаеце, аб чым я кажу — юрысты, якія легальна прыкрывалі ваенныя злачынствы, журналісты, якія прыдумлялі хлусня, функцыянеры, якія хлусілі пад прысягай, карандашники, якія рэдагавалі прамовы, пасярэднія пісьменнікі, якія апявалі вайскоўцаў у абмен на прэмію або дыпламатычны пост ".
  
  “Дзякуй за інфармацыю, Берналес. Па крайняй меры, мы ведаем, што за чалавек Зунеда".
  
  “Я ўсё яшчэ не сказаў таго, што прыйшоў сказаць табе. З'явіўся кіроўца грузавіка, які быў затрыманы пры рабаванні склада лесаматэрыялаў. Ён распавёў нам некалькі рэчаў, якія прадстаўляюць Булнеса як арганізатара ўсёй аперацыі. Ён таксама распавёў нам, што ў дзень рабавання ён быў выкрадзены незнаёмцам, які трымаў яго пад замком на складзе і збіваў. Незнаёмец прадставіўся паліцыянтам і хацеў атрымаць інфармацыю аб смерці Карвилио, ахоўніка склада драўніны. Вам што-небудзь вядома пра гэта?
  
  OceanofPDF.com
  
  20
  
  Я доўга глядзеў на наваколле з акна офіса, а потым прыняў гарачы душ, які змыў з майго цела апошнія сляды пабояў. Пасля гэтага я прыгатавала сняданак і дала Сименону порцыю кацінага корму, які Анзэльм прыносіў яму раз у тыдзень. Нягледзячы на тое, што на самой справе мне не хацелася пакідаць офіс, я выйшаў з сябе і падрыхтаваўся прагуляцца па наваколлі, проста каб адчуць, што я ўсё яшчэ частка горада, які абдымае мяне кожны дзень.
  
  На вуліцы ўсё працягвалася ў звычайным парадку, калі так можна было назваць блытаніну машын, пастаянна якія спрабуюць абагнаць адзін аднаго. Людзі ішлі хутка, абыходзячы тавары вулічных гандляроў і працягнутыя рукі п'яніц, тых, хто просіць манеты, каб купіць віно, неабходнае ім для спынення трясучки. Я спыніўся ля ўваходу ў аддзяленне Teletrak; ўнутры тузін аматараў верхавой язды чакала пачатку скачак.
  
  Маю ўвагу зноў прыцягнуў тратуар, дзе хлопчык пацягнуў сваю маці за рукаў перад магазінам, якія гандлююць ужыванымі цацкамі і адзеннем. Я падышоў да яго і ўбачыў, як ён паказвае на обесцвеченного астранаўта, у якога не хапала рукі. Побач з астранаўтам стаялі лялька са зблытанымі валасамі і мядзведзь з распоратым жыватом. Я ўспомніў дзяцей, з якімі правёў дзяцінства ў прытулку, і адчуў, як ува мне закіпае гнеў. Маленькі хлопчык быў падобны на многіх дзяцей, якія павінны навучыцца прымаць адсутнасць прывілеяў. Дзеці, асуджаныя на галечу, на бедныя школы, а пазней на нізкааплатную працу і жыццё без якога-небудзь сэнсу, акрамя чыста жывёльнага выжывання.
  
  Калі дзіця настаяў на тым, каб яна купіла яму "астранаўта", маці пацягнула яго за рукаў, каб адвесці ад акна. Я паглядзеў на цацку і прачытаў цану, напісаную на кавалачку кардона, які касманаўт трымаў сваёй адзінай рукой. Я дастаў з кішэні курткі банкноту ў тысячу песа і працягнуў яе хлопчыку. Яго вочы заблішчэлі, і, не раздумваючы двойчы, ён забег у краму. Яго маці імгненне назірала за мной, а затым апусціла позірк. Калі сын вярнуўся са сваёй цацкай, я ўтаропіўся на астранаўта, і на секунду мне здалося, што я бачу яго ўсмешку.
  
  Я працягнуў свой шлях, пакуль не наткнуўся на закусачную, куды зайшоў выпіць піва. Афіцыянт не ведаў нікога з прозвішчам Зунеда і быў не ў настроі адказваць на якія-небудзь пытанні. Ён сказаў мне, што толькі напаўняў куфлі і не хацеў праблем са сваімі кліентамі, а тым больш з уладальнікам ўстановы. Я пакінуў сваё піва недапітай, не пакінуў чаявых і выйшаў на вуліцу.
  
  За наступныя тры гадзіны я наведаў сем магазінаў ўжыванай адзення, два кабарэ і паўтузіна бараў. Я пагаварыў з некалькімі перуанца, што стаялі разам ля галоўнага сабора, і з пажылы жанчынай, што прадавала сухафрукты ў кіёску побач са старым Нацыянальным кангрэсам. Ніхто з іх не меў ні найменшага падання, хто такі Зунеда, але каб не даведацца нічога новага, мне давялося выслухаць бясконцую колькасць гісторый ад п'яніц, танцораў, вулічных гандляроў і імігрантаў, якія адчувалі маё цярпенне. У рэшце рэшт, стомлены і галодны, я пайшоў у "Рыбны кароль" і папрасіў булён з марскога вугра, які дапамог мне вярнуць веру ў чалавецтва.
  
  Рыхтуючыся да дижестиву, я ўбачыў, як увайшоў Монтегон. Ён агледзеў столікі і падышоў бліжэй, калі пазнаў мяне. Ён быў узбуджаны і змакрэў, як быццам толькі што прабег марафон. Я прапанаваў яму што-небудзь выпіць, і ён папрасіў келіх хайбола з белым віном.
  
  "Ваш сябар з газетнага кіёска сказаў мне, што я магу знайсці вас тут", - сказаў дэтэктыў. “Альбо ён бачыў, як вы ўвайшлі, альбо ведае вашыя пастаянныя прытоны. Я не хачу, каб ты думаў, што я сачу за табой.
  
  “ Да чаго такая спешка? Вы толькі што вынайшлі порах?
  
  "Гэта было груба, але мне ўдалося пагаварыць з гэтым слізкім тыпам Бульнесом", - сказаў Монтегон, зрабіўшы глыток віна. “Я спрабаваў угаварыць яго ўпусціць мяне ў свой дом, але, як і вы, у мяне нічога не выйшла. Я прагуляўся па яго раёне і пагаварыў з некалькімі людзьмі. Ніколі не бывае недахопу ў людзях, якія звяртаюць увагу на тое, што адбываецца ў іх дамах суседзяў, гэта дакладна. Жанчына, выгульваюць сваю сабаку, дала мне ключ да таго, як дабрацца да яго: па аўторках і чацвяргах Булнес ходзіць у клуб побач са сваім домам; ён гуляе ў тэніс, а затым на гадзіну адпраўляецца ў сауну. Цяжка патрапіць унутр, калі ты не з'яўляешся членам клуба, але мне ўдалося знайсці пару камбінезонаў і пропуск падсобнага рабочага. Як толькі я апынуўся ўнутры, усё стала прасцей. Я пачакаў, пакуль ён скончыць гуляць, а затым рушыў услед за ім у сауну ".
  
  “ Вызвалі мяне ад падрабязнасцяў, Монтегон. Аб чым ты казаў з Бульнесом?
  
  “Ён не тупы. Спачатку ён пагражаў выгнаць мяне, але потым перадумаў. Я згадаў Карвилио і сказаў, што да абвінавачванняў у рабаванні можа быць дададзена абвінавачанне ў забойстве. Гэта змяніла яго стаўленне. Ён сказаў, што ўсё, што яму вядома, гэта тое, што Карвилио што-то задумаў і што наёмны забойца зайшоў занадта далёка ў сваёй працы. Ён прапанаваў мне прыстойную суму грошай за маё маўчанне, і калі я сказаў яму, што проста спрабую знайсці забойцу, ён вырашыў даць мне сёе-якую інфармацыю ".
  
  “ Я здзіўлены, Монтегон. Ніколі б не падумаў, што ты можаш быць такім пераканаўчым.
  
  “Аголены мужчына старанна абдумвае тое, што ён кажа. Асабліва калі на яго накіраваны пісталет. Булнс распавёў мне пра свайго сябра-адваката, які парэкамендаваў наняць галаварэзы, выкарыстоўваючы ў якасці пасярэдніка нейкага хлопца па імені Сакотто. Каб захаваць сваю асобу, Бульнес скарыстаўся выдуманым імем, калі тэлефанаваў Сакотто."
  
  “ Хто такі Сакотто? - спытаў я.
  
  “Здаецца, ён вядомы падонак ў Эль-Боске. Ён валодае барам, які служыць прыкрыццём для наркагандляроў, скупшчыкаў крадзенага, фальшываманетчыкаў і наёмных забойцаў. Яны кажуць, што копы абараняюць яго ў абмен на грошы і інфармацыю аб працы іншых злачынцаў у гэтым раёне".
  
  “У гэтага хлопца ёсць некаторая ініцыятыва! Яны павінны ўзнагародзіць яго прэміяй "Прадпрымальнік года"".
  
  Бульнес сказаў, што Сакотто парэкамендаваў хлопца па імені Чито як лепшага чалавека для запалохвання Карвилио. Ён таксама сказаў, што нічога не ведае пра Чито, таму што Сакотто ўсё арганізаваў. Гэта было ўсё, што я змог з яго выцягнуць. Двое членаў клуба зайшлі ў сауну, і Бульнес пачаў крычаць, што ён стаў ахвярай рабавання. З гэтага моманту ўсё пайшло наперакасяк. Мне ўдалося збегчы з сауны, але выбрацца з клуба ў адным ручнік, обернутом вакол таліі, было нялёгка. У выніку я галышом пераскочыў праз сцяну. На шчасце, мая машына стаяла непадалёк, і ў багажніку ў мяне быў спартыўны касцюм, які я звычайна апранала для прабежак па выхадных ".
  
  "Да цяперашняга часу Бульнес, верагодна, ужо зрабіў свае званкі, і Сакотто, верагодна, ведае, што адбылося".
  
  “Я б не стаў на гэта ставіць. Я думаю, Бульнес, верагодна, зацікаўлены толькі ў тым, каб застацца на плаву, і не думае, што мы калі-небудзь дагонім Сакотто. Акрамя таго, у мяне няма ніякай магчымасці праверыць тое, што ён мне сказаў.
  
  "Мы павінны пагаварыць з Сакотто".
  
  “Перш чым мы дабяромся да яго, я хачу пазнаць аб ім пабольш. Я не думаю, што гэта так проста, як проста з'явіцца ў яго бары. Дазвольце мне задаць некалькі пытанняў, і я дам вам ведаць, калі мы будзем гатовыя наведаць яго.
  
  Я ніякавата агледзеўся, не ведаючы, што яшчэ сказаць. Я махнуў афіцыянту і папрасіў яго прынесці Монтегону яшчэ келіх віна.
  
  “ Што здарылася? Вас што-то турбуе? " спытаў дэтэктыў, спрабуючы стрымаць усмешку.
  
  “Я павінен папрасіць прабачэння перад табой. Ты зрабіў добрую працу".
  
  “ Ці значыць гэта, што мы цяпер сябры?
  
  “ Усяму свой час, Монтегон. Сапраўдных сяброў не рыхтуюць адразу. Ім трэба час.
  
  “ Абяцай мне, што падумаеш над маім прапановай аб партнёрстве.
  
  "Я так і зраблю", - неахвотна пагадзілася я. "Але не занадта спадзявайся".
  
  Калі Монтегон крыху пазней выйшаў з рэстарана, я рушыў услед за ім да дзвярэй. Я падумаў аб тым, каб зноў заняцца сваім расследаваннем, але мае крокі станавіліся ўсё цяжэй, і яны прывялі мяне да кіёска Анзэльм. Уладальнік газетнага кіёска цярпліва выслухаў мой аповяд аб доўгім падарожжы па крамах, кабарэ і барах па суседстве. Мы выпілі кавы з шумнага аўтамата, які ён трымаў у кіёску, і я накіравалася да свайго дому, адчуваючы сябе крыху менш падушанай. Я прайшлася па пакоях сваёй кватэры, не засяроджваючыся ні на чым пэўным. Я гартаў кнігі, пазіраў у акно на наваколлі, гуляў з Сименоном і, нарэшце, вырашыў вярнуцца да працы.
  
  Спускаючыся ў ліфце, я перачытаў справаздачу Котапоса. Я ўсё яшчэ не шукаў Віктара Мольтисанти, і нішто ў запісах адваката не прымушала мяне чакаць выніку, які адрозніваецца ад таго, што я атрымаў ад Урыбе і Тапиа. Мольтисанти звольніўся з арміі ў званні палкоўніка, і ў яго паслужным спісе значыліся пасады ў Пуэрта-Айсене, Кап'япа, Ранкагуа, Пуэрта-Наталесе і кароткі час у Кіраванні нацыянальнай выведкі. У даведцы не паказвалася яго цяперашняе занятак, але паказвалася, што ён быў заўсёднікам ваеннага клуба "Ло Курро", дзе сустракаўся з іншымі адстаўнымі афіцэрамі.
  
  Тая невялікая інфармацыя, якая ў мяне была аб гэтым клубе, запазычаная з некалькіх артыкулаў у прэсе. Я ведаў, што ён размяшчаўся ў вялікім будынку, першапачаткова предназначавшемся як дом для дыктатара і яго мажнай жонкі. Грамадзкасьць была абураная, калі сума грошай, выдаткаваных на будаўніцтва палаца, стала здабыткам грамадскасці. У канцы дыктатуры гэта, разам з непазбежным прыходам Патрысіо Эйлвина, новага прэзідэнта, вымусіла Піначэта адмовіцца ад дома і перадаць яго арміі. Праз некаторы час ўстанова ператварылі ў паказной клуб для афіцэраў. Я ўспомніў, што чытаў справаздачу аб гэтым, у якім апісваўся асабняк. Сады, тэнісныя корты, сауны, кінатэатр, мармуровыя падлогі, крыштальныя лямпы, імпартныя краны, аздабленне з каштоўных парод дрэва і складаная сістэма бяспекі - вось толькі некаторыя з асаблівасцяў і аздаблення, якія спустошылі казну, як і крадзяжы, учыненыя дыктатарам і яго прыхільнікамі.
  
  Мне трохі пашанцавала, і мне ўдалося пранікнуць на ваенны аб'ект лягчэй, чым я чакаў. Аказалася, што галоўныя бальныя залы у той дзень выкарыстоўваліся для вясельнага прыёму дачкі палкоўніка; я сказаў, што я вясельны госць, і ахоўнікі ўпусцілі мяне на стаянку. Апынуўшыся ўнутры, я прыпаркаваў свой Chevy Новая побач з Toyota і рушыў услед за чарадой элегантна апранутых мужчын і жанчын, якія ўваходзяць у бальныя залы. Я апынуўся пасярод пакоя, упрыгожанай карцінамі на ваенную тэматыку. Пол адлюстроўваў святло лямпаў, а збоку прыцягвала ўвагу вялізная мармуровая лесвіца, вядучая на другі паверх. Усе вакол мяне крычала аб паказусе і безвкусице. Я падняўся па лесвіцы і ўвайшоў у іншы пакой, дзе было накрыта яшчэ больш сталоў для вясельнага прыёму. Вокны ва ўсю даўжыню пакоя дазвалялі назіраць за горадам здалёк — від, які зліваўся з зіхатлівымі выбліскамі святла. Я падумаў пра дыктатара, які марыў скончыць сваё знаходжанне на зямлі, назіраючы, як жыццё цячэ ў яго пад нагамі, не ў сілах прадставіць судовыя клопаты і хатні арышт, якія на самай справе будуць суправаджаць яго старасць.
  
  Неўзабаве пакой напоўнілася вясельнымі гасцямі, і калі хто-то абвясціў аб прыбыцці жаніха і нявесты, я вырашыла зрабіць свой ход. Я спытаў афіцыянта, які разносіў куфлі з шампанскім для вітальнага тоста, дзе ў будынку сабраліся афіцэры. Не спыняючыся, каб абдумаць назойлівасць майго пытання, ён паказаў мне на калідор, які вядзе да галоўнага ўваходу ў пакой. Я рушыў услед яго ўказанням і некалькі хвілін блукаў па лабірынце мякка асветленых калідораў. Праз некаторы час я выявіў шэраг дзвярэй, якія адрозніваюцца назвамі, выгравіраванымі на бліскучых бронзавых таблічках. Я пайшоў далей, і як раз у той момант, калі я падумаў пра тое, каб вярнуцца назад, я пачуў галасы. Я працягваў ісці з асцярогай, пакуль не падышоў да дзвярэй, якая вяла ў раскошную пакой, дзе я ўбачыў тузін афіцэраў, якія сядзяць за сталамі. Ля дзвярэй стаяў афіцыянт у белым пінжаку ў суправаджэнні маладога і высокага афіцэра ў форме, які ступіў наперад і заступіў мне шлях.
  
  "Грамадзянскія асобы дапускаюцца толькі па запрашэнні афіцэра", - сказаў ён ўважлівых, але аўтарытарным тонам.
  
  “Прабачце. Я, павінна быць, разгарнуўся", - сказаў я, малюючы замяшанне. “Я тут на вясельнай вечарыне, і мне здалося, што я даведаўся палкоўніка Віктара Мольтисанти сярод гасцей. Хто-то сказаў мне, што ён пайшоў выпіць у афіцэрскую пакой, таму я паспрабаваў знайсці яго.
  
  Не спатрэбілася б шмат часу, каб зразумець, што мая гісторыя была такой жа фальшывай, як пластыкавая акула, але гэта, падобна, не занепакоіла маладога салдата, які, уважліва выслухаўшы мяне, проста паглядзеў на афіцыянта і зрабіў яму знак падысці.
  
  "Гэты чалавек шукае палкоўніка Мольтисанти", - сказаў афіцэр афіцыянту.
  
  Афіцыянт уважліва назіраў за мной; прысутнасць маладога афіцэра, здавалася, прымушала яго адчуваць сябе няёмка.
  
  "Прайшло некалькі месяцаў з таго часу, як палкоўнік Мольтизанти быў у клубе", - сказаў ён. "Яму забаронена ўваходзіць у гэты пакой".
  
  “ Забаронена? Што гэта значыць? - Спытаў я.
  
  “ Я б аддаў перавагу, каб палкоўнік патлумачыў прычыну.
  
  “Вядома. Але калі я не магу знайсці яго тут, дзе я магу яго знайсці?" Спытаў я, адчуваючы, што мой канат слабее. "Я служыў пад яго пачаткам і хацеў наведаць яго".
  
  “На вуліцы Вергара, недалёка ад Ваенна-гістарычнага музея, ёсць гурток радавых. Я працую там два разы ў тыдзень, і ён заўсёды там па начах".
  
  “ Круг завербаваных мужчын?
  
  "Я ўпэўнены, што вы знойдзеце там палкоўніка Мольтизанти", - паўтарыў афіцыянт і, каб даць зразумець, што яму больш няма чаго сказаць, адступіў на некалькі крокаў да свайго месца каля дзвярэй.
  
  "Хочаце, я раскажу вам, як вярнуцца ў бальную залу?" - спытаў салдат.
  
  "Я пакінула вялікую жменю паніровачных сухароў па дарозе", - саркастычна адказаў я. "Я магу вярнуцца на вечарыну сама".
  
  Я вярнуўся на вясельны прыём і правёў некалькі хвілін, назіраючы за прысутнымі. Здавалася, яны былі шчаслівыя паесці за кошт бацькі нявесты. Маладыя слізгалі вакол сталоў, фатаграфуючыся, арганізатары збіліся ў кучу ў куце, а аркестр настройваў свае інструменты, каб выканаць першы танец.
  
  Афіцыянт прапанаваў мне келіх шампанскага, і перш чым я паспела паспрабаваць яго змесціва, да мяне падышоў высокі цёмнавалосы мужчына. У яго быў беспамылковы выгляд ваеннага, які спрабуе зліцца з мірнымі жыхарамі.
  
  "Ты з нявестай ці жаніхом?" - спытаў ён, агледзеўшы мяне з ног да галавы і вырашыўшы, што я наўрад ці ўвайду ў эксклюзіўны вясельны спіс.
  
  “Ні тое, ні іншае. Я выпадкова праходзіў міма, і маю ўвагу прыцягнула сукенка нявесты", - адказаў я. “Але не хвалюйся. Я ведаю, што мне тут не месца, і я магу здацца сам".
  
  Салдат не знаходзіў слоў. Я пакінуў свой келіх у яго руках і памахаў маладым на развітанне.
  
  OceanofPDF.com
  
  21
  
  Было за некалькі хвілін да паўночы, калі я прыбыў ва ўстанову, пра які мне распавёў афіцыянт. Клуб для радавых размяшчаўся ў доме, які нагадвае пра веліч асабнякоў і невялікіх палацаў, якія калі-то засялялі раён Република і яго наваколлі. Гэтага месца не хапала раскошы, якую я бачыў гадзіну назад, але яго больш сціплы выгляд прымусіў мяне адчуваць сябе ў большай бяспецы і выгодзе. Ніхто не спыніў мяне і не задаваў пытанняў, калі я ўвайшоў у пакой, дзе тузін сталоў была занятая салдатамі, якія, мяркуючы па ўсім, адзначалі павышэнне ў званні або пераклад у іншыя гарады. Мужчыны ў форме былі прыемна п'яныя і з задавальненнем елі смажанае мяса, якое было раскладзена перад імі на сталах. На адной сцяне вісеў чылійскі сцяг з намаляваным на ім пухлым асобай Бернарда О'браэн Хігінса. У іншым зале, у якім таксама стаяла тузін сталоў, я ўбачыў больш мужчын у форме, якія здаваліся больш п'янымі, чым тыя, што былі ў папярэднім зале. Ніхто з іх мной не зацікавіўся, і таму я прайшоў у трэці зала, дзе выявіў невялікі бар, які абслугоўваецца афіцыянтам у бездакорна чыстым і отглаженном белым пінжаку. За стойкай бара была выстаўлена калекцыя ваенных партрэтаў, гербаў і вялікая карціна з выявай Найсвяцейшай Панны Кармэн, апякункі чылійскай арміі.
  
  "Гэта прыватная ўстанова", - сказаў афіцыянт, калі я падышоў да бара. "Мы абслугоўваем толькі вайскоўцаў і іх гасцей".
  
  "Менавіта таму я і прыйшоў", - адказаў я і, перш чым афіцыянт паспеў абдумаць свае наступныя словы, дадаў: "Я шукаю палкоўніка Віктара Мольтисанти, з якім я меў гонар быць знаёмым, калі праходзіў ваенную службу ў Пуэрта-Наталесе. Я пайшоў пабачыцца з ім у ваенны клуб "Ло Курро", і мне сказалі прыйсці сюды. Я ведаю, што ўжо позна, але я спадзяюся, што хто-небудзь скажа мне, дзе яго знайсці ".
  
  "Вам трэба было сказаць мне, што вы ветэран", - сказаў афіцыянт больш прыязным тонам.
  
  "Я ўсяго толькі выконваў сваю абавязковую службу, і гэта было даўным-даўно", - схлусіў я.
  
  "Салдат - гэта салдат на ўсё жыццё", - пацвердзіў афіцыянт, а затым, асушыў келіх, прапанаваў: "І вам пашанцавала. Палкоўнік Мольтизанти ў пакоі Ігнасіа Каррера Пінта. Выходзіце з бара, ідзіце прама па калідоры і не спыняйцеся, пакуль не дойдзе да апошняй дзверы. "
  
  “Я даўно яго не бачыў. Можа быць, таму я не разумею, што палкоўнік робіць у клубе для радавых".
  
  “ Ты не ведаеш? Калі ў цябе ёсць пяць хвілін, я магу табе сказаць.
  
  Зала, куды мяне накіраваў афіцыянт, быў някідкім і неахайныя. Там стаялі тры сталы, пакрытыя белымі абрусамі. Два з іх былі пустыя, а на трэцім стаяў, абапіраючыся на локці, высокі хударлявы мужчына з старанна падстрыжанымі сівымі валасамі. У яго быў румяны колер асобы і лопнулі капіляры заўзятага выпівакі, і яго ўвагу, здавалася, было цалкам засяроджана на амаль пустой бутэльцы віскі, якая стаяла перад ім. Я падышоў і адкашляўся, каб прыцягнуць яго ўвагу.
  
  “ Палкоўнік Мольтизанти? - Спытаў я.
  
  "Чаго ты хочаш?" - зароў палкоўнік, гледзячы на мяне без асаблівай цікавасці.
  
  “ Вы памятаеце мяне, палкоўнік?
  
  "Адкуль мы ведаем, як мяркуецца, адзін аднаго?" - спытаў ён. Яго вочы былі шклянымі, і ён, здавалася, з цяжкасцю падбіраў патрэбныя словы.
  
  "Вы былі маім інструктарам у Пуэрта-Наталесе", - сказала я, вырашыўшы прыдумаць хлусня, каб заваяваць яго давер.
  
  “Я цябе не памятаю, але гэта не мае значэння. Придвинь крэсла і выпі", - загадаў ён, паказваючы на бутэльку. “У мяне добрыя ўспаміны пра час, праведзеным у бранятанкавым кавалерыйскім палку ў Пуэрта-Наталесе. Раніцай я адмарозіў задніцу, але ноччу шлюхі былі мілымі і узбуджанымі. Як цябе завуць, салдат?"
  
  "Х'юга Вера," схлусіў я, успомніўшы імя паэта з Пуэрта-Наталеса, з якім пазнаёміўся ў час паездкі ў Буэнас-Айрэс.
  
  “Я памятаю сталовую Веру і Трехразовую Веру, новобранку з Чилоэ, якая прыйшла ў мой офіс, каб запатрабаваць, каб у суп на базе было тры бульбіны і вялікая колькасць мяса. Я паслаў яго к чорту, а затым адправіў чысціць стайні. У маім падначаленні было шмат навабранцаў, і іх цяжка запомніць ўсіх. Чаго я ніколі не забуду, так гэта практыкаванняў, якія мы праводзілі на гары Даратэя, і парадаў з нагоды нацыянальных святаў. Увесь горад прыйшоў паглядзець на нас ".
  
  "Вас было цяжка знайсці, палкоўнік," перапыніў я. “ У рэшце рэшт я пайшоў у клуб "Ло Курро", і мне сказалі, што вы аддаеце перавагу гэта месца.
  
  Згадванне аб ваенным клубе прымусіла твар Мольтисанти на імгненне пацямнець.
  
  “Казаць, што я аддаю перавагу гэта месца, - грубы спосаб схаваць праўду. Большасць афіцэраў, часта наведвалі Ло Курро, адвярнуліся ад мяне, і некаторыя з іх былі маімі аднакурснікамі па Ваеннай акадэміі ", - сказаў ён, хутка сербануўшы віскі. “Але яны могуць застацца там, калі хочуць працягваць жыць у хлусні. Яны навучылі мяне, што афіцэр заўсёды павінен казаць праўду. І вядома, можа быць, я маўчаў занадта шмат гадоў, але ў рэшце рэшт...
  
  “Значыць, гэта праўда, што яны кажуць аб тым, што вы давалі паказанні аб парушэннях правоў чалавека? Паверце мне, я думаю, вы паступілі правільна ".
  
  “Гэта праўда, і з-за гэтага яны абвінавачваюць мяне ў здрадзе. Па-сапраўднаму пагарджаныя - гэта тыя, хто пэцкае форму. Спачатку яны трымаліся ад мяне на адлегласці, а потым сказалі, што будзе лепш, калі я больш не прыйду ў клуб. Некаторыя нават пагражалі мне. Я самотны, гэта праўда, але маё сумленне чыстае. Я не забойца, не баязлівец і не хлус, як тыя няшчасныя людзі, якія пагарджаюць мяне".
  
  "Яны таксама сказалі мне, што ты занадта часта прыходзіш сюды".
  
  “Калі я вып'ю лішку на адну-дзве чаркі, гэта мая праблема. Каго гэта хвалюе? У мяне амаль няма сяброў, і я не размаўляў са сваёй жонкай дзесяць гадоў. Двое маіх сыноў з'ехалі з Сант'яга; я бачу іх усяго раз ці два ў год. Старэйшы, Витоко, пайшоў па маіх слядах і пайшоў у армію. Яго адправяць у Антофагасту. Калі яны не выебут яго з-за мяне, у яго будзе выдатная кар'ера. Другі мой сын, Клаўдыё, вывучаў агрономию і з'ехаў працаваць у Койайке. Але я не ведаю, навошта я распавядаю вам усё гэта. Ты незнаёмы, салдат, які кажа, што ведае мяне, але я не памятаю, каб калі-небудзь бачыў яго раней.
  
  "Вось чаму ты кожную ноч хаваешся ў гэтым месцы".
  
  "Нам патрэбна яшчэ адна бутэлька, салдат", - сказаў Мольтисанти, не слухаючы мяне, і, націскаючы кнопку побач з сабой на сцяне, дадаў: "Мне нават не трэба гаварыць, каб яны далі мне тое, што мне трэба. Я проста націскаю кнопку. Тут мяне ведаюць і паважаюць".
  
  “ Што прымусіла вас захацець даць паказанні?
  
  “Я не памятаю ні яе імя, ні ўсіх падрабязнасцяў, але гэта як-то звязана з дзяўчынай з універсітэта. Я бачыў, як яны вынеслі яе мёртвае цела з камеры і пагрузілі ў машыну, каб утылізаваць дзе-небудзь на дарозе паміж Сант'яга і Вальпараіса. Я назваў суддзі імёны афіцэраў, які камандаваў падраздзяленнем, якое гэта зрабіла".
  
  “ Гэта было, калі вас накіравалі ў казармы Вілы Грымальдзі.
  
  "Адкуль ты ведаеш?" - прашыпеў Мольтисанти, хапаючыся за маланку яснасці ў алкагольным воблаку, якое акружала яго. "Чаму цябе гэта цікавіць?"
  
  Афіцыянт, з якім я размаўляў у бары, увайшоў і выбавіў мяне ад неабходнасці адказваць. Пасля таго, як ён пакінуў новую бутэльку на стале, і пайшоў, Мольтизанти, па-відаць, нават не памятаў, як задаў мне гэтае пытанне.
  
