Курланд Майкл : другие произведения.

Вялікая Гульня Марыярці 03

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  
  Змест
  
  Вялікая Гульня
  
  ПРАЛОГ
  
  КІРАђНІК ПЕРШАЯ - ГУЛЬНЯ ђ ГУЛЬНЮ
  
  КІРАђНІК ДРУГАЯ - ШЛЯХ ДА СМЕРЦІ
  
  КІРАђНІК ТРЭЦЯЯ - ТАђСТУН
  
  КІРАђНІК ЧАЦВЁРТАЯ - ЛІГА СВАБОДЫ
  
  КІРАђНІК ПЯТАЯ - ВОЗЕРА КОМА
  
  КІРАђНІК ШОСТАЯ - ЧАРЛЬЗ БРЕДЛОН САММЕРДЕЙН
  
  КІРАђНІК СЁМАЯ - ШАНЕЦ
  
  КІРАђНІК ВОСЬМАЯ - СМЕРЦЬ У ВЕНЕ
  
  КІРАђНІК ДЗЕВЯТАЯ - ІНКОГНІТА
  
  КІРАђНІК ДЗЯСЯТАЯ - МАРЫЯРЦІ
  
  КІРАђНІК АДЗІНАЦЦАТАЯ - НЕВІНАВАТАСЦЬ ПА АСАЦЫЯЦЫІ
  
  ДВАНАЦЦАТАЯ КІРАђНІК - КАМЕННЫЯ СЦЕНЫ
  
  КІРАђНІК ТРЫНАЦЦАТАЯ - ПРАЗОРЦАђ
  
  КІРАђНІК ЧАТЫРНАЦЦАТАЯ - ЛЕГКАДУМНАСЦЬ
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ - ДЭТЭКТЫђ - КАНСУЛЬТАНТ
  
  КІРАђНІК ШАСНАЦЦАТАЯ - АСОБА , ЯКАЯ НЕ МАЕ ВЯЛІКАГА ЗНАЧЭННЯ
  
  КІРАђНІК СЕМНАЦЦАТЫ - ВАЙССЕРШЛОСС
  
  РАЗДЗЕЛ ВАСЕМНАЦЦАТЫ - ТВОЙ АМЕРЫКАНСКІ СТРЫЕЧНЫ БРАТ
  
  КІРАђНІК ДЗЕВЯТНАЦЦАТАЯ - ЗАМАК У УМШТАЙНЕ
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАТАЯ - ЖНІВО НАРЫХТОВАК
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШАЯ - БЫВАЙ, УСЁ ГЭТА
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ДРУГАЯ - МАДАМ МАДЛЕН ВЭРЛЕН
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ТРЭЦЯЯ - ВЫРАТАВАННЕ
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ЧАЦВЁРТАЯ - КРЫВАВЫ АДБІТАК РУКІ
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ПЯТАЯ - АНГЛІЯ, ФРАНЦЫЯ, ГЕРМАНІЯ І РАСІЯ
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ШОСТАЯ - ЦЯГНІК
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ СЁМАЯ - АБ КАПУСЦЕ І КАРАЛЯХ
  
  Інфармацыя аб кнізе
  
  Вялікая Гульня
  
  Марыярці 03
  
  ( 2001 ) *
  
  Майкл Курланд
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Змест
  
  
  
  ПРАЛОГ
  
  КІРАђНІК ПЕРШАЯ - ГУЛЬНЯ ђ ГУЛЬНЮ
  
  КІРАђНІК ДРУГАЯ - ШЛЯХ ДА СМЕРЦІ
  
  КІРАђНІК ТРЭЦЯЯ - ТАђСТУН
  
  КІРАђНІК ЧАЦВЁРТАЯ - ЛІГА СВАБОДЫ
  
  КІРАђНІК ПЯТАЯ - ВОЗЕРА КОМА
  
  КІРАђНІК ШОСТАЯ - ЧАРЛЬЗ БРЕДЛОН САММЕРДЕЙН
  
  КІРАђНІК СЁМАЯ - ШАНЕЦ
  
  КІРАђНІК ВОСЬМАЯ - СМЕРЦЬ У ВЕНЕ
  
  КІРАђНІК ДЗЕВЯТАЯ - ІНКОГНІТА
  
  КІРАђНІК ДЗЯСЯТАЯ - МАРЫЯРЦІ
  
  КІРАђНІК АДЗІНАЦЦАТАЯ - НЕВІНАВАТАСЦЬ ПА АСАЦЫЯЦЫІ
  
  ДВАНАЦЦАТАЯ КІРАђНІК - КАМЕННЫЯ СЦЕНЫ
  
  КІРАђНІК ТРЫНАЦЦАТАЯ - ПРАЗОРЦАђ
  
  КІРАђНІК ЧАТЫРНАЦЦАТАЯ - ЛЕГКАДУМНАСЦЬ
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ - ДЭТЭКТЫђ - КАНСУЛЬТАНТ
  
  КІРАђНІК ШАСНАЦЦАТАЯ - АСОБА , ЯКАЯ НЕ МАЕ ВЯЛІКАГА ЗНАЧЭННЯ
  
  КІРАђНІК СЕМНАЦЦАТЫ - ВАЙССЕРШЛОСС
  
  РАЗДЗЕЛ ВАСЕМНАЦЦАТЫ - ТВОЙ АМЕРЫКАНСКІ СТРЫЕЧНЫ БРАТ
  
  КІРАђНІК ДЗЕВЯТНАЦЦАТАЯ - ЗАМАК У УМШТАЙНЕ
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАТАЯ - ЖНІВО НАРЫХТОВАК
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШАЯ - БЫВАЙ, УСЁ ГЭТА
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ДРУГАЯ - МАДАМ МАДЛЕН ВЭРЛЕН
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ТРЭЦЯЯ - ВЫРАТАВАННЕ
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ЧАЦВЁРТАЯ - КРЫВАВЫ АДБІТАК РУКІ
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ПЯТАЯ - АНГЛІЯ, ФРАНЦЫЯ, ГЕРМАНІЯ І РАСІЯ
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ШОСТАЯ - ЦЯГНІК
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ СЁМАЯ - АБ КАПУСЦЕ І КАРАЛЯХ
  
  Інфармацыя аб кнізе
  
  
  
  
  
  OceanofPDF.com
  ПРАЛОГ
  
  
  
  ... там няма ні Усходу, ні Захаду, ні Мяжы, ні Пароды, ні Нараджэння,
  
  Калі двое моцных мужчын стаяць тварам да твару, хоць яны прыехалі з іншага канца зямлі!
  
  Рэдзьярд Кіплінг
  
  
  
  СЕРАДА, 11 ЛЮТАГА 1891 ГОДА
  
  
  
   Місіс Хадсон, гаспадыня дома 221Б па Бэйкер-стрыт, пастукала ѓ дзверы гасцінай свайго знакамітага жыхара. "Містэр Холмс", - паклікала яна. "Да вас прыйшоѓ джэнтльмен".
  
  
  
   Знутры пачуѓся нейкі шум, Шэрлак Холмс прыадчыніѓ дзверы і зазірнуѓ унутр. - Што за джэнтльмен? - спытаѓ я.
  
  
  
   - Вось картка джэнтльмена. - місіс Хадсон прасунула кардонку ѓ шчыліну. Холмс дацягнуѓся да яе сваімі доѓгімі пальцамі, прасунуѓ ѓнутр і неадкладна зачыніѓ дзверы.
  
  
  
   Місіс Хадсон цярпліва чакала за дзвярыма. Яна пачула, як Холмс крыкнуѓ з-за дзвярэй: "Прафесар Марыярці!", а затым яшчэ раз, гучней: "Прафесар Марыярці!" бурклівым голасам, а затым: "Як пацешна", - і наступіла цішыня. Праз імгненне ён паклікаѓ: "Місіс Хадсон?"
  
  
  
   - Так, містэр Холмс? - спытаѓ я.
  
  
  
   - Вы ѓсё яшчэ тут, місіс Хадсон?
  
  
  
   - Так, містэр Холмс.
  
  
  
   - Добра, добра. Праводзь джэнтльмена наверх.
  
  
  
   Прафесар Джэймс Марыярці быѓ высокім вуглаватым мужчынам з ястрабіных тварам і глыбока пасаджанымі цёмнымі вачыма, якія амаль нічога не прапускалі з таго, што адбывалася перад імі. Калі місіс Хадсон загадала яму падымацца наверх, ён зняѓ свой чорны сурдут, павесіѓ яго і цыліндр на вешалку ѓ дзверы і горда падняѓся па лесвіцы. Дзверы ѓ гасціную Холмса была прыадчынены. Ён задуменна паглядзеѓ на яе, а затым штурхнуѓ. Пакой ѓнутры апынулася пустой. - Я тут, Холмс, - сказаѓ ён, не робячы спробы ѓвайсці ѓ сістэму.
  
  
  
   Візітная картка Марыярці, скамечаная ѓ камяк, была перакінутая праз дзверы ѓ хол, і затым Холмс з'явіѓся з-за дзвярэй, апрануты ѓ чырвоны шаѓковы халат, з напалову скуранай цыгарэтай у левай руцэ і жалезнай качаргой у правай. "Цяпер ніякіх вашых фокусаѓ, прафесар", - усміхнуѓся ён. "Я гатовы для вас!"
  
  
  
   Марыярці падціснуѓ вусны. "Вы за гэтым паслалі за мной, Холмс?" спытаѓ ён. "За новымі ребяческими абвінавачваннямі і інфантыльным паводзінамі? У самай справе! Я як раз адказваѓ на ліст ад амерыканскага фізіка па прозвішчы Майкельсон, калі прыйшла ваша тэлеграма, і я адклаѓ карэспандэнцыю, каб примчаться сюды. Майкельсон вынайшаѓ новы спосаб вымярэння хуткасці светлавых хваль у эфіры, але эфір, падобна, не хоча падпарадкоѓвацца. Ён просіць майго савета - вы абвінавачваеце мяне ѓ хітрыках. Відавочна, мне трэба было застацца дома і скончыць ліст".
  
  
  
   "Якая каму-небудзь можа быць карысць ад веды хуткасці распаѓсюджвання светлавых хваль у эфіры?" Холмс спытаѓ.
  
  
  
   "Імкненне да ведаѓ не патрабуе апраѓдання", - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Наадварот", - сказаѓ яму Холмс, цалкам адкрываючы дзверы. "Збор бескарысных фактаѓ разбурае спарадкаванае і метадычнае мысленне". Ён заціснуѓ цыгарэту паміж вуснамі і глыбока зацягнуѓся, затым павольна выдыхнуѓ, так што дым ахутаѓ яго твар. "Я не змог бы так добра зразумець злачыннае паводзіны, калі б не збіраѓ, сартаваѓ і аналізаваѓ драбнюткія падрабязнасці мінулых злачынстваѓ і не назіраѓ за новымі злачынствамі па меры іх здзяйснення. Калі б я дазволіѓ сабе раскоша вывучаць, скажам, палёт матылькоѓ або спектры святла, выходнага ад сонца, мяне маглі б запрасіць чытаць лекцыі ѓ Каралеѓскую акадэмію, але мне было б цяжка раскрываць нават самыя простыя злачынства ".
  
  
  
   "У самай справе?" Сказаѓ Марыярці. "Мой вопыт паказвае, што чым больш чалавек спрабуе ѓціснуць у свой розум, тым больш ён будзе ѓтрымліваць, і чым вялікай колькасцю інфармацыі ён валодае, тым лепш вынікі яго спробаѓ дэдуктыѓны развагі".
  
  
  
   Холмс падняѓ руку, нібы спыняючы кеб. - Якую тэлеграму? - патрабавальна спытаѓ ён. Рука Марыярці пацягнулася да кішэні пінжака, і Холмс падняѓ качаргу. - Асцярожней, прафесар!
  
  
  
   Прафесар выцягнуѓ з кішэні складзеную тэлеграму і працягнуѓ яе перад сабой. Холмс асцярожна паклаѓ цыгарэту на край бюро і пацягнуѓся за ёй. Марыярці крытычна агледзеѓ твар Холмса. "Ты тыдзень не галіѓся, і твае зрэнкі памерам з шылінг", - сказаѓ ён. - Я мяркую, вы зноѓ песціліся какаінам, мяркуючы па дзікаму бляску ѓ вашых вачах і паднятай качэргі. На самай справе, Холмс...
  
  
  
   Холмс вярнуѓся ѓ кабінет і апусціѓ качаргу. - Я не пасылаѓ вам ніякай тэлеграмы! - перабіѓ ён. "Я б сцвярджаѓ, што вы адправілі гэта сабе, я б не стаѓ скідаць з рахункаѓ, за выключэннем таго, што я не бачу ніякай выгады для вас у такім дзеянні. Хто-то падманвае нас абодвух. Несумненна, фармулёѓка паведамлення "Прыязджайце неадкладна, спыніцеся. Бэйкер-стрыт, 221Б, спыніцеся" павінна была насцярожыць вас аб яго падробленым характары. Чаму, калі б па нейкай няѓяѓнай прычыне я паслаѓ за вамі, хіба я не падпісаѓ б сваё імя?"
  
  
  
   Марыярці увайшоѓ у гасціную і агледзеѓся. "Я падумаѓ, што, магчыма, вы эканоміце чатыры пэнсы. Магчыма, у бізнэсе дэтэктываѓ-кансультантаѓ наступілі цяжкія часы".
  
  
  
   Холмс усміхнуѓся. "Маім апошнім кліентам быѓ, скажам так, прадстаѓнік адной з самых высакародных сем'яѓ каралеѓства, і мой ганарар быѓ значным. Я збіраюся з'ехаць у адну краіну ѓ Еѓропе, каб выканаць даручэнне ѓрада. Не турбуйцеся за мае фінансавыя рэсурсы. Я бяруся толькі за тыя справы, якія цікавяць мяне ѓ нашы дні, і маё ѓзнагароджанне, як правіла, выдатнае, за выключэннем тых выпадкаѓ, калі я цалкам вяртаю свой ганарар ".
  
  
  
   - Рады гэта чуць, Холмс, - сказаѓ Марыярці, падыходзячы да кніжнай шафе ѓ далёкай сцяны і ѓзіраючыся ѓ карэньчыкі. "Магчыма, калі вы дастаткова занятыя, вы пакінеце мяне ѓ спакоі. Было б прыемным навінай не бачыць, як вы преследуете мяне па пятах кожны раз, калі я выконваю якое-небудзь нявіннае даручэнне; не чуць вашых пранізлівых абвінавачванняѓ кожны раз, калі дзе-небудзь у Англіі здзяйсняецца досыць гучнае злачынства.
  
  
  
   "О, ні за што на свеце, прафесар, ні за што на свеце!" Холмс амаль пританцовывая падышоѓ да крэсла з высокай спінкай і плюхнуѓся на яго. - Я занадта высока цаню вашы жахлівыя здольнасці, каб уяѓляць, што ваша дзейнасць абмяжоѓваецца гэтым маленькім востравам.
  
  
  
   "Ба!" - сказаѓ прафесар Марыярці.
  
  
  
   Цяжкія, упэѓненыя крокі на лесвіцы прадвяшчалі прыбыцце сябра і кампаньёна Холмса, доктара Ватсана, які ѓварваѓся ѓ пакой, скінуѓ паліто і павесіѓ яго на падлакотнік крэсла. - Добры дзень, Холмс, - сказаѓ ён. - Прабачце за спазненне. Добры дзень, прафесар Марыярці. Я бачу, вы ѓжо тут.
  
  
  
   Холмс падняѓся з крэсла і паказаѓ злёгку дрыготкім пальцам на Ватсана. - Вы чакалі яго?
  
  
  
   "Прафесар Марыярці?" Ватсан кіѓнуѓ і сеѓ за маленькі столік, які служыѓ ім для прыёму ежы, калі на ім не было газетных выразак Холмса, якія чакаюць адпраѓкі. - Я адправіѓ яму тэлеграму.
  
  
  
   - Што вы зрабілі? З велізарным высілкам узяѓшы сябе ѓ рукі, Холмс зноѓ прысеѓ на краёчак крэсла.
  
  
  
   Марыярці коратка засмяяѓся. "Вось і ѓсё", - сказаѓ ён. "Невытлумачальнае растлумачана".
  
  
  
   - Ватсан, часам вы- - Холмс змоѓк і глыбока ѓздыхнуѓ. "Ватсан, стары сябар, я ганаруся сваім розумам, але я паняцця не маю, не маю ні найменшага паняцця, што магло заахвоціць вас паслаць тэлеграму", - Холмс махнуѓ рукой у бок Марыярці, замест таго каб назваць яго імя, - "і што вы думалі атрымаць з гэтага".
  
  
  
   - Я хацеѓ вывесці вас са стану летаргіі і прыхільнасці да наркотыкаѓ, калі хочаце ведаць, Холмс. Я падумаѓ, што, магчыма, выгляд прафесара Марыярці ѓ плоці акажа некаторы ѓздзеянне. Ватсан павярнуѓся да Марыярці. - Ён не пакідаѓ гэтай пакоя тры тыдні.
  
  
  
   - Семнаццаць дзён, Ватсан, - паправіѓ яго Холмс. "Гэта было семнаццаць дзён таму, калі я вярнуѓся пасля таго, як два дні і ночы пераследваѓ Душыцеля Хэмпстэд-Хіт, пакуль ён, нарэшце, не утапіѓся ѓ Тэмзе".
  
  
  
   "Зразумела", - сказаѓ Марыярці Ватсону. "І вы думалі, што пры адным маім выглядзе Холмс збяжыць ѓніз па лесвіцы?"
  
  
  
   "Не, няма, нічога падобнага", - сказаѓ Уотсан.
  
  
  
   Холмс некаторы час вывучаѓ іх абодвух, а затым адкінуѓся на спінку крэсла і ѓсміхнуѓся. - О, я мяркую, што ѓсё было менавіта так, Ватсан. Менавіта так.
  
  
  
   Уотсан выглядаѓ збянтэжаным. "Ну, стары, - сказаѓ ён, - магчыма, тут быѓ нейкі элемент ... я маю на ѓвазе, вы казалі пра прафесара і аб тым, што ён задумаѓ супраць вас змову. І калі ты пачаѓ зазіраць за канапу і ѓ комін, каб паглядзець, ці не схаваѓся ён там - Што ж, даѓніна, я падумаѓ, што мне лепш што-небудзь распачаць. Какаін - падступны наркотык, на тым узроѓні, на якім вы яго прымаеце ".
  
  
  
   "Так яно і ёсць, Ватсан", - пагадзіѓся Холмс. "Я прыйшоѓ да таго ж высновы. І таму я перастаѓ прымаць яго".
  
  
  
   Ватсан сеѓ на канапу і з сумневам ѓтаропіѓся на свайго сябра. - У цябе ёсць?
  
  
  
   - Сапраѓды. Каля двух гадзін таму. Цяпер я маю намер паспаць столькі, колькі дазволіць прырода, а затым папесціцца ѓ ванне, а затым падрыхтавацца да нашага падарожжа. Я больш не дакрануся да ігле, пакуль наша будучае прыгода не скончыцца, калі што. Даю табе слова.
  
  
  
   - Гэта праѓда, Холмс?
  
  
  
   Холмс паківаѓ галавой. - Я казаѓ вам, стары сябар, што звяртаюся да наркотыкаѓ толькі для таго, каб развеяць ладную нуду існавання. Калі я заѓважаю, што падобная практыка, здаецца, сур'ёзна перашкаджае мае меркаванні, асабліва ѓ дачыненні да майго старога ворага прафесара Марыярці - калі я лаѓлю сябе на тым, што зазіраю пад бюро, каб паглядзець, ці не хаваецца ён там, - тады, падобна на тое, прыйшоѓ час спыніцца ".
  
  
  
   "Сапраѓды мудрасць, калі чакаць доѓга", - пракаментаваѓ Марыярці. "Цяпер ты разумееш, што я не злыдзень, якім ты мяне намаляваѓ?"
  
  
  
   "Зусім не, прафесар, - запэѓніѓ Холмс, - я проста зразумеѓ, што вы ніколі не пролезете пад бюро".
  
  
  
   Марыярці прыпадняѓ брыво. "Вы працягваеце вінаваціць мяне ѓ здзяйсненні самых агідных злачынстваѓ і, здаецца, станоѓча расчараваныя, калі выяѓляеце, што памыляецеся, Холмс. Я свабодна прызнаю - у межах гэтага пакоя, - што некаторыя з маіх дзеянняѓ не з'яѓляюцца тым, што гэта строгае грамадства палічыла б прыстойным, нават тое, што я часам парушаѓ законы гэтай краіны. Але я не той жахлівы майстар-злачынец, якім вы мяне выстаѓляеце.
  
  
  
   "Калі так, - сказаѓ Холмс, ткнуѓшы пальцам у бок Марыярці, - то гэта не з-за недахопу намаганняѓ".
  
  
  
   "Ба!" - Марыярці павярнуѓся да доктара Ватсону. "Гэта не проста какаін, - сказаѓ ён, - у яго памутнела ѓ галаве. Паклапаціцеся пра яго, доктар. Ён кіѓнуѓ ім абодвум, выйшаѓ з пакоя і спусціѓся па лесвіцы.
  
  
  
   Холмс паківаѓ галавой. - Тэлеграма прафесара Марыярці. Што за ідэя. Ватсан, часам вы мяне поражаете. Ён устаѓ. - А цяпер я пайду спаць, Ватсан.
  
  
  
   - Добрая ідэя, Холмс.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ПЕРШАЯ - ГУЛЬНЯ ђ ГУЛЬНЮ
  
  
  
  Ах, Вена, горад Мары!
  
  Няма месца лепш Вены!
  
  - Роберт Музиль,
  
  Чалавек, Пазбаѓлены Якасцяѓ
  
  
  
   Можна сказаць, што апісаныя тут інцыдэнты пачаліся ѓ аѓторак, трэцяга сакавіка 1891 года, на пяцьдзесят чацвёртым годзе праѓлення Вікторыі Саксен-Кобургской, каралевы Злучанага Каралеѓства Вялікабрытаніі і Ірландыі і імператрыцы Індыі, і на сорак трэцім годзе праѓлення Франца Іосіфа Габсбург-Латарынгскага, караля двайны манархіі Аѓстрыі і Венгрыі і імператара Аѓстра-Венгерскай імперыі. Хоць, як вядома любому здароваму чалавеку, пачатак сыходзіць каранямі глыбока ѓ мінулае, а заканчэнне гучыць у будучыні.
  
  
  
   Кіраѓнікі Габсбургаѓ вялі сваю радавод ад які жыѓ у дзевятым стагоддзі графа Вернера Габихтсбургского, а іх дынастыя ѓзыходзіць да 1273 годзе, калі Рудольф Габсбург быѓ абраны імператарам Германіі. Іх дынастычныя поспех прывяла Габсбургаѓ на трон Свяшчэннай Рымскай імперыі, якая на нейкі час ахоплівала большую частку Еѓропы, уключаючы Іспанію і паѓночную Італію. За мінулае стагоддзе яна паменшылася ѓ памерах і больш не прэтэндавала на статус ні свяшчэннай, ні Рымскай; але цяпер, як Аѓстра-Вугорская імперыя, яна па-ранейшаму ѓключала Аѓстрыю, Вугоршчыну, Багемію, Маравію, Славакію, Славенію, Боснію, Румелию, Герцагавіну, Карниолу, Галасию, Сілезію, Букавіну, Харватыю, а таксама кавалачкі Польшчы і Румыніі. Але яго памер больш не быѓ паказчыкам ні сілы, ні стабільнасці, і нашчадкі старажытных дынастый не абавязкова становяцца мудрымі або кампетэнтнымі кіраѓнікамі.
  
  
  
   З пачаткам апошняга дзесяцігоддзя дзевятнаццатага стагоддзя ѓ паветры лунала амаль якое адчуваецца адчуванне немінучых вялікіх пераменаѓ. Наступнае стагоддзе абяцала працяг вынаходак і даследаванняѓ, а таксама адраджэнне пачуцці навізны і наватарства. Гэтыя апошнія гады старога стагоддзя ѓжо называлі fin de sicle - канец стагоддзя, - як быццам яны былі падзеленыя часам. Былі тыя, як і ѓ канцы кожнага стагоддзя, хто думаѓ, што гэта азначае будучы канец святла: што вялікі катаклізм знішчыць чалавечую расу і ѓсе яе дзеі, або што Хрысту наканавана было зноѓ з'явіцца і хадзіць сярод нас, і выратаваць абраных, і пакінуць астатніх на волю жудаснай лёсу. 1898 і 1903 гады былі двума любімымі прадказаннямі гэтай падзеі, а таксама самім годам змены стагоддзя; хоць былі значныя рознагалоссі адносна таго, ці адбудзецца гэта ѓ 1900 або 1901 годзе.
  
  
  
   Для многіх людзей, асабліва ѓ буйных касмапалітычных цэнтрах Вены, Парыжа і Лондана, канец святлаіканец святла азнаменаваѓ не канец часоѓ, а пачатак усяго новага. Новы і творчы дух ужо праявіѓся ѓ працы. Новыя думкі і вынаходкі ѓ модзе, мастацтве і палітыцы займалі тых, хто быѓ досыць малады, каб предвкушать, як правядзе сваё жыццё ѓ новым стагоддзі, і прыводзілі ѓ жах тых, хто трывала ѓкараніѓся ѓ эпосе, якую Вікторыя зрабіла сваёй уласнай.
  
  
  
   Палітычныя перамены былі падобныя да ѓрагану, які абрынуѓся на краіну, і мноства палітычных філасофій, некаторыя старыя і адроджаныя, а некаторыя новыя і ѓсё яшчэ толькі часткова сфармаваныя, змагаліся за панаванне ѓ розумах інтэлектуалаѓ і студэнтаѓ, а таксама ѓ сэрцах дробнай буржуазіі і беднаты. Некаторыя з іх былі материалистическими, некаторыя аѓтарытарнымі, некаторыя сацыялістычнымі, некаторыя пацифистскими, а некаторыя былі нигилистическими і жорсткімі.
  
  
  
  -
  
  
  
   У іншы час і ѓ іншым месцы ён быѓ Чарльзам Дюпреском Мюрэем Бредлоном Саммерданом, малодшым сынам герцага Альбермара, з уласным прыбыткам каля трыццаці тысяч фунтаѓ у год. На працягу першага дзесяцігоддзя сваёй дарослай жыцця ён плыѓ па плыні, накіроѓваючыся туды, куды вабілі яго прылівы і адлівы, яго апетыты і інтарэсы. Пасля Ітана ён вучыѓся ѓ Оксфардзе, Гётынгенскі універсітэце і Балонскім універсітэце і вывучаѓ тое, што яму хацелася вывучаць, атрымаѓшы невялікія веды аб тым ці іншым прадмеце і талент да моѓ. Затым на некаторы час ён вярнуѓся ѓ сваю рэзідэнцыю на Белгрэйв-сквер, уступіѓ у члены клубаѓ "Уайтс", "Пітс", "Дыяген" і іншых, дзе людзі, кіруючыя Брытаніяй, пацягваюць віскі з содавай і скардзяцца на стан свету. Ён зрабіѓ, як гэта рабілі багатыя і тытулаваныя людзі з спрадвечных часоѓ, вельмі мала. Ён выдаткоѓваѓ грошы на ѓласныя задавальнення, але далёка не столькі, колькі мог бы мець; яго задавальнення абмяжоѓваліся калекцыянаваннем рэдкіх кніг па гісторыі і біяграфіях, спевамі і акцёрскай гульнёй (інкогніта) у хоры некалькіх з іх. Аперэты Гілберта і Саллівана, а таксама час ад часу таемныя паездкі ѓ Парыж па сваім уласным прычынах. На працягу апошняга дзесяцігоддзя ён фігураваѓ ва ѓсіх спісах, у тых месцах, дзе яны складаюць такія спісы, як адзін з самых зайздросных халасцякоѓ Лондана.
  
  
  
   Але цяпер, і па ѓважлівай прычыне, ён адклаѓ гэтую жыццё ѓ бок. Ён адгадаваѓ пышныя вусы і невялікую бародку лапатай і пераехаѓ у два пакоі на верхнім паверсе над крамай тканін на рейхсратштрассе, 62. Там яго ведалі як Паѓля Донцхофа, пачаткоѓца аѓтара п'ес для Neue Freie Presse і іншых інтэлектуальных часопісаѓ, а таксама кампазітара авангардных аркестравых вершаѓ. "Пол" займаѓ гэтыя апартаменты ѓ венскім багемным квартале Ратхаус амаль год. З таго часу, як ён прыехаѓ, у яго з'явілася шмат сяброѓ сярод студэнтаѓ і інтэлектуалаѓ, а таксама дзіѓны круг багемных паэтаѓ і драматургаѓ, паколькі ён быѓ вядомы сваёй шчодрасцю на дапамогу ѓ трыста крон, якое яго бацька, баварскі вытворца піѓных бляшанак, дасылаѓ яму кожны месяц.
  
  
  
   На працягу апошніх шасці месяцаѓ "Пол" быѓ у блізкіх адносінах з маладой лэдзі па імені Жызэль Шыф; наколькі інтымных - гэта тычыцца толькі іх. Яна жыла зусім побач, у кватэры паверхам ніжэй яго ѓласнай. Высокая, стройная бландынка дваццаці двух гадоѓ, Жызэль была натуршчыцай мастака і берагла свае кроны, каб, перш чым мастакі абмяняюць яе на больш маладую мадэль, яна магла адкрыць краму па продажы цацак для маленькіх дзяцей. Нават цяпер, калі яна не была мадэллю, яна рабіла лялек з цудоѓнымі парцалянавымі личиками, сама распрацоѓвала і шыла празрыстую вопратку для сваіх мініяцюрных прынцэс. Пол падазраваѓ, што "Жызэль" была яе уласным тварэннем шмат у чым гэтак жа, як "Пол" быѓ яго; мадэль мастака, у якой было французскае імя, пазіравала больш, чым звычайныя садовыя расліны Уршуля або Брунгільду. Відавочна, не было неабходнасці гаварыць па-французску ці нават мець французская акцэнт; Жызэль казала на злёгку свистящем, але чароѓна певучем венскім нямецкай, у які яна час ад часу ѓстаѓляюць цудоѓна няправільна вымаѓлены французскае слова, асабліва калі абмяркоѓвала адно з двух сваіх захапленняѓ: мастацтва і ежу.
  
  
  
   Большую частку дзён Пол праводзіѓ у паѓсядзённым адзенні багемнага мастака, седзячы ѓ тым ці іншым з розных кафэ і піѓных, якія былі раскіданыя па горадзе, у асяроддзі нататнікаѓ, у якія ён пісаѓ свае эсэ і музыку. Кожнае кафэ, кожная піѓная абслугоѓвалі розную кліентуру, і кругі толькі злёгку перасякаліся. Знаёмыя Падлогі ѓ адным кафэ не мелі зносіны з яго сябрамі з іншага. Сацыялісты, якія штодня сварыліся ѓ кафэ "Моцарт" на Опернштрассе, рэдка нават праходзілі міма Кафэ Фігаро на Нойштифтгассе, якое анархісты акупавалі, як армія ѓварвання. Бирштубе Кайзеррайха на Идарштрассе, дзе імперскія дзяржаѓныя служачыя маркотна пазіралі ѓ адну-дзве гурткі, перш чым адправіцца дадому, здавалася, знаходзілася ѓ іншым свеце, чым Бирхалле барона Мюнхгаѓзена за вуглом на Прынц-Руперт-пляц, дзе з важным выглядам расхаджвалі і прихорашивались маладыя афіцэры імперскага Генеральнага штаба.
  
  
  
   Па вечарах, калі ён не заставаѓся дома за працай, Падлогу апранаѓся як джэнтльмен і суправаджаѓ Жызэль ѓ оперу або тэатр, а часам выпраѓляѓся адзін у адзін з клубаѓ сумнеѓнай законнасці і маралі, куды аѓстрыйскія джэнтльмены ѓ суправаджэнні жанчын, якія, вядома ж, не былі іх жонкамі, адпраѓляліся за больш зямнымі задавальненнямі.
  
  
  
   Сёння днём Падлогу як раз сканчаѓ нетаропка абедаць за столікам каля акна ѓ кафэ "Фігаро", калі ѓ пакой увайшоѓ невысокі гарбаты мужчына з вялікім носам, у залішне вялікі капелюшы з апушчанымі палямі, цёмна-карычневым плашчы з тых, што носяць кіроѓцы экіпажаѓ, і прахалодным ветрам павеяла ад мокрага дажджу, які абрынуѓся на Вену ѓ нядзелю і, падобна, не збіраѓся сыходзіць. Мужчына атросся, расшпіліѓ плашч і бачком падышоѓ да стала Падлогі. - Добры дзень, гер Донцхоф, - прамармытаѓ ён, апускаючыся ѓ крэсла насупраць.
  
  
  
   З хвіліну Паѓль ѓважліва вывучаѓ прывіда. - Фёдар- гер Гессенкопф - гэта вы?
  
  
  
   "Калі ласка!" Мужчына панізіѓ голас так, што яго наогул стала ледзь чуваць. "Ніякіх імёнаѓ! І гавары цішэй. Яны заѓсёды слухаюць!"
  
  
  
   - Ты назваѓ мяне па імені, - мякка сказаѓ Пол. - Чаму ты ѓстаѓ, як Квазімода? Ты спрабуеш ролю ѓ оперы?
  
  
  
   "Опера?" Хессенкопф міргнуѓ. "Ці ёсць опера "Нотр-Дам"?"
  
  
  
   "Вядома", - сказаѓ Пол. "Чаму няма?"
  
  
  
   Хессенкопф на імгненне задумаѓся, а затым паківаѓ галавой. "Я думаю, вы жартуеце", - сказаѓ ён. "Я не для оперы. Я пераапрануты".
  
  
  
   "Горб?"
  
  
  
   "Чаму не горб? Гэта адзін з першых прынцыпаѓ маскіроѓкі: пачварнасць або анамалія прымусяць людзей адвярнуцца ад вас. Нумар Адзін патлумачыѓ нам гэта, калі вы памятаеце.
  
  
  
   "Я думаю, ён меѓ на ѓвазе па-майстэрску створаны шнар на твары або што-то ѓ гэтым родзе", - выказаѓ меркаванне Падлогу.
  
  
  
   "Я не ведаю, як стварыць такі шнар", - сказаѓ Квазімода.
  
  
  
   "А!" - сказаѓ Пол. "Гэта ѓсё тлумачыць".
  
  
  
   "Табе не варта размаѓляць. Па тым, як вы апранаецеся - гэты карычневы ваѓнянай пуловер, які калі-то, напэѓна, належаѓ значна больш буйнога мужчыну; гэтая старая і цяпер бясформенная вайсковая шынель; гэтая занадта шырокая карычневая кепка з занадта вузкім казырком - вас можна даведацца з другога боку вуліцы ". Хессенкопф падаѓ знак афіцыянту прынесці яму кубак кавы. Падлогу таксама зрабіѓ аналагічны жэст у напрамку афіцыянта.
  
  
  
   "Так", - сказаѓ Пол. "І што?"
  
  
  
   Хессенкопф паціснуѓ плячыма, спалохаѓшыся, што пакрыѓдзіѓ свайго знаёмага, крыніца некалькіх нявыплачаных крэдытаѓ. "Нічога-нічога".
  
  
  
   "Ты блытаеш маскіроѓку сваёй асобы, якая ѓ цябе атрымалася не вельмі добра, нягледзячы на горб, з маскіроѓкай сваіх намераѓ", - сказаѓ яму Падлогу. "Калі я сяджу тут у сваім карычневым швэдры і кепцы, а маё паліто, - якое, як вы забыліся згадаць, асабліва характэрнага зялёнага адцення - нядбайна кінуѓ на пусты крэсла побач са мной, людзі глядзяць і думаюць: "О, гэта ѓсяго толькі гер Донцхоф, ён заѓсёды тут, п'е каву і піша ѓ сваіх нататніках". Я мог бы распараджацца выкрадзенымі каштоѓнасцямі, гандляваць фальшывымі банкнотамі ѓ дзесяць крон або замышлять забойства якой-небудзь каралеѓскай асобы -"
  
  
  
   - Цішэй! Хессенкопф зашыпеѓ, нервова азіраючыся па баках.
  
  
  
   Паѓль засмяяѓся. "Але калі яны бачаць цябе, яны кажуць сабе: "Вось гер Хессенкопф, прыдуманы для таго, каб хадзіць у парк і палохаць маленькіх дзяцей. Магчыма, нам варта прасачыць за ім і паглядзець, што ён задумаѓ".
  
  
  
   Хессенкопф нахіліѓся наперад, паставіѓшы локці на стол, яго падбародак апынуѓся ѓ некалькіх цалях над сахарницей. "Ты не так мудрая і не так вясёлая, як табе здаецца", - сказаѓ ён, яго голас быѓ ледзь гучней шэпту. "Хіба Ты не чула навіны?"
  
  
  
   "Бачыш? Гэта як раз тое, аб чым я казаѓ", - сказаѓ яму Падлогу. "Сядзь і гавары нармальным голасам, ты будзеш прыцягваць менш увагі. Якія навіны?"
  
  
  
   Хессенкопф сеѓ, але выгляд у яго быѓ незадаволены. Ён нервова агледзеѓ пакой і, здавалася, не мог вымавіць ні слова. Праз некалькі секунд ён так глыбока з'ехаѓ у сваім крэсле, што яго галава ледзь даставала да стала.
  
  
  
   Пол уздыхнуѓ і паківаѓ галавой. "Усё роѓна", - сказаѓ ён. "Якія навіны?"
  
  
  
   "Нам амаль удалося-" Хессенкопф спыніѓся на паѓслове і зрабіѓ два глыбокіх ѓдыху. "Вялікую трагедыю ледзь удалося прадухіліць", - пачаѓ ён зноѓ. Ён кіѓнуѓ, задаволены сабой з-за гэтай новай канструкцыі. Ён нават злёгку выпрастаѓся ѓ крэсле. "Вялікую трагедыю ледзь удалося прадухіліць", - паѓтарыѓ ён. "Гэта было незадоѓга да паѓдня. Эрцгерцаг Франц Вілем і граф Ціса толькі што разам пакінулі парламент у экіпажы з шасцю - я думаю, што гэта былі шасцёра - суправаджаючымі з Прыдворнай кавалерыі, калі хто-то - кінуѓ бомбу ѓ экіпаж прама насупраць рейхсрата. Бомба адарвала правае задняе кола ад карэты, і коні панесліся наѓскач. Форейтора скінула; я думаю, ён быѓ забіты. Фурману спатрэбілася тры квартала, каб спыніць экіпаж, і я наогул не ведаю, як яму гэта ѓдалося; коні былі па-сапраѓднаму напалоханыя і імчаліся поѓным галопам. Як аказалася, ні эрцгерцаг, ні граф не пацярпелі. Гэты дурань быѓ занадта далёка, калі кідаѓ бомбу, каб размясціць яе належным чынам.
  
  
  
   - А што здарылася з тым дурнем, які кідаѓ бомбы?
  
  
  
   - Поспех няѓмелых. Некалькі кавалерыстаѓ паскакалі да яго галопам, а ідыёт быѓ занадта скаваны страхам, каб паварушыцца. Але хто-то, які стаяѓ побач з ім - зусім нявінны чалавек - запанікаваѓ і ѓцёк. Таму, натуральна, дагнаѓ ахоѓнік іншага мужчыну і адвёѓ яго ".
  
  
  
   - Я так разумею, вы там былі?
  
  
  
   "Я быѓ адхіленым, але добра размешчаным назіральнікам". Хессенкопф панізіѓ голас. "Магчыма, мы прамахнуліся міма нашай мэты, але бомба паслужыць яшчэ адным папярэджаннем прыгнятальніка - і, магчыма, абуджэннем для прыгнечаных".
  
  
  
   "Так", - сказаѓ Пол. "Але мы працягваем будзіць іх і абуджаем, а яны ѓсё яшчэ спяць. Магчыма, кіданне бомбаѓ і стральба з гармат не больш эфектыѓныя, чым ціканне гадзін з зязюляй. Магчыма, замест таго, каб падвяргаць сябе небяспецы і забіваць няѓдачлівых паштальёнаѓ, нам варта было б набыць гадзіннік з зязюляй і раздаць іх рабочым класам. З маленькімі пропаведзямі, прывязанымі да іх маленькім драѓляным клювам. "Уставайце, вы, вязні класавай эксплуатацыі! Ку-ку! Ку-ку!" "
  
  
  
   Хессенкопф ѓтаропіѓся на Паѓля. "Часам я дзіѓлюся вам, гер Донцхоф", - сказаѓ ён. "Вы заѓсёды з пачуццём гумару. Вы заѓсёды так лёгка да ѓсяго ставіцеся. Чаму, калі абыякавасць, якое ты праяѓляеш, з'яѓляецца тваім сапраѓдным станам пачуццяѓ, ты сапраѓды адзін з нас?"
  
  
  
   Пол ляпнуѓ сябе па сцягне. "Вы мяне злавілі!" - усклікнуѓ ён. "Я прызнаюся. На самай справе я агент Джы з Kundschafts Stelle. Нас, тайную паліцыю, заѓсёды можна заѓважыць па нашай схільнасці разражаться хрыплым смехам ѓ непадыходныя моманты ".
  
  
  
   "Не, не гэта. Вы не агент паліцыі. Але што-то..."
  
  
  
   "Кім ты мяне лічыш, акрамя сябе самога?" Пацікавіѓся Падлогу.
  
  
  
   "Мне не хацелася б вас у чым-то вінаваціць, гер Донцхоф", - сказаѓ Квазімода, але было што-то ѓ тым, як ён гэта сказаѓ, што наводзіла на думку, што ён хацеѓ бы паступіць менавіта так. "Верагодна, гэта не больш чым маё ѓяѓленне, калі я бачу таемных паліцэйскіх і агентаѓ-правакатараѓ за кожнай дзвярыма. Падазраю ѓсіх. Такая мая прырода".
  
  
  
   Размова перапыніѓся, пакуль афіцыянт прыносіѓ каву да стала. - Добры дзень, гер Хессенкопф, - ветліва павітаѓся афіцыянт, ставячы кубкі і прэс для кавы.
  
  
  
   Пол зарагатаѓ, калі афіцыянт сышоѓ. "Вось бачыце", - сказаѓ ён. "Вось вам і вобраз Квазімода".
  
  
  
   "Афіцыянт - мой стрыечны брат", - сказаѓ Хессенкопф. "Я прыйшоѓ сказаць вам тое, што заѓтра вечарам адбудзецца сустрэча".
  
  
  
   "А!" - сказаѓ Пол. "Дзе?"
  
  
  
   - У установе Верфеля.
  
  
  
   "Ах! Храм шакаладу. Адзін толькі пах робіць яго якія стаяць наведвання".
  
  
  
   - У дзесяць гадзін. Роѓна!
  
  
  
   "Я буду там".
  
  
  
   Хессенкопф кіѓнуѓ і ѓстаѓ, прыхапіѓшы свой кавы і акраец, перасеѓ за іншы столік, каб падзяліць радасць свайго існавання з іншай душой.
  
  
  
   Праз некаторы час Падлогу устаѓ, засунуѓ свае запісныя кніжкі ѓ пацёрты скураны партфель, надзеѓ зялёнае паліто, глыбей насунуѓ кепку на вочы і выйшаѓ з кафэ "Фігаро". Рухаючыся марудлівым крокам, ён накіраваѓся ѓніз па вуліцы.
  
  
  
   Некалькі імгненняѓ праз двое мужчын, адзін высокі і хударлявы, з тонкім ястрабіных носам, а іншы шчыльны, амаль мажны, з чым-то бульдожьим ѓ знешнасці, падняліся з-за далёкага століка і таксама пакінулі кафэ. Калі яны выйшлі на вуліцу, высокі прамармытаѓ па-ангельску: "Пачакайце ѓ дзвярах гэтага крамы, Ватсан; паглядзім, ці зможаце вы рушыць услед за нашым гарбатым іншым, калі ён сыдзе. Я пайду за гэтым".
  
  
  
   - Як скажаце, Холмс, - адказаѓ яго спадарожнік. - Зашпілі, калі ласка, верхнія гузікі і шчыльна абгарніце шыю шалікам. Няма сэнсу мерзнуць з-за гэтай чортавай морас.
  
  
  
   Холмс паляпаѓ сябра па спіне. "Стары добры Ватсан", - сказаѓ ён, накидывая на шыю вязаны ваѓнянай шалік. З гэтымі словамі ён пайшоѓ у тым кірунку, куды пайшоѓ Падлогу.
  
  
  
  -
  
  
  
   Калі Поль адышоѓ ад кафэ Фігаро, ён пакрочыѓ хутчэй. Неѓзабаве ён ужо крочыѓ па вуліцах шырокім крокам чалавека, які звыкся пераадольваць вялікія адлегласці дзеля задавальнення. Яго шлях пралягаѓ па Хальцштрассе, а затым па шэрагу вузкіх вулачак, паступова паглыбляюцца ѓ старажытны раён Петрускирхе, тую частку Вены, якую звычайнаму турысту ніколі не ѓбачыць. Ён павярнуѓ на Зиглиндштрассе, цяпер ужо ѓ раёне, дзе прыстойныя, законапаслухмяныя грамадзяне аддалі перавагу б не сустракацца ні з кім з сваіх знаёмых.
  
  
  
   У многіх вокнах першага і другарадных паверхаѓ уздоѓж вуліцы сядзелі жанчыны ѓ рознай ступені растрепанности, дэманструючы розныя часткі свайго цела зацікаѓленым мінакам. Многія з іх выглядалі дзяѓчынкамі падлеткавага ѓзросту. Мужчыны ѓ чорных вязаных швэдрах і чорных кепках тоѓпіліся ѓ дзвярах, гора жаданнем выскачыць пад дождж і абмеркаваць любаты і цаны тавару або прапанаваць іншыя тавары любому патэнцыйнаму пакупніку. Было час , калі вясёлыя дзяѓчынкі свісталі, каб прыцягнуць сваю кліентуру, а понсы прыставалі да пешаходам, каб падбадзёрыць іх, але паліцыя непрыхільна ставілася да свісту і актыѓна перашкаджала приставаниям, так што ѓ гэтыя дні гульня працягвалася ѓ цішыні. Раён не быѓ асабліва небяспечным - па меншай меры, не днём - паліцыя была занадта эфектыѓная для гэтага. Але гэта было непрыемна, і маглі ѓзнікнуць пытанні аб тым, які тавар ці паслугу вы спрабуеце набыць у раёне, дзе жанчыны былі толькі самай прыкметнай з незаконных славутасцяѓ.
  
  
  
   Паѓль павярнуѓ на Баденгассе, вузкую, брукаваную каменем вулачку, пазбаѓленую тратуараѓ, якая адрознівалася амаль неподвластным часу заняпадам і запушчанасцю. Двухпавярховыя будынкі з вузкімі вітрынамі, выстроившиеся ѓздоѓж вуліцы, выглядалі старажытнымі і развальваліся, калі Вена ѓпершыню была осаждена туркамі ѓ 1529 годзе; яны выглядалі гэтак жа, як цяпер, калі Павал ішоѓ па вуліцы, і так яны будуць выглядаць стагоддзе праз. Вуліца заканчвалася ля агароджанага цэментнага завода, дзе майстры масава выраблялі анёлаѓ, німф, лясных насельнікаѓ і бюсты знакамітых людзей для садоѓ буржуазіі.
  
  
  
   Пол спыніѓся каля дзвярэй крамы, праз тры хаты ад канца вуліцы і агледзеѓся. Калі ён і заѓважыѓ высокага мужчыну, які спыніѓся, каб завязаць шнуркі на чаравіку ля выхаду на вуліцу, то ніяк не падаѓ выгляду. У маленькім зарешеченном акенцы справа ад дзвярэй крамы былі выстаѓлены чайнік, які мог быць срэбным, сумка, якая, несумненна, была латуневай, і футляр для скрыпкі, у якім магла быць скрыпка, а магла і не быць. Тры латуневых шарыка памерам не больш аліѓкі, устаѓленыя ѓ каменную кладку над акном, служылі упрыгожваннем крамы. Маленькая шыльдачка, прымацаваная збоку ад дзвярэй, абвяшчала: ЛЕВІ ДАВУД - ГРОШЫ ѓ ПАЗЫКУ ПАД КАШТОђНЫЯ ПРАДМЕТЫ.
  
  
  
   Пол адкрыѓ дзверы крамы. Інтэр'ер быѓ асвечаны адзінай алейнай лямпай, якая звісала са столі. Стойка з зарешеченным акенцам аддзяляла кліентаѓ ѓстановы ад ѓладальніка - ці, у дадзеным выпадку, ад памочніка ѓладальніка: маленькага цёмнаскурага хлопца з жывымі вачыма, апранутага ѓ цёмна-карычневы кафтан і выглядевшего так, нібы спрабаваѓ адгадаваць бараду.
  
  
  
   - Добры дзень, Джозэф, - жыццярадасна павітаѓся Падлогу, топнув нагой па вонкавым падваконніку, каб стрэсці бруд, налипшую на чаравікі, перш чым увайсці ѓ краму і зачыніць за сабой дзверы. - Стары на месцы? - спытаѓ я.
  
  
  
   "Цяжка сказаць, гер Донцхоф", - адказаѓ хлопец. "Часам так, а часам няма. Пайду пагляджу".
  
  
  
   Джозэф пайшоѓ у заднюю частку крамы, пакінуѓшы Падлогі разважаць над мноствам тавараѓ на паліцах за прылаѓкам. Многія былі загорнутыя ѓ карычневую паперу і перавязаныя аборкамі; ананімныя скруткі ляжалі ѓ спячцы, чакаючы вяртання сваіх уладальнікаѓ, якія выкупяць іх і вернуць да жыцця. Але некаторыя з іх не былі загорнутыя або іх можна было апазнаць па форме праз ѓпакоѓку. Пол разгледзеѓ набор платніцкі інструментаѓ у драѓлянай скрыні, портновский манекен, штучную нагу, пару жаночых туфляѓ з сярэбранымі спражкамі, некалькі настольных лямпаѓ, звязак трысьцін і асартымент капелюшоѓ і кепі. Акрамя таго, у куце стаялі арфа і туба.
  
  
  
   - А, гер Донцхоф, - сказаѓ гаспадар, з'яѓляючыся ѓ дзвярах чорнага ходу і накіроѓваючыся да стойцы. Леві Давуд быѓ невысокім пажылым чалавекам грушападобнай формы з глыбока пасаджанымі вачыма на круглым морщинистом твары і носам-цыбулінай, які, здавалася, узвышаѓся над яго дбайна падстрыжанай белай барадой. Пол прывык бачыць пажылога ліхвяра ѓ бясформеннай шэрым хатнім халаце, які ён звычайна насіѓ у краме, але сёння ён быѓ апрануты для вуліцы, прычым значна прыгажэйшаю, чым тая, што была за яго дзвярыма. Шэры шаѓковы шалік "у чатыры рукі" быѓ акуратна павязаны вакол яго белага каѓнерыка і акуратна запраѓлены ѓ чорнае паліто "Чэстэрфілдзе", а ѓ руках ён трымаѓ пару чорных лайкавых пальчатак, кій чорнага дрэва і чорны шаѓковы цыліндр.
  
  
  
   "Добры дзень, гэр Давуд", - сказаѓ Паѓль. "Я захапляюся вашай элегантнасцю, якую, як мне здаецца, рэдка можна ѓбачыць у гучанні званоѓ Петрускирхе. Я мяркую, што ѓ Петрускирхе ёсць званы, хоць, калі падумаць, я не памятаю, каб калі-небудзь чуѓ іх. Ты ідзеш, або сыходзіш?"
  
  
  
   - О, вяртаюся, запэѓніваю вас, вяртаюся. Я толькі што займаѓся стомным справай, патрабуючы, каб яшчэ адзін малады нягоднік, прадстаѓнік шляхты, патлумачыѓ мне, чаму ён быѓ гатовы дазволіць мне пазычыць яму значную суму грошай. Давуд адклаѓ пальчаткі, кій і капялюш і зняѓ паліто; акуратна павесіѓшы яго на вешалку, расправіѓ плечыкі і разгладзіѓ аксамітны каѓнер, перш чым павесіць яго з вачэй далоѓ за задняй дзвярыма. "Хадзем, - сказаѓ ён, адкрываючы дзверцы ѓ стойцы, - пойдзем у бакоѓку і вып'ем са мной кубачак чорнага гарбаты".
  
  
  
   "Як раз тое, што трэба, гер Давуд", - сказаѓ Паѓль і рушыѓ услед за прадаѓцом у маленькую пакойчык у задняй частцы крамы. Асвятленне ѓ гэтым пакоі зыходзіла ад перавернутага V-вобразнага мансардного вокны з дванаццаццю шклянымі панэлямі і павуціннем жалезных дубцоѓ пад ім, каб не прапускаць нічога, акрамя святла.
  
  
  
   "Іх скралі", - пракаментаваѓ Давуд, сядаючы ѓ адно з пары мяккіх крэслаѓ. "Здымі паліто і капялюш і павесь іх вунь там. Джозэф, хлопчык мой, пастаѓ чайнік.
  
  
  
   Пол зрабіѓ, як яму было загадана, і апусціѓся на іншы крэсла. - Што было выкрадзена?
  
  
  
   - Царкоѓныя званы. Дзе-то ѓ шаснаццатым стагоддзі, я мяркую, іх скралі. Я лічу, што царква сама скрала іх, паколькі ѓлады планавалі забраць і пераплавіць іх на гарматы. Улады ѓ той момант вельмі мелі патрэбу ѓ гарматах. Турэцкая армія, я мяркую, была каля брамы і паводзіла сябе непрыязна".
  
  
  
   "А!" - сказаѓ Пол.
  
  
  
   Яны ѓдваіх сядзелі ва ѓтульным маѓчанні, пакуль Давуд набіваѓ і распальваѓ доѓгую выгнутую гліняную трубку. Жэстам ён прапанаваѓ Падлозе трохі тытуню з упрыгожанай разьбой драѓлянай шкатулкі, і Падлогу дастаѓ з кішэні курткі добра изжеванную карычневую трубку і набіѓ яе моцнай сумессю "латакія". "Дзякуй", - сказаѓ ён. "Цыгарэты для дзеяння, але трубка для разважанняѓ".
  
  
  
   "Гэта тое, што я сам кажу", - адказаѓ стары.
  
  
  
   "Я ведаю". Пол ѓсміхнуѓся. "Я цытаваѓ цябе".
  
  
  
   "Ах!" Двое мужчын задаволена попыхивали трубкай, калі праз пару хвілін Джозэф вкатил чайны паднос ѓ прастору паміж двума крэсламі і напоѓніѓ дзве кубкі з сярэбранага збана.
  
  
  
   Давуд выняѓ з рота гліняную трубку і адклаѓ яе ѓ бок. "Я бачыѓ жанчыну - на самай справе лэдзі - якая паліла цыгарэту сёння раніцай", - сказаѓ ён, беручы сваю кубак абедзвюма рукамі і удыхаючы водар свежезаваренного гарбаты. Пол запытальна паглядзеѓ на яго.
  
  
  
   Ён кіѓнуѓ. - Гэта было ѓ гатэлі "Метраполь", куды я пайшоѓ, каб сустрэцца з маладым шляхцічам, які хацеѓ дазволіць мне даць яму пяць тысяч крон авансам. Яна сядзела ѓ вестыбюлі. Вытанчанае юнае стварэнне з валасамі, сабранымі ѓ такой-то пучок, у вытанчанай чорнай карункавай капелюшы з атласнай стужкай і чорнай аксамітнай паѓпаліто па-над цёмна-зялёнага сукенкі. Яна была элегантная. І пакуль я чакаѓ з'яѓлення юнакі, яна запаліла адну з тых доѓгіх балканскіх цыгарэт і зацягнулася ".
  
  
  
   "Ты разбіраешся ѓ жаночай вопратцы лепш, чым большасць мужчын", - пракаментаваѓ Падлогу.
  
  
  
   "Мая жонка, спачын Гасподзь яе душу, была краѓчыхай", - патлумачыѓ Давуд.
  
  
  
   "Такім чынам, што адбылося?"
  
  
  
   - Нарэшце-то паказалася маладая галіна высакароднага куста...
  
  
  
   - З дамай, якая паліла, - перабіѓ Падлогу.
  
  
  
   "Ну, у рэшце рэшт, нічога", - сказаѓ Давуд. "Менеджэр, парцье і пара іншых служачых гатэля сабраліся ѓ купку, каб абмеркаваць гэтае пытанне ѓ жаху, але я чуѓ, як пару разоѓ згадвалася імя "Прынцэса Такая-то ", якое, як я зразумеѓ, адносілася да разгляданай малады лэдзі, і ѓ рэшце рэшт, відавочна, было вырашана, што каралеѓская сям'я важней добрых манер, таму яны рэтыраваліся. У рэшце рэшт яна затушылі цыгарэту. А цяпер скажыце мне, гер Донцхоф, што я магу для вас зрабіць сёння?
  
  
  
   - Кубачак гарбаты, - сказаѓ Пол, - невялікую гутарку.
  
  
  
   - І, магчыма, адзін-два сціплых імя з майго спісу выдатных кліентаѓ?
  
  
  
   "Калі на вашым шляху з'явіліся якія-небудзь новыя ..."
  
  
  
   Давуд паказаѓ доѓгім, знявечаным артрытам пальцам над чайнага падноса на Падлогі. "Я здзіѓляюся цябе", - сказаѓ ён.
  
  
  
   "Я так і думаѓ, што ты зможаш", - сказаѓ Пол.
  
  
  
   - Ты не такі, якім здаешся.
  
  
  
   "Ты другі чалавек, які кажа мне гэта сёння", - сказаѓ Пол. "Мой нос становіцца даѓжэй? Няма надзеі, што я стану сапраѓдным хлопчыкам?"
  
  
  
   Давуд злёгку паціснуѓ плячыма. "Я не прапаную табе хлусіць, гэта было б бессэнсоѓна. Вядома, ты ілжэш. Мы ѓсе хлусім. Поѓная сумленнасць хутка стала б невыноснай. Тое, што вы робіце, - ён пашукаѓ слова, - значна цікавей. Вы дазваляеце тым, з кім маеце справу, меркаваць аб вас рэчы - нявыказаныя рэчы, - якія, па іх думку, яны выявілі самастойна. Але я веру, што ѓсё гэта не так".
  
  
  
   Падлогу, адкінуѓся на спінку крэсла, яго вочы пашырыліся. "У самай справе?" працягнуѓ ён. "Якога роду рэчы?"
  
  
  
   Давуд паляпаѓ рукой па паветры ѓ успокаивающем жэсце. "Не палохайся. У мяне няма жадання выдаваць цябе. Акрамя таго, я паняцця не маю, каму цябе аддаць, і што ім ад цябе трэба. Я не высветліѓ, хто ты такі, проста кім ты не з'яѓляешся.
  
  
  
   "Сапраѓды, працягвайце!"
  
  
  
   Давуд склаѓ рукі на жываце і абапёрся падбародкам на вялікія пальцы. - Я мала што ведаю пра цябе, - задуменна вымавіѓ ён. "Вы добры суразмоѓца, вельмі разумны, добра адукаваны, гемютличный і ѓ цэлым прыемны".
  
  
  
   "Як я магу што-небудзь з гэтага адмаѓляць?" - Спытаѓ Падлогу, усміхаючыся.
  
  
  
   "Вы таксама належыце да вышэйшага класу, факт, які вы з усіх сіл спрабуеце схаваць, але які праяѓляецца ѓ вашым абліччы прыроднага перавагі і вашай поѓнай натуральнасці ѓ зносінах са слугамі. Я заѓважыѓ, што толькі прыроджаныя арыстакраты звяртаюцца са слугамі цалкам натуральна; альбо як з роѓнымі, альбо як з дзецьмі, альбо як з мэбляй ѓ адпаведнасці з іх прыродай. Сярэдні клас ставіцца да сваіх слугам з фанабэрыстасцю або падазронасцю." Ён пільна паглядзеѓ на Полу, які захоѓваѓ маѓчанне.
  
  
  
   "Акрамя таго, ваш нямецкі, хоць і выдатны, не з'яѓляецца родным. У ім ёсць што-то неазначальных замежнае. Большасць людзей не заѓважылі б, я згодны з вамі, але акцэнт, тым не менш, прысутнічае ".
  
  
  
   "Я хадзіѓ у школу ѓ Італіі і Англіі", - сказаѓ Пол.
  
  
  
   - Магчыма. Зараз давайце паглядзім на нашы - як бы гэта сказаць? - дзелавыя адносіны. Вы звярнуліся да мяне ѓ траѓні мінулага года...
  
  
  
   "Гэта было так даѓно?"
  
  
  
   - Я вяду дзённік. Гэта было дванаццатага траѓня мінулага года. Вас цікавілі імёны маіх кліентаѓ ...
  
  
  
   "Палітычна ці сацыяльна значныя, па-мойму, я ѓжо сказаѓ".
  
  
  
   - Вы гэта зрабілі. І ваенныя афіцэры штабнога рангу і вышэй.
  
  
  
   "На самай справе".
  
  
  
   "І вы адмовіліся сказаць мне, што намерваецеся рабіць з гэтай інфармацыяй, але вы запэѓнілі мяне, што маё імя ніколі не будзе выдадзены".
  
  
  
   "Менавіта так".
  
  
  
   - Я думаѓ, ты які-небудзь злачынца вышэйшага класа.
  
  
  
   - Гэта так? Ты мне ніколі не казаѓ.
  
  
  
   "Гэта было б няветліва".
  
  
  
   "Ах! Але навошта б мне- будзь я ашуканцам, ведаць імёны людзей, якія маюць патрэбу ѓ вашых паслугах? Відавочна, што ім няма чаго было б скрасці, паколькі яны паабяцалі вам усё каштоѓнае".
  
  
  
   - Але калі б вы былі спрытным ашуканцам, а нават у той час я бачыѓ, што вы былі спрытныя, вы маглі б захацець выкарыстоѓваць якога-небудзь абяздоленага прадстаѓніка вышэйшага грамадства ѓ якасці ѓваходу ѓ дамы багацеяѓ. Апынуѓшыся там...
  
  
  
   "Як разумна з майго боку", - пракаментаваѓ Падлогу. "Але ты гэтага не зрабіѓ", - працягнуѓ Давуд. "Ах!"
  
  
  
   - Ці, з другога боку, вы маглі б прапанаваць каму-небудзь з гэтых марнатраѓцы аванс у выглядзе буйных сум грошай у кошт іх будучага спадчыны. А затым, па сканчэнні пэѓнага прамежку часу, старанна арганізаваны няшчасны выпадак са смяротным зыходам для сваяка з грашыма прынёс бы вам нядрэнную прыбытак ".
  
  
  
   - Але, гер Давуд, у вас злачынны склад розуму!
  
  
  
   "Так, я прызнаю гэта. Я прыдумаѓ у агульнай складанасці з , я мяркую, што гэта было дванаццаць розных схем, у якіх вы маглі быць задзейнічаны. І я знаходжу, што, наколькі я магу судзіць, вы не пераследваеце ні аднаго з іх."Давуд обвиняюще пагразіѓ пальцам Падлозе. - І ты прымусіѓ мяне паверыць, о-о-вельмі-тонкімі спосабамі, што ѓ цябе таксама розум злачынца.
  
  
  
   "Злачынец?"
  
  
  
   "Я выявіѓ, што вы далі зразумець пэѓным групам нашых, э-э, больш прадпрымальных грамадзян, што на самай справе вы былі агентам брытанскага галоѓнага злачынца, вядомага як прафесар Марыярці".
  
  
  
   "Я ніколі гэтага не сцвярджаѓ", - запратэставаѓ Падлогу. "Хто-то - я думаю, гэта быѓ ювелір па прозвішчы Беркманн - выказаѓ такое меркаваньне, і я прызнаю, што не пераканаѓ яго ѓ гэтай ідэі".
  
  
  
   - Так, майстар-выкрадальнік каштоѓнасцяѓ па імя Беркманн. Прафесар Марыярці раз ці два аказваѓ яму дапамогу, і ён перакананы, што ѓ прафесара шырокая злачынная сетка па ѓсёй Еѓропе.
  
  
  
   "Што ж, запэѓніваю вас, я ніколі не чуѓ аб гэтым прафесара Марыярці, пакуль Беркманн не згадаѓ пра яго. Але тады, ну, калі праца яго агентам спросціць мне жыццё, тады я б стаѓ яго агентам ".
  
  
  
   "Такім чынам, ты зноѓ знайшоѓ, што праѓда, якой бы яна ні была, менш чым карысная. Гэта так?"
  
  
  
   Падлогу, адкінуѓся на спінку крэсла і сербануѓ гарбаты. "Давайце абмяркуем гэта разумна", - сказаѓ ён. "Я нейкім чынам прымусіѓ вас паверыць, што я злачынца. А цяпер вы прыйшлі да высновы, што гэта не так. І вы ѓзрушаны, даведаѓшыся, што я сумленны чалавек ".
  
  
  
   "Я быѓ бы, па меншай меры, злёгку здзіѓлены, выявіѓшы, што хто-то быѓ абсалютна сумленным чалавекам", - сказаѓ Давуд. "Проста ѓ дадзены момант спосаб вашай несумленнасці выслізгвае ад мяне". Ён зрабіѓ похлопывающее рух рукой, як быццам супакойваѓ нябачную котку. - Я не меѓ на ѓвазе нічога непаважлівага.
  
  
  
   "Адкуль ты ведаеш, што я не ѓдзельнічаю ні ѓ адным з тваіх ѓяѓных гнюсных планаѓ?" Спытаѓ Падлогу.
  
  
  
   "Я пільна сачу за некалькімі маімі, э-э, кліентамі", - сказаѓ Давуд. "За адным джэнтльменам сочыць яго камердынер, і да яго нельга падысці бліжэй, чым да яго. Калі б вы былі так занятыя, я б пачуѓ.
  
  
  
   "А!" - сказаѓ Пол. "Скажыце, калі вы баяліся, што я нейкі заѓзяты злачынец, навошта вы забяспечылі мяне імёнамі? Ужо не за тыя ці некалькі крон, што я прапанаваѓ?
  
  
  
   Давуд паціснуѓ плячыма. "Шчыра кажучы, мне было цікава даведацца, што вы плануеце рабіць. Да гэтага часу вам ѓдавалася пазнаёміцца з некалькімі "імёнамі", але, наколькі я бачу, без асаблівага выніку. Вы размаѓлялі з графам фон Пиновым ѓ бары "Опера"...
  
  
  
   "Спектакль " Набука", - успомніѓ Падлогу. "З перакладам лібрэта на нямецкі. Музыку Вердзі не варта выконваць па-нямецку. Гэта ператварае самую рамантычную мелодыю ѓ брэх вялікіх сабак".
  
  
  
   - А палкоѓнік Крэтл, вы сядзелі насупраць яго за баккарой...
  
  
  
   "О, так. У клубе "Манмартр". Чаму вянкі думаюць, што загана павінен мець французскае назву, вышэй майго разумення. Нямецкі загана цалкам прымальны. Гэта больш упорядоченно і годна паводзін".
  
  
  
   "Такім чынам, з кожным з гэтых джэнтльменаѓ ѓ вас сустрэча, дзве сустрэчы, выпадковыя - мяркую, нічога каштоѓнага не абмяркоѓвалася. І на гэтым усё. Нічога! Так якая цябе ад усяго гэтага карысць?"
  
  
  
   Падлогу на імгненне задумаѓся, а затым выпіѓ крыху гарбаты і падумаѓ яшчэ трохі. "Вас вельмі цікавіць, - спытаѓ ён Давуда, - што адбываецца з вашымі кліентамі?"
  
  
  
   "Цьфу!" - Давуд паморшчыѓся. "Гэтыя людзі, гэтыя арыстакраты, гэтыя людзі высакароднага паходжання; яны хутчэй пераступяць праз вас, чым абыдуць вас бокам. Па крайняй меры, тыя, з кім я маю справу, ставяцца да гэтага тыпу, хоць я ведаю, што ёсць і іншыя - вы самі, напрыклад, калі я маю рацыю наконт вашага выхавання. Гэтыя маладыя джэнтльмены высокага паходжання з цяжкасцю хаваюць сваю непрыязнасць да мяне, нават калі спрабуюць заняць грошай. Яны ѓсміхаюцца, ківаюць і кажуць: "Добры вечар, гер Давуд, як міла, што вы зайшлі". А потым я сыходжу і кажу: "Гэты стары тоѓсты габрэй атрымае свой фунт мяса. Такія, як ён, не любяць нічога, акрамя грошай!" Як быццам гэта я закладаю старажытныя сямейныя рэліквіі, каб заплаціць картачныя даѓгі!"
  
  
  
   "Ты не тоѓстая", - сказаѓ Пол.
  
  
  
   "Як гэта ні дзіѓна, я таксама не габрэй", - сказаѓ яму Давуд. "Усе яны мяркуюць, што, раз я ліхвяр, я павінен быць габрэем".
  
  
  
   "А ты - не?"
  
  
  
   - Паглядзі на мяне. Я што, у цюбецейцы?
  
  
  
   - Часам ты носіш маленькую вязаную шапачку.
  
  
  
   "Ён сагравае маю галаву. Ён прыкрывае тое месца, дзе мае валасы па нейкай невытлумачальнай прычыне, здаецца, радзеюць. Але я не нашу яго ѓвесь час. Я лічу, што габрэй павінен увесь час трымаць галаву пакрытай ".
  
  
  
   "Гэта так", - пагадзіѓся Падлогу.
  
  
  
   "На самой справе мая сям'я паходзіць з усходняй Персіі", - сказаѓ Давуд Падлозе. "Я перс па паходжанні і зараастрыец па рэлігіі". Ён зноѓ напоѓніѓ гарбатай кубак Падлогі, а затым сваю. "Не тое каб я быѓ асабліва рэлігійным чалавекам. Калі ѓжо на тое пайшло, мне ѓсё роѓна, як яны мяне называюць, але іх пыху і крывадушнасць не выклікаюць у мяне сімпатыі".
  
  
  
   - "Я лічу рэлігію ѓсяго толькі дзіцячай цацкай", - працытаваѓ Падлогу, - "І лічу, што няма граху, акрамя невуцтва".
  
  
  
   Давуд на секунду задумаѓся. "Так", - пагадзіѓся ён. "Гэта вельмі добра".
  
  
  
   "Крыстафер Марлоѓ сказаѓ гэта першым", - сказаѓ Пол. "Англійская драматург".
  
  
  
   Давуд кіѓнуѓ. "Я ведаю пра яго", - сказаѓ ён.
  
  
  
   "Вы хочаце ведаць, як я выкарыстоѓваю імёны, якія вы перадаеце мне ?" Спытаѓ Падлогу. "Я ладжу знаёмства з некаторымі з іх. У абмен на прадастаѓленне ім грашовых сум я спрабую заахвоціць іх даць мне тое, што мяне больш за ѓсё цікавіць, - інфармацыю".
  
  
  
   "А!" - сказаѓ Давуд. "Інфармацыя. Зразумела."
  
  
  
   "Ты гэта не одобряешь?"
  
  
  
   Ён абдумаѓ гэта. "Не абавязкова. Як ты збіраешся гэта рабіць? Нельга проста падысці да незнаёмага чалавека і сказаць: "Я разумею, табе патрэбныя грошы. Раскажы мне сакрэт ".
  
  
  
   "Не зусім так, э-э, смела", - сказаѓ Пол. "Я мог бы звярнуцца да свайго аб'екту ѓ оперы або на іпадроме і коратка паразмаѓляць з ім аб тым ці іншым. І тады я ѓстану і скажу: "Мой заступнік разумее, што вы ѓ патрэбе. Калі ласка, не крыѓдуйце, але ён папрасіѓ мяне перадаць вам гэта". А потым я вручу яму канверт і пайду".
  
  
  
   - А што было ѓ канверце? - спытаѓ я.
  
  
  
   "Сума грошай, сума, якая залежыць ад таго, хто гэты чалавек і якія яго патрэбы. Гэта далікатнае рашэнне; занадта маленькая сума можа абразіць суб'екта, занадта вялікая сума можа яго напалохаць ".
  
  
  
   - Ваш заступнік?
  
  
  
   Пол ѓсміхнуѓся. "Я занадта сціплы, каб прыпісваць гэта сабе. Акрамя таго, наяѓнасць нябачнага заступніка надае аѓру таямнічасці".
  
  
  
   "А вы не баіцеся, што ваш, гм, аб'ект шпурне грошы вам у твар або, магчыма, выкліча паліцыю?"
  
  
  
   "Вось чаму я хутка сыходжу. Я не хачу стаяць там і хмыліцца ім, калі яны адкрыюць канверт. Я не хачу адказваць ні на якія пытанні, і я не хачу, каб суб'ект прымаѓ імгненнае рашэнне. Дайце яму час усё абдумаць, адчуць вага грошай у сваім кашальку ".
  
  
  
   Давуд павольна і метадычна храбусцеѓ косткамі пальцаѓ правай рукі левай, утаропіѓшыся ѓ сваю кубак з гарбатай. "Магчыма, нам не варта абмяркоѓваць гэта далей", - сказаѓ на заканчэнне ён.
  
  
  
   "Магчыма, і няма", - пагадзіѓся Падлогу.
  
  
  
   "Ёсць некаторыя рэчы, пра якія лепш не казаць".
  
  
  
   "Гэта так".
  
  
  
   Давуд перавёѓ погляд на твар Падлогі. "Калі табе спатрэбіцца якая-небудзь дапамогу ѓ будучыні, табе варта толькі папрасіць", - сказаѓ ён. "Але пастарайся не быць занадта канкрэтным".
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ДРУГАЯ - ШЛЯХ ДА СМЕРЦІ
  
  
  
  Цяпер нашы гулянкі скончыліся ...
  
  Уільям Шэкспір
  
  
  
   Заслона туману апусцілася на Лондан у панядзелак дзевятага сакавіка і, здавалася, не хацела сыходзіць. Да раніцы асяроддзя ён запусціѓ свае шчупальцы ва ѓсе закуткі вялізнага горада. На працягу золкага дня ён сгущался, пакуль раннім вечарам прадметы не сталі нябачнымі на адлегласці, большым, чым выцягнутая рука. Пешаходы на навобмацак прабіраліся па вуліцах, знаходзячы знаёмыя агароджы і дзвярныя праёмы будынкаѓ, якія дапамагалі ім арыентавацца. Вадзіцелі экіпажаѓ належылі на нюх сваіх коней, каб весці іх па знаёмых маршрутах. А коні, будучы асцярожнымі жывёламі, не адважыліся б адправіцца ѓ незнаёмае месца. Зажигалкам даводзілася ѓзбірацца на дзве прыступкі па фонарным слупоѓ і глядзець на агні праз кантаваныя шкло, каб самім пераканацца, што газавыя ражкі запаліліся і гараць.
  
  
  
   Невысокі, худы, цыбаты мужчына павольна, асцярожна, амаль далікатна ішоѓ па ѓсходняй баку Расэл-сквер. Нягледзячы на час - ледзь было 5:00 P.М. - на мужчыну быѓ чорны фрак-над празмерна накрухмаленай белай кашулі з жорсткім каѓнерыкам і чорным гальштукам-матыльком, а ѓ левай руцэ ён на хаду сціскаѓ цыліндр. Яго парадны касцюм, хоць і яшчэ не паношаны, меѓ прыкметы зносу і вырабляѓ ѓражанне хутчэй неабходнасць, чым элегантнасці, як быццам гэты ѓбор быѓ прафесійным рэквізітам. Яго знешнасць не была дастаткова годнай, каб быць дварэцкі або афіцыянтам, але, магчыма, ён мог бы быць настаѓнікам у школе для хлопчыкаѓ, дзе такая адзенне ѓсё яшчэ была звычайнай з'явай. Не ѓ Англіі, вядома; у гэтым чалавеку было што-то вызначана неанглийское. Магчыма, гэта былі рысы няѓпэѓненасці і прыгнечанасці, сфармавалі яго твар і паставу; магчыма, некалькі няправільны фасон адзення: лацканы трохі занадта вузкія, гальштук-матылек трохі залішне шырокі, капялюш трохі занадта кароткая, а палі занадта тоѓстыя.
  
  
  
   Прайшоѓшы палову вуліцы, хударлявы мужчына дасягнуѓ ганка дома 64 па Расэл-сквер і, уважліва паѓзіраѓшыся ѓ медную таблічку з адрасам, падняѓся па прыступках і тузануѓ за ручку званка. Праз некалькі імгненняѓ дзверы расчыніліся, і на парозе з'явіѓся высокі, моцнага целаскладу мужчына. Хоць ён быѓ апрануты ѓ бездакорную вопратку сапраѓднага англійскай прыслужніка, па масіѓнасці мускулаѓ гэтага чалавека і выгібу носа можна было выказаць здагадку, што, магчыма, калі-то ѓ яго была іншая прафесія. Уважліва агледзеѓшы свайго наведвальніка з ног да галавы, ён сказаѓ: "Сэр? Магу я вам дапамагчы?" - глыбокім, хрыплым голасам, у якім прагучаѓ выклік хутчэй, чым пытанне.
  
  
  
   Хударлявы мужчына кіѓнуѓ і падціснуѓ тонкія вусны. - Добры дзень, - сказаѓ ён, спрабуючы адлюстраваць ѓсмешку; але гэта была слабая ѓсмешка, як быццам ён даѓно не практыкаваѓся. "Я мяркую, што гэта павінна быць рэзідэнцыяй гер прафесара Джэймса Марыярці. Ці дакладна маё меркаванне?"
  
  
  
   "Так і ёсць", - пагадзіѓся дварэцкі.
  
  
  
   "Добра, добра", - сказаѓ худы мужчына, зноѓ ківаючы. "Я прарабіѓ доѓгі шлях, каб пагаварыць з герром прафесарам. Спадзяюся, ён у сябе?" Ён сунуѓ руку ѓ кішэню камізэлькі і працягнуѓ дворецкому візітную картку.
  
  
  
   "Адну хвіліну, сэр", сказаѓ дварэцкі, беручы картку двума пальцамі ѓ белых пальчатках. "Я спытаю".
  
  
  
   Хударлявы мужчына падняѓ палец у тлумачальным жэсце. "Скажыце прафесару, што гэта тычыцца аднаго з яго агентаѓ у Вене. Малады чалавек у небяспецы. Вялікая небяспека".
  
  
  
   - Так, сэр. Адну хвіліну, сэр. Дварэцкі мякка, але рашуча зачыніѓ дзверы перад носам хударлявага мужчыны. Было б ветлівей запрасіць таго, хто тэлефанаваѓ увайсці, папрасіць яго пачакаць у гасцінай. Але былі тыя, хто, магчыма, пажадаѓ бы ѓбачыць прафесара Марыярці, каму не дазвалялася пераступаць парог без пастаяннага суправаджэння, і іншыя, каму ні пры якіх умовах не дазвалялася пераступаць парог.
  
  
  
   Прафесар Джэймс Марыярці, доктар філасофіі, F. R. A. S., сядзеѓ за вялікім дубовым сталом у сваім кабінеце на першым паверсе, два вокны былі зачыненыя, а шторы зашморгнены, каб зберагчыся ад туману. Вугальны агонь, які гарэѓ у маленькім каміне ѓ іншым канцы пакоя, абараняѓ ад волкасці і прахалоды гэтага дня. Увагу прафесара было прыкавана да зімовага выпуску часопіса Die Zeitschrift für Fortgeschritte Theoretische Astrophysik. Калі гадзіннік на сцяне ціха прабілі чатыры разы, містэр Моуз, былы чэмпіён Кента ѓ суперцяжкай вазе, а цяпер які служыѓ прафесару дварэцкі і брамнік, увайшоѓ і моѓчкі ѓстаѓ ля стала, чакаючы, калі прафесар падыме вочы. Прайшло некалькі імгненняѓ, перш чым Марыярці уставіѓ папяровы лісток на старонку і зачыніѓ дзённік. Ён зняѓ пенснэ і перавёѓ погляд на бюст Галілея, які стаяѓ на шафцы справа ад яго. "Гэтыя нямецкія тэарэтыкі", - сказаѓ ён. "Яны памяшаныя на прычынна-следчай сувязі і ѓ той жа час так мала надаюць увагі матэрыяльнасці. Можна было б падумаць, што яны павінны былі б праявіць некаторы цікавасць да таго, што ёсць , перш чым адправіцца на паляванне за тым, адкуль гэта ѓзялося ".
  
  
  
   "Так, прафесар", - адказаѓ містэр Моуз. "Сее-хто хоча вас бачыць." Ён працягнуѓ візітную картку хударлявага мужчыны.
  
  
  
   Узяѓшы картку за край, Марыярці надзеѓ пенснэ і ѓтаропіѓся на яе так, нібы гэта было цікавае, але пакуль яшчэ не класіфікаваныя казурка. На ёй было напісана::
  
  
  
  -
  
  
  
  KARL FRIEDRICH MARIE STASSENKOPP, LITT. D.
  
  
  
  -
  
  
  
   Марыярці пацёр картку паміж пальцамі. - Замежныя карткі, - сказаѓ ён. - Верагодна, французскія або венгерскія.
  
  
  
   - Так, сэр, цалкам магчыма. Джэнтльмен прасіѓ перадаць вам, што гэта тычыцца аднаго з вашых агентаѓ у Вене. Што ён ѓ небяспецы.
  
  
  
   - У самай справе? Як цікава. Марыярці падняѓ вочы на містэра Моуса. - Як выглядае гэты джэнтльмен?
  
  
  
   Містэр Моуз задуменна паварушыѓ вялікімі пальцамі. - Іншаземец. Не зануда. Я б сказаѓ, досыць прамалінейны. Ён выглядае так, нібы яму не падабаецца ёсць - або што-то яшчэ, наколькі я магу судзіць, - ацаніѓ ён.
  
  
  
   "А!" - сказаѓ Марыярці. "Эстэт або заклапочаны? Што ж, паглядзім. Запрасіце джэнтльмена увайсці".
  
  
  
   Містэр Моуз кіѓнуѓ і выйшаѓ з пакоя. Праз некалькі секунд ён вярнуѓся.
  
  
  
   "Джэнтльмен больш не турбуецца", - абвясціѓ ён старанна абыякавым голасам. "Ён мёртвы!"
  
  
  
   Марыярці прыпадняѓ брыво. - Ну што ж! - сказаѓ ён. Ён абмінуѓ свой стол і накіраваѓся ѓ хол. Карл Фрыдрых Марыя Стассенкопп, літл. . д., ляжаѓ на спіне ѓ пярэднім пакоі, ногі яго былі сагнутыя ѓ адзін бок, вочы невидяще глядзелі ѓверх, на газавы святло ѓ холе. Ён выглядаѓ здзіѓленым. Пад яго плячыма расцякалася лужына крыві, і размазанага палоска крыві вяла да закрытай ѓваходных дзвярэй.
  
  
  
   "Я бачу, вы зацягнулі яго ѓнутр", - сказаѓ Марыярці, паказваючы на крывавы след.
  
  
  
   "Я зацягнуѓ яго ѓнутр, каб зачыніць дзверы", - патлумачыѓ містэр Моуз. "Я не хацеѓ, каб людзі заѓважалі беднага джэнтльмена, пакуль вы не вырашыце, што рабіць. Акрамя таго, я не думаѓ, што ты захочаш стаяць у дзвярах, калі той, хто яго забіѓ, усё яшчэ на свабодзе.
  
  
  
   "Ах! Разумная логіка". Марыярці намацаѓ пульс на шыі мужчыны і нахіліѓся, наблізіѓшы галаву да твару мужчыны, каб пачуць гукі дыхання. Праз некалькі секунд ён падняѓ галаву. "Ты маеш рацыю", - сказаѓ ён. "Мёртвы. Цяпер, што тычыцца прычыны яго раптоѓнай скону- - Ён асцярожна перавярнуѓ мужчыну.
  
  
  
   У двух цалях ніжэй лапатак Карла Фрыдрыха, злева ад пазваночніка, бачылася тоѓстае, пакрытае чорнымі пёрамі дрэѓка, злёгку выступае з крывавай дзіркі, якую яно прарабіла, увайшоѓшы ѓ цела. Тканіна пінжака была перекручена і ѓцягнутая ѓ рану разам са снарадам.
  
  
  
   "Будзь я пракляты!" - усклікнуѓ містэр Моуз. "Чортава страла!"
  
  
  
   Марыярці асцярожна развязаѓ тканіна вакол тронка і агледзеѓ рану. "На самой справе гэта арбалетный болт", - сказаѓ ён містэру Моусу. "Практычна бясшумны, і вельмі смяротны. Куля, павінна быць, трапіла ѓ сэрца, забіѓшы яго імгненна. Адсюль параѓнальна невялікая страта крыві. Ён паклаѓ цела на зямлю і ѓстаѓ. "Цікава", - сказаѓ ён.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ТРЭЦЯЯ - ТАђСТУН
  
  
  
  Прыгоды прызначаны для тых, хто любіць прыгоды
  
  Бенджамін Дизраэли
  
  
  
   Таѓстун і трое яго спадарожнікаѓ селі ѓ вагон першага класа Rete Mediterranea на вакзале Монца. Цягнік толькі што затармазіѓ, выпусціѓшы моцны пар з старэе паравоза, калі Бенджамін Барнетт мімаходам убачыѓ іх праз акно свайго купэ.
  
  
  
   Таѓстун ненадзейна прымасціѓся на перавернутым чорным чамадане, з якога ён жэстыкуляваѓ астатнім. На ім была шыракаполы шэрая фетравы капялюш і белы касцюм; з кішэні яго пінжака з багемнай развязнасцю тырчаѓ чырвоны насавой хустку. Яго спадарожнікамі, уважліва следившими за кожным яго словам і жэстам, былі невысокі круглатвары святар у акулярах з круглымі тоѓстымі лінзамі, з саламяным чамаданам у руках; смуглявы юнак з вялікімі ступнямі і цьмянымі вачыма, апрануты ѓ брудна-жоѓта-карычневы клятчасты касцюм, які быѓ па меншай меры на памер малы для яго долговязой фігуры; і жанчына нявызначанага ѓзросту з дзіѓнымі, птушынымі рухамі, апранутая ѓ чорнае ад верху вэлюму да падэшваѓ лакіраваных туфляѓ на высокіх гузіках. Яе адзіным перашкодай была закрытая птушыная клетка памерам з хлебницу.
  
  
  
   Барнетт, каржакаваты амерыканец-эмігрант з каштанавымі валасамі, гадоѓ трыццаці пяці, з цікавасцю назіраѓ за квартэтам. Яны здаліся яму дзіѓна разнамаснай групай. "Італія ѓ чарговы раз дэманструе нам сваё разнастайнасць", - сказаѓ ён сваёй жонцы, якая сядзела насупраць яго. "Што ты думаеш пра гэтых чатырох?"
  
  
  
   Сесілія Барнетт адарвала погляд ад даведніка Бедекера па Паѓночнай Італіі ѓ чырвонай вокладцы і выглянула ѓ акно як раз у той момант, калі " трени диретти" , скаланаючыся, спынілася. Гэта была стройная, светлавалосая, стрыманая, пяшчотна прыгожая жанчына прыкладна на пяць гадоѓ маладзейшы за свайго мужа. Яе вочы, лініі рота і тое, як яна трымалася, казалі аб рашучасці і, для тых, хто мог прачытаць самыя тонкія прыкметы, аб невырашальнай смутку, якую яна насіла з сабой.
  
  
  
   "На самой справе яны даволі цікавыя", - сказала яна, з хвіліну разглядаючы групу, пакуль яны збіралі свой багаж і рыхтаваліся сесці ѓ цягнік. "Гэты поѓны джэнтльмен, падобна на тое, што нейкі мастак. Адзін з тых геяѓ-богемцев, якія ѓ цяперашні час запаѓняюць Парыж і Вену. Або, па меншай меры, так ён прымусіѓ бы думаць свет. Моладзь - спартыѓны тып з невялікім інтэлектам. Святар - адзенне святара хавае мноства магчымасцяѓ. Жанчына - гэта свайго роду загадка. Яна апранутая як удава, але на пальцы ѓ яе няма заручальнага кольца. Яна нясе птушыную клетку, якая настолькі пазбаѓлены незалежнага руху, што ѓзнікае падазрэнне, што ѓ ёй сядзіць не птушка."
  
  
  
   "У вас непераѓзыдзены нюх на дэталі", - сказаѓ Барнетт. - Чаму ты кажаш "Ён хацеѓ, каб мы так думалі"? Ты пачаѓ падазраваць кожнага, каго бачыш, у тым, што ён не такі, якім здаецца.
  
  
  
   Сесілія павярнулася, каб паглядзець на яго, і ён зразумеѓ, што сказаѓ нешта не тое. - Не ѓсё, - рэзка адказала яна. Яна акуратна склала рукі на каленях і ѓтаропілася прама перад сабой; погляд, за якім, як ведаѓ Барнетт, хавалася крайняе раздражненне. "І справа не ѓ падазронасці. Я проста дзялюся сваімі назіраннямі і умозаключениями. Калі вас не цікавіць маё меркаванне, навошта вы пытаецеся ѓ мяне?"
  
  
  
   "Я проста падтрымліваѓ гутарку", - адказаѓ Барнетт, стараючыся, каб гэта не прагучала як апраѓданьне. "І я сапраѓды цаню ваша меркаванне. Мне вельмі шкада, калі вы лічыце інакш. Вы надзвычай праніклівы чалавек. Нават прафесар Марыярці так сказаѓ. Але я думаѓ, што паказваю на цікавую мясцовую фауну, а не на чарговую загадку. Прызнаюся, я думаю, што ѓ апошні час вы былі занадта рэзка павялічаны. Ён працягнуѓ руку, каб папляскаць яе па руцэ, але яна рэзка адхапіла яе ѓ зморшчыны свайго зялёнага дарожнага плашча.
  
  
  
   "Я мяркую, як я ѓжо казала вам, што за намі сачылі з тых часоѓ, як мы пакінулі Лондан", - холадна сказала Сесілія. Хавалася за знарочыстым адсутнасцю эмоцый у яе голасе гнеѓ або страх, або і то і іншае разам, Барнетт сказаць не мог. "Гэта вынік маіх назіранняѓ і высноѓ, якія вы звычайна гатовыя прызнаць даволі дакладнымі. Магчыма, я не прафесар Марыярці, але, падобна, у мяне ёсць талент да такога роду рэчам. Сам прафесар, як вы памятаеце, часам цаніѓ маё меркаванне. Але толькі таму, што вы не можаце прыдумаць ні адной прычыны, па якой хто-то павінен сачыць за намі, вы не верыце таму, што я кажу, і думаеце, што з-за таго, што мне нядужыцца у апошні час, я альбо некампетэнтны, альбо вар'ят. Гэта, безумоѓна, прывяло б да ператамленне ".
  
  
  
   "Я не думаю, што вы вар'ят", - запратэставаѓ Барнетт. "Я проста думаю, што ѓ дадзеным выпадку вы памыляецеся".
  
  
  
   "Ты б так не думала, калі б я была мужчынам", - сказала Сесілія і дэманстратыѓна вярнулася да сваёй кнізе.
  
  
  
   Гэта, на думку Барнэта, было несправядлівым заѓвагай. Ён здушыѓ жаданне назваць гэта "жаночай логікай", паколькі ѓ яго было прадчуванне, што гэта прынясе больш шкоды, чым карысці, і ён не хацеѓ ладзіць яшчэ вялікую сварку, чым яны ѓжо задумалі. "Ёсць час для абмеркавання і час пакінуць усё як ёсць", - падумаѓ ён, адкідваючыся на спінку крэсла. У яго было дабрадзейнымі пачуццё чалавека, які ведае, што ён мае рацыю, але пакідае апошняе слова за іншым.
  
  
  
   Барнетт рознымі спосабамі спрабаваѓ праверыць людзей, якія, па думку Сесили, назіралі за імі, але цяжка сказаць, ці сапраѓды хто-то ѓ тым жа цягніку або спыніѓся ѓ тым жа гатэлі толькі для таго, каб сачыць за табой. Ні адзін з аб'ектаѓ падазрэнняѓ Сесили не хаваѓся, падглядваючы за імі з-за ліхтарных слупоѓ. І гэта быѓ непраѓдападобны шэраг людзей - пажылы мужчына з пранізлівымі блакітнымі вачыма ѓ парыжскім гатэлі Majestic; маленькі чалавечак з бульдожьим тварам у цягніку, направлявшемся ѓ Рым; прыгожая жанчына арыстакратычнага выгляду, завязавшая размова з Барнеттом у гатэлі Excelsior ѓ Рыме, - якіх Сесілія падазравала ѓ змове з мэтай прыглядаць за сям'ёй Барнетт. Барнетт прызнаѓся сабе, што яму было б лягчэй у гэта паверыць, калі б ён мог прыдумаць якую-небудзь прычыну, па якой хто-то мог бы знайсці іх досыць цікавымі, каб захацець сачыць за імі.
  
  
  
   Капостазионе, начальнік гэтай італьянскай чыгуначнай станцыі, апрануты ѓ уніформу, якая цалкам дарэчы глядзелася б на кіраѓніка цыркавога аркестра, з'явіѓся на платформе, каб падаць сігнал да адпраѓлення, і цягнік зноѓ прыйшоѓ у рух. Калі цягнік набраѓ хуткасць, таѓстун і яго спадарожнікі протопали па калідоры і размеркаваліся па амаль пустым купэ першага класа. Барнетт ѓбачыѓ, як таѓстун прайшоѓ міма і ѓтаропіѓся на іх праз шкло ѓ дзверы купэ; жанчына ѓ чорным ішла за ім па пятах. Мяркуючы па гуках, яны размясціліся ѓ двух наступных купэ. Святар і юнак наогул не праходзілі; павінна быць, яны выбралі больш раннія купэ.
  
  
  
   Гэта, падумаѓ Барнетт, было дзіѓна. Яны, несумненна, ведалі адзін аднаго на платформе, а тут яны сядзелі ѓ розных купэ. Ён збіраѓся сказаць пра гэта Сесили, але вырашыѓ, што ѓ яе цяперашнім настроі яна падумае, што ён цешыцца над ёй.
  
  
  
   Быѓ аѓторак, дзесятае сакавіка 1891 года. Бенджамін і Сесили Барнетт адпраѓляліся ѓ межсезонное турнэ па Еѓропе, якое доѓжылася ѓжо шэсць тыдняѓ і, верагодна, будзе доѓжыцца яшчэ столькі ж. Сесілія аднаѓлялася пасля выкідка на позніх тэрмінах, другога за два гады, які падарваѓ яе маральна і фізічна. Іх адзіны спадарожнік, карлік на ѓсе рукі па імя "Маммер" Толливер, ішоѓ наперадзе іх з асноѓнай часткай багажу, назіраючы за яго устаноѓкай ѓ пансіёне на возеры Кома, які быѓ іх наступным пунктам прызначэння.
  
  
  
   Гэты даѓно запознены адпачынак быѓ першым, які хто-небудзь з іх узяѓ, не сумешчаны з якой-небудзь дзелавой паездкай. Нават іх двухтыднёвы мядовы месяц у Парыжы быѓ выкарыстаны для стварэння французскага бюро Амерыканскай службы навін, бюро кабельных навін Barnett's, які базуецца ѓ Лондане, якое пастаѓляла еѓрапейскія навіны ѓ амерыканскія газеты. Сесили Барнетт калі-то працавала на свайго мужа, але цяпер яна была рэдактарам Ілюстраванага штотыднёвіка Hogbine's Illustrated Weekly, аднаго з самых паспяховых часопісаѓ Hogbine group.
  
  
  
   "Кандуктар запэѓніѓ мяне, - сказаѓ Барнетт пасля пары хвілін маѓчання, - што рэстаран carrozza ѓ цягніку будзе адкрыты на вячэру пасля адпраѓлення цягніка з Монца. Не жадаеце далучыцца да мяне? Барнетт выкарыстаѓ італьянскае словазлучэнне "вагон-рэстаран" у сарамлівай спробе пакласці канец сваёй сварцы з Сесили; яе заѓсёды пацяшала тое, як ён прамаѓляѓ любыя замежныя словы. Але часам самыя прадуманыя планы не спрацоѓваюць.
  
  
  
   "Калі ты не баішся, я ѓладжу сцэну", - сказала Сесілія. "Магчыма, буду размахваць рукамі і вінаваціць кандуктара ѓ шпіянажы за намі. Я б не хацела ладзіць сцэну".
  
  
  
   Барнетт ѓздыхнуѓ. "Я спадзяюся на ваша разважлівасць", - сказаѓ ён.
  
  
  
   Яны вярнуліся ѓ рэстаран carrozza , каб з'есці тонкія лустачкі тоѓчанай цяляціны з зялёным перцам, тоѓстыя лустачкі хрумсткага хлеба, вялікі салата з алівамі і сардынкамі і выпіць фруктовага чырвонага віна. Цягнікі Rete Mediterranea знаходзіліся ѓ перыядзе высакароднага заняпаду, з закінутымі вагонамі дваццацігадовай даѓніны, якія цягнулі выпраѓленыя рухавікі дваццацігадовай даѓніны. Паездка, якая можа заняць пяць гадзін на хуткасным цягніку ѓ іншым месцы Еѓропы, можа заняць да дваццаці гадзін на цягніках diretti. Або ѓ тры разы больш, калі яму не пашанцавала зламацца. Падарожжа па Італіі, нават першым класам, было прыгодай. Але ежа была добрай.
  
  
  
   Цягнік заязджаѓ у тую частку паѓночнай Італіі, што паміж азёрамі Кома і Лекко, званую Брианца, і з акна сталовай адкрываѓся від на террасные схілы пагоркаѓ, пакрытыя аголеным вінаградам, гатовым пачаць свой летні рост. Удалечыні віднеліся россыпы катэджаѓ, асобныя свежевспаханные ѓчасткі карычневай зямлі і ѓчасткі змрочнага лесу. Выпадковая віла, обнесенная сцяной, з комплексам гаспадарчых пабудоѓ раптам з'яѓлялася ѓ поле зроку, а затым знікала ѓ тумане.
  
  
  
   Таѓстун падбег з хваста цягніка і ѓвайшоѓ у вагон-рэстаран амаль адразу пасля таго, як Бенджамін і Сесілія селі. Ён нязграбна прайшоѓ міма іх, выбраѓшы столік праз праход. Барнетт з здзіѓленнем назіраѓ, як ён асцярожна штурхае драѓлянае сядзенне крэсла, перш чым апусціцца на яго ѓсім сваім целам і ѓважліва вывучыць меню. Хвілін праз дзесяць або каля таго смуглы падлетак таксама з'явіѓся з хваставога канца цягніка і, абмяняѓшыся некалькімі словамі шэптам з таѓстуном, перасёк вагон-рэстаран і выйшаѓ з пярэдняй часткі.
  
  
  
   "Цікава", - сказала Сесілія. "Двое з вашых чатырох сяброѓ, здаецца, праводзілі канферэнцыю ѓ хвасце цягніка".
  
  
  
   "Магчыма, у іх ёсць знаёмыя сярод пасажыраѓ трэцяга класа", - выказаѓ меркаванне Барнетт. "Ці, магчыма, яны сачылі за сваім багажом. Багажны вагон ззаду".
  
  
  
   - Магчыма, - холадна пагадзілася Сесілія.
  
  
  
   "Паслухай, Галубка, я не хачу з табой сварыцца. Шчыра кажучы, не хачу", - сказаѓ Барнетт, панізіѓшы голас да шэпту. "Але ты, вядома ж, не хацеѓ бы, каб я сказаѓ, што згодны з табой, калі я гэтага не раблю. Не так?"
  
  
  
   "Калі б ты ведаѓ, колькі разоѓ я рабіла для цябе менавіта гэта, - сказала яму Сесілія, - ты б не адважваѓся прасіць. Падобна на тое, што для мидийцев адзін закон, а для персаѓ - іншы. Яна адсунула талерку з цяляцінай і ѓстала. - Я больш не галодны. Сустрэнемся ѓ нашым купэ.
  
  
  
   Барнетт таксама ѓстаѓ з аѓтаматычнай ветлівасці ѓ адносінах да сваёй злосная жонцы. Бываюць моманты, калі ѓсё, што ты можаш зрабіць, няправільна, і гэты, як зразумеѓ Барнетт, быѓ адным з іх. Угаворваѓ ён Сесілію застацца, вяртаѓся з ёй у купэ або адпускаѓ яе адну, яна была б незадаволеная.
  
  
  
   Праклятая жаночая неразумнасці! Вось ён, разумны чалавек, які вядзе сябе разумна, пастаянна і несправядліва обижаемый сваёй жонкай, якая звычайна была самым рацыянальным, разумным з Божых стварэнняѓ. Гэта прыводзіла ѓ шаленства!
  
  
  
   "Я павінен папрасіць прабачэння за тое, што перапыніѓ вас". Масляністы, злёгку ѓстрывожаны голас прагучаѓ у вушах Барнэта, калі ён стаяѓ там.
  
  
  
   - Вы, напэѓна, Барнетты? Містэр і місіс Гэта так?
  
  
  
   "Чаму?" Спытаѓ Барнетт, паварочваючыся. Гэта быѓ таѓстун, які падняѓся са свайго месца і елейно завіс побач з Барнеттом. Гэта было ѓжо занадта. Няѓжо гэты чалавек падслухоѓваѓ? Нават у гэтым выпадку, што, чорт вазьмі, яму магло спатрэбіцца? Што б гэта ні было, Барнетт быѓ не ѓ настроі разбірацца з гэтым.
  
  
  
   "Я сапраѓды прыношу свае прабачэнні за гэта непрыстойныя ѓмяшанне", - сказаѓ таѓстун. На секунду яго вусны склаліся ва ѓсмешку, якая тут жа знікла. - Кандуктар згадаѓ мне аб вашым прысутнасці ѓ гэтым цягніку. Я быѓ па-за сябе ад радасці з-за супадзення. Вы, вядома, пагадзіцеся, што гэта выпадковасць.
  
  
  
   "Ці змагу я?" Барнетт разумеѓ, што ѓсе трое застылі на месцы ад грубасці таѓстуна; Сесілія падрыхтавалася да ѓцёкаѓ, а ён вагаѓся, ісці за ёй або няма, і загаварыѓ таѓстун. І размаѓляю. І размаѓляю.
  
  
  
   "Але так". Таѓстун спыніѓся, прыклаѓшы руку да шчакі, і паморшчыѓся, як быццам яго толькі што ѓразіла жудасная магчымасць. - Вы, ці не так, Барнетты з Амерыканскай службы навін?
  
  
  
   "Гэта дакладна", - неахвотна пагадзіѓся Барнетт. Адкуль гэты чалавек мог гэта ведаць? І чаму гэта павінна хваляваць? Магчыма, у рэшце рэшт, у асцярогах Сесили што-то было. З іншага боку, калі мужчына хацеѓ што-то зрабіць, акрамя простага размовы з імі, яму не трэба было ісці за імі паѓсюль, пакуль яны не апынуцца ѓ carrozza ristorante , каб зрабіць гэта.
  
  
  
   - Добра. Добра, - сказаѓ таѓстун. - Усё так, як я і думаѓ. Прашу прабачэння за ѓварванне, але з самымі высакароднымі намерамі я павінен скарыстацца момантам, каб пагаварыць з вамі. Гэта справа тэрміновае і далікатнае. Ён сунуѓ руку ѓ кішэню пінжака, і яна зноѓ вынырнула, сціскаючы белы кардонны ліст. - Мая візітоѓка, калі вы будзеце так ласкавы.
  
  
  
   Барнетт ѓзяѓ картку, зірнуѓ на яе і перадаѓ Сесили. "Готфрыд Каспер", - было напісана цвёрдымі, але вытанчанымі карычневымі літарамі, scrittore e giornalista, Мілан.
  
  
  
   "Чым мы можам быць вам карысныя, сіньёр Каспер?" Сесілія ласкава звярнулася да таѓстуну. "Калі ласка, сядайце".
  
  
  
   Барнетт здзіѓлена паглядзеѓ на яе. "Так", - сказаѓ ён, душачы каментар, "калі ласка". У Сесили, напэѓна, павінна была быць нейкая прычына папрасіць таѓстуна сесці - калі толькі гэта не было проста для таго, каб паказаць Барнетту, што прама цяпер яна аддала перавагу б чыю заѓгодна кампанію яго грамадству. Або, магчыма, паколькі яна падазравала таѓстуна ѓ нейкім махлярстве, яна збіралася паспрабаваць даказаць гэта. Барнетт шчыра спадзяваѓся, што яна не планавала нічога падобнага.
  
  
  
   "Вы вельмі добрыя", - сказаѓ таѓстун, асьцярожна апускаючыся на крэсла ѓ праходзе, у той час як Бенджамін і Сесілія вярнуліся на свае месцы. Здавалася, ён адчуѓ палёгку, але, магчыма, гэта было проста таму, што зноѓ змог сядзець. Перарухаць сваё цела, асабліва ѓ які рухаецца цягніку, падумаѓ Барнетт, павінна быць, пастаянная барацьба.
  
  
  
   "Так вы журналіст, так?" Спытаѓ Барнетт. "Шукаеце працу?"
  
  
  
   "Не, няма!" Каспер пратэстоѓцы падняѓ пухлую руку, як бы адганяючы само гэта меркаванне. "Вядома, калі б я мог якім-небудзь чынам быць карысны вялікай Амерыканскай службе навін ... Магчыма, вы чыталі маю серыю артыкулаѓ аб эстэтычных адрозненнях паміж сталіцамі еѓрапейскіх манархій? Каля года таму яна ненадоѓга ѓвайшла ѓ еѓрапейскую моду і была перакладзеная на шматлікія мовы."
  
  
  
   "Я так не думаю", - сказаѓ Барнетт. "Як гэта называлася?" Спытала Сесілія.
  
  
  
   " Эстэтычны аналіз вытанчаныхічыстых стыляѓ і манер сталіц еѓрапейскіх манархій". Гэта было добра ѓспрынята, калі мне самому будзе дазволена так выказацца. У той час гэта выклікала нямала каментароѓ. Але на дадзены момант яна яшчэ не мела гонару атрымаць англійская пераклад ".
  
