кожны гадае свой лёс,
кожны знаходзiць свой шлях.
i, колi ты да мяне нёс
свае косцi, пакажы ж, як

я буду танцаваць слепа,
пазiраючы тваiмi вачыма
на цэлы свет, каб планета
пра мяне толькi забылася.

мабыць, мне будзе горка
узнаць чужыя думкi, але
твае вочы падаюць зоркамi
на тое, што блiзка мне.

а я перажыла адзiноту
i другою сталiцаю стала
сабе адмяраць свабоду
ў сваiх зайздростных "мала".

нават кожны дзень гару со сораму,
што кожны раз не памятаю
iмён пiцерскiх статуй, а яны усё роўна
на даху стаяць и вiтаюць.