Рыбаченко Олег Павлович : другие произведения.

Guliwer StaŁ SiĘ MŁodym ChŁopiecem

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  • Аннотация:
    Tym razem legendarny podróżnik Guliwer okazał się młodym niewolnikiem, zamieniającym się w chłopca, który tupie bosymi stopami po ostrych kamieniach. A potem został chłopcem okrętowym na pirackim statku.
  GULIWER STAŁ SIĘ MŁODYM CHŁOPIECEM
  ADNOTACJA
  Tym razem legendarny podróżnik Guliwer okazał się młodym niewolnikiem, zamieniającym się w chłopca, który tupie bosymi stopami po ostrych kamieniach. A potem został chłopcem okrętowym na pirackim statku.
  . ROZDZIAŁ 1
  Przejście było dość długie. Droga jest kamienista a gorące skały to klimat tropikalny. A słońce właśnie miało zachodzić.
  Chłopiec Guliwer szedł razem z kochanką. Biła bosymi stopami znacznie pewniej niż jej rówieśniczka, która stała się tak młoda, że wyglądała na około dwanaście lat.
  Chłopiec Guliwer wymamrotał:
  - Jestem zmęczony i spragniony!
  Dziewczyna odpowiedziała śmiechem:
  - Jesteś niewolnikiem! A niewolnicy nie mogą żądać niczego od swoich panów!
  Chłopak westchnął. Jeszcze do niedawna był dorosły i kapitanem, ale teraz okazał się tylko bosym chochlikiem, którego popędza się jak chce!
  Ale potem nastąpiło zatrzymanie. Konwój postanowił odpocząć i coś przekąsić. Uwięzieni chłopcy, którzy byli już dorośli, zatrzymali się kilka godzin temu.
  I pozwolono im napić się wody i zjeść tortillę z serem i czosnkiem.
  Lokalne jedzenie wydawało się Guliwerowi pyszne. Dodatkowo docenił to, że ma teraz młode, zdrowe, absolutnie całe zęby. Wtedy się podniecił.
  Jedynie bose podeszwy stóp były mocno poturbowane i porysowane na kamykach.
  Potem znowu byli w drodze.
  Były tu długie dni, czy tylko tak ci się wydawało?
  Dziewczyna zapytała Guliwera:
  - Więc wierzysz w swojego Boga, ale mógłbyś na przykład iść na stos za wiarę!
  Młody podróżnik odpowiedział:
  - Jestem przeciwny skrajnościom i fanatyzmowi!
  Dziewczyna zgodziła się
  - To prawda! Ale byli wśród was tacy, którzy poszli na śmierć!
  Guliwer odpowiedział z uśmiechem:
  - Byli inni! Kto poszedł na bolesną śmierć i kto zdradził! I to nie tylko na muszce, ale dla własnego interesu!
  Dziewczyna uśmiechnęła się. Jej bose stopy uderzały w szorstki żwir i najwyraźniej nawet jej się to podobało.
  Śpiewała:
  Miłość Chrystusa jest piękna i czysta,
  Jest solidną, jasną pięknością ...
  Jednocześnie w naszym świecie jest dużo zła,
  Prawdopodobnie nadal silny Szatan!
  Chłopiec Guliwer był zaskoczony:
  Skąd pochodzi ten psalm?
  Dziewczyna odpowiedziała z uśmiechem:
  - Sam to napisałem! co jest dobre?
  Guliwer odpowiedział z uśmiechem:
  - Szczerze mówiąc, nieźle! Ale czy wierzysz w Chrystusa?
  Młoda wicehrabina zauważyła logicznie:
  - W jakim sensie?
  Chłopiec-kapitan mruknął:
  - Nu, że on Bóg!?
  Dziewczyna wzruszyła ramionami i odpowiedziała:
  - Że jest Bogiem Wszechmogącym i stwórcą wszechświata nie. Ale fakt, że być może miał jakieś magiczne zdolności - całkiem!
  Guliwer rozwinął:
  Dlaczego nie wierzycie w Jego Boską naturę?
  Dziewczyna pewnie odpowiedziała:
  - Bo głupio zgódź się na Wszechmocnego, aby poszedł na krzyż! Bardzo głupio, mając moc nie móc się obronić!
  Młody kapitan odpowiedział:
  - Zrobił to, aby wziąć na siebie wszystkie nasze grzechy!
  Młoda wicehrabina zachichotała i odpowiedziała:
  - Nietrudno uwierzyć, że Bóg Wszechmogący nie miał innego sposobu na zbawienie ludzkości, jak tylko iść na krzyż. Ale co z nieskończoną mądrością twórcy?!
  Guliwer wzruszył ramionami i odpowiedział:
  - Cóż... Są tajemnice, które nawet anioły chcą przeniknąć! I w ogóle, naprawdę może być inaczej i jest to niemożliwe!
  Dziewczyna skinęła głową.
  - Tutaj każę ci wbijać się kijami w bose pięty, a wtedy będzie to możliwe!
  Zapadła bolesna cisza. Guliwer nie wiedział, co dodać. Rzeczywiście, teologowie spierają się od wieków. I to jest doprawdy paradoks: po dodaniu kolejnej, bardzo wielkiej zbrodni, ludzie dostali szansę na zbawienie. Wciąż jest o co dyskutować. I o tym, czy Syn nie przyniósł okupu ze swoją ofiarą. Tylko do kogo? Do Ojca - to dziwne, czy Ojciec wziąłby taki okup jak śmierć Syna. Ale brzmi to również bluźnierczo wobec szatana.
  I tak jest źle i tak źle.
  Guliwer śpiewał z westchnieniem:
  Ilu ludzi ma tyle opinii
  Tajemnica świętego nieba
  Chcę, żeby wszyscy wiedzieli...
  W poszukiwaniu prawdy, ciemności gałęzi,
  Demon szaleje z wściekłości,
  Chce narzucić plan,
  To marzenie otrzymać światło miłości pokoleń,
  Tylko Wszechmogący Bóg może dać odpowiedź!
  Młoda wicehrabina skinęła głową.
  - Dobrze cię widzę, jedz!
  Guliwer zauważył:
  - Tak, nawet miło jest spacerować półnago, w gorącym słońcu, z tak piękną dziewczyną jak ty!
  I znowu chłopiec sapnął, nadepnąwszy na ostry kamień. I wyglądał na nieszczęśliwego.
  Wicehrabina zauważyła:
  - Oczywiście wiara musi być oparta na rozsądnych argumentach! Na przykład Jezus twierdzi, że jest Bogiem Najwyższym. Uczy jednak: jeśli uderzą cię w prawy policzek, obróć lewy! A w Starym Testamencie wręcz przeciwnie, nakazuje eksterminację zarówno kobiet, jak i dzieci, a nawet zwierząt domowych!
  Guliwer odpowiedział:
  - Wygląda na to, że dobrze znasz Biblię!
  Wicehrabina skinęła głową.
  - Tak, przeczytałem. I jest dużo okrucieństwa i absurdu! Jak rozkaz poślubiania nierządnic lub rozkaz zabijania niewinnych. A Elizeusz napuścił niedźwiedzie na dzieci, które tylko dokuczały mu z powodu jego łysiny!
  Chłopiec Guliwer zauważył:
  - A ludzie czasami to robią, tworząc okrucieństwo!
  Dziewczyna potwierdziła:
  - Tak, robią! Ale to nie przynosi im żadnych korzyści!
  Młody kapitan zauważył:
  - Niestety czasami zdarza się, że trzeba użyć okrucieństwa. Cóż, jeśli nie ma innej drogi edukacji! I ogólnie, co cię myli?
  Wicehrabina zauważyła:
  - Z jednej strony skrajne okrucieństwo Starego Testamentu, a jednocześnie łagodność Jezusa Chrystusa, który modlił się nawet ukrzyżowany, za swoich oprawców!
  Guliwer rozłożył ręce i odpowiedział:
  - Nie wiem! Chociaż trudno powiedzieć, dlaczego i co... Musimy zebrać myśli. Ale w każdym razie. Oto pytanie, ale życie nie kończy się na Ziemi. A może zabiwszy dziecko z pomocą niedźwiedzia Elizeusza, wybawił je od wiecznych cierpień w ognistym piekle, natychmiast przenosząc do raju?
  Wicehrabina zachichotała i zauważyła:
  - Więc każdy morderca może powiedzieć - nie pozwoliłem mu grzeszyć! I przeniósł się do raju!
  Chłopiec Guliwer chciał zaprotestować, ale jakoś myśli nie przychodziły mu do głowy. A o czym tu mówić? Tu trzeba być doświadczonym teologiem. Nawet teologowie i teologowie nie są w stanie udzielić zadowalającej odpowiedzi na wszystkie pytania. Na przykład, dlaczego zło istnieje w obecności Wszechmocnego i kochającego Boga? Czy Bóg chce, aby zło istniało, czy też nie jest w stanie go zakończyć?
  I tutaj bardzo trudno jest konkretnie odpowiedzieć. Albo tak się okazuje, albo inaczej. Ale jest paradoks, że żadna odpowiedź nie będzie pasować każdemu.
  Młody kapitan powiedział ze smutnym uśmiechem:
  - Tutaj na przykład żyjesz tysiąc lat bez starzenia się. Więc ciesz się tym. Ponieważ Bóg dał ci łaskę i wieczną młodość. Ale nie dał go zwykłym ludziom. I to jest jego sprawa!
  Wicehrabina skinęła głową.
  - Amen! To jest fajne!
  Guliwer śpiewał:
  Bóg jest największym miłosierdziem bez dna,
  Ty stworzyłeś ziemię, wysokość niebios...
  Przez wzgląd na lud Twój Jednorodzony Syn,
  Poszedł na krzyż, a potem zmartwychwstał!
  Dziewczyna skinęła głową i zaćwierkała:
  Na niebiańskim apelu
  Zbiorą się wszyscy moi przyjaciele
  Na niebiańskim apelu
  Tam, dzięki łasce Pana,
  Będę!
  Guliwer mrugnął do niej i zaśpiewał w odpowiedzi:
  Mój Boże, to Ty, to Ty
  Wszędzie Cię widzę...
  Kiedy darem kwiaty w przelocie,
  I z miłością wielbię Cię!
  
  Jehowa jest koroną piękna,
  W świetle blasku dnia i nocy...
  To są moje myśli i marzenia
  Ta młodość to jasne pragnienie!
  Dziewczyna skinęła głową z promiennym uśmiechem.
  - Tak, masz dobrą piosenkę, jednak chcę, żebyś śpiewała więcej!
  Guliwer śpiewał z uśmiechem:
  Jak piękne jest wszystko, co Twoje,
  Wszędzie słyszę twój głos...
  W sercu prawicy Boga śpiewa,
  I szepcze do duszy jak dojrzewający kolos!
  
  To góry pokryte mchem,
  To fale z szalejącą pianą...
  To gorąca, piaszczysta plaża
  To słońce z nieskończonego wszechświata!
  Wtedy dziewczyna ze złością tupnęła bosą stopą i przerwała Guliwerowi, pytając:
  - A brzydkie staruszki, stworzenie Pana Boga, które też są piękne?
  Guliwer wzruszył ramionami i zauważył:
  - Jeśli są mieszkańcy innych światów i planet, a oni nie są tacy jak my, to prawdopodobnie oni też mogą pomyśleć, że jesteśmy dziwakami. Co więcej, nawet w stosunku do najpiękniejszych dziewczyn!
  Wicehrabina zgodziła się:
  - Z punktu widzenia dialektyki - brzmi to logicznie!
  Guliwer śpiewał z uśmiechem:
  Oświecony Pan Wszechmogący,
  Odnalezienie pokoju w Chrystusie...
  Czułem, że jestem grzesznikiem,
  Że Pan jest moim Zbawicielem!
  Dziewczyna skinęła głową i zaśpiewała, szczerząc zęby:
  Na niebiańskim tronie
  Wszechmogący Król siedział...
  Z twojej wielkiej woli
  Chrystus nami rządzi!
  
  Ukrzyżowali Boga na krzyżu
  Jezus modlił się do Ojca...
  By nas surowo nie osądzać,
  Grzech przebaczył nam do końca!
  
  Miłosierdzie jest nieograniczone
  Wysłał swojego Syna na śmierć...
  Służyć mu osobiście Bogu,
  I nie waż się umrzeć!
  A dziewczyny mrugnęły do swojego odpowiednika.
  Guliwer zauważył:
  - Tak, jest uroczo. Wiersze, powiedzmy - jest super! Ale czy uznajesz Jezusa Chrystusa za swojego Pana i Zbawiciela?
  Dziewczyna zachichotała i zaśpiewała:
  Doskonałość Jezusa,
  Jezu doskonały...
  Od uśmiechu do gestu
  Przede wszystkim pochwała...
  Och, co za błogosławieństwo
  Och, co za błogosławieństwo
  Wiedzcie, że Bóg jest doskonałością!
  Wiedzcie, że Bóg jest idealny!
  Guliwer potwierdził:
  - Zaśpiewałeś to dobrze i wyraziście! Widzę w Tobie wielki potencjał.
  Dziewczyna śpiewała z radością:
  W bezkresie wspaniałej ojczyzny,
  Zahartowany w walce i pracy...
  Skomponowaliśmy radosną piosenkę
  O wszechmogącym Bogu i przywódcy ...
  
  God Light jest chwałą bitwy,
  Boże Światło naszego młodzieńczego lotu...
  Walcząc i wygrywając pieśniami,
  Nasi ludzie podążają za Panem!
  Guliwer odpowiedział z uśmiechem:
  - Świetnie śpiewasz! Po prostu super!
  Dziewczyna zaśmiała się i powiedziała:
  Piosenka pomaga nam budować i żyć,
  Odważnie pędzimy na wędrówkę z piosenką ...
  A ten, który idzie przez życie z piosenką,
  On nigdy, przenigdy nie zniknie!
  Dzieci szły kamienistą drogą. Powalone stopy chłopca bolały, ale wytrzymał i chodził. A rozmowa odwracała uwagę od cierpienia.
  Poza tym to, że masz wszystkie własne i młode zęby już podnosi na duchu. A młode ciało jest wytrzymałe i zdrowe. A wszystko wokół jest tak jasnym, promiennym, świeżym postrzeganiem świata.
  Wicehrabina zapytała:
  - I dlaczego, na przykład, jeśli Chrystus jest Bogiem i ma całą moc na ziemi iw niebie, najskuteczniejszym władcą i zdobywcą wszystkich czasów i ludów jest Czyngis-chan? Kto jest zarówno barbarzyńcą, jak i poganinem, bardzo okrutnym i poligamistą!?
  Guliwer ze zdumionym dziecięcym uśmiechem odpowiedział:
  - Cóż, to trudne pytanie... Szczerze mówiąc, Biblia mówi, że szatan jest Bogiem tego wieku i być może Czyngis-chan zawdzięcza swój sukces diabłu!
  Dziewczyna odpowiedziała:
  - O nie! W Biblii nic nie jest napisane - Szatan jest bogiem tego wieku! Mam wiecznie młodą pamięć i to o wiele lepszą niż wy, starzejący się i brzydcy!
  Młody kapitan zauważył:
  - Jest napisane - bóg tego wieku zaślepił ich umysły!
  Wicehrabina roześmiała się i odpowiedziała:
  - Nie mówi, że to szatan! Być może oznacza to ludzki egoizm. A może na przykład nadmierna duma lub inne wady charakteru.
  Guliwer zauważył:
  - To po części prawda! Być może oznaczało to jedno i drugie!
  Dziewczyna śpiewała, szczerząc zęby:
  Co Pan miał na myśli?
  Guliwer odpowiedział zdezorientowany:
  - O czym mówisz?
  Wicehrabina uśmiechnęła się i odpowiedziała:
  - Tak, o różnych rzeczach! Mam nawet o tym piosenkę!
  Młody kapitan wzruszył ramionami i zasugerował:
  - Chodź, ja pierwszy zaśpiewam!
  Dziewczyna skinęła głową z uśmiechem.
  - Jeśli chcesz, śpiewaj
  Tylko nie śpiewaj, żeby odpocząć!
  Guliwer śpiewał swoim czystym, dziecięcym głosem;
  Człowiek niewierzący jest nieszczęśliwy
  Nie można żyć w grzesznym pożądaniu...
  Ponieważ gniew Boży jest straszny
  Ponieważ surowy Bóg jest sędzią!
  
  Ciało w piekle marnieje od gorąca,
  I nadszedł czas, abyśmy wszyscy zrozumieli przez długi czas ...
  Ci, którzy nie znają wiary w Pana
  Wpadnij pod jarzmo piekła!
  
  Grzeszny człowiek dostanie swoje
  Będzie jak pająk w ogniu...
  Demony będą dręczyć w podziemiach,
  Ci, którzy czcili szatana!
  
  Bój się i żałuj nieprzyjacielu Pana -
  Zostaniesz wrzucony prosto do piekła...
  Kto nie szanuje dnia szabatu -
  Zawsze będzie w płomieniach!
  
  Uhonorowałeś bożka i za to w agonii,
  Tak bardzo boli wicie się w piekle..
  Będzie zła, nauka -
  Wolałem idola od Chrystusa!
  
  Nie wierzyłem w Boże rozkazy
  Nie chciałem uczcić pierwszego dnia...
  Nie miej nadziei, nie spłoniesz natychmiast -
  Wieczność w mękach grzesznika jest przeznaczeniem!
  
  Wierzę, że nadejdzie czas zemsty,
  Jezus Wielki Bóg nadchodzi
  A dzień zagłady nadejdzie
  On przyniesie ludziom zbawienie!
  
  Święty Bóg wskrzesi umarłych,
  Ci, którzy w wierze nie zostaną ukąszeni rozkładem...
  Wierzę, że i ja będę z Wszechmocnym,
  W niebie - niech ciało się zapadnie!
  Dziewczyna z uśmiechem, który lśnił jak perły, potwierdziła:
  - Bardzo dobra piosenka! Ale sam nie będziesz pełen piosenek! Potrzebujesz czegoś bardziej fajnego i wyjątkowego!
  Guliwer zauważył:
  - Głupota też jest wyjątkowa!
  Wicehrabina zaćwierkała:
  - Jak dobrze wszystko będzie, jeśli choć trochę staniemy się dziećmi!
  I zasugerował:
  - Zaśpiewajmy coś innego!
  Młody kapitan wzruszył ramionami.
  - Chcesz to?
  Dziewczyna skinęła głową.
  - Dokładnie, chcę żebyś zaśpiewał!
  A Guliwer wziął i zaśpiewał;
  Cuda w nowym świecie
  Kolorowo jak w bajce...
  Jest takie piękno
  Nie szukaj wady za pomocą wskaźnika!
  
  A co jeśli to nowy dzień
  Zbliżając się do ziemi...
  Więc nie jesteśmy zbyt leniwi, aby wstać,
  Nie ma chłodnicy na świecie!
  
  W chwale zabłyśnie nowe światło,
  Gdzie drzewa są jak cukierki...
  Spotkamy świt
  W wiecznej szczęśliwości nasze dzieci!
  
  Nadchodzi nowy wiek
  To miejsce jest takie piękne...
  Osoba będzie szczęśliwa
  Niech ścieżka będzie niebezpieczna!
  
  Niech planeta rozkwita
  Wkrótce bujny raj...
  Otwórz zwycięskie konto
  Niech świat promienieje!
  
  jak dobrze jest
  Jeśli słońce świeci jasno...
  Dzięcioł wierci dłuto
  Wszyscy są wspaniali na tej planecie!
  
  Jak dobrze się bawimy
  Dolina szczęścia pełna...
  Będzie, uwierz w rozkwit tej godziny,
  Złoty środek!
  
  Kto by zadecydował o naszym przeznaczeniu,
  Bardzo dzielny przystojniak...
  Jeśli jest redystrybucja
  Wtedy stajesz się potężniejszy!
  
  Nie spuścimy głowy
  Prostując dumnie plecy...
  Do masła naleśnikowego, twarogu,
  Od razu gospodyni dodaje!
  
  Więc nie będzie szczęście wiedzieć
  I światło z Imieniem Svaroga...
  Prawdziwy raj będzie
  Ludzie modlili się do Boga!
  
  Pan dał jedną odpowiedź:
  Musimy szczęśliwie pracować...
  A potem nadejdzie cześć -
  Rozjaśnią się twarze!
  
  Oto bosa dziewczyna
  Osiodłałem żółwia...
  Trzeba uderzyć pięścią
  Rzucanie dużo strachu!
  
  Gdzie wybucha pożar
  Cóż, gdzie płonie ogień ...
  miażdżący cios,
  Okrutny wróg atakuje!
  
  Nie poddamy się wrogowi,
  Rozważ tę aspirację...
  Prostuje cherubina
  Skrzydła i przebaczenie dla wrogów!
  
  Powiedz, że będzie niedługo
  Co nazywa się zwycięstwem...
  Cyrk to Chapiteau,
  A czasem psy szczekają!
  
  Niedługo będzie jak w raju
  Uczyńmy świat pięknym..
  Łada dziękuję -
  Cherubiny lśnią złotem!
  Chłopiec pięknie śpiewał, a jego głos stał się dziecinny. Bardzo głośny i przenikliwy.
  Wicehrabina zaćwierkała:
  - Jedz zdrowo! I to jest fajne!
  Młody kapitan syknął:
  Śpiewam, śpiewam i zabiję wszystkie demony!
  Dziewczyna zaśpiewała także:
  Jesteśmy dumnymi dziewczynami Svaroga,
  Dzielni, dzielni wojownicy...
  Służymy wiernie, jesteśmy w Imieniu Rodziny,
  Niech dziadkowie i ojcowie będą dumni!
  
  Bóg Svarog i umysł ludzi,
  Uszczęśliwiać świat...
  Nie zostaniemy pokonani, uwierz złoczyńcy,
  To nasza praca i dzieło!
  Guliwer gwizdnął i zauważył z miłością w głosie:
  - Świetna piosenka!
  Wicehrabina skinęła głową i zaćwierkała:
  - Tak, na tym polega piękno. Co jesz, żeby śpiewać.
  Chłopak i dziewczyna szli dalej. Ich dziecięce stópki tupiły z wielką pewnością siebie. I bez wątpienia potrafili bardzo pięknie śpiewać.
  Dzieci wydają się być wszystkim. A to taki wspaniały świat. Nawet jeśli jest w nim niewolnictwo.
  Guliwer śpiewał z zachwytem:
  Wszyscy ludzie na tej samej planecie
  Trzeba umieć żyć w zgodzie...
  Dzieci zawsze muszą się śmiać
  I żyj w spokojnym świecie
  Dzieci muszą się śmiać!
  Dzieci muszą się śmiać!
  Dzieci muszą się śmiać!
  I żyj w spokojnym świecie!
  I tak szli, szli i jeszcze raz szli...
  W końcu nadszedł wieczór. A kolumna z schwytanymi dziećmi została zbudowana na obiad.
  Dostali jakąś warunkowo jadalną zupę i więcej ciastek z mlekiem. Niewolnicy jedli. I chętnie zasnął.
  Rzeczywiście, po ciężkim dniu marszu, potrzebowali odpoczynku.
  Guliwer również pociągnął nosem i miał cudowne sny.
  W którym śpiewały półnagie dziewczęta;
  Wszechświat został rozdarty
  Gwiazdy wyblakły, katastrofa-śmierć!
  Szlochając, jęcząc w mękach piekielnej odległości,
  A dla tych, którzy przeżyli: tylko wstyd znosić!
  
  Jak Bóg - rządzący wszystkimi prawami,
  Zapominając o sumieniu i odrzucając honor!
  Rasa obcych przynosi nowy świat,
  Rzucił nam wyzwanie - olśniewająca wiadomość!
  . ROZDZIAŁ 2 .
  Chłopiec okrętowy, w którego przemienił się Guliwer, pływał na pięknej i bardzo eleganckiej brygantynie. Jej żagle były bardzo jaskrawo kolorowe, z cudownymi, wspaniałymi rysunkami w postaci kwiatów, motyli i ważek, a także dziewcząt z mieczami.
  I to było bardzo zgodne z załogą. Tutaj też były wyłącznie dziewczyny. I były prawie nagie, tylko piersi i biodra były pokryte sznurkami biżuterii. A skóra jest opalona, błyszcząca, jak posągi z brązu.
  Piratki biły gołymi, bardzo wdzięcznymi i uwodzicielskimi nogami.
  I śpiewali:
  Jesteśmy biedni, jesteśmy biedni, piraci,
  Bardzo, bardzo, bardzo przepraszamy
  Nie unikaj dziewcząt, które znają zemstę,
  Ale dlatego, że nie zaszczepili w nas moralności!
  
  Piraci nie potrzebują nauki
  I jasne jest, dlaczego...
  Mamy nogi i ręce
  A głowa nie dla nas!
  A potem pojawił się galion, dziewczyna na górze zauważyła go pierwsza. Zeskoczyła, błyskając bosymi, okrągłymi obcasami.
  Ogólnie rzecz biorąc, jakie piękności tu były, a ich włosy są bardzo jasne. Większość z nich to miodowoblond z włosami, które błyszczą jak płatki złota, ale są też dziewczyny w kolorze miedzianej czerwieni, a nawet szmaragdowe włosy.
  Niektórzy noszą kolczyki z broszkami. A jakie mają idealne linie!
  A ich mięśnie, niczym kule rtęci, toczą się pod brązową, błyszczącą skórą. To naprawdę dziewczyny, które naprawdę potrafią walczyć.
  A teraz brygantyna pędzi za galionem. A na tym statku włochate niedźwiedzie orków biegają, dodając żagle i próbując uciec.
  Dziewczyna kapitan ze złotymi liśćmi włosów, które tak pięknie powiewają na wietrze i bosymi stopami, które doprowadzają mężczyzn do szaleństwa jak ryk:
  Zniszczymy przeklęte niedźwiedzie! Niech smoczy gang płonie!
  Tutaj brygantyna skraca dystans. A trzy dziewczyny strzelają z armaty dziobowej, kładąc bose stopy na pokładzie.
  A potem rdzeń wylatuje i po zatoczeniu łuku uderza bezpośrednio w galerę wrogiego galionu. A statek, otrzymawszy silny cios, przechylił się.
  Dziewczyny zaczęły podskakiwać, błyskając bosymi, okrągłymi obcasami i rycząc:
  Chwała piratom, chwała!
  Dziewczyny idą do przodu...
  Walczymy pod szkarłatną flagą
  Armia rusza do ataku!
  A teraz brygantyna coraz bardziej zbliża się do galionu. A dziewczyny rzucają haki na pokład wrogiego statku. I przyciągają brygantynę do swojej ofiary. A potem migotanie bosych, bosych stóp. Wskakują na nią i walczą z orkami. I trwa dzika jazda. Dziewczęta przecinają się szablami i wykrwawiają wroga płonącymi strumieniami. I upadają, a orki odcinają im głowy.
  A ich głowy toczą się po podłodze.
  To jest prawdziwe zniszczenie i unicestwienie. Teraz wojownicy pokazali się w całej okazałości. A ich nagie, opalone nogi, niczym młoty kowalskie, zadawały miażdżące ciosy.
  Dziewczyny są bardzo piękne, a ich brązowa skóra mieni się w słońcach, których jest trzy.
  Wojownicy gwiżdżą i krzyczą:
  - Będziemy zabijać wrogów, to zawsze nasze credo. Wszystkie egzaminy zdane na piątkę, nasz kraj jest święty!
  Dziewczyny okazały się naprawdę fajne. I są cięte tak, że nie można zatrzymać huśtawek.
  A bosy chłopiec Guliwer walczy z nimi. Powiedzmy, że bardzo dzielny dzieciak.
  A bosa pięta chłopca dosięgnie orka i uderzy go w podbródek. I szczęka mu opadła.
  Guliwer śpiewał:
  - Jak żyliśmy walcząc,
  I nie boi się śmierci...
  Więc od teraz ty i ja będziemy żyć!
  W gwiaździstych wysokościach i gwiaździstej ciszy,
  W morskiej fali i wściekłym ogniu!
  I wściekły, i wściekły ogień!
  Chłopiec okrętowy rąbał, a jego bose stopy uderzały.
  Chociaż dobrze być dzieckiem. Jakie masz szybkie ciało.
  To naprawdę superman.
  I śpiewa na całe gardło:
  - Jestem rycerzem światła na kolanach dzikusów,
  Zmiotę wrogów Ojczyzny z powierzchni ziemi!
  W ten sposób chłopiec walczy i śpiewa. I cięcia i tyłki.
  A inne dziewczyny walczą z nim. Które są takie piękne i słodkie.
  Walcz oczywiście na dużej wysokości. W przenośnym znaczeniu tego słowa.
  Oto wojownicy. Można o nich powiedzieć: super i hiper.
  Jeśli zaczną walczyć, nic ich nie powstrzyma.
  A teraz ostatni orkowie padli pod ciosami piękna. Wśród wojowników zapanowała wielka radość.
  I śpiewali:
  Zarżniemy i pokrójmy wszystkich,
  Zabijemy wszystkich! Zabijemy wszystkich!
  A potem zaczęli grzebać w galionie i szukać zdobyczy. W tym samym czasie wojownicy śpiewali:
  - Szukamy przechodniów od nocy do rana,
  Przebijmy się przez fraerę! Przebijmy się przez fraerę!
  Tutaj Guliwer śpiewał z entuzjazmem;
  Brat podniósł rękę do brata:
  Okrutna wojna - ryk przeciwnika!
  Maszyna stała się twoim przyjacielem,
  Za frywolność przyszła kara!
  
  Co zrobić, gdy ludzie są spłukani
  Kiedy śmigające kule gwiżdżą dookoła!
  Boże lepiej przerwij wojnę siłą -
  Aby dni drapieżnego smoka dobiegły końca!
  
  Ale piekło nie zna miary ani linii,
  Ziemia płonie napalmem, dzieci płaczą!
  Tutaj rysy dziewcząt zbladły -
  Kto, Święty Pan, za to odpowie?
  
  Cóż, ilu bliskich możesz zabić,
  W końcu człowiek rodzi się, uwierz mi, dla szczęścia!
  Matka nie pozwala synowi iść na front,
  A nawet latem na wojnie panuje zła pogoda!
  
  Ale obowiązek żołnierza jest obowiązkiem pewnym:
  Czego potrzebujesz, aby walczyć za Ojczyznę w bitwie!
  W wieku szesnastu lat już szara świątynia,
  Wdowy o nieszczęsnych twarzach są spuchnięte od łez!
  
  Ale o co chodzi, zwariowałeś bracie?
  Nie, jesteś szalony, odpowiada ukochana osoba!
  Za podłość, kto zasiada na tronie, nasz żołnierzu,
  Myśli, że jego szwagier to plugawy Kain!
  
  W ziemi strumienie krwi rozdzierają żyły,
  A puls z rdzenia odpowie uderzeniem ...
  Pług roztrzaskany w polu pociskiem zamarzł,
  Och, jak fioletowe stało się słońce!
  
  Ale jest wiara, że Jezus przyjdzie -
  Pojednajcie braci, przynieście Zbawienie!
  Więc zapomnijmy o nikczemnej zemście -
  W duszy każdego z nas króluje przebaczenie!
  Potem pirackie dziewczyny zachichotały na widok chłopca okrętowego. I było po prostu wspaniale.
  Następnie beczki piwa i wina zostały wyciągnięte z ładowni galionu, zaczęli pić i szaleć.
  A jaki taniec tańczyły boso, dziewczęce nogi piękności. Jak wspaniale to wyglądało.
  A ich muskularne łydki błyszczały. To jest właśnie to, czego dziewczyny potrzebują.
  Chłopiec Gulliver również pił i śpiewał z zapałem;
  Każdy ma swój własny pogląd na miłość -
  Koncepcja piękna i ideału!
  Chociaż ludzie do niego nie dorośli,
  Ale człowiek nie jest już małpą!
  
  I tutaj oczywiście możesz wziąć trochę aforyzmów i dodać takie dowcipne;
  Na gołą piętę dziewczyny najprawdopodobniej trafią modne buty!
  Ale coś oryginalnego nie przychodzi mi do głowy
  Tutaj na przykład:
  Miłość w każdym wieku,
  A chłopiec wygląda bardzo dumnie ...
  Jego oczy świecą w ciemności
  Wynik będzie fajny!
  Choć to wszystko powiedzmy sobie jedno - głupota i banał.
  Jednak z drugiej strony możemy powiedzieć, że nawet fajnie.
  Guliwer śpiewał:
  skaczę. Ale ja skaczę inaczej
  A raczej skaczę jak wesz...
  I mogę konkretnie osadzić zmianę,
  Jesteś bosym chłopcem, nie drżysz!
  A potem Guliwer zaśpiewał coś bardziej cywilizowanego;
  Chcemy żyć w pięknym rajskim świecie -
  W którym nie ma chorób, zgrzybiałe jałówki...
  Aby nić życia stała się nieskończona,
  Aby każdy dzień był szczęśliwy i wesoły!
  
  Gdzie kolor jest jak tęcza na wiosnę
  Lilie wodne, jak złoto ze szmaragdem.
  Gdzie rzeczywistość od dawna przypomina sen...
  Każde dziecko może dokonać cudu!
  
  Ojczyzno, święty smutku Boga;
  Twoje brzozy są nakrapiane, blask metalu...
  I modlę się do Pana o jedno,
  Aby Ojczyzna rozkwitła w chwale!
  
  Ale tutaj wojownik już poszedł na kampanię,
  Maszeruje jak barbarzyński wojownik!
  Zrobimy dobrze planecie -
  Aby kule nie przebiły własnej matki!
  
  Atak trolli, wściekła presja;
  Pędzący przeciwnicy ściana-lawina!
  I dlatego po co nam gorący spór,
  Kiedy Ojczyzna jest zjednoczona w pięść!
  
  Ale znowu demony orków uśmiechają się,
  To człowiek, jak kość utknięta w gardle!
  A goblin warknął w dzikiej furii,
  Ale złożyliśmy wniosek z rati prezent!
  
  Ale zwycięstwo nad wrogiem jest bliskie,
  Wyrwiemy Rosję z bagna!
  Nadeszła kara za nieczystych -
  Ich futro było rozdarte na strzępy i strzępy!
  
  Owalna dziewczyna urocza twarz -
  Daj mi wiarę i wielką siłę!
  Tak śpiewał Guliwer z wielkim uczuciem i zapałem. A jego śpiew był niesamowicie szykowny.
  Potem chłopiec-kapitan znów zaczął śpiewać, po kolejnej szklance piwa i kęsie suszonej ryby;
  Wielki, potężny, święty kraj,
  Nie ma już promiennego pod błękitnym niebem!
  Jest nam dana przez Boga Wszechmogącego na zawsze -
  Nieograniczone światło, wywyższony Mesjaszu!
  
  Świat nigdy nie widział takiej potęgi, nigdy nie wiadomo
  Abyśmy z dumą deptali przestrzenie kosmosu!
  Każda gwiazda we wszechświecie śpiewa ci,
  Niech An będzie z nami szczęśliwy!
  
  Przecież to nasza Ojczyzna, takie jest przeznaczenie,
  Zawładnij przestrzenią wszystkich spraw!
  Każdy z nas, uwierz mi, chciałby tego,
  Bez żadnych głupot, kobiecych przesądów!
  
  Archaniołowie dmą w potężną trąbę,
  Energicznie wychwalają marsz naszych armii!
  A wróg znajdzie swój los w osikowej trumnie,
  I nie będzie otrzymywał podatków i daniny!
  
  To jest nasza Ojczyzna, wszystko w niej, wierz mi, jest pięknem,
  Bez wysiłku obróciła cały wszechświat!
  Dziewczyny z dość ciężkim warkoczem,
  Poluj na nią, aby lufa była mocna!
  
  Ojczyzno, oto spojrzenie niebieskich oczu matki,
  Jej dłoń jest jednocześnie delikatna i kamienna!
  A przeciwnik, młody człowiek, którego zabijesz kulą -
  Aby płomień płonął jaśniej w sercu!
  
  Złóż przysięgę bezkresnej Ojczyźnie,
  Tobie też oczywiście dobrze!
  Choć krew płynie w zaciekłości bitwy,
  Zemsta przyjdzie teraz do wroga!
  
  Broń i odwaga to tak potężny stop,
  Zły duch nie może go pokonać!
  W samolocie z bombami leciałem sprytnie,
  A kiedy eksploduje, wlewają grad okien!
  
  Ale rozkaz władcy - leć dzieciaku na Marsa -
  Nadszedł czas, aby umieścić miejsce!
  I arogancja Marsjanina twardnieje w oku,
  Wtedy widzimy daleko poza Plutonem!
  
  Wzniesiemy się na wyżyny kosmosu, widząc krańce wszechświata,
  Taki jest nasz ludzki los!
  I dlatego odważ się chłopcu na wyczyny,
  W końcu wiedz, że nagroda jest kwestią zysku!
  Dziewczęta również tupały i klaskały w dłonie. A ich bose stopy są takie zwinne. A bose obcasy błyszczą w słońcu.
  Jest z nimi Guliwer, w ciele bosego chłopca, tak żywego i wesołego.
  Ale tańczyli na pierwszym numerze.
  Potem postanowiliśmy zagrać w karty. I to jest również bardzo dobra praca.
  I naprawdę możesz wziąć i namaścić siebie. A z dziewczynami do samego szamotaniny.
  Dziewczyna-piratka wzięła w dłoń bosą, dziecinną stopę Guliwera i zaczęła masować jego okrągłą, różową piętę.
  Chłopiec okrętowy śmiał się i mruczał z zadowolenia. To było takie wspaniałe. To naprawdę cudowny chłopiec.
  A jego gołe, bardzo piękne nogi to po prostu cud.
  Guliwer śpiewał z uśmiechem:
  Boso, tylko boso
  Pod lipcowym grzmotem i pod szumem fal...
  Boso, tylko boso
  Będziemy tańczyć, jesteśmy z Wami!
  To są śmieszne piosenki. I dobrze być nadal chłopcem. A jednocześnie pokazujesz kolosalne wyczyny.
  Ale oczywiście to nie wszystko. Czego tylko Guliwer jeszcze nie zrobił.
  I śpiewał, tańczył i robił szpagat gołymi, dziecinnymi nogami. Co również wyglądało bardzo fajnie i do pewnego stopnia odrażająco.
  Oto chłopiec-kapitan, który podróżował do wielu krajów i niejednokrotnie orał ocean.
  Tak, a jego nastrój, szczerze mówiąc, jest bardzo agresywny.
  Ale dlatego jeszcze nie zabieraj dziewczyny na piracką flagę i strzelaj do rekinów z małych pistoletów. Nie jest łatwo dostać się do środka, ale to jest jego piękno.
  Chłopiec Guliwer, opierając bose stopy, wziął swoje dziecinne nogi i strzelił. Rdzeń trafił w rekina. I złamał jej kręgosłup, wybijając wnętrzności. Dziecko krzyknęło:
  - Chłopak złapał się na chłodną odwagę,
  A załoga została zepchnięta do trumny!
  Dziewczyna, kapitan piratów, chwyciła chłopca okrętowego bosymi palcami za nos dziecka i ryknęła:
  - Cóż, chłopczyca, chcesz zająć moje miejsce. Widzę w tobie dużo ambicji!
  Chłopiec Guliwer odpowiedział:
  - Pasuje mi być co najmniej małym, ale wciąż mężczyzną. A kobieta jest...
  Inny rudowłosy wojownik śpiewał:
  Nie możesz żyć bez kobiet na świecie, nie,
  Jest w nich majowe słońce, kwitnie w nich miłość!
  Guliwer zaproponował z bardzo uroczym uśmiechem, który jest jednocześnie dziecinny, a jednocześnie odważny:
  Kraj jest w trudnym czasie.
  Krew płynie jak potok!
  Walcz do ostatniego tchu
  I niech przyjdzie szczęście, pokój, miłość!
  
  Jesteśmy dziećmi złośliwego komunizmu
  Ojczyzna bezgranicznych synów...
  Chociaż nadciągają hordy odwetowców -
  Bądźmy wierni naszemu krajowi!
  
  W wielkiej i kosmicznej epoce,
  Kwazary trzeba tworzyć od palca...
  U nas jest całkiem dobrze, wierz mi,
  Mimo że armia złego piekła atakuje!
  
  Zabijemy armię agresora,
  I z kwarków stworzymy lasery...
  A człowiek stanie się każdym bohaterem,
  Nad nami jest złotoskrzydły cherubin!
  
  Choć chmury płoną nad Ojczyzną,
  Gotowy do walki z wrogiem...
  Oddział bojowników, którzy uważają, że są niestabilni,
  Nie depcz krawędzi świata butem!
  
  Wiemy, że wróg jest potężny i podstępny,
  Nie damy mu ziemi ani rozpiętości ...
  A człowiek jest silny dzięki chwalebnemu postępowi
  I wierz tylko jednemu Panu!
  
  Zbudujemy wielki komunizm,
  Ojczyzna rozkwitnie ...
  Chociaż wróg jest bardzo dziki,
  Naszym przeznaczeniem w ataku jest awans!
  
  Pionier dzielny dzielny chłopiec,
  Że zawsze urodził się wojownikiem...
  Lew nie jest tchórzliwym królikiem,
  Niech marzenia się spełnią!
  
  Nie tolerujemy upokorzeń, bracia,
  Za Ojczyznę wszyscy staniemy jak góra ...
  Nie znośmy więcej zniewag
  Zmiażdżmy wroga stalową ręką!
  
  Jeśli wszyscy złapiemy się za ręce
  Owady można pokonać...
  Święta ojczyzna jak słońce
  A myśliwy zamieni się w grę!
  Oto piosenka śpiewana przez chłopca, który do niedawna był kapitanem i miał szlachtę. I to jest fajne.
  Ale na horyzoncie pojawiła się fregata. Do tego duża klasa - sześćdziesiąt cztery działa. Co to jest serio. I nadlatuje jak latawiec, który widzi kurczaki.
  Dziewczyna Kapitan powiedziała:
  - To dla nas wyzwanie! Będziemy walczyć czy...
  Dziewczyna z rudymi włosami powiedziała:
  "Ucieczka nie wchodzi w rachubę!"
  Dziewczyna o niebieskich włosach, odsłaniając perłowe zęby, które błyszczały i błyszczały, śpiewała:
  Musimy szanować, bać się,
  Wyczynów dziewcząt nie da się policzyć...
  Dziewczyny zawsze wiedzą, jak walczyć
  Mogą pieprzyć się jak worek osła!
  I pokazała swój długi i gryzący język.
  Cóż, kiedyś będzie walka, więc dlaczego nie pokazać swojego bardzo agresywnego temperamentu. I będzie to bardzo bolesne dla wrogów. Tak, a przyjaciele będą smutni.
  A bitwa oczywiście wymaga wyboru odpowiedniego miejsca i manewru.
  A teraz dziewczyny bardzo sprytnie poruszają swoją brygantyną, a jednocześnie nie zapominają śpiewać;
  Jesteś członkiem Komsomołu Ojczyzny,
  Lubisz dzielnie walczyć o Elfa...
  Będziesz mógł pomóc Ojczyźnie,
  Rycerz nie ma duszy błazna!
  
  Dziewczyna jest piękną piosenkarką
  Pędzisz boso przez zaspy śnieżne...
  Jesteś promienną królową -
  Uderz Orkolfa pięścią!
  
  Bosą piętą rzuciła granat,
  Rozerwał tuzin żołnierzy...
  Führer wkrótce otrzyma zapłatę,
  Rycerz przygotuje karabin maszynowy!
  
  Jesteśmy dziewczynami w bitwie pod Komsomołem,
  Rozważ największych wojowników w bitwie ...
  Głos piękności jest dźwięczny,
  Niech dziadkowie i ojcowie będą dumni!
  
  Pod Elfsquay walczyli bardzo ciężko,
  I byli w stanie dzielnie trzymać złych orków...
  My dziewczyny wyraźnie wygrywamy
  Zdać wszystkie egzaminy tylko za pięć!
  
  Jak huragany w naszych żyłach
  Błyskawica w żyłach wiedz...
  Na świecie będą bardzo silne kraje,
  Od niedźwiedzi, psów i małp!
  
  Wehrmacht dziewczyn nie rzuci na kolana,
  Nigdy się nie ugniemy, wiesz...
  Stalin i najmądrzejszy Lenin są z nami,
  Niech przeminą wieki i lata!
  
  Bóg stworzył wszechświat z fotonów,
  Życie bez śmierci zrodziło wieczność...
  Znamy porządek, zbudujemy nowy,
  A cherubin rozpościera nad nami skrzydła!
  
  W patronimii jest wielu bohaterów,
  Członkowie Komsomołu są zawsze pierwsi ...
  Armia maszeruje w potężnym szyku,
  Ochrona elfów z miasta!
  
  Walczymy z Fritzem pod Elfsquay,
  I byli w stanie obronić stolicę ...
  Dziewczyna rzuciła paczką bosą stopą,
  I strzelajmy do potworów!
  
  Skosiliśmy wielu orków,
  Wielu punków zostało odciętych...
  Dalsze kręcące się mile
  Tniemy legiony szatana!
  
  Wybiliśmy Orctlerowi wszystkie zęby,
  Prezydent Smoka został pokonany...
  Dziewczyna otworzyła usta
  Rozpoczął się wielki Armageddon!
  
  Nie okazuj litości Führerowi
  Wy dziewczyny zawsze jesteście odważne...
  Hojne nagrody czekają na piękności,
  I uwierzcie, że spełniliśmy marzenie!
  
  Boże Stwórco wszystkich światów wszechświata,
  Wziął błogosławi elfinistę...
  Z niezmienioną siłą w bitwach,
  Dziewczyna miażdży złego orka!
  
  Bosą piętą rzuciła granat,
  I zamienił potężnego "Tygrysa" ...
  A potem przycisnął je do lin,
  Piękno zna wiele gier!
  
  Więc Orkowie szybko odpłynęli,
  Jakie czołgi i pociski rzucały...
  Widzimy komunizm dany,
  I skosili cały rząd trolli!
  
  Więc co masz okrshi,
  Stalingrad stanął ci na gardle...
  Pokonujemy słynne mile,
  A teraz Svarog Wielki jest szczęśliwy!
  
  Wkrótce przyjdzie wiara Jezusa
  I inni piękni bogowie...
  Elfy rozwiną światło sztuki,
  Hodowla, wilki i złe słonie!
  
  W końcu będziemy jednością
  W chwale Rodzaju mądrego Ojca,
  Dziewczyny w bitwach są niezwyciężone,
  Będziemy w wierze Łady do końca!
  Tak śpiewali wojownicy i piraci. Cóż, oczywiście, Guliwer nie wszystko rozumiał. Myślał, że jeśli zostanie schwytany, to oczywiście pobiją go kijami po jego bosych, dziecinnych piętach. Co więcej, ciosy będą mocne i jednocześnie, aby nie okaleczyć. A wtedy kat podniesie rozpalone do czerwoności szczypce i zacznie łamać kości chłopca. A Guliwer oczywiście nie znajdzie tego trochę.
  
  
  To właśnie dzieje się z wiecznymi chłopcami, kiedy stają się piratami. Chociaż zespół tutaj jest bardzo dobry - tylko dziewczyny w bikini. A jednocześnie pędzą i krzątają się, błyskając bosymi, okrągłymi, różowymi obcasami.
  Chłopiec-kapitan wziął go i zaśpiewał:
  Dziewczyny są różne
  I wszystkie są świetne...
  Sutki ich piersi są szkarłatne,
  I są bardzo odległe!
  Cóż, chłopcy są zakrwawieni,
  Pobili trolle złymi ciosami!
  A jeśli ork zostanie znaleziony,
  To cię mocno uderzy!
  
  AUKCJA NA PIĘKNĄ MŁODZIEŃCZĄ NIEWOLNICĘ
  ADNOTACJA
  Bardzo przystojny młodzieniec Slavka zostaje wystawiony na aukcję. Podczas targów przystojny mężczyzna z wydatnymi mięśniami zostaje rozebrany i sprzedany kobietom za duże pieniądze.
  . ROZDZIAŁ 1
  Nadchodzi chwila prawdy, zapowiedział otwarcie aukcji dyrektor generalny. Na jedną noc młoda, przystojna, muskularna dziewica została sprzedana kobiecie. Oczywiście chodziło o to, że jest to tradycja dla wszystkich nowych striptizerek.
  Ale młody człowiek był tak przystojny i seksowny, że zebrała się cała ogromna sala dla kobiet. A mężczyznom po prostu nie wolno było. A to oczywiście z jednej strony ograniczało zyski, ale z drugiej strony gigolos to lubił.
  W końcu większość mężczyzn kocha kobiety. Co więcej, często młodzi mężczyźni nie mają nic przeciwko kochaniu się z bardziej doświadczoną starszą kobietą.
  Tutaj, tupiąc butami, na cokół wspiął się zakuty w narzuty chłopiec, który ledwie dorósł. I wygląda jeszcze młodziej. Był całkowicie zamknięty, ale widziało go już wiele kobiet w tych samych kąpielówkach i płonących z podniecenia.
  I te panie się włączyły. Slavka też się wzdrygnął. Serce jego młodzieńca biło jak bęben podczas bitwy. Sprzedają osobę - jak jakieś zwierzę.
  I trzeba powiedzieć, że tak niezwykłe i wyjątkowe.
  Po obu stronach młodzieńca stały dziewczyny w czarnych skórzanych kombinezonach, butach i rękawiczkach oraz czerwonych maskach na twarzach. Powinni stopniowo demaskować przystojnego młodzieńca, aby jeszcze bardziej podniecić pożądliwą publiczność. Kobiety czasami przewyższają mężczyzn rozpustą i pragnieniem seksu, a ich orgazm jest znacznie silniejszy i dłuższy. Dlatego nie należy się dziwić, że tak wielu z nich zebrało się, aby przyjrzeć się młodemu, bardzo pięknemu samcowi, a następnie, jeśli fundusze pozwolą, mogą go kupić.
  Gajówka poczuła bardzo silne podniecenie i zapach drogich perfum, co jeszcze bardziej podnieciło hiperseksualnego młodzieńca.
  Oto ogłoszony główny menedżer:
  - Samiec Wiaczesław Kotowski wystawiony na aukcję. Osiemnaście lat, absolutnie zdrowy fizycznie. Bardzo przystojny, krągły, nowy w barze ze striptizem i seksowny. Tylko na jedną noc z kobietą, która może mu zrobić wszystko - tylko nie zabijaj i nie okaleczaj!
  Tradycyjnie cena wywoławcza to dziesięć dolarów!
  A dwie dziewczyny w skórzanych kombinezonach, butach i maskach ostrożnie zdjęły pierwszą osłonę.
  Odsłonięte było piękne wysokie czoło młodzieńca i jego złote, długie fale włosów.
  Myśl, że będzie teraz nagi przed setkami pożądliwych kobiet, wywarła na Slavce ekscytujący wpływ i zadrżał.
  To drżenie wywołało wrażenie, że dziewica została wystawiona na licytację, co tak bardzo podnieca kobiety.
  I były okrzyki:
  - Piętnaście dolarów!
  - 20!
  - Dwadzieścia pięć!
  - Trzydzieści!
  Jedna gruba krowa zaszczekała:
  -Pięćdziesiąt!
  Inna pisklę syknęła:
  - Sześćdziesiąt!
  Słychać było wrzask:
  - Siedemdziesiąt!
  - Osiemdziesiąt!
  - Dziewięćdziesiąt!
  - Sto!
  Nastąpiła przerwa. Chłopak musiał dalej stopniowo się odsłaniać, co włączyło płeć piękną.
  Oto dwie dziewczyny, które zdjęły zasłonę z dolnej części twarzy. Piękny nos, pełne wdzięku usta i odważny podbródek młodzieńca, a także szyja otworzyły się.
  Kobiety wiwatowały.
  Jeden mruknął:
  - Sto dwadzieścia!
  Inny pisnął:
  - Sto trzydzieści!
  Trzeci ryknął:
  - Sto pięćdziesiąt!
  Gruba kobieta syknęła:
  - Sto osiemdziesiąt!
  A raczej młoda i miła kobieta wydała:
  - Dwieście!
  Nastąpiła kolejna przerwa. Służące odsłoniły teraz ramiona i ramiona młodzieńca. Były muskularne, piękne i pełne wdzięku. Nie kulturysta, ale obsada, przystojny wojownik. A skóra jest tak uwodzicielsko błyszcząca.
  Kobieta, która wyglądała jak hipopotam, mruknęła:
  - Dwieście pięćdziesiąt!
  Kobieta powiedziała trochę uprzejmie:
  - Dwieście siedemdziesiąt!
  Inna młoda dziewczyna pisnęła:
  - Trzysta!
  Kobieta, wręcz przeciwnie, wychrypiała w swoim wieku:
  - Trzysta pięćdziesiąt!
  Przedstawiciel płci pięknej wydał:
  -Czterysta!
  Sama młoda kobieta, najwyraźniej striptizerka, mruknęła:
  - Czterysta pięćdziesiąt!
  Na rynku było wiele młodych i pięknych kobiet. Zastanawiasz się nawet, po co im zepsute i wysłużone żigolaki, od których można się zarazić.
  Jedna bardzo szanowana pani powiedziała:
  - Pięćset!
  I znów była przerwa. Kwota wciąż nie jest duża, zwłaszcza biorąc pod uwagę inflację dolara. Tak, i nie mogę się doczekać, aby zobaczyć wszelkiego rodzaju panie, jak rozbiera się młody, piękny gigolo.
  Oto dwie dziewczyny w surowych garniturach, butach i masce, zdejmujące kolejny welon.
  A cały tors bardzo pięknego i wytłoczonego chłopca jest nagi. I możesz zobaczyć jego mięśnie brzucha, które są ułożone jak nalewki czekolady. I jaka gładka, błyszcząca skóra, która mieni się w świetle reflektorów.
  Jedna z kobiet powiedziała:
  - Sześćset!
  Wtrącił się inny:
  - Siedemset!
  Trzeci mruknął:
  - Osiemset!
  Stara kobieta wychrypiała:
  - Dziewięćset!
  Dość młoda i ładna kobieta z diamentowymi kolczykami syknęła:
  - Tysiące!
  I znów była przerwa. Wszyscy niecierpliwili się, co będzie dalej. Ten młody człowiek jest po prostu niesamowity. Lepszy niż jakikolwiek Apollo.
  Żona miliardera, Elena, podziwiała go, ale jeszcze nie zawarła umowy. Tak naprawdę najciekawsze będzie na końcu. A teraz gdzie się spieszyć. To rzeczywiście bardzo cenny towar. Chociaż z drugiej strony Elena jest nadal tak piękna i seksowna, że jeśli potrząśnie biodrami, przybiegnie całe stado uroczych młodzieńców, którzy również zapłacą za seks z nią.
  A dwie dziewczyny w skórzanych kombinezonach i maskach znowu zaczęły odbierać kolejny welon od przystojnego Slavika.
  I tak eksponowały jego muskularne, pięknie ukształtowane nogi do kolan. I kąpielówki. Chłopak był tak podekscytowany, że jego męska doskonałość nabrzmiała. I był duży, i pozwalał kobiecie dawać zupełną radość.
  Po sali przetoczył się pomruk.
  Kobieta hipopotam wymamrotała:
  - Półtora tysiąca!
  Bardziej smukły wydał:
  - Dwa tysiące!
  Kobieta w masce kota napisała na Twitterze:
  - Dwieście pięćset!
  Zawoalowana kobieta powiedziała:
  - Trzy tysiące!
  Kobieta z diamentowymi kolczykami powiedziała:
  - Trzysta pięćset!
  Stara kobieta wymamrotała:
  - Cztery tysiące!
  Dziewczyna, która wyglądała na bardzo młodą, pisnęła:
  - Cztery i pół!
  A kobieta okryta welonem zaćwierkała:
  - Pięć tysięcy!
  I znów była przerwa. Tym razem w jedną noc z żigolakiem padła bardzo przyzwoita kwota. Za pięć tysięcy dolarów można wynająć pięćdziesiąt prostytutek nie najgorszego poziomu. A zwykły, doświadczony żigolak kosztuje dwieście dolców za dwie godziny. Cóż, niektóre są droższe, a niektóre tańsze. A teraz kwota stała się uporządkowana i nie taka mała. Poza tym jest wojna, rosyjski rubel spada, a dolar rośnie w cenie. Nie ma czasu na tłuszcz, żyłbym!
  Ale oczywiście nie wszystkie karty atutowe zostały jeszcze rozłożone. Dziewczyny zdejmują duże buty z nóg chłopca. I eksponują zgrabny kształt, przypominający dziewczęce stopy. I bez włosów - jak posąg z brązu. Opalone, bose stopy, bajecznie przystojny młody mężczyzna doprowadzają wiele kobiet do szału.
  I znowu sala ryczy.
  - Sześć tysięcy! - Krzyknęła czcigodna dama.
  Młoda dziewczyna zaćwierkała, szczerząc zęby:
  - Siedem tysięcy!
  Młoda, ale gruba kobieta o nieprzyjemnej twarzy mruknęła:
  - Osiem tysięcy!
  Młodsza i ładniejsza kobieta z diamentowymi kolczykami napisała na Twitterze:
  - Dziewięć tysięcy!
  A kobieta, której wieku nie sposób określić z powodu grubego welonu, zaćwierkała:
  - Dziesięć tysięcy!
  Jej głos był jednak młody. I Slava rozweselił się. Myślenie, że seks z muzułmanką za takie pieniądze jest super! A w kieszeni ma już dwa i pół tysiąca dolarów.
  To prawda, to nie wszystko. Chłopak, muskularny, bardzo przystojny, lśniący jak posąg starożytnego greckiego boga, był w kąpielówkach. A jego piękna godność była nadal widoczna w całej okazałości.
  A dwie dziewczyny w czerwonych kostiumach i maskach wzięły i eleganckim, płynnym ruchem zdjęły z młodzieńca kąpielówki.
  Pas materiału opadł na nagie, opalone, muskularne i bardzo zgrabne, uwodzicielskie nogi chłopca, całkowicie odsłaniając Slavkę.
  Poczuł głęboki wstyd. Zarumieniona jak młoda dziewica, która nigdy nie próbowała kobiecego ciała.
  Gajówka zadrżała, serce waliło mu jak kamienie w grzechocie.
  A jego drżenie, zawstydzenie i oczywiste zażenowanie wywierały czarujący wpływ na kobiety. W rzeczywistości jest to taki słodki, niesamowicie przystojny chłopak o złotych włosach, a poza tym dziewica, która sprawia, że płeć piękna drży w ospałości.
  Kobieta gruba jak hipopotam krzyknęła:
  - Piętnaście tysięcy dolców!
  Kobieta wydała się trochę szczuplejsza:
  - Dwadzieścia tysięcy!
  Kobieta w stroju mnicha mruknęła:
  - Dwadzieścia pięć tysięcy!
  Młoda dziewczyna pisnęła:
  - Trzydziestu tysięcy!
  Stara kobieta wychrypiała:
  - Trzydzieści pięć!
  Kobieta z diamentowymi kolczykami i raczej sympatycznie wyglądająca wydała:
  - Czterdzieści!
  Inna przedstawicielka płci pięknej z dużym naszyjnikiem z wybranych pereł na szyi zapiszczała:
  - Czterdzieści pięć tysięcy!
  I wreszcie kobieta w welonie, o dość młodym głosie, poddała się, okrutnie i wyraźnie:
  - Pięćdziesiąt tysięcy!
  Jak zwykle przy okrągłym numerze nastąpiła pauza. W rzeczywistości za taką kwotę można kupić dobre i nowe auto. Albo wynająć pięćset nie najgorszych prostytutek na godzinę. Albo dwustu pięćdziesięciu doświadczonych żigolaków płci męskiej na dwie godziny, albo pięciuset mniej doświadczonych i z klasą. czy warto zaczynać.
  Co więcej, tego młodego przystojniaka można wynająć później za mniejszą kwotę.
  Elena, która czekała tak długo, drżała z niecierpliwości. Jaki on jest piękny. A jednocześnie rumieni się jak młoda dziewczyna i drży jak baranek przed rzezią.
  Steward podniosła młotek i zaczęła mówić:
  - Pięćdziesiąt tysięcy dolarów razy! Pięćdziesiąt tysięcy dolarów dwa... Pięćdziesiąt tysięcy dolarów...
  Elena krzyknęła własnym głosem:
  - Sześćdziesiąt tysięcy!
  Wszyscy się odwrócili. Widzieliśmy szczupłą, zgrabną kobietę w masce. I bardzo przyjemnym i znajomym głosem.
  Slavka bardzo chciał, żeby ta zamaskowana piękność kupiła mu chociaż na jedną noc.
  A potem przestraszyło go spotkanie z Arabką. Na samym Wschodzie wyróżnia się okrucieństwo. I mogą być po prostu straszne perwersje. Chociaż nie można go zabić ani okaleczyć, musi zrobić wszystko, o co poprosi kobieta, która go kupiła.
  I niczego nie odmawiaj.
  Jednak piękność w welonie nie próbowała ustąpić:
  - Siedemdziesiąt tysięcy!
  Elena mruknęła:
  - Osiemdziesiąt!
  Zamknięta kobieta nagle rzuciła:
  - Sto tysięcy dolarów!
  Po sali przetoczył się pomruk. Tak, kwota za jedną noc z żigolakiem jest niespotykana. Ale kiedy odbywa się aukcja, pojawia się podniecenie targowaniem, z którym trudno sobie poradzić.
  A wiele kobiet nie ma jeszcze mężów. Albo są wdowami, albo dorobiły się własnego kapitału, albo zdążyły otrzymać spadek przed ślubem. Albo fikcyjnych mężów.
  Był więc ktoś, kto wszedł w układ.
  Młoda dziewczyna krzyknęła:
  - Sto dziesięć tysięcy!
  Zawoalowana kobieta warknęła:
  - Sto dwadzieścia!
  Kobieta z diamentowymi kolczykami powiedziała:
  - Sto pięćdziesiąt!
  Wtedy kobieta w welonie krzyknęła:
  - Dwieście tysięcy!
  Elena warknęła namiętnie:
  - Dwieście pięćdziesiąt!
  Dziewczyna z rubinowym naszyjnikiem powiedziała:
  - Trzysta tysięcy!
  Gruba kobieta zawyła:
  - Czterysta tysięcy!
  Wtedy kobieta w burce krzyknęła ile sił w płucach:
  - Milion dolarów!
  To już poważna i duża suma. Za takie kwoty kupują obrazy, konie pełnej krwi, czy całą armię prostytutek. Na noc możesz zamówić elitarną prostytutkę za tysiąc. Do tego rubel spada i jest wojna, i można się spodziewać, że będzie tylko gorzej.
  Nastąpiła ciężka pauza. Dla męża miliardera Eleny milion dolarów nie jest tak zabójczą kwotą. Ale tylko dla mojego męża. I to jest dla niej zbyt oczywiste. A cały milion, który opuścił konta, nie może być tak łatwo ukryty i nieusprawiedliwiony.
  A inne kobiety były wyraźnie zawstydzone taką sumą.
  Steward podniósł młotek i zaczął intonować:
  - Milion dolarów raz, milion dolarów dwa, milion dolarów trzy...
  Elena krzyknęła głośno:
  - Milion dolarów i jeszcze jeden dolar!
  Uruchom menedżera:
  - Milion dolarów i kolejny dolar razy ... Milion ...
  Kobieta w burce szczekała:
  - Dwa miliony dolarów!
  Po sali przetoczył się pomruk. Kwota była taka, że można było wynająć dziesięć tysięcy zawodowych żigoli na dwie godziny lub dwadzieścia tysięcy prostytutek na godzinę. Za takie sumy kupowano obrazy, drogie ogiery pełnej krwi, a już można zbudować willę i nabyć nie najmniejszy jacht. I tylko na jedną noc.
  Slava był oszołomiony, a jego oczy rozszerzyły się: tyle jeszcze kosztuje! Bogactwo.
  Jedna z młodych dziewcząt z sali, prawdopodobnie ulegając podnieceniu targowaniem się, na całe gardło:
  - Dwa miliony i jeden dolar!
  Kierownik zaczął skandować:
  - Dwa miliony i jeden dolar razy! Dwa miliony i jeden dolar dwa! Dwa miliony i jeden dolar - trzy...
  Kobieta w burce krzyknęła:
  - Pięć milionów!
  Wśród kobiet na sali rozległ się gwar. To już kolosalna kwota, można powiedzieć fortunę. A to wszystko w ciągu zaledwie jednej nocy. Można po prostu powiedzieć, że szalony. Aż pięć milionów!
  Gajówka, której kręciło się w głowie, czerwony ze wstydu, drżący ze wstydu i podniecenia, chłopiec wychrypiał:
  Boję się tej ciemności, beznadziejnej i strasznej,
  Skąd nigdy nie wrócę...
  To żart, jaki fajny żart
  A sen to sen, a teraz się budzę!
  A główny zarządca zaczął ogłaszać:
  - Pięć milionów dolarów razy! Pięć milionów dolarów - dwa! Pięć milionów dolarów trzy...
  Wtedy jedna z kobiet z diamentowymi kolczykami wzięła i rozdała:
  - Pięć milionów i jeden dolar!
  Po sali przetoczył się pomruk. Kwoty były po prostu szalone. Chociaż na przykład w ubiegłym stuleciu ktoś z Japonii zapłacił sto cztery miliony dolarów za obraz Van Gogha, ustanawiając rekord. Ale co to był za obraz: kicz! Nic dziwnego, że nikt nie chciał kupić Van Gogha za jego życia.
  Ale i tak za jedną noc z żigolakiem płacisz tak dużo.
  Steward ponownie podniosła młotek i zaczęła skandować:
  - Pięć milionów i jeden dolar - jeden! Pięć milionów i jeden dolar - dwa! Pięć milionów i jeden dolar - trzy...
  Kobieta w burce krzyknęła:
  - Dziesięć milionów dolarów!
  Kolejny hałas na korytarzu. A niektóre kobiety nie mogły już się powstrzymać i zaczęły wtykać palce lub wibratory między nogi, aby złagodzić skrajne podniecenie. Więc te nie do pomyślenia targi ich dopadły. To było naprawdę fajne.
  Chwała oszalała: dziesięć milionów dolarów! A jedna czwarta tej kwoty należy do niego. Nie tylko spłaci mafię, ale ona sama stanie się bogatą i szanowaną osobą. A potem będzie oczekiwał bardzo świetlanej przyszłości. Kobieta pod burką miała młody, przyjemny głos i nie wiadomo nawet, co ją powstrzymuje przed filmowaniem mężczyzn za darmo. To prawda, że wiele kobiet lubi mieć całkowitą władzę nad mężczyznami i dowodzić nimi w łóżku. I tak zamiast wibratora, czy panowie z ulicy kupują żigolaki.
  A Slava jest jeszcze taki młody i przystojny. A kiedy się uśmiecha, jak błyszczące są jego zęby. Rzeczywiście, niezwykle miły i uroczy, wysportowany młody człowiek. No właśnie, jak to ominąć i przejść? To naprawdę największy dar we wszechświecie.
  Kwota była już zaporowa. I przerwać takie bardzo niebezpieczne.
  A steward zaczął mówić, szczerząc zęby:
  - Dziesięć milionów dolarów razy! Dziesięć milionów dolarów dwa! Dziesięć milionów dolarów trzy...
  Elena, zanim młot spadł, rozpaczliwie krzyknęła:
  - Jedenaście milionów!
  Hałas na korytarzu jest głośniejszy. Jedna z kobiet zawołała:
  - Oto kupiec w spódnicy!
  Sławka mruknął:
  - Twój żigolo jest droższy,
  Co naprawdę jest tego warte!
  Steward podniósł młotek i zaczął intonować:
  - Jedenaście milionów razy, jedenaście milionów dwa! Jedenaście milionów trzy...
  Tutaj Elena przestraszyła się. Ona osobiście nie miała takiej kwoty, krzyczała tylko z powodu swojego uporu. A jeśli jej mąż się o tym dowie, to jej się to przydarzy. Chociaż w przypadku rozwodu pewnie jeszcze pozwie jakąś część stanu. I stań się wolny. I przynajmniej będzie podróżował po świecie, co będzie niezwykle fajne.
  I że jej mąż nie wypuści jej z Moskwy - żeby prędzej zdechł, draniu!
  Ale w ostatniej sekundzie, zanim młot uderzył po raz trzeci, kobieta w welonie zaćwierkała:
  - Dwadzieścia milionów dolarów!
  Panie potrząsnęły się i weszły. Piechur. A potem Elena poczuła podekscytowanie i pewność siebie. Ta zawoalowana dama jest prawdopodobnie bajecznie bogata. Więc pozwól jej rozwidlić się dla jej kaprysu. Niech zapłaci w całości za przyjemność uroczego, uroczego i muskularnego chłopca.
  A Elena powiedziała:
  - Sto milionów dolarów!
  Sala ruszyła i wrzasnęła. Wow! No i kwota za noc z bardzo przystojnym i krągłym chłopakiem. Do jakiego stopnia trzeba być pożądliwym lub zakochanym, żeby zainwestować w młodego żigolaka tak szaloną kwotę.
  Steward podniósł młotek i zaczął mówić:
  - Sto milionów dolarów razy! Sto milionów dolarów dwa! Trzysta milionów dolarów...
  Kobieta w burce krzyknęła:
  - Dwieście milionów! - I dodał. - Skończ z cyrkiem. Nie masz takiej sumy i zostaniesz zhańbiony!
  Elena mruknęła:
  - Skąd to wiesz?
  Kobieta w welonie odpowiedziała:
  - Ja wiem! Kiedy mówię, wiem!
  Steward podniosła młotek i zaczęła mówić:
  - Dwieście milionów dolarów razy! Dwieście milionów dolarów dwa! Dwieście milionów dolarów trzy...
  Wtedy jedna z kobiet na korytarzu pisnęła:
  - Dwieście milionów i jeden dolar!
  Kierownik przypomniał:
  - Jeśli nie zapłacisz całej kwoty, zostaniesz wyrzucony i nigdy nie zostaniesz wpuszczony do pokoju aukcyjnego.
  Kobieta w ciemnych okularach skinęła głową.
  - Ja wiem! Ale całkiem gotowe!
  Kierownik zaczął skandować:
  - Dwieście milionów i jeden dolar razy! Dwieście milionów jeden dolar dwa! Dwieście milionów jeden dolar trzy...
  Kobieta w welonie powiedziała:
  - Pięćset milionów dolarów!
  Po sali przetoczył się pomruk. Kobiety zaczęły masować między nogami i intensywniej używać wibratorów.
  Slavka nagle zauważył, że jego męska doskonałość zaczęła słabnąć. Zbyt długo znajdował się w stanie wzburzenia. A potem się wypaliło.
  I ryk rozczarowania przetoczył się przez trybuny wśród pożądliwych kobiet.
  Steward uniosła swój młot i zaczęła intonować, obnażając perłowe zęby:
  - Pięćset milionów dolarów razy! Pięćset milionów dolarów dwa! Pięćset milionów dolarów trzy!
  Nastąpiła ciężka pauza, po czym steward oznajmił:
  - Młody gigolo, osiemnastoletni Wiaczesław Kołobkow, został sprzedany kobiecie w welonie za pięćset milionów dolarów!
  Kobieta skinęła głową.
  - Przeleję pieniądze z twojego konta! A teraz będzie mój, całą noc!
  Zarzucili welon na Slavkę. Na mocną, muskularną szyję nałożono łańcuch.
  Chłopak klepnął bosymi stopami za swoją nową kochanką.
  Kierownik zauważył:
  - On jest twoim niewolnikiem na noc! Tylko go nie zabijaj ani nie okaleczaj!
  Do młodego mężczyzny podeszła kobieta w welonie. Jej ręka wzięła i chwyciła chłopca za męską doskonałość. Natychmiast ponownie się podniósł i spuchł. A Slavka mocno się zarumieniła, ze wstydu i wstydu.
  Kobieta otworzyła twarz. Była bardzo piękną, orientalną, czarnowłosą pięknością, nie starszą niż dwadzieścia pięć lat. Tak, naprawdę była bardzo piękna, chociaż na jej twarzy nie było śladów kosmetyków.
  Sławka wypalił:
  - Tak, sam możesz otrzymać pieniądze na noc!
  Kobieta skinęła głową.
  - Ja wiem! Później ci powiem, dlaczego wyłożyłem dla ciebie tak szaloną sumę! Póki co, chodźmy do pokoju! Czasu jest mało, a ja chcę cieszyć się miłością po raz ostatni w życiu!
  Chłopak był zaskoczony
  - Dlaczego ostatni?
  Kobieta odpowiedziała:
  - Ponieważ ja, księżniczka Esmigul, zostałam skazana na śmierć za cudzołóstwo! A pojutrze o świcie obetną mi głowę!
  Slavka zaproponował:
  Więc musisz uciekać!
  Księżniczka odpowiedziała z westchnieniem:
  - Przysiągłem na Allaha, że nie ucieknę! Dlatego przed śmiercią mój mąż dał mi swoje konto i pozwolił mi robić i kupować wszystko, na co mam ochotę w tych dniach!
  Sławek zachichotał:
  - To dlatego jesteś taki hojny! Nie ma sensu oszczędzać!
  Kiwnęła głową i odpowiedziała:
  - Jeśli będziesz mi dobrze służył, a mi się to spodoba, kupię ci cały pałac, jacht i co jeszcze chcesz, całą flotę samochodów! Więc spróbuj!
  Młody człowiek skinął głową.
  - Jestem gotowy i cieszę się, że mogę ci służyć!
  Tu weszli do osobnego, luksusowego pokoju. Kobieta została z nim sama. Z wdziękiem zdjęła ubranie, odsłaniając idealnie piękne opalone ciało. Męska doskonałość Slavki nabrzmiała tak, że była gotowa pęknąć.
  Naga księżniczka skinęła głową.
  - Chodź ze mną pod prysznic!
  Młody mężczyzna i młoda kobieta weszli do łazienki, całkowicie pokryci złotem.
  Wylały się ciepłe strumienie. I zaczęły myć piękne ciała.
  Kobieta skinęła głową.
  - Wiesz, jak używać języka!
  Sławek skinął głową.
  - Z pewnością!
  Księżniczka Esmigül skinęła głową.
  - Więc pracuj ciężko! Chodź mój przystojniaku!
  Młodzieniec ukląkł, wsadził twarz między jej nogi, w pięknie wygoloną szparę piękności i zaczął pracować językiem, pracować bezinteresownie iz entuzjazmem.
  Młoda, piękna kobieta jęknęła zmysłowo. I była bardzo zadowolona.
  Slava również się wzmocnił. Jak potwornie bolało i paliło jego nadpobudliwą godność. Pracował i był błogosławiony.
  Księżniczka jęknęła, aw końcu krzycząc głośniej, zatrzęsła się w mocnym orgazmie i zwiotczała.
  Potem sama uklękła i jej twarz zbliżyła się do pachwiny młodzieńca. A teraz objęła ustami podnieconego, gorącego, przyjemnie pachnącego kutasa, młodego i pięknego ogiera. I zaczęła pracować z własnym językiem.
  Gajówka na siłę zmusiła się, by jeszcze nie wyrzucić ziarna. Niech kobieta rozkoszuje się procesem lizania, gładkim, słodkim, apetycznym, głową męskiej doskonałości, najpiękniejszym i najprzystojniejszym młodzieńcem w Moskwie.
  A księżniczka oszalała, pracując z członkiem, językiem i ustami. To było dla niej po prostu niewiarygodnie miłe i piękne.
  Gajówka w końcu nadal nie mogła się powstrzymać i skończyła. Rzuciła burzliwą, słodką papkę, młodzieńcze ziarno. Księżniczka chciwie polizała ją językiem, nie pozwalając, by umknęła jej ani kropla. A potem zamówiła:
  - A teraz przyjmijmy pozę kruka! Będę cię lizał, a ty będziesz lizał mnie!
  Slava skinął głową z aprobatą. Jego język znów zaczął umiejętnie i energicznie masować łechtaczkę księżniczki. Podczas gdy język i usta młodej, pięknej kobiety znów musiały puchnąć i się rozgrzać, młody, elastyczny członek muskularnego, bardzo ładnego i zręcznego żigolaka!
  
  KRÓLOWA I BOSZA NIEWOLNICA.
  ADNOTACJA
  Młody człowiek z naszych czasów, najpierw zostaje królową. Ale za nadmierne okrucieństwo bogowie zamieniają ją w bosą niewolnicę. Jednak młoda kobieta zostaje uwolniona z niewoli elfów i zaczynają się super przygody.
  . ROZDZIAŁ 1
  Agrypina widziała uroczystą ceremonię. Jakby wstąpiła na tron i zasiadła na tronie wysadzanym klejnotami. A na jej głowie umieszczona jest korona wysadzana gwiazdami. A wszyscy prezydenci, monarchowie i inni władcy świata klękają i wychwalają ją.
  I salut unosi się w niebo, a armaty biją. I wszystko się błyszczy. A teraz jest cesarzową planety Ziemia. Śpiewa się jej fanfary i grają orkiestry. A sala tronowa, w której zasiada, jest pięćdziesiąt razy większa niż stadion Łużniki. I ma całą armię. Tysiące pięknych dziewczyn w krótkich spódniczkach, z gołymi nogami, z karabinami maszynowymi za plecami pozdrawiają ją i śpiewają:
  Jesteś wielką boginią
  Imperator wszystkich ludzi...
  bezgraniczny pierwiastek,
  Zabij wszystkich wrogów!
  Agrypina obnażyła zęby i ryknęła:
  Ścinam wrogów na stycznej
  Uderzyłem ich tak szybko...
  Wszystko okazuje się świetne
  Jestem królową, nie znam wszystkich widzów!
  Potem przyprowadzono do niej pierwszą ofiarę. Był to Pavlusha, przystojny, jasnowłosy, muskularny nastolatek w wieku około czternastu lat. Jest ubrany tylko w czerwone kąpielówki i ma skute ręce i nogi. Chłopca chłostano biczami i rzucono na kolana.
  Agrypina wzięła do ręki ciężki bicz z drutu kolczastego i uderzyła Pawłuszę. Chłopak wrzasnął z potwornego bólu. A młoda, silna, muskularna kobieta nadal go biczowała i śpiewała, szczerząc zęby:
  - Moi chłopcy, moje dziecko,
  O tej godzinie nie śpisz
  I uzyskasz widoczny szaszłyk,
  Bicz w plecy!
  A potężna kobieta biła chłopca. I tak, że skóra pękła i krew płynęła strumieniem. A Pavlusha krzyczał z nieznośnego cierpienia.
  Nagle rozległ się straszny ryk. Pałac się zawalił, a mury runęły. A przed nią pojawił się ogromny, lśniący anioł z dwoma mieczami.
  Grzmiący głos powiedział:
  - Ty, cesarzowa świata, przekroczyłaś wszelkie granice! Zostaniesz za to ukarany. Wszechmogący Bóg odbierze wam wszelką moc, a tego, który się wywyższa, upokorzy.
  Uderzył piorun. Zniknął pałac, cała służba, a także głowy państw.
  A Agrypina zamiast luksusowych szat i korony okazała się półnagą niewolnicą w kajdanach. Na bosych stopach i dłoniach miała ciężkie, stalowe łańcuchy. Ciało było prawie nagie - tylko jedna przepaska biodrowa.
  I była zakuta w kajdany razem z innymi prawie nagimi niewolnicami. A jej bose, mocne stopy paliły gorący piasek pustyni.
  Agrypina, potężna, bardzo muskularna kobieta, z wysoko uniesioną głową, sama została niewolnicą. I bicz nadzorcy spadł na jej wytłoczone plecy.
  I gwizdnął bat. Nadzorca nie był nawet człowiekiem. To ogromny, kudłaty miś, z bardzo paskudnym i brzydkim kubkiem. Usiadł na wielbłądzie i z całej siły zadawał ciosy byłej, światowej cesarzowej.
  Agrypina cierpiała i jęknęła. Pamiętała, jak po aresztowaniu została zabrana do pokoju poszukiwań. Zmusili mnie do zdjęcia całego ubrania i zaczęli oglądać silne, dziewczęce ciało. Zrobiło to kilka kobiet w białych fartuchach. Jakby to był szpital, a nie więzienie i nie szmon, ale badanie lekarskie.
  Następnie kazali przykucnąć przed lustrem i oświetlić reflektorami. Przysiad Agripina jest oczywiście łatwy. Ale to nieprzyjemne, gdy kilka kobiet w białych fartuchach patrzy na ciebie niecierpliwie. Podziwiają silne, wyrzeźbione mięśnie, bardziej odpowiednie dla mężczyzny niż dla dziewczynki, które tak bardzo kręcą się podczas ruchu.
  A ich oczy są pożądliwe. Agrypina ma raczej ciało bardzo mocnego młodzieńca z muskulaturami niż dziewczyny, chociaż skóra jest gładka, czysta, klatka piersiowa rozwinięta, a biodra szerokie. Ale ramiona są szerokie.
  Agripina kuca, ale nikt nie wydaje jej polecenia, żeby się zatrzymała. Już zaczęła się pocić, a jej opalona skóra błyszczała, przez co jeszcze bardziej przypomina posąg starożytnej, greckiej bogini wojowników.
  W końcu zmęczyło ją pożeranie wzrokiem. A naczelniczka w mundurze kazała stanąć w kwadracie i włożyć brodę w specjalne wgłębienie. Po czym wyzywająco zdjęła cienkie, gumowe rękawiczki i chwytając się za podbródek, sięgnęła palcami do ust Agrypiny.
  I są nieumyte, spocone. I wspinała się po policzkach i pod językiem. Agrypina była oburzona i odpychając ją, warknęła:
  - Załóż rękawiczki, suko! Zarażasz!
  Była po tym jakoś zawstydzona i poszukiwania przerwano. Fotografował jednak nago, żeby tatuaże były widoczne. Toczyli nie tylko palce, ale także gołe podeszwy stóp. I nawet oświetlili żołądek prześwietleniem, najwyraźniej podejrzewając, że mogą tam być narkotyki.
  Po tym zabrali mnie pod prysznic. Dali nawet kostkę mydła, a potem ręcznik. Następnie przyszedł mundur.
  Agrypina nie bała się szczególnie więzienia. Wręcz przeciwnie, była pewna, że to ona będzie najważniejsza i fajna.
  Ale w celi było trochę ciasno, było dwanaście dziewcząt i pachniało wiadrami.
  Natychmiast je zbudowała i kazała posprzątać. Potem poprosiła mnie, żebym naprawił toaletę. A oni jej posłuchali.
  Agrypina była spoko nawet w areszcie śledczym. I potrafiła zmusić mnie do posłuszeństwa.
  Ale teraz wokół niej jest dwa tuziny dziewcząt w łańcuchach i cały oddział orków z biczami.
  I te niedźwiedzie zaczęły dotkliwie bić Agrypinę. I to było tak bolesne, że nawet ta bohaterska kobieta zawyła z cierpienia i błagała o litość. Właściwie to był jakiś koszmar. Potem też zakuli jej szyję w łańcuch, co jest zupełnie nie do zniesienia.
  Agrypina ruszyła po piasku. A jej nastrój był niewielki. Jest pobita i podrapana, pokryta krwawymi plamami. I kajdany brzęczą, a metal błyszczy.
  Agrypina tupie cicho. Piasek jest gorący i boli bose stopy. Mimo, że nadal nic nie ma - podczas walk i treningów jej nogi są wypchane. A co z niewolnicami. Wielu z nich nie zawsze chodziło boso, a ich podeszwy nie są tak szorstkie. I pali tak mocno, że pojawiają się nawet pęcherze.
  Młoda kobieta chodzi i myśli z przerażeniem: jest zakuta w łańcuchy i niewolnica, na której od czasu do czasu spada bicz. Wkrótce jednak wznieci bunt i przejmie władzę nad tą planetą.
  Potężna, muskularna dama przyciąga uwagę orków. I od czasu do czasu bili ją batem lub drutem kolczastym.
  Agrypina odkrzyknęła:
  - Słaby bit!
  I w tym momencie wszystko się zmieniło. Dokładniej, zza wydmy leciały na orków ostre, hartowane strzały. Bili kudłate niedźwiedzie, wychodzili z oczu i przeszywali pachwiny i klatkę piersiową.
  Agrypina wzięła go i rzuciła się na orka, pobrzękując łańcuchami. Przebiła mu głowę łańcuchem.
  I zaśpiewała:
  - Jestem jak diabeł diabeł! Zniszczę stolicę!
  Elfy wyskoczyły z zasadzki na ocalałych orków. Byli przedstawicielami tego czarującego ludu, na małych i wdzięcznych jednorożcach.
  Orkowie zostali szybko zabici i porąbani. Potem dziewczyny zaczęły być uwalniane z łańcuchów. Ponadto, za pomocą magii magicznych różdżek, Agrypina również została uwolniona.
  Młoda kobieta stała się wolna. I potężny, z guzkami mięśni.
  Potem miała cały zespół dziewcząt. A teraz piękni wojownicy tupali bosymi, rzeźbionymi stopami po pustyni.
  Agrypina nuciła, szczerząc zęby:
  Ścieżka biegnie wzdłuż krzywej,
  Bose stopy dziewczyny...
  Zmęczony pluskwami miażdżącymi zło,
  Chcę drażnić moje szczęście!
  Dziewczyny były również bardzo agresywne i wojownicze. Chcieli śpiewać i skakać. A ich nogi są w rzeczywistości pełne gracji, chociaż są wyczerpane, powalone, przebite.
  Oto maszerujący zespół. A z nimi elfy na jednorożcach iz łukami.
  Agrypina czuje w sobie siłę i śpiewa:
   Od czasów Spartakusa - ta wiara żyje,
  Aby na świecie nigdy nie było niewolników!
  Jeśli mistrz jest bezczelny - ogrzewa żołądek piecem,
  A wieśniak zamarzł na mrozie - uwierz, że to nie los!
  
  Rosjanin Spartak - dobył dla nas miecza,
  A za nim rzeka uciśnionych płynęła bez końca...
  Jeśli jesteś mężczyzną - honor cenniejszy niż życie,
  Jeśli chcesz, aby życie płynęło w szczęściu świata!
  
  Stenka Razin chciał wyprostować obóz niewolników,
  Aby była wola, każdy może zarządzać ...
  A ludzie tacy jak on nie mogli zaakceptować wstydu,
  A za nimi ludzie - była niezliczona armia!
  
  Tortury, stojak i kołek - argumenty królów,
  Każdy chce przejąć wszystko na wieki!
  Ale wolność, wierz mi, to mila chleba i miodu,
  I takie marzenie od dawna płonie w naszych sercach!
  
  Nadszedł grzmot - październik, a teraz nasza moc,
  Kraj płonie, dużo krwi i bólu!
  Ale Jezus nie wpuści właściwej otchłani w piekło,
  Ten, kto jest zaciekle chłostany, będzie szczęśliwy w dobru!
  
  Lenin otworzył drzwi, Stalin śmiało prowadzi,
  Z każdym krokiem zbliżamy się do świętego celu!
  Ale przyszedł szatan, czterdziesty pierwszy zły rok,
  A teraz nasza krew, jak strumień, wymiotuje z żyły!
  
  Jesteśmy krajem z wami; naszym honorem jest twoje życie,
  Nigdy nie kładź ludów Rusi na kolana!
  Trzymaj się Rosji, walcz za Ojczyznę,
  To jest sens i sól odwagi pokoleń!
  
  Führer to podły trup, cóż, a Rus to olbrzym,
  A Czeczen z Uzbekiem i Rosjaninem są zjednoczeni!
  Komunizm to monolit, ideał dla duszy,
  A pułki przeciwników są rozbite na ciasto!
  
  Kosmos woła młodych - róg trąbi zachęcająco,
  Będzie nowa granica, poza Marsem!
  Budujemy komunizm - zlikwidowali rubla,
  Nie ma znaczenia żadne obywatelstwo!
  
  Cały wszechświat, uwierz, teraz zmieni kolor na czerwony,
  Będą bramy do raju - czerwone gwiazdy.
  Człowiek jest bratem dla innych - w przeszłości wściekła bestia,
  A miłość, piękno jest śpiewane w czystych hymnach!
  
  Dlatego nie szczędź swojej bezduszności i lenistwa,
  Za naszą Ojczyznę, walcząc jak sokół!
  A wy, wojownicy, pracujecie nocą i dniem,
  Co zakwitłby ogród Eden i dałby słodki sok!
  Agrypina śpiewała razem ze swoim bosym zespołem. I nagle złapała się na myśli, że wydaje się być za komunizmem. Cóż, Agrypina nie znała czasów sowieckich: była za młoda. Wkrótce ma trzydzieści siedem lat, a teraz jest rok 2023. Co więc pamięta z sowieckiej władzy? W jej oczach i umyśle to legenda. Agripina, jak mówią, jest dzieckiem swoich czasów. I oczywiście słyszałem nie najlepsze recenzje o czasach sowieckich. Na przykład, a właściwie nawet czegoś takiego jak banany brakowało. Tak, cukierki i gumę do żucia też. A dżinsy były rzadkością. A za Gorbaczowa nawet gorzka wódka i papierosy zniknęły z półek. Długie kolejki, kupony, karty, puste sklepy, totalny brak - tak ludzie pamiętają czasy sowieckie.
  I nikt nie chciał ich z powrotem. W każdym razie w Moskwie komuniści zebrali znikomy procent głosów nawet w trudnych latach dziewięćdziesiątych. Ale Agripina była bardzo bogata i oczywiście dla kapitalizmu. Dlaczego więc nagle zaczęła śpiewać o lewicowych ideach?
  Młoda kobieta uderzyła się pięścią w podbródek i syknęła:
  Nasz król, wybrany z niebios,
  Nasz król jest jak upiorny demon...
  Nasz król, posłaniec losu
  Naszym królem jesteś tylko Ty!
  Lucyfer! Lucyfer! Lucyfer! Lucyfer!
  Agrypina przyjęła to z dziką radością i zaśpiewała:
  - Jesteś wielkim Lucyferem, rzuć promień na światło,
  I święty miecz wojny - odetnij tajemnicę!
  I znowu dziewczyna, a raczej dorosła i doświadczona kobieta, zaczęła śpiewać;
  Nasz król, posłaniec niebios,
  Nasz król jest jak duch demona.
  Nasz król, wybrany przez los,
  Naszym królem jesteś tylko ty!
  Lucyfer! Lucyfer! Lucyfer! Lucyfer!
  Tak wojownik śpiewał i tupał na pustyni. A jej nastrój był wysoki. Dlaczego miałby być nieletni.
  Ale tutaj znowu widać niepokój. Elfy otrzymały sygnał o zbliżaniu się orków. I ustawione w półkolu. Połowę jeźdźców stanowiły elfy. Piękne dziewczyny, prawie nagie, ale pokryte drogocenną biżuterią.
  Wyraźnie byli gotowi na śmiertelną bitwę.
  Agrypina tupnęła bosą, mocną stopą. A w jej dłoniach pojawił się ciężki łuk. Duży, który może pomieścić wiele strzał.
  Dziewczyna, a dokładniej kobieta-bohater, śpiewała:
  Chmury leciały od krwiopijców,
  Niedaleko Ziemi wybuchło piekło!
  Wąż pełza po panzvale, grzechotający drań,
  Chmury rozświetlone krwią!
  
  Fale płoną, pluskają jak piekielna burza,
  I spotka armię najodważniejszych śmiałków!
  Będziemy chronić piękne, kochane kobiety
  Będziemy godni wyczynów naszych ojców!
  
  Moja ziemio, jak boleśnie jęczałaś,
  Przeciwnik pozostawił po sobie sto ran śladów!
  Ale zostawmy orków, zaraz schodzimy z piedestału,
  Zaraza pędzących lat nie potrwa długo!
  
  A śmierć już bieleje za chmurami,
  Ale nasze myśli są rozdarte do nieba!
  Zmiażdżmy notorycznych złoczyńców w proch,
  I rozerwij, wiesz, orki na pół!
  
  Nie znamy pokoju i zgnilizny starości,
  Jesteśmy dziećmi naszej świętej Ojczyzny!
  Wszystko jasne walczyło z niedźwiedziami,
  Strzelaj, potężnie, w te korzenie!
  
  I że zła bomba eksplodowała z siłą,
  Po co nam wybuch pocisku, ten grzmot!
  Elfi wojownicy są zdolni do wielu rzeczy,
  A góra stanie się dołem dla Führera!
  
  Piekło podziemnego świata, piekło zapłonęło,
  Czołgał się po rokadzie z drapieżnym pyskiem "Tygrys"!
  I całe zmęczenie zleciało z nas w jednej chwili,
  Czas zabawnych gier się skończył!
  
  Granat w dłoni, śmiertelny rzut,
  Oto "Tygrys" w pysku mocno przyjęty!
  A Fuhrer w kotle w kotłowni tatarskiej,
  Żeby nie odsłonić świata elfom!
  
  Niedźwiedź trzęsie się od wściekłych salw,
  Oto flaga powiewająca nad Reichstagiem elfów!
  I słońce świeciło nad Ojczyzną,
  W końcu Rzesza Orków obróciła się w pył i popiół!
  Agrypina śpiewała, a inne niewolnice podniosły się i elfy. Wszystko wyglądało świetnie i po prostu niesamowicie.
  A niewolnice miały w rękach łuki, a para miała nawet kusze. I pociągnęli za sznurek i zaczęli strzelać strzałami. Pędzili po łuku i przebijali nacierających orków.
  Te bestie, kudłate i cuchnące, rzuciły się do bitwy z dziką i szaloną furią.
  To naprawdę była bitwa. Elfy, prawie nagie, strzelały z łuków. A męskie elfy używały potężniejszych i śmiercionośniejszych kusz.
  Rzucali bełtami z wielką siłą. Który wirował i przebijał orków wspinających się do burzy. I zadał im miażdżące ciosy.
  Jeden z elfów, noszący wysadzaną klejnotami koronę, ryknął:
  - W świętej wojnie będzie nasze zwycięstwo! Elficka flaga do przodu - chwała poległym bohaterom!
  Wystrzeliła więc dużą strzałę, naciągając cięciwę bosą stopą.
  I znowu, gdy ryczy:
  - Nic nas nie powstrzyma! Nikt nas nie pokona!
  A elfy wraz z niewolnicami obrzuciły orków strzałami. I dokładnie je wypełnił. To była ich bardzo agresywna panorama walk.
  Wojownicy okazali się po prostu super, demonstrując fenomenalną i niewyobrażalną siłę.
  Potem znowu piosenki czarujących i bardzo zabawnych ludzi.
  Nie ma nic pewniejszego niż moneta
  Ona naprawdę świeci bez fałszu!
  W rzeczywistości dublon jest władcą świata,
  Jego wsparciem jest mocny miecz i tarcza!
  
  W nim pogańscy bogowie są ukryci,
  Jak słońce, promienna złota twarz...
  Chociaż wciąż istnieją bandyci-pasożyty,
  Który wyruszył w targowanie się duszy!
  
  Moneta, to bożek i archanioł,
  On jest zbawicielem, niszczycielem wszystkiego.
  Bez złota marnieje wynajęty adamaszek,
  Bez pieniędzy sukces nie przyjdzie w bitwie!
  
  Ale czego chcesz, ludzkie serce,
  Polowanie, by kupić nieśmiertelność dla ciebie...
  Aby chciwie otworzyć drzwi do błogości,
  Aby utkać nić wieków życia!
  
  Ale czy dublon też może to dostać?
  Czy złoty krąg jest w stanie śnić?
  Aby starzec z kosą nie przyszedł z pozdrowieniami,
  I nie zapieczętował sobie czoła w kostnicy!
  
  Chociaż moneta potrzebuje dużo szczęścia,
  Abyśmy pogrążyli się w grzechu!
  Ale człowiek nie ma władzy nad namiętnościami,
  On dziewczyny, jak proso dla koguta!
  
  Chce dostać dużo do żołądka,
  Jedz bażanty, funty ananasa.
  Chociaż nie możesz jeść do grobu,
  Nawet jeśli jesteś bardzo fajny z pieniędzmi!
  
  A trumna, to nawet za dużo kosztuje,
  Bo ma miejsce dla królów!
  W końcu anioł narysuje zero w postaci,
  Uderzenie w czoło i kij w mózg!
  Wojownicy oczywiście nie są gorsi w bitwie. A kiedy orkowie, ponosząc ciężkie straty, przedarli się na odległość bitwy, piękności wystrzeliły swoje miecze.
  Albina uśmiechnęła się. W jej dłoniach natychmiast pojawiły się dwa miecze. Obróciła je, obróciła wiatrak, odrąbała kilka głów orków i syknęła:
  - Wpadłeś na złego!
  A potem wzięła go bosą piętą i kopnęła generała orków w podbródek. Rozbił się jak worek z piaskiem. I zęby wypadły ze złamanej szczęki. A wszystko wyglądało tak pięknie i fajnie. Że dziewczyny śpiewały chórem z ogromnym entuzjazmem:
  Proszę, Panie, aby dzień nie przeminął,
  Aby wzrok dziewczyny był wiecznie młody!
  Aby nasz rycerz wzbił się ponad skały,
  Aby pokrywa jezior była czystsza niż kryształ!
  
  Jaki piękny świat stworzył Pan
  Jedli w nim srebro, a klon to rubin!
  Szukam dziewczyny, ideał Boga -
  Aby to zrobić, siekał wrogów w bitwach!
  
  Co jest takiego twardego w sercu młodego człowieka?
  Co chce znaleźć na tym świecie?
  Dlaczego wiosło jest złamane?
  Jak rozwiązać plątaninę dużych problemów?
  
  Chcę, Boże, też być szczęśliwym,
  Znajdź swój niebiański sen!
  Aby szczęście nie zerwało nici,
  Podłożyć pod ścieżkę, balast!
  
  Ale czego mam szukać w miarę bez miłości,
  Co może być droższe dla dziewczyny?
  Trudno budować szczęście na krwi,
  Na nim można pływać tylko w piekle!
  
  Separacja to dla mnie tortura
  Wojna to wciąż koszmar!
  Oto stopa w strzemieniu, osiodłał konia,
  Chociaż zły ork przyniósł kata topór!
  
  Zabierają nasze córki w całości,
  Torturują ich i palą ich ciała ogniem!
  Ale zadamy klęskę Führerowi,
  Wiedz, że nasz elf nigdy nie umarł!
  
  Zagrajmy w wesele, po złej wojnie,
  Wtedy dzieci będą się śmiać!
  Wszyscy oni są dla mnie krewnymi,
  Jestem na polowaniu, będzie gruba zwierzyna!
  
  A dąb, jak szmaragd, jego liście,
  Powiedział, że facet wykonał świetną robotę!
  Niech sumienie będzie czyste jak kryształ,
  I tylko w plusach będą liczby w bilansie!
  Oto śpiewaczki, te urocze i wyjątkowe dziewczyny. Które, jeśli już zaczęły walczyć, to kudłate niedźwiedzie nie mogły się im oprzeć.
  Agrypina, obnażając twarz, syknęła, odcinając mieczami jeszcze kilka głów orków:
  - Mogę wszystko, a zobaczysz!
  Potem wsunęła bosą stopę w pachwinę oficera, jednego z agresywnych i kudłatych niedźwiedzi. A ona naprawdę wzięła i pobiła jego jaja. To naprawdę była dziewczyna - Superman.
  I prawdopodobnie przeciwko takim armia futrzanych niedźwiedzi będzie bezsilna.
  Agripina uśmiechnęła się i włożyła palce do ust. I dmuchała z całej siły. Rozległ się okropny, agresywny, zgrzytliwy dźwięk. To było jak oskórowanie z powietrza.
  A kilkaset ogromnych sępów krążących nad polem bitwy dostało zawału serca i padło jak grad. A ich ostre dzioby zaczęły przebijać czaszki pełzających orków i rozłupywać kości. I dosłownie wybijanie mózgów.
  Agrypina wykonała technikę motyla swoimi mieczami, odcięła kilka głów tym niedźwiedziom z dużej bandy i ryknęła:
  - Jestem spoko, wszystko mi podlega,
  To jasne, to jasne!
  I cała ziemia drży,
  Miażdżysz je bosą piętą!
  Po tym orkowie, nie mogąc tego znieść, zamienili się w masową ucieczkę. Dziewczęta i elfy rzuciły się w pogoń za nimi, wykonując jednocześnie bojową i agresywną pieśń;
  Koszmar zawsze przychodzi jak wąż
  Nie spodziewasz się go, ale wkrada się do drzwi!
  Jesteś szczęśliwą, hojnie odżywioną rodziną,
  Nie wiesz, że ludzie to zwierzęta!
  Tu rozpoczął się najazd dzielnej hordy,
  Tatarzy zasypują nas strzałami!
  Ale urodziliśmy się dla odważnego wyczynu,
  I zniesiemy ciężkie ciosy!
  
  Nikt nie wie, czy dobry Bóg
  Więc człowiek stał się okrutny!
  Śmierć puka do progu -
  A Weselvul wystawił rogi z ognia!
  
  Tak, to starożytność,
  W którym staliśmy się tacy fajni!
  W końcu to nie było moje marzenie,
  Nie pojechaliśmy do tego, przez góry-odległe!
  
  Ale jeśli jesteś w piekle
  Raczej w świecie bólu, niewoli, walki!
  Wciąż mam nadzieję
  Niech twoje serce wybija wszystkie rytmy!
  
  Ale próby, to jest nasz łańcuch,
  Który nie pozwoli myślom być łatwym!
  A jeśli to konieczne, musimy znosić,
  A jeśli krzyczysz, to z całej siły płuc!
  
  Poeta, jest tekściarzem i łobuzem,
  Ale nie na gorącym polu bitwy!
  Nikczemni wrogowie Ojczyzny umrą,
  Zostaną pochowani szybko i za darmo!
  
  Teraz weź to, odrzuć łuk Chrystusowi,
  Przeżegnaj się, całując ikony!
  Wierzę, że zaniosę ludziom prawdę,
  W nagrodę Pan da los-peculia!
  
  Darth Vader kontra Szatan
  Flagowy pancernik Dartha Vadera, przypominający ogromne żelazo, zbliżał się do planety Ziemia. Za nim poruszały się inne statki niosące śmierć do galaktyki i niesamowite fundamenty wszechświata z jednego anty-świata do drugiego. Kątowe, kosmiczne imperium Sithów. A obok nich opływowy, podobny do drapieżnych piranii - totalitarny Stelzanath poza edukacją.
  Dwumetrowy bandyta w masce, z szerokimi barami i wielkimi rogami na hełmie mruknął dziko:
  Nie możesz uciec, Luke'u Skywalkerze! Albo ty, albo ja, ale nie ma dla nas miejsca w galaktyce!
  Nie gorsza od Dartha Vadera pod względem wysokości i szerokości ramion, krągła i atletyczna Lyra Velimara aktywnie potrząsnęła swoim wspaniałym biustem. Kombinezon generała był absolutnie przezroczysty i nie zakrywał ani jednej linii jej muskularnego, dziewczęcego ciała. Jej opalona skóra była nieskazitelna, a jej sutki błyszczały jak rubiny w świetle reflektorów.
  Darth Vader chciwie patrzył na piękność. Dwugwiazdkowy generał Stalzan (kosmiczne imperium tak krwiożercze i skłonne do podbojów, że moc czarnych Sithów jest niewinnym dzieckiem na jego tle!) Wyglądał wyzywająco seksownie.
  Ale co on, nieszczęśliwy inwalida, może? Użyj cybernetycznej protezy?
  Lyra, przechwytując jego myśli, oznajmiła triumfalnym tonem:
  - Nie rozpaczaj, przyjacielu... Na Ziemi jest pierścień Salomona, który ma tak potężną magię, że na jego tle moc Luke'a Skywalkera jest tylko smużką papierosowego dymu!
  Darth Vader gwałtownie wypuszczając powietrze spod maski, syknął:
  - Czy uda mi się zdobyć prawdziwe, żywe ciało?
  Lyra, której kule mięśniowe kręciły się pod opaloną skórą, powiedziała ze śmiechem:
  - Jinn i ifrit mogą wszystko! To jest władza nad wszechświatem!
  Darth Vader śpiewał fałszywie:
  - Tak, niefortunny wszechświat wisiał,
  Niezliczona ciemność złych dżinów!
  Znienawidzony pierścień Salomona -
  Uruchomiony i obciąć głowę!
  
  Ale wiedz, że Vader z pewnością nie jest pionkiem,
  I nie chodź na zawsze pod jarzmem ...
  Zamienia złych wrogów w podżegacze,
  Zostanie władcą światów!
  Lyra w odpowiedzi zatańczyła i wskazała swoim wdzięcznym, długim i ostrym palcem na niebieską kulę:
  - To jest Ziemia!
  Piękna sportsmenka zaśpiewała głośno:
  - Ziemia jest w iluminatorze, ziemia jest w iluminatorze, Ziemia jest widoczna w iluminatorze... Wycelowaliśmy miotacze, zmierzyliśmy odległość i spalimy dom tego człowieka doszczętnie!
  Jednak obcy cieszyli się zbyt wcześnie. Wiadomość o pojawieniu się dziesiątek dużych okrętów wojennych, wyłaniających się z ciemności kosmosu na orbicie okołoziemskiej, wywołała najsilniejszą panikę wśród wszystkich strachów i rządów niebieskiej planety. Obce statki kosmiczne z tysiącami broni bojowej, wielu emiterów wywarły na ludziach nieodparte wrażenie.
  Pięćdziesiąt statków - dwadzieścia pięć Imperial i dwadzieścia pięć Stelzanath.
  Piekielna władza nad Ziemią... I z jakiegoś powodu ludzie tak naprawdę nie wierzyli, że kosmici przybyli w pokoju.
  Lyra Velimara, zasugerowała Darthowi Vaderowi:
  - Pozwól mi przeczytać apel do ziemian!
  Czarny Pan był oburzony tym fragmentem:
  - A dlaczego ty? Mamy taką samą liczbę statków!
  Piękna dziewczyna potrząsnęła potężnym, upartym karkiem i zachichotała:
  - Tak, kiedy widzą twoją twarz, boją się ...
  Darth Vader ryknął ogłuszająco, a jego głos dławił się jak tygrys w pętli:
  - I musimy przestraszyć Ziemian! Niech od razu podniosą łapy!
  Lyra Velimara, która miała już doświadczenie w niszczeniu i podbijaniu planety Ziemia, zauważyła z chichotem:
  - Już czas, już czas, w radiu - przemówił Bojarski... Swoim pijanym głosem - przestraszył cały świat!
  Czarny Pan rzucił się w stronę hologramu, próbując chwycić skaner kontrolny. Lyra chwyciła Darta palcami swoich figlarnych nóg za maską i odrzuciła zbira. Kombinezon bojowy Vadera głośno chrząknął i posypały się iskry.
  A spiżowa harpia Lyra wybuchnęła śmiechem:
  - Czy ty, kretynie, nie wiesz, że damę należy najpierw przepuścić!
  Broń hiperionowa imperium Stalzanath rozpętała skwierczący ogień na satelity i inne odpady ludzkie wirujące na orbicie okołoziemskiej.
  A potem pojawiła się sama Lyra Velimara. Pojawił się natychmiast na wszystkich ekranach, nawet wyłączonych telewizorach i monitorach komputerów. Wydawała się naga i piękna, z czterema cybernetycznymi spinkami do włosów we włosach, wypluwając urok i magię zniszczenia. Prawdziwe bóstwo we wszechświecie brutalnej siły!
  Promienna lisica zaczęła piszczeć słowiczym ćwierkaniem:
  - Ziemianie! Nie podbijemy waszego nędznego małego świata. Jesteście zbyt daleko od nas, by mierzyć imperium dużym garnizonem. Szafirowe, topazowe i szmaragdowe oczy dziewczyny błysnęły wściekle, a nawet płonęły jak promienie hiperlasera. A głos stał się znacznie zimniejszy. - W trywialny sposób rozproszymy was na kwarki, a przy pomocy hipermagograwitatora wyślemy wasze dusze do podziemi, na wieczne piekielne męki!
  Brzmiało to groźnie, ale fakt, że takie bzdury niosła naga i bardzo apetyczna kobieta, wywołał nie tyle przerażenie, co śmiech!
  W tym momencie pojawiła się groźna twarz w czarnej masce i jak ryk przez skrzela hipertytanowe:
  - Krótko mówiąc, daj nam pierścień Salomona, zanim całkowicie cię zniszczymy!
  Lyra potrząsnęła opaloną klatką piersiową, sycząc:
  - Zniszczony bardzo boleśnie!
  Dodał Darth Vader, potrząsając pięścią, w której mocno zaciśnięto mieniący się czerwonym światłem miecz:
  - I kastrujemy bez znieczulenia!
  Kto na planecie Ziemia śmiał się, kto płakał, a kto zaczął mieć kolkę nerwową. I tylko jedna osoba na niebieskim statku podksiężycowym odczuwała w sobie prawdziwą radość. Turecki prezydent Erdogan powoli podszedł do lustra. I pokazał sobie ciastko. Podziwiałem błyszczący kamyk, tak harmonijnie ozdobiony palcem wskazującym mojej prawej ręki.
  Dziedzic sułtanów osmańskich ryknął:
  - Chcesz pierścień Salomona? Dlaczego nie dać niemieckiego wigwamu do rozruchu?
  Darth Vader, widząc przez holograficzne obrazy zbyt radosną reakcję Ziemian, syknął:
  - Trzeba ogłosić ludziom ultimatum!
  Lira Velimar wykluła mieniącego się wszystkimi kolorami tęczy Zenki:
  - I co to jest?
  Darth Vader z triumfalnym tonem w bezdennych studniach oczu wyjaśnił:
  - To międzynarodowe słowo. Zagłada gwarantowana!
  Lyra zachichotała i zauważyła iskry z jej długich, monoatomowo zaostrzonych paznokci:
  - O chłopcy! Tylko ciało można unicestwić... A magograwitacja - będzie jeszcze fajniej!
  Darth Vader z nową, niesamowitą mocą włączył wszystkie emitery gravomag. I zaczął ogłuszająco pchać bieługę.
  A jaki głos miał czarny pan, nawet zbroja była rozpalona do białości:
  - Ultimatum! Ultimatum! Wymażę cię w niszczyciela!
  Lira Velimara zakołysała swoim wspaniałym biustem i wykręciła luksusowe biodra. W tym samym czasie pisnęła, przypominając sobie ziemski folklor:
  - Rosyjska mafio, zrodziłaś śmierć! Wódka z wodorem - członek mężczyzn zrujnowany! I mamy kosmiczną moc Sabantuya!
  A wojownicy wielkiego Stelzanatha zaśpiewają:
  - Nie jesteśmy nędznymi owadami - żółwie superninja ... Armaty - Uszy Czeburaszki - spalimy wszystkich jak bibułę!
  Kosmici postawili ultimatum, ale bez efektu. A potem Lira Velimara zasugerowała:
  - I zróbmy to w fajny sposób... Powalczymy w BASIC?
  Darth Vader, mimo całej swojej głupoty - co można wziąć z mózgu, bez doładowania hiperplazmatycznego, mruknął:
  - Czy wtedy, gdy prowadzi się agresywne negocjacje przy pomocy miecza świetlnego?
  Lyra mrugnęła, bosą stopą odepchnęła kraciastego psa z końską głową. Mieszanka szachownicy, konia i krokodyla zapiszczała i niechętnie zakręciła bączkiem. Generał wsadziła nogę w taki sposób, że gorąca ultraplazma łaskotała ją w bosą piętę i ryknęła, potrząsając siedmiokolorową głową:
  - Nie przystojniaku! Zamiast miecza świetlnego rzucimy bombę termokwarkową!
  Darth Vader wysunął swój długi, sklonowany język przypominający węża i przejechał nim po słonych brzegach maski. I szczerze piszczy jak zepsuty silnik spalinowy:
  - Uwielbiam bomby termokwarkowe, a bomby termopreonowe jeszcze bardziej!
  Lyra skrzywiła się kapryśnie, znów poruszyła stopą, tym razem w kierunku kota pokrytego liśćmi pokrzywy:
  - Nie umiesz gotować z preonem!
  Czarny Pan odpowiedział logicznie:
  - Jeśli nie wiesz jak, nauczymy cię, jeśli nie chcesz, zmusimy cię!
  Lyra potrząsnęła szponiastą szczęką żołnierza.
  - Erupcja hiperplazmatyczna! Jeden pocisk termokwarkowy!
  Z szerokiej lufy działa grawitacyjnego leniwie wystrzeliła niebieska fala. Mała rakieta wielkości zwykłego arbuza rzuciła się na powierzchnię planety Ziemia.
  Lira Velimary podskoczyła jak ważka, a wraz z nią kilku nagich wojowników Stelzanath.
  Darth Vader najeżył maskę w głupkowatym uśmiechu.
  - A co będzie teraz?
  Ale anihilacyjny strzał nie jest nawet widoczny dla radarów - prędkość przekracza prędkość emitowanego fotonu gwiazdy!
  Władimir Putin nie zdążył dowiedzieć się o ataku. Czasami ignorancja jest ostatnim aktem Bożego miłosierdzia.
  Hiperplazmatyczna Gehenna połknęła Naczelnego Dowódcę najpotężniejszej armii na planecie Ziemia. Miliony ludzi wyparowało w plazmę i hiperplazmę, zanim mogli zrozumieć katastrofę, która miała miejsce.
  Płatki rozkwitły setkami tysięcy śmiercionośnych języków zagłady, z których każdy ma swój niepowtarzalny odcień i dynamiczny wzór zniszczenia.
  Gigantyczny brązowy grzyb wzniósł się na wysokość ponad 500 kilometrów, a fala uderzeniowa, kilkakrotnie okrążając kulę ziemską, wybiła wszystkie okna nawet w Stanach Zjednoczonych. Blask ogarnął całą jonosferę, w całej niezmierzonej mnogości kolorów i kwiatostanów. Gigantyczne fale tsunami powstały z powodu wstrząsu mózgu. Ponad dwustumetrowy szyb wodny pokrył wszystkie kontynenty, zatapiając dziesiątki tysięcy statków. Linie energetyczne zostały wyłączone, miasta pogrążyły się w ciemności, przerywanej tu i ówdzie tylko ognistymi plamami pożarów.
  Od teraz na planecie Ziemia rozpoczęła się nowa era. Nadeszła godzina Smoka.
  W odpowiedzi na demoniczne przepływy hiperenergii, pierścień Solomona otrzymał silne wyładowanie.
  Erdogan poczuł, jak wstępuje w niego moc setek tysięcy dżinów. Prezydent Turcji natychmiast się zarumienił i zaczął puchnąć. Zwykły człowiek z karaluchym wąsikiem (przypominającym Adolfa Hitlera!), rośnie jak lawina tocząca się po Evereście.
  Cywilny pozew osmańskiego dyktatora pękł, a mięśnie zaczęły rosnąć, jakby skokami. I tutaj rozszerzające się ramiona Edrogana opierały się o sklepienie starożytnego pałacu sułtana.
  Przez jakiś czas nadmuchiwana bańka rozszerzała się, aż w końcu marmurowe ściany się zawaliły. Liczni tureccy ochroniarze byli rozproszeni w różnych kierunkach. A półnadzy niewolnicy, z haremu osmańskiego dyktatora, bojaźliwie szarpiąc gołymi nogami, rozpraszali się lub czołgali, jeśli nie mieli szczęścia zostać zmiażdżeni.
  A Odrogan wciąż rósł, jak superman. Budynki stolicy Turcji, Ankary, zrównały się pod jego butami. Tutaj osmański dyktator jest już wyższy niż Everest. A ze statków kosmicznych Stalzanath i imperium Czarnych Sithów jego potężna sylwetka jest bardzo dobrze widoczna.
  Lyra Velimara gruchała lubieżnie:
  - Co za ogromny facet ... Ma godność - chyba dużo!
  Darth Vader, stukając się w maskę - tak, że obraz na niej stał się zabłocony, ochrypły, skrzeczący:
  - To kolos na glinianych nogach!
  Lyra uwolniła kilka błyskawic z oczu i zagruchała:
  - I podobno głos ma być anielski! - Po czym następuje mrugnięcie, charakterystyczne dla wyjątkowo drogiej prostytutki. - Śpiewaj kwiatku, nie wstydź się!
  A turecki dyktator Edrogan nadal szybko pęcznieje, jak nadmuchiwana bańka. A co najgroźniejsze, w jego dłoniach pojawił się długi i szybko rosnący miecz.
  Teraz wzrost Edrogan wynosi tysiąc mil morskich, a to nie jest limit. A jak muskularny stał się turecki dyktator - ogromne mięśnie dosłownie nabrzmiewają i trzęsą się - pozazdrości mu każdy, nawet najbardziej rozbujany kulturysta.
  A jego miecz błyszczy jak gwiazdy wplecione w kwiatostan niezwyciężonego skarbnika.
  A zęby prezydenta Turcji wydłużają się, zamieniając w bardzo ostre, kręte kły rakietowego wampira. A świeżo upieczony batyr zaczyna wymachiwać swoim gigantycznym mieczem.
  Lyra Velimara krzyczy ogłuszająco:
  - Ładunek termokwarkowy na Führerze... Ech, na sułtanie tureckim - ogień!
  Darth Vader postukał rękawicą w duży, pozłacany joystick i warknął ironicznie:
  - A dlaczego nie Hyperplasma! Ogień jest już przestarzałym ziemskim wyrazem!
  Lyra Velimara jak jej eleganckie, dziewczęce nogi, nagie, różowe podeszwy zapukają o metalową podłogę:
  - Podaj erupcję termiczną! Błędy antypulsarowe!
  A pociski termokwarkowe, zostawiając za sobą ognisty ślad, szeroki jak ogon panny młodej, pędziły na Edrogan, nabrzmiałe od wielkiej liczby duchów i dżinów, które w niego weszły.
  Osmański dyktator, którego rozmiar był już porównywalny z księżycem, machnął swoim kosmicznym mieczem. A statek kosmiczny imperium Sithów - krążownik rakietowy "Pawian" pękł pod straszliwym ciosem. Rozpryskiwały się hiperplazmatyczne odłamki... I coś niesamowitego i fasmogorycznego spadło.
  A przy tym jest to dość banalne - skoro żołnierze-klony zginęli dość prozaicznie. Okazywanie emocji nie więcej niż biorobotów. Ale ich dowódca Mikołaj, który nie był klonem, był wyraźnie zdenerwowany. I pamiętał, ilu niewolników Hatham potajemnie sprzedał. Cóż, teraz zdecydowanie czekał na piekło antywszechświata i udrękę ciemnej strony mocy!
  Pociski termokwarkowe Erdogana. Każdy z nich niósł energię stu miliardów bomb atomowych zrzuconych na Hiroszimę. A potężny, muskularny tors osmańskiego dyktatora pokryty był wrzodami i błyskami eksplodujących bomb ultranuklearnych.
  Lyra Velimara przesunęła bosą stopą po wdzięcznym nosie i pisnęła:
  - Oczywiście nie! Chcę wino - paczkę papierosów Camel!
  Darth Vader położył szponiastą łapę na nagich, muskularnych plecach dziewczyny i przejeżdżając nią po niej, zaśpiewał:
  - Trzeźwość jest normą życia!
  Lyra uderzyła kolanem potencjalnego przeciwnika Czarnego Lorda w szczękę i zanuciła:
  - Przede wszystkim zamawiaj!
  Mimo że Erdogan został przebity ładunkami wystarczającymi do zniszczenia księżyca, w tym Merkurego, sułtan osmański urósł jeszcze bardziej. Teraz naprawdę wyglądał jak wielki ifryt wróżki. A jego miecz aktywnie szukał ofiar wśród statków Stelzanath i Imperium Sithów.
  Darth Vader, patrząc na to, jak termokwarkowe pociski nie wyrządziły najmniejszej szkody temu mastodontowi z bajki, a superlaser być może nawet zasila moc Erdogana, zasugerował Lyrze:
  - Czy połączymy nasze wysiłki?
  Naga piękność z imperium Stalzan nie do końca rozumiała czarnego pana:
  - Jak? Jesteśmy tak zjednoczeni!
  Ledwo zakryta bikini, generale Astara, ta muskularna wojowniczka przedstawiła swoją własną wersję:
  "Rzućmy w niego ładunkiem termopreonowym!"
  Darth Vader, który rozbudził ciekawość badacza i naukowca ciemnej strony mocy, ochrypłym głosem zapytał przez maskę:
  - Czy to broń oparta na procesie fuzji preonowej?
  Astara, wyginając cały tors mięśni i ścięgien, skłoniła się nisko czarnemu lordowi.
  - O tak, mój panie! Taka reakcja umożliwia wykorzystanie w rakiecie energii równej 1000 pentatonom. Ani dziesięć, a nie sto bilionów bomb atomowych zrzuconych na Hiroszimę!
  Bystry umysł czarnego lorda dokonał natychmiastowego liczenia, a Darth Vader zagwizdał z zaskoczenia:
  - Wow! W wyniku takiej eksplozji nawet planeta Jowisz rozpadnie się na kwarki!
  Z jakiegoś powodu Lira Velimara nie podzielała zbytnio takiego optymizmu:
  - Planeta Ziemia spłonie od takiego ciosu. Całe życie w Układzie Słonecznym zostanie zniszczone!
  Darth Vader obserwował kosmiczną bitwę. Erdogan próbował przeciąć pancernik Stelzanath, który wyglądał jak mięsożerna pirania. On, wykorzystując swoją fenomenalną manewrowość, desperacko próbował uniknąć porażki.
  Jednak broń hiperionowa i baterie superlagerów były całkowicie bezużyteczne przeciwko ultramagoplazmatycznemu ciału Erdogana. Gromadził energię miliardów dżinów, a prędkość przekraczała prędkość światła.
  Był więc zwinny pancernik, pokrojony jak kiełbasa nożem. W tym samym czasie ogromne iskry poleciały setki kilometrów dalej.
  Osmański dyktator krzyknął ogłuszająco:
  - Banzai! Będziesz miał projekt trumny!
  Darth Vader, oceniając odległość, zauważył z autentyczną troską:
  - Jeśli wybuchnie ładunek termopreonowy, to my sami zostaniemy zdmuchnięci jak pochodnia motyli!
  Lyra Velimara nieśmiało mrugnęła do czarnego pana i powiedziała z przekonaniem:
  - Nie bój się, mój mroczny terminatorze! Termpreon ma zbiorczą końcówkę!
  Lord Vader machnął bezradnie ręką.
  - W porządku, ogień! W międzyczasie zbiorę wszystkie ciemne strony mocy!
  Erdogan, który obejmował wszystkie siedemdziesiąt dwa plemiona duchów wróżek, wzbił się nad Ziemię.
  Sułtan Turcji dwukrotnie przekraczał średnicę Księżyca w swojej długości i po prostu iskrzył się demoniczną i fenomenalną mocą. Taka walka toczy się obecnie w kosmosie. Miecz Erdogana wystrzeliwuje szybciej niż błyskawica i rozbija szaleńczo strzelające statki kosmiczne.
  Nawet cząstki semi-anihilacyjne są całkowicie bezużyteczne wobec tak po prostu dzikiej mocy dżinów. Ogromny niszczyciel kosmicznego imperium, który wpadł w czubek ostrza, płonął żółto-niebieskim płomieniem i nie pozostawił po sobie nawet fragmentów.
  Ale Lyra Velimara wyciągnęła z rękawa swojego "asa atutowego" - rakietę termopreonową. W pełni uwolniony termopreon jest w stanie wytworzyć 7 biliardów razy więcej energii niż reakcja termojądrowa.
  Skumulowany ładunek termopreonu jest nieco słabszy, ale nieporównywalnie dokładniej skupia zniszczenie. A teraz ich brzuch flagowych pancerników jest wyrzucany jako plama plazmy princesp.
  Tak wygląda kontrolowana i inteligentnie wycelowana rakieta termopreonowa oparta na fuzji jądrowej poza pudełkiem. Nie ma stabilnej materii, więc sprowadzenie go na dół jest prawie niemożliwe. Ale jednocześnie sam ładunek wybiera cel.
  Plama księżniczki w osoczu przeraża Erdogana. Waha się, czy zrobić unik, ale ultra-zaawansowana substancja była szybsza. I jak pająk, bomba hiperjądrowa wessana do potężnego torsu świeżo upieczonego króla i cesarza dżinów!
  Lira Velimara gorąco klasnęła w łapki i zaśpiewała:
  - Rozerwę to! Rozbijmy to na kwarki!
  Potężny jak Herkules, Erdogan był mocno wykrzywiony, a on pochylony jak piłka gutaperkowa na pół.
  Eksplodowała supernowa. Kilka statków kosmicznych Stalzanath i Imperium Sithów zostało odrzuconych, a hiperplazmatyczny szyb wypalił platformy i beczki bardzo wielu baterii. Zmiażdżył wiele klonów i pięknych Amazonek z imperium Stalzan.
  Sam Erdogan zakręcił się, obrócił i... Stał się jeszcze większy i straszniejszy. Drugi miecz, jak kiełek mięsożernej pasożytniczej rośliny, przeszył jego prawą rękę.
  A dyktator Imperium Osmańskiego roześmiał się ogłuszająco:
  - Och, wy nędzni kosmici... Jesteście tylko sługami Szaitana, ale w rzeczywistości Szaitan jest moim sługą!
  Tymczasem tornado szalało na planecie Ziemia. Fale światowych oceanów natychmiast rozgrzały się po wybuchu hiperjądrowym i zagotowały się gwałtownie wrzącą wodą, która oparzyła wszystkie żywe istoty. A lasy i wieżowce płonęły.
  Sto bilionów Hiroszimy płonęło z odległości orbity księżycowej - to nie żart! A ogień, który ogarnął całą Ziemię, dosłownie spalił ją do piekła.
  W miejscu Waszyngtonu błysnął jasny, gwałtowny blask światła, po czym pojawił się kolosalny fioletowo-brązowy kwiat. Siedem hiperplazmatycznych płatków oddzieliło się od olśniewającego pąka, wznosząc się na niebotyczne wysokości. Świeciły wszystkimi kolorami tęczy przez dziesięć sekund, a potem natychmiast przygasły i opadły, pozostawiając jedynie gigantyczne fioletowo-czerwone iskry unoszące się w stratosferze.
  W mgnieniu oka spłonęły dziesiątki, setki milionów ludzi, rozpraszając cząstki elementarne. Ci, którzy byli dalej, byli ślepi i płonęli jak żywe pochodnie. Ogień boleśnie pożerał ludzkie mięso. Skóra ludzi złuszczała się, włosy obróciły w pył, czaszki były zwęglone. Fala uderzeniowa niczym akordeon zawaliła drapacze chmur, grzebiąc żywcem wielu do niedawna tak żywych i beztroskich jednostek w gorących betonowych grobach.
  Drużyna jasnowłosych, półnagich chłopców z Teksasu goniła piłkę, a fala grawitacji przeszła przez nich, pozostawiając jedynie popielate sylwetki na spalonej trawie. Biedni chłopcy, o czym myśleli w ostatniej chwili: może nazwali swoją mamę, albo któregoś z bohaterów filmu niezliczonymi grami komputerowymi.
  Dziewczyna, wracając ze sklepu z koszykiem, poszła do następnego świata, uśmiechnięta, nie mając nawet czasu na krzyk. Dziecko po prostu rozbiło się na fotony i tylko cudem ocalała wstążka łuku wirowała w atmosferycznym wirze. Ludzie ukrywający się w metrze, biali i kolorowi, zostali zmiażdżeni jak muchy pod ciśnieniem, ci, którzy w tym czasie lecieli samolotem, zostali wyrzuceni przez tornada Gehenny poza stratosferę, a to jeszcze gorsza i wolniejsza śmierć... Kiedy w lodowatej próżni pożera resztki powietrza przez drapieżną piranie, ludzie uderzają głowami w duraluminiowe ściany, a oczy wypadają im z oczodołów.
  Śmierć zrównała biednych i miliarderów, senatorów i więźniów, gwiazdę filmową i padlinożerców. Wydawało się, że miliony dusz wyją w niebo, świat stanął na głowie i chyba po raz pierwszy ludzie poczuli, jak cienka jest nić życia i jak bardzo potrzebują siebie nawzajem. Matka i dziecko udusili się pod gruzami, przylgnęli do siebie z taką siłą, że wszystkie siły podziemnego świata nie były w stanie ich oderwać.
  Nawet półmechaniczny potwór Darth Vader, po uszy zaimpregnowany ciemną stroną mocy, odczuwał ból i cierpienie miliardów ginącej ziemi.
  I w desperacji przywołał do siebie wszystkie włókna i masy fenomenalnej manifestacji Ciemnej Strony Mocy.
  Lira Velimara wsparła go w tej sprawie i wyciągnęła silną rękę do czarnego pana. Połączyli się mentalnie. Ich pola bioplazmatyczne natychmiast się połączyły, pierwiastki żeńskie i męskie zjednoczyły się, tworząc unię sił teoplazmatycznych.
  A potem powstał kolosalny hiper-grawiomagiczny upadek, dokonujący niesamowitych, dosłownie super-fantastycznych przemian.
  Ocalałe statki kosmiczne imperium kosmicznego i Stelzanath zaczęły gromadzić się w jedną całość, jak kule rtęci. Błyskawicznie się połączyły, wciśnięte w plastelinę princeps-plasma, tworząc między sobą jedną i monolityczną całość.
  Cząsteczki wirowały w całej przestrzeni, spadając jak trociny w cewce indukcyjnej. A potem, zamiast flagowego statku Imperium Sithów, nastąpiła seria błysków przypominających błyski z karabinu maszynowego, po czym pojawił się ogromny mężczyzna.
  Jego postać była dziwna. Tułów i nogi, podobnie jak Lyra Velimara, są nagie i uwodzicielskie, ale głowa, ramiona i ramiona pokryte są czarnym kombinezonem bojowym Dartha Vadera.
  Okazało się, że jest to przerażająca hybryda: władca ciemnych sił, wojownik z oddziałów SS Stelzanat Velimara. Co więcej, wymiary bandyty mają średnicę z Wenus. Taki potwór narodził się i został stworzony przez ekstremalną manifestację, magię hipergrawitacji.
  W dłoniach Darth-Lyry błysnęły dwa miecze świetlne, czerwony i fioletowy. Obie bronie świeciły i błyszczały bardzo jasno i intensywnie. Pół lisica, pół cybernetyczny organizm ruszył w stronę Erdogana.
  Pod wdzięcznymi, nagimi, dziewczęcymi nogami próżnia dudniła ogłuszająco. Wydawało się, że ten potwór po prostu maszeruje przez pole minowe, gdzie ładunki wybuchowe są niewidoczne, ale przez to są jeszcze bardziej niszczycielskie.
  Turecki dyktator, również spuchnięty na średnicę Wenus, podszedł do swojego odpowiednika. Zbliżyły się i jeden pod gołymi, dziewczęcymi nogami, a drugi pod wysokimi butami, zadudnił jak milion gromów... pustka!
  Darth Vader i Lyra w jednej butelce, pozdrowili Erdogana mieczem.
  Osmański dyktator tylko warknął w odpowiedzi:
  - Żadnej litości dla wroga!
  Darth Vader odpowiedział bełkotem:
  - Powtórz matko - kabaneniya!
  A ich miecze z dzikim rykiem przecięły erupcje miliarda wulkanów Krakatau. I próżnia się zatrzęsła. Kwarki tańczyły w wirach eteru.
  Erdogan, czując, że jego ciało utkane przez ich liczne hordy złych i dobrych duchów, zadrżał od ciosu, warknął:
  - Na Szatana! Jesteś silny!
  Darth Vader kontynuował atak i warknął:
  - I nigdy nie był słaby!
  Hybryda czarnego lorda i lisiego wojownika zaatakowała Erdogana. I chociaż jego przeciwnik nie był gorszy pod względem siły i szybkości, ale oczywiście w sztuce szermierki, tureckiego prezydenta nie można było porównać z wojownikiem wyszkolonym przez najlepszych wojowników i szermierzy w galaktyce - Jedi.
  Głos Lyry był już słyszalny. Ta piekielna dziewczyna również dobrze się uczyła. Ponieważ w ich imperium nie było mężczyzn, dziewczęta wychowywały się w cybernetycznych łonach. Uczono ich zabijać i walczyć nawet wtedy, gdy zarodek został uformowany w pożywce za pomocą programów komputerowych.
  - Że syn obywatela tureckiego, nie podoba ci się, masz takie przyjęcie!
  A miecz Princeps-plasma przeciął dobrze odżywiony kubek Erdogana. Obcięte wąsy osmańskiego dyktatora opadły, wykręcone w wichrach eteru, zaczęły się rozdzierać, rozpadać jak cała masa bomb zagłady. I krew lała się z rozciętego policzka. Co więcej, w każdej kropli pluskały dżiny i czarownice z miotłami.
  Turecki dyktator próbował odpowiedzieć, ale Darth Vader bardzo zręcznie zanurkował pod krzywizną miecza-sejmitara i sam cisnął wroga w bok, przecinając mu całą warstwę mięśni. Erdogan ryknął jeszcze głośniej i ponownie zaatakował.
  Darth Vader sparował cios, a bosa stopa liry trafiła wroga prosto w pachwinę.
  Erdogan zahukał boleśnie i z dzikim jękiem, w którym wyczuwalne były piskliwe nuty, wychrypiał:
  "Teraz jesteś trupem!"
  Darth Vader przyspieszył swój atak i śpiewał podczas ataku:
  - A jednak koniec, to nie koniec! Koniec jest tylko początkiem!
  A teraz trzyma swój charakterystyczny ruch, za pomocą którego hrabia Duko został pokonany. Odcięta ręka wraz z mieczem wisi w przypływie próżni. A potem też zaczyna łzawić. Jakby w jednym miejscu zaliczyli wielorazowe, odrzutowe, wyrzutnie - emitujące supernowe.
  Erdogan, wytrzeszczając oczy z nieznośnego bólu, wycofał się i uderzył głową w księżyc.
  Satelita planety Ziemia został zdeformowany w wyniku uderzenia, pokrył się szerokimi pęknięciami i rozpoczęła się aktywna erupcja magmy. Księżyc zaczął przypominać mocno pobitą twarz. Lira ponownie przesunęła stopę Erdogana pod kolano, a miecz Vadera z bezbronnej strony trafił go w ramię, odcinając gruby kawałek mięsa i mięśni.
  Osmański dyktator już wyraźnie płynął, jego jedyny ocalały miecz leciał w szerokiej amplitudzie, ale czubek czerwonego miecza czarnego lorda wbijał się prosto w ręce przeciwnika. Potem wyraźny zakręt i kolejna odcięta łapa Erdogana spada, by zacząć tam szarpać, z anihilacją i magicznymi petardami.
  Osmański dyktator zostaje rozbrojony, a jego ostatnią desperacką próbą, niczym smok, jest rozżalenie się iskrą.
  To było tak, jakby trylion miotaczy ognia wybuchł na raz. A erupcja plazmy zalała prawie cały Układ Słoneczny. Fale szaleńczego płomienia w ciągu kilku sekund popędziły na orbitę Plutona. Maska i dłonie Dartha Vadera przetrwały, ale bose, dziewczęce pięty Lyry zostały doszczętnie spalone.
  Generał wrzasnęła z bólu - ogień dotkliwie poparzył podeszwy, na poparzonych i poczerniałych kobiecych stopach i goleniach nabrzmiały od razu nawet duże pęcherze. Powaliło mnie na kolana...
  Ale Darth Vader profesjonalnym ruchem, skokiem i obrotem ciała oraz zbieżnym ruchem mieczy zburzył wielką, rogatą głowę osmańskiego prezydenta Erdogana.
  Ogromna głowa, nie mniejsza od księżyca, wielkiego wojownika i władcy odtoczyła się, a grube, niebieskie usta szeptały:
  - Koniec!
  Potem zagrzmiała eksplozja, tak ogłuszająca, niszczycielska i ogromna, że wszystko, co wydarzyło się wcześniej, było nędznym pożarem zapałki na tle testowanej w kosmosie bomby wodorowej. Strumienie anihilacyjnej hiperplazmy zalały przestrzeń ze Słońca, potem Afla-Centaura i Syriusza...
  
  
  
  
  NIESZCZĘŚLIWY CHŁOPIEC
  Żył sobie jeden chłopiec, był jeszcze mały, ale głęboko nieszczęśliwy. W szkole był obrażany i prześladowany, w domu rodzice byli zawsze zajęci i besztali go za złe stopnie, a nawet bili pasem za dwójki. A wszyscy jego głupcy, upośledzeni umysłowo, tchórze - otruci i pobici.
  Chłopiec był już tym zmęczony i postanowił opuścić swoje złe miasto, z dala od znienawidzonej szkoły, gdziekolwiek spojrzy.
  Chłopiec był jeszcze mały i naiwny. Myślał, że tylko w jego mieście żyją tacy źli ludzie, a zwłaszcza dzieci, aw innych miastach wszyscy są dobrzy i życzliwi. I nie może być inaczej, bo kwadratowy telewizor z podekscytowaniem powtarza, że ich kraj jest najbardziej ludzki, życzliwy, piękny i najlepszy na świecie. Że w jego kraju wszystkie dzieci są lub na pewno będą szczęśliwe, a partia i jej wielki przywódca doprowadzą do komunizmu - kiedy każdy dostanie to, czego chce.
  A bity i nękany chłopiec szczerze myślał, że dzieci w szkole są tak okrutne i złe, że rekrutuje je CIA i Mossad, że to wina tłustych burżujów Ameryki w mieście, że półki są puste, a ludzie ustawiały się w długich kolejkach. Że wszystko byłoby w porządku, gdyby nie burżuazja i sabotażyści przekraczający nocą granice. Że to ich wina, że ziemniaki gniją, a dzieciom bolą zęby. I podobno zastrzyki wymyślono też by torturować ludzi w USA.
  Ale być takim, żeby zło rządziło we wszystkich miastach jego rozległej Ojczyzny, żeby źli agenci CIA uwodzili i psuli wszystkie dzieci, ucząc je walki i bicia leżącego.
  Nie, w swoim najlepszym i najbardziej humanitarnym kraju na świecie powinno być miasto, w którym wszyscy są życzliwi i uśmiechają się do siebie i gdzie można bezpiecznie wyciągnąć rękę po uścisk dłoni bez obawy, że wbije się w nią szpilka ukryta między palcami.
  Chłopiec mocno wierzył w to, że są jeszcze miasta przyjazne i spokojne. A on, ledwie czekając na pierwsze, ciepłe wiosenne dni, w tajemnicy przed rodzicami wygarnął wszystko z lodówki. I nie było tak wielu produktów w najbardziej humanitarnym, bogatym, życzliwym i miłującym pokój kraju na świecie. Wypchałem tym torbę i plecak, wytrząsając wcześniej podręczniki i zeszyty, żeby narobiły dodatkowego ciężaru i... Co jakiś czas, rozglądając się tchórzliwie, otwierał drzwi i wyskakiwał na ulicę.
  Chłopiec zawsze bał się wyjść na własne podwórko. Wydawało mu się, że tam na pewno zostanie pobity, okaleczony, poniżony, opluty, albo zrobi mu się coś jeszcze gorszego. Ale jest jeszcze wczesny wiosenny poranek, wszyscy idą do szkoły, jest szansa przemknąć się obok podwórkowych chuliganów i pójść dalej. Z tej dzielnicy, gdzie stał się wyrzutkiem i pośmiewiskiem, dokąd jeszcze nie wiedzą. Gdzie jest tylko siwowłosym chłopcem w czapce wzrostu.
  Dlaczego ludzie są tak źli? Co on im zrobił, że tak bardzo go nienawidzą? A co więcej, nienawidzą tego w najbardziej humanitarnym, życzliwym, humanitarnym i sprawiedliwym kraju nie na kuli ziemskiej? Co on im zrobił? Czy kogoś obraził, oczernił, poniżył, opluł, zdradził?
  Czy nie mówił wszystkim, że należy być życzliwym, sympatycznym, pomagać sobie nawzajem. Że walka jest zła, a słabi potrzebują pomocy? Ale za to nadal uważali wszystkich za głupców, słabeuszy, kretynów ... i jakieś inne skomplikowane i niezrozumiałe słowo - pacyfę?
  Ale czy to nie dziwne, że wszystkie bajki dla dzieci, książki i telewizja nas tego nauczyły. Czyż ludzie nie powinni tak właśnie uderzać: wzniośle szlachetni, skłonni do poświęceń, broniący się jak góra. Czyż człowiek nie jest bratem człowieka? Czyż prawdziwym sensem życia nie jest czynienie dobra?
  Dlaczego więc w rzeczywistości obala się to, czego nauczano w książkach, filmach, a nawet na lekcjach informatyki? Uważa się to za głupie, absurdalne, zabawne, złe!
  Skąd w naszych dzieciach i jego rówieśnikach tyle złości i nienawiści, niechęci słuchania swojego sumienia, pragnienia przemocy i zniszczenia? Dokąd zmierza edukacja i kult dobrych uczynków w ich najbardziej humanitarnej i humanitarnej potędze świata. W potędze, która pomaga i chroni uciskanych we wszystkich częściach globu. Która ratuje Murzynów, Indian, wszystkich ciasnych i chorych przed głodem i klęskami żywiołowymi.
  Chłopiec został nazwany... Poczuł strach. Teraz zostaną złapani i zastraszeni.
  Udał, że nie słyszy i przyspieszył kroku.
  W odpowiedzi dziki ryk:
  - Przytrzymaj hamulec! zabijemy cię!
  Dzikie szaleństwo w jego głosie uderza, tyle nienawiści do niego? Po co? Co on im zrobił? I nienawidzą go, tego, który zawsze mówił o życzliwości, przyjaźni, miłosierdziu tak, jak nie nienawidziliby niewiernego, tego, który zabiłby własną matkę.
  Ale chłopak już zdecydował, że chce opuścić to miasto, nie chodzić już więcej do tej przeklętej, znienawidzonej szkoły. Ucieknij z tego piekielnego kanału i znajdź inne, miłe, czyste, przyjazne miasto. W końcu może być tak, że w jego najbardziej filantropijnym kraju takich miast nie było.
  Chłopiec bardzo się bał, że go dopadną, niezdarnego i słabego, i uderzą go w szyję, że nie będzie mógł odejść. Ale jest też autobus. Wystarczy do niego wskoczyć, wtedy łobuz i bandyta zostaną w tyle.
  Tym razem chłopakowi dopisało szczęście iw ostatniej chwili udało mu się wskoczyć na zamykający się podnóżek autobusu. Drzwi były ściśnięte chudą, dziecinną dłonią, na szczęście niezbyt mocno, i udało mu się utrzymać plecak pełen zakupów.
  Podróż autobusem w tamtych czasach kosztowała jeszcze skromne sumy, a w małym miasteczku opłacanie pensji konduktorowi było nieopłacalne. Poza tym ludzie są uczciwi i nie żal im czterech kopiejek. Kilku rówieśników nie mogło dogonić chłopca i wylało swoją złość na koszu na śmieci. Został brutalnie kopnięty stopami, jakby to żelazo było winne temu, że upragniona zdobycz się wymknęła. A chłopiec jechał i modlił się do Pana Boga (który zresztą, jak ich uczono, w ogóle nie istnieje!), żeby szybko otworzyły się drzwi i uwolnił rękę.
  Wreszcie następny przystanek, ręka jest wolna i możesz usiąść na siedzeniu i wziąć oddech. Im dalej chłopiec oddalał się od znienawidzonego podwórka, tym spokojniejsza stawała się jego dusza. Gdzie nie wiedzą, tam jest bezpieczniej.
  Choć może inny chłopak, wręcz przeciwnie, na jego miejscu marzyłby o tym, by być bliżej domu, szukając schronienia w jego niezdobytych murach. Ale dziedziniec domu zawsze budził w chłopcu strach. Śniły mu się nawet koszmary i jego piekielni, bezwzględni rówieśnicy. Chłopiec starał się jak najmniej chodzić po ulicy. Po lekcjach biegłam jak najszybciej do szatni, żeby zdążyć, zanim znienawidzeni, okrutni rówieśnicy wyjdą i zaczną kpić, a nawet od razu mnie bić. Chłopiec znajdował pocieszenie tylko w książkach. Nie było wtedy komputera, internetu, nawet telewizji - tylko trzy kanały, na których co najwyżej pokazują pionierów znakomitych studentów, albo śpiewający chór - jak dobrze mieszka się w ich najbardziej humanitarnym i humanitarnym kraju na świecie . A w najgorszym nudne meldunki z pól i nieustanne walki o plony. I tylko raz w tygodniu, w niedzielę, można było obejrzeć, ściśle według limitu, jakiś ciekawy, fabularny film lub program odwiedzający bajkę.
  A chłopiec uwielbiał zakopywać się w książkach, rysując w nich to, co wzniosłe, szlachetne i bajeczne.
  I często na lekcjach, jeśli jego rówieśnicy plujący z fajki, czy strzelający z gumek nie zmęczyli się zbytnio, myślał też o bajecznym, życzliwym świecie. O tym, że kiedy wreszcie zbuduje się komunizm i będzie powszechne, powszechne braterstwo.
  A wtedy dzieci z konstelacji Alfa Centauri, Syriusza, Wielkiej Niedźwiedzicy, Strzelca zjednoczą się. I uśmiechając się szeroko, trzymają się za ręce. Na przykład dzieci z gwiazdozbioru Ryb mają głowy pokryte srebrzystymi łuskami i złote, mieniące się płetwy. A w konstelacji Strzelca prawdopodobnie wyglądają jak centaury.
  Wszystko jest bardzo spokojne i piękne. Dają sobie nawzajem prezenty, śpiewają piosenki. Nie ma wrogości, złośliwości, nikt nikomu guzika ani zdechłej żaby nie włoży.
  Wkrótce nadejdzie komunizm, a znienawidzona CIA, która zaplątała cały świat w sieć nienawiści i nauczyła nasze sowieckie dzieci nienawidzić dobra - niech zginie i zostanie zniszczona! W końcu to Amerykanie zrodzili koszmary wojny od eksterminacji Indian po Afganistan. Swoimi radiowymi głosami doprowadzają ludzi do szaleństwa i każą im podnosić ręce, brat przeciw bratu, budząc nienawiść od kołyski!
  Autobus powoli sunie po trasie. Poza majem poranek - dzień dopiero się zaczyna. Tak, chłopiec nie boi się ciemności. Wręcz przeciwnie, gdy jest ciemno, jest większa szansa na prześlizgnięcie się niezauważonym obok rówieśników, rozpuszczenie się w ciemności. Zimą, kiedy jest zimno i noce są długie, a zwłaszcza przy silnym mrozie, można wyjść na ulicę i poważnie spodziewać się, że przemknie się obok pełnych gniewu facetów.
  Zimą chuligani też marzną i rzadziej wychodzą. Ale w ciepłym sezonie zaczyna się tylko udręka. A zwykłe pójście do sklepu zamienia się w torturę. I chłopak myśli, wymyśl jakiś moduł z zerowym przejściem, żeby jak już jesteś w sklepie, a potem naciskasz guzik i już jesteś w domu.
  Może dobrze, że jeszcze nie wynaleziono sztucznych skrzydeł, w swoim mieszkaniu na wysokim piętrze chłopiec może czuć się względnie bezpiecznie. Kiedy spocisz się od szybkiego biegu, w końcu otwierasz drzwi i wskakujesz do mieszkania, czujesz się jak mistrz olimpijski przekroczył linię mety - jesteś u siebie i jesteś bezpieczny. Można wreszcie odetchnąć i znaleźć ukojenie w czytaniu jakiejś zwykłej książki. Na szczęście pozostawili po pradziadku bibliotekę, której akademik będzie im zazdrościć.
  Kierowca zasygnalizował, że są już na ostatnim przystanku i wszyscy muszą wyjść. Chłopak znalazł się w nieznanym mu terenie. Nie zatrzymał się do samego końca. I ta nowość wydawała się przyjemna i zaskakująca. Jakby warto było zrobić krok, a ty, niczym Eli z Czarnoksiężnika ze Szmaragdowego Miasta, znajdziesz się w bajecznym i szczęśliwym kraju.
  
  WOJNA DO ZWYCIĘSKIEGO KOŃCA
  13 kwietnia 1945 r. Miasto Berlin, budynek Kancelarii Cesarskiej.
  Minister spraw zagranicznych Ribbentrop właśnie wrócił z rozmów prowadzonych z delegacją sowiecką na czele ze znanym awanturnikiem i wrogiem Niemiec Mołotowem. Pomimo faktu, że podczas ostatnich bitew cztery radzieckie armie pancerne zostały prawie całkowicie zniszczone. A 1 kwietnia skończyła się pomoc Zachodu w ramach Lend-Lease, Stalin wysunął celowo zawyżone żądania.
  Ribbentrop ze smutkiem powiedział Rommelowi:
  - Negocjacje z delegacją sowiecką utknęły w impasie. Kompromisowa opcja zero - powrót w granice z czerwca 1941 r. nie odpowiadał Stalinowi. Żądania Koby - Kłajpedy, Prus Wschodnich i całej Polski w granicach z 1939 roku. Zagarnia również ziemie Słowenii, część Węgier i pola naftowe Rumunii. Oświadcza, że miliony radzieckich żołnierzy nie zginęły po to, by dojść tam, gdzie wszystko się zaczęło. Ponadto Józef żąda od nas zadośćuczynienia, uwolnienia wszystkich wojskowych i cywilów... I obiecuje uwolnić naszych tylko za okup! Ponadto Stalin chce również otrzymywać terytorialne nabytki od Finlandii.
  Feldmarszałek Fuhrer Rommel ponuro zauważył:
  - Po przewrocie czerwcowym 1944 r. zostaliśmy zmuszeni do kontynuowania powolnego i uporczywego odwrotu na froncie wschodnim. Wprawdzie alianci pokonani w Normandii szli z nami do stosunkowo honorowego dla nich pokoju, ale... Armia Czerwona jest zbyt silna, a my maksymalnie zadbaliśmy o żołnierzy, preferując aktywną obronę i krótkie kontrataki. Tak, Rosjanie poszli nad Wisłę i nawet kosztem ogromnych strat ją przekroczyli, wdarli się na Słowację, prawie zdobyli Rumunię... Ale wszystkie te sukcesy drogo ich kosztowały. My też krwawiliśmy, ale udało mi się stworzyć mniej więcej zadowalającą obronę i zmniejszyć stratę trzy-czterokrotnie na naszą korzyść. Ale Stalin najwyraźniej nie rozumie, że jego kraj też jest wyczerpany, a sojusznicy, przestając pomagać Rosji, zaczną na nas polegać?
  Ribbentrop odpowiedział z radosnym uśmiechem:
  - Największe zamorskie rekiny już obiecują nam wsparcie w zamian za ziemie, które otrzymamy podbijając ZSRR! Laburzystowski rząd w Wielkiej Brytanii wciąż się waha, ale wiele prywatnych struktur jest gotowych nas wesprzeć! Pomoc obiecuje nam Brazylia, Hiszpania, Portugalia, a zwłaszcza Argentyna. Perron nie wyklucza nawet, że otwarcie przystąpi do wojny po naszej stronie. Finowie również przysięgają, że dojdą do końca! We Włoszech pozycje Mussoliniego na północy umocniły się, podczas gdy siły prozachodnie nadal kontrolują południe. Jesteśmy gotowi do kontynuowania wojny, mój Führerze!
  Rommel zwięźle rozkazał:
  - Speer do mnie!
  Zręczny, pracowity i utalentowany cesarski minister uzbrojenia i amunicji siedział na swoim miejscu. Speerowi udało się mimo wszystkich trudności znacznie zwiększyć produkcję broni i bardzo szybko wprowadzić do produkcji seryjnej bardziej zaawansowane działa samobieżne klasy - "e", "LEV" i "Panther" -2.
  Młody jeszcze i bardzo energiczny dyktator gospodarczy III Rzeszy relacjonował:
  - W dziedzinie budowy czołgów dokonano nie tylko jakościowego, ale i ilościowego przełomu. W grudniu 1944 roku wyprodukowano 1960 czołgów i dział samobieżnych. I to pomimo wszystkich trudności militarnych i wprowadzenia do masowej produkcji najlepszych samochodów świata! W szczególności E-25, Leo i Panther-2!
  W tej chwili produkcja czołgów i dział samobieżnych wynosi około dwóch tysięcy miesięcznie, z czego w marcu najnowsze pojazdy: E-10, E-25, Lew, Pantera-2 stanowiły ponad dwie trzecie flota czołgów!
  Rommel zapytał sucho:
  - Czy jesteś pewien, że nasze czołgi są lepsze od radzieckich?
  Speer, starając się nadać swojemu tonowi rozsądek, powiedział:
  - Nasi projektanci, choć z opóźnieniem, byli w stanie stworzyć pojazdy o mniej lub bardziej udanym układzie, opancerzeniu, uzbrojeniu i właściwościach jezdnych. Szczególnie udany był E-25. Przy rezerwacji czoła 100 milimetrów z racjonalnym kątem nachylenia czterdziestu stopni, burt i rufy 60 milimetrów i uzbrojenia 88-mm armaty kalibru EL 71 - działa samobieżne, rezerwa strzałów 80 waży tylko 26,6 ton. Dzięki silnikowi o mocy 700 koni mechanicznych samochód rozpędza się do ponad 75 kilometrów na godzinę. Ponadto, biorąc pod uwagę rezerwę masy, boki działa samobieżnego są dodatkowo wzmocnione ekranami 30 mm. W ten sposób zarówno rolki, jak i ekran zakrywają bok, co oznacza, że maszyna wytrzymuje uderzenie pocisków T-34-85 nie tylko na czole , ale i na boku. To samo działo kalibru 88 mm przebija pancerz z odległości 150-148 mm pod kątem 60 stopni. Biorąc pod uwagę szybkostrzelność, celność naszego działa 88 mm, najlepszego działa przeciwpancernego na świecie! A ochrona czoła pozwala na oddawanie strzałów, nawet IS-2. Co więcej, spiczaste łuski sowieckich dział są bardzo wrażliwe na rykoszety. A nasz wysokiej jakości cementowany pancerz ma wysoką twardość powierzchni i doskonale rykoszetuje pod kątem racjonalnego nachylenia!
  Rommel logicznie zauważył:
  - A wszystko to osiągnięto dzięki temu, że silnik, skrzynia biegów i skrzynia biegów znajdują się razem, w jednym bloku. W ten sposób zaoszczędzili na wale kardana i zmniejszyli wysokość samochodu do 144 centymetrów. Maszyna przewyższa wszystkie radzieckie modele i jest stosunkowo łatwa w produkcji. Chociaż na przykład nadal nie możesz stworzyć takiego czołgu!
  Speer odparł:
  - "Panther"-2, a zwłaszcza czołg "Lev" uwzględniają najnowsze osiągnięcia i ulepszenia. W szczególności "Pantera" -2 zdołała osiągnąć wagę 47 ton, zwiększając uzbrojenie i zapas pocisków do poziomu "Królewskiego Tygrysa" i nieco gorszy pancerz. A to dwadzieścia jeden ton różnicy. 700-konny silnik zapewnia prędkość 55 kilometrów na autostradzie i 30 kilometrów na godzinę na rockadzie. Do produkcji seryjnej wchodzą już nowe samochody z silnikiem o mocy 900 koni mechanicznych i rozpędzającymi się do 70 kilometrów na godzinę. "Lew" z armatą 105 mm nie ma sobie równych w uzbrojeniu, przewyższa "Króla Tygrysa" przednim pancerzem, z równymi bokami i rufą. A wszystko to o masie 51 ton, z silnikiem o mocy 900 koni mechanicznych. Nasze nowe czołgi - mają doskonałe właściwości jezdne, co oznacza, że mogą być używane w wojnie ofensywnej!
  Rommel uśmiechnął się i ponownie wykazał się erudycją:
  - A w tym czołgu silnik, skrzynia biegów i skrzynia biegów znajdują się przed nadwoziem pojazdu, a wieża jest przesunięta do tyłu. Zaostrzyli też układ. Ale potrzebujemy "Lwa" z mocniejszym pancerzem bocznym!
  Speer skłonił się i powiedział:
  - W czołgu E-50 ucieleśnimy ochronę i uzbrojenie Mausa o masie nieprzekraczającej siedemdziesięciu ton!
  Rommel wypuścił Speera i zaprosił cesarskiego ministra lotnictwa Saura. Również bardzo wykwalifikowany i zdolny menedżer.
  Cesarski Minister powiedział ze zwycięską miną:
  -Nasze lotnictwo przejęło całkowitą dominację w powietrzu! A przede wszystkim dzięki bohaterskiemu niemieckiemu przemysłowi! Nowe samoloty odrzutowe, które weszły do służby w Luftwaffe w 1944 roku, są produkowane masowo iw coraz większych ilościach. Mają przewagę prędkości nad radzieckimi pojazdami na poziomie 200-350 kilometrów na godzinę i są uzbrojeni w potężne armaty kalibru 30 mm oraz rakiety! Myśliwce ME-163, Me-262, BA-349, a zwłaszcza tani, lekki, zwrotny i łatwy w produkcji HE-162 udowodniły swoją przytłaczającą przewagę nad wrogimi Laggami i Jakami. Szybki zwiad i bombowiec Ar-234 ma taką prędkość, że żaden radziecki myśliwiec nie może go dogonić!
  Jednocześnie, co najważniejsze, udało nam się zrównać z wrogiem w ilościowej produkcji maszyn. Tygodniowo produkuje się 150 myśliwców ME-262, bardzo potężna broń i przetrwanie w bitwie, już 300 i liczba ta rośnie, myśliwców HE-162 i 120 wraz ze wzrostem AP-234. W przygotowaniu są bardziej zaawansowane modele ME-262 ze skośnymi skrzydłami, ME-1010 ze skrzydłami z możliwością regulacji kąta nachylenia, He-262 z lepszym uzbrojeniem i charakterystyką lotu, a przede wszystkim Yu-287. Najnowsza maszyna z odwróconymi skrzydłami będzie miała doskonałą celność bombardowania.
  W sumie planujemy zwiększyć produkcję samolotów odrzutowych do dwustu samolotów dziennie, całkowicie tłumiąc wroga!
  Rommel logicznie zauważył:
  - A nasze maszyny śrubowe cieszą się sporym powodzeniem. Na przykład ewolucja Focke-Wulfa - TA-152. Tak, a TA-400 w wersji odrzutowego bombowca z sześcioma silnikami jest bardzo obiecujący!
  Zaur syknął z dumą:
  - TA-400 może bombardować radzieckie fabryki za Uralem, osiągać prędkość do 800 kilometrów i przenosić ponad 10 ton bomb! Podobnie bezogonowy bombowiec XO-18 o zasięgu 16 000 kilometrów! I odrzutowiec TA-183 i inne maszyny! Zdominujemy powietrze!
  Feldmarszałek Führer wypuścił Zaura. Teraz przyszedł czas na rozmowę ze Schmeisserem.
  niemiecki karabin maszynowy
  StG 44 (niemiecki: Sturmgewehr 44 - 1944 karabin szturmowy) to niemiecki karabin szturmowy opracowany podczas II wojny światowej. Wyprodukowano około 850 tysięcy sztuk. Wśród nowoczesnych typów automatów stał się pierwszym produktem masowym.
  Różni się od pistoletów maszynowych (PPSh itp.) z okresu II wojny światowej znacznie większym zasięgiem ognia celowanego, przede wszystkim dzięki zastosowaniu tzw. pistolety.
  Automation StG 44 - typ wentylowany z odprowadzaniem gazów prochowych przez otwór w ściance lufy. Otwór lufy blokuje się poprzez przechylenie zamka w płaszczyźnie pionowej. Pochylenie występuje w wyniku interakcji nachylonych płaszczyzn na bramie i zamku. Komora gazowa - bez możliwości regulacji. Korek komory gazowej z prętem pomocniczym odkręca się specjalnym wybijakiem tylko podczas czyszczenia maszyny. Do rzucania granatami karabinowymi konieczne było użycie specjalnych nabojów z ładunkiem prochu 1,5 g (do odłamków) lub 1,9 g (do granatów przeciwpancernych). Standardowa waga prochu w naboju 7,92x33 Kurz wynosi 1,57 g. Tłok gazowy z tłoczyskiem jest połączony z trzpieniem zamka.
  Schmeisser wyraził też optymizm, że nowa maszyna - St 54 - będzie jeszcze bardziej niezawodna i lepsza, przy dużej celności ognia.
  Von Braun wyraził również prawdziwy optymizm - pociski A-10 i A-11 obiecywały latać na odległość do 1000 kilometrów i trafiać z dużą celnością, naprowadzane drogą radiową.
  Z bombą atomową było gorzej, dopóki nie uruchomiono reaktora jądrowego. Ale też za kilka lat obiecywali, że królowa bomb trafi do serii!
  Ale co najważniejsze, Amerykanie i Brytyjczycy obiecali pomóc III Rzeszy i jej satelitom w walce ze światowym komunizmem!
  Feldmarszałek Führer Rommel zdecydował:
  - Powiedz Stalinowi, że wznawiamy w pełni działania wojenne, a potem całkowite i całkowite zniszczenie komunizmu!
  13 kwietnia 1945 był dniem wielkiego odrzucenia!
  Wojna niemiecka zadała główny cios ze strony Węgier, aby uniknąć sforsowania wezbranej Wisły. Ofensywa rozpoczęła się 20 kwietnia, kiedy nazistowskie dywizje miały za mało personelu.
  Niemcom udało się przebić pierwszą linię obrony, niemal w ruchu. Aktywnie stosowali taktykę nocnych ataków, aby uniemożliwić Rosjanom użycie ich licznej artylerii. W nocy oczywiście ogień nie jest tak skuteczny, a naziści mają noktowizory.
  Dość szybko przełamano też drugą linię obrony i uformowano dwa kotły. Ale na rozkaz kwatery głównej do bitwy weszły duże rezerwy. Chociaż nie udało się pokonać nazistów, ofensywa Mainsteina została wstrzymana.
  Niemcom po miesiącu zaciętych walk udało się odbić tylko część Słowacji, posuwając się nie więcej niż 70-80 kilometrów.
  Ofensywa Fritza w Prusach Wschodnich była jeszcze mniej skuteczna. Przedarli się tylko przez pierwszą linię obrony i stanęli w obliczu gęstej obrony. Okazało się, że Armia Czerwona wie, jak się okopać i bronić. I zadać poważne obrażenia.
  Dopiero w Rumunii Kisselring osiągnął duże sukcesy. Wojska faszystowskie stworzyły trzy kotły i zdobyły prawie całą Mołdawię i Bukowinę. Ale nawet tam nie pozwolono im przedostać się do Odessy, zatrzymując się nad Bugiem - naturalną barierą wodną! Ale Niemcom udało się jeszcze zdobyć dużo ziemi. W tym na wybrzeżu Morza Czarnego i ukraińskim regionie Czerniowce. Tym samym odsunięcie linii frontu od pól naftowych Rumunii. Ale ich kwietniowe i majowe sukcesy ograniczały się do tego.
  Armia Czerwona była w defensywie, a przemysł produkował dużo sprzętu wojskowego. Zwłaszcza myśliwce Jak-9 i czołgi T-34-85.
  Latem Rommel znalazł się w trudnej sytuacji - zasoby ludzkie Niemiec były już wyczerpane, a ofensywa doprowadziła do ciężkich strat. Nie trzeba było liczyć na powtórkę czterdziestego pierwszego roku. Wojska radzieckie są zahartowane w boju, generałowie zdobyli doświadczenie za wysoką cenę, zbudowano dość gęstą i głęboką obronę.
  Więc trzeba było zapłacić za przeprowadzkę na wschód.
  W centrum wojska radzieckie nadal utrzymywały przyczółki na Wiśle. Stalin nie chciał się wycofać.
  Rommel zdecydował się na atak powietrzny na ZSRR. Ponieważ bombardowanie jest co najmniej kosztownym zajęciem, ale straty w ludziach podczas takiej ofensywy są znacznie mniejsze! Co więcej, Stany Zjednoczone i Wielka Brytania ze swoimi koloniami i dominiami zaczęły udzielać coraz bardziej aktywnej pomocy w postaci broni, zasobów, a nawet ochotników.
  Atak powietrzny samolotów odrzutowych i ostrożne próby przebicia się przez duże armie czołgów.
  Ale Stalin nie chciał siedzieć biernie i czekać na porażkę! 22 czerwca jego wojska rozpoczęły ofensywę w kierunku słowackim. W odpowiedzi Amerykanie sprzedali Niemcom na kredyt tysiąc bombowców B-29.
  Niemcy dominowali w powietrzu i jak dotąd potrafili, wykorzystując jakościową przewagę czołgów i dział samobieżnych, odpierać ataki Armii Czerwonej. Pod koniec lipca niemiecka Grupa Armii Południe przeszła do ofensywy, próbując stworzyć kolejną kieszeń. Wojska radzieckie były w stanie powstrzymać niemiecką ofensywę. Naziści posunęli się o około trzydzieści kilometrów i unikając ciężkich strat, zatrzymali się. W sierpniu Armia Czerwona posuwała się także w Prusach Wschodnich.
  Latem linia frontu niewiele się zmieniła.
  Tymczasem Stany Zjednoczone zrzuciły na Japonię dwie bomby atomowe. Hirohito ogłosił swoją kapitulację 16 sierpnia. Ameryka rozwiązała ręce i zintensyfikowała dostawy technologii, surowców i sprzętu do III Rzeszy.
  Wzmogła się presja lotnictwa niemieckiego. Naziści mieli nadzieję zbombardować ZSRR. Jesień minęła w wymianie ciosów i próbach ofensywnych z obu stron. Obie strony starały się uniknąć niepotrzebnych strat.
  Ale ogólnie rzecz biorąc, wyższość Luftwaffe w powietrzu stała się oczywista. W 1945 roku Trzecia Rzesza i satelity wyprodukowały ponad sześćdziesiąt tysięcy samolotów, głównie odrzutowców, i otrzymały kolejne trzydzieści tysięcy od aliantów. ZSRR wyprodukował tylko czterdzieści pięć tysięcy samochodów. Co więcej, gorszy od wroga pod względem szybkości, broni i zbroi.
  Rok 1946 rozpoczął się również od próby wielkiej ofensywy Armii Czerwonej. Ale Niemcy rzucili do bitwy swój najlepszy piramidalny czołg E-50 i byli w stanie pokonać jednostki radzieckie, spychając je z powrotem do Polski i Słowenii. Ale obfite opady śniegu i masowy bohaterstwo wojsk radzieckich powstrzymały faszystowskie hordy nad Niemnem i nieco za Grodnem! Przy wsparciu Bandery Fritz wkroczył do Lwowa. Niemniej jednak ofensywa na dużą skalę, a raczej jej porażka, doprowadziła do tego, że ZSRR stracił przyczółki w Europie Wschodniej, a teraz wojna ponownie przeniosła się całkowicie na terytorium bolszewickiego imperium rosyjskiego!
  W maju wojska Rommla próbowały wykorzystać swój sukces, ale po kilku miesiącach walk dotarły tylko do linii Baranowicze, Wilno, a następnie zbliżyły się do Rygi. Naziści odnieśli nieco większy sukces na południu - zajęli Winnicę i Żytomierz - zbliżając się do Kijowa! A Odessa została odcięta od wojsk radzieckich.
  Jednak i Niemcy ponieśli ogromne straty - do wojska powołano młodzież od czternastego roku życia i dziadków od sześćdziesiątego piątego roku życia. Powstało nawet kilka dywizji kobiecych, a także osobne pułki snajperskie i lotnicze, w których walczyła płeć słabsza!
  Jesienią Niemcy się bronili, a armia sowiecka ich odczuła. Również zimą bitwy toczyły się pełną parą. Nie udało się przełamać Niemców, którzy zachowali przytłaczającą przewagę powietrzną. Oblężone sowieckie miasta Ryga i Odessa upadły, ale Fritz nie mógł dalej rozwijać ofensywy.
  W 1947 roku do produkcji seryjnej zaczął wchodzić radziecki czołg T-54, który miał konkurować z głównym niemieckim, piramidalnym E-50. To prawda, że \u200b\u200bradziecki samochód nadal był gorszy od niemieckiego pod względem zbroi i broni, ale był tańszy i lżejszy. Masowa produkcja rozpoczęła się w lipcu.
  W lotnictwie było gorzej, ale 30 grudnia 1947 roku ostatecznie odbył się lot pierwszego radzieckiego seryjnego myśliwca odrzutowego MIG-15.
  Oznacza to, że faszystowski monopol w powietrzu zostanie zakończony.
  Masowa produkcja rozpoczęła się w maju 1948 roku. Sama maszyna była tylko nieznacznie gorsza pod względem prędkości i uzbrojenia od ME-362. To prawda, że \u200b\u200bNiemcy nadal mieli przewagę w ugruntowanej produkcji i doświadczeniu bojowym asów. Ale stało się jasne, że w powietrzu ZSRR zbliża się do parytetu.
  Jesienią 1948 r. rozpoczęły się nowe rokowania.
  Niemcy zostały wyludnione, ale ZSRR również został wykrwawiony. Ponadto fizycy niemieccy byli w stanie wyprzedzić sowieckich, a III Rzesza przeprowadziła już pomyślne testy bomby atomowej.
  Rommel zaproponował umiarkowaną opcję - Niemcy dostają wszystko, co już wygrali. Z Rygi do Odessy.
  Stalin w odpowiedzi zgodził się na opcję zerową. Ani my do ciebie, ani ty do nas!
  Negocjacje ponownie utknęły w całkowitym impasie.
  Koba spotykał się kolejno z każdym mniej lub bardziej znaczącym przemysłowcem, projektantem i znawcą militariów.
  Po tym, jak publicznie odczytał przemówienie, w którym zapowiedział, że będzie walczył z faszyzmem do samego końca!
  Dzień 7 listopada 1948 r. Stał się dniem wielkich zmian i decyzji!
  Epilog
  21 grudnia 1954... Nowy Jork... Najwyższy wieżowiec w Stanach Zjednoczonych obwieszony jest czerwonymi flagami.
  Stalin, którego wizerunek widnieje na ogromnych ekranach i na wszystkich billboardach ludowej republiki amerykańskiej, macha z uśmiechem do wojsk radzieckich przejeżdżających Aleją Lenina!
  Cały świat świętuje siedemdziesięciopięcioletniego towarzysza Stalina - pierwszego cesarza planety Ziemia!
  
  STANIE SIĘ LUCYFERA
  Choć nie było to dla niego łatwe, ale wciąż stosunkowo młody i nie mając czasu na zahartowanie duszy, wojownikowi Palpatine'owi udało się przekroczyć barierę.
  Karolina powinna była zostać zabita własnymi rękami i mieczem świetlnym. Ale aby ukryć ślady, w samym pałacu położono mały ładunek nuklearny.
  Darth Sidious opanował już miecz świetlny iw drodze do królowej odciął jej osobistą straż. Następnie kazał jej uklęknąć i zdjąć drogie buty - by umarła, jak to było w zwyczaju, boso na szafocie.
  Karolina się pojawiła. Palpatine odsłonił przed nią swoją prawdziwą twarz, a dostojna osoba gwałtownie wybuchnęła płaczem. Po tym, po raz pierwszy w życiu, Dart użył pioruna mocy... A kiedy zwęglona królowa się uspokoiła, bezlitosny Lord Sithów odłożył broń nuklearną na detonator i opuścił pałac.
  Mieszkańcy podwodnego świata zostali oskarżeni o sabotaż, z powodu którego wybuchła zaciekła wojna między dwoma światami planety. Pomimo przewagi technologicznej podwodnej rasie udało się przetrwać. Ponadto interweniowali przedstawiciele republikańskiego Senatu, który nie mógł dopuścić do ludobójstwa.
  Palpatine zasłużył sobie na laury rozjemcy i obecnie osiągnął poziom galaktyczny, na razie jedynie w roli skromnego asystenta senatora z Naboo, ale bardzo szybko zyskując sobie popularność.
  Jego nauczyciel Plagast aprobował awans ucznia, ale on sam coraz bardziej pogrążał się w naukowych badaniach nad magochlorianami. Chciał sam zyskać nieśmiertelność i nauczyć się wskrzeszać zmarłych. Ponadto Plagast, z pozorną bezwzględnością, po prostu czuł sympatię do niektórych swoich krewnych i marzy o ich szybkim zmartwychwstaniu.
  Córka Palpatine'a dorosła i została królową. I wkrótce miała własne potomstwo. Mąż formalnie nie został królem, ale był całkowicie legalnym małżonkiem i byłym oficerem Jedi, choć nie o najwyższych umiejętnościach. Oficjalnie otrzymał tytuł księcia i młodszego współwładcy - pod przewodnictwem królowej.
  Ale Palpatine nie lubił swojego nieoficjalnego zięcia: zbyt miły, szlachetny, na pozór bardzo przystojny i wyglądający na znacznie młodszego niż jego lata.
  Tak, a córka czarnego władcy dorastała niezwykle życzliwa i sympatyczna. Dość podobna w charakterze do ojca - który marzył prawdopodobnie o zostaniu najgorszą osobą we wszechświecie.
  W każdym razie Plagast nie musiał już namawiać swojego ucznia. Palpatine sam podjął decyzję - zniszczyć zarówno swoją córkę, jak i jej męża.
  Ale oczywiście w taki sposób, żeby się nie zapalić. A to nie jest łatwe, więc ochrona pałacu po wszystkich niepokojach i sabotażach została znacznie wzmocniona.
  Palpatine postanowił upozorować wypadek na statku kosmicznym. Udało mu się, wykorzystując swoje wpływy, doprowadzić do ucieczki rodziny królewskiej na Corusan, planetę metropolii i stolicę republiki. Podobno zaproszenie na wielkie święto - milenium wielkiej formacji.
  Nauczył się dobrze lekcji Mistrza Plagasta;
  Nauczyciel obiecał uczniowi, że chociaż jego trening będzie poważny, będą wolni od Reguły Dwóch. Przerywając zaklęty krąg zapisany przez Dartha Bane'a, nie będą niczego przed sobą ukrywać, nie doświadczą w swoim związku zazdrości i nieufności, a tym samym razem będą służyć Ciemnej Stronie. Sidious studiował pod kierunkiem Muuna przez dziesięciolecia, podczas których Plagast nauczył swojego ucznia wszystkiego, co sam wiedział, aby cała nowo odkryta moc Plagasta nie została utracona. Lekcje Plagueasta zmusiły Palpatine'a do zmierzenia się ze swoimi lękami, pozbawiły go wszystkich radości i wszystkiego, co było mu drogie. Czarny Pan nauczył Sidiousa, że emocje takie jak zazdrość i nienawiść, choć niezbędne do opanowania Ciemnej Strony, są jedynie sposobem na porzucenie konwencjonalnych pojęć moralności dla większego celu. Plagast pouczał także swojego ucznia o sposobach przejęcia władzy, którego ostatecznym celem jest kontrolowanie galaktyki.
  Ale najskuteczniejszym sposobem nauki było pokonywanie wirtualnych barier i wielowymiarowe kino.
  Pomagając Palpatine'owi awansować w kolejnych stopniach, mistrz dał Thalerowi Sidiousowi dostęp do jego holocronu Sithów, a także wielu innych. Wyszkolił Palpatine'a w walce mieczem świetlnym, władając piorunami Mocy, zmusił go do wchłonięcia wszelkiego rodzaju wiedzy na temat różnych rodzajów broni i technik ciemnej strony, ale nadał im tylko taką wartość, jaka jest niezbędna dla prawdziwego celu Zakonu. W tym samym czasie Plagast, pod pozorem Wielkiego Damaszku, zrobił wszystko, co konieczne, aby nikt nie podejrzewał go o pokrewieństwo z Palpatine'em.
  Więc tutaj wydarzyła się prosta rzecz - statek kosmiczny uderzył w strumień asteroid. Co więcej, już po powrocie statku kosmicznego, kiedy wielu pilotów brało mocne drinki.
  A Palpatine nie tylko nie był podejrzany, ale nawet otrzymał rozkaz za okazanie troski i odwiedzenie go od ryzykownej trasy. Ale są takie sposoby wymówek, że dana osoba z pewnością zrobi dokładnie odwrotnie. I prowokacja zadziałała, a tam urządzenia zostały lekko uszkodzone.
  Zarówno spadkobiercy, jak i małżonek zmarli, przeżyła tylko mała księżniczka Padme Amidala, wnuczka Palpatine'a. Odziedziczył tron na Naboo.
  A Darth Sidious dodał do listy swoich zbrodni. Jednak nie wszystko zostało zaakceptowane przez Plagast.
  "Masz Moc, uczniu, i talent do przywództwa. Co ważniejsze, masz krwiożerczość seryjnego mordercy, chociaż powinniśmy trzymać ją w rezerwie - chyba że przemoc ma jakiś wyłączny cel. Nie jesteśmy rzeźnikami, Sidious, jak niektórzy z Sithów z przeszłości. Jesteśmy architektami przyszłości.
  "Jak długo?"
  "Za dekadę - a nie dzień wcześniej".
  Ale cierpliwość w powstrzymywaniu się nie chciała się objawić. Chociaż czasami sam Witt zastanawiał się, dlaczego nagle stał się taki okrutny. Czy on ma tyle agresji od urodzenia? Co więcej, w przyjaznym gronie Palpatine sprawiał wrażenie życzliwej osoby.
  Darth Sidious przedstawił nawet nową teorię: prawdziwy Sith musi tak umiejętnie ukrywać swoje myśli, że nawet nauczyciel nie zrozumie haczyka! Nawet jeśli nazywa siebie Plagastem Mądrym!
  Kiedy Palpatine zaczynał wchodzić w galaktyczną politykę, jego mentor dokonał nowego przełomu w swoich badaniach. Wola zbrodniarza Yinchorri, przedstawiona Damaszkowi przez delegację tej samej rasy, została złamana pod wpływem Mocy, pomimo wewnętrznego, naturalnego oporu gadów. Plagast przeprowadził też wiele eksperymentów na innych próbkach, testując własne możliwości. Na kolejnym spotkaniu w skrytce Plagast przedstawił Sidiousowi wytyczne, według których powinien postępować Sith, opowiedział o swojej długoterminowej eliminacji Kerreda Sante i nakazał Sidiousowi nakazać zabójstwo senatora Vidara Kima, aby Palpatine zajął jego miejsce . Sam Plagast odwiedził planetę Kamino, gdzie negocjował z lokalną rasą twórców klonów, aby stworzyć armię posłusznych Yinchorri. Później Damaszek i jego podwładni wyruszyli do Serenno, gdzie Plagast osobiście rozmawiał z obecnymi tam Jedi. Dowiedział się więc, że Jedi Qui-Gon Jinn nie lubi korporacji, a jego były mistrz Dooku uznał, że pozycja Republiki jest nie do utrzymania. Plagast umiejętnie zasiał ziarno wątpliwości w sercu Mistrza Sifo-Dyasa, delikatnie przekonując go, że Republika potrzebuje armii.
  To prawda, kto pójdzie stworzyć kosztowną maszynę wojskową bez wojny? A Sithowie chcieli dokładnie kontrolować metodę przemocy, ponieważ inna droga jest sprzeczna z ich naukami.
  Podczas politycznej sesji przyjęcia do Republiki kilkunastu światów Federacji Handlowej, Plaguest i Sidious spotkali się ponownie pod postacią Damaszku i Palpatine'a. Zgodnie z wcześniej ustalonym planem Palpatine wygłosił spektakularne przemówienie, które wywołało krzyki i chaos w Senacie. Plagast był zadowolony, bo planety Federacji Handlowej weszły w skład Republiki iw przyszłości Sithowie mogli własnymi rękami rozpętać galaktyczną wojnę. Ale Plagast wiedział, że urażony senator Pax Tim spiskował z innymi wrogami Damaszku - strukturą bezpieczeństwa Sante - i teraz podejmie bardziej aktywne kroki w celu usunięcia Damaszku. Dlatego Plagast celowo ustawił Palpatine'a z Timem na sesji politycznej i użył ucznia jako przynęty podczas testowania go. Pomimo udanych działań Sidiousa, Timowi udało się przechytrzyć obu Sithów, wydając rozkaz maladijskim zabójcom Plagasta. Ponieważ ten ostatni skoncentrował wszystkie swoje siły, aby powstrzymać porwanie i zlokalizować Tima, nie wiedział, że planowano na niego drugi atak.
  I Darth Sidious to czuł, ale już myślał o pozbyciu się opieki mentora.
  Podczas ceremonii wprowadzenia Larsha Hilla w loży Zakonu na Coruscant, Darth Plagast został prawie zabity przez najemników. Asystent Palpatine'a, Pestage, skontaktował się z Maladianami i otrzymawszy niezbędne informacje, natychmiast powiadomił o tym Palpatine'a. Obaj przybyli na miejsce zamachu i zastali tylko żywego rannego i ledwo oddychającego Plagasta, który owinął ranę Mocą; reszta Muunów ze stolic Damaszku została zabita. Później Palpatine osobiście zemścił się na Timie, zabijając samego Tima i wielu innych członków Gran Protektoratu w ambasadzie Malastare na Coruscant. Policja nie znalazła sprawców zbrodni, mimo powołania specjalnego zespołu do zbadania tych zgonów w następstwie zabójstwa senatora Kima. W rezultacie Damascus Capitals nie straciło swojego lidera, ale Hego Damascus wycofał się ze spraw Galaktyki.
  Darth Sidious dość sprytnie knuł plany. Nie zabił swojej wnuczki Padvy, ale raczej się z nią zaprzyjaźnił. I z zewnętrzną niechęcią został senatorem.
  Wpływy czarnego lorda rosły, pojawił się trzeci Sith Darth Maul. Wyszkolony również w metodach barbarzyńskich i bardzo zdolny wojownik. Jednak uzdolnienia Maula w sile nie są tak wielkie, aby mógł zostać pełnoprawnym spadkobiercą.
  Poza tym zarówno Plagast, jak i Thaler to nadal ludzie, i to nie bez znamion rasizmu. Tak naprawdę nie chcieli, aby tron przyszłego Imperium Sithów odziedziczyła rasa niebędąca ludźmi.
  Dlatego być może śmierć Dartha Maula była z góry ustalona. Ponadto Palpatine prawie zginął podczas pojedynku ze swoim uczniem, a tylko przewaga siły uratowała przyszłego cesarza przed śmiercią.
  Darth Sidious był zirytowany, że ktoś we wszechświecie jest lepszy w posługiwaniu się jego mieczem świetlnym. I to również pozostawiło swój ślad. Na szczęście dla ludzkiej pary, Maul, ze względu na swoje ograniczenia, nie mógł ich prześcignąć w znajomości ciemnej strony mocy!
  Damaszek i Palpatine zrobili wszystko, aby kryzys Naboo był korzystny dla nich obu. Zanim Darth Maul rozpoczął operację na Naboo mającą na celu zniszczenie Jedi, Damaszek podjął aktywne kroki w celu zorganizowania nowego kryzysu. Kontaktując się z szefami Związku Korporacyjnego, Gildii Handlowej, Związku Techno i innych korporacji, Damaszek przekonał ich o okrutnych działaniach Republiki wobec ich światów. Palpatine, po zapewnieniu sobie wyboru na Najwyższego Kanclerza Republiki Galaktycznej, zdecydował, że nadszedł czas, aby sam ukończyć Wielki Plan. Po tym, jak dowiedział się od Plagasta, czego potrzebuje i wykorzystał koneksje swojego mentora, aby zapewnić sobie upragnioną pozycję, Palpatine uznał starzejącego się Muuna za przeszkodę. Z drugiej strony Plagast zdawał się mieć pełne zaufanie do swojego ucznia.
  Co więcej, Darth Maul zmarł, a zasada dwóch została automatycznie przywrócona.
  Przed nim było jeszcze dużo pracy i czasu, a Darth Sidus po prostu nie miał okazji wyszkolić nowego ucznia.
  Dlaczego więc ich tandem nie istnieje jeszcze przez kilka lat - aż zakon Jedi zostanie ostatecznie zniszczony?
  Ale nie to było najważniejsze. Plagast w końcu ujawnił straszliwą tajemnicę: "to on jest prawdziwym, biologicznym ojcem Palpatine'a - Witt Thaler".
  Tak, jego matka, bardzo piękna wieśniaczka, odwróciła głowę bogatego kupca pana Damaszku. I nie mógł powstrzymać pasji.
  Ogólnie rzecz biorąc, po inicjacji w Sithów zdolność do reprodukcji potomstwa gwałtownie spada. A potem takie szczęście - masz syna! I tak zdolny, i obdarzony nie tylko siłą, ale posiadający wybitny talent polityczny.
  To był główny powód, dla którego uratował młodego człowieka. O wiele przyjemniej jest przekazywać dzieło własnej krwi. Chociaż ze względu na fakt, że wysokopoziomowi Sithowie stali się niemal bezpłodni, więzi rodzinne nigdy nie były uważane za główne.
  Plagast poczuł się głęboko... Może naprawdę zdecydował, że własny syn go nie dotknie.
  Ale właśnie to skłoniło Dartha Sidiousa do działania. Popełnienie takiej zbrodni jak zabójstwo własnego ojca jest marzeniem każdego Mistrza Sithów.
  W noc poprzedzającą wybory Damaszek wystąpił publicznie po raz pierwszy od lat, wyłącznie z senatorem Palpatine: razem wzięli udział w premierze nowej produkcji Mon Calamari w Galactic Opera House. Po wprowadzeniu obaj Lordowie Sithów udali się do penthouse'u w Damaszku w budynku Kaldani Spire, aby świętować zbliżający się sukces Palpatine'a. Palpatine obszedł nauczyciela winem, przygotowując się do nadchodzącej przemowy w Senacie.
  Podchmielony Plagast powiedział Palpatine'owi, że jego eksperyment z magochlorianami był więcej niż udany. Chłopiec Anakin wygrał wyścig, a co najważniejsze, zdołał unieszkodliwić całą armię robotów bojowych. Oznacza to, że chłopiec jest obdarzony siłą bardziej niż wszyscy żyjący we wszechświecie. Oprócz parowania z chłopcem udało mu się zapłodnić magochlorianami i przedstawicielem rasy Togruta. Biorąc pod uwagę, że przedstawiciele tej humanoidalnej, ale nie-ludzkiej rasy są ubożsi od ludzi pod względem Magohlorian, ale jednocześnie odsetek Jedi, których jest wśród nich wielokrotnie mniej niż ludzi, jest bardzo wysoki, Następnie ...
  Nowa dziewczyna Ahsoka Tano w przyszłości będzie mogła osiągnąć niezwykłe, nieznane wcześniej szczyty umiejętności. Połączenie alternatywnych sposobów postrzegania potęgi Togruta i obfitości magochlorianów - może dać początek prawdziwemu cudowi natury stworzonej przez człowieka.
  Co dalej? Będzie kontynuował eksperymenty i stworzy nową rasę ludzi - równą sile bogom. I będzie w stanie zsyntetyzować istoty jeszcze wyższego poziomu niż Magohlorianie - teochloriany, co pozwoli Sithom zmienić prawa fizyczne wszechświata, a być może stworzyć nowe wszechświaty!
  Czarny lord miał się czego bać i dziwić.
  Stopniowo upijając się, Plagast po raz pierwszy od wielu lat zapadł w sen, a po kilku chwilach Sidious, po wahaniu (może lepiej po prostu odciąć mu głowę mieczem?), sprowadził strumień Mocy piorun na nauczyciela.
  - Twój ojciec odpowie za wszystko! Za to, że mnie opuścił, że pozwolił mi przeżyć rok piekła w umęczonych królewskich piwnicach! Dlaczego kazał mi zabić moją jedyną prawdziwą miłość Karolinę!
  Czarny Sith ryknął, plując piorunami na swojego rodzica. Naprawdę go nienawidził.
  Ciesząc się bólem Plagasta, Darth Sidious powoli torturował go na śmierć, a on wyczerpany pomocą Mocy nie mógł nic zrobić i umarł.
  W ostatnich sekundach Czarny Pan powiedział:
  "Przegrałeś tę grę w dniu, w którym zdecydowałeś się nauczyć mnie rządzić Galaktyką. Masz swojego ojca u boku - a dokładniej pod piętą. Byłeś moim nauczycielem, ojcze - tak, za to będę ci powtarzał na zawsze , niech będzie wiecznie wdzięczny, ale nigdy nie będziesz moim panem".
  - Palpatine pożegnał się z umierającymi i płonącymi w ogniu piorunami siłami Dartha Plagasta.
  I tak wynalazca Sithów zakończył swoje burzliwe życie. A wraz z nim przewróciła się karta historii powszechnej.
  Pojawiły się jednak dwie nowe, wspaniałe kreacje: Ahsoka i Anakin, a także uczeń, któremu udało się zdobyć władzę nad galaktyką i pokonać Jedi.
  Luke Skywalker był więc prawnukiem Palpatine'a i synem Dartha Vadera.
  Dlatego czarny lord Sithów nie mógł wydać rozkazu, zabrać i zniszczyć swojego bezpośredniego potomka, obdarzonego siłą. Co więcej, cokolwiek by nie mówić - Luke jest w stu procentach człowiekiem, a jego własne dzieci to w połowie Togruta. Ale Imperator Palpatine już wprowadził prawa ograniczające prawa nieludzi i generalnie dążył do ustanowienia praw rasistowskich w nowym państwie.
  Rzeczywiście, kiedy ludzie są najliczniejszą rasą w galaktyce, a sam cesarz jest człowiekiem, podobnie jak jego świta, wtedy ostry rasizm i poniżanie innych ras jest całkiem w duchu Sithów. Uwielbiający tłumić i dominować.
  Wielki Marszałek Tarkin rozwinął całą teorię i ideologię, aby usprawiedliwić rasizm...
  Ale oni odziedziczyli tron, tylko połowa ludu. Chociaż Ahsoka pozbyła się brzydkich narośli, a jej kameleonowa skóra wygląda pięknie.
  Cesarz specjalnie wysłał swoje dzieci, aby zniszczyły życie na planecie Shilo, na której żyli Togruta. A potomstwo czarnego pana spełniło to z radością.
  Służyli od poczęcia i znali tylko ciemną stronę mocy. Palpatine w młodości nie raz czynił dobre uczynki. A gdyby dostał się do piwnicy tortur, gdyby nie wpadł na Plagasta, nigdy nie zostałby największym zabójcą w galaktyce.
  Tak, jego dzieci nie czyniły dobrych uczynków, z radością czyniły zło. Ale z jakiegoś powodu właśnie to jest nieprzyjemne dla cesarza. Tolya iw nim dobroć nie umarła do końca. Toli Palpatine uważał, że nie można stać się prawdziwym Sithem bez walki ze sobą, kiedy pokona się w sobie Jasną Stronę.
  Jego dzieci traktowały służbę złu jako coś oczywistego, jako najbardziej naturalną rzecz we wszechświecie, nie doświadczając psychicznej udręki i wyrzutów sumienia.
  Ale Palpatine walczył sam ze sobą i tylko Bogowie Wszechmogący wiedzą, ile kosztowało go zabicie Karoliny.
  Ponadto cesarz nie odważył się zabić swojej matki. Plagast najwyraźniej też ją darzył uczuciem, nigdy nie zadał takiego pytania.
  A matka Palpatine'a wciąż żyje i pomimo tego, że ma już ponad sto lat, wcale nie wygląda na głęboką staruszkę. Wręcz przeciwnie, wydaje się młodsza od swojego syna, silnej blondynki - z wyglądu nie ma więcej niż trzydzieści lat. Po zwolnieniu z katorgi osiedliła się w odległej prowincji i tam zajęła się czarami.
  Tak, plebsu, wieśniaczki, ale też kobiety niezwykłej, której genetyka została przesunięta. W przeciwnym razie z trudem mogłaby zajść w ciążę z czarnym panem.
  Boso, w samej przepasce biodrowej, z wąską talią jak u młodej dziewczyny, ciężko pracowała w polu, a nocami uprawiała czary. Ale kiedy Witt mieszkał z nią, jej matka ukrywała swoje studia i nie poświęcała syna na nic.
  To prawda, że \u200b\u200bkilka razy się wymknęła: że prawdopodobnie będzie jej przeznaczone pochować nie tylko swoich bliskich, ale także ich dzieci i wnuki.
  Palpatine odwiedził swoją matkę zaledwie rok temu - kiedy trzeba było osłaniać Naboo przed najazdem rebeliantów. Ci też szukali tajemnic na rodzimej planecie czarnego cesarza. Może chcieli poznać jego słabości lub znaleźć krewnych?
  Cesarz miał przyrodniego brata. Tutaj Palpatine poświęcił go siłom ciemności na krótko przed kryzysem na Naboo - jak to powiedzieć, że szczęście się uśmiechnęło.
  W tym czasie brat miał już wnuki, więc oczekiwana taktyka Dartha Sidiousa była uzasadniona. Jeszcze więcej ofiar i uzupełnienie panteonu zamordowanej rodzimej krwi.
  Potem chciał w tym samym czasie i wykończyć matkę. Ale Palpatine spodziewał się spotkać starą kobietę, ale jego matka w ogóle się nie zmieniła przez długie lata rozłąki. Dziewczęca, muskularna sylwetka, bardzo ciemna od poparzeń słonecznych i gładka skóra, piękna twarz z męskim podbródkiem. Z daleka można ją ogólnie pomylić z dziewczyną, ale z bliska widać rysy jej twarzy: dość dojrzała, uformowana, ma co najmniej trzydzieści lat. A jeśli spojrzysz w szmaragdowo-szafirowe oczy, wyda ci się jeszcze więcej.
  Witt Thaler, który nie spodziewał się, że jego matka nie jest taka prosta, jak się wydaje, był zszokowany i odmówił zabicia, czy też, jak to nazwał, złożenia ofiary siłom ciemności.
  Nie znalazł wówczas w sobie odwagi, by zamienić choćby kilka słów z matką-czarodziejką i unikając kontaktu, pospieszył do wyjścia. Matka mogła rozpoznać syna, ale też udawała chłodną i obojętną.
  A podczas ostatniej wizyty na Naboo pojawiła się w momencie, gdy cesarski konwój wpadł w zasadzkę. Palpatine był prawie pochowany w pałacu, ale pojawiła się przed nim bosa kobieta, wskazując ukryte wyjście i pokazując, gdzie znajdowała się kolejna zasadzka rebeliantów.
  Potem zamienili z nią kilka zdań.
  Niegasnąca matka położyła dłoń na czole Palpatine'a i powiedziała gorzko:
  Jak bardzo byłeś ranny, synu. Nie ma w tobie ani jednej rozpoznawalnej cechy!
  Darth Sidious ze złością odpowiedział swojej matce:
  - Wyglądam tylko jak głęboki starzec! W rzeczywistości moje ciało od dawna żyje niezgodnie z ludzkimi prawami. I wciąż jestem w stanie pokonać każdego Jedi mieczami. A okres fizycznego istnienia mojego ciała będzie trwał ponad sto lat!
  Młoda matka skinęła głową na pomarszczonego syna.
  "Czy zdecydowałeś się przedłużyć swoją fizyczną egzystencję, stając się wampirem?" Oczywiście wampiry mają przewagę nad ludźmi. Z wyjątkiem konieczności picia krwi trzy razy dziennie i unikania światła słonecznego. Ale to nie jest życie!
  Imperator Palpatine obraził się na matkę i nawet chciał ją uderzyć, ale się powstrzymał. Mruknął ze złością:
  "Jestem silniejszy niż byłem, kiedy byłem młody, trudniej mnie zabić czymkolwiek innym niż srebro. A w każdym słońcu można założyć wygodny kombinezon z filtrami, a sztuczne światło nie jest dla mnie niebezpieczne.
  Tutaj ton Dartha Sidiousa złagodniał.
  - To lepiej, powiedz mi, jak ty, będąc prostym człowiekiem, udało ci się zachować młodość?
  Łada Thaler ze słodkim uśmiechem o białych zębach odpowiedziała:
  - Całe życie chodziłem boso po Naboo, całe życie pracowałem, jadłem zdrowo, piłem tylko soki i mleko. Zawsze na świeżym powietrzu - z dala od miasta. W stolicy byłem tylko raz, i to w kajdanach, kiedy przywieźli mnie na werdykt. I znowu do wsi z motyką!
  Prowadzę najzdrowszy z możliwych trybów życia i dlaczego miałbym się starzeć?
  Palpatine tym razem nawet nie był zły, poczuł się trochę zabawnie i całkiem logicznie poprosił o wyjaśnienie:
  - Miliony wieśniaczek prowadzi taki sam tryb życia jak ty, ale to nie przeszkadza im zmienić się w brzydkie stare kobiety, w przeciwieństwie do ciebie. Jaki jest sekret - powiedz mi!
  Mama odpowiedziała z protekcjonalnością w głosie:
  - Najważniejsze pytanie brzmi: dlaczego człowiek się starzeje? Cykl w przyrodzie jest wieczny, a ciało ludzkie przypomina taki cykl. Obiektywnie rzecz biorąc, w samym ludzkim ciele nie ma niczego, co musiałoby się starzeć. Młoda kobieta przerwała i kontynuowała z pewnością siebie bogini. - Chodzi o myślenie i wiarę. Uwierz, że starość jest nienaturalna, a wieczna młodość wręcz przeciwnie, to wzór i nie zestarzejesz się!
  Palpatine nie do końca się z tym zgodził:
  - Starzeją się nie tylko ludzie, ale także metal, przedmioty, statki kosmiczne, roboty bojowe. Jak myślisz, dlaczego człowiek jest w stanie tego uniknąć wysiłkiem woli i wiary?
  Młoda kobieta z przekonaniem odpowiedziała:
  - Ludzkie ciało, w przeciwieństwie do metalu, jest systemem odnawialnym. Komórki mogą dzielić się i odnawiać przez miliardy miliardów lat. Każdy naukowiec powie, że łodygi w organizmie starczą na miliony milionów istnień ludzkich. Musisz tylko nauczyć się robić jedną podstawową rzecz - regenerować i odnawiać komórki nerwowe. Wtedy nieśmiertelność stanie się rzeczywistością!
  Palpatine zapytał przymilnie:
  - A jak ty to robisz mamo?
  Kobieta roześmiała się i odpowiedziała szeptem:
  Dlaczego wampir miałby wiedzieć? I tak w tym ciele rozciągniesz się na pięć lub sześć wieków. I dorastasz cudowną odmianą... Czy nadal musisz opanować sekret wiecznej młodości. Zwłaszcza biorąc pod uwagę twój egoizm?
  Darth Sidious syknął jak duszony wąż i wyciągnął swoje szkarłatne ostrze.
  - Mogę cię poświęcić siłom ciemności!
  Matka spojrzała bez cienia kraju na swego syna-cesarza. Odpowiedziała z jeszcze szerszym uśmiechem.
  - Ta ofiara nie pomoże ci w walce! Chociaż jesteś krwawym tyranem, moje modlitwy ratują cię od śmierci. Za rok będziesz szedł brzegiem przepaści. I tylko twoja matka może ocalić twoją duszę od piekła!
  Palpatine ustąpił i machnął lekceważąco ręką.
  "W porządku, jak powiedziałeś, wampirowi zostało jeszcze pięć lub sześć wieków. I tam może znajdę skuteczniejszy sposób na przedłużenie życia. Co więcej, prowadzone są już eksperymenty mające na celu tchnięcie ducha w klona!
  Mama pocałowała Palpatine'a na pożegnanie i życzyła mu powodzenia. Pachniała tak świeżo i przyjemnie. A Darth Sidious tęsknił - w dobru tkwi piękno.
  Zło jest złem, a życie w ciemności i wściekłych szakalach jest niezwykle męczące. Czasami pojawiają się lęki... Bolesne i straszne.
  Co więcej, Imperator Palpatine chciał, aby jego następcą byli Sithowie, którzy nie są czystym złem, i aby następca mógł wnieść przynajmniej coś kreatywnego w życie kosmicznej potęgi.
  Luke Skywalker jest stuprocentowym człowiekiem i to jest jego znaczący plus.
  W dodatku wciąż płynęła w nim krew Anakina i Palpatine'a. A sprowadzenie tego chłopca na ciemną stronę wymagało poważnych wysiłków.
  
  
  NARODZINY DIABŁA
  Jak to się stało, że Palpatine - skromny młodzieniec, doskonały uczeń i wyróżniający się wzorowym zachowaniem, stał się ucieleśnieniem uniwersalizmu i zła i przeszedł na ciemną stronę mocy?
  Życie na planecie Naboo było stosunkowo dobre - łagodny klimat, hojna ziemia, prawie brak buntów i żądań zmian. Formą rządu jest monarchia konstytucyjna... Ale władza króla jest wielka, jego dekrety są równe prawu, a jedynie Padla Amidala została zmieniona tak, aby ograniczyć zarówno okres panowania monarchy, jak i jego uprawnienia.
  Palpatine w młodości jest bardzo przystojnym, szczupłym i oczywiście fizycznie rozwiniętym młodzieńcem, który wygrał międzyplanetarne zawody w Aviaball. To wtedy Palpatine, który w ostatniej chwili został włączony do zespołu Naboo, poczuł wrażliwość na moc. Widział z wyprzedzeniem loty pulsarów i zwroty asteroid w najbardziej złożonej grze wirtualnej. I zdał sobie sprawę, że potrafi wyczuć, kiedy nadszedł czas, aby zadać śmiertelny, decydujący cios. A potem jego nazwisko było nieco inne: Witt Thaler. Zwykła matka i nieznany ojciec. To prawda, że \u200b\u200bdzięki swoim wrodzonym zdolnościom i ciężkiej pracy Wittowi udało się wejść na bezpłatny wydział prestiżowej uczelni. Aby to zrobić, konieczne było zebranie bardzo wysokiego wyniku.
  Kosztem ojca, bardzo pięknej i krągłej matki, powiedział, że jest szlachetnym dżentelmenem, może nawet spośród dobrze urodzonych Jedi.
  Ale nie potrafiła go nazwać. Witt jednak poczynił w głowie różne przypuszczenia - może jego ojciec jest generalnie cesarzem z sąsiedniej galaktyki?
  Już jako dziecko Thaler - przyszły Palpatine czuł umiejętność czytania zamkniętego podręcznika - w formie papierowej lub elektronicznej - tak czy inaczej. Przyjaciołom zaimponował umiejętnością przewidywania wyników sportowych, czy wygrywaniem zagadek na wyzwaniu - jak ta ukryta w pięści.
  Ale to właśnie w tej grze zdał sobie sprawę, że ma rzadki dar. Sensacyjne zwycięstwo sprawiło, że Witt Thaler został bohaterem Naboo, a... Cóż, jak w bajce, doprowadziło to do tego, że najpiękniejsza dziewczyna, księżniczka Caroline Amidala, zakochała się w nim po uszy.
  A sam Witt, ze swoją młodą, gorącą krwią, poczuł przypływ sympatii i wzajemności. Zakochali się w sobie do szaleństwa, a oficjalna następczyni tronu, Karolina Amidala Naberri, zaszła w ciążę z chłopcem z plebsu.
  Król był wściekły. Zgodnie ze zwyczajem i prawem planety Naboo aborcja jest surowo zabroniona, ale księżna koronna i jej potomstwo zostali pozbawieni prawa do tronu. Witt Thaler po ciężkich torturach miał zostać stracony w najboleśniejszy sposób. A Karolina po urodzeniu dziecka została wysłana jako niewolnica na plantacje. Jest księżniczka: bosa, w jedynie postrzępionej tunice, musiała ciężko pracować razem z innymi uwięzionymi dziewczętami. Nocować w baraku, na gołych deskach i jeść proste, toporne jedzenie. Przyszła królowa była bita batem przez nadzorców, jeśli pracowała choć trochę wolniej.
  Jednym z rodzajów kar jest wieszanie niewolników na drążku i łaskotanie bosych pięt płomieniem pochodni.
  Sam Witt był torturowany w lochu. Torturowali mnie okrutnie, subtelnie, ale bardzo profesjonalnie, nie dopusciwszy do utraty przytomnosci czy przedwczesnej smierci.
  Witt Thaler przeszedł przez tysiące kręgów piekła. Przed egzekucją był torturowany przez cały rok. A potem miał zostać zjedzony żywcem, na oczach milionów mieszkańców Naboo, przez kleszcza.
  Ale podczas egzekucji nagle potwór eksplodował... A kiedy dym się rozwiał, Witt Thaler zniknął bez śladu. Wielu uznało to za znak z góry i padło na kolana. A król zachwiał się, jego twarz posiniała - miał udar.
  I okaleczony przez wiele miesięcy tortur, Witt obudził się w wilgotnej grocie, pokrytej jaskrawymi roślinami. Było to dla niego bardzo bolesne, ale jednocześnie powróciło uczucie wściekłej siły. Z jakiegoś powodu podczas tortur w piwnicy tortur Witt nie mógł wykorzystać swoich zdolności i spalić oprawców.
  Chociaż wyraźnie reprezentował on wylatujący z siebie ogień, erupcję pulsarów, oraz wytrysk ze straszliwego pistoletu plazmowego (zakazanego w starej republice - z powodu jego ogromnie dużej siły niszczącej!). Ale potem uczucie siły wróciło.
  A głębokie rany zadane przez oprawców powoli, ale nieuchronnie goiły się.
  Obok Witta stał pojemnik z mieszanką składników odżywczych, którą od czasu do czasu wchłaniał, pogrążając się we śnie.
  Tutaj na przykład marzył ... Urojony i jednocześnie heroiczny;
  Pożeranie zwłok przebiegało w szybkim tempie, zmutowany lew śpieszył się, o ile mięso było świeże i ciepłe. Kiedy w końcu skończył, szkielet pozostał. Kilku czarnoskórych wojowników w szatach , uzbrojonych w magiczne różdżki, odpędziło go, po czym podniosło szkielet.
  - Dzielny gladiator, który zginął mężną śmiercią, zostanie pochowany zgodnie z miejscowym zwyczajem z wszelkimi honorami. - oznajmił komentator entuzjastycznym tonem.
  - Niesamowity! Nie takie złe zakończenie! - powiedział przyszły cesarz kosmosu. Witt jest wciąż młodym mężczyzną we śnie, wydaje mu się, że jest w swojej niedawnej przeszłości.
  A nieznany komentator nadal krztusił się z wściekłego zachwytu:
  - A teraz ogłaszamy kontynuację konkursu. W tej chwili każdy w społeczeństwie może walczyć z zabójczym lwem.
  Witt Thaler natychmiast wstał i krzyknął przenikliwie:
  - Chcę!
  - To zrozumiałe, że chcesz odpokutować swoją winę, że nie postawiłeś na osobę. - droczyła się z nim księżniczka Karolina Amidala.
  Młody człowiek krzyknął z wściekłością:
  - A jeśli tak! Zwierzę, które zabiło człowieka, nie jest godne życia!
  - Ale masz konkurentów, spójrz tutaj. - Księżniczka Karolina wskazała na zmartwychwstałą bestię, przypominającą wyprostowanego krokodyla z pyskiem słonia. Ten facet też chce walczyć!
  Komentator ogłosił:
  - Tak więc dwie osoby naraz wyraziły chęć przyłączenia się do walki, to najpierw muszą walczyć ze sobą.
  Publiczność z zadowoleniem przyjęła tę decyzję, więcej spektakli i więcej krwi!
  Wojownik Witt spojrzał na potwora z trąbą pokrytą łuskowatą zbroją, który już w pierwszych sekundach nieprzyjemnie wciągnął żołądek. Wtedy młodzieniec przezwyciężył podniecenie, choć wróg był niewątpliwie niebezpieczny.
  - Otrzymasz standardową broń! - oznajmił komentator z chłodem w głosie.
  Wojownicy ukłonili się zgodnie ze zwyczajem. Następnie otrzymali miecz i tarczę. Potem Witt czekała kolejna niespodzianka, otrzymał jeden miecz, na prawą rękę, a wróg otrzymał dwa naraz, zabierając drugą broń w kufrze.
  - To niesprawiedliwe! - zaprotestował młodzieniec. - Dwa ostrza przeciwko jednemu.
  - To jest Wysysacz Trupów, zawsze używa nosa w bitwach. Taki zwyczaj! - odpowiedział niewidzialny komentator, nie ukrywając pogardy w głosie, broń wręczały piękne, prawie nieważkie dziewczyny, bardzo podobne do nimf. Patrząc na nich, Witt (przyszły Palpatine) poczuł namiętne pragnienie i bardzo się wstydził, że jego napięcie zostanie zauważone. Mówił więc z gniewem.
  - Więc daj mi drugi miecz zamiast niezdarnej tarczy. - Nie chcę być palantem.
  - Masz takie prawo! - powiedział, lekko podrev, komentator.
  Nimfa podała młodzieńcowi drugi miecz i powiedziała z patosem:
  - Walcz rycerzu, nie hańb honoru.
  Komentator ponownie ogłosił:
  - Prawo do zabicia lub ułaskawienia należy do wojownika, który posiada zwycięską broń! A także do publiczności. Myślę, że należy to wziąć pod uwagę.
  - Zdecydowanie wykończę śmiałego przystojniaka. - powiedział Trupowiec.
  - Bez wykucia młota nie podzielisz zamku! - Mówił, dowcipny aforyzm Witt.
  Wstali, słoń krokodyl był znacznie większy od faceta i zaczęli czekać na sygnał.
  Lekka jak piórko nimfa podleciała do niego i pocałowała młodzieńca w różowy policzek.
  Witt zarumienił się i zrobił pół kroku, w tym momencie zabrzmiał sygnał do bitwy. Pożeracz trupów rzucił się na niego, wymachując mieczami, spodziewał się, że przyjmie to bezczelnie. Młody człowiek był w pogotowiu i skacząc w bok, a wychodząc kopnął. Cios spadł na tarczę, zadźwięczał paskudnym dźwiękiem.
  - Hej, chłopcze! Dbaj o swoje buty, są ładne.
  Młody Witt bardzo żałował, że nie zdjął tenisówek, były prezentem na urodziny, nietypową kolorystyką i mimo mocnej skóry nie chciał ich zepsuć. On jest synem biednej kobiety, drogie dobre buty. A on Witt jest jeszcze chłopcem, więc nie waha się chodzić boso.
  Bitwa trwała dalej, po czym młody człowiek zauważył, że wróg bardzo zręcznie posiada swój kufer. Jak szybko porusza się miecz, podczas gdy ramiona nie są tak ruchome, a nawet wyższość długości.
  - Całe życie marzyłem o jeździe na słoniu, a nie o walce. Już jesteś obrzydliwy.
  W odpowiedzi ochrypły pisk:
  - Czego dana osoba nie lubi. Oto jak podrzędna jest wasza rasa.
  Witt nadal zmieniał trajektorię, wykonał wobec młynarza jedną ze skutecznych sztuczek
  Kendo, ale najwyraźniej chwała utalentowanego wojownika nie przyszła na marne jego przeciwnikowi. Udawało mu się wszystko parować, a nawet sam zadawał czułe ciosy. Tutaj np. jeden z ataków trafił Witta w klatkę piersiową, koszulka została przecięta, młodzieniec wykonał salto w tył, ledwo unikając poważnej porażki. Dwugłowy rosyjski orzeł został uszkodzony, przecięty na pół.
  - To drań! - powiedział Witt i wykonał technikę "Motyla", ale znowu wszystkie ataki okazały się być
  odparte. - Nosy diabeł.
  Został ponownie ranny, podrapał się po ramieniu, a następnie uderzył w ramię. Witt się wycofał, nagle zdał sobie sprawę, że beznadziejnie przegrywa bitwę, mając do czynienia z bardziej utalentowanym wrogiem niż on sam. Co więcej, młody człowiek nie był jeszcze zbyt doświadczony w kendo.
  Księżniczka Caroline również się martwiła:
  - Jestem ostatnim głupcem, który nie powstrzymał mojego chłopaka. W tym wszechświecie jest całkowicie
  Obcy i położył głowę nie wiadomo o co.
  Chciała wyskoczyć z areny. Tutaj, zrządzeniem losu, pojawił się znajomy czarodziej.
  - Co za piękność, to nie dla niego strzelać z kija ani machać nogami. Znam Corpsessuckera! Co, na pewno zabije, a nawet wyśmieje zwłoki. Więc czy ci się to podoba, czy nie, będziesz musiał mi się poddać.
  - Nigdy! - powiedziała księżniczka Karolina.
  Czarodziej Ciemnej Strony Mocy syknął:
  - W takim przypadku możesz zostać sprzedany do pułku i będziesz służył dwudziestu żołnierzom dziennie. Albo wręcz przeciwnie, do haremu pana, gdzie jest was tysiące i uschniecie z melancholii i wstrzemięźliwości.
  Księżniczka dzielnie ryknęła:
  - Zostanę wojownikiem!
  Czarodziej zarechotał:
  - Jesteś delikatną dziewczyną, która nie posiada elementarnych sztuczek magicznych. Tak, zostaniesz spalony w pierwszej bitwie.
  Karolina była urażona:
  - Nauczy mnie Mistrz Chwały! I tak, jestem silny fizycznie!
  Czarodziej zachichotał obrzydliwie:
  - Mistrz Chwały? I tak, jest egoistką. Jest mało prawdopodobne, że odniesie sukces w czymś wartościowym. Żebym mogła wziąć cię za żonę i przekazać swoje umiejętności tubylca.
  Księżniczka uśmiechnęła się ironicznie.
  - Chcesz zostać bogiem?
  Czarownik ryknął pompatycznie:
  - Dlaczego nie! Że jestem gorszy od innych kandydatów?
  Karolina szczerze iz wyrazem pogardy powiedziała:
  - Jesteś obrzydliwy. Będę nienawidzić twojego dotyku.
  Oczy kusiciela rozbłysły szkarłatnym światłem.
  - Cóż, zapamiętam to.
  Kiedy rozmawiali, rany Witta powiększyły się. Młody człowiek cofnął się, już zaczął odczuwać zawroty głowy z powodu utraty krwi. Wysysacz trupów wykonał kolejny wypad, okropny zamach prawie odciął mu głowę, rozciął policzek.
  - Powiedział drań. - Podczas bitwy odczepił się rzep na jednym z jego tenisówek.
  A buty ledwo pasują. Ale zdolny młody człowiek został uderzony natchnieniem, gwałtownie podskakując. Machnął nogą, a tenisówka jak kamień z procy wleciała w pysk Pożeracza Trupów, trafiając nitami w oczko nabijanej piętą. Zawył, rozproszony na chwilę.
  Witt wykonał jeden z najtrudniejszych ruchów Jedi Kendo, Potrójny Wachlarz, i odciął trąbę potwora. Trysnęła fontanna krwi i Pożeracz Trupów cofnął się, szeroko rozstawiając nogi. Jego gardło wydało straszliwy ryk.
  Witt spojrzał na niego z wściekłością.
  - Wróg jest bliski całkowitej zagłady! Wygram!
  Młody człowiek zaatakował wroga, jednym mieczem nie był straszny. Trupi wysysacz cofnął się, zachwiał i spudłował ciosy. Wkrótce otrzymał kilka ciężkich ran i upuścił miecz. Potem zareagował tylko konwulsyjnie, obracając tarczę. W podnieceniu Witt wykonał technikę widłami, dźgając wroga najpierw w głowę, na co zdążył zareagować, a następnie w brzuch. Nakłucie było głębokie i jelita wyszły. Widząc następnie, że wróg w końcu osłabł, Witt wykonał technikę "szczotki" i przebił mu czaszkę. Padł martwy.
  - Wojownik Witt, nazywany duchem, wygrał. Jego przeciwnik, Trubosos, który rozbija pień, jest prawie martwy. Teraz zwycięski młody człowiek ma prawo go wykończyć lub nie.
  Tłum był hałaśliwy, część zakładu wygrała, część przegrała, ale wszyscy byli bardzo spragnieni krwi.
  Zjednoczeni, w dzikim impulsie i szaleńczym krzyku:
  - Pobij go! Odciąć głowę i powiesić na palu! - Krzyczeli. - Taki jest zwyczaj postępowania z przegranymi.
  Witt potrząsnął głową, w ferworze bitwy wciąż mógł zabijać, więc kiedy było już po wszystkim, jego wściekłość wyparowała. Odetnij głowę z zimną krwią i nadal znęcaj się nad nim, to nie jest w jego zasadach. Młodzieniec skłonił swoją bystrą głowę i powiedział stanowczo:
  - Nie, nie zabiję bezbronnej istoty.
  - Zniszcz to! Skończ to! - Tłum dalej krzyczał, a różne kończyny podskakiwały. I piszczy - Daj nam przyjemność!
  Przyszły cesarz Palpatine wykazał się niespotykaną szlachetnością:
  - Wróg został pokonany, a nawet okaleczony, czego chcieć więcej!
  -Twój przyjaciel jest głupi. Pozostawiając Corpsesuckera przy życiu, staje się śmiertelnym wrogiem.
  Nie wybaczy upokorzenia i utraty pnia. - Powiedział czarodziej z zardzewiałym sapnięciem. Dlaczego jesteś głupi. Nie krzycz, dokończ to?! On cię wysłucha!
  - Mam dość krwi! - odpowiedziała dziewczyna-księżniczka. - I dlaczego wszyscy jesteście tacy okrutni? Czy naprawdę nie ma innego sposobu na zabawę?
  Czarodziej, którego przebranie było ukryte pod szatą, syknął:
  - Ale jako?
  Caroline, z trudem ukrywając irytację, odpowiedziała:
  - Piosenki, na przykład do słuchania! Lub wykonywanie numerów artystycznych, wszelkiego rodzaju programów rozrywkowych, jest to możliwe ze zwierzętami.
  Czarownik, którego twarz jest ukryta, ale płonące głowy wciąż świecą w ciemności, śpiewał:
  - Co to za bootleg? Nie, to nie jest ciekawe! Wszelkiego rodzaju bufony i błazny nie mogą zastąpić spektaklu krwi.
  Księżniczka skrzywiła się na twarzy.
  - Naprawdę?
  Czarownik, zmarszczony i błyszczący, ryknął:
  - A co ze śpiewakami z ocynowanymi gardłami. Za pomocą magii i czarów możesz odtworzyć dowolną muzykę i głos. Możemy to zrobić. A jeśli zechcemy, zatańczą nagie hurysy.
  Czarodziej uniósł długi, szponiasty palec.
  -Nie, dziewczyno, najlepsza jest poważna walka gladiatorów.
  Księżniczka Caroline zdecydowanie się z tym nie zgadzała, ale nie sprzeciwiała się.
  Witt Thaler otrzymał pieniądze za walkę, jednocześnie wycinając coś na loterii. Wtedy młodzieniec, który jeszcze nie odszedł z poprzedniej bitwy, i ci, którzy zostali ranni, musieli walczyć
  Lew mutant. Ale jeśli drapieżnik wyleczył wszystkie rany za pomocą magii, młody człowiek wyszedł na świeże kawałki. Witt zdjął rozciętą koszulkę i zdjął tenisówki, ostrożnie odkładając je na bok, biorąc miecz w obie ręce. Półnagi, w podwiniętych dżinsach, wydawał się szczególnie przystojny księżniczce Karolinie. Na wypukłym torsie widoczne były szerokie nacięcia. Chłopiec wzruszył muskularnymi ramionami, starając się, by ból służył jego furii. Jego bose stopy dotykały gorącej powierzchni sztucznie ogrzewanej podłogi.
  Witt Thaler oddał pocałunek. Publiczność klasnęła w dłonie.
  Jęknął głośno:
  - Bojowników nie trzeba przedstawiać! Niech walka będzie ciekawa!
  Lew, nie czekając na trąbkę, skoczył, próbując podważyć wroga szablozębnymi kłami. Nie udało mu się, odbijając, Witt zdołał trafić go piętą w oko. Bestia rozgniewała się, skoczyła do przodu i potknęła się o ostrze miecza. Tutaj gladiator był już zaskoczony - krew, która wcześniej była czerwona, zmieniła kolor na zielony.
  - Z czego to wszystko? - zapytała zaskoczona księżniczka Karolina.
  - Oznacza to, że bestia stała się bardziej wytrwała i silna, wzrosła zdolność adaptacji. - Czarodziej odpowiedział ponurym tonem.
  Dziewczyna doszła do jednoznacznego wniosku:
  - To jest złe!
  Głos czarownika stał się o wiele bardziej wesoły:
  - Dlaczego! Twój chłopak jest świetnym wojownikiem, tylko przeklinanie będzie ciekawsze.
  Smoczy lew dalej skakał, ignorując krew, był bardzo szybki i młodzieniec ledwo miał czas na unik. Tutaj Witt wykonał salta, skacząc: jak akrobata, a potem nurkując jak bocja, rozerwał brzuch lwa. Terminator z kłami zdawał się nie zwracać na to uwagi, kontynuując ściganie młodzieńca po ringu.
  - Cholera! - powiedział zirytowany Witt. - Ty, którego ostrze nie bierze.
  Od utraty krwi młody człowiek zaczął się męczyć. Celnym wypadem udało mu się przebić oko lwa, ale nawet jednym okiem drapieżnik pozostał niebezpieczny i uchwyciwszy ten moment, boleśnie wciął szponiastą łapę w żebra. Pazury pozostawiły sześć głębokich pręg.
  - To drań! Rozerwij mięso! - gruchał młody człowiek.
  Wydawało się, że lew powinien już dawno osłabnąć z powodu utraty krwi, ale jego ataki stawały się coraz szybsze. Kilka razy kły prawie przebiły prasę, a jeden wbił się w mięsień piersiowy Thalera, mocno go drapiąc. Młody człowiek zachwiał się, a jego zęby błysnęły nad nim,
  utknął w jego ramieniu. Witt był spocony, zakrwawiony i zdołał się wyślizgnąć, a nawet poderżnąć sobie gardło ostrzem. Bestia krwawiła, główna arteria była pęknięta, ale nie traciła szybkości.
  - Jesteś jak zombie, bez względu na liczbę reakcji. Może nie jesteś właściwym lwem. - Powiedział młody człowiek.
  Podjął próbę kontrataku, aby wybić ostatnie oko, ale spudłował, pozostawiając kolejną krwawą smugę na pysku. Lew
  znowu go kopnął.
  - Skąd się biorą? - W desperacji młodzieniec z całej siły uderzył przeciwnika szablą-kłem. Od silnego wstrząsu kość pękła i wypłynął z niej biały sok.
  - Ege! - Niezwykle zadowolonym tonem powiedział czarodziej. - Wygląda na to, że twój przyjaciel postanowił naostrzyć ostrze, w każdym razie można wyczuć poważną arogancję.
  - Czego chciałeś? Vitka to mądry dzieciak. - odpowiedziała księżniczka Leia, raczej mrucząc.
  Następny cios, w końcu odrąbał kieł. Bestia zaczęła się obracać w miejscu, jakby straciła orientację. Witt naciskał, jego ciosy stawały się coraz ostrzejsze, widząc, że zmutowany lew pływa, młodzieniec dodał energii.
  - Jakie mięso lwa, nie podoba mi się! - Krzyknął dzielny facet.
  - Pokonaj go Vitek, jesteś taki seksowny. Krzyknęła księżniczka Karolina.
  Młodzieniec uderzył w drugi kieł, ponieważ cel był dogodny. Od pierwszego razu kość nie poddała się i musiałam ją dołożyć. W końcu ten punkt upadł, lew był wyraźnie oszołomiony.
  - Jak się masz teraz bez kłów tylko wielki kot, skazany na śmierć! - powiedział wściekły Witt.
  Odpowiedzią było zgrzytanie zębami i jęki. Walka toczyła się dalej w błazeński sposób, lew-smok poruszał się rzekomo atakując, ale jego ruchy straciły ostrość. Chłopak z kolei poczuł przypływ sił
  nieustannie kontratakował iw końcu przebił ostatnie oko. Tym razem ostrze wbiło się znacznie głębiej i dotarło do mózgu.
  - Brawo, zmocz to! - zawołała księżniczka Karolina.
  Cała sala przyłączyła się do chóru.
  - Wykończ go, wykończ go!
  Młody gladiator ponownie kopnął nogą i skacząc za jego plecami kopnął z ronda. Zmutowany lew wydawał się tracić orientację, kilka razy szturchając pysk. W końcu, gdy chłopiec się do tego przyzwyczaił, wbił ostrze w pierś i próbował przebić go głębiej, w samo serce. Szponowate łapy wbijały się w żebra, drapiąc je, potem przebijały mięso, ale Witt uparcie nie wypuszczał ostrza, choć był dosłownie rozdarty na kawałki. Tutaj wszystko było już decydowane przez wolę, pazury nadal drapały i rozdzierały młode ciało.
  - Rzuć to! - szczeknęła księżniczka Karolina. Jej płacz pozostał sam.
  - Doprowadź to do końca! - Tłum ryknął.
  W końcu ostrze rozwścieczonego Witta przebiło serce, a bestia zamilkła, po raz ostatni przesuwając pazurami nad cierpiącym mięsem.
  - Cóż, wydaje się, że wszystko! Młody człowiek wypuścił powietrze. - Stworzenie ciemności zostaje wrzucone w proch.
  - oznajmił komentator czarodziejów.
  - Ponownie zwyciężył Witt - duch śmierci; wschodząca gwiazda areny. Otrzyma nagrodę, na którą zasłużył.
  Po tym zdaniu wizja Thalera rozproszyła się jak mgła, gdy uruchomiono potężny tunel aerodynamiczny.
  I z tej mgły wychodzi... potężna, wysoka postać mężczyzny lub humanoidalnego stwora w kapturze. Rozlega się skrzypiący głos, bardzo podobny do głosu tego czarownika we śnie.
  - Walczyłeś dobrze Witt... Widzę w tobie umiejętności urodzonego wojownika!
  Talar wstał. Podczas snu jego rany prawie się zagoiły, a blizny zbladły i stały się mniej widoczne.
  Młody człowiek powiedział, wyciągając rękę do mężczyzny:
  Dziękuję za uratowanie mnie Panie...
  Mężczyzna brutalnie odrzucił swoją młodą dłoń i syknął:
  - Nie, dziękuję! Wszelka wdzięczność prowadzi do miłosierdzia i słabości!
  Witt zmusił się do uśmiechu i mruknął:
  - Ale uratowałeś mi życie... Więc muszę ci jakoś podziękować!
  Mężczyzna nagle zrzucił kaptur. Młodzieniec zajrzał w otwartą twarz. Mężczyzna miał szlachetny wygląd, wyglądał na nieco ponad czterdzieści lat, potężną szyję i kędzierzawą, krótką brodę. Wygląd oczu jest bardzo władczy, od razu widać, że jest przyzwyczajony do dowodzenia, a jego rysy są silne, silne.
  Chociaż ten dżentelmen był dla Witta nieznany, młodzieńcowi wydawało się, że już go gdzieś widział. Choć bardzo trudno zapomnieć tak wyraziste i silnej woli rysy twarzy, królewską postawę, oczy władcy z kołyski. Ale jednocześnie, mimo szlachetnego wyglądu, głos jest ochrypły, paskudny, jakby rozdarty, mimo wolumenu.
  Mężczyzna spojrzał na Witta i nie zmieniając surowego wyrazu twarzy, powiedział:
  - Uratowałem cię nie z miłości, ale dlatego, że cię potrzebuję!
  Oczy rozmówcy zabłysły.
  -Wezmę cię na swojego ucznia i otworzę wiedzę o mocy, o której Jedi nawet nie śnią... Ale wiedz, że to, czego doświadczyłeś w piwnicy tortur, to wciąż kwiaty w porównaniu z tym, co cię czeka!
  Witt wstał i powiedział stanowczo:
  - Jestem gotowy! Gotowy na wszystko - po prostu uratuj Karolinę!
  Mężczyzna prychnął z najwyższą pogardą.
  - Przywiązanie jest słabością! Największa słabość, na jaką Sith może sobie pozwolić! - Tutaj głos czarnego władcy stał się bardziej groźny. - Dokładniej, nie mogą, nie powinni sobie na to pozwolić, ale ... Co dziwne, uwolnię Karolinę z niewoli! Tylko w zamian za całkowite posłuszeństwo, abyś przysiągł, że we właściwym czasie spełnisz absolutnie każde moje polecenie!
  Witt posłusznie ukląkł i wypowiedział wielką przysięgę.
  A potem mężczyzna powiedział:
  - Od teraz twoje nowe imię to Darth Sidious! Jestem Darth Plague jest twoim nauczycielem i mistrzem!
  Od tego dnia Witt, a teraz Darth Sidious, zaczął trenować szermierkę i mroczną moc. Okrutna i bezlitosna doktryna. Ale nowy czarny lord poczuł w sobie szybko rosnącą moc. Z każdym dniem, tygodniem i miesiącem stawał się silniejszy i bardziej wyrafinowany.
  Darth Plagueis oprócz marzenia o nieśmiertelności miał plany przywrócenia rządów Sithów. Witt Thaler zmienił nazwisko na Palpatine i nieznacznie zmienił swój wygląd, a także odciski palców. Stał się inną osobą, zastępując podobną osobę ze szlacheckiej rodziny Palpatine.
  Zaczął robić niespieszną karierę jako urzędnik, jednocześnie doskonaląc swoje mistrzostwo w posługiwaniu się mroczną mocą. Ponadto słowa dotrzymał Darth Plagueis, który miał całkowicie legalny status poważnego biznesmena.
  Po śmierci króla władzę objął jego młody syn. Darth Plagueis zachęcał do ataku Huttów na pałac. Spadkobierca, jego siostra, brat i wujek zginęli.
  Następnie kapitan generalny straży pałacowej osadził na tronie Karolinę, popularną wśród ludu.
  Kilka lat niewoli tylko zahartowało silną kobietę, a ona zaczęła rządzić jeszcze mocniej. A jej córka Serafim, wychowana w klasztorze, została dziedziczką królestwa Naboo.
  Choć były kochanek powrócił do władzy, Palpatine został zmuszony do ukrycia swojej tożsamości i pozostania na razie na uboczu. Chociaż jego wpływy w królestwie były stale wzmacniane.
  Kapitan generalny wkrótce zmarł - najwyraźniej w wyniku wypadku, ale stał za tym Palpatine. I wkrótce Lord Sithów zażądał od Witta Thalera poświęcenia swojej pierwszej miłości - królowej Karoliny.
  Doszło do śmiertelnego pojedynku z Plagueisem. Ponadto siły były w przybliżeniu równe. Kiedy obaj Sithowie byli wyczerpani walką, Palpatine poddał się i wymamrotał:
  - Zabiję swoją miłość i jednocześnie resztki człowieczeństwa, które wciąż we mnie tlą się! - Tu czarny lord podniósł głos i dodał zdecydowanie. - Ale przysięgam, nie wybaczę ci tego i na pewno to zniszczę!
  Chęć pozbycia się tych, którzy mają wyższy status, jest nieodłączną częścią natury Sithów. Moja nieosiągalna moc rodzi twoją zazdrość; moja mądrość karmi twoje pragnienie wiedzy; moje osiągnięcia budzą namiętną chęć ich powtórzenia! - powiedział Darth Plagueis do Dartha Sidiousa i kontynuował z uśmiechem. - Zabijając najbliższych i najdroższych sobie ludzi, odkryjesz w sobie niezrozumiałe źródło siły. Czuję, że staniesz się największym z Sithów - kiedy zniszczysz w sobie ostatnią ludzką słabość!
  