  
  
   "Запамінальнае назва", - пракаментаваѓ Барнетт.
  
  
  
   Каспер павярнуѓся і з хвіліну падазрона глядзеѓ на яго, але вырашыѓ праігнараваць тое, што там убачыѓ. "Як вы думаеце, ваша амерыканская публіка зацікавіцца артыкулам такога роду?" ён спытаѓ. "Гэта старанна прапрацаваная артыкул, у якой выяѓляецца шмат падабенства ідэй паміж найбольш важнымі эѓрапейскімі сталіцамі".
  
  
  
   - Дашліце копію ѓ мой лонданскі офіс, - сказаѓ яму Барнетт, - і я з задавальненнем взгляну на яе. А цяпер...
  
  
  
   "Ах, так. Дзякуй за ѓвагу. Але, вядома, не таму я навязваю вам сваю прысутнасць, нягледзячы на адсутнасць якога-небудзь належнага прадстаѓлення. О, няма, няма!"
  
  
  
   "Гэта не так?" Барнетт палічыѓ пратэсты мужчыны, якія суправаджаліся шматлікімі размахиваниями пухлых рук, адначасова раздражняльнымі і пацешнымі.
  
  
  
   - Зусім не, містэр Барнетт, зусім няма. Гэта я хачу зрабіць вам прапанову.
  
  
  
   - Ты згодны? Якога роду прапанову?
  
  
  
   "У гэтым пытанні я ѓяѓляю Staatlicher Überblicken, штомесячны кансерватыѓны часопіс год запар у горадзе Цюрых".
  
  
  
   "Я чуѓ пра гэта, - сказаѓ Барнетт, - хоць я не чытаю па-нямецку. Мая жонка чытае". Ён павярнуѓся да Сесили.
  
  
  
   "Я ведаю гэты часопіс", - сказала Сесілія. "Скажыце мне, сіньёр Каспер, якое дачыненне вы маеце да яго ці ён да нас?"
  
  
  
   "Я зараз растлумачу. Тады, магчыма, вы ведаеце, што Staatlicher Überblicken кожны месяц публікуе нарыс важнай, але малавядомай постаці апошніх гадоѓ дзевятнаццатага стагоддзя. Тыя людзі , якія валодаюць дасягненнямі, якія прадстаѓляюць каштоѓнасць для еѓрапейскай цывілізацыі, але якія засталіся адносна незаѓважанымі, з'яѓляюцца аб'ектамі гэтых аглядаѓ ". Таѓстун перавёѓ погляд з Бенджаміна на Сесілію і назад, нібы чакаючы рэакцыі, і здзівіѓся, што яе не было.
  
  
  
   "Так?" Сказаѓ Барнетт. Ён зірнуѓ на Сесили, якая ледзь прыкметна паціснула плячыма.
  
  
  
   Каспер нахіліѓся наперад і паклаѓ далоні на стол. "Містэр Барнетт, вы сябар вялікага крыміналіста і дэтэктыва-кансультанта містэра Шэрлака Холмса, ці не так?"
  
  
  
   "Я, безумоѓна, знаёмы з містэрам Холмсам", - адказаѓ Барнетт, душачы моцнае жаданне засмяяцца над гэтым пытаннем. "Сумняваюся, што ён палічыѓ бы мяне сваім сябрам".
  
  
  
   Каспер паціснуѓ плячыма. " Знаёмы і журналіст. Вы, безумоѓна, той чалавек, які нам патрэбны. Як вы, павінна быць, ведаеце, жыццё і прафесійныя здольнасці містэра Холмса выклікаюць вялікую цікаѓнасць і зацікаѓленасць. Некалькі еѓрапейскіх паліцэйскіх агенцтваѓ пераймаюць яго метады для сваіх уласных дэтэктыѓных бюро." Ён зрабіѓ паѓзу і зрабіѓ хрыплы ѓдых, потым яшчэ адзін. "Містэр Барнетт, я хацеѓ бы даручыць вам напісаць для Дзяржаѓнай бібліятэкі Убербликен біяграфічны нарыс містэра Шэрлака Холмса".
  
  
  
   Барнетт ѓтаропіѓся на таѓстуна, страціѓшы дар прамовы. Наѓрад ці ѓ свеце быѓ менш прыдатны журналіст, чым ён сам, каб напісаць такі артыкул. Але адкуль таѓстуну было ведаць пра варожасць, якая існавала паміж Шэрлакам Холмсам і сябрам, і настаѓнікам Барнэта прафесарам Марыярці? "Што ж, - сказаѓ ён праз момант, - гэта, безумоѓна, цікавае прапанову. Але я на самой справе не падыходжу для гэтай задачы. У мяне амаль няма часу, каб наогул што-небудзь пісаць. І, хоць я працаваѓ з ім некалькі разоѓ, мяне наѓрад ці можна назваць адным. Чаму б вам не спытаць яго калегу, доктара Ватсан, хто запісваѓ розныя яго выпадкі за апошнія некалькі гадоѓ? Барнетт не мог адкараскацца ад якая ныла пачуцці, што ва ѓсім гэтым было што-то не так - таѓстун, сустрэча, прапанова і ѓсё такое, - але ён не мог зразумець, што менавіта гэта магло быць ці павінна быць.
  
  
  
   "Добры доктар не падыходзіць для нашых патрэб", - сказаѓ таѓстун. "Ён не прытрымліваецца сапраѓдных журналісцкіх традыцый - зандуе пытання, падрабязнага адказу, дазволу фішках падаць куды папала".
  
  
  
   Невысокі круглатвары святар, які сеѓ у цягнік разам з Касперам, увайшоѓ у вагон-рэстаран спераду, яго чорная раса раздзімаліся, калі ён спяшаѓся па праходзе. - Сіньёр Каспер, - паклікаѓ ён нізкім, напружаным, з прыдыханнем голасам, - Desidero parlare con Lei, per piacere.
  
  
  
   - Калі ласка, кажаце па-ангельску, бацька Угарти, - сказаѓ Каспер. - Пачакайце хвілінку. Дазвольце мне прадставіць містэра і місіс Барнетт. Гэта бацька Угарти, святар.
  
  
  
   Бацька Угарти кіѓнуѓ, хутка ківаючы галавой уверх-уніз і ѓглядаючыся ѓ іх скрозь свае круглыя акуляры з тоѓстымі шкламі. Яго твар расплыѓся ѓ шырокай усмешцы, обнажившей мноства карычневых, обесцвеченных зубоѓ. "Прыемна пазнаёміцца з вамі", - сказаѓ ён. "Вы, напэѓна, ангельская пара, праводзіце мядовы месяц? Падарожнічаеце па нашым рамантычным гарах і азёрах. Вы павінны знайсці нашу мясцовасць вельмі цікавай. Вельмі цікавай. Ён павярнуѓся да Касперу. - Мне непрыемна здацца няветлівым вашым чароѓным сябрам, але, у рэшце рэшт, я павінен пагаварыць з вамі хвілінку.
  
  
  
   Каспер з цяжкасцю падняѓся на ногі. - Я адыду ѓсяго на хвілінку, - сказаѓ ён Барнеттам. - Тады мы зможам скончыць нашу гэтак цікавую дыскусію. Тоѓсты журналіст і маленькі святар адышлі ѓ заднюю частку машыны і аб чым-то сур'ёзна параіліся.
  
  
  
   "Гэта вельмі дзіѓна", - прашаптаѓ Барнетт Сесили, калі двое іншых выйшлі з-за стала.
  
  
  
   "Як дзіѓна, што ты так думаеш", - адказала Сесілія, міла, усміхаючыся яму.
  
  
  
   - Як ты думаеш, у чым усё гэта справа?
  
  
  
   "Я мяркую, мы даведаемся досыць хутка, але будзьце напагатове. Гэты святар - не сьвятар, а гэты таѓстун - не журналіст".
  
  
  
   "Я вам веру", - сказаѓ Барнетт. "Але я хацеѓ бы высветліць, чаго яны дамагаюцца".
  
  
  
   Сесілія паляпала яго па руцэ. "Я думаю, яны шукаюць тое, чаго ѓ нас няма".
  
  
  
   Перш чым яна паспела што-небудзь растлумачыць, Каспер вярнуѓся да стала, і бацька Угарти пайшоѓ тым жа шляхам, якім прыйшоѓ.
  
  
  
   "Нязначны пытанне, які прадстаѓляе выключна літургічны цікавасць, - сказаѓ ім Каспер, - але я пакорліва прашу прабачэння за тое, што перапыніѓ вас. Зараз давайце вернемся да нашай справе. Хацелася б атрымаць ад вас шырокую артыкул аб звычках, манерах і здольнасцях містэра Холмса. Я думаю, што сее-што з яго біяграфіі таксама варта ѓключыць. Дзе ён хадзіѓ у школу; як ён развіѓ у сабе гэтыя дзіѓныя дэдуктыѓны здольнасці, за якія яго так справядліва адзначылі; яго адносіны з прафесарам Марыярці...
  
  
  
   "Яго што?"
  
  
  
   - Яго адносіны з прафесарам Джэймсам Марыярці, аѓтарам кнігі " Дынаміка астэроіда" і добра вядомай манаграфіі пра биномиальной тэорыі. Несумненна, яго стасункі з такім выбітным навукоѓцам павінна было аказаць некаторы ѓплыѓ на ѓласныя тэорыі і метады містэра Холмса.
  
  
  
   "Я не магу сказаць", - адказаѓ Барнетт.
  
  
  
   - Ну ж, усім добра вядома, што вы самі з'яѓляецеся супрацоѓнікам прафесара Марыярці.
  
  
  
   "Я маю гонар быць яго сябрам, - адказаѓ Барнетт, - але я нічога не ведаю аб яго працы. Я не навуковец". Ён устаѓ. - Шкадую, што адабраѓ у вас час, сіньёр Каспер, але, баюся, у цяперашні час я не магу атрымаць заказ ад Дзяржаѓнай службы Убербликен .
  
  
  
   Каспер з цяжкасцю падняѓся на ногі. "Наадварот, - сказаѓ ён, - калі гэта так, то гэта я дарма выдаткаваѓ ваш час. Жадаю вам добрага дня. Ён кіѓнуѓ Сесили і рашуча пакрочыѓ прэч па праходзе.
  
  
  
   "Трэба ж, якая нахабства", - прамармытаѓ Барнетт. "Я ѓражаны нахабствам гэтага чалавека!"
  
  
  
   "Я ѓражаная яго інфармацыяй", - сказала Сесілія. "Не зусім агульнавядома, што містэр Холмс калі-небудзь меѓ якое-небудзь дачыненне да прафесара Марыярці, або што вы з'яѓляецеся супрацоѓнікам прафесара ці ведаеце містэра Холмса. доктар Ватсан ніколі не згадвае пра гэта ні ѓ адной з сваіх гісторый хваробы".
  
  
  
   "Гэта праѓда", - прызнаѓ Барнетт. "Холмс аднойчы ѓ маім прысутнасці папрасіѓ Ватсана не згадваць прафесара, пакуль Холмс не затрымае яго за якое-небудзь сур'ёзнае злачынства. Што з'яѓляецца добрым прыкладам стану іх "адносін". І, паколькі гэтага ніколі не здаралася ...
  
  
  
   Сесілія ѓстала. - Я стамілася, - сказала яна. - Давай вернемся ѓ купэ.
  
  
  
   "Ты ѓсё яшчэ злуешся на мяне?" Спытаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Няма. Я больш не злуюся. Ты дапускаеш, што ѓ нашай толькі што якая адбылася сутычцы было што-то дзіѓнае?"
  
  
  
   "Як я мог гэта адмаѓляць?" Сказаѓ Барнетт.
  
  
  
   Яны вярнуліся ѓ сваё купэ і ѓладкаваліся ямчэй: Сесілія - са сваім "Бедекером", а Бенджамін - утаропіѓшыся ѓ акно на праплываюць пагоркі. Праз некаторы час Сесілія адклала кнігу і пачала корпацца ѓ сваёй дарожнай сумцы.
  
  
  
   "Гэта галаваломка", - сказаѓ Барнетт праз некаторы час. "Хацеѓ бы я, каб тут быѓ прафесар Марыярці. Ён любіць галаваломкі".
  
  
  
   "Бенджамін!"
  
  
  
   - У чым справа, Галубка? - спытаѓ я.
  
  
  
   Сесілія паклала сумку на сядзенне побач з сабой і глыбока ѓздыхнула. - Хто-то рыѓся ѓ маёй дарожнай сумцы.
  
  
  
   - Праглядалі? Ты маеш на ѓвазе, абшуквалі?
  
  
  
   "Так. Хто-то рыѓся ѓ маіх асабістых рэчах". Яна здрыганулася. "У мяне мурашкі бягуць па скуры, калі я думаю пра гэта".
  
  
  
   "Што-небудзь прапала?"
  
  
  
   "Няма. Я так не думаю".
  
  
  
   "Але ты ѓпэѓнены?"
  
  
  
   - Я магу сказаць. Сумку пераставілі. Я ѓпэѓненая. Яна ѓстала і зняла з паліцы вялікі скураны сакваяж.
  
  
  
   Бенджамін падхапіѓ яе і сумку, калі яна, хістаючыся, адступіла з імі. - Вось, - сказаѓ ён, - дай мне. Яны паклалі сумку на супрацьлеглае сядзенне і разам адкрылі яе, расшпіліѓшы рамяні і адкрыѓшы маленькі латуневы замак ключом, які Барнетт трымаѓ у кішэні для гадзін.
  
  
  
   "Што вы думаеце?" Спытаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Гэты чырвоны шалік быѓ складзены нанава. Вашыя два лёгкіх швэдры не адпавядаюць памеры. У гэтай сумцы таксама хто-то рыѓся. Вельмі асцярожна, але несумненна".
  
  
  
   "Але чаму? Здаецца, нічога не прапала. З гэтай сумкі што-небудзь прапала?"
  
  
  
   "Няма. Твае залатыя запанкі запанкі і ѓсё яшчэ тут. Мае бранзалеты і завушніцы ѓсё яшчэ тут. Яны не асабліва каштоѓныя, але, безумоѓна, партатыѓныя. Той, хто абшукваѓ нашы рэчы, лічыць больш важным, каб мы заставаліся ѓ недасведчанасці аб гэтым, чым той, што ён атрымлівае прыбытак. Калі б я не быѓ, як вы мне пастаянна кажаце, празмерна акуратным і арганізаваным, мы б ніколі гэтага не заѓважылі ".
  
  
  
   "Гэты хлопец Каспер!" сказаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Я таксама так лічу", - сказала яму Сесілія. "З яго другога прапановы было відавочна, што ён быѓ адным з групы , якая ехала за намі".
  
  
  
   - Яго другое прапанову?
  
  
  
   "Вядома. Ён сказаѓ, што кандуктар сказаѓ яму, хто мы такія. Правадыр гэтага цягніка паняцця не мае, хто мы такія. Білет быѓ забраняваны ѓ гатэлі, і яны пераблыталі наша імя ".
  
  
  
   "Цалкам дакладна", - сказаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Каспер проста трымаѓ нас у баку, каб яго спадарожнікі маглі абшукаць нашы рэчы".
  
  
  
   "Паслухайце, - успомніѓ Барнетт, - ён і той падлетак зайшлі ѓ вагон-рэстаран з хваста цягніка. Іду ѓ заклад, яны былі ѓ багажным вагоне. Павінна быць, яны былі расчараваныя, выявіѓшы, што наш багаж быѓ адпраѓлены загадзя.
  
  
  
   Сесілія закрыла чамадан і зашпіліла рамяні. "Я адчуваю сябе зняважанай", - сказала яна. "Я павінна вымыць ѓсю сваю вопратку, перш чым зноѓ надзену што-небудзь з гэтага".
  
  
  
   "Я мяркую, гэта як-то звязана з Холмсам або прафесарам Марыярці", - сказаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Што ж, я спадзяюся, што, кім бы яны ні былі і што б яны ні хацелі, яны пакончылі з намі", - сказала Сесили. "Я не хачу, каб гэта працягвалася і сапсавала наш адпачынак".
  
  
  
   "Мы гэтага не дапусцім!" Рашуча заявіѓ Барнетт.
  
  
  
   "Ну, гэта ѓжо так!" Сказала Сесілія і заплакала. "Спачатку гэтыя людзі пераследуюць нас паѓсюль, а потым вы мне не паверыце, калі я распавяду вам пра гэта, а потым яны заходзяць у наш уласны чыгуначны вагон і рыюцца ѓ нашых асабістых рэчах. Мне вельмі шкада, Бенджамін, але я вельмі засмучаная.
  
  
  
   Барнетт дастаѓ з кішэні пінжака чысты насавой хустку і перадаѓ яго жонцы. "Ну, ну", - сказаѓ ён, складаючы яе ѓ абдымкі. "Не хвалюйся, праѓда, не хвалюйся. Мы не дазволім, каб што-то яшчэ сапсавала наш адпачынак. Я засвоіѓ свой ѓрок. З гэтага моманту я буду пакорліва выслухоѓваць усё, што ты скажаш.
  
  
  
   - Не зняважана, каханы, - сказала Сесілія, абхапіѓшы рукамі яго шыю, - але асцярожна і шчыра. Ты ж ведаеш, я звычайна бываю правы.
  
  
  
   "Так, дарагая", - сказаѓ Барнетт.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ЧАЦВЁРТАЯ - ЛІГА СВАБОДЫ
  
  
  
  Адзін мужчына, з марай, у сваё задавальненне,
  
  Я выйду наперад і завоюю карону;
  
  І тры ѓ рытме новай песні.
  
  Можа растаптаць цэлае каралеѓства
  
  - Артур Уільям Эдгар О'браэн Шонесси
  
  
  
   Венская вочка Geheime Verein für Freiheit, Таямніцай Лігі Свабоды, сабралася ѓ баксёрскім склепе шакаладнай мануфактуры Werfel ѓ венскім раёне Мариахильф. Сырая, халодная пакой без вокнаѓ, аддзеленая ад галоѓнага склепа, у ёй стаялі стол, некалькі крэслаѓ, шэраг шаф ѓздоѓж адной сцяны і куча кінутых ѓпаковачных скрынак. Святло тут зыходзіѓ ад адзінага газавага свяцільні, свисавшего з столі, і пары старадаѓніх алейных лямпаѓ, падвешаных да крука ѓ цагляных сценах. Ні гер Верфель, ні хто-небудзь з кіраѓніцтва шакаладнай мануфактуры не ведалі аб тым, для чаго выкарыстоѓваѓся іх скрынкавы склеп.
  
  
  
   Члены Лігі вызнавалі анархізм і практыкавалі тэрор. Іх зброяй былі бомба, пісталет, нож для колкі лёду і жыцця іх членаѓ. Здавалася, яны добра фінансаваліся, хоць як і кім, было вядома толькі іх лідэрам. Венская ячэйка налічвала ад дванаццаці да дваццаці двух чалавек, у залежнасці ад фаз месяца, капрызаѓ сумлення і стараннасці Kundschafts Stelle- аѓстрыйскага бюро контрвыведкі.
  
  
  
   На сённяшнім сходзе прысутнічалі чатырнаццаць чалавек; сярод іх пара прафесійных хуліганаѓ з тоѓстымі шыямі і зламанымі насамі, якія былі б дарэчныя на штодзённым паліцэйскім апазнанні; тройца з схільным да крадзяжу поглядам няѓдачлівых зладзюжак-нягоднікаѓ; і добра апрануты малады чалавек у кацялку і з безуважным выглядам бяздзейнага джэнтльмена або ѓдачлівага кішэнніка. Большасць астатніх выглядалі як студэнты ѓніверсітэтаѓ - і па большай частцы такімі і былі - якія дзялілі свой час паміж наведваннем лекцый аб эканамічных наступствах вялікіх узрушэнняѓ 1849 года і планаваннем уласных пераваротаѓ.
  
  
  
   Лідэр ячэйкі быѓ вядомы на сходах як "Нумар адзін". Звонку, як высветліѓ Паѓль Донцхоф пасля невялікага асцярожнага даследаванні, ім быѓ Дзітрых Лумер, якога знаёмыя называлі "Тхор". Гэта быѓ змардаваны, жаѓтлявы, прыкметна нізкарослы, зусім лысы мужчына без броваѓ, які звычайна насіѓ чорны плашч з матэрыялу, звычайна выкарыстоѓваецца для конскіх апонаѓ, і чорную шыракаполы капялюш, надвинутую на вочы. Гэта надавала яму зладзейскі выгляд, які прымушаѓ інстынктыѓна прыняць яго за подлага злодзея або паліцэйскага шпіёна. Ён быѓ і тым, і іншым. Гады яго станаѓлення прайшлі ѓ конным палку аѓстрыйскай арміі, дзе ён даслужыѓся да звання капрала, перш чым быѓ выгнаны за парушэнні асабліва асабістай і не падлягае згадванню характару.
  
  
  
   Падлогу, вядомы сваім калегам-анархістаѓ як "Нумар Трыццаць сёмы", быѓ прызначаны ахоѓваць гэты сход. Яго праца заключалася ѓ тым, каб стаяць за дзвярыма і папярэджваць аб набліжэнні небяспекі ѓ выглядзе паліцыі або супрацоѓніка Werfel.
  
  
  
   Праз некаторы час да яго далучыѓся Фёдар Гессенкопф, які спыніѓся, каб выкурыць цыгарэту, перш чым далучыцца да сходу. Яны трымалі дзверы прачыненых, каб чуць, што адбываецца ѓнутры. Хессенкопф адмовіѓся ад гарбатага і цяпер быѓ апрануты як чыгуначны кандуктар. Магчыма, падумаѓ Падлогу, гледзячы на яго, гэты маленькі чалавечак сапраѓды быѓ чыгуначным кандуктарам. Шэрая уніформа дэманстравала належны выгляд адзення, які наводзіѓ на думку, што гэта не касцюм. Хессенкопфа на сходах павінны былі называць "Нумарам Адзінаццаць"; членам клуба было строга загадана звяртацца адзін да аднаго толькі па нумарах, і ім не заахвочвалася знаёмства адзін з адным на вуліцы, хоць большасць з іх часта наведвалі кафэ Фігара і маглі быць лёгка апазнаныя любым афіцыянтам.
  
  
  
   На працягу першых паѓгадзіны ѓдзельнікі слухалі чытанне новага анархісцкага маніфеста пад назвай " Будучая рэвалюцыя", які толькі што прыбыѓ з Парыжа. Як мяркуецца, яно было напісана анархістам Бракинским з сваёй турэмнай камеры незадоѓга да яго пакарання смерцю за забойства трох паліцэйскіх.
  
  
  
   Малады чалавек па імі Мандл з дрыготкім голасам і пачуццём пафасу стаяѓ пад газавым каѓпаком у цэнтры залы пасяджэнняѓ і чытаѓ брашуру. " " Надыходзіць дзень, калі памешчыкі і буржуазія больш не будуць вырываць хлеб з рота дзяцей рабочых", - люта прачытаѓ ён. І далей: "Яны хацелі б, каб вы змагаліся за сваю краіну, як ягня змагаецца за свой загон для стрыжкі, або свіння змагаецца за сваю скотобойню. Вы паняволеныя путамі вялікай хлусні, званай патрыятызмам; яны нябачныя, але трымаюцца надзейней жалезных ланцугоѓ!"
  
  
  
   Пакуль Мандл працягваѓ трапятаць, Тхор выслізнуѓ вонкі, убачыѓ Хессенкопфа і завішчаѓ: "Божа мой! Гэтая форма!" - і тут жа схапіѓ Хессенкопфа і пацягнуѓ яго за кут будынка. Паѓль чуѓ прыглушаны голас Тхара, відавочна, выкрикивавшего Хессенкопфа, але не мог разабраць, што менавіта гаварылася. Ён падумаѓ аб тым, каб падкрасціся і паслухаць, але вырашыѓ, што гэта было б неразумна. Праз хвіліну Тхор вярнуѓся, спыніѓся, каб злосна зірнуць на Полу, і накіраваѓся ѓ пакой для нарад. Гессенкопф не вярнуѓся.
  
  
  
   Пасля таго, як Мэндл скончыѓ і сеѓ, група горача абмеркавала маніфест. Недахоп логікі ѓ іх аргументацыі быѓ папоѓнены запалам, які ѓзрастаѓ па меры таго, як абмеркаванне пераходзіла ад удзельніка да ѓдзельніка. Яны казалі аб нялюдскасці чалавека па адносінах да чалавеку і закранулі тэму бесчалавечнага адносіны мужчыны да жанчыны і дзіцяці. Яны прааналізавалі ѓнутраныя супярэчнасці капіталістычнай сістэмы, якія, несумненна, павінны прывесці да яе падзення. Яны разгледзелі уласцівае манархіі зло і з горыччу пагадзіліся з тым, што каралі ніколі добраахвотна не пакінуць свае троны.
  
  
  
   Усё гэта, на іх думку, рабіла неабходным агітаваць масы, якія былі занадта загразлі ва ѓласных пакутах, каб калі-небудзь агітаваць саміх сябе. Павінны быць прыняты рашучыя меры, каб люмпен-пралетарыят ѓсвядоміѓ сваю ѓласную бездапаможнасць, неабходнасць пераменаѓ. Яйкі павінны быць разбітыя, каб можна было прыгатаваць амлет сацыяльнай справядлівасці.
  
  
  
   Затым пяройдзем да справаѓ гэтай ночы. Полу выклікалі ѓ залу пасяджэнняѓ, дзе ѓся група яшчэ раз паѓтарыла свае анархічныя абяцаньні, падняѓшы правую руку і пакляѓшыся ніколі пад страхам смерці не выдаваць сакрэты арганізацыі. Яны пакляліся падпарадкоѓвацца загадам сваіх лідэраѓ, што здалося Падлозе асабліва пацешным для арганізацыі анархістаѓ, але ён не ѓсміхнуѓся. Затым новых членаѓ адвялі ѓ бок і навучылі элементаѓ шыфра анархістаѓ, які быѓ не шыфрам, а кніжным кодам, заснаваным на лютэранскай Бібліі. Затым усе яны абышлі пакой, паціскаючы адзін аднаму рукі, адказваючы "Анархія і рэвалюцыя!" на кожнае прамоѓленае напаѓголасу прывітанне "Справядлівасць і роѓнасць!"
  
  
  
   Нумар Адзін усміхнуѓся, відовішча было не з прыемных. "Гэтым абнаѓленнем нашых клятваѓ мы яшчэ раз абавязуемся змагацца за вызваленне рабоѓ ад іх гаспадароѓ, працоѓных ад іх босаѓ, якія кіруюцца ад злой рукі ѓрада", - сказаѓ ён. "Я веру, што ты праявіш адвагу і знаходлівасць". Ён павярнуѓся і паказаѓ на Падлогі. "Нумар трыццаць сем, ёсць паведамленне, якое павінна быць дастаѓлена". Ён выцягнуѓ вялікі канверт з унутранай кішэні свайго пінжака і, здавалася, на імгненне задумаѓся, перш чым сказаць: "Ад імя Лігі я ѓручаю вам гэты ліст".
  
  
  
   Пол ѓзяѓ канверт. Нумар Адзін працягнуѓ яму лісток паперы. "Вось адрас. Запомні яго і знішчы паперу. Перайсці як мага хутчэй і толькі таму, хто названы".
  
  
  
   "Зараз?"
  
  
  
   - Так, цяпер. Сёння ѓвечары. Ты ж не баішся цемры, праѓда?
  
  
  
   Пол ѓхмыльнуѓся. Гэта быѓ сарказм ці клопат? Няважна. Ён імгненне глядзеѓ на паперу, а затым вярнуѓ яе Нумары Першаму. "Ты знішчаеш паперу. Я пайду."
  
  
  
   Пол выйшаѓ з склепа, падняѓся на палову драбінчастага пралёта да ѓваходу ѓ завулак і спыніѓся, каб падумаць. Адрас знаходзіѓся на іншым канцы горада, і на куце Босештрассе, у некалькіх кварталах адсюль, была стаянка таксі, але добрая доѓгая прагулка была б як раз тым, што растлумачыла б яго галаву. Ён спыніѓся, каб зашпіліць паліто да самага горла, а затым пайшоѓ далей па вуліцы.
  
  
  
   Увайшоѓшы ѓ падвальных пакой, Нумар Адзін кіѓнуѓ мужчыну ѓ касцюме джэнтльмена, і ён разам з адным з тройцы зладзюжак выйшаѓ і прыладзіѓся ззаду Падлогі. Яны трымаліся па меншай меры на адлегласці квартала і мянялі тое, што было бліжэй за ѓсё, змяняючы капелюшы і манеру хады кожныя некалькі кварталаѓ, каб Пол не заѓважыѓ, што за ім сочаць.
  
  
  
  -
  
  
  
   Нумар Адзін сабраѓ вакол сябе пакінутых членаѓ лігі і сказаѓ: "Вы ѓсё хутка пойдзеце адсюль, але адзін застанецца. Адзін з вас прыме важнае для нас дзеянне, якое планавалася на працягу некаторага часу. Адно простае дзеянне, якое дакажа нашую сур'ёзнасць і нанясе ѓдар па нашай справе. Паколькі я ѓпэѓнены, што вы ѓсе былі б рады стаць добраахвотнікамі, проста зьбярэцеся за сталом, і мы будзем цягнуць жэрабя ".
  
  
  
   Яны сабраліся, і кожны з іх выцягнуѓ саломінку з пучка, заціснутага ѓ кулаку Першага. Удзельнік Нумар Пяць выцягнуѓ кароткую саломінку. Тхор дамовіѓся, што ѓдзельнік нумар Пяць выцягне кароткую саломінку, але ён спрытна ѓпраѓляѓся са сваімі рукамі, і ніхто гэтага не заѓважыѓ. Астатнія павіншавалі Пятага і адзін за адным выйшлі з сырога склепа, пакуль не засталіся толькі ён і Нумар Адзін.
  
  
  
   Пятым нумарам быѓ Карл Вебель, дваццацідвухгадовы студэнт-мастацтвазнаѓца, які адчуваѓ, што ѓ грамадстве дзеецца што-то кардынальна няправільнае; гэта пачуццё не рэдкасць для двадцатидвухлетних студэнтаѓ-мастацтвазнаѓцаѓ . Яго прымусілі паверыць, што бедныя маюць патрэбу ѓ тым, каб пазбавіцца ад іх самаздаволення, каб паѓстаць і ѓсталяваць бескласавая грамадства, і што толькі выпадковыя акты гвалту ад іх імя могуць пахіснуць сітуацыю. Ён адчайна хацеѓ стаць адным з шэйкер.
  
  
  
   Нумар Адзін падышоѓ да шафы ѓ куце склепа і зняѓ цяжкі вісячы замак. Усярэдзіне ляжалі два пакета: вялікі, загорнуты ѓ некалькі слаёѓ цыраты, і маленькі прастакутны, загорнуты ѓ карычневую паперу. Ён прыбраѓ іх абодвух і вярнуѓся да стала. З выглядам чалавека, які адкрывае рэлігійны артэфакт, ён разгарнуѓ цырату, агаліѓшы старадаѓні рэвальвер Шугарда Сьюза. "Вось ён, нумар пяць", - сказаѓ ён, перадаючы цяжкае зброю праз стол. "Магчыма, ты думаеш, што зможаш з ім справіцца?"
  
  
  
   Вебел глыбока ѓздыхнуѓ і ѓзважыѓ рэвальвер, імкнучыся, каб рука не дрыжала. "Я проста накіроѓваю і націскаю на курок, праѓда?" - спытаѓ ён, напускаючы на сябе браваду, якая, па яго думку, ад яго патрабавалася. - Я магу гэта зрабіць, нумар Адзін.
  
  
  
   "Ты адкрываеш зброю вось так, - сказаѓ Тхор, дэманструючы, - і ѓстаѓляеш кулі такім чынам. А затым защелкиваешь яго вось так. Бачыш?"
  
  
  
   "Усё проста", - запэѓніѓ яго Вебел.
  
  
  
   "Нават калі так, патрэніруйся ѓ гэтым".
  
  
  
   "Вядома".
  
  
  
   "Вельмі добра. Ты хаваеш яго да апошняй секунды. Такім чынам ты оттягиваешь курок, выцягваючы зброю з кішэні. Shugard Сьюзэн мае падвойнае дзеянне, але ѓ яго вельмі моцнае націск на спускавы кручок, якое можа збіць вас з прыцэла, калі папярэдне не взвести курок. Калі ён взведен, для стрэлу дастаткова лёгкага дотыку пяра. Вам лепш патрэніравацца страляць з яго без патронаѓ."
  
  
  
   "Я так і зраблю".
  
  
  
   "Выдаткуйце час, каб старанна прыцэліцца. На адлегласці не больш за пяць метраѓ вы не можаце прамахнуцца. Яшчэ трохі, і гэта стане праблемай. Затым вы нядбайна сыходзіце, ратуючыся ѓ мітусні. Усё будзе арганізавана для вашага ѓцёкаѓ. Пераканайцеся, што вашы кішэні пустыя, і зьнішчыце ѓсё, што ѓ вас ёсць дома, што магло б звязаць вас з намі на выпадак, калі што-то пойдзе не так ".
  
  
  
   "Я маю намер падысці значна бліжэй, чым на пяць метраѓ!" - люта заявіѓ студэнт-мастацтвазнаѓца. "За правае справа! За свабоду і сацыяльную справядлівасць! Дзеля годнасці Чалавека!"
  
  
  
   Тхор ѓсміхнуѓся, агаліѓшы два рады крывых, пажоѓклых зубоѓ, і паѓтарыѓ малітву. - За правае справа! За Свабоду і сацыяльную справядлівасць! Дзеля годнасці чалавека! Ён ляпнуѓ Вебела па спіне. "Трэба яшчэ сёе-тое падрыхтаваць. Я сустрэнуся з вамі заѓтра ѓ апоѓдні ѓ вашых пакоях і дам апошнія інструкцыі". Вебель кіѓнуѓ, і Тхор працягнуѓ яму шэсць добра змазаных патронаѓ з абгорнутай паперай скрынкі і праводзіѓ яго позіркам. Праз тры хвіліны Тхор пагасіѓ алейную лямпу і пайшоѓ сам, старанна замкнуѓшы за сабой маленькую дзверы.
  
  
  
  -
  
  
  
   Калі крокі тхара заціхлі звонку, у адным з маленькіх ѓпаковачных скрынь пачулася варушэнне. Край адкінуѓся, і здаліся мужчынскія ногі. Павольна з скрыні вылезла астатняя частка мужчыны - высокі, хударлявы мужчына з вялікім ястрабіных носам і пранізлівымі вачыма. Ён устаѓ і атросся, затым пацягнуѓся і выгнуѓся ѓсім целам, спрабуючы зняць сковывающее напружанне, якое выклікалі яго мышцы чатыры гадзіны сядзення на кукішках у маленькім скрыні.
  
  
  
   "Такім чынам, - ціха сказаѓ мужчына, - гульня пачынаецца!" Ён выйшаѓ за дзверы з дапамогай ключа, які быѓ дублікатам таго, якім карыстаѓся Тхор, а затым старанна замкнуѓ за сабой дзверы.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ПЯТАЯ - ВОЗЕРА КОМА
  
  
  
  Настане час, мы не ведаем, калі менавіта,
  
  Кропка, аб якой мы не ведаем, дзе яна знаходзіцца.
  
  Гэта азначае лёс людзей,
  
  Дзеля славы ці адчаю.
  
  Джозэф Эддисон Аляксандр
  
  
  
   Віла Эндорра ненадзейна раскінулася на стромкім схіле пагорка за межамі Белладжио, адкуль адкрываѓся від на возера Кома. Вышэй і ззаду яго густы сасновы лес закрываѓ від на ѓсё, акрамя навакольных гор, забяспечваючы, як гаворыцца на радасна выпадковым англійскай ѓ італьянскім даведніку, "выдатную эмоцыю ізаляцыі сярод асалоды італьянскай гармоніі без неабходнасці дастаѓляць турысту нязручнасці ад сапраѓднай ізаляцыі".
  
  
  
   Перад вілай і пад ёй, у сотні футаѓ ѓніз па камяністым схіле, зарослым вінаграднай лазой, блакітныя воды возера адлюстроѓвалі плямісты красавіцкі сонечны святло на сваёй неспакойнай паверхні; блакіт ля берага хутка станавілася змрочнай цёмна-сіняй па меры таго, як дно сыходзіла ѓ нязведаныя глыбіні.
  
  
  
   Бенджамін Барнетт скончыѓ сваю ранішнюю прабежку на беразе возера каля вілы і, цяжка дыхаючы, перагнуѓся цераз парэнчы, аддзялялі сцяжынку ад пагорка, каб паглядзець, як хупавы белы катэр імчыцца па возеры. Пакуль ён назіраѓ, судна зрабіла апошні паварот, які павінен быѓ падвесці яго да пірса ѓнізе. Чалавек у сіняй куртцы, які стаяѓ ля руля лодкі, кіраваѓся з рулём і ветразямі з спрытам і вытанчанасцю, говорившими аб шматгадовай практыцы.
  
  
  
   "На што ты глядзіш, любоѓ мая?" Сесілія перасекла сад і далучылася да яго ѓ парэнчаѓ. "Няѓжо пачвара з глыбінь раптам усплыло на паверхню?"
  
  
  
   "Гэта той белы паруснік", - патлумачыѓ Барнетт, абдымаючы яе за талію. Тыдзень, якую яны правялі на віле, пайшла ёй на карысць, - падумаѓ ён. Боль знікла з яе твару. Вясновы паветра, прыгожая вясковая мясцовасць і нават захоѓваецца загадка аб тым, хто цікавіѓся імі і чаму, здавалася, адцягнулі яе думкі ад нядаѓняга мінулага і жудаснага выкідка, які так прыслабіѓ яе.
  
  
  
   - О - Голас Сесили гучаѓ расчаравана. - Я так спадзявалася на "монстра з глыбінь". Яна перегнулась праз парэнчы і, прыкрываючы свае карыя вочы ад ранішняга сонца, паглядзела ѓніз, на возера. "Гэта, безумоѓна, вытанчанае судна. Падыходнае слова "рамяство"? Людзі на яхце так раздражняюцца, калі ты выкарыстоѓваеш няправільнае слова ".
  
  
  
   "Звярніце ѓвагу, як з яе звяртаюцца", - сказаѓ Барнетт. "Вунь той джэнтльмен у сінім пінжаку выконвае працу траіх мужчын і робіць так, каб гэта выглядала проста. Мне цяжка адразу не неѓзлюбіла такога чалавека ".
  
  
  
   Сесілія ѓзяла яго пад руку. "Ты не можаш усё рабіць добра", - сказала яна. "І тыя рэчы, якія ты робіш добра, ты робіш сапраѓды вельмі добра. Я ніколі не ведаѓ, што ѓ цябе ёсць таемнае жаданне стаць майстрам-мореходом.
  
  
  
   - І я таксама, пакуль не паглядзеѓ выступ нашага сябра ѓнізе.
  
  
  
   Жанчына ѓ белым сукенка выйшла з каюты шлюпа, раскрыла парасон з чырвонай аблямоѓкай і стаяла, бесклапотна назіраючы, як маленькая яхта набліжаецца да прычала.
  
  
  
   "Вельмі прыгожая карціна", - сказала Сесілія. "Я, мабыць, папрашу таго немца, гер Лінднэра, захаваць яе для нас алеем. Па крайняй меры, мы маглі б высветліць, ці сапраѓды гэты чалавек умее маляваць або няма. Прыходзь снедаць."
  
  
  
   Барнетт абняѓ Сесили за талію. "Я бачу, ты перакананая, што Лінднэр на самай справе не мастак", - сказаѓ ён. "Я папрашу Толливера праверыць яго сёння".
  
  
  
   Сесілія пахітала галавой. "Я ніколі не казала, што ён не мастак. Ён цалкам можа быць мастаком, хоць я сумняваюся ѓ гэтым, мяркуючы па яго клетчатому пиджаку. Я проста сказаѓ, што ён прыйшоѓ сюды не маляваць. Я думаю, ён шпіёніць за намі ".
  
  
  
   "Як ты думаеш, чаму ён назірае за намі?" Спытаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Я не ведаю", - сказала Сесілія. "Чаму тыя людзі ѓ цягніку абшуквалі наш багаж?"
  
  
  
   "Вы мяне злавілі", - сказаѓ Барнетт. Гэта ѓсё яшчэ заставалася такой жа вялікай загадкай, як і тады, калі гэта адбылося. Таѓстун і яго сябры зніклі да таго часу, як Барнетт папрасіѓ кандуктара абшукаць цягнік, верагодна, саскочыѓшы з яго, калі той, пыхкаючы, ѓзбіраѓся на пагорак ці замарудзіѓ ход на павароце. Італьянская паліцыя была паінфармаваная на наступным участку, але яны нічым не дапамаглі; апісання зладзеяѓ не адпавядаюць ні аднаму з вядомых злачынцаѓ. - Бандыты, - выказаѓ здагадку капітан паліцыі, які прымаѓ у іх паказанні, паціскаючы плячыма.
  
  
  
   "Але тады чаму нічога не было выкрадзена?" Сесілія слушна спытала.
  
  
  
   Капітан паліцыі толькі зноѓ паціснуѓ плячыма. Хто можа сказаць, што бандыты распачнуць?
  
  
  
   І вось цяпер на вілу, якая стала пансіёнам, прыехаѓ нямецкі мастак, і Сесілія ѓпэѓнілася, што ён ашуканец. Барнетт быѓ поѓны рашучасці звярнуць сур'ёзную ѓвагу на перакананні сваёй жонкі. Але калі яна была права, пытанняѓ станавілася ѓсё больш. Навошта каму-то спатрэбілася сачыць за імі? Хто мог несці адказнасць за гэта, здавалася б, бясконцая колькасць назіральнікаѓ? Якая была іх мэта? Мелі намер ці яны рабіць што-небудзь, акрамя простага назірання? Ці ведалі яны, што іх выявілі? Барнетт ѓ гэтым моцна сумняваѓся, паколькі сам наѓрад ці ѓсведамляѓ гэта. І, нарэшце, што ім з Сесіліяй - і бормотунье - вынікае з гэтым рабіць? Час, вырашыѓ Барнетт, пакажа.
  
  
  
   Джэнтльмен у сінім блейзере, які стаяѓ за рулём шлюпа, у апошнюю секунду апусціѓ ветразь і крутануѓ штурвал, плаѓна падводзячы судна да прычала. Двое мужчын, якія чакалі на прычале, выйшлі з ценю і дапамаглі яму прывязаць лодку спераду і на карме, перш чым ён саскочыѓ на прычал і дапамог даме сысці на бераг. З такой адлегласці было цяжка разглядзець дэталі, але Барнетту здалося, што адзін з мужчын што-то папракае лодачніка. Ён цярпліва выслухаѓ гэта на працягу некаторага часу, а затым рэзка загаварыѓ з мужчынам, які, здавалася, пачціва адступіѓ назад. Лодачнік працягнуѓ даме руку, і яны ѓдваіх накіраваліся да берага.
  
  
  
   "Як ты думаеш, аб чым гэта было?" Барнетт пацікавіѓся ѓслых.
  
  
  
   - Піраты, - хутка выказала здагадку Сесілія. - Спрачаюцца з-за здабычы.
  
  
  
   "А!" - сказаѓ Барнетт. "А лэдзі?"
  
  
  
   "Выбірай сам", - сказала яму Сесілія. "Яна альбо каралева піратаѓ, альбо здабыча, аб якой ідзе гаворка".
  
  
  
   "Відавочна", - пагадзіѓся Барнетт. "Як па-дурному з майго боку не здагадацца адразу".
  
  
  
   "Не Позавтракаем ці мы?"
  
  
  
   - Добрая ідэя. Дазволь мне пераапрануцца ѓ што-небудзь прыстойнае, і я далучуся да цябе ѓ зале для сняданку. Я ѓтаплю сваю рэѓнасць ѓ яйку або, магчыма, у цэлым амлет.
  
  
  
   Паѓгадзіны праз Барнетт і Сесілія накіраваліся да кутняга століка ѓ вялікай гасцінай, якую фраѓ Шиммер, швейцарка-канс'ержкі гэтай італьянскай вілы, выкарыстоѓвала як зала для сняданкаѓ. Фраѓ Шиммер верыла ѓ тое, што для сваіх ангельскіх гасцей яна называла "ангельскай сняданкам", які складаѓся з лустачак любога мяса ці сыру, якія толькі можна было нарэзаць на кухні, і талерак з яечняй-глазуньей. Барнетту каштавала немалых намаганняѓ пераканаць фраѓ Шиммер, што ён сапраѓды хацеѓ бы адзін з яе цудоѓных амлетаѓ.
  
  
  
   Калі яны ѓвайшлі, у зале для сняданку былі яшчэ адзіныя госці - маладыя, гадоѓ дваццаці з невялікім з Рыма, якія называлі сябе Пронзини і праводзілі вялікую частку часу ѓ сваім пакоі, і гер Лінднэр, нямецкі мастак. Лінднэр, хударлявы лысаваты мужчына з густымі цёмнымі бровамі і чорнымі вусамі шчотачкай, устаѓ і машынальна пакланіѓся Бенджаміну і Сесили, калі яны перасякалі пакой, а затым вярнуѓся да чытання цюрихской газеты і паяданні свайго пфаннкухена. Маладыя проста паднялі вочы, кіѓнулі, хихикнули і вярнуліся да паяданні булачак, выпиванию кавы і пільнай погляду адзін аднаму ѓ вочы.
  
  
  
   Бенджамін і Сесили селі, сказалі служанцы, чаго яны хочуць, і пачалі праглядаць пошту, якую "Маммер" Толливер перадаѓ ім, калі яны спускаліся ѓніз. Барнетт хутка прагледзеѓ лісты, а затым ѓзяѓся за амлет і апошні выпуск "Ілюстраваных сусветных навін". Праз пятнаццаць хвілін ён адкінуѓ яго ѓ бок з большай, чым патрабавалася, лютасцю. "У самой справе, - сказаѓ ён, - гэта невыносна!"
  
  
  
   Сесілія адклала ѓ бок доѓгае ліст ад свайго працадаѓцы і падняла вочы ад яечні з алеем на мужа. "Я асабліва люблю цябе, калі ты злуешся", - сказала яна яму. "Ты кажаш так па-ангельску, калі злуешся. З цяжкасцю верыцца, што ты вырасла ѓ Брукліне, ЗША"
  
  
  
   Барнетт паглядзеѓ праз стол за сняданкам на сваю жонку і адчуѓ, як гнеѓ і боль знікаюць, змяняючыся пачуццём ціхай радасці. "Мы былі жанатыя столькі гадоѓ, - заѓважыѓ ён, - І я ѓсё яшчэ адчуваю да цябе сімпатыю. Як ты гэта растлумачыш?"
  
  
  
   "Гэта выходзіць за рамкі разумення", - сказала яму Сесілія. "Такім чынам, што ж так ѓзбадзёрыла цябе, што ты страціѓ той след амерыканскага акцэнту, які жанчыны знаходзяць гэтак захапляльным?"
  
  
  
   Барнетт перадаѓ ёй газету і пастукаѓ пальцам па адной з калонак. - Вось, - сказаѓ ён. - Прачытайце гэта!
  
  
  
  -
  
  
  
  Дэтэктыѓ-кансультант
  
  Карона ад Сніду
  
  РАСКРЫТЫЯ ПАДРАБЯЗНАСЦІ ђ АРТЫКУЛЕ.
  
  
  
   У артыкуле, якая неѓзабаве будзе апублікаваная ѓ газеце Strand Magazine пад назвай "Прыгода з берилловой каронай", доктар Джон Х. Ватсан раскрыѓ падрабязнасці іншага экстраардынарнага выпадку, таго, што адбылося з яго сябрам і кампаньёнам, дэтэктывам-кансультантам містэрам Шэрлакам Холмсам з Бэйкер-стрыт, 221Б, Лондан.
  
  
  
   Справа тычылася пытання велізарнай важнасці для ѓрада Яе Вялікасці, датычыць вельмі складанай праблемы, якая патрабуе самага далікатнага падыходу з-за высокага сацыяльнага становішча уцягнутых асоб. Містэр Холмс атрымаѓ поспех там, дзе паліцыі не ѓдалося вярнуць і захаваць дзяржаѓнае скарб - вышэйзгаданы берилловую карону - і затрымаць асоб, якія маюць дачыненне да яе знікнення.
  
  
  
   Хоць асобы некалькіх фігурантаѓ справы былі змененыя для захавання іх ананімнасці, ясна, што ѓ справе замяшаныя каралеѓскія асобы і асобы, якія займаюць высокія дзяржаѓныя пасады. Берилловая карона з'яѓляецца часткай дзяржаѓных рэгаліяѓ герцага каралеѓскай крыві і з'яѓляецца дзяржаѓным здабыткам больш трох стагоддзяѓ.
  
  
  
   Доктар Ватсан і містэр Холмс, у цяперашні час знаходзяцца за мяжой, атрымліваючы асалоду ад, без сумневу, заслужаным адпачынкам, і звязацца з імі для каментароѓ не ѓдалося.
  
  
  
  -
  
  
  
   - З усіх несумнеѓных- - пачаѓ Барнетт.
  
  
  
   - Супакойся, дарагая, і дай мне пачытаць. - Сесілія моѓчкі прагледзела нататку, а затым адклала часопіс у бок і вярнулася да свайго яйку.
  
  
  
   "Ну?" Запатрабаваѓ адказу Барнетт.
  
  
  
   "Я не зусім разумею прычыну вашага гнеѓнага адказу", - спакойна сказала яму Сесілія.
  
  
  
   "Містэр Холмс пачаѓ сваё "расследаванне" з абвінавачання прафесара Марыярці ѓ арганізацыі крадзяжу кароны", - сказаѓ ёй Барнетт, падкрэсліваючы свае словы паляпваннем безназоѓным пальцам па стале. "Ён сноѓдаѓся каля дома прафесара ѓ ребяческом абліччы, апрануты як які-небудзь звычайны лайдак, і чапляѓся да ѓсіх, хто падыходзіѓ да дзвярэй. У рэшце рэшт прафесар быѓ вымушаны сам знайсці карону, каб прымусіць Холмса сысці - факт, які, я ѓпэѓнены, не будзе ѓключаны ѓ версію падзей доктара Ватсана ".
  
  
  
   Сесілія нахілілася і ѓзяла руку мужа ѓ сваю, каб спыніць паляпванне па стале. "Не магло быць так, што ваша прыхільнасць да прафесара Марыярці і вашыя, скажам так, прахалодныя пачуцці да містэру Холмсу прымусілі вас трохі перабольшыць значэнне справы?" - спытала яна.
  
  
  
   Хмурны погляд Барнэта павольна змяніѓся усмешкай ад дотыку яе рукі. "Ну, - сказаѓ ён, - магчыма, зусім ледзь-ледзь".
  
  
  
   Бенджамін і Сесілія пазнаёміліся, калі Бенджамін працаваѓ на прафесара Джэймса Марыярці, якога, мабыць, лепш за ѓсё ахарактарызаваць як вучонага, які займаѓся крыміналам, і які, па агульным прызнанні, быѓ адным з самых бліскучых людзей у Брытаніі. Барнетт заснаваѓ Амерыканскую службу навін як агенцтва па зборы інфармацыі для прафесара, а Сесили адгукнулася на аб'яву аб вакансіі офіс-мэнэджэра.
  
  
  
   Крыху больш чатырох гадоѓ таму Барнетт звольніѓся са службы ѓ прафесара, каб ажаніцца на жанчыне, якую палюбіѓ, узяѓшы з сабой дабраславеньне Марыярці і Амерыканскай службы навін.
  
  
  
   Барнетт усміхнуѓся сваім успамінам. "Прафесар называѓ сябе першым у свеце крыміналістам-кансультантам", - сказаѓ ён Сесили. "Марыярці планаваѓ мудрагелістыя злачынства за ѓзнагароджанне. Ён сказаѓ, што гэта было для падтрымкі яго навуковых даследаванняѓ, але я думаю, што яму падабаѓся гэты выклік. Гэта быѓ яго спосаб ѓкалоць за нос грамадства, якое ён лічыѓ дурным, нетрывальным, занудным і маркотным. Азіраючыся назад на той час, калі я быѓ яго партнёрам, я, вядома, не магу апраѓдваць яго дзеянні, але яны рабілі жыццё цікавай ".
  
  
  
   - Містэр Холмс назваѓ прафесара Марыярці "Напалеонам злачыннасці", - сказала Сесілія.
  
  
  
   "Я сам чуѓ, як Холмс казаѓ гэта", - прызнаѓ Барнетт. "Я перакананы, што, нягледзячы на ѓсю геніяльнасць Холмса ѓ раскрыцці злачынстваѓ, ён ніколі не змог бы злавіць прафесара. І гэта так знервавала і выбіла з каляіны яго, што ён абвінаваціѓ Марыярці ва ѓсіх злачынствах, якія адбыліся ѓ радыусе ста міль ад Лондана. Але было вядома, што ён звяртаѓся да самога Марыярці, калі той не па вушы увязаѓ у якой-небудзь праблеме.
  
  
  
   Барнетт моѓчкі даеѓ свой сняданак, пагрузіѓшыся ѓ ѓспаміны аб гадах, праведзеных з прафесарам Марыярці. Сесили, сапраѓды мудрая жанчына, не стала яго турбаваць, а пачытала свой часопіс і з'ела яйка з маслам. Цікава, што артыкул, якую яна чытала, ілюстраванае даследаванне аб Абдул Хамиде, турэцкай султане, навеяла ѓспаміны аб тым часе, калі яна ѓпершыню сустрэла Бенджаміна. Гэта было неѓзабаве пасля таго, як Марыярці дапамог яму збегчы з турэцкай турмы, дзе яго трымалі за забойства, якога ён не здзяйсняѓ. Тады яна лічыла яго дужа прыстойным і стрыманым для газэтчыка і была крыху шакаваная, калі паступова ѓсвядоміла, што Барнетт быѓ даверанай правай рукой прафесара Марыярці і што суровы, бацькоѓску клапатлівы прафесар, верагодна, быѓ самым бліскучым крымінальным розумам дзевятнаццатага стагоддзя.
  
  
  
   Сесілія зачыніла часопіс і дазволіла малады афіцыянтцы, якая круцілася вакол іх століка, наліць ёй кубак кавы. Яна назірала, як фраѓ Шиммер праводзіла пару ѓ залу для снедання, не звяртаючы ѓвагі на іх прабачэнні за гэтак пазней з'яѓленне, і пасадзіла іх за столік прама насупраць Барнеттов. Мяркуючы па іх вопратцы, гэта была пара, якую яны ѓ апошні раз бачылі пришвартовывающейся да паруснику. І цяпер, калі Сесілія ѓбачыла яго на прыстойным адлегласці, яна даведалася гэтага мужчыну. "Глядзі", - ціха сказала яна Барнетту. "Таямніца раскрытая".
  
  
  
   Барнетт паглядзеѓ на столік, на які паказала Сесілія. - Ага! - сказаѓ ён, адказваючы на ківок толькі што усевшегося джэнтльмена. - Гэта наш сябар сіньёр Буфорте. А выдатная лэдзі, павінна быць, яго жонка. Я не ведаѓ, што ён быѓ майстрам-мореходом, разам з іншымі яго талентамі.
  
  
  
   Аристе Буфорте знаходзіѓся на віле апошнія два дні, чакаючы прыезду сваёй жонкі. У ноч свайго прыезду ён сустрэѓся з Сесили і Бенджамінам за сталом для гульні ѓ брыдж. Ён шмат падарожнічаѓ, быѓ прыемным суразмоѓцам і захопленым гульцом у брыдж.
  
  
  
   Вырашыѓшы, што простага ківу недастаткова для прывітання, сіньёр Буфорте устаѓ і пакланіѓся Бенджаміну і Сесили. - Рады бачыць вас сёння раніцай, - сказаѓ ён на сваім бездакорным англійскай. "Дазвольце мне прадставіць вам маю жонку, Дайан Булефорт. Мая дарагая, гэта Барнетты; ангельская пара, аб якой я вам згадваѓ. Яны заѓзятыя гульцы ѓ брыдж".
  
  
  
   Барнетт, у сваю чаргу, устаѓ і злёгку схіліѓся над рукой сіньёры Буфорте. - Рады, - сказаѓ ён, вырашыѓшы не аспрэчваць упэѓненасць Буфорте ѓ тым, што ён ангелец. - Некаторы час таму мы назіралі, як вы прыбылі на шлюп. Гэта была чароѓная карціна. Вы цудоѓны марак, сіньёр Буфорте.
  
  
  
   "Калі ласка", - сказаѓ Булефорте. "Аристе. Я настойваю. Аристе і Дыяна. І мы будзем называць вас Бенджамін і Сесілія ". Ён вымавіѓ гэта так, як быццам аказваѓ ім асаблівую паслугу, а не быѓ злёгку грубаваты. Але якім-то чынам, калі ён гэта сказаѓ, гэта было чароѓна.
  
  
  
   Бенджамін выявіѓ у глыбіні сваёй душы ѓкол зайздрасці да гэтага чалавека, чыё валоданне свецкімі манерамі было настолькі плаѓным, што ён мог з усмешкай ігнараваць іх. Барнетт быѓ упэѓнены, што калі б ён падышоѓ да якога-небудзь параѓнальна незнаёмаму чалавеку і сказаѓ: "Прывітанне, містэр Сміт- дазвольце мне надалей называць вас проста "Джордж"", незнаёмец адказаѓ бы "ні за што ѓ жыцці" і пайшоѓ. Але калі б гэта зрабіѓ Булефорте, Джордж адчуѓ бы падзяку і працягнуѓ бы яму цыгару. У гэтым чалавеку што-то было. Барнетт сапраѓды адчуваѓ падзяку, хоць і злаваѓся на сябе за гэта.
  
  
  
   - Тады Арыстаѓ, - пагадзіѓся Барнетт. - А ваша чароѓная жонка так жа горача гуляе ѓ брыдж, як і вы? Калі так, то, магчыма, мы маглі б пасля вячэры выпіць па пары робберов.
  
  
  
   "Што можа быць прыемней, чым невялікая разумовая стымуляцыя пасля цэлага дня фізічных нагрузак?" Спытаѓ Аристе Буфорте. - Раніцай тэніс, днём купанне ѓ возеры, а ѓвечары-гульня ѓ брыдж на аѓкцыёне. Вядома, ні адзін прынц не мог бы правесці дзень лепш. І прынцэса таксама. Што ты скажаш на гэта, мая прынцэса?
  
  
  
   "Гэта будзе вельмі расслабляльна", - адказала Дайан Буфорте, абаяльна усміхаючыся. "Містэр і місіс Барнетт - Бенджамін і Сесілія - магчыма, захочуць далучыцца да нас і пагуляць у тэніс. Магчыма, мы маглі б згуляць у пары.
  
  
  
   Так яны і зрабілі.
  
  
  
  -
  
  
  
   Гер Лінднэр выйшаѓ з сталовай, калі Барнетты і Буфорте абмяркоѓвалі сваю будучыню. Задуменна, як быццам абдумваючы пытанне найвялікшай важнасці, ён падняѓся да сябе ѓ пакой. Апынуѓшыся ѓнутры, ён замкнуѓ дзверы і шырока расчыніѓ акно, якое выходзіла на возера. Апошнія прамяні ранішняга сонца расьсеялі рэшткі імгі, і там, на возеры, наколькі ён мог бачыць, была відаць чорная кропка, якая з дапамогай бінокля, які ён трымаѓ на падаконніку, ператварылася ѓ маленькую лодку са згорнутым адзіным ветразем. Лінднэр быѓ задаволены гэтым відовішчам, але глядзеѓ ён на яго не вачыма мастака.
  
  
  
   Ён падышоѓ да ніжнім скрыні свайго бюро і дастаѓ адтуль складаны прыбор з медзі і дрэва, згорнуты ѓ кампактную масу. Павольна і метадычна, усё яшчэ пагружаны ѓ роздумы, Лінднэр разгортваѓ дэталі і змацоѓваѓ іх разам, пакуль не высветлілася, што апарат ѓяѓляе сабой партатыѓны геліёграф, усталяваны на кароткім трывалым штатыве.
  
  
  
   Насвістваючы мелодыю падчас працы, Лінднэр усталяваѓ прыладу ѓ далёкім левым куце падваконніка, дзе яно лепш за ѓсё улавливало прамыя сонечныя прамяні. Затым ён старанна нацэліѓ люстэрка так, каб яно пасылала сонечныя прамяні на далёкую лодку.
  
  
  
   Цяпер Лінднэр на імгненне спыніѓся і задуменна ѓтаропіѓся на выцвілую гравюру " Раскрытая прыгажосць" на сцяне побач з шафай. Затым ён адкрыѓ свой чамадан і дастаѓ ліст паперы. Старанна, выкарыстоѓваючы тоѓсты грифельный аловак мастака, ён склаѓ сваё пасланне: "Der Herr Barnett und seine frau ..."
  
  
  
   Ён старанна пакідаѓ прабел паміж кожнай радком, калі пісаѓ яе. Ён мог бы зрабіць паведамленне карацей, апусціѓшы артыкулы, ганаровыя званні і да таго падобнае, але адчуваѓ моцнае агіду да тэлеграфнага стылю. Калі ѓсё было зроблена, ён вярнуѓся і з дапамогай тонкай палоскі з медзі і слановай косці, падобнай на шестидюймовую логарифмическую лінейку, але спісанай літарамі замест лічбаѓ, напісаѓ зашыфраваную версію паведамленні ѓ прамежку паміж радкамі.
  
  
  
   Не спяшаючыся, калі сонца паднялося ѓ зеніт, у паѓдзённым небе, Лінднэр уключыѓ апазнавальны сігнал і стаѓ чакаць адказу з лодкі - усяго толькі мімалётнага пробліску літар азбукі Морзэ DK, які пацвярджае, што ён напаѓ на верную мэта. Затым, павольна і метадычна, ён адстукаѓ сваё паведамленне якая чакае лодцы. Калі ён скончыѓ, і паслаѓ апошні "SSS", азначала "канец паведамленні", лодка падняла трохкутны ветразь і працягнула свой шлях.
  
  
  
   Лінднэр спакаваѓ геліёграф, прыбраѓ яго і ѓзяѓся за фарбы і мальберт. Магчыма, сёння ён паспрабуе намаляваць пейзаж на лужку за домам. Ён хутчэй уяѓляѓ сябе мастаком.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ШОСТАЯ - ЧАРЛЬЗ БРЕДЛОН САММЕРДЕЙН
  
  
  
  У meine Pulse schlagen, und das Herz walk ungestüm ...
  
  (Як пачашчаецца кожны пульс, і маё сэрца б'ецца гучна і хутка ...)
  
  - Фрыдрых Добры,
  
  ад лібрэта да
  
  DER FREISCHÜTZ
  
  
  
   У чацвер вечарам Падлогу павёѓ Жызэль у оперу. Гэта быѓ яе першы шанец надзець новае ружовае сукенка, якое яна толькі што купіла ѓ краѓчыха. Гэта быѓ малюнак, які яна стварыла сама, выразаѓшы і прикалывая яго да адной з сваіх лялек, пакуль ён не стаѓ выглядаць менавіта так, як яна хацела. Фраѓ Ардбаум, краѓчыха, ѓвасобіла мініяцюру ѓ жыццё ѓ поѓным аб'ёме: спадніца была аздобленая валанамі менавіта так, а станік зацягнуты менавіта так. Жызэль выглядала як прынцэса, выдатная і бязгрэшная, з лёгкім намёкам на- ну, не трэба ѓдавацца ѓ падрабязнасці, на што там быѓ толькі намёк.
  
  
  
   Пол купіѓ квіткі на месца ля праходу ѓ шостым шэрагу аркестра, адчуваючы сябе крыху вінаватым, як быццам пры гэтым траціѓ грошы на ежу на працягу месяца. Ён настолькі добра ѓвайшоѓ у свой новы багемны лад, што яму прыйшлося нагадаць сабе, што, будучы Чарльзам Бредлоном Саммердейном, ён мог бы выкупляць квіткі ѓсяго аркестра на кожнае выступленне і пры гэтым добра абедаць.
  
  
  
   "Мне падабаецца гэта месца", - сказала Жызэль Падлозе, калі яны падыходзілі да сваіх месцах. "Толькі падумай, мы толькі што падняліся па Імператарскай лесвіцы. Сам імператар карыстаецца гэтай лесвіцай".
  
  
  
   "Як і ѓсе астатнія", - заѓважыѓ Падлогу, але Жызэль было ѓсё роѓна.
  
  
  
   Операй у той вечар быѓ " Фрейшютц" Карла Марыі фон Вебера, заснаваны на нямецкай гісторыі аб прывідах, магіі і стральбе, а таксама на "Чорным паляѓнічага", які рабіѓ паляѓнічаму шэсць дакладных стрэлаѓ у абмен на яго душу. У ім былі прыгожы герой, і цудоѓная гераіня, і злосны злыдзень, і выпадковы пробліск самога д'ябла; хто мог жадаць большага?
  
  
  
   Жызэль сціскала руку Падлогі на працягу ѓсяго прадстаѓлення і была зачараваная музыкай і чарадзействам. "Ты можаш зводзіць мяне ѓ оперу ѓ любы час", - прашаптала яна яму ѓ час змены сцэны ѓ першым акце.
  
  
  
   "Я буду шмат разоѓ вадзіць цябе ѓ оперу", - сказаѓ ён ёй. "Але гэта вельмі дорага!"
  
  
  
   Пол засмяяѓся. "У мяне ёсць сябар, які можа сабе гэта дазволіць".
  
  
  
   Жызэль яго руку паднесла да вуснаѓ і пацалавала косткі пальцаѓ. "Я сапраѓды люблю оперу", - сказала яна яму. "Я прыходжу сюды часам і бяру квіток у стаялы зала. Гэта вельмі танна, але не так прыемна, як магло б быць; оперная паліцыя вельмі строга ".
  
  
  
   - Оперная паліцыя? Пол запытальна паглядзеѓ на яе.
  
  
  
   "О, так. Тыя, хто стаіць, павінны рабіць гэта вунь за тымі парэнчамі, - яна паказала ѓ бок задняй частцы залы, - і там ёсць мужчыны з маленькімі опернымі нашыѓкамі на пінжаках, якія сочаць за вамі, каб пераканацца, што вы не прокрались ѓнутр, каб заняць месца, або нават не селі на прыступкі.
  
  
  
   "На ѓсе тры ці чатыры гадзіны?" Спытаѓ Падлогу.
  
  
  
   "Нават так. Яны вельмі цвёрдыя".
  
  
  
   - І яны не заваяваныя тваёй прыгажосцю або жалостливыми поглядамі, якія, я ѓпэѓнены, ты кідаеш на іх? Яны, павінна быць, сапраѓды строгія.
  
  
  
   У другім антракце Поль адвёѓ Жызэль у буфет выпіць халоднага шакаладу. Ён знайшоѓ для яе крэсла і, папрасіѓшы прабачэння, сышоѓ. "Ёсць сёе-хто, з кім мне трэба хвілінку пагаварыць", - патлумачыѓ ён.
  
  
  
   Пол прабраѓся праз натоѓп добра апранутых людзей туды, дзе мужчына, якога ён абраѓ у якасці наступнага аб'екта для абмеркавання, стаяѓ са сваёй дачкой. Гэты мужчына, мажны, лысаваты джэнтльмен з густымі седеющими над бровамі блізка пасаджанымі вачыма, вусамі шчотачкай і щетинистой барадой, якая амаль хавала скошаны падбародак, быѓ Германам Логу, чыноѓнікам сярэдняга звяна ѓ Міністэрстве замежных спраѓ. Яго дачка, якой на выгляд было каля сямнаццаці, была апранутая ѓ дарагое, моднае сукенка зялёнага адцення, з-за якога яе белая скура здавалася стракатай і балючай, скроеным так, што падкрэслівала яе тоѓстую талію і неразвіты бюст. Яе валасы былі выкладзеныя так, нібы хавалі абедзенны талерку, акуратна балансуючую ѓ яе на галаве.
  
  
  
   Герман меѓ патрэбу ѓ грошах. Утрымліваць жонку і двух палюбоѓніц на жалаванне дробнага служыцеля было пастаянным жангляваннем, і Герман пачаѓ губляць кантроль над мячамі. Па крайняй меры, так Паулю сказаѓ Леві Давуд. Паѓль спыніѓся, каб агледзець Германн. Ён выглядаѓ слабым і нерашучым, не падобным на мужчыну, які мог бы ѓтрымліваць жонку і двух палюбоѓніц. Але, магчыма, многія з нас вядуць таемную жыццё, якая ѓразіла б нават нашых бліжэйшых сяброѓ.
  
  
  
   Пол падышоѓ да сваёй ахвяры і выцягнуѓ з унутранай кішэні запячатаны канверт. "Herr Loge?" - ціха спытаѓ ён.
  
  
  
   Лог павярнуѓся тварам да Падлозе. - Так?
  
  
  
   "Мой заступнік спачувае вашай патрэбе, - сказаѓ Пол, - і ён папрасіѓ мяне перадаць вам гэта". Ён сунуѓ канверт у руку Логу і павярнуѓся.
  
  
  
   "Пачакай!"
  
  
  
   Пол памаѓчаѓ.
  
  
  
   "І гэта ѓсё?"
  
  
  
   Пол павярнуѓся да Лагу. Мужчына разарваѓ канверт і пачаѓ перабіраць ѓнутры банкноты. Відавочна, ён мог вельмі хутка падлічваць сумы. У канверце было пяцьсот крон. Чаго чакаѓ гэты бюракрат, які жыве на шырокую нагу, і, калі падумаць, чаму ён гэтага чакаѓ?
  
  
  
   "Усё?"
  
  
  
   - Тут , колькі, пяцьсот крон. Мне абяцалі тысячу! Словы прагучалі рэзка, але напаѓголасу, якія не перакрылі шум навакольнага натоѓпу. Ніхто, наколькі мог судзіць Падлогу, не павярнуѓся да іх, каб зразумець, аб чым ён кажа.
  
  
  
   Пол хутка цяміѓ. "Астатняе прыйдзе пазней", - сказаѓ ён.
  
  
  
   "Што ж, так-то лепш". Лог дастаѓ з кішэні складзены аркуш паперы і працягнуѓ яго Падлозе. "Вось. Хоць навошта вам гэта трэба, я не разумею. Калі я атрымаю астатнія пяцьсот?
  
  
  
   "Хутка", - паабяцаѓ Падлогу. "Хутка!" Ён сунуѓ газету ѓ кішэню і ганарліва адышоѓ, як быццам ведаѓ, аб чым ідзе гаворка.
  
  
  
   Да канца оперы думкі Падлогі былі прыкаваныя да паперы.
  
  
  
   Што ж такое падкінула яму серендипити, інфармацыю, што датычыцца нейкай дробнай інтрыгі, або, магчыма, дзяржаѓную таямніцу, якая зменіць ход еѓрапейскіх спраѓ на цэлае пакаленне? Яму спатрэбілася намаганне волі, каб не разгарнуць газету ѓ сябе на каленях і не паспрабаваць прачытаць яе пры святле, адбіваецца ад сцэны.
  
  
  
   Пол не мог пазбавіцца ад адчування, што хто-то назірае за ім аднекуль з цёмных сядзенняѓ ззаду яго. Але калі так, то ніхто нічога не распачаѓ па гэтай нагоды, і, наколькі ён мог меркаваць, ніхто не праявіѓ ні найменшага цікавасці ні да яго, ні да Чаго, калі яны выйшлі з опернага тэатра і селі ѓ адзін з экіпажаѓ, прыпаркаваных ля тратуара, каб ехаць дадому.
  
  
  
   Ноч была яснай і прахалоднай. Пол загарнуѓ іх абодвух у плед і ѓтаропіѓся ѓ неба. Ён паказаѓ на сузор'е Арыёна, вялікага паляѓнічага, які пераследвае Вялікага Мядзведзя ѓ вясновым небе. "Ёсць адна з праблем, з якой мы ѓсе сутыкаемся на жыццёвым шляху, - сказаѓ ён ёй, - вызначэнне таго, хто мы - паляѓнічы або мядзведзь".
  
  
  
   Жызэль вывучала яго профіль у святле вулічных ліхтароѓ. - Часам, - сказала яна, - я цябе не разумею.
  
  
  
   "Часам, - пагадзіѓся ён, - я таксама".
  
  
  
  -
  
  
  
   Было ѓжо больш двух гадзін ночы, калі Жызэль пакінула яго кватэру на верхнім паверсе і спусцілася на адзін пралёт да сябе, каб прачнуцца ва ѓласнай пасьцелі, акружаная здагадкамі аб маралі. Падлогу старанна замкнуѓ дзверы на два замка, пераканаѓся, што шторы на акне гасцінай цалкам зашморгнены, запаліѓ газавую гарэлку на прыстаѓным століку, падрыхтаваѓ сабе кубак густога чорнага кавы з вялікай колькасцю цукру і расслабіѓся. Ён апусціѓся ѓ сваё мяккае крэсла, дазволіѓ вобразу Поля Донцхофа, баварскай багемы, рассеяцца і дазволіѓ сабе зноѓ стаць, хай і ненадоѓга, Чарльзам Бредлоном Саммердейном, малодшым сынам герцага, ангельскай шпіёнам. Адзіны вядомы яму спосаб гуляць ролю, якую ён павінен быѓ гуляць кожны дзень, - гэта стаць тым чалавекам, якога ён гуляѓ. Ён не занадта ѓскладняѓ сабе задачу; Паѓль Донцхоф ѓ многіх адносінах быѓ Чарльзам Саммердейном, або тым, кім быѓ бы Саммердейн, нарадзіся ён у нямецкай сям'і сярэдняга класа. Але гэта ѓсё роѓна была доѓгачаканая перадышка, каб падумаць па-ангельску і аб тых рэчах, якія Паѓль Донцхоф трымаѓ пад замком у схованках сваёй свядомасці.
  
  
  
   Чарльз Саммердейн падышоѓ да свайго шафе і выцягнуѓ складзены лісток паперы з нагруднай кішэні вячэрняга пінжака. Ён разгарнуѓ яго на стале перад сабой. Гэта быѓ пранумараваная спіс з сямі пунктаѓ , якія не мелі для яго відавочнага сэнсу:
  
  
  
  -
  
  
  
  1. 24 І 26 КРАСАВІКА
  
  2. У ТУЮ СЕРАДУ
  
  3. НЕВЯДОМА
  
  4. АНГЛІЯ, ФРАНЦЫЯ, ГЕРМАНІЯ І РАСІЯ
  
  5. НЕВЯДОМА
  
  6. 3-Й І 4-Й З 6
  
  7. ДЫ
  
  
  
  -
  
  
  
   Саммердейн некаторы час вывучаѓ яго, і чым даѓжэй ён глядзеѓ, тым менш разумеѓ. Погляд на каляндар падказаѓ яму, што 24 і 25 красавіка прыпадаюць на пятніцу і суботу. І што? Але гэта павінна нешта значыць, магчыма, што-то важнае. Што ж, ён паглядзіць на гэта яшчэ раз. Цяпер у яго была іншая праца.
  
  
  
   Саммердейн сабраѓ нататкі, запазычаныя з назіранняѓ, дыскусій і справаздач яго суайчыннікаѓ за апошнія два тыдні, дапоѓніѓ іх некаторымі ѓласнымі праніклівымі каментарамі і назіраннямі і звёѓ іх у адно бесперапыннае паведамленне:
  
  
  
  -
  
  
  
  Прывітанне з Вены. Аѓстрыйскі генеральны штаб атрымаѓ справаздачы аб дальнобойности і дакладнасці новага французскага 12-сантыметровага палявога зброі з кароткай аддачай. Мяркуе наяѓнасць шпіёна ѓ вышэйшым камандаванні французскай арміі.
  
  
  
  Два лінкора ѓ сухім доку ѓ Поле. "Кронпрынц Эрцгерцаг Рудольф" для рамонту і пераабсталявання і "Тегеттхофф" для поѓнай рэканструкцыі.
  
  
  
  Цяпер я 37-й член GVF. Мінулай ноччу я даставіѓ канверт чалавеку па імі Броммель на Брандтштрассе, 578. За мной туды рушыѓ услед GVFers. Не ведаю, ці падазраюць мяне, ці гэта была стандартная працэдура. Плануецца спроба забойства, магчыма, не адна. Таксама рыхтуецца нешта буйное. Не ведаеце што, нам, пачаткоѓцам анархістаѓ, распавядаюць толькі тое, што нам трэба ведаць. Але намёкі з некалькіх крыніц паказваюць на тое, што неѓзабаве чакаецца сур'ёзнае абурэнне.
  
  
  
  GS паведамляе мне , што Міністэрства ѓнутраных спраѓ лічыць , што расейскія агенты нарошчваюць актыѓнасць у Венгрыі і Сербіі ...
  
  
  
  -
  
  
  
   Справаздача працягваѓся яшчэ паѓтары старонкі. Ён скончыѓ яго заѓвагай:
  
  
  
  -
  
  
  
  Я толькі што атрымаѓ у сваё распараджэнне спіс, які можа апынуцца важным, але ѓ цяперашні час мне нічога не кажа. Я працягну час ад часу зазіраць у яго, каб паглядзець, ці не адкрыецца мне раптам яго значэнне.
  
  
  
  -
  
  
  
   Скончыѓшы, ён паклаѓ ручку назад у трымальнік, зачыніѓ чарніліцу вечкам на сваім маленькім пісьмовым стале і старанна пераправерыѓ напісанае. У ім гаварылася тое, што ён хацеѓ сказаць; было напісана параѓнальна коратка; гэтага павінна было хапіць. Наступныя два гадзіны ён выдаткаваѓ на шыфраванне справаздачы сваім уласным спецыяльна распрацаваным шыфрам: старонка за старонкай спецыяльна сочиненного верша "Паѓль Донцхоф" для камернага аркестра, напісанага тоѓстым чорным алоѓкам на папярэдне разлінаваны паперы. Музычная партытура, якую ён стварыѓ, была прайграванай - не прыемнай, але прайграванай; і гэтага было б дастаткова. Затым ён акуратна спаліѓ усе свае запісы і звычайнае тэкставае паведамленне ѓ маленькім каміне ѓ пакоі і адправіѓся спаць.
  
  
  
  -
  
  
  
   Позна раніцай наступнага дня, калі большасць жыхароѓ будзённай Вены разышліся па сваіх справах, гер Паѓль Донцхоф спыніѓ падарожны фіякр і павёз фрэйлейн Жызэль Шыф ѓ кафэ Prinz Eugene на сняданак.
  
  
  
   "Мне так падабаецца гуляць з табой", - сказала Жызэль, калі яны ѓладкаваліся за столікам на адкрытым паветры справа ад уваходу, дзе было б больш сакавіцкага сонца і менш сакавіцкага брызу. Яна паглядзела на яго з шырокай усмешкай на поѓных чырвоных вуснах, і яе галава изогнулась дугой. "Мы такая прывабная пара, мінакі не могуць не спыніцца і не захапіцца".
  
  
  
   "Ну, - сказаѓ Пол, - ва ѓсякім выпадку, палова з нас такая. Ты, павінна быць, трэніравалася перад люстэркам, каб выглядаць такі бясхітраснай".
  
  
  
   "Гадзінамі", - пагадзілася яна. "Климт малюе мяне ѓ ролі Марыі Магдаліны менавіта з такім поглядам".
  
  
  
   "Ах!" - сказаѓ Пол. "У такім выпадку твой цудоѓны нявінны выгляд можа стаць даволі добра вядомы. Часопіс Neues Wiener Tagblatt назваѓ працы Клімта "дэгенератыѓнымі", што можа прыцягнуць вялікую аѓдыторыю на яго наступнае шоѓ ". Ён запыніѓ афіцыянта і запатрабаваѓ два кавы і паднос з выпечкай.
  
  
  
   - Што яны маюць на ѓвазе, гэтыя крытыкі, калі кажуць "дэгенераты"? - Спытала Жызэль.
  
  
  
   Пол задумаѓся. "Гэта залежыць ад таго, хто такія "яны"", - сказаѓ ён ёй. "Гэта слова ѓвайшло ѓ моду, і розныя групы выкарыстоѓваюць яго для абазначэння менавіта таго, што яны хочуць, ні больш, ні менш, як аднойчы сказаѓ несур'ёзна".
  
  
  
   - Хто такі гэты несур'ёзна? - спытаѓ я.
  
  
  
   - Сябар дзяцінства, не звяртай на яго ѓвагі.
  
  
  
   Да іх падышлі два афіцыянта, адзін з кавы, а другой каціѓ цяжка нагружаную каляску з выпечкай. Пасля належнага абмеркавання яны зрабілі свой выбар: а Линцер törtchen для Жызэль і меном штрудель для яго.
  
  
  
   "Гэта, напэѓна, дегенеративно, ці не так?" Выказала Здагадку Жызэль. "Выпечка на сняданак?"
  
  
  
   "Па крайняй меры, дэкадэнцкі, калі не цалкам дэгенератыѓныя", - пагадзіѓся Падлогу. "Але тады перакусваць ѓ", - ён павярнуѓся, каб зірнуць на гадзіннік на сцяне ѓнутры кафэ , а затым павярнуѓся назад, - "амаль у адзінаццаць, само па сабе было б дастаткова дэгенератыѓныя для рэспектабельных венскіх бургеры. Ранні ѓздым - сінонім маралі і працавітасці ".
  
  
  
   Жызэль нажом і відэльцам адрэзала малюсенькі кавалачак ад свайго тортхена і адправіла яго ѓ рот. - А што яшчэ лічыцца дэгенератыѓныя, мая салодкая?
  
  
  
   "Я ведаю гэты голас". Сказаѓ Пол. "Ты цяпер гадаешь, колькі дэгенератыѓных учынкаѓ мы можам здзейсніць, перш чым ты ускользнешь з майго пакоя сёння ѓвечары".
  
  
  
   "Нічога падобнага!" Жызэль заявіла, спрабуючы выглядаць шакаванае.
  
  
  
   Пол засмяяѓся. "Добра. Давайце паглядзім, - сказаѓ ён, - вось царкоѓнае вызначэнне дегенерата: кожны раз, калі вы чуеце, як святар абвальваецца з крытыкай дэгенерацыйна паводзін, вы можаце быць амаль упэѓненыя, што ён кажа пра сэкс. Яшчэ ёсць італьянскі лекар Чезаре Ломброзо, які лічыць злачынцаѓ дегенератами і можа адрозніць іх па форме носа і куце нахілу мочак вушэй. У паліцыі паѓсталі праблемы з яго тэорыямі, паколькі ім не вельмі пашанцавала ідэнтыфікаваць злачынцаѓ па мочкі вушэй, і, акрамя таго, паліцэйскае вызначэнне "дэгенерат" звычайна мае на ѓвазе абуральную гомасэксуальнасць. Калі гомасэксуальнасць не з'яѓляецца абуральнай, то пра вовлеченном чалавеку кажуць прыглушаным тонам як пра "инвертированном".
  
  
  
   "Гэта тое, чаго я не разумею, гомасэксуальнасць".
  
  
  
   "Ты б гэтага не зрабіла", - сказаѓ Пол. "Любы мужчына, які не глядзіць на цябе з вялікай цікавасцю, вышэй твайго разумення".
  
  
  
   "Ну, на мяне цікава глядзець, ці не так?" Спытала Жызэль, злёгку выгінаючы спіну і усміхаючыся яму сваёй самай нявіннай усмешкай.
  
  
  
   "Ты, вядома, такі", - пагадзіѓся Падлогу. Ён працягнуѓ свой лінгвістычны экскурс: "Існуе псевдодарвинистская тэорыя зводу, заснаваная на няправільным разуменні тэорыі натуральнага адбору, якая сцвярджае, што некаторыя расы людзей, жывёл або раслін - хоць яны, здаецца, не вельмі цікавяцца раслінамі - звяртаюць назад свой эвалюцыйны ѓздым да вышэйшых формаѓ і выраджаюцца назад у ніжэйшыя формы. Ідэі Ломброзо з'яѓляюцца адгалінаваннем такога роду мыслення ".
  
  
  
   "А гэта не так?" Спытала Жызэль.
  
  
  
   "У эвалюцыі няма напрамкі", - патлумачыѓ Падлогу. "Куды б яна ні прыйшла, яна туды і накіроѓвалася".
  
  
  
   "Такім чынам".
  
  
  
   "А яшчэ ёсць вынаходлівая пангерманская ідэя дегенерата: хто заѓгодна або што заѓгодна, што не з'яѓляецца немцам, асабліва калі гэта чэх, вугорац або габрэй".
  
  
  
   Жызэль задуменна адрэзала сабе яшчэ кавалачак тертхена. "Часам ты здзіѓляеш мяне тымі рэчамі, якія ведаеш", - сказала яна.
  
  
  
   "Я веру, што чалавецтва лепш за ѓсё вывучаць па яго безрассудствам", - сказаѓ ёй Падлогу.
  
  
  
   "Вось чаму я вывучаю цябе", - сказала яна. "Ты дурны сам па сабе".
  
  
  
   Пол засмяяѓся. "А ты - маё вар'яцтва", - сказаѓ ён ёй. "Я без розуму ад цябе".
  
  
  
   Жызэль кіѓнула. "Так", - сказала яна. "І я нармальна стаѓлюся да цябе". Яна паклала сваю руку над яго і пяшчотна сціснула. "Мы абмяркуем гэта. А цяпер мне лепш сысці. Сёння я позирую Клапманну. Я вадзяная німфа, і мне патрабуецца паѓгадзіны, каб правільна збудаваць канструкцыю з пап'е-машэ і марлі, якая, па яго думку, падыдзе для касцюма вадзяной німфы ". Яна ѓстала. - І што ты плануеш рабіць сёння?
  
  
  
   Падлогу на імгненне задумаѓся. "Я планую няѓцешна блукаць па горадзе ѓ пошуках ісціны і прыгажосці, ведаючы, што не знайду ні таго, ні іншага, пакуль не ѓбачу цябе сёння ѓвечары".
  
  
  
   Жызэль ѓсміхнулася яму зверху ѓніз. "Трымай гэтую думку пры сабе", - сказала яна, цалуючы яго ѓ лоб. "Я буду дома каля чатырох, але хачу некалькі гадзін папрацаваць са сваімі лялькамі. Ты можаш запрасіць мяне куды-небудзь павячэраць.
  
  
  
   "Дзякуй, вы так ласкавы", - сказаѓ Пол. "Цэлую вашу руку". І ён зрабіѓ гэта, вынікаючы старому венскага звычаю, магчыма, з ледзь вялікім запалам, чым гэта было абсалютна правільна.
  
  
  
   "Вядома, хочаш!" Жызэль пагадзілася. І яна пайшла па Вердегассе ѓ бок студыі Клапманна, размешчанай у некалькіх кварталах адсюль. Магчыма, у яе хадзе было крыху больш разгойдвання, чым было б, калі б яна не ведала, што Падлогу назірае за ёй.
  
  
  
   Чарльз Саммердейн глядзеѓ на свет вачыма Падлогі і задаваѓся пытаннем, як адрэагавала б Жызэль, калі ён зрабіѓ ёй прапанову рукі і сэрца, калі ён прызнаѓся б ёй, што на самой справе з'яѓляецца ангельскай джэнтльменам. Ён ведаѓ, што той факт, што ён быѓ бязмерна багаты, ніколькі не занепакоіцца яе. Яму давядзецца адмовіцца ад вялікай гульні, але, магчыма, прыйшоѓ час перастаць гуляць у гульні, нават на карысць Імперыі. Былі і іншыя спосабы, якімі ён мог быць карысны. Акрамя таго, ён ужо адчуваѓ сваю ѓдачу. Былі прыкметы таго, што некаторыя з калегаѓ Падлогі з падазрэннем ставіліся да гэтага, магчыма, залішне бесклапотнаму кампазітару. Пол быѓ напалову перакананы, што малады чалавек у аблямаваныя мехам шынялі, які ѓвайшоѓ у кафэ неѓзабаве пасля іх, быѓ тым самым маладым чалавекам, якога ён бачыѓ слоняющимся праз дарогу ад іх шматкватэрнага дома, калі яны выходзілі сёння раніцай.
  
  
  
   Не ѓ першы раз ён выявіѓ, што рады таму, што ён малодшы сын герцага. Калі б ён быѓ спадчыннікам тытула і маёнткаѓ, было б немагчыма падумаць пра жаніцьбу на натурщице венскага мастака. Натоѓп, як па якой-то прычыне сябе называла арыстакратыя, ніколі б гэтага не дапусціла. Нават калі б гэта было так, гэта было б цяжка.
  
  
  
   Ён мог, вядома, ажаніцца на кім-небудзь іншым і таемна ѓтрымліваць натурщицу свайго мастака ѓ лонданскай кватэры. Але ён не хацеѓ ажаніцца на кім-то іншым. І Жызэль нялёгка пагадзілася б на тое, каб яе трымалі ѓ лонданскай кватэры. Што ж, ён ажаніѓся б на ёй, калі б яна пагадзілася, - і публіка магла б рабіць з гэтага ѓсё, што захоча. Калі яны стануць занадта дэспатычнымі, яны з Жызэль маглі б проста купіць дом у Парыжы. Магчыма, ім усё роѓна варта гэта зрабіць. Жызэль спадабалася б жыць у Парыжы.
  
  
  
   Пол уздыхнуѓ і сербануѓ кавы. Праз некалькі хвілін ён устаѓ, зайшоѓ у кафэ і накіраваѓся прама ѓ туалет. Выходзячы, ён затрымаѓся каля століка пустога, каб завязаць шнуркі на чаравіку. "Мне здаецца, за мной сочаць", - напаѓголасу сказаѓ ён невозмутимому лысеющему джэнтльмену за суседнім столікам, які, здавалася, быѓ цалкам паглынуты ранішнім выпускам " Новай свабоднай прэсы" і сваім недоеденным "напалеонам". - Ты мяне зусім не ведаеш.
  
  
  
   Мужчына злёгку нахмурыѓся і працягнуѓ чытаць. Пол кінуѓ тоѓсты белы канверт са сваім апошнім вершам tone на крэсла побач з сабой, прыкрыѓшы яго сваім паліто, а затым вярнуѓся да свайго стала, кінуѓ на яго некалькі манет і накіраваѓся ѓніз па вуліцы.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК СЁМАЯ - ШАНЕЦ
  
  
  
  Каралеѓства - гэта ѓсяго толькі клопаты.
  
  Стан пазбаѓлена знаходжання;
  
  Багацце - гэта гатовыя пасткі,
  
  І спяшаюцца распасціся.
  
  - Генрых VI
  
  
  
   Узрост, разважаѓ Барнетт, неѓзаметку падкрадваѓся. Або, магчыма, гэта былі проста яго сядзячыя звычкі. Чатыры дні гульні ѓ тэніс з Булфортами нанеслі нязвыклы ѓдар па цягліцам, пра якіх ён забыѓся. Гуляць па два сэта ѓ тэніс кожны дзень аказалася значна цяжэй, чым ён памятаѓ. І, нягледзячы на тое, што ён працягваѓ пераконваць сябе, што практыкаванні прынясуць яму карысць, лягчэй з кожным днём не станавілася. Цяпер, калі сённяшняе занятак скончылася, яго ікроножные мышцы моцна нылі. Ён быѓ упэѓнены, што хутка да іх далучацца іншыя мышцы. Яму варта альбо часцей гуляць, альбо зусім адмовіцца ад гэтага. Ён паѓгадзіны отмокал ѓ ванне, пакуль вада не стала зусім нясмачная, а затым пачаѓ пераапранацца да вячэры.
  
  
  
   Барнетт выявіѓ, што больш звычайнага імкнецца падабраць прыдатны вячэрні касцюм. Новы смокінг, які ён бераг для Парыжа. І залатыя запанкі і запанкі з опалового ѓстаѓкамі, якія Сесілія падарыла яму на мінулы дзень нараджэння. Ён адмовіѓся ад трох каѓнерыкаѓ, перш чым знайшоѓ той, які, здавалася, валодаѓ неабходнай бездакорнай белізной.
  
  
  
   Сесілія замкнулася ѓ сваім пакоі з Беттиной, малады круглолицей хатняй прыслужніцай, якую гатэль даслаѓ у якасці яе пакаёѓкі, і Барнетту здалося дзіѓным ѓваходзіць туды, пакуль яна не скончыць свой туалет, каб не ѓбачыць яе часткова апранутай у прысутнасці трэцяга чалавека ѓ пакоі.
  
  
  
   Быць сам-насам са сваёй жонкай - гэта адно; а ѓжо як чалавек выбірае апранацца ці не апранацца, гэта яго асабістая справа. Але нават у прысутнасці пакаёѓкі убачыць сваю жонку дезабилль было проста немагчыма. Хіба не дзіѓна, не ѓ першы раз падумаѓ Барнетт, што ѓ французаѓ ёсць словы для ѓсяго.
  
  
  
   Барнетт не сумняваѓся, што Сесілія выйдзе элегантнай. Яна заѓсёды выглядала элегантна. Чаго ён хацеѓ, так гэта яе запэѓніванні ѓ тым, што ён выглядае калі не элегантна, то, па меншай меры, ніштавата. Якім-то чынам маючы адбыцца вячэру з Буфорте выклікаѓ у яго жаданне выглядаць як мага больш элегантна. Для яго гэта было зусім незнаёмае пачуццё. Ён утаропіѓся ѓ люстэрка і пачаѓ церабіць канцы свайго гальштука-матылі.
  
  
  
   Бормочущий падбег і примостил сваё маленькае цельца на краёчку шэзлонга. Апрануты ѓ касцюм з шырокімі светла-карычневымі шчокамі і цёмна-карычневым кацялком у руках, ён быѓ падобны на нешта сярэдняе паміж зазывалы з іпадрома і зборшчыкам рахункаѓ. "Добры вечар, урад", - сказаѓ ён. "Божа, ну хіба ты не выглядаеш шыкоѓна".
  
  
  
   - Дзякуй, Маммер, - сказаѓ Барнетт, папраѓляючы акуляры на каѓняры. - Гэта мая шыкоѓная маскіроѓка. Сёння вечарам я збіраюся ѓ шыкоѓную кампанію.
  
  
  
   - Я ведаю гэта. Хто сказаѓ, што я не ведаю? сказаѓ ражаны, глыбакадумна ківаючы. "Вялікі вячэру з імі - гэта тое, з чым ты ассоциируешься".
  
  
  
   "Гэта дакладна", - пагадзіѓся Барнетт. "Сіньёр Буфорте запрасіѓ нас на прыватны вячэру перад вечарам гульні ѓ брыдж. Гэта будзе вельмі крута".
  
  
  
   "Ён прыгатуе гэта сам, так?" - пацікавіѓся скамарох. "Вядома, няма, Скамарох. Не кажы глупства".
  
  
  
   "У гэтых Булфортах ёсць што-то не так", - сказаѓ ражаны.
  
  
  
   - Што? Што значыць "выключаны"?
  
  
  
   "Я не ведаю, губернатар. Яны не тыя, кім здаюцца, калі вы разумееце, што я маю на ѓвазе. Па-першае, у іх больш слуг, чым трэба было б. Я якшался з жыхарамі ніжняга паверха з-за той іншай працы, якую ты мне даѓ. Толькі ѓ гэтай установе яны ѓ асноѓным пражываюць на гарышчы. І ѓ іх у Буфорте занадта шмат слуг. І пара дзіѓных таксама ёсць.
  
  
  
   Барнетт вырашыѓ, што яго гальштук-матылек глядзіцца як нельга лепш, і павярнуѓся да Толливеру. - Ты зацікавіѓ мяне, Маммер. Што значыць "дзіѓны"?
  
  
  
   "Цяжка сказаць. Я думаю, што на самай справе яны не слугі, вось што гэта такое. Па меншай меры, не тыя, каго я прывыкла лічыць слугамі".
  
  
  
   "Гэта не значыць, што з Буфорте што-то не так", - заѓважыѓ Барнетт. "Калі справа даходзіць да гэтага, ты на самай справе не прыслуга".
  
  
  
   ""Ат" - гэта праѓда, - прызнаѓ бормотун. "Але тады наша паходжанне на самай справе не з самых рэспектабельных, ты і я, калі ты разумееш, да чаго я хілю. У нас у шафе ёсць некалькі старых костак, якія могуць выключыць нас з спісу ганаровых гасцей ".
  
  
  
   Барнетт спакойна ѓспрыняѓ гэтую атаку на яго рэспектабельнасць. З боку любога іншага ён быѓ бы абражаны, але з боку mummer гэтыя намёкі на агульныя ѓспаміны аб назову злачынствах былі знакам дружбы і павагі. "Як ты думаеш, якую функцыю выконваюць гэтыя неслужбовыя Буфорте?" - спытаѓ ён.
  
  
  
   "Я дакладна не ведаю. Па-мойму, яны выглядаюць як стромкія хлопцы".
  
  
  
   "Крутыя хлопцы?"
  
  
  
   - Ды. Я таксама так думаю. Я чуѓ, як яны унізе, у каморы, балбаталі на нейкім замежнай мове, якога я ні чорта не разумеѓ. Але сэнс, які я дастаѓ з гэтага, калі вы разумееце, што я маю на ѓвазе, заключаѓся ѓ тым, што яны былі ѓ некаторым родзе стромкімі людзьмі. Прафесійныя - можна сказаць, прафесійныя і тры і утылізатар. Яны выходзяць у двор судомойки раз у дзень і практыкуюцца ѓ выкананні практыкаванняѓ адначасова, так бы мовіць. Адна з служанак распавяла мне пра гэта. Яна думае, што яны - целаахоѓнікі. Яна кажа, што яны незадаволеныя синьором Буфорте за тое, што ён не дазволіѓ ім заставацца побач з "ім" і "ѓсе гэта час з'яѓляецца місіс".
  
  
  
   Некаторыя кокнуць апускалі літары "Н", некаторыя дадавалі іх пры кожным зручным выпадку, некаторыя мянялі іх ѓжыванне на супрацьлеглае; Толливер упляталі іх у свае прапановы са выпадковым майстэрствам.
  
  
  
   "Цікава", - сказаѓ Барнетт. "А што наконт таго іншага справы? У цябе ёсць што-небудзь на Лінднэра?"
  
  
  
   - Вядома, я гэта зрабіѓ. Хто сказаѓ, што я гэтага не рабіѓ?
  
  
  
   "Што табе ѓдалося высветліць?"
  
  
  
   "Ну, ён, можа быць, і мастак, як ён кажа, але ён займаецца гэтым не вельмі даѓно. Яго мальберт, усе яго фарбы, пэндзля і іншае ѓ значнай ступені зусім новае. І ѓ яго ѓ пакоі ѓ скрыні камоды прыхавана пара брашур аб тым, як змешваць фарбы, размалёѓваць палатно і да таго падобнае. Матэрыял, які вы б вывучалі, калі б спрабавалі пераканаць усіх, што вы мастак. І, акрамя таго, у яго ёсць толькі маленькі цюбік цынкавых бяліл. Першае, чаму вы навучыцеся, калі сапраѓды спрабуеце што-небудзь пафарбаваць, - гэта ѓзяць вялікі цюбік цынкавых бяліл. Вельмі вялікі цюбік. І ён выбраѓ не тыя адценні сіняга і жоѓтага. Калі ён змяшае іх, атрымаецца бруд ".
  
  
  
   "Дзе ты так шмат даведаѓся аб жывапісу алеем?" Барнетт спытаѓ маленькага чалавечка.
  
  
  
   "Раней я маляваѓ партрэты на Брайтан-Біч. Адзін шылінг за неверагоднае падабенства, выкананае з галавакружнай хуткасцю вуглём. Два і шэсць за афіцыйны партрэт, выкананы алеем некалькі павольней. Я быѓ даволі папулярны. Пакупнікі атрымалі сапраѓднае задавальненне, убачыѓшы маленькага чалавечка, які стаяѓ на драѓляным скрыні і раскрашивающего яго па свайму падабенству. Ці бачыце, я нічога не разбіраюся ѓ мастацтве, але я сёе-што разбіраюся ѓ жывапісу алеем.
  
  
  
   "Ты неацэнная, Мама", - сказаѓ Барнетт.
  
  
  
   Скамарох выглядаѓ задаволеным. "Я назваѓ сваю цану", - сказаѓ ён. - І ёсць яшчэ сёе-тое, што можа здацца вам цікавым у гэтым Линднере коуве - у яго ёсць гелиостатистика.
  
  
  
   "Што-што?"
  
  
  
   - Адно з тых прылад, што ѓ вас, адпраѓляе паведамлення пры сонечным святле. Маленькая драѓляная падстаѓка з люстэркам і што-то накшталт тэлескопа для прыцэльвання.
  
  
  
   "Як дзіѓна", - сказаѓ Барнетт. "Што вы бачыце з акна?"
  
  
  
   "Вада", - сказаѓ скамарох. "Адсюль адкрываецца цудоѓны від на возера".
  
  
  
   "Дзякуй, мама", - сказаѓ Барнетт. "Мы крыху паразважаем над гэтым".
  
  
  
   Сесілія ѓвайшла і стала ѓ дзвярах, як багіня ѓ дрыготкім чырвоным. Яна кіѓнула спявачцы, а затым павярнулася да Барнетту. - Вячэру, любоѓ мая, - сказала яна. - Не спусціцца нам ѓніз? Мы не павінны прымушаць нашых гаспадара і гаспадыню чакаць.
  
  
  
   - Я збіраѓся спытаць цябе, як я выглядаю, - сказаѓ ёй Барнетт, беручы яе за руку, - але калі ты побач, на мяне ѓсё роѓна ніхто не паглядзіць. Пойдзем.
  
  
  
   Сесілія ѓсміхнулася. - Цяпер я ѓспомніла, чаму выйшла за цябе замуж, - сказала яна.
  
  
  
   Вячэру, сервіраваны ѓ асобным пакоі побач з звычайнай сталовай, быѓ цудоѓным. У пакоі стаяѓ невялікі, але багата упрыгожаны плецены стол, у самы раз для чацвярых, з адпаведнымі крэсламі і буфетам. Праз вялікія французскія дзверы адкрываѓся выдатны выгляд на горы на далёкім беразе возера. Пакой і выгляд з яе мелі да прыемнага вячэры. Аристе Буфорте сыграѓ ролю гаспадара, загадзя дамовіѓшыся аб падрыхтоѓцы ѓсяго вячэры з шэф-поварам пансіёну, які быѓ рады прадэманстраваць, на што ён здольны, атрымаѓшы свабоду дзеянняѓ і невялікае грашовае ѓзнагароджанне. Тры афіцыянта і пара памочнікаѓ афіцыянта былі занятыя, бегаючы ѓзад і наперад з разнастайнымі стравамі.
  
  
  
   Акрамя таго, Барнетт заѓважыѓ двух мускулістых слуг, пра якіх згадваѓ скамарох. У пакоі было дзве дзверы: адна вяла ѓ галоѓную сталовую, а іншая - у хол, які вядзе на кухню. Па адным з гэтых буйных мужчын стаялі ля кожнай дзверы, выглядаючы абыякавымі і настолькі незаѓважнымі, наколькі толькі можа выглядаць вельмі буйны мужчына. Яны нагадалі Барнетту Гога і Магога, і ён вырашыѓ, што бормотун быѓ правоѓ, яны, павінна быць, целаахоѓнікі. Ён задаваѓся пытаннем, што такога было ѓ целах абодвух Буфорте, што патрабавала аховы. Яму хацелася спытаць Сесили, што яна думае, але не было ніякай магчымасці зрабіць гэта так, каб Буфорте гэтага не заѓважылі.
  
  
  
   Неѓзабаве ён з радасцю адкінуѓ усе падобныя думкі, каб засяродзіцца на ежы і кампаніі. На вячэру была халодная белая рыба ѓ терпком лімонным соѓсе, калаж з пластовага тэсту з мясам розных малюскаѓ, пластовае страва з свініны і баклажанаѓ, якое, за выключэннем свініны, здавалася дзіѓна блізкаѓсходнім, і смажаная дзічына з зелянінай. Затым здрабніце кавалачкі цяляціны з грыбамі. На гарнір выкладзеце артышокі, пассерованный шпінат і клёцкі. Да разнастайным страѓ падаваліся тры розных віна.
  
  
  
   Пасля пэѓнага моманту вячэру ператварыѓся ѓ свайго роду смугу добрай ежы, добрага віна і прыемнай гутаркі. Затым прыбралі талеркі, каб вызваліць месца для дэсерту і кава.
  
  
  
   "Я бачу ваш план", - сказаѓ Барнетт Булфорту, утаропіѓшыся на канструкцыю з торта і кампоту, ад якой ён, відавочна, не мог адкусіць ні кавалачка без таго, каб не лопнуць. Гэта было неверагодна смачна. Ён асцярожна адкусіѓ кавалачак. Невысокі афіцыянт з пышнымі вусамі пачаѓ змятаць крошкі са стала шчоткай ѓ срэбнай аправе.
  
  
  
   "Аб якім сюжэце ідзе гаворка?" Спытаѓ Аристе Буфорте, на яго твары адбіѓся глыбокі цікавасць.
  
  
  
   "Вы спрабуеце зрабіць нас настолькі задаволенымі і одурманенными вытанчанай ежай, што гэтым вечарам мы станем легкай здабычай за сталом для брыдж". Барнетт паказаѓ пальцам на Булфорте праз стол. "Не кажы, што гэта не так. Іншага тлумачэння быць не можа".
  
  
  
   "Аристе нічога так не любіць, як добрую кампанію, і яму падабаецца забаѓляцца", - сказала Дайан Буфорте. "У нас дома так мала магчымасцяѓ для чаго-то гэтак інтымнага. І табе яшчэ трэба даказаць, што ты, як ты гэта называеш, "лёгкая здабыча".
  
  
  
   Высокі афіцыянт з суровым выразам твару прынёс чатыры прыгожых блакітных куфля ѓ мудрагелістых срэбных клетках і напоѓніѓ іх кавы эспрэса з яшчэ больш мудрагеліста збана.
  
  
  
   "Лёгкая здабыча", - задуменна вымавіѓ Аристе. "Прыемнае выраз. Менавіта гэта мне падабаецца ѓ англійскай мове: ён так дапускае ідыёматычны канструкцыі. Вядома, менавіта гэта і робіць працу такой цяжкай для неасцярожных; але як толькі чалавек развівае слых, гэта дастаѓляе велізарнае задавальненне ".
  
