Час саспеѓ. Слову быццам схацелася даць шанец людзям. Не, не выправiць невыправiмае. Асэнсаваць. Асэнсаваць iх памкненнi i наступствы iх спраѓ.... Шанец пакаяцца i паспрабаваць пачаць усё нанава. Але ѓжо ѓ iншым ролю.
Неба парэзалi ваѓчкi шэрых кропак. З нарастаючым грукатам яны наблiжалiся да зямлi. Момант дотыку. Успышка, яскрава памеранжавы ѓраган вагню. I вось ён - грукат пекла.
Таббе прачнуѓся пасля золку. Быѓ гэтаму прычынай незвычайны сон, альбо проста ён добра выспаѓся?.. Ён уладкаваѓ ложак, апрануѓ ѓ шорцiкi i пайшоѓ на кухню.
Дакульгаѓшы да газавай плiткi, ён паставiѓ кавярнiчак i нацiснуѓ на кнопку "вагонь". Лiтаральна нiчога не адбылося. Але тым не меньш Таббе, насвiстваючы сабе пад нос песеньку, накiраваѓся ѓ пакой з душам. Прывёѓшы сябе ѓ парадак, пачысцiѓшыся i абкруцiѓшы галаву ручнiком, ён вярнуѓся на кухню. Кавярнiчак па-ранейшаму стаяѓ на плiце. Ён нават не быѓ напоѓнены напоем бадзёрасьцi. Аднак, калi улiчваць што з сябе ѓяѓляѓ ён i той прыбор, на якi кавярнiчак быѓ усталяваны...
Таббе дастаѓ з серванта свой любiмы ружовы кубачак i паставiѓ яго на стол.
Вой, горача-та як, - прабурчэѓ Таббе, здымаючы кавярнiк з плiты i даносячы яго да стала.
Ён налiѓ небачны напой, наблiзiѓшы твар ушчыльную да кубачка, i ѓвабраѓ паветра ноздрамi.
- Вох, ну i цудны ж водар! - радасна ѓсклiкнуѓ Таббе.
У гэны момант пачулася трэль дзьвярнога званка.
Запыхцеѓшы, Таббе пакульгаѓ да ѓваходнай дзьвяры. Выйшаѓшы з кухнi ён трапiѓ у калiдор. Маленькая дзьверка, упрыгожаная банцiкамi i размаляваная фламастарамi адчынiлася. На парозе стаяла Кiццi. Сёння яна была ѓ блакiтнай сукенке з рюшачкамi i сiнiмi стужкамi. У раскошы яе жоѓтай кучары былi заплеценыя фiялетавыя папяровыя кветкi.
А я толькi што каву зрабiѓ! - пахвалiѓся Таббе, - давай пiць!
Кiццi, са звечнай саладжавай усмешкай на твары, прайшла ѓ пярэднi пакой.
Зноѓ выдуманая? - млява спытала яна.
Ды я ѓсю ранiцу чароѓнiчаѓ над ёй!- незадаволена запыхцеѓ гаспадар дома, - Як табе не сорамна?!
Кiццi пасунулася на кухню, падышла да газавай плiткi i з недаверам палядзела на пакiнуты кавярнiк.
Ну так i ёсць, - з сумам у голасе выцiснула яна, - дурацкiя звычкi.
Таббе пакрыѓджана засапеѓ.
Ды што з табой сёння? - абурыѓся ён, - мы кожную ранiцу п'ем гарбату або каву, i раней цябе не засмучалi нiцацкавая плiтка, нi прыдуманыя напоi!
Абрыдла мне, мядзьведзь, усё гэта, - сумна прамовiла госця, - усе гэныя рэлiкты.
Так ужо мы зробленыя, - фiласоѓскi заѓважыѓ Таббе
А ты ведаеш што мы з сябе ѓяѓляем? - з язвай спытала Кiццi, - што ѓ нас унутры i як функцыянiруем?
Таббе зняѓ з галавы ручнiк i кiнуѓ яго на падлогу
Вы, лялькi пасля Яскравага Святла зусiм падурнелi, -
прабурчэѓ сабе пад нос Таббе, - анiводзiн з тэддзiбеараѓ i не падумае мучыцца падобнымi пытаннямi.