  
  CUDNIE NARODZONY
  - Pewien pułkownik Sił Powietrznych doznał poważnego wstrząsu podczas wojny w Afganistanie. I stracił możliwość posiadania własnych dzieci, chociaż bardzo tego chciał. Żona bardzo kochała pułkownika i poszła się z nim spotkać, zajęli się wychowaniem dwóch silnych chłopców z sierocińca. Ich przybrany ojciec wychował ich na Spartan. Ale to nadal nie było to. Chłopaki dorastali silni, zdrowi, ale nie wykazywali specjalnych supermocy.
  A babcia Vanga przepowiedziała pułkownikowi, że przedstawiciel jego potomstwa stanie się arbitrem losu dziwnego i wszechświata. Wtedy pułkownik postanowił udać się do pewnej słynnej czarodziejki, aby w cudowny sposób pomogła jego żonie zajść w ciążę.
  Czarodziejka miała naprawdę spore zdolności, ale w zasadzie była szarlatanką na najwyższym poziomie. Zadeklarowała, że może to zrobić i dać pułkownikowi syna, ale zażądała kolosalnej sumy pieniędzy.
  Pułkownik miał w Moskwie trochę nieruchomości, a także cenne trofea odzyskane w czasie wojny z Duszmanami i Czeczenami.
  Zebrał tę szaloną kwotę - półtora miliona dolarów... Aż dziw bierze, że doświadczona osoba i tak dała się nabrać na oszustwo. Ale najwyraźniej czarodziejka miała poważny dar hipnozy, sugestii, zręczności, której pozazdrościłby sam Kaszpirowski lub światowej klasy polityk.
  Czarodziejka tymczasem odprawiła bardzo barwny zainscenizowany rytuał, trywialnie usypiając żonę pułkownika. A potem po prostu wstrzyknęła nasienie od dawcy w łono Wenus.
  Niezbyt skomplikowany okazał się oszustwem. Ale skuteczny. Żona (podobnie jak dziewica Maria) niepokalanie poczęła dziecko - nawiasem mówiąc, pozostała dziewicą, więc mąż całkowicie stracił męską siłę z powodu urazu.
  Wszyscy byli zadowoleni i dokładnie w tym samym czasie kobieta została uwolniona od ciężaru zdrowej dziewczynki. Okazała się jednak zupełnie inna od swojego bruneta ojca i ciemnowłosej matki. Ale ojciec, choć liczył na swoich synów, kochał swoją córkę. Tylko po swojemu, wychowując ją na Spartankę - hartowanie i szkolenie.
  Dziewczyna rozwijała się szybko, wykazywała duże skłonności i zdolności. Zwłaszcza te fizyczne. Jej włosy są gęste, falujące, złote i cudownie piękne.
  Ale kiedy dziewczyna, bo bosa, zaczęła biec przez styczniowy śnieg - tradycyjnie budząc się o wpół do piątej rano - stało się wydarzenie. Tak zwykle zaczynał się jej dzień. Taki poranny bieg, jeszcze w przedświtowych ciemnościach. Dość spartański.
  Przebiegła tradycyjne dziesięć i pół kilometra, przy każdej pogodzie, aby nabrać energii na cały dzień. Oczywiście to dopiero początek treningu, ponieważ Vladlen (imię na cześć Lenina i Stalina!) poważnie zajmował się sztukami walki. Brała nawet udział w zawodach - pokonując dziewczyny, by były większe i starsze od niej.
  Ale to wciąż około dziesięcioletnia dziewczynka, która biega tylko w kąpielówkach. A złote włosy są jak płomień. A przeklęty maniak czeka na dziecko w zasadzce. Najwyraźniej pułapkę przygotował zawczasu, bo dziewczyna pędzi tak szybko, że nie każdy dorosły ją dogoni.
  Na drodze dziewczyny leżało kilka dobrze zakamuflowanych pułapek. Sytuację pogarszał fakt, że padał śnieg i wszystkie ślady były zasypane. A Vladlen, dziewczyna, która przy każdej pogodzie biegała boso i półnaga, nawet cieszyła się z takiej skrajności. W końcu trudności tylko hartują, a co nas nie zabije, to nas wzmocni.
  Pułapka zadziałała, mocno uszczypnęła dziewczynę w nogę. Na szczęście dzięki treningowi kości były wystarczająco mocne, aby nie złamać się w pułapce na niedźwiedzie.
  Ale Vladlen przeszedł gruntowny remont. I to bardzo bolało. A złoczyńca próbował rzucić i zgwałcić dziewczynę karate. Vladlen zareagował natychmiast, uderzając ją piętą w podbródek. Ale przestępca był silny. Jęcząc, odskoczył, pocierając posiniaczoną szczękę. Potem wyciągnął nóż.
  Dziewczyna znalazła się w pułapce, nieuzbrojona i prawie naga, przeciwko maniakowi z długim nożem.
  Nastąpił zamaszysty atak, a Vladlen pochyliła się i uderzyła wroga głową w splot słoneczny. Nóż przeszedł na wylot, drapiąc dziewczynę po plecach. Vladlen przechwycił szczotkę i zmienił kierunek uderzenia. Czubek przebił przestępcę prosto w gardło. Maniak zakrztusił się własną krwią i nagle stracił przytomność.
  A dziewczyna, dokonawszy pierwszej kary, wykrzyknęła:
  - Zrobione!
  Niemniej jednak było to morderstwo, a noga w pułapce została poważnie ranna.
  Niestety maniak miał bardzo wpływowych rodziców, a Vladlen miał poważne kłopoty. Dokonano na niej zamachu, aw ich domu podłożono narkotyki. Pułkownik musiał odesłać dziewczynę w bardziej odległe miejsca. Do szkoły rosyjskich sztuk walki na Syberii.
  Tam, w głębokich podziemiach, Rodnovers żyją i służą od wieków.
  To jednak nie uratowało pułkownika. Został postrzelony przez snajpera, a jego żonę aresztowano pod zarzutem handlu narkotykami. Wygląda na to, że ktoś naprawdę wyrównał rachunki z rodziną. Aresztowano też młodszego brata, starszy na szczęście służył już w wojsku. Czternastoletni chłopiec został wysłany do kolonii dla nieletnich. Również przepisane leki.
  Chociaż sprawa była początkowo fałszywa. Ale na szczęście, zgodnie z nowymi przepisami, nie mógł dostać więcej niż sześć lat.
  Matka była wysportowaną kobietą, a także trenowała jak spartanka. Dlatego w kolonii kobiecej szybko zyskała autorytet i była w stanie zdobyć dobrą pracę. Młodszy brat, silny i dobrze wyszkolony w technikach walki, również został jednym z bojowników, następnie został dowódcą oddziału. Po odbyciu jednej trzeciej kary poszedł na zwolnienie warunkowe, przedterminowe zwolnienie. W Rosji prawo dotyczące młodocianych przestępców jest humanitarne i można nawet powiedzieć, że miał szczęście, że odbył pierwszą podróż w wieku zaledwie czternastu lat.
  Ogólnie rzecz biorąc, fakt, że pułkownik zgodnie z tradycją był zagorzałym wielbicielem spartańskiej edukacji, wyraźnie służył jego rodzinie. Silni mają się stosunkowo dobrze w więzieniu, ale słabi i na tronie są relatywnie źli! Dzieciak przeszedł przez strefę bez uszczerbku dla siebie, a nawet otrzymał wyższe wykształcenie prawnicze (!). Najwyraźniej nie dał się ponieść złodziejskim romansom, a czasy się zmieniły - bycie bandytą wyszło z mody. Raczej przyciągał biznes.
  Wykształcenie prawnicze jest niezbędne dla biznesmena. Z matką sytuacja była bardziej skomplikowana - jest ona wtedy dorosła, a zbrodnia została na niej zawieszona w sfabrykowanej sprawie. Dosłownie organizator konsorcjum zajmującego się transportem i sprzedażą narkotyków. I jest to prawie niemożliwe do ponownego rozważenia. Tak wielu wyższych rangą okaże się wtedy głupcami.
  Ale matce udało się osiągnąć to, że została przeniesiona do dobrej strefy w pobliżu Morza Kaspijskiego i tam dostała pracę jako opiekunka obsszczaka. Strażnik więzienny napisał kilka książek, a nawet grał w filmach. Dlaczego nie?
  Jest szczupła ponad swoje lata, silna fizycznie, ładna kobieta o wyrazistej twarzy i męskim podbródku.
  Więc w zasadzie nie siedziała źle w strefie, nie wyłączała się z życia. I nawet doczekał się potomstwa. Chłopiec trenował od kołyski i rozjaśniał więzienną codzienność. Jednak jak na ojca chrzestnego przystało, jej mama nie pracowała, więc miała dużo wolnego czasu.
  Vladlen powrócił siedem lat później - po przejściu najwyższego poziomu wtajemniczenia w sztukach walki. Choć groźba zemsty jeszcze do końca nie minęła, wojowniczka zmieniła jedynie nazwisko na Szamanowa - pozostawiając dawne imię.
  Ponieważ jej ojciec bardzo przyjaźnił się ze znanym generałem Szamanowem, zmiana nazwiska okazała się dość symboliczna.
  Vladlen, którego zdolności są fenomenalne, a szkoła bardzo twarda i jednocześnie całkiem racjonalna, nie miał sobie równych w sztukach walki. Nauczyła się osobliwego stylu rosyjskich zapasów. Nazwa walki jest oczywiście warunkowa lub taka jak Ruskundo.
  Vladlen opanował sztuki walki zbliżone do tehwando - bardzo rozwiniętą technikę kopania, z rosyjskimi pięściami, zapasy zbliżone do aikido - techniki rzucania i wykorzystywania bezwładności przeciwnika, z boksu tajskiego - łokcie, kolana, uderzenia głową. Rodnoverie stworzył synkretyczną sztukę walki, której techniki doskonalono przez wieki, a mistrzowie-czarownicy czerpali wszystko, co najlepsze z innych ludów i szkół.
  Oczywiście uczono Vladlen Shamanova i posiadanie broni ... Ale nie można wiedzieć i opanować wszystkiego. Prawdziwy artysta sztuk walki musi być biegły we wszystkim, bez wyjątku, w arsenale. Ale poszczególne sztuczki i ich żetony spisują się znakomicie.
  Vladlen najbardziej lubiła walczyć stopami i rzucać śmiercionośnymi przedmiotami gołymi palcami, chociaż była silna, być może, we wszystkim.
  Dziewczyna, którą nazywano karateką, choć w ogóle nie uczyła się karate, otworzyła własną szkołę. Brała udział w różnych konkursach, ale nie dążyła do sławy i tytułów.
  Chociaż brała udział w niektórych konkursach komercyjnych, a nawet w podziemnych walkach bez zasad, potrzebowała pieniędzy.
  Będąc jeszcze bardzo młodą dziewczyną, Vladlen nie spieszył się z małżeństwem i posiadaniem potomstwa. Doskonaliła się w sztukach walki i uczyła ich dzieci. Szczególnie duże nadzieje pokładała Volka Rybachenko. Nawiasem mówiąc, niezwykle zręcznie rzucał stopami ostrymi przedmiotami. Chłopak od karate (znowu przydomek nie mający nic wspólnego z rzeczywistością!) Obiecał, że wyrośnie na największego mistrza.
  A potem nagle Volka został zaproszony do gry w filmach, a jego brat Oleg Rybachenko i sama Vladlen Shamanova poszli z nim. A to już inna historia.
  
  
  AMATOR
  To jest bardziej realistyczne i wiarygodne. Mianowicie, duch najzwyklejszej i najzwyklejszej osoby wszedł w ciało Stalina. A ponieważ był tylko przeciętnym człowiekiem, mieszkańcem. A wiedział tylko, że Hitler uderzy 22 czerwca 1941 r., a skutki będą katastrofalne.
  Niemcom udało się zdobyć Moskwę, a przeciętny zabójca został po prostu otruty przez własną świtę. Ale po upadku stolicy było już za późno, by coś naprawić. Japończycy uderzyli na Daleki Wschód, Türkiye od południa. Upadł również Kaukaz.
  A Stalin został początkowo zastąpiony jako postać kompromisu przez Mołotowa. Ale wtedy ambitny Beria wetknął głowę. A Żukow go przechwycił. I zaczęło się rigmarole. Krótko mówiąc, Niemcy udali się na Ural latem i później, łącząc się z Japończykami, tłumiąc wszelkie oznaki oporu.
  Ale na Zachodzie wojna trwała nadal. Amerykanie zawahali się - Franklin Roosevelt, zgodnie z oczekiwaniami, dociągnął do końca. Już w Boże Narodzenie 1941 roku Niemcy zaatakowali Gibraltar. W tym czasie zajęto Moskwę i Leningrad, a na południu Niemcy haftowali Wołgę i Terek. Bardziej utrudniała im rozciągnięta łączność i rozległe rosyjskie przestrzenie niż źle zorganizowany opór wojsk radzieckich.
  Hitler osobiście spotkał się z Franco i przedstawił mu perspektywę: ZSRR jako siła militarna nie istnieje. Stany Zjednoczone i tak nie będą pierwszymi, którzy przystąpią do wojny. Więc Wielka Brytania nie jest absolutnie niebezpieczna. Ponadto w listopadzie, po zdobyciu Moskwy, Rommel otrzymał posiłki, kilka wybranych dywizji i całą armię powietrzną. A Brytyjczycy upadli jak pył. Niemcy są już w Aleksandrii... Franco ma więc więcej powodów do obaw przed gniewem Hitlera niż zemstą Wielkiej Brytanii. Ale jeśli nadal chce otrzymywać od kolonii afrykańskich i angielskich to...
  Franco, zdając sobie sprawę, że ręce Wehrmachtu są rozwiązane i on sam może wszystko stracić, najpierw zgodził się przepuścić wojska niemieckie, a potem sam wypowiedział wojnę Wielkiej Brytanii. Jednocześnie pozycja Brytyjczyków pogarszała się z każdym dniem. Gibraltar zdobyto w trzy dni. I wkrótce Niemcy zajęli Palestynę, Syrię wraz z Turkami i Irak z Bliskim Wschodem.
  Ameryka została wciągnięta do wojny 4 lipca 1942 roku. Japonia zaatakowała Peru-Chabar w Dzień Niepodległości.
  Niemcy, korzystając z zasobów Rosji, Europy, a następnie Afryki i Azji, prowadzili ofensywę powietrzną i wojnę podwodną.
  Niemcy zwiększyły produkcję broni i poprowadziły ofensywę w Afryce Południowej.
  Do końca 1942 r. Afryka znajdowała się pod całkowitą kontrolą nazistów, podobnie jak, nawiasem mówiąc, Indie. A Indochiny, Singapur i wyspy Australii znalazły się pod kontrolą Japończyków. To prawda, że \u200b\u200bzimowa próba zdobycia archipelagu hawajskiego zakończyła się niepowodzeniem z powodu niewystarczającej organizacji samurajów.
  Mimo to Japończycy, mając większe doświadczenie wojskowe, dominowali na morzu. Ponadto niemiecka flota okrętów podwodnych bardzo szybko się rozrosła, zmniejszając potęgę Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych.
  W maju 1943 r. doszło do desantu niemieckiego na angielską metropolię. Niemcy używali szybowców desantowych i czołgów podwodnych, a nawet pierwszych bombowców odrzutowych AP-161 i czterosilnikowych Yu-488.
  Wyczerpana wojną podwodną Wielka Brytania nie mogła długo wytrzymać, ale walczyła niezwykle ciężko.
  Po miesiącu krwawych walk Londyn upadł, a bitwa o Anglię dobiegła końca.
  Kolejnym krokiem była Ameryka. Kanada walczyła po stronie Stanów Zjednoczonych, dokąd Churchill uciekł, ale kraje Ameryki Łacińskiej odmówiły wojny z III Rzeszą. A Argentyna, a za nią Brazylia, zapewniły Niemcom sojusznicze bazy wojskowe na swoim terytorium.
  Wojna przybrała charakter przewlekły. USA za granicą. Ich armia lądowa jest silna, a flota budowana bardzo szybko.
  Ale krok po kroku Niemcy i Japończycy podjęli. Po ich stronie były wszystkie zasoby półkuli wschodniej i część zachodniej. Tak, wypowiedziana wojna totalna przynosiła owoce.
  Operacja Ikar zakończyła się sukcesem i Islandia upadła. Następnie Fritz przeszedł na Grenlandię. Rok 1944 nie dał jednak nikomu zdecydowanej przewagi. Jednak Japonia i III Rzesza zdobyły przyczółek na półkuli wschodniej i umocniły się w Ameryce Łacińskiej. Zimą czterdziestu pięciu lat samurajowie wraz z nazistami zdobyli Wyspy Hawajskie. A wiosną przenieśli się na przesmyk Panamski.
  Po śmierci Roosevelta Stany Zjednoczone zaczęły zabiegać o pokój z III Rzeszą i Japonią. Ale znalezienie kompromisu jest trudne. Zwłaszcza, że Hitler poczuł zapach krwi. Barakuda faszyzmu chciała za dużo. Wojna trwała. Naziści okopali się na Grenlandii, a latem 1945 roku próbowali wylądować w Kanadzie, ale zostali wrzuceni do morza. Kanada nie chciała skapitulować. To prawda, że \u200b\u200bjesienią 1945 r. Upadła Australia - ostatnia znacząca twierdza świata zachodniego na półkuli wschodniej. Japonia i Niemcy całkowicie zdominowały morze. Ich flota podwodna nie miała sobie równych.
  Ponadto okręty podwodne nadtlenku wodoru okazały się bardzo silne i mobilne. Ich prędkość dochodziła do czterdziestu węzłów na godzinę.
  A zimą czterdziestego piątego czy czterdziestego szóstego roku przyszła kolej na Zelandię. Wiosną 1946 roku Stany Zjednoczone wypowiedziały wojnę niemal wszystkim krajom Ameryki Łacińskiej.
  A projekt stworzenia bomby atomowej nie dał wymiernych rezultatów z powodu cięć w finansowaniu. Dlatego Amerykanie nie mogli rzucić tego asa atutowego w przegranej partii!
  A w dziedzinie budowy czołgów III Rzesza znacznie wyprzedziła Stany Zjednoczone. Najlepszy czołg produkcji amerykańskiej "Pershing" o wadze czterdziestu dwóch ton miał 102-milimetrowy przedni pancerz i 90-milimetrowe działo o prędkości wylotowej 810 kilometrów na godzinę. A najlepszy i najbardziej masywny w 1946 roku niemiecki czołg "Royal Lion" - o masie 65 ton, miał przedni pancerz o grubości 250 milimetrów. Również burty i rufę 200 mm oraz działo 105 mm z lufą o długości 100 EL.
  Biorąc pod uwagę piramidalny kształt zbiornika, nie można go było przebić z Pershinga pod żadnym kątem.
  Próba wystrzelenia potężniejszych czołgów z serii nie powiodła się. Nawiasem mówiąc, tylko T-93, ważący zaledwie 93 tony, z przednim pancerzem o grubości 305 milimetrów i działem kalibru 120, miał pewne szanse w starciu z Niemcami. Ale bardzo niskie osiągi samochodu, a także brak obrotowej wieży, nie czyniły go godnym konkurentem.
  Rozwój "Superpershinga" ciągnął się przez długi czas, a poza tym czołg ten był gorszy od niemieckiego.
  A w lotnictwie odrzutowym całkowita przewaga jakościowa jest po stronie nazistów. Amerykanie mogli sprzeciwiać się tylko ilości. Ale Niemcy, dysponując zasobami starego świata, mogli produkować trzysta lub czterysta samochodów dziennie, nie ustępując pod względem liczebności Stanom Zjednoczonym. ME-362, Non-262, Non-323, ME-1010, TA-283 - te myśliwce odrzutowe są poza konkurencją dla amerykańskiej niedoskonałości - klasy "F"!
  A bombowce odrzutowe TA-400, TA-500, Yu-387, AR-383, OD-18, GO-270 również są poza konkurencją. Stany Zjednoczone nie mają jeszcze pełnoprawnego bombowca odrzutowego. Czy to B-29. To prawda, że w projekcie jest B-36, ale na razie daleko mu do produkcji seryjnej.
  A niemieckie pociski balistyczne klasy "A" nie mają w ogóle odpowiedników na świecie.
  Dyski - również nie mają konkurentów ...
  Technologicznie Trzecia Rzesza gruntownie wyposażyła Amerykę, dlatego Hitler jest zdecydowany wykończyć USA do końca. I żadnych kompromisów. W czterdziestym szóstym roku rozpoczęła się ofensywa na Meksyk i Kubę. Jesienią walki toczyły się już pełną parą w Teksasie i Kalifornii. A Niemcy i Japończycy najechali Kanadę z Alaski.
  Ale teraz minął czterdziesty szósty rok. II wojna światowa wciąż trwa. Czterdziesty siódmy rok był fatalny dla Kanady, która została ostatecznie zajęta przez Fritzów, którzy wkroczyli z północy.
  Odrzutowy bombowiec B-36 w końcu pojawił się w Ameryce, ale nadal nie udało się zdobyć Niemiec i Japonii. Ponadto czołg Washington pojawił się pod koniec roku z armatą o długości 120 mm i stosunkowo akceptowalnym pancerzem i właściwościami jezdnymi, ważącymi sześćdziesiąt trzy tony. Chociaż był chroniony i gorszy od niemieckiego, nie był już gorszy pod względem siły przeciwpancernej.
  Jednak pod koniec czterdziestego siódmego roku Stany Zjednoczone straciły już ponad połowę terytorium i były skazane na zagładę.
  Niemcom udało się nawet przetestować superciężkie czołgi "Szczur" i "Potwór" podczas szturmu na duże miasta. Ten ostatni miał wyrzutnię bomb, która wyrzucała ładunek o wadze dziesięciu ton!
  Wyobraź sobie, jak straszna okazała się ta broń!
  A w sylwestra upadł Nowy Jork, a dziesiątego stycznia Waszyngton.
  Niemniej jednak Yankees nadal utrzymywali się przez prawie kolejne sześć miesięcy. Jak na ironię, druga wojna zakończyła się dokładnie 9 maja 1948 roku.
  Ale nawet potem spokój nie trwał długo. Hitlerowi nie podobało się, że Japonia, znacznie bardziej zacofana gospodarczo niż III Rzesza, zagarnęła dla siebie tyle ziemi.
  Naziści, choć z opóźnieniem, mieli własną bombę atomową w sierpniu 1948 roku. Częściowe opóźnienie wynikało z faktu, że Führer był jakoś chłodno nastawiony do idei broni masowego rażenia. Hitler uważał, że kraje należy podbijać, a nie niszczyć.
  Ale z jakiegoś powodu okrutny tyran sprzymierzonej Japonii postanowił zrobić wyjątek.
  Po stemplowaniu dużych pocisków balistycznych i ładunków nuklearnych naziści 4 lipca 1951 r. Rozpoczęli trzecią wojnę światową.
  Dokonał potężnych ataków nuklearnych na Tokio i inne japońskie miasta. Wtedy uderzyły siły morskie i lądowe.
  Trzecia wojna światowa skończyła się za sześć miesięcy, ogólnie rzecz biorąc, szła w jednym kierunku. A aktywna faza działań wojennych trwała trzy miesiące.
  W ten sposób Trzecia Rzesza ustanowiła ostateczną hegemonię świata. Taka niesprawiedliwość wydarzyła się z powodu tego, że przeciętność weszła w ciało Wielkiego Stalina. I żadna wiedza o przyszłości jej nie pomogła! W szczególności amator postanowił opracować samoloty odrzutowe i wydał takie zamówienie wszystkim zakładom i fabrykom. Okazało się, że śruba była wykręcona, a dysza nie została zwolniona.
  A strategiczne decyzje zabójcy nie są głupsze. Nic dziwnego, że Armia Czerwona została zdmuchnięta. A bez tego nie ma nikogo, kto mógłby się oprzeć Niemcom, ich sojusznikom i Japonii.
  Cóż, sam Hitler zdecydował o zjednoczeniu imperium. Mianowicie stworzenie światowego zjednoczonego mocarstwa, w którym wszystkie bez wyjątku mocarstwa planety Ziemia zostały włączone w sposób dobrowolno-obowiązkowy. Oczywiście z jedną walutą i barbarzyńskim programem selekcji genetycznej.
  A także z przygotowaniem ogromnej ekspansji kosmicznej!
  
  
  CHŁOPIEC RATUJ CAR ROSJĘ
  Za oknem zimny styczeń. Oto chłopiec, Oleg Rybaczenko, idzie ulicą do szkoły i nagle widzi, że ściana w sąsiednim domu z paneli dziwnie się świeci. Chłopiec czuje szczególne wezwanie - biegnij tam, zostaniesz arbitrem. Chłopak biegł z całych sił.
  Dobrze, że samochodów było zaskakująco mało, a udało mu się prześlizgnąć im tuż pod nosem. Zręczne nurkowanie i jesteś przy zielonym odbiciu ściany.
  Chłopak rzuca się do niej. Ręce jak w filmie o Harrym Potterze bez problemu wchodzą w tę galaretę, a sekundę później sam chłopak z dwudziestopięciostopniowego mrozu znajduje się na letnim trawniku porośniętym zieloną trawą.
  Nawet przez bezwładność chłopiec upada na trawę i natychmiast podskakuje. Dobrze jest być w ramionach lata, które jeszcze nie umarło po mrozie. Nawet jeśli przeskoczył przez koronę.
  Chłopiec rozejrzał się wokół - wokół nie było ludzi, tylko drzewa, które zaczęły już żółknąć i... nasyp kolejowy. Wysoki, wyłożony granitem, a przed nim drut kolczasty nawinięty nawet na pasiaste żerdzie.
  Oleg Rybachenko czuł, że to wszystko nie było tak po prostu. I rzeczywiście stoi przed czymś decydującym... W głowie rozlega się rozkaz: podejść do torów kolejowych. Nie jest to zbyt łatwe, na drodze stoi gruba warstwa drutu - spirala Bruno.
  Już sam upał podsunął chłopcu wyjście. Zaczął szybko zdejmować zimowe ubranie. I rzuć to na cierń. Dzieciak odczuwa szczególną formę porządku psychicznego. "Teraz możesz zostać twórcą historii. Nie jesteś już tylko uczniem z rozwiniętą wyobraźnią, Oleg Rybachenko dokona wielkich rzeczy!"
  Chłopiec wypełnił drut, pozostawiając na sobie tylko dżinsy i T-shirt. Było też gorąco w ciepłych zimowych butach, a dzieciak się obudził. Bardzo przyjemnie jest poczuć boso ostrą, zieloną trawę. Ziemia w sierpniu jest doskonale nagrzana i chłopiec lubi po niej chodzić.
  A zima to kiepska pora roku - w przeciwieństwie do słodkiego lata. Chłopiec nie ma jednak czasu stać z otwartą buzią - bo to on jest arbitrem. Chłopiec szybko przechodzi przez drut. Przeszedł przez nią prąd, a przez jej ubranie na bosych piętach przeleciały iskry.
  Chłopiec wrzasnął, zadając bolesny cios, i wskoczył na płótno. Podeszwy były ukłute ostrymi kamieniami. Ale chłopiec szybko przebiegł przez nasyp. Czuł, że to wszystko nie było bez powodu, ale częścią wielkiego planu!
  Tu są gorące szyny, słońce przekroczyło już południe, w powietrzu pachnie lipą i miodem. Tak cicho, że słychać odległy brzęczenie pszczół.
  Chłopiec stanął boso na rozpalonym żelazku i usłyszał nowe rozkazy: "połóż po siedem kamieni na każdej szynie". Chłopak zawahał się i powiedział głośno:
  - Ale wtedy pociąg może wypaść z torów?
  Głos uderzył w moje bębenki:
  - Właśnie tego potrzebujesz! Wrogowie Rosji pójdą tutaj!
  Chłopak już się nie kłócił. I głos Boga wyjaśnił: wybieraj tylko kamienie w kolorze stali.
  Ręce już się poruszały. Oleg Rybaczenko poczuł w sobie zachwyt - on jest arbitrem, prosty uczeń przejdzie do historii!
  Kamienie są lekkie na obu torach kolejowych: dokładnie czternaście sztuk - po siedem z każdego. I są praktycznie nie do odróżnienia!
  Zrobione! Chłopak w końcu znowu się przeżegnał, przeczytał - "Ojcze nasz" i błyskając bosymi piętami, wrócił do siebie. Uciekł z rozbiegiem, grzechocząc po kamieniach i obolałych podeszwach. Prawie przeskoczyłem przez nasyp...
  Nie chciałem znowu wspinać się z prądem, ale wyjścia nie było. Chłopiec, używając biegu, przeleciał z skarpy do ostatniej bariery niemal natychmiast. Lekko zszokowany, ale to nie jest straszne. A oto znowu Oleg Rybachenko na ciepłej letniej ziemi. Przed nami, w powietrzu, świeci zielona mgła: droga powrotna.
  Chłopiec bardzo nie chce wracać z ciepłego lata z powrotem do mrozu i zimy. Ale wtedy tajemniczy głos wydaje ostatni rozkaz:
  - Pospiesz się, albo portal się zamknie, a ty na zawsze pozostaniesz w 1914 roku i nigdy nie zobaczysz swoich rodziców.
  Oleg Rybaczenko w pośpiechu zdziera ubrania z drutu i zakłada je na chybił trafił. Portal zaczyna zanikać, a chłopiec bez butów pędzi do wyjścia. Wpada na coś elastycznego iz wysiłkiem wyskakuje. Bose stopy palą zdeptany miejski śnieg. Trzeba założyć buty i naciągnąć zimową kurtkę już na ulicy - przykuwając zakłopotane spojrzenia przechodniów.
  Ktoś nawet krzyknął: "szalony". Ale chłopiec nie zwraca na to uwagi - zrobił swoje i spełnił wielką misję...
  22 sierpnia 1914 r. zderzył się pociąg, za którym podążali Hindenburg i Erich Ludendorff, Max Hoffmann. Wszyscy trzej dowódcy wojskowi, którzy odegrali decydującą rolę w walkach na froncie wschodnim - począwszy od operacji w Prusach Wschodnich itd. - zginęli.
  W rezultacie zdezorganizowane wojska niemieckie poniosły druzgocącą klęskę. Bezbronny Królewiec został wzięty w ruch, a wojska niemieckie zostały częściowo otoczone, a częściowo zniszczone lub wzięte do niewoli.
  Zwycięstwo wojsk rosyjskich miało decydujący wpływ na cały przebieg wojny. A przede wszystkim z punktu widzenia morale żołnierzy i oficerów. Nie jest tajemnicą, że po klęsce z Japonią autorytet armii rosyjskiej gwałtownie spadł. Nikt nawet nie uważał niektórych wąskookich Azjatów za poważnego przeciwnika. A potem Rosjanie przegrali cztery główne bitwy i we wszystkich bitwach mieli przewagę liczebną.
  Również na morzu ponieśli całkowitą klęskę, z wyjątkiem osobnych, prywatnych sukcesów. Szczególnie wyróżniały się krążowniki Władywostoku.
  No bo gdzie walczyć z Niemcami, których uważano za najlepszych żołnierzy lądowych na świecie?
  A potem okazało się, że można rozbić Fritza, pojechać i wziąć dziesiątki tysięcy jeńców!
  Entuzjazm rosyjskiego wojska i ludności wzrósł wielorako. Na froncie austriackim postęp był szybki. Austro-Węgry nie były gotowe do wojny. Szczególnie morale oddziałów słowiańskich jest wyjątkowo niskie. Wielu z nich poddało się w rytm bębnów i dźwięków orkiestry. Słowianie nie chcieli walczyć ze swoimi braćmi, za znienawidzonych Austriaków. Tylko jednostki węgierskie i etniczne niemieckie były mniej więcej gotowe do walki.
  Wojska rosyjskie obaliły wojska austriackie i natychmiast zajęły Lwów, twierdzę Przemyśl i rozwijając sukcesy wkroczyły na Węgry. Niemiecki front pękał w szwach. Przeważające siły rosyjskie pokonały Prusaków w Poznaniu i ruszyły nad Odrę. Niemcy przerzucili sześć korpusów do Austrii.
  Ale to nie wystarczyło. Co więcej, nie było wystarczającej siły, aby utrzymać pozycje w centrum. A na zachodzie ciężkie walki trwały.
  Następnie Niemcy zostały zmuszone do przerzucenia nowych sił na wschód. Sytuację pogorszyło przystąpienie do wojny z Austro-Włochami. Kraje te od wieków utrzymywały wrogie stosunki. A trójstronny sojusz był pod wieloma względami tworem sztucznym. Chociaż wojna była bardziej korzystna dla Niemiec i Austrii, Włochy dołączyłyby do najsilniejszych. I tak wojska rosyjskie zbliżają się już do Budapesztu, a sprawy państw centralnych to bzdura! Rumunia pospiesznie przystąpiła do wojny.
  Widać wyraźnie, że rumuński król jest krewnym Mikołaja II i chce powiększać swoje ziemie kosztem upadającego imperium austriackiego.
  A Bułgaria, w przeciwieństwie do prawdziwej historii, przystąpiła do wojny po stronie Rosji.
  Tylko Imperium Osmańskie okazało się lojalne wobec Niemców. A to tylko dlatego, że Minister Obrony zarządził rozpoczęcie działań wojennych, stawiając przed faktem premiera i sułtana. Armia turecka nie jest zbyt silna, ale stwarzała problemy z zaopatrzeniem Rosji w Ententę. Ale z drugiej strony jest to wielka szansa dla Rosji na znaczne rozszerzenie swoich terytoriów na południe. Japonia oczywiście wypowiedziała wojnę Niemcom i Austrii. Zagarnąć niemieckie kolonie na Pacyfiku.
  To uwolniło ręce Rosji na Dalekim Wschodzie. A na zachodzie Niemcy zostali zmiażdżeni.
  Tylko nad Odrą Niemcy zdołali powstrzymać natarcie armii rosyjskiej. Aby to zrobić, konieczne było zatrzymanie wszystkich operacji ofensywnych na Zachodzie. Prawie połowa Austro-Węgier została wyzwolona przez wojska rosyjskie.
  W ten sposób Cesarstwo Austriackie faktycznie opuściło grę i stało się ciężarem dla Niemiec. Bułgarzy rozpoczęli ofensywę przeciwko Stambułowi.
  Zimą w Europie nastąpił zastój w działaniach wojennych. Ale armia rosyjska rozpoczęła ofensywę przeciwko Turcji. I tutaj wszystko pomyślnie się rozwinęło. Ponadto Arabowie i Ormianie zbuntowali się przeciwko rządom osmańskim.
  Wojska rosyjskie były już w Bagdadzie w lutym, a Brytyjczycy zdobyli Basrę. Do końca marca Rosja zajęła całą Azję Mniejszą i wraz z Bułgarami i Serbami ze Stambułu rozpoczęła szturm. Türkiye odpada z gry. Syria, Palestyna, południowy Irak trafiły do Wielkiej Brytanii i Francji - Rosja dostała wszystko inne. Arabia Saudyjska - dotychczas pozostawała formalnie niepodległym terytorium, ale miała też zostać podzielona po kapitulacji Niemiec. A nie była daleko. 25 kwietnia 1915 roku Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny z Niemcami. Widać wyraźnie, że Amerykanie są ludźmi praktycznymi i chcieli zdążyć na podzielenie tortu zwycięstwa. Do wiosny armia rosyjska wyprodukowała w dużych ilościach nowy rodzaj broni: pojazdy terenowe "Luna" -2 z karabinami maszynowymi. Nowe czołgi, choć lekkie, rozwijały na autostradzie prędkość 40 kilometrów na godzinę i miały doskonałe właściwości jezdne.
  Wojska rosyjskie na początku maja, gdy tylko drogi wyschły, rozpoczęły ofensywę na Węgrzech i na całym froncie południowym. Armia austriacka upadła, wojska niemieckie nie wystarczyły do utrzymania frontu.
  22 czerwca wojska rosyjskie wkroczyły do Wiednia. A 24 czerwca do Brukseli wkroczyły bataliony brytyjskie, francuskie, belgijskie i pierwsze amerykańskie. Holandia przystąpiła do wojny z Niemcami, a nieco później Szwecja z Danią. Niemcy z trudem utrzymali zaporę wzdłuż Odry, ale rosyjska, carska armia rozpoczęła ofensywę przeciwko Monachium. Największe miasto w południowych Niemczech upadło 7 sierpnia 1915 roku. A 11 sierpnia Niemcy, w absolutnie beznadziejnej dla siebie sytuacji, skapitulowały.
  Następnie rozpoczął się podział terytorium. Austro-Węgry i Imperium Osmańskie zniknęły z politycznej mapy świata. Bułgaria okazała się tą częścią terytorium Turcji, którą Turcy podbili z niej w 1913 roku. Serbia znacznie się rozszerzyła i przekształciła w Jugosławię. Rumunia otrzymała Transylwanię. Rosja obejmowała w swoim składzie: Bukowinę, Galicję, Czechosłowację, krakowszczyznę i połowę Węgier, aż po sam Budapeszt, gdzie wyznaczyła granicę. Niemcy otrzymały znaczną redukcję swojego terytorium. Na zachodzie musiała zwrócić Elzar i Lotaryngię do Francji, podbitych wcześniej ziem Danii. Najtrudniejszy jest wschód.
  Rosja nalegała na wytyczenie granicy wzdłuż Odry, a dla Francji wzdłuż Renu. Ale Stany Zjednoczone i Wielka Brytania nie chciały zbytnio wzmacniać Rosji i Francji i zbytnio osłabiać Niemiec. W rezultacie przyjęto kompromis. Rosja otrzymuje wszystkie ziemie na wschodzie, gdzie Polacy mają większość.
  Prusy Wschodnie straciły Kłajpedę, Gdańsk i okazały się odcięte od Niemiec, ale przynajmniej przetrwały w okrojonej formie. Królewiec pozostał niemiecki. Ale Niemcy straciły dużo ziemi. Granica okazała się bardzo pęknięta. W niektórych miejscach dochodziło nawet do Odry i w dużej mierze zależało od składu etnicznego ludności. Niemcy zachowali jednak prawie całkowicie Pomorze. Ale od Berlina do granicy z Rosją było nie więcej niż sto kilometrów.
  Niemcy są więc na celowniku. Liczebność armii niemieckiej ograniczono do stu tysięcy żołnierzy i oficerów. Na Niemców nałożono ogromne reparacje. Wojna trwała nieco ponad rok.
  Rosyjskie, carskie imperium nie zdążyło popaść w stan kryzysu i wyszło z wielkich nabytków terytorialnych. Władza cara została wzmocniona, a fala ruchu rewolucyjnego zaczęła słabnąć, podczas gdy w gospodarce rozpoczął się okres niezwykle szybkiego wzrostu.
  
  
  JAK LENINOWI ZOSTAŁ PREZYDENTEM USA
  Władimir Iljicz Lenin, starając się wyglądać na wyższego, wyprostował się z całej siły. Jego suche, małe, ale bardzo ruchliwe ręce wierciły się nerwowo na błyszczącym, czarnym stole wykonanym z najrzadszego drzewa sandałowego. Siedzący naprzeciw niego potężny mężczyzna w białym garniturze, z ciężkim złotym łańcuchem na szyi byka, warknął:
  - Cóż, panie Uljanow. Zgadzam się na twoje warunki - pięć tysięcy dolców miesięcznie plus procent od każdego biznesu pod młotek! - Tutaj głos zbira stał się twardszy i nawet mocno potrząsnęli ciężkim łańcuchem. - Tylko ten towarzysz Lenin bez fałszu i kurzu!
  Zacierając z zadowoleniem spocone ręce, Włodzimierz Iljicz powiedział:
  - Oczywiście, panie Rockefeller, tylko w naszym biznesie nie da się obejść bez fałszu! Wszystko powinno być polubownie i bardzo szczerze!
  I obaj oszuści roześmiali się głośno...
  ---------------
  Rewolucja Październikowa nie wydarzyła się w Rosji. Na frontach I wojny światowej panował chwilowy zastój. Niemcy i Austriacy próbowali odnieść sukces na Zachodzie.
  Armia rosyjska działała jedynie na froncie tureckim, gdzie udało jej się ostatecznie połączyć z Brytyjczykami i zadać szereg porażek wrogowi, okupującemu większość Azji Mniejszej.
  Ale potem zebrało się Zgromadzenie Ustawodawcze, w którym bolszewicy znaleźli się w rozpaczliwej mniejszości, a eserowcy-rewolucjoniści dominowali.
  Jedną z pierwszych decyzji było: oddanie chłopom ziemi i kontynuowanie wojny do zwycięskiego końca!
  W lipcu 1918 r. niemiecka ofensywa na Paryż zakończyła się fiaskiem, a zwycięska armia rosyjska uderzyła najpierw na Austriaków, a następnie na Niemców.
  Niemcy desperacko stawiali opór, ale w grudniu, kiedy wojska rosyjskie na wschodzie zajęły Warszawę i Kraków, alianci na zachodzie zajęli Brukselę - nadal skapitulowali. To prawda, że dwa tygodnie później - brak rewolucji dotknięty.
  Wilhelm został jednak zmuszony do zrzeczenia się prawie wszystkich swoich uprawnień, pozostając czysto nominalnym monarchą.
  A generał Korniłow został prezydentem nowej republiki rosyjskiej. W sierpniu 1917 r. jego bunt zakończył się sukcesem, choć Kiereński formalnie pozostał premierem, ale już oddał prezydenturę Korniłowowi.
  On Korniłow został naczelnym wodzem.
  Potem odbyły się ogólnokrajowe wybory prezydenckie w Rosji i referendum w sprawie nowej konstytucji.
  Ludzie, którym autorytarna forma rządów jest dobrze znana, poparli wersję Korniłowa.
  Rosja powiększała swoje posiadłości kosztem Niemiec, rozpadających się Austro-Węgier i Turcji, która zniknęła z mapy świata.
  Ten ostatni został ostatecznie podzielony między wielkie mocarstwa. Rosja dostała Azję Mniejszą, cieśniny i Konstantynopol. Francuzi zajęli Syrię, Brytyjczycy Palestynę i Irak.
  W 1926 roku ponownie wybuchła wojna między Rosją a Japonią. Powodem był status Mandżurii i Port Arthur. Zgodnie z umową prawa dzierżawy Port Arthur zostały przeniesione do Japonii, a dzierżawa wygasła. Jednak Japończycy nie zamierzali zwrócić Chinom tego, co zdobyli.
  Co więcej, młody Hirohito właśnie otrzymał władzę - marząc o nowych zwycięstwach.
  Jednak Rosjanin był już inny. Zahartowany na frontach I wojny światowej, z doświadczonymi dowódcami, nowymi czołgami i samolotami zaczął skutecznie atakować Japończyków.
  Cztery i pół miesiąca później armia rosyjska zajęła Port Arthur i wypędziła Japończyków z kontynentu!
  Przez pewien czas Japonia nadal utrzymywała się na morzu - dopóki nie zbliżyły się statki eskadr bałtyckiej i czarnomorskiej.
  Potem kraj Wschodzącego Słońca skapitulował.
  Rosja rozwijała się bardzo szybko, ale w 1929 roku na całym świecie zaczął się wielki kryzys.
  Zamieszki ogarnęły także Imperium Rosyjskie. Ponadto Korniłow przeprowadził aktywną rusyfikację.
  Udało mu się jednak utrzymać na tronie, a w USA... do władzy doszli amerykańscy bolszewicy pod wodzą Lenina!
  Wychodząc z depresji, nowy reżim bolszewicki zaczął przygotowywać się do nowej wojny!
  Rewolucja w Hiszpanii zakończyła się zwycięstwem komunistów i tym samym w Europie powstał potężny przyczółek bolszewicki...
  1 stycznia 1938 r. Władimir Iljicz Lenin nerwowo chodzi po ogromnym biurze w Białym Domu. Sytuacja na całym świecie się zaostrza. Po Hiszpanii komuniści odnieśli sukces we Francji.
  Rosja, którą rządzi generalissimus i prezydent Korniłow, dała już jasno do zrozumienia, że nie pozwoli na ekspansję bolszewizmu w Europie. Pięćset dywizji w dziesięciomilionowej armii rosyjskiej to wcale nie żart!
  Władimir Iljicz to rozumie. I oferuje taktyczny sojusz Wielkiej Brytanii przeciwko Rosji.
  Brytyjczycy są zawsze bardzo nieufni wobec rosyjskiej ekspansji. Ale radykalny komunizm przerażał ich jeszcze bardziej. Między nimi a Rosją trzeba było wbić klin.
  Lenin przygotowywał się do przyjęcia ministra obrony Churchilla i jednocześnie dostarczenia Brytyjczykom dowodu na niezachwianą potęgę Stanów Zjednoczonych.
  Na początek łysy dyktator usłyszał raport o nowej broni - "bombie atomowej".
  Oppenheimer wygłosił swój raport bardzo powściągliwym tonem. Owszem, są już sukcesy i nawet uruchomiono reaktor jądrowy, ale do pojawienia się bomby atomowej jest jeszcze bardzo daleko. Głównym problemem jest pozyskanie wzbogaconego uranu i plutonu. W dodatku nawet ta wiadomość nie jest do końca przyjemna - jedna taka bomba będzie kosztować tyle samo pancerników. Więc jakie jest w ogóle pytanie - czy warto wydawać pieniądze na jedną wielką bombę - skoro można zrobić sto tysięcy małych?
  Lenin, mały, łysy, ale wciąż ruchliwy starzec (nawiasem mówiąc, sześćdziesiąt siedem lat to jeszcze daleko do starości!), energicznie przechadzający się po dużym holu swojego gabinetu, zauważył:
  - Ty towarzyszu nie rozumiesz dialektyki! Tak, bomba nadal będzie droga, ale wtedy wraz z przejściem do masowej produkcji jej koszt spadnie o arcydzieło!
  Oppenheimer zauważył nieśmiało:
  - A Rosjanie nie będą siedzieć bezczynnie!
  Logiczny i trudny wniosek wynikał z Włodzimierza Iljicza:
  "Więc musisz ich wyprzedzić za wszelką cenę!"
  Tutaj czarny asystent Oppenheimera śpiewa:
  - W końcu potrzebujemy zwycięstwa! Jeden za wszystkich, nie będziemy walczyć o cenę! Jeden za wszystkich, nie będziemy walczyć o cenę!
  Oppenheimer ukłonił się prezydentowi USA Leninowi i warknął:
  - Jesteś geniuszem! Oczywiście nie będziemy walczyć o cenę i wyprzedzimy Rosjan, ale potrzebujemy pieniędzy!
  Lenin powiedział pewnie, stukając obcasami, butami z krokodylej skóry:
  - Będą pieniądze!
  - I niewolników!
  Władimir Iljicz wypowiedział historyczną frazę:
  - Nie ograniczam cię środkami! Ograniczam twój czas!
  Tryby dowodzenia i administracji machiny imperium Stanów Zjednoczonych zaczęły się obracać.
  Ale nie to jest najważniejsze. Władimir Iljicz, jak nikt inny, rozumiał, że aby pokonać Rosję, trzeba ją podkopać od wewnątrz.
  Władimir Iljicz zmarszczył wysokie, długie, nierówne czoło i energicznie podnosząc słuchawkę z telefonu zaczął wybierać numer Dullesa.
  Kiedy główny szpieg zbliżył się do aparatu, Lenin wrzasnął ogłuszająco na całe gardło:
  - Potrzebujemy osoby równej lub przynajmniej niewiele gorszej ode mnie w zdolności buntowania się, oszukiwania i uwodzenia ludzi!
  Dulles odpowiedział bardzo pewnym tonem:
  - Znam taką osobę Władimir Iljicz!
  Lenin, zrywając się jak diabeł, ryknął:
  - Więc kim on jest? Kim jest ten stworzony przez człowieka geniusz?
  Dulles, przeciągając sylabę w pieśń, powiedział:
  - Józef Wissarionowicz Stalin! Zapewne go znasz, Włodzimierzu Iljiczu!
  Lenin mrugnął do siebie w lustrze w złoconych i diamentowych oprawach i ryknął:
  - Ten kucharz przygotowuje tylko pikantne potrawy!
  Dulles, uśmiechając się z pewnością siebie, potwierdził:
  Ale właśnie tego potrzebujemy!
  Lenin znów mrugnął i warknął:
  - Daj Stalinowi wszystko, o co prosi. I obiecaj mu miejsce tego arcynickiego generalissimusa Korniłowa!
  Dulles ryknął ogłuszająco:
  - Władimir Iljicz zostanie wykonany!
  
  NIGDY SIĘ NIE PODDAWAJ WITAZ
  Wielu spiera się o to, czy Rosjanie wygraliby II wojnę światową samodzielnie, bez pomocy Zachodu? Bogowie postanowili więc przetestować to w praktyce. I w jednym równoległym wszechświecie umieścili barierę między siłami sojuszniczymi, koloniami i Trzecią Rzeszą wraz z ZSRR. I stało się to dla czystości eksperymentu w czerwcu 1941 roku.
  Aby alianci nie mogli pomóc ani ZSRR, ani III Rzeszy. A dla pełnej czystości eksperymentu Japonia była również ukryta za barierą. Niech wszystko będzie absolutnie czyste, jak w laboratorium.
  W pierwszych dniach nie wydarzyło się nic innego niż prawdziwa historia. Fritz posuwał się, jak w prawdziwej historii, około 30-40 kilometrów dziennie, ale stopniowo zwalniał. Oczywiście brak brytyjskich bombardowań i przeciwników w pobliżu korpusu Rommla umożliwił uwolnienie części sił - zwłaszcza lotnictwa. Ale Niemcy jeszcze tego nie zrobili, więc sprawy na frontach i tak szły całkiem pomyślnie. Jednak pod koniec lipca bitwa pod Smoleńskiem spowolniła natarcie Fritza. Hitler postanowił wycofać Rommla i jego dywizje z Libii, uznając, że siły okupacyjne Włoch wystarczą. Faszystowskie kierownictwo, aby nie tracić czasu, zaczęło przenosić siły zbrojne, a zwłaszcza lotnictwo z Francji i Bałkanów. Hitler wciąż miał nadzieję, że uda mu się przebić przez wojska radzieckie w centrum i zdążyć przed zimą.
  Zamiast skręcić na południe, Fritz wznowił ofensywę w centrum, próbując otoczyć wojska radzieckie atakujące Smoleńsk z flanek. A 13 sierpnia korpus Rommla przeszedł do ofensywy, przekraczając Dniepr i próbując dostać się na tyły sowieckiej grupy broniącej Kijowa.
  Stalin był w potrzasku. Prawie cała Europa i francuskie posiadłości w Afryce nagle okazały się przeciwko niemu i ani jednego sojusznika.
  Czy to teraz nie spodziewaj się niebezpieczeństwa ze strony Japonii. I Naczelny Wódz wydaje rozkaz: usunąć wszystkie dywizje z Dalekiego Wschodu.
  Wojska niemieckie, przedarły się prawie do samej Moskwy, zostały zatrzymane przez korpus syberyjski. Ale na południu, dzięki zmianie dowództwa i działaniom Rommla, Fritz był w stanie odciąć radziecką grupę południową.
  Negatywnie na przebieg działań wojennych na Ukrainie wpłynął również fakt, że Stalin tchórzliwie ściągnął wszystkie rezerwy do Moskwy i tym samym odsłonił własne tyły.
  Dokładniej, nie do siebie, ale do grupy południowej. Okazało się, że to zły stan. Ale w prawdziwej historii obrona Kijowa zamieniła się w klęskę. Tylko tutaj był niuans, Niemcy byli już pod Moskwą, a naziści umocnili się kosztem Europy, szybciej niż Stalin kosztem Dalekiego Wschodu. A Niemcy musieli pokonać mniej dystansu, a drogi w Europie są lepsze. I postaraj się szybko przenieść wszystko po kolei Koleją Transsyberyjską.
  W rezultacie Niemcom udało się przedrzeć do Charkowa i Woroszyłowgradu jeszcze wcześniej niż w prawdziwej historii, zdobywając wiele przemysłu i fabryk.
  Leningrad również okazał się zablokowany, ale nie zdobyty. I Niemcy wkroczyli na Krym. A Fritzowi udało się zdobyć Woroneż na południu, idąc wzdłuż Donu do Stalingradu.
  Mimo to Moskwa była broniona, a zimą nawet przeszli do kontrofensywy. Ale na południowej flance Rommel zdołał przedrzeć się do Stalingradu. W ten sam sposób lądowanie w Kerczu nie miało miejsca. Wojska radzieckie z wielkim trudem zdołały tylko odepchnąć wroga od Stalingradu. A to tylko dlatego, że klimat nie był po stronie Wehrmachtu i głupio było walczyć w mrozie i zaspach.
  Tak, Rommel musiał wyjść poza dona. I to był ogłuszający policzek dla Führera.
  Ale wiosną 1942 r. układ sił uległ zmianie. Wywierając znaczną presję na sojuszników, Niemcy zwiększyli liczbę swoich wojsk, w tym kosztem Chiwy, oraz liczbę satelitów. Szczególnie dodane przez kwotę Włochy i Francja. Czarne dywizje pojawiły się także na froncie wschodnim. Na szczęście front brytyjski i amerykański z Afryki nie przeszkodził w przerzucie wojsk i środków.
  A de Gaulle, gdy stracił poparcie aliantów, został zdradzony przez własnych współpracowników.
  W ten sposób przeciwko ZSRR zgromadzono większe siły niż w rzeczywistości. Fritz były szczególnie dodawane w samolotach, zachowując jednocześnie przewagę w powietrzu. A siły lądowe przekroczyły siedem milionów wobec 5,6 miliona żołnierzy radzieckich.
  A naziści rozpoczęli ofensywę na południu. Rommelowi udało się zdobyć Stalingrad 27 czerwca. Fritz był w stanie nałożyć na miasto setki czołgów jednocześnie. Wpływ na to miała również dominacja lotnictwa wroga w powietrzu, co utrudniało przerzut sowieckich posiłków przez szeroką Wołgę.
  Niestety, bohaterski Stalingrad nie wydarzył się w AI. A Rommel posuwał się utartym szlakiem w planach wzdłuż Wołgi i nad Morze Kaspijskie.
  Próby przebicia się przez Niemców kontratakami w centrum nie powiodły się. Ponadto półka Rzhev nie została uformowana. Tak więc Fritz miał bardziej wyrównany front w czasie sowieckiej kontrofensywy, a także wycofywali się bardziej równomiernie. Ale Rzhev niestety pozostał z nazistami.
  Nie udało się przebić przez Fritz, a utrzymanie Kaukazu po upadku Stalingradu jest bardzo trudne. Ponieważ tętnica zasilająca na Wołdze jest przecięta. A gdy pod koniec lipca Niemcy dotarli nad Morze Kaspijskie, sytuacja stała się niemal beznadziejna. Teraz można było zaopatrywać się tylko drogą wodną.
  Biorąc pod uwagę, że naziści mieli przewagę powietrzną, wydarzenie stało się czymś pośrednim, niezwykle trudnym i beznadziejnym.
  Sierpień i wrzesień minęły w zaciętych bitwach, aż wróg wzdłuż wybrzeża Morza Kaspijskiego dotarł do Baku. I tam razem z Rommlem stawiali opór do końca października. Sytuację pogorszyło przystąpienie Turcji do wojny.
  Eksperymentujący bogowie zadbali o to kosztem Japonii, ale nie kosztem Osmanów. Ale zimą naziści nadal nie odważyli się zaatakować Moskwy, zatrzymali się na zimę.
  Armia Czerwona podjęła kilka prób ofensywnych. Ale wróg był lepszy pod względem siły roboczej, liczby doświadczonego personelu i lotnictwa. Tylko czołgi i artyleria były produkowane w ZSRR o wiele więcej. Ale czołgi były w większości lekkie, a jakość opancerzenia była wyjątkowo nieistotna. Wydaje się, że produkuje się również dużo samolotów, ale z powodu braku duraluminium są one cięższe i mniej zwrotne niż modele referencyjne. Okazało się również Jak-9, prawie w całości z drewna. I to oczywiście był minus.
  Hitler liczył również na swoje nowe słynne czołgi - "Pantery" i "Tygrysy".
  Produkowano je w coraz większej liczbie. Pojawił się i trzeci przedstawiciel menażerii: "Lew". W prawdziwej historii taka maszyna została opracowana w 1942 roku, ale z powodu braku zasobów i dużej wagi najcięższy potwór został odrzucony.
  Ale tutaj "Lew" o wadze 90 ton poszedł do serii. Jego zalety, mocny pancerz i działo kalibru 105 mm, częściowo rekompensowały najgorsze osiągi podczas jazdy. Seryjne 76-mm radzieckie działa nie mogły przebić "Lwa" ze wszystkich stron.
  Więc nie był to zły czołg przełomowy, jeśli linia obrony jest bardzo potężna iz głębokimi eszelonami.
  A sowieckie dowództwo wzmocniło się gruntownie pod sowiecką stolicą. I spróbuj się tu przebić.
  Czwarty przedstawiciel menażerii: "Maus", został nieco opóźniony z premierą serii.
  Liczebność Armii Czerwonej wzrosła do sześciu milionów, choć wielu żołnierzy było rekrutami.
  Przeciwstawiło się im ponad dziewięć milionów, ale przewaga liczebna częściowo zrekompensowała zbyt pstrokaty charakter armii wroga.
  W lotnictwie wróg jest silniejszy zarówno pod względem liczby, jak i jakości. Pojawiły się najnowsze ME-309 i Yu-288. W odpowiedzi walczą radzieckie maszyny gorszej jakości z powodu braku wykwalifikowanej siły roboczej i rzadkich materiałów. Czołgi to wciąż stare T-34 i większość lekkich, a także KV.
  Latem Wehrmacht prowadził ofensywę: atak na Moskwę i atak w górę Wołgi do Saratowa. Moskwa, po zaciekłych walkach, została otoczona do końca jesieni. Schwytano także Saratów, Kujbyszew, Penzę, Uljanowsk. Stalin uciekł do Swierdłowsku. Sytuacja stała się krytyczna.
  Stolicy nakazano nie poddawać się pod żadnym pozorem. Niemcy atakowali, ale wycofywali się lub ugrzęźli w walkach ulicznych. Zimą ofensywa Wehrmachtu została zawieszona. To prawda, że Niemcy w podwójnym pierścieniu zawarli nie tylko stolicę Związku Radzieckiego, ale i Leningrad.
  W maju nazistowska ofensywa rozpoczęła się ponownie, ale już w kierunku miasta Gorkiego i Kazania. Radziecka konstrukcja czołgów, pomimo wszystkich trudności, była w stanie wprowadzić do produkcji: T-34-85 i IS-2, jednak w niewielkich ilościach.
  Gorki upadł dopiero w lipcu, a Kazań wytrzymał do końca sierpnia.
  W Leningradzie panował straszny głód, a Fritz nawet nie próbował go szturmować. A Moskwa była stopniowo przejmowana pod kontrolą. A 30 września, po niezwykle krwawym szturmie, Kreml upadł.
  Twierdza pierwszej klasy została poważnie zniszczona. I to był nowy cios dla narodu radzieckiego. Niemcy przenieśli się na Ural, ale tam ugrzęzli w zaspach. Ciężko jest walczyć z ZSRR. Stalin był zwolennikiem stania do końca. Było to jednak niezwykle kosztowne dla samego kraju, aw szczególności dla Niemców.
  Na południu naziści posuwali się także przez Azję Środkową.
  W 1945 roku ZSRR otrzymał SU-100 i IS-3, ale tylko w małych seriach. Niestety, do końca czerwca naziści podbili także Azję Środkową. A w lipcu upadł także Swierdłowsk. W sierpniu Niemcy zdobyli Kurgan i Tiumeń. A 3 września także Tobolsk. Pod koniec września Chanty-Maisijsk. A w połowie października i Omsk.
  Nowosybirsk jednak jeszcze nie poddał się nazistom. Już bardzo silne mrozy zmusiły Fritzów do trzymania się miast.
  Tak więc do maja 1946 r. naziści nie prowadzili aktywnych działań wojennych.
  Następnie pojechaliśmy do Nowosybirska. W bitwach brały udział śmigłowce w kształcie dysku oraz najnowsze czołgi serii "E". Jednak to nie pomogło zbytnio Führerowi. Szwaby zajęły Nowosybirsk pod koniec czerwca. Forsował rzekę Ob. W lipcu potwory zdobyły zarówno Kemerowo, jak i Tomsk, a także terytorium Ałtaju. Po zaciętych walkach Abakan upadł w sierpniu, a Irkuck został zdobyty we wrześniu.
  Niemcy, wymiotując obficie krwią, zabrali też jego. Ale znowu wyszły na prostą. Rozciągnięty w komunikacji. Zatrzymaliśmy się więc przy podejściach do Czity. Ale w zasadzie, gdzie się spieszą? Możesz poczekać do lata i przetestować nowy sprzęt.
  Czy to dyskoteki, czy odrzutowce. W 1947 roku radzieccy konstruktorzy wprowadzili do serii czołgi IS-4, IS-7 i T-54. To prawda, w czysto symbolicznych tomach. Brakowało ludzi i środków. Naziści wznowili natarcie. Aginskoje został schwytany pod koniec czerwca Błagowieszczeńsk. Chabarowsk upadł w lipcu, a Władywostok w sierpniu. W ten sposób naziści zdobyli prawie wszystkie większe miasta radzieckie. Może oprócz Pertopawłowska. Biesy zajęły Magadan we wrześniu. Ale mimo wszystko Stalin nie poszedł do kapitulacji.
  W końcu naziści wciąż przegrali!
  
  
  WOJNY KIERUNKU PRZESTRZENI
  Po kilku względnie pomyślnych latach nadeszły dla Rosji ciężkie próby. Imperium Niebieskie, wykorzystując swoje kolosalne zasoby ludzkie i zalety totalitarnego systemu politycznego, mogło stać się światowym hegemonem. W Rosji na południowych granicach doszło do brutalnej masakry. I chociaż powstanie islamistów zostało stłumione, wojna z terroryzmem pochłonęła wiele zasobów. Sytuację pogarszała ostra konfrontacja z Zachodem.
  Dopóki wszystko opierało się na odstraszaniu nuklearnym, nie było wojen na dużą skalę. Ale amerykański naukowiec Wellington pomyślał o wystrzeleniu specjalnego typu rakiety na Merkurego na sztucznie zsyntetyzowanym elemencie radioaktywnym.
  Ale wystąpił błąd w nawigacji. Rakieta zboczyła z kursu i spadła na Słońce... Nastąpiła erupcja niezwykle rozrzedzonej plazmy, niegroźnej dla organizmów żywych, ale burzącej strukturę atomu i zmieniającej nieznacznie wiązania między neutronami w jądrze atomowym . Dokładnie tyle, aby uniemożliwić niekontrolowane reakcje jądrowe i termojądrowe.
  I w rezultacie: broń nuklearna stała się kupą bezużytecznych śmieci.
  Najpotężniejsze militarnie i gospodarczo państwo świata: Cesarstwo Niebieskie, które z powodu przeludnienia cierpiało na dotkliwy brak świeżej wody i energii, postawiło ultimatum w sprawie wydzierżawienia Syberii.
  Rosja odpowiedziała zdecydowaną odmową ...
  Rozpoczęła się wielka wojna: azjatycka koalicja przeciwko Zachodowi. Nasza Ojczyzna stała się główną areną bitew na dużą skalę. Spokojne życie należy już do przeszłości: wszędzie panowało piekło wojny. Najbardziej zaciekłe bitwy toczyły się od bieguna do bieguna.
  Sytuacja na frontach była krytyczna: Unia Azjatycka zbliżała się już do Uralu.
  W pobliżu Jekaterynburga spadła olśniewająca kula ognia i powstała śmiertelna strefa, w której ani jedna osoba nie mogłaby przeżyć nawet minuty.
  Ojczyzna, święta Rosja -
  Moje serce jest dla Ciebie otwarte...
  Krew pola bitwy nawadniana -
  Rozkwitać w miłości do Ojczyzny ziemi!
  
  Tętno Ziemi bije z hukiem jękiem,
  Ciężko jest, gdy wybucha wojna...
  Ale Chwalebne Słońce wzejdzie nad Rosją -
  Jesteś naszą jedyną nieśmiertelną matką!
  
  Żyto na bezkresnych polach jest złote,
  Śnieg mieni się jasnym srebrem.
  A twarze patrzą dumnie z ikon -
  Rycerzu, bądź orłem w bitwie!
  
  Zwyciężymy w bitwie z przeciwnikiem,
  Brońmy uskrzydlonego snu.
  Nie ma odważniejszego niż rosyjski żołnierz,
  Pomodlę się do Boga!
  . Główna zawartość.
  Kiedy serce jest wypełnione miłosierdziem, z jakiegoś powodu portfel jest pusty!
  Szczyty Uralu przypominają kły wystające z ust, zjedzone przez próchnicę. Rosyjskie bezogoniaste myśliwce latają na niskim poziomie. Niczym szybkie sokoły, rosyjscy rycerze atakują niezgrabne, ale potężnie opancerzone, skrzydlate pancerniki Niebiańskiego Imperium.
  Pilot sił powietrznych Andrey Ognev wykonuje trudny zakręt. Ciężkie pięciolufowe chińskie działo, które pluje ogniem i metalem. Ogniste tornado wymiata dosłownie kilka milimetrów od półprzezroczystego pancerza rosyjskiego myśliwca. Bezogonowe warczenie w odpowiedzi. Pokruszony pulsar wyślizguje się ze szpiczastego nosa. Obrotowa wieża gigantycznego chińskiego helikoptera ugina się pod uderzeniem... Słychać stłumione krzyki.
  Ciemna twarz Andrieja z wysokim czołem rozjaśnia się w białym uśmiechu.
  Jego partnerka, olśniewająco piękna blondynka, Vassa Koltsova, robi beczkę, zmuszając stalową piranię niekierowanej rakiety do prześlizgnięcia się i wysyła "prezent" do jednego z dwunastu ogromnych śmigieł helikoptera pancernika.
  Ogromny, z potrójnym rzędem łopatek, śmigło się rozpada. Vassa, nie bez powodu jej imię tłumaczone jest jako królowa, umiała bić. Zawsze walczyła tylko w jednej krótkiej spódniczce i T-shircie khaki, ale na bosych piętach czuła siebie i wojownika jako jedną całość.
  Naśladowało ją wiele pilotek, starając się osiągnąć fenomenalną wrażliwość. Śmigłowiec pancernika to sto dwadzieścia punktów ogniowych, które są opuszczane na powierzchnię - lodowisko. Maszyna, która jeździ na miału węglowym, ale jednocześnie przenosi tysiące ton metalu, stosując dynamiczną ochronę.
  Japońscy, chińscy i indyjscy projektanci stworzyli samochód niewrażliwy na rosyjskie systemy obrony powietrznej, ale niespodziewanie zostali zaatakowani z powietrza.
  Wykrzywiony dzikim gniewem, wąskooki generał McLee ryknął, wskazując ręką w czarnej rękawiczce:
  - Zniszcz ich! Rozpuść te potwory!
  Pełnopiersiowy, ale wąski w talii indyjski pułkownik powiedział:
  - Ta para to czarny książę i królowa. Nikt ich nigdy nie potrącił!
  Mac uśmiechnął się z niedowierzaniem i mruknął:
  - Nie może być. Zwiększ gęstość ognia.
  I znowu pancernik-helikopter zadrżał. Obrotowa wieża zacięła się, a tytanowy kadłub zapalił. Płomiennożółci i cynamonowi żołnierze przemknęli z wyciem. Nastąpiła detonacja i wewnątrz kadłuba gigantycznego helikoptera zapłonęła rakieta z napalmem.
  Vassa, po odtworzeniu techniki "poślizgu" i przejściu przez ślady ognia, wydał:
  - Wszystkie epoki są posłuszne wojnie, tylko ty nie możesz osiodłać swojego ostatniego dnia, będąc pokonanym bez czasu!
  Andrzej jest fajny. Jego ojciec był najmłodszym generałem armii angolskiej i przyjechał na studia do Moskwy. Tam ożenił się z Lydią Ognevą, znaną sportsmenką i doktorem. Potem zmarł jego ojciec, a wychowywała go jego czarnowłosa matka. W szkole próbowali drażnić Andrieja, ale chłopiec nadal zajmował się sztukami walki w przedszkolu. Jego matka wiedziała, jak walczyć ze sobą, a jego ojczym był mistrzem mieszanych stylów.
  Andrei dobrze się uczył, miał fenomenalną pamięć i wkrótce sam został przywódcą chłopców, ich przywódcą. Oczywiście wybrał szkołę lotniczą i poszedł walczyć za swoją Ojczyznę Rosję. Zyskał sławę i szacunek. I nikt nie odważył się zarzucić bohaterowi Rosji czarnej skóry, zwłaszcza że murzyńskie rysy twarzy mieszały się ze słowiańskimi, co czyniło atletycznie zbudowanego pilota całkiem przystojnym.
  O jego romansach krążyło nie mniej legend niż o wyczynach wojskowych. Chociaż sam Andrei był znacznie skromniejszy niż mu przypisywano.
  Teraz szukał sposobu na zniszczenie niezniszczalnego pancernika. Aktywny, wielowarstwowy pancerz pokrywał główne komponenty najpotężniejszej maszyny Imperium Niebieskiego.
  Savva strzelał do śmigieł, próbując unieruchomić konstrukcję...
  Tymczasem bitwa rozgorzała na ziemi. Bezwieżowe czołgi bloku wschodniego ruszyły do ataku. Niektóre są ogromne, podczas gdy inne mają nie więcej niż metr wysokości.
  Przeciw nim bojownicy zachodniej koalicji używali ruchomych min i kierowanych pocisków bez odrzutu.
  Walczyli tu nie tylko Rosjanie, ale także Europejczycy: Brytyjczycy, Francuzi, Szwedzi i wielu innych.
  Wspólny wróg połączył ludzi o białej skórze i chrześcijańskiej moralności. Debata o demokracji ucichła. Co więcej, w Rosji antyzachodnie nastroje po agresji ze wschodu spełzły na niczym. Rzeczywiście, gdzie pacyfistyczna i tolerancyjna Europa może wspiąć się na Wschód. Oni i ludzie w dużej mierze zapomnieli, jak się walczy. A kiedy zniknęła broń nuklearna, potężna i przeludniona Azja przeniosła swoje niezliczone hordy na północ i zachód.
  Wśród tych, którzy nacierają na pozycje rosyjskie, jest wielu Arabów. Niektórzy fanatycy ruszają do ataku, nie przebrani, w białych kombinezonach. Przyjmują śmierć z uśmiechem na ustach.
  Tysiące nacierających czołgów i bojowych wozów piechoty z lotu ptaka wyglądają jak mrówki. Savva, uszkodziwszy kolejną śrubę, blednąc nieco, szepnął:
  - Wciąż jest ich za dużo... Boże, dopomóż Rosji.
  Dziewczyna sama widziała, co się dzieje w miastach zdobytych przez azjatycką koalicję. Masowe pogromy, mordy, masakry. Mężczyzn wieszano na drucie, a kobiety i dzieci wywożono do specjalnych obozów. A potem sprzedawali je lub rozprowadzali do określonych dzieł. A torturowanie jeńców wojennych jest już powszechne, a nawet obowiązkowe.
  Generał McLee nie oszczędza nawet swoich. W bezradnym szaleństwie, że nie mogą sobie poradzić z maleńkimi myśliwcami Czyż-3, chwyta miecz ze ściany i odcina rękę Arabowi, który kontroluje działo przeciwlotnicze. Krzyczy i przyciska zakrwawiony kikut do piersi.
  A potężny dowódca właśnie odciętej ręki z długimi paznokciami grozi w kierunku natrętnych rosyjskich asów, krzycząc:
  - Zniszcz! Oparzenie! Oparzenie!
  Savva wściekła wystrzeliwuje kolejną rakietę... Kończy jej się amunicja. Ale pancernik powietrzny również traci stabilność.
  Jego śmiercionośna artyleria jest poza grą... Straciwszy lwią część swojej siły bojowej, kadłub zawraca. Muszą jak najszybciej wrócić do bazy w celu naprawy i uzupełnienia zapasów.
  Poniżej rosyjskie armaty strzelają celnie do kanciastych, płaskich czołgów wroga. Kilka samochodów zatrzymało się, wypuszczając dym w niebo. W jednej "bandurze" amunicja zaczęła pękać. Odleciał, przewracając się jak pysk gimnastyka, aż uderzył w kopiec żwiru.
  Rosyjskie działo dalekiego zasięgu wysyła pocisk w kierunku masztu. Strzelec z blond kosą, żegna się dwoma palcami i szepcze po niemiecku:
  - Niech będzie dla nas szczęście!
  Flaga koalicji azjatyckiej jest jasnożółta z czerwonym kółkiem pośrodku. To bliżej Japonii, ale taki symbol wybrała koalicja. Mały pocisk z bardzo precyzyjnego działa łamie gruby pręt i spada ogromne płótno, które może pokryć podłogę stadionu. Tuzin azjatyckich czołgów zostaje jednocześnie pokrytych aksamitną zasłoną.
  Od strony koalicji zachodniej i stanowisk rosyjskich słychać jednomyślny dźwięk:
  - Brawo!
  Naprawdę symboliczne. I niech wróg przewyższy liczebnie dziesięć razy, ale siła rosyjskiego ducha jest niezachwiana.
  Oba rosyjskie myśliwce znajdują się chwilowo skrzydło w skrzydło. Jedna całość - prawie trójkątne sokoły - obrońcy Rosji. Savva już sobie wyobrażała, jak Andrey położy swoją czarną, silną dłoń na jej ramieniu. To naprawdę silny mężczyzna, na którym można polegać.
  Ale właśnie w tym momencie było tak, jakby rozbłysło tysiąc zdjęć naraz. A w oczach walczącej pary pociemniało. Następnie czerń została pomalowana wielobarwnymi plamami, podobnymi do tych, które pojawiają się, gdy olej rozleje się na wodę.
  Andriej próbował przetrzeć oczy. Jego ręka, z trudem pokonując opór, zdawała się grabić wodę.
  Jakby z daleka głos Savvy jest stłumiony:
  - Czy jesteśmy martwi?
  Czarny kapitan odpowiada głośno:
  - NIE! Żyjemy.
  Nagle to gęste, lepkie uczucie znika, a oni wydają się być w stanie swobodnego spadania. Na kilka chwil stał się nawet lekki, jakby w stanie nieważkości.
  Savva szepnął nawet nieco zdenerwowany śpiewnym głosem:
  Wydaje się, że świat jest beznadziejnie stracony
  A droga do gwiazd rycerza jest zablokowana ...
  W tych zakrętach niekończących się orbit,
  Nie przeznaczone - wiara to utonięcie!
  A potem sapnęła, lądując bosymi podeszwami na ostrych, górskich kamieniach. Ciemność zmieszana z jasnymi plamami i falami rozproszyła się.
  Oczy trochę bolą od majowego, południowego światła. Savva był na czworakach i natychmiast podskoczył.
  Andrei profesjonalnie ugiął nogi w skoku i umiejętnie wylądował. Jego twarz z męskim podbródkiem i wysokim szerokim czołem zachowała spokojny wyraz. Nawet uśmiechnął się do swojego partnera.
  - Zobaczysz! Jest to światło, a jak już dawno podejrzewałem - to nie jest raj!
  Savva, zataczając się, zrobił kilka niepewnych kroków. Po wylądowaniu boleśnie posiniaczyła gołe podeszwy i rozdarła kolano. Ale dziewczyna zwykłym wysiłkiem woli odpędziła męczeńską minę z twarzy i wskazała palcem przed siebie, wykrzykując:
  -Wow!
  Andrey spojrzał tam, gdzie wskazywał Savva. Przed nimi było zrujnowane wzgórze. A na jej wierzchołku, połamana w pęknięciach, spoczywała kula. Dokładniej, kulisty, pół ołowiany, pół platynowy aparat z ostrym dziobem na czubku i tuzinem cienkich macek równomiernie rozmieszczonych wzdłuż krawędzi tego futurystycznego obiektu.
  Zdezorientowana dziewczyna szepnęła;
  - To jest biom Newtona! A jak się zranił?
  Andrzej przyjrzał się uważnie, wcisnął głowę w ramiona, wciągnął powietrze. W powietrzu unosił się zapach ozonu i spalonych opon. Rozglądając się ostrożnie, kapitan powiedział ledwo słyszalnym głosem:
  - Tutaj możemy wpaść w zasadzkę!
  Savva pewnie zrobiła krok w stronę piłki i nie ściszając głosu, powiedziała:
  - NIE! Wiem, gdzie jesteśmy! To jest dokładnie strefa anomalii, w której spadł statek kosmiczny. To tylko sto mil na północ od miejsca, w którym walczyliśmy!
  Kapitan znów wzruszył ramionami i zachowując pozorny spokój w głosie, powiedział:
  - Ponad minutę w strefie anomalii nikt nie mógł przeżyć. Nawet roboty się psuły, krusząc w rdzę!
  Savva, choć nie było jej łatwo, dzielnie wykrzyknęła:
  -I przeżyjemy!
  I pobiegła w stronę wzgórza. Jej zakurzone, okrągłe obcasy, porysowane przez upadek, szybko przemknęły po nierównym, skalistym grzbiecie.
  Andrzej był zdumiony. Czy nie boli jej chodzenie boso po ostrych kamieniach? Ogólnie rzecz biorąc, zachowanie Koltsovej wydawało się wielu dziwne, gdy zignorowała zwykły mundur lotniczy, walcząc w prawie nagim ubraniu. A jeśli gdzieś w Mezopotamii czy Afryce, to może być wygodnie w jednym T-shircie moro, ale na Uralu wciąż jest chłodno na wiosnę.
  Dziewczyna przybyła z południowego pogranicza. Wojska rosyjskie i europejskie walczyły w Syrii, w Iraku, próbując powstrzymać przełom azjatyckiej koalicji. Co więcej, część sił islamskich była po stronie Rosji, a część Azji.
  Na południu nie było nawet wyraźnej linii frontu. Ogólnie w Afryce, nawet w tym samym kraju, różne plemiona walczyły ze sobą. Ponadto religia nie odgrywała decydującej roli. Wielu chrześcijan, a także pogan, podążyło za Azjatami pod rzekomo lewicowymi hasłami. Afryka naprawdę stała się jak w piosence z kreskówki o Aibolit.
  Ale prawdopodobnie bieganie boso po pustyni jest jeszcze trudniejsze niż bieganie po górskich zboczach. A Savva, ten dzikus z tytułem magistra, kandydat nauk biologicznych, nie znał ani bólu, ani strachu.
  Andrei rzucił się za nią, próbując dogonić diabła. Statek kosmiczny okazał się znacznie dalej, niż się wydawało na pierwszy rzut oka.
  Dziewczyna zwykle zaplatała włosy w warkocze, ale teraz włosy jej się rozsypywały, a złoty tren trzepotał jak płomień pochodni na wietrze.
  Nigdy wcześniej czarny kapitan nie uważał swojej dziewczyny za tak piękną.
  Chociaż Andrey nie jest słabym sportowcem, tylko z wielkim trudem udało mu się skrócić dystans, ale nigdy jej nie dogonił, chociaż potknął się i prawie zranił się w nos.(Nawiasem mówiąc, wcale nie afrykański, ale z lekką garb i lekko zadarty, równy, jak całe ciało.) I nagie, czekoladowe nogi Savvy błysnęły, prawie przy samej głowie czarnego dżentelmena i... dziewczyna przeszła przez ścianę, jakby była tylko hologramem .
  Zirytowany, że go wyprzedziła, Andriej skoczył za nią. Nieostrożny, ale dość rycerski.
  Ołowiana powierzchnia obmyła się jak ciepła morska woda, a potem przeleciała po podłodze, zanurzając twarz w bosych stopach Savvy. Andrei mechanicznie pocałował jej kostki, ale dziewczyna kopnęła go ze złością, wykrzykując:
  - Spójrz, jakie tu są ciekawe rzeczy!
  Chociaż Ognev chciał powiedzieć, że nie ma nic ciekawszego, gdy taka piękność jest obok ciebie, ale otrzymawszy piętę w nosie, szybko podskoczył. I nie zawiodłem się.
  Na ścianach wisiały wypchane zwierzęta i owady. Co więcej, tych, które nie istniały i nie mogły istnieć poza ziemią. I marchewki z tuzinem pazurów krabów, i kaktus z żabimi udkami i zarozumiałymi grzebieniami, i karaluchy z piórami z krokodylimi ustami i wysuwanymi językami z kłami. O ile oczywiście nie można tego porównać z pieczonym księciem.
  Andriej podskoczył zaskoczony i głośno zawołał:
  - Pozdrowienia bracia w pamięci!
  W odpowiedzi cisza... Savva dość logicznie i racjonalnie zauważył:
  - Nie powinniśmy krzyczeć, lepiej zbadajmy statek.
  Wewnątrz statek kosmiczny był znacznie większy, niż wydawało się z zewnątrz. Korytarze zwężały się i poszerzały. Pancerne drzwi rozsunęły się, gdy ludzie się do nich zbliżali. I co tam po prostu nie spotkało.
  Wszelkiego rodzaju wypchane zwierzęta, posągi i hologramy. A także obrazy: ruchome, olejne i z cybernetyczną mozaiką. Hologramy pokazały prawdziwy film w kolorze. I sceny batalistyczne, i różnego rodzaju spokojne, dość idylliczne obrazki.
  Andrzej zauważył ze zdziwieniem:
  - Dziwny. To jak latające muzeum.
  Savva dość racjonalnie sprzeciwił się:
  - Wszystko w naszym świecie jest jednocześnie muzeum i śmietnikiem! Jedzmy lepiej...
  - Broń! - wypalił czarny kapitan. I szybko dodane. - Musimy pomóc naszej Ojczyźnie wygrać III wojnę światową.
  Savva podniósł wzrok i krzyknął:
  Pomóż nam ocalić cywilizację! Ludzkość jest w niebezpieczeństwie!
  W odpowiedzi rozległ się niski, niezwykle głęboki bas:
  - Wy, tubylcy, najwyraźniej chcecie coś od nas dostać?
  Dziewczyna wyciągnęła ręce do przodu i szepnęła błagalnie:
  - Nie my! Chodzi o los całej ludzkości. Rozstrzygnie trzecia wojna światowa - co zwycięży: barbarzyńskie, okrutne podejście czy humanizm i cywilizacja?
  Bas zmienił się w cienki sopran i ton niedowierzania:
  - Och, tak? W końcu człowiek ma tendencję do mylenia się, w tym co do własnych intencji. - Pomarańczowe wiatry przemknęły przez powietrze, a głos, obniżając się o pół oktawy, ciągnął dalej. - Jak zawsze, zdecydowana większość ras we wszechświecie ma tendencję do przedstawiania siebie, jeśli użyjesz swojego języka, jako wysoce humanitarnych, a wroga po prostu jako diabła.
  Savva, nie przestając bębnić nerwowo nogą w powłokę z nieznanego metalu, mruknął:
  - A ty sam spójrz! Spójrz, jakimi barbarzyńskimi metodami wojują z nami!
  Głos nieco się ocieplił, a powietrze zaczęło wydawać się bardziej miękkie:
  - Tak, wasz wróg jest okrutny, ale wy też nie jesteście aniołami. Ostatecznie to nie matematyka zadecyduje, które z Was będzie miało władzę na Ziemi!
  Andrey już wypowiedział się:
  - Więc kto?
  Ale zamiast odpowiedzieć, podłoga pod nimi zakołysała się, a dziewczyna wraz z czarnym chłopakiem zderzyli się twarzami z sufitem. Potem wszystko zmieniło się od razu. Znaleźli się w centrum dużego, mocno zniszczonego miasta. Armaty ryknęły ogłuszająco. Eksplodowały duże pociski i spadały bomby. Grupy żołnierzy rosyjskich i europejskich posuwały się naprzód. Żółci i brunatni żołnierze Unii Azjatyckiej, ponosząc straty, wycofali się, zasypując drogę górami trupów. Savva zrobił krok i nadepnął na krwawy strumień.
  Nie, to oczywiście nie mogło zmylić wojownika, który przeszedł przez ogniste, wodne i miedziane rury (te ostatnie jak dotąd w minimalnym stopniu!) Ale moje serce nie było w porządku. Ale Andriej rozweselił się, prawą ręką rzucił kamieniem w żółtą twarz wąskookiego żołnierza, który podniósł karabin maszynowy, upadł. Kapitan wykrzyknął:
  - To jest Pekin! Nasi chłopcy wygrywają!
  Rzeczywiście, przekrzywiony wskaźnik z podobnym hieroglifem płonął niebieskimi płomieniami. Savva z jakiegoś powodu nie odczuwał radości. Chociaż widziała w Internecie zdjęcia z Pekinu i charakterystyczne budynki chińskiej stolicy.
  Ale tutaj jest okropnie. Kobiety płoną, dzieci płaczą. I mnóstwo trupów. Umarli dosłownie zapełniali wszystkie podejścia, a ich liczba rosła. Nigdy wcześniej dziewczyna nie widziała martwych ułożonych w stosy.
  Andriej podniósł już upuszczony przez kogoś karabin maszynowy i otworzył ogień, by zabić. Jest urodzonym wojownikiem. Ze strony ojca z plemienia Zulusów, ze strony matki: pradziadek dwukrotnie bohater ZSRR, dziadek walczył w Wietnamie i Afganistanie, ojciec w Syrii, Donbasie i Czeczenii.
  W głowie Savvy błysnęło:
  Każdy, kto jest mężczyzną, rodzi się wojownikiem,
  Tak się złożyło - goryl zabrał kamień!
  Kiedy wrogów bez liczenia jest legion,
  A w sercu płonie gorący płomień!
  A sama dziewczyna podniosła karabin maszynowy. Silne dłonie są zwykle lekkie w uchwycie. Odważne marsze rozbrzmiewały w mojej głowie: niszczyć, służyć Wielkiej Ojczyźnie.
  Ale nieoczekiwany cichy pisk sprawił, że dziewczyna zamarła. Po prawej stronie wyraźnie słychać było szloch i płacz dzieci. Savva odwróciła się i jej orle spojrzenie, poprzez spowijający wszystko dym, dostrzegło małe, żółtawe postacie. Żółtawe dzieci z wąskimi oczami płakały i próbowały wydostać się z płonącego domu. Jednak drogę zablokowały im zalane smołą kłody. A za chłopakami rozprzestrzeniały się mięsożerne płomienie.
  Ziejący ogniem smok wydawał się być chętny do złożenia ofiary Gehennie...
  Zniesienie tego było większe niż siła Savvy. Dziewczyna pobiegła w stronę ognia. Trzeba ratować najmłodszych: nieważne, czy są Rosjanami, czy Chińczykami!
  Nagle strumień napalmu zablokował drogę bosemu wojownikowi.
  Z dzikim krzykiem
  - Panie chroń!
  Rzuciła się w ogień. Sto rozpalonych do czerwoności szpilek zdawało się przebijać jego nagie podeszwy, płomienie paliły jego bezbronne kolana. Skórka delikatna, oliwkowa, pokryta paskudnymi, szkarłatnymi pęcherzami. Jak bolesne było to dla Savvy. Najdzikszy krzyk wydobył się z płuc. Chciałem zawrócić i wyskoczyć z płomieni piekła.
  Ale dziewczyna czuła: nie można zwlekać ani sekundy. Dzieci mogą umrzeć. I nie ma znaczenia, czyje są. Dostojewski powiedział: wszystkie skarby świata nie są warte jednej łzy wylanej przez dziecko. Ból od bosych pięt do tyłu głowy, jak u stada koni, uderza stalowymi ostrymi kopytami w zakończenia nerwowe.
  Jej cudowne złote włosy już się zapaliły, a płomienie próbują polizać drapieżnika po twarzy. Już nigdy nie będzie tą samą pięknością. Oto purpurowy wrzód rozciągnięty na jej delikatnym, aksamitnym policzku.
  Savva desperacko skacze, jak daleko wydaje się osiągnąć cel. Mieszanina dymu i płonącego powietrza dostaje się do płuc. Koszulka w cętki na tobie już się wypaliła, a ty, podobnie jak Jeanne D, jesteś w bolesnym ogniu. Trochę więcej, trochę więcej. O mój Boże, jej ciało jest jak trąd.
  Ognista ściana zostaje przerwana, a Savva wyskakuje w chłód. Jest już spalona, jej cudowne ciało jest jak ciągła rana, a jej spalone podeszwy wydają się deptać po najostrzejszych sztyletach. Przed nami blokada. I znowu trzeba skoczyć w ryczący, bezlitosny płomień.
  A dziewczyna czuje, że kończą się jej siły i odwaga. Prawie mdleje z szoku bólowego. Ale przez mrok widać dziewczynkę, która wyrywa swoje małe rączki i z piskiem odbija się od ognia, i chłopca z ogoloną głową, i to bardzo małego, który ledwo nauczył się chodzić.
  Zebrawszy resztę sił, Savva skacze, wściekłość i poczucie sprawiedliwości dodają jej odwagi do przezwyciężenia nieznośnego bólu. Płonące kłody i belki latają na boki. Trochę więcej wysiłku. Spalone ręce zniekształconej dziewczyny chwytają rozpalony ruszt. Ból jak stutonowy baran pada na głowę, klatkę piersiową, całe ciało do ostatniej komórki. Krata się nie rusza, a potem Savva łapie ją zębami. Można zwariować od takiego cierpienia, kruszyć się i zawalać ostatnią z cielesnych piękności nietkniętych przez płomienie. Ale w końcu Pan wynagrodził trud, czerwony od gorąca ruszt odleciał od cementowej podstawy.
  Kaleka z połamanymi i pękającymi od gorąca zębami mdleje. W ostatniej nitce świadomości okaleczona skóra czuje się jak wyzwolone dziecko, przeskakujące nad zwęglonymi nogami upadłej bohaterki.
  Savva obudziła się... Stała z Andriejem na najwyższym ośnieżonym szczycie. Grzmiący, jak chór tysiąca głosów archaniołów, głos oznajmił:
  - Zdałeś test! Na planecie zapanuje pokój! Rosja stanie się matką wszystkich ludzi na Ziemi!
  Czarnoskóry młodzieniec i blondynka, która stała się jeszcze szczuplejsza i piękniejsza, ujrzeli na naszych oczach kwitnące ogrody, zarośnięte lejami i rzucającą broń, obejmującą żołnierzy. Era nienawiści i wojny skończyła się na zawsze.
  I zabrzmiało to na całej planecie;
  Rosja i Chiny na zawsze zjednoczone,
  Islam, chrześcijaństwo: przyjaciele bez złośliwości!
  Wysławiajmy Imię Najwyższego Pana -
  Wszystkie narody świata - Rodzima rodzina!
  
  PIOTR III - WIELKI KRÓL
  Piotrowi III udało się przekonać słynnego generalnego reformatora, by dołączył do jego zespołu i przyjął stopień feldmarszałka. Nikołaj Papin został ministrem obrony i przeprowadził szereg reform. Ten silny i autorytatywny człowiek pomógł Piotrowi III odkryć i stłumić spisek braci Orłowów. Wszystkich pięciu spiskowców powieszono. Katarzyna otrzymała rozwód za cudzołóstwo i została zesłana do klasztoru.
  Piotr III wzmocnił swoją władzę i został koronowany. A wraz z jego dojściem do władzy w Rosji zaszły namacalne zmiany. Rzeczywiście, Piotr Trzeci, podobnie jak jego dziadek, nakreślił fundamentalne reformy. A poza tym zmiany wpłynęły na politykę zagraniczną.
  Zwolennik sojuszu z Fryderykiem II, Piotr nakazał Rumiancewowi wraz z Niemcami pokonać Austriaków. Następnie Niemcy z nawiązką zwróciły utracone wcześniej ziemie.
  Ale Rosja również otrzymała kontrolę nad cieśninami od Danii, dzieląc ją z Prusakami. Jednak Piotr wykazał się praktyczną przenikliwością i zabrał prawie cały majątek tego stanu, pozostawiając jedynie symboliczną część majątku korony swojemu "ulubionemu" Fryderykowi. Trzeba powiedzieć, że wpływ Papina był korzystny dla wnuka Piotra Wielkiego.
  Jednym z pomysłów Piotra III była idea podziału Polski między Rosję i Prusy. W 1965 roku wybuchła wojna z Rzecząpospolitą. Genialny Aleksander Suworow szybko się w nim rozwinął. Piotr III okazał się inteligentny i zdołał wprowadzić do swojego imperium ziemie pierwotnie ruskie , a Prusacy znali etniczną część Polski.
  Jak w prawdziwej historii, Rosja musiała walczyć z Imperium Osmańskim. Jeszcze skuteczniejsze były walki po stronie Rosjan. Reformy Papina, talent Rumiancewa i szybko postępujący Suworow przyniosły skutek. Car lubił niespokojnego Aleksandra Wasiljewicza, Piotra Trzeciego, a on sam był bardzo wybredny i cały czas był na nogach. Więc radzili sobie naprawdę dobrze.
  Wewnątrz kraju cesarz Piotr przeprowadził szereg reform. Konfiskowano majątki niedbałym właścicielom ziemskim na rzecz skarbu państwa, wprowadzono szereg ograniczeń dotyczących pańszczyzny i sprzedaży chłopów. Ale jak dotąd car Piotr nie odważył się w pełni naznaczyć pańszczyzny.
  Ponadto reformy cerkiewne wywołały silny sprzeciw ze strony synodu prawosławnego. Król argumentując, że Biblia zabrania oddawania czci i służby komukolwiek poza Bogiem, zniósł kult świętych.
  Było w tym coś z luteranizmu - walka z relikwiami i ikonami.
  Módlcie się tylko do Pana Boga, tylko Jemu oddajcie cześć!
  Ale to nie mogło nie wzbudzić oporu. W niektórych miejscach nawet kapłani podburzali lud do buntu.
  Mimo to reforma minęła, aw kościołach, miejscach kultu, pozostały tylko wizerunki Chrystusa i Marii Panny.
  Ludzie na ogół woleli słuchać króla. Ponadto Piotr III zasłynął jako troskliwy władca. Poważniejsze było odebranie całej ziemi klasztorom i kościołom.
  Po zwycięstwie nad Turcją władza króla wzrosła jeszcze bardziej. Perth Trzeci ostatecznie zdecydował się znieść pańszczyznę. Taka decyzja nie mogła nie spowodować poważnych wstrząsów w państwie. Właściciele ziemscy ponieśli ogromne straty, ale rozpoczęła się rewolucja przemysłowa. Kraj, pomimo wszystkich trudności, posuwał się naprzód gwałtownie iz opóźnieniem.
  Druga wojna z Turkami okazała się jeszcze krótsza, a wojska rosyjskie pod dowództwem Suworowa szybko wygrały. Ponadto rewolucja we Francji odwróciła uwagę Europy.
  Skorzystał z tego Piotr III, osadzając na tronie Konstantynopola swojego najmłodszego syna, pochodzącego od tureckiego sułtana Konstantego Woroniny.
  W ten sposób Imperium Osmańskie znalazło się niejako w unii z Rosją.
  Potem była wojna w Egipcie. Miejscowy sułtan nie chciał uznać zwierzchnictwa Rosji nad Afryką. I tutaj po raz pierwszy zderzył się geniusz Suworowa i Napoleona Bonaparte.
  Żyjąc dość dużo w tym czasie przez 70 lat, Piotr Trzeci zmarł. Do historii przeszedł pod imieniem Wielkiego Wyzwoliciela. Co jest bardzo honorowe!
  Być może przewyższając jego charyzmatycznego dziadka! I cesarz Paweł wstąpił na tron. Suworow, pokonawszy jeszcze zbyt młodego i niedoświadczonego Napoleona, podbił północ Afryki, a nawet Maroko.
  Ponieważ w tej alternatywnej historii nie było słynnej szwajcarskiej kampanii, która podkopała zdrowie Suworowa, słynny zahartowany feldmarszałek żył dłużej.
  Napoleon nie został cesarzem Francji, ponieważ nie miał czasu, aby zasłynąć jako dowódca i został pobity więcej niż raz. Po upadku katalogu władzę przejął Ludwik XVIII. Nastąpiła reformacja, czyli przywrócenie monarchii.
  Paweł Pierwszy nadal nie uniknął spisku, ale stało się to pięć lat później. A jego syn Aleksander został cesarzem. Tu zaczął się zwrot akcji. Konstantin był nastolatkiem, a także, będąc rosyjskim sułtanem Imperium Osmańskiego, domagał się władzy.
  Ale Aleksander Suworow wciąż żył i udało mu się pogodzić siostrzeńca i wuja. Chociaż oczywiście wewnętrzna autonomia Imperium Osmańskiego generowała tarcia.
  Ponadto Rosja spotkała się z opozycją Anglii. Rosnąca potęga Wielkiej Brytanii nie była zadowolona ze swojego sąsiada. I nawet rozpoczęła się druga wielka wojna z USA. Być może Brytyjczycy spodziewali się, że po śmierci Jerzego Waszyngtona do Ameryki przyjdą chaos i hańba. Ale kalkulacja nie była uzasadniona.
  Mieszkańcy Stanów Zjednoczonych nie chcieli wracać pod rządy angielskiego króla. Wojna trwała dziesięć lat z różnym powodzeniem, aż w końcu Wielka Brytania, wyczerpawszy swoje siły, wstrzymała ofensywę.
  Ale Amerykanie nie uspokoili się i rozpoczęli ofensywę przeciwko Kanadzie. Sytuację Wielkiej Brytanii pogorszyło stanowisko Rosji, która udzieliła pomocy Amerykanom.
  Jeszcze jedenaście lat krwawej wojny i Ameryka odzyskała Kanadę. Wielka Brytania została osłabiona, ale pojawił się nowy potwór geopolityczny: Stany Zjednoczone.
  Rosja prowadziła wojnę z Austrią i podbiła ją, częściowo dzieląc z Prusami.
  W tym samym czasie kontynuowano ekspansję do Kanady. Kraj stał się wysoce uprzemysłowiony. Zbudowano potężną i liczną flotę. Rosjanie wylądowali w Australii i rozszerzyli się na Afrykę.
  Po śmierci Aleksandra I ponownie rozgorzała walka o władzę między gałęziami. Brat Aleksandra Konstantyn abdykował, a syn innego Konstantyna, Andriej, wstąpił na tron, rywalizując o niego z Mikołajem.
  Formalnie Mikołaj został ogłoszony królem, ale podczas koronacji król został zabity.
  W powstałym zamieszaniu Andrzej jako pierwszy niezupełnie legalnie objął tron. Nowy król niemal natychmiast rozpoczął wojnę z Iranem i podjął kampanię przeciwko Indiom. Wielka Brytania wciąż była w stanie wojny w Kanadzie i znalazła się uwiązana. A kampania wschodnia wzmocniła autorytet Andrieja Pierwszego i pozwoliła mu uruchomić swoją gałąź dynastii Romanowów. W tym samym czasie Rosja i Imperium Osmańskie ostatecznie połączyły się w jedno państwo. Tak, i aneksję Persji i Indii.
  Następcą Andrzeja Pierwszego został Aleksander II. Pod rządami tego monarchy Rosja kontynuowała ekspansję w Indochinach iw samych Chinach. Prusy stały się również najsilniejszym imperium, jednocząc ziemie niemieckie i pokonując Francję.
  Jednak Wielka Brytania poparła Francuzów i doszło do wojny zemsty. Imperium Brytyjskie stawiało uparty opór. Wojna ciągnęła się przez kilkadziesiąt lat.
  Tymczasem Rosja całkowicie podbiła Azję i dotarła do Singapuru. Stała się największą, najsilniejszą potęgą na świecie, przemieszczając się przez Azję i Afrykę.
  Ale w tym samym czasie wzrosły również Stany Zjednoczone. Amerykanie zakończyli rozwój Kanady, gdzie dzielili strefy wpływów z Rosją. Następnie zdobyli stany Teksas i Kalifornia z Meksyku.
  Stany Zjednoczone zachowały republikańską formę rządów, podczas gdy Rosja pozostała na razie monarchią absolutną. Aleksander II, zastąpiony przez Andrieja II. Dynastia Romanowów trwała.
  Przeciągająca się wojna między Wielką Brytanią i Francją przeciwko Niemcom doprowadziła do tego, że Niemcy zachowali podbite wcześniej ziemie, w tym Lotaryngię, ale nie mogli posuwać się dalej i całkowicie się wyczerpali. Jednak Brytyjczycy i Francuzi również prawie wykrwawili się na śmierć.
  W tych warunkach carska Rosja nadal dominowała nad światem i zwiększała swoje wpływy.
  To prawda, że w obliczu Stanów Zjednoczonych dorastał potwór. Co więcej, Ameryka okazała się bardziej rozległa niż w prawdziwej historii kosztem Kanady.
  Ale to nie osiągnęło jeszcze alarmujących rozmiarów. Ponadto w Stanach Zjednoczonych wybuchła wojna domowa, która doprowadziła do masowych ofiar i zniszczeń. Co więcej, w przeciwieństwie do prawdziwej historii, generałowi Lee udało się przedrzeć przez Kongres Konfederacji, prawo czarnych, którzy służyli w armii stanów południowych: otrzymać wolność i obywatelstwo.
  A to znacznie przeciągało wojnę i oczywiście zwiększało ofiary. Nie bez znaczenia była też sprytna dyplomacja rosyjska, która również była zainteresowana przedłużaniem konfliktu. I czysto taktycznie południowcy na pierwszym etapie wojny odnieśli wielki sukces i byli w stanie zdobyć Waszyngton i Nowy Jork. Filadelfia została nową stolicą Sojuszu Północnego.
  Sama wojna domowa przypadła na późniejszy okres: 1881 - 1905 i zmiażdżono w niej dynamit, a nawet karabiny maszynowe.
  W Rosji cara Andrieja II zastąpił Aleksander III. Nowy król wcale nie był spokojny. Rosja zmierzyła się w Afryce z Francją i Wielką Brytanią, które próbowały stworzyć nowe kolonie. I wisiał z nimi w konflikcie.
  Rozpoczęła się nowa wojna o nowy podział świata, w której Prusy tradycyjnie działały w sojuszu z Rosją. Tym razem Niemcy się postarali. Francja wraz z Rosjanami została pokonana w ciągu kilku tygodni. Wielka Brytania siedziała za oceanem, ale straciła wszystkie swoje kolonie w Afryce i Australii oraz na Oceanie Spokojnym.
  Niemcy dostali swoje i rozszerzyli się, prowadząc granicę w pobliżu Paryża i do Porte de Calais, a nawet włączyli Normandię. I coś w samej Afryce.
  A Wielka Brytania spadła do poziomu potęgi podrzędnej, Francja całkowicie stała się dopływem.
  Ale następna wojna miała miejsce już z Prusami, za Władimira III. W tym czasie pojawiły się takie rodzaje broni, jak czołgi, samoloty, okręty podwodne.
  Prusacy działali w sojuszu z Japonią. Wojna początkowo nie rozwijała się pomyślnie dla Rosji. Dotknęło to korupcji w armii carskiej, konserwatyzmu generałów i aktywnej pomocy udzielanej Japonii przez Stany Zjednoczone. Ponadto Szwecja i Norwegia oraz Wielka Brytania i Francja sprzeciwiły się Rosji.
  Wojna rozpoczęła się w 1921 roku, jak na ironię, pamiętnego dnia 22 czerwca. To była niemal światowa bitwa. To, co zostało z Europy i Azji, poszło przeciwko Rosji. Na podobną przygodę wybrały się także Hiszpania i Portugalia. Portugalia poczuła się w Afryce pominięta, a Hiszpanie marzyli o przywróceniu jej dawnej świetności w średniowieczu.
  Od tego momentu na półkuli wschodniej nie ma tak dużo przestrzeni, która nie byłaby kontrolowana przez rosyjskiego cara.
  Nawiasem mówiąc, decydującą rolę w wojnie odegrała przytłaczająca przewaga carskiej Rosji pod względem zasobów ludzkich, silny system autokratyczny i słabość wewnętrznej opozycji.
  Tak, czołgom niemieckim udało się w ciągu pierwszych dwóch miesięcy przedrzeć od Niemna do Dniepru i oblegać Rygę, a na południu wyprzeć wojska rosyjskie z Węgier. A bogowie dali krainie Wschodzącego Słońca możliwość pokonania rosyjskiej floty. Ale znowu, na razie.
  Nieutalentowani generałowie mogli przegrywać bitwę za bitwą. Ale dorastał nowy. A król w końcu zintensyfikował walkę z korupcją i zorganizował mniej lub bardziej znośną podaż. I zasoby ludzkie: dywizje chińskie, indyjskie, arabskie były w ruchu. Niemcom nie udało się przekroczyć Dniepru, a zimą wojska rosyjskie rozpoczęły kontrofensywę.
  Należy zauważyć, że Szwecja i Norwegia nie są zbyt mocnymi przeciwnikami, już w marcu 1922 r. zdobyto Sztokholm. A Oslo upadło w maju. Do czerwca 1922 r. wojskom carskim udało się przywrócić sytuację przedwojenną, spychając Prusaków z powrotem na ich pierwotne linie.
  Francja, widząc taki rozwój wydarzeń, pospiesznie wycofała się z wojny. W odpowiedzi król pruski Wilhelm zajął Paryż i jego południowe regiony. Wojska rosyjskie posuwały się naprzód. We wrześniu haftowali do Wisły. Rozpoczęły się walki o Prusy Wschodnie. Królewiec upadł w grudniu... A Wiedeń został wyzwolony na nowy rok.
  Nie było łatwo również Japończykom, których flota doznała ciężkich uszkodzeń i straciła inicjatywę.
  Rok 1923 rozpoczął się wielką ofensywą wojsk rosyjskich w Polsce iw ciągu trzech miesięcy wyjściem na Odrę i Alpy na południu. Niemcy mieli szansę utrzymać się pod Berlinem, ale w kwietniu wojska rosyjskie rozpoczęły ofensywę w Bawarii. Wojska posuwały się powoli i miarowo pod koniec lata, Rosjanie dotarli do Renu. Jesienią Zagłębie Ruhry zostało odbite z rąk Niemców, aw grudniu, po zaciętych walkach, Berlin został otoczony.
  Niemcy nie miały już szans na wygranie wojny. Kolejne sześć miesięcy w 1924 r. toczono na kontynencie, aż do ujarzmienia Hiszpanii, Portugalii, Niemiec, zdobytych wcześniej przez Niemców: Holandii i Belgii.
  Pozostała tylko Wielka Brytania, a Japonia straciła już Okinawę i Hokkaido.
  Churchill dowodził obroną metropolii. Ale Brytyjczycy nie mieli szans.
  To prawda, pokonali jesienne lądowanie.
  Nadszedł rok 1925. W Stanach Zjednoczonych nie było jedności co do tego, co robić. Pozwólcie wykończyć Wielką Brytanię i Japonię. A może nadal wchodzić w trudną wojnę?
  Zdrowy rozsądek podpowiadał, że mimo rozwiniętego przemysłu Amerykę zmiażdżą liczby. Ale bycie sam na sam z rosyjskim niedźwiedziem jest niezwykle przerażające.
  W czerwcu wojska rosyjskie przeprowadziły tym razem udane lądowanie w Wielkiej Brytanii, padł Londyn. A w sierpniu skończyła się także Japonia.
  Tak zakończyła się kolejna wojna.
  Rosja przejęła kontrolę nad wszystkimi krajami półkuli wschodniej. Jednocześnie samo imperium pozostało autokratyczne i jednolite. Lub prawie jednolity. Posiadłości europejskie miały pewne zewnętrzne atrybuty autonomii. Ale mimo to wszędzie dominowała władza carska. Czy to Królestwo Polskie, czy Królestwo Szwecji z carem Włodzimierzem na czele.
  5 marca 1933 roku zmarł car Włodzimierz Wielki, a nowym carem został jego syn Cyryl. Ale panowanie nowego monarchy było krótkie, dokładnie sto dni. A na tronie siedział piętnastoletni Aleksander IV. A pięćdziesiąt dni później miał wypadek. Mikołaj II wstąpił na tron w wieku zaledwie dziesięciu lat. W jednym roku jest czterech cesarzy... No i co się dzieje!
  Oczywiście bardzo rzadko i to nie we wszystkich krajach świata!
  Chociaż oczywiście wielu pamiętało, że Mikołaj Pierwszy rządził bardzo krótko i zmarł w wyniku przemocy.
  Ale początek panowania Mikołaja II okazał się całkiem dobry. Dwa lata później wystrzelono pierwszego sztucznego satelitę w historii planety Ziemia, który latał wokół planet.
  A rok 1937 okazał się nie tak złowrogi jak w prawdziwej historii. Ponieważ w tym roku pierwszy Rosjanin poleciał w kosmos. Nie, nie Gagarin, ale książę Igor Trubieckoj. Jurij Gagarin nie miał jeszcze szczęścia. a gdzie idziesz?
  Rosja, największe imperium, może przeznaczyć kolosalne środki na ekspansję kosmiczną.
  W następnym roku, 1938, przetestowano pierwszą rosyjską bombę atomową.
  Nowy car Mikołaj II był jeszcze bardzo młody i oczywiście niecierpliwy. Ponadto Stany Zjednoczone pozostały jedynym niebezpiecznym konkurentem Rosji. Nie mówiąc już o tym, że Amerykanie też mogą mieć bombę atomową.
  1 marca 1940 r. na rozkaz cara Mikołaja II, który formalnie stał się już pełnoletni, rozpoczęła się inwazja na Stany Zjednoczone. Formalnym powodem było poparcie przez Amerykanów republikańskiej opozycji w Rosji postulatami wyborów parlamentarnych.
  Możliwe, że decyzja Młodego Człowieka Mikołaja II była najmądrzejszym krokiem. Wszak niemożliwe jest, aby potencjalny przeciwnik również zdobył broń nuklearną.
  Ofensywa wojsk rosyjskich przy użyciu dużych kolumn czołgów początkowo rozwijała się pomyślnie i szybko. Ale wtedy opór Amerykanów nasilił się. Przez kilka miesięcy postęp wojsk rosyjskich był bardzo powolny. Ale mimo to wróg przegrywał i ustępował ilości siły roboczej, a jakość floty czołgów była skazana na porażkę.
  Ale powstanie wybuchło w Afryce i Chinach. Ponadto znaczne siły zostały skierowane do stłumienia buntu.
  W 1941 roku armie amerykańskie rozpoczęły kontrofensywę, ale również nie osiągnęły swojego celu. Kilka ataków, a potem zima 1941-1942, podczas której Amerykanie stracili prawie całą Kanadę. A w kwietniu Toronto i Quebec upadły niemal jednocześnie.
  Wojna już się rozpoczęła na tradycyjnym terytorium amerykańskim. Doszło do wymiany ciosów. Ale większy rosyjski bokser pokonał amerykańskiego koguta.
  Filadelfia upadła w sierpniu 1942 roku. A w październiku 1942 roku wojska rosyjskie zbliżyły się do Nowego Jorku. Wtedy rząd USA zdecydował się użyć broni nuklearnej.
  Ale nadal nie mieli najmniejszej szansy na zdobycie terytorium Rosji, więc postawiono zakład na strajki przeciwko oddziałom szturmowym.
  Bomba została wystrzelona w nocy. Decyzja ta wynika z faktu, że jasny błysk oślepia żołnierzy.
  Efekt nie był zbyt znaczący, zginęło nieco ponad tysiąc osób, dwadzieścia tysięcy zostało oślepionych, choć większość z nich była tymczasowa. Ale takiego ciosu nie można nazwać decydującym.
  Co więcej, carska Rosja ma znacznie więcej ładunków nuklearnych, więc nie jest jeszcze faktem, że otwieranie takiej wymiany racji nuklearnych jest racjonalne.
  Ale gdzie idziesz? W złej sytuacji wszystkie posunięcia są złe, a mądrzy politycy nie znajdują się w złej sytuacji.
  W grudniu upadły Nowy Jork i Waszyngton, a wcześniej Amerykanie użyli jeszcze pięciu swoich niezbyt potężnych i udanych pod względem konstrukcyjnym bomb. A odpowiedź carskich generałów wycofała dwudziestu ich zarzutów. Okazało się więc, że seryjnie użyto straszliwej bomby.
  Wojna trwała do 23 lutego 1943 r., ale nikt nie zrzucił bomb atomowych.
  Ameryka została całkowicie wyzwolona spod dominacji kapitału i poddana władzy autokratycznego monarchy.
  Król otrzymał nowe ziemie i wielką chwałę. A teraz nikt nie odważył się z nim kłócić.
  W 1945 roku rosyjscy kosmonauci wylądowali na Księżycu. A w 1947 r. armia rosyjska wkroczyła do Meksyku. Król uznał, że czas położyć kres takiej reliktowi, jaką jest istnienie wielu państw na jednej planecie. A jego armia ruszyła, by podbić wszystko, co można podbić.
  W 1949 roku Argentyna stała się ostatnim suwerennym krajem przyłączonym do Imperium Rosyjskiego.
  I na całym świecie zapanował pokój. W 1953 roku rosyjscy kosmonauci również postawili stopę na powierzchni Marsa. 1956 - Wenus z mężczyzną. 1960 - Merkury. 1961 - jeden z satelitów Marsa. 1967 - Człowiek na Neptunie, aw 1968 - na Saturnie. W 1970 - Uran, aw 1971 - Pluton.
  Mikołaj II przeszedł do historii pod przydomkiem: finiszer! W 2016 roku król miał już dziewięćdziesiąt trzy lata. Ale sukcesy ziemskiej medycyny nie pozwalają nam jeszcze uważać króla za zbyt zgrzybiałego i słabego. Rządzi od 83 lat, co jest absolutnym rekordem wśród tych władców, których kadencja jest mniej lub bardziej wiarygodna. Chociaż w historii, jak mówią, zdarzały się przypadki, kiedy rządzili dłużej.
  Na Ziemi wszystko idzie prawie dobrze. To prawda, że jest problem z rosnącą populacją, która przekroczyła już osiem miliardów. Wielkie nadzieje wiążą się z ekspansją kosmiczną.
  Na Księżycu zbudowano już kilka miast. Jak się okazało, przy sześciokrotnie mniejszej grawitacji niż na Ziemi, warzywa i owoce uprawiane w szklarniach mogą osiągać ogromne rozmiary.
  Miasta zostały zbudowane zarówno na Marsie, jak i Wenus, a także fabryki na Merkurym. Ta planeta, która jest najbliżej Słońca, jest bardzo dogodna do produkcji i walcowania metali. W tym celu wykorzystywana jest energia słoneczna.
  Istnieją również osady ludzkie na satelitach Jowisza, Urana, Saturna. Przestrzeń jest stopniowo opanowywana w coraz większym stopniu.
  I właśnie w 2016 roku z Księżyca wystartowała pierwsza międzygwiezdna wyprawa do gwiazdy Syriusz. Monarcha bardzo oczekuje, że spełni tak radosne wydarzenie, jakim jest nawiązanie kontaktu z braćmi.
  
  
  
  WSZECHŚWIATOWY KOSZMAR
  Hiszpański dyktator Franco, w przeciwieństwie do prawdziwej historii, zgodził się na niemieckie wojska do ataku na angielską fortecę Gibraltar. W zamian Hiszpania otrzymała część ziem brytyjskich i francuskich w Afryce.
  Szturm pod dowództwem Mainsteina miał miejsce w nocy z 25 na 26 listopada 1940 roku. Jak się okazało, Brytyjczycy nie byli do końca gotowi na taki ruch militarny, a nazistom udało się zdobyć tak potężną fortecę z lotu ptaka.
  Jego upadek miał znaczący wpływ na przebieg wojny. Wehrmacht był w stanie przenieść siły na jak najkrótszą odległość do Afryki, a Brytyjczykom uniemożliwiono wejście na Morze Śródziemne od wschodu.
  Dowództwo niemieckie wysłało kilka dywizji do Afryki równikowej. Ponadto korpus Rommla został przeniesiony do Libii, kilka miesięcy wcześniej niż w rzeczywistości.
  Brytyjczycy z kolei zrezygnowali z ofensywy przeciwko Włochom w Etiopii i zaczęli umacniać swoje pozycje w Egipcie. Rommel zdołał ich jednak wyprzedzić i w wyniku uderzenia wyprzedzającego pokonał wojska kolonialne, zdobywając Aleksandrię i Kair. Pozycja Wielkiej Brytanii w Afryce stała się bardziej skomplikowana. Niemcy dotarli już do Kanału Sueskiego i zagrozili, że posuną się dalej na Bliski Wschód. Ponadto możliwe stało się przemieszczanie w kierunku Sudanu.
  To prawda, że sprawy Włochów w Grecji nie były zbyt udane, ale podejście dodatkowych sił z Niemiec uratowało sytuację.
  Hitler miał dylemat: zaatakować ZSRR czy wykończyć Wielką Brytanię? Sukcesy Wehrmachtu w Afryce skłoniły go do podjęcia drugiej decyzji - rozwiązania rąk na Zachodzie. Chociaż przygotowania wojskowe ZSRR wzbudziły strach u Führera.
  Armia Czerwona rosła w siłę, ale i Niemcy nie siedzieli bezczynnie. Produkcja czołgów w 1941 r. podwoiła się w porównaniu z 1940 r., a lotnictwo wzrosło prawie dwuipółkrotnie.
  Naziści przeprowadzili bombardowanie i lądowanie na Malcie. Następnie Rommel przedarł się przez obronę Kanału Sueskiego i wkroczył do Iraku, który zbuntował się przeciwko rządom brytyjskim. Niemcy stosunkowo łatwo podbili zarówno Kuwejt, jak i cały Bliski Wschód. Stalin natomiast stosował taktykę wyczekiwania. Ale Churchill uparcie kontynuował wojnę. Wehrmacht, po dotarciu do Iranu, zwrócił się do Republiki Południowej Afryki.
  Rok 1941 dobiegał końca. Wypuszczanie okrętów podwodnych wzrosło, a Wielka Brytania traciła swoje kolonie. USA były bierne. Ale Japonia nie mogła siedzieć bezczynnie i zaatakowała Peru Harbor 7 grudnia. Na Pacyfiku rozpoczęła się nowa intensywna wojna. A Hitler musiał ponownie porzucić plany ataku na ZSRR.
  Trzeba pomóc Japończykom, zdobyć Iran i Indie, a także Republikę Południowej Afryki. A przede wszystkim samą Wielką Brytanię. Co więcej, amerykańskie bombowce nie są zabawką. Mogą przysporzyć III Rzeszy wiele kłopotów. A najwygodniej jest przeprowadzać bombardowania z terytorium Wielkiej Brytanii.
  Tak więc Führer został zmuszony w 1942 roku do porzucenia idei inwazji na wschód.
  Istniało ryzyko, że sam Stalin otworzy front, ale... Trzeba znać charakter Stalina. Jest bardzo powściągliwy w polityce zagranicznej. Wojna z Finlandią uczyniła Czerwonego Dyktatora jeszcze bardziej ostrożnym.
  Podczas gdy ZSRR buduje siłę. Stan lotnictwa w dniu 1 stycznia 1942 r. osiągnął trzydzieści dwa tysiące pojazdów, a czołgów ponad dwadzieścia pięć tysięcy plus kolejne trzy tysiące tankietek. W sumie Stalin planował zakończyć rekrutację 20 korpusów zmechanizowanych, dysponujących łączną liczbą czołgów 32 tys. Ponadto prace nad czołgami T-50 wciąż trwały, chociaż samochód okazał się lekki.
  Niemcy, natknąwszy się na Matildę i kilka czołgów typu cruiser oraz mając informację, że Brytyjczycy opracowują czołgi ciężkie, również zaczęli tworzyć własne mastodonty. Przede wszystkim "Tygrys" z armatą 88 mm i pancerzem z nieprzeniknioną armatą 75 mm z długą lufą.
  Dostępne były również informacje o radzieckiej budowie czołgów. Czołg KV-2 maszerował na paradzie pierwszomajowej na Placu Czerwonym, a trzydzieści cztery miały pewne dane.
  W każdym razie, gdy Speer kierował cesarskim ministerstwem uzbrojenia i amunicji, rozwój technologii postępował szybciej. Hitler chciał mieć najlepsze czołgi na świecie i cięższe. Ale podczas gdy Niemcy były wyraźnie gorsze od ZSRR. Oraz ilość samochodów i ich jakość. W sierpniu 1941 roku rozpoczęto produkcję czołgu KV-3. Samochód okazał się dość ciężki, ważąc 68 ton, ale uzbrojony w działo 107 mm o początkowej prędkości pocisku 800 metrów na sekundę. Dało jej to przewagę nad "Tygrysem", który, nawiasem mówiąc, nie został jeszcze wprowadzony do serii.
  Jeszcze potężniejszy był KV-5 o masie 125 ton i dwoma działami. To prawda, że \u200b\u200btak ciężka maszyna stwarzała armii radzieckiej więcej problemów niż pożytku. A w 1942 roku przyjęto wersję KV-4 o masie 107 ton. ZSRR mógł słusznie być dumny ze swoich najcięższych czołgów na świecie, a nawet najpotężniejszych.
  Ale z drugiej strony Niemcy całkiem dobrze rozwinęły się w lotnictwie. Yu-188, przechodząc do serii, rozwinął prędkość porównywalną z myśliwcami. DO-217 również wyglądał przyzwoicie. Aktywnie rozwijano również samoloty odrzutowe. Ponieważ głównym celem była Wielka Brytania, bombowcom odrzutowym poświęcono znacznie więcej uwagi niż w prawdziwej historii.
  Niemcy aktywnie wykorzystywali niewolniczą siłę roboczą. Sprowadzono z Afryki ogromną liczbę czarnych. Czarni robotnicy byli posłuszni, odporni, ale niewykwalifikowani. Wykorzystywane były do prac pomocniczych.
  Ale kontrolując Europę, Niemcy mogli rekrutować wystarczającą liczbę i wykwalifikowaną siłę roboczą.
  Speerowi udało się nawet przekonać Hitlera, który nie prowadził jeszcze programu eksterminacji Żydów, ale wykorzystał ich do produkcji samolotów i sprzętu.
  Zakład został postawiony na ofensywę powietrzną przeciwko Wielkiej Brytanii i masową wojnę podwodną.
  Jednak przystąpienie Ameryki do konfliktu przysporzyło Fritzowi bólu głowy i wymusiło gwałtowny wzrost liczby stad wilków.
  Niemcy zostały z opóźnieniem zmuszone do przyspieszenia produkcji bombowców i samolotów strategicznych. Przede wszystkim Yu-288 i Yu-488 - z czterema silnikami. Ale ich opracowanie i przywołanie na myśl wymagało czasu. Modyfikacja ME-109 "F" jako całość była godnym przeciwnikiem dla samochodów brytyjskich. Ale rozwój ME-209 nie powiódł się, podobnie jak ME-210.
  Bombowiec nurkujący XE-177 również zawiódł. Ale Speer bawił się ilością. Ponadto Focke-Wulf stał się najpotężniejszym myśliwcem pod względem uzbrojenia, rekompensując niektóre słabości ME-109. Tak, a szkoła lotnicza Niemców okazała się lepsza niż angielska, a jeszcze bardziej amerykańska. W maju 1942 roku naziści zajęli Republikę Południowej Afryki. I amerykańska eskadra przybyła na Madagaskar. Bitwa o Midway okazała się przegrana przez Amerykanów: tak więc kapitan trzeciej rangi, który odegrał decydującą rolę w tej bitwie, wylądował, jak na ironię, na Madagaskarze. Stany Zjednoczone chciały utrzymać bazę w Afryce i nie pozwolić nazistom na relaks. Ale to znacznie pogorszyło ich pozycję na Oceanie Spokojnym.
  To prawda, że Japończycy nie zachowywali się na miarę. Bitwa o archipelag hawajski przeciągała się.
  Naziści przejęli kontrolę nad Afryką i ogromnymi rezerwami surowców strategicznych, a także zajęli Indie i Iran. Zasoby znajdujące się pod kontrolą III Rzeszy są ogromne, ale trzeba je jeszcze przetrawić.
  Bitwa powietrzna o Wielką Brytanię nie jest taka prosta. Stale zwiększając produkcję samolotów Niemcy wywierali presję, ale nie było całkowitej dominacji. Wpływa na to brak siły lotnictwa strategicznego i pomocy Stanów Zjednoczonych, a nawet wtedy nie ma wystarczającej liczby okrętów podwodnych. A cudowna torpeda, z którą wiązano tyle nadziei, zawiodła nas.
  Führer nie odważył się wylądować w Wielkiej Brytanii w 1942 roku. Postawiono na wzmocnienie potęgi morskiej i floty okrętów podwodnych. W tym samym czasie budowano lotniskowce i pancerniki. Zdolności produkcyjne były wystarczające, ale wszystko wymagało czasu.
  Pociski balistyczne klasy A również wymagały dostrojenia. Ale pociski robotów FAU-1 zaczęły być produkowane masowo. Stosunkowo tanie samochody, napędzane prostym paliwem, miały niewątpliwą zaletę, że nie potrzebowały pilotów.
  Hitler, mając dostęp do nieograniczonych zasobów naturalnych i rezerw siły roboczej, chciał ratować życie niemieckich pilotów. V-1 równie łatwy w produkcji i bezzałogowy wydawał się najlepszym rozwiązaniem. Od jesieni 1942 roku na Londyn spadły tysiące takich automatycznych pocisków.
  W tym samym czasie Niemcy przyspieszyli rozwój bombowca odrzutowego Arado i pocisków balistycznych.
  Stalin nadal czekał i gromadził siły. W 1942 roku ZSRR wyprodukował pięć i pół tysiąca nowych czołgów KV i T-34 oraz około tysiąca starych marek, około pięciuset nowych lekkich T-50 i T-60 oraz dwieście amfibii. Zwiększyła się również flota samolotów - do służby weszło około piętnastu tysięcy nowych i starych samolotów. Brakowało nawet pilotów. Produkcja katiuszy rosła powoli.
  Nazistowskie Niemcy wyprodukowały ponad trzydzieści tysięcy samolotów, ale poniosły znaczne straty w bitwach. Niemcy wyprodukowali około sześciu i pół tysiąca czołgów. Przede wszystkim T-3 i nowa modyfikacja T-4 z długolufowym działem 75 mm. Wyprodukowano nieco ponad sto najnowszych "Tygrysów", a "Pantery" są nadal tylko w prototypach.
  Ale karabin szturmowy MP-44 zaprojektowany przez Schmeistera zaczął wchodzić do serii. W przeciwieństwie do prawdziwej historii, maszyna nie musiała być rozwijana z uwzględnieniem niedoboru metali nieżelaznych. A to przyspieszyło rozwój prostszego karabinu szturmowego ze stali stopowej.
  Tak więc w broni ręcznej Niemcy zaczęli zdobywać przewagę. Ale potrzebowali też czasu, aby maszyna przezbroiła wszystkie oddziały.
  Ale we flocie okrętów podwodnych, gdzie uwalnianie osiągnęło czterdzieści lub pięćdziesiąt okrętów podwodnych miesięcznie, Niemcy naprawdę nie mają sobie równych.
  Były nawet bardzo szybkie okręty podwodne na nadtlenek wodoru. Przyspieszone prace w programie jądrowym. Na szczęście środków jest dużo. I nawet błąd niemieckich fizyków, że grafit nie nadaje się jako moderator, nie okazał się katastrofalny. Powstało kilka fabryk do produkcji ciężkiej wody, m.in. w Afryce.
  Więc to nie przez pranie, to przez walcowanie, ale nazistowski reaktor jądrowy zaczął działać w grudniu 1942 roku. Nawet trochę wcześniej niż Amerykanie. Po porażkach na Pacyfiku rozpoczęli poważny demontaż. A finansowanie programu nuklearnego zostało drastycznie obcięte.
  Początek 1943 roku upłynął pod znakiem ogłoszenia przez Hitlera wojny totalnej i wprowadzenia powszechnej służby pracy na terenach okupowanych. Masowe ataki V-1 na Londyn nie do końca się usprawiedliwiły. Brytyjczycy nauczyli się częściowo odpierać takie ciosy, ale Niemcy przyjęli numer.
  Ale wojna podwodna okazała się naprawdę katastrofalna dla Wielkiej Brytanii. Produkcja broni na wyspie gwałtownie spadła z powodu braku surowców. Metropolia była na skraju upadku. Ponadto naziści zdobyli Madagaskar, a Japończycy wraz z nazistami najechali Australię i stosunkowo szybko doprowadzili do jej kapitulacji.
  Chociaż Stalin rozumiał niebezpieczeństwo taktyki wyczekiwania, pozostał wierny sobie, nie wdając się w walkę. Lepiej niech kapitaliści wytępią się do końca. I będziemy oglądać...
  Ale ta taktyka miała też swoje wady. Wykorzystując ogromne środki III Rzesza przygotowywała się już do wojny z ZSRR. Produkcja czołgów w III Rzeszy w 1943 roku sięgała średnio 1200 pojazdów dziennie plus trzysta pięćdziesiąt dział samobieżnych. Co więcej, działa samobieżne wcale nie są słabe. "Ferdynandy", "Trzmiele", "Jagdpanther". Biorąc pod uwagę, że Niemcy prawie nie ponieśli strat w czołgach, ich uzupełnienie panzvale było już dwukrotnie szybsze niż Armii Czerwonej. I ilościowa luka technologiczna na korzyść ZSRR zaczęła się zmniejszać.
  Pod względem jakości Fritz otrzymał "Króla Tygrysa" o wadze zbliżonej do KV-3, pod względem siły penetracji działo było nawet nieco lepsze ze względu na jakość pocisku i mocniejszy przedni pancerz. Cóż, superciężkie radzieckie KV-5 i KV-4 okazały się bardzo zawodne technicznie, zwłaszcza ich podwozie. Więc użycie bojowe takich potworów było wątpliwe.
  Stalin nakazał także stworzenie KV-6 z siedmioma działami i dwiema wyrzutniami rakiet. Zrobili samochód. Okazało się jednak, że jest tak ciężki i długi, że nie można go było przewozić w pociągu ani używać w bitwie. T-34-76 to całkiem udany pojazd, ale słabszy w walce czołowej niż Pantera czy Tygrys. A KV-1 i KV-2 są porównywalne z Niemcami pod względem wagi, ale ustępują Panterom i Tygrysom w tarciu. Niemiecki T-4 dogonił trzydziestu czterech pod względem pancerza i przewyższał go pod względem uzbrojenia, widoczności i optyki, a to przy takiej samej masie, a nawet mniejszej, jeśli porównamy cięższe modyfikacje.
  Krótko mówiąc, Fritz został podciągnięty, a jakość była na równi. A pojawienie się ME-309 i ME-262 dało przewagę w jakości lotnictwa. Podobnie jak Yu-488, najlepszy czterosilnikowy bombowiec. A za nimi są modele reaktywne. Takich jak Yu-287 i Arado.
  We wrześniu 1943 r. hitlerowcy ostatecznie przeprowadzili udane lądowanie w Wielkiej Brytanii. Po dwóch tygodniach walk Anglia skapitulowała. I choć Churchill uciekł do Kanady, wynik wojny na Zachodzie wydawał się przesądzony.
  Roosevelt, tracąc głównego sojusznika i obawiając się rosnącej potęgi III Rzeszy, poprosił o pokój.
  Hitler po rozmowach ze swoją świtą postawił Stanom Zjednoczonym warunek: odrzucenie programu nuklearnego i uznanie wszystkich podbojów Japonii i III Rzeszy. Jak również wycofanie wojsk z Islandii, które Fritz już faktycznie pokrył flotą okrętów podwodnych. Kontrola Kraju Kwitnącej Wiśni nad Gają, gdzie walki jeszcze się nie zakończyły. Ponadto Hitler zażądał odszkodowań materialnych dla III Rzeszy i Japonii za wszystkie zniszczenia i wydatki wojskowe spowodowane przez Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię.
  Chociaż warunki pokoju były niezwykle trudne, Rooseveltowi z wielkim trudem udało się przeforsować ich przyjęcie w Kongresie i Senacie.
  Dużą rolę w podporządkowaniu się USA odegrały aluzje Stalina, że nie jest przeciwny przystąpieniu do koalicji mocarstw Osi, a przynajmniej jest gotów odbić Alaskę.
  Wygrał amerykański pragmatyzm, który okazał się wyższy od entuzjazmu i emocji. Ponadto niemiecki program nuklearny rozwijał się szybciej niż amerykański, co groziło katastrofą w przyszłości.
  Pierwsza faza II wojny światowej dobiegła końca. Ale Führer chciał teraz zakończyć ZSRR.
  Nieoczekiwana taktyka Stalina polegająca na wyczekiwaniu i jego oddaniu sprawie pokoju na świecie odegrała złowrogi żart. Józefowi sprzeciwiały się III Rzesza i Japonia ze wszystkimi zasobami półkuli wschodniej, w tym z Australią i niektórymi przyczółkami w świecie zachodnim.
  Kraj Kwitnącej Wiśni nie wykończył jednak jeszcze Chin, ale równie dobrze mógł otworzyć drugi front. Hitler z kolei aktywnie formował wojska kolonialne i legiony cudzoziemskie. W tym samym czasie wzrosła również produkcja broni.
  W pierwszej połowie 1944 roku produkcja czołgów i dział samobieżnych w III Rzeszy sięgała i przekraczała sto pojazdów dziennie. Panther-2 na swoim poziomie ominął wszystkie radzieckie samochody. Był też bardziej zaawansowany niemiecki czołg "Lew", a wkrótce "Królewski Lew".
  A co najważniejsze, lotnictwo odrzutowe zostało opracowane seryjnie. W odpowiedzi czołgi T-34-85 oraz IS-1 i IS-2 weszły do produkcji w ZSRR i nikt też nie usunął serii KV z produkcji. Najbardziej masywnym czołgiem produkcyjnym III Rzeszy w 1944 roku była Panther-2, a ZSRR T-34-85. Cięższe modele były produkowane znacznie - mniej więcej razy, w dziesięciu mniejszych ilościach. A Niemcy nie bardzo chcieli jeździć ciężarami po sowieckich drogach, a Stalin zaczął nie ufać serii KV, a ISy okazały się zbyt surowe.
  Jednak niemiecka "Pantera" -2 z 88-mm armatą kalibru 71 L przewyższyła T-34-85 siłą przebijania pancerza armaty, przednim pancerzem i trochę z boku, a także nie ustępować w osiągach z silnikiem o mocy 900 koni mechanicznych i masie 47 ton. Nawet gdy masa niemieckiego czołgu wzrosła do 50,2 tony, okazało się, że nie było to śmiertelne.
  A niemiecki samolot odrzutowy w ogóle nie miał godnego przeciwnika.
  Hitler uznał, że lepiej nie ciągnąć gumy i rozpoczął wojnę 22 czerwca 1944 r. Rzucając na ZSRR trzysta pięćdziesiąt dywizji własnych i zagranicznych oraz sto dwadzieścia dywizji satelickich. Po stronie III Rzeszy stanęły: Rumunia, Węgry, Słowacja, Chorwacja, Finlandia, Szwecja, Włochy, Portugalia, Hiszpania, Bułgaria, Argentyna, Turcja.
  Niemcy wykorzystali również ogromną liczbę cudzoziemców i hiwi w Wehrmachcie. W sumie Trzecia Rzesza, tylko w pierwszym rzucie, rzuciła do walki dwanaście i pół miliona żołnierzy, z czego nie więcej niż czterdzieści procent stanowili Niemcy według narodowości. Satelity dodały kolejne trzy miliony. W sumie w pierwszym szeregu jest prawie szesnaście milionów piechoty, około trzydziestu trzech tysięcy czołgów, ponad pięćdziesiąt pięć tysięcy samolotów, około dwustu pięćdziesięciu dział i moździerzy.
  ZSRR po mobilizacji rozmieścił trzynaście i pół miliona żołnierzy, ale część sił musiała zostać zatrzymana na Dalekim Wschodzie iw okręgach wewnętrznych. W pierwszym rzędzie znajdowało się osiem milionów żołnierzy, około trzydziestu tysięcy czołgów, prawie czterdzieści tysięcy samolotów oraz około dwustu tysięcy dział i moździerzy.
  Tak więc po stronie III Rzeszy jest podwójna przewaga piechoty i pięciokrotna przewaga mobilności sił, z lepszym karabinem maszynowym. To prawda, że \u200b\u200bZsrr ma dużo karabinów maszynowych, prawie równorzędnych.
  Różnica w czołgach nie jest duża, ale odsetek przestarzałych pojazdów w ZSRR jest wyższy, podobnie jak czołgi z wcześniejszych wersji.
  Niemieckie lotnictwo odrzutowe nie ma przeciwnika, a śmigłowce III Rzeszy są szybsze i lepiej uzbrojone. To prawda, że radzieckie pojazdy są lepsze pod względem zwrotności poziomej.
  W artylerii i moździerzach układ sił jest najbliższy równości. Zarówno ilość, jak i jakość.
  To prawda, że \u200b\u200bflota III Rzeszy jest szczególnie podwodna, wielokrotnie silniejsza niż radziecka. Podobnie jak w przypadku Japonii.
  Poza tym naziści mają już w masowej produkcji pociski balistyczne klasy A, a pierwsze dyskietki wystartowały.
  Ogólnie rzecz biorąc, naziści będą silniejsi, a Stalin dość rozsądnie przygotował, choć z opóźnieniem, obronę. Ale wiele nie zostało zrobione. Linia Stalina nie została w pełni przywrócona, a co najważniejsze, wojska nie były wystarczająco wyszkolone, aby utrzymać linię. Chociaż byli desperacko przeszkoleni.
  Granica Mołotowa przez trzy lata była w zasadzie ukończona, ale znajdowała się zbyt blisko granicy i nie miała wystarczającej głębokości. Ponadto Stalin zarządził budowę trzeciego rzutu za Dnieprem, ale rozpoczęto to dopiero po kapitulacji Stanów Zjednoczonych.
  To prawda, że oprócz wojsk radzieckich można liczyć na części NKWD, których liczebność wzrosła do miliona żołnierzy i milicję. To około czterech milionów ludzi, tylko w zachodnich miastach. Chociaż oczywiście ich skuteczność bojowa jest znacznie gorsza niż zwykłych jednostek.
  Niemcy, podobnie jak prawdziwa historia, zadali główny cios w centrum, przecinając półkę białostocką i lwowską pięść. Już pierwsze dni walk pokazały, że Niemcy, mimo dużej liczby obcych jednostek, ofensywę prowadzili mniej więcej sprawnie. Ale wojska radzieckie często giną.
  Ponadto wątpliwa okazała się zdolność bojowa jednostek ukraińskich. Wielu dezerterów i poddało się już w pierwszych dniach wojny.
  Nie można było powstrzymać wroga w bitwach granicznych. I wtedy Stalin popełnił błąd, zabraniając wycofania jednostek na główną linię i żądając wyprostowania frontu. Błąd został jednak naprawiony, ale z opóźnieniem. Niemcom udało się zdobyć Mińsk już 28 czerwca, po przełamaniu linii Stalina w centrum.
  Zamieszanie tylko się nasiliło. 30 czerwca nastąpiło oczekiwane wejście do wojny Japonii i jej satelitów. O przerzuceniu wojsk z Dalekiego Wschodu musieliśmy więc chwilowo zapomnieć.
  Niemiecki przełom w centrum rozszerzał się. Istniała ogromna luka, którą desperacko próbowali załatać. Ale naziści posunęli się naprzód i 16 lipca wdarli się do Smoleńska.
  Rzucając do walki wszystkie dostępne rezerwy i stawiając milicję pod broń, Stalin i Żukow byli w stanie powstrzymać natarcie Fritza w centrum. Ale Hitler skierował swoje wojska na południe. Naziści stworzyli w Kijowie ogromny kocioł i zajęli prawie całą Ukrainę.
  Zablokował Leningrad, najechał Krym. Przebieg działań wojennych bardzo przypominał rok 1941, jak nieubłagana karma. Ale różnice były też dość znaczne. ZSRR w 1941 roku miał wolne rezerwy, a teraz wszystko było już zmobilizowane. A gdy w październiku doszło do szturmu, okazało się, że nie ma prawie czym podtrzymywać obrony.
  Na początku listopada 1944 r. hitlerowcy otoczyli Moskwę, zmuszając Stalina do ucieczki do Kujbyszewa.
  Naziści, w przeciwieństwie do prawdziwej historii, mieli znaczną przewagę liczebną. Mieli wystarczająco dużo dywizji, aby ominąć Moskwę od północy i południa. Ale jednostki sowieckie za bardzo rozprzestrzeniły się na różnych frontach.
  W rzeczywistości w 1941 r. po mobilizacjach Stalin uzyskał przewagę liczebną nad Wehrmachtem i miał cztery razy więcej samolotów i czołgów niż III Rzesza miała od samego początku wojny. A w ciągu pierwszych pięciu miesięcy wojny w prawdziwej historii wyprodukowano więcej radzieckiego sprzętu.
  Ale teraz wszyscy naziści są atutami, zarówno po stronie ilości, jak i jakości broni i personelu. A Armia Czerwona ma te same rany co w 1941 roku. W tym niechęć Ukraińców, Bałtów i wielu małych narodów do oddania życia za system sowiecki. Masowa zdrada i nabieganie na ofiary represji, wywłaszczonych i innych znieważonych ze wszystkich stron. Łącznie z ideologicznymi wrogami reżimu sowieckiego.
  A fakt, że Niemcy pokonali również Zachód, tylko zwiększa liczbę zdrajców.
  Nic więc dziwnego, że Moskwa jest otoczona, a Niemcy zajęli Donbas, Woroneż i idą w kierunku Stalingradu.
  Zima 1944 roku niestety nie była tak mroźna i śnieżna jak w 1941 roku. Jednak Moskwa bohatersko wytrzymała do końca grudnia 1944 roku. Stalingrad upadł w styczniu 1945 roku, a walki o niego nie trwały zbyt długo. W lutym i na początku marca Niemcy i ich satelity całkowicie zajęli Kaukaz i szyby naftowe w Baku.
  Następnie ofensywa poszła wzdłuż Wołgi. Do Saratowa, do Kujbyszewa i dalej do Orenburga i Kazania.
  Stalin uciekł do Swierdłowsku. Kazań upadł w maju. Latem Niemcy i Japończycy nadal posuwali się w głąb Rosji. Opór wojsk radzieckich upadł. 5 sierpnia 1945 r. zajęto Swierdłowsk. A 3 września 1945 roku Stalin ostatecznie zgodził się na kapitulację. W zamian za własne życie i wolność.
  II wojna światowa dobiegła końca. Ale spokój nie trwał długo. Po przetestowaniu broni nuklearnej Hitler przekonał się o ich fenomenalnej niszczycielskiej sile.
  Teraz okazało się, że Japonia i Stany Zjednoczone wciąż są na drodze do dominacji nad światem przez Trzecią Rzeszę. I chociaż Führer podbił więcej ziem niż Czyngis-chan, Aleksander Wielki, Napoleon, Cesarz Trojan i Sulejman Wspaniały razem wzięci, postanowił pokonać również Japonię.
  Dokładnie trzy lata po zakończeniu II wojny światowej sto balistycznych, międzykontynentalnych pocisków z potężnymi ładunkami nuklearnymi jednocześnie objęło Kraj Kwitnącej Wiśni.
  A potem rozpoczęła się ofensywa jednostek naziemnych Wehrmachtu i floty. Niemcy stosunkowo szybko zajęli japońskie posiadłości w Azji, a sama metropolia została zrównana z ziemią bombami atomowymi.
  Mniej lub bardziej długotrwały opór zapewniały pacyficzne posiadłości kraju Wschodzącego Słońca. Ale w czerwcu 1949 roku było już po wszystkim. Teraz pozostało tylko pokonać Stany Zjednoczone. Co więcej, był powód. Mimo to Amerykanie, wbrew porozumieniu, opracowali broń nuklearną i przeprowadzili tajny test.
  Hitler rozpoczął wojnę 1 stycznia 1950 r., zrzucając jednocześnie w nowy rok trzysta pocisków nuklearnych. Niszczycielski atak nuklearny zniszczył sto głównych amerykańskich miast i zabił kilkadziesiąt milionów ludzi. Do najdłuższej listy najbardziej odrażających okrucieństw dodano jeszcze jedną z największych zbrodni Adolfa Hitlera. Potem nadeszła inwazja na Kanadę, az południa wraz z nią dyktatury Ameryki Łacińskiej. Amerykanie byli osłabieni i zszokowani, ale walczyli desperacko. Zrozumieli, że porażka oznaczała dla nich tylko niewolę i powolną, bolesną śmierć. Dlatego była to najbardziej rozpaczliwa ze wszystkich wojen. Trwało to ponad rok, zmuszając Trzecią Rzeszę do zrzucenia kolejnych około dwustu ładunków jądrowych i przekształcenia wielu żyznych ziem w radioaktywną pustynię. Cel jednak został osiągnięty, a ostatni wróg III Rzeszy został pokonany. A potem rozpoczął się proces tzw. światowej globalizacji. Marka niemiecka stała się jedyną światową walutą. Nawet państwa formalnie niepodległe zostały sprowadzone do poziomu kolonii III Rzeszy, zachowując jedynie ograniczony samorząd lokalny. Żydów i Cyganów wyjęto spod prawa: szukano ich i niszczono. SS przeprowadzało masowe czystki i szalało. Nadszedł prawdziwy koszmar - godzina smoka. A dokładniej epoka. Führer budował prawdziwe totalitarne imperium z pretensjami do ekspansji kosmicznej. W 1959 roku, podczas obchodów siedemdziesiątych urodzin Fuhrera, odbyła się oficjalna koronacja, ogólnoświatowy plebiscyt - legitymizujący tytuł supercesarza. A kiedy Adolf Hitler zmarł w 1967 roku, jego syn odziedziczył tytuł i władzę. W tym czasie planeta Ziemia założyła już osady na Księżycu i Marsie z Wenus i aktywnie przygotowywała się do ekspansji na zewnętrzne gwiezdne światy... Naziści chcieli uniwersalnego imperium - budowy Gwiezdnej Rzeszy, aby pogrążyć cały wszechświat w koszmarze.
  
  
  STO TYSIĘCY PIĘKNYCH DZIEWCZYN
  Elfaraya widziała siebie w bitwie... Jest teraz wojowniczką i przywódczynią niezbyt słabej armii.
  Piękne dziewczyny: mają tylko piersi i uda zakryte lekkimi płytami pancernymi. A ręce, nogi i brzuch są nagie, opalone.
  A te dziewczyny dają klapsy bosymi stopami. Było ich sto tysięcy. I wszystkie dziewczyny, ani jednego mężczyzny! I wszystkie piękne, smukłe, wysportowane, muskularne, opalone, z perłowymi zębami!
  Jak Amazonki... Ustawione w kohorty. Miecze w dłoniach, łuki z tyłu. Nie ma tarcz - wojownik wierzy, że miecz jest prawdziwszy niż tarcza.
  A flagi powiewają dumnie nad dziewczynami. Są gotowi do walki i chcą pewnie wygrywać!
  Ale z daleka poruszają się hordy orków. Owłosione, paskudne niedźwiedzie. I około sto razy mniej trolli, którzy służą jako ich dowódcy.
  A teraz ta horda zbliża się do dziewczyn.
  Elfaraya wydaje polecenie:
  - Strzelaj z łuków, wysokim łukiem!
  Dziewczyna gołymi palcami swoich pełnych wdzięku nóg pociąga za cięciwy. I strzelaj śmiercionośnymi strzałami.
  W tym samym czasie wojownicy obnażają zęby i ryczą:
  Bądźmy mistrzami!
  I lecą na wroga gęstym rojem strzał. Szturchają przeciwników jak jeż igłami.
  Orkowie i trolle upadają, porażeni morderczym i okrutnym.
  A Elfaraya mówi:
  - O nowe granice imperium!
  Wojownicy działają synchronicznie. Ich opalone ciała, takie wspaniałe i lśniące. A bose stopy błyskają opalonymi kostkami. A palce są wytrwałe na kończynach dolnych. A prezenty zniszczenia lecą do siebie, uderzając przeciwników.
  Orki i trolle upadają załamane. I mają wykrzywione zwierzęce twarze z bólu.
  Wojownicy są po prostu godni podziwu. Są szczupłe, muskularne w talii i muskularne nogi. Jak tysiące strzał zostaną wystrzelone na raz.
  I uderzą na masę orków. I śpiewać:
  - Dla naszego wielkiego honoru,
  Zjedzmy bandytów!
  I znowu dużo strzał, a oni to wypuszczą. I zaśmiecą trupami wszystkie podejścia do wzgórz, na których się znajdują.
  Tak, to wspaniali wojownicy. W którym taki dziki uśmiech, a ciało obraca się we właściwym kierunku z eksterminacją przeciwników.
  Sama Elfaraya strzela z łuku. Naciąga sznurek gołymi palcami stóp i uderza bardzo dokładnie.
  W tym samym czasie dziewczyna śpiewa do siebie:
  - Przemoc trzyma świat,
  Wulkan wściekłości atakuje na wielką skalę!
  Wyższe napięcie,
  Budzi się z bólem i strachem!
  I znowu strzała wystrzelona bosą stopą wojownika leci. I uderza jednocześnie trzech orków.
  Ci dławią się fontannami krwi. I Elfaraya jak piszczeć:
  - Chwała mojej magii!
  I znowu wystrzeli strzałę bosą stopą. To jest dziewczyna - najwyższej klasy, ma zarówno ciało, jak i wszystko inne.
  Pierwsza fala ataków orków i trolli ugrzęzła. Została tylko masa trupów. Ale teraz pojawiają się nowe oddziały futrzastych stworzeń.
  Elfaraya znowu strzela, i to celnie, a jednocześnie warczy:
  - Chwała naszemu światu!
  A piorun leci po jej bosej stopie. A masa orków zostaje podpalona i rozerwana na strzępy.
  Tak, to wojownicza księżniczka. Z nią każdy mężczyzna poczuje się bezpiecznie chroniony.
  A pozostałe sto tysięcy dziewcząt nie jest gorszych. I strzelają bardzo dobrze. A co najważniejsze szybko.
  Ich nagie, muskularne nogi mają czas tylko na migotanie.
  Oto one w zgodzie:
  - Dajemy przepustkę czynną,
  Trafiliśmy wroga prosto w oko!
  I znowu bosymi stopami uwalniają nowe dary śmierci. Na ogół jest to ich uruchomienie energii bojowej.
  Nawet Elfaraya śpiewał:
  - ryk orków - żałosne twarze,
  Wiedzcie, przyjaciele, jestem zabójcą!
  Zabiję wszystkich, zniszczę wszystkich,
  I złamię każdemu owłosioną twarz!
  Tak, dziewczyna jest naprawdę niezwykle wojownicza. A kiedy horda orków podbiegnie bliżej, uderzy w nich jak pulsar. I natychmiast pięćdziesiąt stworzeń zostało rozerwanych na małe kawałki mięsem.
  Elfaraya warknął:
  - Za wielkie idee, aby płonęły wszystkie stworzenia!
  Następnie wojownik wziął i wypuścił błyskawicę z jej pępka. A kilkadziesiąt orków okazało się być jak barany przebite szpikulcem. Smażyły się niemal od razu.
  A reszta dziewczyn ryknęła:
  - Za Ziemię Świętą!
  I ja też to wezmę, a oni zrzucą skrzepy energii z bosych pięt! I rozerwał na strzępy wielu futrzastych wojowników.
  Elfaraya, nie przestając strzelać, tym razem naciągając rękoma cięciwę łuku, zapiszczała:
  - Za naszą magię!
  I strząsnęła też piorun z gołej pięty... I uderzyła tak mocno, że cała setka orków i trolli została zwęglona. Jak bibuły złapane w miotacz ognia.
  Elfaraya ryknął:
  - Jestem wielką czarodziejką!
  I znowu, jak uderza we wroga. A jej oczy błyszczały. A dziewczyny z wielką pasją rzucają strzały w orki i trolle.
  Z trupów wyrastają kopce. Wszystkie się piętrzą i piętrzą. I coraz więcej martwych.
  Elfaraya wziął go i zauważył ze śmiechem:
  - Co zrobić, jeśli w twojej głowie jest król?
  W takim razie stwórz dla niego pałac!
  I znowu księżniczka bosą stopą uruchomi morderczy i miażdżący śmierć dar unicestwienia.
  Ta dziewczyna jest po prostu ucieleśnieniem śmierci. Ale jednocześnie jej promienne oczy są takie miłe.
  A reszta dziewczyn eksterminuje masę zwierzęcych stworzeń, taka fala tsunami się na nich skrada, to generalnie super. I tak wściekle obsypuj wroga strzałami. Często przebijając się na wylot.
  Elfaraya krzyczy:
  - Urodziłem się w takich czasach,
  Aby mój drogi kraj o mnie pamiętał!
  A wojowniczka stanęła na jej rękach, wykręciła gołe nogi nad głową i zakręciła wielką, ognistą bryłą. I jak rzuci skrzep energii w przeciwników.
  I natychmiast eksplodowało tysiąc orków. A ich skóry zostały podpalone i natychmiast złuszczały się.
  Elfaraya krzyknął:
  "Jestem wojownikiem klasy G!"
  I jak się śmieje.
  Wtedy błyskawica zostanie uwolniona z języka. I spal wielu wrogów.
  Wtedy dziewczyna-księżniczka ryknęła:
  - Dla mnie cały świat!
  A z zielonych oczu piękności spadły pioruny... I jak uderzyły we wszystkie te niezliczone stworzenia.
  Elfaraya nawet śpiewał:
  - Miliardy szakali, diabły! A moje hasło jest proste - zabić wszystkich!
  A gołymi palcami księżniczka wypuściła kolejny, bardzo zabójczy pulsar.
  I jak to wszystkich rozerwie...
  A inne dziewczyny nie są od niej gorsze. Wszyscy miażdżą i miażdżą przeciwników swoimi strzałami. Wykorzystując oczywiście swoje bardzo zwinne, bez zbędnych butów nogi.
  Orkom wyraźnie brak tchu. Ale jest ich tak wielu. I coraz więcej nowych pułków stworzeń pełza.
  Jednak takie dziewczyny nie mogą być zawstydzone ani wstrząśnięte. Jeśli mają walczyć, to walczą. I nie wiedzą, jak się bać. A raczej nie chcą wiedzieć.
  Oto ich bose stopy wyrzucające śmiercionośne dary. Które rozłupują czoła orków.
  To są dziewczyny - to naprawdę supermenki w bardzo krótkich spódniczkach. I taki atrakcyjny i piękny.
  A sto tysięcy dziewcząt to kolosalna siła! Z którym nic nie może sobie poradzić!
  Elfaraya zaćwierkała:
  - Chwała naszemu fenomenowi!
  A z bosej pięty znowu wystrzelił pulsar zniszczenia. A masa orków stała się mieszkańcami piekła.
  I dlaczego takie kudłate miałyby zostać wpuszczone do raju?
  Elfaraya ryczy na całe gardło:
  - Będę absolutnym mistrzem świata!
  I znowu dziewczyny bosymi stopami uwolnią rozpalony do czerwoności i śmiercionośny pulsar.
  Spali wszystkich i sprawi, że spłoną.
  Elfaraya śpiewała z przyjemnością:
  - Nie jestem prostą dziewczyną,
  I złota korona!
  I znowu piorun wyleci z pępka piękna. Uderzy w futrzane stworzenia i zwęgli je jak spalone drewno opałowe.
  Elfaraya ryczy:
  Spalę cię, obrócę w popiół!
  A z pępka znowu wyśle piorun...
  I masa orków smażonych jak kotlety na patelni.
  Elfaraya wziął go i zaśpiewał z zapałem:
  - Ork waży się w pętli,
  Piecz to w ogniu!
  A teraz coś bardzo twardego i śmiercionośnego wyleci z gołej pięty dziewczyny. Przed czym nie da się obronić.
  Po raz kolejny sto orków spłonęło jednocześnie. I zamieniło się w popiół i popiół z wełną.
  A dziewczyny jak piszczą:
  - Za wielką Ojczyznę!
  I znowu ich bose pięty rzucają dary śmierci z piekielną szybkością. To dziewczyny, których nie powstrzymają burze, burze ani bariery!
  Oto terminatorzy!
  Wojownicy nie pozwalają orkom narzucać walki wręcz i trzymać wroga na dystans.
  Mimo to futrzane stworzenia desperacko próbują przedrzeć się bliżej. Ale wojownicy na pewno im tego nie dadzą.
  Elfaraya jest z powrotem w jej ramionach i bosymi stopami odtwarza ósemkę. I pojawia się ognista chmura. I spada jak rwący strumień na orków.
  A kilka tysięcy futrzastych stworzeń wzięło naraz i spłonęło.
  Elfaraya ryknął:
  - Czarne stwory krzyczą jak muchy! Czego nie można spartaczyć z głodu!
  A teraz wojowniczka wypuści trzy strzały na raz, pociągając cięciwę bosą stopą, a tuzin orków przebije się!
  To jest dziewczyna terminatora. I ma taką dziką i szaloną energię.
  Elfaraya wziął go i zaśpiewał:
  - Dziewczyny są różne
  Tylko one nie są zaraźliwe!
  Jeśli spadnie,
  To nie będzie zbawione w piekle!
  A morderczy pulsar wyskakuje z bosej pięty dziewczyny. I rozrzuca kudłate niedźwiedzie we wszystkich kierunkach.
  Elfaraya w dzikim podnieceniu mówi:
  - Jestem z takiego plemienia, że zabiję cię na litość boską!
  I znowu wojownik wypuści strzały, które przebiją każdą zbroję i podarte, kudłate orcze mięso.
  Jej partnerka, bardzo piękna dziewczyna o rudych włosach, ryknęła:
  - O potężną przyjaźń!
  A także ześle piekielny pulsar zniszczenia!
  A śmiercionośna masa wroga zmiażdży.
  Elfaraya pisnął:
  - Za mój demoniczny świat!
  Potem księżniczka, jak zacznie, przerysuje kości w piasek. Wojownik ceremonii nie wie.
  Rudowłosa partnerka, księżniczka de La Vallière, piszczy:
  - Przyszłość jest nasza!
  Elfaraya zabulgotał w odpowiedzi, po czym wypuścił dziki pocisk morderczego pulsara.
  - A przeszłość pomoże tylko naszym przyszłym zwycięstwom!
  A teraz wszystkie dziewczęta mają sto tysięcy, gdy biorą to i bosymi stopami emitują dzikie błyskawice.
  A armia orków weźmie i spali. Tak, to straszne wpaść w dystrybucję takich wojowników.
  A także uśmiechają się i pokazują zęby, które odbijają promienie gwiazd.
  A potem dziewczęta wezmą go i zdepczą go bosymi piętami, a fala przetoczy się przez ziemię i pokryje całą armię orków. I zakop!
  Wojownicy z olśniewających zębów uwolnią promienie słoneczne i oślepią szeregi futrzastych żołnierzy.
  Elfaraya pisnął:
  - Za moją decyzję i zachowanie!
  Dziewczyny walczą coraz mocniej. A tak bosymi stopami będą brać i rzucać krążki. Będą przemiatać, a masa orków opadnie.
  Księżniczka ryknęła na całe gardło:
  - Przetnę was, przetnę was, przetnę was wszystkich wkrótce!
  Zabiję cię, zabiję cię, zabiję cię!
  A teraz wojowniczka z bosą piętą będzie odbijać promienie słoneczne i niczym laser w stronę orków.
  I wytnij całą, kudłatą linię. A orkowie piszczą i zamieniają tę armię w odchody.
  I znowu orki są w dzikim ataku, a dziewczyny bosymi stopami rzucają w nich śmiercionośnymi przedmiotami.
  A piersi się trzęsą. I tak każda skrzynia to cała wieża czołgowa!
  Więc dziewczyny wzięły to i wystrzeliły pioruny z ich pępków. Wszystkie sto tysięcy dziewcząt zostało przeciętych pępkami promieniami lasera.
  A jednocześnie upiekło się aż pół miliona orków. I tylko przestrzeń mogła je strawić.
  Elfaraya ryknął:
  - Rozerwałem cię i spaliłem,
  Jestem dziewczyną - tylko szatanem!
  I znowu z pępka uwolni piorun. I uderza śmiertelnie. A potem jak lecą strzały. I wszystkie stały się barami.
  A teraz orki są jak kraty pełne dziur.
  A dziewczęta miażdżą ich popiersia magią i kosią mnóstwo cuchnących orków. I zostali wybici.
  Elfaraya śpiewała:
  - Zabijemy wszystkich!
  Jesteś taką dziewczyną - po prostu księżniczką!
  Wojownik ryknął:
  - Rozerwę cię i nie będę miał litości!
  I tak potrząsa biustem. I znowu uwolnienie, przynosi prawdziwą śmierć.
  Orkowie próbują dosłownie zasypać pozycje wroga trupami. I tak dalej i dalej i dalej i dalej. Oto rosną nowe góry umarłych. Orkowie jednak się nie poddają.
  Poruszają się dalej i dalej i dalej. I umierają bez litości. Ale wojownicy zasypali orków jak grad strzał. A wojownicy nie mogą powstrzymać tej szumowiny. Ale kudłata fala pędzi do siebie. I to morze z zębami się porusza.
  Dziewczyny w dzikim podnieceniu. I napinaj muskuły. A orkowie poruszają się sami, jakby minęła kolejna fala tsunami. Ale to nikomu nie przeszkadza.
  Elfaraya nawet śpiewała, wcześniej pociągała za sznurek bosymi stopami na pięć łuków naraz i wystrzeliwała magiczne strzały:
  - Bezpośrednio gołymi rękami,
  Poradziłem sobie z tsunami...
  Jestem każdą dziewiątą falą,
  Mój kochanek rozerwał!
  Wojownik nawet podskakuje i natychmiast uwalnia wydzielinę z pępka. I miażdży wroga.
  I ryk:
  - Moja armia jest silna,
  Ona podbija świat!
  Elfaraya całkowicie się rozproszyła. Oni i inne dziewczyny są oczywiście genialną klasą wojowników. Który nikomu nie da najmniejszej litości.
  To po prostu dzikie zwierzęta. A może nawet coś w rodzaju orków! Tylko piękna, nie brzydka.
  Elfaraya, jak uwolnić błyskawicę z ust. I spal setkę orków, i śpiewaj:
  - Za moją słodką duszę!
  I mrugnij do wroga!
  Potem jej gołe palce zrzucą pulsary. I rozerwą całą paczkę na małe, podarte części.
  Elfaraya będzie wtedy piszczeć:
  - Morderstwo to moje credo!
  Jej rudowłosy partner zaszczeka:
  - I moje też, i na placu!
  Elfaraya rozpętała kaskadę zniszczenia i ryknęła:
  - A mój jest generalnie w kostce!
  I obaj wojownicy tupią bosymi stopami. Nadeszła nowa fala magii.
  A teraz znowu od orków frytki i podarte muszki mięsne. A potem są smażone na patelni.
  Elfaraya pisnął.
  - Ustanawiaj nowe rekordy!
  Rudowłosa partnerka potwierdziła rykiem, strzelając gołymi stopami ognistymi pulsarami:
  - Aby uprawiać ziemię!
  Elfaraya uderzył orków i zapiszczał:
  - Dwukrotnie, trzykrotnie wyższa niż norma!
  Rudowłosa wojowniczka dała bosą piętą bąbel magicznej energii i dodała z ekscytacją:
  - Aby mój kraj rozkwitł!
  Więc dziewczyny rozstały się i to bardzo dokładnie. I miażdżą tę armię kudłatych stworzeń wspaniałymi zdobyczami dla siebie.
  Elfaraya ponownie wyrzuciła ze swojego pępka magiczny laser i krzyknęła z błyszczącymi oczami:
  - Mam kobrę i gyurzę w jednej butelce!
  I jak uwolni nowy promień tego, co pali orków żywcem we wroga.
  Rudowłosa partnerka księżniczki, która nagle oświadczyła:
  - Teraz nazywam się de Lavalier!
  Elfaraya chętnie potwierdził:
  - De Lavalier, więc de Lavalier! Więc jeszcze piękniej!
  Rudowłosy wojownik pisnął:
  - Jestem rycerzem światła na kolanach dzikusów,
  Zmieszczę tych orków z powierzchni ziemi!
  I jak będzie poruszała po nich bosymi, rzeźbionymi nogami... A reszta dziewcząt, cała stutysięczna armia żołnierzy, weźmie to, otworzy usta i wypuści z nich ogień.
  I znowu kaskada płomieni spadnie na orków, spalając się bez wahania i nie dając szansy.
  Natychmiast zapaliły się trzy miliony kudłatych stworzeń. Wyglądało to tak, jakby oblano ich napalmem. Lub nawet fosfor wraz z siarką. I wszystko rozbłysło jak miliard zapałek na raz.
  I jak ta masa będzie świecić. A ile wycia i krzyków i przekleństw z tego wszystkiego na raz.
  Elfaraya szczekał:
  - Nie miej litości dla Orków
  Zabij tych drani...
  Jak zmiażdżyć pluskwy -
  Rozpruwajcie jak karaluchy!
  I zdejmie gołe palce u stóp i wypuści błyskawice. I proszę bardzo dużego trolla. Będzie brał i zabierał. Wyobraź sobie, że dinozaur został wysadzony w powietrze.
  Rudowłosy partner pisnął:
  - To jest ghul!
  Elfaraya w odpowiedzi, z bosą piętą wydalającą bańkę magoplazmy, krzyknęła:
  - Mamy odpowiedź na ghule!
  Ognisty wojownik ryknął:
  - I będzie dla niego trumna i pozdrowienia w wieńcu!
  Elfaraya zauważył:
  - Wieniec może być zarówno pogrzebowy, jak i laurowy! Więc nie ekscytuj się zbytnio!
  Rudowłosa księżniczka ryknęła, wystrzeliwując również piorun ze swojego pępka, powalając kilku ocalałych orków:
  - Przygotowaliśmy dla nich coś ważniejszego niż wieniec!
  A teraz wojownicy, całe sto tysięcy dziewcząt, wezmą go i na rozkaz Elfarai podskoczą i wykręcą w powietrzu gołe, muskularne nogi. W rezultacie zerwie się burza, i to prawdziwa magiczna burza. I pójdzie fala kolosalnej siły, i milionowy wał magicznego tsunami.
  W rezultacie ostatnie orki zostają zniszczone i całkowicie zrównane z ziemią.
  Smażone i stały się kotletami.
  Elfaraya mówi z patosem:
  - Hymn Ojczyzny w sercach śpiewamy,
  Sprawimy, że wszystko we wszechświecie będzie szczęśliwe...
  Zdobądźmy legendarnego Mahometa,
  Niebo i ziemia mają wielką moc!
  
  ELF PILOT PRZECIW SASHCE
  W jednym z alternatywnych wszechświatów, podczas II wojny światowej, przybył elf. Wstąpił do japońskich sił powietrznych iw rezultacie został tam asem numer jeden. W końcu elfy są bardzo zdolne, szybkie, zwinne, silne. Mają reakcję i wszystkie refleksy, znacznie lepsze niż ludzie, a do tego magiczną wizję bitwy. Kiedy elf zobaczy, co zrobi wróg.
  Krótko mówiąc, elf, który przyjął przydomek Conan, zestrzeliwał samoloty z taką łatwością, jakby rozłupywał nasiona.
  Dzięki niemu Japonia wygrała bitwę morską o Midway. Wielkie zwycięstwo miało wpływ na cały przebieg II wojny światowej. Najpierw Japończycy ostatecznie przejęli inicjatywę na Pacyfiku. A ich flota była w stanie zdobyć Archipelag Hawajski, otrzymując bardzo silną pozycję, po ukończeniu budowy obwodu obronnego na morzach.
  Mogło to jednak nie mieć decydującego znaczenia, gdyby po tych zwycięstwach samurajowie nie zdecydowali się na otwarcie drugiego frontu przeciwko ZSRR.
  Niespodziewany atak nastąpił na Dalekim Wschodzie. A wojska Imperium Wschodzącego Słońca zaatakowały także Władywostok. Pomimo faktu, że groźba ataku militarnej Japonii po triumfie Midway stała się całkiem realna, za pomocą przekupstwa i zdrady agenci Mikado przekonali dowództwo Władywostoku, aby nie doprowadzało wojsk do pełnej gotowości bojowej. W rezultacie miecz Damoklesa został już wniesiony i ucztują w restauracji. Major Stalingradowa chwyciła młodą oficer za włosy, była od niego o głowę wyższa i wyraźnie silniejsza:
  - Co za cham i pijak! Dlaczego macie taki rozwiązany zespół! Ten facet bardziej przypomina chłopca okrętowego niż oficera. Może na początek dobrze nadmuchać, żeby wyszedł cały chmiel.
  Pułkownik Palatsev był zawstydzony:
  - To jest Sasza Sokołowski. Został wysłany na kursy bezpośrednio ze szkoły Suworowa, zgodnie ze skróconym programem. Jest jeszcze całkiem chłopcem, za dwa miesiące będzie miał piętnaście lat.
  Stalingradowa skrzywiła się nieprzyjemnie:
  - Wow! Czternaście lat i już oficer! Tak robi wojna! A nie wiedziałem, że mleczka już dostają pełnoprawne tytuły.
  Palcew wzruszył ramionami.
  - Na wojnie dzieci wcześnie dorastają! Co więcej, przydarzyła mu się historia, jakby napisał najlepszą historię o obronie Moskwy, a Żukow zauważył to i poradził mu, aby przeniósł chłopca z kadetów na oficerów.
  Stalingradowa stała się milsza na te słowa:
  - Cienki! Że nie jest głupi. - Groziła jak nauczycielka palcem. - Ogólnie nieźle, ale koniec z piciem! Czuję to, a mój nos jest jak pies, zaraz pod trybunałem! - Silna kobieta, dojrzała, ale nie zatracona atletyczna harmonia i świeżość, dźgnęła palcem pułkownika. "Właściwie, zapłacisz za to. Już mężczyzna w średnim wieku, ale zachowuje się.
  Palacew zakaszlał ze złością:
  "Właściwie mam trzydzieści trzy lata, ale byłem już siedem razy ranny, więc wyglądam na starego...
  Stalingradowa chciała coś odpowiedzieć, gdy nagle przedświtową ciszę przerwał potworny ryk. To było tak, jakby ciężkie głazy spadały z nieba, szyba w oknie pękła natychmiast. Odłamki gradu uderzały w stół, a nawet lądowały w rękach i twarzach pijanych funkcjonariuszy. Stalingradowa krzyknął jak dowódca:
  - Wszyscy natychmiast na zewnątrz.
  Palcew w odpowiedzi krzyknął tak bardzo, że prawie zerwał sobie struny głosowe:
  - To są dwunasto- i osiemnastocalowe muszle! Japońskie pancerniki o największym tonażu wydają się być na polowaniu, to znaczy.
  Zirytowana Stalingradowa uderzyła butem w ścianę. Nawiasem mówiąc, od szturchnięcia sprytnym butem z trofeum, płytka pękła:
  - Rozpoczęliśmy, ale nie tak jak planowaliśmy! Zupełnie nie! Cholera, musisz natychmiast zabrać eskadrę do morza i zatopić flotę kraju wąskookich wojowników.
  Padając na czworakach, kapitan pierwszego stopnia (inaczej pułkownik) mruknął:
  - Broń jest tylko na moim niszczycielu i na kilku małych korytach. Nie mamy nawet odpowiedzi.
  Stalingradowa pokazała ciężką pięść:
  - Cóż, ty i osły! Ryknęła wojowniczka o niebieskich włosach jak szalejące tsunami. - Ale powinieneś mieć artylerię przybrzeżną! W końcu nie wszyscy zostali wysłani na front zachodni, podobnie jak lotnictwo. Przecież o tym, że Japonia może w każdej chwili przystąpić do wojny mówi się od lat.
  Już dość ranny Palacew, chciał powiedzieć, ale znowu zadudniło, odłamki spadły. Syrena zawyła, ostrzegając o przybyciu samolotu. Z wielkim trudem pułkownik sił morskich wstał i krzyknął, blokując dudnienie Stalingradowej:
  - Mamy baterie lotnicze, a przybrzeżne, nawet jeśli nie w komplecie, są dostępne. odpowiedzmy!
  Pilot warknął, gdy biegła ulicami:
  - Pobiegłbym po prostu do mojego wojownika i posadziłbym tych samurajskich wojowników, to nie wydaje się wystarczające. Nadal zapłacą za Tsushimę i Miduen.
  Saszka Sokołowski, we śnie już oficer, a nie niewolnik, któremu odcięto połowę ucha, zgodził się:
  - Tak, zapłacą! Tak, nawet z procentem!
  Słychać było eksplozje i spóźniony świergot dział przeciwlotniczych. Ogólnie rzecz biorąc, większość obrony powietrznej Władywostoku została wycofana w czterdziestym pierwszym roku, aby wzmocnić obronę Moskwy, więc liczne punkty kolonii komarów Kraju Wschodzącego Słońca zdawały się nie zwracać większej uwagi do takiego "hałasu". Japońskie bombowce nurkujące zrzucały wiosenne "prezenty" z przeszywającym piskiem. Cios został zadany zarówno miastu, jak i flocie. Japońskie samoloty nie są zbyt duże, ale zwinne, natomiast pancerniki wręcz przeciwnie, są masywne. Tutaj największy z nich jest nawet ciasny w oceanie, długość wynosi trzysta metrów, a działa mają 460 milimetrów. Jak dotąd Amerykanom nie udało się zatopić żadnej z tych piękności, a ocalałe wraz z krążownikami niszczyły wybrzeże. Bardzo przypominał nikczemny atak Kraju Kwitnącej Wiśni 27 stycznia 1904 roku. Tylko wtedy nie było lotnictwa.
  Palcew czuł, że dusi się od biegu. Nie jest nadczłowiekiem, ale prostym człowiekiem z chorymi płucami, który znalazł się w trudnej sytuacji. Ale Victoria Stalingradova nie wyprzedziła go zbytnio. Zastanawiam się, ile ona ma lat, wygląda ledwie na więcej niż trzydzieści lat, jej piersi są duże, a ramiona szerokie jak u mężczyzny.
  Stalingradowa nagle odwróciła się i machnęła ręką:
  - Nie uciekaj stary, chodź za mną! - wrzasnęła z taką siłą, że fala dźwiękowa po prostu uderzyła ją w uszy. - Jak najszybciej wyprowadź niszczyciel na morze.
  W pobliżu dudniły wybuchy, spadały szczątki, jeden z nich spadł bezpośrednio na Stalingradovą, a ona mechanicznie złapała go rękami. Dziewczyna terminatora poczuła się jak bramkarz, który skutecznie wygrał rzut karny, fragment był okrągły, ciepły i wyglądał jak piłka. Victoria nagle poczuła, jak coś płynnego spływa jej po ramionach. Dziewczyna spojrzała na fragment i wtedy nawet jej żelazny wojownik, zahartowany trzema latami wojny (razem z hiszpańską i cywilną, będzie więcej) podszedł jej do gardła mdłości. W dłoniach trzymała główkę dziecka. Biedna dziewczyna (widać to po krótkich kucykach, z wyłupionymi oczami. Stalingradowa ostrożnie położyła głowę na popękanym asfalcie i przeżegnała się:
  - Nie miałeś czasu grzeszyć, nie żyć! Nie ma jednak grzesznika większego od Boga, dlatego nie ma większego grzechu niż obojętność na cierpienie dzieci.
  Znowu ryk i odłamki, jeden trafił dziewczynę w but, drapiąc skórę. Stalingradova już chciała zawrócić i biec jak najszybciej na pas startowy, gdzie jej MIG cierpliwie czekał na agresywną gospodynię, ale...
  Spojrzenie wojownika, ostre jak ostrze sztyletu, dostrzegło nieznośny grymas bólu na twarzy kapitana pierwszego stopnia Władimirowicza, gdy górna część jego odciętego ciała odleciała w górę od fali uderzeniowej. Sama dziewczyna ledwo uniknęła fragmentu. Chociaż jest dziewczyną, po raz pierwszy chwyciła za broń w rosyjsko-japońskich czasach Mikołaja II. Ona już kiedyś, jakoś złapała się za policzek, nawet podczas międzynarodowej bitwy w Hiszpanii. W efekcie pozostała głęboka blizna, która przez długi czas psuła jej wygląd. Plus aresztowanie i zesłanie pułkownika do obozu koncentracyjnego. To prawda, że to na Syberii, w miejscu pozyskiwania drewna, została przedstawiona jednemu bardzo silnemu czarownikowi, który za pomocą maści i inwokacji duchów zdołał wyleczyć, jakby nigdy nie był, tę ranę i kilka innych. Blizny otrzymane podczas walk z Japończykami, Niemcami, Białymi Czechami, oddziałami Kołczaka, Denikina, Wrangla . I wiele ją nauczyła, więc wydaje się, że Stalingradova należała do wybranego rodzaju ludzi.
  Dostała możliwość wyjazdu przed terminem za pomocą kobiecych wdzięków, więc została objęta amnestią, pomimo trudnego artykułu. Chodzi oczywiście nie tyle o przekonanie mężczyzny, co o to, by organizator imprezy się o tym nie dowiedział. A jest tak wielu oszustów wszelkiej maści, że kapuś, kapuś i kapus, pcha ich dalej. Więc tak naprawdę nie przyspieszysz, jeśli twoja kariera jest ci bliska.
  Oznacza to, że Japonia ma dużą przewagę w piechocie, lotnictwie, a nawet w czołgach. Otóż w czołgach z naszej strony jest to rekompensowane przewagą jakościową, a reszta znacznie gorsza. Chociaż jeśli weźmiesz broń strzelecką, Japonia również pozostaje w tyle pod względem liczby karabinów maszynowych, w większości ma broń. Jednak dywizje Dalekiego Wschodu są słabo wyposażone w pistolety maszynowe. Nie wystarczy maszyn dla wszystkich. Więc ... Pod względem jakości piechota nie ma przewagi, a co gorsza, wszyscy najlepsi oficerowie są przenoszeni na front sowiecki, tutaj z reguły nie strzela się do najgorszych żołnierzy, mając minimum szkolenia wojskowego. Oznacza to, że wojna rozpoczyna się w wyjątkowo niekorzystnej dla ZSRR sytuacji. I całkiem sporo nowo powstałych rezerw zostanie wyrzuconych na wschód...
  Stalingradowa nagle wtrąciła się do pożogi. Płonął zbombardowany szpital miejski. Obraz jest naprawdę apokaliptyczny, a kobiety, dzieci i starcy płoną żywcem. Tutaj dziecko wpadło prosto w ogień, a wokół rozległ się straszny ryk i jęki.
  Stalingradowa poczuła w głowie trąby archaniołów i rzuciła się w płomienie. Języki ognia lizały gołe ręce i otwartą twarz dziewczyny, ale pilot poruszał się tak szybko, że udało jej się chwycić dziecko, wyrywając je z objęć zniszczenia.
  Dziewczyna wyskoczyła, czując tylko lekkie swędzenie na skórze, rzuciła okiem na dziecko. Niestety, było już za późno, chłopiec dusił się, wciągając płomienie do płuc, oparzenia na okrągłej twarzy. Takie rozdarte pęcherze na skórze są bardziej miękkie niż pąki stokrotki. Stalingradowa krzyknęła:
  - Oto ludzki chaos!
  Uderzyła butem w stertę śmieci, po czym rzuciła się na pomoc, kto jeszcze mógł zostać uratowany. To było jak kobra tańcząca między palnikami gazowymi, dziewczyna bardzo dziwnie się kręciła i tańczyła. Została spalona, jej buty stopiły się, jej tunika była zwęglona, ale nadal walczyła uparcie o każdą łzę dziecka, o każde uderzenie małego serca, o każde kruche życie, ale tak potrzebne dla kraju! Buty rozpadły się i teraz dziewczyna tańczyła w wirach ognia, jej nagie, czarujące nogi. Była męczennicą, ale nie tylko zakonnicą torturującą się postami i biczem, co nie przynosi pożytku ani Bogu, ani ludziom, męczennicą-wojowniczką ratującą konkretne życia. Nogi wojowniczki były pokryte warstwą małych pęcherzy, ale z bólu poruszały się jeszcze szybciej i dokładniej.
  Kapitan służby medycznej wyjął z torby duże buty i krzyknął do niej:
  - Weź je, szybko je załóż! Ty, tańcząc na płomieniu, staniesz się kaleką.
  Wojownik w randze majora natychmiast odpowiedział:
  - Lepiej zostać kaleką fizycznie niż dziwakiem moralnym! Ani sekundy dla siebie, wszystko na front, wszystko na zwycięstwo!
  Kapitan służby medycznej odpowiedział:
  - To jest prawdziwy sowiecki człowiek!
  Stalingradowa, depcząc płomień, przeklął:
  - A co stoisz, ratuj ludzi!
  Kapitan westchnął.
  - Mam protezy zamiast nóg!
  Stalingradowa, wyciągając kolejną dziewczynę z na wpół spaloną twarzą i nieprzytomną, krzyknął wściekle:
  Jak okrutny jest Bóg!
  Kapitan wzruszył ramionami.
  To nie jest wina Boga, tylko ludzi!
  Stalingradowa bardzo rozsądnie i pewnie sprzeciwiła się:
  - To to samo, co powiedzenie - nie rodzice są winni, ale dzieci!
  Kapitan chciał coś powiedzieć, ale kłęby dymu podeszły mu do gardła i zakaszlał ze złością.
  Bombardowania ucichły, ale ostrzał trwał nadal. Działa okrętu mają przyzwoity zapas pocisków, jednak ogień był teraz skierowany bardziej na rozbrojone okręty radzieckie. Yamamoto zrozumiał, że dominacja na morzu przeniesie inicjatywę w tej wojnie na Japonię na długi czas. Proces budowy statków jest kosztowny i długi, chociaż na przykład okręty podwodne są być może łatwiejsze do stemplowania. To oczywiście należy również wziąć pod uwagę, ale ważne jest, aby przełamać strukturę. Admirał Yamamoto, najpotężniejszy człowiek Japonii po cesarzu Hirohito, czuł się jak bóg. Prawdziwy bóg, więc religia Kraju Kwitnącej Wiśni nauczała, że najlepszą drogą do przebóstwienia jest waleczność! A teraz wielki dowódca mógł dowolnie dręczyć i zniekształcać przestrzeń wokół siebie. Nad Władywostokiem ciągną się przez wiele kilometrów gęste, czarne chmury dymu, płoną magazyny ropy i składy paliw. Setki, tysiące ludzi płonie, do diabła, no, po tym, jak tu nie czuć się jak bóg, który zemścił się na Rosjanach za wieki upokorzeń, wielki naród jest zmuszony stłoczyć się na szeregu wysp tak maleńkich w porównaniu do połacie Rosji. Teraz rosyjska flota tonie iw przeciwieństwie do portu w Peru nie opuści ani jednego statku.
  Podczas bitwy pod Khalkhin Gol Yamamoto zaproponował zadanie podobnego ciosu Władywostokowi, dla którego sporządzono szczegółowy plan. Ale Hitler nieoczekiwanie zawarł pokój ze Stalinem. W ogóle, idiota Hitler, rozpoczął masakrę Żydów i tym samym nastawił przeciwko sobie zarówno Polskę, jak i kraje Zachodu. I dlaczego go potrzebował? Chciał zdobyć żydowskie bogactwa? Ale lepiej było najpierw stać się mocarstwem światowym, pokonując ZSRR, a może potem inne kraje. Zachód jest łatwiejszy do zdobycia dzięki temu, że jego mentalność jest znacznie mniej nacechowana fanatyzmem i skłonnością do poświęceń. Czy znany jest przynajmniej jeden przypadek taranowania przez amerykańskich pilotów? To prawda, było kilka kolizji, ale to najprawdopodobniej wypadek. Rosjanie są fanatykami, co jest dziwne, ponieważ wiara prawosławna nie aprobuje samobójstwa iw ogóle nie uważa, że drogą do raju można zasłużyć wyczynami zbrojnymi. Ogólnie rzecz biorąc, nauka Chrystusa jest wyjątkowo głupia i niepraktyczna. On Yamamoto czytał Biblię i dziwił się głupocie ludzi, którzy uważają takiego pacyfistycznego Boga. Na przykład uczy: biją cię w prawy policzek - odwracają lewy, proszą o jedną koszulę - dawaj dwa, kochaj wroga! Tylko osoba chora psychicznie może uważać Chrystusa za Boga. Taka religia jest dobra tylko dla niewolników, zniewolonych wasali. I cała Europa i połowa świata musiała w to uwierzyć. To prawda, że nauka Jezusa, mimo że odrzuca starotestamentową zasadę oko za oko i uczy kochać swoich wrogów, nie przeszkodziła Brytyjczykom w podbiciu jednej trzeciej całej planety, tworząc najrozleglejsze imperium w dziejach ludzkości. I to pomimo religijności Wielkiej Brytanii, gdzie Bóg jest wspominany nawet w hymnie narodowym. Co dziwne, amerykańscy prezydenci przysięgają na Biblię, ale mimo to bombardowali japońskie miasta bombami napalmowymi, paląc żywcem tysiące kobiet i dzieci. Co więcej, cywile byli zabijani nie przez przypadek, ale celowo, była to taktyka terroryzowania ludności cywilnej: podważanie zasobów ludzkich i ekonomicznych. Ale Japończycy nie zbombardowali jeszcze Stanów Zjednoczonych. Ale będą! Przypisują także samurajom szczególne okrucieństwo. W końcu on Yamamoto, jeśli sobie tego życzył, mógł przedrzeć się bombowcami do miast USA, zwłaszcza po klęsce floty Jankesów w pobliżu portu w Peru. Tak, Europejczycy to moralni dranie. Mają wypaczone rozumienie, wiarę, nauczanie, a nie działanie! Nie tak w Japonii! To, czego nas uczono, jest tym, co robimy. Nie ma czegoś takiego, jak Bóg mówi nadstawianie drugiego policzka, a jednak Jego słudzy rozmyślnie zabijali małe dzieci. Tak, ogólnie rzecz biorąc, wiara, że Bóg jest jeden i Wszechmogący, nie może być prawdziwa. Gdyby był sam, to oczywiście zadbałby o to, aby ludzie czcili go właściwie, w wierze i prawdzie oraz mieli jedną doktrynę. I tak każdy modli się jak chce, o co chce. A świat jest zbyt brzydki i zły, by mógł go stworzyć jeden Wszechmogący Bóg. Przecież każdy odpowiedzialny władca przede wszystkim dąży do porządku i sprawiedliwości. Chce, żeby na pierwszym miejscu była osoba silna, mądra, szlachetna, uczciwa, a reszta albo się naprawiła, dojrzała fizycznie i duchowo, albo... Jeśli jednak Bóg jest Wszechmogący i Stwórcą wszechświata, to by nie tworzyć cielesnych i umysłowych dziwaków. W końcu, dlaczego czasami cesarz jest zmuszony znosić słabości ludzi jako coś oczywistego? Ponieważ nie ma innego wyjścia, nie może w mgnieniu oka zamienić dziwaków w przystojnych mężczyzn, a tchórzy w odważnych. Ale gdybym mógł, natychmiast bym to zrobił!
  Niestety, muszę zaakceptować to, co jest i zająć się materiałem ludzkim, który otrzymałem jako dany. Ale od kogo go otrzymał, to już inna kwestia. Tak, a sam cesarz ma słabości: jest tylko człowiekiem - starzeje się, choruje, niedołężny. O dziwo, boski cesarz często żyje krócej niż zwykły sługa, ma mniejsze umiejętności posługiwania się bronią niż większość generałów i wielu żołnierzy. Cóż, co w nim jest od Boga Wszechmogącego. Ale biały nie jest lepszy! W całej historii Europy nie było straszniejszego i odnoszącego sukcesy zdobywcy niż Hitler. Tak, on naprawdę jest symbolem militarnej sprawności białych ludzi! A jednak największy wódz wszechczasów i narodów nie mógł nawet ukończyć gimnazjum, zdobyć średniego wykształcenia, które w Japonii jest obowiązkowe!
  Ponadto Hitler nie został przyjęty do wojska ze względów zdrowotnych. O dziwo, ten fanatyk kultu siły, lew wojny, okazał się tak słaby fizycznie, że nawet w Niemczech, gdzie na każdym posterunku jest posterunek wojskowy, nie został powołany jako szeregowiec. Jak zdegradowana jest Europa.
  Jednak Stalin, inny z najwybitniejszych polityków naszych czasów, również nie miał średniego wykształcenia, był samorodkiem. I co ciekawe, nie został też powołany do wojska, ze względów zdrowotnych. Ciekawe, zbiegi okoliczności, dwaj złośliwi wrogowie nie mieli średniego wykształcenia, nie zostali powołani do służby wojskowej ze względów zdrowotnych, mieli ojców pijaków, a tata Hitlera też na początku pracował jako szewc!
  Oto taki zbieg okoliczności, dziwny, złowieszczy. Prawa ręka Goeringa Hitlera nie jest taka. Pochodzi z rodziny arystokratycznej, przodek Goeringa był zastępcą faktycznego władcy Niemiec, Bismarcka. Goering jest biznesmenem, oligarchą, arystokratą i pragmatykiem. Widzą też w nich możliwość zastąpienia opętanego Führera. Ameryka i Wielka Brytania również, choć potajemnie, chcą skończyć z Rosją, niezależnie od rządzącego reżimu, ale chcą skończyć z komunistami, którzy zaprzeczają samej koncepcji własności prywatnej, tak bardzo, że przymykają nawet oko na nadmierne wzmacnianie Niemiec.
  Niemcy są jednak konkurentem geopolitycznym, ale w ramach kapitalistycznych i arystokratycznych reguł gry, a bolszewicka Rosja jest absolutnie obca i wroga. Zaskakujące jest nawet to, że od czterdziestego pierwszego roku sam Churchill oferował Stalinowi pomoc, i to z całym swoim antykomunizmem, tradycyjną, angielską nienawiścią do Rosji. W końcu Niemcy pod czerwonymi to koń bojowy zaprzęgnięty w sowiecki rydwan, a ZSRR pod brązowymi to wieczna strefa partyzancka. Fanatyczni bolszewicy przecież się nie pogodzą i rozpętają przedłużającą się wojnę partyzancką, która tak wymęczy III Rzeszę, że wszelkie marzenia o dalszej ekspansji znikną jak tęcza po burzy! Rosja pod Niemcami, lepsza niż Niemcy pod Rosją! Rozumiejąc to, staje się jasne, dlaczego Stany Zjednoczone i Wielka Brytania szukają wyjścia z wojny.
  Yamamoto jest pragmatykiem, prowadził wojnę z USA i Wielką Brytanią. Ale te dwa imperia same sprowokowały Japonię, nakładając embargo na dostawy produktów ropopochodnych. Przecież kraj Kwitnącej Wiśni nie ma własnych studni i wielu innych surowców. Japończycy negocjowali, Amerykanie likwidowali coraz bardziej upokarzające żądania.
  A jednocześnie jankesi, prowokując wojnę, wcale nie zadbali o doprowadzenie armii i marynarki wojennej do gotowości bojowej. Pokusa okazała się zbyt wielka, tym bardziej pojawiła się iskierka nadziei, że Moskwa upadnie, a Niemcy i jej sojusznicy przyjdą z pomocą. Ponadto istniała nadzieja, że Stany Zjednoczone, będąc jeszcze stosunkowo demokratycznym krajem, w dużym stopniu uzależnionym od opinii publicznej, w przypadku przeciągania się wojny nie będą chciały przelewać krwi na cudze wyspy. Rzeczywiście, po co zwykły Amerykanin na ulicy miałby dostawać cynkowe trumny ze swoimi krewnymi, jeśli nie mówimy o ochronie terytorium samych Stanów Zjednoczonych, a nawet płaceniu dość dużych podatków wojskowych! Może dlatego carska Rosja przegrała, mając więcej żołnierzy, ale naród rosyjski nie uważał Mandżurii za swoje terytorium i nie chciał płacić krwią i potem za abstrakcyjne interesy. Niestety, Hitler nie zajął Moskwy, częściowo z powodu nieprzygotowania na ostrą zimę, a częściowo z powodu charakterystycznego dla bolszewików fanatyzmu. Jednak nie tylko bolszewicy, naród rosyjski jest skłonny do poświęceń dla wielkich celów. W końcu pierwszy taran powietrzny wykonał Rosjanin Messer. Zaskakujące jest nawet to, że zrobił to nie ze względu na rajskie hurysy, ale ze względu na Ojczyznę. Chociaż... Messer jest po części głupcem, wszak jest mistrzem akrobacji, wynalazcą, konstruktorem i oczywiście żyjącym, który przyniósłby Ojczyźnie znacznie więcej korzyści. Może Jankesi nie mylą się tak bardzo, powielając zasadę: najważniejsze w bitwie jest przetrwanie! W końcu umarli nie mogą już zabijać!
  Admirał Naumo zauważył:
  - Zużyliśmy już ponad dwie trzecie amunicji. Pistolety są bardzo gorące, są zalewane wiadrami wody!
  Yamamoto zrobił krzyż palcem w powietrzu i powiedział niskim, lekko ochrypłym głosem:
  - Myślę, że działa wytrzymają ostatnią trzecią część pocisków. Chociaż nie, znokautuj do dziewięćdziesięciu pięciu procent.
  Admirał Naumo wzruszył ramionami i otarł pot z czoła.
  - Czy warto dawać z siebie wszystko pierwszego dnia?
  Yamamoto zacisnął pięści.
  - Koszty! Oczywiście, że warto! Zaskoczyliśmy Rosjan, jak to było w 1904, Niemców w 1941, ale Stalin surowo ukarze dowództwo i to się więcej nie powtórzy. Trzeba więc wykorzystać fakt, że ogon smoka zasnął. Właściwie rozumiem Stalina, że wojna z Niemcami pochłonęła go do tego stopnia, że przestał interesować się Dalekim Wschodem. A jego świta bez przywódcy boi się przejąć inicjatywę. Tutaj przegapiliśmy nasz cios. Podobnie jak Amerykanie. Dla wszystkich było jasne, że sprawa jest przygotowywana, zbierają się chmury, zaraz uderzy grzmot, ale...
  Naumo dotknął rękojeści wiszącego u jego pasa samurajskiego miecza, czyli jak potocznie nazywa się go katana:
  - Rosjanie zawsze działają późno! Wojna nie potrwa długo i dotrzemy na Ural.
  Yamamoto wzniósł oczy ku niebu.
  "Niech bogowie nam w tym pomogą, ale nie sądzę!" Szybko się uczą, Chalkhin Gol pokazał, że poziom Rosjan jest wyższy niż w czasie wojny 1904-1905. Poza tym zdradzę ci sekret. Nasz tajny agent we Władywostoku trochę pomógł, że dość potężna artyleria nadbrzeżna nie miała pocisków, a samolot nie wystartował na czas. To jest tajna wojna.
  Naumo był zaskoczony:
  - A gdzie wyglądał SMIERSZ i NKWD?
  Yamamoto zaśmiał się, potrząsając palcami.
  "Najgorsze kadry Rosji służą tu na Dalekim Wschodzie, ci, którzy boją się zginąć na froncie radziecko-niemieckim, walczą o Władywostok. Dlatego tutaj o wiele łatwiej znaleźć zdrajcę lub głupca na górze, a także samolubną osobę. A NKWD jest tak przyzwyczajone do ujawniania wyimaginowanych spisków, że już nie zauważa prawdziwych zdrajców. Więc praca jest całkiem możliwa. Nawiasem mówiąc, jeśli kilku generałów przeszło na stronę Niemców, mimo że ich rodzinom, krewnym i przyjaciołom grozi za to egzekucja, to całkiem możliwe jest przekupienie kogoś z góry. Lub używaj go w ciemności, co jest jeszcze lepsze. Więc wykonaliśmy dużo pracy. My, Japończycy, generalnie cechuje nas skrupulatność w przemyśleniu operacji wojskowych i branie pod uwagę wszystkich drobiazgów.
  Naumo potarł rękojeść swojej katany.
  - Prawidłowy! Ale wstyd Khalkhina Gola wywołuje uczucie goryczy i silnej irytacji! Jak moglibyśmy...
  Yamamoto pocieszał:
  - Mandżurów było więcej niż Japończyków i generalnie nie da się wygrywać cały czas. Muszę zaznaczyć, że mimo to po naszej stronie walczyły nie najlepsze jednostki, a Rosjanie mieli dużą przewagę w lotnictwie i czołgach.
  Naumo do połowy dobył swojej katany.
  - Nie jesteśmy usprawiedliwieni! Samuraj nigdy nie będzie odnosił się do tępego ostrza i zmęczonego konia, mnóstwa wrogów i słabej broni!
  Poprawiony przez Yamamoto:
  - Samuraj oczywiście nie, ale człowiek niestety tak! Ludzie mają tendencję do popełniania błędów!
  Yamamoto był rozproszony i krzyknął coś do rur, po czym kontynuował:
  - Samuraj nigdy tak naprawdę się nie ugnie! Idzie do taranowania i pod prąd.
  Naumo skinął głową.
  - Naprawdę! Ale walczyliśmy z USA i brytyjskim lwem.
  Yamamoto postukał palcem w sterówkę.
  - Tak! To prawda, ale Stany Zjednoczone dostały w zęby, Wielka Brytania straciła kolonie, a Niemcy miały kłopoty. Chcieliśmy wycofać jak najwięcej sił z zachodniej Rosji, aby ułatwić Wehrmachtowi przejście do ofensywy. Atak zaplanowano na maj, kiedy drogi wysychają, ale Amerykanie zapobiegli.
  Naumo wyciągnął swoją katanę i ciął nią w powietrzu:
  - Śmierć Stanom Zjednoczonym! Zawsze ingerują w Japonię.
  Yamamoto uśmiechnął się chytrze.
  - Oczywiście nie zawsze, na przykład, kiedy po raz pierwszy walczyliśmy z Rosją, Jankesi bardzo nam pomogli pożyczkami, a także dostawami broni. Ponad połowa naszej floty została zbudowana za pieniądze Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii oraz w ich własnych stoczniach. Więc Ameryka nie zawsze jest zła, ale nie w tym przypadku.
  Naumo zapytał zdziwiony:
  - I dlaczego?
  Yamamoto raczył wyjaśnić:
  - Stado bombowców dalekiego zasięgu przedarło się do Tokio i zadało podstępny cios stolicy, używając bomb napalmowych. Spłonęły setki drewnianych domów, a cesarz nakazał za wszelką cenę odsunąć strefę kontroli od stolicy. A przede wszystkim zdobyć kompleks bojowy amerykańskich baz na archipelagu Midway, najbliżej japońskich szkieletów. I udało się!
  Nauma machnął mieczem w powietrzu:
  Nadal wygraliśmy!
  Yamamoto przerwał:
  - Wśród białych też są mądrzy! Nic dziwnego, że cesarz w swoim gabinecie postawił popiersie Napoleona. Ale był inny Cezar, powiedział: trudniej jest utrzymać podbitego niż wygrać. W tym przypadku dotyczy to w pierwszej kolejności nas. Nauma odtworzył ósemkę z mieczem:
  Rozumiem rozumem, ale sercem!
  Yamamoto wstał i poklepał kolegę po ramieniu.
  - Tak, nie denerwuj się, w takim razie wyjeżdżamy do powrotu. Pokonamy ZSRR i znów rzucimy się do USA i Brytyjczyków, ale tym razem razem z Niemcami i makaronem.
  Admirał Nauma niemal niedostrzegalnym ruchem schował katanę do pochwy i sepleniąc szepnął:
  - Przyszłość jest dobra, ale teraźniejszość jest lepsza! Słychać na lotniskowcach, że cały zapas bomb został zużyty, a na...
  Yamamoto krótko rozkazał:
  - Chodź na pokład i rozejrzyj się, za pół godziny zawrócimy i wyruszymy do naszej najbliższej bazy.
  Nauma gwizdnął przez nos:
  - Słuchaj dowódcy!
  Admirał wyskoczył, przytrzymując drzwi, żeby nie zatrzasnęły się. Zanim jego kroki ucichły, cień wymknął się przez drzwi, przeszła na palcach i zrzuciła kołdrę.
  Cóż, co jest kwestią czasu, a miłość jest nocą.
  Tymczasem Sasha Sokolovsky mimo to wspiął się na myśliwca LAGG-5.
  Chłopak chciał walczyć. Poleciał na spotkanie z budzącym grozę Conanem. Dlatego to sen, że zdarzają się niesamowite zbiegi okoliczności.
  Conan zestrzelił już pięćset sześćdziesiąt samolotów amerykańskich i brytyjskich. I skrzyżował dziób z sowieckimi asami.
  Nie podejrzewa jednak, jaka niespodzianka go czeka.
  Sam Sasha Sokolovsky jest przeciwko niemu.
  Chłopiec jest sam w kąpielówkach, tak jest wygodniej i racjonalniej. Rusza do zaciętej walki.
  Jego rywal, Konan, również jest jasnowłosy i wygląda na chłopca w wieku około czternastu lat, tylko bardzo przystojnego iz wydatnymi mięśniami.
  Obaj chłopcy są terminatorami.
  Zaczynają strzelać do siebie z dużej odległości. I unikają jednocześnie.
  Zejdź z drogi strzałom.
  Sasza krzyczy:
  - Za ojczyznę dla Stalina!
  Conan ryczy z powrotem:
  - Za Japonię, za cesarza!
  Chociaż wcale nie jest samurajem, ale elfem. Oto chłopiec Conan, przewracając radziecki samochód.
  Sasha odpowiada symetrycznie - ucinając Japończykowi.
  Obaj zawodnicy zasługują na miano bohaterów.
  Albo gromadzą się, albo rozpraszają w różnych kierunkach, ale żaden nie może obalić drugiego.
  Sasza krzyczy:
  - Walcz z podłym tchórzem!
  Conan odpowiada:
  - To twoja walka, tchórzu!
  Znowu się zbiegają. Prawie się taranują, ale znowu rozpraszają się w różnych kierunkach. Nie, nikt nikogo nie może uderzyć. To niestety nie jest dla nich możliwe.
  I znowu się rozproszyli.
  Sasza warknął:
  - Za świętą Ruś!
  Conan ryknął:
  - Nie, Japonia jest bardziej święta!
  Sasza gwizdnął i odpowiedział:
  Ale ty nie jesteś Japończykiem! I nawet nie człowiek!
  Conan warknął przez obnażone zęby:
  - A kim jestem?
  Sasha szczerze odpowiedział:
  - Jesteś z rodzaju lekkich elfów!
  Conan zachichotał i odpowiedział, odcinając kolejny radziecki samolot:
  - Stąd to wiesz!
  Saszka zauważyła, szczerząc perłowe zęby:
  - Wiem dużo!
  Conan następnie zasugerował:
  - Zróbmy to! Dla mnie osobiście ta wojna to bardziej gra i rozrywka, ty też jesteś dzieckiem XXI wieku! Czego chcesz od drugiej wojny światowej?
  Sasha logicznie zauważył, przewracając japoński samochód:
  - Pochodzę z Rosji, a przed Rosją był ZSRR. Mogę więc powiedzieć, że walczę za Ojczyznę!
  Conan zaśmiał się i zauważył:
  - A ja zostałem wymyślony przez japońskiego elfa Conana i narysowany w anime. Dlatego walczę za Japonię. A więc to też w jakimś stopniu moja ojczyzna!
  Sasha ponownie wysłał do zbliżenia. Strzelali zza wszystkich karabinów maszynowych, ale nie mogli się trafić.
  Skończyła im się amunicja.
  Conan zasugerował:
  - Pospiesz się! Ty i ja opuszczamy II wojnę światową! Ja jestem w swoim świecie, a ty w swoim... I pozwól wydarzeniom toczyć się własnym torem!
  Sasza odpowiedział:
  - Nie, to nie wystarczy! Japonia już zaatakowała ZSRR i stworzyła z tym problemy. Albo sprawimy, że będziesz w drugiej wojnie światowej, jakby jej nie było. Albo zostanę tutaj, żeby walczyć!
  Conan zaśmiał się i odpowiedział:
  - Czas dla nas obu w drugiej wojnie światowej dobiega końca! I wracamy do naszych światów! Jeśli chodzi o zmianę, udało mi się to bardziej niż tobie, młody oficerze, bo jestem elfem! Tak, nie wpuścili cię od razu za ster samolotu!
  Sasza warknął:
  - Bądź sobą dla...
  Ale zanim zdążył, błysnął błysk i oba samoloty, asy pilotów, zniknęły z powietrza.
  Potem wojna toczyła się bez dwóch wojowników z różnych światów. Jedna z kreskówek japońskiego anime, a druga chłopiec, urodzony w XXI wieku, powrócił do swoich czasów.
  Ale czyn został już dokonany, a Japonia, pokonawszy Stany Zjednoczone na morzu, atakuje ZSRR od wschodu.
  Stalin jest zmuszony do przerzucenia znacznych sił na wschód i odkłada ofensywę pod Stalingradem. To prawda, że \u200b\u200boperacja Rzhev-Sychov nadal trwa, ale z jeszcze mniejszym powodzeniem niż w prawdziwej historii. Niemcom udaje się odeprzeć ofensywę wojsk radzieckich, wyrządzając im ogromne szkody.
  To prawda, że w Afryce inicjatywę przejęli alianci. Ale z powodu braku potrzeby ratowania Paulusa z kotła, Rommel otrzymał więcej posiłków i przeprowadził bardzo skuteczny atak na Amerykanów w Algierze, biorąc do niewoli ponad pięćdziesiąt tysięcy żołnierzy i oficerów.
  Ciężkie zniszczenia spowodowały nieporozumienia w dowództwie amerykańskim, a Roosevelt zamroził przerzut wojsk do Afryki i ogólnie stwierdził, że Ocean Spokojny jest dla Ameryki najważniejszy.
  Część armii amerykańskiej i większość przemysłowców również nalegała na skupienie się na Japonii.
  Dzięki temu w Stanach Zjednoczonych zwolennicy izolacji zdołali przebić się przez projekt nieuczestniczenia Ameryki w wojnie w Europie. Wehrmachtowi zaproponowano nawet rozejm.
  Hitler, mając problemy z rezerwami, zgodził się na rozejm z Amerykanami.
  Wielka Brytania również nie chciała walczyć bez Stanów Zjednoczonych i również zaproponowała rozejm na rok.
  Führer zgodził się z tym. Zimą Niemcy byli w stanie utrzymać front. Dopiero pod Leningradem operacja Iskra zakończyła się sukcesem i udało się przebić korytarz.
  Niemcom udało się całkowicie zdobyć Stalingrad w grudniu, ale nie posunęli się dalej.
  Pod koniec lutego Armia Czerwona przeprowadziła udane uderzenie pod Woroneżem i była w stanie znacznie posunąć się naprzód. Ale Mainstein kontratakiem w marcu był w stanie otoczyć wojska radzieckie i przywrócić sytuację.
  Czerwony otrzymał wiele obrażeń. I uspokoił się na chwilę.
  Tymczasem Niemcy w lutym wypowiedzieli wojnę totalną. A sojusznicy przestali bombardować i walczyć.
  W III Rzeszy dramatycznie wzrosła produkcja broni, zwłaszcza czołgów.
  Fritz planował, używając "Tygrysów", "Panter" i "Ferdynandów", aby rozstrzygnąć wynik wojny na ich korzyść.
  Ale oczywiście to nie wystarczyło. Główny cios zadali w rejonie Stalingradu, wzdłuż wybrzeża Wołgi, w kierunku Morza Kaspijskiego.
  Plan zakładał odcięcie Kaukazu drogą lądową od reszty ZSRR. A potem przenieś się do Baku wzdłuż wybrzeża Morza Kaspijskiego.
  Jednocześnie Niemcy podejmowali starania dyplomatyczne o wciągnięcie Turcji do wojny.
  Złożyli już pryncypialną obietnicę uderzenia, jeśli Wehrmacht wyjdzie na Morze Kaspijskie.
  Japonia wciąż była w stanie wojny. Była w stanie odciąć Władywostok i zdobyć Mongolię.
  Samuraje mają dużo piechoty i walczą fanatycznie. Czołgi są raczej słabe, ale lekkie, mobilne i tanie w produkcji. A co najważniejsze z dobrym ruchem.
  Krótko mówiąc, siła wroga jest wielka. A Stalin nie wie, co robić.
  Jak dotąd cały zakład jest na trzydzieści cztery. Ale są słabsze od niemieckich samochodów, zwłaszcza Tygrysów. Czołg KV jest jeszcze gorszy i cięższy.
  Armata 45 mm jest przestarzała, a 76 mm nie jest wystarczająco mocna.
  Lotnictwo w praktyce nie jest złe. Jednak szczególnie Jak-9 jest raczej słaby w uzbrojeniu.
  Niemcy oczywiście postawili na Focke-Wulfa! Ale samochód był trudny w zarządzaniu. Chociaż bardzo mocny i szybki.
  Zaczął przybywać ME-309, szybki samochód z siedmioma punktami rażenia, ale też niezbyt łatwy w prowadzeniu i ciężki. A to oznacza gorszą zwrotność.
  Mniej więcej z nowych rozwiązań, Yu-188 i Yu-288, które są dobrymi bombowcami, odniosły sukces.
  I oczywiście zaczęły pojawiać się pierwsze samochody odrzutowe. Ale jeszcze nie masowo.
  Niemcy rozpoczęli ofensywę dopiero 15 czerwca, przerzucając masy czołgów. I oczywiście oczekiwano ich od samego początku. Zbudowano silną obronę.
  Prawdziwa cytadela.
  Ponadto Ił-2 przygotował dla Niemców nie lada niespodziankę w postaci małych bomb kumulacyjnych.
  Ale to nie wystarczy... Niemcy byli jeszcze silniejsi. Gromadzili coraz bardziej doświadczoną piechotę, zarówno lotniczą, jak i czołgową.
  Bez frontu zachodniego naziści są silniejsi w powietrzu. W czołgach mają niewielką przewagę liczebną, ale jakościową ze względu na ciężkie pojazdy.
  W artylerii jeszcze trochę luf z ZSRR. Ale oczywiście, jeśli chodzi o kalibry, wróg jest z przodu.
  Pozostaje tylko liczyć na potężną obronę i odporność narodu radzieckiego.
  
  
  
  NAPOLEON ZWYCIĘŻYŁ POD WATERLOO
  Napoleon Wielki zaatakował Hamiltona kilka godzin wcześniej i zdołał go pokonać, zanim zbliżył się Blucher. A potem pokonał Bluchera.
  W tych warunkach Rosja pod wodzą Aleksandra I postanowiła nie walczyć z Napoleonem. Austriacy, którzy wydają się być z nim spokrewnieni, zaoferowali pokój na umiarkowanych warunkach.
  Francja otrzymała z powrotem w swój skład dwa niewielkie obszary we Włoszech zamieszkałe przez Francuzów oraz Holandię. Usunięto z niego odszkodowanie i uznano autorytet Napoleona I.
  Została ustanowiona tymczasowa równowaga. Francja była zbyt zmęczona wojnami i Napoleon przez chwilę siedział cicho. Chociaż niektóre reformy zaczęły się przeprowadzać. Jednym z najważniejszych jest oficjalne wprowadzenie poligamii, z prawem do posiadania maksymalnie czterech partnerów.
  Chociaż Kościół katolicki stawiał opór, autorytet papiestwa znacznie osłabł. A protestanci wykazali się elastycznością w tej kwestii.
  Sam Napoleon był prawie ateistą. Mocno oddzielił kościół od państwa. Na przykład świeckie prawa cię nie dotyczą.
  Napoleon Wielki, po nieznacznym przywróceniu potęgi Francji, najechał Algierię i Maroko. Zaczął przyłączać kolonie w Afryce do swoich posiadłości. Wkrótce jego wojska zdobyły Libię. Ale Egipt nie mógł zostać zajęty przez Wielką Brytanię, która sama nie miała o nim zdania.
  Napoleon uznał, że lepiej nie rozpoczynać wojny na morzu, gdzie jest znacznie słabszy od wroga. Ponadto konieczne jest również przetrawienie tego, co zostało schwytane w Afryce.
  Francuzi postanowili ruszyć do Nigru i podbić ziemie na zachodzie iw centrum Afryki.
  Napoleonowi udało się nawiązać dobre stosunki z Rosją, zwłaszcza po dojściu do władzy Mikołaja I, z którym się zaprzyjaźnili, oraz z Austrią. Ponadto w 1829 r. Austria i Francja przystąpiły do wojny z Turcją po stronie Rosji. Co ogólnie okazało się mocnym posunięciem.
  Türkiye został ostatecznie wypędzony z Bałkanów. Bośnia i Hercegowina stała się częścią Austrii, Rosja otrzymała wschodnią część Rumunii, a zachodnia część stała się austriacką.
  Bułgaria i Serbia formalnie uzyskały niepodległość, ale Bułgarzy stali się wasalami Rosji, a Serbowie Austrii. Francja otrzymała pod swoją kontrolę Królestwo Sardynii i Neapol. Ponadto Francuzi zdobyli Kretę od Grecji i część wysp. Sama Grecja na kontynencie formalnie uzyskała niepodległość, ale pod auspicjami Francji.
  Turcja w Europie pozostała w posiadaniu praktycznie tylko Stambułu.
  Rosja otrzymała także Zakaukazie, Batumi, Kars i Erzurum - prawie wszystkie ziemie zamieszkałe przez Ormian i Kurdów. Północ Iraku stała się rosyjska, a południe zostało zaanektowane przez Brytyjczyków.
  Türkiye został zdegradowany do kategorii mocarstw podrzędnych. A Rosja, wręcz przeciwnie, okazała się silniejsza niż w prawdziwej historii. Napoleon zmarł w 1837 roku, pozostawiając Francji wielką i potężną potęgę z posiadłościami kolonialnymi w Afryce, Europie i części Azji.
  Potem do władzy doszedł jego syn Napoleon II. Wyższy blondyn, odziedziczył po ojcu wielkie ambicje. I podjął próbę stworzenia koalicji przeciwko Wielkiej Brytanii.
  Austria zgodziła się z tym, a Rosja, pogrążona wówczas w wojnie na Kaukazie, odmówiła wojny koalicyjnej. Następnie w 1846 roku Austria i Francja przystąpiły do wojny z Niemcami. Nie zjednoczył się jeszcze pod Prusami. Tak, a siły były nierówne. Austria jest u szczytu swojej potęgi, Francja też... A Prusy nie są zbyt silne.
  W wyniku wojny wszystkie ziemie niemieckie zostały zajęte i podzielone między Francuzów i Austriaków. Następnie Napoleon II szybko zaanektował Danię do siebie. W 1851 roku Norwegia została zajęta przez Francuzów.
  A w 1853 r. Mikołaj I ostatecznie dołączył do koalicji. Rosja, Austria i Francja napadły na to, co zostało z Turcji i Wielkiej Brytanii.
  Na lądzie sukces przyczynił się do koalicji. Na morzu sytuacja Brytyjczyków układała się nieco lepiej. Ale koalicja zdobyła cały Bliski Wschód, Egipt, Sudan. A potem Iran. A w 1857 roku Rosja, Francja i Austria przeniosły się do Indii. I oni też potrafili to uchwycić.
  Nastąpił podbój Afryki z postępem na południe. A sama Wielka Brytania została uduszona przez blokadę kontynentalną. W tym samym czasie trzy imperia budowały floty.
  Ich przewaga w sile bojowej i zasobach stawała się coraz większa.
  A w 1862 r., wobec groźby lądowania Rosji, Francji i Austrii w samej metropolii, Brytyjczycy poprosili o pokój. Wielka Brytania musiała zgodzić się na szereg upokarzających warunków i zrezygnować ze swoich kolonii.
  Mikołaj I zmarł w 1864 roku... Aleksander II objął tron. Ale ten król znowu miał pecha. Już w kwietniu 1866 roku został zastrzelony przez szlachcica Karakazowa i długo oczekiwane wyzwolenie chłopów nie nastąpiło.
  A nowy młody car Aleksander III był przeciwny wyzwoleniu chłopów. I kontynuował konserwatywny kurs. Jednak Rosja posuwała się naprzód w Azji i Chinach.
  W USA wojna domowa przeciągała się. Zwłaszcza po zabójstwie Abrahama Lincolna. Wśród mieszkańców północy doszło do poważnych nieporozumień. Wojna trwała ponad dziesięć lat, a Stany Zjednoczone pozostały podzielone. Przedłużeniu wojny sprzyjała pomoc Napoleona II dla południowców i niechęć do posiadania silnych Stanów Zjednoczonych na granicy z francuską kolonią Kanady i wasalem Meksyku. Napoleon II rządził do 1879 roku, a jego panowanie było dość długie: czterdzieści dwa lata i chwalebne. Francuzi całkowicie zajęli Afrykę, tylko Austria trochę w niej wzięła, czerpała korzyści z Syrii, Palestyny, Indochin, częściowo Indii, Iranu i tak dalej.
  Umocniony w Kanadzie, Meksyku, zaczął przenikać do Ameryki Łacińskiej. W Hiszpanii i Portugalii rządy zaczęli rządzić profrancuscy królowie. Wielka Brytania stała się krajem podrzędnym.
  To prawda, że \u200b\u200bRosja wzmocniła się i trochę Austrii. Ale to nie jest przerażające.
  Na tron wstąpił Napoleon III, syn Napoleona II. Miał już trzydzieści osiem lat. Jako dość dojrzały cesarz kontynuował politykę ojca, prowadząc wojny w Ameryce Łacińskiej i podbijając Australię i Ocean Spokojny.
  Rosja w tym czasie podbiła i strawiła Chiny i Indie, dużo ziemi. W 1904 roku Rosjanie wylądowali także w Japonii, wcześniej podbijając Koreę. Wojna z Japonią nieco się przeciągnęła i przeszła w fazę partyzancką. Napoleon III podbił Amerykę Łacińską, prawie cały Czerwony Kontynent. Ale nie zdążył wjechać do Stanów Zjednoczonych i zmarł w 1909 roku.
  Napoleon Czwarty - wszyscy najstarsi synowie byli tradycyjnie nazywani Napoleonami, zdobyli i zaatakowali Stany Zjednoczone w celu dokończenia konsolidacji ziem. Tymczasem Stany Zjednoczone zostały podzielone na trzy części i pozostały stosunkowo zacofane. I zdobyły ich liczne armie francuskie.
  Rosja jeszcze długo walczyła z japońskimi partyzantami, aw Chinach nieustannie wybuchały powstania.
  W 1913 roku zmarł Aleksander III, a na tron wstąpił Mikołaj II. Nowy król kontynuował kurs swojego ojca.
  Po podboju Stanów Zjednoczonych Napoleon IV chciał więcej. Wielka Brytania, jak dotąd bez kolonii, nie jest zbyt silna. Austria i Rosja to obok Francji dwie główne potęgi na świecie.
  Co więcej, w obu imperiach istnieją monarchie absolutne, aw carskiej Rosji funkcjonuje również pańszczyzna!
  Napoleon Czwarty myśli o tym... Ale walka z dwoma potworami naraz to zadanie niemożliwe. Albo zbyt skomplikowane. Konieczne jest wybranie jednego z nich i pokonanie ich razem.
  Po śmierci cesarza Franciszka Józefa w 1916 roku, który rządził przez sześćdziesiąt osiem lat - jeden z najdłuższych rządów na świecie, na tron wstąpił jego prabratanek Karol I. A potem zaczęły się kolizje w Austrii. Nie wszyscy rozpoznali nowego spadkobiercę, którego jedynym prapradziadkiem Franciszkiem II był cesarz.
  I wybuchło kilka powstań i zamachów stanu.
  Francja i Rosja wysłały wojska do Austrii. Wspólny cios doprowadził do szybkiej klęski patchworkowego imperium i jego podziału. I wkrótce Szwecja została podzielona.
  Francja obejmowała także Hiszpanię i Portugalię.
  Tak więc na świecie pozostały tylko dwa kraje: Francja i Rosja, które podzieliły wszystkie terytoria ...
  Mikołaja II i Napoleona IV. Taka jest kombinacja. A naprzeciw siebie stoją dwaj monarchowie... Ale wojna nigdy się nie zaczęła... Mikołaj II zmarł w 1936 roku. Jego następcą został Aleksiej II. A Napoleon IV zmarł rok później, w 1937 roku. Jego następcą został nie najstarszy syn, który również zmarł, ale środkowy Ludwik XIX.
  Nowy król był młody, a Aleksiej młody. A w 1941 r. walczyli przez kilka miesięcy od maja do grudnia... Po czym zawarli pokój, na warunkach bez aneksji i odszkodowań.
  Była to już ostatnia wojna dwóch imperiów światowych. W 1943 roku Francuzi polecieli na Księżyc. A Rosjanie w 1945 r. Rozpoczęła się ekspansja kosmiczna.
  A dwa imperia: rosyjskie i francuskie, dynastie Bonaparte i Romanowów pokojowo współistniały.
  Ogólnie rzecz biorąc, życie rozwijało się dość spokojnie w innym systemie ziemskiego wszechświata.
  Do końca XX wieku Rosjanom i Francuzom udało się odwiedzić prawie wszystkie planety Układu Słonecznego i rozwinąć przemysł kosmiczny.
  Ogólnie rzecz biorąc, na Ziemi nie było epidemii i głodu. Wskaźniki urodzeń w obu imperiach zostały opanowane, a religie miały ograniczony zasięg.
  Kościół został oddzielony od państwa, a ateizm i nowe pogaństwo stały się modne.
  I wojny całkowicie zniknęły, podobnie jak prawie nie było większych niepokojów.
  