  
  
   "У цябе цудоѓны англійская", - сказала яму Сесілія.
  
  
  
   "Я зрабіѓ вам вялікі камплімент", - сказаѓ Барнетт. "У маёй жонкі выдатны моѓны слых. Яе бацька - сусветна вядомы лінгвіст".
  
  
  
   "Гэта так?" Аристе павярнуѓся да Сесили з живейшим цікавасцю на твары. "І што ты можаш сказаць з маёй прамовы?" ён спытаѓ яе.
  
  
  
   Сесілія на імгненне задумалася. "У вас вельмі цікавы акцэнт", - сказала яна яму. "Магчыма, гэта прыклад з падручніка для студэнта".
  
  
  
   "Ах!" - сказаѓ Булефорте. Ён павярнуѓся да жонкі. "Бачыш, мая дарагая, я - хрэстаматыйны выпадак".
  
  
  
   "Гэта пытанне таго, што мой бацька называе "накладкамі", - патлумачыла Сесілія. "Ваш роднай мова належыць да славянскай групе; я не магу сказаць, да якой менавіта, калі, вядома, не пачую, як вы на ёй размаѓляеце. У дзяцінстве вы казалі на ім як на взаимозаменяемом з французскім. Вы вучылі англійская ѓ чалавека, які ѓ дасканаласці валодае ім, але пры гэтым не з'яѓляецца носьбітам мовы ".
  
  
  
   "Твой бацька, павінна быць, вельмі добры чалавек", - сказаѓ Булефорте. "Як ты можаш усё гэта распавядаць?"
  
  
  
   "Славянская аснова праяѓляецца ѓ вашай трактоѓцы V і W, а таксама ѓ невялікай плыѓнасці шыпячыя", - патлумачыла Сесили. "У вашым выпадку патрабуецца добры слых, каб улавіць. Французскі выяѓляецца ѓ пэѓным акцэнце на вашых галосных гуках ".
  
  
  
   "А той факт, што мой выкладчык англійскай мовы сам не быѓ носьбітам мовы?"
  
  
  
   "Сама дакладнасць вашага мовы і худзізна ідыём. Ніхто з тых, чый роднай мова англійская, не кажа на ім так добра. Вы падвергнуліся стрэсу з-за маѓленчых патэрнаѓ чалавека, які сам адчуваѓ такі ж стрэс ".
  
  
  
   "І як, калі я казаѓ і па-французску, і па-румелийски - бо я прызнаю гэта, і славянскі мову, аб якім ідзе гаворка, румелийский, - калі ѓ дзяцінстве я казаѓ на абодвух мовах як узаемазаменныя; як вы можаце вызначыць, які з іх быѓ родным?"
  
  
  
   "Простая дэдукцыя", - патлумачыла Сесілія. "Маленькія румелийские школьнікі вывучаюць французская, але маленькія парыжскія школьнікі не вывучаюць румелийский. Сапраѓды, французы амаль гэтак жа лінгвістычна ксенофобны, як і брытанцы ".
  
  
  
   "Дзіѓна!" Ускрыкнуѓ Аристе Буфорте. "Вы несправядлівыя да сябе, калі называеце гэта простым высноѓ. Сапраѓды, гэта тая логіка, якая відавочная, калі яе чуеш, але сам бы ніколі да гэтага не дадумаѓся ".
  
  
  
   Сесілія кіѓнула. "Адзін з сакрэтаѓ прафесіі", - сказала яна, усміхаючыся Булефортам. "Хоць, як пастаянна паѓтарае мне мой бацька, разумны чараѓнік ніколі не раскрывае сваіх сакрэтаѓ.
  
  
  
   "А вы, - спытала Дыяна Буфорте, - кажаце вы на якіх-небудзь іншых мовах?"
  
  
  
   "Я ведаю", - сказала Сесили. "Мы шмат падарожнічалі па кантыненце, калі я была маленькай дзяѓчынкай. Прафесійна, ты ведаеш. Мой бацька быѓ дырэктарам гастралюе тэатральнай трупы і выступаѓ у трупе. Мая маці была выканаѓцай галоѓнай ролі."
  
  
  
   "Акцёры?" Дыяна Буфорте выглядала злёгку здзіѓленай. "Мая дарагая, як жудасна для цябе", - сказала яна, працягваючы хупавую руку, каб спачувальна папляскаць Сесили па плячы. "Якое непадыходны дзяцінства".
  
  
  
   Сесілія засмяялася. "Зусім няма", - сказала яна. "На самой справе, гэта было проста выдатна і амаль невыносна правільна. Адзіны спосаб, якім гэта зрабіла мяне непрыдатнай для сучаснага грамадства, заключаѓся ѓ тым, што я так і не даведалася, што ёсць рэчы, якія жанчыны не могуць рабіць. У выніку мне заѓсёды ѓдавалася рабіць усё, што я задумваѓ, і за гэта я буду бясконца ѓдзячны. Для мяне было сапраѓдным шокам ѓсвядоміць, калі я наблізілася да паѓналецця, што існуюць прафесіі, якія большасць людзей, у тым ліку іншых жанчын, лічылі няздольнымі да навучання і незацікаѓленых у практыцы ".
  
  
  
   "Але, вядома, мая дарагая, - сказала Дыяна Буфорте, - ёсць шмат рэчаѓ, якім жанчыны або, па меншай меры, лэдзі не павінны аддавацца".
  
  
  
   Аристе Буфорте адсунуѓ сваё крэсла. "Ніколі не думаѓ, што пачую ад цябе прызнанне ѓ тым, што ёсць што-тое, што ты можаш ці не павінна рабіць, мая дарагая", - сказаѓ ён сваёй жонцы.
  
  
  
   "Пра", - сказала Дыяна Буфорте. - Але ѓсе тыя рэчы, якімі я хацела б заняцца, - гэта ѓсё... - яна памахала рукой у паветры, падшукваючы прыдатную фразу, - - тое, што належыць рабіць жанчыне, - скончыла яна. "Гэта значыць, я б ніколі не пажадаѓ зрабіць што-то непрыстойныя, таму пытанне аб тым, ці павінен я ці не павінен, ніколі не ѓзнікае".
  
  
  
   "А калі б што-тое, што вы хацелі б зрабіць, было расцэнена іншымі як непрыстойнае?" Пацікавілася Сесілія.
  
  
  
   Дайан Буфорте выглядала злёгку шакаванае. "Гэтага ніколі б не здарылася", - сказала яна.
  
  
  
   - Ніколі? - настойвала Сесілія.
  
  
  
   - О, перастань, - сказаѓ Аристе, беручы жонку за руку. - У нашым, э-э, коле ёсць людзі, якія палічылі б непрыстойным само наша прысутнасць тут.
  
  
  
   Дыяна засмяялася.
  
  
  
   Тут? Барнетт задумаѓся. Італія, або Кома, або пансіён, ці гэтая пакой?
  
  
  
   "Я мяркую, цалкам магчыма, што некаторыя абмежаваныя людзі маглі б палічыць некаторыя рэчы, якія я раблю ці, магчыма, хацела б зрабіць, трохі непрыстойнымі", - прызнала Дыяна пасля хвіліннага роздуму. "Але я адмаѓляюся дазваляць сабе або сваім дзеянням абмяжоѓвацца забабонамі некалькіх абмежаваных старых лэдзі".
  
  
  
   "Я таксама", - сказала Сесілія. "Адзінае, што аб'ядноѓвае нас - тваё арыстакратычнае паходжанне і маё тэатральнае дзяцінства. Я не буду прыстасоѓваць сваю дзейнасьць да прадузятым уяѓленням абмежаваных старых лэдзі - любога полу!"
  
  
  
   - Арыстакратычны? - Спытаѓ Барнетт.
  
  
  
   "О, так", - сказала Сесілія. "Мяркуючы па акцэнце сіньёры Буфорте, яна з французскай шляхты. Гэта цалкам відавочна. Сто гадоѓ таму, падчас Тэрору, ёй пагражала б Гільяціна кожны раз, калі яна адкрывала рот.
  
  
  
   Дыяна Буфорте кіѓнула, яе вочы пашырыліся. "Неверагодна!" сказала яна. "Сапраѓды, некалькім маім продкам не пашанцавала, іх злавіла натоѓп, і яны пазбавіліся галоѓ. Але, мая дарагая, некалькі сотняѓ гадоѓ таму цябе саму, напэѓна, спалілі, як ведзьму!"
  
  
  
   Сесілія ѓсміхнулася.
  
  
  
   Аристе Буфорте адкінуѓся на спінку крэсла і паклікаѓ афіцыянтаѓ. "Я падумаѓ, што было б прыемна правесці нашу партыю ѓ брыдж тут сёння ѓвечары, замест таго каб выдаляцца ѓ, магчыма, перапоѓнены картачны зала", - сказаѓ ён. "Я пагаварыѓ з фраѓ Шиммер, і яна ласкава дала сваю згоду. Афіцыянты хутка скончаць дзяжурства, але мае людзі паклапоцяцца аб нашых патрэбах".
  
  
  
   "Па-мойму, гучыць нядрэнна", - сказаѓ Барнетт, адсоѓваючы крэсла і ѓстаючы. "Але было б нядрэнна трохі расцерці ногі, перш чым прыступіць да гульні".
  
  
  
   "Можа быць, трохі прагуляемся па садзе?" Прапанаваѓ Аристе. "Гэта дасць сервиторам час прыбраць са стала і падрыхтаваць яго да гульні". Ён устаѓ і падышоѓ да французскіх дзвярэй. "Я не думаю, што на вуліцы занадта холадна. Хоць, магчыма, дамы хацелі б накінуць плашчы? Калі так, то мы дашлем аднаго з афіцыянтаѓ ѓ вашы нумары.
  
  
  
   "Не думаю, што мне спатрэбіцца бінт", - сказала Сесілія. "У любым выпадку, я гатовая правесці эксперымент".
  
  
  
   "Я ѓпэѓненая, што мне будзе цалкам зручна", - сказала Дыяна, з сумневам узіраючыся ѓ адну з аконных шыбаѓ.
  
  
  
   Аристе Буфорте адкрыѓ французскія дзверы і выйшаѓ вонкі. Лёгкі ветрык, якое пранікала праз адкрытыя дзверы, быѓ прахалодным, але не выклікаѓ дыскамфорту. Адзін з абыякавым слуг Буфорте рабіѓ усё магчымае, каб не падаваць выгляду, што ён кідаецца па пакоі, каб прайсці праз французскія дзверы і выйсці ѓ сад прама за сваім гаспадаром.
  
  
  
   Барнетт ѓзяѓ жонку пад руку, і яны разам выйшлі ѓ сад. Сонца села, і вялікі месяцовы дыск толькі паказаѓся з-за далёкіх гор. "Цудоѓная ноч, - сказаѓ ён, - на бязвоблачным небе ѓзыходзіць поѓная месяц".
  
  
  
   "Сапраѓды", - сказала Дайан Буфорте, падыходзячы да іх ззаду. "Гэта здаецца ѓлагоджваюць і бясконцым; калі трохі халаднавата".
  
  
  
   "Дзе чалавек адкладае ѓ бок дзяржаѓныя клопаты, а?, і разважае пра сущностном адзінстве Сусвету і ѓсіх яе стварэнняѓ". Аристе Буфорте павярнуѓся і ѓсміхнуѓся ім. "І мы ѓсе адзіныя, ці не так? Мы, стварэння, якія кішаць на зямлі? Усё адно ѓ марнасці нашых надзей і кароткім пробліскі, якім з'яѓляецца наша жыццё".
  
  
  
   "Аристе!" сказала Дыяна.
  
  
  
   "Я прашу прабачэння", - сказаѓ Аристе. "Я не меѓ на ѓвазе, што гэта так сентыментальна, як, магчыма, прагучала. Сапраѓды, пакуль гэтыя словы не зляцелі з маіх вуснаѓ, я думаѓ, што яны будуць вясёлымі. Зоркі аказваюць дзіѓнае ѓплыѓ на чалавека.
  
  
  
   - Ва ѓсякім выпадку, ад цябе, мой дарагі, - сказала Дыяна, беручы яго за руку.
  
  
  
   Мужчына выйшаѓ з-за дрэва прыкладна ѓ трыццаці футах ад іх і што-то пракрычаѓ ім па-нямецку. Калі Барнетт павярнуѓся, каб паглядзець, рука мужчыны паднялася наперад, і прадмет у ёй па дузе паляцеѓ у іх бок. Чырвоная іскра атачала аб'ект, калі ён круціѓся ѓ начным небе.
  
  
  
   "Божа мой!" закрычаѓ Аристе Буфорте. "Бомба!"
  
  
  
   Здавалася, некалькі падзей адбыліся адначасова, як у запаволенай здымцы. Аристе Буфорте паваліѓ сваю жонку на траву і наваліѓся на яе зверху. Велізарны сервитор нязграбна пабег да кружащемуся плямы чырвонага святла, але было ясна, што ён ніколі не паспее своечасова. Ён быѓ злева ад групы, а бомба павінна была ѓпасці справа. Прама за тым месцам, дзе стаялі Барнетт і Сесили.
  
  
  
   Не раздумваючы, Барнетт адштурхнуѓ Сесілію сабе за спіну, крыкнуѓ: "Кладзіся!" - і зрабіѓ тры бягуць кроку наперад. Ён падскочыѓ у паветра, падняѓшы левую руку, каб адбіць прадмет, які пляснуѓся яму ѓ далонь, як вялікі мяч. Яго рука здранцвела, але ён працягваѓ сціскаць масіѓны жалезны шар.
  
  
  
   Барнетт спусціѓся, пераклаѓ прадмет у правую руку і адным рухам з усёй сілы шпурнуѓ яго туды, адкуль ён з'явіѓся.
  
  
  
   Ён зноѓ апісаѓ дугу ѓ паветры, чырвоная іскра па спіралі накіравалася да неба і па дузе вярнулася да зямлі. А затым, калі яна была амаль у канцы сваёй дугі, чырвоная іскра знікла.
  
  
  
   На працягу імгненні, якое Барнетту здалося досыць доѓгім, каб ѓспомніць кожную дэталь свайго жыцця, якую яму, магчыма, было б цяжка растлумачыць анёлу-рэгістратару, нічога не адбылося. Затым зямля здрыганулася, неба стала чырвона-аранжавым, і велізарная рука ѓдарыла Барнэта ѓ грудзі, збіѓшы яго з ног.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ВОСЬМАЯ - СМЕРЦЬ У ВЕНЕ
  
  
  
  Per Me Si Va Nella Cittá Dolente,
  
  Per Me Si Va Nell' Eterno Dolore,
  
  Per Me Si Va Tra La Perduta Gente ...
  
  Lasciate Ogni Speranza Vol Ch'io entrate!
  
  (Гэты шлях вядзе ѓ горад смутку,
  
  гэта шлях да вечнага пакуты,
  
  гэта спосаб далучыцца да страчаным людзям ...
  
  пакіньце ѓсякую надзею, вы, хто сюды ѓваходзіць!)
  
  - Дантэ
  
  
  
   Час набліжаѓся да поѓдня пятніцы. Паѓлюс Леапольд Хоэнзухен, герцаг Мекленбург-Стрелицкий, і яго пяшчотная і незямная маладая прынцэса Ганна-Марыя Фалкинбургская накіроѓваліся з афіцыйным візітам да свайго стрыечнаму брату-імператару Францу Іосіфу, каралю двайны манархіі і спадчынным імператара Аѓстра-Венгрыі. Іх пазалочаная карэта, прызначаная толькі для дзяржаѓных візітаѓ, запрэжаная шасцю выдатна падабранымі шэрымі коньмі, заціснутая паміж ганаровым вартай з васьмі прыдворных кавалерыйскіх афіцэраѓ у бліскучых мундзірах, выехала з шырокіх варот іх невялікага замка на Ойгенегассе і прайшла па шырокай і прыгожай Рынгштрасэ, каб здзейсніць афіцыйны аб'езд вялікага круга цудоѓных муніцыпальных будынкаѓ Вены, перш чым заехаць праз вароты для дзяржаѓных візітаѓ Хофбурга.
  
  
  
   Жыхары Вены прывыклі да такога відовішча, як пазалочаная карэта, якая суправаджаецца васьмю пышнымі Прыдворнымі гвардзейцамі, усё ѓ залатых і чырвоных мундзірах з высокімі плюмажами. Але жыхары Вены любілі відовішчы, і кожны на вуліцы спыняѓся, каб паглядзець, як праходзіць выдатная працэсія, і паварочваѓся, каб расказаць свайму суседу, хто гэта быѓ і якія адносіны былі ѓ эрцгерцага Леапольда да іх горача любімаму імператару Францу Іосіфу.
  
  
  
   Каля помніка Марыі Тэрэзіі, там, дзе карэта павінна была згарнуць у Хофгартен, была ѓзведзена невялікая платформа, і група людзей стаяла перад ім, назіраючы за лялечным прадстаѓленнем, тым, што адбываецца на малюсенькай сцэне. З аднаго боку невялікая група бюракратаѓ затрымалася па дарозе на ленч, каб паглядзець шоѓ, і зараз яны павярнуліся да вуліцы, калі пад'ехаѓ экіпаж. Ззаду іх чакаѓ вялікі рэвальвер Шугарда Сьюза, заткнутый за пояс студэнта Карла Вебеля.
  
  
  
   Карл быѓ апрануты ѓ абліпальную зялёнае паліто, якое было яму на некалькі памераѓ больш, чым трэба, і шырокую карычневую шапку, якая была заткнуць газетамі за пояс ад поту, каб яно сядзела якраз. Іх забяспечыѓ Нумар Адзін, які настаяѓ, каб ён іх надзеѓ. Чаму гэта было важна ѓ вялікай схеме рэчаѓ, Карл не ведаѓ, але першае, чаму вучаць маладога анархіста, калі ён клянецца крывёю сваіх бацькоѓ ніколі не выдаваць сакрэты Таямніцай Лігі свабоды, - гэта падпарадкоѓвацца загадам. Карл нацягнуѓ кепку глыбей, падняѓ каѓнер зялёнага паліто і паглядзеѓ на яго скрозь акуляры ѓ драцяной аправе. Тхор хацеѓ, каб ён зняѓ акуляры, але ён запэѓніѓ Тхара, што, калі ад яго сапраѓды чакаюць, што ён у што-небудзь урэжацца, гэта немагчыма. Тхор неахвотна пагадзіѓся.
  
  
  
   Працэсія як раз паказалася з-за павароту Рынгштрасэ, яе беспамылкова можна было пазнаць па канфігурацыі коннай гвардыі, параднай карэты і коннай аховы. Астатняя група людзей, якія назіралі за лялькамі, павярнулася і пацягнулася ѓздоѓж вуліцы, калі карэта наблізілася. Карл Вебель нервова разматаѓ шалік, павязаны ѓ яго на шыі, і расшпіліѓ зялёнае паліто. "Адчайныя часы патрабуюць адчайных мер", - прамармытаѓ ён; гэтай екценню ён навучыѓся ѓ Тхара і цвёрда верыѓ, што верыць сам.
  
  
  
   Яго правая рука пацягнулася да револьверу і моцна сціснула яго выпуклую дзяржальню. Калі перадавая пара конногвардейцев з грукатам наблізілася да яго, ён выцягнуѓ пісталет з-за пояса і трымаѓ яго напагатове, пад шынялём, у сэрца.
  
  
  
   Конная гвардыя загарнула за кут. Вебел напружыѓся, гатовы выйсці з ценю, ѓстаць паміж дородным краснолицым мужчынам і яго каржакаваты, празмерна вусатым спадарожнікам і стрэліць з рэвальвера ѓ экіпаж, калі той поравняется з ім. Ён спрабаваѓ выбраць паміж "Смерць тырану!" і "Так гіне подлы угнетатель народа!", як найбольш ѓражальную фразу, якую трэба было крыкнуць, страляючы.
  
  
  
   Надышоѓ момант ісціны. Вебел дастаѓ з-пад паліто "Шугард Сьюзэн" і паклаѓ вялікі палец на малаток. Надыходзячы экіпаж апынуѓся ѓ дзіѓна выразным фокусе, у той час як усё астатняе вакол яго растварылася ѓ тумане. Яго ногі, здавалася, прыляпіліся да зямлі і сталі неверагодна цяжкімі для руху. Зрабіѓшы апошні глыбокі ѓдых, ён вызваліѓся, пабег наперад да экіпажу, і, крычучы: "Смерць людзям! Смерць народу!" - некалькі разоѓ стрэліѓ з цяжкага рэвальвера ѓ выдатна пакрыты лакам герцагскі герб мекленбург-Стрелиц на дзверцах карэты.
  
  
  
   Кучар пагнаѓ коней наперад, вынікаючы сваім інструкцыі як мага хутчэй выбірацца далей ад любога падобнага мерапрыемства. Конногвардейцы развярнуліся і накіраваліся па меншай меры ѓ трох розных напрамках, шукаючы прычыну стральбы. Вебель разгарнуѓся і пабег назад скрозь натоѓп, якая, здавалася, расступалась перад ім. Адзін чалавек схапіѓся за паліто Вебеля, спрабуючы спыніць яго, але Вебель, ахоплены крывавай лютасцю ѓзбуджэння і страху, рэзка апусціѓ рэвальвер Шугарда Сьюза на галаву мужчыны і працягнуѓ бегчы.
  
  
  
   Дзе-то ззаду яго пачуѓся рэзкі выбух. На шляху руху экіпажа была падарваная бомба. Двое з чатырох Хатніх стражнікаѓ, якія пераследвалі Вебеля, развярнуліся і паскакалі прэч, каб супрацьстаяць гэтай новай і больш непасрэднай пагрозе, але астатнія кінуліся наѓцёкі.
  
  
  
   Тхор з'явіѓся перад ім і схапіѓ яго за плячо. - Кладзіся! - загадаѓ ён. - Зараз жа!
  
  
  
   Вебель ѓпаѓ. Некалькі пар ног штурхнулі яго, і ён адкаціѓся ѓ пустое прастору, якое з'явілася перад ім. Калі за яго спіной апусцілі засланку, ён зразумеѓ, што знаходзіцца пад платформай, на якой знаходзіцца сцэна лялечнага прадстаѓлення. Звонку чуліся крыкі, віск і тупат бягучых ног і скачуць галопам коней, калі Вартаѓнікі Дома шукалі сваю здабычу. Усярэдзіне было цёмна. Вебель перакаціѓся, каб забрацца глыбей, і што-то ліпкае кранула яго шчокі. Ён працягнуѓ руку і правёѓ ліпкім плямай па плячы свайго паліто, дзе Тхор схапіѓ яго. Адкаціліся на спіну, ён злёгку прыпадняѓ край полога палаткі і паглядзеѓ на сваю руку. Там было тонкае пляма амаль засохлай крыві. Кроѓ! Што такога нарабіѓ Тхор, што яго рука выпацкалася ѓ крыві?
  
  
  
  -
  
  
  
   Было каля шасці гадзін, калі Паѓль увайшоѓ у вестыбюль свайго дома. Буйны мужчына, які сядзеѓ на лесвіцы, падняѓ галаву, калі ён увайшоѓ. - Гер Паѓль Донцхоф?
  
  
  
   "Так?"
  
  
  
   Мужчына дастаѓ з зморшчын паліто аѓтаматычны "маѓзер" і накіраваѓ яго на Падлогі. "Мы з паліцыі. Я інспектар Харчев. Калі ласка, падніміце рукі над галавой. Не варушыся да сваіх кішэнях, ці я цябе прыстрэлю.
  
  
  
   "Што?"
  
  
  
   Пол пачуѓ крокі ззаду сябе, а затым раптам адзін мужчына сказаѓ на заканчэнне яго ззаду ѓ магутныя мядзведжыя абдымкі, у той час як іншы хутка і абыякава обшарил яго кішэні, абмацаѓ і сціснуѓ кожнае месца на яго целе, дзе ён мог хаваць зброю. Затым яму заламалі рукі за спіну і надзелі пару наручнікаѓ на запясці. Уся працэдура заняла менш за трыццаць секунд.
  
  
  
   Чарльз Саммердейн стаяѓ маѓклівы і абыякавы пры выглядзе гэтай дэманстрацыі пераважнай сілы, але яго думкі ліхаманкава цямілі. Высветліла паліцыя, кім ён быѓ на самай справе і што рабіѓ у Вене? Натрапілі яны на меншую праѓду пра тое, што як Паѓль Донцхоф ён быѓ членам анархісцкай групы? Ён думаѓ, што гэта былі неспакойныя анархісты, якія ішлі сьледам за ім паѓсюль. Магла гэта быць паліцыя? Магчыма, Кундшафтс Стелле назірала за ім апошнія некалькі тыдняѓ і нават цяпер ладзіла аблавы на іншых членаѓ яго групы.
  
  
  
   Саммердейн вырашыѓ, што агульнае адмаѓленне, проста каб задаць тон, было б дарэчы. Ён будзе паводзіць сябе як па-сапраѓднаму невінаваты чалавек, пакуль не высветліць, у чым менавіта яны лічаць яго вінаватым - і, магчыма, не толькі ѓ гэтым.
  
  
  
   "Я не разумею, у чым справа", - сказаѓ ён з усім годнасцю, на якую быѓ здольны, калі яго рукі былі скаваныя за спіной кайданкамі, а двое буйных мужчын трымалі яго за плечы. "Чаму вы звяртаецеся са мной як з звычайным злачынцам? Я арыштаваны? Я нічога не зрабіѓ".
  
  
  
   "Гэта вырашаць магістрату", - сказаѓ інспектар Харчев. Ён махнуѓ рукой. "Прывядзіце яго".
  
  
  
   "Так, гер інспектар", - падаѓ голас адзін з яго выкрадальнікаѓ. Адзін мужчына схапіѓ Чарльза за локаць, іншы падштурхоѓваѓ у спіну, а інспектар ішоѓ наперадзе, і яны пацягнулі Чарльза уверх па чатырох лесвічным пралётах на яго пляцоѓку.
  
  
  
   ђваходныя дзверы ѓ яго кватэру была ѓзламаная і моцна гнулася, звісаючы з ніжняй завесы. У калідоры ѓнутры кватэры было відаць некалькіх мужчын у чорных касцюмах, якія расхаджвалі па пакоі і аглядалі ѓсё, што толькі можна было агледзець.
  
  
  
   - Прывядзіце яго! - паѓтарыѓ інспектар, накіроѓваючыся ѓ кватэру.
  
  
  
   Чыя-то рука, штурхае яго ѓ спіну, запхнула Саммердейна ѓ кватэру. Ён спатыкнуѓся, але здолеѓ утрымацца, перш чым зваліѓся. "Скажы!" - сказаѓ ён. "У такога роду рэчах няма неабходнасці".
  
  
  
   Інспектар Харцев спыніѓся каля дзвярэй у спальню і жэстам запрасіѓ увайсці. - І што, гер Донцхоф, - спытаѓ ён, - у гэтым была неабходнасць?
  
  
  
   Чарльз стаѓ побач з інспектарам і зазірнуѓ у спальню. Там, на клятчастым карычнева-белым коѓдры з гусіных пёраѓ, якім была пакрыта яго ложак, расцяклася велізарная лужына крыві. Побач з ім і часткова над ім ляжала цела Жызэль Шыф. На ёй быѓ белы халат над ѓзорыстага манішкі з пышнымі рукавамі. На нагах у яе былі чырвоныя вязаныя тэпцікі з Персіі, якія Паѓль Донцхоф падарыѓ ёй на мінулы дзень нараджэння. Яе горла было перарэзаны адным глыбокім разрэзам вельмі вострым лязом, пакідаючы разяѓленую чырвоную рану. Яе вочы невідушчым поглядам глядзелі на дзвярны праём, дзе стаяѓ Чарльз. Вялікія плямы крыві былі на сцяне ѓ спальні і вялі з калідора, як быццам хто-то з акрываѓленымі рукамі, хістаючыся, выйшаѓ з пакоя, магчыма, ашаломлены тым, што ён толькі што зрабіѓ.
  
  
  
   "Аб Божа!" - сказаѓ Чарльз, і белы туман болю раптоѓна ахутаѓ яго, і ён адчуѓ сябе так, нібы яго ѓдарылі нагой у жывот, і, не аддаючы сабе справаздачы, ён выявіѓ, што сагнуѓся напалову, і яго пачало ванітаваць ѓсім, што ён з'еѓ у той дзень.
  
  
  
   "Чорт вазьмі!" Інспектар Харчев прамармытаѓ, адскокваючы ѓбок. "Яго рве на мой чаравік. Адвядзіце яго ѓ ванную ѓ суседняй кватэры - яны яшчэ не скончылі з гэтай - і вымыйце яго, калі яго перастане ірваць. Затым адвядзіце яго ѓ цэнтральны паліцэйскі ѓчастак і змесціце ѓ камеру папярэдняга зняволення. Раніцай мы даставім яго да следчага суддзі.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ДЗЕВЯТАЯ - ІНКОГНІТА
  
  
  
  У чатырох частках святла ёсць шмат людзей, здольных пісаць навукоѓцы кнігі, многія, здольныя кіраваць войскамі, а таксама многія, здольныя кіраваць каралеѓствамі і імперыямі; але мала хто можа ѓтрымліваць гасцініцу.
  
  - Амар Кайям
  
  
  
   У вушах Барнэта пачуѓся аглушальны роѓ, і ѓ чарнаце, якая была яго бачаннем, з'явіліся тры белых плямы і зноѓ зніклі. Гул нарастаѓ, пакуль не запоѓніѓ увесь яго розум і істота, і прайшло некалькі вечностей, але затым вельмі павольна ён заціх да глухога, роѓнага гудзення. Кроплі зноѓ з'явіліся, запоѓніѓшы яго поле зроку, а затым трохі адступілі і сфакусаваліся, і гэта былі галавы. Адна з іх належала Сесили. Ззаду яе было акно і столь. Барнетт зразумеѓ, што ляжыць.
  
  
  
   Што адбылося? Апошняе, што ён памятаѓ, гэта як ішоѓ па траве з Сесили і Буфортами. А потым - О, так, - у паветры па спіралі пранеслася чырвоная іскра. Чырвоны - ён успомніѓ! Ён злавіѓ пякельнае прылада, якім у іх метнули, і адкінуѓ яго назад. А потым - нічога. Цікава, падумаѓ ён, як доѓга ён тут праляжаѓ. Выбухнула бомба? Як справы ѓ Буфорте? Ён паспрабаваѓ сесці, але, здавалася, яго мышцы не памяталі, як гэта робіцца.
  
  
  
   Ён паглядзеѓ на Сесили і дзве іншыя галавы. "Я думаю, ты прыгожая і выдатная, - сказаѓ ён Сесили, - і што б са мной ні здарылася, я так рады, што з табой усё ѓ парадку".
  
  
  
   Сесілія, здавалася, глядзела на яго зверху ѓніз і падбадзёрваючы ѓсміхалася, але выраз яе твару не змянілася, і яна нічога не адказала. О, вядома, яго словы былі абдуманы, але не вымаѓленыя, яны не прагучалі. Ён павінен паспрабаваць зноѓ.
  
  
  
   Ён паспрабаваѓ зрабіць глыбокі ѓдых, але не змог, таму абмежаваѓся неглыбокім. Ён засяродзіѓся на працы рота і галасавых звязкаѓ. - Прывітанне! - прахрыпеѓ ён.
  
  
  
   "Ты прачнуѓся!" Сказала Сесілія, працягваючы руку і кладучы яе яму на лоб. Ён зразумеѓ, што яна сядзіць на крэсле ля ложка.
  
  
  
   "Што я тут раблю?" спытаѓ ён. Словы прагучалі ненатуральна гучна, і ѓ яго забалела галава. Адна з галоѓ знікла з вачэй, і ён пачуѓ, як зачыніліся дзверы.
  
  
  
   "Прывітанне, любоѓ мая", - сказала Сесілія.
  
  
  
   "Што ж, гэта змяненне", - сказаѓ новы голас. "Звычайна першы пытанне гучыць так:"Дзе я?" але вы адразу пераскочылі праз гэты". Лагоднага выгляду поѓны мужчына з вялізнымі моржовыми вусамі паглядзеѓ на яго зверху ѓніз праз плячо Сесили.
  
  
  
   "Гэта доктар Зильберманн", - патлумачыла Сесілія. "З Вены. На шчасце, ён госць пансіёну, паколькі бліжэйшы пастаянны лекар знаходзіцца ѓ Кома".
  
  
  
   "Не тое каб я быѓ нясталым лекарам, вы разумееце, - настойваѓ Зильберман, - проста лекар у адпачынку".
  
  
  
   "Я памятаю", - сказаѓ Барнетт. "Я бачыѓ вас у сталовай, доктар. Як я?"
  
  
  
   "Вам вельмі пашанцавала, малады чалавек", - сказаѓ доктар Зильберманн. "Па ѓсіх правілах у вас павінна было быць, па меншай меры, страсенне мозгу. Але верагоднасць гэтага, падобна, памяншаецца. І разьвеяная аскепкі пякельнага прылады цалкам абышлі вас бокам, за выключэннем параѓнальна невялікага парэзы, адарванага ад вашага сцягна."
  
  
  
   Яго сцягно? Барнетт памацаѓ пад цнатліва белым коѓдрай і намацаѓ масу бінтоѓ, якія, здавалася, пачыналіся ѓ яго на станы і спускаліся ѓніз, наколькі ён мог адчуваць. Ён паспрабаваѓ сесці, каб праверыць ступень сваёй перавязкі, але доктар Зильберман рашуча пасадзіѓ яго назад.
  
  
  
   "Не зусім яшчэ, малады чалавек", - сказаѓ Зильберман. "Магчымасць страсення мозгу яшчэ не цалкам выключаная, і я хачу, каб вы ляжалі вельмі ціха, пакуль гэта не адбудзецца".
  
  
  
   "Калі гэта будзе?" Спытаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Калі праз некаторы час у вас не будзе ніякіх прыкмет страсення мозгу", - сказаѓ яму доктар Зильберманн. "У медыцыне, як і ѓ логіцы, заѓсёды цяжэй ѓсталяваць адмоѓны вынік. Але мы ѓбачым тое, што ѓбачым. Калі ласка, місіс Барнетт, патрымаеце для мяне святло. Лекар згарнуѓ ліст паперы ѓ трубачку і зазірнуѓ праз яе ѓ левы вачэй Барнэта, а затым у правы. "Магчыма, у вас злёгку баліць галава", - сказаѓ ён Барнетту. "Гэтага варта было чакаць. Аднак, калі сітуацыя стане сур'ёзнай, калі ласка, неадкладна паведаміце мне ".
  
  
  
   Барнетт паспрабаваѓ кіѓнуць і выявіѓ, што ѓ яго баліць галава. Але, як ён вырашыѓ, не моцна. Ён слаба ѓсміхнуѓся і павярнуѓся да Сесили. "Як ты?" ён спытаѓ.
  
  
  
   Яна ѓсміхнулася. "Невредимая. Ты адкінула гэтую жудасную штуку і ѓратавала нас усіх.
  
  
  
   Барнетт на хвіліну задумаѓся. "Рэдка бывае, - сказаѓ ён, - каб мужчына выглядаѓ героем у вачах сваёй жонкі. Не скажу, што яно таго каштавала, але гэта меркаванне. Дзе я? Я не ведаю гэтую палату, але яна не падобная на бальніцу. І які гадзіну? А як пажываюць Буфорте?
  
  
  
   - Ты знаходзішся ѓ адной з спальняѓ на ніжнім паверсе вілы, - сказала Сесілія, прысаджваліся на край ложка. "Было палічана неразумным спрабаваць перанесці вас наверх, пакуль мы ѓсё яшчэ не былі ѓпэѓненыя ѓ ступені вашых траѓмаѓ. Цяпер каля адзінаццаці гадзін раніцы. Вы праспалі цэлы дзень. І з Буфорте усё ѓ парадку. Дыяна параніла калена, калі Аристе штурхнуѓ яе, але яна не скардзіцца. Клемпт, іх целаахоѓнік, пазбавіѓся кавалка носа."
  
  
  
   "Яна была акуратна зразаюць, - сказаѓ доктар Зильберманн з энтузіязмам прафесіянала, паказваючы на выдаленую вобласць двума пальцамі правай рукі, - і больш не ѓяѓляе небяспекі для яго здароѓя, хоць гэта мала што зменіць для яго знешняга выгляду. Наколькі я разумею, шведскі астраном Ціха Бразе большую частку свайго жыцця насіѓ срэбны нос, паколькі яго ѓласны быѓ адрэзаны на дуэлі. Адзіная небяспека, з якой цяпер сутыкаецца Клемпт, - гэта інфекцыя, а храсток ѓ носе пры такім нязначным кровазабеспячэнне не схільны заражэнню ".
  
  
  
   Блэкбэрн і дарвен павярнуѓся да Сесили. - Значыць, ён сапраѓды быѓ целаахоѓнікам, - сказаѓ ён.
  
  
  
   "Відавочна, не вельмі эфектыѓны", - сказаѓ доктар Зильберманн. "Не дзякуючы яму цела ѓсё яшчэ тут".
  
  
  
   "Адзіным загінулым, - сказала Сесілія, - быѓ сам бомбометатель. І яго не будзе так ужо моцна не хапаць".
  
  
  
   "Кім ён быѓ?" Спытаѓ Барнетт. "Што з ім здарылася?"
  
  
  
   "Ніхто не ведае, кім ён быѓ", - сказала Сесілія. "У яго не было пры сабе дакументаѓ".
  
  
  
   "Мужчына гадоѓ дваццаці пяці, - сказаѓ доктар Зильберманн, - У добрым здароѓі, добра сілкуецца, еѓрапеоіднай, нардычнага тыпу; вага каля семдзесят кілаграмаѓ. Блакітныя вочы, светлыя валасы, коратка падстрыжаныя рэдкія валасы на целе, неабрэзаныя - прашу прабачэння, мадам - шнары ад, павінна быць, цяжкай дзіцячай траѓмы правага калена, але, падобна, ён захаваѓ рухомасць сустава. Смерць наступіла ѓ выніку хуткага обескровливания, выкліканага асколкам бомбы, які разарваѓ яго сонную артэрыю ".
  
  
  
   - Былы- - пачаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Ён скончыѓся крывёю і памёр. Гэта не магло заняць больш хвіліны ці двух, а ён ужо быѓ без прытомнасці ад таго, што яшчэ адзін асколак бомбы трапіѓ яму ѓ скронь ".
  
  
  
   "Ведаеш, ты кінула бомбу прама ѓ яго ѓ адказ", - сказала Сесілія.
  
  
  
   "У мяне не было часу падумаць пра гэта", - сказаѓ Барнетт. "Гэта было ѓсё роѓна што выставіць муху на поле. Хто б мог падумаць, што звычкі, выпрацаваныя гульнёй у бейсбол ѓ Цэнтральным парку, аднойчы выратуюць мне жыццё? Але мне шкада, што ён мёртвы ".
  
  
  
   "У такім выпадку я вельмі рада, што ты так шмат займаѓся гэтым своеасаблівым амерыканскім відам спорту", - сказала Сесілія. "І не шкадуй бомбометателя. Ты зрабіѓ з ім тое, што ён спрабаваѓ зрабіць з намі. Яна нахілілася і пацалавала яго ѓ лоб.
  
  
  
   "Мне шкада толькі таму, што, будзь ён жывы, ён мог бы расказаць нам, што ён рабіѓ, ці, хутчэй, чаму ён гэта рабіѓ. Хто з нас з'яѓляецца мішэнню для вар'яцкага тэрарыста?"
  
  
  
   "У гэтым-то і пытанне", - пагадзілася Сесілія. "Спачатку я была схільная думаць, што людзі, якія сачылі за намі, маглі справакаваць гэта. Але калі б яны хацелі забіць нас, яны лёгка маглі б зрабіць гэта ѓ цягніку, так навошта ж чакаць, пакуль мы дабяромся сюды?"
  
  
  
   "І што ты думаеш цяпер?" Спытаѓ Барнетт. "У цябе было больш часу падумаць аб гэтым, чым у мяне. Хоць, думаю, мне гэта прыснілася. Па крайняй меры, мне сніліся выбухі і яркі вір, які засасывал мяне, спрабуючы забраць куды-то, куды я не хацеѓ ісці. І, так ці інакш, я не мог змагацца з гэтым, мне проста трэба было ісці далей ".
  
  
  
   "Які жах!" сказала Сесілія.
  
  
  
   "Падсвядомасць пасылае нам дзіѓныя сігналы", - сказаѓ доктар Зильберманн. "Некаторыя з маіх калегаѓ спрабуюць інтэрпрэтаваць іх нават цяпер. Эмацыянальны змест сны з'яѓляецца паказчыкам яго значэння. Але ѓ дадзеным выпадку - кашмарны сон у адказ на жудаснае падзея - гэтага варта было чакаць, ці не так?"
  
  
  
   "У той жа час усё здавалася дзіѓна мірным", - сказаѓ Барнетт. "Я не памятаю, каб калі-небудзь куды-небудзь прыязджаѓ. Думаю, сон проста як-то растаѓ". Ён працягнуѓ руку Сесили. - Да якога меркавання вы прыйшлі адносна нашага падрыѓніка?
  
  
  
   "Не столькі меркаванне, колькі пачуццё, заснаванае на невялікі інфармацыі", - сказала Сесілія. "І я б аддала перавагу не ѓдавацца ѓ падрабязнасці, пакуль не даведаюся крыху больш, чым ведаю цяпер".
  
  
  
   Барнетт секунду задуменна глядзеѓ на сваю жонку, а затым сказаѓ: "Дастаткова справядліва. Думаю, з гэтага моманту я буду лічыцца з тваімі пачуццямі".
  
  
  
   Пачуѓся стук у дзверы, і ѓвайшлі фраѓ Шиммер і служанка з двума падносамі. - Сняданак для хворага, - весела абвясціла фраѓ Шиммер.
  
  
  
   І пры слове "сняданак" Барнетт ѓсвядоміѓ, што моцна прагаладаѓся. "Цяпер вам давядзецца пацярпець мяне, доктар", - сказаѓ ён, прымаючы сядзячае становішча. "Таму што я збіраюся паснедаць. І калі я не сяду, то обольюсь і, магчыма, подавлюсь.
  
  
  
   Дзяѓчына паставіла паднос ѓ изножье ложка, у той час як Сесілія і фраѓ Шиммер абклалі Барнэта падушкамі. "Еш, еш", - сказала фраѓ Шиммер. "Добрая ежа - лепшае лекі. Пяшчотны амлет, злёгку недожаренный, як і належыць сітуацыі; сыр, джэм, гарачае какава. І яшчэ паднос для вас, сіньёр Барнетт. Каб паесці разам з вашым такім адважным мужам.
  
  
  
   "Ты яшчэ не еѓ?" Спытаѓ Барнетт.
  
  
  
   - Яна яшчэ не адышла ад вас, сіньёр, - сказала фраѓ Шиммер. - Я не веру, што яна спала.
  
  
  
   "Я крыху задрамала", - сказала Сесілія. "Гэта не важна. Давай позавтракаем".
  
  
  
   Доктар Зильберманн агледзеѓ паднос з сняданкам Барнэта і прызнаѓ яго прыдатным для параненага чалавека. "Але не объедайся", - папярэдзіѓ ён. "Дзень або каля таго, мой хлопчык, харчуйся ѓлегцы".
  
  
  
   Фраѓ Шиммер няѓхвальна паглядзела на доктара за тое, што ён даѓ савет, які так моцна супярэчыѓ усяму, у што яна верыла. Яны разам выйшлі з пакоя, і ѓ калідоры было чуваць яе голас, які тлумачыць доктару Зильберманну карысць для здароѓя ад багатага ѓжывання добрай ежы.
  
  
  
   Бенджамін і Сесілія елі моѓчкі. Пакуль не было нічога такога, што патрабавала б слоѓ. Праз некалькі хвілін голад Барнэта канчаткова пакінуѓ яго, і ён адсунуѓ паднос далей ад ложка і сербануѓ гарачага шакаладу, незадаволена утаропіѓшыся на недоеденный амлет ѓ сябе на талерцы. Ён адчуваѓ, што падводзіць фраѓ Шиммер, але больш не мог ёсць.
  
  
  
   Пачуѓся стук у дзверы, і ѓвайшлі Буфорте. - А! Вы прачнуліся! Аристе Буфорте падышоѓ да изножью ложка. "Мы б зайшлі пабачыцца з табой раней, але нам сказалі, што ты яшчэ спіш. Але ѓ рэшце рэшт Дыяна сказала, што мы ѓсё роѓна павінны цябе наведаць, і вось мы тут. Як ты сябе адчуваеш?"
  
  
  
   "Цалкам ніштавата", - сказаѓ Барнетт. "У дадзены момант болю няма, калі не лічыць лёгкай галаѓнога болю".
  
  
  
   "Слава Богу", - сказала Дайан Буфорте. "Мы так турбаваліся пра вас. Было б недаравальна, калі б вы сур'ёзна пацярпелі".
  
  
  
   "Двое паліцэйскіх прыбытку на вейпе з Кома", - сказаѓ Аристе. "Цяпер яны занятыя аглядам, гм, нябожчыка. Але неѓзабаве яны захочуць дапытаць нас. Прыношу прабачэнні за дастаѓленыя нязручнасці."
  
  
  
   "Не прымай гэта так блізка да сэрца", - сказаѓ Барнетт. "Гэта не твая віна".
  
  
  
   "Ах, але я баюся, што гэта так. У рэшце рэшт, альбо мяне, альбо маю жонку, або, што больш верагодна, нас абодвух, гэты вар'ят спрабаваѓ забіць. Тое, што ён выкарыстаѓ бомбу, здольную знішчыць нас усіх, было проста прыкметай яго лішку энергіі.
  
  
  
   "Цяпер трымаеце гэта", - сказаѓ Барнетт. "Не будзь такім палкім, імкнецца прысвоіць сабе ѓсе заслугі. Мы не ведаем, за кім паляваѓ гэты чалавек. У рэшце рэшт, гэта маглі быць Сесили і я. Дзіѓныя людзі хадзілі за намі па пятах з тых часоѓ, як мы адправіліся ѓ гэтую паездку, і рыліся ѓ нашых рэчах."
  
  
  
   "Гэта так?" Спытаѓ Булефорте. "Чаму?"
  
  
  
   "Мы не ведаем. Спачатку я сам іх не заѓважыѓ, але Сесили заѓважыла. Як вы маглі бачыць, яна вельмі наблюдательна. Толькі пасля таго, як наш багаж таямнічым чынам абшукалі ѓ цягніку на Кома, я паверыѓ ёй.
  
  
  
   Булефорте паківаѓ галавой. "Вы спрабуеце прымусіць мяне адчуваць сябе добра", - сказаѓ ён. "Менш вінаватым. Гэта я нясу адказнасць - не з-за таго, што я зрабіѓ, а проста з-за свайго становішча. З майго боку было несумленна падвяргаць цябе такой небяспекі. Хоць, скажу ѓ сваё апраѓданне, я верыѓ, што тут мы ѓ бяспецы, што аб нашай прысутнасці ніхто не ведае.
  
  
  
   Барнетт адкінуѓся на прахалоду падушак пад галавой і выявіѓ, што яны змякчаюць пульсавалую галаѓны боль. "Хадзем, сэр", - сказаѓ ён. "Я прызнаю, што ты мяне заінтрыгаваѓ. Што такога ѓ самым тваім прысутнасці, што нясе небяспеку?"
  
  
  
   Сесілія узяла з ложка два падноса з сняданкам і паставіла іх на прыстаѓны столік. - Баюся, такі клімат часу, - сказала яна, зноѓ сядаючы побач з Бэнджамінам. "Разбуральныя элементы нашага грамадства лічаць каралеѓскую ѓладу сумленнай гульнёй. Не мае значэння, якая менавіта каралеѓская ѓлада, добрая ці дрэнная, добрая ці жорсткая, прагрэсіѓная або рэпрэсіѓная ".
  
  
  
   - Член Каралеѓскай сям'і? - спытаѓ Бенджамін, пераводзячы здзіѓлены погляд са сваёй жонкі на Аристе Буфорте, які амаль з такім жа здзіѓленнем глядзеѓ на Сесили.
  
  
  
   "Ты ведаеш?" Спытаѓ Булефорте.
  
  
  
   "Я бачыла", - адказала Сесілія. "Я не ведала да ѓчорашняга позняга вечара, пасля інцыдэнту".
  
  
  
   "Я прыношу прабачэнні за падман", - сказаѓ Булефорте.
  
  
  
   "Я таксама", - сказала яго жонка. "Мне гэта было непрыемна. Але калі б мы падарожнічалі такімі, якія мы ёсць, мы б перасоѓваліся як маленькая армія. Як ты даведалася, Сесілія, дарагая?
  
  
  
   - Акцэнт сіньёра Буфорте падказаѓ мне, з якой частцы свету вы родам, а фраѓ Шиммер пазычыла мне Гоцкі альманах , каб я пачытаѓ яго ѓчора, пакуль я сядзеѓ тут.
  
  
  
   "Аб чым мы гаворым?" Спытаѓ Барнетт крыху раздражнёна.
  
  
  
   "Бенджамін, любоѓ мая, дазволь мне прадставіць нашых партнёраѓ па брыдж на мінулым тыдні па іх сапраѓдным імёнах і стылях", - сказала Сесілія. "Арыстакрат Джордж Аляксандр Буфорте Юхтенберг, наследны прынц Румелии і герцаг Лихтенбергский; і яго жонка, прынцэса Дыяна Марыя Мелиза слановай Ардисс Юхтенберг, старэйшая дачка графа д Ардисса".
  
  
  
   "На самой справе я сястра цяперашняга графа", - сказала Дыяна. "Мой бацька памёр каля двух гадоѓ таму".
  
  
  
   "Мне вельмі шкада", - сказала Сесілія. "Павінна быць, гэта было старое выданне Альманаха".
  
  
  
   "Ну і ну!" Сказаѓ Барнетт. Ён паглядзеѓ на старыя Булфорты і зноѓ на сваю жонку. "Ну!" - паѓтарыѓ ён. "Хто б мог падумаць?"
  
  
  
   "Відавочна, што аднаго чалавека занадта шмат", - сказаѓ наследны прынц Румелии.
  
  
  
   - Ну, ваша вялікасць, спадзяюся, што вы тут робіце? Я маю на ѓвазе, гэта цалкам мілы пансіён, але я думаѓ, што члены каралеѓскай сям'і спыняюцца толькі ѓ больш фешэнэбельных установах, "забаѓляюцца са сваімі прыяцелямі-шышкамі", як любіѓ выказвацца адзін мой знаёмы гарадской рэдактар з New York World ".
  
  
  
   - Калі ласка, не "Ваша высокасць", - сказаѓ Булефорте. "Па крайняй меры, да канца часу, пакуль мы тут, давайце заставацца "Аристе" і "Дыяна", калі вы не пярэчыце. Магчыма, гэта наш апошні шанец на падобную нефармальныя - магчыма, назаѓжды ".
  
  
  
   "Аристе не вельмі падабаецца грамадства іншых членаѓ каралеѓскай сям'і і шляхты", - сказала ім Дзіяна. "Ён знаходзіць іх сумнымі".
  
  
  
   "Па большай частцы", - пагадзіѓся Аристе. "Яны зіхацяць, яны прыкладаюць шмат намаганняѓ, каб зіхацець, але яны не ззяюць. Гэта, як выказаѓся ваш Шэкспір: "Некаторыя нараджаюцца вялікімі, некаторыя дасягаюць велічы, а іншым навязваюць веліч". Калі вы нараджаецца вялікімі, вы выяѓляеце, што атрымалі ѓ спадчыну становішча, якое вы не паважаеце і не жадаеце. Таму што, я мяркую, ты нічога не зрабіѓ, каб заслужыць гэта. Або, па меншай меры, я так адчуваю. Іншыя вераць, што быць hochgeboren - гэта знак Божага добрай волі, што павінна быць зручна для іх ".
  
  
  
   "Ты адчуваеш сябе нявартым быць прынцам?" Спытаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Зусім няма", - сказаѓ прынц. "Зразумейце мяне правільна. Я адчуваю сябе такім жа годным, як і ѓсе астатнія. Я думаю, што справа не ѓ каштоѓнасці, а ѓ поспеху. Тое, што я адчуваю, калі мне гэта трэба вызначыць, - гэта блаславёная шанцаванне таму, што я нарадзіѓся вялікім; бо я не ведаю, ці змог бы я дасягнуць велічы. А без велічы - без сацыяльнага становішча, для якога я быѓ народжаны, - я не змог бы, акрамя ѓсяго іншага, сустрэць лэдзі Дыяну слановай Ардис і ажаніцца на ёй. І без яе я быѓ бы значна менш, чым я ёсць ".
  
  
  
   "Дурны мужчына", - сказала прынцэса Дыяна, усміхаючыся паблажлівай усмешкай, якой жанчыны адорваюць сваіх дурных мужоѓ. "Я б выйшла за цябе замуж, калі б ты быѓ сынам млынара".
  
  
  
   - Такім чынам! - сказаѓ Аристе. - І я веру табе, любоѓ мая. Але ты б не сустрэла мяне, будзь я сынам млынара, так што да выпрабаванні ніколі б не дайшло.
  
  
  
   Барнетту стала цікава, што такога ганебнага ѓ тым, каб быць мельнікам, але пытацца ён не стаѓ. "Баюся, што ваша інкогніта тут больш не прынясе вам ніякай карысці", - сказаѓ ён. "У рэшце рэшт, хто-то толькі што кінуѓ у вас бомбу; як мяркуецца, ён ведаѓ, хто вы такі".
  
  
  
   "Гэта праѓда", - прызнаѓ Аристе. "Цікавы пытанне, ці не так? Як сілам цемры ѓдалося з такой відавочнай лёгкасцю выявіць наша прысутнасць на віле Эндорра?"
  
  
  
   "Ніхто не ведае, дзе вы, ваша высокасць?" Спытала Сесілія.
  
  
  
   "Хадзем! Калі ласка, я настойваю", - сказаѓ Аристе. "На час нашага знаходжання тут мы не пацерпім ніякіх словоблудий аб "высочестве". Баюся, калі вы прыедзеце да нас у Вайссершлосс, усе фармальнасці будуць выкананы. Але не тут."
  
  
  
   "І ты прыедзеш да нас у госці", - сказала прынцэса Дыяна. "Каб мы маглі годна аддзячыць цябе. Акрамя таго, Аристе не з кім гуляць у брыдж дома. Мы думаем, што ѓсе яны баяцца перамагчы; рыса, якую вы двое рашуча не праяѓляеце ".
  
  
  
   "Што тычыцца таго, што мы тут, - сказаѓ Аристе, - то аб гэтым ведаюць вельмі нешматлікія. Акрамя тых, з кім я падарожнічаю, ведалі толькі мая маці, мой галоѓны міністр і фраѓ Шиммер. Ведаеце, вялікая частка інкогніта - гэта жарт. Ваш прынц Валійскі адправіѓся ѓ Парыж пад выглядам барона чаго-то там; але ѓсе, з кім ён ѓступаѓ у кантакт, былі папярэджаны аб тым, хто ён на самай справе. Цар падарожнічае інкогніта, але ніколі не менш чым як герцаг, і толькі сярод тых, хто ѓжо ведае, хто ён такі. Гэта проста для таго, каб пазбавіцца ад налёту фармальнасці, прыкінуѓшыся, што цара тут няма.
  
  
  
   "З іншага боку, маё інкогніта сумленнае. Перш за ѓсё, мне сапраѓды падабаецца падарожнічаць проста і без упрыгожванняѓ; і без мноства слуг, якія былі б неабходныя для найменшага афіцыйнага візіту. Прынцэса таксама.
  
  
  
   "Калі Аристе прапанаваѓ гэта ѓ першы раз, - сказала Дыяна, - прызнаюся, я падумала, што ён не ѓ сваім розуме. Але ён быѓ настойлівы. І ён меѓ рацыю. Калі вы падарожнічаеце са сваёй сям'ёй, адзінае, што вы сапраѓды змяняеце, - гэта клімат. Вы нічога не бачыце ні аб людзях, ні аб іх звычаях, ні аб іх праблемах. Вы нічога не ведаеце пра тых, хто залежыць ад вас ".
  
  
  
   Прынц Аристе кіѓнуѓ. "Ёсць гісторыя аб тым, што, калі апошні цар падарожнічаѓ па Расіі, армія прайшла наперад і пераканалася, што ѓ гарадах, праз якія ён праязджаѓ, дома былі свежапафарбаваныя. І калі жыхары горада былі занадта бедныя, каб пафарбаваць ѓсе дома, то яны паклапаціліся пра тое, каб дома, на вуліцы, па якой праходзіѓ цар, былі пафарбаваныя. І калі людзі былі занадта бедныя, каб пафарбаваць дома ѓздоѓж вуліцы, то яны паклапаціліся аб тым, каб пафарбавалі хоць бы фасады дамоѓ. Цар пражыѓ усё сваё жыццё, ні разу не ѓбачыѓшы бруднага дома".
  
  
  
   "Так ты робіш гэта, па меншай меры часткова, каб заставацца ѓ курсе таго, што адбываецца сярод простых людзей?" Спытала Сесілія.
  
  
  
   "Так", - сказаѓ прынц Аристе, а затым паківаѓ галавой. "Але па ѓсёй Еѓропе адбываецца нешта, пра што простыя людзі ведаюць не больш, чым арыстакратыя. Рыхтуецца вялікі змова з мэтай забойства важных людзей. Не толькі члены каралеѓскай сям'і ці дваране, але і міністры, паліцэйскія чыны, палітыкі ѓсіх масцяѓ, землеѓладальнікі, уладальнікі фабрык, выдаѓцы і рэдактары газет. Здаецца, што любы, у каго галава тырчыць над натоѓпам, можа быць отрублен за шыю нябачнымі рукамі ".
  
  
  
   Барнетт кіѓнуѓ. "Я заѓважыѓ тэндэнцыю, ваш-Арист. Я думаю, гэта хваля таго роду ѓсеагульнага вар'яцтва, якое часам ахоплівае насельніцтва. Крыжовы паход дзяцей, вядзьмарства, тюльпаномания; падобныя вар'яцтва з'яѓляюцца, а затым знікаюць. Цяпер гэта забойства. Невялікія, не звязаныя паміж сабой групы, кожная з якіх падсілкоѓваецца дзеяннямі іншых, як паведамляецца ѓ прэсе. Хто-то лічыць сябе сацыялістам або анархістам, хто-то рэакцыянерам, некаторыя ледзь ѓсведамляюць матыѓ, які штурхае іх на гвалт".
  
  
  
   "Мне хацелася б так думаць", - пагадзіѓся Аристе. "Колькасць незвязаных груп, якія дзейнічаюць з агульнага вар'яцтва, але не дзеля агульнай мэты. Гэта зрабіла б гэта, сапраѓды, проста жахлівым часовым захапленнем. Але я баюся, што тут замяшаная нейкая разведка. Што ѓсе гэтыя забойствы якім-небудзь чынам звязаныя. Ты ж ведаеш, гэта ѓжо трэці - не, чацвёрты- раз, калі яны спрабуюць забіць мяне.
  
  
  
   "Не, я гэтага не рабіѓ", - сказаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Як па-дурному з майго боку. Вядома, ты гэтага не рабіѓ. Як ты мог? Што ж, гэта так. Вось чаму ѓ мяне ѓзнікла такая цікавасць да гэтай тэме. Але да сённяшняга дня я думаѓ, што наша інкогніта ѓ бяспецы. На працягу чатырох гадоѓ мы з Дыянай падарожнічалі як Буфорте: у Фларэнцыю, у Венецыю, у Рым; і кожны раз аказваліся тут, на віле Эндорра, на тыдзень ці два. Гэта быѓ наш каштоѓны адпачынак. І цяпер мы больш не зможам гэтага рабіць. Для іншых гасцей гатэля небяспечна прымаць нас тут. Нам з Дыянай прыйдзецца адправіцца ѓ адзін з гэтых добра ахоѓных курортаѓ арыстакратыі на Рыѓеры.
  
  
  
   "Вы сапраѓды верыце, што ѓсе гэтыя забойствы з'яѓляюцца часткай аднаго змовы?" Спытаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Калі хто-то спрабуе забіць вас, містэр Барнетт, - сказаѓ прынц, - вы шмат думаеце пра тое, хто і чаму. Кім, у маім выпадку, былі некалькі розных людзей, зусім не звязаных паміж сабой, якія не ѓдзельнічалі ні ѓ адным агульным змове, які змог бы раскрыць Сёмы аддзел Імперскага камісарыяту, які адказвае за бяспеку нас, другарадных прынцаѓ. Цяпер я знаходжу дзіѓным, што чатыры розных чалавекі, якія не ведаюць ні мяне, ні адзін аднаго, незалежна адзін ад аднаго вырашаюць паспрабаваць забіць мяне. У рэшце рэшт, я не важны манарх. Сапраѓды, я ѓ значнай ступені з'яѓляюся намінальным кіраѓніком, паколькі большая частка адміністрацыйнай улады Румелии ѓжо даѓно перададзена імпэрскім міністрам Аѓстра-Венгерскай імперыі. Я васал імператара больш верны, чым любы з маіх падданых, якія, у рэшце рэшт, усе вольныя перамяшчацца, калі пажадаюць.
  
  
  
   "Вы ѓяѓляеце сабе грандыёзны змова", - сказаѓ Барнетт. "Што хто-небудзь можа выйграць ад такога плана?"
  
  
  
   "У гэтым, - прызнаѓ прынц Аристе, - і заключаецца пытанне".
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ДЗЯСЯТАЯ - МАРЫЯРЦІ
  
  
  
  Умовай, на якім Бог даѓ свабоду чалавеку, з'яѓляецца вечная пільнасць; калі ён парушыць гэта ѓмова, рабства будзе адначасова следствам яго злачынства, і пакараннем за яго віну.
  
  Джон Филпот Карран
  
  
  
   Яго светласць Пітэр Джордж Албон Саммердейн, сёмы герцаг Альбермар, павесіѓ сурдут на вешалку з гнутага дрэва ля далёкай сцяны і апусціѓся на адно з моцных георгианских крэслаѓ, якія стаяць вакол невялікага абедзеннага стала. Ён жэстам запрасіѓ прафесара Марыярці сесці насупраць. "Калі ласка, прыміце мае прабачэнні за тое, што я паслаѓ за вамі такім чынам, неортодоксальные", - сказаѓ ён. "Я не думаѓ, што было б пажадана, каб мяне бачылі консультирующимся з вамі".
  
  
  
   Яны знаходзіліся ѓ невялікі, добра абсталяванай сталовай побач з кухняй ѓ клубе "Дыяген", пакоі на першым паверсе, куды можна было трапіць, спусціѓшыся па лесвіцы з каморы прыслужніка ці прайшоѓшы па вузкім завулку ѓ Комптонз-Корта і увайшоѓшы ѓ вонкавую бакавую дзверы, якая вяла ѓ калідор, які абыходзіць кухню. Яго светласць прыйшоѓ першым шляхам, а Марыярці другім. Адзін з людзей герцага стаяѓ за дзвярыма сталовай, каб пераканацца, што іх ніхто не патурбаваѓ.
  
  
  
   "Я не крыѓджуся", - сказаѓ прафесар Марыярці, здымаючы пальчаткі і вешаѓ сваё чорнае паліто "Чэстэрфілдзе" на спінку крэсла. Ён уладкаваѓся ѓ крэсле насупраць герцага і ѓтаропіѓся на яго па-над залаты савінай галавы, венчавшей яго кій з чорнага дрэва. "Відавочна, што гэта пытанне, які патрабуе гранічнага такту і сакрэтнасці, па якому вы хочаце пракансультавацца са мной, пытанне, магчыма, звязаны з чым-то па-за законам або, па меншай меры, выходзіць за рамкі кампетэнцыі ѓрада Яе Вялікасці. Я мяркую, што вы хочаце наняць мяне для выканання вашай місіі ѓ якой-небудзь чужой краіне, магчыма, у Аѓстрыі. Я павінен папярэдзіць вас, што, верагодна, отклоню ваша прапанова, хоць, безумоѓна, гатовы выслухаць.
  
  
  
   Альбермар прыѓзняѓ брыво, што для яго было выразам крайняга здзіѓлення. "У імя ѓсяго Святога, адкуль ты ѓсё гэта ведаеш?" - спытаѓ ён. "Я нікому не казаѓ".
  
  
  
   "Я так і меркаваѓ", - сказаѓ Марыярці. "Працэс лагічнага абгрунтавання быѓ даволі простым".
  
  
  
   Альбермар на імгненне падціснуѓ вусны і злёгку паківаѓ галавой. - Растлумач мне гэта.
  
  
  
   "Чалавек, які прадставіѓся вашым асабістым сакратаром, тэлефанаваѓ мне дадому, каб дамовіцца аб гэтай сустрэчы", - сказаѓ Марыярці. "Хоць вы з'яѓляецеся дзяржаѓным сакратаром па замежных справах у цяперашнім урадзе Яе Вялікасці, вы паслалі свайго асабістага сакратара, а не прадстаѓніка Міністэрства замежных спраѓ. Далей, хоць у вас, безумоѓна, ёсць доступ да ѓрадавага транспарце і, безумоѓна, ёсць свабодныя экіпажы з вашага ѓласнага дома, ваш сакратар прыбыѓ у двуколке. Відавочна, што выгляд афіцыйнай карэты з герцогским гербам вашай светласці на дзверцах разбурыѓ бы вашы намеры. З чаго я павінен зрабіць выснову, акрамя як з таго, што вы хочаце, каб наша дыскусія была, скажам так, канфідэнцыяльнай. Затым, каб падмацаваць гэты выснову, ваш сакратар паведамляе мне, што мы павінны сустрэцца ѓ клубе "Дыяген", адным з самых закрытых клубаѓ Лондана і упадабаным месцы высокапастаѓленых дзяржаѓных служачых. Я мяркую, што Майкрофт Холмс тут з'яѓляецца членам клуба.
  
  
  
   Герцаг усміхнуѓся. "Так", - сказаѓ ён. "Цікавы і таленавіты чалавек. Чалавек, які часам, здаецца, думае, што ён і ёсць урад Яе Вялікасці. І, часам, амаль правоѓ у гэтым здагадцы. Яго брат таксама часам быѓ нам карысны".
  
  
  
   "Так я чуѓ", - суха сказаѓ Марыярці. Ён памаѓчаѓ секунду, а затым працягнуѓ: "І вы не толькі наладжваеце нашу сустрэчу ѓ гэтым самым эксклюзіѓным клубе, але і ѓ прыватнай сталовай гэтага клуба, якая, відавочна, выкарыстоѓваецца толькі для самых таемных сустрэч". Ён паказаѓ на дзверы. - А чалавек, які стаіць у вас за дзвярыма, складаецца на вашай службе, а не ѓ ѓрадзе Яе Вялікасці, мяркуючы па яго вопратцы.
  
  
  
   "Так, гэта так".
  
  
  
   - І спосаб пранікнення, які вы прапанавалі для мяне, безумоѓна, быѓ распрацаваны для памяншэння верагоднасці таго, што аб маім прысутнасці стане вядома. Такім чынам, паколькі вы не хочаце, каб вас бачылі якія ѓваходзяць у мой дом, або нават, каб мяне бачылі якія ѓваходзяць у ваш клуб, я прыходжу да высновы, што гэта асабістая справа, якое не тычыцца ѓрада, або, хутчэй, то, у якое вы хацелі б, каб урад не ѓмешвалася. І паколькі мая рэпутацыя сведчыць аб садзейнічанні злачынства...
  
  
  
   - Я чуѓ, што вас называюць "злачынным Напалеонам", - перабіѓ герцаг.
  
  
  
   "Так", - суха адказаѓ Марыярці. "Я сам гэта чуѓ. Ад Жавера з аматараѓ папляткарыць".
  
  
  
   - Значыць, містэр Шэрлак Холмс памыляецца ѓ сваім здагадцы?
  
  
  
   "Мая мараль - гэта мая асабістая справа", - сказаѓ Марыярці. "Дастаткова сказаць, што я ніколі не быѓ асуджаны за якое-небудзь злачынства, і любое публічнае заяву, вінавацяць мяне ѓ якой-небудзь злачыннай дзейнасці, будзе мець законную сілу".
  
  
  
   "У нашы дні прыватная мараль становіцца ѓсё больш прадметам грамадскага турботы", - пракаментаваѓ Альбермар.
  
  
  
   "Толькі для публічных персон", - сказаѓ Марыярці. "Я не з'яѓляюся публічнай персонай і не збіраюся ім станавіцца".
  
  
  
   "Часам гэта здараецца , хочам мы таго ці не", - сказаѓ Альбермар. "Але я пренебрегаю сваімі манерамі. Кафейнік на буфеце поѓны. Магу я прапанаваць вам кубачак?
  
  
  
   "Дзякуй", - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   Герцаг Альбермарский наліѓ дзве кубкі кавы, развёѓ іх сліѓкамі і цукрам і перадаѓ адну Марыярці. "Яшчэ адзін прыкмета маёй патрэбы ѓ поѓнай сакрэтнасці", - суха заѓважыѓ ён. "Прайшло некаторы час з тых часоѓ, як я сам наліваѓ сабе кавы". Ён адкінуѓся на спінку крэсла і ѓзяѓ кубачак кавы ѓ рукі. "І як вы прыйшлі да высновы, што мая місія для вас тычыцца чужой краіны, магчыма, Аѓстрыі?"
  
  
  
   "Несумненна, на гэтым востраве, - сказаѓ Марыярці, - як пэр каралеѓства і высокапастаѓлены чыноѓнік ва ѓрадзе Яе Вялікасці, вы валодаеце рэсурсамі ці можаце заручыцца падтрымкай такіх сіл, якія могуць спатрэбіцца вам у любых мажлівых надзвычайных сітуацыях".
  
  
  
   Герцаг кіѓнуѓ. "Дакладна", - сказаѓ ён. "Але не магу я звярнуцца да вас як, кхм, да аднаго з гэтых крыніц? У мінулым вы аказвалі паслугі сігнальныя яе Вялікасці, у тым ліку, як мне здаецца, аднойчы выратавалі ёй жыццё.
  
  
  
   Марыярці кіѓнуѓ у знак згоды. "Таму што, маючы іншыя даступныя рэсурсы, вы б не звярнуліся да мяне. Нягледзячы на тое, што ніхто не адважваецца назваць мяне злачынцам у твар, эпітэт "Напалеон злачыннасці" не зусім невядомы ва ѓрадавых колах. Калі аб якіх-небудзь адносінах паміж намі стане вядома, гэта неспрыяльна адаб'ецца на вас і можа пашкодзіць вашай палітычнай кар'еры. Я не кажу, што вы б не звярнуліся да мяне, калі б неабходнасць была досыць вялікая, але, несумненна, вы б спачатку паспрабавалі іншыя спосабы ".
  
  
  
   - Адкуль ты ведаеш, што я гэтага не рабіѓ?
  
  
  
   Марыярці паціснуѓ плячыма. "Думаю, я б пачуѓ. Таму я мяркую, што, паколькі ѓ мяне, як вядома, шырокая сетка - э-э... партнёраѓ па ѓсім кантыненце, вы хочаце, каб я меѓ справу з якім-то староннім справай, якое па якой-небудзь прычыне вы не можаце даручыць супрацоѓнікам вашага ѓласнага аддзела. Гэта яшчэ адна прычына для майго здагадкі, што, у чым бы ні складалася праблема, яна носіць асабісты характар, а не ѓрадавы ".
  
  
  
   Герцаг некаторы час маѓчаѓ. А потым спытаѓ: "А Аѓстрыя?"
  
  
  
   "Магчыма, тут я перагнуѓ палку", - прызнаѓ Марыярці. "Магчыма, гэта простае супадзенне, што тыдзень таму ѓ мяне на парозе быѓ забіты чалавек і што яго апошнімі словамі былі словы пра тое, што мае агенты ѓ Вене знаходзяцца ѓ вялікай небяспецы".
  
  
  
   Герцаг Альбермарский раптам устаѓ, абапіраючыся далонямі аб падлакотнікі крэсла. - Вялікая небяспека, вы кажаце? Вялікая небяспека? Перастаньце, гэта вельмі цікава. І вы пераканаліся, што гэта праѓда?"
  
  
  
   "Я не змог", - сказаѓ Марыярці. "Ці бачыце, у мяне няма агентаѓ у Вене ці дзе-небудзь яшчэ ѓ Еѓропе, калі ѓжо на тое пайшло. У мяне ёсць некалькі супрацоѓнікаѓ тут, у Англіі, і майстар ѓ Абердзіна, якога можна было б назваць маім "агентам", калі гаварыць свабодна, але гэта ѓсё. На маю вопыту, чалавек, які належыць на разумнае супрацоѓніцтва іншых у дасягненні сваіх мэтаѓ, асуджаны на няѓдачу ѓ двух выпадках з трох. Па гэтай прычыне ѓ мяне мала пастаянных партнёраѓ, але вялікая колькасць людзей розных прафесій і слаёѓ грамадства, з якімі я дзялюся карыснай інфармацыяй. У мяне няма "банды". Насуперак меркаванню містэра Холмса, я не сяджу ѓ цэнтры шырокай сеткі інфарматараѓ і кантралюю кожную злачынную дзейнасць адсюль да Севастопаля ".
  
  
  
   - Але- вядома, ваша рэпутацыя...
  
  
  
   "Магчыма, я знаходжу карысным, каб усе лічылі, што мае рэсурсы больш, чым яны ёсць на самай справе. Я прызнаю, што не обескураживаю падобныя гісторыі, але гэта не робіць іх праѓдай ".
  
  
  
   Герцаг адкінуѓся на спінку крэсла і панура ѓтаропіѓся праз стол. "Ах! - сказаѓ ён. - я вельмі спадзяваѓся, што гэта праѓда; што ѓ вас шырокая і знаходлівая сетку партнёраѓ па ѓсёй Еѓропе, асабліва ѓ Аѓстрыі".
  
  
  
   "Ніколі не думаѓ, што пачую ад сябе прабачэнні за тое, што не быѓ Напалеонам злачыннасці, - сказаѓ Марыярці, - але мне шкада, што я вымушаны расчараваць вашу светласць".
  
  
  
   Альбермар паківаѓ галавой. "Я не ведаю- я не ѓпэѓнены, што рабіць далей", - сказаѓ ён.
  
  
  
   "Калі ваша праблема, у чым бы яна ні заключалася, звязаная з Аѓстрыяй, то, несумненна, для чалавека з вашым становішчам ва ѓрадзе Сакрэтная служба магла б аказаць некаторую дапамогу", - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   Герцаг крыва ѓсміхнуѓся. - Цяпер вы дабраліся да сутнасці праблемы, - сказаѓ ён. "За выключэннем Індыйскага бюро, "Сакрэтная служба" сёння ѓ значнай ступені міф; тварэнне некаторых аѓтараѓ-сенсаторов таго класа літаратуры, які, я мяркую, вядомы як "жудасны пені". Тры стагоддзі таму, падчас праѓлення каралевы Лізаветы, агенты дзяржаѓнага сакратара Яе Вялікасці сэра Фрэнсіса Уолсингема змаглі сарваць планы Піліпа Іспанскага і значна аслабіць сілы, пасланыя супраць Англіі яшчэ да адплыцця Армады. Але гэта было тры стагоддзі таму. Сёння замежную разведданную ѓ асноѓным збіраюць, праглядаючы замежныя газеты. Некаторыя з нашых паслоѓ цалкам здольныя, але іншыя лічаць больш важным апрануцца да абеду, чым разумець працу ѓрада, пры якім яны акрэдытаваныя ".
  
  
  
   - І што? - спытаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Такім чынам, паколькі ѓрад Яе Вялікасці не будзе аплачваць прафесійную выведвальную службу, у якой яно мае патрэбу, яно належыць на дапамогу аматараѓ".
  
  
  
   Марыярці падняѓ брыво, але нічога не сказаѓ.
  
  
  
   "Сапраѓды", - сказаѓ яго светласць. "Маладыя людзі з некаторых з нашых лепшых сем'яѓ праводзяць свой вольны час, блукаючы па галоѓным еѓрапейскім форта пад выглядам паляѓнічых за матылькамі і малюючы планы сваіх агнявых кропак і да таго падобнае. Малодшыя вайсковыя і вайскова-марскія афіцэры выкарыстоѓваюць свой адпачынак, каб адправіцца на невялікіх ветразных лодках ѓ вусця рэк Паѓночнага мора і паназіраць за дзейнасцю караблебудаѓнікі. Іншыя маладыя людзі з незалежным дастаткам пазбягаюць лонданскага сезона ѓ карысць пражывання за мяжой пад выдуманымі імёнамі і збору інфармацыі аб варожай дзейнасці, якая можа паѓплываць на брытанскі ѓрад або павялічыць верагоднасць вайны ".
  
  
  
   "Дзіѓна, як моладзь імкнецца пацешыць сябе", - пракаментаваѓ Марыярці.
  
  
  
   - Сапраѓды, - пагадзіѓся Альбермар. "Яны называюць гэта "Вялікай гульнёй", гэтай апошняй бітвай розумаѓ паміж брытанскімі шпіёнамі-аматарамі і службамі шпіянажу і контрразведкі вялікіх дзяржаѓ Еѓропы".
  
  
  
   Марыярці задуменна кіѓнуѓ. "Не падобна, што ѓ гэтым флегматичном і спакойным свеце, у якім мы жывем, шанцы на еѓрапейскую вайну вельмі высокія", - сказаѓ ён.
  
  
  
   Альбермар ѓтаропіѓся праз стол на Марыярці, але перад ім было асабістае бачанне. Праз імгненне яго погляд зноѓ сфакусаваѓся на чалавека перад ім. "О, - сказаѓ ён, - вайна будзе. Магчыма, нам атрымаецца адкласці яе на некаторы час, магчыма, нават на дзесяцігоддзе ці два; але вайна будзе. Пад фасадам спакою хаваецца рушащееся будынак. Еѓрапейскі баланс занадта хісткі, суперніцтва занадта інтэнсіѓна, нянавісць занадта моцная. Французы занадта няпрымірцы, Аѓстрыйская імперыя занадта слабая, а кайзер занадта воинственен, каб статус-кво захоѓваѓся нашмат даѓжэй. І тут дзейнічаюць сілы, якія, падобна, поѓныя рашучасці ѓцягнуць ѓсю Еѓропу ѓ вайну ".
  
  
  
   "А брытанцы?" спытаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Брытанцы поѓныя рашучасці заставацца ѓ баку ад еѓрапейскіх спраѓ, і таму яны - мы - не будзем ѓмешвацца, пакуль не стане занадта позна", - сказаѓ Альбермар. "Вось чаму ѓ нас няма эфектыѓнай Сакрэтнай службы; вось чаму мы неафіцыйна пасылаем непадрыхтаваных хлопцаѓ выконваць працу дасведчаных людзей".
  
  
  
   Марыярці глыбока ѓздыхнуѓ. "Тое, што вы сказалі, не стала для мяне поѓнай нечаканасцю", - сказаѓ ён. "Але калі б я стаѓ турбавацца пра глупствы людзей, у мяне не засталося б часу для маіх сур'ёзных заняткаѓ".
  
  
  
   "Якія менавіта?" - спытаѓ герцаг.
  
  
  
   "Калі б я сказаѓ "вялікія таямніцы", вы б прынялі мяне за тэолага або, магчыма, акультысты", - сказаѓ Марыярці. "Але я не з'яѓляюся ні тым, ні іншым. Я маю на ѓвазе таямніцы навукі, на якія толькі пачалі знаходзіць адказы. У некаторых выпадках самі пытанні былі сфармуляваны зусім нядаѓна. Як мы тут апынуліся? Чаму мы тут? Што прымушае сонца гарэць і чаму яно да гэтага часу не згасла? Наколькі велізарная Сусвет і як яна ѓзнікла? Гэта толькі некаторыя з рэчаѓ, якіх мы не ведаем, я мог бы працягваць бясконца. Але мы знаходзімся на грані веды. Цяпер у нас ёсць некалькі намёкаѓ на тое, дзе шукаць адказы на некаторыя пытанні ".
  
  
  
   "Мы па-рознаму ставімся да сур'ёзных заняткаѓ", - сказаѓ герцаг, залазячы ѓ кішэню камізэлькі і выцягваючы цыгару. "Я займаюся справамі людзей. Я веру, што сусвет клапоціцца пра сябе сама, як гэта было да гэтага часу ".
  
  
  
   "Гэтыя людзі, якімі вы займаецеся, як паказаѓ Дарвін, адбыліся ці, калі хочаце, ѓзнесліся, ад обезьяноподобных істот, якія жылі дзесяткі тысяч гадоѓ таму. Нашы бліжэйшыя сваякі - шымпанзэ і гарылы. І сусвет клапоціцца аб нашых парафіях і сыходу гэтак жа, як і пра малпаѓ, якія бегаюць па Гибралтару, не больш і не менш ".
  
  
  
   Герцаг паблажліва ѓсміхнуѓся. "Адважуся сказаць", - сказаѓ ён. Ён на імгненне ѓтаропіѓся на сваю цыгару, а затым сунуѓ яе назад у кішэню. "Хто скажа, які з нашых поглядаѓ на сусвет верны? Магчыма, яны абодва верныя".
  
  
  
   "Так", - прызнаѓ Марыярці. "Ты цалкам можаш быць правоѓ. Магчыма, невялікая розніца ѓ тэмпераменце турбуе цябе па адносінах да людзям, а мяне - па адносінах да далёкіх зорак. На жаль, з майго пункту гледжання, мне не хапае прыватных рэсурсаѓ, неабходных для фінансавання маіх даследаванняѓ, і таму свет мужчын займае вялікую частку майго часу. Я вырашаю праблемы іншых людзей, каб у мяне быѓ час зазірнуць у глыбіні космасу. Я распрацаваѓ паветранага змея, з дапамогай якога магу падымаць навуковыя інструменты і ѓтрымліваць іх на месцы на працягу некалькіх дзён пры ѓстойлівым ветры ".
  
  
  
   - Паветраны змей?
  
  
  
   - Ды. Гэтыя прылады - не проста дзіцячыя цацкі. Яны выкарыстоѓваліся падчас Грамадзянскай вайны ѓ ЗША і франка-прускай вайны 1870 года для збору выведдадзеных: іх падымалі над пазіцыямі праціѓніка і фатаграфавалі тое, што знаходзіцца ѓнізе. Я распрацаваѓ новага паветранага змея, заснаванага на старажытнай малайскай канструкцыі, які можа падымаць цяжкія грузы на экстрэмальную вышыню. Я хачу падняць некалькі з іх з дапамогай спецыяльных камер майго дызайну і сфатаграфаваць тое, што знаходзіцца наверсе. Я выкарыстоѓваю паветраныя шары привязные, але паветраныя змеі танней і даѓгавечней ".
  
  
  
   "Вельмі цікава", - сказаѓ герцаг.
  
  
  
   - Без сумневу. Але я павінен фінансаваць свае палёты з паветранымі змеямі і іншыя навуковыя інтарэсы, займаючыся праблемамі больш приземленного характару. Толькі ѓ мінулым месяцы - не, прабачце, ужо два месяцы таму - я трохі растлумачыѓ пытанне аб атрыманні ѓ спадчыну для прадстаѓніка шведскай шляхты, а незадоѓга да гэтага мне ѓдалося знайсці срэбраную жылу ѓ амерыканскім штаце Каларада, якая была страчана чвэрць стагоддзя таму, грунтуючыся на груба намаляванай карце і перадсмяротных выказваннях вар'ята старацеляѓ. Праблемы былі небезынтересными, і маіх ганарараѓ за гэтыя пачынанні хопіць на шэсць месяцаѓ палёту паветранага змея, а таксама на пабудову двадцатишестидюймового тэлескопа-рэфлектара маёй уласнай канструкцыі ѓ маёй прыватнай абсерваторыі на Кримптон-Мур ".
  
  
  
   Альбермар дастаѓ з нагруднай кішэні вялікі белы насоѓку і выцер ім шыю. "Баюся, маю праблему не так-то проста вырашыць", - сказаѓ ён. "Я не ѓпэѓнены, чаго я чакаѓ - спадзяваѓся - што вы зможаце дасягнуць, нават калі б вы былі Напалеонам злачыннасці з шырокай сеткай вашых паслугачоѓ ѓ вашым распараджэнні".
  
  
  
   "У чым, уласна, твая праблема?" Спытаѓ Марыярці. "У мінулым я дапамагаѓ іншым людзям, якія лічылі свае дылемы невырашальнымі, магчыма, я змагу прапанаваць што-то, што прынясе хоць нейкую карысць. Ну ж, відавочна, табе трэба камусьці даверыцца ".
  
  
  
   Герцаг з хвіліну глядзеѓ на стол перад сабой. "Адзін з гэтых людзей, які выконвае працу на карысць Англіі ѓ чужой краіне, трапіѓ у сур'ёзную бяду", - сказаѓ ён. "Пад выдуманым імем Паѓль Донцхоф ён быѓ арыштаваны ѓ Вене і- верагодна - безумоѓна - будзе абвінавачаны ѓ двух забойствах і замаху на забойства, а таксама ѓ шэрагу іншых злачынстваѓ. Аѓстрыйцы пакуль не ведаюць, хто ён на самай справе. Сказаць, што гэта прывяло б да нацягнутым адносінам паміж нашымі дзвюма краінамі, калі б яго сапраѓдная асоба стала вядомая, было б пераменшвання. Ён, несумненна, не вінаваты ѓ прад'яѓленых яму абвінавачаньнях, але я не магу паведаміць вам многія падрабязнасці, таму што па відавочным прычынах нашы людзі там не могуць праяѓляць занадта вялікай цікавасці да гэтай справы ".
  
  
  
   Марыярці склаѓ рукі на залатой дзяржальні кія ѓ выглядзе совы і абапёрся падбародкам на далоні. - Сумна, - сказаѓ ён. - Ды.
  
  
  
   "Каго ён, як мяркуецца, забіѓ?"
  
  
  
   "Ён абвінавачваецца ѓ забойстве герцага Мекленбургского Стрелица і сур'ёзным раненні яго жонкі, прынцэсы Ганны Марыі Фалкинбургской, стрэлам з пісталета ѓ іх карэту. Пасля чаго, паводле абвінавачання, ён вярнуѓся ѓ свой шматкватэрны дом і забіѓ жанчыну, якая жыве ѓ кватэры пад яго ѓласнай."
  
  
  
   - І вы мяркуеце, што як агент брытанскага ѓрада, якім бы неафіцыйным ён ні быѓ, ён не здольны на забойства?
  
  
  
   "Навошта яму забіваць герцага? Ён сакрэтны агент, збіральнік інфармацыі, а не анархіст. Магчыма, ён, па сутнасці, прызначыѓ сябе сам, але ён быѓ надзейным, праніклівым і ѓяѓляѓ вялікую каштоѓнасць для ѓрада Яе Вялікасці. Навошта яму забіваць нейкую дзяѓчыну ѓ сваім шматкватэрным доме?"
  
  
  
   "Магчыма, у яго была асабістая непрыязнасць да герцагу. Магчыма, паміж ім і маладой лэдзі былі асабістыя адносіны".
  
  
  
   "Ён не быѓ знаёмы з герцагам. Што тычыцца дзяѓчыны, ну, я не ведаю, якія ѓ яго былі з ёй адносіны, але я не магу ѓявіць, каб ён забіѓ яе. Я занадта добра ведаю хлопчыка ".
  
  
  
   "Ты ведаеш?"
  
  
  
   Яго светласць Пітэр Джордж Албон Саммердейн, сёмы герцаг Альбермар, глыбока ѓздыхнуѓ. "Так. Сапраѓды, вельмі добра. Ён мой сын".
  
  
  
   - А! - кіѓнуѓ Марыярці.
  
  
  
   - Мой малодшы сын. Чарльз Бредлон Саммердейн. Марыярці з хвіліну задуменна разглядаѓ насценнае бра. "Я разумею", - сказаѓ ён. "Цікавая дылема".
  
  
  
   - Можна і так сказаць, - пагадзіѓся герцаг.
  
  
  
   "Гэта можа стаць сур'ёзнай цяжкасцю для вас і ѓрада Яе Вялікасці, калі яго асобу стане вядомая. І гэта, напэѓна, стане вядома, калі вы паспрабуеце якім-небудзь чынам дапамагчы хлопцу ".
  
  
  
   - Справядлівая канстатацыя фактаѓ, - прызнаѓ Саммердейн. - І ѓсё ж - ён мой сын, і я яго вельмі люблю. Я павінен што-то зрабіць.
  
  
  
   "Што?"
  
  
  
   Саммердейн паціснуѓ плячыма, а затым апусціѓ рукі на стол. "У гэтым-то і праблема. На жаль, я паняцця не маю".
  
  
  
   "Такім чынам, адзін з трох самых магутных людзей у Брытанскай імперыі - я лічу, што гэта справядлівая ацэнка - даведзены да бяссілля, у той час як яго сын вось-вось паѓстане перад судом за забойства ѓ чужой краіне".
  
  
  
   Саммердейн падняѓся. - Не ведаю, чаму я абцяжарваю вас гэтым, - сказаѓ ён. - Паколькі, падобна на тое, вы не можаце дапамагчы мне, мне, верагодна, больш нічога не варта казаць.
  
  
  
   Прафесар Марыярці моѓчкі назіраѓ, як Саммердейн апранае сурдут і пальчаткі. Затым, здавалася, прыйдучы да нейкага рашэнню, ён зрабіѓ рэзкі жэст у бок крэсла, якое займаѓ герцаг. "Калі ласка, ваша светласць, сядайце", - сказаѓ ён. "Я паспрабую вырашыць вашу праблему, пры ѓмове, што мы зможам прыйсці да разумення таго, у чым на самай справе заключаецца ваша праблема, і ѓ мяне будуць развязаныя рукі. Калі вы забяспечыць мяне тымі нешматлікімі рэчамі, якія мне спатрэбяцца, гэта зэканоміць час, і я адразу пайду ѓ Вену ".
  
  
  
   Саммердейн імгненне глядзеѓ на Марыярці зверху ѓніз, а затым адкінуѓся на спінку крэсла. - Вы гаворыце па-нямецку? - спытаѓ ён.
  
  
  
   "Я кажу на многіх мовах, але асабліва вольна валодаю нямецкай. Я чатыры гады вучыѓся ѓ Гейдэльбергскім універсітэце".
  
  
  
   "Ты там вучыѓся?"
  
  
  
   - Я выкладаѓ там матэматыку.
  
  
  
   Герцаг глыбока ѓздыхнуѓ. - Што вам спатрэбіцца? - спытаѓ ён. - І якія вашы ѓмовы?
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК АДЗІНАЦЦАТАЯ - НЕВІНАВАТАСЦЬ ПА АСАЦЫЯЦЫІ
  
  
  
  Я ведаю цябе: адзінокія нягоды,
  
  Няѓцешныя страсці, пакутлівыя гадзіны.
  
  Лайонел Пигот Джонсан
  
  
  
   Перыядычна на працягу ѓсёй гісторыі хвалі вар'яцтва захлістваюць тое, што нам падабаецца называць цывілізаваным светам. У 1213 годзе трыццаць тысяч маленькіх дзяцей, скандуючы "Аб Гасподзь Ісус, вярні нам крыж твой!", адправіліся на смерць або заняволенне ѓ крыжовым паходзе непаѓналетніх. У шаснаццатым і сямнаццатым стагоддзях дзесяткі тысяч бедных нявінных людзей былі закатаваныя і спаленыя жыѓцом як ведзьмы па ѓсёй Еѓропе і Амерыцы. У другой палове семнаццатага стагоддзя запал да забойстваѓ з дапамогай павольнага яду распаѓсюдзілася з краіны ѓ краіну, у асноѓным сярод жанчын з вышэйшага класа, і, як вядома, тысячы нежаданых мужоѓ, бацькоѓ і разнастайных сваякоѓ загінулі ад рук тых, каму яны больш за ѓсё давяралі. Колькасць ненаѓмысных забойстваѓ, верагодна, было ѓ шмат разоѓ вышэй. Кожнае з гэтых вар'яцтваѓ праходзіла сваёй чаргой ѓ часе і знікала як арганізаваная дзейнасць.
  
  
  
   "Ёсць шмат іншых прыкладаѓ", - сказаѓ Барнетт. "У Галандыі была тюльпаномания, калі за адну цыбуліну цюльпана асабліва пажаданай формы ці колеру можна было прадаць столькі, што хапіла б на куплю дома - і прытым даволі прыгожага".
  
  
  
   "Там ніхто не загінуѓ", - сказала Сесілія.
  
  
  
   Гэта было бліжэй да вечара, праз чатыры дні пасля выбуху. Яны сядзелі ѓ маленькай гасцінай вілы Эндорра, Барнетт, Сесили і прынц і прынцэса Румелии, якія на наступную раніцу з'язджалі ѓ больш арыстакратычныя і лепш ахоѓныя апартаменты на Блакітным беразе. З, магчыма, непазбежным цікаѓнасцю яны абмяркоѓвалі нядаѓна зніклага тэрарыста і яго месца ѓ эпідэміі забойстваѓ, якая ахапіла Еѓропу на працягу апошніх некалькіх гадоѓ.
  
  
  
   - Магчыма, вы думаеце, што мы проста жывем у такое вар'яцкае час, што Дыяна і я, не кажучы ѓжо пра нашых больш узнёслых сваяках, павінны хадзіць у страху за сваё жыццё? Прынц сумна паківаѓ галавой. "Праз тысячу гадоѓ уся Еѓропа - пуф! - вырашае, што з яе хопіць каралеѓскіх асоб? Не, мой сябар. Калі людзям не падабаюцца іх кіраѓнікі, яны паѓстаюць супраць іх - як гэта адбылося ѓ 1789 годзе і зноѓ у 1848 годзе - яны не хаваюцца ѓ дзвярных праёмах і не колюць іх ледасекамі, не выскокваюць з натоѓпу і не падкідваюць пякельныя прылады ѓ іх экіпажы ".
  
  
  
   - Нігіліст так і робяць, - заѓважыла Сесілія.
  
  
  
   - Ах так, - пагадзіѓся Аристе. - Гэтыя рускія эмігранты з іх дзіѓнымі палітычнымі перакананнямі. Мой стрыечны брат імператара Мікалай стварыѓ сабе сур'ёзную праблему, вагаючыся паміж саступкамі і рэпрэсіямі. Народ ободряется яго саступкамі, а затым зводзіцца з розуму яго рэпрэсіямі ". Аристе паціснуѓ плячыма. "Але для тых з нас, хто знаходзіцца на захад ад Карпат, рашэнне, несумненна, ляжыць у іншым месцы".
  
  
  
   "Тыя гістарычныя маніі, аб якіх ты казаѓ, Бенджамін, - спытала Дыяна, - гэта тое, што яны проста узніклі з нічога? Мне цяжка гэта ѓявіць".
  
  
  
   Барнетт адкінуѓся назад настолькі зручна, наколькі дазвалялі яго надзейна забінтаваныя левая нага і тулава, і з хвіліну разважаѓ, спрабуючы ѓспомніць сваю еѓрапейскую гісторыю. Ён скончыѓ Калумбійскі універсітэт у Нью-Ёрку па спецыяльнасці "гісторыя", у чым ён рэдка прызнаваѓся сваім калегам з " Нью-Ёрк Уорлд" у тыя дні, калі працаваѓ рэпарцёрам. Амерыканскія рэпарцёры ганарыліся спалучэннем дасціпнасці і непераможнага невуцтва.
  
  
  
   "Вядома, для іх насталі прыдатныя часы", - сказаѓ Бенджамін. "Што б гэта ні значыла. Наколькі я памятаю, Крыжовы паход дзяцей быѓ справакаваны двума фальшывымі манахамі, якія паѓсюль прапаведавалі, што той ці іншы верш з Новага Запавету паказвае, што хрысціянскія дзеці вернуць святыя зямлі ад сарацынскіх захопніка ".
  
  
  
   "Уявіце сабе!" Прынцэса Дыяна сказала. "Рэлігійная істэрыка, без сумневу?"
  
  
  
   "Наколькі я памятаю, яны планавалі вывезці дзяцей на усход і прадаць іх у рабства".
  
  
  
   "Паляванне на ведзьмаѓ была дакладна так жа натхнёная прагнасцю ѓ той жа ступені, што і рэлігійным стараннасцю", - сказаѓ прынц Аристе. "Былі прафесійныя "нюхачи ведзьмаѓ", якія ездзілі з горада ѓ горад, шукаючы меркаваных вучняѓ д'ябла за пэѓную плату. У іх гэта таксама вельмі добра атрымлівалася. Адзін з маіх продкаѓ меѓ задавальненне арыштаваць і судзіць аднаго з гэтых нягоднікаѓ, калі той зайшоѓ занадта далёка. Абвінаваціѓ мясцовага біскупа ѓ тым, што ён танцаваѓ галышом на шабашы ведзьмаѓ."
  
  
  
   "Дурны чалавек", - пракаментавала Сесілія. "Павінна быць, страціѓ галаву".
  
  
  
   - Сапраѓды, - пагадзіѓся Аристе. - У шыю.
  
  
  
   Дыяна, якая сядзела на светла-зялёным шэзлонгу, падцягнула калені, разгладзіла спадніцу і абхапіла сябе рукамі. - Раскажыце нам пра отравителях, - папрасіла яна Барнэта.
  
  
  
   "Іх заахвочвала таемная група загадкавых жанчын, якія падарожнічалі, як правіла, пад выглядам варажбітак", - сказаѓ ёй Барнетт. "Э-э-э, падыспытныя хадзілі пазнаваць свой лёс і абмяркоѓваць свае самыя інтымныя праблемы за кубкам гарбаты. Калі праблемы тычыліся сваяка, асабліва таго, чыя скон ѓзбагацілі б тэму, магло быць прапанавана далікатнае рашэнне. Яды, якімі забяспечвалі жанчыны, сталі вядомыя як "парашкі для атрымання ѓ спадчыну".
  
  
  
   "Бачыш", - сказаѓ Аристе. "У кожным з гэтых выпадкаѓ на самай справе быѓ аб'яднаѓчы фактар: хто-то выйграваѓ".
  
  
  
   "Напэѓна, гэта так", - прызнаѓ Барнетт. "Але калі ѓ гэтым вар'яцтве і ёсць што-то такое, то яно ад мяне выслізгвае. І я думаю, што павінна быць схільнасць да такога вар'яцтва, перш чым зародак зможа замацавацца ".
  
  
  
   "Ты думаеш, магчыма, гэта адбываецца шляхам інфузорыя, як нейкая дзіѓная эпідэмія?" Спытаѓ Аристе. "Магчыма, ідэя забойства "лунае ѓ паветры". Магчыма, людзям можна было б зрабіць прышчэпку ад яе, як ад воспы".
  
  
  
   "Ну, навошта б гэтыя жудасныя людзі гэта ні рабілі, - сказала Сесілія, беручы Дыяну за руку, - калі ласка, будзь асцярожная".
  
  
  
   "Я абяцаю, мая дарагая", - сказала прынцэса Дыяна з задуменнай усмешкай.
  
  
  
   "Хоць наша бяспека хутчэй у руках іншых, я раблю ѓсё, што ѓ маіх сілах, каб гарантаваць, што гэтыя рукі кампетэнтныя".
  
  
  
   "Заѓтра мы адпраѓляемся ѓ Манака наведаць нашага кузена каралеѓскай крыві прынца Альберта", - сказаѓ Аристе. "Праз дзесяць дзён мы вернемся ѓ Вайссершлосс, нашу каралеѓскую рэзідэнцыю ѓ Спасе. У ім больш за дзвесце пакояѓ з моцнымі скразнякамі, некалькі з якіх мы б настаялі на прадастаѓленні у ваша распараджэнне, калі б вы захацелі далучыцца да нас на тыдзень ці два.
  
  
  
   "Адсюль мы адпраѓляемся ѓ Аѓстрыю", - сказаѓ Барнетт. "А адтуль назад у Парыж, а затым у Лондан. Я думаю, Спасс знаходзіцца на даволі прамой лініі ад Інсбрука да Парыжа, ці не так?
  
  
  
   "Для нас досыць прамалінейна, любоѓ мая", - сказала Сесілія, смеючыся. "Калі Амерыканская служба навін можа абысціся без цябе яшчэ тыдзень, я ѓпэѓненая, што містэр Хогбайн зможа абысціся і без мяне. Акрамя таго, падумай, як ён будзе раѓнаваць. Аднойчы, каля дзесяці гадоѓ таму, ён атрымаѓ запрашэнне на адзін з пасляабедзенным чаяванне ѓ каралевы і з тых часоѓ не пераставаѓ гаварыць пра гэта.
  
  
  
   "Добра!" Сказаѓ прынц Аристе. "Тады вырашана. Тыдзень вечароѓ гульні ѓ брыдж. Як цудоѓна!"
  
  
  
   "Магчыма, яны не захочуць гуляць у брыдж кожны вечар", - выказала здагадку прынцэса Дыяна.
  
  
  
   Аристе выглядаѓ пакрыѓджаным. - Не хачу гуляць...
  
  
  
   "Вядома, мы зробім гэта", - сказала Сесілія. "Дыяна, як ты магла быць такой жорсткай?"
  
  
  
   "Гэта праца жонкі", - адказала яна, пяшчотна паляпаѓ мужа па руцэ. "Што ж, калі вы разумееце, што мы запланавалі для вас у плане забаѓ, мы будзем з нецярпеннем чакаць сустрэчы з вамі праз тры тыдні".
  
  
  
   "Секунду", - сказаѓ Аристе, працягваючы яму руку за спіну. "У мяне ёсць падарунак даволі ѓтылітарнага характару для Бенджаміна". Ён дастаѓ тонкую кій з цёмнага дрэва з срэбнай ручкай у форме качынай галавы і перадаѓ яе Барнетту. "Доктар Зильберманн кажа, што ваша рана, верагодна, будзе турбаваць вас яшчэ некалькі тыдняѓ, таму я падумаѓ, што гэта можа быць вам карысным. Яно не тоѓстае, але, запэѓніваю вас, ці вытрымае ваш вага. Дзяржальня выканана ѓ форме юхтенбергского мёртвую птушку, нашага фамільнага девайса, а на адваротным баку намаляваны поѓныя рукаяці. Я спадзяюся, вы не палічыце гэта перашкодай для яго выкарыстання.
  
  
  
   Барнетт узяѓ кій і ѓзважыѓ яе ѓ руцэ. Ён зразумеѓ, што гэта была кій самага прынца. "Я дзякую цябе, Аристе", - сказаѓ ён. "Выкарыстанне гэтага дасць мне як падтрымку, так і задавальненне".
  
  
  
   "Ён здольны прапанаваць і іншую падтрымку, - сказаѓ прынц Аристе, - тую, якая, я спадзяюся, вам ніколі не спатрэбіцца". Ён працягнуѓ руку і прасунуѓ галаву мёртвую птушку прама пад цісненне герб Юхтенбергов. Пачуѓся ціхі шчаѓчок, і дзяржальна кія аддзялілася ад рукаяці і скользнуло уніз, агаліѓшы ѓнутры вострае, як брытва, лязо рапіры.
  
  
  
   "Ну і ну!" Сказаѓ Барнетт. "Сапраѓды, зручнае маленькае прылада." Ён асцярожна памацаѓ лязо вялікім пальцам і агледзеѓ механізм. "Кій для хады настолькі малая ѓ дыяметры, што наѓрад ці можна западозрыць, што ѓнутры можа быць схаваны клінок".
  
  
  
   "У Спасе ёсць майстры, не саступаюць лепшым у Берліне ці Лондане", - сказаѓ прынц Аристе. "Асабліва фон Юхт для стралковай зброі і Шастак для паляѓнічых стрэльбаѓ. Гэтая кій належыць фон Юхту.
  
  
  
   - І яшчэ шкляная посуд, мая дарагая, - сказала прынцэса Дыяна Сесили. - І пасцельная бялізна. Для тых з нас, у каго ѓжо дастаткова паляѓнічых стрэльбаѓ.
  
  
  
   Прынц Аристе сумна паківаѓ галавой. - Яна не супраць з'есці птушку, калі яна апынецца на стале, - сказаѓ ён, - але яе зусім не цікавіць, як яна там апынулася.
  
  
  
   "Гэта так", - пагадзілася Дыяна, ківаючы. "Раздзелку мяса варта пакінуць мясніка, кажу я".
  
  
  
   У дзвярах з'явілася фраѓ Шиммер і, перш чым увайсці, пастукала ѓ дзвярны вушак. Яна несла срэбны паднос, на якім стаяла прысадзістая пыльная бутэлька і пяць куфляѓ на смятане з карункавай срэбнай аздабленнем чары і ножкі. - Gnadig Furst und gnadige Furstin, - сказала яна, - Сіньёр і сіньёра Барнетт, я хачу, каб вы выпілі са мной напрыканцы па чарцы шнапса, перш чым пакінеце маё ѓстанова. Яна выцерла пыл з бутэлькі і асцярожна дастала корак. - У склепе засталося ѓсяго шэсць такіх бутэлек. Калі яны скончацца- - яна паціснула плячыма. "Але як іх можна выкарыстоѓваць лепш чым выпіць за добрых сяброѓ? Яна наліла па дюйму цёмна-бурштынавай вадкасці ѓ кожны куфель.
  
  
  
   - Каньяк? - Спытала Арыстаѓ, перадаючы куфлі па крузе.
  
  
  
   - Гэта каньяк Grande Champagne "Эперсе", - патлумачыла фраѓ Шиммер, злёгку праводзячы рукой па бутэльцы, як быццам чакала, што яна заурчит.
  
  
  
   Барнетт з сумневам паглядзеѓ на свой шклянку. Было б няветліва згадаць, што ён аддаваѓ перавагу піва.
  
  
  
   - Божа мой! - усклікнуѓ Аристе. - Пасля столькіх гадоѓ? Тое, што яно ѓсё яшчэ існуе, што яго ѓсё яшчэ можна піць, што я знаходжу яго тут, - гэта занадта. Не палічыце за непавагу, дарагая фраѓ Шиммер, але гэта зусім неверагодна!"
  