Гэта таму, - запярэчыла госця, - што ѓ вас у галаве адныя апiлкi...
Таббе паднес цацачную лапку да сваёй плюшавай галавы i пашкроб патылiцу.
Унутры мы такiя самыя, якiмi былi i раней, калi нас зрабiлi людзi, - адказаѓ Таббе.
Як фукцыянiруем пры гэтым - не ведаю. Але ѓ пластыкавых робатаѓ ёсць тэорыя, - крыху прамарудзiѓшы, сказаѓ ён, - што мы душы загiнуѓшых людзей
Тады чаму мы паводзiм сябе не як дарослыя, а як дзецi? - запярэчыла лялка, - Быццам самi з сабой гуляем. А загiнулi-та людзi розных узростаѓ...
Не ведаю, - павёѓ плячыма Таббе, - можа быць мы проста эвалюцыянiруем, i ѓ нашага вiду зараз ясельны перыяд.
Людзi таксама не адразу навучылiся атамы расчапляць, - дадаѓ плюшавы мядзьведзь, - да ты й сама бачыла усё на запiсах....
Якое ѓсё гэта глупства, - адмахнулася Кiццi.
Была ядзерная вайна, катастрофа плянетнага маштабу, радыяцыйнае заражэнне Зямлi, - прамовiла лялька, але насуперак усiм прагнозам светам авалодалi мутанты. Не узнiклi звышмашыны, а з'явiлiся мы. Аджыѓшыя цацкi. Як такое тлумачыць твая тэорыя?
Ну, - рассмяяѓся Таббе, - як я казаѓ раней тэорыя, не мая. А растлумачыць гэта можна , - мядзьведзь прызадумаѓся, - срашнючым выкiдам псiанiчнай энэргii.
Загiнула цэлае чалавецтва! А з iм i амаль усе вiды жывых iстот. Гэта шок плянетарнага маштаба! Лялька пакруцiлася на месцы.
- Усё роѓна гэта тэорыя надта хiсткая, - безклапотна сказала яна.
Ну, якая ёсць, - адказаѓ Таббе.
Мядзьведзь палез у сервант, дастаѓ парачку талерак i лыжак.
Торт есьцi будзем? - адрэзаѓ ён.
I прыняѓся важдаецца са сваёй цацачнай плiткай.
А увогуле я рады, - не азiраючыся, кiнуѓ ён.
Чаму? - спытала лялька, з галоѓкi якой ужо амаль выляцела ѓся папярэдняя размова.
Што так здарылася, - адказаѓ Таббе, - што ёсць мы, а не яны.
Людзi? - удакладнiла Кiццi.
Так, - кiѓнуѓ тэддзiбеар, - у iх света не было будучынi, а для нашага я яе бачу...
Па-мойму i ѓ нас хапае праблем, - запярэчыла госця, - а галоѓная з iх - прадаѓжэнне рода. Былi б мы з матэр'яла, здольнага вытрымаць вечнасць - iншая справа, але ѓвы...
Не ѓсё так дрэнна, - ѓсмяхнуѓся мядзьведзь, - чуѓ ад Снуццы, што салдацiкi войска Жалезнага Кулака неяк навучылiся ствараць папаѓненне для сваех шэрагаѓ. Ты ж ведаеш як гэныя салдафоны закаханыя ѓ вайнушку i знiчтажэнне сабе падобных...
Глупства, - адмахнулася Кiццi, - Снуццы яшчэ той хфантазёр.
Можа й i глупства, - спакойна адказаѓ медзвяня, - ды толькi запрацавала фабрыка цацак як раз у тым месцы, дзе базуецца стаѓка Жалезнага Кулака...
Плюшавы мядзьведзь i цацачная лялька яшчэ доѓга размаѓлялi, елi прыдуманы торт i пiлi эфемерную гарбату. Сонца марудна кацiлася на закат, слiзгаючы крывавымi праменнямi па зруйнаваным гарадам i ласкала абвугленыя косцi былых гаспадароѓ плянеты...