  JEŚLI RASPUTIN BY PRZEŻYŁ
  Rasputin jakimś cudem, pomimo trucizny i rany w brzuchu, przeżył jeszcze po zamachu. W wyniku od dawna planowanej świty cara Mikołaja II do przewrotu pałacowego nie doszło. Car pomyślnie przeszedł najtrudniejszy etap w historii Rosji. A pod koniec kwietnia, gdy tylko drogi wyschły, na południu rozpoczęła się długo oczekiwana ofensywa.
  Skuteczności bojowej armii carskiej nie zachwiały głupie dekrety Rządu Tymczasowego i pod dowództwem wybitnego dowódcy Brusiłowa osiągnęła ona duże sukcesy. Nawiasem mówiąc, w prawdziwej historii początkowo były duże sukcesy, ofensywa nie powiodła się w wyniku sabotażu, zarówno ze strony bolszewików, jak i innych niszczycielskich elementów, w tym wielkiej burżuazji i ministrów Rządu Tymczasowego.
  A więc nie ma sabotażu, armia jest nadal silna dyscypliną carskich generałów. A morale Austriaków, a zwłaszcza oddziałów słowiańskich spada.
  Brusiłow zajął Lwów i posuwał się aż do oblężenia Przemyśla.
  Dopiero poważnie osłabiając front w centrum Niemcy jakoś powstrzymali rosyjską ofensywę.
  Jednak wojska rosyjskie uderzyły również w Rumunii. Były wielkie sukcesy. A nawet odbił Bukareszt i Transylwanię.
  Niemcy usunęli także wojska z innych sektorów, ratując Austriaków. Sytuację Niemiec pogorszyło przystąpienie Stanów Zjednoczonych do wojny w kwietniu 1917 r. Dlaczego nie dołączyć do Amerykanów? Widać, że Niemcy już płyną i miło jest znaleźć się w gronie zwycięzców.
  Jesienią, gdy zaczął padać deszcz ze śniegiem, rozpoczęła się ostatecznie ofensywa wojsk rosyjskich w centrum przeciwko właściwym jednostkom niemieckim.
  Słaba widoczność w mokrym śniegu utrudniała pracę niemieckich strzelców maszynowych i artylerzystów. Ponadto na mrozie Fritz zawsze wyje gorzej niż Rosjanie, bardziej przyzwyczajeni do surowego klimatu.
  Tak więc bardziej zdecydowany i zdolny dowódca Korniłow dowodził środkowym, zachodnim frontem, który zmiótł na bok niezbyt odważnego poprzednika.
  Wojska rosyjskie przedarły się przez osłabioną niemiecką obronę i z powodzeniem ruszyły naprzód, zdobywając dużą liczbę jeńców i trofeów.
  Dopiero nad Wisłą, osłabiając swoje wojska na zachodzie, Niemcy byli w stanie powstrzymać natarcie wojsk rosyjskich. Wojska carskie wyzwoliły kraje bałtyckie i wkroczyły do Prus Wschodnich.
  Rosjanie odnieśli również duże sukcesy na południowym odcinku frontu przeciwko Turcji. Do końca roku wraz z Brytyjczykami i Francuzami prawie całkowicie zdobyli Azję Mniejszą i zbliżyli się do Stambułu.
  W styczniu Stambuł znalazł się pod presją przede wszystkim wojsk rosyjskich, a Imperium Osmańskie skapitulowało.
  Nadszedł rok 1918. W Rosji wierzyli w szybkie zwycięstwo, a kraj trzymał się pomimo wszystkich trudności militarnych. Alianci też trochę naciskali na Niemców na Zachodzie i wierzyli w ich sukces.
  Ameryka przenosiła coraz to nowe dywizje. Austro-Węgry rozpadały się, a ich armia dezerterowała. Bułgaria wypowiedziała wojnę Niemcom i Austro-Węgrom, wycofując się z unii państw centralnych. I Türkiye został pokonany.
  Oczywiście w Niemczech powstawały nastroje, aby jak najszybciej zakończyć tę wojnę.
  Ale wciąż trochę niezdecydowany. a gdzie idziesz? Jeszcze w marcu, nie czekając na ciepłą pogodę, Rosja uderzyła na już rozbite Austro-Węgry i przedarła się przez front. Niemcy nie wytrzymali ataku i popłynęli. Zostali zmiażdżeni z wielką stratą. Budapeszt upadł, a Cesarstwo Austriackie skapitulowało.
  Jakiś czas później w Niemczech miał miejsce zamach stanu i 9 maja 1918 r. Cesarstwo Niemieckie skapitulowało.
  Tak zakończyła się pierwsza wojna światowa. Po tym nastąpiły negocjacje w Wersalu i podpisanie nowego systemu pokojowego.
  Imperium Osmańskie zniknęło z mapy. Został podzielony przez Rosję, Wielką Brytanię, Francję. Cesarstwo carskie odzyskało Konstantynopol i Azję Mniejszą z Armenią. Wielka Brytania Irak, Palestyna, posiadłości osmańskie w Arabii Saudyjskiej i Francja Syria. Z mapy Europy zniknęły też Austro-Węgry. Rosja otrzymała Galicję, Bukowinę, Kraków z ziemiami polskimi. Czechosłowacja stała się częścią Rosji, zachowując pewną autonomię, ale Mikołaj II został królem Czech i Słowacji. Kraków wszedł do Królestwa Polskiego, jako Poznań i część ziem niemieckich. Łącznie z Gdańskiem. Rosja otrzymała również region Kłajpedy. Znaczące rozszerzenie własności.
  Na Zachodzie Niemcy zwróciły posiadłości francuskie i duńskie przejęte przez Bismarcka. Była też zmuszona zgodzić się na strefę zdemilitaryzowaną w dorzeczu Renu. Niemcy zostały również zmuszone do zapłacenia ogromnych reparacji zwycięskim państwom. Przede wszystkim Rosja i Francja jako najbardziej dotknięte przez Niemców.
  Pojawiła się też Jugosławia, która uznała się za wasala Rosji, ale formalnie nie stała się jej częścią. Węgry zostały wycięte, a także uznały się za wasala Rosji. Austria formalnie pozostała niezależna, ale zapłaciła reparacje. Rumunia otrzymała Transylwanię.
  Wszyscy byli mniej lub bardziej zadowoleni z wyjątkiem tych, którzy przegrali. Turcja i Austro-Węgry zniknęły z mapy Europy i Azji. A Rosja zwiększyła zarówno populację, jak i terytorium. Podobnie jak Francja, Japonia, Wielka Brytania i tylko Stany Zjednoczone otrzymały tylko niewielką część reparacji. Niemieckie posiadłości na Pacyfiku zostały podzielone między Japonię i Wielką Brytanię. W Afryce, głównie w Wielkiej Brytanii.
  Kilka miesięcy później Rosja dołączyła do strony brytyjskiej w wojnie w Afganistanie. Odniesiono szybkie zwycięstwo i po raz pierwszy przetestowano w bitwie czołg opracowany przez syna Mendelejewa. Nowy samochód okazał się bardzo wydajny i miał dobre właściwości jezdne.
  Została nazwana "Aleksiejem" na cześć następcy tronu. A ten samochód wyglądał bardzo obiecująco.
  Po podboju i podziale Afganistanu rozpoczął się okres pokoju. Chociaż minęło kilka małych wojen. Rosja i Wielka Brytania podzieliły Iran. A potem alianci dokonali podziału Arabii Saudyjskiej.
  Gospodarka rosyjska przeżywała szybki wzrost o około dziesięć procent rocznie iw 1929 r. uplasowała się na drugim miejscu. Stany Zjednoczone również szybko się rozwijały, nieco mniej niż Francja, a nawet mniej niż Niemcy. A Wielka Brytania była w całkowitej stagnacji, ledwo osiągając poziom przedwojenny.
  Jednak kiedy wybuchł Wielki Kryzys, sytuacja znów stała się trudniejsza, a bunt i niepokoje zaczęły narastać.
  Mikołaj II umocnił swój autorytet wygrywając I wojnę światową. Car skrócił dzień pracy do dziesięciu i pół godziny, aw soboty i dni przedświąteczne do ośmiu godzin. Pensja w Rosji wzrosła. Ceny pozostały stabilne, a rubel carski był najsilniejszą walutą na Ziemi.
  Ponadto król w 1925 roku wprowadził bezpłatną siedmioletnią edukację. A w 1929 r. edukacja siedmioklasowa stała się obowiązkowa. Bezpłatna opieka zdrowotna również stała się bardziej dostępna.
  A zdobycie wyższego wykształcenia za darmo stało się znacznie łatwiejsze. A emerytury rosły i wypłacano je nawet robotnikom, gospodyniom domowym i niepełnosprawnym.
  Ale Wielki Kryzys ponownie zaostrzył wszystkie problemy. I znowu przypomnieli sobie Dumę, którą car rozwiązał, ale nowych wyborów nigdy nie przeprowadzono. Co doprowadziło do odrodzenia absolutyzmu.
  Król ponownie otrzymał prawo wydawania praw i zaczął wykazywać zauważalną aktywność. Jednak nawet bez Dumy Państwowej było lepiej, działała Rada Państwa i uchwalono Kodeks Cywilny Cesarstwa Rosyjskiego.
  Jednak nowa burżuazja chciała więcej demokracji, a przynajmniej odrodzenia Dumy. W czasie kryzysu zarówno proletariat, jak i chłopstwo zaczęły się buntować.
  W całej wsi klasa kułacka stała się znacznie silniejsza. Ale właściciele nadal zachowali własność gruntów. Wskaźniki urodzeń pozostały wysokie, a wskaźniki zgonów spadły, zwłaszcza dzięki poprawie opieki medycznej. Doprowadziło to do wzrostu liczby ludności i fragmentacji gruntów. To prawda, że część tego wzrostu została wchłonięta przez miasto. W czasie kryzysu bezrobocie gwałtownie wzrosło.
  Ale rząd carski energicznymi środkami był w stanie złagodzić skutki kryzysu. W 1931 roku, kiedy Japonia zaatakowała Chiny i próbowała stworzyć marionetkowy rząd w Mandżurii. Naruszało to wcześniejsze porozumienia i stało się powodem przystąpienia Rosji do wojny.
  W tym czasie armia carska miała najbardziej zaawansowane i najpotężniejsze czołgi na świecie, najlepsze samoloty, w tym sześć bombowców silnikowych. Tak więc w carskiej Rosji pojawiły się pierwsze na świecie masowo produkowane helikoptery, a najbardziej udane - działa bezodrzutowe.
  Ponadto w carskiej Rosji wzrósł poziom generałów. A flotą dowodził genialny admirał Kołczak.
  Podczas I wojny światowej armia carska reprodukowała wodnosamoloty i doprowadzała je do perfekcji. I aktywnie rozbił Japończyków na morzu.
  Od samego początku wojna toczyła się niekorzystnie dla Japończyków. Za cara zbudowano kolejną Magistralę Bajkalsko-Amurską i zaopatrzenie armii rosyjskiej odbywało się bez problemów.
  Przewyższając zarówno ilością, jak i jakością japońskich feldmarszałków, Denikina i Korniłowa, poprowadził udaną ofensywę. Wśród młodych generałów wyróżniał się Wasilewski, który został pułkownikiem w wieku dwudziestu trzech lat podczas pierwszej wojny światowej. A w wieku dwudziestu pięciu lat był już generałem.
  Oczywiście byli też inni dowódcy. Tuchaczewski również doświadczył szybkiego rozwoju kariery. Wspiął się na Budionny. Seria zwycięstw i od samego początku armia carska przejęła inicjatywę, tworząc kotły i oblegając Port Arthur. Oblężenie nie trwało jednak długo, podczas szturmu ta niezdobyta cytadela upadła w ciągu dwóch tygodni. W ciągu zaledwie czterech miesięcy walk Chiny i cała Korea zostały wyzwolone.
  Car Mikołaj II, wykorzystując fakt, że Stany Zjednoczone były osłabione Wielkim Kryzysem, a Wielka Brytania nie mogła interweniować w wojnie, nakazał całkowite zajęcie Japonii i przyłączenie jej do Imperium Rosyjskiego.
  Kołczak całkowicie pokonał samurajów na morzu, używając między innymi najlepszych wodnosamolotów na świecie. Ponadto przybyła flota znad Bałtyku i Morza Śródziemnego.
  A w marcu 1932 r. armia carska wylądowała w Japonii. Po trzech miesiącach zaciętych walk Kraj Kwitnącej Wiśni został zdobyty i stał się rosyjską prowincją. Odbyło się tam referendum w sprawie przystąpienia do Rosji. A Mikołaj II został japońskim mikado i cesarzem. Rosja podbiła także posiadłości na Oceanie Spokojnym.
  Hitler doszedł do władzy w Niemczech w styczniu 1933 roku. I oczywiście jego wstąpienie na tron mogło wywołać kataklizmy.
  Führer natychmiast złożył przysięgę wierności Mikołajowi II i zadeklarował sojusz z Rosją.
  Hitler zaproponował na osobistym spotkaniu podział kolonii francuskiej i brytyjskiej.
  Mikołaj II zgodził się. I unia Włoch, Niemiec i Rosji została zawarta. Oczywiście przeciwko Wielkiej Brytanii i Francji. W 1937 Niemcy zaanektowały Austrię. W tym samym czasie zmarł Mikołaj II, który rządził przez prawie czterdzieści trzy lata. Na tronie siedział jego młody wnuk - Aleksander czwarty. Dziedzic Aleksiej zdążył się ożenić, spłodzić syna, a także zmarł na nieuleczalną chorobę. Wnuk miał zaledwie sześć lat, a władcą i regentem został carski brat Michaił Romanow. Nie młody, ale ogólnie doświadczony król. Nawiasem mówiąc, to on sprawował ogólne kierownictwo nad zdobyciem Japonii i miał tytuł wielkiego marszałka, takiego jak generalissimus.
  Regent Michaił Romanow kontynuował kurs w kierunku sojuszu z Niemcami i Włochami. A 15 maja 1940 r. Trzecia Rzesza zaatakowała Francję, Belgię i Holandię, a także Wielką Brytanię. Rosja zaatakowała także kolonie brytyjskie. I Włochy przeniosły się do Afryki.
  Wojna rozwijała się całkiem pomyślnie. Rosjanie zdobyli w ciągu trzech miesięcy wszystkie posiadłości Wielkiej Brytanii i Francji w Azji. A potem wylądował w Australii. Rosja posunęła się także w Afryce.
  Niemcy po szybkiej klęsce Francji i zajęciu Belgii i Holandii przypuścili atak powietrzny na Wielką Brytanię. Nie było to zbyt udane, dopóki rosyjskie lotnictwo nie przystąpiło do wojny.
  A Wielka Brytania stała się bardzo zła. I zbombardowali wszystko, co się dało. Australia została szybko podbita przez wojska rosyjskie. A Afrykę zdobywano wolniej, nie tyle z powodu oporu wojsk brytyjskich i francuskich, ile z powodu dużych odległości i braku dróg.
  Nie mieli czasu na zdobycie Wielkiej Brytanii w 1940 roku, ale latem czterdziestego pierwszego roku doszło do lądowania, które wraz z Brytyjczykami zostało ostatecznie zakończone.
  Potem nastąpiła wojna ze Stanami Zjednoczonymi. Roosevelt nieumyślnie wdał się w bójkę i to z opóźnieniem. A carska Rosja chciała odzyskać Alaskę.
  Ale nie tylko to... Zimą czterdziestego pierwszego - czterdziestego drugiego roku wojska carskie przekroczyły lód na terytorium Stanów Zjednoczonych i rozpętały tam bitwy.
  Po stronie wojsk rosyjskich przewaga ilościowa i jakościowa wojsk.
  Amerykanie przegrywali. A Niemcy włamali się z Kanady i również odnieśli wielki sukces. Rok 1942 był ostatnim rokiem niepodległej Ameryki. Pod ciosami Rosji i Niemiec Stany Zjednoczone wytrzymały aż do 8 października, kiedy to po upadku Nowego Jorku i Waszyngtonu skapitulowały.
  Tak zakończyła się II wojna światowa. Krótszy niż w prawdziwej historii, zwycięski dla Rosji i III Rzeszy. W czasie wojny Niemcy zajęli także Hiszpanię i Portugalię, anektując ich kolonie.
  Na świecie nastąpiła zmiana. Carska Rosja zaanektowała wszystkie kolonie Wielkiej Brytanii i Francji w Azji i na Pacyfiku, a także Australię. Alaska, większość Kanady i Stany Zjednoczone stały się rosyjskie, a Niemcy otrzymały tylko niewielką część. Większość Afryki stała się rosyjska. Ale Niemcy przejęli część kolonii francuskiej, belgijskiej, portugalskiej, hiszpańskiej.
  Niemcy zajęli także Danię i Norwegię. A Szwecja została podzielona z Rosją. Francja, Belgia, Holandia, Hiszpania, Portugalia weszły do specjalnej unii państw strefy stemplowej. Naziści zajęli je wojskiem, chociaż zachowali formalne marionetkowe rządy. To samo w Danii i Norwegii z częścią Szwecji.
  Rosja przejęła kontrolę nad Wielką Brytanią. Ponieważ car Aleksander IV był spokrewniony z królami angielskimi, uznawany był za monarchę Brytanii.
  Włochy zdobyły pewne posiadłości w Afryce i zdobyły przyczółek w Etiopii.
  Rosja carska jest bez wątpienia najpotężniejszym i największym imperium na świecie. Ale Trzecia Rzesza jest silna. I nastąpiła chwilowa przerwa. Trzeba przetrawić nowe nabytki. Regent Michaił zrobił nawet bezprecedensowy krok, pozwalając Rosjaninowi mieć cztery żony.
  Nawet synod był zmuszony to przyznać, aby przyspieszyć asymilację peryferii.
  I co za dobry pomysł! Aleksander IV nawet dwukrotnie ożenił się w młodości, aby dać przykład swoim poddanym. Więc sytuacja się ustabilizowała.
  Michael zmarł w 1947 roku, a car Aleksander naprawdę przejął władzę. I jak dotąd mu się to udawało. Ale ziemia nie wystarczała Hitlerowi, a opętany Führer marzył o dominacji nad światem.
  A 20 kwietnia 1955 r. rozpoczęła się wielka wojna z carską Rosją. Trzecia Rzesza i Włochy, gdzie rządził już syn Mussoliniego juniora, zaatakowały imperium cara Aleksandra IV.
  Rozpoczęła się trzecia wojna światowa. Argentyna, Brazylia, Wenezuela, Meksyk i szereg krajów Ameryki Łacińskiej również opowiedziały się po stronie III Rzeszy. I wybuchła III wojna światowa...
  
  
  BŁĄD ROKOSSOWSKIEGO
  Wszechświat równoległy, świat ziemski. Podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej istniała tylko jedna niewielka rozbieżność z prawdziwą historią. Rokossowskiemu udało się przekonać Stalina do sprowadzenia 2. Armii Gwardii przeciwko Paulusowi i innych rezerw w celu zniszczenia ich, zanim zbliżył się Mainstein. Argument, który odegrał decydującą rolę: "Jeżeli zniszczymy Paulusa i wyzwolimy Stalingrad przed Nowym Rokiem, będzie to kolosalny efekt polityczny! Katolicyzm Boże Narodzenie będzie obchodzony w Stalingradzie!".
  Stalin zgodził się, że politycy przede wszystkim zarządzili atak na Paulusa, podczas gdy Mainstein został tymczasowo powstrzymany. Ale w wyniku tej spontanicznej decyzji stało się, co następuje. Jeszcze w grudniu, stosunkowo gotowe do walki i opierając się na potężnych strukturach obronnych, wojska Paulusa stawiały uparty opór i były w stanie utrzymać swoje pozycje. A 25 grudnia Mainstein przedarł się korytarzem do Stalingradu nieco na południe.
  I toczyły się zacięte walki. Hitler nakazał za wszelką cenę utrzymać przyczółek na Wołdze, Stalin za wszelką cenę odbić Stalingrad. Walki zaczęły się wrzeć, jak podczas szturmu na Stalingrad, przez Niemców, ale teraz jest dokładnie na odwrót.
  Wojska radzieckie ruszyły naprzód, a Niemcy desperacko walczyli.
  Przez trzy i pół miesiąca trwały najbardziej uparte bitwy. Do bitwy wkraczało coraz więcej rezerw. Ostatecznie pod koniec marca Niemcy zostali wyparci ze Stalingradu, zmuszając ich do odwrotu nad Don. Straty wojsk radzieckich okazały się jednak zbyt duże i nastąpiła długa przerwa operacyjna w ofensywie.
  Niemcy wzmocnili też swoją armię totalną mobilizacją, przerzucili czołgi ciężkie "Tygrys" i "Pantera", lizali rany. Ale stosunek strat podczas bitew okazał się dla Fritza korzystniejszy niż w prawdziwej historii. Ponieważ naziści nie wpadli do kotłów i walczyli w korzystniejszych dla siebie warunkach obronnych. A to pomogło im utrzymać linię frontu na korzystniejszych dla siebie liniach.
  Tak, alianci działali w Afryce nie tak zdecydowanie. Brak katastrofy dla Niemców na wschodzie spowodował niepewność i podziały w ich szeregach. Amerykanie obawiając się ciężkich strat zachowywali się biernie, a część Brytyjczyków nie miała dość sił.
  Zgodnie z tym naziści nadal utrzymywali przyczółek w Tunezji i nie mogli martwić się o Włochy.
  A 6 lipca pod Stalingradem rozpoczęła się nowa ofensywa nazistów. Tym razem jednak Fritzowie okazali się bardziej przebiegli i nie odważyli się zaatakować, czego spodziewało się sowieckie dowództwo na samo miasto, tylko przesunęli swoje opancerzone szczypce na południe. I udało się przebić przez linię obrony.
  Idąc dalej, Mainstein dotarł do Wołgi, sto kilometrów na południe od Stalingradu, po czym skręcił na południe. To był śmiały i nieoczekiwany manewr. Ponadto w bitwach ofensywnych "Tygrys" pokazał swoją ogromną siłę jako czołg przełomowy z silną ochroną boków i rufy.
  Dowództwo sowieckie z opóźnieniem próbowało odpowiedzieć kontratakiem wzdłuż silnie ufortyfikowanej strefy. Rozpoczęły się bitwy pancerne, w których Pantera po raz pierwszy pokazała swoją siłę w obronie i zasadzce. Niemcy umiejętnie parowali kontrataki wojsk radzieckich swoimi najnowszymi czołgami. Ferdynand też nie był zły.
  Ale przewaga liczebna jest nadal po stronie ZSRR. Niemcy nie mogli posunąć się daleko i zostali zmuszeni do zatrzymania się. Wydawało się, że sytuacja na Wołdze zamarła. Ale w Czeczenii wybuchło antyradzieckie powstanie. A miasto Grozny zostało zdobyte w wyniku podwójnego ciosu, wraz z upadkiem Wrót Terek na Kaukazie. Sytuacja bardzo się pogorszyła. Türkiye poruszył się. Jeden z osmańskich generałów okazał się niemieckim agentem. Po prostu rozkazał swojemu korpusowi arbitralnie zaatakować wojska radzieckie, stawiając w ten sposób kierownictwo przed faktem wciągnięcia w wojnę. Churchill i Roosevelt milczeli, a trzydzieści tureckich dywizji, liczących około miliona żołnierzy, przeszło do ofensywy.
  Ten zdradziecki cios w plecy, a jednocześnie ściśnięcie arterii zasilającej wzdłuż Wołgi, znacznie pogorszyło sytuację.
  Mainstein, odpierając próby odepchnięcia go od Wołgi przez wojska radzieckie, próbował rozwinąć ofensywę. Następnie sowieckie dowództwo rzuciło do walki część Frontu Stepowego. Niemcy zostali zatrzymani, osiemdziesiąt sowieckich dywizji przeciw pięćdziesięciu niemieckim. Ale byli w stanie tylko spowolnić natarcie, ale nie udało im się pokonać wroga. Na Kaukazie sytuacja się pogorszyła. Turcy otoczyli Erewan i prawie całkowicie zdobyli Batumi. Na Zakaukaziu jest bardzo mało sowieckich rezerw, po zdobyciu Groznego piętnaście niemieckich dywizji kontynuowało ruch w kierunku południowym, zbliżając się i otaczając Tbilisi.
  Nagle Stalin zarządził ofensywę w centrum, trzecią operację Rzhev-Sychov. Ale Niemcy byli na to gotowi i nie przydzielono wystarczających sił do przeprowadzenia tak decydującej ofensywy. Sytuację pogorszyło przystąpienie Japonii do wojny. To prawda, że \u200b\u200bsamurajowie nie zaatakowali samego ZSRR, ale rozpoczęli ofensywę przeciwko Mongolii. Ale dowództwo radzieckie w odpowiedzi oczywiście przeniosło wojska i przystąpiło do bitwy z Japończykami. Sześćsettysięczna pięść armii japońskiej wycelowała w cios, a dwadzieścia pięć kolejnych dywizji musiało zostać pilnie przeniesionych na Daleki Wschód, osłabiając ich siły przeciwne Fritzowi.
  Co do zła, to jednak alianci trzymali się taktyki wyczekiwania, nawet zmniejszyli intensywność bombardowań kontynentu europejskiego i niemieckich miast. A przyczółek w Tunezji nadal nie został zaatakowany. Ogólnie rzecz biorąc, alianci nie spieszyli się z wydobyciem kasztanów z ognia. I praktycznie sabotował wojnę. A Niemcy i ich satelity stopniowo wygrywali na Kaukazie.
  Wtedy Stalin postanowił działać jak Solon i zaproponował Hitlerowi rozejm. Ponadto warunki są dla Niemców bardzo korzystne. Wszyscy jeńcy wojenni są im wydawani za darmo, a Rosjanie zabierani z powrotem za pokaźny okup. Ponadto ZSRR zobowiązał się do bezpłatnych dostaw ropy i produktów naftowych oraz szeregu kategorii surowców do III Rzeszy na czas trwania rozejmu.
  Hitlerowskie mózgi poraskinuv postanowiły przyjąć propozycję Stalina. Rozejm obowiązywał przez rok z możliwością przedłużenia. 1 września 1943 r. ustała wojna na wschodzie. I walki wznowiono z nową energią. Tylko tym razem na Zachodzie. Przede wszystkim na morzu. Tunezja stała się punktem zapalnym i odskocznią dla nazistowskiej inwazji.
  25 listopada 1943 roku przeważające siły niemieckie pod dowództwem Mainsteina rozpoczęły szturm na Gibraltar. Franco otrzymał ultimatum, aby przepuścić nazistów, w przeciwnym razie groziło mu obalenie. Przez trzy dni i trzy noce trwał zaciekły atak. Niemcy zastosowali w nim po raz pierwszy nowość: Sturmtigra uzbrojonego w bombę odrzutową. Ta maszyna po prostu rozerwała pozycje brytyjskie i wykładniczo eksterminowała wroga.
  Gibraltar jest kluczem do kontroli nad Morzem Śródziemnym i obie strony to rozumiały. Niestety, Niemcy mieli więcej możliwości koncentracji sił. I twierdza upadła.
  Walki nasiliły się także na morzu. Produkcja okrętów podwodnych w III Rzeszy przekraczała czterdzieści sztuk miesięcznie i nadal rosła. Utrata sojuszników w naroślach morskich. A w Afryce wybuchła prawdziwa wojna. Niemieckie "Pantery" i "Tygrysy" pokazały swoją wyższość nad wrogiem. Ofensywa niemiecka, w ramach zgrupowania trzydziestu dywizji, rozpoczęła się inwazją z Maroka, a dwudziestu pięciu dywizji atakiem na Algierię...
  Nowy Rok 1944 zastał wszystkich, gdy walki toczyły się pełną parą...
  Pod koniec stycznia 1944 r. w Algierze utworzyła się duża grupa wojsk amerykańskich i brytyjskich. I te siły po prostu poddały się po stosunkowo niewielkim oporze. Następnie Niemcy wraz z Włochami napadli na Libię. Nowe afrykańskie huśtawki piętrzyły się. Grupa Rommla ruszyła w kierunku Egiptu, a grupa Mainsteina w kierunku pętli Nigru.
  Niemcy byli uzbrojeni w "Panterę" -2 z mocniejszym pancerzem i działem, a także w silnik o mocy 900 koni mechanicznych. A Amerykanie zaczęli otrzymywać czołg Sherman M 4. Stalin z kolei przezbroił swoje czołgowe pięści T-34-85 i IS-2. Kolejny niemiecki czołg "Tygrys" - 2 okazał się moralnie przestarzały od momentu wprowadzenia do masowej produkcji. Mając równe uzbrojenie z "Panterą" -2 i będąc o dwadzieścia jeden ton cięższym, niemiecki mastodont "Tygrys" -2 tylko nieznacznie przewyższał swojego młodszego odpowiednika opancerzeniem, znacznie gorszym zarówno pod względem osiągów, jak i niezawodności technicznej.
  Ale najnowszy myśliwiec odrzutowy ME-262 nie miał sobie równych ani pod względem uzbrojenia, ani prędkości. Jego przewaga jakościowa miała więc zrekompensować przewagę ilościową aliantów. Ogólnie rzecz biorąc, duża liczba samolotów z wojsk koalicji zachodniej nie mogła dać decydującej przewagi na polu bitwy. Niemieckie asy przewyższały umiejętnościami swoich zachodnich odpowiedników, co wpłynęło na statystyki bitew powietrznych. A nazistowska artyleria przeciwlotnicza jest na szczycie. Ponadto alianci zostali zawiedzeni przez niezdecydowanie ich dowództwa, które częściowo wprowadziło siły do bitwy, z powodu których ponieśli wiele strat. A rozmieszczenie w Afryce było niewygodne.
  Rommel do połowy marca zdobył Libię i udał się do El Aman. Tutaj Brytyjczycy mieli potężny wał obronny. A Montgomery dowodził bardzo skutecznie, zwłaszcza gdy otrzymywał posiłki. Ale Niemcy tak nie wybaczają. Pobierając pod koniec kwietnia dodatkową amunicję i paliwo, Niemcy podjęli manewr okrężny przez pustynię i dotarli do górnego biegu Nilu, omijając brytyjską obronę. W maju Aleksandria upadła, a Niemcy dotarli do Kanału Sueskiego. Türkiye najechał także Syrię i Palestynę.
  Czerwiec stał się punktem zwrotnym w bitwie o Bliski Wschód. W jej skład wchodziło ponad siedemdziesiąt dywizji niemieckich i dwadzieścia tureckich. Brytyjczycy i Amerykanie zostali pokonani. A w lipcu Arabia Saudyjska również znalazła się pod kontrolą III Rzeszy, a wojska faszystowskie wkroczyły do Iranu, gdzie się przeniosły, napotykając jedynie ogniskowy opór ze strony wojsk brytyjskich. W sierpniu Niemcy, po przebyciu prawie tysiąca kilometrów, wkroczyli do Indii. We wrześniu prawie całe Indie były okupowane. Miejscowa ludność spotkała się z Wehrmachtem jako wyzwolicielami. A Japonia w końcu uzyskała granicę lądową ze swoim bardzo silnym sojusznikiem.
  Nadszedł 1 października. Rok ogłoszenia rozejmu z ZSRR. Niemcy zjednoczyli się z Japończykami, zajęli ziemie od Maroka po Birmę, w tym Indie, dotarli do równika, zabierając dla siebie większość Afryki. W ten sposób III Rzesza rozszerzyła się, ale z drugiej strony rozproszyła swoje wojska po kontynentach.
  W tym czasie Stalin przygotował i sformował około trzystu dywizji, w tym dywizje pancerne. A całkowita liczebność armii radzieckiej wzrosła do jedenastu milionów, z czego osiem można było wykorzystać na sowieckim froncie niemieckim. Ale Wehrmacht również się wzmocnił, choć ostro szukał obcych podziałów w swoim składzie. Ponadto wzrosła moc samolotów odrzutowych. ME-262 był już produkowany w tysiącach od trzydziestu do czterdziestu samolotów dziennie i był bez wątpienia najlepszym myśliwcem II wojny światowej. Jego dwa silniki rozpędzały się do prędkości 900 kilometrów na godzinę, a cztery 30-milimetrowe działa i plus rakiety sprawiły, że samochód był bardzo poważnym przeciwnikiem dla każdego samolotu.
  "Panther"-2 okazał się niezrównany pod względem łącznej charakterystyki czołgu, znacznie przewyższający uzbrojenie i opancerzenie "Shermanów" M 4 i T-34-85. To prawda, że \u200b\u200bważył 47 ton, ale silnik o mocy 900 koni mechanicznych z nawiązką to zrekompensował. Co więcej, Panther-2 pod względem przebijania pancerza i przedniego pancerza był lepszy od IS-2, nie wspominając już o osiągach.
  To oczywiście martwiło Stalina. Ale Trzecia Rzesza jest wciąż w powijakach.
  Tworzą się nowe podziały zagraniczne i kolonialne. O podejściu do rozwoju czołgów serii E, z jeszcze mocniejszymi silnikami, grubszym pancerzem i mocniejszym uzbrojeniem. I tworzyć nowe modele samolotów. Naziści mają już odrzutowy bombowiec Arado w produkcji seryjnej i pojawił się NE-162. A przewaga Wehrmachtu będzie rosła.
  Dlatego Stalin miał coś do przemyślenia: przyjąć lub nie przyjąć propozycji Hitlera, aby przedłużyć rozejm o kolejny rok. Z jednej strony nie chciałem ponownie rzucić mojego ludu w otchłań wojny. Z drugiej strony wiadomo, że będzie jeszcze gorzej - czas działa na niekorzyść ZSRR.
  Stalin mimo to przedłużył rozejm. Zdecydował, że mądrzy nie walczą.
  Ale Führer niespodziewanie w grudniu 1944 wylądował w Wielkiej Brytanii. Nikt nie spodziewał się, że naziści pojawią się zimą. A Brytyjczyków dało się zaskoczyć. Niespodzianka, dobra organizacja, bardzo skuteczne małe działa samobieżne E-10, wszystko to zagrało w ręce Fritza.
  I dosłownie w ciągu tygodnia Wielka Brytania została zdobyta! Jest to generalnie kolosalne osiągnięcie Wehrmachtu!
  Londyn upadł! A Führer wyobrażał sobie, że jest niezwyciężony! Już w marcu zdobyto Islandię.
  Potem naziści zasugerowali Ameryce - mówią, czego chcesz: walczyć dalej, czy nadal będziesz dzielić strefy wpływów? Po śmierci Roosevelta w Stanach Zjednoczonych zapanowało podejście pragmatyczne - Niemcom zaproponowano pokój. Führer postawił jednak szereg okrutnych warunków - w tym wypłatę reparacji i odszkodowań za bombardowanie niemieckich miast.
  Amerykanie wahali się trochę, ale po kolejnej, brutalnej klęsce na morzu, pogodzili się. I zaakceptowali warunki Hitlera.
  Fuhrer zrobił sobie krótką przerwę w wojnie... Trawienie podbitych i umacnianie swojej pozycji w Europie, Afryce i Azji.
  Ale 1 maja 1947 r. Naziści, oszczędzając siły i postawiwszy na główny czołg E-75 - najmasywniejszy w Wehrmachcie - najechali ZSRR.
  Dokładniej, kontynuowali tam ofensywę. I rozmieścił wiele nowych czołgów.
  E-75 stał się głównym, ponieważ Hitler bardzo lubił duże samochody. Choć mastodont okazał się nie do końca udany: całe dziewięćdziesiąt ton, z silnikiem o mocy zaledwie 900 koni mechanicznych - czyli czołg okazał się niezbyt szybki i często się psuł. Potężne działo 128 mm miało mniejszy zapas pocisków i wolniejsze strzelanie niż 88 mm.
  Wieża miała dobrą ochronę - czoło 252 mm, boki 160 mm pod kątem, ale kadłub był gorszy - czoło 160 mm, choć pochylone pod kątem 45 stopni, tylko bok 120 mm i dość wysoka.
  Ogólnie rzecz biorąc, E-75 był dość wyrośniętym "Królem Tygrysem", z pewnymi problemami z tego powodu. Gwoli uczciwości należy zauważyć, że silnik i skrzynia biegów zostały umieszczone razem, co skomplikowało układ zbiornika. Ponadto w terenie można było wzmocnić ochronę kadłuba tarczami.
  Tak więc E-75 był dobrze chroniony, potężnie uzbrojony, ale zbyt ciężki, mało mobilny i często się psuł.
  E-50 był oczywiście mniejszy, lżejszy, z formowanym silnikiem i rozwijał prędkość ponad sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. I miał broń o długości lufy 88 mm i 100 EL. I robiła 12 strzałów na minutę. Przedni pancerz kadłuba E-50 jest prawie taki sam jak E-75, ochrona boków i wieży jest gorsza. Ale w praktyce E-50, w każdym razie, ze swoją mobilnością, mniejszą wagą i większą niezawodnością, jest bardziej wydajny niż E-75.
  Ale Hitler nakazał, aby bardziej masowa maszyna była cięższa. Ogólnie rzecz biorąc, Führer zakazał produkcji czołgów lżejszych niż pięćdziesiąt ton. W obronie aryjskiej krwi. Wyprodukowano tylko niewielką liczbę rozpoznawczych E-10 i E-5.
  Podobnie jak czołg E-100. I kilka jego modyfikacji, w tym te z wyrzutnią bomb.
  Führer generalnie kochał wszystko, co duże. Modyfikacja odrzutowca TA-400 stała się najbardziej masywnym bombowcem. Tak, to straszna moc.
  Yu-488 ledwo wszedł do służby, został uznany za przestarzały i został zastąpiony odrzutowym odpowiednikiem. Niemcy mieli bombowce bezogonowe B-2 i B-18. Również bardzo skuteczne maszyny zdolne do bombardowania Stanów Zjednoczonych z Europy.
  I czego po prostu nie było w powietrzu. Pojawiły się nawet dyskoteki, które ze względu na płynący strumień laminarny są niewrażliwe na broń strzelecką.
  Krótko mówiąc, siły są nierówne. A Hitler spodziewa się łatwego wykończenia ZSRR.
  Ale go tam nie było. To prawda, że na Kaukazie naziści posuwali się wraz z Turkami. Zdobyli Baku, Erywań i wszystkie szyby naftowe. A od wschodu, zdobywając Primorye i oblegając Władywostok, Japonia posuwała się naprzód.
  Ale cztery dziewczyny: Natasza, Zoja, Augustina i Swietłana przeciwstawiły się nazistom i kiedy rozpoczęła się wielka ofensywa przeciwko Moskwie, weszły do bitwy.
  Nataszka wystrzeliła serię i bosą stopą rzuciła śmiercionośny granat. Rzuciła faszystami i zaćwierkała:
  - Chwała Rosji Sowieckiej!
  Zoya również wzięła i skosiła linię Fritza. I bosymi stopami rzucała prezenty śmierci. Zabił wielu faszystów.
  I zaśpiewała:
  - Za nowe osiągnięcia!
  Następny Augustyn w ruchu. Zmiażdżył wrogów. Rozrzucali je potężnymi uderzeniami pięści w różnych kierunkach. A także bosą stopą uruchomi dar zniszczenia.
  I śpiewać:
  - Pokonamy atak złej hordy!
  A oto atak Swietłany. Odcięła wielu nazistom. A potem jej bose palce ponownie uruchomiły zabójczy prezent.
  A wojownik syknął:
  - Jestem super mistrzem!
  Cztery wojowniczki naprawdę pracowały dla całej dywizji. Ale jedna dywizja, a nawet cztery to za mało na cały Wehrmacht. Zwłaszcza z mocniejszą i bardziej zaawansowaną bronią.
  Tak więc do końca sierpnia naziści otoczyli Moskwę. I to jest bardzo smutne. A pod koniec grudnia 1947 r. upadła stolica ZSRR. I kolejny etap wojny dobiegł końca.
  Potem to już nie było to, co było... W 1948 roku wojska hitlerowskie wraz z Japończykami całkowicie zajęły całe terytorium ZSRR. A było jeszcze gorzej...
  Przez jakiś czas naziści prowadzili wojnę z partyzantami i złapali Stalina, który uparcie nie chciał tego znieść. Po tym, jak w kwietniu 1951 roku przywódca ZSRR został jednak zniszczony, wojna partyzancka zaczęła słabnąć.
  Niemcy utworzyli swój marionetkowy rząd rosyjski i walczyli z partyzantami lokalnymi siłami. I udało im się odnieść sukces ... Stany Zjednoczone do tej pory pozostawały za granicą i zdobyły broń nuklearną.
  Hitler zbyt długo opóźniał swój marsz na Amerykę. A Stany Zjednoczone były w stanie rozpocząć masową produkcję bomb atomowych, a następnie wodorowych. A potem stworzyli, choć później niż Niemcy, pociski balistyczne.
  Żadna ze stron nie zdecydowała się na wojnę. Nastąpił podział stref wpływów. Zarówno USA, Niemcy, jak i Japonia zdobyły wiele i dlatego na razie trawią dobytek.
  Hitler rozbił się 20 kwietnia 1957 roku, dokładnie w dniu swoich sześćdziesiątych ósmych urodzin. Po nim władzę objął regent Schellenberg, zastępując wyeliminowanego Himmlera. A Goering zmarł z powodu narkomanii.
  Schellenberg przeprowadził częściową liberalizację na terenach okupowanych. I wprowadził więcej samorządności w koloniach. Cenzura również stała się łagodniejsza. Oprócz partii nazistowskiej byli też inni.
  Schellenberg zaczął łagodzić rasistowską teorię. Stopniowo rozwijając się na torach kapitalizmu i jednocześnie zgodnie z planem, gospodarka III Rzeszy podniosła standard życia.
  Oddziały partyzanckie padały. Ludzie przyzwyczaili się do dyscypliny i nowego porządku. W 1961 roku odbył się pierwszy lot na Księżyc. A w 1976 na Marsa.
  W jakiś sposób rozwiązano problem głodu i uregulowano liczbę urodzeń.
  Po Schellenbergu rządził Kleiman. Kontynuował też liberalizację.
  Trzecia Rzesza stała się wielopartyjnym imperium demokratycznym. Ale nie można było się z nim rozstać.
  Demokratyzacji doświadczyła także Japonia. A Ameryka od dawna jest demokracją.
  Tu, w Trzeciej Rzeszy, po Kleimanie wybrano nowego prezydenta. I stali się - Nataszą Rostową. Co jest naprawdę fajne!
  I nadeszła era demokratyzacji i równości.
  Wojownik nawet śpiewał;
  Nasz lud nie zniesie cierpienia,
  Niech grzmi działa - piekielny głos wojny!
  Staniemy: z nadzieją na okrzyk,
  Ramię w ramię: zebrani, starzy i młodzi!
  
  Wznosząc bagnety w modzele,
  Surowy wygląd wojowników - po prostu faceci!
  Ziemia z żalu stała się cała siwowłosa,
  Dziewczyny warkocze nieśmiało ciągną!
  
  Jesteśmy dziećmi chwalebnego narodu radzieckiego,
  Nie możemy się złamać, ani stal, ani ogień!
  Walczmy z całych sił o wolność!
  Stado faszyzmu - wierzę, że je rozbijemy!
  
  Niech nie zostaną wzięci do służby - gorzko z irytacji,
  Ale pionier zebrał się do walki!
  Krawat płonie - wszystkie oczy się w nim otwierają,
  Chwalebnymi bolszewickimi śladami!
  
  Tłum żołnierzy z wściekłością rzucił się do ataku,
  Faszyści milczą, ryk armat ucichł!
  Od zmiażdżonej czerwonej mocy metalu,
  Zerwana flaga ze swastyką opadła!
  
  Gdzie dokładnie wiedziały nasze baterie
  I dlaczego? odważny chłopiec,
  Chociaż śnieg jest grudami, to boli, dręczą zło,
  Boso w nocy chodził w torbie!
  
  Kiedy jesteś mały, łatwiej jest zwiadować, łatwiej,
  W każdą szczelinę możesz wsadzić nos!
  Złożyłeś przysięgę na mrozie, w gaju,
  Ale ktoś się śmiał: facet nie jest wystarczająco dojrzały!
  
  Dziewczęta też nie znały tchórzostwa,
  Walczyli nie gorzej, dzielni chłopcy!
  Na wakacjach tańczyliśmy w parach,
  Gawędzili oszczędnie - szkoda marnować słów!
  
  Okrutny Hitler - sługa szatana,
  Ludzie bez konta, drań zrujnowany!
  Ale wyzwoliciel zmiażdży hordę,
  W końcu nie ma ograniczeń co do narad sił!
  
  Partia Komunistyczna kochała i wychowywała,
  My, pionierzy, jesteśmy na to odważni!
  Aby nie znosić dżentelmena Fritza,
  Byś nie włożył jarzma!
  
  Nauczono nas święcie wierzyć we śnie,
  I nie żałujcie wysiłków dla kraju!
  Tego, co przeżyliśmy, po prostu nie da się zmierzyć,
  Drodzy synowie armii radzieckiej!
  
  Nikt z nas nie odnosił się do wieku,
  Użalaj się nad sobą - nie szanuj innych!
  Umieranie jest przerażające, ale nie bałam się
  Ruś jest niezwyciężona - armia rad!
  
  I szczęśliwy świat nadejdzie na Ziemię,
  Nie będzie bólu, łez, smutków, potrzeby!
  Sztandar nad całą planetą komunizmu,
  Ci, którzy upadli, zmartwychwstaną w królestwie piękna!
  
  
  Rozerwij Führera na kawałki
  Führer odszedł nieco od prawdziwej historii, nakazując Rommelowi, po kapitulacji garnizonu Tolbuk, bez przerwy nacierać na Brytyjczyków. W ten sposób uniemożliwiając im osiedlenie się w defensywie i zajmowanie wcześniej przygotowanych linii.
  Kontynuując ofensywę, Rommel był w stanie, mimo znacznie mniejszych sił, pokonać Brytyjczyków, a wojska kolonialne poddały się niemal bez walki.
  W rezultacie Brytyjczycy stracili Egipt i kontrolę nad Kanałem Sueskim. Ale nawet to nie był koniec kłopotów koalicji antyhitlerowskiej.
  Führer nie skierował 4. Armii Pancernej na południe, a ponadto powierzył atak na Stalingrad bohaterowi Krymu, Mainsteinowi. W rezultacie Niemcom udało się niemal natychmiast zdobyć miasto nad Wołgą, a wojska radzieckie nie miały czasu na zdobycie tam przyczółka.
  Opierając się na sukcesie wojsk Mainsteina, posunęli się wzdłuż Wołgi i dotarli do Morza Kaspijskiego. A potem Turcja przystąpiła do wojny, zadając silny cios milionową armią. Japonia również wcześniej wygrała bitwę o Midway i zdobyła archipelag hawajski.
  I tak samuraje otworzyli drugi front na Dalekim Wschodzie. Posuwali się wielkimi masami piechoty. I byli w stanie odciąć Władywostok i zająć Chabarowsk, a także zdobyć większość Mongolii.
  W rezultacie ZSRR nie znalazł sił do zimowej kontrofensywy. A Niemcy, Turcy i inni satelity Trzeciej Rzeszy zdobyli zimą prawie cały Kaukaz i ropę w Baku.
  Rosja Sowiecka znalazła się w sytuacji strategicznej presji. Stalin zgodził się nawet na odrębny pokój z Niemcami na dowolnych warunkach.
  Führer otrzymał informacje wywiadowcze, że w Stanach Zjednoczonych trwają prace nad stworzeniem bomby atomowej. I zaniepokojony tym, zgodził się na oddzielny pokój z ZSRR. Ale oczywiście biorąc pod uwagę wszystko, co już zostało podbite, a także Leningrad i całą Karelię, aż do Archangielska włącznie. Złożono wielki hołd Rosji Sowieckiej. Japonia zajęła wybrzeże i część innych ziem na Dalekim Wschodzie.
  Stalin, zdając sobie sprawę z beznadziejności prowadzenia wojny na dwa fronty, a także obawiając się nowych niemieckich czołgów - Pantery i Tygrysa, zaakceptował niezwykle trudne warunki pokojowe, ale zachował Moskwę i swoją osobistą władzę.
  A Fritzowie kontynuowali ofensywę w Afryce i przenieśli się do Indii. Początkowo planowali zabrać wszystkie kolonie z Wielkiej Brytanii, a następnie zdobyć ojczyznę.
  Brytyjczycy nie wytrzymali w Afryce. Naziści zajęli z wyjątkowo słabym oporem cały czarny kontynent, a także Indie, łącząc się z Japończykami.
  Lądowanie w Wielkiej Brytanii miało miejsce w czerwcu 1944 r., kiedy to Niemcy opracowali samoloty odrzutowe i dzięki swojej przewadze jakościowej całkowicie przejęli dominację na morzu iw powietrzu.
  Ameryka też jak dotąd przegrywała z Japończykami, którzy częściowo pokonali flotę Jankesów. A to pozwoliło zrekompensować mniejszy potencjał gospodarczy.
  Wielka Brytania w ojczyźnie została szybko pokonana. A potem zainstalowano tam nowego proniemieckiego króla i rząd na czele z Mosleyem. Większość okrętów floty angielskiej przeszła pod III Rzeszę. W sierpniu Niemcy zajęli Irlandię, a we wrześniu miała miejsce Operacja Ikar, w ramach której zajęto Islandię.
  W ten sposób III Rzesza zabezpieczyła się przed bombardowaniem Stanów Zjednoczonych.
  Ale to nie wystarczyło Fuhrerowi, a Fritz zaczął atakować Amerykę.
  Część wojsk została przeniesiona do Argentyny i Brazylii. A część przeszła przez Grenlandię i Kanadę.
  Oczywiście wraz z Japończykami Niemcy zajęli także Australię.
  W 1945 r. nazistom udało się zdobyć znaczące terytoria na półkuli zachodniej. Ameryka miała do czynienia z nowymi niemieckimi czołgami serii E, które znacznie przewyższały Shermany, a nawet Pershingi. Hitlerowski E-75 okazał się praktycznie nie do przebicia przez amerykańskie działa pod każdym kątem i szybko stał się głównym niemieckim czołgiem. W marcu 1946 roku Stany Zjednoczone skapitulowały.
  I nastąpiła chwilowa przerwa wojskowa. Stalin tymczasem siedział cicho i nie kołysał łodzią.
  Hitler odpoczywał przez pięć lat i trawił dobytek. A potem jednak zajął i zaatakował Japonię właśnie 20 kwietnia 1951 r. Miała zbyt wiele rzeczy.
  Wojna trwała osiem miesięcy i zakończyła się zdobyciem Japonii i wszystkich jej kolonii.
  Następnie Führer przeprowadził kilka kolejnych operacji w Ameryce Łacińskiej i zdobył Hiszpanię i Portugalię oraz inne kraje neutralne.
  Türkiye również zostało podbite.
  Okazało się, że imperium III Rzeszy było niemal powszechne. Ale wciąż istniał ogołocony ZSRR.
  Stalin zmarł w marcu 1953 roku, a potem zastrzelono także Berię. Nikita Chruszczow przejął władzę. Który zorganizował XX zjazd z demaskowaniem kultu jednostki Stalina, a nawet haniebnie przegrał wojnę.
  A Hitler zdecydował:
  - Zdobądź ostatnią niezależną potęgę na świecie.
  I tak 1 maja 1956 roku rozpoczęła się wielka ofensywa ogromnej, ogólnoświatowej armii III Rzeszy na ZSRR. Znowu wojna i wielka krew.
  Hitler całkiem niedawno miał sześćdziesiąt siedem lat, ale kanibal nie chciał się uspokoić.
  Granica przebiegała bardzo blisko Moskwy - tylko dwieście dwadzieścia kilometrów na najkrótszym odcinku. Rżew był już miastem niemieckim. Fritz spodziewał się więc, że jeszcze przed latem zdobędą stolicę ZSRR i ostatecznie dokończą konsolidację imperium na skalę planetarną.
  Ale cztery dziewczyny, na czele z Nataszą, stanęły im na drodze.
  Piękne, bose dziewczyny w bikini broniły sowieckiego miasta Kalinin, a 4 maja 1956 r. przedarły się do niego wojska niemieckie i rozpoczęły szturm.
  Przed nami niemieckie, piramidalne czołgi serii AG. Były potężne i całkowicie niewrażliwe na sowieckie działa, gdy strzelano ze wszystkich stron.
  Ale naziści nie mieli szczęścia w tym przypadku: ponieważ sprzeciwiły się im cztery dziewczyny - bardzo silne czarownice. A ci wojownicy wiedzieli, jak walczyć z wrogiem.
  Natasza rzuciła granat bosą stopą. Trafiła w gąsienicę niemieckiego, piramidalnego czołgu. W rezultacie samochód skręcił w lewo i staranował sąsiada.
  I oba zbiorniki eksplodowały jednocześnie.
  A Natasza zaćwierkała:
  - To jest moja strategia!
  Zoya, jej partnerka, również wystrzeliła granat bosymi stopami. I uderzyła w gąsienice piramidalnego nazistowskiego mastodonta. Ta porażka odwróciła się i staranowała sąsiada. I znowu eksplodują dwa czołgi.
  Zosia krzyczy:
  - Chwała ZSRR!
  Dalszy ogień prowadzi Augustyna. Rzuciła też bosą stopą, czymś bardzo śmiercionośnym. I znokautował niemiecki samochód w gąsienicy. W rezultacie nazistowskie czołgi ponownie się zderzyły.
  A rudowłosy diabeł śpiewał:
  Nie będziemy niewolnikami
  Rzucajmy boso!
  A potem Swietłana zaatakowała wroga. Tak, dokładnie i dokładnie. A także za pomocą bosych stóp. I zderzyły się faszystowskie samochody. I jak eksplodują.
  A Swietłana zaśpiewa:
  - Chwała mojej Ojczyźnie!
  Dziewczyny walczcie dzielnie!
  Natasza ponownie rzuca granat bosą stopą i zsuwa razem dwa niemieckie czołgi, wykrzykując:
  - Chwała Stalinowi!
  Zoya również rzuca coś śmiercionośnego bosymi stopami i woła na całe gardło:
  - Za świętą Ruś!
  Augustina bosą piętą oddała granat, pchnęła nazistowskie mastodonty i zapiszczała:
  - O nowe granice!
  Swietłana, w dzikim szale, rzuciła dar śmierci bosymi palcami swojej pełnej wdzięku stopy i syknęła:
  - O wielkie zwycięstwo!
  Dziewczyny walczyły piramidalnymi maszynami, bardzo fajne. Ale co można zrobić przeciwko tak dużym siłom? A teraz naziści całkowicie otoczyli Kalinina i wojownicy musieli wyrwać się z okrążenia.
  Niemcy zajęli Saratów, Kujbyszew, Tułę, Penzę w maju i całkowicie otoczyli Moskwę, otaczając miasto ze wszystkich stron.
  A w czerwcu doszło do szturmu na stolicę.
  Dzielna czwórka znów walczy, i to desperacko.
  Natasza odwróciła się, bosą stopą rzuciła granat i zaśpiewała:
  - Chwała naszemu światu!
  Zoya również wystrzeliła serię i ponownie wystrzeliła granat bosą stopą i pisnęła na całe gardło:
  - Nowy Stalin to mój idol!
  Następnie Augustyn strzela, a także aktywnie strzela. I bosymi stopami rzuca granat i ryczy:
  - Będą nowe zwycięstwa! Powstaną nowi wojownicy!
  Następnie Svetlana strzela, kosi przeciwników. I bosą stopą rzuca zabójcę w przeciwników, wyjąc:
  - To będzie nasze zwycięstwo w świętej wojnie!
  Cała czwórka walczyła desperacko w Moskwie. Ale siły nie są równe. Miasto zostało dosłownie zalane przez hordy wszelkiego rodzaju czarnych, żółtych, brązowych wojowników, których użyto jak mięsa armatniego.
  A 3 lipca Moskwa ostatecznie upadła... W tym momencie Niemcy zajęli Kazań, Uljanowsk, miasto Gorki i Ryazan, a nawet ziemię do rzeki Uralsk, i już zaatakowali Orenburg.
  Również od wschodu nastąpiła ofensywa dużych sił. 4 lipca 1956 roku Nikita Chruszczow zaproponował poddanie się III Rzeszy w zamian za gwarancje bezpieczeństwa własnego i innych członków Biura Politycznego.
  Hitler się na to zgodził... Wojna kończyła się po nieco ponad dwóch miesiącach. A układ sił od samego początku był beznadziejny.
  Jednak cztery dziewczyny nie pogodziły się z porażką. Skoro ZSRR został już całkowicie schwytany, czy możliwe jest pojmanie i zabicie Hitlera?
  A 9 sierpnia 1956 r. Znane cztery dziewczyny wraz z chłopcem Olegiem Rybaczenko postanowiły zaatakować bunkier Hitlera, niszcząc głównego przestępcę wszystkich czasów i narodów.
  I tak cztery dziewczyny i chłopak, który wyglądał na około dwanaście lat, bardzo umięśniony, w samych szortach, przeprowadzili się do rezydencji Hitlera, którą wybrał na Cypr.
  Dziewczyna była boso iw bikini, chłopak w szortach i też boso. Więc cała piątka była naładowana magią.
  Atak dziecka i czterech dziewczynek.
  Oleg Rybachenko rzucił bosym, dziecięcym pulsarem, rozpędził nazistów i zapiszczał:
  - Za wielkość Rosji!
  Natasha wypuściła błyskawicę z pępka, spalając Fritza, a bosymi stopami wystrzeliła kulę ognia, paląc nazistów i śpiewając:
  - Dla nowej Rusi!
  Zoya też atakuje. Bosymi stopami rzuca zabójczy prezent. I odsłania skrzynię, wypluwając z niej błyskawicę!
  Następnie zaśpiewała:
  - Tak, słyń z Rusi!
  Augustine również obnażyła swoje piersi. Wypuściła pulsar ze szkarłatnego sutka. I wypluła błyskawice gołymi stopami.
  I zaśpiewała:
  - Pierwszy sokół to Lenin, drugi sokół to Stalin!
  A teraz Swietłana atakuje. Jak wyrzucić pulsara gołymi palcami... Zmiażdży faszystów. A potem ze szkarłatnym zamkiem sutkowym. I zetrze wielu nazistów.
  I śpiewać:
  - Za Ojczyznę i Stalina!
  Oleg Rybaczenko znowu w ataku. Tnie faszystów magicznymi mieczami i uwalnia błyskawice gołymi palcami.
  A chłopiec krzyczy:
  - Wielkość kraju!
  Natasza, miażdżąca nazistów mieczami i miotająca bosymi stopami piekielne pulsary, piszczy:
  Jesteśmy dziećmi szatana!
  I śmiercionośna bańka odleciała z gołej pięty dziewczyny. I stopił wszystkich.
  Zoya też atakuje. Miażdży wszystkich mieczami. A z ognistą błyskawicą ze szkarłatnych sutków podlewa Fritz. A bosymi stopami rzuca piekielne pulsary.
  Podczas ryczenia:
  - Za prawdziwą Ojczyznę!
  Augustyn jest również w ataku. A jej rubinowe sutki pracują, wypluwając kaskady błyskawic. A ręce tną przeciwników mieczami. A gołe palce u stóp rzucają pulsary.
  Ognista piękność krzyczy:
  - Za Czarnego Boga!
  I tutaj Swietłana jest w ofensywie. Również terminatorka. Z truskawkowych sutków wyleciały błyskawice i pulsary. Spalili wszystko wokół dziewczyny. Szczególnie ucierpieli naziści i rycerze III Rzeszy.
  A dziewczyna weźmie to i krzyknie:
  - Za Najwspanialszą Ruś! Ja walcze!
  Chłopiec i cztery dziewczyny w ofensywie.
  Poruszają się korytarzami bunkra. Eksterminują faszystów. Idą do Hitlera. W rzeczywistości na tym świecie smardz przeżył sześćdziesiąt siedem lat. I tak pięciu terminatorów zdecydowało: wystarczy Hitlerowi, zabiją go! Więc dziewczyny i chłopak idą.
  Oleg tnie nazistów mieczami, a bosymi stopami rzuca skrzepy energii i śpiewa:
  - Chwała wielkiej Rusi!
  Natasza, używając szkarłatnych sutków swojej piersi, a także siekając nazistów mieczami i rzucając pulsarami gołymi stopami, krzyczy:
  - Za Białą Ruś!
  Zosia jest w ofensywie. Tnie też mieczami i rzuca piorunami na nazistów ze szkarłatnymi sutkami. I ryczy sam do siebie:
  - Niech Biały Bóg zwycięży!
  I bosymi stopami, jak wystrzeli pulsar.
  A oto Augustyn w ofensywie. Tak ostro i szybko. Wylewa też błyskawice ze szkarłatnych sutków, jak z rogu obfitości. I niszczy nazistów mieczami. I gołymi palcami coś płonie, jakby wyrzucone.
  Wtedy ruda zaśpiewa:
  - Czarny Bóg da zwycięstwo!
  I w ofensywie przeciwko nazistom, Swietłana. On również tnie je mieczami. Z rubinowych sutków leje błyskawice, a bosymi stopami wystrzeliwuje miażdżące pulsary.
  I krzyczy na całe gardło:
  - Chwała Svarogowi!
  Ta piątka szaleje, przewraca czołgi, niszczy nazistowskie bunkry i tak dalej. Niszczy przeciwników jak szarańcza.
  Oleg w ofensywie. Chłopiec tnie jak miecze. I gołymi palcami będzie rzucał nóżkami dzieci. A naziści bez problemu się położą.
  A potem zaśpiewaj:
  - Tak, Wielka Ruś! Jestem z tobą!
  Natasza też jest w ofensywie. Naziści miażdżą samych siebie. Rzuca pulsarami bosymi stopami. Szkarłatne sutki, kaskady błyskawic wypluwają.
  I śpiewa sobie:
  - Wielkość Rosji, Svarog jest moim mesjaszem!
  Zosia jest w ofensywie. Rzuca też piorunami. A jej rubinowe sutki drgają jak boje przyboju od prądów energii.
  A bose palce stóp, ogniste skrzepy pulsarów klikają same dla siebie.
  Zosia krzyczy:
  - Chwała kosmicznej Rosji!
  A jak bosy obcas przyjmie i ulegnie na wielką skalę, zniszczeniu.
  A tu w bitwie i Augustynie. Gołymi stopami rzuca też we wroga niszczycielską i śmiercionośną bronią. A jej szkarłatne sutki, jak z karabinu maszynowego, sprowadzają strumienie szaleńczej energii i zniszczenia na wroga. Oto ruda, jak bije nazistów. Dosłownie zakochać się.
  I jak uderza bosą piętą!
  I ryk:
  - O siłę i mądrość Czarnego Rosyjskiego Boga1
  A potem atakuje Swietłana. Niszczy także nazistów mieczami. A szkarłatne sutki wypluwają prezenty śmierci. A jak weźmie i zaśpiewa:
  - Chwała naszej wielkiej Rusi.
  A bosą piętą uderzy wroga pulsarem. I weźmie miecze i pokroi ...
  Tak, pięciu gwardzistów Hitlera bardzo dobrze kosi. To jest właśnie to, czego dziewczyny potrzebują.
  A chłopak z nim, Oleg Rybachenko, jest taki fajny! A naziści eksterminują bardzo słynnie.
  To jest chłopak terminatora.
  Miecze jak cięcie. I zrobi obrót i odetnie nazistów mieczami. A pulsar będzie rzucał boso.
  I ryk:
  - O wielkość Europy!
  I tutaj Natasha jest w ofensywie. Tak wściekły. A także ze szkarłatnych sutków uwolnią pulsary. I miażdży faszystów. I rzuca takimi zabójczymi pulsarami bosymi stopami.
  I ryczy na całe gardło:
  - Chwała rosyjskim bogom!
  Sama Zoya jest w ofensywie. I zabiła wszystkich nazistów mieczami. I pokrój ich skórę w bęben. A raczej na sicie. I z bosą piętą, jak przez nazistów, ulegnie. A ze szkarłatnych sutków naładuj przepływami energii. Cóż, naziści muszą naprawdę boleć.
  A Zoya krzyczy do siebie:
  - Za Świętą Ruś!
  A potem Augustyn stał się jeszcze bardziej aktywny. Wystrzeliła także pulsary bosymi stopami. A ze szkarłatnych sutków błyska jak błyskawica. I niczym z gołej pięty wypuści pulsar, paląc błyskawicę.
  I krzycz:
  - Łaska Czarnego Boga jest z nami!
  A rudowłosy diabeł weźmie i uderzy wroga.
  I tutaj Swietłana atakuje. Dziewczyna, która jest tylko kwiatem o jasnym kolorze.
  Naziści pewnie płoną. A z rubinowych sutków wysyła takie serie z karabinu maszynowego. Że cały wszechświat może zostać podpalony. I oni to wzięli, podpalili wszystkich nazistów.
  Tak, Hitler będzie miał trudności, ponieważ taka władza jest przeciwko niemu.
  Ale Swietłana krzyknęła:
  - A miłość Białego Boga jest z nami!
  Pięć ruchów do siebie. Miażdży nazistów bez litości. I pokazuje piekielną zagładę. Ten, kto odważy się stanąć na drodze takich dziewczyn, zginie.
  Oleg w ofensywie. Coraz bliżej chłopiec podchodzi do gabinetu Hitlera. Jak dziko miażdży swoje miecze. A bose stopy dziecka wysyłają pulsary.
  Tak, naziści nie mieli szczęścia, trafili na takie ponętne dziewczyny i chłopaka.
  Tutaj Natasha uwolni taką ognistą mgiełkę ze swoich szkarłatnych sutków. I tak wielu faszystów zostaje spalonych. To jest dziewczyna, jest prawdziwy terminator.
  A oto jak wystrzelić zabójcę z bosymi stopami we wroga. I kurwa konkretnie.
  Po czym Natasha będzie piszczeć:
  - Chwała ZSRR!
  Zoya również jest w ofensywie. Tutaj z sutków truskawek da ognisty strumień. I bije rywali. I daje turę po turze. I weźmie szkarłatne sutki i strzela do wroga.
  A gołymi palcami uderzy wroga.
  Następnie śpiewa:
  - Chwała naszej Ziemi!
  Dalej w ofensywie Augustyna. Również po dzikiej stronie. Bije swoich przeciwników. I rzuca we wrogów szkarłatnymi sutkami, bardzo płonącymi dyskami. Dosłownie palą nazistów na popiół.
  A wojownik ryczy:
  - O wielką wygraną!
  Ale w ataku Swietłana. Taki ostry i agresywny. Zakrywa Fritza bosymi stopami. A z truskawkowych sutków, jak się uwolni, coś całkiem śmiercionośnego.
  I weźmie nazistów i spali ich, a potem kurz.
  Dziewczyna wzięła go i ryknęła:
  - Za silnych, rosyjskich bogów!
  Pięciu wzięło i przedarło się do biura Führera. Hitler jest stary. Pojawiły się siwe włosy, a na czole pojawiły się łysiny. Niski mężczyzna. Upadł na kolana przed dziewczynami i chłopcem.
  Natasza wbiła w niego bosą, zakrwawioną stopę i krzyknęła:
  - Pocałuj psa!
  Hitler przestraszony pocałował...
  Zoya zmusiła także Führera do pocałowania jej gołej pięty. Hitler był ujarzmiony.
  Potem pocałował również nagie, szorstkie podeszwy Augustine'a. Sporo gadała.
  Swietłana musiała też całować jej bose stopy. Dziewczyny Führera chwyciły go wtedy za ręce i nogi. A kiedy ciągnęli, zostali rozerwani na cztery części.
  A Hitler z bolesnego szoku właśnie 9 sierpnia 1956 roku wziął i umarł.
  Skończyło się panowanie największego zbrodniarza wszechczasów i ludów, który opanował cały świat.
  Następcą wielkiego i krwawego dyktatora został Schellenberg, który zastąpił Himmlera. A najzdolniejszy z synów Hitlera, uzyskany przez sztuczne zapłodnienie, został ogłoszony formalnym spadkobiercą.
  Ale... Rozpoczęła się walka o władzę, Schellenberg został obalony przez Mainsteina i rozpoczęły się krwawe starcia.
  
  KLIP TERMINATORA PIEKŁA
  Wiosną 1942 roku jeden z niemieckich ekspertów odkrył, że na niemieckich dokumentach sfałszowanych używa klipsa ze stali nierdzewnej, podczas gdy Rosjanie używają tylko zwykłego żelaza. A potem zgłosił to naczelnemu dowództwu.
  Potem ten niuans został wzięty pod uwagę, a niemieccy agenci zaczęli zawodzić znacznie rzadziej.
  W rezultacie Fritz ujawnił plany ofensywy na flankach w pobliżu Stalingradu. I wojska zostały przegrupowane. Kiedy 19 listopada rozpoczęła się ofensywa, Armia Czerwona miała do czynienia z bardzo silną obroną. Co więcej, w dniu ofensywy pogoda okazała się nie do latania, co uniemożliwiło lotnictwo i zmniejszyło efekt przygotowania artyleryjskiego.
  Niemcy mogli wtedy wytrzymać, a walki trwały ponad miesiąc bez większych sukcesów Armii Czerwonej.
  Afryka też jest trochę inna. Rommel otrzymał więcej posiłków z Europy i był w stanie przeprowadzić wspaniałą ofensywę przeciwko Amerykanom. Schwytano ponad sto pięćdziesiąt tysięcy słabo wyszkolonych i niedoświadczonych żołnierzy amerykańskich. A wojska Rommla zdobyły także Algierię i Maroko.
  Następnie Stany Zjednoczone zażądały rozejmu z Wehrmachtem. Korzystając z wycofania się Ameryki z wojny, Niemcy dodatkowo wzmocnili Rommla i pokonali Wielką Brytanię w Libii i Egipcie. W tym samym czasie Niemcy odparli zimą ofensywę Armii Czerwonej pod Leningradem i nową próbę ataku pod Stalingradem oraz na kierunku Rżew-Sychów. Wiosna minęła stosunkowo spokojnie. Nie odnosząc sukcesu zimą ZSRR, oszczędzał siły. A Niemcy posuwali się naprzód w Afryce i na Bliskim Wschodzie. Zdobyty po upadku Egiptu, Iraku i Kuwejtu. Część Syrii była okupowana przez Türkiye. Który poszedł na wojnę z Wielką Brytanią.
  Również latem na froncie wschodnim panował zastój. Naziści posunęli się naprzód w Sudanie, posunęli się do Iranu i na Bliski Wschód. Dopiero w sierpniu wojska Stalina próbowały posuwać się w pobliżu Stalingradu. Ale znowu ugrzęzli w twardej niemieckiej obronie.
  Pantera, która miała przeciwpancerne, celne i szybkostrzelne działo, okazała się szczególnie dobra w bitwach obronnych.
  Niemcy spędzili cały czterdziesty trzeci rok na wschodzie w defensywie. W międzyczasie zajęli Afrykę, a po wkroczeniu Iranu do Indii, jednocząc się z Japończykami.
  Zimą Armia Czerwona prawie nie posuwała się naprzód. Stalin badał możliwości pokoju. A Niemcy strawili kolonie angielskie. Churchill zachorował i czując się niepewnie, po utracie kolonii zawarł rozejm z Niemcami. To rozwiązało ręce nazistom na wschodzie.
  A w maju 1944 r. rozpoczęła się ofensywa Wehrmachtu w kierunku Morza Kaspijskiego.
  W walkach brały udział "Pantery" -2 i "Tygrysy" -2. Maszyny te pokazały swoją moc, ale najważniejsze były samoloty odrzutowe, które nie miały już sobie równych. W szczególności ME-262 i XE-162.
  Tak, i wielu Arabów, Afrykanów, Hindusów zostało zwerbowanych do piechoty. Ci wspinali się do przodu jak mięso armatnie.
  A co w bitwie, więc w bitwie!
  Wróg, rzucając trupami, przedarł się do Morza Kaspijskiego i zaprzeczył Kaukazowi drogą lądową. A Turcy uderzyli z południa i wojska Rommla.
  Pełna blokada...
  Wehrmacht rzucił do ofensywy ponad trzysta dywizji, głównie cudzoziemskich. I zrobił znaczne postępy.
  Chociaż Armia Czerwona walczyła bohatersko.
  Zwłaszcza cztery dziewczyny, Natasza, Zoja, Augustyn i Swietłana.
  Szczególnie słynnie rzucali bosymi stopami prezenty śmierci we wroga.
  Ale nawet dzielna czwórka i piękne czarownice okazały się w ogóle bezsilne.
  Kaukaz został całkowicie zdobyty latem. Jesienią Fritz zdobył także Saratów i Kujbyszew, posuwając się z południa. A także Uralsk, Guryev i zbliżył się do Orenburga.
  Zimą przestali. Nastąpił chwilowy spokój. Tylko w samym Orenburgu toczyły się bitwy. I to miasto znów stało się legendą. Pamiętali w nim epokę Emelyana Pugaczowa.
  Führer przez pewien czas próbował wynegocjować ostateczny pokój ze Stanami Zjednoczonymi i Wielką Brytanią. Następnie kontynuowali wojnę z Japonią. Chociaż bez powodzenia. Samurajowie na morzu odnieśli kilka zwycięstw.
  Wiosną 1945 roku, 20 kwietnia, rozpoczęła się operacja "Kreml", atakiem na Moskwę.
  Walka okazała się bardzo zacięta. Niemcy zostali wciągnięci w krwawe bitwy. Wojska radzieckie walczyły bohatersko. Niemniej jednak, po trzech miesiącach zaciętych walk, przy użyciu samolotów odrzutowych, najnowszych czołgów serii E, Niemcy otoczyli Moskwę. W innych kierunkach udało im się zdobyć Tambow, Penzę, Uljanowsk, aby posunąć się w kierunku Ufa.
  W sierpniu Ryazan upadł, a dystans do Moskwy jeszcze się pogłębił.
  Stalin zaoferował pokój na dowolnych warunkach. Führer to zignorował. Ale Moskwa wytrzymała do grudnia, kiedy to w końcu została zdobyta.
  Fritz do końca roku schwytał także Gorkiego i Kazania.
  Po przerwie zimowej w maju 1946 Fritz przeniósł się na Ural. Walki toczyły się już pełną parą, nie tak intensywnie. Wielu generałów zdradziło i poddało się bez walki. Tak, a sam Stalin doznał udaru mózgu i nie był tak gotowy do walki.
  Po zdobyciu Swierdłowsku rząd ZSRR przeniósł się do Nowosybirska.
  Ale armia Wehrmachtu deptała im po piętach.
  Miasta były zdobywane przez cały rok. Po zdobyciu Nowosybirska szturmem Stalin zgodził się poddać w zamian za bezpieczeństwo osobiste.
  I wkrótce zawarł porozumienie pokojowe między Japonią a Stanami Zjednoczonymi. Wielka Brytania i Ameryka ostatecznie uznały wszystkie zdobycze Wehrmachtu.
  Hitler, zdobywszy wiele terytoriów, stworzył wraz z Japończykami własne imperium kolonialne.
  Ale nie miał dużo czasu na wtrącanie się. 20 kwietnia 1957 roku czarownice postanowiły przeprowadzić operację przeciwko Führerowi. W rezydencji dyktatora w średnim wieku zaatakowały cztery czarownice.
  Wojownicy w bikini, trzymający w dłoniach magiczne miecze i bosymi stopami rzucający błyskawicami i pulsarami.
  Nataszka uruchomiła wiatrak, przecinając nazistów i rzuciła skrzep energii palcami bosej stopy, krzycząc:
  - Chwała Ojczyźnie!
  Zoya cięła magicznymi mieczami. Rozdzierała brzuchy nazistów i ćwierkała:
  - O nowe granice!
  I gołymi palcami, jak wypuścić pulsara.
  Następnie w ataku Augustyna. Prowadzi również młyn z magicznymi mieczami. Następnie bosymi stopami rzuca coś śmiercionośnego.
  Wtedy czerwona harpia mówi:
  - Za Czarnego Boga!
  Następna w ataku jest Swietłana. Tnie również mieczami i uwalnia błyskawice bosymi stopami, przecinając nazistów.
  Potem Natasza w ofensywie, zabijając ochroniarzy Hitlera i krzycząc:
  - A ja jestem wskazówką, posiekam wszystkich nazistów!
  I z bosymi stopami jak pulsarowa dziewczyna, a ona rzuci.
  A oto Zoya w ataku. Miecze lubią się kręcić i kroić mięso. A bosymi stopami uwolni błyskawicę.
  Wtedy krzyknie:
  - Mam super dziewczynę!
  Dalej w ofensywie Augustyna. On też się kręci... I zrzucił kilka piorunów z piersi. A bosymi stopami pulsar rzuci się i krzyknie:
  - Jestem super wojownikiem!
  A jej rude włosy powiewają jak proletariacki sztandar.
  I tutaj Swietłana atakuje.
  Jej miecze wirują, jej bose stopy rozpraszają skrzepy energii, a z jej pępka wylatują błyskawice.
  Dziewczyna zaśpiewa:
  - Posiekamy smoka i zabijemy Führera!
  Natasha również wymachuje mieczami w ofensywie i ścina nazistów. A jej bose stopy rzucają śmiercionośne pociski.
  A trumna wjeżdża do nazistowskich strażników.
  A dziewczyna śpiewa sobie:
  - Jestem wojownikiem unicestwiającym,
  A wielki terminator...
  Natychmiast rozłożył atom,
  I głowa do ściany!
  Zoya w ofensywie, wzięła go i rzuciła gołymi palcami u nóg, coś co wysadza dach.
  A jak śpiewać:
  - Chwała kosmicznym odległościom!
  I znowu jej miecze rozerwały wrogów na małe fragmenty i kawałki rozdartego mięsa.
  I tutaj w ruchu Augustyna. Jak bije nazistów. A kawałki zakrwawionego mięsa fruwają we wszystkich kierunkach.
  A dziewczyna z bosą stopą też ulegnie pulsarowi i zaszczeka:
  - Jestem wielką pięknością! Które wszyscy kochają!
  A tutaj Swietłana jest w ruchu. Wyzwoli również piorun z pępka. A bosą stopą pulsar spadnie na nazistów. A jej miecze, cóż, po prostu kaci.
  Wtedy dziewczyna ćwierka:
  - Chwała Ojczyźnie!
  Natasza wpada w dziki szał. Atakuje Fritza. Rozdrabnia je i rzuca ognistymi bąbelkami bosymi piętami.
  I śpiewa sobie:
  - Chwała naszemu domowi!
  Upuściła też skrzep energii z pępka.
  Zoya prowadzi wiatrak z mieczami. Tnie bandę faszystów. A potem, podobnie jak bosymi palcami, rzuci się na wroga. I rozprosz wrogów we wszystkich kierunkach.
  Następnie śpiewa:
  - Chwała rosyjskim carom!
  Oto Augustine w ciężkim ataku. Ścina przeciwników. A teraz jej bosa stopa rzuci piorun... A z jej nagiego pępka wyleci pulsar. I rozprasza się w kierunku ochroniarzy Hitlera.
  Wtedy rudowłosa dziewczyna zaśpiewała:
  - Nie czekaj na litość ode mnie!
  Swietłana też jest w ofensywie... Siekanie przeciwników, miażdżenie ich. Zrzuca pioruny z pępka. A bosymi palcami, jakby musującymi, płyną całe kaskady energii.
  I zaśpiewaj sobie:
  - Jestem bardzo wdzięczna
  Jestem fajniejszy niż małpa!
  Natasza też jest w ofensywie... Jak tnie mieczami. I z bosymi stopami morderca wystartuje. A oto błyskawica od pępka.
  Wtedy dziewczyna warczy:
  - Na chwałę Ojczyzny!
  Następna jest Zoja. Niszczy również wrogów. Błyskawica zza ust wypluwa. Ciska pępkiem skrzepy energii. I ryczy sam do siebie:
  - Jestem mistrzem rzucania!
  I bose stopy jak wirowanie.
  Dalej Augustyn w ofensywie. Tnie nazistów mieczami i kroi ich na małą sałatę. I bosymi stopami, jak pulsar, rzuci. A nawet dwa pioruny z pępka... I tuzin faszystów smaży się na miejscu!
  Wojownik zaśpiewa:
  - W imię Matki Matki!
  I znowu bose stopy jak pulsar!
  A potem w ofensywie Swietłana. To jest rodzaj dziewczyny, która nie może być fajniejsza. Ta wojowniczka weźmie go i rzuci piorun bosymi stopami. A z pępka wylecą bańki zagłady. A oto jak wojownik krzyknie:
  - Dotarło do mnie, że dzięcioł ma dłuto!
  Natasza jest w ruchu. Przewinięte i tuzin faszystów odciętych. A dziewczyna, wciąż z bosymi stopami, wypuściła produkt zagłady. Z pępka kaskada piorunów i śpiewała:
  - Wieczny mój, największy królu na świecie!
  A pulsar wyleciał z gołej pięty dziewczyny.
  Zosia szła dalej. Wzięła go swoimi mieczami i ciąła. Wrogowie zmiażdżeni, mrugali szafirowymi oczami. A z pępka słup energii. I bose pulsary zniszczenia.
  A jak śpiewać:
  - Będę mistrzem!
  A potem w ruchu Augustyna... Jej miecze, jak ostrza młynów. Bez wahania tnie się. A z pępka lecą strzały ostre od magicznego ognia. A bose stopy dziewczyny dają takie dary unicestwienia.
  A sama ruda ryczy:
  - Wielkie mistrzostwo!
  Swietłana też nie jest prezentem. Wzięła ją i bosymi stopami rzuciła odłamkami potłuczonego szkła. A dwa tuziny faszystów leżało martwych. A jak od pępka da całą kreskę. I bez problemu zetrze wszystkich nazistów.
  I z przymrużeniem oka zauważa:
  - Jestem wielkim marzeniem!
  Natasza zakręci potrójnym wiatrakiem za pomocą magicznych mieczy. Będzie brał i rzucał prezenty gołymi palcami. A bosą piętą ten ognisty da kilka bąbelków...
  A z pępka cała kaskada błyskawic.
  Następnie śpiewa:
  - Miecz laserowy,
  Chce ciąć wrogów!
  Zosia jest w ofensywie. A jej miecze to prawdziwe diamentowe wiertła. I zmiażdż Fritza jak stufuntową skorupę. Ale kiedy dziewczyny wzięły bose stopy i rzuciły coś zakrwawionego.
  A potem wzięło i pękło.
  Zosia ryknęła:
  Jesteśmy nowymi mistrzami!
  A oto Augustyn w ruchu. Jak tnie wrogów. A zamach jej mieczy tnie wszystkich.
  A z bosymi stopami wylatują wszelkiego rodzaju prezenty śmierci.
  A Augustyn śpiewał:
  - Moja święta błyskawica!
  I ogień wychodzi z jej ust!
  A tutaj Swietłana jest w ruchu. Ten sam co z pępka wypuścił prezent o morderczej mocy.
  Wtedy dziewczyna zaśpiewała:
  - Jestem absolutnym mistrzem!
  Wzięła bose stopy i wysłała pulsara. I ogień piekielny wyleciał z jej gardła. A teraz bosa pięta uległa bąbelkom.
  A z pępka leci śmiercionośna i mordercza błyskawica.
  Natasza również używała mieczy. Posiekał wielu faszystów. I jak zostanie uwolniony z pępka piorunem. I rozbić ochroniarzy Führera na małe kawałki.
  Następnie zaśpiewa:
  - Za Ojczyznę i Wolność do końca!
  A z gołymi palcami uwolni się coś całkowicie śmiercionośnego.
  Zoja, atakując wrogów i szczerząc zęby, ryknęła:
  - Dzika załoga! Zmiażdż wroga!
  I wyrzuci go też bosymi stopami. A od pępka poszły takie zabójcze kolejki.
  Dziewczyna krzyknęła:
  - Wielki wstyd!
  A potem Augustyn się przeprowadził. Błysnęła również szmaragdowymi oczami. I wyrzuciła ze swojego pępka kilka piorunów. I bosymi palcami rzuciła się na wroga.
  I biła mieczami, krzycząc:
  - Jestem przede wszystkim mistrzami świata!
  A potem w ataku Swietłana. Więc wszyscy młócą i ścinają. A ona jest taką fajną i rozbrykaną dziewczyną. Również z pępka, dosłownie, leci seria z karabinu maszynowego. I powala wielu faszystów. A bose stopy wyrzucają strumieniami takie wiązki energii.
  Wojownik śpiewał:
  - Cel jest blisko!
  I zbieram siły do rzutu!
  Tak, w końcu cała czwórka wpadła do biura Hitlera. Zabił wszystkich swoich strażników. A faszysta numer jeden został wyciągnięty spod łóżka.
  Hitler zabulgotał:
  - Oddam Polsce!
  Natasza sarkastycznie zapytała:
  - A może Kaukaz?
  Führer ryknął:
  - Tak, co najmniej dwa Kaukazy, tylko nie zabijaj!
  Dziewczyny odpowiedziały chórem:
  - Pocałuj nasze stopy!
  Hitler, jęcząc, właśnie skończył sześćdziesiąt osiem lat, czołgał się na kolanach i całował bose, okrągłe pięty dziewcząt. Uśmiechali się i śmiali.
  Führer trzykrotnie pocałował każdą zakurzoną i zakrwawioną podeszwę dziewczyny.
  Potem Natasza wzięła Hitlera gołymi palcami u nóg za prawą rękę, Zoyę za lewą, również bosą stopą. Augustina i Swietłana chwyciły Führera gołymi palcami stóp za kostki.
  Potem dziewczęta pociągną największego przestępcę wszechczasów i narodów we wszystkich kierunkach, porwą go i rozerwą na strzępy.
  Zarówno ręce, jak i nogi Hitlera zostały oderwane, a z szoku bólu smoczy władca zmarł na miejscu.
  Ta zemsta znalazła zabójcę i największego kata w historii świata.
  Tutaj bajka się kończy, choć na tej planecie stała się koszmarną rzeczywistością, a kto słuchał, był skończony!
  
  
  CZAROWNICY PRZECIWKO HITLEROWI
  W czterdziestym pierwszym roku Hitler po zdobyciu Krety zmienił zdanie na temat wyjazdu do ZSRR. Fakt, że Stalin nie zaatakował Niemiec podczas ataku na Jugosławię, przekonał Führera, że nie ma planów napadnięcia na niego od wschodu.
  Ponadto przeczucia sugerowały, że na wschodzie nie będzie łatwego zwycięstwa i lepiej tam nie jechać.
  Fritz wzmocnił zgrupowanie Rommla i był w stanie przekonać Turcję do wpuszczenia wojsk na Bliski Wschód. Brytyjczycy zostali całkowicie pokonani w Egipcie i wyparci z Iraku i Bliskiego Wschodu. Wkrótce Franco zgodził się na zdobycie Gibraltaru.
  Po tym Niemcy mogli już bez problemu przenosić wojska do Afryki i dalej na Bliski Wschód.
  Indie. A potem, bez zbędnych problemów, w ciągu zaledwie sześciu miesięcy zdobyto Czarny Kontynent. A kulminacją była ofensywa przeciwko Wielkiej Brytanii i lądowanie wojsk w macierzystym kraju w listopadzie 1942 roku.
  W ciągu dwóch tygodni upadła Anglia. A Fritzowie w końcu okopali się na wschodniej półkuli.
  Ale wojna ze Stanami Zjednoczonymi wciąż trwała. I ciągnął się z powodu oddalenia oceanu i trudności w przerzuceniu wojsk.
  Opierając się na zasobach Afryki, znacznej części Azji i Australii, Niemcy budują potężną flotę. Wraz z Japonią prowadzą również wojnę podwodną.
  Czterdziesty trzeci i czterdziesty czwarty rok upłynął w bitwach na morzu. Islandia i Grenlandia zostały zdobyte. A w czterdziestym piątym, mając już czołgi serii "E", niemcy wylądowali w kanadzie i skoncentrowali swoje siły w argentynie.
  Takie były ich plany. Chociaż przedłużająca się komunikacja utrudniała atak na Stany Zjednoczone.
  Ale we wrześniu większość Kanady została opanowana.
  Zarówno wojska niemieckie, jak i japońskie wkroczyły do północnych regionów Stanów Zjednoczonych.
  Ale potem Fritza spotkały cztery dziewczyny.
  Monika, Leia, Gertruda i Angelina.
  Do bitwy weszły cztery piękności. Monica, Leah, Gertrude to blondynki, a Angelina jest ruda.
  A dziewczyny niech zniszczą ogromną armię III Rzeszy.
  Strzelają z karabinów maszynowych.
  Tu Monika bosą stopą rzuca granat i śpiewa:
  - Chwała mojej sile! Wszyscy zostali skoszeni!
  Leia daje kolejkę. Kosi również wrogów w serii i piszczy na całe gardło:
  - Moja armia jest silna!
  I bosą stopą rzuca prezent śmierci.
  Ognista lub rudowłosa Angelina wysyła dar śmierci gołymi palcami u stóp i piszczy:
  - Moje zwycięstwo!
  A także daje kolejkę!
  Co więcej, Gertruda już bosą stopą wbija teraźniejszość śmierci i jakże ogłuszająco wyje:
  - Jestem mistrzem!
  I ponownie uruchomi zabójczą linię.
  Monica ponownie strzela do faszystowskiej hordy i śpiewa:
  - Chwała mojemu światu!
  A bosymi palcami rzuca morderczy prezent śmierci, miażdży przeciwników.
  Prowadzi ogień i Leię. Jest bardzo mądrą dziewczyną. I boso na wroga jak rzucanie granatami.
  A dziewczyna ryczy:
  - Jestem amerykańskim hiper wojownikiem!
  Wtedy Angelina strzela. Robi to bardzo starannie. A śmiercionośny dar wylatuje z jej bosych stóp.
  A piękna dziewczyna ryczy:
  - Będę absolutnym mistrzem świata!
  I jak wojowniczka pokaże swój długi język!
  A potem spróbowała Gertruda. A także jak kolejka da. A potem, bosymi stopami, rzuci prezent śmierci.
  I rozrzuć wszystkich przeciwników na kawałki mięsa.
  Więc cztery dziewczyny aktywnie pracują. Presja, armia wroga wyraźnie się wyczerpuje.
  Chociaż nie, pojawiają się potężne czołgi, seria E. Cóż, dziewczyny na nie czekają.
  Monika bosą stopą rzuca granat i piszczy:
  - Będziemy walczyć w kosmosie!
  A od jej gołej pięty dar śmierci odbił się od gąsienicy E-50. Ten pojazd został uszkodzony i zatrzymany.
  Wojownik krzyczy:
  - Super!
  Następna Leia w bitwie. Również bosą stopą, gdy rzuca prezent śmierci. Niszczy wroga. A zbiornik zrobił się ciasny.
  A wojownik ryczy:
  - Jestem dziewczyną w bikini!
  Następna jest Angelina. Rzuca też bosą stopą granat w E-75, a niemiecki wampir ma trudności.
  A wojownik krzyczy:
  - To ja pokażę super klasę!
  A Gertruda walczy. Również wojownik, który nie zna litości i zwątpienia.
  Piękność wzięła go i pisnęła:
  - Wielkie regaty!
  A śmiercionośny granat wyleciał z bosej stopy.
  Monika znowu strzela i piszczy:
  - Akrobacje i załoga!
  Jej nagą kończynę też zabierze i potoczy się strumień śmierci. I zniszcz wszystkich wrogów.
  Następnie wojownik vyaknet:
  - Jestem super dziewczyną!
  A Leia jest prawdziwym bohaterem w walce. I uderzanie wrogów. I bosą stopą rzuci granat, i porwie masę wrogów i rozerwie ich na strzępy. A po krzyku:
  - Jestem tą dziewczyną, tym Supermanem!
  I w bitwie, Angelina, również rzucając dar śmierci bosą stopą. Wróg zostanie rozdarty i zaśpiewany:
  - Do diabła, jestem demonem!
  I strzelaj do wroga serią.
  A oto Gertruda w białej bili. Strzela do siebie bez żadnych ceremonii i uprzedzeń. I weźmie go gołymi stopami, wystrzeli prezent zagłady i rozerwie wrogów. Czy to jest bardzo bojowe?
  Cztery dziewczyny walczyły jak rycerze lub anioły. Ale wszystko ma swoje granice. I tak wojownicy się wycofali...
  Jesień i zima czterdziestego piątego roku minęły w zaciętych bitwach. Siły były nierówne. Niemcy mają czołgi serii E o wiele mocniejsze niż Shermany, a nawet małe Pershingi. A lotnictwo odrzutowe nie ma sobie równych. I zaczęły pojawiać się nawet samoloty dyskowe, całkowicie niewrażliwe na jakąkolwiek broń strzelecką.
  Tak więc Stany Zjednoczone są stopniowo opanowywane przez wszelkiego rodzaju obce dywizje III Rzeszy.
  Większość Ameryki jest fotografowana jesienią i zimą. Do tego powstania na południu Stanów Zjednoczonych i zdrada generałów o niemieckich korzeniach. A także niewątpliwą przewagę nowych karabinów maszynowych, a nawet podziemnych czołgów Wehrmachtu.
  A wiosną kwietnia 1946 r., po tym, jak hordy III Rzeszy otoczyły i zajęły Waszyngton i Nowy Jork, Stany Zjednoczone skapitulowały.
  W ten sposób przewrócona została kolejna karta wojny.
  Ale w 1947 roku w maju rozpoczęła się kolejna bitwa, tym razem z Japonią.
  A kampania przeciwko ZSRR została ponownie przełożona.
  A teraz cztery dziewczyny z USA nie poddały się i znów walczą z wrogiem.
  Lato czterdzieści siedem i upał, wojownicy w bikini. I walczą ze sobą.
  Monika bosą stopą rzuca granat i piszczy:
  - Jestem terminatorem!
  I daje zwrot.
  Leia też strzela i radzi sobie bardzo dobrze. I znowu jej bose stopy czymś rzucają. I eksterminują.
  A dziewczyna krzyczy:
  - Akrobacje bojowe!
  Ponadto Angelina strzela. Miażdży przeciwników. Wyrzuca ich masowo. A jej bose stopy znowu rzucają czymś brutalnie morderczym.
  Wojownik krzyczy:
  - Jestem stalowym pazurem!
  A Gertruda strzela do siebie i kosi wrogów. Potem bosą stopą rzuci prezent śmierci i mruczy:
  - Motyw wojskowy i matematyka!
  I znowu, jak wszystkich weźmie i doprowadzi do szaleństwa!
  Tak, walka czterech. Ale siły nie są równe. Nowe czołgi serii E-50 U, o gęstszej konstrukcji, mniejszej niż dwa metry wysokości i 170 bocznym pancerzu, 250 mm czole i masie sześćdziesięciu pięciu ton z silnikiem o mocy 1800 koni mechanicznych.
  Nie opieraj się takiemu Japończykowi. A także przeciwko ME-462, który bez ceregieli niszczy wszystkie samoloty wroga jak koloboki.
  I przeciw, także latające dyski. I wszystko psują.
  Krótko mówiąc, w ciągu sześciu miesięcy Japonia została całkowicie pokonana, a wszystkie jej kolonie zdobyte.
  I co się stało. Fuhrer wkrótce podbił wszystkie kraje świata oprócz ZSRR.
  Jak dotąd wszystko przebiegało mniej więcej spokojnie. Ale potem zmarł Stalin, a władzę przejął Nikita Chruszczow. I znowu skomplikowane stosunki z III Rzeszą.
  Nie mówiąc już o tym, że ZSRR rozwijał broń nuklearną. Odbył się także XX zjazd, który potępił dotychczasową politykę.
  A 22 czerwca 1956 r. III Rzesza na rozkaz już w średnim wieku, ale bardzo agresywnego Hitlera rozpoczęła inwazję. Jego horda liczyła na szybkie zwycięstwo, ale czekała go nieoczekiwana niespodzianka!
  Nie tylko cztery amerykańskie dziewczyny, ale także cztery rosyjskie piękności i czarownice stanęły do walki z hordami Wehrmachtu. I cała grupa dziewcząt z różnych oddziałów armii, a także wszystkie czarownice!
  
  NAPOLEON ALEKSANDER I ZIĘĆ
  Napoleon nie pojechał do Rosji i ogólnie ożenił się z młodszą siostrą Aleksandra Pierwszego. Doprowadziło to do pewnych zmian w historii.
  Najpierw carska Rosja walczyła z Austrią i zdobyła Galicję. Po drugie, Francja zorganizowała Włochy i umieściła tam syna Napoleona i księżniczkę rosyjską.
  A potem Rosja i Francja podbiły i podzieliły Turcję.
  Ponadto wspólnym wysiłkiem podbito Wielką Brytanię. Hiszpańskie kolonie ostatecznie stały się francuskie, podobnie jak większość Afryki. A potem Indie i Iran były okupowane!
  Po śmierci Aleksandra I i abdykacji Konstantyna nastąpił zamach stanu, a czternastoletni cesarz rzymski Napoleon II został wyniesiony na tron rosyjski. A po śmierci Napoleona w 1836 roku Napoleon II został władcą Francji i całej Europy oraz wielu kolonii.
  Powstało jedno super-imperium, które nadal się rozwijało. Napoleon II podbił później Chiny i Indochiny oraz całą Afrykę. Oraz Australię i Kanadę. I zmarł w 1879 roku w wieku prawie sześćdziesięciu ośmiu lat.
  Następnie tron objął Napoleon III. Chciał też walczyć. Ale na całym świecie tylko terytorium Stanów Zjednoczonych pozostało niezdobyte przez Francję!
  A Napoleon III w 1890 roku rozpoczął wojnę z Ameryką. Ostatni kraj, który nie był własnością Francji.
  I ogromna armia pięciu milionów żołnierzy z całego świata wkroczyła na terytorium Stanów Zjednoczonych.
  Siły byłyby nierówne. Ale Amerykanie walczyli z Napoleonem III bardzo bohatersko.
  Zwłaszcza cztery dziewczyny: Monika, Leia, Gertruda, Anna! I walczyli jak kobry i bohaterki.
  Monika siekała mieczami, a gołymi metalowymi palcami u nóg ostrymi dyskami. I uderzał przeciwników.
  A wojownik śpiewał:
  - Chwała Ameryce!
  Leia również skaleczyła się obcą armią mieczami i syknęła agresywnie:
  - Chwała najlepszemu krajowi na świecie!
  A także bosymi stopami wystrzelił morderczego.
  Gertruda walczyła z ogromną armią, a także bosymi stopami, rzucała bardzo ostrymi igłami i uderzała we wrogów.
  W tym samym czasie dziewczyna pisnęła:
  - Jestem zawodnikiem takiej klasy, czyli super!
  Walczyła też Anna, bosymi stopami rzucając mordercze prezenty.
  I krzyknął:
  - Osiągnięcia są dla nas duże!
  Ale bez względu na to, jak walczyli, a nawet bardzo bohatersko, ta czwórka, ale przeważające siły Francuzów pokonały ich.
  Dziewczyny dostały się do niewoli. Tam byli rozbierani i brutalnie torturowani. Wykręcali ręce na stojaku, bili biczem i rozpalonym do czerwoności drutem. Gołe podeszwy palono ogniem, na bose pięty przykładano rozgrzane do czerwoności żelazo. Ale dziewczęta nigdy nie uznały nowego panowania Napoleona III.
  Po czym wysłano ich do pracy, prawie nagich w kamieniołomach. I Ameryka stała się nową francuską prowincją.
  Kiedy Napoleon III zmarł w 1903 roku w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat, Napoleon IV został cesarzem. Jego przybycie oznaczało nowe panowanie. Wzmocnienie roli sejmu i zmniejszenie wpływów szlachty. Stopniowo imperium światowe stawało się coraz bardziej demokratyczne.
  A w 1917 roku pierwszy człowiek poleciał w kosmos. W ten sposób otworzyła się era astronautyki.
  W 1922 roku ludzie polecieli na księżyc. I 1933 na Marsa. A do 1950 roku odwiedzili wszystkie planety Układu Słonecznego. Ale w 2000 roku rozpoczął się pierwszy lot do gwiazd, cała wyprawa kosmiczna. Oto taka sztuczna inteligencja tylko z powodu jednego małżeństwa Napoleona Bonaparte z rosyjską księżniczką.
  Jak los całej ludzkości zależy od najmniejszego przypadku.
  
  UPADEK PRZECIWKO CHINOM
  ADNOTACJA
  Oleg Rybaczenko i Margarita Korszunowa przenieśli się w XVII wieku na Syberię, gdzie wyruszyli na wojnę z imperium chińskim pod kontrolą dynastii mandżurskiej. Nieśmiertelni zabójcy zmieniają bieg historii, nie tylko w Chinach.
  Wojna szaleje jak huragan
  Chłopiec walczy z dużą armią...
  Przedzieramy się przez wściekłą mgłę
  Chociaż czasem jest to nawet za trudne!
  
  Wróg jest bardzo szalenie silny,
  Nadchodzi ciągła lawina...
  Pod szelestem jasnych szkarłatnych pędzących sztandarów,
  Ale, jak sądzę, dostaniemy bitwę w maju!
  
  Nie myśl, że możemy zostać pokonani
  Jesteśmy wielkimi wojownikami od Boga...
  I nie zostanie przerwana, znam nić życia,
  Chociaż czasami może to być bardzo surowe!
  
  Poznajcie w tym wielkość Rosji
  Że Ojczyzna jest cenniejsza niż wszystko ...
  I będzie bardzo silny rosyjski dom,
  I rusz faszystowskiemu nikczemnikowi prosto w twarz!
  
  Nie wierzcie, nie łamcie Rusi Hordy,
  Który nie klęczy...
  Walcz bez umiaru, nie bój się,
  W imię nowych pokoleń Genus!
  
  Za dom Rosji, za jej stogi siana,
  Będziemy walczyć bardzo zaciekle...
  Niekończące się spełnienie marzeń
  Nie jesteś wojownikiem z duszą błazna!
  
  Tutaj składasz przysięgę Ojczyźnie,
  Zostań wojownikiem wielkiego Svaroga...
  Nie, nie buduj szczęścia na krwi,
  Kiedy nie ma Boga w sercu Jezusa!
  
  Możemy osiągnąć nowe sposoby,
  Wielkość kraju, który kwitnie ...
  I zabij potwora z wytrzeszczonymi oczami,
  Aby planeta wkrótce stała się rajem!
  . ROZDZIAŁ 1
  Chłopiec i dziewczynka oraz cztery czarownice trafiły na południową Syberię i odparły atak Chińczyków. Była to mało znana wojna, kiedy w Chinach rządzili Mandżurowie, którzy aktywnie rozwijali się w różnych regionach Azji.
  I tak zaatakowali Rosjan w rejonie Tybetu. A prawdziwa historia, udało im się zabrać część terytorium. Co więcej, Rosję w tym momencie osłabiła wieśniaczka i wojna kozacka Stenki Razina. Tak, a wojska musiałyby zostać przeniesione na bardzo duże odległości.
  Ale nieśmiertelny chłopiec i dziewczynka oraz cztery terminatorki przybyły z pomocą rosyjskiemu fortowi.
  Ogromna chińska armia szturmowała nowo wybudowaną rosyjską fortecę. A siły były wyraźnie nierówne.
  Jest tylko tysiąc Rosjan i dwieście tysięcy Chińczyków. A wydawało się, że nie ma szans.
  Ale sześciu klasowych wojowników jest super gotowych do walki.
  Oleg Rybaczenko na ścianie. Nieśmiertelny chłopiec, wyglądający na około dwanaście lat, bosymi stopami rzuca igły. I uderza nacierających Chińczyków. Tuzin na raz.
  Rzuca igłami i Margaritą gołymi palcami. Dziewczyna niszczy przeciwników i piszczy:
  - Moja wielka moc!
  I dzielnie walczy.
  Natasha również rzuca potężnym bumerangiem gołymi stopami. Jak miażdżyć przeciwników i piszczeć:
  - W imię wielkiej chwały!
  Następnie Zoya tnie Chińczyka mieczami, a jednocześnie bosymi stopami rzuca igły z trucizną. I śpiewa sobie:
  - W bezkresie Rusi,
  Możemy uratować każdego!
  I znowu miecze spadają na przeciwników. A jeśli siekają, to bez litości.
  Ale kiedy Aurora zaczęła niszczyć i rzucać bumerangami gołymi stopami, to jest to całkowite zniszczenie. A zabici Chińczycy padają pod ciosami czerwonego diabła.
  A dziewczyna ryczy:
  - Zmiażdżę i rozerwę wszystko!
  I jak on weźmie i tnie obydwoma mieczami!
  A z jej gołej pięty leci ostry i przeszywający dysk. To na ogół dziewczyna totalnej śmierci.
  A oto Swietłana w decydującej bitwie. Jak dręczmy Chińczyków i tnijmy ich mieczami na małe kawałeczki.
  Dziewczyna przewinęła motyla i siedmiu wojowników Niebiańskiego Imperium zostało zarąbanych na śmierć.
  A potem ostre, trujące igły wylatują z bosych stóp. I zadziwić Chińczyków.
  Oleg Rybachenko walczy z żółtymi wojownikami. Jego miecze migoczą jak śmigła.
  Chłopiec śpiewa z entuzjazmem:
  - Będę najsilniejszym mistrzem świata,
  Pokonamy Amerykę, Chiny!
  I znowu chłopiec rzuca ostre gry gołymi palcami dziecięcych nóg. I dwa tuziny zabitych Chińczyków padają jednocześnie.
  Oto taka bitwa. W rzeczywistości carska Rosja z czasów przedpiotrowych utraciła część swojego terytorium. Ale tutaj rosyjscy rycerze walczą i nie zamierzają się poddać.
  Oleg Rybachenko walczy i śpiewa:
  - Ale jesteśmy rycerzami pełnymi rosyjskiego ducha,
  Kaci nigdy nie usłyszą naszego stłumionego jęku!
  I znowu chłopiec rzuca bardzo ostrymi i silnymi truciznami, gotowanymi przez czarownice, bardzo cienkimi igłami!
  Dziewczyna Margarita jest obok niego. A także jej nogi rzucają takie śmiercionośne igły. A ręce tną atakującego Chińczyka. Wojownik niszczy przeciwników i śpiewa:
  - Jestem taki fajny, jak demon wszystkich krajów ...
  Dima, Dima, Bilan! Dima, Dima Bilan!
  Władca wszystkich krajów!
  Natasha również ścina Chińczyków i śpiewa:
  - O świcie wieczornym nie damy zwyciężyć Szatanowi!
  Z jej bosych stóp wylatują też śmiercionośne igły.
  Następnie Zoya niszczy wrogów. A z tej dziewczyny wydają się emanować wibracje kolosalnej energii.
  A bumerangi i ostre igły lecą od bosych stóp piękności.
  Wojownicy piszczą:
  - Jestem wielkim bosym snem i pięknem!
  I znowu rzuci w przeciwników czymś niezwykle śmiercionośnym.
  Ale kiedy Aurora prowadzi młyn i ścina Chińczyków, to jest szczyt unicestwienia.
  A potem ruda będzie rzucać przekłuwającymi igłami bosymi stopami. A martwi żółci wojownicy upadają.
  Ale kiedy Svetlana lupanet. A jednocześnie z jej gołych nóg wylatuje cała masa igieł, które przebijają i zabijają wszystko.
  A wojownicy piszczą:
  - Więc, więc, więc - zdobądź faszystę za grosz!
  A jej bose stopy znów zostaną śmiertelnie rzucone w Chińczyków.
  Natasza, siekając mieczami żółtych wojowników, zauważyła:
  - Z nazistami było coraz łatwiej!
  Swietłana, przechodząc obok młyna, zauważyła:
  - A z nami, dziewczynami, zawsze jest łatwo!
  Aurora, powtórzyła odbiór wentylatora i mruknęła:
  - Ze mną nie będziesz się nudzić!
  I śmiertelne żądło leci z jej bosych stóp.
  A Zosia weźmie to i piszczy:
  - Nie jesteśmy karaluchami, jesteśmy dziewczynami - wielkiej chwały!
  I znowu coś wyleci spod jej bosych stóp i uderzy we wroga.
  Dziewczyny wzięły sobie to zadanie do serca.
  Ta twierdza jest prawie jedyną rosyjską twierdzą w okolicy. W budowie jest jeszcze kilka miast. Dobrze, że Chińczycy nie wystawili głowy nad Amur. Ale Rosja w prawdziwej historii straciła kawałek swojego terytorium. Bardzo agresywna dynastia u władzy w Chinach. Jednak to dziewczęta są w stanie zmusić pułki Lucyfera do ucieczki.
  Oleg Rybachenko przecina Chińczyka. A gdy chłopiec śpiewa:
  - Najwyższą klasą będzie...
  A potem bumerang rzucony bosą stopą chłopca leci i okrzyk:
  - Jeżozwierz pokaleczy wszystkich!
  Margarita również rzuciła na wroga to, co jest morderstwem. Zmiażdżyła go na kawałki i pisnęła:
  - Jestem bosym snem i wielką pięknością!
  A jej stopa będzie rzucać dzikimi dyskami.
  Następna w bitwie jest Natasza. A także rzuca na wroga, co dzieli przeciwników.
  I robi to bardzo sprytnie.
  A jej bose stopy rzucają zwykłymi, śmiercionośnymi igłami.
  Następnie Zoya w walce. A także rzuca we wroga wszelkiego rodzaju swastykami i bumerangami.
  I kosi wroga.
  Następnie, w miarę upływu czasu:
  - Chwała dobremu królowi!
  Ale w bitwie i Aurorze. Niszczy również wrogów z Chin. A jeśli rzuci, to rzuci ze śmiertelną siłą.
  A podczas śpiewania:
  - Tak, w imię ziemi rosyjskiej!
  A także śmiercionośne ładunki wylatujące z jej bosych stóp.
  Swietłana również nie zawodzi wroga. A z jej bosych stóp leci coś, co przynosi oczywistą śmierć.
  A wojownik śpiewa:
  - Nigdy się nie poddamy! Kłopoty nie przyjdą do Rusi!
  I znowu Chińczycy zostaną skrzywdzeni. A on weźmie to bez ceregieli i posiekie.
  Sześciu wojowników i wojowników mocno uderzyło. I tnie wroga i rzuca bosymi stopami.
  Oleg Rybachenko, ścinając Chińczyków, śpiewał:
  - Gwiezdny wojowniku, twój róg dmie na próżno -
  Wasz kraj jest daleko w wątpliwej chwale...
  Płomień bitwy drży między wierszami -
  W jednostronnej grze bez zasad!
  I kolejny bumerang leci bosymi stopami chłopca, podrzynając gardła tuzinowi Chińczyków.
  Chłopiec, jak widzimy, jest wojownikiem.
  A Margarita też jest w bitwie. I tak jej bose stopy działają. Eksterminuje wrogów bez wątpienia wyjątkowo fajnie.
  A jej miecze są jak oprawcy.
  Wojownik piszczy:
  - Niech będzie chwała!
  Natasha również strzela bosymi stopami i rzuca śmiercionośnym. A jednocześnie aktywnie tnie mieczami.
  Sygnały dźwiękowe w tym samym czasie:
  - Moja świta to państwowa załoga!
  Następna w walce jest Zoya. Również diabeł najwyższego poziomu unicestwienia. Jak trzymać motyla mieczami. A potem będzie brał i rzucał uderzające elementy bosymi stopami.
  Po czym przechodzi:
  - Armia się raduje - posuwa się naprzód!
  I cała linia ściętych chińskich wodospadów.
  Dziewczyna śpiewa do siebie:
  - Zoya uwielbia zabijać! Ach ta Zosia!
  A oto Aurora w szybkiej ofensywie. A raczej agresywna obrona. I za pomocą bosych stóp powala wrogów.
  I jednocześnie piszczy. A kiedy jej szable przemkną jak ostrza kultywatora, wtedy trzy tuziny Chińczyków zostaną rozerwane na kawałki!
  A Aurora piszczy:
  - Harmonijne akordy, flaga Rosji jest bardzo dumna!
  A teraz jej bosy obcas zmieści chińskiego generała w podbródku. On weźmie i upadnie.
  Zoya jest agresywna w walce. Tnie swoich wrogów i piszczy:
  - Zwątpimy i zabijemy wszystkich!
  A z bosych stóp lecą takie sztylety.
  Svetlana też nikogo nie zawodzi. I niszczy wrogów, jak kosa ścina trawę. Chińczycy zawodzą.
  Dziewczyna krzyczy:
  - Szalona Igła! Wynoś się z podwórka!
  Oleg Rybachenko ścina mieczami bandę żółtych wojowników. A potem bosymi stopami rzuci gwiazdkę i krzyknie:
  - Moja armia jest najsilniejsza!
  Terminator, jak widać, jest u szczytu niszczenia wrogów. I robi to z wielką pasją.
  A spomiędzy jego bosych stóp wylatuje kolejny dar śmierci. I jak to wypełnia Chińczyk wspinający się po ścianie.
  Żółci wojownicy to fanatycy. Ułożyli już całe stosy trupów. A oni wciąż się wspinają, wspinają i wspinają!
  Ale chłopak i dziewczyna są tylko ucieleśnieniem śmiercionośnej mocy. A kiedy się tną, plamy krwi lecą we wszystkich kierunkach i bardzo daleko.
  Oleg Rybaczenko śpiewał:
  - Heroizm to wyczyn chwalebny,
  Jesteśmy zdobywcami planet!
  Małgorzato, ta niespokojna dziewczyna śpiewała:
  Nie zatrzymamy się ani na chwilę.
  Słychać czyjś stłumiony krzyk!
  A także z bosych stóp dziewczyny lecą niszczycielskie i mordercze igły. Uderzając w Chińczyków jak kłosy pszenicy. Tak, dziewczyna Margarita jest prawdziwym terminatorem.
  Natasza, ścinając Chińczyków, śpiewała:
  - A dziewczyna pomyślała, miażdżąc żółć,
  Że życie jest dobre i że życie jest dobre!
  Potem znowu igły wylatują z jej bosych stóp.
  Zoya minęła wiatrak z szablami i zapiszczała:
  - Zabiję wszystkich wrogów i uwierz mi, nie żartuję!
  A nogi wojownika wystrzeliły kilka gwiazd.
  A piękność śpiewała:
  - Akt wojskowy - Trafiłem pięciocentówkę!
  Aurora, tnąc bez zbędnych emocji, wydała:
  - Czeka nas wielki sukces! Zaufaj mi, nie będzie lepiej!
  A także jak bose stopy, które zabójstwa zostaną uruchomione.
  Wtedy będzie piszczeć:
  - Jestem cholerną kobrą!
  Swietłana nie ma litości dla Chińczyków. I tępi jak mrówki. A jednocześnie śpiewa:
  - Nie będzie jak na śmieci,
  Zabieraj szybko nogi!
  A teraz spod jej bosych stóp wylatują mordercze prezenty. To jest najfajniejsza pani!
  A także ryczy:
  - Będzie nasze zwycięstwo w świętej wojnie!
  Oleg Rybachenko staje się coraz bardziej aktywny. I tnie obiema rękami, a nawet wziął fajkę do ust i pluje na Chińczyka igłami. Niszczy przeciwników i piszczy do siebie:
  - To jest nasze zwycięstwo -
  Pełny obrót i ruszaj!
  I znowu terminator tnie jak szalony. A jednocześnie rzucać tym, co zabija bez litości.
  Margarita jest również w walce. Zdesperowana dziewczyna. A jeśli wystrzeli bumerang bosą stopą, to nie mniej niż tuzin ściętych Chińczyków.
  Wtedy dziewczyna zaśpiewa:
  - Och, mam duży helikopter,
  Cóż, moje serce śpiewa ze szczęścia!
  I śmiercionośna gwiazda leci z gołej pięty dziewczyny. Tak, to jest piękno najwyższych akrobacji. A śmierć sieje na prawo i lewo.
  Natasha również eksterminuje Chińczyków na wszelkie sposoby.
  A gdy śpiewa:
  - Pisk, pisk, pisk...
  Oliver znalazł Twista!
  A śmiercionośny prezent wylatuje z jej bosej stopy.
  Więc Zoya podciągnęła się... Wzięła ją i splunęła na wroga z tuby. Potem porąbała młyn mieczami. Wtedy jej bose stopy wzięły udział i rzuciły piekielny prezent śmierci.
  I Chińczycy upadli. Jakby polizał je miotacz ognia.
  A tutaj w bitwie i Aurorze. Również szybka dziewczyna. I czerwona śmierć, i piekielny płonący promień. I on to weźmie, on to pokroi.
  Nie, nic tego nie powstrzyma.
  Nawet czołg Maus.
  Oto Aurora i przybija Chińczyka. Co jest niezwykle fajne, z szalonymi symbolami i mieczem.
  A miecze czerwonej harpii nie ustaną ani na chwilę.
  W tym samym czasie Aurora piszczy:
  - Moja ojczyzna jest ojczyzną komunizmu!
  A także z jej bosych stóp, jak lot czegoś niezwykle śmiercionośnego.
  I znowu dziewczyna jest w powietrzu.
  I wtedy Aurora przypomniała sobie, jak naprawdę walczyła z Myszą w jednej z alternatywnych historii. Wtedy alianci zawarli rozejm z III Rzeszą i korzystając z braku bombardowań Niemcy wprowadzili Mysz do produkcji.
  Tak, te czołgi naprawdę perliły się jak zwierzęta. A ich postępy były straszne.
  Ale nie dla terminatorek. Walczyli z nazistami z zimną krwią i jednocześnie szybko.
  I pokazali mamę Kuzmy! A wojownicy walczyli dzielnie.
  A teraz rudowłosa Aurora tnie mieczami. I kosić wrogów, jak kultywator.
  Wtedy będzie piszczeć:
  - Zabijam to!
  Swietłana też nie jest nieśmiała w walce. Chińczycy są eksterminowani. A jednocześnie bosymi stopami to, co sieje śmierć, rzuca.
  I jednocześnie krzyczy:
  - Kosmiczna brawura -
  Będzie wielka serenada!
  I mrugnij do wrogów!
  Wtedy wypluwa z rurki!
  A potem Oleg Rybachenko się rozproszy. I nie tylko rzucajmy w Chińczyków igłami, ale także bumerangami stopami.
  Oto złapany szybki terminator.
  A jednocześnie śpiewa:
  - Wrogowie nas nie powstrzymają,
  jeśli słabi pomogą!
  I nie biegnij, nie biegnij...
  Jeśli nie do przodu!
  A Oleg będzie gwizdał.
  A Margarita wzięła go i bosymi stopami rzuciła niszczycielskim i śmiertelnie morderczym. A jednocześnie śpiewała:
  - To będzie wiadomość od kobry!
  A dziewczyna mruga i piszczy!
  Natasza też nie jest chybiona w bitwie. Wzięła go i gołymi palcami rzuciła ostrą swastykę. Przebiła mnóstwo chińskich i pisnęła:
  - Za moją Ojczyznę!
  A potem jest Zoya w bitwie. A także rzuca ładunki na wrogów bosymi stopami.
  I piszczy z zębami:
  - Jestem takim wojownikiem, naprawdę terminatorem!
  Po tym dziewczyna rzuca się mieczami. I krzycz na całe gardło.
  - Banzai!
  Dziewczyna, jak widać, nie ustaje w walce. I będzie ciąć bez zbędnego antymonu.
  Aurora również podejmie się eksterminacji. Chińczycy miażdżą samych siebie, bez żadnego sarkazmu. I żółci wojownicy padają, jakby byli rozdarci na pół.
  A rudowłosa dziewczyna krzyczy:
  - Płomień komunizmu nad światem!
  I znowu weźmie i tnie dwoma mieczami. A potem wypluć z tuby. I zasadź to na wrogu.
  Tak, Aurora to piękno i doskonałość sama w sobie.
  Chociaż Swietłana nie jest gorsza. Zaaranżowała także pobicie i zabicie Chińczyków w naturze.
  A jej bose stopy rzucają prezenty zniszczenia w żółtych wojowników. Tak, robią to wszystko na wysokiej fali.
  Swietłana krzyczy:
  - Walka będzie krwawa, święta i słuszna!
  A z jej bosej stopy znów pękło coś śmiercionośnego. A jak weźmie i uderzy Chińczyka!
  Tutaj dziewczyny naprawdę się rozpadły. I nie dają ani kropli. Oto kobiety - wszystkie kobiety, kobiety!
  Oleg Rybachenko w porywającym ataku. Zabili już wiele tysięcy Chińczyków. Atak wojowników tego żółtego imperium osłabł.
  Oleg pisnął:
  - Najwyższa miara zwycięstwa!
  Margarita wzięła go i gołymi palcami rzuciła śmiercionośne, i to ostrzejsze niż brzytwa.
  Wtedy dziewczyna zaśpiewała:
  - Rzucamy wyzwanie burzom,
  dlaczego i dlaczego?
  Życie w świecie bez niespodzianek -
  Niemożliwe dla nikogo!
  Margarita wypluła cały rząd fajek na Chińczyka i kontynuowała:
  - Niech powodzenia - niepowodzenia,
  I skacz w górę iw dół!
  Tylko w ten sposób, a nie inaczej -
  Tylko w ten sposób, a nie inaczej...
  Niech żyje niespodzianka!
  Niespodzianka! Niespodzianka!
  Niech żyje niespodzianka!
  Niespodzianka! Niespodzianka!
  Niech żyje niespodzianka!
  I tylko w górę - ani milimetra w dół!
  Dziewczyna wykazywała dość bojowy nastrój.
  Natasha jest również w samym epicentrum bitwy. Jak wybuchający wulkan. I rzuca igły gołymi palcami. Uderza przeciwników. I zostawia z nich zwłoki.
  Wtedy dziewczyna zaśpiewała szczerząc zęby:
  - Jesteśmy takimi terminatorami, jak wymarzone roboty i wielka piękność!
  A oto dziewczyna, która tnie bekhendem mieczami. I wyciąć wiele osób.
  Zoya również jest w samym środku walki. Walczy o siebie, szczerzy zęby i ryczy:
  - Nikt nas nie powstrzyma!
  A z jej bosej stopy dysk przetoczył się przez Chińczyków. Który poderżnął wiele gardeł. I armie niebiańskiego imperium zakrztusiły się.
  A dziewczyny coraz bardziej naciskają.
  Oto jak Aurora uruchomi coś, co tnie metal. Zetnie masę głów, które uformowały się w kopce. I skoczy, poleci w górę i weźmie, ryk:
  - Mam na imię moja pięść!
  I znowu machnął dwiema szablami, a Chińczyk puścił bebechy. Ale jednocześnie nie bądź trochę zawstydzony.
  A jej bose stopy wystrzeliwują śmiercionośne bumerangi. Które głowy są koszone w szeregach.
  Wtedy rudowłosy wojownik piszczy:
  - Nie będziemy w kablu!
  Niech zapanuje szczęście na ziemi!
  I więcej wyciągnie z fajki swoimi szkarłatnymi ustami i śliną. A wojownicy niebiańskiego imperium upadną, jak kulisi z mąką.
  Więc Svetlana pokazała się w bitwie ..
  Przewróciła przeciwników wrzącą wodą. A ci poparzeni wezmą to i będą krzyczeć bardzo dziko.
  Swietłana piszczy:
  - Moje zabójstwo!
  A bosą stopą rzuci parę bumerangów. Wytnie dużo Chińczyków.
  I wyciska wiele trupów.
  Tak działają hitlerowcy.
  I bez zbędnych ceregieli wycięli dla siebie imperium Chin. Nie, mają nawet specjalny takt.
  Już teraz liczba zabitych Chińczyków sięga dziesiątek tysięcy. A dziewczyny po prostu dobrze się bawią i skaczą jak piłki.
  Oleg Rybachenko pokazuje również najfajniejsze akrobacje, jakie można sobie wyobrazić.
  A chłopiec tnie dwoma mieczami tak, że ręce, nogi i głowy latają na wszystkie strony.
  Oleg krzyczy:
  - Będzie, wierzę w nasze decydujące zwycięstwo!
  Margarita bosą stopą, rzucając niszczycielem, potwierdziła:
  - Tak, to będzie!
  A cała szóstka zaczęła siekać jeszcze aktywniej.
  . ROZDZIAŁ 2
  Po zniszczeniu prawie całej dwustutysięcznej chińskiej armii, sześciu wojowników ruszyło w głąb Niebiańskiego Imperium. Aby zapobiec ponownemu powrotowi Chińczyków do rosyjskich miast na Syberii.
  Tutaj wojownicy zaatakowali żółtych wojowników w najbliższym dużym mieście.
  Oleg Rybaczenko, ścinając żółte myśliwce i wymachując obydwoma mieczami, krzyknął:
  - W i rosyjscy carowie!
  A ostre igły wylatywały z jego bosych stóp. Uderzyli w chińskie myśliwce.
  Małgorzata, siekając mieczami żółtych wojowników, wzięła go i zaśpiewała:
  - Teraz tworzymy historię!
  A igły leciały z jej bosych stóp na żółtych wojowników.
  Następna jest Natasza w bitwie. Rzuca też prezenty śmierci i piszczy:
  - Przyszłość jest nasza! Chwała Wielkiej Rosji!
  A jej goła, wyrzeźbiona noga wyrzuci to ze straszliwą siłą. I pokrój Chińczyków w krwawą miazgę.
  Zoya również desperacko tnie. I rozwalił na pół chińskiego generała. I przeciąć mu kości.
  Po czym zawyła:
  - Za moje wielkie zwycięstwo!
  I bosymi stopami znów wystrzeli morderczy prezent. I znokautuj wielu chińskich myśliwców.
  Ale kiedy Aurora bierze udział w bitwie, jest ogólnie okropnie. Przecina chińskich żołnierzy na pół i bosymi stopami wystrzeliwuje mordercze prezenty. I tak miażdży żółtą armię.
  Nie, Aurora rzeczywiście jest nazywana czerwoną wiedźmą. A ona jest niezwyciężona.
  A śmiercionośne igły wylatują z jej nagich palców. Uderzają w Chińczyków i zapadają się jak worki z piaskiem.
  Aurora ryczy na całe gardło:
  Rosjanie mnie znają
  I nazywają to super!
  I znowu piękno jest jak rzucenie śmiercionośnej igły. A wróg jest przyszpilony jak chrząszcz.
  Aurora zabulgotała:
  - Możesz śnić, śnić źle!
  I znowu dziewczyna miota się jak bumerang.
  Tak, ta ruda - ani funta soli nie jadła w sprawach wojskowych. Jeśli młóci, to młóci.
  I znowu szybka i ognista dziewczyna atakuje.
  I tutaj Swietłana jest chętna do walki. I tak tnie i niszczy wszystkich. A jej miecze są jak lśniące błyskawice.
  I igły lecą od bosych stóp.
  Dziewczyna krzyknęła:
  - Moja wielka siła -
  Zagraj ze mną, aby zaprzyjaźnić się z krokodylem!
  Chłopak Oleg Rybachenko jak zwykle atakuje. Jest szybką mangustą. Sieka i rzuca gwiazdami we wroga.
  A młody wojownik woła:
  - Przejdźmy do ofensywy
  Pokonajmy wszystkich Chińczyków!
  A oto chłopiec w ataku.
  A dziewczyna Margarita w wielkim podnieceniu miażdży żółte wojska. A jej nagie palce rzucają prezenty śmierci.
  A dziewczyna ryczy:
  - Wygram!
  I znowu cały deszcz igieł spływa z jej bosej stopy.
  A igły są śmiertelne i zatrute.
  Małgorzata w ofensywie. Chińczycy są wobec niej bardzo twardzi. A dziewczyna jest ucieleśnieniem horroru.
  Chociaż piękny wojownik.
  A teraz kawałek śmierci znów odlatuje z jej bosej stopy. Co uderza w wrogów.
  Natasza w dzikim locie. Tnie Chińczyków na kawałki. A jej miecze nie znają litości.
  Wojownik ryczy:
  - To będzie nasze wielkie zwycięstwo!
  A z bosych stóp piękności znów lecą bardzo śmiercionośne i niebezpieczne igły.
  Uderzyli w Chińczyków w dużych ilościach. Jakie dziewczyny są naprawdę fajne.
  A w ofensywie nie dają nikomu zejścia.
  Ale Zoya nie wie, nigdy nie ma ani słowa. Przebija się do przeciwników. A jej miecze są jak oprawcy.
  Zoya krzyczy na całe gardło:
  - Nie znam litości - tylko śmierć!
  A jej bose stopy będą rzucać tak, że Chińczycy nie będą mogli się oprzeć!
  I odwrotnie, wojownik przyspiesza z każdą minutą. Oto lodowisko w ofensywie.
  Aurora jest również taką fajną dziewczyną. Nie cofa się i nie poddaje. I wszystko jej się udaje.
  Tutaj rzuciła stalowym wachlarzem gołymi stopami. Ścięła chińskich żołnierzy i syknęła:
  - W czerwonym imperium wybuchnie ogień, który ogrzeje całą planetę!
  I znowu coś, co specjalnie zabija muchy z jej bosej stopy.
  I wojownik znów jest na wysokiej pozycji.
  A oto Swietłana w bitwie. Nie odbiega od planu. I tnie się z dziką presją. A ostry dysk wylatuje z jej bosych stóp. Który słynie z przecinania przeciwników.
  Swietłana piszczy z dziką furią:
  - Rozerwę was wszystkich!
  A dziewczyna jest w ofensywie. A jej bose stopy są takie zwinne.
  W dalszej części bitwy Oleg Rybachenko jest rozdarty. Oto zdesperowany chłopiec-terminator. Wiąże się to z kolosalnymi siłami i presją dzikiego chłopca.
  A oto dziecko rzucające bumerangiem bosą stopą. Tak, a przeciwnicy stracili jednocześnie dwa tuziny głów.
  To jest naprawdę - naprawdę śmiercionośna siła.
  Oleg śpiewał:
  - Moje pismo jest proste -
  Nie lubię ciągnąć kota za ogon!
  I ostrze wyleciało z gołej pięty chłopca, i jak Chińczycy zostaną pobici. Dosłownie stracili ducha i odwagę.
  Oleg zauważył z dziką wściekłością:
  - Nigdy nie mów słowa nie!
  Chłopak atakuje... Wtedy przypomniał sobie Władimira Kliczko. Tak, ten bokser mógłby wrócić na ring. A dlaczego nie spróbować? Jeśli jest jeszcze zdrowie, to sam Bóg nakazał ci walczyć!
  Chłopiec terminatora w ataku. Miażdży Chińczyków i śpiewa:
  Młody przyjacielu zawsze bądź młody
  Nie spiesz się, aby odpocząć...
  Bądź wesoły, odważny, hałaśliwy -
  Trzeba walczyć - więc walcz!
  Człowiek z twardością -
  Pokonać was wszystkich z rzędu!
  Jestem wiecznym chłopcem z duszą,
  Co daje wynik!
  Wieczny chłopiec I dusza
  I nie cofaj się!
  Młody wojownik i wieczne dziecko we wściekłym ataku na Chińczyków. Pokaże się z jak najlepszej strony.
  Margarita również miażdży żółtych wojowników i śpiewa:
  - Nigdy się nie poddamy!
  I odcięła dużo chińskiego, dodając z chichotem:
  - Nie, wierz mi nigdy!
  A dziewczyna znowu rzuciła ostrymi, trującymi igłami.
  Jest w szybkim i unikalnym ruchu.
  Natasza w walce jest szybka i groźna jak Walkiria. Walczy dzielnie. I powalić Chińczyków.
  Często walczyła na niebie. Była doskonałym asem pilotem. Musiała walczyć w piechocie.
  Ale teraz Natasha zajęła się Chińczykami. I młóćmy z całą wściekłością.
  A bumerangi i igły latają u jej bosych stóp. Miażdży wroga.
  Dziewczyna śpiewa:
  - Ale wierzę w wschód słońca,
  Rozproszy ciemność więziennego lochu!
  Zoya atakuje Chińczyków. I mocno się wyrywa. A jej bose stopy powalają wrogów bez przerwy.
  Wojownik w ruchu. Jest jak kobra, która skacze i skacze do siebie.
  Dziewczyna o złotych włosach krzyczy:
  - Przyszłość jest nasza
  Jesteśmy jak Rycerze Jedi!
  A teraz weźmie to z kolei i uderzy.
  Następna w ataku jest Aurora. Miażdżąca i walcząca dziewczyna w czerwonym kolorze. Przeszła do ofensywy, jeszcze bardziej podkręcając tempo. Jej miecze są jak ostrza wiatraka.
  Ognista piękność wydana:
  - Będzie takie szczęście dla całego świata!
  I znowu dziewczyna wpada w dzikie tempo. To jest prawdziwa bogini wojny.
  Svetlana również śpiewa, podskakując:
  - Sto za setką, pułk za pułkiem,
  Rycerze rosyjscy przecięci mieczem!
  A teraz jej bose palce rzucą to, czego tarcza nie może odeprzeć.
  Oto dziewczyna. Prawdziwy meger.
  Natasha ćwierka z uśmiechem zębów:
  - Nie ucz mnie!
  I rzuca śmierć bosą stopą.
  Aurora zgadza się:
  - W ogóle nie ma nas czego uczyć!
  Wojownicy przyspieszają swoje ruchy. Na razie prawie całe miasto jest usłane trupami. Tak, Chińczycy wpadli w eksterminację. Jest tylko sześć osób, ale pracują dla całej armii.
  Oleg Rybachenko przypomniał sobie historię jednego człowieka z rodzaju elfów. Trafił do Trzeciej Rzeszy i udało mu się przekonać go do wysłania do Luftwaffe.
  Tak, elf, choć niskiego wzrostu, jest bardzo szybki, silny i ma doskonałą reakcję. Ogólnie rzecz biorąc, elfy przewyższają ludzi kondycją fizyczną i szybkością myślenia. A w samolocie elf, a nawet królewska krew, sam czuje się jak orzeł.
  I ten wojownik był w stanie zestrzelić 538 samolotów wroga w dniu urodzin Führera 20 kwietnia 1944 r., A on sam nigdy nie został zestrzelony.
  Za pierwsze dwieście samolotów elf otrzymał Krzyż Kawalerski Żelaznego Krzyża z liśćmi dębu, mieczami i brylantami. Ponad trzysta już Order Orła Niemieckiego z brylantami. Ponad czterysta Krzyży Kawalerskich Żelaznego Krzyża ze złotymi mieczami z liści dębu i diamentami. A za pięćset pamiątkowych samolotów - Wielki Krzyż Żelaznego Krzyża. W ten sposób elf zebrał rekordową liczbę nagród, a pod tym względem pokonał nawet Hermanna Goeringa i otrzymał stopień pułkownika.
  Chociaż walczył w samolocie jako szeregowiec.
  Tak więc, choć tak wybitny as pojawił się w Luftwaffe, nie wpłynął zbytnio na przebieg wojny. Rzeczywiście, jeśli weźmiemy pod uwagę pierwszych sześć asów Luftwaffe w prawdziwej historii, zestrzelili oni łącznie ponad półtora tysiąca samolotów. No i ile to pomogło Wehrmachtowi?
  Chociaż liczba zestrzelonych samolotów mogła być przesadzona przez propagandę Goebbelsa.
  Wiele z tych liczb mocno wątpiło.
  Ale elf uczciwie zestrzelił tyle samochodów, ale sam nie stracił ani jednego wojownika.
  Ale wtedy Oleg Rybachenko spotkał się z nim i zapytał:
  - Dlaczego trzymałeś się Trzeciej Rzeszy, która jest uważana za siłę zła?
  Elf zauważył logicznie:
  - Ponieważ w ogóle nie ma siły dobra na świecie! Czy uważasz, że Stalin i jego sojusznicy są święci?
  Oleg zauważył z uśmiechem:
  - Ale w ZSRR, po zestrzeleniu tylu samolotów, bylibyście uważani za Boga z dużej litery! I tak powinniście być spluwani i przeklęci!
  Elf szczerze zauważył:
  - W październiku czterdziestego drugiego roku, kiedy zaczął walczyć za Rzeszę, wynik wojny nie był jeszcze oczywisty. Jak myślicie, nie mam szans znaleźć się w gronie zwycięzców?
  Oleg Rybachenko odpowiedział szczerze:
  - Jeśli uciekniesz do ZSRR, myślę, że zostanie ci wybaczone i zaakceptowane. Bohaterowie i wielcy wojownicy są doceniani wszędzie!
  Elf uśmiechnął się promiennie i odpowiedział:
  - Dziękuję Ci za ofertę! Ale kiedy druga wojna światowa się skończy, wrócę na swoją planetę z nagrodami... I oczywiście nie będzie miało dla mnie znaczenia, że Niemcy przegrali. Najważniejsze, że pokazałem się jako bohater i wszedłem do historii lotnictwa jako najlepszy as wszech czasów!
  Oleg Rybachenko zauważył zirytowany:
  Ilu dobrych ludzi zginęło przez ciebie!
  Elf zapiszczał, przypominając sobie logicznie:
  - Jest też Rudel... On też jest nadczłowiekiem!
  Oleg skinął głową.
  - Rudel... Tak, to jak bohater komiksu!
  Elf mruknął:
  - Byłem, jestem i będę wojownikiem! Więc postaram się doprowadzić moje konto do tysiąca!
  Oleg Rybachenko wątpił:
  - Czy możesz to zrobić? 9 maja 1945 r. kapituluje III Rzesza!
  Elf przymilnie zapytał:
  - Czy możesz dokładniej powiedzieć, kiedy, gdzie i o której godzinie, jakimi siłami zaatakują Czerwoni i Alianci?
  Oleg zapytał zdziwiony:
  - A po co ci to?
  Elf odpowiedział szczerze:
  - Chcę banalnie przeciągnąć wojnę, żeby zabawa trwała dłużej!
  Oleg następnie wyjął pistolet i odpowiedział:
  - Mógłbym cię zastrzelić, ale nie zrobię tego!
  Elf był zaskoczony
  - I dlaczego?
  Oleg Rybaczenko stanowczo stwierdził:
  - Niech sumienie cię ukarze!
  I rozstali się...
  Oleg Rybaczenko pomyślał, że nie zabił tego elfa na próżno. Ile jeszcze samolotów zestrzeli. To będzie po prostu straszne.
  I chłopiec ponownie wystrzelił bumerang śmierci gołymi stopami.
  Margarita aktywnie eksterminuje Chińczyków w bitwie. Jej bose stopy są tak trafnie pobite zabójczymi prezentami, że jesteś po prostu zdumiony.
  Dziewczyna Supermana.
  I jej aktywność w bitwie, jak łasica.
  Nie, nikt nigdy nie przestraszy takiej dziewczyny, nawet jeśli są dwa miliardy Chińczyków.
  Ale co ma zrobić Małgorzata?
  Ona broni swojego kraju.
  Oleg Rybachenko, ścinając Chińczyków, śpiewał:
  - Nie ma piękniejszej Ojczyzny Rosji,
  Walcz o nią i nie bój się...
  Nie ma piękniejszego kraju we wszechświecie -
  Cały wszechświat jest pochodnią światła Rusi!
  Chłopiec podskoczy i przyspieszy, mordując wszystkich nogami.
  Natasza też walczy i śpiewa:
  Fatalny rok, nie możesz mi uwierzyć
  Tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć...
  Przestań chodzić w kółko
  Diabeł obróci się ze złotymi rogami!
  A dziewczyna znowu bosymi stopami rzuci zabójczy prezent.
  Zoya też jest w bitwie, nakręciła się i walczy. Aktywna dziewczyna. A jeśli tnie mieczami, wszystko leci tak daleko.
  A jej bose stopy tak aktywnie rzucają prezentami. I tak wielu znokautuje wrogów.
  Tak, Chińczycy wyraźnie mają ciemne dni.
  Aurora uderza bez litości. A jej bose stopy są czymś więcej niż zabójczym. Jest to na ogół bogini unicestwienia.
  I jest w nim tysiąc diabłów.
  Swietłana z wielką pasją tłucze Chińczyka i piszczy:
  - Przyszłość jest
  Żebyśmy nie musieli być kotami!
  A jej gołe nogi znowu coś rzucą, a wrogowie zostaną rozerwani na strzępy.
  Walcząca dziewczyna - akrobacje w niej!
  Po oczyszczeniu miasta z Chińczyków szóstka odpoczęła. Natychmiast napełniłem dzika i usmażyłem go w całości.
  Pokroili go na kawałki i zaczęli jeść.
  Natasza zauważyła:
  - Tutaj u Waltera Scotta rycerze jedli dużo na raz!
  Oleg Rybachenko zaśmiał się i przypomniał:
  - Czy też Dumas! Tak Portos zjadł całego barana!
  Natasza się roześmiała.
  - Owce? Dlaczego nie dzik?
  Oleg zaśpiewał w odpowiedzi:
  Cała twoja cholerna rodzina
  Mój wujek, który dostał dzika...
  Kiedy żył - ostrzegał mnie -
  Nie można wziąć żony od kanibali!
  Małgorzata potwierdziła:
  - To dzika piosenka! I chcę coś bardziej uduchowionego!
  Oleg zauważył:
  - Duchowy? To jest dobre!
  A chłopak coś zaśpiewał...
  Ale Aurora przerwała mu i zauważyła:
  - Trzeba nie śpiewać, ale działać.
  A dziewczyna wyjęła iPhone'a zza paska. Oleg uśmiechnął się, Natasza podała mu swoją i zaproponowała:
  - Zagraj w czołgi z rudą!
  Aurora zgodziła się:
  - Kocham tą grę!
  A dziewczyna-bohaterka zaczęła nabierać parametrów.
  Oleg Rybachenko objął flotę czołgów.
  Aurora ostrzegła:
  - Jeden czołg za jeden! Spróbuj pojedynku!
  Chłopiec zgodził się.
  - To się zgadza!
  Oleg wybrał najfajniejszy radziecki czołg lat czterdziestych - IS-7. Wspaniały samochód, który nigdy nie stał się seryjny. Ma wszystko, zbroję, broń i szybkość. Prawdziwa aureola!
  Zorza polarna E-75. Samochód jest gorszy. I cięższy, i mniejsza prędkość, rezerwa mocy, trochę słabszy i pistolet. IS-7 ma 130 milimetrów w porównaniu do 128 milimetrów w E-75. Pancerz Niemca jest być może grubszy, ale jest to równoważone dużym nachyleniem IS-7. A boki Fritza są wyższe... Wszystko tak, ale...
  Aurora przekłada E-75 na poziom M... A auto się poprawia. A silnik jest mocniejszy, a sylwetka jest znacznie niższa, a broń ma dłuższą lufę. A teraz zbroja się pogrubiła. Niemiecki czołg nadal waży dziewięćdziesiąt pięć ton, w porównaniu do sześćdziesięciu ośmiu ton radzieckiego. A po aktualizacji ma podobny układ i będzie teraz mocniejszy.
  A IS-7 i tak pozostał bez rozwoju. Tak więc w prawdziwej historii nikt tego nie przewidział.
  Cóż, Oleg, weźmy się w garść.
  Chłopak jednak nie jest stracony. Ponieważ wróg się zmodernizował, dzieciak coś zrobi i użyje muszli z piór. A potem będzie bardzo dobra walka.
  IS-7 się zbliża. Mimo to osiągi Niemca są wciąż lepsze.
  Aurora strzela z dłuższej lufy. Ale nadal nie mogę wejść.
  A terminator zbliża się i zawija tory. Mały wydaje się być bardzo pewny siebie.
  Aurora po kolejnym strzale wydobyła morał:
  - Mysz może zabić słonia!
  A bitwa trwała dalej, Oleg wbił pocisk armatni 130 mm w złącze kadłuba i wygrał. Pomimo wszystkich zalet.
  Ale ogólnie w czołgach lat czterdziestych są różne samochody. Bardzo groźny projekt - "Królewski lew". Masa wynosi sto ton, działo ma kaliber 210 mm, przedni pancerz ma nachylenie 300 mm, burty mają 200 mm, a silnik ma 1800 koni mechanicznych.
  To jest samochód - nawet IS-7 może tylko przebić się z boku i zamknąć. I to jest naprawdę świetne!
  Aurora śpiewała przez zęby:
  - To jest orzeł, lecący nad słońcem!
  I zamknij się...
  Po jedzeniu cała szóstka udała się do chińskich miast. Na razie konieczne jest doprowadzenie do zawarcia pokoju i zniechęcenie Mandżurów do ataku.
  Dziewczęta i chłopiec zaatakowali Chińczyków i ponownie zabili wielu mieczami i bosymi stopami.
  Następnie wojownicy strzelali ze zdobytych armat. I wielu Chińczyków zginęło.
  Oleg Rybaczenko zauważył:
  - Może lepiej grać defensywnie? A potem okazuje się, że jest brzydki?
  Aurora odpowiedziała:
  - Istnieje koncepcja wojny prewencyjnej!
  Oleg przypomniał:
  - Wiktor Suworow też próbował udowodnić, że wojna faszystowskich Niemiec z ZSRR była prewencyjna!
  Aurora uśmiechnęła się i warknęła:
  - Czy nie tak jest?
  Oleg potrząsnął głową.
  - Wątpliwe!
  Małgorzata wspominała:
  - Czytałem tę książkę. Na pierwszy rzut oka wygląda przekonująco. Ale jeśli kopać głębiej...
  Aurora skinęła głową na znak zgody.
  - ZSRR przygotowywał wojnę ofensywną i to jest fakt!
  Małgorzata zauważyła:
  - ZSRR przygotowywał wojnę ofensywną nawet po wojnie. Ale ofensywa nigdy się nie rozpoczęła!
  Oleg logicznie zauważył:
  - Jeśli Stalin planował ofensywę, to w późniejszym okresie, po uprzednim uzupełnieniu personelu swoich dywizji czołgami i innym sprzętem. A najnowsze lotnictwo właśnie zaczęło przybywać w jednostkach, nawet piloci go nie opanowali!
  Aurora również logicznie sprzeciwiła się:
  - Jeśli armia radziecka przezbrajała się, to armia niemiecka również nie stała w miejscu. Podczas gdy ZSRR produkował najnowsze samoloty, Fritz zwiększał produkcję najnowszych technologii.
  Opóźnienie przewagi Stalina nie wzrośnie. Wręcz przeciwnie, naziści, mając potencjał Europy, mogli dogonić Rosję w ilości sprzętu o lepszej jakości!
  Oleg Rybachenko wątpił:
  - Dlaczego uważasz, że ich jakość była lepsza?
  Aurora szczerze odpowiedziała:
  - Ale wygrali w czterdziestym pierwszym roku! Jeśli zostali pokonani w mniejszej liczbie, być może byli również lepsi w jakości!
  Geniusz chłopca wątpił:
  - Nie sądzę!
  Małgorzata zauważyła:
  - Czterdziesty pierwszy rok to tajemnica. Dlaczego formalnie silniejsza Armia Czerwona przegrywała bitwę za bitwą. A potem, stając się formalnie, aw rzeczywistości słabsza, zaczęła wygrywać?
  Oleg Rybaczenko odpowiedział:
  - To wielka tajemnica II wojny światowej!
  Natasza zaproponowała:
  - Nastąpiła interwencja sił wyższych!
  Oleg skinął głową.
  - Naprawdę coś było!
  Augustyn warknął:
  - Nasze bożki są całe we krwi, nasi bogowie to bogowie wojny!
  Zosia zgodziła się.
  - Pokryty krwią i bogami wojny!
  Po tym, jak Oleg i Aurora zaczęli grać w strategię drugiej wojny światowej. Aurora dla Hitlera, Oleg dla Stalina.
  Doszło już do prawdziwej wymiany ciosów. Aurora wykorzystała nieuczciwy kod i masę czołgów serii "E", przedarła się do Moskwy. Togo i Oleg używali kodu oszusta i IS-7, żeby pieprzyć Niemców. I kosa zbiegła się na kamieniu. I mnóstwo trumien. Niech i wirtualnie.
  Oleg Rybaczenko gra z zapałem, a jego oddziały przebijają się przez niemiecką obronę. Buduj kotły. Aurora ponownie uruchamia nieuczciwy kod. Dochodzi do bardzo dzikiej wymiany ruchów.
  Geniusz śpiewał:
  - Gdzieś nad Kamą - sami nie wiemy,
  Gdzieś nad rzeką Kamą matki!
  Nie sięgaj rękami, nie sięgaj stopami,
  Cóż, jeśli to konieczne, przesuń pogrzebacze!
  A radzieckie czołgi rozbijają nazistów. Nie ma nic lepszego niż IS-7. I możesz bezpiecznie walczyć z "Myszami" i "E" -100. Radziecki czołg nie boi się takich potworów.
  Są cięższe, ale to nie znaczy, że silniejsze.
  A Oleg posuwa się naprzód, szybko poruszając się samochodami. I to jak tysiąc diabłów.
  Cudowny chłopiec śpiewa:
  - Rozwalmy Fritza, chiki-chiki-chiki-ta!
  A teraz wojska radzieckie pokonały kolejną barierę. Są jak geniusze walk i walk!
  Aurora jednak też nie jest prosta. I działa agresywnie. Rzuca nowe i nowe i nowe siły pod koła Armii Czerwonej.
  A rudowłosy wojownik śpiewa:
  - Wrogowie mnie nie powstrzymają! Podbiję bezkres wszechświata!
  I nowe i nowe pułki idą do bitwy.
  Oleg Rybachenko radośnie śpiewał:
  Fritz wściekły w wściekłość,
  Wróg pułku ruszył naprzód ...
  Ale szaleni Aryjczycy -
  Rosjanie spotkają się z wrogością!
  Będą wbijać się w skórę świni,
  Wróg zostanie rzucony w proch -
  Rosjanie walczą zaciekle
  Silna pięść żołnierza!
  A chłopiec wykonuje kolejny manewr okrężny i wprowadza wojska Aurory na ring.
  Tak, dzieciak jest mądry, nie ma słów.
  Aurora zabulgotała:
  - Nie, nie poddam się, ale zawsze wiedziałem, jak walczyć!
  Oleg Rybaczenko zgodził się:
  - Nie dajmy się! Po prostu cię zniszczymy!
  A teraz wojska radzieckie znów są w ofensywie. I już kod oszusta nie pomaga Fritzowi.
  Następnie Aurora sprytnie zmienia opcję. A Wielka Brytania i Stany Zjednoczone przystępują do wojny po swojej stronie. Wojownicy tej armady rzucili się do bitwy. I przyciśnijmy wroga.
  Ale radzieckie czołgi IS-7 z jeszcze większą łatwością niszczą amerykańskie Shermany i Pershingi, a także angielski czołg Churchill.
  Oni sami nie odnoszą żadnych obrażeń.
  Aurora warknęła:
  - Cóż, ty i mały chochlik!
  . ROZDZIAŁ 3
  Wojownicy z XXI wieku ponownie starli się z Chińczykami z XVII wieku.
  W Imperium Niebieskim jest zbyt wielu żołnierzy. Płyną jak niekończąca się rzeka.
  Oleg Rybaczenko, tnąc Chińczyków mieczami, ryknął:
  - Nigdy się nie poddawaj!
  I ostry dysk wyleciał z bosej stopy chłopca!
  Margarita, miażdżąc przeciwników, mruknęła:
  - Na świecie jest miejsce na wyczyn!
  A jadowite igły rozsypały się z bosej stopy dziewczyny, trafiając Chińczyka.
  Natasza też rzucała gołymi palcami stóp, morderczo i wyła:
  Nigdy nie zapomnimy i nigdy nie wybaczymy.
  A jej miecze przeszły przez młyn na Chińczyków.
  Zoya, tnąc wrogów, pisnęła:
  - Na nowe zamówienie!
  I nowe igły posypały się z jej bosych stóp. A co w oku, co w gardle chińskich żołnierzy.
  Tak, było jasne, że wojownicy byli podekscytowani i wściekli.
  Aurora ciąła żółtych żołnierzy, pisnęła:
  - Nasza żelazna wola!
  A nowy, śmiercionośny dar wylatuje z jej bosej stopy. A żółte myśliwce spadają.
  Svetlana tnie młynarza, jej miecze są jak błyskawice.
  Chińczycy padają jak snopy.
  Dziewczyna bosymi stopami rzuca igły i piszczy:
  - Bo Matka Rosja zwycięży!
  Oleg Rybachenko awansuje przeciwko Chińczykom. Chłopiec Terminator tnie żółtych żołnierzy.
  W tym samym czasie palce bosych nóg chłopca wyrzucają igły z trucizną.
  Chłopiec ryczy:
  - Chwała przyszłej Rusi!
  A w ruchu przecina każdemu głowę i pysk.
  Margarita miażdży również przeciwników.
  Jej bose stopy miotają się. Chińczycy giną masowo. Wojownik krzyczy:
  - O nowe granice!
  A potem dziewczyna weźmie i pokroi ...
  Masa trupów chińskich żołnierzy.
  Ale Natasza jest w ofensywie. Tnie swój własny chiński i śpiewa:
  - Ruś jest wielka i promienna,
  Jestem bardzo dziwną dziewczyną!
  A dyski wylatują z jej bosych stóp. Kto poderżnął gardła Chińczykom. Tak, to jest dziewczyna.
  Zosia jest w ofensywie. Tnie żółtych żołnierzy obiema rękami. Wyplucie z tuby. I rzuca śmiercionośnymi igłami bosymi stopami.
  A jednocześnie śpiewa sobie:
  - Och, maczuga, chodźmy,
  Och, mój ulubieniec pójdzie!
  Aurora, ścinając Chińczyków i niszcząc żółtych żołnierzy, piszczy:
  - Cały kudłaty iw skórze zwierzęcia,
  Rzucił się na policję z pałką!
  I gołymi palcami, jak rzucić się na wroga, czymś, co zabije słonia.
  A potem pisk:
  - Wilki!
  Swietłana w ofensywie. Siekanie tnące Chińczyków. Bosymi stopami rzuca na nich prezenty śmierci.
  Prowadzi młyn z mieczami.
  Zmiażdżyła wielu wojowników i pisków:
  - Nadchodzi wielkie zwycięstwo!
  I znowu dziewczyna jest w dzikim ruchu.
  A jej bose stopy wystrzeliwują śmiercionośne igły.
  Oleg Rybaczenko podskoczył. Chłopak wykonał salto. Posiekał dużo Chińczyków w skoku.
  Rzucał igły gołymi palcami i bulgotał:
  - Bądź sławny z mojej pięknej odwagi!
  I znowu chłopiec walczy.
  Margarita przechodzi do ofensywy. Niszczy wszystkich wrogów z rzędu. Jej miecze są twardsze niż ostrza wiatraków. I bosymi palcami stóp rzucają prezenty śmierci.
  Dziewczyna jest w ofensywie. Eksterminuje żółtych wojowników bez ceremonii.
  I skacze od czasu do czasu i skręca!
  I lecą od niej dary zagłady.
  A sami Chińczycy padają martwi. I piętrzą się całe stosy trupów.
  Margarita piszczy:
  - Jestem amerykańskim kowbojem!
  I znowu jej bose stopy rzuciły igłę.
  A potem tuzin kolejnych igieł!
  Natasza w ofensywie też jest bardzo fajna.
  I rzuca bosymi stopami, i pluje przez słomkę.
  I krzyczy na całe gardło:
  - Jestem błyszczącą śmiercią! Wszystko, co musisz zrobić, to umrzeć!
  I znowu piękno w ruchu.
  Zoya szturmuje blokadę złożoną z chińskich zwłok. Z jej bosych stóp wylatują bumerangi zniszczenia.
  A żółci wojownicy wciąż spadają i spadają.
  Zosia krzyczy:
  - Bosonoga dziewczyno, wygrasz!
  A tuzin igieł wylatuje z gołej pięty dziewczyny. Które prosto w gardło chińskiego wykopu.
  Padają martwi.
  A raczej całkowicie martwy.
  Aurora w ofensywie. Miażdży żółte oddziały. Jej miecze są noszone w dwóch rękach. A ona jest takim wielkim wojownikiem.
  Tornado przechodzi przez chińskie wojska.
  Dziewczyna z rudymi włosami ryczy:
  - Przyszłość jest ukryta! Ale będzie zwycięsko!
  A w ofensywie piękność o ognistych włosach.
  Aurora w dzikiej ekstazie ryczy:
  - Bogowie wojny rozerwą wszystko!
  I wojownik w ofensywie.
  A jej bose stopy rzucają mnóstwo ostrych, trujących igieł.
  Swietłana w bitwie I taki lśniący i walczący. Jej gołe nogi wyrzucają tyle śmiercionośnych rzeczy. Nie mężczyzna, ale śmierć o blond włosach.
  Ale jeśli się zepsuje, nie możesz tego zatrzymać.
  Swietłana śpiewa:
  - Życie nie będzie miodem,
  Ten skok w okrągłym tańcu!
  Niech marzenia się spełnią -
  Piękno zmienia człowieka w niewolnika!
  A w ruchu dziewczyny coraz więcej wściekłości.
  Oleg w ofensywie wszystko przyspiesza. Chłopiec bije Chińczyka.
  Jego bose stopy rzucają ostre igły.
  Młody wojownik piszczy:
  - Szalejące imperium - rozerwie wszystkich na strzępy!
  I znowu chłopiec jest w ruchu.
  Margarita jest burzliwą dziewczyną w swoim działaniu. I miażdży wrogów.
  Tutaj wystrzeliła gołą nogą, groch z materiałami wybuchowymi. Wybuchnie i natychmiast wyrzuci w górę setkę Chińczyków.
  Dziewczyna krzyczy:
  - Zwycięstwo i tak przyjdzie do nas!
  I prowadź młyn mieczami.
  Natasha przyspieszyła swoje ruchy. Dziewczyna ścina żółtych wojowników. I krzycząc:
  - Zwycięstwo czeka imperium rosyjskie.
  I eksterminujmy Chińczyków w przyspieszonym tempie.
  Natasza jest terminatorką.
  Nie myśli o zatrzymaniu się i zwolnieniu.
  Zosia jest w ofensywie. Jej miecze wydają się ciąć sałatkę mięsną. Dziewczyna krzyczy na całe gardło:
  - Nasze zbawienie jest w mocy!
  A bosymi palcami też rzucają takimi igłami.
  I masa ludzi z przekłutymi gardłami, leżących w stosach trupów.
  Aurora to szalona dziewczyna. I miażdży wszystkich jak robot z hiperplazmy.
  Zmiażdżył już nie stu Chińczyków. Ale wszystko nabiera tempa. A wojownik wciąż ryczy.
  - Jestem niepokonany! Najfajniejszy na świecie!
  I znowu piękno w ataku.
  A z jej bosych stóp wylatuje groszek. A trzystu Chińczyków zostało rozdartych przez potężną eksplozję.
  Aurora zaśpiewała:
  - Nie odważysz się przejąć naszej ziemi!
  Swietłana też jest w ofensywie. I nie daje ani grama wytchnienia. Dzika dziewczyna terminatora.
  I tnie wrogów i eksterminuje Chińczyków. A masa żółtych bojowników już wpadła do rowu i wzdłuż dróg.
  Szóstka była wściekła. Stoczył dziką walkę.
  Oleg Rybaczenko znów w akcji. I zbliża się wymachując obydwoma mieczami. A chłopak terminator prowadzi młyn. Martwi Chińczycy padają.
  Masa trupów. Całe góry zakrwawionych ciał.
  Chłopiec pamięta szaloną strategię. Gdzie też mieszały się konie i ludzie.
  Oleg Rybaczenko piszczy:
  - Biada z umysłu!
  I będzie dużo pieniędzy!
  I terminator w nowym ruchu. A jego bose stopy coś wezmą i rzucą.
  Młody geniusz ryknął:
  - Klasa mistrzowska i Adidas!
  Okazało się, że naprawdę fajne i fajne wykonanie. I ilu zabitych Chińczyków. A największa liczba największych zabiła żółtych wojowników.
  Margarita jest również w walce. Miażdży żółte armie i ryczy:
  - Wielki pułk uderzeniowy! Wszyscy wjeżdżamy do trumny!
  A jej miecze siekają Chińczyków. Masa żółtych myśliwców już się załamała.
  Dziewczyna warknęła:
  - Jestem nawet fajniejszy niż pantery! Udowodnij, że każdy jest najlepszy!
  A z gołej pięty dziewczyny wyleci jak groch z potężnymi materiałami wybuchowymi.
  I uderz na wroga.
  A on weźmie i zmiażdży niektórych przeciwników.
  A Natasha jest u władzy. I pokonuje przeciwników, a sama nie da nikomu zejścia.
  Ilu Chińczyków już przerwało.
  A jej zęby są takie ostre. A oczy są szafirowe. To jest dziewczyna - główny kat. Chociaż wszyscy jej partnerzy są katami!
  Natasza krzyczy:
  - Jestem szalony! Będziesz miał karę!
  I znowu dziewczyna zetnie wielu Chińczyków mieczami.
  Zoya jest w ruchu i tnie wielu żółtych wojowników.
  A bose stopy rzucają igłami. Każda igła zabija kilku Chińczyków. Te dziewczyny są naprawdę piękne.
  Aurora posuwa się naprzód i niszczy przeciwników. A jednocześnie nie zapomina krzyczeć:
  - Nie możesz uciec z trumny!
  A dziewczyna wyjmie zęby i odsłoni zęby!
  A taki rudzielec... Jej włosy powiewają na wietrze jak proletariacki sztandar.
  I wszystko dosłownie bierze się ze złości.
  Swietłana w ruchu Tutaj wycięła wiele czaszek. Wojowniczka, która obnaża zęby.
  Pokazuje język. A potem pluje przez słomkę. Potem wyje:
  - Czy wy będziecie martwi!
  I znowu śmiercionośne igły wylatują z jej bosych stóp.
  Oleg Rybachenko skacze i skacze.
  Bosy chłopiec emituje pęk igieł i śpiewa:
  - Chodźmy na kemping, otwórz duże konto!
  Młody wojownik jest w pełni sił.
  Jest dość stary, ale wygląda jak dziecko. Tylko bardzo silny i muskularny.
  Oleg Rybaczenko śpiewał:
  - Niech gra nie będzie zgodna z regulaminem - przebijemy się przez fraera!
  I znowu śmiercionośne i miażdżące igły odleciały mu z bosych stóp.
  Margarita śpiewała z zachwytem:
  - Nic nie jest niemożliwe! Wierzę, że wolność zaświta!
  Dziewczyna ponownie rzuciła w Chińczyka śmiertelną kaskadę igieł i kontynuowała:
  - Ciemność zniknie! Niech kwitną róże!
  A gdy tylko wojowniczka rzuci groszek bosymi stopami, tysiąc Chińczyków natychmiast wzbiło się w powietrze. Tak, armia Imperium Niebieskiego topnieje na naszych oczach.
  Natasza w walce. Skacze jak kobra. Eksploduje wrogów. I tak wielu Chińczyków umiera.
  Ich dziewczyna i miecze, i ziarna na węglu, i włócznie. I igły.
  Równocześnie ryczy:
  - Wierzę, że zwycięstwo nadejdzie!
  I chwała Rosjan znajdzie!
  Gołe palce rzucają nowe igły, uderzając przeciwników.
  Zoya w dzikim ruchu. Atakuje Chińczyków. Rozbija je na małe kawałki.
  Wojowniczka rzuca igły gołymi palcami. Przebija się przez przeciwników i jak ryczeć:
  Nasze całkowite zwycięstwo jest w zasięgu ręki!
  I prowadzi dziki młyn z mieczami. To jest naprawdę dziewczyna jak dziewczyna!
  Ale kobra Aurora przeszła do ofensywy. To jest kobieta - koszmar dla wszystkich koszmarów.
  A jeśli to tnie, to znaczy, że to tnie.
  Następnie ruda weźmie i zaśpiewa:
  - Otworzę wszystkie czaszki! Jestem wielkim snem!
  A teraz jej miecze w akcji i kroją mięso.
  Swietłana również przechodzi do ofensywy. Ta dziewczyna nie ma hamulców. Jak siekać, żeby masa trupów była zaśmiecona.
  Blond terminator ryczy:
  - Jak dobrze będzie! Jak będzie dobrze - wiem to!
  A teraz leci od niej zabójczy groszek.
  Oleg znowu stu Chińczyków, niosących meteoryt, odciętych. A on podniesie bombę i rzuci nią.
  Mały, ale zabójczy...
  Jak rozbić na małe kawałki.
  Terminator zawył:
  - Burzliwa młodzież strasznych maszyn!
  Margarita zrobi to ponownie w bitwie.
  I zetnij wielu żółtych wojowników. I wycina duże szczeliny.
  Dziewczyna krzyczy:
  - Lambada to nasz taniec na piasku!
  I uderzaj z nową energią.
  Natasza w ofensywie jest jeszcze bardziej wściekła. Więc miażdży Chińczyków. Nie jest im dobrze opierać się takim dziewczynom.
  Natasza wzięła go i zaśpiewała:
  - Bieganie na miejscu to wspólny rozjemca!
  A wojowniczka wpadła na przeciwników taką kaskadą ciosów.
  I będzie rzucał dyskami bosymi stopami.
  Tutaj prowadziła młyn. Masa głów żółtej armii cofnęła się.
  Jest walczącą pięknością. Pobij sobie taką żółtą armadę.
  Zoya jest w ruchu, miażdżąc wszystkich bez wyjątku. A jej miecze są jak nożyce śmierci.
  Dziewczyna jest po prostu urocza. A jej bose stopy rzucają bardzo trujące igły.
  Pokonaj przeciwników. Przekłuwają sobie gardła i robią trumny.
  Zoya wzięła go i pisnęła:
  - Jeśli w kranie nie ma wody...
  Natasza krzyknęła z zachwytu:
  Więc to twoja wina!
  A gołymi palcami u stóp rzuca coś, co zabija dokładnie. To jest naprawdę dziewczyna z dziewcząt.
  I z jej gołych nóg, jak ostrze poleci. I uderzył wielu wojowników.
  Aurora w ruchu. Szybki i wyjątkowy w swoim pięknie.
  Jakie ona ma jasne włosy. Jak powiewający proletariacki sztandar. Ta dziewczyna to prawdziwa lisica.
  I tnie przeciwników - jakby urodziła się z mieczami w dłoniach.
  Ruda, cholerny drań!
  Aurora wzięła go i syknęła:
  - Będzie głowa byka - wojownicy nie zwariują!
  I tutaj ponownie zmiażdżyła wielu wojowników.
  Oleg Rybaczenko narzekał:
  - Czego potrzebujesz! Oto dziewczyna!
  Margarita, rzucając bosą stopą sztylet, potwierdziła:
  - Duża i fajna dziewczyna!
  Aurora chętnie zgodziła się z tym:
  - Jestem wojownikiem, który ugryzie każdego!
  I znowu, bosymi palcami, wystrzeli morderczy.
  Swietłana w bitwie nie ustępuje przeciwnikom. Nie dziewczyna, ale zakończenie płomienia.
  I krzyczy:
  - Jakie błękitne niebo!
  Aurora, uwalniając ostrze bosą stopą, potwierdziła:
  - Nie jesteśmy zwolennikami rabunku!
  Swietłana, ścinając wrogów, zaćwierkała:
  - Głupiec nie potrzebuje noża...
  Piszczała Zoya, rzucając igłami gołymi, opalonymi nogami:
  - Będziesz go okłamywać z trzech pudeł!
  Natasha, odcinając Chińczyków, dodała:
  - I zrób z nim za grosz!
  A wojownicy wezmą i skoczą. Są takie krwawe i chłodne. Ogólnie rzecz biorąc, mają dużo emocji.
  Oleg Rybachenko wygląda bardzo stylowo w walce.
  Małgorzata śpiewała:
  - Uderzenie jest mocne, a facet ma interes...
  Geniusz wystrzelił stopą coś, co wyglądało jak śmigło helikoptera. Odciął Chińczykom kilkaset głów i zapiszczał:
  - Całkiem sportowy!
  I jedno i drugie - chłopiec i dziewczynka w pełnym ażurze.
  Oleg, ścinając żółtych żołnierzy, bulgotał:
  - I będzie dla nas wielkie zwycięstwo!
  Margarita syknęła w odpowiedzi:
  - Zabijamy wszystkich - bosymi stopami!
  Dziewczyna jest rzeczywiście takim aktywnym terminatorem.
  Natasza śpiewała w ofensywie:
  - Święta wojna!
  A wojownik wystrzelił ostry dysk-bumerang. Latał po łuku, ściął wielu Chińczyków.
  Zoya dodała, kontynuując eksterminację:
  - To będzie nasze zwycięstwo!
  I nowe igły wyleciały z jej bosych stóp. I trafili w wielu wojowników.
  Blondynka powiedziała:
  - Zamatuj przeciwnika!
  I pokazała język.
  Aurora, machając nogami i rzucając swastyki o ostrych krawędziach, zabulgotała6
  - Imperialna flaga do przodu!
  Swietłana chętnie potwierdziła:
  - Chwała poległym bohaterom!
  A dziewczyny krzyknęły chórem, miażdżąc Chińczyków:
  - Nikt nas nie powstrzyma!
  A teraz dysk leci z bosych stóp wojowników. Mięso jest rozdarte.
  I znowu wyć:
  - Nikt nie może nas pokonać!
  Natasza wyleciała w powietrze. Rozerwała przeciwników i wydała:
  - Jesteśmy wilczycami, usmaż wroga!
  A z jej gołych palców wyleci bardzo śmiercionośny dysk.
  Dziewczyna nawet skręca się w ekstazie.
  A potem mruczy:
  - Nasze szpilki kochają ogień!
  Tak, dziewczyny są naprawdę seksowne.
  Oleg Rybaczenko zabulgotał:
  - Och, wcześnie, daje bezpieczeństwo!
  I mrugnął do wojowników. W odpowiedzi śmieją się i szczerzą zęby.
  Natasha posiekała Chińczyka i pisnęła:
  - W naszym świecie nie ma radości bez walki!
  Chłopiec odpowiedział:
  "Czasami walka też nie jest zabawna!"
  Natasza zgodziła się:
  - Jeśli nie ma siły, to tak ...
  Ale my, wojownicy, jesteśmy zawsze zdrowi!
  Dziewczyna rzuciła gołymi palcami w igły przeciwnika i zaśpiewała:
  - Żołnierz jest zawsze zdrowy,
  I gotowe do działania!
  Po tym Natasha ponownie ciąła wrogów.
  Zoya jest bardzo szybkim maluszkiem. Oto cała beczka w chińskim uruchomiona. I wyrwał kilka tysięcy z jednej eksplozji.
  Potem pisnęła:
  - Nie przestawaj, nasze szpilki błyszczą!
  I dziewczyna w bojowej koronce!
  Aurora w walce też nie jest słaba. Więc miażdży Chińczyków. Jak z pęku łańcuchów wybija.
  I siekanie przeciwników - śpiewa:
  - Uważaj, przyda się,
  Jesienią będzie placek!
  Rudowłosy diabeł naprawdę orze w bitwie jak diabeł w tabakierce.
  A oto jak walczy Swietłana. A Chińczycy to od niej biorą.
  A jeśli uderzy, to uderzy.
  Wylatują z niego krwawe plamy.
  Swietłana ostro zauważyła, kiedy metalowe odpryski leciały z jej bosej stopy, topiąc czaszki:
  - Chwała Rosji, bardzo nawet chwała!
  Czołgi pędzą do przodu...
  Dywizja w czerwonych koszulkach -
  Pozdrowienia dla Rosjan!
  Tutaj dziewczyny zmierzyły się z Chińczykami. Są więc cięte i rozdrabniane. Nie wojownicy, ale naprawdę pantery, które zerwały łańcuch.
  Oleg bierze udział w bitwie i atakuje Chińczyków. Bije je bez litości i piszczy:
  Jesteśmy jak byki!
  Margarita, miażdżąc żółtą armię, podniosła:
  Jesteśmy jak byki!
  Natasha wzięła go i zawyła, ścinając żółte myśliwce:
  - Kłamstwo wymyka się spod kontroli!
  Zoya rozdarła chińczyka, pisnęła:
  - Nie, nie z ręki!
  A także weźmie i wypuści gwiazdkę bosą stopą.
  Natasha wzięła go i pisnęła:
  - Nasz telewizor jest włączony!
  A z jej gołej nogi wylatuje zabójcza wiązka igieł.
  Zoya, również miażdżąc Chińczyka, pisnęła:
  - Nasza przyjaźń to monolit!
  I znowu taki rzut, że koła się rozmywają we wszystkich kierunkach. To jest dziewczyna - czysta eksterminacja przeciwników.
  Dziewczyna z bosymi palcami u nóg weźmie i wystrzeli trzy bumerangi. A zwłoki z tego stały się jeszcze większe.
  Potem piękno wyda:
  - Nie damy wrogowi litości! Będzie trup!
  I znowu śmiertelna rzecz odlatuje z bosej pięty.
  Aurora również całkiem logicznie zauważyła:
  - Tylko nie jeden trup, ale wiele!
  Potem dziewczyna wzięła go i chodziła boso po krwawych kałużach. I zabił wielu Chińczyków.
  A jak ryczy:
  - Masowe morderstwo!
  A potem uderza głową w chińskiego generała. Rozbij mu czaszkę i wydaj:
  - Banzai! Pójdziesz do nieba!
  Swietłana, bardzo wściekła w ataku, piszczy:
  - Nie zostaniesz oszczędzony!
  A tuzin igieł wylatuje z jej nagich palców. Jak ona bije wszystkich. I bardzo nawet wojownik próbuje strzępić i zabijać.
  Oleg Rybaczenko piszczy:
  - Chwalebny młot!
  A chłopak też rzuca taką fajną gwiazdkę w postaci swastyki bosą stopą. Skomplikowana hybryda.
  I masa Chińczyków upadła.
  Oleg ryknął:
  - Banzai!
  A chłopiec znów jest w dzikim ataku. Nie, po prostu kipi mocą, a wulkany bulgoczą!
  Małgorzata w ruchu. Rozerwie wszystkim brzuchy.
  Dziewczyna stopą wyrzuci od razu pięćdziesiąt igieł. A masa jest zabijana przez wszelkiego rodzaju wrogów.
  Margarita śpiewała wesoło:
  - Jeden dwa! Smutek to nie problem!
  Nigdy nie należy się zniechęcać!
  Trzymaj nos i ogon wyżej za pomocą fajki.
  Wiedz, że prawdziwy przyjaciel jest zawsze z tobą!
  To taka agresywna firma. Dziewczyna rzuca się i krzyczy:
  "Smoczy Prezydent zamieni się w trupa!"
  Natasha w bitwie jest po prostu jakimś terminatorem. I rycząc bulgotało:
  - Banzai! Zdobądź to szybko!
  I granat odleciał od jej bosej stopy. A Chińczycy są jak gwoździe. I rozbić.
  Oto wojownik! Wszystkim wojownikom - wojownikowi!
  Zoya również jest w ofensywie. Taka wściekła suka.
  Wzięła ją i zabulgotała:
  - Naszym ojcem jest sam Biały Bóg!
  I tnie potrójny młyn dla Chińczyków!
  A Aurora ryknęła w odpowiedzi:
  - A mój Bóg jest czarny!
  Rzeczywiście, ruda jest ucieleśnieniem oszustwa i podłości. Oczywiście dla wrogów. A dla przyjaciół jest kochana.
  I jak gołymi palcami będzie brał i rzucał. I wiele stosów wojowników niebiańskiego imperium.
  Rudowłosa krzyknęła:
  - Rosja i czarny bóg są za nami!
  Wojownik o bardzo dużym potencjale bojowym. Nie, pod tym lepiej nie wtrącać się.
  Aurora syknęła:
  - Zmiażdżymy wszystkich zdrajców w proch!
  I mrugnij do swoich partnerów. Tak, ta ognista dziewczyna nie jest dokładnie czymś, co może dać spokój. Chyba że pokój jest zabójczy!
  Swietłana, miażdżąc wrogów, wydała:
  - Ustawimy cię w kolejce!
  Aurora potwierdziła:
  - Zabijemy wszystkich!
  A z jej bosych stóp znów leci dar totalnej zagłady!
  Oleg zaśpiewał w odpowiedzi:
  - Będzie kompletne banzai!
  Aurora, rozdzierając Chińczyków gołymi rękami, tnąc ich mieczami i rzucając igłami gołymi stopami, wydała:
  - W skrócie! W skrócie!
  Natasza, niszcząc żółtych wojowników, pisnęła:
  - W skrócie - banzai!
  I tnijmy przeciwników dziką goryczą.
  Oleg Rybachenko tnący przeciwników, wydał:
  - Ten gambit nie jest chiński,
  A debiut, uwierz mi, jest tajski!
  I znowu ostry, tnący metal dysk wyleciał z bosej stopy chłopca.
  Margarita, zabijając wojowników Niebiańskiego Imperium, śpiewała:
  - A kogo znajdziemy w bitwie,
  A kogo znajdziemy w bitwie ...
  Nie żartujmy z tym -
  Rozerwijmy to!
  Rozerwijmy to!
  . ROZDZIAŁ 3
  Po pokonaniu Chińczyków możesz trochę odpocząć. Ale niestety, nie masz czasu na zbyt wiele relaksu.
  Wkradają się nowe żółte hordy.
  Oleg Rybachenko znów je tnie i ryczy:
  - W świętej wojnie - Rosjanie nie przegrywają!
  Margarita rzuca śmiercionośnymi prezentami bosymi stopami i potwierdza:
  - Nigdy nie przegrać!
  Oleg chciał powiedzieć coś jeszcze...
  Ale teraz zostały tymczasowo przeniesione zaklęciem wiedźmy do innej substancji.
  A Oleg Rybachenko został pionierem w jednym z niemieckich obozów. A Margarita przeprowadziła się razem z nim.
  Cóż, nie cały czas ciąć się z Chińczykami.
  - Chwała Ojczyźnie! - Pionier Oleg Rybachenko powtórzył okrzyk i w milczeniu zniósł cios w ramiona, chociaż upadł dokładnie na jedną z poprzednich spuchniętych blizn. A od drugiego iw ogóle rozwarstwienia - płynęła krew! Margarita spojrzała na Olega Rybachenko ze zdziwieniem i wdzięcznością i zapytała go o coś po angielsku. Cudowne dziecko Oleg Rybachenko pomyślał - prawdopodobnie pyta ponownie, co widziałem we śnie - czy istnieje synchronizacja? Chłopiec odwzajemnił uśmiech i wzruszył ramionami, dość szerokimi jak na dziesięciolatka. Najwyraźniej Margarita zrozumiała, że Oleg Rybaczenko po prostu chciał pokazać, że się nie poddaje i nie rozumie, co go skłoniło do krzyku w stylu proletariackiego kina.
  I nie tylko on, ale także ten chudy, łysy Marat Kazei. Ale z zachęcającym mrugnięciem skinęła głową odważnemu chłopcu...
  Oleg Rybaczenko poczuł się nagle urażony i tłumiąc ból w głosie, zauważył:
  - Brawura jest wszystkim!
  Margarita sprzeciwiła się szeptem:
  - Nie, nie brawura! To tak, jakby powiedzieć - słowo cuchnie bagnetem!
  Oleg poważnie zauważył:
  - Lepiej zabić jednego faszystę niż przekląć sto Szwabów!
  Był hałas, ryk silników i zgiełk, jeźdźcy z SS i lekarze-kaci - zeskoczyli na ziemię, rozsiodłali swoje bardziej przypominające mutanty niż zwierzęce konie. Jeńcy siedzieli na trawie - w łańcuchu. Sprawdzili kajdany: więc byli mocno zakuci. A Oleg Rybaczenko nie był zbytnio zaskoczony, widząc, jak dokładnie podszedł do niego jeden z młodszych lekarzy SS. Po niemiecku, powiedział niegrzecznie - wstawaj, mały naczelny - wpychając pioniera czubkiem miękkiego buta w udo lub nawet trochę wyżej, w nerki. Oleg Rybachenko spiął się... i wtedy interweniowała chłodna Aurora. Ognisty diabeł (tak nazywano ją w wojsku ze względu na jej nienaturalny i jaskrawoczerwony kolor włosów oraz niekobiecą wytrzymałość i siłę!) Wyjaśnił coś kpiąco - i ta kpina nie skończyła się dla Olega. Widać, że faszystowski lekarz też to odczuł! Nazista uderzył stopą Aurorę w muskularne ramię. Tylko się zaśmiała. Wtedy faszysta uderzył z ronda, ostro przewracając elastyczne plecy na śmiałą dziewczynę. Oleg szarpnął się w bok od wstrząsu. Aurora natychmiast ponownie usiadła i w milczeniu pokazała skute ręce. Gruby profesor zawołał swojego młodszego kolegę, który nagle spuścił wzrok. Następnie złamał gałązkę suchego wrzosu i pokazał ją Olegowi Rybaczenko. Pomachał mu przed nosem - chłopak mimowolnie się cofnął. Faszystowski lekarz znów udawał, że bierze naręcz, potrząsnął głową, wykonał jakiś dziwny ruch. Nie rozumiem, jakby esesman jadł łyżką...
  Oleg Rybachenko ze złością wypalił po niemiecku:
  Nie możesz wyrażać się po ludzku.
  Fritz wykluł się: podczłowiek, zna język rasy panów?
  Młody Rybachenko Jr. zdał sobie sprawę, że zdradził się na próżno, ujawnił, co lepiej zachować w tajemnicy, ale ... Słowo nie jest wróblem - będziesz za nim tęsknił, nie złapiesz go. Co prawda, gruby, wysoki lekarz udawał obojętność, słowo zakrztusiło się niemiecką frazą wypowiedzianą przez chłopca. Ponownie powtórzył poprzedni gest i pokazał złożone naręcze.
  I Oleg Rybachenko zrozumiał - wysyłają go jako służącego po drewno opałowe ...
  Nie chciałem być ponownie bity po dumnej odmowie. I tak, nie możesz przegapić okazji.
  No cóż jest pychą setnika, a raczej patrycjusza do złamania. Myśl o ucieczce oczywiście przyszła - pojawiła się, gdy tylko ciężkie kajdanki zatrzasnęły się pod dużym kluczem. Chociaż bardziej logiczne może być stwierdzenie, że w ogóle nie odeszła! Ale mała myśl okazała się jak przestraszony królik, który biegnie w świetle reflektorów, nie wiedząc, że tak naprawdę został już złapany. A jednak - gdy tylko Oleg Rybaczenko oddalił się od parkingu - chłopiec zobaczył, że śledzi go wilkołak. Jeden z tych dziwnych, wyszkolonych mutantów, którzy strzegą konwoju kierowanego przez SS. Jednocześnie nikt z konwoju nie patrzy wyzywająco na bosego chłopca, pospiesznie wspinającego się po piargu. Chociaż Oleg Rybachenko czuł, że najprawdopodobniej ukryta kamera filmuje jego ruchy. Zaskakujące jest nawet to, jak technicznie rozwinęli się Fritz. Jeśli nasi nie odpowiedzą odpowiednio, będzie źle.
  Piargi boleśnie kłuły w zagojone już podeszwy bezbronnych dziecięcych stóp. Mocno powalone stopy zaczęły już szorstkować, ale proces ten jest dość bolesny, gdy nadepniesz na ostre kamienie. Oleg cicho jęknął, starając się nie okazywać bólu i nie patrzeć na krew, która znów się pojawiła. Ale potem zalało go tsunami niewytłumaczalnego zjawiska.
  Strach natychmiast iw niewytłumaczalny sposób pozbawił pioniera jego własnych myśli i pragnień. Chciałem tylko skręcić w stronę wilkołaka (?). Pod spojrzeniem nieludzkich oczu nazistowskiej bestii Oleg Rybachenko mimowolnie zamarł i zamarł. Ale natychmiast płonący upał zalał świeżo upieczonego pioniera, a chłopiec ruszył jak karabin maszynowy z fabryki. Łamał suche pnie brzóz i rosnących w szczelinach cyprysów, jeszcze nie zielonych po zimie - dużo, ledwo je ciągnąc. Złożyłem go w dużą, przezroczystą torbę, odciągnąłem, nie rozróżniając drogi na parking.
  Po drodze Oleg Rybaczenko desperacko próbował przezwyciężyć przygnębiający horror. Pioneer-doskonały on lub nie! Ale ten był jak nieudolny pływak próbujący utrzymać się na wodzie. Wyskakuje, potem znów się przelewa...
  Wilkołak podążał za nim: od czasu do czasu zatrzymując się i wąchając nagie ślady pozostawione przez chłopca.
  Genialny pionier poczuł ulgę po fali przerażenia dopiero, gdy wrócił na miejsce obozu.
  Nikczemni nie-ludzcy faszyści zdawali się nie patrzeć na Olega Rybachenko. Chociaż w rzeczywistości kilku esesmanów nie spuszczało wzroku. Dopiero gdy złożył to, co przyniósł, starszy lekarz-kat, zerkając przelotnie, rzucił coś chłopcu... ech! Oleg w końcu się opamiętał. Chciwie go złapał, myśląc, że może rozdali tabliczkę czekolady lub coś poza lutowaniem do pracy. I wykluły się - leżały, krzemień i stal. Krzemień był najprawdopodobniej kwarcem. A krzesło wygląda jak kawałek teczki. Jak to wszystko wykorzystać - rozwinięty pionier Oleg wiedział w teorii i nawet z zainteresowaniem próbowałby też Robinsonów z Polesia... gdyby nie dziwne okoliczności.
  Oleg dotknął stopą wilgotnych gałęzi, potem ręką i potrząsnął głową.
  - Tinder... - powiedział cicho pionier po rosyjsku, nagle zakaszlał i powtórzył. - Tinder jest potrzebny. - I z trudem powstrzymałem się od przejścia na niemiecką mowę. - Nie zapali się.
  Oleg spojrzał na nich... Nie jest jasne, dlaczego Fritzowie, którzy mają ze sobą zapalniczki i zapałki, a prawdopodobnie nawet miotacz ognia, potrzebowali tego staromodnego sposobu na rozpalenie ognia. Chcą sprawdzić pomysłowość pionierów. Czy mierzą rozwój umysłowy człowieka sowieckiego? A może trywialne kpiny z uwięzionego chłopca? Kto je zrozumie jak z innej planety!
  Naziści spojrzeli po sobie, obnażyli zęby. Najdziwniejsze i ... i najstraszniejsze dla Olega Rybachenko jest to, że ich twarze okazały się nie złe, nie okrutne, nawet kpiące, nie! Bardzo zaciekawiony, jakby przyglądając się dziwacznemu zwierzęciu, szczególnie żywe zainteresowanie rejestruje starszy profesor, jakby celowo zdjął okulary. Nie ma ani kropli obojętności, tak ciekawe jest to, jak naukowcy śledzą eksperyment.
  Oleg Rybaczenko powtórzył szeptem, starając się opanować podniecenie w głosie:
  Zimą wszystko zawilgociło! nie pójdzie!
  W oczach raczej udawane niż szczere nieporozumienie, ale znowu bez złości. Ale wtedy jeden z młodzieńców - nie ten, który rozkuł Olega - burknął, wstał, przeciągnął się, potarł tyłek o siodło przy śmiechu reszty esesmanów... Oleg nie był zbytnio zdziwiony, że niektórzy Niemcy poruszają się konno - deficyt paliwa. Chociaż z jakiegoś powodu czołgają się za nimi transporty? Nazistowski wróg przyniósł pudełko ze złożonych siodeł, z którego coś wyjął... Pionier myślał, że to wata, ale nie. Z daleka wygląda jak bryła cienkich nici. Oleg Rybachenko, biorąc go w ręce, zrozumiał - suchy mech.
  Znów zdziwiło się pionierskie cudowne dziecko, dlaczego to Fritz, a nawet lekarz niosący trawę w pługu... Może ten mech nie jest taki prosty?
  Przestań myśleć, głowa mnie boli. To musi się wydawać - prostsze i głupsze niż ty. Dziwne, ale krzesiwo podjęło się natychmiast - Oleg nie uderzył krzemienia w krzemień, ale gładko zeskrobał (gdzieś przeczytał) - i iskry spadły jak grad. I potrafił rozpalać ogniska (teraz zbudował zwykłą "chatę") przez kilka lat, większość swojego życia. Wkrótce ogień tańczył z mocą i mocą - brzoza dobrze się pali i jest wilgotna. Tutaj młodzi strażnicy z SS ożywili się, zaczęli wbijać metalowe piony w ziemię po bokach ogniska.
  I głowa Olega Rybachenko zakręciła się, coś niezwykle żrącego wpełzło mu do nosa i natychmiast odłączyło jego świadomość od rzeczywistości. Ale natychmiast pojawiła się wizja, która była oszałamiająco realistyczna.
  Zmieniła się nawet osobowość dziecka, wyobrażał sobie siebie jako nieszczęśliwą sierotę z żyjącymi rodzicami. Co więcej, tata i mama nie zostawili nikogo - pozbawili swoich przodków praw do długów i wysłali chłopca do poprawczego, więziennego schroniska. Bez winy, ale skoro twoi rodzice są winni pieniądze, to decyzją sądu w dyktatorskim, kosmicznym imperium jesteś młodocianym przestępcą.
  Sierociniec dla dzieci znajdował się w przemysłowej części stolicy i naprawdę wyglądał jak więzienie. Wszędzie baraki, baraki-cele. Oleg Rybaczenko w realistycznej wizji spędził noc na źle struganych drewnianych pryczach. W pobliżu leżeli inni chłopcy, zarówno rasy ludzkiej, jak i kosmitów. Nie było koców, materacy, poduszek, przepracowane i często pobite ciało leży na nagim drzewie. A w nocy noga jest przykuta do łańcucha, aby nie uciekły. W celi jest około setki dzieci, jest bardzo duszno, ciała spocone, pobite obok siebie w kącie kubła, nie ma nawet kanalizacji. I to w Państwie, którego statki kosmiczne przemierzają przestrzenie galaktyki i którego flagi wieńczą dziesiątki tysięcy zamieszkałych światów! Jednak chłopaki próbują załatwić się na ulicy, około dwóch trzecich dnia są zajęci pracą. Najtrudniejszy jest uważany w sklepie, zakurzony i nużący. Plecy i ramiona są tym strasznie zmęczone, a na oczach zaczyna "zawodzić", operacje są proste, ale pracochłonne, wymagają powtórzeń. Przyjemniejsza praca na świeżym powietrzu w terenie lub na budowie. Aby mniej się zmęczyć i uzyskać zwolnienie, starają się naprzemiennie w różnych procesach pracy. Ale mimo wszystko ciało boli, wielu chłopców w sierocińcu - prawie połowa ludzi jęczy przez sen.
  Oleg Rybaczenko nerwowo rzucał się i obracał, łańcuch dzwonił, pierścień obtarł mu nogę do krwi. Syrena brzmi, to znaczy wstań, do pracy. Ciało dziecka jeszcze nie spoczęło, inni chłopcy - naga rasa ludzka i futrzane potomstwo innych światów walczą o powstanie. Zmęczenie nagromadzone przez miesiące niewoli ustępuje miejsca tępemu bólowi mięśni. Łańcuchy sterowane przez wbudowany chip automatycznie spadają z nóg, są wykonane z bardzo mocnego stopu, którego nie można przepiłować. Pojawiają się nadzorcy, słychać groźne okrzyki.
  Chłopcy są prowadzeni do kąpieli, to nie potrwa długo, woda w zbiornikach jest zardzewiała. Oleg Rybaczenko przepłukuje usta, pryska, żeby zmyć pot. W celi nie ma wentylacji, a śmierdzący potem pokój nie jest w stanie odświeżyć snu. Potem są zabierani na śniadanie, muszą jeść na stojąco, nie ma potrzeby ustawiania krzeseł dla nieletnich skazanych. Karmione są chlebem i kiszonką, mięso jest drogie, a dzieci nie powinny, więc wolą pływać po pastwisku. Jednak koń jest wegetarianinem i jak to działa, podczas gdy drapieżniki zjadły mięso, idą spać. Obok Olega jest jego przyjaciel Timur. Obaj mają w tej wizji po dwanaście lat, a dokładniej niż w innej rzeczywistości wiek silnych chłopców to punkt zwrotny, kiedy bardzo trudno jest pogodzić się z losem niewolników.
  Timur, popijając sok z pokrzywy w źle umytej szklance, powiedział z jękiem:
  - I to znowu do pracy w tym sklepie! nie chcę!
  - Nie chcę stać i powtarzać tego samego ruchu dziesięć tysięcy razy. - odpowiedział, drżąc z nieprzyjemnych wspomnień, Oleg Rybachenko.
  - Może poprosimy o pracę w terenie! - Timur z rozmarzeniem patrzył w niebo, gdzie na tej planecie świeciły jednocześnie trzy gwiazdy. - W szczególności oczyść karpie-brzoskwinie. Są bardzo smaczne, zwłaszcza te ze złocistymi płetwami, ale jako że naczelnik nie wygląda łapczywie, i tak można coś nabrać do pyska.
  Oleg Rybachenko westchnął ciężko:
  - Ja też wolałbym właśnie taką pracę na łonie łagodnej natury. - A potem wcielony pionier stał się bardziej wesoły. - Robota-obserwatora można oszukać, tutaj większość sprzętu monitorującego została już skradziona!
  Śniadanie się skończyło, a oni są prowadzeni do okablowania...
  Dzieci ustawiają się w kolejce na placu apelowym, chłopcy rasy ludzkiej starają się trzymać razem, kosmici utrzymują formację zgodną ze swoim wzrostem. Są one podzielone na grupy według wieku i wielkości. Są chłopcy w wieku od pięciu do szesnastu lat, a także futrzana i łuskowata młodzież reprezentująca inne światy.
  Jedyne co ich łączy to ubranie, a raczej jego prawie całkowity brak, tylko spodenki z numerem identyfikacyjnym na chłopcach.
  Imperium traktuje ich na zasadzie wyciskania dla siebie większych korzyści od tych, którzy przestali być obywatelami! Oszczędności na wszystkim, na ubraniach, butach jednak niektórzy chłopcy w swoim wolnym życiu nigdy nie znali butów.
  Ale z kijami i stosem gumy na bosych piętach często otrzymywali. Głowy są golone, co dwa tygodnie kąpiel, podczas której są parzone. Potem natychmiast golą się tępą maszyną, potem niewiele zdążyło odrosnąć. Chłopcy maszerują boso po ostrych kamieniach. Jeśli Oleg jest do tego przyzwyczajony, a jego szorstka stopa nie odczuwa bólu, to najmniejsze dzieci powalają piętami i gołymi palcami, aż do krwi.
  Cała straż składa się z kosmitów reprezentujących najokrutniejsze rasy we wszechświecie, tylko szefowa schroniska, starsza Frau Pontuss, patrzy swoimi brutalnymi oczami sadysty.
  Wcielający się w rolę nadzorcy tygrys-nosorożec wydaje instrukcje, gdzie będzie dziś pracował, a raczej ciężko pracował, aż straci przytomność. Oleg, opuszczając kościste ramiona, patrzy na drugą połowę podwórka. Są dziewczyny, od małych do prawie dorosłych. Ubrani są jak żebracy w postrzępione łachmany z najgrubszego płótna. Twarze są suche, oczy wydają się duże i smutne. Worek jest krótki, cienki, ale widać spod niego muskularne nogi. Dziewczyny też są bose i wszystkie bez wyjątku są ogolone na łyso. Robi się to najwyraźniej po to, aby ich upokorzyć, po raz kolejny pokazać, że są nikim. Ale tutaj w żadnym wypadku nie gromadzą się przestępcy - niefortunne porzucone dzieci.
  Tutaj ogłaszają, że grupa chłopców pójdzie do szwalni, do pracy w najbardziej żmudnym i wyczerpującym profilu. Tutaj Timur nie mógł tego znieść i krzyknął z udręką:
  - Nie chcę tak pracować! Wyślij mnie na plantację lub do ogrodu.
  Chłopcy zamarli, opaleni, chude ciała napięte.
  Pontuss był wyraźnie zachwycony nową okazją do egzekucji:
  - Wczoraj byłeś cichy i bałem się, że twoja rodzina zostanie bez lekcji wizualnej. Że chłopiec będzie prowadzony pięć razy przez szeregi.
  Podniecenie przeszło przez szeregi dzieci.
  - Zgadza się. - Stanowczym tonem powiedziała opiekunka. - Rozdaj wszystkim kije.
  Ciosy zadawane były specjalnymi prętami kolczastymi. Zbierali je zazwyczaj sami chłopcy z zarośli, w okresach braku pracy. Jednak rzeczywiście już wtedy dzieci były zmuszane, nawet bez korzyści dla imperium, do kopania np. wykopania dołu na pół dnia i zakopania go na pół dnia.
  Oleg Rybachenko spojrzał na ręce swoich dzieci, były powalone w modzele.
  Chłopaki automatycznie zdemontowali kraty, Olegowi wydawało się, że oni, narzędzia tortur, poparzyli sobie palce, a ich nogi stały się ciężkie. Nie chciał uderzyć kolegi, ale nie miał odwagi zaprotestować. Prawie nic nie widział i boleśnie uderzył dużym palcem o leżący bruk. Dziwne, ale uczucie bólu pomogło zebrać się i mgła przed moimi oczami się rozwiała. Krok stał się pewniejszy, chociaż palec zrobił się siny.
  Zbudowano je półkolem w długiej linii. Timur był przywiązany kijami za ręce, a jego ramiona były skręcone, aby wygodniej było bić obrażającego chłopca. Chłopaki mrużą oczy i próbują odwrócić wzrok. Z rozkazu Frau Pontuss polewali solanką, posypując niebieską solą jego szczupłe, ale muskularne plecy. Sądząc po tym, jak chłopak się skrzywił, zaczął się palić.
  Gospodyni oblizała usta.
  - Teraz wszyscy macie nauczkę. Uderzaj mocniej, kto oszukuje, będzie skazany na represje.
  Asystent w tym przypadku, nosorożec, obnażył kły:
  Zaraz się nimi zajmiemy! Mruknął potwór.
  Chłopiec został przeniesiony między rzędami. Chłopcy powoli podnieśli drążki i pierwsze ciosy spadły na plecy Timura. Sądząc po bliznach na plecach i bokach, chłopak był karany więcej niż raz, więc tylko westchnął i ciężko oddychał, jak wszyscy chłopcy próbujący powstrzymać krzyki.
  - Uderz mocniej! - krzyknął Pontus. - Niech krzyczy.
  Pierwsze ciosy zadawali najmniejsi chłopcy, którzy po prostu nie mieli siły zadać poważnego bólu. Ale potem starsi chłopcy zaczęli mnie bić. Plecy dziecka były przecięte czerwonymi paskami, kapała krew. Ból, spotęgowany niebieską solą, sprawił, że Timur krzyknął, nawet upadł, deska została wbita gwoździami poniżej i ukłuła go w klatkę piersiową.
  - Nie ma potrzeby! - krzyknął chłopak. - Będę pracować, gdziekolwiek każesz.
  - Oczywiście że będziesz! - odpowiedział Pontus. - Ale najpierw lanie.
  Wczorajsi towarzysze byli zbyt podekscytowani i pokonali wczorajszego brata. Zarówno ludzie, jak i kosmici miotali się z taką samą zaciekłością. Chłopiec krzyczał, a jego bose stopy zostawiały krwawe ślady. Szczur-nosorożec warknął i uderzył dzieciaka pałką w gołe, opalone nogi. Chciał sprawić chłopcu jeszcze większy ból. Cios spadł na muskularne kostki, a następny na pięty. Timur pisnął i zwiotczał. Następnie oprawca wbił grubą igłę w pośladek, wlewając płyn.
  - Prawidłowy! - powiedział Pontus. - Teraz wolałby umrzeć niż zemdleć. Nikt nie uniknie kary.
  Oleg Rybaczenko stał prawie na samym końcu kolejki i wydawało mu się, że spadają na niego uderzenia bata. Timur był zawiedziony, sam chłopiec tylko drgnął, krzyczał i płakał. Jego okrągła twarz poczerwieniała z bólu, wykrzywił ją grymas cierpienia.
  Widząc Olega, wyszeptał bladymi ustami:
  - Miej litość!
  Chłopiec zawahał się: zamarł.
  Szczur nosorożec krzyknął:
  - No, na co czekasz! Zatoka!
  Oleg Rybaczenko odpowiedział:
  - Nie, nie mogę! On jest moim przyjacielem!
  Szczur nosorożec uśmiechnął się:
  Chcesz tego samego dla siebie?
  Oleg cały się trząsł, blednąc:
  - Nie ale!
  Pontus przerwał mu:
  - Wystarczająco! Chłopak podpisał swój własny wyrok. Ile jesteś wart Mordovorot. Wlać dobrze i powiesić na stojaku, aby inni go podziwiali.
  Oleg został wypchnięty z akcji, wciągnięty do kozłów. Chłopiec próbował się opierać, ale tygrysy nosorożce potraktowały go jak kotka. Ręce wykręcały się boleśnie, kości chrzęściły. Położyli go na deskach, chłopiec poczuł szorstkość końcówek wystających paznokci na policzku i brzuchu. Wbijały się w mięśnie, klatkę piersiową, podbródek, przód ud, kolana. Policzek miał podrapany do krwi.
  - Och, nie rób tego! - zapytał Oleg.
  - Niezbędny! - powiedział szczur-nosorożec, żeby każdy mógł być przykładem.
  Chłopiec poczuł, jak wylewa się mu na plecy solankę, a potem sól. Piecze jak plastry musztardowe. Oleg skrzywił się, jego stwardniałe stopy były umazane (ostatnim razem, gdy był w tym dziwnym wspomnieniu, które pojawiło się w tej wizji - założył sandały jakieś sześć lat temu), prawie natychmiast zaczęły dziko swędzieć. Szczur-nosorożec wbił igłę w pośladek, ukłuł mocno i boleśnie, płonąca ciecz dostała się do środka.
  - Teraz będziesz bardzo przerażony i nie stracisz przytomności. - wychrypiał potwór, obnażając twarz, by się jąkał i producent horroru!
  - Po co? - jęknął niewinnie uwięzione dziecko. - Przez wzgląd na Chrystusa okaż miłosierdzie.
  Szczur nosorożec, rozpylając trującą ślinę, odpowiedział:
  - Nie wierzę w te bajki o dobrym Jezusie! Ogólnie rzecz biorąc, jeśli Bóg istnieje, to jest on złem i okrucieństwem. A im więcej zła i cierpienia zadasz swojemu bliźniemu, tym więcej mocy i błogości otrzymasz w następnym świecie.
  - Absurdalne! - powiedział blednąc z przerażenia i nagle Bóg naprawdę jest takim chłopcem.
  - Zobaczysz! - zachichotał potomek kosmicznego Tartaru. - Ale nie miej nadziei, dzisiaj nie umrzesz.
  Pontuss szczekającym tonem rozkazał:
  - Zaczynaj! Niech pamięta na wieki pocałunki bata!
  Uwięziony cudowny pionier zadrżał, gdy usłyszał przeszywający gwizd, a potem silny wstrząs, od którego pękła mu skóra na plecach. Szczury nosorożce uderzały mocno, ale jednocześnie powstrzymywały siłę, aby nie zabijać. Z gardła chłopca wydobył się krzyk, zadrżał, popłynęła łza. Zagryzając wargę aż do krwi, chłopiec się powstrzymał. Chwilę później nastąpił kolejny cios, wstrząsając całym ciałem. Oleg Rybaczenko wziął głęboki wdech, ból, potęgowany przez sól i solankę, był nie do zniesienia.
  Pontus krzyknął:
  - Kontynuować!
  Znowu gwizdek i ciosy! Przecina do kości. Chłopiec spłonął do samego środka. Wyglądało na to, że odbiło się od żołądka. Pomimo jego najlepszych starań, część krzyku wydobyła się z jego zaciśniętych ust.
  - Matka!
  Znowu ciosy! Na plecach, między ostrymi łopatkami i wreszcie na bosych piętach. Chłopiec krzyczy, nie ma już siły się powstrzymać. Krzyk wybucha jak wulkan z gardła i czegoś, co wydaje się być nosem. Pontus jest zadowolony:
  "Teraz widzę, że bijesz go do szpiku kości. Pokonaj go dobrze, ale nie zabijaj!
  Z każdym uderzeniem ból się nasila. Łzy mieszają się z krwią i spadają na łóżko. Krwawe pręgi na plecach łączą się, zlewają w szkarłatny bałagan, cienkie białe kości chłopca zaczynają być odsłonięte. Oleg Rybaczenko się dusi, brakuje mu powietrza, druty wbijają mu się w zgięte kostki. Bose pięty brzęczą od szorstkiej, szorstkiej, zrogowaciałej skóry, która nie rusza się natychmiast, ale kropelki krwi wciąż wypływają. Uderzenia nasilają się, wydaje się, że błyskawica przechodzi przez zakończenia nerwowe do samego grzbietu. Inni chłopcy milczą, sumienie nie pozwala aprobować, strach przed represjami nie pozwala potępiać. Widać, jak opadły głowy chłopców, ale ich oczy śledzą egzekucję. Ciekawskie i denerwujące, większość z nich została już wychłostana w podobny lub bardziej wyrafinowany sposób. Myślisz, że gdyby to nie było dla mnie, a czasami w twoich myślach pojawia się złośliwość: krzyczy, ale oczywiście mógł to znieść, nie taki słabeusz jak Oleg.
  Bicie jest już po gołych kościach, plecy, boki, uda to solidna rana. Gdyby nie wstrzyknięcie stymulatora, chłopiec zostałby zajebany na śmierć - zmarł w wyniku bolesnego szoku. I tak pogrążył się w czymś gorszym niż piekło Dantego. To wtedy każda cząsteczka, każda komórka, każda żyła nasycona jest koszmarnym bólem.
  Pionier Oleg Rybachenko desperacko próbował odwrócić uwagę od bólu. Wspominając swoich rodziców, szczęśliwą epokę odległego dzieciństwa, zdawał się odpychać nogami od rozpalonej do czerwoności bulgoczącej lawy cierpienia, ale ona znowu go wessała, przykryła głową. Płynęli więc przez ocean tortur, sen o śmierci jako wybawiciela od udręki. Przypomniały mi się słowa Apokalipsy św. Jana. - I będą chcieli umrzeć, ale nie mogą. Taki los czeka grzeszników, którzy znęcają się nad dziećmi. Pan wynagrodzi im stokrotnie, a najważniejsza kara, jak mówi Jezus w Ewangelii Mateusza, będzie wieczna. I niektórzy pójdą do życia wiecznego, inni na wieczne męki. Jest to poniekąd pocieszające, budzące nienawiść do wrogów, chęć przetrwania i zwycięstwa. Chłopakowi udaje się krzyknąć:
  - Zapłacisz za to, za każdą wylaną łzę dziecka odpowiesz w dzień sądu Bożego.
  - Zamknij się suko! - ryczy szczur nosorożec.
  - Nie możesz zdusić prawdy. Pionier westchnął.
  - Dostać więcej!
  Uderzyli go ponownie, inwestując całą wściekłość, łamiąc kości, ale ból osiągnął już taki próg, że po prostu nie może być silniejszy. To żelazo, które można podgrzać do określonej temperatury, a następnie rozprzestrzenia się.
  Pontuss to rozumie, stara kobieta (a raczej wygląda na nie więcej niż czterdzieści lat, ale faktycznie przekroczyła kilka wieków), ma duże doświadczenie jako katów:
  - Cóż, wystarczy! A potem umrze! Uleczmy małego więźnia i torturujmy go przy pomocy komputera. Mam tylko program "Tortury Olimpijczyków".
  Rhino Rat, celowo ziewając, mówi:
  - Teraz gdzie to jest? Do ambulatorium?
  - Nie na stojaku! - Matrona przerwała bez apelu. Niech wisi jako ostrzeżenie dla innych. Wstrzykiwać wyłącznie zastrzyki wspomagające pracę serca. I niech znowu przegonią Timura przez szeregi i niech odbierze od ciebie resztę ciosów. Kiedyś spektakl do rozmnażania. Trzeba pracować!
  Cudzoziemiec z biczem przechylił głowę i poruszył futrzastymi uszami:
  - Posłuchaj gospodyni. Cóż, uruchom go ponownie.
  Nowe ciosy spadły na Timura. Tym razem nikt nie odważył się zaprotestować. Nie było najmniejszej ochoty wpaść w ręce oprawców. Timur krzyczy co chwilę upada. Zostaje złapany i ponownie pobity. Druga seria strajków już dobiega końca. Zostało tylko kilku chłopców. Jeden z nich jest najstarszy, ma szesnaście lat, broda już się rwie i widać wąsy. Wyraźnie się waha, uderza, ale robi to z łatwością, ledwo dotykając.
  Frau Pontuss jest wściekła:
  - Powieś tego leniwego młodzieńca na stojaku i przywiąż kamień do jego stóp. Niech cierpi.
  Chłopiec zostaje schwytany, napina mięśnie odciążające, owoc ciężkiej pracy, i krzyczy:
  - Cóż, na co się patrzysz, chłopcy je biją!
  Chłopcy wzdrygają się, przez szeregi przetacza się pomruk, ale brakuje im determinacji, by rzucić się na oprawców.
  Młody człowiek jest ciągnięty, każdy nosorożec jest od niego co najmniej siedem razy cięższy. Nie ma sensu walczyć. Ale potem dzieją się wydarzenia, na poziomie tych, które zmieniają losy imperium. Rozległy się dwa strzały i szczury nosorożce padają, grzbiety potworów są podcięte, głębokie kratery się otwierają. Młodzieniec uwolnił się i upadł, ale natychmiast poderwał się z okrzykiem:
  - Widzisz, jest Boża sprawiedliwość.
  Wyłaniając się jak anioł z ciemności, złotowłosa dziewczyna, tak bardzo podobna do swojej szwagierki Margarity, odpowiedziała:
  - Raczej ludzkie. Wiedzcie, że pakt z Diabłem nie gwarantuje nieba na ziemi i ciepłego miejsca w piekle. Opieranie się na szatanie jest jak siedzenie na krześle elektrycznym!
  Drugi do tej ognistej Aurory głośno:
  - To, co tu się dzieje, to scenariusz do horroru. Zrób to z dziećmi. Zdejmij chłopca ze stojaka.
  Oleg Rybaczenko potrząsnął głową i... obudził się. Nie położyła się podczas wizji, ale po prostu stała nieruchomo...
  A minęło sporo czasu. Naziści nadal to robili
  Przetwory spożywcze. Ale ten straszny narkotyk, który powstał z wdychania dymu z dziwnego mchu przez lekarzy SS, nie wydawał się bynajmniej krótki.
  Oleg Rybaczenko od razu pomyślał, dlaczego te Szwaby nie dały efektu. Czy są bez masek filtrujących? I po co taki koszmar w tej halucynacji. Co oni z tym robią?
  Ale sami naziści zachowywali się całkiem naturalnie, nawet stali się jakoś bardziej przyjaźni, dając do zrozumienia, że, jak mówią, mogliby z nami zjeść.
  Rzeczywiście, wyciągnęli parę potężnych ud krowy skradzionej lokalnym mieszkańcom. Potem jeden nazista ciągnął potężny kocioł, a drugi faszysta wraz z Olegiem poszedł po wodę. Znów dociekliwemu pionierowi wydało się to dziwne, dwa skórzane wiadra, aw najgorszym przypadku zwykły metal lub drewno. Poza tym jeden esesman, co też było nie do końca typowe, włóczył się.
  Pionier nie był całkiem pewny siebie, ciosy na tej egzekucji były zbyt realne w odczuciu, a potomek Łomonosowa domyślił się, że kryje się za tym coś więcej niż zwykła, a nawet nie prosta halucynacja.
  Woda płynęła sto kroków od obozu, srebrzystym, błyszczącym kryształowym strumieniem spod dwóch kamieni zwisających nad balkonem. Oleg Rybaczenko pochylił się chciwie w jej stronę. Chłopiec dopiero teraz poczuł, że wszystko w środku zostało wypalone na kamień, a raczej na węgiel. Chciwie chwycił się przyjemnego chłodu i... dostał w ucho.
  Jeden z esesmanów, schowany za skalną ścianą, kliknął coś na panelu skomplikowanego urządzenia i zachichotał jak szczur.
  Cios został zadany przez faszystę bez złośliwości, ale z taką siłą, że Oleg został rzucony na kamienie, że przestał słyszeć na lewe ucho, a ta strona głowy była naprawdę zdrętwiała.
  Lekarz tyran w szlafroku i złotym łańcuchu wybuchnął śmiechem i warknął:
  - Boks! Boks!
  . ROZDZIAŁ 4
  Pionier zerwał się i rzucił się na młodego esesmana. Celując pod nosem zwodniczo prawą ręką, a lewą sprytnie chowając się za nią. Uczęszczał na kilka zajęć z boksu, ale jego pamięć jest absolutna. Na przykład fałszywy cios i ostre pół cięcie podbródkowe i pół lewą ręką. Następnie uderzenie obejmuje ciało, udo, brzuch, a nawet wyprost nóg. I - co najważniejsze - zazwyczaj bokserzy walczący praworęczni nie spodziewają się trafienia inwestycją lewą ręką. Czynnik zaskoczenia zadziałał, Oleg Rybachenko to zrobił! Młody i dobrze wyszkolony esesman nie wiedział, że przynajmniej Oleg nie jest leworęczny, ale potrafił rzucić "pistoletem" w lewo. I złapał hak w szczękę. I ten fajny - esesman stanął na nogi tylko dlatego, że uderzył z powrotem w zwykły kamienny blok... A waga na wpół zagłodzonego chłopca nie wystarczyła, by rzucić wybranego żołnierza w SS, nie bierz słabeuszy!
  Gdyby Oleg Rybachenko był bardziej doświadczonym zawodnikiem w tym ruchu, prawdopodobnie poszedłby na serię ciosów kończących. Ale umiejętność nie jest pochwałą, a także cechami fizycznymi.
  Ale zrobił to całkiem dobrze, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że cios nie był praktykowany na treningu, a sam Oleg Rybaczenko, mimo swoich wielkich naturalnych zdolności, miał fajny boks.
  Teraz nawet żałował, że nie zapisał się do sekcji, o której trener Faranenko powiedział - wyrośniesz na dużego faceta, ale z szybką i lekką reakcją. Wkrótce ZSRR weźmie udział w igrzyskach olimpijskich - i można by odpowiednio powalczyć o medal!
  Co mówisz? Oleg Rybachenko odpowiedział na to w następujący sposób:
  "Wolę oszczędzać głowę na bardziej przydatne rzeczy dla kraju, niż czyścić sobie nawzajem pięciocentówki!" Na przykład, jeśli stworzysz traktor, który jeździ na trocinach, a nawet na zwykłych śmieciach, to znacznie więcej
  Ojczyzna skorzysta!
  Ale teraz sam chłopiec otrzymał kapitał.
  Tak więc Oleg Rybaczenko nigdy wcześniej nie został pobity w swoim życiu. Dorosły esesman szybko złamał zorganizowany opór dziesięciolatka, choć wysokiego jak na swój wiek (co jednak pokazał i kilka razy z powodzeniem uderzył) i umiejętnie wymachując pięściami - podniósł upadłego i ponownie uderzył. Kiedy Oleg Rybachenko przestał się opierać (To znaczy, prawie stracił przytomność, to znaczy, że nadal są myśli w twojej głowie, nie jesteś w czerni, ale twoje ciało już nie jest posłuszne. Ci, którzy poważnie walczyli na ringu, prawdopodobnie wiedzą, co to jest lubię być w grogu). Faszysta pozwolił mu upaść i, o dziwo, nigdy nie uderzył upadłego. Jednak lekarz-kat krzyknął coś do niego w anagramowym języku. Wziął wiadro i polał wodą swoją posiniaczoną twarz.
  Uczucie tonącego kotka, a woda z lodu, który właśnie się stopił, jest tak zimna - po prostu zimowe pływanie!
  Oleg otrząsnął się, wstał i splunął na but krwią z lewego policzka, która trysnęła od środka. Esesman już go nie bił - westchnął nagle, że biorąc pod uwagę w jakich oddziałach potwór służy o dziwo, niemal sympatycznie, i sam zaczął nabierać wody do wiader zrobionych z krokodylich (również podobno nie takiej marnotrawstwa) wiader ze skóry ...
  Rybachenko Jr. zauważył tę okoliczność jako dobrą i złą jednocześnie. Dobra wiadomość jest taka, że nie zostaną zabici, przynajmniej do czasu logicznego zakończenia eksperymentu. To prawda, że linia mety może być bardzo zawężona i może przynieść ulgę w cierpieniu! Złą rzeczą jest to, że będą silnie strzeżone i aby uciec, w rzeczywistości należy wykazać się pomysłową pomysłowością!
  Wkrótce Oleg Rybaczenko przekonał się, że bycie królikiem doświadczalnym oznacza posiadanie pewnych przewag nad innymi jeńcami wojennymi.
  Okazało się, że jeńcy i jeńcy również będą karmieni na gorąco. Szacunek oznacza, że esesmani już dawno coś z puszek pożerali i po prostu leżeli na jakiejś pościeli, krzyczeli lub spali. Cóż, wilkołaki wędrowały po okolicy - albo polując, albo niosąc patrol, albo jedno i drugie . Jednak Oleg nie był zadowolony. Położył się na przesuniętych gołych nogach Aurory i innej młodej dziewczyny (żeby nie upaść na wilgotną, wciąż zimną ziemię?) i syknął - Margarita otarła mu twarz brzegiem marynarskiego płaszcza, nasączonego roztopioną wodą, wziętą od Olega Rybachenko , mówiąc z aprobatą:
  Jesteś teraz prawdziwym mężczyzną. Przegrana na pięści, wygrana na głupcach!
  Aurora zasugerowała:
  - Tak, zrobię mu masaż twarzy, skaleczenie szybciej się zagoi.
  Oleg Rybaczenko uśmiechnął się na siłę. Bardzo nienaturalne. Zachorował do tego stopnia, że zaczął tańczyć diabły z plazmowymi łyżwami na kopytach. A jednocześnie... czy czuł się teraz weselszy? Bałem się trochę kontynuacji: teraz rozłożą to na kamieniach i biją biczami od serca, a może spróbują z błyskiem w oku. Ale naziści nawet tu nie spojrzeli i rozmawiali o czymś w swoim ptasim dialekcie, na zmianę degustując z kotła.
  Margarita szepnęła jej do ucha:
  - Oczywiście, dobra robota ... Ale bądź mądrzejszy! Kiedy silni wydają się słabi i na odwrót!
  Oleg Rybaczenko narzekał:
  - Niestety nie ma co udawać słabego, bo tak jest!
  No to mocno uderzyli w rogi... Oprócz rozciętego policzka, jeszcze się zataczali, choć niewiele, kręgosłup mocny - dwa zęby. Bolały żebra i bolało ucho.
  Jednak egzekucja podczas fantastycznej wizji spowodowała znacznie więcej cierpienia.
  - Dosyć, dobrze - Oleg Rybaczenko odepchnął długie palce Aurory swoimi świeżo zakutymi rękami, usiadł z rąbkiem marynarskiego garnituru. Zadrżałem. - Nie, jest zimno. I jedz polowanie ...
  Jak w końcu świadomość zależy od bycia - nieświadomie zostaniesz marksistą. Jeśli tylko przeżyjesz!
  Więzienny kleik wsypywano do aluminiowych misek - przewożono je jednym z transportowców pancernych. Ale nie było łyżek. Podobno wierzono, że niewolnicy i tak zjedliby gęstą owsiankę. Albo postanowili się pośmiać, bo tych łyżeczek to nie taki brak. Cóż... tak jest lepiej!
  Stajesz się prawdziwym dzikusem - chłopak wybuchnął śmiechem i od razu zacisnął usta, żeby go nie dostać.
  Owsianka okazała się kaszą gryczaną wymieszaną z pęczakiem - gęstą, prawie niesoloną i oczywiście bez mięsa lub czegoś podobnego, no może dodali trochę rybki dla zapachu. Elementarna, prawie pusta mieszanka dwóch ziaren (a one same pękają od wędzonego mięsa, sądząc po zapachu). Ale żołądek pioniera już dawno osiągnął swoje granice: tak, że głód nieco ustąpił, wrócił dopiero na widok owsianki, ale ze zdwojoną siłą.
  To prawda, źle było jeść - kilka razy gorąca mieszanka spadła ze środka na zraniony policzek, a łzy napłynęły do oczu z bólu - ale co to jest?! Tak, a "bransoletki" przeszkadzały, Oleg Rybachenko szarpnął rękami, ze złością rzucał wokół siebie iskry z oczu ... iw pewnym momencie zdał sobie sprawę, że jego prawa ręka wczołgała się na ring od jednego z tych szarpnięć do środka!
  Niewiarygodne - czy SS naprawdę tak prymitywnie przebijało. To również pozbyłoby się wilków tresowanych przez karzących!
  Oleg Rybaczenko zamarł. Natychmiast zmusił się do przeżuwania, chowając się za miską. A prawą ręką przekręcał, aż utwardzona stal nieznośnie wbiła się w skórę.
  W SS wydaje się, że nie wszyscy są tacy fajni!
  I zdał sobie sprawę, że być może mógłby wyciągnąć rękę. Pierścionek przeznaczony na większą rękę - męską lub miejscową młodzież, może nawet starszego chłopca, który dużo pracował. Ale dla spoconych rąk dorastającego chłopca, Olega Rybachenko, pułapka okazała się szeroka.
  Chłopiec szepnął:
  - Czekam na zwycięstwo! Czekam na zwycięstwo! Ci, którzy pragną zerwać kajdany! Dziadkowie wygrali Fritz! Zapełnimy je również jak grę!
  Aurora, czule patrząc na Olega Rybachenko, płynnym ruchem odepchnęła jego rękę (z szerokiej rany i otarcia na dłoni płynęła krew). Drugi sąsiad w tym momencie poruszył się, zasłaniając to, co się działo. Oleg spojrzał ognistemu diabłu w oczy, ona mrugnęła. Zaczęła też wiercić szmaragdowymi laserami z bliskiej odległości, niczym kobra - nierozłącznie. Potem potrząsnęła głową, wskazując dyskretnie na wilkołaki. Potem bez przerwy jadła - chwyciła bezpośrednio szkarłatnymi gąbkami z kubka stojącego na uniesionym kolanie, opuściła ręce i zaczęła kreślić kręte linie przechodzące w fale na mokrej ziemi.
  Oleg Rybachenko nic nie rozumiał, ale w jego głowie już brzmiała zwycięska piosenka;
  Młody, słodki, czysty;
  Czerwony sowiecki kraj!
  Słońce wschodzi promieniście
  Podane sercem!
  