  
  
   Фраѓ Шиммер зазьзяла. "Магчыма, гэта апошнія шэсць бутэлек, пакінутых у свеце. Яны стаялі ѓ склепе, калі я набыла вілу. Пакінуты тут, без сумневу, якім-небудзь беглым арыстакратам ѓ часы Тэрору.
  
  
  
   Прынц Аристе павярнуѓся да астатніх. - Піце асцярожна, - сказаѓ ён. - Гэта каньяк каралёѓ. З часоѓ Людовіка Трынаццатага, які быѓ вядомы як Людовік Справядлівы, да часоѓ Людовіка Шаснаццатага, які страціѓ галаву, каралі Францыі пілі каньяк слановай Эперсе. І нават ім даводзілася приберегать яго для асаблівых выпадкаѓ, так мала яго выраблялася ".
  
  
  
   "Ну і ну!" Барнетт паглядзеѓ на свой шклянку з новым павагай. - Марыя-Антуанэта, - сказаѓ ён. - Ганна Аѓстрыйская. Мадам дзю Помпадор. "Кароль-сонца".
  
  
  
   "І, магчыма, калі Людовік Чатырнаццаты забаѓляѓ Вальтэра, ён паклаѓ пачатак слановай Эперсе, а магчыма, і няма", - пракаментаваѓ прынц Аристе. - У рэшце рэшт, якога густу можна чакаць ад філосафа?
  
  
  
   Прынцэса Дыяна ѓсміхнулася. - Хочаце тост? - прапанавала яна.
  
  
  
   Прынц Аристе падняѓ свой келіх. - За- - ён на імгненне задумаѓся. - За дружбу, - сказаѓ ён нарэшце. - Бо, як сказаѓ габрэйскі мудрэц Саламон: " Верны сябар - гэта моцная абарона, і той, хто знайшоѓ такога сябра, знайшоѓ скарб".
  
  
  
   Барнетт адчуѓ цёплы прыліѓ задавальнення. Падобныя пачуцці ад такога чалавека амаль каштавалі таго, каб падарвацца. - За дружбу, - паѓтарыѓ ён, і тры дамы паѓтарылі гэтыя словы на адным дыханні.
  
  
  
   "Давайце вып'ем за наша развітанне з каньяком зніклай каралеѓскай сям'і", - сказаѓ прынц Аристе. "Давайце паклянёмся заставацца вернымі, нават калі свет мяняецца, і гэты высакародны напой нагадае нам, што ён сапраѓды мяняецца".
  
  
  
   "Гэта вялікая трагедыя майго мужа, што, нарадзіѓшыся прынцам, ён не змог стаць філосафам", - сказала прынцэса Дыяна.
  
  
  
   "Але я думаю, што гэта ѓсё да лепшага. Ён вельмі шчаслівы прынц, але ён быѓ бы вельмі сумным філосафам. Кожны раз, калі ён кажа аб звычках, забаѓках або лёс чалавечай расы, ён становіцца вельмі сур'ёзным і прымушае мяне плакаць ".
  
  
  
   Прынц Аристе павярнуѓся і ѓ здзіѓленні ѓтаропіѓся на сваю жонку. "Чаму я ніколі не разумеѓ", - сказаѓ ён. "Я абяцаю, што ніколі больш не быць сур'ёзным".
  
  
  
   Рана раніцай наступнага дня, пасля развітальнага сняданку, Бенджамін і Сесілія стаялі ля ѓваходных дзвярэй вілы разам з фраѓ Шиммер і групай служачых вілы і глядзелі, як сям'я Буфорте-Юхтенбергов з'язджае ѓ паштовай карэце ѓ суправаджэнні пары узброеных коннікаѓ, каб пераканацца, што спакой сельскай мясцовасці паѓночнай Італіі захавана.
  
  
  
   - Спадзяюся, з імі ѓсё ѓ парадку, - сказала Сесілія, калі экіпаж выехаѓ з пасыпанай жвірам пад'язной дарожкі і пакаціѓ па дарозе.
  
  
  
   "Я таксама", - сур'ёзна сказаѓ Барнетт. Ён стаяѓ і глядзеѓ на удаляющееся воблака пылу, у той час як астатнія адступалі ѓ дом ад падбадзёрлівага ранішняга паветра. А потым, раптам, ён зарагатаѓ. "Ён прынц, а яна прынцэса, і яны жывуць у вялікім белым замку на ѓзгорку - з двума сотнямі пакояѓ - і нам цікава, ці ѓсе ѓ іх у парадку".
  
  
  
   Сесілія накінула на плечы ваѓняную шаль і пахітала галавой. - Жыць у страху...
  
  
  
   "Яны павінны быць у дастатковай бяспекі", - сказаѓ Барнетт. "З гэтага моманту яны будуць добра абаронены. Калі хто-то ѓсё яшчэ будзе накіраваны на іх, у яго не будзе працы".
  
  
  
   "Ты б памяняѓся з імі месцамі?" Спытала Сесілія.
  
  
  
   Барнетт задумаѓся. "Не, - сказаѓ ён, - але не з-за страху. Мне падабаецца мая праца, і я б ні за што не адмовіѓся ад яе, нават дзеля таго, каб жыць у вялікім белым замку і прымушаць людзей тузаць сябе за валасы, калі я праязджаю міма. Чаму небарака не можа нават знайсці прыстойную партыю ѓ брыдж!"
  
  
  
   Маммер Толливер, з вялікім зялёным шалікам на шыі, выслізнуѓ праз парадную дзверы і падышоѓ да іх. "Ён застаѓся, ты ведаеш", - сказаѓ ён, тупаючы лакіраванымі чаравікамі па жвіры.
  
  
  
   "Хто?"
  
  
  
   - Гэты немец. Lindner. Учора позна ѓвечары ён павёз у сабачай кошык, тое, што для яго знайшлося. Сумкі і багет, скруткі і фарбы. Усё прапала."
  
  
  
   "Цікава." сказаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Альбо ён не назіраѓ за намі, альбо перастаѓ назіраць", - пракаментавала Сесілія. "Цікава, што менавіта".
  
  
  
   "Я назіраѓ за табой", - сказаѓ бормотун. "Адкуль ты ведаеш?"
  
  
  
   "Я ведаю", - сказаѓ бормотун. "Я, у сваю чаргу, назіраѓ за ім. Ты сказаѓ мне сачыць за ім, і я сачыѓ. Хто сказаѓ, што я не сачыѓ?"
  
  
  
   "Вельмі добра, мама", - сказала Сесілія. "Ты зноѓ прадэманстравала розум і праніклівасць, ад якіх мы прывыклі залежаць. Давай вернемся ѓ дом і абмяркуем гэта".
  
  
  
   Яны вярнуліся ѓ гасціную свайго нумара. "Ну, Маммер", - сказаѓ Барнетт, уладкоѓваючыся па адзін бок потертого канапы, абабітага аблезлым сінім паркалем, які займаѓ вялікую частку аднаго боку пакоя. "Давай зробім гэта".
  
  
  
   "Калі вы былі ѓнізе учора днём, маючы зносіны з гэтымі Булфортами", - патлумачыѓ акцёр, прысаджваліся на краёчак крэсла з цвердай спінкай так, каб яго ногі заставаліся на падлозе, - "Я паставіѓ перад сабой задачу пастаянна сачыць за гэтым Лінднэрам. Будучы такім, як цяпер, ты не зняѓ з мяне адказнасці, калі ты разумееш, што я маю на ѓвазе.
  
  
  
   "Ты назіраѓ за ім?"
  
  
  
   - Не зусім "ён". Я больш сачыѓ за дзвярыма ѓ яго пакой. Можна сказаць, пераканаѓшыся, што "ён" сапраѓды быѓ дома. "Вось як гэта адбываецца". Я займаю сваё месца ѓ зручнай кладоѓцы для мёцел, якая знаходзілася крыху далей па калідоры, ѓладкоѓваюся ямчэй - напрыклад, на кучы брудных прасцін і ручнікоѓ, і чакаю, выглядаючы ѓ замочную свідравіну кожны раз, калі чую шум. Я не чакаю нічога асаблівага, як вы разумееце, я проста раблю сваю працу. Такім чынам, прыкладна праз паѓгадзіны ён выходзіць, і я бачу, куды ён ідзе." Бормочущий зрабіѓ паѓзу, каб падкрэсліць сказанае.
  
  
  
   "Мама, у цябе непаѓторны стыль апавядання", - сказала Сесілія. "Калі ласка, працягвай".
  
  
  
   "Прама, ён падыходзіць да тваёй дзверы, гэта значыць да дзвярэй у твой пакой, калі ты разумееш, што я маю на ѓвазе, і "ён" стукае ѓ "яе". Затым "ён" зноѓ стукае. Але ты, вядома, не мой сябар.
  
  
  
   "Вядома", - пагадзіѓся Барнетт. "Ён проста хацеѓ пераканацца, што мы ѓсё яшчэ ѓнізе".
  
  
  
   "У вас атрымалася", - ухвальна сказаѓ акцёр. "Затым хлопец дастае ключ з кішэні, адмыкае вашу дзверы, нахабную, як медзь, і ѓваходзіць".
  
  
  
   "Пакідаю вас у холе", - сказаѓ Барнетт. "Якая прыкрасць. Было б цікава даведацца, што яго зацікавіла сярод нашых рэчаѓ".
  
  
  
   "E наогул не цікавіліся вашымі рэчамі належным чынам", - сказаѓ ражаны. "E можна сказаць, цікавіліся вашымі паведамленнямі".
  
  
  
   "Як гэта?" - спытаѓ я.
  
  
  
   "Раскажы нам усё", - папрасіла Сесілія. "Гэта вельмі цікава".
  
  
  
   - Ну, як толькі Лінднэр ѓвойдзе ѓ гасціную, я выйду са свайго шафы і ѓвайду ѓ нумар праз іншую дзверы, тую, што вядзе ѓ гардеробную місіс Барнетт, якая, як вы памятаеце, карыстаецца тым жа ключом. Затым я подкрадываюсь да сумежнай дзверы, якая прыадчынены, і, распластаѓшыся на дыване, выглядваю з-за краю дзверы, каб паглядзець, што ён робіць у гасцінай ".
  
  
  
   "Вельмі добра!" ухвальна сказала Сесілія.
  
  
  
   - Тое, што ён робіць, - гэта метадычна перабірае ѓсе паперы на пісьмовым стале і ѓ тваім чамадане. "E" ѓважліва праглядае іх, выяѓляючы асаблівую асцярожнасць, каб не парушыць іх размяшчэнне пры гэтым. "Ён дастае з кішэні блакнот і робіць пару нататак адносна зместу гэтых папер. Затым "ён пакідае памяшканне".
  
  
  
   "Якія дакументы?" Спытаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Справядлівы пытанне", - сказаѓ скамарох. "Я не ведаю, што за дакументы, паколькі ѓ мяне не было магчымасці азнаёміцца з імі асабіста. Але гэта была тая самая чарка дакументаѓ, прама там, - і ён паказаѓ у іншы канец пакоя на пісьмовы стол.
  
  
  
   Барнетт падышоѓ да невялікай стосе папер на стале. "Гэта нашы праязныя дакументы і ѓсё такое", - сказаѓ ён. "Нашы квіткі на заѓтрашні vapore , тэлеграма, якая пацвярджае наша браніраванне ѓ гатэлі Jaegerhof ѓ Інсбруку на паслязаѓтра. Адказ на маю тэлеграму ѓ парыжскі офіс. Нічога, на што варта было б звярнуць увагу, я б сказаѓ."
  
  
  
   "Я думаю, яго патрэбы адрозніваюцца ад нашых", - сказала Сесілія. "Відавочна, яму трэба было ведаць, куды мы накіроѓваемся".
  
  
  
   "Але чаму?" спытаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Пасля таго, як ён пакіне гэты пакой, - працягваѓ бормотун, - ён вернецца ѓ свой пакой. Да цяперашняга моманту мне вельмі цікава, што робіць гэты джэнтльмен, таму я вырашыѓ высветліць ".
  
  
  
   "Тайная паліцыя страціла прыгожага агента, калі ты вырашыѓ стаць кішэньніка, Маммер", - пракаментаваѓ Барнетт.
  
  
  
   "Гэта быѓ не мой выбар", - сказаѓ ражаны. "Гэта быѓ мой бацька. "Ён адчуваѓ, што ѓ хлопца павінна быць рамяство, да якога "ён можа вярнуцца", ён так і зрабіѓ".
  
  
  
   "Дык што здарылася?" Запатрабавала адказу Сесілія. "Ты ѓвайшоѓ у пакой?"
  
  
  
   "Вядома, я гэта зрабіѓ", - сказаѓ бормотун. "Хто сказаѓ, што я гэтага не рабіѓ?"
  
  
  
   - Працягвайце, - сказаѓ Барнетт.
  
  
  
   Толливер дастаѓ з кішэні пінжака пакет з шчыльнай паперы і разгарнуѓ багет, начынены алеем і швейцарскім сырам. - Калі ты не пярэчыш, я паем і поболтаю, - сказаѓ ён, падсоѓваючы насавой хустку пад падбародак і адкусваючы кавалачак.
  
  
  
   - На туалетным століку ёсць вада ѓ бутэльках, - сказала Сесілія, устаючы. - Я прынясу табе шклянку.
  
  
  
   Маммер кіѓнуѓ у знак падзякі, адкусіѓ кавалачак і працягнуѓ: "Ну, пасля таго, як "ён" пабыѓ у сваім пакоі некаторы час, а я, як і раней, хаваѓся ѓ шафе ѓ пярэднім пакоі, "ён выходзіць з ручніком на шыі, так што я вырашыѓ, што ён ідзе ѓ ванную далей па калідоры. Так што я карыстаюся магчымасцю хихикнуть і залажу ѓ свой пакой ".
  
  
  
   - Хіхікаць? - спытала Сесілія.
  
  
  
   "Ну, "сникать", калі табе так больш падабаецца. Такім чынам, я, даводзіцца дабірацца ѓ сваю пакой і знаходжу сабе зацішнае мястэчка".
  
  
  
   - Без сумневу, ён прымасціѓся на вешалцы для адзення, - сказала Сесілія. - Замаскіраваны пад стары скураны чамадан.
  
  
  
   Балетмайстар цярпліва ѓсміхнуѓся ёй. "Дамы атрымаюць сваё задавальненне", - сказаѓ ён.
  
  
  
   Сесілія выглядала збянтэжанай. "Прабач, мама", - сказала яна.
  
  
  
   - У гэтым няма неабходнасці, - сказаѓ ён ёй. - У рэшце рэшт, весялосць ёсць весялосць. Балака шырока ѓсміхнуѓся, паказваючы, што разумее жарт, і шматзначна пастукаѓ сябе пальцам па носе. Барнетту стала цікава, што гэта павінна азначаць, але ён вырашыѓ не пытацца.
  
  
  
   "Агледзеѓшыся ѓ пошуках месца, дзе можна было б схавацца, - працягваѓ бормотун, - я проскальзываю пад ложак, што, магчыма, не арыгінальна, але цалкам адпавядае пастаѓленай мэты, і чакаю, каб паглядзець, што адбудзецца. Неѓзабаве 'e вяртаецца з 'абмывання і меняет'вопратку. Затым 'e садзіцца на ложак, а 'e сядзіць і сядзіць. "Ён перачытвае нейкія нататкі і размаѓляе сам з сабой, але я нічога не магу зразумець, таму што "ён робіць" - гэта мармытанне па-нямецку, на якім я вельмі дрэнна кажу. Прафесар трохі навучыѓ мяне гэтаму, так што я магу зразумець сее-што з спеваѓ у "Трыстан і Ізольда" і некалькі іншых опер Вагнера, якія я надзвычай люблю. Але не настолькі, каб сачыць за бормотанием гер Лінднэра.
  
  
  
   - Вам падабаецца вагнеровская опера? - Спытаѓ Барнетт, імкнучыся не выдаць здзіѓлення.
  
  
  
   Бормотун кіѓнуѓ. "Вельмі весела", - патлумачыѓ ён.
  
  
  
   "Так, - пагадзіѓся Барнетт, - менавіта так я б іх і апісаѓ".
  
  
  
   Балерына адкусіла яшчэ кавалачак багета. "Праз некаторы час "e" дастае з шуфляды стала гелиостатистику "is" і складае яе ля акна. А потым якое-то час ён пстрыкае мышшу, адпраѓляючы паведамленне каму-то на возеры. А потым "ён углядаецца ѓ падзорную трубу і піша ѓ нататніку ", па якой, як я мяркую, "ён атрымлівае якой -то"адказ. Мама адкусіла яшчэ кавалачак багета. "А потым ён прамаѓляе пару няветліва слоѓ рэлігійнага характару і пачынае насіцца па пакоі і кідаць усё ѓ валізкі. І неѓзабаве пасля гэтага "e"as пакінуѓ пакой і адправіѓся ѓ шлях ".
  
  
  
   "Гэта гучыць так, як быццам той, хто быѓ на іншым канцы гэтага геліястаты, аддаваѓ яму загады рухацца", - пракаментаваѓ Барнетт.
  
  
  
   "Я і сам думаѓ пра што-то падобным".
  
  
  
   "Будзем спадзявацца, што ён працягне маршыраваць", - сказала Сесілія. "І маршыраваць, і маршыраваць. Будзем спадзявацца, што яны пакончылі з намі, кім бы яны ні былі".
  
  
  
   "Будзем спадзявацца, што гэта так, але, тым не менш, давайце ѓважліва сачыць за наваколлем", - сказаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Менавіта гэта я і казала ѓсё гэта час", - нагадала яму Сесілія.
  
  
  
   "Так яно і ёсць", - пагадзіѓся Барнетт.
  
  
  
  -
  
  
  
   Чатыры дні праз Барнетты пакінулі Вілу Эндорра, сеѓшы на вайпер, адзін з маленькіх колавых пароходиков, якія баразнілі возера Кома, да Граведоны, размешчанай на паѓночнай ускрайку возера, дзе яны павінны былі перасесці на цягнік да Швейцарыі.
  
  
  
   Згодна з кішэнным гадзінніку Бенджаміна, было ѓсяго дзесяць хвілін адзінаццатай раніцы, калі з-за выгібу берага возера паказаѓся бел-зялёны " Монтэ-Боллеттоне" . Было дваццаць пяць хвілін на адзінаццатую, калі да прычала прычаліѓ кормоход, і двое дужых лодачнікаѓ заскочылі на прычал і прывязалі яго.
  
  
  
   - Спазніліся на два з паловай гадзіны, калі выкарыстоѓваць самую вольную інтэрпрэтацыю, - сказаѓ Барнетт, захлопывая залатую вечка сваіх гадзін і засоѓваючы іх назад у кішэню камізэлькі.
  
  
  
   Сесілія, якая сядзела на адным з іх пароходных валізак, закрыла парасон і дазволіла Бенджаміну дапамагчы ёй спусціцца. "Самая ліберальная брытанская інтэрпрэтацыя, дарагі", - сказала яна. "Ты забываеш, што мы ѓ Італіі".
  
  
  
   "Наѓрад ці я забуду гэта", - адказаѓ Бенджамін. "У гэтых людзей няма пачуцця часу. Зусім няма!"
  
  
  
   - Мы нікуды не спяшаемся, - нагадала яму Сесілія. - Наш цягнік адпраѓляецца з Граведоны толькі заѓтра раніцай, так што ѓ нас ёсць цэлы дзень, каб праехаць крыху больш трыццаці кіламетраѓ. Нават італьянскі параход павінен быць здольны на гэта ".
  
  
  
   "Будзем спадзявацца", - сказаѓ Барнетт і назіраѓ, як чацвёра матросаѓ, хістаючыся, падымаюцца па трапе са сваімі двума куфрамі, шасцю чамаданамі і іншымі рэчамі паменш.
  
  
  
   Капітан " Монтэ Боллеттоне", бліскучы ѓ светла-сіняй форме, вышытай такой колькасцю залатых галуноѓ, што за яго можна было б выкупіць караля і пару герцагаѓ, высунуѓся са свайго курасадні на другім паверсе і што-то пракрычаѓ ім у сваю сярэбраную рупорную трубу. Што б гэта ні было, яно не заглушало пыхтения які працуе на халастым ходу паравога рухавіка, і таму, з раздражнёнай грымасай, калі яны няѓцямна паціснулі плячыма, ён некалькі разоѓ паказаѓ на іх, а затым на палубу свайго карабля.
  
  
  
   - Я думаю, нам пара падымацца на борт, - прапанавала Сесілія.
  
  
  
   "Ён цяпер спяшаецца, ці не так?" Спытаѓ Барнетт. "Пойдзем, мая дарагая". Ён пераклаѓ кій у левую руку і працягнуѓ руку Сесили, нетаропка суправаджаючы яе ѓверх па трапе. Ён усё яшчэ злёгку накульгваѓ, і яго рана ѓсё яшчэ злёгку турбавала яго, калі ён падоѓгу стаяѓ, што рабіла падарунак прынца Аристе самым карысным дадаткам да яго гардэроба.
  
  
  
   Прасачыѓшы за пагрузкай апошняга валізкі, ражаны выскачыѓ на палубу, прыпадняѓ шапку ѓ знак прывітання Бенджаміну і Сесили і знік дзе-то ѓнізе.
  
  
  
   Існавала два класа вейповых падарожжаѓ: primo і inferiore; што азначала "першы" і "ѓсе астатнія". Розніца, па-відаць, заключалася галоѓным чынам у цане квітка. Білет першага класа каштаваѓ прыкладна ѓ пяць разоѓ даражэй іншага і дазваляѓ Барнеттам сядзець на драѓляных лаѓках у пярэдняй часткі судна, якія былі ідэнтычныя ніжнім драѓляным сядзенняѓ у задняй частцы судна. У іх сапраѓды было перавага ѓ тым, што яны знаходзіліся далей ад пыхтения рухавіка і якія верцяцца колаѓ. І, вядома ж, сядзення ѓ пярэдняй частцы кают (якія маглі б быць прадастаѓлены ѓ распараджэнне першы пасажыр, заплаціѓшы некалькі дадатковых лір скарбніку) даваѓ магчымасць бесперашкодна любавацца возерам.
  
  
  
   Возера Кома і яго наваколлі былі ѓзрушаюча прыгожыя. Погляд перамясціѓся з глыбокай сіні возера на пастаянна зменлівую берагавую лінію скалаѓ і пляжаѓ, скалістых мысаѓ і бязлюдных бухточек; на вінаграднікі, вілы і маленькія мястэчкі наверсе; а за імі на горы з белымі шапкамі, якія, здавалася, абаранялі возера, і адтуль на неверагодна блакітнае неба. "Здаецца, у іх тут неба нашмат лепш, чым у нас у Англіі", - пракаментаваѓ Барнетт Сесили, калі яны сядзелі побач, трымаючыся за рукі і назіраючы за проплывающим пейзажам. "Я павінен аддаць належнае ѓраду".
  
  
  
   Два класа былі падзеленыя белым плотам, працягнутым папярок палубы і ахоѓных матросам з суровым тварам. Там было каля дваццаці ніжэйшых, самае разнастайнае зборышча мужчын, жанчын, дзяцей, немаѓлятаѓ на руках, куранят і, па меншай меры, адна каза. У primo з Барнеттами было ѓсяго трое спадарожнікаѓ: сур'ёзны, але ѓкормлены прэлат старэчых гадоѓ, які сядзеѓ праз некалькі месцаѓ ад іх і быѓ занепакоены, як вырашыѓ Барнетт, альбо духоѓнымі праблемамі, альбо несварением страѓніка, і мужчына і жанчына, путешествовавшие разам, якія сядзелі на маленькай лаѓцы збоку, якія складалі вельмі цікавую пару. Мужчына быѓ каржакаваты джэнтльменам арыстакратычнага выгляду сярэдніх гадоѓ, сярэдняга росту, з дбайна падстрыжанай бародкай лапатай. Яго самаѓпэѓнены выгляд падкрэсліваѓся маленькай двенадцатиконечной залатой зоркай, сімвалам якога-небудзь высакароднага ордэна, прышпіленай да лацкану яго бездакорна пашытага шэрага касцюма. Яго спадарожніцай была дзіѓна прыгожая жанчына гадоѓ трыццаці з невялікім, апранутая ѓ простае элегантнае сукенка сіняе і шэры дарожны плашч. У яе было выраз жывога розуму, і яна вывучала рукапіс у папяровым пераплёце, якая, як заѓважыѓ Барнетт, уяѓляла сабой нейкую музычную партытуру.
  
  
  
   - Так, яна даволі прывабная, - прашаптала Сесілія, зачыняючы даведнік Бедекера па Аѓстрыі, які яна чытала, і нахіляючыся да яго.
  
  
  
   "Я, э-э, проста хацеѓ даведацца, дзе яны набылі гэтыя падушкі, на якіх сядзяць", - сказаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Вядома, быѓ", - пагадзілася Сесілія. "Я думаю, што калі мы памашам сцюарду на палубе некалькімі манетамі, ён прынясе нам парачку".
  
  
  
   "Вядома. Добрая ідэя". Барнетт жэстам паклікаѓ сцюарда ѓ белым халаце, які тут жа падышоѓ.
  
  
  
   - Сіньёр? Кіраѓнік злёгку пакланіѓся і чакальна замёр.
  
  
  
   "Падушкі", - патлумачыѓ Барнетт, залазячы ѓ кішэню і дастаючы трохі дробязі. "Мы б хацелі пару падушак для лаѓкі, у якасці ласкі".
  
  
  
   - Сіньёр? - што? - перапытаѓ сцюард.
  
  
  
   Барнетт бездапаможна павярнуѓся да Сесили, якая міла ѓсміхнулася і вярнулася да чытання свайго даведніка.
  
  
  
   - Падушкі, - цвёрда паѓтарыѓ Барнетт. Ён звярнуѓ увагу на чырвоныя мяккія прадметы, на якіх сядзелі яго суседзі. - Падушкі!
  
  
  
   Сцюард ѓсміхнуѓся, паківаѓ галавой і паціснуѓ плячыма. Мяркуючы па яго паводзінах, ён відавочна хацеѓ бы зарабіць хаця б некалькі чентезими , якімі сіньёр махал яму, але калі сіньёр не прыдумае, як мець зносіны, яны былі асуджаныя ніколі не завяршыць здзелку.
  
  
  
   - У чым справа, - прашаптаѓ Барнетт Сесили, якая па-ранейшаму была пагружана ѓ свайго Бедекера, - забылася ѓвесь свой італьянскі?
  
  
  
   Дама ѓ блакітным нахілілася да Барнетту. "Калі вы дазволіце мне", - сказала яна і памахала пальцам сцюарду. "Inserviente!" паклікала яна. "Il сіньёр" - і яна перадала просьбу Барнэта раптам подобострастному сцюарду. У яе быѓ хрыплы музычны голас, які быѓ прыемны на англійскай і сапраѓды чароѓна гучаѓ на італьянскай.
  
  
  
   "А!" Сцюард радасна кіѓнуѓ, калі яна зрабіла паѓзу. "Дезидераи кашини!" і, кінуѓшы на Барнэта погляд, які ясна казаѓ: "Ну, чаму сіньёр гэтага адразу не сказаѓ", ён узяѓ некалькі медных манет з рукі Барнэта і горда адышоѓ.
  
  
  
   "Дзякуй", - сказаѓ Барнетт, устаючы і спрабуючы падабраць правільнае еѓрапейскае падабенства паміж кіѓком і паклонам. "Вялікае вам дзякуй, сіньёра. Але вы ж не італьянец, не так ці што? Вы кажаце па-ангельску."
  
  
  
   - Якая праніклівасць, - прамармытала Сесілія сабе пад нос.
  
  
  
   "Цалкам дакладна", - сказала яму дама ѓ блакітным. "Я была рада аказаць паслугу пары, якія трапілі ѓ бяду суайчыннікаѓ". З ветлівай усмешкай яна вярнулася да сваёй рукапісы.
  
  
  
   Сесілія адарвала погляд ад кнігі. - Дзіѓна, - сказала яна.
  
  
  
   "Што?" Спытаѓ Барнетт. "А чаму вы не дапамаглі мне са сцюардам?"
  
  
  
   Сесілія паляпала яго па калене. "Прабач, дарагі", - сказала яна. "Назаві гэта капрызам. Але ѓсё атрымалася выдатна, ці не так? Ты павінен пагаварыць з мілай лэдзі, якая называе сябе англічанкай.
  
  
  
   "Ты хочаш сказаць, што гэта не так?"
  
  
  
   - Не больш, чым ты, мая дарагая. Але, верагодна, гэта не мае значэння. Я заѓважыѓ, што ты часам дазваляеш называць сябе англічанкай, каб пазбегнуць клопатаѓ і тлумачэнняѓ.
  
  
  
   "Спадзяюся, вы не думаеце, што мне было, э-э, цікава пагаварыць з ёй", - прашаптаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Вядома, быѓ", - прашаптала Сесілія ѓ адказ. "Паглядзі на яе. Ты не быѓ бы чалавекам, калі б не быѓ. Спадзяюся, ты не думаеш, што я раѓнаваѓ.
  
  
  
   Барнетт ѓхмыльнуѓся. "Вядома, была. Ты не была б жанчынай, калі б не была. Але ты павінна ведаць, што я клапачуся толькі пра цябе, мая самая дарагая каханне. Адзін толькі погляд на цябе робіць мяне абсурдна шчаслівым. Я ніколі не змог бы сур'ёзна глядзець ні на каго іншага. Ні на імгненне!"
  
  
  
   Сесілія сціснула яго руку. - Ты гэта сур'ёзна?
  
  
  
   "Вядома, я ведаю".
  
  
  
   "Я так рада".
  
  
  
   Сцюард зноѓ з'явіѓся з парай чырвоных падушак пад адной рукой і энергічна жэстыкуляваѓ іншы рукой, відавочна, адмовіѓшыся ад спробаѓ мець зносіны. Яны ѓсталі, і сцюард прывязаѓ падушкі да іх крэслаѓ. Барнетт ѓзнагародзіѓ яго яшчэ парай чентезими, і яны зноѓ селі. "Фундаментальнае паляпшэнне, вы не знаходзіце?" - Спытаѓ Барнетт, некалькі разоѓ падскочыѓшы на сваёй падушцы.
  
  
  
   "Некаторыя фонды больш маюць патрэбу ѓ гэтым, чым іншыя", - пракаментавала Сесілія.
  
  
  
   Пакуль Сесілія чытала свайго аѓстрыйскага Бедекера і рабіла паметкі на палях побач з тым, што яе цікавіла, Барнетт спусціѓся праверыць, як там маммер і іх багаж. Багаж быѓ у парадку, і ражаны заявіѓ, што аддае перавагу заставацца сярод ніжэйшых. "Седзячы сярод іх, ты даведаешся пра многае мясцовых спосабах вядзення спраѓ", - сказаѓ ён.
  
  
  
   "Як пажадаеш, мама", - сказаѓ Барнетт, вярнуѓся ѓ сваё мяккае крэсла і ѓладкаваѓся ямчэй, назіраючы за проплывающей берагавой лініяй, мазаікай парослых лаѓрам скалаѓ, раптам обрывающихся да старанна дагледжаным вінаградніках ѓздоѓж больш спадзістых схілаѓ. Час ад часу ён паказваѓ на Сесили асабліва жывапісную вілу або царква, міма якіх яны праязджалі, і яна час ад часу пыталася ѓ яго, наколькі моцна ён прывязаны да месца нараджэння Моцарта або як доѓга, па яго думку, ім варта прысвяціць Мастацка-гістарычнаму музею ѓ Вене.
  
  
  
   Святар пагрузіѓся ѓ неспакойную дрымоту, прерываемую перыядамі храпу і выпадковым бормотанием слоѓ на невядомым мове. Прадстаѓнічага выгляду джэнтльмен і яго выдатная сяброѓка дасталі паходную шахматную дошку і засяроджана схіліліся над ёй. У мужчыны, вырашыѓ Барнетт, быѓ выгляд чалавека, які не верыць, што што-небудзь з'яѓляецца "усяго толькі гульнёй", у той час як лэдзі разглядала гэта як цікавае забаѓка і спынялася, каб палюбавацца якім-небудзь пейзажам. Іх перыядычна перапыняѓ слуга з задняй палубы, які стаяѓ па стойцы "смірна", атрымліваючы інфармацыю або інструкцыі ад свайго гаспадара, а затым вяртаѓся б туды, адкуль прыйшоѓ.
  
  
  
   Партыя ѓ шахматы скончылася, і мужчына з барадой-лапатай ѓстаѓ і склаѓ дошку з даволі самаздаволеным выглядам, з чаго Барнетт сказаѓ на заканчэнне, што ён выйграѓ. У яго быѓ выгляд чалавека, які рэдка прайграваѓ і рабіѓ гэта не вельмі добра.
  
  
  
   Раптам ён павярнуѓся да Барнетту, які паспешна адвярнуѓся, каб не здалося, што ён тарашчыцца. - Прашу прабачэння, - сказаѓ джэнтльмен, - калі я магу ѓварвацца на секунду... Ён рэзка стукнуѓ абцасамі і пакланіѓся.
  
  
  
   - Прашу прабачэння? Барнетт павярнуѓся і паглядзеѓ на яго.
  
  
  
   "Не, гэта я павінен быць извинен за гэтую недарэчную фамільярнасць", - настойваѓ мужчына. "Але калі я магу быць такім смелым ... Мы з гэтай лэдзі збіраемся папесціць сябе бутэлечкай цалкам нядрэнна белага віна - прыгожага танізавальнага сродкі ѓ такі цёплы дзень, як гэты. Калі мне будзе дазволена прапанаваць вам і вашай даме падзяліць яго з намі, я палічу за гонар. Ён гаварыѓ па-ангельску з моцным нямецкім акцэнтам.
  
  
  
   "Што ж, дзякуй", - сказаѓ Барнетт, зірнуѓшы на Сесили, якая задуменна падціснула вусны, але не выглядала неодобрительной.
  
  
  
   "Добра!" - сказаѓ мужчына. "Гэта праѓда, ці не так, што тое, што ѓ большасці абставінаѓ было б недарэчнай фамильярностью, становіцца нармальным зносінамі на караблі або ѓ цягніку. Сярод людзей таго ж класа, вядома.
  
  
  
   "О, вядома", - пагадзіѓся Барнетт, устаючы. "Дазвольце мне прадставіцца. Я Бенджамін Барнетт, а гэта мая жонка, місіс Сесили Барнетт".
  
  
  
   Мужчына зноѓ пачаѓ шчоѓкаць абцасамі. "Для мяне вялікі гонар", - сказаѓ ён. "А я - граф Зігфрыд Карл Марыя фон Линш. Мая спадарожніца - міс Джэні вэрна, там, добра вядомае опернае кантральта.
  
  
  
   Міс Дакладна засмяялася. "Добра вядомыя сапрана", - сказала яна. "Нас, кантральта, проста церпяць". Яна працягнула Барнетту руку ѓ пальчатцы для поціску рукі. - На самай справе гэта з-за мяне, містэр і місіс Барнетт, граф фон Лінц занядбаѓ правіламі этыкету і, так бы мовіць, высунуѓся наперад. І гэта чысты эгаізм з майго боку. Я проста хацеѓ крыху пагаварыць на сваёй роднай мове ".
  
  
  
   "Цалкам зразумела", - сказала Сесілія. "Вы ангелец?"
  
  
  
   - Наогул-то, амерыканец. Я вырас у Бостане. Мы з маці прыехалі ѓ Лондан, калі мне было чатырнаццаць.
  
  
  
   Граф узняѓ руку. - Спачатку віно, а потым размова!
  
  
  
   Памагатыя фон Линша з'явіѓся амаль імгненна з задняй палубы, несучы невялікую драѓляную скрыначку і керамічны футляр з бутэлькай віна. Ён выцягнуѓ бутэльку з рукавы і спрытна адкаркаваѓ яе. З скрыначкі ён дастаѓ келіх на высокай ножцы, наліѓ у яго трохі віна і перадаѓ графу, які паспрабаваѓ яго і сказаѓ, што яно смачнае. Затым ён дастаѓ яшчэ тры куфля і разліѓ віно.
  
  
  
   "Дзякуй, Трыпэ", - сказаѓ граф фон Лінц, перадаючы куфлі па крузе. "Гэта ѓсё".
  
  
  
   Трап зачыніѓ скрынку, прыбраѓ бутэльку назад у керамічны футляр, адвесіѓ паклон і пайшоѓ так жа хутка, як і з'явіѓся.
  
  
  
   Граф падняѓ свой келіх. - За прыемнае падарожжа, - прапанаваѓ ён.
  
  
  
   Усе чокнуліся келіхамі і пригубили віно. Яно было лёгкім, фруктовым, даволі сухім і прыемна прахалодным. "У вас павінен быць запас лёду, - пракаментаваѓ Барнетт, - каб падтрымліваць тэмпературу віна, прыдатную для пітва, да поѓдня".
  
  
  
   "Зусім няма", - патлумачыѓ фон Лінц. "Сакрэт заключаецца ѓ кіпрай керамічным рукаве, у які ѓстаѓляецца бутэлька. Рукаѓ застаецца вільготным, і выпарэння астуджаюць яго і бутэльку".
  
  
  
   "Як разумна", - сказала Сесілія.
  
  
  
   Джэні Дакладна паглядзела на іх па-над свайго куфля. "Граф фон Лінц - вельмі разумны чалавек", - сказала яна.
  
  
  
   Фон Лінц пільна зірнуѓ на яе, а затым зноѓ звярнуѓ сваю ѓвагу на Барнеттов. - А чым вы займаецеся, гер Барнетт? - спытаѓ ён, ненадзейна балансуючы куфлем на падлакотніку свайго крэсла.
  
  
  
   "Я газетчык", - адказаѓ Барнетт.
  
  
  
   - Журналіст? Гэта, павінна быць, вельмі цікавая праца.
  
  
  
   "Часам".
  
  
  
   "Несумненна, якая пілігрымуе прафесія, містэр Барнетт", - сказала Джэні Дакладна. "Скажыце мне, місіс Барнетт, як вы ставіцеся да таго, што ѓ вас муж, які так шмат працуе?"
  
  
  
   "У мяне таксама даволі няѓстойлівы графік працы", - сказала ёй Сесілія. "Але нам з містэрам Барнеттом атрымоѓваецца праводзіць разам столькі ж, я мяркую, колькі і большасці пар".
  
  
  
   "У нас агульная інваліднасць", - патлумачыѓ Барнетт. "Мая жонка - рэдактар штомесячнага часопіса. Каб захаваць расклад часопіса, часам даводзіцца ахвяраваць раскладам яго супрацоѓнікаѓ".
  
  
  
   Граф фон Лінц перавёѓ погляд на Сесили. - Значыць, вы таксама працуеце, - сказаѓ ён. - Як - незвычайна.
  
  
  
   - Вы адзін з тых мужчын, якія вераць , што месца жанчыны - у доме, граф фон Лінц? Міла спыталася Сесілія.
  
  
  
   "Küche, Kirche, Kinder und" the count pronounced. " "Кухня, царква і дзеці". У Германіі ні адна знатная жанчына не пагодзіцца працаваць".
  
  
  
   "Магчыма, больш жанчын, чым вы ведаеце, палічылі б жыццё больш плённай, чым выношванне дзяцей, калі б не было такіх жорсткіх сацыяльных абмежаванняѓ супраць гэтага", - сказала Сесили.
  
  
  
   Джэні Дакладна засмяялася, меладычны гук прарэзаѓ нарастальную напругу. "Тут ёсць пэѓныя непаразуменні", - сказала яна. "Магчыма, мне варта паказаць, што граф не верыць у тое, што хто -то можа працаваць. Але ён разумее, што любы, хто настолькі нешчаслівы, што нарадзіѓся без спадчыны ѓ пяцьдзесят тысяч акраѓ зямлі ѓ горадзе Умштейн, і яго ваколіцах уключаючы іх, можа быць вымушаны разгледзець магчымасць атрымання ѓзнагароджання за тое, што ён робіць.
  
  
  
   "Гэта так", - згадзіѓся граф. "Армія і палітыка - адзіна прыдатныя заняткі для мужчыны".
  
  
  
   "І, нягледзячы на яго размовы аб "Кухні, Кірсе і добре", ні адна жанчына ѓ яго сям'і не бачыла кухню знутры на працягу пяці пакаленняѓ", - дадала Джэні. "У гэтым я ѓпэѓнены".
  
  
  
   "Гэта выраз, - патлумачыѓ фон Лінц, - носіць выключна сімвалічны характар. Яно паказвае на моцную веру германцаѓ у важнасць жанчын".
  
  
  
   - На самай справе, - прамармытала Сесілія.
  
  
  
   "Сапраѓды, бо што можа быць важней выхавання дзяцей? Будучыня расы ѓ руках маці расы. Я ѓ гэта цьвёрда веру".
  
  
  
   Барнетт вырашыѓ, што яму лепш змяніць тэму. Пасля выкідка Сесили не мела патрэбу ѓ усхваленні велічы мацярынства. "Тады я мяркую, граф, - сказаѓ ён, - што вы ѓжо на шляху да таго, каб стаць небудзь генералам, альбо прэм'ер-міністрам".
  
  
  
   "Вы маеце рацыю", - сказаѓ граф. "Я прайшоѓ абодва шляху. Я быѓ афіцэрам у Сямнаццатым ѓланскім палку Яго Вялікасці, пакуль не быѓ звольнены па інваліднасці. Затым я быѓ у рэйхстагу два тэрміну, пакуль мне не надакучыла прыкідвацца, што я прымаю законы. Некаторыя людзі робяць кар'еру на гэтым прытворства, але я знаходжу гэта омертвляющим душу. Я думаѓ, што змагу паѓплываць на ход падзей, але неѓзабаве выявіѓ, што размовы нічога не даюць, акрамя стомы сківіцы ".
  
  
  
   - На чалавечыя справы не так-то лёгка паѓплываць, - заѓважыла Сесілія.
  
  
  
   "Ах, але яны ёсць, мадам", - цвёрда сказаѓ ёй фон Лінц. "Але заканадаѓчы орган - не тое месца, каб рабіць гэта. Група людзей - ѓплывовых людзей, - якія працуюць разам дзеля агульнай мэты, здольная ѓплываць на справы усяго свету. Паглядзіце на ѓплыѓ, якое параѓнальна невялікая група еѓрапейцаѓ - брытанцаѓ, французаѓ, нават бельгійцаѓ і партугальцаѓ - аказала ѓ Азіі і Афрыцы ".
  
  
  
   "Уплыѓ прабіѓной зброі і хуткастрэльных гармат на дзіды, лукі і стрэлы", - пракаментаваѓ Барнетт.
  
  
  
   "Так, нават так. Заѓсёды кіруюць моцныя, гэта закон прыроды. За ручку можна ѓхапіцца; калі мы за яе не возьмемся, вінаваціць нам прыйдзецца толькі саміх сябе!" Яго рука канвульсіѓна выцягнулася пры выглядзе гэтага ладу, і ён моцна ѓхапіѓся за сваю ѓяѓную ручку.
  
  
  
   Вочы фон Лінца бліснулі, і на секунду яго твар набыло незвычайную жорсткасць. А затым гэтая мімалётная рэакцыя змянілася шырокай усмешкай. "Але мы не павінны гаварыць пра палітыку або іншых глупствы ѓ такі цудоѓны дзень, як гэты. Мы павінны атрымліваць асалоду ад навакольным становішчам, надвор'ем, кампаніяй. Скажыце мне, г-н Барнетт, на што гэта падобна - жыццё журналіста?
  
  
  
   Яны балбаталі на працягу наступнага гадзіны ці каля таго, пакуль вёсельных лодка баразнілі свой шлях уверх па возеры. Было неѓзабаве пасля гадзіны дня, калі лодка причалила да прычала ѓ Реццонико, старадаѓнім маляѓнічым курортным мястэчку на беразе возера.
  
  
  
   - А! - граф фон Лінц устаѓ і пацягнуѓся. - Пара абедаць. Тут ёсць вельмі добрая гасцініца, з якой адкрываецца від на трохсотгадовы замак.
  
  
  
   "У нас ёсць час?" Спытаѓ Барнетт.
  
  
  
   - Афіцыйна - паѓтары гадзіны. Што, вядома, азначае па меншай меры два гадзіны. Прыходзьце. Калі ласка. Я папрашу капітана паназіраць за намі, перш чым ён адчаліѓ. Кампанія шануе пасажыраѓ першага класа. Далучайцеся да нас за ланчам. З задавальненнем.
  
  
  
   "Чаму бы і няма?" сказаѓ Барнетт.
  
  
  
   "Мы былі б рады", - сказала Сесілія.
  
  
  
   Граф павёѓ іх уверх па ѓзгорку да траттории ды Чезаре, дзе яны сабраліся за сталом пад старажытным дубам і ѓладкаваліся, каб атрымаць асалоду ад незабыѓным абедам.
  
  
  
   Тым больш запамінальным, што яны яшчэ не скончылі, калі пачулі гудок шлюпкі. "Лодка рыхтуецца да адплыцця", - сказаѓ Барнетт, устаючы. "Нам лепш спусціцца да прычала".
  
  
  
   "У гэтым няма неабходнасці", - сказаѓ яму граф фон Лінц, спакойна пацягваючы эспрэса са сваёй шклянкі.
  
  
  
   "Што ты маеш на ѓвазе?"
  
  
  
   - Таму што пакуль ты нікуды не пойдзеш. І ѓжо дакладна не вернешся на яхту.
  
  
  
   "У вас можа быць цяга да капітану, - сказаѓ Барнетт, - але не настолькі, каб прымусіць яго прытрымаць лодку ѓ чаканні нас".
  
  
  
   "О, ён не стане чакаць", - сказаѓ фон Лінц. "Ні хвіліны". Ён выцягнуѓ з-за пояса рэвальвер і накіраваѓ яго на Барнэта. "Але ты будзеш".
  
  
  
   "О божа", - сказала Сесілія.
  
  
  
   Імпульсам Барнэта было кінуцца за пісталетам, і ён мог бы гэта зрабіць, як бы недарэчна гэта ні было, калі б Сесили не была побач. Таму ён сядзеѓ нерухома. "Чаго ты хочаш?" - спытаѓ ён.
  
  
  
   - Ваш настаѓнік, калі мне дазволена яго так называць, прафесар Марыярці, цікавіць нас. Мы б вельмі хацелі ведаць, якія ѓ яго планы.
  
  
  
   - Ён не мой "гаспадар", і я паняцця не маю.
  
  
  
   Граф фон Лінц ѓсміхнуѓся. "Але як я магу паверыць вам на слова? Не, мы павінны разабрацца ѓ гэтым больш старанна. Мы чакаем маю карэту. Затым ты і твая очаровательнейшая жонка паедзеце са мной у невялікае маёнтак, якім я валодаю непадалёк. Там мы і пагаворым.
  
  
  
   Сесілія павярнулася да Джэні вэрна, там, якая сядзела на далёкім канцы стала, сціпла склаѓшы рукі на каленях, і з цікавасцю назірала за тым, што адбываецца. "Вы збіраецеся што-небудзь распачаць па гэтай нагоды, міс Дакладна?" спытала яна.
  
  
  
   Джэні Дакладна паціснула плячыма. "Я не ведаю, што, па-твойму, я магу зрабіць", - сказала яна. "У рэшце рэшт, у яго ёсць пісталет".
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ДВАНАЦЦАТАЯ КІРАђНІК - КАМЕННЫЯ СЦЕНЫ
  
  
  
  Пекла не мае межаѓ і нічым не абмежаваны
  
  У адным месцы для сябе; бо там, дзе мы знаходзімся, - гэта Пекла,
  
  І там, дзе знаходзіцца Пекла, мы заѓсёды павінны быць:
  
  І калі быць кароткім, калі ѓвесь свет раствараецца,
  
  І кожнае тварэнне будзе ачышчана,
  
  Пеклам будуць усе месцы, якія не з'яѓляюцца Раем.
  
  Крыстафер Марлоѓ, Доктар Фаустус
  
  
  
   Венскае аддзяленне аѓстрыйскай крымінальнай паліцыі ганарыцца сваёй дбайнасцю, метадычнасцю і сучаснасцю. Іх аддзел крымінальных расследаванняѓ ѓзначальваѓ доктар Ханнс Грос, які напісаѓ кнігу аб сучасным расследаванні злачынстваѓ (Handbuch für Untertsuchungsrichter als System der Kriminalistik- Кіраѓніцтва для следчага суддзі па сістэме крыміналістыкі, 1883). Іх сістэма апрацоѓкі яшчэ не асуджаных зняволеных і затрыманых (адрозненне паміж імі было чыста бюракратычным) спалучала ѓ сабе найноѓшыя метады ідэнтыфікацыі і вядзення ѓліку з самымі сучаснымі тэхнікамі крымінальнай псіхалогіі.
  
  
  
   На наступную раніцу пасля арышту Паѓль Донцхоф ѓ кайданках паѓстаѓ перад следчым суддзей. Суддзі быѓ уручаны дакумент, які змяшчае вылучаныя супраць яго абвінавачванні, які моѓчкі прачытаѓ яго. Пол спытаѓ, ці можа ён паглядзець гэта ці папрасіць прачытаць услых, але быѓ праігнараваны. Суддзя паглядзеѓ на Падлогі-над сваіх ачкоѓ у чарапахавай аправе, сумна паківаѓ галавой і падпісаѓ пастанову аб бестэрміновым заключэнні Падлогі пад варту на час разгляду справы супраць яго. Затым Паѓля перавезлі ѓ турму Хайнцхоф, дзе ён правёѓ ноч у перасыльнай камеры побач з памяшканнем аховы.
  
  
  
   На наступную раніцу яго адвялі ѓ аддзел ідэнтыфікацыі зняволеных , дзе яго сфатаграфавалі анфас і ѓ профіль на размерной сетцы фону; яго галаву зафіксавалі так, каб яна знаходзілася дакладна на такім жа адлегласці ад камеры, як і ѓсе астатнія сфатаграфаваныя галавы. Затым тэхнік у белым халаце скарыстаѓся парай гіганцкіх штангенцыркулем, каб вырабіць яго антрапаметрычныя вымярэння; сродак ідэнтыфікацыі злачынцаѓ ѓвайшло ва ѓжытак паліцэйскіх упраѓленняѓ па ѓсёй Еѓропе з тых часоѓ, як дзесяцігоддзем раней яго вынайшаѓ Альфонс Бертильон з Парыжскай прэфектуры паліцыі.
  
  
  
   Тэхнік вымераѓ яго рост, даѓжыню выцягнутых рук, даѓжыню левай ступні, даѓжыню некалькіх пальцаѓ на левай руцэ, даѓжыню левага перадплечча і некалькі розных памераѓ галавы. Фатаграфія была прымацаваная да пасведчанні асобы, пад якім былі надрукаваныя нумары Bertillon. Меркавалася, што інфармацыя на картцы дазволіць ідэнтыфікаваць Падлогі Донцхофа сярод тысяч іншых, калі калі-небудзь паѓстане неабходнасць. Картцы быѓ прысвоены нумар справы, яна была падшытая і праіндэксавана па імені, расе, класу злачынства і некалькіх параметрах Бертильона. Яго вобраз дзеянняѓ, асаблівасці адзення ці гаворкі, а таксама вядомыя крымінальныя сувязі будуць дададзеныя сяржантам-архіварыусам дэтэктыѓнага аддзела па меры іх вызначэння.
  
  
  
   Калі з апазнаннем было скончана, з Падлогі знялі ѓсю яго вопратку, якую паклалі ѓ мяшок і прымацавалі бірку з яго імем і турэмным нумарам. Мяшок забралі ѓ Назіральную пакой, дзе адзенне і асабліва абутак, старанна даследавалі пад мікраскопам на прадмет слядоѓ крыві або іншых кампраметуюць прадметаѓ. Затым Падлогі адвялі ѓ душавую, праінструктавалі добра вымыцца кавалкам цёмна-карычневага моцна пахкага мыла і выдалі турэмна-шэрую зрэбную туніку-швэдар і штаны на завязка. Затым яго замкнулі ѓ маленькай камеры на першым ярусе. Усё вельмі па-дзелавому і абыякава.
  
  
  
   Гэта было тыдзень таму. З тых часоѓ ён бачыѓ усяго чатырох чалавек: ахоѓніка, які вадзіѓ яго ѓ пакой для допытаѓ тройчы па раніцах, чалавека, які задаваѓ яму пытанні, цырульніка, які штодня галіѓ яго і подравнивал вусы і бараду, і даверанай асобы, якое кожную раніцу прыходзіла забраць яго памыйнай вядро. Яго падносы з ежай прасоѓвалі ѓ шчыліну ѓ жалезнай дзверы двойчы ѓ дзень, і ён ніколі не бачыѓ нічога, акрамя рукі таго, хто гэта рабіѓ. Аднойчы яго даставілі на штотыднёвы паліцэйскі апазнанне, закліканае пазнаёміць мясцовых дэтэктываѓ з цяперашнім пакаленнем зламыснікаѓ. Але паколькі святло біѓ яму ѓ вочы, а ѓсе дэтэктывы былі ѓ масках, каб злачынцы не маглі адплаціць ім тым жа і апазнаць іх, ён на самай справе нікога не бачыѓ падчас гэтай кароткай экскурсіі.
  
  
  
   Яго дапытваѓ каржакаваты мужчына ѓ акулярах у металічнай аправе і з кароткай чорнай казлінай бародкай, які задаваѓ яму пытанні, не гледзячы на яго, і запісваѓ адказы ѓ нататнік з тоѓстай линовкой. Пытанні да гэтага часу былі звычайнымі: імя, узрост, месца жыхарства, папярэдняе месца жыхарства, род заняткаѓ, нацыянальнасць, імёны бацькоѓ і месца жыхарства, наведвальныя школы, паслужны спіс, імёны сяброѓ, настаѓнікаѓ, аднакласнікаѓ і да таго падобнае. Яго спыталі аб яго адносінах з памерлай Жызэль Шыф, але спосаб яе смерці або яго меркаваная дачыненне да яе не абмяркоѓваліся. Яго таксама спыталі, ці ведае ён пра герцоге Мекленбургском Стрелице або аб якіх-небудзь меркаваных адносінах з ім, але прычына пытання не была названая. Ён пачуѓ на вуліцы, што ѓ той дзень быѓ забіты герцаг, але чаму паліцыя павінна звязваць яго з гэтай падзеяй, ён паняцця не меѓ, і на дадзены момант яны нічога не казалі. У якіх менавіта злачынствах яго абвінавачвалі - ці, па меншай меры, падазравалі - на гэтае пытанне следчы адмовіѓся адказваць. Калі ён спытаѓ, па якім абвінавачанні яго затрымліваюць, следчы ѓсміхнуѓся яму скрозь няроѓныя зубы усмешкай, пазбаѓленай гумару, і сказаѓ: "Вы будзеце праінфармаваныя, гер Донцхоф". Калі ён паспрабаваѓ паказаць на тое, што ён быѓ у кафэ ѓ той час, калі, павінна быць, была забітая Жызэль, і што, напэѓна, хто-небудзь там яго памятае, следчы паглядзеѓ на яго і сказаѓ: "Мы вернемся да гэтага ѓ свой час, гер Донцхоф."Калі ён спытаѓ, што вядома аб забойстве Жызэлі, следчы адказаѓ: "Гэта не ваш клопат, гер Донцхоф". Ён нічога не пытаѓся аб нябожчыку герцоге, і ніякай інфармацыі на гэты конт прапанавана не было.
  
  
  
   Пол ведаѓ, як павінна была працаваць гэтая сістэма. Яшчэ адна актуальная ідэя аѓстрыйскай паліцыі, пра яе яму распавялі некалькі анархістаѓ, якія былі арыштаваныя за тое ці іншае справа за апошнія некалькі гадоѓ. Грунтуючыся на ідэях нямецкага псіхіятра Рыхарда Краффт-Эбинга, гэта было адваротнае таму, што было стандартнай працэдурай. Замест бясконцых шматгадзінных допытаѓ з даданнем выпадковых фізічных стымулаѓ, каб выклікаць пэѓную боль і жаданне пагаварыць, новы метад заключаѓся ѓ тым, каб ізаляваць яго і дазволіць яму разважаць аб жудаснасці сваіх злачынстваѓ да тых часоѓ, пакуль жаданне прызнацца не стане непераадольнай. Было вядома, што некаторыя зняволеныя прызнаваліся бясконца ва ѓсім і ѓся пасля некалькіх тыдняѓ такога стану, проста каб хто-небудзь іх выслухаѓ; і праблема заключалася ѓ тым, каб адрозніць сапраѓднае прызнанне ад выдуманых гісторый. Іншыя былі больш упартым, і для іх усё яшчэ былі даступныя старыя метады. Трэція, да няшчасця, зусім сышлі з розуму пасля некалькіх тыдняѓ ізаляцыі; паліцыя палічыла гэта верным прыкметай таго, што яны былі ѓ чымсьці вінаватыя.
  
  
  
   Для Падлогі ізаляцыя была дабраславеньнем. Раптоѓны, здавалася б, выпадковы ѓчынак злавеснай сусвету, які забраѓ Жызэль, кінуѓ яго ѓ здранцвенне. Яму здавалася, што кожны святло быѓ занадта яркім, а кожны гук - занадта гучным, каб яго выносіць, а пераход з месца на месца і адказы на простыя пытанні патрабавалі ѓсёй яго сілы волі і ѓвагі. У яго не было сіл думаць пра вылучаных супраць яго абвінавачванні, разважаць аб тым, што ѓлады маглі ведаць ці думаць, што яны ведаюць аб яго дзейнасці, або турбавацца аб тым, ці ведаюць яны ці падазраюць яго сапраѓдную асобу. На працягу першых некалькіх дзён пасля смерці Жызэль і свайго арышту ён не мог колькі-небудзь складна абмеркаваць сваю дзейнасць, роѓна як і паведаміць ім пра сваё месцазнаходжанне ѓ дадзены момант або аб прычынах, якія заахвоцілі яго адправіцца ѓ якое-небудзь канкрэтнае месца ѓ любы час.
  
  
  
   Яму здавалася, што якое б значэнне мела ні яго жыццё, цяпер яно сышло, рассеялася са смерцю яго любові. Спачатку эмоцыя была больш элементарнай: яму здавалася, што якое-то велізарная нябачнае істота павольна і бесперапынна б'е яго кулаком у жывот. Затым, некалькі дзён праз, ён не быѓ упэѓнены, колькі менавіта, - ён зноѓ змог дыхаць без болю, але ён не ведаѓ, чаму яму была прадастаѓлена гэтая бескарысная прывілей, калі Жызэль была мёртвая і рэшта яго жыцця быѓ асуджаны на бессэнсоѓную пустэчу.
  
  
  
   Знешніх прыкмет ѓнутранай трывогі Полу было мала. Брытанскіх дзяржаѓных школьнікаѓ вучаць такой ступені стаіцызму, якая зрабіла б уражанне на Зянона, і нават такі чалавек, як Падлогу Донцхоф, Чарльз Дюпреск, Мюрэй Бредлон Саммердейн, не мог паказаць глыбіню свайго гора. Гэта заахвоціла следчага напісаць у сваіх запісах: "Не выяѓляе ніякіх эмоцый з нагоды смерці жанчыны, якая, як мяркуюць, была яго палюбоѓніцай". Вядома, калі б ён плакаѓ багата і бесперапынна, следчы напісаѓ бы: "Выглядае празмерна усхваляваным смерцю жанчыны, якая, як мяркуюць, была яго палюбоѓніцай".
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ТРЫНАЦЦАТАЯ - ПРАЗОРЦАђ
  
  
  
  Si j'ai avais les mains pleines de vérités, je me garderais de les ouvrir.
  
  (Калі б мае рукі былі поѓныя ісцін, я быѓ бы асцярожны і не раскрыѓ іх.)
  
  - Bernard le Bovier de Fontenelle
  
  
  
   Менавіта ѓ аѓторак, 14 красавіка, сусветна вядомы містык граф Аляксандр Сандарель, лекар, экстрасэнс і празорцаѓ, саветнік каралеѓскіх асоб на трох кантынентах, прыбыѓ у Вену са сваёй світай і зняѓ у гатэлі Adler люкс: пярэдні пакой, зала для сняданку, гасцёѓня, тры спальні і вялікі балкон з выглядам на Рынгштрасэ. Там таксама была камора і невялікая пакой для яго камердынера. Трое іншых яго слуг размясціліся ѓ памяшканнях для прыслугі на верхнім паверсе гатэля.
  
  
  
   У чацвер ён і яго памочніца і давераная асоба мадам Мадлен Вэрлен адправіліся ѓ кіраванне Міністэрства ѓнутраных спраѓ, каб зарэгістравацца ѓ якасці пастаянных наведвальнікаѓ ва ѓладаньнях Яго Імператарскага Вялікасці - фармальнасць, неабходная для любога замежніка, які плануе застацца больш чым на тры тыдні. Хваля забойстваѓ і іншых бязладдзяѓ, што накрыла Еѓропу, прымусіла ѓлады многіх краін з падазрэннем ставіцца да якія знаходзяцца сярод іх замежнікам.
  
  
  
   Граф Сандарель і мадам Вэрлен прыбылі ѓ офіс неѓзабаве пасля поѓдня і запоѓнілі кароткія анкеты, паказаѓшы свае імёны, мясцовыя адрасы і планаваную працягласць знаходжання, якія яны аддалі разам са сваімі пашпартамі клерку за стойкай. Пасля двух гадзін цярплівага чакання на лаве, якая, магчыма, першапачаткова была сканструяваная як пыточное прыстасаванне для Вялікага інквізітара, іх правялі міма сталоѓ экзаменацыйных клеркаѓ у кабінет імперскага экзаменатара.
  
  
  
   Экзаменатарам быѓ невысокі, поѓны мужчына ѓ акулярах з тоѓстымі шкламі, з бакенбардамі колеру барановай адбіѓной і старанна ствараным выглядам чалавека, які сумняваецца ва ѓсім, што ты можаш сказаць, за некалькі хвілін да таго, як запяеш гэта. Сцены яго кабінета былі ѓпрыгожаны справаздачамі аб яго дасягненнях, якімі б яны ні былі. Ззаду яго віселі лісты ѓ межах ад высокапастаѓленых чыноѓнікаѓ і фатаграфіі, на якіх ён паціскаѓ рукі розным прадстаѓнікам шляхты; мемарыяльныя дошкі, падзякі і дыпломы аб заканчэнні вучобы віселі на сцяне злева ад яго. На процілеглай сцяне віселі тры карціны алеем сумніѓнай якасці, якія Сандарель з цікавасцю разглядваѓ праз свой манокль, перш чым уладкавацца ѓ адным з двух крэслаѓ перад пісьмовым сталом. На двух былі пейзажы: на адным - даволі нецікавыя пашы з быдлам, а на іншым - луг, які, здавалася, падымаѓся пад страшным вуглом, акружаны заснежанымі Альпамі; трэці ѓяѓляѓ сабой інтэр'ер больш чым звычайна мелкобуржуазной гасцінай, ненатуральна застаѓленай шкляной посудам. Мадам Вэрлен нядбайна прагледзела дыпломы і сертыфікаты, у той час як экзаменатар дэманстратыѓна вывучаѓ якая ляжыць перад ім тэчку. Калі ён падняѓ галаву і кашлянуѓ, яна грацыёзна апусцілася на іншы крэсла.
  
  
  
   Імперскі экзаменатар задуменна пастукаѓ паказальным пальцам па пары некранутых брытанскіх пашпартоѓ, якія ляжаць на яго стале, а затым падняѓ вочы. "Вы граф Аляксандр Сандарель?"
  
  
  
   "Гэта так. Я аддаю перавагу не выкарыстоѓваць гэта назва".
  
  
  
   - А вы фраѓ Мадлен Вэрлен.
  
  
  
   "Нават калі так".
  
  
  
   - Гэта ваша прозвішча па мужу?
  
  
  
   "Так і ёсць".
  
  
  
   "Твой муж?"
  
  
  
   "Не існуе. Ён памёр тры гады таму, падарожнічаючы на паветраным шары".
  
  
  
   - Паветраны шарык?
  
  
  
   "Так. Ну, на самай справе кошык пад паветраным шарам. Вяроѓкі разышліся, вы бачыце. Паветраны шар падняѓся, а кошык і мой муж ѓпалі ѓніз. Гэта было вельмі няѓдала ".
  
  
  
   - Зразумела. Вы з графам падарожнічаеце разам?
  
  
  
   Мадам Вэрлен кіѓнула. - Я знаходжуся ѓ яго на службе.
  
  
  
   "Мы падарожнічаем разам", - пацвердзіѓ Сандарел. "Разам з нашымі слугамі. Яны хутка прыйдуць, каб зарэгістравацца".
  
  
  
   Экзаменатар фыркнуѓ. "Вы раней не былі за мяжой?" ён спытаѓ.
  
  
  
   "Наадварот, у нашых папярэдніх пашпартах было так шмат штампаѓ і віз, што нам прыйшлося запытаць новыя". Голас Сандареля быѓ глыбокім і гучным, выклікаюць цікавасць, калі не імгненную веру.
  
  
  
   Экзаменатар падняѓ вочы на высокага барадатага мужчыну з пранізлівым позіркам, які сядзеѓ перад ім. "У нашых запісах няма дадзеных аб тым, што хто-небудзь з вашым імем калі-небудзь раней заязджаѓ у Аѓстрыю".
  
  
  
   "Мая страта", - пакорліва сказаѓ Сандарел.
  
  
  
   - Вы вельмі добра гаворыце па-нямецку.
  
  
  
   "Так. Таксама французскі, іспанскі, італьянскі, англійская і руская".
  
  
  
   "Граф" - незвычайны брытанскі тытул", - разважаѓ экзаменатар.
  
  
  
   - Гэта французскі. Ён узыходзіць да старажытных правілах. Мае продкі беглі ѓ Англію падчас Рэвалюцыі і, не выпрабоѓваючы сімпатыі ні да Наполеонам, ні да Людовикам, якія прыйшлі пасля іх, засталіся там.
  
  
  
   "Значыць, гэта не дзеючае назва?"
  
  
  
   "Вельмі пасіѓны", - пагадзіѓся Сандарел.
  
  
  
   "Ах-хем". Экзаменатар перавярнуѓ старонку. "І якая мэта вашага візіту? Вы маюць намер працаваць, пакуль жывяце тут?"
  
  
  
   Сандарел падняѓ брыво. "Працаваць? Дарагі мой, праѓда. Працаваць?"
  
  
  
   Экзаменатар сурова паглядзеѓ на Сандареля скрозь свае акуляры з тоѓстымі шкламі. "Мы чулі, што вы маюць намер даць тое, што вы называеце "паказаннямі", пакуль вы знаходзіцеся тут. Хіба гэта не так?"
  
  
  
   "Цалкам магчыма. Я выкладаю, я дэманструю вышэйшыя мастацтва, я чытаю лекцыі. Гэта дар, экстрасэнсорныя здольнасці, якімі я валодаю, якімі я свабодна дзялюся. Я не бяру платы ".
  
  
  
   - Вы прымаеце дары?
  
  
  
   "Калі яны будуць прадастаѓлены добраахвотна, то так. Для працягу маёй працы. Не зрабіць гэтага было б абразай для тых, каму я дапамог ".
  
  
  
   Экзаменатар павярнуѓся да мініяцюрнай, стройнай жанчыне, якая сядзела побач з Сандарель. Ён не вельмі разбіраѓся ѓ жаночай вопратцы, але мог сказаць, што сукенка, якое на ёй было, было модным і дарагім. Капялюшык, хупава якая сядзела ѓ яе на галаве, з сеткаватай вэлюмам, прикрывавшей вочы, - яго жонцы вельмі спадабалася падобная капялюшык у вітрыне крамы на мінулым тыдні, і яна каштавала сто дваццаць крон. Больш тыднёвай зарплаты! Жанчына была б вельмі прывабнай, падумаѓ ён, калі б яна трохі дадала ѓ вазе. У яго вачах яна выглядала амаль спустошанай і вызначана нездаровай. Як і большасці вянку, яму падабаліся прыемна пульхныя жанчыны. - А вы, мадам Вэрлен, вы таксама прымаеце падарункі за свае паслугі?
  
  
  
   Яна міла ѓсміхнулася яму. "Чаму, гер экзаменатар, - сказала яна, - што б падумала ваша жонка?"
  
  
  
   Экзаменатар абыякава ѓтаропіѓся на яе, але яго вушы пачырванелі. "Не звяртайце на гэта ѓвагі", - сказаѓ ён. "Вы разумееце, што я маю на ѓвазе. Вы таксама праводзіце чытання і ці прымаеце наѓзамен чаявыя?"
  
  
  
   "Я дапамагаю Аляксандру Сандарелю ѓ яго дзейнасці", - патлумачыла мадам Вэрлен. "І я ніколі не бяру грошай за свае паслугі, якімі б яны ні былі".
  
  
  
   "Ах-хем", - сказаѓ экзаменатар. Ён павярнуѓся да Сандарелю. "Вы ведаеце, што варажба тут, у Аѓстрыі, забаронена законам?"
  
  
  
   Сандарел кіѓнуѓ. "І гэта таксама добра. Гэтыя людзі палююць на праблемных і прыдуркаватых".
  
  
  
   - Тое, чым ты займаешся, хіба не прадказанне лёсу?
  
  
  
   "Няма".
  
  
  
   Сандарел не стаѓ развіваць свой адказ, і экзаменатар, здавалася, разгубіѓся, не ведаючы, аб чым пытацца далей. Нарэшце ён узяѓ са стала кнігу і пагартаѓ яе. "Вось яно", - сказаѓ ён. - Імперскі статут тры-тры-сем-цэлых дзве-сем дзесятых, параграф чацвёрты: "Валацугі на дарогах агульнага карыстання, цыганы, Подлыя злодзеі, Варажбіткі, Астролагі, Каробачнікі і Асобы з Благой рэпутацыяй. Яны павінны быць класіфікаваны як валацугі і адпраѓленыя далей або падвергнуты турэмнага зняволення на тэрмін, вызначаны следчым суддзей, але які не перавышае двух гадоѓ".
  
  
  
   "Так?" Сказаѓ Сандарел.
  
  
  
   "Варажбітка вызначаецца як той, хто "з дапамогай карт, ігральных костак, крыштальных шароѓ або іншых прыстасаванняѓ, або варажбы па далоняѓ або падэшвах ног сцвярджае, што здольны прадказаць ход будучых падзей".
  
  
  
   "Падэшвы ног?" Мадам Вэрлен ѓсміхнулася. "Як пацешна".
  
  
  
   "Ты разумееш, што я цябе толькі што прачытаѓ?"
  
  
  
   - І, - сказаѓ яму Сандарел, нахіляючыся наперад, - значна больш. Ваш статут абароніць падданых Яго Імператарскай Вялікасці ад шарлатанаѓ.
  
  
  
   "Нават так", - пагадзіѓся экзаменатар, нацягнута усміхаючыся.
  
  
  
   "Я не шарлатан".
  
  
  
   Імператарскі экзаменатар адкінуѓся на спінку крэсла, сашчапіѓшы рукі і паклаѓшы іх на камізэлька, які затуляе яго вялікі жывот. "Але адкуль нам гэта ведаць?"
  
  
  
   - Справядлівы пытанне." Сандарел ѓтаропіѓся праз стол на экзаменатара. "Я прадэманструю вам вышэйшае мастацтва, аб якім я кажу. Яны дазваляюць практыкуючаму атрымаць доступ да ведаѓ, недаступным тым, хто не практыкуецца ѓ мантических дысцыплінах. Але яны не з'яѓляюцца магічнымі. Ім можна навучыць жадаючага вучня ". Сандарел зрабіѓ паѓзу і жэстам паказаѓ праз стол. "Давайце разглядаць вас як аб'ект даследавання. Мы раней не сустракаліся, і вы павінны прызнаць, што не складаецеся ѓ мяне на службе таемна".
  
  
  
   "Зусім вызначана, што няма!"
  
  
  
   "І ѓ мяне не было магчымасці даведацца, які экзаменатар нас пабачыць".
  
  
  
   "Гэта так".
  
  
  
   Граф Сандарель паднёс левую руку да лба, а правай абмацаѓ пусты паветра перад сабой. - Вас завуць Альфрэд Фогельмасс.
  
  
  
   - Хадзем, - сказаѓ Фогельмас. - Павінна быць, хто-то з клеркаѓ назваѓ вам маё імя.
  
  
  
   "Глупства", - сказаѓ граф Сандарел. "Гэта напісана на меднай шыльдзе на вашым стале".
  
  
  
   "Пра", - сказаѓ Фогельмас. "Так яно і ёсць".
  
  
  
   - І ты падумаѓ, што я зрабіѓ што-небудзь выбітнае. Але наберись цярпення, магчыма, я зраблю гэта. Ён зрабіѓ жэст правай рукой, як быццам сціскаѓ сакавіты персік. Затым ён узмахнуѓ уяѓным шклянкай соку па пакоі. - Вы працуеце ѓжо некалькі гадоѓ ...
  
  
  
   - Гэта відавочна! Ты...
  
  
  
   - Але табе не падабаецца твая праца. Цябе некалькі разоѓ не падвышалі па службе, несправядліва, ты адчуваеш... - Рука Сандареля сціснула яшчэ некалькі персікаѓ, - і ты маеш рацыю. Першапачаткова вы ѓладкаваліся на гэтую працу на дзяржаѓнай службе дзеля бяспекі, якую яна дае, і па падгаворванні іншых - магчыма, сям'і.
  
  
  
   Фогельмас міжволі кіѓнуѓ.
  
  
  
   - Але ты заѓсёды думаѓ, што твой праѓдзівы талент ляжыць у нейкай іншай галіне - у нечым мастацкім. Музыка? Не, я так не думаю. Магчыма, маляванне.
  
  
  
   - Жывапіс, - ціха сказаѓ Фогельмас.
  
  
  
   Граф Сандарель працягваѓ, як быццам не чуѓ. "Калі б вы працягнулі сваю кар'еру мастака, вы дасягнулі б вялікага прызнання. Але нават на Імперскай службе ёсць магчымасці, да якіх вы імкнецеся. Ёсць іншая праца, для якой, па вашаму думку, вы падыходзіце і на якую вы хацелі б перайсці. Яна больш адпавядае вашаму інтэлекту і вашым здольнасцям, якія ѓ вашай цяперашняй пасады выкарыстоѓваюцца недастаткова. Я не магу сказаць вам, ці атрымаеце вы гэта - гэта было б прадказаннем лёсу, - але я магу сказаць, што вам трэба больш падрыхтавацца або, магчыма, знайсці лепшы спосаб паказаць тым, хто ва ѓладзе, што вы падрыхтаваліся, каб у вас быѓ шанец. І калі вы зможаце гэта зрабіць, ёсць вялікая верагоднасць, што вы будзеце ѓзнагароджаныя ".
  
  
  
   - ђзнагароджаны? Але як я магу...
  
  
  
   - Гэтага я не магу сказаць. Што-то звязанае з нечаканым знаёмствам з кім-то. Хто гэта можа быць, я не ведаю. Граф Сандарел адкінуѓся на спінку крэсла. - Я стаміѓся. Мадам, не маглі б вы працягнуць?
  
  
  
   Мадам Вэрлен ѓстала і, не міргаючы, ѓтаропілася праз стол, але не на экзаменатара, а ѓ кропку за левым плячом. - Двое дзяцей, - сказала яна. - Дзяѓчынкі. Анджела і Разалі. Цудоѓныя юныя стварэння. Я мяркую, вы позна ажаніліся. ТАК. Тваю жонку клічуць Мары. Прыгожая жанчына, нашмат маладзейшы за цябе, але яна глыбока любіць цябе. А ты яе. У цябе будзе яшчэ адно дзіця."
  
  
  
   Фогельмас павярнуѓся і паглядзеѓ на сцяну ззаду сябе, каб убачыць, на што глядзіць мадам Вэрлен. Там, куды быѓ скіраваны на яе погляд, не было нічога, акрамя зялёнай сцяны.
  
  
  
   "Вы можаце аказаць імператару вялікую паслугу", - працягнула мадам Вэрлен. "У чым яна заключаецца, я не бачу, але вам гэта стане ясна".
  
  
  
   "Імператар!" Фогельмас інстынктыѓна пацягнуѓся, каб зняць капялюш. Але затым, усвядоміѓшы, што на ім няма капелюша, ён проста паляпаѓ сябе па галаве.
  
  
  
   Мадам Вэрлен вёскі. "У вас светла-блакітная аѓра", - сказала яна Фогельмассу. "Болю, якія вы выпрабоѓваеце, хутка пройдуць".
  
  
  
   Імперскі інспектар Фогельмас страціѓ дар прамовы. Калі чалавеку кажуць, што яго здольнасці недаацэньваюць, што ён мог бы дамагчыся шмат чаго, як мастак, што яго маладая жонка па вушы закахана ѓ яго - пытанне, які турбаваѓ яго, - і што ѓ яго хутка будзе магчымасць аказаць вялікую паслугу імператару, было б няѓдзячна не прыняць гэтыя сцвярджэнні за магутнае азарэнне, якім яны, відавочна, былі.
  
  
  
   Такім чынам, граф Сандарель і мадам Вэрлен пакінулі будынак Міністэрства ѓнутраных справаѓ з проштампованными пропускамі на нявызначаны тэрмін, якія могуць быць працягнутыя праз шэсць месяцаѓ. Калі яны садзіліся ѓ які праязджаѓ міма фіякр, каб вярнуцца ѓ гатэль, граф Сандарель нахіліѓся да мадам Вэрлен і прашаптаѓ ёй на вуха: "Паветраны шар?"
  
  
  
   - А чаму не паветраны шарык? - прамармытала яна ѓ адказ.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ЧАТЫРНАЦЦАТАЯ - ЛЕГКАДУМНАСЦЬ
  
  
  
  Выбітны чалавек засмучаны абмежаванасцю сваіх здольнасцяѓ; яго не засмучае той факт, што людзі не прызнаюць яго здольнасцяѓ.
  
  - Канфуцый
  
  
  
   Граф Сандарель хадзіѓ па спальні мадам Вэрлен, заклаѓшы рукі за спіну. - Ты адчуваеш сябе ѓпэѓнена? - спытаѓ ён.
  
  
  
   "Разумна", - сказала яму мадам Вэрлен, падымаючы погляд ад туалетнага століка. "Я працую над гэтым кожны раз, калі ѓ мяне ёсць магчымасць, каб развіць сваю хуткасць".
  
  
  
   "Добра. Мы папрацуем над гэтым разам, калі ѓ нас будуць моманты сам-насам", - сказаѓ ёй Сандарел. "Калі нам спатрэбіцца выкарыстоѓваць гэта, у нас не будзе часу, каб падрыхтавацца".
  
  
  
   "Я ведаю". Яна павярнулася, каб паглядзець на яго. "Выпрабуй мяне".
  
  
  
   "Добра. Я выходжу ѓ аѓдыторыю. У цябе завязаныя вочы. Заплюшчы вочы".
  
  
  
   Мадам Вэрлен закрыла вочы. "Я гатовы выслухаць вашыя думкі", - сказала яна.
  
  
  
   "Усё, калі ласка, устрымайцеся ад размоѓ ці робіце непатрэбны шум", - сказаѓ Сандарел. Хоць ён казаѓ ціха, цяпер у ім быѓ моцны тэмбр чалавека, які звяртаецца да вялікай аѓдыторыі. - У вас, сэр, ці ёсць што-небудзь для мяне?
  
  
  
   - Кішэнныя гадзіны, - ціха сказала мадам Вэрлен.
  
  
  
   "Ці магу я зірнуць на гэта?"
  
  
  
   - Сярэбраныя кішэнныя гадзіны.
  
  
  
   - Можна мне патрымаць яго, калі ласка?
  
  
  
   - Залатыя кішэнныя гадзіны з надпісам.
  
  
  
   - Што-то яшчэ, сэр?
  
  
  
   "Ініцыялы".
  
  
  
   "Вельмі цікава, вельмі прывабна, пышна".
  
  
  
   "Л-К-М."
  
  
  
   - Мадам Вэрлен, што ѓ мяне ѓ руках?
  
  
  
   Яна тэатральна прыціснула руку да лба і загаварыла з глыбокай настойлівасцю. "Калі ласка, трымаеце гэта нерухома. Я бачу што-то круглае, але не занадта вялікая. Што-тое, якое мае вялікае значэнне для ѓладальніка. Я адчуваю колцы і шасцярэнькі. Гэта гадзіны - кішэнныя гадзіны. Корпус залаты."
  
  
  
   "І гэта ѓсё?"
  
  
  
   "Не, я адчуваю, што на корпусе выгравіраваны нейкія ініцыялы. Спачатку літара L, а затым літара M. Няма, пачакайце - што-то іх падзяляе - літара C! Ініцыялы - Л-К-М.
  
  
  
   "Гэта праѓда, сэр?"
  
  
  
   Мадам Вэрлен адкрыла вочы. - Лепш бы так і было, чорт вазьмі!
  
  
  
   Камердынер Сандареля пастукаѓ і ѓвайшоѓ у пакой, працягваючы Сандарелю візітную картку. "Я правёѓ яго ѓ гасціную, сэр", - сказаѓ ён. Джэнтльмен."
  
  
  
   - Дзякуй, Бром. - Сандарель прачытаѓ паштоѓку і падняѓ вочы на мадам Вэрлен. - Пітэр Ченнери?
  
  
  
   Яна паціснула плячыма.
  
  
  
   - Ён з брытанскага амбасады. Пайду даведаюся, чаго ён хоча.
  
  
  
   "Я прыйду праз хвіліну", - сказала яна яму.
  
  
  
   Сандарел адчыніѓ дзверы гасцінай і кіѓнуѓ ѓвайшоѓ маладому чалавеку з пясочнага колеру валасамі ѓ паласатых штанах і ранішнім пінжаку. Джэнтльмен ѓстаѓ і злёгку пакланіѓся, яго мяккія блакітныя вочы з некаторым цікавасцю вывучалі які стаяѓ перад ім мужчыну. - Прафесар- э-э... граф Сандарел?
  
  
  
   "Тут вы можаце гаварыць свабодна", - сказаѓ Сандарел па-ангельску. "Усе слугі ѓ апартаментах - мае людзі".
  
  
  
   "Ах, так", - адказаѓ мужчына. "Вы на самой справе прафесар Джэймс Марыярці?" 1 ночы.
  
  
  
   - Я Піцер Ченнери, першы сакратар амбасадара брытанскага амбасады тут, у Вене.
  
  
  
   "Я бачу гэта па вашай картцы".
  
  
  
   - Так, ну... э-э... Мы атрымалі інструкцыі ад Уайтхолл - дакладней, ад самога міністра - даволі незвычайныя інструкцыі, павінен сказаць, - аказваць вам любую неабходную дапамогу. І ѓ мемарандуме падкрэслівалася "любая дапамога", відавочна, незалежна ад таго, наколькі незвычайнай або, э-э...
  
  
  
   Марыярці злёгку ѓсміхнуѓся. - Незаконна? выказаѓ здагадку ён.
  
  
  
   "Ну, там не зусім так было сказана, не так шмат слоѓ, але прапанова была", - пацвердзіѓ Ченнери. "Нас таксама папярэдзілі, каб мы не абвяшчалі ваш псеѓданім emprunt, або, магчыма, nom de guerre было б лепшым тэрмінам, улічваючы ѓсе абставіны. Нам з паслом жудасна цікава, што адбываецца, але ѓ мемарандуме сказана, што мы не павінны пытацца. - Ченнери зрабіѓ паѓзу і чакальна паглядзеѓ на суразмоѓцу, а затым працягнуѓ: - Так што, думаю, я не буду пытацца. Лорд Сэндаун - ён пасол, хіба вы не ведаеце, - паслаѓ мяне даведацца, ці можам мы што-небудзь зрабіць для вас цяпер.
  
  
  
   "Так, - сказаѓ Марыярці, - думаю, што ёсць. Магу я прапанаваць вам чай ці кава?"
  
  
  
   "Дзякуй. Я думаю, кава".
  
  
  
   Марыярці патэлефанаваѓ пакаёѓкі. - Я думаю, кава і трохі тых маленькіх пірожных, Элеанора. І папрасі мадам Вэрлен далучыцца да нас. Ён павярнуѓся да Ченнери. - Па-першае, і гэта самае важнае, колькі людзей ведаюць пра гэта паведамленні?
  
  
  
   - Толькі я і амбасадар. Аб, і шыфравальшчык, вядома.
  
  
  
   "Вельмі добра". Марыярці ухвальна кіѓнуѓ. "Большасць людзей забыліся б пра шифровальщике". Ён падняѓ палец. "Першае, што я патрабую ад цябе, ніхто іншы не павінен ведаць аб гэтым. Калі што-тое, аб чым я папрашу вас, запатрабуе дапамогі ад каго-небудзь іншага, яны не павінны ведаць сапраѓднай прычыны маёй просьбы ".
  
  
  
   Ченнери кіѓнуѓ. "Нашы людзі навучаны выконваць сваю працу, не задаючы пытанняѓ", - сказаѓ ён. "Хоць звычайна мы ведаем чаму".
  
  
  
   "Рана ці позна вы гэта зробіце", - запэѓніѓ яго Марыярці. "Калі ѓсё пройдзе так, як павінна, вы будзеце праінфармаваныя. Калі гэтага не адбудзецца, што ж, пра гэта даведаецца ѓся Еѓропа, і вы і ваш амбасадар будзеце вельмі рады, што не ѓдзельнічаеце ѓ гэтым наѓпрост ".
  
  
  
   - Калі не пярэчыце, адно пытанне, - сказаѓ Ченнери. - Ці існуе сапраѓдны граф Сандарел?
  
  
  
   Марыярці кіѓнуѓ. "Ёсць. Я прысвоіѓ яго асобу як больш карысную для бягучай мэты, чым маю ѓласную".
  
  
  
   Пачуѓся лёгкі стук у дзверы, і ѓвайшла мадам Вэрлен. Марыярці прадставіѓ яе Ченнери, яна ѓсміхнулася і перасекла пакой, працягваючы руку.
  
  
  
   Першы сакратар ѓглядаѓся ѓ яе твар, магчыма, крыху даѓжэй, чым патрабавала ветлівасць, затым узяѓ яе руку і пацалаваѓ, затрымаѓшыся на пацалунку ледзь даѓжэй, чым гэта было абсалютна неабходна, а затым пакланіѓся. - Вельмі прыемна, мадам, - сказаѓ ён.
  
  
  
   "Ах так, пацалунак рукі", - сказала яна. "Я чула, што тут, у Вене, гэта распаѓсюджана".
  
  
  
   "Гэта больш, чым проста звычай, - сказаѓ ёй Ченнери, - гэта мастацтва. Яно перадае тонкасці сэнсу, недаступныя ѓ ветлівай размове".
  
  
  
   "Я буду мець гэта на ѓвазе", - запэѓніла яго мадам Вэрлен.
  
  
  
   Зрабіѓшы над сабой высілак, Ченнери зноѓ звярнуѓ увагу на Марыярці. - А дзе сапраѓдны граф Сандарел?
  
  
  
   - Наколькі я разумею, у Паѓднёвай Амерыцы.
  
  
  
   - Ён не вернецца ѓ - э-э... няспраѓны момант?
  
  
  
   "Яму не хапіла дальнабачнасці прадказаць смерць цяперашняга прэзідэнта Перу. Перуанскія ѓлады трымаюць яго пад вартай, пакуль яны не пераканаюцца, што ён не звязаны з якой-небудзь групай, якая плануе ажыццявіць гэта падзея ".
  
  
  
   "У яго заѓсёды была схільнасць быць крыху дзёрзкім", - пракаментавала мадам Вэрлен. "Часам гэта спрыяе кар'еры, часам з-за гэтага чалавека саджаюць у турму на год ці два".
  
  
  
   "І вы можаце рабіць гэтыя, э-э, фантастычныя рэчы, якія прыпісваюць Аляксандру Сандарелю?" Ченнери спытаѓ Марыярці. "Чытаць думкі, прадказваць падзеі і да таго падобнае?"
  
  
  
   Марыярці злёгку ѓсміхнуѓся. "Я навучыѓ яго", - сказаѓ ён. "Ён быѓ не вельмі паспяховым сцэнічным фокуснікам, якія працавалі пад імем Вялікага Голдстоуна, калі прыйшоѓ да мяне за радай па іншаму пытанню. У працэсе вырашэння гэтай праблемы я таксама прапанаваѓ яму гэтую новую кар'еру і навучыѓ некаторым тэхнікам, якія ён мог бы выкарыстаць. Метады сцэнічных штукароѓ заѓсёды інтрыгаваѓ мяне, паколькі яны карысныя для кіравання паводзінамі людзей і пэѓнымі спосабамі ".
  
  
  
   - Ты маеш на ѓвазе што-нешта накшталт месмеризма і гіпнозу? Я заѓсёды думаѓ, што гэта лухта сабачая.
  
  
  
   "Яны не з'яѓляюцца чыстай лухтой, хоць некаторыя з іх практыкуюць з'яѓляюцца майстрамі глупства, але гэта не тое, што я маю на ѓвазе. Я меѓ на ѓвазе метады, якія выкарыстоѓваюць візуальнае ѓвядзенне ѓ зман, якія ѓводзяць у зман зацвярджэння і наѓмыснае няправільнае ѓспрыманне ".
  
  
  
   - Я не зусім разумею, што ты маеш на ѓвазе.
  
  
  
   Марыярці секунду падумаѓ і сказаѓ: "Я правяду для вас кароткую і невпечатляющую дэманстрацыю". Ён дастаѓ з кішэні срэбную манету. "Цяпер я збіраюся ѓзяць гэта ѓ адну руку, - сказаѓ ён, - а пакінуць іншую пусты". Ён на секунду адвярнуѓся ад Ченнери, а затым павярнуѓся назад, сціскаючы рукі ѓ кулакі і выставіѓшы іх перад сабой. "Цяпер, якую б руку вы ні выбралі, - сказаѓ ён, - манета будзе ѓ мяне. Памятай - ты можаш свабодна выбіраць любую руку, і ѓсё ж манета застанецца ѓ мяне".
  
  
  
   "Я павінен выбраць адну руку?" Спытаѓ Ченнери.
  
  
  
   "У тым-то і ідэя", - сказаѓ Марыярці, цярпліва трымаючы кулакі перад сабой.
  
  
  
   "Добра." Ён утаропіѓся на два кулака. "Я вазьму гэты - не, гэты!" Ён паказаѓ на правую руку Марыярці. "Ты ѓпэѓнены?"
  
  
  
   "Мяркую, што так".
  
  
  
   "Здагадкі недапушчальныя", - сказаѓ Марыярці, злёгку прыѓздымаючы правую руку. "Гэта тая рука, якую вы выбралі добраахвотна?" Ченнери кіѓнуѓ. "Так, гэта яна".
  
  
  
   - І ѓсё ж ты мог бы выбраць іншую руку. Гэтая рука, - ён раскрыѓ выбраную правую руку, - нічога не ѓтрымлівае. Як я ѓжо казаѓ вам, - Марыярці расціснуѓ левую руку, - манета ѓсё яшчэ ѓ мяне.
  
  
  
   Ченнери на імгненне задумаѓся. - Зразумела, - сказаѓ ён нарэшце. - Але, у рэшце рэшт, гэта была прапанова пяцьдзесят на пяцьдзесят.
  
  
  
   "Так", - прызнаѓ Марыярці. "Але я павінен быѓ выйграць, якую б камбінацыю вы ні выбралі".
  
  
  
   - О, - сказаѓ Ченнери. - Што-то накшталт халатнасці, ці не так?
  
  
  
   "Зусім няма, я проста скарыстаѓся тым фактам, што, хоць я мяркую, што вы ѓважліва слухалі тое, што я сказаѓ, вы не ведалі загадзя, што азначае "перамога" ѓ гэтай канкрэтнай гульні".
  
  
  
   "Што ты маеш на ѓвазе?"
  
  
  
   "Я сказаѓ вам, што, якую б камбінацыю вы ні выбралі, манета будзе ѓ мяне. Гучыць пазітыѓна, але на самой справе гэта даволі двухсэнсоѓны зацвярджэнне. Калі б вы выбралі маю левую руку, тую, у якой на самай справе была манета, я мог бы сказаць: "Паглядзіце, як мае магічныя здольнасці прымусілі вас выбраць руку, у якой была манета", і вы б падумалі, што менавіта так і меркаваѓся трук ".
  
  
  
   "Пра", - сказаѓ Ченнери, але ён не выглядаѓ перакананым.
  
  
  
   "Объясненное цуд - гэта ѓжо не цуд", - сказаѓ Марыярці. "Вернемся да бягучага пытанні. Мадам Вэрлен - мой калега, і да любых яе ѓказанням варта ставіцца так, як калі б яны зыходзілі непасрэдна ад мяне. Гэта адна з прычын, па якой я хацеѓ, каб вы з ёй пазнаёміліся. Калі прыйдуць якія-небудзь іншыя паведамленні, як мяркуецца, ад мяне ці мадам Вэрлен, вы павінны ігнараваць іх, калі толькі пасыльны не вымавіць фразу - Ну а цяпер, - ён павярнуѓся да мадам Вэрлен, - якую фразу нам варта выкарыстоѓваць у якасці пароля?"
  
  
  
   Мадам Вэрлен паціснула сваімі стройнымі плячыма.
  
  
  
   "Вы можаце што-небудзь прапанаваць?" Марыярці спытаѓ Ченнери. "Што-небудзь, што запомніцца вам?"
  
  
  
   Ченнери змоѓк і ѓтаропіѓся ѓ акно. "Піша які рухаецца палец"? - выказаѓ здагадку ён.
  
  
  
   "Ах, так", - сказаѓ Марыярці. "І атрымаѓшы прадпісанне, рухаецца далей". Вельмі добра. Лёгка запамінаецца і не схільны усплываць выпадкова."
  
  
  
   "Я спадзяюся, што гэта не прароцтва", - сказала мадам Вэрлен і працягнула цытату: "Ні ѓсё тваё пабожнасьць, ні досціп не прымусяць цябе адмовіцца ад паловы радка, Ні ѓсе твае слёзы не змыюць з яе ні слова".
  
  
  
   "У Амара ёсць праѓда, - пракаментаваѓ Марыярці, - але не заѓсёды вясёлая праѓда".
  
  
  
   Увайшла пакаёѓка з вялікім падносам, на якім стаялі кафейнік, выпечка, неабходны фарфор і срэбра, і паставіла яго на буфет. "Дзякуй, Элеанора", - сказала ёй мадам Вэрлен. "Мы самі сябе абслужым".
  
  
  
   Пітэр Ченнери сядзеѓ у адным з крэслаѓ з высокай спінкай, на століку злева ад яго стаялі кубак кавы і талерка з выпечкай, і разглядаѓ дваіх, якія сядзелі насупраць яго. Пра прафесара Марыярці ён чуѓ, але апавяданні былі супярэчлівымі. Ён пашукаѓ прафесара ѓ невялікі даведачнай бібліятэцы амбасады і выявіѓ, што Джэймс Марыярці, доктар тэхнічных навук, чытаѓ лекцыі па матэматыцы ѓ Манчэстэрскім універсітэце Вікторыі ѓ 1870-х гадах і быѓ аѓтарам некалькіх манаграфій па астранамічным прадметах, якія высока цаніліся тымі нямногімі, хто мог у іх разбірацца. Акрамя таго, некаторыя у Скотленд-Ярдзе лічылі яго майстрам крымінальнай справы, адказным за ѓсе буйныя нераскрытыя злачынствы, пачынаючы з Вялікага рабавання банка ѓ 1866 годзе. З іншага боку, існаваѓ факт, што, згодна з конфиденциальному справаздачы, некалькі гадоѓ таму ён сарваѓ змова з мэтай забойства каралевы Вікторыі, і калі яго спыталі, якой узнагароды ён хацеѓ бы, адказаѓ: "каб яго пакінулі ѓ спакоі", або што-то ѓ гэтым родзе.
  
  
  
   Пра мадам Мадлен Вэрлен ён нічога не даведаѓся, за выключэннем таго, што, цалкам магчыма, гэта было не сапраѓднае яе імя. Не падзяляючы венскага перавагі поѓных жанчын, ён знайшоѓ яе надзвычай прыгожай.
  
  
  
   З звычайных плётак, якія ідуць нават за самымі сакрэтнымі заданнямі, не было ні аднаго, за выключэннем слоѓ кур'ера аб тым, што да гэтай канкрэтнай запісцы, якую ён асабіста ѓручыѓ паслу, варта паставіцца вельмі сур'ёзна і захоѓваць у строгім сакрэце. Папярэджанне курьера было ѓзмоцнена, калі высветлілася, што паведамленне было перададзена самым абароненым кодам дыпламатычнай службы, які павінен быць зарэзерваваны для пытанняѓ дзяржаѓнай важнасці. Гэта была загадка, але ѓ адным можна было быць упэѓненым: пасол перадаѓ гэта справа яму, і калі ручка выскользнет ѓ яго з рук, ён правядзе рэшту свайго часу ѓ Дыпламатычнай службе, штампуем заявы на атрыманне пашпарта ѓ самай блізкай да пекле набліжэнні, якое толькі мог прыдумаць міністр замежных спраѓ.
  
  
  
   "Што мне трэба ѓ дадзены момант, - сказаѓ яму Марыярці, - так гэта дом ці кватэра з некаторымі асаблівымі патрабаваннямі".
  
  
  
   Ченнери дастаѓ маленькі кішэнны нататнік у скураной вокладцы.
  
  
  
   "Ніякіх запісаѓ!" Цвёрда сказаѓ Марыярці. "Калі ѓ вас праблемы з запамінаннем спісу, я навучу вас мнеманічнай сістэме, якая добра працуе і не складаная ѓ засваенні".
  
  
  
   Ченнери прыбраѓ нататнік. - Прабачце, - сказаѓ ён. - Думаю, я магу ѓспомніць тое, што мне трэба запомніць. Што гэта за дом або кватэра?
  
  
  
   "Добра. Па-першае, гэта павінен быць хто-то, каму вы цалкам давяраеце, але хто, як вядома, не звязаны з амбасадай ".
  
  
  
   - Чаму не ѓ пустым доме?
  
  
  
   "Таму што, калі вядома, што дом або кватэра пустыя, гэта можа выклікаць неапраѓданы цікавасць, калі хто-небудзь будзе заѓважаны якія ѓваходзяць у іх".
  
  
  
   "Ах!"
  
  
  
   "Калі вядома, што арандатар - жанчына, - выказала здагадку мадам Вэрлен, - гэта магло б выклікаць размовы, калі б было заѓважана, што ѓ дом ѓваходзяць мужчыны".
  
  
  
   - У чым-то мае рацыю, - прызнаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Няхай вашы госці оденутся як слугі", - прапанаваѓ Ченнери. "Слугі, у рэшце рэшт, усяго толькі слугі і, як правіла, нябачныя, за выключэннем іншых слуг".
  
  
  
   "Цудоѓна", - сказаѓ Марыярці. "Нават у гэтым выпадку, калі гэта кватэра, яна павінна быць у будынку без швейцара або консьерж. Размешчаны дзе-то ѓ паѓгадзіне язды на карэце, скажам, ад Бургплац. Таксама было б зручна, калі б у яго было больш за аднаго ѓваходу, магчыма, на розных вуліцах. "
  
  
  
   Ченнери кіѓнуѓ. "Верагодна, гэта павінна быць нейкая кватэра, калі вы хочаце жыць у горадзе", - сказаѓ ён. "Ёсць што-небудзь яшчэ?"
  
  
  
   "Так. Хай там будзе шмат ежы".
  
  
  
   - Ды. Разумею. Вядома. Ченнери кіѓнуѓ.
  
  
  
   "Я думаю, на дадзены момант гэта ѓсё. Дастаѓ ключы і, вядома, адрас мне сюды заѓтра. Калі ласка, паведаміце арандатару кватэры, што ѓ любы час могуць з'явіцца зусім незнаёмыя людзі, і пераканайцеся, што ён ці яна разумее, што ён нікому нічога не павінен казаць пра гэта ".
  
  
  
   "Заѓтра? Так, я думаю, мы зможам зрабіць гэта да заѓтрашняга дня".
  
  
  
   Бром, камердынер, пастукаѓ і ѓвайшоѓ. "Прабачце мяне, граф Сандарел, але містэр Толливер хацеѓ бы пагаварыць з вамі".
  
  
  
   "Толливер?"
  
  
  
   - Ён у зале для сняданкаѓ, сэр.
  
  
  
   Марыярці ѓстаѓ. - Вельмі добра. Я вярнуся праз хвіліну, містэр Ченнери, калі ласка, атрымлівайце асалоду ад сваім кавы.
  
  
  
   Ченнери паставіѓ кубак з кавы і ѓстаѓ. - Наогул-то, мне лепш сысці, калі я хачу знайсці для вас прыдатную кватэру.
  
  
  
   "Гэта так. Я чакаю пачуць ад цябе заѓтра. У цябе ѓсё добра".
  
  
  
   Мадам Вэрлен праводзіла Ченнери да ѓваходных дзвярэй. "У вас усё добра", - сказала яна яму. "Гэта высокая пахвала ад прафесара".
  
  
  
   "Няѓжо?" Спытаѓ Ченнери. "Я ѓбачу цябе зноѓ?"
  
  
  
   "Не сумняваюся", - сказала яна яму. "Але думай аб сваёй працы - пакуль".
  
  
  
   Марыярці увайшоѓ у зала для сняданкаѓ і выявіѓ, што мама Толливер сядзіць на крэсле з двума падушкамі і есць выпечку. Марыярці сеѓ на крэсла насупраць яго і з хвіліну разважаѓ, пакуль балака еѓ. - Барнетт і яго жонка тут, у Вене, - адважыѓся ён нарэшце.
  
  
  
   "Настолькі блізка, што гэта не мае значэння", - пацвердзіѓ бормотун.
  
  
  
   "У іх якія-то непрыемнасці".
  
  
  
   Бормотун сеѓ, скрыжаваѓшы ногі, на падушку і захоплена паглядзеѓ на прафесара. - Адкуль вы гэта ведаеце? - спытаѓ ён. "Іх схапіѓ нейкі вар'ят, які называе сябе графам фон Линцем. "Граф" - гэта "граф" па-нямецку".
  
  
  
   - Няѓжо? І што менавіта ты маеш на ѓвазе, кажучы "схапіѓ"?
  
  
  
   "Мы сходзім з гэтага вяслярнага катэры на возеры Кома ѓ маленькім гарадку пад назвай Реццонико, і граф, які загадзя пасябраваѓ з містэрам і місіс, адвозіць іх у гасцініцу паабедаць. Потым ён пхае іх у карэту і з'язджае.
  
  
  
   - Ігнарую цябе?
  
  
  
   "Я не прысутнічаѓ на весялосьць і гульнях, я чую пра гэта пазней, калі падымаюся ѓ гасцініцу, каб даведацца, чаму яны не вярнуліся на лодку".
  
  
  
   Мадлен ѓвайшла ѓ пакой, пакуль балерына казала, і ціхенька заняла крэсла побач з прафесарам.
  
  
  
   "Я пачуѓ усе падрабязнасці ад служанкі ѓ гасцініцы", - патлумачыѓ ражаны. "Яны гаварылі па-ангельску, які, як аказалася, з'яѓляецца яе роднай мовай, паколькі яна вырасла ѓ Суррее да таго, як яе мама выйшла замуж за італьянца-муляра і пераехала з ім у Кома. Граф кажа, што адвязе іх у гэты дом, які знаходзіцца непадалёк, і яны памчаліся галопам ѓ гэтай карэце. Такім чынам, я поспрашиваю вакол, з дапамогай Вікі - гэта дзяѓчына-афіцыянтка, - таму што мой італьянскі не з лепшых, і я высвятляю, што дом, пра які ідзе гаворка, знаходзіцца прыкладна ѓ васьмі кей адсюль, гэта значыць менш чым у васьмі мілях, таму што кей - гэта не так шмат, як міля. Таму я нясу яго ѓ дом і раблю яму декко ".
  
  
  
   - Декко? - спытала Мадлен.
  
  
  
   - Зазірнуць, даведацца, паглядзець. Прывітанне, Молі.
  
  
  
   "Мадлен, у дадзены момант".
  
  
  
   - Мадлен, гэта я. Вытанчанае імя для лэдзі з вышэйшага грамадства. Ты ѓсё яшчэ ѓ ѓдары?
  
  
  
   "Обчищать кішэні - цяпер толькі адно з маіх уменняѓ, - сказала яму Молі-Мадлен, - дзякуючы прафесару".
  
  
  
   "Ты заѓсёды быѓ чымсьці асаблівым", - захоплена сказаѓ ражаны.
  
  
  
   "Працягвайце сваю гісторыю", - перапыніѓ Марыярці. "Дакладна. Такім чынам, як я ѓжо сказаѓ, я агледзеѓ гэта месца, каб паглядзець, што я змагу высветліць ".
  
  
  
   "І што ж ты высветліѓ?"
  
  
  
   Маммер высмаркаѓся ѓ сурвэтку, згарнуѓ яе ѓ маленькі камячок і сунуѓ у кішэню пінжака. "Ну, гэта месца - проста шыкоѓны вялікі дом. Але ѓ яго па тэрыторыі блукае ахова, так што мне даводзіцца пачакаць да ночы, перш чым я змагу падабрацца бліжэй.
  
  
  
   - Ахоѓнікі, - сказаѓ Марыярці. - Гэта цікава.
  
  
  
   "Я так і думаѓ. Таму я покрываюсь брудам, якой у багацці назапашана каля ручая, каб не свяціцца ѓ месячным святле, і чакаю, пакуль не стане зусім цёмна, затым перелезаю праз сцяну і накіроѓваюся да дому. На другім паверсе было адно акно, якое, як мне падалося, магло б зацікавіць, таму што гэта адзінае, на якім ёсць рашоткі. Я маю на ѓвазе, што ні на адным з вокнаѓ першага паверху няма рашотак, але на гэтым, на другім паверсе, яны ёсць. Таму я залажу на першы паверх і прымасціѓся за кратамі, дзе ёсць што-то накшталт невялікага выступу, на які я мог бы паставіць ногі ".
  