  "Я мяркую, што вам прыйшлося затрымаць шмат людзей, пакуль вы былі на віле Грымальдзі".
  
  "Ніхто", - адказаў Мольтисанти, падвысіўшы голас. "Мая праца насіла адміністрацыйны і лагістычны характар".
  
  Я зноў напоўніў шклянку афіцэра і пачакаў, пакуль ён вып'е.
  
  "Гэта не тое, што кажуць некаторыя з вашых старых таварышаў".
  
  "Хто?"
  
  “ Вісэнтэ Тапиа і Даніла Урыбе.
  
  "Гэтыя сукіны дзеці хлусяць", - фыркнуў афіцэр і, вярнуўшыся пасля чарговага падарожжа на дно шклянкі, выпаліў ў адказ: "Хто вы такія? Чаму вы задаяце мне гэтыя пытанні? Хто паслаў цябе пагаварыць са мной?
  
  “ Калі вы хочаце атрымаць адказы на гэтыя пытанні, палкоўнік, давайце заключым здзелку. Ваша праўда ў абмен на маю.
  
  “ Выпі яшчэ і раскажы мне сваю праўду.
  
  “Я прыватны дэтэктыў, і хачу знайсці двух былых салдат, якія знаходзіліся на віле Грымальдзі. Тора Паласиос і Фуллертон. Адзін з іх, верагодна, адказны за нядаўнюю смерць актывіста-праваабаронцы".
  
  “ Нядаўняе злачынства?
  
  “ Ёсць тыя, хто ніколі не губляе густу да крыві, палкоўнік. Што вы скажаце? Вы ведалі гэтых двух мужчын?
  
  “Я ведаў іх, але я не ведаю іх сапраўдных імёнаў. Яны былі двума страшнымі ублюдкамі. Раней яны называлі Тора Паласиоса 'Царом Мидасом', таму што акрамя аперацый супраць левых, ён любіў арганізоўваць рабавання банкаў і магазінаў, у якіх пазней абвінавачваў затрыманых. Ён таксама быў адным з самых захопленых, калі справа тычылася катаванняў. У яго было шмат сувязяў сярод начальства — яго заўсёды запрашалі на абеды і вечарынкі, якія яны арганізоўвалі з людзьмі з тэлебачання і мастацтва ".
  
  - А якім быў Тора? - спытаў я.
  
  “Каржакаваты і не вельмі высокі. Тады ў яго былі светлыя валасы. Ён любіў баявыя мастацтва і быў вядомы як добры стралок ".
  
  “ Ты ведаеш, дзе яго знайсці? - спытаў я.
  
  "Я нават не ведаю, ці жывы ён яшчэ", - адказаў Мольтисанти. "Дзіўна, што за ўсе гэтыя гады яму ні разу не давялося адказваць перад трыбуналам, у той час як іншыя прыдуркі, якія паводзілі сябе так жа, як ён, ужо некаторы час сядзяць у турме".
  
  “ Можа быць, ён з'ехаў з краіны.
  
  “Я не ведаю. Усё, што ў мяне засталося ад яго, - гэта ўспаміны пра месяцы, якія мы правялі разам на віле Грымальдзі. Я ніколі нават не чуў, каб яго імя згадвалася ў ваенным клубе. Але там ніхто не кажа аб мінулым, або, па меншай меры, не аб тым мінулым, якое вас цікавіць. Яны ніколі не згадваюць імёнаў, калі яны не з'яўляюцца ў прэсе альбо ў рамках судовага працэсу, альбо ў некрологах ".
  
  “ Што вы можаце распавесці мне пра Фуллертоне?
  
  “У мяне захаваліся толькі смутныя ўспаміны аб ім. Сумняваюся, што пазнала б яго, калі б мы сустрэліся тварам да твару. Тады ён быў худым і бледным. Я бачыў яго ў ноч, калі памёр важны лідэр "СВЕТУ". Ён правёў дзесяць ці пятнаццаць хвілін на святкаванні ў казармах, а затым сышоў. Больш я яго ніколі не бачыў. Аб ім гаварылі не часта, але мы ведалі, што ён мае ўплыў у арганізацыі ".
  
  “ Вы калі-небудзь чулі, ці ведалі каго-небудзь па імені Зунеда?
  
  "Хто ён такі?"
  
  "Хлопец, які, магчыма, ведае, дзе апынуўся Тора Паласиос", - сказаў я, робячы яшчэ адзін глыток віскі.
  
  Мольтисанти на імгненне змоўк, і я спалохаўся, што ён заснуў. Я зноў напоўніў яго шклянку, і гэта, падобна, абудзіла яго.
  
  "Я хацеў бы, каб мінулае можна было сцерці, як слова з памылкай або пляма на кашулі".
  
  "Адзінае, што можна сцерці, - гэта адгалоскі памяці".
  
  “Я спадзяюся, што гэта так. Ёсць некаторыя, хто думае, што пекла - гэта месца, дзе чалавек вымушаны памятаць вечна", - сказаў Мольтисанти, а затым, нібы шукаючы палёгкі ад раптоўнай болю, спытаў: "Гэта сапраўды праўда, што Тапиа і Урыбе абвінавацілі мяне ва ўдзеле ў катаваннях?"
  
  “Няма. Я сказаў гэта, каб справакаваць цябе".
  
  “Я ніколі не пэцкаў мне рук. Маім адзіным злачынствам было занадта доўгае маўчанне".
  
  “ Вы давалі паказанні па адной справе.
  
  “Так, але занадта доўга пасля таго, як адбыліся злачынства. Адвага - гэта дзейнічаць у патрэбны час. Усё астатняе - шкадаванне і апраўданне ".
  
  "У цябе ёсць спосаб дабрацца дадому?" Я спытаў у яго, як толькі мы выйшлі на вуліцу. Мы выйшлі з хаты апошнімі. Назіраючы за няцвёрдаю крокамі афіцэра, я мог сказаць, што ён быў не здольны нават самастойна дабрацца да наступнага кута.
  
  "Дапамажы мне злавіць таксі, а астатняе пакінь мне", - адказаў ён.
  
  “ Я магу адвезці цябе на сваёй машыне.
  
  "Чаму ты робіш гэта для мяне?" падазрона спытаў ён. "Ты хочаш атрымаць ад мяне больш інфармацыі?"
  
  "Гэта спосаб адплаціць табе за адказы і выпіўку".
  
  “Прайшло шмат часу з тых часоў, як у мяне была магчымасць напіцца з іншым чалавекам. Я прымаю тваю прапанову. Я таксама хачу прызнацца, што не сказаў табе там усёй праўды. Я чуў, як людзі казалі пра Тора Паласиосе два месяцы таму. Радавы, які працаваў са мной, сказаў мне, што бачыў яго на Агульным могілках падчас пахавання генерала, які адказваў за Нацыянальны інфармацыйны цэнтр. Падобна на тое, ён змяніў сваю знешнасць, і падчас цырымоніі стараўся трымацца на адлегласці ад усіх астатніх ".
  
  "Гэта азначае, што ён усё яшчэ жывы і ўсё яшчэ знаходзіцца ў Чылі".
  
  “Магчыма. З такімі хлопцамі, як Тора, ты ні ў чым не можаш быць упэўнены".
  
  Мольтизанти жыў на вуліцы Рамона Карнисера, у старым будынку з выглядам на парк і гульнявую пляцоўку. Я дапамог яму выйсці з машыны і падняцца па лесвіцы на другі паверх. Яго кватэра была вялікай і бязладнай. На стале ляжала некалькі газет і ваенных часопісаў. На адной з сцен вісеў вялізны партрэт Мольтисанти з двума маладымі людзьмі, якія, як я выказаў здагадку, былі яго сынамі. Мольтисанти дазволіў сабе ўпасці ў праціснуты скураное крэсла і раскінуў рукі, нібы для таго, каб ўдыхнуць пабольш паветра або абняць усе прадметы ў пакоі.
  
  “Вось я тут, акружаны ўсімі абломкамі свайго жыцця. Без жонкі, з бессэнсоўнай кар'ерай і двума далёкімі сынамі", - сказаў ён ціхім голасам.
  
  Я моўчкі назіраў за ім і зрабіў некалькі крокаў па пакоі.
  
  "Зрабі мне яшчэ адну паслугу," папрасіў Мольтизанти. “ На кухонным стале стаіць бутэлька віскі. Налі нам па пары шкляначак.
  
  Я падпарадкаваўся загаду і пайшоў на кухню. У бутэльцы заставалася досыць спіртнога, каб працягваць напивать нас яшчэ пару гадзін. Я адкрыў маленькі халадзільнік пад каморы і паклаў некалькі кубікаў лёду ў шклянку, які знайшоў побач з бутэлькай. Я вярнуўся і перадаў афіцэру яго напой. І, не сказаўшы ні слова, выйшаў з кватэры.
  
  Пакуль я ехаў назад у свой раён, я ўспомніў ваенны парад у парку о'хиггинс, на які вадзілі мяне, калі я жыў у прытулку. Мне спадабалася яркая форма і гучанне аркестраў, але ў грукаце ботаў і цяжкай калянасці зброі я адчуў што-то падазронае, што тады не ведаў, як расшыфраваць.
  
  OceanofPDF.com
  
  22
  
  Мне здавалася, што на маю галаву зваліўся камень. Ложак была падобная на карусель, якая не пераставала круціцца, і мне прыйшлося пачакаць некалькі хвілін, перш чым свет вакол мяне аднавіў свой звычайны парадак. Пазней, калі я пачуў стук у дзверы свайго кабінета, я ўспомніў верш пра паэта, які хацеў, каб ніхто не прыходзіў і не турбаваў яго, калі толькі гэта не танцорка з брыльянтавымі зорачкамі на шкарпэтках яе туфляў.
  
  Успамін разьвеялася як дым, калі я адкрыў дзверы і ўбачыў расчырванелага Котапоса. Яго стомлены выраз знікла, як толькі я запрасіў яго ў свой кабінет. Не спяшаючыся, нібы старанна аглядаючы мясцовасць, па якой ступаў, ён зрабіў некалькі крокаў у кабінет і спыніўся, каб вывучыць некалькі назваў на маіх бязладна расстаўленых кніжных паліцах.
  
  “ Што робіць так шмат зборнікаў вершаў у бібліятэцы дэтэктыва?
  
  "Хто-тое ж павінен чытаць нашых паэтаў", - адказаў я раздражнёным голасам.
  
  “ Табе сніліся кашмары або ты проста прачнуўся не на тым баку ложка?
  
  "Я правёў большую частку ночы, выцясняючы з памяці былога ваеннага, які любіць выпіць".
  
  "Ты што-небудзь зразумеў з вашага размовы?"
  
  "Трохі, але я скончыў наведваць былых ваенных, указаных у вашым дасье", - сказаў я, а затым ўвёў яго ў курс майго размовы з Молтисанти.
  
  "Цяпер мы дакладна ведаем, што Тора Паласиос з плоці і крыві", - сказаў адвакат, выслухаўшы мой справаздачу. “Шчыра кажучы, я не вельмі верыў у вашы расследавання, але тое, што вы высветлілі, можа быць вельмі карысным. Гэта праўда, што Мольтисанти падаў інфармацыю па адной справе, але два іншых афіцэра так і не паўсталі перад судом. Мы папросім выклікаць іх для дачы паказанняў, і заўсёды ёсць шанец, што мы прымусім іх выйсці з-за жалезнай сцяны маўчання, якую ваенныя ўзводзяць, каб абараніць сябе ад праўды ".
  
  "Вы ведаеце юрыста па імя Гільерма Сунеда?" Я спытаў. "Кажуць, ён быў прыкметнай фігурай у часы дыктатуры".
  
  “Я яго не ведаю. Ён звязаны з справай, якое мы расследуем?"
  
  “ Ён мог бы прывесці нас да Тора Паласиосу.
  
  "Я спытаю ў знаёмых юрыстаў". Котапос падышоў да акна і выглянуў на вуліцу. "Што вы думаеце аб тым, што вам удалося раскапаць на дадзены момант?"
  
  "Я не ведаю, на самай справе", - сказала я, "але што-тое, чаго я не магу растлумачыць, падказвае мне, што за смерцю Рэеса варта цёмная матывацыя. Інтуіцыя, мой нюх, называйце гэта як хочаце. А яшчэ ёсць былыя вайскоўцы, з якімі я размаўляў. Цішыня, непамятлівасць, таемная лаяльнасць — свет, які паважае свае кодэксы і хаваецца ў дазорнай вежы, якую ён пабудаваў, каб старанна сачыць за грамадзянскімі асобамі, якім ён не давярае ".
  
  “Вось чаму так цяжка дамагчыся справядлівасці за ўчыненыя імі злачынствы. Мы павінны сабраць дастаткова доказаў таго, што праўда неопровержима. Нам спатрэбілася шмат часу, каб прабіць іх сцяну. Ідзі сваім інстынктам, Эредиа. Магчыма, табе проста пашанцуе, і ты даведаешся што-то большае, чым жменьку полуправда. Котапос паглядзеў на гадзіннік і сказаў: “Мне трэба ісці. Трымай мяне ў курсе".
  
  Сам не ведаючы чаму, я ўспомніў аб старым расследаванні, у якім я высачыў пісьменніка-прывіда, датычнага да смерці літаратурнага крытыка. Я падміргнуў Сименону і пайшоў на кухню варыць каву. Я наліла ваду ў кававарку і, перш чым яна пачала закіпаць, пачула, як хто-то яшчэ пастукаў у дзверы. Я падумаў, што Котапос, магчыма, што-то забыўся ў кабінеце, але калі я адкрыў яго, то ўбачыў постаревшее твар Вірджыніі Рэес.
  
  "Прабачце, што я прыйшла, не патэлефанаваўшы папярэдне", - сказала яна, уваходзячы ў мой кабінет і кідаючы на мой стол выцвілую зрэбную торбу, якая відавочна не падыходзіла да яе касцюме.
  
  “ Я дэтэктыў, мэм, а не лекар. Вы можаце прыходзіць, калі захочаце. Няма неабходнасці прызначаць сустрэчу за пятнаццаць дзён да гэтага, і я не збіраюся браць з вас плату за тое, каб выслухаць тое, што вы хочаце сказаць ". Я быў у дрэнным настроі.
  
  "Ці магу я сесці?" - спытала яна, паказваючы на крэсла перад сталом. “Ліфт зламаўся, і мне прыйшлося падымацца пешшу па лесвіцы. У маім узросце мне не варта так шмат рухацца. Я стаміўся".
  
  "Калі вы хацелі даведацца пра апошнія навіны, вам варта было скарыстацца тэлефонам".
  
  “Я прыйшла не за гэтым. Я ведаю, ты бы патэлефанавала мне, калі б былі якія-небудзь навіны. Гэта наконт гэтых нататнікаў", - сказала місіс Рэес, паказваючы на сумку, якую яна пакінула на маім стале. “ Бенильда даслала іх тры дні таму.
  
  “ Бенилде Роос?
  
  “Мне іх прынёс інтэрн. Бенилде патэлефанавала мне і патлумачыў сее-што, чаго я на самай справе не разумеў. Запісныя кніжкі - гэта што-нешта накшталт дзённіка, і яна хацела, каб яны былі ў мяне на памяць аб маім браце. Я падумаў, што вам, магчыма, будзе цікава іх прачытаць.
  
  Я схапіла сумку і адкрыла яе. Унутры былі дзве універсітэцкія сшыткі. Я бегла прагледзела іх.
  
  “Вось якімі яны былі, калі вы іх атрымалі? Проста зірнуўшы на іх, здаецца, што хто-то вырваў некалькі старонак".
  
  “Гэта можа здацца дзіўным, але, нягледзячы на тое, што распавяла мне Бенильда, я іх не чытаў. Я не думаў, што маю права ўмешвацца ў інтымнае жыццё майго брата".
  
  "Што там?" Мне здалося, я пачуў, як Сіменон спытаў са свайго кута кабінета, акружаны кнігамі, якія ён зняў з паліцы, каб заслаць ложак. “ З таго часу, як сышла місіс Рэес, ты толькі і робіш, што чытаеш, курыш і глядзіш у столь.
  
  “Я чытаю запісныя кніжкі Хермана Рэеса. У першай ёсць некалькі гісторый з яго дзяцінства, якія мне не дапамагаюць. У другім ёсць куча нататак аб яго сустрэчах з псіхолагам і некалькі невялікіх спасылак на яго даследавання. З іх ёсць пяць, якія сапраўды прыцягнулі маю ўвагу ".
  
  "Што яны кажуць?" - спытаў я.
  
  "Тора Паласиос хаваўся, але не толькі для таго, каб выслізнуць ад правасуддзя".
  
  "Адзін".
  
  "У мяне складваецца ўражанне, што Фуллертон быў чым-то вялікім, чым проста кат".
  
  "Двое".
  
  "Я сустрэў чалавека, які можа дапамагчы мне дабрацца да Тора Паласиоса".
  
  "Трое".
  
  “Яна папрасіла мяне напісаць усё, што я ведаю пра Фуллертоне. Спачатку я не хацеў, але потым... "
  
  “ Чатыры. Што потым? " нецярпліва спытаў Сіменон.
  
  “Пасля гэтага былі выдраныя старонкі. Гэта нагадвае мне раман Скербаненко, які я купіў у кіёску на плошчы Альмагра. Я прачытаў дзвесце старонак, пакуль не выявіў, што ў ім адсутнічае старонка, дзе раскрываецца імя забойцы.
  
  “ Пяць. Твая жыццё поўная маленькіх трагедый, Эредиа.
  
  “ Яшчэ адна падобная жарт, і цябе притопчут па хвасту.
  
  “ Супакойся. Па крайняй меры, цяпер ты ведаеш, што не гонішся за прывідамі.
  
  "Расследавання Рэеса былі больш, чым проста выразкі з навінавых артыкулаў, і калі мая інтуіцыя верна, падобна на тое, што ён падышоў так блізка да агню, што апёкся ".
  
  "Хто гэтая 'яна', аб якой згадвае Рэес? Бенилде Роос?"
  
  “ Паняцці не маю. Мы б нават не даведаліся пра існаванне запісных кніжак, калі б Бенилде не аддала іх Вірджыніі Рэес.
  
  "Тое ж самае тычыцца і сёстры".
  
  Я зняў тэлефонную трубку, патэлефанаваў Дыянісія Терану і без якіх-небудзь тлумачэнняў спытаў яго, ці карыстаўся Герман Рэес дапамогай жанчыны ў сваіх расследаваннях.
  
  "Наколькі я ведаю, няма", - адказала Церан. “Аднак гэта не немагчыма. Многія дзяўчаты з універсітэта прапануюць дапамагчы з працай культурнага цэнтра".
  
  “ Вы казалі мне, што Герман быў стрыманы, калі справа тычылася яго працы.
  
  "Гэта не значыць, што яму ніхто ніколі не дапамагаў".
  
  “ Вы можаце назваць мне некалькі імёнаў?
  
  “Мне давядзецца спытаць дзяўчынак з групы, і нават тады я нічога не магу гарантаваць. Часам яны дапамагаюць якое-то час, а потым з'язджаюць ".
  
  "Дай мне ведаць, калі што-небудзь знойдзеш, і асабліва калі ўсплыве імя". Я развітаўся і павесіў трубку.
  
  - І што цяпер? " спытаў Сіменон.
  
  “ Пара паслухаць, што скажа Бенилде Роос.
  
  "Я заўважыла, што ў адным з нататнікаў не хапае некалькіх старонак, але на самой справе я не занадта задумвалася пра гэта", - сказала Бенилде, калі я патлумачыла, чаму тэлефаную. “Герман быў вельмі няўпэўненым у сабе і насцярожаным, і я падумаў, што ён, магчыма, вырваў іх. Не раз я бачыў, як ён што-то запісваў, а потым вырываў толькі што напісаную старонку і выкідваў яе ў смеццевае вядро ".
  
  “ Калі вы ў апошні раз бачылі Германа з торбай?
  
  “За дзень да сваёй смерці. Ён насіў яго з сабой кожны раз, калі хадзіў у бібліятэку або да псіхолага. У дзень забойства яго пры ім не было".
  
  “ Вы не ведаеце, дапамагала яму ў працы якая-небудзь жанчына? Хто-небудзь, акрамя вас?
  
  "Наколькі мне вядома, няма". З ноткай сумневу ў голасе Бенильда спытала: "Як ты думаеш, у жыцці Германа была іншая жанчына?"
  
  “Не дазваляй свайму ўяўленню падмануць цябе. Я думаю аб кім-то, хто мог бы дапамагчы яму сабраць інфармацыю. Напрыклад, аб адным са студэнтаў, якія наведваюць культурны цэнтр ".
  
  “Ён сказаў бы мне. Ён ведаў, што я раўную".
  
  “ Ты чытаў запісныя кніжкі? - спытаў я.
  
  "Я ведала, што ў іх было, і падумала, што было б лепш, калі б яны былі ў яго сястры, паколькі там шмат сямейных успамінаў".
  
  “ Апошні пытанне, Бенильда. Ты прасіла або раіла Герману рабіць запісы ў нататніках?
  
  “Герман заўсёды распавядаў гісторыі з свайго жыцця, і аднойчы я сказаў яму, што ён павінен запісаць іх, таму што яны могуць дапамагчы яму з кнігай, якую ён марыў напісаць. Яму спадабалася ідэя, і ён пачаў пісаць, але ён пісаў не толькі апавяданні. Калі вы прачытаеце гэтыя сшыткі, то ўбачыце, што ён таксама пісаў разважанні і нататкі аб сваёй паўсядзённай дзейнасці ".
  
  "Вось і ўся разгадка", - прамармытаў я Сименону, скончыўшы размову з Бенильдой Роос. "На секунду я расхваляваўся, але знакамітае 'яна' больш не з'яўляецца загадкай".
  
  "Ілжывая падказка - гэта не падстава скакаць у сані адчаю".
  
  “ І што цяпер? Вып'ем за званок сярод ночы?
  
  Маё намер выпіць выпарылася з хуткасцю святла. Як раз у той момант, калі я быў гатовы дастаць са стала аварыйны балончык, Монтегон уварваўся ў кабінет з сілай быка, які ўбачыў цень матадора на рынгу. Я буркнуў "прывітанне" і прапанаваў яму выпіць.
  
  "Я б аддаў перавагу пайсці куды-небудзь у іншае месца", - сказаў ён з усмешкай, якая не выклікала ў мяне прыемных прадчуванняў. "Я зайшоў у бар Сакотто і думаю, нам варта нанесці яму візіт".
  
  “ Што ты маеш на ўвазе, Монтегон? - спытаў я.
  
  “ Што нам варта перакінуцца парай слоў з Сакотто і папрасіць яго сказаць, дзе мы можам знайсці Чито. Хочаш адправіцца на экскурсію?
  
  Прайшло па меншай меры шэсць месяцаў з тых часоў, як я ў апошні раз быў на Гран-Авениде Хасэ Мігеля Карреры, і таму, як толькі машына Монтегона праехала перад бальніцай Барас запішыце сказ, я заўважыў, што знешні выгляд вуліцы змяніўся. Там, дзе раней стаяў помнік Че Геваре, цяпер стаялі гіганцкія статуі персанажаў мультфільмаў Мампато і Огу; там, дзе я памятаў глінабітныя дома, стаялі велізарныя жылыя дамы; стадыён, на якім Los Prisioneros адыгралі свой першы вялікі канцэрт, быў заменены супермаркетам, эскалатары якога былі бачныя з вуліцы, што дазваляла бачыць, як наведвальнікі ўваходзяць у ўстанову і выходзяць з яго, як бясконцая чарада мурашак.
  
  Аўтамабіль пракладаў шлях паміж аўтобусамі і грузавікамі, пакуль не апынуўся перад будынкам муніцыпалітэта Ла-Чистерна. Адтуль ён перасёк кальцавую аўтамагістраль Амерыка Веспучио і працягнуў рух з хуткасцю вандроўнага сабакі, якая толькі што учуяла самую смачную костку ў акрузе.
  
  "Рэстаран знаходзіцца недалёка ад аўтобуснага прыпынку дваццаць дзевяць на Гран-Авенида", - сказаў Монтегон, парушаючы маўчанне, якое мы захоўвалі з пачатку паездкі. “Нічога асаблівага. Гэта глінабітную дом з выцвілымі сценамі і прыкладна тузінам сталоў. Сакотто не клапоціцца пра камфорт сваіх кліентаў. Бар - усяго толькі прыкрыццё для яго незаконнай дзейнасці. Побач з рэстаранам ёсць склад, дзе ён захоўвае тавары, якія купляе ў мясцовых злодзеяў, а затым прадае на блышыным рынку на Калле Моррос. Усе ведаюць, што яны робяць, але ніхто, нават копы, не асмельваюцца ўстаць ў іх на шляху ".
  
  “ Калі ты спрабуеш ўсхваляваць мяне гэтым, то ў цябе дрэнна атрымліваецца, Монтегон.
  
  "Ты захапіў з сабой пісталет?" спытаў ён трохі пазней. "Мы вось-вось прыбудзем у пячору Алі-Бабы".
  
  Рэстаран быў менш прывабным, чым крысиная нара, але траіх наведвальнікаў, якія пілі піва за сталом, не турбавала жудаснае стан ўстановы або злавесны выгляд афіцыянта, які падаваў ім напоі. За стойкай высокі цемнаскуры мужчына без усялякага сораму дэманстраваў свой вялізны жывот. Монтегон выбраў столік далей ад усіх астатніх, і калі афіцыянт падышоў прыняць наш заказ, ён папрасіў сямейнае піва. Таўстун нейкі час назіраў за намі з свайго акопа, а затым вярнуўся да размовы з жанчынай, якая паліць каля стойкі бара.
  
  "Таўстуна клічуць Сакотто, а цыпачка, верагодна, прастытутка", - сказаў Монтегон.
  
  "Такім чынам, які наш план?"
  
  “ Пі і чакай, пакуль ўстанова апусьцее.
  
  Увайшоў худы хлопец, падышоў да бара і папрасіў Сакотто прадаць яму чайны пакецік. Сакотто палез у скрынку побач з касай і што-то дастаў, што хутка перадаў хлопцу.
  
  "Шышка," сказаў Монтегон, праводзячы поглядам хлопца, які выходзіць з рэстарана. “ Какаін дрэннага якасці або крэк. Наркотыкі трымаюць дзяцей у гэтым раёне за яйкі, і ніхто нічога не робіць, каб прытармазіць гандляроў імі ".
  
  Тэлефон побач з таўстуном зазваніў, і ён паспяшаўся адказаць, паслухаў пару секунд, а затым перадаў слухаўку свайму кліенту. Пасля кароткага абмену рэплікамі жанчына паклала на стойку трохі грошай і пайшла.
  
  "Хто-то знайшоў сабе забаўка на вечар", - сказаў Монтегон, робячы глыток піва.
  
  Калі я ўжо пачаў губляць цярпенне ад чакання, наведвальнікі за іншым столікам аплацілі свой рахунак і няцвёрдай хадой пакінулі бар. Монтегон падміргнуў мне, і мы абодва дапілі змесціва нашых келіхаў. Пасля гэтага ўсё адбылося вельмі хутка. Пакуль я падыходзіў да бара і прад'яўляў свой падробленае пасведчанне ад Следчай паліцыі, Монтегон спакойна дастаў пісталет і накіраваў яго на афіцыянта, загадаўшы яму зачыніць дзверы рэстарана.
  
  “Што з вамі двума, ці не так? Вы што, не разумееце, з кім маеце справу?" - спытаў Сакотто, хутка пераходзячы ад здзіўлення да лютасьці. "Вы пашкадуеце аб гэтым, ўблюдкі".
  
  "Мы будзем задаваць пытанні", - адказаў я. "Мы ведаем аб усіх вашых махінацыях, і для вас будзе лепш, калі вы будзеце супрацоўнічаць".
  
  “Сёння быў няўдалы дзень. У мяне ўсяго некалькі манет у касе", - сказаў таўстун, спрабуючы захоўваць спакой.
  
  “ Пакінь свае манеты пры сабе. Мы хочам знайсці Чито.
  
  "Я не ведаю нікога з такім імем".
  
  “ Давай заключым здзелку, Сакотто. Ты кажаш нам, дзе знайсці твайго сябра, і мы пакідаем цябе ў спакоі.
  
  “Чаму я павінен заключаць здзелку з вамі двума? Я ні чорта не разумею, аб чым ты кажаш, дзярмо замест мазгоў".
  
  “Прама цяпер нашы калегі дапытваюць Бульнеса, хлопца, які заплаціў вам за запалохванне Карвилио. Я ўпэўнены, што ён засьпявае кожную ноту. Гэта толькі пытанне часу, калі яны прыедуць за табой. Ты разумееш, у якой пераробцы ты апынуўся, ці мне трэба намаляваць цябе карцінку?"
  
  "Пайшоў ты, гаўнюк!" - закрычаў Сакотто. "Каго, па-твойму, ты спрабуеш абдурыць гэтым дзярмом?"
  
  "Всади кулю ў тое месца, дзе пабольвае", - сказаў Монтегон.
  
  Сакотто паспрабаваў змяніць лёс, хутка ударыўшы дэтэктыва па галаве. Монтегон цвёрда прыняў удар, паглядзеў на свайго крыўдзіцеля і амаль абыякава ўдарыў яго кулаком у падбародак. Затым ён схапіў Сакотто за шыю і адарваў галаву мужчыны ад ліпкай тканіны, якая пакрывае стойку бара.
  
  "Я магу сказаць вам, што вялікі шкоду, калі вы не будзеце супрацоўнічаць", - сказаў Монтегон таўстуну пасля таго, як прымусіў яго сесці на падлогу.
  
  "Яму трэба было пазбавіцца ад прыдурка, які соваў свой нос у яго справы", - сказаў Сакотто праз некалькі секунд. "Мы сустрэліся ў бары ў цэнтры горада, і ён заплаціў мне за выкананне працы".
  
  “ Булнс кажа, што звязаўся з вамі па тэлефоне, выкарыстоўваючы выдуманае імя.
  
  “Ён хлусіць. Я купляў шмат лайна, якое ён краў са склада драўніны".
  