  Nasze jeziora są czyste
  Burzliwy kryształ rzeki!
  Chłopcy biegają z piłką
  Wbiegnijcie razem na wzgórze!
  
  Pierś pęka od powietrza,
  Wiosna w każdym źdźble trawy!
  Zwracam się do Pana
  Daj się porwać złu, kłopotom!
  
  Nadszedł trudny czas
  Faszyzm najechał Ruś!
  Wykujemy nowy na bitwę,
  Niech panuje komunizm!
  
  Razem rzeczy zawsze się kłócą,
  Jesteśmy jak zaciśnięta pięść!
  Kawaleria jeździła
  Cóż, teraz stalowy czołg!
  
  Wielkie dzieło Lenina
  Będziemy kontynuować tak jak jesteśmy!
  Stalin mądry geniusz
  Co nas nauczyło wygrywać!
  
  I na koniec powiem
  Kto uratował - przegrał!
  Pomyślałem dokładniej - wyrażę,
  Finał już wkrótce!
  Oleg Rybachenko, po takim piasku wydawało się już, że morze jest po kolana! I góry na pewno, na ramieniu!
  Dziewczyny też się ożywiły i szeptały od ucha do ucha. Wszyscy mieli nadzieję.
  Potomek Łomonosowa i Stenki Razin nadął policzki, a potem sapnął - cholerna rana boli.
  A jeśli uda ci się uciec? Oleg Rybaczenko szybko rozejrzał się w bok, jakby jego myśli mogły (a kto wie, czy mogą mu wysłać usterki, to nie wiadomo, jaki mają sprzęt!) podsłuchały eskorty SS.
  Ognisty diabeł z piekielnym błyskiem w oczach dotknął stalowych pierścieni na rękach pioniera i skinął głową z aprobatą: mówią, tak, możesz spróbować! Jest to jasne nawet bez dyskusji i bez zbędnych ceregieli.
  Lisowlosy wojownik szepnął:
  - Nawet jeśli ktoś przeżyje... Będzie na kim się zemścić!
  Ale potem Oleg Rybachenko wewnętrznie zamienił się w kamień, jakby z zamrożenia. I zmroziła go jedna prosta myśl: wykręci ręce. A potem... ale wtedy trzeba będzie pomóc pozostałym dziewczynom się uwolnić. W przeciwnym razie nie jest pionierem-doskonałym uczniem, ale kim?!
  Zapamiętałem słowa: liderem nie jest ten, kto sam idzie naprzód! A kto kroczy i pomaga drugiemu!
  A kim oni są dla ciebie - takie piękne dziewczyny z nogami połamanymi we krwi. Coś w środku młodego leninisty oburzyło się - z rykiem tysięcy tornad zbuntowało się! Okazuje się - biegnij jak najszybciej i...
  W rzeczywistości, jeśli uciekniemy, wtedy nie będzie innej szansy. Inaczej to zdrada.
  Ponownie spotkał się wzrokiem, najpierw z Margaritą, a potem z Aurorą, która też wyraźnie rozweselona, ze smakiem oblizała miskę. A ona, wystawiając nos z miski, mrugnęła.
  - Nie trzymamy cię! - dodał ognisty diabeł. - Jeśli odejdziesz, na pewno przyjdziesz z pomocą!
  Oleg Rybachenko skinął głową i odpowiedział:
  - Przysięgam! Uczciwy pionier skontaktuje się z partyzantami i zostaniesz zbawiony!
  Cóż, tak zdecydowaliśmy! Dalej poszło o wiele bardziej prozaicznie. To już dobrze, że to nie Oleg miał myć miski - najwyraźniej albo bali się go znowu rozkuć, albo postanowili dać dziewczynom ciężko pracować. Drobiazg, ale w tej pozycji jest przyjemny. Złe jest to, że znowu musiałem iść, a kiedy ci faszyści się uspokoili. Nie mogę znaleźć nic bardziej lub mniej trwałego.
  Jest trochę chłodno i choć wiatr ucichł, chmury nadciągnęły konno, a z nich zaczął siać zimny deszcz. SS-mani wydają się być teraz nawet zadowoleni, chociaż oni i ich wilkołaki nosili mokry smród.
  Musiałem dużo chodzić. Taki świat tutaj to szczególny mikroklimat Krymu. Zwykle bez opadów, ale w tym przypadku z porywami wiatru.
  Dziewczyny dobrze już spały, a zimno dodało im sił.
  Ale z jakiegoś powodu Oleg Rybachenko chciał spać, jego oczy zdradziecko się skleiły.
  Tak, taki ciężar, jakby stutonowa tusza naciskała na ciebie i nie oddychała głęboko.
  Oj, zaraz się rozchoruję, pomyślał Oleg Rybaczenko, ciężko przestawiając nogi, które znów zaczęły sztywnieć. "Teraz na pewno zachoruję, ale co wtedy?" Naziści na pewno nie będą używać aspiryny ani penicyliny w zastrzykach, a pewnie nawet miodu będą żałować. A może nadal nie jest? Zapisane do eksperymentów? Dokąd my, biedni ludzie, teraz idziemy?!
  Znów rzeczywistość z deszczem i cierpieniem zniknęła, a on zasnął w drodze. Co prawdopodobnie jest korzystne tylko w tej pozycji;
  Przestrzeń w pewnym sensie - bitwa;
  Pionierzy Dmitrij i Oleg Rybachenko, jako znakomici studenci i wybitni sportowcy, otrzymali prawo do reprezentowania swojego kraju w ZSRR na towarzyskich zawodach bokserskich organizowanych między dziecięcymi klubami sportowymi ZSRR i Niemiec. Oba kraje są nadal uważane za sojuszników, a pogłoski o zbliżającej się wojnie ucichły. Rzeczywiście, wojska niemieckie wycofały się z granicy, a Wehrmacht prowadzi zwycięską ofensywę w Afryce, podbił już Egipt i właśnie dowiedział się o zdobyciu Gibraltaru. Powiązania, z którymi Stalin osobiście pogratulował Führerowi!
  Urojona wizja brak słów, ale co się nie dzieje we wszechświecie. Oleg łapie się na tym, że tak myśli - znów zainspirowany sztucznym wpływem promieni czy czegoś innego. Ale wszystko jest tak realne, że nie ma siły, by oprzeć się temu złudzeniu.
  Możesz więc bezpiecznie polecieć do prawie przyjaznego kraju. W prasie niemieckiej mówi się tylko dobre rzeczy o Związku Sowieckim, a komunizm jest nawet zaliczany do braterskiej ideologii narodowego socjalizmu. Co więcej, pojawił się ruch podobny do ruchu Stachanowa...
  Dmitry i Oleg Rybachenko to bokserzy z najmłodszej grupy wiekowej, mają zaledwie jedenaście lat, dolną granicę występów w zawodach. Ale chłopcy są dość wysocy jak na swój wiek i nawet w epoce nie ma takiego przyspieszenia jak pod koniec XXI wieku.
  Oleg jest jednak mniejszy, szczuplejszy, z lżejszej kategorii wagowej, ale za to bardzo szybki. Dmitrij jest większy, szerszy w kościach, można mu nadać wygląd chłopca-bohatera co najmniej czternastolatka.
  Chłopcy różnią się kolorem włosów. Olezhek jest lekki, jak naturalny blondyn, jak śnieżka. Dmitry z brązowymi włosami, brązowe włosy. Oleg jest kilka miesięcy młodszy, a przy okrągłej twarzy nadal wygląda jak dziecko, a Dmitrij jest po prostu przystojny, godny propagandowego plakatu. Dziewczyny już się na niego gapią, nie wierząc, że to taki duży dzieciak.
  Jednak Oleg Rybachenko jest znacznie bardziej erudycyjny niż Dmitrij, chociaż obaj chłopcy są bardzo inteligentni i uczą się za te same piątki. Rzeczywiście, w kraju sowieckim dobrzy sportowcy muszą być doskonałymi studentami.
  Reszta facetów jest starsza, ale do osiemnastu lat, chociaż kilku bohaterów ma dobre dwa metry wzrostu i waży centnera ...
  Bokserzy, najlepsze młode kadry kraju... A walczyć będą z nimi mistrzowie Niemiec i krajów im podległych... Wśród dzieci oczywiście, czy juniorów.
  Lecą non-stop największym liniowcem pasażerskim III Rzeszy na trasie Moskwa-Berlin.
  Bokserzy siedzą osobno, ale są też zapaśnicy, ciężarowcy, piłkarze, pływacy. Wszyscy juniorzy i doskonały występ. Stalin nakazał, aby nasze nowe pokolenie, urodzone pod sowieckim reżimem, pokazało się z jak najlepszej strony i nie straciło twarzy. I oczywiście wszyscy są chętni do walki ...
  Dmitrij zapytał Olega:
  - Czy przygotowałeś plan taktyczny na bitwę?
  Pionier odpowiedział:
  - Na każdego przeciwnika mam kilkanaście planów... Ale najpierw trzeba mu się przyjrzeć, a dopiero potem podjąć decyzję... Dla każdego indywidualnego podejścia najmniejszy ruch i specyfika, w tym fizjologiczna budowa przeciwnika, dyktują czysto indywidualna taktyka.
  Dymitr prychnął pogardliwie:
  - Ale robię dużo łatwiej! Bez taktyki rzucam się na wroga, uderzam mocniej i częściej i łamię.
  Oleg Rybaczenko zauważył:
  - Mało jest tak dużych i rozwiniętych fizycznie facetów jak ty w twoim wieku. Dlatego taktyka nacisku mija. Możesz się po prostu przewrócić. Ale tutaj jestem prawie normalnego wzrostu, no, może trochę powyżej średniej, a żeby zostać mistrzem ZSRR, tak ogromnego kraju, jeden nacisk nie wystarczy. W końcu nie można pokonać wroga brutalną siłą, ponieważ on również trenuje, prowadzi zdrowy tryb życia, dobrze się odżywia, studiuje taktykę. A potem trzeba to powtórzyć, jak w partii szachów. Czasami nawet coś, poświęcając się dla dobra maty.
  Dmitri sprzeciwił się ostro:
  - A moi przeciwnicy trenują, aw finale chłopak był jeszcze większy i cięższy ode mnie. Wiele zależy od tego, jak trenujesz. Niektórym wydaje się, że można zostać mistrzem olimpijskim w dwa tygodnie, pracując do granic wytrzymałości... To złudzenie. W końcu najważniejszą rzeczą w treningu sportowym jest nie tyle superobciążenie, ile superregeneracja. Ale są odpowiednio dobrane indywidualnie zestawy ćwiczeń, a najważniejsza jest późniejsza regeneracja i nabieranie sił... Potem walczysz na jednym oddechu, zadając setki ciosów w trzech rundach, a raczej tak naprawdę , o wiele mniej.
  Oleg Rybaczenko zauważył:
  Cóż, to z pewnością też prawda! W szczególności tajemnica prawidłowego oddychania i zastrzyki w punkty wzrostu ciała dziecka... Jest tu kilka Know-How naszego guru. Ale nie rozumiem, dlaczego nie dzieli się nimi z innymi trenerami?
  Dmitrij szepnął:
  - Powiedział mi w zaufaniu, że jesteśmy z wami... Nie tylko bokserzy, ale przede wszystkim żołnierze. Musimy jeszcze zrobić coś wyjątkowego... Bardzo ważnego, nawet ważniejszego niż olimpijskie złoto!
  Oleg przechylił swoją bystrą głowę i powiedział:
  - Coś ważniejszego.... Może i to mi powiedział... Że losy ludzkości mogą zależeć od czynów dwóch sowieckich pionierów. Zupełnie jak w bajce.
  Dmitrij filozoficznie zauważył:
  - A skąd się biorą bajki, jak nie z życia. Może tak będzie naprawdę! Wprawdzie nie jesteśmy brzydkimi kaczątkami, ale... Jeszcze za wcześnie, by nazywać nas Orłami.
  Oleg Rybachenko płynnie zmienił temat rozmowy:
  - Czy uważa pan, że zagrożenie inwazją niemiecką w końcu minęło?
  Dymitr wzruszył swoimi szerokimi ramionami w oszołomieniu.
  - Tutaj, moim zdaniem, jesteś bardziej ekspertem. Sam myślę, że nie możesz od razu uderzyć wszystkimi rękami i nogami, wtedy znowu nie można atakować we wszystkich kierunkach. To prawda, jeśli poruszasz się w skoku ...
  Oleg Rybaczenko zaśmiał się:
  - To brzmi całkiem logicznie ... Ale nie wiemy, co konkretnie miał na myśli Hitler, ale napięcie naprawdę opadło, a niemieckie samoloty przestały naruszać naszą przestrzeń powietrzną, a brzęczenia gąsienic nie słychać za granicą, to fakt. Tak, i Führer, część robotników wróciła z powrotem do maszyn. Czyli III Rzesza schowała kły... Ale nie wolno nam się relaksować.
  Dmitry wyjął z torby pieczoną kanapkę z rybą i specjalnym beztłuszczowym serem i podał ją Olegowi. Potem wyjął dla siebie dwa razy więcej. Oferowany:
  - Jedz... Nie możesz robić długich przerw w jedzeniu i przyjmowaniu białka. Kiedy stężenie aminokwasów w organizmie spada, mięśnie tracą siłę.
  Oleg Rybaczenko zauważył:
  - Dla kulturystów, którzy dużo pracują, to całkiem prawda, ale dla bokserów... W końcu nie mamy mięsa, farb do ciała, a tym bardziej zwiększa to skuteczność walki!
  Dmitry, po odgryzieniu kanapki i dodaniu do niej pomidora, zgodził się:
  - Nie wszystko, ale... Nawet jem lub piję białka na noc, żeby stężenie aminokwasów nie spadało. A co najlepsze, nie jaja kurze, ale jaja przepiórcze lub strusie, cóż, te ostatnie są naprawdę rzadkie ... Chociaż w Azji Środkowej wydaje się, że strusie już zaczęły się rozmnażać ...
  Oleg całkiem poważnie (tonem) zażartował:
  - Bardzo wartościowe białko w przednich łapach żaby. polecam spróbować!
  Dymitr zachichotał jak chłopiec:
  - Tak, ale jeszcze bardziej w ostrygach z czerwoną papryką indyjską!
  Oleg jednak ostrożnie odgryzł kawałek kanapki i zaczął pochłaniać kawałek. Ryba była czerwona, smaczna, nasączona ketchupem z rozgniecionym czosnkiem. Można było dodać trochę siły... Jak na przykład Kubuś Puchatek...
  - Kubuś Puchatek żyje dobrze na świecie! Ma żonę i dzieci, jest łopianem!
  Oleg nagle zasugerował:
  - Czy możemy śpiewać?
  Dmitrij bez większego entuzjazmu zauważył:
  - Czy nie jest za wcześnie na śpiewanie?
  Oleg Rybaczenko uśmiechnął się:
  - W sam raz, zwłaszcza, że lecieliśmy nad granicą ZSRR!
  Dmitrij zapytał swojego partnera:
  - Nożyczki czy papier?
  Oleg machnął ręką.
  "Może lepiej obejść się bez dziecinnych żartów. Jesteśmy spokojnymi ludźmi, ale nasz pociąg pancerny zdołał rozpędzić się do prędkości światła...
  Dymitr przerwał:
  - NIE! Nie potrzebujemy takich przedszkolnych piosenek. Daj spokój, coś bardziej... patriotycznego!
  Oleg wydymał pełne płuca i zaczął śpiewać, komponując po drodze. Danka z kolei śpiewała bardzo dobrze. A raczej jego głos był jak trąbka marszałka, a może nawet Jerycha;
  Pionier to dumne słowo
  Krawat Stalin Rodnoy związany.
  Nie ma nic innego jak impreza w domu,
  Dla mnie komunistyczny ideał!
  
  Przysiągłem służyć Ojczyźnie na zawsze
  Aby Ojczyzna wspaniale rozkwitała,
  Aby wszystkim żyło się lepiej,
  Aby lot stał się bardziej gwałtowny niż orzeł!
  
  Grzmiało - nadeszła wojna,
  Więc śmiało, chłopcy idą na kemping!
  Wehrmacht postawił śmierdzący pysk,
  Więc wyślemy to na koszt!
  
  Nie dali karabinów chłopakom,
  Nie było odpowiedzi lat - są małe!
  Mimo to uciekli do żołnierzy,
  Bo bagnety są tak potrzebne!
  
  Pod Moskwą walczyliśmy na zaspach,
  Pędzili boso przez mróz ...
  Piękni pionierzy biegną w szatach -
  Nie ma granatu, więc uderz pięścią!
  
  Jak okrutne są faszystowskie koty -
  Ile możesz pić ich krew,
  Ale naziści przyjdą zemścić się,
  Sępy zamienią się w zwierzynę łowną!
  
  Na obiad skromna racja - głód,
  Żołnierze odmrozili sobie stopy...
  Jestem w zasadzie tylko dzieckiem
  Ale ojcowie są dumni z tego wyczynu!
  
  Czołg pędzi, "Tygrys" pchnął lufę,
  Ale młody wojownik ścisnął granat!
  A faszystowski drań natknął się na minę:
  Oto jego gorąca pochodnia w objęciach!
  
  Nawet mały będzie gigantem
  Jeśli wychowałeś odwagę!
  Pionierzy jako ogniwa są zjednoczeni,
  Dusza silniejsza: tytan - metal!
  
  Wehrmacht nie przeszedł, dostali w czoło,
  Stalowe trumny się zakrztusiły!
  W Rosji są tacy chłopcy,
  Pokolenia potomków są dumne!
  
  Znowu bitwa, tym razem nad Wołgą,
  Pionier - stał się terminatorem!
  Faszyści mają pełne kostnice
  I wał śmierci pęka na brzegu!
  
  Ilu naszych zginęło - nie liczy się,
  Ilu znowu umrze - bez łez...
  Ale tacy wojownicy wierzą w dzieło;
  Zmartwychwstań, kto jest godzien Chrystusa!
  
  Zostali członkami Komsomołu w Berlinie,
  Tam złożył przysięgę wierności!
  Pół Europy z Unią boso,
  Nasz młody zespół wystartował!
  
  A teraz zbudujemy nowy świat,
  Każdy stanie się twórcą-demiurgiem....
  Zatop się w otchłani cierpienia - wojny,
  Nie dowiemy się, co oznacza strach!
  
  Dobroć we wszechświecie zaczyna rządzić
  I wtedy ból zniknie, uwierz mi...
  Z nami jest najlepszy ze wszystkich geniuszy, Stalin,
  Pokonano piekielną bestię Hitlera!
  
  Walczyliśmy o to dzielnie.
  Na zawsze zaszczycony...
  I zrozum, że impreza jest ważna -
  Wszechświat doprowadzi do snu!
  Samolot z wiadomością zaśpiewał tę piosenkę unisono. Zabrzmiało to tak uroczyście, że można było się rozpłakać...
  . ROZDZIAŁ 5
  Wizja zniknęła, a chłopiec-pisarz i geniusz ponownie znalazł się w rzeczywistości wędrującej kolumny.
  Z niemożności banalnej rozmowy z kimś (po wizji język zupełnie zdrętwiał!) Oleg Rybaczenko był dodatkowo wściekły. I jakoś nawet nie od razu zorientowałem się, że zbliżają się do lasu. Skończyło się - przemoczone, a pod stopami szła wydeptana droga, choć rozmoczona, ale czysta, poprzecinana gdzieniegdzie śladami wozów, samochodów, gąsienic czołgów lekkich, motocykli, a nawet końskich kopyt.
  Zimne błoto, które wyglądało jak paskudne mydło, okazało się równie śliskie, Oleg Rybaczenko kilka razy cudem utrzymał równowagę, aw kolumnie dwie czy trzy dziewczyny upadły i szybko się podniosły.
  Sama Margarita, dość wyczerpana, zachęcała towarzysza broni:
  - Robi się ciemno, zaraz dadzą ci odpocząć!
  Półtorej godziny po rozpoczęciu deszczu minęli coś, co z daleka wyglądało na pasmo wzgórz. W pobliżu Oleg Rybachenko zdał sobie sprawę - to nie są wzgórza, ale wał z wieżami karabinów maszynowych. Starożytny, krymski wał, ciągnący się jak okiem sięgnąć na wschód i zachód. W regularnych odstępach na "wzgórzach" widoczne były zrównane z ziemią kręgi z szarego kamienia - ruiny wież strażniczych. Pomiędzy dwoma z nich - do zagłębienia, będącego niegdyś prawdopodobnie otworem bramy, przechodziła kolumna jeńców.
  Potem ponownie uśpiono ich. Nawet nie zdjęli kajdan i nie zaczęli się karmić. Sen okrył dziewczęta jak skrzydło kruka;
  Nagle sceneria przed dziewczynami się zmieniła (a te sny są zbyt często pretensjonalne!) i wylądowały w morzu, a dokładniej na molo z widokiem na morze i chłodem.
  Dziewczyny z Komsomołu poszły do portu, sylwetka niszczyciela nie była daleko, około kilku kilometrów, ale prawie zlała się z linią horyzontu. Tutaj ponownie zostali kilkakrotnie zaatakowani przez pięć szczurów-karaluchów. To są tak obrzydliwe stworzenia, z sześcioma nogami, że patrzysz i ciągniesz do wymiotów. Jednak to kwestia dwóch sekund, pchnięć sztyletami i po wszystkim.
  Piękna Margarita śpiewała nawet:
  - A dla mnie jak środek wymiotny, potem eliksir miłosny!
  Czerwona Aurora gwizdnęła przez nozdrza:
  - Ale zachowanie jest dobre - i mam ściśniętą szczękę z nogą!
  Bardziej niebezpiecznymi stworzeniami były topory mew. Mieli umiejętność strzelania dziobem. Ostrze zostało wyrzucone i przebiło skórę, wstrzykując kwas. Następnie topór ptak usiadł na pokonanej ofierze - rozdarł mięso. To prawda, że \u200b\u200bzostali już w większości zastrzeleni. Ale cztery drapieżniki o wzajemnie zaostrzonych głowach próbowały zaatakować zwiadowców.
  - Oto kolejne wypaczenie natury! - Ognisty diabeł zauważył Aurora...
  - Kto je stworzył, nigdy niczego nie wypacza! - W nowej misji Margarity ponownie pojawiły się atawistyczne uczucia religijne. Osobowość zmienia się, gdy w podświadomości budzą się pewne siły. - Tak się podoba Wszechmogącemu Bogu!
  Rudowłosy demon w krótkiej spódniczce i włosach gorętszych niż miotacz ognia ponownie zaprotestował:
  - Nie, to po raz kolejny pokazuje potężną siłę mutacji. Seria podobnych zderzeń może spowodować powstanie życia!
  Rzucając dwoma czakrami, dziewczyny odcięły drapieżnikom, a następnie złapały dyski, które do nich wróciły.
  - Jak bumerang, ale tytan tnie! Ognisty diabeł uśmiechnął się.
  - OK! Że tylko ten tytan nie tnie, ten metal jest słabszy od bibuły.
  Dziewczyny zaczęły obracać łódź. Ognisty diabeł, po czym niespodziewanie błagalnie zapytał:
  - Skomponujmy wreszcie piosenkę Margarita!
  Śnieżnobiała blondynka uśmiechając się jaśniej niż słońce zapytała:
  - Aby przynieść nam szczęście!
  Fajna Aurora wypaliła:
  - Dokładnie! Niech przegrany płacze - zazdrość łajdaka!
  Komsomolec odchyliła się do tyłu i cicho śpiewała, słowa płynęły i migotały:
  Wyrocznia wśród magicznych kamieni,
  Zrodzony z burzy - jasnego słońca!
  Nie jesteśmy pomiotem - wadliwą ciemnością,
  Jak kolorowo na promieniu wije się pieśń!
  
  Czasami skała jest z pewnością szkodliwa -
  Mamy kłopoty, smutek, śmierć, proroctwa!
  I duchy w bladym blasku,
  Świeć jak znak w nocy!
  
  Ale nie będziemy przesądni
  Rosyjski wojownik - miecz w dłoni!
  Służ wiernie Jezusowi
  Niech diabeł na zawsze oszuka!
  
  Nie ma silniejszej ojczyzny,
  W końcu nasza wola jest jak metal!
  Mądry Stalin prowadzi atak,
  Tornado "Andryusha" na Kolońskim metalu!
  
  Będziemy święcie służyć Rosji,
  Marzyłam o tym, żeby poświęcić jej swoje serce!
  Żołnierz ma najostrzejszy bagnet,
  I płomień w spikerze - przemówienia!
  
  Chwała Tobie Rusiu hymnem,
  Śpiewamy jej hymny,
  Zemsta przyjdzie do przeciwników -
  Zajmijmy się wroną!
  
  Zbudujemy nowy święty świat,
  Niech nas bóg błogosławi!
  Dziewczęcy luksus i aktualizacje,
  Nie zostaniesz kalifem przez godzinę!
  
  Nagrodź nas cudowną wizją -
  Głos Pana woła do miecza!
  Życie stanie się słodkim dżemem
  Kiedy jesteś silny jak "KAMAZ"!
  
  Ojczyzna bujne lasy dębowe,
  Gdzie wiesz, ze swoją duszą, odpoczniesz!
  Otrzymasz oceany - chwałę,
  Wejdziesz na Kreml jako mistrz!
  
  Jesteś rycerzem - plemieniem gigantów,
  Przestronność mórz i błyszczą kry!
  Piasek złotej wielkiej pustyni,
  A ze szmaragdowym aksamitem - lasem!
  
  Idziemy śmiało w krwawą bitwę,
  Chociaż "Tygrysy" budzą grozę!
  Pazury nazistowskich łap,
  Z wyglądu Adolf jest z pewnością fajny!
  
  Ale mam wąsy na twarzy,
  Pysk wykrzywiony, szczęka precz!
  A nasi ludzie są wielcy, dumni,
  Ujawniono moc faszystowskiemu stworzeniu!
  
  Teraz czas na światło
  Przyszła łaska niebios...
  W wierszach śpiewane są wyczyny -
  Chrystus święty w duszy zmartwychwstał!
  Aurora klaskała, klaszcząc w dłonie tak, że wzbił się w górę chmara much:
  - Margarita śpiewała dobrze, ale psalmy trzeba śpiewać w chórze kościelnym. Wszystkie myśli są zaciśnięte na religijnym temacie!
  - Musisz odpokutować za swój grzech. - powiedział Korshunova, który ponownie wpadł w ekstazę religijną, dojrzał. - Ten, kto sprzedaje swoją duszę, zawsze jest na straconej pozycji - oddaje nieśmiertelność za śmiertelnika!
  Ognisty diabeł roześmiał się.
  - Ty, jak widzę, też potrafisz pięknie mówić! Dobra, kochanie, teraz mamy zabawny spacer.
  Siedząc na pontonie, którego radary nie rozróżniają pod nocnym motylem, dziewczyny z Komsomołu podpłynęły do ciężkiego niszczyciela. Teraz musieli zrobić coś wielkiego. W chwili zagrożenia wszystkie odruchy i reakcje uległy pogorszeniu. Dziewczyny z Komsomołu czuły dźwięki przez wiele kilometrów, plusk fal, pisk mew, a nawet ziewanie ryb. Słyszeli, jak ktoś przepływa! Członkowie Komsomołu, rzucając karabin maszynowy, zobaczyli faceta na dmuchanym materacu. Zdjął maskę i ukazała się twarz Denisa Baranowa. Oficer zombie, wcześniej skazany karny, w tej wizji zauważalnie odmłodzony i znacznie ładniejszy, mrugnął do nich.
  Ochrypłym głosem, który trzeszczał w powietrzu, powiedział:
  - Zostałem wysłany przez wielkiego czarnego Führera!
  - Ale nic nie pisaliśmy! - wykrzyknęły chórem dziewczyny.
  Mirabela wcale nie była zadowolona z pojawienia się tutaj zatwardziałego przestępcy z ich batalionu, ale Aurora, wręcz przeciwnie, obnażyła zadowolony uśmiech. Nawiasem mówiąc, o dziwo, gdy tylko skazaniec zrzucił półtorej dekady i pozbył się blizny, zmienił się w całkiem miłego faceta. Gdyby nie wiedzieli wcześniej, prawdopodobnie nie rozpoznaliby Baranowa.
  - I to nie jest konieczne! - wykrzyknął zadurzony były więzień. - Moim jedynym celem jest śmierć! W następnym życiu zostanę sułtanem, aw moim haremie będzie sto tysięcy dziewic.
  - Zajmij się przynajmniej jednym. W przeciwnym razie będzie to nishtyak, wręcz przeciwnie! - oświadczyła, starając się wyglądać na bardziej dowcipną niż Margarita.
  Denis zamilkł, zwykle takie zombie nie są szczególnie rozmowne. Chociaż tym razem była to machina wojenna.
  - Czy masz przyzwoite doświadczenie wojskowe? - zapytała Aurorę. Rzeczywiście, przeszli już przez II wojnę światową i znaleźli się w przyszłości. Nie tak futurystycznie piękna, jak opisywali ją radzieccy pisarze science fiction, także pełna wojen i, co najważniejsze, rozmaitych zmutowanych stworzeń.
  Jest coś takiego - magorradiacja i podpromieniowanie.
  Magoraradiacja to promieniowanie, które nie zabija żywych, ale zmienia właściwości materii, w tym przemiany, łączenie różnych form życia - w tym ożywionych i nieożywionych.
  Podpromieniowanie - w przeciwieństwie do zwykłego promieniowania, powoduje nie jonizację atomów, ale ich permutację w cząsteczkach, a najaktywniej w DNA i komórkach niosących informację genetyczną. W niektórych przypadkach może być wykorzystany do celów leczniczych, do szybkiej regeneracji.
  - Oczywiście! - powiedział z przekonaniem Baranow. - Walczyłem wiele razy!
  Czerwona Aurora wątpiła:
  - A kogo zabiłeś?
  Były więzień wypalił:
  - Niewierni!
  Ognisty diabeł zmarszczył pysk:
  - Jak się masz rosyjski oficer:
  - Jestem mudżahedinem i moim zadaniem jest zniszczenie niewiernych! - jęknął Baranow. - Więc jestem przeznaczony na zawsze.
  Aurora szepnęła Marguerite do ucha:
  - Nie kłóć się! Lepiej weź się do roboty.
  Zombie, który mruczał pod nosem po arabsku. Radio nadało najświeższe wiadomości.
  - W Czeczenii bojownicy stali się zauważalnie bardziej aktywni. W szczególności podjęto próbę ostrzału budynku rządowego. Podczas bitwy zginęło pięciu policjantów, a jedenastu zostało rannych, straty bojowników są określane. Według niektórych doniesień były przewodniczący sądu szariatu otrzymał od zagranicznych sponsorów około stu milionów dolarów i aktywnie stara się je odpracować. W górach przeprowadzono specjalną akcję: bandytów rozproszono.
  Zombie wskrzeszony:
  "Wkrótce uderzymy w niewiernych, aby uciekli na gwizd i kpiny!" Jego słowa przerwała tocząca się fala, wyrzucił łódź i oblał ją sprayem. - Właśnie tak, mówię!
  - W zasadzie tak! Aurora wypuściła iskry z oczu. - USA to wielki wróg islamu. Rozkłada go za pomocą Hollywood, gazet porno, seriali mistycznych. Teraz będziemy musieli zastrzelić kilku Jankesów.
  Dziewczyny podpłynęły do niszczyciela. Kapitan pierwszej rangi Rudolf Reagan, po wypiciu łyka ulubionego koniaku (cóż, ci wszyscy Amerykanie to pijacy, nie bez powodu Stany Zjednoczone stały się symbolem niezdrowego stylu życia i rozkładu!), położył się na łóżku, opierając głowę na piersi dziwki. Kiedy w młodości lubił facetów, a po tym, jak Franklin Truman pozwolił homoseksualistom służyć w wojsku, miał doświadczenie w stosunkach nawet z admirałami. I jakoś nawet z czterogwiazdkowym bohaterem wojny indyjskiej. Ale pod rządami prezydenta terminatora, a nawet muzułmanina, moralność się zmieniła, a geje byli naciskani. Potem Rudolph Reagan postanowił pokazać swoją wszystkożerność, zapraszając kurwy. Mimo to, pieszcząc delikatne kobiece ciało, nie przestawał wyobrażać sobie facetów, muskularnych, czarnych, zdolnych do dostarczania niewymownej rozkoszy.
  Drań oczywiście, że są wtedy zboczeńcem!
  Rudolph Reagan pozwolił dziwce się na nim ujeżdżać, ale nie mógł się rozładować i był wyczerpany. Nie, pilnie potrzebuje chłopaka. Chociaż mężczyźni są nieco gorsi od kobiet, mają mało pieniędzy - chcą rozwoju kariery. Galina to zauważyła - przyda się w niszczeniu wrogów Rosji Sowieckiej; Amerykanie i ich sojusznicy.
  Strażnicy zachowują się niedbale. Jest zimno, a oni wolą ogrzać się nierozcieńczoną whisky. Margarita zmarszczyła brwi (oto skończeni pijacy - w końcu molekuła alkoholu symbolizuje zniszczenie organizmu, zwłaszcza kobiecego), Jankesi to głupcy!
  Na monitorach świeciły fale, czasem pojawiały się stwory. Jednym z tych niebezpiecznych zwierząt był krab piłowaty i jednocześnie rekin pokrzywowy. Straszne zwierzę, niebezpieczne zarówno na lądzie, jak iw morzu. Z pazurem z kłującymi igłami może równie dobrze ugryźć człowieka na pół lub nawet gorszą truciznę. Nie było widać dziewczyn, były spryskane reflektorem, a temperatura otoczenia zombie jest nawet o kilka stopni niższa.
  Odrzuciwszy dziwkę na bok, Rudolph Reagan powiedział ochrypłym głosem:
  - Idź już, chcę spać. Tak, a ty maszerujesz do dużego łóżka!
  - Jak chcesz, po prostu płać! - piszczały rozczochrane dziwki.
  - Nie jesteś wystarczająco zręczny, wystarczy ci pół kosiarki! - odpowiedział Rudolph Reagan, po czym z trudem powstrzymał się od beknięcia. - Jak sobie życzysz! Ale to jest rabunek.
  - W jakim planie? - Żołnierskie prostytutki były zaskoczone.
  - Masz dobrą pracę. - jęknął Rudolf. - Cieszyłem się i wzbogacałem, a ja będę się trząsł jak diabli! Generał rzeczywiście się zatrząsł, jego podwójny podbródek zadrżał.
  - Nie rozbieraj się! - Krzyczały prostytutki z rozpaczy (a co za wstyd, kiedy wtrąca się moralność!). - Pójdę poszukać innego klienta!
  - Ale pamiętaj, że nasi marynarze mają temperament. - zauważył Rudolph Reagan z dwuznaczną groźbą.
  Dziewczyny z Komsomołu były już blisko. Zombie oparł się o wojowniczkę Galinę, opierając głowę na jej ramieniu. Martwy oficer przycisnął policzek do jej jedwabistych, pachnących włosów i pocałował czubek jej głowy. Zimne usta nieprzyjemnie paliły jego włosy, oficer śmierdział trupem.
  - Cofnąć się! - powiedziała groźnie wściekła Margarita - Ja też znalazłam kochanka.
  - Nie chciałem cię urazić! Po prostu wyglądasz jak goury. - Zaczęło syczeć coś na kształt racjonalnego trupa.
  Będziemy walczyć w maskach. Nikt nie powinien widzieć, że jesteśmy dziewczynami. - Jej przyjaciółka, ognista Aurora, wyjęła buteleczkę ze stymulantem. Wzięła kilka łyków. Kolba nie jest szczególnie przebiegła, wykonana z akordeonu, dzięki czemu nie było w niej powietrza. Tak więc życiodajny płyn wygasa sam. Notatka dla samej Wojowniczki - dodano. - Podczas opróżniania kurczy się: dzięki temu woda nie chlapie, można poruszać się bezszelestnie.
  Pod innymi względami nawet dźwięki są inne, głuche, jakby pozbawione mocy. Dzwoniące dziewczęce głosy wydają się ochrypłe. Fale są jak czarny koc, w którego ciemności czasami migoczą światła, prawie kwadratowe ryby próbują coś wypluć z pyska. Oto jasna sylwetka wyskoczyła z wody i została przecięta prawie na pół przez wybuch Aurory. Ta ryba ma ostre płetwy i nie chciała się nimi zranić.
  Dziewcząt z Komsomołu nie widać, łódź automatycznie zmienia kolor w zależności od morskiego pejzażu, podobnie jak kostiumy ukazują cechy kameleonów. Przebranie jest idealne. Widać w szczególności, jak marynarze łowią zmutowane ryby. Robią to bardzo prosto: najpierw zanurzają gumę, gęsto smarując ją olejem silnikowym i benzyną: zapach rozchodzi się daleko. Żółwik szczura go kocha, generalnie zjada chemię jak karaluch. Łapie, jaskółki, przyczepiają się do haczyka. Prawda jest taka, że nie możesz jeść tego syfu. Ale żywa przynęta nie jest zła. Dziobią go duże ryby, czasem wielkości delfina. Niektóre z nich są jadalne, a nawet uważane za przysmak.
  Są też trujące, ale doświadczeni kucharze potrafią je zneutralizować, przez co są jeszcze droższe. W szczególności szmaragdowy karp występuje tylko w radioaktywnym jeziorze Radikal, jak nazywano go w zgodzie z Bajkałem, tylko teraz jest zanieczyszczony. Karp szmaragdowy nakrapiany uranem powoduje zatrucie narkotykami, będę odpowiednio usmażony, błąd nawet w ciągu jednej minuty pociągnie za sobą bolesną śmierć smakosza. A takie "usterki" są niezwykłe, mają jasny kolor, zobaczysz to nawet w hicie kinowym. Bardzo opłacalne połowy, mutanty meta-quasi-śmiercionośne, szmaragdowe i radioaktywne, niebezpieczne w spożyciu, a jednocześnie próbowali hodować karpie duże jak sumy poza strefą, ale tam ginęły.
  Dziewczyny to zobaczyły i podniosły broń. Margarita nagle cofnęła się; cichy pisk zabrzmiał w moim uchu:
  - Czterysta metrów do statku.
  Blond terminator, zachwycony, odpowiedział:
  - Kontynuujemy nasze zbliżenie.
  Aurory i Margarity widziały w ciemności równie dobrze jak oczy kota, jeśli nie lepiej. Na pokładzie było trochę więcej ludzi, około trzydziestu pięciu osób, w tym najemni rybacy, z których wielu było pijanych. Zombie również wycelował w swojego przeciwnika, były oficer skazańca miał karabin maszynowy z tłumikiem.
  Wziął pocałunek, cicho zatrzasnął bezpiecznik, włączył lampkę nocną. Miał wrażenie profesjonalisty, zwłaszcza gdy trzymał gumową muszlę oczną przy twarzy, by nie zdradzać obserwatorom swojej pozycji zielonkawą poświatą.
  Dziewczęta przyglądały się swoim przeciwniczkom przez komputerową optykę. Natychmiast ustaliła cele, ustawiając je na maksymalną szybkostrzelność: tysiąc pięćset pocisków na minę. W tym samym czasie dziewczęta rozdzielały ofiary, trzeba było usunąć jednocześnie trzydzieści cztery osoby. Komputer podpowiadał, jak i do kogo strzelać.
  Obserwator-żołnierz stał przy wachlarzu ogrodzenia, palił cygaro i od czasu do czasu popijał whisky z flaszki.
  - Beztrosko służyć Amerykanom! - zauważyła Aurora i dodała złośliwie z trucizną w głosie. - To wynik ich zgniłej liberalnej demokracji.
  - Nasze myślenie lepiej! Małgorzata skrzywiła się. - Zwłaszcza ci, którzy zostali zaciągnięci do wojska, a którzy nie są pochodzenia słowiańskiego?
  - Nie bądźcie głupcami, żeby też pić! - Komsomolska dziewczyna potarła nos. - Swędzi, może na deszcz. A może wielki hit!
  - Zdejmę to! Przeciwnik Trzeciej Rzeszy... - szepnął więzień-zombie.
  - Generalnie palenie spowalnia reakcję i oślepia oczy! Małgorzata powiedziała. - Osobiście zakazałbym papierosów.
  Na rufie wielkiego niszczyciela widać handel, kilka bliźniaczych szybkostrzelnych dział typu Lincoln - obok nich z kilkoma strzelcami na siedzeniach. Dwaj pozostali zajmują się rybołówstwem. Sparowany "grobodon" na prawej burcie. A potem Amerykanin, jak Murzyn, odszedł, patrząc na coś na swoim "telefonie komórkowym". Najwyraźniej "pornukh", rodzaj wideo. Ogólnie rzecz biorąc, pistolety są niebezpieczne, jeśli zostaną wystrzelone, nie wiadomo, czy "zbroja" uratuje kamienie, a ponton jest zdecydowanie kranty.
  - Tak więc bramki zostały rozdzielone. Podchodzimy bliżej. - Powiedział ognisty diabeł. - Prymitywne bydło musi być postrzegane jako obrażające.
  - Podkradnijcie się jak węże! - podtrzymała Margaritę, kręcąc się w pasie.
  Zombie mówił wymownie.
  Spostrzegawcza jak zawsze rudowłosa Aurora zauważyła działa dziobowe z eskortą i jak dotąd bezpieczne. Kilka karabinów maszynowych, ciężkich, być może potężniejszych niż PKM. A potem załoga, widać faceta, najprawdopodobniej Chińczyka, bardzo spiętego, wręcz nerwowego wartownika. Prawdopodobnie nowicjusz jest tutaj, jak się rozciągnął. W pobliżu oficer, niedbale oparty o poręcz, obok niego przeszedł radiooperator z antenami.
  Rozdzielmy cele! - Oferowany muł, bawiący się gumami do żucia Aurora.
  - Ja posunę się w prawo, ty w lewo zdobędziesz duże terytorium! - Margarita przejechała krawędzią dłoni po gardle.
  Ponton podzielił się na dwie części, dziewczyny się odwróciły.
  - Zmieszczę strzelców maszynowych! Aurora błysnęła zębami.
  - A ja jestem strzelcem! Małgorzata zachichotała.
  Niszczyciel nie jest bynajmniej mały i bardzo ważne jest, aby nagle się na niego włamać, przerywając go i wpadając do kabin. Dziewczyny z Komsomołu były zdenerwowane, doświadczenie mordów nie było zbyt małe, ale mimo wszystko serca zaczęły im szybko bić, głowy szumiały od wytrysku krwi.
  Dają sobie mentalny rozkaz, aby się uspokoić i zachować zimną krew. Nie każdy nawet doświadczony wojownik czy lekarz to potrafi, ale puls się uspokaja. Bystre ucho wyłapuje rozmowy, bo nie wszyscy Jankesi są widoczni, ale trzeba ich od razu usunąć.
  Kto w szczególności w nadbudówce górnej. Tam najwyraźniej są cięte na karty. Tak, nawet w prymitywnym głupcu. Jak zdegenerowani są Jankesi, przeciwnicy Rosji Sowieckiej. Słychać już więc mocne amerykańskie słowa. Aż pięciu żołnierzy i ich też trzeba będzie usunąć.
  - Tylko wydaje się, że mamy prostą operację! Małgorzata zauważyła. - I tak unikaj niepotrzebnego hałasu, żeby nie było kłopotów!
  - Jesteśmy w roli króla sabotażu Thunder Wind! Tylko tutaj pokonaliśmy Jankesów. Chociaż, szczerze mówiąc, kraj, który kręci takie fajne filmy akcji, powinien być naszym sojusznikiem i bliskim przyjacielem. - Członek Komsomołu Aurora zmarszczyła brwi, robiąc specjalny, budzący grozę łuk.
  - Gdybym nie urodził się w ZSRR, wolałbym urodzić się w USA. Cywilizacja Ameryki to setki kultur z całego świata! - Margarita dokuczała komuś, pokazała długi język.
  - Zwycięstwo nad silnym przeciwnikiem zwykle kosztuje więcej, ale nie oddasz go za darmo! - warknęła Aurora.
  - Z wyjątkiem Wielkiej Wojny z ghulami i trollami, której owoce zostały utracone. Małgorzata westchnęła ciężko.
  - Tymczasowo! - Sztywno odetnij ognistego diabła.
  Dziewczyny podjęły duże ryzyko. Zauważ je, ciężkie karabiny maszynowe natychmiast zaczną działać. Są jeszcze groźniejsze niż armaty, potrzebują czasu, choć nie wiele do wycelowania. Poza tym Jankesi mają przecież komputery, a także noktowizory. A ile muszli potrzebujesz, aby rozwinąć ich efektowne? Wtedy można je zatopić nawet strzelając na ślepo lub włączając najpotężniejsze radary. Tak, a w świetle reflektorów można zobaczyć coś niejasnego, w szczególności zombie. Ten facet demaskuje oficerów wywiadu Komsomołu. U góry pojawił się inny typ, z pyskiem pomalowanym na niebiesko, trafił do rybaków.
  Znowu mamy kłopoty! - W głosie Margarity pobrzmiewała troska.
  - Zrobimy zdjęcia wszystkiego na raz! To kwestia pięciu sekund! Aurora upiła łyk środka pobudzającego. Szturchnęła partnera łokciem. - Tak, a ty pijesz!
  W pobliżu samego boku znajduje się pasek światła, ale to nie problem.
  Margarita mówi, a raczej rozkazuje zombie:
  - Nie strzelaj bez rozkazu.
  - Posłuchaj, proszę pani! - Odpowiedział "lalka skazańca".
  Teraz wszystkie bramki zdobyte i oto szczęście. Na pokładzie "rybaków" wyciągam mieniącą się rubinami bestię: cudowną pastę rybną. Nawet czterech facetów wychyliło się z ukrycia, teraz wszystkie cele są schwytane.
  - Już czas! Hiperwolej! - szepcze Aurora. - Lubi się wyróżniać.
  Karabiny maszynowe cicho uderzały w plusk fal, całkowicie blokując ich strzelanie. Dwadzieścia pięć pocisków wybucha w ciągu jednej sekundy, a pięćdziesiąt w ciągu dwóch. I musisz usunąć jednocześnie czterdzieści sześć osób. Nawet przy chybieniach i nieuniknionym dubbingu dwie sekundy wystarczą na pełne przeciągnięcie. Tylko cichy świst ruchu kul, nawet okiennice nie kliknęły. Klapsy są ledwo wyczuwalne, tylko tyłek lekko wciśnięty w ramię.
  - To właśnie oznacza elektromagnes i przyspieszenie! - powiedział z podziwem ognisty diabeł.
  - A także nasze umiejętności! Małgorzata warknęła. - Chwała wielkiemu stwórcy!
  - Nie dane przez Boga, nauka! Aurora zaprotestowała.
  Chociaż uderzali z różnych punktów, byli w stanie rozmawiać, nawet na dużą odległość przez mini-walkie-talkie.
  - Niech nikt nie przekracza limitu, zacznijmy wysiadać! - rozkazał wojownik Komsomołu.
  To zabawne, że wszyscy spadochroniarze to trzy osoby, dwie komsomołki i żywe zwłoki skazańca. Strażniczki rzucają wyznaczniki celu. Tutaj widać, że wyszło jeszcze trzech czarnych.
  - Boże wybacz mi! - szepnęła pobożna Małgorzata, wysyłając wojowników do lepszego świata.
  Zombie strzelił tylko do dwóch, które dymiły z boku i spoglądały w dal. Tutaj w ogóle było co podziwiać i kto by potępiał marynarzy wypoczywających w zaprzyjaźnionym porcie.
  Kątem oka Margarita zauważyła krwawe chmury lecące z pustych głów.
  - Nadchodzi kalkulacja! - mówi blond terminator. - Otwarcie konta!
  - Wygląda na to, że nie marnujesz ani sekundy! zamówiła Aurorę.
  Tablica niszczyciela natychmiast uniosła się przed zwiadowcami. Na pokładzie są tylko zwłoki, nie zwykle ciche, tylko zsiadłe ryby uderzające ogonem o burtę.
  Znów budzenie się w najciekawszym miejscu. Dziewczyny z Komsomołu pospiesznie wstają i podskakując, znów biegną. Nie pozwolono im nawet zjeść śniadania, więc pozwolili im chodzić głodnym boso po gorącym piasku. Więc biegnij jeszcze raz i nie zwalniaj. Wygląda na to, że muszą ciężko pracować...
  Aurora zachęcała przyjaciółkę:
  - Trzymaj nos w górze, wyluzowana sowiecka kobieto! Wtedy nie włamiemy się pod czołg!
  Marguerite warknęła gwałtownie:
  - Tak, nie myślałem o zerwaniu! - I rozumiejąc podwójne znaczenie takiego wyrażenia, dodała wyjaśnienie. - I jeszcze bardziej zginać!
  Wojownicy Komsomołu zakopali się w boku. Na chwilę rufa przysłoniła i tak już przyćmione światło. Radzieccy zwiadowcy wspinają się jak Spider-Man, używając butów na rzepy. Margarita pomaga również "balastować": zombie ciągnie prawie za kark. Dobrze, że ten człowiek nie jest z dużych okazów. Oto są na pokładzie. Jeden z bojowników podnosi głowę, dziewczyna z Komsomołu przerywa mu bumerangiem.
  - Uspokój się suko! - Mówi mu.
  Wspięli się szybko, jednocześnie wbijając łódki. Teraz wszystko się zgadza! Cały pokład jest pod bronią piękności. Tutaj wychyliło się dwóch marynarzy, pół sekundy i były dziury w głowach, tylko zdążyli się poruszyć.
  - Trzymam wroga na muszce! A teraz po cichu usuń wszystko! rozkazał Augustyn. - Generalnie przyjęła rolę starszego dowódcy, bojąc się, że zbyt "miła" i religijna Małgorzata coś schrzani. Korshunova stara się tego nie zauważać. Co więcej, jak powiedział jeden z sowieckich marszałków - dwie osoby to nie oddział, trzy to nie kompania!
  Margarita zdjęła buty, włożyła je do plecaka i boso przeszła wzdłuż brzegu. Błyskawicznie zdjęła ukrywającego się w celi strzelca maszynowego, wygląda na to, że nadal nie zdawał sobie sprawy z tego, co się stało. Dziewczyny z Komsomołu wyciągnęły zza pleców swoje wspaniałe karabiny maszynowe, uśmiechnęły się, jedna z nich wycelowała w całe przejście, trzeba oczyścić całe przejście.
  Aurora nagle pobiegła szybciej niż sprint olimpijski. Raz-dwa i jest blisko dział dziobowych. Jest około dwunastu wojowników, połowa z nich stoi na "ryjówce", inni są pokrojeni na karty. Mają ze sobą dwie dziwki. Szkoda dziewczyn, ale taki jest gorzki los prostytutki. Płatność jest osobna, a demontaż hurtowy. Aurora odcina wszystkich krótką serią z cichej broni. Nie potrzebuje tu kolimatora, więc jest podświetlenie, a marynarze nie spodziewają się ataku od tyłu. Tak, ogólnie rzecz biorąc, dużą rolę odgrywa wielka zarozumiałość: kto odważy się zaatakować niszczyciel pełen żołnierzy i marynarzy.
  - Ruszaj się jak lis do ołtarza po prawej! Aurora mruczy cicho. - Niech zombie stoi nieruchomo, podda się tylko swoimi chińskimi butami.
  - Jasne, sam to posprzątam. odpowiada Małgorzata.
  Ruchy dziewczyn opracowano na wielu wirtualnych maszynach, nauczono je przejmować statki, czołgi, walczyć w labiryntach, szturmować samoloty, podkładać ładunki wybuchowe.
  Tak, takie fałszywe lub prawdziwe wspomnienie z innego świata pojawia się w tej bajecznej futurystycznej wizji.
  W razie potrzeby zwiadowcy mogli oszukać "G-2", aby dostarczyć materiały wybuchowe do biura brytyjskiego premiera i zrobić wiele innych rzeczy. Więc teraz Margarita przeszła przez barierkę, szybko objęła ostrzał korytarzy z korzystnego kąta. Pojawiło się kilka czarnych i jeden żółty. Margarita chybiła bliżej. Poszło pięć kolejnych. Potem raz krótka kolejka położyła wszystkich.
  - Wszystko będzie łatwe! - Odpowiedziała. Z jakiegoś powodu sumienie ustąpiło, pojawiła się pasja do chęci wykonywania swojej pracy jak najlepiej.
  . ROZDZIAŁ 6
  Do czołgu wpadła dziewczyna z Komsomołu, więc bojowników było jeszcze siedmiu. Zdjąłem je po tym, jak podbiegłem do nosa, ale z drugiej strony. Zombie mimo rozkazu nie stał w miejscu, tylko szedł po pokładzie wzdłuż rufy, ale na szczęście nie było go widać.
  Podchodząc do nosa Margarity, włożyła jeszcze cztery, odkąd szli w objęciach, wydawało się nawet, że się całują.
  - Poszedłem do drzwi! - Rzucił blond terminator.
  Aurora, która nie pozostawała w tyle za nią, potwierdziła:
  - I oczyściłem broń.
  - Zmoczyć Jankesów! Margarita wystawiła język.
  - I bardzo skuteczny! - Aurora podniosła niedopałek papierosa palcem bosej stopy i rzuciła nim w taki sposób, że wpadł prosto w dziób amerykańskiego "orła".
  - Ruszam się z boku! - Rzuciła lakonicznie ognistym demonem.
  Piękności poszły dalej. Aurora prawie stanęła twarzą w twarz z czarnym facetem. Chciał krzyczeć, ale dziewczyna zakryła mu usta pocałunkiem:
  - Uspokój się kotku.
  - Jesteś moim bogiem! - Powiedział.
  - Masz dobre usta, chłopcze, ale ja nie mam czasu. - Komsomolska dziewczyna ścisnęła palcami tętnicę w pobliżu nosa. - Czasami żałuję, że nie wybrałem kariery mistrza tenisa. Byłyby pieniądze, sława, wielu przystojniaków i żadnych morderstw.
  Facet odchylił się do tyłu, język wysunął mu się zza ust.
  Rudowłosa Aurora sprawiła, że para uklękła jej na kolanach, wystrzeliła z ręki, niszcząc kolejnych chłopaków. Dowodził:
  - Galina zatocz krąg i zbliż się do rufy.
  - Oczywiście to jest dla nas najważniejsze. - Wydane przez Mirabelę
  Komsomolska dziewczyna przeszła przez centrum z sandałem, zabijając po drodze jeszcze kilku bojowników, w szczególności biegła wzdłuż górnej nadbudówki. A potem prędkość jest po jej stronie, kilka niezrozumiałych okrzyków, nawet nikt nie miał czasu strzelać.
  - A potomkowie mówią, że kowbojów szybko się zwalnia. Kłamstwo, prawdopodobnie!
  Karabin maszynowy (broń, która mówi we śnie, nie jest rzadkością, nigdy nie wiadomo, do czego jest zdolna, podświadomość!) nie mógł się oprzeć uwadze:
  Twój profesjonalizm jest nie do opisania.
  - Może powiesz coś jeszcze! Mirabela nadepnęła bosą stopą na upuszczoną, płonącą zapalniczkę i skrzywiła się z bólu.
  - Jesteś samą doskonałością, jesteś samą doskonałością,
  od uśmiechu do gestu jest nie do pochwały!
  Popełnij okrucieństwo z wrogiem, wielki fanatyzm,
  I sprowadź ulewę ołowiu, płonącym popiołem - napalmem! - Cybernetyczne urządzenie karabinu maszynowego cicho zaśpiewało w słuchawce.
  - Sprytnie zniekształcasz uderzenie! Mirabela zachichotała (ale nie mogła sobie przypomnieć, gdzie słyszała tę piosenkę!) i potarła bolącą piętą o szorstki metal.
  Maszyna odpowiedziała:
  - Program ma poczucie humoru. Aby podnieść ducha wojowników!
  - Wcześniej filmy były fajniejsze, żeby duch na co dzień miał siłę,
  ale powiedz mi co podniesie, film pornograficzny "Emmanuel"! - odpowiedziała z humorem Mirabela (A kim jest Emmanuel, skąd taki obraz w mojej głowie. Może od słowa Emmanuel?).
  I zaśmiała się z żartu.
  Wzniesiona nad krawędzią płotu dziewczyna złapała czterech biedaków, przecinających się na przedrostku w strategii.
  - Drużyna jest całkowicie rozbita! Dobrze, że twoja ostatnia chwila będzie szczęśliwa!
  Aurora cicho schodzi po drabinie, zajmuje pozycję przed drzwiami na planszę. Skrada się potężny, stusześćdziesięciokilogramowy Murzyn. Komsomolska dziewczyna wisi nad nim z góry, opierając się tyłkiem o boczne ściany korytarza. Bandyta, mrucząc.
  - Fakyu! Dlaczego tak cicho! - Aurora - bije go kolbą w skroń. Następnie podnosi tuszę, pozwalając jej delikatnie opaść.
  Ponieważ miłość przyszła do ciebie! - Ona odpowiada.
  Komsomołunka i tu nas nie zawiodła, weszła jak wiatr kolejką, kosząc dwa tuziny, z czego połowa spała. Silny zapach alkoholu mówił, że Jankesi mają czas, by coś uczcić.
  Sen zostaje przerwany, syrena ryczy niskim tonem. Dziewczyny są budzone z gumowymi batami na nogach i zmuszane do ustawienia się w szeregu.
  Podnoszą je i ponownie zakuwają w kajdany, popychając je dalej.
  Wcześniej jednak dawał jedzenie. Znowu owsianka zmieszana z niezbyt świeżą rybą. Ale ten jest solony nawet bardziej niż norma. Najwyraźniej stare, przeterminowane konserwy spośród trofeów zostały wrzucone do jęczmienia. I dodali soli do ryb w celu dezynfekcji. Pojmane kadry nie straciły jeszcze na wartości dla nazistów!
  Razem z nimi kuśtyka Oleg Rybaczenko. Chociaż wydaje się, że jest wystarczająco dużo czasu na sen, a nawet więcej, ale nie ma wesołości. Sen boleśnie wyczerpał chłopca.
  Chodzi więc w ten sposób i czuje, jak gdyby na głowie, stukając wspomnieniami owoców dziwnych halucynacji, które wzbudzili w nim nazistowscy eksperymentatorzy;
  Tutaj we śnie widzi Dmitrija. Wygląda jak ten szczupły i wysoki chłopak, który jest skuty razem z nimi, ale jest wyższy i muskularny. Jednak twarz i imię są podobne. Również dziwny zbieg okoliczności. I ten chłopak miał kilka łatwych walk, z drużyną chłopców ze Słowenii, a potem z Rumunią. Obie walki to szybkie nokauty i to w pierwszej minucie! Trzecia walka była cięższa. Szczupły Włoch miał doskonałą obronę i mobilność nóg. Nie dał się od razu znokautować i wyszedł dobrze. Przeciwnik Dmitrija zakończył pierwszą rundę na nogach...
  Wtedy chłopak w drugiej rundzie, nie zwracając uwagi na możliwość wpadnięcia na mocnego nadjeżdżającego, po prostu podbiegł do przeciwnika, rzucając ciosy z obu rąk. I otrzymał celny i szybki bezpośredni cios w jego stronę, dokładnie w punkt podbródka.
  Młody bokser po raz pierwszy się zatrząsł, ale to tylko rozgniewało Dmitrija. Skoczył jak tygrys i zahaczył przeciwnika prawą stroną.
  Vis-a-vis zachwiał się i upadł na kolano... Sędzia zaliczył powalenie i dał sygnał:
  - Boks!
  Wygląda na to, że Włoch stracił mobilność i po szybkiej dwójce w skroń i kość policzkową upadł i rozłożył ręce tak beznadziejnie, że sędzia nawet nie zaczął liczyć, tylko natychmiast przerwał walkę. Trybuny, wypełnione głównie uczniami, gwizdały i ryczały. Jednak wśród publiczności byli wysocy rangą oficerowie SS. Pokonanego chłopca zaczęto wypompowywać, dziewczyna masowała mu policzki i ugniatała szyję...
  Dmitrij był nawet przestraszony:
  - Zabiłem go?
  Ale po minucie energicznej manipulacji twarz młodego boksera zrobiła się różowa i otworzył oczy. Mruknął coś cicho. Dmitry pomógł mu wstać, a chłopak przytulił się przyjaźnie.
  Z kolei Oleg Rybachenko boksował zgrabnie, walki były amatorskie, cztery po trzy minuty każda.... Chłopak posłał swoich pierwszych dwóch przeciwników w trzeciej i czwartej rundzie. Musiałem majstrować przy trzecim... I choć Oleg Rybaczenko, który pokazał wspaniałą obronę, pewnie prowadził na punkty, wyznaczono piątą rundę.
  Ciała chłopców, nagie do pasa i opalone, lśniły od potu, mięśnie się trzęsły, a żyły i żyły były jeszcze ostrzejsze. Przeciwnik Oleg Rybachenko rzucił się do przodu, licząc na to, że w przypadku aktywności dostanie tę rundę. Ale dzielny pionier zauważył, że jego odpowiednik był już zmęczony, a jego reakcja zwolniła. Następnie szybki bok na lewą stronę podbródka i nadjeżdżający ruch. Młody przeciwnik ugiął się i upadł do przodu... Podobno był to nokaut, więc nie wstał na dziesiątkę.
  Potem była przerwa, trzy walki jednego dnia w systemie pucharowym to dużo!
  Dmitrij z pewną dozą sarkazmu zauważył:
  - Tu zawodowcy walczą na piętnaście rund, a przed I wojną światową w ogóle nie było ograniczeń czasowych. Bokserzy walczyli, aż jeden z nich padł z wyczerpania.
  Oleg Rybachenko zgodził się tutaj tylko częściowo:
  - Wiesz, to jest boks zawodowy, jakoś mi się to nie podoba. W boksie amatorskim po prostu poruszasz się po siatce, ale w boksie zawodowym zbyt wiele zależy od promotorów. Na przykład mogą zepsuć bardzo utalentowanego boksera, nie dając mu walk. Tak, a mistrzowie mają możliwość uniemożliwienia walki zbyt niebezpiecznemu przeciwnikowi. Na przykład po prostu za pomocą różnych opóźnień odmawiając podpisania umowy.
  Dmitrij potrząsnął pięścią:
  - Po prostu pozwól mu spróbować!
  Podczas obiadu młodzi sportowcy zostali przyzwoicie nakarmieni... Były nawet pomarańcze, a na deser banany, kokosy i mango, których wcześniej sowieccy nastoletni sportowcy nie próbowali.
  Najwyraźniej nazistowscy organizatorzy konkursu starali się pokazać, że w Trzeciej Rzeszy wszystko jest w porządku, bardzo satysfakcjonujące i można sobie pozwolić na luksus.
  Dmitrij i Oleg Rybachenko po raz pierwszy spróbowali kokosów i bananów w nowych ciałach, a po raz drugi ananasów (no cóż, z pomarańczami w ZSRR, dużo łatwiej jest jeść własne w Azji Środkowej!). Tutaj chłopaki popełnili dość powszechny błąd - przesadzają ... A w drużynie nie było dorosłych trenerów ... Jeśli Hitlerjugend miało hasło - młodzi powinni kierować młodymi, to radziecka delegacja sportowa postanowiła idź za tym przykładem.
  Może to nie był najlepszy pomysł?
  W każdym razie po obfitym obiedzie z deserem i ciastami miały odbyć się jeszcze trzy walki (jeśli nie przegrałeś!) ... I to z silnymi facetami!
  Po posiłku chłopcy dali się ponieść emocjom, Oleg Rybaczenko podejrzewał nawet, że coś im domieszano...
  W każdym razie teraz klasa młodych radzieckich sportowców spadła i zaczęli przegrywać jeden po drugim ... Co więcej, sędziowie wraz z sędzią zostali całkowicie zbrutalizowani.
  Tak, a Sowieci już walczyli z Niemcami...
  Na początku Dmitrij czuł się znośnie, aw pierwszej rundzie ćwierćfinał poszedł...
  Jednak już w półfinale czuł słabość w rękach i nogach... Wielkie osłabienie i spowolnienie ruchów... Ale Dmitrij nie trzymał się dumy i szedł do przodu, mimo że wiele przegapił.. Ale chłopak miał mocną głowę, a celne ciosy dużego, technicznego i szybkiego przeciwnika tylko go rozzłościły... A złość i duma z kolei pozwoliły mu pewnie kontynuować walkę....
  W końcu w trzeciej rundzie Dmitry zahaczył przeciwnika, łamiąc mu nos...
  Niemiec był lekko zaskoczony i otrzymał w brodę. Chłopiec z Trzeciej Rzeszy wrócił, był spleciony. Dmitrij odniósł sukces, nie dość szybko, ale jednocześnie namacalnie potrójnie ... Przeciwnik upadł, sędzia zaczął bardzo powoli liczyć powalenie ... Niemiecki chłopiec wstał, ale nie stał pewnie na nogach ... Zainspirowany Dmitrij rzucił się, by go wykończyć. Kilka precyzyjnych zamachów... Dzieciak upada...
  Sędzia nie spieszy się, by do niego podejść. Pyta o coś z boku. Odpowiadają mu...
  Rozpoczyna się nowe ospałe liczenie... Na dziewiątej chłopiec nadal leży... Ale rozbrzmiewa sygnał końca rundy. Podnoszą go i zabierają...
  Dmitrij pewnie mówi:
  - Nie będzie czwartej rundy! Po prostu nie wyjdzie!
  W tym przypadku rosyjski chłopak okazuje się mieć rację, sekundy dały zielone światło...
  Z kolei Oleg Rybachenko walczy jakby nic się nie stało... Z zimną krwią zdobywa punkty, a potem kończy w czwartej rundzie... A ruchy wciąż są dokładne i szybkie...
  Tylko dwójka z nich dotarła do finału spośród radzieckich lekkoatletów - reprezentantów najmłodszej grupy wiekowej. Ciężka wśród dzieci, a średnia... Mistrz wagi muszej na kilka godzin przed wyjazdem doznał kontuzji i nie zdążyli znaleźć dla niego zastępstwa...
  Tak więc tylko dwóch Rosjan znalazło się w finale, a cała reszta to oczywiście Niemcy, którzy zagrają między sobą o złoto...
  Zawody są aktywnie filmowane... Dmitry skrzywił się z niesmakiem:
  - W ten sposób chcą nas zhańbić! Jakbyśmy my Rosjanie byli gorsi od Niemców i wcale nie Aryjczycy!
  Oleg Rybaczenko potrząsnął głową.
  - Nie bardzo! Jakikolwiek podział narodowości na pełnoprawne i niepełnoprawne jest absurdalny już przez samo sformułowanie zagadnienia. I co mogę powiedzieć, jeśli nasze pomysły są na ogół międzynarodowe!
  Dymitr zaśmiał się i zgodził.
  - I pokonamy ich na arenie międzynarodowej...
  Była oczywiście przerwa przed ostateczną bitwą... A potem Niemcy wymyślili kolejny brudny trik dla sowieckich chłopców... Podobno zaproponowali wypolerowanie butów na połysk. Ale w rezultacie buty na stopach chłopców nagle zmiękły i zaczęły się kruszyć...
  Musiałem go zrzucić i pobiec, żeby umyć go w zlewie... Dmitrij był poważnie zły:
  - Dlaczego to zrobili? Chcieli nas sprowokować do bójki, a potem usunąć z rywalizacji?
  Oleg Rybachenko dość logicznie zauważył:
  - Tak, nie tylko! Będą też chcieli pokazać, że w ZSRR panuje bieda i nawet czołowi sportowcy zmuszeni są do rywalizacji boso. Na przykład, jakie biedne dzieci są w Rosji!
  Dmitrij zasugerował:
  - Może poprosimy naszych starszych towarzyszy o trampki? To prawda, będą świetne dla ciebie, ale będą dla mnie!
  Oleg Rybaczenko potrząsnął przecząco głową.
  - Nie warto! Pokażemy im, że potrafimy wygrywać nawet w najtrudniejszych warunkach. Ponadto chodzenie boso dla chłopców w naszym wieku nie jest wstydem ... Jak mówią, dzieciństwo boso ...
  Dmitry zacisnął pięści z taką siłą, że chrzęściły mu knykcie. Młody bokser powiedział:
  - Cóż, wkurzyli mnie! Nie, po prostu specjalnie się wkurzyli!
  Oleg Rybaczenko odpowiedział:
  - Niech więc gniew da siłę tobie i mnie.
  Potem wspomnienie przerwał dotyk Dimy przykutej łańcuchem obok niego, chłopiec szepnął:
  - Ty też to widziałeś?
  Oleg Rybachenko odpowiedział zwięźle:
  -Tak!
  Znowu zaczęło padać, co nie jest typowe dla krymskiej wiosny. To jest zarówno obrzydliwe, jak i chłodne. Jest nawet brudna, a od przemoczonej zimnej wody obrzydliwie bolą odciski, które tworzą się na podeszwach. Kolumna z bosymi jeńcami wkroczyła do lasu kilka godzin później, już późnym popołudniem. Najwyraźniej esesmani spieszyli się do schronienia przed deszczem. Pionier prawie zapomniał, co się z nim stało. Tak, i to do twarzy młodego leninisty na myśl o zimnie, przemoczonych ubraniach, usztywnianych nogach i stalowych kajdanach z wytrzymałej stali nierdzewnej, które wytarły nadgarstki do krwi.
  Dmitrij przerwał ciszę i powiedział:
  - Wygląda na to, że zimą udało mi się wspiąć po Krymie, ale... To jakoś nie na ziemi!
  Oleg Rybachenko zgodził się, kręcąc głową:
  - A u nas ogólnie nie wszystko jest jak u ludzi!
  Las był ogromny. Po bokach drogi rosły w szyku sosny - trzy lub cztery popręgi, z czerwono-brązową spękaną lub żółto-pomarańczową korą jak duże rybie łuski, które wznosiły zwarte wiecznie zielone lub niebieskie korony do dzikiej wysokości.
  A na gałęziach są też kwiaty, które wydają się być petuniami. Nie las, ale bajka, uczucie zapadnięcia się w inny świat. Ale jest też minus - w błocie na drodze było dużo cierni, ostrych jak stalowe igły z maszyny do szycia.
  Niektóre dziewczyny już jęczały, kiedy na nie nadepnęły. Dima, ściskając jego dłoń, powiedział do Olega Rybachenko:
  - To koszmar! Nie wierz w wizje!
  Mirabela położyła dłoń na jasnowłosym jeżu Dimy, który już zaczął rosnąć, i szepnęła:
  - Uwierz lub nie! I spójrz pod nogi! Nie wystarczyło sprowadzić na siebie infekcji!
  W zaroślach rósł gęsto jałowiec i... dojrzałe już poziomki z truskawkami. Spirytus stał - mieszanka aromatu wiosennej sosny i wiosennej truskawki oraz jałowca. Wydawało się, że zrobiło się jeszcze cieplej. I po prostu nie mogłem uwierzyć, że sto kroków stąd - mokra, jeśli nie tundra, to jaka tundra może być na Krymie? Ale wciąż zła pogoda i czarne, zimne skały, pod którymi maszerują faszystowskie hordy. Szkoda, że zachwyt nie trwał długo - ból w rękach, ustach i plecach, zimno, wilgoć wróciła, a Oleg Rybachenko poczuł się bardzo nieszczęśliwy. Po prostu do granic możliwości.
  Jednak... znakomity uczeń-pionier nagle zachichotał. Nieraz podczas krótkiego pobytu tu w niewoli myślał: no, wszystko źle, dalej i gorzej już być nie może! I za każdym razem okazywało się - jest tego nawet dużo.
  W dziwny sposób ta myśl trochę go pocieszyła. Oleg zaczął nawet przypominać sobie mapę Krymu z Atlasu. Ale nie mógł sobie tego przypomnieć - i zagubił się w oszołomionych refleksjach, że stało się coś zupełnie niemożliwego. Możesz przenieść się w inny czas - to science fiction od czasów zakochania się Marka Twaina. Do innej przestrzeni, która jest nowocześniejsza, na inną planetę - załóżmy! Do diabła z tym, z umysłem - nagle to super-cywilizacje; ludzie, którzy wyprzedzają ludzkość o milion lat w rozwoju, pobłażajcie! Wszystko niemożliwe jest możliwe - wiem na pewno !!!! Ale żeby w tym samym czasie zmieniła się Twoja esencja, pamięć, wszelka ekspresja i nie tylko Twoja?! To jest całkowicie - bezgraniczne i transcendentne ...
  Oleg Rybachenko zapytał Dmitrija:
  - Masz plan na walkę?
  Chłopiec odpowiedział:
  - Plan jest prosty - hit! - Potrząsając tym chudym, na którym widać każdą kość plecami, dodał. - Ale mimo wszystko dobrze jest, gdy nie jesteś tylko szkieletem, ale grają na tobie potężne mięśnie. Dobrego snu... Ale stałeś się mniejszy!
  - Mały, ale odważny! - Banalne, ale trafnie odpowiedział Oleg.
  A droga stała się gładsza, a tymczasem przyspieszyła. I to jest takie dziwne, że na Krymie, ale wydaje się, że wszystko wymarło. Kilka razy w naszą stronę wyskoczyli motocykliści ze znienawidzoną czarną swastyką. A potem przez jakieś pięć minut ciągnął się ku nim konwój - wielkie wozy zaprzężone przez filozoficznie wyglądających bityugów z zamkniętymi worami bagażami, na których siedzieli rozczochrani policjanci-mużycy w kamuflażowych płaszczach przeciwdeszczowych i bandażach zdrady. W towarzystwie transportera. W przeciwieństwie do czołgów, Hitler ma ich dużo. Następnie inny oddział na ciężarówkach, plus motocykle z wózkiem bocznym, z łatwością wyprzedził schwytane niewolnice. Nie mniej niż sto samochodów, prawie wszystkie pomalowane na kolor khaki.
  W ruchu naziści nawoływali się nawzajem z jadącymi na czele kolumnami jeńców iw rzeczywistości jeźdźcami, niewolnikami, a Oleg Rybaczenko mógłby przysiąc, że głosy były kpiące. Strażnicy SS milczeli. Lekarze jechali na jakichś opancerzonych pojazdach w kształcie żółwi i ciężkich, wciąż ciągnących gąsienice. Najeżyli się karabinów maszynowych. Ale wygląda na to, pomyślał Oleg, że nie bardzo im się podoba ta rola - strażników-eskortujących... Chowali nawet swoje bestialskie kagańce.
  Dima zauważył:
  - Kaci też nie są szanowani w Niemczech!
  Mirabela znowu coś powiedziała, kiwając głową w ślad za wstrętnymi esesmanami. Olek westchnął.
  - Zabij ich! Wszyscy do jednego, do Hitlera!
  Dima zauważył z westchnieniem:
  - Ech, nie rozumiem ich języka. A potem chciałbym zapytać, czy w końcu wkrótce przyjedziemy ...
  Oleg Rybachenko leniwie zauważył:
  - Znam niemiecki, ale to na niewiele się zda!
  Tymczasem deszcz ustał, a niebo przejaśniło się nad drzewami, pojawiło się słońce. Oleg Rybachenko miał inny problem - coraz bardziej chciał iść do toalety w obie strony. I coś podpowiadało: jest mało prawdopodobne, że przestaną z tego powodu. Z jakiegoś powodu niemożliwość tak elementarnej sprawy, fakt, że nawet tutaj zależy to od czyjejś woli, pionier był całkowicie zły. W dodatku pragnienie stawało się dość bolesne. Zarówno esesmani, jak i ich sługusy rozwiązali ten problem bez przerwy, ale wywołało to jedynie odrazę, a nie chęć pójścia za ich przykładem.
  Czasami żałujesz, że nakarmiłeś wystarczająco dużo, aby spowodować potrzebę. Faszyści wiedzą, jak sprawiać problemy - urodzeni sadyści. A może tak wychowała ich partia?
  Oleg Rybaczenko już zaczął być poważnie nękany, kiedy nagle wciągnął jeszcze wilgotne powietrze z dymem, potem było słychać szczekanie psa i ludzkie głosy, po prawej ostro, natychmiast zaczęło się oczyszczanie, na którym żołnierze coś robili - tylko tuzin lub trzy, a za nimi dym unosił się nad kamiennymi i masywnymi budynkami. Dzieci ubrane w kamuflaże pędziły na oślep od drogi w stronę tych, które znajdowały się w polu. Nie Rosjan, sądząc po krzykach i opaskach ze swastyką, było ich dwudziestu - biegali i krzyczeli. Zanim kolumna zbliżyła się do wsi, co najmniej kilkunastu żołnierzy wyszło im na spotkanie - z dużymi granatnikami i przenośnymi karabinami maszynowymi wyposażonymi w szerokie wyrzutnie granatów. Prowadził ich potężny starzec w mundurze generała SS.
  A może nie dziadek, tylko po prostu siwowłosy, bo innych oznak starości w nim nie było, a gest długiej, sękatej dłoni, ozdobionej złotymi bransoletami, wyglądał po królewsku i władczo.
  I ma nagrody ... Oleg Rybachenko przeczytał w podręczniku i był zdumiony - że tak wiele można zebrać w kolekcji. Najwyższy to Krzyż Rycerski z liśćmi dębu i mieczami. Powyżej tylko ten sam, ale z brylantami, a także Wielki Krzyż Żelaznego Krzyża, ale tylko Goering ma takie odznaczenie. Gwiazda Wielkiego Krzyża Żelaznego Krzyża jest jeszcze wyższa iw całej historii Niemiec była przyznawana wszystkim dwóm osobom - feldmarszałkom Blucherowi i Hindenburgowi. Cóż, zamówienie orła z brylantami będzie wyższe.
  Kolumna więźniów zatrzymała się. Brzuchaty "doktor-szef", jak Oleg Rybaczenko nazwał szefa konwoju, zsiadł z konia i przemówił do siwowłosego. Reszta patrzyła na konwój ze zmarszczonymi brwiami i napięciem. Oleg Rybachenko zauważył, że wszyscy w terenie porzucili pracę, a dzieci, które uciekły, były prawie bliskie. Pierwsi Niemcy szli w kolumnie. A za nimi miejscowi - wychudzeni: boso lub w plecionych łykowych butach. Miejscowi żebracy okazali się tylko w kolorowych koszulach w kratkę - czarno-białą, tak postrzępionych, że nie wiadomo od razu, gdzie są chłopcy, a gdzie dziewczyny; wszystkie kudłate, jasnowłose, ale siwe od kurzu lub brązoworude, długowłose, monstrualnie brudne, ale o żywych, jasnych oczach - zaciekawione, trochę przestraszone i wyraźnie współczujące. Oleg Rybachenko zauważył również, że konwój SS starał się trzymać jak najbliżej niewolników iz dala od miejscowej ludności. Naziści nie krzyczeli, nie zastraszali i generalnie zachowywali się cicho.
  Margarita, patrząc na to, zauważyła:
  - Gdzie podziała się brawura SS?
  Oleg Rybachenko dowcipnie odpowiedział:
  - Poszedłem na bicze i pętle!
  Tymczasem siwowłosy generał tylko kilka razy wskazał na esesmanów ze zwyrodniałymi pyskami, a potem, gdy grubas zaczął przykładać coś z pianą do ust, machnął ręką ostro, jakby tnąc miecz. Grubas też machnął ręką, ale z irytującym, zgodnym spojrzeniem, po czym wydał krótkie polecenie. Ryknęły opancerzone samochody, a Wilczy Jeźdźcy brnęli dalej drogą. Za nimi podążało pół tuzina miejscowych żołnierzy. Reszta otoczyła pojmanych niewolników, a kolumna ruszyła ponownie. Siwowłosy krzyczał zarówno na dzieci, jak i na robotników w polu, a sam szedł obok zsiadających z koni ludzi.
  Dima, drżąc, zauważył:
  - Coś, czego nie podzielali!
  Mirabela powiedziała z uśmiechem:
  - Tak, niech się kłócą i wypuszczają sobie nawzajem wnętrzności!
  Przysadzisty młody brodaty mężczyzna z miejscowych esesmanów, który zajął miejsce obok Olega Rybachenko, zmarszczył brwi na pioniera, potrząsnął lekkim karabinem maszynowym, po czym krzyknął w głowie:
  - Czy jesteś rosyjską świnią, przynajmniej coś do myślenia?
  I uśmiechając się dodał:
  - Czy będziemy w Moskwie i Waszyngtonie, czy nie?
  Oleg Rybaczenko zorientował się, czego od niego chcą, szybko odwrócił głowę, napotkał spojrzenie Małgorzaty - zdesperowany i jednocześnie jakby mówił: "Szczęście - czekają nas wielkie rzeczy!" - ale siwowłosy generał machnął ręką, a brodaty mrucząc coś jeszcze, spojrzał z żalem na Olega i nic więcej nie powiedział. Oleg Rybachenko prawie zrozumiał, czego chciał... Niech to będzie nawet niejasne.
  Ale tym lepiej, więc eksperymenty nadal mają sens? Czy Niemcy naprawdę chcą w ten sposób poznawać przyszłość? Okazuje się jednak, że jest to sprzeczność. Przyjazne zawody bokserskie po takiej wojnie nie wchodzą w grę. Faszyzm i komunizm są wrogami na zawsze. A może coś jeszcze... Jak boleśnie bolały skronie.
  Osada wojskowa okazała się być za niską, ale solidną palisadą - z platformą dla żołnierzy monstrualnej organizacji SS, z potężnymi - ale szeroko otwartymi - bramami. Tylko jedna rzecz wydawała się Olegowi Rybaczence dziwna - kamienne filary bramy, pokryte rzeźbami w postaci nieskończenie wijących się kwiatów i łodyg. Słupy te zupełnie nie pasowały do ogólnego wyglądu wsi, gdzie była brudna (choć może to było po zimie?), a domy z kamiennej dachówki, zasklepione w szerokich szczelinach żółtawym mchem, zbrązowiały od płaskie dachy kryte strzechą.
  Ale był ACS. Nie ma działa samobieżnego, a na gąsienicy modyfikacja nieznana dociekliwemu Olegowi Rybachenko. Tutaj, na przykład, broń - moździerz o wyglądzie nie mniejszym niż 350 milimetrów. Przyznał, że nigdy o czymś takim nie słyszał.
  Co więcej, samochód wygląda jakby ważył mniej niż osiemdziesiąt ton, a jak wogóle ciągnięto go po Krymskich górach? Chcesz doświadczyć niezdobytego Sewastopola podczas szturmu? Z tego założenia trochę boli pusty żołądek. Co będą musieli zrobić rosyjscy żołnierze pod takimi ciosami. Tutaj wszystko tchnęło średniowieczem, zmieszanym z nowoczesnością i innowacjami technicznymi. Jak dziury z dzwonkami i gwizdkami. Nawet się nie zdziwisz, jeśli jest tu telewizor, i to nawet kolorowy. Nie czarno-białe.
  Pokój okazał się tym samym, do którego przywieźli, a raczej zawieźli niewolników. Jednak nie - gorzej, bo tutaj nikt nie zadał sobie trudu uszczelnienia pęknięć zaprawą cementową, a Olegowi Rybaczenko pachniało bardzo znajomo - świniami. Pod hangarem niewolnicy postanowili zaadaptować albo opuszczoną, albo chwilowo pustą stodołę (zapach z takich miejsc prawie nigdy nie znika).
  Margarita zmarszczyła brwi tak bardzo, że stała się okropna i jęknęła:
  - Tutaj znowu jesteśmy obniżeni! Cóż, Hitler, rozumiesz tylko mnie!
  Ale to był dach nad głową. Poza tym niewolnicy byli rozkuwani. Chociaż, jak obawiał się Oleg, nie zapewnili tu toalety. W dawnych obiektach, gdzie więzienie jest nowocześniejsze, jest o wiele bardziej komfortowo. Fritz, chociaż świnia nie lubi brudu.
  Pomyślał jednak o tym, załatwiwszy już swoje sprawy pod przeciwległą ścianą. I westchnąłem. Cóż mogę powiedzieć... To nie jest pionierskie, wcale nie jest piękne. Nie wszystko w spodniach, już małe zwycięstwo. I dziewczyny też najwyraźniej musiały tu być... Lepiej nie patrzeć...
  Aurora jednak nie traci serca:
  - Kolejna przygoda... Żyjemy i oddychamy tym szczęściem!
  Oleg Rybaczenko wypalił:
  - A w następnym świecie może być znacznie lepiej!
  Ognisty diabeł mrugnął do chłopca:
  - Jestem gotów się spierać, możliwość sprawdzenia, jak w następnym świecie nie odpłynie od nas!
  W odpowiedzi cicho zaśpiewał Oleg Rybachenko. Pomagała radzić sobie z upokorzeniem i wstydem;
  Poświęcę ojczyźnie bez śladu -
  Niech będzie wyczyn, wojownik jest wywyższony!
  Cios miecza i rękawica rzucona,
  Bezwzględny Król Prawa Ziemi!
  
  Wulkan płonie - wody się gotują,
  Moje bursztynowe usta miłości!
  Chcę mieć chwilę wolności
  Jaka jesteś zwiewna i czysta!
  
  Płonie jak złoto drogocenne włosy,
  Machał rękami - wyrosło skrzydło!
  Pan dał mi bezcenny dar
  I natychmiast stało się radosne, lekkie!
  
  Tam, gdzie przeszedł Bóg: tam rosła dolina;
  Kwitnące, bujne białe róże!
  Będzie honor - środek wszystkich światów -
  Dar na ołtarzu, który ofiarowałem!
  
  Tak, wiem, grzeszny, związany z czarami,
  I niegodny raju i zarośli!
  Ale na Kalwarii z Chrystusem,
  Płakałem, owijając ikonę w płaszcz!
  
  Moja jesteś najlepszym obrazem wszystkich narzeczonych,
  Wierzę Wszechmogącemu, że duch się przemieni!
  Poniosę mój niegodny krzyż,
  I podniosę tarczę, która wypadła z moich rąk!
  . ROZDZIAŁ 7
  Osiedlili się w stodole, więc po co znosić, skoro naziści byli przyzwyczajeni nawet do traktowania bydła lepiej niż obywateli radzieckich.
  Trzej miejscowi chłopcy, pod kontrolą SS, zostali wciągnięci do słomy. Pędzili żwawo, błyskając bosymi, zakurzonymi obcasami, przynosząc z powrotem duże naręcza. W zeszłym roku ciągnęli, ale dużo, prawie stog siana. A siedem czy osiem minut później pojawiła się kobieta, która wraz z dwiema miejscowymi dziewczynami przyniosła kilka ogromnych placków i dwa grube krążki sera. Mówiąc po ukraińsku, zręcznie podzieliła jedzenie dla wszystkich. Oleg Rybachenko stał się ciekawy: wielu pytało ją i chłopców o coś, a wszyscy trzej chętnie odpowiadali.
  Niemców jest dużo i coś tu montuje. Ale znowu nikt nie wie! W końcu ci sami chłopcy wyciągnęli wiadro wody i szczelnie zamknęli drzwi. Po zachowaniu swoich towarzyszy Oleg Rybaczenko zrozumiał: to jest wyjście, nie będą dziś nigdzie pędzeni.
  Margarita podała bratu wodę i powiedziała:
  - Odświeżenie nie zaszkodzi!
  Chleb okazał się świeży, ale niezwykły, trochę ciężki (ten czerstwy kawałek zjedzony rano, Oleg Rybachenko nie mógł sobie przypomnieć smaku do porównania). Albo niepieczone, albo zawsze je tu jedzą (a raczej najprawdopodobniej drugie, reszta zjadła i nie okazywała żadnego niezadowolenia). Ale ser okazał się na pewno produkowany lokalnie - bardzo dobry, podobny do sera feta, który uwielbiał Oleg Rybaczenko. Szkoda, że kawałek był tylko jedną trzecią dłoni. Tak, nawet nastolatka, nie mężczyzny.
  Margarita wspierała wyczerpanego brata. Upadł na słomę, jakby ścięty, żuł to, co dostał, leżąc, nawet nie zaczął pić. Oleg Rybachenko nagle zdał sobie sprawę, że się trzęsie. Można było mieć tylko nadzieję, że to tylko drżenie po zimnie, a zwłaszcza dzikie wizje. Że po zaśnięciu to drżenie minie. Rybachenko Oleg próbował zgarnąć dla siebie więcej słomy i, jeśli to możliwe, wkopać się w nią. Nigdzie nie stracił apetytu, uspokajał się, ale jak usłyszał ludzi; w temperaturze pierwszą rzeczą, która odcina chęć, jest jedzenie. Sam Oleg Rybachenko nigdy nie był chory - dzięki strukturze genetycznej. To prawda, że nie przeprowadzałem na nim podobnych eksperymentów, w tym wielogodzinnych spacerów na mrozie. Więc... Ale może tak będzie. A jeśli nie, to jest szansa, że dla dobra nauki będą go leczyć...
  Niektóre dziewczyny trzęsą się równie mocno, ale żadna nie kaszle.
  Och, jakże zmęczenie ogarnęło pioniera od stóp do głów! Nadgarstki obtarte do krwi, opuchnięte blizny na plecach, zranione, powalone i nogi, które zaczęły się rozgrzewać - wszystko bolało, ale to skomlenie tylko wzmagało chęć do spania i spania.
  A zasypianie jest przerażające - możesz się nie obudzić, a co gorsza, znowu mieć wizję. Jednak dość ciekawe.
  Oleg Rybaczenko zamknął oczy i od razu popłynął w ramiona Morfeusza - pełnego marzeń, kolorowych i ogłuszająco brzmiących.
  Jeden i na tym testy się nie skończyły... Zmieniono okładkę ringu poprzez zamontowanie żelaznych blach z kolcami, które niemiłosiernie wbijały się w bose pięty chłopaków...
  Oleg Rybachenko nawet sapnął, ale wytrzymał, chociaż nie mógł ustać w miejscu, a Dmitry nawet tańczył i zaczął warczeć ...
  Ich rywale byli silni i wyraźnie starsi niż oficjalnie ogłoszono. Na przykład rywal Dmitrija jest od niego o głowę wyższy, a anteny już się przebijają... Ale jak anteny mogą się przebijać w wieku jedenastu lat?
  Przeciwnik Olega Rybachenko jest również znacznie większy i cięższy, a przy tym twarz gangstera nie jest dziecinna.... Jednak chłopak nie jest obcy, pierścień jest pierścieniem, spotykają się tam różni ludzie!
  Obie bitwy odbyły się w tym samym czasie.... Musimy szybko skończyć, bo północ już się zbliża...
  Przemieniony Dima niemal natychmiast zaczął tęsknić za ciężkimi ciosami w twarz. Jego przeciwnik miał przewagę w długości ramion, wadze i wydawał się być doskonale przygotowany, zarówno fizycznie, jak i technicznie... Mięśnie ogólnie przypominają mięśnie rzucające atletę... Jednak Dimka jest bardzo wyrzeźbiony i szybko... Był szybki, teraz wolny...
  Otruty Dmitrij w pierwszej rundzie spudłował wiele pojedynczych i podwójnych ciosów. Nawet pod prawym okiem zaczął puchnąć krwiak...
  Druga runda okazała się jeszcze gorsza, jego przeciwnik poszedł do przodu i bił, bił, bił... A Dmitry prawie się nie bronił, tylko odrzucanie głowy do tyłu łagodziło ciosy, rzadko, ale nieoczekiwanie pchając w odpowiedzi, a czasem wyrywając jego przeciwnik... Warknął po niemiecku:
  - Ty rosyjski znaczy nie pełnoprawny!
  Dmitrij zripostował ostro, także po niemiecku:
  - A ty jesteś Niemcem, całkiem całkiem dostaniesz od Rosjanina!
  Wściekł się i wsadził łokieć w nos...
  Zwykle nos Dmitry'ego w tym wszechświecie jest bardzo silny i nigdy nie został złamany, nawet jeśli został uderzony, ale w tym przypadku nie było to uderzenie złagodzone rękawicą, ale czubek twardej kości łokcia.
  I krew spłynęła po twarzy chłopca, zmuszając ją do zlizania... Dimka odpowiedział... Złapany w kierunku Wróg lekko się trząsł i zachwiał, ale nie miał dość siły, by budować na sukcesie - nogi z przebitymi podeszwami wydawały się być watowanym.
  Trzecia runda okazała się nie mniej trudna, przeciwnik desperacko naciskał, ale Dmitrij zaczął częściej blokować, odbijając ciosy... Zasady finału zostały zmienione, ponieważ mówimy o międzynarodowym złotym medalu, liczba rund zwiększono do piętnastu... Jak zawodowiec. Trzeba przyznać, że bardzo okrutna decyzja w stosunku do młodzików, którzy tego dnia walczyli już pięć razy... To prawda, Dimka też szybko skończył, a jego przeciwnik wyraźnie się zawiódł bez większych zmagań...
  Ale po pierwszych czterech bardzo aktywnych rundach przeciwnik Dmitrija nieco zwolnił. Czuł się też zmęczony, jego oddech stał się znacznie bardziej turbulentny, a jednocześnie ciężki...
  Dimka mimo krwiaków i silnego pieczenia bosych stóp poczuł nawet przypływ dodatkowych sił. W szóstej rundzie nawet kilka razy trafił przeciwnika w szczękę... Ale był też niezłomny, duży, a może też odurzony...
  W siódmej rundzie podły przeciwnik Dmitrija zmienił nieco taktykę i zaczął próbować jak najwięcej ciosów niezgodnie z regulaminem, uderzać łokciem, a nawet głową... Dima zaczął uderzać jeszcze częściej, aw w ósmej rundzie odniósł prywatny sukces, w końcu popłynął wielki nos przeciwnika yushka... A kiedy ponownie poruszył łokciem, sam wpadł na nadjeżdżający słupek... Dymitr warknął na niego drwiąco:
  - Nu, że złapany, który gryzie!
  Niemiec był jeszcze bardziej rozrzutny, wciąż liczył na osobny hak strzelecki!
  Oleg Rybaczenko walczył bardziej wyrównanie, prawie bez spudłowań, a korzystając z tego, że przeciwnik wymachiwał za szeroko, trafiał na brodę lewym szturchnięciem, albo prawym dośrodkowaniem... Ale duży Niemiec nie reagował na te ciosy w jakikolwiek sposób. Wtedy Oleg Rybachenko zmienił taktykę i zaczął pracować nad spłaszczonym nosem przeciwnika... Niemiecki sniffer trwał długo, ale już w siódmej rundzie zaczął przeciekać...
  Muszę powiedzieć, że przeciwnik Olega Rybachenko wyszedł, by zastąpić kolejnego, coraz lżejszego chłopaka. Ten pierwszy wydawał się być kontuzjowany (choć oczywiście to nazistowska sztuczka!) ... Dlatego był świeży na początku bitwy i mógł nakręcić szaleńcze tempo.
  Ale w dziewiątej rundzie Oleg Rybachenko też trochę się zagapił i spudłował cios, od którego został powalony... Gołe, powalone nogi chłopców kręciły się bezradnie... Oleżek jednak szybko podskoczył tak, że nokaut nie byłyby liczone. Rzucanie, wieszanie na wrogu ...
  Otrząsnął się z tego, pędząc, by go wykończyć... Końcówka dziewiątej rundy zabrzmiała, ale arbiter udawał, że nie słyszy...
  Oleg Rybachenko spudłował kilka mocnych ciosów, ale powstrzymał się, łagodząc je potrząsaniem głową. Wróg wpadł we wściekłość, nie zauważając już niczego młóconego. Tutaj radziecki chłopak odruchowo, ale bardzo mocno uderzył ciałem w jego stronę... Cios trafił prosto w wątrobę... Bardzo niebezpieczne uderzenie...
  Przeciwnik wykonał jeszcze kilka uderzeń, a jego duża twarz zrobiła się purpurowa. Konwulsyjnie połykając powietrze, upadł do przodu i zaczął się wić... Sędzia natychmiast przerwał walkę, a lekarze wbiegli na ring... kroplówka...
  Odbiło się to brutalnie na przyjacielu Dmitrija i przeszedł do ofensywy z wyraźnie zmęczonym przeciwnikiem... Dziesiąta, jedenasta, dwunasta runda... Ostra wymiana ciosów, ale z wyraźną przewagą Dmitrija... Trzynasta runda nieco wyrównana odpadła, za sprawą zdesperowanej ośmiornicy Niemca, a radziecki chłopak otrzymał rozcięcie w brwi.... Ale w czternastej rozweselony Dimka ponownie wziął inicjatywę w swoje ręce. Ci faceci nadal nic nie wiedzieli, na przykład, o Mohammed Ali, ale pod wieloma względami kopiowali jego taktykę.
  Do piętnastej rundy ręce Niemca opadły ze zmęczenia, a on już nie reagował na ciosy, ale po prostu stał, demonstrując aryjską wytrzymałość.... Ponadto Dmitry, od posypanego narkotykiem i potwornego zmęczenia, zwykle miażdżące ciosy stały się znacznie słabsze . Niech będzie! Ale z drugiej strony było ich wielu, wielu i padały na odsłonięty podbródek wroga. W końcu głowa Niemca nie wytrzymała, wyczerpała się granica wytrzymałości i został reprezentantem narodu "aryjskiego" tak jak błoto zsunęło się w dół, jakieś piętnaście minut przed końcem ostatniej rundy...
  Sędzia zaczął odliczać nieprzyzwoicie wolno, ale po doliczeniu do pięciu, widząc, jak strasznie nieruchomy jest przeciwnik Dmitrija Lebiediewa, zatrzymał się i krzyknął:
  - Bardziej jak lekarz!
  I jeszcze jeden nieletni "nadczłowiek" trafił do szpitala... Po tym zwycięscy finaliści ustawili się w kolumnie i rozpoczęli marsz... Z góry posypały się płatki róż.
  Wysoki chłopak Dmitrij uśmiechnął się szeroko, był wesoły. Ale nagle zauważył, że kamera zbliżyła się do nich i robiła zbliżenia bosych, mocno nabijanych ćwiekami i lekko krwawiących stóp sowieckich chłopców... Jego nastrój natychmiast się pogorszył i próbował ukryć swoje kończyny za luksusowe pozłacane trampki innych młodych niemieckich sportowców lub zakopać je w płatkach.
  Oleg Rybachenko pociągnął go za rękę:
  - Nie! To wasze zawstydzenie będzie powodowało chichoty i wątpliwości... Poza tym w Niemczech, po wypowiedzeniu wojny totalnej, prawie wszystkie dzieci chodzą boso, co sami widzieliście na ulicach Berlina. Więc dumnie wyprostuj plecy.
  Medale, które im wręczono, były na brązowych wstążkach iz prawdziwego złota, ważyły około pięćdziesięciu gramów i miały 900 grzywien. Oczywiście dla sowieckich chłopców jest to duża kwota - około ... Trudno to nawet obliczyć, ponieważ sowieckie pieniądze wydawały się oficjalnie zabezpieczone, ale w rzeczywistości emisja została przeprowadzona bez rezerwy złota.
  Kiedy sowieccy pionierzy weszli na platformę, zabrzmiał hymn ZSRR. Nawiasem mówiąc, to nie była jeszcze muzyka Aleksandrowa, coś w rodzaju międzynarodówki. Oleg poczuł tu wielkie natchnienie i poprosił o pozwolenie na zaśpiewanie...
  Obecny na konkursie Himmler łaskawie pozwolił:
  - Będzie nam bardzo miło poznać skład naszych gości z Wielkorusi.
  Oleg Rybachenko ukłonił się najpierw w prawo, a potem w lewo, po czym śpiewali razem z Dmitrijem;
  Za życia jesteś rycerzem, latasz jak orzeł -
  I nie chcesz znać lądowań!
  Dla nas nagrody wcale nie są fetyszem -
  Mamy tylko jedną akceptowalną drogę do królów!
  
  Najpierw zawiązał czerwony krawat,
  A kiedy nadeszła wojna...
  Chudy chłopiec wziął łopatę w dłonie -
  Aby igła nie wbiła się w klatkę piersiową!
  Dzieci kopały rowy boso,
  Kawałek nieświeże dla trzech ...
  Rozgrzany na zimno z wrzącą wodą,
  Od gryzących paczek, bardzo zły!
  
  Wojownik zginął, a karabin maszynowy upadł,
  Jego mały chłopiec odebrał!
  Potężny jak "Katiusza" stał się ciosem,
  Nieustraszony, młody zespół!
  
  Strzelam w łańcuch czarnych cieni
  Skąd masz ostrość?
  Jak w starożytności najostrzejszy miecz,
  Pobiegłeś poznać karę!
  
  Wojna bez litości niestety nie jest matką,
  W nim suchość pustyni jest strasznym upałem!
  Ale za Ojczyznę trzeba oddać życie,
  Wtedy otrzymasz szczęście w prezencie!
  
  Ale jak to jest być zakochanym?
  Nie każdy chłopak to wie...
  Kiedy strumienie wylewają krew -
  Brutalne mordy nazistów!
  
  Ale Ojczyzna to miłość,
  W nim jest chwała jasnych pokoleń ...
  I nie krzyżuj sobie serca
  W nim Stalin - Stal i Płomień - Lenin!
  
  Bądź promiennym czasem -
  Święta sprawa komunizmu...
  Zła horda jest złamana -
  I wykorzenił nazizm!
  
  Cała ludzkość jest...
  Rady zjednoczone!
  Niech będzie raj na planecie
  Jestem rycerzem - Ruś jest niezwyciężony!
  Oleg Rybachenko i Dmitry podskoczyli wyżej przy ostatnich słowach, jeszcze bardziej wzmacniając wrażenie ich piosenki.
  Trybuny entuzjastycznie gwizdały i biły brawami...
  Podczas gdy chłopcy widzieli na ogół dość interesujący i pomyślny dla nich sen, dziewczyny wróciły do przerwanego wcześniej zdobywania statku. Seryjne wizje zdarzają się rzadko, ale wyraźnie kryło się za tym coś więcej.
  Dokładniej, nie prowadzenie, ale wypełnienie misji Hiper-Wiedźmy i rosyjskich Bogów Demiurga. Praktykowanie swojej nieśmiertelności.
  Teraz następny przedział, oto problemy, z której strony drzwi są otwarte, a z której są listwowe. Najlepiej albo tego uniknąć, albo zaryzykować. Jednak jeśli przekręci gałkę, wezmą ją za pijaka. Wtedy ktoś nieogolony wyjrzał spod iluminatora, dziewczyna ledwie zdążyła się przytulić. Jednak nie rozważy tego tak szybko. Drzwi są zamknięte i trzeba pukać.
  - Kto tam? - Sapczy napięty głos.
  - Twój! - Aurora odpowiedziała po angielsku z wyraźnym teksańskim odcieniem, wykazując nieoczekiwany talent do języków. - Przywieźliśmy lokalny rum, whisky jest obrzydliwa.
  - O tak! Szybciej! Marynarz za drzwiami kwiczał jak świnia. - Oczywiście rumu!
  Otwarte są masywne drzwi, przez które nie można przebić się granatem. Wybrano typ o zdezorientowanym spojrzeniu, a wraz z nim jeszcze kilka na wpół ubranych obiektów. Z nich, jakby podczas ataku gazowego, niesie, a raczej intensywnie uderza, oparami,
  - Gdzie jest rum! wrzasnęli chórem.
  - Jesteś tak dobra! - Rudowłosa Aurora strzela z wielką przyjemnością, układając stosy marynarzy. Położyłem aż trzy i pół tuzina, będę musiał zmienić klips. Dobrze, że kule są małe, zwarte, dużo można ze sobą zabrać.
  - Kolejny przedział wyczyszczony! - Powiedziała z pewną dozą jesiennego chłodu w głosie. - Udało nam się zrobić kilka ujęć, ale tutaj mam nadzieję, że tego nie słychać.
  Królewna Śnieżka Terminator odpowiedziała:
  - A ci, którzy słyszeli - głuchną!
  Margarita Aurora minęła następny przedział, trochę się skręciła, strzeliła trochę wzdłuż korytarza, idąc na rufę, zobaczyła, jak jej partner-zombie zmaga się z Jankesami. Martwy mężczyzna nie wykazał się jednak zbyt dużą siłą, łamiąc kręgi szyjne.
  Cóż, prawie nas zdradziłeś! - pisnęła dziewczyna-członek Komsomołu.
  - A co zostało do zrobienia! Zauważył mnie i prawie podniósł alarm! - Zombie przybrał postać obrażonego psa.
  - Masz pomysł! Połóż się i bądź pokorny. - Margarita zagroziła "służącemu" palcem i delikatnie uderzyła stopą w pokład.
  Trzeba było strzelać w rufę, jeden z żołnierzy rzucił granat, to groziło, że wszystko się zawali. Amerykański odpowiednik F-1 leciał jak w zwolnionym tempie. Decyzja narodziła się nieoczekiwanie, nie uczono tego w siłach specjalnych. Margarita nagle rzuciła dyskiem bumerang. Włączyła swoje trzecie oko i dosłownie połączyła się z cienkim kawałkiem wytrzymałego metalu. Oko umysłu śledziło ruch dysku, a potem końcówka wbiła się między płytki, przecinając pistolet i lont blokując dostęp do kwasu. Kropelka potu spłynęła po czole blondyna Terminatora.
  - Wow, prawie zwymiotowałem! To jest dopiero cud. Dziękuję Ci Matko Boża za uratowanie mnie grzesznika.
  Rudowłosa Aurora usłyszała ją i powiedziała z troską:
  - Co tam jest?
  - Rzucili granat! - odpowiedział Greyhound Margarita.
  - Nie słyszałem wybuchu! - zdziwił się niedźwiedź-członek Komsomołu.
  - Nie uwierzysz, zrobiłem z tego bumerang. Biały wojownik zachichotał.
  - Tak to się dzieje. Zasadniczo nie jest to sprzeczne z prawami natury, jeśli dostaniesz się między płytki. - Aurora zrobiła z bosych stóp figę.
  - I tak się okazało! - Margarita zachichotała, szczerząc zęby.
  Ognisty diabeł zaciekawił się:
  - Ilu zabitych na rufie?
  Piękna Korszunowa odpowiedziała z dumą:
  - Dwadzieścia osiem osób, a dwudziesta dziewiąta została uduszona przez zombie.
  - Niewiele! Teraz przechodzę przez kabiny, aby oczyścić cały statek. Pomóż mi! - W głosie czerwonej Aurory brzmiało teraz zniecierpliwienie.
  - Cóż, przeniosę się z tobą. - Margarita gwałtownie zrzuciła z włosów kawałek zakrwawionej kości.
  Ognista Aurora szybko przedostała się do mesy, tutaj kilku oficerów już spało, a strażnicy przechadzali się z boku na bok od pijanych. Krzyczeli jednak:
  - Nie możesz tu przyjść!
  - Pilny raport od Hamiltona. - Ognista dziewczyna z Komsomola odpowiedziała i skręciła, prawie wprost. Kule lecą cicho, światło też nie jest odpowiednie, nie od razu zrozumiesz, że ten karabin maszynowy do ciebie strzela. Więc to było niesamowite, jeśli ktoś zareagował. Osiemnaście trupów, a wkrótce dołączyły do nich cztery kolejne, z łazienki, nawet sześć - kilka przytulonych trupów wypadło z beczki. Jeden z prochów należał do prostytutki.
  Cichy grób w zawrocie,
  Znaleziono śmierć - mała bestia!
  Dziś dolar - jutro kula w czoło,
  Taki niebezpieczny zawód!
  
  Tak, dziewczyna cię nie chciała
  Tortury, zdawanie egzaminów...
  Były też inne pomieszane sny
  Tylko energicznie kręć tyłkami!
  
  Aby płynęła rzeka szampana
  Jachty, samochody - wszystkie honory!
  Bucks zostały zgarnięte bez konta przez rękę,
  Dziewczyna zdecydowała się na podłość!
  
  Ale tylko idiota myśli
  Burdel jest dobry i daje dużo zabawy!
  Napchałem usta czarnym kawiorem -
  Nie wiedziałem, że zaraziłeś się AIDS!
  
  I nikt nie przyjdzie do grobu,
  W obawie przed chrztem, ojcze!
  Wynik był bardzo zły.
  Były klient nawet nag!
  
  Twoje dzieci nie będą dobrze pamiętać,
  Wstyd znać taką matkę!
  Co im pozostaje - schron więzienny -
  Cicho znoś karę...
  
  I dlatego, dziewczyno, studiujesz
  I pracuj dla Ojczyzny-piękna!
  Wtedy będzie ścieżka bez recesji w górę...
  W przeciwnym razie smaż się wiecznie w podziemiach!
  - podsumował ognisty Diabeł, kłaniając się upadłej prostytutce.
  I tak przeszła, jak cień przyklejony do ściany i dalej korytarzem. Z boku wieje wiatrak, łapie ciepło, Aurora splotła włosy w gryzący warkocz, więc doznania są przyjemne. Podchodzi do drzwi, jeśli gorące powietrze jest otwarte, może obudzić osoby za ladą. Lekko się waha, po czym płynnie tworzy wąską szczelinę, czołgając się wzdłuż niej. Poczułem łaskoczącą szorstkość dywanu z moją nagą prasą. Właśnie zszedłem po drabinie, wiele osób już tu śpi, popijają piwo przy ladzie. W lekkim hałasie nie słychać odsłoniętych nóg Aurory, bosa podeszwa lepiej tłumi dźwięki niż w butach, więc dziewczyna chodziła boso. Już monotonne zniszczenie w serii, próbując wydać nie więcej niż kulę na jedną. Ogólnie śpiących można zabić. Jeśli natychmiast ściśniesz tętnicę szyjną, nastąpi maksymalne ziewnięcie od wroga.
  A potem pracowała bosonoga Aurora, na pokładzie oprócz Jankesów było około pół jęku bojowników Stabilności, ale tylko zmniejszyli dyscyplinę.
  - To właśnie oznacza, gdy wpuszcza się załogę nie wiadomo kogo.
  Dziewczyna wspięła się po drabinie, rozproszone światło pada z góry. Zwykły hałas, pod nogami dywan jest zerwany znikąd. Sądząc po postaci Irakijczyka. Co to jest w sensie
  też nieźle, choć świadczy to o doświadczeniu zespołu. Ale pragnienie nadmiernego komfortu jest śmiertelne dla Jankesów. Wspięła się więc po schodach i zatrzymała. Jest ich trzech na moście i dwóch w żółwim stroju. Cóż, żółwi kombinezon to nawet nie czołg, można go zabrać z granatnika, ale hałas będzie jak golenie świni. Nie ma więc chęci zakłócania tak dobrze naoliwionej operacji.
  Zwróciłem się o pomoc do mojej przyjaciółki Margarity:
  - Mamy tu jednego, a raczej dwa w żółwiach!
  - Zrozumieć! - Margarita próbuje grać na luzie. uśmiechnął się.
  Ognisty diabeł krzyknął:
  - Jak zrzucić?
  Małgorzata zmrużyła oczy i niepewna Sfinksa, po którym pełzała koza, zapytała:
  - Wyrzutnia granatów jest wykluczona?
  - Zbyt głośno! Aurora wzięła głęboki oddech.
  - Najlepiej wystrzelić bumerang w twarz przecinając zbroję-przyłbicę w miejscu, w którym znajduje się szyba. Następnie włóż tam trzy kule w trybie potrójnym. Powinno działać. - powiedziała z przekonaniem Małgorzata.
  - Chodź do mnie, zróbmy to synchronicznie! - Nerwowo trzaskając palcami, zapytał ognisty diabeł.
  - Oczywiście, że się spieszę! - Margarita położyła jeszcze kilka i weszła z przeciwnej strony. Barefooted Aurora skoncentrowana i dodana w niskim tonie:
  - Nie może cię tu zabraknąć.
  - Módl się, to pomaga! - zaproponowała, po raz kolejny pogrążona w religijnej ekstazie członkini Komsomołu Margarita.
  - Nie wierzę w Boga! - Odetnij niedźwiedzia wojownika. - To oznaka słabości!
  Blond wojownik, robiąc znak krzyża, zasugerował:
  - Więc proś o pomoc - najwyższy ludzki umysł. Niech pomoże wygrać w imię Rosji Sowieckiej.
  Dziewczyny zamarły na pięć sekund, szepnęły, po czym wykonały swój plan. Dysk bumerangu, podobnie jak cienka sieć, jest prawie niewidoczny w rozproszonym świetle. Raz i uderz w przyłbicę dwóch nieruchomych bożków. Nie zdążyli zareagować, gdy ciche kule trafiły w lekko rozcięty przyłbicę, przebijając się przez łuski i obracając mózgi. Cóż, trzeci zginął jednocześnie, więc nie miał czasu na reakcję. To prawda, że \u200b\u200bżółwie kombinezony spadły, robiąc hałas. Ciekawski marynarz wyskoczył, rudowłosa Aurora wyprzedziła go jednym skokiem i palcem wskazującym w tył głowy.
  - Śpij synu!
  Potem na dole pojawiło się kilka głów, linia podwójnych wachlarzy i cisza.
  - Margarita przeszła ten etap!
  - Tu obok kajuty kapitana złapiemy go razem z kamykami. - zasugerował wściekły blond członek Komsomołu.
  - Samodzielnie.
  Aby dostać się do kabiny kapitana, musiałem wykonać dwa zamiatania, jedna prostytutka bezinteresownie pracująca nad dwumetrowym czarnym mężczyzną, oszczędzona Margarita Korshunova. Była za młoda, nie miała więcej niż osiemnaście lat, może nawet szesnaście. Wyglądała tak błagalnie.
  - Nic nie powiem wojownicy...
  - Allahu! Niezwyciężony i prowadzony na skrzydłach fortuny. - przebiegła Margarita odpowiedziała po arabsku.
  Rzeczywiście, ich twarze nie są widoczne, co jest niejasne, dziewczyna nadal nie rozpoznaje, a wersja, że to turecki sułtan, będzie się umacniać.
  - Gdzie jest kapitan? Aurora zapytała po angielsku z arabskim akcentem.
  Kapłanka miłości wyjąkała:
  - W luksusowej kabinie! Ten "pedril" wcale nie jest spokojny w miłości. Tak, jeśli chcesz, obsłużę cię, zrobione za darmo!
  - W raju dziewczyny czekają na nas tysiąc razy lepiej niż ty! - Niedźwiedzie wojownicy odsunęli się na bok.
  Putana nie chciała drażnić zabójców, ale odruch dziwki był silniejszy niż głos rozsądku:
  - Pokażę ci tylko to, co potrafię! Mój język jest lekki jak piórko i słodki jak miód!
  Poważnie wściekła Margarita wsadziła palec w powiekę, wyłączając dziwkę:
  Jeszcze trochę i musielibyśmy ją zabić. - Religijny członek Komsomołu Krakatau był wściekły na widok takiej rozwiązłości.
  Przy wejściu dwóch strażników leżało niedbale, skacząc za ich plecami i łamiąc sobie karki.
  Kapitan już chrapał jak spłukany drań, obejmując dwa typy, czarnego i Taja. Te, mimo że też się poddawały, nerwowo przewracały się i przewracały.
  Dziewczyny zobaczyły zdjęcie kapitana na komputerze i bez wahania położyły obu "trans-chłopców" do łóżka. Kapitan pierwszego stopnia, druga osoba po admirale, został szarpnięty i przywrócony do siebie kilkoma uderzeniami w twarz. Schwytany po raz pierwszy brzydki stwór nie drgnął, tylko spojrzał na swoją śmierć oszołomionymi oczami.
  Margarita podniosła go na wyciągnięte ręce, zakrywając usta rękawiczką, a Aurora uniosła do oczu sztylet ze świecącym ostrzem. Syknął z dziką kobrą:
  - Jedno słowo i wyłup oko!
  Margarita rozluźniła lekko szczękę, ale kapitan milczał.
  - Tutaj jesteś! - Ognisty diabeł sprawił, że ton jej głosu stał się jeszcze straszniejszy. - Zastosuj dowódcę bólu.
  Galina lekko nacisnęła zakończenie nerwowe i zacisnęła usta, tak że z ich gardeł wydobył się krzyk amerykańskiego kapitana.
  - Cóż, teraz będzie ciszej. - Czerwona Aurora zaczęła wybijać gołymi palcami po posadzce pozór rytmu charakterystycznego dla marszów żałobnych. - Mów do złego dzika! Albo odetniemy ci godność i włożymy ci ją do ust.
  Kiedy zboczony kapitan trochę się uspokoił, Margarita trochę ścisnęła. Blondynka postanowiła również wnieść słowny wkład w przesłuchanie:
  - Pies wyrażaj się, jeśli chcesz uniknąć udręki. W przeciwnym razie tylko nas zadowolisz.
  Kapitan nie mówił wyraźnie.
  - Powiem ci wszystko!
  - Tak jest lepiej. Przesłuchanie jak powiedzieć w prosty sposób! Dziewczyny uśmiechnęły się szyderczo.
  Kapitan jęknął, a jego królicze uszy drżały:
  - Po prostu zostaw życie!
  Aurora zauważyła logicznie:
  - To najcenniejsze danie, musisz zarabiać więcej!
  - Jestem biznesmenem. - Dlaczego schwytany Amerykanin był zachwycony. - Jeśli chcesz, mogę służyć!
  - I ten tam też, pluj, nie wychodząc, męska prostytutko! - zauważyła z przekąsem Margarita.
  Nawet karaluch okrętowy, natknąwszy się na gładką skórę nóg dziewczyny, rzucił się z powrotem w szczelinę, oburzony taką propozycją.
  - Ile osób jest na statku? - dumna rudowłosa Aurora udała, że nie usłyszała ostatniego zdania.
  Amerykański zboczeniec zawahał się, jego twarz zrobiła się kretyńska, jakby nie usłyszał pytania, jego oczy klaszczą, klaszczą!
  Ognisty Diabeł rozciął jej mały palec sztyletem, popłynęła krew. Natychmiast doszedł do siebie:
  - Cóż, ile osób jest na niszczycielu?
  - Około czterystu! Nie wiem na pewno, czy bojownicy "stabilizacji" przybyli z brzegu. Ale dziwek jest niewiele. Nie wystarczą nawet chłopakom z wybrzeża. - Uzurpator i kretyn jęknął i pociągnął swoją świnię za kark.
  . ROZDZIAŁ 8
  - Pomińmy szczegóły! - Fiery Aurora od razu przeszła do spraw praktycznych. - Artefakty gdzie?
  Kapitan próbował udawać głupca:
  - Jakie artefakty?
  Bosonoga Aurora lekko ścisnęła kolano, kość zachrzęściła.
  - Teraz zrozumiałeś?
  Ból okazał się najskuteczniejszym sposobem na przetrwanie narkotyku:
  - Tak, są w sejfie statku.
  Chłodna Aurora warknęła:
  - A sejf?
  - Tam za drzwiami! - zapiszczał prymas świnka.
  Niedźwiedzi wojownik błysnął zielonymi oczami. Margarita przyciągnęła do siebie tytanowe drzwi i zawołała rozczarowana:
  - Zakodowane!
  Kapitan desperacko próbował przeżyć:
  - Tak, mam klucz.
  - Gdzie? - Wojowniczka o czubek bosej stopy podniosła krzesło za nogę.
  Zwierzę zabulgotało niewyraźnie:
  - W szafie!
  Bosonoga Aurora żwawo podskoczyła do szafki i wyjęła z niej urządzenie z chipem.
  - Ten?
  - Tak! - pisnął szczur.
  - Sam to otworzę! - Dashing Aurora uderzyła kapitana w ręce. - Słuchaj, bądź mądry.
  - Dlaczego jest was tylko dwóch? - Świnia miała odwagę się zainteresować.
  - Nie bądź zbyt ciekawy. Będziesz żył dłużej. Bosa pięta Aurory uderzyła w obwisły brzuch Forleinda, powodując, że zwinął się z bólu. Dziewczyna otworzyła drzwi prowadzące do sejfu. W pomieszczeniu było kilka laptopów, granatniki. Radzieckie RPG - 39 w jednym egzemplarzu i jego bardziej wyrafinowany amerykański odpowiednik.
  Czy znasz kod do sejfu? - warknął Niedźwiedź Wojownik.
  - Poza dwoma ostatnimi cyframi informacje o nich posiada tylko dowódca. - Nasz admirał George Arnold.
  - Zadzwoń! - Margarita wbiła stopę w obwisły pysk jeńca i gołymi palcami chwyciła go za nos.
  Potykając się, pojmany Amerykanin wymienił kombinację, która nie była zbyt długa. Aurora rozjaśniła nieco oczy.
  - Dobra robota, nie kłam. Punkt na twoją korzyść.
  - A potem jak powiedzieć ... Teraz, jeśli trzy razy źle wybierzesz numer, włączy się alarm. - wypalił nagle przestraszony kapitan.
  - Już go znamy! - Komsomolec szybko wybrała kod i otworzyła grube na czterysta milimetrów drzwi. Kamyczki były przechowywane w osobnych pudełkach i ostrożnie wyjmowane.
  - Stingers from the Infinite, czy już je przetworzyłeś?
  - W większości tak! - pisnął uwięziony szczur. - Testowany wieczorem.
  Ognisty diabeł radował się:
  - Świetnie, gdzie są przechowywane żądła?
  Jąkając się, kapitan wykrztusił:
  - W hangarze, gdzie jest ładownia. Nosi pieczęć "Orlan" wraz z dwoma czołgami "Pershing".
  Te pudła nadają się tylko na złom. Ale ulepszony model "żądeł" jest całkiem odpowiedni. - Szalona Aurora, drocząc się z więźniem, pokazała język.
  - Są z chipami komputerowymi, tak wyjątkowymi, że chwytają sylwetkę. - mruknął Amerykanin, próbując kupić sobie życie.
  - Wiemy! - Ognisty diabeł zwrócił się do swojego partnera. - Jak myślisz, Mirabela, ile z czterystu pięćdziesięciu osób zostało?
  - Mniej niż połowa. W sumie mamy dwieście trzydzieści osiem trupów. - Dziewczyna z Komsomołu nawet chichotała z przyjemnością.
  Wściekła Aurora wypuściła z siebie powietrze:
  - Do załadowania "żądeł" potrzebni będą jeńcy, naukowcy mają nad czym popracować.
  Uwięziony łajdak wypalił:
  - Czy jesteś Rosjaninem?
  - Co sprawia, że myślisz, że jesteśmy mudżahedinami. - Warczeli wojownicy Komsomołu.
  Kapitan wykazał się nieoczekiwanym umysłem i pomysłowością:
  - Tylko Rosjanie mogą mieć tak twarde myśliwce, które są w stanie przejąć razem dość duży statek!
  Twarda Aurora nie zgodziła się:
  - I wojownicy wielkiego tureckiego sułtana z artefaktami!
  - Właśnie tak? Wszystko jest możliwe, ale jesteś zbyt inteligentny dla Arabów. - Naczelny świnia zawahał się. - Chociaż może jesteście Niemcami?
  Swift Aurora, obalając jego słowa, uderzyła ją w goleń w brzuch, po czym złamała obie nogi, kapitan kozy stracił przytomność z szoku bólowego.
  - Generalnie nie jest nam to potrzebne, wiemy wystarczająco dużo. - podsumował rudowłosy wojownik. "Teraz musimy tylko zebrać załogę.
  Margarita od razu zasugerowała:
  - Chodźmy do domków, mamy komplet kluczy!
  Aurora była zachwycona:
  - Tak, istnieje awaryjne otwieranie elektroniczne.
  Dziewczyny z Komsomołu po cichu zeszły na dół, otworzyły drzwi kabiny i znowu zniszczenie. Po prostu jakiś rodzaj omłotu, nie wojna, ale ubijanie pszenicy.
  - Kabina numer sześć jest czysta! - Powiedziała Aurora, szczerząc zęby.
  - Może w pokoju numer sześć! Małgorzata zachichotała. - Chodźmy lepiej.
  - Nie jesteśmy gęsiami, które pasą się w kupie. - ryknął ognisty diabeł. - A raczej gęsi, ale dzikie!
  - Nie prawda! - Tutaj blond terminator już się obraził. - Ci najemnicy walczą za pieniądze, a my wyłącznie za komunistyczną Ojczyznę.
  Dziewczyny z Komsomołu oddalały się skokami od pokładu załogi, strzelając do singli. Margarita pędziła pełną parą dalej, do maszynowni, spiżarni, ładowni, kuchni. Wojsko zostało starannie zablokowane, częściowo miażdżąc. Fakt, że oświetlenie na służbie było słabe, tylko grało na rękę zwiadowcom, wróg z odległości dziesięciu metrów nie widzi nic poza wibracjami, a oni wyglądają wyraźnie.
  Komputer automatycznie wydał opinię.
  - A jeśli użyjesz modelu wirusa.
  - A korzystaliśmy już ze smartfona na baterie. - Powiedziała urażona robotem Margarita Korshunova. - Tutaj widać wszystkie systemy nadzoru w stanie hibernacji.
  - Lubię to! - Maszyna z chipem była zaskoczona.
  - Po powrocie do biura admirała wysłali kanałem hybrydę robaka i wirusa. Wydaje się, że nie jest to zauważalne, żaden program antywirusowy nie podniesie alarmu. Taka jest czysta robota, niewidzialność uśpiła wszystkie systemy nadzoru. - Dziewczyna z Komsomołu, dla większej perswazji, pokazała swój ostry biceps na ramieniu.
  - Och, dobrze, dajesz! - powiedział, zdumiewając się pomysłowością dziewczyn, z karabinu maszynowego. - Możesz mnie przeprogramować?
  - Jest całkiem prawdziwy! A ty co chcesz?! - Margarita zrobiła tu bardzo serdeczną minę.
  - Rozpoznaj siebie jako osobę! - Poprosiłem o urządzenie elektroniczne.
  - To zbyteczne, podczas gdy ty strzelasz. - Blond terminator nie jest głupi, żeby robić głupie rzeczy. - Później opowiem ci o Chrystusie.
  Margarita zajęła pozycję plecami do trapu, uklękła na jedno kolano dla stabilności i wycelowała lufę w drzwi naprzeciwko. Wyszedł facet, tym razem biały, tylko trochę "niedbały" najwyraźniej palił proch.
  - Narkomani nie odziedziczą królestwa Bożego. - Przerwał im komsomolski wojownik. - Odrzuciła ciała, szybko się żegnając.
  Bosa Aurora przeszła zygzakiem po innym obwodzie, podeszła do drzwi, były zamknięte, otwarte uniwersalnym kluczem. Murzyn rzucił w nią poduszką.
  - Kotku sraj!
  Dziewczyna z Komsomołu zareagowała natychmiast, rozrywając zarówno poduszkę, jak i Afrykańczyka i jego partnerów; - Mniej niż połowa. W sumie mamy dwieście trzydzieści osiem trupów. - Dziewczyna z Komsomołu nawet chichotała z przyjemnością.
  Och, zaciągnąć się do łóżka, partnerzy.
  - Oto maniacy, udało się przestraszyć! - odpowiedział rudowłosy niedźwiedź wojownik. - Gdzie teraz iść? Najwyraźniej w kabinie zastępcy. Wygląda na to, że śpi.
  Siedziba oficera kapitana nie jest tak rozległa, ale stamtąd rozbrzmiewa muzyka. Znaczy meloman? - Ułatwia sprawę.
  Bosa dziewczyna z Komsomołu weszła jak cień, znokautowała jednego wojownika i lekko udusiła kapitana drugiego stopnia, wykręcając łokieć:
  - Czy chcesz żyć?
  - Chcieć! - Odpowiedział, że w ogóle należy się spodziewać Amerykanina.
  - Będzie okazja! - Podczas biegu Aurora zdecydowała się go wyłączyć, ale nie na długo. - Przyda się Kent! Ruszyła dalej, korytarz zaczął się zwężać, wyraźnie obniżając rangę marynarzy. Dziewczyna z Komsomołu wycelowała w przeciwległe drzwi i zdjęła je ponad głowami wartownika. Więc strzał był cichy, powiedziała szeptem.
  - Bang-bang!
  Dziewczyna z Komsomołu ostrożnie przymierza klamkę do drzwi kabiny. Zamknięty. Cóż, to jest pół sekundy, w kabinie jest siedem osób, trzy śpią, reszta kroi domino, całkiem po rosyjsku. Margarita siłą pociąga za spust, w tym przypadku morderstwo nie sprawia radości. Ale czyn dokonany, nawet kropla krwi spadła na twarz.
  - Umarli z warkoczami stoją i milczą! - zachichotała dziewczyna z Komsomołu.
  Nowa chata, tutaj Margarita zostawiła swoje życie dwóm śpiącym osobom, po prostu je wyłączyła, mogą się przydać.
  - Zabójstwo nie może usprawiedliwiać własnego interesu i zysku - tylko honor, wolność i Ojczyzna są orędownikami przemocy! - powiedziała - czarujący filozof-terminator.
  Aurorę można również łatwo przenosić, wybierając rurę wentylacyjną. Jest strasznie ciasny i przeszkadza w plecaku. Musiałem nawet złożyć maszynę, żeby się skurczyła. Teraz dziewczyna z Komsomołu stała się znacznie bardziej zaradna, chociaż podjęła ryzyko. Tutaj, jakby święci byli źli na grzesznika, zaatakował zmutowany pająk. A kiedy udało mu się przedostać. Boleśnie ugryziony i kilka razy opuścił pięść. Komsomolec podrapał się po głowie, ale zdołał chwycić go za czubki macek i przesunąć pod łokciem. Cofnęła rękę i uderzyła ją, gdy solidne pudełko pękło, raniąc jej wypchany łokieć.
  - Straszny! - odpowiedział niedźwiedź wojownik. - Dam sobie antidotum.
  Margarita jakoś się wydostała i przedarła do chaty, w której chrapali żołnierze. Kiedy drzwi się otworzyły, próbowali podskoczyć, ale natychmiast pokrył ich zabójczy deszcz. Pozostawiając tylko jednego, wyłączając faceta, dziewczyna z Komsomołu kontynuowała swoją drogę.
  Tutaj drzwi po jej lewej stronie zaczynają się obracać. Widać, że ogolony, szparowaty facet chciał oddać mocz.
  - Kto tu jest? - zapytał marynarz pijanym głosem.
  - Twoje bose marzenie! - Dziewczyna z Komsomołu pochyla się sprężyną i po rozbiciu drzwi uderzyła w czoło. To wciąż stal stopowa. Czoło spuchło od razu, typ podobny do "boksera" w dodatku obcięty tyłem głowy. Margarita wlatuje do środka, uderza żelaznym kolanem w szczękę, jednocześnie bardzo ostro, wybijając sobie zęby. Brakuje mu masy, ale rekompensuje to z nawiązką swoją prędkość.
  - Wygląda na to, że jest gotowy. - podsumował zabójca z postacią bogini.
  Z tyłu jest jeszcze pięć osób. Więc jeden w jajach, dobry odbiór. Kolejny drań z pięścią w czoło, tak bardzo, że go znokautuje. Trzecia krawędź dłoni w szyi. Musisz się powtórzyć, ale ta technika jest zabójcza. Jeden typ spada z górnej półki, ale Margarita w locie uderza go głową w splot słoneczny.
  - Odpocznij mała. - mówi dziewczyna z Komsomołu.
  Ostatni typ przeklina trzypiętrową nieprzyzwoitością, mieszanką angielskich i rosyjskich słów. Czy to nie mieszkaniec? Margarita prowadzi kobrę, cios palcami w oczy, prawie śmiertelny. Wszyscy "wspólnicy" umilkli. To prawda, podniósł się głos w sąsiedniej kabinie.
  - Co tam jest!
  - Łatwa walka! - odpowiedziała nikczemnie, jakby pijanym głosem, sapiąc, Margarita. Pomóż naszym rannym. -
  Drzwi kabiny otwierają się i następuje zmiana, a wojownicy ponownie upadają.
  Dobrze powinno być z karabinem maszynowym,
  Zła śmierć wrogom Ojczyzny!
  By polecieć do gwiazd,
  Podbić ten firmament na niebie!
  
  Jesteśmy dziećmi komunizmu słońca,
  Bojownicy urodzeni jak trąba powietrzna...
  Nazista odpowie za ryk wilka,
  Wielki niedźwiedź go rozerwie!
  
  Dobro jest silniejsze od zła,
  Choć ostrzejsze może być złe...
  Walczymy pod gołym niebem
  Nadeszła kwitnąca wiosna!
  
  W nim słowikowe pieśni - tryle,
  I srebrzysty szum strumieni!
  Lód, śnieg i zamiecie ustąpią,
  Pod gorącym słońcem!
  
  Bloom - rumianek, maki, róże,
  Taka bujna letnia łąka!
  A jeśli wiesz, nadejdzie mróz!
  Nawet wtedy nie bój się!
  
  Wielkie koty - te "Tygrysy",
  Ryczą i pyszczą - trzęsą się!
  Rzucają Fritza w złe gry,
  Ale kaput i tak przyjdzie!
  
  Poczekajmy na wschód słońca!
  Wojska wejdą do Berlina Rusi,
  Ojczyzna jest śpiewana hymnami -
  A w otchłani Tartaru jest tęsknota!
  
  Wtedy narody krajów połączą się,
  Przyjdzie braterstwo i miłość!
  Wlej miód do filiżanek, spodków -
  Aby krew nie płynęła strumieniami!
  Margarita zaśpiewała ogłuszająco ostatnią zwrotkę do ryku, a reszta wersów galopowała jak konie w jej głowie. Kiedy kręcisz z piosenką, zawsze jest to interesujące:
  - Chociaż to takie okrutne, postępować w ten sposób z żywymi ludźmi! - Już z żalem powiedziałem "chrześcijanin".
  Bez względu na to, jak bardzo dziewczyny starają się śledzić i kontrolować wszystko, jest to niemożliwe z czterema oczami. Bezmyślny zombie się nie liczy. Ktoś nieznany zdołał podnieść alarm. Natychmiast zapaliły się światła awaryjne i zawyła syrena.
  - Stało się to, co nieuniknione, i to było zbyt szczęśliwe. - Powiedziała rudowłosa Aurora.
  Dziewczyna z Komsomołu rzuciła się do kabin, wybiegli z nich marynarze i siły specjalne. Bezceremonialnie do nich strzelała. Poległo tak wielu ludzi, że Jankesi padali dziesiątkami.
  Słychać było automatyczne serie, eksplodowały granaty, kilka naraz. Jednak wojownicy mogli zranić się bardziej. Tu swoją rolę odegrały również tłumiki,
  Kryminalne siły specjalne nie od razu to rozgryzły, śmierć czeka na nich od środka. Margarita zablokowała wyjście żołnierzom i sama rzuciła kilka zdobytych granatów. Krzyki rozrzucają krwawe fragmenty kości, tu dziewczyna z Komsomołu bosą stopą chwyciła jedną odciętą głowę. To, czym stała się jej ruchoma stopa, wygina się pod dowolnym kątem. Można by pomyśleć, że prawa fizyczne się zmieniły, a mięso to gutaperka.
  Kolejki pękają od strony wroga, ale w większości na ślepo. Margarita strzela, prawie bez chowania się, magiczne kamienie "Kolchuga" niezawodnie odwracają wszystkie strzały.
  - Szkoda, że mój partner nie ma na imię Królowa Śniegu. Więc nasza para wyglądałaby bardziej symbolicznie!
  Obudził się tym razem Oleg Rybachenko nie od trąbki i uderzenia bata, ale od własnego płaczu - spokojnego i niepocieszonego. Dziewczyny nadal spały, robiąc wyczyny.
  A jego bohaterstwo zostało zastąpione koszmarem, jak to często bywa, gdy naziści z ciebie kpią.
  Oleg Rybaczenko poczuł, że nurkuje w dół, jakby wpadł w atramentową żywicę, a nawet zaczął wyżerać mu oczy. Potem naprawdę się przestraszył i nagle naziści zdobyli władzę nad tamtym światem. Słychać drapanie, jakby pies drapał stos, tylko dużo głośniej, wgryza się w uszy, przekręca je. Bębenki uszne są łamane kleszczami. Potem z ciemności wyłaniają się usta z zębami błyszczącymi jak lawa wulkanu. Nigdy wcześniej Oleg Rybachenko Jr. nie widział tak obrzydliwego potwora, postacie horrorów na jego tle były tylko żałosną parodią koszmaru.
  Potem pojawiły się inne, jeszcze straszniejsze szczęki, niektóre były ogromne jak Everest, a inne małe jak bardzo złośliwe psy. Oto oni ze swoimi krzywymi, jadowitymi zębami przyczepionymi do jego ciała. W całej swojej prawdzie, Rybachenko Jr. nigdy nie doświadczył takiego bólu w swoim krótkim życiu. Najważniejsze jest to, że nie można było znaleźć analogu doznań. Jest zarówno płonącym płomieniem, jak i żrącym kwasem, jednocześnie zamrażającym lata i tępą piłą.
  I nadal go dręczyli, było widać, jak mięso było odrywane od rąk, kości były odsłonięte, jak jelita wypełzały z otwartego żołądka. Złe stworzenia gryzą je, owijając wokół zębów. Rybachenko Jr. jęczy, łzy płyną mu z oczu.
  - Boże za co. Przecież nikogo w życiu nie zabiłem, nie zdradziłem.
  Słychać chichot i wydaje się, że rozpalone do czerwoności igły przebijają błonę bębenkową. W końcu pojawia się gigantyczna paszcza, która połyka go w całości. Oleg Rybachenko Jr. widzi płomień szalejący w jego gardle, który rozpada się na siedem płatków o zupełnie różnych kolorach.
  - Oto legendarny ogień podziemi. - wyszeptał chłopak, skóra na jego dłoniach stopiła się, pokryta brzydkimi bliznami. Próbuje zwolnić lot, ale to na nic, nie może się ruszyć nawet o milimetr. Oto jego ukochane młodzieńcze ciało dotknięte ognistym strumieniem. Nigdy czegoś takiego nie doświadczył, jego oczy pociemniały i wydawało się, że w ustach zaczęła się erupcja, żołądek się zbuntował i został zaatakowany bronią nuklearną. Jak gorący był ten płomień, na gołej skórze pojawiły się duże ropnie, kości pociemniały i popękały, powodując cierpienie.
  - Nie, nie chcę, nie muszę - wrzasnął pionier na całe gardło. - Puść mnie proszę!
  Każdy kolor ognia to szczególny, niepowtarzalny wzór bólu. Cierpieniu można nadać różne odcienie, ich różnorodność jest niesamowita, nawet markiz de Sade nie zastanawiał się, jak daleko może sięgnąć pomysłowość mieszkańców podziemi.
  - No, do diabła, można się poznać. - głos znajomego profesora SS obrzydliwie piszczy.
  Ich wygląd jest jednak okropny, ale szczególnie nieprzyjemne jest patrzenie na kłujące usta, które z daleka wyglądają jak mieszanka rekinów i krokodyli. Ale rogi, co dziwne, uspokoiły się. Pionier, aby odwrócić uwagę od przeszywającego bólu, zaczął przypominać sobie folklor, w którym te urocze, zabawne diabełki, czasem brzydkie, czasem odwrotnie zabawne i naiwne, czasem pomagają, a czasem szkodzą ludziom. Szczególnie pamiętna opowieść o "Ksiądz i jego robotnik Balda". Całkiem możliwe jest radzenie sobie z takimi "ludźmi". A tu tylko wiedzą, ukłuć widłami.
  - Że grzeszna dusza nie posłuchała narodowych socjalistów? - Diabelski róg urósł, zamieniając się w coś w rodzaju dzioba i tyrka na odłamku.
  Kiedy łamią się kości na głowie, boli tak bardzo, że nie da się tego opisać słowami. Ale jednocześnie świadomość nie została zamglona; gdyby Oleg Rybachenko był w zwykłym ludzkim ciele, z pewnością umarłby z szoku. I tak poczuł szorstki dotyk na swoim mózgu, a potem potwór zaczął pić mózgi. Robił to powoli, jakby popijał. Inny demon zaczął wiercić mu paznokcie, wbijając pod nie ostre igły.
  Oleg Rybaczenko krzyczy, usta same mu się otwierają.
  - Nie puszczaj.
  Łapią go za język i ciągną, powoli odrywając go od podniebienia.
  Ból też, ale trochę inaczej i nie ma już krzyków, tylko szloch i wycie.
  Diabły dalej się bujają, podążają za gwoździami, zaczęły łamać kostki i robią to powoli delektując się cierpieniem.
  - W ten sposób koza bez rogów dostaje twoją porcję. - wrzasnął jeden prawdopodobnie starszy chochlik w randze.
  Oleg Rybachenko osiągnął już stan szaleństwa, zalała go fala udręki. Ale diabły nie wycofują się, już zaczęły wyrywać zęby, potem je wierciły, przebijając dziąsło czubkiem.
  - Jak można pogrążać się w takim okrucieństwie, czy oni naprawdę nie mają matki. - pomyślał udręczony pionier. Najwyraźniej czytając jego myśli, diabły krzyczały.
  - Nie ma matki, ojca Hitlera-Szatana.
  Potem znaleźli nową mąkę, podgrzali wiertło, dokończyli piłowanie ostatnich zębów nożem. Następnie przyszedł czas na kości. Zostały złamane szczypcami czerwonymi od gorąca. Skóra spalona, kości spalone. Wydawało się, że serce zaraz pęknie, eksploduje jak bomba.
  Tutaj Oleg Rybachenko nagle poczuł, że urósł mu język i mógł coś powiedzieć.
  - Zmiłuj się dla Chrystusa.
  W odpowiedzi demony wbiły w niego widły.
  - Jesteś grzesznikiem i powinieneś wiedzieć, że Chrystus jest wymysłem nieszczęśliwych ludzi. Prawdziwi bogowie są jedną na dwie osoby i stworzyli cały wszechświat, a także faszystów na swój obraz i podobieństwo. A wy jesteście ludźmi i czytacie stworzenia, to muszą być niewolnicy, którzy wykonują wszelkie rozkazy i cierpią upokorzenia. Ty nic nie znaczący niewolnik nie wierzyłeś w nasze istnienie, a teraz doświadczasz tego wszystkiego na własnej skórze.
  - Teraz wierzę! - zawołał przerażony pionier.
  - Późno! - wychrypiał diabeł z SS. - Nie masz szans.
  Nadal dręczyli Olega Rybachenko, złamali go kilka razy z rzędu, spalili, a potem wyzdrowiał w nie do pomyślenia sposób. Następnie został zmiażdżony w nowy sposób. Potem same diabły SS zmęczyły się tym i unosząc go w powietrze, przeniosły go przez podziemia.
  "Patrzcie, jak karani są nieposłuszni.
  Oleg Rybaczenko widział dziewczęta ukrzyżowane na krzyżach. Ich niegdyś piękne ciała były potwornie okaleczone i ociekające krwią. Duże świnie stawiały krzyże, czasem ofiary padały, a dziki na nie rzucały się, rozdzierając kobiece ciała. Jak te nieszczęsne istoty cierpiały, łzy zmieszane z potem i krwią spływały po policzkach niektórych z nich. Rozpacz błyszczała w jego oczach. Zdawali się błagać: jesteśmy niewinni, oszczędź nas.
  Dlaczego ci nieszczęśnicy są karani?
  Demon z całej siły uderzył bosego pioniera rozpalonym do czerwoności łomem w pięty i zaśpiewał:
  - Różne rzeczy. Jedna była bezczelna wobec gospodyni, druga stłukła jej ulubiony wazon, trzecia odmówiła seksu, czwarta ustąpiła. Oznacza to, że aby się tu dostać, nie trzeba być wielkim grzesznikiem, wystarczą małe przewinienia.
  - A ich męka nigdy się nie skończy? - jęknął Oleg Rybaczenko.
  - A to należy do Boga Wszechmogącego i bezlitosnego Führera. Jeśli Jego Królewska Mość Adolf jako pierwszy wyda dekret o ułaskawieniu, mogą zostać przeniesieni w inne miejsce, które nie jest tak bolesne.
  - Do nieba!? - powiedział z przekonaniem Oleg Rybaczenko.
  Nieczysty esesman rzucił:
  - Nie ma nieba dla was naczelnych. Są po prostu miejsca, gdzie nie będziesz bity i dręczony co sekundę i gdzie możesz nadal służyć swoim panom po śmierci.
  Oleg Rybachenko, trzęsąc się z przerażenia, zapytał:
  - A co czeka ludzi, których przestępstwa są poważniejsze.
  To też Ci pokażemy.
  Diabeł dźgnął go widłami w oko, jabłka pękły, wylał się płyn, a chłopiec-pisarz zdrętwiał. Potem po kilku sekundach odzyskał zdolność widzenia, jednak każde mrugnięcie powodowało nieznośne swędzenie. Znowu poleciały, a jeszcze bardziej odrażające stworzenia wyleciały im na spotkanie.
  Oleg Rybachenko dokładnie je zbadał. Wygląd jest naprawdę niczym: naga, bezwłosa i pokryta strupami czaszka; oczy płonące piekielnym światłem; krótki, jak odcięty nos z czarnym zagłębieniem pośrodku. I być może najbardziej nikczemny - brak dolnej szczęki, zamiast której zwisa i porusza się pięć grubych diabelskich macek w kształcie gwiazdy. Przylgnął więc do Olega Rybachenko, zatapiając zęby w jego ustach, oddając swój słynny pocałunek w malinkę. Potem jego szponiaste dłonie zaczęły łamać kości. Pionierski pisarz Oleg dyszał z powodu ostrego bólu w łokciach, jego stawy były zmiażdżone.
  - Tak może prymat, wypijmy za znajomość.
  Oderwawszy pisarza Rybachenko, potwór wyciągnął rękę do kubka, który natychmiast napełnił się winem. Szturchnął ją w twarz pioniera.
  Nie mogłem nawet krzyczeć. Jak gdyby wulkan wybuchł w nozdrzach, pionierski chłopiec obudził się płaczem.
  Mirabela, na której podrapanych nogach leżała głowa Olega Rybachenko, tylko drgnęła z wstrząsu i nadal uśmiechała się przez sen. Szczęśliwa dziewczyna, dopóki naziści nie pogrążyli jej w piekle. Do tego doszła ich piekielna technologia - nie masz władzy nad swoimi myślami!
  A jednak rzeczywistość: duszna i zarazem dość chłodna - okazała się tysiąc razy lepsza od demonicznego snu. Dreszcze w chłopcu-pionierze-pisarzu, jakby zdmuchnięty przez wiatr. Czasami jednak chciał nawet zachorować, żeby zlitowali się nad nim, dali mu tabliczkę czekolady. Ale jeśli nie jesteś chory, to jest to takie błogosławieństwo! Chłopiec wziął oddech i przejechał dłonią po szczuplejszej, mokrej od łez twarzy, przyzwyczajając się do myśli, że o horrorze nazistowskiego Hadesu mógł tylko pomarzyć. Nie ma nic gorszego niż niewolnictwo, pomyślał Oleg i zadrżał. Okazuje się, że są rzeczy, w porównaniu z którymi niewolnictwo może być gorsze tylko w słowach... Chociaż oczywiście piekło chyba nie jest prawdziwe. Ale co, jeśli faszyści wrócą go tam ponownie iz jeszcze większą intensywnością.
  Nie rdzewieją. Trzeba przetrwać za wszelką cenę, przechytrzyć tych Szwabów. Może nawet udawać, że jest załamany, lub poprosić siebie, by im służyć. Tymczasowe oczywiście!
  Ale... to niesamowite. Niemal natychmiast coś w Olegu Rybachenko zbuntowało się na tę myśl. Zbuntowani nie tak jak w ostatnich dniach, z konwulsyjnymi drżeniami zmieszanymi ze strachem, ale nieprzejednanie i wściekle. Nienawiści do esesmanów, którzy go pojmali, i do ich przeklętego pana, Führera, nie ubierał nie tylko w słowa, ale nawet w myśli. Nie szukałam wyjaśnień ani wymówek. Ale dla siebie wyraźnie zdecydowałem: pobiec przy pierwszej prawdziwej okazji. A lepsi dadzą i będzie choćby najmniejsza szansa, że pomoże reszcie uciec. Dlaczego?! Bo jest pionierem! Pionier powinien pomóc swoim towarzyszom - członkom Komsomołu! I po prostu dlatego, że on tak chce, ale faszysta wcale tego nie chce! Ech!!! Nie rozmawiać z nikim, a bez znajomości podziemnego świata, w który wpadł, trudno jest uciec... Oleg Rybaczenko zmiął słomę i walił pięścią w poduszkę. Nie będzie niewolnikiem Hitlera i jego stada! Pionier kraju Sowietów: nie chce upokorzeń i bólu - to wystarczy, a wszystko do mety jest tutaj !!!
  Niektóre dziewczyny już się budziły... Biedaczki były wykończone, tak szczególnie trzeszczały pięty w mieście.
  Ale niestety musisz udawać. Tak długo, jak nosi maskę pokory! Nie chcę iść do piwnicy Gestapo, a dostać w twarz to nie jest wielka przyjemność...
  Więc jeszcze znajdzie swoją szansę.
  Najbardziej podłe - te wilkołaki wilki. Przypomniałem sobie oczy, a teraz, przed rozkwitem, kiedy uczucia się wyostrzyły, chłopiec-pionier-pisarz jasno zrozumiał: to wcale nie są wilki, ale mądrzejsze stworzenia, produkt ukierunkowanej mutacji. Z przemieszczenia genów - znacznie mądrzejsi niż ich zdegenerowani jeźdźcy SS. Pytanie brzmi, czy są mądrzejsi od narodu radzieckiego?
  Już zaczyna się przejaśniać i musimy się pospieszyć.
  Oleg Rybaczenko przekręcił się na bok, stanął na czworakach i przeczołgał się między śpiącymi do popękanej ściany. Był umiejętnie zbudowany, mocny, choć z dziurami i bez cementu - nie da się nim potrząsnąć bez hałasu. Wieś jeszcze spała, ale przy bramie palił się ogień, a w pobliżu widać było cienie. Nigdzie nie widać motocykli i samochodów opancerzonych... Lokalna straż, czy co?
  Dziewczyny zostawiły gołe ślady stóp.
  Oleg Rybaczenko wzdrygnął się - wzięli go za ramię i cofnęli się, przygotowując się do obrony. Ale w odbiciach przez szczelinę oczy chłodnej Aurory błysnęły.
  Ognisty diabeł zapytał:
  - Dokąd idzie łysy?
  - Naprawdę chcę biec - szepnął cicho Oleg Rybachenko, ale z irytacją. Rozumiesz, jak mnie tu ściągnęli!?
  Cool Aurora zauważyła z uśmiechem:
  - Podczas gdy te wilkołaki nas pasą... Wprawdzie wcale nie wilkołaki, ale coś... - Dziewczyna była zdezorientowana w poszukiwaniu wyjaśnienia. Potem dodał niepewnie. - W nich coś kosmicznego. sam nie wiem...
  Sam Oleg Rybachenko podsumował:
  - Nie będziesz mógł wyjść!
  Rudowłosa dziewczyna wzruszyła ramionami.
  - Nie tylko dadzą, ale szansa zawsze się pojawi! Do tego czasu zbieraj siły. Rod-Twórca da, nasz przybędzie na Krym i zmiata nazistowskie złe duchy.
  Poranek na Krymie okazał się słoneczny i zimny, ale bezwietrzny. Błoto po wczorajszym deszczu zamarzło. Cóż, zima nie chciała odejść bez walki. Szron lśnił obficie, jak rozsypane i zawieszone srebro, ale to piękno go niepokoiło. Co więcej, po przyniesieniu ciemnego chleba i dużego kociołka z jakimś apetycznie pachnącym, wyraźnie niewięziennym gulaszem (za którym podążał jeden z bardzo paskudnie wyglądających esesmanów z miskami), trzej dwunastoletni chłopcy jasno wyjaśnili dziewczętom w stodoła-kazamata, że poza Cold. To prawda, że sami, jak przystało na dzieci pod okupacją hitlerowską, są boso. Wydaje się nawet, że jest taki nakaz, żeby młodzież rzadziej rozdzierała buty. Ale nie mogą dawać klapsów nigdzie poza domem.
  . ROZDZIAŁ 9
  Jednak nic, to nie jest prawdziwy mróz, ale mróz mróz. Zima już się skończyła, a wiosna na Krymie jest burzliwa!
  Oleg Rybachenko nagle zapragnął umyć zęby. W ustach okropna goryczka. Nawet znacznie więcej niż jest - ręce wyciągnęły się, by podrapać zęby.
  Pioneer podbiegł do drzwi, podskoczył, złamał sopel lodu. Umieścił go w swoim rodzaju, przeżuł i wypluł. Następnie spłukałem ponownie i ponownie wpuściłem fontannę. Od razu się odświeżyłem iw duszy puściłem loacha w kwietniu.
  W kociołku było coś płynnego - mąka i chyba z grzybami. Musiałam sączyć go po brzegach misek, a swoją drogą gulasz okazał się pyszny. Naprawdę ze smakiem, a nie tylko z głodu. Zdegenerowany eskorta z SS ziewnął całą swoją rozdziawioną, cuchnącą gębą i sennie rozejrzał się dookoła. Ale przekręć to teraz, a na głowie, pomyślał nagle Oleg Rybachenko, żując ukraiński chleb.
  Ale gdzie on wtedy idzie? Pokryją się całą kompanią, a nawet lokalnym garnizonem. I będzie to dla nich gorsze niż... W tej wizji - gdzie naziści rzucili to jak wąż.
  Że jest idiotą, że się tak obnaża... Nie siebie, ale inne dziewczyny i trzech chłopaków. Tak, i ja też - nadal jest przydatny dla kraju.
  Oleg Rybachenko zamyślił się. Weźmy na przykład samolot - czy musi mieć duraluminium w swojej konstrukcji? Czy można zrobić go w całości z drewna, ale nadając mu twardość tytanu! Teoretycznie drzewo w swojej formule i cząsteczkach ma taką wartościowość, że może faktycznie przewyższyć wytrzymałość tytanu przy mniejszej wadze.
  Tak więc samoloty zwiększą zwrotność i zyskają na przeżywalności.
  Tak, a kamizelki kuloodporne mogą być wykonane przez wojowników super klasy, a takie czołgi staną się ...
  Nie złamiesz ich. Nawet "Królewski Tygrys", którego widział w wizjach, zawodzi. A nasze zbiorniki nie boją się brudu. I tak muszle ich nie zabiorą.
  Oleg Rybaczenko, pożerając jedzenie, zapytał siostrzyczkę szelmowskim głosem:
  - Słuchaj, jeśli zwiążesz trociny z odczynnikami na wodzie królewskiej, jaki efekt uzyskasz?
  Małgorzata natychmiast odpowiedziała:
  - Dym... - Dziewczyna była zaskoczona. - Co próbowałeś?
  Oleg Rybachenko powiedział szeptem:
  - Szukałem sposobu na zwiększenie siły drzewa. I uwierzcie mi, mój samolot pokazał praktyczną możliwość obejścia się bez metalowych części!
  - Jesteś prawdziwym Łomonosowem Olegiem... - Siostra broni przyłożyła palec do ust i pocałowała chłopaka w czoło.
  Kiedy jedli, zbliżyło się dwóch innych członków eskorty SS. Był z nimi wczorajszy niemiecki generał. Za nim jest dwóch wojowników, młody mężczyzna i dziewczyna o przyjemnym wyglądzie. Również SS, ale z innego sektora. Tutaj cała piątka trzymała kubki z czymś dymiącym w dłoniach. A inny młody faszysta przyprowadził swojego partnera. W kazamacie unosił się aromat cynamonu, miodu, melonów i jabłek. Generał powiedział pytającym tonem:
  - Powieśmy dziewczyny od razu lub zabawmy się najpierw!
  Śmiali się okoliczni jeńcy, wspierała ich nawet eskorta SS, a siwowłosy generał śmiał się tak zwyczajnie, otwierając paszczę jak buldog o zaskakująco mocnych i długich kłach, całych i dużych, jak u konia.
  Może to szalone, że dziewczyny się z tego śmieją, ale... To lepsze niż ryczenie i okazywanie łez nazistom.
  Oleg Rybachenko zamyślił się: czy zostaną tu pozostawieni, czy znów zostaną przewiezieni? Cóż, w rzeczywistości, jaki jest sens ich przejść, jeśli najważniejsze są eksperymenty bez wyraźnego celu. Dlaczego Niemcy spalają paliwo podczas jazdy sprzętem. A jeśli przynajmniej gdzieś je dostarczą, to może uda się wymyślić coś prostszego. Załaduj na ciężarówki lub pociągi. Tak, a samolot transportowy, skoro eksperymenty są tak ważne, to po co żałować?
  Po co im to, jak prowadzą owce na łańcuchu. A może testują swoją wytrzymałość? Rzeczywiście, żadna z dziewczyn jeszcze nie upadła. Tak, podczas pierwszego przejścia upadli, ale nic się nie stało. Po co więc sprawdzać teraz?
  A może wytrzymałość poprawia się pod wpływem niespotykanych dotąd urządzeń. Czy ten efekt jest mierzony? I tak jeżdżą boso, krętą drogą, najwyraźniej nie starając się szybko dotrzeć do konkretnego celu?
  I to jest logiczne - jeśli eksperymentujesz, to do końca. I sprawdzać najmniejsze niuanse. Niech jak to mówią - wszystko się przyda.
  Może ich żołnierze są w ten sposób przygotowywani do sowieckiej niewoli i zesłania na Syberię!
  Za tymi wszystkimi myślami Oleg Rybachenko tęsknił za momentem, w którym zaczęli ich wiązać łańcuchami i brutalnie wypychać. Powtarzanie jest matką bólu! Zamarznięte błoto z odciętymi kawałkami lodu, stopy dzieci jak potłuczone szkło.
  Margarita energicznie zachęcała swojego towarzysza broni:
  - Dobry orzeźwiający masaż, taki aplikator z igłami, który dała nam królowa śniegu!
  Oleg Rybaczenko również zażartował:
  - To nie ból jest straszny, a nawet to, co go powoduje - najgorsze, co pozbawia odwagi, to strach przed bólem!
  Kolejna nowa, a raczej stara tortura - cóż, skala zniewag będzie większa. Tak, i zwycięstwa też.
  W końcu przyzwyczaja się do znoszenia, a nawet lepiej, jeśli istnieje możliwość zemsty!
  A może spróbuj zaśpiewać na wesołość. To tylko pierwszy motyw do podjęcia.
  Wieś od dawna nie śpi. Karawana była eskortowana tylko przez wszechobecne dzieci. Wreszcie: już pod lasem jeden z nich spuścił świeży gnój na tłustą głowę konwoju, a cała bosa gromada dzieci rzuciła się ze śmiechu. I już za krawędzią natknąłem się na wysokiego chłopca, który wyglądał na czternaście lat. Z czarnymi lokami i sfatygowanym ubraniem, brudnymi butami, z dzidą w ręku i dwoma chudymi białymi psami, które natychmiast stanęły po bokach właściciela, wyczerpani, ale piękni jeńcy ledwo się pojawili. Prawa ręka czarnookiego chłopca była owinięta zakrwawioną szmatą; ogólnie wyglądał niechlujnie i niedbale. Oczywiste jest, że Cyganie, a nawet Cyganie: szyję, nadgarstki i uszy zdobiła skręcona gruba hrywna, masywne rękawy i kolczyk. Jako następni pojawili się czterej młodsi cygańscy chłopcy - z trudem, ale wesoło ciągnąc na wozie ogromnego dzika, na widok pochodu zamarli w miejscu.
  Gwizdali, wskazując palcami. Słyszano wulgarne dowcipy o na wpół ubranych jeńcach. Co więcej, szczera trzypiętrowa mata.
  W odpowiedzi esesmani ryknęli, a nawet zaczęli strzelać, jako niekulturalni
  dzieci wykonują nieprzyzwoite gesty. Aby najwyraźniej pokazać podobne w Niemczech.
  Starszy Cygan krzyknął coś do punków. Nagle się uspokoili
  Bądź cicho i wstań cicho.
  Mirabela zauważyła szeptem:
  "Prawdopodobnie syn barona!" Chociaż jakie to ma znaczenie?
  Oleg Rybachenko logicznie zauważył:
  - Hitler nienawidzi Cyganów. Więc Cyganie są naszymi sojusznikami. Ale takim zachowaniem hańbią rodzinę Romulusów!
  Przechodząc Oleg Rybaczenko napotkał spojrzenie niebieskich, zmrużonych oczu cygańskiego przywódcy. Była w nich duma - wrodzona i nieświadoma duma młodego drapieżnika, który nie zaznał jeszcze życiowej porażki. Panowała głęboka pogarda, ale nie dla Olega i innych zakutych w łańcuchy jeńców.
  Pionierski pisarz zapytał wolnego przywódcę:
  - Dajmy Fritzowi oddech! Będziemy bić psy?
  Odpowiedział krótko:
  - Trumna już zamówiona!
  I mimowolnie stanęli na mrozie, jak mówią pionierzy, jesteśmy orłami, a nie ślepymi królikami.
  Oleg Rybachenko postanowił nawet zaśpiewać dla większej żywotności, nawet jeśli jest to nadal słyszalne. Musisz przygotować się na zwycięstwo;
  Szaleją burze i grzmią rogi
  Świat znów jest w stanie wojny!
  Był nasz oddział od października,
  Kiedy horda najechała Ojczyznę!
  
  Krawat zawiązany - Fritz pod Moskwą,
  Salwy dział posypane ogniem...
  Kopię rowy z bosą dziewczyną,
  Aby chronić podejście do serca Rosji!
  
  Ktoś zostaje zabity, no, ale Lenin żyje,
  W każdym uśmiechu i każdym uśmiechu!
  Głos trąby jest potężny - wkrótce w kampanii,
  Jesteśmy pionierami z gorącym męstwem!
  
  Czołgi płoną, Fritz kaput,
  Bijemy śmiało - dzieci ludu!
  Straszna Katiusza zmiecie obrzydliwość -
  Chwalimy Pana Wszechmogącego - Rod!
  
  Rodzimy się - wiemy, jak wygrywać
  Tchórzostwo jest niewybaczalne!
  Egzamin zdany - wyraźnie na piątkę,
  Cóż, Adolf nadepnął na grabie!
  
  Rosyjski żołnierz to prawdziwy bohater,
  Nie zna tego słowa - AWOL!
  Wiedz, że urodziłeś się z czerwonym snem,
  Możemy okiełznać zatwardziałego wilka!
  
  Nasz Stalingrad, nasz Leningrad,
  Wszędzie jest święta ziemia gigantów!
  Muszle łomotają jak wściekły grad,
  A pionierzy są zjednoczeni z Ojczyzną!
  
  Wierzę, że możemy polecieć na Marsa,
  Możemy zbudować rakiety na Wenus!
  Cóż, faszysta dźgnął cię w oko,
  Nie ma nikogo silniejszego w wierze od Rosjanina!
  
  Złamany, uwierz w kręgosłup Fritza,
  Zwyciężymy, nawet teraz głodujemy!
  Wściekła bestia zostanie zmiażdżona,
  Cóż, zwycięstwo nadejdzie w ciepłym maju!
  
  Nie płacz za mamą, nie roń łez,
  Jeśli umrę, uważajcie mnie za komunistę!
  Litował się nad sobą, jak zepsuty klej,
  Korzyści tylko faszyści!
  Chodzenie po śniegu jest trudne, ale na szczęście błoto dość szybko się stopiło.
  A potem wszystko, jak poprzednio. Rutynowo górskimi bocznymi uliczkami, omijając osady ludzkie, tupiąc, prawie w kółko.
  Nie, szli, jeśli spojrzeć na Słońce po jakiejś spirali. W kierunku Sewastopola, i to na pewno.
  Ale jednocześnie kolumna nadal wyginała się w łuk. Ryczące transportery, hałaśliwe lokalizatory. I znowu testy.
  Zostali zepchnięci z powrotem do kazamaty, tylko tym razem do dawnego rozlewu krwi. Nawet zapach gnoju nie zniknął.
  Ale jest dużo siana, stanie się miękki do spania. Rozpętano bez zbędnych ceremonii i kazano czekać na obiad.
  I naprawdę to uszanowali: pojawiło się pięć miejscowych kobiet, które niosły dużą puszkę z zupą mleczną.
  Margarita była zaskoczona i zapytała kapitan Nataszę:
  - Są cuda na sicie lub bez sita. Ale tak naprawdę, albo Niemcy są o wiele milsi, niż przedstawia ich nasza propaganda, albo jesteśmy cennymi ptakami!
  Rudowłosa Aurora zauważyła dość niegrzecznie:
  - Nie schlebiaj sobie zbytnio! Świnki morskie są zawsze karmione zbilansowaną dietą.
  Oleg Rybachenko umieścił w niewłaściwym miejscu:
  I jeszcze więcej świń! Aby waga przybierała szybciej!
  Rudowłosy wojownik potwierdził:
  - Prawda przemawia ustami dziecka! Nie raduj się hojnym lutowaniem! Zwłaszcza, że jest w więzieniu!
  Oleg Rybachenko logicznie zasugerował:
  - Lepiej jedzmy, a potem zobaczymy!
  Makaron unosił się gęsto w zupie i wydawało się, że dodano nawet miód. A chleb przyniesiono całkiem świeży, pachnący. To tak, jakby byli w kurorcie. W stodole jest ciepło. I weź pod uwagę, że wiosna już wróciła, odpychając matkę zimę.
  Oleg Rybaczenko wypił miskę, po czym widząc, że duża puszka nie jest jeszcze pusta, poprosił o więcej.
  Potem zarówno jemu, jak i dziewczynom przyszedł sen jak fala po upadku meteorytu - nagle i nieuchronnie.
  Z tyłu wyskoczył terminator zombie. Żal mi nawet Dmitrija Baranowa. Kula trafiła go w sam środek klatki piersiowej. Ale wcześniej skazany zombie nie zauważa i strzela.
  - Mój organizm jest przedwcześnie martwy, a nadmiar ołowiu w żaden sposób nie obciąża. - Dmitry uśmiechnął się, ale tak przerażająco, jak trup.
  - Fu i przerażenie! Przypomina mi Hadesa. - zauważyłem, wykrzykując Margaritę.
  Rudowłosa Aurora położyła się na górnym stopniu mostu, biorąc pod ostrzał nie tylko wyjście z przedziału wojskowego, ale także znaczną część korytarza. Stąd wygodnie jest zmieść ogniem kolorowych facetów wyskakujących z kabin. Jednocześnie od czasu do czasu musi się poruszyć, zmieniając pozycję:
  - Nie martw się, siostro Margarita, wrogów jest już mniej niż setka. Damy radę jakoś!
  - Nawet mniej niż siedemdziesiąt, zaczynam "głośne zamiatanie"! - Niedźwiadkowa członkini Komsomołu odsłoniła pysk.
  - Wejdź do maszynowni, wróg może wysadzić kotły i spróbuj zalać statek! - Teraz rudowłosa Aurora jest wyraźnie zmartwiona. Ale oczywiście nie strzelała gorzej, wręcz przeciwnie, czyści ją jak rdzę piłą szmerglową. I krew z jej pocałunków zagłady - wanny z beczkami!
  - Pospiesz się! Śrubami! Margarita powiedziała zdanie ze swojej ulubionej kreskówki. A dokładniej, kreskówkę, która wyróżniła się w tej brutalnie zniekształconej nazistowskiej rzeczywistości. - Martwe ciała!
  Komsomolec szedł korytarzem jak wicher zagłady. Oto schowki, tytanowe drzwi, stalowe przegrody. Za nią stoją zombie. Nie ukrywa się, a tu kolej. Karabin M-18, kaliber 7,45. Trafia dokładnie tuż przed sercem. Przestępca zombie zostaje powalony, upada, ale potem podskakuje. Rzuca granat.
  - Cóż, ty i nieustępliwy macho. Małgorzata jest zaskoczona.
  Oto dziewczyna z Komsomołu, która wybiła drzwi maszynowni. Wypuścił dysk-bumerang, odcinając kilka osób. Resztę dokończyła machnięciem sztyletu. Tusza wojownika o japońskich rysach wpadła w gęstą parę. Jego pysk został od razu poparzony, aw szoku stracił przytomność, a może nawet porzucił.
  - Sprzątanie idzie dobrze! - Zgłoszone do Margarity.
  - Ja też się nie mylę! - Odpowiedzi, zachwycona Aurora. Z góry słychać długą serię z karabinu maszynowego, a potem jeszcze dwie. Dziewczyna z Komsomołu strzela, zmuszając przeciwnika do zamknięcia się.
  - Przebij się ze wszystkich stron. To tak, jakbyś brał udział w grze anihilacyjnej. - wiał ognisty diabeł.
  - Ja też się przeprowadzam. Widocznych jest kilka trupów. Jednak główni przeciwnicy już się uspokoili. zgłosiła Małgorzata.
  Fragment granatu zranił Dmitrija. Przebiło się, wyleciało od tyłu. Więzień Baranow tylko przycisnął palec do ust:
  - Nie krzycz, to mnie nie boli.
  - Nie wyprzedzaj ciotki w upał!- powiedziała, mrużąc prawe oko Margarita.
  - Słucham! - Ale zombie zachowywał się dokładnie odwrotnie.
  Margarita przeszła korytarzem, kolejna eksplozja wybuchów, czyjś przeciągły krzyk, jakby wyciągano gwoździe, eksplodował ciężki granat.
  Bosonoga Aurora, po zabiciu uciekinierów, wśliznęła się do kabiny, jedna, druga, trzecia. Dopiero w czwartej chcieli ją upiec ogniem, ale Komsomolska wyprzedziła ich, zmuszając wrogów do uspokojenia się na zawsze.
  - Jest ich coraz mniej, ale część ukryła się w celi niedaleko magazynu. Aurora krzyczy. - Rzucanie granatami jest niebezpieczne, koniec.
  - Naśladuj głos kapitana tego śmierdzącego koryta. - poradziła Mirabela Korszunowa. Otworzą go dla ciebie, a następnie ostrożnie odetną wybuchem. Stingery nie mogą tonąć. Jestem teraz za silnikiem, używając bumerangu. Odłamek granatu zranił twardego Dimę. Przebiło się, wyleciało od tyłu. Więzień Baranow tylko przycisnął palec do ust:
  ng, zdjąłem jeszcze trzy.
  Rozbrykana Aurora pisnęła z prawdziwym niepokojem:
  - Brawo, niedługo pojawią się helikoptery, a u nas będzie gorzej.
  Ryk w odpowiedzi:
  - Jakbyś nie wiedział!
  & Terminator Ognistego Diabła zgodził się:
  - Wiem, nadzieja rozgrzewa duszę!
  W kierunku Aurory poleciały granaty świetlne i dźwiękowe ME-198. Komsomolska dziewczyna rzuciła się im na spotkanie, odpychając ich ciałem. Pole sześciu kamieni zadziałało jak guma, przywracając granaty. Znów lecą trupy, mam już dość liczenia.
  Komsomolec wybiegł zza rogu, położył się, wystrzelił serią, dobijając tych, którzy próbowali wejść od tyłu. Pojawił się typ w zwierzęcym kostiumie, ale szalona Aurora już na niego czekała i raz wystartowała z tym samym granatnikiem, który spadł z jankeskiego żołnierza. Strzał jest dość mocny i trafia w najsłabszą część - wizjer. Podłoga głowy została oderwana i potężna metalowa masa runęła, dzwoniąc na zbroi.
  - Musisz jeść! - zażartowała chart Aurora.
  Teraz dziewczyna z Komsomołu podeszła do magazynu i naśladując głos dowódcy, powiedziała:
  - zraniłem się! Mudżahedini mnie ścigają! Wpuść to zamówienie.
  Cóż, kto odważy się być nieposłusznym. Dziewczyna z Komsomołu skoczyła na sufit, zabezpieczyła się i strzelając z góry drzwi, wymordowała dziewiętnastu przestraszonych bojowników, uderzając ich w głowy.
  - Pierwsza faza oczyszczania najbardziej niebezpiecznego miejsca dobiegła końca. - oznajmiła dziewczyna z Komsomołu.
  Obok Margarity nastąpiła eksplozja, a ona wskoczyła w otwór. Tu, w ładowni, śmierdzi desperacko płonącym metalem i przeszywająco ciągnie ładunki wybuchowe. Ktoś inny próbuje "rozerwać" i wpada przebity. Dwóch facetów, najwyraźniej oślepionych, podnosi ręce i krzyczy po angielsku:
  - Nie strzelaj! poddajmy się! Oszczędź nas w imię Konwencji Genewskiej.
  Najmilsza Margarita Korshunova nie mogła zabić nieuzbrojonych, dlatego po prostu ich wyłączyła zwykłym naciśnięciem palców. Głos niedźwiedziego wojownika zabrzmiał z żalem:
  Wciąż jesteśmy takimi młodymi chłopcami. Cóż, po co ci ta armia NATO. Jeśli, broń Boże, zorganizujecie prowokację, zmiażdżymy was jak kocięta. Powiedz pomarańczowa Aurora, prawie skończyliśmy z wymiataniem.
  - Wróg może się ukryć. Spróbuj posłuchać i złapać niepokojący oddech, a nasz zapach jest doskonały! - rudowłosa furia celowo prychnęła głośno.
  - Tak, poczułem smród. Zwłoki zaraz zaczną się rozkładać, wtedy zdolności zagrają przeciwko nam! - Mirabela udawała, ale głośno płakała.
  Komsomołki prześlizgiwały się obok chat. Aurora biegła wyjątkowo szybko. Oto zapach adrenaliny, oto trzech świeżych wojowników. Przygotowany, zamrożony w zasadzce.
  - To nic poważnego - W odpowiedzi rozległ się strzał z RPG. Pocisk przeleciał obok, ale przebił część pancerza. Mimo to ta moc jest przeznaczona do strzelania przeciwko T-7. Dziewczyna z Komsomołu prawie na ślepo rzuciła bumerangiem w kształcie dysku, odcięła kogoś, rozległ się krzyk. Wpadła z kilkoma strzałami, zabijając odważnych. Inni krzyczeli:
  - My też się poddajemy!
  Ze złości Aurora uderzyła bosą stopą tak bardzo, że oblała trzy na raz.
  - Okalecz dobro ludzi! - warknął Komsomol-terminator.
  Tylko jeden młody skazaniec pozostał na nogach.
  Małgorzata w ładowni również spotkała się z oporem. Po drodze zestrzeliła żołnierza, oczywiście w zielonym berecie. Krzyczeli: "Ręka w rękę!"
  Margarita odpowiedziała rykiem:
  - Powodzenia! - Wykonano technikę "podwójnego pazura". W rezultacie szyja zielonego beretu została złamana.
  Chwyciłem granaty, zrobiło się tu trochę bezpieczniej, kilkunastu żołnierzy najwyraźniej próbowało wcielić w życie harcerską zasadę: przeżyć za wszelką cenę. Margarita jednak nawet polubiła tę grę na swój sposób:
  - No, no, skoro tak nalegasz. Przejdźmy do baseballu, twojego ulubionego Amerykanina, roli miotacza.
  - Jeśli chcesz, mogę zobaczyć, jak grają! Rudowłosa Aurora zachichotała.
  - Nie przejmuj się! Blond zabójca zachichotał jeszcze głośniej.
  - Poszedłem korytarzem, są jeszcze nieoczyszczone kabiny. - Dziewczyna z Komsomołu już się poruszała, słychać było krótkie wybuchy, były ostatnie. Nieustraszona Aurora nawet się nie schowała, dumnie wypinając pierś.
  - Jestem jak robot-terminator. - Tylko we mnie nawet wgniecenia nie zostaną.
  Dziewczyna z Komsomołu cicho zeszła po schodach. Włączył reflektor podczerwieni. Sprawdziłem kabiny. Wygląda na to, że wciąż się poruszają. Zwinna Aurora przeszła nad trupami, skacząc jak łania lub ninja. Nie chciała marnować amunicji i po prostu wleciała do kabiny. Szła ze sztyletem, a wrogowie ucichli. Następnie do następnej, podobnej taktyki.
  Margarita również nie traci czasu, rzucając granaty po zakrzywionym łuku. Jeden wybuch, potem drugi. Żołnierz poobijany odłamkami wybiegł z korytarza i natknął się na dysk bumerangu.
  - I ten tam też! Małgorzata była zaskoczona. - Jak wy wszyscy kochacie pikantne.
  Przed nią błyskały wciąż nie zniechęcone zombie. Otworzył ogień z izraelskiego karabinu maszynowego, najwyraźniej podniesionego wśród trofeów, o budzącej grozę nazwie "Armageddon". I najwyraźniej kogoś położył, kule odbiły się od boków, wybiły nowe plamy krwi.
  Margarita wyczuła zapach trupa od zombie, wyraźnie umierała silniejsza. Tutaj znów wlewa się strzał i fragmenty kości ghula.
  Margarita biegała po korytarzu, strzelając ze zdobytego M-18. Szkoda, że trzeba przeładować. Ale możesz użyć przechwyconych granatów. Nie użalaj się nad swoimi. Dziewczyna rzuca nimi w osobliwy sposób, podnosząc palcami swoje nagie, dziewczęce nogi.
  "Cytryny" lecą, skręcając jelita. Zwłoki są widoczne i panuje cisza. Nie powinno być nikogo żywego.
  Wygląda na to, że się uspokoili. - mówi dziewczyna z Komsomołu.
  Agile Aurora potwierdza:
  - Jestem w drodze. - Zwiadowca terminatorów zajął się kolejną bandą. Teraz pozostały szczegóły. Jak lis polujący na zająca biegnie do ostatnich drzwi po lewej stronie. Śpiewała nawet:
  - W moich źrenicach panuje koszmar, zmiażdży cię stalowy cios! Strzelę w jaja Rambo i zmiażdżę kości! Zadziwię wszystkich!
  Stamtąd granat wylatuje na korytarz. Okrutna Aurora powala ją, gdy idzie. Eksplozja, fragmenty lecą. Kolejny uderzył w ścianę, odbił się i odleciał sterowany ręką.
  Zadudniło w otworze. Słychać krzyki. Komsomołunka zajrzała do kabiny. Oficer próbuje zebrać siły. Okropny obraz.
  Tak, sam się ukarałeś. - Dashing Aurora dokończyła poczuciem litości. - Generalnie moim zdaniem granaty nie są estetyczne. Jest to jednak lepsze niż zwykła pięść. Ostatnia kabina została opróżniona! Jak się masz, Margarito?
  - Ciągnięcie więźnia! - Powiedziała dziewczyna z Komsomołu. - Wygląda na to, że już po wszystkim.
  Aurora wysłała do niej przez radio znak wywoławczy:
  - Posłuchaj mnie Don Kichocie. Właśnie zakończyliśmy operację, wszystko jest wyczyszczone, możemy przeprowadzić lądowanie zespołu.
  - Miniaturowa łódź podwodna jest w drodze. Ale nie zapomnij rozprawić się z helikopterami Blink. - Brzmi jak metaliczny, tępy głos tnący piłą.
  - Oczywiście już na nie czekamy. - dokończył rudowłosa bestia.
  Trzech "Saczków" istotnie już się zbliżało. Margarita i Aurora chwyciły RPG - "supercobra", odpowiednik RPG dwadzieścia dziewięć i sześć. Przygotowano trzy granatniki. Ważne jest, aby wróg zmniejszył odległość i zwolnił prędkość. Przede wszystkim "Sieć" stara się zejść niżej, by zbadać pokłady i bandytów, którzy odważyli się zaatakować najlepszą armię świata. Ulepszona wersja sieci ma potężną broń, niezły pancerz i trzy śmigła. Nie każdy kompleks przeciwlotniczy to wytrzyma, możesz zobaczyć, jak strzelają pociski termiczne. Co jest złego w gramofonie RPG? To, co nie jest samokierowane. Więc trudniej się z tego wyrwać. Mimo to dziewczyny celują, biorą pod uwagę prowadzenie.
  Małgorzato módl się ponownie. W końcu dobrzy są w helikopterze. Skóra już czuje poruszanie się ostrzy. Dotyk wiatru jest przyjemny i niepokojący.
  - Och, znowu niszczę dzieło sztuki! Jedno wojskowe pocieszenie!
  Wesoła Aurora uśmiechnęła się:
  - Ze wszystkich dzieł sztuki arcydzieła wojskowe najmocniej zapadają w pamięć i powodują najwięcej łez!
  - Prawidłowy! Obraz napisany krwią: jaśniejszy niż olej i blaknie znacznie wolniej! - Margarita, smutna z powodu wymuszonego okrucieństwa, zgodziła się. Więc wszystko jest brane pod uwagę, możesz strzelać!
  - Niech sprawiedliwości w Teksasie stanie się zadość! - Aurora jak zawsze nie straciła poczucia humoru.
  Pociski rozerwały brzuchy samochodów. Gramofony roztrzaskały się na drobne kawałki. Ognisty diabeł wystrzelił z obu rąk naraz, dzięki czemu wszystkie trzy samochody zostały zakryte.
  Odłamki nie trafiły w dziewczyny, przelatując obok.
  W oddali pojawiła się Kara-132. Samolot zakupiony w Argentynie latał na dużych wysokościach. Strzelali do ślepców w swoim szalonym locie.
  - To kolejne poronienie. Małgorzata zauważyła. - Kurczenie się umysłu.
  Rudowłosy członek Komsomołu zgodził się:
  - Chyba tak! Trudno będzie je usunąć z RPG.
  - Mimo wszystko spróbuję! - Margarita, zapominając teraz o życzliwości, była wściekła. - Ale z innego, bardziej wściekłego i dalekiego zasięgu granatnika stworzonego przeciwko czołgom szybkiego reagowania. - Blondynka z Komsomołu pokazała imponującą, wyglądającą broń.
  - A może wypróbujesz udoskonalone właściwości "żądeł"? - zaproponowała, szczerząc zęby od pereł Aurora.
  - Szkoda wydawać na takie śmieci! Małgorzata pękła.
  - Mimo wszystko będzie poprawiona demonstracja. Niech nasi faceci spojrzą w tym samym czasie. - Niedźwiedź-terminator rzucił sztyletem z wyrzeźbionymi palcami u nogi, czubkiem wbijając się prosto w oko czarnoskórego próbującego wyjrzeć zza rury.
  - Więc tylko jeden Stinger i dam sobie radę z granatnikiem. - odpowiedział jasny przyjaciel.
  - W porządku, zróbmy to. Aurora pobiegła do magazynu. Obok nich przeszedł okaleczony były penalista Dmitrij Baranow, czyli żywy trup, jakby celowo narażał się na kule. Prawdopodobnie przy pomocy najnowocześniejszego sprzętu komputerowego zombie były w stanie widzieć, mimo odległości. Uderzyły karabiny maszynowe dużego kalibru, większość pocisków przeleciała obok. Ale jest ośmiu strzelców i wybucha wiele tysięcy kul. Uderzyli zombie, upadł! Całkowicie pokonany żołnierz szepnął:
  Spełniłem swój obowiązek!
  - Wygląda jak to! Gdzie jest rycząca Aurora, gdyby nie "zbroja", już dawno by we mnie trafiły. Margarita obejrzała się.
  - Jestem tutaj! - Dziewczyna z Komsomołu wyniosła granatnik Bumblebee i Stinger. - Teraz celuj.
  Margarita ponownie połączyła się ze swoją bronią, widziała każdy ruch wroga, delikatnie naciskając start. Pocisk leci! Ale "Stinger" zadziałał i znacznie wcześniej rzucił się do celu. Amerykańska broń eksplodowała tak, że nawet znajdujący się w pobliżu helikopter został odrzucony. W wyniku tej nieprzewidzianej okoliczności Margarita przegapiła:
  - Straszny! Taka sytuacja zdarzyła mi się po raz pierwszy!
  - Zmienił trajektorię, nie denerwuj się, Komsomołu ! - szepnął umierający Dmitrij Baranow.
  - Może! Jednak intuicja mnie zawiodła. - Margarita była już gotowa do płaczu.
  - Spróbuj ponownie. - zachęcała Aurorę.
  Ale Kara-132 najwyraźniej otrzymała obrażenia od fragmentów zestrzelonego kolegi, odeszła na bok i zaczęła spadać. Margarita, zmieszana z udręką, powiedziała:
  - Może na razie wystarczy!
  Rudowłosa suka z dobrymi uczynkami warknęła:
  - Dobra, czas rozładować Stingery. Ścieżka jest jasna.
  Niemal równocześnie z jej słowami wynurzyła się łódź podwodna. Małe, ale dość obszerne, cztery myśliwce w kombinezonach elektronicznych wyskoczyły jak katapulta. Margarita przyjrzała im się: są ubrani w zbroje, ale nie wyglądają tak niezdarnie jak poprzednie modelki.
  - Załadujemy "żądła"? - zapytała prawnuczka Łomonosowa i Stenki Razina.
  - Magazyn jest otwarty! - odpowiedziała rudowłosa Aurora. - Dajmy ci to!
  . ROZDZIAŁ 10
  Dowódca spadochroniarzy, pułkownik, chłodno oświadczył:
  - Cóż, załadujmy to szybko i spróbujmy poradzić sobie z tą podstępną bronią.
  Po pokładzie szła dziewczyna z Komsomołu, wokół leżał niemiecki karabin G-5. Nieopodal jest kolejny z granatnikiem. Jak na Niemcy, jest dość wysokiej jakości, może nawet lepsza niż M-18, aw każdym razie bardziej niezawodna. Najnowszy współczesny model MG-8, również niemiecki, został nakręcony, ale nie wzbudził szczególnego zainteresowania badaczy.
  Stingery były przechowywane w podłużnych pojemnikach, starannie układane, usztywniane i wyściełane siatkami amortyzującymi, przy użyciu hydrolizowanej poduszki. Zostały rozebrane i złożone. Dziewczęta z Komsomołu aktywnie pomagały swoim opancerzonym chłopcom. Jednym ze znalezisk był nieoczekiwany RPG-49, najnowszy model.
  - Dziwne, że nie wyeksportowaliśmy ich w ten sposób. - Zauważył pułkownika dowodzącego operacją. Potem zwrócił się do dziewcząt, entuzjastycznie odpowiedział:
  - W żadnym filmie akcji nie spotkasz takiej kobiety jak ty. Setki trupów i zdobycie dużego statku. Myślę, że wkrótce powstanie film na Twój temat. - I krzyk grzmotu. - Wezwą Margaritę i Aurorę do ukrycia strefy!
  Rzeczywiście, czego tu nie ma;
  Były też ulepszone modele OG i PG, modele z mocniejszymi materiałami wybuchowymi. W szczególności PG zastosował cztery rodzaje indukcji kwasowej i elektrycznej, co umożliwiło wystrzelenie fali wybuchowej, przebijającej się przez wielowarstwowy pancerz aktywny w węższym kierunku wraz z ekranem przeciwkumulacyjnym (A gdzie Margarita czytała taką fikcję? ). Trochę droższe, ale skuteczne.
  - "Pershing" jest już przestarzały. - Zauważyłem córkę Łomonosowa i Korszunowa, która obudziła fałszywe wspomnienie. - W służbie pojawiły się bardziej zaawansowane czołgi Powell, mają tylko dwóch członków załogi i znajdują się w pozycji leżącej. Bardzo podobny do naszego radzieckiego IS-10, tylko pancerz jest nieco grubszy. To była dobra rzecz do uchwycenia.
  - Nie wszystko da się złapać w strefie. Weźmiemy trochę na Antarktydę. - zażartowała, posyłając zębami blask słońca Aurorze. Nie boimy się mrozu.
  - Wiem to! Margarita błysnęła jeszcze jaśniej swoimi perłowymi zębami.
  W trakcie rozmowy "Stingery" rozładowały się. Było ich dokładnie stu pięciu. Pięć miało przybyć do Rosji, a reszta po przetworzeniu została przekazana terrorystom.
  Dziewczyny z Komsomołu zapytały pułkownika:
  - Gdzie są kamienie?
  Doświadczony wojownik sił specjalnych rozsądnie wyjaśnił pięknościom:
  - Faktem jest, że wywiezione do Rosji Sowieckiej szybko stracą swoje właściwości i nie wiadomo, kiedy zostaną przywrócone.
  - Z pewnością! - Potwierdzone przez samice niedźwiedzi Komsomołu.
  Pułkownik Yuri (tutaj Margarita przypomniała sobie, że miał zabawne nazwisko Petukhov!), Zasugerował opcję Solonovy:
  "Więc niech na razie zostaną z tobą. Daj tylko tureckiemu sułtanowi nie siedem, ale sześć. Mimo to nie będzie mógł używać wzmacniaczy pancerza i żądeł, a poziom zaufania terrorystów do ciebie wzrośnie.
  Ognisty diabeł oczywiście zgodził się z tą propozycją:
  - Niewątpliwie. A jaki kamień zostawić?
  Pułkownik zmarszczył wysokie czoło, zmarszczki wypełzły w świetle księżyca jak fale morskie, a potem wygładziły się. Podjął jednak decyzję:
  - Ten, który pochłania promieniowanie, może ci się przydać. A pozostałych sześciu wróci do nas po skończeniu tureckiego sułtana. Pułkownik przesunął krawędzią dłoni po gardle.
  Teraz Margarita wzbudziła zainteresowanie:
  - Ile czasu zajmie przerobienie Stingerów?
  Pułkownik oświadczył z przekonaniem, pocierając kolczastą powierzchnią swoich butów po żółto-pomarańczowej trawie strefy.
  - Nie tak bardzo, zrobimy to ze specjalnymi robotami-projektantami. I machnął pięścią. Zrobimy to w godzinę lub półtorej! Damy Ci znać.
  Podskakując, Aurora zachichotała, szczerząc zęby:
  - Dobrze, ale co z naszym zadaniem?
  Dowódca SWAT ryknął:
  - Idź do miasta, zabijając wszystkich na swojej drodze! W ten sposób osłabisz proamerykańską grupę "Constancy" i narobisz więcej hałasu. Tak, turecki sułtan będzie ci wdzięczny.
  - Czy to logiczne? - Obaj członkowie Komsomołu wyraźnie wątpili w te pomysły.
  Pułkownik Sił Specjalnych roześmiał się głośno.
  - Obliczyliśmy logicznie! Więc rosyjski Rambo w spódnicach do polowania.
  - Cóż, na razie mam nadzieję, że odwrócimy od ciebie uwagę wrogów. Oczy Aurory zaświeciły się niezdrowym blaskiem.
  - Potrzebujesz amunicji? - zapytał pułkownik bojowy.
  Obie ryjówki pokiwały głowami na znak zgody.
  - Nie zaszkodzi, chociaż wydaliśmy nie więcej niż tysiąc za dwoje.
  Pułkownik w stylu duchownego przemówił szorstkim tonem.
  - Ręka dawcy nie zawiedzie! Nie martw się, budżet URSH znacznie się zwiększył.
  - Ale to oznacza, że wojskowi czy emeryci, pracownicy socjalni nie dostaną dodatkowych pieniędzy! Margarita skrzywiła się.
  Sam pułkownik poczuł się nieswojo i oznajmił zdezorientowany:
  - Dopóki ropa się nie skończy, nie grozi nam to. Bardzo dobrze, że odbiłeś kamyk od Amerykanów. Kto wie, udało im się zdobyć tanią ropę, co negatywnie wpłynęło na nasze dochody. Tutaj opanowaliśmy tak ogromne podboje i platformy, że pompują paliwo bezpośrednio z ziemi. - Pułkownik błysnął gwiazdami na szelkach.
  - Nie da się nazwać krajem rozwiniętym, w którym większość dochodów budżetowych to ropa i gaz. - zauważyła surowym tonem Margarita Korushnova. - Trzeba promować naukę w sferze cywilnej, bo inaczej wszystko pójdzie na militaryzm.
  To właśnie zamierzacie zrobić dziewczyny. Już hodujemy nowych supermenów. Które mogą łączyć się z włóknem, a nawet płynnymi metalami. Pułkownik skrzywił się, jakby bolał go ząb. Wyjął gumę do żucia i włożył ją do ust. Widok stał się nawiedzony.
  - A potem jak w "Kuszenie Boga" czy pod inną nazwą "Silniejszy niż Bóg Wszechmogący"! multi-theohyperplasm upodabniający się do Stwórcy! Małgorzata zauważyła.
  Dowódca zamknął oczy w zakłopotaniu.
  - Nie czytałem takiej powieści, ale czym jest teohiperplazma?
  Obie dziewczyny wypaliły jednocześnie:
  - Energia przyszłości! To, co było elektrycznością Juliusza Verne'a, stało się zasadniczo nowym rodzajem materii.
  Nie mamy jednak zbyt wiele czasu na rozmowy. - Powiedziała dziewczyna z Komsomołu, rozładowując "żądła" do łodzi.
  - Koniecznie przeczytaj "Kuszenie Boga". - powiedział pułkownik, mimowolnie drżąc.
  - Bardzo przydatne w strategii walki. Aurora to zauważyła. - Ogólnie rzecz biorąc, nasza trzecia wojna światowa przeciwko Stanom Zjednoczonym i Anglii była prowadzona tak nieudolnie, że wyraźnie pachnie zdradą.
  - Przyznaj, że tak było! Nasi generałowie nie są aż tak głupi, żeby nie znali nawet elementarnych podstaw strategii i taktyki. - zauważył pułkownik.
  Dlaczego nikogo nie aresztowano? Twarda Aurora potrząsnęła energicznie pięścią.
  Pułkownik mruknął zdezorientowany:
  - Nie było porządku politycznego, w dodatku nie chcieli stworzyć precedensu, bardzo wpływowi ludzie mogliby ucierpieć.
  - Porządny człowiek stawia sprawiedliwość - ponad stosunki rodzinne i przyjacielskie! Prawo dla wrogów i przyjaciół powinno być takie samo, jak mąż dla żony! Obecność różnych praw zmienia wymiar sprawiedliwości w prostytutkę! - oświadczyła Margarita stanowczym tonem.
  Pułkownik był naprawdę zdziwiony:
  - Wow, widzę Niemkę Ekaterinę. Chcesz trochę sprawiedliwości!
  - Chcę prawdy, porządku i oczywiście wolności! - Powiedział, wykrzykując Margaritę.
  - Jakie przyjęcie? - zdziwił się pułkownik.
  - Obecny żaden! - Podnieciła się młoda prawnuczka Michaiła Łomonosowa i Stenki Razina. Osiodłała konia. - Powinien stać się nowym ruchem zdominowanym przez intelektualną młodzież. A przede wszystkim trzeba walczyć z surowcową orientacją gospodarki. Zwyczajowo karci się Hitlera, ale pod jego rządami przemysł, w szczególności inżynieria, wykonał kolosalny skok od zera. Udało mu się zmodernizować kraj bez petrodolarów. Niestety w czasach Sztakha postawiono na eksport surowców i import towarów konsumpcyjnych, żywności. I niestety ta polityka trwa do dziś. Uczyniłbym naukowców najbogatszymi ludźmi w kraju. Profesorowie-oligarchowie byliby regułą, a nie wyjątkiem. Poza tym studia wyższe powinny być nie tylko bezpłatne, ale i obowiązkowe, a dyrektor przedsiębiorstwa musi mieć rozprawę i musi być ona przekazana komputerowi, którego nie da się przekupić. Generalnie znacznie podniesiemy poziom intelektualny młodzieży, aby nie dominowała zasada: kupuj i sprzedawaj!
  - Tak, wielu nawet z wyższym wykształceniem szuka łatwego chleba, branża handlowa jest wyraźnie przeciążona. - pułkownik zgodził się z westchnieniem i dodał jeszcze bardziej smutno. - Dziedzina naukowa nie jest wysoko ceniona.
  Broń została szybko załadowana. Dziewczyny z Komsomołu pracowały i rozmawiały jednocześnie:
  - Myślę, że potrzebujemy bardziej rygorystycznych ograniczeń dla gospodarek rynkowych i. - do rozmowy włączyła się Sprytna Aurora. - Co nie byłoby takie super-bogate. A potem jeden rosyjski oligarcha o żydowskich korzeniach ma majątek równy natychmiast dwustu najbogatszym ludziom w Chinach.
  Pułkownik już tracił panowanie nad sobą, ale jednocześnie wykazywał rzadką powściągliwość:
  - Zgadza się, i nawet większość miliarderów nie jest narodowości słowiańskiej. Myślimy o tym i próbujemy je uszczypnąć.
  - Słabo uszczypnij! Tak, tutaj potrzebne jest dokładne odchwaszczanie. Małgorzata sprzeciwiła się. - Cóż, wszystkie "Stingers-crackers" rozładowane, czas pokonać wroga.
  Na brzegu wiedzieli już o ataku, a Jankesi zbierali siły. Śmierć helikopterów pokazała wrogowi, że są bardzo silni, a Amerykanie nie są takim narodem, by rzucić się na oślep do piekła. Na pewno byli gotowi do uderzenia. Ponadto grupa "stałości" podciągała swoje oddziały.
  W tej sytuacji musisz zaatakować siebie. Wtedy będzie przewaga. Tak właśnie należy jechać dalej lub wykonać manewr objazdu. Margarita Korshunova zaproponowała:
  - Chodźmy prosto do portu i tam ich wszystkich zabijmy!
  - Niezły pomysł, ale od razu możesz wpaść pod ostrzał sztyletu. Oferuję łagodniejszą wersję. Szybki objazd, wjazd od strony lasu. - Aurora zatoczyła krąg bosymi stopami, a następnie odtworzyła pentagram.
  - Czy warto tracić czas!? - W głosie naukowca Margarity zabrzmiał sceptycyzm.
  - Zimowa noc jest dość długa. Aurora zaprotestowała. - Poza tym wróg nie może wiedzieć, że jest nas tylko dwóch. Konieczne jest stworzenie złudzenia, że atak nadchodzi również od strony lądu, tak jakby były przeciwko nim duże siły.
  - Tym razem zgadzam się z tobą, chodźmy! - Margarita szybko doprowadziła pływalnię do gotowości bojowej.
  Dziewczyny z Komsomołu poruszały się z dużą prędkością w pontonie. Wciąż niewidzialni żołnierze, do wirtualnego nadzoru i radaru.
  Przecinając powietrze, ominęli kilka statków i mijając budynki, znaleźli się na swobodniejszych wodach. Po drodze spotkały zmutowane rekiny, ale w przeciwieństwie do anakondy dziewczyny z Komsomołu nie pachniały krwią. Dlatego nie próbowali atakować. Ponadto Aurora wystrzeliła dyskowy bumerang gołymi stopami:
  - Niech da im nowy cel.
  Raniąc rekina, wybił fontannę krwi z jej ciała. Zwierzę drgnęło, a jej towarzysze natychmiast rzucili się z wysuwanymi szczękami i mamutowymi kłami. Wyglądało to strasznie, potworne bestie przebiły swoją przyjaciółkę, ona w odpowiedzi uderzyła kła, uderzyła. Zielonkawa, oleista krew rozlała się po powierzchni. Do bitwy wkroczyły drapieżniki, a liczba kalekich rosła; ich z kolei dobijali inni.
  - Wow, Małgorzata ! Ale łatwo sobie z nimi poradzić. Wziął, zranił jednego, a reszta sama się okaleczy. - Aurora głośno pluskała i tupała bosymi stopami.
  - Widzisz, moralność diabła odgrywa pewną rolę. Nie trzeba głosić nienawiści do bliźniego i chęci wykończenia słabych. Królewna Śnieżka Terminator mrugnęła.
  Nie walczyliśmy ze słabymi. - powiedziała z dumą Aurora, błyszcząc szmaragdowymi oczami. - Było ich czterystu osiemdziesięciu przeciwko nam dwóm, a czeka nas bitwa z co najmniej dwoma tysiącami, z czego trzystu pięćdziesięciu to wybrane siły specjalne, które przeszły przez Irak, Afganistan, Somalię. A inni wojownicy nie są pozbawieni doświadczenia.
  - Silny przeciwnik hartuje ciało i wolę, czyni cię silniejszym - słaby psuje duszę i osłabia ciało, czyni cię słabszym! Trudna droga daje znacznie łatwiejsze zwycięstwo! - Powiedziała mądra Margarita.
  Omijając port dziewczyny z Komsomola, udaliśmy się nad kanał. Do portu było niedaleko, słychać nawet szum statków. Zwiadowcy byli w kanale. Był dość długi i dziwnie wijący się. Po drodze dziewczyny z Komsomołu prawie wpadły na anomalię. Zakrzywiała powietrze jak przezroczysta sprężyna. Owady podleciały do niej i rozbłysły jasnym kawiorem. Niemniej jednak przyciągała skrzydlate stworzenia.
  - To coś w rodzaju unicestwiacza much. - zwróciła na siebie uwagę Aurora, błyskając bosymi obcasami.
  - Może jakiś rodzaj promieniowania przyciąga owady. Czuję ultradźwiękowe wibracje powietrza swoją skórą. - Margarita nawet tchórzliwie się skuliła.
  - Nowy problem dla nas! Ogólnie rzecz biorąc, ten dziwny charakter strefy może doprowadzić do zawału serca. - Ironia zabrzmiała w głosie ognistej Aurory.
  - Ty i ja mamy dwa serca, więc nie umrzemy od razu! - Margarita stała się wesoła - Dobrze jest, gdy nie jest się do końca człowiekiem.
  Ognisty diabeł krzyknął na to:
  - Zgadzać się! A potem stałaby przy piecu, a nawet byłaby w ciąży!
  Mimo to dziewczyny musiały się zatrzymać, odbić od zaczepów, kilka razy odsunąć na bok, kopiąc do tyłu.
  Za jedną anomalią natychmiast pojawiła się kolejna, tym razem owalna, przerywana. Wszystko to utrudniało poruszanie się. Mimo to minęli, przed nimi było coś na kształt strumienia.
  Trudno się na nią wspiąć, nadjeżdża ruch uliczny, ale nie ma żadnych anomalii. Na trawie pokrytej szronem pozostają nagie ślady stóp.
  Dziewczyny z Komsomołu zatrzymały się przed jego opuszczeniem. Widać jak podbiegło kilka główek "kapusty". Zmutowane rośliny nie widziały prawie nie do odróżnienia dziewcząt, kilka z nich natknęło się na buty (Wojownicy Niedźwiedzi właśnie włożyli buty, aby ukryć zapach), ale najwyraźniej przekonani, że są niejadalne, zostali w tyle.
  - Musimy popłynąć trochę do przodu! - Powiedziała, posyłając zwierzęcy uśmiech Aurorze. - Tam ukryjemy łódź.
  - Noszenie go ze sobą nie jest wygodne! - zgodziła się Margarita Korshunova.
  Wyciszenie silnika odrzutowego nie jest łatwym zadaniem dla projektantów, ale mątwa działa na tej samej zasadzie i jest myśliwym pierwszej klasy.
  Znalezienie kryjówki, aby przypadkowy brat jej nie złapał, nie jest takie proste. Najlepiej pasuje tu legowisko niebezpiecznej bestii. Na przykład szczur bóbr. Zwierzę jest niebezpieczne, trudne do zabicia i wielkości dzika. Nie wełniane łuski, normalny fraer nie przylgnie do swojego legowiska. Zwłaszcza nocą. Tak rozumowały dziewczyny, ukrywając ponton, na podobieństwo kieszeni. Gdzie krzaki wiszą nad wodą z góry. To tam dziewczęta zostawiły swój skarb, przebrany za gałązki krzewu.
  - Dobrze ukryte? - zapytała Margarita, robiąc ćwiczenia w biegu.
  - Do rana połóż się, ao świcie zmyjemy! Wściekła Aurora wyprostowała kamień piętą.
  - A jeśli szczur-szop sra! - Pomarszczony wojownik-członek Komsomołu.
  - Strzelajmy! Jego skóra jest mocniejsza niż skóra aligatora i jest bardzo ceniona. Aurora zamrugała szmaragdowymi oczami jak dziecko.
  - Sprzedajmy! Zmieńmy przebranie, a nikt nas nie pozna! - Margarita Korushnova prowokacyjnie pokazała język.
  - warknęła Aurora.
  - OK!
  Dziewczyny cofnęły się nieco, gdy pojawił się sam szczur-szop pracz. Zamarli, zdeterminowani, by na razie utrzymać bestię przy życiu. Pod pewnymi względami przypominali bandytę, który zabił rodzinę, ale wypuścił ptaka z klatki. Szczur-szop pracz nie wyczuł prawie nie do odróżnienia zapachu dziewcząt, w dodatku był pełny, po spróbowaniu padliny, poszedł spać.
  Jego niezwykłe chrapanie przypomina ćwierkanie przeciętnego skrzypka.
  Dziewczyny z Komsomołu starały się poruszać szybko, a jednocześnie nikt ich nie widział, ruch był tak tajny. Zdjęli nawet buty.
  Bosonoga Aurora zapytała przyjaciółkę, i to nie w celu uzyskania informacji, ale po prostu dla rozładowania napięcia:
  - Cóż, jak objazd się powiódł?
  Margarita odpowiedziała bez zamieszania:
  - Chyba że natrafimy na anomalie.
  Ognisty diabeł położył palec na ustach:
  - A oto jeden taki skrada się.
  Perła anomalii z podziemia. Nawet spulchniła ziemię. Jak gigantyczny kret, ubity piasek, glina, trawa. Wypchnął coś śliskiego jak olej. Po tym, jak zaczął się smucić.
  - To jest obrzydliwe! - Powiedziała ognista Aurora. To jak pocałunek dwóch świń.
  Anomalia je usłyszała i ruszyła zaniepokojona dziewczynami.
  - Chodźmy na boki! - zamówiła Margaritę.
  Agile Aurora nie zrozumiała:
  - A czemu to?
  Królewna Śnieżka Terminator uśmiechnął się.
  - Sprawmy, że pogonisz za dwoma zającami!
  Dziewczyna z Komsomołu pokazała język, złapała nim osę i przeżuła, była rozbawiona taką propozycją. Zwiadowcy rozproszyli się, a anomalia zamarła. Zatrząsł się trochę i zaczął spadać, mały płomień przeszedł przez kałużę oleju. Jednak jak tylko się zaświeciło, to też szybko zgasło.
  - To nie jest Piromania! - zauważyłem mrużąc oczy bosej Aurory i od razu podskoczyłem, wykręcając się do tyłu w salto.
  - Tak, anomalia Piromania może spowodować katastrofę! Małgorzata zgodziła się. - Teraz szybciej do przodu i tak tracimy czas.
  Gdy tylko dziewczyny z Komsomołu weszły głęboko w gęstwinę krzaków w pąkach, drzewach, splecionych zmutowanych lianach, otoczyła je niemal nieprzenikniona ciemność. Tylko kora drzew błyszczała, nadając krajobrazowi złowieszczy, nieziemski charakter. Jednak dziewczyny nie potrzebują lunety noktowizyjnej, to jest dla słabeuszy, ludzi, którzy nie są zdolni do samodzielnych decyzji i widzą w ciemności. Aurora prawie staranowała drzewo, radioaktywne podświetlenie sprawiało, że odległość była iluzoryczna, często oszukując z odległością.
  - Cholera! - Ognisty diabeł całkiem słusznie wspomniał o nieczystym. Wydaje się, że nie ma anomalii, ale światło jest zakrzywione.
  - To fosgen i fosfor! - oświadczyła Margarita i wykręciła zgrabną szyję. W końcu często zmieniają parametry powietrza.
  - Więc to trzeba wziąć pod uwagę! - Czerwona Aurora zgodziła się ze słabo ukrytą ironią.
  Wojowniczka machnęła ręką w powietrzu.
  - Na początku wolno, potem przyzwyczaj się.
  Dziewczyny z Komsomołu stopniowo przyspieszały, starając się nie pękać nawet z węzłem pod podeszwą. Bojąc się nie tyle przypadkowych obserwatorów, co różnych stworzeń, które mogłyby zareagować na dźwięk.
  Na początku było sucho, ale jak tylko dziewczyny poruszyły krzaki, lał się na nie prawdziwy wodospad!
  - Woda, jak sądzę, jest ciężka! - zasugerowała Aurora.
  - Dziesięć procent na pewno! Małgorzata zgodziła się.
  Ognista diablica powaliła owada obcasem z hipertytanu i wyraziła swoją opinię:
  - Dlatego rosa jest tak duża i nie paruje!
  Clay trzeszczał pod podeszwami butów. Jego kolor jest niezwykły zielonkawo-fioletowy, jak grobowiec. To nie było nigdzie na Ziemi, z wyjątkiem miejsca strefy.
  Nogi próbowały się na nim rozchylić na boki, ale gąsienice natychmiast zarosły, co ułatwiło rozpoznanie. Po prostu trudno się nim poruszać, przykleja się do butów, zmuszając do marnowania wysiłku. Aurora i Margarita połknęły nawet skoncentrowaną tabliczkę czekolady. Trawa była rzadka i była przeważnie drapieżna. Czołgała się po glinie i próbowała złapać owady. Zawiłości wysokie liany, krzewy, gałęzie, liście, czasem bezwonne, a czasem o mocnym aromacie.
  - A skąd są pnącza? - zapytała Małgorzata. - To strefa umiarkowana.
  - W wyniku mutacji zakorzenić się. W dodatku strefa jest cieplejsza niż w niej! Około piętnastu stopni. Latem jest tu cieplej niż w Afryce równikowej. Lub nie o tej samej temperaturze. - Piękna Aurora zmarszczyła czoło, najwyraźniej próbując sobie przypomnieć, co kiedyś czytała.
  Margarita bardzo pewnie stwierdziła:
  - To nic! Przynajmniej dla nas.
  Bosonoga Aurora przekręciła się w powietrzu, robiąc salta i jęcząc:
  - Jesteśmy niedźwiedziami Komsomołu i to mówi wszystko!
  - Pamiętam, że jakoś nas wywieziono na Saharę. Spędziłem tydzień bez jedzenia i picia, przedzierałem się przez piasek, na którym boso paliła się patelnia jak na piecu i nic nie przeżyło! - zauważyłem, puszczając iskry z oczu (i to nie w przenośni, ale dosłownie!) Margaricie. - Tylko oczywiście przyjemne, to nie wystarczyło.
  - Oczywiście! też przez to przechodziłam! Stopy szybko się przyzwyczajają, ale dopiero później swędzą. A skóra ciemnieje na słońcu. - Potwierdzony, wesoły i figlarny jak kot z Viria Aurora.
  - Nie lubię, gdy ciało jest białe, wydaje się zbyt wypieszczone. - Margarita nie udała grymasu.
  - Czekoladowa opalenizna jest teraz modna. - Ognisty diabeł zawarczał kły pantery. - To znaczy, że masz pieniądze na wyjazd na południe.
  Dziewczynom prawie zabrakło zawiłości czarnobylskiej dżungli. Za brzegiem znajdował się szeroki kanał. Gęsty krzew, wystające korzenie, zmutowany babka lancetowata o szerokich liściach - stworzył dogodną pozycję zamkniętą.
  Małgorzata zawołała:
  - Cóż, przed nami Vizhnitsa.
  - Tak, byłe radzieckie miasto! Dlaczego Ukraina jest dumna, stała się prawie odrębnym krajem w Związku Radzieckim. W końcu toczymy z nimi wojnę od wieków ! Dlatego wygrał ZSRR, a teraz Ukraińcy są naszymi braćmi. Czerwona Aurora rozłożyła szeroko ramiona i próbowała wzbić się w powietrze.
  - A wcześniej byli dla nich rosyjscy bracia. Każde dziecko wie, że Kijów jest matką rosyjskich miast. - powiedziała uśmiechając się szerzej Margarita. - Łączyła ich święta prawosławie i słowiańskie korzenie. Sam Bóg nakazał, aby ZSRR był jednym państwem. Ale przyszedł Bandera i zrobił zamieszanie - okazało się, że to wojna. Jednak wygraliśmy.
  - Porządek buduje się na fundamencie, gdzie cement to wiara, a piasek to wola! A do tego trzeba zasadzić wielu złoczyńców! - odpowiedziała, zaciekle warcząc Aurora.
  Zwiedzanie miasta nie jest trudne. Rów jest tu zaśmiecony, nie ma problemu z przejściem przez wał. Domy są w większości stare, widać pięciopiętrowe budynki i drapacze chmur z czasów stalinowskich. Dziewczyny odwiedziły już nowoczesne budynki. Wtedy Margarita przypomniała sobie:
  - Musimy zabrać osiemnaścioro dzieci, prawda?
  - Nasi ludzie pomogą! Stwórzmy w mieście taką panikę, że nie będą w stanie śledzić naszych ruchów! Bosonoga Aurora potrząsnęła bronią.
  Śnieżnobiała wojowniczka rozejrzała się i ścinając kleszcza-komara, ściszyła głos i zapytała:
  - A jeśli się przewróci?
  Ognisty diabeł logicznie zauważył:
  - Liczę na jego elementarną chciwość. Poza tym teraz zadzwonię do tego krasnoludka. Będę wspierać jego ducha walki.
  Margarita Korshunova warknęła dość nieinteligentnie:
  - Najlepiej zrobić to solidnym uderzeniem w twarz.
  Aurora szybkim biegiem bosych stóp wykręciła przyciskami numer i powiedziała głośno:
  - Jesteś gotowy!
  - Tak, ale był taki bałagan! - Usłyszałem cichy pisk w odpowiedzi.
  - Nie rozpaczaj pod pozorem, gdzie łatwiej jest wyjąć. Poza tym nikogo nie zdziwiłaby nieobecność dzieci po tak burzliwej nocy. Przebiegła, rudowłosa diablica ściszyła ton.
  - Zgadzać się! Nie będą już od nas zależne! - zamruczał krasnolud - specjalista od kidumpingu.
  - Czekaj na nas, bez względu na to, co się stanie! Może dodać jeszcze pięć procent. - powiedziała przymilnie Aurora.
  Ostatnie słowa miały magiczny efekt. Morderczy bandyta mruknął:
  - Poczekam, choćby koniec świata miał nadejść!
  Fajna Aurora, z ironicznym unoszeniem i opuszczaniem długich rzęs, pomyślała: "coś mi to przypomina Judasza czekającego na osikowy kołek".
  - No to teraz pokonamy Amerykanów i ich popleczników - powiedziała zdecydowanie zielonooka Aurora.
  - Czy wiesz, że w żaden sposób nie mogę wybaczyć Ameryce? Galina zacisnęła pięści.
  - Co? - zdziwiła się ruda niedźwiedzica-członek Komsomołu.
  - Bombardowanie naszych i japońskich miast! To jest barbarzyństwo! Pisałem nawet wiersze! - Margarita potrząsnęła granatem i to nawet z takim gniewem, że cały rój futrzastych zmutowanych insektów spadł.
  Aurora podskoczyła zachwycona:
  - Zaśpiewajmy! To jest interesujące.
  A Korshunova zaśpiewa, jej głos, jak zawsze, jest wyższy niż Himalaje chwały;
  Gwiazda Ojczyzny jest dana przez Pana,
  Uwierz mi, ona jest bardziej promienna niż Słońce!
  Jesteś moim ojczystym krajem -
  Wiem za ciebie, serce bije ze smutku!
  
  W was jesteśmy członkami Komsomołu jak orły,
  Zmiażdżymy nazistów i zmiatamy złom!
  Udało nam się nawet na Jowiszu,
  Rozwijaj owoce - nierealny raj!
  
  Wenus jest miejscem miłości
  Na Marsie uczucie wojownika jest najwyższe!
  Łamiesz kajdany zła, wątpliwości,
  W końcu Bóg chce zrobić wszystko, co najlepsze!
  
  Zniszcz kosmiczne ciśnienie
  Złapmy brodę mocnym hakiem!
  Wróg zostanie zmiażdżony potęgą świata,
  A Junkers został zestrzelony zwykłym dziecięcym łukiem!
  
  Wyrównanie jeden - weź i wygraj,
  Nie możemy znać innego wyniku!
  I nie rozdzieraj wilka Rzeszy,
  Dostać bagnetem w twarz od wojownika!
  
  A bagnet nie będzie ci odpowiadał na przyszłość,
  Dołożymy dynamit do buldożera!
  Tak szybki lot
  Kiedy proletariusz uderzył młotem!
  
  Następny ruch minie jak huragan
  A meczem końcowym będzie zwycięski mat!
  W końcu nasza furia to szalony wulkan,
  Masakra na draniu, okropnym kocie!
  
  Zaciskaliśmy kleszcze w Berlinie,
  Paryż wolny pod rosyjską banderą!
  Jesteśmy córkami Ojczyzny i synami,
  Kiedy ucztujemy, zajadamy się miodem ze smakiem!
  
