Атам тиккен бай теректер жол боюнда 
Аскерлердей тизилип боюн керип, 
Сени коргоп турган өңдүү сезилчү эле,
Шамал аяр сылап өтчү секин желин.

Бай теректин бүчүрлөрү ачылганда,
Булаларын жел сапырып чачылганда,
Сулуугуң арта берчү ого бетер
Эс алчумун сени көрүп чарчаганда.

Бала-кезим өттү кетти  жел сапырып,
Кайрылууга чалоом жок сени издеп
Беш бөлмө үй эми калдың каякта?
Акыл айтат эстеп аны ыр жазгын деп.

Чалоом тийди бир күн келдим, эстедим...
Жылдар өтүп карыптырсың сен дагы. 
Жол калыңдап, катмарланып, бийиктеп
Сен бөкчөйүп карып болдуң сен дагы...

Алыс кеткем сагындым, самап келдим,
Келдим, көрдүм, ата үйүм барсыңбы?
Көрдүм бирок таппадым балалыгым
Такыр бөлөк өзгөрүпсүң, карыпсың.

Терезеңде гүлдөрүң жок ачылган,
Бүчүрлөр жок бубак болуп чачылган,
Жашташ элек, сенбиринчи карыпсың, 
Тийген өңдүү жүрөгүңө чагылган.

Байоо тилек, тилеп сага кайтайын,
Ойлорумду эми кимге айтайын,
Көрдүм бирок көңүлүм тынчыбады,
Жаным тынып эми кантип жатайын?

Сага келип кеңешип, сыр чечишип, 
Ойлодум элем сагыныч тарайт го деп...
Бирок сенин мени тосчу дарманың жок,
Кеттим алыс кайрылбай, койгонум эч.