  
  
   "Быць маленькім часам мае перавагі", - заѓважыѓ Марыярці.
  
  
  
   "Хто сказаѓ, што гэта не так?"
  
  
  
   - Ваша здагадка было правільным? - Спытала Мадлен. - Барнетты былі ѓ тым пакоі?
  
  
  
   "Яны былі".
  
  
  
   - Не маглі б вы пагаварыць з імі?
  
  
  
   "Я мог бы. Я крыкнуѓ "Цішэй, цішэй!" пару разоѓ і прыцягнуѓ іх да акна. Яны былі вельмі здзіѓлены, убачыѓшы мяне. Паводле таго, што сказаѓ мне Барнетт, граф схапіѓ іх і трымаѓ у палоне з-за цябе.
  
  
  
   - Я? - Марыярці паправіѓ манокль, які замяніѓ яму пенснэ як частка яго ладу графа Сандареля, і ѓтаропіѓся на бормочущего.
  
  
  
   - Цалкам дакладна. Падобна на тое, вы зніклі са сваіх звычайных месцаѓ пражывання, і граф і яго людзі вельмі хацелі высветліць, што з вамі здарылася і куды вы падзеліся. Яны ѓбілі сабе ѓ галаву, што г-н Барнетт - ваша давераная асоба і, напэѓна, павінен ведаць, што вы робіце, дзе і чаму.
  
  
  
   - Дзе з Барнеттами- э-э... жорстка абыходзяцца?
  
  
  
   "Не настолькі, каб ты заѓважыѓ. Ва ѓсякім выпадку, не ѓ той час. Хоць тое, што яны задумалі для іх тут, у Вене, мне не так проста растлумачыць ".
  
  
  
   "Ах так, Вена. Іх прывезлі ѓ Вену?"
  
  
  
   "Яны былі. Ужо на наступны дзень".
  
  
  
   - І вы рушылі ѓслед за ім?
  
  
  
   "Я так і зрабіѓ".
  
  
  
   Мадлен нахілілася наперад. - Павінна быць, гэта было сапраѓднае прыгода, - сказала яна.
  
  
  
   "Гэта быѓ не дробязь, але я справіѓся", - сказаѓ ражаны, выглядаючы задаволеным тым, што хто-то заѓважыѓ, што ён зрабіѓ што-то цікавае.
  
  
  
   "Як табе гэта ѓдалося?" - спытала яна.
  
  
  
   "Барнетт сказаѓ мне, што граф планаваѓ перавезці іх, але ён не ведаѓ, куды, таму я трохі схаваѓся на дарозе, дзе яны не маглі бачыць мяне з хаты, і заскочыѓ на задняе сядзенне экіпажа, калі ён праязджаѓ міма. На чыгуначнай станцыі графа чакаѓ асабісты цягнік: паравоз і тры вагоны. Частка шляху я праехаѓ пад апошнім вагонам - там ёсць што-то накшталт паліцы, на якую ты можаш ѓзлезці, калі ты не занадта вялікі, а гэта, як ты ѓбачыш, тое, чым я не з'яѓляюся ".
  
  
  
   - Маленькі, але разумны, - пахваліла яго Мадлен.
  
  
  
   - Працягвайце, - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Ну, на першай прыпынку, якая была пасярод якіх-то вельмі уражлівых гор, я, хіхікаючы, забраѓся ѓ апошні вагон, які быѓ запоѓнены скрынкамі і багажом, і схаваѓся ѓ зручным кутку. Наступныя пару дзён я ем , п'ю і выконваю іншыя неабходныя работы як магу, пакуль цягнік у асноѓным ходзіць, але часам спыняецца, можа быць, на некалькі хвілін, а можа быць, і на некалькі гадзін ".
  
  
  
   "Гэтыя спецыяльныя цягнікі павінны спыняцца, каб даць права праезду рэгулярных цягнікоѓ", - пракаментаваѓ Марыярці. "Акрамя таго, вядома, паліва і вада".
  
  
  
   "Прыкладна так", - пагадзіѓся ражаны. "Затым, праз два дні, мы згортваем на запасны шлях, і я бачу, як Барнеттов грузяць у павозку, запрэжаную коньмі. Спачатку я занепакоены, таму што ѓ мяне няма зручнага спосабу схавацца ѓ павозцы, запрэжанай коньмі, або вакол яе, але потым я бачу , што мы знаходзімся на прыватнай пад'язной дарозе, а фурманка проста шанцуе Барнеттов ѓверх па ѓзгорку да гэтага вось замка, што знаходзіцца на вяршыні ".
  
  
  
   "А потым?"
  
  
  
   - А потым я зразумеѓ, што сам не змагу выцягнуць іх адтуль, таму адправіѓ табе тэлеграму назад на Расэл-сквер з просьбай аб савеце і падмацаваньні. І я атрымаѓ адказ тэлеграму, у якой гаварылася, што ты ѓжо ѓ Вене. І вось я тут ".
  
  
  
   "Так і ёсць. Вы вельмі добра справіліся", - сказаѓ прафесар.
  
  
  
   "Проста спалучэнне майстэрства і майго зайздросна маленькага росту", - адказаѓ ражаны з задаволеным выглядам.
  
  
  
   "Гэта вельмі цікава", - сказаѓ Марыярці. "Я павінен гэта абдумаць". Ён устаѓ. "Я збіраюся трохі прагуляцца. Я знаходжу, што гэта стымулюе разумовыя працэсы. Калі хто-небудзь з вас захоча скласці мне кампанію...
  
  
  
   "Я ѓсё роѓна яшчэ не даеѓ", - сказаѓ бормотун. "А потым, магчыма, я крыху пасплю".
  
  
  
   "Я спрабавала паспяваць за табой, калі ты робіш адну з сваіх хуткіх прагулак", - сказала Мадлен. "Я знайду што-небудзь яшчэ, каб заняць сябе".
  
  
  
   "Як вам будзе заѓгодна", - сказаѓ прафесар.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ - ДЭТЭКТЫђ - КАНСУЛЬТАНТ
  
  
  
  Also spielen wir Theater
  
  Spielen unsre eignen Stücke
  
  Frühgereift und zart und traurig
  
  Die Komödie unsrer Seele
  
  (Такім чынам, мы гуляем у тэатр / Разыгрываем нашы ѓласныя сцэны-
  
  Заѓчасная, пяшчотная і сумная / Камедыя нашай душы)
  
  - Hugo von Hofmannsthal
  
  
  
   Яго правасхадзіцельства герцаг Рудольф Карл Зігфрыд фон Зелигсманн, герцаг Храпачский і Белленбергский, генерал-палкоѓнік Другога гусарскага палка імператарскай гвардыі, старшыня Савета ѓнутранай бяспекі - невялікі, самай сакрэтнай групы, подчинявшейся толькі Яго Імператарскага Вялікасці Францу-Іосіфу, - плюхнуѓся сваім моцным мускулістым целам у крэсла з цвердай спінкай і ѓтаропіѓся праз стол на высокай ангельца. З яго шырокімі, густымі белымі вусамі стваралася ѓражанне, што пара праніклівы блакітных вачэй глядзіць па-над жывой загарадзі ѓ уніформе. "Ну?" патрабавальна спытаѓ ён. "У цябе было больш за месяц. Што вы даведаліся?"
  
  
  
   Шэрлак Холмс, не міргаючы, адказаѓ на яго погляд. "Многае", - сказаѓ ён. "У мяне яшчэ няма поѓнай схемы, але ніткі ѓ мяне ѓ руках".
  
  
  
   Было шэсць вечара, і яны сустракаліся ѓ невялікім кабінеце на трэцім паверсе масіѓнага Хофбургтеатра ѓ стылі барока, вялікага выставачнага будынка на Рынгштрасэ, дзе прыход і сыход любога колькасці выпадковых грамадзян быѓ бы адносна непрыкметным і, хацелася спадзявацца, незаѓважаным.
  
  
  
   "Заѓтра Рада сустракаецца з Яго Імператарскім Вялікасцю", - сказаѓ Херцаг фон Зелигсманн. "Я не магу даць ім "ніткі"."
  
  
  
   "Я папярэджваѓ вас, што расследаванне зойме некаторы час, калі ваш чалавек наведаѓ мяне ѓ Лондане", - сказаѓ Холмс.
  
  
  
   - Праѓда, - пагадзіѓся герцаг, - але падзеі апярэджваюць нас. Кіраѓнікі дзяржаѓ некалькіх вялікіх дзяржаѓ збяруцца тут крыху больш чым праз два тыдні, каб абмеркаваць, сярод іншага, што рабіць з гэтай працягваецца хваляй абурэнняѓ, і мы павінны прапанаваць ім план. Які план мы можам прапанаваць ім, не маючы дакладнага ѓяѓлення аб тым, з кім і з чым мы сутыкаемся? Можа быць супадзеннем, што так шмат розных груп паѓсталі толькі з адной мэтай - знішчэнне ѓрада і аѓтарытэту па ѓсёй Еѓропе? Усе яны ѓзніклі на агульнай глебе? Гэта расчараванне сярэдняга класа, або гэтая хваля нацыяналізму, якую мы назіраем, або вучэнні такіх радыкальных філосафаѓ, як Кант, Маркс і Вітгенштэйн, якія надалі энергіі студэнтам універсітэтаѓ? Ці з'яѓляецца гэта тайным змовай габрэйскіх сацыялістаѓ? Гэта толькі некаторыя з пытанняѓ, якія мы павінны разгледзець. Тое, аб чым мы прасілі вас, - гэта прытрымлівацца хаця б за адной з гэтых груп і зразумець для нас яе карані, яе мэты і тое, як яна набірае сваіх членаѓ. І, што самае важнае, як і ад каго ён атрымлівае сваю інфармацыю".
  
  
  
   Холмс адкінуѓся на спінку крэсла і пільна паглядзеѓ на фон Зелигсмана. "Умовы, якія вы мне паставілі, ѓскладняюць расследаванне больш звычайнага, а такога роду расследаванне досыць складана для пачатку".
  
  
  
   - Якія ѓмовы? - спытаѓ герцаг.
  
  
  
   "Ваш чалавек сказаѓ мне, што вы - ці, магчыма, мне варта сказаць, савет - падазраяце, што хто-небудзь з высокапастаѓленых асоб ва ѓрадзе быѓ агентам замежнай дзяржавы".
  
  
  
   "Гэта не было "умовай", - сказаѓ фон Зелигсманн, - гэта было прычынай, па якой мы вырашылі наняць вас - старонняга - у першую чаргу".
  
  
  
   "Тым не менш, паколькі вы не ведалі, якое службовая асоба або якая замежная дзяржава, я павінен праводзіць сваё расследаванне не толькі без якой-небудзь дапамогі з боку ѓрада, але і ѓ цяжкім становішчы, калі мне даводзіцца пазбягаць таго, каб паліцыя або якія-небудзь органы ѓлады ведалі, што я рабіѓ ".
  
  
  
   "Наколькі я разумею, вы звычайна заняхайваеце дапамогай паліцыі ѓ любым з вашых спраѓ", - сказаѓ герцаг.
  
  
  
   "Я аддаю перавагу пазбягаць нязграбнага ѓмяшання большасці дэтэктываѓ Скотленд-Ярда, - прызнаѓся Холмс, - але я працую з іх маѓклівай згоды, калі не з адабрэння. Людзі з Скотленд-Ярда ведаюць, што я не імкнуся да рэкламе для сябе, але перадаю заслугі ім ".
  
  
  
   Фон Зелигсманн паклаѓ сваё широкополое кепі на стол перад сабой і акуратна выраѓнаваѓ яго па краі стала, як бы рыхтуючы да агляду. "І ѓсё ж, нягледзячы на ѓсе часовыя заслугі, я шмат чуѓ пра вас і вашых подзвігі", - суха пракаментаваѓ ён.
  
  
  
   "Некаторыя з маіх выпадкаѓ былі апісаны маім сябрам і калегам доктарам Ватсана", - прызнаѓ Холмс. "Я спрабую прымусіць яго запісваць толькі тыя выпадкі, якія найлепшым чынам ілюструюць працэс дэдукцыі, вядучы да вырашэння, паколькі гэта можа быць карысна іншым крыміналістам - тэрмін, я мяркую, быѓ вынайдзены вашым уласным доктарам Гросам, да працы якога я адчуваю найбольшую павагу, - але доктар Ватсан сцвярджае, што публіку цікавяць толькі больш сенсацыйныя або рамантычныя аспекты маіх спраѓ. У любым выпадку, амаль ва ѓсіх маіх справах я дазволіѓ Скотленд-Ярду або мясцовай паліцыі атрымаць прызнанне, хоць у некаторых з іх доктар Ватсан, магчыма, пазней раскрыѓ мой удзел у расследаванні ".
  
  
  
   - Ах так, доктар Ватсан, якога вы ѓзялі з сабой у якасці асістэнта, хоць ён па-нямецку не разумее ні слова.
  
  
  
   - "Добрыя сэрцы - гэта больш, чым кароны", - выказаѓ меркаванне Холмс.
  
  
  
   "Як гэта?" - спытаѓ я.
  
  
  
   - Теннисон, - патлумачыѓ Холмс, - ангельскі паэт. Я лічу адданасць Ватсана і ангельскую вытрымку больш каштоѓнымі, чым любое валоданне мовай. Акрамя таго, ён даволі добра разумее па-нямецку, але проста не любіць гаварыць на ім, баючыся здацца смешным ".
  
  
  
   - Так, значыць, гэта, смяхотна, нямецкую мову? герцаг выпрастаѓся, але Холмс заспакаяльна махнуѓ рукой.
  
  
  
   "Няма, няма", - цвёрда сказаѓ ён. "Проста Ватсан ѓсведамляе, што яго вымаѓленне на гэтай мове не вельмі, э-э, нямецкае. Яго вуха чуе тое, чаго не могуць вымавіць яго вусны".
  
  
  
   - Ах! - герцаг расслабіѓся ѓ сваім крэсле. - А вы - вы самі не баіцеся здацца смешным?
  
  
  
   - Я? - Холмс запытальна паглядзеѓ на герцага. Гэтая думка, відавочна, ніколі не прыходзіла яму ѓ галаву.
  
  
  
   "Ваш нямецкі на самай справе даволі добры", - запэѓніѓ яго фон Зелигсманн. "Акцэнт прускі, так?"
  
  
  
   "Я мяркую", - сказаѓ Холмс. "Я браѓ урокі ѓ інспектара берлінскай паліцыі, які заставаѓся ѓ Лондане для вывучэння метадаѓ Скотленд-Ярда. У рэшце рэшт, ён вывучыѓ мае метады, а я вывучыѓ яго мову. Гэта быѓ сумленны абмен. Холмс дастаѓ цыгарэту з срэбнага портсигара і прыкурыѓ ад васковай запалкі. "Я вырашыѓ, што неабходна вывучыць нямецкую, калі я збіраюся вывучаць гісторыю злачыннасці. Такія цікавыя злачынствы былі здзейсненыя ѓ Германіі. І ѓ Аѓстрыі, вядома, таксама."
  
  
  
   "Зразумела", - сказаѓ герцаг, не ѓпэѓнены, радавацца яму ці оскорбляться. "Ну, што вы высветлілі адносна дадзенага пытання? Выкладзіце мне тыя ніткі, аб якіх вы кажаце. Магчыма, я змагу дапамагчы вам ѓлавіць заканамернасць.
  
  
  
   Холмс ѓтаропіѓся на слуп блакітнага дыму, які ѓздымаецца ад кончыка яго цыгарэты, і задумаѓся. "Тут, у Вене, сустракаецца шмат асобных груп, агульнапрызнанай мэтай якіх з'яѓляецца, так ці інакш, "падпаліць Еѓропу". Я думаю, менавіта гэтую фразу выкарыстаѓ той анархіст Бракинский, які быѓ гильотинирован ѓ Францыі ѓ мінулым месяцы за тое, што падарваѓ траіх паліцэйскіх".
  
  
  
   "Тут, безумоѓна, шмат беспарадкаѓ", - пагадзіѓся герцаг.
  
  
  
   "Сербская група - яны называюць сябе "Свабодная Сербія" - сустракаецца ѓ задняй пакоі прыватнай бібліятэкі па адрасе Штумпергассе, трыццаць адзін, у раёне Мариахильф".
  
  
  
   "Аб чым яны размаѓляюць?"
  
  
  
   "Я не кажу па-сербская. Знайдзіце мне каго-небудзь годнага даверу, хто гаворыць па-сербская, і мы высветлім".
  
  
  
   "Я не ведаю нікога годнага даверу, хто гаварыѓ бы па-сербская", - сказаѓ герцаг. "Што яшчэ?"
  
  
  
   "Анархісцкай група - яна называе сябе "Таямніцай лігай свабоды" - збіраецца ѓ склепе шакаладнай фабрыкі Werfel, якая таксама знаходзіцца ѓ Мариахильфе. Ваша паліцыя павінна ведаць аб гэтым ; некалькі тыдняѓ таму яны арыштавалі аднаго з членаѓ арганізацыі за забойства герцага Мекленбургского Стрелица.
  
  
  
   - Так, і...? Герцага гэта, падобна, не ѓразіла.
  
  
  
   ""Польшча павінна быць свабоднай" збіраецца ѓ розных парках вакол Вены. Яны гуляюць у футбол і намышляюць забойства. Акрамя таго, ёсць ваяѓнічыя сацыялісты, якія маюць зносіны са сваімі менш ваяѓнічымі братамі ѓ кафэ "Моцарт" на Опернштрассе. Яны п'юць каву і ядуць штрудель за столікамі наперадзе і плануюць рэвалюцыі ѓ маленькіх залах ззаду ".
  
  
  
   "І што?"
  
  
  
   "Цяпер я член Грамадства Туле, - сказаѓ яму Холмс, - якое верыць або заяѓляе, што верыць, што сапраѓдныя немцы адбыліся ад дахрысціянскага "арыйскага народа" і што яны з'яѓляюцца вышэйшай расай, прызначанай правіць ніжэйшымі народамі. Яны пакуль яшчэ не вельмі шматлікія, але сярод іх членаѓ ёсць бюракраты сярэдняга звяна, паліцэйскія чыны і штабныя афіцэры аѓстрыйскай арміі. Іх сімвалам з'яѓляецца хакенкройц, які яны лічаць рунічным сімвалам вялікай сілы. Яны зачараваныя рунічным алфавітам і рознымі таемнымі знакамі."
  
  
  
   - Той самы хакенкройц?
  
  
  
   "У Індыі гэта называюць "свастыкай", і гэта сімвал дабрабыту, верагодна, паходзіць ад старажытнага знака сонца. Гэта крыж, кожны з чатырох рэшт якога павернуты направа". Холмс намаляваѓ яго пальцам на стале.
  
  
  
   Герцаг паківаѓ галавой і забарабаніѓ пальцамі па стале. "Мне не падабаецца паказваць вам, як выконваць вашу працу, - сказаѓ ён, - але мне ясна, што вы дзейнічаеце ѓ занадта многіх напрамках адначасова. Як вы можаце спадзявацца выявіць што-небудзь карыснае, калі вы марнуеце свой час, бегаючы туды-сюды паміж гэтымі рознымі не звязанымі групамі? І, калі ѓжо на тое пайшло, чаму менавіта гэтыя групы? Верагодна, існуе сотня -тысяча - груп рознай ступені сакрэтнасці і антаганізму да ѓраду двайны манархіі.
  
  
  
   "Так", - пагадзіѓся Холмс. "Групы незадаволеных людзей, падобна, растуць як грыбы ва ѓмовах двайны манархіі; больш таго, па ѓсёй Еѓропе. Стала модным абвінавачваць урад - пры якім бы ѓрадзе чалавек ні жыѓ - у сваёй уласнай неадэкватнасці. І вы нанялі мяне, каб высветліць, чаму і якім чынам некаторыя з гэтых людзей, па-відаць, дасведчаныя аб сакрэтных планах вашага ѓрада.
  
  
  
   - Гэта так. Не толькі вялікія таямніцы, але і маленькія, якія здаюцца нязначнымі. Святар пакідае свой кабінет і адпраѓляецца наведаць царкву, у якой не быѓ паѓгода, па дарозе, па якой раней не ездзіѓ яго экіпаж, а ѓ квартале ад царквы яго чакае бомбометатель. Эрцгерцаг Фердынанд адпраѓляецца аглядаць новы лінкор, і катэр, які ён павінен быѓ узяць з пірса, выбухае, калі ён павінен быѓ быць на борце. Калі б ён не спыніѓся, каб пагаварыць з групай школьніц і падпісаць іх кнігі, ён быѓ бы забіты".
  
  
  
   "Падобна на тое, што меркаваныя перамяшчэння важных чыноѓнікаѓ у цяперашні час павінны разглядацца як вялікая таямніца", - пракаментаваѓ Холмс.
  
  
  
   "Так. Гэта так".
  
  
  
   - А як наконт іншых "вялікіх сакрэтаѓ"?
  
  
  
   Герцаг з хвіліну маѓчаѓ. Затым паціснуѓ плячыма. "Прыклад, які я магу вам прывесці, - сказаѓ ён, - уключае план Б Імперскага Генеральнага штаба".
  
  
  
   - План "Б"?
  
  
  
   "Гэта план усеагульнай мабілізацыі на выпадак пэѓных непрадбачаных абставінаѓ, якія могуць прывесці да вайны. У імперыі такога памеру ѓсеагульная мабілізацыя надзвычай складаная. Войскі павінны быць адведзены ѓ раёны засяроджвання, цягнікі павінны быць складзеныя па раскладзе або перанакіраваны іншым маршрутам, боепрыпасы павінны быць дастаѓлены са складоѓ у перадавыя раёны захоѓвання, павінна быць выдадзена адпаведная адзенне, прадукты харчавання і запасы павінны быць перамешчаныя адсюль туды; тысячы дэталяѓ павінны быць спланаваны загадзя. Існуе ѓсяго сем - я мяркую, што гэта сем - асобнікаѓ поѓнага плана; кніга таѓшчынёй у шмат сотняѓ старонак. Яны прызначаныя толькі для генеральнага штаба. У кожнага малодшага камандзіра ёсць адпаведная частка плана, якая дазваляе яму выконваць свае загады. Яны захоѓваюцца ѓ запячатаных канвертах ѓ сейфах камандзіраѓ. "
  
  
  
   - І адзін з іх прапаѓ без вестак?
  
  
  
   "Усё не так проста", - сказаѓ герцаг. "Магчыма, быѓ скапіяваны адзін з генеральных планаѓ, якія захоѓваюцца ѓ сейфе кабінета начальніка генеральнага штаба".
  
  
  
   - Няѓжо? Скапіяваѓ?
  
  
  
   "Так. Калі генерал граф фон Шпек дастаѓ яго з сейфа, каб паглядзець - гэта было каля месяца таму, - ён заѓважыѓ, што старонкі здаваліся трохі разболтанными. Ён быѓ агледжаны тэхнічным аддзелам Kundschafts Stelle, нашага аддзела ваеннай разведкі, і яны выявілі, што ён быѓ акуратна развязаны і адноѓлены. Яны прыйшлі да высновы, што хто-то, верагодна, разабраѓ яго на часткі, каб сфатаграфаваць старонкі ".
  
  
  
   "Як цікава", - сказаѓ Шэрлак Холмс. "Кнігу трэба было аднесці куды-небудзь, дзе можна было б усталяваць капіравальную камеру і забяспечыць дастатковую асвятленне. Але гэта, безумоѓна, было б хутчэй, чым капіяваць такі дакумент ѓручную. Вы ѓсталявалі, у каго быѓ доступ да кнігі?"
  
  
  
   "Наколькі мы можам судзіць, ніхто, акрамя самога генерала, не мог выняць кнігу з сейфа".
  
  
  
   "Ну жа, гэта ѓ вышэйшай ступені здавальняюча", - сказаѓ Холмс, паціраючы рукі. "Я мяркую, што генерал граф фон Шпек сам па сабе бездакорны?"
  
  
  
   "Вы можаце паверыць мне, што, хоць ніхто, акрамя генерала, не мог узяць кнігу, ён не той, хто яе скапіяваѓ. І ён сцвярджае - і мы яму верым, - што ні разу не выпускаѓ кнігу з рук, калі даставаѓ яе з сейфа.
  
  
  
   "Так, вядома", - сказаѓ Холмс. "І акрамя таго, калі б генерал сам што-то зрабіѓ з кнігай, ён наѓрад ці прыцягнуѓ бы да яе ѓвагу пасля".
  
  
  
   "Так мы і думалі", - сказаѓ фон Зелигсманн.
  
  
  
   "Я хацеѓ бы зірнуць на кнігу", - сказаѓ Холмс.
  
  
  
   "Баюся, гэта немагчыма", - сказаѓ яму герцаг.
  
  
  
   "Мяне цікавяць толькі карэньчык і старонкі, а не змест", - запэѓніѓ Холмс герцага.
  
  
  
   "Нават у гэтым выпадку, - заѓважыѓ герцаг, - каб паказаць вам карэньчык і старонкі, вы, несумненна, мімаходам ѓбачылі б надпіс, а гэтага мы не можам дапусціць".
  
  
  
   "Хіба ты не змяніѓ план?"
  
  
  
   "Гэта не так проста. Перш за ѓсё, гэты план быѓ лепшым, што мог распрацаваць генеральны штаб, таму любы іншы план абавязкова быѓ бы горш. Па-другое, было б недальнабачным ѓкараняць новы план да таго часу, пакуль мы не даведаемся, як і кім быѓ рэалізаваны стары план ".
  
  
  
   - А! - ускрыкнуѓ Холмс.
  
  
  
   "І нават калі б мы захацелі яго змяніць, падрыхтоѓка плана поѓнай мабілізацыі нашых сіл займае шмат месяцаѓ. Мы робім некаторыя крокі, каб звесці да мінімуму эфект ад таго, што дэталі плана стануць вядомыя. Было б лепш, калі б мы дакладна ведалі, якая замежная дзяржава валодае такой інфармацыяй ".
  
  
  
   "Праблема не пазбаѓленая цікавых аспектаѓ", - сказаѓ Холмс. "Магчыма, у мяне ёсць некалькі прапаноѓ для тых, хто вядзе гэтую справу".
  
  
  
   "Я перадам паведамленне", - сказаѓ яму герцаг. "Цяпер пра вас і ѓсіх гэтых разрозненых групах, якія вы расследуете -"
  
  
  
   "Ах! Але, бачыце, у гэтым-то ѓсё і справа", - сказаѓ Холмс. "Здавалася б, групы не паасобку. Яны нейкім чынам ѓзаемазвязаныя".
  
  
  
   Фон Зелигсманн рашуча ѓставіѓ манокль ѓ правае вока і ѓтаропіѓся праз стол. - ђзаемазвязаныя? спытаѓ ён. - Якім чынам?
  
  
  
   "Цікавы пытанне", - пагадзіѓся Холмс. "Яшчэ больш цікавым быѓ бы пытанне "чаму?""
  
  
  
   - Растлумачце, - сказаѓ герцаг.
  
  
  
   Холмс пастукаѓ кончыкам цыгарэты па светла-блакітны шкляной чары, якую выкарыстаѓ у якасці попельніцы. "Я выявіѓ гэтую ѓзаемасувязь, ідучы за лідэрамі кожнай групы, каб паглядзець, куды яны мяне прывядуць. Амаль у кожным выпадку яны ѓ канчатковым выніку прыводзілі мяне да іншай групе. Адзін чалавек - асабліва агідны індывід па мянушцы "Хорек" - займае высокае становішча ѓ трох з гэтых груп ".
  
  
  
   - Вы рушылі ѓслед за ім?
  
  
  
   "Так".
  
  
  
   "Хіба ён цябе не бачыѓ?"
  
  
  
   "Няма. Калі я сачу за людзьмі, яны мяне не бачаць. Яны бачаць старога кнігагандляра, або пажылога прэлата, або вулічнага хулігана, або стомленага бюракрата, які вяртаецца дадому, або, магчыма, полусонного фурмана фиакра, калі яго конь вяртаецца ѓ стайню; але яны не бачаць мяне ". Герцаг выглядаѓ перакананым, але Холмс працягваѓ:
  
  
  
   "Але, незалежна ад таго, як я сабраѓ інфармацыю, мы павінны мець справу з тым фактам, што пагроза падпаліць Еѓропу зыходзіць не ад тысячы асобных запалак, а ад аднаго скаардынаванага пажару. Мы павінны высветліць, хто распальвае агонь і што яны разлічваюць атрымаць ад гэтага пажару ".
  
  
  
   - Вы яшчэ не маеце ѓяѓлення? - спытаѓ герцаг.
  
  
  
   "Будаваць гіпотэзы да таго, як у вас будуць усе факты, разбуральна для здольнасці да дэдукцыі. Гэта прымушае вас падтрымліваць сваю раннюю гіпотэзу і ігнараваць супрацьлеглыя сведчанні", - сказаѓ яму Холмс. "У мяне ёсць толькі падазрэнне; кірунак, у якім трэба шукаць; магчымасць, якую трэба разгледзець. Але мы павінны працягваць глядзець ва ѓсіх напрамках, разглядаць усе магчымасці, пакуль не выключыѓ усе, акрамя адной, якая, застаѓшыся, апынецца праѓдай ".
  
  
  
   - І ѓ чым жа заключаюцца вашы падазрэнні?
  
  
  
   "Вельмі добра", - сказаѓ Холмс. "Пакуль гэта толькі магчымасць. Ёсць дасведчаны злачынец, які называе сябе прафесарам Марыярці, які здольны на такія злыя ѓчынкі. Яго штаб-кватэра знаходзіцца ѓ Лондане, але яго шчупальцы цягнуцца па ѓсёй Еѓропе. Я паслаѓ паведамленне ѓ Лондан, каб за ім сачылі, і я спрабую знайсці членаѓ яго злачыннай арганізацыі тут, у Вене ".
  
  
  
   "Навошта, калі вы маеце рацыю, яму гэта рабіць?"
  
  
  
   - Дзеля грошай, ваша правасхадзіцельства. Што б Марыярці ні рабіѓ, гэта дзеля грошай.
  
  
  
   - Марыярці- Марыярці! - фон Зелигсманн пастукаѓ пальцам па стале. - Гэта імя...
  
  
  
   - Вы чулі пра яго? - спытаѓ я.
  
  
  
   Фон Зелигсманн адкінуѓся назад і зачыніѓ вочы. - Прафесар Джэймс Марыярці? - спытаѓ ён. - Гэта той самы чалавек.
  
  
  
   "Я чуѓ гэта імя, і зусім нядаѓна. Ён кіраѓнік, ці не так, Брытанскай разведвальнай службы?"
  
  
  
   - Брытанцы- - Холмс усміхнуѓся. - Адкуль у вас такая ідэя?
  
  
  
   "Ага!" - сказаѓ герцаг. "Але вы сказалі б мне, калі б гэта было так? У рэшце рэшт, вы самі брытанец. "Кіруйце Брытаніяй" і ѓсё такое. "Гэты блаславёны ѓчастак, гэтая зямля, гэта каралеѓства, гэтая Англія" і ѓсё такое. Не, калі б вы ведалі, вы б мне не сказалі.
  
  
  
   "Калі б я ведаѓ імя кіраѓніка брытанскай выведкі, я б, вядома, не назваѓ яго вам", - прызнаѓся Холмс. "Але я скажу вам адкрыта і вызначана, што гэта не прафесар Джэймс Марыярці".
  
  
  
   "Вы ѓпэѓненыя?"
  
  
  
   "Станоѓча".
  
  
  
   "Тады, магчыма, вы зможаце растлумачыць, чаму гэты чалавек, Паѓль Донцхоф, які быѓ арыштаваны за забойства герцага Мекленбургского Стрелица і забойства нейкай жанчыны, як кажуць, працаваѓ на прафесара Джэймса Марыярці, які, як кажуць, з'яѓляецца кіраѓніком брытанскай разведвальнай службы?"
  
  
  
   Холмс затушыѓ цыгарэту. "Я цалкам гатовы паверыць, што гэты Падлогу Донцхоф - адзін з паслугачоѓ Марыярці", - сказаѓ ён. "Але я думаю, вы выявіце, што Марыярці не мае ніякага дачынення да ѓрада Яе Вялікасці. Сапраѓды, Скотланд-Ярд спрабуе арыштаваць яго ѓжо дзесяць гадоѓ, але беспаспяхова. Гэты чалавек д'ябальску разумны, але ён злачынец, а не ѓрадавы агент.
  
  
  
   "Ага! І хіба гэта не было б ідэальным - як вы кажаце - прыкрыццём- для кіраѓніка брытанскай сакрэтнай службы?"
  
  
  
   "Я б так не падумаѓ", - сказаѓ Холмс. "Дарэчы, гэты Падлогу Донцхоф з'яѓляецца членам адной з груп, якія я даследую. Для мяне цалкам зразумела, што ён невінаваты ѓ забойстве герцага Паѓлюса, хоць мне нічога не вядома аб адным забойстве, у якім яго таксама абвінавачваюць. Па якой-то прычыне лідэр гэтай групы - гэты "Тхор", аб якім я казаѓ, - хацеѓ, каб Донцхоф быѓ абвінавачаны".
  
  
  
   Герцаг паціснуѓ плячыма. "Гэта не мой клопат", - сказаѓ ён. "Для грамадскага даверу будзе лепш, калі мы пасадзім каго-небудзь за злачынства, ці не так?"
  
  
  
   - І, магчыма, яго павесяць за гэта, незалежна ад таго, вінаваты ён ці не?
  
  
  
   Герцаг зноѓ паціснуѓ плячыма. - Магчыма.
  
  
  
   - Зразумела, - сказаѓ Холмс. Ён устаѓ. - Думаю, мне лепш вярнуцца да сваёй задачы. Але, сыходзячы, дазвольце мне яшчэ раз запэѓніць вас, што прафесар Джэймс Марыярці ні ѓ якой якасці не служыць брытанскаму ѓраду. Як толькі ѓ мяне з'явіцца што паведаміць вам яшчэ, я павешу аб'яву на дошцы аб'яваѓ у кафэ "Трыест", і мы зноѓ сустрэнемся тут ".
  
  
  
   Герцаг ѓстаѓ. "І я таго ж меркавання", - сказаѓ ён. "Гэтыя навіны, якія вы мне прынеслі, гэта аб'яднанне падпольных груп, гэта выклікае непакой. Я не ведаю, што гэта значыць".
  
  
  
   "Па крайняй меры, гэта азначае, што гэтыя групы не з'яѓляюцца спантаннай рэакцыяй незадаволеных меншасцяѓ. Незадаволенасць, без сумневу, ёсць, і віну за гэта павінны ѓзяць на сябе тыя, хто стаіць ля ѓлады. Але гэтыя групы з'яѓляюцца інструментамі якога-небудзь чалавека або якога-то круга, які кіруе імі па прычынах, якія выходзяць за рамкі нашага цяперашняга разумення ".
  
  
  
   - Перш чым вы пойдзеце, - сказаѓ герцаг, - у мяне ёсць прапанова. Ну, магчыма, просьба.
  
  
  
   - Так, ваша мосць?
  
  
  
   "Калі кіраѓнікі дзяржаѓ сустрэнуцца, верагодна, праз два тыдні, пачынаючы з чацвярга, я хацеѓ бы, каб вы прысутнічалі. Магчыма, каб выступіць перад асамблеяй. Яны ѓсе, вядома, ведаюць пра вас і будуць схільныя паверыць таму, што вы скажаце.
  
  
  
   "Калі хочаце", - сказаѓ Холмс. "Будзем спадзявацца, што да таго часу ѓ мяне будзе для іх значна больш інфармацыі".
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ШАСНАЦЦАТАЯ - АСОБА , ЯКАЯ НЕ МАЕ ВЯЛІКАГА ЗНАЧЭННЯ
  
  
  
  Жыццё па большай частцы складаецца з пены і бурбалак,
  
  Дзве рэчы каштуюць як камень,
  
  Дабрыня ѓ чужой бядзе,
  
  Смеласць ѓ вашым уласным.
  
  - Адам Гордан Ліндсі
  
  
  
   Наглядчык з велізарным жыватом і вусамі бутэлечнай шчотачкай расчыніѓ дзверы ѓ камеру Паѓля Донцхофа. "Ваша сястра прыйшла пабачыцца з вамі", - сказаѓ ён. "Выходзь".
  
  
  
   Пол ѓстаѓ са сваёй койкі і сунуѓ ногі ѓ турэмныя тэпцікі. - Мая сястра? - Ён накіраваѓся да дзвярэй.
  
  
  
   "Цалкам дакладна", - сказаѓ наглядчык, выштурхваючы Падлогі ѓ калідор перад сабой і захлопывая дзверы камеры. - І да таго ж яна цудоѓная малая, раз на яе ѓзвалілі такога крыважэрнага мужлан, як ты. А цяпер ідзі наперадзе мяне.
  
  
  
   "Сачы за тым, як ты кажаш аб маёй сястры", - сказаѓ Пол, варожачы, кім жа, чорт вазьмі, магла быць яго "сястра". Яму лепш рухацца - і казаць - асцярожна, пакуль ён не высветліць, у чым справа. У Чарльза Бредлона Саммердейна была сястра, лэдзі Патрыцыя Темплар, цяпер жонка энергічнага маладога прэлата, якому наканавана было калі-небудзь стаць арцыбіскупам або нават, калі на тое будзе яго воля, святым. Але Пол быѓ упэѓнены, што сястра яго альтэр-эга не была той дамай, якая чакала яго ѓ пакоі для наведвальнікаѓ.
  
  
  
   Усяго два дні таму Падлозе дазволілі ѓбачыцца з яго першым наведвальнікам, пажылым джэнтльменам па імя Карл Стетельмейер, уладальнікам чырвонага носа, празмерна густы белай барады, старога скуранога партфеля, набітага да адмовы рамянямі, і мяккага і інтэлігентнага нораву, які абвясціѓ сябе адвакатам Падлогі. "Я ѓзяѓся за ваша справа, - сказаѓ ён Паѓ, - таму што старшыня суддзя хоча, каб вы былі добра прадстаѓлены, а ѓ мяне рэпутацыя, смею сказаць, цалкам абгрунтаваная, цудоѓнага адваката. Акрамя таго, я занадта стары, каб празмерна турбавацца аб тым, што гэта справа можа зрабіць з маёй рэпутацыяй. Так што не чакайце цудаѓ. Забойства герцага! Забойства ѓласнай сяброѓкі! Я азнаёміѓся з доказамі супраць вас. Магчыма, вы хацелі б прызнаць сябе вінаватым?"
  
  
  
   "Не, дзякуй", - сказаѓ яму Падлогу.
  
  
  
   "О, што ж, застаецца толькі спадзявацца". Ён устаѓ. "Я хутка вярнуся, і мы пагаворым і паглядзім, што можна зрабіць".
  
  
  
   "Пачакайце!" Падлогу таксама падняѓся. "Доказы супраць мяне - што гэта?"
  
  
  
   "Хутка!" паабяцаѓ Стетелмейер.
  
  
  
   І вось цяпер "сястра" Полу прыехала наведаць яго. Магчыма, гэта была нейкая выкрут Стетелмейера? Няма, які старэе адвакат не выглядаѓ так, нібы прывык звяртацца да выкрутаѓ любога роду. Пол спыніѓся каля дзвярэй у пакой для наведвальнікаѓ. Што ж, вось ён тут, і ён даведаецца пра гэта праз секунду.
  
  
  
   Пакой для спатканняѓ ѓяѓляла сабой маленькую душную каморку з каменнымі сценамі і двума жалезнымі дзвярыма, адной для зняволенага і адной для яго госця. Адзінай мэбляй быѓ тоѓсты драѓляны стол на масіѓнай цэнтральнай калоне ѓ цэнтры пакоя і дзве маленькія драѓляныя лаѓкі, па адной з кожнага боку. Драѓляная панэль пад сталом гарантавала, што ногі зняволенага не змогуць дацягнуцца да ног наведвальніка. Тоѓстая чорная лінія праз цэнтр стала аддзяляла прастору зняволенага ад прасторы наведвальніка.
  
  
  
   Наглядчык прывёѓ Падлогі ѓ пакой і пасадзіѓ яго на лаѓку. Затым ён скрыжаваѓ рукі на грудзях, стаѓ каля дзвярэй і злосна паглядзеѓ на Полу, у той час як увайшоѓ другі наглядчык і замацаваѓ на яго левай назе нажной бранзалет. Кароткі адрэзак ланцуга злучаѓ жалезную ножку з вялікім металічным нітам, умураваным у каменны падлогу.
  
  
  
   "Не уставай з лаѓкі", - сказаѓ яму новы наглядчык. "Не дакранайся да свайму наведвальніку і нават не праводзь рукой па гэтай чорнай лініі. Нічога не перадавай свайму наведвальніку і нічога не прымай ад яго. Гэта зразумела?"
  
  
  
   "Так", - сказаѓ Пол.
  
  
  
   Другі наглядчык пайшоѓ, а Падлогу моѓчкі сядзеѓ тварам да процілеглага дзверы і чакаѓ, каб убачыць, як выглядае яго сястра. Дзверы павольна адчыніліся, і сарамліва ѓвайшла высокая стройная дзяѓчына. У яе было свежае, обдуваемое ветрам твар сапраѓднай дзяѓчыны Альпаѓ, светлыя валасы былі сабраны ѓ строгі пучок на верхавіне, а шэрае дарожнае сукенка простага крою. Яна цалкам магла быць дачкой заможнага баварскага гандляра півам, і Падлогу ніколі ѓ жыцці яе не бачыѓ раней.
  
  
  
   - Брат Пол, - сказала яна, сядаючы на лаву са свайго боку стала. Яна пацягнулася цераз стол, каб дакрануцца да яго рукі, але адхінула яе, пачуѓшы кашаль наглядчыка, які стаяѓ каля дзвярэй з боку зняволеных. "Тата, мама і маленькая Хайдзі жудасна сумуюць па табе", - сказала яна. "Бацька сказаѓ мне перад маім ад'ездам: "Уршуля, - сказаѓ ён, - перадай Падлозе, як моцна мы з тваёй маці яго любім і што мы ѓпэѓненыя, што ён ніколі не мог быць вінаваты ѓ тым, што, па іх словах, ён здзейсніѓ. Скажы яму гэта." І я таксама ѓпэѓнены, Пол."
  
  
  
   Такім чынам, яе звалі Уршуля. Гэта дапамагло. І малая Хайдзі, ёй-богу, гэта быѓ прыемны штрых. Але хто яна была на самай справе, і што яна там рабіла, і як ён мог гэта высветліць, калі наглядчык стаяѓ у яго за спіной і слухаѓ кожнае слова?
  
  
  
   Нібы прачытаѓшы яго думкі, Уршуля падняла вочы на наглядчыка і сказала ласкава, але цвёрда: "Гер Шнегель, наглядчык, сказаѓ мне, што я магу трохі пабыць сам-насам, каб пагаварыць з маім братам".
  
  
  
   Наглядчык некалькі секунд абыякава глядзеѓ на яе, а затым, не кажучы ні слова, адышоѓ да далёкай баку дзверы і зачыніѓ яе за сабой.
  
  
  
   Уршуля ѓсміхнулася Падлозе. - Ну вось, - ціха сказала яна па-ангельску, - так-то лепш.
  
  
  
   Фізічны шок ѓдарыѓ Падлогі ѓ грудзі, і ён адчуѓ, як шалёна калоціцца яго сэрца. Хто была гэтая жанчына? Чаму яна гаварыла з ім па-ангельску? Калі гэта быѓ нейкі трук - Калі гэтая дзяѓчына, кім бы яна ні была, працавала на ѓлады - Калі яго сакрэт быѓ вядомы-
  
  
  
   - Прабачце, - сказаѓ ён па-нямецку, - што вы сказалі?
  
  
  
   Павінна быць, паніка адбілася на яго твары. "Божа мой, - сказала яна, - гэта было сапраѓды неабдумана з майго боку. Я прашу прабачэння. Я не хацеѓ цябе напалохаць. Я ад твайго бацькі. Я маю на ѓвазе твайго бацькі, герцага Альбермара. Я перайшоѓ на ангельскую, таму што наглядчык, напэѓна, спрабуе падслухаць наша мармытанне, а калі мы будзем мармытаць на замежнай мове, ён нічога з гэтага не зможа зразумець. Але ён не зможа з упэѓненасцю сказаць, што гэта не па-нямецку, калі мы будзем гаварыць цішэй ".
  
  
  
   Пол зрабіѓ тры глыбокіх ѓдыху. - Як табе ѓдалося прымусіць наглядчыка пакінуць пакой? - спытаѓ ён.
  
  
  
   "Гер Шнегель, начальнік турмы, вельмі напышлівы мужчына, які празмерна ветлівы з жанчынамі, думае, што гэта яго ідэя", - патлумачыла Уршуля. - Я сказала яму, нявінна расхінуѓшы вочы, што ѓпэѓненая, што ты не рабіѓ таго, у чым цябе абвінавачваюць, і што я хацела прымусіць цябе расказаць мне ѓсё пра гэта, каб я магла высветліць, што адбылося на самай справе, і ачысціць тваё імя. Ён стаѓ такім лагодным і ѓзяѓ мяне за руку. Ён сказаѓ, што нічога лепшага не хацеѓ бы і што, калі вы не вінаватыя, ён асабіста прасочыць, каб вас выпусцілі адсюль як мага хутчэй. Я сказаѓ, што ѓпэѓнены, што змагу прымусіць цябе расказаць мне аб гэтым, калі застануся з табой сам-насам, таму што ѓ нас ніколі не было сакрэтаѓ адзін ад аднаго. Ён прымусіѓ мяне паабяцаць, што я перадам яму ѓсё, што ты сказаѓ, - для твайго ж дабра, вядома. І вось мы тут.
  
  
  
   "І вось мы тут", - пагадзіѓся Падлогу.
  
  
  
   "Гавары цішэй".
  
  
  
   "Мой бацька, - сказаѓ Пол, - ён не думае, што я- што я..."
  
  
  
   "Вядома, няма", - адказала яму Уршуля.
  
  
  
   - Я не магу зразумець, як усё гэта адбылося- Як я апынуѓся галоѓным падазраваным у забойстве маёй- дзяѓчыны, якую я збіраѓся...
  
  
  
   - І забойства герцага Мекленбургского Стрелица.
  
  
  
   "Так, і гэта таксама".
  
  
  
   - У прафесара Марыярці ёсць тэорыя.
  
  
  
   Пол выглядаѓ здзіѓленым. - Прафесар Марыярці?
  
  
  
   - Гавары цішэй. Ты яго ведаеш?
  
  
  
   "Некалькі маіх крыніц тут - што сказаѓ вам мой бацька?"
  
  
  
   - З ім размаѓляѓ прафесар. Мы ведаем, што вы тут рабілі і чаму, а таксама імёны некаторых вашых супрацоѓнікаѓ.
  
  
  
   "Некалькі маіх крыніц тут перакананыя, што я працую на гэтага прафесара Марыярці і што ён з'яѓляецца кіраѓніком шырокага злачыннага змовы. І я нават не быѓ упэѓнены, што існуе прафесар Марыярці, я думаѓ, ён быѓ нейкім мясцовым міфам, накшталт "Паннаѓ Рэйна" або "Жалезнага чалавека".
  
  
  
   "Ён сапраѓдны", - сказала Уршуля. "Прафесар Марыярці - самы бліскучы чалавек, якога я калі-небудзь ведала, і многія мужчыны спрабавалі вырабіць на мяне ѓражанне сваім розумам. Хоць, на жаль, ён не з'яѓляецца кіраѓніком шырокага злачыннага змовы, паколькі гэта магло бы апынуцца карысным, калі б ён быѓ ім. Твой бацька наняѓ яго, каб ён прыйшоѓ і выратаваѓ цябе. І я працую з ім.
  
  
  
   "Хто ты такі?" - спытаѓ я.
  
  
  
   - Маё сапраѓднае імя ... ну... вы можаце прадстаѓляць мяне як Мадлен, але пакуль вам лепш называць мяне Уршуляй. Здаецца, у нас сапраѓды занадта шмат імёнаѓ па нагоды ѓсяго гэтага, ці не так? Раней я быѓ збройнікам ѓ "шыкоѓнай мафіі", але прафесар кажа, што я падыходжу для чаго-то лепшага, і ён мяне вучыць.
  
  
  
   - Гандлярка зброяй?
  
  
  
   Яна засмяялася. "Прабач, я не змагла ѓтрымацца. Гэта зладзейская прымаѓка. "Пісталет" - гэта кішэннік, "прадаѓшчыца зброі" - гэта лэдзі-кішэнніца. "Шыкоѓная мафія" - гэта група кішэннікаѓ, якія апранаюцца як лэдзі і джэнтльмены і з'яѓляюцца на мерапрыемствах, дзе будзе тоѓпіцца ведаць сваю справу; напрыклад, у оперы, на маскарадным балі або на іпадроме лепей ".
  
  
  
   - Ты кішэннік? - спытаѓ я.
  
  
  
   - Была. Для лэдзі ёсць прафесіі і горай.
  
  
  
   "Я мяркую, што яны ёсць", - сказаѓ Пол, звуча непераканаѓча.
  
  
  
   "Акрамя таго, нам давялося падарожнічаць па ѓсёй Еѓропе, і мы павінны былі ведаць, як упісацца практычна ѓ любое месца. Гэта адукацыя, паверце мне ".
  
  
  
   - Я табе веру. Што, я мяркую, тлумачыць твой нямецкі.
  
  
  
   Яна пахітала галавой. "Я вырасла ѓ Эльзасе, таму свабодна размаѓляю па-нямецку і па-французску. Я не вучыла англійская, пакуль мы не пераехалі ѓ Іпсвіч, калі мне было дванаццаць. Я думаю, астатняй частцы маёй гісторыі лепш пачакаць, пакуль мы не выцягнем цябе адсюль.
  
  
  
   - Цалкам справядліва. Як вы з прафесарам Марыярці плануеце гэта ажыццявіць?
  
  
  
   "Гэта ѓсё яшчэ адкрытае пытанне. Мы маглі б альбо даказаць сваю невінаватасць, альбо выцягнуць цябе з гэтага месца. Пакуль мы можам рабіць гэта, не дазваляючы аѓстрыйскім уладам высветліць, кім вы з'яѓляецеся на самай справе, мы будзем выбіраць тое, што спрацуе лепш ".
  
  
  
   Падлогу на хвіліну задумаѓся. - Вы сказалі, што ѓ прафесара Марыярці ёсць тэорыя, - сказаѓ ён.
  
  
  
   Мадлен кіѓнула. - Што вам вядома пра забойства герцага Мекленбургского Стрелица?
  
  
  
   "Амаль нічога. Ён і яго жонка ехалі ѓ карэце, і хто-то стрэліѓ у іх. Вось і ѓсё".
  
  
  
   "Так. Ён быѓ забіты, а яна параненая. Было відаць, як забойца размахваѓ рэвальверам Шугарда Сьюза, які, калі вы не ведаеце, з'яѓляецца вельмі характэрным зброяй. На ім былі зялёнае паліто і карычневая кепка. Пасля стральбы ён прабраѓся скрозь натоѓп і знік".
  
  
  
   - Зялёнае паліто, - сказаѓ Пол. - Такім чынам.
  
  
  
   "Сапраѓды. Калі вас арыштавалі, на вас былі зялёнае паліто і карычневая кепка. Таксама ѓ вашай кватэры быѓ знойдзены рэвальвер Шугарда Сьюза".
  
  
  
   Пол гэта абдумаѓ. "Я думаю, я камусьці не падабаюся", - сказаѓ ён. "Я думаю, магчыма, я быѓ не такім вытанчаным, якім лічыѓ сябе".
  
  
  
   "Хто-то хацеѓ, каб цябе абвінавацілі ѓ забойстве, гэта ясна", - пагадзілася Мадлен.
  
  
  
   - Але... - Пол праглынуѓ. - Але як жа Жызэль? Навошта каму-то хацець яе забіць? Як хто-то мог...
  
  
  
   - У яе быѓ ключ ад вашай кватэры, так?
  
  
  
   "Так. Гэта было проста для таго, каб..."
  
  
  
   "Усё роѓна, што гэта было проста для таго, каб; нас тут цікавіць не ваша мараль. І не мараль дзяѓчыны таксама. Прафесар перакананы, што хто-то пабываѓ у вашай кватэры, каб пакінуць Шугарда Сьюза і, магчыма, некалькі іншых кампраметуюць доказаѓ, а вашай сяброѓцы не пашанцавала натрапіць на яго.
  
  
  
   "Значыць, яна загінула выпадкова", - сказаѓ Пол, і ѓ яго голасе прагучала боль. "Не было ніякай прычыны для яе смерці - гэта нават не было часткай спробы дабрацца да мяне". Ён абхапіѓ галаву рукамі.
  
  
  
   "Сядзь!" Рэзка сказала Мадлен. "Мы не хочам даваць ахоѓніку нагода ѓваходзіць раней часу".
  
  
  
   - Ды. - Падлогу з высілкам сеѓ і выцер вочы рукавом сваёй шэрай баваѓнянай кашулі-пуловера. - Мне вельмі шкада.
  
  
  
   "Не варта. Часам плакаць карысна. Я б перадаѓ табе насоѓку, але гэта забаронена".
  
  
  
   "Так", - сказаѓ Пол. "Тут усталёѓваюць правілы толькі дзеля задавальнення ѓсталёѓваць правілы. Ці ёсць што-небудзь яшчэ ѓ тэорыі прафесара? Такім чынам, Жызэль была забітая выпадкова. Ці ёсць у яго якія-небудзь ідэі аб тым, хто зрабіѓ усё астатняе і чаму гэта было зроблена? Ён адлюстраваѓ слабую ѓсмешку. "Я думаѓ, што я прыемны хлопец, але, павінна быць, я зрабіѓ што-тое, што каго-то пакрыѓдзіла; але што б гэта магло быць?"
  
  
  
   - Выснова прафесара Марыярці заснаваны на тым факце, што ніхто да гэтага часу не выступіѓ з заявай аб тым, што вы брытанскі агент. Нават тыя, хто верыць, што ты памагатыя сумна вядомага прафесара Марыярці, не ведаюць, што на самай справе ты не Падлогу Донцхоф.
  
  
  
   "Падобна на тое, што гэта так".
  
  
  
   "Такім чынам, менавіта для Паѓля Донцхофа быѓ задуманы гэты змова. Але Паѓль Донцхоф, вы ѓжо мяне прабачце, асобу няважная".
  
  
  
   "Так, вядома. Наѓмысна".
  
  
  
   - Такім чынам, калі яны, хто б яны ні былі, хацелі пазбавіцца ад цябе, чаму б проста не забіць?
  
  
  
   Пол змрочна ѓсміхнуѓся. - Я рады, што цябе не было побач, каб даць ім, кім бы яны ні былі, савет.
  
  
  
   "Я ѓпэѓнены, што яны думалі пра гэта. Але яны гэтага не зрабілі. Таму што яны хацелі бачыць цябе дыскрэдытаваны больш, чым тваёй смерці ".
  
  
  
   - Дыскрэдытаваны? Што вы маеце на ѓвазе?
  
  
  
   "Па словах бацькі, у вашых апошніх справаздачах гаварылася, што вы думалі, што за вамі сочаць".
  
  
  
   "Так. Я амаль упэѓнены. Я не змог высветліць, хто гэта рабіѓ, але падазраю, што гэта быѓ хто-небудзь з групы анархістаѓ, да якой я далучыѓся".
  
  
  
   - Прафесар Марыярці лічыць, што хто-то падазрае, што ты не такі, якім здаешся, але яны пакуль дакладна не ведаюць, хто ты такі.
  
  
  
   "Я і сам так думаѓ", - пагадзіѓся Падлогу.
  
  
  
   "Такім чынам, яны, хто б яны ні былі, хочуць дыскрэдытаваць вас. Каб запэѓніць сябе , што, што б вы ні сказалі, вам не павераць".
  
  
  
   - Але не для таго, каб забіць мяне? Да чаго такая дабрыня?
  
  
  
   "Прафесар Марыярці лічыць, што вы ведаеце што-тое, што можа апынуцца небяспечным для каго-то, і ваш вораг не ведае, вы перадалі гэтую інфармацыю або няма".
  
  
  
   - Якую інфармацыю і ад каго?
  
  
  
   Мадлен выпрасталася на сваёй лаѓцы, сціпла склаѓшы рукі на каленях. "Вось у чым пытанне", - сказала яна. "Але, што б гэта ні было, калі б ты перадаѓ гэта далей, тваё забойства падкрэсліла б яго важнасць, у той час як выстаѓленне цябе вар'ятам забойцам прымусіла б тваіх гаспадароѓ ѓсумніцца ѓ тым, што ты мог бы ім сказаць. Памятай, яны лічаць цябе нікчэмным шпіёнам.
  
  
  
   "Але я не ведаю нічога такога каштоѓнага. Я паведамляю аб тэндэнцыях і паступовых зменах у палітыцы, а таксама аб тым, хто шпіёніць за кім. Калі гэта анархісты, я паведамляю, што яны паѓсюль бамбяць і страляюць; але ѓсе ведаюць, што яны паѓсюль бамбяць і страляюць ".
  
  
  
   "Магчыма, ты ведаеш што-нешта такое, аб чым не падазраеш", - сказала яму Мадлен.
  
  
  
   "Мне здаецца, я гэта разумею", - сказаѓ Пол. "Гэта праѓда, што я выявіѓ намёкі на тое, што анархісты плануюць нейкі буйны падрыѓной акт і, што цікава, пара іншых груп, аб якіх я збіраѓ справаздачы. Я не ведаю, ці то гэта тое самае вялікая падзея, аб якім яны кажуць, або некалькі, якія па супадзенні маячаць на гарызонце. Але я нічога не ведаю аб тым, якім можа быць гэта падзея або гэтыя падзеі. Я рыхтаваѓся паспрабаваць высветліць, калі гэта адбылося ".
  
  
  
   "Цалкам магчыма, што гэта як-то звязана з гэтым", - пагадзілася Мадлен.
  
  
  
   "Ёсць адна рэч-", - сказаѓ Пол. "Што?"
  
  
  
   "Я не ведаю, ці важна гэта, але гэта было незвычайна. Чалавек па імені Герман Логу, дробны чыноѓнік у Міністэрстве замежных спраѓ, даѓ мне лісток паперы ѓ оперы за некалькі дзён да гэтага - і ѓсё гэта. На ім быѓ напісаны кароткі пранумараваная спіс, які не меѓ для мяне ніякага сэнсу.
  
  
  
   - Ён даѓ табе лісток паперы?
  
  
  
   - Ды. У той час ён мяне не ведаѓ. Думаю, ён прыняѓ мяне за каго-то іншага.
  
  
  
   "Якім чынам?"
  
  
  
   "Ну, я даѓ яму канверт з буйной сумай грошай, і, відавочна, ён чакаѓ, што хто-тое, каго ён не ведаѓ, зробіць менавіта гэта. Ён быѓ злы на мяне, таму што гэта было не так шмат, як ён чакаѓ, - грошы, то ёсць.
  
  
  
   Мадлен адкінулася на спінку крэсла і ѓтаропілася на Падлогі. "Мне здаецца, я трапіла ѓ Краіну Цудаѓ, - сказала яна, - хоць мяне клічуць не Аліса. Вы далі зусім незнаёмаму чалавеку канверт з буйной сумай грошай, але ён быѓ расчараваны, таму што чакаѓ, што які-то іншы зусім незнаёмы чалавек дасць яму яшчэ большую суму грошай у абмен на лісток паперы з пранумараваных спісам, які не меѓ сэнсу?"
  
  
  
   "Цудоѓна", - сказаѓ Пол. "У цябе гэта ёсць".
  
  
  
   "Я лепш перадам гэта прафесару", - сказала яна. "Дзе гэты спіс, і чаму вы давалі гэтаму незнаёмцу канверт, поѓны грошай?"
  
  
  
   Пол патлумачыѓ свой метад вярбоѓкі мімавольных агентаѓ для сваёй шпіёнскай сеткі-аматара. "Спіс знаходзіцца ѓ маёй кватэры, калі ён не ѓ паліцыі", - сказаѓ ён. "Але я сумняваюся, што яны знайшлі гэта ці палічылі важным. Гэта ѓ мяне на стале, складзенае як маленькі канверт, бокам для лісты ѓнутр, і я ѓклаѓ у яго некалькі марак ".
  
  
  
   Мадлен запляскала ѓ ладкі. " Выкрадзенае ліст!" - сказала яна.
  
  
  
   "Дакладна", - прызнаѓ Падлогу. "Я запазычыѓ ідэю ѓ Па. Будзем спадзявацца, што гэта ѓсё яшчэ працуе".
  
  
  
   "Я мяркую, прафесар захоча паглядзець, ці там ён, усё яшчэ. Прама цяпер ён хоча, каб ты перабраѓ у думках апошнія некалькі тыдняѓ перад арыштам і распавёѓ мне ѓсё, што можаш успомніць. Кожную дробязь. Засяродзьцеся на падзеях, якія, якімі б нязначнымі яны ні здаваліся вам у той час, былі з шэрагу прэч якія выходзяць".
  
  
  
   "Дзіѓныя падзеі? Я не магу ѓзгадаць нічога падобнага".
  
  
  
   - Не, не дзіѓны, проста з шэрагу прэч які выходзіць. Напрыклад, калі паштальён звычайна прыносіць ранішнюю пошту ѓ дзевяць, але аднойчы раніцай ён прыйшоѓ у восем ці дзесяць, у гэтым няма нічога асабліва дзіѓнага, але гэта незвычайна ".
  
  
  
   "Пошта была пакінута ѓ скрыні ѓнізе", - сказаѓ Пол.
  
  
  
   Мадлен ѓздыхнула. - Давайце пачнем з нядзелі, за дзве тыдня да вашага арышту. Торт думкамі назад і паглядзіце, што вы зможаце ѓспомніць.
  
  
  
   Пол заплюшчыѓ вочы і на імгненне засяродзіѓся, а затым адкрыѓ іх. "Ты збіраешся гэта запісаць?" ён спытаѓ.
  
  
  
   "Не трэба", - сказала яна яму. "Я ніколі не забываю нічога з таго, што чую або бачу. Гэта адна з прычын, па якой прафесар Марыярці папрасіѓ мяне суправаджаць яго ѓ гэтай паездцы, ён падумаѓ, што гэта можа быць карысна. І на дадзены момант так яно і ёсць."
  
  
  
   Пол зачыніѓ вочы, падумаѓ і прадставіѓ сабе кожны дзень гэтых апошніх двух тыдняѓ так добра, як толькі мог. Ён распавёѓ Мадлен аб сустрэчы на Шакаладнай фабрыцы, аб тым, як убачыѓ гер Гесэна Копфа ѓ форме кандуктара, аб дастаѓцы таямнічай пасылкі і аб усім астатнім, што толькі змог прыдумаць. Яна пільна глядзела на яго і час ад часу ківала. Калі ён скончыѓ, яна ѓсміхнулася. "Вельмі добра", - сказала яна.
  
  
  
   "Ці Было што-небудзь з гэтага карысным?"
  
  
  
   "Паняцці не маю", - сказала яна яму. "Я перадам гэта прафесару, і ён даведаецца. Цяпер нам трэба прыступіць да працы, каб выцягнуць цябе адсюль. Наогул-то, гэта наша другая задача, але астатняе вас не тычыцца.
  
  
  
   "Што гэта за іншае заданне, або мне не варта пытацца?"
  
  
  
   "Два чалавекі, муж і жонка, якія знаходзяцца ѓ зняволенні пры менш афіцыйных абставінах, чым вы. Іх становішча, па меншай меры, такое ж цяжкае і значна больш хісткае, чым ваша ѓласнае. Мы нічога не ведаем аб групе, якая іх ѓтрымлівае, або аб іх матывах, за выключэннем таго, што яны, па-відаць, таксама падзяляюць веру ѓ тое, што прафесар Марыярці з'яѓляецца свайго роду галоѓным злачынцам або кіраѓніком Сакрэтнай службы ".
  
  
  
   "Я перадаю ім найлепшыя пажаданні, гэтым мужу і жонцы", - сказаѓ Пол. "Непрыемна знаходзіцца ѓ палоне ѓ дзяржавы; павінна быць, гэта сапраѓды спроба быць палоннымі нейкай злачыннай групы. Дзяржава, па меншай меры, прадказальна".
  
  
  
   "Я буду наведваць вас як мага часцей, - сказала яму Мадлен, - але я не магу сказаць вам дакладна, калі. Акно вашай камеры - я мяркую, у вас ёсць акно выходзіць на вуліцу ці ѓ двор?"
  
  
  
   "На вуліцы".
  
  
  
   "Добра. Тады мы зможам звязацца з вамі, калі спатрэбіцца".
  
  
  
   "Вядома, паміж маім акном і вуліцай ёсць шырокі ѓчастак бетону, а затым турэмная сцяна, калі вы думаеце перакідваць паведамленні туды-сюды".
  
  
  
   - Нічога падобнага. Калі нам прыйдзецца мець зносіны з вамі, прафесар прапанаваѓ музычны код.
  
  
  
   "Я выкарыстаѓ музычны код для адпраѓкі сваіх справаздач", - сказаѓ Пол.
  
  
  
   "Так, але гэта нельга напісаць, гэта прыйдзецца спяваць пад тваім акном на Гроссфогельштрассе. Твой бацька сказаѓ прафесару, што ѓ цябе ідэальны слых, гэта так?"
  
  
  
   "Так".
  
  
  
   "Гэта будзе прасцей, чым код, які вы выкарыстоѓвалі", - сказала яму Мадлен. - Пачынаючы са сярэдняга "Сі" і павышаючы, выкарыстоѓваючы дзве актавы двенадцатитоновой шкалы - прафесар выказаѓ здагадку, што вы зможаце гэта адрозніць...
  
  
  
   "Я магу".
  
  
  
   - Добра. Гэта дае нам дваццаць чатыры нататкі. Паведамленні будуць на англійскай. Мы проста накладзем алфавіт на ноты, якія ідуць уверх, з i і j па адной ноце, а s замест z. Такім чынам, у нас застаецца дваццаць чатыры літары.
  
  
  
   "Мне здаецца, я разумею".
  
  
  
   "Так, але ці можаш ты сачыць за ім досыць хутка?"
  
  
  
   "Я павінен быць у стане запомніць любую мелодыю - калі мы можам назваць мелодыяй такую мешаніну нот, - якую вы дашле, а затым прапрацаваць яе".
  
  
  
   "Што ж, давай паспрабуем", - сказала Мадлен. Яна дастала з сумачкі камертон і лёгенька ѓдарыла ім па краі стала.
  
  
  
   "А", - сказаѓ Пол.
  
  
  
   "Дакладна", - пагадзілася Мадлен. Яна зноѓ пастукала відэльцам, а затым зрабіла серыю вакальных практыкаванняѓ, якія аддалена нагадвалі сучасную музыку, напісаную Падлогай Донцхофом.
  
  
  
   "Амаль меладычна", - сказаѓ Пол.
  
  
  
   "Так, але што гэта было за пасланне?"
  
  
  
   "Дай мне хвілінку", - папрасіѓ Падлогу. Ён заплюшчыѓ вочы і ціха замурлыкал. " "Мужнасць і цярпенне", - сказаѓ ён. "Вельмі добра", - сказала яна.
  
  
  
   "Наогул-то я напісаѓ гэта як "мужнасць і пасіѓнасць", - сказаѓ ён ёй, - але я ѓнёс папраѓку".
  
  
  
   "Я быѓ плоскім?"
  
  
  
   - Мне здаецца, зусім ледзь-ледзь.
  
  
  
   "Што ж", - сказала яна. "Ідэальная памяць і ідэальны слых - гэта дзве розныя рэчы. Але я раблю ѓсё, што ѓ маіх сілах".
  
  
  
   - На самай справе, - запэѓніѓ ён яе. - І ты мяне невымерна падбадзёрыць . Ты зрабіла ѓсё, што магла б мая сапраѓдная сястра, і я дзякую цябе. Як ты думаеш, прафесар Марыярці сапраѓды зможа выцягнуць мяне адсюль?
  
  
  
   "Вы можаце разлічваць на прафесара. Гэта будзе не першы раз, калі ён вызваляе чалавека з турмы. Тое, што ён кажа, што збіраецца зрабіць, ён робіць. Усё вельмі проста. Яна ѓстала і пастукала ѓ дзверы камеры. "А цяпер бывай, брат. Не маркоціся".
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК СЕМНАЦЦАТЫ - ВАЙССЕРШЛОСС
  
  
  
  Сяброѓ варта аддаваць перавагу каралям.
  
  - Вальтэр
  
  
  
   Для знатакоѓ палацаѓ, шато і іншых рэзідэнцый еѓрапейскай шляхты, Вайссершлосс, каралеѓскі замак спадчынных прынцаѓ Румелии, стаѓ сапраѓдным святам. Княства Румелия не варта блытаць з Усходняй Румелией, якая ѓ цяперашні час была часткай Балгарыі, нягледзячы на пратэсты Сербіі і кароткачасовую вайну; ці з Вялікай Румелией, еѓрапейскай часткай старой Турэцкай імперыі, якая цяпер была падзелена на Албанію, Македонію і Фракію.
  
  
  
   Княства складалася з герцагства Ліхтэнбэрга, графстваѓ Пармец, Юхт і Канстанцін, а таксама шырокага балоты, вядомага як Вялікае ђсходняе балота, і было сатрапам Свяшчэннай Рымскай імперыі, цяпер Аѓстра-Венгерскай, на працягу апошняй тысячы гадоѓ, плюс-мінус стагоддзе. Ім правілы дынастыя Юхтенбергов з тых часоѓ, як Карл Лысы ѓзышоѓ на трон у 1164 годзе, зрынуѓшы Генрыха Ражна, які меѓ непапулярную звычку насаджваюць непажаданых яму людзей па трое за раз на спецыяльна сканструяваны дзіда.
  
  
  
   Вайссершлосс размяшчаѓся на ѓзгорку з выглядам на сталіцу краіны Спасс і мог пахваліцца дагледжаным садам, які ѓпершыню быѓ разбіты Агриколой Германикой дзе-то ѓ першым стагоддзі нашай эры, калі ён нядоѓга служыѓ імперскім губернатарам гэтага рэгіёну. Самай ранняй каралеѓскай рэзідэнцыяй быѓ умацаваны замак: сцены, цытадэль, роѓ, пад'ёмны мост і ѓсё астатняе, будаѓніцтва якога было распачата ѓ дванаццатым стагоддзі і паступова дапаѓнялася, пакуль ён не паваліѓся падчас шырокіх структурных перабудоѓ у шаснаццатым стагоддзі.
  
  
  
   Да пачатку семнаццатага стагоддзя стала ясна, што каменныя сцены могуць служыць турмой, але ад іх было мала толку супраць асаднай артылерыі, і Альфрэд III Лихтенбергский пачаѓ будаѓніцтва каралеѓскага замка ѓ знешняй сцены разбуранага замка. Імператар Свяшчэннай Рымскай Імперыі Рудольф II, якому падабалася паляванне на аленяѓ у бліжэйшым лесе, прапанаваѓ аплаціць частку кошту, калі Альфрэд зробіць свой новы замак дастаткова вялікім, каб змясціць імператарскую паляѓнічую групу, і, такім чынам, быѓ закладзены першы камень у падмурак Вайссершлосса на дзвесце пакояѓ. Па форме які нагадвае літару U, звернутую да афіцыйнага садзе, з шырокай кальцавой дарогі дарожкай, фасадам з белага мармуру з даліны Неандер і ѓнутранай аздабленнем, выразанай, распісанай, ціснення і упрыгожанай лепшымі майстрамі Еѓропы, гэта быѓ сапраѓды замак, прыдатны для візітаѓ імператара. Былі напісаныя кнігі пра сацыяльнай гісторыі будынка і аб тым, хто, як мяркуецца, пракраѓся па якім потайному калідоры, каб увайсці ѓ тую ці іншую спальню пасярод ночы; пра разьбе і фрэсках у вялікай зале і калекцыі карцін алеем, якія былі раскіданыя па ѓсім будынку; і пра зданяѓ, якія, як казалі, засяляюць продуваемую скразнякамі калідоры імператарскага крыла.
  
  
  
   Цяпер, 280 гадоѓ праз, Вайссершлосс станавіѓся чым-то накшталт белага слана, якому патрабавалася восемдзесят чалавек персаналу толькі для таго, каб спраѓляцца з уборкай і рамонтам, не лічачы асабістага персаналу прынца і прынцэсы, які павялічваѓ іх колькасць яшчэ на восемдзесят або каля таго, калі яны знаходзіліся ѓ рэзідэнцыі. Але даходы Аристе Юхенберга, цяперашняга наследнага прынца Румелии і герцага Лихтенбергского, былі на мяжы. Яго продкі набывалі з розумам, а бацька і дзед добра эканомілі.
  
  
  
  -
  
  
  
   Прайшло амаль два тыдні з тых часоѓ, як сястра Паѓля Донцхофа наведала яго ѓ турме. Было крыху больш за гадзіну дня, калі Марыярці ѓ вобразе Аляксандра Сандареля і яго спадарожніца Мадлен Вэрлен выйшлі з цягніка на вакзале Спаса і кінулі свае дзве невялікія дарожныя сумкі ѓ фіякр, які чакаѓ ля вакзала, з паднятым брызентавым верхам, каб абараніць пасажыраѓ ад лёгкай, але золкай морас. Марыярці дапамог Мадлен забрацца на сядзенне. - Адвязі нас у Вайссершлосс, кіроѓца, - сказаѓ ён тощему, сморщенному красноносому мужчыну, сгорбившемуся на кіроѓчым сядзенні і завернувшемуся ѓ тоѓстае коѓдру.
  
  
  
   Мужчына павярнуѓся і закрануѓ палёѓ сваёй вялізнай скураной капелюшы. - Так, сэр! Які ѓваход?
  
  
  
   Марыярці падняѓся і заняѓ сваё месца. "Які ѓ нас выбар?" ён спытаѓ.
  
  
  
   "Ну, арандатар, цяпер ёсць гандлёвы ѓваход, які, як я бачу, табе не спатрэбіцца, і ѓваход для прыслугі, тое ж самае, і імператарскі праезд, якім можна карыстацца, калі імператар знаходзіцца ѓ рэзідэнцыі, чаго ён ніколі не рабіѓ, па меншай меры, у цяперашняй. Я сапраѓды веру, што яго дзядуля часам прыязджаѓ на паляванне. Ён таксама можа выкарыстоѓвацца для наведвання шляхты, але прынц звычайна дасылае за імі свой экіпаж. Кіроѓца спыніѓся, каб перавесці дух, і выцер твар вялікай насоѓкай. "Затым будзе асобны ѓваход і агульны ѓваход, уваход для наведвальнікаѓ і гасцявой ѓваход. І яшчэ будзе палкавы ѓваход, калі войскі праходзяць парадам. І ёсць пара або каля таго іншых, але я нічога пра іх не ведаю".
  
  
  
   "Мы тут, каб папрасіць аѓдыенцыі ѓ прынца Аристе", - сказаѓ Марыярці кіроѓцу.
  
  
  
   "А!" - сказаѓ кіроѓца, яшчэ больш паварочваючыся на сваім сядзенні, каб лепей разгледзець сваіх пасажыраѓ. "Дзень аѓдыенцыі - чацвер, але вы павінны ѓнесці сваё імя ѓ спіс у аѓторак. Такім чынам, паколькі сёння серада, я завязу вас у гатэль "Герцагіня Тэрэза", паколькі гэты гатэль падыходзіць для людзей вашага ѓзроѓню.
  
  
  
   Марыярці ѓставіѓ манокль ѓ правае вока і ѓтаропіѓся на кіроѓцу. "Давайце выкажам здагадку, што прынц прыме нас сёння", - сказаѓ ён. "Калі б гэта было так, да якога ѓваходу ты б прапанаваѓ нам падысці?"
  
  
  
   Кіроѓца адмовіѓся несці адказнасць за дапушчэнне чаго-небудзь падобнага. "Не мая справа прапанаваць, - сказаѓ ён, ківаючы галавой, як быццам ніколі не чуѓ такога вар'яцтва, - але я мяркую, што на маім месцы я б ѓстаѓ у асобнага ѓваходу. Калі толькі я не памыліѓся ѓ разліках і вы не спрабуеце прадаць што-то, тады гэта ѓваход у гандаль для вас ".
  
  
  
   "Магчыма, нам варта паспрабаваць скарыстацца асобным уваходам, - сказаѓ Марыярці, - і я буду стрымліваць любое жаданне заняцца гандлем".
  
  
  
   Кучар з цікаѓнасцю паглядзеѓ на Марыярці, але затым павярнуѓся наперад і пстрыкнуѓ лейцамі. "Пойдзем, Кнейдль, - сказаѓ ён свайму каню, - мы адвязем гэтага вар'ята і яго выдатную сяброѓку ѓ Вайссершлосс".
  
  
  
   Дваццаць хвілін праз Кнейдль трушком праехаѓ па шырокай пад'язной дарожцы, якая стварала вялікую літару U, праходзячы перад замкам, і спыніѓся ѓ пары дзвярэй прыкладна пасярэдзіне левага крыла. Менш майстэрскія, чым Парадны ѓваход, міма якога яны прайшлі, велізарныя дубовыя дзверы ѓ залатой раме ѓсё ж пасарамацілі б многія саборы. Калі экіпаж спыніѓся, дзверцы адчыніліся, і з'явіѓся лёкай з вялікім парасонам у руках і пачціва падняѓся ѓ дзверцы экіпажа, прыкрываючы іх ім, пакуль Марыярці выходзіѓ і дапамагаѓ Мадлен спусціцца услед за ім.
  
  
  
   Марыярці дастаѓ з рукава тисненую візітную картку з надпісам "Аляксандр Сандарель-Лондан, Парыж" і напісаѓ на адваротным баку "адносна Бенджаміна Барнэта" сваім паходным алоѓкам. Ён злучыѓ іх з адным, які яго спадарожніца дастала з маленькай сумачкі-клатч, на якім было напісана проста "Лэдзі Мадлен Вэрлен", і паклаѓ іх на маленькі срэбны паднос, які трымаѓ лёкай. "Мы хацелі б бачыць прынца", - сказаѓ ён. "У нас не прызначана, але я мяркую, што Яго Высокасць дасць нам аѓдыенцыю".
  
  
  
   Лёкай двойчы рэзка кіѓнуѓ галавой. - Іх высокасці у дадзены момант паехалі катацца верхам, але хутка вернуцца. Сюды, калі ласка. Ён правёѓ іх у невялікую пакой чакання злева ад дзвярэй і знік ѓнутры будынка. Два копейщика ахоѓвалі калідор, вядучы ѓнутр замка. Марыярці адзначыѓ, што, хоць іх цырыманіяльны форма састарэла на два стагоддзі, іх пікі былі вострымі.
  
  
  
   Праз тры чвэрці гадзіны лёкай вярнуѓся за імі. "Калі ласка, пакіньце тут свой багаж, - сказаѓ ён, - і сваю кій, сэр, і вынікайце за мной". Ён праводзіѓ іх да дзверы маленькай гасцінай, размешчанай дзе-то ѓ глыбіні вялізнага будынка. Яго ахоѓвалі двое дужых мужчын у чорнай уніформе, адзін з якіх правёѓ рукамі па куртцы Марыярці і зазірнуѓ у маленькую сумачку Мадлен, перш чым упусціць іх. "Прабачце, сэр, мэм, - сказаѓ ён, - але жыццё прынца апынулася пад пагрозай, і мы павінны прыняць меры засцярогі".
  
  
  
   Высокі, прыгожы мужчына ѓ адной з шматлікіх багата упрыгожаных кавалерыйскіх ѓніформаѓ, даступных аѓстра-венгерскай шляхты, стаяѓ перад невялікім элегантным пісьмовым сталом у пакоі. Побач з ім, у разьбяны драѓляным крэсле, якое стаяла побач з пісьмовым сталом, сядзела стройная светлавалосая жанчына з тонкімі рысамі асобы і разумнымі вачыма. Яна была апранутая ѓ просты касцюм для верхавой язды з шырокай спадніцай. Пакаёѓка як раз выносіла з пакоя іх плашчы і шыракаполых капялюшы, сведчачы аб паспешнасці, з якой яны прыйшлі на гэтую сустрэчу. "Я прынц Аристе, - прадставіѓся мужчына, - а гэта мая жонка, прынцэса Дыяна. Я прыношу прабачэнні за непрыстойныя для засцярогі, але мае ахоѓнікі настойваюць на гэтым пры старонніх.
  
  
  
   "Вашы высокасці", - сказаѓ Марыярці, злёгку нахіліѓшы галаву ѓ жэсце, які можна было б прыняць за паклон. "Мы разумеем і не крыѓдзімся". Мадлен грацыёзна прысела ѓ рэверанс.
  
  
  
   "Мы вярнуліся прама з дзённай прагулкі, не выдаткаваѓшы часу на перапрананне", - сказаѓ прынц Аристе. "Любы, хто назаве імя Барнеттов, атрымае неадкладную аѓдыенцыю ѓ нас. Але я веру, што вам ёсць што сказаць, што заслугоѓвае нашай увагі. Ён пільна паглядзеѓ на Марыярці. - Вы Аляксандр Сандарель. Мне здаецца, я чуѓ гэта імя. Вы ѓ некаторым родзе шарлатан, ці не так?
  
  
  
   Марыярці усміхнуѓся. "Аляксандра Сандареля так апісвалі", - прызнаѓ ён. "Павінен сказаць, што я не згодны з гэтым апісаннем".
  
  
  
   "Магчыма, Барнетты паслалі яго да нас", - выказала здагадку прынцэса Дыяна, гледзячы на свайго мужа. "Спадзяюся, ён пацешны".
  
  
  
   "У гэтым справа?" - спытаѓ прынц. "Гэта Барнетты паслалі вас да нас? Вы ведаеце, яны павінны прыбыць сюды з дня на дзень".
  
  
  
   "Я разумею, што ваш англійская мова цудоѓны", - сказаѓ Марыярці, пераходзячы на гэты мову. "Давайце працягнем размову па-ангельску, так як будзе менш шанцаѓ, што наш размова зразумеюць, калі нас подслушают".
  
  
  
   - Ты не давяраеш маім слугам?
  
  
  
   - У важных справах я не давяраю нікому. Тыя, хто не продажен, легкадумныя. Ці можаце вы паручыцца за ѓсіх сваіх слуг, ваша высокасць?
  
  
  
   Прынц Аристе на секунду задумаѓся. "Не, - сказаѓ ён, - я мяркую, што няма. Іх так шмат".
  
  
  
   "Англійская - прымальны мову", - пагадзілася прынцэса Дыяна. "Акрамя таго, мне сказалі, што ѓ ангельскай у мяне чароѓны акцэнт".
  
  
  
   "Так яно і ёсць", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  
  
   - Цяпер, што тычыцца Барнеттов...
  
  
  
   "Я мяркую, што іх прыбыццё будзе адкладзена", - сказаѓ Марыярці. "Бенджамін Барнетт і яго жонка Сесілія былі выкрадзеныя чалавекам, які называе сябе графам Зігфрыд фон Линшем, і ѓтрымліваюцца ѓ замку дванаццатага стагоддзя ѓ вялікім маёнтку, відавочна, належыць яму, недалёка ад горада Умштайн пад Венай".
  
  
  
   "Выкрадзена!" Прынц ѓчапіѓся ѓ спінку крэсла, на якім сядзела яго жонка. "Адкуль ты гэта ведаеш і чаму ты прыйшла да нас? Вы апавясцілі улады?"
  
  
  
   Марыярці паківаѓ галавой. "Ёсць прычыны, па якіх гэта было б неразумна".
  
  
  
   "Неразумна?" Спытала прынцэса Дыяна. "Як можа быць неразумна апавяшчаць паліцыю?"
  
  
  
   "Я растлумачу", - сказаѓ ёй Марыярці.
  
  
  
   Прынц Аристе нахіліѓся і ѓзяѓ жонку за руку. - Адкуль мне ведаць, што гэта праѓда? ён патрабавальна спытаѓ. "Вы сцвярджаеце, што даведаліся пра гэта з дапамогай якога-то трука празорлівасці? Вы чакаеце нейкага ѓзнагароджання?" Словы зрываліся з яго вуснаѓ па меры таго, як фармаваліся ідэі.
  
  
  
   Марыярці паківаѓ галавой. "Хоць ёсць Аляксандр Сандарель, які сцвярджае, што валодае некаторымі здольнасцямі празорлівасці, я не ён. Мяне завуць прафесар Джэймс Марыярці, і Бенджамін Барнетт на працягу многіх гадоѓ быѓ маім блізкім сябрам і даверанай асобай. На дадзены момант я запазычыѓ імя Аляксандра Сандареля, каб палегчыць сваю працу тут. Я прыйшоѓ да вас, таму што лічу, што нашы інтарэсы супадаюць. Я не прашу і не чакаю ѓзнагароджання."
  
  
  
   "Прафесар Марыярці". Прынц на імгненне задумаѓся. "Я чуѓ пра вас", - сказаѓ ён. "Блэкбэрн і дарвен згадаѓ вас і назваѓ адным. Але я таксама чуѓ- - яго голас заціх, але затым ён працягнуѓ: - Чаму вы падарожнічаеце пад псеѓданімам? Хіба гэта не прыкмета хітрасці, прыкмета таго, што вам нельга давяраць?"
  
  
  
   "Калі гэта не прыкмета падману, калі вы гэта робіце, ваша высокасць", - сказаѓ Марыярці, усміхаючыся, "тады чаму гэта павінна быць, калі гэта раблю я?"
  
  
  
   "У кропку!" прызнаѓ прынц Аристе. "Адкуль ты ведаеш пра маё сяброѓства з Барнеттами і, як, падобна на тое, ты павінен ведаць, аб падзеях, звязаных з ёй?"
  
  
  
   - Маммер Толливер распавёѓ мне гэтую гісторыю. Ён падарожнічаѓ з Барнеттами ѓ якасці іх слугі.
  
  
  
   - Карлік? Я памятаю яго.
  
  
  
   "Балака карлік толькі ростам", - уставіла Мадлен. "Па смеласці і кемлівасці ён гігант".
  
  
  
   "Сапраѓды, ён такі", - пагадзілася прынцэса. "Сесили, місіс Барнетт, і я казалі аб ім".
  
  
  
   "Чаму ён не тут, з табой?" Спытаѓ прынц Аристе. "Адкуль мне ведаць, ці магу я верыць таму, што ты мне расказваеш? Гэта гучыць як пачатак фантастычнай гісторыі. Барнетты выкрадзеныя? Іх трымаюць у замку? Чаму? Хто такі гэты фон Лінц і чаго ён хоча?"
  
  
  
   "Разумныя пытанні", - пагадзіѓся Марыярці. "Ражаны знаходзіцца ѓ замку, аб якім я казаѓ, назірае і чакае. Ён прабыѓ там - колькі цяпер? - семнаццаць дзён, якія яны правялі ѓ палоне, і ѓ яго заставалася роѓна столькі часу, каб паведаміць мяне аб тым, што адбываецца. Я - ну- як я магу пераканаць вас, што кажу праѓду? Я не магу прыдумаць лепшага спосабу, чым расказаць вам усю гісторыю аб тым, што мы з міс Вэрлен робім тут, за тысячу міль ад майго лонданскага жылля, і чаму. Магу я прысесці?
  
  
  
   - Вядома. Выбачайце за адсутнасць гасціннасці. Прынц жэстам запрасіѓ Марыярці і Мадлен падысці да канапы, якая стаяла ѓ куце пакоя, а сам уладкаваѓся ѓ драѓляным крэсле з высокай спінкай ѓ сцены. Ён павярнуѓся да аднаго з ахоѓнікаѓ каля дзвярэй. - Бутэльку Голдвассера "Сэнт-Джозэф" і шклянкі - паклапаціся пра гэта, Карл.
  
  
  
   Здаравяка кіѓнуѓ і знік у калідоры. Праз секунду ён вярнуѓся, відавочна, перадаѓшы паведамленне сервитору. У рэшце рэшт, праца ахоѓніка - ахоѓваць.
  
  
  
   - Лёгкае белае віно з фруктовымі ноткамі, мясцовай вытворчасці, - сказаѓ прынц, калі бутэлька і куфлі з'явіліся так хутка, нібы іх, павінна быць, чакалі за дзвярыма. - На дадзены момант гэта здаецца прыдатным. А цяпер...
  
  
  
   Час ад часу перарываючыся, каб пацягваць віно, Марыярці распавёѓ прынцу і прынцэсе ѓсю гісторыю аб тым, навошта ён прыехаѓ у Вену, і тое, што ён ведаѓ аб цяжкім выпрабаванні, выпаѓ на долю Барнеттов, маѓчаѓ толькі пра асобу бацькі "Полу", якую ён пакляѓся не выдаваць. Яго ніхто не перапыняѓ.
  
  
  
   Скончыѓшы аповед, ён адкінуѓся на спінку канапы і пільна паглядзеѓ на прынца.
  
  
  
   Аристе імгненне глядзеѓ на яе, а затым паківаѓ галавой. "Цудоѓна!" сказаѓ ён. Ён павярнуѓся да Мадлен. - А вы, лэдзі Мадлен, пацвярджаеце гэта?
  
  
  
   Мадлен кіѓнула. "Тыя часткі, аб якіх я ведаю з першых рук, былі дакладна пераказаны. Што тычыцца астатняга, я працавала з прафесарам раней, і ён трапны стралок. Я сустрэѓ Падлогі ѓ турме, і ён ангелец, і яго, наколькі я магу судзіць, падставілі. Але чаму - гэта вышэй майго разумення ".
  
  
  
   - Такім чынам, - сказаѓ прынц, паварочваючыся да Марыярці, - вы прыбылі сюды, каб дапамагчы ангельскай шпіёну, і чакаеце, што я дапамагу вам.
  
  
  
   "Не, ваша высокасць. Я не чакаю, што вы дапаможаце мне вызваліць Падлогі. Гэта мой клопат. Але Бенджамін і Сесілія Барнетт не замяшаныя ні ѓ якім шпіянажы, і вы можаце адчуваць, што вы ім што-то павінны. Таму я прыйшоѓ да вас, каб даць вам шанец вярнуць гэты доѓг ".
  
  
  
   - А чаму вы не ідзяце ѓ паліцыю?
  
  
  
   "Таму што яны дрэнна падрыхтаваныя, каб мець справу з такімі рэчамі. Арыстакрат выкрадае замежную пару? Хто б у гэта паверыѓ? Яны падыходзілі да дзвярэй замка і ветліва пыталіся, ці там Барнетты. Граф фон Лінц адказваѓ "не". Яны падзякавалі б яго, прыпаднялі капялюшы і сышлі. Таму што, пакуль у мяне няма доказаѓ зваротнага, я лічу мясцовую паліцыю агентамі гэтага графа ".
  
  
  
   Прынц Аристе павярнуѓся да сваёй жонкі, якая шырока расплюшчанымі вачыма глядзела на Марыярці. - Што ты думаеш, мая дарагая?
  
  
  
   "Я думаю, што містэра Барнэта і яго дарагую жонку выкралі, і мы павінны што-то зрабіць, каб дапамагчы ім!"
  
  
  
   - Мы павінны? Вядома, мы павінны! Аристе павярнуѓся да Марыярці. - Гэта адзіная прычына, па якой вы тут? Вам патрэбна наша дапамога?
  
  
  
   "Я веру, што мы, верагодна, зможам дапамагчы адно аднаму", - сказаѓ яму Марыярці. "І я баюся, што нам абодвум спатрэбіцца дапамагчы Барнеттам".
  
  
  
   Прынц некаторы час глядзеѓ на карціну на сцяне ѓ іншым канцы пакоя. Горны пейзаж, ён моцна нагадваѓ пра задуменнай цішыні перад якая насоѓваецца бурай. Можна было амаль адчуць мацнеѓ вецер, несліся па небе цёмныя хмары. "Як вы думаеце, чаму Барнетты былі выкрадзеныя?" спытаѓ ён. "Што каму-то магло быць ад іх трэба?" У іх мала грошай".
  
  
  
   "Магчыма, мая дарагая, гэта звязана з нападам на вас на віле Эндорра", - выказала здагадку прынцэса Дыяна.
  
  
  
   "Я не хацеѓ так думаць", - адказаѓ Аристе. "Думка аб тым, што, ратуючы сваё жыццё, Барнетт падвяргае небяспецы сваю ѓласную, мне агідная".
  
  
  
   "Магчыма, гэта не тое тлумачэнне", - выказаѓ меркаванне Марыярці.
  
  
  
   - Значыць, вы лічыце, што гэтыя дзве падзеі не звязаныя?
  
  
  
   "Не, я веру, што яны вызначана звязаныя, але не як прычына і следства. Я веру, што ѓ нас ёсць дзве ніткі большага габелена, якія сышліся такім чынам у гэты час ".
  
  
  
   Прынц Аристе ѓстаѓ. "Я хачу пачуць вашыя ідэі", - сказаѓ ён, - "і я мяркую, што мы будзем казаць яшчэ некаторы час. Таму я прапаную адкласці гэта абмеркаванне на пару гадзін. Мне горача і я змакрэѓ, і мне трэба памыцца і пераапрануцца пасля нашай скокі, і я ѓпэѓнены, што мая жонка адчувае тое ж самае. І мы павінны даць вам магчымасць асвяжыцца пасля вашага падарожжа ". Ён дастаѓ кішэнныя гадзіны з унутранай кішэні пінжака. - Ужо амаль тры гадзіны. Я папрашу камердынера адвесці вас у пакоі, дзе вы зможаце падмацавацца.
  
  
  
   Прынцэса Дыяна кіѓнула. - І пакаёѓка, - сказала яна Мадлен. - Мы папросім Бэнтлі даслаць пакаёѓку ѓ вашу пакой, каб яна дапамагла вам.
  
  
  
   - Бэнтлі? Марыярці прыпадняѓ брыво.
  
  
  
   - Галоѓны дварэцкі, - патлумачыѓ прынц Аристе. - Ён ангелец. Ангельскія дварэцкія - лепшыя, па крайняй меры, так яны кажуць.
  
  
  
   "Няѓжо?" Спытаѓ Марыярці. "Як цікава".
  
  
  
   "Мы зноѓ сустрэнемся ѓ пяць у пакоі з картамі", - сказаѓ прынц. "Я прышлю каго-небудзь паказаць вам дарогу. Заблудзіцца тут не так ужо і складана. Часам я ѓсё яшчэ займаюся гэтым сам.
  
  
  
   Прынц кіѓнуѓ, і Карл знік за дзвярыма. Неѓзабаве з'явіѓся буйны, моцны малады чалавек у жоѓтых аксамітавых брыджах да каленяѓ і чырвоным аксамітным сурдуце, каб праводзіць Марыярці і Мадлен ѓ іх пакоі.
  
  
  
   Марыярці змясцілі ѓ маленькую, але добра абсталяваную спальню, а Мадлен адвялі на адну дзверы далей па доѓгім калідоры. Праз хвіліну пачуѓся стук у дзверы Марыярці, і ѓвайшлі дзве пакаёѓкі; адна несла яго дарожную торбу і кій з савіныя булавешкай, якія яна паклала ля ложка, а іншая несла таз і збан з гарачай вадой, якія яна паставіла на камоду. - Калі вам што-небудзь спатрэбіцца, сэр, - сказала пакаёѓка з тазам, - націсніце на кнопку званка справа ад ложка. І яны сышлі.
  
  
  
   Марыярці павесіѓ куртку і зняѓ кашулю. Ён змыѓ дарожную гразь з твару і рук, а затым лёг на ложак і заплюшчыѓ вочы. Ён заѓсёды мог засынаць імгненна і так жа хутка прачынацца. Гэта была здольнасць, якая не раз аказвалася карыснай.
  
  
  
   Два гадзіны праз, чалавек у чорнай форме гвардзейцаѓ прынца правёѓ Марыярці і посвежевшую і зіготкую Мадлен па лабірынце калідораѓ ѓ пакой з картамі. "Ты як-то па-іншаму выглядаеш", - напаѓголасу заѓважыѓ Марыярці Мадлен, пакуль яны ішлі за сваім гідам. "Ты змяніла сукенка".
  
  
  
   "Гэта новае сукенка, - сказала яму Мадлен, - даслала прынцэса. Бэла, пакаёѓка, зрабіла мне прычоску і дапамагла падправіць макіяж. Гэта было цудоѓна! Цяпер я мару мець уласную пакаёѓку ".
  
  
  
   "Годная мэта", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  
  
   "Цяпер, калі ѓ іх была магчымасць абдумаць тое, што ты ім сказаѓ, як ты думаеш, яны збіраюцца дапамагчы нам ці арыштуюць нас?" Ціха спытала Мадлен.
  
  
  
   Марыярці змрочна ѓсміхнуѓся. "Мы даведаемся праз некалькі хвілін", - сказаѓ ён ёй.
  
  
  
   Картатэка ѓяѓляла сабой вялікую пакой на другім паверсе з вокнамі, якія выходзяць у закрыты ѓнутраны двор. У ёй знаходзілася некалькі дзясяткаѓ масіѓных шаф, набітых, як мяркуецца, картамі. Велізарны стол, акружаны крэсламі, займаѓ сярэдзіну пакоя, ідэальна падыходзячы для таго, каб раскласці карты і вывучаць іх. "Мой прадзед быѓ фельдмаршалам у вайне супраць Напалеона", - патлумачыѓ прынц Аристе. "У яго развілася вялікая любоѓ да картах".
  
  
  
   "Я сам заѓсёды быѓ зачараваны імі", - прызнаѓся Марыярці.
  
  
  
   "Не саромейцеся прагледзець тыя, што ѓ гэтых шафах, калі ѓ вас будзе час", - прапанаваѓ Аристе. "Тут ёсць набор французскіх ваенных карт, захопленых падчас Італьянскай кампаніі, і нам заѓсёды здавалася, што надпісы, нагрымзоліѓ на іх, зробленыя рукой Напалеона. Магчыма, сакрэты яго ваеннага генія знаходзяцца прама там, у гэтым шафе, калі б толькі хто-небудзь мог прачытаць яго почырк".
  
  
  
   "Прыемнае ганарлівасць", - выказаѓ меркаванне Марыярці. "Але я мяркую, што яго геніяльнасць заключалася не столькі ѓ тым, што ён рабіѓ, колькі ѓ спосабе, якім ён гэта рабіѓ. І гэта, верагодна, не запісана".
  
  
  
   "Калі ласка, сядайце ѓсе", - сказала прынцэса Дыяна, сядаючы ѓ далёкім канцы стала. "Мы выключылі слуг і ахову з гэтай сустрэчы, бо вы, здаецца, занепакоеныя тым, што яны могуць падслухаць. На буфеце пад акном ёсць закускі. Мне не церпіцца пачуць аб беднягах Бенджамине і Сесили.
  
  
  
   "Баюся, што за іх выкраданне адказваю больш я, чым вы", - сказаѓ Марыярці, апускаючыся ѓ адно з крэслаѓ і кладучы сваю кій з савіныя наканечнікам на стол перад сабой. "Што, падобна, больш за ѓсё цікавіць выкрадальнікаѓ "Барнэта", так гэта маё месцазнаходжанне і мае намеры. Паколькі яны не ведаюць ні пра тое, ні пра іншае, я вельмі баюся, што адзіная прычына, па якой іх пакідаюць у жывых, - гэта выкарыстоѓваць для перамоваѓ са мной, калі нашым супернікам мяне атрымаецца выявіць.
  
  
  
   "Адкуль ты мог гэта ведаць?" Спытаѓ прынц Аристе.
  
  
  
   "Кожную ноч Ражаны Толливер ѓзбіраецца на сцяну замка і залазіць праз зарешеченное акно ѓ пакой, у якой утрымліваюцца Барнетты. Яны абменьваюцца інфармацыяй".
  
  
  
   "Хіба гэта не вельмі небяспечна?" Спытала прынцэса Дыяна.
  
  
  
   "Так, - адказаѓ Марыярці, - гэта так".
  
  
  
   "Што гэтым нягоднікам трэба ад цябе?" Спытаѓ прынц Аристе.
  
  
  
   "Падобна на тое, у іх склалася ѓражанне, што я з'яѓляюся натхняльнікам шырокага злачыннага змовы, які мае сувязі і філіялы па ѓсёй Еѓропе. У той жа час яны чаргуюць гэта з цікаѓным прадстаѓленнем аб тым, што я з'яѓляюся кіраѓніком брытанскай сакрэтнай службы, у кожнай канцылярыі якой ёсць агенты-шпіёны, гатовыя выкрасці планы каго заѓгодна і перашкодзіць махінацый гэтых людзей, кім бы яны ні былі ".
  
  
  
   "Як яны могуць так думаць?" Спытала прынцэса Дыяна. "Ты хоць што-небудзь з гэтага?"
  
  
  
   - Запэѓніваю вас, ваша вялікасць, спадзяюся, што гэта не так. І, у любым выпадку, я наѓрад ці мог бы быць і тым, і іншым, нават калі б быѓ тым ці іншым.
  
  
  
   "Тады як ім магла прыйсці ѓ галаву такая ідэя?" Спытаѓ Аристе.
  
  
  
   - Гэта я магу вам сказаць, - умяшалася Мадлен. - Шэрлак Холмс.
  
  
  
   - Дэтэктыѓ-кансультант? Прынц Аристе нахмурыѓся. - Я чуѓ аб ім. Што аб ім?
  
  
  
   Марыярці памаѓчаѓ, магчыма, збіраючыся з думкамі. - Што ж, - сказала Мадлен, уступаючы ѓ пралом, - містэр Холмс, падобна на тое, што некаторы час таму прыйшоѓ да высновы, што прафесар - свайго роду заѓзяты злачынец, і распавядае пра гэта ѓсім, хто гатовы яго слухаць, а затым клянецца захоѓваць таямніцу, каб на яго не падалі ѓ суд за паклёп ".
  
  
  
   "Гэта так?" Аристе спытаѓ Марыярці.
  
  
  
   Прафесар кіѓнуѓ. - Лэдзі Мадлен злёгку перабольшвае, але, баюся, толькі злёгку.
  
  
  
   "І такім чынам, моцна скажоныя гісторыі аб дзеяннях прафесара Марыярці сталі - што я магу сказаць? - легендай, магчыма, па ѓсёй Брытаніі і павольна распаѓсюдзіліся па Еѓропе", - працягнула Мадлен.
  
  
  
   Прынцэса Дыяна ѓсміхнулася Мадлен. "Вы моцны абаронца сваёй сяброѓкі", - сказала яна.
  
  
  
   "Ён быѓ больш чым добры да мяне", - сказала ёй Мадлен. "Ён паказаѓ мне і прымусіѓ паверыць, што я магу быць больш, чым была".
  
  
  
   Прынцэса Дыяна павольна кіѓнула. "Зразумела", - сказала яна.
  
  
  
   "І ѓ гэтых гісторыях, расказаных пра вас, няма праѓды?" Прынц Аристе спытаѓ Марыярці.
  
  
  
   Прафесар памаѓчаѓ, абдумваючы, што сказаць. "Я не магу сказаць, што я заѓсёды падпарадкоѓваѓся законам або скрупулёзна ішоѓ нораваѓ майго маленькага выспы, - сказаѓ ён, - але ѓ мяне няма банды, і я цалкам сапраѓды не ѓзначальваю брытанскую сакрэтную службу. Або, калі ѓжо на тое пайшло, любая іншая сакрэтная служба.
  
  
  
   - Тады як вы тлумачыце абвінавачванні містэра Холмса?
  
  
  
   "Гэта яго дакучлівая ідэя", - сказаѓ Марыярці. "Холмс не выносіць, калі ён памыляецца або, калі ѓжо на тое пайшло, доѓга знаходзіцца ѓ здзіѓленні. Калі ён сутыкаецца з злачынствам, якое не можа раскрыць, ён звяртаецца да свайго памочніка доктара Ватсону і усклікае: "Ага! Гэта праца злога генія, прафесара Марыярці. І час ад часу ён прыходзіць да мяне дадому і абвінавачвае мяне ѓ тым ці іншым. Я мяркую, у яго развілося тое, што ваш доктар Фрэйд называе "дакучлівай ідэяй". - Марыярці ѓздыхнуѓ. - Бачыце, я меѓ няшчасце ведаць яго ѓ юнацтве.
  
  
  
   "Небарака!" сказала прынцэса Дыяна.
  
  
  
   - Сапраѓды, - пагадзіѓся Марыярці.
  
  
  
   "Я думаю, што магу зразумець змешванне майстры-злачынца і майстры-шпіёна ѓ розумах тых, хто верыць у гэты, э-э, міф", - сказаѓ прынц Аристе. "У рэшце рэшт, шпіёна звычайна лічаць злачынцам самага нізкага кшталту, чалавекам, здольным здрадзіць сваю краіну".
  
  
  
   "І ѓсё ж шпіёны, якія працуюць на сваю краіну, якія жывуць на чужыне, якія размаѓляюць на чужой мове, гэтак жа адважны, як любы салдат на поле бою. Калі іх зловяць, ім пагражае ганебная смерць", - заѓважыѓ Марыярці. "Цікава, што яны атрымліваюць мала хвалы нават са свайго боку. Галоѓны шпіён Напалеона, Карл Шульмейстера, задумаѓ лёс цэлай аѓстрыйскай арміі. І ѓсё ж Напалеон адмовіѓся аказаць Шульмейстеру якія-небудзь воінскія ѓшанаванні. "Адзінае, чаго заслугоѓвае шпіён, - гэта платы, - па чутках, сказаѓ яму Напалеон, - а не гонару".
  
  
  
   "І гэта гонар, якую шукаѓ гэты малады чалавек, Пол?" Спытаѓ прынц Аристе. "Калі так, то ён шукаѓ яе ѓ незнаёмым месцы".
  
  
  
   Марыярці паківаѓ галавой. "Маладому чалавеку, які называе сябе Падлогай Донцхофом, не патрэбныя ні грошы, ні гонар", - сказаѓ ён. "Ён адзін з многіх людзей, якія спрабуюць трымаць Брытанію ѓ курсе еѓрапейскіх і азіяцкіх спраѓ, нягледзячы на відавочнае адсутнасць цікавасці з боку брытанскага ѓрада. Яны называюць сваё прадпрыемства "Вялікая гульня" і самі фінансуюць свае падарожжа ".
  