  “Што ты можаш расказаць мне пра Чито? Як яго сапраўднае імя? Дзе мы можам яго знайсці?"
  
  "Наколькі моцна ты хочаш перастаць здзекавацца трэба мной?" - спытаў Сакотто і пасля паўзы, каб выцерці кроў, якая цякла ў яго з носа, сказаў: “Гэта будзе не першы і не апошні раз, калі я змазваю далонь копу. Усе, каго я ведаю, ўсміхаюцца, калі чуюць, што да іх набліжаецца пачак банкнот ".
  
  “ Мы не копы, і вы не ў тым становішчы, каб нешта прапаноўваць.
  
  "І гэта пасведчанне асобы, якое ты мне паказаў?"
  
  “ Такая ж фальшывая, як твая нявіннасць.
  
  Монтегон перастаў звяртаць увагу на афіцыянта і падышоў да мяне. Сакотто зразумеў, што размова - гэта яго адзіны спосаб выбрацца з пераробкі, у якую ён трапіў, і раздражнёным жэстам ўладкаваўся ямчэй на падлозе.
  
  "Яго завуць Хуан Луго, і ён звычайна бывае ў "Арко", бары на Авениде Карласа Вальдовиноса, " неахвотна адказаў ён.
  
  "Ты думаеш, ён кажа праўду?" - спытаў Монтегон, гледзячы на таўстуна. Было ясна, што ён быў бы больш чым шчаслівы задаць яму другую чос.
  
  Я падумаў, не адказаць, але ў гэты момант убачыў, што афіцыянт рухаецца да мяне з нажом у правай руцэ. Я не адразу адрэагаваў. Я пачуў свіст ляза і падрыхтаваўся да парэзы, але левая рука Монтегона заступіла шлях нажа. Афіцыянт здзіўлена паглядзеў на мяне, і перш чым ён паспеў распачаць новую атаку, я ударыў яго нагой па яйках і двойчы ў падбародак. Афіцыянт ўпаў на падлогу. Я падумаў, што яму спатрэбіцца час, каб прыйсці ў сябе. Я зрабіў пару крокаў назад і ў рэшце рэшт паглядзеў у дула пісталета, які трымаў Сакотто. Ён падняўся на ногі, і яго твар было скажонае лютасцю. Я нічога не мог зрабіць, каб змяніць сваёй поспеху. Я пачуў стрэл. Сакотто разгарнуўся і прызямліўся на скрыню з пустымі бутэлькамі. Некалькі секунд ён стагнаў, а затым яго погляд спыніўся на аблупленай фарбе столі. Стрэл Монтегона быў добры, і з рота кормнае мужчыны пацякла густая чырвоная струменьчык крыві. Які стаяў побач са мной дэтэктыў зняў пінжак і закасаў рукаў, каб агледзець парэз на руцэ.
  
  “Глыбока? Ты ў парадку?" - Спытала я.
  
  “ Спатрэбіцца накласці некалькі швоў, але ўсё зажыве.
  
  “ Ты двойчы выратаваў мне жыццё, Монтегон.
  
  "Магчыма, гэта будзе тое, што варта ўлічваць, калі ты будзеш думаць аб нашым партнёрстве".
  
  "Магчыма", - сказаў я, усё яшчэ не перакананы.
  
  "Тут мы больш нічога не можам зрабіць", - дадаў дэтэктыў.
  
  "Я хачу навесці парадак, перш чым мы выклічам паліцыю", - сказаў я і пацягнуў афіцыянта, каб пакінуць яго побач з целам яго боса. Я ўзяў рэмень Сакотто і выкарыстаў яго, каб звязаць двух мужчын тварам да твару. Афіцыянт мог размаўляць са сваім босам да тых часоў, пакуль ад яго не пачынала смердеть.
  
  “ Ты думаеш, табе ўдасца падмануць копаў? Нашы адбіткі, павінна быць, паўсюль.
  
  "Ты ў парадку?" Я зноў спытала Монтегона, сядаючы за руль яго машыны. Твар дэтэктыва было бледным, а на кашулі спераду бачылася крывавая пляма. “Ты хочаш, каб я каму-небудзь патэлефанаваў? Тваёй жонцы, тваім дзецям, каму-небудзь, хто хоча быць з табой?"
  
  “У мяне нікога няма. Мая жонка пайшла ад мяне чатыры гады таму, і мае дзеці не хочуць са мной размаўляць. І не кажы, што табе шкада, таму што гэта няпраўда. Што мне цяпер трэба, дык гэта хірург з цвёрдымі рукамі.
  
  “ Я завязу цябе ў бальніцу Бароса запішыце сказ.
  
  "Яны збіраюцца задаць мне пытанні, на якія я палічыў за лепшае б не адказваць".
  
  “Скажы ім, што цябе абрабавалі і ты не разгледзеў рабаўнікоў як след. Людзі заўсёды прыходзяць у бальніцу з гэтай гісторыяй. У іх не будзе ніякіх прычын сумнявацца ў табе ".
  
  "Рабі што хочаш, але паспяшайся", - сказаў Монтегон. Паморшчыўшыся, ён спытаў: "Што ты збіраешся рабіць з Луго?"
  
  Пасля выпіскі з бальніцы у галаве ў мяне пачало распагоджвацца. Нам прыйшлося чакаць тры гадзіны, перш чым Монтегона агледзеў лекар. Пасля таго, як яму зашылі руку, хірург прапанаваў яму застацца ў шпіталі на ноч. Я пакінуў Монтегона на каталцы ў калідоры паміж двума старымі, сплевывающими мокроту на падлогу, і дзяўчынай, якая скардзілася на болі ў жываце. Я стаміўся і прагаладаўся, але было яшчэ занадта рана, каб знайсці закусачную, дзе можна было б выпіць кавы і чаго-небудзь перакусіць. Мне давялося б здавольвацца вулічнымі гандлярамі на кутах з іх пірожнымі, сырнай эмпанадами і печывам. Я ўзважыў свае варыянты, і калі ні адзін з іх не здаўся мне прывабным, я сеў у аўтобус, які высадзіў мяне ля Цэнтральнага рынку. Там я знайшоў маленькую кухню, якая пачала прымаць першых кліентаў. Я папрасіў яечню-болтунью і кубак кавы. Жыццё зноў пачала радаваць мяне.
  
  OceanofPDF.com
  
  23
  
  Па радыё казалі аб патанулай маленькай рыбацкай лодцы на поўдні, у якой загінулі восем дзяцей, якія вярталіся ў маленькую вёску з прыватнай школы; аб змяненні клімату ў Азіі; аб апошніх модах у Нью-Ёрку; і пра вынікі футбольных матчаў у Італіі і Іспаніі. Гэта быў набор імёнаў і лічбаў, у якім гол, рост беспрацоўя, нічыя з Італіяй і смерць дзяцей мелі аднолькавую адносную каштоўнасць. Я вылаяўся ўслых — да здзіўлення Сіменона, які бачыў, як я ўвайшоў, і цёрся аб мае ногі.
  
  Змагаючыся з жаданнем зноў заснуць, я зняў трубку і патэлефанаваў Берналесу. Пасля трэцяй спробы прымусіць яго ўзяць трубку, мне ўдалося пагаварыць з ім і расказаць пра тое, што адбылося ў рэстаране. Я сказаў яму, што забойства Сакотто было здзейснена ў мэтах самаабароны, і, каб не блытаць Монтегона, я спісаў забітага на свой рахунак. Я распавёў Берналесу аб Луго, і паліцэйскі сказаў, што пашле некалькі чалавек арыштаваць забойцу Карвилио.
  
  “ Акрамя таго, што сказаў вам Сакотто, у вас ёсць яшчэ якая-небудзь інфармацыя, якая можа дапамагчы нам асудзіць Луго?
  
  “ У вас ёсць Бульнес і паказанні вулічнага гандляра, які працуе насупраць будынка, дзе жыў Карвилио. Акрамя таго, калі выказаць здагадку, што мой нюх мяне не падводзіць, я думаю, што тамтэйшы швейцар можа расказаць нам што-небудзь пра забойцу. Я мяркую, што ён дазволіў Луго увайсці ў будынак.
  
  “ Ты не перастаеш мяне здзіўляць, Эредиа. Чаму ты паказваеш свой мне гэта справа на сподачку? У іншы час ты б сам паляваў за Луго. Што змянілася?
  
  "Я хачу даць табе шанец апраўдаць сваю зарплату".
  
  "Я сумняваюся, што гэта сапраўдны адказ".
  
  “Перастрэлкі ўжо не так прывабныя, як раней. Пасля таго, што здарылася з Сакотто, я якое-то час не хачу, каб на маім шляху трапляліся яшчэ якія-то мерцвякі ".
  
  "Гэта, здаецца, бліжэй да ісціны", - сказаў Берналес.
  
  Я патэлефанаваў у бальніцу, каб даведацца аб стане Монтегона, але сакратарка адмовілася даваць мне інфармацыю па тэлефоне і павесіла трубку, перш чым я змог задаць далейшыя пытанні. Я выплюнуў некалькі адборных слоў у адрас гэтай жанчыны і накіраваўся назад у спальню.
  
  Мне сніліся дрэвы, раскачиваемые ветрам. З іх каранёў сачылася густая вадкасць, а лісце стелились па зямлі. Здрыгануўшыся, я прачнуўся, і на секунду мне здалося, што я бачу скрываўлены твар Сакотто. Я заплюшчыў вочы і зноў адкрыў іх. Анзэльм быў побач са мной, разглядаючы мяне са сумессю турботы і цікаўнасці.
  
  “Што з табой адбываецца, чувак? Ты варочаўся з боку на бок. З кім ты дерешься?"
  
  “У маіх снах заўсёды вецер. Мне трэба, каб мадам Зара истолковала іх для мяне", - сказала я, успомніўшы варажбітку, на якой Анзэльм калі-то быў жанаты два гады.
  
  “Нават не упоминай аб ёй. Каму патрэбныя кашмары, калі яны кладуцца спаць?" - сказаў Анзэльм. Ён паклаў газету, якую трымаў у руках, на ложак. “ Падобна на тое, ты ўчора выдатна павесяліўся. Ты зноў праспаў усю раніцу.
  
  “Я правёў ноч у "Барас запішыце сказ" з Монтегоном. Сёння ўсё, чаго я хачу, - гэта адпачыць".
  
  "Не падобна на тое, што ты зможаш гэта зрабіць".
  
  “ Што ў цябе прыхавана ў рукаве, Ансельмо?
  
  “ Памятаеш, я казаў табе, што поспрашиваю суседзяў аб Зуньеде?
  
  "Цьмяна".
  
  “Я рабіў гэта сам, і сёння я сёе на што наткнуўся. Я знайшоў заблытаўся хлопца ў філіяле Teletrak, які кажа, што ведае каго-то з такім прозвішчам. Я прыйшоў знайсці цябе, каб мы маглі пайсці і пагаварыць з ім.
  
  Телетрак быў поўны гульцоў, якія робяць стаўкі, якія вывучаюць праграму скачак, якія ацэньваюць каэфіцыенты і абмяркоўваюць шанцы кожнай коні. Вырашыўшы заставацца засяроджаным на сваёй працы, я праігнараваў экраны тэлевізараў, якія паказваюць стаўкі, і рушыў услед за Ансельмо ў кут пакоя, дзе пяцёра мужчын распілі бутэльку, якая, як мяркуецца, была схаваная ў шчыльным папяровым пакеце. Бутэлька пераходзіла з рук у рукі, у той час як размовы аб стаўках станавіліся ўсё гучней і гучней. Ніхто не мог прыйсці да адзінага меркавання пра тое, якія коні выйграюць. У сярэдзіне групы, падобна таму, хто сядзіць Буды, знаходзіўся чалавек, якога мы шукалі. Ён быў малады, і яго доўгія чорныя валасы спадалі на плечы. Яго шырокая плоць з усіх сіл спрабавала вырвацца з-пад абліпальнай чорнай футболкі. Анзэльм падышоў да яго, ветліва павітаўся і прадставіў мяне.
  
  "Як табе шанцуе?" - Спытаў я.
  
  “Я не магу скардзіцца. Я толькі што наехаў на другое трайное кола за дзень", - адказаў ён, і ўсмешка асвятліла яго апухлыя шчокі.
  
  "Вось чаму ты павінен альбо разбірацца ў конях, альбо мець крыху ўдачы".
  
  "Эредиа хоча знайсці чалавека, аб якім мы казалі ўчора", - сказаў Анзэльм Буды, перапыніўшы каментар, які малады хлопец, відавочна, хацеў зрабіць па нагоды свайго паспяховага заклад.
  
  "Zuñeda?" - Нецярпліва спытаў я.
  
  "Аднойчы я чуў, як ён гаварыў гэтае імя", - адказаў Буда. "Кажуць, ён юрыст".
  
  “ Вы ведаеце, дзе ён жыве, ці працуе?
  
  “Я не ведаю, але я бачыў яго кучу раз у рэстаране насупраць старога будынка Нацыянальнага кангрэса. Я хаджу туды са сваімі сябрамі, калі нашы стаўкі ідуць добра. Я таксама бачыў яго некалькі разоў у кабарэ на вуліцы Катедраль, у склепе насупраць царквы.
  
  "Мне трэба, каб вы апісалі яго мне".
  
  “Яму каля сямідзесяці гадоў, сівы, худы, з чырвоным тварам. Ён часам заходзіць сюды і робіць некалькі ставак. Ходзяць чуткі, што ён шукае хлопчыкаў, якіх зможа спакусіць за некалькі песа.
  
  "Я мяркую, што ён не заўсёды прыходзіць сюды ў адно і тое ж час".
  
  “Звычайна ён прыходзіць днём, а часам застаецца да апошняга заезду. Больш я нічога не ведаю. Мяне цікавяць коні, а не хлопцы, якія прыходзяць рабіць стаўкі ".
  
  “ Дарэчы, аб стаўках, у вас есць добрае прадчуванне адносна наступнай гонкі?
  
  “Я не магу дапамагчы табе з гэтым, сябар. Я не даю інфармацыі і не дзялюся сваімі здагадкамі, паколькі хлопец спрабаваў забіць мяне, калі конь, якую я рэкамендаваў, прыйшла апошняй. Я таксама не даю грошай у пазыку і не раблю ставак за іншых людзей ".
  
  "Думаю, нам лепш прыслухацца да сваіх пачуццяў", - сказаў я Анзэльм, які ўважліва слухаў.
  
  "Няма нічога лепш пачуццяў ва ўласным сэрцы".
  
  “ У тваім узросце ты павінен ведаць, што там, дзе справа тычыцца жанчын і коней, нельга захапляцца жаданнямі свайго сэрца.
  
  Буда усміхнуўся і неадкладна вярнуўся да чытання праграмы скачак, якую трымаў у адной з сваіх неверагодна тоўстых рук.
  
  “ Так мы будзем заключаць заклад або няма? Анзэльм нецярпліва спытаў.
  
  "Што кажа табе тваё сэрца?"
  
  У канцы паласы я мог бачыць выбліск чырвонага неону, якая выплывала ад кабарэ, калі яно злівалася з шыльдамі крам, якія гандлююць электронікай, гадзінамі, таннымі ўпрыгожваннямі і відэафільмамі. Я падышоў да дзвярэй "бярлогі" і заплаціў за сваё прыкрыццё падазронага выгляду швейцару, які ўважліва назіраў за мной, прыкідваючы свае шанцы скрасці мой кашалёк або часцінку маёй душы. Ўнутры пахла сырасцю, асвяжальнікам паветра і цыгарэтным дымам. Я пачакаў, пакуль вочы прывыкнуць да цемры, і рушыў у кут, адкуль мог бачыць усю пакой. На сцэне танцавала высокая пухленькая брунэтка. Яе руху былі прыкладна такімі ж пачуццёвымі, як у п'янай валацугі, і, за выключэннем худога хлопца, облокотившегося на тонкі прылавак, што акружаў сцэну, ніхто з наведвальнікаў не звяртаў на яе ніякай увагі. Яны пілі напоі і размаўлялі з жанчынамі, якія кружылі сярод іх, як акулы, гатовыя напасці на групу адцягненых купальшчыкаў. Я закурыў цыгарэту і агледзеўся ў надзеі ўбачыць знаёмы твар. Мне не шанцавала. Падышла жанчына і прыціснулася сваім пышным бюстам да маёй грудзей. На ёй была каўбойскі капялюш, малюсенькая скураная спадніца і боты да каленяў. Яе вусны былі нафарбаваны ярка-чырвоным, а аксамітны бляск у вачах навёў мяне на думку, што яна выпіла занадта шмат з наведвальнікамі. Яна паспрабавала пацалаваць мяне, а калі я адсунуўся, на яе твары з'явілася пакрыўджаная выраз, якое толькі падкрэсліла гротескность яе асобы.
  
  “Ты купіш мне выпіць? Ты хочаш, каб я рабіла табе прыемныя рэчы?" - спытала яна, паўтарыўшы прапанову, якое, несумненна, рабіла шмат раз за гэты дзень.
  
  "Я чакаю сяброўку", - сказала я, ігнаруючы яе запрашэнне.
  
  “Вы звярнуліся не па адрасе. Тут працуюць толькі жанчыны".
  
  "Я чакаю сябра, каб пагаварыць з ім", - патлумачыла я.
  
  "Сюды прыходзіць шмат хлопцаў", - з падазрэннем сказала жанчына.
  
  "Ты можаш зарабіць трохі грошай, калі дапаможаш мне".
  
  “У мяне і так дастаткова праблем у жыцці, каб купляць новыя. Калі я чаго і навучыўся ў такіх месцах, як гэта, дык гэта трымаць рот на замку ".
  
  “ Усё, што ты скажаш, застанецца толькі паміж намі.
  
  “ Ты не пачастуеш мяне выпіўкай?
  
  Я неахвотна пагадзіўся, і дзяўчына пайшла. Праз некалькі хвілін яна вярнулася з пластыкавым шкляначкай у руках.
  
  "Як завуць твайго сябра?" - спытала яна ціхім голасам.
  
  "Зунеда", - сказаў я, а затым апісаў адваката.
  
  "Я не ведаю нікога з такім імем".
  
  "Можа быць, хто-небудзь з тваіх калегаў ведае яго".
  
  “Можа быць. Колькі я атрымаю за тое, што спытаю іх?"
  
  “ Пяць тысяч песа цябе і яшчэ пяць дзяўчыне, якая сее-што ведае аб маім сябру. Гэта больш, чым табе плацяць за цэлы дзень гімнастыкі на сцэне, так?
  
  Жанчына сышла, нічога не сказаўшы. Я бачыў, як яна размаўляла з іншымі танцоркамі, а праз пяць хвілін вярнулася з маленькай худзенькай жанчынай у малюсенькім белым бікіні.
  
  "Даліла ведае вашу сяброўку," сказала жанчына ў ботах.
  
  “Ён юрыст, прыходзіць раз ці два ў тыдзень. Ён выпівае трохі, а затым ідзе ў прыватны танцавальны зала ".
  
  “ Ён сказаў вам, як яго завуць?
  
  "Няма, але аднойчы ён прыйшоў з сябрам, які назваў яго гэтым імем".
  
  "Zuñeda?"
  
  “Так. Ён заўсёды прыходзіць шукаць мяне. Кажа, што я нагадваю яму дзяўчыну, якая была ў яго ў маладосці".
  
  “ Ён заўсёды прыходзіць у адзін і той жа дзень?
  
  “ Не, але, здаецца, ён аддае перавагу панядзелкі.
  
  “ Ён калі-небудзь вадзіў цябе куды-небудзь яшчэ? У рэстаран? Да сябе дадому?
  
  “Ніколі. Але ён марнуе на мяне шмат грошай".
  
  “ Ты можаш мне патэлефанаваць, калі ён зноў прыйдзе?
  
  "Што я атрымаю ад гэтага?"
  
  "Яшчэ адзін такі ж лісток паперы," сказаў я, працягваючы ёй банкноту ў пяць тысяч песа.
  
  "Гэта не такія ўжо вялікія грошы, каб страціць добрага кліента".
  
  “ Хто сказаў, што ты збіраешся яго страціць?
  
  "Ніхто не прыходзіць сюды ў пошуках каго-то толькі для таго, каб выкурыць з ім цыгарэту".
  
  У горадзе ёсць месцы, якія ніколі не мяняюцца. Дома, тратуары, завулкі з дзіўнымі назвамі, куты, маленькія плошчы са стогадовымі дрэвамі, якія застаюцца нязменнымі перад гіганцкімі будынкамі, якія змяняюць ландшафт сваім напышлівым цэментам і металам. Бары і рэстараны, якія ніхто не заўважае і наведвальнікі якіх застаюцца ранейшымі, кожны з іх верны стала, на які абапіраецца локцямі. Бландынка, ўсмешлівая з шыльды, якая рэкламуе безалкагольны напой, якога больш не існуе, афіцыянт, які старэе з сурвэткай на руцэ, густое віно, пачкающее абрусы, і, перш за ўсё, успаміны, якія пырхаюць паміж столікамі, як матылькі, якія шукаюць сэнс у сваёй мімалётнай жыцця. Рэстаран Congreso быў адным з такіх месцаў. Ён знаходзіўся ў некалькіх кварталах ад маёй кватэры, недалёка ад старога будынка парламента і плошчы Пласа-дэ-Армас. За гэтыя гады яго назва змянялася некалькі разоў, але я працягваў называць яго так жа, як яно называлася, калі я ўпершыню пераступіў парог у канцы 1970-х, падчас абыходу універсітэцкага бара, каб адсвяткаваць заканчэнне курсу. У апошні раз, калі я придвигал крэсла да аднаго з яго столікаў, гэта было ў кампаніі старога сябра па універсітэту, днём, калі віно зрабіла сваё чараўніцтва, а гісторыі прымушалі нас ісці па самым гарачым сцежках мінулага, якое мы былі асуджаныя памятаць.
  
  Я сеў за столік, які дазваляў мне назіраць за стомленым рухам рэстарана, і замовіў афіцыянту порцыю піск. Пакуль ён запісваў заказ ў свой нататнік, я спытаў аб Гільерма Суньеде. Імя не прыцягнула яго ўвагі, але калі я апісаў адваката, ён адразу пазнаў у ім пастаяннага кліента.
  
  “ Звычайна ён прыходзіць бліжэй да вечара.
  
  "Кожны дзень?"
  
  “Бываюць тыдні, калі ён прыходзіць кожны дзень, а бываюць і такія, калі ён прыходзіць толькі праз адзін або два дні. Звычайна ён кажа, што гэта таму, што ён з'ехаў у камандзіроўку, але ў мяне такое пачуццё, што на самай справе гэта таму, што ён на мелі. Для юрыста ён не выглядае занадта забяспечаным. Аднак, у рэшце рэшт, я не магу судзіць. Усё, што кажа кліент, праўдзіва, пацешна і цікава. Усё, што яны мне кажуць, ўлятае ў адно вуха і вылятае з іншага ".
  
  “Твая філасофія ўнікальная, сябар. Ты ведаеш, дзе ён жыве, ці працуе?"
  
  “Без паняцця. Мой цікавасць да наведвальнікам знікае, калі яны пакідаюць рэстаран".
  
  “Можа быць, у іншы раз мне пашанцуе больш. Я паспрабую зайсці зноў".
  
  “ Калі ён з'явіцца, я магу сказаць яму, што вы яго шукаеце.
  
  “ Дзякуй, але я аддаю перавагу, каб наша сустрэча была сюрпрызам.
  
  У той вечар я вярнуўся ў рэстаран, але поспех па-ранейшаму пакідала мяне нешчаслівым. Зунеда не з'явіўся, і наступныя два вечара мне таксама не шанцавала. Я не выявіў нічога новага падчас сваіх візітаў у стрып-клуб, дзе пухленькая танцорка працягвала насіць сваю каўбойскі капялюш і прапаноўваць свае сумнеўныя любаты любому, хто згаджаўся слухаць. Зунеда, здавалася, спрабаваў захаваць ананімнасць, і адзінае, чаго мне ўдалося дабіцца за час майго чакання, - гэта сяброўства афіцыянта. Ён скарыстаўся сваім вольным часам, каб пагаварыць аб футболе і палітыцы. Беднасць і расце няроўнасць у краіне, здавалася, цікавілі яго, і ён увесь час знаходзіў новы нагода выказацца аб тым, што закон прымяняецца да вас па-рознаму ў залежнасці ад таго, колькі ў вас грошай. Я дазволіла яму гаварыць, час ад часу ківае ў знак згоды, у той час як маю ўвагу заставалася засяроджаным на дзверы. Я таксама скарысталася нашай новаздабытую сяброўствам, каб пазычыць яго мабільны тэлефон і патэлефанаваць у бальніцу. Атилио Монтегон быў вызвалены; калі я патэлефанаваў яму дадому, ён сказаў мне, што рана аказалася не такой сур'ёзнай, як здалося спачатку. Ён прапанаваў скласці мне кампанію ў маёй засадзе, і мне спатрэбілася некалькі хвілін, каб пераканаць яго працягваць адпачываць, пакуль ён не адновіць свае сілы.
  
  Голас у маёй галаве шаптаў, што чаканне не будзе марным, і што, як і ў іншыя разы, я павінен паспрабаваць набрацца цярпення паляўнічага, калектыву сваю здабычу. Нарэшце, у пачатку чацвёртага вечара, калі я піў келіх чырвонага віна, я быў узнагароджаны. Я толькі што затушыў цыгарэту ў бляшаны попельніцы побач са мной, калі ў рэстаран увайшоў мужчына, у якім я адразу пазнаў Зуньеду. Афіцыянт падышоў да майго століка і пацвердзіў маю здагадку. Я сказаў яму весці сябе ціха і не распавядаць пра мяне адвакату.
  
  Зунеда сядзеў за сталом, за якім елі двое іншых мужчын, апранутых у шэрае. Адвакат апынуўся вышэй і танчэйшыя, чым я сабе ўяўляў. У яго была выбітная сківіцу, і калі ён усміхаўся, на яго скуры з'яўляліся зморшчыны. Гады, здавалася, ціснулі на яго, і, нягледзячы на яго ахайны знешні выгляд, я здагадаўся, што ён не з тых, хто ідзе па жыцці задаволены.
  
  "Ты не збіраешся пагаварыць са сваім сябрам?" - спытаў афіцыянт, праходзячы міма майго століка па шляху на кухню.
  
  “ Я пачакаю, пакуль ён застанецца адзін, а потым преподнесу яму лепшы у яго жыцця сюрпрыз.
  
  "Магчыма, табе прыйдзецца трохі пачакаць". Ён паківаў галавой, паказваючы, што не разумее майго паводзін.
  
  Зунеда працягваў сваю ажыўленую гутарку, і, да майго вялікага расчаравання, яго спадарожнікі не сышлі, скончыўшы з ежай. Яны папрасілі бутэльку рома і некалькі бляшанак кока-колы і пілі да таго часу, пакуль афіцыянт не абышоў столікі, каб абвясціць, што пара зачыняцца. Было дзве гадзіны ночы, і я змагаўся са сном апошнія паўгадзіны. Я проста хацеў пайсці дадому і легчы ў ложак. Адвакат і яго сябры выйшлі з рэстарана, і я ішоў за імі да таго часу, пакуль яны не развіталіся ў пачатку Пасео Пуэнте. Зунеда перасёк Пласа-дэ-Армас, і я рушыў услед за ім, як змяя. З-за аднаго з кутоў Партала Фернандэс Конча я ўбачыў, як з'явіліся дзве прастытуткі разам з групай хлопцаў, якія шукаюць прыбіральню. Дзеці акружылі Зунеду, і праз некалькі хвілін адвакат увайшоў у будынак Партала ў суправаджэнні маленькага хлопчыка ў запэцканай сіняй кашулі. Я паскорыў крокі і ўбачыў, як яны ўваходзяць у дзверы якой-то кватэры на другім баку двара. Я падняўся па лесвіцы бронзавага колеру і рушыў услед за Зунедой, пакуль ён і яго спадарожніца не падняліся на трэці паверх. Я спыніўся на лесвічнай пляцоўцы і, пакуль пераводзіў дыханне, убачыў, як яны заходзяць у адну з кватэр. Я намацаў пісталет у правым кішэні курткі і пачакаў пяць хвілін, перш чым прыступіць да ажыццяўлення плана, які толькі што прыдумаў.
  
  Дзверы не аказала асаблівага супраціву, і ніхто не бачыў, як я штурхнуў яе правым плячом. З пісталетам у руцэ я увайшоў у маленькую гасціную з кніжнай паліцай і кучай карцін на сценах. Я зрабіў некалькі хуткіх крокаў і, не просячы прабачэння за свае благія манеры, увайшоў у спальню, з якой даносіўся гук тэлевізара. Зунеда і малы ляжалі на ложку. Адвакат быў без чаравік, і яго грудзі была аголена. Ні адзін з іх, здавалася, не заўважыў шуму, які я зрабіў, праціскаючыся паперадзе ў дзверы; яны былі паглынутыя парнаграфічнымі малюнкамі, мелькавшими на экране перад ложкам. Зунеда паспрабаваў устаць, але не атрымаў поспех. Мой кулак апынуўся хутчэй і ўдарыў яго па твары, отяжелевшему ад злосці і пагарды. Яго галава ўдарылася аб спінку ложка, і я падумаў, што пройдзе некалькі хвілін, перш чым ён прыйдзе ў сябе. Хлопец ускочыў на ногі, выглядаючы спалоханым.
  
  “Супакойся. Гэта не мае да цябе ніякага дачынення", - сказала я яму, спадзеючыся заваяваць яго давер.
  
  Хлопчык ускочыў на ложак, і перш чым я паспеў яго спыніць, ён пераскочыў праз Зунеду, пранёсся міма мяне і выскачыў з пакоя з спрытам вулічнага ката. Я прадставіла, як ён збягае па лесвіцы, і падумала, ці зможа ён калі-небудзь збегчы ад свайго жыцця на вуліцы. Я сядзеў у нагах ложка і глядзеў на экран, дзе грудастая бландынка з перабольшаным задавальненнем пераносіла ўдары велізарнага члена. Мне хутка надакучылі яе стогны, і я выключыў тэлевізар. Я закурыў цыгарэту, выглянуў у акно на Пласа-дэ-Армас і сеў, чакаючы, калі прачнецца адвакат. Плошча выглядала пустыннай, у месцах, далёкіх ад тайнага сэрцабіцця горада.
  