  Foggy Albion jest teraz jak brat,
  Nowy Jork dostał jak placek na talerzu!
  Nasza czerwona, szkarłatna flaga w kolorze maku,
  Pod nim wszyscy ludzie z wolnością są szczęśliwi!
  . ROZDZIAŁ 12
  Oleg Rybachenko ma również marzenie, które nie jest nawet proste, ale cudowne. Jakby on i Dima kontynuowali karierę wojskową;
  Obaj zgłosili się jako ochotnicy do dziecięcej dywizji SS utworzonej przez opętanego przez demona Führera. Wydaje się, że w tej rzeczywistości Hitler w końcu oszalał. To prawda, że z drugiej strony miał na tyle rozwagi, by nie rozpoczynać beznadziejnej wojny z ZSRR.
  Z drugiej strony, dlaczego chłopiec nie miałby przejść hartowania wojskowego? Dlaczego mają pozwolić pielęgniarkom i pławić się jak barczuki?
  Oleg Rybaczenko i Dmitrij wraz z innymi chłopakami z młodszego batalionu polecieli do Afryki. Niemiecki sześciosilnikowy transportowiec mógł przewozić do dwustu uzbrojonych spadochroniarzy. Ale był cały batalion trzystu bojowników młodszej wersji Hitlerjugend. Trzysta chłopców w wieku około dwunastu lat, z pozoru jeszcze dość zatkanych nosów, w rzeczywistości byli to specjalnie wyselekcjonowani chłopcy, którzy przeszli już niesłabe szkolenie wojskowe.
  Führer chciał, aby jak najwięcej nastolatków wzięło udział w wojnie. W Afryce główne siły brytyjskie zostały już pokonane, choć w Sudanie wciąż są silne garnizony. To prawda, że \u200b\u200bwojska kolonialne nie są całkowicie niezawodne, aw rzeczywistości jednostki brytyjskie. Nie są dokładnie Anglikami. Nie są tak dobrze uzbrojeni, zwłaszcza w czołgi, spróbuj, więc przenieś sprzęt przez metropolię. Dlatego ryzyko dużych strat u chłopców jest minimalne. Ma być na poziomie konwencjonalnych ćwiczeń taktycznych, a młodsze pokolenie będzie zdobywać doświadczenie w wojnie.
  Oleg Rybachenko i Dmitry biegle władają językiem niemieckim (domniemany wróg), a także angielskim, hiszpańskim i francuskim. Ich szkoła też jest elitarna, a sowieckie dzieci teoretycznie powinny być najmądrzejsze.
  Niemiecki chłopiec, najwyraźniej jeden z liderów, wysoki i muskularny Hans Feuer uścisnął dłoń i powiedział szczerze:
  - Nie spodziewaliśmy się, że Rosjanie mogą być tak silni i sprytni. Na przykład pluj nam w drogę jak pierwszorzędni Niemcy!
  Oleg Rybaczenko skromnie zauważył:
  - A co w tym dziwnego. Być może będziemy musieli walczyć, ale jeśli pójdziesz na rekonesans i nie znasz języka niemieckiego, ile informacji zbierzesz?
  Hans zgodził się:
  - To prawda! Ale ogólnie uczono nas, że jesteście rosyjskimi podludźmi. Słowianie są etapem przejściowym między małpami a ludźmi. Oznacza to, że pod względem rozwoju inteligencji rosyjski jest nieco wyższy niż zwierzę domowe.
  Dymitr zacisnął gniewnie pięści.
  - Tak, mogę osadzić takie słowa.
  Hans odpowiedział odważnie, zaciskając pięści:
  - Tylko wybór broni zależy ode mnie. W rękawiczkach jesteś mistrzem Półświata, ale co powiesz na pojedynek na nunczako?
  Dmitrij był zaskoczony:
  - I co to jest?
  Niemiecki dzieciak z elity chciał odpowiedzieć, popisując się swoją erudycją, ale Oleg Rybachenko go wyprzedził:
  - To narzędzie rolnicze, które w Chinach wybija snopy. Tatarzy mongolscy zabronili Chińczykom nosić broń, więc zamienili to pozornie nieszkodliwe urządzenie w śmiercionośną maczugę. Opracowano cały system walki na nunczako. Następnie został przyjęty przez Japończyków pod koniec XIX wieku. Prawdopodobnie przeszło od nich do oddziałów SS.
  Hans odpowiedział:
  - Na pewno nie w ten sposób. Dziesięć lat temu Wielki Führer zaprosił kilku guru z Chin, nakazując, aby szkoła walki wręcz III Rzeszy była najbardziej zaawansowana na świecie. Nie należy sądzić, że my Niemcy, będąc najwyższym narodem, nie chcemy się niczego uczyć od innych narodów. Nasza niemiecka szkoła wojskowa domaga się, aby czynnik ludzki był brany pod uwagę w jak największym stopniu.
  Dmitrij energicznie skinął głową, potwierdzając myśl:
  - I sowiecki też. Stalin powiedział - technologia w okresie odbudowy decyduje o wszystkim! A potem, w drugiej pięciolatce, rozwinął pomysł - kadry decydują o wszystkim!
  Oleg Rybaczenko powiedział inaczej:
  - Muszę powiedzieć, że nie wszystko jest w porządku z czynnikiem ludzkim. Na przykład poziom wyszkolenia technicznego żołnierzy w ZSRR pozostaje w tyle. Ale ogólnie jesteśmy super!
  Hans zasugerował:
  - Chcesz zagrać w Hitler-hash?
  Radzieccy chłopcy byli zaskoczeni:
  - I co to jest?
  Hans mrugnął.
  - Ostatni wynalazek Wielkiego Führera. Jak szachy, w które gra się nie dwójką, ale czwórką, dwójką na dwójkę. Ale na jednej planszy z czterystu komórkami. Posiada czołgi, działa samobieżne i pancerniki. W sumie każda figura ma czterdzieści, a razem sto sześćdziesiąt. Niektóre poruszają się jak szachy, inne nie. Plus kilka innych innowacji... Na przykład czołg i pancernik mogą zostać zestrzelone tylko przez czołgi, działa samobieżne i Linki oraz piechotę albo razem, albo jeśli osiągną określoną linię, wzmacniają swoją broń. Ogólnie rzecz biorąc, gra jest bardzo trudna, zupełnie nie przypomina szachów.
  - Pokaż jej. - zapytał Oleg Rybaczenko.
  Hans wyjął z plecaka składaną deskę. Był na zawiasach i dość zwarty. Figurki są namagnesowane. Po czterdzieści identycznych. Sama plansza jest dość konserwatywna, prostokątna. Zasady są interesujące, w szczególności prawie wszystkie elementy nie uderzają tak, jak się poruszają, z wyjątkiem czołgów. Mogą zarówno bić, jak i chodzić ze schwytaniem.
  Zgodnie z oczekiwaniami, najsilniejszą jednostką jest pancernik, najsłabszą lekką piechotę. Okazało się, że działa samobieżne są tutaj i są zainteresowane samolotami, i to pojedynczo, ale z drugiej strony samolotem szturmowym, myśliwcem, bombowcem i hydroplanem. Oprócz pancerników są też niszczyciele. Inna jest też piechota, zmechanizowana, prosta i kawaleria. Oznacza to, że zrozumienie zasad nie jest łatwe. Oleg Rybaczenko od razu zauważył:
  - Nie, ta partia szachów nie może pobić popularności. Poziom trudności jest tuż nad szczytem!
  Hans zgodził się:
  - Tak, tutaj nie będzie łatwo opracować strategię. I nie możesz pisać mądrych książek. Ale to jest dla Aryjczyków!
  Dmitrij zgodził się:
  - Tak, dla Aryjczyków! Zagrajmy!
  Oleg Rybaczenko ostrzegł:
  - Będzie mało przyjemności!
  Hans zaprosił kolejnego chłopca i tworząc parę, zaczął grać przeciwko chłopakom. W tym przypadku wybrałam brąz. Oleg i Danka są naturalnie czerwoni!
  Na początku mecz nie był specjalnie ekscytujący, ale potem chłopcy się zaangażowali. Oleg Rybachenko, jako urodzony strateg, przejął inicjatywę i zaczął spychać wrogów z flanek. W grze Führera na ogół nie było króla, a kwaterę główną można było przemieszczać bez utraty tury.
  Ale chłopcom nie pozwolono się bawić. Zabrzmiał alarm...
  - Atak powietrzny!
  Chłopcy natychmiast rzucili się do iluminatorów. Chociaż okna były wąskie, nie było przez nie dobrze widać, a nawet panował ścisk.
  Samoloty desantowe leciały w kolumnie i oczywiście w eskorcie dobrze uzbrojonych myśliwców.
  Anglików było nie więcej niż tuzin. Spitfire'y widząc, że Niemcy otworzyli więcej ognia z karabinów maszynowych, próbowały trafić z dużej odległości. Ale odpowiedź dostali sami. Trzy samoloty Królewskich Sił Powietrznych zaczęły dymić, a reszta uciekła.
  Chłopcy głośno gwizdali, ale nikt nie przeklinał przekleństw - dyscypliny. Ale tupali butami i opowiadali kilka słonych żartów.
  Oczywiście transport nie może ścigać myśliwców, różnica w prędkościach jest rzędu wielkości, więc chłopcy musieli się uspokoić i wrócić do swoich spraw. Niektórzy nawet zaczęli robić pompki z podłogi, inni robić prasę.
  Jednak Oleg Rybaczenko był tak zainspirowany, że śpiewał głosem zdolnym przepędzić nie tylko króla, ale i cesarza kłamców (Hitlera!);
  Lecimy w ostrą, śmiertelną bitwę,
  Pionierzy - dzieci komunizmu!
  Nasz Pan Svarog jest zawsze ze mną,
  Zniszczmy podstawy rewanżyzmu!
  
  Cechuje nas odwaga i wytrwałość
  Każda maszyna umie się montować!
  Wściekła klęska czeka nazistów,
  Nie noś bzdur Fritza!
  
  Pod Moskwą Wehrmacht został mocno pobity,
  Pokazaliśmy miażdżącą waleczność!
  Śliski pasożyt został zmiażdżony
  Wygraliśmy, liczymy od ręki!
  
  Co Fritz może zrobić dalej?
  Tylko łapy do góry - szybko się poddawaj!
  I Adolf w gardle - ostry szpic,
  Niech osioł klaun odegra rolę!
  
  Naszą rolą jest dąć w zwycięski róg,
  Zbieranie czerwonych legionów!
  I bezlitośnie odrąbać głowy agresorowi,
  Przynajmniej wyszli na front prosto ze szkoły!
  
  Bijemy gady, jakby urodziły się z Marsa,
  I wszędzie Fritz proszą o litość!
  Jesteśmy synami wielkich, gdzie wszystkie równe kraje -
  Niech zatwierdzą marsz spod ikony twarzy!
  
  Hitler myślał o zdobyciu naszej Ziemi,
  A teraz ma guza pod grzywką!
  Przecież Niemcy chcieli ze wszystkich zrobić grę,
  I położył je prosty chłopiec!
  
  Co się stało z "Tygrysem" - wszedł w metal,
  Z niego ugotujemy samowary ze słodką herbatą!
  Fritz ma to - ostrą porażkę na rogach,
  Jesteśmy w Berlinie w promiennym, ciepłym maju!
  
  I Adolf stał się pętlą zamiast krawata,
  Ściśnij kark wrogowi-katowi!
  Ciężka kara biegła za jego grzechy,
  A teraz depczę Niemcy czołgami!
  
  Sam Wielki Stalin odznaczył członka Komsomołu,
  Wydał rozkaz - wielka gwiazda "Zwycięstwa"!
  Ile włożyliśmy - do Świętej Ojczyzny sił,
  Aby nasi dziadkowie radowali się w przyszłym świecie!
  To dziwne, ale za tak wywrotową piosenkę nagrodzili go gwałtownymi brawami - wszyscy tutaj są kompletnie odrętwiali, czy co?
  Kiedy Oleg Rybaczenko skończył śpiewać, sen został przerwany i znów zostali obudzeni, tym razem nie w zwykły sposób, ale wzięci i oblani zimną wodą. Potem znowu te łańcuchy, które wypełniły się strasznymi otarciami na rękach, a kolumna była napędzana... Nawet śniadania mi nie dali! Okrągły! Zgadza się, Niemcy pozostali na miejscu, a więźniowie powoli przesuwali się wzdłuż obwodnicy. Jaki jest tego sens, nie jest jasne. Droga utwardzona asfaltem i kamykami. Kilka godzin później bose pięty zaczęły gwałtownie piec i swędzieć. Wiele dziewcząt krwawiło.
  Potem, choć do wieczora było jeszcze daleko, bez ceregieli odwieźli go z powrotem i pospiesznie uwolnili z kajdan, kazali się położyć.
  Oleg Rybaczenko i reszta dziewcząt pospiesznie usłuchali. I choć wcale nie chciało mi się spać, ramiona boga snu i wizje Hipnozy (które sam Zeus Wszechmogący sprawił, żeby zamknął oczy!) zwinęły się nagle i nieuchronnie.
  I znowu, chłopcy pionierzy w honorowych sprawach wojskowych, nawet jeśli należą do obcej armii;
  Batalion trzystu dwunastoletnich chłopców z Jungvolk został odbudowany na miejscu i przeniesiony dalej na południe. Na początku chłopcy przejechali kilka kilometrów samochodami, ale potem kierownictwo najwyraźniej zmieniło zdanie i postanowiło zorganizować dla chłopców bieg survivalowy.
  Chłopcy zostali zmuszeni do rozebrania się, pozostając w jakichś wojskowych szortach, a więc prawie nagich i bosych z tornistrami na ramionach, do ucieczki na południe.
  Oczywiście pozwolono im posmarować się nowym, dość skutecznym filtrem przeciwsłonecznym, a trasa nie wiodła przez pustynię, ale przez łagodniejszą i mniej płonącą trawę, ponieważ biegła wzdłuż Nilu i wokół pełno płynącej źródło, trawa i drzewa rosły, ale i tak test był najtrudniejszy. Musiałem bowiem uciekać w warunkach dzikiego afrykańskiego lipcowego upału, a nawet z pistoletami maszynowymi i plecakami z zapasami.
  Oczywiście w batalionie specjalnym byli chłopcy reprezentujący kolor narodu niemieckiego i posiadający przyzwoite przygotowanie fizyczne, ale jednak.
  Młodzi wojownicy byli zbudowani, a ich dowódca, ten sam palant co oni, choć dość wysoki, z mięśniami Apolla, rozkazał:
  - Cóż, bracie! Wiem, że będzie ci ciężko, ale dług to dług! Do wieczora musimy pokonać pięćdziesiąt osiem kilometrów! To rozkaz.
  Oleg Rybaczenko zauważył:
  - Hm tak! Słowo to polecenie brzmi jak zaklęcie! Nie można tego zignorować.
  Dima zauważył:
  - Jestem gotów się założyć, że tego nie zrobimy!
  Hans Feuer sprzeciwił się:
  - Obowiązek spełnienia, bo jesteśmy Aryjczykami! I wy też jesteście Rosjanami, Aryjczykami, jeśli zapiszecie się w najlepszym batalionie Jungfolk.
  Plecak za plecami wraz z amunicją, wodą i lutownicą waży osiemnaście kilogramów, plus trzykilogramowy pistolet maszynowy. Dwadzieścia jeden kilogramów jest trudne dla dorosłego, jeśli chodzisz przez długi czas, a potem biegasz, a nawet w palącym słońcu.
  Oleg Rybachenko potarł nogę o trawę. Chłopcy z entuzjazmem pozbyli się butów, założyli skórzane buty (skóra faktycznie sztuczna, ale to jeszcze nie jakiś kirzach), ciężko tu biegać. Lepsze byłyby buty na siłownię lub tenisówki, ale w warunkach walczących Niemiec to luksus i postanowili nie rozpieszczać chłopców.
  Rozległ się rozkaz i wojownicy z Jungvolk rzucili się do ucieczki, starając się zachować pozory formacji.
  Od Nilu wiała świeża bryza, przyjemnie muskając nagie, muskularne torsy chłopców-wojowników. Przypominali nieco nastoletnich tytanów gotowych szturmować niebo. Biegli, oddychając miarowo, prawie od stóp do głów. Na przodzie byli najwyżsi i oczywiście wysoki Dimka, chociaż sześciu chłopców, w tym dowódca, było od niego wyższych. Oleg Rybaczenko, który tylko nieznacznie przewyższał standardy, swoim jedenastoletnim wzrostem (w przeciwieństwie do rzeczywistości, w której naśladował swoich bohaterskich przodków!) musiał się spieszyć, niemal do samego końca. To prawda, to była zaleta, mniejsza szansa na zmiażdżenie pięt lub wbicie stopy pod miejsce, w którym siedzieli. Jest tu najmłodszy, ale na pewno nie najsłabszy ani nawet głupszy.
  Obciążenie jest wyczuwalne, ale nadal akceptowalne, a każdy ma doświadczenie w joggingu z obciążeniem. Nawet przy dużej wadze, gdy niosły np. partnera na ramionach.
  Pod bosymi stopami bosych stóp, które od czasu do czasu chrzęszczą lub pękają, na połamane gałązki palmowe lub szyszki, czasem kryją się kolczaste rośliny, które chłopcy próbują ominąć. Trawa jest rozgrzana, często sucha, ale na pewno nie pali się jak pustynny piasek. Ogólnie można jeszcze żyć, tylko Słońce wschodzi i potęguje upał.
  Wysoki Hans, mniej więcej tego samego wzrostu co Dmitrij i biegną ramię w ramię. Niemiecki wojownik pyta młodego radzieckiego żołnierza:
  - Cóż, teraz jesteś na wojnie! Proch strzelniczy oczywiście jeszcze nie powąchał, ale wszystko przed nami. Czy odczuwasz jakieś podniecenie?
  Dmitrij szczerze odpowiedział:
  - Jeszcze nie! - I dodał, ponownie obracając głowę. - Szczerze nie!
  Hans parsknął pogardliwie.
  - Ja robię! Będę szczery, tak! Cóż, co z chłopców w moim wieku może legalnie iść na wojnę. Walcz, strzelaj, zabijaj, wysadzaj w powietrze, chwytaj. W końcu to romans. W końcu ty i Oleżka też chcieliście poczuć się jak żywi wojownicy, oderwać się od rutyny!
  Dimka stanowczo sprzeciwił się:
  Nasze życie nie jest rutyną. Ogólnie rzecz biorąc, bycie pionierem, a nawet liderem i sportowcem jest bardzo interesujące.
  Dlaczego więc zgłosiłeś się do nas? Boisz się, że zostaniesz zabity lub okaleczony? - zażartował sarkastycznie Hans.
  Dimka, nazywany Ilya Muromets - szydził:
  - Dlatego zapisałem się, żeby pokazać, że Rosjanie potrafią walczyć nie gorzej niż Niemcy. A potem cały świat pisze i mówi o twoich zwycięstwach ...
  Hans zaśmiał się.
  - No tak! O naszych zwycięstwach, chwała w całym wszechświecie. - Wysoki chłopiec wojownik wypiął z dumą szeroką pierś. - A wy, Rosjanie, z trudem możecie przepchnąć maleńką fińską armię. Nie masz się czym chwalić!
  Dmitrij, urażony, z trudem powstrzymując się, by nie używać pięści, sprzeciwił się:
  - Mamy też Khalkhina Gola!
  Hans parsknął pogardliwie.
  - Mała potyczka, gdzieś w Azji. A nasi chłopcy zajęli już Europę i prawie całą Afrykę i Azję. I zdobędziemy Rosję, czas nam pluć!
  Oczy Dmitriego błysnęły gniewnie:
  - Nie chwytaj, ramiona są krótkie!
  Hans się roześmiał.
  - A jak zmusiliśmy cię do podpisania traktatu brzeskiego? Dałeś nam ziemię, policz do Dniepru, mając trzy razy więcej bagnetów i szabli. Co w tym przypadku można powiedzieć o Rosjaninie jako żołnierzu?
  Dimka zebrał się, zamierzał uderzyć Hansa w pysk, a znając jego siłę jako mistrza "półświata", z pewnością znokautowałby zuchwałego Niemca, ale... nie chciałem się złamać linię i zorganizować walkę. Tak, i nie jest dobrze używać pięści podczas kontrowersji. Z wyjątkiem tego przypadku najprawdopodobniej zostanie aresztowany i nie będzie miał czasu pokazać, że Rosjanie walczą nie gorzej niż Niemcy. Dlatego Dmitry spokojnie sprzeciwił się:
  - My, Rosjanie, pokonaliśmy was pod Fryderykiem II, a nawet zdobyliśmy Berlin. A kiedy dowodził tobą Napoleon Wielki, połowę jego armii stanowili Niemcy, a podczas pierwszej wojny światowej nastąpił przełom Brusiłowskiego. Tak, i nie zajęliście Paryża, ponieważ nasze wojska prawie zdobyły Królewiec.
  Hans znalazł dość ważki kontrargument:
  - Ale tak czy inaczej, w ostatnich bitwach z nami zostałeś pokonany! I osądzają człowieka i naród przede wszystkim według czynów ostatecznych!
  Dmitrij dość rozsądnie sprzeciwił się:
  - Za cara mieliśmy zacofany przemysł, zwłaszcza w sferze wojskowo-technicznej. A teraz rozwinęliśmy poważny przemysł. Na przykład widziałeś czołg KV-2. Wyposażony jest w haubicę 152 mm. Czy wy, Niemcy, macie coś takiego?
  Hans zaśmiał się.
  - Francuzi na czołgach S-2 też mieli haubice większe nawet niż 155-milimetrowy kaliber, ale to nie przeszkodziło nam w pokonaniu żab, mając słabszy sprzęt niż teraz. Główną siłą Wehrmachtu jest przewaga czynnika ludzkiego!
  Dmitry wykrzywił twarz równomierną opalenizną:
  - A dlaczego uważasz, że masz nad nami przewagę w czynniku ludzkim, skoro zostałeś mistrzem "pół świata"? I pokonując najlepszych z twoich ludzi?
  Hans dość rozsądnie stwierdził:
  - Wyjątki czasami tylko potwierdzają reguły. Właściwie prawie zawsze! Teraz, jeśli weźmiemy pod uwagę nie poszczególne zjawiska, ale poziom wyszkolenia wojskowego jako całości, to tutaj ...
  Dmitrij się zdenerwował:
  - Nie wiecie, jaki mamy poziom wyszkolenia bojowego i jak odbywają się ćwiczenia w armii sowieckiej. Więc nie ma co spekulować!
  Hans logicznie zauważył:
  - W Hiszpanii doszło do rywalizacji między sowiecką szkołą wojskową, doktryną niemiecką i niemiecką. Testowaliśmy nasz sprzęt i broń. Rezultatem jest zwycięstwo naszej szkoły wojskowej i sztuki strategicznej oraz konsolidacja reżimu Franco. Więc już walczyliśmy z twoimi chłopakami i wygraliśmy!
  Dmitrij Muromets ze smutkiem zauważył:
  - Mieliście o wiele więcej żołnierzy niż my! Właśnie wziąłeś kwotę!
  - Nie powiedziałbym tego. - Hans spuścił głowę i zamilkł, zaczęły pojawiać się pierwsze oznaki zmęczenia i trudno było mówić.
  Najgorszy jest oczywiście upał. Słońce nieubłaganie zeszło do zenitu. Żaden z chłopców nie był do niej przyzwyczajony. Niemcy i Rosja to kraje północne, a latem rzadko przekraczają trzydzieści stopni. A to Afryka w lipcu, a bryza od Nilu przestała wiać.
  Bose stopy chłopców stały się bardziej kłujące od suchej trawy, a potem nagle się skończyło i cały kilometr pokrył płonący żwir. To było bardzo bolesne, niektórzy z niezbyt powściągliwych chłopców piszczali. Pot kapał z nich i kapał z sykiem na gorący żwir.
  Oleg Rybaczenko i Dmitrij, a także większość innych chłopców wychowanych w duchu spartańskim, starali się uśmiechać i nie rozdawać mąki. Myśleli o czymś innym. Więc Oleg Rybaczenko wyobraził sobie, że jego bose stopy są lizane przez płomień na stojaku, a oni chcą wyrwać mu ważną tajemnicę państwową. I musi to znieść i nie pokazywać, że jest zraniony lub przestraszony. Poza tym chłopcy dorastali w ciężkich warunkach i ich pięty nie były tak rozpieszczane, co prawda poeta i czarny żwir paliły, ale nie na tyle, żeby szorstka skóra się łuszczyła.
  Wkrótce nastąpiły udary cieplne. Niemal jednocześnie kilku przegrzanych chłopców zemdlało i trzeba było ich podnosić na lekkich składanych noszach.
  Oleg Rybaczenko zauważył, że Niemcy na ogół mają dobry sprzęt. Czy to możliwe, że w Armii Czerwonej znajdzie się urządzenie do przenoszenia rannych z duraluminium, które jednocześnie łatwo schowa się w plecaku?
  Ale trudniej jest biegać z dodatkowym obciążeniem w dłoniach, a bose pięty palą mocniej, gdy ciśnienie wzrasta. Są więc czymś w rodzaju piekła dobrowolno-obowiązkowego. Oleg Rybachenko pomyślał nawet: jak jego towarzysze zareagowaliby na taki test, wszyscy by przeżyli.
  Szerokie połacie rozpalonego do czerwoności, poczerniałego żwiru połączono z kłującą, wysuszoną trawą. Ponadto dowódca stopniowo wyprowadzał chłopców znad Nilu, najwyraźniej po to, aby uniknąć wkroczenia do osad Egiptu.
  Znów niektórzy chłopcy zaczęli się przewracać, a chłopcy, wyczerpani lub oszołomieni klubem słonecznym, zakryli głowy szmatą nasączoną wodą i położyli ich na noszach. Niektórzy, którzy wcześniej doznali lekkiego uderzenia, wstali i kontynuowali bieg.
  Ale siła młodych chłopaków malała, a prawie połowa była niesprawna.
  W końcu dowódca, również dość zmęczony, powiedział:
  - Rozkazuję wszystkim odpocząć! Osiągnęliśmy limit! Osłaniaj się parasolami, pij wodę z octem i czekoladą. Następnie położysz się do ćwiczeń oddechowych!
  Chłopcy-wojownicy wykrzyknęli słabym chórem:
  - Jesteśmy gotowi zrealizować każde zamówienie!
  Pomimo ochrony przeciwsłonecznej skóra dziecka zrobiła się czerwona i posiniaczona. Leżenie na kłującej suchej trawie było niewygodne, a chłopcy podłożyli sobie celofan.
  Dmitrij i Oleg Rybachenko osiedlili się obok siebie w tym samym namiocie. Chłopcy wydawali się lekko wysuszeni, a skóra pociemniała. Bolały mnie bose stopy i strasznie swędziały, nogi trzeba było podnosić, żeby krew płynęła i było przynajmniej trochę łatwiej.
  Dmitrij zauważył:
  - Fakt, że wojna to nie miód, wiedzieliśmy o tym, ale nie w takim stopniu!
  Oleg Rybachenko ponuro obiecał:
  - To wciąż kwiaty. Jeśli zobaczysz krew i spojrzysz na swoje pierwsze zwłoki, zrozumiesz, że całe to bieganie po gorącej powierzchni to nic!
  Dmitrij wciągnął brzuch i powiedział:
  - W książkach oczywiście piszą o tym, jakie to uczucie, gdy zabija się człowieka po raz pierwszy. Nawet zła osoba i twój wróg, gotowi uwolnić odwagę. Ale nadal jest..
  Oleg Rybaczenko zauważył:
  - W książce Boussenarda "Kapitan Daredevil" był też cały batalion frajerów, którzy walczyli z Brytyjczykami. Coś nam przypomina. Ale tam, jak mówią, problem psychologiczny, jak to jest zabić człowieka, jest poruszany tylko pobieżnie, gdy kula przypadkowo skosiła młodego perkusistę. I tak ogólnie panuje dość frywolny stosunek do śmierci. Wydaje się, że to nawet nie wojna, ale wakacje!
  Dmitrij logicznie sprzeciwił się:
  - To jest książka dla dzieci i młodzieży; znudzonych czytaniem o doświadczeniach psychologicznych. A koniec jest tak zły, że prawie cały batalion mleczaków zginął, a kontynuacja nigdy nie została napisana!
  Oleg Rybachenko z głębokim wyrazem szczerego żalu zauważył:
  - Ale to jest taka książka, że żałuje się, jak szybko się skończyła. Ale znacznie częściej dzieje się odwrotnie, że dosłownie cierpisz, próbując przezwyciężyć tę lub inną pracę!
  - Jeśli masz powieść Lwa Tołstoja "Wojna i pokój", to Olezhek ma niewątpliwie rację! Dmitrij zgodził się.
  Młody partner sprzeciwił się wtedy:
  - W książce "Wojna i pokój" jest intryga, kilka wątków fabularnych i szczegółowo ujawnione postacie. Nie, nie jest pusta. Bynajmniej nie nudno! Chociaż oczywiście początek jest daleki od najciekawszego.
  Dmitrij zgodził się:
  - Tak, zgadza się... Wielu pisarzy grzeszy ospałą fabułą, gdy zanim rozpocznie się najciekawsza akcja, udaje się odrzucić pozornie nudną książkę.
  Pozwoliwszy chłopcom przeczekać sam szczyt słońca, dowódcą był pełen werwy Wilk Szticz, bardzo muskularny dzieciak, wyglądający na około czternaście lat. Twarz jest piękna, ale jednocześnie surowa, dziecinna i dorosła. Sam Wolf nadal pochodzi z Jungvolk, ale jego zasadą jest to, że młodzi muszą być prowadzeni przez młodych. I fakt, że Shtikh nie ma doświadczenia i uważa, że \u200b\u200bdziecko nikomu nie przeszkadza. Najważniejsze, że jest Aryjczykiem i dowodzi Aryjczykami, co oznacza, że jest w stanie dokonać niemożliwego, zwykłym ludziom. I co? Oni to robią!
  Znów biegać, zapominać o bólu, zmęczeniu, chłopcach, którzy się nawet wstydzą (takie jest wychowanie!), wspominać mamę, tatę, albo pomyśleć o czymś czułym. To wtedy zdolność do znoszenia cierpienia, a sama próba jest wielkim błogosławieństwem.
  Młodzi wojownicy biegną bez myślenia o nieposłuszeństwie, a jeśli czegoś chcą, to walki!
  Upał jest nadal bardzo silny, a chłopcy znów wybiegają na kłujący gorący żwir. I nawet nie widzi końca. Ból staje się nie do zniesienia i wielu młodych wojowników nie może dłużej powstrzymywać jęków bólu.
  Potem Oleg Rybaczenko zaczął śpiewać piosenkę, którą skomponował w biegu, prawdziwy marsz;
  Chwała radzieckiej Ojczyzny jest wielka -
  Godni wierzymy, że będziemy tą chwałą!
  Pokonamy okrutnego wroga w bitwie,
  W imię rosyjskiej, najbardziej promiennej Mocy!
  
  Co śpiewa w Ojczyźnie,
  W sercu uczciwego, bosego pioniera!
  Pędzimy jak ptak do lotu,
  Jakże święta stała się nasza wiara!
  
  Automatycznie, uwierz mi, starszy bracie
  A granaty wcale nie są zbędne!
  Jeśli jesteś odważny, to wynik
  Będzie, pomimo tego, że jesteś chłopcem!
  
  Pionier jest zarozumiały i surowy ...
  Ale uśmiech Boga nas oświeca!
  Niestety, na świecie jest wiele asów zła,
  Chcą zrujnować miejsce w raju!
  
  Faszystowski szakal ciągnie ku nam łapy,
  Chce wyrwać serce dziecku!
  I jego świński uśmiech,
  Niech dostanie głośno w twarz!
  
  Czołgi "Tygrysy" to "buty",
  Niezdarny - strasznie kanciasty!
  I nie uciekaj od nich,
  Cóż, lepiej przygotuj granaty!
  
  Stworzymy taki świat, uwierz mi,
  Gdzie miliony będą szczęśliwe!
  Drapieżna bestia ucieknie do legowiska,
  Położymy nikczemne legiony!
  
  Co śpiewa w Ojczyźnie,
  I miażdży wszystkich nazistów bardzo słynnie ...
  Ściśnij mocniejszy knight ray gun...
  I żeby na planecie zrobiło się spokojnie i cicho!
  
  
  
  
  Zabłyśnie czerwony sztandar
  W nim jest święte imię Jezus!
  Zdaj egzamin pionierski na pięć lat -
  Być sławnym - twoja Rosja!
  
  Ale ten egzamin nie jest przy tablicy -
  Trzeba będzie oddać z rowu!
  Siwe włosy pędzi do chłopca w whisky,
  Zmarł przyjaciel - teraz opłakuj go przy grobie!
  
  Czym jest szumowina przeklętej wojny,
  Niegodny nawet miana bestii!
  A horda nie wie, jak się trzymać
  Chociaż Adolf jest czasem zabawniejszy niż błazen!
  
  Wiemy, że nie wolno nam się wycofać,
  Pionierzy boją się czyjejś wieczności!
  Jesteśmy wiernie przyjaźni,
  I moralnie nie wierzę kalekom!
  
  Chwalebny marsz zakończymy w Berlinie,
  Zawsze wierzyliśmy, umieliśmy walczyć!
  I złapałem od razu szaloną odwagę,
  PKK niosące w biegu w plecaku!
  Oleg Rybachenko zakończył żartobliwą i odważną piosenkę, a niemieccy chłopcy przyjęli ją gwizdkiem i śmiechem. Jakby nie zauważyli, że ich osławiony Führer został oblany pomyjami od stóp do głów!
  Bieganie stało się przyjemniejsze, dodano więcej wigoru... I wkrótce skończył się żwir i poszła miękka trawa, która stała się rozkoszą dla spalonych stóp, odważnych chłopców.
  Dimitri zauważył z uśmiechem:
  - Mówią, że piosenka pomaga nam żyć, ale nic nie mówiono o tym, że ona też odciąża nas od ciężkiego ciężaru za naszymi plecami!
  Oleg Rybaczenko sprzeciwił się:
  - Już w czasach cywilizacji starożytnego Egiptu wiedziano o życiodajnym wpływie muzyki na organizm ludzki, a także pieśni. Na przykład mali niewolnicy i niewolnice, które nie mogły jeszcze efektywnie pracować na polach i kamieniołomach, zmuszano do śpiewania, aby rozweselić dorosłych niewolników. W końcu taka nauka Valliology pochodziła z Egiptu.
  Dowódca Wilk krzyknął:
  - Odbuduj dla wzrostu! I nie mów!
  Chłopcy-wojownicy natychmiast się zreorganizowali, a potem pobiegli w milczeniu.
  Słońce zaszło już do zachodu słońca (w Afryce Północnej w lipcu robi się ciemno wcześniej niż na środkowym pasie). Postój był już blisko, gdy nagle nastąpił sygnał.
  - Wszyscy się połóżcie i przebierzcie!
  Jak się okazało nie bez powodu. Z przodu dobiegł odległy hałas. A chłopcy aktywnie pracowali z łopatami saperskimi, obrzucając się trawą. Było już wystarczająco ciemno...
  Hans zauważył:
  - Prawdopodobnie jest nasz! Do linii frontu jest jeszcze za daleko, bo Wehrmacht przyzwoicie posunął się naprzód.
  Dimitri zauważył z uśmiechem:
  "Ale nauka sztuki przebierania się nigdy nie boli!" Przyda się to podczas prawdziwej wojny!
  Hans zgodził się:
  - Tak, nigdy, ale jestem pewien, że to nasze!
  Wilk syknął:
  - Jeszcze jedno słowo, a zastrzelę cię na miejscu! Wszyscy czekają! I zrób granaty.
  Jak się wkrótce okazało, Hans i tak naprawdę się mylił. Pojawiły się czołgi brytyjskie. Jednak chłopcy spokojnie siedzieli w zasadzce: co by było, gdyby byli sami na przechwyconych pojazdach.
  Chociaż czołgi kierują się na północ. Jest ich tylko cztery, trzy lekkie i jedna trudna do przebicia "Matylda". Ostatni czołg to duży problem, gdyż granaty mogą jedynie uszkodzić jego gąsienice. Z kolei w płuca można trafić celnymi rzutami w dach lub w rufę. Jeśli "Matylda" zerwie gąsienice, może zadać chłopcom straty swoimi dwoma karabinami maszynowymi i armatą.
  Wilk nie chciał, aby jego przyjaciele zginęli już drugiego, a raczej trzeciego dnia po przybyciu do Afryki. To prawda, że \u200b\u200bkarabiny maszynowe mogą uniemożliwić celne trafienia. Ale pytanie brzmi, czyje to czołgi? Nagle trofea zdobyte już przez Niemców?
  Wilk zamówił:
  - Szeregowy Yungfolkovets Oleg. Wyjdź do czołgów bez broni i torby i dowiedz się, kim oni są!
  Oleg szepnął:
  - Słuchaj dowódcy!
  Półnagi w czarnych szortach chłopak był śniady od kremu ochronnego, a żeby ukryć blond włosy założył jakiś turban z gazet. Teraz wyglądał jak zwykły, biedny arabski dzieciak. Jest mało prawdopodobne, że zostanie wzięty za wroga.
  Czołgi poruszały się w wolnym tempie, włączając bieg, na którym silniki robiły najmniejszy hałas, co również wzbudziło podejrzenia. Podskakując do nich, Oleg machał energicznie rękami i krzyczał łamaną angielszczyzną.
  - Są miny! Są miny!
  Czołgi zatrzymały się, z Matyldy wystawała głowa w hełmie i gniewny głos po angielsku odpowiedział:
  - Dlaczego arapchonok, chcesz?
  Wojownik zawodził:
  - Niemcy postawili miny na drodze! Uważajcie na wojska królewskie!
  Druga głowa pojawiła się z paska na ramię, słyszałem to, odpowie:
  Niech ci wstrętni Niemcy zginą! Mój król jest z nami! Teraz je zjemy!
  - Chodź, usiądź tutaj! - Rozkazany, sądząc po epoletach, pułkownik Królewskiej Brytyjskiej Armii Pancernej!
  Chłopiec wspiął się na wieżę, czując przyjemny chłód zbroi na swoich bosych, maleńkich, pokrytych pęcherzami stopach. Potem odchylił się do tyłu i zaczął pokazywać Brytyjczykom drogę.
  Było ich pięć, aw niezbyt obszernej wieży czołgu średniego Matilda było trochę ciasno. Tutaj Oleg Rybachenko postanowił zostać bohaterem. Jego zręczne, wyćwiczone ręce, jak u zawodowego kieszonkowca, sięgnęły za pasy i wyjęły rewolwery. Kciuki natychmiast wyjęły bezpieczniki.
  Oczywiście było to podłe, ale pokusa dokonania "wyczynu" była tak silna, że Oleżek wystrzelił po kilka razy z każdego rewolweru, celując pod lewą łopatkę.
  Z takiej odległości trudno spudłować, a kamizelkę kuloodporną założyć może siedząc w czołgu tylko szaleniec lub ostatni tchórz. Pułkownik był zdumiony i poczuł lufę pistoletu za karkiem. Chłopiec szepnął najczystszym londyńskim dialektem:
  - Jeśli chcesz przeżyć, rozkaż pozostałym trzem czołgom poddać się! Inaczej nasz batalion zniszczy ich wraz z załogami!
  Pułkownik był zdumiony:
  - Kim jesteś?
  Oleg Rybachenko szczerze odpowiedział:
  - Twoja ostatnia szansa na przeżycie! Trzy lekkie czołgi zostaną zbombardowane granatami, a ty będziesz torturowany ogniem. Ludzie będą umierać! Policzę do trzech, albo wydasz rozkaz poddania się i wysiadania z samochodu, albo strzelę ci w nogę i powtórzę prośbę od początku! Jeden dwa...
  Pułkownik jęknął.
  - Zgadzać się! Tylko nas nie zabij!
  Oleg Rybaczenko z dumą oświadczył:
  - My Niemcy nie zabijamy więźniów! A potem, po kapitulacji Wielkiej Brytanii, możesz ponownie służyć w nowych Siłach Królewskich, odnowionej Wielkiej Brytanii.
  Pułkownik wydał rozkaz drżącym głosem. Czołgiści posłusznie wyszli z czołgów, składając broń. Kilku największych niemieckich chłopców, zrzucając maskującą trawę, podbiegło do nich, przygotowując się do przyjęcia pierwszej w życiu partii więźniów.
  . ROZDZIAŁ 13
  Szóstka ponownie walczy z Chińczykami. Znów ich hiperczarownica rzuciła ich w siedemnasty wiek. Wrogowi udało się już zebrać ogromną armię. Wojska Imperium Niebieskiego oblegały rosyjskie miasto.
  A teraz chłopiec, dziewczyna i cztery dziewczyny miażdżą żółtą armię mieczami.
  Oleg Rybachenko prowadził wiatrak, ściął kilku Chińczyków i śpiewał:
  - Do krwawej bitwy...
  A chłopiec rzucił bosą stopą kilka trujących igieł.
  Małgorzata, prowadząc szybki atak mieczami i trzymając młyn, potwierdziła:
  - Święty i słuszny!
  Rzucała też igłami bosymi stopami. Trafienie kilkudziesięciu Chińczyków.
  Natasza, miażdżąc wrogów mieczami, dodała:
  - Marsz, marsz, naprzód...
  A także uruchom bose stopy igły.
  Pracując obiema rękami i stopami, dziewczęta zmiażdżyły Chińczyków w bardzo słynny sposób.
  Zoya również rzucała igłami gołymi palcami u stóp i ćwierkała:
  - Pracujący ludzie!
  Aurora, wystrzeliwując bosą stopą bumerang i odcinając żółtych wojowników, ochoczo potwierdziła:
  - Marsz, marsz, naprzód...
  Swietłana, miażdżąc Chińczyków i uwalniając gołymi palcami stalowe gwiazdy, uderzając wroga, pisnęła:
  - Pracujący ludzie!
  Dziewczyny zachowywały się jak prawdziwe walczące orły. A od ich ciosów mieczy i rzutów uderzających żywiołów wrogowie padali i padali.
  Oleg trzymał technikę "Motyla" mieczami i śpiewał:
  - Twarze śmierci!
  I bosą stopą chłopiec ponownie rzucił zabójcę.
  Margarita wydała przyjęcie w młynie. Miażdżyła przeciwników i piszczała agresywnie:
  - To jest nasza droga i walka!
  A z jej gołych palców wypadło kilka śmiercionośnych dysków.
  Oleg Rybachenko jest terminatorem, znowu rzuca tym, co zabija, i śpiewa:
  - Majówka to święto pracy!
  A z bosej stopy młodego zabójcy dyski znów lecą, odcinając wojowników niebiańskiego imperium.
  Natasha ponownie rzuca śmiertelnie i piszczy:
  - To jest moje dobro!
  A jej bosy obcas trafia chińskiego generała w podbródek i łamie mu szczękę.
  Zoya urządza motylkowe przyjęcie z mieczami i wrzeszczy:
  - Jestem szaloną panterą!
  A z jej gołych palców lata ostrego, małego zabójcy dysków. Więc wzięli i pocięli wszystkich.
  Potem znowu miecze są w akcji i wszyscy zostają ścięci. To jest dziewczyna terminatora.
  Aurora ciąła Chińczyków, miażdżyła ich ciała i bulgotała:
  Jesteśmy wybrani...
  A dar śmierci leci z jej bosej pięty.
  Svetlana, niszcząc wojowników żółtego imperium, potwierdza, obnażając swoje perłowe zęby:
  - Wybieramy!
  A z jej bosych stóp znowu lot zniszczenia.
  Miażdżący rywali Oleg Rybachenko dodaje:
  Jak często jest...
  Bose palce u stóp chłopca zapoczątkowały wiadomość o śmierci.
  Margarita, niszcząc przeciwników i uruchamiając prezentacje anihilacji, dodała:
  - Nie pasuje!
  Jak dziewczyna o zwinnych nogach.
  Natasza, strzelając do wroga i rzucając dary śmierci, wydała:
  - Jestem za tobą...
  I boso, jak zawsze w biznesie.
  Zoya po rozpruciu wrogów wzięła go i agresywnie syknęła kobrą:
  - Podążaj za cieniem...
  A jej bose stopy znów są w biznesie...
  Aurora, rzucając we wrogów swoją bronią gołą dolną kończyną i dokładnie ją rozdrabniając, zapiszczała agresywnie:
  - Przyzwyczajam się do...
  Swietłana wzięła i rzuciła bosą stopą tuzin igieł, powaliła masę chińczyków i zapiszczała:
  - Do niedopasowania!
  Oleg Rybaczenko znowu w ataku. Ścina swoich wrogów, a od czasu do czasu śpiewa:
  - Aniołowie dobroci, dwa białe skrzydła, dwa białe skrzydła nad światem!
  A z jego gołej nogi znowu leci dar zniszczenia.
  Chłopiec, jak widzimy, jest bardzo chartem. I cały czas boso i mocno. Prawdziwy macho. Mimo, że wygląda na dwanaście lat. Ale to jest uosobieniem zniszczenia.
  Margarita też rzuca igłami bosymi stopami i piszczy:
  - Szalony sen! Pełne piękno!
  I znowu coś zupełnie zabójczego odbija się od gołej pięty.
  Ta dziewczyna jest ucieleśnieniem śmierci i zniszczenia.
  A ci Chińczycy, tak, rozumieją.
  Natasza w szybkim ruchu pięknego terminatora. Odcina przeciwników, tnie ich mieczami i śpiewa:
  - Chwała carowi Aleksiejowi!
  I igły wylatują z jej bosych stóp.
  Zoya, tnąc Chińczyków i niszcząc wroga, potwierdza:
  - Złoczyńca zostanie pokonany!
  A spod jej bosych stóp wylatuje dar dzikiej śmierci.
  Aurora, miażdżąc wrogów, agresywnie potwierdza:
  - I nie proś wroga o litość!
  A jej bosa stopa znowu wyrzuca coś absolutnie śmiercionośnego. I rozbija przeciwników na kawałki mięsa.
  Swietłana, powalając rywali i wystrzeliwując nowe igły we wroga, jak syczy kobra:
  - Nie krzycz na księżyc!
  A prezenty niebezpiecznej śmierci wylatują z jej nagich palców. Którzy ranią i zabijają wszystkich.
  Oleg Rybachenko w ruchu... chłopak jak zwykle niestrudzony...
  Chińczycy mają ciężko. On ich tak miażdży i piłuje.
  Chłopiec geniusz piszczy:
  - To jest moja walka!
  I znowu dary unicestwienia wylatują z jego bosych stóp.
  A młody wojownik walczy jak bezwzględny i agresywny bohater. A jej miecze są jak maczugi Czarnego Boga.
  Margarita wzięła go, podskoczyła, ścięła masę Chińczyków. Wstrzymany odbiór, jakby śmiertelna siła.
  Potem znów wymachiwała gołymi palcami, zachowując się jak cholerny demon.
  Zwłoki Chińczyków uformowały już całe kopce. Młody wojownik syknął:
  - Moje życie w zwycięstwie nad wrogami!
  A dziewczyna znowu z bosej stopy wypuści chmurę igieł. A żółci wojownicy padają martwi.
  Natasza wycięła przed sobą korytarz z trupów żółtych wojowników. Rzucała ostrymi, szlifowanymi krążkami i piszczała:
  - Rzuć na Marsa, a będzie klasa!
  A z jej bosej stopy znów leci zabójczy dar bardzo nieprzyjemnej śmierci.
  A ilu Chińczyków umiera. Setki, tysiące pod ciosami miażdżącej szóstki.
  Zosia też jest w ruchu. Jeździ jak kobra, nie daje wrogowi najmniejszych szans. A chińska jesień zhakowana.
  Dziewczyna bosą stopą rzuciła ostre trucizną igły i zaśpiewała:
  - Rosyjscy bohaterowie cięci mieczem!
  A wojownik, jakby fala miała się podnieść, a potem opaść.
  Aurora robi krok w stronę wroga i tnie go bez zbędnych ceregieli.
  Zabija Chińczyków i syczy:
  - Moje wielkie bohaterstwo!
  I z jej bosej stopy znowu wylatuje to, co rozbija kawałki na kredki.
  Rudowłosa dziewczyna nie oszczędza Chińczyków. Tutaj od razu wyciąć siedem osób.
  A jej bosa pięta, Generał Niebiańskiego Imperium, złamała jej czoło. On oczywiście umarł.
  Svetlana również porusza się i ścina wrogów. Jej dwa miecze, jak składane nożyczki, przecinają ciała Chińczyków.
  W ruchu dziewczyna zmiażdżyła kilkunastu przeciwników. A ona wzięła dyski bosymi stopami i wystrzeliła je. I odcięła się od wielu Chińczyków.
  Ona jest w dzikim szale.
  Swietłana mówi:
  - Wrogowie nie przejdą!
  Aurora zgodziła się:
  - Oczywiście nie przejdą - bez szans!
  I rudowłosa suka, znowu dziko wyjąca i bijąca Chińczyków mieczami. A wtedy gołe palce ryjówki wypuszczą kilka igieł. Że kilkudziesięciu Chińczyków zostanie wysłanych do następnego świata.
  Oleg Rybachenko, ścinając żółtych wojowników, wziął go i zapiszczał:
  - Unicestwienie umysłu!
  I znowu chłopiec bosymi palcami wyrzucał strasznie zabójcze i śmiercionośne igły.
  A potem zaćwierkał:
  - W moim śnie - zawsze zwycięstwo!
  Margarita, walcząc z wrogiem i ścinając przeciwników, zgodziła się:
  - Nawet bardzo duże zwycięstwo!
  I znowu dziewczyna z bosymi stopami, gdy bierze ją i rzuca śmiercionośną w przeciwnika.
  Tak wielu Chińczyków zostało już zabitych przez ich parę. Tak, i cztery dziewczyny nie mniej.
  Natasza rzuciła bosą stopą domowej roboty granat z pyłu węglowego. Ten wybuchnie, rozrywając chińskich żołnierzy na strzępy.
  A dziewczyna krzyczy:
  - Jestem orłem władzy nad światem!
  Zoya jest również bardzo zwinna w niszczeniu chińskiej armii. Macha mieczami i śpiewa:
  - Jesteśmy dumnymi orłami!
  I znowu coś bardzo śmiercionośnego wylatuje z jej bosej stopy. A Chińczycy to bardzo specyficzne zabójstwa.
  Dziewczyna w dzikiej ekstazie zwinnym i agresywnym ruchem, nie pozwalająca upaść ani jednej igle, bez trafienia.
  Aurora też się porusza. Jej bose stopy rzucają ostre igły. Rudowłosa dziewczyna zachowuje się jak pantera goniąca szakale. Tnie Chińczyków jak trzcinę cukrową.
  I krzyczy na całe gardło:
  - Przyszłość należy do mnie!
  I wystawia język.
  Svetlana eksterminuje także Chińczyków. A jej bose stopy przyspieszają ich szybki ruch.
  Blondynka, jak kobra. I tnie przeciwników bez litości.
  Jej miecze wirują jak wiatrak. I nie pozwól wrogowi zastygnąć w pokoju. Chyba że pokój stanie się całkowity i wieczny.
  Swietłana, odcinając się od Chińczyków, donosi:
  - Nasza forma jest najwyższa!
  A z jej bosej stopy wylatuje śmiercionośne i niezrozumiałe. Jak trafić przeciwników, tak prosto na śmierć.
  Aurora potwierdza:
  - Czysta porażka!
  A tuzin igieł wylatuje z bosej stopy dziewczyny. Tak, tak trafnie, że pięćdziesięciu Chińczyków padło naraz.
  Zauważa to Natasza, siekając wojowników Niebiańskiego Imperium:
  - Twoja wściekłość jest wielka!
  A gołe palce będą uruchamiać dyski.
  Zoya, tnąc przeciwników, woła:
  - Niech marzenia się spełnią!
  A także bosa stopa, jak ześle mordercze zniszczenie.
  A masa Chińczyków zamienia się w trupy.
  Aurora, ścinając żółtych wojowników, śpiewa:
  - Żadnej litości dla wroga!
  A z jej gołej nogi wylatuje coś, co miażdży żółtych wojowników na śmierć.
  I rudowłosy wojownik w dzikim ruchu.
  Swietłana, przecinając grupę wrogów, wzięła ją i zapiszczała, obnażając perłowe, błyszczące zęby:
  - Nigdy nie przestaniemy! Tak więc armia rosyjska narodziła się, by wygrywać!
  A potem dziewczyna bosą stopą rzuca granat węglowy i rozbija przeciwników na krwawe kawałki mięsa.
  Oleg Rybachenko, pokonując Chińczyków, działał zwinnie.
  A chłopiec terminator śpiewał:
  - Rosyjska armia jest stworzona do wygrywania!
  A bosa pięta chłopca w skoku uderzyła mandarynkę w podbródek, dosłownie go miażdżąc.
  Młody wojownik wykrzyknął głośno:
  - Zwycięstwo przyjdzie po nas!
  Margarita, ścinając Chińczyków i odcinając im głowy, zauważyła:
  - Jeśli tam są...
  A dziewczyna bosą stopą rzuciła wiązkę igieł ...
  Oleg Rybaczenko ryknął w odpowiedzi:
  - Kto do ciebie przychodzi!
  A potem bosa stopa chłopca wypuściła chmurę igieł. Natychmiast pobito stu Chińczyków.
  Margarita pisnęła na całe gardło:
  - Będą tacy...
  A jej nagie palce wystrzeliły śmiercionośny bumerang.
  Oleg, wycinając wojowników z Niebiańskiego Imperium, potwierdził:
  - Kto po ciebie przyjdzie!
  A bose stopy chłopca wystrzelą zabójcę i niepowtarzalność. Coś, co miażdży kości Chińczykom.
  I otruć ich.
  Tak, chłopiec nie jest z nieśmiałego tuzina ...
  Natasza zorganizowała przyjęcie z podwójną beczką - ścinając Chińczyków i piszcząc:
  - To nasze dziewczyny!
  A z jej bosych stóp lot jest prezentem całkowitego zniszczenia.
  A dziewczyna syczy:
  - Zamknąć się!
  A jej miecze przecinają głowy wszystkim.
  Zoya tnie przeciwników w ruchu i śpiewa:
  - Moja miłość jest na piątym piętrze!
  I znowu bosa stopa dziewczyny wystrzeli bumerang. I masa żółtych wojowników z otwartymi brzuchami runęła.
  Natasha, ścinając żółte, przemówiła:
  - Miłość? A co z jajkami Faberge?
  I znowu, z gołej pięty uwolniła śmierć.
  Zoya, siekając Chińczyka, zauważyła:
  - A konkretnie już jesteś zdrętwiały!
  I mrugnęła do swojej przyjaciółki!
  Dziewczyny najwyraźniej nie są prostaczkami. A już na pewno nie żaby.
  Bosa stopa Zoyi uwalnia niszczycielski żywioł. I wielu Chińczyków odpada.
  Aurora w ataku. Wyjątkowy i niszczycielski. Tnie wrogów, a jej miecze są jak skrzydła wiatraka.
  Rudowłosy diabeł, w klasycznym ruchu szybkiego ataku. Jeśli naprawdę tnie, to tnie konkretnie.
  I krzycz:
  - Ryzyko to szlachetny cel!
  A z jej bosych stóp znowu prezent dla chińskich much. Każdy zostanie pocięty i zmiażdżony.
  Swietłana w ruchu Miażdży żołnierzy niebiańskiego imperium. Nie daje najmniejszych szans.
  A teraz jej bose stopy są tak wirtuozowskie, a mordercy zostaną odrzuceni. A Chińczycy zostaną tak skoszeni, że będziesz po prostu zdumiony.
  A dziewczyna Swietłana krzyczy:
  - Dumnie unosi się nad planetą...
  I złamała kark chińskiemu dowódcy gołą piętą.
  Oleg Rybachenko, miażdżąc wrogów, śpiewał:
  - Rosyjski dwugłowy orzeł ...
  A spod bosej stopy chłopca leci kolejny dar śmierci dla chińskiej armii.
  Małgorzata, przebijając się przez wrogów i obnażając zęby, dodała:
  - W pieśniach ludu śpiewanych...
  I cytryna węgla odleciała z gołej pięty wojownika, łamiąc przeciwników..
  Natasha obróciła się w powietrzu, ścinając tuzin i pół Chińczyka. Odcięła wielu wrogów i pisnęła:
  Odzyskał swoją wielkość!
  A dziewczyna znów jest w ruchu i tańcu śmierci.
  A jej bose stopy coś wyrzucają, a wrogowie są bardzo konkretnie zabijani.
  Tak, dla Chińczyków to czarny dzień.
  Zoya też je miażdży, kroi na kawałki i piszczy:
  - Wielkość Imperium Rosyjskiego!
  A jej bose palce wystrzeliwują kolejny śmiercionośny bumerang. Co pozbawia przeciwników głów.
  A sama dziewczyna weźmie to i tnie bekhendem.
  Ale w bitwie Aurora nie jest nieśmiała. Jeśli ginie dolbanet, to bez litości. I ciąć jej miecze - zupełnie jak kaci.
  Rudowłosy diabeł ryknął na całe gardło:
  - Naprawdę jestem tylko szatanem!
  I znowu jej miecze wznoszą się i opadają na chińskich wojowników.
  Ognista bestia zaraz zawyje, a z jej bosej stopy odleci granat z trocin.
  Nastąpi eksplozja. A wielu Chińczyków jest już w trumnie.
  Dokładniej, ich zwłoki są porozrzucane wszędzie.
  Aurora będzie piszczeć:
  - Moja wiara to eksterminacja!
  A z jej bosych stóp, jak prezent śmiertelnej śmierci, poleci.
  A czerwona suka to po prostu morderczy dynamit!
  Swietłana, jest też coś, co nie pozwala się nudzić, ale może zabić.
  On to weźmie, wystrzeli bumerang bosymi stopami. I odetnij dużo Chińczyków. Ta dziewczyna jest po prostu temperamentną blondynką.
  A w tej tendencji wojownika jest odcinanie głowy za pomocą ostrej zębatej i płonącej piły.
  A wojownik zaśpiewa:
  - Nie zostaniesz oszczędzony! Będziemy bardzo szczęśliwi!
  I znowu dziewczyna wykonuje bardzo odważne i mądre posunięcia. I łamie przeciwników, nie pozwalając im się rozejrzeć.
  Dziewczyny w ataku na chińską armię. Tną przeciwników mieczami i bosymi stopami wysyłają dary zniszczenia.
  Oleg Rybachenko porusza się jak pantera. I tnie wrogów, robiąc falę za falą. W ciągu jednej sekundy nieśmiertelny chłopiec może zamachnąć się piętnaście lub dwadzieścia razy.
  I zrzucić wielu wojowników z rozciętymi czaszkami.
  Wieczny chłopiec woła:
  - Wymarzony wrak!
  Po raz kolejny jego miecz jest w ruchu i wykazuje tendencję do niszczenia przeciwników.
  Margarita też się skaleczyła i piszczy:
  - Jestem wulkanem śmierci i dam ci rogi jak damy!
  A jej bose stopy rzucają ostre dyski, które zabijają wrogów.
  A dziewczyna krzyczy:
  - Będą nowe zwycięstwa - będą nowi wojownicy!
  A wojownik niszczy wszystkich wściekłym atakiem.
  A jej nagie, wyrzeźbione nogi wydają się wbijać gwoździe w trumnę.
  Natasza ścięła garść chińczyków i pisnęła:
  - Za nasze zwycięstwo!
  A spod jej bosych stóp wyleciał kolejny dar śmierci.
  Zoya tnie również przeciwników. Działa z całą możliwą i niemożliwą agresywnością.
  Oto jej bosa stopa wystrzeliła cytrynę na węgiel. I natychmiast wyrzucono setkę żółtych żołnierzy.
  Dziewczyna śpiewała z uśmiechem:
  - Wezmę konia w zastaw i czeka mnie szczęście!
  I znowu dziewczyna uderzy wroga. I będzie szedł, tnąc wrogów, nie zostawiając im najmniejszej szansy.
  Aurora to czysta bestia w walce. Ta żeńska terminatorka jest po prostu ucieleśnieniem diabelskiego umysłu.
  A jeśli tnie, to tnie.
  A od Chińczyków wylewa się tylko podarte kawałki mięsa.
  Aurora, niszcząc przeciwników, ryknęła:
  - Temperament kobry!
  A potem jej bosa stopa rzuciła prawdziwą bombę. I rozdarło wielu żółtych żołnierzy.
  Swietłana miażdży Chińczyków. Tnie ich mieczami i śpiewa:
  - Przyszłość jest przeszłością, tylko wtedy, gdy jest dobra!
  A teraz zabójczy prezent znów wylatuje z jej bosej stopy. Rozprasza przeciwników. A tam fragmenty rąk, stóp i inne krwawe piany.
  Dziewczyny w walce są takie dzikie, ciągle atakują.
  Ale Chińczyków jest za dużo i dlatego eksterminacja uzależnia. Chociaż miecze i praca.
  W szczególności Oleg zaczął pluć przez słomkę. Do tego dochodzi eksterminacja.
  Spójrzmy prawdzie w oczy, chłopiec jest bardzo chartem. Jego ruchy przypominają kołysanie wahadłem.
  I to po prostu znacznie szybciej niż godziny. I tną miecze bardzo szybko i szybko.
  Chłopak syknął:
  - To jest nasze marzenie, aby wygrać i zniszczyć!
  I znowu jego bose stopy wytrącą śmiercionośny prezent.
  Margarita w szalonym ruchu. Tnie wrogów i krzyczy:
  - Będzie zwycięstwo, wiem na pewno!
  A dziewczyna rzuci śmiercionośny granat.
  I rozerwij części żółtych wojowników.
  Natasza też jest w ruchu. Nie zna barier i nieśmiałości. Jej miecze ścinały przeciwników. I wykonaj potrójny młyn.
  Wtedy dziewczyna mówi:
  - Wielka kaskada!
  A bosa stopa rzuca bumerangiem. Tuzin Chińczyków pozostaje bez bramek. Oto wojownik, który sobie z nimi radzi.
  Zosia też jest w ruchu. Miażdży przeciwników i piszczy:
  - Walcz krwawo i sprawiedliwie!
  Jej bosa stopa jest w ruchu, coś rzuci. I rozerwij masę wojowników niebiańskiego imperium.
  Aurora też się porusza. A także prowadzi zniszczenie Chińczyków. I robi to, jakby grabił pędzlem.
  I ryczy:
  - Trend Banzai!
  I granat znów leci z jej bosej stopy. I rozbije wielu złamanych wrogów.
  Swietłana również bierze udział w bitwie. I nie poddaje się bez większych ceremonii. I miecze jak cięcie. I bosymi stopami weźmie to i puści. I z niego wychodzą takie błyskawice energii.
  Aurora zachęca swoją przyjaciółkę:
  - Jest kontakt!
  Swietłana, przecinając dowódcę Chin na pół, potwierdziła:
  - Jest kontakt!
  I obie dziewczyny zderzyły się ze sobą bosymi piętami.
  Aurora znów jest w ruchu. Imponujący i niepokonany. Nie zna słabości i wątpliwości.
  Jej miecze przecinały ludzkie ciało.
  Rudowłosy diabeł, miażdżąc kolejnego Chińczyka, pyta:
  - Co tak naprawdę myślisz?
  Swietłana odpowiedziała:
  - To prawda, koncepcja jest względna!
  Aurora roześmiała się i zauważyła:
  - Tak to jest prawda!
  I kolejny granat wyleciał z jej bosej stopy. I jak uderzyła wrogów. Od Chińczyków tylko kawałki podartego mięsa leciały w różnych kierunkach.
  Swietłana zauważyła z uśmiechem:
  - Tak to jest z naszym zabijaniem i tworzeniem!
  A dziewczyna także rzuciła bosą stopą dar śmiertelnej i bezlitosnej śmierci.
  Natasza, miażdżąc Chińczyków mieczami, logicznie zauważyła:
  Oni mają swoją prawdę, my mamy swoją!
  I kolejny granat wyleciał spod bosej stopy dziewczyny.
  Zoya chętnie się z tym zgodziła, siekając wroga na małe kawałeczki:
  - Każdy ma swoje. I bardzo wielka prawda!
  A z jej bosej stopy znów leci niezwykle śmiercionośna. I rozdzieranie miąższu granatu na małe kawałki.
  Natasza logicznie zauważyła:
  - To nam dała nauka i bogowie!
  Zoya, niszcząc przeciwników, zgodziła się:
  - Dużo dała!
  A jej bosa stopa znowu rzuciła kilka dysków. I uderzyć grupę przeciwników.
  Natasha zauważyła, obnażając zęby:
  - Jednak trend!
  A jej nagie palce rzuciły kolejny tuzin igieł. Pokazali zabójczą i dziką politykę.
  Dziesiątki tysięcy Chińczyków zostało już zabitych. Szóstka wykonała świetną robotę, tworząc alternatywną historię.
  I oczywiście dziewczyny i chłopak to bardzo duża i kolosalna siła!
  . ROZDZIAŁ 14
  Chińczycy otrzymali okrutną lekcję, dopóki nie zaatakowali, genialny chłopiec Oleg Rybachenko napisał kolejne arcydzieło;
  CZAS NA PREZENT!
  PROLOG
  W przeddzień Nowego Roku stolica Moskwa wygląda jak gigantyczny ul hojnie pokolorowany światłami. Wszyscy spieszą się, aby dokończyć liczne rzeczy, które nagromadziły się w ciągu roku, aby zanurzyć się w słodkim wirze świątecznej zabawy.
  A młody Alex ze swoją dziewczyną Angeliną musiał się kręcić, dostarczając liczne prezenty. Lepki, brudny śnieg skrzypiał pod filcowymi butami, w bawełnianym kożuchu Dziadka Mroza było gorąco, a pod włóknistą brodą rumiane, pozbawione brzytwy policzki młodzieńca piekły od słonego potu. Angelina, w przebraniu śnieżnej panny, jest trochę łatwiej, choć po dwudziestym domu nie zaczynasz w przenośni spadać z nóg.
  Ale jak odrzucić możliwość zarobienia dodatkowych pieniędzy jako noworoczna para?
  Brakuje pieniędzy na nowe aktualizacje, a stypendium jest bardzo małe, po szalonych cenach...
  - To ty kudlaty gdzie chapaet? - Usłyszałem niezdarny głos.
  Latarnia nagle zgasła, aw ciemności migotały złowrogie cienie. Brodaty, wąskooki bandyta potrząsnął długim sztyletem, a za nim kilkoma kolejnymi, wyglądającymi jak diabły uciekające z zaświatów.
  - Tnij niewiernych! - Brzmi, męcząc bębenki, paskudnie, jak zgrzytanie zardzewiałej piły o betonowy głos.
  Co prawda, zgodnie z hollywoodzkim scenariuszem, para musiała wstać i od razu ogłuszyć wściekłych bandytów, ale życie jest bardziej prozaiczne. Alex i Angelina dali gęś. Oczywiście są młodzi, wysportowani, ale ciężkie torby z prezentami za plecami i obszerne szaty bardzo utrudniają bieganie...
  Za nim słychać ciężkie opary, brudne maty, tu młody człowiek został uderzony sztyletem w plecy, rozciął sobie płaszcz...
  Szary przedmiot przelatuje pod stopami uciekających uczniów, wygląda na to, że to szczur z błyszczącym (pali się lont!) ogonem. Angelina piszczała: nie lubiła jednak szczurów, co właściwie było o wiele straszniejsze...
  Zadudniło! Asfaltowy chodnik, gwałtownie wznosząc się, uderzył w twarz, a ciało natychmiast przeszył ostry, rozdzierający komórki ból...
  OSTATNIA SZANSA LUDZKOŚCI
  Kiedy zbliża się tak niezliczona armada, jest to przerażające, z daleka wydawało się, że pełza wielobarwna, mieniąca się mgławica. Co więcej, każda iskra to zaciekły demon lub drżący duch wywołany magią czarnoksiężnika-nekromanty. Front rozciągnął się na kilka parseków, w takiej skali, że nawet flagowe ultrapancerniki wyglądają jak ziarnko piasku na Saharze.
  Konfederacja ludzi wraz z innymi rasami zamieszkującymi metagalaktykę przystąpiła do decydującej bitwy.
  Jest tu tak wiele statków, z niesamowitą, choć w większości przypadków tylko utrudniającą skuteczną walkę, różnorodnością. Cóż, na przykład statek kosmiczny w formie klawesynu lub z długimi lufami zwiniętymi w wycior zamiast strun harfy, czy nawet kontrabas z prostokątną wieżyczką czołgową . To może i robi wrażenie na osobach o słabych nerwach, ale jest bardziej prawdopodobne, że wywoła śmiech niż strach, zwłaszcza wśród wyrafinowanych wojowników.
  Ich przeciwnikiem jest imperium bezczelnie twierdzące, że jest mocarstwem uniwersalnym. Wielka Trumna, gdzie wszystko jest oddane na służbę wojny, głównym hasłem jest skuteczność i celowość. W przeciwieństwie do Koalicji statki kosmiczne z trumnami różnią się jedynie rozmiarem. A forma jest prawie taka sama - bardzo drapieżny wygląd, ryby głębinowe. Może z jednym wyjątkiem: wyglądającymi jak grube, odlewane ze stali sztylety - annigelany.
  Gwiazdy w tej części kosmosu nie są zbyt gęsto rozrzucone po niebie, ale są kolorowe, osobliwe w swoim zasięgu światła. Z jakiegoś powodu, patrząc na te luminarze, pojawia się smutne uczucie, jakbyś patrzył w oczy aniołom, że potępiają żywe istoty wszechświata za ich podłe, naprawdę dzikie zachowanie.
  Armia Grobzagonatu nie spieszyła się na spotkanie, tylko oddzielne mobilne jednostki, szybko, korzystając z przewagi szybkości, zaatakowały wroga, zadały uszkodzenia i wycofały się. W odpowiedzi próbowali spotkać się z nimi ogniem zaporowym, ale bardziej zwinne i zaawansowane technologicznie trumny działały znacznie skuteczniej. Miny wybuchają jak po detonacji, wybuchając gejzerem fragmentów krążownika i niszczycieli. Ale tutaj można było zrzucić i grubego zwierza. Jeden z ogromnych pancerników konfederacji ludzi został zestrzelony, statek gęsto dymi, a na pokładzie gigantycznego statku kosmicznego "Stalingrad" panuje zamieszanie.
  Próbują go ratować z całych sił, skóra dziewcząt i chłopców dosłownie złuszcza się od okropnego upału. A w powietrzu, jak fashionistka, rozpylono wodę różaną, zareagowała cząsteczka azotu i tlenu, podnosząc już i tak wygórowaną temperaturę dla człowieka. Tutaj dziewczyna upadła na kolana i pochylając się, całuje amulet Peruna, kropelki łez wyparowują, nie zdążywszy dotrzeć do grubej metalowej powłoki. Oto śmierć, młody człowiek, który pół godziny temu próbował ją podnieść, upada na podłogę i płonie, czerwone mięso odchodzi od kości...
  Robot bojowy, krople lubrykantu upuszcza z szerokiego pyska, wydaje się, że ta maszyna ryczy, doświadcza udręki, wysyłając modlitwę do elektronicznych bogów, opartą na kodzie binarnym. System wentylacji psuje się, zamieniając się w coś w rodzaju małych, ale licznych czarnych dziur, ryzykujących wchłonięcie wszystkiego i wszystkich.
  Oto dwie urocze wojowniczki, bezskutecznie trzymające się rękami moździerza abordażowego, próbując opóźnić śmierć. Ich delikatne, różowe twarze są zniekształcone, a ich piękne rysy zniekształcone przez nieznośny ból. Ale ciśnienie tornada ssącego wzrasta. Odrywa sobie palce, z naderwanych mięśni i ścięgien tryska szkarłatna krew , a dziewczyny wpadają do maszynki do mięsa. W locie rudowłosa dziewczyna zderza się z młodym mężczyzną, wbijając swoją lisią głową w brzuch.
  Udaje im się uśmiechnąć do siebie przed wyjazdem do miejsca bez powrotu. Inna kobieta, już bardziej niż na wpół zwęglona, narysowała płonącą ręką na ścianie: "Odważny raz umiera, ale żyje wiecznie, tchórz raz żyje, ale jest martwy na zawsze". Niebieskawo-zielony płomień dodaje ciepła, obejmując zachwycające ciało, godne najbardziej prestiżowych podium jeszcze kilka chwil temu. Tutaj dziewczęce kości są odsłonięte, a silne mięśnie, stwardniałe od dzieciństwa, kruszą się w biały popiół.
  Pancernik płonął mocno, wyrzucając opalizujące bąbelki powietrza w próżnię, po czym eksplodował, rozbijając się na wiele fragmentów.
  Hipermarszałek Grobzagonath Prince "Giant Mace" rozkazał:
  - Przesuń naprzód pięć milionów osiemset pięćdziesiąt tysięcy superfregat, a także wytrzymałe annigenowe lotniskowce. Niech horda wszechświatów rzuci się na plecy wroga!
  Fregaty próbowały utrzymać formację, ustawiając się w oddzielnych liniach. Krążowniki rakietowe i chwytaki wraz z myśliwcami tworzyły rodzaj gęstej siatki. Początkowo próbowali zbombardować wroga z dużej odległości, używając broni, która nie jest już nowością we wszechświecie, ale niezwykle niszczycielską: pociskami termokwarkowymi. Jak taktyka bokserska wielkiego punchera: Zadaj długie uderzenie lewą ręką i trzymaj partnera na dystans. Okręty koalicji cofnęły się, tylna straż części statków gwiezdnych ruszyła do przodu, próbując przedrzeć się na pole bitwy na czas. Trumny wykorzystując swoją przewagę w organizacji i zwrotności, jak kat z siekierą, przecinają luźniejszy szyk sił przeciwnych. Wśród tych, którzy próbowali zaatakować kosmitów, straty rosły.
  Diabelska piękna generał, księżna de Furia, pędzi na swoim szybkim lotniskowcu annigen. Jest to taki bojowy statek kosmiczny, który w przeciwieństwie do konwencjonalnych krążowników zamiast dział ma emitery antenowe, które użyte w walce niszczą swoim działaniem pancerz wrogich statków. Nadchodzą fale grawioplazmatyczne, szybko przemykające przez próżnię. Czarna przestrzeń z ich zalewających przestrzeń ruchów jest zabarwiona jak woda z rozlanej benzyny. Akcja jest bardzo destrukcyjna. Wypaczają broń kosmitów, którzy bezskutecznie próbują im się przeciwstawić, powodują zakłócenia w naprowadzaniu komputera, a nawet przy dużej intensywności powodują detonację zapalników anihilacyjnych pocisków termokwarkowych. Wrogie statki kosmiczne są jak ryby pod warstwą oleju silnikowego, niektóre z nich nie są wykonane z metalu ani ceramiki, ale pochodzenia biologicznego i całkiem realistycznie wiją się w najstraszniejszych konwulsjach.
  Tutaj kolejny z pancerników zaczyna się kruszyć, płonąc, jakby wielki statek o średnicy w poprzek Kanału zbudowany był z kostek domina oblanych benzyną. O stratach wśród mniejszych statków nie ma co mówić. Koalicja kosmitów i ziemian wyraźnie ustępuje, najwyraźniej najnowsza broń stalzanów - emitowana grawioplazma, dosłownie zaszokowała siły kosmiczne kilkuset imperiów.
  Hrabia de Barsov kontroluje ogień, przesuwając palce przed skanerem w określonej kolejności. Zewnętrznie trumna Generał Sześciu Gwiazd wygląda jak potężna, heroiczna postać mężczyzny o tygrysiej twarzy w paski. Agresywnie przystojna bestia, ale to zła piękność - Lucyfer. Grobzagon uśmiecha się gniewnie, zadając bezlitosne ciosy. Czuje zamieszanie motłochu zebranego z kilku galaktyk. Cóż, niech zbiją się jeszcze bardziej, wzmogą panikę. Kiedy główne siły Bezlitosnego, grobowego imperium wejdą do bitwy, dla niektórych nastąpi zwycięski, radosny koniec, a dla innych smutny koniec.
  Koalicja działa nieco chaotycznie, zamiast zorganizowanego odparcia, niejasnych manewrów, nawet dwa wielkie pancerniki, mimo kosmicznych odległości, oślepione, popłynęły ku sobie, potem z rykiem, za pomocą fal grawitacyjnych, boleśnie wydzielających się w uszach blisko rozmieszczonych myśliwców zderzyły się.
  Pękały w nich przegrody, miażdżono przedziały bojowe, kabiny koszarowe, hale treningowe i rozrywkowe. Wszystko działo się z prędkością przypływu, wystarczająco szybko, by zabić wszelkie szanse na ucieczkę, ale wciąż boleśnie wolno, dając milionom uwięzionych żywych istot szansę poczucia koszmarnego strachu przed nieubłaganą śmiercią.
  Oto hrabina wyścigu żetonów, bardzo podobna do bukietu fiołków z różowymi żabimi udkami w złotych lokach, akceptuje bolesną śmierć, wyznając... swojemu bojowemu emiterowi. Komputerowy hologram odczytuje modlitwy i odpuszcza grzechy w szybkim tempie. Taka jest religia tego wspaniałego narodu, wasza zaawansowana technologicznie broń pełni rolę kapłana, uważa się za nią tylko inteligencję cybernetyczną, która ma wystarczającą świętość i czystość, aby służyć jako pośrednik między żywym organizmem a Wszechmogącym Bogiem. Ostatnie słowa kapłana-emitenta brzmiały:
  - Świat nie jest pozbawiony uroku, ale obrzydliwości nie składa się w ofierze Bogu!
  Księżna de Furie to smukły i wysportowany poplecznik drużyny w specjalnym trybie, skompresowanym kodzie mowy, który pełni podwójną rolę. Pierwsza tarcza szyfru z możliwych podsłuchów zespołu. Drugi impuls magotelepatyczny.
  Krążowniki, niszczyciele, brygantyny, a nawet jeden statek kosmiczny, to statki uszkodzone lub całkowicie zniszczone przez jej statek kosmiczny. De Furia logicznie zauważa:
  - Odwaga może zrekompensować niewystarczający trening, ale trening nigdy nie rekompensuje odwagi!
  Ich chwytak już prawie do granic możliwości zdewastował energię termokwarka (na razie jego wykorzystanie nie jest tak doskonałe) iz niepokojem czeka na komendę. Wiele setek tysięcy wrogich okrętów głównych klas zostało już zniszczonych, bitwa toczy się na najszerszym froncie.
  Rozkaz został wydany, pospieszyli, zorganizowali odwrót w celu naładowania na stacjach ładunkowych - specjalnych kontenerach statków kosmicznych.
  A Książę "Giant Mace" rzucił do bitwy nowe siły:
  W szczególności jego osobisty okręt flagowy ultra-pancernik "Bestia".
  Następnie dwaj inni giganci "Shock and Awe" i "Red Noose" ruszyli do przodu. Rozlokowali się w dziesiątkach tysięcy dużych i małych dział i emiterów. Ponad nimi migotało kilka warstw ochronnych: macierz grawitacyjna, pola magoprzestrzenne (materia przepuszczalna tylko w jednym kierunku), reflektor sił. Wszystkie urządzenia cybernetyczne pracowały na podpoziomowej teoplazmie, co dawało odporność na zakłócenia. Jednocześnie zastosowano ogromne radary, które same tworzyły jezuickie zaczepy dla elektroniki wroga.
  Jakby na zboża spadł śmiertelny grad, spadły "dary" niosące śmierć... Trzech gigantów próbowało rozproszyć się szerzej, aby jak najskuteczniej eksterminować wroga. Są praktycznie niewrażliwi, jak piorun kulisty, latają, palą puch topoli fruwający w przestrzeni, taki jest ich zabójczy wpływ na statki kosmiczne kosmitów. Zmusić ich do wycofania się w panice. Niezliczone moduły ratunkowe w kształcie pigułek rozrzucają się po próżni, a coraz więcej z nich drży od eksplozji rakiet jak boje na wzburzonym morzu. Jak dotąd trumny nie zwracają na nie uwagi, łamią się przede wszystkim niebezpiecznymi i silnymi, wtedy będzie można wykończyć kosmitów, którzy z przerażenia stracili resztki rozumu. Bitwa nie jest jeszcze wygrana, wojska Bezlitosnego Imperium również ponoszą jednak znikome straty w porównaniu z wrogiem.
  Ale jednocześnie na płonących statkach kosmicznych nie ma zgiełku i paniki. Ewakuacja przebiega bardzo sprawnie, jakby to nie były żywe organizmy, a bioroboty. Co więcej, odosobnieniu, jakby szyderstwu ze śmierci, towarzyszą waleczne pieśni.
  A oto annigen-nośnik de Furii: taki specjalny nośnik plazmy grawitacyjnej, który okazał się nieoczekiwany pod względem niszczycielskiej mocy. Ładowanie energii zniszczenia odbyło się niemal natychmiast i ponownie w bitwę.
  Statek kosmiczny nabiera maksymalnego przyspieszenia, księżna trzyma się nawet stabilizatora, przez prześwitujący materiał kombinezonu widać, jak jej duże bicepsy są napięte, nie po kobiecemu. Ona i inni członkowie załogi muszą starać się nie upaść na plecy. Księżna z głową tygrysa jest nie do podrobienia, niczym wojowniczka z komiksu, oczy ma przenikliwe, bardzo jasne, długie i gęste włosy powiewają w nadciągającym powietrzu.
  Aż trudno uwierzyć, że ta bohaterska dziewczyna ma już za sobą dwieście cykli. Jak świeża i czysta jest jej twarz, bardzo ruchliwa, czasem z wściekłym wyrazem, czasem wręcz przeciwnie, anielska lub figlarna. Ma za sobą wiele bitew, ale nigdy nie wydawała się nimi zmęczyć. Każda nowa walka to coś wyjątkowego, ze swoim nieopisanym pięknem i bogactwem obrazu, ekscytującym rytmem.
  A teraz mają najnowszą broń pod względem zasady działania, przed którą wróg raczej nie będzie w stanie znaleźć skutecznej ochrony, przynajmniej do ostatecznego zwycięstwa Grobzagonatu.
  Jak bezradny jest pancernik rasy Phizt. Oślepiony, gubiący kierunek. Wirowanie z dyskiem wystrzelonym przez sportowca, którego części składowe po kilku chwilach rozpryskiwały się po przestrzeniach galaktyki. Albo kolejna niefortunna ofiara, trzy niszczyciele ginące jednocześnie w ramionach grawioplazmy, statki drżą i rozpłaszczają się, jak narybek rzucony przez fale na palący piasek.
  Baron de Alligator, poprawiając celowanie emiterów (i nie bez powodzenia, z nowego spalonego krążownika pozostały tylko monobloki), zauważył z żalem:
  - Łatwo jest zabić, trudno wskrzesić i generalnie nie da się żyć bez przemocy!
  Defuria, kierująca swoją grupą statków kosmicznych, wypuszczająca kolejny strumień zniszczenia i wyglądająca jak statek przerobiony z transportu towarowego, jest również uwikłana w sieć plazmy, co wskazuje:
  - Śmierć, jako wierny przyjaciel, na pewno nadejdzie, ale jeśli chcesz wybrać się na dłuższy spacer z kapryśnym życiem, udowodnij swoje oddanie umysłowi i odwagę!
  Hrabia de Barsov szczekał ochryple, kontynuując swoją dowcipną wypowiedź:
  - Prawa nie są pisane dla głupców, ale otrzymują również sankcje za ich naruszenie dla tych mądrych ludzi, którzy napisali te prawa!
  Zorganizowany opór różnorodnej armady został przełamany. Ucieczka w kosmos przypomina choćby zawalenie się góry, to tornado, które natychmiast objęło ławicę muszek, powalając i podnosząc wszystkich na raz... Rozpoczął się pościg. Jak stado wilków pędzące stado owiec. Tylko trumny są o wiele wredniejsze, bardziej bezlitosne niż wilki. Dla nich nie jest to nawet kwestia przetrwania, ale wykazania się nieugiętą wolą i bezwzględną furią. Ścigaj, dręcz, nie odpuszczaj. I choć wiele dzieci nie będzie czekać na swoich rodziców (a tu zgromadziły się stwory od tej samej płci do kilkunastu płci), ale matki, ojcowie, neutralni, ich synowie, córki i kto wie kto jeszcze... Cóż za męstwo w takim morderstwo, kiedy nawet strzelanie do kuropatw wymaga więcej wprawy i wysiłku. Szczątki zalały przestrzeń i spadły na luminarze, powodując zakłócenia koronalne, protuberancje i wiry plazmowe na powierzchni. Poszczególne gwiazdy zmieniają nawet kolory z powodu wielu obcych obiektów, które spadły na ich powierzchnię. Nie wszyscy zrozumieją, ale ci, którzy mają serce: to jest szczególnie straszne, jeśli stworzenie, które ma osobowość, płonie żywcem, a osobowość to cały irracjonalny i nieprzewidywalny świat.
  Nawet próżnia może płakać, z takiej pogoni...
  Pierwszoklasiści Alex i Angelina widzieli to wszystko, i to nawet nie jak w filmie, ale wszystko naraz, w wielu punktach i szczegółach, kiedy wszystko wchodzi, wypełniając umysł kalejdoskopem percepcji.
  Wtedy zauważyli, że jeden z ludzkich statków kosmicznych - brygantyna o zarysach małego delfina, porusza się w kierunku... W stronę uśpionego kwazara, świecącego wszystkimi kolorami tęczy. Coś powiedziało studentom, że to kwazar, nawet jeśli nie z takimi promieniami, które palą wszystko, co żyje. Ale nawet w zredukowanej formie skrywał śmiertelne niebezpieczeństwo dla wszystkiego, co materialne. A ta brygantyna wyglądała na odważne samobójstwo.
  Annigenos pod dowództwem księżnej de Furia otrzymał rozkaz: "Przechwyć, ziemski statek kosmiczny!". A trzy ogromne tysiące żołnierzy i dziesiątki tysięcy robotów bojowych na pokładzie, prawie nieuszkodzone, rzuciły się za brygantyną.
  Jakby drapieżne rekiny goniły małe kaczątko dławiące się w wzburzonych wodach szalejącego oceanu.
  Alex nagle poczuł, że może nie tylko szybować, ale i się poruszać, krzyknął do swojego przyjaciela: "Niech anioł pójdzie za nimi". Dziewczyna odpowiedziała: "Tak, czuję, że mogę".
  Niech Michaił Bojarski śpiewa: "Chociaż ciało bez duszy nie jest ciałem, ale jakże słaba jest dusza bez ciała!" Może to prawda, ale... Duch może wstąpić w czyjeś ciało i przejąć nad nim kontrolę, objawić się w bajecznej mocy...
  Z trzech sztyletów wyleciały płonące strumienie niszczycielskiego promieniowania i wydawało się, że ludzka brygantyna, prowadzona przez waleczną kapitan Alenę Snegovę, nie ma najmniejszych szans. Już fale magoplazmatyczne wbijały się w kadłub, deformując srebrzysty pancerz, zmuszając lufy lekkich dział do upadku jak rozgotowany makaron. Członkowie załogi odczuwają straszny ból, rozpadają się kombinezony bojowe, skóra się łuszczy, oczy ślepną... Wydaje się, że nie ma szans... Brygantyna zaczyna świecić, pozostawiając za sobą dymiący pióropusz z kawiorem antymaterii.
  Ale w tej ostatniej chwili, kiedy wpadasz w beznadziejną otchłań piekła niebytu, dwa annigenowe nośniki znajdujące się na bokach, nie odwracając się, wprowadzają promieniowanie do środkowego.
  I zaczęło się, opalizujące fale przeszły przez centralny sztylet, automatyka przełączyła się na ochronę. A ludzki statek, który na tle olbrzymów wydawał się malutki, tracąc części swojej struktury, uciekł z opalizującej sieci magoplazmatycznej.
  Alex siedział w ciele barona de Alligator, a Angelina osiodłała świadomość hrabiego de Barsov. Zwykli trumniarze, podobnie jak oficerowie, mają zwyczaj nie dyskutować o rozkazach dowódców, ale je wykonywać. Jeśli hitlerzy w ciałach, korzystając z pamięci swoich "koni", nakazali zmianę obiektu ognia, to... Więc jest to konieczne. Jak głosi główna zasada Grobozagonatu: "Przysięgam bezwzględnie być posłusznym Hiper-Imperatorowi, jemu osobiście, jak również każdemu szefowi przez niego wyznaczonemu!".
  Rozkaz został wydany i jest wykonywany... Ale osobowości tragarzy nie chcą się pogodzić z faktem, że bezcielesne dusze młodych więźniów zawładnęły ich ciałami. Rozpoczyna się zaciekła walka, aligator i Barsov zamierają, oczy tygrysa błyszczą. Zlecenie zostało już wydane i będzie realizowane do odwołania...
  Jednak brygantyna otrzymała już śmiertelne rany, jeszcze tylko trochę... Alena Morozowa ostatkiem sił chwyta się cienkiej nici świadomości. Jej garnitur wraz z mundurem jest zwęglony, a płomienie okrutnie pieszczą jej już zupełnie nagie ciało. Skóra pokrywa się dużymi pęcherzami, a następnie łuszczy się. Odpadają kawałki peleryny... Jeszcze trochę...
  Tutaj jest to cienki ogon kwazara, do którego musi dostać się jej brygantyna, a raczej to, co z niej zostało ... Osobowości aligatora i Barsowa już powróciły, magoplazma jest ponownie przecięta ... Spalone kości Aleny rozpadają się, a jej świadomość zostaje wypalona w czarny lejek... I przez nieznaczny ułamek nanosekundy, ostateczne zniszczenie, fragment brygantyny dowódcy wlatuje do Probomeranu kwazara...
  Wszystko nagle się zatrzymało, jakby w ogóle się nie zaczęło. Armada Purpurowej Floty Konstelacji zamarła, a jej przeciwnicy natychmiast zniknęli. Wyglądało to jak skrzydła, a łapy kosmicznych sępów były przyklejone do przestrzeni i nie mogły się ruszyć. A jednocześnie nikt nie odczuwał najmniejszego drżenia czy wstrząsu. Wszystko, co się wydarzyło, wykraczało poza zakres zwykłej fizyki.
  Księżna de Furie warknęła gwałtownie:
  - Kto to jest, spoko, że udało się nas zatrzymać?
  Genhir Wilk spojrzał z nieskrywaną nienawiścią:
  - Nie mam pojęcia... W zasadzie to jednak niemożliwe... - Generał trumniarz zniżył głos, najwyraźniej przerażony do szeptu, zdradziło go nerwowe bieganie dookoła z lodowatymi oczami - dodał . - Nasz agent poinformował, że z czasem ziemia potrafi rzucić żart.
  Księżna spokojnie, wręcz lekceważąco odpowiedziała:
  - To oczywiście jest irytujące, ale nikt nie jest w stanie zabronić żywym jednostkom walczyć, a nam stoczniom trumiennym wygrywać!
  Aligator ziewnął wyzywająco i wrzucił do ust coś, co wyglądało jak mocno przyprawiona kanapka. Gładząc niesforną sierść tygrysicy- adiutantki, energicznie przeżuwając kulinarny wyrób z głośnym chrupnięciem, ale jednocześnie zupełnie zrozumiałym i mocnym głosem, podsumował:
  - Niedokończony wróg jest jak nieleczona choroba - spodziewaj się komplikacji!
  Obok zmaltretowanych dusz Angeliny i Alexa, jak z lodowej dziury, wyłoniła się promienista substancja ducha Aleny. Twarz wyzwolonej duszy jaśniała jak słońce. Widząc niezrozumiałe spojrzenia innych uczniów, dziewczyna-kapitan wyjaśniła z radosnym entuzjazmem:
  -Wygraliśmy! Zagrożenie dla ludzkości zostało wyeliminowane, zarówno to, jak i, miejmy nadzieję, przyszłe wyzwania.
  Angelina mruknęła zdezorientowana:
  - I jak?
  Alenka zaczęła wyjaśniać:
  - Wielki naukowiec Paweł Karpow odkrył, że czas ma strukturę podobną do płynącej, bezkresnej rzeki z wieloma milionami niezależnych strumieni. I że można, stawiając rodzaj falochronu, wpływać na bieg konkretnego strumienia. Niestety zmarł, ujawniając tym samym do końca mechanizmy oddziaływania, a drugiego takiego geniusza nie było. Ale oto jeden ze sposobów na stworzenie takiego falochronu został przez niego ujawniony. Jeśli wyrzucisz energię uśpionego kwazara w pewnym zakresie i tylko dokładnie podczas obchodów północy na planecie Ziemia Nowego Roku, to uwolniona energia spowoduje rodzaj przypływu w przeszłości planety i podwojenie upływ czasu nastąpi w Układzie Słonecznym...
  Alex był zdezorientowany i mrugając eterycznymi powiekami, szepnął:
  - A jakie to będzie miało znaczenie?
  Wojowniczka Alena wyjaśniła:
  - Wszyscy ludzie w Układzie Słonecznym otrzymają dodatkowy rok życia, co oznacza, że Paweł Karpow będzie miał czas na dokończenie swoich wyjątkowych odkryć... A raczej już ma, przed nami nie ma wrogiej armady!
  Angelina wykrzyknęła z dreszczem:
  - Zniszczyłeś je wszystkie!
  Kapitan brygantyny uśmiechnął się czule i mrugnął w odpowiedzi:
  - Myśle że nie! Tylko falochron umieszczony w rzece czasu zakręcił dla nich chronologiczny bieg. Oznacza to, że trumny będą żyły wiecznie, w jednej pętli czasowej, przeżywając ten sam rok nieskończoną ilość razy!
  - I my? Alex zapytał.
  - Wrócisz do swoich czasów i mam nadzieję, że następnym razem nie pójdziesz ulicą z bandytami...
  Młody mężczyzna i dziewczyna obudzili się stojąc tuż przed kurantami Kremla, na Placu Czerwonym. Gigantyczny zegar zaczął wybijać północ miarowo i majestatycznie.
  Nadszedł Nowy Rok.
  . ROZDZIAŁ 15
  Po przerwie wznowiono działania wojenne. Chińczycy spróbowali ponownie, zbierając siły do ataku na odległe posiadłości Rosji.
  Tym razem szóstka wzięła trochę bardziej nowoczesnej broni.
  W tym przypadku cała szóstka wspięła się na IS-7 z magicznymi niewymiennymi łuskami i nabojami.
  I zaczęli bez zbędnych ceremonii strzelać do armii chińskiej i miażdżyć ją gąsienicami.
  A Oleg Rybachenko również strzelił z armaty i ryknął:
  - Nasze zwycięstwo jest nieuniknione, nie będzie już takie samo jak wcześniej!
  Jednak podczas strzelania, a nawet strzelając po kolei, możesz myśleć o czymś innym.
  Rzeczywiście, dlaczego Władimir Władimirowicz Putin jest tak szczęśliwym politykiem i prezydentem. W szczególności od samego początku nominacji na oficjalnego następcę Jelcyna wszystko szło dobrze.
  Wydawało się, że komuniści i Jabłoko powinni byli działać jako jedna formacja - następca Jelcyna to wróg numer jeden.
  Ale przemówienie się nie odbyło. A Sobczak, który kradł, nie został zapamiętany. Zatwierdzenie odbyło się rutynowo. Chociaż komuniści powinni byli zrozumieć: to ich przyszły grabarz!
  Tak, a Yavlinsky - który próbował pokazać się jako najbardziej opozycyjny polityk, który nigdy nie głosował za budżetem, dlaczego nie sprzeciwił się.
  Po prostu zrobiło się tak dziwnie.
  A potem jakoś się szczęśliwie złożyło. Gwałtowny i głodny Dagestan nie poparł akcji wahabitów, choć zapewne Basajew i Chattab na to liczyli. Opozycja w Dumie nie ścierała się z władzą. Lub użyj czynnika czeczeńskiego.
  Krótko mówiąc, od samego początku wszystko było na korzyść Putina. A opozycja w Dumie nie próbowała wykorzystać wybuchów w Moskwie i Wołgodońsku przeciwko władzy.
  Chociaż komuniści muszą to zrozumieć, są spychani na dalszy plan.
  Jawliński zrozumiał to bardzo późno.
  Oleg strzelał do Chińczyków, rozdzierał żółtych wojowników pociskami.
  I westchnął...
  OK. Myślenie o polityce jest trochę irytujące. Weźmy na przykład Gerdę. Na jednym ze zdjęć jest przedstawiona jako więzień rabusiów z bosymi rękami związanymi z tyłu. A nogi są nawet czerwone, widać to w nieogrzewanym zoo z jeleniem, zbójnik jest zimny, a nogi Gerdy bardzo zimne.
  Biedna dziewczyna, zabrano jej buty, o które błagała królową. A teraz cierpi w niewoli.
  Chłopiec ponownie strzelił do armii niebiańskiego imperium, naciskając bosymi stopami przycisk joysticka.
  Potem poszli w innym kierunku.
  Żyrinowski nie poparł bezpośrednio Jelcyna i nie ma ani jednego nagrania wideo, w którym wypowiadałby się w ten sposób! Z drugiej strony nowe wybory, a nawet na listy partyjne, były dla niego bardzo korzystne. Po przeprowadzeniu wojskowego zamachu stanu Jelcyn uzurpował sobie władzę, stając się pełnoprawnym dyktatorem, formalnie niczym nieograniczonym! Zawieszono nawet działalność sądu konstytucyjnego, a prezydent formalnie uzyskał nieograniczone uprawnienia! W tych warunkach uchwalenie nowej konstytucji szybko ograniczyło władzę dyktatora, który ją utrwalił! Warto też dodać, że według sondaży aż 80 proc. rosyjskiej ludności było gotowych głosować za prezydenckim projektem konstytucji. Dlatego nie można surowo osądzać Żyrinowskiego za popieranie konstytucji. Po pierwsze, inaczej po prostu nie mógłby zostać dopuszczony do udziału w wyborach, a po drugie Władimir liczył na poparcie części licznych zwolenników Jelcyna. Co do nazwy partii, to w ludziach powstało wówczas złudzenie - parlament komunistyczno-faszystowski (termin medialny) został rozbity, nikt nie ingeruje w reformy i wkrótce będziemy żyć jak w Ameryce! W tych warunkach nazwa Liberalno-Demokratyczna była wyborcza całkiem korzystna! Blok wyborczy stał się partią rządzącą: Wybór Rosji, kierowany przez Gajdara! Nikt nie wierzył w szanse Partii Liberalno-Demokratycznej, wielu uważało, że Żyrinowski nie przekroczy nawet progu pięciu procent!
  Tak, wydawało się, że Żyrinowski miał bardzo słabe szanse. A Choice of Russia ma wszystkie atuty w swoich rękach. Tyle że, co może najważniejsze, nie było żadnych realnych osiągnięć w gospodarce. Ale potem w rękach ogromnego aparatu propagandy i zasobów administracyjnych. Doświadczenia Kazachstanu i innych krajów pokazują, że często to wystarczy, aby wygrać wybory, a nawet uzyskać rewelacyjne wyniki!
  Ale Władimir Wołfowicz wykazał się wybitnymi zdolnościami politycznymi: w szczególności udało mu się przekonać otoczenie Jelcyna do swojej lojalności i nie przeszkodziło mu to w zarejestrowaniu się, jak to miało miejsce na przykład w bloku Baburina i kilku innych! Udało mu się zdobyć pieniądze, przekonując sponsorów o swoich perspektywach na płatny czas antenowy (a sam zarabiał na biznesie!). A co najważniejsze, podczas wyborów wykazał się wspaniałym darem przemawiania, po przeprowadzeniu czarującej kampanii wyborczej! Na stronie LDPR można znaleźć stare zapiski z kampanii wyborczej z 1993 roku: to naprawdę mocne przemówienia, w porównaniu z którymi Hitler jest tylko żałosnym cieniem mówcy. Demokraci pokłócili się ze sobą i z dużym opóźnieniem zauważyli wzrost popularności Partii Liberalno-Demokratycznej! Muszę powiedzieć, że socjologowie nie pokazali prawdziwego obrazu, ale taki, jaki chciała zobaczyć władza! Gajdar nazwał Żyrinowskiego Hitlerem i zażądał od Jelcyna wyrejestrowania Partii Liberalno-Demokratycznej. Ale analitycy bliscy prezydentowi donosili, że notowania Jelcyna spadają, a poparcie dla konstytucji spada. W tych warunkach dyskwalifikacja może stwarzać problemy dla władz. Ponadto w 1993 roku nie opracowano jeszcze technologii masowych fałszerstw wyborczych, z wyjątkiem prymitywnego wrzucania kart do głosowania do urn wyborczych, więc wola ludu była stosunkowo uczciwa! Żyrinowski z kolei obiecał uwolnić Ruckiego i innych opozycjonistów!
  Oleg Rybachenko był tutaj rozproszony i ponownie wystrzelił z niezastąpionego pocisku.
  Podczas gdy dziewczyna Margarita bosymi stopami celowała z pistoletu, chłopiec pomyślał i wymyślił.
  Wynik wyborów był rewelacyjny, a na lidera Partii Liberalno-Demokratycznej głosowali zarówno wrogowie reżimu, jak i wielu zwolenników Jelcyna! Partia zdobyła prawie 24 procent swoich 13 członków, zajmując pierwsze miejsce. Jednak ze względu na mieszany system wyborczy Żyrinowski zdobył tylko 60 mandatów, czyli 15 procent Dumy Państwowej, niższej izby parlamentu! Ponadto uprawnienia Dumy Państwowej zostały poważnie ograniczone przez nową konstytucję, tak że w rzeczywistości Żyrinowski nie otrzymał znaczącej władzy. Najprawdopodobniej jego frakcję w Dumie Państwowej można było uznać jedynie za odskocznię do dalszego ataku na władzę! Cóż, sam Żyrinowski był coraz bardziej aktywnie porównywany z Hitlerem! Nawiasem mówiąc, w 1930 roku Hitler zdobył 18 procent głosów, zajmując drugie miejsce w wyborach, ale jednocześnie zyskując znacznie bardziej realny wpływ na władzę. Po pierwsze w Reichstagu była tylko jedna izba, po drugie wybory odbywały się wyłącznie według systemu proporcjonalnego, a po trzecie władza parlamentu była nieporównywalnie silniejsza niż w Rosji! Z kolei Żyrinowski okazał się w dużo gorszej sytuacji: pozory zwycięstwa wzbudziły zbyt duże oczekiwania wyborców, ale realna władza i możliwość zmiany czegoś z gugulkinowego nosa!
  Tutaj oczywiście zaczynają się cuda: Żyrinowski, który wcześniej zachowywał się jak rozważny polityk, nagle stał się impulsywny i skrajnie nielogiczny. W szczególności oskarżano go o hitleryzm, więc wzmacniał antyzachodnią retorykę, budząc obawy, że gdyby doszedł do władzy, rozpętałby trzecią wojnę światową! A niektóre wypowiedzi były zupełnie szalone, w tym użycie bomby atomowej przeciwko Kazachstanowi i innym krajom. W szczególności Żyrinowski zadeklarował nawet, że zrzuci bombę atomową na Tbilisi! Przy tym były pewne osiągnięcia: udało się przeprowadzić amnestię, spełnić obietnice wyborcze.... Ale ogólnie Władimir Wołfowicz nie zdobywał punktów, ciągle wpadając w skandale ... Tak! Oczywiście został sprowokowany, wiele skandalicznych sytuacji stworzyła CIA i przeciwnicy Partii Liberalno-Demokratycznej, przede wszystkim spośród zachodnich demokratów w Rosji, ale mimo to rozważny i pragmatyczny polityk nie powinien był się temu poddawać, a przynajmniej ogranicz możliwość prowokacji do minimum! Na przykład Ziuganow, mimo że od siedemnastu lat nosi laury głównego przeciwnika politycznego Kremla, jakimś cudem uniknął skandali, nigdy nie nastawiał się na wielką i nie ma reputacji skorumpowanego polityk! To prawda, komuniści też mieli moment z wrobieniem Chodorkowskiego, rzekomo głównego finansisty Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej, ale w tym przypadku Ziuganow nie pozostawił żadnych dyskredytujących wypowiedzi. Bardzo ostrożny polityk Giennadij Andriejewicz, czasem nawet zbyt ostrożny! W szczególności w maju 1999 r., kiedy Jelcyn wysuwał kandydaturę Stiepaszyna, komuniści powinni byli ją zablokować i albo wymusić ustępstwa, albo sprowokować rozwiązanie Dumy Państwowej i przedterminowe wybory parlamentarne. Ale Ziuganow wolał nie ryzykować, chociaż gdyby Duma Państwowa została rozwiązana, komuniści zachowaliby nad nią kontrolę, a nawet ją rozszerzyli. Tak, w sierpniu 1999 roku komuniści zaaprobowali Putina bez walki, chociaż fakt, że Jelcyn ogłosił go swoim następcą, wymagał tylko od opozycji wystąpienia jako jednolity front przeciwko tej kandydaturze. Ale Ziuganow uznał, że lepiej iść do urn, korzystając z przywilejów, jakie daje status posła, a fakt, że Putin mógł zamienić się w bohatera narodowego w zaledwie trzy miesiące, nie mógł nawet wejść do głowy najodważniejszemu Kremlowi analitycy.
  Oleg Rybachenko ponownie strzelił do Chińczyka z pomocą bosej stopy chłopca i kontynuował swoje przemyślenia.
  Genialny chłopiec szczerze wierzył, że Żyrinowski nie jest na równi;
  Krótko mówiąc, grudzień 1993 r. był szczytem kariery politycznej lidera Partii Liberalno-Demokratycznej, potem zaczął się upadek, choć początkowo nie był to osuwisko z różnymi wahaniami. Jelcyn też szybko tracił popularność: nie udało się przezwyciężyć kryzysu w gospodarce, wręcz przeciwnie, był on coraz gorszy. Tutaj Żyrinowski popełnił kolejny błąd w obliczeniach, podpisał porozumienie o pokoju i harmonii. Wszak obwiniano go już za popieranie konstytucji, która zalegalizowała ogromną władzę prezydencką (z drugiej strony, co by się stało, gdyby konstytucja nie została uchwalona? Bardzo prawdopodobne, że doszło do wojny domowej!), a potem należało podpisać porozumienie pokojowe. To prawda, że \u200b\u200bŻyrinowski opuścił go jesienią. Ale generalnie bardzo długo zajęłoby szczegółowe opisanie, jakie błędy popełnił lider LDPR i dlaczego nie został prezydentem. Jego głównym błędem jest strategicznie błędny PR! Po wyborach 1993 roku trzeba było wyrobić sobie wizerunek głównego wroga obecnej władzy i Jelcyna osobiście! To znaczy zostać Antyjelcynem, z najbardziej populistyczną retoryką, z krytyką przede wszystkim wrogów wewnętrznych, korupcji, kradzieży i tak dalej! I główne hasło - Gang Jelcyna przed sądem! A przy tym nie gardząc lewicowymi hasłami, społeczną demagogią, obietnicą sprawiedliwości! W szczególności na Białorusi Łukaszenka zdobył ponad 80 proc. w drugiej turze wyborów prezydenckich, co jak na polityka opozycji jest po prostu rewelacyjne ! Ale nie można powiedzieć, że Łukaszenka jest silniejszy oratorsko niż Żyrinowski, wręcz przeciwnie, Władimir Wołfowicz jest znacznie bardziej wykształcony i rozwinięty intelektualnie! Ale Żyrinowskiego zawiódł jego charakter, zbyt agresywny i porywczy, az drugiej strony przekonanie, że otoczenie Jelcyna i sam Jelcyn postawią na niego, wybierając go na następcę. Kto zna historię: prawdopodobnie będą pamiętać związek między Hitlerem a Gindebrunerem, najpierw ostrożny, a potem partnerski! Ale faktem jest, że Gindebrug był bohaterem pierwszej wojny światowej, patriotą swojego kraju i już zgrzybiałym starcem. A Jelcyn, niszczyciel ZSRR i zagorzały wróg imperialnej ideologii, był strategicznym przeciwnikiem Żyrinowskiego. Tak, a świta Jelcyna obawiała się, że młody wówczas i agresywny Żyrinowski zacznie przywracać porządek i wtedy polecą głowy! Otoczenie Jelcyna nie miało więc ochoty pchać Wołfowicza na prezydenta czy premiera, a jego realna szansa na władzę była tylko dzięki zwłokom Jelcyna. Oznacza to, że Żyrinowski musiał przynajmniej na zewnątrz naśladować najwyższy możliwy poziom sprzeciwu wobec reżimu! Aby ludzie myśleli, że nie ma większego wroga władzy niż Żyrinowski, i aby powstało stowarzyszenie: Żyrinowski albo Jelcyn, Żyrinowski przeciw Jelcynowi! Jednak Vladimir Volfovich albo nie miał w swoim otoczeniu silnego analityka i PR-owca, albo nie chciał nikogo słuchać. A może nawet bał się Jelcyna, choć trzeba powiedzieć, że Jelcyn nadal nie jest tyranem, skoro godził się na amnestię i uwolnienie swoich wrogów: Ruckiego i Makaszowa. Tak, a Jelcyn poszedł do rozwiązania parlamentu, ponieważ ludzie niejako dali mu na to zgodę w referendum 25 kwietnia 1993 r. Ponadto egzekucja parlamentu i samego Jelcyna tak go przeraziła, że stracił determinację. Tak więc Żyrinowski mógł równie dobrze stać się jego głównym przeciwnikiem, zwłaszcza że Ziuganow, bez względu na to, jak bardzo ukłuł Jelcyna, otrzymał karę!
  Chłopak ponownie wystrzelił bosą stopą ciężki pocisk za dziewczętami i kontynuował swoje rozmyślania.
  Innym błędem Żyrinowskiego było stanowisko, jakie zajął w sprawie wojny w Czeczenii. Wygląda na nacjonalistę, miał wspierać ustanowienie ładu konstytucyjnego, ale w jakiej formie! Wojna od samego początku szła źle, wojska rosyjskie poniosły ogromne straty, przede wszystkim z powodu zbrodniczej miernoty dowództwa Jelcyna. Co więcej, generałowie z doświadczeniem w wojnie w Afganistanie, na przykład minister obrony Grachev, dowodzili gorzej niż pierwszoklasiści. Nawet dziennikarze uczyli generałów, jak walczyć! To był paradoks!
  W tych warunkach konieczne było zajęcie stanowiska: Jelcyn i jego banda są winni ogromnych strat armii rosyjskiej! Krytyka rządzącego reżimu powinna była zostać wzmocniona, ale jednocześnie bez dotykania armii. Chociaż Grachev też nie powinien był być broniony! Ziuganow zajął optymalną zwycięską pozycję! Krytykowanie Jelcyna, nie kłócenie się z armią, nie wspieranie separatystów. Generalnie Ziuganow wybrał właściwy kierunek działań: maksymalne zdystansowanie się od polityki Jelcyna, konfrontacja. Jednak komuniści w Dumie pierwszego zwołania nie zawsze byli konsekwentni w swoim sprzeciwie. W szczególności nie poparto wniosku Żyrinowskiego o wotum nieufności dla rządu Czernomyrdina. Generalnie komuniści po raz pierwszy głosowali za wotum nieufności dopiero w październiku 1994 r., po Czarnym Wtorku, kiedy bierna aprobata dla polityki gospodarczej Czernomyrdina mogła ich drogo kosztować. W Dumie Państwowej drugiej kadencji, w której komuniści z Ziuganowem na czele stanowili już większość, nigdy (!) nie poddano wotum nieufności! A parlament zatwierdził wszystkich pięciu kandydatów na stanowisko premiera, ale to już inna historia! Osobowość Ziuganowa zasługuje na osobny artykuł, a także dlaczego przegrał z Jelcynem w 1996 roku.
  Wydaje się, że sam Żyrinowski chciał kompromisu z otoczeniem Jelcyna, licząc na to, że przekona oligarchów do swojej lojalności, tak by zainstalowali go jako jedynego zdolnego do powstrzymania komunistów przed objęciem tronu. Problem polega jednak na tym, że otoczenie Jelcyna w tamtym czasie nie chciało zmiany i nie ufało Wołfowiczowi, któremu notabene udało się pogorszyć swoją postawę na Zachodzie. Wielu bliskich prezydentowi oligarchów prowadziło interesy na Zachodzie i zgromadziło tam ogromne długi. Tak, a ceny ropy wynosiły około 10 dolarów za baryłkę, więc był tani gaz, a elity uzależniły się od pożyczek z krajów NATO. A na Zachodzie dali jasno do zrozumienia, że Żyrinowski jest dla nich nie do przyjęcia.
  W tych warunkach stawianie na sojusz z elitą Jelcyna tylko psuło wizerunek lidera Partii Liberalno-Demokratycznej i ingerowało w blok z komunistami i nacjonalistami. Trzeba też powiedzieć, że ciężkie straty armii rosyjskiej, niechęć do pokonania w ogóle nielicznego i niezbyt dobrze uzbrojonego wroga, zmniejszyły popularność haseł bojowych i chęć osiągnięcia szczęścia przez wojnę. Ludzie widzieli, że rosyjska armia nie była gotowa do umycia nóg na Oceanie Indyjskim i podboju Bliskiego Wschodu z jego rezerwami ropy. Tak, teoretycznie zajęcie Bliskiego Wschodu mogłoby dać dużo pieniędzy z powodu petrodolarów i nieuchronnego skoku cen energii, ale nawet jeśli Czeczenii nie da się pokonać... Nastroje pacyfistyczne zaczęły rosnąć, a Zhirik poniósł poważne straty wyborcze!
  Cudowne dziecko znów strzela prosto. Pocisk ze 130-milimetrowego działa rozproszył Chińczyków.
  Margarita powiedziała z aprobatą:
  - Jesteś mądry!
  I zaczęła używać bosych stóp do strzelania.
  A Oleg Rybachenko kontynuował swoje rozumowanie.
  Trzeba jednak powiedzieć, że Ziuganow był niezwykle ostrożny. Na przykład, gdy Borys Fiodorow zasugerował głosowanie za wotum nieufności dla rządu, Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej nie poparła tego. Ogólnie rzecz biorąc, Ziuganow i jego świta traktowali Czernomyrdina bardzo ostrożnie, chociaż ten ostatni kontynuował politykę w interesie oligarchów i demonstrował lojalność wobec Jelcyna. Ale co ciekawe, Ziuganowowi udało się zostać opozycjonistą numer jeden i antyjelcynem. Co więcej, pomogła mu w tym także proprezydencka propaganda, zapewne celowo, bo komunista Ziuganow w drugiej turze jest lepszy od kandydata niekomunisty.
  Partia LDPR zimą i wiosną 1995 roku przeżywała poważny kryzys, opuściło ją kilku posłów, w tym błyskotliwy, charyzmatyczny Marychev.
  Ale wojna w Czeczenii była stopniowo wygrywana, bojownicy również ponieśli ogromne straty, byli wykrwawieni i zdemoralizowani, armia rosyjska posuwała się naprzód. W czerwcu Szamil Basajew zajął szpital położniczy w Budenowsku. W zasadzie takie posunięcie bojowników nic nie dawało militarnie, a pod względem propagandowym było nawet na korzyść partii wojennej... Ale Jelcyn się załamał, najwyraźniej wydarzenia z 3-4 października i przekleństwa milionów Rosjan go powalił i nakazał Czernomyrdinowi przerwać wojnę i rozpocząć rokowania...
  Armia rosyjska jednostronnie zaprzestała działań wojennych. A Duma Państwowa w końcu zebrała wystarczającą liczbę głosów, by uchwalić wotum nieufności dla rządu, żądając dymisji szeregu funkcjonariuszy bezpieczeństwa. Jelcyn ustąpił, zatrzymując tylko Graczowa, ale poddał Jegorowa, Jerina, Stiepaszyna. Tutaj Żyrinowski początkowo zajął właściwe stanowisko: potępił rozejm i głosował za wotum nieufności. A kiedy Czernomyrdin blefował, grożąc poddaniem kwestii zaufania do rządu pod głosowanie Dumy Państwowej (z jednym zastrzeżeniem, jeśli mniej niż 226 głosów na 450 głosów za zaufaniem do rządu, to prezydent jest zobowiązany w ciągu tydzień na rozwiązanie rządu lub Dumy Państwowej), Żyrinowski wykazał stanowczość i gotowość do przedterminowych wyborów parlamentarnych. Zaletą przedterminowych wyborów jest wizerunek męczenników, brak sukcesu - obwinianie Jelcyna i rządu, brak czasu na promowanie kremlowskiego projektu Kongresu Gmin Rosyjskich i partii rządzącej: Naszym domem jest Rosja . I oczywiście inne organizacje - mniejsze!
  Czernomyrdin, zdając sobie sprawę, że blef nie zadziała, a nowy parlament stanie się jeszcze bardziej opozycyjny, wycofał głosowanie. Duma Państwowa po raz kolejny wyraziła wotum nieufności, Żyrinowski działał bardzo agresywnie, ale głosów było za mało. Tutaj trzeba powiedzieć, że Jabłoko się przestraszył, Jawliński nie chciał stracić zalet mandatów parlamentarnych. Ponadto jego rzeczywista ocena nie była wysoka, istniało niebezpieczeństwo po prostu zdmuchnięcia.
  Popularność Żyrinowskiego natychmiast wzrosła, ale Wołfowicz ponownie popełnił błąd, wycofując podpisy swojej partii w ramach procedury impeachmentu. Nieważne, opozycja miała aż 300 głosów, żeby stworzyć komisję do wniesienia zarzutów, ale to popsuło notowania! Żyrinowski po raz kolejny dał sobie powód do oskarżenia się o politykę ugodową, alienującą część rosnącego elektoratu protestu.
  Niemniej jednak rozejm w Czeczenii, który bojownicy bezczelnie naruszyli, różne ataki terrorystyczne, zwłaszcza na Romanowa, ofiary ostrzału doprowadziły do wzrostu bojowych nastrojów w społeczeństwie, a Żyrinowski zaczął zdobywać punkty. Ponadto we wrześniu 1995 roku NATO zaczęło bombardować bośniackich Serbów, wzmacniając nastroje antyzachodnie, co podniosło również notowania Partii Liberalno-Demokratycznej.
  To prawda, że \u200b\u200bŻyrinowski uległ prowokacji, pobił kobietę w parlamencie, więcej niż kilka razy lekko ją przesuwając w ogólnym wysypisku. Potem prasa Jelcyna nagłośniła to wszystko, przedstawiając Żyrinowskiego jako bandytę! Jednak taki fragment może spodobać się niektórym: zwłaszcza tym mężczyznom, którzy cierpieli z powodu kobiet, lub tym, którzy ze wszystkich kandydatów szukali najokrutniejszego dyktatora, mając nadzieję, że on wszystko uporządkuje! W każdym razie "stalinowcy" byli za Żyrikiem.
  Oleg Rybaczenko nadal strzelał. Chłopiec zrobił to, pokonując armię Chin pod dynastią mandżurską i nadal myślał.
  W październiku 1995 roku Partia Liberalno-Demokratyczna zebrała 100 podpisów pod wnioskiem o wotum nieufności dla rządu w Dumie Państwowej, ale Żyrinowski ostatnim razem odmówił temu zamiarowi.
  Muszę powiedzieć, że to był jego błąd i nic nie usprawiedliwia. Po pierwsze, Żyrinowski, wyrażając w przededniu wyborów wotum nieufności, zyskał sympatię elektoratu protestu, który wówczas stanowił większość. Po drugie, głosowanie było skierowane przeciwko głównemu konkurentowi Żyrinowskiego, Czernomyrdinowi, i nie kolidowało z zakulisowymi próbami przekonania Jelcyna i jego otoczenia do uczynienia Zhirika swoim następcą.
  Ponadto Żyrinowski powinien był zrozumieć; że im wyższy wynik uzyska w wyborach do Dumy, tym większe prawdopodobieństwo, że "rodzina" postawi na niego!
  Na ten moment najlepszą taktyką kampanijną było odgrywanie roli opozycjonisty numer jeden, co przewyższyłoby poziom konfrontacji komunistów.
  Żyrinowski na ogół to rozumiał, ale próbował usiąść na dwóch krzesłach i był niekonsekwentny. Nowe wybory były o wiele trudniejsze niż stare! Po pierwsze, inaczej niż w 1993 roku, nie mieli możliwości pełnego pokazania swojego talentu oratorskiego, poświęcali zbyt mało czasu antenowego imprezom, których liczba wzrosła z 13 do 44 (!). Po drugie , przeciwko Żyrinowskiemu zagrał czynnik niespełnionych nadziei i oczekiwań. Mimo wszystko wydawał się być pierwszy, ale nie poprawiał życia ludzi... Chociaż dla inteligentnej osoby było jasne, że Zhirik nie ma realnej władzy, a ci sami komuniści kontrolowali znacznie więcej głosów niż Partia Liberalno-Demokratyczna : 102 na 60, ale... Iluż wtedy było mądrych ludzi, zwłaszcza w latach dziewięćdziesiątych.
  Trzecim powodem, dla którego obrzucali błotem przywódcę LDPR, był wizerunek potwora i łobuza, który obawia się, że wywoła trzecią wojnę światową.
  Czwarty powód jest również jednym z głównych powodów pojawienia się dużej liczby konkurentów. Najbardziej znane to: Kongres Gmin Rosyjskich kierowany przez Skokowa (byłego sekretarza Rady Bezpieczeństwa za Jelcyna) oraz Aleksandra Lebeda, także człowieka Jelcyna, którego rola w Naddniestrzu została mocno zawyżona przez media. To jest blok aktywnego PR, ale wygląda na to, że mają dość, na krawędzi. Przecież ludzie nie są tacy źli, jak sądzi władza, a większość z nich zrozumiała, że KRO wcale nie jest opozycją, a kremlowskim projektem skierowanym przede wszystkim przeciwko Partii Liberalno-Demokratycznej i Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej. Ale mimo to ta organizacja zebrała ponad cztery procent!
  A nad dachem byli inni konkurenci, Derżawa-Rutskoj, gdzie uciekł Maryczew, Blok dla ZSRR - Tyulkin-Ampiłow, Narodowa Partia Republikańska Łysenki i bardzo wielu wszelkiego rodzaju. Trzeba powiedzieć, że komuniści również rozproszyli swój elektorat: Blok ZSRR zdobył ponad cztery i pół procent głosów, ale nie dostał się do parlamentu, a głosy przegrała Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej, Partia Agrarna również nie przekroczyła bariery pięciu procent, podobnie jak inne organizacje lewicowe. W szczególności nie jest jasne, na co liczył były premier Ryżkow w wyborach z blokiem: Unią Pracy czy blokiem Govorukhina! Wybory z 1995 roku pokazały jednak najsłabszy wynik partii rządzącej w całej historii Rosji i największy odsetek głosów protestacyjnych.
  Chłopiec wystrzelił ponownie, naciskając przycisk joysticka bosymi stopami i kontynuował swoje rozmyślania;
  Żyrinowski w czasie kampanii wyborczej na ogół beształ władze, ale nie robił tego wystarczająco agresywnie. Ponadto jego frakcja poparła budżet na przyszły rok, dając kolejny powód do oskarżeń o orientację prokremlowską. Biorąc pod uwagę nastroje protestacyjne niemal całego elektoratu panującego w tych wyborach, nie trzeba było iść na kompromis z tym rządem! Ponadto Duma Państwowa nieoczekiwanie łatwo zatwierdziła Dubinina na szefa Banku Centralnego, choć ten ostatni był człowiekiem z kręgu Jelcyna, zwolennikiem reform rynkowych w radykalnej wersji Gajdara. Nawiasem mówiąc, Ziuganow również poparł tę kandydaturę, chociaż Dubinin był zaangażowany w Czarny Wtorek, pokazując, że też nie był pryncypialnym opozycjonistą!
  Podczas wyborów Żyrinowski nie chciał tworzyć żadnych bloków wyborczych, choć wyraziło to kilka mniejszych partii nacjonalistycznych. Ponadto Vengerovsky poradził zmienić nazwę partii na bardziej adekwatną politycznie i eufoniczną - na przykład Wielka Rosja! Żyrinowski wykazał się uporem w tej sprawie, chociaż słowo liberalny demokrata stało się już w tym czasie obraźliwe!
  Poza tym na partyjnej liście LDPR nie figurowali znani piosenkarze czy artyści, choć chętnych było dość. W szczególności Ałła Pugaczowa, która bardzo lubiła przyciągać uwagę prasy, mogła zgodzić się na drugie miejsce na liście partii LDPR. W żaden sposób jej to nie przeszkadzało, ale mogło stworzyć dodatkowy informacyjny powód, by wspomnieć o sobie. Plus możliwość zaproponowania pewnych projektów i ustaw do dyskusji w Dumie Państwowej. Nawet kompozytor Antonow znalazł się tylko na liście regionalnej, a potem całkowicie się pokłócili. Ogólnie rzecz biorąc, Żyrinowski: charakter ma bardzo złą cechę: niechęć do tolerowania silnych osobowości w swoim otoczeniu, tych, którzy bronią swojego punktu widzenia. Na przykład właśnie z tego powodu słynny hipnotyzer Anatolij Kaszpirowski opuścił partię; który zarzucał Władimirowi Wołfowiczowi autorytarne metody zarządzania i chęć otaczania się pochlebcami. Nawiasem mówiąc, muszę powiedzieć, że nawet Hitler szedł na kompromisy z ludźmi, których potrzebował i tolerował ich w swoim otoczeniu, dopóki nie stali się dla niego bezużyteczni lub niebezpieczni. Przypomnij sobie Rema, Strassera, Goebbelsa, którzy wyróżniali się lewicowością i sprzeciwem wobec władzy. Ale to właśnie dzięki takim osobistościom Hitlerowi udało się wyciągnąć maksymę głosów od komunistów i socjaldemokratów. Muszę też powiedzieć, że Żyrinowski zbyt często powtarzał: bez zastanowienia albo chwalił, albo skarcił Stalina. Ogólnie rzecz biorąc, sam lider Partii Liberalno-Demokratycznej w pewnym stopniu naśladował Stalina, tworząc własny kult, demonstrując przywiązanie do autorytarnych metod rządzenia, ale jednocześnie oskarżał komunistów o przemoc, chociaż sam tylko opowiadał się za przemocą, przemocą i więcej przemocy!
  W kontekście rosnącej popularności idei lewicowych Żyrinowski powinien był zająć bardziej wyważony stosunek do idei komunistycznych i pamiętać, że znaczna część elektoratu tęskni za czasami sowieckimi. Poza tym zewnętrzne atrybuty lewicowości nie przeszkadzałyby: na przykład niebieski kolor flagi LDPR jest wyjątkowo niefortunny! Po pierwsze budzi skojarzenia z gejami, którzy też są "niebiescy", a po drugie uspokaja, co nie współgra z zapalczywymi przemówieniami Żyrinowskiego! Najlepszą opcją na jego imprezę byłby fioletowo-czerwony. Orzeźwiający, wzywający do wyczynów, ale wciąż nie taki sam jak komuniści! Ponadto fiolet jest symbolem królewskości i mógłby przyciągnąć głosy zwolenników suwerenności, monarchistycznej i niekomunistycznej perswazji!
  Geniusz ponownie wcisnął przyciski joysticka i zapiszczał:
  - Moje zwycięstwo będzie chwalebne!
  I dalej mądre rozumowanie.
  Nie najlepszym pomysłem były też filmy, w których Żyrinowski grał błazna, w szczególności nie śpiewał zbyt dobrze! W tym przypadku nie było to najlepsze posunięcie, bo ludzie byli wtedy głodni w 1995 roku i chcieli poważnych zmian i poważnego lidera, a on nie był w nastroju do żartów! Trzeba powiedzieć, że prokremlowskie media już próbowały zrobić z Żyrinowskiego błazna i klauna i nie warto było wzmacniać tego wrażenia, dając nowe atuty swoim wrogom!
  W wyborach w 1995 r. CKW najpierw odmówiła rejestracji "Derżawy" - Ruckiego, a następnie "Jabłoko". Następnie obie strony zostały przywrócone przez Sąd Najwyższy. Istnieje kilka wersji tego epizodu: w szczególności, że Kreml i jego PR-owcy chcieli pomóc Jawlińskiemu w wyborach do Dumy, jako demokrata i mieszkaniec Zachodu, a Rucki, jak się wydaje, powinien był wyciągnąć głosy komunistów do siebie ....
  Wersja na pierwszy rzut oka jest logiczna, gdyby naprawdę chcieli usunięcia Jabłoko i Derżawy, to Sąd Najwyższy, utworzony na polecenie rodziny Jelcyna, nie przywróciłby ich! Przecież możemy sobie przypomnieć niedawne przykłady, kiedy Jabłoko, Inna Rosja i Ojczyzna nie zostały dopuszczone do wyborów bez podstaw prawnych. Na przykład usunięcie bloku Ojczyzny w 2006 roku z wyborów w Moskwie było z prawnego punktu widzenia absolutnie nielegalne! A więc w tym filmie, który stał się powodem dyskwalifikacji: nie było bezpośrednich wezwań do przemocy, pogromu, czystek rasowych, a nawet deportacji "Kaukazów". Mówiono po prostu o oczyszczeniu Moskwy ze śmieci... Tak, pojawiła się wzmianka o potrzebie przywrócenia porządku i emigracji. Ale... Po pierwsze, nie jest to sprzeczne z prawem, a po drugie, w każdym najbardziej nieszkodliwym filmie można znaleźć podpowiedź czegokolwiek. Możesz na przykład nawet kreskówkę "Poczekaj!" zakaz jako propagandę pedofilii. A że zając jest jak dziecko, podróżuje z dziecięcym biletem, a wilk z nim flirtuje, pieści... W tej sprawie sędzia nie miał prawa wykreślić bloczka Rodina z rejestracji! Proces Chodorkowskiego to osobny temat, nie będziemy o tym mówić w tym artykule. Ale wydaje się, że wszyscy rozumieją, że bez sankcji Kremla tak by się nie stało ...
  Tak, tak, ale nie do końca! W szczególności Rutskoi był wtedy uważany za zagorzałego wroga Jelcyna - nadal doszłoby do bezpośredniej konfrontacji zbrojnej! Ocena mocy była dość wysoka, a szanse na przekroczenie bariery pięciu procent są wysokie! No bo po co Kreml miałby oszukiwać szanse swojego wroga? Tak, choć Jabłoko jest partią demokratyczną, to dość opozycyjną: ani razu nie wspierała budżetów, zarówno w tej Dumie, jak iw następnej Dumie Jawliński zapowiedział, że będzie walczył o prezydenturę Rosji. Jaki jest więc szczególny powód, by wzmacniać Jabłoko: szczególnie w kontekście przyszłych wyborów prezydenckich jest to skrajnie nieopłacalne! Jawliński odebrał Jelcynowi głosy w pierwszej turze, a młody i wysportowany lider Jabłoka wyglądał znacznie atrakcyjniej niż zdyskredytowany, zgrzybiały Jelcyn.
  Tak więc pierwsza wersja nie jest do końca przekonująca, a sądy rosyjskie nie były jeszcze tak silnie uzależnione od prezydenta Rosji. W szczególności uniewinniono generała armii Warenikowa, członka GKChP, można przytoczyć inne przykłady, gdy sąd nie zawsze opowiadał się po stronie władzy.
  Najprawdopodobniej pewną rolę odegrała negatywna reakcja Zachodu na dyskwalifikację Jawlskiego, a reżim Jelcyna potrzebował pożyczek w przededniu wyborów, aby stworzyć pozory dobrobytu w kraju. Cóż, Rutskoy został usunięty przy tej samej okazji, więc zostali przywróceni do firmy. Nie pomogło to jednak Derżawie w przekroczeniu progu 5%. Wynik Ruckiego na poziomie 2,7 proc. można uznać za uniwersalny, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego sławę. Jednak kremlowski projekt KRO również przegrał. Żyrinowski nie wykorzystał wystarczająco skutecznie mównicy Dumy, ale trzeba powiedzieć, że skorzystał na tym, że cała prokremlowska propaganda działała przeciwko niemu. Wydawało się, że tworzy to obraz, że Żyrinowski jest wrogiem numer jeden władzy i gdyby Władimir Wołfowicz był bardziej konsekwentny w swoim sprzeciwie, jego wynik byłby znacznie wyższy.
  Oleg Rybachenko ponownie bardzo sprytnie okrył chiński pułk pociskiem odłamkowo-burzącym. Potem jego myśli stały się jeszcze bardziej harmonijne.
  Jednak krótkie przemówienia lidera Partii Liberalno-Demokratycznej w telewizji z groźbami pod adresem władz, raczej bojowymi apelami były ogólnie słuszne, tylko być może Jelcyn i Jelcyn osobiście powinni byli być bardziej aktywnie skarceni.
  Krótko mówiąc, w wyborach w grudniu 1995 roku Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej zajęła pierwsze miejsce z prawie 23 proc., drugie LDPR 11,5 proc., trzecie NDR 10,3 proc., a czwarte Jabłoko 6,7 proc.
  Pozostałe czterdzieści partii nie przekroczyło progu 5%!
  Jak ocenić podobny wynik Żyrinowskiego? W ujęciu procentowym dwukrotny spadek w porównaniu z pierwszymi wyborami. Ale jeśli weźmiemy pod uwagę wzrost frekwencji o około 12 procent, to Żyrinowski uzyskał około 62 procent wyniku z 1993 roku. Czy to dużo czy mało?
  Biorąc pod uwagę wszystkie niesprzyjające okoliczności, jest to wynik pomiędzy zadowalającym a po prostu dobrym. Złe czynniki:
  1. Niezadowolenie elektoratu z działalności Partii Liberalno-Demokratycznej w Dumie Państwowej. Ludzie oczekiwali więcej od kandydata, który zdobył pierwsze miejsce, ale życie nie stało się lepsze. To prawda, że większość ludzi rozumiała, że Żyrinowski nie ma prawdziwej władzy, ale nadal panowało rozczarowanie.
  2. Obawa, że bojowy przywódca Partii Liberalno-Demokratycznej rozpocznie trzecią wojnę światową z katastrofalnymi skutkami. Ponadto wielu nie obawiało się powściągliwości Żyrinowskiego i obaw, że ustanowi totalitarną dyktaturę i zaleje kraj krwią. Jego histeria przerażała wielu.
  3. Sprzeciw Lidera Partii Liberalno-Demokratycznej to za mało. Zwłaszcza po raz pierwszy miesiące wojny w Czeczenii i sama prokremlowska propaganda obwiniały za to Żyrinowskiego, znacznie zawyżając jego lojalność wobec władz. Jednak sam Władimir Wołfowicz pragnął przyjaźni z Kremlem, tracąc wizerunek głównego wroga obecnej władzy.
  4. Niewystarczająca skuteczność wykorzystania dźwigni Dumy do realizacji populistycznej, finansowej polityki. W szczególności można było poddać pod głosowanie jedną populistyczną ustawę po drugiej, działającą na rzecz społeczeństwa. To właśnie zrobił Jelcyn w szczególności, oferując na Kongresie coś, co nie było realistyczne do spełnienia i zdobywając dla siebie punkty. Tak, a Jelcyn podczas wyborów wszystkim podniósł pensje i emerytury, a potem albo ich nie wypłacał, albo zjadła je inflacja. Łukaszenka i inni zrobili to samo, ale Julia Tymoszenko nie porzuciła twardej polityki monetarnej i przegrała wybory, tracąc jednocześnie wolność!
  5. Żyrinowski popełnił kolejny błąd w obliczeniach związanych z jego wyglądem. Niepotrzebnie przytył i przez to zaczął wyglądać znacznie gorzej. Ponadto głodni ludzie nie lubią brzuchatych i grubych ludzi. Tutaj, nawiasem mówiąc, Żyrinowski pokazał swoją drugą wadę, brak fanatyzmu w polityce, niewystarczającą siłę woli, aby utrzymać ciało w formie i nie przejadać się. Nawiasem mówiąc, nawet podczas wyborów w 1991 roku Żyrinowski był szczupły, nawet szczuplejszy niż norma, mając czterdzieści pięć lat. Sugeruje to, że Zhirik z natury nie jest skłonny do nadwagi, co oznacza, że \u200b\u200bnie było mu tak trudno utrzymać formę, w przeciwieństwie do np. Gajdara.
  To także istotna wada!
  7. W porównaniu z pierwszymi wyborami drastycznie zmniejszyła się ilość czasu antenowego, z którego mógł korzystać Żyrinowski. Bezpłatny czas antenowy został podzielony między 44 strony, a płatny czas antenowy nie mógł być czymś więcej niż darmowym czasem antenowym i można go było kupić tylko w nocy. Tak więc Żyrinowski nie mógł w pełni wykorzystać swojego wybitnego daru oratorskiego, jak to miało miejsce w 1993 roku. Chociaż na przykład miał więcej pieniędzy niż wtedy!
  6. Być może nawet najbardziej znaczący: gwałtownie wzrosła konkurencja polityczna i na polu wyborczym Partii Liberalno-Demokratycznej pojawiła się cała masa partii i bloków naśladowców. Spośród nich przede wszystkim KRO, Power, CHP i cała masa innych partii. A rząd był krytykowany przez wszystkich oprócz rządzącej partii Nasz Dom Rosji. Często aktywnie promowali i pokazywali w telewizji Borysa Fiodorowa i jego blok Naprzód Rosja, krytykując Czernomyrdina i rząd. To prawda, że sam Borys Fiodorow grał tylko w opozycję, mając nadzieję na pozyskanie elektoratu protestu. Ale większość ludzi mu nie wierzyła! Potem Borys Fiodorow wstąpił nawet do NDR. Bardzo aktywna była również Partia Narodowo-Republikańska Łysenki, której lider naśladował emocjonalne szaleństwo Żyrinowskiego i bynajmniej nie był urażony zainteresowaniem mediów. Poza tym działał blok Wedenkina, także byłego asystenta lidera Partii Liberalno-Demokratycznej i skrajny nacjonalista, oraz blok Baburina. Baburin jest także bardzo aktywną osobą, kiedyś prawie został mówcą zamiast Chasbulatowa. Krótko mówiąc, elektorat Żyrinowskiego został prawie rozwiązany przez podobnych sobowtórów i naśladowców. Poza tym lewica miała też nowe nurty, w tym te o stalinowskiej perswazji.
  W takich warunkach 11,5 proc. na 44 to rzeczywiście przyzwoity wynik, choć niższy niż możliwy przy rozsądniejszej polityce wyborczej. Na przykład Ziuganowowi udało się podnieść swój wynik z 13,5 proc. do 22,9, mimo że liczba zawodników wzrosła. Jeden blok "Za ZSRR!" zabrała ponad 4,5 procent wyborców! Jabłoko poniosło straty, ale poniżej jednego procenta, a biorąc pod uwagę partie, które zniknęły za barierą, powiększyło swoją frakcję. Razem mieli 46 posłów jako jednoosobowych. Ale "Wybór Rosji" zniknął po rozłamach, podobnie jak PRASA Szachraja.
  . ROZDZIAŁ 16
  Chińska armia została całkowicie zniszczona na czołgu IS-7. I znowu nastąpiła przerwa w bitwie z Niebiańskim Imperium. A Oleg Rybachenko, nie zastanawiając się dwa razy, naszkicował piękną i interesującą historię;
  Były ciężkie dni późnej jesieni. Niebiosa szlochały, obficie podlewając ziemię kroplami ołowiu. Świat był szary, złote liście kruszyły się, gałęzie drzew kołysały się na wietrze jak nagie ramy. Srebrna śnieżka stopiła się, nie zdążyła narysować skomplikowanych wzorów na oknach, by pokryć brązowoszarą ziemię olśniewającym dywanem.
  Dziewięcioletni chłopiec Sława Iwanow był smutny, wydawało się, że cały wszechświat jest spowity drutem kolczastym. Ze spuszczoną głową wrócił z niekochanej szkoły, gdzie również został pobity przez kolegów z klasy. Na twarzy pojawiają się niewyraźne siniaki, teczka jest podarta, nie ma ochoty wracać do domu, gdzie czekają na Ciebie natrętne pytania rodziców. A co gorsza, jutro znów będziesz musiał iść do szkoły, pogrążając się na oślep w Piekle Dantego dla młodzieży. W tym momencie, gdy do wejścia wkroczył chłopak o wyglądzie owcy pchanej na rzeź, mały człowieczek wyskoczył mu na spotkanie jak diabeł z tabakiery. Przypominał chłopca, ale jednocześnie nie był spiczastym nosem Pinokia, trzy bystre oczy - czerwone, żółte, zielone nieustannie mrugały.
  -Cześć! Powiedział mały człowieczek z oczami sygnalizatora świetlnego. I wyciągnął swoje, jakby w dotyku, drewniane dłonie.
  Sława nie potrząsnął nimi pewnie, był już w wieku, w którym dzieci rozumieją, że cuda się nie zdarzają, i wyglądał na raczej zszokowanego taką maskaradą.
  "On musi mieć cybernetyczne oczy" i okrył się specjalnym kartonowym kombinezonem.
  -Cóż, dlaczego tak ponuro! Pozwól, że się przedstawię, jestem Krore z planety Chrome. Widzisz konkretnie, przytłoczony duszną atmosferą planety. Jak masz na imię.
  - Slava lub Wiaczesław. Chłopak mruknął niepewnie.
  - A więc to Chwała. My - ja i Vint - przelecieliśmy obok waszej planety, tubylcy nazywają ją Ziemią, a my nazywamy ją Erbana. Nasz napęd hipertelepatyczny utknął w martwym punkcie, tracąc prawie całą swoją moc. Jest to obarczone faktem, że możemy na zawsze utknąć na waszej planecie. Pomóż nam. - Ale jestem tylko dzieckiem i nie rozumiem silników kosmicznych.
  Chłopak niepewnie wzruszył chudymi ramionami.
  - Nie musisz tego wymyślać. Nadchodzi Vint, wszystko ci wyjaśni.
  Przed nimi pojawił się temat, mocno przypominający Samodelkina z magazynu "Merry Pictures". Miał taką samą śrubę zamiast nosa, usta w kształcie krzyża i tylko trzy światła sygnalizacyjne w kształcie latającego spodka nadawały mu niezwykły kosmiczny wygląd. Palce rąk miały kształt kluczy wygiętych wieloma stawami. Chociaż w dotyku przypominały stal, Vint bardzo delikatnie uścisnął dłoń.
  -Nasz ludzki przyjacielu, kruche ciało.
  W głosie Vinta był żal.
  -A ja tak bardzo go od niego lubię, i aż tchnie smutkiem, taki jest temperamentny.
  Crore przyjaźnie poklepał go po ramieniu. Vint kontynuował nieco zmienionym tonem.
  -Kochanie, chcesz polecieć z nami w jakieś miejsce, zobaczyć inne światy.
  Chwała zadrżała. Zdawało mu się, że śpi i śni. Zobaczyć rzeczywistość to najlepszy sposób na uszczypnięcie się. Co zrobił. Nie bolało bardzo, ale Vint i Krore nadal stali obok siebie, niewysocy mniej więcej jego wzrostu, z szerokimi, lekko bezczelnymi uśmiechami.
  -Nie, nie jesteśmy z wosku i rozpłyniemy się na słońcu.
  Vint się roześmiał.
  -Teraz zerwijmy.
  Trójca wyszła z wejścia, na podwórku było błoto, buty chlupotały w kałużach.
  - Mam dość twojego prymitywnego sposobu przemieszczania się. Krohr powiedział i wyjął z kieszeni urządzenie, które wyglądało jak kostka Rubika.
  Ciszę przerwał ostry gwizd. Pięciu kolegów z klasy Sławy wylądowało na spotkaniu. To byli ci sami dzielni przegrani, którzy go pokonali. A teraz na ich pyskach pojawiły się sadystyczne uśmieszki.
  - Ta Królewna Śnieżka (Slava miał blond włosy) i wy dwaj przebrani dranie. Najbardziej odpowiednia firma
  Podeszli blisko, największy z nich, grubas o imieniu "Baran", próbował uderzyć w szczelinę Krora. Nagle ścisnął palce.
  - Hej ty "Pinokio". Baran dosłownie zakrztusił się ze złości. - No to puść, bo inaczej dostaniesz.
  Przyjaciel barana próbował kopnąć go w twarz, ale Krohr poruszył się i kopnął go ostro w brzuch. Chuligan upadł, łapiąc powietrze szeroko otwartymi ustami.
  -Konto jest otwarte. Pinokio uśmiechnął się.
  Potem wykonał ruch palcami: Baran zadrżał i stracił przytomność z bólu.
  - Od beczenia własnego, niech podziękuje, że nie rozpyliliśmy go na fotony w całej galaktyce.
  Pozostali trzej chłopcy zamarli, wpatrując się w stały punkt, po czym pobiegli w różnych kierunkach.
  - Tak się pokruszyły jak kręgle. Czy nie mówiłem ci, Sławo, że ludzkie dzieci są tchórzliwe.
  Chłopak zawahał się.
  -Nie wiem.
  -Więc wiedz. Tymczasem robimy sobie mały spacer.
  Śruba obróciła dźwignię i wydawało się, że wpadli w ziemię. Wokół panowała niemal kosmiczna ciemność.
  Slava drgnął i wbił się w tarczę, jakby był w szoku, szok był tak silny. Cała sala zadygotała i okazała się zalana czerwienią, komiczne twarze świeżo upieczonych przyjaciół tańczyły w szkarłatnych tonach.
  - Spieprzyłeś. Crore powiedział z entuzjazmem. Ale nie musisz tego robić, po prostu musiałeś zamrozić. Co teraz zrobimy?
  -Nic. Vint zabulgotał. Naładujmy baterie, a potem zobaczymy.
  Vint założył kask na głowę Sławy.
  -Zastanówmy się nad naszą baterią kwazarową.
  - O czym myśleć.
  - O wszystkim, co złe i obraźliwe. Pamiętaj, co najbardziej cię zdenerwowało.
  A w czym Ci to pomoże? Oczy Glory rozszerzyły się ze zdziwienia.
  Krohr cofnął nogę, jego "sygnalizacja świetlna" zaświeciła się z podniecenia.
  -Oczywiście nasz hipertelepatyczny generator żywi się negatywnymi emocjami. Przekształca je w siłę zdolną do przesuwania gwiazd z ich orbit. W końcu właśnie tym okazałeś się atrakcyjny - masz wiele negatywnych emocji.
  Z tego wszystkiego Slava zdał sobie sprawę, że kryje się w nim niespotykana energia iz jakiegoś powodu wszystko, co najgorsze w nim, jest zdolne do tego, że małe chłopięce walki blakną jak świeca na słońcu.
  - A ja jestem silny.
  Chłopak zacisnął pięści.
  -Masz potężne biopole - odpowiedział Śruba. Nasz mały statek rozpędzi się do superkosmicznych prędkości.
  W kokpicie statku natychmiast zrobiło się jasno. Slava widział urządzenia schludne jak w hali automatów. Przyciągając jego wzrok, Krohr włączył urządzenie holograficzne. Gwiaździste niebo rozświetliło się jak reflektor.
  -To twoja galaktyka, widzisz, kochanie, jest skręcona w spiralę.
  Chłopiec ze zdziwieniem zajrzał w nieznaną dotąd przestrzeń nieznaną nikomu z ludzi. Był szczęśliwy i trochę przestraszony, aby zajrzeć do tego cudu obcej technologii.
  -Ta czerwona kropka to miejsce, w którym aktualnie znajduje się łódź.
  -Rozumiem, aw tej chwili na Ziemi.
  zapytała chwała.
  - Nie, jesteśmy na księżycu. A jeśli chcesz, możesz podziwiać księżycowy krajobraz.
  Śruba włączyła cyberskaner, ściany statku stały się przezroczyste, a dziwaczny księżycowy krajobraz oświetlił całą powierzchnię kabiny.
  - Ten mały człowieczek, którego chcesz przebiec przez kosmiczne kratery.
  - zasugerował Vint żarliwym tonem.
  Chwała zawahała się.
  Ale tam nie ma powietrza.
  - Ale jest piasek. Nie bój się, że zabraknie, póki próżnia Ci nie straszna.
  Chłopiec natychmiast uwierzył swojemu dziwnemu przyjacielowi. Gdy tylko wyskoczył na powierzchnię księżyca, ciało ogarnęła niezrozumiała lekkość. Wydawało się, że nie skacze w pozbawionej powietrza przestrzeni, ale unosi się na wodzie. Jeden ostry skok w górę i gładko lądujesz na ziemi. Sława poczuł, że gdzieś już doświadczył podobnego uczucia. Właśnie tam - na karuzeli, huśtawkach? Nie, to bardziej jak skakanie we śnie. To samo uczucie powolnego spadania, jesteś jak liść unoszący się w powietrzu. Jak wysoko może skakać. To jest po prostu niezrozumiałe dla umysłu.
  -Nadczłowiek! Chłopiec krzyczy i kopie z całej siły.
  -Kiedy uderzysz w asteroidę, bądź ostrożny i możesz odlecieć.
  - W takim razie zagrajmy w dogrywkę. zasugerowała Chwała.
  -Co to za pomysł. Vint mrugnął swoimi jak na światłach drogowymi oczami.
  - No dalej, kto kogo dotknie, złapie.
  Gra się rozpoczęła i choć Vint i Krore byli znacznie szybsi od chłopca, ten bardzo umiejętnie poddał się, w wyniku czego gra okazała się zabawna. A kiedy Krohr zaproponował Sławie, żeby coś zmienił na hełmie, poczuł potężną siłę wpływającą do lędźwi ciała.
  -Wow! Po raz pierwszy czuję całkowitą przemianę w sobie.
  Chłopiec natychmiast wyskoczył trzydzieści metrów w powietrze, po czym dość ostro wyskoczył na powierzchnię, zostawiając głębokie ślady stóp.
  - Hej, spróbuj mnie dogonić.
  Jednak trochę Pieprzyć, nie zawstydzony ostrym skokiem, dogonił chłopca, uderzając go lekko palcami w klatkę piersiową.
  -Dziecko, wciąż jesteś do nas porównywany. Bez względu na to, jak bardzo się starasz, dogonimy cię.
  Po tym Slava miał dość grania, złożył ręce razem, pochylił głowę.
  - Okazuje się, że mi się poddaliście - dwulicowi kłamcy.
  - Po co kłamiemy, bo to jest gra, aw grze walczą i każdy ma prawo do własnej taktyki. A naszą strategią jest pomaganie wszystkim słabym istotom żyjącym we wszechświecie.
  Chyba mamy dość księżyca. Kontynuował myśl Vint. Możemy wszystko, chcesz, żeby chłopak zobaczył inne światy i wszechświaty?
  -Oczywiście, chcę! Twarz Slavika znów rozjaśniła się radością. Nawet siniaki zdawały się być ozdobą zarumienionej twarzy.
  -Więc wsiadaj na statek i leć.
  Slavik usiadł w fotelu głównego pilota - podziwiając majestatyczny obraz krajobrazu nieba. Na Ziemi nie można zobaczyć tak wielu jasnych gwiazd naraz, gęsta ziemska atmosfera utrudnia obserwację kolosalnej wielkości rozgwieżdżonego nieba.
  A tutaj w próżni widać wszystko, aż do najmniejszego kamyczka gwiazdy. Slava podziwiał niebo, czuł się dobrze i zadowolony, bo obserwował to, co widziało zaledwie kilkadziesiąt, maksymalnie kilkaset osób.
  -Teraz statek kosmiczny wejdzie w hiperdryf i będziesz mógł zaobserwować coś, czego nikt wcześniej nie widział.
  Slava wyciągnął palce do panelu.
  Vint przewrócił oczami. Potem delikatnie, ale stanowczo uderzył go w dłonie.
  - Nie dotykaj urządzeń. Możesz przekręcić zły hak i wpaść do połowy wszechświata w czarną dziurę.
  Slavik otworzył szeroko oczy.
  - Gwizdać.
  - Nie, przybyliśmy z innego wszechświata, nieporównanie bardziej rozwiniętego niż ten. I mamy w sobie ukryte kolosalne zasoby energii, w porównaniu z którymi miliardy gwiazd to pył. Zobacz, jak nabieramy prędkości.
  Najpierw ciała niebieskie się skondensowały, wydawało się, że jest ich więcej przed nami, a widmo przesunęło się na niebieską stronę. Przeciwnie, gwiazdy stały się rzadsze i przyciemnione, nabierając czerwonego odcienia.
  - Kontynuuj zwiększanie prędkości. Krohr wychrypiał.
  Gwiazdy szybko rozbłysły za burtą, ich widmo przesunęło się, zmieniając się w solidną purpurową poświatę. Chwała obejrzała się. Była absolutna pustka. Gwiazdy po bokach były rzadkie i słabe. Patrząc na chłopaka, który otworzył usta ze zdziwienia, Vint nawet nie wyjaśnił.
  - To są prędkości nadświetlne. Fotony gwiazd, które są za nami, pozostają w tyle za statkiem, co oznacza, że po prostu ich nie widzimy. Mało tego, doganiamy fotony, które przeleciały do przodu, co oznacza, że widzisz wszystkie gwiazdy jednocześnie, zarówno z tyłu, jak i z przodu, a także częściowo lecące z boku. Tutaj są skuleni przed tobą na monitorze. Jeśli dodamy trochę więcej prędkości, staną się one dla ciebie niewidoczne, wchodząc w ultrafioletową część widma. Patrzeć.
  Śruba obróciła kierownicę, a fioletowa poświata natychmiast przygasła, a potem całkowicie zniknęła.
  - Cóż, od śruby. Teraz nic nie widać.
  Czarna przestrzeń od razu stała się ponura i ponura. Crore mrugnął chytrze.
  -Teraz dodamy prędkość. Statek kosmiczny przeszedł przez iskry, a ekran ponownie rozbłysnął.
  - To my włączyliśmy konwerter promieniowania gamma na zwykłe światło. Teraz znów widzisz gwiaździste niebo.
  Gwiazdy naprawdę latały za burtą w szalonym trybie. Minęli już przylegającą do Ziemi część galaktyki i przenieśli się do jej centrum. Tutaj trochę zwolnili. Podziwiać dziwaczny kwiatostan. Bolało mnie to, jak gęsto migotały niezliczone gromady gwiazd. Więcej niż jedna osoba na ziemi nie widziała tak niesamowitego kwiatostanu. Rubiny, diamenty, szafiry, topazy, szmaragdy, agaty i inne kamienie zdawały się migotać sproszkowane w przestrzeni. Ich oślepiające światło ustąpiło, przeświecając przez wszystkie wnętrza. Chwała zamrugała. Śruba się roześmiał, był wykręcony z napięcia
  - Ten człowiek nigdy czegoś takiego nie widział. To jest centrum galaktyki. Spójrz, nie oślepiaj.
  "Wesołe małe ludziki" roześmiały się bezdźwięcznym śmiechem.
  - Jak szybko lecieliśmy?
  Najmniejszy to tysiąc parseków na sekundę. Jeden parsek to prawie trzy lata świetlne. Oznacza to, że w ciągu jednej sekundy przemierzamy drogę, którą pokonuje światło przez prawie trzy tysiące ziemskich lat.
  Chwała nigdy nie przestała dziwić - Wow, cóż, prędkość.
  Vint mrugnął chytrze.
  -Prędkość wciąż nie jest wystarczająco duża, aby latać od wszechświata do wszechświata, ale możemy ją zwiększyć wielokrotnie. Czy chcesz ścigać się po całym świecie?
  - Już powiedziałem, że chcę!
  -Więc trzymaj się mocno, nowe przyspieszenie będzie bardziej strome niż poprzednie.
  Gwiazdy zbladły na chwilę, a potem ruszyły w szaleńczej kawalkadzie. Ruch mini-statku kosmicznego przyspieszał i przyspieszał. Całe galaktyki wypadły za burtę. Światło rozmywało się i migotało, a szaleńczy bieg statku kosmicznego narastał i narastał.
  Poruszamy się już z prędkością miliona parseków na sekundę. To wciąż nie jest duży overclocking. Dotarcie na skraj twojego maleńkiego wszechświata zajmie dzień. Ale my, Vint, przycisnęliśmy palec do ust - możemy przyspieszyć jeszcze bardziej, jeśli włączymy akceleratory hiperultraplazmatyczne.
  Slava został lekko wciśnięty w krzesło i zmuszony do zakrycia twarzy rękami, aby nie oślepnąć od obfitości promieni gwiazd. Nawet palce prześwitywały.
  -Nasza prędkość wynosi dziesięć milionów parseków na sekundę. Nadal przyspieszamy.
  Ognisty blask stał się gorący, światło przepaliło wnętrza. Widząc to, Krohr włączył filtr światła.
  - Mówiłem ci, że Ziemianie są słabi. Konieczne jest nadanie jeszcze większego przyspieszenia i wzmocnienie pola siłowego, czyniąc je nieprzenikalnym dla promieni.
  -Nasza prędkość wynosi sto milionów parseków. Śruba zapiszczała.- Wkrótce zbliżymy się do prędkości subtelepatycznej.
  - Ale to jest mało prawdopodobne, prędkość myśli jest nieskończona, a silnik hipertelepatyczny może przyspieszyć do nieskończoności. Poza tym nie wiesz, jak pożywne są negatywne emocje. Ścigaliśmy się już w połowie wszechświata i nie zużyliśmy jeszcze jednej setnej procenta.
  Crore odpowiedział.
  - Tak, ten chłopak to prawdziwy skarb. Swoją drogą, Slavka, nasza prędkość osiągnęła miliard parseków na sekundę.
  Nagle gra światła za burtą została przerwana, zrobiło się ciemno i tylko światło wewnątrz miniaturowego statku kosmicznego rozświetliło czarną próżnię.
  -Gdzie jesteśmy? Slava zapytał naiwnym głosem.
  - I nigdzie w przestrzeni międzywszechświatowej. Cyberskanery jeszcze nie umarły, ale wokół nie ma prawie żadnej materii, jest tylko próżnia, nadprzestrzeń i wiele pól.
  - Jesteśmy w pustce. Chłopak poczuł strach.
  -Możesz to powiedzieć. Ale nie bój się, wkrótce znajdziemy się w innym, znacznie większym wszechświecie niż twój świat. Tam będziemy mieli miejsce na twórczą aktywność.
  - Istnieje wiele wszechświatów i są one zlokalizowane nie tylko w przestrzeni trójwymiarowej, ale także wielowymiarowej. Miar są miliony, ciągle się zmieniają, przekształcają. Aby nie szokować różnorodnością form, przeniesiemy się do zwykłego trójwymiarowego wszechświata. Najważniejsze, że różni się od twojej sfery tym, że czary i magia są w niej bardzo rozwinięte. To wszystko intrygi telepatii, możliwość wpływania na otoczenie materialne poprzez wpływy werbalne. Znajdziesz się w bajecznym super-królestwie, świecie fantazji i marzeń.
  Co ja tam będę robić! W końcu czary są dla mnie tajemnicą za siedmioma pieczęciami.
  - To wciąż tajemnica, a będąc w innym świecie, szybko nauczysz się magii. Sam Harry Potter nie będzie dla ciebie wyzwaniem. Jeśli jednak ten wszechświat Ci nie odpowiada, to znajdziemy dla Ciebie inny. Może lubisz technologię hiperplazmatyczną - nauczymy cię, jak to zrobić, ale na razie nasza trójka ma do wykonania specjalne zadanie, a do tego potrzebujemy chłopca takiego jak ty.
  -Po co?
  -Ponieważ jesteś człowiekiem.
  -Nasza prędkość osiągnęła dziesięć miliardów parseków na sekundę. A to oznacza, że wkrótce gwiazdy zaczną wirować nad nami. Vint wypuścił z ust kawałek dymu.
  I rzeczywiście, jak w bajce, przed nimi rozbłysła cudowna łuska świetlna. Prędkość statku kosmicznego spadła, a oni wpadli do baśniowego świata. Gwiazdy tego wszechświata były wyjątkowe, nie okrągłe, ale kwadratowe, trójkątne, w postaci stożków i pryzmatów. Każda gwiazda była wyjątkowa i niepowtarzalna, różniąca się kształtem lub nieuchwytnym odcieniem światła.
  Chwała tak zamarła z otwartymi ustami, że to co zobaczył przeszło najśmielsze przypuszczenia.
  Gwiazdy unosiły się powoli za burtą, wyglądały jak ogniste wyspy na czarnym aksamitnym morzu.
  W końcu ich oczom ukazała się duża planeta o średnicy około dziesięciu słońc w kształcie walca. W samym środku tego cylindra znajdował się gigantyczny zamek w stylu gotyckim. Jego tysiąckilometrowe ściany były dobrze widoczne z orbity.
  -Tutaj w tym zamku mieszkają król i królowa, którzy bardzo chcą mieć następców tronu. Ciąży na nich jednak straszne zaklęcie. Tylko niewinne dziecko z innego wszechświata może złamać to zaklęcie. - powiedział Crore.
  A teraz musimy, jak mówią ludzie, wylądować na powierzchni planety.
  Lądowanie powiodło się, wykonując zakręt, przelecieli obok gigantycznych posągów potężnych orłów.
  - Wszelka chwała, wynoś się. Śruba podał rękę i pomógł wyskoczyć z małego statku.
  - Pokłoń się planecie.
  Slava lekko się ukłonił. Siła była mniej więcej taka sama jak na ziemi, chociaż gigantyczny pałac był szokujący. Wtedy otworzyła się przed nimi długa na kilometr kryształowa brama. Trzej przyjaciele weszli do korytarza bogato wyposażonego w złote i drogocenne posągi. Były też czworoogoniaste delfiny, obcy żołnierze z bronią megaplazmową. Piękne bukiety naturalnych kwiatów, wyrzeźbionych z rubinów, nadal kołysały się i ciągnęły za głowy. Dziwaczne ryby pływały po sali, mieniąc się błyszczącymi łuskami.
  -To dziwne, jak mogą unosić się w powietrzu? - zapytał chłopiec.
  -Antygrawitacja! Crore odpowiedział. - Jeszcze tego nie zobaczysz.
  Wszystkiego innego było bardzo dużo, najróżniejszych rzeczy, które urzekały oko i zadziwiały wyobraźnię dziewięcioletniego chłopca, ale opisanie takiego splendoru zajęłoby bardzo dużo czasu.
  Było zbyt długo, by przejść stukilometrowym korytarzem, więc Vint nacisnął guzik i teleportowali się prosto do sali tronowej. Główna lokalizacja królów gwiazd była niesamowita. Pośrodku sali stał tron, imponujący jak góra, w kształcie spiralnego akweduktu, na którym topiono małe, ale jaskrawo umeblowane łódki. Od czasu do czasu wybuchały fajerwerkami, najjaśniejszą kaskadą iskier, które zalewały otaczającą przestrzeń panującego wokół półmroku. Potem zaczęła grać wspaniała muzyka i rozbłysła poświata wulkanu. Ognista czerwona lawa przecięła atmosferę, a para królewska wyłoniła się z oślepiającej chmury. Wydawali się młodzi i bogato przy tym gustownie ubrani. Na piersi króla znajdował się łańcuch ze szmaragdami wraz z wizerunkiem niebieskiego pudla. Przeciwnie, łańcuszek, który zdobił szyję królowej, był wykonany z szafiru. Przechylił pysk w stronę chłopca, pies zaskomlał cicho i potrząsnął ogonem. Król uśmiechnął się, a jego zęby świeciły jak żarówki.
  - Witam cię mój gość o imieniu Slava. Ty, jak mówi mój talizman, jesteś bardzo dobrym chłopcem i potrafisz wypełnić swoje przeznaczenie.
  Osoba królewska ułożyła frazy nieco nieludzko, ale znaczenie było jasne nawet bez tłumaczenia. Chociaż to dziwne, jak mieszkaniec innego wszechświata może znać rosyjski.
  -To telepatia. - szepnął Crore.
  - Mamy wielki smutek dziecka. Jedyna córka zostaje uwięziona przez międzygalaktycznego tyrana Eletromendosa. I potrzebujemy rycerza, który byłby w stanie ją uwolnić. Wielka przepowiednia mówi, że przyjdzie z małego wszechświata z okrągłymi gwiazdami. Dwaj moi starzy przyjaciele Vint i Krohr przyprowadzili cię do pałacu, teraz musisz przejść poważną próbę i pokonać hiper-tyrana.
  Slava uśmiechnął się, wydawało mu się, że za plecami wyrosły mu skrzydła i całkiem nieźle radzi sobie z potworem terroryzującym cały nieskończony wszechświat.
  -Jestem gotów walczyć z wrogami i uwolnić twoją córkę.
  - W takim razie Vint i Kron są w drodze i poprowadzą cię, ale najpierw musisz przejść mały test. Rodzaj tekstu o przydatności zawodowej.
  -Z radością.
  Vint i Krore złapali chłopca za ramiona i znaleźli się z powrotem na ministatku.
  -Tex ma tekst, a teraz polecimy na planetę, która znajduje się prawie obok dużej gwiazdy.
  Miniaturowy statek zawrócił i znaleźli się przed niebieską planetą z pieniącymi się chmurami.
  Vint wyjął urządzenie.
  - Żegnaj Śnieżko.
  Pstryknięcie palcami i Chwała była, gdziekolwiek myślisz. Przed nim stał szary budynek szkoły, który stanął na krawędzi. Za nim stoi ciężka teczka, co oznacza, że musi iść na nudną i wściekłą lekcję. A to jest strasznie niepożądane. Nogi stały się kruche i drżały. Czy to naprawdę był tylko sen czy halucynacja? Chłopak przetarł oczy i niezdarnie próbował się uszczypnąć. Zraniony. Więc to jest rzeczywistość, on naprawdę musi iść do szkoły. A niebo płakało, było wilgotno i zimno, wiał zimny wiatr. W oddali rozległo się wezwanie. Nogi mimowolnie ruszyły do biegu. Musisz zdążyć na rozpoczęcie zajęć.
  Chłopak lekko zdyszany wbiegł do klasy. Ponury nauczyciel Rudolf Frankenstein powitał go zwierzęcym rykiem.
  Znowu się spóźniłeś. Szkoda, że teraz stare czasy minęły i nie można cię wychłostać. Zostaniesz po szkole, umyjesz klasę.
  Jadowity chichot z tyłu. Baran szepcze, pokazuje pięść i środkowy palec.
  - Pokonamy cię w przerwie. Zamieńmy to w kotleta Królewny Śnieżki.
  I ostry śmiech. Nauczyciel udaje, że nie słyszy.
  Lekcja wydaje się długa i nudna, na dodatek "Baran" i jego kompania zaczynają pluć przeżutym papierem ze słomek.
  Strach mimowolnie wpełza do duszy, boli żołądek, dreszcze ogarniają ciało. Z dreszczykiem czekasz na zmianę, gdy czepia się ciebie nikczemna piątka. W końcu rozbrzmiewa dzwonek, a jego nogi mimowolnie podrywają się do biegu - chłopcu spieszy się, by zmęczyć się złowrogimi rówieśnikami. Ucieka, próbując ukryć się w najciemniejszym kącie szkoły, gdzie te wampiry nie mogą go znaleźć. Slava wspiął się pod szopę i znalazł się na ulicy. Przetłumaczył, był oddech, jak cienie dzieci-potworów pojawiły się z różnych stron, były właśnie tam.
  - Cóż, głupiec uciekł. Byłeś "Królewną Śnieżką", a ta herbata będzie "mokra".
  Baran uśmiechnął się sadystycznie.
  -Stań na omszałym, to cię uderzymy, inaczej położysz się jak trup.
  - Nie, chłopcy nie. Slava wymamrotał leniwie.
  - Potrzebujemy kozy. I cokolwiek zwolnisz, idź dalej.
  Był baranem prawie o głowę wyższym od Sławy i półtora raza mocniej zadał silny cios w twarz. Dziecko drgnęło, oko spuchło niemal natychmiast. Potem nastąpił szturchnięcie w nos, popłynął Yushka. Partner "Barana" rzucił się do walki, uderzając w żebra, ale potężny przywódca lekko go powstrzymał.
  - Czekaj, niech padnie na kolana. Cóż, "Królewna Śnieżka" stanie się omszona.
  Krew kapała z nosa Slavy, jej oczy łzawiły, ale oprócz strachu w jej duszy zaczęło budzić się inne poczucie dumy i godności.
  Nie, nie będę klękać.
  "Baran" udał zdziwienie.
  - W ten sposób ten palant mi się sprzeciwia. Następnie zjedz przekąskę.
  I poruszył się z całej siły w uchu. Sława zadrżał w głowie, jego ucho zrobiło się purpurowe.
  - Nie, nadal nie będę. W jego głosie była nieustępliwość, obezwładniająca strach.
  - Więc nie żyjesz. zabijemy cię.
  Przywódca ponownie zamachnął się iz całej siły wbił się w kość policzkową. Slava odsunął się nieco na bok i cios wyszedł niewyraźnie.
  - Trzymaj się Śnieżko. "Baran" wykonał groźny gest.
  Chuligan zaatakował Sławę, rozłożył ręce i przygwoździł je do ściany. Wtedy młody wódz wyjął zapałki i zapalił papierosa.
  -Teraz zrobię ci kauteryzację. Padnij na kolana lub przeżyj szalony szum.
  Slava przestraszył się nieznośnie, już chciał się poddać i uklęknąć, gdy przypomniał sobie wesołą twarz Krory i szydercze spojrzenie Vinta. Szczególnie nieznośne było wspomnienie wyjątkowo surowej i życzliwej twarzy króla z innego rozległego wszechświata. Uklęknąć oznacza ich zdradzić. I jakim bohaterem jest wtedy gotów rzucić wyzwanie tyranowi Eletromendosowi, jeśli najzwyklejsi chuligani doprowadzą go do śmiertelnego dreszczu.
  Kiedy papieros dotknął jego czoła, Slava wrzasnął i gwałtownie wyrwał prawą rękę.
  Mocno zaciśnięta pięść z rozpaczliwą furią opadła na szczękę "Barana".
  Wybałuszył oczy ze zdumienia, oszołomiony i z hałasem przewrócił się na plecy. Tutaj Slava poczuł w sobie niezwykłą wściekłość i siłę. Miotał się jak zawodowy kickboxer, uderzając i kopiąc. Minęło pół minuty i cała piątka leżała nieprzytomna. Sława stał z dumnie uniesioną głową, z rękami w górze.
  -Zwycięstwo! Jak mogłem to zrobić!
  Zadzwonił dzwonek na lekcję, tyle że tym razem nie wywołał zwykłego dreszczu, ale zabrzmiał jak słowiczy tryl. Chłopiec wleciał do klasy jak na skrzydłach. Tutaj nie powiodło mu się znikąd. Slava nawet nie usiadł, by wypowiedzieć słowo, kiedy znalazł się w kosmosie. Nie bał się - teraz sam diabeł się go nie boi i szeroko otworzył oczy. Gwiazdy wydawały się słodkie i drogie, wcale nie było straszne, wręcz przeciwnie, w stanie nieważkości czuje się dziwną lekkość. Dziecko lekko odwróciło głowę. Śruba i Krore unosili się obok niego.
  -Ta "Królewna Śnieżka" się przestraszyła. Przykro nam, ale nie mogliśmy zrobić inaczej: powinieneś był przezwyciężyć strach w swojej duszy.
  Więc to nie był prawdziwy test.
  -I nie! To wszystko było prawdziwe, mamy moc, aby zabrać cię na Ziemię, a nawet nieznacznie przesunąć oś czasu. Jak? To jest tajemnica istot, które posiadają milion wymiarów. Teraz zdałeś egzamin i przejdziemy do innych, poważniejszych spraw.
  -Co?
  Śruba zaskrzypiała metalicznym głosem.
  - Na przykład uwolnij jedyną dziedziczkę króla Ezarama. Pokonanie Eletromendos nie będzie łatwe, tryliony światów jęczą pod jego piętą. Ale odniosłeś pierwsze zwycięstwo nad własnym strachem.
  - Strach przed małą śmiercią - pokonując go zbliżamy się do nieśmiertelności.
  - dokończył myśl Kroor. Przed nimi pojawił się znajomy kształt cylindrycznej planety.
  . EPILOG
  Po serii oszałamiających ciosów i porażek Cesarstwo Niebieskie zgodziło się na pokój i obiecało nie atakować ponownie posiadłości carskiej Rosji.
  Wielka Szóstka uznała, że jest za wcześnie na podbój Chin i że mogą zgodzić się na korzystne warunki. W rzeczywistości część Mongolii, południowy region Usuri, Primorye, a nawet Korea odeszły od Rosji. Były to korzystne porozumienia - pozwalające carskiej Rosji Aleksieja Michajłowicza zdobyć przyczółek na Syberii i na wybrzeżu Pacyfiku. I czuć się względnie bezpiecznie.
  I na tym zakończyła się chwalebna wojna praktyczna, a na sześciu bohaterów czekały inne rzeczy!
  
  
  NIEŚMIERTELNA KRÓLOWA PRZESTRZENI
  Królowa naprawdę chciała wyglądać młodziej. Wysłała więc całą ekspedycję w poszukiwaniu zwierciadła nieśmiertelności. Patrząc w to, możesz zmienić się w młodą dziewczynę.
  W końcu poszukiwania zakończyły się sukcesem, ale... Dżin w lustrze powiedział do starszej królowej:
  - Przywrócę ci młodość, ale staniesz się niewolnikiem!
  Królowa odpowiedziała z szczerym uśmiechem:
  - Jeśli młodość jest wieczna, to zgadzam się na niewolnictwo!
  Dżin rzucił zaklęcie. Królowa zamieniła się w dziewczynę, która prawie naga w jednej przepasce na biodrach kopała motyką pole. A sama pracowała i ciężko pracowała.
  Tylko młode ciało prawie nie bolało i nie było zbyt zmęczone. Ale to było bardzo upokarzające i nudne. To było na jakiejś planecie z dwoma słońcami. A struktura jest jak w późnym średniowieczu.
  Ponadto zamrożone w formacjach. Królowa pracowała przez wiele dni i stała się nudna. Stała się prawie jak zwierzę, tylko we śnie przyszła do niej wolność. I zawsze ciężko pracuje w kajdanach. Byłej królowej jest bardzo ciężko. I dotyk bata nadzorcy na nagim ciele, jak rozpalone do czerwoności żelazo.
  W końcu w jej życiu nastąpiła zmiana. Tylko na gorsze. Właściciel zmarł, a jego spadkobierca został całkowicie zrujnowany. A dziewczynę sprzedano do kamieniołomu.
  Teraz musiałem dźwigać ciężkie kosze, pracować nago w łańcuchach, dostawać baty i spać na kamieniach.
  Królowa była teraz znacznie bardziej udręczona. Dżin oczywiście zastawił na nią pułapkę. Tak, jest nieśmiertelna i nie starzeje się, ale w mękach, jak w piekle.
  Chociaż silne ciało jest przyzwyczajone do stresu. A królowa postanowiła uciec.
  Za pomocą długich włosów zaczęła spiłować łańcuch, którym przykuli jej bose stopy i mocną szyję na noc. Powoli spiłujesz stwardniałe żelazo włosami, ale królowa ma akurat dość czasu - nieśmiertelna. Inna sprawa, że po ciężkiej pracy w kamieniołomach trzeba się wyspać, a codziennie trochę się widziało.
  Ale i tak pijesz.
  Królowa przepiłowała się, a potem zapadła w sen. Następnie przy następnym piłowaniu ponownie.
  Aż w końcu zerwała linki.... Nie była jednak w stanie uciec. Strażnicy podnieśli alarm.
  Królową złapano i bez litości pobito batem. Następnie spalili pięty rozpalonym do czerwoności żelazem. Następnie wypalili piętno zbiegłego niewolnika. I znowu wysłany do kopalń.
  Niewolnicy umierają tak często, a ona ciężko pracuje od lat. Niech więc pracują w kajdanach.
  I każdej nocy sprawdzali jej łańcuch.
  Królowa spała w kajdanach i była ciągle biczowana.
  Założono jej ciężkie łańcuchy i bili batem, gdy tylko pracowała trochę wolniej.
  Królowa już powąchała smród i nie była chora. Infekcja go nie wzięła, przy skromnej i monotonnej diecie nie powodował bólów żołądka. Wieczna dziewczyna cierpiała, ale nie umarła. A lata płynęły i płynęły. Kopalnie stopniowo się rozwijały i wyczerpywały.
  Tutaj ponownie zostaje przeniesiona do innej pracy. Wyprany z brudu, wystawiony na sprzedaż.
  Tutaj królowej w końcu się poszczęściło. Nabywcą okazał się jeden z dostawców gladiatorów na arenę.
  Królowa była bardzo sucha i żylasta, ponieważ spędziła ponad sto lat w kopalniach w ciężkiej pracy. Jest bardzo silna i wytrzymała, trzymając nad głową ciężki kamień.
  Oczywiście jej siła przyciągnęła dostawcę. Spojrzał na jej zęby: ani jednej dziury, a tak duże i mocne. Czułem stal, odlewane mięśnie - jak kamień!
  I oczywiście kupiłem tak zdolną kopię!
  Potem zaczęło się inne życie królowej. Również surowe z treningiem, walkami, zastraszaniem, klapsami, ale o wiele bardziej zabawne.
  Królowa była młoda cieleśnie od przeszło dwustu lat, a odznaczała się wielką siłą i wytrzymałością, dzięki przymusowemu treningowi w nieustannej ciężkiej pracy.
  To dało jej pewną przewagę nad innymi dziewczynami. Co więcej, wszystkie blizny i skaleczenia na jej muskularnym ciele zagoiły się bardzo szybko i bez śladu.
  Królowa była również szybka, miała dobrą nieśmiertelną reakcję i bardzo pilnie się uczyła. Nie wszystko ułożyło się jej od razu, ale ma bardzo wytrwałe ciało.
  Z początku więc wygrywała kosztem siły, wytrzymałości i witalności. A potem jej umiejętności zaczęły rosnąć.
  Na początku nie miały najsilniejszych rywalek, ale stopniowo, wraz z doświadczeniem, jej poziom rósł.
  I tak królowa zaczęła zdobywać i wybitne kobiety. A nawet walcz z ludźmi i zwierzętami!
  Zgodnie ze zwyczajem cesarstwa, po stu zwycięstwach w walkach gladiatorów można uzyskać wolność.
  Nieustępliwa królowa, choć otrzymywała rany i zadrapania od kłów, ostatecznie zdołała wygrać setną bitwę.
  Wtedy otrzymała wolność z rąk Cezara. I mogła już sama zarabiać w bitwach lub uczyć dziewczyny szermierki.
  I wkrótce królowa, piękna i już bogata, a jeszcze młoda ciałem, wyszła za mąż za szlachetnego patrycjusza.
  I stara i brzydka. Ale nie jest nieśmiertelny i wkrótce zmarł.
  Królowa, teraz wiecznie młoda wdowa, miała za kochanków tuzin przystojnych młodych mężczyzn.
  I wielkie bogactwo.
  Wygląda więc na to, że znalazła szczęście... Owoców postępu chyba mało - no cóż, nauka jakoś nie rozwija się w tym cesarstwie. I ogólnie na planecie. A pistolety i muszkiety są najbardziej prymitywne. Wszystko dosłownie zamarzło.
  I tak imperium popadło w ruinę, nowy najazd barbarzyńców... Królowa znów jest w niewoli i niewoli. Ale odkąd była młodą pięknością, została konkubiną miejscowego chana.
  I aż umarł i zdradził ją spadkobiercy. I on też zmarł jakiś czas później.
  A królowa została wystawiona na aukcję. Rozebrany do naga i sprzedany szlachetnemu szejkowi. I była z nim aż do śmierci szejka. I znowu dziewczyna została wystawiona na aukcję. I tym razem trafiła do pałacu sułtana. Będąc nieśmiertelną, była w stanie owinąć monarchę i zostać pierwszą żoną.
  Ale pech, nieśmiertelna dziewczyna nie mogła urodzić dzieci. A kiedy sułtan zmarł, jego spadkobierca kazał ponownie zakuć królową w łańcuchy i wysłać ją do kopalni.
  I znowu królowa w piekle. W kajdanach, podczas ciężkiej pracy, ciągnęła kamienie w koszu, rąbała kamień łomem. Do tego skąpe, monotonne jedzenie, bicz, smród, łańcuchy. I każdej nocy jest gwałcona przez strażników. Chociaż królowa nawet to lubiła, jej młode ciało z łatwością dochodziło do orgazmu.
  I tak wieczna dziewczyna spędzała rok po roku, dekadę po dekadzie.
  Aż w końcu ta kopalnia nie została wyczerpana, ale minęło dwieście lat. Nikt nie pamiętał, kim była ta królowa. I ponownie wystawiono go na aukcję. Jak zwykle naga i muskularna. Oczywiście mycie przed tym.
  I znowu ją kupili, do wojska, więc była bardzo silna fizycznie. Tak, i zręczna, wiedziała, jak walczyć mieczami.
  A królowa rozpoczęła karierę wojskową. Brała udział w wielu bitwach, była wytrwała, silna, wytrzymała, cały czas biegała boso. I stopniowo jej kariera poszła w górę.
  Tutaj jest już dowódcą pułku kobiet i ma znaczne bogactwo. I znowu znajduje dla siebie dochodowe przyjęcie i otrzymuje w posiadanie ogromny majątek.
  Taki jest zygzak nieśmiertelnego życia: raz w górę, raz w dół!
  Królowa oczywiście została wdową, a następnie poślubiła młodego księcia. Chłopiec stracił głowę od doświadczonej, ale na pozór młodej kobiety. I tak wzięli ślub. A potem młody człowiek został królem. A jego żona stała się wielkim wpływowcem.
  Królestwo toczyło wojny i rozszerzało się. Stało się silniejsze i silniejsze. A wczorajsza młodość najpierw dojrzała, a potem się zestarzała. Zewnętrznie młoda królowa została pobita z woli umierającego króla, aby została cesarzową. I on to podpisał.
  Po jego śmierci była królowa została cesarzową. I prowadził wojnę. Bycie wiecznie młodym w końcu podbiło cały świat!
  I wydawało się, że znalazła absolutne szczęście ... Ale potem minęło trzysta lat i wylądowali kosmici. I przejęli planetę.
  Cesarzowa znów była w kamieniołomach. I już z kołnierzem, nago, boso, ale bez łańcuchów. Pracowałem przez pewien czas, a potem oglądałem telewizję przed pójściem spać.
  To też takie życie... Odsiedziała ponad sto lat w więzieniu, później została warunkowo zwolniona i mieszkała na okupowanej planecie w kosmicznym imperium.
  Cieszyła się wszystkimi dobrodziejstwami wysoko rozwiniętej cywilizacji i... Tym razem wstąpiła do kosmicznej armii.
  Zaczęła robić karierę w Gwiezdnych Wojnach. Ona jest nieśmiertelna! Nic się nie boi!
  Tak więc postępowała w swojej służbie, aż została marszałkiem. Potem dostała w posiadanie całą planetę.
  Niektórzy byli gubernatorami. Potem wróciła do wojska. Walczył i dowodził. Został hiper-supermarszałkiem.
  A potem dokonali wojskowego zamachu stanu i zajęli tron cesarza kosmicznego imperium - przewodzącego galaktyce.
  Potem zaczęła podbijać inne światy. Dowodziła, atakowała, wygrywała, czasem przegrywała, ale mściła się....
  Wszystko było dobrze, dopóki nie wpadła na imperium hybrydy komara i pazurów.
  Rozmnożyli się zbyt szybko i przytłoczyli humanoidalną cywilizację liczebnością.
  Tak więc bitwy toczyły się dalej, bitwa za bitwą... Aż w końcu ludzie przegrali. A była królowa ponownie nie została niewolnicą w kopalniach.
  Znowu ciężko pracujesz w łańcuchach i śpisz przykuty na głazach. I pod pełną kontrolą robotów.
  Tylko we śnie wieczna dziewczyna widziała siebie wolną i wielką. A przez resztę czasu ciężko pracowała dla siebie, pracowała i ostrzyła kamienie bosymi, stwardniałymi stopami.
  Królowa nie traciła jednak nadziei. Jest nieśmiertelna i na pewno zmieni się na wieczność! Niewolnictwo nie będzie trwało wiecznie!
  Była królowa nawet śpiewała, mimo że bicz spadł na jej nagie, muskularne plecy:
  Córa Ziemi powie w odpowiedzi nie,
  Nigdy nie będę niewolnikiem...
  Wierzę, że zaświta wolność -
  Wiatr odświeży świeżą ranę,
  Za świętą bitwę Ojczyzny,
  Bo Wielki Pan wzywa...
  Powstań dzielny rycerzu o wczesnych godzinach,
  Ciemność odejdzie, zakwitną majowe róże!
  
  
  
  
  NIE UTRZYMUJ SIĘ Z MĘŻCZYZNĄ
  W listopadzie 1941 roku Hitler niespodziewanie zaoferował Stalinowi pokój. Decyzja, która wydaje się mało prawdopodobna dla każdego, kto zna rzeczywistą sytuację.
  Wygląda na to, że Niemcy zajmą Moskwę. I po co oferować pokój w tej sytuacji?
  Ale Hitler, jak wiecie, miał wysoce rozwiniętą intuicję. I czuł, że Moskwa została zajęta, że nie. A jeśli tak, to właśnie wtedy, gdy Stalin jest zastraszony, by zaoferować pokój. Oczywiście nie wszyscy wojskowi zgodzili się z tym, ale Hitler miał władzę i autorytet.
  Co więcej, warunki pokoju zapowiadały się korzystnie dla Niemców. W rzeczywistości Ukraina przechodzi do Niemiec, a wraz z nią czarnoziem i rolnictwo, a także Białoruś, kraje bałtyckie i obwód smoleński.
  Stalin na ogół zgodził się oddać wszystko, co Niemcy już zdołali schwytać.
  Sewastopol wycofał się do Niemców. W odpowiedzi Fritz opuścił region moskiewski. Leningrad pozostał za ZSRR i prowadził do niego korytarz. Niemcy zgodzili się opuścić obwód leningradzki w zamian za obwody woroszyłowogradzki i doniecki, których Niemcy jeszcze nie całkowicie zajęli.
  Ogólnie rzecz biorąc, naziści otrzymali Donbas z jego węglem, metalami i fabrykami, złożami boksytów i gruntami rolnymi, cały Krym, a nawet część południowego Donu. Niemcy opuścili obwód leningradzki, moskwę, tułę, część obwodu rzeskiego, obwód kaliniński. W zamian za część Donbasu, część Donu z jego bogatą czarną ziemią i Sewastopol. Finowie zdobyli Pietrozawodsk dla siebie i to, co udało im się zdobyć. Rozstali się polubownie.
  Ponadto ZSRR zobowiązał się dostarczać ropę po cenach niższych niż rynkowe oraz płacić duży okup za jeńców wojennych.
  Stalin, obawiając się przegrania wojny i utraty Moskwy, zgodził się na takie warunki. U szczytu sukcesu Wehrmachtu.
  Cóż, a Hitler, który ma nadprzyrodzony instynkt, zdał sobie sprawę, że to najlepsza opcja.
  Wojna z ZSRR dobiegła końca. Naziści zaczęli przede wszystkim przenosić wojska do Afryki. Ponadto Brytyjczycy rozpoczęli ofensywę przeciwko Rommelowi. Więc co? A Fritz wziął i wylądował wojska na Malcie. Oczywiście najpierw bombardując tamtejszych Brytyjczyków.
  Dalej oczywiście atak na Gibraltar. Hitler osobiście spotkał się z Franco.
  Widziałeś, jak silne są Niemcy. Zniszczył ZSRR. Wzięła cztery miliony rosyjskich jeńców i wiele tysięcy czołgów. Dla nas Hiszpania jest jak plama na mapie. Zajmiemy, jeśli nie przepuścicie żołnierzy. A jeśli przegapisz, możesz coś dostać w Afryce. Co więcej, Wielka Brytania jest skazana na porażkę i nigdzie się nie wybiera!
  Franco, zdając sobie sprawę, że Hiszpania może być okupowana i nie ma na to szans, zgodził się.
  Atak na Gibraltar był udany i dość szybki. Cytadela upadła. A potem Niemcy wkroczyli do Afryki Równikowej.
  Brytyjczycy ponieśli ogromne straty. Schwytano ich jak frajerów.
  Rommel pokonał Wielką Brytanię w Libii i rozwinął ofensywę w Egipcie. Zdobyta Aleksandria.
  Potem wyszedł i przeprawił się przez Kanał Sueski. Rozwijając sukces, Niemcy zajęli Irak, Kuwejt i cały Bliski Wschód.
  Wehrmacht stracił na wschodzie niezbyt wielu żołnierzy i oficerów. A jego wojska były liczniejsze, bardziej doświadczone i lepiej wyszkolone niż Anglicy, a zwłaszcza siły kolonialne.
  Brytyjczycy mogli coś takiego powstrzymać i bez wątpienia przegrywali. Bez ZSRR Fritzowi udało się skutecznie walczyć z Wielką Brytanią.
  Ogólnie rzecz biorąc, Wielka Brytania była skazana na utratę swoich kolonii. Jego armia lądowa była zbyt słaba i niewystarczająca, aby utrzymać kolonie przeciwko liczniejszym i bardziej zdyscyplinowanym oddziałom Wehrmachtu.
  A stawka za flotę nie działała. Po upadku Gibraltaru i Malty utrzymanie Afryki stało się niemożliwe. Tutaj Rommel zablokował Kanał Sueski. I nawet na lądzie Niemcy pokonali Brytyjczyków jednym golem. Po wojnie z ZSRR Wehrmacht stał się jeszcze silniejszy i bardziej pewny siebie, zdobył duże doświadczenie bojowe.
  W ten sposób stopniowo podbijano Afrykę. A przez Iran Niemcy weszli do Indii. Tam też miejscowi sipaje nie chcieli umierać za Wielką Brytanię. Ogólnie rzecz biorąc, Niemcom bardziej przeszkadzały odległości, brak dróg, długa komunikacja, problemy z zaopatrzeniem niż wojska brytyjskie.
  Stany Zjednoczone gromadzą kurz, aby uniknąć wojny. Znieśli nawet wszystkie sankcje wobec Japonii.
  Mimo to samuraje zaatakowali port w Peru. Musieliśmy się zabezpieczyć i przejąć brytyjskie posiadłości w Azji. I Japończykom się to udało.
  Krótko mówiąc, w czterdziestym drugim roku i pierwszej połowie czterdziestego trzeciego roku Niemcy i Japończycy zajęli Afrykę, Australię i całą Azję. A we wrześniu 1943 roku nastąpiło lądowanie w Wielkiej Brytanii. Oczywiście po masowych bombardowaniach. Niemcy używali Yu-288 i Yu-188 oraz innych maszyn.
  Utraciwszy kolonie i wyczerpana wojną podwodną, Wielka Brytania nie mogła się oprzeć.
  A Niemcy mieli zbyt wiele zasobów, a zwłaszcza siły roboczej. Dosłownie zbombardowali wszystkie miasta i fabryki w Anglii. A potem oczywiście lądowanie i użycie "Panter", "Tygrysów", "Lwów", a nawet "Myszy". No, oczywiście, także pływające czołgi i pojazdy podwodne.
  "Mysz" zdążył zrobić początek operacji, a nawet walczył. Myszy są jednak o wiele za ciężkie.
  Załoga Gerdy na Panterze wyróżniła się w bitwach. Niemcy po zdobyciu Wielkiej Brytanii przez pewien czas nadal walczyli ze Stanami Zjednoczonymi. Wyrzucił Amerykanów z Islandii. Ale ze względu na długość komunikacji zdobycie Ameryki okazało się trudnym zadaniem. Jednak Ocean Atlantycki to nie żart. Chyba że zbombardowali przyjaciela i pocięli się na morzu.
  Niemieckie okręty podwodne rozwinęły się, w tym na nadtlenek wodoru, i zatopiły prawie całą flotę amerykańską.
  Jednak Stany Zjednoczone są nadal niezwykle trudne do zdobycia. Wojna przeciągała się, a Niemcy w końcu zajęli i zawarli pokój.
  Po tym jak Niemcy zwrócili się do ZSRR.
  W 1945 roku do produkcji weszły E-50 i E-75. Hitler zakazał produkcji, poza niewielką serią pojazdów rozpoznawczych, czołgów lżejszych niż pięćdziesiąt ton.
  Pantera ważyła czterdzieści cztery i pół tony. "Pantera" -2 to już pięćdziesiąt dwie tony. E-50 wyciągnął już prawie sześćdziesiąt pięć ton. Ostatni czołg miał bardzo przyzwoity pancerz przedni wynoszący 150 mm kadłuba przy nachyleniu 45 stopni i 185 mm czoła wieży, również pod kątem. Działo kalibru 88 mm z lufą o długości 100 EL. I 82 mm pancerza po bokach, także pod zboczami. W połączeniu z silnikiem, który po doładowaniu rozpędzał się do 1200 koni mechanicznych, bardzo mocny czołg średni.
  Plus dwanaście strzałów na minutę.
  Jeszcze cięższy E-75 ważący ponad dziewięćdziesiąt ton. Ten czołg okazał się niezbyt udany. Działo 128 mm miało mniejszą szybkostrzelność, niższą prędkość wylotową i nie miało przewagi na bliskim dystansie w porównaniu z 88 mm E-50.
  Przedni pancerz kadłuba jest nieco lepszy niż 160 mm pod kątem 45 stopni. Jednak więcej nie jest potrzebne. Trzyma wszystkie amerykańskie pistolety, a nawet sowieckie. Wieża obronna jest wspaniała: czoło 252 mm, bok i rufę 160 mm. Widać, że przynajmniej jest mniej lub bardziej niezawodna ochrona wieży, zwłaszcza bocznej.
  Bok obudowy ma 120 mm, co jest akceptowalne, a ponadto można powiesić ekrany. Silnik jest jednak dość słaby przy mocy 900 koni mechanicznych. Ogólnie rzecz biorąc, oczywiście czołg jest niedokończony, raczej wysoki. Przypomina mi dość przerośniętego "Tygrysa" -2 z podobnymi problemami.
  Oba niemieckie samochody są niedoskonałe, ale E-50 jest oczywiście bardziej praktyczny.
  No i E-100. Ale ten samochód jest jeszcze cięższy i gorszy w prowadzeniu niż E-75.
  E-100, ze względu na dużą masę, był produkowany w małych ilościach.
  A samo wojsko ogólnie aprobowało E-50.
  Wiosną 1946 r., właśnie 20 kwietnia, w dniu urodzin Führera, Niemcy przenieśli się do ZSRR.
  Dysponowali dużą liczbą samochodów i sprzętu. Dziesiątki tysięcy czołgów różnych wersji. ZSRR miał również w służbie seryjne T-34-85 oraz IS-2 i IS-3. T-44 nie odniósł pełnego sukcesu. A T-54 nie był jeszcze gotowy.
  Niemcy produkowali E-50 i E-75 w dużych ilościach.
  Stalin zabronił, po utracie znacznej części kraju, opracowywania maszyn cięższych niż czterdzieści siedem ton.
  Oprócz dużej liczby T-34-85 i nieco mniejszych IS-2 i IS-3, seryjnie produkowano SU-100, który był stosunkowo prostym i skutecznym działem samobieżnym.
  Należy zauważyć, że najbardziej masywny czołg T-34-85 mógł przebić niemiecką serię E-50 tylko z boku, a E-75, nawet z boku, był zbyt wytrzymały i tylko SU-100 mógł to zrobić to, a następnie zamknij.
  Siły są więc wyraźnie nierówne. Niemieckie czołgi same przebijały sowieckie z dużej odległości. I tylko IS-3 miał mniej lub bardziej zadowalającą ochronę czoła, a następnie górnej części.
  Oto Niemcy na terytorium ZSRR.
  Gerda, Charlotte, Christina i Magda w E-50. Gwiżdżą piosenki i ryczą.
  Wszyscy wątpimy w róg barani,
  Bóg będzie dla nas!
  I jak będą brać i strzelać do wroga.
  Trzydzieści cztery zdmuchnęły wieżę. Tak, załoga bojowa, nic nie powiesz.
  Charlotte zauważyła z niezadowoleniem:
  Nadal nie mamy dużo zbroi. Wróg może, wejść na pokład i zahaczyć!
  Krystyna zauważyła:
  - Ale broń jest celna i zabójcza! Więc jedno rekompensuje drugie!
  Gerda syknęła:
  - Złamiemy je wszystkie!
  W międzyczasie Natasha wraz ze swoją załogą walczy z Fritzem w SU-100.
  Oleg Rybaczenko był piątym członkiem załogi SU-100 wraz z Nataszą, Zoją, Augustiną i Swietłaną.
  Dziewczyny pokiwały głowami z aprobatą.
  - Jesteś wojownikiem, co jest świetne!
  Natasza strzeliła do wroga. Pocisk trafił w czoło niemieckiego samochodu, odbił się rykoszetem. Dziewczyna ze złością tupnęła bosą stopą. I sprawdziła:
  - A teraz jesteś chłopcem! Wydajesz się być mądry, prawda?
  Oleg skinął głową. Jest nieśmiertelnym chłopcem, więc wiele może. Przed nami niemiecki E-75. Jak się przez to przebić?
  Geniusz wymyślił to, szepnął do pocisku:
  - Jesteśmy metalem, tej samej krwi - ty i ja!
  I przy pomocy swojej bosej, dziecinnej stopy rozwinął celownik i strzelił.
  Bez względu na to, jak silny jest niemiecki czołg z przednim pancerzem, ale jeśli trafisz dokładnie od końca do końca lub kombinacją linii sił, czołg się nada. A potem metal pękł, a zestaw bojowy zaczął wybuchać.
  Oleg Rybaczenko pisnął:
  - To najwyższa klasa!
  Nataszka połaskotała gołą piętę chłopca i skinęła głową:
  - Strzelać!
  Oleg Rybachenko ponownie wystrzelił z SU-100. Uderzyli z dużej odległości, a wtedy radzieckie działo kal. 100 mm nie zabrało najnowszych niemieckich czołgów: E-50 i E-75. Ale chłopak jest fenomenalny. I udaje mu się trafić wroga.
  Terminator znów strzela. I przebija się przez E-50. Ten czołg jest szybki i trzeba go trafić. A Niemcy to kij i kij.
  Zosia strzela. I bardzo trafne.
  Trafia wroga w wieży. Następnie ponownie strzela Oleg Rybachenko. Stumilimetrowe działo czyni cuda.
  Młody geniusz ryczy:
  - Rozerwę cię! rozerwę cię! To nie będzie dobre!
  I znowu, jak dzieciak, weźmie go i bardzo trafnie wbije. I naprawdę rozerwij wroga.
  Po czym wyda:
  - Jestem naddźwiękowym wojownikiem!
  I znowu, z pomocą bosej stopy, będzie strzelał.
  Dzieciak wygląda na zaledwie dwanaście lat, ale jest bardzo szybki i fenomenalny.
  Tutaj strzelała z pomocą bosych stóp i Augustyna.
  A dziewczyna rozbiła E-50.
  Niemcy ponoszą znaczne straty. Ale ich lawina czołgów jest coraz bliżej. Oto E-100 w ruchu. Również potężna zbroja, broń i tarcze.
  Ale jego dziewczyny i chłopak też się przebijają.
  Niemiecki samochód płonie i jest rozerwany na kawałki.
  Oleg Rybaczenko śpiewał:
  - Chwała Ojczyźnie Świętej,
  Z nieziemskim wściekłością!
  Chłopak znowu strzelił, zmiażdżył faszystę i mrugnął do dziewczyn. I znowu dzieciak strzela i miażdży wroga.
  Walka, powiedzmy, chłopak. I wystrzeliwuje pocisk. A czołg Tiger-2, przestarzały, ale potężny, już stał się ofiarą. Niemiecka "Pantera" -2 również ponosi klęskę. Ale prawie sama podbiła Amerykę.
  A teraz ZSRR naciska.
  Z kolei Oleg Rybachenko strzela i trafia na pewno.
  I tak zaczęli po kolei strzelać i śpiewać...
  Natasza kopnęła bosą stopę i ryknęła:
  - To z tajgi...
  Zoya również uderzyła pięścią w bose palce u stóp i pisnęła:
  - Do mórz brytyjskich....
  Augustina również wystrzelił pocisk i powiedział:
  - Armia Czerwona!
  Swietłana wystrzeliła pociski bosymi stopami i powiedziała:
  - Silniejszy niż wszyscy!
  Oleg Rybachenko spieprzył i wydał:
  I niech Rudy...
  Natasha wystrzeliła i pisnęła:
  - Silnie kompresuje!
  Zoya też klepała i szczekała:
  - Twój bagnet z stwardniałą ręką!
  Augustyn dzwonił i ryczał:
  - A my musimy...
  Swietłana wystrzeliła śmiercionośny ładunek i krzyknęła:
  - Nie do zatrzymania!
  Oleg Rybachenko ponownie strzelił, śmiejąc się:
  - Idź do ostatniego...
  Natasza wysłała pocisk i ryknęła:
  - Mordercza bitwa!
  I dziewczyny się rozproszyły, broń miotała się, aż skończyły się naboje.
  Tak, Oleg Rybachenko znów jest na wojnie.
  Ale Armia Czerwona przeżywa ciężkie chwile. Niemcy postępują. Mają więcej sprzętu, więcej piechoty. A Japończycy nadciągają ze wschodu.
  Nie opierajcie się takiej sile.
  Gerda i jej załoga walczą na E-50. Niemcy już szturmują Woroneż. Walka jest zacięta.
  Z jednej strony niemiecki czołg, jako myśliwiec swojego rodzaju, jest bardzo dobry. Ale płyta jest raczej słabo chroniona. I to jest jego minus, więc dziewczyny powinny być czujne.
  Nadal jest produkowanych dużo T-34-85. Ta maszyna jest nadal w masowej produkcji, a niemieckie działo kal. 88 mm w 100EL zbiera obfite plony z dużej odległości.
  Coraz częściej produkowany jest również SU-100, który jako działo samobieżne jest łatwiejszy w produkcji niż czołg, ale działo jest mocniejsze.
  W tej chwili, naciskając dżojstik bosymi stopami, Gerda przedarła się przez radziecką suszarkę. Z bliskiej odległości taka maszyna może być bardzo niebezpieczna.
  Blond terminator wziął go i zaśpiewał:
  - Moje nerwy nie są ze stali,
  Całkowicie mnie masz!
  A potem armata Charlotte wystrzeliła i zmiażdżyła trzydziestu czterech.
  A broń, która wystrzeliwuje dwanaście strzałów na minutę, osiąga duże odległości.
  Dalej, jak strzela Christina. I zrobi to również bardzo trafnie i dokładnie. Rozbiła czołg Armii Czerwonej i zapiszczała:
  - Wściekły ogień! Hurra Stalinie!
  Potem Lupanula i Magda. Robiła to bardzo precyzyjnie za pomocą bosych stóp.
  I zaśpiewała:
  - Na chwałę wiecznej Ojczyzny!
  Wtedy dziewczyna wybucha śmiechem...
  Niemiecka maszyna pracuje sama bezawaryjnie.
  Tutaj jego ofiarą padł IS-2, dość potężny i niebezpieczny czołg, ale słabo chroniony czołem wieży.
  Jedynie czołg IS-3 na czole ma stosunkowo dobrą ochronę, ale ten czołg wciąż jest produkowany w małych partiach. Ma zbyt skomplikowany kształt wieży. Chociaż IS-3, jak pokazała praktyka bojowa, ma przynajmniej szansę zmieścić się w pojazdach serii E z bliskiej odległości.
  Cięższych czołgów nie produkowano jeszcze w ZSRR, a nawet ich rozwój został wstrzymany. To oczywiście stwarza problem. Niemcy mają tylko działa samobieżne E-25 z serii lekkiej, ale ich produkcja jest prawie zamrożona. Chociaż maszyna nie jest zła.
  Tylko dwóch członków załogi i półtora metra wzrostu. Mały z działem 75 mm z Pantery. Łowca radzieckich samochodów.
  Ale Führer woli władzę. Nawet E-50 jest stopniowo gorszy od E-75, który również jest zamknięty z boków osłonami.
  E-75 jest trudny do przebicia nawet z boku. A Niemcy używają go w przełomach...
  Dwóch niemieckich pilotów Alvina i Albina zdołało już przekroczyć liczbę zestrzelonych samolotów ponad trzysta i otrzymało: Krzyż Kawalerski Żelaznego Krzyża ze srebrnymi liśćmi dębu, miecze i brylanty.
  Dziewczyny to takie fajne wojowniczki i najfajniejsze na świecie. Tak, nawet jeśli Huffman ma na razie zestrzelonych więcej samolotów, ale są, ale o wiele piękniejsze.
  I walczą z reguły tylko w jednym bikini i boso.
  Alvina zestrzeliła trzy radzieckie samoloty ze swojego ME-262 X z działami lotniczymi kalibru 30 mm i napisała na Twitterze:
  - Jestem pochodnią zagłady!
  Albina, prowadząc podobny ogień, potwierdziła:
  Jesteśmy totalną zagładą.
  I odcięła jeszcze cztery radzieckie samoloty ...
  Wojownicy są bardzo bojowi w swoim nastroju, ale ciągle się uśmiechają.
  Bardzo kochają mężczyzn i pracują językiem. I oni to kochają. Takie wojenne piękności.
  Tutaj zestrzelili radzieckiego TU-3 i rozbili go na kawałki... Oto ich ogniste powitanie.
  Dziewczyny, krótko mówiąc, nie poddawajcie się. A Armia Czerwona otrzymuje od nich.
  Ale z drugiej strony Anastasia i Mirabela też walczą w tym samym bikini i boso - zdobywają konta! Te dziewczyny są bardzo agresywne.
  A Anastazja zestrzeliła niemiecki samolot i wydała:
  - Jestem świetnym pilotem!
  Mirabela rzuciła armatę w niemiecki samochód kalibru 37 mm i zapiszczała:
  - Jestem super wojownikiem!
  Dziewczyny a właściwie to czego potrzebujecie....
  Ale walczą na przestarzałych Jak-9 T, które oczywiście nie przyciągają reaktywnych pojazdów niemieckich. Ale piękności potrafią walczyć. I uniknąć trafienia.
  I dlaczego? Ponieważ są boso iw bikini. Więc nie odcinaj ich.
  Wojownicy, jak widać, rozumieją, czym jest naga skóra.
  Anastazja zestrzeliła kolejny niemiecki myśliwiec i zapiszczała:
  - Za Ojczyznę!
  Mirabela uciszyła HE-162 i ryknęła:
  - Za Stalina!
  Najgroźniejszy niemiecki myśliwiec ME-262 X, ma pięć działek pneumatycznych i dużą prędkość, skośne skrzydła, potężny pancerz.
  Łatwiej zestrzelić samochód HE-162, który jest lekki, tani, ale bardzo zwrotny.
  Nie do końca udany dla Niemców okazał się ME-1010, który niewątpliwie jest samolotem znakomitym pod względem właściwości lotnych, jednak jego skrzydła zmieniają rozmach i wymagają wysoko wykwalifikowanych pilotów. TA-183 okazał się bardziej praktyczny, a także idzie na front.
  Ale Hitler woli ciężko opancerzony ME-262 X z potężną bronią.
  Jak dotąd maszyny śrubowe Luftwaffe nie zostały jeszcze wycofane z produkcji. TA-152 jest najbardziej udanym pojazdem wielozadaniowym, a ME-309 wciąż jest w walce. Przewyższają myśliwce radzieckie szybkością i uzbrojeniem. I chociaż Yu-488 jest maszyną śrubową, radzieckie Jakowie nie mogą go nawet dogonić. Tak, nawet bardziej zaawansowany LA-7 jest gorszy od tego samochodu pod względem prędkości.
  A co zrobić z bombowcami odrzutowymi: "Arado", Yu-287 i inne.
  Lotnictwo radzieckie bez samolotów odrzutowych jest słabe.
  Jednak Anastasia i Mirabela wciąż potrafią zdobywać dobre wyniki nawet w takich warunkach.
  Wrócili więc, zatankowali i znów do boju. Ponownie powalić niemieckie samochody. I robią to ze świetnym skutkiem.
  Nikt w lotnictwie radzieckim nie może się równać z ich parą. Ponadto dziewczyny uprawiają seks, aby być silniejszym. I zwykle zawsze mają różnych mężczyzn. I to daje dziewczynom taką siłę!
  To jeden z sekretów ich fenomenalnego sukcesu.
  Dziewczyny otrzymały już złotą gwiazdę bohatera ZSRR i mrugają do siebie.
  Znowu polecieli, kogoś zestrzelili.
  Anastasia zestrzeliła Yu-288, dość potężny bombowiec, swoim działem lotniczym kal. 37 mm.
  A Mirabela zestrzelił odrzutowiec Yu-287, również używając tego samego 37-milimetrowego działa. Takie pistolety pozwalały z fenomenalną celnością dziewcząt uderzać w pojazdy wroga na odległość. Chociaż amunicja była ograniczona, a ty ryzykujesz śmierć.
  Dziewczyny klaszczą bosymi stopami i śpiewają:
  - Lataj sokoły jak orły,
  Jesteśmy za Stalinem naprzód!
  Nasz sukces nie jest daleko
  Otwórz zwycięskie konto!
  Więc wojownicy oczywiście nie zawiodą faszystów. I uderzą w to tak mocno, że zrani Führera.
  Anastasia Vedmakova oczywiście manewruje. Jak-9 ma ponad sześćset kilometrów, nie przeciśnie się, tym bardziej ciężkim działem, ale mniej więcej podrzuca i obraca.
  Trochę lepszy niż Jak-3, który jednak jest droższy i wymaga wysokiej jakości duraluminium. A ZSRR stracił dużo terytorium. A Jak-9 może być produkowany w ogromnych ilościach.
  Ale Trzeciej Rzeszy wraz z Japonią nie da się utrzymać.
  Mirabela zestrzeliła ME-262 i zaśpiewała:
  - Ku chwale Ojczyzny Rosji
  Uszczęśliwimy cały świat!
  Anastazja przerwała kolejnemu Niemcowi i pisnęła:
  - To jest imię najbardziej promiennej miłości!
  A także jak ryczeć. I rzucaj się na Fritza.
  Dziewczyny są z pewnością bardzo, bardzo fajne.
  Tymczasem Niemcy coraz bardziej wkraczają na terytorium ZSRR.
  Do akcji wkraczają też Japończycy. A jest ich wielu i wyprzedzają Chińczyków.
  Żółci żołnierze naciskają na przełom. I dosłownie rzucają trupami przy każdym podejściu.
  Ale jest ich tak dużo, że w końcu się przebijają.
  Japończycy i ich żółta armia szturmują Chabarowsk. Straty są całkowicie ignorowane.
  Ale spotykają je tam sowieckie dziewczyny.
  Alenka i jej zespół.
  Dziewczyny bronią Chabarowska. Bosymi stopami rzucają granaty we wroga.
  I śpiewają ze śmiechem:
  Jesteśmy dobrymi dziewczynami
  I klęska wszystkich wojowników ...
  Głos jest taki głośny
  W chwale szalonych ojców!
  I znowu lecą granaty rzucone bosymi stopami piękności.
  Alenka, jak tylko się skręci, kosi chińczyka i piszczy:
  - Chwała naszej ziemi!
  Anyuta rzuci granat bosymi stopami i ryczy:
  - W imię wyższych mocy!
  A także uderz śmiercionośną serią.
  Angelica strzela dalej. A także rzuca granat bosą stopą.
  I krzyczy:
  - O nowe granice!
  A wtedy Maria uderzy. Odcięła też szereg żółtych myśliwców, śpiewając:
  - Ogon za ogonem! Oko za oko!
  I mrugnij do swoich przyjaciół.
  A potem Olimpijczycy rzucą w samurajów i Chińczyków całe pudełko materiałów wybuchowych.
  I ryk:
  - Na chwałę Ojczyzny!
  I znowu piątka eksterminuje obcą armię.
  Ale Japończycy zgromadzili już wielu Chińczyków. Wspinają się i wspinają. I rosną całe stosy trupów.
  Alonka strzela, rzuca bosą piętą i piszczy:
  - Za Stalina!
  Anyut rzuci też granat bosą stopą i warczy:
  - Nauczyciele!
  Angelica wyrzuci kolejkę. Bosą stopą rzuca prezent i piszczy:
  - Za Lenina!
  A potem Maria, jak miotacz na wroga. A palce bosych stóp rozpoczną zniszczenie.
  Potem Chińczycy rozpraszają się we wszystkich kierunkach ...
  A potem, jak na olimpiadzie, weźmie i zgasi beczkę nitrogliceryny. I namoczyć wszystkich.
  A militaryści wpadają w siebie ...
  Oleg Rybachenko i jego drużyna wciąż walczą o Tulę. Niemcy próbują otoczyć Moskwę. Miasto Tula odparło już atak Fritza w czterdziestym pierwszym roku.
  Ale wróg jest teraz znacznie silniejszy. I prowadzi agresywny ostrzał. A bomby spadają na Armię Czerwoną i inne śmiercionośne siły.
  Bardzo potężny przeciwnik. I rzucają zbyt wielu czarnych wojowników, Arabów, Indian do walki. I wydaje się, że nie ma przestać.
  Oleg Rybachenko strzelił do E-75 i zaśpiewał:
  Żołnierz jest zawsze zdrowy
  Żołnierz jest gotowy na wszystko...
  I kurz jak z dywanów,
  Zjeżdżamy z drogi
  I nie przestanie!
  I nie zmieniaj nóg
  Nasze twarze lśnią
  Błyszczące buty!
  I znowu chłopak uderza nazistę z dystansu. Ale siły są rzeczywiście nierówne.
  Chociaż Tula stoi bohatersko. A na południu naziści zbliżają się do Stalingradu.
  Ale co oni myślą, że tam wygrają?
  Oleg Rybachenko ponownie strzela do nazistów i śpiewa:
  I taki chaos
  Wypełnił wszechświat...
  Smutny los ludzkości -
  Znosić ból, cierpienie!
  I znowu chłopiec upadł, a faszystowski "Maus" -2, bardzo groźna maszyna, stanął w płomieniach.
  Natasza logicznie zauważyła:
  Żadna siła nie może się nam przeciwstawić!
  I mrugnął do chłopca.
  Dalej lupanula i Zoja. Rycząc też:
  - O mój dostęp do zwycięstwa!
  SU-100 pracuje sam dla siebie i nie myśli o zatrzymaniu ostrzału.
  Niemcy stopniowo omijają Tułę. Mają dużo sił, dużo piechoty. Oraz przeprowadzki zbiorniki różnych marek.
  Oto na przykład ten sam "Lev" -2, bardzo potężna maszyna: waży sto ton, a przedni pancerz jest pochylony o 300 milimetrów. Nic nie wydaje się pękać.
  Ale Oleg Rybachenko wciąż uderza. Pokazuje swoją najwyższą klasę - snajpera.
  I bije siebie, i bije...
  Od nazistów odlatują tylko fragmenty. Ale nadal nie chcą zwalniać tempa.
  Oleg Rybaczenko piszczy:
  - Przyszłość jest nasza
  Jesteśmy orłami, Jedi!
  I znowu chłopak wstaje konie. I znowu naziści za grosze.
  A załoga czołgu Gerdy jest już w Stalingradzie. Tutaj takie agresywne walki toczą się pełną parą.
  Gerda, strzelając, krzyczy:
  - Moje ciało jest z żelaza!
  Charlotte nacisnęła przyciski na joysticku bosymi stopami i zaćwierkała:
  - Tak przydatne do walki!
  I mrugnęła do swojego partnera.
  Potem znowu lupanula i złamała trzydzieści cztery.
  Potem dał strzał i Christina. Przerwała suszenie Armii Czerwonej i zagrzmiała:
  - Jestem szaloną dziewczyną! Rozerwę wszystkich!
  A potem Magda wystrzeliła gołą stopą.
  Dziewczyny z Niemiec generalnie mają się dobrze. I oczerniaj wroga.
  . ROZDZIAŁ 2
  Ale potem ich samochód został uderzony w bok. Musiałem się zatrzymać i naprawić.
  Gerda zauważyła kapryśnie:
  Znowu tracimy czas!
  Charlotte potarła bosą stopą powierzchnię zbroi i warknęła:
  Zemścimy się i wygramy!
  A potem wzięła go i obnażyła zęby. I emitował promienie słoneczne z perłowych zębów.
  Christina wzięła go i pisnęła:
  - Za Ojczyznę bez rady!
  A także uderzyć w zbroję bosą piętą!
  Magda zgodziła się.
  - I bez bzdur!
  Dziewczyny postanowiły chwilowo pograć w szachy. Para dla pary. I tam zaczęli budować strategię.
  Gra jest interesująca. Ale dziewczyny kłóciły się o każdy ruch i uderzały głowami.
  Gerda zauważyła z uśmiechem zębów:
  - Będę najwyższym aksjomatem!
  I jak się śmiać..
  Wyobraziłam sobie mojego imiennika z baśni Andersena. Tutaj została złapana w lesie przez rabusiów. Zdemontowali powóz, a samej Gerdzie zabrano prawie wszystkie ubrania i drogie buty. Więc Gerda znowu jest boso iw worze. Tak wyglądała z rękami związanymi z tyłu.
  Idzie przez jesienny zimny las. Bosa podeszwa czuje każde uderzenie, każde uderzenie, każdą gałązkę. Gerda się boi i chce jeść.
  Udało jej się nawet wyzdrowieć w pałacu. A na jesiennych trawach szron, przypominający chłód, którego niedawno doświadczyła.
  Gerda zachichotała... Pomyślała, że w baśni Andersena ewidentnie nie ma dość przypieczonych obcasów. I to byłoby świetne!
  Czołg został szybko naprawiony. Uszkodzenie jest niewielkie. Chociaż pocisk stumilimetrowego działa uderzył w bok. Co może być niebezpieczne.
  Charlotte nacisnęła gołymi palcami na przyciski joysticka i zaśpiewała:
  - Jestem niszczycielem czołgów,
  Serce płonie...
  Broń to mój dom!
  A skorupa rozbiła kolejne trzydzieści cztery. Jak dotąd na polu bitwy dominuje T-34-85. A ciężkie pojazdy w Armii Czerwonej są stosunkowo rzadkie.
  Ale potem pojawił się IS-3. Ma słaby punkt: dolną część ciała. Czoło ma duży kąt nachylenia. Ma kształt: pyska szczupaka. Ale jeśli uderzysz w dolną część czoła, nie będzie litości.
  Magda przy pomocy bosych stóp wycelowała we wroga armatę. I jak uderzył, a pocisk poleciał.
  I sowiecki samochód dostał się do jelita. Wieża została zerwana, a pociski zaczęły pękać.
  Gerda zawołała:
  - A ty jesteś piękną pięknością!
  Pisnęła Magda, potrząsając swymi wspaniałymi piersiami:
  - Nikt mnie nie powstrzyma!
  Charlotte pewnie potwierdziła:
  - I nikt nie wygrywa!
  Krystyna pisnęła w odpowiedzi:
  - Złe wilki miażdżą wrogów!
  Gerda warknęła:
  - Złe wilki - cześć bohaterom!
  Naziści otoczyli Tulę i dzieci, które wraz z czterema dziewczynami muszą wydostać się z ringu.
  Chłopiec, dziewczyna i dziewczęta biegną do siebie i bosymi stopami rzucają granaty.
  A naziści otrzymują obrażenia i nie mogą ich trafić.
  Oleg, strzelając, śpiewał:
  - W imię świętej Ojczyzny,
  Nie rzucaj nas na kolana!
  Małgorzata bosą stopą rzuciła dar śmierci i pisnęła:
  - NIE! Nigdy nie wkładaj!
  Natasha, strzelając i podskakując, dodała:
  - Niech kłopoty nie przychodzą do naszego domu!
  A także bosą stopą, jak wystrzelić śmiercionośny granat.
  Co więcej, Zoya uniknie fragmentu, a także pozwoli miażdżącym rzeczom rozbić gołymi palcami u stóp ...
  I ryk:
  - Będzie świetnie!
  A potem Angelica będzie strzelać do wroga. Koś to w dzikiej furii. I znowu ryk:
  - Jestem szalonym pijakiem!
  A granat poleci z gołej pięty.
  A potem Swietłana, gdy bierze ją i boleśnie uderza.
  To oczywiście dziewczęta - to, co śmierć przynosi wrogom.
  Natasza, strzelając do wroga, piszczy:
  - Nikt nas nie powstrzyma, nawet diabeł nas nie pokona!
  I leci z jej bosych stóp, granat w łuku. A lupanet tak, wszystko rozproszy i to w dodatku daleko.
  Dziewczyny z pewnością są w stanie pokonać dotknięte terytorium. Na południu toczą się walki pod Stalingradem, opanowanym przez Armię Czerwoną. Całą kolosalną stratę Japończycy zajęli Chabarowsk i nacierali na Władywostok.
  Cóż, tam spotkają się ci, którzy tego potrzebują.
  Anna Vedmakova przeżyła niezbyt przyjemną ceremonię pożegnania ze swoim wiernym latającym koniem. Myśliwiec, który stał się rodzimym MiG-4, na którym zestrzelono tak wiele niemieckich samolotów, po prostu wypalił się podczas nalotów japońskiej armady, podobnie jak spora liczba innych pojazdów i okrętów. Po tym, jak sępy z Kraju Kwitnącej Wiśni dziobały miasto, Władywostok przedstawiał smutny widok. Jednak pogrzeb zmarłych odbył się w sposób wojskowy skromnie i wystarczająco szybko. Pilotka Vedmakova spaliła nogi, stopy dziewczyny były pokryte pęcherzami, dlatego chodziła boso, ostrożnie stąpając po palcach. Japończycy nie powtórzyli jeszcze nalotów, skoncentrowali swoje wysiłki na wsparciu nacierających frontów. Vedmakova ominęła blokadę, została energicznie usunięta, wśród pracowników była duża liczba dzieci. Szczupłe, bose, z twarzami zaczerwienionymi od świeżego wiosennego słońca, grabiły połamane dachówki, podnosiły zwalone słupy telegraficzne, po prostu zamiatały ulice.
  Starszy nad chłopcami w pionierskim krawacie, ale bez koszuli (wisiała osobno, widocznie chłopcy dbali o swój ubiór), podbiegł do pilota.
  - Pracujemy w przyspieszonym tempie, towarzyszu majorze, wkrótce wszystko będzie gotowe! Zamiatamy ulicę do czysta, będzie gładka jak przed wojną!
  Vedmakova uśmiechnęła się i rzuciła mu cukierka:
  - Masz, weź to! To nasza radziecka naturalna czekolada, a nie amerykańska trucizna.
  Chłopak zamrugał namiętnie.
  - I wymyśliliśmy nowy pseudonim dla Amerykanów! Od teraz są razem z Hitlerem i Hirohito, nie są Jankesami, ale Pindosami!
  Dziewczyna-major skłoniła się przed chłopcem:
  - Jak powiedziałeś, kim oni są?
  Młody pionier powtórzył:
  - Pindo! Więc teraz pokonamy Jankesów, którzy nas zdradzili!
  Vedmakova pogładziła głowę chłopca, a potem jej duża, silna dłoń przesunęła się po chudych, żylastych ramionach chłopca. Chłopiec odwzajemnił uśmiech: miał białe zęby i wyciągnął stwardniałą dłoń. Major uścisnął dłoń chłopca i odpowiedział:
  - Musimy zapamiętać to imię! Ale w końcu nie jesteśmy jeszcze w stanie wojny z Ameryką, więc wymyślanie przezwisk jest przedwczesne!
  Chłopiec odpowiedział:
  - Amerykanie są gorsi od Japończyków i Niemców, bo wolą walczyć przez pełnomocnika. Bez względu na to, jak okrutni są wojownicy Imperium Wschodzącego Słońca, ich odwaga jest znana każdemu!
  Wiedźmin przerwał:
  - Zabiję tych dzielnych ludzi! I to jak najszybciej!
  Nowy działający garnizon Krotow niespodziewanie podpisał nie do końca logiczny rozkaz i wysłał pilota-wojownika z grupą marynarzy do Chabarowska. Rozkaz nastąpił natychmiast, konieczne było odzwierciedlenie ofensywy jednostek japońskich. Vedmakova oczywiście spodziewała się, że dadzą jej myśliwiec, ale ... A front nie miał do dyspozycji wolnych samolotów, a posiłki z ich centrum jeszcze nie przybyły. Podróż z Władywostoku do Chabarowska zajęła trochę czasu, a major został dosłownie wyrzucony z torów do wrzącej walki.
  Japończycy próbowali ominąć dobrze ufortyfikowane miasto i otoczyć je. Wojownik ledwo zdążył wskoczyć do okopu z karabinem maszynowym, zanim rozpoczął się atak.
  Wiedźmin zapytał leżącego obok kapitana Sinitsina:
  - Wróg obmyśla więc taktykę Friedricha, a raczej generała Nogi, by ominąć fortyfikacje i umieścić nas na tyłach.
  Kapitan chrząknął.
  - Niech spróbuje spalić ogon rosyjskiego konia! Więc zostanie uderzony kopytami, że to będzie za mało!
  As pilot żartował:
  - Końskie kopyta, chyba nie ze stali Kruppa, tylko nasze radzieckie!
  Jej słowa przerwał wycie pocisków. Tutaj leży w wykopanym od dawna okopie, wokół Chabarowska jest generalnie szlachecka linia fortyfikacji, zagrożenie inwazją japońską istnieje od ponad roku. Pociski pękają przed i za okopami, słychać z nich ryk. Ogólnie rzecz biorąc, słynna japońska shimosa tworzy dużo dudnienia i dymu. Wojownik patrzy bez strachu, nawet z pewną obojętnością. Eksplozje pocisków powodują powstanie brudnych fontann, oto jedna z nich spowodowała zatrzęsienie się ziemi. Oznacza to, że uderza pistolet z armatą kalibru dobrych trzystu milimetrów. Słychać jęki rannych... Przez kanonadę wydają się lekkimi oparami, które nie każde ucho może złapać. Tutaj pilot-wojownik został posypany ziemią. Jednak dziewczyna, kichając, strząsnęła kurz z rudych warkoczy:
  - Zawsze tak jest, jak się położysz, to się ubrudzisz! A jeśli wstałeś, zostało ci jedno lub dwa!
  Przygotowanie artyleryjskie okazało się krótkie, być może Japończycy nie mieli tylu pocisków. Atak się rozpoczął. Przed nami jechało kilka japońskich tacos. Mały, o lekko zaokrąglonym korpusie maszyny. Najbardziej masywny czołg imperium Wschodzącego Słońca: Chichiha. Vedmakova pamiętała jego cechy. Pancerz przedni 30 mm, działo 47 mm, silnik Diesla 320 koni mechanicznych. Z wyjątkiem właściwości jezdnych, w których ta maszyna nie ustępuje T-34, to jest nawet gorsza niż niemiecki T-3 z modelu 1943. Nazywa się go nawet na Dalekim Wschodzie, kichnij! Ale nawiasem mówiąc, królową pól nie jest czołg, ale piechota. Tutaj spróbuj podejść do pól minowych. Jak to mówią: tam, gdzie nie przejedzie pociąg pancerny, przeczołga się żołnierz z karabinem.
  Karabiny Japończyków są kopią niemieckiego Mausera. Pistolety maszynowe, wyrwane ze znanego "Schmeistera" z I wojny światowej. Ogólnie rzecz biorąc, osoby o wąskich oczach mają ochotę kopiować to, co najlepsze z drugiej strony. Z pewnością japońscy projektanci już pracują nad stworzeniem hybrydy "Pantery" i T-34!
  Japońskich czołgów jest nie więcej niż tuzin, a sowiecka artyleria bynajmniej nie spieszy się z nimi. Piechota biegnie za nimi w tradycyjnym grubym szeregu. Sami żołnierze Kraju Kwitnącej Wiśni ubrani są w mundury lekko emanujące zażółceniem, kolorem stepu khaki. Vedmakova patrzy na nich, szybko oceniając liczbę napastników. Na oko jest ich pięć, sześć tysięcy, a w okopach, osłaniających ten odcinek frontu, siedzi maksymalnie tysiąc Rosjan. A broń... Armia Dalekiego Wschodu jest wyposażona zgodnie z zasadą rezydualną, a pistolety maszynowe mają tylko oficerowie. Czym ona wszak jest majorem, jednak bez stanowiska, sprowadzona do poziomu zwykłego.
  Kapitan Titmouse (jeszcze bardzo młody chłopak) zapytał wiedźmina.
  - Walczyłeś z Niemcami?
  Dziewczyna odpowiedziała:
  - NIE! pocałowałem ich!
  Kapitan nagle zbladł i zauważył:
  - Pamiętasz swoje pierwsze zwłoki!
  Vedmakova uśmiechnęła się i potrząsnęła głową.
  - Jestem pilotem, a kogo zestrzeliłem, powaliłem, nie mam pojęcia o trupach! Nawiasem mówiąc, podczas całej Wielkiej Wojny Ojczyźnianej mój samolot nigdy nie został zestrzelony!
  Kapitan gwizdnął nieco niezręcznie.
  - Jesteś tylko asem! A ilu masz wysmarowanych Niemców!
  Wiedźmin uśmiechnął się jeszcze szerzej.
  - Po dwudziestej piątej wręczył gwiazdę bohatera! Tylko dwadzieścia osiem.
  Sinitsin wykrzyknął:
  - Och! Jesteś po prostu mistrzem swojego rzemiosła!
  Dziewczyna odpowiedziała skromnie:
  - Nie trzeba robić bohatera, kogoś, kto po prostu rzetelnie wypełnia swój obowiązek. Teraz piechota zbliży się, a my ich spotkamy.
  Kapitan szarpnął zamek ciężkiego pistoletu maszynowego ważącego dobre dziesięć kilogramów. Dotknąłem psa, start jest bardzo ciasny, tyłek z odrzutem. Niezbyt wygodny kolos, ale uderza... Co prawda, według plotek, Niemcy mają już mocniejszy karabin maszynowy, ale kto wie, czy radzieccy konstruktorzy wymyślą coś lepszego. Sinits nie mógł się oprzeć pytaniu:
  - A dlaczego tak fajnego pilota przeniosłeś do piechoty?
  Vedmakova odpowiedziała półżartem, również stukając zacięcie swojego pistoletu maszynowego:
  - A ja tylko chciałem wiedzieć, jak to jest siedzieć pod ostrzałem! To by było super!
  - I najwyraźniej zgubiłeś buty, skoro tak ci się spieszyło, żeby dostać się na linię frontu!
  W rzeczywistości Vedmakova, starając się, aby pęcherze szybciej zeszły, chodziła boso. Chociaż w czasie wojny większość kobiet i dzieci obnosiła się latem z gołymi obcasami, nie było to akceptowane wśród oficerów, zwłaszcza w miejscach publicznych. Ale Wiedźmin nawet lubił to podkreślać w ten sposób. Odpowiedziała po prostu Sinitsinowi:
  - W rzeczywistości, aby zaoszczędzić pieniądze, cały kapitalistyczny świat jest przeciwko nam. W końcu buty się zużywają, a to dzieło wielu osób!
  Kapitan zgodził się, mrugając żarliwie.
  - Masz bardzo piękne nogi! Czy mogę je pogłaskać!
  Vedmakova pogroziła palcem:
  - Nie teraz! Jeśli przeżyjesz, ogrzeję cię na noc.
  Sinicin przewrócił oczami.
  - Wow, jesteś szybki! Zwykle kobiety pękają przez długi czas!
  Vedmakova chciała odpowiedzieć, ale rozległ się wybuch, idący naprzód japoński czołg wpadł na minę. Dziewczyna śpiewała:
  - Hitler jechał samochodem, drań został wysadzony w powietrze przez minę! Roztrzaskany na kawałki - ale to tylko mały pożytek!
  Kolejny japoński czołg eksplodował, zatrzymał się, odwrócił lufę i otworzył ogień do sowieckich okopów. Trzeci poszedł za nim. Japończykom nie przyszło jednak do głowy, żeby się zatrzymać. Wąskoocy warknęli: ich karabiny maszynowe, ustawione na półkolistych, ruchomych wieżach, zaczęły działać.
  Kapitan mruknął:
  - To wspaniale! Jak przebiega parada! Oto armia!
  Vedmakova podniosła karabin, ponieważ pozwalała na to odległość od piechoty, i strzeliła do japońskiego oficera. Wąskooki upadł, odrzucając karabin z taką siłą, że zaczął bawić się bagnetem w wiosennej trawie. Pozostali Japończycy biegli dalej, tylko lekko przechylając ciało, najwyraźniej mając nadzieję, że w ten sposób unikną porażki, a raczej zmniejszą jej prawdopodobieństwo. Vedmakova wspominała, że tak szkoli się żołnierzy w armii Quantude, kto nie ma czasu schylić się na czas, jest bity bambusowym kijem po głowie. Królowi-ojcu wydaje się, że Herod był bardzo poruszony! To jednak dotyczy Mikołaja II. Teraz znów walczą z Japonią, i to nie na jednym, ale na kilku frontach. Ma to jednak również swoje zalety. Dziewczyna śpiewała:
  Nadchodzi - Wehrmacht zostaje pokonany w popiołach,
  Napoleon pokonany niepokonany!
  Wróg nie będzie mógł podeptać flagi sowieckiej,
  Kiedy ludzie i partia są zjednoczeni!
  Rozbite japońskie czołgi jeden po drugim zatrzymywały się, ale najeżona bagnetami piechota zaczęła biec jeszcze szybciej. Pozycje wojsk radzieckich najeżyły się błyskami, trzaskiem karabinów, od czasu do czasu przerywanym automatycznymi seriami. Otworzyła ogień i Vedmakova. Japończycy, przeładowując w ruchu, strzelali z karabinów. Krzyczeli ile sił w płucach:
  - Banzai! Rus odpuść!
  Kule wbijały się w ich tusze jak wycior w manekiny. Pył kostny zmieszany z krwią opadł. Jednak większość kul, jak to bywa w bitwie, przeszła obok. Japończycy przeszli przez pole minowe, mali żołnierze byli zbyt mali, by zdążyć dobiec, by zdetonować prezenty przygotowane dla czołgów.
  Vedmakova poczuła brutalny odrzut karabinu maszynowego na ramieniu, podczas gdy bojownicy Kraju Wschodzącego Słońca wydawali się prawdziwymi potworami. Ich histeryczne krzyki stawały się coraz silniejsze i bliższe, a ich żółte, paskudne twarze lśniły od potu. Vedmakova stara się zabić jak najwięcej żołnierzy wroga na raz. Dziewczyna jest gorąca jak zawsze i strzela w zagnieżdżony sposób. Skończył się jeden klip, wstawiono kolejny. Magazynek jest za duży, okrągły, niełatwo wcisnąć go do komory. I znowu ogień, Japończycy lecą do góry nogami.
  Vedmakova wystrzeliła drugi ładunek amunicji, pozostawiony bez amunicji. A granaty już lecą na zbliżających się wąskookich. Odpowiadają rzutami, teraz okrzyków jęków jest znacznie więcej, a żołnierze radzieccy padają. Odłamek odciął maleńki kosmyk włosów na głowie Czarownicy. Nerwy dziewczyny zawodzą, a ona podskakuje i krzyczy na całe gardło:
  - Za ojczyznę dla Stalina!
  Za nią reszta wojowników krzyczy, wyskakując z ukrycia i potrząsając bagnetami. Radzieccy żołnierze biegną na spotkanie z Japończykami, tocząc walkę na bagnety.
  Vedmakova szybkim ciosem przecina brzuch najbliższego "samuraja". Krzyczy i próbuje odpowiedzieć, po czym upada jak zabity dzik. Dziewczyna radośnie woła:
  - Rosyjska piłka nożna: Rosja - Japonia, dwa-zero!
  I rzeczywiście, inny Japończyk padł z poderżniętym bagnetem gardłem. Cóż, trzeci pilot-wojownik kopnął go w krocze. Wąskooka przeciągnęła się, a dziewczyna, poruszając się bezwładnie, wbiła czubek w oko przeciwnika!
  -Weź Japończyka! Po co stać u odźwiernych!
  Odwetowe uderzenie bagnetem rozdarło tunikę majora, polała się krew, ale to nie tylko nie wprawiło dziewczyny w zakłopotanie, ale dodatkowo wywołało wściekłość.
  - Śmierć Hirohito! - dziewczyna zaszczekała, jej goleń uderzył w skroń o wąskich oczach, a dziewczyna poruszała się z taką szybkością, jakby była śmigłami, najnowszym wojownikiem.
  Japończycy cofnęli się, a nawet cofnęli, a zainspirowana dziewczyna przeszła do ataku, jej karabin maszynowy wirował jak maczuga w rękach giganta. Tu nastąpił mocny cios kolbą w tył głowy, zbyt gorliwy oficer. Anna wypuściła powietrze.
  - Oto szahen-hasz!
  Ale ogólnie Rosjanie mieli trudności. Po stronie wąskookich, pięciokrotna przewaga, a poziom sprawności fizycznej Japończyków nie jest zły, w dodatku walczą z nimi daleko od najlepszych żołnierzy ZSRR. Oczywiście podczas tak trudnej wojny na Daleki Wschód wysyłano poborowych trzeciej kategorii, z najgorszymi danymi, lub bojowników, którzy zostali ciężko ranni w walce z nazistami. Żołnierze padali, czasem w jednego Rosjanina wbijano kilkanaście bagnetów, dosłownie krwawili zbiorowo, ale walczyli jak bohaterowie i nikt nie prosił o litość.
  Sinitsin przebił japońskiego oficera bagnetem, ale on sam otrzymał punkt w bok. Młodzieniec powalił atakującego Japończyka uderzeniem kolby w klatkę piersiową, ale krew popłynęła z boku zbyt obficie. I czterech samurajów natychmiast rzuciło się na faceta.
  Dzielna Vedmakova rzuciła się na ratunek, dźgając oficera bagnetem w łopatkę i powalając kopniaka pod kolanem kolejnego Japończyka.
  -Trzymaj się Petruha! powiedziała.
  Natychmiast odbił dwa bagnety wycelowane w pierś i odpowiedział:
  - Nie jestem Piotr, tylko Arkadij!
  Dziewczyna, która powaliła kolejnego Japończyka warknęła:
  - Na wojnie każde imię jest jak stuknięcie napiętego młota, nie należy go napinać bez wystrzału!
  Arkadij cofnął się nieco i bezlitosny bagnet rozerwał mu policzek. Młodzieniec jęknął z nieznośnego bólu:
  - Matka Boga!
  Vedmakova sprzeciwiła się:
  - Może jestem matką, ale nie Bożą! Ogólnie Boga nie ma i nigdy nie było!
  Arkady cofnął się do Anny i mruknął niewyraźnie:
  - A co nas czeka po śmierci nieistnienia?
  Dziewczyna pokręciła przecząco głową.
  - NIE! Nauka komunistyczna wskrzesi umarłych! A pierwsi do nowego życia powrócą do tych, którzy polegli w walkach o ojczyznę.
  Sinicin potrząsnął głową.
  - Boże błogosław!
  Vedmakova położyła kolejnego Japończyka i zapiszczała:
  - Nie ma Boga! Jeśli tak, to musimy przyznać, że rzekomy twórca wszechświata jest sadystą! I lubi torturować stworzenie!
  W tym momencie udo Arkadego zostało rozerwane bagnetem i aby nie upaść, oparł się o rudowłosego wojownika:
  - A ja cierpię! Po prostu niewyobrażalne!
  Pięciosześciokrotna przewaga żołnierzy wschodzącego słońca przyniosła skutek. Pięćdziesięciu samurajów rzuciło się na nich, wymachując bagnetami jak armia jeżozwierzy. Arkady otrzymał kilka ciosów bagnetem w brzuch, a potem wyłupiono mu oko. Kiedy młody człowiek upadł, wstrzyknęli mu dwadzieścia razy, zmuszając go do uspokojenia się na zawsze. Ciekawe, co czuła jego dusza odlatując: zdziwienie czy strach, a może niesamowita ulga po opuszczeniu lochu ciała.
  Wiedźmin był jak zaczarowany. Oczywiście jej tunika rozpadła się na kawałki, pocięta bagnetami. Wojowniczka okazała się zupełnie naga, pokryta wieloma zadrapaniami, ale samuraj nie mógł zadać jej ani jednej poważnej kontuzji! Walczyła, a jej nagie piersi ze szkarłatnymi sutkami trzęsły się jak boje na morzu. I błysnęły gołe kostki. Dziewczyna była prawdziwym ucieleśnieniem bestialskiej i erotycznej mocy. Jej bose podeszwy zabarwiły się na czerwono od krwi, co kojarzyło się z wielką boginią zniszczenia i zła: Kali! Prawie wszyscy radzieccy żołnierze zostali już zadźgani, bitwa się skończyła, ale tylko w jej lśniącej urodzie Afrodyty, od czasu do czasu uderza bezczelna wąskooka.
  Japoński generał Nugi patrzył ze zdziwieniem na ten cud. Wtedy przez jego umysł przemknęła myśl. Padł cienkim głosem rozkaz niedożywionego komara:
  Zarzuć na nią sieć, weź ją żywcem!
  Oszczędni Japończycy też mieli sieci. Nagle musisz wziąć żywcem jednego z Rosjan. A sieć jest do tego idealna. Natychmiast tuzin łapaczy zarzucił na dziewczynę kajdany
  Vedmakova walczyła jak mogła, ze wszystkich sił próbowała się uwolnić. Ale wszystko na próżno, sumienni Japończycy zrobili sieć na podstawie tego, że wytrzymałaby słonia. Dziewczynkę dokładnie owinięto i ciągnięto w ramionach. Sądząc po wszystkim, sukces taktyczny został osiągnięty, tym bardziej, że kierunek ten nie był objęty ani artylerią, ani karabinami maszynowymi.
  Dziewczyna przypomniała sobie gładko wygoloną twarz Arkadego, który się w niej zakochał, i jej hasło:
  - Na wojnie każde imię jest jak stuknięcie napiętego młota, nie należy go napinać bez wystrzału!
  Pojawiła się niepokojąca i paskudna myśl, czyż ona tego nie wygładziła! W końcu często się to zdarza, po prostu zakochałem się w osobie i umarł!
  Japończycy najwyraźniej zajęli słabo osłonięte okopy w tym miejscu, nadal omijając pozycje wojsk radzieckich wokół Chabarowska. A jej Vedmakova zostaje wzięta do niewoli i chociaż jeszcze ich nie złapano, załadowano ich do poplamionego samochodu pancernego, żeby zabrać cię na tyły. Maszyna jest przedpotopowa, prawdopodobnie z I wojny światowej, więc niepostrzeżenie przemykała za piechotą. Prędkość wynosi około 12 kilometrów na godzinę. Brr! Pierwszy czołg na świecie Prochorow ważył nie mniej, ale miał prędkość 40 kilometrów na godzinę na autostradzie i 25 na drodze. Co z jednej strony ZSRR atakuje całą Europę, z drugiej znaczną część Azji. Dziewczyna przewróciła się na bok, najwyraźniej groziło jej położenie na plecach. Jak ciemno jest w tej części samochodu pancernego, najwyraźniej mieści się w nim dział spadochronowy, czyli transport żołnierzy. Fajnie byłoby oczywiście uciec, pozbywając się najpierw prętów i mocnych lin. I jak to zrobić? Dziewczyna ma oczywiście umiejętności, choć będzie musiała majstrować, jednocześnie ściągając kajdanki i przecinając łańcuch, do którego była przywiązana za nogę. Ale tutaj liny również mogą całkiem dobrze pasować. Praca jest żmudna, ale jeśli wywiozą ją na terytorium Mandżurii, będzie miała czas. Dziewczyna zdjęła liny z mokrej skóry, przepiłowała łańcuch i jednocześnie pomyślała. Hmm, przeciwko Rosji Sowieckiej była poważna koalicja: A najpoważniejszym potworem są Niemcy. Kraj z zaawansowaną technologią i silnymi wojskami. Słyszała na przykład o nowym myśliwcu ME-309. Wygląda na to, że już latają. Nie ma dokładnych danych na temat uzbrojenia, ale według plotek ten samolot ma aż siedem! Punkty ognia. To bardzo poważne uzbrojenie, biorąc pod uwagę, że Jak=9 ma tylko dwa takie uzbrojenia, a na radzieckich myśliwcach nie ma maszyny, która miałaby więcej niż trzy punkty uzbrojenia. Spróbuj pokonać te potwory! Cóż, Fokken-Wulf to bardzo poważna maszyna, przewyższająca uzbrojeniem radzieckie samoloty, a nawet mogąca przenosić prawie dwie tony bomb. Już pod koniec 1942 roku był uzbrojony w dwa działka 20 mm i 4 karabiny maszynowe 13 mm. Wydaje się jednak, że pojawił się już nowy typ myśliwca i bombowca z dwoma działami 30 mm i czterema działami 20 mm. To już był potwór, potwór dla wszystkich potworów! A według plotek do produkcji trafił już samolot myśliwski z ośmioma działami kal. 30 mm! Spróbuj pokonać takiego upiora! Jak radzieccy projektanci chcą na to odpowiedzieć? Vedmakova dowiedziała się, że trwają prace nad Jak-3. Powiedziano jej o tym kuratorze z departamentu Berii. Wydaje się, że główną zaletą samolotu będzie mniejsza masa konstrukcji, bez dodatkowych silników i uzbrojenia. Zwrotność jest z pewnością dobra, ale chciałbym zwiększyć uzbrojenie! Rzeczywiście, w boksie, oczywiście, lekki zawodnik wagi piórkowej jest bardziej zwrotny niż zawodnik wagi ciężkiej, ale prawie na pewno i tak z nim przegra. Nie bez powodu istnieją kategorie wagowe, a wśród zawodowych bokserów najbardziej ceniona jest siła uderzenia. Konieczne jest wzmocnienie uzbrojenia radzieckich samolotów i tylko wtedy Wehrmacht zostanie pokonany... na równych prawach? Od drugiej połowy 1942 roku przewaga powietrzna Luftwaffe zaczęła się wyparowywać, jeszcze w marcu 1943 roku ZSRR miał przewagę, ale... Zdrada aliantów zmieniła układ sił. Wow, Hitler zginął 13 marca, a teraz dopiero koniec kwietnia, ale jakże poważnie zmienił się układ sił. Tak szybko, ze strategicznie zwycięskiej pozycji do strategicznie bliskiej przegranej. Niemal dlatego, że jest jeszcze nadzieja, że Niemcy będą w stanie pokonać, zanim osiągną przewagę strategiczną i technologiczną nad ZSRR. W szczególności alianci mogą dostarczać samoloty nazistom w dużych ilościach, ale niemieccy piloci będą potrzebować czasu, aby nauczyć się nimi latać. Mimo to istnieje różnica w technologii, tablicach przyrządów. Czołgi wymagają również wyszkolonych załóg, ponadto osiągi Chevrona podczas rosyjskiej zimy nie są szczególnie dobre. Karabin automatyczny M-18 ... Nieźle, ale pod względem szybkostrzelności ustępuje najlepszym sowieckim modelom, jednak przewyższa celność! Krótko mówiąc, problem za problemem! Są też naprawdę słynne "Churchills" z potężnym pancerzem i dobrymi właściwościami jezdnymi... Oczywiście wygląda na to, że i oni będą musieli walczyć. Im dłużej trwa wojna, tym więcej sprzętu otrzymają naziści. Wniosek jest więc prosty, trzeba latem zadać Niemcom druzgocącą klęskę. Jeśli chodzi o Japonię, najlepiej ograniczyć się do aktywnej obrony i przeprowadzać kontrataki z wykorzystaniem jakościowej przewagi czołgów. Ale znowu, oszczędzanie energii do maksimum. Nie angażowanie się w przedłużające się bitwy i budowanie obrony na wcześniej przygotowanych liniach. Nadal istnieje szansa na użycie Armii Czerwonej Chin, ale reżim Czang Kasziego zaatakował ją z całą siłą. Więc na razie możesz polegać na własnych siłach. Kiedy przyjść? Najlepiej pod koniec maja, kiedy drogi w końcu wyschną, a w oddziałach przybywają uzupełnienia. Sama Wiedmakowa zadałaby pierwszy cios w kierunku Orła, a następnie w rejonie Charkowa, aby wyprzeć Niemców z przemysłowego Donbasu, a następnie forsownym marszem przez Ukrainę, w ruchu przekraczając Dniepr i dalej do Rumunii. Można jednak zwrócić się na północ, aby wyzwolić Białoruś i przejść na tyły grupy centralnej. Pomysł jako całość jest dobry, choć ma wady, ofensywa w kierunku Orła jest najbardziej oczywista i tam naziści będą na nią czekać. Fortyfikacje będą musiały zostać przełamane.
  . ROZDZIAŁ 3
  Tutaj oczywiście przydadzą się pistolety i katiusza. Ten ostatni system daje silny efekt, zwłaszcza moralny. W każdym razie potrzebujesz dużo dział i "Katiuszy", aby rzucać pociskami w obronę wroga. Ogólnie rzecz biorąc, doświadczenia I wojny światowej pokazały, że łatwiej było się bronić niż atakować, a jeśli kajzerskie Niemcy nie wyczerpały swoich sił ofensywą wiosenną 1918 r., wojna mogłaby trwać jeszcze kilka lat. Jednak II wojna światowa dowiodła przewagi taktyk ofensywnych nad defensywnymi. Na przykład szybka klęska Polski, a zwłaszcza uderzająca potężna zachodnia koalicja aliantów. Naziści pokonali przeważające siły w półtora miesiąca, po prostu omijając nie do zdobycia Linię Maginota. Walki w Afryce, gdzie początkowo przeważające siły Włoch zostały pokonane przez decydujący cios Brytyjczyków. A potem Rommel pokonał znacznie silniejsze wojska brytyjskie w szybkiej ofensywie. Ale oczywiście najbardziej uderzającym przykładem ZSRR w 1941 roku była wielka katastrofa potężnej armii. I odwetowe operacje ofensywne, wybijające jednostki niemieckie. Więc najważniejsze jest uderzenie w siebie, nie czekając na napór nowych niemieckich czołgów. Przedłużająca się wojna na wyniszczenie staje się prawie daremna, chyba że radzieccy naukowcy stworzą cudowną broń! To drugie jest w zasadzie możliwe, np. usłyszała, że teoretycznie możliwe jest stworzenie bomby zdolnej do zniszczenia miasta. Co więcej, taka bomba waży od trzech do czterech ton. Wygląda jak z bajki, ale... Urodziliśmy się, by bajka się spełniała.
  Jeszcze bardziej atrakcyjną ścieżką jest broń laserowa opisana w Hyperboloidzie Inżyniera Garina. Taka rzecz jest w stanie zniszczyć całą armię czołgów, samolotów, statków. Oczywiście, jeśli taką broń stworzycie, i to nie tylko III Rzesza, ale i zdrajcy Pindosów, to cały kapitalistyczny świat się skończy. A jasny sztandar komunizmu zabłyśnie nad planetą. Ale z jakiegoś powodu taka broń nie została stworzona. Lustra nie są najlepszym sposobem na zebranie energii spalania w jeden strumień. Tak, i energii, aby przeciąć statki, potrzebujesz znacznie więcej. Chociaż ... jeśli jest skoncentrowany z dokładnością do mikrona, to całkiem możliwe jest cięcie zarówno samolotów, jak i pancerników. Cudowna broń, która pomoże ocalić ZSRR. A oto efekt lasera, w innej formie. W końcu łańcuch ustąpił i jest prawie wolny, a kawałki liny leżą dookoła.
  Vedmakova powiedziała:
  - Cierpliwości i pracy, jeśli z tobą nie jesteś trupem!
  Dziewczyna wstała, postukała bosą stopą w podłogę. Brak reakcji. Zapukała mocniej. W odpowiedzi padło przekleństwo po japońsku i żadnej reakcji. Wtedy Vedmakova zaśpiewała z irytacją. I śpiewała na cały głos, jak primadonna na przyjęciu rocznicowym:
  Hordy Wehrmachtu szaleją,
  Huk armat i dźwięk mieczy!
  Dym unosi się do miesiąca
  Promienie zniekształceń z nieba!
  