  
  
   " Вялікая гульня", - сказаѓ прынц Аристе. "Ангельцы з усяго робяць гульню. Яны вельмі спартыѓныя".
  
  
  
   "Ангельскія вышэйшыя класы вераць, што таленавіты аматар лепш прафесіянала", - сказаѓ Марыярці. "Маральна, калі не фізічна. Але тады ім не трэба будзе зарабляць сабе на жыццё ".
  
  
  
   "Ты кажаш, як сацыяліст", - сказала прынцэса Дыяна, з цікаѓнасцю гледзячы на яго.
  
  
  
   Мадлен засмяялася. "Мой сябар пагарджае амаль усіх", - сказала яна. "Ён лічыць, што чалавецтва поѓна дурняѓ і мярзотнікаѓ".
  
  
  
   Марыярці грэбліва махнуѓ рукой у паветры. "Дазвольце мне хутчэй сказаць, што я заѓважыѓ, што мае субраты па большай частцы дурні з невялікай доляй нягоднікаѓ, і я не саромеюся гэта каментаваць".
  
  
  
   "Добра!" Сказала прынцэса Дыяна. "Я спадзяюся, вы выключыце нас з гэтага спісу".
  
  
  
   "О, я веру", - запэѓніѓ яе Марыярці. "З таго, што я чуѓ пра вас ад бормотуна, я паважаю як ваш інтэлект, так і вашыя намеры".
  
  
  
   "А ты б сказаѓ ід, калі б не ведаѓ?" Спытаѓ прынц Аристе.
  
  
  
   "На самой справе, ён бы так і зрабіѓ", - запэѓніла яго Мадлен. "Наколькі мне вядома, прафесару ѓдалося наѓпрост абразіць герцагіню, маркіза і па меншай меры аднаго члена брытанскай каралеѓскай сям'і".
  
  
  
   Марыярці паморшчыѓся. "Хіба нам не трэба, каб абмеркаваць што-то больш важнае, чым мой характар?" ён спытаѓ.
  
  
  
   "Гэта так. Скажы мне, як ты прапануеш вызваліць Барнеттов?" Спытаѓ прынц Аристе.
  
  
  
   "Гэта не павінна апынуцца занадта складаным, калі вы зможаце даць некалькі надзейных людзей", - сказаѓ Марыярці. "Але, баюся, гэта толькі частка працы".
  
  
  
   "Ёсць яшчэ што-то? Што яшчэ?"
  
  
  
   "Нам трэба разгадаць загадку". Сказаѓ Марыярці. Затым ён паківаѓ галавой. "Гэта значыць, я ведаю. Я не павінен і не буду прасіць вас рабіць што-небудзь, акрамя дапамогі мне ѓ выратаванні нашых агульных сяброѓ.
  
  
  
   Прынцэса Дыяна нахілілася наперад, яе вочы заблішчалі. "Раскажы нам", - папрасіла яна. "Што гэта за загадка?"
  
  
  
   Марыярці уставіѓ у вока манокль і строга паглядзеѓ на яе. "Мне не трэба было падымаць гэтае пытанне", - сказаѓ ён. "Мая праблема непрыемная і небяспечная, і я не павінен далучаць вас".
  
  
  
   - Гэта як-то звязана з выкраданнем Барнеттов?
  
  
  
   "Амаль напэѓна, але не наѓпрост".
  
  
  
   "Ах!" - сказаѓ прынц. "Тады, калі ласка, загадай нам загадку, і дазволь нам вырашыць, наколькі глыбока мы павінны пагрузіцца ѓ тваю праблему".
  
  
  
   "Вельмі добра, ваша высокасць, як скажаце", - сказаѓ Марыярці. "Загадка складаецца з гэтых прадметаѓ". Ён заплюшчыѓ вочы і прадэкламаваѓ:
  
  
  
   - Першае, дваццаць чацвёртага і дваццаць пятага красавіка;
  
  
  
   - два, у тую сераду;
  
  
  
   "трое, невядома;
  
  
  
   - чатыры: Англія, Францыя, Германія і Расія;
  
  
  
   "пяць, невядома;
  
  
  
   - шэсць, трэці і чацвёрты з шасці;
  
  
  
   "так, сем".
  
  
  
   Прынц Аристе устаѓ і падышоѓ да далёкай сцяны, дзе вісела вялікая класная дошка. "Не маглі б вы паѓтарыць гэта яшчэ раз?" ён папрасіѓ. Марыярці падпарадкаваѓся, і прынц спіс запісаѓ на дошцы. Затым ён адступіѓ назад, і ѓтаропіѓся на яго. "Сапраѓды, загадка", - сказаѓ ён. "Што гэта значыць? Пачакайце, гэта няправільны пытанне. Адкуль гэта ѓзялося і як гэта звязана з нашай бягучай праблемай, вось што я хацеѓ сказаць ".
  
  
  
   "Аднойчы ѓвечары ѓ оперы Паулю Донцхофу па памылцы ѓручыѓ лісток паперы дробны чыноѓнік Міністэрства замежных спраѓ. Ён распавёѓ пра гэта лэдзі Мадлен, калі яна прыйшла наведаць яго ѓ турме, прадставіѓшыся яго сястрой. Мы пайшлі забраць гэта з яго кватэры. Яна была там, дзе ён яе пакінуѓ, па-майстэрску схаваная, загорнутая ѓ канверт і набітая паштовымі маркамі. Вось так, - Марыярці паказаѓ на спіс на дошцы, - вось як гэта было напісана.
  
  
  
   "Чаму ты думаеш, што гэта важна?" Спытаѓ прынц Аристе.
  
  
  
   "Донцхоф заплаціѓ за газету пяцьсот крон. Гэта значыць ён уручыѓ мужчыну пяцьсот крон у спробе прыцягнуць яго ѓ якасці крыніцы інфармацыі. Мужчына, павінна быць, чакаѓ, што хто-тое, каго ён не ведаѓ, перадасць яму грошы ѓ абмен на паперу, таму ён уручыѓ яе Падлозе. Ён паскардзіѓся Падлозе, што чакаѓ атрымаць тысячу крон."
  
  
  
   "Значыць, каму-то гэта каштавала тысячу крон", - сказаѓ прынц Аристе. "На гэта можа быць мноства прычын".
  
  
  
   "Я адправіѓся на пошукі чалавека, ад якога Пол атрымаѓ гэты ліст, каб спытаць яго, што гэта значыць, і каго ён чакае. Яго звалі Герман Логу. Ён працаваѓ у аддзеле планавання Міністэрства замежных спраѓ. Я спазніѓся, ён быѓ мёртвы. Ён быѓ забіты ѓ сваёй спальні тыдзень таму. Яму перарэзалі горла, пакуль ён спаѓ. Нічога не было выкрадзена. Ён і яго жонка спалі паасобку, і яна сцвярджала, што нічога не чула. Дзве пакаёѓкі спалі ѓ склепе. Паліцыя зыходзіць з тэорыі, што гэта, павінна быць, зрабіла альбо яго жонка, альбо адна з двух яго палюбоѓніц, і на момант, калі я даведаѓся пра гэта, яны ѓсё яшчэ спрабавалі высветліць, хто менавіта, каб ведаць, каго арыштоѓваць ".
  
  
  
   "Ты думаеш, яго забілі з-за яго памылкі?" Спытала прынцэса Дыяна.
  
  
  
   - Я веру. І я веру, што Пол быѓ замяшаны ѓ двух забойствах, таму што ён атрымаѓ гэты лісток паперы. Яго забойства магло б прыцягнуць да гэтага ѓвагу, калі б ён перадаѓ яго далей, але выстаѓленне яго ѓ якасці забойцы дыскрэдытавала б яго ".
  
  
  
   Прынц ѓтаропіѓся на дошку. "Цяжка паверыць, што ѓ гэтых сямі прадметах ёсць што-то злое або нават асабліва значнае. "Дваццаць чацвёртага і дваццаць пятага красавіка". Гэта пятніца і субота праз тыдзень, калі казаць пра гэтым годзе. "Трэці і чацвёрты з шасці". Прынц паціснуѓ плячыма. "Я адмаѓляюся ад гэтага".
  
  
  
   "У найбліжэйшай будучыні плануецца якое-то буйное злачынства", - сказаѓ Марыярці. "Гэта ѓсё, што Падлогу Донцхоф змог высветліць з сваіх уласных крыніц. Я мяркую, што гэты спіс ставіцца да гэтага. Ці магло гэта быць запланавана на наступную суботу або нядзелю? Тады адкуль дробны чыноѓнік у Міністэрстве замежных спраѓ мог ведаць даты? Ці адбудзецца гэта адначасова ѓ Англіі, Францыі, Германіі і Расіі? Калі так, то чаму мы даведаемся пра гэта ѓ Вене? І што ж магло б выклікаць сур'ёзнае абурэнне ѓ гэтай групы людзей, якія нічога не думаюць пра бамбёжках, стральбе і нанясенні нажавых раненняѓ выпадковым урадавым чыноѓнікам?"
  
  
  
   "Гэта і ёсць твая загадка?"
  
  
  
   "Вось і ѓсё".
  
  
  
   "І як жа нам прыступіць да яе вырашэння?"
  
  
  
   "Мы?" Марыярці паклаѓ рукі на стол і ѓтаропіѓся на прынца. "Ты ѓпэѓнены, што хочаш ѓвязвацца ѓ гэта?"
  
  
  
   "Калі нейкая група збіраецца падарваць парламент або забіць імператара, я думаю, мне варта ѓмяшацца", - сказаѓ прынц Аристе. "Але я сапраѓды думаю, што ѓ нейкі зручны момант мы павінны знайсці які-небудзь прыдатны орган, каб паведаміць. У імперыі сапраѓды ёсць пэѓныя рэсурсы, і не ѓсе яе чыноѓнікі дурныя ці прадажныя ".
  
  
  
   "Згодны", - сказаѓ Марыярці. "Як толькі ѓ нас будзе што расказаць, чаму можна будзе паверыць, і мы будзем ведаць, каму гэта лепш за ѓсё расказаць, мы гэта зробім".
  
  
  
   - Такім чынам, - сказаѓ прынц Аристе, - што нам рабіць з заключэннем Барнеттов?
  
  
  
   Марыярці адкінуѓся на спінку крэсла. "Я прыйшоѓ да вас, таму што мама Толливер сказала мне, што замак фон Линша і тэрыторыя вакол яго добра ахоѓваюцца і патрулююцца. У мяне ёсць папярэдні план, пры ѓмове, што я сам агледжу мясцовасць. Але для яго мне патрэбныя надзейныя людзі. І, як я ѓжо казаѓ раней, у мяне няма "банды", якой я мог бы камандаваць. У вас ёсць свабодныя людзі, якім вы можаце давяраць, каб яны зрабілі тое, што вы кажаце?
  
  
  
   Аристе кіѓнуѓ. - Ды. Каля шасцісот. Я камандзір палка лёгкай пяхоты. Большасць з іх - рэзервісты, і для іх прызыву цяпер спатрэбілася б афіцыйная мабілізацыя. Але штабная рота - рэгулярная армія, і іх казармы прыкладна ѓ мілі адсюль.
  
  
  
   - Што ж, - сказаѓ Марыярці. - Больш, чым я спадзяваѓся, але ѓсё роѓна сардэчна запрашаем. Калі ѓ вас ёсць які-небудзь спосаб адабраць, скажам, тузін з іх добраахвотнікамі для выканання якой-небудзь пазавайсковай службы, мы можам сустрэцца з пераапранутым і ѓдасканаліць план.
  
  
  
   "Я так і зраблю", - сказаѓ прынц Аристе. "І я замоѓлю спецыяльны цягнік, які даставіць нас у Вену. Ты можаш расказаць нам план па дарозе".
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  РАЗДЗЕЛ ВАСЕМНАЦЦАТЫ - ТВОЙ АМЕРЫКАНСКІ СТРЫЕЧНЫ БРАТ
  
  
  
  Уся прырода - усяго толькі мастацтва, невядомае цябе;
  
  Усё выпадкова, кірунак, якога ты не бачыш;
  
  Увесь гэты разлад, непонятая гармонія;
  
  Усё гэта частковае зло, ѓсеагульнае дабро ...
  
  -Аляксандр Поѓп
  
  
  
   Шэрлак Холмс і доктар Ватсан займалі сумежныя нумары на другім паверсе гатэля "Леапольд", дыхтоѓнага сучаснага будынка, які займаѓ адзін квадратны квартал на Шварценбергплац, самым цэнтральным месцы, якое толькі можна было знайсці ѓ раскінуѓся горадзе, якім у рэшце рэшт стала Вена. Было незадоѓга да вячэры ѓ чацвер вечарам, і Холмс сядзеѓ за маленькім пісьмовым сталом у сваім пакоі, запісваючы дзённыя нататкі на наступнай пусты старонцы свайго нататніка. Праз сумежную дзверы ён чуѓ, як Уотсан насвістывае "Вандроѓнага менестрэля" з " Микадо ", апранаючыся да вячэры.
  
  
  
   "Правёѓ другую палову дня, схаваѓшыся ѓ буфетным для афіцыянтаѓ у кафэ "Дунай", - пісаѓ Холмс. "Мог выразна чуць размову ѓ асобнай задняй пакоі, але не заѓсёды мог разабраць, хто кажа. Шмат абмяркоѓваецца "вялікая падзея", якое павінна адбыцца ѓ найбліжэйшай будучыні. Былі прадстаѓлены па меншай меры тры групы, якія, як можна было падумаць, не былі звязаныя або нават прыязныя, і ад якіх, вядома ж, нельга было чакаць, што яны будуць выступаць за агульную справу. Павінны быць ...
  
  
  
   Пачуѓся ціхі, няѓпэѓнены стук у дзверы хола. Холмс адклаѓ ручку. - Так? - спытаѓ я.
  
  
  
   "Entschuldigen sie bitte, Herr Holmes?" Гэта быѓ жаночы голас.
  
  
  
   Холмс перайшоѓ на нямецкі. - Так? Адну хвіліну, калі ласка. Ён падышоѓ да дзвярэй і адкрыѓ яе. Жанчыне ѓ холе на выгляд было за сорак, і яна была добра, хоць і проста, апранутая. "Чым магу быць карысны, мадам?"
  
  
  
   - Вы містэр Шэрлак Холмс? - спытаѓ я.
  
  
  
   "Так і ёсць".
  
  
  
   - Калі ласка, я павінна быць упэѓненая ѓ гэтым, калі вы скажаце мне, як завуць вашу домовладелицу ѓ Лондане?
  
  
  
   "А!" - сказаѓ Холмс. "Менавіта так. Яе клічуць місіс Хадсон. Што ѓ вас ёсць для мяне?"
  
  
  
   Жанчына адступіла на крок. - Вы ѓжо ведаеце, што ѓ мяне для вас сее-што ёсць? Вам хто-небудзь сказаѓ, каб вы чакалі мяне? Я нікому не казала!
  
  
  
   Холмс адарыѓ жанчыну, як яму, верагодна, здалося, прыязным усмешкай. "Я не хацеѓ напалохаць вас", - сказаѓ ён. "Вядома, з вашага пытання было відавочна, што хто-то накіраваѓ вас да мяне. Магчыма, вы хацелі пракансультавацца са мной, але тады пытанне аб маёй асобы не быѓ бы такім тэрміновых. Таму я прыйшоѓ да высновы, што хто-то перадаѓ вам што-то для мяне, і лэдзі хацела быць упэѓненай, што я атрымаю гэта сам.
  
  
  
   "І цяпер вы ведаеце, без майго ведама, што ѓ мяне працуе лэдзі". Яна дастала з сумачкі маленькі карычневы канверт і працягнула яго Холмсу. "Вось, калі ласка, сэр. Калі ласка, не рабі больш ніякіх высноѓ пра мяне, ці я закричу, клянуся, што закричу!"
  
  
  
   Холмс засмяяѓся. "Даю вам слова", - сказаѓ ён, корпаючыся ѓ кішэні і вывуджваючы манету. "А цяпер, можа быць, што-небудзь за вашы клопаты-"
  
  
  
   "Няма, няма, дзякуй, сэр. Я атрымаѓ адэкватнае ѓзнагароджанне. Сустрэча з вамі была - падзеяй. Вы такі, якім яна назвала вас!" І з гэтымі словамі жанчына зрабіла рэверанс і паспяшалася прэч па калідоры.
  
  
  
   "Гэта праѓда, што вы ведаеце, Холмс", - сказаѓ Ватсан, папраѓляючы гальштук-матылька, калі ѓваходзіѓ у сумежную дзверы. "Тое, што вам здаецца банальным высноѓ, можа быць вельмі дзіѓным для назіральніка. Як вы даведаліся, што лэдзі везла пасланне ад іншай лэдзі?"
  
  
  
   "Ах, Ватсан, вы маглі б самі зрабіць гэты выснову, калі б стаялі тут і назіралі за жанчынай, як я", - сказаѓ Холмс, вяртаючыся ѓ свой пакой і зачыняючы дзверы.
  
  
  
   "Так вы часта казалі ѓ падобных сітуацыях у мінулым", - сказаѓ яму Ватсан. "І ѓсё ж я, здаецца, ніколі не змагу зразумець тое, што вы лічыце відавочным, пакуль вы мне не растлумачыце".
  
  
  
   "Вы несправядлівыя да сабе, мой дарагі Ватсан", сказаѓ Холмс. "Вы значна палепшылі свае дэдуктыѓны здольнасці з тых часоѓ, як мы ѓпершыню сталі жыць разам. Як толькі вы пачалі прымяняць дыягнастычныя навыкі, набытыя ѓ медыцынскай практыцы, да навакольнага вас свеце, ваша назіральнасць да дэталяѓ значна ѓзрасла. Праѓда, вы яшчэ не развілі здольнасць ѓлоѓліваць дробязі, якія дазваляюць праводзіць больш тонкія адрозненні, і высноваѓ, якія вы робіце з сваіх назіранняѓ, не хапае пэѓнай, скажам так, смеласці; але для вас ёсць надзея, Ватсан, ёсць надзея!
  
  
  
   "Дзякуй вам за гэта, Холмс", - сказаѓ Ватсан. "Але я згодны даць вам рабіць высновы". Ён перастаѓ тузаць гальштук і нацягнуѓ смокінг. - Што такога было ѓ гэтай лэдзі, што прымусіла вас зрабіць выснову, што яна несла пасланне ад іншай лэдзі?
  
  
  
   "У яе было некалькі прамых шпілек, уторкнутых у каѓнер блузкі і левыя рукавы", - патлумачыѓ Холмс. "І на тыльным баку яе правай рукі было пляма ад французскага мелу".
  
  
  
   "У самой справе, Холмс!" Ватсону ѓдалося адлюстраваць збянтэжанасці і раздражненне адначасова.
  
  
  
   "Вядома, выснова відавочны", - сказаѓ Холмс свайму спадарожніку. "Гэтая жанчына - краѓчыха. А час паказвае на тое, што яна паспяшалася да канца свайго працоѓнага дня, каб перадаць гэта паведамленне, безумоѓна, у якасці ласкі аднаго з сваіх кліентаѓ ".
  
  
  
   Ватсан сказаѓ: "Хм! Напэѓна, ёсць тузін іншых магчымых тлумачэнняѓ".
  
  
  
   "Магчыма", - прызнаѓ Холмс. "Але верагоднасці - і ѓласны адказ лэдзі - паказваюць на тое, што мой адказ правільны. Зараз давайце паглядзім, што для нас змяшчае гэты канверт".
  
  
  
   Холмс паднёс канверт да газавага ліхтара, панюхаѓ яго і з хвіліну ѓважліва разглядаѓ. Затым паціснуѓ плячыма. "Падобна на тое, гэта проста канверт", - сказаѓ ён. "Мясцовай вытворчасці. Што ж, давайце паглядзім, хто ведае, што я тут, і што яна можа сказаць у сваё апраѓданне". Ён асцярожна ѓскрыѓ канверт лязом свайго складанага нажа і двума пальцамі асцярожна выцягнуѓ складзеную паперу.
  
  
  
   Ватсан зазірнуѓ яму праз плячо. - У чым справа, Холмс?
  
  
  
   Холмс разгарнуѓ лісток і разгладзіѓ яго на пісьмовым стале. - Ліст, - сказаѓ ён. - На англійскай. Ён зірнуѓ на яго. - Ну ж, гэта вельмі цікава.
  
  
  
   - У самай справе? Што там напісана?
  
  
  
   - Прывітанне гучыць так: "Дражайшая Эма", - сказаѓ Холмс.
  
  
  
   "Дарагая Эма?" Ватсан усміхнуѓся. "Вось яно, Холмс. У рэшце рэшт, ліст адрасаваны не вам. У жанчыны, павінна быць, сумачка набіта канвертамі, і яна дала вам не той. Магчыма, яна вернецца ѓ найбліжэйшай будучыні, каб абмяняцца паведамленнямі."
  
  
  
   "Я чаму-то так не думаю", - сказаѓ Холмс. "Ёсць па крайняй меры яшчэ адно тлумачэнне гэтаму прывітанню". Ён паправіѓ газавую лямпу над сваім сталом. "Гэта працягваецца:
  
  
  
  
  
  
  
   "Такім чынам, нарэшце-то я знайшоѓ час напісаць ліст, якое абяцаѓ табе шмат месяцаѓ таму. Як хутка ляціць час! Спадзяюся, гэты ліст застане цябе і твайго бацькі ѓ добрым здароѓі. На самай справе я прыношу прабачэнні за тое, што не напісаѓ раней, але ѓ мяне было жудасна занятае час, я сустракаѓся з людзьмі, заводзіѓ сяброѓ і падарожнічаѓ па Еѓропе, і я быѓ вельмі неахайны ѓ сваіх паведамленнях. Ты ведаеш, я павінна прызнацца, што не пісала ні маме, ні Эдварду, ні каму-небудзь яшчэ".
  
  
  
  
  
  
  
   "І так будзе працягвацца?" Спытаѓ Ватсан.
  
  
  
   "Гэта так і ёсць:
  
  
  
  
  
  
  
   "Я знайшоѓ тут самага выдатнага агента, які абяцае дапамагчы мне з маёй пеѓчай кар'ерай. Павінен сказаць, што ѓсе апынуліся больш карыснымі, чым я мог чакаць. І вось я дабраѓся з Італіі ѓ Аѓстрыю з самымі выдатнымі спадарожнікамі! Вось вам і ѓсе, і я спадзяюся, вы зможаце дараваць мяне за маю ляноту. Калі ласка, калі ласка, перадай маю любоѓ ѓсім, каго я пакінула ззаду, і скажы ім, асабліва Эдварду, што я сумую па ім і думаю пра іх кожны дзень. Асабліва Эдварду. І, вядома ж, прибереги часцінку гэтай любові для сябе! Я разлічваю прабыць тут некаторы час, і ліст заѓсёды можа прыйсці да мяне па пошце да запатрабавання, Умштайн, Аѓстрыя (куды, мая дарагая, усяго некалькі крокаѓ з Вены)".
  
  
  
  
  
  
  
   Холмс перапыніѓ чытанне, і Ватсан спытаѓ: "Гэта ѓсё?"
  
  
  
   "Гэта падпісана: "Ваша кахаючая Джэні", - сказаѓ яму Холмс. "На адваротным баку старонкі нічога няма. Гэта вельмі цікава".
  
  
  
   "Як я ѓжо сказаѓ, Холмс, відавочна, гэта нейкая памылка", - выказаѓ меркаванне Ватсан.
  
  
  
   Холмс з хвіліну глядзеѓ на ліст, затым адклаѓ яго і ѓзяѓ канверт. Ён асцярожна разарваѓ яго па залепленым краях і агледзеѓ ѓнутраную частку. - Я думаѓ, што, магчыма, але тут я нічога не знаходжу.
  
  
  
   - Хадзем, - сказаѓ Уотсан, - спусцімся павячэраць. Тут нічога нельга знайсці.
  
  
  
   Холмс зноѓ узяѓ ліст і акуратна склаѓ яго па першапачатковым згібам. - Вы так думаеце, Ватсан? Вы не бачыце ѓ лісце нічога дзіѓнага? Вам не прыходзіць у галаву ніякага альтэрнатыѓнага рашэнні для яго няправільна накіраванага прывітання?"
  
  
  
   - Не, Холмс, я не магу сказаць, што мне што-то прыходзіць у галаву, за выключэннем таго, што ліст прызначалася не вам, а вы надае занадта вялікае значэнне нейкі нявіннай памылку.
  
  
  
   "Што ж, Ватсан, магчыма, вы маеце рацыю", - сказаѓ Холмс, засоѓваючы ліст ва ѓнутраны кішэню смокінга. - Давайце спусцімся ѓ сталовую і абмяркуем гэтае пытанне за парай цялячых адбіѓных і густым фасолевым супам. І яшчэ ёсць пытанне аб дэсерт, які запатрабуе ѓважлівага абдумвання. Яны выйшлі з пакоя і накіраваѓся па калідоры. "Але, тым не менш, гэта вельмі цікавае ліст".
  
  
  
   - Як вам будзе заѓгодна, Холмс.
  
  
  
   Пасля вячэры яны пайшлі ѓ чытальная зала гатэля, дзе Ватсан знайшоѓ параѓнальна свежы нумар часопіса " Стрэнд ", каб пацешыць сябе , у той час як Холмс зноѓ дастаѓ ліст і ѓтаропіѓся на яго. Праз некаторы час Холмс паліѓ трубку і зацягнуѓся ёю, папераменна пазіраючы то на пісьмо, то ѓ столь. Гэта працягвалася каля паѓгадзіны, калі раптам Холмс ускочыѓ на ногі і усклікнуѓ: "Вядома! Як па-дурному з майго боку!"
  
  
  
   Ватсан адарваѓ погляд ад часопіса і ѓбачыѓ, што Холмс літаральна танчыць ад ѓзбуджэння. "Ну жа, Ватсан!" - сказаѓ ён. "Я мяркую, гульня пачынаецца!"
  
  
  
   Пасля ѓсіх гадоѓ, праведзеных Ватсана ѓ якасці кампаньёна і памочніка Шэрлака Холмса, ён усё яшчэ не мог здушыць трапятанне ѓзбуджэння, які ахапіѓ яго, калі ён зразумеѓ, што Холмс напаѓ на след і знаходзіцца на шляху да разгадкі чарговай таямніцы. - Куды едзем, Холмс? - спытаѓ ён.
  
  
  
   "Спачатку вернемся ѓ нашы пакоі, - сказаѓ Холмс, - а потым паглядзім - паглядзім!"
  
  
  
   Вярнуѓшыся ѓ пакой, Холмс зачыніѓ дзверы і ѓключыѓ газ. - Нам патрэбен святло, - сказаѓ ён, - і цяпло.
  
  
  
   - Што вам удалося высветліць, Холмс?
  
  
  
   "Гэта тое, што я збіраюся адкрыць", - адказаѓ Холмс. "Усё гэта было ѓ мяне перад вачыма, і я выдаткаваѓ добры час, разглядаючы гэта. Хіба не Джонатан Свіфт сказаѓ: "Няма больш сляпых, чым тыя, хто не хоча бачыць"? Ах, Ватсан, мне няма апраѓдання - я павінен быѓ адразу гэта ѓбачыць!
  
  
  
   - Што бачылі, Холмс? - спытаѓ я.
  
  
  
   "Тое, што павінна было быць відавочна з самага пачатку", - сказаѓ Холмс Ватсону. "Па-першае, якія былі шанцы, што паведамленне, як вы выказалі здагадку, прызначаѓся не мне?"
  
  
  
   "Я б сказаѓ, што той факт, што яно было адрасавана "Эме", быѓ добрым прыкметай гэтага", - запярэчыѓ Уотсан.
  
  
  
   "На першы погляд можа здацца, што так яно і ёсць", - пагадзіѓся Холмс. "Але, вядома, разважанні аб тым, што швачка так старанна ѓстанавіла маю асобу, перш чым перавярнуць канверт, наводзяць на думку пра адваротнае".
  
  
  
   - Тады чаму "Эма"?
  
  
  
   "Злучыце гэта з дастаѓкай канверта швачкай, і аб чым гэта кажа?"
  
  
  
   Ватсан глыбока ѓздыхнуѓ. "Я не ведаю, Холмс, аб чым гэта кажа вам?"
  
  
  
   - Што адпраѓнік не мог даставіць ліст звычайным спосабам: па пошце або з кур'ерам. Такім чынам, яна баялася, што хто-небудзь убачыць, як яна адпраѓляе ліст Шэрлаку Холмсу. І чаму яно называецца "Дарагая Эма"? Напэѓна, таму, што яна баялася, што хто-небудзь убачыць, як яна піша ліст Шэрлаку Холмсу ".
  
  
  
   "Зразумела", - сказаѓ Ватсан. "Але навошта каму-то спатрэбілася заходзіць так далёка, каб адправіць вам такі ліст? У ім няма нічога цікавага; па меншай меры, на мой погляд".
  
  
  
   - Такім чынам, праѓдзівае значэнне ѓтоена. Да такой высновы я прыйшоѓ перад тым, як мы спусціліся да абеду. Але як ѓтоена? Спачатку я падумаѓ аб кропкавых адтулінах. Стары трук зняволеных і закаханых - праколваць малюсенькія дзірачкі над літарамі, каб разабраць сакрэтнае пасланне. Холмс паднёс ліст да святла. "Але, як вы можаце бачыць, у гэтай паперы няма маленькіх дзірачак. Затым я паспрабаваѓ прачытаць кожнае трэцяе або чацвёртае, або пятае слова; і, на маю бяду, атрымалася тарабаршчыны ".
  
  
  
   - А потым, Холмс? - спытаѓ я.
  
  
  
   - А потым мы спусціліся павячэраць.
  
  
  
   Ватсан цяжка апусціѓся ѓ крэсла каля акна. - Права, Холмс, вы бываеце самым невыносным чалавекам.
  
  
  
   Холмс усміхнуѓся. "Выбачайце, Ватсан. Але пасля абеду да мяне дайшло, што я занадта усложняю сітуацыю, а адказ, верагодна, быѓ вельмі простым. І я паглядзеѓ, і гэта было. Бачыце, першае, на што я звярнуѓ увагу, самы просты шыфр з усіх, гэта першая літара першага слова ѓ кожным сказе. Цяпер глядзіце, - ён працягнуѓ ліст Ватсону. - Першыя чатыры літары, выведзеныя такім чынам, - S-H-T-R. Поѓная бязглуздзіца. Таму я спыніѓся. Мне трэба было працягваць. Першыя дзевяць літар пішуцца як S-H-T-R-Y-He-A-T. Або, як мне раптам прыйшло ѓ галаву, S. H. -Шэрлак Холмс -паспрабуйце цяпло!"
  
  
  
   - Паспрабаваць цяпло?
  
  
  
   - Так, Ватсан. Існуе некалькі вадкасцяѓ - адна з іх - цытрынавы сок, - якімі вы можаце пісаць на паперы, і надпіс знікне, калі вадкасць высахне. Але затым, калі папера награваецца, надпіс з'яѓляецца зноѓ. Вось так!" Холмс зноѓ схапіѓ паперу і паднёс яе да газавай рашотцы, рухаючы ѓзад-наперад, каб яна раѓнамерна награвалася.
  
  
  
   Некаторы час нічога не адбывалася. А затым, павольна, на адваротным баку паслання з'явіліся літары, спачатку вельмі цьмяныя, а затым сталі цёмна-карычневымі:
  
  
  
  
  
  
  
  Шэрлак,
  
  
  
   Я ѓ бядзе. Госць / палонны графа Зігфрыда фон Линша ѓ Шлос Ым, замку ѓ яго маёнтак у Умштайне. Барнетты, сябры прафесара. Марыярці, таксама зняволеныя тут. Фон Лінц думае, што я на яго баку, але не настолькі ѓпэѓнены, каб дазволіць мне напісаць. Ён адзін з верхаводаѓ змовы. Мэта - захапіць Аѓстрыю / Еѓропу. Свята для мясцовых жыхароѓ запланаваны на наступныя выходныя. Прыходзьце пераапранутых. Думаю, тады сюды прыедуць і іншыя лідэры.
  
  
  
  Твая амерыканская стрыечная сястра Джэні
  
  
  
  
  
  
  
   - Умштейн? - перапытаѓ Холмс. - Дзе Умштейн? - спытаѓ я.
  
  
  
   - Хто такая Джэні? - спытаѓ я.
  
  
  
   - Джэні вэрна, там, - патлумачыѓ Холмс. - Яна оперная спявачка. Кантральта. Даволі добрае. Сваячка мне па мацярынскай лініі. Вырасла ѓ Злучаных Штатах. Яна нарадзілася ѓ Сан-Францыска, дзе яе бацька пазбіваѓ стан, прадаючы тавары золотодобытчикам. Калі яна была зусім маленькай, сям'я пераехала назад на ђсход, у Бостан, а затым, калі яна была падлеткам, у Лондан."
  
  
  
   "Што яна робіць у Еѓропе? І, што больш важна, з якой нагоды яна піша вам сакрэтнае паведамленне?" Спытаѓ Ватсан. "Адкуль яна ведае, што вы тут?" Адкуль яна ведае пра нейкі змове?
  
  
  
   "Я ведаю не больш вашага", - сказаѓ яму Холмс. "Але калі б мне прыйшлося гадаць - Майкрофт".
  
  
  
   - Твой брат? Якое ён мае да гэтага дачыненне?
  
  
  
   Холмс паціснуѓ плячыма. "Ён ведае, што я тут і што я раблю. Калі да яго звесткі дайшла нейкая новая інфармацыя, ён цалкам здольны дзейнічаць па ѓласнай ініцыятыве і паслаць каго-небудзь на расследаванне".
  
  
  
   - І пасылаеце жанчыну? Вашу кузіну? На самай справе, Холмс!
  
  
  
   Майкрофт не выносіць агульнапрынятых адрозненняѓ паміж мужчынам і жанчынай. Ён часта наймае жанчын у якасці сваіх агентаѓ. Ён лічыць іх больш надзейнымі, больш кемлівымі і менш схільнымі здзяйсняць неасцярожныя памылкі. Я цытую яго і не ѓпэѓнены, што не згодны ".
  
  
  
   "Ну, гэта ваша сваячка, падобна, адважная маладая жанчына", - сказаѓ Уотсан.
  
  
  
   "Яна заѓсёды адрознівалася дзіѓнай адвагай і ініцыятыѓнасцю", - пагадзіѓся Холмс. "Калі б яна нарадзілася мужчынам, то, верагодна, была б даследчыкам або кім-то гэтак жа прадпрымальным. На самай справе яе спевы дае ёй ѓсю незалежнасць, якой яна так прагне, і магчымасць падарожнічаць па свеце ".
  
  
  
   "Падобна на тое, яе незалежнасць у дадзены момант крыху абмежаваная", - пракаментаваѓ Ватсан. "Што нам рабіць, Холмс?"
  
  
  
   - Збірайцеся! - сказаѓ Холмс. - Мы адпраѓляемся ѓ Умштайн- дзе б ён ні знаходзіѓся.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ДЗЕВЯТНАЦЦАТАЯ - ЗАМАК У УМШТАЙНЕ
  
  
  
  Не варта аплакваць смерць надзеі да тых часоѓ, пакуль яна не будзе пахаваная.
  
  - Alma Schindler
  
  
  
   Шлосс Ым, замак у маёнтку фон Линш, быѓ невялікі, як і належыць замкам, але ѓсё роѓна ѓражваѓ на фоне гарызонту. Трохкутнае збудаванне вышынёй каля васьмідзесяці футаѓ, з вежай, поднимавшейся яшчэ на тры паверхі ѓ кожным куце, мела зубчастую знешнюю сцяну таѓшчынёй дзесяць футаѓ і вышынёй дваццаць два фута. Гэта была адна з ланцуга крэпасцей, пабудаваных у дванаццатым стагоддзі ордэнам рыцараѓ Вота для абароны Свяшчэннай Рымскай імперыі ад захопнікаѓ з усходу. ђсход у рэшце рэшт спыніѓ спробы ѓварвання, і графы Линша ѓ васемнаццатым стагоддзі пашырылі прарэзы для стрэл у вокнах, засыпалі роѓ і зрабілі ѓсё магчымае, каб ператварыць усё навакол поѓнілася ветраной сваю крэпасць, продуваемую скразнякамі, у элегантны замак. Але, акружаны навясны сцяной і высокімі каменнымі вежамі, ён заѓсёды выглядаѓ хутчэй злавесным, чым прывабным.
  
  
  
   Калі Зігфрыд Карл Марыя фон Линш атрымаѓ у спадчыну тытул і маёнтак у 1878 годзе, ён усталяваѓ рашоткі на вокнах, нанава усталяваѓ опускную краты і зрабіѓ усё магчымае, каб аднавіць замак Розум у яго першародным выглядзе сярэднявечнай крэпасці. Гэта было каменнае ѓпартасць арыгінала, якім ён захапляѓся. У дзяцінстве граф употай верыѓ, што ён з'яѓляецца рэінкарнацыяй першапачатковага Зігфрыда, караля Нібелунгаѓ, правадыра расы герояѓ бога Вотана, героя нямецкага народа. І, вядома ж, кароль Зігфрыд павінен жыць у замку.
  
  
  
   Граф фон Лінц узбег па каменнай лесвіцы ѓ замку, які ён называѓ домам, і адступіѓ у бок, пакуль мажны мужчына ѓ чорнай скураной уніформе яго асабістай аховы отпирал цяжкую драѓляную дзверы і расхінаѓ яе. Ён адмахнуѓся ад ахоѓніка і ѓвайшоѓ у пакой, злёгку прыгнуѓшыся, каб прайсці пад дзвярным праёмам вышынёй пяць футаѓ тры цалі. Пакой быѓ невялікі, абстаѓленай ложкам, крэслам, шафай, рукамыйніцай, маленькім квадратным сталом і невялікі кніжнай паліцай, на якой стаялі гісторыя Венгрыі на венгерскім, расклад жалезных дарог на нямецкай і каля тузіна старажытных зборнікаѓ псалмоѓ на стараславянскай. Адно малюсенькае зарешеченное акно высока на сцяне прапускала ѓ пакой адзіны натуральны святло, які дапаѓняла алейная лямпа на стале. Бенджамін Барнетт сядзеѓ на ложку і чытаѓ " Лондан таймс" двухтыднёвай даѓніны, а Сесілія ѓ крэсле пришивала гузік на блузцы. Яны абодва паднялі вочы, калі ѓвайшоѓ фон Лінц, але нічога не сказалі.
  
  
  
   Фон Лінц спыніѓся ѓ дзвярах і выразна развёѓ рукамі. "Ах, містэр і місіс Барнетт, я зайшоѓ паглядзець, як у вас справы. Якую выдатную хатнюю карціну вы ствараеце. Я прашу прабачэння за тое, што грэбаваѓ вамі ѓ апошні час, але я быѓ заняты, вельмі заняты. Я спадзяюся, вы прабачце мяне."
  
  
  
   Барнетт адклаѓ газету і злосна паглядзеѓ на графа. - Як доѓга будзе працягвацца гэты фарс? ён патрабавальна спытаѓ.
  
  
  
   Фон Лінц паціснуѓ плячыма. "Цяпер гэта не ѓ маёй уладзе, запэѓніваю вас", - сказаѓ ён. "Вядома, вы разумееце, што мы не можам адпусціць вас у дадзены момант. Мы ніяк не маглі б гарантаваць ваша маѓчанне аб вашым, э-э, візіт у мой дом. І хоць я ѓпэѓнены, што мы маглі б справіцца з сітуацыяй, нягледзячы на абвінавачванні і контробвинения, прама зараз мы не можам дазволіць сабе той увагі, якое было б накіравана на нас. Вы не павінны думаць пра нас сурова, мы робім усё, што ѓ нашых сілах, каб у цяжкай сітуацыі".
  
  
  
   - Рэзка! Барнетт акуратна склаѓ газету і ѓстаѓ, каб сустрэцца з фон Линцем тварам да твару. "Вы трымалі нас тут у палоне апошнія два тыдні, належачы на бессэнсоѓную ідэю, што мы можам расказаць вам аб планах прафесара Марыярці, аб якіх мы нічога не ведаем, ці на яшчэ больш недарэчнае меркаванне, што нам неабыякавыя вашы планы, якімі б яны ні былі. Вы дапытвалі нас разам і паасобку, але нічога не даведаліся, бо нам няма чаго сказаць.
  
  
  
   Вы зрабілі нас ахвярамі таго, што самым ветлівым чынам можна назваць жахлівай памылкай, і лепшым спосабам выправіць гэта было б адпусціць нас - зараз!"
  
  
  
   Фон Лінц сумна паківаѓ галавой. "Вы павінны вінаваціць свайго прафесара Марыярці ѓ сітуацыі, якая склалася, а не нас", - сказаѓ ён. "Мы не без падстаѓ лічылі вас яго агентамі. Сапраѓды, некаторыя з нас усё яшчэ не ѓпэѓненыя, што гэта не так. Калі гэта так, вы можаце бачыць, што ѓ нашых інтарэсах было ліквідаваць вас. І мы маглі б зрабіць гэта значна, э-э, больш жорсткім спосабам ".
  
  
  
   Сесілія адарвала погляд ад шыцця і адарыла графа сочувственной усмешкай. "Я заѓважыла, што кожны парушальнік закона вінаваціць іншых у сваіх учынках", - сказала яна. "Падобна на тое, гэта адзін з распаѓсюджаных аспектаѓ крымінальнага мыслення. "Калі б толькі ён проста даѓ мне грошы, мне не прыйшлося б біць яго па галаве!" "Калі б толькі яны сказалі мне тое, што я хачу ведаць, мне не прыйшлося б выкрадаць іх і трымаць у палоне ".
  
  
  
   "Так, так", - сказаѓ фон Лінц. "Усё гэта было б вельмі пераканаѓча, калі б толькі ваш прафесар Марыярці не знік з поля зроку каля тыдня назад".
  
  
  
   "Знік?"
  
  
  
   "Так, знік". Фон Лінц прайшоѓ далей у пакой. "Будучы папярэджаны аб тым, што ён з'яѓляецца кіраѓніком вашай сакрэтнай службы і мае вялікую групу агентаѓ сярод крымінальных колаѓ па ѓсёй Еѓропе, мы, натуральна, не спускалі з яго вачэй. У апошнюю хвіліну нам удалося перахапіць аднаго інфарматара, выкладчыка чаго-то там, які даведаѓся пра нашых падазрэнні адносна яшчэ аднаго агента. Нам удалося перашкодзіць гэтаму выкладчыку пагаварыць з прафесарам Марыярці ѓ яго доме ѓ Лондане, але Марыярці там больш няма. Ён выслізнуѓ ад нашых назіральнікаѓ ".
  
  
  
   "Хто гэтыя "мы", пра якіх ты ѓвесь час кажаш?" Спытаѓ Барнетт. "Пакуль мы бачылі толькі цябе".
  
  
  
   "Няма прычын, па якіх вы не павінны ведаць. Я кажу ад імя Новага ордэна рыцараѓ Вота", - сказаѓ фон Лінц. "Наша прысутнасць пакуль шырока не адчуваецца, але, несумненна, хутка яно будзе адчувацца".
  
  
  
   - І менавіта гэты ордэн так заклапочаны перамяшчэннямі прафесара Марыярці?
  
  
  
   "Добра сказана", - пагадзіѓся фон Лінц. "Нас сапраѓды турбуюць яго перамяшчэння. Тыдзень таму ён пайшоѓ з дому і да гэтага часу не вярнуѓся. Лічыцца, што ён быѓ на вячэрнім прагулачным параходзе з Ньюхейвена ѓ Дьепп, але пасля гэтага знік з-пад увагі. Як вы гэта растлумачыце, калі ён не спрабуе перашкодзіць нашых планах?"
  
  
  
   "Ён з'ехаѓ у адпачынак", - выказаѓ меркаванне Барнетт.
  
  
  
   "Ба!" - сказаѓ фон Лінц. "Ён з'ехаѓ у адпачынак, як і ты была ѓ адпачынку - па-майстэрску разлічыѓ час, каб даставіць цябе ѓ Вену як раз у патрэбны момант".
  
  
  
   - Зручны момант для чаго?- Спытаѓ Барнетт , у яго голасе заѓважалася раздражненне. "Як я кажу вам ужо два тыдні, мы не разумеем, пра што вы кажаце!"
  
  
  
   "Гэта бескарысна, дарагая", - сказала Сесілія. "Ты не зможаш пераканаць яго, што ѓ нас няма патрэбнай яму інфармацыі. І акрамя таго, да цяперашняга часу мы ѓжо занадта шмат ведаем пра яго -іх- справах, каб ён мог нас адпусціць. Мы можам не ведаць, што плануе яго банда, але мы ведаем, што што-то павінна адбыцца, а гэта занадта шмат ведаѓ ".
  
  
  
   Фон Лінц пакланіѓся Сесили. - Цалкам дакладна, мадам. Сумна, але гэта так. Ён сагнуѓся і пачаѓ адступаць, выйшаѓ з пакоя. "Фестываль Святога Сымона пачынаецца праз два дні", - сказаѓ ён, спыніѓшыся ѓ дзвярах. "Святкуем адну з нашых найвялікшых перамог. Традыцыйны фестываль праводзіцца на лузе перад замкам у гэтыя выходныя, і мы павінны падрыхтавацца. У мяне шмат спраѓ".
  
  
  
  -
  
  
  
   Ражаны ѓзгрувасціѓся на стол каля акна і асцярожна апусціѓ жалюзі на апошнія чвэрць цалі. "У гэты чацвер, - сказаѓ ён, - гэта значыць, паслязаѓтра, тут адбудзецца вялікі фестываль. Гэта гадавіна бітвы пры Розум у , па-мойму, 1164 годзе, у якім туркі былі адкінутыя на цаля або два. Яны ѓзносяць падзяку святому Сымону, які, я мяркую, меѓ да гэтага нейкае дачыненне. Фестываль праходзіць з чацвярга па суботу, а затым мясцовыя жыхары праводзяць усе нядзелю ѓ царкве. Па крайняй меры, так мне сказалі. На тэрыторыі перад замкам цяпер разбіваюцца палаткі і да таго падобнае ".
  
  
  
   Марыярці кіѓнуѓ. "Удала", - сказаѓ ён. "Я думаю, мы можам выкарыстоѓваць гэта ѓ нашых інтарэсах".
  
  
  
   Яны сабраліся ѓ адным канцы асабістага вагона-салона прынца Аристе на жалезнай дарозе. Спецыяльны цягнік прыбыѓ на чыгуначную станцыю за межамі горада Умштайн напярэдадні позна ѓвечары, і цяпер чатыры вагоны прынца былі адлучаны ад паравоза і стаялі ѓ куце двара. Тузін добраахвотнікаѓ, якіх прынц Аристе прывёѓ з свайго палка, трэніраваліся каля машыны. Нават у грамадзянскай вопратцы ім было цяжка не выглядаць тымі, кім яны былі: добра навучанымі салдатамі з элітнага падраздзялення.
  
  
  
   "Што нам рабіць?" Спытаѓ прынц Аристе.
  
  
  
   Марыярці ѓстаѓ, сашчапіѓшы рукі за спіной, нахіліѓшы галаву наперад, як велізарны ястраб. "У дадзены момант наш час лепш за ѓсё выдаткаваць на збор інфармацыі", - сказаѓ ён. Ён паглядзеѓ на бормочущего. - Дзе знаходзіцца акно ѓ камеру Барнэта?
  
  
  
   "Гэта не зусім "камера", - сказаѓ Толливер , - проста пакой на чацвёртым узроѓні. Але, улічваючы вялікую, цяжкую дубовую дзверы і рашоткі на адным акне, якое знаходзіцца вельмі высока, я мяркую, вынік той жа. Гэта з левага боку, другое акно знутры. Я магу паказаць вам на гэта".
  
  
  
   - Не маглі б вы адвезці каго-небудзь з нас туды сёння вечарам?
  
  
  
   Толливер гэта абдумаѓ. "Наѓрад ці", - сказаѓ ён нарэшце, "Бардак той з вас, пра каго мы гаворым, ненашмат больш, чым я. Спачатку яму давялося б прайсці праз краты, праз якую гэты ручай выходзіць праз знешнюю сцяну. І ѓ мяне ёсць праблемы з праходжаннем скрозь дубцы, нягледзячы на тое, што я малюсенькі. Затым яму прыйшлося б ѓзлезці на сцяну самага замка, што я і раблю, выкарыстоѓваючы вінаградныя лозы, якія растуць збоку ад сцяны. Яны вытрымліваюць мой вага - прыкладна сем стоун, - але я не думаю, што яны вытрымаюць нашмат больш. І яны становяцца вельмі тонкімі і разрэджанымі на чацвёртым паверсе, дзе знаходзіцца акно, так што нават мне даводзіцца быць вельмі асцярожным і дакладным. Разумееце, гэта пытанне росту. Будаѓнікі гэтага замка не меркавалі, што ѓ яго нападуць карлікі.
  
  
  
   "Тады ты павінен заставацца нашым эмісарам, Толливер", - сказаѓ прафесар. "Як ты думаеш, Барнетты ѓ добрым настроі?"
  
  
  
   "Я думаю, што яны будуць у значна лепшым размяшчэнні духу, калі я раскажу ім, што ты тут і замышляешь іх вызваліць".
  
  
  
   "Тады, у што бы то ні стала, скажыце ім, што мы тут і што мы замышляем іх выцягнуць", - сказаѓ Марыярці. Ён павярнуѓся да астатніх. "Я думаю, магчыма, нам з мадам Вэрлен варта адправіцца на луг, дзе людзі рыхтуюцца да гэтым святам. Магчыма, Аляксандру Сандарелю прыйшоѓ час прадэманстраваць некаторыя з сваіх містычных здольнасцяѓ".
  
  
  
   "І што ж нам рабіць?" Спытаѓ прынц Аристе.
  
  
  
   "Магчыма, вам варта паведаміць у замак Эм, што вы тут", - прапанаваѓ Марыярці. "Высакароднасць кажа аб высакароднасці, я разумею. Вы спыніліся, каб паглядзець на свята па шляху ѓ Вену. Калі пашанцуе, фон Лінц запросіць цябе далучыцца да яго. Тады трымай вочы і вушы адкрытымі, і даведацца ѓсё, што зможаш.
  
  
  
   Аристе кіѓнуѓ. - Я пашлю лёкая паведаміць графу фон Линцу, што мы тут, і запрашу яго зайсці і выпіць з намі ѓ маім асабістым вагоне. Ён, напэѓна, прапануе нам замест гэтага прыехаць у замак, і я зраблю яму вялікую паслугу, пагадзіѓшыся. У рэшце рэшт, ён усяго толькі граф, а я прынц.
  
  
  
   "І ты вельмі высакародны чалавек, мой дарагі", - сказала яму прынцэса Дыяна, паляпаѓ яго па плячы.
  
  
  
   "І я магу адправіць сваіх людзей шукаць выпадковую працу ѓ якасці рознарабочых або падзёншчыкаѓ", - прапанаваѓ Аристе. "Магчыма, яны таксама змогуць унесці свой уклад у наш інфармацыйны фонд".
  
  
  
   "Цудоѓна!" Марыярці пагадзіѓся. "Пакінь каго-небудзь годнага даверу тут, у гэтай машыне, для збору і перадачы інфармацыі. Калі вас запросяць пераначаваць у замку, знайдзіце які-небудзь падстава адмовіцца і вяртайцеся ѓ свой спальны вагон тут.
  
  
  
   "Мае лекі", - выказала здагадку прынцэса Дыяна. "Вы ведаеце, у мяне слабое здароѓе".
  
  
  
   "Усё гэта робіцца для таго, каб вызваліць Барнэта і яго жонку з іх замкнёнага кола?" спытала балерына. "Я не скарджуся, заѓважце, мне проста цікава".
  
  
  
   "Падвойная мэта - арганізаваць іх вызваленне і высветліць, за што іх наогул трымаюць", - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Я сказаѓ вам, што Барнетт кажа, што яны хочуць ведаць пра вас, прафесар, - сказаѓ ражаны, - што вы робіце, дзе вы гэта робіце і чаму".
  
  
  
   "Так", - сказаѓ Марыярці. "І мне трэба ведаць, якія менавіта памылковыя ѓяѓленні ёсць у гэтых людзей, што прымушае іх так цікавіцца маімі перамяшчэннямі; і, магчыма, было б нядрэнна атрымаць некаторы ѓяѓленне пра тое, хто такія "яны" і што яны задумалі ".
  
  
  
  -
  
  
  
   Шэрлак Холмс і доктар Ватсан прыбытку ѓ Умштайн дзённым цягніком з Вены ѓ 11:14 і ѓсталі на пероне вакзала з дарожнымі торбамі ѓ руках, дазволіѓшы хвалі людзей, якая выйшла разам з імі з цягніка, захліснуць іх і пакінуць вакзал. Холмс, вынікаючы радзе Джэні Дакладна "пераапрануцца", абзавёѓся востраканцовай бародкай і акуратнымі вусамі, а таксама цёмна-сінімі штанамі, шэрым пінжаком з пакатымі плячыма і шнуравой аздабленнем і цірольскай капелюшом з старанна загнутымі палямі. Гэта, разам з мернай хадой і манерай выкрыкваць загады ѓсім вакол, як быццам ён чакаѓ, што ім будуць беспярэчна падпарадкоѓвацца, выдавала ѓ ім ваеннага афіцэра ѓ цывільным.
  
  
  
   Ватсан, які быѓ абцяжараны асобай, рэйтынгамі, якія адлюстроѓваюць грубавата сумленнасць ангельскага джэнтльмена, і прыроджанай няздольнасцю крывадушнічаць, быѓ не столькі замаскіраваны, колькі зроблены настолькі відавочным, што не кідаѓся ѓ вочы. Ад каѓнерыка твидового касцюма з вузкай этыкеткай да падэшваѓ тоѓстых оксфардскіх чаравік ён да драбнюткіх дэталяѓ быѓ падобны на брытанскага турыста, якая ѓчыняе турнэ па Еѓропе з Бедекером ѓ руках.
  
  
  
   "Я мяркую, першым справай трэба знайсці мясцовую гасцініцу і зняць нумар", - прапанаваѓ Уотсан.
  
  
  
   - Мы можам паспрабаваць, - сказаѓ Холмс, - але мне здаецца, што ѓсе мясцовыя гасцініцы запоѓненыя гулякі і тымі, хто спадзяецца павесяліцца. У кожнага гараджаніна, у якога ёсць вольны ложак, і ѓ кожнага фермера, які можа заправіць саламяны матрац на сенавале, верагодна, сёння вечарам будуць госці. Магчыма, мы апынемся сьпяць пад зоркамі. І ѓсё ж гэта будзе не ѓ першы раз, а, Ватсан?
  
  
  
   - Гэта праѓда, Холмс, - прызнаѓ Ватсан.
  
  
  
   "Не, я думаю, што ѓ першую чаргу неабходна высветліць месцазнаходжанне міс Джэні Дакладна і ѓ якія непрыемнасці яна ѓліпла. Для гэтага, вядома, мы павінны наведаць мясцовую гасцініцу. Як, па-мойму, я ѓжо згадваѓ вам час ад часу ѓ мінулым, мой дарагі сябар, пабы і гасцініцы нязменна з'яѓляюцца лепшым крыніцай мясцовых плётак. І, магчыма, нам пашанцуе, і гаспадар гасцініцы знойдзе свабодную пару ложкаѓ, нават калі ён не зможа паставіць іх сам. Хадзем, Ватсан. І з гэтымі словамі, расправіѓшы плечы, высока падняѓшы падбародак, трымаючы кій перад сабой, як шаблю, Шэрлак Холмс пакінуѓ вакзал і накіраваѓся ѓ Умштайн.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАТАЯ - ЖНІВО НАРЫХТОВАК
  
  
  
  Сусвет, якую мы назіраем, валодае менавіта тымі ѓласцівасцямі, якіх нам варта было б чакаць, калі ѓ аснове яе няма ні задумы, ні мэты, ні зла, ні дабра, нічога, акрамя сляпога, бязлітаснага абыякавасці.
  
  Чарльз Дарвін
  
  
  
   На працягу апошніх некалькіх дзён у замак Ым прыбывалі ѓплывовыя людзі. Экіпажы, якія пад'ехалі да апускной рашотцы, былі вялікімі, багата ѓпрыгожанымі, пахлі свежай фарбай, і ѓ іх былі запрэжаны падабраныя квартэты жвавых коней. На некаторых быѓ тоѓсты пласт дарожнай пылу, так як яны прыехалі здалёк. У некаторых на дзвярах былі брызентавыя панэлі, на якіх былі намаляваныя гербы або іншыя эмблемы, каб схаваць іх ад вачэй мясцовых жыхароѓ. Мужчыны, якія прыбылі цягніком, прыехалі на сваіх асабістых аѓтамабілях, і іх сустрэла закрытая карэта з замка.
  
  
  
   З'яѓленне гэтых важных людзей засталося ѓ значнай ступені незаѓважаным сярод мноства якія прыбылі на свята. У рэшце рэшт, гэта быѓ свята Святога Сымона, і як багатыя, так і бедныя атрымлівалі асалоду ад добрым святам. Рассвет пятніцы выдаѓся яркім і цёплым, з дастатковым ветрыкам , каб натоѓп адчула сябе бадзёрай і па-сапраѓднаму святочнай. На лузе перад замкам стаяла больш за шэсць дзясяткаѓ намётаѓ, а таксама забаѓляльныя зоны і памяшкання для прадаѓцоѓ медалёѓ Святога Сымона, лялек турэцкіх воінаѓ і іншых яркіх і бліскучых прадметаѓ. У гэты першы дзень на фестывалі прысутнічала каля двух тысяч чалавек - і гэта яшчэ нават не былі выходныя. Фестываль у гэтым годзе абяцаѓ быць добрым. Блазны былі спрытнымі, жанглёры і акрабаты - спрытныя, ежа смачная, піва - густым, наварыстыя і пеністым, маленькі Святы Асаблівым пачастункам сталі "Сайман твистс" - выпечка ѓ форме паѓмесяца з узбітымі сліѓкамі, прыгатаваная спецыяльна да гэтага фестывалю.
  
  
  
   У намёце ѓ далёкім канцы лугі невялікая група людзей стаяла ѓ напружаным увазе. Яны ніколі раней не бачылі нічога падобнага. Маленькая шыльда на дзверы палаткі абвяшчала: ДОКТАР
  
  І ВАМ РАСКАЖУЦЬ. АЛЯКСАНДР САНДАРЕЛЬ - ПЫТАЙЦЕСЯ, І аповяд працягваѓся на працягу ѓсяго дня. Прафесар Марыярці ѓ вобразе доктара Аляксандра Сандареля, апрануты ѓ чорны, отороченный мехам сурдут з шырокімі штрыфлямі, подчеркивавший яго рост; яго грудзі была перавязана чырвоным поясам, подчеркивавшим яго важнасць, стаяѓ на ѓзвышэнні пасярод палаткі, гледзячы на сваю аѓдыторыю зверху ѓніз вачыма, якія, як выказаѓся адзін з гледачоѓ, "здавалася, прапальваць саму вашу душу". Побач з ім на трыножніку стаяла медная жаровня прыкладна паѓтары футаѓ у папярочніку з невялікай горкай цьмеюць вуглёѓ.
  
  
  
   Мадлен Вэрлен, апранутая ѓ сукенку жамчужнага колеру, якое падкрэслівае тое, што яно павінна было падкрэсліць, уручала кожнаму члену аѓдыторыі па лісту паперы, аловак і маленькаму белым канверце, калі ён ці яна ѓваходзілі. "Калі ѓ цябе ёсць пытанне да доктара, - прашаптала яна, - запішы яго і запячатай ѓ канверт". Перыядычна яна збірала канверты і прыносіла іх Сандарелю на срэбным падносе.
  
  
  
   Сандарель ѓзяѓ з падноса запячатаны канверт і падняѓ яго. "Малады джэнтльмен у дзверы, у карычневым скураным паліто", - сказаѓ ён. "Гэта ад вас, я мяркую".
  
  
  
   "І які быѓ мой пытанне?" з выклікам спытаѓ юнак у дзверы.
  
  
  
   Сандарел сунуѓ канверт ѓ жароѓню, і той успыхнуѓ. Ён уважліва вывучаѓ які ѓздымаецца дым. "Твой пытанне самы стары з усіх", - сказаѓ ён. - Ты хочаш ведаць, ці любіць яна цябе, хоць выражаешься пра гэта больш прызямлёна.
  
  
  
   Адзін мужчына ѓ зале усміхнуѓся і агледзеѓся, каб паглядзець, ці зразумеѓ жарт хто-небудзь яшчэ.
  
  
  
   "Адказ на тваё пытанне, - працягнуѓ Сандарел, - складаецца з двух частак: першая - "так", а другая, - і тут ён пагразіѓ мужчыну пальцам, - ні за што, і табе варта ведаць, што пытацца не варта - па крайняй меры, пакуль ты не выйдзеш замуж!"
  
  
  
   Большая частка гледачоѓ нервова засмяялася, некаторыя з іх выглядалі проста шакаваны.
  
  
  
   Сандарел ѓзяѓ новы канверт і правёѓ пальцамі па яго паверхні. "Ад малады лэдзі", - сказаѓ ён. "Яе клічуць Сюзанна, я мяркую. Ты тут, Сюзанна? Я не збіраюся ставіць вас у няёмкае становішча.
  
  
  
   Прывабная бялявая дзяѓчына гадоѓ шаснаццаці ѓ кашулі колеру баклажана з вялікім бантам на спіне і багаццем карункавай аздаблення сарамліва падняла руку.
  
  
  
   "А, вось і ты", - сказаѓ Сандарел. "Давайце адправім ваш пытанне ѓ неба і паглядзім, які адказ мы зможам атрымаць з прасторы паміж гэтым светам і наступным". Ён кінуѓ канверт ѓ агонь, той ярка ѓспыхнуѓ і быѓ хутка захоплены. "Ну вось, гэта знікла", - сказаѓ ён. "І цяпер ніхто ніколі не даведаецца, што ты напісаѓ. Але, тым не менш, давай паглядзім, ці змагу я атрымаць адказ на тваё пытанне". Ён прыклаѓ руку да лба і ѓтаропіѓся на дым.
  
  
  
   "Вы хочаце ведаць, дзе хто-то - мы не будзем называць яго імя - знаходзіцца прама цяпер. Але пачакайце! Гэта не тое, што вы на самай справе хочаце ведаць. Ты хочаш ведаць, ці любіць ён цябе, верны ці ён цябе. І дазволь мне запэѓніць цябе, дым кажа "так". Ён думае аб табе нават цяпер, калі я кажу ".
  
  
  
   З гэтымі словамі дзяѓчына расплакалася і выбегла з палаткі.
  
  
  
   Гледачы зашептались паміж сабой. Яны былі ѓражаныя ѓбачаным, але не былі ѓпэѓненыя, што з гэтым рабіць. Адзін стары падаѓся з палаткі, учыніѓшы у паветры знак крыжа паказальным пальцам правай рукі, але больш ніхто, здавалася, не збіраѓся ісці за ім.
  
  
  
   Сандарел дастаѓ іншы канверт, бегла вывучыѓ яго, а затым кінуѓ у агонь. "Я не буду называць аѓтара гэтай нататкі па імені і не буду глядзець на яго прама, таму што не хачу ставіць яго ѓ няёмкае становішча", - сказаѓ ён, і яго глыбокі голас разнёсся па ѓсёй намёце. "Але цяпер я збіраюся расказаць яму больш, чым ён хацеѓ ведаць". Сандарел абвёѓ позіркам аѓдыторыю. "Вярні тое, што ты ѓзяѓ, прама зараз і прызнайся ва ѓсім. Тыя, каму вы прычынілі зло, даруюць вас. Кампенсуеце тое, чаго вы не можаце вярнуць. У глыбіні душы вы ведаеце, што гэта тое, што вы павінны - што вы абавязаны зрабіць. Калі ты працягнеш ісці па тым шляху, з якога пачаѓ, ты не знойдзеш нічога, акрамя спусташэння і разбітага сэрца".
  
  
  
   Па натоѓпе прабег уздых, і ѓсе яны азірнуліся, каб паглядзець, ці змогуць яны вызначыць, хто быѓ аѓтарам, і здагадацца, што менавіта ён напісаѓ.
  
  
  
   Сандарел ѓзяѓ наступны канверт.
  
  
  
  -
  
  
  
   Было тры гадзіны дня пятніцы, 18 красавіка 1891 года. За варотамі замка Ым фестываль Сен-Сымона на ѓсю моц шумеѓ, імкнучыся перасягнуць ѓсе папярэднія фестывалі. У той жа час у прыватнай сталовай замка, ахоѓнай фалангай асабістай аховы графа фон Линша, размеркаванай па залах і калідорах, афіцэры Новага ордэна рыцараѓ Вота праводзілі сваё штогадовае сход; яны ведалі, што гэта будзе самае важнае сход, якое яны праводзілі з моманту заснавання ордэна тузін гадоѓ таму.
  
  
  
   За абедзенным сталом з цёмнага арэха сабраліся дваццаць шэсць чалавек. Дзевяць з іх былі высокапастаѓленымі афіцэрамі армій Аѓстрыі ці Германіі. Сямёра належалі да еѓрапейскай арыстакратыі (тут адбылося супадзенне, чацвёра афіцэраѓ былі высакароднага паходжання). Трое былі пасвечаны ѓ святары. Шасцёра былі бюракратамі ці выбарнымі службовымі асобамі: трое аѓстрыйцаѓ, двое немцаѓ і адзін француз. Пяцёра былі тымі, каго папулярная прэса пачала называць "капітанамі прамысловасці": два вытворцы ѓзбраенняѓ, адзін ѓладальнік вугальных шахт і газет, адзін вытворца тэкстылю і адзін эксплуататара працы ѓ аддаленых калоніях розных еѓрапейскіх краін.
  
  
  
   Там таксама былі два давераных афіцыянта, якія сачылі за выкананнем заказу, і уціснутае ѓ ніжні шафку старажытнага дубовага буфета, дзе яна хавалася некалькі гадзін перад пачаткам сходу, опернае кантральта па імя Джэні Дакладна.
  
  
  
   Вялікае, падобнае на трон крэсла на чале стала займаѓ "Der Alte" (Стары) Херцаг Роберт Франц Вілем фон унд цу Агберг, адзін з сузаснавальнікаѓ Новага ордэна рыцараѓ Вота і самы высакародны з членаѓ, паколькі іншы сузаснавальнік, прынц Мейнхесс, нядаѓна загінуѓ у выніку няшчаснага выпадку падчас палявання на дзіка ѓ Шварцвальда. Дэр Альце, якому цяпер было далёка за восемдзесят, быѓ канчатковым арбітрам ѓ пытаннях звычаяѓ і працэдур ордэна. Ён не надта цікавіѓся тым, што на самой справе рабіѓ ордэн, за выключэннем радасных кивков кожны раз, калі да гэтага заклікалі, але ён строга сачыѓ за іх выкананнем старажытных правілаѓ тэѓтонскага рыцарства, калі яны гэта рабілі.
  
  
  
   Граф фон Лінц, які сядзеѓ па правую руку ад Дэр Альце, старшыняваѓ на сходзе, заклікаючы яго да парадку і ківаючы кожнаму члену, каб даць яму дазвол выступіць. Кожны член ордэна па чарзе ѓставаѓ, прамаѓляѓ рытуальную гаворка: "Так будзе заѓгодна ордэну ...", а затым распавядаѓ, чым ён займаѓся "па справах ордэна" на працягу апошняга года. І многае з таго, што было сказана, спадабалася ордэну, мяркуючы па одобрительному бормотанию, якое Джэні падслухала з свайго хованкі.
  
  
  
   Цеснае і няѓтульны прысутнасць Джэні Дакладна ѓ буфеце было актам, спароджаным расчараваннем. Апошнія некалькі тыдняѓ яна спрабавала пераканаць фон Лінца не ѓ тым, што яна на яго баку, таму што графу на самай справе было ѓсё роѓна, на яго баку простая жанчына ці не, а ѓ тым, што яе не цікавіла палітыка мужчын - і што яна лічыла ѓсе яго таямнічыя махінацыі, уключаючы выкраданне Барнеттов, нейкай формай палітыкі, якая тычылася толькі мужчын і не тычылася яе. Але ѓсё, што ёй удалося выцягнуць з яго, - гэта намёкі, пагрозы і туманныя намёкі на тое, што насоѓваецца нешта грандыёзнае.
  
  
  
   Але цяпер, нарэшце, лежачы ѓ хованцы, яна даведалася нешта большае, чым намёкі.
  
  
  
   "Цяпер пяройдзем да самага важнага справы", - пачула яна голас фон Лінца. У яго звычайна сухім і скрипучем голасе чуліся ноткі хвалявання, якія яна рэдка чула раней. Мерапрыемства, якое мы запланавалі, адбудзецца на наступным тыдні. Верагодна, у наступны чацвер. Мы ѓпэѓненыя, што дырэктара прыедуць. Англія, Францыя, Германія і Расія. І, вядома, Аѓстрыя. Усё на месцы. Захоп, пагроза, забойства. Гэта не можа не мець жаданага эфекту ".
  
  
  
   "І хто ж вінаваты?" спытаѓ чый-то голас. Джэні падумала, што гэта тэкстыльшчык, але не была ѓпэѓненая. "Гэта ѓжо вырашана?"
  
  
  
   "Вядома. Людзі падабраныя, лісты напісаны".
  
  
  
   "Але хто?"
  
  
  
   "Сербскія нацыяналісты. У прыватнасці, група пад назвай "Свабодная Сербія". "
  
  
  
   "Сербскія нацыяналісты", - задуменна вымавіѓ хтосьці. "Мне гэта падабаецца! Аѓстрыя мабілізуецца і пашле войскі ѓ Сербію, проста для падтрымання свету, вядома".
  
  
  
   "І тады Расея мабілізуецца", - сказаѓ нехта. "Цар прыйдзе на дапамогу Сербіі".
  
  
  
   "Нават пасля таго, як?.."
  
  
  
   "Тыя, хто хоча абвінаваціць Сербію, будуць вінаваціць сербскіх нацыяналістаѓ", - сказаѓ голас. "Тыя, хто гэтага не зробіць, абвінавацяць аѓстрыйскую армію ѓ наступствах. А Імпэрская Расея лічыць, што ѓ яе крэѓныя повязі з Сербіяй".
  
  
  
   "Ах! Вядома. І Германія выступіць на баку Аѓстрыі. А Францыя - на баку Расеі".
  
  
  
   "Францыя і Расія не саюзнікі", - сказаѓ нехта.
  
  
  
   "Так, але пасля 1870 года Францыя будзе вітаць любы падстава, каб пачаць вайну з Германіяй".
  
  
  
   "Гэта праѓда".
  
  
  
   Джэні адчула, што ёй хочацца чхнуць. Яна сціснула зубы, заціскала нос і адчула, што ѓ яе слязяцца вочы, але падавіла чых.
  
  
  
   "Мы павінны быць гатовыя падштурхоѓваць, шаптаць, патрабаваць", - казаѓ адзін з іх.
  
  
  
   "Мае газеты гатовыя".
  
  
  
   "Падумайце пра гэта!" Гэта быѓ фон Лінц. "Агульнаеѓрапейская вайна. Хаос і катастрофу урадаѓ." Яго голас павысіѓся. "І з попелу гэтай вайны паѓстане новы парадак! На чале з рыцарамі Вота нямецкі народ зойме сваё законнае месца ѓ свеце".
  
  
  
   Пачуѓся скрыгат отодвигаемых крэслаѓ, а затым пачуѓся голас: "За Вялікую Германію!"
  
  
  
   "Вялікая Нямеччына!" - рушыѓ услед адказ.
  
  
  
   "Вотан!"
  
  
  
   "Вотан!"
  
  
  
   Джэні падавіла чых, калі група выходзіла з пакоя. Запанавала цішыня, і яна ѓжо збіралася выпаѓзці з свайго хованкі, калі пачула, як адчыніліся яшчэ адна дзверы.
  
  
  
   "Ты чуѓ?" Гэта быѓ фон Лінц.
  
  
  
   "Я чуѓ".
  
  
  
   Новы голас.
  
  
  
   - Вы прыбылі без праблем, ваша высокасць?
  
  
  
   - Непрыемнасці? Што... якога роду непрыемнасці?
  
  
  
   - Калі б вас даведаліся...
  
  
  
   "Бах! Невялікае змяненне расліннасці на твары. Яны бачаць толькі тое, што чакаюць убачыць. Яны н-не чакаюць мяне ѓбачыць, і таму мяне тут няма".
  
  
  
   - Вы аказваеце мне вялікую гонар сваім прыходам, высокороднейший...
  
  
  
   - Цішэй! Не тут і не ад цябе. Памылковая вера ѓ тое, што адзін чалавек б-лепш іншага з-за свайго нараджэння або свайго становішча ѓ грамадстве, якое было б-вызначана да яго нараджэння, - для мяккацелых дурняѓ. Мы можам выкарыстоѓваць гэта, але самі не павінны ѓ гэта верыць. Ёсць занадта шмат прыкладаѓ імперый, якія бурыліся з-за таго, што за мудрым і моцным кіраѓніком рушыѓ услед тупень, які выпадкова аказаѓся яго сынам".
  
  
  
   - Але вы самі, Большасць...
  
  
  
   - Як я ѓжо сказаѓ, я здольны і я шляхетнага паходжання. Яшчэ ѓ мяне каштанавыя валасы, кепскі характар і невялікая схільнасць да заікання. Што з гэтага перадалі мне мае высакародныя бацькі? Няма нічога такога, чаго не было б у дзесяць тысяч дзяцей нізкага паходжання. Вось прычына, па якой я, як ніхто іншы, павінен пастаянна нагадваць сабе пра ісціну, што здольнасці не абавязкова ідуць за нараджэннем ".
  
  
  
   - Як вам будзе заѓгодна, ваша высокасць.
  
  
  
   "Сапраѓды, выпадковасць майго нараджэння паставіла мяне ѓ становішча, калі я мог дасягнуць таго, што павінна быць дасягнута, і, я павінен назваць гэта выпадковасцю таго, што я нарадзіѓся бі, якія валодаюць выдатнымі здольнасцямі да планавання і лідэрства, што дазволіла мне стварыць гэты саюз груп, якія немагчыма аб'яднаць".
  
  
  
   "Якія нават не ведаюць, што яны аб'яднаныя", - перабіѓ фон Лінц.
  
  
  
   - Нават так. Гэта быѓ, пагадзіся, майстэрскі ход.
  
  
  
   "Так і было. І ты - гаспадар".
  
  
  
   Джэні чхнуѓ.
  
  
  
   Пачуліся таропкія крокі, і дзверцы шафы расчыніліся. "Што ты там робіш?" раѓнуѓ фон Лінц.
  
  
  
   Джэні падняла галаву, яе вочы міргалі ад яркага святла. - Шукаю нож для рыбы, - сказала яна яму.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШАЯ - БЫВАЙ, УСЁ ГЭТА
  
  
  
  Аб Божа, для чалавека з сэрцам, галавой, рукамі,
  
  Як некаторыя з простых вялікіх пайшлі
  
  Ва векі вякоѓ.
  
  Адзін усё яшчэ моцны чалавек у гэтай абуральнай краіне,
  
  Як бы яны яго ні называлі, мне-то якая справа?,
  
  Арыстакрат, дэмакрат, аѓтакрат - адзін
  
  Які можа правіць і не смее хлусіць.
  
  І ах, каб ва мне паѓстаѓ мужчына,
  
  Каб чалавек, якім я з'яѓляюся, перастаѓ быць!
  
  - Альфрэд, лорд Тэнісана
  
  
  
   Агрэсіѓна размахваючы перад сабой кіем, Холмс бадзёра пакрочыѓ па вуліцы ѓ напрамку замка Розум, а Ватсан трухаѓ ззаду. Яны мінулі першую якая трапіла гасцініцу, светлае, добра вычищенное ѓстанова, якое знаходзілася так блізка да чыгуначнай станцыі, што Холмс выказаѓ здагадку, што яна, павінна быць, абслугоѓвае падарожнікаѓ, і пайшоѓ далей. Яшчэ праз чвэрць мілі яны дабраліся да Альбрэхта ѓ Химмеле, прыгожага старадаѓняга пабеленай будынка з шыфернага дахам і драѓлянай шыльдай, свежевыкрашенной выявай пухлай анёла, які ѓзіраецца ѓніз з воблака. Холмс зазірнуѓ праз тоѓстую драѓляную палоѓку дзверы і вырашыѓ, што гэта мясцовае рамяство, і яны ѓвайшлі. Там яны атрымалі дазвол пакінуць свае дарожныя сумкі, пачаставалі гаспадара гасцініцы выпіѓкай і даведаліся, што светлавалосую жанчыну па імя фрэйлейн Дакладна бачылі останавливающейся ѓ Шлос Розум з графам фон Линцем на працягу апошніх некалькіх тыдняѓ. Не проста бачылі, але чулі, таму што дама была опернай спявачкай, і яе ѓгаварылі выступіць з сольным канцэртам з "Песні" Шуберта ѓ царкоѓным зале. Па словах гаспадара гасцініцы, яе выкананне "Der Tod und das Mädchen" было асабліва запамінальным.
  
  
  
   "Я ѓяѓляю", - сказаѓ яму Холмс.
  
  
  
   Калі яны спыталі пра ложка, карчмар паківаѓ галавой. Ён не ведаѓ ні аднаго вольнага месца, калі толькі яны не хацелі падзяліць вялікую раскладушку з яго пляменнікамі: "Яны выдатныя рослыя хлопцы, а з-за фестывалю яны, верагодна, не лягуць спаць да паѓночы, магчыма, пазней". Холмс і Ватсан вырашылі адмовіцца ад гэтага задавальнення. Яны накіраваліся на вялікі луг перад замкам, на якім былі разбітыя розныя палаткі, балаганы і месцы для святкаванняѓ.
  
  
  
   Быѓ ранні вечар, і яны блукалі па лузе ѓжо пару гадзін, калі Ватсан дагнаѓ Холмса і выявіѓ, што той застыѓ у нерухомасці, утаропіѓшыся праз адчыненыя дзверы ѓ адну з палатак. Ён ткнуѓ вялікага шпіка ѓ плячо. - У чым справа, Холмс?
  
  
  
   "Паглядзіце на гэтага чалавека на платформе, - сказаѓ Холмс, паказваючы кіем. - Мы яго ведаем?"
  
  
  
   "Доктар, а, Аляксандр Сандарель? Так напісана на яго маленькай таблічцы. Ён што, нейкі шарлатан?" Ватсан зазірнуѓ у палатку. - Не, Холмс, не магу сказаць, што пазнаю яго. Барада здаецца знаёмай.
  
  
  
   "Мне здаецца, што калі б вы пацягнулі за яе, яна б адвалілася", - заѓважыѓ Холмс. "Няма, няма, Ватсан, паспрабуйце зазірнуць пад бараду".
  
  
  
   Ватсан некалькі секунд пільна глядзеѓ на яго. - Прабачце, Холмс, але ён нічога для мяне не значыць.
  
  
  
   "Ах, Ватсан, - сказаѓ Холмс з уздыхам, - вы бачыце, але не назіраеце. Ці, у дадзеным выпадку, чуеце. Ці Не здаецца вам знаёмым яго голас?"
  
  
  
   "Ну, Холмс, - сказаѓ яму Ватсан з лёгкім раздражненнем, - вы нічога не казалі пра тое, каб слухаць яго". Ён падышоѓ бліжэй да пологу палаткі і навастрыѓ вуха.
  
  
  
   "Уявіце, што ён кажа па-ангельску, а не па-нямецку", - прапанаваѓ Холмс.
  
  
  
   Праз хвіліну Уотсан кіѓнуѓ. "Паслухайце", - сказаѓ ён. "Мне здаецца, я чуѓ гэты голас раней. Багаты і насычаны, гучны, драматычны, з дакладным вымаѓленнем. Ці магло гэта быць на сцэне мюзік-хола?"
  
  
  
   "Сандарель" тым часам заѓважыѓ іх дваіх, якія стаяць ля ѓваходу ѓ палатку. Ён жэстам запрасіѓ Мадлен заняць яго месца на сцэне і падышоѓ да іх. "Шэрлак Холмс, я веру!" - сказаѓ ён па-ангельску. "Доктар Ватсан! Гэта нечаканая - э-э... сустрэча. Але я ніколі не здзіѓляюся, калі вы з'яѓляецеся, як праславуты пені".
  
  
  
   "Чорт бы мяне ѓзяѓ!" Ватсан усклікнуѓ. "Гэта прафесар Марыярці!"
  
  
  
   Холмс задуменна падціснуѓ вусны. "Яшчэ да таго, як я ѓбачыѓ вас, я павінен быѓ здагадацца, што вы будзеце тут", - сказаѓ ён. "Яна напісала, што Барнетты былі тут палоннымі, таму нядзіѓна, што вы прыйшлі за імі. Лідэр, нават крымінальны лідэр, не можа дазволіць сабе быць нелаяльным да сваіх войскам ".
  
  
  
   "І ѓсё ж такіх вельмі шмат", - сказаѓ Марыярці. "Хто?"
  
  
  
   - Хто? Холмс нахмурыѓся. - Што "Хто"?
  
  
  
   - Хто табе сказаѓ, што Барнетты былі тут?
  
  
  
   - А! Маладая лэдзі па імя Джэні Дакладна; оперная спявачка, якая, па-відаць, з'яѓляецца яшчэ адной з лепшых у гэтым доме. Яна не падобная на сапраѓдную складзеную, паколькі яе бачылі на публіцы, але наколькі вольныя яе перамяшчэння, застаецца пад пытаннем. Вы, верагодна, знаходзіцеся тут для таго, каб ажыццявіць вызваленне містэра і місіс Барнетт, у той час як я прыбыѓ сюды, каб высветліць стан міс Верне і выратаваць яе, калі спатрэбіцца. І, калі магчыма, высветліць, што адбываецца і чаму. Дарэчы, я ѓжо некаторы час стаю тут і слухаю вашыя папярэднія паказанні. Я павінен сказаць, Марыярці, сцэна страціла выдатнага выканаѓцы, калі ты вырашыѓ стаць галоѓным злачынцам.
  
  
  
   "Гэтыя дзве прафесіі звязаныя", - сказаѓ Марыярці, вырашыѓшы не прыдзірацца да характарыстыцы Холмса. "Як міс Дакладна звязалася з гэтым графам фон Линцем?"
  
  
  
   "Што тычыцца гэтага, я не магу сказаць", - сказаѓ яму Холмс. "Мае веды аб нядаѓніх дзеях міс Дакладна вельмі бедныя. Я даведаѓся аб тым, што яе трымалі ѓ палоне, толькі з паведамлення, якое ёй мне ѓдалося непрыкметна перадаць.
  
  
  
   "Гэта было зашыфравана, - сказаѓ Ватсан, - і да таго ж нябачна. Холмс зрабіѓ майстэрню працу. Яно было адрасавана "Эме", кім бы яна ні была, і ѓсё ж Холмс прыйшоѓ да высновы, што гэта сапраѓды для яго. Неверагодна!"
  
  
  
   "Элементарна", - сказаѓ Холмс, выглядаючы раздражнёным пахвалой. "Як вы плануеце даставіць міс Дакладна?" Спытаѓ Марыярці.
  
  
  
   "На дадзены момант я паняцця не маю. Я мяркую, што яна спынілася ѓ замку, але гэта вялікае збудаванне, і я не ведаю, дзе яна ѓнутры і як ажыццявіць пранікненне, не будучы неадкладна узятай. Я схіляюся да таго, каб пастукаць у дзверы і запатрабаваць, каб яе неадкладна прывялі, але я адчуваю, што гэта было б контрпрадуктыѓна ". Холмс ѓваткнуѓ сваю кій у зямлю і абапёрся на яе. "Я павінен улічваць той факт, што яе статус тут цалкам можа быць часткай больш буйной праблемы, над якой я працую, але пакуль у мяне няма доказаѓ гэтага".
  
  
  
   Марыярці сашчапіѓ рукі за спіной і нахіліѓся наперад. - Праблема больш сур'ёзны?
  
  
  
   - Так, - сказаѓ Холмс. - Прызнаюся, у мяне паѓстала спакуса паверыць, што вы маглі быць датычныя да гэтай праблеме, але ваша прысутнасць тут, у тым выглядзе, у якім вы знаходзіцеся зараз, - Холмс махнуѓ рукой, паказваючы на палатку і Мадлен ѓнутры яе, - паказала б, што я памыліѓся. Здавалася б, у нас адны і тыя ж ворагі".
  
  
  
   - І таму мы павінны быць сябрамі?
  
  
  
   Холмс змрочна ѓсміхнуѓся. - Я б не стаѓ заходзіць так далёка.
  
  
  
   "Я і не думаѓ, што ты гэта зробіш", - запэѓніѓ яго Марыярці.
  
  
  
   "Я мяркую, што Барнетты знаходзяцца ѓ фізічным палоне, і што ѓ вас ёсць план іх выратавання. Як вы збіраецеся гэта ажыццявіць?"
  
  
  
   "Я ведаю. Па паветры".
  
  
  
   Вочы Ватсана шырока раскрыліся. - Паслухайце, прафесар, вы сказалі "Па паветры"?
  
  
  
   "Дакладна", - сказаѓ Марыярці Ватсону. Ён павярнуѓся да Холмсу. "Дзе вы спыніліся?"
  
  
  
   "Здаецца, свабодных пакояѓ няма", - сказаѓ яму Холмс. "Але кавалачка лугі, які не быѓ падмяты мноствам ног, будзе дастаткова для начлегу".
  
  
  
   "Дайце майму памочніку і мне некалькі хвілін, каб зачыніцца тут, - сказаѓ Марыярці, - а затым вы павінны прайсці з намі. Магчыма, гэта сапраѓды адзін з тых рэдкіх выпадкаѓ, калі мы можам дапамагчы адзін аднаму ".
  
  
  
   Холмс імгненне глядзеѓ на яго, а затым кіѓнуѓ. "Мы проста возьмем нашы рэчы ѓ гасцініцы па дарозе".
  
  
  
   Дзесяць хвілін праз Марыярці і Мадлен павялі Холмса і Ватсана праз нагрувашчванне намётаѓ, заполнявших луг, да запасным шляху, дзе быѓ прыпаркаваны цягнік прынца Аристе. Быѓ ранні вечар, і падняѓся халодны вецер. Большасць гулякаѓ вярталіся ѓ свае жылля, а тыя, хто застаѓся на лузе, збіраліся вакол вугальных вогнішчаѓ у маленькіх чыгунных жароѓнях, грэліся і рыхтавалі на грылі разнастайныя вурсты, шніцаль і кавалачкі курыцы, а таксама бульба і рэпу. На многіх вогнішчах стаялі кацялкі розных памераѓ, і з-пад накрывак ѓжо пачаѓ даносіцца густы пах тушанай мяса.
  
  
  
   Прынц Аристе і яго прынцэса чакалі іх, калі яны падышлі да машыны. Марыярці прадставіѓ іх Холмсу і Ватсону, і Аристе з цікаѓнасцю паглядзеѓ на іх, а затым зноѓ на Марыярці, але нічога не сказаѓ. "Я б не зайшоѓ так далёка, каб сказаць, што мы аб'ядналі намаганні, - патлумачыѓ Марыярці, - але мы тут для падобных мэтаѓ, і на дадзены момант у нас больш шанцаѓ дасягнуць нашых мэтаѓ, калі мы будзем працаваць разам".
  
  
  
   "Зразумела", - сказаѓ Аристе. "А мэты містэра Холмса, якія яны?"
  
  
  
   - Маладая лэдзі па імя Джэні вэрна, там, - сказаѓ Холмс. - Падобна на тое, што яна знаходзіцца вунь у тым замку, магчыма, супраць сваёй волі.
  
  
  
   "Што?" Прынцэса Дыяна усклікнула. "Яшчэ адна ахвяра выкрадання? Няѓжо гэты фон Лінц стаѓ вар'ятам, захапляецца выкраданнем людзей на вуліцы, як які-небудзь сярэднявечны барон-разбойнік?"
  
  
  
   "Зыходзячы з таго, што мне ѓдалося высветліць, я б сказаѓ, што ѓ гэтага чалавека і яго сяброѓ вельмі сур'ёзная мэта, - сказаѓ Холмс. - і я баюся, што ѓ параѓнанні з ёй выкраданне падасца дробным грешком".
  
  
  
   "Ну жа, - сказаѓ Марыярці, - давайце аб'яднаем нашу інфармацыю і розум. Магчыма, мы зможам знайсці сэнс у гэтым вар'яцтве".
  
  
  
   "Няма часу! Няма часу!" Раптам абвясціѓ прынц Аристе. "У мяне не было магчымасці сказаць вам, прафесар, але вы павінны пайсці са мной у замак сёння ѓвечары".
  
  
  
   - У самай справе? Марыярці павярнуѓся тварам да прынцу. - Прабачце, ваша высокасць, але навошта?
  
  
  
   Аристе нахіліѓся наперад. - Аляксандр Сандарель дасць прадстаѓленне для ѓсёй шляхты, якая сабралася ѓ замку. Ён кіѓнуѓ галавой і ѓсміхнуѓся. "Калі мы з Дыянай адправіліся туды, каб распіць бутэльку шампанскага з графам - чаму, калі яны прымаюць членаѓ каралеѓскай сям'і, так шмат людзей думаюць пра бутэльках шампанскага? Ёсць і іншыя віна - мне прыйшло ѓ галаву згадаць пра вялікага і таленавітага Аляксандра Сандареле, які выпадкова аказаѓся тут, у Умштайне, і які стаѓ бы выдатным дадаткам да вячэрняга ѓрачыстасці, на якое мы з прынцэсай толькі што былі запрошаныя ".
  
  
  
   "А!" - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Так. Граф фон Лінц, здавалася, быѓ у захапленні ад гэтай ідэі. Я апісаѓ вас- Сандарель, як містыка і празорлівую з міжнароднай рэпутацыяй. Ён быѓ уражаны. Я думаю, граф у некаторым родзе вернік. Ён спытаѓ, ці з'яѓляецеся вы спірытуалісты. Я сказаѓ яму, што веру, што ваш спадарожнік ... Аристе адвесіѓ лёгкі полупоклон ѓ бок Мадлен Вэрлен: "... быѓ дасведчаным медыумам. Спадзяюся, вы прабачце мяне за тое, што я такім чынам склаѓ вашу гісторыю".
  
  
  
   "Я дарую цябе", - сказала Мадлен. Яна ѓсміхнулася і дадала: "Як і Мім Птва Ім, старажытнаегіпецкая жрыца, якая з'яѓляецца маім духоѓным настаѓнікам".
  
  
  
   "Я думаю, вы вельмі добра папрацавалі, ваша высокасць", - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   - Я і сам так думаѓ. У вас будзе магчымасць агледзець замак знутры. Магчыма, вам атрымаецца знайсці Барнеттов, а таксама гэтую міс Дакладна. Вядома, менавіта вам дваім прыйдзецца пераканаць іх у тым, што вы сапраѓды з'яѓляецеся тым, кім я называѓ вас, але я цалкам у вас ѓпэѓнены ".
  
  
  
   "Дакладна?" Раптоѓна ѓмяшалася прынцэса Дыяна. "Гэтая Джэні вэрна, там, яна амерыканская оперная спявачка?"
  
  
  
   "Так і ёсць", - сказаѓ Холмс. "Вы чулі пра яе?"
  
  
  
   "Не, ну, не зусім. Проста, па-мойму, яна была ѓ надрукаваным спісе людзей, якія павінны былі выступіць сёння ѓвечары, але яе імя было выкраслена ". Яна павярнулася да мужа. "Хіба ты не памятаеш, Аристе? Фон Лінц паказаѓ нам гэты раздрукаваны спіс выканаѓцаѓ вечара. Ці Не было сярод іх амерыканскай опернай спявачкі па імя Джэні вэрна, там, але ѓ яе імя была адзначаная тоѓстая радок?"
  
  
  
   "Цалкам магчыма, мая дарагая", - сказаѓ Аристе. "Прызнаюся, я не занадта ѓважліва вывучаѓ спіс".
  
  
  
   "Ну, я ѓпэѓненая, што гэта было менавіта тое імя", - сказала Дыяна.
  
  
  
   "Я не ведаю, што з гэтым рабіць", - сказаѓ Шэрлак Холмс, паціраючы рукі. "Яна ѓсё яшчэ тут ці сышла? Ці яе павезлі? Яна напісала, што знаходзіцца пад падазрэннем. Магчыма, нейкім чынам падазрэнні апраѓдаліся, і яна знаходзіцца ѓ непасрэднай небяспекі ".
  
  
  
   - Ці, магчыма, яны былі вырашаны ѓ яе карысць, - выказала здагадку Мадлен, - але ѓ яе баліць горла.
  
  
  
   "Што ж, калі яна ѓсё яшчэ там, у нас цалкам можа быць шанец пагаварыць з ёй - ці, па меншай меры, у вас гэта атрымаецца, прафесар Марыярці, калі вы будзеце разам за кулісамі", - сказаѓ прынц Аристе. "Я заѓважыѓ, што ѓ адным канцы бальнага залы была сцэна, так што я мяркую, што там ёсць закулісная зона. І, магчыма, вы зможаце правесці сякія-такія даследаванні і высветліць, як дабрацца да пакоя, у якой утрымліваюцца Барнетты.
  
  
  
   - Сумняваюся, што яны дазволяць нам блукаць па калідорах, - сказаѓ Марыярці, - але, тым не менш, гэта добрая ідэя, ваша высокасць. Мы маглі б даведацца шмат каштоѓнага. Марыярці задуменна кіѓнуѓ галавой. "Мы сапраѓды маглі б. Але мне прыйшло ѓ галаву, што на гэты вечар спатрэбіцца афіцыйная адзенне, а мая - наша - засталася ѓ нашым гасцінічным нумары ѓ Вене".
  
  
  
   "Няма праблем, прафесар", - сказаѓ прынц Аристе. "Мой камердынер можа прывесці вас у належны выгляд".
  
  
  
   "І я веру, што ѓ мяне ёсць вячэрні сукенка, якое ѓчыніць з табой цуды, мая дарагая", - сказала прынцэса Дыяна Мадлен.
  
  
  
   "Што-небудзь вельмі простае", - сказала Мадлен.
  
  
  
   "Вядома. Пойдзем са мной".
  
  
  
   "Ці ёсць сярод вашых людзей тут рамеснік?" Марыярці спытаѓ прынца.
  
  
  
   "Рамеснік?"
  
  
  
   "Хто-то, у каго ёсць навыкі, каб што-то пабудаваць, калі я намалюю яму план".
  
  
  
   "Наш гер Хеершмит павінен быць тым чалавекам, які вам патрэбен", - сказаѓ прынц Аристе. "Ён падарожнічае спецыяльным цягніком толькі для таго, каб чыніць тое, што мае патрэбу ѓ папраѓцы, і ствараць тое, што мае патрэбу ѓ вырабе".
  
  
  
   "Падобна, гэта той чалавек, які мне патрэбен", - сказаѓ Марыярці. "Дзе я магу яго знайсці?"
  
  
  
   "Ён павінен быць у апошнім вагоне".
  
  
  
   "Вельмі добра. Я вярнуся праз некалькі хвілін, і мы паглядзім, што ваш камердынер зможа для мяне зрабіць". Марыярці кіѓнуѓ і выйшаѓ з машыны.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ДРУГАЯ - МАДАМ МАДЛЕН ВЭРЛЕН
  
  
  
  Дзіѓна, ці не праѓда? Той з мириадов, хто
  
  Перад намі адчыніліся дзверы Цемры, праз якую,
  
  Ніхто не вяртаецца, каб расказаць нам аб Дарозе,
  
  Каб адкрыць гэта, мы таксама павінны падарожнічаць.
  
  Эдвард Фіцджэральд
  
  
  
   Усе колькі-небудзь значныя людзі, якія прыехалі ѓ Умштайн на фестываль у гонар Дня Святога Сымона або якія пражывалі ѓ радыусе дзясяткаѓ кіламетраѓ ад горада ѓ любым кірунку, у той вечар сядзелі за сталом у вялікай бальнай зале замка Розум, атрымліваючы асалоду ад лёгкімі закускамі, якія пастаянна падавала каманда афіцыянтаѓ, і назіраючы за забаѓкамі, арганізаванымі графам фон Линшем. У дадатак да яго таварышам па таемным рыцарам Вота, якія сядзелі за сталамі на вялікай адлегласці адзін ад аднаго па ѓсёй зале і праяѓлялі толькі млявы і нядбайны цікавасць да навакольнага, тут былі два мэра, біскуп, тры святара, камандзір мясцовага кавалерыйскага атрада і большасць яго малодшых афіцэраѓ, шэсць урадавых чыноѓнікаѓ, уключаючы зборшчыка падаткаѓ, тузін ці каля таго прадстаѓнікоѓ мясцовай шляхты разам з іх жонкамі і незамужнімі дочкамі, а таксама адстаѓны фельдмаршал.
  
  
  
   Бальная зала ѓяѓляѓ сабой доѓгі прастакутнік з французскімі вокнамі, якія выходзяць ва ѓнутраны двор замка. Гэта было нядаѓняе дадатак да будынка, пабудаванае на месцы, якое раней было пляц для войскаѓ замка. Па перыметры пакоя ішоѓ балкон, па большай частцы вузкі, але пашыраецца над вокнамі, каб забяспечыць месца для невялікага аркестра. Цяпер там быѓ аркестр, каля тузіна мужчын, апранутых у прыдворныя касцюмы якая пайшла эпохі: сінія штаны з спражкамі на каленях над паласатымі панчохамі і сіне-залаты пінжак з шырокімі штрыфлямі і падвойным побач вялікіх залатых гузікаѓ спераду. Яны не выглядалі шчаслівымі, але яны складалі музыку па запыце, і мала хто з гледачоѓ марнаваѓ шмат часу на тое, каб глядзець на іх.
  
  
  
   Было крыху больш адзінаццаці вечара таго дня, калі Аляксандр Сандарель і Мадлен Вэрлен разам выйшлі на невялікую сцэну, вделанную ѓ далёкую сцяну бальнага залы. Сандарель быѓ высокі і мае ѓ сваім вячэрнім гарнітуры, пінжаку з выразам, пашытым з пэѓных венскім каларытам, які быѓ адначасова культурным і нязмушаным. Мадам Вэрлен была царскай прыгажуняй ѓ белым сукенка з пышнай плиссированной спадніцай і высокім карункавым каѓняром.
  
  
  
   Публіка толькі што скончыла слухаць групу традыцыйных венгерскіх народных песень у выкананні мадам Флоры Заропиченски, старэе кантральта, якое ніколі больш не важыла дзьвесьце фунтаѓ, у суправаджэнні на фартэпіяна яе знясіленага мужа, і яны пачыналі хвалявацца. Сандарель і яго чароѓная памочніца неѓзабаве прыцягнулі іх увагу.
  
  
  
   - Добры вечар, ваша светласць, Вашы высокасці, Вашы правасхадзіцельства, дамы і джэнтльмены. Я доктар Аляксандр Сандарель, і я тут для таго, каб прадэманстраваць з дапамогай маёй чароѓнай і высокакваліфікаванай супрацоѓніцы мадам Мадлен Вэрлен некаторыя дзіѓныя сілы і здольнасці чалавечага розуму ". Ён зрабіѓ паѓзу і агледзеѓ пакой. "Нешматлікія з нас выкарыстоѓваюць свой розум для чаго-небудзь, хаця б блізкага да поѓнага яго патэнцыялу. Старажытныя грэкі прывыклі думаць, што сэрца з'яѓляецца цэнтрам інтэлекту, а мозг - усяго толькі органам для астуджэння крыві. Для некаторых з нас гэта можа быць праѓдай. Але што тычыцца астатніх з нас, то чым больш мы выкарыстоѓваем і трэніруем свой розум, тым больш мы можам зрабіць з яго дапамогай." Сандарел ступіѓ наперад, каб лепш бачыць сваю аѓдыторыю. Дзякуючы трэніровак мы ѓсе здольныя на подзвігі разумовай канцэнтрацыі і прадказанні, якія могуць здацца дзіѓнымі для недасведчаных. Давайце пачнем з невялікай праверкі памяці. Вы, сэр, - ён паказаѓ на джэнтльмена, які сядзеѓ наперадзе, - назавіце мне трохзначны нумар, калі хочаце.
  
  
  
   Пакуль ён казаѓ, Мадлен выкаціла вялікую класную дошку, якую прывезлі з класнай пакоя ѓ замку.
  
  
  
   "Я, сэр?" Мужчына на секунду задумаѓся. "Два дзевяноста шэсць".
  
  
  
   Мадлен напісала нумар на дошцы. - Вельмі добра, сэр, і... - яна паказала ѓ іншае месца. - ... калі вы зробіце тое ж самае.
  
  
  
   -Четырестаодиннадцать.
  
  
  
   Мадлен напісала гэта адразу пасля першага нумара.
  
  
  
   - А вы, мадам? - спытаѓ я.
  
  
  
   "Аб божа, зараз паглядзім. Восем шэсцьдзесят тры".
  
  
  
   - А вы, сэр? - спытаѓ я.
  
  
  
   - Тры-нуль-сем.
  
  
  
   - Давайце вып'ем яшчэ па тры. Вы, сэр?
  
  
  
   - Пятьдевяностоодин.
  
  
  
   - А што тычыцца апошніх трох?
  
  
  
   - Восем-няма, шэсць-чатыры-дзевяць.
  
  
  
   "Вельмі добра. Дзякуй вам усім. Мадам Вэрлен, у вас усё гэта ёсць?"
  
  
  
   - Я веру, доктар Сандарель.
  
  
  
   "Выдатна. Не паварочваючыся да дошкі, я зараз скажу вам, паважаныя дамы і спадары, што гэта лік - поѓнае лік - складае дзвесце дзевяноста шэсць квадрыльёнаѓ чатырыста адзінаццаць трыльёнаѓ восемсот шэсцьдзесят тры мільярды трыста сем мільёнаѓ пяцьсот дзевяноста адну тысячу шэсцьсот сорак дзевяць. Гэта праѓда?"
  
  
  
   Мадлен падкрэслівала лічбы, калі Сандарел адклікаѓ іх. "Цалкам дакладна", - сказала яна.
  
  
  
   Гледачы не былі ѓпэѓненыя, што і думаць пра гэта, але пачуліся лёгкія апладысменты.
  
  
  
   - А цяпер, мадам Вэрлен, калі ласка, выступіце наперад і павярніцеся тварам да публікі.
  
  
  
   "Так, доктар Сандарель". Мадлен выйшла на пярэдні край сцэны.
  
  
  
   - Ты памятаеш нумар тэлефона? - спытаѓ я.
  
  
  
   - Так, доктар Сандарель.
  
  
  
   "Калі ласка, продекламируйте гэта для нас - задам наперад".
  
  
  
   "Так. Лік, задам наперад, такое", - Мадлен на секунду змоѓкла і закрыла вочы. Яна павольна продекламировала: "Девять-четыре-шесть-один-девять-пять-семь-ноль-три-три-шесть-восемь-один-один-четыре-шесть-девять-два. Гэта дакладна?"
  
  
  
   "Цалкам дакладна!"
  
  
  
   На гэты раз апладысменты былі мацней. Гледачы пачалі разумець, што яны бачаць што-нешта іншае.
  
  
  
   "Цяпер, мадам Вэрлен, калі ласка, вазьміце гэты нататнік, прайдзіце ѓ аѓдыторыю і папытаеце іх скласці для вас яшчэ адзін доѓгі нумар. Запішыце па адной лічбе ѓ кожнага чалавека, з якім вы размаѓляеце. Запішыце нумар па меры яго стварэння, але не кажаце мне, што гэта такое ".
  
  
  
   Мадлен пакінула сцэну і рушыла сярод гледачоѓ, спыняючыся, каб пачуць произносимую шэптам лічбу і запісаць яе, працягваючы, здавалася б, бессэнсоѓную хуткамоѓку, каб запоѓніць цішыню. "Выдатна, месье", - прашаптала яна першаму мужчыну. "Не спяшайцеся", - сказала яна другому. "Цудоѓна!" - падба-дзёрыла яна трэцяга, і так далей для дванаццаці розных людзей. Пакуль яна набірала лічбы, Сандарел папрасіѓ кагосьці з гледачоѓ падысці і абматаць яму галаву шалікам, каб завязаць вочы.
  
  
  
   "Не маглі б усе тыя, хто даваѓ нумары мадам Вэрлен, калі ласка, ѓстаць", - сказаѓ Сандарель, звяртаючыся да аѓдыторыі. - Павязка на вачах павінна дапамагчы мне засяродзіцца і запэѓніць вас, што мадам Вэрлен не перадае мне ніякіх патаемных сігналаѓ.
  
  
  
   Людзі, з якімі размаѓляла Мадлен, ѓсталі, выглядаючы ашаломлена. "Мы гатовыя, доктар", - сказала яму Мадлен з залы.
  
  
  
   "Вельмі добра. Зараз, калі вы засяродзіцца на лічбах, мадам, я паспрабую прачытаць іх у вашым свядомасці і ѓ свядомасці дам і джэнтльменаѓ, якія перадалі іх вам, у тым парадку, у якім вы іх атрымалі."Сандарель невідушчым позіркам абвёѓ пакой. "Тыя з вас , хто стаіць, калі пачуеце, што называюць ваш нумар, калі ласка, займіце свае месцы. Калі вы не чуеце свой нумар, калі па якой-небудзь выпадковасці я памыляюся, калі ласка, заставайцеся стаяць у нямым пасведчанні маёй няѓдачы ".
  
  
  
   Гледачы захіхікалі.
  
  
  
   Сандарел прыціснуѓ руку да лба. "Калі ласка, засяродзьцеся, мадам. Ах, добра, я сее-што улавливаю. Усё расплывіста - паспрабуйце ѓявіць сабе больш выразную карціну. Так, так, дзякуй, вельмі добра. Нумар- - ён памаѓчаѓ, а затым загаварыѓ выразна, робячы паѓзу перад кожнай лічбай. - дзевяць-адзін-тры-адзін - няма, гэта сем-чатыры-шэсць-восем-шэсць-дзевяць-пяць-шэсць.
  