  OceanofPDF.com
  
  24
  
  “ Паліцыя? - Спытаў Зунеда, зашпільваючы кашулю, якую прыхапіў з падлогі. “ Няма, вызначана няма — калі б ты быў паліцыянтам, ты б не быў адзін. Ты таксама не ўяўляеш, у якой беспарадак вляпываешься, разграміўшы маю кватэру.
  
  “ Спыні несці лухту, Зунеда. Мы з табой абодва ведаем, што ты не ў тым становішчы, каб каму-небудзь пагражаць.
  
  “Давай ўладзіць гэта без асаблівага шуму. Я дам табе трохі грошай, і ты зможаш вярнуцца да сябе дадому і забыць пра тое, што ты бачыў".
  
  Гаворка Зунеды была скорагаворкай, і я спытаў сябе, ці было гэта вынікам алкаголю, сітуацыі, у якой я заспеў яго, ці пусты паперкі побач з ложкам. Нягледзячы на агрэсіўнасць яго прамовы, ён быў напружаны, і маё маўчанне, здавалася, выклікала ў яго такі ж дыскамфорт, як пісталет, накіраваны яму ў сэрца.
  
  "Што здарылася з дзіцем?" спытаў ён ціхім голасам.
  
  "Ён збег з куратніка, і я сумняваюся, што ён выслізне ад іншых сукиных сыноў накшталт цябе". Я апусціў пісталет і сказаў: “У мяне ёсць некалькі сяброў у паліцыі, якія былі б шчаслівыя даведацца пра тваіх захапленнях. Парнаграфія, педерастия, ужыванне наркотыкаў".
  
  "Хто вы?" - настойваў Зунеда. "Колькі будзе каштаваць ваша разважлівасць?"
  
  “Не турбуйцеся аб маёй асцярожнасці. Я ведаю, як трымаць рот на замку, калі вы будзеце супрацоўнічаць са мной. Мне трэба знайсці нейкага былога ваеннага, які рашыў заставацца ў цені. Хаўер Тора Паласиос - адно з імёнаў, якія ён выкарыстоўвае. І не кажы мне, што ты яго не ведаеш. Я ведаю, што вы сябры і што вы часта сустракаецеся. Я таксама ведаю аб вашым мінулым. Вашы праблемы з законам у 1970-х і ваша супрацоўніцтва з дыктатурай. Проста каб у цябе не было ніякіх ілюзій адносна таго, што ты выберашся з гэтай сітуацыі, дазволь мне запэўніць цябе, што ў мяне ёсць больш чым дастаткова, каб сапсаваць тваё існаванне ".
  
  "Чаму ты хочаш знайсці Тора?" - спытаў Зунеда.
  
  "Я хачу, каб ён пачаў выплачваць свой абавязак праўдзе, і я хачу ўбачыць, як ён дажыве рэшту сваіх дзён за кратамі".
  
  “Які сэнс капацца ў мінулым? Табе плацяць за кожную знойдзеную костка?"
  
  “Будзь асцярожны ў сваіх словах. Я ў дрэнным настроі, і ў мяне не так шмат цярпення. Час, калі ты мог грукацца ў дзверы моцных гэтага свету, прайшло. Сёння ты не больш чым махляр, шатающийся па вуліцах, каб задаволіць свае вычварэнствы ".
  
  "Адкуль ты бярэш гэта дурацкае дзярмо?"
  
  “Людзі бачылі, як ты шныряешь па тутэйшых завулках. Я таксама праверыў некаторыя з мястэчак з нізкай жыццём, якія ты наведваеш".
  
  “ Ты сапраўды думаеш, што зможаш што-то павесіць на мяне?
  
  “Я магу зрабіць цябе па-сапраўднаму няшчасным, не сумнявайся ў гэтым. Але больш за ўсё я зацікаўлены ў тым, каб знайсці Тора, каб ён змог заплаціць за тое, што нарабіў ".
  
  "Вядома, я ведаю яго, але я ніколі нічога пра яго не раскажу".
  
  “ Вы сустрэліся на віле Грымальдзі?
  
  "Я не абавязаны адказваць на гэтае пытанне".
  
  “ У мяне ў запасе шэсць прычын, па якіх вы павінны адказаць на мае пытанні. Я таксама ўпэўнены, што змагу знайсці якое-небудзь злачынства, якое можна павесіць на вас, Зунеда.
  
  "Магчыма, вы аказваеце мне паслугу, выкарыстоўваючы гэты пісталет", - сказаў адвакат, які з пакорай дадаў: "Я працаваў у Міністэрстве ўнутраных спраў і каардынаваў інфармацыю, якой мы валодалі аб марксистах, затрыманых службамі бяспекі. Міністр атрымаў лісты ад міжнародных арганізацый і судовых інстанцый з запытамі аб людзях, якія былі затрыманыя. Адказваць на іх было маёй працай, таму мне трэба было ведаць, ці будуць затрыманыя вызваленыя або мне прыйдзецца адмаўляць, што яны былі затрыманыя ".
  
  "Дзе мне знайсці твайго сябра?" Я настойваў.
  
  "Я магу расказаць табе сее-што аб сваім мінулым, але я не збіраюся выдаваць Тора".
  
  “Я магу пачакаць. Я ведаю, што праз некалькі гадзін табе спатрэбіцца выпіць ці некалькі грамаў кока-колы".
  
  “ Прэч! Ты ўжо зрабіў дастаткова.
  
  "Гадзіннік цікаюць, Зунеда", - сказаў я ціхім голасам.
  
  Твар адваката скамянела, а затым раптам выбухнула зьдзеклівым смехам. Ён здзівіўся, калі я ударыў яго кулаком у падбародак. Ён заплюшчыў вочы і мякка споўз уніз, пакуль не расцягнуўся на ложку. Я зняў з яго рэмень штаноў, звязаў яму рукі за спіной і пакінуў ляжаць тварам уніз. Затым я зняў трубку тэлефона, які стаяў побач з тэлевізарам, і патэлефанаваў Монтегону.
  
  “Як ты сябе адчуваеш? Ты можаш аказаць мне вялікую паслугу?" Спытала я, а затым распавяла яму аб маёй ночы з адвакатам. "Мне трэба, каб ты дапамог мне з Зунедой, пакуль ён не скажа нам, дзе Тора".
  
  “ Пакінь мяне з ім сам-насам на паўгадзіны.
  
  “Ты не ў той форме, каб наносіць пабоі. Дай яму адчуць, як праходзіць час і не хапае алкаголю. Трымай яго ў недасведчанасці. Дазволь яму падумаць аб сваім мінулым і ўспомніць. Час ад часу прымушай яго думаць пра віскі або халодным піве. Я ўпэўненая, што ён не вытрымае ўстрымання ".
  
  Монтегон змяніў мяне на досвітку. Паверх, на якім размяшчалася "дзірка ў сцяне" Зунеды, быў у асноўным заняты бардэлем, які выдавалі сябе за масажны салон, некалькімі кватэрамі, якімі карысталіся прастытуткі, якія працавалі на Пласа-дэ-Армас, і некалькімі іншымі, відавочна, занятымі людзьмі, якія стараліся не соваць свой нос у чужыя справы.
  
  Дэтэктыў быў рады дапамагчы мне сачыць за Зуньедой, але ён быў трохі занадта шчаслівы, і тое, як ён упершыню паглядзеў на адваката, прымусіла мяне занепакоіцца, што пакідаць іх сам-насам, магчыма, не такая ўжо добрая ідэя. Праўда, гэта было часова. Зламаў дэтэктыў падонку шыю або няма, для мяне ні на ёту не мела значэння. Зунеда быў моцным арэшкам, і веданне таго, што па крайняй меры двое з нас былі зацікаўлены ў яго словах, прымусіла б яго задумацца аб наступствах свайго маўчання.
  
  Апынуўшыся на вуліцы, я ўдыхнуў сонны паветра, ахутаны вуліцу, і мне дастаткова было заплюшчыць вочы, каб прадставіць сярдзітыя галасы, мітусню, хлещущую кроў горада, які абдымаў мяне як упартага сведкі жыцця, бягучай па яго венах. Я спыніўся перад газетным кіёскам, каб прачытаць першыя палосы газет. Я паглядзеў на плошчу і на людзей, якія ідуць да ўваходу ў метро і па суседніх вуліцах. Жыццё ішла сваёй чаргой, не звяртаючы ўвагі на мае жаданні і стомленасць, якая хілілася да маёй скуры. Я зайшоў у "Гаіці" выпіць кавы, а затым адправіўся ў кароткую шпацыр да свайго офісу.
  
  "Пацук у клетцы, і нам проста трэба пачакаць, пакуль у яе развязается мову", - сказаў я Сименону, напаўняючы яго міскі ежай і вадой, якую ён звычайна піў з стараннасцю бедуіна.
  
  "А потым?"
  
  "Я працягну шукаць у іншых хованках".
  
  "А потым?"
  
  "Заўсёды ёсць чым пацешыцца", - адказала я, цягнучы сваё цела ў бок спальні.
  
  Я прачнуўся неўзабаве пасля поўдня. Я прыняў душ, а потым, калі смажыў стейк, якім збіраўся падзяліцца з Сименоном, з'явіўся інспектар Берналес у суправаджэнні дванаццаці бляшанак піва, якія ён паставіў на стол. Я скончыла рыхтаваць мяса, нарэзала яго невялікімі кавалачкамі і пакінула котцы.
  
  “Адзін есць, пакуль двое глядзяць. Гэта не ідэальна, але, улічваючы памер стейка, тут мала што можна прыгатаваць ".
  
  “ Мы маглі б замовіць піцу ці кітайскую кухню.
  
  “ Піва, піца, кітайская ежа. Ты толькі што абрабаваў банк?
  
  “У нас ёсць нагода святкаваць. Мы знайшлі Луго. Затрымаць яго было нялёгка; ён сустрэў нас з пісталетам у руцэ, і мы былі вымушаныя ўсадзіць у яго пару куль. Нічога фатальнага. Ён выжыў, каб прызнацца ў забойстве Карвилио."
  
  “ Проста з цікаўнасці, у Луго сівыя валасы?
  
  “ Як снег. Чаму ты пытаеш?
  
  “ Па-мойму, я ўжо казаў вам, што вулічны гандляр бачыў мужчыну з сівымі валасамі, які выходзіць з будынка, дзе памёр Карвилио.
  
  Я выйшаў з кватэры, пакуль Берналес драмаў, разбуджаны півам і піцай, якія ён праглынуў, як падлетак. Сонца моцна паліла на Пласа-дэ-Армас, і я заўважыў мноства людзей, якія хаваюцца ў цені дрэў і рэстаранных падстрэшкаў. Мяне заўсёды здзіўляла, колькі людзей там сабралася. Старыя, маладыя закаханыя, перуанскія імігранты, прапаведнікі, комікі і беспрацоўныя, якія глядзелі на неба ў пошуках кроплі надзеі.
  
  Я падумаў пра Монтегоне і адчуў сябе вінаватым за тое, што так доўга не вяртаўся да Зунеде. Я зайшоў у адзін з рэстаранаў Portal Fernández Concha і купіў яму сэндвіч са стейк і два піва.
  
  Дэтэктыў не скардзіўся на маё спазненне. Ён проста выпіў адну кружку піва, а затым з'еў сэндвіч, скончыўшы паглядзець адзін з фільмаў з удзелам юрыста.
  
  "Я бачыў некаторыя руху, аб якіх нават не думаў, што яны магчымыя", - сказаў ён, паказваючы на экран. "Вычварэнствам няма межаў".
  
  “ Дарэчы, пра скрыўленні, як пажывае гаспадар дома?
  
  “Ён заснуў гадзіну назад. Ён крычыць, у яго галюцынацыі, ён пагражае, але ён усё яшчэ не размаўляе. Мне давялося заткнуць яму рот вехцем, каб ён не зацікавіў суседзяў ".
  
  “ Хто-небудзь прыходзіў пытацца пра яго?
  
  “Ніхто. Тэлефонных званкоў таксама не было".
  
  Я зрабіў пару крокаў па пакоі і закурыў цыгарэту.
  
  “Берналес прыйшоў наведаць мяне ў маім офісе. Яны схапілі Луго і зачынілі расследаванне забойства Карвилио. Я распавёў яму, што ты зрабіў, каб знайсці кілера, "сказаў я, а затым, убачыўшы мяшкі пад стомленымі вачыма Монтегона, дадаў:" Выйдзі ненадоўга і вяртайся пазней. Я ведаю, як паводзіць сябе з Зуньедой.
  
  Спальня была пагружана ў змрок. Зунеда з цяжкасцю дыхаў і, здавалася, яму сніўся кашмар. Я падышоў да яго і адным ударам вырваў кляп.
  
  "Ты ўсё яшчэ не ведаеш, дзе я магу знайсці твайго сябра?" Я спытаў у яго, не чакаючы таго, што адразу ж прагучала.
  
  "Сукін сын!" - крыкнуў ён прыглушаным голасам, з нянавісцю гледзячы на мяне.
  
  "Час ляціць, а магчымасці пагаварыць становіцца ўсё менш", - сказала я яму, перш чым зноў заткнуць яму рот кляпам і выйсці з спальні.
  
  Гадзіннік у гасцінай прабілі поўнач. Увесь дзень мы дарэмна чакалі, калі Зунеда загаворыць. Монтегон раскладваў пасьянс з дапамогай некалькіх карт, якія знайшоў на кухні, а я глядзела ў акно на Пласа-дэ-Армас.
  
  "Вы не сказалі мне, у чым заключаецца ваш план", - сказаў Монтегон.
  
  “ Ідэя ў тым, каб Зунеда прывёў нас да Тора Паласиосу.
  
  "Калі вы дасце мне магчымасць прымусіць яго загаварыць, Зунеда дасць нам тое, што мы хочам".
  
  "Я думаў аб гэтым, а таксама аб некаторых іншых рэчах", - сказаў я, падыходзячы да стала, дзе стаяла бутэлька віскі, якую я купіў днём.
  
  Я напоўніў шклянку і пайшоў у спальню. Зунеда прачнуўся і ўтаропіўся ў столь. Яго трэсла, а твар было пакрыта потым. Я выцягнуў кляп і прымусіў яго панюхаць віскі. Я адпіў глыток лікёру і адчуў, як нянавісць адваката распаўсюдзілася па пакоі атрутным воблакам.
  
  "Добры віскі ў пачатку вечара неацэнны", - сказаў я.
  
  "Ты заплаціш за гэта".
  
  “Гэта твой апошні шанец пагаварыць, Зунеда. Пасля гэтага я збіраюся пакінуць цябе ў руках некалькіх сяброў. Яны добрыя хлопцы, але часам яны становяцца крыху грубаватымі".
  
  "Якія сябры?"
  
  "Людзі, якія ведаюць, як выкарыстоўваць зброю супраць ваенных, і хацелі б мець у сваіх руках адваката, які супрацоўнічаў з катамі".
  
  "Ты проста спрабуеш напалохаць мяне".
  
  “ Калі ты не загаворыш у бліжэйшыя некалькі хвілін, я ім патэлефаную.
  
  "Я не ведаю, дзе жыве Тора, але ў мяне ёсць нумар яго мабільнага тэлефона", - сказаў адвакат, у роспачы агледзеўшы пакой.
  
  "Я шчаслівы, што ты пачынаеш разумець прычыну".
  
  “Мы разам працавалі на віле Грымальдзі, і шмат гадоў праз, калі палітычная сітуацыя змянілася, мы зноў сустрэліся, і ён запрасіў мяне выпіць. Я думаў, ён збіраецца папрасіць мяне аб дапамозе ў якім-небудзь юрыдычным пытанні, але ён проста хацеў пагаварыць. З таго часу мы бачыліся даволі рэгулярна. Ён ніколі не распавядаў мне, чым займаецца ў гэтыя дні, але ясна, што ён не самотны ".
  
  "У цябе ёсць месца, дзе вы сустракаецеся?"
  
  “Няма. Тора кожны раз мяняе месца".
  
  “ Патэлефануй яму і скажы, што хочаш сустрэцца заўтра ў адзінаццаць.
  
  “ А калі ён тады не зможа прыехаць?
  
  “Дзень і час для мяне не маюць значэння. Мы з табой пойдзем на сустрэчу разам, сябар мой. Не уладкоўваючы сцэн і не робячы нічога разумнага, усё, што табе трэба зрабіць, гэта паказаць Тора палец ".
  
  OceanofPDF.com
  
  25
  
  Сустрэча з Тора была прызначаная на поўдзень, і першае, што прыцягнула маю ўвагу, калі Зунеда сказаў мне, дзе яны сустракаюцца, было тое, наколькі блізка гэта было да майго дома.
  
  “Тора заўсёды хоча сустрэцца ў цэнтры горада. Думаю, ён робіць гэта, каб палегчыць мне задачу. Я таксама бачыў, як ён прагульваўся па Пасео Уэрфанос і Калле Эстадо ", - сказаў Зунеда, калі я пракаментаваў гэта месца, стараючыся не згадваць, што яно знаходзілася недалёка ад майго офіса.
  
  "Я мяркую, ты разумееш, што няма сэнсу гуляць брудна", - сказаў я яму пазней, калі мы выходзілі з яго кватэры.
  
  Адвакат спыніўся, паглядзеў мне ў вочы і скорчил презрительную грымасу.
  
  "Мой сябар будзе прытрымлівацца за намі", - папярэдзіў я яго. "У яго пісталет, і ён добра цэліцца".
  
  “ Я толькі спадзяюся, што ты стрымаеш сваё слова і пакінеш мяне ў спакоі, як толькі ўбачыш Тора.
  
  "Я пакіну цябе ў спакоі, але перад гэтым табе прыйдзецца пацярпець грамадства майго сябра яшчэ адзін ці два дні".
  
  "Ты збіраешся забіць Тора?"
  
  “Я выдаткаваў столькі часу на яго пошукі не для таго, каб проста забіць яго. Я хачу выкрыць яго і прымусіць паглядзець у твар свайму мінуламу ".
  
  Зунеда усміхнуўся і працягнуў свой шлях.
  
  "Мы можам выпіць перад тым, як пойдзем у рэстаран?" - спытаў ён.
  
  “Калі мы скончым, у цябе будзе час выпіць столькі, колькі захочаш. Ты можаш патануць у лужыне алкаголю, і я пальцам не пошевелю, каб спыніць цябе".
  
  Кітайскі рэстаран знаходзіўся на вуліцы Бандэра, паміж некалькімі крамамі ўжыванай адзення і тэлефонным цэнтрам апрацоўкі выклікаў. Раней я праходзіў міма дошак з рэкламай іх страў, але ніколі не турбаваў сябе тым, каб спусціцца па цёмнай галерэі, якая вядзе да галоўнага ўваходу ў рэстаран. У установе была адна вялікая пакой з двума тузінамі сталоў, пакрытыя чырвонымі абрусамі.
  
  "Будзь асцярожны ў сваіх дзеяннях", - папярэдзіў Монтегон Зунеду, калі мы пераступалі парог рэстарана.
  
  Зунеда спыніўся і агледзеў залу. Толькі пяць столікаў былі занятыя. За адным з іх абедала пажылая пара. Іншы столік занялі двое мужчын у чорным, а за астатнімі мужчыны сядзелі паасобку. Двое з іх стаялі спіной да дзвярэй. Трэці, малады і апрануты некалькі неахайна, падняў на нас вочы, калі адчуў наша прысутнасць.
  
  "Які з іх ён?" Я спытаў Зунеду.
  
  Адвакат паціснуў плячыма і, здавалася, на імгненне задумаўся.
  
  "Чалавек у сінім пінжаку у правым заднім куце," нарэшце вымавіў ён і, як быццам гэта быў свецкі прыём, дадаў: "Джэнтльмены, я хацеў бы прадставіць вам палкоўніка Хаўера Тора Паласиоса.
  
  Я паглядзеў у спіну Тора і неадкладна падаў знак Монтегону. Дэтэктыў схапіў адваката за руку і выштурхаў яго з рэстарана. Застаўшыся адзін, я накіраваўся да століка, які займаў чалавек, якога Зунеда назваў Тора, і калі я быў амаль побач з ім, ён павярнуў галаву і паглядзеў у бок ўваходу. Калі я ўбачыла яго твар, што-то замерла ўнутры мяне, і перш чым ён заўважыў мяне, я павярнулася і заняла месца за далёкім столікам. Мне было цяжка адказаць, калі падышоў афіцыянт, каб прыняць мой заказ. Я папрасіў порцыю піск у якасці аперытыва і сказаў, што хацеў бы зірнуць на меню. Тора вярнуўся да сваёй ежы. Я назіраў за яго тварам здалёк і ўсміхаўся ўсім, што адбылося за апошнія некалькі тыдняў і прывяло мяне ў гэтую дзірку ў сцяне. Ці Было гэта проста супадзеннем, ці было што-нешта такое, што ўцягнула мінулае на зношаныя вуліцы майго раёна? Я адпіў глыток піск, і калі афіцыянт вярнуўся, каб прыняць мой заказ, я сказаў яму, што страціў апетыт, кінуў на стол некалькі купюр і выйшаў на вуліцу. Я хацеў падумаць аб сваім наступным кроку. Я пашукаў Монтегона і Зуньеду, але не змог іх выявіць. Калі яны ішлі плане, які мы распрацавалі некалькі гадзін таму, яны павінны былі вярнуцца ў кватэру адваката.
  
  Са свайго месца на куце я бачыў, як Тора Паласиос выходзіў з рэстарана. Я праводзіў яго вачыма, пакуль ён не згубіўся сярод пешаходаў, якія ідуць па вуліцы Бандэра на поўнач. Стары ў кітайскім рэстаране не адпавядаў таму вобразу, які склаўся ў мяне аб сумна вядомым палаче з іншага часу. Аднак я не мог дазволіць зрабіць з сябе дурня. Я дакладна ведаў, хто ён такі і дзе яго знайсці. Я закурыў цыгарэту і, дабраўшыся да вуліцы Айлавилу, спыніўся ля кіёска Анзэльм і папрасіў у яго пачак цыгарэт, за якія ён адмовіўся браць з мяне грошы.
  
  "Я хацеў бы падзякаваць вас за інфармацыю, якую вы для мяне расстараліся", - сказаў я.
  
  "Я не памятаю, каб мы гаварылі з табой пра коней".
  
  “Я маю на ўвазе інфармацыю аб адвакаце. Гэта было нялёгка, але, у рэшце рэшт, ён супрацоўнічаў ".
  
  “Рады гэта чуць. Ты памятаеш суседку, аб якой я распавядаў табе на днях? Тая, якая замужам за турэмным ахоўнікам, але заявілася да мяне дадому, сказаўшы, што яна самотная і мае патрэбу ў понимающем мужчыну?
  
  “ Шчыра кажучы, я не разумею, пра каго ты кажаш.
  
  “Я запрасіў яе выпіць "писколу", дазволіў ёй абаперціся на маё плячо, і праз паўгадзіны яна была ў мяне ў ложку. Гэта было нядрэнна, але на наступны дзень яна вярнулася і сказала мне, што ніколі не здраджвала свайму мужу і хоча пакінуць усё як ёсць ".
  
  “ Такім чынам, ты прыгатаваў ёй яшчэ адну писколу, і яна зноў звалілася ў твае абдымкі.
  
  “Справа не толькі ў гэтым. Яна вярнулася ў трэці раз, скардзячыся на тое, як яна шкадуе пра ўсё, і як яна хацела расказаць свайму мужу ".
  
  "Ішто?"
  
  “Я два дні чакаў, калі з'явіцца турэмны ахоўнік, і не магу заснуць. На днях я ўбачыў яго, калі ён вяртаўся дадому, і гэты хлопец падобны на аднаго з тых змагароў па тэлевізары. Што мне рабіць, хлопец?"
  
  “ Купі яшчэ бутэльку піск. Яна вернецца зноў.
  
  “Не морач мне галаву, чувак. Я сапраўды баюся".
  
  “ Пра мужа або аб жонцы? - спытаў я.
  
  "І тое, і іншае, я думаю".
  
  Я пакінуў прадаўца газет з яго клопатамі і ўвайшоў у свой будынак. За стойкай швейцара я знайшоў Феліс Дамінга. У руках у яго было некалькі канвертаў, з якімі, здавалася, ён не ведаў, што рабіць.
  
  “ Дрэнныя навіны? - Спытаў я яго.
  
  “ Два пісьмы містэру Эрнандэсу, вашаму суседу.
  
  "Так у чым жа праблема?"
  
  “Я павінен даставіць іх яму, і ў апошні раз, калі я быў у ягонай кватэры, ён аблаяў мяне. У гэтага чалавека няма добрых манер".
  
  “ Ты патанаеш у шклянцы вады, Фелиз.
  
  “Фелікс, містэр Эредиа. Félix."
  
  “ Я магу аддаць містэру Эрнандэсу вашыя лісты.
  
  “ Вы зробіце гэта для мяне, містэр Эредиа?
  
  "Гэта па дарозе ў маю кватэру".
  
  "Можа быць, ты зможаш пагаварыць з ім пра яго дрэннага паводзінаў".
  
  "Гэта нядрэнная ідэя, Фелиз".
  
  "Фелікс, з крыжыкам".
  
  У люстэрках ліфта я ўбачыў твар чалавека, які перастаў думаць аб будучыні. Я дакрануўся да пісталета пад курткай і пачакаў, пакуль адкрыецца дзверы ліфта. З свайго офіса я патэлефанаваў Кэмпбеллу, майму сябру-журналісту, і сказаў яму, што мне ўдалося тое-сёе даведацца пра Тора Паласиосе. Я сказаў яму пачакаць дваццаць чатыры гадзіны, а калі ад мяне не будзе вестак, патэлефанаваць Берналесу і Котапосу, адвакату. Затым я ўзяў лісты, якія даў мне Феліс Дамінга, і хутчэй з пакорай, чым з хваляваннем, адправіўся іх ўручаць.
  
  Калідор быў поўны ценяў, а з суседніх кватэр даносілася мармытанне тэлевізараў. Я спыніўся перад дзвярыма майго суседа і паглядзеў на літары. На секунду я адчуў спакусу не ўмешвацца, а проста вярнуцца ў свой офіс і пачытаць добрую кнігу. Гэта была мімалётная думка, якую я выкінуў з галавы. Прыйшоў час заканчваць маю працу. Я пару разоў націснуў на дзвярной званок і пачакаў. Як і ў першы візіт, праз некаторы час мой сусед адкрыў дзверы і паказаў мне частку сваёй асобы.
  
  "У мяне для вас пошта", - сказала я, працягваючы лісты. "Швейцар быў заняты, і я прапанавала аднесці іх наверх".
  
  "Аддай мне лісты", - загадаў мой сусед.
  
  “ Я б хацеў перакінуцца з вамі парай слоў пра швейцаре.
  
  “ Вы прыватны дэтэктыў, у якога офіс на гэтым паверсе, праўда?
  
  “ Я бачу, ты не так рассеяны, як притворяешься. Мяне завуць Эредиа, і я хацеў бы надаць цябе некалькі хвілін.
  
  “У мяне няма часу. Перадай мне лісты", - настойваў ён.
  
  Я перадаў лісты праз шчыліну святла ў дзверы, і калі Эрнандэс сабраўся зачыніць яе, я заступіў яму шлях нагой, каб спыніць яго, і наваліўся на дзверы ўсім сваім вагой. Ланцужок, прикреплявшая дзверы да вушака, з шумам лопнула, і мой сусед упаў на падлогу. Я не даў яму часу апамятацца. Мой першы ўдар прыйшоўся яму ў падбародак, а другі прыйшоўся на некалькі цаляў вышэй пояса. Я выцягнуў пісталет і прымусіў яго падняцца на ногі, зрабіць некалькі крокаў назад і сесці на адзіны крэсла ў пакоі. Я дыхала глыбока, пакуль не адчула, што маё сэрцабіцце замарудзілася да нармальнай хуткасці, пакуль я чакала, калі ён прыйдзе ў сябе.
  
  “ Як ты хочаш, каб я цябе называў? Hernández? Палкоўнік Тора Паласиос? Ці вы хочаце сказаць мне сваё сапраўднае імя? Я спытаў у яго.
  
  "Аб чым, чорт вазьмі, ты кажаш?" ён злосна плюнуў у адказ.
  
  “ Ці ты аддаеш перавагу, каб я называў цябе царом Мидасом? Ты памятаеш? Твае палонныя задрыжалі, пачуўшы гэта імя.
  
  "Як ты смееш?" - спытаў ён, абараняючыся.
  
  “ Ты не можаш працягваць ўцякаць. І на выпадак, калі ты збіраешся нешта са мной зрабіць, дазволь мне сказаць табе, што я не адзіны, хто ведае тваю сапраўдную асобу.
  
  “ Ты блытаеш мяне з кім-то іншым. Мяне завуць Дэзідэрыа Эрнандэс, і я магу паказаць вам сваё пасведчанне асобы, каб даказаць гэта, " сказаў мой сусед ціхім голасам, як быццам гэта магло зрабіць яго словы праўдай.
  
  "Я б аддаў перавагу паставіць цябе тварам да твару з некаторымі з людзей, якія перажылі твае катаванні", - сказаў я, а затым, нібы размаўляючы сам з сабой, дадаў: "Я ішоў па тваіх слядах праз вялікую частку гэтага горада, і, у рэшце рэшт, нас падзяляла ўсяго пара дзвярэй".
  
  "Чаго ты хочаш?" - спытаў я.
  
  “ Каб пагаварыць аб мінулым.
  
  “ Я цябе яшчэ раз кажу, ты звязаўся не з тым чалавекам.
  
  “Guillermo Zuñeda. Гэта імя табе аб чым-небудзь гаворыць?
  
  "Нічога", - хутка адказаў ён, але нервовы цік ў галіне правага стагоддзя выдаў яго.
  