  Na wieki wieków sławna będzie ojczyzna,
  Oddam swoje ciało za Rosję!
  Kocham cię ruska piękność,
  Pan wszystkich królów jest z nami!
  
  Och, wy kędzierzawe gaje kraju,
  Dzwonienie złotych osik szeleści!
  Prawosławni bracia sokoli,
  Bóg zainspirował armię do czynów!
  
  W dni zimne lub ciepłe
  Może z chmurą przyniesie zamglenie!
  Jesteśmy faszystowskimi świniami jak miotły,
  By strząsnąć brud z twojej twarzy!
  
  Nasza partia ma rację
  Walcz za naród radziecki!
  Śpiewamy odważną piosenkę
  Myśl jak orzeł rzucił się w górę!
  
  Stalin jest mądry - ideał władcy,
  Jesteśmy prowadzeni do potężnej śmiertelnej bitwy!
  Sztandar Ojczyzny jest tłuczkiem zwycięzcy,
  Gotowy do kłótni z Pallas-fate!
  
  Czyny Lenina będą wieczne,
  Zbudujemy święty komunizm!
  Uwierz w naukę człowieka,
  Faszyzm zmiażdży w otchłań ciemności!
  
  Cała planeta jest jak wolny ptak,
  Lećmy do odległych gwiazd, do światów!
  Coś jasnego i szlachetnego
  Stworzymy jako rzeźbiarze!
  
  A Rosja pod czerwonym sztandarem,
  Jak niebiański Eden zakwitnie!
  Sprawa Lenina, wola Stalina,
  Prowadź nas do doskonałości!
  Oleg Rybachenko i Margarita Korshunova oraz cztery legendarne dziewczyny wydostały się z Tuły i dotarły do Moskwy.
  Teraz sytuacja stolicy była najtrudniejsza. Niemcy kończyli już jej okrążanie i był korytarz, długi na trzydzieści, czterdzieści kilometrów, który z dnia na dzień stawał się coraz węższy.
  Sześciu wojowników zajęło pozycje obronne na obrzeżach Moskwy. Doszło do gwałtownego ataku.
  Oleg Rybachenko strzelił i nucił do siebie:
  - Przyszłość jest nasza!
  A chłopak bosą stopą rzuca granat i kontynuuje:
  - I będziemy wielcy!
  Margarita Korshunova strzela i piszczy:
  - I stanę się najfajniejszy ze wszystkich!
  A bosą stopą rzuci śmiercionośny granat.
  I rzuca przeciwnikami w różnych kierunkach.
  A potem, już w bitwie, Natasza, która skosi Niemców karabinem maszynowym i bosą stopą rzuci dar śmierci.
  To jest taka kobieta...
  W czterdziestym pierwszym roku Natasza odpłynęła z Twierdzy Brzeskiej. Poszedł na wschód. Nowe buty szybko obtarły jej stopy, a dziewczyna zdjęła je i chodziła boso.
  Przez kilka godzin nic nie było, a potem bose podeszwy zaczęły swędzieć. Po kilku godzinach płonęły i już eksplodowały z bólu.
  Natasza, będąc Moskalką, nie była przyzwyczajona do chodzenia boso. I oczywiście co jakiś czas zanurzał się w strumyku.
  Tak, okazało się to torturą dla jej nóg. Ale młoda dziewczyna szybko się do tego przyzwyczaiła.
  Potem ciągle chodziła boso, nawet po śniegu, i zakładała buty tylko przy silnym mrozie.
  Teraz Natasha walczy jak legendarna bogini.
  A tu Zoja bosą nogą rzuca granat i ryczy:
  - To generalnie super randka!
  I da celny obrót.
  A Niemcy i ich najemnicy padają.
  A potem Angelica prowadzi ogień... A także strzela tak dziko celnie.
  Z jej gołej nogi wylatuje też granat.
  I rozprasza najemników.
  Ponadto Svetlana strzela. A jej bosa stopa rzuca tak, że nikt nie jest w stanie się oprzeć.
  I bardzo daleko rozprasza przeciwników.
  I strzela do siebie i miażdży wrogów wybuchową falą.
  To są dziewczyny, które urodziły się w ZSRR!
  Oleg Rybaczenko prowadzi ostrzał piechoty wroga, automatycznie rzuca granaty dziecięcymi stopami. A jednocześnie chłopiec pisze dla siebie.
  Witalij Kliczko, postawiony w konflikcie z nowym prezydentem Ukrainy Zełenskim, zdecydował się ustąpić ze stanowiska mera Kijowa. Właściwie po co być upartym i trzymać się stanowiska. Lepiej rozwiązać problem samodzielnie.
  A po odejściu ze stanowiska burmistrza Witalij Kliczko wznowił karierę. I natychmiast sensacja woła Weidera. Bez pośrednich walk! I to po ponad ośmiu latach przerwy.
  Weider oczywiście się zgadza. Wyzwanie przyjęte!
  I nadchodzi chwila prawdy. Z jednej strony wielokrotny mistrz świata nie został pokonany od ponad dwunastu lat. A z drugiej czterdziestodziewięcioletni były burmistrz Kijowa. Człowiek, który może pobić rekord Hopinsa, ale którego sprawność jest wysoce wątpliwa.
  W rzeczywistości wielu uważało, że po tak długiej przerwie pójście prosto do Weidera było samobójstwem.
  Ale Witalij Kliczko jest jak Rocky Balboa. Postanowił zmierzyć się z najsilniejszym puncherem wagi ciężkiej. Denotay Wider to bokser, który przegrał ze wszystkimi przeciwnikami. Absolutnie wszyscy - w tym Tyson Fury!
  Co z tego, że Witalij Kliczko ma szansę?
  Ale Witalij Kliczko stale trenował, utrzymywał formę, jeździł do pracy na rowerze. I oczywiście fizycznie nie był taki zły. A poza tym miał stalowy podbródek.
  Cóż, na co Witalij Kliczko zaakceptuje walkę, nawet jeśli nie jest faworytem.
  Oleg Rybachenko zmienił magazynek karabinu maszynowego. Rzekome walki z bokserami są emocjonujące.
  Właściwie, dlaczego Witalij Kliczko nie wraca na ring i nie próbuje pobić rekordu Hopinsa?
  To byłby bardzo mocny pomysł.
  Chłopiec-terminator skręcił i skosił jeszcze kilkudziesięciu faszystów.
  Wtedy chłopiec roześmiał się i pokazał język, mówiąc:
  - Mam faceta, który jest super!
  Małgorzata rzuciła bosą stopą dwie związane cytryny i zapiszczała:
  - Jesteś fajniejszy niż jakakolwiek osoba!
  Oleg, kontynuując strzelanie, rozumował ...
  Witalij Kliczko w wieku czterdziestu dziewięciu lat naprawdę zamierzał pobić rekord Hopinsa. Wspominał nawet na konferencji prasowej: "Powiedziałem, że nie pobiję rekordu Foremana, ale nic nie mówiłem o Hopins! Więc wezmę to i pobiję jego rekord!"
  O ile jednak znaczna część społeczeństwa mniej więcej wierzyła, że Hopins w wieku czterdziestu ośmiu lat może zdobyć tytuł mistrza świata, to w Witaliju Kliczko w wieku czterdziestu dziewięciu lat wiary było znacznie mniej. Między innymi dlatego, że jego przeciwnik jest już bardzo silny.
  Nigdy w historii wagi ciężkiej nie było takiego pięściarza. To prawda, Wyder nie jest już młody, ale całe trzydzieści pięć lat to nie czterdzieści dziewięć.
  Witalij Kliczko jednak wyraźnie nie traci optymizmu. Trenuj ciężko, bądź w formie. I bardzo się cieszę, że wyrwałem się z rutyny fotela mera Kijowa.
  W rzeczywistości bycie burmistrzem na Ukrainie, gdzie jest tak wiele problemów, nie jest wielkim szczęściem.
  Ale za walkę z Uyaderem Witalijowi Kliczko zaproponowano bardzo dobre pieniądze. Więc w żadnym wypadku nie przegrałem z portfelem. Nazwisko Witalij Kliczko jest znane.
  Złe języki mówiły nawet, że Wyder uderzy raz, a sam Witalij Kliczko się położy. A potem otrzyma pieniądze i napisze wspomnienia lub science fiction.
  A może w filmie.
  Nawiasem mówiąc, Władimir Kliczko też chciał boksować. Tylko przebiegły Władimir wybrał słabszego przeciwnika spośród zwykłego mistrza świata. Ale tak czy inaczej, cokolwiek można powiedzieć, jest mistrzem i to jest fajne!
  Ale Denotay Wyder, cokolwiek można powiedzieć, wciąż jest najlepszym z najlepszych!
  Ale Witalij trenuje jak szalony. Jest jak młody człowiek dający sobie maksymalne obciążenie. I miał kilka sparingów, pokazując doskonałą formę i dobrą wytrzymałość. Nie, Witalij jest gotowy. I nie tak po prostu wchodzi na ring.
  I rzeczywiście, kiedy nadszedł dzień sądu, i spotkał się największy puncher Wyder, najlepszy pod tym względem wagi ciężkiej i Witalij. Były burmistrz Kijowa, któremu wszyscy już skreślili karierę bokserską. Ale teraz spotkały się dwie legendarne osobowości.
  Witalij, który po raz pierwszy został mistrzem świata w 1999 roku. Pomyśl tylko, jak dawno to było i od tego wydarzenia minęło ponad dwadzieścia lat.
  A Wyder ma już swój tytuł od bardzo dawna. A także bliski pobicia rekord Holmesa w utrzymywaniu tytułu najdłużej od czasu podziału pasów.
  I oczywiście, jeśli Weider się kogoś boi, to nie dziadka Witalija. W rzeczywistości nie każdy może być Hawkinsem. A rywale Hawkinsa nie są tak potężni jak Weider!
  Ale Witalij jako pretendent wchodzi na ring. Jego ciało jest nadal wspaniałe i muskularne, chociaż jego włosy są już siwe. Dziadek Witalij, jak go nazywają z szacunkiem lub z szyderstwem. Ale ulga mięśni jest jak u młodego.
  Witalij powiedział, że jest gotowy. I nawet nie on, stawki wzrosły trochę.
  Weider jest również szczupły, wyrzeźbiony i cieńszy w kościach, waży mniej.
  Pomimo tego, że jest potężnym puncherem, ma pewne problemy w obronie i nie zawsze jest dobry na nogach. Ale jest już duże doświadczenie w walce. Pod względem liczby walk dogonił już Witalija. I jak dotąd nie został pokonany.
  Jednak Witalij Kliczko przegrał swoje dwie walki tylko z powodu kontuzji i skaleczeń. I można też powiedzieć, że nie został pobity.
  Ale ponad osiem lat przerwy i prawie pięćdziesiąt lat. Oczywiście, gdyby Witalij był młody, miałby szansę. Ale czy uda mu się pobić rekord Hopinsa? David Hay, już w wieku trzydziestu pięciu lat, został bokserem zerowym.
  Ale jest dużo gadania i pokaże się tylko pierścionek. Czy Witalij Kliczko pobije rekord Hopinsa, czy też zostanie wyniesiony na noszach, jak obiecał Wyder.
  Tutaj pojawia się w kruczej masce. Wysoki, bardzo suchy, nawet chudy jak Koschey.
  Para bokserów stworzyła mu poważne problemy na ringu. To Kubańczyk Ostrix, który prowadził na punkty i pokonał nokaut, oraz Tyson Fury, który również prowadził na punkty i zdołał doprowadzić walkę do remisu. Więc największy puncher na świecie może zbankrutować.
  Ale szanse są prawie jeden na dziesięć na korzyść Wydera. Mimo to wiek Witalija i duża przerwa w jego karierze są zbyt duże. Nawet jego brat Władimir radził rozgrzać się z kilkoma silnymi średnimi chłopami. Rzeczywiście, w Niemczech Witalij Kliczko mógł zdobyć więcej pieniędzy w pojedynku z przeciętnym bokserem, wyłącznie ze względu na swoje wielkie nazwisko.
  W końcu Witalij jest znany na całym świecie nie tylko jako bokser, ale także jako polityk, burmistrz stolicy i bohater Majdanu.
  Nie, w każdym razie Witalij Kliczko powinien był pomyśleć, czy warto było się spieszyć i atakować taką górę.
  Ale wybór został dokonany: Witalij Kliczko nie szuka łatwych dróg!
  Walka toczy się w Ameryce. Odgrywane są hymny USA i Ukrainy. Listy usług są ogłaszane. I wreszcie dźwięk sygnału do bitwy.
  Wielu chce zobaczyć widowisko i krew.
  Weider zaczął ostrożnie, choć może nie mieć racji. I nagle Witalij jest zardzewiały. Kliczko Sr. też się nie spieszy. Ale od razu widać, że jest lekki, szczupły, muskularny i zrównoważony. W każdym razie to, czego wielu się spodziewało: mówią, że natychmiast unosi się na wodzie, nie stało się.
  Pewnie Kliczko pracował z dźgnięciem, trzymał trochę wyżej niż zwykle, kładł bloki.
  Pierwsze dwie rundy poszły gładko. A potem Wyder, zgodnie z oczekiwaniami, bardzo przyspieszył. Stał się bardziej aktywny w ataku i ataku. Ale Witalij nie stracił głowy. Zablokował cios, spotkał się z lewym ciosem. I nagle, podczas ostrej ośmiornicy, uderzył prawą ręką w ciało. Weider zgiął się z bólu.
  Witalij miał dwójkę i po raz drugi w karierze mistrz świata i najlepszy puncher wszechczasów wylądował na parkiecie.
  Witalij uśmiechnął się... A publiczność szalała z zachwytu. Nie spodziewano się tego po starym Witaliju. Wow! A przecież wydaje się, że wkrótce pięćdziesiąt lat! A więc wciąż ruszaj się i bij! To musi być znane!
  Weider wstał, ale zaczął się wycofywać. Witalij powoli zaczął kłuć go swoim sztyletem. I znowu dwa. I uderz ponownie. Dziurkacz się cofa.
  Z trudem, ale Wyder dotarł do końca rundy. Następnie w następnym Witalij pracował jako pierwszy numer. Ale nic, wszystko poszło zgodnie z planem. Przez kilka rund Wyder cofał się i wyglądał na bezradnego. Ale w dziewiątej rundzie znowu wybuchł. I zaczął rzucać ciosami poszedł do przodu. I znowu przegapiłem dwójkę i upadłem. Drugie powalenie.
  Witalij uśmiecha się. Idzie do przodu. Weider chwieje się na nogach. Ponownie pomija dwójkę, nie znajdując antidotum. I od następnego ciosu pada.
  Wstaje z trudem, a sędzia przerywa walkę!
  Zwycięstwo! Witalij Kliczko, teraz mistrz świata! I znowu jego pasek! To prawda, że \u200b\u200bjeszcze nie jest absolutna, ale już na koniu!
  Pobił rekord Hopinsa i oczywiście wagi ciężkiej Foremana, po raz czwarty został mistrzem świata, dorównując Holyfieldowi.
  Wyder oczywiście krzyczy, że walka została przerwana za wcześnie i domaga się rewanżu.
  Witalij mówi, że decyzja, czy kontynuować karierę, czy stoczyć jeszcze kilka walk, zostanie podjęta później. Ale wszyscy mówią mu, że jest bardzo dobry, nawet lepszy niż w młodości i że musi kontynuować.
  Tym bardziej, że nie ma co robić. W Kijowie jest kolejny burmistrz, do wyborów do Rady i Prezydenta jeszcze daleko, więc może tam walczyć?
  Za kolejne trzy walki Witalijowi proponuje się aż sto milionów dolarów plus kolejny procent transmisji.
  Oczywiście pula jest duża, a były burmistrz Kijowa mówi, co myśli.
  W rzeczywistości pokazał, że stać go jeszcze na wiele. Po co więc zakopywać talent w ziemi? A co najważniejsze, i tak nie ma nic więcej do roboty!
  Może spróbuj połączyć wszystkie pasy? Byłoby tak wspaniale!
  Witalij przyjmuje ofertę i podpisuje kontrakt na trzy kolejne walki.
  A jego kolejny przeciwnik... No, oczywiście Tyson Fury! Nigdy jeszcze nie pokonany, wielki wagi ciężkiej. To prawda, że został powalony przez Uydara i kogoś mniejszego. A co najważniejsze, sprawca jego młodszego brata. No jak tu nie walczyć?
  Oczywiście nowa walka, wspaniałe honorarium i wspaniałe widowisko.
  Oleg Rybachenko ponownie strzela do Niemców i zagranicznych bojowników. Ogólnie rzecz biorąc, w piechocie prawie nie ma Niemców. Poruszają się za czołgami E-50 i E-75. I starają się nie ryzykować.
  Tutaj, gdzieś dalej, widać Panterę-2. Ten czołg, w przeciwieństwie do prawdziwej historii, pojawił się w czterdziestym trzecim roku. A sama Pantera nie była zbyt masywna. Tak, i "Pantera" -2, chociaż wyprodukowano dużo, ale w 1945 roku, przygotowując się do wojny z ZSRR, Niemcy wypełnili fabryki czołgami E-50 i E-75.
  Pomimo całej praktyczności lekkich dział samobieżnych: E-10 i E-25, Führer wolał cięższe czołgi. Z trudem Guderian przekonał się do wykonania najbardziej masywnego szybkiego E-50. Z drugiej strony Führer bardziej kochał E-75, który okazał się niezbyt udany i ważył dziewięćdziesiąt ton.
  Ale teraz pojawiła się modyfikacja E-75 M, z niższą sylwetką, lżejszą iz mocnym silnikiem. Być może w przyszłości stanie się najpopularniejszy.
  Na przykład Oleg Rybachenko stosuje przebiegłą taktykę. Beret i bosą stopą rzuca granat w gąsienicę E-50. Z tego powodu czołg obraca się i zderza ze swoim kolegą.
  I w rezultacie płoną dwa mastodonty.
  Oleg, jak widać, jest bardzo przebiegły.
  Tak się teraz zachowuje, a Niemcy ponoszą ciężkie straty. Nogi chłopca są zwinne. Dobrze być takim jak on, bosym i przystojnym.
  Ale ogólnie przychodzą mi do głowy myśli o bokserach. Na przykład, dlaczego Denis Lebiediew nie miałby wznowić kariery? Czterdzieści lat to nie tak długo. Co więcej, odeszli główni konkurenci z wagi ciężkiej i można spróbować połączyć pasy.
  Tego naprawdę nie powinieneś robić, więc z władzami to szóstka. Lepiej samemu zaangażować się w szlachetny boks lub przejść do opozycji.
  W taki właśnie sposób Siergiej Kowalow został burmistrzem Moskwy. Chociaż to tylko fantazja.
  A Denis Lebiediew mógłby zrobić coś bardziej konstruktywnego. Co więcej, jest trochę za wcześnie, aby zostawić boks wciąż niepokonany. Prawdziwy sportowiec musi iść na całość.
  Władimir Kliczko też może wrócić. Ale niektórzy, jak Aleksander Ustinow, zostali już pokonani trzy razy z rzędu, nie przechodźcie na emeryturę!
  Rzeczywiście, bohaterami nie są ludzie, ale prosto ze stali!
  Ale wyobraźmy sobie taką opcję, Putin rozbił się samolotem, aw Rosji są nowe wybory prezydenckie.
  A co widzimy dzisiaj? Komuniści nie mają silnych kandydatów. Grudin został zhańbiony, a zaufanie do niego zostało podważone. Ziuganow jest za stary i zmęczony wszystkimi, a charyzmy jest mało. Suraikin poniósł porażkę w poprzednich wyborach. Inne mało znane osobistości. Żyrinowski jest też za stary i zmęczony wszystkimi. Inni w Partii Liberalno-Demokratycznej są mało znani. Kogo jeszcze można polecić z opozycji? Andriej Nawalny jest silny, ale nie zostanie dopuszczony do startu w wyborach. Ksenia Sobczak nie jest poważną kandydatką. Demuszkin był w więzieniu i nie był zbyt popularny. Był w więzieniu, a Udalcow, choć może mógł, był wspierany przez komunistów i zabierał głos.
  Krótko mówiąc, w opozycji nie ma poważnych konkurentów. Tak więc Miedwiediew, pełniący obowiązki prezydenta, jest nadal głównym faworytem. A jeśli będzie intryga: w drugiej rundzie lub od razu w pierwszej.
  Biorąc pod uwagę niski rating Miedwiediewa i najprawdopodobniej dużą liczbę kandydatów na prezydenta, druga tura jest całkiem możliwa.
  Jednak Miedwiediew będzie miał bardzo dużą przewagę w pierwszej rundzie, aw drugiej niezbyt przystojnym przeciwnikiem.
  Chociaż jego Zełenski może pojawić się w ostatniej chwili i pomieszać wszystkie karty!
  Oleg Rybachenko ponownie rzucił granat, popychając czołgi nazistów. Dużo ryku i ostrzału.
  A ziemia od czasu do czasu unosi się i płonie w powietrzu. I przewracanie, topienie, fragmenty.
  Oleg mówi:
  - Chwała naszemu imperium!
  Margarita, rzucając bosą stopą zabójczy prezent, zapiszczała:
  -Wielka chwała bohaterom!
  I znowu dziewczyna z gołą piętą rzuci cytryną.
  Faszyści napływają, och, napływają.
  Nie ma takiej możliwości, nawet z bombą próżniową, której nie zatrzymasz i nie wygrasz! Tacy fajni wojownicy tutaj, po prostu horror!
  Oleg ryczy:
  - Nasze zwycięstwo w świętej wojnie!
  Małgorzata potwierdziła:
  - Z gwarancją stuprocentową!
  I znowu dziewczyna rzuciła granat bosą stopą.
  Nie, te dzieciaki najwyraźniej nie zamierzają się tak po prostu poddać.
  Oleg Rybaczenko ryknął:
  - O nowy sowiecki porządek!
  Margarita aktywnie wystrzeliła serię i potwierdziła:
  - Banzai!
  Tymczasem Oleg próbował dalej komponować. Cóż, oto Witalij prowadzi ochotniczą obronę przed Tysonem Furym. Tymczasem Władimir stoczy równie ciekawą walkę z Ruizem.
  W rzeczywistości Ruiz był mistrzem świata w trzech wersjach. No, dlaczego Vladimir nie może z nim walczyć za dużo pieniędzy? Tym wygodniejszy przeciwnik - znacznie niższy i grubszy. Vladimir może strzelać do niego długimi pchnięciami.
  Szkoda, że Kliczko Jr. przegapił walkę z nim, gdy był mistrzem świata. I powinieneś był się przenieść.
  I jak to możliwe, że o tym nie pomyślałeś, Władimirze?
  A mistrzem świata w trzech wersjach jest teraz Usyk. Szybko jednak dostał się na tron.
  A walka zjednoczeniowa z Witalijem jest możliwa. Ale to na razie tylko spekulacje.
  Vitali musi pokonać Tysona Fury'ego, a rewanż z Weiderem jest interesujący. I jest wielu innych ciekawych wojowników. Ten sam Anthony Joshua. Walka z nim byłaby również niezwykle interesująca. I pomścij też mojego brata.
  Witalij wywołał sensację pokonując Weidera. I to samo może oznaczać sukces w rozwoju.
  Dlaczego nie zostać pierwszym bokserem na świecie, który wygrał walkę o mistrzostwo po pięćdziesięciu latach? Nigdy wcześniej tego nie robiono!
  Hej Witalij! Nie ma znaczenia, jakim byłeś burmistrzem Kijowa, ale teraz zostałeś już bez wątpienia uznany za wielkiego mistrza świata!
  Ale oto pierwsza, dobrowolna obrona tytułu. Z Witalijem, większym i dłużej uzbrojonym przeciwnikiem. Nie tak potężnym puncherem jak Wyder, ale technicznym i zręcznym, z długimi ramionami. A także jeszcze nie zepsuty, chociaż został upuszczony.
  Co najważniejsze, pokonał jeszcze dość młodego Władimira Kliczko, co niewątpliwie czyni z Tysona Fury'ego groźnego zawodnika.
  Szanse wynosiły pięćdziesiąt pięćdziesiąt. Oczywiście zwycięstwo przez nokaut nad Wyderem było imponujące. Ale teraz nie będzie to chrząknięcie przeciwko niemu, ale utalentowany wojownik, którego nikt jeszcze nie był w stanie przebić. A co najważniejsze, zwycięzca samego Włodzimierza u zarania swojej siły.
  Czy Witalij poradzi sobie z takim technikiem w wieku pięćdziesięciu lat. To pojedynek intelektów. Ten Wyder wyraźnie nie docenił Witalija i próbował przyjąć to bezceremonialnie. A tutaj to już tak nie działa.
  Oto obaj bokserzy przygotowujący się. Witalij jak zawsze jest poważny i skupiony. Jest pewny siebie i spokojny.
  Tyson Fury też się przygotowuje. Jest wyższy od Witalija, ma dłuższe ręce i spróbuje to wykorzystać.
  Ale teraz walka odbędzie się w Wielkiej Brytanii, a transmisja będzie płatna.
  Tyson Fury jest teraz pierwszy. Demonstruje zewnętrzną pewność siebie. Łysy, niezgrabny i niezbyt wysportowany. Jeśli włosy Witalija Kliczko są farbowane, nie zrozumiesz, który z nich jest starszy, chociaż różnica wynosi siedemnaście lat. Nie jest to jeszcze rekord walk mistrzowskich, ale już się do rekordu zbliża.
  Cóż, być może Vitali zmierzy się też z kimś młodszym od Tysona Fury'ego.
  Tutaj Witalij wychodzi na potężną muzykę. Patrzą na siebie.
  Tyson garbi się i nie wygląda na wyższego. Być może w ramionach Witalija i szerzej. A co najważniejsze, jego sylwetka jest o wiele piękniejsza, a jego mięśnie wyrzeźbione.
  A jak brzmią hymny? Najpierw Brytyjczycy, a potem Ukraińcy.
  Potem wymiana spojrzeń.
  A teraz dźwięk rogu, pierwsza runda.
  Witalij rzuca lekkim ciosem, dobrze się porusza. Tyson próbuje odejść. Ale Vitali jest bardzo zwinny, a jego ciosy poruszają się niezgrabną trajektorią, docierając do głowy Tysona Fury'ego.
  Wszystko idzie zgodnie z przewidywaniami ekspertów. Witalij ma doskonałą szybkość.
  I wszystko się udaje.
  Wygrywa pierwszą rundę... Potem minuta odpoczynku i druga runda. Ponownie Fury nie zmienia taktyki. Najwyraźniej ma nadzieję, że Witalij się zmęczy.
  . ROZDZIAŁ 4
  I znowu Kliczko senior ma niewielką przewagę. Na ringu dominują bracia.
  Wladimir wygrał tydzień temu z Ruizem Jr. przez techniczny nokaut.
  Cóż, walka trwa.
  Trzecia runda znów pod dyktando Witalija. Ale w czwartej rundzie Tyson Fury nagle eksploduje. Pędzi do przodu... I trafia dwójkę. I wpada w poślizg.
  Czego chciał? Witalij jest w pogotowiu.
  Tyson jakoś obronił tę rundę do końca. Potem znów rozpoczęła się jednostronna walka z dominacją Witalija. Co więcej, mistrz świata Kliczko senior wyraźnie się nie spieszył.
  A teraz, po ośmiu rundach, Tyson Fury nagle się wycofuje. A zwycięstwo ogłaszane jest przez techniczny nokaut, z powodu odmowy kontynuowania walki.
  W ten sposób Witalij Kliczko ustanawia nowy rekord: jako pierwszy zawodnik w historii boksu obronił tytuł mistrza świata w wieku pięćdziesięciu lat. I bije kolejne osiągnięcie Hopinsa.
  Co teraz naprawdę naprawdę Witalij stał się supermanem. I pomścił swojego brata.
  Ale następna walka to rewanż z Wyderem. Obiecują bardzo wysokie opłaty. Że możesz stoczyć z nim pojedynek, a potem wyjść do Jozuego.
  A potem można już myśleć o walce unifikacyjnej z Usykiem. Ogólnie rzecz biorąc, Witalij Kliczko w zasadzie chciałby zostać absolutnym mistrzem świata. I to pragnienie jest bardzo silne.
  Oleg Rybachenko uśmiecha się do swoich myśli. Tak, to jest możliwe. Chłopiec kosi całą linię faszystów i mówi:
  - Ludzie pamiętają cię Kliczko! Ludzie cię doceniają Kliczko! Ludzie chcą cię Kliczko! Wracaj szybko Kliczko!
  Genialny chłopiec śmiał się z jego radosnej piosenki i znowu, jak wystrzelić najbardziej śmiercionośny ze wszystkich granatów. I zderzają się trzy czołgi nazistów.
  Mimo bohaterskiego oporu wojsk sowieckich hitlerowcy wciąż potrafili zająć i przeciąć korytarz łączący Moskwę z innymi częściami ZSRR.
  Tym samym stolica Rosji znajduje się w całkowitej blokadzie. W taki sam sposób jak zablokowany jest Leningrad.
  Stalingrad wciąż stawia opór. Niemcy szturmują też miasta Grozny i Ordżonikidze na Kaukazie. Sytuacja jest krytyczna. Zwłaszcza, gdy Moskwa została całkowicie otoczona.
  Ma wielu żołnierzy i setki tysięcy żołnierzy w milicji. Ale w bitwach pociski i naboje zużywają się bardzo szybko. Może zabraknąć amunicji. A wtedy stolica upadnie. I nie ma tak wielu zapasów żywności. To też wkrótce się skończy.
  A bez Moskwy będzie to kolejna wojna. I Stalin to rozumie.
  Teraz jest w Kujbyszewie. Ale po tym, jak naziści przedarli się do Wołgi, nie było daleko od linii frontu.
  A plus samurajowie są również naciskani. A oni bombardują i wspinają się z niezliczoną piechotą. Może za mało siły.
  Stalin to rozumie i za kulisami próbuje wynegocjować oddzielny pokój z Japonią. Są nawet gotowi zrezygnować z Dalekiego Wschodu i zapłacić odszkodowanie w złocie.
  Ale Hirohito powiedział: potrzebujemy całej Syberii, aż po Ural. Niestety, nie da się tak wiele ustąpić.
  Władywostok jest już prawie otoczony. I ogólnie wszystko jest bardzo głupie ...
  Ale niektóre bohaterki walczą i nie poddają się faszystom i japońskim militaristom.
  Opancerzony, więzienny wagon, którym jechała śpiewająca Vedmakova, zatrzymał się, rozległo się skrzypnięcie otwieranych drzwi. Dwóch Japończyków, jeden duży i gruby, drugi mały i chudy, wychyliło się ze światła, które na chwilę oślepiło Anastazję. Wtedy dziewczyna bez wahania dźgnęła jednego machnięciem goleni w skroń, drugiego pięścią owiniętą łańcuchem w szczękę. Osławieni wojownicy Kraju Kwitnącej Wiśni w śmieszny sposób popadli w nokaut.
  Vedmakova nawet śpiewała:
  - Wzywam mężczyznę dwunastą rundą! W końcu jestem super kobietą i pełną Atassa i posyłam przeciwnika do głębokiego nokautu, demonstrując w boju nieskrępowaną klasę!
  Dziewczyna wzięła do ręki japoński karabin maszynowy skopiowany ze Schmeistera i po naciśnięciu spustu rzuciła się do kokpitu. Wyskoczyło tam jeszcze trzech Japończyków, Vedmakova posłała w ich stronę serię, celując w ich głowy i uśmiechając się dziko.
  - Co dostali maczugowie!
  Transporter opancerzony został schwytany przez nagą wojowniczkę. Wiedźmin szczekał:
  Unosił się nad nieszczęsną Rosją,
  Piekielne potwory kipiące ciemnością!
  Okupant ma deszczową siekierę,
  Naostrz i odetnij sobie głowę!
  Komunista w walce w piekle nie jest pionkiem,
  Nie zawsze chodzimy na jarzmie!
  Zamień Trzecią Rzeszę w podżegacze,
  Cóż, uczciwość będzie dobra!
  Pomimo tego, że była zniesmaczona, Vedmakova włożyła japoński mundur wojskowy wzięty z martwych. Jakie to było nieprzyjemne, ci żołnierze długo się nie myli i strasznie śmierdziało. Dziewczyna-pilot zawyła:
  - Konieczne jest oskotinitsya w takim stopniu! Ale azjatyckie!
  Transporter opancerzony jednak łatwo się rozkręcił i ruszył w kierunku północnym. Pojazd miał dwa 12-milimetrowe karabiny maszynowe, dzięki czemu od czasu do czasu można było odeprzeć atak piechoty. Inną rzeczą jest to, że 20-milimetrowy pancerz nie mógł wytrzymać kalibru 37-milimetrowych japońskich "dział". Vedmakova pomyślała: jak dojście komunistów do władzy zmieniło Rosję. Jeśli w czasach carskich armia japońska znacznie przewyższała rosyjską pod względem technicznym, teraz wręcz przeciwnie, pozostaje w tyle. Chociaż nie można powiedzieć, że nauka nie jest wspierana w kraju Wschodzącego Słońca. Obowiązkowe wykształcenie średnie wprowadzono pod koniec XIX wieku. To prawda, że jakość edukacji w Japonii nie była wysoka. Skopiowali go ze szkoły pruskiej, która była do granic pedantyki, i nieco uprościli, żeby jeden nauczyciel przepuszczał jak najwięcej uczniów, bo wykształconych było za mało. Ogólnie rzecz biorąc, Japończycy naśladowali Europejczyków, np. Brytyjczycy w wyglądzie mundurów khaki, Niemcy w formacji i przepisach wojskowych, Amerykanie w umundurowaniu i typie marynarki wojennej oraz systemie instytucji finansowych. To prawda, że \u200b\u200bmiali też swój własny, na przykład kod Bushido, słynne materiały wybuchowe Shimosa (choć niewiele lepsze od europejskiego). Do połowy XIX wieku Japonia była zacofanym średniowiecznym krajem, który nie miał nawet kolei, ale był uzbrojony w armaty z kulami armatnimi. Była jeszcze bardziej archaiczna niż Turcja czy Iran, a jeszcze bardziej carska Rosja. Dziwne, ale to Ameryka pomogła krajowi Kwitnącej Wiśni dotrzeć do ludzi i dosłownie zmusić ich do przyłączenia się do cywilizowanego świata. Nowoczesny krążownik parowy z wybuchowymi pociskami wywarł duże wrażenie na zacofanej Japonii. Zwłaszcza gdy zatopił kilka żaglówek, pokazując całkowitą bezradność armat z kulami armatnimi.
  Być może Amerykanie nie raz będą żałować, że zmusili Japonię do otwarcia się na świat. Że wychowali konkurenta w Azji, ale wtedy trudno było uwierzyć, że za kilkadziesiąt lat Kraj Kwitnącej Wiśni pójdzie drogą, którą Zachód szedł przez wieki.
  Vedmakova jechała autostradą, przepuszczając ciężarówki z posiłkami, a także pojazdy i rozumowała. Jeszcze za czasów Aleksandra II, a raczej nawet za Mikołaja I, rząd carski snuł plany przyłączenia Chin do Rosji. Ale Mikołaj wybrał kierunek turecki jako przedmiot ekspansji. W zasadzie było to wygodniejsze. Ale nienawidząca Rosji Wielka Brytania i znajdująca się pod jej wpływem Francja stanęły w obronie Osmanów. Po raz pierwszy od ćwierć tysiąclecia (od celu z 1612 r.) Rosja przegrała wojnę na dużą skalę (pojedyncze bitwy oczywiście się nie liczą, masz na myśli to, że przez prawie ćwierć tysiąclecia Rosja nie przegrywała wojen nawiasem mówiąc, to za Mikołaja pierwszego osiągnęło swoje maksimum pod względem wielkości). Powodów było kilka, przede wszystkim przewaga mocarstw zachodnich w wyposażeniu technologicznym wojsk. Po samobójstwie Mikołaja I, tron objął Aleksander II, być może najbardziej wykształcony i erudycyjny car w całej historii Rosji. Rozpoczął reformy na dużą skalę, zauważył pańszczyznę, za jego czasów rozpoczął się szybki rozwój przemysłu, budowa kolei i elektrowni! Ale jednocześnie zniesienie pańszczyzny odbyło się kosztem chłopów, było wiele ruin, wybuchały zamieszki, zwłaszcza masowe w Polsce. Aleksandrowi udało się posunąć Rosję do przodu, ale nie rozwiązał podstawowych problemów, a nawet sprzedał Alaskę Ameryce za grosze i oddał za darmo Wyspy Hawajskie. To prawda, udało mu się pokonać Turcję, ale Imperium Osmańskie było w tym czasie bardzo słabe i wstrząsane powstaniami. Tak, straty Rosji w tej wojnie były nieproporcjonalnie duże, co dowodzi, że armia rosyjska, mimo reform, wciąż jest daleka od doskonałości. Jednak nawet za Suworowa wszystko nie było tak jasne, jak opisują w książkach. Zwycięstwa zostały odniesione sporym kosztem, a np. Katarzyna II podczas drugiej wojny rosyjsko-tureckiej ograniczyła się do stosunkowo skromnych nabytków terytorialnych, odrzucając nawet roszczenia do Mołdawii. Chociaż ziemie te były zamieszkane przez prawosławnych Słowian, a swego czasu były częścią Rusi Kijowskiej. Ogólnie rzecz biorąc, po wyzwoleniu Rosji spod jarzma mongolsko-tatarskiego obrano kurs na powrót wszystkich pierwotnych ziem słowiańskich. Zajęło to kilka stuleci, np. Galicja została zwrócona dopiero w 1939 r., po wyzwoleniu spod polskiego jarzma. A miasto Przemyśl wraz z przyległymi ziemiami pozostało przy Węgrach i Słowakach.
  Vedmakova spojrzała na autostradę: nie było tak wielu różnych samochodów, tutaj maszerowali japońscy piechurzy. Populacja Japonii wynosi około stu milionów, nawet więcej niż w Niemczech, szkolenie przedpoborowe zajmuje połowę zajęć w szkole. Wojna z ZSRR jest dla nich darem niebios, w przeciwieństwie do walki z USA. Możesz stemplować, coraz to nowe podziały.
  Istnieje wielka pokusa, aby oddać serię z dwóch szybkostrzelnych karabinów maszynowych, ponieważ można to zrobić, sterując nimi za pomocą napędu hydraulicznego z kabiny. Ale prawda jest taka, że wtedy ona sama będzie miała niewielkie szanse na wydostanie się stąd. Nie, nadal lepiej zrobić to bliżej linii frontu lub w nocy. Tak, wydaje się, że jest już wieczór... Wtedy wilki zostaną nakarmione, a owce bezpieczne. Ale nie, ona nie jest owcą.
  A co z Japonią? Pierwsza wojna 1904-1905 była przegrana, a sama Rosja straciła jako jeńców przeszło dwieście pięćdziesiąt tysięcy żołnierzy i oficerów. Chociaż armia carska miała przewagę liczebną. Z drugiej strony Japonia straciła mniej niż dwa tysiące jeńców, ustanowiono nawet premię w wysokości stu rubli w złocie za każdego wziętego do niewoli żołnierza o żółtej twarzy i tysiąc oficerów. Ta karta historii jest dla Rosji bardzo nieprzyjemna. Co najbardziej irytujące w kraju, wielu życzyło zwycięstwa Japończykom. Na przykład studenci Uniwersytetu Moskiewskiego przesłali mikado gratulacje z okazji upadku Port Arthur. A ile splądrowano: nie sposób wymienić!
  Vedmakova zwolniła gaz, żeby nie wpaść na kolejną maszerującą kolumnę. Dziewczyna przeklęła:
  - Cóż, są jak szarańcza! Podstępne stworzenia!
  Ucho już rozróżniało huk kanonady, zbliżała się linia frontu. Pilot warknął, a potem zaśpiewał:
  Rosyjski wojownik nie jęczy z bólu,
  Rosyjski wojownik niszczy Japończyków!
  I mamy wielki żal,
  Cała wygięta tarcza zadrżała!
  Dziewczyna znów zamilkła. W tej wojnie Stany Zjednoczone i Wielka Brytania pomogły Japonii pieniędzmi i bronią, ale na zachodzie nie było frontu. Kraj Kwitnącej Wiśni spodziewał się, że Niemcy wykorzystają ten moment i zaatakują Rosję. W zasadzie było to realne i korzystne dla Niemiec. Sojusznicze Austro-Węgry, które kolidowały z interesami na Bałkanach, mogły również przeciwstawić się Rosji. Turcja, historycznie obrażana przez Rosję, a nawet znajdująca się pod finansową kontrolą Niemiec, również mogłaby przystąpić do wojny. Nie jest wykluczone przystąpienie do wojny Włoch, które były częścią Trójprzymierza i mogły rościć sobie pretensje do bogatych ziem ukraińskich. W każdym razie carska Rosja byłaby zła. Nawet gdyby przegrała w sojuszu z Ententą, to wojna na dwa fronty zakończyłaby się katastrofą. Szanse na przystąpienie Francji do bitwy są niewielkie, ponieważ w tym czasie Wielka Brytania była przeciwko Rosji. Ogólnie rzecz biorąc, jest to oczywiście duży błąd w obliczeniach Kaisera, który przegapił taką szansę. Możliwe, że nawet po wybuchu I wojny światowej głównym błędem strategicznym była ofensywa Fritza przeciwko Belgii i Francji. Być może gdyby z całych sił rozpoczęli inwazję na Rosję, sytuacja z Polską w 1939 roku by się powtórzyła. Na szczęście Niemcy okazali się zbyt pewni siebie, wybierając wojnę na dwa fronty.
  Wiedźmin, w przeciwieństwie do wielu rodaków, miał szczęście: udało jej się przeczytać Mine Kaif, a nawet w oryginale. Oczywiście Hitler miał rację, mówiąc, że trzeba być albo razem z Wielką Brytanią przeciwko Rosji, albo razem z Rosją przeciwko Wielkiej Brytanii. I całkiem logicznie, przyszły Führer skrytykował tych, którzy próbowali wyciągnąć na światło dzienne zwłoki Bismarcka.
  Hitler rzeczywiście odrzucał jakąkolwiek możliwość jakiegokolwiek sojuszu z Rosją, zwłaszcza gdy do władzy doszli w niej bolszewicy i uważał, że ziemie rosyjskie powinny stać się koloniami niemieckimi.
  Oznacza to, że był on jednoznacznie wrogiem Rosji, a jakikolwiek traktat dla Führera był tylko świstkiem papieru. Co więcej, Stalin jest idiotą, że przegapił tak silny cios w otwartą brodę, chociaż musiał przygotować się do odparcia ciosu i postawienia żołnierzy w stan gotowości. Albo jeszcze lepiej, włóż to do siebie! Armia niemiecka również nie była gotowa na ofensywny impuls armii sowieckiej. Byłoby to dla nich bardzo trudne, moglibyśmy po prostu otoczyć i zniszczyć wojska niemieckie w kotłach. A co to za wojna! I tak inicjatywa przeszła na Wehrmacht. A front płynął z zachodu na wschód. Nie jest jasne, na co liczył Stalin? A Beria to sukinsyn. Zna dobrze jego łysego mężczyznę. Cóż, dlaczego nie ostrzegł Stalina. Dlaczego nie przekonać do działania? Jak to się stało? W końcu komisarz ludowy jest przebiegłą osobą i nikomu nie ufał! Przecież naprawdę były poważne dane wywiadowcze, wojska III Rzeszy ciągnięto do granicy, a co druga babcia przepowiadała wojnę. Ogólnie było wrażenie, że nadchodzi coś nieubłaganego, strasznego!
  I tylko Stalin i jego świta bili wiadra, jakby celowo chcieli stracić i zabić miliony ludzi. I w ogóle wąsaty Gruzin nie jest takim geniuszem... Nie zdążył ukończyć seminarium, a jak przyznał jej Beria, często pije. A jak zaczęła się wojna, to ogólnie brzęczało... A teraz cały świat jest zbroi przeciwko Rosji! I tutaj oczywiście winna jest nieugięta polityka Stalina. W szczególności, pomimo tego, że front dusił się z braku zaopatrzenia, wezwano tysiące pociągów z deportacją Czeczenów do Kazachstanu. I to w czasie wojny, kiedy liczy się każdy wagon! Z tego powodu, nawiasem mówiąc, Mainsteinowi udało się, pomimo znacznej przewagi liczebnej armii radzieckiej, przeprowadzić kontratak w celu pokonania wojsk czerwonych. Z powodu braku eszelonów posiłki nie zostały rozmieszczone na czas, dostawy wojsk radzieckich zostały przerwane, w wyniku czego ofensywa zakończyła się fiaskiem. A gdyby nasze wojska były teraz w Kijowie, a może w Rumunii, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych może nie odważyłyby się zdradzić ZSRR!
  Poza tym, kto prawie zabił Hitlera? Popychając w ten sposób III Rzeszę do nowej agresji?! Najprawdopodobniej była to operacja prowadzona przez Berię... W końcu wymyślił kiedyś, jak wykończyć Trockiego. Wtedy jednak wynikało to z konieczności uniknięcia rozłamu w Międzynarodówce. Teraz doprowadziło to do odwrotnego efektu, wrogowie Rosji zjednoczyli się. I historyczni wrogowie! Muszę powiedzieć, że jej Wiedmakow był bardzo zaskoczony, że Churchill wygłosił sensacyjne przemówienie 24 czerwca, ogłaszając poparcie dla ZSRR. To dziwne, że owca przyszła na sojusz z wilkiem, jeśli oczywiście lwa brytyjskiego można porównać z owcą. Stalin to jednak typowy wilk! Teraz wszystko wróciło do normy, kapitaliści-demokraci i kapitaliści-faszyści razem! Ale komuniści są zjednoczeni i uczciwi, bez kompromisów z sumieniem! Może tego chciał Stalin? W każdym razie siły wrogów pomnożyły się, a na wschodzie Japonia pokazała swoje usta. Ale ogólnie przebieg przywództwa krajów Wschodzącego Słońca jest logiczny: konieczne jest zamknięcie gardeł wojsku niezadowolonymi ogromnymi ustępstwami terytorialnymi i rzeczywistą kapitulacją, obiecali nowe bitwy i ziemie. Gdyby Stany Zjednoczone nie nałożyły 24 lipca sankcji, a raczej blokady na Japonię, to być może samuraje uderzyliby na ZSRR, nawet w sierpniu, nie czekając na zimę! Japończycy to dzielny naród i raczej nie powstrzymałaby ich pamięć o Khalkhin Gol, gdzie, nawiasem mówiąc, walczyły oddziały drugorzędne, w tym marionetki mandżurskiego rządu cesarskiego!
  A to mogłoby zagrozić upadkowi Moskwy... Chociaż prawdopodobnie Stalin wolałby oddać całą Syberię pod kapitulację Moskwy. Po prostu zostawiłbym tam osłonę, mając nadzieję, że ostra zima w tajdze nie da Japończykom możliwości posunięcia się za daleko i połączenia się z Niemcami na Uralu lub w rejonie Wołgi.
  A potem, oczywiście, byłyby problemy... Hitler poniósł porażkę pod Moskwą i popełnił błąd w obliczeniach, wypowiadając wojnę Stanom Zjednoczonym, nie zobowiązując Japonii do odwzajemnienia się ZSRR. Hitler w ogóle nie wyróżniał się logiką, swoim bestialskim antysemityzmem, przeciwstawiając sobie główną elitę finansową, a nawet Watykan. To prawda, że \u200b\u200bzwiększyło to jego popularność wśród Arabów, ale nie zapewnili oni znaczącej pomocy korpusowi Rommla.
  Samochód pancerny podjechał do byłej sowieckiej granicy. Doszło już do pewnych zniszczeń. Oto wciąż wystający słupek graniczny.
  I japońska piechota, a także kilka lekkich tankietek z działkami automatycznymi kalibru 20 mm i dwoma karabinami maszynowymi każda. Przeciw chińskiej piechocie może to być dobra broń, ale przeciwko T-34... To prawda, na Dalekim Wschodzie jest mało takich czołgów, główne siły są przygwożdżone na zachodzie. Ponadto widać jeszcze kilka pojazdów opancerzonych i moździerzy, przewożonych pojazdami z otwartym dachem. Muszę powiedzieć, że dobre moździerze, mimo małego kalibru...
  Vedmakova zawahała się: co robić? Jest dużo Japończyków i najwyraźniej trzeba skręcić w wiejską drogę. A może jeszcze dać kolejkę dla wąskookich?
  Robi się już ciemno, chmury zakryły niebo, nadchodzi deszcz. Oczywiście można zaryzykować, zwłaszcza że tak tłoczyli się Japończycy, stoi piechota, zebrana w zwarte szeregi. Tak, jest ich cały pułk, żołnierzy o żółtych twarzach, raczej paskudnych, i nie szkoda ich zabijać.
  Vedmakova przeżegnała się, mrucząc:
  - Nie daj Boże umieścić więcej samurajów!
  Dwa wielkokalibrowe, 12-milimetrowe karabiny maszynowe zaatakowały wąskookie stworzenia. Rozpoczęła się masakra. Dziewczyna nawet zaśpiewała:
  Będziemy walczyć z wrogiem do końca
  Wyczyny żołnierzy - nie licz!
  Rosjanie zawsze potrafili walczyć,
  Nie poddawaj się, gdy nadejdą kłopoty!
  12 - milimetrowy to duży i ostry nabój, który przebija korpus, a czasem kilku Japończyków na raz. Vedmakova sterowała bronią za pomocą siłowników hydraulicznych, które Japończycy pożyczyli od lotnictwa. W pierwszych sekundach wojownicy Imperium Wschodzącego Słońca nawet nie rozumieli, co się dzieje i skąd pochodzi atak. Po prostu upadali, uwalniając strużki krwi z ich żołądków i piersi. Tak nieoczekiwane było nadejście śmierci w tym pozornie spokojnym świecie. Chociaż nie, ostatnie stwierdzenie jest bardziej jak kpina.
  Vedmakovej udało się skosić kilka linii, zanim wróg zareagował i zaczął się rozpraszać. Pilot kontynuował ostrzał, przesuwając samochód pancerny w taki sposób, aby nie wpaść pod ostrzał tankietek. Niemniej jednak działo lotnicze może przebić nawet taki pancerz. Jednak nadal zależy to od prędkości początkowej pocisku, na tankietkach jest wciąż większa niż na działach myśliwskich.
  Podczas gdy pilot miał szczęście, Japończycy nie od razu zorientowali się, kto zsyła im śmierć, zwłaszcza że wiosenny deszcz kapał, w wyniku czego rozbłyski stały się trudne do rozróżnienia. Prawdopodobnie samurajowie myśleli, że atakuje ich oddział rosyjski, który przedarł się na tyły, więc tankietki otworzyły ogień w krzaki. Vedmakova, zmiażdżył Japończyków i zaśpiewał:
  Z najdalszych zakątków oceanu
  Gdzie łuk wstrząsnął niebem!
  Hordy sułtana zamiatają,
  Jakby antychryst zmartwychwstał!
  
  Wojna jest bezlitosna, zła,
  Jak latawiec spadł na Ruś!
  Moja ziemia jest szara w ranach,
  Ratuj moją matkę, błagam Boga!
  
  Jaki okrutny jest świat, co za horror
  Dziecko upadło i zostało rozerwane na kawałki!
  Rodzili, popychając go bólem,
  Tak zdecydował zły Grzmot!
  
  Tutaj Bóg nie zna miary w gniewie,
  Sprowadził na ludzkość nieszczęście!
  I każdy żywy cierpi
  Tylko smutek liczy zwycięstwo!
  
  Rosja zalana krwią,
  Jaki jesteś okrutny Boże!
  Gdzie podziała się twoja misja?
  Z pewnością Chrystus jest trzeci, zbyteczny!
  
  Dlaczego jesteście piekłem i Ewą
  Wygnani za obrazę ich raju!
  Nadszedł czas na kanibala,
  Z nalotem gwałtowniej Mamai!
  
  Dziewczyny roniły łzy,
  Niemcy zabili rodziców!
  Jest boso i mrozy,
  Ostra, wszystkie rzeki są zamarznięte!
  
  Nikt nie współczuje nam ludziom
  Teraz muszki, potem węże nas żądlą!
  Czasami pojawia się pomysł
  Co za kielich cierpienia po brzegi!
  
  Próżna nadzieja dla Boga
  Na pewno nie boli!
  I lepiej żyć biednie i biednie,
  Ale powiedzieliśmy - wystarczy!
  
  Mamy sztandary komunizmu,
  A to oznacza bez odniesienia do wujka!
  Nie tolerujcie moczu faszyzmu,
  Nasza etyka jest prosta: do diabła z tym!
  
  Nadzieja na ręce w odciskach,
  Na umyśle, który jest w głowie!
  Wola prowadzi nas do osiągnięć,
  Umiejętności, entuzjazm w pięści!
  
  I tak, mierząc kroki,
  Do wolności i szczęścia na swój sposób!
  Staniemy się czerwonymi bogami
  Nikt nie może nas nagiąć!
  Vedmakova śpiewała i bazgrała z karabinów maszynowych, strzelając do tych, którym udało się już rozproszyć i położyć zmrużonymi oczami. Ale potem jej szczęście się odmieniło i kilku japońskich oficerów najwyraźniej zorientowało się, o co chodzi, i rzuciło kilka granatów w samochód pancerny. Vedmakova poczuła dreszcz w całym ciele. Jednak japońskie granaty były granatami odłamkowymi i nie przebijały pancerza, najwyraźniej zaprojektowanymi do utrzymywania serii karabinów maszynowych kalibru do 14 milimetrów.
  Wiedźmin zaśmiał się.
  - A oto uparta bitwa zbłąkanego głupca! Skorodowany, nagle mądrzejszy i częściej trafiał w cel!
  W transporterze opancerzonym karabiny maszynowe są zasilane taśmą. Daje to duży zapas pocisków, dodatkowo dostarczane jest chłodzenie wodne, co pozwala wydłużyć czas strzelania. Dlatego wojownik bez ceremonii odciął Japończykom rzucając w nią granatami. Ale reszta wojowników najwyraźniej to zauważyła. Znów poleciały granaty. Słychać było ryk. Wygląda na to, że jeden z granatów okazał się ciężki, około kilograma i przeciwpancerny. Podobne blanki zaopatrywali już Japończycy. Słaby przeciwko szewronom i T-34, ale możesz przebić się przez opancerzony samochód! Przez przebity bok na Vedmakovą spadł pył. Dziewczyna przeklęła:
  - Tak, Japonia jest mała, ale sprawia duże kłopoty!
  Samochód pancerny zatrzymał się, a para granatów odłamkowych poleciała do środka, gdzie eksplodowała.
  Drzazgi złapały Vedmakova, rozdzierając jego mundur. Na domiar złego zapalił się uszkodzony zbiornik paliwa. Dziewczyna znów zaklęła.
  - Nie samochód - Generale! Dałbym ci gówno!
  Musiałem skosić jeszcze kilka tuzinów, żeby wyskoczyć z taksówki. Dziewczyna zrobiła to niezauważona przez japońskich żołnierzy i czołgała się. Dla siebie nie martwił się o jej mundur armii kraju Kwitnącej Wiśni. A w ciemności iw deszczu twarz nie jest zbyt widoczna. Teraz musisz zjechać z autostrady i rozpuścić się w krzakach.
  Dziewczyna czołgała się wystarczająco szybko iw tym samym czasie kilka razy wpadła na zwłoki. Ładnie mruknął:
  - Nieźle, dałem światło samurajowi! Teraz wszystko, co musisz zrobić, to uratować siebie!
  Wojownik zanurkował w krzaki i wstając zaczął iść. Błazen z nimi, może nie dostaną. W rzeczywistości walczyła przyzwoicie i uważała, że \u200b\u200bjej wyczyn: najprawdopodobniej nie uwierzyliby, inaczej, kto wie, dali kolejną gwiazdę bohaterowi!
  W ogóle dziwną rzeczą jest wojna, tutaj zabija się ludzi i to nie jest łatwa normalność, ale męstwo. Jak mówi Biblia: Nie zabijaj! Niemniej jednak Bóg nakazał nie tylko zabijać, ale ogólnie eksterminować Amalekitów i ich żony, dzieci, a nawet bydło! Chociaż nawet w czasie wojny eksterminacja ludności cywilnej jest uważana za czyn niemoralny i podły.
  Jednak zachodni alianci zbombardowali nie tylko i nie tyle obiekty wojskowe, co ludność cywilną. Było to częściowo spowodowane niską celnością bombowców na dużych wysokościach, co utrudniało pokonanie celów czysto wojskowych, ale najważniejsza była zemsta. Japonia również dostała światło od USA. I nie mieli nic do powiedzenia! Po prostu nie mieli wystarczająco długich samolotów, żeby zniszczyć Jankesów!
  Najwyraźniej Amerykanie uznali zemstę za Peru Harbor za wystarczającą, a raczej najwyższa elita finansowa postanowiła jednocześnie działać pragmatycznie i położyć kres Armii Czerwonej Mao. Japonia opuściła Mandżurię jako odskocznię do wojny z ZSRR i otrzymała wolną rękę w walce z Mongolią, a reszta była dziełem Czang Kaj-szeka! Wtedy będzie można podporządkować sobie całe Chiny. I niech kraj Kwitnącej Wiśni krwawi w wojnie z ZSRR. Najciekawsze jest tu chyba to, że Japończycy liczą, pokonawszy Rosję, ponownie wyrównać rachunki z Ameryką przy pomocy Niemiec i Stanów Zjednoczonych, myślą o wyrwaniu Syberii i innych ziem wyczerpanej Japonii.
  Każda ze stron uważa, że zrobiono to bardzo sprytnie, zwłaszcza że Ameryka i Wielka Brytania przejęły kontrolę nad rozległymi terytoriami bez jednego wystrzału. W przeciwnym razie musieliby je odbić przez długi i żmudny czas, co zajęłoby co najmniej kilka lat, bo to wciąż wyspy!
  Vedmakova szła, mając nadzieję na przekroczenie linii frontu. Całkiem możliwe jest wślizgnięcie się w lukę i trzymanie się własnego. A może nawet wziąć jednego z samurajów do niewoli. Cóż, to blisko najbardziej wysuniętych pozycji armii radzieckiej. W przeciwnym razie ciężko będzie go nosić.
  . ROZDZIAŁ 5
  Tak więc dla Światowej Oligarchii: Niemiec i Europy pod ZSRR uważa się to za utraconą strefę wpływów, a nawet zagrożenie dla wzmocnionego imperium komunistycznego i dalszej ekspansji bolszewizmu. A Rosja pod Niemcami to rozszerzenie jej stref wpływów i możliwość wyssania wszystkich soków z bogatych ziem. Ale to właśnie stracili francuscy oligarchowie, gdy przegrali z Niemcami: musieli podzielić się trochę z Hitlerem, ale zatrzymali większość bogactwa, a nawet łatwiej było wyzyskiwać robotników - Niemcy zmiażdżyli związki zawodowe. Co stracili oligarchowie w krajach bałtyckich? Policz cały kapitał, a kto nie miał czasu na ucieczkę, to wolność lub życie! Niesamowity przykład! Nie ma więc w tym nic dziwnego! A gdyby Hitler nie był tak zagorzałym antysemitą, nikt nie pomógłby ZSRR!
  Trzeba powiedzieć, że jedną z przyczyn stosunkowo łatwego rozpadu Francji był znacznie niższy odsetek Żydów zarówno w ogólnej populacji, jak iw elicie finansowej. W Polsce, Wielkiej Brytanii, USA: było zupełnie na odwrót. Zwłaszcza w USA, co swoją drogą tłumaczy, dlaczego Jankesi, mimo że na Amerykę nie spadła ani jedna bomba, byli jeszcze bardziej okrutni wobec ludności Niemiec niż Brytyjczycy!
  Vishu stał się marionetką pod Wehrmachtem, a Niemcy jechali przez Paryż, grając na harmonijkach ustnych. Hitler zaczął przygotowywać inwazję na Anglię, nie zadając sobie trudu przeniesienia gospodarki na grunt militarny i wykorzystania zasobów podbitej Europy. Drogo go to kosztowało, podobnie jak brak chęci do negocjacji z Anglami, z odrzuceniem antysemityzmu . Ten ostatni być może pozwoliłby Führerowi uwolnić wszystkie swoje siły do wojny z ZSRR i zaatakować z powrotem w maju. To prawda, że pokój z Wielką Brytanią mógł skłonić Stalina do ogłoszenia mobilizacji. Stałoby się to sygnałem, że, jak mówią, wróg jest już na progu.
  Albo nie zostać, a wtedy być może wpłynęłoby to na pozycję Stanów Zjednoczonych w stosunku do Japonii. Nie sprowokowaliby Kraju Kwitnącej Wiśni, a potężne imperium mogłoby otworzyć drugi front! Co się teraz stało. Tylko w jeszcze gorszej sytuacji, gdy armia ZSRR jest prawie pokonana, produkcja broni nie została jeszcze ustalona, a oni jeszcze nie nauczyli się walczyć!
  Teraz nie jest czterdziesty pierwszy rok - wojska radzieckie zdobyły doświadczenie bojowe, nauczyły się walczyć i wygrywać! Więc teraz nie boją się ciężkich czołgów i samolotów z siedmioma stanowiskami strzeleckimi na jednej maszynie!
  Samotny Japończyk stoi w pobliżu drzewa. Czyli zwykły żółty manekin.
  Vedmakova podskoczyła za nim. Szarpnęła głową do góry, a potem przekręciła... Kiedy ostro pociągniesz "melonika" przeciwnika do góry, mięśnie karku nie będą już w stanie zapewnić skutecznego oporu, a "głowa" łatwo się zwinie!
  Cóż, co to jest jeden samuraj mniej! Vedmakova wygląda na wesołą i zadowoloną, obnaża nawet zęby:
  Japonia nigdy nas nie podbije! Bo jest wojownik taki jak ja!
  Rzeczywiście, w całej historii Rusi tylko Mongołowie-Tatarzy byli w stanie podbić! Dlaczego tak się stało i dlaczego wielki naród słowiański okazał się bezradny, to oczywiście zagadka nie na jedno pokolenie!
  Głównym powodem jest rozdrobnienie feudalne, kiedy każdy wziął kawałek ziemi dla siebie: założył kurczaki i usiadł na nim, strzegąc swojego dziedzictwa: bez pracy!
  Vedmakova poczuła, że ciasne i niewygodne japońskie buty ocierają się o jej nogi. Pilot uznał, że w tym przypadku nie ma sensu znosić męki. Po prostu zrzuciła tępe, zwężające się i uciskające "podkładki" na palcach. Bosymi stopami poczułem nocny chłód mojej ojczyzny i poczułem się o wiele radośniej! Dodała krok, a nawet zaczęła trochę podskakiwać!
  To, że Rosjanie byli podzieleni, było największą tragedią Słowian. Na zachodzie zostali ujarzmieni przez Litwę i Polskę, a na wschodzie przez okrutnych Tatarów. Jarzmo jednak nie trwało wiecznie: wcześniej Moskwa, małe miasteczko zaczęło się rozrastać, a nawet przekształciło w coś w rodzaju małego imperium. Kolekcjonerem ziem ruskich został Iwan Kalita. Był pierwszy i to nie najbardziej udany, ale co najważniejsze pierwszy! A jak to brzmi w piosence bolszewickiej: lepiej być martwym - niż drugim!
  Stalin nie jest Rosjaninem, to jego główna wada! Stąd nieufność tytularnego narodu i masowe nieuzasadnione represje! Oto, daj rogi świni, a królestwo klinowi!
  Chuchmek na tronie i Rus na padoku!
  Na przykład zarówno Tuchaczewski, jak i Jegorow byli całkiem zdolnymi marszałkami, co, nawiasem mówiąc, można powiedzieć o reszcie represjonowanych dowódców! Nie do porównania z wąsatą małpą! Dlatego utknęliśmy!
  Jednak jak to się naprawdę stało, że Stalinowi udało się zostać suwerennym władcą? Niepiśmienny Gruzin został Bogiem!
  Naród rosyjski musi być rządzony przez rosyjskiego cara! Nawiasem mówiąc, Romanowowie prawie nie mieli rosyjskiej krwi i być może dlatego zdegenerowali się!
  Japonia miała również specyficzną formę rządu, w której szogun był zasadniczo wyższy od cesarza, a zatem były pewne korzyści, ponieważ jest mniej prawdopodobne, że zrujnuje imperium z powodu głupiego następcy. Przez wieki Japończycy nie prowadzili wojny na podbój, ale aktywnie kłócili się ze sobą. Miało to pewien wpływ na mentalność tego narodu. Ale w XX wieku Kraj Kwitnącej Wiśni podbił więcej lądów niż Aleksander Wielki! Teraz kolej na Rosję. Tylko teraz to już nie czasy carskie, rządzi wielka partia komunistyczna i najbardziej zaawansowany i doskonały system gospodarczy i polityczny na świecie!
  Vedmakova jednak nagle potrząsnęła głową. W systemie politycznym i sposobie rządzenia też nie wszystko jest w porządku! Na przykład naród nie wybiera głowy państwa w wyniku alternatywnego wyrażenia woli, ale tak się dzieje... Muszę powiedzieć, że ani ustawa, ani konstytucja nie przewidywały utworzenia centrali i jej upodmiotowienia w nagłych wypadkach uprawnienie. A co do umiejętności na wpół wykształconego seminarzysty, ona osobiście miała duże wątpliwości! A także Beria: przebiegły, ale słabo wykształcony człowiek o niezwykle wąskich poglądach i erudycji!
  Ale teraz linia frontu jest jeszcze bliżej, widać błyski, a ryk stał się jeszcze silniejszy. Czas znaleźć język i .... Vedmakova zauważyła oddział pełzających Japończyków. Teraz musisz ostrożnie usiąść na ich ogonie. Mniej więcej w tym samym stylu, w jakim zaatakowała Yu-188, bardzo szybki bombowiec, który nawet niełatwo dogonić szybkiego MiGa. Nawiasem mówiąc, kłody na ogół nie są szczególnie zwrotne i pod tym względem nie są lepsze od Focken-Wulfów! Cóż, oto samuraje zbliżają się do rowu, wyglądają jak taran czołgający się do kałuży oleju. Jest dużo Japończyków, tutaj trzeba działać ostrożnie ... Oto kapitan armii kraju Wschodzącego Słońca, pysk jest jak u świstaka. Coś krzyczy, energicznie wymachując pięściami i sztyletem.
  Vedmakova, cierpliwie czekając na atak samuraja, uderzył go kolbą karabinu w tył głowy. Obliczył jednak cios w taki sposób, aby "jap" nie od razu rzucił się do rowu. A potem wystrzeliła serię z pistoletu maszynowego w Japończyków, którzy biegli do ataku! wrzasnął:
  - Przebiegłość na wojnie jest jak żagiel na statku, ale tylko się nadmuchuje, a nie ona!
  Chłopiec Oleg i dziewczyna Margarita walczą w Stalingradzie. Będą stać w tym mieście jak tytani.
  Oleg Rybachenko wygląda na dwanaście lat. A chłopiec rzuca granat bosą stopą.
  Rzuca faszystami i mówi:
  - Chwała wielkiej Ojczyźnie!
  Margarita również daje celny zwrot. Kosi nazistów i śpiewa:
  - Chwała Stalinowi i słońcu komunizmu!
  Oleg Rybachenko odpala i dodaje:
  - Chwała bohaterom!
  Dziewczyna strzela, kosi nazistów. Bosą stopą rzuca granat i piszczy:
  - I chwała Ojczyźnie na wieki!
  W ten sposób chłopiec i dziewczyna naprawdę zerwali na poważnie. Strzelają do nazistów i rzucają granaty.
  Bosa stopa chłopca rzuca zabójczy prezent. Chłopiec z dziką furią mówi:
  - Dręczymy wszystkich!
  Margarita, strzelając i kosząc wroga, piszczy:
  - I będzie siano diabła!
  A dziewczyna rzuca bosą stopą dar śmierci. Taki jest wojownik, zdolny właściwie skosić całe wojsko.
  Chłopiec i dziewczynka walczą w Stalingradzie. To prawdziwi bohaterowie. I rycerze pełni śmiałego ducha.
  Co Hitler sądził, że Rosjanie niczego się nie nauczyli po katastrofie z 1941 roku?
  I pieprz się! Armia Czerwona jest gotowa do konfrontacji z potworami z serii "E", niech kontynuują: E-75 ton za dziewięćdziesiąt i E-100 ton za sto czterdzieści. Od tajgi po morza brytyjskie Armia Czerwona jest najsilniejsza ze wszystkich.
  Chłopak i dziewczyna walczą, aby naziści dostali od nich jak szkło od młota.
  Dzieci są nieśmiertelne i niczego się nie boją. Czym są dla nich ci faszyści? Kolejne króliki na nasieniu!
  Oleg Rybachenko śpiewał z rykiem:
  - Ech, Hitler, ech Hitler, ty kozioł Hitler,
  Po co wlazłeś do Rosji dupku...
  Otrzymasz od nas konkretnie w groszu -
  Wpadniesz na pięść silnego chłopca!
  A potem muskularny dzieciak rzuca granat bosą stopą. A dwa niemieckie czołgi E-50 i E-75 zderzają się czołowo i eksplodują.
  Oleg Rybachenko mówi z zachwytem:
  - Jestem młodym wojownikiem super klasy!
  I znowu chłopiec daje kolejkę.
  A potem dziewczyna strzela. Uderza dokładnie i mocno. A gdy śpiewa:
  - Zmiażdżę wszystkich faszystów i schudnę do Adolfa!
  I znowu dziewczyna jest w pełnym podnieceniu eksterminacją. Wszyscy strzelają i strzelają.
  I znowu granat leci z bosej stopy. Pokonuje faszystów. Rzuca jak kręgle od uderzenia piłki.
  Małgorzata śpiewa:
  - Silny cios jest wyjątkowo celny,
  Najfajniejszy Powietkin wlatuje na ring!
  Oleg Rybachenko, strzelając, chętnie potwierdził:
  - Godna kopia Powietkina i nie ucieka przed silnymi przeciwnikami!
  Po tym chłopiec ponownie rzuca granat gołą stopą i rozbija nazistów jak brukowane butelki.
  I jak sprytnie, zderzają się naziści. Czego chcieli? Nie trzeba było wspinać się na ZSRR.
  Tylko Oleg Rybachenko jest zirytowany. Stany Zjednoczone już spuściły Niemców ze smyczy, a Rosja powinna wziąć za nich rap.
  Chłopiec, ponownie rzucając bosą stopą granat, śpiewał:
  - Nie udawaj głupca Ameryko,
  Dajcie nam teraz Alaskę...
  To jest nasza ziemia na dwóch brzegach -
  Nie na próżno niedźwiedź jest dziką bestią!
  A Oleg Rybachenko ponownie dał kolejkę... Skosił nazistów. I znowu bose palce chłopca ściskają granat i rzucają go we wroga. Rozrzucają je w różnych kierunkach.
  Chłopiec ryczy:
  - Chwała Rosji!
  Małgorzata znów rzuciła bosą stopą granat i zapiszczała:
  - Za cara Mikołaja II!
  Chłopak poprawił dziewczynę:
  - Tu rządzi Stalin, a nie Mikołaj II!
  Margarita chętnie zgodziła się:
  Tak, Stalinie! Kto zawarł pokój z kanibalem!
  A dziewczyna znowu rzuciła bosą stopą zabójczy prezent.
  Oleg Rybachenko logicznie zauważył:
  - ZSRR potrzebuje wytchnienia! Chociaż III Rzesza wykorzystała to lepiej!
  A dzieci znów zaczęły strzelać ...
  Niemcy pod Stalingradem iw samym Stalingradzie przeżyły straszne piekło.
  Ale tak naprawdę to, z czym przychodzisz, jest tym, z czym wyjeżdżasz.
  A raczej umierają. Walka jest tak krwawa i święta, prawda.
  Oleg Rybachenko naprawdę myśli podczas bitwy, że ludzie są czasami zbyt naiwni. Albo ze Stalina robią geniusza, albo Łukaszenkę w ogóle. Ale dla Białorusi XXI wieku robienie z kołchoźnika kultu jednostki jest raczej głupie. Najwyższy czas zmądrzeć.
  I wybierz nowego, młodego, postępowego przywódcę. I nie po to, żeby zademonstrować poziom inteligencji dziecka w piaskownicy.
  Poniższa anegdota najlepiej charakteryzuje Łukaszenkę:
  Kiedy na Białorusi wszystko drożeje, co jest najtańsze?
  Obiecuje prezydent Łukaszenka!
  I dlaczego?
  Bo one nic nie kosztują!
  Szkoda Białorusinów, którzy wciąż głosują na takiego dyktatora. Ale najwyższy czas, by zmądrzeć i pokazać, że to naród Europy. Na przykład w Rosji Putinowi przynajmniej udało się zdobyć szacunek dla siebie, anektując Krym bez jednego strzału.
  Ale to dzięki jego fenomenalnemu szczęściu. Powodzenia z Putinem. Na przykład szczęście, że podczas wizyty premiera Izraela doszło do nieprzyjemnego epizodu z żoną w Kijowie. Tak, znowu przejaw fenomenalnego szczęścia. Ale tak mało rzeczywistego zwrotu! A co by było, gdyby car Mikołaj miał takie fenomenalne szczęście? Dokładniej, zrozumiał, że do 1935 roku Rosja opanowała połowę świata.
  A co dalej... Car Mikołaj zaplanował lot w kosmos na 28 maja 1935 roku, w samą porę na swoje urodziny. Pierwszy lot w historii ludzkości rosyjskiej kosmonautki.
  I w tym świecie, podczas gdy ZSRR zajmuje się przetrwaniem.
  Bitwy pod Stalingradem są mniej więcej takie same jak w prawdziwej historii 1942 roku. Tylko tym razem wróg jest znacznie silniejszy. I ilość należna wojskom kolonialnym i technologicznie.
  Jest to szczególnie trudne na niebie sowieckiej Rosji. Naziści mają dużo silnych, odrzutowych samolotów. I jakoś nie jest łatwo się temu oprzeć.
  Oto niemieccy piloci Albina i Alvina zbierający rachunki dla siebie. Są świetnymi ekspertami w tej dziedzinie.
  Jak na przykład zatrzymać takie Niemki w bikini z gołymi nogami?
  Oleg Rybachenko czuje te dziewczyny.
  Rzuca kolejny granat bosymi stopami. Rozprasza nazistów we wszystkich kierunkach i mówi:
  - Wielkie serce Rosji!
  A terminator to bardzo agresywny ogień. Każdy pocisk trafia w cel. A Arabowie, czarni i Indianie atakują. Nadchodzi ogromny tłum.
  Geniusz ponownie rzuca granat gołą stopą, zsuwa dwa duże niemieckie czołgi i lot:
  Miecz samurajski z tobą
  Serce i umysł są czyste...
  Odważnie prowadzi atak -
  Ścieżka piękna!
  Margarita, strzelając do wroga, wzięła i wystrzeliła do nazistów z bazooki i pisnęła:
  - Niezwykłe piękno!
  A wojowniczka rzuciła bardzo niszczycielski dar śmierci gołymi stopami. Zmiażdżył przeciwników. Z drugiej strony, czubkami bosej stopy, ponownie siała dziką destrukcję. I zderzyły się dwa faszystowskie czołgi. Nawet iskry i dym spadły i polały się!
  Oleg wykrzyknął:
  - To wieczna dziewczyna, dobra robota!
  Margarita rzuciła bosą stopą nową zabójczą cytrynę i zapiszczała:
  - Jesteśmy wiecznymi dziećmi na drodze mlecznej!
  Terminator skinął głową i sam kontynuował walkę. Wszystko idzie zgodnie z planem. Dokładniej, podczas gdy jest to normalne. A na ich terenie naziści się nie przebiją.
  Tak więc naziści, bez względu na to, jak bardzo się starają, ale w rzeczywistości będą dławić się tylko własną krwią.
  A ich czołgi zamienią się w złom! A flaga Rosji zabłyśnie nad planetą!
  Oleg Rybachenko działa z wielką energią. Rzuca granaty bosymi stopami i śpiewa:
  - Zawsze będziemy szczęśliwi
  Będzie jasny sen ...
  I piękno przyjdzie
  Zamieszanie zniknie!
  Chłopiec-geniusz działa z aktywnością, która wzmaga się z furią proporcjonalną do napływu Niemców.
  Margarita działa jako drugi numer. Ale bose stopy dziewczyny coraz aktywniej rzucają granaty.
  A naziści padają pod jej ciosami.
  Strzela też Oleg Rybachenko... Ale myśli skaczą, wracają do teraźniejszości. Do tego, co jest w rzeczywistości.
  W rzeczywistości Białorusini wydają się mieć największą masę mózgową w Europie, ale dają się założyć na kołnierz, tolerują dyktaturę jednostki.
  A gdyby prezydent był jakimś supermanem! A więc kolektywny rolnik, a nawet bez prawnego ojca. I niech ich prowokują przez tyle lat.
  A poza tym wciąż są ludzie o ograniczonych umysłach, którzy na niego głosują.
  Tak, Oleg Rybachenko miał nawet ditties.
  Powiedzcie mi przyjaciele, jak długo
  Głosy na ojca Kolę...
  Nadszedł czas, abyś wybrał Olega -
  Aby uzyskać więcej pieniędzy!
  Tak, oczywiście, zmiany są potrzebne i to jak najszybciej. W rzeczywistości stagnacja jest obarczona złymi konsekwencjami.
  Co więcej, sam Łukaszenko nie wie, czego chce. On ma rację, on jest w lewo. Najpierw kapitalizm, potem socjalizm. I nie ma dobrego zespołu. I nie ma partii własnej i ideologii. Taki jest kult bardzo miernej i gadatliwej osobowości. Stalin i Lenin przynajmniej wiedzieli, czego chcą! A ten dyktator? On nawet nie wie, czy jest prawy, czy lewy!
  Nie, bez ideologii i stabilnej partii nie będzie stabilizacji w społeczeństwie.
  I do przodu też!
  Stalin niestety stał się także symbolem terroru i zniszczenia, zamieniając komunizm w stracha na wróble.
  Optymalne zarządzanie nie wyszło. A za Breżniewa panowało szaleństwo - jak można było postawić taką głowę ZSRR. A w młodości Breżniew nie pociągał intelektualisty, ale na starość popadł w szaleństwo. I w ogóle szkoda, że głowa państwa nie mogła zawiązać dwóch słów bez kartki papieru. I powinieneś wiedzieć, jak to zrobić!
  Oleg Rybaczenko rzucił bosą stopą śmiercionośny podwójny granat i zaśpiewał:
  Ale nadal żyj
  Ale żyj według Breżniewa!
  Jestem głupi, głupi, nie mogę!
  I nie prowadź zamieci!
  Margarita rzuciła wybuchową paczkę bosymi stopami. Rozrzuciła nazistów jak jabłka strząśnięte z gałęzi.
  Dziewczyna śpiewała:
  - Kwitnące jabłonie
  Melodie Sołowjowa...
  Przyjdę do ciebie -
  Będą próby!
  Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko i olśniewająco. Jej zęby są jak perły, tak błyszczące.
  Tak, ta para jest świetna.
  Oleg Rybachenko wziął go i zaśpiewał:
  - Nasze pięści ze stali,
  Pazury, zęby i kły...
  Chcą prawdziwej walki!
  I znowu chłopiec terminator strzela bardzo celnie. I krwawe krople leją się od nazistów.
  Nie, nie będzie litości. Duszą się wrogowie.
  Tymczasem Nataszka i jej drużyna walczą w Suchumi.
  Naziści szturmują wybrzeże. Walka jest oczywiście bardzo nierówna
  Ale dziewczyny. Kiedy są prawie nagie, jest super!
  Natasza bosą stopą rzuciła granat, skosiła kilkunastu faszystów i zaśpiewała:
  - Przyszłość świata należy do nas,
  Jesteśmy dziewczynami jak Jedi!
  Zoya również odpaliła granat bosą stopą. Rozproszył nazistów i pewnie pisnął:
  - To ja mogę pochować wszystkich w grobie!
  Aurora strzela dalej. Także dziewczyna, która jak uderzy, to już nie jest cios od muchy.
  Rudowłosy diabeł wziął go i zabrzęczał:
  - Jestem koloru lisa i największej piękności!
  I znowu weźmie go bosą stopą i odrzuci dar śmierci! To jest naprawdę dziewczyna, czego potrzebujesz.
  A potem jest Svetlana jako podmuch! I rozproszy i zmiażdży wszystkich, jakby wstąpiły do niej diabły z całego piekła.
  Tak, dziewczyny tutaj oczywiście z takim uśmiechem zębów, że bez problemu rozwalą każdą szczękę.
  A jeśli to konieczne, to pół głowy!
  Natasha strzela do wroga i ryczy:
  - Jestem tak twardym wojownikiem, że nawet byk mnie nie zdepcze! Rozwalę mu głowę!
  Zoya pewnie potwierdziła:
  - Połamię rogi!
  A bosa stopa dziewczyny rzuca granat. A dwa nazistowskie czołgi wezmą i zderzą się.
  A oto jak uderzy Aurora. A także bosą stopą uruchomi morderczą.
  I ryk:
  - Chwała Stalinowi, niech zmądrzeje!
  Aurora jest naprawdę zła. Jak to jest walczyć na dwóch frontach? W rzeczywistości oznacza to samobójstwo.
  I dlaczego Stalin doprowadził do tego Rosję?
  Dziewczyna ponownie z bosymi stopami uruchomi zabójczy dar śmierci i pisknie:
  - Chwała nowemu przywódcy!
  No właśnie! Stalin ma nawet niskie czoło. A to oznaka niskiej inteligencji.
  Swietłana strzela do siebie. I rzuca granat bosymi stopami. Rozprasza przeciwników. Niszczy je i piszczy:
  - Chwała rosyjskim bogom!
  I znowu bosą piętą rzuci coś bardzo destrukcyjnego.
  Tutejsze dziewczyny są takiego kalibru, że Fritz ich nie weźmie.
  Cztery dziewczyny to ogromna siła. A co najważniejsze, są w tych samych majtkach.
  A to daje im kolosalną zdolność do walki.
  Natasza płonie. Afrykańscy wojownicy poruszają się w lawinie, nawet Hindusi i Arabowie.
  Niemcy używają ich jako mięsa armatniego. Bez litości i żalu używać w bitwach. I oczywiście biorą numer.
  Suchumi zostało już odcięte od lądu. I to bardzo źle. Wkrótce zabraknie nam amunicji i będziemy musieli się wycofać.
  Ale podczas gdy dziewczyny nadal nie chcą się poddać. Marzą o zwycięstwie. Nawet jeśli siły nie są równe. A Moskwa jest otoczona.
  Natasza martwi się tym. Rzuca granat bosą stopą. Łamie wrogów i śpiewa:
  - Jeśli stolica będzie stać!
  Zoya również rzuciła wybuchową paczkę bosą stopą i zapiszczała:
  - Rzeka Rosji nie wyschnie!
  I strzelała we wroga ze wszystkich pni, domowej roboty bezodrzutową goryczą.
  I rozbił kilka czołgów ...
  Ale z góry samoloty szturmowe zaczynają naciskać.
  Co z tego, że są reaktywne?
  Aurora wystrzeliła z wyrzutni rakiet. Uderzył w niemiecki samochód. Sprawił, że upadła.
  Wtedy rudowłosa bestia zagruchała:
  - Komunizm bez granic!
  Wtedy Swietłana zaczęła strzelać. I skosił czarne myśliwce. A potem, jak bosa stopa, rzuci cytryną.
  I ryk:
  - Chwała nowym bogom!
  Natasza strzeliła do wroga i pisnęła:
  - Rosyjscy bogowie!
  A od rzutu jej bosą stopą samolot eksploduje.
  To są dziewczyny terminatora. Jeśli już walczą, nikt nie może sobie z nimi poradzić.
  Zoya rzuca też we wroga czymś, co zabija wszelkie moce. I coś, co niszczy wroga. A wojownik, szczerząc zęby, piszczy:
  - Samoloty w trumnie!
  I gołe palce rzucają ponownie dar śmierci.
  A potem Aurora wystrzeli cytrynę we wroga. Weź i rycz:
  - Przyszłość jest nasza!
  Swietłana obnażyła zęby i powiedziała:
  - Za komunizm i nowe osiągnięcia!
  I znowu, jak rzucił granat bosą stopą. I zabije wszystkich. Cóż, jeśli nie wszystkie, to niektóre na pewno.
  Naziści weszli do dzbanka. I to jest ich problem. Tutaj możesz zobaczyć działo samobieżne Jagdtigr. Przestarzały samochód, ale bardzo zabójczy. Pewien pionier czołga się do niej. I wsuwa minę.
  A działo samobieżne trywialnie eksploduje.
  Chłopiec wystawia język i śpiewa:
  - Pijmy za Ojczyznę, pijmy za Stalina!
  Pijmy i pijmy jeszcze raz!
  My, pionierzy, zabijemy Hitlera!
  Faszyści to rozumieją. Chociaż trudne dla Armii Czerwonej. Miasto Grozny jest otoczone przez nazistów, ale wciąż toczą w nim bitwę. Dziewczyny są tutaj na najwyższym poziomie.
  Oto walka Tamary. Jest w kostiumie kąpielowym i boso. A pogoda jest gorąca, a dziewczyna jest taka zręczna. Piękno płonie. Bosą stopą na hitlerowcach wystrzeliwuje ładunki wybuchowe i śpiewa:
  - Hitler wkrótce dostanie gwoździe do trumny,
  Będzie jak pająk w ogniu...
  Demony będą dręczyć w podziemiach -
  Ci, którzy czcili szatana!
  I znowu bardzo śmiercionośna cytryna wylatuje z gołej pięty piękności i miażdży nazistów.
  Maria mówi ze śmiechem:
  - Granaty zabiją!
  I klepie Tamarę po ramieniu. Dwie dziewczyny walczą, a na górze czerwona flaga przebita kulami.
  Dziewczyny są bose i prawie bez ubrania, ale nie zamierzają oddać sowieckich miast.
  Maria zaśpiewała wesołą piosenkę. A jednocześnie prowadziła bezlitosny i morderczy ogień;
   Jest wielu wielkich ludzi,
  których czyny żyją przez wieki, Jest wiele wielkich imion, Których zwie się nieśmiertelnymi.
  
  Wielu baśniowych bohaterów Zachowało melodię eposów, Ale najprostszy ze wszystkich bohaterów I drogi nam wszystkim - jeden.
  
  Dzieciństwo spędził wśród gór, Śledził lot ptaków, Odziedziczył po górach Piękno orlich skrzydeł.
  
  Jego imię z gromem przetoczyło się przez ocean, Stało się bliskie i znajome proletariuszom wszystkich krajów.
  
  Na kontynencie chińskim, Drogi wszystkim, Ta nazwa zwiastuje Fanzam - pokój, koniec - pałacom.
  
  Stalin jest sztandarem szczęścia, świt ludzkości! Niech ukochany Stalin żyje przez wiele, wiele długich lat!
  Dziewczyny ładnie zaśpiewały. Do Marii i Tamary dołączyły Weronika i Wiktoria.
  Wszystkie cztery piękności są otoczone, ale jak walczą.
  Tutaj Maria bosą stopą rzuca granat i zestrzeliwuje niemiecki samolot szturmowy. A piękność piszczy:
  - Chwała naszej partii!
  Veronica wysyła również dar śmierci bosą stopą, a HE-162 zostaje zestrzelony. A wojownik ryczy:
  - Chwała, która jest wyższa niż chwała!
  . ROZDZIAŁ 6
  Victoria, strzelanie do przeciwników i strzelanie, uśmiechnij się:
  - O przyszłe połacie komunizmu!
  I cztery piękności, prawie nagie i śmiejące się boso.
  To takie orle dziewczyny z najwyższej półki.
  Mirabela i Anastazja walczą na niebie. Robią też pranie mózgów nazistom.
  Mirabela z uśmiechem, tweetuje:
  Wszystko na świecie będzie dobrze
  Kochaj mocno swoją ojczyznę!
  I znowu z bosymi stopami, przez otwarte okno, jakby rzucał cytryną. I uderzyć w faszystów. Spada kolejny zestrzelony samochód.
  To jest sztuczka - musisz się tam dostać.
  Anastazja mówi ze śmiechem:
  - Lenin by cię pochwalił!
  Mirabela zestrzelił kilka niemieckich samochodów jedną serią i zauważył:
  - Stalin, bez wątpienia też!
  Anastazja odcięła trzy nazistowskie samoloty i potwierdziła:
  - Bez żadnych wątpliwości!
  Dziewczyny są takie fajne. I co najważniejsze piękne. Są gorącą i jednocześnie zimną kalkulacją.
  Mirabela, zestrzeliwując kolejny samolot, zauważyła:
  Wszystko na świecie jest względne...
  Anastazja zachichotała i mruknęła ze złością:
  - Bez dodatkowej filozofii!
  Otworzyła też okno i bosą stopą rzuciła granat. Tym razem ME-262 eksplodował.
  Mirabella pokiwała twierdząco głową.
  - Świetnie się spisałeś!
  Anastazja, obnażając zęby, dodała:
  - Zrobiła, co zrobiła!
  I obaj wojownicy wybuchną śmiechem. I mrugać do siebie.
  Tak, bohaterstwo jest imponujące.
  Latem 1946 r. poza miastem nad Wołgą toczyły się zaciekłe walki. Kobiecy batalion snajperski pod dowództwem kapitan Aleny Ogurtsowej zajął pozycję obronną w ruinach przy ulicy Wołodarskiej. Dziewczyny z karabinami maszynowymi i karabinami, przewiązane wiązkami granatów, schowały się za ruinami.
  Sama Alena jest w cętkowanej tunice na nagim ciele, w krótkich spodniach i boso. Piękna i krągła dziewczyna, z mocnymi biodrami, wąską talią, krótką fryzurą pod pół-pudełkiem. Twarz bardzo wyrazista, z męskim podbródkiem, szeroko rozstawionymi niebieskimi oczami. Jasnobrązowe włosy posiwiały od kurzu, wysoka klatka piersiowa, twardy wygląd. Kapitan Alena walczy od ponad dwóch lat i mimo młodego wieku wiele już widziała. Nogi dziewczyny są całe w skaleczeniach i siniakach. Dziewczyna jest bardziej zwinna w poruszaniu się boso niż w szorstkich i niezgrabnych butach.
  Bosa podeszwa wyczuwa najmniejsze wibracje podłoża, ostrzega o bliskości kopalni, a sama matka ziemia dodaje wytrzymałości. Z jednej strony stopy dziewczynek stwardniały, nie bały się gorącego metalu ani ostrego gruzu ruin, ale z drugiej strony nie traciły wrażliwości i elastyczności, ostrzegając rykiem ruchu czołgi.
  Kochana Alenka trzyma granat z zawiązaną paczką wybuchową. Trzeba czołgać się do potężnego niemieckiego czołgu "Lew", podlewając ulice karabinami maszynowymi.
  Mary czołga się obok niej. Również boso, więc wszystkie dziewczyny z batalionu okazały się być z butów, naśladując swojego dowódcę. Jej zakurzone podeszwy ostrzą się, gdy dziewczyna czołga się na czworakach. Żółte włosy Marii są rozczochrane i długie... Trochę kędzierzawe. Sama dziewczyna jest szczupła, szczupła, niskiego wzrostu. Można ją nawet pomylić z dziewczyną, z wąskimi ramionami i pozornie dużą głową.
  Ale Mary już wiele doświadczyła. Udało jej się odwiedzić zarówno faszystowską niewolę, która przeżyła okrutne tortury, jak i kopalnie, skąd jakimś niezrozumiałym cudem udało jej się uciec. Ale patrząc na jej dziecinną, delikatną twarz, nigdy nie można powiedzieć, że była bita gumowymi pałeczkami na piętach, przez jej ciało przeszedł prąd.
  Maria strzela... Żołnierz III Rzeszy, w tym przypadku Arab, pada martwy, a jego pysk unosi piasek i gruz.
  Alyonka podrzuca garść granatów pod stertę śmieci. Teraz dziewięćdziesięciotonowy "Lew" wpełznie tutaj i wysadzi go w powietrze. Błękitne oczy dziewczyny błyszczą jak szafiry na jej twarzy, śniadej od poparzeń słonecznych i kurzu.
  Doświadczenie sugeruje, że dobrze chroniony czołg zmieni teraz pozycję. "Lew" ma pancerz boczny 100 mm, a nawet pod kątem. Trzydzieści cztery nie mogą się przez nią przebić, tylko ciężkie Keveshe mają szansę. Ale celem są gąsienice. Najważniejsze jest pozbawienie samochodu mobilności ...
  Anyuta oddaje serię z pistoletu maszynowego... Pada żołnierz nie wiadomo jakiej narodowości. Niemcy, podbijając większość wschodniej półkuli, cenią aryjską krew i rzucają do walki wojska kolonialne: Arabów, Afrykanów, Hindusów, różnych Azjatów i Europejczyków. Wzrosła też liczba Polaków - przyzwyczajonych od kołyski do nienawiści do bolszewickiej Rosji. Walczą tu ukraińscy nacjonaliści, Kozacy Dońscy, Czeczeni i cały kaganat kaukaski. Hitler wychował całą międzynarodówkę.
  Wielu wrogów...
  Anyuta zręcznie unika ognia z karabinu maszynowego. Pocisk prawie pęknięty, poczerniały od kurzu, okrągły, dziewczęcy obcas. Piękny kapitan poczuł nawet łaskotanie, gdy zobaczył, jak blisko przeleciał prezent dużego kalibru. Dziewczyna przeżegnała się, szepcząc:
  Nawet kula nas nie zatrzyma!
  Maria odpowiada... Inna dziewczyna, Alla, jest bardzo ruda, ponadprzeciętnego wzrostu i muskularna, pomimo jej skromnych racji żywnościowych. Do tego bardzo ładna dziewczyna, z bujnymi biodrami, podciągniętą talią, niezbyt kobiecymi szerokimi ramionami i wysokim biustem.
  Alla walczy w samych szortach, tunika jest podarta i rozpada się w proch, a nowe mundury nie są dostarczane przez Wołgę. Nie daj Boże przekazać więcej amunicji i kropli żywności dla wyczerpanych wojsk sowieckich.
  Więc Alla jest prawie naga, ma podrapane nogi, zwłaszcza kolana. Kawałek odłamka trafił w podeszwę prawej stopy i boli, trudno chodzić.
  Rudowłosa, zakurzona, prawie naga Alla wykrzywia swoją ładną, ale jednocześnie twardą twarz. Strzelająca dziewczyna mówi:
  - Pan, Moskwa i Stalin są nad nami!
  I odcina atakujących nazistów, sama ledwie mając czas na wycofanie się.
  Ruiny i wąskie uliczki utrudniają zawracanie potężnym niemieckim czołgom. Oto prawie dwustutonowe "Myszy" i w ogóle nie mogą przejść ...
  Zgodnie z oczekiwaniami Anyuty "Lew" trochę pojechał i zakopał się w kupie śmieci. Nastąpił wybuch. Gąsienica pękła, odleciało kilka uszkodzonych rolek.
  Ranny czołg zatrzymał się, a z jego lufy wyleciał pocisk...
  Gdzieś zadudniło w oddali, zostawiając ruiny. Anyuta, jak wąż, syknął:
  - To moja kalkulacja! Otworzył konto...
  Dziewczyna-kapitan ponownie jest zmuszona do odczołgania się. Niemcy i ich satelity nie mogą wykorzystać swojej przewagi technicznej w gruzach. Z winy upartego Hitlera hordy III Rzeszy ugrzęzły w bitwach pozycyjnych w dość dużym i dobrze ufortyfikowanym mieście.
  Maria rzuca granat. Zmuszanie ich do robienia salta na powalonych Niemcach lub Arabach, przewracaniu się. Jeden z nazistowskich bojowników odrywa rękę i zawiesza na niej angielski zegarek z kompasem.
  Maria mówi z uśmiechem:
  - Co ci kompas pokazuje - droga do piekła!
  A piękna dziewczyna strząsa z zakurzonego obcasa kawałek przylegającej ceramiki.
  Alla również otrząsa się z kurzu swoimi jędrnymi, pełnymi piersiami. Sutki są prawie czarne od brudu i swędzą. I spróbuj się umyć. Znowu trzeba się zakopywać, gdy niemieckie pistolety maszynowe coś gryzmolą. I czołgać się plastuńskim sposobem.
  Batalion dziewcząt utrzymuje pozycje, choć trwa ostrzał. I rozdzierają ciężkie pociski, a z nieba spadają bomby... Ale nic nie złamie odwagi radzieckich bohaterek.
  Tutaj Anyuta widzi czołgającą się Panterę. Cóż, ten czołg nie jest już taki straszny.
  Możesz uderzyć go w bok. Dziewczyna kichnęła, wypluła kurz, który wpełzł jej do eleganckich ust. Wzięła do ręki granat obciążony ładunkiem wybuchowym. Musisz zakraść się niezauważony. Ale wokół jest tyle dymu.
  Anyuta zaczęła się skradać, opierając się o odpływ z gołymi palcami stóp i łokciami. Była jak kot polujący na mysz. Dziewczyna pamiętała wojnę z tego strasznego lata czterdziestego pierwszego roku, kiedy Wehrmacht zdradziecko najechał bezkresy ZSRR. Ani dziewczyna, prawie dziewczyna nie była przestraszona? Na początku tak, ale potem można się przyzwyczaić. I już postrzegasz ciągłe wybuchy pocisków jako zwykły hałas.
  A teraz eksplodował bardzo blisko. Dziewczyna poklepała się po brzuchu. Fragmenty pędzą z góry jak stado dzikich pszczół. Anyuta szepcze spierzchniętymi ustami:
  - W imię sprawiedliwości, Panie!
  Dziewczyna przyspiesza czołganie się i rzuca granat z ładunkiem wybuchowym. Teraźniejszość leci po łuku. Słychać eksplozję, cieńszy pancerz boczny Pantery daje radę. Niemiecki czołg zaczyna płonąć, zestaw bojowy eksploduje.
  Anyuta szepcze z uśmiechem:
  Dziękuję Ci Panie Jezu! Wierzę tylko w Ciebie! Modlę się tylko do ciebie!
  Łamie panterę. Oderwany, długi pień jest zakopany w gruzach. Pancerz przedni odłączony od pancerza bocznego przypomina czerpak.
  Anyuta, której oczy, na twarzy brązowej od kurzu i oparzenia słonecznego, błyszczą chabrami, mówi:
  - Im więcej dębów ma wróg, tym silniejsza jest nasza obrona!
  Alla jest bardzo seksowna w swoich czarnych majtkach i nagim, zakurzonym, silnym ciele. Dziewczyna jest bardzo mądra. Potrafi rzucać odłamkami szkła gołymi stopami.
  Teraz rzuciła ostrym przedmiotem zgrabną, pokrytą kurzem nogą. I utknął prosto w gardle faszysty. Piękna Alla bełkotała:
  - A ja jestem symbolem seksu i symbolem śmierci!
  Dziewczyna, po której znów się czołgała, strzelając. Anyuta również prowadziła ogień.
  Piękny kapitan, ściąwszy faszystę, zaćwierkał:
  -Życie to łańcuch, a małe rzeczy w nim są ogniwami...
  Maria wypaliła, rozcięła głowę Fritza i dodała:
  - Nie można nie przywiązywać wagi do linku!
  Anyuta, znowu celnie strzelając, wychrypiała:
  - Ale nie możesz chodzić w cyklach na drobiazgach ...
  Maria, jakby strzelając, dodała:
  W przeciwnym razie łańcuch cię otoczy!
  Inna dziewczyna Matrena, również bardzo piękna, wraz z pionierem Seryożką przygotowały minę na drucie. We dwójkę ją popchnęli... Podstępny głupek wczołgał się do gąsienicy "Tygrysa"-2. I jak eksploduje ten niemiecki samochód z długą lufą.
  Blond chłopiec Siergiej wykrzyknął:
  - Nasza Rosja, masz wiadro!
  I ledwie miał czas odbić się, błyskając, czarny, opuszczony obcas, od spadającego dachu.
  Matryona pogłaskała chłopca po szyi i powiedziała:
  - Jesteś bardzo mądry!
  Pionier przedarł się na front i dołączył do batalionu kobiecego. Chłopak jest też bardzo kreatywny. Na przykład konstruował samoloty do zestrzeliwania faszystowskich samolotów szturmowych. Kiedy Focke-Wulfy lub TA-152 wznoszą się, słychać niewiarygodnie ogłuszający ryk.
  Niemcy uderzają przy akompaniamencie symfonii Wagnera. Taka majestatyczna melodia.
  Matryona mówi z irytacją:
  - Wciąż próbują nas zastraszyć!
  Pionier śpiewał z patosem:
  - Rosyjski wojownik nie boi się śmierci,
  Śmierć nie zabierze nas pod rozgwieżdżone niebo!
  Bo święta Ruś będzie walczyć twardo,
  Załadowałem potężny karabin maszynowy!
  Matryona, wysoka, muskularna dziewczyna o szerokich biodrach i ramionach, jest typową wieśniaczką. Ubrania zostały podarte podczas walk w łachmany, mocne nogi są bose, włosy splecione w dwa warkocze i mocno przykurzone.
  Sieriożka ma zaledwie jedenaście lat, jest wychudzony z niedożywienia, podrapany i brudny, ubrany tylko w szorty. Naturalnie białe włosy chłopca posiwiały, a żebra prześwitują przez cienką, opaloną i brudną skórę. Nogi strasznie powalone, w oparzeniach, siniakach, z pęcherzami. To prawda, że \u200b\u200blos uchronił dziecko przed poważnymi obrażeniami.
  Matryona wydaje się duża i gruba na jego tle, chociaż dziewczyna wcale nie jest gruba, ale ma mocne, wytresowane mięso na kościach. Co więcej, głód zdawał się w ogóle nie wpływać na jej korpulentną i potężną sylwetkę.
  Dziewczyna strzela z ciężkiego karabinu przeciwpancernego. Niemieckich samochodów nie da się przebić w czoło, ale jest szansa w torach.
  A potężny "Lew", otrzymawszy ciężki ładunek wybuchowy w podwoziu, zaczął dymić jak nałogowy palacz.
  Sieriożka śpiewał ze złością:
  - Stinky Fritz bez zastanowienia zapalił papierosa przy wejściu! Oczywiście wpadł w duże tarapaty!
  Matryona, eksponując muskularne, opalone łydki, stepowała bosymi, pięknymi stopami. Dziewczyna śpiewała:
  - Święte rosyjskie twarze migoczą z ikony ... Nie daj Boże przemoczyć co najmniej tysiąc Fritza! A jeśli ktoś brzęczy bardziej niż faszyści, nikt, wierz mi, nie potępi cię za to!
  Potem przeładowała karabin przeciwpancerny i ponownie wystrzeliła. Niemiecki transporter znów wypuścił dym.
  Batalion dziewcząt wyrządził Fritzowi znaczne szkody. Ale i on poniósł straty. Tutaj jedna dziewczyna była rozdarta na pół, a jej twarz stała się tak blada, mimo kurzu.
  Większość Stalingradu została już zajęta przez nazistów, ale to, co pozostało z miasta, nie chce się poddać i poddać.
  W międzyczasie Anyuta próbuje przebić się przez "Tygrysa". Potężny niemiecki samochód dostał granat w bok, ale nie poddał się. Odwraca się, by wystrzelić z armaty. Dziewczyna musi zakopać się w ziemi i gruzach, by nie zostać zmiażdżonym przez falę uderzeniową uwolnioną przez teraźniejszość.
  Anyuta szepcze cicho:
  - Mamo, tato, przepraszam!
  Maria rzuciła w Tygrysa granat, który eksplodował na jej czole. Dziewczyna syknęła:
  - O tym, że światło naucza zimą na wiosnę... Powtarzam bez wyjątku, że Hitler to bękart zarazy!
  Alla, przełamując nazistom widok i zalewając ich z impetem wodą, naprężyła się:
  - W trumnie widziałem teraz Führera! I kopnęła biedaka prosto w oko!
  Rudowłosa dziewczyna rzeczywiście rzuciła granat gołymi palcami w czołg. Uderzyło w lufę... Nastąpiła eksplozja i pysk "Tygrysa" został zniekształcony.
  Tchórzliwy Niemiec wziął go i wycofał się.
  Anyuta prychnęła przez nozdrza:
  - Nasze, twoje nie ustąpią!
  Maria ścięła kulą hitlerowskiego najemnika i śpiewała:
  - A złoczyńca nie żartuje! Ręce i nogi, skręca rosyjskie liny! Zatapia zęby w samo serce... Ojczyznę wypija do dna!
  Anyuta zachichotała, szczekała:
  - Fuhrer dziko krzyczy, rozdziera się!
  Maria, strzelając, dodała:
  - Cóż, kłęby śmierci, uśmiechy!
  Pojawił się jeszcze bardziej niebezpieczny "Shtumrtiger". Niszczy całe budynki i bunkry. Co więcej, nie zbliża się do pozycji wojsk radzieckich. Samochód jest chroniony przez niemieckich strzelców maszynowych.
  Anyuta widzi, że zbliżenie się do pozycji Fritza jest nierealne. Ale na niebie Focke-Wulfs. Jedna z tych maszyn leci bliżej pozycji sowieckich. Dziewczyny otwierają do niej ogień.
  Alla rzuca granat i wściekle mówi:
  - W głębokiej śmierci - nie ma przebaczenia!
  Następnie dziewczyna odwraca się od karabinu maszynowego. Szybko się cofa. Stosunkowo nowy niemiecki czołg "Panther" -2 z małą wieżą i niższą sylwetką szybko podjeżdża.
  Kilka dziewcząt rzuca granatami w niemiecki samochód. Ona, otrzymawszy prezenty, zamarza i nie może się odwrócić.
  Alla gwizdnął, sycząc:
  - To nowy atak! Rozerwiemy jej usta!
  Pantera-2 warknęła i wystrzeliła z potężniejszej broni.
  Kolumna ognia rozdzieliła powietrze i natychmiast podgrzała i naelektryzowała atmosferę.
  Alla zachichotała, pociski przeleciały obok półnagiej dziewczyny. Bezwstydna rudzielec potrząsnęła biodrami i powiedziała:
  - A Newton pokonał wrogów, zrzucił jarzmo z tronu! Fritz ustanowił swoje prawo Newtona!
  Stalingrad był cały pogrążony w pożarach, kiedy języki ognia zdawały się lizać niebo i trzaskać purpurowymi, pomarańczowymi i szkarłatnymi iskrami! A każda iskra jest jak duch uciekający z piekielnego zamku.
  Anyuta, powalając niemieckiego wojownika, błysnęła niebieskimi oczami i zaśpiewała:
  - Co ty marudzisz zła stara kobieto? Uwierz mi, po prostu szpital psychiatryczny płacze za tobą!
  Maria śpiewała pieśń, strzelając do nazistów:
  - Jak dobrze jest położyć się na trawie i uderzyć Fritza w głowę! Przygotuj okład dla Führera i wyślij kule z karabinu maszynowego!
  Dziewczyna zachichotała dziko i przekręciła się z brzucha na plecy. Zrobiłem rower z nogami. Poleciał granat. Latający Focke-Wulf, otrzymawszy odłamek pod brzuchem, żwawo wzbił się wyżej. Widać, że zraniły go ostre odłamki. Faszystowskie stworzenie zapaliło się i zaczęło gubić kawałki połamanych skrzydeł.
  Anyuta, widząc, jak Fokke traci wysokość, wychrypiała:
  - To semafor! Topór wisi na pokładzie!
  Niemiecki samolot eksplodował, rozrzucając szczątki we wszystkie odległe zakątki nieba. I gdzie podział się faszystowski as. Zrobiłem swój ostatni zakręt. Kat poszedł w proch, nie pilot!
  Maria kichnęła, rozrzucając kurz i powiedziała:
  - Być albo nie być? To nie jest pytanie!
  Ałła znów rzuciła stopą kawałek szkła, tak bardzo, że trafiwszy w oko, wyleciało Fritzowi przez tył głowy:
  - Jestem armadą czołgów! I trzeba się leczyć!
  Niemcy i ich satelity próbowali posuwać się naprzód, rzucając przed siebie granaty. Taka taktyka wobec dziewcząt nie działała. Tutaj Seryozhka rozmieścił katapultę i jak w odpowiedzi uderza wroga.
  Pionier ryknął:
  - Święty Mikołaj rozdziera usta Hitlerowi!
  Szarża katapulty, przebijając się przez tłum nazistów, sprawiła, że rozpierzchli się, a jednocześnie przewrócili w powietrzu. Fritz upadł i rozbił się o gruz murów.
  Czołg "Tygrys" -2, tracąc równowagę, zderzył się z "Lwem". Och, Leva, gdzie jest twoje budzące grozę imię?
  Anyuta uśmiechnęła się i odpowiedziała:
  - Cóż, dobra robota Seryozhka!
  Chłopak warknął agresywnie.
  - Pioneer jest zawsze gotowy!
  Dziewczyna-kapitan znów zaczęła przybijać gwoździe. A Matryona połaskotała wąską stopę Seryożki, jaki on ma twardy! Nic dziwnego, że chłopiec nie boi się biegać przez pożary.
  Maryja w śpiewie powiedziała:
  - Młodość jest dobra - starość jest zła!
  Alla, ta wesoła ruda, zgodziła się:
  Nie ma nic gorszego niż starość! To rzeczywiście najbardziej obrzydliwy stan ze wszystkich możliwych!
  A dziewczyna wykonała skok z zamachem stanu. Przez chwilę wyobraziła sobie obrzydliwe babcie. Nie, nie porównuj starej kobiety z dziewczyną. A jakie piękności w smukłych ciałach.
  Allah wziął go i zaśpiewał:
  - Płynąć po roku, latach w przyczepie,
  Stara kobieta rozciera hennę w moździerzu...
  A co z moją smukłą sylwetką,
  Nie rozumiem, jak minęła młodość!
  Anyuta błysnęła oczami, powaliła Niemca uderzeniem w pachwinę i zauważyła:
  - NIE! Jednak na wojnie jest taki urok - pozostać wiecznie młodym! Zawsze pijany!
  Matryona włożyła nowy ładunek do katapulty. To jest coś w rodzaju dobrego zaprawy murarskiej. Dziewczyna syknęła:
  - Nie przechodź, ale przechodź!
  Sieriożka szurał chudą, ale zwinną stopą i warknął:
  - Twarz Fritza!
  A granat wraz z pakietem wybuchowym poleciał pełną parą na pozycje nazistów.
  Tak, Stalingrad nie został im dany. Już trzeci miesiąc od końca czerwca trwa szturm, ale miasto nie jest w stanie zabrać wszystkiego. Na innych odcinkach frontu naziści odnieśli sukces, ale nie na tym.
  Anyuta wystrzeliła z pistoletu i warknęła:
  - Wszystko jest niemożliwe, zdarza się, że jest możliwe... Nie ma potrzeby komplikować wszechświata!
  I uderzył w bak motocykla. Maszyna eksplodowała, a ogniste trąby powietrzne rozświetliły zadymiony krajobraz. A Niemiec został rozerwany na strzępy przez ognistą łapę.
  Dziewczyna-kapitan krzyknęła:
  - Uwielbiam zabijać zło! I to jest dobro najwyższe!
  Maria z impetem zbiła Niemców i syknęła:
  - Zagrajmy w jeżozwierza!
  A dokładniej Alla otworzyła ogień. Kilku czarnych leżało na gruzach pokrytych włóczniami:
  - Zabij wroga! - szepnęła dziewczyna.
  Maria żartobliwie śpiewała:
  - Po pomalowaniu Hitlera szminką, Mainsteina lakierem do włosów, zaciągnę cię w niewolę księżniczki, wierny pies cię ugryzie!
  Anyuta, strzelając, syknął:
  - Chodź wieczorem, Adolfie, powieś się... Przestań oszukiwać swoją głowę! Przyjdź wieczorem, leć jak gyrfalcon - by mocno pobić nazistów!
  Maria powiedziała z wściekłością, zrzucając hełm z głowy szturmowca:
  - Możemy! I będziemy!
  Dziewczęta z batalionu "Lenin" powstrzymały natarcie obcych wojsk. Fritz ruszył naprzód, dosłownie wyrzucając zwłoki w przestrzeń. Nie pomógł też czołg "Lew", z którym wiązano nadzieje. Oto modyfikacja maszyny z działem 150 mm.
  Alla strąca kamień przyklejony do jej nagiego sutka. Dziewczyna ma takie piękne i pełne piersi. Dziewczyna rzuca stopą granat. Noga jest silniejsza niż ramię, a rzut idzie dalej.
  "Lew" otrzymał lukę w gąsienicy i zatrzymał się. Strzał z jego potężnych ust. Huk i upadek.
  Allah, plując, mówi:
  - Rosyjski wojownik nie jęczy z bólu!
  A dziewczyna znowu strzela. I robi to wyjątkowo dobrze. Faszysta wychylający się z wieży cofa się.
  Rudowłosa, prawie naga dziewczyna mówi:
  - Na próżno wróg wierzy, że udało mu się złamać Rosjan! Kto się odważy, zaatakuje w bitwie, zaciekle pokonamy wrogów!
  A Alla zwija mięśnie prasy, którą bardzo wytłoczyła.
  Och, jakie dziewczyny są piękne! Nie chcę, żeby którykolwiek z nich zginął.
  Ekaterina pobiegła... Bardzo piękna dziewczyna, z puszystymi, siwymi włosami. W jakiś sposób udaje jej się posmarować je jakimś eliksirem, żeby się nie pobrudziły.
  Dziewczyna jest bardzo piękna, z figurą Wenus, tylko bardziej stonowaną i wytłoczoną. Ubrania na niej, tylko stanik i majtki. Wszystko inne zostało już rozebrane. Ale jak wdzięczne są nogi! To nie jest dziewczyna, ale pieczęć doskonałości, korona piękna.
  Porusza się w szczególny sposób, jak wiewiórka. Bose stopy i migotanie, a obcasy zaskakująco pozostają czyste. Ekaterina strzela, a faszysta dostaje wrzodu w klatce piersiowej.
  Dziewczyna mówi:
  - Lojalność wobec ojczyzny to najwyższe słowo!
  Allah powiedział ze śmiechem:
  - Zdejmij stanik i zostań tak jak ja w szortach!
  Katarzyna pokręciła przecząco głową.
  - To nie jest właściwe!
  Alla potrząsnęła biodrami, celnie wystrzeliła i zaśpiewała:
  - Coś członka Komsomołu stało się niezwykłe! Chodzenie z nagą klatką piersiową w ten sposób jest bardzo nieprzyzwoite!
  Catherine zachichotała i zauważyła:
  - Po co przynosić radość Fritzowi, spójrz na naszą urodę!
  Allah stanowczo odpowiedział:
  - Nasze piękno jest zabójcze!
  Katya zachichotała i wystrzeliła do TA-200. Nazistowski samochód zapalił się. A piękna blondynka krzyknęła:
  - Śmierć złu!
  Allah zachichotał.
  - A życie jest dobre!
  Ekaterina, widząc, że Niemiec upada, warknęła:
  - To najwyższa wartość! Nie myślcie, że naziści zwyciężyli!
  Allah zaśpiewa:
  - Czekam na zwycięstwo! Zwycięstwo czeka... Ci, którzy pragną zerwać kajdany! Czekam na zwycięstwo! Czekam na zwycięstwo! Pokonamy nazistów!
  Piękna dziewczyna, a jej nagie piersi drżą. Dobrze z gołym torsem w upale, który potęguje ogień.
  Anyuta wyglądała teraz na znacznie bardziej zdeterminowaną. Strzeliła do Fritza z pistoletu maszynowego i warknęła:
  - Wykastruję cię!
  I rzeczywiście, naziści otrzymali śmiercionośne prezenty i trumny! A dziewczyna pokazała im figurę, zbudujmy gołe palce. I gwizdał jak słowik-rabuś. I przez palce kończyn dolnych.
  Dziewczyna-kapitan jest bardzo mądra. I błyszczące. I wcale nie okrutny. Ona też czasami współczuje żołnierzom wroga, którzy mogą mieć dzieci, które będą opłakiwać zmarłych ojców.
  Anyuta jednak odpędza od siebie takie myśli, chce się od nich wybuchnąć płaczem. Ale to nie Rosjanie przyszli do Niemców rabować i zabijać. Nie, to Niemcy i cała agresywna paczka cudzoziemców z całego świata wdarła się w rosyjskie przestrzenie.
  Anyuta przeżegnała się i strzeliła do Fritza, który po cichu próbował zbliżyć się do pozycji Rosjanina Fritza... Jego oko i mózg, które zostały wybite kulą, wyciekły.
  Dziewczyna-kapitan uśmiechnęła się i powiedziała dowcipnie:
  - Prosto oko w oko, głowa w głowę!
  Anyuta celnie strzelił i uderzył w motocykl z wózkiem bocznym. Samochód zaczął się rwać, a karabin maszynowy odleciał, przewrócił się kilka razy. Potem jego pysk zapadł się w gruzy.
  Dziewczyna wytarła swoją bosą, zakurzoną podeszwę o gruz. I znów wycelowała. Jej wesoła, młoda twarz uśmiechała się raczej szeroko. Dziewczyna śpiewała:
  - Nie, powiedzieliśmy faszystom, nasi ludzie nie będą tolerować, aby rosyjski pachnący chleb nazywał się słowem ford!
  Maria oddała bardzo celny strzał, z którego Focke-Wulf rozbłysnął i zaćwierkał:
  Dla łajdaka oczywiście wybór jest jasny,
  Za dolary jest gotów zdradzić Rusi...
  Ale Rosjanin jest taki piękny
  Że jest gotów oddać życie za Ojczyznę!
  Dziewczyna zrobiła salto i pokazała nazistom figę, i przewinęła się, a kule nie dotknęły piękności.
  Pojawiła się Alla, ta piękność, prawie naga i brudna jak diabeł, od razu rzuciła granat dwoma nogami. I sprawdziła:
  - To co mam to... Fritz w ostrą stronę!
  Matrena poprawiła Allę:
  - Ostro, w bok, a nie w ostrą stronę!
  Dziewczyna zachichotała i potrząsnęła arbuzowymi piersiami, po czym wystrzeliła granat używając granatu z ładunkiem wybuchowym. "Tygrys" został trafiony w pysk, a to przekrzywione dzieło sztuki uniknęło.
  Po tym nazistowskie stworzenie wycofało się. Zaczęła się czołgać jak żółw w ogniu.
  Anyuta śpiewała, mrugając wesoło:
  - A "Tygrys" się cofa, a Niemcy się kryją!
  Batalion Maiden manewrował pod atakiem, nalotami i ciężkimi działami. Tutaj uderzyły bombowce, połamane, rozpalone do czerwoności urwiska wznosiły się ku niebu. A kamienie płonęły. Na szczęście żadna z dziewczyn nie umarła, ale mężczyźni odeszli do następnego świata - którym nie jest tak przykro! A dusze lecą - jedne do nieba, inne do piekła! Gdzie diabły z widłami już czekają na tych, którzy nie uwierzyli w Jezusa.
  Alla jest najseksowniejszą z wściekłych wojowniczek: no cóż, czy naziści ze swojego "Sturmtigra" mogą ostrzeliwać pozycje wojsk radzieckich i zabijać czerwonych wojowników?
  . ROZDZIAŁ 7
  A dziewczyna bosymi stopami chwyciła granat i kręciła się kaskadami koziołków. I kręci się coraz szybciej. A potem z całej siły rzuciła dar śmierci w szeroki pysk Stormtigera. Błysnęły nagie, opalone nogi piękności, a granat wleciał w szeroki pysk. A potężna maszyna najpierw się zakrztusiła, a potem rzuciła. Dwa "Królewskie Tygrysy", które stały po bokach "Sturmtigera", zostały wyrzucone w górę i rozrzucone w różnych kierunkach. Rolki zostały z nich wyrwane i spadły, lecąc jak złamany naszyjnik królowej.
  Fala uderzeniowa rzuciła Allę, a dziewczyna poleciała do góry nogami. I została przewrócona, kołysana i rzucana. Ale piękność mimo to wylądowała, ostry gruz i pokruszone kamienie wbiły się w jej nagie podeszwy. Dziewczyna cierpiała i nawet przez stwardniałą stopę czubek został przebity.
  Ale Alla znalazła siłę, by wstać i krzyknąć:
  - Wy, faszyści, będziecie w popiołach!
  Anyuta i inne dziewczyny zostały wyrzucone przez wybuchową falę, a nawet lekko zmiażdżone. Ale żaden z pięknych wojowników nie zginął. Dziewczyny spotkały się z huraganem i celnym ogniem. Tłumienie wyskakujących nazistów i innych agresywnych insektów oblegających ZSRR.
  Maria śpiewała z wielkim entuzjazmem:
  - A kiedy trąba Pana zabierze nas do bitwy, będziemy przyjaciółmi z Komsomołem! I z woli Jehowy będę na apelu niebiańskim!
  Alla, otrząsając się z kurzu z rozbitych na krew podeszew, śpiewała:
  - Lenin, partia, Komsomołu! Wysyłamy Führera do domu wariatów!
  Dziewczęta zaczęły się śmiać ogłuszająco, a Sieriożka powiedział z trwogą i irytacją:
  - A moja katapulta nie jest tak celna jak gołe i mocne nogi Alli!
  Matryona, napinając mięśnie ramion, powiedziała:
  - To dobrze! Wciąż myślisz. Coś fajniejszego!
  Vedmakova, wracając z linii frontu, otrzymała pilne wezwanie do Władywostoku. Ponosząc ogromne straty i prawie okrążając Chabarowsk (komunikacja z tym miastem była utrzymywana przez Amur), Japończycy zatrzymali swoje wojska, aby przegrupować się i uzupełnić. Co najmniej sto milionów Japonii i kolejne siedemdziesiąt milionów Mandżurii i Tajlandii mogłoby przerzucić piechotę w obfitości. W pewnym sensie łatwiej jest walczyć z ZSRR niż z USA, bo do walki z tym drugim potrzeba dużo drogich statków i bynajmniej nie tanich samolotów. Ale piechota z lekkimi i tanimi karabinami i karabinami maszynowymi skopiowanymi od Schmeisterów może być dostarczana w dużych ilościach! Każdy japoński chłopiec od siódmego roku życia wie, jak złożyć i rozłożyć karabin maszynowy! Tylko oczywiście potrzeba czasu, aby przerzucić wojska z wyspy na kontynent. A otrzymawszy uzupełnienie, ponownie przenieś się w głąb terytorium Związku Radzieckiego!
  Po otrzymaniu wezwania Vedmakova miała nadzieję, że w końcu otrzyma nowego wojownika i będzie walczyć na niebie. Dziewczyna została zabrana do Władywostoku emką. Pilot czuł się jak terminator. Towarzyszem podróży okazał się siwowłosy dziadek, mimo podeszłego wieku, który nosił jedynie pasy sierżanta.
  Oświadczył chełpliwie:
  - O ty młodzieńcze! A wiecie, że walczyłem z Japończykami w czasach carskich!
  Vedmakova zapytała z powątpiewaniem:
  - Naprawdę? A może i Ty otrzymałeś krzyż?
  Dziadek, potrząsając siwą brodą, zaklął:
  - Żadnego krzyża, żadnych medali! Tak więc przez rok i trzy miesiące walczył jako szeregowiec! Jak myślisz, każdy może zdobyć tytuły i medale? Zwłaszcza za cara, kiedy szeregowcy nie byli zbyt uprzywilejowani!
  Vedmakova zgodziła się:
  - Tak, za króla istniała nierówność klasowa! Ale czasy są teraz inne. Swoją drogą, jak się macie, Japończycy! To znaczy, czy wróg był silny?
  Starzec odpowiedział, błyskając żelaznymi zębami:
  - Nie słabi, choć gdyby nasze dowództwo było mądrzejsze, nie oddaliby Port Arthur i Mandżurii! Nie są tak silnym wrogiem.
  Emka jechała wolno, droga była podziurawiona bombami i artylerią. Można było porozmawiać.
  Vedmakova zapytała nieco ciszej:
  - A jakie były nasze silniejsze?
  Starzec energicznie, jakby był mechaniczną zabawką, skinął kilka razy głową:
  - Poniekąd tak! Na przykład Japończycy mają dwadzieścia razy więcej strzelnic niż my. Zanim wysłano mnie na front, brałem udział tylko na trzech strzelnicach. A potem po pięć strzałów. Jednak w strzelaninie nie możemy powiedzieć, że byliśmy gorsi od Japończyków. I to pomimo tego, że oni byli w mundurach khaki, a my mieliśmy na sobie białe płaszcze. Oczywiście po zdobyciu doświadczenia wojskowego. Japończycy mają znacznie mniejsze zdolności w sprawach wojskowych niż nasi, mimo dłuższego szkolenia. Ale ich karabiny uderzają znacznie celniej niż nasz klub Mostina.
  Vedmakova zgodziła się bez zastrzeżeń:
  - Tak, oczywiście! W tym masz rację! Japończycy, podobnie jak Niemcy, przywiązują zbyt dużą wagę do musztry.
  Starzec potrząsnął głową.
  - Nawzajem! Mało prawdopodobne, mniej niż mamy w armii carskiej! Cóż, jeśli jeszcze przed I wojną światową zaczęli lepiej szkolić żołnierzy, a przynajmniej zmienili mundury, to... Nie armia, ale solidny krok!
  Vedmakova zauważyła nie bez złośliwości:
  - Przed wojną też przywiązywaliśmy dużą wagę do chodzenia w paradach! Podobno mądry uczy się na cudzych błędach, głupiec na własnych, kto nie uczy się wcale, kto?
  Dziadek zauważył:
  - Nauka przychodzi z czasem! Ale przy dostawie generalnie mieliśmy całkowitą blokadę. Żadnej broni, żadnych kul! Często chodzili głodni, żołnierze chorowali - nie było lekarstw! Więcej ludzi zginęło od tyfusu i innych obrzydliwości niż od japońskich kul. To była taka zła wojna. Kuropatkin to idiota! Bez objazdów, bez kamuflażu, bezpośrednio wrzucał ludzi do okopów pod karabinami maszynowymi. Wykorzystano nas jako mięso armatnie. Wszystko skończyło się bardzo źle, ucieczką. Jak to mówią, ledwo ciągnąłem nogi. To prawda, mogę być całkiem dumny z faktu, że uciekłem z niewoli! Jak ranny też!
  Zainteresowana dziewczyna zapytała:
  - A sami Japończycy stali się lepsi lub gorsi! Pod względem ich walorów bojowych.
  Starzec najpierw zapalił papierosa, a dopiero potem odpowiedział:
  - Trudno to obiektywnie ocenić. Zmieniły się armie, pojawiły się czołgi, samoloty, pistolety maszynowe. Statki pod względem zaawansowania nie zmieniły się tak bardzo, podobnie jak działa. Ale głupota dowództwa pozostała ta sama, więc schrzań to, atak na Władywostok!
  Zielone oczy wiedźmina błysnęły.
  - Nie ma na to usprawiedliwienia!
  Stary zgodził się.
  - A tak być nie może! W końcu wiedzieli, że wróg szykuje podstęp i nie było jak na to zareagować! Jakby ustawione. Ale rozejm z Pindos jest wyraźnym znakiem, że wkrótce nastąpi silny cios.
  Wiedźmin zaśmiał się.
  - Z Pindosem?
  Dziadek potwierdził:
  - Tak, tak teraz nazywają Amerykę i Wielką Brytanię! Nazwa pochodzi od słowa "kraść", czyli kraść. A to są kraje pasożytnicze, złodzieje wysysający krew z głupszych i słabszych!
  Pilot skinął jej rudą głową:
  - Tu się zgadzam!
  Starzec nalegał:
  - Zgadzam się, że nasze dowództwo to idioci, a nawet zdrajcy! Więc zamień naszą flotę, gorszą niż Pindo!
  Vedmakova sprzeciwiła się:
  "Może nie sądzili, że Japończycy zaatakują tak szybko. W ogóle Daleki Wschód był miejscem odpoczynku, osiedlali się tu tchórze i leniwi ludzie. W końcu w wojsku nie musisz ciężko pracować jako robotnik lub kołchoz na tyłach, ale dostajesz dobrą rację żywnościową i pensję. Z drugiej strony służąc na Dalekim Wschodzie nie ryzykuje się życia. Tak, raj dla mokasynów i tchórzy.
  Starzec odpowiedział:
  - Żołnierze i oficerowie nie są tacy źli w walce. Oto Chabarowsk, wciąż nie przeszedł.
  Vedmakova zgodziła się:
  - Rosyjski wojownik, specjalny wojownik! Ale jak powiedział Brusiłow: nasi żołnierze są znakomici, oficerowie są dobrzy, generałowie są mierni, a car jest całkowicie zły!
  Dziadek mruknął niezadowolony:
  - Gdyby naszym dowódcą nie był Kuropatkin, ale Brusiłow: wygralibyśmy! Niestety, został nadpisany! Muszę powiedzieć, że za cara rosyjscy generałowie stali się mniejsi: za Suworowa istniała cała plejada wybitnych dowódców! Stalin to jednak Gruzin, ale jak mówią Gruzini...
  Dziadek przerwał Wiedźminowi:
  - Ostrożnie z takimi stwierdzeniami! Więc możesz dostać się do specjalnego działu! Jednak dla mnie Stalin wcale nie jest geniuszem! Potwierdza to na przykład nieudane uderzenie w linię w lutym! Nawiasem mówiąc, słyszałem, że 1 maja radziecka obrona powietrzna w Moskwie była bezradna i zginęło wiele tysięcy obywateli radzieckich!
  Starzec zauważył:
  - Dzięki USA i Wielkiej Brytanii! Dali Wehrmachtowi nowe samoloty! Co więcej, słyszałem, że doszło do masowego sabotażu, w wyniku którego jaki rozpadł się w powietrzu! I to zupełnie nowy Yaks!
  Czarownica skinęła głową.
  - Słyszałem o tym! Naprawdę wstyd! Ale mam nadzieję, że sprawcy zostaną ukarani, a problem naprawiony!
  Dziadek skinął głową, po czym nagle powiedział:
  - Główny problem jest w naszych głowach! Rodzaj sowieckiej mentalności! Próba przekształcenia człowieka w trybik, w zwykłego niewolnika!
  Vedmakova nie protestowała. Zatrzymała się, wpatrując tępo w okno. Teraz groźba klęski ZSRR stała się znacznie bardziej namacalna. Okazało się, że nawet Moskwa nie jest chroniona przed nalotami. Przynajmniej nie ma wystarczającej niezawodnej ochrony, aby wytrzymać masowy nalot!
  Cóż, wojna wkracza w nieco inny etap... Co prawda w bitwach pod Stalingradem Niemcy również mieli przewagę powietrzną, ale nie przyniosła ona upragnionego zwycięstwa! Jednak nie tak przytłaczający, Fritz miał przewagę! W końcu na front regularnie przybywały nowe radzieckie samoloty! Ale muszę powiedzieć, że poziom wyszkolenia bojowego wśród pilotów był bardzo niski. Większość początkujących miała nie więcej niż 8 godzin lotu. To duży minus, tym bardziej, że Niemcy mają zwykle do 250 godzin! Jednak po Stalingradzie Niemcy zredukowali program do 150, ale teraz stało się to znacznie łatwiejsze z paliwem. Jednak pojawienie się dużej liczby nowych samolotów stworzy problem dla Fritza.
  Nawiasem mówiąc, doniesiono, że wśród pilotów zestrzelonych bombowców schwytano kilku obywateli USA. Co jest ostatnim, nie było niespodzianką! Luftwaffe nie ma wystarczającej liczby pilotów do nowych bombowców, więc byli ochotnicy!
  Ciekawe, jak na to zareaguje sowieckie dowództwo? Po tym wszystkim, nie ma nic do Berlina? Bombowce strategiczne dalekiego zasięgu nie zostały opracowane w ZSRR, z wyjątkiem P-8. Ostatni samolot o prędkości nieco ponad 400 kilometrów na godzinę, stworzony w 1936 roku, jest wyraźnie przestarzały. Ponadto, uderzając w Berlin, będzie poruszał się bez eskorty lotniczej, a Niemcy mogą go przechwycić swoimi samolotami. Przecież mają już bardzo dobre radary, które będą rejestrować ruch masy latającej w kierunku Berlina. Tak, a uwolnienie wystarczającej liczby tych maszyn do uderzeń przeciwko Niemcom wymaga czasu. Niemcy nie są słabym narodem i kochają technologię! Sami są prawdopodobnie najbardziej zdyscyplinowanym i najlepiej zorganizowanym narodem w Europie, a nawet na świecie! Bardzo trudno jest wygrać w pojedynkę, a nawet mając na drugim froncie nie słabą Japonię.
  Najlepszą rzeczą do zrobienia w tej sytuacji jest próba wbicia klina między aliantów i Niemcy. Ale jak to zrobić? Beria poinstruował ją już, aby wykonała to za pomocą otrzymanego od Amerykanów niszczyciela. Mogła wyjść dobra prowokacja, ale Anna nie miała czasu.
  Wydaje się, że nie jest winna - co nie jest przeznaczeniem, ale wciąż gryzie nieprzyjemny posmak. Jakby może gdyby przyjechała dzień wcześniej, wszystko potoczyłoby się inaczej!
  Jednak nie jest to wykluczone! Ale przybyła, gdy tylko otrzymała zamówienie od Berii!
  Generalnie Ławrientij Palych jest mistrzem prowokacji. Japonia zaatakowała Peru Harbor, nie bez jego udziału!
  Faktem jest, że dokumenty o planach USA przeprowadzenia serii uderzeń prewencyjnych z użyciem lotniskowców, w tym bazujących na porcie w Peru, jakby przypadkowo wpadły w ręce wywiadu kraju Kwitnącej Wiśni!
  Poza tym Amerykanie to głupcy: sprowokowali Japonię do wojny, razem z Wielką Brytanią nałożyli embargo na dostawy ropy i innych surowców, ale sami nie byli gotowi do wojny!
  Rzeczywiście, Stany Zjednoczone w 1941 roku nie miały wystarczających sił, zwłaszcza w czołgach, do wojny z Japonią. W 1940 r. mieli tylko 400 czołgów, a informacje o 1941 r. są tajne, ale jest mało prawdopodobne, aby nawet wtedy było ich więcej niż tysiąc! Tak więc Ameryka przystąpiła do wojny, będąc zupełnie nieprzygotowaną! Cóż, Japonia też nie jest zbyt uzbrojona. Gdyby miała około dwóch i pół tysiąca czołgów i lekkich, to na przykład w ogóle nie byłoby lotnictwa dalekiego zasięgu!
  Więc amerykańscy dzielni piloci z kraju Wschodzącego Słońca nie bombardowali! I właśnie wpakowali się w liczi! A teraz postanowili odbić ZSRR, opierając się przede wszystkim na swojej piechocie, marząc o powtórzeniu sukcesu z czasów cara Mikołaja II!
  Wiedźmin znudził się i zaśpiewał:
  Jak skomplikowane jest życie, Panie, niestety,
  Ty sam założyłeś wieniec z cierni!
  Nie, nie rozwalaj mi głowy
  Nowy dzień obiecuje nam problemy!
  
  Marzenia rozsypały się w pył
  Okrutny robak gryzie z pasją!
  I ból i smutek w twoich oczach
  Co ograniczać, nikt nie ma władzy!
  
  Ale co, Boże, możesz
  Sam Kohl wstąpił na krzyż Golgoty!
  O szczęściu upiorne sny
  Ryczą i jęczą w płaczu wdowy!
  
  Nie ma nic gorszego niż ziemia niż świat,
  Szkic wojny cały we krwi!
  Zakotwiczająca piana eteru,
  Łamiesz sieć od razu!
  
  I jeśli chcesz mojego życia
  Więc wrzuć mnie Panie do piekła!
  i tak cię kocham
  W trakcie, wierzę w zmianę!
  
  Wierzę, że osoba
  Może stać się czystszy, wyższy!
  Aby cierpienia wieku się skończyły,
  Staniemy się jak brat Najwyższego!
  
  Co będziemy rozkazywać
  W przestrzeni statków kosmicznych!
  Ta nasza dzielna armia
  Silniejszy niż Quasar zabłyśnie!
  
  Życie nigdy nie zgaśnie
  I wszyscy będą ludźmi!
  Jak niekończący się promień roku
  Z bezgranicznym i błogim wiekiem!
  