  
  
   Калі ён прамаѓляѓ кожную лічбу, адзін з якія стаяць садзіѓся, пакуль не застаѓся толькі адзін чалавек. Сандарел сарваѓ з вачэй павязку і, здавалася, быѓ здзіѓлены, што мужчына ѓсё яшчэ стаіць. Ён паказаѓ на мужчыну. "Ты ѓсё яшчэ стаіш", - заявіѓ ён. "Ах, так, твой апошні нумар". Ён заплюшчыѓ вочы, і яго левая рука шарила у паветры перад сабой у пошуках лічбы, а правая заставалася тэатральна накіраванай на мужчыну. "Два!" - сказаѓ ён.
  
  
  
   Мужчына сеѓ. Публіка зааплодировала. Сандарел пакланіѓся.
  
  
  
   На працягу наступных дзесяці хвілін Сандарель стварыѓ серыю цудаѓ з датамі нараджэння-
  
  
  
   - Якога чысла вы нарадзіліся, сэр?
  
  
  
   - Трэцяе снежня, васемнаццаць сорак адна.
  
  
  
   - Гэта было ѓ аѓторак, сэр.
  
  
  
   - Будзь я пракляты, калі гэта было не так, сэр!
  
  
  
   - і адгадваць назвы гарадоѓ і краін, і з завязанымі вачыма называць прадметы, якія Мадлен запазычыла ѓ гледачоѓ.
  
  
  
   "Цяпер, - сказаѓ Сандарел, падыходзячы да краю платформы, - калі я змагу пераканаць персанал прыглушыць газавыя ліхтары, за выключэннем пражэктара, які зараз асвятляе мяне, мы выкарыстоѓваем наша пакінуты час для даследавання свету духаѓ. Запэѓніваю вас, дамы, баяцца няма чаго, не адбудзецца нічога такога, за чым самыя слабанервных з вас не змаглі б назіраць у поѓнай бяспецы. Але, калі ласка, заставайцеся на месцах і вядзіце сябе вельмі ціха, пакуль працягваецца гэтая дэманстрацыя. Мадам Вэрлен, вядомы медыум, будзе працаваць праз свайго духоѓнага настаѓніка, і любое ѓмяшанне, пакуль яна знаходзіцца ѓ трансе, можа апынуцца шкодным для яе здароѓя ".
  
  
  
   Пакуль святло быѓ згашаны, Сандарель распавёѓ прысутным кароткую гісторыю спірытызм. "Мадам Вэрлен пайшла на хвілінку, каб прывесці сябе ѓ парадак перад сеансам", - сказаѓ ён ім. "Як вы ведаеце, існуе некаторы спрэчка адносна таго, што менавіта адбываецца падчас спірытычнага сеансу. Спірытуалісты і теософы вераць, што духі памерлых могуць размаѓляць з намі або нават ѓзаемадзейнічаць больш за фізічным чынам праз дапамозе пэѓных людзей. Розенкрейцеры і іншыя вераць, што мінулае і будучыню былі адкрыты тым, у каго ёсць талент, дзякуючы заступніцтву эфірных сіл ..."
  
  
  
   Пакуль ён зачароѓваѓ аѓдыторыю - ці, па меншай меры, быѓ палонным - сваёй прамовай, Мадлен была ѓ распранальні, разбіраючы паліто гасцей і занося у сваю эйдетическую памяць кожную запіс, кожны кавалак паперы, кожны дакумент, які яна знаходзіла. Для яе гэта было ѓсё роѓна што сфатаграфаваць: яна магла запомніць знешні выгляд старонкі тэксту, а затым атрымаць яе пазней з сваёй памяці, каб сапраѓды прачытаць. У шматлікіх паліто яна знайшла маленькія скураныя футляры для візітных картак уладальнікаѓ, так што пры неабходнасці магла назваць імёны многіх прысутных. Шматкі паперы, на якія яна натыкнулася, былі падобныя на абрыѓкі ѓспамінаѓ іх ѓладальніка: пры невялікім дбайным перапляценні і некаторай смелай дэдукцыі інфармацыя на іх магла быць атрымана, каб забяспечыць ѓяѓнае цудоѓным разуменне іх жыцця і палохалыя пробліскі ѓ іх будучыні.
  
  
  
   Мадлен выйшла з раздзявалкі і прайшла па калідоры, вядучаму ѓ зялёную пакой за сцэнай. Злева ад яе была сцэна, дзе яна магла чуць, як Марыярці распавядае аб гісторыі спірытызм і значэнні ѓсяго існага. Характар доктара Сандареля, всеведущего, дидактичного і захапляльнага, быѓ тым, у які Марыярці лёгка ѓпісаѓся. Яго хапіла яшчэ на пяць хвілін лекцыі, перш чым аѓдыторыя заѓважыла, што мадам Вэрлен яшчэ не з'явілася. Было час правесці невялікае расследаванне. Справа ад Мадлен былі дзве зачыненыя дзверы. Яна адкрыла першую і выявіла маленькую пакой, якая, павінна быць, служыла гримеркой для музыкаѓ. На вешалцы ѓздоѓж адной сцяны быѓ развешан шэраг вячэрніх касцюмаѓ, а некалькі нявыкарыстаных рэшткаѓ прыдворных касцюмаѓ шаснаццатага стагоддзя, у якія цяпер былі апрануты музыкі, якія былі раскіданыя ѓздоѓж вешалкі ѓ іншай сцяны. Мадлен выйшла з пакоя і падышла да іншай дзверы. Яна павярнула ручку і выявіла, што тая неподатлива.
  
  
  
   Запусціѓшы два пальца ѓ выраз сукенкі, Мадлен выцягнула мудрагеліста зробленую адмычку, якая была зацеплена за маленькую ланцужок у яе на шыі. Праз некалькі секунд дзверы была адкрыта, і яна ѓвайшла ѓ калідор, зачыніѓшы за сабой дзверы. Насценныя бра у калідоры не гарэлі, і цемра была абсалютнай, не нарушаемой ні найменшым намёку на святло, просачивающийся з-пад дзверы або праз акно.
  
  
  
   Мадлен павольна рушыла па калідоры, намацваючы правай рукой сцяну, пакуль не падышла да дзвярэй, якая неахвотна адкрылася пасля таго, як яна павярнула ручку. Яна чыркнула запалкай. Пакой быѓ застаѓлены стэлажамі, а на паліцах стаяла мноства маленькіх скрыначак, слоічкаѓ, каністраѓ і мяшочкаѓ з рознага роду абломкамі, якія адразу не спатрэбяцца, але якія не варта выкідваць. Запалка згасла, і Мадлен, пачаѓ адступаць, выйшла з пакоя і зачыніла дзверы. У другой пакоі далей па калідоры стаялі крэслы без спінак, сталы без ножак і іншая мэбля, якія мелі патрэбу ѓ рамонце, - свайго роду абломкі, якія любы замак можа назапашваць на працягу стагоддзяѓ. Трэцяя дзверы была зачыненая.
  
  
  
   З запаленай запалкай у адной руцэ і адмычкай ѓ іншы Мадлен корпалася з замочнай свідравінай. Час падціскала, таму, вядома, замкнуць замак аказалася няпроста. Неадушаѓлёныя прадметы могуць быць дзіѓна извращенными. Яна задула запалку, глыбока ѓздыхнула і закрыла вочы, паслабляючыся і дазваляючы сваім пальцах выконваць працу па ачыстцы абярэгаѓ так, як яе навучыла заклинательница. Здавалася, што пакоя ѓздоѓж гэтага калідора выкарыстоѓваліся як сховішчы, і ѓ гэтай замкнёным пакоі яна даведалася б мала цікавага. Але, як часта казаѓ прафесар, бескарыснай інфармацыі не бывае. Яна працягвала важдацца з замкам, і прайшла вечнасць, потым яшчэ адна. А потым яе пальцы адчулі прыемнае адчуванне зняцця абароны, замак павярнуѓся, і дзверы адчыніліся. Гэта заняло, напэѓна, сорак секунд.
  
  
  
   Мадлен штурхнула дзверы і запаліла яшчэ адну запалку. У яе мігценні яна разгледзела мяшкі з зернем, мукой або, або, магчыма, пяском, складзеныя ля далёкай сцяны. Ну, а чаго яна чакала? Яна павярнулася, каб сысці, і узмахам пагасіла запалку. Калі агеньчык згас, яна ѓлавіла, або падумала, што ѓлавіла, нейкі рух у кутку пакоя. Яна затаіла дыханне і моѓчкі зрабіла два крокі ѓправа, каб не апынуцца там, дзе чалавек бачыѓ яе ѓ апошні раз, калі гэта быѓ чалавек, і калі ён або яна не жадалі ёй дабра. Хутчэй за ѓсё, гэта быѓ не чалавек, супакоіла яна сябе. Што мог рабіць чалавек у гэтай замкнёным пакоі? Верагодна, гэта была пацук. Пасля доѓгага маѓчання яна скрыжавала пальцы і запаліла яшчэ адну запалку.
  
  
  
   Гэта была не пацук. Гэта была жанчына ѓ карычневым сукенка, лежавшая, скруціѓшыся абаранкам, на падлозе, яе ногі і рукі былі звязаныя тоѓстай вяроѓкай, а рот заткнуць чым-то накшталт грубага матерчатого кляп. Жанчына павярнула галаву і заморгала ад яркага святла.
  
  
  
   Мадлен заѓважыла свечку, шчыльна прыціснутыя да аднаго з мяшкоѓ з зернем, і хутка запаліла яе, пакуль запалка не згасла. Апусціѓшыся на калені побач са звязанай жанчынай, яна паспрабавала развязаць кляп. Вузел ніяк не хацеѓ развязываться, але Мадлен змагла нацягнуць тканіну роѓна настолькі, каб выцягнуць яе з рота жанчыны і апусціць ніжэй падбародка.
  
  
  
   - А-а-а! - ахнула жанчына.
  
  
  
   - Цішэй! - Прашаптала Мадлен. - Калі яны нас пачуюць, нам канец!
  
  
  
   "Што адбываецца?" Жанчына казала хрыпла, яе рот одеревенел ад кляп. "Хто ты?"
  
  
  
   - У бальнай зале намячаецца сход. I'm Madeleine Verlaine. Хто ты? Што ты тут робіш? Як доѓга ты вось так звязаны?"
  
  
  
   "Мяне клічуць Джэні Дакладна", - паспрабавала вымавіць жанчына. Атрымалася "хенни херня". Яе вусны былі саднящими з-за грубай тканіны кляп, а мова адмаѓляѓся фармавацца належным чынам, каб выдаваць гукі. "Я быѓ звязаны так з самага паѓдня".
  
  
  
   "Джэні Дакладна", - сказала Мадлен. "Я разумею. Шэрлак Холмс звонку, ён поѓны рашучасці выратаваць вас. І, падобна на тое, што вас, магчыма, трэба ратаваць".
  
  
  
   "Шэрлак тут? О, дзякуй богу! Яны збіраюцца забіць мяне!" Сказала Джэні. "Дзе-небудзь позна ѓвечары. Яны абмяркоѓвалі лепшы спосаб забіць мяне, як быццам я іх не слухаѓ.
  
  
  
   "Добра!" Сказала Мадлен. Яна хутка падумала. "Думаю, нам лепш адвесці цябе адсюль цяпер. Як ты думаеш, ты зможаш ісці, калі я цябе развяжу?"
  
  
  
   "Паняцці не маю", - адказала Джэні. "Я не думаю, што мае ногі што-небудзь адчуваюць".
  
  
  
   "О божа", - сказала Мадлен. Яна нахілілася і пачала разблытваць вяроѓкі на руках Джэні. "Звычайна я нашу з сабой маленькі клінок, ѓшыты ѓ пояс", - сказала яна, яе спрытныя пальцы зацягвалі вузел. "Але гэта не маё сукенка". Вузлы былі тугімі, але вяроѓкі былі досыць тоѓстымі, каб яна магла досыць моцна ѓхапіцца. Яна круціла і цягнула, але вузел не паддаваѓся. Яна ѓчапілася пальцамі і пацягнула мацней. "Чорт вазьмі!"
  
  
  
   Джэні тузанулася. - У чым справа?
  
  
  
   - Я толькі што зламала пазногаць, - прашаптала Мадлен. - Ох. Даруй.
  
  
  
   "Я таксама. Пачакай секунду, здаецца, я зразумеѓ".
  
  
  
   Адзін канец вяроѓкі злёгку ссунуѓся, павялічваючы адтуліну. Яна ѓзялася за другі канец і пацягнула, і першы пласт вузла развязаѓся. Цяпер, калі ѓсё пачалося, вузел хутка развязаѓся, і праз некалькі секунд рукі Джэні былі вольныя. Цяпер яны абодва прыняліся за вяроѓкі вакол яе ног. Яны былі завязаныя не так добра ці туга і адваліліся пасля некалькіх секунд працы.
  
  
  
   "О, дабраславі цябе гасподзь", - сказала Джэні, яе рукі пацягнуліся да вузла на кляп, які цяпер быѓ у яе на шыі. "Што цяпер?"
  
  
  
   "Цяпер я павінна вярнуцца на сцэну і ѓразіць публіку", - сказала ёй Мадлен. Табе лепш пайсці са мной і схавацца ѓ распранальні, пакуль мы вырашаем, што рабіць. Прафесар што-небудзь прыдумае.
  
  
  
   "Той самы прафесар?"
  
  
  
   - Прафесар Марыярці. Вы можаце давяраць яму. Ён тут пад выглядам доктара Аляксандра Сандареля, містыка і візіянерамі. Я яго асістэнтка, вядомы медыум мадам Вэрлен. Майце на ѓвазе, я стала вядомым медыумам ѓсяго некалькі гадзін назад, але я практыкую ѓжо пару тыдняѓ. "Мадлен ѓстала і працягнула руку Джэні. "Вам лепш паспрабаваць ѓстаць. Калі ты не зможаш ісці, я панясу цябе, як змагу. Нам лепш ісці.
  
  
  
   - Прафесар Марыярці. Джэні ѓзяла Мадлен за руку і паднялася. - Фон Лінц расказваѓ аб ім. Сапраѓды, некаторы час ён ні аб чым іншым гаварыць не мог. Ён заключыѓ у турму двух знаёмых Марыярці, баючыся, што яны нейкія шпіёны.
  
  
  
   "Мы ведаем", - сказала Мадлен. "Вось чаму мы тут. Ты можаш ісці?"
  
  
  
   Джэні зрабіла крок. "Ой!" - сказала яна. "Такое адчуванне, што я іду па ложу з цвікоѓ, як тыя факіры ці хто там яшчэ на усходзе". Яна зрабіла яшчэ крок. "Але я магу гэта зрабіць. Паказвай дарогу!"
  
  
  
   - Вось, - сказала Мадлен, - вазьмі свечку. Яна адарвала свечку ад мацавання да мяшком і працягнула яе Джэні. Яны разам выйшлі з пакоя, Мадлен зачыніла дзверы і подергала ручку. - Патрымай свечку тут, - сказала яна.
  
  
  
   - Што ты робіш? - Спыталася Джэні.
  
  
  
   "Замкну за сабой дзверы", - сказала ёй Мадлен. "Гэта можа збіць іх з панталыку на некалькі секунд, а нам могуць спатрэбіцца секунды".
  
  
  
   Яны прайшлі па калідоры і выйшлі ѓ гардеробную. "Сандарел" усё яшчэ прамаѓляѓ гаворка ѓ бальнай зале, і яго голас не гучаѓ напружана, а аѓдыторыя не здавалася неспакойнай. Блаславі гасподзь прафесара і яго бязмежныя прамоѓніцкія здольнасці. Мадлен замкнула за сабой дзверы ѓ калідор. "Я павінна выйсці на сцэну", - сказала яна. "За гэтай дзвярыма знаходзіцца зялёная пакой, але хто можа сказаць, хто пойдзе ѓ яе праз некаторы час. За іншы дзвярыма знаходзіцца грымёрная для музыкаѓ. Яны спусцяцца толькі праз пару гадзін. Магчыма, вам лепш пачакаць там, пакуль прафесар не вырашыць, як лепш за ѓсё павезці вас адсюль. Там ёсць стойка з мужчынскі вячэрняй адзеннем, за якой вы можаце схавацца, калі хто-небудзь увойдзе, але я не думаю, што хто-небудзь увойдзе, пакуль не вернуцца музыкі. З вамі ѓсё ѓ парадку?"
  
  
  
   "Я павінна быць такой", - сказала Джэні. Яна накіравалася да дзвярэй. "Вы верыце ѓ прафесара Марыярці".
  
  
  
   - Так, - пагадзілася Мадлен.
  
  
  
   "Добра. Тады я таксама".
  
  
  
   Джэні знікла ѓ распранальні. Мадлен отряхнула перад свайго сукенкі, на якім віднеліся сляды таго, што яна стаяла на каленях у пылу, зрабіла некалькі глыбокіх удыхаѓ і надала свайму твару выраз поѓнага спакою. Затым яна з'явілася збоку ад сцэны і павольна і ціхамірна выйшла, каб далучыцца да доктара Сандарелю.
  
  
  
   Сандарел спыніѓся на сярэдзіне прапановы. - Я бачу, наш выдатны медыум гатовы пачаць, - сказаѓ ён, беручы яе за руку і праводзячы наперад. "Дзякуй вам усім за цярпенне, з якім вы выслухалі маё беднае тлумачэнне. Цяпер, калі духі будуць на тое згодныя, мадам Вэрлен прадэманструе цуды, аб якіх мы казалі". Цяжкі драѓляны крэсла з высокай спінкай быѓ усталяваны ѓ цэнтры сцэны. Ён пасадзіѓ яе на яго, і яна скрыжавала рукі на каленях і закрыла вочы. - Цяпер я ѓвяду мадам Вэрлен у лёгкі транс, каб зрабіць яе больш ѓспрымальнай да духаѓ.
  
  
  
   Сандарел схіліѓся над Мадлен і зрабіѓ заспакаяльныя абмываюць руху рукамі. "Цябе доѓга не было", - прашаптаѓ ён. "Я быѓ амаль на мяжы абмеркавання старажытнай халдэйскай астралогіі. Ты што-тое знайшоѓ?"
  
  
  
   "Хто-то", - адказала Мадлен сабе пад нос. "Джэні Верне была звязана ѓ задняй пакоі. Яна кажа, што яны збіраліся забіць яе сёння ѓвечары. Мы павінны выцягнуць яе адсюль. Яна ѓ распранальні побач з грымёрнай.
  
  
  
   "Ах!" - сказаѓ Сандарель. Ён устаѓ і павярнуѓся тварам да аѓдыторыі. "Мадам Вэрлен чакае прыбыцця свайго духоѓнага настаѓніка", - абвясціѓ ён. "Праз некалькі секунд яна будзе гатовая адказаць на вашы пытанні. Вам не абавязкова задаваць іх услых, калі вы не хочаце. Духі дапамогуць мадам Вэрлен з адказамі". Ён зноѓ павярнуѓся да Мадлен. - Вы гатовыя, мадам?
  
  
  
   "Я гатовая", - адказала Мадлен нізкім, мерным голасам.
  
  
  
   "Вы знайшлі свайго духоѓнага настаѓніка?"
  
  
  
   "Яна тут".
  
  
  
   - Яна будзе казаць праз цябе?
  
  
  
   "Яна так і зробіць".
  
  
  
   Сандарель пачаѓ задаваць іншае пытанне, але спыніѓся, калі цела мадам Вэрлен зварухнулася, яе галава хутка закруцілася з боку ѓ бок, а вочы адкрыліся і ѓтаропіліся на навакольны свет.
  
  
  
   "Прывітанне", - сказаѓ Сандарел. "З кім я кажу?"
  
  
  
   Мадлен адкінулася назад і павярнула галаву, яе руху былі адрывістым і сюрреалистичными, як у марыянеткі, кіраванай падвыпілым лялькаводам. "Пры жыцці мяне клікалі Мім Птва Ім", - сказала яна высокім, хрыплаватым голасам, зусім непадобным на звычайны тон.
  
  
  
   Некалькі чалавек у зале ахнулі, астатнія, здавалася, затаілі дыханне.
  
  
  
   "Я была жрыцай Храма Амона пры вярхоѓным жреце Анкхе Шате падчас праѓлення славутага і усявышняга бога-караля Себекнофру, кіраѓніка верхняга і ніжняга царства".
  
  
  
   "Гэта дакладна, клянуся богам! Фараон з такім імем правілаѓ у дванаццатай дынастыі", - прашаптаѓ нехта. Ці быѓ у зале егіптолаг, або прынц Аристе ѓносіѓ сваю лепту, каб узмацніць эфект, Марыярці сказаць не мог.
  
  
  
   "У цябе ёсць паведамленне для каго-небудзь тут?" Спытаѓ Сандарел.
  
  
  
   "Так, так, так", - Мім Птва Ім хутка пакруціла галавой уверх-уніз. "Некалькі духаѓ чакаюць, каб прайсці".
  
  
  
   "Калі ласка, гавары".
  
  
  
   Мадлен закрыла вочы і ѓспомніла тое, што прачытала ѓ распранальні. "Тут дух жадае пагутарыць з чалавекам па імі Беске", - пачуѓся голас Мім Птва Ім. "Гер Беске, вы тут?"
  
  
  
   Стройны малады чалавек стаѓ у канцы пакоя. "Вы можаце не ѓмешвацца мяне ѓ гэта", - гучна абвясціѓ ён. "Я не веру ѓ духаѓ".
  
  
  
   - Мы ведаем, - сказала Мім Птва Ім. - Твайго бацьку завуць Максіміліян.
  
  
  
   "Як ты-"
  
  
  
   - Ён памёр каля двух гадоѓ таму.
  
  
  
   "Так".
  
  
  
   "У яго ёсць паведамленне для цябе. Ён просіць цябе дараваць яго".
  
  
  
   "Што?"
  
  
  
   "Ён просіць вас дараваць яго. Такое пасланне".
  
  
  
   Малады чалавек сеѓ, выглядаючы здзіѓленых.
  
  
  
   "Ёсць паведамленне для нейкай Вольгі Тартоски".
  
  
  
   "Я - гэта яна", - усклікнула нейкая дама ѓ зале.
  
  
  
   - У вас ёсць сябар- блізкі сябар- па імя Берт або Барт...
  
  
  
   - Ды. Бертрам. О, з ім што-небудзь здарылася? Скажы мне, што ён не памёр.
  
  
  
   Мім Птва Ім хутка пакруціла галавой з боку ѓ бок. - Няма, няма. Ты даѓно яго не бачыла. Ён быѓ у ад'ездзе.
  
  
  
   "Так, о, так".
  
  
  
   - Ён хутка вернецца. У цябе ѓсё наладзіцца, хоць спачатку ѓ цябе будуць некаторыя праблемы...
  
  
  
   Пакуль Мім Птва Ім працягваѓ казаць, Сандарель павольна і непрыкметна адступіѓ са сцэны. Апынуѓшыся па-за полем гледжання, ён павярнуѓся і накіраваѓся ѓ грымёрку, схаваѓшы за сабой Джэні Дакладна. - Міс вэрна, там, - ціха паклікаѓ ён, - вы тут?
  
  
  
   Джэні выйшла з-за паліто, які вісеѓ на вешалцы. - Прафесар Марыярці?
  
  
  
   Ён кіѓнуѓ. "Гэта я. Наш час абмежавана. Я веру, што ѓ мяне ёсць спосаб выцягнуць цябе адсюль. Распранайся."
  
  
  
   - Мне таксама прыемна пазнаёміцца з вамі, - сказала Джэні, яе рука пацягнулася да верхняга гузіка блузкі. - З усімі?
  
  
  
   "Няма. Вонкавага пласта павінна хапіць, хоць я не эксперт у жаночай вопратцы. Важныя рэчы - гэта вашы спадніцы і ѓсё, што падкрэслівае вашу грудзі ".
  
  
  
   - Мая грудзі, - з'едліва заѓважыла Джэні, - не падкрэслена.
  
  
  
   Марыярці крытычна агледзеѓ яе, пакуль здымаѓ блузку. "Магчыма, і няма", - сказаѓ ён, - "але ты не змагла б сысці за мужчыну з такой знешнасцю".
  
  
  
   - Як мужчына? - спыталася Джэні. - О, зразумела. Яна распусціла спадніцу і ніжнюю кашулю і зняла іх, а затым сцягнула праз галаву кофтачку. "Тады унутраны пласт таксама прыйдзецца зняць. Дапамажы мне завязаць гарсэт. Яна павярнулася да Марыярці спіной, і ён аслабіѓ шнуркі. Яна вылезла з стесняющего яе ніжняга бялізны, а затым зноѓ надзела кофтачку, перш чым павярнуцца.
  
  
  
   Марыярці правёѓ рукой па вешалцы з вячэрнімі касцюмамі, пакінутай музыкамі, і выцягнуѓ пінжак. "Вось, прыклад гэта".
  
  
  
   - Секундочку. Джэні адарвала доѓгую шырокую паласу ад сваёй ніжняй спадніцы і трымала адзін яе канец перад сабой, у таго месца на блузцы, якое знаходзілася як раз паміж грудзьмі. "Ты пацягнем тужэй, пакуль я паварочваюся", - проинструктировала яна прафесара.
  
  
  
   "Ах!" - сказаѓ ён. "Вельмі разумна". Ён трымаѓ палоску тканіны адкрытай і туга нацягнутай, пакуль яна павольна паварочвалася і заворачивалась ѓ яе.
  
  
  
   "У мяне да вороту блузкі ангельская шпілька", - сказала яна, туга обматывая палоску тканіны. "Не маглі б вы дастаць яе для мяне?"
  
  
  
   Марыярці падпарадкаваѓся, і яна прымацавала тканіна на месца. "І вуаля, я хлопчык!" - сказала яна. "Што цяпер?"
  
  
  
   "Толькі для тых, у каго слабы зрок, ты хлопчык", - сказаѓ Марыярці. "Але, на шчасце, асвятленне будзе прыглушаным. Паглядзі, ці падыходзіць табе гэты пінжак, пакуль я пашукаю манішку і каѓнер ѓ гэтай кучы адзення.
  
  
  
   Пяць хвілін праз Марыярці папраѓляѓ белую матылька пад лёзамі высокага жорсткага каѓнерыка, які ён прыхапіѓ з кучы. "Цяпер туфлі, - сказаѓ ён, - і мы павінны што-то зрабіць з тваімі валасамі".
  
  
  
   "Гэта цёмна-карычневыя туфлі, - сказала Джэні, - а штаны занадта доѓгія, так што туфлі амаль не бачныя".
  
  
  
   "Дакладна, - прызнаѓ Марыярці, - але ѓ іх зусім іншае гучанне. Але, паколькі ѓсе музыканты, падобна, насілі сваю абутак, нам прыйдзецца рызыкнуць. Цяпер валасы -"
  
  
  
   "Я магу заплесці іх і абгарнуць вельмі хутка, каб яны змясціліся пад капелюшом", - прапанавала Джэні. "Ці я магу прымацаваць іх ззаду да жакету".
  
  
  
   "Давайце паспрабуем гэта", - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   Джэні туга зачесала валасы назад, скруціла іх і заправіць пад жакет. - Што ты пра гэта думаеш?
  
  
  
   Марыярці крытычна агледзеѓ яе. - Я думаю, будзе цёмна, і нам прыйдзецца рызыкнуць. Пачакай секунду. Ён узяѓ з паліцы цёмна-сіні шалік і абгарнуѓ ім яе шыю і плечы. "Вось, гэтага можа хапіць. Нядбайна накинь яго спераду. Гэта добра".
  
  
  
   Ён праводзіѓ яе да дзвярэй пакоя. "Табе спатрэбяцца мужнасць і стойкасць, - сказаѓ ён ёй, - але гэта павінна спрацаваць. Ён заснаваны на тым выглядзе дэзарыентацыі, які так любяць штукары, і яны зарабляюць на жыццё, падманваючы людзей. Прама за гэтай дзвярыма ёсць заслону, які аддзяляе вас ад сцэны. Хавайцеся за заслонай. Праз некалькі хвілін я збіраюся заклікаць камісію з гледачоѓ выйсці на сцэну і агледзець мадам Вэрлен на прадмет запланаванага намі эфекту. Калі камітэт пакідае сцэну, вы далучайцеся да іх, як быццам былі там усё гэта час, і вяртаецеся па правай баку да стала прыкладна ѓ сярэдзіне залы. Там сядзяць мужчына і жанчына. Мужчына прыгожы і элегантны, жанчына прыгожая і царственна. Я думаю, што яе сукенка светла-блакітнага колеру, але, магчыма, яно занадта цёмны, каб сказаць напэѓна. Сядайце да іх. Я папрашу мужчыну пакласці абедзве рукі на стол далонямі ѓверх, каб вы ведалі, куды рухацца. Мужчына - прынц Аристе Юхтенберг, а яго жонка - прынцэса Дыяна. Я пагавару з імі, пакуль Мадлен - мадам Вэрлен - будзе праходзіць агляд. Яны выцягнуць цябе адсюль.
  
  
  
   Джэні Дакладна зрабіла некалькі глыбокіх удыхаѓ і паправіла лацканы. "Спадзяюся, гэта спрацуе", - сказала яна.
  
  
  
   "Так і павінна быць", - запэѓніѓ яе Марыярці. "Пойдзем са мной цяпер".
  
  
  
   Марыярці адвёѓ Джэні ѓ патрэбнае месца за заслонай, а затым выйшаѓ на сцэну. Мім Птва Ім як раз заканчвала казаць пажылы даме, што яе нябожчык муж не будзе пярэчыць супраць яе паѓторнага замужжа. - Яму гэта падабаецца, - пракурняѓкала яна.
  
  
  
   "Ён не будзе раѓнаваць?"
  
  
  
   "Там, дзе ён, няма рэѓнасці, - нараспеѓ прамовіѓ Мім Птва Ім, - толькі каханне".
  
  
  
   "Я спадзяюся, што гэтая выстава выклікала ѓ вас цікавасць", - сказаѓ Аляксандр Сандарель, падыходзячы да аѓдыторыі. "Мы завершым, - сказаѓ ён ім, - дэманстрацыяй рэальнасці і, я б сказаѓ, гуллівасці духаѓ. Для гэтага я хацеѓ бы, каб некалькі джэнтльменаѓ з залы падняліся і дапамаглі мне. Вы сформируете камітэт, які прадстаѓляе астатніх тых, хто сабраѓся, каб гарантаваць адсутнасць махлярства ѓ тым, што зараз адбудзецца. Ён выглянуѓ. - Вы, сэр? А вы? Паѓстанце на сцэну, калі ласка. І вы, сэр. І, так, вядома, вы таксама. Хто-небудзь яшчэ? Вы, сэр? Падымайцеся.
  
  
  
   Сем чалавек адгукнуліся на заклік добраахвотнікаѓ. Мадлен пасіѓна сядзела ѓ сваім крэсле з высокай спінкай тварам да аѓдыторыі, усё яшчэ відавочна знаходзячыся ѓ лёгкім трансе. Сандарель дастаѓ адзін канец тоѓстай вяроѓкі, які цягнуѓся куды-то ѓ глыбіню сцэны. "Мадам Вэрлен?" спытаѓ ён, падыходзячы да яе.
  
  
  
   "Так?"
  
  
  
   "Твой духоѓны настаѓнік усё яшчэ тут?"
  
  
  
   "Яна больш не гаворыць праз мяне", - сказала Мадлен мяккім манатонным голасам, які слухачы напружана слухалі. "Але я ѓсё яшчэ адчуваю яе прысутнасць".
  
  
  
   "Яна передвинет для нас якія-небудзь прадметы?"
  
  
  
   "Яна паспрабуе, але ёй патрэбна абсалютная цішыня і адзінота".
  
  
  
   Сандарель павярнуѓся да прысутных. "Калі мы будзем паводзіць сябе вельмі ціха, нам, магчыма, атрымаецца заахвоціць Мім Птва Ім, духоѓнага настаѓніка мадам Вэрлен, паказаць нам сваю прысутнасць, фізічна материализуя і перамяшчаючы некаторыя прадметы, якія мы змесцім побач з мадам Вэрлен. Мы павінны ѓсталяваць вакол яе шырмы, каб забяспечыць яе адзінота. Такім чынам, каб даказаць, што сапраѓды адбываецца нешта экстрасэнсорнае, я папрасіѓ гэтых джэнтльменаѓ выйсці на сцэну і дапамагчы мне звязаць мадам Вэрлен. Ён павярнуѓся да групы джэнтльменаѓ на сцэне. "Ці Не мог бы хто-небудзь з вас, калі ласка, агледзець гэтую вяроѓку, каб пераканацца, што гэта сапраѓды тое, чым здаецца: салідны адрэзак вяроѓкі нумар сем, з тых, што выкарыстоѓваюцца альпіністамі".
  
  
  
   Адзін з мужчын уважліва агледзеѓ вяроѓку, як быццам меѓ нейкае ѓяѓленне аб тым, як павінна выглядаць вяроѓка "нумар сем", а затым чацвёра мужчын назіралі, як трое мужчын надзейна прывязвалі мадам Вэрлен да крэсла, прывязаѓшы яе рукі да падлакотніку. Сандарел кіраваѓ звязваннем, і ѓся аѓдыторыя чула, як ён пераконваѓ іх: "Прывяжыце яе мацней! Правільна, пацягніце за вяроѓку! Цяпер абгарніце яе пару раз для мацнейшай пераканаѓчасці!"
  
  
  
   Калі камітэт скончыѓ завязваць вяроѓкі і закручваць завесы, нікому з членаѓ камітэта або гледачоѓ і ѓ галаву б не прыйшло, што вузлы былі мудрагеліста прыдуманыя для таго, каб Мадлен магла па сваім жаданні вызваліць рукі з вяровак. З такіх сакрэтаѓ сотворяется большасць цудаѓ.
  
  
  
   Былі выраблены чатыры высокія шырмы, і мадам Вэрлен змясцілі ѓнутр іх разам з пустой скрынкай з-пад цыгар, маленькім медным званочкам, тамбурином, срэбным бранзалетам, медным каретным ражком, закаркаваным бутэлькай віна і чатырма віннымі келіхамі, вазай і Бібліяй; усё гэта было расстаѓлена паѓкругам на падлозе перад ёй. Члены камітэта расселіся вакол экранаѓ.
  
  
  
   Каля двух хвілін нічога не адбывалася, а затым пачаліся праявы. Спачатку скрынка з-пад цыгар з'явілася , праляцеѓшы над экранам наперадзе, а затым з-за экранаѓ пачулася гучнае гудзенне. Затым гудзенне спынілася, і карэтны гудок, у сваю чаргу, быѓ перакінуты праз пярэдняе шкло. Доѓгі імгненне, больш нічога не было чуваць, пакуль раптам не зазваніѓ звон і не зазваніѓ, а бубен не стукнуѓся і не з'явіѓся на экране, відавочна, утрымоѓваны прывіднай рукой, у той час як звон працягваѓ тэлефанаваць.
  
  
  
   Так працягвалася нейкі час, пакуль з шакавальнай раптоѓнасць ѓсе чатыры экрана не разляцеліся ѓ бакі, як ад моцнага ветру, і ѓсё рэзка спынілася. Там, прама там, дзе яна толькі што была, усё яшчэ сядзела мадам Вэрлен, прывязаная да свайго крэсла. На каленях у яе стаяѓ драѓляны паднос, якога раней там не было, а на падносе стаялі чатыры келіхі з віном. Откупоренная бутэлька стаяла ля яе ног, але лейцара нідзе не было відаць.
  
  
  
   Члены камісіі развязалі яе, пры гэтым старанна аглядаючы вяроѓкі. Затым яны пастукалі і потыкали ѓ падлакотнікі і спінку крэсла, у якім яна сядзела. Але вяроѓка была сапраѓднай, а крэсла - трывалым; ніякіх патаемных панэляѓ, ніякіх люкаѓ.
  
  
  
   "Глядзіце", - сказаѓ доктар Сандарел, паказваючы на падлогу каля крэсла. Біблія, якая была пакладзена на падлогу, цяпер ляжала адкрытай. Срэбны бранзалет ляжаѓ на правай старонцы. "Гэта пасланне", - абвясціѓ ён. "Ці Не мог бы хто-небудзь з вас, калі ласка, ѓзяць Біблію і прачытаць тое, што абведзены срэбнай стужкай?"
  
  
  
   Адзін з членаѓ камітэта ѓзяѓ Біблію і прачытаѓ:
  
  
  
  
  
  
  
   " Словы мудраца, пачутыя ѓ цішыні, лепш, чым крык кіраѓніка сярод дурняѓ. Мудрасць лепш, чым зброя вайны, але адзін грэшнік знішчае шмат добрага.
  
  
  
   - "Дохлыя мухі надаюць парфумернай мазі благі пах; так што трохі глупствы пераважвае мудрасць і гонар".
  
  
  
  
  
  
  
   Сандарел кіѓнуѓ. "Эклезіяст", - сказаѓ ён. "Магчыма, гэта пасланне для каго-то тут. Я не буду спрабаваць інтэрпрэтаваць гэта, але, магчыма, у милорда біскупа ёсць нейкая ідэя?" Ён вгляделся ѓ аѓдыторыю. "Няма? Што ж, хай будзе так. Цяпер вы, джэнтльмены з камітэта, можаце вярнуцца на свае месцы, і мы дзякуем вас за вашу дапамогу".
  
  
  
   Гледачы заапладзіравалі яму, і члены камітэта пакінулі сцэну і вярнуліся на свае месцы. Джэні, у запазычанай чорным касцюме, выслізнула з камітэта і села за стол прынца Аристе, і ніхто, здавалася, не заѓважыѓ, што з камітэта сышло на аднаго члена больш, чым прыйшло.
  
  
  
   Сандарель ѓзяѓ Бацьку за руку, і яны разам выйшлі наперад і пакланіліся аѓдыторыі. "Дзякую вас за ѓвагу, дамы і спадары", - сказаѓ Сандарель. "Мы атрымлівалі асалоду ад гэтай магчымасцю адукаваць вас адносна некаторых таямніц чалавечага розуму. Вы былі добрымі і шчодрымі слухачамі і настолькі пільнымі, наколькі мы маглі спадзявацца. Мы верым, што вы вынесеце з сённяшняй прэзентацыі больш, чым прынеслі з сабой. Я ведаю, што мы вынесем. На гэтым наша прэзентацыя сканчаецца. Хай Сэнт-Сайман ѓсміхнецца ѓсім вашым пачынанням ".
  
  
  
   Яны выйшлі разам пад захопленыя апладысменты. "Вельмі хвалюючы вопыт", - прашаптала Мадлен Марыярці, калі яны ѓвайшлі ѓ зялёную пакой. "Можна было прыйсці і атрымаць асалоду ад увагай і апладысментамі".
  
  
  
   "Ба!" - адказаѓ Марыярці. "Пойдзем, давай пойдзем адсюль. У нас яшчэ шмат спраѓ".
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ТРЭЦЯЯ - ВЫРАТАВАННЕ
  
  
  
  Мерцай, мерцай, маленькая лятучая мыш!
  
  Як мне цікава, чым ты займаешся!
  
  Ты ляціш высока над светам!
  
  Як тэатральная дэкарацыя ѓ небе.
  
  Люіс Кэрролл
  
  
  
   Шэрлак Холмс недаверліва паглядзеѓ на Марыярці. - Паветраны змей?
  
  
  
   "Менавіта так. Вялікі паветраны змей".
  
  
  
   Было дзве гадзіны ночы. Мадлен і Джэні Дакладна адправіліся на заслужаны сон, пакінуѓшы Марыярці, Холмса, Ватсана і прынца з прынцэсай сядзець за сталом у чыгуначным вагоне прынца Аристе, піць чай і абмяркоѓваць будучае выратаванне Барнеттов. У прафесара Марыярці быѓ план. Шэрлака Холмса гэта не пацешыла.
  
  
  
   - Паветраны змей, які нясе чалавека?
  
  
  
   "Гэта рабілася і раней", - суха пракаментаваѓ прафесар. "Кім?"
  
  
  
   "Мной. У мяне ёсць некаторы вопыт выкарыстання паветранага змея мадыфікаванай бірманскай канструкцыі, сканструяванага для мяне ѓ Лондане прынцам Цзэн Лі-чанам. У дадатак да свайго звычайнага рамяства стварэння кітайскіх старажытнасцяѓ для еѓрапейскага рынку, прынц дапамагае мне ѓ вырабе астранамічных прыбораѓ. Мы выявілі, што прывязаны паветраны змей можа быць даволі устойлівым на працягу працяглых перыядаѓ часу. Звычайна ѓ мяне ёсць спецыяльныя камеры з сухімі пласцінамі або запісваюць манометры і тэрмометры, але часам я дазваляю мужчыну падняцца наверх ".
  
  
  
   "Гэта, павінна быць, вельмі захапляльна", - пракаментавала прынцэса Дыяна.
  
  
  
   "Я ѓ гэта веру", - сказаѓ Марыярці. "Паколькі паветраныя змеі вытрымаюць вага толькі вельмі лёгкага чалавека, я ніколі не мог правесці эксперымент сам".
  
  
  
   "Так, але пасярод ночы?" спытаѓ прынц. "Хіба ѓ цемры не нашмат больш небяспечны, чым?"
  
  
  
   "Многія з маіх эксперыментаѓ праводзіліся пасярод ночы", - патлумачыѓ Марыярці. "Большасць з іх прызначаны для працягу маіх астранамічных даследаванняѓ, хоць некаторыя пераследвалі іншыя мэты. Некаторыя рэчы нялёгка выканаць пры дзённым святле.
  
  
  
   Холмс звонка ляснуѓ па стале. "Будзь я пракляты!" - сказаѓ ён. "Рабаванне манетнага двара Тейнсберна і Бел - вось як гэта было здзейснена!"
  
  
  
   Усе павярнуліся, каб паглядзець на яго, і Холмс патлумачыѓ: "Па-мойму, гэта было год таму, у лютым. Мяне выклікалі расследаваць рабаванне манетнага двара Тейнсберна і Бел, прыватнай кампаніі, якая займаецца гравіроѓкай і пячаткай грашовых знакаѓ многіх невялікіх краін, якія самі не валодаюць абсталяваннем для такой дакладнай і далікатнай работы. У гэтую ноч былі падрыхтаваныя да адпраѓкі на наступную раніцу чатыры спецыяльна вырабленых куфра, набітых мальдавской валютай. Хто-то - нейкая банда - ѓварваѓся ноччу і ѓцёк з усімі чатырма куфрамі, прыхапіѓшы валюты на суму каля двух мільёнаѓ фунтаѓ.
  
  
  
   "Я памятаю гэта, Холмс", - сказаѓ Ватсан. "Я мяркую, гэта была адна з нешматлікіх няѓдач".
  
  
  
   Холмс некаторы час моѓчкі глядзеѓ на Ватсана, а затым працягнуѓ: "Вы таксама памятаеце, стары сябар, што Скотленд-Ярд адмовіѓся рушыць услед майму прапанове. Я не магу сцвярджаць, што справа было б раскрыта, калі б яны гэта зрабілі, але паколькі яны гэтага не зрабілі, я не нясу ніякай адказнасці за іх правал ".
  
  
  
   Ватсан наморщил лоб. - Ваша прапанова? О, так, я памятаю. Калі інспектар Лестрейд спытаѓ вас, што вы думаеце аб рабаванні, вы адказалі: "Звяртаю вашу ѓвагу на крокі на даху".
  
  
  
   "На самай справе". Холмс павярнуѓся да астатніх. "Вы павінны разумець, што будынак, у якім знаходзіцца манетны двор, па неабходнасці з'яѓляецца крэпасцю. Вышынёй у шэсць паверхаѓ і стаіць асабняком на сваім блоку. Усе вокны зарешечены, а на ноч надзейна зачыняюцца знутры. Скрыні былі вынесеныя праз бакавую дзверы, якая надзейна ѓтрымлівалася за кошт апускання сталёвых дубцоѓ ѓ пазы з унутранага боку. Адкрыць яго звонку было немагчыма, так як у яго не было ні ручкі, ні ключа. Тым не менш, на наступную раніцу ён ляжаѓ адкрытым, а скрыні зніклі. Начны вартаѓнік быѓ знойдзены звязаным на падлозе ѓ кабінеце кіраѓніка. Ён сцвярджаѓ, што яго ѓдарылі па галаве ззаду, калі ён здзяйсняѓ абыход."
  
  
  
   "Крокі на даху?" спытала прынцэса Дыяна.
  
  
  
   "Я выявіѓ сляды якіх-небудзь крокаѓ у пылу на даху - сляды, якія, павінна быць, былі пакінутыя ѓ дзень рабавання, паколькі напярэдадні вечарам прайшоѓ моцны дождж, які мог іх сцерці".
  
  
  
   Прынцэса Дыяна запытальна падняла руку. "Чаму на даху была пыл так хутка пасля моцнага дажджу?"
  
  
  
   - Гэта Лондан, ваша высокасць. Праз некалькі гадзін пасля ѓборкі ѓсе пакрываецца пылам. Некаторыя тлумачаць гэта тым, што ѓ кожным ачагу гарыць вугаль.
  
  
  
   - І Скотленд-Ярд не адрэагаваѓ на вашу інфармацыю? - Спытаѓ прынц Аристе.
  
  
  
   - Інспектар Лестрейд арыштаваѓ начнога вартаѓніка. Ён сказаѓ, што крокі мог рабіць хто заѓгодна. Я паказаѓ яму, што яны раптам пачаліся ѓ сярэдзіне даху, як быццам хто-то ѓпаѓ з неба, і накіраваліся прама да дзвярэй на дах ".
  
  
  
   "Цалкам дакладна, Холмс", - пацвердзіѓ Ватсан. "Я памятаю. Лестрейд сказаѓ, што калі табе захочацца поѓзаць па даху ѓ пошуках слядоѓ, то ён не супраць, калі ты пакінеш яго ѓ спакоі рабіць сваю працу.
  
  
  
   Холмс паказаѓ паказальным пальцам на Марыярці. "Ніхто не мог забрацца на дах", - сказаѓ ён. "Я падумаѓ аб паветраным шары, успомніѓшы, што вы любіце паветраныя шары, але паветраным шарам нельга кіраваць так тонка. Акрамя таго, паветраны шар, досыць вялікі, каб несці чалавека, напэѓна, быѓ бы заѓважаны. Але паветраны змей! Гэта ніколі не прыходзіла мне ѓ галаву."
  
  
  
   "Я памятаю, што заѓвагі Лестрейда былі асабліва рэзкімі, калі вы сказалі, што выявілі ѓ злачынстве руку прафесара Марыярці", - дадаѓ Ватсан. " "Калі адбывалася злачынства, у якім вы не бачылі рукі прафесара Марыярці?" - спытаѓ ён вас. І, магчыма, з некаторым апраѓданнем."
  
  
  
   "Вы і Лестрейд несправядлівыя да мяне, Ватсан", сказаѓ Холмс, адкідваючыся на спінку крэсла і падносячы пераплеценыя пальцы рук да падбародка. "Я не бачу руку майго сябра прафесара ѓ кожным злачынстве. Толькі ѓ тых, якія выслізгваюць ад разгадкі і дэманструюць ступень хітрасці, нашмат вышэйшую за ѓзровень звычайнага злачынца".
  
  
  
   Марыярці усміхнуѓся рэзкім смехам. "Прызнайцеся, Холмс, - сказаѓ ён, - кожны раз, калі вы ідзяце па сельскай дарозе, вы бачыце маіх паслугачоѓ, якія хаваюцца пад кожным кустом".
  
  
  
   Двое мужчын ѓтаропіліся адзін на аднаго. Прынц Аристе падняѓ руку, нібы падняѓ бар'ер паміж імі. - Якімі б прыемнымі ні былі гэтыя ѓспаміны для вас абодвух, - сказаѓ ён, - нам сапраѓды трэба абмеркаваць нешта вельмі важнае.
  
  
  
   Марыярці кіѓнуѓ і адвярнуѓся ад Холмса. "Я пагаварыѓ з герром Хеершмитом, вашым майстрам, - сказаѓ ён прынцу, - і ён сканструяваѓ прылада па мойму грубага эскізе. Ён прыкладна васемнаццаці футаѓ у даѓжыню і дванаццаці футаѓ у папярочніку. Корпус зроблены з парусіны, а каркас, я мяркую, лазовы. Я выкарыстоѓваю бамбук, але гер Хеершмит запэѓнівае мяне, што ён досыць трывалы. Ён таксама дастаѓ пяцьсот метраѓ полусантиметровой лескі з чыгуначнага склада. Гэта будзе больш чым дастаткова моцна".
  
  
  
   "Мы збіраемся працягнуць сёння вечарам?" Спытаѓ прынц Аристе.
  
  
  
   "Я не бачу сэнсу чакаць", - сказаѓ Марыярці, прынцэса Дыяна паставіла сваю кубак. "Ці магу я выказаць непакой?" спытала яна.
  
  
  
   "Вядома", - сказаѓ ёй Марыярці. "Што гэта?"
  
  
  
   - Хіба ѓцёкі Джэні Дакладна не папярэдзіць тых, хто знаходзіцца ѓ замку, аб нашай прысутнасці? - спытала яна. "Я не маю на ѓвазе наша прысутнасць канкрэтна, паколькі мы мяркуем, што яны не ведаюць, хто мы такія, але прысутнасць нейкай сілы, варожай іх мэтам. Ці могуць яны не чакаць спробы выратаваць Барнеттов? Калі так, то будзе ці нават перавагі набліжэння да замка з незнаёмага напрамкі дастаткова, каб кампенсаваць страту раптоѓнасці?"
  
  
  
   Ватсан ляпнуѓ сябе па калене. "Чорт вазьмі, я аб гэтым не падумаѓ", - сказаѓ ён.
  
  
  
   "Гэта магчыма", - прызнаѓ Марыярці, "але я не веру, што гэта верагодна. Граф фон Лінц не можа быць упэѓнены, як міс Дакладна ѓдалося збегчы. Паколькі яна, па-відаць, прайшла праз дзве зачыненыя дзверы, ён будзе больш схільны вінаваціць тых, хто знаходзіцца ѓнутры замка, чым шукаць знешняга антаганіста. Ён цалкам можа паверыць, што міфічны "Марыярці", якога ён, здаецца, лічыць сваім заклятым ворагам, нейкім чынам замяшаны ѓ гэтым, але ён прадставіць, што "Марыярці" ниспровергнул каго-то ѓ яго сям'і ".
  
  
  
   "Будзем спадзявацца, што ты маеш рацыю", - сказаѓ прынц Аристе. "Які план?"
  
  
  
   "Вельмі проста", - сказаѓ яму Марыярці, малюючы трохкутнік са скругленымі кутамі на лісце паперы перад сабой. "Вось замак. Гэта, - ён намаляваѓ Крыжык, - пярэдняя, а тут, - яшчэ адзін Крыжык, - пакой, у якой утрымліваюцца Барнетты. Гэта на два паверхі ніжэй даху. Мы не можам падысці спераду з-за таго, што сёння на лузе столькі народу. Паветраны змей будзе запушчаны з гэтага боку, - зазначыѓ ён, - так як, здаецца, пераважае паѓднёвы вецер".
  
  
  
   "Вельмі парывісты вецер", - сказаѓ прынц Аристе. "У нас будуць якія-небудзь праблемы з падтрыманнем паветранага змея ѓ паветры?"
  
  
  
   "Мой вопыт паказвае, што ѓ зямлі вятры звычайна бываюць парывістымі, але на вышыні дваццаці ці трыццаці футаѓ яны звычайна даволі ѓстойлівыя", - сказаѓ яму Марыярці.
  
  
  
   "Паслухайце, - сказаѓ Ватсан. "Як вы збіраецеся падняць гэта мудрагелістае прылада ѓ паветра?"
  
  
  
   "Добры пытанне", - сказаѓ Марыярці. "Я думаѓ пракруціць гэта з дапамогай паравой машыны, але рэйкі знаходзяцца не з таго боку. Акрамя таго, шум абудзіць людзей, якіх мы аддалі перавагу б пакінуць у сьне ".
  
  
  
   "Так?"
  
  
  
   "Значыць, мы выкарыстоѓваем конь. Ці, хутчэй, чалавека верхам на кані. Мы обвяжем капыты каня анучамі, каб прыглушыць гук".
  
  
  
   - А конь можа гэта зрабіць? - спытаѓ я.
  
  
  
   "О так, вага нязначны".
  
  
  
   - А потым? Калі ѓ нас будзе чалавек на даху, што тады?
  
  
  
   "Затым ён кідае на зямлю скрутак лёскі з гэтага боку, дзе, калі пашанцуе, ніхто не назірае, і які чакае мужчына прымацоѓвае цяжкую вяроѓку, завязаную вузламі праз кожныя некалькі футаѓ, каб было лягчэй караскацца, якую ён падцягвае і прымацоѓвае да чаго заѓгодна. Затым вашы добраахвотнікі паднімуцца на дах і ѓвойдуць у замак зверху, што будзе зусім нечаканым і, такім чынам, неабароненым напрамкам.
  
  
  
   "Яны будуць ведаць, што рабіць?" Спытаѓ Аристе.
  
  
  
   "Я загадзя проинструктирую іх і буду суправаджаць", - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Ах!" - усміхнуѓся Аристе. "І я далучуся да цябе".
  
  
  
   "І я", - дадаѓ Холмс. "Вы і мадам Вэрлен выратавалі майго кузена - дазвольце заѓважыць, вельмі хутка і спрытна. Я зраблю ѓсё, што ѓ маіх сілах, для гэтага".
  
  
  
   "І я", - сказаѓ Ватсан. "У рэшце рэшт, вам можа спатрэбіцца лекар".
  
  
  
   - Джэнтльмены, - сказаѓ Марыярці, - я дзякую вас усіх.
  
  
  
   "Хто будзе катацца на паветраным змяі?"
  
  
  
   "Ражаны падахвоціѓся добраахвотнікам. Ён нават зараз распрацоѓвае вупраж, каб звязаць чалавека і рамяство разам. Я мяркую, ён адзіны, хто дастаткова лёгкі ".
  
  
  
   "Я досыць лёгкая", - сказала прынцэса Дыяна.
  
  
  
   Усе павярнуліся, каб паглядзець на яе, і яна пачырванела пад іх калектыѓнымі поглядамі. "Я маю на ѓвазе, калі містэр Толливер не зможа пайсці - вывихнет шчыкалатку або што-то ѓ гэтым родзе - я магла б гэта зрабіць. Я даволі спартыѓная і не баюся вышыні. Ва ѓсякім выпадку, не занадта баюся."
  
  
  
   Прынц Аристе нахіліѓся і пацалаваѓ жонку ѓ шчаку. - Любоѓ мая, - сказаѓ ён. Ён павярнуѓся да астатніх. "Калі мая жонка захоча лётаць і гэта стане неабходным, яна выдатна з гэтым справіцца".
  
  
  
   "Значыць, вы дазволіце ёй гэта зрабіць?" Спытаѓ Ватсан.
  
  
  
   "Я не буду заахвочваць яе, - сказаѓ Аристе, - але я б не асмеліѓся спрабаваць спыніць яе".
  
  
  
   "Дзякуй табе, мая дарагая", - сказала Дыяна.
  
  
  
   Холмс адкінуѓся на спінку крэсла. "Калі-небудзь будуць вынайдзены нябесныя экіпажы, якія будуць перавозіць людзей па паветры на вялікія адлегласці з камфортам і бяспекай. Падтрымліваюцца паветранымі шарамі і прыводныя ѓ рух маленькімі магутнымі паравымі рухавікамі, яны зблізяць народы свету. Некалькі вынаходнікаѓ цяпер працуюць над такімі прыладамі ѓ Францыі, Германіі і Злучаных Штатах Амерыкі, і яны падаюць вялікія надзеі ".
  
  
  
   Марыярці падняѓся. "Я лепш вярнуся ѓ машыну, дзе спяць добраахвотнікі, і пабуджу іх. У іх будзе час, каб падрыхтавацца да штурму".
  
  
  
   "Я пайду з табой", - сказаѓ прынц Аристе.
  
  
  
   "Вельмі добра", - сказаѓ Марыярці. "Я хачу, каб кожны узброіѓся наском, поѓным пяску. Гэта бясшумная і эфектыѓная дубінка, якая можа пазбавіць чалавека свядомасці адным ударам, але не павінна наносіць незваротных пашкоджанняѓ. Двое самых моцных мужчын павінны насіць сякеры. Акрамя таго, на выпадак, калі я памыляюся і нам сапраѓды прыйдзецца прарывацца з боем, я хачу, каб як мага больш людзей было ѓзброена пісталетамі, і можна быць упэѓненым, што яны не скарыстаюцца імі без указанняѓ.
  
  
  
   "Яны ѓсе добра навучаны", - сказаѓ яму Аристе. "Яны ѓсе будуць падпарадкоѓвацца загадам".
  
  
  
   - Добра, - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
  -
  
  
  
   Было трыццаць тры раніцы, калі бяссонны стражнік у Шлос Розум, магчыма, пачуѓ звышнатуральны тупат капытоѓ каня, што неслася рыссю ѓ непрагляднай цемры ночы па паляне з заходняга боку замка. Калі хто-небудзь з іх і спытаѓ, тое ніяк не адрэагаваѓ.
  
  
  
   "Ён устаѓ!" З энтузіязмам сказаѓ Ватсан, бегаючы за канём і адчуваючы, як вяроѓка нацягваецца ѓ яго пад рукой.
  
  
  
   - Так, гэта ён. - Марыярці узяѓся за аброць каня, калі вершнік спыніѓ яе. - Цяпер мы прывязваем леску да шпульцы і пачынаем павольна яе распускаць.
  
  
  
   Адзін з мужчын падышоѓ з шпулькай. Пакуль яе злучалі, Марыярці падбег туды, дзе Мама Толливер плыла прыкладна ѓ дваццаці футах над зямлёй. Паветранага змея можна было адрозніць толькі як вялікі чорны трохкутнік на фоне зорнага неба. "Як справы, Мама?" ён ціха паклікаѓ наверх, склаѓшы рукі рупарам.
  
  
  
   "Прасцей простага!" - крыкнуѓ артыст з таго месца, дзе ён быѓ прывязаны да гіганцкага паветранага змяю. "Хто сказаѓ, што гэта не так?"
  
  
  
   "Я імгненнем дастаѓлю цябе на дах", - крыкнуѓ Марыярці. "Пераканайся, што дах пад табой, перш чым кідаць паветранага змея. Ты бачыш?"
  
  
  
   За гадзіну да вылету ражаны быѓ у капюшоне, каб даць сваім вачам лепшую магчымасць прывыкнуць да цемры. "Дастаткова добра", - крыкнуѓ ён ѓніз.
  
  
  
   "Беражы сябе".
  
  
  
   "Не турбуйся пра мяне!" - крыкнуѓ бормотун хрыплым шэптам. "Турбуйся пра іх!" Ён памахаѓ рукой, але паветраны змей пачаѓ разгойдвацца ад гэтага руху, таму ён хутка схапіѓся за парэнчу і перастаѓ пераносіць свой вага.
  
  
  
   Чацвёра дужых салдат, якім было даручана цягнуць вяроѓку, пачалі нацягваць яе, і бормотун павольна падняѓся на ветры. Марыярці вярнуѓся і падвёѓ іх да таго месца, дзе, па яго разліках, кут нахілу лескі, прыкладна ѓ 30 градусаѓ ад гарызанталі пры такім ветры, павінен быѓ падняць паветранага змея прама над бліжэйшым парапетам замка Ым. "Каля чатырохсот футаѓ лескі - назавем гэта ста трыццаццю пяццю метрамі - павінна хапіць", - сказаѓ ён ім. "Вы сочыце?"
  
  
  
   "Так, сэр", - запэѓніѓ яго старшы сяржант. "Мы выпускаем яго па адным размаху за раз, наколькі гэта магчыма". Ён праілюстраваѓ гэта, шырока развядучы рукі. "Гэта ѓсяго толькі крыху больш метра. Часам ён ненадоѓга выслізгвае ад нас, але я раблю на гэта зніжку".
  
  
  
   "Пышна. Чакай сігналу ряженого". Ряженого забяспечылі маленькім патаемным ліхтаром: з засланкай, каб святло не пранікала ѓнутр, пакуль ён не адкрые яе. Калі ён займаѓ пазіцыю над дахам, ён ненадоѓга уключаѓ ліхтар, і людзі на вяроѓцы прывязвалі яго на месца.
  
  
  
   Тым часам каманда з васьмі чалавек прыставіла да знешняй сцяне штурмавую лесвіцу і сабралася вакол яе, чакаючы сігналу да спуску. Затым яны збіраліся на тым месцы ля ѓнутранай сцяны, дзе ражаны павінен быѓ кінуць лёску.
  
  
  
   Паветраны змей амаль адразу ж знік з-пад увагі з зямлі, калі падняѓся ѓ неба, няѓхільна нацягваючы вяроѓку. Марыярці выкарыстаѓ кавалак аборкі са свінцовым грузілам на канцы і картку, на якой ён адзначыѓ градусы паѓкругам, каб праверыць кут нахілу вяроѓкі. Затым ён зачыніѓ вочы і абдумаѓ задачу ѓ розуме. "Некалькі крокаѓ назад", - сказаѓ ён мужчынам. "Прыкладна шэсць футаѓ - два метра, калі ласка".
  
  
  
   На канцы лескі, падвешанай да ромбовидному брезентовому корпуса паветранага змея, Маммер Толливер ѓзіраѓся ѓ цемру пад сабой і ён практыкаваѓся ѓ павольным і мерным дыханні, каб запаволіць біццё свайго сэрца. Бормотун не баяѓся вышыні; не баяѓся машыны, да якой ён быѓ прывязаны трыма скуранымі рамянямі; і ѓжо дакладна не баяѓся магчымай будучай бітвы з сіламі цемры. Ён, хоць і не прызнаѓся б у гэтым пад катаваннямі, баяѓся падвесці прафесара. Марыярці быѓ адзіным чалавекам ва ѓсім свеце, якога ражаны паважаѓ, таму што прафесар быѓ адзіным чалавекам, які калі-небудзь патрабаваѓ ад ряженого за ѓсё хуткага розуму і набору нечаканых здольнасцяѓ, якімі ён быѓ здольны надзяліць. І бормотун ганарыѓся тым фактам, што ён ніколі не падводзіѓ прафесара. Да - ён верыѓ - гэтага моманту. Марыярці паслаѓ Толливера суправаджаць Бенджаміна і Сесили Барнетт ѓ іх еѓрапейскіх вакацыях, каб ён мог даглядаць за імі і абараняць іх ад шкоды, нават калі яны не ведалі аб гэтым, і ніякага асаблівага шкоды не чакалася.
  
  
  
   А цяпер глядзіце. Яны былі зачыненыя ѓ вялізным каменным замку гэтага графа фон Хозиса, і Марыярці прыйшлося кінуць ѓсю важную працу, якой ён займаѓся, толькі для таго, каб прыехаць і вызваліць іх адтуль. І ѓсё таму, што ражаны не надаваѓ належнай увагі сваёй працы. І прафесар - блаславі яго бог - ніколі нават не згадваѓ пра гэта і не кідаѓ непрыязных поглядаѓ у бок Толливера. Але, тым не менш, ён ведаѓ, што падвёѓ прафесара, і быѓ поѓны рашучасці загладзіць сваю віну, нават калі яму прыйдзецца прабівацца да пакоі Барнеттов ѓ адзіночку і выцягваць іх адтуль.
  
  
  
   Цяпер ён быѓ ужо над парапетам і мог бачыць дах прыкладна ѓ дзесяці футах пад сабой, хоць і не мог разглядзець ніякіх дэталяѓ. Ён адшпіліѓ ад пояса патаемны ліхтар і накіраваѓ прамень святла на тых, хто быѓ на іншым канцы чаргі. Яны адказалі парай рыѓкоѓ, якія паказвалі на тое, што яны да чаму-то прывязвалі леску. Маммер падрыхтаваѓся, прыслабіѓшы рамяні, якімі ён быѓ прывязаны да паветранага змяю, і цяпер звісаѓ з перакладзіны, трымаючыся за рукі. Паветраны змей ціхенька спікіравала, і бормотун адпусціѓ перакладзіну, прызямліѓшыся на дах і падаючы наперад. Ён не стаѓ выкручвацца па поѓнай праграме, бо не мог бачыць, у што можа вваливаться, а ѓпаѓ на мяккія калені і перадплечча. ђдар быѓ мацней, чым ён чакаѓ, і бормотун некаторы час ляжаѓ, не ѓпэѓнены, ці быѓ ён паранены або няма. Паветраны змей, вызваліѓшыся ад свайго вагі, узняѓся ѓ неба.
  
  
  
   Толливер вырашыѓ, што ѓ яго няма нічога горш ѓдару пляча, але яшчэ некалькі імгненняѓ заставаѓся на месцы і прыслухоѓваѓся. Калі б на даху выпадкова быѓ дазорца, ён, напэѓна, прыбег бы высветліць, што гэта быѓ за шум. Але не было чуваць ні гуку крокаѓ - больш за тое, наогул не было чуваць нічога. Маммер устаѓ, атросся і хутка агледзеѓ дах, спрабуючы зразумець, што гэта за цёмныя бугрысты абрысы атачалі яго. Там была печкавая труба; ён толькі што прызямліѓся на яе на пару футаѓ, што выклікала б жудасны шум і магло моцна парэзаць яго. Няма сэнсу турбавацца пра гэта: з такім жа поспехам ён мог наогул не даляцець да даху або ѓпасці ѓ вентыляцыйную шахту, калі б у замку была такая штука, і ѓ гэтым выпадку ён быѓ бы мёртвы. І ён не пацярпеѓ, проста удар плячо. Пара брацца за сваю працу.
  
  
  
   Ражаны падняѓ вочы і ѓбачыѓ Вялікую Мядзведзіцу, сузор'е Вялікай Мядзведзіцы, як раз там, дзе яму паказаѓ прафесар Марыярці, і ён прасачыѓ позіркам за паказальнікамі зорак і знайшоѓ Палярную зорку. Значыць, быѓ Поѓнач, і край даху, які ён шукаѓ, павінен быѓ быць там. Ён асцярожна падышоѓ да краю і зазірнуѓ праз парапет. Людзі прынца ѓжо павінны былі перабрацца праз знешнюю сцяну і быць там, пад ім. Але калі яны і былі, ён не мог сказаць, было занадта цёмна. Ён на імгненне запаліѓ ліхтар і чакаѓ - і чакаѓ. Нічога. Ён быѓ не на тым краі? Не, пачакай секунду, вось яно! Хуткае лыпанне у адказ прама пад ім.
  
  
  
   Толливер разматаѓ вуду, якая вісела ѓ яго на поясе, і апусціѓ адзін канец у цемру ѓнізе. Калі ён адчуѓ два хуткіх рыѓка, ён пацягнуѓ яго назад і ѓзяѓся за цяжкую вяроѓку, якая ішла разам з ім. Зрабіѓшы на канцы вялікую пятлю, ён прымацаваѓ яе да цяжкім жалезным парэнчаѓ, якія праходзілі з унутранага боку парапета.
  
  
  
   Першы чалавек падняѓся па вяроѓцы прыкладна праз шэсць хвілін, і пасля гэтага яны падымаліся з інтэрвалам у адну або дзве хвіліны, пакуль на даху не аказалася тузіны чалавек.
  
  
  
   "Добрая праца, Толливер!" Гэта быѓ прафесар.
  
  
  
   "Вядома, так і было", - прашаптаѓ у адказ бормотун. "Хто сказаѓ, што гэта не так?"
  
  
  
   - А цяпер давай знойдзем пакой Барнеттов, прывядзем іх сюды і уберемся адсюль.
  
  
  
   "У нас ёсць якое-небудзь уяѓленне аб тым, дзе знаходзіцца дзверы на дах?" - ціха спытаѓ прынц. "Я нічога не бачу".
  
  
  
   "Мы можам выкарыстоѓваць патаемны ліхтар, каб агледзецца", - сказаѓ прафесар. "Проста трымаеце яго нізка, каб знізу яго не было відаць".
  
  
  
   - Вось дзверы, сюды! - крыкнуѓ Холмс.
  
  
  
   Група сабралася вакол дзверы, і пакуль яны аглядалі яе, запалілася некалькі лямпаѓ. Масіѓная драѓляная дзверы, надзейна вделанная ѓ каменную сцяну, здавалася, была зачыненая, а звонку не было відаць ручкі.
  
  
  
   "У нас ёсць два лесаруба", - сказаѓ прынц. "Яны павінны ѓвайсці ѓ дзверы праз некалькі хвілін".
  
  
  
   "Пачакай секунду", - сказаѓ Марыярці, павольна абводзячы ліхтаром дзвярны праём і ѓзіраючыся ѓ камень. "Ага! Магчыма, Ён працягнуѓ руку і пацягнуѓ за доѓгую аборку, якая, здавалася, выходзіла з невялікага адтуліны ѓ каменнай сцяне.
  
  
  
   Пачуѓся шчаѓчок, і дзверы прыадчыніліся прыкладна на тры цалі, роѓна настолькі, каб хто-то змог узяцца пальцамі за край і пацягнуць яе на сябе да канца.
  
  
  
   "Я вывучыѓ старыя дзверы", - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   - Вы хочаце сказаць, што адкрылі іх без ключа, - пракаментаваѓ Холмс.
  
  
  
   - Магчыма, і так. Ва ѓсякім выпадку, я заѓважыѓ, што многія старажытныя дзверы, нават у ахоѓных крэпасцях, адкрываюцца падобна дзвярэй старых фермерскіх дамоѓ: ѓнутраная зашчапка цягнецца за вяровачку звонку. Калі ѓладальнік хоча замкнуць дзверы, ён проста тузае за вяровачку."
  
  
  
   "І, на шчасце, часам яны забываюць", - сказаѓ Уотсан.
  
  
  
   "Ці, што больш верагодна, не чакаючы наведвальнікаѓ зверху, яны не клапоцяцца", - сказаѓ Марыярці. "Мы ѓвойдзем?"
  
  
  
   "Пакінь двух добрых людзей на даху", - праінструктаваѓ Аристе свайго сяржанта. "Астатнія, ідзіце за мной!"
  
  
  
   У маленькай пакоі, у якую яны ѓвайшлі, стаялі закрыты вечкам водаправодны кран, згорнуты ѓ рулон брызентавы пажарны шланг, вялікі драѓляны скрыню, у якім, як паказала расследаванне, знаходзіліся ваенны тэлескоп і трыножак, і лесвіца, якая вядзе ѓніз. - Пакой, якая нам патрэбна, знаходзіцца двума паверхамі ніжэй, - прашаптаѓ Марыярці, - і, - ён паказаѓ, - у тым канцы будынка.
  
  
  
   Лесвіца вяла ѓсяго на адзін пралёт уніз, сканчаючыся чым-то накшталт каравульнага памяшкання, якое ѓ дадзены момант, на шчасце, было без аховы. Яны рушылі далей, двое рослых целаахоѓнікаѓ прынца Аристе ішлі наперадзе, Марыярці ззаду, а Холмс у канцы атрада адзначаѓ кожны паварот кавалачкам крэйды, каб яны маглі знайсці дарогу назад, не заблудзіѓшыся. Святло ад адной прычыненай свечкі цяпер быѓ іх адзіным асвятленнем, паколькі ён прыцягнуѓ бы менш увагі, чым ліхтар з лінзамі, калі б хто-небудзь выпадкова ѓбачыѓ яго, калі ён праходзіѓ міма.
  
  
  
   "Як вы думаеце, мы ѓ жылых памяшканнях?" Ватсан прашаптаѓ Марыярці, гледзячы на шэраг дзвярэй, міма якіх яны праходзілі, пакуль ехалі па калідоры.
  
  
  
   "Калі так, то, верагодна, гэта пакоя слуг", - адказаѓ Марыярці. "Гэта верхні паверх, дзе слугі кладуцца спаць, выканаѓшы свае штодзённыя задачы".
  
  
  
   За наступным вуглом выявілася вузкая лесвіца, занадта вузкая, каб два чалавекі маглі прайсці адзін міма аднаго без складанай гімнастыкі. Атрад асцярожна спусціѓся ѓніз.
  
  
  
   "Гэта павінен быць паверх", - сказаѓ Марыярці, калі яны спусціліся і, двойчы павярнуѓшы, выйшлі на наступную пляцоѓку. "Цяпер пакой, у якой знаходзяцца Барнетты, павінна быць у тым баку". Ён паказаѓ на сцяну насупраць па калідоры.
  
  
  
   "Здаецца, гэты калідор вядзе не ѓ той бок", - сказаѓ прынц. "Але тут занадта цёмна, каб разглядзець канец. Або, калі ѓжо на тое пайшло, іншы канец".
  
  
  
   "Магчыма, нам варта паслаць па чалавеку ѓ кожны бок, пакуль мы чакаем тут, і паглядзець, паверне ці хто-небудзь з іх у патрэбным кірунку", - прапанаваѓ Холмс.
  
  
  
   - Магчыма, - пагадзіѓся Марыярці.
  
  
  
   Раптам злева пачуѓся рэзкі трэск. Свечник патушыѓ свечку, як яму было сказана, калі ён пачуе якія-небудзь невытлумачальныя гукі. Яны моѓчкі стаялі ѓ цемры, прыслухоѓваючыся.
  
  
  
   "Магчыма, гэта быѓ вецер", - ціха выказаѓ здагадку хтосьці. "Няма", - прашаптаѓ Марыярці. "Ціха!"
  
  
  
   Бормочущий пацягнуѓ Марыярці за куртку. "Я дазнаюся", - прашаптаѓ ён на вуха прафесару, калі Марыярці нахіліѓся да яго. Затым ён знік, бясшумна рушыѓшы па калідоры.
  
  
  
   Злева пачуѓся шоргат і глухі стук, немагчыма было сказаць, наколькі далёка. Затым галасы, мужчынскія галасы і, магчыма, жаночыя, далёкія і прыглушаныя, як быццам праз тоѓстыя сцены.
  
  
  
   "Ну?" Спытаѓ прынц. "Мы пазбягаем іх ці нападае?"
  
  
  
   - Пачакай бормотуна, - ціха сказаѓ яму Марыярці.
  
  
  
   Яшчэ праз хвіліну бормотун вярнуѓся. "Гэта яны", - прашаптаѓ ён прафесару. "Яны пераводзяць Барнеттов ѓ цямніцу ѓ склепе, дзе да іх ніхто не зможа дабрацца. Яны робяць гэта пасярод ночы, каб шпіён, кім бы ён ні быѓ, не даведаѓся пра гэта. Гэта ѓсё, што я чуѓ."
  
  
  
   "Добры чалавек", - сказаѓ Марыярці. "Колькі іх там?"
  
  
  
   - Па меншай меры трое, можа, больш. Яны привинчивали кайданкі да Барнеттам, калі я адыходзіѓ.
  
  
  
   "Давайце возьмем іх!" - сказаѓ прынц з хваляваннем у голасе.
  
  
  
   Адзін з целаахоѓнікаѓ прынца павярнуѓся і злёгку пакланіѓся. "Ваша высокасць, калі ласка, застаньцеся ззаду нас, калі ѓзнікне сварка", - сказаѓ ён.
  
  
  
   Аристе паляпаѓ непаваротлівага гіганта па спіне. - Дзякуй, Эрнст, але калі трэба будзе бойка, я буду ѓ гушчы падзей.
  
  
  
   - Пайшлі, - сказаѓ Марыярці, - але ціха. Ніякіх агнёѓ! Пакінь тут траіх чалавек ахоѓваць наша адступленне.
  
  
  
   Марыярці ішоѓ наперадзе, і ѓся група так хутка, як толькі магла, накіравалася да крыніцы гукаѓ, намацваючы шлях уздоѓж сцяны. Загарнуѓшы за кут і дайшоѓшы да канца новага калідора, яны ѓбачылі мігаценне святла, якое зыходзіць з-за павароту наперадзе іх. Марыярці, цяпер бачны як цень у дрыготкім святле, падняѓ руку, і група спынілася.
  
  
  
   - Усё адразу. - прашаптаѓ Марыярці. - Выкарыстоѓвайце мяшкі з пяском. Як мага менш шуму. Гатовыя?
  
  
  
   Усе яны кіѓнулі, чаго не было відаць у цемры, але Марыярці выказаѓ здагадку іх згоду. Вядома, яны былі гатовыя.
  
  
  
   "Адпусціце нас!"
  
  
  
   Яны бягом загарнулі за кут. Марыярці наперадзе, па баках ад яго два целаахоѓніка прынца. Астатнія згрудзіліся ззаду, настолькі блізка, наколькі дазваляѓ вузкі калідор. Наперадзе іх, у канцы калідора, прыкладна ѓ дваццаці футах, пяцёра паслугачоѓ графа спрабавалі зацягнуць Барнэта і Сесили на лесвічную клетку, якая вядзе ѓніз, у глыбіні замка.
  
  
  
   - Вы ѓсе арыштаваны! - Прагрымеѓ Марыярці. - Супраціѓ бескарысна! Адпусціце гэтых людзей і здавайцеся!
  
  
  
   Мужчыны прамаѓлялі лаянкі, нечуваныя ѓ прыстойнай кампаніі, і адзін з іх кінуѓся да лесвіцы. Ён быѓ на паѓдарогі ѓніз па лесвіцы, калі целаахоѓнік прынца, які знаходзіѓся бліжэй за ѓсіх да месца падзей, дабраѓся да лесвічнага пралёта і скокнуѓ з пляцоѓкі ѓ цемру, прызямліѓшыся на плечы ѓцякае прыспешніка. Яны ѓпалі разам, сплетясь рукамі і нагамі, і было незразумела, хто з іх апынуѓся наверсе.
  
  
  
   Але часу высвятляць гэта не было. Марыярці і яго група дасягнулі групы мужчын вакол Барнеттов і ѓвайшлі ѓ ваду, размахваючы напоѓненымі пяском панчошна-носочными вырабамі. Злодзеі выцягнулі з-за паясоѓ доѓгія дубінкі і, абараняючыся, выставілі іх перад сабой, адлюстроѓваючы ѓдары і наносячы адказ; за выключэннем аднаго, які быѓ узброены ваеннай шабляй, якой ён дзіка размахваѓ ѓ агульным кірунку Марыярці і яго людзей.
  
  
  
   Потым хто-то патушыѓ ліхтар.
  
  
  
   "Назад! Назад! Не адпускай іх!" - крыкнуѓ хтосьці з іншага боку. "Назад у пакой."
  
  
  
   "Асцярожна наперад!" Крыкнуѓ прынц Аристе. "Пераканайся, каго ты б'еш, перш чым наносіць удар. Але прасоѓвацца наперад!"
  
  
  
   "Маммер!" паклікаѓ Марыярці. "Дзе ты? У цябе ѓсё яшчэ ёсць твой патаемны ліхтар? Магчыма, цяпер самы час крыху асвятліць мясцовасць".
  
  
  
   "Менавіта так я і думаѓ, прафесар", - крыкнуѓ балака, і раптам на далёкай баку сцэны з'явіѓся шырокі разліѓ святла, осветивший зладзеяѓ ззаду і рэзка вылучыѓшы іх на фоне іншых. Бормочущий прапоѓз міма зладзеяѓ, і ѓзгрувасціѓся на падваконнік ѓ далёкай сцяне.
  
  
  
   Калі праціѓнік быѓ падсветлены ліхтаром Маммера, яны хутка ѓпалі пад націскам праціѓніка. Марыярці прыняѓ удар шабляй, акуратна парировав яго клінок кіем і рэзка ударыѓшы яго ѓ шыю. Холмс апынуѓся ѓ межах дасяжнасці дубінкі аднаго з мужчын і дакладным прыёмам барицу абяззброіѓ свайго суперніка і прыціснуѓ яго тварам да падлозе.
  
  
  
   Праз некалькі імгненняѓ бой быѓ скончаны, вораг небудзь страціѓ прытомнасць, альбо быѓ пакораны. Целаахоѓнік прынца Аристе з'явіѓся на верхняй пляцоѓцы лесвіцы, падняѓ нячулае цела сваёй ахвяры і кінуѓ яго на падлогу. Доктар Ватсан праверыѓ дыханне страцілі прытомнасць мужчын і абвясціѓ, што яны здаровыя. "У іх будуць галаѓныя болі, - заявіѓ ён , - і так ім і трэба". Затым ён адправіѓся даглядаць за адным з людзей прынца, які атрымаѓ парэз на руцэ ѓ выніку дзікага размаху шаблі.
  
  
  
   Марыярці падышоѓ да Барнеттам і пачаѓ адкручваць іх рамяні бяспекі. Ён кінуѓ абразлівую жалязяку на падлогу і адступіѓ назад. "Містэр І місіс Барнетт, я мяркую, - сказаѓ ён з лёгкім паклонам.
  
  
  
   "Слава Богу, ты прыйшоѓ!" Сказала Сесілія.
  
  
  
   "Гэта заняло ѓ цябе дастаткова шмат часу!" Барнетт прабурчаѓ, паціраючы запясці.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ЧАЦВЁРТАЯ - КРЫВАВЫ АДБІТАК РУКІ
  
  
  
  Калі аднойчы чалавек патурае сабе ѓ забойстве, вельмі хутка ён перастае думаць аб рабаваннях; а ад рабавання ён пераходзіць да п'янства і парушэння суботы, а ад гэтага да невежливости і проволочкам.
  
  - Томас дэ Квінсі
  
  
  
   - Да вас два ангельца, сэр.
  
  
  
   "Няѓжо?" Марыярці падняѓ вочы ад свайго заваленага паперамі стала. "Хто б гэта мог быць?"
  
  
  
   Яго камердынер працягнуѓ срэбны паднос. - Іх карткі, сэр.
  
  
  
   Марыярці узяѓ кардонкі. - Пітэр Ченнери. Малады чалавек з амбасады. І - ах! Герцаг Альбермарский. Задуменна падняѓшыся, ён дастаѓ з кішэні гадзіннік і адчыніѓ іх. Было крыху больш дзесяці раніцы. - Правядзі іх унутр, Бром.
  
  
  
   Секундай пазней у пакой уварваѓся герцаг Альбермар, за ім трушком бег Ченнери. "Я не павінен быѓ быць тут", - сказаѓ герцаг. "Я павінен быѓ убачыць вас. Што вы выявілі? Ты можаш выратаваць майго сына?"
  
  
  
   Марыярці падняѓ брыво і зірнуѓ на Ченнери. - Добры дзень, ваша светласць, - сказаѓ ён.
  
  
  
   "Не звяртайце на гэта ѓвагі!" - сказаѓ герцаг. "І не звяртайце ѓвагі на Ченнери, ён ведае ѓсё. Або столькі, колькі ведаю я. Я нічога не чуѓ пра цябе з таго часу, як ты прыбыѓ у Вену. Ты дамогся якога-небудзь прагрэсу?"
  
  
  
   - Сядайце, ваша светласць, - сказаѓ Марыярці, апускаючыся на сваё месца за сталом.
  
  
  
   "Я ѓстану", - сказаѓ Альбермар. "Я не магу застацца. Я павінен падрыхтавацца да важнай канферэнцыі, якая пачынаецца ѓ чацвер. Паслязаѓтра. Дыпламаты і кіраѓнікі дзяржаѓ з усёй Еѓропы. Па-чартоѓску важная справа. Вельмі сакрэтнае. Прэм'ер Францыі Жубер прыбыѓ спецыяльным закрытым цягніком. Сам кайзер прыбывае гэтым вечарам з Германіі ѓ абстаноѓцы поѓнай сакрэтнасці; і для кайзера рабіць што-небудзь у абстаноѓцы поѓнай сакрэтнасці, верагодна, беспрэцэдэнтна. Вялікі князь Расеі Фёдар ѓжо прыбыѓ. Ён з'яѓляецца асабістым прадстаѓніком свайго брата, цара. Усе яны, можна сказаць, праслізгваюць у Вену для ѓдзелу ѓ зусім сакрэтным нарадзе. Я павінен прадстаѓляць урад Яе Вялікасці. Мы спрабуем распрацаваць план, каб вырашыць, што рабіць з Асманскай імперыяй ці з тым, што ад яе засталося. "Хворы стары Еѓропы", вось як яны гэта называюць. Ці павінны мы падтрымаць гэта ці прэпараваць і падзяліць плён нашага добрага справы? Вось чаму я ѓ Вене. Але як я магу засяродзіцца? Я павінен ведаць, што вы выявілі, што вы робіце, якія шанцы выратаваць майго сына!"
  
  
  
   "Хворы стары Еѓропы ... сакрэтная канферэнцыя ... захапляльна!" Марыярці зрабіѓ паѓзу, каб запісаць што-то ѓ нататніку на сваім стале, а затым павярнуѓся да герцагу. "О, шанцы вашага сына цудоѓна. "Паѓль Донцхоф выйдзе з турмы да таго, як паѓстане перад судом, так ці інакш. Я шукаѓ спосабы, э-э, вызваліць яго з турмы Хайнцхоф без афіцыйнага дазволу, і распрацаваѓ тры розных метаду, адзін з якіх, наколькі мне вядома, унікальны. Але я не думаю, што да гэтага дойдзе. Я таксама пагаварыѓ з яго адвакатам, зразумела, пад маім выглядам Аляксандра Сандареля, і я веру, што змагу дамагчыся зняцця ѓсіх абвінавачванняѓ з яго ѓ вельмі кароткія тэрміны. І гэта, мабыць, лепшы метад з усіх магчымых.
  
  
  
   Альбермар паваліѓся ѓ крэсла. - Усе абвінавачванні знятыя?
  
  
  
   Марыярці кіѓнуѓ. "Паліцыя ѓсіх краін падзяляе нежаданне прызнаваць, што яны памыляюцца, але я думаю, што ѓ дадзеным выпадку мы зможам пераканаць іх. Справа супраць яго нетрывалай. Гэта было прыдумана людзьмі, якія хацелі, каб яго арыштавалі і прад'явілі абвінавачванне, але альбо для іх не мела значэння, ці быѓ ён на самай справе асуджаны, альбо нечаканае забойства дзяѓчыны адпудзіла іх. Магчыма, і тое, і іншае. Тым не менш млын правасуддзя працягвае малоць, і ён няѓмольна апынецца пад коламі, калі мы не прымем намаганняѓ, каб прыбраць яго ".
  
  
  
   - Вы кажаце, нечаканае забойства дзяѓчыны? Вы хочаце сказаць, што гэта быѓ няшчасны выпадак?
  
  
  
   "Я мяркую, што гэта было наѓмысна, але незапланавана". Марыярці падняѓся. "Пазней сёння я адпраѓлюся ѓ кватэру, якую ваш сын утрымліваѓ пад імем Паѓля Донцхофа, каб агледзець яе на прадмет указанняѓ на тое, што на самой справе мела месца. Мой, э-э, знаёмы, Шэрлак Холмс далучаецца да мяне, як і доктар Грос, кіраѓнік Венскага бюро крымінальных расследаванняѓ. Холмс лічыць, што справа Падлогі Донцхофа цалкам можа быць звязана з якой-то працай, якую ён выконвае для аѓстрыйскага ѓрада. Акрамя таго, у дадзены момант ён знаходзіцца ѓ нязручным становішчы даѓжніка перада мной; становішча, якое ён мае намер выправіць як мага хутчэй. Доктар Грос далучаецца да нас, таму што ён чуѓ пра вялікага Шэрлака Холмса і гарыць жаданнем паназіраць за яго метадамі крымінальнага расследавання. І, падобна на тое, у афіцыйных асоб ёсць нейкія ѓласныя сумневы адносна віны маладога чалавека, таму пераканаць доктара Гроса правесці гэты эксперымент было лёгка. Холмс на самай справе даволі добры, калі ён не працуе, зыходзячы з прадузятага меркавання ".
  
  
  
   "Ты думаеш, гэта дапаможа?"
  
  
  
   - Цалкам магчыма. Наколькі я разумею, кватэра ахоѓвалася з моманту забойства. А пакуль, ваша светласць, дазвольце мне прадставіць вам яшчэ некалькіх людзей, якія сталі ахвярамі таго ж змовы, у які быѓ уцягнуты ваш сын.
  
  
  
   Марыярці падышоѓ да дзвярэй, якая злучае яго кабінет з гасцінай, і адкрыѓ яе. - Містэр і місіс Бенджамін Барнетт і міс Джэні Верне.
  
  
  
   Герцаг падышоѓ да дзвярэй і з цікаѓнасцю зазірнуѓ унутр. Яны ѓтрох сядзелі за сталом і пілі каву. Яны ѓсталі, калі дзверы адчыніліся.
  
  
  
   - Герцаг Альбермар, - прадставіѓ Марыярці. - Мы спрабуем вызваліць з турмы менавіта яго сына.
  
  
  
   Барнетт пакланіѓся. - Ваша светласць, - сказаѓ ён. Абедзве жанчыны прыселі ѓ рэверанс.
  
  
  
   "Дзве ночы таму містэр і місіс Барнетт былі палоннымі чалавека, якога мы лічым адным з лідэраѓ замешанай у гэтым групоѓкі", - сказаѓ Марыярці герцагу. "Міс Дакладна знаходзілася пад пагрозай неадкладнай пакарання з боку той жа групы".
  
  
  
   - Пакаранне смерцю! - герцаг выглядаѓ здзіѓленым. - У чым заключалася яе злачынства?
  
  
  
   "Мяне выявілі прячущейся ѓ шафе", - сказала Джэні. "Яны пакрыѓдзіліся".
  
  
  
   Ченнери, пакорліва які стаяѓ побач з герцагам, выступіѓ наперад. - Прабачце, - сказаѓ ён, злёгку пачырванеѓшы, - але - мадам Вэрлен- яна тут?
  
  
  
   "Ах, так, - сказаѓ Марыярці, - мадам Вэрлен. У дадзены момант, ваша светласць, яна наведвае вашага сына, і ѓ турэмных чыноѓнікаѓ склалася памылковае ѓражанне, што яна яго сястра. Яна павінна хутка вярнуцца.
  
  
  
   - Адведваеце Чарльза? Я хацеѓ бы пагаварыць з ёй, але не магу застацца. Ён павярнуѓся да Ченнери. - Не маглі б вы пачакаць юную лэдзі і прывесці яе да мяне, калі яна прыедзе? Ты ж ведаеш маё расклад.
  
  
  
   Ченнери кіѓнуѓ. - Так, - сказаѓ ён. - Так, ваша светласць. Так, вядома, ваша светласць. Я буду рады гэта зрабіць ".
  
  
  
   Герцаг пільна паглядзеѓ на яго, а затым зноѓ павярнуѓся да Марыярці. "Я павінен сысці", - сказаѓ ён. "Калі ласка, паведаміце мне праз амбасаду, як толькі вам будзе што мне сказаць. Раней. Як толькі вы адчуеце, што вам ёсць што сказаць мне. Калі ласка."
  
  
  
   "Вядома", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  
  
   Герцаг павярнуѓся да астатніх. "Вашы гісторыі, павінна быць, займальныя. Я павінен іх пачуць. Калі я вярнуся з канферэнцыі, я застануся ѓ пасольстве, магчыма, інкогніта. Вы ѓсе павінны прыйсці павячэраць са мной. І мой сын, які, я спадзяюся, да таго часу вернецца да мяне. Ён павярнуѓся да Марыярці. "Бачыш, я давяраю. Я ніколі не адчуваѓ сябе такім бездапаможным ѓ кіраванні ходам падзей. Я спадзяюся, што маё давер апраѓдана. Што ж, сам-насам, як гаворыцца. Да новай сустрэчы."
  
  
  
   З гэтымі словамі герцаг Альбермарский насунуѓ на вочы капялюш на галаву і пакінуѓ пакой так жа хутка, як і ѓвайшоѓ у яе."
  
  
  
  -
  
  
  
   Праз гадзіну, застегнув і поплотнее запахнув инвернесский плашч, абараняючыся ад халоднай морас, Марыярці стаяѓ праз дарогу ад будынка, дзе жыѓ Паѓль Донцхоф да таго, як венская паліцыя дала яму ѓтульнае і бяспечнае жыллё, якім ён зараз атрымліваѓ асалоду ад. Шэрае, квадратнае, самавітае мураваны будынак сярэдняга класа, яно выглядала няздольным змясціць у сябе то гвалт, якое адбылося тут месяц таму.
  
  
  
   На яго вачах да дзвярэй пад'ехала службовая карэта, і з яе выйшаѓ Шэрлак Холмс у суправаджэнні круглолицего мужчыны з бакенбардамі колеру барановай адбіѓной і пышнымі вусамі, які нёс велізарны скураны партфель, прышпілены двума рамянямі. Марыярці перайшоѓ вуліцу, каб далучыцца да іх.
  
  
  
   "Прафесар, а, гэта доктар Сандарел", - вітаѓ яго Холмс. "Дазвольце мне прадставіць доктара Ханнса Гроса, кіраѓніка крымінальнага пераследу горада Вены".
  
  
  
   - Доктар Грос, - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Доктар Сандарел". Грос пераклаѓ свой партфель ѓ левую руку і паціснуѓ руку Марыярці.
  
  
  
   "Рады пазнаёміцца з вамі, доктар", - сказаѓ Марыярці. "Я, вядома, чытаѓ вашу кнігу. The Handbuch für Utitersuchungsrichter als System der Kriminalistik. Даведнік следчага суддзі - сістэма крыміналістыкі. Гэта першы разумны падыход да крымінальнай расследаванні, які я калі-небудзь бачыѓ. "
  
  
  
   "Дзякуй", - сказаѓ Грос. "Містэр Холмс расказаѓ мне аб вашым пільным цікавасці да злачынцаѓ і іх дзейнасці".
  
  
  
   "Я ѓпэѓнены, што так", - сказаѓ Марыярці, зірнуѓшы на Холмса. "Я цалкам упэѓнены, што так".
  
  
  
   "Я рыхтую новае выданне кіраѓніцтва", - сказаѓ Грос. "Я прачытаѓ некаторыя выпадкі з містэрам Холмсам, запісаныя яго памочнікам, доктарам Ватсана, і я ѓключаю метады, вынятыя з гэтых выпадкаѓ, у новае выданне. Любому, хто сур'ёзна цікавіцца криминалистикой, не перашкаджала б вывучыць справы Шэрлака Холмса ".
  
  
  
   "Я рады, што вы так думаеце", - сказаѓ Холмс. "Гэта не што іншае, як праѓда".
  
  
  
   "Ватсан заѓсёды драматызуе мае справы з-за іх сенсацыйных аспектаѓ, - сумна пракаментаваѓ Холмс, - у той час як я б аддаѓ перавагу, каб звязаныя з імі аналітычныя працэсы разглядаліся больш поѓна".
  
  
  
   "У апавяданнях доктара Ватсана прапануецца досыць дакладнае ѓяѓленне аб працэсе развагі, які вы выкарыстоѓваеце, каб зрабіць іх вельмі каштоѓнымі для тых, хто займаецца раскрыццём злачынстваѓ", - сказаѓ яму Грос, для большай пераканаѓчасці падняѓшы ѓверх паказальны палец правай рукі.
  
  
  
   Холмс кіѓнуѓ, прымаючы маецца на ѓвазе камплімент як належнае. Ён пастукаѓ паказальным пальцам па носе. "Вывучэнне кар'еры доктара Сандарела тут таксама было б вялікай узнагародай сур'ёзнаму даследчыку злачынстваѓ", - сказаѓ ён, ківаючы сур'ёзна Марыярці.
  
  
  
   Марыярці паглядзеѓ на Холмса з выразам, якое было цяжка прачытаць. "Вы занадта добрыя", - сказаѓ ён.
  
  
  
   "У самай справе?" Грос празьзяѓ. "Заѓсёды рады пазнаёміцца з калегам. У чым ваша спецыяльнасць, доктар Сандарел?"
  
  
  
   "Розум як дэтэктыва, так і злачынца", - сказаѓ яму Марыярці. "І як настойлівасць можа ператварыцца ѓ апантанасць, якая затым затлумляе розум".
  
  
  
   "Так, так", - пагадзіѓся доктар Грос. "Я сам апісаѓ гэта ѓ сваім лісце. Неабходна мець ясны розум і не фармаваць пэѓнага меркавання аб выпадку занадта рана. За прадузятае меркаванне ѓпарта чапляюцца да тых часу, пакуль даследчык не будзе вымушаны адмовіцца ад яго, і да гэтага часу лепшыя доказы цалкам могуць быць згубленыя - часта без магчымасці аднаѓлення ".
  
  
  
   "Містэр Холмс сам казаѓ што-то падобнае, - заѓважыѓ Марыярці, - і я ѓпэѓнены, што ён імкнецца адпавядаць гэтаму. Ці Не так, містэр Холмс?"
  
  
  
   Лёгкая ѓсмешка кранула вусны Холмса і тут жа знікла. - Хадзем наверх, - сказаѓ ён. - Мне не трываецца агледзець месца злачынства.
  
  
  
   "Я таксама", - сказаѓ доктар Грос. "На шчасце, тэрыторыя захавалася ѓ першародным выглядзе, як гэта было ѓ дзень забойства; хоць я баюся, што найбольш важныя доказы, магчыма, да цяперашняга часу сапсаваліся або нават проста зніклі з цягам часу. З моманту злачынства прайшоѓ амаль месяц.
  
  
  
   "Мне здаецца, я мог бы разгледзець сее-што, што згубіла з-пад увагі венская паліцыя, - сказаѓ Холмс, - нягледзячы на чаканне".
  
  
  
   "Следчы суддзя хацеѓ бы перадаць гэтую справу ѓ суд", - патлумачыѓ доктар Грос. "Але мы не задаволеныя цяперашнім станам доказаѓ. Так што ѓсё, што вы зможаце знайсці, якое паказвае на віну маладога чалавека або, вядома, на яго невінаватасць, будзе мець каштоѓнасць ".
  
  
  
   Яны ѓвайшлі ѓ будынак і спыніліся ля падножжа шырокай лесвіцы. - Верхні паверх? - спытаѓ Холмс.
  
  
  
   "Вядома", - сказаѓ доктар Грос. "Калі вы ведалі абследаванне, якое праводзілася не на самым высокім лесвічным пралёце? Гэта тое, што падтрымлівае паліцыю ѓ такой добрай фізічнай форме".
  
  
  
   "Чаму б вам не выкласці нам вядомыя факты, пакуль мы падымаемся наверх?" - Спытаѓ Холмс.
  
  
  
   "Вельмі добра", - пагадзіѓся доктар Грос. "Але мне, магчыма, прыйдзецца адпачыць на адной або некалькіх пляцоѓках, каб перавесці дух. Я ѓжо не так малады, як раней".
  
  
  
   "Нешматлікія з нас такія", - заѓважыѓ Марыярці.
  
  
  
   "Вельмі добра". Доктар Грос накіраваѓся наверх з рашучым выразам твару. "Бюро Ратхауса Венскай крымінальнай паліцыі было паведамлена ѓ адзінаццаць сорак пяць раніцы ѓ пятніцу, дваццатага сакавіка, аб тым, што анархісты зробяць замах на жыццё герцага і герцагіні Мекленбург-Стрелиц, калі іх карэта праязджала па Рынгштрасэ ѓ той дзень днём. Да жаль, да таго часу, калі ѓдалося паведаміць ахову, спроба ѓжо была зробленая ".
  
  
  
   "Такім чынам, - сказаѓ Марыярці, - паліцыя была апавешчаны да нападу".
  
  
  
   "Так, гэта так".
  
  
  
   "Кім?"
  
  
  
   "Падобна на тое, ніхто не ведае. Гэтае пытанне быѓ расследаваны, але пра тое, як бюро атрымала папярэджанне, інфармацыі няма. У папярэджанні было паказана, што анархіст, аб якім ідзе гаворка, будзе апрануты ѓ зялёную шынель і шырокую карычневую шапку і будзе насіць рэвальвер Шугарда Сьюза ".
  
  
  
   "Як дакладна!" пракаментаваѓ Холмс.
  
  
  
   "Хіба не Хафіз сказаѓ: "Чалавека, у якога ѓсяго адно паліто, будуць бачыць у ім паѓсюль?" " - нявінна спытаѓ Марыярці .
  
  
  
   Доктар Грос зрабіѓ паѓзу і азірнуѓся на іх. "Я разумею вашу кропку гледжання", - сказаѓ ён. "Мудры чалавек, які плануе здзейсніць злачынства, не стаѓ бы паведамляць нават сваім таварышам аб колеры паліто, якое ён будзе насіць. Але, як мы ведаем, злачынцы рэдка бываюць мудрымі, і няздольнасць планаваць загадзя, па-відаць, з'яѓляецца адным з адметных прыкмет звычайнага злачынца ".
  
  
  
   "Менавіта так", - заѓважыѓ Марыярці. "Звычайны злачынец. Але гэта незвычайнае злачынства, і я думаю, таму мы можам выказаць здагадку незвычайнага злачынца".
  
  
  
   Доктар Грос зноѓ пачаѓ падымацца па лесвіцы. - На жаль, гэтыя палітычныя забойствы становяцца ѓсё больш і больш распаѓсюджанымі, - кінуѓ ён цераз плячо.
  
  
  
   "Дакладна", - сказаѓ Марыярці. "І ёсць агульная нітку, якая іх звязвае; але гэта не нітка звычайнага злачынства".
  
  
  
   "Анархісты!" абвясціѓ доктар Грос. "Хуткарослыя злыя пустазелле, якія прарастаюць з ніадкуль".
  
  
  
   "Так, але як гэта фінансавалася і арганізоѓвалася?"
  
  
  
   "Не ѓсе псіхічнахворыя бедныя", - сказаѓ доктар Грос. "Некаторыя з самых багатых і высокородных марнуюць сваё жыццё на тое, каб разбурыць тыя самыя інстытуты, якія паставілі іх там, дзе яны ёсць. Згодна нашаму доктару Фрэйду, гэта спосаб нанесці зваротны ѓдар бацьку, які дрэнна звяртаѓся з імі або ігнараваѓ іх. Доктар Фрэйд кажа, што ѓсё гэта адбываецца ѓ падсвядомасці. Ён называе гэта "Эдиповым комплексам", у гонар грэцкага міфа.
  
  
  
   "Я думаю, што ѓ дадзеным выпадку, магчыма, справа не толькі ѓ гэтым", - сказаѓ Марыярці. "Я лічу, што ѓ гэтых людзей ёсць жудасная мэта, якую нам яшчэ трэба будзе раскрыць".
  
  
  
   "Гэта лесвічная пляцоѓка", - сказаѓ доктар Грос, ставячы свой партфель на падлогу і спыняючыся, каб некалькі імгненняѓ цяжка дыхаць. "Гэта, - паказаѓ ён, - дзверы. Дзверы насупраць вядуць у кватэру капітана артылерыі, які апошнія чатыры месяцы знаходзіѓся на манеѓрах. Лэдзі-прыбіральшчыца, якая прыходзіць раз у тыдзень выціраць пыл, кажа, што няма ніякіх прыкмет таго, што ѓнутры хто-то яшчэ быѓ.
  
  
  
   Грос падышоѓ да дзвярэй Донцхофа. "Гэты замак, - сказаѓ ён, падымаючы вялікі вісячы замак, які быѓ прымацаваны да дзвярэй на узроѓні пляча, - быѓ прымацаваны да дзвярэй у дзень злачынства следчымі. Рэгістрацыйны ліст на атрыманне ключа, які захоѓваецца ѓ паліцэйскім упраѓленні, паказвае, што з таго дня толькі тры чалавекі мелі доступ у кватэру: старэйшы следчы і следчы суддзя, абодва з якіх прыйшлі праз тры дні пасля злачынства, і я сам прыйшоѓ праз два дні ".
  
  
  
   - Добра, - сказаѓ Холмс. - Магчыма, не ѓсе сляды былі знішчаны незваротна. Але спачатку астатняя частка гісторыі.
  
  
  
   - О так. - Доктар Грос выцягнуѓ з кішэні пінжака вялікую пенковую трубку і пачаѓ набіваць яе даволі салодка пахне тытунём з клеенчатого мяшочка. "Латакія ѓ вішнёвым шнапсе", - сказаѓ ён, убачыѓшы іх погляды. "Можа быць, у вас ёсць трубка, і вы хацелі б паспрабаваць? Няма? Такім чынам, Бюро Ратхауса атрымала ліст, адпраѓленае пасланцам неѓзабаве пасля стральбы, у ім забойца быѓ названы па імя Паѓль Донцхоф і паказаны яго адрас. Ліст у мяне тут. Ён расшпіліѓ свой партфель і дастаѓ ліст пісчай паперы, заціснуты для захаванасці паміж двума лістамі шчыльнай кардоннай паперы.
  
  
  
   Холмс узяѓ яго і агледзеѓ з абодвух бакоѓ. - Канверт ѓ вас? - спытаѓ ён.
  
  
  
   "На жаль, гэтак разумны сяржант за сталом пазбавіѓся ад канверта да таго, як зразумеѓ, што хто-то можа захацець яго агледзець". Грос паднёс запалку да мундштуку сваёй трубкі і паліѓ яе.
  
  
  
   "Коратка і па сутнасці", - сказаѓ Холмс, прачытаѓшы паведамленне. "Надрукавана на старой пішучай машынцы са слабой стужкай: "Чалавек у зялёным паліто, які раней страляѓ у экіпаж на Рынгштрасэ, - Паѓль Донцхоф. Ён жыве ѓ кватэры на верхнім паверсе дома Љ 62 па рейхсратштрассе".
  
  
  
   Холмс перадаѓ паперу Марыярці, які вярнуѓ яе доктару Гросу. "Звярніце ѓвагу на пастаянны акцэнт на зялёным паліто", - пракаментаваѓ Марыярці.
  
  
  
   - Сапраѓды, - пагадзіѓся Холмс.
  
  
  
   Доктар Грос прыбраѓ ліст у партфель. "Хто-то хацеѓ пераканацца, што мы зможам апазнаць маладога чалавека", - сказаѓ ён. "Магчыма, таму, што ён вінаваты".
  
  
  
   "Ці, магчыма, як у фокусе штукара, Донцхоф быѓ падвешаны перад вамі, каб вы не глядзелі ѓ іншы бок", - выказаѓ меркаванне Марыярці.
  