  “Ты памятаеш сустрэчу, якую ты павінен быў правесці з Зуньедой? Табе не здалося дзіўным, што ён так і не з'явіўся там? Праўда ў тым, што мы прыйшлі разам, і ён не стаў марнаваць час на тое, каб апазнаць цябе. Цяпер ён арыштаваны, і паліцыя яго дапытвае".
  
  "Якое гэта мае дачыненне да мяне?"
  
  “ Ты выдатна ведаеш, аб чым я кажу. Рана ці позна табе прыйдзецца прызнаць, што час хавацца прайшло. Падумай аб гэтым. У залежнасці ад таго, што ты мне раскажаш, мы, магчыма, нават зможам заключыць здзелку. Ты упёрся ў сцяну, і я сумняваюся, што хто-небудзь прапануе табе здзелку лепш, чым я."
  
  Мой сусед паглядзеў на свае рукі, а затым на навакольнае становішча. Нарэшце, ён скрыжаваў рукі на жываце і паглядзеў мне ў вочы.
  
  “Miguel Pastrana Gándara. Гэта маё сапраўднае імя. Прайшло шмат гадоў з таго часу, як я ім карыстаўся, " сказаў ён з стомленасцю ў голасе.
  
  “Таксама дзіўна, што тыя, хто працаваў пад вашым пачаткам, не ведалі гэтага. Віктар Мольтисанти, Вісэнтэ Тапиа і Даніла Урыбе. Ніхто з іх не мог мне гэтага распавесці.
  
  "Усё яшчэ ёсць людзі, якія вераць у адданасць".
  
  "Няма, яны проста не ведалі твайго сапраўднага імя".
  
  “Я заўсёды старанна хаваў сваё імя. Гэта было не проста часткай маёй працы, гэта быў здаровы сэнс. З самага пачатку я ведаў, што бяспека не вечная, і што аднойчы яны нас дагоняць. І я падрыхтаваўся да гэтага моманту. Я выдумляў фальшывыя дакументы і адкрываў банкаўскія рахункі, падрабляў пашпарты, крэдытныя карткі, універсітэцкія ступені, даверчыя граматы любога роду. Пазней, калі мы сышлі з урада і яны пачалі пераследваць нас, мы стварылі падпольныя сеткі, каб засцерагчы сябе і схавацца ".
  
  "Цяпер прыйшоў час, каб вам адказаць за свае злачынствы".
  
  "Ты капацца ў мінулым, якое вельмі нешматлікія хочуць памятаць".
  
  "Калі б гэта было так, ты б не стараўся так моцна хавацца".
  
  "Я ніколі не хацеў станавіцца мясам для помсты або праходзіць праз суды".
  
  "Ці, можа быць, ты ніколі не пераставаў рабіць сваю старую працу".
  
  "Чаму вы так кажаце?" - спытаў Пастрана, і яго правае павека задвигалось яшчэ настойлівей.
  
  “ Забойства, якое я расследуе, ставіцца не да іншага часу. Germán Reyes. Гэта імя табе аб чым-небудзь гаворыць?
  
  "Нічога", - адказаў Пастрана.
  
  “Рэес спрабаваў знайсці былых вайскоўцаў, якія маюць дачыненне да парушэнняў правоў чалавека. Ён знайшоў аднаго з сваіх катаў, і гэта каштавала яму жыцця ".
  
  “ У цябе багатае ўяўленне.
  
  “Рэеса затрымалі на віле Грымальдзі. Там ён пачуў імёны некаторых людзей, якія катавалі яго, і, выйшаўшы на волю, выдаткаваў вялікую частку свайго часу на пошукі тых, хто нясе адказнасць за тое, што здарылася з ім і яго сябрамі. Нарэшце, пасля многіх гадоў карпатлівай працы ён раскрыў сапраўдныя асобы катаў, якія называлі сябе Тора Паласиос і Фуллертон". Я заўважыў, што, пачуўшы імя Фуллертон, Пастрана распачаў новую спробу выглядаць бестурботным.
  
  "Проста з цікаўнасці, дзе ты хочаш, каб гэтая гісторыя скончылася?"
  
  “Увесь гэты час я задаваў сабе адно пытанне. Што афіцэр вашага рангу робіць у такой дзірцы, як гэтая? Адна, якія хаваюцца, бегающая з п'яным адвакатам-педерастом, вымушаная выкарыстоўваць выдуманае імя. Гэта гучыць як гісторыя з прабеламі, якія трэба запоўніць. Гісторыя пра афіцэра з бруднымі рукамі, які спрабуе абараніць сябе ад тых, хто можа судзіць яго. План працуе гадамі, пакуль вы не зразумееце, што мінулае, якое вы ўсё сваё жыццё спрабавалі схаваць, вось-вось ўсплыве, падобна гіганцкай хвалі ў ціхім акіяне. Я не ведаю, як вы даведаліся пра Рейесе або аб ходзе яго расследавання, але аднойчы вы вырашылі ліквідаваць небяспеку і з дапамогай некалькіх старых таварышаў забілі няпрошанага госця.
  
  "У вас няма ніякіх доказаў, якія пацвярджаюць гэтую абсурдную гісторыю".
  
  “У маёй галаве круцяцца і іншыя пытанні. Як клікалі хлопцаў, якіх ты выкарыстаў, каб забіць Рэеса? Якое сапраўднае імя Фуллертона? Хто табе сказаў, што Рэес ведаў тваё сапраўднае імя і імя Фуллертона?
  
  “Я спытаю цябе яшчэ раз. Што ты атрымліваеш, раскапывая гэтыя рэчы?"
  
  "Я хачу, каб заглушыць рэха мінулага, якое я не магу перастаць чуць".
  
  “Я не ведаю, колькі яны табе плацяць, але мы можам заключыць здзелку. Колькі ты хочаш за маўчанне?"
  
  “Я не думаю, што ў цябе ёсць намер выканаць сваю частку здзелкі. Ты проста хочаш выйграць дастаткова часу, каб спланаваць свой наступны крок ".
  
  “ Ты вырабляеш ўражанне ўпартага чалавека.
  
  - На гэты раз выйсця няма, Пастрана. Нават калі ты ліквідуеш мяне, ты выйграеш сабе ўсяго некалькі дзён форы.
  
  "Па-чартоўску ўпарты мул, зусім як Рэес", - пагардліва сказаў Пастрана.
  
  “ Таму Ты забіў яго? Таму што ён спрабаваў знайсці сваіх катаў?
  
  “Ты памыляешся. У мяне былі іншыя спосабы ухіліцца ад расследаванняў Рэеса. Але я салдат і выконваю загады, якія мне аддаюць".
  
  “Твой адказ не вельмі арыгінальны. З такімі людзьмі, як ты, іншы хлопец заўсёды адказны", - сказаў я. "Быў ці Хуліа Суазо таксама ў тваім спісе упрямцев?"
  
  "Хто гэта?" - спытаў я.
  
  “ Яшчэ адзін чалавек, які праходзіў праз Вілу Грымальдзі. Ён даў паказанні супраць вас у судзе, і вельмі хутка пасля гэтага ён загінуў у выніку вулічнай аварыі. Гэта было даўно, але дачка нябожчыка працягвае думаць, што гэта не было няшчасным выпадкам ".
  
  “Магчыма, яны згадвалі мяне ў многіх судовых працэсах, але я не нясу адказнасці за ўсіх загінулых людзей у гэтай краіне. Калі вы плануеце завяршыць свой допыт?"
  
  “ Калі я пачую адказы, за якімі прыйшоў.
  
  "Мала што прычыняе такую боль, як адзінота", - прамармытаў ён. “Але я не скарджуся. Яны навучылі мяне слухацца і быць верным".
  
  “З гэтага моманту вы не будзеце самотныя. Копы, адвакаты і сям'і людзей, якіх вы забілі, вельмі зацікаўлены, каб пачуць ад вас ".
  
  "Гэта адзіны варыянт, які ты мне прапануеш?"
  
  "У турме ты знойдзеш старых сяброў", - сказаў я яму, ігнаруючы яго пытанне. "У турме значна больш выгод, чым у большасці іншых".
  
  “Навошта ты ўсё гэта робіш? Чаму ты ввязываешься ў рэчы, якія складаней, чым ты можаш сабе ўявіць?"
  
  “Я адзін з тых людзей, якія звяртаюць увагу на жыццё сваіх суседзяў. Цікаўны хлопец, які зробіць усё магчымае, каб ты зноў не ўцёк".
  
  Пастрана апусціў погляд і некаторы час не адводзіў яго, разважаючы.
  
  Магчыма, прыйшоў час, каб патэлефанаваць Берналесу, падумаў я, каб ён узяў на сябе адказнасць за афіцэра. Магчыма, яму ўдасца выцягнуць з яго больш інфармацыі, а затым перадаць яго сумленнага суддзі. Я паглядзеў на пісталет у сваёй руцэ і на імгненне ўявіў сабе гук стрэлу ў пакоі.
  
  Спакуса доўжылася нядоўга. Усё адбылося хутка. Пастрана скарыстаўся тым, што я адцягнуўся, схапіў шкляную попельніцу, якая апынулася ў межах дасяжнасці, і запусціў ёю мне ў галаву. Удар не быў моцным, але ён прымусіў мяне страціць кантроль над сітуацыяй. Я ўпаў на калені і не змог абараніцца. Пастрана скарыстаўся сваім перавагай, ударыўшы мяне кулаком у падбародак. Калі я прыйшоў у сябе, ён ужо выйшаў з пакоя. Я пагнаўся за ім і паспеў убачыць, як ён схаваўся ў ліфце, якому, павінна быць, спатрэбілася некаторы час, каб дабрацца да нашага паверха. Я збег уніз па лесвіцы і апынуўся на першым паверсе як раз у той момант, калі Пастрана зачыняў за сабой дзверы будынка.
  
  Выйшаўшы на вуліцу, я ўбачыў, як ён ўцякае ад натоўпу людзей. Нават здалёк я мог разглядзець яго зялёную кашулю. Ён спрабаваў бегчы, але было ясна, што час замарудзіла яго бег. Ён перайшоў вуліцу, уворачиваясь ад сустрэчных машын, і, азірнуўшыся, пайшоў у бок вуліцы Генерала Маккенна. Я бачыў, як ён спыніўся і паглядзеў на машыны, якія праязджалі перад ім. Я падумаў, што ён паспрабуе злавіць таксі, але я памыліўся. Ён паправіў кашулю і зайшоў у офіс продажаў будуецца будынка ў некалькіх кроках ад станцыі метро Cal y Canto. Я глыбока ўздыхнуў і накіраваўся да офіса продажаў. Унутры я выявіў прадаўшчыцу, занятую з кліентам. Я пачакаў некалькі секунд і спытаў яе пра мужчыну ў зялёнай кашулі, які прыйшоў некалькі хвілін таму.
  
  “Ён падняўся ў выставачныя апартаменты. Дзясяты паверх", - адказала жанчына, якая затым зноў звярнула сваю ўвагу на свайго кліента.
  
  Будынак знаходзілася на завяршальнай стадыі будаўніцтва. У канцы калідора, абабітай фанерай, я знайшоў ліфт. Дзвярэй спатрэбілася час, каб адкрыцца, і калі яны, нарэшце, адкрыліся, я ўвайшла ў скрынку, сцены якой былі абаронены пластыкам і кардонам. Самаробная папяровая шыльда паведамляла, што ліфт спыніцца толькі на дзесятым паверсе. Я націснуў кнопку, і скрынка пачала рухацца. На дзесятым паверсе шыльда паказвала на кватэры, якія маглі наведаць патэнцыйныя пакупнікі. Я пачаў пошук з самай вялікай. У ім пераважалі пахі фарбы і клею. Я хутка прайшоў праз гасціную, кухню і сталовую. У спальнях я зазірнуў у шафы, а ў ваннай адкінуў фіранку для душа. Я нікога не ўбачыў. Я кінуў хуткі погляд на балкон і пайшоў у суседнюю кватэру, дзе пара спрачалася аб памеры пакояў. Ні следу Пастраны.
  
  Апошняя з кватэр была памерам з лялечны домік. Кухня, гасцёўня і сталовая былі аб'яднаны ў адно невялікае прастору, дзе, як я думаў, не маглі адначасова размясціцца больш за трох гасцей. Ванная і спальня былі падобныя на два запалкавых скрынка. Я не бачыў ніякіх прыкмет Пастраны, але калі я быў гатовы сыходзіць, то пачуў крыкі, якія даносіліся з вуліцы. Я ўспомніў сее-што, што бачыў у спальні, на што не звярнуў належнай увагі. Я вярнуўся па сваіх слядах і спыніўся ля шкляной дзверы, якая вядзе на маленькі балкон. Я выйшаў на вуліцу, і галавакружэнне прымусіла мяне адступіць назад. Я перавёў дыханне, яшчэ раз паглядзеў на падставу будынка і адразу зразумеў, што пагоня падышла да канца. У цэнтры круга працоўных, якія крычалі і глядзелі ўверх, я ўбачыў цела ў зялёнай кашулі. Я выйшаў з кватэры і ўвайшоў у ліфт разам з парай, якая спрачалася аб памеры пакояў.
  
  Я вярнуўся ў офіс і папрасіў у прадаўшчыцы дазволу скарыстацца тэлефонам, які стаяў у яе на стале. Берналесу спатрэбілася некалькі званкоў, каб адказаць на званок свайго мабільнага тэлефона, і калі ён гэта зрабіў, ён сказаў мне, што аглядаў звалку, дзе быў знойдзены згнілы труп, верагодна, зарезанный членамі банды неанацыстаў. Я распавёў яму пра Пастране, і мы дамовіліся сустрэцца ў Ла Пьохера пазней у той жа дзень. Выйшаўшы з офіса, я падышоў да трупа Пастраны і некалькі секунд разглядаў яго. Проста яшчэ адна куча частак цела на асфальце. Я закурыў цыгарэту і накіраваўся назад у сваю кватэру.
  
  OceanofPDF.com
  
  26
  
  Дзверы ў кватэру Пастраны ўсё яшчэ былі прыадчынены, і без усялякай прычыны, акрамя цікаўнасці, я ўвайшоў у пакой, дзе адбыўся наш апошні размова. Попельніца на падлозе нагадала мне пра гузы ў мяне на лбе.
  
  Планіроўка кватэры была падобная на маю. Вялікая гасцёўня-сталовая, якая ў маім выпадку выкарыстоўвалася як офіс. Дзве спальні, столькі ж ванных пакояў і вялікая, добра асветленая кухня. Адна з спальняў была пустая, а ў другой стаялі толькі ложак і тумбачка. Пад ложкам я знайшоў пару чорных туфляў, а на начным століку раман Тома Клэнсі, дзве ручкі і ўпакоўку аспірыну. У шафе вісеў сіні касцюм з чатырма жаласнымі манетамі па дзесяць песа у адным з кішэняў. Нічога, што обнажало б якія-небудзь рысы асобы Пастраны або давала ключ да разгадкі таго, чым ён займаўся з тых часоў, як сышоў у падполле. Я падумаў пра камандас, выживающем ў тыле ворага. Чалавек, які паклаўся на поспех, не маючы ніякіх рэсурсаў, акрамя сваіх інстынктаў і ўменні забіваць. Я спытаў сябе, ці магла яго турбаваць сумленне, або ён сапраўды быў усяго толькі мастифом, приученным падпарадкоўвацца загадам свайго гаспадара. Істота, пазбаўленая пачуццяў, якое вырашыла пакончыць з сабой, калі яго загналі ў кут — не з шкадавання, а каб разарваць усякую сувязь з крыніцай сваіх загадаў.
  
  Перш чым пакінуць кватэру, я агледзеў кухню. У кладоўцы стаялі банка распушчальнай кавы і неоткрытой бутэлька Absolut. Над ракавінай я знайшоў шклянкі і чайную кубак. Я схапіў бутэльку і выйшаў, трымаючы яе пад пахай. Ніхто б па ёй не сумаваў, а ў Пастраны больш не было прычын, каб святкаваць.
  
  Вярнуўшыся да сябе, я сеў за пісьмовы стол і некалькі хвілін чухаў мяккі валасаты жывот Сіменона. У маіх даследаваннях было што-то незавершанае, што-тое, што заставалася схаваным. Я не мог вызначыць прычыну свайго турботы. Гэта было як удар у жывот або прадчуванне дрэнных навін. Я адкрыў бутэльку гарэлкі і наліў некалькі кропель у шклянку. Сіменон панюхаў яе і адышоў. Ён апусціўся на падлогу і пачаў драпаць край стала, пра які звычайна тачыў кіпцюры. Гарэлка не занадта абвастрыла мае думкі, але дапамагла ўспомніць, што Монтегон усё яшчэ быў у кватэры Зунеды.
  
  Голас дэтэктыва выдаваў яго раздражненне. Я спытаў яго аб Зуньеде, і ён сказаў мне, што адвакат моцна спаў, абдымаючы бутэльку віскі, якую ён спустошыў ў імгненне вока.
  
  "Ты можаш пакінуць яго ў спакоі", - сказаў я яму. “Калі ён прачнецца, то, верагодна, падумае, што апошнія некалькі дзён былі часткай кашмару. Магчыма, ён нават не памятае, як мы выглядаем".
  
  "На самой справе я не ў захапленні ад ідэі адпусціць Зунеду на свабоду".
  
  “ Ён зрабіў тое, што абяцаў, і дапамог нам знайсці Тора Паласиоса.
  
  “Добра. Я пакіну Зунеду ў сьвядомасьці", - прабурчаў Монтегон без намёку на хваляванне, а затым спытаў мяне, як прайшлі справы з Тора.
  
  "Тора, якога таксама звалі Дэзідэрыа Эрнандэс, і чыё сапраўднае імя было Мігель Пастрана Гандара, хутчэй за ўсё, знаходзіцца на бальнічнай койцы ў Юрыдычнай медыцынскай службе", - адказаў я, а затым падрабязна распавёў яму пра пералёт майго суседа ў адзін канец.
  
  "Справа закрытая", - абвясціў Монтегон. "Што цяпер мы будзем рабіць?"
  
  "Напэўна, вярнуся да таго, што я заўсёды раблю".
  
  "А наша партнёрства?"
  
  "Мой бізнэс ледзь пакрывае выдаткі на ежу".
  
  "Гэта не той адказ, на які я спадзяваўся, Эредиа".
  
  “ Мы заўсёды можам сустрэцца і прапусціць пару шкляначак. Я не забываю, што абавязаны табе не толькі адным ласку.
  
  "Можа быць, у якой-то момант, пасля некалькіх чарак, ты зменіш сваё меркаванне аб партнёрстве".
  
  Я заўважыў Берналеса, які сядзіць за столікам, адкуль ён мог назіраць за якія ўваходзяць наведвальнікамі. La Piojera выглядала практычна гэтак жа, але пры бліжэйшым разглядзе стала зразумела, што некаторыя сталы і крэслы замянілі. Астатняе было такім жа, як заўсёды: шкляныя банкі з чичой і пипеньо на стойцы, пара котак, прабіраліся скрозь ногі наведвальнікаў, студэнты універсітэта, тыя, што п'юць "землятрусу", і тыя ж старыя карціны на сценах. Большасць людзей былі больш заклапочаныя пошукам дна сваіх шклянак, чым тым, што іх акружала.
  
  "Чаму табе падабаецца гэта месца?" - спытаў Берналес, трохі раздражнёны чаканнем мяне.
  
  "У ім ёсць жыццё, мясцовы каларыт, і нікому няма справы да таго, што робіць іх сусед".
  
  “Гэта нагадвае мне аб тым часе, калі я быў пачаткоўцам на гэтай працы. Мой бос часта прыходзіў сюды, каб знайсці інфарматараў ".
  
  Мы замовілі некалькі кавалачкаў арроладо кальенте з адварной бульбай і салатай з памідораў. Калі гара ежы прыбыла да нашага стала ў вялікай глінянай форме для запякання, Берналес накінуўся на яе з нястрымным апетытам.
  
  "Нічога такога ўжо дзіўнага", - пракаментаваў ён, калі я скончыў расказваць яму пра Пастране. “Ён не змог змірыцца з выкрыццём і замест гэтага палічыў за лепшае самагубства. Часам мы назіраем тое ж самае з звычайнымі злачынцамі, асабліва калі яны ўжо правялі некаторы час у турме ".
  
  “Пастрана не быў звычайным злачынцам. Ён таксама не быў злодзеем, які забівае сябе, калі яго збіраюцца арыштаваць. Ён быў армейскім афіцэрам, специализировавшимся на разведвальнай працы. У яго павінна была быць прычына. Я думаю, ён спрабаваў што-то схаваць ад нас.
  
  “Хлопец мёртвы. Навошта працягваць думаць пра гэта?"
  
  "Я спадзяваўся ўбачыць яго ў турме".
  
  “А што наконт Зунеды? Ён таксама заслугоўвае таго, каб правесці некаторы час за кратамі".
  
  “Калі вы приставите да яго аднаго з сваіх людзей, яму не спатрэбіцца шмат часу, каб усё сапсаваць. Гандаль наркотыкамі і педафілія. Ён дасць вам нагоду пасадзіць яго ".
  
  "Праз некалькі дзён гэтая птушка будзе ў клетцы, я вам абяцаю", - сказаў Берналес і, праглынуўшы кавалачак арроладо, дадаў: "Мы нацкавалі Луго і Бульнеса адзін на аднаго. Да другога пытання яны ўжо супярэчылі адзін аднаму, а астатняе было проста складаннем кавалачкаў разам ".
  
  "Табе не надакучыла ўвесь час капацца ў гаўне?" Я спытаў Берналеса. “Забойцы, наркагандляры, гвалтаўнікі, хлопцы, якія выкідваюць сваіх дачок з акна кватэры. З людзьмі, што-то не так. Расчараванне, даўгі, маладыя людзі, у якіх няма выбару, акрамя беспрацоўя і галечы, людзі з дня ў дзень працуюць, каб пагасіць свае крэдыты. Шчасця мала або яго наогул няма. Гэта выклікае ў мяне жаданне апусціць заслону і пачаць гісторыю нанова ".
  
  "Я стараюся не думаць пра гэта занадта шмат".
  
  "Павінен жа быць іншы спосаб жыць, Берналес".
  
  "Ты крыху застары, каб мяняць свет".
  
  “Ёсць лі ўзрост для гэтага? Я ўсё яшчэ чапляюся за мару жыць у свеце, дзе наша прафесія - бескарысная рэч, перажытак мінулага ".
  
  “Я кап і я проста раблю сваю працу. Не тое што ты, заўсёды шукае пяць ног у кошкі".
  
  “ Можа, ты і маеш рацыю, Берналес. Рэальнасць не дае мне расслабіцца.
  
  Пяць лап у кошкі. Вось і ўсё. Шукаю схаваны знак, праўду за знешнасцю, адказ на пытанне, які ніхто не адважваўся задаць ўслых. Я развітаўся з паліцыянтам перад Ла Пьохерой і вяртаўся ў свой офіс, не маючы асаблівых спраў, акрамя як разважаць над словамі Пастраны. Загады. Ён казаў аб загадах, якім ён павінен быў падпарадкоўвацца. Але ці меў ён на ўвазе мінулае ці сапраўднае? Што-то не сыходзілася. Я паглядзеў на бутэльку гарэлкі на стале, але пакінуў яе там, дзе яна стаяла.
  
  "Што цябе турбуе?" - спытаў Сіменон. "Ты памрэш, спрабуючы высветліць, што знаходзіцца на адваротным баку Месяца".
  
  “А што, калі ў гэтым і заключаецца ўся жыццё? Думаць, пытацца, марыць, стоячы нагамі на зямлі і адначасова далёка ад яе ".
  
  “Кінь, Эредиа. Ты занадта шмат сабе дазваляеш. Некалькі абадраных нітак, адчуванне, што расследаванне засталося незавершаным. Ну і што? Пастрана загадаў забіць Рэеса. Карвилио быў забіты Луго. Чаго ты яшчэ хочаш? Два злачынствы па цане аднаго, як дазвол на звальненне ў канцы сезону."
  
  “Сумнеў забівае - ці адкрывае дзверы. Я да гэтага часу не ведаю, хто забіў Рэеса".
  
  “ Не навязваюць мне сваю танную філасофію.
  
  “Рэес выявіў Пастрану, і замест таго, каб мяняць канспіратыўныя кватэры, як ён рабіў гадамі, Пастрана забіў яго. Чаму ён гэта зрабіў? Чаму ён проста не залёг на дно і не пачакаў, пакуль бура аціхне?"
  
  "Магчыма, Рэес даведаўся што-то большае, чым імя і месцазнаходжанне Пастраны".
  
  “Цяпер я думаю, ты што-небудзь зразумеў, цікаўны кот. Нарэшце-то ты сказаў што-то, што мае сэнс". Я падняў трубку.
  
  "Што здарылася на гэты раз?" спытаў Кэмпбэл пасля доўгага пазяхання. “ Ты ніколі не тэлефануеш, каб пагаварыць аб надвор'і або лёс Атлантыды.
  
  “ Я б з задавальненнем, але я ведаю, што вы заняты чалавек і ў вас ёсць больш важныя клопаты.
  
  “Раскажы мне пра гэта. Да заўтрашняга дня я павінен напісаць тры артыкулы. У дадатак да гэтага, мяне нанялі напісаць пятнаццаць рэкламных аб'яў, два сцэнары для радыё і шэсць тэзісаў для кампаніі сенатара ".
  
  - Ведаеш, можна сказаць “няма". 'Я не магу. Я не хачу. У мяне няма часу. Мне гэта не цікава".
  
  “ І адмовіцца ад прыгаршчы наяўных?
  
  “Грошы, грошы. Ты дажывеш да свайго апошняга дня і працягнеш думаць, што табе трэба папоўніць свой бягучы рахунак ".
  
  "Перастань рваць мяне і скажы, што табе трэба", - зароў журналіст у адказ.
  
  "Мне патрэбна інфармацыя пра месцазнаходжанне агентаў з Упраўлення нацыянальнай выведкі і Нацыянальнага інфармацыйнага цэнтра".
  
  “Вам не здаецца, што гэта некалькі шырокая просьба? Некаторыя з іх засталіся на сваіх працах, іншыя былі пераведзены, і многія сышлі на пенсію. З гэтай апошняй групы большасць жыве ў цішыні, і невялікая колькасць, найбольш відавочных, апынуліся ў трыбуналах ".
  
  “Мне не патрэбная інфармацыя аб усіх агентах. Толькі пра тых, з якімі вы сутыкаліся ў сваёй працы. Мне патрэбныя некаторыя справы, якія прыцягнулі вашу ўвагу, таму што ў іх згадвалася імя, якога вы раней не чулі ".
  
  “Я напісаў шмат падобных артыкулаў. Вы маглі б зазірнуць у мае архівы, але, верагодна, вы проста патрацілі б пару тыдняў, капаючыся ў маіх паперах і забруджваючы мой офіс сваімі агіднымі цыгарэтамі. Я прышлю вам некалькі артыкулаў па электроннай пошце, і калі што-то прыцягне вашу ўвагу, вы можаце праверыць у архівах ".
  
  “У мяне няма электроннай пошты. Я больш веру ў паштальёна, які тэлефануе двойчы".
  
  "Вы можаце прачытаць іх у маім блогу".
  
  "У мяне няма кампутара, а адзінае кафэ па суседстве з інтэрнэтам зачынілі за нявыплату падаткаў".
  
  “ Зараз ты скажаш, што я павінен напісаць іх чарніламі і пяром.
  
  "Самае лепшае - гэта сціплая чорная ручка".
  
  Анзэльм увайшоў у кабінет з стосам папер, якія, здавалася, былі гатовыя выпасці ў яго з рук. Ён недалікатны шпурнуў іх на прэс-пап'е.
  
  "Твой сябар Кэмпбэл сышоў з розуму, чувак", - сказаў ён, выціраючы хусткай бліскучы лоб. “Ён даслаў хлопца з усімі гэтымі паперамі. Не ведаю чаму, але пасыльны пакінуў пасылку мне. У чым справа?"
  
  "Я папрасіў Кэмпбэла даслаць мне некалькі яго артыкулаў".
  
  “ А ён не мог адправіць іх на мой факс?
  
  "Тут занадта шмат старонак".
  
  "Для гэтага спатрэбілася б машына, таму што да гэтага часу яна была прыдатная толькі для атрымання рэлігійных лістоў шчасця і рэкламы".
  
  "Ты заўсёды можаш ахвяраваць гэта музею разам з фатаграфіяй з твайго першага прычасця".
  
  “Дай мне перадыхнуць. Я падумваю аб тым, каб абмяняць яго на тостар ў камплекце з кававаркай. Што ты думаеш?"
  
  “ З кожным днём твой мозг ўсыхае ўсё больш, Анзэльм.
  
  "Ты павінен ісці ў нагу з часам, хлопец".
  
  “Такімі тэмпамі вы будзеце толькі паспяваць за рытмам даўгоў. Вы скончыце, як большасць чылійцаў, з абавязкамі і стрэсам — або, можа быць, вы скончыце, як сябар, які памятае вехі свайго жыцця па тым, калі ён купляў бытавую тэхніку ў свой дом. Калі я размаўляю з ім, ён кажа мне што-то накшталт: "Мая старэйшая дачка нарадзілася за два месяцы да таго, як я купіў кампутар' або 'Маёй жонцы зрабілі аппендэктомию у той жа год, калі я купіў сваю першую відэакасету ".
  
  "Я хачу атрымліваць асалоду ад нейкім камфортам у жыцці".
  
  "Кніга, добрая ложак, ежа на стале і трохі музыкі, каб супакоіць слых".
  
  “Не терроризируй мяне, чувак. Што тычыцца кніг, то ад аднаго погляду на бібліятэку я стамляюся. Я аддаю перавагу, каб уключыць канал аб скачках і адкрыць пару бляшанак піва. Як любіла гаварыць мая дарагая мама: "У Бога ёсць месца на нябёсах, дзе кожны можа насіць тую абутак, якая яму больш за ўсё падыходзіць".
  
  “ Няма сэнсу спрачацца з табой, Анзэльм.
  
  “ І з табой таксама.
  