  Komunizm staje się rzeczywistością
  Uwierz, że będzie lepiej niż marzyłeś!
  Postęp do przodu, w górę, nie w dół,
  Niech będzie radość - bez smutku!
  Vedmakova skończyła piosenkę i "Emka" w końcu wjechała do Władywostoku. Pilot z ciekawością przyglądał się miastu. Zniszczenia we Władywostoku wyraźnie wzrosły, niektóre budynki dymiły, na ulicach pracowały ekipy gaśnicze, było wielu nastolatków z łopatami, kilofami i innymi zestawami gaśniczymi.
  Dziadek zauważył:
  - Za cara młodzież też ciężko pracowała, ale bez uśmiechu i entuzjazmu! Chociaż na samym entuzjazmie daleko nie zajedziesz!
  Vedmakova sprzeciwiła się:
  - Jeśli przemysł jest motorem gospodarki, to entuzjazm jest paliwem o wysokiej liczbie oktanowej!
  Starzec pokiwał radośnie głową.
  - Cóż, mówisz dziewczyno!
  "Emka" zatrzymała się pod budynkiem komendantury i Vedmakovej prawie z niej wybiegła. Naprawdę chciała znowu wsiąść na swojego skrzydlatego konia.
  Dziewczyna zapukała do drzwi gabinetu, gdzie wysłano ją w sprawie porządku obrad. Potem odezwał się senny głos.
  - Zalogować się!
  Wszedł Wiedźmin, dumnie prostując ramiona. Na krześle siedział mężczyzna w mundurze pułkownika NKWD. Taki łysy i nieprzyjemny typ. Ponuro zapytał pilota:
  - Pełne imię!
  Dziewczyna szybko odpowiedziała:
  -Anna Petrova Vedmakova!
  Pułkownik dodał:
  - Stopień wojskowy?
  - Major Sił Powietrznych i bohater Związku Radzieckiego! - z dumą powiedział pilot.
  Pułkownik podniósł słuchawkę i powiedział krótko:
  - Major Sił Powietrznych Vedmakova już przybyła!
  Potem zwrócił się do dziewczyny.
  - Jak się czujesz? Mam nadzieję, że zdrowy?
  Pilot obnażył zęby.
  - Czuję się dobrze! Gotowy do walki jak lwica!
  Pułkownik skinął głową.
  - Świetnie! Myślę, że Japończycy to docenią!
  Rozległ się hałas, stukot butów i sześciu zwykłych pracowników wydziału specjalnego w towarzystwie mężczyzny w specjalnym mundurze wpadło do biura. On zamówił:
  - Zakuj tę sukę w kajdanki!
  Wiedźmin był zdezorientowany:
  - Co to jeszcze jest?
  Pułkownik warknął:
  - I to! Jesteś aresztowany, obywatelu Vedmakova! I zostaniesz wysłany do więzienia!
  Mężczyzna w specjalnym mundurze ostrzegał:
  - Ta kobieta jest bardzo dobra w walce! Więc bądź czujny!
  Wiedźmin uśmiechnął się.
  - Nie będę przedstawicielami naszych dzielnych organów ścigania! Zadzwoń do Berii i natychmiast wyjaśnij to nieporozumienie!
  Pułkownik prychnął pogardliwie.
  - Oto, żeby odwrócić uwagę Berii! Wyślij ją do więzienia, a dochodzenie to wyjaśni!
  Czarownica skinęła głową.
  - Jestem bohaterem Związku Radzieckiego i śledztwo oczywiście to wyjaśni, ale z Berią byłoby szybciej! Chcę jak najszybciej znaleźć się za sterami samolotu!
  Pułkownik pocieszał:
  - Podczas wojny długo nikt nie będzie ciągnął! Zabierz ją!
  Vedmakova szła bez oporu i tylko lekko popychały ją lufy karabinów maszynowych skróconego modelu, w które zaczęli wyposażać zwiadowców. Potem wepchnęli mnie do czarnego lejka i zabrali. Anna Pietrowna była spokojna, nie czuła się winna wobec siebie, a NKWD prawdopodobnie wie o jej szczególnym związku z Berią, więc to rozgryzą. Warto nawet odwiedzić więzienie. Prawdziwy mężczyzna musi wychować syna, służyć w wojsku i odsiedzieć w więzieniu! Więc prawdopodobnie wojownikiem! W więzieniach siedziało wielu znanych ludzi: Stalin, Lenin i Hitler!
  Więzienie nie znajdowało się zbyt daleko od biura komendanta, więc Vedmakovą wyciągnięto i zaprowadzono na dziedziniec. Tam psy warczały wściekle, kamienne ściany lochu zbudowanego jeszcze w XVIII wieku były matowe i szare. Dziewczyna poczuła mimowolne podniecenie, kiedy wprowadzono ją do środka i poprowadzono korytarzami. Oto okno rejestracji: pytania dyżurne:
  - Imię, nazwisko, patronimika, płeć!
  Następnie skręć w prawo do wyłożonego kafelkami pokoju. Tam przy stole siedział oficer w mundurze NKWD i skórzanym fartuchu, a z nim lekarz w białym fartuchu i dwie kobiety w średnim wieku, naciągające na ręce cienkie gumowe rękawiczki.
  Strażnik towarzyszący Vedmakovej szybkim, wyćwiczonym ruchem zdjął jej kajdanki. Oficer rozkazał:
  - Rozebrać się!
  Vedmakova była zaskoczona:
  - Co?
  Oficer spokojnie powtórzył:
  - Powiedziałem rozbierz się! Wymagane jest przeszukanie i oględziny!
  Dziewczyna zarumieniła się.
  Ale oto mężczyźni!
  Oficer w fartuchu warknął:
  - Czy mogę ci pomóc! Cóż, zrzuć te szmaty dziwko!
  Vedmakova zadrżała, przypomniała sobie, że tak, w więzieniu przeszukanie jest obowiązkowe i zaczęła się rozbierać. Kobiety brały go i dokładnie badały każdy szew. Pozostawiona w majtkach Vedmakova była zawstydzona, ale oficer warknął:
  - I ściągaj majtki suko! Wyszukiwanie zostanie zakończone!
  Pozostawiona przed kilkoma zupełnie nagimi mężczyznami (konwój, który ją przywiózł stał nieruchomo, gotowa w każdej chwili do walki), dziewczyna zawstydzona próbowała zakryć ją rękami.
  Uderzyli ją mocno pałką w pośladki:
  - Ręce w szwach suko!
  Vedmakova wychrypiała, ale wytrzymała. Kiedy skończyli sondować jej ubranie i rozerwali buty, oficer rozkazał:
  Teraz sprawdź to sam!
  Strażniczki zaczęły od głowy. Potargali włosy palcami w rękawiczkach, a potem zajrzeli sobie do uszu, nawet używając tuby z latarką. Uszy były cofane kilka razy, zginając się i wyprostowując. Następnie zajrzał do nozdrzy:
  - Kaszl, proszę! To jest to, mocniejsze!
  Nos dziewczyny został zmiażdżony. Następnie przeprowadzono badanie jamy ustnej. Było to dość nieprzyjemne, szorstkie dłonie naciskały na język, co jakiś czas go odrywały, potem szarpały mocniej, a nawet prawie wyrywały.
  Oficer przemówił:
  - Musisz bardziej uważać! Może być szpiegiem!
  Strażnicy zaczęli przyciskać palce do zębów, szukając plomb, które mogłyby zawierać ważne informacje. Vedmakova poczuła się upokorzona i opluta, jej bohatera ZSRR przeszukano jak dziwkę, niczego nie tracąc. Wtedy dłonie w kobiecych rękawiczkach zaczęły dotykać nagiej piersi dziewczyny. Zmiażdżyły ją, wyczuły dosłownie każdy milimetr, przeświecały przez latarkę. Piersi dziewczyny nabrzmiały zdradziecko, a strażnicy naciskali coraz mocniej, aż w końcu wychrypiali:
  - NIE! Ona jest tutaj czysta!
  Następnie zbadano pępek i palce. Pępek został odciągnięty, również skręcony, po czym został przebity igłą. Nie mniej dokładnie zbadał palce.
  - A teraz przeszukanie ginekologiczne! - rozkazał oficer.
  Strażnicy nakazali:
  - Pochyl się i rozłóż nogi, proszę!
  Po tym nastąpiła najbardziej upokarzająca, kiedy ręka dozorcy w rękawiczce dość brutalnie weszła w pierś dziewczyny. Vedmakova jęknęła z bólu i upokorzenia. A ręka sztywno opadała do jaskini, w której kobieta trzyma swój najcenniejszy skarb, z którego było zarówno bolesne, jak i łaskoczące. Dziewczyna drgnęła lekko, a oficer mruknął złośliwie:
  - Sprawdź to tak dokładnie, jak to możliwe! W końcu to właśnie w intymnych miejscach szpiedzy zazwyczaj ukrywają dokumenty, a czasem wystarczy drobna notatka, by dowiedzieć się ważnych informacji.
  Jeden strażnik został zastąpiony innym, po czym poszukiwania stały się jeszcze bardziej bolesne i brutalne. Vedmakova zdała sobie sprawę, że chcieli ją tylko upokorzyć, zamieniając poszukiwania w tortury.
  Badanie odbytu było nie mniej szorstkie, ponadto zastosowano jelito i dużą lewatywę. Najwyraźniej pilot był rzeczywiście poważnie podejrzany. Potem sprawdzanie palców, nóg i stóp wydawało się drobnostką.
  Na tym jednak się nie skończyło, oficer zarządził:
  - Teraz na prześwietleniu żołądka! Niewiele mogła przełknąć!
  Cóż, nie boli tak bardzo. Był tu lekarz, dokładnie przejrzał wszystko, nawet serce i płuca. W końcu dał zielone światło:
  Jest czysta i doskonale zdrowa!
  Oficer warknął gniewnie:
  - Szkoda, że i tak ją zastrzelimy! Jednak pozwól mu na razie grać na pianinie!
  Pilot, oszołomiony upokorzeniem, szedł posłusznie jak automat. Ręce wiedźmina były posmarowane farbą i starannie odciśnięte na papierze. Potem następowały wszelkiego rodzaju pomiary, fotografowanie z profilu, na całą twarz. Przez dość długi czas musieli stać nago, przepisując wszystkie znaki, blizny i pieprzyki na ciele. Następnie została spłukana zimnym prysznicem, co, nawiasem mówiąc, jest zwyczajem w ZSRR, nie tylko dla więźniów, otrzymali mundury więzienne.
  - Ubieraj się suko!
  Szata była właściwie workiem, uszytym z płótna i wyhaftowanym więziennym numerem. Nie dali dziewczynce butów, najwyraźniej uważając je za zbędny luksus dla wrogów ludu, więc ledwo okryci zabrali ją do celi.
  Właśnie miały miejsce masowe aresztowania, więzienie było przepełnione i gwarne. Vedmakovą wrzucono do ciasnej klatki, w której było już ponad sto kobiet, głównie młodych dziewcząt z wojska i służących. Kiedy pilotka została wprowadzona do celi, nie mogła zrobić kroku, więzień zaśmiecał całą podłogę. W celi było bardzo ciemno, okno zabite deskami, duszno i mocno śmierdziało, widocznie od dawna nie wyciągali wiadra.
  Dziewczyny były półnagie, a niektóre zupełnie nagie, zabrały swoje ubrania. Kilku z nich majaczyło i prosiło o drinka. Czarownica zatrzymała się i zapytała:
  - Nie mogę zrobić kroku! Gdzie powinienem pójść!
  - Gdzie tam przywieziono i przestań! - Rozkaz z ciemności, chyba najstarszy w celi. - Nie ma dla nas miejsca.
  Vedmakova, zdając sobie sprawę, że to głupie, zapytała jednak:
  - Po co jesteście dziewczyny?
  Podążały głosy:
  - Tak, oto artykuł 58, a nawet bez żadnych opłat! po co jesteś?
  Wiedźmin zażartował:
  - Tak, Beria została zgwałcona!
  Rozległ się przyjacielski śmiech dziewcząt i okrzyki:
  - Tak, jest nasza!
  Kto zapiszczał z ciemności:
  - Powieś trochę tego Berii!
  Złowieszczy głos przerwał:
  -Wystarczająco! I tak już ponad pół tysiąca mężczyzn rozstrzelano na podwórku! Nas też można zabrać na spacer z całym aparatem!
  Wiedźmin szczekał:
  - Cóż, nie, jeśli wezmą mnie na rozstrzelanie, nie poddam się tak!
  . ROZDZIAŁ 8
  Oleg Rybachenko kontynuował walkę o jasne jutro razem z dziewczyną Margaritą Korshunova.
  Walczyli pod Stalingradem. Walczyli z całą kolosalną odwagą. A wieczne dzieci nie pomyślały o wycofaniu się i poddaniu się wrogowi.
  Ale siły były nierówne i naziści stopniowo posuwali się naprzód. Ale bardzo powolne i rzucające się do domów, a ulice z trupami najemników.
  Moskwa była otoczona, ale nadal walczyła. I miał też swoje piękne dziewczyny. którzy są naprawdę bogaci.
  Oleg Rybachenko i Margarita kręcili w Stalingradzie. W tym samym czasie, według AI, chłopiec próbował coś skomponować.
  Kandydat na prezydenta Białorusi Aleksandr Łukaszenka nie został dopuszczony do udziału w wyborach. Znaleźli błąd w tym, że katedra słowiańska wycofała podpisy. W rezultacie nie było sześciu kandydatów, ale pięciu. I główna walka toczyła się między Zenonem Pozdnyakiem a Kebichem. Prorosyjski i bardziej umiarkowany Kebicz z niewielką przewagą awansował do drugiej tury. A potem wygrał antyrosyjskiego Poznyaka z dużą różnicą.
  Łukaszenka protestował, że został usunięty nielegalnie. Ale ogólnie nie było nic oprócz hałasu.
  Kebich wygrał bardzo pewnie. I został pierwszym prezydentem Białorusi.
  Wkrótce Białoruś weszła do strefy rubla. Sytuacja w gospodarce pozostawała w kryzysie. Nie było dość pieniędzy. Ale kraj był w strefie rubla.
  Kebicz zaproponował proces integracji z Rosją. Rozpoczęła się konwergencja praw, otwarto granice, zjednoczyła się gospodarka. Powstały organizacje ponadnarodowe.
  W 1999 roku na Białorusi odbyły się nowe wybory prezydenckie. Gospodarka znajdowała się w głębokim kryzysie po bankructwie Rosji. Ale wpływy komunistów znacznie wzrosły. Łukaszenka natomiast kłócił się ze wszystkimi i nie tworzył własnej partii, tylko został odepchnięty przez inne siły. Główna walka toczyła się między Kalyakinem a Kebichem. Zenon Poznyak stracił w tym czasie popularność. A także Białoruski Front Ludowy jako całość.
  Komuniści stali się silniejsi.
  W Rosji historia również nieco się zmieniła. Ziuganow zdobył prezydentowi trochę więcej głosów, choć nie udało mu się wygrać. Łebed był jeszcze przez kilka miesięcy sekretarzem Rady Bezpieczeństwa. Ale ogólnie nie jest to tak znaczące. Najważniejsza różnica polega na tym, że Czernomyrdin nie został odwołany. W rezultacie pozostał premierem nawet po niewypłacalności. Kebicz jednak, mimo pomocy Czernomyrdina, wciąż przegrał w drugiej turze, a Kalyakin został prezydentem Białorusi.
  A w Rosji, po odejściu Jelcyna, Czernomyrdin objął prezydenturę. Gospodarka rosyjska już weszła na ścieżkę wzrostu i Wiktor Stiepanowicz, choć z wielkim trudem, z pomocą żyrinowskiego, który zajął trzecie miejsce, pokonał Ziuganowa.
  I tak w Rosji prezydentem został Czernomyrdin, a żyrinowski sekretarzem rady bezpieczeństwa i pierwszym asystentem prezydenta. Putin do tej pory trzymał się z boku. Liderem opozycji jest Ziuganow. Primakow nadal jest ministrem spraw zagranicznych.
  Więc wszystko poszło zgodnie z planem. Kalyakin kontynuował proces integracji, ale jeszcze się nie zjednoczył. Gospodarki poszły w górę. Czernomyrdin prowadził wojnę w Czeczenii. Negocjował z Maschadowem. I ostatecznie osiągnął tam stabilność.
  Czernomyrdin wygrał następne wybory z łatwością nad Ziuganowem. Kalyakin został również łatwo wybrany na drugą kadencję. Wszystko szło mniej więcej gładko. Białoruska gospodarka rozwijała się.
  Ale Kalyakin nie poszedł na trzecią kadencję. Jego następcą został kolega Nowikow.
  Czernomyrdin też nie kandydował na trzecią kadencję. Następcą Czernomyrdina został Żyrinowski. Ta ostatnia oczywiście stała się znacznie bardziej umiarkowana, ale zwiększyła presję na Białoruś - domagając się przystąpienia do Rosji.
  Nowicjusz zbladł. Z powodu tego, na co został nałożony sankcjami.
  Żyrinowski był bardziej sztywny i mocniej naciskany... W rezultacie siły prorosyjskie przeprowadziły na Białorusi referendum, które zbiegło się w czasie z poważnym kryzysem gospodarczym. A Białoruś stała się częścią Rosji. To nasiliło nastroje antyzachodnie.
  W 2014 roku Żyrinowski, korzystając z okazji Majdanu na Ukrainie i obalenia Janukowycza, wysłał wojska. Armia ukraińska nie była gotowa do walki i Rosjanie ją rozbroili. Janukowycz i Rada na muszce ogłosili referendum. Rosja zaanektowała tę republikę do siebie.
  Aby Ukraińcy mniej się buntowali, Żyrinowski przeniósł stolicę Rosji do Kijowa. A to wpłynęło na wyniki referendum. Sam Władimir Wołfowicz w kolejnych wyborach prezydenckich został triumfalnie wybrany na trzecią kadencję, znosząc w referendum wszelkie ograniczenia.
  Aleksander Łukaszenko przeszedł na emeryturę i popadł w zapomnienie. Putin był przewodniczącym FSB do 2012 roku, kiedy miał sześćdziesiąt lat. A Żyrinowski, który lubił odmładzać drużynę, nie zastąpił go czterdziestoletnim zdolnym oficerem. Gubernator Białorusi, który zastąpił Nowika, również odmłodniał.
  Rosja znalazła się jednak pod sankcjami Zachodu, ale nie były one bardzo znaczące. Żyrinowski walczył w Syrii i Iraku. Stworzył własne państwo dla Kurdów iw sumie działał bardziej zdecydowanie niż Władimir Putin. Ponadto Rosja przeprowadziła atak rakietowy na Arabię Saudyjską i gwałtownie zawyżyła ceny ropy.
  Potem rozpoczęła się wielka wojna między Iranem a Stanami Zjednoczonymi. Co jeszcze bardziej podniosło ceny ropy. Tymczasem Rosja zajęła i zaanektowała państwa bałtyckie i Mołdawię. A potem, korzystając z zawirowań w Kazachstanie po odejściu Nazarbajewa, włączyła tę republikę do swojego obiegu.
  Odbyło się również referendum, w wyniku którego Rosja uzyskała kolejną prowincję.
  Stopniowo postępowała odbudowa ZSRR.
  W 2020 roku Żyrinowski zaktualizował rekord w wyborach na IV kadencję prezydenta Rosji. Dopóki nie odszedł.
  A Rosja przeniosła się przez Azję Środkową. W Uzbekistanie, Tadżykistanie, Kirgistanie, Turkmenistanie pojawiły się wojska rosyjskie i odbyły się referenda w sprawie przystąpienia do Rosji.
  Tak więc kraj został przywrócony do dawnych granic ZSRR.
  Ale to nie wystarczyło Żyrinowskiemu. I bez zbędnych uprzedzeń okupował Finlandię wojskami. I tam oczywiście z prawie 100% wynikiem, przeprowadzając referendum. I do niej dołączyć.
  W ten sposób Rosja zwróciła swoje. Stosunki z Chinami nieco się pogorszyły z powodu roszczeń do Port Arthur i wysiedlenia żółtych z Syberii.
  Ale podczas gdy Chiny bały się Rosji i gadania.
  Ale na Alasce doszło do wojskowego zamachu stanu i zajęły ją wojska rosyjskie. I przeprowadzili referendum w sprawie powrotu do Rosji. Jednocześnie Ameryka została zmuszona do uznania nieważności umowy sprzedaży Alaski Rosji.
  Zatem...
  Oleg Rybachenko zatrzymał się i ponownie zaczął strzelać.
  Chłopiec wystrzelił serię, a następnie bosą stopą rzucił granat. Rozproszył nazistów i napisał na Twitterze:
  - Jesteśmy niepokonani!
  Margarita również wystrzeliła serię, rzuciła granat bosymi stopami, zmiażdżyła Fritza i krzyknęła:
  - I zawsze zjednoczeni!
  Dzieci walczyły bardzo dzielnie.
  Chłopiec ponownie ciął wrogów serią. Gołymi stopami rzucił granat w gąsienicę. W rezultacie zderzyły się dwa czołgi. Oleg Rybaczenko śpiewał:
  - Chwała wam, nasza rosyjska ziemio,
  W imię świętej Rosji,
  Rodzina rady tubylców!
  Dziewczyna ponownie rzuciła granat bosą stopą. Zestrzelił tuzin faszystów i zaśpiewał:
  - Na górze jest krowa,
  Bądźcie zdrowe dzieci!
  Chłopiec skręcił, skosił Fritza i zaćwierkał:
  - Ojczyzna w moim sercu,
  Na szczęście otworzymy drzwi!
  A potem swoją dziecinną nogą rzucił granat. To dzieciak, który jest naprawdę śmiercionośnym nosicielem zniszczenia.
  Margarita to także strzała o kolosalnej celności.
  Dziewczyna wzięła go i zaśpiewała:
  - Nie, czujność nie zgaśnie,
  Spojrzenie sokoła, orła-
  Głos ludu jest dźwięczny -
  Szept zmiażdży węża!
  Dziewczyna, rzucając bosą stopą granat, wzięła go i ćwierkała dalej;
  Stalin mieszka w moim sercu
  Abyśmy nie znali smutku -
  Otworzył drzwi do kosmosu
  Gwiazdy świeciły nad nami!
  A dziewczyna się roześmiała. Uderzyła w faszystów. Wybiła ich szeregi i zapiszczała:
  Wierzę, że cały świat się obudzi -
  Faszyzm się skończy...
  Słońce będzie świecić jasno
  Droga, oświecająca komunizm!
  I znowu dziewczyna zręcznie rzuca granat bosą stopą. Pchające się nawzajem nazistowskie czołgi.
  Natasza też walczy. W Stalingradzie dziewczyny są po prostu bohaterkami.
  I śpiewajcie sobie z odwagą:
  - Moją ojczyzną jest ciemność wszechświata,
  Mogę stłumić atak złych wrogów...
  Nie mogę kochać dnia bez ciebie
  Jestem gotów oddać za ciebie życie!
  A Natasza bosą stopą rzuca granat.
  Następnie Zoya strzela. Piękna dziewczyna w bikini. Da kolej, skosić nazistów.
  A wtedy zabójczy prezent wyfrunie z jej bosej stopy.
  Zoya śpiewała, szczerząc zęby:
  - Uwielbiam niszczyć wrogów! Taka dziewczyna!
  I znowu piękność z bosymi stopami rozpocznie zniszczenie.
  A potem Aurora płonie. Również rudowłosy diabeł, jak najechać na nazistów.
  A bosą stopą wystrzelony granat rozsmaruje bojowników Wehrmachtu na żwirze.
  Dziewczyna piszczy:
  - Tili, tili, włok, wali ...
  Pokonaj nazistów moją siłą,
  Nie mogę teraz odmówić!
  I znowu wojownik strzela celnie.
  Dalszy ogień prowadzi Swietłana. A także gołymi palcami rzuciła wybuchową paczkę.
  Cóż, Fritz to zrozumiał.
  Dziewczyna, szczerze mówiąc, jest rockowym wojownikiem.
  A jak śpiewać:
  - Chwała Rusi nad ziemią,
  Zawsze będziemy ze snem!
  I cztery dziewczyny o nazistach io tym, jak uderzą. Ogólnie są jak święci z batalionu aniołów śmierci. A naziści w Stalingradzie to rozumieją.
  Ale jest coraz ciężej i ciężej.
  Stalingrad wciąż się broni, ale nazistom udało się już zdobyć Suchą. Wśród nazistów jest też silna flota z morza. W tym przechwycone brytyjskie statki.
  Dosłownie zranili całe wybrzeże. A Turcy nadciągają z południa. Robi się naprawdę przerażająco.
  Natasza i jej dziewczyny z Suchimi mogły polecieć do Stalingradu, przechwytując niemiecki samolot ze sklejki.
  A teraz także w Stalingradzie. To miasto jest faszystowskie, bez względu na to, jak bardzo starasz się go nie zdobyć.
  Natasza bosą stopą rzuca morderczy prezent, rozdzierając nazistów na kawałki i śpiewa:
  - Nasze życie będzie cudowne!
  Zoya, rzucając bosą stopą granat, dodała, szczerząc zęby:
  - Jeśli oczywiście wygramy!
  A dziewczyna potrząsnęła szkarłatnymi sutkami.
  Aurora, strzelając, ryknęła:
  - I niech nasza Ojczyzna będzie sławna!
  I bosymi palcami rzuci morderczy prezent. Miażdż przeciwników i piszcz:
  - Chwała Wielkiej Rusi!
  A potem Svetlana wzięła linię i wysadziła ją w powietrze. Wyrzeźbiłem setkę nazistów. Potem bosą stopą wystrzeliła granat i zapiszczała:
  - Do nowego światła nauki i dobrobytu!
  A cztery dziewczyny znów walczą i nie zamierzają spuszczać nosa.
  Nataszka podniosła wybuchową paczkę dwiema bosymi stopami. I z całej siły wrzuciła go do nazistowskiego czołgu.
  E-75, otrzymawszy uszkodzenie, zatrzymał się i zaczął dymić.
  Natasza śpiewała:
  - Ruś śmiał się i płakał i śpiewał,
  W każdym wieku, dlatego ona i Rus'!
  Potem Zoya wzięła go i wypuściła zabójczy prezent bosymi stopami. I kolejny czołg nazistów zatrzymał się, wyłożony.
  Zosia napisała na Twitterze:
  - Tak, przyszłość należy do nas!
  Chwała wielkiej Rosji!
  Aurora strzelała z karabinu maszynowego. Skosiłem wielu faszystów. Potem powiedziała agresywnie:
  - Chwała bohaterom ZSRR!
  A od rzutu jej bosej stopy znów leci granat. Oto rudowłosa dziewczyna. Po prostu niezwyciężony terminator.
  I jak Swietłana to wzięła i zmiażdżyła nazistów. I powalił ich jak ostre pole siana.
  Potem zaszczebiotała:
  - Chwała ziemi rosyjskiej!
  A od rzutu jej bosą stopą leci taki śmiercionośny granat odłamkowy.
  Wojownik pisnął:
  - Za imperium sowieckie!
  Strzelanina Nataszy, mówi:
  - Za największe z imperiów!
  I znowu coś, co zabija nazistów z ogromną gwarancją, leci z jej bosej stopy.
  A dziewczyna śpiewa:
  - Chwała mojej Ojczyźnie -
  Chwała Rosji!
  Zoya rzuciła też granat bosą stopą. Odcięła wielu nazistom i pisnęła:
  - Wielka Rosja - wielka chwała!
  I mrugnęła do swoich towarzyszy.
  Dziewczyny oczywiście prawie nagie. W bikini, opalona, umięśniona, piękna i krągła.
  Jak uroczo wyglądają dziewczyny, gdy są prawie nagie! A dlaczego nawet ubrania!
  Następnie Aurora aktywnie strzela. A bosą stopą rzuci czymś, co zabije nazistów.
  Następnie śpiewa:
  - Za wielką Ojczyznę!
  Swietłana nadal strzelała. Ścięła nazistów i zaćwierkała:
  - Za wielkie osiągnięcia!
  I bosą stopą, jak wystrzelić granat. I znowu naziści są głupi.
  Brawo Rosjanki. To ludzie akrobacji.
  A potem są piloci: Mirabela i Anastasia. To samo, co uderzenie Fritza.
  Tak, hordy Hitlera rozpraszają się od takich dziewcząt.
  Wojownicy walczą na Jak-9. Samochód wydaje się być przestarzały. Ale dość skuteczny. Chociaż pod względem szybkości i uzbrojenia gorszy od Luftwaffe.
  Tylko jedno działo kalibru 20 mm i karabin maszynowy dla dziewcząt, przeciwko ME-262 z pięcioma działami kalibru 30 mm.
  Ale tutaj Mirabela zręcznie manewruje, wpada w ogon skrzydlatego faszystowskiego sępa. I strzela do niego. Wybija metal, spala wroga na czysto.
  Wtedy Mirabela zaśpiewała:
  - Wyżej i wyżej i wyżej
  Samoloty latają jak ptaki...
  Burzymy faszystowskie dachy
  A męstwo żołnierzy przekracza granice!
  A oto Anastazja, jak ona to przyjmie i wyżłobi nazistów. Ona jest terminatorką.
  Zmiażdży twarze nazistowskich bandytów i zapiszczy:
  - Wielka chwała nadejdzie dla Rusi!
  A także bosymi stopami naciskać na pedały. I kolejny Messerschmitt upada.
  Dziewczyny walczą same w majtkach. I są bardzo dobre. Szybko trzepoczą na słabszych silnikach. I odchodzą od strzałów wroga.
  Mirabela odcina Fritza, piszczy:
  - Żadnych wron, nie pokonasz nas!
  I znowu wojownik skrada się na śmiertelną odległość.
  I nowa nazistowska machina upada.
  Sandałowa dziewczyna wie, co robi. I ma się świetnie.
  Oto faszysta próbujący osłaniać wojownika z daleka. A ona odchodzi. I jakimś cudem znowu na ogonie wroga.
  I powala Fritza, piszcząc:
  - Dla Rosjan nie ma rzeczy niemożliwych!
  I znowu wojownik desperacko zawraca. I kolejny samochód zostaje przebity.
  Mirabella napisała na Twitterze:
  - Naprawdę świat został stworzony dla Rosji!
  I znowu, jak się wydostać. I jak poddać się wrogowi!
  Anastazja również przewraca niemieckie auto i piszczy:
  - Cała nasza ziemia będzie sławna, ale nie będzie dla nas połowu!
  A dziewczyny są coraz bardziej rozbieżne!
  Co może sobie z nimi poradzić? Czy to agresywny huragan!
  Dokładniej, huragan nie może ich pokonać!
  Tymczasem Natasza walczy i śpiewa:
  Będziemy walczyć za Rosję!
  A także bosą stopą, jak wystrzelić granat morderczego kalibru.
  I zmielić nazistów na kawałki metalu i krwawe mięso.
  Zoya też bosą stopą rzuci śmiercionośną i rozpaloną do czerwoności, a podskakując, podda się:
  - I za nowy porządek komunizmu na całym świecie!
  I odsłonił zęby.
  Aurora następnie strzela mocno. Strzela do siebie, kosi nazistów i piszczy, szczerząc zęby:
  - O postęp!
  A z jej bosej stopy wyskakuje coś, co jest w stanie roztrzaskać każdą przeszkodę.
  A potem w bitwie Swietłana. Taka zabójcza dziewczyna.
  I też jest blondynką. Jak tnie nazistów... A potem z jej bosej stopy leci morderczy prezent. Zmiażdży nazistów i zamieni ich w diabelskie płomienie.
  Dziewczyny z terminatora jak syczeć:
  - Pochwal moje słowo honoru!
  Słowo Komsomołu!
  Wojownicy, jak strzelać do nazistów. I zastrzelmy ich jak wściekłe psy.
  Oto terminatorzy! I miażdżą nazistów - cóż, diabły!
  Natasza powiedziała z patosem:
  - Będziemy walczyć o socjalizm,
  Za naszą Rosję Sowiecką,
  Na nowe wielkie zamówienie!
  I znowu śmiercionośny prezent wylatuje z jej bosej stopy.
  Zoya zachowuje się też dość energicznie. Miażdży faszystów. I nie zawodzi ich. A jej bose stopy migoczą jak śmigło.
  Wojownik mówi z zapałem:
  - W imię świętej Rusi,
  Rosja będzie uwielbiona!
  I znowu wojownik z pełnym wzruszenia walczy.
  Następnie Aurora rzuca dar śmierci bosą stopą. Jak zamiata nazistów we wszystkich kierunkach. I mówi z wściekłością:
  - Jestem mistrzem świata w boksie!
  A potem Svetlana uruchomi mordercze i destrukcyjne. A jej bosa stopa jest taka zwinna.
  A wojownik zaćwierkał:
  - Jestem najsilniejszy na świecie,
  Nazistów wymoczymy w toalecie -
  Nie wierzy Ojczyźnie łza,
  I damy złych oligarchów w mózgu!
  . ROZDZIAŁ 9
  Uczestnicząc w ciężkich bitwach, Vedmakova prawie nie spała przez kilka dni, dlatego pomimo skrajnego ciasnoty w celi więziennej, duszności i smrodu prawie natychmiast zasnęła.
  Śniło jej się, że znalazła się w średniowieczu i poprowadziła bunt niewolników, stając się swego rodzaju Spartakusem w spódnicy! Po pierwszym sukcesie dzielna wojowniczka, muskularna dziewczyna, zebrała rebeliantów i zaproponowała, że wybierze własnych przywódców.
  Vedmakova, zgodnie z oczekiwaniami, została szefem już dość dużego oddziału i zaoferowała potężnego bohatera Turana jako swojego pierwszego zastępcę.
  I tutaj niewolnicy byli jednomyślni. Następnie wybrali dziesiątkę ludzi. System dziesiętny jest najprostszy i Vedmakova zdecydowała, że nic nie powinno być skomplikowane.
  Uzbrojeni w trofea i zabierając ślimaki karaluchy (w ciężkim śnie obudziła się podświadomość Czarownic) ruszyli dalej.
  Aby wzmocnić swój autorytet i rozprostować nogi, Vedmakova szła, poruszając się jak kot. Potem dziewczyna zaczęła biec, czując bosymi stopami drobne, ostre kamyczki kamienistej drogi. Ale wojownik nie zwracał uwagi na ból, zresztą wyprzedzała wszystkich. Jak się okazało, nie na próżno. Trzech myśliwców wroga siedziało w zasadzce i mogli wszcząć przedwczesny alarm. Przywódca powstania wspiął się na drzewo i skoczył na wrogów z góry. Jej ruchy są jak taniec hybrydy tygrysa i kobry, lekki krzyk i cichnie wraz z odciętymi głowami.
  - Tak przełamuję opór!
  Vedmakova nie mogła się oprzeć grze przed publicznością, pokazując niewolnikom odcięte głowy. W odpowiedzi rozległ się ryk aprobaty.
  Wkrótce pojawiły się majątki z plantacjami. Rzeźbione domy to prawdziwe pałace z dekoracjami i posągami. Gdzieniegdzie widać było fontanny. Z jednego posągu w postaci Zeusa ze skrzydłami motyla i ustami na brzuchu, nogach i klatce piersiowej: pobito siedem strumieni. Pola są bogate, tłuste, na podobieństwo złocistej bawełny, zboża z dużymi kłosami, ciecierzycy i innych rzeczy. Zatrudniali wielu niewolników. Byli tam zarówno mężczyźni, jak i kobiety, a także wiele dzieci. Oczywiście nadzorcy, strażnicy. Ale ogólnie rzecz biorąc, jest oczywiście znacznie więcej niewolników, z łopatami i motykami.
  Vedmakova podniosła własnoręcznie wykonany sztandar, uszyty naprędce przez niewolnice: Z wizerunkiem miecza i motyki! Inni niewolnicy rzucili się do ataku.
  Tymczasem na słupach wisiało kilku niewolników i niewolnic, których ręce i nogi były przebite gwoździami. Wydaje się, że te dzieci niesprawiedliwości były skazane na męki. Widząc zbliżających się wyzwolicieli, ukrzyżowana dziewczyna krzyknęła niespodziewanie mocnym głosem:
  - Nadeszła zemsta, pobij właścicieli!
  Lider Wiedźmina, jak zawsze do przodu. Jej karaluch-ślimak stanął dęba i powalił dwóch strażników jednocześnie. Reszta odchyliła się do tyłu, jeden ze strachu, wpadł nawet na własną włócznię. Z przekłutego brzucha wystawały jelita. Dziewczyna zaśmiała się.
  - Jesteście słabymi wojownikami, jeśli boicie się konia!
  Miloslava, który został jej giermkiem, walczył na prawą rękę, toporami w rękach dziewczyny, jak brzytwa sprytnego golibrody. Tak słynnie odcina bojowników.
  Turan też nie ustąpił. Rzucił kamieniem, który złamał klatkę piersiową strażnika i przyłączył się do walki. Było oczywiste, że ciężka praca dobrze mu zrobiła, a nie mięśnie kamienia młyńskiego. To prawda, że \u200b\u200bVedmakova poruszała się szybciej.
  Niewolnicy przestali pracować, ale jeszcze nie dołączyli do walki. Najwyraźniej byli zdezorientowani. To prawda, ten sam niespokojny chłopiec, podskakując do pracujących chłopców, krzyknął:
  - Wy tchórze! Kto za mną jest bohaterem, kto beze mnie jest wstrętną świnią!
  Jako pierwsi zareagowali chłopcy. Rzucili się na nadzorców. Oto jeden czternastoletni chłopak, który uderzył motyką swojego "opiekuna" tak, że jego głowa roztrzaskała się jak dynia. Udało się i inne niewolnice, nawet zwykle skromne i cierpliwe dziewczęta, rzuciły się do walki.
  Teraz bitwa była chaotyczna, ale przewaga liczebna i desperacja były po stronie niewolników. I oczywiście przejęli władzę.
  Passa jest tym, czego trudno oczekiwać od dziewczyny, która studiowała na jej oczach. Mocowała się ze strażnikiem, zaczął ją popychać. Więc oszukała go, zabrała miecz i uderzyła go prosto w szyję.
  - To się nazywa przekąska! - warknęła dziewczyna. - Słuchaj, nie upij się!
  Pierwszy stan został szybko wyzwolony, oddział rósł na naszych oczach. Powstanie rozprzestrzeniło się jak pożar, ogarniając pola. Vedmakova galopowała do przodu. Jeźdźcy rzucili się w jego stronę, z reguły dotarli na sam czubek głowy. Ale strażnik się nie poddał. Szczególnie zacięta walka toczyła się w pobliżu siedmiostrunowej fontanny. Tutaj plantatorzy przenieśli do bitwy rezerwę koni.
  Odważna Vedmakova była otoczona ze wszystkich stron. Uratowała ją dopiero niezwykła szybkość specjalnie utuczonego karalucha. Oto dokładny wypad i posiekany przeciwnik upada. Jednak dziewczyna została najpierw zraniona w ramię, potem w brzuch, a potem prawie odcięto jej nogę. Wtedy Vedmakova zaczęła rzucać maleńkimi sztyletami. Ostre jak brzytwa wpadały do oczu, czasem do ust. Jednak większość wojowników była półnaga z powodu upału, a takim żołnierzom wystarczy przebić klatkę piersiową. Kilku jeźdźców upadło, ale reszta parła dalej. Mieczy było tak wiele, że wyglądały jak poruszający się grzebień. Więc leją się ze wszystkich stron.
  Ale Miloslava, Passa, Turan i inni niewolnicy przybyli na czas. Wcinając się w szeregi, szli jak lodowisko, widać, jak zwłoki odlatywały, a jakoś uzbrojeni niewolnicy pospieszyli im z pomocą z całej siły.
  Piechota zaatakowała jeźdźców, wyczerpani niewolnicy pomścili ból i upokorzenie.
  - Chwyć pierścień wroga i nie puszczaj go! - dowodził Vedmakova.
  Na jej oczach upadł niewolnik z odciętą głową, ale za nim padł tuzin strażników.
  - Weź numer! - rozkazał młody przywódca powstania.
  Do bitwy wkraczało coraz więcej niewolników. Widać było, jak chłopcy wdrapywali się na konie biegiem, rzucali się na jeźdźców, używali zębów, ostrych kamieni.
  Niewolnicy zdawali się nie znać strachu, mścili się za długie lata upokorzeń, kiedy nikt nie uważał ich za ludzi. Ponadto wielu z nich urodziło się na wolności i jeszcze nie zapomniało odurzającego aromatu woli.
  Skończywszy z oddziałem "jeździeckim", Vedmakova ruszyła dalej. Ostatnią poważną przeszkodą na jego drodze była cytadela wycięta z dużych drzew. Było tam całkiem sporo zabezpieczeń.
  - Przeszukaj posiadłości i złap się drabin. krzyknęła. - Jeśli to nie wystarczy, zrób je sam.
  Niewolnicy pospiesznie zbudowali urządzenia szturmowe.
  - Schody powinny być szerokie, aby mogło przez nie przejść jednocześnie wielu wojowników. - zauważyła Vedmakova.
  Masakra wciąż szalała w innych majątkach. W niektórych miejscach służący przeszli na stronę rebeliantów, ale w wielu przypadkach stawiali opór z przyzwyczajenia. Nadzorcy zostali szybko zabici - daleko im do najtwardszych wojowników. Ostatnim bastionem oporu wroga były detinety. Vedmakova, jak zawsze, jako pierwsza wspięła się na ścianę. Został kilka razy trafiony strzałą, ale odpierał śmiercionośne dary tarczą. Najbliższy wojownik został trafiony tak mocno, że chociaż udało mu się sparować, spadł ze ściany.
  Miloslavowi udało się podważyć strażnika hakiem, również zrzucając wroga. Śnieżnobiała Passa już swoim wyglądem oczarowała wrogich żołnierzy. Kiedy patrzyli na jej gwałtownie falujące piersi, z uwodzicielskimi piersiami, dziewczyna kopnęła stopą w pachwinę, a potem ciąła. Vedmakova, wspinając się po ścianach, ścina bez litości. Wróg już stracił morale, coraz więcej niewolników wspinało się po murze. Przedarli się, schodów było dużo, a strażnicy nie zdążyli ich wszystkich pokonać. Na dnie prawda leżeli martwi i ranni niewolnicy, szturm nie mógł obejść się bez strat. Tutaj niewolnik i strażnik zwarli się ze sobą i upadli z przyzwoitej wysokości. Byli ranni, ale pozostali przy życiu, nadal się dusili.
  Niespokojny chłopiec, Vedmakova zapomniał zapytać o nazwisko, również wisiał na ścianie. Wykorzystując swój niski wzrost, prześliznął się między nogami oficera, po czym kopnął go obiema stopami w plecy, jednocześnie upadając pod kolanami. Poleciał do przodu, wpadając na widły trzymane przez dorosłego niewolnika.
  - To jest tak złapane, że boleśnie gryzie! - Chłopak wystawił cienki język, drażniąc strażników.
  - Och, ty bosonogi wężu! - Wojownik stojący po prawej zaklął i ciął chłopca mieczem.
  Chłopiec odchylił się do tyłu i splunął mu do oka z fajki. Jak rozpaczliwie wróg krzyczał, załamując się. Dzieciak nie wytrzymał ceremonii i dobił go mieczem. Ręce dziecka, choć szczupłe, były muskularne i mocne - stwardniałe ciężką pracą.
  Inni chłopcy też wykazywali presję, walczyli jak diabli, piszcząc i przeklinając, wybierając fajne miny!
  Mur został szybko oczyszczony, wewnątrz bitwa trochę się przeciągnęła, bojąc się zemsty niewolników, właściciele walczyli desperacko. To prawda, że odrośnięte brzuchy są złymi pomocnikami w walce z wściekłymi niewolnikami.
  Główny właściciel, szejk Samuma, próbował wydostać się przejściem podziemnym. Zabrał ze sobą worek kamieni i złota. Może miał szansę, ale chciwość go zawiodła. Piękna dziewczyna Rakhita, nawet z miedzianym kolorem skóry, jest zbyt wielką pokusą.
  - I chodź za mną suko! - Szejk złapał ją za bujne włosy.
  - Nie trzeba, sam pójdę, proszę pana! błagała.
  - Nie dziwka! Lubię cię nosić! Sadystyczny dygnitarz zachichotał.
  - Ale to boli! - Niewolnica poruszyła gołymi nogami.
  - Kiedy wyjdziemy, każę cię powiesić za włosy i podpalić. Szejk oblizał mięsożernie usta.
  - Jesteś bestią! Ale kocham cię, uwierz mi!
  Dziewczynka przytuliła się do właściciela, który przyłożył swój brudny pyszczek do jej czystej twarzy i zaczął lizać. Tutaj ręka Rakhity znalazła sztylet na pasie szejka iz całej siły wbiła go w jego nabrzmiały brzuch.
  Oto istota ciemności.
  Szejk upuścił torbę i puścił włosy. Jego ręce próbowały zamknąć głęboką dziurę, jelita wypadły.
  - Kreatura! Echidna! warknął.
  - NIE! postąpiłem słusznie! Ile dziewcząt i mężczyzn torturowałeś. Nabijał nawet dzieci na pal i przybijał je do słupa. To jest dopiero zemsta! - wykrzyknęła dziewczyna.
  - Cholera!
  - Bogini! Pokonałeś mnie! - Niewolnica kopnęła tłusty, krwawiący brzuch szejka.
  - Kilka trafień! - sapnął.
  - Ale płynie we mnie szlachetna krew! - Bosonoga niewolnica błysnęła zębami.
  - Nic kurwa! Żołnierze zdławią bunt, a ty będziesz tak torturowany, że wydam ci się aniołem! - Znalazłem siłę, by warknąć szejk.
  - Czy mają fantazję bogatszą niż twoja? Dziewczyna wystawiła język.
  - Wystarczająco dla Ciebie! Bogacz drgnął i jęknął. - Zraniony! Przynieś mi maści facifi.
  - Dlaczego? - Slyly zapytał dziewczynę.
  - Dam ci ten worek złota. Szejk błagał.
  - On jest mój! Dobra, tak z litości, gdzie jest maść fatsifi? Dziewczyna uśmiechnęła się przebiegle.
  Czy znasz szafę w kształcie latającej krowy? - sapał bogacz, jąkając się.
  - Tak! Widziałem taki piękny z kamykami.
  - Więc trzeba włożyć rękę do głowy, a bez problemu można dostać pudełko maści. Przyjdziesz po mnie i wysmarujesz. - mruknął Szejk, prawie tracąc przytomność.
  "Nawet złoczyńca zasługuje na pomoc medyczną. Zaczekaj na mnie!
  Dziewczyna wbiegła do pokoju. Nie dbała o bogacza, ale tak cenna maść jest bardzo rzadka i przydatna dla buntowników. A potem zdradzi rebeliantom znienawidzonego dziwaka.
  Niewolnicy już uciekli do pokojów. Dwóch z nich zobaczyło piękną półnagą dziewczynę. Rzucili się do niej zdrowi faceci spragnieni kobiecego uczucia. Dziewczyna ciężko pracowała, była muskularna, dlatego z łatwością odepchnęła napastnika silnymi nogami i krzyknęła:
  - Jeśli chcesz zdobyć pieniądze. Wiedz, że tam, w piwnicy, krzyczy typ agresywny, z workiem złota.
  - Nie lubimy agresji! - ironicznie sprzeciwili się chłopaki.
  Ale jest też bogaty! - warknęła dziewczyna.
  - Więc jest lepiej, walczmy! Gdzie jest piwnica? - zbuntowani niewolnicy paplali.
  - Idź tam za moją ręką! Niewolnica machnęła prawą ręką.
  Młodzi, czarni niewolnicy rzucili się tam, gdzie wskazywał jej tłuczek. Dziewczyna uśmiechnęła się i pobiegła do pokoju. Wyposażenie było dość bogate, ale nieuporządkowane. A oto szafka odlana ze złota. Rakhita, nie zastanawiając się dwa razy, włożyła rękę. Wsunęła się do środka iw tym momencie jej szczęka się zamknęła.
  Piękność zapiszczała, ostre jak brzytwa zęby odcięły jej nadgarstek.
  - Och, jak bolesne! wrzasnęła, a potem się ścisnęła. - To takie podłe!
  Mimo dzikiego bólu dziewczyna gorączkowo próbowała zabandażować rękę. Vedmakova, słysząc krzyki kobiet, uznała, że ktoś jest gwałcony, i szybko wpadła do pokoju. Widząc zakrwawioną piękność, krzyknęła:
  - Kto śmiał to zrobić?! Położę jego godność na jego tyłku! - W przypływie złości wojownik potrafił być niegrzeczny.
  Łzy popłynęły z oczu Rakhity, nie tyle nawet z bólu dla niej, wiele razy biczowana niewolnica nie jest obca, co z uświadomienia sobie, że teraz jest kaleką.
  - To on! Dziewczyna wskazała na szafę.
  Jeśli tak jest, to straszne! - Vedmakova z całej siły ciąła uśmiechniętego owada w głowę. Struktura wygięła się od uderzenia, delikatniejsze złoto zostało przecięte. Wojownik bił dalej, aż roztrzaskała szafkę na kawałki.
  Dziewczyna wyraźnie zbladła, a śnieżnobiała Passa podskoczyła do niej. Zręcznie założyła opaskę uciskową, zatamując krwawienie. Vedmakova wyjęła odciętą rękę, kończyna zbladła, ale wciąż była ciepła.
  - Świetnie! - Musimy zadzwonić do Chirowa. Może go urośnie. Wojownik gwizdnął głośno.
  Pasa zapytał:
  - Kto ci poradził, żebyś tu wsadził rękę?
  - Samma!
  - Co w siebie włożyłeś? - zdziwiła się Vedmakova.
  - Nie, ten świr ma na imię Samuma. - Poprawiła dziewczyna.
  - Jeśli tak, to trzeba go poćwiartować. Wojowniczka przewróciła oczami.
  - Jest w piwnicy i jest ciężko ranny. Będziesz mógł go złapać. Jeśli nie oddychasz.
  Vedmakova próbowała utrzymać szczotkę, gdy nagle zamieniła się w śliską jaszczurkę, która próbowała się wymknąć. Gdyby wojowniczka nie była taka zręczna od urodzenia, może jej się udało. Zwłaszcza kto chwycił go nie za ogon, ale za szyję.
  - Wow, dziwna magia. Musimy pokazać Chirowowi.
  Twarz rannej dziewczyny stała się matowa, a ona straciła przytomność.
  Passa odebrał to w samą porę:
  - Nerwowa dziewczyna, ale piękna! Szkoda będzie, jeśli pozostanie kaleką.
  Cóż, mam nadzieję, że to zostanie naprawione. Dopiero teraz Chirow gdzieś tęsknił, obiecał być obok mnie. - Vedmakova wzruszyła ramionami z niezadowoleniem.
  - Jestem tutaj! Czarodziej wyskoczył zza drzwi. - Czuję magię.
  - I trzymam go w dłoniach! - warknęła Czarownica.
  - No to nie jest źle! To mieszanka meduzy i jaszczurki, widać, że jest przeźroczysta, widać, jak biją trzy serca. Czarnoksiężnik zaśmiał się.
  - Co robi wrażenie. Dziewczyna straciła rękę, a zamiast niej meduzę jaszczurkę. Myślę, że pomimo całej zręczności takiego stworzenia, nie jest to do końca równoważny zamiennik! - Wojownik bynajmniej nie był skłonny do żartów.
  - Ale jedna część ciała może pływać, a to wcale nie jest złe. Jakaś supermoc! Czarodziej mrugnął chytrze.
  - Co to znaczy, czy jest to niepełnosprawność? - Nie zrozumiałem Wiedźmina.
  - Jak powiedzieć! W końcu to już nie tylko zwierzę, ale część kobiecego ciała. A zarządzanie zwierzętami jest trudne. Teraz ta mała jaszczurka może się kurczyć i wślizgiwać w każdą szczelinę lub wspinać się po ścianie. Ponadto jest prawie niewidoczny, gatunek ten przypomina kameleona. - zaczął tłumaczyć czarodziej.
  - Pulsarno! - powiedział demonstrując entuzjazm Passa. - Nie sądziłem, że to możliwe. Odetnij pędzel i uczyń go szpiegiem.
  - Bywa, że porażka zapowiada duże kłopoty, ale to tylko odbicie przyszłego zwycięstwa. Czarodziej zauważył.
  - Więc nie zamierzasz jej odczarować? - wyjaśniła Vedmakova.
  - NIE! Na wojnie męstwo i dobra inteligencja przynoszą zwycięstwo. Aby uderzyć, musisz najpierw zobaczyć cel, w przeciwnym razie zwichniesz pięść. Ale aby uniknąć kłopotów, rana musi się zagoić. - odpowiedział cicho Hirovo.
  - Niedobrze, żeby dziewczyna była kaleką. W końcu to ją zepsuje! Czy potrafisz sprawić, by wyglądała jak prawdziwa kończyna, ludzka ręka? - zapytała Vedmakova.
  - Pomyślę! Może uda mi się to naprawić. Ogólnie rzecz biorąc, większość magów jest znacznie lepsza w zabijaniu niż uzdrawianiu. - zestresowany Hirovo.
  - Zgadzam się z tym! Każdy głupiec może okaleczyć, nie każdy mądry może wyleczyć. - Vedmakova, dla przekonania, nawet przekręciła palec na whisky.
  - Wielu niegrzecznych oprawców - mało lekarzy!
  Niewolnicy zaciągnęli właściciela Samuma, wygląda na to, że nie żyje. Rakhita odzyskała zmysły, jej twarz wykrzywiła irytacja.
  - Znowu oszukał wszystkich! Wyszedł nie płacąc rachunków.
  - Każę go powiesić! - powiedziała Vedmakova. - Niech jego zwłoki będą przestrogą dla wszystkich podłych i chciwych. Chciwa osoba jest zawsze hojna ze łzami rozczarowania!
  - To jest uzasadnione! Ale kto zwróci mi rękę? Dziewczyna była gotowa do płaczu.
  - Tutaj jest! - wskazał przywódca powstania.
  Chirow ukłonił się, w jego dłoniach zapalił się sznur.
  - Nie martw się! Nie musisz być kaleką. Więc Rakhita będzie musiała zostać dla ciebie świetnym szpiegiem. W końcu chcesz zemścić się na wszystkich bogatych i potężnych w tym imperium.
  - Oczywiście. Nie bądź niewolnikiem, upokorzonym w prochu! - wykrzyknęła dziewczyna.
  - Więc możesz nam pomóc! To imperium jest źle rządzone, więc grób naprawi garbaty system! - Czarnoksiężnik wyemitował wiązkę energii ze swojego palca wskazującego.
  - Dziwny! Widzę w Tobie dużo energii. I mądrość! Jestem gotów do ciebie dołączyć! - wykrzyknął niewolnik.
  - Będziesz zraniony, ale będziesz w stanie zwyciężyć! Bez bólu nie ma męstwa, bez męstwa nie ma zwycięstwa! - oświadczył, demonstrując filozoficzny sposób myślenia czarownika.
  - Jestem kobietą - więc jestem przyzwyczajony do znoszenia. Rakhita skinął głową.
  - Kiedy cierpliwość nie wystarczy, pomoże śpiew! - zażartował Chirow.
  Każdy się śmiał. Vedmakova była w dobrym nastroju. Początek był zwycięski, co oznacza, że nie ma czasu do stracenia. Przede wszystkim konieczne jest sformowanie armii niewolników, zanim się rozproszą. Więc ludzie są jak żelazo, dopóki nie ostygnie, nadaj mu pożądany kształt. Wojowniczka wyszła na mur, wspięła się na podwyższenie i rozkazała grzmiącym głosem:
  - Kolekcja trąbek zbiera wszystkich!
  Pasa zapytał:
  - Kobiety też?!
  - Tak! Będziemy potrzebować każdego miecza. Śpieszcie się, ale wiedzcie, że nie będzie napadów, wszystko podzielimy po równo.
  Zebranie niewolników zajęło trochę czasu, musiałem nawet użyć batów. Sama Vedmakova była zmuszona pomóc kilku z tych, którzy nie stracili głowy i nie powstrzymali rabunków. Dziewczyna zadała solidny cios w uszy pięciu najbardziej gorliwym bandytom, jeden nawet odciął jej głowę. Kropelki krwi kapały jej na twarz, Vedmakova lizała je łapczywie. Zadziałało. Ogólne zgromadzenie odbywało się w ciemności przy świetle pochodni. Wyzwolonych niewolników było tysiące, Vedmakova oszacowała nawet naocznie, że było ich co najmniej dwanaście tysięcy, chociaż wśród nich jest wiele dzieci i kobiet.
  Występowała z najwyższej wieży cytadeli. Czarownik stał po przeciwnej stronie, kontrolował całe zgromadzenie. Niewolników brutalnie wykorzystywano, a słabych zabijano lub zabijano. Więc ogólnie, jeśli weźmiemy pod uwagę parametry fizyczne, wyglądali na dobrych wojowników. Po prostu potrzebują szkolenia. Vedmakova wygłosiła zapalające przemówienie. Szczególnie wytrwale tłumaczyła potrzebę stworzenia dużej armii wyzwoleńczej.
  - Jedność, odwaga, bezinteresowność - klucze do zwycięstwa, wolności, szczęścia! Bez dyscypliny nie ma armii, a bez armii nie ma wolności! Praca uczyniła nas silniejszymi, pomnożona przez umysł da wolność, a wraz z szczęściem przyniesie szczęście!
  Więc stańmy się jednością i zerwijmy łańcuchy! - Wojownik przemówił.
  Niewolnicy wiwatowali z aprobatą! Tylko jeden niewolnik, z wieloma bliznami i dumnym spojrzeniem, milczał. Jego spojrzenie wyrażało skrajną pogardę.
  Vedmakova ponownie zaproponowała wybór jednego przywódcy powstania!
  - Dowódca jest jak wierzchołek piramidy - powinien być tylko jeden, inaczej nawet tak solidna konstrukcja się zawali!
  Niewolnicy krzyczeli:
  -Prawidłowy! Prowadź nas.
  Ty wielki wojowniku będziesz naszym przywódcą! - nieoczekiwanie udało się przekrzyczeć całego chłopaka.
  To zaskoczyło Vedmakovą: jak to w ogóle możliwe. Przyjrzała się uważniej, w rękach dziecka było coś podobnego do tchawicy, tylko grubszej. I za pomocą tego urządzenia dudnił.
  - Chłopak zajdzie daleko! Jak on ma na imię? - zapytał wojownik.
  - Dick! Specjalnie rozpoznałem. - powiedział Pass.
  - Prosta nazwa! - Vedmakova wyraźnie spodziewała się czegoś bardziej egzotycznego.
  - Dlaczego złożoność!
  - Zagłosujmy! - oznajmił czarodziej. Miał tak grzmiący głos, że palmy się trzęsły. - Kto jest za tym, żeby wiedźmiński wojownik był wodzem, niech podniesie prawą rękę! Głosujcie za prawdą, wolnością i honorem! A twoje życie będzie takie, że bogowie będą zazdrościć! -
  Niewolnicy, ogarnięci entuzjazmem, prawie jednogłośnie podnieśli prawe ręce. Wyglądali jak wojownicy, a ich jednomyślność doprowadziła do wniosku, że gdyby Hirov użył tutaj swoich uroków.
  Czyż nie jest prawdą, że jego przybycie dało im wolność i możliwość poczucia się jak prawdziwi ludzie. Tak więc spotkanie Vedmakovej jest naturalne jak deszcz podczas suszy. Radość odczytywano na twarzach byłych niewolników. To było jak przebudzenie.
  Tutaj z ogólną radością wystąpił potężny niewolnik, bogato zdobiony bliznami. Mówił swoim głębokim głosem.
  - Było, jest i będzie wielu, którzy chcą doprowadzić do szczęścia. Ale czy masz do tego moralne prawo!
  - Który!? - Wiedźmin wyszczerzyła usta pełne zębów. Bicepsy na jego nagich ramionach napięły się.
  - Kim jesteś?! Potomek rodziny szlacheckiej lub plebejusz. A może nawet zbiegły niewolnik, taki jak Gissor. Obiecywał też wiele, ale życie zakończył na stosie. A z nim dwadzieścia tysięcy niewolników. - Odcięty przez potężnego niewolnika.
  - Wiele będzie zależało od nas. Widzę na tobie blizny, najprawdopodobniej nie urodziłeś się niewolnikiem, potrafię odróżnić rany zadane batem lub mieczem z włóczniami! - powiedziała Vedmakova.
  - Zgadłeś nieznanego mi wojownika! Jestem hrabia de Forsa, potomek przerażających królów. Ale czy znasz imię swojego ojca? - zapytał szlachetny niewolnik.
  - Szlachetność rodziny ma się tak samo do odwagi, jak długość włosa do rozumu! - Odparował Vedmakova i natychmiast dodał. - Żadne męstwo przodków nie pomoże tchórzowi!
  - Pięknie mówisz. Jak wesoły błazen, jak odważne jest twoje serce? Niewolnik uniósł groźnie brwi.
  - Cóż, jesteś bohaterem! Policz, ale w porównaniu z losem niewolnika, gdzie była twoja duma i odwaga! - Vedmakova już zaczęła się kończyć.
  Miałem ku temu własne powody. A co, nie trzeba wiedzieć, mniej wiedzy - łatwiej umrzeć! Wyzywam cię do walki na śmierć i życie, a jeśli odważysz się nie tylko słowami, to przyjmiesz wyzwanie! ryknął hrabia de Force.
  - Możesz być tego pewien! Warknął wojownik.
  Niewolnicy opuścili arenę. Wiedźmin zszedł na dół i sprawdził miecz. Jej przeciwnik stanął przed nią. Od razu miał własną broń, dwa ostro naostrzone miecze. Na wszelki wypadek wojownik wyjął z jej piersi kolejny miecz.
  Hrabia de Force był znacznie wyższy od wiedźminów, znacznie szerszy w ramionach, choć nie sprawiał wrażenia tak muskularnego i wypukłego, dziewczyna godna tytułu mistrza świata w fitnessie. Jednak tłuszczu nie było, a więzadła ścięgien były napięte i spuchnięte. Ponadto w każdym ruchu było ogromne przeżycie, a skokowy chód mówił głośno. Na ich twarzach igrał uśmieszek, już nie pogardliwy, a raczej współczujący.
  - Cóż, utknęłaś, dziewczyno! Nie będziesz zazdrościć. Hrabia pokazał jej swoją pięść.
  - Dlaczego jesteś taki pewny siebie? Gniew wiedźmina nasilił się.
  - Wygrałem wiele walk i turniejów. W moim królestwie byłem uważany za jednego z najlepszych wojowników, wielu uważało mnie nawet za najlepszego. - Forsa potrząsnął mięśniami klatki piersiowej, które wyglądały jak dwie stojące obok siebie tarcze.
  - To dlatego, że walczyłeś tylko ze szlachtą, a oni zdegenerowali się i utyli. Teraz, jeśli dogadałeś się z utalentowanym plebsem, niewiele zostało z twojej chwały! - pewnie odpowiedziała Vedmakova.
  - Połóż psa, aż po grzbiecie przeszedł kij, a raczej mój miecz! - Cała pełnia arogancji wróciła do hrabiego.
  - To jest bardzo ciekawe! Ostrze z najmocniejszej stali rdzewieje w rękach gaduły i tchórza! - Vedmakova nie przestała świecić elokwencją.
  - Cóż, najprawdopodobniej dotyczy to ciebie, sukinsynu! - warknął Forsa.
  - Może przestań fechtować się językami i użyj czegoś mocniejszego! - Vedmakova odtworzyła elegancką ósemkę.
  - Wzajemnie!
  Hrabia i przywódca rebeliantów spotkali się twarzą w twarz. Miecze poruszały się szybko, uderzając z pełną siłą. Od ciosów leciały iskry, słychać było dzwonienie.
  Hrabia atakował kilka razy. Spróbował techniki podwójnej lufy, ale Vedmakova odparła ataki, zauważając, że jej szlachetny przeciwnik ma przyzwoitą szybkość.
  - W co grasz!
  - Na sznurkach śmierci!
  Hrabia znów zadał serię ciosów, próbował skomplikowanych kombinacji. Vedmakova nieco się wycofała, wykonała kontratak, lekko chwytając wroga za klatkę piersiową.
  Studiowała ruchy doświadczonego wojownika, nie spiesząc się do łóżka. Hrabia uśmiechnął się, a jego oczy zabłysły:
  - Wcale nie jesteś taki prosty! Może nawet nie do końca niewolnikiem, chociaż chodzisz boso.
  - Urodziłem się wolny i mieszkałem w lesie! Moja szyja nigdy nie zaznała jarzma. Nie do pomyślenia jest poddanie się sile. Prawdziwie wolny człowiek podporządkowuje się trzem rzeczom - rozumowi, miłości, Bogu. Niewolnik w duszy jest uległy - namiętnościom, żądzom, sługom Bożym! - Pięknie odpowiedziała Vedmakova.
  Masz rację co do ostatniego! To wy naprawdę macie rację, ci księża i księża mnie wystawili! - Hrabia zrobił podwójny wachlarz, potem technikę "clamshell", ale się nie udało. - Chętnie porozmawiam z tobą przy kieliszku wina, o ile oczywiście cię nie zabiję.
  - Kubek wina jest jak ocean - jeśli dasz się ponieść emocjom, stracisz grunt pod nogami! - Powiedział wojownik.
  - Ale czujesz się bardziej wolny. Co powiecie na takie podejście.
  Trzymał trójząb, a potem motyla. W odpowiedzi Vedmakova mocniej uderzyła w spotkanie. Hrabia cofnął się. Potem walka została wznowiona, Forsa poruszał się jak nakręcany, zdał sobie sprawę, że jego przeciwnik jest zbyt silny, by ją zniweczyć. Następnie, przyzwyczajając Vedmakovą do określonej sekwencji ruchów, hrabia nagle zmienił trajektorię miecza i uderzył dziewczynę w muskularną, ale wraz z kobiecą klatkę piersiową. Krew płynęła, rysa była głęboka. Rana nie złamała Vedmakovej, ale wręcz przeciwnie, dodała jej siły. Dziewczyna przeszła do ofensywy, miecze błysnęły w dziwacznym tańcu. I choć z zewnątrz wydawało się, że wojowniczka zupełnie straciła głowę i była wściekła, to jednak życie w lesie i polowania od niemowlęctwa nauczyły ją zachowywać rozsądek w najbardziej zaciętej walce. Hrabiemu trudno było powstrzymać taką presję, cofał się, z trudem parując. Vedmakova uchwyciła moment, w którym dygnitarz-niewolnik cofnął się, jakby uderzyła go pod kolanem. Uderzenie trafiło w ścięgno i licznik się załamał, jego prędkość spadła. Potem dziewczyna zorganizowała własne przyjęcie, sama to wymyśliła, nazywając to dziewięciogłowym smokiem. Tylko dobrze wyszkolony wojownik mógł wykonać coś takiego. Co więcej, ostatni dziewiąty atak był prawie nie do odparcia. Tutaj była to kwestia mechaniki, odbijania ataku, pędzel był zbyt osłabiony, parował ataki, a co za tym idzie ostatni atak dobił. Po raz pierwszy wojownik urządził przyjęcie raczej zręcznemu i szybkiemu partnerowi, a kiedy sapnął, upuszczając miecz, stało się jasne, że nowość była sukcesem.
  Hrabia zbladł, stracił siły.
  - Jesteś szczęśliwą dziwką!
  - Nie bardzo! Szczęście jest niestałe jak piasek - tylko pracowitość zwiąże je cementem.
  Vedmakova ponownie zraniła wroga, ale nie głęboko - nie chciała zabijać ani okaleczać. Uderzając ponownie, wykonała wypad, hrabia mechanicznie sparował, a wojownik wybił jej miecz. Niewolniczy dygnitarz okazał się zupełnie nieuzbrojony. Vedmakova odrzuciła miecze, rzuciła się na wroga i zakłóciła odliczanie. Jej ręce zablokowały jego kończynę w zamku.
  - Poddawać się? Oczy pantery zabłysły.
  - Jestem hrabią, poddam się bosemu niewolnikowi!
  Vedmakova sprzeciwiła się z zapałem:
  - Nie niewolnik, ale bojownik o słuszną sprawę! Ty sam byłeś niewolnikiem i zrozumiałeś, co to upokorzenie, a przecież to inni ludzie, nie gorsi od nas. Więc zapytaj sumienia!
  . ROZDZIAŁ 10
  Oleg Rybachenko i Margarita Korshunova walczyli na linii frontu. Chłopak i dziewczyna są już dość znudzeni przedłużającą się wojną. Ciągłe zabijanie i strzelanie też jest irytujące.
  To jak w grze. Ta sama strzelanka prędzej czy później się znudzi.
  Dzieci są zmęczone strzelaniem i ciągłym rzucaniem granatów bosymi stopami.
  Chłopak dał swoją kolej. Zabił faszystów.
  I powiedział:
  - Maeta!
  Dziewczyna rzuciła granat bosymi stopami. Rozrzuciła Fritza i gruchała z zachwytu:
  - Będziemy mieli nowe, bardzo duże zwycięstwa!
  Ale to już jest nudne. Nawet fakt, że od rzutu bosymi stopami chłopca hitlerowskie czołgi są odpychane na boki.
  Następnie Oleg zaczął komponować.
  Kolejna alternatywna historia. Ziuganow nie głosował na kandydaturę Stiepaszyna, podobnie jak trzy frakcje komunistyczne.
  Zakończyło się to rozwiązaniem Dumy Państwowej i przedterminowymi wyborami we wrześniu 1999 roku.
  Oczywiście komuniści byli silniejsi niż kiedykolwiek. I poszli na wybory, opierając się na osiągnięciach rządu Primakowa, gdzie odegrali wybitną rolę. Blok Unity nie został jeszcze utworzony. Putin nie pojawił się jako premier. A inwazja bojowników na Dagestan tylko dodała głosów lewicy i zabiła władzę władzy.
  Generalnie rząd okazał się zdezorganizowany. NDR osłabła i upadła, a nowej gotowej partii nie było. Tak, a Stiepaszyn, będąc premierem, nie stanął na czele partii rządzącej. A potem Jelcyn całkowicie go zwolnił.
  Krótko mówiąc, wybory parlamentarne zakończyły się miażdżącym zwycięstwem lewicy.
  Triumf komunistów był imponujący. Ponadto blok Primakow-Łużkow nie miał czasu na odpoczynek. Mimo to udało mu się zarejestrować razem z rolnikami. I zajął drugie miejsce. Trzecim było "Jabłoko", które było dobrze promowane. Czwarte miejsce zajęła Partia Liberalno-Demokratyczna. Ale w dużej mierze dzięki temu, że proprezydenckie kanały aktywnie promowały tę partię.
  A Jelcyn nawet dał, a dokładniej, przyznał Żyrinowskiemu stopień generała.
  Wszystko odbyło się więc według specjalnego scenariusza.
  Opozycja przejęła władzę w Dumie Państwowej. A Jelcyn zgodził się dobrowolnie odejść, oficjalnie mianując Primakowa swoim następcą. Ziuganow został także premierem i prawą ręką.
  To na ogół odpowiadało komunistom. I osiągnięto kompromis. Basayev i Khattab zostali wyparci z Dagestanu. Ale nie wysłali wojsk do samej Czeczenii.
  Wkrótce wybuchła tam wojna domowa i podział na kilka frakcji.
  Rosja pomogła Maschadowowi i Kadyrowowi. Primakow z łatwością wygrał wybory prezydenckie w Rosji. Drugim nieoczekiwanie był Żyrinowski - który nie miał innych konkurentów w swoim elektoracie, a liberał Jawliński nie był jego rywalem.
  Oleg Rybachenko przerwał kompozycję. Nie, to nie jest interesujące. Znowu temat już poruszony, po Primakowie, Ziuganowie i restauracji ZSRR. Zmęczony!
  Coś może być ciekawszego do skomponowania. Na przykład o kosmosie.
  Chłopak zaczął myśleć.
  Nowa stolica Wielkiego Imperium Rosyjskiego nazywała się Piotrogród-Galaktik. Został założony w gwiazdozbiorze Strzelca, prawie w samym centrum galaktyki. Zarówno gwiazdy, jak i planety były tu znacznie gęstsze niż na obrzeżach Drogi Mlecznej, gdzie stara Ziemia znalazła schronienie. Oddziały Konfederacji Zachodniej zostały całkowicie wyparte z rdzenia. Jednak wojna nie minęła bez śladu: tysiące planet zostało zniszczonych, po Ziemi pozostały tylko wspomnienia. To był główny powód przeniesienia stolicy do najbogatszego i najspokojniejszego miejsca w galaktyce. Przebić się tutaj jest bardzo trudno, dlatego nawet w warunkach totalnej kosmicznej wojny, gdzie linia frontu to abstrakcyjna koncepcja, a tył to konwencja, rdzeń stał się główną rosyjską bazą i przemysłową twierdzą. Stolica rozrosła się i całkowicie pochłonęła planetę Kishish, zamieniając się w gigantyczną metropolię. Gigantyczne miasto, które może zaimponować każdemu rozsądnemu człowiekowi. Liczne latające maszyny przecinają fioletowe niebo.
  Marszałek Maksym Troszew został wezwany do ministra obrony supermarszałka Igora Roericha. Zbliżające się spotkanie było oznaką gwałtownie wzmożonej aktywności wroga. Wojna, która niepokoiła wszystkich, pochłonęła zasoby jak drapieżny lejek, zginęły na niej biliony ludzi i nikt nie mógł osiągnąć upragnionego sukcesu. Militaryzacja odcisnęła swoje piętno na architekturze Piotrogrodu-Galaktik. Ogromne wieżowce stoją w równych rzędach, są komórkami na szachownicy miasta. To mimowolnie przypomniało marszałkowi budowanie kosmicznych armad. Podczas ostatniej bitwy swoje pozycje zajęły również duże rosyjskie statki kosmiczne, po czym nagle przerwały formację, uderzając w okręt flagowy wroga. Dobrze zaplanowana bitwa przerodziła się w walkę wręcz, gdy kilka statków zderzyło się, eksplodując monstrualnie jasnymi błyskami. Próżnia była namalowana tak, jakby naraz wybuchły gigantyczne wulkany i płynęły ogniste rzeki, strumienie piekielnych płomieni przelewały się przez ich brzegi, pokrywając niszczycielską falą. W chaotycznej bitwie armia Wielkiej Rosji odniosła sukces, ale zwycięstwo miało niezwykle wysoką cenę. Kilka tysięcy statków kosmicznych zamieniło się w strumienie cząstek elementarnych. To prawda, że wróg poniósł jeszcze większe straty. Rosjanie wiedzieli, jak walczyć, ale konfederacja, która obejmowała wiele ras, pękła wściekle, stawiając uparty opór.
  Głównym problemem było to, że centrum konfederacji, znajdujące się w galaktyce Toma, było bardzo trudne do zniszczenia. Starożytna cywilizacja dagów w kształcie klonu, która żyła w tej gromadzie gwiazd przez miliony lat, zbudowała fortecę nie do zdobycia, otoczyła się potężną linią obrony pełną pułapek.
  Aby włamać się do tej przestrzeni "Mannerheim", cała armia rosyjska nie wystarczy. Nie można było zakończyć wojny. Planety i systemy wielokrotnie przechodziły z rąk do rąk. Marszałek rozejrzał się po stolicy z poczuciem nostalgii. Pędzące samoloty grawitacyjne i flanery były pomalowane na kolory kamuflażu, wszędzie odczuwano podwójną funkcję samolotów. Niektóre budynki wyglądały jak gigantyczne czołgi lub bojowe wozy piechoty z gąsienicami zamiast wejść. Zabawnie było patrzeć, jak z pyska takiego uskrzydlonego zbiornika wytrysnął wodospad, w błękitno-szmaragdowej wodzie odbijały się cztery "słońca", grające w dziesiątkach odcieni, a na pniu i skrzydłach rosły egzotyczne drzewa i ogromne kwiaty, tworząc dziwaczne wiszące ogród botaniczny. Nowoczesne, tylko gigantyczne czołgi wieżowców są z reguły opływowe, uzbrojone w wiele dział. Mieszkanie w takich domach jest wygodne i wygodne, chociaż w przypadku ataku na stolicę podobny budynek w ciągu pięciu minut zamienił się w potężną jednostkę bojową. Przechodnie wszystkich klas, a nawet małe dzieci, byli w mundurach wojskowych lub w strojach różnych organizacji paramilitarnych. Samonaprowadzające cyber-miny unosiły się wysoko w stratosferze, przypominając kolorowe kule. Oprawy oświetlały sklepienie nieba, zalewały gładkie lustrzane bulwary oślepiającymi promieniami. Maxim Troshev nie był przyzwyczajony do takich ekscesów.
  "Gwiazdy są tu zbyt gęste. I jest mi za gorąco".
  Marszałek otarł pot z czoła i włączył wentylację. Dalszy lot minął bez problemów, wkrótce pojawił się budynek Ministerstwa Obrony. Przy wejściu stały cztery wozy bojowe. Luchiary, kłujące w przyssawki - zwierzęta o węchu piętnaście razy silniejszym niż pies - otoczyły Troszewa. Cyklopowy pałac supermarszałka znajdował się głęboko pod ziemią, a jego grube ściany mieściły działka plazmowe i lasery kaskadowe. Wnętrza głębokiego bunkra były proste - nie zachęcano do luksusu. Wcześniej Troshev widział swojego szefa tylko w trójwymiarowej projekcji. Supermarszałek był starszym, doświadczonym wojownikiem w wieku stu dwudziestu lat. Musiałem zjechać na dół szybką windą, penetrującą pod ziemią kilkanaście kilometrów.
  Po minięciu kordonu elitarnych strażników i robotów bojowych marszałek wszedł do gabinetu, gdzie komputer plazmowy symulował rozstawiony hologram galaktyki ze śladami koncentracji wojsk rosyjskich i miejscami rzekomych ataków wroga. W pobliżu wisiały mniejsze hologramy, widoczne były obrazy innych galaktyk. Kontrola nad nimi nie była ciągła, wśród gwiazd rozsiane były niezależne państwa zamieszkałe przez inteligentne, czasem bardzo dziwne rasy. Troszew nie patrzył długo na ten splendor, musiał złożyć kolejny raport. Igor Roerich wyglądał młodo, jego twarz była prawie bez zmarszczek, gęste blond włosy. Wydawało się, że może żyć i żyć, ale rosyjska medycyna w warunkach wojennych nie była zbytnio zainteresowana przedłużaniem ludzkiego życia. Wręcz przeciwnie, szybka zmiana pokoleń pobudziła ewolucję, sprzyjała bezwzględnemu selektorowi wojennemu. Okres życia został ograniczony do stu pięćdziesięciu lat. Nawet dla elity. Cóż, wskaźnik urodzeń utrzymywał się na bardzo wysokim poziomie, aborcje były tylko dla dzieci upośledzonych, a środki antykoncepcyjne były zabronione. Nadmarszałek zwrócił wzrok na Troszewa, który wszedł.
  - I oto jesteś, Maksym. Zresetuj wszystkie dane do komputera, przetworzy i wyda rozwiązanie. Co możesz powiedzieć o ostatnich wydarzeniach?
  - Konfederaci i ich sojusznicy nauczyli się dobrej lekcji. Szala przechyla się na naszą korzyść.W ciągu ostatnich dziesięciu bitew zdecydowana większość została wygrana.
  Roerich skinął głową.
  - Wiem to. Ale sojusznicy Konfederatów, Dagi, stali się zauważalnie bardziej aktywni. Zaczynają stanowić poważne zagrożenie.
  - Zgadzać się.
  Roerich odwrócił obraz na hologramie i nieco go powiększył.
  - Przed tobą Galaxy Smoor. Oto druga co do wielkości twierdza Dagów. Tu zadamy główny cios. Jeśli się powiedzie, będziemy w stanie wygrać wojnę w ciągu siedemdziesięciu, maksymalnie stu lat. A jeśli nam się nie uda, wojna będzie się ciągnąć przez wiele stuleci. Udowodniłeś, że jesteś kompetentnym dowódcą, dlatego sugeruję, abyś poprowadził Operację Stalowy Młot. Jest jasne?
  "Tak, dokładnie, Wasza Ekscelencjo.
  Igor zmarszczył brwi.
  Dlaczego takie tytuły? Zwracaj się po prostu: towarzyszu supermarszałku. Skąd to masz?
  Maksym był zawstydzony.
  - Ja, towarzysz supermarszałek, studiowałem u Bingów. Głosili stary imperialny styl.
  - Jasne. Ale teraz imperium jest inne, przewodniczący uprościł stare zwyczaje i procedury. Co więcej, wkrótce nastąpi zmiana władzy i będziemy mieli nowego starszego brata i najwyższego dowódcę. Być może zostanę zwolniony, a jeśli Operacja Młot Stali się powiedzie, postawią cię na moim miejscu. Konieczne jest wcześniejsze przestudiowanie, to ogromna odpowiedzialność.
  Marszałek był ponad trzykrotnie młodszy od Roericha, dlatego protekcjonalny ton był bardzo odpowiedni i nie obrażał. Chociaż wkrótce nastąpi zmiana lidera, a ich nowy lider będzie młodszy od nich obu. Oczywiście będzie najlepszy.
  - Jestem gotowy. Służę wielkiej Rosji!
  - Więc idź. Moi generałowie wprowadzą cię w szczegóły.
  Salutując, marszałek przeszedł na emeryturę.
  Korytarze bunkra były pomalowane na kolor khaki. Poniżej znajdowała się siedziba operacyjna. Liczne komputery fotoniczne i plazmowe przetwarzały informacje napływające z różnych punktów metagalaktyki w przyspieszonym tempie. Czekała nas długa rutynowa praca, a marszałek został zwolniony dopiero po półtorej godzinie. Teraz czekał na przedłużający się hiperskok do sąsiedniej galaktyki. Tam powinny się zgromadzić ogromne siły, prawie jedna szósta całej rosyjskiej floty kosmicznej. Kilka milionów statków kosmicznych. Po ustaleniu drobnych szczegółów marszałek wyszedł na powierzchnię. Głęboki chłód został zastąpiony intensywnym upałem. Cztery luminarze zebrały się w zenicie i najeżone koronami niemiłosiernie liżące niebo wylały na planetę strumienie cząstek. Kaskady światła spływały po lustrzanych uliczkach. Maxim wskoczył do samolotu grawitacyjnego, w środku było wygodnie i chłodno, i rzucił się na obrzeża. Nigdy wcześniej nie był w Piotrogrodzie-Galaktice, a chciał zobaczyć na własne oczy stolicę, zamieszkałą przez trzysta miliardów mieszkańców. Opuścił sektor wojskowy i wszystko się zmieniło, rozweselił. Pojawiły się budynki o oryginalnej kompozycji, nazwałby je być może luksusowymi - osiedlili się w nich przedstawiciele klasy uprzywilejowanej. W czasie wojny totalnej warstwa oligarchów zmalała, ale nie została całkowicie zniszczona. Pałace były prawdziwymi dziełami sztuki. Jeden z nich wyglądał jak średniowieczny zamek, gdzie zamiast zębów parapetu wyrastały palmy. Drugi stał na szczupłych nóżkach, a pod nim ciągnęła się autostrada, wyglądał jak jaskrawo ubarwiony pająk w kształcie gwiazdy. Wiele budynków, w których mieszkali ubożsi ludzie, również nie budziło skojarzeń z koszarami, wręcz przeciwnie, błyszczały okazałe fasady, ozdobione posągami wodzów i generałów minionych wieków. Nie wszystko powinno być zamalowane kolorem khaki, pomyślał Troszew. Ponadto być może najbardziej zaludnione miasto we wszechświecie musi mieć piękną architekturę. Szczególnie kolorowy był sektor turystyczny, z ruchomymi chodnikami, budynkami w kształcie gigantycznych róż, tulipanami w pełnym rozkwicie i splecionymi ze sobą, stokrotkami nawleczonymi razem i dziwacznie wymieszanymi egzotycznymi zwierzętami. Najwyraźniej ciekawie jest mieszkać w niedźwiedziu lub tygrysie szablozębnym, podoba się to dzieciom. Jednak dorośli również są zdumieni, gdy taka konstrukcja się porusza lub bawi. Niezatarte wrażenie na marszałku zrobił dwunastogłowy wirujący smok, z każdej paszczy biły różnokolorowe fontanny oświetlone neonami. Ogólnie rzecz biorąc, było tam bardzo dużo fontann o najdziwniejszych formach, wyrzucających wielobarwne strumienie na setki metrów w niebo. I jakie są piękne, w świetle czterech słońc splatających się w wodny ornament, bajeczna, niepowtarzalna gra kolorów. Tutejsze dzieci były wesołe i piękne: kolorowe ubrania nadawały im podobieństwo do baśniowych elfów. Byli tu nie tylko ludzie, połowę publiczności stanowili obcokrajowcy. Jednak obce dzieci lubiły bawić się z ludzkimi dziećmi. Troshev spotkał także inteligentne rośliny. Bujne mlecze o złotych głowach z czterema nogami i dwoma cienkimi rączkami. Ich maluchy miały tylko dwie nogi, a ich złote głowy były gęsto usiane szmaragdowymi plamami. Maxim dobrze znał tę rasę - Gapi, trójpłciowe stworzenia roślinne, pokojowe, ale z woli losu wciągnięte w totalną wojnę międzygwiezdną i stały się naturalnymi sojusznikami Wielkiej Rosji.
  Wystarczająco dużo przedstawicieli innych ras - głównie neutralnych państw i planet. Chcieli zobaczyć niesamowitą stolicę imperium. Tutaj wojna wydaje się odległa i nierealna, oddalają ją tysiące parseków, a jednak niepokój nie opuścił marszałka. W mojej głowie zrodziła się myśl, że istoty inteligentne żyją też na tych planetach, które będą musiały zaatakować, a całe miliardy myślących stworzeń zginą. Strumienie krwi zostaną przelane, tysiące miast i wiosek zostaną zniszczone. Ale jest marszałkiem imperium i musi wypełniać swoje obowiązki.
  Po zachwyceniu się ośrodkiem turystycznym marszałek nakazał wystrzelenie samolotu grawitacyjnego i skierowanie go w stronę dzielnic przemysłowych. Tutejsze domy były nieco niższe, o prostym układzie. Fabryki znajdowały się głęboko pod ziemią.
  Gdy tylko grawiplan wylądował, stado bosych facetów natychmiast rzuciło się w jego stronę ze szmatami i środkami czyszczącymi. Cienkie obdartusy w łachmanach już zmęczonego, wyblakłego koloru khaki, z dużymi postrzępionymi dziurami. Mocno opalony, prawie czarny. Wydaje się, że przedłużająca się wojna zmusiła ich do zaciśnięcia pasa. Troszew miał współczucie. Kierowca, kapitan Fox, nie podzielał takich odczuć.
  - Cóż, szczury, wynoś się stąd! Marszałek nadchodzi! on pstryknął.
  Bezdomne dzieci pędziły na wszystkie strony, widać było tylko, jak migocą brudne obcasy. Trudno chodzić boso po powierzchni, która jest rozgrzana czterema "słońcami" na raz, a biedne dzieci nie wiedziały, co to są buty. Jeden z chłopców okazał się jednak odważniejszy od pozostałych i odwracając się, pokazał środkowy palec. Kapitan wyciągnął blaster i strzelił do bezczelnego chłopca, zabiłby go, ale marszałek zdołał w ostatniej chwili odepchnąć ramię kapitana. Ładunek przeleciał obok, robiąc lejek w chodniku, odłamki stopionego kamienia spadły na gołe nogi chłopca, a on upadł na asfalt. Wysiłkiem woli przyszły wojownik zdołał powstrzymać krzyk i znosząc ból wstał. Maxim mocno uderzył kapitana w twarz.
  - Trzy dni w wartowni. Cicho, ręce w szwach! - rozkazał marszałek groźnym tonem - Dzieci są naszą własnością i musimy je chronić, a nie zabijać. Rozumiesz, dziwaku?
  Lisa rozłożyła ramiona po bokach. Skinął krótko głową.
  - Odpowiedz zgodnie z kartą.
  - Tak jest.
  Maksym spojrzał na chłopca. Był jasnowłosy, miał przystojną, chytrą twarz, muskularny. Pod podartą koszulką widać mocną prasę wyłożoną tabliczkami czekolady.
  -Jak masz na imię?
  - Janusz Kowalski! - Na całe gardło szczekał obdarty.
  - Widzę w tobie zadatki na silnego wojownika. Czy chcesz wstąpić do Szkoły Żukowa?
  Chłopak był przygnębiony.
  - Byłbym zadowolony, ale moi rodzice są prostymi robotnikami i nie będą w stanie opłacić mojej edukacji.
  Marshall uśmiechnął się.
  - Zostaniesz zapisany za darmo. Ty, jak to widzę, jesteś silny fizycznie, a twoje oczy mówią o zdolnościach umysłowych. Najważniejsze to dobrze się uczyć. To trudne czasy, ale kiedy wojna się skończy, nawet robotnicy będą żyć w dobrych warunkach.
  - Wróg zostanie pokonany! Wygramy! - krzyknął ponownie Yanesh na całe gardło.
  - To zajmij miejsce w szeregach, żołnierzu. A na początek - w moim samochodzie.
  Lisa skrzywiła się. Chłopak był brudny, a po nim trzeba umyć wnętrze.
  Po wzniesieniu samolot grawitacyjny rzucił się do kwater rządowych.
  Yanesh wstrzymując oddech, przyglądał się wielkim, luksusowo zdobionym domom.
  - Nie mamy wstępu do sektora centralnego, a to takie interesujące.
  - Zobaczysz więcej.
  Mimo to marszałek, kierując się współczuciem, kazał lecieć do ośrodka turystycznego. Chłopak spojrzał mu w oczy, dosłownie pożerając to, co zobaczył. Widać było, że ma ochotę wyskoczyć z samochodu, pobiec po ruchomym chodniku, wspiąć się na jedną z zapierających dech w piersiach kolejek.
  Zwykle surowy Maksym był tego dnia, jak nigdy wcześniej, miły i łagodny.
  - Jeśli chcesz, przejedź się na "górę radości", a potem od razu do mnie. Weź pieniądze albo cię nie wpuszczą.
  Marshal wyciągnął kartkę.
  Yanesh rzucił się na przejażdżki, ale jego wygląd był zbyt rzucający się w oczy.
  Przy wejściu do hali kosmicznych ninja zatrzymały go masywne roboty.
  -Chłopcze, jesteś źle ubrany, najwyraźniej z biednych dzielnic. Powinieneś zostać zatrzymany i przewieziony na komisariat.
  Chłopiec próbował uciekać, ale uderzyli go ogłuszaczem, przewracając go na asfalt. Troshev musiał wyskoczyć z samochodu i iść zbadać sprawę.
  - Czekaj, ten kadet jest ze mną.
  Milicjanci, którzy się podciągnęli, zatrzymali się, wpatrując się w marszałka. Maxim był w mundurze polowym, ale epolety dowódcy lśniły jasno w czterech słońcach.
  Najstarszy z patrolujących, porucznik policji, zasalutował.
  "Przepraszam marszałku, ale instrukcja zabrania żebrakom wstępu do ośrodka, w którym przyjmujemy gości z całej galaktyki.
  Sam Maxim zrozumiał, że popełnił błąd, wypuszczając obdartusa w tak szanowanym miejscu. Nie chciał jednak okazywać swojej ignorancji.
  Ten chłopak jest szpiegiem. Wypełnił zadanie naczelnego dowództwa.
  Porucznik skinął głową i nacisnął guzik pistoletu. Janesh Kowalski drgnął i odzyskał zmysły. Marshal uśmiechnął się i wyciągnął rękę. W tym momencie cztery Inogalakty nagle najeżyły się promieniami. Zewnętrznie kosmici przypominali z grubsza ociosane pniaki z niebiesko-brązową korą, ich kończyny były sękate i krzywe. Zanim potwory zdążyły otworzyć ogień, Maxim upadł na podłogę, wyciągając swój blaster. Wzdłuż szczytu biegły ogniste smugi, które zderzyły się z kolorowym posągiem, rozpryskując fotony na malowniczym cokole. Troshev odciął dwóch napastników wiązką laserową, dwa ocalałe inogalakty przechyliły się na bok. Jeden z nich również został wyprzedzony przez nieubłaganą belkę, ale drugiemu udało się ukryć za występem fasady. Potwór wystrzelił z trzech rąk naraz i chociaż Maxim poruszał się szybko, został lekko ranny - poparzył sobie bok i zranił prawą rękę. Na stycznej promienie wroga trafiły w atrakcję "szalonej lilii wodnej". Nastąpiła eksplozja.
  Przed oczyma marszałka unosiły się oczy, ale zdziwił się, widząc, jak Yanesh wyciągnął kawałek płyty i rzucił nim we wroga. Maxim był zdumiony nieludzką mocą ukrytą w tym wątle wyglądającym nastolatku... Rzut okazał się celny, dokładnie w rzędzie pięciu oczu. Stwór drgnął i rzucił się do przodu. To wystarczyło, by celny strzał Maxima zakończył życie potwora.
  Walka zakończyła się szybko. W jej trakcie policja nawet nie próbowała otworzyć ognia. Marszałek od razu to zauważył.
  - Wszystkie najlepsze walki na frontach, az tyłu, na ulicach miast, siedzą tchórze.
  Pulchny porucznik zbladł. Poszedłem do Maxima.
  - Towarzyszu Marszałku, przepraszam, ale mieli ciężkie miotacze promieni, a my...
  - A co to jest! Maxim wskazał na blaster przy pasie policjanta. - packa na muchy? Szkoda, widocznie nie będzie dla ciebie pracy w stolicy. Nie będziesz siedział bezczynnie, spróbuję wysłać cię na front.
  Przywoławszy gestem chłopca, Maxim pomógł mu wskoczyć na pokład samolotu grawitacyjnego, a następnie mocno uścisnął mu dłoń.
  - Cóż, jesteś orłem. Cieszę się, że nie pomyliłem się co do ciebie.
  Kowalski mrugnął przyjaźnie, jego głos brzmiał dość głośno i radośnie.
  - Oddałem tylko jeden udany rzut. Mógłbym...
  - Będziesz miał okazję. Absolwent college'u - i od razu do bitwy. Masz całe życie przed sobą, jeszcze będziesz walczył do gałek ocznych.
  - Wojna jest świetna! - zawołał entuzjastycznie chłopak. - Chcę natychmiast iść na front, podnieść pistolet promieniowy ...
  - Nie możesz tego zrobić od razu, zginiesz w pierwszej bitwie. Najpierw zdobądź dyplom.
  Yanesh pociągnął nosem z urazą. Był pewny swoich umiejętności, myślał, że już tak wiele umie, w tym strzelanie. Tymczasem szybowiec grawitacyjny leciał nad ogromnym parkiem Michurinsky. Rosły tam gigantyczne drzewa, niektóre z nich osiągały wysokość kilkuset metrów. A owoce były tak ogromne, że po zjedzeniu środka można było osiedlić się w środku. Genetycznie modyfikowane ananasy ze złotą skórką wyglądały apetycznie. Co prawda, wbrew oczekiwaniom, nie wzbudziły one w chłopcu wielkiego podziwu.
  - Byłem już w takich lasach. - wyjaśnił Janesh. - W przeciwieństwie do kwater centralnych, tam każdy ma wstęp. Chociaż jest to długi spacer, aby się tam dostać.
  - Może! - powiedział Maksym. - A jednak podziwiaj, jakie tu rośliny... Jest grzyb, pod nim zmieści się cały pluton.
  - Tylko pozory dużego muchomora. On jest niejadalny. Pamiętam, że zebrałem całą torbę pokrojonych kawałków owoców. Lubię pavararę - cienką skórkę, a smak jest po prostu niesamowity. Figi są niczym w porównaniu z nim. Trzeba uważać przy cięciu. Może pęknąć, a tam strumień jest jak wodospad - zdmuchnie cię, nie będziesz miał nawet czasu wypowiedzieć słowa. Owoc tutaj jest za duży. Trzeba je nosić kawałek po kawałku w plastikowej torbie, co jest bardzo niewygodne.
  Maxim klepnął Janesha w ramię.
  - Nie wszystko mierzy się jedzeniem. Zejdźmy na dół i zerwijmy trochę kwiatów.
  - Dziewczyna w prezencie! Dlaczego nie!
  Ręce chłopca sięgnęły kierownicy. Kapitan Fox zaciekle klasnął w palce.
  - Nie dotykaj koła, szczeniaku.
  A potem, w odpowiedzi, otrzymał od marszałka kolejną naganę.
  "Tylko ty masz odwagę walczyć z dzieckiem.
  - Przepraszam Wasza Ekscelencjo!
  Janesh nie mógł powstrzymać śmiechu.
  - Jeśli chcesz, spróbuj. - Dozwolone Maksym.
  - Mam doświadczenie w symulatorach - powiedział Yanesh.
  Bez cienia wątpliwości i strachu Kowalski położył ręce na kierownicy i skierował samochód w dół. Najwyraźniej miał naprawdę niezwykłe zdolności. Grawiplan przeleciał nad wierzchołkami gigantycznych drzew.
  Maxim nie ingerował, pozwalając chłopcu zapanować nad samolotem. Trzeba przyznać, że poradził sobie ze swoim zadaniem bardzo dobrze, manewrując między gigantycznymi pniami, nigdy się nie rozbił, demonstrując wirtuozowską technikę ponad swoje lata. Jednak nawet jeśli się rozbije, to nie jest to duży problem, grawioplan ma doskonały system bezpieczeństwa. W końcu usiedli na polanie usianej małymi, ale bajecznie pięknymi kwiatami. Wydawało się, że dobry czarodziej hojnie rozrzucił klejnoty. Jego oczy falowały od złożonej gamy kolorów, a odurzający zapach powodował nieopisaną rozkosz.
  Yanesh nawet gwizdnął z podziwu. Kiedy wylądowali, chłopiec wyskoczył i zaczął zrywać kwiaty, zbierając całe naręcze. Maxim był opanowany, lubił krajobraz, a jednak coś go zaniepokoiło. Poczucie zagrożenia. Marszałek, który przeszedł przez ogień i wodę, ufał swojej intuicji, rzadko go zawodziła. W zasadzie formy życia niebezpieczne dla ludzi nie powinny znajdować się w stolicy wielkiego imperium. Oto coś innego. Maxim skinął na chłopca i cicho szepnął mu do ucha:
  - Wrogowie są z nami. Schowaj kwiaty i chodź ze mną.
  Oczy Janeza zabłysły.
  - Jestem gotowy.
  Zostawiając bukiet w samochodzie pod nadzorem kapitana Foxa, Maxim i Yanesh ruszyli w głąb lasu. Oczywiście należało wezwać wojsko i przeczesać teren. Ale Maxim był urzeczony podekscytowaniem. Janesh miał oczywiście romantyczne aspiracje, wyobrażał sobie, że jest oficerem wywiadu wojskowego i cieszył się z tego. Przedzierali się przez dżunglę, starając się nie hałasować. Yaneshowi udało się poparzyć gołe nogi fioletowymi pokrzywami, ale powstrzymał się, chociaż skóra do kolan pokryta była dużymi pęcherzami.
  "Bądź ostrożny" szepnął Maxim. - W lesie, w każdym źdźble trawy kryje się niebezpieczeństwo.
  "Potrzebujemy tutaj kamuflażu ochronnego" - szepnęła Janesh. Łachmany ledwo zakrywały ciało, coś pełzało po nogach. Duże owady, a Janesh nauczył się tego w szkole, ludzi nie je się na tej planecie. Najgroźniejsze gatunki stawonogów zostały zniszczone na poziomie genetycznym, nie wystarczyło, aby centrum stolicy stało się źródłem infekcji czy epidemii. Szli dalej w milczeniu. Nagle Maksym zamarł. Małe żywe stworzenia zachowywały się niespokojnie, jakby ktoś ją wystraszył. Marszałek wziął chłopca za rękę i szepnął mu do ucha:
  - Przed nami zasadzka!
  Maxim wyjął z kieszeni przetwornik dźwięku i uważnie nasłuchiwał otoczenia. Rzeczywiście, w pobliżu leżało pięciu ludzkich wojowników i mniej więcej taka sama liczba inogalaktów. Cóż, przy takim układzie sił lepiej nie angażować się w bitwę, ale ominąć wroga.
  I tak też zrobili.
  Doświadczony żołnierz i zielony chłopiec poruszali się synchronicznie. Musiałem przejść przez gęste zarośla, tonąc po kostki w mchach. Z wielkim trudem marszałek obliczył lukę w żywym łańcuchu i udało mu się prześlizgnąć w tym miejscu. Mieli szczęście, żaden z kosmitów nie miał zwierzęcych instynktów ani fenomenalnego słuchu. Przetwornik dźwięku był już w stanie rozróżnić cicho wypowiadane słowa.
  - Panie Rezydencie, wymaga pan ode mnie rzeczy niemożliwej.
  W odpowiedzi głos przypominający rechot.
  - A pan, generale, jest przyzwyczajony tylko do brania pieniędzy, bez wypracowywania ich na maksa.
  Sądząc po barwie, należał do rasy niehumanoidalnej.
  - Dostałeś pół miliona i co z tego? Nieaktualne informacje o satelitach szpiegowskich.
  - To nie moja wina - ludzki głos nadal leniwie się usprawiedliwiał. - Informacje tego rodzaju w zasadzie bardzo szybko się dezaktualizują. Nie jestem wszechmocny.
  - Od razu to zrozumieliśmy, łatwiej powiedzieć, że się jest słabym. Jeśli chodzi o atakowanie systemu Kremla, ty i twoi wspólnicy na niewiele się zdacie.
  Maksym wzdrygnął się. Czy rzeczywiście dojdzie do ataku na najpotężniejszą linię obrony obejmującą stolicę i całe centrum galaktyki? System "Kremlowski" według jego twórców jest nie do zdobycia, a mimo to aktywacja wrogów w samym sercu imperium prowadzi do smutnych refleksji.
  - Wiedz człowieku, że wkrótce użyjemy całkowicie nowej broni, a z jej pomocą rosyjskie statki kosmiczne obrócą się w pył, zanim osiągną efektywny zasięg. Wtedy nasza armia, jak wszechprzenikająca fala grawitacyjna, zaleje rosyjskie przestrzenie, podporządkuje sobie imperialne światy.
  Maxim złapał stłumione westchnienie, najwyraźniej taka perspektywa nie podobała się zdrajcy. Odpowiedział jednak:
  - Piąta Kolumna jest aktywna jak zawsze, a Twoja inwazja przebiegnie zgodnie z planem.
  - Twoim zadaniem na najbliższą przyszłość jest stworzenie w stolicy kilkunastu twierdz dla naszych grup uderzeniowych. Najemnicy będą tu infiltrować pod przykrywką turystów, ukrywać się w lasach, a następnie odegrać swoją rolę w strajku generalnym.
  - Tak będzie.
  - I posłuchaj, człowieku, jeśli atak naszych statków nie powiedzie się, będzie dla ciebie gorzej. Własny kontrwywiad rozerwie się na strzępy, a egzekucja będzie powolna i bolesna.
  Chociaż Maxim nie widział, kto mówi, był pewien, że SMERSH będzie w stanie rozgryźć zdrajcę po jego głosie.
  - Potrzebujemy informacji o wszystkich ostatnich nominacjach w kierownictwie wroga. Wszystko, co wiesz.
  - Według moich informacji, młody marszałek Maxim Troshev został mianowany dowódcą floty gwiezdnej w galaktyce Smoor. Nie ma o nim dokładnych informacji, ale ...
  - Wszystko jasne, Rosjanie szykują tam wielką ofensywę. Jak zawsze. Nowy dowódca to nagły cios ze strony dużych sił.
  Maxim wzdrygnął się, miał ochotę biec do przodu i udusić degenerata. Operacja jest zagrożona.
  - Myślę, że tak. Co do innych zadań...
  Zdrajca wyliczał długo i żmudnie, ale Maksymowi już ułożył się w głowie plan. Po pierwsze musisz po cichu opuścić to miejsce, a po drugie pilnie skontaktować się ze SMERSH. Tam zdecydują, czy natychmiast zneutralizować siatkę szpiegowską, czy poczekać. W końcu zidentyfikowani zdrajcy nie są niebezpieczni, a przez nich może przeciekać dezinformacja. Najważniejsze - brak inicjatywy. Jednak chłopak, który do tej pory siedział spokojnie, poruszył się, widać było, że młodzieńcza energia buzuje pełną parą.
  - Może trafimy w nich laserem, panie marszałku?
  "Nie, wcale nie" szepnął Maxim. - Inteligencja do tego i inteligencja do zbierania informacji i zgłaszania ich właściwej osobie. A jeśli złamiesz rozkaz, osobiście cię zastrzelę.
  Marszałek groźnie uniósł miotacz promieni.
  Yanesh skinął głową.
  - Zamówienia nie są omawiane.
  Maxim żałował, że zabrał ze sobą chłopca. A co jeśli usłyszą ich szept... Tymczasem w przetworniku słychać było pisk, kosmita znów się odezwał.
  - Powiedz "Jupiterowi", że jeśli nam nie pomoże, możemy go zdradzić, poświęcając tego pionka. Wtedy twój Najwyższy wpadnie we wściekłość, a miłosierdzie nie będzie wśród jego wad.
  "Tak", pomyślał Maxim, "przywódca musi być twardy". Kiedyś był jednak jednym z tysiąca wybranych, szansę na zostanie przywódcą miał jednak tylko w przypadku nagłej śmierci rządzącego dyktatora. Każdego roku wybieranych jest tysiąc, a rotacja najwyższej władzy następuje raz na trzydzieści lat. Ale i ta szansa została zmarnowana. Po pierwsze charakter Maxima był zbyt miękki, a po drugie zdolności paranormalne, tak gwałtowne w dzieciństwie, z wiekiem zaczęły słabnąć. Jednak zostać marszałkiem, gdy się nim nie jest, a czterdzieści... to coś mówi.
  - Nie dotykaj Jowisza. On jest twoją główną nadzieją. Bez tego szanse na wygranie wojny są znikome.
  Inogalakt cmoknął coś niezrozumiałego w odpowiedzi. Następnie wyartykułował:
  - "Jowisz" jest cenny, gdy jest aktywny. Przez jego bezczynność nasze wojska ponoszą zbyt wiele strat. Tak czy inaczej, wydasz mu nasze instrukcje. Do tego czasu możesz iść.
  - To wszystko, możesz wyjść - Maxim westchnął z ulgą. W tym momencie, obalając jego słowa, zagrzmiała eksplozja. Wywiązała się strzelanina.
  - Cholera! Zmień ponownie...
  Marszałek pochylił się, aw oczach Yanesha błysnęły tylko radosne iskierki.
  . ROZDZIAŁ 11
  - Mówisz sumienie! - warknął arogancki niewolnik.
  - Aby szczęście należało do wszystkich, a nie do garstki wybranych. Dla tej świętej sprawy podniosłem swój miecz! - wykrzyknęła Czarownica.
  Hrabia był sceptyczny:
  - NIE! Sądzę, że kieruje tobą uraza lub żądza władzy! Były powstania niewolników, które zakończyły się dopiero masakrą. Takie są skutki każdego buntu.
  - To nie będą zamieszki, ale rewolucja. Najważniejsze wydarzy się później, po zwycięstwie! - powiedział wojownik z silnym entuzjazmem.
  - Rewolucja? Dziwne słowo, sam je wymyśliłeś? - zdziwił się Forsa.
  - Nie bardzo! Ten termin został mi wezwany przez anioła we śnie. - Z inspiracji zwróciłem się do Vedmakova.
  - Anioł lub jeden z czarnych bogów! Prorocze sny są przebiegłe. Hrabia zawahał się.
  - W każdym razie będziesz miał szansę zmienić życie ludzi na lepsze i sam stać się lepszy! Wszystkie kłopoty pochodzą z egoizmu, dobrobyt jest możliwy tylko dzięki wspólnym wysiłkom. Człowiek bez zespołu jest jak żar, bez ognia, daje mało światła i szybko gaśnie! - Wypluł strumień elokwencji Vedmakova.
  - Osoba, o której mówisz, powinna być w zespole. Ale czy wiesz, jaka jest natura zwierząt? - spytał złośliwie Forsa.
  - A zwierzę jest lepsze w stadzie! I ogólnie, skoro jesteś niewolnikiem i nie zostałeś odkupiony, to szlachta odwróciła się od ciebie, słowami, prawdziwi przyjaciele pokazali swoje prawdziwe oblicze. Czas więc poszukać towarzyszy w innym środowisku. - Już spokojniej zasugerowała Vedmakova.
  Hrabia de Bora milczał przez kilka sekund, po czym wyciągnął rękę:
  "Chociaż nie wierzę w ostateczny sukces, przynajmniej moje ostrze wypije krew.
  - Logika nie powinna służyć instynktom - umysłowi pożądania! - Powiedziała Czarownica.
  - Dobra, przestań mnie uczyć! Będzie wojna - będzie wyczyn! Hrabia zaczął wycierać z siebie krew.
  - Jesteś doświadczonym i odważnym wojownikiem, powinieneś zostać wybrany na dowódcę drużyny! - zasugerował wojownik.
  - Nieźle, ale nie trzeba wybierać każdego dowódcy. Powinna istnieć surowsza zasada jedności dowodzenia. Zostałeś wybrany, więc mianujesz! -Hrabia zaczął ubierać się w kolczugę. Dwóch chłopców rzuciło się mu na pomoc.
  A co z wolną konkurencją? - wątpiła Vedmakova.
  - Dla wojska to katastrofa! - Odciąć Siłę. - Gospodarka to kłącze wielu gałęzi, armia to jeden pień!
  Wiedźmin drażnił się:
  - Ale częściej dąb, i to nie w sile i postawie, ale w poziomie kontroli!
  Półnagi chłopiec podał hrabiemu miecz. Odpowiedział, uderzając go w kościsty, więcej niż raz odparty. Dzieciak wrzasnął i odskoczył do tyłu, drgając brązowymi nogami.
  Wiedźmin powiedział zdecydowanie:
  - Tworzę pięć okrojonych legionów, każdy po dwóch i pół żołnierza. Jesteś przydzielony do dowodzenia trzecim! Resztę niech wybiorą niewolnicy!
  Ostatnia propozycja wywołała kontrowersje, niemal przeradzając się w bójkę. Wtedy faktycznie doszło do bójki, kilku niewolników zostało rannych i Wiedźmin musiał interweniować. Powalając najbardziej rozbrykanego, krzyknęła:
  - Wystarczy rzucić pałeczkę! Przejdźmy do bezpośredniego mianowania dowódców.
  Niewolnicy narzekali nie do końca, ale gdy wojownik poddał taką propozycję pod głosowanie, zgodnie podnieśli ręce.
  Tutaj wiedźmin, który dowodził powstaniem, musiał ciężko pracować. W rzeczywistości trudno jest określić godną osobę na podstawie wzroku, a on ciągle zadawał potencjalnym kandydatom pytania. W końcu dokonano przydziałów do legionów, a do mniejszych departamentów powołano tymczasowych dowódców.
  - Kiedy bitwy się zakończą, przyjrzymy się męstwu i pomysłowości żołnierzy! - wyjaśniła dziewczyna.
  Jeden z legionów składał się wyłącznie z dzieci i młodzieży. Vedmakova powierzyła im dowództwo nad chłopcem Bikiem. Chłopcy byli wściekli:
  - On jest jeszcze za mały! Nie potrzebujemy małego. Umieść nad nami największego i najsilniejszego.
  - A kogo chcesz?
  - Tęsknię za tobą! On jest najbardziej zasłużony!
  Atletycznie zbudowany młodzieniec wystąpił naprzód, był jeszcze chłopcem, ale już wysokim jak dąb. To prawda, jego twarz wydawała się ponura. Wiedmakowa, doskonale wiedząc, jak ważny dla dowódcy jest umysł, zapytała:
  - Co to będzie ośmioosobowa rodzina!
  Młody człowiek spojrzał na nią i mruknął:
  - Nie wiem! Główne mięśnie i siła.
  Bick szczeknął do głośnika:
  - Mięśnie bez mózgów, to garść mięsa - na którym płacze patelnia!
  - Zamknij się robaczku! Rozwalę ci szczękę! - ryknął młody bohater.
  - Kto nie wie, że siedem - pięćdziesiąt sześć z trudem jest w stanie uderzyć pięścią dalej niż nos! Chłopak pokazał mu język.
  Młody zbir warknął na całe gardło:
  Wyzywam cię do walki na śmierć i życie!
  - Naśladujesz mnie jak szczur-małpa! - powiedział hrabia de Forsa. - Jest to jednak jedyne godne wyjście.
  - Z dwóch pojedynkujących się jeden jest głupcem, a drugi łajdakiem! - zauważyła Vedmakova. "Chociaż chłopcy korzystają z rozgrzewki.
  Bik stanął przed swoim wrogiem, różnica wzrostu była duża, jego przeciwnik był pięć razy cięższy. Dziecko jednak z pogardą spoglądało na jego odciążające mięśnie, chłopiec był szczupły, ale muskularny. Jego okrągła twarz była wykrzywiona, miecz wirował w dłoniach.
  - Cóż, jak będziemy walczyć lub znosić! - Zapytał z szyderczym uśmieszkiem.
  - Tak kocham Cię! - Sportowiec zaatakował chłopca. Uderzał bekhendem, jego miecz był długi i ciężki, najwyraźniej należał do dwuręcznych. Bik odbił cios, nawet nie próbując parować, tylko po prostu przeskoczył nad trajektorię i wbił miecz w nasadę nosa. Chłopak bił tylko na podstawie kalkulacji - drapać, ale nie zabijać.
  Zbir stał się jeszcze bardziej wściekły, zaczął machać drugim mieczem. Tutaj nawet Buku musiał wywierać presję na odpływ. Bose pięty chłopca stawały się coraz mniejsze, a ostrza pędziły za nimi. Nagle Bik się zatrzymał, w jego zębach pojawiła się fajka. Wróg zamachnął się mocniej i rzucił galopem z szeroko rozstawionymi grubymi ramionami. Uśmiechając się krzywo, chłopiec splunął i coś małego uderzyło go w twarz. Bick przeszedł bokiem obok ostrzy, a nawet uderzył bosą piętą w klatkę piersiową przeciwnika.
  Zataczając się, potężny facet wrzasnął dziko, po czym jego nogi osłabły i zaczęły się zapadać.
  Przyjazne westchnienie przeszło przez armię, niewielu spodziewało się, że mały chłopiec pokona olbrzyma. Wtedy krzyknęły z radości dzieci, przede wszystkim oczywiście najmniejszy z niewolników. Ci, którzy są mniejsi i słabsi, cieszą się, że twój główny szef też nie jest świetny. Więc nawet dziecko może zrobić coś dla powstania.
  Do pokonanego sportowca podbiegli niewolnicy, w tym kilku miejscowych lekarzy. Na szorstkiej twarzy młodego bohatera z rzadkimi włosami rozmyła się fioletowa plama. Lekarz powiedział zdziwiony:
  - Bazylika! Wbito w nią igłę z trucizną, która paraliżuje kończyny.
  - Tymczasowo! powiedział Bick. - Potem się budzi. Nic nie będzie pamiętał, po prostu nie zauważy swojego wstydu.
  Wiedźmin podszedł do chłopca:
  - Gdzie nauczyłeś się robić trucizny?
  - Nigdzie! Znaleziony w jednym z osiedli. Bogaci też nie są zadowoleni ze swojej pozycji w społeczeństwie. Tutaj wytwarzają wszelkiego rodzaju trucizny. Jeśli eliksir jest zapieczętowany, nie ma problemu, wiem, jak otwierać zamki! - Bik chytrze mrugnął do wiedźmina.
  - Gdzie? - zapytał wojownik.
  - Nauczył jednego złodzieja! Chwilowo okazał się niewolnikiem, byłem z nim w jednej parze, ciężko pracowaliśmy, wycinaliśmy las. Powiedział mi, jak otwierać zamki, nawet coś mi pokazał. Zachwycony moją pamięcią, a potem uciekł. Mały chłopiec mrugnął chytrze.
  - Nie śledziłeś go? - zdziwiła się Vedmakova.
  - NIE! Wszyscy zostaliśmy wychłostani za tę ucieczkę, a gdybym ja też przeciekł, to co piąty zostałby ukrzyżowany na palach. Dwa to już spisek. - wyjaśnił żylasty chłopiec.
  - Barbarzyńcy! Cóż, jeśli jesteś taką osobą z pamięcią, być może poznanie Chirowa będzie ci przydatne. - zasugerowała Vedmakova.
  - Nie wykluczone! Od dawna chciałem stać się najsilniejszym i najmądrzejszym! - Chłopak pokazał kulę bicepsa.
  - Silniejszy i mądrzejszy ode mnie? - Żartobliwie rzuć wojownika.
  - NIE! W końcu jesteś liderem! Ale prawą ręką, czemu nie! - Bik wstał na rękach dla większej perswazji.
  - Im wyżej ktoś leci, tym bardziej jest niezadowolony ze swojej pozycji! - zauważyła Vedmakova.
  - Ludzie nie latają! Tylko on ma skrzydła - którego umysł nie jest przyzwyczajony do czołgania się! - Chłopak wykazał się rozwiniętą myślą ponad swój wiek.
  - W naszej armii będą skrzydła! Obiecuję, że coś wymyślę. - obiecała Vedmakova.
  - I wierzę ci starsza siostro! W końcu jesteś dla nas nie tylko liderem, ale także siostrą, a nawet matką. Będziemy żyć jak jedna rodzina! powiedział Bick.
  - Przywódca kraju powinien być dla ludzi bratem, a nie bratem! - Przywódca narodu jest przede wszystkim sługą ludu. Zostawmy jednak wymianę komplementów, broń, którą przyjąłeś powinna być używana przez innych. Zróbmy rury! - Zamówiłem Vedmakovą.
  "Nie są wystarczająco długie!" Przełęcz zauważona. - Wymaga poprawy.
  - Już o tym myślę, w końcu usta i policzki dają możliwość trafienia na krótki dystans. Ale jeśli coś jest, to rozszerza się i uderza z siłą. Trochę minerałów i ziół. - Vedmakova poczuła silne napięcie psychiczne.
  Chłopak najwyraźniej usłyszał jej słowa:
  Do dzieła, wybierz elementy! Mamy jeszcze czas, wielu niewolnikom trzeba pokazać podstawowe techniki prowadzenia wojny.
  - Masz rację, mój młodszy bracie, w pewnym sensie czarodziej nam pomoże. Dopóki jednak nie zostaną na nas rzucone duże siły, musimy atakować. Musimy się jednak starannie przygotować. Łatwiej znaleźć suchą skałę w oceanie niż wynalazek, który nie był używany do celów wojskowych! - podsumował Vedmakov.
  W końcu rebelianci spędzili dzień na ćwiczeniach, w tym samym czasie Bik wysłał wywiad.
  Z miasta wymaszerowało wojsko. Niezbyt duży, ale dobrze uzbrojony. Harcerz jadący na mniejszym karaluchu skorupiaku zwrócił nawet uwagę na jeden absurd:
  - Wojownicy mają pięć mieczy i ledwo się poruszają!
  - Więc jest dobrze! powiedział Bick. - A raczej to nawet cudowne, zanim do nas przyjdą, są wyczerpani nadwagą.
  Vedmakova chytrze zauważyła:
  - Doświadczeni wojownicy mówili: nie bierz broni więcej niż pięć palców prawej ręki. Cóż, na pewno nieźle, ich głupota pomoże szybciej wygrać. W międzyczasie pozwól niewolnikom przespać się przez kilka godzin. Mieli ciężki dzień, a walka nie będzie łatwa. Ilu dokładnie żołnierzy mają wrogowie?
  - Pięć i pół tysiąca. - powiedział z przekonaniem Bick. - To oznacza, że jeśli uszczypniemy ich wszystkich, w mieście pozostanie nie więcej niż pięćset osób.
  - To całkiem rozsądne, trzeba będzie iść ze wszystkich stron. W nocy nie odważą się nas zaatakować, sami sobie pokroją. Oznacza to, że staną się obozem, aby później o świcie rąbać z całych sił. Może nawet rozdzielić wojska w celu okrążenia. - zasugerowała Vedmakova.
  Hrabia de Forsa sprzeciwił się:
  - Znam dobrze zwyczaje panujące w Sułtanacie, nie raz z nimi walczyliśmy. W nocy wyślą do naszego obozu szpiegów ze złotymi workami. Będą próbowali przekupić niewolników, a następnie przebić ich lub w najlepszym przypadku wyrwać im nozdrza.
  - Wysyłanie szpiegów to starożytna taktyka. - zauważyłem, ugniatając palce Vedmakova. - Ale nie mają czapek-niewidek, chłopcy ze straży są tak spostrzegawczy i przebiegli, że złapią ich wszystkich. Poza tym uderzymy w nich trochę bliżej świtu. A niewolnicy będą lepiej spać, a wróg zapadnie w głębszy sen.
  - Logicznie! Będę pierwszym, który zaatakuje! powiedział Bick.
  - Konieczne będzie zdjęcie osłon, a można to zrobić za pomocą wyrzutni. - Vedmakova pokazała urządzenie. - Dołączony jest rodzaj tłoka, trzy rodzaje ziół i olej z węglikiem. Trzeba tylko uważać, inaczej odrzut wybije chłopcom zęby. Zabierz ze sobą najmądrzejsze dzieci.
  - Wielu ma doświadczenie w napadaniu na ogrody i kradzieży. Kto urodził się wolny, a nie kto, zwłaszcza niewolnicy domowi, okradał swoich panów. - Bik uspokoił wszystkich. - Przeszli więc przez szkołę przetrwania.
  - Tym lepiej! Ogólnie myślę, że nie będzie zbyt wielu strażników. W końcu kim dla nich jesteśmy? Niewolnicy są głupi! Głupota jest bliższa pokorze, bystrość umysłu nikczemności.
  Do rozmowy włączył się czarnoksiężnik Hirow:
  - Mamy mniej więcej podwójną lub nieco większą przewagę, ale przeciwnik jest lepiej wyszkolony i uzbrojony. A w armii sułtanatu kobiety służą tylko w osobistym legionie nieśmiertelnych. Jest sześć tysięcy najemników z różnych krajów. W armii będziemy mieć wiele kobiet, które z nielicznymi wyjątkami są słabsze od mężczyzn.
  Dlatego każda bitwa musi być dokładnie zaplanowana. Zwłaszcza przy pierwszej porażce niewolnicy zaczną się od nas rozpraszać.
  - Zwycięstwo jako kobieta - przyciąga blaskiem, ale odstrasza ceną! - Znowu błysnął dowcip Vedmakov.
  - Świetnie! Teraz widzę, że plan działania jest całkiem uzgodniony. Pozostaje tylko wyjaśnić szczegóły. Podczas bitwy w szeregach wroga zapanuje panika, a większość żołnierzy ucieknie w kierunku miasta Żyt. - zasugerował Chirow
  - Jest jasne! Najsilniejszy oddział niewolników uderzy od tyłu, tuż od strony miasta. Może go poprowadzę. - zasugerował hrabia Forsa.
  - Niemożliwe, ale ty! - Określił czarodziej.
  - Oprócz tego mamy garnki z olejem i kazałyśmy przyczepić do nich knoty. Rzucić obóz, wzmóc panikę. - zasugerowała Vedmakova.
  I to też jest rozsądne. Czarodziej zgodził się. - Tylko ty przygotowałeś do tej pory kilka takich ładunków.
  - Prawidłowy! Ognisty bóg wojny i jak inni bogowie wymagają uwagi i poświęcenia! Ale nie mieliśmy wystarczająco dużo czasu, aby wszystko przygotować. - Sama wiedźminka zawstydziła się swojej gęby.
  - Następnym razem bądź bardziej wyrafinowany. Do tej pory nie mogliśmy spać. - Chirow ziewnął bez żadnego udawania.
  Wiedźmin skinął głową.
  - Mam bestialski nawyk, sypiam mało i wrażliwie, ale naszym braciom należy się odpoczynek.
  - Sen to broń strategiczna, jego brak jest przyczyną zmęczenia, które z kolei jest zarodkiem porażki. Przełęcz zauważona.
  Niewolnicy po zajęciach na świeżym powietrzu, spali jak zabici. Tylko strażnicy siedzieli w zasadzce, gotowi do wszczęcia alarmu. Nigdy nie wiadomo, co nagle dowódca wroga okaże się bardziej dalekowzroczny. Okazało się jednak, że najwyraźniej dowódca rządowego legionu, temnik Etirimon, nie chciał nieprzewidywalnej nocnej bitwy. Ponadto w ciemności niewolnikowi łatwiej się ukryć, a następnie go złapać. A więc może po prostu się poddadzą, po czym nastąpią tortury i egzekucje. Temnik Etirimon oblizał usta, szczególnie przyjemnie jest kpić z młodych kobiet, łamać palce u nóg, podpalać włosy - bardzo kuszące.
  Pospiesznie rozbiwszy namioty, żołnierze zasnęli. Zostało nie więcej niż dwa tuziny wartowników. Przed pójściem spać Etirimon wraz z tysiącami urządził ucztę, nagie tancerki, potrząsając przed nimi swymi wdziękami. Było pięknie i zabawnie. Tysiące rzucały w nich kośćmi, zmuszały do przybierania uwodzicielskich póz. Potem bez wahania wzięli je w posiadanie i zaspokoiwszy swoją zwierzęcą żądzę, zapadli w pijacki sen.
  Ich śmierć przeszła niezauważona. Rebelianci minęli las, stado chłopców ruszyło naprzód. Bik, trzymając się drzewa, chowając się w listowiu, zobaczył pierwszego wartownika.
  - Tutaj jest cudownie znudzony.
  Trucizna została nieco ulepszona i spowodowała natychmiastowy paraliż. Trafienie w twarz nie jest konieczne, ponieważ żołnierze Sułtanatu z reguły chodzą lekko i tylko pierś jest zakryta łuską, a wartownik leży w pobliżu.
  - Jest jeden!
  Sama Vedmakova porusza się od tyłu. Usuwa wartownika bez wyrzutni. Po prostu wchodzi od tyłu i skręca szyję.
  - Ruch to życie! Tylko nie śpiewaj - dla pokoju! I tak smutno - w żołądku jest pusto!
  Wojownik stał się trochę zabawniejszy. Drzewa wokół są wysokie, widać liany. Ukochani skradają się w pobliżu i najinteligentniejsi niewolnicy. Dorośli wojownicy są ciężsi i dlatego pozostają w tyle. Ciężka bestia zawsze robi więcej hałasu.
  Po drodze Vedmakova zabiła innego wartownika, który właśnie pił kokosowe piwo z manierki. Obóz otworzył się przed nimi.
  Niezbyt duży obóz, żołnierze spali, czasem w namiotach, a czasem po prostu na gęstej trawie. Noc jest ciepła, niewielu wartowników ziewa, patrzy nieuważnie.
  Najważniejsze tutaj jest ich natychmiastowe usunięcie, aby nie mieli czasu na wszczęcie alarmu. Kukułka łabędzi lepiej się do tego nadaje, ze swoim przyjemnym głosem. Nie budzi podejrzeń, wręcz przeciwnie, jej gruchanie słychać niemal bez przerwy, ale jeśli zmieni się ton, można wychwycić informację.
  Czarownica właśnie to robi. Odpowiadają mu. Wartownicy nie reagują, jakie to "szczęście", śmierć okazała się łatwa.
  - Jeden miecz, jak kropla deszczu, spadnie i rozproszy się, a gdy będzie ich wielu, narodzi się zwycięstwo!
  Vedmakova zaczęła mordować śpiących. Z jednej strony nie było to rycerskie, ale z drugiej strony zwycięstwo jest godne uhonorowania! Honor jest pojęciem względnym i powinien odnosić się przede wszystkim do twoich żołnierzy!
  W pierwszej kolejności dobijaj bogato ubranych dowódców. Miecze z reguły układano w osobny stos.
  Jednak wyrzuty sumienia nie trwały długo, niewolnicy również rozpoczęli masakrę, w wyniku czego podniesiono alarm. Kiedy jesteś atakowany w nocy, panika jest nieunikniona, zwłaszcza jeśli jest pochmurno, jest pochmurno . Wszyscy niewolnicy są półnadzy i łatwo się odróżniają, a wojownicy stoją naprzeciw siebie, często siekając się nawzajem. I ktoś krzyczy:
  - Ratuj siebie!
  - Strażnik! Atak demonów!
  W czasach paniki rola dowódcy jest ważniejsza niż kiedykolwiek. Vedmakova o tym wie i pobiegła do głównego namiotu.
  Etirimon, wciąż na wpół pijany, ledwie otworzył oczy. W ogóle, kto pije przed walką - kac w zaświatach.
  - Co się stało! Dlaczego rury milczą! - Krzyknął.
  - Rury milczą, bo ostrza śpiewają - stal jest mocniejsza niż miedź! - Krzyknęła Czarownica. Wskoczyła na Echirimona. Temnik oczywiście umiejętnie władał ostrzem, ale jeszcze nie do końca się pozbierał, a mięśnie wiedźmina były doskonale rozgrzane. Narysowała szalone trio, jej poplamione henną ostrze było ledwie widoczne w ciemności. Głowa pechowego szlachcica odleciała.
  Vedmakova kopnięciem stopy powaliła tysięcznego, który rzucił się na nią. Zdjęła kolejnego dowódcę śliną z tuby.
  - Co za ghule, nie budźcie się!
  Znów wyraźne uderzenie miecza, przebity wróg pada! Dwóch tysięczników próbuje wejść do niego od tyłu, ale natykają się na tancerkę. Piszczy, kopie. Vedmakova nie przegapia chwili, ścina jednego, wykańcza drugiego. Cóż, armia bez dowódców jest jak stado owiec bez pasterza, jeśli jeden wilk jej nie zje, to cię przestraszy!
  Teraz zbuntowani niewolnicy, wielu uzbrojonych w pałki, aw najlepszym razie w róg, nabrali skrzydeł. Bardzo skuteczną taktyką było rzucanie się w piątkę na jednego. Łatwiej było więc zrzucić i zdeptać.
  - Nie pozwól im uciec! Odetnij nogi! - wrzasnęła przez wzmacniacz głosu Vedmakova.
  Solntslav został posiekany razem ze wszystkimi. Jak grały mięśnie tej divy. Nie bez powodu wielu uważa wściekłą kobietę za straszniejszą niż demon. Przecięła więc jednego z wojowników na pół, a jej ostrze siłą bezwładności poderżnęło gardło stojącemu za nim oficerowi. Centurioni próbowali przywrócić pozory porządku, ale szybko zginęli. Ponadto Sułtanat zrobił wszystko, aby żołnierz zapomniał, czym jest inicjatywa. Rebelianci z kolei dość zręcznie odepchnęli wojska Sułtanatu od karaluchów.
  - Nie pozwól im siadać na siodle! - krzyknął Solntslav.
  Dodano przepustkę:
  - Ogień, ujarzmij konie.
  To pomogło, ślimaki karaluchy wpadły w szeregi i zasiały dodatkową panikę. W rezultacie, nie wiedząc, co robić, wielu wojowników rzuciło się do ucieczki. Ale właśnie na to czekali Wiedźmin i niewolnicy. Walka przerodziła się w eksterminację i prześladowania.
  Wojownik zmrużył jej prawe oko, rzucił trzema sztyletami:
  Nie pozwolimy im uciec!
  Ucieczka to więcej głupoty niż tchórzostwa! W końcu większość żołnierzy ginie nie w bitwie, ale w trakcie pościgu!
  Bik jak bardzo szybki chłopak wskoczył na szyję jednemu z funkcjonariuszy i wjechał na niego:
  - Szybszy karaluch!
  Sztylet służył zamiast ostrog, a biedak nawet nie próbował go zrzucić.
  Vedmakova, widząc to, krzyknęła:
  - Wojna jest jak gra w domino, tylko złamanych kości nie można już zbierać - ziemia trzyma!
  - Nic, moje kości są młode, mocne! - Chłopak zeskoczył, ciął w szyję. Potem dodał nawet szybkości.
  Vedmakova potknęła się o zwłoki, wokół leżało kilka ciał, ale diva nie upadła, ale przeskoczyła nad nimi. Potem zaatakowała mieczami. Duch walki żołnierzy walczących z nimi wyparował, a teraz wojownik zmienił się w kata. Była nawet niechęć do krwi. Wiedźmin krzyknął:
  - W imię honoru! Kto rzuci broń - przeżyje! Poddajcie żołnierzy Sułtanatu.
  Byli tacy, którzy posłuchali rozkazu, ale wielu nadal uciekało w desperacji, a niektórzy upadli na kolana.
  Na przykład dziesięciu potężnych wojowników natychmiast poddało się Bikowi. Może uznali, że bezpieczniej będzie przekazać swój los dziecku. Chłopiec krzyknął:
  - Upaść!
  Wojownicy upadli. Bik chodził boso po plecach, mimo niewielkiej wagi dziecka żołnierze jęczeli ze strachu. Wtedy chłopak wpadł na pomysł, czy ulżyć pokonanym wrogom w małej potrzebie. Ale potem odpędził nikczemną pokusę, bo niewolnicy chcą budować lepsze społeczeństwo, a nie powtarzać ścieżki własnych panów.
  - Dobra, żyj - pal niebo!
  Stopniowo bitwa spełzła na niczym! Chociaż wydaje się, że masakra jest długa. Wiedźmin natknął się na dość utalentowanego wojownika. Po ciężkiej wymianie ataków wciąż go rozbrajała, a potem ogłuszała.
  - Potrzebujemy ich!
  Na niektóre z nich zarzucono sieci, takie nie stawiały oporu. Bitwa dobiegała końca, tylko ucieczka i pościg przeciągały się. Vedmakova osobiście poprowadziła pościg, zabiła wielu, ale nie mogła wytępić całej armii do ostatniego żołnierza.
  Mimo to młody wojownik wraz z kilkuset niewolnikami na koniach zdecydował się na śmiałą przygodę, a mianowicie na zdobycie miasta, które nie było gotowe do obrony w ruchu.
  - To będzie mocny ruch. Nie pozwolimy odebrać bogactwa, a co najważniejsze, pękniemy na naszych barkach.
  Kilkudziesięciu wojowników pokonanej armii zdołało jednak wskoczyć na karaluchy i pogalopować do bramy.
  Nie otworzyły się od razu, doszło do kłótni. Kiedy bramy zostały opuszczone, Vedmakova wyskoczyła zza lasu z jeźdźcami. Krzyknęła, używając urządzenia chłopca:
  - W imię wielkiego sułtana Erifefa! Potężne posiłki pędzą w twoją stronę! Jeśli chcesz bronić miasta, niech wojownicy zajmą miejsce na murach.
  Budzący się strażnicy nie od razu zdali sobie z tego sprawę, zwłaszcza że Vedmakova założyła bogatą szatę, którą ściągnęła ze zwłok. Jeden hełm jest coś wart, błyszczy jak sopel lodu w słońcu, no cóż, kto odmówi tak szlachetnemu namiestnikowi.
  A panowie, burmistrz i inni szlachcice oczywiście nie spali, "zaopiekowali się" swoim ludem!
  Na niewielkim wzgórzu stał piękny pałac z kolumnami i posągami, wykonany w mieszance stylów starożytnego Rzymu i starożytnego Wschodu. Przed nim, jak to jest w zwyczaju w tym kraju, stoi ogromny posąg sułtana Erifefa, z jego ust tryska fontanna. W największej sali było gwarno i wesoło, rozbrzmiewała muzyka - biesiada pod górą. Szlachetna szlachta Sułtanatu zorganizowała Sabantuy. W drogich, haftowanych złotem togach leżeli na bujnych poduszkach, na niskich stołach piętrzyły się stosy potraw, win i nalewek. Setki lamp błyszczały na stołach i ścianach. W całej posiadłości iw kolumnadach błysnęły niezliczone rzesze niewolników, niewolników, niewolników i ochroniarzy strzegących pałacu. Dygnitarze wznieśli toast. Naczelny magnat, szejk du Pustemorow, zastygł w ramionach dwóch nagich hetarów. Drgnął i ryknął jak opętany, w końcu uwolnił się i krzyknął.
  - A teraz czas urządzić walki gladiatorów. I tak nudno, nie ma krwi, a wina nie ma w duszy.
  Zabrzmiał róg, wojownicy zostali wezwani na arenę. Zgodnie ze zwyczajem jako pierwsi powinni walczyć najlżejsi i najmłodsi wojownicy. Ale szejk właśnie otrzymał partię wyszkolonych niewolników i chciał połączyć dwa rodzaje rozrywki, erotyczną i krwawą.
  Pośrodku miniaturowego Koloseum płonęło ognisko, wzmocnione szkłem pochodnie dawały dość jasne światło o purpurowym odcieniu, a biały żwir lśnił, nadając podium wesoły wygląd. Jako pierwsza na scenę wbiegła muskularna i szczupła dziewczyna w skórzanym pasku. Ona, jak pierwszorzędna gimnastyczka, zrobiła dwa salta i chodziła na rękach. Potem stanęła przed księciem, zamarła, krzyżując swój miecz i sztylet w takiej broni, że nazywali go mirmillonem. Pomimo tego, że dziewczyna mogła wystąpić w konkursie piękności, jaką miała miękką, aksamitną skórę, blond włosy, na twarzy miała już szeroką bliznę. Kolejny skoczek również chodził na rękach. Jego bronią był trójząb i krótka sieć - retiarius. Po rozciągnięciu stanął przed wrogiem. Był to młody mężczyzna prawie chłopiec, jeszcze bez brody o delikatnej dziewczęcej twarzy, obecność par mieszanych nadawała akcji szczególnego erotyzmu. Wygląda na to, że partnerzy znają się od dawna i mrugali do siebie.
  - Co za Kajsko! Nie sądziłam, że spotkamy się w taki sposób! - powiedział smutno chłopak.
  - Byłeś miłym facetem, ale teraz twoja dusza zostanie zabrana do pierwotnego płomienia! - dziewczyna odpowiedziała niegrzecznie.
  - Cóż, dlaczego jesteś taki okrutny! Nadal jesteśmy dziewicami, musimy żyć! - Z nieśmiałą nadzieją powiedział młody człowiek.
  - To nam nie pomoże! Niewolnicy gardzą nawet bogami!
  Trening w szkole gladiatorów był ciężki, a na nagich, błyszczących ciałach młodych wojowników widoczne są blizny.
  Tłum się ożywiał, robił zakłady, dzikie okrzyki dopingowały młodych gladiatorów, którzy najwyraźniej nie chcieli walczyć.
  Żona szejka wyjęła skórzaną sakiewkę.
  - Pięćdziesiąt złota dla Kaiski! Błysnęła swoimi dużymi zębami.
  -Zaczynać! Szejk dał znak.
  Tak różni, a jednocześnie mający ze sobą wiele wspólnego, wojownicy zbiegli się, ich ruchy były szybkie i chaotyczne. Początkowo wojownik z trójzębem próbował rzucić sieć, ale jego przeciwnik chybił i skacząc dziko na niego, zdołał rozciąć mu brzuch sztyletem. Młodzieniec odskoczył i uderzył trójzębem w pierś, ale tylko lekko zadrapał skórę. Jednak jego manewr zmusił wroga do odwrotu. Odsunął się i oparł o siatkę, uniemożliwiając zbliżenie się ukochanemu niegdyś gladiatorowi.
  - Głupi jesteście! Więc skazany na porażkę! - powiedziała arogancko dziewczyna.
  - Co się urodziło! Młody człowiek wyglądał na zmieszanego.
  Nagle retiarius z trójzębem chwycił w dłoń żwir i rzucił mu go w twarz. Manewr odniósł skutek, dziewczyna zamknęła oczy, w tej samej sekundzie trójząb przebił jej brzuch.
  Krzycząc z bólu, młody gladiator wił się, ale mimo to zdołał wbić ostrze w jej ramię. Retiarius wrzasnął i wyciągnął broń. Miecz błysnął jak błyskawica, prawie przebijając jego szyję. Gladiator cofnął się z rozciętą klatką piersiową. Młodzieniec jęknął z bólu i upuścił trójząb. Wtedy przeciwnik skoczył na niego i rzucił sztyletem. Zamach był raczej słaby, a czubek przebił ciało nogi. Retiarius krzyknął i upadł, po czym podniósł sztylet, próbował wstać, w tym momencie miecz trafił go w szyję. Tracąc już przytomność, uderzył ostrzem myrmillonu w splot słoneczny. Kochająca się niegdyś para (jak Romeo i Julia) padła martwa na żwir. Pijana publiczność śmiała się i gwizdała. Trzech ponurych niewolników z niskimi czołami i wystającymi szczękami wbiegło na arenę, spalili ciała przegranych, ale którzy otrzymali wolność duchową, rozpalonym do czerwoności żelazem. Po upewnieniu się, że nie żyją, zahaczyli ich żebrami za haki i ściągnęli ze sceny. Miejsce, w którym była krew, zostało obrzucone węglem.
  -Idą żywić się owadami. - Żona szejka Demeter obnażyła zęby. - Szkoda, że kości są za małe, zwierzęta będą głodne.
  -Nic nie będzie mięsem i ponavaristey. Szkoda jednak, że kilku z nich mogłoby okazać się całkiem obiecującymi sportowcami! Szejk warknął.
  - W Twoim łóżku? - spytała złośliwie diva.
  - Dlaczego nie! Dziewczyna jest ładna, ale chłopak może być twój. - Szejk był dość postępowy w swoich poglądach, wierząc, że żona może dobrze zabawić swoje dobrze odżywione ciało w młodym niewolniku.
  - Mały i kruchy! Nie mamy jeszcze tej samej pary? - spytała Demeter.
  - Niestety nie ma! Spójrzmy na młodą zmianę, która została do nas wysłana z sąsiedniej szkoły. Szejk uśmiechnął się.
  - Może lepiej pozwolić im dorosnąć! A potem zabijemy w ten sposób wszystkich naszych więźniów. - Nieoczekiwanie żona szlachcica okazała współczucie.
  - Wieść o buncie niewolników jest zbyt radosna i chcę ją w pełni uczcić. Dziadek potrząsnął żołądkiem.
  - O ile oczywiście Etimon cię nie wyprzedzi! - warknęła Gruba Dama.
  - Co za nicość! Tym lepiej, żebyśmy teraz wykończyli wszystkich gladiatorów i pozbawili głupca widowiska. Chodź nowicjusze! Szejk warknął.
  - To nie do końca nowicjusze. - Demeter oblizała usta
  Znów rozbrzmiewa gong i chłopcy-wojownicy wybiegają na arenę. Wyglądają na czternaście lub piętnaście lat, mają dość szerokie ramiona i klatkę piersiową. Podobnie jak poprzedni wojownicy, robi salta i biega na rękach. Wybiegając już na podium, zakładają broń, hełmy, zbroje piersiowe, tarcze i miecze. Jeden ma proste ostrze, a drugi jest zakrzywiony jak szabla. Reliefowy nacisk otwiera się i widoczne są na nim blizny. Chłopiec stojący po prawej ma zagojone rany, które przecinają jego klatkę piersiową w trzech liniach.
  Skóra jest bogato natłuszczona i błyszcząca.
  - ogłasza kierownik.
  - Na ringu występują słynni wojownicy Fudoros z zakrzywioną szablą i Saflorow z prostym mieczem. Fudoros ma sześć walk, Saflorov siedem. Wszyscy ich rywale zostali albo zabici na miejscu, albo zasztyletowani decyzją ludu. Steward wskazał palcem na widownię. Znów znaleźli się chętni do obstawienia zakładu. Szejk warknął.
  - Sto złotych monet dla Saflorowa.
  Zakłady szybko zawierano, szlachta przysięgała. Dwóch nawet walczyło. Jeden ochlapał kieliszek winem, drugi uderzył grubą nogę w twarz. Getters i strażnicy rzucili się, by uspokoić szalejącą publiczność. Żona szejka, władcza, zuchwała, gruba szczekała:
  -Do przodu! Zabić!
  Gladiatorzy zebrali się. Tym razem nie spieszyli się, testując siebie nawzajem ostrożnymi ciosami. Kiedy miecze się zderzyły, zaiskrzyły lekko, a tarcze zadrżały. Publiczności ta ostrożność bardzo się nie spodobała, wyła z niezadowolenia, kości leciały w stronę walczących. Szejk przewrócił tacę, całą zalaną winem i dżemem. Potem splunął i wrzasnął ze złością.
  - Jeśli nie będziesz walczył, każę cię powiesić do góry nogami. Kilku popychających dzikusów "janczarów" wbiegło na podium, wymachując włóczniami, demonstrując szturchanie w otwarte plecy. Saflorov przeszedł do ofensywy, atakując wściekle, kopnął swojego odpowiednika w kolano. Nastolatek cofnął się, jego miecz lekko przechylił się na bok, jego przeciwnik ciął w poprzek klatki piersiowej. Źle przykręcona płytka spadła na dno. Następne pchnięcie pozostawiło głęboki ślad na skórze, popłynęła gęsta krew. Fudoros cofnął się, jeden z włochatych wojowników kopnął go w nogi. A kiedy chłopiec się zawahał, Saflorov uderzył w hełm z taką furią, że zachwiał się i upadł. Od wstrząsu "hełm" odleciał, odsłaniając białą głowę z opuchniętym guzem na czole. Saflorow przyłożył ostrze do nerwowo falującej piersi. Zmrużył oczy na "publiczność".
  Czekając na znak. Kiedy większość przeczesuje im włosy, oznacza to zabicie, a kiedy składają dłonie w zamek, oznacza to zmiłowanie.
  Jednak miłosierdzie nie było odczytywane na dzikich twarzach. Niemal wszyscy, nawet kobiety i nastolatki, wsuwali ręce do gardeł.
  -Śmierć! Pobij go!
  Żona szejka zaszczekała kpiąco.
  - Wyszedł zbyt tanio. Daj mi to na jedną noc.
  Saflorov zawahał się, lekko naciskając na nagą klatkę piersiową pokonanego nastolatka, pojawiła się kropla krwi. Potem w rozpaczy odrzucił miecz:
  -Nie mogę! On jest moim przyjacielem.
  Hałas ucichł natychmiast, zapadła śmiertelna cisza.
  -Co! - Szejk się wkurzył. "Odmawiacie zabijania pokonanych. Oboje w klatce, po czym nastąpią straszne tortury na oczach całej szkoły gladiatorów.
  Wojownicy podskoczyli do Fudorosa, ochlapali mu twarz wodą, a następnie, aby szybciej doszedł do rozsądku, spalili mu bosą piętę rozpalonym do czerwoności żelazem. Chłopiec wrzasnął, podskoczył i od razu zarzucił sobie na szyję dwa lassa. Saflorov próbował się oprzeć, walczył z tuzinem mieczy naraz, strach dodawał mu sił. Ale jeden ze strzelców trafił go strzałą w nogę. Od trucizny młody człowiek został sparaliżowany, ale nie zabity. Związali ich obu i wsadzili do klatki. Saflorov został dźgnięty w żebra rozpalonym do czerwoności prętem, skóra zaczęła dymić, maltretowany chłopiec wytrwale znosił zastrzyki. Ale najwyraźniej tortury dwóch nieposłusznych chłopców zostały odłożone na deser.
  Żona szejka zabłysła oczami:
  - To muszą być moi mężowie. Wiesz, że jestem kreatywny.
  - Wiem, ale spójrz, potrafię być zazdrosny. Faceci są przystojni i mogą się już pobrać. Szejk uśmiechnął się.
  - Najprawdopodobniej nawet żonaty! W końcu to najsilniejsi i najzdrowsi niewolnicy, którzy powinni być płodni! Gruba kobieta mrugnęła.
  - Gladiatorzy to kolor niewoli! To oznaczałoby znęcanie się nad ich żonami. Szejk uśmiechnął się.
  - Uda nam się! Przy okazji, znowu dziewczyny.
  Teraz kobiety musiały walczyć. Na arenę weszły dwie półnagie divy w takich samych przepaskach biodrowych. Były skute na szyi łańcuszkiem - nie do rozdarcia. Broń Dwa sztylety w każdej ręce. Wiadomo, że walka będzie zacięta i niezbyt długa. Jedna dziewczyna była jasna, druga czarnowłosa, obie z dość długimi grzywami.
  -Do bitwy! - grzmiał bandyta.
  - Nie założę się! - warknęła żona szejka. "Stało się to złym omenem.
  Biedne kobiety zebrały się. To było straszne, jeden prawie od razu miał rozpruty brzuch, drugi został ranny w klatkę piersiową. Kontynuując cięcie, dziewczyny kopały stopami, dręcząc ich ciała. Popłynęło dużo krwi i nie mogli odejść i uciec. W końcu jedna z nich całkowicie pocięta upadła na kolana. Czarnowłosy roześmiał się, próbując dobić, po czym wpadł na podstępny cios spod żeber. Jęcząc, wciąż zdołała uderzyć sprawcę w tył głowy. Obie piękne okaleczone kobiety upadły na żwir, zadrżały kilka razy, zamarły. Kudłaty "Janissaries" podbiegł do nich i szturchnął ich rozpalonym żelazkiem. Wojowniczki nie poruszyły się.
  - Znowu nie jeden zakład nie zadziałał. Obaj nie żyją.
  Publiczność była zawiedziona, choć sam widok morderstwa jest bardzo przyjemny. Ale jak dotąd nikt nie wygrał.
  W tej sytuacji tylko nowa walka mogła uratować sprawę. Łatwa rozgrzewka dobiegła końca i nadszedł czas na poważne sprawy.
  Piętnastu gladiatorów w pomarańczowych tunikach z dziurami i trzema czarnymi piórami na szlamach weszło na arenę. Byli uzbrojeni w krótkie, zakrzywione miecze; w dłoniach trzymali małe kwadratowe tarcze o wypukłej powierzchni, głowy chroniły hełmy bez przyłbicy. Za tą grupą szli wojownicy w jaskrawoczerwonych tunikach, tych samych z krótkimi, ale prostymi mieczami, z małą okrągłą tarczą i żelaznymi kajdankami zakrywającymi prawą rękę, której tarcza nie chroniła, oraz rzepką chroniącą lewą nogę. Obrazu dopełniały zielone pióra na śliskich hełmach.
  Stojąc naprzeciwko siebie, ukłonili się. Tym razem zakłady były postawione na znacznie większe sumy, złoto płynęło z rąk do rąk.
  - To nie może być tak, że wszyscy zostali zabici! Powiedziała żona Szejka. Ktoś na pewno wygra!
  - Więc załóż się, że to ostatnia walka. Patrz, już jest jasno! - powiedział zmęczony szejk z irytacją.
  - Więc będzie poważnie! Tysiąc złotych drachm na czerwono. - sapnęła gruba kobieta.
  - A dlaczego na nich? - Dlaczego oni? - powtórzył dwa razy zdziwiony szlachcic.
  - Ponieważ oczy są wredniejsze!
  Kierownik coś krzyknął. Rozległ się trzeszczący dźwięk trąbki. Nawet pochodnie migotały, jakby potwory miały coś w oczach.
  Umilkły rozmowy, hałas, śmiech, przepychanki: wszystkie oczy były utkwione w walczących. Pierwsze starcie było straszne: pośród panującej ciszy rozległy się ostro uderzenia mieczy w tarcze. Pióra, odłamki hełmów, kawałki roztrzaskanych tarcz fruwały po arenie, gdy podekscytowani, dyszący gladiatorzy uderzali się nawzajem ciosem za ciosem. Od rozpoczęcia bitwy nie minęły nawet trzy minuty, a już polała się krew: czterech gladiatorów wiło się w agonii, a wojownicy deptali ich nogami. Jeden z leżących w pobliżu chwycił partnera za nogę i obrócił stopę. Spadł, rozrywając sobie rękę.
  Żona księcia, nienasycona Demeter, wrzuciła do pierścienia obgryzioną kość.
  - Czerwoni, jeśli wygrasz, dam ci kieliszek wina!
  Jak to często bywa, stało się odwrotnie, największy zawodnik drużyny, której kibicowała Demeter, został obsadzony. Trzy miecze natychmiast przebiły szeroką klatkę piersiową, a przedwcześnie podniesiona kość pozostała w dłoni pechowego przywódcy.
  Widzowie z zachwytem i napięciem śledzili krwawe koleje bitwy. Wrzeszczeli jak stado rannych byków. Lokalna elita wściekle, szalała, dopingowała bojowników. Szeregi gladiatorów przerzedziły się, bitwa rozpadła się na osobne potyczki.
  W tym momencie, gdy dostojna publiczność bawiła się i szczerze mówiąc "wariowała" chłpiąc krew, dzielni powstańcy zabili śpiących strażników. Pobedonostsev wraz z garstką dzielnych ludzi, zmiażdżywszy ochroniarzy, jako pierwszy włamał się do pałacu.
  Hałas towarzyszący zbliżaniu się rebeliantów zmusił do przerwania walki. Szlachcice, zataczając się, próbowali podnieść swoje miecze. Młody przywódca rebeliantów krzyknął głośno:
  - Co widzę! Zabijacie się nawzajem dla rozrywki łajdaków! Wskrzeszone dranie, które nie są w stanie nawet unieść miecza, ich brzuchy za bardzo przeszkadzają. Jeśli zachowała się w tobie choć cząstka pychy, odetnij tę obrzydliwość.
  Wydaje się, że gladiatorzy tylko na to czekali: rzucili się do otyłego stada.
  Służący niewolnicy odskoczyli na bok, nie chcąc umierać za znienawidzonych panów, a chłopcy nawet zaczęli rzucać w dygnitarzy tacami i jedzeniem.
  Demeter krzyknęła:
  - Zabić ich wszystkich!
  Wtedy kryształowy kieliszek do wina spadł jej na głowę, powalając sukę.
  Wiedźmin był zły. Ścinała bogatych mieszkańców miasta, siekając ich mięso.
  Nie było to trudne, ale irytujące. Obok niego walczył stały towarzysz Pass. Dziób nie pozostawał w tyle, a gladiatorzy zemścili się na swoich strażnikach.
  Posępni niewolnicy podnieśli stewarda na haku, krzyczeli:
  - Jesteśmy nasi! Niewolnicy tacy jak wy!
  - Więc udowodnij to mieczem! - krzyknęła, aż zatrzęsły się świece na wiedźmińskich żyrandolach.
  Szejk próbował uciec, ale Bik podstawił mu nogę i wylał mu miód na kołnierz:
  - Cóż, gdzie jesteś potrzebny. Bez przypraw.
  Sołncsław odciął głowy dwóm szlachcicom naraz, a kolanem zmiażdżył szczękę trzeciego. Jednak nie było już nawet pozorów walki, tylko niewolnicy zemścili się. Resztki straży uciekły, a biesiadnicy, nawet w swojej najlepszej formie, nie stanowili poważnej siły militarnej. Wszyscy zostali zabici, zanim Vedmakova ochłonęła. Tylko główny szejk jeszcze żył, Bik szarpał się za włosy. Vedmakova odpędziła bezczelnego chłopca:
  - To szlachetna osoba. Możemy się przydać!
  . ROZDZIAŁ 12
  Niemcy kontynuowali atak na Stalingrad. Wydawało się, że zostało całkiem sporo, ale ostatnie było niesamowicie trudne. Nie pomogło nawet masowe użycie "Sturmtigerów". Chociaż zniszczenia bombowców odrzutowych spowodowały ogromne. Innym środkiem były bomby napalmowe.
  Batalion dziewcząt przerzedził się, ale piękności wciąż walczyły. 20 października spadł śnieg i wszystkie piękności były boso. Pozostawiają wdzięczne ślady na białej narzucie.
  Piękne dziewczyny, poturlały się trochę w śniegu i stały się czystsze. Matryona po schwytaniu Seryożki nie mogła znaleźć dla siebie miejsca. Wciąż tracić tak mądrego i pięknego chłopca. A co go czekało w faszystowskiej niewoli? Najpierw tortury, a potem kara śmierci!
  Chłopiec rzeczywiście był bliski zastrzelenia, ale trafił do kopalni. Szesnaście godzin dziennie i skąpe racje żywnościowe, czekał na Sieriożkę bicz nadzorcy.
  Dokładniej, chłopiec jest już kamieniołomem i pracuje tam ciężko jak osioł. Ale pod ziemią jest znacznie cieplej niż na powierzchni. A wojownicy, aby nie zamarznąć, są zmuszeni skakać i biegać. A dziewczyny walczą. Oto potężny czołg "Lew". Ma działo kalibru 150 mm, skuteczniejsze i bardziej praktyczne w walkach w mieście. Fritz uwielbia ten czołg, ponieważ jest dobrze chroniony ze wszystkich stron.
  "Mysz" skrada się trochę z tyłu. Niemiecka maszyna o masie poniżej dwustu ton, była również uzbrojona w armatę 150 i siedemdziesiąt pięć milimetrów. O wiele bardziej praktyczne. Liczba karabinów maszynowych wzrosła do czterech, a zbliżenie się do czołgu nie było łatwe.
  Anyuta, Maria i Alla wspólnie próbują wyżłobić mastodonta. Starannie do niego dobrany.
  Anyuta śpiewała z entuzjazmem:
  - Jak żyliśmy walcząc, a nie bojąc się śmierci... Więc od teraz ty i ja będziemy żyć! I na gwiaździstych wyżynach i w górskiej ciszy, w wojnie morskiej i wściekłym ogniu! I wściekły, i wściekły ogień!
  "Maus" był najnowszą modyfikacją, z sześcioma karabinami maszynowymi, dwoma współosiowymi z lufami i czterema obracanymi na zawiasach.
  Maria, czołgając się po śniegu, syknęła:
  - Nigdy się nie poddamy! Przecież Jezus Najwyższy Bóg jest z nami!
  Dziewczyna, podchodząc bliżej, rzuciła w gąsienicę Myszy ładunek wybuchowy. Zadudniło pod tarczą i lodowisko pękło.
  Dziewczyny kibicowały:
  - Weź faszystę!
  Alla zamachnęła się i rzuciła we Fritza granat odłamkowy. Faszysta został wyrzucony w górę przez wybuchową falę, wraz z nim oderwane zostały głowy dwóch czarnoskórych bojowników z wojsk kolonialnych.
  Rudowłosa piękność zagwizdała:
  - Za Ojczyznę i Stalina!
  Anyuta ponownie rzuciła ładunek wybuchowy... Tym razem nie tak skutecznie, trafił w pancerz i eksplodował na powierzchni stalowej skorupy.
  Zdenerwowana dziewczyna powiedziała:
  - Och, posmarowałem się!
  I czołgał się po nową porcję materiałów wybuchowych domowej roboty. Jej okrągłe obcasy, czerwone od zimna, migotały. Prawie naga dziewczyna czołgająca się po śniegu, trochę niewygodna. Ale bądź cierpliwy. Zwłaszcza podczas ostrzału śnieg topnieje.
  Anyuta nawet śpiewała:
  - Wiem, zimno wkrótce zniknie,
  Potok płynie głośno...
  I już biegną przez kałuże -
  Boso dziewczyny!
  Dziewczyna strzela, a Arab z wojsk kolonialnych upada. Próby działania wroga w małych grupach prowadzą do poważnych strat.
  Krótkie działo Myszy ponownie strzela fragmentacją. Pociski pękają gdzieś w dymie. I dużo przerw...
  Niemcy prawie zdobyli Stalingrad... Niewiele zostało. Ale właśnie to powstrzymuje Wehrmacht przed użyciem dużych bomb i ciężkiej artylerii. Fritz pozwolił obcokrajowcom iść dalej, którym nie jest przykro.
  Maria wystrzeliła z karabinu. Faszystowski najemnik upadł i przetoczył się po kamieniach ruin.
  Dziewczyna potarła nagie piersi szkarłatnymi sutkami. Kompletnie przebrali wojowników - wskakują w szorty. Ale z drugiej strony prawie nie ma na nich trafień. Podobno nagość jakoś szczególnie chroni piękności. Skoro są w stanie przetrwać w takim piekle!
  Alla otrząsa się z mieszaniny śniegu i błota i znowu strzela. Trafił czarnego żołnierza prosto w oko. Zła suka, nic nie mów.
  Trzy dziewczyny ponownie zbliżają się do Myszy. Trudno jest przebić samochód, który ma tak gruby pancerz ze wszystkich stron. Ale wojownicy są pełni optymizmu. Jeśli nie możesz przebić się przez samą skorupę, dlaczego nie oderwać lufy.
  Ałła, bosą stopą kopiąc brudne grudy, śpiewała:
  - Nasza prawda, nasza prawda... Jak promienie słońca! Nasze jutro będzie jasne, strumienie popłyną z gór!
  Wojownicy od dawna są uzbrojeni w przechwycone MP-44. Te karabiny szturmowe mają duży zasięg. Piękno pewnie ogień. Czarni znów upadają. Wystrzeliwują fontanny szkarłatnej krwi.
  Maria, strzelając, z karabinem i zdobytym karabinem maszynowym na ramionach, śpiewała:
  - Podstępny pająk zaostrzył swoje żądło,
  I pije świętą, rosyjską krew z Rosji!
  Wszystko jest małe i małe dla jego przeciwnika, zabije,
  Kto ma miłość do Rosji!
  Miłość do Rosji!
  Dziewczyna posłała kulę w różnych "strażników", którzy wyszli ze szczelin. Piękno uśmiechało się, jej twarz, choć wychudzona, zachowała swój urok i urok.
  Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie dziewczyny w ich batalionie są piękne. Tutaj na przykład Serafin Tatarski. Jej ojciec jest Tatarem, ale matka pochodzi z Białorusi, a Serafima odziedziczyła po niej włosy koloru dojrzałej pszenicy. Również piękna dziewczyna, bosa i prawie naga. I strzela z przechwyconego karabinu maszynowego, krótkimi seriami. A faszyści z innych wojsk czołgają się po nim.
  Serafima strzela dość celnie. Obok niej leżała złotowłosa Mary. Obie dziewczyny strzelają i śpiewają.
  - Ojczyzno! Maria zaczęła...
  - I wojsko! - Kontynuował, strzelając do Serafinów.
  Maria napisała na Twitterze:
  - Ten...
  Prowadząc ogień i uderzając w kolorowych, Serafin relacjonował:
  - Dwa bieguny!
  Maria uśmiechnęła się i zaćwierkała:
  - Na...
  Seraphim wypalił i dodał:
  - Który...
  Maria odcięła pięć, kontynuowała:
  - Trzymać się!
  Serafini, strzelając, salutując:
  - Planeta!
  Maria, strzelając, ćwierkała:
  - Pierś...
  Serafin, strzelając, mruczał:
  - Chronić...
  Maria roztrzaskała głowę faszysty i wydała:
  - My cię ....
  Serafin tnący nazistów kulami, syknął:
  - Kraj!
  Maria, posyłając celne kule, zaćwierkała:
  - Wszyscy....
  Serafim, strzelając coraz dokładniej, dodał:
  - Ludzie!
  Maria, odgarniając z czoła swoje złote, brudne włosy, śpiewała:
  - Szczur...
  Kula Serafinów i wysyłanie strzałów dały za wygraną:
  - Twój...
  Maria, uderzając faszystę w gardło, kontynuowała:
  - Ciepły!
  Blond Tatar, posyłając strzały, kontynuował:
  - Chmury...
  Maria celnie strzelała, dodała:
  - Fajny!
  Serafin, szczerząc się, ćwierkał:
  - Dobrze więc...
  Maria, strzelając celnie, warknęła:
  - Słońce!
  Serafini, rzucając się w wybuchach, syknął:
  - Zoja!
  Maria kontynuowała ze śmiechem.
  - Automatyczne...
  Serafin, jakby strzelając, szczekał:
  - Nather...
  Maria dodała celne strzały:
  - Ramię...
  Serafin dodał ze śmiechem:
  - Żołnierzu!
  Maria entuzjastycznie śpiewała, strzelając:
  - będę kopać...
  Serafima, prowadząc ogień myśliwski, dodał:
  - Grób...
  Maria powaliła Afrykanina i kontynuowała:
  - Przeciwnik!
  Dziewczynom skończyła się amunicja. I była zmuszona szybko biec w poszukiwaniu schronienia. Zaopatrzenie przez Wołgę jest bardzo trudne. Ciągłe bombardowania i ostrzał. Nadchodzi kompania posiłków z drugiej strony.
  Fontanny rozprysków i odłamków wznoszą się wokół łodzi. Szturmowcy ryczą na niebie. Tutaj wlatują Focke-Wulfy. I zrzucają bomby.
  Kilka łodzi się rozpadło. Żołnierze radzieccy toną i umierają.
  Ogień artylerii wroga jest zbyt gęsty.
  Nawet w nocy Fritz trzyma wszystko pod ostrzałem. A ich bombowce nurkujące są zużyte. W tym dziadek Yu-87. Chociaż samoloty odrzutowe weszły już do serii.
  Oto legendarny radziecki Jak-9. Walczy z niemieckim ME-309. Uzgodniona zwrotność w stosunku do prędkości i broni. Niemiec od pierwszego wezwania próbuje pokonać radzieckie auto. Ale mu się to nie udaje. Jak z kolei stara się wejść w ogon, ale nazista odchodzi z powodu dużej prędkości.
  Szybszy Niemiec z silniejszym uzbrojeniem przeciwko bardziej zwrotnemu Rosjaninowi. Ale szybki lot trwa. Faszysta używa siedmiu punktów ostrzału przeciwko siedmiu i dotyka radzieckiego samochodu. Traci prędkość i zaczyna spadać.
  Wypuszcza smużki dymu. A silnik pracuje...
  Co to za wojna! Trudno przeciwstawić się maszynie tak potężnej w uzbrojeniu jak ME-309, w której siedem stanowisk strzeleckich rekompensuje nadwagę i słabą zwrotność.
  Duża prędkość pozwala faszyście zanurkować, a czoło niemieckiego myśliwca jest dobrze opancerzone.
  Anyuta ponownie próbuje osłabić Mysz. Dziewczyna ryzykuje życiem. Jest już cała podrapana, czołga się nago przez fortyfikacje. Całe piękno w rysach i pisudze. Ale potem rzuca granat z paczką dołączoną do eksplozji. Zostaje nawet trafiona serią z karabinu maszynowego. Drapie się w ramię piękności.
  Ale z drugiej strony ładunek wybuchowy trafił w lufę 150-milimetrowego działa. A Niemiec otrzymał już znaczne uszkodzenia. Z wielkim trudem samochód rusza z miejsca i czołga się z powrotem do miejsca, w którym znajdują się jego wojska, aby wylizać rany.
  Na niebie pojawiają się Focke-Wulfy i kilka TA-152. Rozpoczynają ostrzał pozycji sowieckich. Pojawiło się również kilka najnowszych pojazdów odrzutowych HE-183. Te sępy osiągały prędkość do ośmiuset kilometrów na godzinę i prawie niemożliwe było ich trafienie.
  Dziewczyny strzelają do Niemców. Zawsze istnieje szansa na zaczepienie wroga, pomimo potężnej ochrony samolotów szturmowych przed ogniem naziemnym.
  Anyuta i Alla odzyskali przechwycony Luftfaust. Ta broń, składająca się z dziewięciu połączonych ze sobą dwudziestomilimetrowych bezodrzutowych.
  Możesz strzelać jak małe działo przeciwlotnicze.
  A wojownicy wskazują na wroga. Płynnie naciskają start... Obie piękności oparły bose stopy na gruzach, czując płynny powrót.
  Focke-Wulf z sześcioma wiatrówkami zaczyna dymić - ma rozerwany brzuch.
  Dziewczęta ryczą z zachwytu:
  - Puk! Pralka! Bramka!
  Nad głowami dziewcząt zaczynają krążyć inne niemieckie samoloty. Piękności wpadają do podziemnych przejść, unikając rakiet Focke-Wulf.
  Anyuta otrzymała szorstką piętę z błyskiem. Dziewczyna szepnęła:
  - O piekielne płomienie!
  Podeszwa dziewczyny była pokryta pęcherzami i boleśnie bolała. Chciałem szturchnąć coś zimnego.
  A na powierzchni luki trwają. Śnieg syczy z płomieni, ruiny są rozdarte. Niemcy zalewają pozycje ogniem, ale nie ma to większego sensu. Wojownicy chowali się jak myszy w norkach. Niech sami się wyprasują.
  Alla szepnęła Anyucie do ucha:
  - Myślę, że wkrótce nazistom w końcu zabraknie pary. Mają dużo siły, ale w Stalingradzie nie mają możliwości zawrócenia!
  Blondynka odpowiedziała z dumą:
  Jest nas tutaj jak trzystu Spartan! Odzwierciedlamy przeważające siły wroga!
  Rudowłosa Alla zachichotała i mrugnęła do swojej partnerki:
  - I nie ominiesz nas!
  Kiedy dziewczyny wydostały się na powierzchnię, nalot się zakończył. Pojawili się nowi czarni piechurzy. Wspięli się do przodu, a dziewczyny musiały otworzyć ogień, zmuszając wroga do kopania ziemi nosem.
  Ponownie do bitwy weszły "Lwy" i "Tygrysy". Niemcy próbowali naciskać armię radziecką czołgami ciężkimi. Co jakiś czas spadały pociski. Bardziej wrażliwy "Tygrys" starał się nie odrywać od swoich formacji. Zadudniły również moździerze.
  Dziewczęta strzelały do Niemców i ich najemników. Znokautowali przeciwników. Alla i Anyuta strzelali parami. Lufy wroga pojawiły się i opadły. Następnie nowa warstwa postępujących wrogów.
  Dziewczyny śpiewały podczas bitwy.
  Alla zaczęła, strzelając:
  - Zanim...
  Anyuta, strzelając, kontynuował:
  - Przez Ciebie...
  Alla lupanuv dodała:
  - Legia...
  Anyuta, odcinając trzy, uciszyła:
  - Wrogowie...
  Alla, przybijając przeciwników, wyrzucił z siebie:
  - Oni....
  Anyuta, zburzywszy połowę czaszki Araba, kontynuował:
  - Chcą...
  Allah, miażdżąc wroga, kontynuował:
  - Ty...
  Anyuta, strzelając, syknął z wściekłości:
  - Strzęp...
  Allah, przedzierając się przez czaszkę Araba, warknął:
  - Zniszcz...
  Anyuta, kontynuując przybijanie, syknęła:
  - Notatki...
  Alla, jakby strzelając, gwizdnął:
  - Nie bój się...
  Anyuta, oddając celny strzał, warknęła:
  - Wróg...
  Alla, strzelając jak snajper, kontynuował:
  - Sztykow...
  Anyuta, strzelając dalej, szczekał:
  - Zdolny do...
  Alla, nie przestając strzelać, syknął:
  - Siła...
  Anyuta, strzelając wściekle, warknęła, poprawiając przyjaciółkę:
  - Odwaga...
  Alla w ciężkiej ekstazie, przestrzeliwszy głowy Afrykanów, warknął:
  - Wytrzymałość...
  Anyuta, galopując ogniem, syknęła:
  - Zwiększyć...
  Alla, potrząsając rudymi lokami, kontynuowała:
  - A przeciwnicy...
  Anyuta, uderzywszy Araba w brzuch, wydał:
  - Od razu...
  Alla, strzelając ze wszystkich kalibrów, szczekał:
  - Zniszcz...
  Dziewczyny wstrzymały oddech. A po strzeleniu trochę więcej krzyknęli:
  - Jesteśmy rycerzami karabinu snajperskiego, rozlega się głos morderstwa!
  Fala nacierających wojsk kolonialnych nieco opadła. Naziści ponownie przesunęli czołgi do przodu. Pojawiły się "Tygrysy" -2 z długimi pyskami i strzelały pociskami do wszystkiego, co udało im się zauważyć.
  "Tygrys" -2 miał oryginalny kształt wieży i pochyłości płyt pancernych z boków. To sprawiło, że stał się trochę bardziej wytrwały. Wojowniczki ponownie wybrały jako cel gąsienice czołgu. Faszysta musiał być jak wąż na patelni.
  Anyuta rzuciła wybuchową paczkę, miażdżąc przedni walec "Tygrysa" -2 i zaśpiewała:
  - Spotkałem cię z prezentem... Oczywiście zaznaczyłem miejsce w trumnie!
  Alla syknęła, radośnie rzucając w faszystę dużą, wybuchową paczkę:
  - Ale Pasaranie!
  A od eksplozji długi pysk niemieckiego czołgu przekręcił się. I Tygrys Królewski zaczął się odwracać. Ponownie faszysta został ciężko ranny. Alla wzięła go i zaszczekała, rzucając bosymi stopami kawałek szkła:
  - Być tobą w dębowej trumnie!
  Szklanka, przelatując obok, wylądowała prosto w gardle Indianina z kolonialnych oddziałów niemieckich.
  Anyuta mrugnęła do swojego partnera i zaśpiewała:
  - Zanurzę głowę w tej beczce! Zanurzę wszystkich!
  Alla wystrzeliła serię z karabinu maszynowego. Niemcy ponownie zostali zaatakowani. Dziewczyna syknęła:
  - Możemy wszystko! I wygramy!
  Anyuta wystrzeliła z karabinu i powiedziała:
  - Czeka wielka wygrana! Niech nasi dziadkowie będą w chwale!
  Alla robiła salta i toczyła się, wirując jak choinka. Dziewczyna śpiewała z przymrużeniem oka:
  - Panie sukcesie, dokąd idziesz... Panie sukcesie - śmieją się faszyści...
  Niemieckie czołgi, nie oszczędzając pocisków, zwiększyły ogień. Wylewali swoje pękające prezenty. I zbliżyli się do pozycji sowieckich, starając się ominąć luki.
  Anyuta, używając drutu, jak nauczył ich uwięziony Seryozhka, podciągnął ciężką minę. "Lew" powoli czołgał się na pozycje sowieckie. Jego działo kal. 150 mm wyrzucało pociski. Dziewczyny syczały i mrugały.
  Anyuta śpiewała:
  - Niemcy-paprycy, faszyści-naziści... Koniec pacyfisty cię czeka!
  Allah powiedział z uśmiechem:
  - Pacyfizm... Głupotą jest nawet mówić o pacyfizmie, jeśli chodzi o nazistów!
  Anyuta celnym strzałem trafiła w mostek nosa Araba z gwardii kolonialnej i zaćwierkała:
  - I są kaleki w myśleniu ... A w sprawach wojskowych nie są tak silni! Wkrótce wymażemy ich z powierzchni planety Ziemia!
  Alla znów wybuchnęła, potarła nagimi piersiami o żwir i zaśpiewała:
  - Jestem rosyjskim rycerzem na kolanach dzikusów ... Zmiotę wrogów Ojczyzny z powierzchni Ziemi!
  Rudowłosa piękność mrugnęła, spoglądając w niebo. Kręciły się tam "Ramki", niemieccy kanonierzy.
  Skradało się, co chwila zatykając się w wiatrochronie niemieckiego "Lwa". A jego pistolet ciągle pluł.
  Anyuta, przesuwając minę pod gąsienicami niemieckiego czołgu, syknęła:
  - Dla Seryozha ....
  Niemiec zatrzymał się i strzelił ponownie. Pocisk eksplodował za dziewczynami.
  Anyuta powiedział:
  - Muszle mleka, kto ma mózg dziecka!
  "Lew" stał przez jakiś czas. Czy doświadczona niemiecka załoga wyczuła zbliżające się niebezpieczeństwo, czy też chciała zużyć zestaw bojowy. Ale "Lew" stał przez jakiś czas nieruchomo i wypluwał śmiercionośne pociski.
  Anyuta zauważył, że niemiecki czołg miał bardziej zaawansowane działo i strzelał częściej niż KV-2. A to oczywiście czyni ten samochód znacznie bardziej niebezpiecznym. Anyuta przeżegnała się i syknęła:
  Niech bezbożni pójdą do piekła!
  Alla strzeliła do faszysty w splot słoneczny i warknęła:
  - Nasze zwycięstwo jest nieuniknione! I wszystko dobrze się skończy!
  Anyuta również odciął Turka i zaśpiewał:
  - Chociaż wydaje się, że wkrótce życie zostanie przerwane, gdy kłopoty zapukają w jego czarny róg ... Konie rżą i krew płynie jak rzeka, i znowu ziemia ustępuje spod twoich stóp!
  Alla, namoczywszy Irańczyka, dodała:
  - Ale ziemia też ma swojego opiekuna... A między gwiazdami rozpościera się do niego... Niewidzialne ratunkiem dla zesłania Hitlera na Kołymę!
  Dziewczęta, strzelając, śpiewały unisono:
  - Złammy Adolfa, to go zaboli! Wierzę, że faszyzm zostanie pokonany! A w naszej Rosji pojawi się mesjasz, Pan narodów wszystkich krajów!
  A wojownicy nadal strzelali. Ale piechota wroga położyła się i zaczęła strzelać i rzucać granaty. Faszystowskie hordy próbowały wykurzyć dziewczyny ogniem moździerzowym. I rzucać dużo granatów.
  Allah zauważył filozoficznie:
  - Możesz wziąć numer w wyborach, umiejętności w wyborach bez wojny!
  Anyuta zachichotała i zauważyła:
  - Wojna to dziedzina, w której jakość wygrywa z ilością, wybory z reguły są na odwrót, a to jest żart!
  Wojownicy nieco się cofnęli, granaty i ich odłamki sypały się zbyt gęsto. Alla nawet stopą przechwyciła rzucony prezent i odrzuciła go z powrotem. Granat przeleciał obok i trafił nazistów w ich hełmy. A jak wybucha...
  To było tak, jakby gdzieś wybuchło kolejne ogniwo.
  Allah filozoficznie zauważył:
  - Szczęście to drugie szczęście, sukces to trzecie, ale pierwsza umiejętność!
  Anyuta zachichotała i wtrąciła:
  - Szczęście jest nagrodą za odwagę, ale nie za lekkomyślność!
  Alla wydłubała oko Hindusowi z armii kolonialnej i syknęła:
  - Kto ma szczęście, jego dusza śpiewa!
  Anyuta uśmiechnęła się i zaćwierkała:
  - Dobrze, gdy masz szczęście, to znaczy, że Bóg cię ocali!
  Dziewczyny są trochę bardziej dowcipne. Potem niemiecki "Lew" mimo to ruszył naprzód i uderzył w minę. Gąsienica wpadła na urządzenie wybuchowe i została rozerwana.
  Ranny "Lew" obrócił się i wstał... Wojownicy byli zachwyceni i śpiewali na całe gardło:
  - Lew jest kaleką w myśleniu, tygrys jest źródłem wszelkiego rodzaju kłopotów ... Nie ma nic bardziej interesującego niż człowiek na świecie!
  Anyuta ustawiła długą kolejkę, tylko obca armia podniosła się do szturmu i zaśpiewała:
  Mamy rakiety, samoloty,
  Najsilniejszy rosyjski duch na świecie...
  Za sterami najlepszych pilotów -
  Wróg zostanie zmiażdżony w proch i w dół!
  "Lew" wydaje się być poważnie uszkodzony. Zamarła, wypluwając jeszcze kilka muszelek.
  Pojawiła się zwinna Pantera. Bała się jednak wejść głęboko w pozycje wojsk radzieckich, ale zaczęła strzelać. Pociski świszczały nad głowami dziewcząt. I zniszczyli gruzy i pożary.
  Anyuta przygotowała granat do rzucenia, gotowa uchwycić moment, gdy faszystowski czołg zbliżył się w dostępnej odległości. Ale w Panterze też nie ma głupców. Niemcy strzelali, układając pociski w szachownicę, starając się nie ominąć ani jednego kawałka ziemi. I dosłownie zgrabił każdy kamień.
  Alla, klepiąc się po nagiej piersi, zauważyła:
  - Taktyka Fritza jest błędna... Ile w ten sposób osiągną?
  Anyuta zauważył dowcipnie:
  - Kura dziobie ziarno po ziarnku i przybiera na wadze znacznie szybciej niż świnia połykająca duże kawałki!
  Pantera oddała ponad osiemdziesiąt strzałów, a po wyczerpaniu amunicji zawróciła, kierując się z powrotem do swojego legowiska. W jego miejsce pojawił się nowy mastodont "Sturmtiger". Maszyna zakryła swój szeroki pień czapką. Widać więc, że ma nadzieję, że się uratuje.
  "Sturmtigr", strzelając z dystansu do pozycji wojsk radzieckich. Rakieta wystrzelona. Ziemia się podniosła i fontanna ognia wytrysnęła strumieniami ognia.
  Dziewczyny ledwo przeżyły, były dość zakryte. Anyuta był nawet lekko ogłuszony. Dziewczyna nagle zobaczyła siebie galopującą na koniu. I że dowodzi oddziałem, który zaatakował armię tatarską. A wojownicy jeżdżą z nią na koniach. Tatarzy mongolscy, nie mogąc wytrzymać ciosu, wycofują się i giną tysiącami pod kopytami.
  Z drugiej strony Anyuta wymachuje dwoma mieczami i ścina wrogów. Ale wizja została nagle przerwana.
  Alla uderza partnerkę w policzki, potrząsa nią, mówiąc:
  - Cóż, wszystko! A teraz przestań kłamać!
  Anyuta odpowiedział gniewnie:
  - Nie położyłem się, ale walczyłem!
  Dziewczyna podskoczyła z wściekłości i rzuciła granat. Teraźniejszość, przelatując obok, wylądowała w lufie czołgu "Lew". Po otrzymaniu uszkodzenia samochód pomarszczył swój ciężki bagażnik.
  Anyuta wykrzyknęła na całe gardło:
  - Jestem rycerzem Rusi!
  Alla wystrzeliła z karabinu maszynowego i warknęła:
  - odpowiedział chłopak, marszcząc brwi,
  Chcę służyć Świętej Rusi...
  Niech rozleje się morze krwi
  Ale Bóg może nas uratować!
  Anyuta upadła na gruz z gołym brzuchem i klatką piersiową. W samą porę, gdy setki serii z karabinu maszynowego przeleciały nad jej głową. Dziewczyna wystawiła język i powiedziała:
  - Szaleństwo dzielnych żołnierzy jest ratunkiem dla zawiłych generałów!
  Allah zgodził się:
  - Żołnierz jest odważny, generał jest rozważny, wróg jest przebiegły, sukces to solidarność tylko z mądrą odwagą!
  Dziewczęta ponownie otworzyły ogień i zaćwierkały solidarnie:
  Nad nim eskadry
  Rycząc zgodnie
  Adolf jest silnym głupcem -
  Sadzenie Sodomy!
  Pojawił się kolejny opancerzony "Lew". Uciekło przed nim dwóch żołnierzy, sądząc po śniadej twarzy - Arabowie. Próbowali rzucić łańcuch na hak, aby wyciągnąć opracowany czołg z pola bitwy.
  Alla i Anyuta wystrzelili, zabijając jednocześnie techników. Wojownicy śpiewali:
  - Nie niszcz siebie i pomóż towarzyszowi, pomóż innym wyjść z pożogi!
  Pojawiło się trzech czarnych. Ścigali się z łańcuchem tak szybko, jak tylko mogli, ale także zostali zastrzeleni przez dziewczyny. Co więcej, Anyuta strzelała z pistoletu, przyciskając psa bosymi stopami.
  I potrafiła uderzać przeciwników niezwykle, jak Robin Hood, trafnie.
  Allah zauważył:
  - Znakiem nie jest ten, kto trafia z powodzeniem, ale ten, kto nie trafia przy pechu!
  Anyuta rzuciła bosą stopą granat i syknęła:
  - Najdokładniejszy z wizją sztyletu może chybić, ale niewybaczalnie bystry umysł może prześliznąć się obok celu!
  Granat trafił w moździerz i zaczął eksplodować, detonując miny.
  Tak, Stalingrad nie był łatwy dla Niemców. Mam ich w upiornej cytadeli śmierci!
  . ROZDZIAŁ 13
  3 listopada Niemcy otoczyli Tichwina, aw samym mieście toczyły się walki. Armia Czerwona powoli się wycofywała. Większość miasta Baku została już zdobyta, wojska radzieckie wycofują się na półwysep. Erewan wciąż ledwo się trzyma. Stalingrad jest na krawędzi zniszczenia.
  Mimo to Stalin nakazał temu miastu się nie poddawać. Rozpoczęły się walki o Astrachań. W tym mieście Fritzowie również próbują awansować. Mocno bombardują wszystkie podejścia i niszczą infrastrukturę.
  Nadchodzi zima... A przebieg wojny staje się coraz mniej przewidywalny. Ale wydaje się, że Stalingrad się nie utrzyma. Zaopatrzenie przez Wołgę utrudnia zamarzanie i masowe bombardowania.
  4 listopada zajęto już dziewięćdziesiąt procent Tichwina. A Niemcy zbliżyli się do terytorium Finlandii. Wojska radzieckie, ponosząc znaczne szkody, nie były w stanie zebrać wystarczającej siły, aby powstrzymać wroga.
  Finowie i marionetkowe wojska szwedzkie również zaatakowały spotkanie. Użyto znacznych sił.
  5 listopada koalicja niemiecka i wojska fińsko-skandynawskie zjednoczyły się. W ten sposób podwójny pierścień zamknął się wokół Leningradu. Nowe, wielkie zwycięstwo III Rzeszy.
  6 listopada w sektorze północnym nadal toczyły się walki. Naziści rozbudowali korytarz. Sytuacja była niezwykle trudna. W Tichwinie dopalały się ostatnie resztki oporu. Niemcy wystrzelili pociski balistyczne w kierunku Erywania. Wydała trzy prezentacje. Spowodował znaczne szkody z ofiarami. Ale ostatecznie niczego nie zepsuli.
  Miasto Astrachań zostało odcięte lądem od reszty terytorium ZSRR. Sytuacja uległa eskalacji. Nowe niemieckie i brytyjskie pancerniki zbombardowały Murmańsk. Podczas ostrzału zginął komendant garnizonu i wielu oficerów.
  Zrobiło się jeszcze gorzej.
  A 7 listopada naziści włamali się do Wołchowa i ostatecznie zmiażdżyli Tichwina oporem wojsk radzieckich. W ten sposób różnica w stosunku do Leningradu gwałtownie wzrosła. Stało się jasne, że miasto w blokadzie raczej nie przetrwa.
  8 listopada w końcu odbyły się długo oczekiwane testy czołgu Lev-2. Maszyna miała zmodyfikowany układ. Silnik, skrzynia biegów i skrzynia biegów znajdowały się w jednym miejscu iz przodu, a przedział bojowy z tyłu.
  Niemcy pod wodzą Porsche wykonali samochód energicznym wysiłkiem w rocznicę puczu.
  Rzeczywiście, dzięki niższej sylwetce, przy zachowaniu uzbrojenia i pancerza "Lwa", masa samochodu została zmniejszona do sześćdziesięciu ton, przy silniku o mocy 1200 koni mechanicznych. Testy bojowe wykazały, że okazał się całkowicie akceptowalnym czołgiem. Dokładnie to, czego potrzebujesz!
  Połączenie dobrych właściwości biegowych i pancerza.
  Führer jednak nie był zadowolony. Domagał się wzmocnienia pancerza burt i rufy, a także umieszczenia armaty 88 mm z lufą o długości 100 EL.
  Kolejnym pojazdem testowym był E-100. Ten czołg okazał się jednak zbyt ciężki: 140 ton, ale ma doskonałą ochronę ze wszystkich stron i uzbrojenie Myszy. Generalnie seria "E" zapowiadała się niezwykle obiecująco. Niemcy najwyraźniej nie tracili czasu.
  Zademonstrowano również czołg "Bary" z silnikiem o mocy 1000 koni mechanicznych, jednak samochód wydawał się Hitlerowi niewystarczająco chroniony.
  Pokazany na rocznicę i różne rodzaje samolotów. W szczególności samoloty szturmowe i modyfikacje ME-262. A także TA-183. Cała parada technologii.
  Wraz z potężnymi wyrzutniami gazu są w stanie wyburzyć całe miasta i wioski.
  Tutaj faktycznie zademonstrowali bardzo silne systemy zniszczenia.
  Panther-2 również przeszedł testy, ważąc pięćdziesiąt ton, miał 150-milimetrowy nachylony przedni pancerz i działo King Tiger. Pancerz boczny miał 82 mm, pod kątem. Taki czołg mniej więcej odpowiadał Hitlerowi, więc był w stanie wytrzymać trzydzieści cztery w walce w zwarciu.
  Ogólnie rzecz biorąc, naziści przeczesywali menażerię.
  Przekazane i przetestowane myśliwce "Gotha" zdolne do osiągania prędkości tysiąca stu kilometrów na godzinę.
  Krótko mówiąc, poddali się.
  Wołchow upadł 9 listopada. Sytuacja osiągnęła punkt kulminacyjny. I znowu sowieckie czołgi próbowały kontratakować.
  Gringeta zamarł w pobliżu pistoletu. "Churchill" -2 stanął przed radzieckimi pojazdami i wypluł amunicję.
  Córka Pana, Jane, liczyła trafienia. Radzieckie czołgi zwolniły, gdy wjeżdżały do rowu. I to było używane przez niemiecką menażerię.
  Nicoletta wzięła go i zaśpiewała:
  - Angielski wojownik nie boi się śmierci,
  Pod rozgwieżdżonym niebem śmierć nas nie zabierze!
  Bo lew w koronie będzie walczył dzielnie,
  Załaduję potężny karabin maszynowy!
  Malania skinęła głową z aprobatą.
  - To wspaniałe! I my też będziemy pobierać opłaty!
  Pistolet działał bardzo aktywnie. Muszle migotały jak zapałki, zostawiając kontury w powietrzu. Tak, energiczne dziewczyny dały się złapać. A co najważniejsze dokładne.
  Gringeta, kiwając głową, posłała pocisk w podstawę wieży trzydziestki czwartej. Wymamrotał:
  - To jest śmierć! Przyjdzie do moich wrogów! I wiem, że odtąd czeka na wąsatych wrogów!
  Nicoletta powiedziała z uśmiechem:
  - Wszystkie zwierzęta kłaniały się wąsatemu... Żeby mógł zawieść tego przeklętego!
  Gringeta znowu się roześmiał i strzelił, sycząc:
  - Mój pocisk jest najcelniejszy. Na pewno tam dotrzemy!
  Nicoletta podniosła palec wskazujący i powiedziała:
  - Pif, Paf - chybione! Szary króliczek odskoczył!
  Gringeta, strzelając, śpiewał:
  Każdy wybiera dla siebie
  Kobieta, religia, droga...
  Służ diabłu lub prorokowi
  Każdy wybiera dla siebie!
  Jane potrząsnęła głową i zaprotestowała:
  - Na pewno nie w ten sposób! Dziewięćdziesiąt dziewięć procent wiary zależy od urodzenia, a nie od wiedzy. Tutaj należymy do Kościoła anglikańskiego... A jeśli spojrzeć, to na jakiej podstawie? Czy to jest nasz wybór?
  Gringeta zachichotał i zauważył:
  - Osobiście byłem w wierzącej rodzinie, ale teraz coraz bardziej skłaniam się ku ateizmowi!
  Nicoletta zachichotała i wystawiła język.
  - Ateizm... To ciekawe!
  Malania zauważyła filozoficznie:
  I daleko od wszystkiego! Kiedy nie ma Boga i nie ma sił nadprzyrodzonych, wtedy każda religia jest fałszywa!
  Gringeta skinęła głową, ochoczo potwierdzając:
  - To jak komuniści! Wpadli na pomysł, że wszystkie religie to tylko ludzkie fantazje. I na tym zbudowali doktrynę!
  Malanya wykrzywiła sceptycznie usta.
  - A co ich czeka po śmierci?
  Gringeta zaśmiał się mięsożernie. Wystrzeliła pocisk, przecinając kadłub innego radzieckiego czołgu i odpowiedziała:
  - Tutaj można dużo wymyślić... Nawet wskrzeszanie umarłych siłami nauki!
  Malania wspominała, uśmiechając się:
  - Przeczytałem jedną książkę o świecie przyszłości. Istnieje już kosmiczne imperium. Nie ma śmierci, starości, choroby. I oczywiście głód ... To prawda, że większość populacji nie ma pracy, ale wystarczy dla wszystkich.
  Na przykład samochody są rozdawane za darmo. Są też maszyny elektroniczne, za pomocą których utrzymują kontakt z całym światem.
  Nicoletta zauważyła całkiem poważnie:
  - Postęp jest szybki. Spójrz na te czołgi... Jak bardzo się rozwinęły i stały się doskonalsze. Mimo to "Churchill" -2 nie może być porównywany z "Matyldą".
  Malania zgodziła się z tym:
  - Tak, czołgi posunęły się naprzód ... To jest szyk!
  Kolejny atak sowieckich czołgów ugrzązł i nastąpiła przerwa.
  10 i 11 listopada Niemcy przeprowadzili małe operacje ofensywne, wycinając zakręty na północy.
  Wojska radzieckie próbowały kontratakować na północ od Stalingradu, ale nie odniosły większego sukcesu. W mieście stały już ostatnie domy. Zniszczony w tym samym czasie, do ziemi. Ale na razie Stalin kazał dotrzymać tego do końca.
  Miasto Baku jest prawie zdobyte. Ale szyby naftowe płoną, a między nimi wybuchają walki. Niemcy ciągle bombardują.
  Bitwy w Astrachaniu osiągnęły swój szczyt...
  12 listopada Turcy przypuścili atak na Erywań. Ciśnienie zostało odparte. Osmanowie cierpieli. Ale fau został ponownie zwolniony. 13 listopada Niemcy zajęli ostatnie dzielnice Baku - ogłaszając zdobycie miasta. Tylko na półwyspie wciąż toczyły się walki, a niebo było czarne od płonących studni.
  14 listopada naziści rozpoczęli szturm na Murmańsk. Użyli artylerii i samolotów...
  Stalingrad płonął, ale przesunięte posiłki sowieckie pozwoliły się utrzymać. Choć tylko na obrzeża miasta i kosztem kolosalnych strat.
  Podczas ataku na Murmańsk zebrała się duża armada pancerników, a także zbliżyły się lotniskowce. Miasto było ściśnięte jak walec plazmy. A oni bombardowali i strzelali.
  15 listopada wojska faszystowskie ruszyły do ataku na miasto, jedyny niezamarzający port na Oceanie Arktycznym. W walkach brały udział "Myszy", a nawet czołg "Szczur", który naziści chcieli wypróbować w praktyce.
  Jednak "Szczur" był nieco rozczarowujący. Najpierw posunęła się naprzód, a potem utknęła w zaspach. I zatrzymał się na obrzeżach miasta. Niemcy nie byli całkiem gotowi do ofensywy. Ale ostrzał nie ustał. 16 listopada hitlerowcy praktycznie zakończyli oczyszczanie z ropy, płonących szybów. Ale część półwyspu była dla nich niedostępna z powodu pożarów, które sięgały siódmego nieba.
  17 listopada naziści zdobyli ostatnią odnogę delty Wołgi i tym samym dokładniej zablokowali Astrachań. Baku od dawna jest odcięte.
  Erewan również został szturmowany. Miasto położone jest na wzniesieniu, bardzo dogodnym do obrony, ale trudno je szturmować zwłaszcza czołgami.
  18 listopada wojska radzieckie ponownie przetestowały siłę nazistowskiej obrony na północ od Stalingradu. To osłabiło atak na to, co zostało z roku nad Wołgą, ale było warte wymiernych strat.
  19 listopada Niemcy wstrzymali natarcie na Murmańsk z powodu ciężkich strat.
  Tak więc opętany Führer nie mógł w żaden sposób wyciągnąć licznych drzazg ze swojej pozycji. Nie powiodły się nazistowskie plany zakończenia ZSRR przed zimą.
  Najgorsze było to, że Japonia zawiesiła ofensywę z powodu zimna i ogromnych strat w sile roboczej. Tyle tylko, że samuraje zwiększyli produkcję własnych trzydziestu czterech i licencjonowanych Panter. I mogą sprawić kłopoty latem przyszłego roku.
  20 listopada Niemcy częściowo ugasili pożary i oczyścili większość półwyspu.
  21 listopada wojska radzieckie ponownie zaatakowały Niemców, a nawet zaklinowały się kilka kilometrów na północ od Stalingradu. Naziści musieli osłabić swój atak i spróbować odzyskać swoje pozycje.
  Walki, jak to się mówi w takich przypadkach, są na poziomie dziwaka!
  22 listopada naziści próbowali posuwać się naprzód w regionie Turkmenistanu. Po przejściu dziesięciu kilometrów zostali zatrzymani. Ale 23 listopada, po wprowadzeniu brygad szacha do bitwy, ponownie posunęli się naprzód. Sytuacja bardzo się pogorszyła w regionie Azji Środkowej.
  24 listopada znaczących zmian na frontach nie było...
  25 listopada hitlerowcy wznowili atak na Murmańsk. Rzucaj nowe części do bitwy. Ale na razie nie ma sensu.
  Nadszedł 26 listopada - jedenaście lat od wyborów do Reichstagu, po których Hitler został mianowany kanclerzem Rzeszy.
  Po raz pierwszy na froncie pojawił się najnowszy czołg E-100.
  To była praktyka bojowa takiej maszyny.
  Czołg wyglądał na dość długi, prawie spłaszczony. Wystawała z niego długa lufa działa kalibru 128 mm. I przedni pancerz pod kątem czterdziestu pięciu stopni. I jest pochylony z boków.
  Czołg E-100 poruszał się dzięki najnowszemu silnikowi o mocy 1500 koni mechanicznych, szybciej niż Maus. A pociski odbijały się od niego.
  A w aucie pojawiła się wesoła czwórka Magda, Krystyna, Gerda i Charlotte.
  Dziewczęta urodziły dzieci dla Führera i pozostawiły je pod opieką specjalnych niań SS.
  I właśnie przybył na front. Dziewczyny są bardzo zabawne. Tęsknili za bitwami. A tutaj jest tylko okazja do wyrażenia siebie. Weźmy wreszcie ten północny Sewastopol.
  I ustanowienie dominacji III Rzeszy na Oceanie Arktycznym. Jak długo jeszcze wojna może się tak naprawdę ciągnąć? I cała czwórka myśli: czy chociaż razem z nimi coś się zmieni?
  W pobliżu Murmańska nie jest zbyt mroźno - Prąd Zatokowy izoluje. Dziewczyny są w bojowym nastroju. Każdy miał parę - chłopca i dziewczynkę! Więc możesz się cieszyć.
  Magda i Christina krążyły wokół pistoletów. Zbiornik jest nowy i łatwy w obsłudze. Z boków chroni go pochyły pancerz o grubości 120 mm oraz kolejna tarcza o grubości 50 mm. Więc samochód nie może być przebity ze wszystkich stron.
  Dziewczyny gwizdały piosenkę. Są wielkie w sercu.
  Gerda zauważyła z uśmiechem na bursztynowych ustach:
  - Teraz mamy wspólnego potomka z Hitlerem. Jesteśmy członkami rodziny królewskiej!
  Charlotte zachichotała, gdy zauważyła:
  - I dalej - tylko zera!
  Czołg "E" -100 zbliżył się do pozycji sowieckich. Wszystko wokół było tak zniszczone, że strzały ze strony Sowietów były rzadkością, najczęściej z lekkiej broni palnej.
  Magda wycelowała z armaty 128 mm i wystrzeliła w sowiecką srokę. Miodowa blondynka śpiewała:
  - Jestem tygrysicą i mam uśmiech... A wściekły tygrys rozerwał wszystkich na strzępy!
  Sowiecka czterdzieści pięć wycofała się, kilku rosyjskich żołnierzy zginęło.
  Magda mruczała jak kot:
  - Jestem supermanem, moja metoda jest prosta... Odgryzę tych, którzy mają wełniane ogony! A potem dziewczyna zaczęła się śmiać. Cóż, zupełnie jak dzika bogini.
  Hitlerowskie prostytutki wstrząsnęły czołgiem. I sami wskoczyli do samochodu z pochyloną zbroją.
  Ale wtedy wojownicy zawrócili swój samochód. Charlotte, ta piękność z miedzianymi włosami, jak śpiewa:
  - Tsok, tsok, tsok ... Rzuć strumień! Nazistowska kawaleria zjadła cały piasek!
  A potem, Charlotte, jak jej się śmiać chce... Nawet szczęknęła zębami. I znowu zbiornik się zakręcił. Niemcy zburzyli ogrodzenie z drutu kolczastego. Maszyna wielkości Tyrannosaurus rex zawarczała nieprzyzwoicie. A wojownicy odsłonili swoje słodkie i mięsożerne twarze.
  Dziewczyny przetrwały w sobie i urodziły dzieci od Adolfa Hitlera. A to już coś mówi. Piękne ryjówki, ale jednocześnie moralizatorzy. Tutaj zmiażdżyli żołnierza radzieckiego, który wpadł pod koła. I wcisnęli w ziemię działo kalibru 76 mm. Przejechaliśmy to. Spłaszczona stal. Wojownicy pokazali akrobacje figurowe. Muszle wydawały się bardziej nieszkodliwe niż groch w grzechocie, którą potrząsa dziecko. Kolejnym działem, które spłaszczył E-100, było 85 mm.
  Magda zachichotała.
  - A my miażdżymy Rosjan jak pluskwy!
  Krystyna poprawiła przyjaciółkę:
  - Bardziej jak niedźwiedzie! Niedźwiedź to duże zwierzę!
  Rudowłosa Charlotte dodała, obnażając kły:
  - I ząb!
  Niemieckie czołgi przedarły się przez linie obronne miasta. Wojska radzieckie walczyły bardzo ciężko. Wszyscy chwycili za broń. W milicji walczyli nawet dziesięcioletni chłopcy. Było też dużo dziewczyn. Zebrali się wszyscy mieszkańcy, ale broni było za mało. We wszystkim przejawiał się masowy heroizm. Pionierzy, używając domowej roboty materiałów wybuchowych lub wiązek granatów, zbliżyli się do nazistowskich czołgów i rzucili się pod tory - umierając za ojczyznę.
  Czołg E-100 otrzymał pewne uszkodzenia. Jednemu z chłopców udało się przedrzeć przez ciężką minę. Sam zginął, ale uszkodził niemiecki samochód. Walec pękł i część gąsienicy odleciała. Wielki samochód zwolnił. Potem kilku wojowników rzuciło wiązkami granatów, rozbijając grube gąsienice.
  E-100, po przekroczeniu linii frontu, stracił mobilność.
  Gerda wycelowała sześć karabinów maszynowych i włączyła je, gdy żołnierze radzieccy próbowali kontratakować. Dziesiątki Rosjan i przedstawicieli innych narodów Rosji upadło, przeszyte kulami z karabinów maszynowych. Żołnierze radzieccy pobiegli jednak naprzód. Rzucali granaty i ginęli. Część odłamków dotarła do E-100, ale karabiny maszynowe działały prawidłowo. A diabeł Gerda jest taki dokładny. A jej kule prawie nigdy nie lecą na marne.
  A rosyjscy żołnierze giną...
  Christina została wystrzelona z szybkostrzelnego działa 75 mm, pocisków odłamkowych i ze współosiowego karabinu maszynowego. Rudowłosa bestia, rozdzierająca kulami radzieckich żołnierzy, syknęła:
  - Jestem nosicielem śmierci ... Sam szatan jest dla mnie rudy!
  Magda nieśmiało zauważyła:
  - Cóż, nie musisz. Szatan jest wrogiem Boga i jest skazany na jezioro ognia!
  Christina uderzyła bosą stopą w metal i ryknęła:
  A co z jeziorem ognia? Moje włosy są jak płomień!
  Gerda powiedziała z uśmiechem:
  - Sam Führer wybaczy nam wszelkie grzechy... Dokładniej, samo pojęcie grzechu, czy jest ono zasadniczo przestarzałe?
  Magda wzruszyła ramionami.
  - Chcesz powiedzieć, że pojęcie grzechu jest przestarzałe...
  Gerda ponownie włączyła karabiny maszynowe, tłumiąc desperacki kontratak rosyjskich żołnierzy. Kule zabijały ich jak dary z piekła rodem. W tej modyfikacji E-100 jest bardzo mocno chroniony. Aż osiem karabinów maszynowych, dwa współosiowe z armatami, a reszta sterowana była na zawiasach. I uderzyli bardzo mocno.
  Gerda ryknęła z uśmiechem:
  - Grzech, to podstawa istnienia Trzeciej Rzeszy! Nasza religia jest naprawdę wiarą bestii!
  Rudowłosa Christina, strzelając z armaty i zabijając rosyjskich żołnierzy, śpiewała:
  - Moja czuła i łagodna bestio... Uwielbiam twoje kły, uwierz mi! Moja piekielna bestia z zębami!
  Jedno z radzieckich dział przeciwlotniczych ponownie trafiło w lodowiska i je rozbiło. E-100 w końcu się zatrzymał. Magda jednak ukarała irytujące działo przeciwlotnicze, zasłaniając je ciężkim ładunkiem. Cóż, tory zostały zerwane.
  Marszcząc brwi Gerda wezwała holownik i zapytała:
  - Wyciągnij nas, proszę! umieramy! Tory są zepsute!
  Odpowiedź nadeszła natychmiast:
  - Holownik będzie!
  Christina śpiewała z uśmiechem:
  - To jest ruch! Wrogowie do stracenia!
  Magda strzelała do pistoletu, który rosyjscy żołnierze próbowali wyciągnąć do bezpośredniego ognia. Rozbiła beczkę i rozrzuciła żołnierzy radzieckich w różnych kierunkach. Jeden z żołnierzy został rozdarty na pół i walczył w agonii.
  Blondynka Christian przeżegnała się i wznosząc oczy ku niebu, modliła się:
  - Wybacz mi Panie! Za mimowolny grzech i morderstwo!
  Christina zachichotała i zauważyła:
  - Nie, to niemożliwe! Musisz być twardy jak skała! Stań się dla nas skałą!
  Magda z przekonaniem odpowiedziała:
  - Jest tylko jedna skała - Jezus Chrystus!
  Czerwony diabeł warknął:
  - Jezus był pacyfistą! A naszą wiarą i zawodem jest wojna!
  Czołg E-100 był holowany i ciągnięty w kierunku pozycji niemieckich. Gerda z uśmiechem królowej śniegu zauważyła:
  - Rolki są najbardziej wrażliwą częścią zbiornika. I z tym trzeba walczyć!
  Charlotta potrząsnęła głową.
  - Nie przykrywać osłonami całych rolek. Nie jest to możliwe, ponieważ część gąsienic nadal będzie czynna!
  Magda zaproponowała:
  - A jeśli sprawisz, że rolki będą małe i bez palety?
  Rudowłosa diablica zachichotała i pokazała swoje perłowe zęby:
  - A jak nadać im większą prędkość?
  Magda potarła metal bosą podeszwą i zasugerowała:
  - A jeśli używasz silników elektrycznych?
  Charlotte ściągnęła brzuch i skręciła kark.
  - Możliwa opcja... A czołgi będą się mniej palić!
  Magda powiedziała ze łzami w oczach:
  - To kiedy dostaniemy się do piekła, będzie płonąć i płonąć jak pochodnie!
  Rudowłosa warknęła:
  - No i co z tego... A anioły powstają z jasnego płomienia! Bądźmy aniołami!
  Christina wzięła go i zaśpiewała ogłuszająco:
  - Nie jestem aniołem, tylko diabłem, ale dla ludzi stałem się świętym.... Dostać wrogów kalkulacji, pod katem tak nieziemskiego bólu!
  Dziewczyny milczały... Szturmowcy wirowali na niebie, huczała armata. A bomby padały i padały... Jak prawdziwy grad zniszczenia i dewastacji.
  Murmańsk płonął, a ludzie umierali. Niemcy wystrzelili nawet pocisk balistyczny. Mało skuteczna broń. Łatwiej jest zrzucić pięciotonową bombę z Yu-488, będzie to zarówno dokładniejsze, jak i tańsze.
  Christina jako pierwsza wyskoczyła boso na śnieg, gdy czołg został zabrany na parking awaryjny. Tam byli serwisanci. Dziewczyny przeniosły się do ciepłej chaty. Połóż się na materacach. Gerda i Charlotte zaczęły grać w kieszonkowe szachy.
  Magda i Krystyna zaczęły robić prasę, żeby ich brzuszki były wypukłe i nie opadały podczas ciąży. Pięknie drżeć w lędźwiach wojownika. Jeszcze świeże, ale to już kobiety, które urodziły dzieci. A umieranie nie jest już takie straszne - jest ktoś, kto będzie kontynuował wyścig! Nawet z nasieniem takiego drania jak Hitler.
  Ale dziewczyny z batalionu SS "Tygrysy" Fuhrera są naprawdę czymś w rodzaju Boga. I już nie pogański bóg, ale coś Wszechmocnego i niepojętego w swoim geniuszu.
  Gerda rozegrała gambit króla i rozwinęła silny atak. Charlotte uparcie się broniła. Doszło do wymiany ciosów. Ale wszystko skończyło się wzajemną eksterminacją i remisem. Potem Magda i Krystyna zaczęły grać w szachy. A Charlotte i Gerda zaczęły robić prasę i pompki. Dziewczyna aktywnie utrzymywała formę.
  Magda, grając i popychając przeciwnika, zauważyła filozoficznie:
  - Nadal jest dziwnie...
  Christina zapytała z niewinnym uśmiechem na ustach:
  - Co jest dziwne?
  Blond superman odpowiedział:
  - Fakt, że biel jest kolorem dobra, ale to oni pierwsi rozpoczynają wojnę!
  Czerwony diabeł racjonalnie zauważył:
  - Ale my też jesteśmy dobrzy... Ale bolszewicy pierwsi zaatakowali Rosję!
  Magda zaśpiewała w odpowiedzi smutnym tonem:
  - Ale wszystko kwitnie przed nami, wszystko płonie za nami ...
  Krystyna odpowiedziała wyraźnym głosem:
  - Nie musisz jęczeć! Z nami jest ten, który zadecyduje o wszystkim za nas!
  Gerda śpiewała dalej:
  - Wesoły, nie ponury, chodźmy do domu - blond sportowcy będą naszą nagrodą!
  Po tym cała czwórka wybuchła śmiechem... Pojawił się nastolatek z obsługi i dał dziewczętom kanapki z masłem, serem, kiełbasą i suszonymi owocami. Dziewczyny jadły i były wyczerpane w upale. Piękności zasnęły. Dobrze, gdy jesteś młody i zdrowy - możesz spokojnie zasnąć.
  Następnego dnia, 27 listopada, E-100 został tylko częściowo przywrócony. Dziewczyny nie brały udziału w ataku. Ale z drugiej strony, w jednym bikini i boso przez zaspy, uciekli. Patrzono na nich jak na szaleńców, pędzących prawie nago na zimnie. Ale dziewczyny generalnie akrobują. To wyjątkowi ludzie przyszłości!
  Gerda zrobiła krok do przodu. I nie taka bosa Gerda, jak w bajce Andersena. Ale też odważny i zahartowany. A jednocześnie stała się urodzoną zabójczynią. Szybka dziewczyna, z silnymi mięśniami.
  Jednak wszystkie cztery dziewczyny są dobre. Pędzili w szybkim tempie pięćdziesiąt kilometrów i wracali. Potem wykonali serię ćwiczeń, śpiewali i kołysali się. Trochę praktyki w strzelaniu.
  Dopiero następnego dnia czołg E-100 został naprawiony. No i nie jest tak źle. Co więcej, w tej superciężkiej maszynie zastosowano oryginalny układ rolek, odmienny od naprzemiennego, co zwiększało właściwości jezdne na śniegu, ale stwarzało pewne problemy dla mechaników z przyzwyczajenia. Chociaż po prostu łatwiej jest zamontować E-100 niż "Tygrysa" czy "Panterę".
  28 listopada hitlerowcy zdołali przedrzeć się nieco głębiej w Murmańsku. Ale opór wojsk radzieckich jest po prostu niezrozumiały. I nawet szesnastocalowe pociski pancerników Wielkiej Brytanii i Niemiec nie mogły złamać woli obrony.
  Ale naziści wciąż posuwali się naprzód. Czołg E-100 przejechał kilka przecznic w ciągu dnia, ale ponownie uszkodził gąsienice. Ale tym razem naprawa zajęła tylko kilka godzin. 29 listopada dziewczęta terminatora zderzyły się z czołgiem KV-3. Radziecki samochód kilka razy uderzył w przedni pancerz, ale pociski odleciały ze zbocza. Magda odpowiedziała ogniem na rosyjski czołg, podpalając go jak stos ułożonych pochodni.
  Christina zapytała swojego partnera z kpiącym uśmiechem:
  - Nie żal ci w ogóle tych Rosjan?
  Magda szczerze odpowiedziała:
  - Żal mi wszystkich, nawet tych, którzy nie są godni litości!
  A dziewczyna westchnęła ciężko, zwracając oczy ku niebu. Wojownicy starali się działać coraz ostrożniej. Aby nie rozpraszać się naprawami. Działa kal. 128 mm i 75 mm działały jak osły. Mimo to zbiornik został uszkodzony.
  Jedna ze ścian eksplodowała i runęła na samochód. Porysowany i lekko wgnieciony pancerz.
  30 listopada naziści posunęli się jeszcze dalej. W niektórych miejscach jechałem nawet do centrum miasta. Ale tego samego dnia celny strzał z czterdziestu pięciu uszkodził lufę armaty 128 mm, a dziewczyny zostały zmuszone do ponownego wstania w celu naprawy. I podobno dłużej.
  Potem cała czwórka postanowiła walczyć zamiast czołgu, jak zwykła piechota. Piękności próbowały walczyć, walcząc w jednym bikini. Ale na mrozie dziewczyny mogły wytrzymać tylko kilka godzin w takiej półnagiej postaci, a potem pobiegły się rozgrzać.
  Gerda zakopała się w śniegu, strzelała z najnowszego karabinu maszynowego MP-44 i dość aktywnie zabijała rosyjskich żołnierzy. Oto ona, bosa dziewczyna z siwymi włosami, uderzyła w głowę pułkownika Armii Czerwonej. I ona powiedziała:
  - Nie, nadal jestem Aryjczykiem!
  Charlotte, która zbliżała się z drugiej strony, zachichotała:
  - Jesteś wojownikiem, który przynosi śmierć wrogom. - Wtedy rudowłosa, bosonoga dziewczyna strzeliła do majora i trafiła go prosto w oko. Ładnie się uśmiechnął. - Widzisz, strzelam równie dobrze!
  Gerda dała kolejkę, dobijając członka Komsomołu, a kapitan wojsk rosyjskich pokazała kły suce:
  - Tak, strzelasz, a ja widziałem! Jak piła łańcuchowa!
  Charlotte rzuciła odłamkiem szkła gołymi stopami. Uderzył porucznika armii rosyjskiej w szyję i zaćwierkał:
  - I oto jestem, param się szkłem!
  Gerda biegła przez śnieg, zostawiając nagie, pełne wdzięku ślady stóp. Biegła pochylona. Wtedy tygrysica przewróciła się i zrobiła salto. Przekręciła się i wsunęła głowę w podbródek radzieckiego żołnierza. Wypluł krew. Gerda bosymi stopami ścisnęła gardło i udusiła Rosjanina.
  Rudowłosa diablica Charlotte udusiła pioniera. Tak paskudne i złe okazały się dziewczyny.
  Magda zabijała też rosyjskich żołnierzy, ale nie dotknęła dzieci. Nie, nigdy nie podniesie ręki na dziecko. I ogólnie przelanie krwi nie sprawiało jej przyjemności. Mimo to jest tygrysicą z batalionu SS i musi wykonać rozkaz.
  Tutaj Christina rzuciła sztyletem w chłopca, który wyglądał na około dwanaście lat. Już okrutny. Nie, dorośli nie powinni zabijać dzieci!
  Magda przeżegnała się i szepnęła:
  - Wybacz Panu! Jesteś dla mnie obrzydliwy, ale wojna to wojna!
  I blondyn strzelił do rosyjskiego snajpera, ten upadł, przeszyty celnym trafieniem w nasadę nosa. Niestety, pojawiła się słynna czwórka. Dziewczyny najpierw zabiły Brytyjczyków i częściowo Amerykanów, ale teraz się podjęły
  Rosjanie. Takie są szczerzące się uśmiechy drugiej wojny światowej. Uśmiechy, które pokazują najbardziej prawdziwe i ostre kły!
  Christina potarła bosą stopą o drewno, wciąż czując chłód i zauważając:
  - Brzydki? A czego wy chcecie od rudowłosych czarownic!
  . ROZDZIAŁ 14
  Niemcy stopniowo wstrzymywali działalność. W tym lotnictwo - i wymuszone ze względu na pogarszające się warunki pogodowe. Nie do końca udało się wypełnić zadania postawione w przededniu ofensywy. To prawda, że \u200b\u200bKaukaz jest praktycznie zdobyty. Produkcja ropy w Baku jest pod kontrolą. ZSRR stracił swoje największe źródło ropy. To prawda, że \u200b\u200bsami Niemcy wciąż muszą spędzać czas na przywracaniu studni. Schwytany i Karelia, Archangielsk, część północnego wybrzeża. Całkowicie odcięty od komunikacji z resztą Rosji Leningrad. Niektóre inne terytoria są przechwytywane w centrum. Okupowana jest również połowa Turkmenistanu. Japonia zdobyła całą Mongolię, a także wcisnęła się do Azji Środkowej i częściowo utworzyła przyczółki za Amurem, w regionie Usuri. To prawda, że \u200b\u200bsamurajom udało się nieco mniej. Władywostok jest całkowicie zablokowany i jest ostrzeliwany.
  Moskwa oddalona jest o około 200 kilometrów. I już Niemcy mogą bombardować stolicę pociskami balistycznymi i bombardować samolotami odrzutowymi. Ale zimą i mrozem Wehrmacht stracił możliwość przeprowadzenia dalszej ofensywy. Zwłaszcza wojska kolonialne: Indianie, Afrykanie, Arabowie są bardzo zimni. I stracili większość swoich zdolności bojowych. Nie skorzystać z takiej sytuacji to grzech. Armia Czerwona, choć poniosła ogromne straty, była również poważnie uszczuplona.
  Rzeczywiście, Sztab Generalny zdecydował, pomimo wszystkich trudności z zaopatrzeniem i utratą Kaukazu, przeprowadzić zimą kilka dużych operacji ofensywnych. Nawet jeśli faszyści nie odważą się zimą wytknąć nosa, my ich uszczypniemy i zmiażdżymy.
  W każdym razie zmusimy ich do walki w najgorszych warunkach pogodowych.
  Wasilewski, szef sztabu generalnego i wiceminister obrony, całkiem logicznie zasugerował, że ZSRR nie będzie w stanie wygrać technologicznego wyścigu z całą Europą i Afryką, w dodatku z Azją.
  Pod tym względem w ciągu zimy przewaga wroga, zwłaszcza w lotnictwie, będzie tylko rosła. Tak, oczywiście, radzieccy projektanci już opracowali i nadal rozwijają nowe, bardziej zaawansowane czołgi. W szczególności T-34-85 z większą wieżą i potężnym działem. Cóż, IS-2 ze 122-milimetrowym działem jest już w drodze. Ale Niemcy też nie będą stać w miejscu. Poza tym nawet nowe samochody nie są wystarczająco dobre, aby pokonać Lwa lub jakikolwiek ciężki samochód.
  I jest mało prawdopodobne, aby teraz udało się osiągnąć przewagę liczebną.
  Głos zabrał także Wozniesienski. Opowiedział się również za wczesną ofensywą:
  - Po utracie Kaukazu nasza armia odczuje dotkliwy brak paliwa. Mówiąc dokładniej, już doświadczamy tego w pełni. Jednak zimą dzień jest znacznie krótszy, pogoda bez latania jest powszechna, a zużycie paliwa również zostanie zmniejszone.
  Komisarz ludowy Żdanow również pospieszył dodać:
  - Ponadto nasi bojownicy i saperzy wysadzili w powietrze wszystkie szyby naftowe na Kaukazie. A to oznacza, że Fritz nie może jeszcze używać naszego oleju. Ale biorąc pod uwagę, jak szybko okrutni faszyści są w stanie wszystko zbudować i odrestaurować, to na wiosnę baku ropa popłynie także w arterię gospodarki III Rzeszy.
  Stalin podsumował dyskusję:
  - Pod koniec grudnia przeprowadzimy pierwszy strajk zimowy. Pytanie tylko gdzie?
  W wojsku nie było jedności. Żukow zaproponował uderzenie w centrum i odepchnięcie wroga od Moskwy. Wasilewski zasugerował, że lepiej byłoby znaleźć słaby punkt w Tichwinie. Jednocześnie pomóż Leningradowi, którego podwójny pierścień blokady może nie przetrwać.
  Rokossowski wezwał do ofensywy w kierunku Woroneża. Pojawiły się pomysły ataku na hitlerowców w Astrachaniu, a nawet pod Archangielskiem. Stalin wysłuchał wszystkich komentarzy, coś podrapał i pomyślał.
  Pomysł odepchnięcia wroga od Moskwy wyglądał kusząco i błagalnie. Jednak to w centrum naziści są teraz najsilniejsi i dobrze okopani.
  Atak na siłę wydawał się nielogiczny, rzeka była duża i rwąca, a pierwsza faza operacji przedłużyłaby się.
  Wariant ataku między Donem a Wołgą jest możliwy, ale nasi już tam zostali pokonani, a Niemcy też są dobrze ufortyfikowani.
  Pomysł Wasilewskiego wygląda na najbardziej logiczny. Na północy Niemcy są słabsi, a ich wojska mają jakoś mniejsze doświadczenie bojowe. Co więcej, Tichwin był niedawno okupowany, na półce skalnej znajdowały się wojska niemieckie. Ale jest całkiem możliwe, że Fritz tak myśli.
  Dać wszystkie siły w kierunku Woroneża? Balkon uformowany w konfiguracji frontu, który bardzo racjonalnie byłoby próbować ściąć jak skośny oset.
  Niektóre ciekawsze myśli mają pieprzyć się w pobliżu Archangielska. Biorąc pod uwagę, że Fritz będzie musiał przenosić posiłki drogą morską, jest racjonalne ziarno w tym kierunku.
  Chociaż trudno zaopatrywać własne wojska, tym bardziej, że faszystowska flota podwodna całkowicie dominuje na morzu. Tak, i nowe krążowniki nazistów wchodzą do eksploatacji. Wydaje się, że nawet prawie zbudowali wcześniej zalany pancernik Bismarck. Co więcej, nowy okręt powinien pobić rekord wielkości i uzbrojenia Yamato.
  Chociaż z drugiej strony, po co Fritzowi pancerniki? Rzucić pył w oczy całemu światu? Bardziej zaniepokojony danymi o nowych rodzajach broni, które są opracowywane w Trzeciej Rzeszy. Zwłaszcza o rakietach i samolotach odrzutowych, a to jest poważna sprawa.
  Po krótkim wahaniu Stalin zatwierdził plan: pod koniec grudnia rozpocząć ofensywę w rejonie Tichwina, a na początku stycznia wyczuć wroga pod Woroneżem.
  W sumie wyglądało to logicznie... Tymczasem prawie zapomniane cztery dziewczyny kontynuowały swoje bohaterstwo na froncie wschodnim. Gerda i Charlotte oraz Christina i Magda von Singer - po przerwie spowodowanej faktem, że wszystkie prawie jednocześnie zaszły w ciążę; potem urodziła zdrowe dzieci, wróciła na front.
  Było zimno, piękności przybyły dopiero dwudziestego piątego grudnia. Pada śnieg, a wiatr rozwiewa loki. I wybrali dla siebie nie najcieplejsze miejsce - tuż pod Leningradem.
  Po przyjeździe dziewczyny w bikini pobiegły przez zaspy. Tak naprawdę prawdziwi Aryjczycy muszą pokazać, że nie straszne im żadne, nawet najcięższe przeziębienie. Wraz z nimi uciekł chłopiec ninja, który przybył z Japonii, którego wszyscy nazywali Karas.
  Ten dzieciak zasłynął z udziału w operacjach specjalnych. Przyjemne orientalne rysy, w połączeniu z blond włosami odziedziczonymi po nieznanym ojcu, czyniły chłopca bardzo przystojnym.
  Dziewczyny nawet spojrzały na niego w odpowiedzi, chociaż Karas być może nie jest jeszcze dla nich parą. Ale ulga mięśni biegnie jak drut, że nawet te zahartowane i doświadczone tygrysy nie mogą za nią nadążyć.
  Dziewczynki po porodzie w bazie treningowej całkowicie odzyskały formę, jednak nie każdy superman da radę wytrzymać tak lodowate tempo.
  Krystyna, która podobnie jak Magda, von Singer zdołała walczyć z Rosjanami, zauważyła:
  - Mróz i śnieg są ich głównymi sprzymierzeńcami. A więc nic nie jest fajniejsze niż Brytyjczycy!
  Magda słusznie zauważyła:
  - Nie powiedziałbym tego. Rosjanie są znacznie silniejsi, a jednostki prawie nigdy się nie wycofują!
  Charlotte wykonała salto, biegając, chichocząc, zauważyła:
  - Ale to raczej ich słabość niż zaleta... Nie rozumiem takich metod dowodzenia i kierowania wojskami, jak tworzenie oddziałów zaporowych i egzekucje dowódców wycofujących się oddziałów.
  Sama bosa Gerda, przewracając się podczas biegu i rozciągania, zgodziła się:
  - Oczywiście - spod kija dobrych wojowników nie dostaniesz. - Tutaj blondynka była jednak zmuszona to przyznać, ściskając serce. - Ale Rosjanie dobrze walczą, skoro wytrzymali już dwa i pół roku. Pragniemy ich witalności!
  Christina parsknęła pogardliwie.
  - Mówisz do nas?
  Gerda zachichotała, zauważając:
  Jesteśmy elitą! Zwłaszcza Marsylia!
  Najlepszy as wszechczasów i narodów, wbrew kategorycznemu zakazowi Hitlera, który chciał, aby ten symbol niezwyciężoności skupiał się wyłącznie na pracy dydaktycznej - wszak był jeszcze generałem porucznikiem, mimo to przedarł się na front.
  A raczej Führer łaskawie pozwolił mu wrócić, jeśli Niemcy gdzieś źle się poczuli.
  Naziści oczywiście na wszelki wypadek wzmocnili obronę i przygotowali się do zimy, ale mocno wątpili, czy Rosjanie będą mieli środki na działania ofensywne na dużą skalę.
  Inteligencja jednak zadziałała. Oznacza to, że mimo to wyciekły informacje o zbliżającej się ofensywie mającej na celu wyzwolenie Tichwina. Co więcej, wojska radzieckie rozpoczęły potężne przygotowania artyleryjskie w samą porę na Boże Narodzenie.
  Katiuszy zostali zmiażdżeni, a nawet kilka pierwszych wyrzutni odrzutowych dużej mocy Andriusza. A huk był taki, że bose, na wpół zmarznięte dziewczęta go pochwyciły.
  Na szczęście mają doskonały słuch, a ich oczy błyszczą iskrami.
  Patrząc na siebie, dziewczyny doszły do wniosku:
  - Co teraz będziemy walczyć, jak należy!
  A chłopiec ninja, Karas, powiedział:
  - Moim zadaniem będzie wkroczenie do Leningradu i tam rozpoznanie. Jesteś zbyt piękna dla harcerzy!
  Magda leniwie przechyliła rzęsy, odpowiadając:
  - I ty też... A jeśli Rosjanie wydają się dziwni, twój akcent?
  Karas logicznie zauważył:
  - Kiedy mówisz po rosyjsku zbyt poprawnie, zdradza to w tobie obcokrajowca. W każdym razie pobiegłem, ale ostrożnie zmiażdż przeciwnika z flanki ...
  Dziewczyny pobiegły do swojego zbiornika. W końcu to czołgiści testowi. I wybrali dla siebie coś nowego. Dokładniej, nawet dwa początkujące czołgi naraz, które należy przetestować z przodu.
  Mianowicie "Łasice", samochody z załogą dwuosobową o bardzo niskiej sylwetce. Pierwsze modele czołgów nowej generacji, w których Niemcy naprawdę poważnie zaangażowali się w zagęszczanie układu. I trochę ciekawego know-how w zarządzaniu. W szczególności przekładnia elektryczna oraz umiejscowienie przekładni zamontowanej w silniku. A sami tankowcy, para, faktycznie leżeli. Jednocześnie skrzynia biegów i silnik zostały umieszczone z tyłu, a dziewczyny wygodnie ułożyły się na brzuchu. A ich nogi miażdżyły zębatki i guziki z tyłu, a wręcz przeciwnie, ich ręce poruszały się wygodnie podczas zmiany biegów. Najbardziej leżące siedzisko jest wykonane na zamówienie i kopiuje kształt ich ciał. Naprawdę nie ma wieży - okazało się, że to działa samobieżne i tak niskie, że rolki znajdują się na zewnątrz.
  Oczywiście działo nie może się obracać, ale może się trochę obracać. Cóż, sam myśliwiec słynie z obracania się wokół własnej osi, a tym samym rekompensuje brak wieży.
  Magda wyjaśniła towarzyszkom:
  - Tam bez wieży czołgi tanieją i są niższe. Tutaj możemy dostosować wysokość, obniżając ją do 1,2 metra i podnosząc do 1,5... Prawie jak partyzanci czołgamy się po plastunie.
  Przy masie 12 ton samochód miał doskonały przedni pancerz o grubości 82 milimetrów przy kącie nachylenia 40 stopni od poziomu u góry. Dolny jest bardzo mały. Boki są chronione gorzej na 60 milimetrach, ale same rolki nadal kryją. Silnik o mocy 400 KM zapewnia doskonałe właściwości jezdne. Dodatkowo umiejscowienie rolek i zawieszenia pozwala nie tylko na zmniejszenie sylwetki, ale także zapewnia doskonałe cross-drifty.
  Czy ci się to podoba, czy nie, ale cięższa menażeria, zaczynając od Pantery, znacznie bardziej nieporęczna i nieporęczna. A na zaspach i całkowicie trumnie.
  Gerda, która zamieszkała ze swoją wieloletnią partnerką Charlotte, mimowolnie poczuła dyskomfort w ciasnym, zwartym i podłużnym pudełku akwarium. Chociaż oczywiście musimy oddać hołd temu, że samochód z uzbrojeniem T-4 i najlepszym pancerzem zmieścił się w masie 12 ton. Blond terminator zauważył:
  - Najwygodniejszymi czołgami były "Tygrys" i "Lew". W tym samochodzie nawet nam, dziewczynom, trudno się zawrócić.
  Szarlotka odpowiedziała:
  - Ale ochrona... Jak najnowsza "Pantera", która dopiero od listopada zaczęła wchodzić do wojska z 60-milimetrowymi łuskami.... To prawda, że czoło jest lepiej zamknięte niż nasze ze 120-milimetrowymi, ale i tak trzeba uderzyć. Pod takim kątem jak nasz 85-milimetrowe działo odbije się rykoszetem nawet przy strzelaniu z bliska.
  Gerda podrapała się stopą za uchem, ale mimo to jej palec oparł się o spadzisty dach i zauważył:
  - Rosjanie ostrzegali nas, że mogą pojawić się czołgi kalibru 122 milimetrów. Inteligencja nie śpi!
  Charlotte powiedziała pewnie, nadymając policzki i wykrzywiając usta ze złości:
  - Nasza inteligencja jak zawsze na topie. Tylko my byliśmy zamknięci w ciasnym pudełku.
  Nowy silnik o mocy 400 koni mechanicznych, zgodnie z instrukcją, mógł być przez krótki czas doładowywany mieszanką wodno-metaliczną lub azotową. W takim przypadku czołg mógł pędzić przez kilka minut z prędkością ponad 100 kilometrów.
  Wojska radzieckie dokonały przełomu, wcześniej podziurawiły wszystkie okopy i bunkry nazistów. Ale naziści wycofali większość wojsk na drugą i trzecią linię. Następnie próbowali spotkać piechotę ogniem artyleryjskim i szeregami karabinów maszynowych.
  Przed nami oczywiście poruszały się czołgi. Ponieważ potężniejszy T-34-85 nie wszedł jeszcze do masowej produkcji, zaatakował mniejszy i bardziej mobilny T-34-76. Nie zważając na straty, wspięli się na linię okopów i wykorzystali swoje doskonałe właściwości jezdne na śniegu.
  A oto niemieckie samochody próbujące odpowiedzieć. T-4 został już wycofany z produkcji, ale kilka z nich nadal służy. Co dziwne, poruszają się lepiej w zaspach niż nowsze potwory. Trzeba je jeszcze uruchomić, aby odśnieżyć zalegający między lodowiskami śnieg. To nawet zabawne, jak Fritz gotuje wodę w kotłach, a następnie wylewa ją na tory, aby ta ohydna skorupa odpadła.
  Nawet najlepszy niemiecki czołg "Lew" cierpi nawet na takie rolki. To prawda, że \u200b\u200bw większości modyfikacji Francuzi już to wzięli pod uwagę, a sama maszyna jest w stanie pokonać trzydzieści cztery ... Ale to tylko warunkowo tak proste.
  Ale oto kilka niemieckich czołgów wciąż w ruchu... Ale reszta, jakby to powiedzieć... Na szczycie! To prawda, że \u200b\u200bfajni czołgiści "Lwa" próbują trafić T-34-76 z dużej odległości. Należy zauważyć, że biorąc pod uwagę kruchość pancerza odlewanej wieży konstrukcji radzieckiej, niestety istnieje szansa na trafienie.
  Brak pierwiastków stopowych jest tak dotkliwy, że nawet działa 50 mm Fritza są niebezpieczne. Jednak trafienia z małej armaty kalibru 37 mm powodują również zawalenie się i zrzucenie pancerza lub pęknięcie kadłuba z wieżą.
  Względna słabość "trzydziestu czterech" doprowadziła do tego, że pomysł ponownego wyposażenia "Panter" w potężniejsze działo odłożono na lepsze czasy. A raczej te najgorsze - jeśli IP trafią do serii. Ale jak dotąd IS-1 nie stał się serią masową. Ale informacje już wyciekły na konto IS-2. Ponieważ wielu generałów już zrozumiało, że ZSRR jest prawie skazany na zagładę i nie uważało za wstyd zdradzić ojczyzny za pieniądze. Tak więc liczba szpiegów, w tym Sztabu Generalnego, znacznie wzrosła.
  Oto ciężka modyfikacja "Lwa" z armatą 128 mm. Długą łapą próbuje dosięgnąć trzydziestki czwartej... Ale spróbuj trafić.
  Jednak sowieccy czołgiści decydują się sami zaatakować Fritza. Nawet biorąc pod uwagę szybkostrzelność dział Wehrmachtu, jest to samobójstwo.
  Tutaj "Lewowi" udało się zedrzeć wieżę i czwórka przyjaciół odleciała jak gołębie do następnego świata... Ale inne czołgi jeszcze aktywniej uciekają... Tutaj rzemieślnicy się zdenerwowali, żeby jakoś doładować silniki diesla, że oni, choć przez krótki czas, ale bez żadnych mieszanek, przyspieszają czołg do 70 kilometrów. Po tym pozwól silnikowi się zepsuć. Ale tutaj do ataku wkraczają zdesperowani faceci, którzy nie mają odwrotu. Więc co? Jeśli nie da się żyć inaczej, zapomnij o przetrwaniu.
  A teraz, jak demon ze śnieżnego świata, radziecki czołg, wybierając dla siebie najdroższą ofiarę, taranuje ciężkiego i śmiercionośnego "Lwa". Niemiecki samochód właśnie zaczął opuszczać hangar.
  Cios jest silny, pysk radzieckiej maszyny jest wygięty. "Lion" jest dość niski, a kadłuby obu maszyn są spłaszczone. A potem eksploduje niemiecki silnik z przodu. I zaczyna się pożar i ucieczka nazistów przez dolny właz.
  Oczywiście nie wszystkie radzieckie czołgi były w stanie przedrzeć się na odległość taranowania. Narzędzia Fritza pracują i szlifują. Ale komu się uda, jakże uderzy!
  Gerda i Charlotte wyprzedziły nieco swoich przyjaciół i mieściły się w granicach, kiedy radzieckie samochody były już widoczne. Cóż, możesz strzelać, ale lepiej podejść bliżej. Z pięciu kilometrów nawet kruchy pancerz trzydziestu czterech jest problematyczny.
  Ognista Charlotte zauważyła filozoficznie:
  - Tak jest zawsze. Nie można strzelać z dystansu!
  Gerda odpowiedziała:
  - Możesz, jeśli jesteś wystarczająco ostrożny!
  Ale jak dotąd sytuacja nie zmusiła ich do otwarcia ognia z dużej odległości. I mało kto zauważy ich pomalowany na biało czołg. A samochód jeździ tak dobrze. Nikt nie będzie winił podwozia.
  I tak, jazda jest płynna. Sowieckie pojazdy też nie są złe, a tu już zhakowały pierwszą linię niemieckiej obrony i przebijają się przez drugą. A pogoda nie lata, wzrosła burza śnieżna, a liczne samoloty Wehrmachtu są wyłączone.
  Biorąc pod uwagę liczebną słabość czerwonego lotnictwa i dotkliwy brak paliwa, nie może być lepszej pogody.
  Niech Fritz się schowa. Już niektórzy z nich zaczęli nawet machać białymi szmatami. Hitler będzie kaputem...
  Gerda wystrzeliła z dwóch kilometrów. W zasadzie nie jest to jeszcze na pewno porażka, ale widząc, ilu Niemców udało się Rosjanom okaleczyć, to czego się spodziewać. Co więcej, trzydziestoczwórki są jeszcze mniej wytrwałe niż na początku wojny i nie zdążyły jeszcze zagospodarować nowych złóż. Więc...
  Blond terminator był bardzo zmartwiony, kiedy pociągnęła za spust pistoletu. Straciła już nawyk strzelania na żywo - poza szturmem na Murmańsk, chociaż nadal ćwiczyła na strzelnicach i poligonach w czasie ciąży, a także w pierwszych miesiącach panowania. Ale podobno łatwiej walczyć w bikini i boso, stajesz się jednością z samochodem... Pocisk uderzył i wypaczył wieżę... Nie, nie zapalił się, ale przyjaciel i tak musiał się zatrzymać. A teraz kolejna ofiara...
  Charlotta szepcze:
  - Kto jest przyzwyczajony do walki o zwycięstwo. Pójdzie z nami do grobu... - wypaliła Gerda, a rudowłosy wojownik poprawił. - A raczej wszyscy razem sprowadzimy wrogów do grobu.
  Królewna Śnieżka Terminator przerwała ze złością:
  - Tak, nie ma inspiracji, nie rozpraszaj piosenki!
  Charlotta błagała:
  - Zaśpiewaj to sam! Jesteś taki zdolny!
  A Gerda, prowadząc ogień, śpiewała;
  Ojczyzna i wojsko to dwa filary,
  Na którym spoczywa planeta!
  Piersiami cię ochronimy,
  Twoja armia jest ogrzewana przez wszystkich ludzi!
  
  Chmury są chłodne, a upał świecił,
  Karabin maszynowy potarł ramię żołnierza!
  Na zawsze Ojczyzno jesteśmy z Tobą,
  Wykopmy grób dla złoczyńcy!
  
  Tak, czasem oblicze losu jest okrutne,
  Kula usiłuje przebić nasze serce!
  Małość cofnęła się i wojownik umarł,
  Otwórz drzwi Pana bohaterowi!
  
  W bezdennym niebie mamy spokój,
  Raj, błogosławiony wojowniku, nie świeci!
  Pokój w ojczyźnie niosę ze sobą,
  Nasze dzieci zakosztują owocu zwycięstwa!
  Śpiewając, Gerda pokonała jeszcze dziewięć czołgów, znacznie poprawiając swój wynik.
  Następnie Charlotte zaśpiewała:
  kuszące gwiaździste wysokości,
  Przyciągaj na nieskończone odległości!
  A nasi ludzie ze świata myśli,
  Sen o latającym Ikarze!
  
  Moje oczy są utkwione w niebie
  Kula jest trudna do dotknięcia.
  Od pierwszych śrub Archimedesa -
  Planowałem je długo i żmudnie!
  Wtedy dziewczyna nie wytrzymała i zaczęła sama celować i strzelać... Radzieccy czołgiści nie zwracali uwagi na strzały, choć dołączyło też działo samobieżne Magdy. Mimo to podczas zamieci nie można tak naprawdę zobaczyć, gdzie, co i jak uderza. Ponadto oba czołgi usiadły i stały się prawie nie do odróżnienia od zaspy śnieżnej. Tak, a nowy pistolet był bardziej niepozorny, a na końcu był tłumik z wylotem światła. To najbardziej podstępny samochód wyprodukowany przez Fritza.
  Karaś, który w tej chwili unosił się z boku, śpiewał w podnieceniu:
  - Jeśli kobiety walczą, to lepiej nie walczyć!
  Wydawało się, jakie szkody mogą wyrządzić dwa samochody o masie zaledwie dwunastu ton każdy? Jednak w tym przypadku ramki są wszystkim. Dziewczyny praktycznie nie chybiły, choć nie wszystkie trafienia okazały się zabójcze. Trzy czy cztery skośne pancerze trzydziestu czterech odbiły się rykoszetem, kilkanaście lądowań doprowadziło do uszkodzeń pojazdów różnego stopnia, ale z kategorii tych, które łatwo naprawić w terenie. Ale około pięćdziesięciu kiepskiej jakości pancerz radzieckich pojazdów zostało poważnie uszkodzonych.
  Tutaj na przykład trzydzieści cztery dowódcy zaczęły się rwać, gdy amunicja wybuchła. Wieża została odrzucona daleko, a lufa zamieniła się w kierownicę. Zginęli też ludzie.
  Radzieccy czołgiści z opóźnieniem zdali sobie sprawę, że zostali ukąszeni i próbowali kontratakować.
  Tygrysy są bardzo zatłoczone, ale ładunek amunicji wynoszący 82 pociski jest porównywalny z Panterą. Chociaż amunicja spoczywa na nosie, a dziewczyny odrywają łokcie od siebie. Ale wciąż jest do czego strzelać, a zbliżając się, łatwiej trafić Rosjan.
  Gerda bardzo szybko żegna się i wysyłając kolejny czołg na złom, szepcze:
  - Boże wybacz mi! To odważni faceci, ale jeden z ich dowódców jest całkowicie szalony!
  Charlotte zauważyła histerycznie szepcząc:
  - Jeśli wejdą na nasz pokład, to koniec!
  Rzeczywiście, trzydzieści cztery strzelały w ruchu, spowite dymem, trzęsąc się od wstrząsów. Oczywiście ich trafienia są rzadkie, strzały niecelne, ale czołg brzęczy.
  Czoło jest nadal doskonale chronione, a zbroja, cokolwiek by nie mówić, jest wysokiej jakości, cementowana. A to oznacza, że powierzchnia o podwyższonej twardości daje doskonałe odbicie, niczym skaczący królik.
  Ale mimo wszystko to jest głupie w środku, to tak samo jak wspinanie się na bęben, a oni biją go ciężkimi pałkami.
  To prawda, że w kabinie zrobiło się bardzo gorąco od uderzeń, ale kiedy jesteś w bikini, nawet po nurkowaniu w zaspy jest fajnie. Ale o wiele bardziej nieprzyjemne jest to, że sowiecki pocisk trafił w prawą płytę lodowiska. To jest dla właściwości jezdnych samochodu, jak łom pod okiem. Chociaż, biorąc pod uwagę, że rolki nie są szachami, ale osobnym wózkiem, czołg nadal może się poruszać. Odwróć się i wyjdź. To powinno być zrobione wcześniej. I tak ochrona rufy jest słabsza. A kąt nachylenia jest mniejszy. Jeśli uderzy, może się przebić. Rosyjskie działa nie są takie słabe.
  Gerda wyszeptała, po raz kolejny uwalniając dar piekła z ich półautomatycznego działa:
  - Ale Pasaranie!
  Chociaż to słowo, a raczej motto hiszpańskich komunistów dla niemieckich tygrysich wojowników, nie wygląda wcale na właściwe. Przecież naziści walczyli po stronie Franco. Chociaż czasami żołnierze chętnie przejmują sztuczki innych ludzi.
  Podczas strzelania Charlotte obracała nieco działo samobieżne Laska, złamanie prawego wałka pociskiem stwarzało im problem w tym zakresie.
  Sowieckie czołgi nie pędziły przez zaspy śnieżne tak szybko jak po autostradzie, ale mimo to ich szybkie skoki przeszkadzały w widoku i były szybkie.
  Tutaj muszle są faktycznie wylewane z bliskiej odległości.
  A Gerda strzela na najwyższych obrotach, mokra od potu. pochylona zbroja
  zbiórki na czole, ale jeśli trafią prosto w boki...
  Charlotta krzyknęła:
  - A choćbym wpadł w otchłań piekielną - do kołyski nie wrócę!
  Dziewczyny strzelają do końca, ale pociski pędzą z boków i przebijają łamiąc rolki. Pancerz pęka, a samochód zapala się.
  Gerda postanawia:
  - Podważamy samochody i wyjeżdżamy!
  Charlotte woła z udręką:
  - Chcesz rzucić żelazo?
  Gerda stanowczo mówi:
  - Są rzeczy ważniejsze niż metal, na przykład ramy!
  Charlotte wyrywa małą kamerę filmową i krzyczy:
  - Ale nasze wyczyny zostaną zapisane na zawsze!
  Gołymi palcami Gerda przekręciła dźwignię, która uruchomiła ładunek wybuchowy zdolny do rozbicia eksperymentalnego czołgu o podstawy. Tygrysica bardzo żałowała, że zniszczyła takie dzieło sztuki, ale dokąd pójść, jeśli inaczej sowieccy wojownicy, którym nie można odmówić odwagi, przejmą unikalne technologie.
  Wysadzili więc Laskę i zanurkowali w zaspę, by ocalić swoje wyjątkowe życie.
  Magda von Singer i Christina również nie chciały się wycofać, a ich samochód został rozerwany przez celne pociski. Taki jest los - bezlitosny Pallas każdej wojny. Kiedy musisz się wycofać, zostawiając swoje serce. Ale dziewczyny walczyły umiejętnie i zdołały zużyć prawie cały ładunek amunicji. Ale teraz musieli zakopać się jak węże w zaspie śnieżnej i tam próbować uciec przed nieubłaganymi sowieckimi działami.
  Gdy jesteś spocony i masz na sobie bikini, to wspinanie się w głąb śniegu nie należy do najprzyjemniejszych pomysłów. Ale jakże często w naszym świecie robisz to, co ci się podoba. W każdym razie, na przykład, światło poważnie zdołało przypalić podeszwy Christiny, boskie nogi, strzelając do końca. Ale dziewczyna z tego jeszcze bardziej się rozgniewała i krzyknęła:
  - Honor i odwaga na wagę nie są sprzedawane!
  Magda, która również została podpalona, nawet jej opalona skóra była pokryta pęcherzami, wykrzyknęła:
  - Ogień to ciepło, nie ogień!
  Jednak radzieckie czołgi same ułatwiły to zadanie. Wściekli rozstrzelali bez litości porzucone "Łasice", wbijając w roztrzaskany metal kilkadziesiąt łusek. W tym samym czasie część cystern wychyliła się z włazów i niczym kaskada wodospadu wychyliła skrzydła samych niemieckich samochodów i tych, którzy jeździli wulgarnym językiem.
  Magda skrzywiła się, gdy zauważyła:
  - Oni, bolszewicy, oczywiście są odważni, ale wyjątkowo niekulturalni!
  Christina, plując śniegiem w usta, nagle okazała surową sprawiedliwość:
  - Myślisz, że nasi wojownicy są lepsi?
  Magda żartobliwie zauważyła:
  - Oczywiście lepiej, jeśli wygramy. Kaukaz już nasz, dalej do Moskwy tylko kilkaset kilometrów... - A miodowa blondynka surowo obnażyła swoje długie kły. - A może chcesz wygłaszać przemówienia o zdradzie?
  Christina, która widziała już wystarczająco dużo wszystkiego i wszystkich, tylko uniosła stopą fontannę śnieżnego pyłu i zachichotała, zauważając:
  - Czasami milczenie jest najstraszliwszym rodzajem zdrady.
  Noc, zamiecie i zaspy dawały czterem dziewczynkom duże szanse na przeżycie.
  . ROZDZIAŁ 15
  Co więcej, przeciwnikom nie przyszło do głowy czesać śnieg i szukać bosonogich diabłów w zaspach. Tak więc wojownicy, pogrzebani w śniegu, usiedli, a sowieckie czołgi ruszyły dalej, dokonując przełomu. Chociaż ponad sto samochodów leżało połamanych, wypaczonych,
  w wyniku działań tygrysich dziewcząt.
  Ogólnie rzecz biorąc, wojska radzieckie odniosły pewien sukces w ciągu pierwszych kilku dni i zdołały zauważalnie przebić się przez formacje wroga.
  Fritz wycofał się do samego Tichwina i próbował zdobyć przyczółek w mieście. Oczywiście domy i obszary mieszkalne same w sobie stanowią już dość poważną ochronę przed nacierającymi wojskami radzieckimi.
  Dzielnej czwórce tygrysich dziewcząt udało się wycofać do Tichwina. Ale musieli chwycić za pistolety maszynowe, aby bronić miasta. A dla czołgistów nie jest to najprzyjemniejsza rozrywka.
  Charlotte, strzelając z nacierającej piechoty, wysyłając kolejnego czerwonego żołnierza do innego świata, wyraziła się:
  - Cóż, czyż nie jesteśmy potworami... I my też chcemy zdobyć skarb!
  Tichwin odniósł poważne szkody podczas zdobywania miasta przez Niemców.
  Teraz Fritz osiodłał barykady i spodziewał się zbudować nie do zdobycia linię obrony.
  Gerda otworzyła ogień pojedynczymi strzałami - trzeba było ratować naboje. Wojska radzieckie straciły zbyt wiele czołgów i dlatego piechota przeszła do ataku.
  Oczywiście nie było wystarczającej liczby transporterów opancerzonych modeli radzieckich. Dlatego perłowali żołnierzy na rzeź. I spotkali się z karabinami maszynowymi i karabinami maszynowymi. Cała czwórka dobrze strzelała i zręcznie ukrywała się na barykadach.
  Gerda położyła kolejnego sowieckiego żołnierza i zaśpiewała:
  - Musimy dokonać wyczynu zbrojnego - inaczej nie będziemy mieli sensu żyć!
  Bitwa szalała w całym mieście. A bomby już sypały się z góry, zwłaszcza że pogoda wyraźnie się poprawiła, a Fritz uzyskał przewagę.
  Gerda, wściekła, rzuciła sztylet zgrabnymi gołymi palcami i krzyknęła:
  - Nasza bitwa zakończy się zwycięstwem, inaczej jest to niemożliwe!
  Charlotte, równie dobrze strzelając, dodała:
  - Jedno zwycięstwo, ale wielkie!
  Gerda, odcinając w krótkim czasie kilku myśliwców, dodała:
  Ale porażka nigdy nie jest mała!
  Radzieckie działa samobieżne strzelały do Tichwina, nieco później pojawiła się artyleria polowa i oblężnicza. Fritz wzmocnił obronę i ciśnienie powietrza. Wojska radzieckie ściągnęły nowy samolot.
  Pojawienie się legendarnej Marsylii diametralnie zmieniło układ sił.
  Wielki as latał na ME-309, bardzo potężnej broni pod względem uzbrojenia. I dosłownie zmiótł wszystkich na swojej drodze. Nawet w armii radzieckiej wyraźnie ostrzegali, że taki potwór pojawił się w powietrzu.
  Sam Marcel w żadnym wypadku nie uważał się za złego, a tym bardziej za osobę okrutną. Uważał, że walcząc z Armią Czerwoną spełnia jedynie swój święty obowiązek wobec Ojczyzny. Co więcej, wiele faktów dotyczących okrucieństw nazistów nie było mu znanych. Tak, i zbyt wiele przypisywano wojnie.
  Ale oto pierwsza superasowa walka po powrocie. Latające radzieckie bombowce, samoloty szturmowe i myśliwce. Wyraźnie chcą stoczyć zaciętą bitwę z jednostkami naziemnymi Wehrmachtu. Ale Marcel to wszystko widzi i otwiera ogień z odległości pięciu, sześciu kilometrów, a nawet gwiżdżąc przez nos.
  Radzieckie samochody i dzielne asy nadal tak naprawdę nie widziały wroga, ponieważ ich samoloty zaczęły eksplodować, a ich skrzydła się rozpadły. Marsylia strzelała bez celowania, ale intuicyjnie. Wydawało się, że z góry wiedział, gdzie każdy pilot poleci i pokieruje swoim skrzydlatym potworem. Okazało się więc, że młody człowiek o dziecinnej twarzy zmiata uskrzydloną armadę.
  Nowy rok, choć mroźny, okazał się gorący. Wojska radzieckie desperacko i uparcie atakowały, próbowały zdobyć Tichwina. Fritz uparcie bronił się, starając się pozostać w mieście, gdzie znajdowała się arteria, zasilająca niezdobyty Leningrad. Ponadto chodziło o prestiż wojsk niemieckich, którym trudno i wstydzi się rezygnować z dużych miast.
  Na szczęście pogoda się poprawiła i liczne bombowce wroga, zwłaszcza potężny Yu-288, uderzyły w pozycje wojsk radzieckich i zbombardowały łączność.
  Radzieckie samoloty Jak-9 i Lagg-5 były znacznie gorsze od wroga pod względem uzbrojenia i prędkości. W szczególności ME-309 niczym smok znokautował słabsze radzieckie pojazdy. Ponadto Niemcy opracowali taktykę podwójnego skrzydła, która umożliwiła efektywne wykorzystanie przewagi liczebnej i zmniejszyła niektóre problemy z manewrowością wytrwałych, ciężko uzbrojonych, ale ciężkich niemieckich pojazdów najnowszych Focke i ME. Ponadto na frontach zaczęły pojawiać się odrzutowe ME-262, choć maszyna ta nie jest jeszcze w pełni sprawna technicznie, a także lżejsza, zwrotniejsza i tańsza modyfikacja HE-162. Te ostatnie maszyny były łatwiejsze w produkcji i technicznie bardziej niezawodne niż odrzutowe Messerschmite. Ale do zarządzania potrzebni byli piloci o dość wysokich kwalifikacjach. Co nieco osłabiło takie pozytywne cechy tego rozwoju, jak niska waga samolotu - tylko 1,6 tony w pustej formie, niski koszt i łatwość produkcji oraz najlepsza zwrotność na świecie.
  Ale ci niemieccy asy, którzy opanowali ten samochód, hojnie go chwalili. Szczególnie udany był Huffman, pilot numer dwa po Marsylii, który pozostawał poza zasięgiem. Po przekroczeniu wyniku 300 zestrzelonych samochodów, Huffman otrzymał wysokie odznaczenie Krzyżem Kawalerskim Żelaznego Krzyża, z liśćmi dębu, mieczami i brylantami. Jego taktyka polegająca na zbliżeniu się do minimum, a następnie uderzeniu i odlocie jest najwygodniejsza na HE-162. Huffman okazał się więc wybitnym mistrzem walki w zwarciu. Choć wynik Marsylii w 3117 - zestrzelony samolot jest nadal nieosiągalny.
  Co więcej, 2 stycznia 1944 roku ten legendarny pilot pojawił się na niebie, mimo to przekonał Hitlera, przypominając, że wojska niemieckie źle się czują, a potężniejszy niemiecki sprzęt wyraźnie przelatuje w śniegu. Konieczne jest więc zapewnienie dopływu powietrza do otoczonego Tichwina, gdzie osiedliły się wojska niemieckie i zbombardowanie wszystkich podejść do miasta.
  Dziewczęta-tygrysy strzelały na ziemi, a superas strzelał na niebie.
  Już pierwszego dnia Marsylia wykonała sześć lotów bojowych i zestrzeliła ponad sto radzieckich samolotów. To prawda, że \u200b\u200b4 stycznia pogoda gwałtownie się pogorszyła ... Nadeszła burza śnieżna, a wojska radzieckie zaatakowały miasto.
  Wspaniała czwórka z terminatorów wolała walczyć razem - ramię w ramię. Tak wyjątkowo piękna i zabójcza. Z powodu zimna zostali zmuszeni do założenia kamuflażu i walki w bieli.
  Na ratunek przybył też chłopiec ninja, Karas. Nieustraszony terminator, nie bał się zimna i walczył w samych szortach. Jego jedynym źródłem ciepła był krem maskujący, który sprawiał, że jego spalona czekoladą skóra była biała pod śniegiem, który wciąż padał, pokrywając wszystkie ulice. Ponadto w walce używał rzucania bardzo cienkimi metalowymi dyskami i mieczem katana. Ale, oczywiście, strzelał doskonale i z przechwyconej broni. Jednak dziewczęta nie ominęły również używania karabinów automatycznych.
  Taka broń jest dokładniejsza niż pistolety maszynowe, a co najważniejsze, bardziej niezawodna. Jednak karabiny szturmowe MN-44 z reguły nie zawiodły Niemców. Trzeciej zimy dobrze naoliwiona niemiecka machina wojenna była gotowa. W szczególności, nawet podczas burzy śnieżnej, Focke-Wulf i ME, wykorzystując ogrzewanie, zdołali zadać bolesne, choć ograniczone, zastrzyki żołnierzom radzieckim.
  Gerda, strzelająca bezceremonialnie, starając się nie patrzeć w kierunku, w którym padali żołnierze radzieccy. Wielu bojowników było bardzo młodych, siedemnaście lub szesnaście lat. Piechota była rekrutowana przez osuwiska, pochłaniając wszystkie zasoby. Rzeczywiście, wiele zostało straconych.
  Ale wśród Fritzów pełno jest cudzoziemców. W szczególności Szwecja, w której naziści wygrali ostatnie wybory, a to marionetkowe terytorium znajduje się pod kontrolą III Rzeszy. Otóż już dwie dywizje i cztery brygady ze Szwecji przyjechały jako ochotnicy. W samym kraju odbywają się wiece i masowe marsze z żądaniem wojny. I noszą portrety Hitlera i Karola Dwunastego.
  Tak więc przystąpienie Szwecji do bezpośredniej wojny jest kwestią czasu. Hiszpania i Portugalia są już w stanie wojny, ale wysyłają wojska dalej na południe. A teraz zimą na ogół próbują się wspinać gdzieś poza pasmem Kaukazu. Korpus brazylijski jest najwyraźniej gotowy do skoku do Azji Środkowej, gdzie ruch Basmachi już rozbłyska z nową energią.
  Ale to wszystko szczegóły, dywizje Własowa też walczą w Tichwinie. Ci faceci walczą ze złem, zdając sobie sprawę, że w niewoli czekają ich straszne tortury i nieunikniona pętla. A co z Niemcami? Jednak bez cukru! Im też będzie ciężko, wielu zginie na Syberii, ale i tak nie zostaną powieszeni bez wyjątku.
  Gerda, po zmianie klipsa i skoszeniu żołnierzy ubranych w szare płaszcze - Rosjanie nie dla wszystkich mają dość kamuflażu, wyobraziła sobie, co może ich czekać w przypadku schwytania... I uśmiechnęła się na myśl o możliwej seksualnej, fajnej przygodzie . To prawda, że \u200b\u200bna Syberii będzie gorzej. Jak robi się ten mróz - ciepło miotacza ognia jest jeszcze lepsze. Tu na pustyni szybko przyzwyczaili się do gorącego piasku i biegali boso, ale tak nie wyszło. Po kilku godzinach w bikini na mrozie zaczęło się trząść i trzeba było się rozgrzać w wannie. Tam ich młodzieńcy z elitarnego batalionu SS rozgrzewali ciała uderzeniami świerkowej miotły. No i oczywiście nie tylko z miotłą - są wybrani przystojni aryjscy faceci, czego potrzebujesz!
  Całkowicie zatraciły dawną nieśmiałość, a może wręcz przeciwnie, nabrały luzu kobiecego macho. Ale teraz muszą się trochę wycofać - radzieccy piechurzy, zapełniając podejścia trupami, podeszli zbyt niebezpiecznie blisko i zaczęli rzucać granaty.
  Trzeba było przełamać dystans, by nie wpaść pod grad odłamkowy.
  Magda została lekko zraniona odłamkiem iw odpowiedzi wystrzeliła osiem kul w ciągu trzech sekund. Żołnierze radzieccy uciekli prawie bez łamania się, tylko lekko kucając i klip znalazł swoje ofiary. Wyładował osiem nabojów i Christinę. Agresywna rudowłosa diablica wyraziła:
  - Do szaleństwa odważnych śpiewamy piosenkę!
  Ale sowieccy żołnierze najwyraźniej postanowili udowodnić, że taka jest mądrość życiowa. Niemiecki szturmowy karabin maszynowy miota się z całych sił, a jego strzały wydają się być ignorowane. Chociaż żołnierze padają, ci, którzy przeżyli, nadal biegną, a nawet rzucają granaty niemal z bliska, choć można to zrobić wcześniej.
  Karaś bardzo zręcznie rzuca dyskami, jednym odcinając dwóch lub trzech żołnierzy. Następnie atakuje swoim mieczem, który przecina karabiny maszynowe i karabiny - równie łatwo jak zapałki!
  Chłopiec ninja jest jeszcze dość mały, wygląda na jedenaście, dwanaście lat, ale jest taki szybki... Nie mają czasu, by go uderzyć lub się bronić. Dziecko wychowywano i szkolono od urodzenia, rzucając w niemowlaka mieczami, zmuszając do rozplątywania i przecinania wstążek, zanurzając się w lodowej dziurze, ustawiając specjalnie wyszkolone koty. Cóż, i wiele więcej, zmieniając genetycznie uzdolnionego chłopca w prawdziwą maszynę śmierci. Jego matka jest ninja dwudziestego piątego pokolenia, ojciec potężnym syberyjskim czarnoksiężnikiem i ideologicznym wrogiem sowieckiej, "sowieckiej" władzy. Doskonała genetyka i trening z magią sprawiły, że chłopak stał się najlepszym wśród ninja. I oczywiście cesarz Hirohito, aby pokazać Niemcom, że nie są najfajniejszymi nadludźmi, ale że w Japonii są twardziele, wysłał chłopca na front niemiecko-sowiecki.
  A Karas (karp symbolizujący dumę i witalność samurajów!) okazał się godnym wojownikiem.
  Na przykład gołymi palcami, lekko zaczerwienionymi od wielogodzinnego przebywania na mrozie, rzuca stalowym dyskiem cieńszym niż włos. I to w rękach dwóch mieczy na raz, aby łatwiej było przecinać grube szeregi wrogów. Jak straszne jest to dziecko terminatora, które po raz pierwszy radzieccy żołnierze, będąc bezbronni pod ciosami mieczy i wyrzutni dysków, odchylili się do tyłu, przeżywając prawdziwy strach.
  Dziewczyny, po zmianie klipów, zaczęły promieniować jeszcze szybciej, a raczej nigdzie.
  Zwłoki żołnierzy piechoty ułożono w kopce. Niemal natychmiast zamarzły z zimna, a kolejni żołnierze wspinali się po nich. Tak się wspinali i liczyli ze stratami. Ale ninja wkroczył do walki i znowu, jakby wyemitowały fale strachu.
  Rozpaczliwy atak trwał prawie cały dzień. Kosztem największych strat wojska radzieckie zajęły kilka kwater, spychając Niemców na wielu liniach. Jednak słabe wsparcie artylerii - lotnictwo niemieckie bombardowało w przeszłości tory kolejowe, pozbawiając zaopatrzenia i wiele ofiar wśród nacierających jednostek, zmusiło do czasowego wstrzymania ruchu piechoty.
  Pomimo ryzyka związanego z taką taktyką, czołgi zostały rzucone do walki. Konieczne było przełamanie wroga w pobliżu Tichwina, dopóki Fritz, wykorzystując swoją przewagę technologiczną, nie odblokuje miasta.
  I w tym ataku podjęto dość ryzykowną decyzję - użyć czołgu IS-2. Pojazd specjalnie zaprojektowany jako czołg przełomowy. Ponieważ potężna broń, ze względu na małą szybkostrzelność i stosunkowo słabą celność ognia, słabo nadaje się do walki z czołgami innych ludzi, może jednak z powodzeniem niszczyć nieopancerzone cele.
  Więc chociaż czołgi w warunkach miejskich to zamachowcy-samobójcy, musisz przebijać się przez pozycje, nawet czołem.
  Trzydzieści cztery przesuną się jako pierwsze. Stosunkowo lekkie i nieduże samochody ścigały się po wąskim torze... Z dachów spadały na nie granaty i koktajle Mołotowa. Następnie eksplodowały zamaskowane zbiorniki z benzyną i napalmem. Ale ciężkie straty nie powstrzymały czołgistów ZSRR. Oni, tracąc setki samochodów, wdarli się do centrum miasta i tam rozpoczęli upartą wymianę ciosów. Nawet skuteczni faustpatronowie, którzy rozbili słaby boczny pancerz trzydziestu czterech, nie przestraszyli sowieckiego żołnierza.
  Do walki rzucono jednocześnie trzy armie czołgów. Stalin zdecydował się nawet odmówić drugiego uderzenia w kierunku Woroneża, w imię zdecydowanego zwycięstwa nad Tichwinem i uratowania "kolebki rewolucji". Nawet jeśli paliwo jest wydawane w ścisłym limicie, przez kilka godzin jazdy dziennie tracona jest kaukaska ropa, a zagospodarowanie nowych złóż wymaga czasu i pieniędzy, których zasobów ludzkich imperium sowieckie bardzo brakuje z powodu wojny na dwóch frontach.
  Ale Tichwin jest arterią Leningradu i drogą życia, a co najważniejsze jest symbolem tego, że wojska radzieckie mogą i są w stanie pokonać licznych i dobrze uzbrojonych faszystów. Więc nie zniesiemy ceny...
  Czołg IS-2 wygląda imponująco - też wygląda jak trzydzieści cztery, tylko wieża jest jeszcze bardziej wysunięta do przodu. Oczywiście sama lufa jest gruba i długa, nie do porównania z T-34-76, który wciąż dominuje na polu bitwy. Przez cały styczeń tytaniczne wysiłki T-34-85 wyprodukują nie więcej niż sto.
  Prawdą jest, że uderzająca jest kruchość czoła wieży - płaska i niezbyt grubo opancerzona.
  Karaś, który rzucał w czołgi małymi, ale bardzo silnymi granatami wybuchowymi, podbiegł do dziewczyn i zasugerował:
  - Chwyćmy IS-2 i pojedźmy nim?
  Pomysł poparła Magda:
  - Oczywiście, chodźmy! Brakowało nam kabiny.
  Gerda ostrzegła chłopca:
  - Ten czołg ma cztery karabiny maszynowe!
  Karas mrugnął do dziewczyn, zauważając:
  - Więc jest dobrze. Wkrótce piechota ponownie zaatakuje, a ty ją skosisz!
  Magda trąciła chłopca ninja.
  - Pospiesz się terminatorze!
  Różowe obcasy błysnęły jak skrzydła komara, dzieciak karate biegł szybciej niż mistrz olimpijski w sprincie. Na początek wrzucił małą bryłę z wiązką dymu do budzącego grozę IS. Wybuchła reakcja, pojawił się gęsty dym. W tym samym czasie czarne odrzutowce rozproszyły się w różnych kierunkach, oślepiając strzelców maszynowych.
  Po zabiciu kilku piechurów Karas poleciał jak bruk wyrzucony z balisty i wspiął się na wieżę. Specjalnym hakiem podważył właz i odrzucił ciężką pokrywę. Co więcej, wszystko jest proste - kilka zamachów z dwoma mieczami i pięciu członków załogi czołgu ciężkiego rozchyliło im głowy. W ślad za nim wskoczyły też dziewczyny, które po zrzuceniu futrzanego kamuflażu ponownie wylądowały w bikini. Co jest ciepłe w zbiorniku podczas jazdy. Silnik wysokoprężny o mocy 520 koni mechanicznych dobrze rozgrzewa metal. Tak, gołe dziewczęce podeszwy same w sobie czują samochód znacznie lepiej niż przez specjalne zimowe buty z prążkowaną podeszwą z syntetycznej gumy. Niemiecka służba kwatermistrzowska wzięła pod uwagę doświadczenia surowych zim i stworzyła nową amunicję, w której nogi na mrozie nie są tak zimne. I naprawdę szkoda, że Fritzowie zabrali miejscowej ludności filcowe buty i naciągnęli je na siebie. Lub zawinięte w futrzane szale.
  Karaś pocałował Magdę na pożegnanie w usta i powiedział:
  - Cóż, czołg jest dla ciebie! Będę walczył tam, gdzie wiem, jak lepiej zabijać.
  Gerda z podziwem pocałowała chłopca w śliski, elastyczny obcas i powiedziała:
  - Jesteś cudem!
  Krystyna dodała:
  - Sztandar Aryjczyków!
  - Ja wiem! - Powiedziała chłopczyca i jednym skokiem wyskoczyła na mróz z na wpół otwartego włazu... Potem klapa opadła z rykiem... A dziewczyny dostały możliwość walki na broni wroga. A broń jest naprawdę potężna. Dopiero niedawno pojawił się Lev-3, lub jak go nazywano "Królewski Lew" z armatą 128 mm, jest silniejszy. Ale ten czołg wciąż jest na frontach w pojedynczych egzemplarzach. Został pokazany podczas obchodów 8 listopada opętanemu przez demona Fuhrerowi. Oczywiście, dopóki nie ma go jeszcze w serialu. Swoją drogą, IS-2 mija, pierwsze docieranie.
  Do tej pory nawet radzieccy czołgiści nie oddali ani jednego strzału, najwyraźniej wybierając cel z armaty.
  Christina zauważyła sarkastycznie, obracając mechanizm:
  - Och, śmieciu... Tu nie ma automatyzacji i wszystko trzeba robić ręcznie...
  Gerda, która zjadła psa wskazując palcem, zauważyła:
  - A widok jest zajebisty, a widoczność nieważna. Nie są zbyt dobrzy w celowaniu.
  Magda dotykając bosą stopą przekładni i obracając skrzynkę zauważyła:
  - A jednak w porównaniu z trzydziestoma czterema jest jakiś postęp. W szczególności zmiana biegów jest łatwiejsza. W kabinie jest ciasno, ale mniej więcej można się poruszać. Amunicja jest naprawdę mała. Dwadzieścia osiem rund...
  Gerda zauważyła logicznie:
  - Może wystarczyć do strzelania do ograniczonej liczby bunkrów, ale zdecydowanie za mało do pełnoprawnej bitwy pancernej.
  Charlotte znalazła coś dobrego w zbiorniku:
  - Ale uzbrojenie karabinu maszynowego jest na górze! Cztery karabiny maszynowe mogą zapewnić dobrą ochronę. A potem spojrzałem na tę "myszkę" - są tylko dwie "plucie" w niej na takie auto...
  Christina, przyspieszając silnik, potwierdziła:
  - Otóż to! Czy to uzbrojenie dla tak ciężkiego czołgu o masie stu osiemdziesięciu ton?
  Magda jak pantera, która zabiła bawoła, warknęła:
  - Kurczaki się śmieją!
  Silnik wysokoprężny mocno przyspiesza czołg. Można zauważyć, że IS-2 nadal jedzie autostradą, ale w terenie jego środek ciężkości przesunięty do przodu będzie miał wpływ. Ale nic, o ile możesz się zrelaksować i wybrać dla siebie godny cel...
  Magda otworzyła wieżę czołgu, żeby lepiej widzieć.
  A oto kolejny IS-2, warto masowo wykorzystywać takie czołgi. Za nim są jeszcze trzy IS, ale jeden z lżejszym działem kal. 85 mm. Nawiasem mówiąc, najniebezpieczniejszy, tak zdolny do czołowego zderzenia samochodu i szybszego uderzenia...
  Magda postanowiła strzelać z odległości dwóch kilometrów. Rozkazał pomniejszym tonem:
  - Strzelaj dokładnie w czoło wieży... I... Rozumiesz!
  Samochód stanął, więc nie było gładkości, a Gerda, narzekając na kiepską jakość optyki, którą pewnie polerowali niedoświadczeni nastolatkowie, wycelowała lufę. Dziewczyny pomogły załadować łuskę ważącą półtora funta. Blondynka przyłożyła policzek do zamka i próbowała wyczuć czyjś samochód. Przecież nigdy wcześniej nie strzelała z tej armaty, model 1931. Potężny, ale przestarzały, ze spiczastym, wrażliwym na rykoszety pociskiem. Ogólnie rzecz biorąc, broń oczywiście nie była planowana dla czołgów. Ale najwyraźniej przeciwpancerna modyfikacja działa 107 mm, opracowana w 1940 roku, okazała się zbyt zawodna i musiała zostać porzucona. I tutaj konieczne jest trafienie w cel w warunkach słabej widoczności z odległości 2000 metrów. Tak, a wrogowi trudno będzie odpowiedzieć i uderzyć, ale ...
  Gerda pocałowała zamek pistoletu, szybko wyjrzała przez właz, nabrała językiem garść śniegu, połknęła go, oparła bose pięty na dźwigniach i... wystrzeliła!
  Ustąpił tak, że szczypał go w nadgarstki i łydki i śmierdział dymem.
  Prezent przeleciał długim łukiem i... Idący z przodu IS-2 zatrzymał się, zaczął dymić, a potem ładunek amunicji zaczął pękać...
  Magda radośnie odpowiedziała:
  - To im daliśmy! - I logicznie, raczej nielogicznie mylące pojęcia, dodała. - To nie człowiek maluje broń, ale broń mężczyzny!
  Gerda warknęła:
  - Przeładuj!
  No i dziewczyny się spięły... Oczywiście, to nie "Tygrys" tutaj, muszą się pocić, ale tak jest fajniej, zwłaszcza, że zbiornik stojący szybko stygnie. Żelazo jest dobrym przewodnikiem.
  Za drugim razem Gerda strzeliła szybciej i pewniej. IS nadal się poruszały i najwyraźniej nie zorientowali się jeszcze, skąd strzelają. Tak, a stop nie jest w rosyjskim zwyczaju. Ponieważ jest rozkaz ... A drugi pocisk już pewnie trafia w cel ...
  Gerda oblizuje usta i rozkazuje:
  A trzeci tutaj...
  Czwarty IS-1 z dużym opóźnieniem otworzył ogień w ruchu... I o dziwo trafił, choć z takiej odległości od jadącego samochodu jest to prawie niemożliwe, ale o wszystkim decydują strzały! Jednak odległość działa 85 mm jest zbyt duża, poza limitem penetracji. Ale w wieży rozległ się poważny łomot i przedni pancerz zapadł się. Gerda wysłała w odpowiedzi czwartą "paczkę listową" o wadze półtora funta... Czoło czołgu IS-1 pękło, a pomarańczowe języki wzbiły się wysoko w niebo.
  Dziewczyny pięknie walczą... Tego dnia miały szczęście. Ale możliwości armii radzieckiej nie są współmierne.
  Pomimo wszystkich wysiłków Fritza, 13 stycznia, kosztem największych wysiłków kolosalnych strat, Tichwin został wzięty ... Oddzielne jednostki niemieckie próbowały wyrwać się z okrążenia, w ich kierunku uderzono korytarzem - sześć dywizji niemieckich od razu z wybranymi czołgami Lew, próbując uratować bohaterską obronę.
  Chłopiec ninja i cztery dziewczyny ruszyły w osobnym oddziale w stylu trzech muszkieterów. Mianowicie tam, gdzie nie można było spokojnie ominąć walki i trupów. Oczywiście IS-2 musiał zostać porzucony, ale po drodze niespodziewanie natknęli się na rzadki czołg T-34-85, pojazd, który powinien zastąpić przestarzałe i niewystarczająco mocne działa T-34-76 pod względem penetracji .
  Maszyna miała podobny kadłub i podwozie, ale większą wieżę z długą lufą i grubym działem. Działo było nieco gorsze pod względem siły penetracji od Pantery, zarówno ze względu na niższą prędkość wylotową, jak i jakość amunicji. Ale i tak różnica nie wyglądała na przytłaczającą jak na 76 - papier milimetrowy.
  Dla zwykłego "Tygrysa" to już jest niebezpieczne, dla "Lwa" jeszcze nie - więc 100 - milimetrów to przechylenie. Chociaż pod pewnym kątem była szansa. Lub w dolnej części kadłuba, ale także osłony gąsienicowe.
  Czołg został wprowadzony na pokład i oczyszczony z załogi. Oczywiście w środku była bryzgająca krew. Sama maszyna jest fabrycznie nowa, ale ładunek amunicji jest raczej skromny - tylko 35 pocisków. Kabina nie jest zbyt przestronna, ale lepsza niż stara trzydzieści cztery.
  Gerda zauważyła:
  - A oto wieża dowódcy. Oznacza to, że mamy mocnego konkurenta. Teraz Rosjanie nie będą już tak ślepi.
  Magda uśmiechnęła się złośliwie i zauważyła:
  - A Rosjanie już dobrze strzelali, choć z gorszą widocznością. Ponadto wieża stała się większa i łatwiejsza do trafienia!
  Gerda roześmiała się głośno, słysząc to.
  - No tak! To jest największy problem naszych czołgistów i prawdopodobnie koronna godność tego czołgu! Spróbuj, uderz!
  Charlotta śpiewała:
  - Raz, dwa, pięć! "Tygrys" wyszedł strzelać!
  Krystyna odebrała:
  - Aby spotkać T-4, nogi są szersze niż ramiona!
  I tak rzucili się na czołg, który poruszał się lżej niż IS... Gerda pamiętała, jak uderzali w radziecką piechotę czterema karabinami maszynowymi. Kosili przyzwoicie, a Rosjanie nawet nie zorientowali się, gdzie spadł na nich taki atak. Ale z drugiej strony, wyruszywszy, przeszli do ataku, rzucając granaty... Kilka kawałków, mimo przyzwoitej odległości, wzbiło się eksplodując na wieżę. Oczywiście dla pancerza 100 i 90 milimetrów IS to jak śrut dla słonia, ale nieprzyjemnie brzęczy. Tak, a gąsienice można ciąć.
  Musiałem więc uruchomić silnik i wycofać się. A potem skończyła się amunicja. Skosili ponad stu czerwonych żołnierzy.
  Gerdę uderzyła taka pogarda dla śmierci wśród narodu radzieckiego. Arabowie, którzy obiecywali haremy i perłowe pałace, nie mieli takiego poświęcenia. Ale to są ateiści - ludzie, którzy nie wierzą w życie pozagrobowe i bajki o Ogrodach Edenu. A co motywuje ich do tak zaciętej walki, gdy wynik wojny jest już przesądzony i jest to nic innego jak wściekłość skazanych na zagładę?
  Jest to niezwykle trudne do zrozumienia i zrozumienia.
  Chociaż oczywiście wśród rosyjskich zdrajców jest wielu. "Armia Wyzwolenia" Własow przez sześć miesięcy istnienia utworzyła sześć dywizji i dziewięć oddzielnych brygad. Wprawdzie wiadomo, że bycie żołnierzem Wehrmachtu jest łatwiejsze niż piętnaście czy szesnaście godzin pracy przy maszynie do znacznie gorszego lutowania, ale jednak... Z jakiegoś powodu niemieckie dywizje z byłych jeńców wojennych nie są widoczne na fronty...
  Chociaż, nawiasem mówiąc, w niewoli jest niewielu Niemców, ale sowieckich ... Wydaje się, że już ponad sześć i pół miliona. Może nie tak wielu Własowitów, choć wielu więźniów rozesłano do dywizji narodowych i legionów kontrolowanych przez SS. Ponadto część Rosjan skierowano do formacji szlachty i monarchistów.
  Ale w każdym razie udało im się w ten sposób zdobyć Tichwina, pomimo poprawy pogody i masowych bombardowań. Nawet jeśli zapłacili wysoką cenę.
  Gerda otrzymała rozkaz i wystrzeliła do zapalniczki trzydzieści cztery. Szybkostrzelność działa jest wyższa, dzięki czemu możesz czuć się pewniej. Raz, potem drugi, wreszcie trzeci zbiornik na śmietnik...
  Więc musisz być bardziej ostrożny. W przeciwnym razie zostaną uderzeni tutaj w samochód, tylko przedni pancerz wieży stał się mocniejszy i grubszy, więc jest to prawie ten sam format. Organizm jest szczególnie wrażliwy. A wśród rosyjskich czołgistów są rzemieślnicy. Jednak w przypadku tak rzadkiego czołgu jak IS-2 czy IS-1 słabeusz nie zostanie uwięziony. A trzydzieści cztery w zwykłym formacie może być z prostymi wojownikami. Przez szparę wieży dowódcy wyglądają jak kagańce koni, z kagańcem pyskowym. Celowanie w takie piękności jest nawet w jakiś sposób niewygodne.
  Crucian tym razem w wieży z dziewczynami, wyszedł, by służyć jako ich przewodnik i nie może zostawić dziewcząt w kotle. To prawda, Magda logicznie zauważyła:
  - I tak możemy wyjść, bez strzelania i bez prowokowania...
  Crucian, dziecinnie wykręcając pysk, jęcząco oświadczył:
  - Nie - nie strzelać, nie będzie ciekawie!
  Magda mimo wszystko ostrzegła dziewczyny:
  - Otwieraj ogień, aby zabić tylko wtedy, gdy nie ma więcej niż trzy lub cztery samochody. Musimy sprowadzić ten nowy czołg z powrotem do naszych jednostek w stanie nienaruszonym.
  Gerda zgodziła się.
  - Na razie tej nowości nie ma wśród trofeów, co oznacza, że jeszcze nam się przyda.
  Dziewczęta-tygrysy kontynuowały polowanie z umiarkowanym entuzjazmem. Nie radzili sobie zbyt dobrze, ale dodali do swoich zasobów jeszcze siedem czołgów i pięć ciężarówek. Kiedyś musiałem walczyć na zewnątrz samochodu, aby złapać paliwo do tankowania.
  Krótko mówiąc, czterech psotnych dowcipnisiów wyszło z kotła i prawie zginęli od ognia swojej artylerii. Uratowany tylko na czas, by wywiesić flagę ze swastyką-pająkiem.
  Teraz przechodzą przez rów i nawet jest kilka bukietów z papierowymi kwiatami, które są wręczane bohaterkom-wojownikom.
  Oleg Rybachenko, zmęczony oglądaniem tego kpiącego filmu, krzyknął:
  Dlaczego pokazujesz mi te wszystkie cholerne suki! Ile można patrzeć na zabijanie Rosjan!
  . ROZDZIAŁ 16
  Wojna dała Jane i jej zespołowi szansę na odnalezienie się w życiu. Dlatego dziewczęta chętnie wzięły udział w wyprawie na wschód. Czemu nie? To pieniądze i sława.
  Arsenał radzieckich czołgów niewiele się zmienił. Głównym czołgiem jest nadal T-34-85. Opancerzenie podwozia i kadłuba pozostało z lat czterdziestych. Ten sam silnik wysokoprężny o mocy pięciuset koni mechanicznych, ten sam 45-milimetrowy pochylony przedni pancerz. Słabsza ochrona boków kadłuba, narażona na niemieckie faustpatrony.
  Zainstalowano tylko większą wieżę, z przednim pancerzem 90 mm i działem 85 mm. Czołg jest oczywiście przestarzały i wcale nie niebezpieczny dla Niemców!
  Dziewczyny jadą samochodem Goering-5, w późniejszej modyfikacji. Pancerz boczny został zwiększony do 178 milimetrów, a przedni pancerz do 250 jest pochylony. Sam czołg jest wyposażony w silnik z turbiną gazową i rozpędza Brytyjczyków do 60 kilometrów na godzinę.
  Jane zapytała strzelca Gringetę:
  - Dobrze widzisz?
  Chłopski wojownik pewnie odpowiedział:
  - Widoczność tutaj jest doskonała! Widzę wszystko!
  Malanya zachichotał i szczekał:
  - Zmiażdżymy Rosjan!
  Matylda z przekonaniem potwierdziła:
  - Tak, będziemy!
  "Goering" -5 obrotów, pistolet wypluwa pocisk. Z sowieckiej trzydziestki czwartej łamie się wieża. Dziewczyny krzyczą z zachwytu. Oni naprawdę myślą, że to wszystko jest świetne. A to, że sowieccy czołgiści giną, nawet cieszy.
  Jane zaćwierkała słodkim głosem:
  - Zetrzemy wszystkich w popiół ... A Moskwa będzie pod nami!
  Jednak po natknięciu się na pola minowe niemiecki czołg musiał się zatrzymać. Rosjanie byli bardzo mocno okopani. I dużo jeży przeciwpancernych. Artyleria prowadzi aktywny ostrzał.
  Zirytowana Gringeta mówi:
  - Tak się okazuje... Natknęliśmy się na twardy blok!
  Jane odpowiada z ostentacyjną pewnością siebie:
  - Nie, to się nie zdarza do rana... Przebijmy się przez operę!
  Niemiecka machina wojenna nieco utknęła w martwym punkcie. Na niebie pojawiły się samoloty szturmowe, użyto teleczołgów. Najwyraźniej próbowali zniszczyć pola minowe.
  Kontrolowane samochody z materiałami wybuchowymi przez radio. Wykorzystano również mobilne wyrzutnie gazu. Dosłownie bombardowali pozycje Armii Czerwonej ogniem i płomieniem.
  Gringeta zauważył z niezadowoleniem:
  - Na wojnie jest coraz więcej brudu, a coraz mniej waleczności!
  Jane była zmuszona zgodzić się z tym:
  - Selyavi! Niestety, jakoś przegrywamy!
  Gringeta poprawił dowódcę:
  - Raczej nie my, ale nasi przeciwnicy! Teraz nic, wyjdźmy z impasu, a będzie walka...
  Niemiecki czołg wystrzelił, choć tak naprawdę nic nie było widać. Jane potarła bosymi stopami i zaśpiewała:
  - Nie myślimy źle - na pewno się zgubimy! Jest wyjście z labiryntu, z każdego impasu!
  Gringeta zaćwierkała z uśmiechem:
  - Kto jest wesoły, śmieje się ...
  Kto chce - osiągnie ...
  Kto szuka, zawsze znajdzie!
  Malanya, melodyjna i lśniąca zębami, dodała:
  - Kto jest przyzwyczajony do walki o zwycięstwo, niech śpiewa razem z nami!
  Kanonada trwała kilka godzin, po czym niemieckie czołgi ruszyły dalej. Napotkała ich sowiecka artyleria i działa przeciwpancerne różnych kalibrów. Czuło się jednak, że siła przebicia to zdecydowanie za mało. Niemcy posuwali się naprzód... Dopiero gdy zaczęły strzelać 203-milimetrowe działa, pojawiły się pierwsze wraki pojazdów nazistów.
  Jane szepnęła niepewnie:
  - Panie... Niech mnie ominie ten kielich!
  Gringeta z przekonaniem powiedziała:
  - Dwie śmierci nie mogą się zdarzyć, jednej nie można uniknąć! Więc jeśli w ogóle, będziemy żyć w następnym świecie!
  Malania zapytała szeptem:
  Jakie jest to światło?
  Gringeta nie mówił zbyt pewnie:
  - Myślę, że jest lepszy niż nasz!
  Malanya szepnął w odpowiedzi:
  - Nie daj Boże niewidomym otwierać oczy i prostować plecy do garbatych!
  Rzeczywiście, Jane zastanawiała się, czym może być to światło. Może ten świat jest jeszcze bardziej irracjonalny i mniej bezpieczny. Jane skręciła talię, poruszyła biodrami i zaćwierkała:
  - To bardzo ciekawa opcja - umrzeć i trafić do następnego świata! Co tam na nas czeka? Czy spotkamy tam tych, którzy byli nam bliscy na Ziemi, czy też będziemy musieli zawrzeć nowe przyjaźnie?
  Gringeta poruszyła bosą stopą psa i syknęła:
  - Będą nowe stulecia, nastąpi zmiana pokoleń... Ale nikt nigdy nie zapomni imienia Lenin!
  I wybuchnął śmiechem, swoim nieco szalonym śmiechem. Była wieśniaczką-wojowniczką, która aktywnie dotykała palcami swoich nagich, pełnych gracji nóg, a jej palce bawiły się.
  Tutaj złapałem IS-3 w lunetę... Daleko od prawdy. Nie każdy trafi, a jeśli tak, to pocisk, uderzając w pysk szczupaka, może rykoszetować. Ale dziewczyna wiedziała, co robi. Wypaliła i szepnęła:
  - Wybrzeże mgły miażdżymy przynętą!
  Matylda dodatkowo zaśpiewała:
  - A ten "Agdam", wypijmy za panie! Super pani!
  Strzał Gringety był celny. Pocisk trafił w dolną część przedniego pancerza wieży, dokładnie w szczelinę. I wywarł druzgocący wpływ bez wchodzenia w rykoszet. Taka sytuacja powstała. Dokładniej, pięciu radzieckich czołgistów zginęło niemal natychmiast. A Angielki dodały do swojej listy przestępstw.
  Malanya ryknęła, gdy jej karabiny maszynowe wystrzeliły. Kilku żołnierzyków chciało podczołgać się do taknusa Hitlera.
  - Ale pasaran, nie zbliżaj się chłopcze! - Krzyczała ładna dziewczyna i lała serie z karabinu maszynowego, dzielni pionierzy.
  Jane zaćwierkała, stukając bosą piętą o zbroję.
  - Och, chłopcy, chłopcy, chłopcy ... Nagle staliście się nie do przyjęcia! Widać to po tej przeklętej ziemi, jesteś zbyt szlachetny!
  A dziewczynie, córce pana, zrobiło się żal tych bosych, podrapanych, brudnych chłopców, których przeszyły bezlitosne kule. Jakie to wszystko smutne i trudne.
  Gringeta wystrzelił ponownie, przebił działo samobieżne SU-100 i zaćwierkał:
  - A konik polny pobiegnie oddać butelki!
  Malanya oblizała usta szkarłatnym językiem i pociągnęła łyk Coca-Coli z plastikowej butelki, mówiąc:
  - Oczywiście nie! Daj mi wino i paczkę papierosów!
  Matylda, ostrożnie przesuwając czołg do przodu, syknęła:
  - Papierosy to trucizna...
  Jane złapała rytm i kontynuowała:
  - Zgadza się, mówią ludzie!
  Gringeta w odpowiedzi strzela i syczy:
  Nie ma nic gorszego niż nikotyna!
  Malanya zachichotał i warknął:
  - Paczka papierosów w piecu!
  Matylda dodała w odpowiedzi, drapiąc się po szkarłatnej piersi:
  Tak, ludzie mówią...
  Jane skończyła z uśmiechem, wystawiając język.
  - Ale palę....
  Malanya zakończył z rozmachem.
  - I bardzo się cieszę!
  Dziewczyny roześmiały się, pokazując swoje długie, wiśniowe języki. Jane zauważyła z uśmiechem:
  - Papieros jest najbardziej produktywnym zabójcą, szczególnie przeciwko klientowi!
  Malania dodała:
  - Papieros jest jak cichy karabin, ale zabójczy w rękach amatora!
  Gringeta wystrzeliła z armaty i zauważyła z uśmiechem:
  - Papieros to najbardziej niezawodny snajper, zawsze zabija!
  Matylda lekko zwolniła czołg na pagórku, uciszyła:
  - Papieros smakuje gorzko, ale przyciąga bardziej niż słodycze!
  Jane wzięła głęboki oddech i szepnęła:
  - Papieros jest jak zła dziewczyna, tylko rozstanie z nim jest o wiele bardziej bolesne!
  Gringeta zachichotał, strzelił i ryknął:
  - Papieros, w przeciwieństwie do granatu, rzucony przedłuża życie!
  Dziewczyny ucichły. Ich czołg znów się zatrzymał i wylądował w rowie. Musiałem wyjść. Wojownicy byli trochę zdenerwowani. Sowiecka obrona jest bardzo silna.
  Jane zauważyła filozoficznie:
  - Na wojnie najkrótszą drogą do celu jest objazd, a czysta prawda to podłe oszustwo!
  Gringeta, rozbijając celnym strzałem armatę radziecką, zauważył:
  - Manewrem okrężnym najprawdopodobniej odciąłeś drogę do celu!
  Malanya wystrzeliła z karabinu maszynowego i zaćwierkała:
  - Życie jest czerwone, ale odchodzi szkarłatną krwią!
  Matylda podsumowała osobliwy wniosek:
  - Na wojnie życie traci na wartości, ale nabiera sensu!
  Dziewczęta kontynuowały wojnę. Strzelali, a jednocześnie komponowali aforyzmy w biegu.
  Jane wystrzeliła bosą stopą i upuściła:
  - Wojna jest jak oblubieniec, chciwy zdrady, ale nie pozwala zestarzeć się!
  Gringeta strzelił i powiedział dowcipnie:
  - Wojna to pożądliwa kobieta w pożerających męskie ciała!
  Malanya syknął w odpowiedzi:
  - Wojna, podobnie jak miłość, jest posłuszna w każdym wieku, ale rozrywka nie jest przyjemna!
  Matylda uznała za stosowne dodać:
  - Wojna, jak kurtyzana, jest droga, zmienna, ale zawsze pozostawia po sobie heroiczne wspomnienie!
  Jane obróciła psa swoimi wdzięcznymi, gołymi palcami i zagruchała:
  - Wojna to nie sen, nie można obejść się bez silnych emocji!
  Gringeta wypalił z uśmieszkiem i odpowiedział:
  - Świat jest nudny i relaksujący, wojna jest interesująca i ekscytująca!
  Matylda, popijając z przyjemnością Colę, kontynuowała:
  - Wojna to krew i pot, zapładnia pędy rodzące odwagę!
  Malanya zachichotał i zauważył:
  - Bez względu na to, jak ciekawy jest proces wojny, każdy chce jej końca!
  Jane ponownie przesunęła bosymi stopami po zamku pistoletu i zaśpiewała:
  - Wojna to nie książka, nie można jej zatrzasnąć, nie można jej schować pod poduszką, można ją tylko zepsuć!
  Gringeta szczebiotał z rozmachem:
  - Wojna jest religią: wymaga fanatyzmu, dyscypliny, bezwzględnego posłuszeństwa, ale jej bogowie są zawsze śmiertelni!
  Malanya zaśmiał się cicho i zauważył:
  - Na wojnie, jak w kasynie, ryzyko jest duże, a zysk krótki!
  Matylda uśmiechnęła się i warknęła:
  - Żołnierz jest śmiertelny, chwała jest zapomniana, trofea się zużywają, a tylko powody do rozpoczęcia nowej masakry są nieusuwalne!
  Jane przemówiła subtelnie:
  - Gardzimy mordercą, jeśli nie jest żołnierzem na froncie, gardzimy złodziejem, jeśli jest rabusiem na polu bitwy podwójnie!
  Gringeta znowu przygwoździł i syknął:
  - Żołnierz to rycerz, którego zbroja ma odwagę i honor! Generale baronie, który ma koronę: roztropność i inteligencja!
  Malania powiedział z uśmiechem:
  - Żołnierz brzmi dumnie, szeregowy pejoratywnie!
  Matylda mądrze odpowiedziała:
  - Pierwszy w ataku może zginąć, ale ostatni nie pozostanie w pamięci!
  Jane bez tchu zagruchała:
  - Lepiej być pierwszym w podziale trofeów niż w ataku!
  Gringeta dodała z uśmiechem:
  - Wojna jest jak kobieta, tylko poniża mężczyzn bez załamywania się!
  Malanya odpowiedział z godnością:
  - Kobieta, w przeciwieństwie do wojny, nie spieszy się, by położyć mężczyznę do łóżka!
  Matylda powiedziała ze śmiechem:
  - Wojna, w przeciwieństwie do kobiety, nigdy nie zadowala się liczbą przydzielonych mężczyzn!
  Jane ponownie obróciła dźwignię gołymi palcami i powiedziała:
  -Wojna to najbardziej nienasycona kobieta, zawsze ma mało mężczyzn, a kobiecie nie odmówi!
  Gringeta uznał za stosowne powtórzyć ten dowcipny aforyzm:
  - Kobiety nie lubią walczyć, ale chęć położenia mężczyzny niewiele ustępuje kuli!
  Malanya syknęła jak kobra, wypluwając różowy język:
  - Połóż mężczyznę, może małą kulkę, uszczęśliw kobietę o wielkim sercu!
  Matylda dodała z sardonicznym uśmiechem:
  - Wielkie serce często prowadzi do małego egoizmu!
  Dziewczyny skończyły wymieniać dowcipne uwagi i zaczęły skupiać się na polu bitwy. Po niebie latały samoloty szturmowe TA-311, które ostrzeliwały pozycje wojsk radzieckich. Choć powoli, koalicja III Rzeszy posuwała się naprzód. I miała czas, żeby trochę zjeść, połykając zwłoki.
  Znudzone dziewczyny znów zaczęły żartować aforyzmami:
  Jane gruchała:
  - Wojna nie ma kobiecej twarzy, ale wykrwawia mężczyzn gwałtowniej niż żona!
  Gringeta strzelił i syknął:
  - Wojna nie daje radości, ale zaspokaja agresywne instynkty!
  Malanya gwizdnął w odpowiedzi:
  - Radość z wojny, trupy wrogów tylko w cenie!
  Matylda, przewijając tory, dodała:
  - Wojna to oranie pola: jest ono nawożone trupami, nawadniana krwią, ale wznosi się w zwycięstwie!
  Jane wystrzeliła i zamruczała w odpowiedzi.
  - Zwycięstwo rośnie na trupach i krwi, ale owocuje słabym!
  Gringeta wystrzelił, rozbijając trzydzieści cztery jak szklany kamień, i syknął:
  - Wojna jest jak kwiat kanibala, jasny, mięsożerny i śmierdzący!
  Malanya wytarła bosą stopą pedał i krzyknęła:
  - Wojna jest matką postępu i macochą lenistwa!
  Matylda go weźmie, a jak ryczy:
  - A na wojnie życie żołnierza nie jest w cenie, ale od generałów iw ogóle strata!
  Jane przesunęła krawędzią dłoni po piersi i zaćwierkała:
  - Jeśli chcesz pokoju - wzbudzaj strach, jeśli chcesz wojny - wywołuj śmiech!
  Gringeta wzięła go i wystrzeliła, celując bosą stopą, śpiewając:
  - Śmiech nie jest grzechem, jeśli nie jesteś pośmiewiskiem w sprawach wojskowych!
  Malanya zachichotał i warknął z sukcesem:
  - Wojna jest jak cyrk, tylko zwycięzca śmieje się ostatni!
  Matylda prowadziła czołg, miażdżąc kilku pionierów, wychrypiała:
  - Na wojnie, jak w cyrku, tylko dywan, poważny zabójca!
  Dziewczyny znów milczały. Są zmęczeni byciem ostrym. Ogólnie rzecz biorąc, wojna nie jest zbyt piękna.
  Jane pomyślała z irytacją: Wielka Brytania oddała się Niemcom. Chociaż ile ziem podbili Brytyjczycy. A ile z tych Niemiec! Wielka Brytania stała się kolosalnym imperium. Ale nie mogła strawić swoich kolonii. Trzecia Rzesza przerosła potęgę Anglików i nawet dowódcy okazali się znacznie silniejsi i bardziej zdolni.
  A kiedy naziści przybyli do Londynu, historia Anglii się skończyła. Powstało nowe imperium o niespotykanej dotąd potędze. Jego wojska służą wielu narodom i krajom. I cóż możemy powiedzieć: Trzecia Rzesza, rozkładając skrzydła, zatopiła Wielką Brytanię.
  Ale w czterdziestym roku, po podbiciu Francji, Hitler hojnie zaoferował Churchillowi pokój. I trzeba było to zaakceptować: zdrowy rozsądek podpowiadał, że Wielka Brytania nie może nic zyskać na wojnie, nawet teoretycznie, ale ją stracić. Hitler stoczył bitwę powietrzną z Anglią w połowie siły. Z dużym opóźnieniem przerzucił wojska do Afryki. Wyjechał do Związku Radzieckiego. Ale to wszystko tylko opóźniło katastrofę.
  Niemcy, korzystając z okupowanych terytoriów, znaleźli siłę do walki na dwóch frontach, Japonia pewnie pokonała Amerykanów. A potem Stalin zdradził, zawierając rozejm. Wielka Brytania padła na kolana i stała się częścią Trzeciej Rzeszy.
  Wiele zwycięstw przyniosło Wehrmachtowi chwałę niezwyciężoności. Jane i jej przyjaciele chętnie poszli do nazistowskiej armii - by złapać szczęście i stopnie. I poniekąd im się to udało.
  Więc co? Teraz mają dwie Ojczyzny: Wielkie Niemcy, Małą Brytanię.
  Jane pociągnęła łyk Coca-Coli z gardła i zaćwierkała:
  - Miłość i śmierć, dobro i zło... Co jest święte, co grzeszne, zabójców to nie obchodzi!
  Gringeta zaśpiewał w odpowiedzi, posyłając kolejny pocisk:
  - Kochaj i odważ się, pozwól złu rządzić i wybieraj, mamy tylko jedno!
  Dziewczyny trochę się ożywiły. Cóż, w rzeczywistości, o ile to możliwe, dostrój się w drobny sposób. Są młodzi, radośni, energiczni i mają sporo szczęścia. Tyle walk i ani jednej rysy. Tyle, że same się podrapią po zbiorniku.
  Malanya ostro zauważył:
  - Ech, Churchill powinien był przyjąć propozycję Hessa i przystąpić do wojny z ZSRR. Wtedy rządzilibyśmy całą planetą, a na koniec Niemcy zostałyby zmiażdżone!
  Matylda śpiewała z zachwytem:
  - Niemcy są dobrzy w bitwie, brytyjski lew jest najlepszy!
  Malania potwierdziła:
  - Tak, nasz lew z Wielkiej Brytanii jest najlepszy!
  Jane powiedziała z uśmiechem:
  - Wciąż mamy szansę! Tutaj Hitler umrze, a Cesarstwo Niemieckie się rozpadnie!
  Gringeta wystrzelił pocisk i częściowo się zgodził:
  - Niech się rozpadnie! W końcu to mięsożerne drapieżniki, ale czy tak będzie lepiej dla nas?
  Malanya zauważył filozoficznie:
  - Jedność w trybie twardym, lepsza niż bałagan i niechlujstwo w trybie miękkim!
  Matylda nacisnęła gołymi podeszwami na pedały i warknęła:
  Będziemy też na Marsie! I poza układem słonecznym!
  Jane odpowiedziała z uśmiechem Mony Lisy:
  - Najpierw musisz ustanowić jeden tryb na planecie Ziemia!
  Gringeta, wzięła go i żarliwie zaśpiewała:
  - A my jesteśmy takim reżimem, nie pozwolimy, żeby to się zmieniło!
  Malanya zauważył dowcipnie:
  - Ale żeby zostawić cię z nosem, muszę zmienić nos!
  Dziewczyny jak zwykle mają szczęście. Tutaj ich czołg dociera do pierwszej linii okopów. I rozbija ziemię gąsienicami. Wojownicy śmieją się.
  - Weźmiemy je wszystkie!
  Jedno z dział utknęło między rolkami i czołg się zatrzymał. Dziewczyny wysiadły z samochodu, ale w zbiorniku było zbyt tłoczno i za gorąco. A na zewnątrz jest ryzykownie, można się poparzyć.
  Wojownicy rzucili się, błyskając bosymi piętami i śpiewając:
  - Jesteśmy rozbrykanymi dziewczynami, dobrymi przyjaciółmi, no cóż, ale na boso, niech biczują, energicznie przerażają!
  Jane pobiegła, zauważyła:
  - Oto jesteśmy kosmicznymi marines!
  Malanya potwierdził z uśmiechem:
  - I w kosmosie i na lądowaniu!
  A Gringeta wzięła go i chodziła na rękach, wyjąc:
  - Jestem super wojownikiem! Wątpię we wszystkich!
  Matylda odpowiedziała i syknęła:
  - Trucizna kropla po kropli do Führera!
  Jane zachichotała i zaśpiewała:
  - Cios jest silny, a Fuhrer jest wszechmocny!
  Wojownicy uciekali, chodząc boso po gruzach, pokruszonym, mocno rozgrzanym żelazie, wszelkiego rodzaju belkach i połamanych czaszkach.
  Jane śpiewała:
  - Zrozumiesz mnie... Zrozumiesz mnie... Zrozumiesz mnie, a lepszego kraju nie znajdziesz!
  Dziewczyna z przyjemnością biegnie niezbyt stwardniałymi nogami po ostrej ścieżce i gruzach. Rzeczywiście, to wielka przyjemność.
  Gringeta śpiewała:
  - Lato, słońce świeci wysoko...
  Malanya wspierała piosenkę:
  - Wysoko wysoko!
  Matylda dodała:
  - Lato, jesteśmy daleko od śmierci! Daleko!
  Wojownicy wyraźnie się ożywili. Rzeczywiście, co za przyjemność tak energicznie się poruszać i skakać.
  Jane zachichotała i zauważyła:
  - Śmierć to konwencja, hańba to absolut!
  Gringeta potarł jedną bosą stopą o drugą i syknął:
  - Będziemy mieć wakacje! A wraz z nim zwycięstwo!
  Malania powiedziała sceptycznie:
  - Nasz czy niemiecki?
  Matylda uśmiechnęła się i zaśpiewała:
  - Czeka nas śmiertelny ogień...
  Jane odpowiedziała:
  Ale on jest bezsilny...
  Gringeta zawył jak pantera:
  - Każdy ma osobną trumnę...
  Malanya wziął go i strzelając syknął:
  - Batalion Boshey zatonął w grobie!
  Matylda ryknęła w odpowiedzi:
  "Cały legion wpadł do grobu!"
  A dziewczyny to brały i miauczały... Są jak smukłe konie. I tak uroczo, nogi są gołe, opalone.
  Jane wzięła go i syknęła z przyjemnością:
  - A ja jestem kobrą! A ja jestem kobrą! Wcale nie niedźwiedź!
  Gringeta odpiszczał:
  - A jak miło, że kobra wzlatuje do chmur!
  A dziewczyny będą zarówno brać, jak i zderzać się czołami. Iskry lecą z oczu, jakby nadeszła godzina!
  Malanya wziął go i syknął:
  - Hitler kaput!
  Matylda wspierała ją:
  - I kaput Stalina!
  Jane potrząsnęła biodrami i zaćwierkała:
  - Jestem wojownikiem światła, dzikusami na kolanach... Wszystkich, którzy oczerniają, zmiotę z powierzchni ziemi!
  Malanya wziął go i ryknął:
  - A Hitler jest głupcem, pali tytoń! Kradnie zapałki, nie śpi w domu!
  Matylda uśmiechnęła się złośliwie i zapytała:
  - Jak myślisz, co ma Fuhrer?
  Gringeta nadepnęła bosą stopą na popiół i warknęła:
  - Oczywiście nie! Zrobimy mu czwórkę, lodzik!
  Malanya, przewracając oczami, szepnęła:
  - Och, jak miło jest trzymać w ustach pulsujący jadeitowy pręt i czuć go językiem!
  Matylda szepnęła bez tchu:
  - A jakie to wspaniałe! I wszystko będzie po prostu wspaniałe!
  Dziewczyny skakały coraz wyżej. Ale ich czołg został naprawiony i musiał wrócić. Wojownicy wspięli się z powrotem i syknęli:
  - To jest nasz czołg! Będzie po prostu świetny!
  Jane nagle przypomniała sobie opowieść o Robin Hoodzie. Mały Joe tam jest, chłopiec został wzięty do niewoli przez szeryfa. Chłopiec był torturowany: wciągnięto go na kratę, przysmażono mu pięty.
  Kiedy płomienie lizały bose, szorstkie podeszwy stóp chłopca... Jane poczuła tu podniecenie i naprawdę miała ochotę na seks. Tutaj weszli. Zwłaszcza japoński ninja Karas. Ten blondyn, taki przystojny i ma bardzo dużą męską doskonałość. A tak miło jest dotykać piersiami tak czystej i gładkiej skóry.
  Jane chciała włożyć palec u nogi między nogi, ale zawstydziła się i zmieniła zdanie. Chociaż rzeczywiście, takie działanie jest niezwykle przyjemne!
  Córka pana powiedziała:
  - W morskiej fali i wściekłym ogniu! I wściekły, i wściekły ogień!
  Dziewczęta ponownie przeniosły swoje "Goering" -5 na pozycje wojsk radzieckich. Prawdopodobnie sam Stalin był dość przerażony, gdy dowiedział się o postępach nazistów. Naprawdę, jak tu się nie zgubić. Kolos pędzi na ciebie, ale nie ma nic do odpowiedzi. Trzydzieści cztery, nie możesz pokonać serii E. A tym bardziej od piramidalnych AG.
  A Stalin najwyraźniej jest w szoku. Przynajmniej wezwij karalucha do swoich doradców. Żadnego dźwięku, żadnego znaczenia, żadnego plusku wody! Wygląda na to, że dostaniesz krany!
  Jane zauważyła z uśmiechem:
  - A Stalin, w przeciwieństwie do Churchilla, zawsze chętnie przyjmował jałmużnę od Hitlera i szedł na pokój!
  Gringeta śpiewała entuzjastycznie:
  - Powiedz mi, czym jest świat! Odpowiedzą ci - słońce i wiatr!
  Malanya entuzjastycznie zauważył:
  - I będziemy mieli silne, zdrowe dzieci!
  Matylda zachichotała i szepnęła:
  - Świat to nie szachownica, a Hitler nie jest królem!
  Jane poprawiła przyjaciółkę:
  Jest wyższy od króla! I zmieciemy go z powierzchni planety!
  Gringeta wziął go i ryknął:
  - Wielkość Brytyjczyków, uznana przez planetę! Faszyzm został zmiażdżony uderzeniem miecza!
  Malanya entuzjastycznie dodał:
  - Jesteśmy kochani i doceniani przez wszystkie narody świata!
  Matylda z entuzjazmem dziewczyny, która znalazła swoją pierwszą miłość, dodała:
  - Wierzę, że zbudujemy święty komunizm!
  Jane wybuchnęła śmiechem i zauważyła:
  - A pod przywództwem Niemców faktycznie można zbudować komunizm!
  Gringeta uderzyła czołem w zamek pistoletu i zaśpiewała:
  - Żartujemy z komunizmu, teraz go zbudujemy! A Stalin będzie naszym superbohaterem!
  Malanya dodał, wyjaśniając:
  - Oczywiście w trumnie!
  Gringeta chętnie potwierdził:
  - Oczywiście, w trumnie!
  Jane zauważyła filozoficznie:
  - Bez względu na to, jak wielki jest król, pójdzie do trumny, jak do budy!
  Gringeta dodała z chytrym uśmiechem:
  - Polityk zawsze kłamie, umiera tylko naprawdę!
  Malanya pstryknęła gołymi palcami u stóp i powiedziała:
  - Nieśmiertelność jest prawdziwa, ale śmierć jest iluzoryczna!
  Matylda wydała także aforyzm:
  - Królowie mogą wszystko, ale ani jeden, ani jeden król nie może opuścić trumny na ziemi!
  Jane napisała na Twitterze:
  - Wkrótce życie się skończy ....
  Gringeta wspierana z rozmachem:
  - Wkrótce!
  Malanya strzelał z karabinów maszynowych do sowieckiej piechoty i syknął:
  - O matko, matko, zlituj się nad synem!
  Matylda, z trudem powstrzymując śmiech, dodała:
  - W końcu musiał żyć, ani jednego dnia!
  Jane pomyślała filozoficznie:
  - Każdy chce pięknie żyć, ale tylko nieliczni umierają z godnością!
  Gringeta odpowiedziała z uśmiechem:
  - Śmierć obiecuje kłopoty, chyba że błyszczy promieniami osiągnięć!
  Malanya syknął z wściekłym uśmiechem zębów:
  "Dobra śmierć jest lepsza niż złe życie!"
  Matylda rzuciła wyzwanie:
  - Dobrze być Bogiem, w dziczy, źle dla diabła w strefie!
  Gringeta zauważył z jadowitym uśmiechem:
  - I zabrakło nam muszli ... Zgadzam się, to ogromna tragedia! Żadnego prezentu anihilacji!
  Jane parsknęła pogardliwie.
  - Będą nowe prezentacje i inni prezydenci!
  . ROZDZIAŁ 17
  Friedrich tego dnia, 10 października 1947 r., jak zawsze chart i niestrudzony, szybko ścigał się na powietrznym koniu Me-362. Chłopak nie czuł nawet cienia zmęczenia, był zbyt podekscytowany, a mimo to strzelił bez pudła. W nocy ekipy remontowe, głównie amerykańskie, odbierały część uszkodzonego sprzętu. W szczególności "Pattons" ponownie zakręcono gąsienicami, a ponadto kilkaset takich maszyn weszło do eksploatacji, przetransportowanych zza oceanu wzdłuż już zdebugowanych linii kolejowych. Partyzanci oczywiście próbowali, ale spisali się znacznie gorzej niż zwykle. Bandera pokonał w wyborach ukraińską Batkę, aw szeregach partyzantów narastała zdrada i dezercja. Poza tym dowódca ruchu partyzanckiego Woroszyłow zachorował ... I nie znaleźli dla niego zastępstwa na czas ... Tak więc podaż szokującej międzynarodowej grupy faszystów była całkiem zadowalająca. Tak, dzielni robotnicy podziemia i bohaterscy sabotażyści osiągali czasem sukcesy, ale nie powyżej poziomu taktycznego. Ponadto pojawienie się nowych sojuszników, którzy skapitulowali, spowodowało gwałtowny spadek wiary w zwycięstwo ZSRR, a to doprowadziło do tego, że chwiejne elementy jawnie lub nawet skrycie przeszły na stronę nazistów.
  Szczególnie wzrosła liczba dezerterów wśród Armii Czerwonej Krakowa i Wojska Polskiego. Polacy, wierząc w obietnice nazistów, a zwłaszcza zachodnich kapitalistów, poważnie liczyli na stworzenie wielkiego imperium na wschodzie kosztem Rosji! Nie wszyscy oczywiście polscy komuniści pozostali lojalni wobec Sowietów, ale reszta politycznych odcieni... Liberałowie są szczególnie niewiarygodni... Tak więc polskie jednostki zaczęły kapitulować na Wybrzeżu Moskiewskim niemal natychmiast z początkiem wojny ofensywa... Na szczęście było ich mało i nie miało to jeszcze decydującego wpływu na przebieg wojny.
  Friedrich sam wykonał kilka pierwszych lotów, odrywając się od reszty pilotów. Widział, że wróg nie spotyka się już tak gęsto z nazistowskimi hordami ognia, a na ścieżce klinów czołgów prawie nie ma już pól minowych. Ale radzieccy żołnierze walczyli dzielnie. Piechota nie otwierała ognia i próbowała, pozwalając czołgom się zamknąć, podważyć ich gąsienice lub wiązkę granatów lub podpalić je butelkami z łatwopalną mieszanką.
  Terminator w zasadzie podniósł wynik dzięki sowieckiej broni. Ponadto strzelanie z płaszczyzny poziomej pozwala uniknąć straty czasu na nurkowanie. To prawda, że \u200b\u200bzniszczono również kilka czołgów znajdujących się w zasadzce. Lotnictwo ZSRR działało bezczynnie. Rano pojawiło się tylko siedem samolotów U-2, potem cztery Laggi. W ogóle Friedrich odbył z nimi krótką rozmowę, lekko naciskając spust... A potem, jak zawsze!
  Po stłumieniu osłabionych już punktów bojowych hitlerowskie czołgi ruszyły dalej przez pole i do okopów... Jednak na tej już szóstej i częściowo piątej linii obrony napotkano rowy przeciwpancerne i jeże (w sumie było ich osiem ). Radzieccy strzelcy zdenerwowali się i zaczęli strzelać z daleka. Artyleria nazistów była bezwzględna, a lotnictwo... Do tej pory, jak lodowisko, wszystko było strzępione. Cóż, Friedrich, jak zawsze, wyprzedza wszystkich, jest szybszy i fajniejszy. Nastąpiły zmiany w formacji wojsk, Pattonowie z potężnym uzbrojeniem karabinów maszynowych ruszyli do przodu. Wymuszona decyzja o zmniejszeniu strat ze strony żołnierzy piechoty kamikaze, którzy poświęcają się, ale nie chcą się poddać...
  Friedrich odbył trzeci wypad ze swoją dziewczyną Helgą. Tutaj po raz pierwszy spotkali mniej więcej dużą partię radzieckich samolotów. Wśród nich było nawet pięć Br-3 (skąd zostały wykopane). Dziwne, ale bombowce ZSRR natychmiast odwróciły się na widok niemieckich asów, a myśliwce rzuciły się im na spotkanie.
  Friedrich z zimną krwią strzelał do samochodów, które próbowały się zbliżyć. W tym as z gwiazdą bohatera ZSRR na kadłubie. Doświadczony wojownik próbował jednak wejść w chmury, ale przeciwko takiemu potworowi jak Friedrich Bismarck wyszło tylko gorzej. Chłopiec terminatora, który nie zaginął, zestrzelił jednocześnie trzydzieści sześć myśliwców i cztery samoloty szturmowe, odwracając się, forsiv, rzucił się za bombowcami.
  Tutaj jednak Friedrich odkrył, że jego samochód nie pędził tak bardzo i nie wybił szacunkowych 740 kilometrów nawet na wymuszonym silniku. Powód jest jasny, 30-milimetrowe działa Friedricha Mr-108 zostały zastąpione przez Mr-103, które przy początkowej prędkości pocisku 960 metrów na sekundę znacznie skuteczniej penetrują dach czołgów i wrogie myśliwce z bardzo dużej odległości, ale prawie półtora raza cięższy i mniejszy z szybkostrzelnością 420 pocisków na minutę (jednak Friedrich generalnie wolał, popadając w trans, trafiać pojedynczymi pociskami!). Tak, a ładunek amunicji do dział został zwiększony specjalnie dla Friedricha. Nie było więc łatwo dogonić bombowców. Kilka zwinnych He-362 wyprzedziło dzielnego, młodego asa. Padały jak grad na zboża, miażdżąc i nękając radzieckie samochody. Co więcej, Br-3, jako wolniejszy i słabo uzbrojony, stał się łatwym łupem dla pilotów terrorystów. Frederick był już dojrzały pod koniec uczty, ale ukończył jeszcze kilkanaście dystansów, znokautując pięćdziesiąt. Jednak chłopcu nie udało się pobić swojego poprzedniego rekordu dwustu pięćdziesięciu trzech samochodów.
  Friedrich wrócił z wielkim entuzjazmem w duszy. Wygrał i wygrywa! A myśli o jego zdradzie całkowicie zniknęły. Młody człowiek powiedział nawet do siebie:
  - A po co te uprzedzenia! Dom jest tam, gdzie dorastają twoi przyjaciele i dzieci! A ZSRR nie jest Ojczyzną, ale więzieniem narodów!
  Helga usłyszała te słowa, ale nie rozumiejąc ich prawdziwego znaczenia, potwierdziła:
  - Masz rację! I wkrótce będziemy mieć dzieci! Chociaż nie chcę dostać żołądka, podczas gdy wciąż jest taka wojna!
  Friedrich zaśmiał się.
  - To zależy od woli Boga Wszechmogącego. Jednak Papież i wielu metropolitów jest po naszej stronie!
  Czwarty lot szturmowy Fokken-Wulf-5 z napędem odrzutowym zamienił się w polowanie na broń, ponieważ złapano tylko kilka czołgów. Ale prawdziwy test miał dopiero nadejść.
  Piąta Armia Pancerna Gwardii Rotmistrowa zakończyła transfer podcinający do rejonu Krasnogvardeisky. Nie udało się jednak osiągnąć pełnego zaskoczenia. Nazistowskie samoloty rozpoznawcze zarejestrowały ruch dużej masy czołgów, a naziści pospieszyli z podjęciem środków zaradczych. Około pięciuset jednostek SS 2. Armii Pancernej SS, a także dwieście pojazdów z rezerwy strategicznej, wyszło naprzeciw dziewięciuset pięćdziesięciu czołgów i dział samobieżnych wzmocnionych rezerwami pancernej pięści Rotmistrowa. W szczególności bitwa toczyła się na polu, w pobliżu kołchozu Pervomaisky, gdzie na zdobytej linii znajdowali się niemieccy grenadierzy i działa.
  Friedrich i najlepsze niemieckie asy zostały wezwane do odparcia potężnego uderzenia z lądu i powietrza.
  Generał porucznik Rotmistrow, bohater bitwy pod Stalingradem, wykonał rozkaz samego Naczelnego Wodza, szczerze wierząc, że bitwa pod Moskwą nie jest jeszcze przegrana. Miał władzę w swoich rękach, tliła się nadzieja, że ZSRR odzyska to, co wcześniej utracił. Jednak kolumna, poruszając się o własnych siłach, była dość rozciągnięta. Wynikało to po części z chęci ominięcia samolotów zwiadowczych III Rzeszy, z innym czasem trwania marszu spowodowanym uszkodzeniami linii kolejowych na skutek uderzenia samolotów wroga.
  Naloty ciężkich bombowców zmusiły duże siły pancerne do przemarszu setek kilometrów o własnych siłach. Co więcej, marsz miał maksymalną prędkość ... Biorąc pod uwagę pewną niejednorodność floty czołgów, niektórym samochodom udało się wymienić filtry, podczas gdy innym wręcz przeciwnie, stare typy, w tym niedoskonałe skrzynie biegów, spowalniały silniki Diesla.
  Ze względu na brutalne i masowe uderzenie samolotów wroga, piąta armia uderzeniowa została umieszczona wystarczająco daleko od linii frontu, co zmusiło to stalowe lodowisko do działania od wieczora do rana.
  Bardziej zwarta grupa nazistów już czekała na Rotmistrowa. Ustępując pod względem ogólnej liczby czołgów, naziści byli lepsi pod względem jakości: mając około półtora setki "Panter" -5 i "Tygrysów" -5, a także tuzin "Goeringów" L (angielskie pojazdy z 17-stopowym pistolety, w przybliżeniu równe sile penetracji pistoletu "Panthers"), E-50, AG-50 i "Patton". Niszczyciele czołgów Superferdinanda wciąż były w drodze.
  Oczywiście lepiej byłoby zaatakować nazistów masowo, ale budzący grozę Żukow zbytnio pośpieszał Rotmistrowa, słusznie obawiając się, że naziści podejmą energiczne środki zaradcze. Jednak to już zostało zrobione...
  Ale tutaj armia radziecka miała jedną kartę atutową - była to poważna osłona powietrzna ... Samoloty usunęły zarówno kierunek Ural, jak i rezerwę kursu, a nawet pojazdy szkoleniowe, a także sprzęt zostały wrzucone do bitwy bezpośrednio z linii montażowej . To była szansa na przebicie się przez prawą flankę i tyły, faszystowski klin, który rzucił się daleko naprzód.
  Generał Gota i inni dowódcy już w trakcie wstępnych dyskusji nad planem operacji moskiewskiej zakładali, że Krasnogwardiejsk z pewnością stanie się miejscem bitwy pancernej z rezerwą bojową wojsk radzieckich, co oznacza, że trzeba mieć osłonę plan.
  Specjalne niemieckie samoloty, zwłaszcza Xe-362, monitorowały przestrzeń powietrzną, dzięki czemu bitwa na Krasnogwardii miała stać się największą nie tylko bitwą czołgową, ale także powietrzną II wojny światowej!
  Friedrich został powołany do walki z wrogiem, jest najlepszym asem Luftwaffe, król bitew powietrznych był symbolem zwycięstwa III Rzeszy. A obok, lub prawie obok niego, po prawej stronie, na szturm, a więc szczególnie potężną modyfikację Fokken-Wulf-5, rzuciła się Helga.
  Chłopiec nawet śpiewał:
  - Na statkach kosmicznych pędzimy przez fale! Kwarki pienią się w wirach eteru!
  Helga potwierdziła:
  - Czerwone stworzenia, będzie dla was Hak! Dzieciom piekielnego świata podziemnego!
  Friedrich roześmiał się i podał swoje ulubione:
  - Cóż, od śruby! Aniele śmierci, po prostu zagwiżdż, by się pojawił! Rozerwie całe szumowiny na plasterki dupy!
  Helga zaśmiała się w odpowiedzi.
  - Cóż, jesteś dowcipny!
  Friedrich był nieco zaniepokojony wzrostem masy swojego samolotu, związkiem z instalacją broni dalekiego zasięgu i wzrostem amunicji. W końcu pocisk z armaty 30 mm, trzykrotnie cięższy od armaty 20 mm, a być może czterokrotnie silniejszy pod względem siły rażenia, jest bronią uniwersalną przystosowaną do przenoszenia pancerza zarówno na powierzchni planecie iw powietrzu! Młody as chciał nawet zrezygnować z karabinów maszynowych, usunąć swoje cztery wielkokalibrowe, ale... Helga sprzeciwiła się przed lotem:
  - W końcu może dojść do walki wręcz. Lepiej zachować tę kartę atutową ...
  - Wystarczy na Siłę Wyższą i dwóch "strzelców"! Friedrich przerwał. Jak dla mnie co zestrzelić z bliska - to wystarczy. Generalnie uważam, że uzbrojenie w karabiny maszynowe jest tutaj zbędne.
  Helga zachichotała wesoło i poklepała chłopca po plecach.
  - Nie wszyscy są niestety tak niezwyciężonymi rycerzami jak ty! Wiele asów to wciąż nowicjusze, potrzebują bardziej gęstego ognia, aby z pewnością trafić ...
  Friedrich dość rozsądnie sprzeciwił się:
  - Tak drogiego samochodu jak ME-362 U nie dostanie początkujący pilot. Ten wojownik jest dla asów.
  Helga, zamiast odpowiedzieć, wpadła na swój samolot szturmowy, migocząc, nagie, różowe obcasy. I co jeszcze robić, zabrzmiało wezwanie pomocy.
  Friedrich był ogólnie zadowolony, że usunął dwa skrajne karabiny maszynowe, masywna maszyna łatwiej się uruchamiała, a prędkość wzrosła, a lżejsze skrzydła poprawiły manewrowość. Chociaż same punkty strzelania były osłonięte owiewkami, ich redukcja znacznie poprawiła aerodynamikę samochodu. Choć Me-362 pod względem właściwości aerodynamicznych wciąż nie ma sobie równych wśród silników tłokowych, to taki właśnie jest uniwersalny koń bojowy.
  Poniżej rzadkie drzewa, migają pola... Dzień jest gorący i wygląda na to, że walka nie będzie łatwa. Szczególnie Rosjanie, którzy przegrywają tę ogromną bitwę. Tutaj, po lewej stronie i trochę poniżej, leci stado wron... Duże stado, a niektóre wrony są bardzo duże... Złowieszczy znak, wrony towarzyszą wszystkim wojnom, temu okrutnemu światu pozbawionemu sentymentalizmu. Jak śpiewał Bojarski w słynnym musicalu:
  - Ale dlaczego! Nie da się żyć w umyśle! Ale dlaczego - życie niczego nas nie uczy!
  To jest przemoc, przemoc i jeszcze raz przemoc! Okrucieństwo, okrucieństwo i jeszcze raz okrucieństwo cementujące naród!
  Stado wron wydaje się nie mieć końca, są ich dziesiątki, setki tysięcy, a rechotają tak, że nawet w hermetycznie zamkniętej kabinie słychać. Friedrich zapytał Helgę przez radio:
  - Czy możemy ich uderzyć karabinami maszynowymi?
  Dziewczyna z asem sprzeciwiła się:
  - Nie! Tutaj liczy się każda kula!
  Friedrich zaśmiał się.
  - Co jest całkiem możliwe! Król pod tronem leży w worku z nabojami.
  Zza stada sępów nagle wyskoczyła pierwsza partia sowieckich samolotów. Po raz pierwszy spotkali się z Salamandrami. Straty były po obu stronach, zginęło więcej Rosjan. Friedrich późno otworzył ogień i zestrzelił tylko osiem pojazdów. Ale to wciąż zły początek. Ale para niemieckich "Salamandrów" -3 została zestrzelona, a także Me-262, nie jest jasne, jak udało im się wyprzedzić wszystkich.
  Ale najważniejsze miało dopiero nadejść. Stado wron skończyło się, niemieccy piloci wyskoczyli w przestrzeń nad polem Krasnogvardeisky i rozpoczęli.
  Cała armia rzuciła się w kierunku niemieckiej eskadry, a tutaj faktycznie było lotnictwo z kilku armii powietrznych ZSRR. Ogromna armada samolotów wszelkiego rodzaju, ale przede wszystkim Jakow i trochę mniej Laggs.
  Friedrich otworzył ogień z odległości ponad sześciu kilometrów. Znów pogrążył się w strumieniach dzikiego transu, kiedy nie celujesz, a wszystkie palce naciskają automatycznie. Kiedy nie ma już żadnych rozważań, myśli, ciało wydaje się być twoje, ale ty już jesteś jak marionetka nieznanych sił... To znaczy, że ciało nie jest twoje, ale duch podziemi - nieczyste, złe siły ...
  Cóż, w głowie terminatora, ile razy zabrzmiała piosenka:
  W kręgu przyjaciół, ale jednocześnie samotnie,
  W niewoli cierpienia, bolesnych zmartwień!
  Nasz świat jest tak zmęczony karceniem,
  Nie widać ani przestrzeni, ani piękna!
  Dokąd nas zaprowadziłeś - zły zły diabeł?
  Kiedy zły demon odwraca armię!
  Poluje na nas oczywiście chwała wojskowa,
  Chociaż moja dusza jest ohydnym pasożytem!
  