  
  
   Доктар Грос задумаѓся. "Магчыма, я пагаджуся з вамі ѓ гэтым. Магчыма." Ён адкрыѓ вісячы замак і адступіѓ у бок, каб Холмс мог увайсці першым. "Я хачу бесперашкодна назіраць за вашай працай", - сказаѓ ён Холмсу. "Я ѓпэѓнены, што мне яшчэ шмат чаму трэба навучыцца".
  
  
  
   Холмс падазрона пакасіѓся на доктара Гроса, не зусім упэѓнены, што такая пакорлівасць з боку паліцэйскага чыноѓніка не была тонкай формай сарказму, але затым кіѓнуѓ і дастаѓ кішэнную лінзу, каб агледзець замак на дзверы, перш чым увайсці ѓ кватэру. "Калі ласка, трымайцеся ззаду мяне, - сказаѓ ён, - і трымайцеся далей ад сцен. Некаторыя з найбольш навадных на разважанні абломкаѓ знаходзяцца на сценах і ѓчастку падлогі каля сцен на месцы злачынства ".
  
  
  
   Холмс краѓся наперад, згорбіѓшыся, як сышчык, якая ѓзяла след, абнюхваючы свой шлях па калідоры, узіраючыся ѓ кішэнны аб'ектыѓ, яго вочы былі ѓ некалькіх цалях ад потертого дывана перад ім. З перабольшанай асцярожнасцю, імкнучыся не дакранацца да сцяны, доктар Грос, падышоѓшы да іх, запаліѓ насценныя каміны і дадаѓ газ, каб даць Холмсу як мага больш святла ѓ гэты пахмурны дзень. Марыярці застаѓся і дазволіѓ Холмсу агледзець пакоі. Гэта была сфера дзейнасці Холмса, і Холмс, як Марыярці меѓ магчымасць добра ведаць, быѓ у ёй экспертам.
  
  
  
   "Я не магу пераканаць аѓстрыйскую паліцыю ѓ важнасці ѓважлівага агляду сцен і падлогі, асабліва падлогавага пакрыцця, і ацэнкі кожнага следу і кавалачка смецця з дапамогай магутнага шкла", - сказаѓ Грос. "Яны лічаць, што гэта ѓсё роѓна што поѓзаць у пылу, і не хочуць псаваць зморшчыну на сваіх штанах".
  
  
  
   "Забяспечце іх халатамі ѓ поѓны рост, якія яны маглі б насіць толькі на той час, пакуль яны знаходзяцца на месцы злачынства", - прапанаваѓ Марыярці. "Гэта таксама прадухіліць ненаѓмыснае даданне імі чаго-небудзь з сваёй адзення на сцэну".
  
  
  
   "Таксама папытаеце іх зняць абутак", - дадаѓ Холмс з кута спальні. "Смецце, знойдзены на абутку следчых, цяжка адрозніць ад таго, што прынеслі забойца або ахвяра. Мяркую, гэта тое месца, куды ѓпала небарака? Ён паказаѓ на ѓчастак падлогі каля ложка. - А потым яе перацягнулі сюды, на коѓдру?
  
  
  
   "Мы так лічым", - сказаѓ Грос.
  
  
  
   Холмс прайшоѓся па пакоі. - Вы абшукалі кватэру дзяѓчыны? - спытаѓ ён.
  
  
  
   Грос кіѓнуѓ. "Ніякіх прыкмет таго, што ѓ ім быѓ хто-то яшчэ. Дзверы былі не зачынены, што паказвае на тое, што яна чакала хуткага вяртання".
  
  
  
   "Такім чынам, яна пабегла наверх, чакаючы сустрэць свайго бойфрэнда, а сустрэла - смерць", - сказаѓ Холмс, гледзячы на скрываѓлены коѓдру, якое ѓсё яшчэ ляжала на ложку.
  
  
  
   "Навошта яна паднялася сюды? Адкуль яна даведалася, што ѓ кватэры хтосьці ёсць?" Спытаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Калі гэта быѓ Пол Донцхоф, то яна, павінна быць, чакала яго", - выказаѓ меркаванне Грос.
  
  
  
   "Але ён вярнуѓся дадому толькі пасля пяці", - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   Грос павярнуѓся і паглядзеѓ на яго. "Такім чынам, адкуль ты гэта ведаеш?" - спытаѓ ён.
  
  
  
   Холмс засмяяѓся. "Іду ѓ заклад, доктар Сандарел ведае аб гэтым злачынстве столькі ж, колькі і вы", - сказаѓ ён доктару Гросу. "У Брытаніі адбываюцца злачынствы, аб якіх ён ведае больш, чым Скотленд-Ярд. Значна больш".
  
  
  
   - У самай справе? Доктар Грос агледзеѓ Марыярці з новым цікавасцю. - Гэта сапраѓды камплімент з вуснаѓ містэра Шэрлака Холмса. Я і не падазраваѓ, што ён так добра да вас ставіцца.
  
  
  
   Марыярці паморшчыѓся. "Думаю, я магу шчыра сказаць, што мы з містэрам Холмсам вельмі паважаем адзін аднаго", - сказаѓ ён. "Часам мне здаецца, што павага да містэра Холмса да мяне занадта вяліка. Ён занадта высокай думкі пра мяне".
  
  
  
   "Паколькі кватэра дзяѓчыны знаходзілася прама пад гэтай, - выказаѓ здагадку доктар Грос, - магчыма, яна чула крокі пад столлю".
  
  
  
   "Гэта добра пабудаванае будынак", - сказаѓ Марыярці. "І на падлозе дываны. Сумнеѓна, што яна магла чуць што-небудзь, акрамя шумнай дзейнасці".
  
  
  
   Холмс стаяѓ на карачках, зазіраючы пад ложак. - Падыдзіце хто-небудзь з вас, - сказаѓ ён, устаючы. - Дапамажыце мне перасунуць ложак.
  
  
  
   "Вы нешта знайшлі?" Спытаѓ Грос. "Але нашы людзі, павінна быць, зазірнулі пад ложак".
  
  
  
   "Магчыма, гэта дробязі", - сказаѓ Холмс. "Ёсць прыкметы таго, што ложак перастаѓлялі. Глядзіце - вось тут, на дыванку. Таксама некалькі свежых драѓляных абломкаѓ на падлозе тут, побач з ложкам. Я хацеѓ бы паглядзець, чаму."
  
  
  
   Утрох яны адсунулі ложак ѓ бок, асцярожна абыходзячы лужыну засохлай крыві на падлозе.
  
  
  
   "Ха!" Сказаѓ Холмс. "Глядзіце сюды!"
  
  
  
   У падлозе пад тым месцам, дзе раней стаяѓ ложак, былі зробленыя чатыры дзіркі, якія выглядаюць так, як быццам што-то было груба выдранае з дрэва. Яны ѓтварылі прастакутнік памерам прыкладна шэсць на восем цаляѓ, кожнае адтуліну шырынёй прыкладна на паѓцалі. Побач з адтулінамі ляжалі трэскі і абломкі свежесорванного дрэва.
  
  
  
   "Вось што, павінна быць, пачула бедная дзяѓчына", - сказаѓ Холмс. "Тут што-то было - верагодна, сейф - прымацаваны да паѓ чатырма доѓгімі шрубамі. Хто-то падняѓ гэта. Павінна быць, у кватэры ѓнізе быѓ моцны шум.
  
  
  
   "Як мы маглі выпусціць гэта?" Спытаѓ Грос, пытанне быѓ адрасаваны ѓ асноѓным самому сабе.
  
  
  
   "Калі ваш чалавек зазіраѓ пад ложак, ён не шукаѓ дзірак у падлозе", - сказаѓ Холмс. "Дзяѓчына, павінна быць, паднялася наверх, калі пачула шум, чакаючы заспець знянацку свайго палюбоѓніка - я мяркую, што яны былі палюбоѓнікамі, - але замест гэтага яна заспела знянацку каго-то іншага".
  
  
  
   "Ці можам мы быць у гэтым упэѓненыя?" - спытаѓ доктар Грос.
  
  
  
   "Сейф, павінна быць, быѓ прымацаваны да паѓ шрубамі ѓнутры скрыні. Калі б Донцхоф захацеѓ зняць яго, ён, напэѓна, адкрыѓ бы скрынку і адкруціѓ шрубы".
  
  
  
   "Магчыма, ён страціѓ ключ", - выказаѓ здагадку доктар Грос.
  
  
  
   "Вось ваш тэст", - сказаѓ Марыярці. "Трэба пашукаць у яго рэчы ѓ пошуках ключа ад сейфа. Калі яго сярод іх няма, спытаеце ѓ яго, дзе ён. Калі ён можа паказаць гэта, ён невінаваты; калі ён не можа, ён можа быць вінаваты ".
  
  
  
   "Я думаю, нам спатрэбіцца нешта большае", - сказаѓ Грос.
  
  
  
   "Вы знайшлі нож?" - Спытаѓ Холмс.
  
  
  
   "Так", - сказаѓ доктар Грос, асцярожна ставячы свой партфель на бюро і адкрываючы яго. "Забойца адкінуѓ яго ѓ бок. Ён у мяне тут". Ён развязаѓ кавалак згорнутай карычневай паперы і дастаѓ знутры вялікі, злавеснага выгляду нож. "Гэта нож з кованой сталі Mittelman-Mohl з пятнадцатисантиметровым лязом; такія нажы носяць з сабой паляѓнічыя. Яны даволі дарагія. Лязо было заточана да таго, што стала вострым, як брытва, так што будзьце асцярожныя.
  
  
  
   Холмс узяѓ нож за клямку і агледзеѓ яго, а Марыярці, які стаяѓ побач з ім, разглядаѓ яго. Лязо і скураная дзяржальня былі пакрытыя крывёю, за выключэннем плямы на дзяржальні, дзе забойца трымаѓ зброю. "Яно захоѓвалася ѓ ножнах", - заявіѓ Холмс.
  
  
  
   - Скураныя ножны з металічным выступам, - пагадзіѓся Марыярці.
  
  
  
   "Такія ножны прыкладаюцца да нажа пры яго куплі", - пагадзіѓся доктар Грос. "Як вы даведаліся?"
  
  
  
   "Ён занадта вялікі і востры, каб насіць яго ѓ кішэні ці засоѓваць за пояс без похваѓ", - сказаѓ Холмс. "І невялікія баразёнкі на лязе тут паказваюць, дзе яно было злёгку падрапаны металам, калі яго устаѓлялі і вымалі з похваѓ".
  
  
  
   "Шукалі такія ножны?" Спытаѓ Марыярці. - Вашы афіцэры абшукалі ѓсе смеццевыя бакі ѓ акрузе, усе рашоткі, агароджы і таму падобныя месцы, дзе што-то магло быць выкінута? Цалкам верагодна, што забойца, разумеючы, што пустыя ножны былі б гэтак жа кампраметуючымі, як і скрываѓлены нож, калі б іх знайшлі пры ім, выкінуѓ бы іх як мага хутчэй.
  
  
  
   "Я не веру, што такі ператрус праводзіѓся", - задуменна сказаѓ доктар Грос. "Я бачу, што наша здагадка аб тым, што гер Донцхоф быѓ забойцам, неапраѓдана паѓплывала на наша расследаванне. Гэта выдатны ѓрок, і я вазьму яго на нататку. У той час я не быѓ уцягнуты ѓ расследаванне ".
  
  
  
   "Забойца запанікаваѓ", - пракаментаваѓ Марыярці. "Ён прыехаѓ сюды, каб падкінуць доказы супраць Донцхофа, і дзяѓчына стала нечаканым ускладненнем. Калі б ён планаваѓ забіць яе, ён бы здагадаѓся пакласці ножны ѓ верхні скрыню бюро Падлогі Донцхофа, каб абвінаваціць яго ѓ гэтым злачынстве, а таксама ѓ замаху. Ён павярнуѓся да доктара Гросу. - Мяркую, вы знайшлі доказы, якія прама паказваюць на дачыненне Падлогі Донцхофа да забойства?
  
  
  
   Доктар Грос кіѓнуѓ і зноѓ падышоѓ да свайго партфеля. На гэты раз ён дастаѓ загорнуты ѓ цырату рэвальвер і асцярожна разгарнуѓ яго. "Акрамя зялёнага паліто, у якім быѓ малады чалавек, калі мы яго затрымалі, - сказаѓ ён, - ёсць яшчэ гэты рэвальвер, знойдзены на шафе ѓ куце. Гэта шаснаццатая мадэль Шугарда Сьюза. Некалькі разявак апазналі зброю, з якога страляѓ забойца, як "Шугард Сьюзэн", якое, як вы можаце бачыць, з выпуклай дзяржальняй і перабольшанай спускавы клямарам мае вельмі характэрны вонкавы выгляд. Ён быѓ распрацаваны для нашэння вайсковымі афіцэрамі, ідэя заключалася ѓ тым, што калі ѓ каго-то скончацца патроны, можна будзе стукнуць ворага дзяржальняй. Яго не выпускалі апошнія дваццаць гадоѓ, але любы стары ваенны, па меншай меры ѓ аѓстрыйскай арміі, можа даведацца Шугарда Сьюза з першага погляду.
  
  
  
   Марыярці кіѓнуѓ. - Магчыма, менавіта таму гэта і было абрана. Чалавек, у якога было зялёнае паліто і рэвальвер Шугарда Сьюза, забіѓ герцага, так што арыштуйце чалавека, у якога было зялёнае паліто і рэвальвер Шугарда Сьюза. Дзе гэта было знойдзена?"
  
  
  
   "На верхняй паліцы гэтага шафы", - сказаѓ доктар Грос, паказваючы на масіѓны шафа для адзення ружовага дрэва ѓ стылі Рэнесансу, які ѓзвышаѓся над пакоем са свайго месца насупраць нагах ложка. "Гэта было прама наперадзе, нават па-за поля гледжання".
  
  
  
   Пакуль Марыярці аглядаѓ рэвальвер, Холмс дастаѓ падзорную трубу і пачаѓ павольна і старанна аглядаць шафа знізу даверху. Некалькі разоѓ ён спыняѓся, каб узяць што-то пінцэтам і пакласці ѓ адзін з маленькіх канвертаѓ, якія насіѓ з сабой. Праз некаторы час ён устаѓ і падышоѓ да сцяны спальні, дзе з дапамогай падзорнай трубы разгледзеѓ крывавыя адмеціны, пакінутыя рукой забойцы.
  
  
  
   На працягу некалькіх хвілін, пакуль Холмс пільна ѓглядаѓся ѓ крывавыя плямы на сцяне, Марыярці і доктар Грос моѓчкі назіралі за ім. Адзіным гукам быѓ стук дажджу па акна і час ад часу шчоѓканне курку рэвальвера Шугарда Сьюза, калі Марыярці аглядаѓ яго. Доктар Грос выдаѓ ледзь чутны ѓздых палягчэння, калі Холмс павярнуѓся і прыбраѓ лінзу. "Мой папярэдні агляд скончаны", - сказаѓ Холмс. "Вядома, мне хацелася б знайсці час, каб агледзець гэтую пакой і ѓсю кватэру у цэлым больш падрабязна. Але на дадзены момант я прыйшоѓ да некалькіх элементарных высноѓ, заснаваных на пэѓных фактах, якія я назіраѓ. Далейшае расследаванне павінна дапоѓніць мае высновы, але гэта дае нам кірунак, у якім трэба рухацца ".
  
  
  
   Доктар Грос перавёѓ погляд з крывавых плям на сцяне на зусім бяскрыѓдны на выгляд шафа, а затым на Шэрлака Холмса. "Так?" ён спытаѓ: "І якія вашы высновы?"
  
  
  
   "Ваш забойца - невысокі чалавек, не вышэй пяці футаѓ трох цаляѓ ростам, - сказаѓ Холмс, - і анархіст. У яго амаль напэѓна раней былі праблемы з законам, магчыма, з-за крадзяжу з узломам або кватэрнай крадзяжы, і ён закаранелы нягоднік. Ён быѓ у гэтай кватэры, па меншай меры, адзін раз да забойства, верагодна, калі Донцхоф быѓ у ад'ездзе. Я мяркую, што магу назваць яго імя цяпер, але гэта было б спекуляцыяй, якой не варта патураць ѓ ходзе крымінальнага расследавання. Ва ѓсякім выпадку, у гэтым няма неабходнасці, паколькі я магу дакладна сказаць вам, дзе яго шукаць, і мы, несумненна, можам апазнаць забойцу, калі ён будзе затрыманы.
  
  
  
   - Невысокі мужчына, у якога былі праблемы з законам?
  
  
  
   "Безумоѓна, кароткі", - сказаѓ Холмс. "Я не магу быць упэѓнены наконт праблем з законам, але гэта верагодна".
  
  
  
   Грос ѓтаропіѓся на яго. - Значыць, гэта злачынства здзейсніѓ не гер Донцхоф?
  
  
  
   "О, няма", - сказаѓ Холмс. "Пол Донцхоф невінаваты ѓ забойстве гэтай беднай дзяѓчыны".
  
  
  
   "Вы ѓпэѓненыя?"
  
  
  
   "Так. Што, па-відаць, паказвае на тое, што ён таксама невінаваты ѓ забойстве герцага Мекленбургского Стрелица і раненні герцагіні, паколькі сапраѓдны забойца прыклаѓ столькі намаганняѓ, каб прымусіць нас думаць, што Донцхоф вінаваты.
  
  
  
   "Гэта ѓсяго толькі здагадка", - сказаѓ доктар Грос. "Якім бы ні быѓ выпадак з забойствам дзяѓчыны - і я хачу, каб вы патлумачылі свае развагі на гэты конт, - Донцхоф ѓсё роѓна мог быць забойцам герцага Мекленбургского Стрелица".
  
  
  
   - Не, калі гэта тое самае зброю, якое вы знайшлі ѓ шафе, - перабіѓ Марыярці.
  
  
  
   Доктар Грос павярнуѓся. - Прабачце? Што гэта вы сказалі?
  
  
  
   "Гэта не можа быць той пісталет, з якога застрэлілі герцага Мекленбургского Стрелица", - сказаѓ Марыярці, трымаючы яго двума рукамі перад доктарам Гросам, як паднашэнне.
  
  
  
   "А чаму б і не?"
  
  
  
   "Таму што ѓ сваім цяперашнім стане ён не здольны страляць".
  
  
  
   "Што?" доктар Грос выхапіѓ пісталет у Марыярці і падазрона агледзеѓ яго. "У цыліндры чатыры стрэляныя гільзы", - сказаѓ ён.
  
  
  
   - Сапраѓды, - пагадзіѓся Марыярці. - Паклалі туды, каб вы падумалі, што з пісталета стралялі чатыры разы. Але паглядзіце- - Ён адкрыѓ барабан. "Зброя страляе, калі курок ѓдарае па ѓдарніку ѓ казённай часткі, які затым ѓдарае па задняй сценцы патрона, прыводзячы ѓ дзеянне капсуль".
  
  
  
   "Так", - пагадзіѓся доктар Грос. "І?"
  
  
  
   - На кожным з чатырох зрасходаваных патронаѓ ёсць метка ад удару - ѓвагнутасць на адваротным баку, куды ѓдарыѓ ударнік . Бачыш?
  
  
  
   "Так, так, вядома. Я даволі добра знаёмы са слядамі удараѓ. Мы эксперыментуем з магутным мікраскопам, каб убачыць, ці дастаткова адрозніваюцца сляды ад удараѓ розных відаѓ зброі, каб выкарыстоѓваць іх для ідэнтыфікацыі. Вядома, гэта будзе карысней з аѓтаматычнымі пісталетамі, паколькі яны выкідваюць стрэляныя гільзы, якія часта знаходзяць на месцы злачынства ".
  
  
  
   "Што ж, давайце павернем патроны ѓ адтулінах, каб бубнач трапіѓ у новае месца". Ён трохі павярнуѓ кожны з чатырох патронаѓ і зачыніѓ рэвальвер.
  
  
  
   "Вы хочаце параѓнаць новыя маркіроѓкі са старымі?" - спытаѓ доктар Грос. "Нам спатрэбіцца мікраскоп, каб убачыць адрозненні, калі такія маюцца".
  
  
  
   Марыярці працягнуѓ яму пісталет. "Стрэлы з зброі два ці тры разы, - сказаѓ ён, - і давай зірнем ".
  
  
  
   Доктар Грос узяѓ пісталет і некаторы час перакладаѓ люты погляд з Марыярці на Холмса і назад. Ён думаѓ навучыцца некаторым маленькім следчым хітрыкам у Шэрлака Холмса, але не чакаѓ, што ѓсё справа будзе раскрыта ѓ яго на вачах. Асабліва калі Холмс проста абміне пакоі, якія ѓжо агледзелі яго следчыя. І цяпер, падобна, гэты доктар Сандарел збіраѓся збянтэжыць яго яшчэ больш. Затым імгненная ѓспышка гневу пакінула яго, і ён паціснуѓ плячыма. Ён быѓ тут, каб вучыцца, і, падобна, яму трэба было даведацца больш, чым ён чакаѓ. Хай будзе так. Ён накіраваѓ пісталет у столь і чатыры разы націснуѓ на курок. "Вось", - сказаѓ ён, выкрываючы рэвальвер. "Цяпер давай паглядзім, ці ёсць там што-небудзь... Будзь я пракляты!"
  
  
  
   Холмс, які быѓ зацікаѓленым, хоць і маѓклівым назіральнікам за тым, што адбываецца, зазірнуѓ праз плячо Гроса. "Цікава", - сказаѓ ён.
  
  
  
   "Вы бачыце?" Сказаѓ Марыярці. "Новых метак наогул няма. Курок б'е, але ударнік зламаны. Гэта зброю, як я ѓжо сказаѓ, не здольна страляць".
  
  
  
   Доктар Грос уздыхнуѓ і забраѓ пісталет назад. Ён зноѓ загарнуѓ яго і вярнуѓ у партфель. "Я сапраѓды не чакаѓ, што ѓсё наша справа перавернецца з ног на галаву на працягу некалькіх хвілін, - сказаѓ ён, - але, мяркую, я павінен быць удзячны. Мы скончылі?"
  
  
  
   "На дадзены момант, - адказаѓ Холмс, - але я хацеѓ бы атрымаць магчымасць больш старанна агледзець гэтыя пакоі".
  
  
  
   "Заѓтра", - сказаѓ Грос. "Я прышлю з вамі следчага крымінальнай паліцыі. Магчыма, ён што-небудзь даведаецца. Прама цяпер мне трэба піва. Давайце вернемся ѓ мясцовае ѓстанова, і вы зможаце растлумачыць мне, як вы ѓбачылі ѓсе гэтыя рэчы, якія я і мае вопытныя следчыя ѓпусцілі. Ёсць што-небудзь яшчэ?"
  
  
  
   - Адно маленькае невялікая справа, аб якім, магчыма, вам варта паклапаціцца як мага хутчэй, - сказаѓ Холмс. "У дзесяць вечара адбудзецца сход анархісцкага грамадства ѓ склепе шакаладнай кампаніі Werfel ѓ раёне Мариахильф. Загадайце сваім людзям акружыць ѓстанова і арыштаваць усіх, хто знаходзіцца ѓнутры. Адзін з іх, несумненна, забойца гэтай беднай дзяѓчыны, і, магчыма, адзін з іх і ёсць наёмны забойца. Я магу паказаць вам, як апазнаць забойцу, і мне здаецца, я ведаю, хто ім апынецца. Ідэнтыфікацыя забойцы зойме трохі больш часу.
  
  
  
   - Як жа нам апазнаць забойцу? - спытаѓ я.
  
  
  
   "У вас ёсць крывавы адбітак яго рукі на сцяне спальні", - сказаѓ яму Холмс. "Параѓнайце адбітак на сцяне з адбіткамі правых рук усіх тых, каго вы падбераце , і адзін з іх супадзе".
  
  
  
   - Адбітак рукі? Гэта дакладная ідэнтыфікацыя?
  
  
  
   Холмс кіѓнуѓ. "Сэр Фрэнсіс Гальтон, вядомы эксперт па спадчыннасці, рыхтуе кнігу пад назвай " Адбіткі пальцаѓ", якая павінна быць апублікаваная ѓ пачатку наступнага года. У ім ён ацэньвае шанцы супадзення любых двух набораѓ адбіткаѓ пальцаѓ як адзін да шасцідзесяці чатырох мільёнаѓ. Я аказаѓ яму невялікую дапамогу ѓ распрацоѓцы сістэмы класіфікацыі, якую ён прапануе выкарыстоѓваць."
  
  
  
   "На працягу наступных некалькіх дзесяцігоддзяѓ вывучэнне адбіткаѓ пальцаѓ акажа такую ж дапамогу ѓ пайманні злачынцаѓ, як паліцэйскі свісток", - сказаѓ Марыярці. - На адным з крывавых адбіткаѓ на сцяне выразна бачныя адбіткі па меншай меры чатырох пальцаѓ правай рукі.
  
  
  
   "Паспяхова ці выкарыстоѓвалася гэтая сістэма дзе-небудзь у свеце?" - спытаѓ доктар Грос.
  
  
  
   - Злучаныя Штаты, - адказаѓ яму Холмс.
  
  
  
   "Таксама Кітай і Японія", - дадаѓ Марыярці. "Але не Еѓропа. У аѓстрыйскай паліцыі ёсць шанец стаць першай паліцыяй у Еѓропе, якая затрымае забойцу па адбітках пальцаѓ".
  
  
  
   "Хай будзе так!" - сказаѓ доктар Грос. "Мы адправімся ѓ цэнтральны паліцэйскі ѓчастак і арганізуем аблаву. З півам і астатнімі тлумачэннямі прыйдзецца пачакаць. Але тлумачэнне, калі яно прыйдзе, павінна быць добрым, інакш маё начальства верне девятихвостого ката для нашай асаблівай карысці.
  
  
  
   "Не бойцеся", - сказаѓ Холмс.
  
  
  
   "Вы можаце разлічваць на містэра Шэрлака Холмса", - сказаѓ Марыярці. "Часам яго праніклівасць можа быць цалкам звышнатуральнай".
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ПЯТАЯ - АНГЛІЯ, ФРАНЦЫЯ, ГЕРМАНІЯ І РАСІЯ
  
  
  
  Калі маленькія чалавечкі адкідваюць доѓгія цені, блізкі канец дня.
  
  - Канфуцый
  
  
  
   Масіѓнае неагатычны будынак на плошчы прынца Яѓгена, у якім размяшчалася брытанская амбасада ѓ Вене, было пабудавана незадоѓга да таго, як Напалеон быѓ выгнаны з поля бітвы пры Ватэрлоо, калі сувязі паміж Вялікабрытаніяй і Аѓстра-Венгерскай імперыяй здаваліся вечнымі і непарушнымі. Ён будаваѓся на стагоддзі, і за мінулыя восем дзесяцігоддзяѓ у ім мала што змянілася.
  
  
  
   Канферэнц-зала на другім паверсе, у якім брытанскі амбасадар і герцаг Альбермарский сустракаліся з Марыярці і яго спадарожнікамі, быѓ завешен старадаѓнімі чырвонымі аксамітнымі парцьера, аздобленымі залатой ніткай, а вакол вялікага дубовага стала стаялі масіѓныя дубовыя крэслы з чырвонымі плюшавымі сядзеннямі, матэрыял якіх вычарпаѓся за гады зместу суровых важных і ѓплывовых людзей. У пакоі панаваѓ выгляд багатай старой удавы, якой было цяжка змяніць свае звычкі або вопратку, набытыя ѓ больш раннім узросце.
  
  
  
   Як толькі сход завяршыла збор, пасол пайшоѓ у сваю рэзідэнцыю, і некалькі слоѓ герцага Альбермарского пераканалі яго ѓ тым, што ёсць некаторыя рэчы, якія ён не хацеѓ бы ведаць. Герцаг сядзеѓ на чале стала, а прафесар Марыярці насупраць яго, у канцы. Па баках ад яго сабраліся Шэрлак Холмс, доктар Ватсан, Джэні вэрна, там, Мадлен Вэрлен, а таксама Бенджамін і Сесили Барнетт.
  
  
  
   "У мяне мала часу", - сказаѓ Альбермар Марыярці. "Праз два гадзіны я павінен паехаць на канферэнцыю, пра якую казаѓ. Я лаѓлю вас на слове, што гэта сапраѓды так важна, як вы кажаце, але вам прыйдзецца цалкам пераканаць мяне, калі вы чакаеце, што я змагу пераканаць іншых ".
  
  
  
   "Я веру, што мы зможам гэта зрабіць, ваша светласць", - сказаѓ яму Марыярці.
  
  
  
   "Добра. Але спачатку, калі ласка, аб маім сыне. Вы кажаце, Чарльза збіраюцца вызваліць?
  
  
  
   Марыярці кіѓнуѓ. "Гэта зойме дзень або два. ђлады, будзь то брытанскія ці аѓстрыйскія, заѓсёды значна больш імкнуцца заключыць чалавека ѓ турму, чым вызваліць яго".
  
  
  
   "Я не ведаю, як вас дзякаваць", - пачаѓ Альбермар.
  
  
  
   Марыярці паківаѓ галавой. "Калі і варта выказаць падзяку, то майму сябру, містэру Шэрлаку Холмсу. Яго ѓяѓленне аб месцы злачынства было цудоѓным".
  
  
  
   - Элементарна, - сказаѓ Холмс.
  
  
  
   Марыярці павярнуѓся і задуменна паглядзеѓ на свайго былога ворага. - Напэѓна, нешта большае. "Невысокі анархіст, у якога былі праблемы з законам? Магчыма, за крадзеж з узломам?" Я здзіѓлены, што вы проста не назвалі яго па імені.
  
  
  
   Холмс змрочна ѓсміхнуѓся. - Калі я не памыляюся, - сказаѓ ён, - яго завуць Тхор. Яго сапраѓднае імя Дзітрых Лумер. Як мяркуецца, ён з'яѓляецца кіраѓніком мясцовай анархісцкай групы, якая называе сябе "Таямніцай лігай свабоды", хоць я мяркую, што ён сам атрымлівае загады ад каго-то іншага ".
  
  
  
   Марыярці пляснуѓ у ладкі. "Я так і ведаѓ!" - сказаѓ ён. "Ці бачыце, Холмс, нам варта часцей аб'ядноѓвацца".
  
  
  
   "Я так не думаю", - сказаѓ Холмс.
  
  
  
   Марыярці усміхнуѓся.
  
  
  
   "Адкуль ты гэта ведаеш?" Спытаѓ лорд Альбермар.
  
  
  
   "У кватэры Падлогі Донцхофа быѓ знойдзены рэвальвер Шугарда Сьюза. Гэта зброя той жа маркі і калібра, што і той, якое выкарыстоѓвалася пры забойстве герцага Мекленбургского Стрелица", - патлумачыѓ Холмс. "Але, як вызначыѓ прафесар Марыярці, гэта не было сапраѓдным зброяй, выкарыстаных у злачынстве. Такім чынам, яно было змешчана туды, каб выкрыць Донцхофа. Пісталет быѓ знойдзены на верхняй паліцы шафы ѓ спальні. Калі я аглядаѓ шафа, то выявіѓ маленькі камячок гразі на ніжняй частцы дзвярнога вушака, пакінуты чаравіком, калі хто-то ѓстаѓ на дзвярны вушак, каб пакласці рэвальвер на верхнюю паліцу. Ваш сын ці хто-небудзь іншы ростам больш за пяць футаѓ трох цаляѓ мог паставіць "Шугарда Сьюза" на верхнюю паліцу, не ѓстаючы на дзвярны вушак.
  
  
  
   "І як вы прыйшлі да высновы, што гэты карантышка быѓ узломшчыкам, і - як вы гэта назвалі?- заѓзятым нягоднікам?" Марыярці запатрабаваѓ адказу.
  
  
  
   "На замку ѓваходных дзвярэй былі характэрныя драпіны, зробленыя адмычкай або падобным інструментам. Што тычыцца таго, што ён бываѓ у кватэры раней: ён прынёс з сабой мантыроѓку, каб адкрыць сейф пад ложкам, так што ён, павінна быць, ведаѓ пра яго існаванне.
  
  
  
   - І ён быѓ нягоднікам? Вы маеце на ѓвазе што-то акрамя таго факту, што ён быѓ рабаѓніком?
  
  
  
   "О, так", - пацвердзіѓ Холмс. "Калі і існаваѓ змова з мэтай ѓключэння Падлогі Донцхофа - давайце па-ранейшаму называць яго Падлогай Донцхофом, - то ініцыятарам яго быѓ не гэты узломшчык. Гэта быѓ маленькі кавалачак якога-то больш маштабнага плана, і іншыя падказвалі яму, што рабіць. Яго гаспадары, кім бы яны ні былі, паслалі яго туды, каб схаваць пісталет і такім чынам абвінаваціць Донцхофа. Яны б не хацелі, каб кватэра выглядала так, нібы яе абрабавалі, што магло б пазбавіць паліцыю упэѓненасці ѓ вінаватасці Донцхофа. Такім чынам, мантыроѓка была яго ѓласнай ідэяй. Яго прагнасць была мацней яго інструкцый, і ён без асаблівых згрызот сумлення ішоѓ супраць жаданняѓ тых, хто яму плаціѓ ".
  
  
  
   "Хіба не Гарацый заѓважыѓ, што сярод злодзеяѓ няма гонару?" Герцаг Альбермар задаѓ рытарычнае пытанне.
  
  
  
   "У гэтым ваша перавага - шырокая класічную адукацыю, ваша светласць", - сказаѓ Марыярці. "Я так і не прасунуѓся далей Цэзара і Квинтилиана".
  
  
  
   Герцаг скіраваѓ свае лагодныя блакітныя вочы на Шэрлака Холмса. - І з гэтага вы змаглі зрабіць наступны выснову, што гэты чалавек быѓ анархістам і яго можна было знайсці на шакаладнай фабрыцы?
  
  
  
   "Неѓзабаве мы даведаемся, ці быѓ я маю рацыю", - сказаѓ Холмс, дастаючы кішэнныя гадзіны і пазіраючы на іх. "Паліцэйская аблава можа адбыцца з хвіліны на хвіліну".
  
  
  
   "Паслухайце, Холмс, - сказаѓ Ватсан, - як вы даведаліся пра шакаладнай фабрыцы?"
  
  
  
   "Я правёѓ некалькі гадзін, хаваючыся ѓ скрыні ѓ падвале шакаладнай фабрыкі "Верфель", слухаючы, як анархісты выкладаюць свае тэорыі, пакуль вы сядзелі ѓ кафэ "Моцарт" і пілі халодны эспрэса", - сказаѓ Холмс свайму Босвеллу. "І камяк бруду, які я знайшоѓ у шафе, быѓ падобны на бруд, з якой складаецца падлога ѓ кладоѓцы, - карычнева-шэрая гліна, якую я больш нідзе ѓ Вене не бачыѓ. І калі я паднесла яго да носа - я адчула пах шакаладу!"
  
  
  
   - Я схіляюся перад майстрам, - сказаѓ Марыярці, нахіліѓшы галаву ѓ бок Холмса.
  
  
  
   "Калі яны зловяць гэтага тхара, то адбітак рукі на сцяне павінен пацвердзіць яго віну", - сказаѓ Альбермар.
  
  
  
   - Тхор, - сказаѓ Холмс. - Так, павінна быць.
  
  
  
   "Уяѓляеш, адбіткі пальцаѓ ва ѓсіх ѓнікальныя", - задуменна вымавіѓ герцаг. "Хто б мог падумаць?"
  
  
  
   "Гэта захапляльнае адкрыццё, і яно павінна апынуцца вельмі карысным для ѓстанаѓлення асобы злачынца", - сказаѓ Холмс.
  
  
  
   "Вы прарабілі доѓгі шлях да палягчэння майго турботы, - сказаѓ герцаг Альбермар, - але вузел ѓ маім жываце цалкам не разыдзецца, пакуль Чарльз - мой сын - не будзе стаяць побач са мной. Пераважна ѓ бібліятэцы Альбермар-хола, нашага радавога дома. Я думаю, бібліятэка заѓсёды была яго любімай пакоем. "
  
  
  
   - Хутка, ваша светласць, - адказаѓ Марыярці.
  
  
  
   - Цяпер, што тычыцца іншага справы. Што прывяло вас сюды?
  
  
  
   "Пытанне надзвычайнай важнасці", - сказаѓ яму Марыярці. "Не будзе перабольшаннем сказаць, што кожная краіна ѓ Еѓропе стаіць у гэты момант на мяжы катастрофы".
  
  
  
   Герцаг Альбермарский злёгку адсунуѓся ад стала, як быццам баяѓся, што пачутае вар'яцтва можа заразіць і яго. - Што гэта вы сказалі? - спытаѓ я.
  
  
  
   "Я заѓважыѓ небяспечную заканамернасць у чарадзе, здавалася б, не звязаных падзей, уключаючы няшчасце вашага сына", - сказаѓ Марыярці герцагу. "Калі я маю рацыю, мы павінны дзейнічаць зараз, каб прадухіліць дзеянне, якое можа ѓвесці еѓрапейскі кантынент у тую ѓсеагульную вайну, якой, як вы аднойчы сказалі мне, вы асцерагаецеся".
  
  
  
   "Вайна? Так, я сапраѓды баюся, што будзе ѓсеагульная вайна. Але не ѓ працягу таго, што засталося ад гэтага стагоддзя. Па меншай меры, на працягу двух або трох дзесяцігоддзяѓ. Я баюся, што гэта спадчына, якое наша палітыка пакідае дваццатага стагоддзя, і яны не падзякуюць нам за гэта ".
  
  
  
   "Гэта можа адбыцца раней", - сказаѓ яму Марыярці. "Ёсць сілы, якія працуюць над тым, каб гэта адбылося. Я мяркую, што разгадаѓ вялікую частку аднаго з іх планаѓ, хоць адна істотная дэталь застаецца схаванай. Я прывёѓ з сабой сваіх таварышаѓ, таму што кожны з іх разгадаѓ кавалачак гэтай галаваломкі, і вы, магчыма, захочаце пачуць гэта іх уласнымі словамі ".
  
  
  
   Герцаг Альбермарский павольна абвёѓ позіркам групу, якія сабраліся вакол стала. "Калі вы верыце ѓ гэта, я, вядома, выслухаю", - сказаѓ ён. "Але я зараз надзвычай спяшаюся. Хіба гэта не пачакае тры, а можа быць, і чатыры дні?"
  
  
  
   "Гэтыя дні маюць вырашальнае значэнне", - сказаѓ Марыярці. "Аповяд пра гэта не зойме шмат часу".
  
  
  
   Герцаг адкінуѓся на спінку крэсла. - Працягвайце, - сказаѓ ён.
  
  
  
   "Магчыма, нам варта пачаць з вашага сына", - сказаѓ Марыярці. "Ён меѓ няшчасце атрымаць паведамленне, прызначанае іншаму". Марыярці паглядзеѓ направа. - Мадам Вэрлен?
  
  
  
   "Калі я наведала яго ѓ турме, ён распавёѓ мне пра гэта", - сказала Мадлен герцагу. "Ён амаль выпадкова атрымаѓ пісьмовы спіс ад чалавека па імені Герман Логу, клерка Міністэрства замежных спраѓ Аѓстрыі. Ваш сын спрытна схаваѓ яго ѓ сваім пакоі, і паліцыя, якая праводзіла ператрус, яго не знайшла. Мы з прафесарам адправіліся за ім."
  
  
  
   "Чорт!" Шэрлак Холмс ускочыѓ на ногі. "Вы былі ѓ гэтай кватэры раней!" Ён обвиняюще ткнуѓ пальцам у Марыярці. "Уся гэтая гісторыя ѓ кватэры была шарадой!"
  
  
  
   "Ні кропелькі", - сказаѓ Марыярці. "Я нічога не чапаѓ, я проста ѓзяѓ пасланне, за якім прыйшоѓ, і пайшоѓ. Менавіта тады, калі я здымаѓ паліцэйскі замак і отпирал дзверы, я заѓважыѓ, што дзвярны замак быѓ узламаны; але я запэѓніваю вас, што я не пакінуѓ ніякіх дадатковых слядоѓ на твары ".
  
  
  
   - А камяк бруду? - спытаѓ я.
  
  
  
   "Гэта было там".
  
  
  
   - А рэвальвер? - спытаѓ я.
  
  
  
   "Ён ужо быѓ канфіскаваны паліцыяй".
  
  
  
   - Дакладна. Холмс зноѓ сеѓ.
  
  
  
   "Што было ѓ гэтым пісьмовым спісе?" Спытаѓ герцаг Альбермар. Марыярці павярнуѓся да свайму ад'ютанту. "Madeleine?" Мадлен ѓзвяла вочы да столі. - Сем пранумараваных прадметаѓ:
  
  
  
  -
  
  
  
  ПЕРШАЕ: ДВАЦЦАЦЬ ЧАЦВЁРТАГА І ДВАЦЦАЦЬ ПЯТАГА КРАСАВІКА;
  
  ДРУГОЕ: У ТУЮ СЕРАДУ;
  
  ТРЭЦЯЕ: НЕВЯДОМА;
  
  ЧАТЫРЫ: АНГЛІЯ, ФРАНЦЫЯ, ГЕРМАНІЯ І РАСІЯ;
  
  ПЯЦЬ: НЕВЯДОМА;
  
  ШЭСЦЬ: ТРЭЦІ І ЧАЦВЁРТЫ З ШАСЦІ;
  
  СЁМЫ: ТАК."
  
  
  
  -
  
  
  
   Вочы герцага пашырыліся. - І ад марнасці гэтага залежыць лёс Еѓропы?
  
  
  
   "Хто-то быѓ гатовы заплаціць тысячу крон за гэтую лухту", - сказаѓ яму Марыярці. "Гер Логу, чалавек, які па памылцы перадаѓ гэтую лухту вашаму сыну, які пасля быѓ забіты. Вашага сына абвінавацілі ѓ замаху, а яго дзяѓчыну забілі, цалкам магчыма, з-за гэтай глупства.
  
  
  
   - Зразумела. Працягвайце, - сказаѓ герцаг Альбермарский.
  
  
  
   "Гэта ѓсяго толькі адзін бок карціны. Перш чым я паспрабую раскрыць значэнне, схаванае ѓ гэтым спісе, дазвольце мне паказаць вам некалькі іншых пунктаѓ, якія прыцягнулі маю ѓвагу. Наступная інфармацыя паступіла ад Джэні вэрна, там, гэтай чароѓнай малады лэдзі справа ад мяне.
  
  
  
   - Ваша светласць, - сказала Джэні вэрна, там, з усіх сіл стараючыся зрабіць рэверанс, не ѓстаючы з крэсла. "Майкрофт Холмс паслаѓ мяне пасябраваць з графам Зігфрыд фон Линцем, якога ён падазраваѓ у тым, што ён займаѓ высокае становішча ѓ арганізацыі, для расследавання якой Шэрлак Холмс прыехаѓ у Еѓропу. Ён сказаѓ, што гэта можа прадстаѓляць сур'ёзную небяспеку для устаноѓленага парадку. Майкрофт - брат Шэрлака."
  
  
  
   "Так, я ведаю, хто ён", - сказаѓ Альбермар. "Ён паслаѓ цябе - простую дзяѓчынку - падобнае на небяспечнае заданне?"
  
  
  
   "Калі б вы думалі, што гэта лепшы спосаб атрымаць неабходную вам інфармацыю, і вы верылі, што гэта на карысць вашай краіны, ці не так?" Нявінна запыталася Джэні.
  
  
  
   Холмс засмяяѓся. "Мужчына, жанчына, хлопчык, дзяѓчынка, для Майкрофта гэта не мела б значэння. Ён інстынктыѓна выкарыстаѓ бы лепшы інструмент для сваёй працы. Ён бы пайшоѓ сам, калі б не быѓ занадта тоѓстым, каб лёгка перамяшчацца. Ён палічыѓ за лепшае б пайсці сам, паколькі ніколі па-сапраѓднаму не давяраѓ чужога інтэлекту, каб справіцца з гэтай задачай ".
  
  
  
   "І вас трымалі ѓ палоне?" Спытаѓ Альбермар, са спачуваннем гледзячы на цудоѓную спявачку.
  
  
  
   - Спачатку няма. Я быѓ кампаньёнам фон Лінца на працягу некалькіх тыдняѓ, але па нейкай прычыне ён стаѓ ставіцца да мяне з падазрэннем. Затым, хоць я і заставаѓся яго кампаньёнам, я таксама быѓ яго палонным. Ён пачаѓ ненадакучліва назіраць за мной. Затым назіранне стала больш усвядомленым. Мяне актыѓна адгаворвалі ад таго, каб куды-то сыходзіць ад яго, і калі я гэта рабіла, са мной абавязкова хто-небудзь быѓ. Спачатку я падумаѓ, што гэта рэѓнасць, але справа была не толькі ѓ гэтым, хоць і гэта, безумоѓна, было адным з яе элементаѓ. Я працаваѓ над тым, каб пераканаць яго, што мяне не цікавіць нічога з таго, што ён робіць, якім бы дзіѓным гэта ні было, калі толькі гэта не звязана з маёй кар'ерай або нашымі адносінамі; які быѓ адным з, скажам так, вельмі блізкіх сяброѓ ".
  
  
  
   Герцаг, чалавек свецкі, ведаѓ, што лепш не пытацца аб дакладных адносінах, пэѓныя пад "вельмі добрымі сябрамі". Ён пайшоѓ у іншае месца. "Што менавіта вы маеце на ѓвазе? Што такога дзіѓнага ён зрабіѓ?"
  
  
  
   "Ну, ён камандаваѓ людзьмі, як быццам яны былі яго ѓласнасцю. Аднойчы ён выпорол аднаго з сваіх слуг за тое, што той няправільна апрануѓся. І ѓсё ж большую частку часу ён быѓ цалкам прыстойным джэнтльменам. Акрамя таго, у яго ёсць падазрэнні: ён заѓсёды перакананы, што людзі падслухоѓваюць яго і шпіёняць за ім ".
  
  
  
   "А!" - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Але ѓ яго ёсць цэлая натоѓп людзей, якія шпіёняць за ѓсімі астатнімі. Я выпадкова чуѓ, як ён даваѓ некаторым з іх інструкцыі адзін ці два разы. І потым, вядома, менавіта ён скраѓ містэра і місіс Барнетт. І ён рабіѓ гэта з такім неверагодным пачуццём элана - прывілеі - як быццам у яго было права рабіць усё, што ён хацеѓ, з любым чалавекам, якога ён абраѓ, у любы час. Гэта было па-сапраѓднаму страшна. Тады я вырашыѓ, што гэты чалавек зусім вар'ят. Я з усіх сіл старалася паводзіць сябе так, як быццам лічыла, што ѓсё, што ён рабіѓ, мяне не тычылася, што я была простай жанчынай, якая не цікавілася справамі мужчын; што я магла прыняць яго выкраданне выпадковай незнаёмкі як нешта больш важнае, чым заказ шампанскага або змену гальштука. І яму было няцяжка прыняць маё меркаванае абыякавасць; ён ніколькі не здзівіѓся. Гэта было адзінае, наконт чаго ён ніколі не падвяргаѓ мяне крыжаванага допыту. Хоць яго жудасна турбавала, каму я пісала лісты і што я казала ".
  
  
  
   - Раскажы яго светласці, што ты даведаѓся, - прапанаваѓ Марыярці.
  
  
  
   - Вось што я даведаѓся. Ну, я даведаѓся, што граф настойвае на тым, што прафесар Марыярці хоча яго займець. Ён думае, што прафесар з'яѓляецца кіраѓніком брытанскай сакрэтнай службы і мае агентаѓ па ѓсёй Еѓропе, асабліва сярод крымінальных колаѓ. Ён ледзь не забіѓ чалавека, якога лічыѓ кішэньніка - не з-за таго, што той мацаѓ па кішэнях, а таму, што прыняѓ яго за агента прафесара Марыярці.
  
  
  
   "Я ѓсцешаны такой увагай. Што яшчэ?"
  
  
  
   "Я даведаѓся, што граф - адзін з верхаводаѓ гэтай дзіѓнай сярэднявечнай групоѓкі. Яны называюць сябе Рыцарамі Вота, і намышляюць ѓ бліжэйшы час здзейсніць нешта жудаснае. І ёсць нейкі чалавек, пра якое нават астатнія не ведаюць, які аддае загады фон Линцу.
  
  
  
   "Як ты даведаѓся пра гэта?" - спытаѓ герцаг.
  
  
  
   "Я схаваѓся ѓ шафе, пакуль яны праводзілі сваю сустрэчу. Я чуѓ, як адзін з іх, не ѓпэѓнены, хто менавіта, сказаѓ: "Англія, Францыя, Германія і Расія - і, вядома, Аѓстрыя. Усё на месцы. Злоѓ, пагрозы, забойствы. Гэта вырабіць жаданы эфект. - Што-то накшталт гэтага. Сапраѓдны бос прыйшоѓ пасля таго, як усе сышлі, і павіншаваѓ фон Линша. І яны збіраюцца абвінаваціць Сербію. Якая-небудзь сербская група за незалежнасць будзе прыцягнутая да адказнасці. Я не ведаю, за што, але гэта павінна прывесці да ѓсеагульнай вайны з Расіяй, Германіяй, Францыяй і усімі астатнімі!"
  
  
  
   - Бачыце, ваша светласць, - сказаѓ Марыярці. - "Англія, Францыя, Германія і Расія". Пункт нумар чатыры ѓ нашым таямнічым спісе.
  
  
  
   "Так, але што гэта значыць?"
  
  
  
   "Ты збіраешся на сустрэчу, калі пойдзеш адсюль?"
  
  
  
   "І што?"
  
  
  
   - Папесціце мяне, ваша светласць.
  
  
  
   "Калі я пайду адсюль, я пайду ѓ оперу. Венская опера ставіць спецыяльную пастаноѓку оперы Вагнера " Нюрнбергскія зингеры" для кайзера, хоць афіцыйна яны не павінны пра гэта ведаць, таму што афіцыйна Яго Высокасці тут няма. Пасля гэтага я збіраюся на трохдзённую канферэнцыю, як я ѓжо казаѓ вам.
  
  
  
   "З кім?"
  
  
  
   "Кайзер, прэм'ер Францыі Жубер, вялікі князь Расеі Фёдар і эрцгерцаг Мікалай. Мы выязджаем сёння ѓвечары пасля оперы адмысловым цягніком. Сама канферэнцыя адбудзецца ѓ Мариасберге, паляѓнічым доміку эрцгерцага Мікалая за межамі Інсбрука, каб забяспечыць нашу канфідэнцыяльнасць і захаваць працэс у максімальна магчымай таямніцы ".
  
  
  
   - Баюся, што ѓжо сакрэт раскрыты, ваша светласць. Падумайце: Англія, Францыя, Германія і Расія - вы самі, прэм'ер Жубер, кайзер і вялікі герцаг Фёдар.
  
  
  
   - Гэты спіс! Ты думаеш, ён мае стаѓленне да нашай сустрэчы?
  
  
  
   - Якое сёння лік? - спытаѓ я.
  
  
  
   "Дваццаць чацвёртае красавіка. А. Першы пункт у спісе".
  
  
  
   "Было б неверагодным супадзеннем, калі б у спісе згадвалася што-то яшчэ".
  
  
  
   "Яны плануюць сарваць сустрэчу? Але чаму?"
  
  
  
   "Маё лепшае здагадка было б, што яны плануюць забіць вас усіх або ѓзяць у закладнікі".
  
  
  
   "Божа мой!" Альбермар на секунду задумаѓся. "Гэта прывяло б да ѓсеагульнай вайны. Гэта сапраѓды так. Кайзер, брат цара, прэм'ер-міністр Францыі, сын імператара! Я буду там найменш важнай персонай, паколькі лічыцца, што яна важная для грамадства, і мне хацелася б думаць, што яе Вялікасці было б непрыемна страціць мяне, хоць я не ѓпэѓнены, што яна пачала б вайну з-за маёй скону ".
  
  
  
   Бенджамін Барнетт, які слухаѓ, адкінуѓшыся на спінку крэсла, раптам выпрастаѓся. - Але чаму два ліку? Дваццаць чацвёртае і дваццаць пятае? Калі на самай справе пачынаецца канферэнцыя?"
  
  
  
   "Заѓтра", - сказаѓ яму герцаг.
  
  
  
   "І гэта працягваецца, па вашых словах, тры дні. Што асаблівага ѓ сённяшнім дні - дні, калі вы адпраѓляецеся ѓ паляѓнічы домік, - і ѓ заѓтрашнім дні, калі пачынаецца канферэнцыя? Чаму б не згадаць аб трох днях самой канферэнцыі?"
  
  
  
   "Таму што, - сказаѓ Марыярці, пляснуѓшы рукой па стале, - яны збіраюцца нанесці ѓдар падчас паездкі на канферэнцыю". Ён нахіліѓся наперад, не зводзячы вачэй з герцага. - Паездка на цягніку, так? І яна будзе доѓжыцца ѓсю ноч, так?
  
  
  
   - Ды. Арганізаваны спецыяльны цягнік. На станцыі нас чакае спальны вагон. Асабісты вагон кайзера будзе далучаны па шляху.
  
  
  
   "Такім чынам, для літаральнага розуму мы падарожнічаем як дваццаць чацвёртым, так і дваццаць пятым. І вагоны, без сумневу, будуць трэцім і чацвёртым у цягніку з шасці вагонаѓ", - сказаѓ Марыярці. "Як сказана ѓ пункце шостым спісу".
  
  
  
   Шэрлак Холмс накідаѓ копію спісу і цяпер пастукваѓ паказальным пальцам па нататніка. "Чалавек, які даѓ спіс, - сказаѓ ён, - і быѓ забіты з-за сваіх непрыемнасцяѓ - ён адказваѓ на спіс пытанняѓ. Пытанне першы: якога чысла спецыяльны цягнік адпраѓляецца ѓ паляѓнічы домік эрцгерцага? Пытанне другое - мы пакуль не ведаем, што гэта было. Пытанне трэці: хто б ні складаѓ спіс, ён не ведаѓ адказу на гэтае пытанне. Пытанне чацвёрты: лідэры якіх краін былі запрошаныя? Пытанне пяты: ён зноѓ не ведаѓ адказу. Пытанне шосты: калі вы маеце рацыю, прафесар, і гэта лагічнае меркаванне, якое будзе размяшчэнне спальных вагонаѓ у спецыяльным цягніку? Пытанне сёмы: Я б многае аддаѓ, каб даведацца, што гэта быѓ за пытанне сёмы."
  
  
  
   "Я б таксама", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  
  
   Мадлен Вэрлен паднялася са свайго месца, яе вочы былі зачыненыя. "Ліст", - сказала яна. - "Я прачытала ліст. Гэта можа дапамагчы".
  
  
  
   - Ліст? - спытаѓ герцаг.
  
  
  
   - Ды. Я прачытаѓ гэта ѓ гардэробе замка Эм. Пакуль мы з прафесарам разыгрывалі наш нумар, я обшарил кішэні паліто ѓ пошуках матэрыялу - чытанне думак нашмат прасцей, калі спачатку суправаджаць чытаннем лістоѓ ".
  
  
  
   "Што там было напісана?"
  
  
  
   "Я не магу цалкам аднавіць яго".
  
  
  
   Марыярці ѓстаѓ. - Мадлен, - сказаѓ ён.
  
  
  
   "Так, прафесар".
  
  
  
   "Трымайце вочы зачыненымі і слухай мой голас. Ты павінен расслабіцца. Сядзь на сваё месца і откинься назад".
  
  
  
   Яна так і зрабіла, амаль зваліѓшыся назад у крэсла.
  
  
  
   "Цяпер расслабьте ѓсе мышцы, пачынаючы з пальцаѓ ног і прасоѓваючыся ѓверх. Спачатку напружце цягліцы, а затым расслабьте іх. Пальцы ног ... Ножкі... калені ... сцягна ..." Марыярці павольна ішоѓ уверх па целе, называючы некалькі частак цела, якія звычайна не згадваліся ѓ прыстойным грамадстве. Але ніхто не захіхікаѓ, ніхто не ѓсміхнуѓся. Усе погляды былі скіраваныя на Мадлен Вэрлен, і яны маглі бачыць, як яе цела паслабілася пад мяккім ціскам слоѓ прафесара.
  
  
  
   "Цяпер перанёсся думкамі ѓ той дзень - у тую хвіліну, калі ты ѓвайшла ѓ гардеробную", - сказаѓ ёй Марыярці. "Дзе паліто?"
  
  
  
   - Налева, на доѓгай перакладзіне ѓздоѓж сцяны.
  
  
  
   - А цяпер raid кішэні першага з іх.
  
  
  
   - Ды. Гэта мужчынскае чорнае паліто. У кішэнях нічога няма, акрамя срэбнага портсигара. На портсигаре ініцыялы "Г. Д. М.".
  
  
  
   "А што будзе ѓ наступным?"
  
  
  
   - Шэрае з чорным каѓняром. Жамчужна-шэры шаѓковы шалік ѓ адной кішэні. Імя Беске на візітоѓніцы ѓ адной кішэні. У вонкавым кішэні камізэлькі старое, смятое і забытае аб'яву аб смерці: "Максіміліян Беске. 17 жніѓня 1889 года".
  
  
  
   "І наступны".
  
  
  
   "Жаночае паліто. Цёмна-карычневае з футравай аблямоѓкай. Ліст Берта Вользе Тартоски. Берт ѓ Аѓстраліі, але спадзяецца чаго-небудзь дамагчыся ад сябе і вярнуцца. Яго англійская стаѓ даволі добрым ".
  
  
  
   - Хопіць аб Берта. Наступны?
  
  
  
   "Чорны. Строгі. З поясам. Шырокія лацканы. Наплечныя нашыѓкі. Вельмі ваенны, па-вугорску. Ліст ва ѓнутраным кішэні. Гэта ліст - той самы ліст, аб якім я казаѓ ".
  
  
  
   - Адкрый яго і прачытай.
  
  
  
   На доѓгі імгненне ѓ пакоі запанавала цішыня, а затым Мадлен вымавіла нараспеѓ: "Ніякага прывітання. Падобна на тое, што гэта тэлеграма, хоць напісана ад рукі. У правым верхнім куце напісана "дваццаць пятае красавіка". А затым надрукавана вялікімі літарамі:
  
  
  
  
  
  
  
   'МЫ ВОЛЬНЫЯ СЕРБІЯ СТОП МЫ ђЗЯЛІ СПЕЦЫЯЛЬНЫ ЦЯГНІК, КАБ MARIASBERG ПРЫПЫНАК У НАШЫ ПАЛОННЫЯ СПЫНЯЮЦЦА ВЫВЕСЦІ ђСЕ ІМПЕРСКІЯ ВОЙСКІ СПЫНІЦЬ ЗАНАДТА ДОђГА НАШЫ ПРАВЫ І СВАБОДЫ ПОПИРАЛИСЬ СПЫНІЦЬ УСЯ ЕђРОПА ПАВІННЫ ПРЫЗНАЦЬ НАШУ СПРАВУ СПЫНІЦЬ , ЯК МЫ ПРАВЯДЗЕМ ГЭТЫЯ СУСВЕТНЫЯ ЛІДЭРЫ ђ ЗАКЛАДНІКАХ, ПАКУЛЬ НАШЫ ПАТРАБАВАННІ НЕ БУДУЦЬ ВЫКАНАНЫ СТОП , КАЛІ ТЫ ПАСПРАБУЕШ ВЫРАТАВАЦЬ ІХ УСЕ ПАМРУЦЬ СТОП МЫ ПАРЕ СМЕРЦІ СВАБОДНА ДЛЯ НАШАЙ КРАІНЫ ПРЫПЫНАК , ВЫ БУДЗЕЦЕ АПАВЕШЧАНЫЯ, ЯК У ШТО НЕАБХОДНА РАБІЦЬ ПРЫПЫНКУ МЫ БЯСПЛАТНА СЕРБІІ'
  
  
  
  
  
  
  
   "І далей, ад рукі, пад гэтым напісана: "Целы двух сербскіх нацыяналістаѓ будуць знойдзены ѓ абломках цягніка". "
  
  
  
   "І гэта ѓсё".
  
  
  
   "І гэтага дастаткова!" - сказаѓ герцаг.
  
  
  
   "Ёсць сёе-тое яшчэ. Сее-што, што Поль - ваш сын - распавёѓ мне", - сказала Мадлен. "Так?"
  
  
  
   "На сходзе анархістаѓ Падлогу ѓбачыѓ аднаго з удзельнікаѓ у форме правадыра цягніка. І Падлогу не думаѓ, што гэта праваднік цягніка".
  
  
  
   "Ха!" - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Што ж нам рабіць?" - спытаѓ герцаг Альбермарский.
  
  
  
   "У мяне ёсць план", - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   - Я так і думаѓ, што вы зможаце, - сказаѓ Шэрлак Холмс.
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ ШОСТАЯ - ЦЯГНІК
  
  
  
  Die Tat ist alles, nicht der Ruhm.
  
  [Подзвіг - гэта ѓсё, а не слава.]
  
  -Johann Wolfgang von Goethe
  
  
  
   Спецыяльны цягнік выехаѓ з Вены амаль з двухгадзінным спазненнем, таму што кайзеру так спадабалася пастаноѓка " Нюрнбергскага спевакоѓ" , што ён не спаѓ амаль усю дарогу, а пасля настаяѓ на тым, каб зайсці за кулісы, каб павіншаваць акцёрскі склад, асабліва прыгожую маладую бландынку, исполнившую ролю Евы. Дзядзьку кайзера, наследнага прынца Жыгімонту, нарэшце, удалося адвесці яго Імператарская высокасць, і цягнік крануѓся незадоѓга да паѓночы: кайзер Фрыдрых Вільгельм Віктар Альберт Гогенцолерн ехаѓ у сваім асабістым вагоне, а іншыя лідэры займалі чатыры з пяці трохпакаёвых люксаѓ, якія займалі тры чвэрці ярка асветленага вагона класа люкс; астатняя чвэрць была адведзена для слуг з трыма ложкамі. Гэта быѓ адзін з шасці такіх вагонаѓ, якія жалезная дарога зарэзервавала для членаѓ каралеѓскай сям'і або вышэйшай шляхты, якія маглі б выбраць падарожжа па чыгунцы.
  
  
  
   У пятым нумары Марыярці і Холмс, схіліѓшыся над сталом у гасцінай, будавалі планы маючага адбыцца супрацьстаяння, у той час як Бенджамін Барнетт спаѓ на ложку ѓ суседняй спальні, а Ватсан - на канапе ѓ гасцінай.
  
  
  
   Герцаг Альбермарский увайшоѓ у гасціную і ѓбачыѓ, што Холмс глядзіць у акно, а Марыярці адкінуѓся на спінку крэсла з зачыненымі вачыма. "Я не мог заснуць", - сказаѓ ён ім. "Што вы вызначылі?" - спытаѓ я.
  
  
  
   Марыярці адкрыѓ вочы. "Хоць напад на які рухаецца цягнік магчыма, - сказаѓ ён герцагу, - мы лічым, што гэта малаверагодна. Такім чынам, цягнік будзе атакаваны, калі ён спыніцца. Ён не спыняецца ні на адной пасажырскай станцыі па шляху руху, але павінен пяць разоѓ спыняцца на вугальных станцыях, каб рухавік напоѓніѓся вуглём і вадой ".
  
  
  
   - Зразумела, - сказаѓ герцаг.
  
  
  
   - Мы папярэдне выключылі тры прыпынкі, - сказаѓ Холмс, адварочваючыся ад акна. - Першую, другую і чацвёртую. Першы і чацвёрты знаходзяцца занадта блізка да буйных гарадах, каб якія-небудзь дзеянні маглі застацца незаѓважанымі, а другі знаходзіцца ѓ месцы, дзе няма тэлеграфа. Мы мяркуем, што зламыснікі захочуць адправіць сваю пагрозлівую тэлеграму як мага хутчэй ".
  
  
  
   Альбермар кіѓнуѓ. - Разумею.
  
  
  
   Генерал-палкоѓнік герцаг фон Зелигсманн, цудоѓны ѓ сваёй параднай форме, са звяканьем шпоры па драѓляным падлозе і шабляй на баку, расчыніѓ дзверы купэ Марыярці, падрыхтаваѓся да разгойдванню і хвіліну цягніка і ѓвайшоѓ. "Бах!" - сказаѓ ён. "Мужчыны створаны для таго, каб ездзіць на конях, а не спатыкацца ѓ цягніках. Калі пад табой конь, ты ведаеш, дзе знаходзішся, але калі цягнік разгойдваецца, круціцца і падскоквае, дзе, у імя ѓсяго святога, ты знаходзішся? Ён агледзеѓ пакой. - А, містэр Холмс, рады зноѓ вас бачыць. Падобна на тое, у рэшце рэшт, вы атрымалі тыя вынікі, якія нам патрэбныя ".
  
  
  
   - Вашы людзі адпачываюць, генерал? - Спытаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Мае людзі чысцяць боты і паясы і точаць шаблі", - сказаѓ яму Зелигсманн. "Так яны адпачываюць".
  
  
  
   "Калі я маю рацыю, пройдзе некалькі гадзін, перш чым яны спатрэбяцца", - сказаѓ Марыярці генералу. "Калі я памыляюся, яны могуць спатрэбіцца ѓ спешцы".
  
  
  
   Селигсманн кіѓнуѓ. "Яны прывыклі ѓсё рабіць у спешцы", - сказаѓ ён. "Хоць звычайна ѓ гэты час пад імі знаходзяцца коні. Але гэта добрыя людзі, добра навучаныя і акуратныя. Аднак у нас ёсць адна праблема, на якую я павінен звярнуць вашу ѓвагу ".
  
  
  
   "А!" - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   "І гэта так?" - спытаѓ Холмс.
  
  
  
   "Каб патрапіць у гэта купэ з вагона, у якім чакаюць мае людзі, мне было неабходна прайсці праз асабісты вагон кайзера".
  
  
  
   "Так", - пагадзіѓся Марыярці. "Было б выдатна".
  
  
  
   "Толькі не кажыце мне, што кайзер Вільгельм пярэчыць супраць таго, каб вы праязджалі праз яго машыну", - сказаѓ Холмс.
  
  
  
   "Не, не, справа не ѓ гэтым. Хутчэй наадварот. Яго імператарская высокасць Фрыдрых Вільгельм жадае быць праінфармаваны аб тым, калі менавіта плануецца напад. Ён таксама точыць свой меч. Ён хоча ѓзначаліць атаку.
  
  
  
   Альбермар плюхнуѓся ѓ бліжэйшы крэсла. - Божа мой... божа мой, - сказаѓ ён. "Улічваючы, што ѓ яго Імператарскай высокасці толькі адна здаровая рука - вы ведаеце, яго левая рука иссохла, і гэты факт яму вельмі добра атрымоѓваецца хаваць, - гэта, верагодна, не вельмі добрая ідэя".
  
  
  
   "Нам прыйдзецца прыдумаць спосаб, каб збянтэжыць яго Высокасць", - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Я згодны", - сказаѓ Зелигсманн. "Я не ѓвайду ѓ гісторыю як генерал, які кіраваѓ аперацыяй, падчас якой быѓ забіты кайзер. Мне давялося б загінуць ад свайго меча, як чакалася ад тых, хто прайграѓ генералаѓ старажытнасці. Што, калі падумаць, было б пераважней, чым тлумачыць Францу Іосіфу, як я дапусціѓ, каб яго кузену-імператару прычынілі шкоду.
  
  
  
   "Я думаю, мы зможам адгаварыць кайзера ад удзелу ѓ аперацыі, калі патлумачым, што спатрэбіцца ад войскаѓ", - сказаѓ Марыярці Селигсманну.
  
  
  
   "Добра!" - сказаѓ герцаг. "Такім чынам, што ж гэта за план, які вы распрацавалі?"
  
  
  
   "Вельмі проста", - сказаѓ Марыярці. "Мы з Холмсам дамовіліся аб двух найбольш верагодных месцах маючага адбыцца нападу. Што мы павінны зрабіць, так гэта выставіць некалькі вашых людзей да таго, як мы прыбудзем у кожнае з гэтых месцаѓ, каб яны прайшлі наперадзе цягніка і ѓтварылі заслон. А затым, калі вораг будзе выяѓлены, напады яго да таго, як ён зможа атакаваць цягнік ".
  
  
  
   "Дастаткова проста", - пагадзіѓся Селигсманн. "І па гэтай прычыне я ѓхваляю. На маю вопыту, чым складаней план, тым больш верагоднасць, што ён разваліцца з-за ѓласных недахопаѓ".
  
  
  
   "Існуе верагоднасць, - унёс свой уклад Холмс, - што напад адбудзецца ѓ адным з месцаѓ, дзе цягніка давядзецца зменшыць хуткасць да пешаходнай з-за ѓздыму ѓ гару. Гэта малаверагодна, таму што мы не верым, што якое-небудзь падобнае месца будзе знаходзіцца ѓ непасрэднай блізкасці ад тэлеграфнага аддзялення. Але мы павінны быць гатовыя да таго, што наша логіка апынецца няправільнай ".
  
  
  
   "Я расставлю людзей паміж вагонамі, каб сачыць за любы небяспекай. У мяне сорак тры чалавека, як ты думаеш, гэтага будзе дастаткова?"
  
  
  
   "Няма ніякіх падстаѓ меркаваць, што нашы праціѓнікі атакуюць вялікімі сіламі", - сказаѓ Холмс. "Яны, безумоѓна, лічаць, што цягнік не ахоѓваецца, паколькі канферэнцыя лічыцца вялікай таямніцай".
  
  
  
   "Калі я быѓ праінфармаваны аб сітуацыі, я паспрабаваѓ угаварыць прадстаѓнікоѓ застацца ѓ Вене, пакуль мы не зможам вырашыць гэтае пытанне", - сказаѓ Селигсманн. "Але ні адзін з іх не пагадзіѓся застацца. Усе яны бязмежна вераць у маю-нашу- здольнасць абараніць іх. Бах!"
  
  
  
   Герцаг Альбермарский ѓсміхнуѓся. "Але я сапраѓды веру ѓ гэта", - сказаѓ ён. "Цяпер я вярнуся ѓ сваё купэ і прыкінься спячым".
  
  
  
  -
  
  
  
   Калі цягнік з лідэрамі імчаѓся праз ноч на захад, накіроѓваючыся ѓ Аѓстрыйскія Альпы ѓ бок Інсбрука, дваццаць два рашучых рыцара Вота чакалі яго на прыпынку для перавозкі вугалю недалёка ад маленькага мудрагелістага гарналыжнага курорта Шладминг. Яны хацелі вярнуць славу Вялікай Германіі, якой на самай справе ніколі не існавала, але гісторыя не была іх моцнай бокам. Іх гаспадары сказалі ім усю праѓду, якую ім трэба было пачуць.
  
  
  
   У брызэнтавым мяшку ѓ воданапорнай вежы таксама чакалі двое членаѓ арганізацыі, вядомай як "Свабодная Сербія". Кожны з іх быѓ застрэлены, мастацка, некалькі разоѓ, у розныя часткі цела. Чаго б яны ні хацелі ѓ сваім жыцці, яны больш ніколі нічога не захочуць.
  
  
  
  -
  
  
  
   Спецыяльны цягнік імчаѓся па залітай месяцовым святлом сельскай мясцовасці. У заднім вагоне сорак тры гусара тачылі свае шаблі; у суседнім вагоне кайзер неспакойна спаѓ, марачы аб славе; у залітым святлом вагоне люкс Марыярці зноѓ адкінуѓся на спінку крэсла з зачыненымі вачыма, ці то спаѓ, ці то разважаѓ аб будучыні - сказаць было немагчыма. Холмс глядзеѓ у акно, назіраючы за проносящимися міма елкамі, і спрабаваѓ успомніць што-то важнае. Што-тое, што было выпушчана з-пад увагі. Што-тое, што было сказана кім-то на іх сустрэчы ѓ брытанскім пасольстве.
  
  
  
   "Форма дырыжора!" Раптам абвясціѓ Холмс. "Сын Альбермара бачыѓ каго-то ѓ форме дырыжора!"
  
  
  
   "Я ѓжо абдумваѓ гэта", - сказаѓ яму Марыярці, не адкрываючы вачэй. "У гэтым цягніку чатыры правадыра. Яны не ведаюць адзін аднаго, паколькі былі адхіленыя ад звычайнай службы, каб клапаціцца аб патрэбах сваіх паважаных пасажыраѓ і прыглядаць за насільшчыкамі і іншым чыгуначным персаналам на борце, і ніколі раней не працавалі разам ".
  
  
  
   - І, - перабіѓ Холмс, выразна водзячы пальцам па паветры, - адзін з іх можа быць не дырыжорам, а агентам нашага праціѓніка.
  
  
  
   - Менавіта так, - пагадзіѓся Марыярці.
  
  
  
   "Мы павінны высветліць, хто самазванец", - заявіѓ Холмс. Марыярці павярнуѓся да яго з лёгкай усмешкай на твары. "Як?" ён спытаѓ.
  
  
  
   "Вывучыце іх дакументы".
  
  
  
   "У самазванца будуць добра падробленыя дакументы, якія сведчаць асобу. Мы не змаглі праверыць, што з'яѓляецца падробкай за гэтак кароткі час ".
  
  
  
   "Запрасіце кожнага з іх сюды і задайце яму некалькі спецыяльных пытанняѓ аб чыгунцы. Ваш брат, я мяркую, адно час быѓ агентам станцыі на поѓначы Англіі. Упэѓнены, вы зможаце што-небудзь прыдумаць!"
  
  
  
   - Магчыма, - сказаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Калі няма, выкіньце іх чацвярых з цягніка", - сказаѓ Холмс, робячы жэст падкідвання. "Мы можам пратрымацца без кандуктараѓ наступныя некалькі гадзін".
  
  
  
   "Залішне жорстка", - сказаѓ Марыярці. "Я ѓжо вызначыѓ, хто самазванец, і даручыѓ бормотуну сачыць за ім. Калі мы зможам высветліць, што ён збіраецца рабіць, гэта магло б даць нам некаторы ѓяѓленне пра тое, з чым нам трэба будзе сутыкнуцца.
  
  
  
   "У цябе ёсць? Як?"
  
  
  
   - Брудныя пазногці, - сказаѓ яму Марыярці.
  
  
  
   "А!" Холмс кіѓнуѓ. "Павінна быць, я яго не бачыѓ. Упэѓнены, што заѓважыѓ бы. Я надаю асаблівую ѓвагу пазногцям, локця і каленяѓ".
  
  
  
   - Нават так, - пагадзіѓся Марыярці.
  
  
  
   Наступныя паѓгадзіны яны сядзелі ѓ цішыні, кожны пагружаны ѓ свае думкі, а затым Маммер Толливер адкрыѓ дзверы і слізгануѓ ѓнутр. "Набліжаецца!" - абвясціѓ маммер.
  
  
  
   Марыярці адкрыѓ вочы. - Як цябе гэта, мама?
  
  
  
   "Кандуктар, які кандуктарам не з'яѓляецца, сядзеѓ на камбузе, піѓ гарачы шакалад і кожныя некалькі хвілін пазіраѓ на гадзіннік - гэта выдатны камбуз у гэтым цягніку; яны могуць прапанаваць вам чатыры розных гатункі кавы, а таксама шэсць ці сем розных гатункаѓ гарбаты і тры розных гарачых шакаладу. І пагаворым аб выпечцы! Ну, у іх ёсць-
  
  
  
   - Маммер! - перапыніѓ Марыярці. - Бліжэй да справы, калі ласка!
  
  
  
   "Прабач. Што ж, гэты джэнтльмен у апошні раз правярае свае гадзіны, а затым ѓстае і крадзецца ѓ хвост цягніка, зусім непрыкметна, і пачынае адшпільваць счэпку паміж вагонам кайзера і апошнім вагонам, у якім знаходзяцца ѓсе гэтыя салдаты ".
  
  
  
   "Што здарылася?" Спытаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Я ѓдарыѓ яго па галаве сваім маленькім міратворцам", - патлумачыѓ ражаны, дэманструючы свой набіты пяском шкарпэтку. - А потым я звязаѓ яго і аддаѓ аднаму з хлопцаѓ кайзера.
  
  
  
   "Цудоѓна!" Марыярці пахваліѓ маленькага чалавечка.
  
  
  
   "Калі б ён атрымаѓ поспех, гэта зрабіла б сваю справу", - сказаѓ Холмс. "Нашы праціѓнікі не могуць чакаць, што сутыкнуцца максімум з тузінам ахоѓнікаѓ, але яны не хочуць рызыкаваць".
  
  
  
   "Вельмі пахвальна з боку іх лідэра", - пракаментаваѓ Марыярці. "На яго месцы я паступіѓ бы гэтак жа. Так што-" Ён дастаѓ кішэнныя гадзіны і пстрыкнуѓ імі. "Гэта вадаправодная станцыя ѓ Шладмінгу, якой мы павінны дасягнуць яшчэ праз дзесяць хвілін, якая павінна стаць полем нашай бітвы. Хай будзе так." Ён зачыніѓ вахту. "Мы павінны папярэдзіць войскі".
  
  
  
   "Я ѓзяѓ на сябе смеласць зрабіць гэта перад тым, як падняцца сюды", - сказаѓ бормотун.
  
  
  
   Марыярці усміхнуѓся і паляпаѓ бормотуна па плячы. "Добры чалавек". Калі ён і заѓважыѓ, як маленькі чалавечак празьзяѓ ад хвалы, то нічога не сказаѓ.
  
  
  
   Генерал-палкоѓнік герцаг фон Зелигсманн штурхнуѓ дзверы і прасунуѓ галаву ѓ пакой. "Воданапорная вежа, да якой мы набліжаемся, будзе з правага боку цягніка", - абвясціѓ ён.
  
  
  
   "Калі мы наблізімся, цягнік замарудзіць ход, і мае людзі выйдуць з левага боку і абыдуць нас. Мы павінны заспець іх знянацку".
  
  
  
   "Калі, вядома, яны не чакаюць нас у далёкім канцы цягніка", - сказаѓ Марыярці. "Але я згодны, што гэта малаверагодна".
  
  
  
   "Калі гэта так, то бітва пачнецца прыкладна на хвіліну раней, вось і ѓсё", - упэѓнена сказаѓ генерал Зелигсманн.
  
  
  
   Праз пяць хвілін цягнік замарудзіѓ ход. На працягу апошняга гадзіны цягнік, пыхкаючы, падымаѓся па даволі крутым схіле, але тут рэйкі былі роѓнымі, магчыма, нават злёгку пад ѓхіл. Калі яны абмінулі невялікі паварот, наперадзе паказаѓся прывідны сілуэт вежы і вугальнай станцыі - чыстае прастору ѓ лесе з чэзлых соснаѓ, праз якія яны праязджалі.
  
  
  
   Холмс расштурхаѓ Ватсана, абудзіѓшы яго. "Пойдзем, даѓніна", - сказаѓ ён. "Пераканайся, што твой зараджаны рэвальвер. Гульня пачынаецца!"
  
  
  
   - Слухаю вас, Холмс, - сказаѓ Ватсан, сядаючы і нацягваючы пінжак.
  
  
  
   Барнетт з'явіѓся ѓ дзвярах спальні. - Нарэшце-то дзейнічаеце? - спытаѓ ён.
  
  
  
   "Хадзем, - сказаѓ яму Марыярці, "Той , у каго кішка тонкая ѓ гэтай бітве, хай сыходзіць; яго пашпарт будзе выраблены".
  
  
  
   - "Мы нешматлікія, мы шчаслівыя нешматлікія", - працытаваѓ Барнетт, - "не адмовіліся б ад кубкі кавы".
  
  
  
   - Пасля, - сказаѓ яму Марыярці.
  
  
  
   "Добра. Пайшлі".
  
  
  
   Чацвёра мужчын прайшлі ѓ канец вагона і адкрылі дзверы з боку станцыі разагрэву вугалю. Цяпер воданапорная вежа была добра бачная, прыкладна ѓ паѓмілі ад іх. Генерал-палкоѓнік герцаг фон Зелигсманн высунуѓся з дзвярэй апошняга вагона, і яго людзі адзін за адным саскочылі на зямлю і марудлівай рысцой рушылі ѓздоѓж цягніка. Калі апошні з іх упаѓ на зямлю, генерал рушыѓ услед за ім і паступова прабраѓся ѓ пачатак бягучым шарэнгі.
  
  
  
   Марыярці і трое яго спадарожнікаѓ выбраліся з машыны і пабеглі рысцой ѓ прамежак паміж двума машынамі, каб можна было назіраць за іншы бокам, не прыцягваючы ѓвагі.
  
  
  
   Цяпер цягнік з хрыпам спыняѓся, пад'язджаючы да воданапорнай вежы, і гусарскі атрад двойчы высунуѓся наперад, гатовы абмінуць паравоз і атакаваць з нечаканага напрамкі, але на вугальнай станцыі па-ранейшаму не было ніякіх прыкмет актыѓнасці. Нават калі яны якім-небудзь чынам памыляліся наконт падпільноѓваюць іх тут тых, хто нападаѓ, паблізу павінен быѓ быць дзяжурны па станцыі, які памахаѓ ім рукой і запісаѓ, колькі яны ѓзялі вугалю. Гусары чакалі, сабраѓшыся збоку ад паравоза, ледзь уцёк з-пад увагі.
  
  
  
   Інжынер і пажарны адарваліся ад рухавіка, каб ѓсталяваць зліѓны патрубок ѓ патрэбнае становішча і напоѓніць бак вадой.
  
  
  
   Гэта быѓ момант, якога чакалі Рыцары Вота. Трое мужчын выбеглі з-за хлява, каб пазмагацца з чыгуначнікамі.
  
  
  
   З крыкам "Наперад, мае адважныя хлопчыкі" мужчына ѓ зіготкім срэбным шлеме і мундзіры, увешанном медалямі, выскачыѓ з пярэдняй часткі паравоза, высока размахваючы мячом над галавой. За ім імчаѓся узвод гусараѓ, шалёна крычучы і размахваючы шаблямі.
  
  
  
   "Божа мой! - усклікнуѓ Марыярці. - гэта кайзер!"
  
  
  
   "Я п-спрабаваѓ пераканаць хі-яго н - не п-сыходзіць, - сказаѓ мужчына, які падышоѓ да іх ззаду ѓ цемры, - н - але ён н-ніколі не слухае п-м-мяне".
  
  
  
   Марыярці павярнуѓся і паглядзеѓ на заіку. У слабым святле, лившемся з вагона, ён разгледзеѓ, што мужчыну, магчыма, было крыху за шэсцьдзесят, на ім была форма генерал-палкоѓніка нямецкіх кірасір. "Ну!" - Спытаѓ Марыярці. - Ваша высокасць прынц Жыгімонт, я мяркую?
  
  
  
   - З - гэта да-правільна, - сказаѓ яго высокасць. - А вы?
  
  
  
   - Прафесар Джэймс Марыярці, да вашых паслуг.
  
  
  
   - Я п-разумею. П - магчыма, мы п - пагаворым пазней. І, рэзка кіѓнуѓшы, яго высокасць на нягнуткімі старэчымі нагах сышоѓ ад іх у цемру.
  
  
  
   - Прафесар, - прашаптаѓ Барнетт. - Гэты заіка - ці мог наследны прынц быць тым чалавекам, размову якога Джэні Дакладна падслухала з графам фон Линцем?
  
  
  
   "Магчыма", - сказаѓ Марыярці. "У свеце шмат заікаючымся, і супадзенняѓ звышдастаткова. Але гэта не здаецца верагодным. Паколькі кайзер бяздзетны Жыгімонт наступны ѓ чарзе на трон, калі з яго пляменнікам што-небудзь здарыцца . Магчыма, ён спрабуе зладзіць менавіта гэта. Паглядзім".
  
  
  
   Раптоѓны залп пісталетных стрэлаѓ прыцягнуѓ іх увагу да надвигающемуся бітвы. "Гэта не могуць быць асноѓныя сілы праціѓніка", - сказаѓ Барнетт, крытычна ацэньваючы развіваецца сітуацыю. "Гусарам варта было пачакаць, пакуль не з'явяцца асноѓныя сілы".
  
  
  
   "Генерал фон Зелигсманн пачакаѓ бы", - сказаѓ Холмс. "Кайзер імпульсіѓны".
  
  
  
   Група мужчын выйшла з будынка станцыі коулинга і выстраілася няроѓнай лініяй тварам да гусарам. Пачулася яшчэ некалькі стрэлаѓ.
  
  
  
   "Толькі рэвальверы", - пракаментаваѓ Марыярці. "Яны не чакалі супраціву".
  
  
  
   Гусары неадкладна ѓпалі на калені і выцягнулі з цвёрдых скураных кобур свае длинноствольные 9-міліметровыя пісталеты "Маѓзер". Пры першым жа бязладным залпе гусар іх праціѓнікі зламаліся і пабеглі ѓ лес.
  
  
  
   "Яны даволі лёгка здаюцца, - сказаѓ Холмс. - Я чакаѓ бойкі".
  
  
  
   "Ці варта нам кідацца ѓ пагоню?" Спытаѓ Ватсан.
  
  
  
   "Я думаю, што няма", - сказаѓ Марыярці. "Гэта было занадта проста. Гэта можа быць адцягваючым увагу манеѓрам. Я не веру, што гульня тут яшчэ не скончана ". Выцягнуѓшы клінок з похваѓ сваёй кія-шпагі, ён перасёк шляху і накіраваѓся да будынка станцыі Коулинг, Холмс, Ватсан і Барнетт рушылі ѓслед за ім. Хваля гусар прайшла вакол іх, па гарачых слядах пераследуючы ѓцякаюць вотанов.
  
  
  
   Марыярці дабраѓся да будынка раней за сваіх таварышаѓ і тузануѓ дзверы. Яна была зачыненая. Ён выбіѓ замак адным хуткім ударам ногі і кінуѓся ѓнутр, Холмс і Барнетт рушылі ѓслед за ім. У пакоі было цёмна, толькі слабы прамень месяцовага святла пранікаѓ скрозь доѓгае зарешеченное акно, якое выходзіць на чыгуначныя шляхі. Двое мужчын стаялі, прыхінуѓшыся да акна, нерухома ѓ цемры. Марыярці схапіѓся за аднаго з іх, адчуѓшы пад сваёй далонню окоченевшую руку, абцягнутую жорсткай скураной курткай. Яму спатрэбілася секунда, каб усвядоміць, што мужчына мёртвы, і быѓ мёртвы ѓжо некаторы час.
  
  
  
   Ва ѓнутраным дзвярным праёме з'явіѓся мужчына, проста цень у цемры. Ён двойчы стрэліѓ у няпрошаных гасцей, але безвынікова, і пабег да задняга ѓваходу. Холмс імгненна апынуѓся побач з ім, выкарыстоѓваючы прыём барицу, каб пазбавіць мужчыну зброі, і іншы прыём, каб прыбіць яго да падлозе.
  
  
  
   Марыярці рушыѓ услед за дзіѓным жужжащим гукам праз унутраны дзвярны праём. Вузкая унутраная пакой цягнулася па ѓсёй даѓжыні будынка, сканчаючыся велізарным акном у далёкай сцяне. Месячнае святло залівала далёкі канец пакоя, асвятляючы мужчыну, які стаяѓ на каленях на падлозе і працуе над маленькай квадратнай скрынкай, якая стаіць перад ім. Убачыѓшы Марыярці, ён вылаяѓся і схапіѓся за пісталет, які валяѓся на падлозе побач з ім. Марыярці кінуѓ у мужчыну свой клінок з даѓно адпрацаваным майстэрствам і нырнуѓ наперад. Мужчына закрычаѓ і вылаяѓся, а затым Марыярці накінуѓся на яго, па інэрцыі скінуѓшы мужчыну на зямлю.
  
  
  
   Мужчына змагаѓся з вар'яцкай лютасцю, але Марыярці быѓ амаль гэтак жа умельскі ѓ барицу, як Шэрлак Холмс, і за кароткі час прыціснуѓ яго да падлозе.
  
  
  
   Барнетт быѓ на некалькі секунд ззаду Марыярці і звязаѓ рукі мужчыны за спіной дротам з рулона, які зручна знайшоѓ ля яго ног.
  
  
  
   - Што ж, - сказаѓ Барнетт, перагортваючы мужчыну на спіну, - калі гэта не граф фон Лінц.
  
  
  
   Граф прыжмурыѓся. - Гер Барнетт! - усклікнуѓ ён. - Тады, - сказаѓ ён, гледзячы на іншага свайго выкрадальніка, - вы...
  
  
  
   - Прафесар Джэймс Марыярці, да вашых паслуг, - адказаѓ Марыярці.
  
  
  
   - Чорт вазьмі! - усклікнуѓ граф. - Вы, павінна быць, сам д'ябал!
  
  
  
   "На вашым месцы я б не казаѓ пра дьяволах", - сказаѓ Марыярці, разглядаючы прылада, з якім працаваѓ фон Лінц, калі яго перапынілі. "Гэта электрычны засцерагальнік для дынаміту. Вы не спрабавалі захапіць цягнік; вы збіраліся падарваць яго!"
  
  
  
   Барнетт прысеѓ на кукішкі і агледзеѓ прылада. "Усе падключана, - сказаѓ ён, - і на ручку націснулі. Чаму яно не спрацавала?"
  
  
  
   "Магчыма, ѓсеагульная вайна ѓ Еѓропе не павінна была пачацца зусім хутка", - сказаѓ Марыярці. "Магчыма, ёсць нейкая вышэйшая сіла, якая назірае за намі , дурнымі смяротнымі".
  
  
  
   Ватсан ѓвайшоѓ у дзверы, атрасаючыся. "Здаецца, у Холмса ѓсё пад кантролем", - сказаѓ ён. "Прабачце, я спазніѓся. Я спатыкнуѓся аб нейкія правады звонку і заблытаѓся. Прыйшлося разарваць іх, каб вызваліць нагу, і гэта заняло некалькі хвілін. Спадзяюся, ты даруеш мяне. "
  
  
  
   "Дарую цябе!" Марыярці ляпнуѓ Ватсана па спіне. "Чувак, ты толькі што выратаваѓ жыцці ѓсіх, хто быѓ у цягніку. Магчыма, ты толькі што прадухіліѓ ѓсеагульную вайну!"
  
  
  
   "Не трэба жартаваць па гэтай нагоды", - сказаѓ Уотсан. "Я сказаѓ, што шкадую".
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  КІРАђНІК ДВАЦЦАЦЬ СЁМАЯ - АБ КАПУСЦЕ І КАРАЛЯХ
  
  
  
  Мы лёгка можам дараваць дзіцяці, які баіцца цемры; сапраѓдная трагедыя жыцця заключаецца ѓ тым, што мужчыны баяцца святла.
  
  - Платон
  
  
  
   Быѓ суботні вечар, і амбасада Вялікабрытаніі ѓ Вене задавальняла прыём у гонар Яго светласці Піцера Джорджа Албона Саммердейна, сёмага герцага Альбермара, дзяржаѓнага сакратара Яе Брытанскага Вялікасці па замежных справах, які, як паведамілі гасцям, проста праязджаѓ праз Вену па прыватных справах; і малодшага сына Яго светласці, Чарльза Дюпреска Мюрэя Бредлона Саммердейна, які вяртаѓся да грамадскай жыцця або, па меншай меры, на вачах у публікі, пасля доѓгага пустэльніцтва.
  
  
  
   У невялікай бакавой пакоі побач з залай для прыёмаѓ Яго светласць герцаг сабраѓ невялікую групу людзей, якія за апошнія некалькі дзён сталі яго блізкімі сябрамі.
  
  
  
   "Некалькі слоѓ", - сказаѓ ён, стоячы перад групай. Калі ѓсе павярнуліся, каб паглядзець на яго, ён падняѓ свой келіх. "Тост", - сказаѓ ён. "Усім вам, хто дапамог выратаваць дзве самыя дарагія для мяне рэчы ва ѓсім свеце; майго сына Чарльза і гэтую далікатную сяброѓства паміж нацыямі, якая прадухіляе - ці, па меншай меры, адкладае - вайну, якая будзе самай жудаснай з усіх, якія калі-небудзь бачыѓ свет".
  
  
  
   Яны выпілі за тост у маѓчанні, так як любы адказ здаваѓся занадта штучным або банальным.
  
  
  
   "Я не буду распаѓсюджвацца пра тое, як я рады вяртанню майго сына, паколькі не хацеѓ бы ставіць яго ѓ няёмкае становішча", - працягнуѓ герцаг. "Але дазвольце мне сказаць, што ѓсё, у чым хто-небудзь з вас калі-небудзь мае патрэбу - наогул у чым заѓгодна, - вам варта толькі прыйсці да мяне, і калі гэта будзе ѓ маіх сілах, вы атрымаеце гэта".
  
  
  
   Холмс павярнуѓся да Марыярці і прамармытаѓ: "Ну, Марыярці, якое гэта - быць карысным сваёй краіне?"
  
  
  
   "Тут не абышлося без цікавых момантаѓ, - адказаѓ Марыярці, - і ѓзнагароджання герцага ѓ значнай ступені хопіць на аплату некаторага абсталявання, неабходнага мне для маёй лабараторыі і абсерваторыі на Грэйт-Мур".
  
  
  
   "Джэні апазнала яго высокасць наследнага прынца Жыгімонта як чалавека, якога яна падслухала той ноччу", - сказаѓ Холмс. "Мы паведамілі фон Зелигсманну, і ён абдумвае, што з гэтым рабіць. Ён не думае, што казаць пра гэта наѓпрост кайзеру разумна, але, магчыма, адзін з памочнікаѓ кайзера...
  
  
  
   "Я ѓпэѓнены, што прускай бюракратыі ѓдасца абясшкодзіць яго", - сказаѓ Марыярці. "Нішто так не аслабляе чалавека, як быць злоѓленым ѓ пасткі велізарнай бюракратыі".
  
  
  
   Чарльз Саммердейн ѓзяѓ руку Мадлен Вэрлен, нібы не вырашаючы, паціснуць яе або пацалаваць. Мадлен вырашыла праблему, моцна паціснуѓшы яму руку. "Было прыемна быць тваёй сястрой, "Падлогу", - сказала яна. "У мяне ніколі раней не было ѓласнага брата. Калі падумаць, калі б у мяне быѓ такі, ён, верагодна, апынуѓся б у турме за тое-то і то-то".
  
  
  
   "Я разумею, што павінен падзякаваць прафесара Марыярці за выратаванне майго жыцця, - сказаѓ Чарльз, - але я дзякую вас за выратаванне майго розуму. Калі б не твае рэдкія візіты, жыццё ѓ гэтай золкай маленькай камэры была б яшчэ больш невыноснай, чым была на самай справе.
  
  
  
   Мадлен правяла рукой па яго падбародку. - Ты выглядаеш зусім па-іншаму, без барады і вусоѓ, - сказала яна. - Я з цяжкасцю пазнала цябе.
  
  
  
   "Гэта добра", - сказаѓ Чарльз. "Калі б хто-небудзь з маіх старых суайчыннікаѓ ці хто-небудзь з аѓстрыйскай паліцыі даведаѓся Падлогі Донцхофа ѓ сыне міністра замежных спраѓ Вялікабрытаніі, мы б абмяняліся парай слоѓ".
  
  
  
   "Я бачу гэта", - сказала яна.
  
  
  
   Чарльз сціснуѓ яе руку. "Мадлен Вэрлен, - сказаѓ ён, - рэальныя я прызначаю цябе сваёй ганаровай сястрой, і з гэтага моманту, у добрае надвор'е і дрэннае, мой дом будзе тваім домам".
  
  
  
   - Дзякуй, сэр, - сказала яна, робячы яму рэверанс. - Я запомню.
  
  
  
   "Я сур'ёзна", - сказаѓ ён ёй. "Я таксама так думаю ", - сказала яна.
  
  
  
   Шэрлак Холмс падышоѓ да таго месца, дзе Уотсан сядзеѓ каля акна, назіраючы за якія праязджаюць па вуліцы квадрацыкламі. "Пойдзем, Ватсан, даѓніна", - сказаѓ ён. - Нам пара вяртацца ѓ Лондан.
  
  
  
   "Я згодны", - сказаѓ Ватсан. "Магчыма, вам ѓдасца раскрыць якое-небудзь захапляльнае злачынства".
  
  
  
   "І каб вы напісалі, а, Ватсан? Што ж, магчыма. А калі не, заѓсёды ёсць ..."
  
  
  
   Марыярці падышоѓ да таго месца, дзе стаялі Барнетты. - Спадзяюся, ты оправляешься ад перанесенага выпрабаванні, - сказаѓ ён Сесили.
  
  
  
   "Ты ведаеш, - сказала яна, - мне здаецца, я цалкам акрыяла. Няшчасце сыходзіць у мінулае, калі яго змяняе радасць, і я быѓ цалкам вясёлы ѓсю мінулую тыдзень, атрымліваючы асалоду ад ѓсім тым , што калі-то лічыѓ само сабой якія разумеюцца, напрыклад, хадой па вуліцы і дзвярыма без замкаѓ ".
  
  
  
   "Я адчуваю адказнасць за тое, што з вамі здарылася", - сказаѓ ім Марыярці. "Я не ведаю, як загладзіць сваю віну".
  
  
  
   "Тое, што мы былі тваімі сябрамі, безумоѓна, у першую чаргу прывяло нас у лапы гэтага вар'ята, - сказаѓ Бенджамін, - але вельмі нешматлікія людзі змаглі б так спрытна выцягнуць нас з таго замка або прыклалі столькі намаганняѓ. Паветраны змей, які нясе чалавека! Хто б мог уявіць такое?"
  
  
  
   "Куды ты направляешься адсюль?" Спытаѓ Марыярці.
  
  
  
   "Прынц Аристе і яго жонка папрасілі нас правесці з імі некалькі тыдняѓ", - сказала Сесілія. "Гуляць у брыдж і прайсціся па крамах".
  
  
  
   "А!" - сказаѓ Марыярці. "Перадай ім мае найлепшыя пажаданні".
  
  
  
   "Мы зробім гэта", - сказала Сесілія. "Скажы мне, што будзе з гэтым мярзотным стварэннем - графам фон Линцем?"
  
  
  
   "Здаецца, ён сышоѓ з розуму", - сказаѓ ёй Марыярці. "Яму паѓсюль мрояцца памагатыя яго міфічнага прафесара Марыярці, і ён забіваецца ѓ кут сваёй камеры, баючыся, каб хто-небудзь дакрануѓся да яго, і адмаѓляецца ёсць. Магчыма, ён прыкідваецца, але гэта спрэчнае пытанне аб тым, ці пажыццёвае зняволенне ѓ бальніцы для псіхічнахворых злачынцаѓ, чым пажыццёвае зняволенне ѓ аѓстрыйскай турме ".
  
  
  
   - Небарака, - сказала Сесілія.
  
  
  
   "Небарака!" Бенджамін выглядаѓ ѓзрушаным. "Пасля таго, што ён з намі зрабіѓ?"
  
  
  
   - Небарака, - паѓтарыла Сесілія. - Якую выдатную жыццё ён мог бы пражыць, з яго грашыма і становішчам, калі б не вырашыѓ- што ён вырашыѓ зрабіць?
  
  
  
   "Свергните існуючы парадак", - прапанаваѓ Марыярці.
  
  
  
   "Проста так. І для чаго?"
  
  
  
   - У свеце шмат несправядлівасці, - сказаѓ герцаг Альбермарский, які падышоѓ да іх ззаду. "Бедныя змагаюцца за сродкі да існавання, за саму жыццё, у той час як багатыя напышліва дазваляюць сабе непрыстойна дэманстраваць багацце. Але я баюся, што фон Лінц і яму падобныя не спрабуюць палепшыць долю каго-небудзь, акрамя саміх сябе; яны хочуць замяніць існуючы сусветны парадак такім, які ім па душы - такім, каб яны былі на вяршыні ".
  
  
  
   "Што ж, - сказаѓ Барнетт, - магчыма, мы іх замарудзілі".
  
  
  
   "Мы адсеклі адно шчупальца монстры, - сказаѓ герцаг, - але гэта істота ѓсё яшчэ жыве, і яно будзе гадаваць яшчэ адно і яшчэ - яно не супакоіцца да таго часу, пакуль ѓрады не спыняць спробы ѓсталяваць сваю легітымнасьць, распальваючы старажытную нянавісць і ілжывае суперніцтва, і не аб'яднаюцца ѓ садружнасць нацый".
  
  
  
   - "Пакуль не перастаѓ грымець ваенны барабан і не былі згорнутыя баявыя сцягі ђ парламенце чалавека, Сусветнай Федэрацыі". - продекламировала Сесілія.
  
  
  
   Марыярці кіѓнуѓ. - Теннисон.
  
  
  
   "Гэтага не адбудзецца пры нашым жыцці", - сказаѓ Бенджамін.
  
  
  
   - Ні нашы сыны, ні іх сыны, - сказаѓ герцаг, - але гэта павінна адбыцца, калі мы хочам выжыць, не вярнуѓшы сябе да дзікасці або забыццю. Таму што зброя становіцца ѓсё больш магутным, а вайны - усё больш абсалютнымі ".
  
  
  
   Теннисон працягвае: "І ѓсё ж я не сумняваюся, што з стагоддзямі існуе адна якая расце мэта, / І думкі людзей пашыраюцца разам з рухам сонцаѓ".
  
  
  
   "Заѓсёды прыемна заканчваць на абнадзейлівай ноце", - сказаѓ герцаг. Ён паглядзеѓ на Марыярці. "Куды вы накіроѓваецеся далей?" ён спытаѓ.
  
  
  
   - Здаецца, у Нарвегіі, - сказаѓ Марыярці. "У Тронхейм ёсць чалавек, які апублікаваѓ некалькі цікавых прац аб кароне сонца, і я хацеѓ бы пагаварыць з ім. Пасля гэтага ѓ Алжыры ёсць некалькі цікавых руін, на якія я хацеѓ бы зірнуць ".
  
  
  
   "Шчаслівага шляху", - сказаѓ герцаг. "Калі вернешся, знойдзеш чэк на буйную суму, перакладзены на твой рахунак у Лондане".
  
  
  
   "Заѓсёды калі ласка", - сказаѓ прафесар Джэймс Марыярці.
  
  
  
  
  
  
  
  Канец
  
  
  
  
  
  * * * * * *
  
  OceanofPDF.com
  
  Інфармацыя аб кнізе
  
  
  
  
  
  
  
  У
  
  ВЫДАТНАЯ ГУЛЬНЯ
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Таксама з дапамогай
  
  Майкл Курланд
  
  
  
  З удзелам прафесара Марыярці
  
  Пякельнае прылада і іншыя
  
  (уключае Пякельнае прылада, Парадокс Парадола і Смерць пры газавым святле)
  
  
  
  
  
  
  
  У
  
  ВЫДАТНАЯ ГУЛЬНЯ
  
  
  
  
  
  А П Р О О Р М О Р І А Р Т У Н О ђ Е Л
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  М і з н а е л К у р л а н д
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  МІНАТАђРА СВЯТОГА МАРЦІНА ** НЬЮ-ЁРК
  
  
  
  
  
  
  
  вялікая гульня.
  
  
  
  Аѓтарскае права No 2001, Майкл Курланд.
  
  
  
  Усе правы абаронены. Надрукавана ѓ Злучаных Штатах Амерыкі. Ніякая частка гэтай кнігі не можа быць выкарыстана або прайграная якім-небудзь чынам без пісьмовага дазволу, за выключэннем кароткіх цытат, якія змяшчаюцца ѓ крытычных артыкулах або аглядах. За інфармацыяй звяртайцеся ѓ St. Martin's Press, 175, Пятая авеню, Нью-Ёрк, Нью-Ёрк, 10010.
  
  
  
  
  
  Дызайн Лорелль Граффео
  
  
  
  www.minotaurbooks.com
  
  
  
  Каталагізацыя дадзеных Бібліятэкі Кангрэса ѓ публікацыях
  
  Курланд, Майкл.
  
  Вялікая гульня : раман прафесара Марыярці / Майкл Курланд.-1-е выд. гл. стар.
  
  
  
  ISBN 0-312-20891-X (hc)
  
  ISBN 0-312-30505-2 (pbk)
  
  
  
  1. Марыярці, прафесар (Выдуманы персанаж) - Мастацкая літаратура. 2. Навукоѓцы - мастацкая літаратура. I. Назва.
  
  PS3561.U647 G7 2001
  
  813'.54-dc21 2001019577
  
  
  
  Першае выданне St. Martin's Griffin: лютага 2003 г.
  
  
  
  
  
  * * * * * *
  
  Задняя вечка
  
  
  
  Названы "Злачынным Напалеонам" ѓ класічных апавяданнях Дойла пра Шэрлака Холмсе, прафесар Джэймс Марыярці цяпер стаѓ тым, кім яго малявалі. У гэтым, трэцім з нашумелых раманаѓ Майкла Курланда з удзелам Марыярці, яго зноѓ заклікаюць да дзеяння, калі Холмс раптам знікае. Чалавек забіты арбалетной стралой на парозе дома Марыярці, і да яго звяртаюцца за дапамогай у справе аб пайманні ангельскага шпіёна. Па гэтым тонкім ніткам Марыярці хутка разумее, што калі ён хоча выратаваць усю Еѓропу ад надыходзячага хаосу, ён павінен знайсці і перамагчы свайго самага смяротнай суперніка ѓ гісторыі.
  
  
  
  
  
  Дызайн вокладкі : Дэвід Балдеосинг Ротштейн
  
  Ілюстрацыя на вокладцы ад Джыл Баѓман
  
  
  
  www.minotaurbooks.com
  
  
  
  МІНАТАђРА СВЯТОГА МАРЦІНА
  
  ПЯТАЯ АВЕНЮ, 175, НЬЮ - ЁРК, Нью - Ёрк, 10010
  
  РАСПАђСЮДЖВАЕЦЦА ђ КАНАДЗЕ КАМПАНІЯЙ H. B. FENN AND COMPANY, LTD.
  
  НАДРУКАВАНА ђ ЗЛУЧАНЫХ ШТАТАХ АМЕРЫКІ
  
  
  
  OceanofPDF.com
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список
Сайт - "Художники" .. || .. Доска об'явлений "Книги"