  Я ўважліва прачытаў апавяданні Кэмпбэла і не знайшоў ніякай інфармацыі, якая праліла б новы святло на расследаванне. Тора Паласиос згадваўся ў адным з артыкулаў як адказны за катаванні прафесара, які высунуў супраць яго абвінавачванні, але справа застапарылася з-за адсутнасці доказаў. Большасць гісторый былі сканцэнтраваны на справах, якія дайшлі да суду, і вінаватыя ў якіх небудзь адбылі свае пакарання, альбо памерлі падчас судовага працэсу. У іншых матэрыялах падкрэслівалася, што былыя вайскоўцы розных рангаў, як мяркуецца, былі ўцягнутыя ў незаконную дзейнасць, такую як гандаль зброяй, наркотыкамі і знікненне людзей. Адзінай канстантай ва ўсіх яго артыкулах была жорсткасць, з якой было абарвана так шмат жыццяў, і апатыя, прадэманстраваная суддзямі. Да 1990-х гадоў шматлікім сусветным суддзям спатрэбілася час, каб прыадчыніць заслону таямніцы, хавае вінаватых.
  
  Я адклаў паперы на некаторы час і нічога не рабіў, толькі сузіраў кавалачак неба, які бачыўся мне ў акно. Павольна згушчаліся хмары, далёкія ад маіх разважанняў аб пакінутай працы па справе Германа Рэеса. Мне трэба было пагаварыць з яго сястрой і дзяўчынай, а затым, калі мне ўсё яшчэ захочацца, вярнуцца ў майстэрню Терана. Пасля гэтага я мог вярнуцца ў свой офіс, сесці і чакаць, пакуль прыбудуць яшчэ кліенты.
  
  "Вам трэба было б прывыкнуць пазнаваць напалову праўду", - пачуў я словы Сіменона, калі ён уставаў з чаркі кніг, на якіх спаў.
  
  “Не заўсёды ўсё атрымліваецца так, як хочацца. Я б хацеў атрымаць ад Пастраны больш ".
  
  "Самыя вялікія ісціны схаваны ва ўсіх на ўвазе".
  
  "У мяне такое пачуццё, што я згубіла па меншай меры адну падказку", - уздыхнула я, ледзь пачуўшы, што сказаў. Сіменон.
  
  "Табе трэба прагуляцца па наваколлі і падумаць аб іншых рэчах".
  
  “ І, можа быць, выпіць келіх віна.
  
  “ У цябе заўсёды ёсць нагода напіцца.
  
  "Мая дружба з віном не мае патрэбу ў апраўданні".
  
  OceanofPDF.com
  
  27
  
  Мая дружба з віном была далікатнай. Прагуляўшыся па раёне і зайшоўшы ў пару забягалавак, дзе было няшмат наведвальнікаў і занадта шмат прастытутак, я вярнуўся ў сваю кватэру і аддаў сваё цела ласкам прасцін. Я стаміўся, я сумаваў па Гризете. Я дазволіў сну накінуць на мяне сваю сетку і, не жадаючы працягваць барацьбу, заснуў.
  
  Раніцай мяне разбудзіў голас Анзэльм. Здавалася, ён асабліва зацікаўлены ў тым, каб вярнуць мяне ў кепска асветленую рэальнасць маёй спальні. Ён быў апрануты ў яркую лаймово-зялёную футболку і шорты, з-за якіх былі бачныя яго худыя валасатыя калыпкі.
  
  "Я падумаў, ты захочаш пачытаць сённяшнія навіны", - сказаў ён, перадаючы мне газету, у галоўнай артыкуле якой гаварылася аб сіліконавых імплантатах тэлевізійнай шлюхі. "Там што-то ёсць аб смерці тваёй суседкі".
  
  Артыкул займала цэлую старонку і ўтрымоўвала старую фатаграфію Пастраны ў ваеннай форме. Артыкул была заснавана ў асноўным на здагадках і ўтрымоўвала толькі некалькі дакладных фактаў. У ім гаварылася, што былы афіцэр пакутаваў ад працяглай дэпрэсіі, звязанай з яго звальненнем з арміі і тым, што яго імя фігуравала ў шматлікіх судовых справах. У артыкуле цытавалася яго малодшая сястра, якая сказала, што не бачыла яго апошнія пяць гадоў, з моманту пахавання іх маці. Жанчына думала, што ён жыў за межамі Сант'яга, і ніяк не пракаментавала абвінавачванні, вылучаныя супраць яе брата. Было таксама заяву палкоўніка, прадстаўніка арганізацыі афіцэраў у адстаўцы. Ён аплакваў смерць Пастраны і прыпісваў гэта агрэсіі тых, хто імкнуўся адпомсціць за сваю паразу ад рук вайскоўцаў. Гэта, у сваю чаргу, было супастаўлена з нататкай аб нядаўнім самагубства жанчыны, якая была тюремщицей ў "Сэксуальнай павязцы на вачах", цэнтры катаванняў DINA. Жанчына павесілася на дрэве на заднім двары дома, дзе жыла адна, пакутуючы, па словах яе суседзяў, ад праблем з алкаголем і наркотыкамі.
  
  "Бог карае, але не пабоямі", - сказаў Анзэльм, калі я скончыў чытанне.
  
  “Ты не можаш пазбегнуць ціску успамінаў. Рана ці позна, падабаецца нам гэта ці няма, мы павінны прыйсці на сустрэчу з ёй ".
  
  “ Навіна ў газеце не вельмі дапамагла, ці не так?
  
  “Расследаванне завершана, і прыйшоў час паведаміць зацікаўленым бакам аб выніках. Пасля гэтага я збіраюся сесці і паназіраць за галубамі".
  
  "Магчымасці здаюцца даволі абмежаванымі".
  
  “Я заўсёды знайду, чым сябе пацешыць. Злачыннасць заўсёды падцікоўвае прама за нашымі дзвярыма, " сказаў я некалькі прыгнечана, гартаючы газету дзеля простага і хваравітага задавальнення пераканацца, што свет працягвае круціцца з той жа нязграбнасцю.
  
  Анзэльм вярнуўся ў свой шапік. Я выпіў кавы, а крыху пазней, калі ўжо збіраўся сыходзіць з кватэры, пачуў скрежещущий гук тэлефона. Той, хто тэлефанаваў, спытаў аб маім ганарар за працу целаахоўнікам спевака, які будзе знаходзіцца ў працяглым турнэ па краіне. Я даў яму нумар тэлефона двайніка Кінг-Конга і павесіў трубку, калі хлопец пачаў абражаць маю сям'ю. Тры секунды праз тэлефон зачирикал зноў. Я падумаў, што хлопец усё яшчэ непакоіцца аб паходжанні маіх продкаў, і падняў трубку, гатовы зладзіць яму чосу.
  
  "Нарэшце-то ты адказаў", - пачула я голас Гризеты. “Я спрабую датэлефанавацца цябе ўжо некалькі дзён, але ты ніколі не бярэш трубку. Што адбываецца? Як ты?"
  
  "Настолькі добра, наколькі можа быць добры той, хто вось-вось стане беспрацоўным", - адказаў я.
  
  "Гэта ўсё, што ты можаш мне сказаць?"
  
  “Сіменон і я сумуем па табе. Калі ты вяртаешся?"
  
  “ Я вярнуся ў Сант'яга праз дзве-тры тыдні.
  
  “ Табе прыйдзецца развітацца са свежым паветрам і вольным часам.
  
  “Тут няма вольнага часу. Апошнія два дні я правяла, чытаючы рэчы, напісаныя жанчынамі, у якіх бяру інтэрв'ю. Я дала кожнай з іх нататнік, каб яны маглі пісаць усё, што захочуць ".
  
  "Запісная кніжка?"
  
  “Гэта не тое, чаму нас вучаць у універсітэце, але гэта можа быць карысна. Я прашу сваіх пацыентаў запісваць свой жыццёвы вопыт і ўсё, што яны, магчыма, не захочуць распавядаць мне падчас нашых сеансаў. Калі я чытаю запісныя кніжкі, я звычайна атрымліваю каштоўную інфармацыю ".
  
  "Ці могуць пацыенты пісаць аб сваёй працы?"
  
  "Усе, што ўплывае на іх паводзіны або пачуцці", - сказала Гризета.
  
  "Іншыя псіхолагі калі-небудзь выкарыстоўвалі гэты метад?"
  
  “Гэта не стандартна, калі толькі яны не працуюць з дзецьмі, якіх часам просяць зрабіць малюнкі, якія затым могуць быць ацэнены спецыялістам. У выпадку дарослых пацыентаў вуснае выказванне звычайна з'яўляецца прывілеяваным. І, вядома, ёсць запісная кніжка, якую псіхолаг выкарыстоўвае, каб запісваць тое, што кажуць яе пацыенты ".
  
  "Я не думаю, што гэта так", - падумаў я ўслых.
  
  “ З чаго такі раптоўны цікавасць да маёй працы, Эредиа?
  
  “Можа быць, калі ты вернешся, я змагу даць вам добры адказ на гэтае пытанне. Прама цяпер мне трэба з'ездзіць да кліента дадому", - сказаў я, спрабуючы скончыць размову.
  
  Але я не пайшоў да Вірджыніі Рэес дадому, таму што, як толькі я павесіў трубку з Гризетой, я патэлефанаваў у медыцынскую клініку, дзе працавала Бенилде Роос, і папрасіў пагаварыць з ёй.
  
  "Я ўсё яшчэ шукаю людзей, якія забілі Джермана", - сказаў я ёй, пытаючыся ў сябе, ці кажу я праўду або лду, каб заваяваць яе давер. "Мне трэба задаць вам некалькі пытанняў".
  
  "Што ты хочаш ведаць?"
  
  “ Герман кожны дзень што-небудзь пісаў у сваіх нататніках?
  
  "Чаму гэта мае значэнне?"
  
  “Шчыра кажучы, я не ведаю. Але мне цікава пачуць, што вы можаце мне расказаць пра гэта".
  
  “Час ад часу ён пісаў апавяданні, у залежнасці ад таго, хацеў ці ён гэтага і было ў яго час. Што тычыцца яго расследаванняў, ён пісаў практычна штодня, кожны раз, калі чытаў што-тое, што яго цікавіла ".
  
  "Вы не ведаеце, пісаў ён у ёй аб сваіх сеансах псіхатэрапіі?"
  
  “У яго была спецыяльная запісная кніжка для гэтага. Я даведалася пра гэта аднойчы, калі ён не змог яе знайсці і патэлефанаваў мне, каб спытаць, ці ёсць яна ў мяне дома. У рэшце рэшт, ён так і не знайшоў яго, і я мяркую, што ён, павінна быць, запісаў тэрапеўтычныя нататкі ў нататнік, які выкарыстаў для сваіх даследаванняў ".
  
  “ Вы маеце на ўвазе тое, што ён пісаў за дзень да смерці?
  
  “Няма. Запісныя кніжкі былі ў кабінеце псіхолага ў дзень яго смерці. Я думаю, Джерман забылася іх там, і яна захацела зірнуць на іх ".
  
  “ Тут нешта не сыходзіцца, Бенильда. Калі мы размаўлялі ў апошні раз, ты сказала мне, што знайшла запісныя кніжкі ў сябе дома.
  
  "Павінна быць, я што-то пераблытала", - сказала медсястра, панізіўшы голас. “Ана Мельгоза даслала мне запісныя кніжкі пасля забойства Джермана, за два дні да таго, як я вырашыла перадаць іх Вірджыніі. Калі я атрымаў іх, я быў чым-небудзь заняты; я пакінуў іх у сваёй спальні і забыўся пра іх да наступнага дня, калі прыбіраўся ў пакоі. У гэты момант я ўспомніў Вірджынію. Яна ніколі не ўхваляла нашы адносіны, таму я падумаў, што, падзяліўшыся з ёй запіснымі кніжкамі, змагу паказаць ёй, што паміж намі двума існуюць сапраўдныя адносіны ".
  
  “ Вы заўважылі, што там не хапае некалькіх старонак?
  
  “Няма. Аб якіх старонках ты кажаш? Пустыя старонкі?"
  
  “Калі я правяраў сшыткі, я выявіў, што ў адной з іх не хапае некалькіх старонак. Некаторыя нататкі былі выдраныя".
  
  “Я не звярнула ўвагі, калі чытала іх. У цябе ёсць якія-небудзь ідэі, што Герман мог напісаць на гэтых старонках?" Спытала Бенильда.
  
  "На дадзены момант няма", - адказаў я, толькі тады успомніўшы імя, якое я прачытаў у адным з артыкулаў Кэмпбэла.
  
  OceanofPDF.com
  
  28
  
  Chevy Nova не хацела заводзіцца, нават з дапамогай Анзэльм і двух суседзяў, якія штурхалі яе. Я пакінуў машыну прыпаркаванай і сеў у таксі, каб паехаць у офіс Аны Мельгозы. Па дарозе, пакуль кіроўца скардзіўся на якія растуць цэны на бензін, я перачытваў артыкулы Кэмпбэла, пакуль не знайшоў імя, якое ўспомніў падчас размовы з Бенилд Роос.
  
  Прыёмная псіхолага была поўная пацыентаў, і мне прыйшлося звярнуцца да мноства хлусні, каб прымусіць яе сакратарку занесці мяне ў спіс прызначаных на гэты дзень сустрэч. Я сеў побач з маладым чалавекам з рудымі фарбаванымі валасамі і жанчынай, якая захоплена грызла пазногці. На адным нізкім квадратным стале ляжаў стос брашур аб дыетах, якія, здавалася, былі спецыяльна створаны для таго, каб мучыць поўных людзей. Я ўзяў адну з брашур, і жанчына спытала мяне, звяртаюся я да псіхолага з нагоды буліміі.
  
  "Я серыйны забойца", - адказаў я, спадзеючыся пазбегнуць размовы з жанчынай. “Мая праблема ў тым, што ніхто не ўспрымае мяне ўсур'ёз. Я некалькі разоў звяртаўся ў паліцыю, каб прызнацца ў сваіх злачынствах, але яны мне не паверылі.
  
  Пачуўшы мой адказ, малы хіхікнуў; жанчына, збітая з панталыку, обкусила пазногці і больш не вымавіла ні слова. Два гадзіны праз, калі я сумняваўся ў інтуіцыі, якая прывяла мяне ў клініку, сакратарка сказала мне, што я магу зайсці да псіхатэрапеўта.
  
  Ана Мельгоза выглядала гэтак жа прывабна, як і падчас нашага першага размовы, але што-то ў яе тоне і адхіленых манерах падказала мне, што яна стамілася ад пакут сваіх пацыентаў. Я сеў перад яе сталом і некаторы час захоўваў маўчанне, спрабуючы выбраць найбольш прыдатны спосаб пачаць свае пытанні.
  
  "Мая сакратарка сказала мне, што вы хацелі б пагаварыць аб справе, які выходзіць за рамкі маёй спецыяльнасці", - сказала яна.
  
  “ Вы мяне не памятаеце? Усяго некалькі дзён таму я быў тут, каб пагаварыць з вамі пра Джермане Рейесе, адным з вашых пацыентаў.
  
  "Дэтэктыў?" - спытала Ана Мельгоза, адлюстраваўшы здзіўленне, якое не выглядала шчырым. "Выбачайце, што я вас не пазнала, але я збіты з панталыку такім колькасцю людзей, якія праходзяць праз гэты офіс".
  
  "Дзеля вашых пацыентаў я спадзяюся, што вы не будзеце казаць ім тое ж самае".
  
  "Я выдатна памятаю сваіх пацыентаў", - сказала яна раздражнёным тонам.
  
  "Калі ты хочаш паліць, не саромейся".
  
  “ Адкуль ты ведаеш, што я хачу паліць?
  
  "За апошнія два гадзіны вы бачылі трох чалавек, і падчас нашай апошняй сустрэчы вы сказалі мне, што не курыце ў прысутнасці пацыентаў".
  
  "У вас добрая памяць", - сказала яна, дастаючы пачак цыгарэт з кішэні блэйзеры, а затым спытала: "Чым я магу вам дапамагчы, містэр ...?"
  
  "Эредиа", - адказаў я, затым падвёў вынік сваёй працы з моманту візіту Вірджыніі Рэес да гэтага моманту.
  
  “Я мяркую, што з самагубствам Пастраны вы завяршылі сваё расследаванне. Я віншую вас з тым, што вы дзейнічалі так эфектыўна", - сказала яна, калі я скончыў свой аповяд.
  
  “ Я не ўпэўнены, што заслугоўваю тваіх віншаванняў.
  
  "Няма?" нервова спытала Ана Мельгоза.
  
  “У мяне такое ўражанне, што я пакінуў некалькі абадраных нітак, і мне трэба, каб ты дапамагла мне звязаць іх. Паколькі ты сказала мне, што я магу прыходзіць і турбаваць цябе любымі новымі пытаннямі ... "
  
  "Якія пытанні?"
  
  "Вы карыстаецеся запіснымі кніжкамі у сваёй працы з пацыентамі?" Павольна спытаў я, прыкідваючы, які эфект мае словы могуць аказаць на яе настрой.
  
  "Чаму цябе гэта цікавіць?"
  
  “Я ўжо казаў табе, ёсць некалькі незамацаваных нітак. Што ты можаш сказаць мне пра гэта?"
  
  "Я выкарыстоўваю запісныя кніжкі, каб запісваць тое, што яны кажуць на сеансах".
  
  "Я маю на ўвазе запісныя кніжкі, якімі карыстаюцца пацыенты".
  
  “Часам я выкарыстоўваю іх з дзецьмі або дарослымі, у якіх праблемы з зносінамі. Ключавы аспект тэрапіі - прымусіць пацыентаў расказаць аб сваіх праблемах ".
  
  “ Герман Рэес карыстаўся запіснымі кніжкамі?
  
  "Я павінен быў бы зазірнуць у яго асабістую справу, каб мець магчымасць адказаць на гэтае пытанне".
  
  “Не морач мне галаву. Пару хвілін таму ты сказаў мне, што выдатна памятаеш сваіх пацыентаў".
  
  "Можа быць, я перабольшыў і ёсць нейкія дэталі, якія я забыўся", - сказаў Мельгоза з бачным абыякавасцю.
  
  “ Вы таксама адправілі запісныя кніжкі Бенилде Роос.
  
  “Гэта праўда. Як я магла забыцца пра гэта?" - дадала псіхолаг, суправаджаючы свае словы нервовай усмешкай. “Герман рабіў нататкі пра тое, што хацеў мне сказаць, і выкарыстаў іх у нашых гутарках. Гэта было для яго чым-то накшталт дапаможніка па запамінанню. Але ні адзін з гэтых двух нататнікаў не быў тым, якім ён карыстаўся на нашых сеансах. Той згубіўся ў аўтобусе або быў пакінуты ў рэстаране ".
  
  “ І ўсё ж вы папрасілі ў яго дзве запісныя кніжкі, каб ён прачытаў іх больш уважліва. Навошта вы гэта зрабілі? Таму што Герман, калі ў яго не было звычайнага нататніка, рабіў у ім нататкі для сваёй тэрапіі? Ці таму, што вас зацікавілі некаторыя запісы, якія ён рабіў падчас сваіх расследаванняў?"
  
  “ Ты мяне ў чым-то обвиняешь?
  
  “ Што менавіта прыцягнула вашу ўвагу?
  
  "Вы чыталі запісныя кніжкі?" - спытаў псіхолаг, ухіляючыся ад майго пытання.
  
  "Амаль на кожнай старонцы", - адказаў я, а затым, калі яна апусціла вочы, нагадаў ёй, што Герман прысвяціў сябе выкрыцьцю былых вайскоўцаў, якія маюць дачыненне да актаў рэпрэсіяў.
  
  “ Мы гаварылі пра гэта падчас вашага першага візіту.
  
  "Так, і гэта прымушае мяне задумацца, чаму вы да гэтага часу не адказалі на маё пытанне аб тым, навошта вы захавалі запісныя кніжкі".
  
  “Яны ўтрымлівалі карысную інфармацыю для тэрапіі. Што тычыцца астатняга, то, як толькі яны перасталі быць важнымі для мяне, я адправіў іх Бенилде Роос ".
  
  “ І яна перадала іх сястры Германа.
  
  “Я не ведаў, чым яны скончыліся. Я таксама не разумею, да чаго вы хіліце з гэтымі пытаннямі ".
  
  “ Вы заўважылі, што ў адным з нататнікаў не хапае некалькіх старонак?
  
  “ Не, я не заўважыў ніякіх прапушчаных старонак.
  
  “ Можа быць, вы аддалі нататнік каму-то іншаму?
  
  “Як вы смееце? Тое, што кажуць і пішуць мае пацыенты, з'яўляецца канфідэнцыйным і распаўсюджваецца на адносіны лекара і пацыента".
  
  "Калі гэта так, не маглі б вы сказаць мне, чаму вы вырвалі старонкі з нататніка?" Я настойваў, гатовы выказаць ёй ідэю, якая ў першую чаргу прывяла мяне ў яе офіс.
  
  "У мяне быў доўгі дзень, і я стаміўся", - уздыхнуў псіхолаг, закурваючы чарговую цыгарэту. "У мяне не хапае цярпення мірыцца з вашай грубіянствам".
  
  "Я хачу, каб ты быў сумленны і дапамог мне даведацца праўду".
  
  “ Хвіліну назад вы сказалі мне, што скончылі расследаванне забойства Джермана.
  
  “Я да гэтага часу не ведаю, хто стаяў за злачынствам. Я ведаю, што Пастрана арганізаваў забойства, але ў мяне такое пачуццё, што хто-то іншы загадаў яму гэта зрабіць", - сказаў я.
  
  “ Вы абвінавачваеце мяне ва ўдзеле ў гэтым злачынстве?
  
  "У вас быў прывілеяваны доступ да запісной кніжцы Рэйеса, і, калі я не памыляюся, вы сястра брыгадзіра ў адстаўцы Тулио Мельгозы Имберта".
  
  “Тулио - мой старэйшы брат. Чаму гэта мае значэнне?"
  
  Рэес раскапаў яго цёмны мінулае. Тулио Мельгоза, калі ён быў маладым і шматабяцальным лейтэнантам, працаваў на розных пасадах у дрэнна вядомых разведвальных службах. Тады ён выкарыстаў псеўданім Фуллертон. Нягледзячы на свой юны ўзрост, ён вылучаўся сваёй жорсткасцю пры допытах вязьняў. Да адкрыццяў Джермана ніхто не мог ўсталяваць сапраўдную асобу Фуллертона. Вы павінны ведаць, што імя вашага брата згадваецца ў шматлікіх судовых справах."
  
  “Адкуль ты ўзяў гэтую гісторыю? Я даўно не чуў столькі глупства".
  
  “У некаторых выпадках ўяўленне дапамагае. У раманах злачынствы звычайна складаныя і ўяўляюць сабой выпрабаванне для самога вострага розуму, але на самой справе яны адбываюцца па значна больш просты схеме. Матыву або зачэпкі добрай звычайна бывае дастаткова, каб прывесці дэтэктыва да парога дома забойцы.
  
  "Вы не можаце прымусіць мяне працягваць гэтую размову", - сказала Ана Мельгоза, падвысіўшы голас.
  
  “ Я магу быць грубай, калі прыйдзецца. Але я не хачу паступаць так з табой. Нешта падказвае мне, што ты ахвяра гульні, у якую ніколі не хацела гуляць.
  
  "Што прымушае цябе так думаць?" - спытала яна з выразам стрыманай смутку на твары.
  
  “Падчас нашага першага размовы вы расказалі мне аб сваёй працы па запісу паказанняў для Нацыянальнай камісіі па палітычным зняволеным і катаванням, створанай для выяўлення і прызнання ахвяраў рэпрэсій. Гэта, я мяркую, і заахвоціла Рэеса прыйсці ў ваш офіс.
  
  “ Ты перамог, Эредиа. Як гаворыцца, сонца пальцам не прикроешь.
  
  “ У мяне ёсць час і цярпенне. Раскажы мне сваю гісторыю.
  
  "Я паршывая авечка ў сям'і", - сказала Ана Мельгоза. “Ці, лепш сказаць, чырвоная авечка. Пакуль я вучыўся ва ўніверсітэце, я быў членам хрысціянскіх левых, і з тых часоў я ніколі не быў прыхільнікам ваеннага ўрада. Адзіны, акрамя майго бацькі, у сям'і бізнесменаў, салдат і святароў правага толку; адзіны, хто не ўздыхнуў спакойна, калі ўзброеныя сілы пачалі забіваць, саджаць у турмы збунтаваных адкідаў грамадства, як мая сям'я называла прыхільнікаў партыі Народнага адзінства. Калі яны прапанавалі мне магчымасць прыняць удзел у працы камісіі, я адчуў, што ў мяне будзе шанец ўнесці свой уклад у выпраўленне шматлікіх несправядлівасцяў ".
  
  “ Раскажы мне аб сваім браце.
  
  “Да мяне даходзілі чуткі аб яго працы ў спецслужбах. Я таксама чуў, як і большасць людзей, гісторыі аб тым, што адбывалася на Віле Грымальдзі, Нацыянальным стадыёне, востраве Доўсан, стадыёне Чылі і іншых цэнтрах катаваньняў. Перш чым пагадзіцца на працу ў камісіі, я пагаварыў пра гэта з Тулио. Ён усё адмаўляў і сказаў мне, што яго праца ў той час заключалася толькі ў апрацоўцы інфармацыі, сабранай агентамі, ўкаранёнымі ў прафсаюзы і каталіцкія арганізацыі. Я не быў здзіўлены, пачуўшы гэта ад яго, але я яму не паверыў ".
  
  “ Калі вы высветлілі, што з вашым братам быў Фуллертон?
  
  “Герман сказаў мне, што дамогся прагрэсу ў сваіх расследаваннях і прачытаў мне частку сваіх запісаў. Я сказаў яму, што хачу прааналізаваць іх, і папрасіў прынесці нататнікі. Чытаючы іх, я ўспомніў пасведчанне з Вілы Грымальдзі, якое чуў падчас сваёй працы. Нават маючы на руках доказы, я не мог паверыць, што ён быў тым самым Фуллертоном, якога зняволеныя абвінавачвалі ў столькіх злачынствах. Спачатку я адчуў недавер, а затым сорам. Як мог хто-то настолькі блізкі мне, хто-то, каго нашы бацькі выхавалі ў тых жа каштоўнасцях, здзейсніць столькі злачынстваў? Я сустрэўся з Тулио, і ён сказаў мне, што я не павінен звяртаць увагі на хлусня камуністаў. Я не размаўляў з ім з тых часоў, як аддаў яму запісу Рэеса ".
  
  "Я хачу верыць у тое, што ты кажаш, але я не разумею, чаму ты ў канчатковым выніку дапамог свайму брату".
  
  "Прысвячаецца майму бацьку і майму мужу", - сказала псіхолаг, затым нервова зацягнулася цыгарэтай. "Гэта дзве доўгія гісторыі".
  
  “ Я прыйшоў, каб пачуць усё, што ты хочаш расказаць.
  
  “Мой бацька - стары армейскі афіцэр, які быў вымушаны сысці ў адстаўку пасля ваеннага перавароту. У той час ён быў адным з афіцэраў, якія, як і забіты генерал Шнайдэр, верылі ў абавязак арміі выконваць канстытуцыю. Ён ніколі не згаджаўся з пераваротам і яшчэ менш пагаджаўся з злачынствамі, якія яны здзейснілі пасля. Адным з галоўных крыніц яго гонару было тое, што мой брат пайшоў у войска і стаў афіцэрам. Цяпер мой бацька стары. Калі ён даведаецца, што Тулио ўдзельнічаў у злачынствах, якія ён так ненавідзеў, гэта будзе яго смерцю. Тое, што ён разумее пад вайсковым гонарам, кіравала яго жыццём з тых часоў, як ён пачаў сваю кар'еру ва ўзброеных сілах. Тулио паклапаціўся аб тым, каб я ўбачыў, які эфект гэта акажа на майго бацькі ".
  
  “Гэта гісторыя твайго бацькі. А хто твой муж?"
  
  “Гэта гісторыя, якую ведаем толькі мы з братам. У некалькіх словах, справа ў тым, што бацька майго старэйшага сына - не мой муж, а мой стары аднакурснік па ўніверсітэту, з якім у мяне быў кароткі раман пасля замужжа. Няспеласць, слабасць, называйце гэта як хочаце. Праўда ў тым, што я люблю свайго мужа, і, каб выратаваць свой шлюб, я вырашыла захоўваць гэта ў сакрэце. Тулио даведаўся праўду, калі знайшоў у маім кабінеце ліст, адпраўленае маім палюбоўнікам. Ён выкарыстаў сваю ўладу, каб затрымаць майго аднакласніка і дапытаць яго аб нашых адносінах. Ён ніколі не казаў мне, пакуль я не пагаварыў з ім аб расследаваннях Джермана. У гэты момант ён нагадаў мне пра здароўе майго бацькі і распавёў, што яму вядома пра майго сына Эдуарда ".
  
  “ Такім чынам, вы вырашылі перадаць запіскі свайму брату.
  
  “Я дазволіў яму запалохаць мяне, але я ніколі не думаў, што Тулио здзейсніць забойства, каб схаваць сваё мінулае. Я буду шкадаваць аб гэтым да свайго апошняга дня ".
  
  “Навошта ты вырваў старонкі з нататніка? Ты мог аддаць свайму брату ўсё цалкам або зрабіць фотакопіі важных частак".
  
  “Я хацеў зрабіць копію, але Тулио запатрабаваў арыгінал. Я таксама думаў, што Герман запатрабуе сшытак назад, і толькі пасля таго, як я вырваў старонкі, я зразумеў, што ён мог сказаць, што яны прапалі. Я занерваваўся і паступіў неабдумана ".
  
  “ Я таксама не разумею, чаму вы аддалі запісныя кніжкі Бенилде Роос.
  
  “Я падумаў, што хто-то яшчэ можа даведацца пра існаванне запісной кніжкі, і ў такім выпадку было б лепш, калі б гэта было ў каго-то іншага. Як толькі кніга апынулася ў руках Бенільды, ніхто не змог бы абвінаваціць мяне ў тым, што я вырваў старонкі.
  
  "І гэта адзіная прычына?"
  