  Taka pustka w umierającym duchu
  Wokół bagna nie widać drogi!
  I śmierć, to liczyć na bezwzględną staruszkę,
  Co zbiera daniny w świętej Rusi!
  
  Proste zrozumienie nie świeci,
  Wszystko w sieci, nieograniczona moc!
  Pragnienie życia w ziemskiej siedzibie,
  Degustacja słodką słodyczą, radością, szczęściem!
  
  Ale los posłał jego syna na wojnę,
  Gdzie musieliśmy zapomnieć o pokoju!
  Nie trzeba za to przeklinać szatana,
  Nie chcieliśmy niczego więcej!
  
  W samolocie przecinam trąbę powietrzną,
  Wykonawszy sztuczkę, a przyjęcie jest koroną!
  Uwierz mi, wojownik Ojczyzny nie umarł,
  Zagrajmy marsz żałobny dla szumowiny!
  
  Wróg jest liczny, silny,
  Samochody, myśliwce, rakiety!
  Rozbijemy piekielny Wehrmacht na kawałki,
  Wyczyny Rosji będą śpiewane!
  Przyjdzie na Ziemię, wierzę w komunizm,
  Będziemy żyć szczęśliwie - wiem na pewno!
  Rozpadnie się kat ludzi - faszyzm,
  Zwycięstwo będzie w dobroci, świetle maja!
  
  Ojczyzno, lot szybki,
  To dało nam święte życie!
  Hymn Ojczyzny śpiewa w naszych sercach,
  W końcu zaciekle o nią walczę!
  
  I czas, jak wierzę jasny, nadejdzie,
  Nie będzie morderstw, starość zginie w otchłani!
  Rodzaj rozwinie się bez krawędzi,
  Szczyt przyspieszy osiągnięcia linii!
  
  Abyśmy przybliżyli ten czas;
  Musisz walczyć jak żołnierz Rusi!
  Aby dotarło do każdego, kto nie jest kretynem,
  Że Rosjanie zawsze umieją walczyć!
  W głowie Friedricha zabrzmiała dobra patriotyczna pieśń, ale zdradzieckie ręce i nogi zrobiły coś wręcz przeciwnego. Mianowicie wysyłali pociski do radzieckich samolotów wszystkich typów i marek. Radzieccy piloci próbowali się zbliżyć i rozpocząć wysypisko ... Volka, po zestrzeleniu ponad pięćdziesięciu samochodów w ruchu, wykonał zakręt i uniknął strzałów i próby taranowania (odciął tego kamikaze krótkimi seriami z karabinu maszynowego) . Wtedy samolot młodego asa przesunął się i będąc w bojowym transie chłopak dał dużo wiatrówek. Bardzo skoszona liczba radzieckich myśliwców wyłaniających się z tyłu.
  Tutaj Friedrich prawie się staranował, ale udało mu się wślizgnąć na linię ognia i kontynuować eksterminację przeciwników. Tym razem jego ofiarami padły dwusilnikowe "Pionki". Przez głowę chłopców przemknął aforyzm (pionki też nie są szalone, przyszłe królowe!). Helga piszczała do radia.
  - O matko droga! Jak naciskają!
  Friedrich, wykonując niedokończoną martwą pętlę, odciął radzieckie myśliwce z dużej odległości, próbując przejść za tyły Helgi. Jeden z nich "Sklepikarz" (Lagg-5), miał na kadłubie wielką czerwoną gwiazdę... A więc bohater ZSRR. Sama dziewczyna, na modyfikacji szturmowej Fokken-Wulf, strzelała do czołgów armii Rotmistrowa zbliżającej się do pozycji Niemców. A przy tym uderzała dość celnie, z powodzeniem nurkując.
  Friedrich tymczasem walczył z samolotami wroga, w myślach dziękując dostawcom za zwiększenie zapasów amunicji. Udało mu się nawet wsadzić do czołgu T-34-85 terminator zdrajcy, a wybrawszy terminator dowódcy (widać to po antenach, które pomimo kurzu i odległości, bystre oczy Friedricha były dobrze widoczne!).
  Pokrywa włazu została przebita trzema pociskami naraz i czołg się zatrzymał...
  Na dole też było gorąco, awangarda 5. Armii Pancernej Gwardii wtoczyła się już na grenadierów SS i część drugiego korpusu.
  Pierwsze radzieckie pojazdy wtoczyły się do rowu przeciwpancernego i zwolniły. Szybkostrzelne działa "Tygrysy" -5 i "Pantery" -5 spadły na nich. W tym nowi Niemcy są mocni, to walka na odległość, aby zyskać nad nimi przewagę, sowieckie czołgi musiały wejść do walki wręcz. Zorganizować wysypisko... Ale taktycznie decyzja była nietrafna, przedzierać się przez otwarte pole, na którym wykopano rowy, na spotkanie aut czekających na "zdobycz". Tak, nie piętrzą się w tym samym czasie masowo?
  To prawda, że \u200b\u200bsowieckie Ils, pomimo namacalnych strat, przedarły się jednak, jak mały bokser nurkujący pod dżemem giganta, do czołgów wroga, powodując uszkodzenia, w tym małe bomby. To prawda, że niektóre "Tygrysy" -5 stały na szczycie siatki, ale wiele pojazdów niemieckiej piechoty było zmuszonych do ustawiania ochrony dosłownie w ruchu.
  Friedrich uważał, że gdyby Rosjanie wykonali bardziej skoncentrowane uderzenie, mieliby znacznie większe szanse na "grupę małych" i opłacalnych walk w zwarciu.
  Taranowanie przez czerwonych pilotów trwało nadal, ale np. przeciwko bardzo zwinnemu "Salamandrze" -3 taktyka ta nie przyniosła oczekiwanych rezultatów. Rosły straty lotnictwa niemieckiego, a jeszcze bardziej radzieckiego. Ale to już nie była walka bez odpowiedzi. Wielu sowieckich pilotów miało przyzwoite doświadczenie, nie bez powodu osłaniali Moskwę, więc naziści byli bardzo źli.
  Friedrich, którego spryt wyostrzył się niesamowicie, zawsze unikał trafień i intuicyjnie trafiał w najgroźniejsze radzieckie myśliwce. Próba znokautowania liderów. Zrobił to i obyło się bez błędów. Notabene w mojej głowie była pustka i brak postrzegania bitwy jako takiej. Ciało zareagowało, cele zostały złapane, nie było chybień. Kilka razy dostałem nawet czołgi.
  I setki, jeśli nie tysiące wszelkiego rodzaju samolotów migotało i migotało przed moimi oczami. Tutaj na przykład Huffman na swoim Non-362... Walczy w szczególny sposób, prędkość, szarpnięcie maszyny odrzutowej, a szczątki lecą na wszystkie strony... A Rosjanie też nie są źli.... Tam właśnie jest Kozhedub, czas by go odenergetyzować... Friedrich rusza się na minimum, teraz nie ma co się zawracać, bić ekonomicznie, a tylko, tak lekko, przesuwać się po porażce..
  Kończy się amunicja i paliwo w zbiornikach, a z pozycji niemieckich przybywają imponujące posiłki. Salamandry, a nawet kilka budzących grozę Me-362 jako pierwsze wchodzą do bitwy, a za nimi reszta nazistowskiego obozu komarów. Znowu od wybrzeża do wybrzeża... Sowieckie samoloty również zaczynają się wycofywać. Kończy im się paliwo, a straty przekroczyły wszelkie wyobrażalne i niewyobrażalne granice. Friedrich wraca i pyta Helgę:
  - Wszystko w porządku?
  Dziewczyna odpowiada:
  - Samolot jest w ruchu! Znokautowałem sześć czołgów i jednego myśliwca...
  Fryderyk gwizdnął:
  - Tak, przewyższyliście nawet mnie liczbą zniszczonych czołgów. Osobiście zniszczyłem tylko pięć samochodów z kagańcami!
  Helga zachichotała.
  - A ile samolotów?
  - Samoloty? - W głowie Friedricha błysnęły cyfry... - Dokładnie trzysta jeden! Nowy rekord świata. Oto osiągnięcie...
  Helga zawołała:
  - Tak, jesteś tylko rycerzem! Nie, wkrótce bóg zniszczenia. Sam wielki Kali... uniwersalny wojownik!
  Friedrich grzecznie poprawił:
  - Właściwie Kali nie jest bogiem, ale boginią zła. Czyli kobieta, choć w hinduizmie bóstwo bardzo czczone i popularne. Zbudowano dla niej wiele świątyń i zanosi się modlitwy.
  Chłopiec nagle zauważył, że mocno zadrapał sobie kolano o dźwignię. I przeklęty:
  - Cholera! Nie warto było skręcać w tak uzbrojonym pojeździe.
  Helga powiedziała z troską:
  - A następny lot masz beze mnie?
  Friedrich chętnie potwierdził:
  - Tak, twój Fokken będzie nadal tankowany i ładowany, a mój jest już gotowy. Tylko nie mów, tylko uważaj na siebie!
  Helga powiedziała z naciskiem:
  - NIE! Moja rada dla ciebie to walczyć i walczyć najlepiej jak potrafisz... Jeśli to w ogóle możliwe.
  Samoloty wylądowały i Friedrich pobiegł do następnego samochodu. Wybrana kombinacja Me-362 i szturmowego F -490 była optymalna dla superośle wszystkich czasów i narodów.
  Friedrich, czując bosymi stopami ostre, szorstkie pedały Fokken-Wulf-4, zaczął przyspieszać i śpiewać:
  - Idę walczyć! Zmiażdżę to stworzenie w proch!
  Bitwa pod Krasnogwardiejskiem trwała nadal. Oprócz czołgów samej armii Rotmistrowa, na pole bitwy przybyło na czas półtora setki radzieckich pojazdów, wziętych z południowej flanki i rejonu Kaszyrnej Armii Radzieckiej. To prawda, że do tej pory przyjechała tylko pierwsza partia samochodów. Lotnictwo radzieckie również nie myślało o poddaniu się, ale jak dotąd nie było szczególnie aktywne.
  Friedrich zabrał się do pracy przy czołgach, używając specjalnie do tego celu zaprojektowanych dział. Jego zdaniem kaliber 37 milimetrów nadal optymalnie nadawał się do tego celu. Tutaj na przykład Rudel takimi działami, bez żadnego bojowego transu, zniszczył, a raczej, co jest bardziej sprawiedliwe, znokautował 534 czołgi w ciągu całej wojny. Ale to był zwykły człowiek, a nie Friedrich, który. Chłopiec przypomniał sobie, jak jego ojciec powiedział matce, że połączony wpływ na płód niesiony w łonie dziecka, oprócz manifestacji fenomenalnych zdolności w postaci dojrzewania, może zamienić potomstwo w psychopatę ...
  Być może jego trans bojowy i ta supermoc wojownika to także konsekwencja uderzenia, którego natura jest mu nieznana.
  Ale teraz zbliżają się czołgi, dla pilota ich ruchy wydają się powolne, a dla Friedricha jeszcze bardziej. Młody as zaczął odrywać się od poziomej płaszczyzny. Po prostu pali i miota się. Błyski światła, małe eksplozje, przebite włazy. W tym samym czasie zapala się wiele samochodów, ponieważ zbiorniki gazu znajdują się w przedziale bojowym. I zniszczenie, T-34 odleciał jak lufa procy.
  Często trafianie pocisków powodowało detonację amunicji. A to z kolei...
  Friedrich nie myślał o takich drobiazgach, obserwował obraz, gdy ponosząc ciężkie straty i zdając sobie sprawę z daremności prób przebicia się, niż rowy wykopane przez ludność radziecką, czołgi strażników poruszały się.
  Ale i tutaj czekała ich nieprzyjemna niespodzianka. Dwa tuziny "Superferdynandów" zdołały się zbliżyć. Miały one niestety mocniejsze właściwości jezdne, dzięki zastosowaniu amerykańskich silników.
  Radzieckie pojazdy poruszały się po otwartym polu, co oznacza, że legendarne myśliwce mogły trafić już z odległości trzech kilometrów. Oczywiście "Superferdynandy" chybiły, ale wysoka szybkostrzelność dział przeciwlotniczych pozwalała im dość często trafiać. Ponadto pole było mocno przekopane i zaorane pociskami, a T-34-85 nie mógł nabrać prędkości. Ale nadal poruszały się jak fale podczas erupcji. A Pantery -5 i zwinne amerykańskie Witches -5, szybkie niszczyciele czołgów, pospieszyły z pomocą Ferdynandom -4.
  Friedrich próbował wybić (czysto podświadomie) dowódców. Nawet palce mi się trzęsły od napięcia. I były owoce! Młody terminator z rzutu poziomego zniszczył czterdzieści dwa czołgi T-34, trzy KV-y i dwa Su-122. Mogły być jeszcze trzy samochody, ale rozproszył je nalot sowieckich myśliwców, a przede wszystkim samoloty szturmowe. Według nich Friedrich zaczął sadzić zarówno 37-milimetrową wiatrówkę, jak i dwie 20-milimetrowe (również dość uderzające, jeśli trafisz w latarnię, zbiornik paliwa lub silnik.
  Tylko dwadzieścia siedem samolotów, w tym osiemnaście Ils... Nieźle, biorąc pod uwagę znaczenie każdego czołgu, nawet uszkodzonego w tej upartej bitwie... Oto kilka przyspieszonych T-34-85, które wciąż przedarły się do zamknięcia zakres. Tutaj płonęły słabo opancerzone amerykańskie "Witches" -5.
  Friedrich widział samolot szturmowy Hansa-Ulricha Rudla. Wygląda na to, że ten już od dawna znany as, postanowił również zastąpić "Shtukę" silniejszym i szybszym Fokken-Wulf-5. Jego emblemat pochodni jest znany wszystkim. Zapytał Fryderyka:
  - Jak się masz, aniele śmierci!
  Chłopiec Terminatora odpowiedział:
  - Sprawy w gestapo, a ja mam osiągnięcia!
  Rudel zapewnił:
  - I mam się dobrze! Ale jak udaje ci się strzelać tak celnie i szybko, nawet z poziomej płaszczyzny?
  Młody as, śmiejąc się, odpowiedział, a nawet zaśpiewał:
  - Wszystko, co niemożliwe, jest możliwe, wiem na pewno! Znajdź diament królów ziemi w bieżącej wodzie!
  - Nic, dobiję do trzydziestki do końca dnia! Rudel obiecał.
  Powrót, wymiana samolotu i znowu rodzimy Me-362, samolot, który poza dziurami po kulach na skrzydłach nie odniósł żadnych uszkodzeń pod dowództwem Volki. I oczywiście bitwa czołgów....
  W Krasgvardeisky było gorąco. Podciągnęły się kolumny 5. Armii Gwardii i brygad usuniętych z innych frontów. Do Niemców podczołgały się posiłki, w tym tuzin amerykańskich niszczycieli czołgów, najnowsze M-18 ze 110-milimetrowymi działami. Maszyny te nie były gorsze pod względem śmiercionośnej siły od dział Tiger-5 kalibru 105, a nawet lepiej pokonały T-34, ponieważ były mniej podatne na rykoszety. Samo działo jest jednocześnie przerobionym amerykańskim działem przeciwlotniczym, co oznacza, że jest szybkostrzelne. Tylko tutaj pancerz jest słabszy niż niemiecki, ale i tak 186 milimetrów wystarczy, aby utrzymać pocisk w czole. Zwłaszcza w ruchu T-34-85 jest bardzo często rozmazany.
  Friedrich nawet z daleka czuł zbliżające się tsunami, nową falę samolotów Armii Czerwonej. Oznacza to, że to nie zależy od czołgów, które prawie się zwarły, więc niech zajmą się nimi samoloty szturmowe. Nawiasem mówiąc, wśród nich widoczne są bardzo ciężko uzbrojone i opancerzone He-329. Ponieważ samoloty szturmowe i niszczyciele czołgów są silne. Zwłaszcza z działami 88 mm Ra-44, które przebijają nie tylko dach czołgu, ale także czoło. Tylko tutaj w walce powietrznej ta maszyna, delikatnie mówiąc, nie jest tak wszechstronna jak "robocza klacz" Fokken-Wulf.
  Wśród samolotów szturmowych Friedrich zauważył samolot Helgi. Cóż, oczywiście, z powrotem w szeregach.
  Chłopak terminator, schodząc trochę po drodze, otworzymy trzy czołgi i działa samobieżne-76, śpiewał:
  - Zrobimy przedstawienie! Po prostu najwyższa superklasa!
  . ROZDZIAŁ 18
  Helga chętnie odpowiedziała:
  - Oczywiście, że ci wierzę! Nie oddałem serca bestii! Odpowiedź zostanie ci udzielona - wierzysz w to czy nie?
  Friedrich zamiast odpowiedzieć zaczął strzelać z dużej odległości od dołu... A potem nabierając wysokości.
  Było całkiem sporo radzieckich samolotów, ale wciąż mniej niż za pierwszym razem. Piloci Luftwaffe czuli się dość pewnie, jak pierwszoklasista, który pokonał irytującego rówieśnika w nieznanej szkole, po czym dosłownie ogarnęła go siła.
  Radzieccy piloci stali się bardziej przebiegli, a padając pod ciosami, natychmiast podzielili się na grupy, próbując przyciągnąć Niemców do siebie. Friedrich zaatakował ich, wspinając się na wzgórze. Dla niego jednak odmowa wroga od bezpośredniego ataku tylko ułatwiła taktykę. Ale inni niemieccy bojownicy wkroczyli do bitwy.
  Friedrich zauważył z irytacją, że He-362 zwykle go wyprzedza. Ale to nic, z dużej odległości kilku kilometrów i tak nikt nie wie jak ściąć.
  A "Salamandry" -3, tak jak papierowe samoloty dla dzieci, skaczą, skaczą jak rekin po falach, a same dostają...
  Friedrich wybrał swoją ofiarę, samolot dowodzenia, zanim zdążył pomyśleć o tym, jak ten samochód został zestrzelony. Chłopiec wyciągnął morał:
  - Możesz przegrać na wojnie, w przeciwieństwie do sportu, raz wygrywasz na wojnie, w przeciwieństwie do gry, bez końca! Jednak pionki z planszy odlatują tylko od przegranego, zwycięzca stawia na planszy nawet wcześniej zestrzelone jednostki bojowe!
  Walkę dało się jednak odczuć w terenie. Na przykład Wittmann jest już dość zahartowanym asem pancernym, walczył na "Tygrysie". On, wraz ze strzelcem, również dość często chybiał, chociaż czołg łatwo się obracał. Gunner Schleich ledwie zdążył otrzeć pot z twarzy. Czoło tego stalowego potwora zostało już kilkakrotnie trafione, ale jak dotąd udało mu się odbić rykoszetem. Wittmann wrzasnął ile sił w płucach:
  - Niech podejdą bliżej, nie denerwuj się, proszę...
  Wrażenia uczestnika bitwy, zastępcy szefa sztabu 31. brygady, który niedawno został Bohaterem Związku Radzieckiego, Grigorija Peneżko, mówiły również o stanie człowieka w tych strasznych warunkach. ... Przed mentalnymi obrazami były ciężkie obrazy ... Był taki ryk, że membrany naciskały, krew płynęła z uszu. Nieustanny ryk silników, brzęk metalu, ryk, eksplozje pocisków, dziki grzechot rozdartego żelaza... Od strzałów z bliska, wieżyczki obracały się, przekręcały działa, pękały pancerze, eksplodowały czołgi.
  Nieprzenikniony ciężki "Patton" -3, prawie z bliska próbował przejąć radziecki T-34-85. Warknął, a osłona pancerza wybrzuszyła się. "Wiedźmy" -4 poślizgnęły się i same próbowały zastosować manewr. Wyglądało to tak, jakby była to armia kawalerii starożytnych rycerzy, którzy zamierzają się nawzajem pozabijać. Często oba czołgi strzelały z bliska i wysadzały się nawzajem.
  Od strzałów w zbiorniki gazu, zbiorniki natychmiast wybuchły. Włazy się otworzyły, a załogi czołgów próbowały się wydostać. Grigorij ujrzał młodego porucznika, na wpół spalonego, wiszącego na zbroi. Ranny nie mógł wydostać się z włazu. I tak umarł. W pobliżu nie było nikogo, kto mógłby mu pomóc. Żołnierze stracili poczucie czasu, nie czuli ani pragnienia, ani upału, ani nawet uderzeń w ciasnej kabinie czołgu. Jedna myśl, jedno pragnienie - za życia pokonaj wroga. Radzieccy czołgiści, którzy wydostali się z rozbitych pojazdów, przeszukiwali pole w poszukiwaniu wrogich załóg, również pozostawionych bez wyposażenia, bili ich pistoletami, chwytali ich ręka w rękę.
  Utrzymany w surrealistycznej stylistyce wizerunek kapitana, który w jakimś szale wspiął się na pancerz rozbitego niemieckiego "Tygrysa" -5 i uderzył z karabinu maszynowego we właz, aby "wydymić" nazistów z Tam. Jak dzielnie działał dowódca kompanii czołgów Czertoriżski. Znokautował, przez wir pocisków, wbijając się w bok wroga "Tygrysa" -5, ale sam został trafiony. Wyskakując z samochodu, cysterny ugasiły pożar. I znowu ruszyli do bitwy.
  Ostatnim pociskiem Helga przebiła już dach czołgu Grigorija Peneżko. Pocisk trafił w zbiornik paliwa i wszystko stanęło w płomieniach. Płomienie paliły sowieckich czołgistów, zmuszając ich do wyskakiwania z włazów. Ale sam Grigorij, który został ranny, nie miał czasu wyskoczyć ... Spłonął żywcem, zdając sobie sprawę, czym jest podziemie ...
  Friedrich widząc, że wrogie samoloty zmądrzały już i próbowały odlecieć w sposób kombinowany, sam zaatakował czołgi... Niemcom naprawdę było ciężko, choć do bitwy weszły najciężej uzbrojone angielskie czołgi Challenger (The załogi są również z synów Wielkiej Brytanii i strzelają niezwykle celnie!).
  Friedrich jest pełen demonicznej energii i ekscytacji, jest gotów w pojedynkę zmieść wszystko i wszystkich, nawet jeśli trzeba walczyć z całą armią czołgów, a tym bardziej z powietrzem. Ale trzeba wracać, kończy się paliwo i amunicja, do tego lot, zestrzelenie pięćdziesięciu siedmiu samolotów i zniszczenie trzydziestu jeden czołgów i sześć dział samobieżnych, plus jeszcze dwa transportery opancerzone, trzy Katiusza, cztery Andryusze, samochody, które próbowały jechać do tyłu.
  Helga zauważyła:
  - Rosjanie mają piosenkę o kobietach na naszych wsiach! I mamy nie tylko walczące kobiety, ale także mężczyzn, czego potrzebujesz!
  Fryderyk zgodził się:
  - Nasi mężczyźni, czego potrzebujesz, ale kobiety są lepsze!
  Helga powiedziała chytrze:
  - Kobieta wygrywa, wylewając łzy, mężczyzna, zmuszając je do wylewania!
  Friedrich, szczerząc zęby, zauważył:
  - Skoro jesteśmy bystrzy, to dzisiaj nie jest tak źle!
  Na następny lot trzeba lecieć samotnie... No cóż, skoro tak, to nie ma co tracić serca... W Focken-Wulfie z silnikiem chłodzonym powietrzem jest już gorąco. Bardzo gorąco, motorowo, plus słońce, plus mało czasu na ochłodzenie. Sam Friedrich był nawet zdziwiony, że jeszcze nie upadł z tak dzikim ciężarem. W końcu to elementarne ... zjada wszystkie wnętrzności ...
  Radzieckie czołgi zostały całkowicie przerzedzone ... Niemniej jednak do Niemców ponownie przybyły posiłki i prawie wszystkie samoloty szturmowe zostały rzucone do bitwy ... Ale posiłki są również odpowiednie dla Rotmistrowa ... Te same czołgi z innego frontu.
  Ale powietrze jest znacznie spokojniejsze, chociaż są osobne partie myśliwców, czy samolotów szturmowych.
  Friedrich powtarza starą sprawdzoną taktykę, już wie, że ona go nie zawiedzie. A Niemcy...
  Odbywa się również przegrupowanie, ponieważ większość sowieckich czołgów została już zniszczona, więc możesz spróbować zaatakować siebie ... Wittmann ponuro zauważył:
  - Osiem czołgów zostało znokautowanych... Na jeden dzień jest dobrze, ale na taki dzień jest źle...
  Poradnik poprawiony:
  - Właściwie dwanaście....
  Wittmann przerwał:
  - Cztery zniszczone samochody, gdy Rosjanie wspinali się głębokim rowem przeciwpancernym - nie liczę! To było elementarne. Tak, a amunicję należy uzupełnić ...
  Ale sowieckie czołgi ponownie ruszyły naprzód, gdy szczególnie samoloty szturmowe zaczęły je dopadać. W szczególności Friedrich, który wystrzelił pięćdziesiąt pięć pocisków, w tym czterdzieści dziewięć czołgów T-34 i sześć dział samobieżnych. I zajęło mu to pięć i pół minuty... Taka jest bitwa... Oczywiście, mogło być więcej... Friedrich pomyślał, dlaczego miałby strzelać z dwóch dział jednocześnie? I jeden wystarczy... A tymczasem...
  Helga spotkała go na lotnisku, pocałowała go tak namiętnie, szepnęła:
  - Oto ucieleśnienie rycerskości - Don Kichot!
  - Co powiedziałeś? - warknął Friedrich.
  Dziewczyna natychmiast wyzdrowiała:
  - Przepraszam wilcze szczenię... Chciałem powiedzieć Lancelot!
  Chłopak z asem warknął:
  - A więc inna sprawa! W końcu Don Kichot to parodia rycerza. Głupi rycerskość i bezinteresowna szlachta są w pewien sposób wyśmiewane!
  Helga zgodziła się.
  - Ogólnie to rozumiem! Ale...
  Friedrich przerwał dziewczynie:
  - W samolotach żywcem!
  Wydaje się, że radzieckie załogi czołgów i piloci podjęli ostatnią próbę odwrócenia losów niezwykle nieudanej bitwy. Generał Gota, jako doświadczony dowódca, który dokładnie przestudiował już taktykę Rosjan, nie spieszył się z atakiem, a nawet lekko się cofnął, aby w stu procentach wykorzystać przewagę w sile ognia. I oczywiście rezerwacja. Jest to taktyka wysokiego boksera, który wycofuje się przed niskim mężczyzną, pracuje jako drugi numer, ale nie pozwala niewymiarowemu pinczerowi na zmniejszenie dystansu i uzyskanie przewagi. Cóż, Rotmistrow nie ma innego wyjścia! Atakuj lub giń! To drugie jest lepsze, chociaż oba mogą równie dobrze być razem!
  Cóż, Friedrich też musi walczyć samolotami... To też walka, a wróg jest dzielny...
  Ale najpierw chłopiec-terminator zastrzelił piętnaście atakujących czołgów T-34-85. Tak eteryczny w jednym wybuchu...
  Helga zawołała:
  Jesteś cesarzem powietrza! Tak będzie sławna Trzecia Rzesza!
  Friedrich odpowiedział jej:
  - I już jest sławny! I nie musisz się chwalić!
  Helga krzyknęła:
  - I jeszcze bardziej go wychwalasz!
  - Spróbuję! - warknął Friedrich.
  Wpadł z powrotem w ultra-bojowy trans. W głowie chłopca kłębiły się dziwne myśli. Na przykład, co się z nim stanie po zwycięstwie III Rzeszy? Oczywiście patronat żony cesarza zapewni mu najwyższą pozycję, a jego syn zostanie spadkobiercą Wielkiego Cesarstwa. Ekscytujące widoki! A Rosjanie wreszcie uczą się porządku i dyscypliny, do których nawet Stalin, cholerny Gruzin, nie mógł ich przyzwyczaić.
  Chociaż, oczywiście, zwycięstwo jest jeszcze daleko ... Lub może zająć i obrócić wojownika uderzającego we Fritza. W ten sposób zabić kilkadziesiąt faszystowskich pojazdów i wrócić do ZSRR jako bohater?
  Ale czy pomoże mu rozstrzelanie bohaterów wojny, którzy uciekli z niewoli, ale... Stalin w ogóle nikomu nie ufa, powiedział, że nie ma syna Jakowlewa! Więc nie może już wrócić do Friedricha... Zwłaszcza po tym co zrobił... Można było od razu uciekać do ZSRR, kiedy właśnie dali mu "Stuka". Chłopcu by się wybaczyło... No, może posłali go do batalionów karnych, a gdyby jeszcze zestrzelił kilku hitlerowców... Tak, miał szansę wrócić... Ale teraz, w ZSRR, nie oszczędzi go, stał się zbyt krwawy....
  Friedrich pomyślał, no cóż, dlaczego nie przeszedł na stronę Sowietów. No dobra, wstąpił do Hitlerjugend, będąc w centrum Berlina, wtedy nie miał innego sposobu na przeżycie. Ale dlaczego zabił komisarzy? Można by go po prostu wyłączyć... Dlaczego nagle obudziła się w nim dzika bestia... Nawet bestia, bo zwierzęta zwykle zabijają, żeby się najeść albo z powodu uczucia głodu. Człowiek natomiast zamienił zabijanie w zabawę, stając się gorszym od tygrysa...
  Co się z nim stało, że mord zaczął przynosić radość, a chęć wywyższenia się w III Rzeszy, zrobienia kariery uchwyciła całą istotę? Kim się stał,.. Dlaczego stracił poczucie patriotyzmu i przywiązania do swojego ludu?
  Czy jednak go posiada? Oto ten sam generał Własow lub Borys Aleksiejewicz Smysłowski. Tutaj też dziwna osoba wydawała się wzorowym przedstawicielem korpusu szlacheckiego carskiej Rosji. I musiał przejść na stronę Hitlera i innych faszystów. Oficer Rosyjskiej Armii Cesarskiej, kapitan. Po wojnie secesyjnej był internowany w Polsce, następnie wyemigrował do Niemiec. Wstąpił do służby w armii niemieckiej. Od 1928 do 1932 studiował na Wyższych Kursach Departamentu Wojskowego (Akademia Sztabu Generalnego) Reichswehry. W czasie II wojny światowej brał czynny udział w tworzeniu rosyjskich oddziałów ochotniczych. Uważał, że Niemcy mogą przyczynić się do odbudowy Rosji: "Zwycięstwo wojsk niemieckich powinno nas zaprowadzić pod Moskwę i stopniowo przekazywać władzę w nasze ręce. Niemcy, nawet po częściowej klęsce Rosji Sowieckiej, jeszcze długo będą musieli walczyć ze światem anglosaskim. Czas będzie działał na naszą korzyść i nie będą od nas zależały. Wzrośnie nasze znaczenie jako sojusznika i będziemy mieli pełną swobodę działań politycznych".
  Głowa chłopca unosiła się nad tym, co przeczytał wcześniej w Internecie... Całkiem przypadkiem jego wzrok przebiegł po stronie podręcznika - "wspólnicy nazizmu - hańba narodu!"
  To prawda, że jednocześnie nigdy nie współpracował z generałem A. A. Własowem, ponieważ nie podzielał ani jego poglądów, ani planu działania, ale osobiście spotkał się z nim trzykrotnie, głównie na polecenie niemieckiego Sztabu Generalnego.
  Friedrich przerwał rozmyślania... Zestrzelono 83 samoloty sowieckie, a ostatnie naboje są już podrzucane do czołgów, a powrót już możliwy... No, jaki z niego łajdak... upadł... Cholerna dziwko! Oczy natychmiast zwilgotniały... Słone kropelki łez spłynęły po gładkich chłopięcych policzkach... Jak gorzko, nawet się zastrzel!
  Po powrocie widok zmęczonej, ale wesołej Helgi od razu podniósł go na duchu, a on znowu rzucił się do walki... Jest wojownikiem! Więc urodził się, by zwyciężać, a którego naród jest słabszy, nie przyjaźni się z nią!
  Helga nagle zauważyła:
  - Płaczesz?
  Friedrich potrząsnął głową.
  - Już mi oczy łzawią, ze zmęczenia! Co za bitwa! Od sześciu dni nie zamykam oczu! A wcześniej prawie nie spałem!
  Helga pocieszała:
  - Tutaj kocioł się zamknie i trochę pośpimy... Trochę zostało. Wystarczy trochę, aby wygrać!
  Lot na Focken-Wulfach-4, wrogie samoloty są niewidoczne, a z czołgów niewiele zostało. Ale nawet te, które są, trzeba wykończyć.
  Helga szepcze do radia:
  - No to weźmy ich! Więc przekręcając ósemkę!
  Friedrich śmieje się.
  - Skręcenie ósemki jest lepsze niż szóstka na szelkach!
  Dziewczyna, która uderzyła w samochód podczas nurkowania, szczekała:
  - Nie, nie można cię sobie wyobrazić jako szóstki. Masz rasę króla.
  Z Piątej Armii Gwardii były rogi i nogi. Teraz Gotha wydał rozkaz natarcia, zwłaszcza że był już wieczór, czas minął już dobrze po obiedzie i zaczął się ściemniać.
  Na polu bitwy znajdowało się ponad tysiąc sto rozbitych i zniszczonych czołgów radzieckich oraz około trzysta czołgów niemieckich, które otrzymały jakieś uszkodzenia. Spośród nich około sześćdziesięciu pięciu samochodów w żadnym wypadku nie podlegało renowacji.
  A Friedrich, zostawiając swoją dziewczynę do spania na łóżeczku, wciąż latał. Tym razem został skierowany do tłumienia artylerii. Rozpaczliwy marsz Rotmistowa skierował część sił, armie Meinsheina, i posuwały się one nie więcej niż dwanaście kilometrów w ciągu dnia i wieczora. Zapadła noc, ale szturmowcy nadal pracowali. Po prostu zmienili pilotów.
  Po raz kolejny Friedrich napotkał nocne bombowce U-2. Samochody leciały prawie przy ziemi - lot na niskim poziomie. W takim przebraniu mieliby szansę się prześlizgnąć, ale w tej sytuacji zadziałał diabelski instynkt młodego terminatora.
  Ponadto Friedrich nagle poczuł się bardzo zawstydzony swoimi łzami i wpadł w furię... Nawet wygląd chłopca się zmienił. I zupełnie inne słowa, innej piosenki, przemknęły mi przez głowę;
  Gniew rozprzestrzenia się po ciele ognistą falą,
  Nie da się zrozumieć czegoś takiego i tego, co się teraz ze mną dzieje!
  Tutaj świat podziemny otworzył całą czerń w duszy,
  Chcę pałace - nie wystarcza mi ukochana i raj w chacie!
  
  I jak to się wszystko stało, sam Bóg nie wie,
  Zostałem zdrajcą, draniem, ale jak dotąd jestem martwy!
  Skąd to objawienie, kto je zrodził,
  Czerpię inspirację w misce - potężne siły!
  
  Diabeł wciągnął nas w sieć, wrzucając w błędne koło,
  Tak się złożyło, że wpadłem w sieć!
  Ale rozerwę sieć i przyjmę Boga sercem,
  Nie przeklinaj tylko niebiańskiego księżyca!
  I to są towarzysze broni, wiem na pewno!
  
  Och, daj mi szansę, święty Panie
  Moja natura, jesteś zdradą i hańbą!
  Chciałem mięsa, prócz samego mięsa,
  I wylądował w otchłani, gdzie zasnęła mądrość!
  
  Faszysta powiedział: służycie nam -
  Otrzymasz ziemię, pieniądze, uznanie tytułów!
  Ale oddaj swoją duszę
  I to jest najgorsza kara na świecie!
  
  Ale jestem słabeuszem, wpakowałem się w bałagan
  I zniszczył w sobie życie, honor i sumienie!
  Niech tak będzie, twardy fakt
  W końcu to nie powieść, tylko opowiadanie!
  
  Co powinienem zrobić, dawno temu;
  Już nie zostało, a teraz przynajmniej szyja jest w pętli!
  Ale demon powiedział, zakończ ten bałagan,
  Takiego tchórzostwa, uwierz nam, nie akceptuję!
  Friedrich skończył ten "wokal", zatykając sobie "uszy" i wtedy poczuł się potwornie zmęczony... A co już rozkwitło, czyli 11 lipca nastał nowy dzień. I stoi na nogach od siedmiu dni...
  Po wylądowaniu chłopiec ledwo zdążył dobiec do pryczy i od razu upadł;
  Sen okazał się bardzo napięty... Fryderykowi śniło się, że jest studentem i słucha wykładu. Co więcej, nauczyciel gigantycznego wzrostu opowiada to z takim entuzjazmem i zapałem, że mimowolnie słuchasz. Mówimy tam o wieloletnim historycznym wrogu Rosji, Stanach Zjednoczonych. Wydaje się, że w jego ojczyźnie w końcu wymyślono godną broń odwetu;
  - Powinieneś mieć świadomość, że armia Pentagonu rozmieściła swoje najlepsze siły uderzeniowe w walce z naszym pragnieniem przetarcia ścieżki do innych światów. Wysłałem telegram do sił zbrojnych NATO, w którym stwierdziłem, że nie mam zamiaru zdobywać ziemi, że prowadzę pokojowe badania mające na celu dobro całej ludzkości. Nie zrozumieli mojego przesłania, mierzą wszystkich swoją wątpliwą i samolubną skalą wartości. Te megalomańskie dranie myślą, że mogą kontrolować całą ludzkość. Myślą, że jeśli mają maniakalną pasję do chwytania i niszczenia, to inni przedstawiciele innych światów powinni mieć tę samą zwierzęcą pasję.
  Mówca przerwał i wysłuchał hojnej fali oklasków. I Volka też go gromko oklaskiwał, choć nie lubił uznawać za sobą autorytetów. Cóż, potężny olbrzym kontynuował:
  - Nie jestem bestią ani drapieżnikiem, ale potrafię i zamierzam się bronić, dobro mojej cywilizacji zależy od mojej walki, a jeśli moi wrogowie i wrogowie mojej cywilizacji zamierzają zaatakować, to ja zamierzam się bronić ja. Zniszczę tych, którzy stoją między mną a wolnością. Tych, którzy prawie zniewolili ludzkość, uważając się za najwyższy naród, poza jurysdykcją ludzi, spotka kara. Dałem już grupie oligarchów po groszu, pokażę im przykład osoby zdolnej do walki, a nie idącej pod siekierę jak uległa owca. Wszyscy musimy się zjednoczyć, bo to jest nasza wspólna sprawa, bo na Ziemi już niedługo nie będzie czym oddychać. Teraz do interesów. Aby pokonać flotę amerykańską i natowską, potrzebujemy dużych, nieograniczonych rezerw energii, zasadniczo nowej broni i mamy ją. Dla wielu, nawet najlepszych z was, bomba wodorowa wydaje się być ostateczna. Wielu, nawet najlepszych z was, zakłada, że nie ma innego, potężniejszego sposobu na uzyskanie energii, z wyjątkiem unicestwienia, które w praktyce może być trudne do zrealizowania. Wszyscy jesteście zaznajomieni z reakcjami termojądrowymi, syntezą atomów wodoru i tworzeniem helu. Cóż, inne elementy do żelaza. Fuzja jądrowa daje światło gwiazdom przez miliardy lat. I wielu z was wydaje się niewiarygodne , że można przeprowadzić zasadniczo nowe reakcje syntezy: praktycznie nie istnieją one w naturze. Wielu z was jest pełnych stereotypowych myśli, że jeśli reakcja nie istnieje w przyrodzie, to w zasadzie nie może istnieć. Co za absurdalne złudzenie, nauka o supercywilizacjach dostarcza sposobu na uzyskanie gigantycznych mas energii na skalę i reakcje, które nie występują w naturze. Wiesz już o istnieniu kwarków: minicząstek, z których składają się cząstki elementarne. Nawet wasza nauka odkryła setki cząstek elementarnych. Oprócz nich, które również wasza nauka odnotowała, istnieją cząstki różnych typów, z których wiele wydaje się wam dziwnych, a nawet zbędnych. Uderza cię różnorodność kwarków, którą trudno wytłumaczyć w zwykły logiczny sposób. Niedawno wasi naukowcy odkryli cząstki zwane preonami, cząstki tworzące kwarki, a wy nie byliście w stanie się do nich dostać i właściwie ich zbadać. Cóż, nie udało się jeszcze wydobyć z jądra nie tylko preonów, nawet kwarków. Cóż, jaką energię można uzyskać dzięki ich fuzji lub rozszczepieniu: niezmierzona nawet w porównaniu z reakcją termojądrową. Nawet przy współczesnym, raczej niskim poziomie nauki o Ziemi, istnieją obliczenia teoretyczne, które pokazują, że im mniejsza cząsteczka, tym więcej energii wydobywa. Sugeruje to, że gdyby udało się opanować taką energię, wówczas możliwe byłoby uzyskanie niemal nieograniczonego źródła zasobów energetycznych. Jednak żadnemu ziemskiemu naukowcowi nie udało się nie tylko odtworzyć reakcji syntezy mikrocząstek, ale nawet wydobyć wolny kwark z jądra.
  Nawet zdobycie wolnego, niezwiązanego kwarka nie jest jeszcze sukcesem. Jaki jest powód, dla którego reakcja polegająca na rozbijaniu lub łączeniu ultralekkich cząstek wciąż nie jest możliwa, nie tylko do powtórzenia, ale nawet do utrwalenia w naturze. Przyczyna tkwi w tym: dlatego reakcja termojądrowa jest tak trudna, że w przenośni nazywa się ją nawet bohaterem z bardzo krótkimi ramionami. Aby wywołać reakcję termojądrową, potrzebna jest energia bomby atomowej; aby wybuchła bomba atomowa, potrzebne są konwencjonalne materiały wybuchowe. Aby wywołać reakcję syntezy kwarków, nie ma wystarczającej reakcji eksplozji ładunku termojądrowego, jego moc nie wystarcza do zajścia reakcji, dlatego superciężkie kwarki nie występują w przyrodzie. Nie ma etapu pośredniego, etapu, który oddziela i klasyfikuje reakcje w ramach syntezy jądrowej. Fuzja termojądrowa składa się z następujących po sobie etapów, których ilość uwalnianej energii wzrasta. Reakcja, która uwalnia znacznie więcej energii niż eksplozja termojądrowa i jest niezwykle rzadka: reakcja anihilacji. Powstaje w wyniku kontaktu materii i antymaterii. W naturze jest to rzadkie, niezwykle rzadkie, ponieważ w prawdziwym świecie prawie nie ma antymaterii. Reakcja anihilacji jest z natury rzadka, nie ma etapu pośredniego między reakcją syntezy pierwiastków a reakcją termojądrową. Istota problemu polega na tym, że sama antymateria nie jest zbudowana z prostej materii. W naszym widzialnym systemie nie możemy tego zaobserwować. Ale gdybyś przeniósł się w kosmos i znalazł na styku wszechświatów, na granicy świata i antyświata, to zobaczyłbyś, jak przebiega proces anihilacji na wielką skalę. Istotą problemu okazało się pozyskanie odpowiedniej ilości antymaterii, czyli materii, która nie mogłaby istnieć w realnym świecie. Stale stykałby się z rzeczywistą zwykłą materią, musiałby anihilować lub eksplodować, tak jak eksplodują dwa oddzielnie nieszkodliwe pierwiastki chemiczne, gdy się zetkną. Protony, neutrony, elektrony w kontakcie z pozytonami, antyneutronami, antyelektronami zamieniłyby się w fotony i inne cząstki pędzące w różnych kierunkach. Ich prędkość ekspansji jest kolosalna i przekracza prędkość światła. Tak, podczas anihilacji na dużą skalę cząstki przechodzą do superlekkich prędkości, oddalając się od siebie. Trudno jest otrzymać antymaterię w prosty sposób, przyspieszając cząstki na akceleratorach. Uzyskany w ten sposób wynik nigdy nie usprawiedliwi kosztów. Niemniej jednak eksperymentalnie znaleziono skuteczny sposób pozyskiwania antymaterii w skali stałej. Jej istota polega na tym, że prawdopodobieństwo otrzymania antymaterii, jak i materii, jest w przybliżeniu takie samo, co oznacza, że różnica między antymaterią a zwykłą materią nie jest duża i potrzeba niewiele energii, aby zmienić biegunowość materii. Można to zrobić za pomocą niezbyt silnego promieniowania specjalnego pola i fali o szczególnym charakterze. Oprócz kwarków, preonów istnieją kreony, rezony, forkony, ryumony, chorodony, romony itp. Promieniowanie na specjalnym poziomie telepatycznym zmienia strukturę materii na poziomie kreonowo-rezonansowym, tylko nieznacznie zmieniając, przesuwając strukturę układ mikrocząstek. Odkrycie specjalnych fal zrewolucjonizowało naukę i społeczeństwo. Ale czyje promieniowanie, na jakim poziomie mogłoby zmienić rodzaj materii, przenosząc ją na jakościowo nowy poziom, zmieniając właściwości materii. W badaniu ludzkich zdolności odkryto nowy rodzaj promieniowania, jego niezwykłe zdolności. My, Hitlernatorzy, zanim inne narody i ludy opanowali dodatkowe zdolności. Nowe promieniowanie telepatyczne penetrowało ołów i jeszcze gęstsze stałe supermateriały, co samo w sobie wskazywało na inny system i inny zakres promieniowania. Nawet na waszym poziomie nauki i cywilizacji istnieje i powstaje promieniowanie przekraczające prędkość światła. Z promieniowania radioaktywnego Alpha, Beta, Gamma, już Beta promienie poruszają się nieco szybciej niż prędkość światła, a przy promieniowaniu Gamma-AS przekroczenie prędkości światła jest prawie półtora raza. Na planecie Ziemia już eksperymentalnie odkryli promieniowanie fal Klekon i Der, które dwukrotnie przekraczają prędkość światła. To prawda, że chociaż są generowane w mikrodawkach, nie są nawet świadome perspektyw. Powiem więcej między prędkością promieniowania a jego zdolnością do penetracji materii istnieje bezpośredni związek. Im krótszy zasięg fal, tym większa siła przenikania, tym większa prędkość promieniowania. Promienie gamma dopiero po przejściu centymetra ołowiu ulegają osłabieniu o połowę. W przypadku promieniowania Klecon i Der siła przenikania jest jeszcze większa. Promieniowanie spoza zasięgu, czy to aura, teleportacja, telekineza, telepatia, cyberkineza, tormokineza, plazmokineza, mają najwyższą prędkość i cały zasięg penetracji. Oznacza to, że w tak zwanej nadbudowie duchowej leży klucz do kontrolowania światów, do opanowania niespotykanych dotąd form energii. Najnowsze formy energii otwierają drogę do najnowszych form pomiarów, pomiarów mikroświata, które są w stanie zakorzenić się i realizować w makrokosmosie, przenosząc pomiary między mikrocząstkami elementarnymi do świata rzeczywistego, tzw. przestrzeni. Nowy rodzaj energii da nową broń, wyemituje promienie Z-56 i zmiażdży armadę agresora w proch. Mógłbym teraz bardziej szczegółowo wyjaśnić istotę nowej energii i szczegółowo opisać, jak powstaje, a także efekt połączenia, ale już postawiono nam ultimatum. Te goryle chcą nas przestraszyć, ale nawet jeśli skapitulujemy, nie mogą oprzeć się pokusie zaorania wyspy i uzbrojenia jej bombami i salwami ciężkich dział. Jeśli nie ma akcji militarnej, to po co Jankesi zgromadzili taką armadę, potrzebny im akt zastraszenia, przykład dla całego świata. Wasze życie zależy ode mnie. Dam agresorowi lekcję, którą zapamięta na całe życie, a kto pozostanie przy życiu, będzie zazdrościł umarłym!
  Na to zdanie sen Friedricha został przerwany. Gorączkowo otworzył oczy. Helga stanęła przed nim i trzymała w dłoniach bukiety kwiatów, aw palcach gołej, dziewczęcej nóżki była róża, którą pieszczotliwie łaskotała gołą, różową piętę chłopca.
  - No to prześpij się. Czas na obiad!
  Friedrich podskoczył i od razu wciągnął brzuch... Ale tak, od tygodnia prawie nic nie jadł. Pił tylko wzmocnioną czekoladę rozcieńczoną wodą. Chłopiec spojrzał na słońce i zdziwił się:
  - To dziwne, spędziłem około pięciu godzin, ale wydaje mi się, że znacznie mniej. Nie zdążyłem nawet wysłuchać najciekawszego wykładu o nowej broni!
  Helga zachichotała.
  - O nowej broni? Tak, kiedy walczą wielcy wojownicy, najstarsza technika pozwala każdemu wygrać. Ale najpierw zjedz zupę rybną. Kilka dziewczyn, twoich fanek, zostało specjalnie dla ciebie spawanych. Jedz, a nadejdą nowe siły.
  Friedrich z przyjemnością zabrał się za zupę rybną, która wydała mu się najsmaczniejszym daniem na Ziemi. Chłopak opróżnił melonik i poczuł ciężar w żołądku. Ale mimo to radośnie podskoczyłem i pognałem do samochodu.
  - Cóż, Helga, znowu będziemy walczyć!
  Dziewczyna żartobliwie odpowiedziała:
  - I jak!
  A teraz niezawodny koń Me-362 wraz z nieodłącznym satelitą Fokken-Wulf-4 ponownie dręczy atmosferę śmigłami. I to na wojnie jak na wojnie. Friedrich zapytał Helgę:
  Jaka jest twoja ulubiona rozrywka oprócz walki?
  Dziewczyna zaśmiała się cicho i odpowiedziała:
  - Trudno nawet powiedzieć! Chociaż wiesz. Zajmowałem się rzeźbieniem w drewnie. Wyszły takie piękne wzory... A ja też próbowałam pisać fantastyczne opowiadania. Dopiero gdy napisałem parę, wszyscy zaczęli się ze mnie śmiać. I było mi tak wstyd, że przestałem je komponować. Czy wiesz, jakie to nieprzyjemne, kiedy się z ciebie śmieją!
  Fryderyk zgodził się:
  - Tak, rozumiem! Chociaż teraz jestem u szczytu sławy! Ale jak tylko umrę, jestem prawie...
  Helga przerwała:
  - NIE! Zaufaj mi, nie zapomną! Myślę, że twoje imię zostanie nazwane armią powietrzną lub niektórymi zdobytymi wschodnimi miastami. A może ulica w Berlinie!
  Friedrich roześmiał się.
  - Tak, pocieszyłeś mnie!
  Helga dodała całkiem poważnie:
  - Może nawet zamówienie w lotnictwie zostanie zatwierdzone z twoim portretem. Po pierwsze, masz taką słodką twarz, a po drugie, twój wynik, już ponad dwadzieścia tysięcy pięćset samolotów wroga, raczej nie zostanie przez nikogo przekroczony!
  Friedrich również dość poważnie sprzeciwił się:
  - Nie, mogą przewyższyć, jeśli wojna z ZSRR będzie się ciągnęła bardzo długo lub jeśli będą musieli jeszcze radzić sobie z wczorajszymi sojusznikami. A więc wszystko jest możliwe... Ale w zasadzie możliwe jest dotarcie do tysiąca samolotów! Co mogę zrobić i to!
  Rozmowa została przerwana, mały eskadra wrogich myśliwców leciała przed siebie, a potem musieli poważnie chwycić za broń.
  Pomimo skrajnego zmęczenia i wyczerpania armii nazistowskiej, zwycięstwo pod Krasnogwardijskimi zainspirowało Fritza i wieloplemienną sforę do nowych wyczynów.
  Naziści nie odważyli się zaatakować Moskwy i zaatakowali położone na wschodzie miasto Pavlovsky Posad i ufortyfikowali przylegające do niego tereny.
  Z żołnierzami sowieckimi inaczej nie dałoby się walczyć dzielnie, ale korytarz między klinami niemieckimi do wieczora tak się zwęził, że już go przestrzeliwano.
  Friedrich i Helga ponownie musieli zmierzyć się z czołgami, które próbowały kontratakować i załatać lukę. A potem pokazali się i to doskonale. Młody człowiek zdołał przekroczyć pięćset w czołgach! A to generalnie osiągnięcie ultraklasy!
  Friedrich naprawdę poczuł radość, że jest taki fajny! To, że jest najlepszym wojownikiem wszystkich czasów i ludów, oznacza klasę klas! I jakie to uczucie być wyższym i chłodniejszym od wszystkich! Friedrich jest wilkiem, co oznacza wilk!
  Było już ciemno, a bitwa wciąż nie wygasła. Kolumny niemieckie od północy, gdzie rozdarły się hordy słynnego Rommla, i od południa, gdzie przełęcz Mainstein, otoczyły miasto Pavlovsky Posad. Już o północy czołgi Gotha, a przede wszystkim kilka Ferdynandów-4 wdarły się na obrzeża tej wioski ... Ale zostali zmuszeni do zatrzymania się. Następnie Gota wydał rozkaz ominięcia najbardziej upartej obrony. O drugiej nad ranem na wschód od Pavlovsky Posad części drugiego korpusu SS i pierwszego korpusu czołgów, również z ZSRR, wyszły na spotkanie. Tak więc w nocy 12 października 1947 r. wokół moskiewskiej grupy wojskowej zamknięto pierścień blokujący!
  . ROZDZIAŁ 19
  Rankiem 13 października 1947 roku Friedrich walczył, jak zawsze bezinteresownie i umiejętnie. Jego wierny latający koń był rozdarty na wysokość, a silnik, mimo że chłopiec zmuszał go nie raz, pracował bezawaryjnie...
  Opór wojsk radzieckich wyraźnie osłabł... Naziści nie odważyli się jeszcze zaatakować Moskwy, która została zamieniona w twierdzę nie do zdobycia, ale ruszyli w kierunku wschodnim. W Pavlovsky Posad bitwy wciąż toczyły się pełną parą, faszystowscy dowódcy dość rozsądnie odmówili użycia czołgów w mieście, pozostawiając Rumunów, Włochów, Arabów, Indian i inne obce jednostki do szturmu.
  Friedrich brał udział w dwóch lub trzech małych potyczkach powietrznych i bez trudu odciął kilkanaście samolotów. Inne cele były naziemne: armaty, haubice, moździerze, katiusza, a jeśli masz szczęście, czołgi.
  Te ostatnie nie zdarzały się natomiast często. Wygląda na to, że rada się wyczerpała. Do południa, kiedy parowanie października stało się nie do zniesienia, nastąpiła krótka cisza i Fryderyk, lub jak go oficjalnie nazywano Fryderyk Wielki Bismarck, został wezwany do Smoleńska.
  Młody as-terminator wyglądał na bardzo zadowolonego i wesołego. Chociaż Friedrich był bardzo zgorzkniały i zawstydzony swoją zdradą, perspektywa otrzymania faszystowskich nagród ucieszyła chłopca.
  Wraz z nim wezwano Helgę. Dziewczyna również była podekscytowana, a jej perłowe zęby błyszczały czarującym uśmiechem pantery. Powiedziała:
  - Widzisz, wilkołak, pokonaliśmy Rosjan!
  Friedrich nie podzielał w tym przypadku optymizmu:
  - Na razie to tylko pośredni sukces i walka... Bitwy i bitwy dopiero nabierają rozpędu. Ale początek i właściwie z powodzeniem ...
  Do nagrody wybrano budynek komitetu regionalnego KPZR. Na ogromnym parkingu stało wiele luksusowych samochodów, głównie produkcji amerykańskiej.
  Rzeczywiście, w auli byli obecni marionetkowi generałowie armii Stanów Zjednoczonych, Imperium Brytyjskiego, Dominium Kanadyjskiego. Był nawet jeden z angielskich książąt... I oczywiście sam Hermann Goering i Adolf Hitler... Tylko to zdziwiło Friedricha, Margaret nie było z nim. To dziwne, może po prostu będąc w ciąży, ta wybitna, wyjątkowa kobieta nie chce narażać swojego i dziecka otrzymanego od asa... Przecież wojna wcale nie jest żartem!
  A może nie chce komunikować się z nowym ulubieńcem Hitlera ze swoim mężem? Tutaj na ogół wszystko jest możliwe i prawie niemożliwe jest odczytanie, co jest w umyśle kobiety pięknej, jak Afrodyta i podstępnej jak Hera ...
  Jednak nawet Friedrich jest z tego powodu szczęśliwy. Nie wystarczyło w obecności Führera narazić siebie i ją na ryzyko zdrady jego emocji mimowolnym gestem, nieprzemyślanym słowem. W końcu rogaci mężowie, zwłaszcza w osobie władcy półświata, są bardzo niebezpieczni. Nawet dla takiego twardziela jak On jest żołnierzem numer jeden Trzeciej Rzeszy!
  Większość przybyłych po nagrodę stanowili piloci - sam Goering był asem, zagorzałym wielbicielem teorii generała Dua - lotnictwa, boga wojen, oczywiście przede wszystkim przydzielonych sił powietrznych. Ale byli też czołgiści, wśród nich słynny Wittmann. A wręczenie nagród rozpoczęło się od krzyży rycerskich.
  Kiedy zawołano Helgę, dziewczyna dosłownie podskoczyła jak koń, stukając piętami. Została odznaczona krzyżem rycerskim i specjalną odznaką wojownika, czołgu... Na dodatek sam Führer Adolf wręczył dziewczynie nominalną szablę z brylantami, jako najlepszej kobiecie, która wyróżniła się walką w bitwa pod Moskwą.
  Wittmann otrzymał krzyż z liśćmi dębu, mieczami i brylantami, Gwiazdę Krzyża Rycerskiego ze złotymi liśćmi dębu, mieczami i brylantami otrzymał także "mały" Huffman. Amerykański as w swojej niezmiennej kowbojskiej koszuli również otrzymał nagrodę.
  Friedrich został nagrodzony ostatnim... To było całkiem logiczne, bo był najlepszym z najlepszych. Wysokie odznaczenie, Wielką Gwiazdę Krzyża Rycerskiego Żelaznego Krzyża, liście dębu, miecze i diamenty, wręczono przy groźnych dźwiękach nazistowskiego hymnu. Ponadto przyznano cztery odznaki za czterysta pięćset samolotów i czterysta pięćset czołgów. Te odznaki były również złote i pięćset nawet z małymi brylantami.
  Hitler długo ściskał dłoń Friedricha i mówił coś entuzjastycznie... Chłopiec oczami pożerał słynny krzyż. Diamenty zdobiły platynowe liście dębu i rękojeści mieczy. Błysnęła mi w pamięci cyfra, że nawet zwykłe krzyże rycerskie z brylantami, w ciągu całej wojny nadano tylko dwadzieścia siedem takich orderów. Cóż, w tym momencie jest jeszcze mniej... Wyższego stopnia odznaczenia, Krzyża Kawalerskiego, w którym srebrne liście są zastępowane złotymi, jeszcze nie ustalono.
  Na tym jednak nagrody się nie skończyły. Hitler ogłosił, że Friedrich otrzymał stopień feldmarszałka Sił Powietrznych i Gwardii SS, z przyznaniem spersonalizowanej broni i premią w wysokości miliona pięciuset tysięcy marek (koszt piętnastu najnowszych Panter).
  Broń nominalna była taka sama jak szabla podarowana Heldze, wykonana ze stali damasceńskiej, z rękojeścią pięknie zdobioną diamentami i szmaragdami.
  Friedrich nie mógł oprzeć się pokusie i kilkakrotnie machał bronią godną sułtana. Rękojeść była wygodna, a szabla doskonale wyważona i wydawała się lekka jak na silną, chłopięcą rękę.
  Następnie głos zabrał amerykański generał Mankurt, który przeszedł do historii jako autor popularnego powiedzenia: niech mój kraj się myli, ale to jest mój kraj!
  Ponadto dowódca ten zasłynął z potwornego okrucieństwa, w tym wobec jeńców wojennych.
  Mankurt powiedział szorstko:
  - Rosyjscy barbarzyńcy zagarnęli mnóstwo ziemi, tworząc jeden ogromny barak, w którym panuje wieczny bałagan. Jak długo ich terrorystyczny reżim będzie dręczył jedną szóstą ludzkości? Narody Rosji czekają na wyzwolenie i nadejście na ich ziemie armii wolnej Europy i Stanów Zjednoczonych. I dlatego Ameryka dołoży wszelkich starań, aby pokonać ZSRR. Napływ naszego sprzętu i wolontariuszy z całego świata będzie się nasilać i wzrastać! (burzliwe oklaski). Wszystkie kraje świata zjednoczyły się przeciwko bolszewickiej zarazie. Pan Bóg i niebiańska armia są z nami. Naprzód po zwycięstwo!
  Ruszył za nim Anglik, po czym Führer przerwał oficjalną część uroczystości, ogłaszając rozpoczęcie balu. Natychmiast pojawiło się wiele dziewcząt i kobiet gotowych zrobić parę słynnych bohaterów.
  Friedrich chciał wybrać Helgę na partnerkę, ale ta nieoczekiwanie odmówiła - mówiąc, że zwyczaj nie nakazuje tańczyć z partnerami, ani partnerami w broni wojskowej. No i po co chłopak wybrał sobie inną panią, zwłaszcza że wszystkie kobiety tutaj są piękne - podobno zostały specjalnie dobrane. Friedrich uśmiechał się i tańczył lekko, ale myśli chłopca dotyczyły czegoś innego.
  Otrzymał więc wysoki order i jest teraz feldmarszałkiem majorem... Jego kariera nabiera rozpędu, a pod względem liczby zestrzelonych samolotów i rozbitych czołgów nie ma sobie równych na świecie! Wszystko wydaje się być w porządku, ale z jakiegoś powodu koty drapią się po sercach... Ale jeśli weźmiemy na przykład znane postacie, na przykład Roberta Artroisa, księcia krwi z królewskiej gałęzi Kapetyngów. Walczył przecież z ojczyzną Francją i ani trochę nie ucierpiał, choć miał na rękach krew rodaków.
  A setki tysięcy Rosjan walczą po stronie nazistów. Nawet wielki książę Cyryl Romanow oficjalnie ogłosił swoje poparcie dla kampanii wschodniej i wyzwolenia ojczyzny od bolszewików. Romanowowie są dla nazistów, a za nimi kraje Zachodu.
  Cóż, jeśli znakomici książęta i Trzecia Rzesza są przeciwko Stalinowi, to dlaczego Fryderyk miałby cierpieć. Co więcej, możliwe jest, że jego przodkowie w ogóle nie mieszkają w ZSRR. Cóż, pomyślmy logicznie... W końcu bieg historii zmienił się już w najpoważniejszy sposób. Teraz świat już nigdy nie będzie inny, więc bitwa pod Moskwą została przegrana przez Sowietów... I co to oznacza? I fakt, że po pierwsze, w świecie, który znacząco się zmienił, prawdopodobieństwo, że jego rodzice (nawiasem mówiąc, urodzeni w różnych miastach) spotkają się i założą rodzinę, gwałtownie spada. Ale też tata i mama nie urodzili się w 1947 roku... Oznacza to, że prawdopodobieństwo spotkania dwóch dziadków i dwóch babć będzie jeszcze mniejsze!
  Ponadto każde dziecko pod względem zestawu genów jest wyjątkowe i czysto indywidualne. A to oznacza, że jeśli moment poczęcia zmieni się choćby na godzinę, czy choćby dziesięć minut, to już nie będzie on... Nie Friedrich z wyjątkową osobowością i zestawem genów, ale zupełnie inny, może nawet nie zewnętrznie podobny chłopak.
  Oznacza to, że interwencja zabójcy w przeszłości, zgodnie z logiką rzeczy, powinna doprowadzić do zniknięcia gwałciciela nienaruszalnych praw czasu ... To znaczy Friedrich, który stał się ulubieńcem Hitlera, powinien po prostu zniknąć! I on, i jego brat, i może rodzice i inni.
  Ale skoro młody as żyje i jest silny, zdrowy jak nikt inny na tej nieszczęsnej planecie, to może ta przeszłość wcale nie jest jego światem! Może to nawet nie jest jego wszechświat, jakiś równoległy wszechświat, a nawet z opóźnieniem czasowym. Oznacza to, że nie zabija Friedricha, jego przodków, nie jego rodzimych rodaków, ale obce jednostki, które mają tylko ogólne podobieństwo do abstrakcyjnej przeszłości chłopca-terminatora.
  Oznacza to, że tak naprawdę nie jest on zdrajcą - tylko osobą, niczym płatni zabójcy z różnych seriali science fiction, która w przeszłości wykorzystuje wiedzę teraźniejszości, a nawet obdarzoną opatrznością niesamowitą mocą. Cóż, jeśli jego przeznaczeniem jest mieć supermoce, to po prostu grzech ich nie używać! Cóż, skoro los, prawa ręka samego nieba, posłał go najpierw do Hitlerjugend, a potem do III Rzeszy, to trzeba dołożyć wszelkich starań, aby zrobić karierę. Dobrze być feldmarszałkiem majorem w wieku czternastu lat, chłopięcych lat, ale w wieku dwudziestu lat pełnoprawny generał, a nawet feldmarszałek, jest lepszy. A kto wie, może III Rzesza i Ameryka w końcu się pogodzą, a wtedy jego syn zostanie pierwszym światowym dyktatorem!
  Wtedy nagle pojawił się ten, którego młody człowiek najmniej spodziewał się ujrzeć: Eugene Porsche... Wysoki, piękny, silny, nawet trochę rustykalny i o dziwo nie arystokratyczny jak na córkę jednego z największych magnatów III Rzeszy.
  Co prawda w przeciwieństwie do poprzedniego spotkania dziewczyna założyła bardzo drogie, z brylantami, ale jednocześnie były przezroczyste i nie ukrywały wdzięku zgrabnych, choć nie małych nóżek.
  Z powodu wysokich obcasów i tak już wysoka dziewczyna wydawała się niemal olbrzymką. Sam Friedrich był zwyczajnym i jeszcze mniejszym nastolatkiem jak na swój wiek, był od niej niższy, jakieś dwadzieścia trzy, dwadzieścia pięć centymetrów, a biorąc pod uwagę szpilki i nie tylko...
  Friedrich był nawet zawstydzony, co jeśli nigdy nie urośnie więcej niż ta sześciokilogramowa dziewczyna (która zastąpił swojego ojca Porsche, wszak nie olbrzymem, choć nie wiadomo, jaką była matką i kto wszedł jej pod spódnicę !), będzie nad nim zawsze powstawać. Tak, lepiej, że tak jak ostatnim razem chodziła boso ...
  Jewgienia jednak spojrzała na młodego asa z podziwem i wyciągając ręce pocałowała go w usta:
  - Jesteś moim rycerzem! Światło nie jest ziemskie!
  Friedrich był zdezorientowany:
  - Tak, ja....
  Eugeniusz przerwał:
  - Nie potrzeba słów! Zasługujesz na pochwałę. I to nie tylko jako pilot.... - Córka potentata potrząsnęła włosami. - Pomyśl tylko, masz fantastyczny dar inżyniera i projektanta. Zaproponuj takie pomysły... Geniusz! Powyżej Leonarda Davinciego.
  Friedrich wtrącił się:
  - No tak! Zgadzam się, ten artysta nie wygrał ani jednej wojny. Chociaż jego arcydzieła podbiły cały świat!
  Zaczęli tańczyć. Równie piękna była Evgenia, łyżwiarka figurowa, ale jak na Volkę wyglądała na za dużą... A perfumy pachniały odurzająco... Chłopak, patrząc na dekolt jej luksusowej piersi, poczuł całkiem naturalne pragnienie silnej fizycznie i rozwiniętej nastolatek. Ponadto Helga wyzywająco udawała, że niczego nie zauważa. Jednak młodsze pokolenie Niemców uczono, że nieprzyzwoite jest, aby kobieta odczuwała, a tym bardziej okazywała zazdrość, a mężczyzna, jeśli jest bohaterem wojennym, ma nawet obowiązek oszukiwać . Co poprawić rasę! Jak powiedział Hitler: dla zamężnej kobiety nie jest grzechem urodzenie dziecka z innym mężczyzną, jest taka, która ma lepsze dane fizyczne niż jej mąż. Jewgienia jednak dość poważnie zapytała chłopca:
  - A gdzie ty się uczyłeś, że tak dobrze znasz zasady sterowania czołgami i działami samobieżnymi, wymyślając takie know-how?
  Friedrich nie mógł i nie chciał powiedzieć prawdy, a nieznanej dziewczynie, nawet jeśli jej ojciec był magnatem, jednym z dziesięciu najbogatszych ludzi III Rzeszy i ulubieńcem Hitlera i Goeringa. Odpowiedział wymijająco:
  - Rolę odgrywają tu hobby z dzieciństwa... Różnorodna literatura naukowa, chęć wynalazczości! Nie trzeba siedzieć przy biurku, żeby stworzyć coś sensownego...
  Eugenia skinęła głową.
  - Tak, ja też lubię sport, a jednocześnie gryzę, a nawet żuję granit nauki... Czy jednak pani Piston wygląda na biurowego szczura?
  Friedrich, obnażając wilcze zęby, potwierdził:
  - Tak, na szczurze, a nie tylko na szafce, wcale nie wyglądasz! Najprawdopodobniej nawet ciebie można porównać ...
  Jewgienija ostrzegała:
  - Tylko nie porównuj z krową! To dość paskudna wskazówka!
  Friedrich zauważył filozoficznie:
  - Kto nie prześladuje w interesach, otrzymuje rangę kozła! Więc... Mamy głupi bazar.
  - Bazar to slang? Eugenia domyśliła się. - Generalnie mowa niemiecka wydaje się być poprawna, ale jakoś... Zbyt poprawna, dokładnie umieszczone akcenty, wyraziste słowa, napięcie mowy... I nie ma akcentu, ale czuje się w tej poprawności coś nie do końca natywnego.. .
  Friedrich nie okazywał żadnych oznak zmartwienia:
  - Nu i to z tym? Może podejrzewasz, że to był sowiecki szpieg, a Rosjanie ofiarowali dwadzieścia tysięcy, razem z amerykańskimi i pół tysiąca ich niezliczonych samolotów, żeby zinfiltrować mnie na szczycie Trzeciej Rzeszy?
  Eugenia potrząsnęła głową.
  - Nie, nie sądzę! To było za dużo, nawet dla Rosjan. Chociaż jest znane powiedzenie: Rosji nie da się zrozumieć rozumem. Ale tutaj wydaje mi się coś innego, może ty, jakby to powiedzieć... Produkt inżynierii genetycznej SS. Jakiś przyszły mężczyzna? Czytałem prace naukowe na temat genetyki i wiem, że naturę ludzką można zmienić, poprawić lub pogorszyć sztuczną ingerencją. I twoje nadludzkie cechy wojownika... To prawda...
  Zamiast odpowiedzieć, Friedrich skłonił głowę przed swoją wysoką dziewczyną i pocałował ją namiętnie w jej pełne usta. Wtedy powiedział:
  - Nie rób sobie ładnej głowy. Jeśli boisz się, że dostaniesz ode mnie wadliwe dzieci, to uwierz, że tak nie jest! Generalnie możemy zmienić temat rozmowy.
  Eugenia zgodziła się:
  - Lepiej się zmienić! Mowa o czołgach... W szczególności główna kwatera operacyjna na czele z Guderianem wystawiła zadanie konkursowe: dwa rodzaje czołgów... Jak średnia "Imperialna Pantera" z 88-milimetrowym działem El 100 lub krótszym, ale przeciwpancernym, i pochylony przedni pancerz o grubości co najmniej 250 milimetrów oraz ciężki "Królewski Tygrys" z działem kalibru 105 mm El100, z przednim pancerzem o grubości co najmniej 300... Co więcej, waga pierwszego czołgu nie przekracza pięćdziesięciu ton, oraz drugi ma 65 lat.
  Friedrich parsknął pogardliwie, jak lew przed susłem:
  - Czy coś takiego nie jest prawdziwe? Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że stało się znacznie łatwiej z rzadkimi materiałami, a alianckie bombowce nie dewastują ziem Trzeciej Rzeszy!
  Eugenia odpowiedziała z westchnieniem:
  - W zasadzie jest to możliwe, ale nie mieliśmy czasu, a raczej nie mamy czasu, aby w odpowiednim czasie wykonać prototyp w metalu. Jakimś cudem przekazałeś nam swoją genialną wiedzę zbyt późno. A Hitler chce, aby najnowsze czołgi zaczęły wchodzić do służby w armiach III Rzeszy jeszcze w tym roku.
  Młody as był zaskoczony:
  - Dlaczego wykonanie prototypu zajmuje tyle czasu?
  Dziewczyna skinęła głową.
  - Nie trochę, zwłaszcza jeśli model jest zasadniczo nowy ... To jak ludowa rzecz: jeśli jedziesz, wpadniesz do wąwozu!
  Friedrich pomyślał: oczywiście są tu problemy ... Na przykład radzieccy projektanci cierpieli przez tyle lat przy tworzeniu czołgu IS-10 lub spędzili całe dwa lata bawiąc się T-54. Co więcej, czołg ten został zaprojektowany po wojnie, mając doświadczenie w walkach II wojny światowej. Ponadto nie był to zasadniczo nowy model, a jedynie dalsza ewolucja T-34. Tutaj na przykład T-44 nie do końca odniósł sukces i praktycznie nie był używany w działaniach wojennych ... Nie należy więc spodziewać się specjalnych cudów.
  Czołg Tygrys, biorąc pod uwagę brak doświadczenia Niemców w tworzeniu tego typu maszyn (o ile oczywiście nie liczyć podwozia, istniał już 150-tonowy Colossal stworzony w czasie I wojny światowej).
  Friedrich zauważył:
  - Konieczne jest zaprojektowanie na podstawie już stworzonej "Pantery" -5, czyli AG. Jego podwozie pozwala na przewożenie nie tylko armaty kalibru 88 mm, ale nawet 128, czy 150 haubic...
  Eugenia zachichotała.
  Ale właśnie tym się zajmujemy! Jednak Porsche ma już własnego "Królewskiego Tygrysa", choć z działami kalibru 88 milimetrów. Ale może jako model pośredni ten się nada. Początkowe zadanie rezerwacji 250 milimetrów zostało w nim zakończone, chociaż waga jest dość duża - 63 tony. Z drugiej strony wieża o bardzo dużym kącie racjonalnego nachylenia pancerza, elegancka i opływowa... Może uda się wygrać zawody pośrednie, ale problemy pojawią się w przyszłości. Ale zgodnie z twoim know-how możliwe jest stworzenie czołgu, który jest nieprzenikniony ze wszystkich stron, niszcząc każdą obronę. Rzeczywiście, dla przełomowej maszyny bardzo ważne jest, aby mieć tylko dobrą ochronę boczną, którą niestety Pantera nie mogła się pochwalić przez bardzo długi czas.
  Friedrich zauważył:
  - Może na razie nie będziemy poruszać tematu czołgów... A raczej dokończymy dyskusję. Jesteśmy starymi profesorami lub młodymi chłopakami i dziewczętami.
  Eugenia zgodziła się:
  - Masz rację, jak zawsze, porozmawiajmy o czymś bardziej świeckim. Na przykład o brytyjskim domu królewskim.
  Friedrich skrzywił się.
  - Cóż, temat! Tak, nadejdzie czas od Winsorów, nic nie zostanie. A może myślisz, że po zdobyciu Moskwy nasze czołgi nie będą w stanie zmieść w proch już zdobytego Londynu?
  Evgenia błysnęła zębami:
  - No jasne, że mogą!
  Po balu nastąpiła zacna kolacja z samymi wystawnymi daniami, ale bez mocnych alkoholi. Nic silniejszego niż sześć stopni. Cóż, potem Friedrich i Evgenia, jak przystało na faceta i dziewczynę, przeszli na emeryturę do osobnego pokoju.
  Chociaż powszechnie przyjmuje się, że wysokie blondynki nie różnią się temperamentem, Evgenia przez kilka godzin niezwykle przekonująco udowadniała coś przeciwnego. Cóż, Frederick oczywiście też nie stracił twarzy. Więc zasnęli, przytuleni mocno.
  Chłopiec śnił, że jest japońskim ninja, który otrzymał od rosyjskiego cara Mikołaja II rozkaz zabicia mikado, czyli cesarza.
  Friedrich marzył o wspinaniu się po szorstkich ścianach, przywieraniu do najmniejszej szczeliny lub szczeliny palcami u rąk i nóg. Chłopiec wszedł do pałacu, gdzie rozpoczęła się zacięta walka ...
  Młody ninja jak zwykle siekał, dźgał, zdmuchywał głowy wrogom... Sen był zbyt chaotyczny, za dużo krwi, cięć i mało sensu. Do tego bosonogie, dzierżące miecze dziewczyny skaczące po całym terenie... Krótko mówiąc...
  Udało nam się przespać nie więcej niż trzy, cztery godziny... Friedricha obudziła goniec, mówiąc:
  - Bitwa trwa! Nie ma ludzi niezastąpionych, z wyjątkiem ludzi takich jak ty, Friedrichu Bismarcku.
  Chłopak podskoczył i nawet się nie żegnając pobiegł na najbliższy pas startowy.
  I jak się okazało, nie na próżno został wezwany... Generał armii Rokossowski otrzymał od Stalina rozkaz, nie czekając na pełną koncentrację sił, aby uderzyć w grupę armii Rommla. W tym przypadku obliczenia oparto na fakcie, że Niemcy nie zdążyli jeszcze rozmieścić swoich wojsk do ataku na Woroneż. Istniała więc szansa na wykonanie niskiego kopnięcia wzdłuż rozciągniętej flanki, wyczerpanej dotychczasowymi walkami wojsk niemieckich.
  Friedrich został zmuszony do siedzenia na Focken-Wulfie, a nie modyfikacji szturmowej, ale zwykłym modelu z czterema dwudziestmilimetrowymi armatami i dwoma karabinami maszynowymi. Tak więc przez nadmierny pośpiech chłopiec został pozbawiony broni, która tak skutecznie sprawdziła się w walce z czołgami. To prawda, że \u200b\u200bw kadłubie wciąż miał dziesięć bomb ...
  Niebo też było gorące, były radzieckie samoloty szturmowe i myśliwce Jaki-9. Jednak najnowsze pojazdy, ze względu na słabą ochronę i przeżywalność, były również podatne na duże odległości, dla dział kalibru 20 mm. Friedrich jako pierwszy dał wojownikom rogi, które oczywiście wyprzedziły wolniejsze Ilys. Cztery działa lotnicze, to jest moc... Pierwsze dwa tuziny jaków rozpadły się, nawet bez sprytnych podejść do ogona.
  Friedrich nie kręcił się, nie manewrował, po prostu lekko przestawiał wiatrówki i wprawiał w wibracje korpus swojej masywnej maszyny.
  Dwadzieścia pięć, dwadzieścia sześć, dwadzieścia siedem ... Bez chybienia dla zuchwałych Jaków, którzy ponosząc straty, mimo to nie wyłączają się, a nawet próbują nabrać prędkości ... Friedrich był nawet nieco zaskoczony dlaczego w sowieckiej literaturze wojskowej ta wspaniała maszyna Fokken była tak lekceważona - Wulf. Tak, wykonuje pełny obrót w 22 sekundy przeciwko 19, dla Jaków (a w lekkiej modyfikacji Jak jest w stanie to zrobić nawet przez 17 sekund!). Ale Friedrich nie musi manewrować, po prostu zwalnia i leci w ich stronę. W ciągu jednej sekundy możesz zniszczyć od siedmiu do ośmiu samochodów.
  Czas dla Friedricha w stanie bojowego transu płynął strasznie wolno, a on ma czas na przemyślenia i rozbrojenie amunicji. W zasadzie przyjmuje się, że nawet najbardziej zręczny as, w tym nawet takie fenomeny jak Rudel, nie jest w stanie poważnie wpłynąć na przebieg wojny. Tutaj w prawdziwej historii sześciu najlepszych niemieckich asów zniszczyło całą armię powietrzną, ale hitlerowcy beznadziejnie przegrali walkę o dominację w atmosferze.
  Ale w tym przypadku rzucenie tak wielu jaków w jednym miejscu na człowieka jest obarczone ... Sześćdziesiąt jeden myśliwców zostało zestrzelonych w mniej niż minutę . Tak po prostu odpadają skrzydła lub pęka pancerna szyba kabin. To drugie jest jeszcze gorsze, ponieważ w tym przypadku pilota nie da się uratować. A w Armii Czerwonej zostało już kilku doświadczonych asów.
  Wśród zestrzelonych pojazdów cztery należały do strażników, którzy zestrzelili ponad pięć samolotów... Tylko znowu to nie pomogło, bo Volka wiedział, gdzie i jak uderzyć... Jak myśliwy strącający stado gęsi z karabin maszynowy. To jest to, stado, w jednej serii, intuicyjnie, instynktownie określając i kierując ruchy lufy do pożądanego celu, gdy nie przelatuje ani jedna kula. Gęsi, aw tym przypadku sowieckie samoloty są zestrzeliwane, a gdzie kokpity są połamane, a przez zszytych pilotów lecą jeszcze przez jakiś czas prosto. Ale niektóre skrzydła tracą ...
  Friedrich pamiętał tu filmy o dobrze celnych amerykańskich kowbojach, a także słynny film z DiCaprio w roli głównej - "Szybcy, ale martwi!". Ale w tamtych czasach amerykańscy kowboje nie znali automatycznych karabinów maszynowych i szybkostrzelnych wiatrówek. W przeciwnym razie zdaliby sobie sprawę, jaka to potworna broń pod względem siły zniszczenia.
  Jaky z bliskiej odległości skończyły się i Friedrich przeszedł na Ilę. Tutaj najlepiej atakować ich z góry lub z tylnej półkuli. I też byłoby optymalnie, bez zmniejszania odległości.
  Innym sposobem jest odstrzelenie słabszych skrzydeł, na których nie można powiesić zbroi.
  IL-2 jest nazywany garbaty. Po zainstalowaniu w nim drugiego miejsca początkującemu trudniej było zestrzelić podobny samochód dla początkującego, ale dla strzelca, który chronił tylną półkulę, ale ... Oczywiście aerodynamika tego samolotu pogorszyła się . Więc z nimi będzie jeszcze łatwiej...
  Byłoby bardziej logiczne, gdyby Ilam rozproszył się w różnych kierunkach, ale taki jest system... Krótko mówiąc, zaczęło się od pokonania legendarnego samolotu szturmowego. Jednak zwinne "Salamandry" -3 przybyły już na czas. Zabrali też muły...
  Friedrich myślał nawet, że uda im się go wyprzedzić, spotkawszy jaków, gdy jeszcze się zbliżali... Chociaż, kto wie... Piloci Luftwaffe nie są dzielnymi rosyjskimi żołnierzami i zwykle nie wchodzą do bitwy w przewadze liczebnej, ale może z wyjątkiem gdy istnieje zbyt poważne zagrożenie dla sił lądowych.
  Friedrich jednak również nie doświadcza problemów... Zatoka z armat do tylnej półkuli pancernej, czy tapicerka skrzydeł - skutek ten sam. A jak te samochody potem staczają się, zostawiają nawet ślad w powietrzu... Jak paski na plecach zbitego niewolnika.
  Friedrich zestrzelił trzydzieści siedem mułów i złapał jeszcze dwa piony. Tkamy ponownie, choć poprzedni rekord stu jeden nie został pobity. Po prostu wróg ma samoloty. Teraz po prostu zrzuć bomby i wróć.
  Radzieckie czołgi atakowały teraz bez wsparcia lotnictwa, a tym bardziej artylerii. Spadły na nich samoloty szturmowe i bombowce. Na szczęście radzieckim czołgistom udało się wykorzystać właściwości jezdne pojazdów. Ale liczba wszelkiego rodzaju samolotów stale rosła.
  Friedrich zrzucił wszystkie swoje bomby i skierował się w stronę lotniska. Udało mu się jednak zobaczyć Focken-Wulf-4 Rudel, słynny niszczyciel czołgów.
  Młody as wrócił na swoje "rodzime" lotnisko, gdzie czekał na niego Pegasus-terminator Me-362.
  Friedrich, po wylądowaniu Focken-Wulfa, krzyknął do sąsiedniego pilota:
  - Ten, kto ma czelność twierdzić, że F -490 to zły myśliwiec, kłamie. Nie ma złych samolotów, są tylko źli piloci.
  Kolejny wypad został zredukowany wyłącznie do walki z czołgami. Na razie Niemcy nie zdążyli wyprowadzić potężnej pięści na spotkanie pancerza i rzucili się na samoloty.
  Dzielne sowieckie załogi czołgów przekroczyły już poszarpaną linię frontu i zaatakowały jednostkę piechoty złożoną z arabskich ochotników.
  Muzułmanie wbrew oczekiwaniom walczyli dzielnie i nie myśleli o ucieczce, ale jednocześnie zachowali się wyjątkowo nieudolnie. W szczególności amerykańska bazooka była używana jakoś nie po ludzku, a tym bardziej granaty.
  Ale atak jednostek radzieckich zakończył się fiaskiem. W szczególności faszystowscy szturmowcy używali wielu małych bomb z ładunkami kumulacyjnymi, pomysł skopiowany od radzieckich projektantów, ale z bardziej umiejętnym wdrożeniem. Ale radzieccy czołgiści nie otrzymali rozkazu zawieszenia sieci z góry.
  A Friedrich właśnie umieścił armatki powietrzne na dachach. To najprostsza taktyka. Przebij się przez właz wieży i odnieś zwycięstwo. A ile samochodów można tak zrzucić, jeśli uderzysz z płaszczyzny poziomej ...
  A prędkość czołgu nie oszczędza, jeśli wojownik uderza intuicyjnie, bez celowania, dla kaprysu ...
  To jak symulator z czołgami, tylko masz tryb boga, a każdy strzał jest celny, a strzelasz często, często...
  Tutaj liczba rozbitych czołgów przekroczyła pięćdziesiąt, więc Rudel odpoczywa... Ale teraz musiałem zrobić dygresję. Pojawił się z boku "Uszy". Sześć sztuk zestrzelonych, a reszta niech zniszczy Salamandry. Ogólnie rzecz biorąc, ci robotnicy zbożowi są dopuszczani do bitwy w ciągu dnia, czyste samobójstwo.
  Zbiorniki są ważniejsze...
  Powrót... Lot na Focken-Wulf-4, a obok niego Helga.
  Dziewczyna zapytała go:
  - Cóż, co ci się podobało Evgeniya?
  Friedrich parsknął pogardliwie do radia:
  - O co jesteś zazdrosny?
  Dziewczyna zachichotała.
  - Oczywiście nie! Jesteśmy wolni i nie jesteśmy małżeństwem. Zastanawiam się tylko, kto jest lepszy w łóżku, ja czy ona!
  Fryderyk odpowiedział gwałtownie:
  - Oczywiście, że jesteś! Nie jesteś taki duży i dużo bardziej zwinny!
  Helga roześmiała się wesoło.
  - Niczego innego się po tobie nie spodziewałem! Ale oczywiście najlepsze ze wszystkich... Fu jest szczurem designu i jedną z nielicznych kobiet odznaczonych Krzyżem Kawalerskim Żelaznego Krzyża!
  Friedrich zauważył:
  - Myślę, że liście dębu, jesteś tuż za rogiem!
  Bitwa pokazała, że być może chłopiec miał rację. Helga pewnie miotała czołgami. Najwyraźniej chciała udowodnić, że wojownik może być bardziej gwałtowny niż wojownik. Chociaż oczywiście nie można jej porównać z Friedrichem.
  Wkrótce pojawiły się duże kolumny czołgów pojazdów niemieckich i amerykańskich. Szczególnie zwinne i zabawne amerykańskie niszczyciele czołgów "Witches" -3. To było poważne, zwłaszcza że radzieckie pojazdy zostały już w dużej mierze zniszczone przez naloty. Pantera-5 również okazała się problematyczna ... Jej długolufowa szybkostrzelna armata i nieprzenikniony przedni pancerz ... Wydaje się, że czas otwarcia migawki zaczął zawodzić, załogi radzieckich czołgów. Niektórzy, nie słuchając dowódców, zawrócili, próbując uciec z tego technotronicznego piekła.
  I znowu powrót i wyjazd, atak na czołgi...
  Było już południe, robiło się ciemno... Kontratak Armii Czerwonej stracił impet. On i Helga zostali skierowani na kierunek wsparcia, grupy wojsk niemieckich zmierzających w kierunku Ryazana. W tym samym czasie żołnierze Vatutina w kotle próbowali również zacisnąć ...
  Na wschodzie Niemcy nadal powoli posuwają się naprzód. Tutaj przeszkadza im wytrzymałość wojsk radzieckich i linie obronne Frontu Stepowego, nawet jeśli nie tak gęste jak na obrzeżach Moskwy.
  Wojska hitlerowskie uzyskały jednak większe pole manewru, a Goth takimi kolumnami próbował ominąć główne węzły obronne. W niektórych miejscach postęp jednostek niemieckich przyspieszył ...
  Friedrich zapytał Helgę:
  Czy jesteś zmęczony dziewczyną moich marzeń?
  Blond wojownik odpowiedział:
  - Radosny nastrój odpędza zmęczenie, lepszy niż bicie krów! Chociaż zmęczenie zamiast mleka przychodzi z krwawą ropą!
  Fryderyk zgodził się:
  - Nie ma już deptania prawdy!
  W nocy młody leciał dalej, mimo że na niebie pojawiły się chmury i lunął deszcz. Zgodnie z niemiecką doktryną wojskową lotnictwo służyło również do tłumienia obrony na czele... I w przeciwieństwie do czterdziestego pierwszego roku Luftwaffe dzięki pomocy Pindostanu dysponowała samolotami pod dostatkiem.
  Friedrich atakował teraz bunkry, a nawet mniejsze cele... W nocy bitwa nie ustała, a wojska radzieckie rozpoczęły kontrataki. Niech będą małe i raczej chaotyczne, ale nie mniej waleczne w tym ...
  W nocy, z wyjątkiem dywizjonu U-2, nie napotkano żadnych celów powietrznych. I zbombardowali bunkry... Lekko.
  Do rana 15 października 1947 r. doszło do walk o miasto i jednocześnie węzeł kolejowy Elektrostal. Było tam bardzo gorąco, a co najważniejsze do Friedricha dołączyła jego nieodłączna przyjaciółka Helga.
  - Cóż, jaki wielki rycerz, naciskamy na wrogów?
  Friedrich odpowiedział wesoło:
  - Włóczęgi napierają na stoisko z piwem, a my wygrywamy. A jak wygramy...
  Samo miasto Elektrostal było przyzwoicie ufortyfikowane. Oprócz oddziałów wojskowych w jej obronie brały udział także dwie świeże dywizje NKWD. Chociaż na ogół nie byli tak elitarną gwardią wojskową jak SS, byli uzbrojeni zarówno w artylerię, jak i lekkie czołgi.
  Naziści z kolei próbowali stworzyć własny kocioł... Omiń cytadelę, przykryj ją kleszczami...
  Tutaj oczywiście wsparcie powietrzne odgrywa znaczącą rolę, zwłaszcza jeśli szyja jest rozciągnięta.
  Helga, jak to przystało na dziewczynę, zapewniła:
  - Zwycięstwo będzie nasze! Przygotuj swoje sanie na lato!
  Fryderyk zgodził się:
  - I to nie tylko latem! Użyjemy czołgów ciężkich i pocisków powietrznych.
  Chłopak myślał, że wrócili do armii Mainsteina, ale na Zachodzie bardziej znany jest Rommel. Skoro podczas bitwy młodzieniec działał bardziej w transie, prowadzony przez piekielnego ducha, to dlaczego nie miałby pamiętać chwalebnych czynów tego wodza. Tym przyjemniej wspominać pokonanych Brytyjczyków niż pokonanych Rosjan!
  Rommel, dotarwszy do linii Marreta, zdał sobie sprawę, że znajduje się na napoleońskiej "centralnej pozycji" między dwiema armiami wroga i może teraz, zadając decydujący cios, pokonać jedną z nich, a dopiero potem odwrócić się i stawić czoła drugiej.
  Friedrich zaśmiał się w duchu: Napoleon, choć Lew Tołstoj w to wątpił, był niewątpliwie wielkim wodzem i władcą. Zwłaszcza jeśli spojrzeć na osiągnięcia. Tylko on ich nie trzymał. Hitler, jeśli o to chodzi, nawet gorzej.... Ale w zasadzie możesz porównać Führera z Napoleonem!
  Utalentowany dowódca Rommel rozumiał też coś innego: Amerykanie i Francuzi przenieśli się daleko na wschód do środkowej Tunezji i utrzymali wschodnie wąwozy grzbietowe w Fonduk, Faid i Gafs, pokrywając zachodnie wąwozy grzbietowe 60-70 mil na zachód.
  Wydawało się, że gdyby wojska włosko-niemieckie zajęły Faida i Gafsę, a następnie ruszyły na zachód, mijając Ferianę i Kasserine, mogłyby skierować się prosto do ogromnej amerykańskiej bazy zaopatrzeniowej i swojej kwatery głównej w Tebesse. W Tebesse wojska włosko-niemieckie znalazły się daleko na zachód od alianckiej linii w Tunezji i praktycznie na samym ich szlaku komunikacyjnym. Gdyby Rommel skierował swoje czołgi na północ, nad morze, sto mil stąd, Niemcy mogliby odciąć całą armię aliancką w Tunezji lub zmusić ją do wycofania się do Algieru.
  Rozmyślania Friedricha przerwało pojawienie się dwóch Laggów uciekających zza chmur... Są w konsumpcji... A potem celne strzały w armaty... Tylko on potrafi tak strzelać... Jeszcze cztery Jake... i są, tak.... A teraz na Katiuszę strzelam... Żeby odłamki poleciały we wszystkich kierunkach... Kolejna wyrzutnia odrzutowców... Więc Helga próbuje z boku. Krzyczy do niego:
  - Bohaterze, pchajmy mocniej!
  . ROZDZIAŁ 20
  Misja Olega Rybachenko i Margarity Korshunovej w świecie równoległym jeszcze się nie zakończyła.
  Niemcy posuwali się w kierunku miasta Gorki. Zabrali go w kompletne okrążenie. Chłopak i dziewczyna bronili tego wielkiego miasta.
  Całkowicie otoczona i zduszona Moskwa. Naziści już miejscami przedarli się na Kreml. Sytuacja stolicy ZSRR była praktycznie beznadziejna. Pociski garnizonu moskiewskiego dobiegały końca. A wraz z upadkiem stolicy byłaby to kolejna wojna.
  Oleg Rybaczenko i Margarita Korszunowa walczyli o miasto nad Wołgą.
  Chłopak i dziewczyna jak zawsze są w bojowym nastroju.
  Strzelają i śpiewają:
  Pionierzy nie poddają się
  Nie boją się tortur...
  Walczą jak orły
  Wysyłanie Fritza do piekła!
  
  Wielu z nich to bohaterowie
  Mnóstwo szalonych dzieciaków...
  Jeśli musisz iść w formacji -
  Ładowanie maszyny!
  A teraz chłopiec, który wygląda na około dwanaście lat, ale w rzeczywistości zatwardziałego weterana, który ma już wiele lat, Oleg Rybachenko dał zwrot, skosząc nazistów.
  A potem jak rzuca granatem we wroga bosą stopą.
  I rozproszyć Fritza we wszystkich kierunkach.
  Wtedy chłopiec zaśpiewa:
  - Jestem rosyjskim wojownikiem na kolanach dzikusów,
  wrogów Rosji, zmiotę z powierzchni ziemi!
  Margarita, ta dziewczyna-bohaterka, również rzuca bosą stopą zabójczy prezent śmierci. Znokautuje masę nazistów i zaćwierka:
  - Za wielką Ruś!
  I znowu jak się śmiać.
  Chłopak i dziewczyna walczą bohatersko. Chociaż wojna jest prawie przegrana. Niemcy zajęli już Orenburg i przeciskali Armię Czerwoną, gdzie tylko się dało.
  Dokładniej, Orenburg od dawna jest zajęty. Stoi tam tylko jeden zamek. Naziści otoczyli już Ufę.
  Co więcej, ich wojska z południa zbliżają się już do Kazania. Sytuacja jest więcej niż krytyczna.
  A sytuację pogarsza fakt, że ze wschodu nadciągają samurajowie, aw Azji Środkowej połączyli się już z Niemcami.
  Ale dzielne dzieci poległych walczą. Wierzą w swoje zwycięstwo. A przynajmniej są gotowi umrzeć z podniesionymi głowami. Jednak jak to jest ze śmiercią? Są nieśmiertelni!
  I od lat są dziećmi. A gdzieś są inne światy i misje.
  Oleg daje kolejny strzał. Następnie bosymi stopami rzuca granat i śpiewa:
  - Stalin będzie z nami na zawsze!
  Margarita zmrużyła oczy i pisnęła:
  - Broń Boże! Ten kanibal do nas!
  A dziewczyna w gniewie rzuciła granat bosą stopą.
  Oleg Rybachenko dość logicznie zauważył:
  - Wszyscy jesteśmy do pewnego stopnia kanibalami!
  A chłopiec rzucił prezent śmierci gołymi stopami.
  Margarita zgodziła się z tym:
  - W pewnym stopniu tak!
  A także wystrzeliła bosą stopą zabójcę, z którego zderzyły się dwa niemieckie samochody.
  Oleg Rybaczenko strzelił i pomyślał, że być może sytuacja w ZSRR jest już beznadziejna i nie ma sensu prowadzić wojny. Dlatego zabijają ludzi za darmo.
  Chłopiec rzucił bosą stopą dwa granaty. Uderzając w gąsienicę, niemieckie czołgi serii "E" zderzyły się ze sobą.
  Dziecko Terminatora śpiewało:
  - Kiedy nadejdzie czas
  Będziemy walczyć dzielnie!
  Powstanie bojowników rano -
  I walcz dobrze!
  W rzeczywistości chłopiec był gotów rozbić każdą armię w ciągu kilku minut.
  Małgorzata również rzuciła bosą stopą prezent śmierci i zapiszczała:
  - Za Wielką Ruś!
  Dzieci są tak dzielnymi wojownikami, że nikt ich nie zdepcze. To tacy wspaniali wojownicy.
  Chłopak i dziewczyna, jak zawsze, są szalenie podekscytowani. A wraz z nimi odwaga, honor i odwaga. Walczą z nazistami jak tytani. I jasne jest, że wróg nie przejdzie, gdzie stoją jak skała. Może nawet coś mocniejszego niż skała i monolit.
  Margarita, strzelając, powiedziała:
  -Bądźmy mistrzami świata
  Jesteśmy gigantami liceum!
  A dziewczyna ponownie rzuca dar śmierci bosą, wyrzeźbioną stopą. I zmiażdżył wroga.
  Ta dziewczyna jest tak fajna, że nie możesz użyć niczego przeciwko niej.
  Ponieważ nie ma odbioru przeciwko złomowi. Chociaż nie jest to złom, ale coś jeszcze bardziej śmiercionośnego i fajnego.
  Oleg Rybachenko, strzelając, wychrypiał:
  - Nie jestem chłopcem, jestem super chłopcem i będę ponad wszystkimi na świecie!
  I znowu, jak bosą stopą rzuca niszczycielski skrzep materiałów wybuchowych. I znowu zderzają się dwa niemieckie czołgi.
  Młody wojownik jest ustawiony w bardzo wojowniczy sposób. Ale czuje, że tu nie można batem skręcić tyłka. Chociaż nie ma beznadziejnych sytuacji, tak jak i niezwyciężonych przeciwników.
  Chłopiec przypomniał sobie, jak wymyślił dowcipy na wybory prezydenckie na Białorusi:
  Szósty raz słuchanie bzdur nie jest interesujące,
  I nie rozumiem, jak bardzo "tato" wierzę!
  Raj obiecał zbudować Łukaszenkę -
  Ale razem ze światłem idziemy w ciemność!
  Tak, to było wyzwanie dla systemu i kultu jednostki. Rzeczywiście, dlaczego kraj europejski miałby tolerować dyktatora, jak w średniowieczu?
  Tak, a Stalin jest także dyktatorem iw tym wszechświecie stopniowo obniża wojnę do klęski...
  Dzieci-bohaterowie walczyli jeszcze przez trzy dni. Tymczasem naziści otoczyli Kazan i zajęli Ufę.
  Walki toczyły się już na samym Kremlu. Cztery czarownice walczyły z nazistami za pomocą mieczy i cienkich dysków do rzucania, bosymi stopami.
  Kreml został poważnie uszkodzony przez ostrzał "Sturmlionów", "Sturmtigerów", bombardowania i ogromne armaty.
  Sam Stalin oczywiście nadal przebywa w Swierdłowsku. A pozycja ZSRR wygląda praktycznie beznadziejnie. Ale na razie nad stolicą Rosji wciąż wisi Czerwony Sztandar, co oznacza, że nie wszystko stracone!
  Ludzie wierzą, że zbliża się punkt zwrotny!
  Natasza przecina Araba na pół. Bosą stopą rzuca dysk i piszczy:
  - Chwała nieśmiertelnej Ojczyźnie! Hitler nie może nas złamać!
  Zoya też ciąła faszystę dwoma szablami i ćwierkała:
  - Nie, nie załamuj nas!
  Następnie jej bosa stopa rzuciła w nazistów morderczym dyskiem.
  I kilku czarnych bojowników spadło ze zniszczonego muru Kremla.
  Aurora strzelała dalej. Strzelała rzadko, ale celnie. A potem wystrzeliła swoje szable. A gwiazdy i ostre, cienkie swastyki leciały z jej bosych stóp.
  I tutaj Swietłana rzuci bosą stopą ostry dysk i rozetnie Fritza. Następnie śpiewa:
  - Kolovrat, Evpatiy Kolovrat jest obrońcą Ojczyzny, Perun jest żołnierzem!
  Kołowrat! Jewpatij Kołowrat! Heroes of Rus zbiera alarm!
  Tutaj cała czwórka walczy. Prawie cała Moskwa jest już zajęta, skończyły się dostawy amunicji. A rosyjscy chłopcy i dziewczęta umierają. Ale oni się nie poddają. Chociaż jak długo trwało oblężenie.
  Dziewczyny na murze Kremla walczą. Jak bogacze. I mimo grudnia są boso iw jednym bikini. Ale nie czują zimna. Wręcz przeciwnie, ich energia tylko wzrasta.
  A ostre, bardzo płaskie dyski odlatują z bosych stóp. Które są rozdzierane przez obce wojska Wehrmachtu.
  Wojownicy walczą jak bohaterowie wojny. I przy minimalnym ubiorze. Takich piękności nie zawstydzają ani ogromne czołgi z serii E i AG, ani inne straszne wynalazki nazistów.
  Żadna dziewczyna nie jest w stanie pokonać jakiejkolwiek formy faszyzmu. Nawet jeśli jest tak doskonały, jak na tym świecie.
  Natasza ciąła mieczem, bosą stopą rzuciła dyskiem, odcinając nazistom i śpiewała:
  - Jak miło jest mieszkać w kraju sowieckim,
  A jak pięknie jest zmiażdżyć Wehrmacht!
  Zoja, mijając młyn z szablami, zauważyła:
  - Wehrmacht stał się boleśnie silny! Oto my bronimy Kremla!
  A dziewczyna rzuciła bosymi stopami gwiazdkę, uderzając w Fritza.
  Następnie zaśpiewała:
  - To dzikie polowanie na wrogów!
  A potem jest Aurora w bitwie. Cóż, dziewczyna jest czerwona i fajna. Na zimowym wietrze jej miedzianorude włosy powiewają jak sztandar bojowy. Nie, taka dziewczyna nie ugnie się przed nikim.
  A od rzutu jej bosej stopy, tnąc ciało i krew, wylatuje najostrzejszy dysk.
  Tnie ciała przeciwników. A Aurora krzyczy:
  - Jestem super dziewczyną!
  A jak Swietłana wygląda w bitwie?
  Ten blond terminator to po prostu diabelski ogień i tornado zagłady.
  I śmiertelna niespodzianka leci też z jej bosej stopy. I dziewczyna na pełnych obrotach w walce.
  Cała czwórka w bitwie. I nie powinna się ani wycofywać, ani rezygnować.
  To cztery czarownice - po prostu super! Prawdziwy kwartet zniszczenia wszystkiego i wszystkich!
  Wojownicy utrzymują sektor obronny. Ale Kreml jest duży i wszędzie nie może się oprzeć. Siły są bardzo nierówne.
  Natasza zauważyła z irytacją:
  Zabijamy, nie wygrywamy!
  A dziewczyna ponownie rzuciła śmiertelną szarżę bosą stopą.
  Logicznie zauważyła Zoya, siekając wroga:
  - Nie można wygrać wszystkiego... Chyba że w grze komputerowej!
  A złotowłosa dziewczyna ponownie rzuciła dyskiem śmierci.
  Aurora, tnąc przeciwników szablami, zaćwierkała:
  - Wierzę, że zwycięstwo będzie nasze! W imię Świętej Rosji!
  A z rzutu jej bosych stóp leci dar zniszczenia.
  A pokrojeni naziści upadają.
  A potem Swietłana w bitwie. Tnie faszystów swoimi rzutami. I działa niezwykle, a nawet nieskończenie zręcznie. Jej bose stopy są takie zwinne. I pokazać straszliwe zniszczenia.
  A potem dziewczyna śpiewa:
  - Chwała Ojczyźnie i nowym światom!
  I znowu z jej bosych stóp leci niespodzianka śmierci.
  I tutaj Natasha znów walczy. I tnie Fritza, pędząc jak kometa. I krzyczy na całe gardło:
  - Chwała największej Ojczyźnie!
  A jej miecze startują jak kosiarka.
  A dziewczyna nawet śpiewa:
  - Bądź chwałą Rosji jak od wieków,
  Nasze marzenie się spełni!
  A dziewczyna dała ostry bumerang bosą piętą. I skręcił i odciął tuzin czarnych i śniadych głów.
  Oczywiście dziewczyny nie zabiły Niemców, ale jednostki kolonialne, które zostały użyte przeciwko nim. Ale wojownicy nawet z tego są tylko fajniejsi.
  Są błyszczące i rozbrykane.
  Natasha ponownie odcina wrogów. I jest boso, rzuca takimi rzeczami.
  I ryk:
  - Stalin i chwała!
  A potem Zosia. A także jak uwolnić mordercę. A jej bose palce wypluwają wiadomość o śmierci.
  A wojownik jak ryczeć:
  - Dla takiej Ojczyzny jak nasza śmierć nie jest straszna!
  A wtedy Aurora również go weźmie i wejdzie do bitwy. A także bosymi stopami uruchomi bumerang. I przekształcaj wrogów.
  Następnie, gdy śpiewa:
  - Za Ruś Sowiecką! Co zawładnie wszechświatem!
  A potem w bitwie Swietłana. Również dziewczyna, której nie da się zatrzymać i nie spowolnić. Oto jak bije. Po prostu nie mogę ocalić przed takim wojownikiem!
  I bosymi stopami rzuca śmiercionośne paczki. I zabija swoich wrogów bez litości.
  Chociaż wtedy Yarile może się za nich modlić. A może Perun. Grzesznikom po śmierci jest ciężko, czeka na nich królestwo Czarnoboga! Ale jest to nawet interesujące na swój sposób - wojny toczą się cały czas! I tyle walk! Może więc nie warto zbyt gorzko opłakiwać losu grzeszników?
  Swietłana poczuła się nawet trochę zabawnie: nie zazdrościsz chrześcijanom - będą pozbawieni wielu radości w wieczności. Nawet to, co mieli na planecie Ziemia.
  Ach, biedni grzesznicy! I jeszcze bardziej niefortunny sprawiedliwy!
  A dziewczyna znowu rzuca prezent śmierci swoją wyrzeźbioną, bosą stopą. Potem mówi:
  - Świat będzie nasz! Chwała Rosji!
  Natasza narysowała mieczami potrójnego motyla i zaćwierkała:
  - Niech będzie wieczna chwała wielkiej Rosji!
  A jej bose stopy wydają się wyrzucać mordercze i wyjątkowe. Po tym bosa pięta dziewczyny uderzyła w czoło czarnego mężczyzny i strąciła go ze ściany, a także pięciu kolejnych Arabów.
  Następna w walce jest Zoya. Nic jej nie powstrzyma. Walczy z nazistowskimi hordami. I wydaje potrójny młyn. Bojownicy przecięli jej upadek.
  Wtedy dziewczyna mówi:
  - Wieczna Ruś, będzie ze Svarogiem!
  I mruga do swoich partnerów.
  Następna w bitwie jest Aurora. Poruszała się jak pantera. Cięła wszystkich. I bosymi stopami rzuciła dar śmierci. Ścięła wielu faszystów i śpiewała:
  - O najwyższą formę Ojczyzny!
  A potem w bitwie i Swietłanie. Jak tnie wrogów. I działa bardzo dobrze.
  Po tym, dar śmierci wylatuje z jej bosej stopy. I dokładnie odcina nazistów, jak brzytwa fryzjera.
  A dziewczyna krzyczy:
  - Mój wiek i moja prawda! Chwała Wielkiej Rosji!
  Tak, ta czwórka walczy naprawdę heroicznie. Ale cztery bose i prawie nagie piękności nie mogą wygrać drugiej wojny światowej. I tak upadła Moskwa.
  Dziewczęta przedarły się ze zdobytej stolicy, używając zarówno mieczy, jak i peleryny niewidki.
  Ogólnie potrafią wiele. Dziewczyny o najwyższej inicjatywie, że nie można ich znaleźć wyższych i piękniejszych.
  A Oleg Rybachenko i Margarita Korshunova opuścili zdobyte miasto Gorki.
  Naziści, niestety, odnieśli sukces prawie wszędzie.
  Chłopiec i dziewczyna wyszli i rzucali igły bosymi stopami, eksterminując Fritza.
  Oleg Rybaczenko śpiewał:
  - Nie, czujność nie zgaśnie,
  Spojrzenie sokoła, orła...
  Głos ludu jest dźwięczny -
  Szept zmiażdży węża!
  
  Wierzę, że cały świat się obudzi -
  Faszyzm się skończy...
  I zaświeci słońce
  Droga, oświecająca komunizm!
  Margarita rzuciła kilka igieł palcami bosych stóp i potwierdziła:
  - Nie, nie zniknie!
  I wystrzeliła serię z karabinu maszynowego, zabijając dwudziestu faszystów.
  Takie są dzieci. Twardy, niewzruszony. Chociaż tak naprawdę to nie jest tego rodzaju wojna. I muszą uciekać.
  Upadła Moskwa, upadło miasto Gorki. Naziści szturmują Kazań. To ostatnie radzieckie miasto nad Wołgą. Opór jest heroiczny, ale coraz większy i coraz bardziej poczucie beznadziejności.
  Naziści zdobyli bardziej zaawansowane piramidalne czołgi z serii AG, których nie przebije żadna radziecka broń. I to, muszę powiedzieć, jest bardzo złe.
  Dopiero gdy bose stopy chłopca i dziewczynek rzucają granaty w gąsienice, dochodzi do zderzenia niemieckich potworów. Ale co może zrobić tylko jedna para, gdy prawie cały świat wystąpił przeciwko ZSRR!
  Oleg Rybaczenko rzucił bosą stopą granat, odepchnął czołem AG-50 i AG-75, po czym powiedział:
  - Jeśli twierdza jest po drodze,
  Wróg zbudował...
  Konieczne jest ominięcie od tyłu -
  Weź ją bez strzału!
  Margarita zgodziła się z tym:
  - Wojna oszukiwania to wielka sprawa! Zwłaszcza jeśli siły są nierówne!
  Oleg Rybaczenko zauważył:
  - Grałem w strategię Ententy. Równą bronią zniszczył sto czternaście milionów żołnierzy wroga, a sam stracił tylko zero. Tak więc dzięki taktyce możesz walczyć z całym światem!
  Margarita zgodziła się z tym:
  - Całkiem możliwe! I walcz i wygrywaj!
  Oleg Rybachenko rzucił igły gołymi palcami. Zabił trzy tuziny faszystów i powiedział:
  - Zwyciężymy w imię Świętej Rosji!
  Chłopak i dziewczyna kontynuowali bieg... Niestety, siły są naprawdę zbyt nierówne.
  Kazań został zniszczony przez wszelkiego rodzaju broń. Stalin kazał ją trzymać do ostatniej kropli krwi. Ale w rzeczywistości duch walki Armii Czerwonej po upadku Moskwy był zbyt złamany. Każdy chciał umierać coraz mniej. Tak, a naziści są zbyt liczni i uzbrojeni.
  A ich samoloty odrzutowe bombardują wszystkie miasta i wsie, których nazistom jeszcze nie udało się zająć.
  Zanim Oleg Rybaczenko i Margarita Korszunowa dotarli do Kazania, miasto to upadło.
  Zabrano także Ufę. Tak więc, pomimo ostrej zimy, naziści posuwali się w kierunku Swierdłowsku.
  Mieściła się tam kwatera główna Stalina. A ze wschodu wspiął się samuraj. Japończycy też są silni.
  Ich wojownicy są szczególnie niebezpieczni - dziewczyny ninja. Mimo syberyjskiej zimy pędzą po śniegu boso, a oni sami są w tych samych strojach kąpielowych. Aż strach pomyśleć o takich wojownikach. Chociaż są bardzo piękne.
  Oto jeden z nich z niebieskimi włosami, drugi z żółtymi, trzeci z czerwonymi, czwarty z białymi.
  Tacy są najpiękniejsi zabójcy. Działają jednym mieczem i rzucają w piechotę cienkimi dyskami lub czakrami. A w czołgi rzucane są materiały wybuchowe ninja - są wielkości ziarnka grochu, ale najcięższe sowieckie czołgi latają wysoko i rozrywają je na strzępy.
  Nawet budzący grozę IS-7 dziewczyny ninja nie są przeszkodą. Są wojownikami tak wysokiego rzędu, że nawet strażnicy są wobec nich bezsilni.
  Oto dziewczyna ninja o niebieskich włosach, rzuciła grochem i trzema sowieckimi czołgami jednocześnie gołymi stopami, wzleciała wysoko i eksplodowała na części.
  A potem jest dziewczyna z żółtymi włosami i bosą stopą, rzucająca groszek. I znowu radzieckie samochody lecą w różnych kierunkach i rozbijają się na ciastka. Powiedzmy, że tacy wojownicy tutaj - nawet najodważniejszy rycerz będzie się przed nimi nieśmiały.
  Ale w bitwie i dziewczynie ninja z rudymi włosami. Zupełnie jak rzucanie bosymi stopami zabójczego groszku. A po jej trafieniu pękł pancerz ogromnego IS-12.
  To jest dziewczyna terminatora.
  A potem dziewczyna ninja z białymi włosami. W ten sam sposób przyjmie to i ze wszystkich sił wbije miecze w bojowników Armii Czerwonej. Posiekaj je i zaśpiewaj:
  - Nie jestem żałosnym owadem, ninja, ale nie żółwiem!
  I znowu w bitwie, wszystkie cztery zabójcze dziewczyny.
  Armia Czerwona przegrywa wojnę na wszystkich frontach. Ale wciąż próbuje walczyć.
  Oleg Rybaczenko i Margarita Korszunowa wędrują po zimowym śniegu. To biedne, bose dzieci. Dla nieśmiertelnych ciał mróz nie jest taki straszny. Aby zachorować lub złapać przeziębienie, ci nadludzie nie mogą zamarznąć. Ale mimo wszystko, gdy zbliżasz się do Uralu, mróz jest nieprzyjemny i gryzie dzieci w bose pięty.
  Oleg ze smutkiem zauważył:
  - Nie wiecie, co jest gorsze - zimno i głód, czy świadomość, że wasza święta ojczyzna przegrywa!
  Margarita dość logicznie zauważyła:
  - Dla nas zimno i głód to nic... Ale fakt, że przegraliśmy z nazistami, jest naprawdę zły!
  Oleg zgodził się z tym:
  - Nie jest gorzej! Ogólnie rzecz biorąc, dlaczego Trzecia Rzesza generalnie odnosi większe sukcesy we wszechświatach równoległych niż w naszym?
  Margarita przyjęła logiczne założenie:
  - Ponieważ naziści są bardzo silni i zorganizowani. I wiele razy mieliśmy szczęście. Zwłaszcza ze Stalingradem!
  Oleg Rybaczenko kopnął śnieżkę bosą stopą i zauważył:
  - Tak, mieliśmy dużo szczęścia ze Stalingradem! Sami Fritzowie głupio wpadli w pułapkę!
  Małgorzata gruchała:
  - starając się nie wpaść w kłopoty,
  Aby się nie pomylić i nie zgubić ...
  Trzeba by było zebrać grosz za grosz,
  A raczej narodzić się na nowo!
  Po drodze dzieci zaatakowały oddział nazistów. Zabił ponad stu żołnierzy. Jeden pozostał w niewoli. Margarita zmusiła młodzieńca do pocałowania ich bardzo elastycznych, czerwonych od zimna podeszew. Zrobił to potulnie. I powiedział, że Niemcy już zbliżają się do Swierdłowska i go otaczają.
  Oleg zauważył:
  - To dziwne, że ty i ja Margot jesteśmy szybsi, ale coś porusza się jak zwykli ludzie, a nawet wolniej!
  Małgorzata zgodziła się:
  - Złapany w fali klęski! Najwyraźniej w tym wszechświecie wszystko jest przeciwko ZSRR. Nawet natura i przestrzeń!
  Oleg zasugerował wtedy:
  - A jeśli zabicie Hitlera jest dla nas trywialne?
  Margarita pokręciła przecząco głową.
  - Hiper-wiedźma nie wydała nam takiego rozkazu! Więc obejdziemy się bez własnej aktywności. Poza tym co to daje?
  Oleg Rybachenko odpowiedział pewnie:
  - Bardzo! Co więcej, Führer, to jest Führer w Afryce!
  Małgorzata zaproponowała:
  - Na razie walczmy na froncie, a potem kosztem Hitlera zobaczymy! Jak to mówią - spiesz się powoli!
  Oleg śpiewał:
  - Szybkość jest dobra, nie łam dłuta ... Człowiek nie jest dzięciołem i pospiesznie oszalał!
  Chłopiec i dziewczyna biegli z całym moczem. I udało się pobiec do Swierdłowsku. I zaczęli bronić miasta szturmowanego przez nazistów.
  Atak następował jeden po drugim.
  Dzieci były boso. Margarita jest w tunice, a Oleg Rybachenko to chłopiec w szortach. Ale walczyli jak najbardziej prawdziwi i nieugięci bohaterowie.
  Oleg rzucił igłę gołymi palcami u nóg, przebił Fritzowi gardło i zaćwierkał:
  Nie oddamy ani centymetra ziemi!
  Margarita bosą stopą rzuciła granat i zapiszczała:
  - Ani kropli, ani rozpiętości, ani centymetra!
  Chłopiec i dziewczynka walczyli na mrozie. A wraz z nimi byli inni pionierzy. A także wielu jest bosych pomimo dzikiego zimna. A jeśli nieśmiertelne dzieci nie boją się dzikich mrozów, w każdym razie nie mogą zaszkodzić, to jest to dość niebezpieczne dla zwykłych dzieci.
  Oto bosy pionier, którego palce były sine od zimna, miał przeziębione zęby i spuchniętą szczękę. Chłopiec bardzo cierpi. Ale mimo to wściekle bierze garść granatów i rzuca je pod nazistowski czołg, a sam pada przeszyty serią z karabinu maszynowego.
  To dzielny chłopak...
  Albo dziewczyna, której bose stopy płoną jak szkarłatne maki, wpycha minę pod gąsienice niemieckich mastodontów. Ona sama umiera, płacząc:
  - Za Ojczyznę i Stalina!
  Boso zimą, na Syberii, kiedy nie chroni cię nieśmiertelne ciało, jest bardzo bolesne.
  Nawet Oleg i Margarita podczas silnych mrozów nie są tak zadowoleni z bycia półnagimi. Ale uśmiechają się i śpiewają, chcąc rozweselić chłopaków:
  - Ech, mróz, mróz, nie zamrażaj mnie,
  nie zamrażaj mnie! Mój koń! Mój koń!
  Białogrzywy!
  Chłopcy i dziewczęta, potrząsając czerwono-niebieskimi nogami z przenikliwego zimna, śpiewali:
  Śnieg nas nie powstrzyma! Mróz nas nie pokona! Jesteśmy pionierami Fritz! Faszysta zostanie mocno pobity!
  Dzieciaki dzielnie walczą! Ale boleśnie nierówne siły. Stalin uciekł z okrążonego Swierdłowska do Nowosybirska. Jednak Japończycy zbliżają się już do tego miasta od wschodu. Nie boją się nawet mrozów Syberii.
  Tak, wojna zbliża się ku końcowi.
  Ale pionierzy nie poddają się. I nawet w trudnych czasach dzieci dzielnie śpiewają;
  Jesteśmy pionierami dzieci komunizmu -
  Ognisko, namiot i trąbka!
  Inwazja przeklętego faszyzmu -
  Kto czeka na wściekłą ucieczkę!
  
  Co straciliśmy w tych bitwach?
  A potem w bitwach z nabytym wrogiem?
  Kiedyś byliśmy tylko dziećmi świata -
  A teraz wojownicy ojczyzny!
  
  Ale Hitler zrobił krok w kierunku naszej stolicy,
  Zrzucone bomby nie licząc wodospadu!
  Jesteśmy Ojczyzną jeszcze piękniejszą niż niebo -
  Teraz nadszedł cholerny zachód słońca!
  
  Odpowiemy ostro na agresję -
  Chociaż sami są niskiego wzrostu!
  Ale miecz w rękach kruchego nastolatka -
  Silniejsi niż legiony szatana!
  
  Niech czołgi pędzą lawina za lawiną,
  I dzielimy karabin na trzy!
  Niech policja podstępnie celuje w tył,
  Ale Święty Bóg ukarze ich surowo!
  
  Co zdecydowaliśmy? wykonywać pracę świata
  I za to, niestety, musiałem strzelać!
  Spokój jest już obrzydliwy.
  Jest też przemoc!
  
  Z dziewczyną biegamy razem boso -
  Nawet jeśli padał śnieg, zaspa płonie jak węgiel!
  Ale nie bój się, poznaj dzieci -
  Faszysta zostanie śmiało wbity do trumny przez kulę!
  
  Tutaj postawili nikczemną firmę Fritz,
  A reszta tchórzy ucieka!
  Miażdżymy piechotę jak kosą w bitwie -
  Nie jesteśmy przeszkodą dla młodych lat!
  
  Osiągnięcie zwycięstwa, będzie w maju,
  Teraz zamieć to kłujący, twardy śnieg!
  Chłopiec jest bosy, jego siostra jest bosa,
  W szmatach dzieci spotkały się z rozkwitem!
  
  Skąd się biorą te moce?
  Znosić ból i zimno, to potrzeba!
  Kiedy przyjaciel zmierzył dno grobu,
  Kiedy przyjaciel jęczy - umrę!
  
  Chrystus pobłogosławił nas pionierów,
  Powiedział: Ojczyzna jest wam dana przez Boga!
  To jest pierwsza wiara ze wszystkich,
  Sowiecki, święty kraj!
  I umierają z uśmiechem na ustach. Dzieci nie znają słabości... Oleg Rybaczenko i Margarita Korszunowa walczyli przez cały tydzień. Ale Swierdłowsk upadł. Część garnizonu poddała się - czując beznadziejną sytuację. Tylko pionierzy odmówili kapitulacji.
  A garstka odważnych, bosych facetów dokonała desperackiego przełomu. Biegli przez zaspy śnieżne, dosłownie zsiniałe od okropnego zimna. I zginęli pod karabinami maszynowymi i armatami.
  Oleg Rybachenko i Margarita również zostali nieźle podrapani, ale mimo to uciekli ze Swierdłowska. Potem przenieśliśmy się do Nowosybirska. Mróz, zima, długie noce.
  Chłopiec i dziewczyna biegną do siebie, są smutni i bardzo źli.
  Małgorzata zauważyła:
  - Hiperwitch może pomóc temu światu! A potem naziści wygrywają! To jest naprawdę powszechna niesprawiedliwość!
  Oleg Rybaczenko skoczył wyżej, wykręcił siedmiokrotne salto i dość logicznie zauważył:
  - Ogólnie rzecz biorąc, na świecie jest mało sprawiedliwości! Na przykład, dlaczego starzy ludzie cierpią? I prawie bez wyjątku! A kiedy człowiek jest młody, pali i pije, a nawet pogarsza sytuację i jest zdrowy! Gdzie jest sprawiedliwość, której doświadczają starzy ludzie?
  Margarita chętnie zgodziła się z tym:
  - Nie ma sprawiedliwości we wszechświecie!
  Oleg Rybachenko zapytał nieco naiwnie:
  - A gdzie Bóg patrzy?
  Margarita, ta bosa dziewczyna w dziurawej tunice, zaproponowała:
  - Prawdopodobnie sami musimy stać się jak bogowie, aby na świecie zapanowała sprawiedliwość! To jest mądrość Stwórcy!
  Oleg Rybaczenko pewnie potwierdził:
  - Wierzę, że zmartwychwstaniemy!
  Terminatorka potwierdziła:
  - Tak, wierzę w to, oczywiście!
  Dzieci pobiegły do Nowosybirska i wzięły udział w obronie tego miasta.
  Walczyli w prawie ostatnim większym mieście pod kontrolą Armii Czerwonej.
  Stalin już negocjował z Hitlerem, zgadzając się na kapitulację, jeśli zostanie mu zagwarantowane bezpieczeństwo osobiste. Führer był na to gotowy, zwłaszcza jeśli partyzanci się uspokoili.
  Japończycy już zaatakowali Nowosybirsk od wschodu. Nie było więc praktycznie żadnych szans na ucieczkę. ZSRR umierał.
  Oleg Rybachenko i Margarita Korshunova strzelali do nazistów, rzucali granaty bosymi stopami. A oni wciąż na coś liczyli.
  Obok nich byli pionierzy. Podczas silnych mrozów na Syberii wszystkie dzieci chodziły boso, a latem w pionierskich mundurach z krawatami. Zginęli jak bohaterowie.
  Ich stopy były czerwone jak łapy gęsi, a palce u nóg zrobiły się niebieskie.
  Ale pionierzy nie poddali się.
  Ulegną faszyzmowi!
  Oleg Rybaczenko rzucił granat bosą chłopięcą stopą. Odepchnął czołem jednocześnie trzy niemieckie czołgi i szepnął:
  - Wierzę w zwycięstwo!
  Margarita gołymi palcami rzuciła zabójczy prezent i zaćwierkała:
  - Ja też wierzyłem i będę wierzył do końca!
  I z furią rozpaczy walczyli o ostatnie, sowieckie miasto. A jednak nie zamierzali się ugiąć.
  Oleg Rybachenko, aby rozweselić prawie śmiertelnie zamarznięte pionierskie dzieci, śpiewał z wielkim entuzjazmem;
  Jestem młodym wojownikiem Matki Rosji,
  Potężne kraje, Ojczyzny wszystkich krajów...
  Nie ma we wszechświecie ojczyzny, wiedz, że jest piękniejsza,
  Pod górą Stalin zawiązał krawat!
  Bycie pionierem to radość i powołanie,
  W końcu oznacza to, że jesteś sługą kraju.
  I możesz pomnożyć wszechświat -
  Zniszczenie machinacji piekła-Szatana.
  Kiedy lato nadeszło w czterdziestym pierwszym
  Czerwcowa burza szaleje za nami...
  Nie chcemy, aby region stał się biedny,
  Dla szczęścia wierzcie - Ojczyzna jest stworzona!
  Z dziewczyną czekamy na nazistów w zasadzce,
  Wcześniej mieliśmy karabin maszynowy.
  I ku szalonej irytacji Hitlera,
  Nasz oddział skutecznie pokonuje nazistów!
  Dziewczyny boso szorstkie,
  Śnieg już kłuje pod bosą podeszwą.
  Z zimna i ruiny zsiniały,
  Ale święty ogień ogrzewa naszą duszę!
  Bijemy nie znając miar przeciwników,
  Nie dajemy odpoczynku w dzień iw nocy!
  Lecą na szczeble w roju granatów,
  I oficerowie z karabinem snajperskim.
  Nigdzie faszyści nie mogą znaleźć wsparcia,
  Nasz pionier, dzielny oddział...
  Zdolny, jeśli chcesz ciąć góry,
  Oto czołgi Hitlera płonące jak świece.
  Ludzie w przypływie wściekłości zebrali się -
  O sprawiedliwość, odwagę i honor.
  I nie ma rafy w morzu burz -
  Co sprawiłoby, że usiedlibyśmy!
  Wjechaliśmy do Berlina, wstępujemy do Komsomołu,
  Od stąpania boso z dziewczynami z całego świata!
  Wdychamy miód zwycięstwa w niebiańskim maju,
  Teraz stał się wieczny, nasz jasny sukces!
  
  
  
  
  . ALEKSANDER III ŻYŁ SZEŚĆDZIESIĄT OSIEM LAT
  Król wzmocnił imperium także gospodarczo. Nie było zamieszek ani rewolucji, więc gospodarka stale się rozwijała. A Rosja do pierwszej wojny światowej i ludności miała więcej ze względu na niższą śmiertelność i aneksję północnych regionów Chin i Korei. A armia była większa. I pojawiły się pierwsze czołgi lekkie z serii, a także wiele samolotów różnych marek.
  Niestety, Aleksander III nie dożył triumfu w pierwszej wojnie światowej, ale Mikołaj II już go zdobył.
  Nowy król miał solidny tron, kolejną żonę, wielkiego spadkobiercę, dwieście osiemdziesiąt milionów ludzi i dwa i pół miliona żołnierzy w stanach pokoju.
  Możesz więc walczyć odważnie i umiejętnie! Poza tym Rosjanie mają też czołgi z lekkimi karabinami maszynowymi, ale dopiero co się pojawiły i ciężkie. Został opracowany przez syna Mendelejewa.
  Więc nie zatrzymuj armii królewskiej!
  Mikołaj II wyruszył na wojnę z Niemcami i Austriakami... Wojska rosyjskie zdobyły Galicję, Bukowinę i zadały Austriakom szereg klęsk. Najpierw zostali pobici w Prusach Wschodnich, ale potem zemścili się i odcięli Królewiec. Alianci odepchnęli Niemców od Paryża... Wojska rosyjskie zajęły Kraków i mając przewagę liczebną, mimo zimy kontynuowały ofensywę, zbliżając się do Budapesztu. Niemcy zaoferowały się, widząc, że pachnie to porażką pokoju na umiarkowanych warunkach.
  Niemcy zgodzili się oddać Rosji Kłajpedę i część ziemi w Polsce, a także zapłacić odszkodowanie. Francji zwrócono część terytorium zajętego wcześniej przez Bismarcka i trochę Danii.
  Austro-Węgry oddały Galicję, część Bukowiny i Kraków. Ale imperium nie upadło. Rosja odzyskała ziemie Słowian, wszystko co kiedyś było częścią Rusi Kijowskiej i powiększyła królestwo Polskie.
  Turcja i Japonia nie miały czasu na przystąpienie do wojny, podobnie jak Włochy. Oznacza to, że pierwsza wojna światowa w rzeczywistości nie istniała. Tak mało kłopotów. Mikołaj II wzmocnił swoją władzę, a następnie przez dłuższy czas rządził pokojowo.
  Rosja natomiast prowadziła wojnę w Afganistanie - ostatecznie dzieląc go z Brytyjczykami. Następnie Iran został podzielony z Wielką Brytanią.
  W ten sposób Rosja powiększyła swoje posiadłości. Ale nadszedł kryzys gospodarczy i Wielki Kryzys 1929 roku... W 1931 roku Japonia w sojuszu z Turcją rozpoczęła wojnę z carską Rosją. Ale w rzeczywistości było to samobójstwo. Carska flota na Pacyfiku pod dowództwem Kołczaka pokonała Japończyków. A armia lądowa była na ogół wielokrotnie silniejsza.
  To samo można powiedzieć o Turkach. Najwyraźniej wspinali się nie przeciwko temu wrogowi.
  Carska Rosja była w stanie wylądować wojska i zdobyć Japonię. A potem wojska rosyjskie ostatecznie zajęły Turcję. Tak zakończyła się era Imperium Osmańskiego.
  A car Mikołaj II zwiększył swoją chwałę i potęgę Rosji. Ten chwalebny cesarz rządził do 1936 roku, a także zmarł w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat.
  Jego następcą został Aleksiej II. Ogólnie rzecz biorąc, całkowicie zdrowy mężczyzna w wieku trzydziestu dwóch lat. Jego matka była inna, więc Aleksander III nie pozwolił na fatalne małżeństwo.
  Aleksiej II zakończył podbój Arabii Saudyjskiej, dzieląc ją z Wielką Brytanią.
  Wilhelm II rządził w Niemczech do 1941 roku. Ten monarcha sprawuje władzę od pięćdziesięciu jeden lat! Całkiem długo!
  Ale tutaj na tronie jest jego syn Ferdynand. Nie pachnie Hitlerem. Inna historia.
  Dopóki panuje spokój. Wszystkie kolonie zostały podzielone. Mussolini podbił Etiopię.
  Nie ma już czym się dzielić... Wielka Brytania przeżywa jednak ciężkie czasy. I jest w kryzysie gospodarczym.
  I tak Ferdynand zaproponował Aleksiejowi II podział posiadłości kolonialnych Francji i Wielkiej Brytanii. Na przykład, jak bardzo można patrzeć na te ziemie.
  W ten sposób Mussolini, Ferdynand i Aleksiej II zawarli pakt.
  Ale oczywiście nawet do tego czasu Rosja zdołała już podbić prawie całe Chiny i stać się wielokrotnie silniejsza niż wszyscy w gospodarce, w sferze wojskowej i ludności.
  Car Aleksiej w ogóle zatwierdził taką propozycję i zdecydował, że razem zaczną.
  Ferdynand nie był już młody. I był ostrożny.
  Jednak 15 maja 1945 roku rozpoczęła się wojna. Niemcy znowu ruszyli
  przeciwko Belgii...
  A armia carska przeszła przez kolonie brytyjskie i ruszyła przez Egipt.
  Rosja miała dziesięć milionów żołnierzy i pięćset dywizji, i to pewnie
  Wygrał. Wydawało się, że nikt nie może jej powstrzymać.
  W ciągu dwóch miesięcy armia carska zdobyła Indie, południowy Iran, posiadłości Brytyjczyków w Arabii Saudyjskiej, Egipt, Sudan, większość Indochin.
  Ale Niemcy byli w stanie zająć tylko Belgię, a na przedmieściach Paryża zostali zatrzymani. Holandia również przystąpiła do wojny.
  Rosja carska na kolejne dwa miesiące zagarnęła posiadłości Wielkiej Brytanii w Azji i wykończyła Indonezję. Potem wylądowała w Australii, przeniosła się przez Afrykę.
  Niemcy próbowali zająć Paryż, ale ich atak został odparty. Jednak wojna została przegrana. Włochy zagarnęły także afrykańskie posiadłości Wielkiej Brytanii i Francji.
  Dopiero w piątym miesiącu do Europy zaczęły napływać wojska carskie. Jak dotąd bitwy toczyły się pełną parą w Afryce i Australii, ale już się kończyły. Austro-Węgry, bardzo osłabione utratą ziemi, również przystąpiły do wojny po stronie koalicji.
  Niemcom udało się zdobyć Holandię. I poprawili swoją pozycję.
  Przez kolejne dwa miesiące carska Rosja zakończyła zdobywanie Australii i Afryki. I dopiero pod koniec listopada, właśnie na mrozie, rozpoczęła się nowa ofensywa wojsk niemiecko-rosyjskich, omijając Paryż.
  W tym przypadku siły były już zbyt nierówne. Wojska francusko-angielskie zostały pokonane. A Paryż jest otoczony.
  A w nowym roku garnizon skapitulował... Wtedy wojska carskie i niemieckie zajęły całą Francję w trzy tygodnie. Potem zaczęło się bombardowanie Wielkiej Brytanii... I wszystkie kolonie zostały zdobyte przez koalicję.
  Wielka Brytania już w maju 1946 r., wykrwawiona i powalona bombami
  skapitulował.
  Tak zakończyła się kolejna wielka wojna. Rosja zajęła prawie wszystkie kolonie. Niemcy otrzymały stosunkowo niewiele, Włochy coś zgarnęły, Austro-Węgry dostały symboliczną część.
  Pomimo tego, że Niemcy spodziewali się dużych kolonii, a tylko Maroko w całości otrzymało znacznie mniej, Niemcy włączyły w swój skład: Belgię, Holandię i Francję do Port de Calais.
  Ponadto carska Rosja zwróciła Niemcom Namibię i to, co wcześniej posiadali.
  Krótko mówiąc, jakoś się zorientowaliśmy i pogodziliśmy ...
  Nastał pokój... W 1953 roku Rosja miała bombę atomową, a rok później Niemcy. Stany Zjednoczone otrzymały broń nuklearną w 1960 r.
  W ten sposób powstała równowaga strachu.
  A w 1955 roku pierwszy rosyjski kosmonauta poleciał w kosmos, latając wokół piłki. A w 1961 roku Rosjanie postawili stopę na Księżycu.
  A w 1983 na Marsa! Amerykanie polecieli na Księżyc w 1971 r., a Niemcy w 1984 r. Austro-Węgry i Niemcy połączyły się w jedno państwo. Szwecja i Norwegia stały się częścią Rosji z autonomią i samorządem.
  Inne kraje stopniowo traciły niepodległość.
  W 1987 roku rosyjscy kosmonauci polecieli na Wenus w górę góry. W 1992 roku na Merkurym. A w 1999 roku Pluton.
  Układ słoneczny został opanowany.
  Były trzy imperia nuklearne: Wielkie Niemcy, USA i Wielka Rosja.
  Aleksiej II zmarł również w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat w 1972 roku. Jego następcą został jego syn Aleksander IV. W chwili wstąpienia na tron król ten miał czterdzieści jeden lat. Co dziwne, ale Aleksander Czwarty również przeszedł sześćdziesiąt osiem lat i zmarł w 1999 roku. A jego syn Władimir III wstąpił na tron. W 2013 roku obchodzono czterysta lat panowania dynastii Romanowów.
  Jak dotąd Rosja stoi mocno na nogach. Ale na świecie są jeszcze Niemcy i Stany Zjednoczone ich konkurenci. Cesarstwo carskie wraz z koloniami obejmuje nieco ponad połowę terytorium świata i ponad dwie trzecie ludności świata. Rosja jest silna, ale jeszcze nie jedyna.
  Rządzi Rosją, Władimir trzeci w 2019 roku skończył sześćdziesiąt siedem lat. Wielu zastanawia się - czy będzie żył, jak poprzedni królowie, przez sześćdziesiąt osiem lat, czy też przerwie te dziwne zbiegi okoliczności?!
  Tymczasem w Rosji trwają prace nad bronią przeciwatomową. Oczywiste jest, że nie będzie broni jądrowej, a Rosja całkowicie poradzi sobie z Niemcami i Stanami Zjednoczonymi. Ma więcej ludności i więcej żołnierzy. A jakość broni jest lepsza!
  Ale dopóki istnieje broń nuklearna, i nie wszystkie zostały jeszcze podbite. Ale bardzo aktywnie rozwijają broń przeciwatomową, więc są pewne szanse na wygraną.
  
  UPADEK GIBRALTARU
  Hiszpański dyktator Franco, w przeciwieństwie do prawdziwej historii, zgodził się na niemieckie wojska do ataku na angielską fortecę Gibraltar. W zamian Hiszpania otrzymała część ziem brytyjskich i francuskich w Afryce.
  Szturm pod dowództwem Mainsteina miał miejsce w nocy z 25 na 26 listopada 1940 roku. Jak się okazało, Brytyjczycy nie byli do końca gotowi na taki ruch militarny, a nazistom udało się zdobyć tak potężną fortecę z lotu ptaka.
  Jego upadek miał znaczący wpływ na przebieg wojny. Wehrmacht był w stanie przenieść siły na jak najkrótszą odległość do Afryki, a Brytyjczykom uniemożliwiono wejście na Morze Śródziemne od wschodu.
  Dowództwo niemieckie wysłało kilka dywizji do Afryki równikowej. Ponadto korpus Rommla został przeniesiony do Libii, kilka miesięcy wcześniej niż w rzeczywistości.
  Brytyjczycy z kolei zrezygnowali z ofensywy przeciwko Włochom w Etiopii i zaczęli umacniać swoje pozycje w Egipcie. Rommel zdołał ich jednak wyprzedzić i w wyniku uderzenia wyprzedzającego pokonał wojska kolonialne, zdobywając Aleksandrię i Kair. Pozycja Wielkiej Brytanii w Afryce stała się bardziej skomplikowana. Niemcy dotarli już do Kanału Sueskiego i zagrozili, że posuną się dalej na Bliski Wschód. Ponadto możliwe stało się przemieszczanie w kierunku Sudanu.
  To prawda, że sprawy Włochów w Grecji nie były zbyt udane, ale podejście dodatkowych sił z Niemiec uratowało sytuację.
  Hitler miał dylemat: zaatakować ZSRR czy wykończyć Wielką Brytanię? Sukcesy Wehrmachtu w Afryce skłoniły go do podjęcia drugiej decyzji - rozwiązania rąk na Zachodzie. Chociaż przygotowania wojskowe ZSRR wzbudziły strach u Führera.
  Armia Czerwona rosła w siłę, ale i Niemcy nie siedzieli bezczynnie. Produkcja czołgów w 1941 r. podwoiła się w porównaniu z 1940 r., a lotnictwo wzrosło prawie dwuipółkrotnie.
  Naziści przeprowadzili bombardowanie i lądowanie na Malcie. Następnie Rommel przedarł się przez obronę Kanału Sueskiego i wkroczył do Iraku, który zbuntował się przeciwko rządom brytyjskim. Niemcy stosunkowo łatwo podbili zarówno Kuwejt, jak i cały Bliski Wschód. Stalin natomiast stosował taktykę wyczekiwania. Ale Churchill uparcie kontynuował wojnę. Wehrmacht, po dotarciu do Iranu, zwrócił się do Republiki Południowej Afryki.
  Rok 1941 dobiegał końca. Wypuszczanie okrętów podwodnych wzrosło, a Wielka Brytania traciła swoje kolonie. USA były bierne. Ale Japonia nie mogła siedzieć bezczynnie i zaatakowała Peru Harbor 7 grudnia. Rozpoczęła się nowa wojna na Pacyfiku. A Hitler musiał ponownie porzucić plany ataku na ZSRR.
  Trzeba pomóc Japończykom, zdobyć Iran i Indie, a także Republikę Południowej Afryki. A przede wszystkim samą Wielką Brytanię. Co więcej, amerykańskie bombowce nie są zabawką. Mogą przysporzyć III Rzeszy wiele kłopotów. A najwygodniej jest przeprowadzać bombardowania z terytorium Wielkiej Brytanii.
  Tak więc Führer został zmuszony w 1942 roku do porzucenia idei inwazji na wschód.
  Istniało ryzyko, że sam Stalin otworzy front, ale... Trzeba znać charakter Stalina. Jest bardzo powściągliwy w polityce zagranicznej. Wojna z Finlandią uczyniła Czerwonego Dyktatora jeszcze bardziej ostrożnym.
  Podczas gdy ZSRR buduje siłę. Stan lotnictwa w dniu 1 stycznia 1942 r. osiągnął trzydzieści dwa tysiące pojazdów, a czołgów ponad dwadzieścia pięć tysięcy plus kolejne trzy tysiące tankietek. W sumie Stalin planował zakończyć rekrutację 20 korpusów zmechanizowanych, dysponujących łączną liczbą czołgów 32 tys. Ponadto prace nad czołgami T-50 wciąż trwały, chociaż samochód okazał się lekki.
  Niemcy, natknąwszy się na Matildę i kilka czołgów typu cruiser oraz mając informację, że Brytyjczycy opracowują czołgi ciężkie, również zaczęli tworzyć własne mastodonty. Przede wszystkim "Tygrys" z 88-milimetrową armatą i pancerzem z nieprzeniknioną armatą 75 mm z długą lufą.
  Dostępne były również informacje o radzieckiej budowie czołgów. Czołg KV-2 maszerował na paradzie pierwszomajowej na Placu Czerwonym, a trzydzieści cztery miały pewne dane.
  W każdym razie, gdy Speer kierował cesarskim ministerstwem uzbrojenia i amunicji, rozwój technologii postępował szybciej. Hitler chciał mieć najlepsze czołgi na świecie i cięższe. Ale podczas gdy Niemcy były wyraźnie gorsze od ZSRR. Oraz ilość samochodów i ich jakość. W sierpniu 1941 roku rozpoczęto produkcję czołgu KV-3. Samochód okazał się dość ciężki, ważąc 68 ton, ale uzbrojony w działo 107 mm o początkowej prędkości pocisku 800 metrów na sekundę. Dało jej to przewagę nad "Tygrysem", który, nawiasem mówiąc, nie został jeszcze wprowadzony do serii.
  Jeszcze potężniejszy był KV-5 o masie 125 ton i dwoma działami. To prawda, że \u200b\u200btak ciężka maszyna stwarzała armii radzieckiej więcej problemów niż pożytku. A w 1942 roku przyjęto wersję KV-4 o masie 107 ton. ZSRR mógł słusznie być dumny ze swoich najcięższych czołgów na świecie, a nawet najpotężniejszych.
  Ale z drugiej strony Niemcy całkiem dobrze rozwinęły się w lotnictwie. Yu-188, przechodząc do serii, rozwinął prędkość porównywalną z myśliwcami. DO-217 również wyglądał przyzwoicie. Aktywnie rozwijano również samoloty odrzutowe. Ponieważ głównym celem była Wielka Brytania, bombowcom odrzutowym poświęcono znacznie więcej uwagi niż w prawdziwej historii.
  Niemcy aktywnie wykorzystywali niewolniczą siłę roboczą. Sprowadzono z Afryki ogromną liczbę czarnych. Czarni robotnicy byli posłuszni, odporni, ale niewykwalifikowani. Wykorzystywane były do prac pomocniczych.
  Ale kontrolując Europę, Niemcy mogli rekrutować wystarczającą liczbę i wykwalifikowaną siłę roboczą.
  Speerowi udało się nawet przekonać Hitlera, który nie prowadził jeszcze programu eksterminacji Żydów, ale wykorzystał ich do produkcji samolotów i sprzętu.
  Zakład został postawiony na ofensywę powietrzną przeciwko Wielkiej Brytanii i masową wojnę podwodną.
  Jednak przystąpienie Ameryki do konfliktu przysporzyło Fritzowi bólu głowy i wymusiło gwałtowny wzrost liczby stad wilków.
  Niemcy zostały z opóźnieniem zmuszone do przyspieszenia produkcji bombowców i samolotów strategicznych. Przede wszystkim Yu-288 i Yu-488 - z czterema silnikami. Ale ich opracowanie i przywołanie na myśl wymagało czasu. Modyfikacja ME-109 "F" jako całość była godnym przeciwnikiem dla samochodów brytyjskich. Ale rozwój ME-209 nie powiódł się, podobnie jak ME-210.
  Bombowiec nurkujący XE-177 również zawiódł. Ale Speer bawił się ilością. Ponadto Focke-Wulf stał się najpotężniejszym myśliwcem pod względem uzbrojenia, rekompensując niektóre słabości ME-109. Tak, a szkoła lotnicza Niemców okazała się lepsza niż angielska, a jeszcze bardziej amerykańska. W maju 1942 roku naziści zajęli Republikę Południowej Afryki. I amerykańska eskadra przybyła na Madagaskar. Bitwa o Midway okazała się przegrana przez Amerykanów: tak więc kapitan trzeciej rangi, który odegrał decydującą rolę w tej bitwie, wylądował, jak na ironię, na Madagaskarze. Stany Zjednoczone chciały utrzymać bazę w Afryce i nie pozwolić nazistom na relaks. Ale to znacznie pogorszyło ich pozycję na Oceanie Spokojnym.
  To prawda, że Japończycy nie zachowywali się na miarę. Bitwa o archipelag hawajski przeciągała się.
  Naziści przejęli kontrolę nad Afryką i ogromnymi rezerwami surowców strategicznych, a także zajęli Indie i Iran. Zasoby znajdujące się pod kontrolą III Rzeszy są ogromne, ale trzeba je jeszcze przetrawić.
  Bitwa powietrzna o Wielką Brytanię nie jest taka prosta. Stale zwiększając produkcję samolotów Niemcy wywierali presję, ale nie było całkowitej dominacji. Wpływa na to brak siły lotnictwa strategicznego i pomocy Stanów Zjednoczonych, a nawet wtedy nie ma wystarczającej liczby okrętów podwodnych. A cudowna torpeda, z którą wiązano tyle nadziei, zawiodła nas.
  Führer nie odważył się wylądować w Wielkiej Brytanii w 1942 roku. Postawiono na wzmocnienie potęgi morskiej i floty okrętów podwodnych. W tym samym czasie budowano lotniskowce i pancerniki. Zdolności produkcyjne były wystarczające, ale wszystko wymagało czasu.
  Pociski balistyczne klasy A również wymagały dostrojenia. Ale pociski robotów FAU-1 zaczęły być produkowane masowo. Stosunkowo tanie samochody, napędzane prostym paliwem, miały niewątpliwą zaletę, że nie potrzebowały pilotów.
  Hitler, mając dostęp do nieograniczonych zasobów naturalnych i rezerw siły roboczej, chciał ratować życie niemieckich pilotów. V-1 równie łatwy w produkcji i bezzałogowy wydawał się najlepszym rozwiązaniem. Od jesieni 1942 roku na Londyn spadły tysiące takich automatycznych pocisków.
  W tym samym czasie Niemcy przyspieszyli rozwój bombowca odrzutowego Arado i pocisków balistycznych.
  Stalin nadal czekał i gromadził siły. W 1942 roku ZSRR wyprodukował pięć i pół tysiąca nowych czołgów KV i T-34 oraz około tysiąca starych marek, około pięciuset nowych lekkich T-50 i T-60 oraz dwieście amfibii. Zwiększyła się również flota samolotów - do służby weszło około piętnastu tysięcy nowych i starych samolotów. Brakowało nawet pilotów. Produkcja katiuszy rosła powoli.
  Nazistowskie Niemcy wyprodukowały ponad trzydzieści tysięcy samolotów, ale poniosły znaczne straty w bitwach. Niemcy wyprodukowali około sześciu i pół tysiąca czołgów. Przede wszystkim T-3 i nowa modyfikacja T-4 z długolufowym działem 75 mm. Najnowsze "Tygrysy" wyprodukowano nieco ponad sto, a "Pantery" są nadal tylko w prototypach.
  Ale karabin szturmowy MP-44 zaprojektowany przez Schmeistera zaczął wchodzić do serii. W przeciwieństwie do prawdziwej historii, maszyna nie musiała być rozwijana z uwzględnieniem niedoboru metali nieżelaznych. A to przyspieszyło rozwój prostszego karabinu szturmowego ze stali stopowej.
  Tak więc w broni ręcznej Niemcy zaczęli zdobywać przewagę. Ale potrzebowali też czasu, aby maszyna przezbroiła wszystkie oddziały.
  Ale we flocie okrętów podwodnych, gdzie uwalnianie osiągnęło czterdzieści lub pięćdziesiąt okrętów podwodnych miesięcznie, Niemcy naprawdę nie mają sobie równych.
  Były nawet bardzo szybkie okręty podwodne na nadtlenek wodoru. Przyspieszone prace w programie jądrowym. Na szczęście środków jest dużo. I nawet błąd niemieckich fizyków, że grafit nie nadaje się jako moderator, nie okazał się katastrofalny. Powstało kilka fabryk do produkcji ciężkiej wody, m.in. w Afryce.
  Więc to nie przez pranie, to przez walcowanie, ale nazistowski reaktor jądrowy zaczął działać w grudniu 1942 roku. Nawet trochę wcześniej niż Amerykanie. Po porażkach na Pacyfiku rozpoczęli poważny demontaż. A finansowanie programu nuklearnego zostało drastycznie obcięte.
  Początek 1943 roku upłynął pod znakiem ogłoszenia przez Hitlera wojny totalnej i wprowadzenia powszechnej służby pracy na terenach okupowanych. Masowe ataki V-1 na Londyn nie do końca się usprawiedliwiły. Brytyjczycy nauczyli się częściowo odpierać takie ciosy, ale Niemcy przyjęli numer.
  Ale wojna podwodna okazała się naprawdę katastrofalna dla Wielkiej Brytanii. Produkcja broni na wyspie gwałtownie spadła z powodu braku surowców. Metropolia była na skraju upadku. Ponadto naziści zdobyli Madagaskar, a Japończycy wraz z nazistami najechali Australię i stosunkowo szybko doprowadzili do jej kapitulacji.
  Chociaż Stalin rozumiał niebezpieczeństwo taktyki wyczekiwania, pozostał wierny sobie, nie wdając się w walkę. Lepiej niech kapitaliści wytępią się do końca. I będziemy oglądać...
  Ale ta taktyka miała też swoje wady. Wykorzystując ogromne środki III Rzesza przygotowywała się już do wojny z ZSRR. Produkcja czołgów w III Rzeszy w 1943 roku sięgała średnio 1200 pojazdów dziennie plus trzysta pięćdziesiąt dział samobieżnych. Co więcej, działa samobieżne wcale nie są słabe. "Ferdynandy", "Trzmiele", "Jagdpanther". Biorąc pod uwagę, że Niemcy prawie nie ponieśli strat w czołgach, ich uzupełnienie panzvale było już dwukrotnie szybsze niż Armii Czerwonej. I ilościowa luka technologiczna na korzyść ZSRR zaczęła się zmniejszać.
  Pod względem jakości Fritz otrzymał "Królewskiego Tygrysa", mającego podobną wagę do KV-3, pod względem siły penetracji działo było nawet nieco lepsze ze względu na jakość pocisku i mocniejszy przedni pancerz. Cóż, superciężkie radzieckie KV-5 i KV-4 okazały się bardzo zawodne technicznie, zwłaszcza ich podwozie. Więc użycie bojowe takich potworów było wątpliwe.
  Stalin nakazał także stworzenie KV-6 z siedmioma działami i dwiema wyrzutniami rakiet. Zrobili samochód. Okazało się jednak, że jest tak ciężki i długi, że nie można go było przewozić w pociągu ani używać w bitwie. T-34-76 to całkiem udany pojazd, ale słabszy w walce czołowej niż Pantera czy Tygrys. A KV-1 i KV-2 są porównywalne z Niemcami pod względem wagi, ale ustępują Panterom i Tygrysom w tarciu. Niemiecki T-4 dogonił trzydziestu czterech pod względem pancerza i przewyższał go pod względem uzbrojenia, widoczności i optyki, a to przy takiej samej masie, a nawet mniejszej, jeśli porównamy cięższe modyfikacje.
  Krótko mówiąc, Fritz został podciągnięty, a jakość była na równi. A pojawienie się ME-309 i ME-262 dało przewagę w jakości lotnictwa. Podobnie jak Yu-488, najlepszy czterosilnikowy bombowiec. A za nimi są modele reaktywne. Takich jak Yu-287 i Arado.
  We wrześniu 1943 r. hitlerowcy ostatecznie przeprowadzili udane lądowanie w Wielkiej Brytanii. Po dwóch tygodniach walk Anglia skapitulowała. I choć Churchill uciekł do Kanady, wynik wojny na Zachodzie wydawał się przesądzony.
  Roosevelt, tracąc głównego sojusznika i obawiając się rosnącej potęgi III Rzeszy, poprosił o pokój.
  Hitler po rozmowach ze swoją świtą postawił Stanom Zjednoczonym warunek: odrzucenie programu nuklearnego i uznanie wszystkich podbojów Japonii i III Rzeszy. Jak również wycofanie wojsk z Islandii, które Fritz już faktycznie pokrył flotą okrętów podwodnych. Kontrola Kraju Kwitnącej Wiśni nad Gają, gdzie walki jeszcze się nie zakończyły. Ponadto Hitler zażądał odszkodowań materialnych dla III Rzeszy i Japonii za wszystkie zniszczenia i wydatki wojskowe spowodowane przez Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię.
  Chociaż warunki pokoju były niezwykle trudne, Rooseveltowi z wielkim trudem udało się przeforsować ich przyjęcie w Kongresie i Senacie.
  Dużą rolę w podporządkowaniu się USA odegrały aluzje Stalina, że nie jest przeciwny przystąpieniu do koalicji mocarstw Osi, a przynajmniej jest gotów odbić Alaskę.
  Wygrał amerykański pragmatyzm, który okazał się wyższy od entuzjazmu i emocji. Ponadto niemiecki program nuklearny rozwijał się szybciej niż amerykański, co groziło katastrofą w przyszłości.
  Pierwsza faza II wojny światowej dobiegła końca. Ale Führer chciał teraz zakończyć ZSRR.
  Nieoczekiwana taktyka Stalina polegająca na wyczekiwaniu i jego oddaniu sprawie pokoju na świecie odegrała złowrogi żart. Józefowi sprzeciwiały się III Rzesza i Japonia ze wszystkimi zasobami półkuli wschodniej, w tym z Australią i niektórymi przyczółkami w świecie zachodnim.
  Kraj Kwitnącej Wiśni nie wykończył jednak jeszcze Chin, ale równie dobrze mógł otworzyć drugi front. Hitler z kolei aktywnie formował wojska kolonialne i legiony cudzoziemskie. W tym samym czasie wzrosła również produkcja broni.
  W pierwszej połowie 1944 roku produkcja czołgów i dział samobieżnych w III Rzeszy sięgała i przekraczała sto pojazdów dziennie. Panther-2 na swoim poziomie ominął wszystkie radzieckie samochody. Pojawił się bardziej zaawansowany niemiecki czołg "Lew", a wkrótce "Królewski lew".
  A co najważniejsze, lotnictwo odrzutowe zostało opracowane seryjnie. W odpowiedzi czołgi T-34-85 oraz IS-1 i IS-2 weszły do produkcji w ZSRR i nikt też nie usunął serii KV z produkcji. Najmasywniejszym seryjnym czołgiem III Rzeszy w 1944 roku była Panther-2, a ZSRR T-34-85. Cięższe modele były produkowane znacznie - mniej więcej razy, w dziesięciu mniejszych ilościach. A Niemcy nie bardzo chcieli jeździć ciężarami po sowieckich drogach, a Stalin zaczął nie ufać serii KV, a ISy okazały się zbyt surowe.
  Jednak niemiecka "Panther" -2 z armatą 88 mm kalibru 71 L przewyższyła T-34-85 siłą przebijania pancerza działa, przednim pancerzem i trochę z boku, a także nie ustępować w osiągach z silnikiem o mocy 900 koni mechanicznych i masie 47 ton. Nawet gdy masa niemieckiego czołgu wzrosła do 50,2 tony, okazało się, że nie było to śmiertelne.
  A niemiecki samolot odrzutowy w ogóle nie miał godnego przeciwnika.
  Hitler uznał, że lepiej nie ciągnąć gumy i rozpoczął wojnę 22 czerwca 1944 r. Rzucając na ZSRR trzysta pięćdziesiąt dywizji własnych i zagranicznych oraz sto dwadzieścia dywizji satelickich. Po stronie III Rzeszy stanęły: Rumunia, Węgry, Słowacja, Chorwacja, Finlandia, Szwecja, Włochy, Portugalia, Hiszpania, Bułgaria, Argentyna, Turcja.
  Niemcy wykorzystali również ogromną liczbę cudzoziemców i hiwi w Wehrmachcie. W sumie Trzecia Rzesza, tylko w pierwszym rzucie, rzuciła do walki dwanaście i pół miliona żołnierzy, z czego nie więcej niż czterdzieści procent stanowili Niemcy według narodowości. Satelity dodały kolejne trzy miliony. W sumie w pierwszym szeregu jest prawie szesnaście milionów piechoty, około trzydziestu trzech tysięcy czołgów, ponad pięćdziesiąt pięć tysięcy samolotów, około dwustu pięćdziesięciu dział i moździerzy.
  ZSRR po mobilizacji rozmieścił trzynaście i pół miliona żołnierzy, ale część sił musiała zostać zatrzymana na Dalekim Wschodzie iw okręgach wewnętrznych. W pierwszym rzędzie znajdowało się osiem milionów żołnierzy, około trzydziestu tysięcy czołgów, prawie czterdzieści tysięcy samolotów oraz około dwustu tysięcy dział i moździerzy.
  Tak więc po stronie III Rzeszy jest podwójna przewaga piechoty i pięciokrotna przewaga mobilności sił, z lepszym karabinem maszynowym. To prawda, że \u200b\u200bZsrr ma dużo karabinów maszynowych, prawie równorzędnych.
  Różnica w czołgach nie jest duża, ale odsetek przestarzałych pojazdów w ZSRR jest wyższy, podobnie jak czołgi z wcześniejszych wersji.
  Niemieckie lotnictwo odrzutowe nie ma przeciwnika, a śmigłowce III Rzeszy są szybsze i lepiej uzbrojone. To prawda, że radzieckie pojazdy są lepsze pod względem zwrotności poziomej.
  W artylerii i moździerzach układ sił jest najbliższy równości. Zarówno ilość, jak i jakość.
  To prawda, że \u200b\u200bflota III Rzeszy jest szczególnie podwodna, wielokrotnie silniejsza niż radziecka. Podobnie jak w przypadku Japonii.
  Poza tym naziści mają już w masowej produkcji pociski balistyczne klasy A, a pierwsze dyskietki wystartowały.
  Ogólnie rzecz biorąc, naziści będą silniejsi, a Stalin dość rozsądnie przygotował, choć z opóźnieniem, obronę. Ale wiele nie zostało zrobione. Linia Stalina nie została w pełni przywrócona, a co najważniejsze, wojska nie były wystarczająco wyszkolone, aby utrzymać linię. Chociaż byli desperacko przeszkoleni.
  Granica Mołotowa przez trzy lata była w zasadzie ukończona, ale znajdowała się zbyt blisko granicy i nie miała wystarczającej głębokości. Ponadto Stalin zarządził budowę trzeciego rzutu za Dnieprem, ale rozpoczęto to dopiero po kapitulacji Stanów Zjednoczonych.
  To prawda, że oprócz wojsk radzieckich można liczyć na części NKWD, których liczebność wzrosła do miliona żołnierzy i milicję. To około czterech milionów ludzi, tylko w zachodnich miastach. Chociaż oczywiście ich skuteczność bojowa jest znacznie gorsza niż zwykłych jednostek.
  Niemcy, podobnie jak prawdziwa historia, zadali główny cios w centrum, przecinając półkę białostocką i lwowską pięść. Już pierwsze dni walk pokazały, że Niemcy, mimo dużej liczby obcych jednostek, ofensywę prowadzili mniej więcej sprawnie. Ale wojska radzieckie często giną.
  Ponadto wątpliwa okazała się zdolność bojowa jednostek ukraińskich. Wielu dezerterów i poddało się już w pierwszych dniach wojny.
  Nie można było powstrzymać wroga w bitwach granicznych. I wtedy Stalin popełnił błąd, zabraniając wycofania jednostek na główną linię i żądając wyprostowania frontu. Błąd został jednak naprawiony, ale z opóźnieniem. Niemcom udało się zdobyć Mińsk już 28 czerwca, po przełamaniu linii Stalina w centrum.
  Zamieszanie tylko się nasiliło. 30 czerwca nastąpiło oczekiwane wejście do wojny Japonii i jej satelitów. O przerzuceniu wojsk z Dalekiego Wschodu musieliśmy więc chwilowo zapomnieć.
  Niemiecki przełom w centrum rozszerzał się. Istniała ogromna luka, którą desperacko próbowali załatać. Ale naziści posunęli się naprzód i 16 lipca wdarli się do Smoleńska.
  Rzucając do walki wszystkie dostępne rezerwy i stawiając milicję pod broń, Stalin i Żukow byli w stanie powstrzymać natarcie Fritza w centrum. Ale Hitler skierował swoje wojska na południe. Naziści stworzyli w Kijowie ogromny kocioł i zajęli prawie całą Ukrainę.
  Zablokował Leningrad, najechał Krym. Przebieg działań wojennych bardzo przypominał rok 1941, jak nieubłagana karma. Ale różnice były też dość znaczne. ZSRR w 1941 roku miał wolne rezerwy, a teraz wszystko było już zmobilizowane. A gdy w październiku doszło do szturmu, okazało się, że nie ma prawie czym podtrzymywać obrony.
  Na początku listopada 1944 r. hitlerowcy otoczyli Moskwę, zmuszając Stalina do ucieczki do Kujbyszewa.
  Naziści, w przeciwieństwie do prawdziwej historii, mieli znaczną przewagę liczebną. Mieli wystarczająco dużo dywizji, aby ominąć Moskwę od północy i południa. Ale jednostki sowieckie za bardzo rozprzestrzeniły się na różnych frontach.
  W rzeczywistości w 1941 r. po mobilizacjach Stalin uzyskał przewagę liczebną nad Wehrmachtem i miał cztery razy więcej samolotów i czołgów niż III Rzesza miała od samego początku wojny. A w ciągu pierwszych pięciu miesięcy wojny w prawdziwej historii wyprodukowano więcej radzieckiego sprzętu.
  Ale teraz wszyscy naziści są atutami, zarówno po stronie ilości, jak i jakości broni i personelu. A Armia Czerwona ma te same rany co w 1941 roku. W tym niechęć Ukraińców, Bałtów i wielu małych narodów do oddania życia za system sowiecki. Masowa zdrada i nabieganie na ofiary represji, wywłaszczonych i innych znieważonych ze wszystkich stron. Łącznie z ideologicznymi wrogami reżimu sowieckiego.
  A fakt, że Niemcy pokonali również Zachód, tylko zwiększa liczbę zdrajców.
  Nic więc dziwnego, że Moskwa jest otoczona, a Niemcy zajęli Donbas, Woroneż i idą w kierunku Stalingradu.
  Zima 1944 roku niestety nie była tak mroźna i śnieżna jak w 1941 roku. Jednak Moskwa bohatersko wytrzymała do końca grudnia 1944 roku. Stalingrad upadł w styczniu 1945 roku, a walki o niego nie trwały zbyt długo. W lutym i na początku marca Niemcy i ich satelity całkowicie zajęli Kaukaz i szyby naftowe w Baku.
  Następnie ofensywa poszła wzdłuż Wołgi. Do Saratowa, do Kujbyszewa i dalej do Orenburga i Kazania.
  Stalin uciekł do Swierdłowsku. Kazań upadł w maju. Latem Niemcy i Japończycy nadal posuwali się w głąb Rosji. Opór wojsk radzieckich upadł. 5 sierpnia 1945 r. zajęto Swierdłowsk. A 3 września 1945 roku Stalin ostatecznie zgodził się na kapitulację. W zamian za własne życie i wolność.
  II wojna światowa dobiegła końca. Ale spokój nie trwał długo. Po przetestowaniu broni nuklearnej Hitler przekonał się o ich fenomenalnej niszczycielskiej sile.
  Teraz okazało się, że Japonia i Stany Zjednoczone wciąż są na drodze do dominacji nad światem przez Trzecią Rzeszę. I chociaż Führer podbił więcej ziem niż Czyngis-chan, Aleksander Wielki, Napoleon, Cesarz Trojan i Sulejman Wspaniały razem wzięci, postanowił pokonać również Japonię.
  Dokładnie trzy lata po zakończeniu II wojny światowej sto balistycznych, międzykontynentalnych pocisków z potężnymi ładunkami nuklearnymi jednocześnie objęło Kraj Kwitnącej Wiśni.
  A potem rozpoczęła się ofensywa jednostek naziemnych Wehrmachtu i floty. Niemcy stosunkowo szybko zajęli japońskie posiadłości w Azji, a sama metropolia została zrównana z ziemią bombami atomowymi.
  Mniej lub bardziej długotrwały opór zapewniały pacyficzne posiadłości kraju Wschodzącego Słońca. Ale w czerwcu 1949 roku było już po wszystkim. Teraz pozostało tylko pokonać Stany Zjednoczone. Co więcej, był powód. Mimo to Amerykanie, wbrew porozumieniu, opracowali broń nuklearną i przeprowadzili tajny test.
  Hitler rozpoczął wojnę 1 stycznia 1950 r., zrzucając jednocześnie w nowy rok trzysta pocisków nuklearnych.
  Niszczycielski atak nuklearny zniszczył sto głównych amerykańskich miast i zabił kilkadziesiąt milionów ludzi. Do najdłuższej listy najbardziej odrażających okrucieństw dodano jeszcze jedną z największych zbrodni Adolfa Hitlera.
  Potem nadeszła inwazja na Kanadę, az południa wraz z nią dyktatury Ameryki Łacińskiej. Amerykanie byli osłabieni i zszokowani, ale walczyli desperacko. Zrozumieli, że porażka oznaczała dla nich tylko niewolę i powolną, bolesną śmierć.
  Dlatego była to najbardziej rozpaczliwa ze wszystkich wojen. Trwało to ponad rok, zmuszając Trzecią Rzeszę do zrzucenia kolejnych około dwustu ładunków jądrowych i przekształcenia wielu żyznych ziem w radioaktywną pustynię.
  Cel jednak został osiągnięty, a ostatni wróg III Rzeszy został pokonany. A potem rozpoczął się proces tzw. światowej globalizacji. Marka niemiecka stała się jedyną światową walutą. Nawet państwa formalnie niepodległe zostały sprowadzone do poziomu kolonii III Rzeszy, zachowując jedynie ograniczony samorząd lokalny.
  Żydów i Cyganów wyjęto spod prawa: szukano ich i niszczono. SS przeprowadzało masowe czystki i szalało. Nadszedł prawdziwy koszmar - godzina smoka. A dokładniej epoka. Führer budował prawdziwe totalitarne imperium z pretensjami do ekspansji kosmicznej.
  W 1959 roku, podczas obchodów siedemdziesiątych urodzin Fuhrera, odbyła się oficjalna koronacja, ogólnoświatowy plebiscyt - legitymizujący tytuł supercesarza. A kiedy Adolf Hitler zmarł w 1967 roku, jego syn odziedziczył tytuł i władzę.
  W tym czasie planeta Ziemia założyła już osady na Księżycu i na Marsie z Wenus i aktywnie przygotowywała się do ekspansji na zewnętrzne światy gwiezdne ... Naziści chcieli uniwersalnego imperium - budowy Gwiezdnej Rzeszy, aby pogrążyć cały wszechświat w koszmarze.
  
  NOWE PRZYGODY RYCERZÓW CZTERDZIEŚCIA WYSP
  Dimka roztrzaskał swój miecz na kawałki i oszołomiony, mrugając oczami, stanął na ulicy. Jego ręce były pokryte krwią, a to, co zostało z miecza, było zakrwawione. Zawyły syreny. Letnia ulica miasta. I biegnące gliny. Następnie uderzenie pałką w plecy. Ledwo słyszalny Dimka mówi:
  - Poddaję się!
  Cofają jego ręce i zapinają kajdanki. Chłopiec czuje ból od metalu wstrzykniętego w jego nadgarstki. Zostaje zabrany do furgonetki - czarnej wrony.
  Dimka czuje mieszankę złości i strachu. Przypomina przeszłość. Wyspa, na której dzieci walczyły mieczami o byt. Drewniane, ale kiedy chłopca ogarnia wściekłość, zamieniają się w ostro oszlifowaną stal. Dimka przebywał tam przez ponad kilka miesięcy. Walczył, walczył, był ranny i sam się ranił. Nawet osobiście zabił zdrajcę. Wszystko było. I w końcu wygrali.
  Szkoda, że na zniszczonym statku pozostały tylko dzieci. I udało mu się uciec tylko ze swoją dziewczyną. Po takich przygodach więzienie przestało przypominać wieś.
  Uderzył łobuza mieczem i zobaczył, że leży, i popłynęła kałuża krwi.
  Czy cios był śmiertelny? Tak pechowy, Dimka, jakby wcześniej nie było dość przygód na jego głowie. A jeśli zabił to co? Więzienie? Czy zabiorą go do brudnej, śmierdzącej celi z kryminalistami?
  A jak daleko będzie siedział? Ma zaledwie czternaście lat. Więcej niż dziesięć, zgodnie z prawem, nie mają prawa dawać. Może wszystko się ułoży!?
  Na dziedzińcu dziewięćdziesiątego drugiego roku. Czas, w którym tyle się mówi o demokracji i wolności, a bandytyzm nabiera rozpędu.
  Lejek zatrzymał się i wyjęto Dimkę. Przystojny, opalony chłopak o czarnych włosach nie wygląda na bandytę, tylko na zakutą w kajdanki ofiarę.
  Dimka został niemal natychmiast przewieziony do śledczego i prokuratora.
  Położyli mnie na krześle.
  Śledczy zadał kilka rutynowych pytań i powiedział z uśmiechem:
  - Dzieciak zraniony przez ciebie umiera! Więc módl się do Boga, żeby nie umarł!
  Dimka odpowiedział z westchnieniem:
  - Nie chciałem...
  Prokurator wyciągnął dokument:
  - To jest wyznanie. Jeśli podpiszesz, zostaniesz zwolniony za kaucją do czasu rozprawy. A tam, biorąc pod uwagę młody wiek i brak podjazdów na policję, dostaniesz go warunkowo!
  Dimka spojrzał na gazetę i szybko ją przeczytał, i potrząsnął głową przecząco:
  - Tu jest napisane, że sam nastolatek zaatakował firmę. A oni właśnie mnie zaatakowali!
  Przesłuchujący miał mysią fizjonomię i grube brwi, bulgotał:
  - Podpisz tak, jak radzimy! Inaczej skończysz w więzieniu. Teraz jesteśmy dosłownie zasypani sprawami, a przed sądem trzeba będzie siedzieć bardzo długo. A tam w celi są trzy rzędy pryczy na deskach, wiadro na pomyje w kącie i pięćdziesięciu nerwowych, głodnych chłopaków takich jak ty. Różne rodzaje przestępców. I nawet jeśli chłopiec, którego zraniłeś, przeżyje, śledztwo potrwa trzy lata, a potem jeszcze rok i proces! Najlepsze lata swojego życia spędzisz w piekle!
  Prokurator skinął głową i potwierdził:
  - Środek przymusu wobec ciebie lub zatrzymanie lub pisemne zobowiązanie, że nie będziesz wyjeżdżać i zostaniesz zabrany przez mamę i tatę. Wybór nalezy do ciebie! I uwierz mi, kolonie dla nieletnich są już przepełnione i chętnie udzielą ci kary próbnej. Ale jeśli się z nami pokłócisz, to na pewno znajdzie się miejsce!
  Dimka czuł, że śledczy i prokurator nie żartują. W rzeczywistości mogą zgnić w więzieniu. Chociaż z drugiej strony nie jest faktem, że zostaną zwolnieni, jeśli podpisze. Czy jest wiele przykładów, kiedy policjanci oszukują? Ale najważniejszy w Dimce był upór i upór, który wyraźnie objawił się po pobycie na wyspach śmierci. A chłopiec powiedział zdecydowanie:
  - NIE!
  Badacz warknął ostro:
  - Co nie jest?
  Dimka powiedział szorstko:
  - Nie podpiszę! Zaatakowali mnie, chcieli mnie zranić łańcuchem, a to była samoobrona!
  Badacz warknął:
  - Dobrze! W więzieniu to siedzi tydzień mądrzejszy!
  Prokurator skinął głową, podpisując:
  - Podczas dwumiesięcznego aresztu. Ale oczywiście możesz zwolnić wcześniej!
  Badacz warknął:
  - Myślę, że areszt dobrze zrobi chłopcu!
  Dimka został wyprowadzony z urzędu i przewieziony do więzienia. Zabrzęczały kajdanki i jedyne, co Chłopiec musiał zrobić, to przejść przez łańcuch w poprzek drogi. Tam powinien zostać przyjęty.
  Dimka szedł na łańcuchu, przykuty do dwóch policjantów. Czułem się dość źle. Więzienie, cela, źli skazańcy. Tak, i wpadł w kłopoty, odmawiając podpisania zeznań. Chociaż z drugiej strony po tym nie odczepisz.
  Dima został zabrany do dyżurki. Imię, nazwisko, patronimik, kosztowności przy sobie.
  Potem Szmon. Policjant i dwie kobiety w białych fartuchach zaprowadzili chłopca do pokoju z lustrem i włączyli dodatkowe lampy. Nastąpiło polecenie:
  - Rozebrać się!
  Dimka westchnął - shmon! Zastanawia mnie tylko dlaczego kobiety? Chłopak zdjął dżinsy, T-shirt, trampki, kurtkę. Zostały mu tylko szorty.
  Młoda kobieta w białym płaszczu zauważyła:
  - Jest dobrze zbudowany!
  Oficer zawołał:
  - I zdejmij majtki! Żywy!
  Dimka, płonąc ze wstydu, też je zdjął. Mimowolnie zarumienił się i zakrył. Policjant zawołał:
  - Cicho! Ręce w szwach! Przyjrzyj się bliżej - to zabójca!
  Kobieta w białym fartuchu przypominającym pielęgniarkę uśmiechnęła się i założyła cienkie, medyczne rękawiczki, gruchając:
  - Takiego nie widzieliśmy! Spokojnie chłopcze, ciocia cię poczuje!
  Zaczęła badać ciało Dimy. Przeszedłem przez włosy chłopca, które urosły podczas jego pobytu na wyspach. Ostrożnie przeczesać każde pasmo, szukając czegoś ukrytego. Może nawet pieniądze. Potem zajaśniała w uszach i nozdrzach chłopca. Robiła to ostrożnie, jakby w nadziei, że coś znajdzie.
  Potem kazała przyłożyć głowę do otworu i wbiła ręce w podbródek. Włożyła rękę do ust. Dimka wąchał i smakował gumę językiem. Kobieta macała za dziąsłami, zębami, za policzkami. Gdy naciskała na język, chłopiec poczuł atak wymiotów. Tak, jakie to zawstydzające. Jego ręka powędrowała aż do migdałków i trudno było mu oddychać.
  W końcu kobieta wysłała go do niej i uśmiechnęła się:
  - Tam nic nie ma!
  Oficer rozkazał:
  - Kontynuuj Olga! Wyszukiwanie osobiste ze względu na szczególne niebezpieczeństwo związane z tematem musi być jak najdokładniejsze!
  Kobieta w bieli zaczęła dotykać piersi Dimki. Uniosła ręce i zajrzała pod pachy. I z nieoczekiwaną siłą wciśnięty w pępek. Dimka westchnął...
  Wtedy kobieta zatrzymała się i zapytała:
  - Cóż, teraz pozwól mu przykucnąć!
  Policjant warknął:
  - To mało wiarygodne! Spójrz też na jego odbyt!
  Kobieta w białym płaszczu potrząsnęła głową.
  - To wymaga specjalnego pozwolenia! Podobnie w celu sprawdzenia miejsc intymnych chłopca!
  Oficer rozkazał leniwie:
  - Siadaj, mały diable...
  Dimka odpowiedział z godnością:
  - Jestem chłopcem!
  I stało się łatwe do przysiadu. Siedział dziesięć razy. Następnie kobiety badały jego podeszwy i przechodziły między palcami.
  Po tym Dimka był w sąsiednim pokoju. Tam inny dzieciak, w mundurze więziennym, wycięty do zera z maszyną do pisania w dłoniach, powiedział:
  - Co nowego?
  Policjant odpowiedział:
  - Tak, i bardzo charta!
  Chłopak zaśmiał się i powiedział:
  - On nie jest taki straszny! Cóż, usiądź na krześle i obetnij włosy!
  Dimka usiadł. Nie ładnie być nagim. A potem obcięli cię na łyso jak przestępcę. Co więcej, maszyna była tępa i strzyżenie było bolesne. Gęste, czarne włosy opadły na podłogę. Zadudniły na nich przewrócone buty młodego skazańca. Wydawało się, że z każdym włosem odchodzi cząstka nieśmiertelnej duszy, a ty stajesz się coraz mniej wolny. Nastrój Dimy był przygnębiony. Przed nim cela więzienna i spotkanie z młodocianymi przestępcami.
  Jednak Dimka nigdy nie bał się swoich rówieśników. A po utwardzeniu Czterdziestu Wysp już nie jest straszny. Jeśli tak, będzie walczył. A więzienie?
  Co to jest kolejny test. Ma dopiero czternaście lat i całe życie przed sobą.
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"