  “Няма. Пасля таго, як Джерман быў забіты, я зразумеў, што павінен быў выдаць свайго брата. Я думаў, што раздача запісных кніжак можа прывесці да таго, што яго выявяць без майго ўдзелу, і, падобна, гэта адзінае, у чым я не памыліўся. Ва ўсім астатнім я быў наіўны. Мой брат ведаў, што Джерман, з запісамі або без іх, раскрые, што ён Фуллертон. Вось чаму Тулио вырашыў забіць яго. За гэта, а таксама таму, што Джерман ведаў аб іншых яго злачынствах ".
  
  “ Якія яшчэ злачынства?
  
  “ Тыя, што згаданыя на старонках, якія я вырваў з нататніка.
  
  "Ты памятаеш, што яны сказалі?"
  
  “Я не проста памятаю іх. Я магу даць іх табе пачытаць. Я скапіявала старонкі, перш чым аддаць іх Тулио".
  
  “ У цябе ёсць туз у рукаве?
  
  "Рэакцыя майго брата, калі ён даведаўся аб нататніку, напалохала мяне, і я вырашыў захаваць копію для абароны".
  
  "Вы зрабілі добрую працу", - сказаў я і, паглядзеўшы жанчыне ў вочы, дадаў: "Цяпер вам давядзецца адказваць на пытанні паліцыі".
  
  “Гэта тое, да чаго я быў гатовы з таго часу, як памёр Рэес. Прыйшоў час мне ўзяць на сябе адказнасць са свайго боку ".
  
  "Табе прыйдзецца распавядаць сваю гісторыю шмат разоў".
  
  “Я павінен быў сказаць Герману праўду і павінен быў ведаць, што Тулио не будзе стаяць са скрыжаванымі на грудзях рукамі толькі таму, што я аддаў яму старонкі. Я таксама не ведаю, чаму Герман ніколі не заўважаў, што ў нас з маім братам аднолькавыя прозвішчы ".
  
  “Мы ўсе робім памылкі. Вы ведаеце, якія з іх былі вашымі, і, магчыма, Герман занадта позна заўважыў супадзенне прозвішчаў і не паспеў выправіць памылку".
  
  "Што ты збіраешся рабіць?" - спытала Ана Мельгоза.
  
  “ Прачытайце фотакопіі і патэлефануеце сёе-каму з сяброў.
  
  "Тулио прыйдзецца заплаціць за тое, што ён нарабіў, і мой бацька даведаецца пра гэта".
  
  "Заўсёды лепш рабіць стаўку на праўду".
  
  “У мяне толькі адно пытанне, Эредиа. Што прымусіла цябе спытаць пра нататніках?"
  
  "Ты мне не паверыш, але я зрабіў гэта з дапамогай псіхолага".
  
  Я зачыніла дзверы кабінета і ўсміхнулася пры думцы, што нарэшце-то даведалася, хто была тая таямнічая "яна", якую Рэес згадаў у сваіх запісах. Я выйшла на вуліцу і пайшла без усялякага рэальнага напрамкі, назіраючы за людзьмі, якія вяртаюцца дадому. Нафарбаваныя асобы, фарбаваныя валасы, цёмныя акуляры. Знешнасць. Усё гэта бачнасць, падман, маскі, хованкі і хлусня.
  
  OceanofPDF.com
  
  29
  
  Херман Рэес дапусціў дзве памылкі. Па-першае, па прычынах, якія ніхто не мог зразумець, ён не ўсведамляў, што прозвішча яго псіхолага і брыгадзіра былі аднолькавымі; і, па-другое, ён занёс свае самыя важныя адкрыцця не ў тую запісную кніжку. Калі я прачытаў фотакопіі, якія дала мне Ана Мельгоза, я ўбачыў, што ў дадатак да асобам катаў Рэес таксама склаў спіс усіх выпадкаў, у якіх яны згадваліся. Але гэта было яшчэ не ўсё — вялікая частка нататак была прысвечана паўторнага капіяванню прызнанняў Бернарда Алиаги, агента Кіравання нацыянальнай выведкі, які быў прысуджаны да дваццаці гадоў турэмнага зняволення за выкраданне і забойства студэнцкага актывіста ў 1982 годзе. Рэес напісаў у адным раздзеле:
  
  Мы ўбачылі адно аднаго ўпершыню за дзесяць гадоў, калі я наведаў яго ў турме, у надзеі атрымаць інфармацыю, якая дазволіла б мне знайсці Фуллертона. У той час ён мне нічога не сказаў, але я рызыкнуў даць яму нумар тэлефона, па якім ён мог бы са мной звязацца на выпадак, калі перадумае. У мяне не было ніякай надзеі, што гэта адбудзецца, таму я быў здзіўлены, калі праз сем месяцаў мне патэлефанавалі. Калі я наведаў яго ў другі раз, я адразу ўбачыў, што Алиага хворы. Ён схуднеў больш чым на сорак фунтаў і ледзь мог хадзіць. Ён сказаў мне, што ў яго рак печані, і што лячэнне не дапамагло. Без якіх-небудзь падказак з майго боку ён распавёў аб сваіх адносінах з Тора Паласиосом і Фуллертоном. Алиага быў падначаленым абодвух афіцэраў падчас сваёй працы ў службах бяспекі. З-за яго цесных асабістых, а таксама прафесійных адносін з абодвума мужчынамі, Алиага быў адным з нямногіх, хто ведаў іх сапраўдныя імёны. Алиага успомніў дзіўнае колькасць імёнаў вязьняў, якія прайшлі праз Вілу Грымальдзі, і вельмі падрабязна распавёў пра тое, як функцыянавалі розныя аддзялення DINA і CNI. Ён таксама, без маёй просьбы, распавёў аб працы Кіравання армейскай разведкі DINE, ваеннага агенцтва, які прыйшоў на змену DINA і CNI. Я вярнуўся, каб наведаць яго ў трэці раз, і менавіта тады ён расказаў аб арганізацыі, створанай Фуллертоном з дапамогай іншых афіцэраў і пры саўдзеле высокапастаўленых функцыянераў як у бізнэсе, так і ў падраздзяленні па вытворчасці ваеннай тэхнікі арміі і ў аддзеле матэрыяльна-тэхнічнага забеспячэння. Было цяжка паверыць, што тое, што ён казаў мне, было праўдай, але, зрахаваць яго інфармацыю з паведамленнямі СМІ і судовымі дакументамі, я зразумеў, наколькі магутнай была інфармацыя, якая была ў мяне ў руках.
  
  Апошняя частка запісаў нагадала мне пра тое, што Пастрана сказаў аб наяўнасці загадаў, якім ён павінен быў прытрымлівацца, і цяпер у мяне не было сумневаў у тым, што паслужыла матывам для забойства Хермана Рэеса. Я падрыхтаваў свае наступныя крокі, але перш чым расстаўляць фігуры на дошцы, я падумаў аб тым, каб прыкрыць спіну, і патэлефанаваў Маркас Кэмпбеллу, каб паведаміць яму аб новай інфармацыі, якая апынулася ў мяне на стале.
  
  Знайсці Тулио Мельгозу аказалася складаней, чым я сабе ўяўляў. Мне спатрэбіўся цэлы дзень толькі для таго, каб высветліць, дзе ён жыў, і яшчэ два дні, сочачы за яго рухамі, я высветліў, што вялікую частку часу ён праводзіў у сваім офісе, які знаходзіўся недалёка ад Міністэрства абароны. Ён тры гады таму звольніўся з арміі і кіраваў кансалтынгавай кампаніяй у галіне бяспекі, якая спецыялізавалася на прадастаўленні ахоўнікаў, кіроўцаў і асабістых целаахоўнікаў кліентам, сярод якіх былі фінансавыя кампаніі, супермаркеты, універсітэты і прыватныя школы. Падчас сачэння я некалькі разоў бачыў, як ён выходзіў з свайго офіса, заўсёды ў суправаджэнні мускулістага маладога чалавека, які, як я выказаў здагадку, быў яго памочнікам або целаахоўнікам. Мельгоза быў бландынам сярэдняга росту і падтрымліваў сябе ў добрай форме. Ён быў жанаты на юрыста, працаваў у Міністэрстве замежных спраў, і меў дваіх дзяцей. Самы старэйшы год таму скончыў Ваенную акадэмію, а іншы вучыўся ў Ваенна-марской акадэміі.
  
  На чацвёрты дзень я выявіў, што ў Мельгозы быў распарадак дня, які мог бы мне дапамагчы. Кожную раніцу па дарозе ў свой офіс ён заходзіў у царкву, у шасці кварталах ад свайго дома. Ён памаліўся некалькі хвілін, а затым працягнуў свой шлях. Гэтую першую прыпынак за дзень ён зрабіў адзін, без аховы і на ўласнай машыне. Царква была маленькай. У ім была галоўная дзверы і яшчэ адна збоку, якая вяла ў парафіяльны дом, дзе жылі два пажылых святара. Гэта была ідэальная абстаноўка для гутаркі з адстаўным афіцэрам, і, больш не думаючы пра гэта, я правёў некалькі гадзін, инструктируя Анзэльм, Кэмпбэла і Атилио Монтегона.
  
  "Ты з розуму сышоў, хлопец!" - усклікнуў Анзэльм, калі я выклаў яму свой план.
  
  "Вы прысуджаны да смерці чалавек, які хоча сам накінуць пятлю на шыю", - адказаў Кэмпбэл.
  
  "Дзе і ў колькі?" з энтузіязмам спытаў Монтегон.
  
  Перачытаўшы нататкі Рэйеса, я склаў ўласнае рэзюмэ атрыманай інфармацыі і выйшаў з кватэры, каб выпіць і абмеркаваць дэталі плана, які я меў намер ажыццявіць на наступны дзень.
  
  Калі не лічыць пажылых жанчын, людзей, якія маліліся ля галоўнага алтара, царква была пустая. Мельгоза прыйшоў у той жа час, што і звычайна. На ім былі шэрая куртка і сінія штаны. У левай руцэ ў яго вісеў бліскучы чорны партфель. Ён агледзеў інтэр'ер царквы і сеў на лаву побач з дзвярыма. Я выйшаў з свайго сховішча ў спавядальні, пагладзіў "Беретту" ў правым кішэні курткі і накіраваўся да салдата.
  
  “ Добрай раніцы, брыгадзір Мельгоза. Я хачу, каб ты ведаў, што я наставляю на цябе пісталет, і што ззаду нас, у мяне ёсць сябры, гатовыя прымяніць сваю зброю, " сказала я, сядаючы побач з ім і ківаючы ў бок галоўнай дзверы царквы, праз якую прайшлі Кэмпбэл і Монтегон.
  
  “ Выкраданне? - спытаў ён з бачным спакоем.
  
  "Калі вы паглядзіце наперад, то ўбачыце яшчэ аднаго майго сябра", - сказаў я, паказваючы на Анзэльм, які стаяў ля дзвярэй, якая вядзе ў рызніцы.
  
  "Твае сябры выглядаюць трохі нервовымі".
  
  "Добра вядома, што знешнасць можа быць зманлівая".
  
  "Чаго ты хочаш?" спытаў ён.
  
  "Прама цяпер, каб пагаварыць".
  
  “ Якая б прычына ў цябе ні была, каб турбаваць мяне, у цябе яшчэ ёсць час перадумаць. Зараз жа пакіньце царква, і я абяцаю вам, што нават не вазьму на сябе праца ўспамінаць гэты інцыдэнт", - сказаў Мельгоза з насмешлівым выразам у вачах.
  
  “ Я не думаю, што вы ў тым становішчы, каб весці перамовы, Фуллертон.
  
  Згадванне яго старога псеўданіма ненадоўга пазбавіла Мельгозу самавалодання. Ён скорчил презрительную грымасу і зноў азірнуўся, каб пераканацца, што Монтегон і Кэмпбэл ўсё яшчэ на сваіх месцах.
  
  "Дык вось у чым справа?" спытаў ён з адценнем раздражнення. “Я павінен быў здагадацца. Хто вы? Былыя баевікі FPMR пасля п'янкі? MIR? Або нейкая новая група адкідаў, якая не можа змірыцца з паразай?"
  
  “ Сачыце за сваімі словамі, Фуллертон. Мой пісталет адчувальны да грубых выразаў, "сказаў я і, не даўшы салдату магчымасці адказаць, дадаў:" Павер мне, спакуса стрэліць вялікае, і ёсць шмат людзей, якія падзякавалі б мяне. Але я тут не для таго, каб браць правасуддзе ў свае рукі. Я прыйшоў ўдакладніць некалькі невыразных момантаў у гісторыі і сказаць вам, што Фуллертону пара паказаць свой твар ".
  
  "Аб чым ты хочаш пагаварыць?" - спытаў Мельгоза.
  
  “ Аб расследаванні, якое праводзіў Херман Рэес. І не марнуй час, прыкідваючыся, што не ведаеш, хто ён такі. Я прачытаў нататкі, якія ён напісаў для свайго псіхолага, і я бачыў такую-сякую інфармацыю, якую ён сабраў за апошнія месяцы ".
  
  "Ана расказала табе аб гэтых цыдулках?" - спытаў салдат, не турбуючы сябе стратай часу на бескарысныя увиливания.
  
  “Калі ты думаеш, што яна настучала на цябе, ты памыляешся. Яна толькі перадала доказы, і мы пагаварылі, гэтак жа, як і цяпер ".
  
  “Якія ў вас адносіны з Рейесом? Вы з той жа групы?"
  
  “Я прыватны дэтэктыў. Мяне нанялі расследаваць яго смерць".
  
  “ Прыватны дэтэктыў? Не смяшы мяне. Ты выглядаеш так, нібы толькі што выйшаў з турмы. Прыватныя дэтэктывы расследуюць шлюбную здраду і дробныя рабавання, яны не корпаюцца ў далёкім мінулым.
  
  “Як я ўжо казаў табе, знешнасць можа быць зманлівая. Але што я магу сказаць табе аб тым, як падманваць людзей, калі гэта тое, чым ты займаўся ўсё сваё жыццё". Я агледзеўся і дадаў: "Я ведаю, у што ввязываюсь, і хоць я хацеў бы ўбачыць цябе за кратамі, у дадзены момант я сапраўды хачу ведаць імёны хлопцаў, якія забілі Рэеса".
  
  "Што прымушае цябе думаць, што я збіраюся абмяркоўваць гэта з табой?"
  
  “Я размаўляў з Пастраной за некалькі хвілін да таго, як ён выкінуўся з будынку. Ён сказаў, што быў салдатам, які выконваў загады. Я зразумеў, што гэтыя загады, павінна быць, зыходзілі ад вас ".
  
  “ Я бачу, ты сее-што высветліў, але не ведаеш, як гэта спалучаецца. Паколькі Пастрана мёртвы, табе няма чаго выкарыстаць супраць мяне.
  
  “Магчыма, гэта праўда, але мая гісторыя прыцягне ўвагу пэўных юрыстаў і абаронцаў грамадзянскіх правоў. Запісаў Рэеса і таго, што я даведаўся ад Пастраны, будзе больш чым дастаткова, каб ты паўстаў перад суддзёй.
  
  "Тады навошта рызыкаваць і прыходзіць пагаварыць са мной?"
  
  “ Ўпартасць, ганарыстасць, называйце як хочаце, але я хачу быць упэўнены, што правільна разгадаў крыжаванка. Вырашайце вы, Мельгоза. Мы размаўляем тут пад абаронай святых, ці вы аддаеце перавагу якое-небудзь месца накшталт таго, дзе вы раней дапытвалі сваіх ахвяр?
  
  "Мы можам пагаварыць, але я папярэджваю цябе, што ты дрэнна выйдзеш з той калатнечы, у якую сам сябе ўцягнуў, прыйшоўшы ў гэтую царкву".
  
  “ Дазволь мне самой паклапаціцца пра гэта. Што ты хочаш мне сказаць?
  
  "Часам, як мы рабілі ў апошнія гады, вы можаце дазволіць ворагу наступаць, каб у яго ўзнікла ілжывае адчуванне перамогі".
  
  “ Ты спрабуеш сказаць мне, што Рэес ўяўляў небяспеку для тых, каго ты прадстаўляеш? Падобна на тое, ты перабольшваеш, Мелгоза.
  
  "Ён быў небяспечны для мяне".
  
  “Такім чынам, вы загадалі Пастране забіць яго і абставіць гэта як рабаванне. Шкада, што ўсё скончылася не вельмі пераканаўча ".
  
  “Місіі не заўсёды выконваюцца так, як яны запланаваны. Я сказаў пра гэта Пастране, калі мы аналізавалі вынікі аперацыі ".
  
  "Вы, павінна быць, выпрабоўваеце некаторую настальгію па тых часах, калі вы маглі забіць каго-небудзь і пайсці выпіць піва са сваімі саўдзельнікамі".
  
  "Прибереги сваю іронію, дэтэктыў Як-там-цябе-клічуць", - сказаў Мельгоза, азіраючыся па баках. “Час ішоў, і я думаў, што мне не аб чым турбавацца. Паліцыя прыняла матыў рабавання, і усё, здавалася, ішло па правільным шляху, прама да забыццю ".
  
  "Якія імёны ў забойцаў Рэеса?"
  
  "Гэтую інфармацыю Пастрана панёс з сабой у магілу".
  
  “Вы былі начальнікам Пастраны, і ён праінфармаваў бы вас аб кожнай дэталі місіі. Ці я памыляюся?"
  
  "Пастрана быў паслухмяным салдатам".
  
  “ Вы двое пазнаёміліся на віле Грымальдзі.
  
  "Правільна".
  
  “ І з тых часоў, аж да сваёй смерці, ён працягваў працаваць па вашаму загаду.
  
  "Нават калі б гэта было так, гэта не тое, аб чым я збіраюся табе распавядаць".
  
  Рэес высветліў, што Пастрана адказваў за абарону былых салдат, якіх расшуквалі суды. Яго праца дазваляла яму хаваць некаторых афіцэраў і адпраўляць іншых за мяжу. Акрамя таго, і гэта мая тэорыя, Пастрана адказваў за ліквідацыю такіх людзей, як Рэес, якія ператварыліся ў раздражняльныя каменьчыкі ў тваіх чаравіках ".
  
  "Ты ж не думаеш, што я збіраюся пацвердзіць або абвергнуць гэта, ці не так?"
  
  “У цябе будзе шанец адмаўляць усё гэта пазней, але пакуль мы тут, у гэтай царкве, я хачу, каб ты сказаў мне праўду. Калі ты прыняў рашэнне забіць Рэеса?"
  
  “ Што прымушае цябе думаць, што гэта была мая ідэя?
  
  “ Усё. Тваё мінулае, твае адносіны з Пастраной, твая сястра і запісныя кніжкі Рэеса. Спыні несці лухту, Мелгоза. Мы з табой абодва ведаем, аб чым гаворым.
  
  "Няма нічога лепш, чым ведаць, супраць якога патоку ты плывеш".
  
  "Калі ты вырашыў ліквідаваць Рэеса?" Я спытала зноў.
  
  “ Чаму ты настойваеш, што гэта была мая ідэя?
  
  “Я мяркую, вы прынялі рашэнне, калі ваша сястра распавяла вам пра блакнотах, або пасля расследавання справы Рэеса і ўсведамлення таго, што запісы былі верхавінай айсберга. Рэес хацеў дакапацца да сутнасці рэчаў, і не трэба быць вельмі праніклівым, каб зразумець, што ў яго было больш інфармацыі, чым ён запісаў у нататніку. Да гэтага часу ваша сапраўднае імя ніколі не згадвалася ні ў адным расследаванні.
  
  “ Ты мае рацыю наконт майго імя.
  
  “ Поспех або асцярожнасць?
  
  “Мы заключылі пагадненне — калі хто-небудзь з нашых апынецца ў судзе, ён не назаве нікога з нас, хто не быў апазнаны ў іншых справах. Важна падоўжыць судовае расследаванне. Пагадненні, заключаныя з 1990 года, гарантуюць нам, што незавершаныя справы будуць зачыненыя — некаторыя з іх будуць прысуджаныя да турэмнага зняволення, а астатнія - да амністыі ".
  
  “Твой грэх - аптымізм, Мельгоза. У нашы дні ёсць нямала суддзяў, гатовых пагрузіцца ў балота. Жуликоватые магістраты мінулага альбо мёртвыя, альбо атрымліваюць асалоду ад камфортнай пенсіяй, якую ім забяспечыла іх саўдзел ".
  
  "Заўсёды ёсць магчымасць для новых перамоваў, і праўда ў тым, што справы аб тым, што яны называюць правамі чалавека, мяне не вельмі турбуюць".
  
  “Няма. Твой страх зыходзіць аднекуль яшчэ. Аб чым ты турбуешся, так гэта аб гандлі зброяй".
  
  "Што ты ведаеш пра гэта?" - асцярожна спытаў ён.
  
  "Усё," схлусіла я. Я ўсміхнулася, ведаючы, што нарэшце-то трапіла ў кропку.
  
  Афіцэр паглядзеў на мяне з кінжаламі ў вачах, а затым перавёў погляд на пажылых жанчын, людзей, якія маліліся перад алтаром.
  
  “Што ты скажаш? Нам працягваць размову, ці ты хочаш пагуляць у яшчэ якія-небудзь ... жорсткія гульні?"
  
  Ідэя пачаць гандаль зброяй, па словах Мельгозы, паўстала, калі канец ваеннага праўлення стаў бясспрэчнай рэальнасцю. Мельгоза і многія іншыя афіцэры прадбачылі будучыя цяжкія часы, таму яны арганізавалі серыю аперацый, якія дазволілі б прыцягнуць рэсурсы для іх будучыні і для некаторых з іх начальнікаў, якія не хацелі сыходзіць з урада з пустымі рукамі. Ім патрэбен быў план, які дазволіў бы прыцягнуць буйныя сумы наяўных грошай. Што-то выдатнае ад рабаванняў банкаў мінулага. Аперацыі большага маштабу. Хто-то, можа быць, нават Мельгоза, падумаў, што гандаль зброяй можа быць прыбытковым бізнесам. У нашай частцы свету ўжо ішоў шэраг узброеных канфліктаў, а іншыя вось-вось павінны былі пачацца ў іншых месцах, што азначала існаванне людзей, зацікаўленых у куплі зброі любой цаной. Яны атрымалі адабрэнне на праект ад свайго начальства, у тым ліку старэе дыктатара, і для яго рэалізацыі была сфарміравана група, якая складаецца з афіцэраў Падраздзялення бізнесу і вытворчасці матэрыяльных сродкаў арміі, аддзела матэрыяльна-тэхнічнага забеспячэння і Разведвальнага ўпраўлення. Гэтая новая арганізацыя набывала зброю, як новае, так і былое ва ўжыванні, а затым перапрадавала яго па значна больш высокім цэнах. Група заключыла свае першыя здзелкі з калумбійскімі наркагандлярамі, якім патрабавалася зброя для іх працягваецца канфлікту супраць арміі сваёй краіны і партызан Рэвалюцыйных узброеных сіл Калумбіі (FARC).
  
  "Магчымасць сапраўды атрымаць велізарную нечаканую прыбытак з'явілася ў выглядзе Балканскай вайны 1990-х гадоў", - сказаў Мельгоза, падкрэсліваючы свае словы так, як быццам ён прамаўляў публічную гаворка, а не выкрываў сваю віну перад звычайным дэтэктывам. “Калі адбыўся распад Югаславіі, большая частка боепрыпасаў у гэтай краіне апынулася ў руках сербаў, што дало ім відавочнае перавага ў іх вайне супраць Харватыі і Славеніі. Харваты абвясьцілі сваю незалежнасць у 1991 годзе, і, каб абараніць сябе, ім неабходна было ўмацаваць Нацыянальную гвардыю, паліцэйскі орган, які нават блізка не падыходзіў да ваенным магчымасцям сербскіх узброеных сіл. З-за забароны Арганізацыі Аб'яднаных Нацый харваты не маглі купляць зброю наўпрост у краінах-вытворцах, таму тым, хто адказваў за набыццё зброі, даводзілася шукаць пастаўшчыкоў, якія дзейнічалі па-за законных каналаў. Для іх гэта была гонка на час, у якой любое зброю або правізія, якія яны маглі знайсці, былі карысныя для абароны новай рэспублікі ".
  
  "Дык вось як вам удалося дамовіцца з харватамі", - сказаў я, ненадоўга перапыняючы маналог Мельгозы.
  
  “Інфармацыя паступіла да нас з Аргентыны, дзе пражывае шматлікая абшчына харвацкіх эмігрантаў, і сярод іх шмат нацыяналістаў-усташоў, уцекачоў туды пасля перамогі маршала Ціта ў канцы Другой сусветнай вайны. Першапачаткова харваты вялі справы з функцыянерамі выканаўчай улады і аргентынскімі вайскоўцамі. Але калі попыт на зброю там не мог быць задаволены, аргентынцы прапанавалі ім дапамогу ў набыцці зброі і харчоў у Чылі. Нашы выведвальныя службы таемна супрацоўнічалі з часоў аперацыі "Кондар" у 1970-х гадах".
  
  Мельгоза патлумачыў, што канчатковая здзелка з харватамі была заключана праз еўрапейскага вытворцы зброі, які штогод удзельнічаў у авіяцыйнай кірмашы, якая праходзіла ў Сант'яга. "Перамовы былі вельмі хуткімі і зручнымі для нас", - сказаў ён. Была завершана продаж адзінаццаці тон зброі на суму больш за шэсць мільёнаў даляраў. Вінтоўкі, ракеты, гранаты і боепрыпасы пачалі адпраўляцца ў краіны, дзе груз было лёгка перадаць харватам. Пастаўкі былі аформленыя так, каб яны выглядалі як перавозка медыцынскага абсталявання з Чылі ў якасці гуманітарнай дапамогі для краін, якія знаходзяцца ў стане канфлікту, і ўсё было добра, пакуль адна з пасылак не была выяўленая ў аэрапорце Будапешта. Мясцовая паліцыя канфіскавала матэрыялы, і прэсе не спатрэбілася занадта шмат часу, каб апублікаваць гэтую гісторыю. Чылійскі ўрад у той час сутыкнулася са скандалам, і пасля перамоваў аб расследаванні з арміяй некаторыя афіцэры, якія ўдзельнічалі ў распродажах, былі вымушаныя сысці ў адстаўку. Бізнэс пачаў хістацца, і паўстала неабходнасць распрацаваць стратэгію, якая дазваляе пазбегнуць выкрыцця большай частцы арганізацыі.
  
  У пачатку 1992 года сітуацыя для Мельгозы і яго групы станавілася ўсё больш складанай. Кіраўніка аддзела замежных закупак у аддзеле матэрыяльна-тэхнічнага забеспячэння арміі абвінавацілі ва ўдзеле ў аперацыі. Афіцэр, які не ўдзельнічаў у здзелцы, але ведаў, што яна мела месца, занерваваўся і прыгразіў зрабіць заяву ў судзе, расследующем гэта справа. Яго начальства аказала на яго ціск, каб ён захоўваў маўчанне, але афіцэр ўсё роўна вырашыў выступіць з заявай. Менавіта ў гэты момант Мельгоза адправіўся да Пастране і загадаў яму выключыць афіцэра-махляра з звароту. Спачатку яны выкралі яго і спрабавалі пераканаць захоўваць маўчанне. Калі гэта не спрацавала, Пастрана забіў яго. Яго цела было знойдзена ў парку за горадам, і доказы паказвалі на самагубства. Армія правяла павярхоўнае расследаванне і пацвердзіла, што прычынай смерці было самагубства. Лекар сказаў у афіцыйнай заяве, што афіцэр пакутаваў ад цяжкай дэпрэсіі, і ў прэсу пратачылася гісторыя, якая павінна была назаўсёды пахаваць скандал.
  
  "Урад папрасіла прызначыць прыезджага міністра, каб аднавіць расследаванне", - дадаў Мельгоза. “Суддзя выклікаў у суд мноства паліцэйскіх, і, нягледзячы на ўсе нашы намаганні захаваць адзіны фронт, мала-памалу ў нашых гісторыях пачалі выяўляцца супярэчнасці. Нягледзячы на тое, што шэраг афіцэраў былі афіцыйна абвінавачаны ў незаконным абароце зброі, нам удалося кантраляваць сітуацыю. З таго моманту, як быў прыцягнуты сусветнай суддзя, і да сённяшняга дня прайшло больш за дзесяць гадоў, а судовае расследаванне ўсё яшчэ знаходзіцца ў тупіку ".
  
  "І ўвесь гэты час ты жыла ў абсалютным камфорце", - сказаў я.
  
  “Камфорт - не зусім падыходнае слова. Апошнія гады мне даводзілася шмат працаваць, каб яны не даведаліся аб дзейнасці нашай арганізацыі. На шчасце, усе залучаныя ў гэта ведаюць, як сябе паводзіць, і ўсе, каго зловяць, будуць паводзіць сябе ціха. Нялёгка было схаваць ядро асацыяцыі ", - сказаў Тулио Мельгоза. Ён зрабіў паўзу і яшчэ раз паглядзеў у бок ўваходу ў царкву. “Спачатку я думаў, што раскопкі Рэеса стануць пачаткам некантралюемай лавіны, якая пахавае нас усіх, але тое, як ён працаваў, у адзіночку і без абмену сваімі знаходкамі, здрадзіла яго. Калі б інфармацыя Рэеса і прызнанне Алиаги атрымалі агалоску, у міністра, адказнага за расследаванне, было б дастаткова доказаў, каб асудзіць афіцэраў, якіх яны ўжо затрымалі, і апазнаць мяне. Вось чаму Пастрана звярнуўся да сваіх супрацоўнікам".
  
  "Усё здаецца такім простым і лагічным".
  
  “Я расказаў вам толькі асноўныя факты. Ведаючы занадта шмат, вы можаце падвергнуцца небяспецы", - сказаў Мельгоза. "Я не адзіны, хто хацеў бы застацца невядомым".
  
  “Калі ты разглядаеш магчымасць таго, каб паступіць са мной так жа, як з Рейесом, забудзься пра гэта. Паліцыя ўжо ведае, што сказаў Пастрана перад смерцю, і запісы Рэеса знаходзяцца ў руках адваката, які апублікуе іх, калі са мной што-небудзь здарыцца. І нават не думай пра тое, каб пераследваць маіх сяброў.
  
  "Я не думаю, што ёсць які-небудзь сэнс пытацца ў вас, ці можам мы прыйсці да эканамічнага ўзаемаразумення".
  
  “Крывавыя грошы. Гэта назва рамана Дэшила Хэммета. Успомні гэта, калі будзеш на шляху ў турму ".
  
  “Гэта не так проста, як вы думаеце. Правасуддзе дзейнічае павольна, і кожны дзень, калі мы адкладваем расследаванне, дапамагае нам знішчаць доказы і замятаць сляды ".
  
  "Я ведаю, што гэта праўда, але тваё імя ўсё адно ўсплыве на святло, і табе прыйдзецца адказаць за тое, што ты нарабіў".
  
  “Я ўсяго толькі частка машыны, і мой абавязак - абараняць найбольш важныя часткі. Я не баюся ні з кім сустракацца тварам да твару", - напышліва заявіў Мельгоза. - А цяпер, калі табе больш няма чаго сказаць, прэч адсюль.
  
  “ У мяне толькі адно, апошняе пытанне да вас, Фуллертон.
  
  "Мяне клічуць Тулио Мельгоза Имберт," перапыніў мяне афіцэр.
  
  “Чаму вы прыходзіце ў гэтую царкву кожны дзень? Шукаць прабачэння, якога вашыя ахвяры ніколі не змогуць вам даць?"
  
  Мельгоза апусціў вочы і ўтаропіўся на лініі на сваёй руцэ.
  
  "Я не абавязаны прасіць прабачэння", - нарэшце сказаў ён. "Я б не стаў думаць двойчы, перш чым рабіць усё гэта зноў".
  
  Я падняўся на ногі і падышоў да Кэмпбеллу і Монтегону, якія стаялі ля дзвярэй царквы. Мы селі ў машыну журналіста, дзе нас чакаў Анзэльм. Я закурыў цыгарэту і курыў моўчкі, пакуль мы не ўбачылі, як Мельгоза выходзіць з царквы.
  
  "Што нам цяпер рабіць?" - спытаў Монтегон. “Мы рушым услед за ім? Всадим у яго кулю? Выклічам паліцыю?"
  
  Я выкінуў цыгарэту ў акно машыны і паправіў вузел гальштука.
  
  "Я збіраюся пачаставаць вас усіх півам", - сказаў я.
  
  "Піва?" спытаў Анзэльм.
  
  "Ці як ты захочаш", - адказаў я. “І мы павінны запрасіць Котапоса таксама. Я ўпэўнены, яму будзе цікава пачуць гісторыю, якую я збіраюся расказаць".
  
  OceanofPDF.com
  
  30
  
  "Вы чулі пра тое, што здарылася з містэрам Эрнандесом?" Спытаў Феліс Дамінга, як толькі ўбачыў, што я выходжу з ліфта. “Я не хачу дрэнна адклікацца аб мёртвых, але ад гэтага чалавека ў мяне заўсёды валасы на патыліцы ўставалі дыбарам. Яго дрэннае стаўленне, яго начныя вылазкі, яго пастаянныя пытанні, не прыходзіў ці хто ў госці. Ён, відавочна, што-то хаваў ".
  
  "Я чытаў аб гэтым у газетах", - адказаў я, не жадаючы падбадзёрвалі швейцара, які, здавалася, быў асабліва ўражаны тым, што здарылася з Пастраной. "Яны сказалі, што ён быў адстаўным армейскім афіцэрам, замяшаным у незаконным абароце наркотыкаў, і што яго супернікі выкінулі яго з будынка".
  
  “ Вы верыце ўсяму, што пішуць у газетах?
  
  "Формы гонак і футбольныя вынікі звычайна адпавядаюць рэчаіснасці, але што тычыцца артыкулаў, літаратурнай крытыкі і палітычных навін, у мяне ёсць свае сумневы".
  
  "Што тычыцца містэра Эрнандэс, то ў мяне ёсць тэорыя, выдатная ад той, што публікуецца ў газетах", - сказаў швейцар. "Я думаю, што ён быў ашуканцам, які трапіўся на адной з сваіх афёр".
  
  “Гэта не мае значэння. Што б мы ні казалі, гэта не зменіць лёс нашага суседа".
  
  "Я не магу сказаць, што адчуваю сябе вельмі дрэнна з-за гэтага".
  
  “ Лягчэй, Феліс Дамінга. Хіба ты не чуў, што ўсе мёртвыя добрыя?
  
  “ Фелікс, містэр Эредиа. Праз x.
  
  - Ікс, як на ксерографе, мечападобны і ксіліт. Калі я і далей буду блытаць тваё імя, у мяне ў слоўніку скончацца словы, якія пачынаюцца на x.
  
  “ Памяць, містэр Эредиа. Важна практыкаваць сваю памяць.
  
  “ Я буду мець гэта на ўвазе, Фелікс.
  
  “Дзякуй, містэр Эредиа. Я магу сказаць, што вы джэнтльмен". Усё яшчэ заступаў мне шлях, швейцар працягнуў: “Яны збіраюцца здаваць кватэру, у якой жыў нябожчык. Учора ўладальнік прыехаў з некалькімі працоўнымі і прымусіў іх падрэтушаваць фарбу. Я спадзяюся, што наступны арандатар будзе прыстойным чалавекам. Не наркагандляркай або ашуканцам —"
  
  "І не прыватны дэтэктыў," умяшалася я, перарываючы яго. - У гэтым раёне не могуць адначасова знаходзіцца два чалавекі, якія сунуць свой нос у што патрапіла.
  
  Котапос і Церан чакалі мяне ў майстэрні Амерыканскага культурнага цэнтра. Прайшло два тыдні з моманту маёй размовы з Мельгозой, і напярэдадні ўвечары мне патэлефанаваў адвакат, каб дамовіцца аб сустрэчы. На працягу некалькіх дзён прэса пастаянна асвятляла незаконны абарот зброі, але па сканчэнні першага тыдня яму надавалася другараднае значэнне, пакуль яго цалкам не замяніла на першых палосах паведамленне аб выяўленні раздзеленага цела на ўскраіне Пуэнте-Альта. Калі я прыйшоў у майстэрню, то выявіў траіх маладых людзей, раскрашивающих пікеты і банеры. На адным з транспарантаў была надпіс "БРЫГАДА ГЕРМАНА РЭЕСА".
  
  "Ты чытаў што-небудзь з ранішніх газет?" Спытаў Котапос, як толькі я сеў.
  
  “Няма. Што здарылася? Наступіў мір ва ўсім свеце?"
  
  “Усе яны апублікавалі артыкулы аб вайсковым камюніке ў падтрымку працы трыбуналаў па прыцягненню гандляроў зброяй да адказнасці. Гэта не здаецца чым-то вялікім, але гэта больш, чым хто-небудзь чакаў ад ваенных ".
  
  "Тое, што напісаў ваш сябар, верагодна, адыграла сваю ролю", - умяшаўся Церан, паказваючы на дошку аб'яваў, дзе быў размешчаны аповяд Кэмпбэла.
  
  “Не придавай занадта вялікага значэння іх словах. Яны проста дайшлі да таго, што больш не могуць прыкрываць сонца пальцам", - адказаў я.
  
  "Я навёў сякія-такія даведкі ў трыбуналах, і яны жорстка пераследуюць Мельгозу", - працягнуў Котапос. “Яны збіраюцца пачаць расследаванне смерці Рэйеса, грунтуючыся на прадстаўленых мной доказах. Калі саўдзельнікі Пастраны будуць устаноўлены і загавораць, Мельгозу, верагодна, прызнаюць вінаватым у арганізацыі забойства. Яго імя таксама дададзена да тых, хто знаходзіцца пад следствам па справе аб незаконным абароце зброі. Справа прасоўваецца. Чакаецца, што суддзя-інструктар прад'явіць абвінавачванні ў бліжэйшыя пару дзён. Шэраг бачных ваенных ўжо знаходзяцца пад хатнім арыштам, і Мельгоза будзе дададзены ў гэты спіс. Акрамя таго, ёсць справы аб парушэнні правоў чалавека, у якіх ён згадваецца. Яны прывядуць яго для дачы паказанняў, і я не думаю, што на гэты раз яму ўдасца збегчы. Рэес быў бы задаволены вынікамі сваёй працы, і ты таксама павінен быць шчаслівы, Эредиа ".
  
  “Мне пашанцавала. Вось і ўсё".
  
  "Не адмаўляйце сабе ў пахвале", - сказаў адвакат, а затым раптам, выраз яго асобы стала больш жорсткім, ён спытаў: "У вас не было ніякіх праблем?"
  
  "Якога роду праблемы?"
  
  “ Мельгоза не спрабаваў паквітацца?
  
  "Я думаю, у яго ёсць іншыя прычыны для турботы".
  
  "Вам варта прыняць меры засцярогі", - дадаў Церан.
  
  “У гэтым няма неабходнасці. Калі яны паспрабуюць што-небудзь зрабіць са мной, гэта адбудзецца не хутка, і гэта, верагодна, спрацуе ".
  
  Я спыніўся перад газетным кіёскам Анзэльм, і ён даў мне факс, які адправіла Гризета з падрабязнасцямі свайго вяртання ў Сант'яга. Я запрасіў яго павячэраць у "Рыбным караля", і пакуль мы елі філе помфрета на грылі з салатай з салеры, я распавёў яму пра сустрэчы з Котапосом і Тераном.
  
  "Хто б мог падумаць, што ў нас ёсць такі злы сусед?"
  
  “Нас атачаюць людзі з цёмным мінулым. Вось чаму так шмат людзей усё яшчэ баяцца выказваць сваё меркаванне".
  
  “Фелікс сказаў мне, што паліцыя агледзела складское памяшканне Пастраны ў склепе. У яго была калекцыя наручнікаў, пісталетаў і нажоў. Што вы пра гэта думаеце?"
  
  “Ты павінен быць уважлівы да сваім суседзям. Ніколі не ведаеш, што хаваецца за прыязнай усмешкай".
  
  "Я чытаў, што армія і пальцам не паварушыць, каб дапамагчы Мельгозе".
  
  "Час, калі яны маглі абараняць тое, што нельга было абараніць, прайшло".
  
  "Ёсць некаторыя людзі, якія думаюць, што ваенныя змяніліся".
  
  “Цяпер яны трымаюць рот на замку і ветліва аддаюць гонар, але ў будучыні яны могуць зноў паказаць свае зубы. Я не ўскладаю на іх асаблівых надзей. Яны навучаны падтрымліваць парадак для моцных свету гэтага. Наша гісторыя поўная прыкладаў".
  
  “ Любы, хто пачуў бы цябе, падумаў бы, што ты іх ненавідзіш.
  
  “ Недавер, Анзэльм. Аднойчы яны сапсавалі нам жыццё, і я пра гэта не забыўся.
  
  У другой палове дня, пасля дрымоты, якая дапамагла мне адагнаць прывіды рыбы і белага віна, якімі я піў з Ансельмо, я наведаў дачка Хуліа Суасо, Иоланду. Я знайшоў яе ў майстэрні краўца і, скарыстаўшыся тым, што яе бос быў у ад'ездзе за матэрыяламі, паведаміў ёй пра апошнія навіны. Немагчыма было даказаць, што Суазо быў забіты афіцэрам або кім-небудзь з яго людзей, але Мельгоза, па меншай меры, будзе прыцягнуты да адказнасці за тое, што ён зрабіў на Віле Грымальдзі. Жанчына моўчкі выслухала, а затым пусціла некалькі слязін, якія выцерла насоўкай. Яна падзякавала мяне за інфармацыю і вярнулася да сваёй працы. Здавалася, што яна зноў пагрузілася ў свет успамінаў і болю, у якім жыла.
  
  Я развітаўся з Иоландой, а затым накіраваўся да дома Вірджыніі Рэес, каб нанесці візіт, аб якім думаў з таго часу, як выявіў прапажу старонак з запісной кніжкі яе брата. Як і падчас майго першага візіту, я знайшоў яе ў садзе, даглядаць за сваімі кветкамі і раслінамі. Яна прапанавала мне безалкагольны напой, і мы селі разам за столік пад альтанкай і пагаварылі пра яе раслінах і паездцы на поўдзень, якую яна планавала з сябрамі. Я мог бы сказаць, што яна не хацела адразу закранаць сапраўдную прычыну майго візіту, або, магчыма, ёй трэба было з кім-то пагаварыць, каб прагнаць атачалі яе адзінота.
  
  "Я высветліў, хто вінаваты ў смерці Германа", - сказаў я ёй, калі адчуў, што прайшло занадта шмат часу.
  
  “Я ведаю, і я меркаваў, што ты прыйдзеш. Я чытаў артыкулы аб гандлі зброяй, дзіўных дзелавых здзелках і смерці — у іх між іншым згадвалася імя майго брата. Што ўсё гэта значыць, Эредиа?"
  
  “Гэта доўгая гісторыя, поўная дэталяў, у якіх я не змог цалкам разабрацца. Гэта вярхушка айсберга, і я магу толькі здагадвацца, наколькі глыбока яна сыходзіць ".
  
  Вірджынія павольна кіўнула галавой, слухаючы мой справаздачу.
  
  "Адзін з вінаватых мёртвы, іншаму будуць прад'яўленыя абвінавачванні, а двое іншых ўсё яшчэ невядомыя, але я не губляю надзеі, што паліцыя іх зловіць".
  
  "Я ніколі не думала, што Герман можа быць замешаны ва што-то настолькі страшнае", - сказала Вірджынія Рэес.
  
  "Мы ніколі не ведаем, наколькі мы блізкія да гэтага жаху".
  
  "Цяпер я толькі хачу, каб перамагла справядлівасць".
  
  “Я мала што магу з гэтым зрабіць. Усё, што я магу зрабіць у гэтым справе, гэта знайсці крыху праўды ".
  
  "Хіба гэта не адно і тое ж?"
  
  "Часам ісціна і справядлівасць рухаюцца ў процілеглых кірунках".
  
  "Я б хацела, каб мой брат быў тут, каб мы маглі пагаварыць пра ўсіх тых рэчах, якія ў нас ніколі не было магчымасці абмеркаваць".
  
  "Гэта тое, што немагчыма выправіць".
  
  "Раптам мы выяўляем, што час прайшоў, а мы зрабілі вельмі мала, каб быць шчаслівымі".
  
  "Праблема ў тым, што ніхто не вучыць нас таму, як жыць".
  
  Вірджынія Рэес глыбока ўздыхнула, каб здушыць галашэньне, і паглядзела на ўнутраны дворык, дзе раслі яе расліны. Я намацаў свае цыгарэты, каб даць ёй магчымасць пабыць сам-насам.
  
  “Прабачце. Я забылася, што наняла вас не для таго, каб вы выслухоўвалі мае скаргі", - раптам сказала жанчына і, адкінуўшы валасы з ілба, працягнула: "У вас, павінна быць, ёсць іншыя справы. Прыйшоў час нам пагаварыць аб вашым ганарар.
  
  "Гэта няшмат, але гэта лепш, чым ёсць пацукоў", - сказаў я Монтегону, перадаючы яму восем банкнот па дзесяць тысяч песа праз стол, які мы дзялілі.
  
  Мы сядзелі ў рэстаране "Рэмбо" і распівалі бутэльку віна, наперадзе ў нас была цэлая ноч. З акна з нашага боку былі бачныя агні плошчы Бульнес і прэзідэнцкага палаца. Цемра падміргвала нам з вуліцы, і час ад часу мы чулі чые-то крокі, якія спяшаюцца дадому.
  
  "Я захапляюся лёдам ў вашых венах", - сказаў дэтэктыў. "Калі б я быў на вашым месцы, я б застрэліў Мельгозу прама там, у царкве". Ён прыбраў банкноты ў пацёрты кашалёк з блакітнаватай скуры.
  
  “Яго смерць азначала б большае маўчанне вакол яго злачынстваў. Цяпер яму давядзецца паўстаць перад суддзёй і СМІ, і, магчыма, нават перад яго ахвярамі ".
  
  "Твае словы маюць сэнс, але яны не да канца пераконваюць мяне".
  
  "Цяпер гэта справа не ў нашых руках, Атилио", - сказаў я яму, размаўляючы з ім больш нефармальна, чым калі-небудзь з моманту нашай сустрэчы. “І дзякуй табе за тваю дапамогу. Праца была б нашмат складаней, калі б мне прыйшлося самому зачыняць сабе спіну ".
  
  “ Прайшло шмат часу з тых часоў, як мяне хто-небудзь за што-небудзь дзякаваў.
  
  "Я думаю, мы заслугоўваем тоста за наша здароўе", - сказаў я, падносячы келіх віна да вуснаў.
  
  "Я вырашыў больш не працаваць ні на якія кампаніі' якія ўмешваюцца ў жыццё сваіх супрацоўнікаў. Я арандаваў вітрыну крамы на Гран-Авенида. Гэта што-то накшталт гандлёвага цэнтра. Нічога асаблівага. З парай справаў у месяц у мяне ўсё будзе ў парадку ".
  
  "Напішы пару раманаў, і ты станеш такім жа, як Хэмет".
  
  "Хто гэта?" - спытаў я.
  
  “Хлопец, які працаваў штрэйкбрэхерам у дэтэктыўным агенцтве Пінкертон ў ЗША. Яму надакучыла гэтая праца, і ён напісаў некалькі апавяданняў, заснаваных на сваім вопыце. У яго сапраўды добра атрымлівалася ".
  
  "Шкада, што ты не хочаш мець партнёра", - сказаў Монтегон, не выяўляючы ніякага цікавасці да Дэшиллу Хэмметту. "У любым выпадку, калі табе калі-небудзь спатрэбіцца дапамога ці ў цябе будзе занадта шмат кліентаў, успомні пра мяне".
  
  “Не хвалюйся. Я не забуду тваю дапамогу", - сказаў я.
  
  Монтегон паднёс свой келіх бліжэй да майго, і мы выпілі за наша здароўе.
  
  "Што ты адчуваеш, калі раскрывае справа?" - спытаў ён ледзь пазней.
  
  "Я перагортваю старонку і атрымліваю свой заробак".
  
  “Давай, Эредиа. Чым ты на самай справе займаешся?"
  
  “Ты б'ешся галавой аб сцяну некалькі дзён, а потым раптам таямніца знікае. Табе больш не аб чым думаць. Ахвяры, доказы, падазраваныя, злачынцы. Усё гэта фармуе нечеткую карціну мінулага, якая можа паддавацца расшыфроўцы, а можа і няма ".
  
  "Калі ты так ставіш пытанне, гэта не здаецца вельмі прывабным заняткам".
  
  “Але гэта так, асабліва калі сумневы прымушаюць ваша сэрца заміраць. Пасля гэтага таямніца выпараецца, ператвараючыся ў серыю больш ці менш разумных тлумачэнняў. Без сумневаў і загадак праца, як і жыццё, у канчатковым выніку ператвараецца ў шэраг паўтаральных дзён ".
  
  "Табе падабаецца твая праца?"
  
  "Вельмі, але ў апошні час я падумваю аб тым, каб зрабіць перапынак".
  
  Монтегон узяў свой келіх з віном і церемонным жэстам падняў яго. "Давайце вып'ем за партнёрства, якога ніколі не было".
  
  "І да смерці, якая ніколі не стамляецца працаваць і не дае нам сумаваць".
  
  OceanofPDF.com
  
  31
  
  Я не мог дакладна ўспомніць, калі яны прыцягнулі мяне ў тое месца. У мяне былі завязаныя вочы, я быў прывязаны да крэсла. З іншага пакоя я чуў гукі выкананага ваеннага марша, настойлівыя і патрабавальныя, і крыкі жанчыны, якой задавалі пытанні, на якія яна не хацела або не магла адказваць. Я хацеў спаць, але ўдары ў грудзі не давалі мне заснуць. У мяне перасохлі вусны, і ціск павязкі на вочы расло па меры таго, як пекла працягваўся. Ніхто не ведаў, дзе я, і тыя нешматлікія людзі, якія турбаваліся б пра мяне, зачынілі б перад імі дзверы або зманілі б ім, калі б яны паспрабавалі знайсці мяне. Я хацеў перастаць чуць ваенны марш, галасы ў камеры, амаль непрыкметны свіст кулака, які рассек паветра, перш чым патрапіць мне ў твар. Здавалася, я нанова перажываю сведчанні іншых ахвяр "воінаў супраць забыцця". Жорсткае збіццё, апусканне ў брудную ваду, ўдары электрычным токам, імітацыя пакаранняў смерцю, згвалтавання, отрывание геніталій, просьбы аб тым, каб розум адрадзіўся. Магчыма, я б выжыў, але мае крокі сталі б прывіднымі. Я б баяўся пільных поглядаў незнаёмцаў, хуткага тармажэння аўтамабіля пасярод ночы, і жах наклалася б у маіх пачуццях падобна надпісу, пакінутым расплаўленым жалезам. Нішто не будзе ранейшым, але ўсё роўна я хацеў працягваць чапляцца за праменьчык святла, які дазваляла мне бачыць павязка на вачах. Жыць - гэта ўсё, чаго я хацеў.
  
  Раптам мой пакой асвяціла сонца, і ўсе вакол мяне здалося спакойным ад маўклівага спакою нядзельнага раніцы. Але кашмар працягваўся, люты і бязлітасны, нагадваючы мне, што жах ўсё яшчэ быў там, седзячы за сямейным сталом, ўнутры пэўных слоў або ў фанабэрства ахоўніка ў форме, назіралага за уваходам у супермаркет. Яго рэха адрадзілася ў закліку забыцца на мінулае. Жах быў у маім целе, у маёй змучанай сумлення, што прымушала мяне зноўку перажываць кашмар, пакуль я назіраў за праходзячымі міма сабакамі з майго акна.
  
  Я абняла Сіменона, і па меры таго, як кашмар станавіўся ўсё больш безуважлівым, мне ўдалося ўспомніць момант, калі я развіталася з Монтегоном.
  
  "На секунду мне здалося, што я ў руках Мельгозы або аднаго з яго людзей", - сказаў я Сименону.
  
  “Ты дома, і ніхто не прыйшоў цябе шукаць. Ты стаміўся і галодны. Нічога такога, чаго нельга было б выправіць добрым сняданкам".
  
  “ Ты маеш рацыю. Я стаміўся, і было б нядрэнна паспаць пару тыдняў.
  
  Я паснедаў і сядзеў за сваім сталом, праглядаючы пратэрмінаваныя рахунку і газетныя артыкулы, якія я захаваў па нейкай прычыне, якую ўжо не мог успомніць, — аб злачынствах і навінах, якія занялі некалькі радкоў у газетах. Я паспрабаваў прагледзець выразкі, але праз некаторы час здаўся і пакінуў іх на стале. Я прайшоўся па кватэры, адкрыў пару кніг і лёг паслухаць дыск Бэна Вебстера, які мне спадабаўся з тых часоў, як мы з Гризетой слухалі яго падчас доўгага дня прымірэння. Маё ўчорашняе пахмелле вярнулася, і я дазволіў музыцы заспакоіць сябе.
  
  Я прачнулася незадоўга да таго, як Гризета сказала мне, што яе аўтобус прыбудзе. Я схапіла куртку і зачыніла дзверы кватэры з большай сілай, чым гэта было неабходна. "Шэўрале Нова" завёўся, як толькі я павярнуў ключ запальвання, і я паспяшаўся да тэрмінала Лос-Эро. Я дабраўся туды за паўгадзіны да таго, як аўтобус прыпаркаваўся на платформе нумар сем. Гризета сядзела наперадзе. Я ўбачыў яе твар у вакне і памахаў ёй рукой, вітаючы здалёк. У яе былі дзве сумкі, якія яна кінула на зямлю, калі ўбачыла, што я падышоў да яе. Горад роў у мяне за спіной, мінулае жыло ў маіх успамінах, і я не быў упэўнены, што хачу пачуць, што скажа наступны чалавек, які прыйдзе ў мой офіс, каб наняць мяне. У будучыні магло здарыцца ўсё, што заўгодна, але прама цяпер адзінае, што мела значэнне, - гэта цалаваць жанчыну, якую я трымаў у сваіх абдымках.
  
  На наступны дзень я вярнуўся ў Горад. Я павітаўся з афіцыянтам, які заўсёды клапаціўся пра мяне, і накіраваўся да століка, за якім сядзеў Пісьменнік, які чытаў "Hombre Muerto" Гільерма Ридемана.
  
  “Што здарылася? Што такога важнага?" спытаў ён. "У цябе ёсць добрая гісторыя, каб распавесці мне?"
  
  “ Наадварот. Я хацеў сказаць табе, што вырашыў скасаваць нашу здзелку. Свету і Патрысія, дзве сяброўкі, якіх вы не ведаеце, напісалі мне, каб паказаць на некаторыя неадпаведнасці ў вашых кнігах. Напрыклад, у адным з раманаў вы кажаце, што Гризета брунэтка, а ў наступным - рудая, як у рэальным жыцці".
  
  “ Жанчыны звычайна фарбуюць валасы.
  
  "У адным з раманаў яна вывучае псіхалогію, а ў іншым працуе псіхолагам".
  
  “ Наколькі я памятаю, у якой-то момант вы сказалі мне, што яна змяніла спецыяльнасць ва ўніверсітэце.
  
  "У адным месцы вы кажаце, што Анзэльм сышоў са скачак з-за таго, што зламаў руку; у іншым - з-за таго, што ён зламаў правае калена".
  
  “Наколькі я ведаю, у яго былі пераломы абедзвюх канечнасцяў. Давайце не будзем турбавацца аб медыцынскіх дэталях".
  
  "Яны таксама сказалі мне, што ты не вельмі дакладны наконт майго ўзросту або ўзросту Гризеты".
  
  “ Ты ж ведаеш, што час адносна.
  
  “ У адным з вашых першых раманаў святара, які клапаціўся пра мяне ў прытулку, звалі Хасинто, а ў самым апошнім - Джон Браўн.
  
  “ Мяркую, у прытулку вы сустракаліся не больш чым з адным святаром.
  
  “ Я б палічыў за лепшае не працягваць свае скаргі, Пісьменнік.
  
  “Усё гэта можна выправіць у будучыні, Эредиа. Што вы думаеце аб працы над некаторымі іншымі справамі? Я чуў пра наркабізнес, які дзейнічае на іпадроме, а таксама пра кіраўніка тэлебачання, які стаў ахвярай вымагальніцтва.
  
  “Мне гэта не цікава. Я бяру перапынак".
  
  “Зноў спяваеш гэтую песню, так? Ты казаў адно і тое ж сотні разоў. Быў нават той раз, калі ты пайшоў на пляж. Шэсць месяцаў праз ты вярнуўся, падціснуўшы хвост. Ён яхідна дадаў: “У мяне ёсць для цябе добрая справа, якое трэба расследаваць. Хто-то, хто жыве ў Темуко, звязаўся са мной і сказаў, што хоча высветліць, хто забіў іх стрыечнага брата. Ахвяра была часткай групы мапучы, якія змагаліся за вяртанне сваёй зямлі. Падобна на тое, ён быў забіты ахоўнікамі лесанарыхтоўчай кампаніі, якая высякаюцца лясы ў гэтым рэгіёне.
  
  "Гэта гучыць як добрая справа, але—"
  
  “ Не ідзі на пенсію, Эредиа. Такія хлопцы, як ты...
  
  “Памры старым ці з куляй у сэрца". Я чытаў гэтую фразу па меншай меры, у трыццаці трох раманах".
  
  “Чаму вы закрылі свой офіс? Чаму вы хочаце сысці на пенсію?" - занепакоена спытаў Пісьменнік. "Вы лепшы дэтэктыў у Сант'яга".
  
  “Хто сказаў што-небудзь аб закрыцці офіса? Вы чулі, каб я згадваў слова "адстаўка"?"
  
  “ Ты казаў пра адпачынак ...
  
  "Я павешу на дзверы таблічку з надпісам, што наступныя пяць тыдняў кліентаў няма, а потым запрусь і прачытаю дваццаць раманаў, якія ляжаць у мяне на начным століку".
  
  “ Значыць, ты вернешся ў патрэбнае рэчышча і будзеш прыходзіць расказваць мне гісторыі?
  
  "Не спадзявайся на гэтыя гісторыі".
  
  “Мы абмяркуем гэта пазней, пасля таго, як ты прачытаеш свае раманы. Табе будзе што расказаць мне ў будучыні".
  
  "Нічога не стаў на гэта, Пісьменнік", - адказаў я, назіраючы, як брунэтка з панадлівымі выгібамі ўваходзіць у бар.
  
  OceanofPDF.com
  
  ІНФАРМАЦЫЯ ПРА АЎТАРА
  
  
  Фота No 2016 Пауло Слачевский
  
  Рамон Дыяс Этерович - адзін з самых вядомых аўтараў крымінальных апавяданняў у Чылі, дзе прыгоды яго прыватнага дэтэктыва Эредиа карыстаюцца велізарнай папулярнасцю. Яны былі адаптаваныя для серыі графічных раманаў "Дэтэктыў Эредиа" і тэлесерыяла "Эредиа і асоциадос". У 2009 годзе Дыяс Этерович стаў аб'ектам дакументальнага фільма "El rostro oculto en las palabras" (Твар, схаванае ў словах).
  
  Дыяс Этерович таксама з'яўляецца аўтарам кніг "Агні мінуўшчыны" і "Музыка адзіноты" і апублікаваў сорак раманаў, зборнікаў апавяданняў і паэзіі, графічных навэл і дзіцячых кніг. Ён атрымаў прэмію Хихонского салона Ібера-амерыканскіх бібліятэк Лас-дос-Орильяс, прэмію Нацыянальнага савета па культуры Чылі, Муніцыпальную кніжную прэмію Сант'яга, Нацыянальную нарративную прэмію Франсіска Колоана і прэмію Альтасора ў галіне мастацтваў. Яго працы таксама былі апублікаваныя ў шматлікіх краінах, у тым ліку Чылі, Партугалію, Іспанію, Грэцыю, Харватыю, Аргенціну, Мексіку, Францыю, Галандыю і Германію.
  
  Дыяс Этерович жыве ў Сант'яга, Чылі, са сваёй жонкай Соняй і іх трыма дзецьмі.
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"