Холбрук Тэры : другие произведения.

Травяная ўдава

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  
  Травяная ўдава Тэры Холбрук
  
  
  ДАКУЧЛІВЫЯ ЎСПАМІНЫ
  
  “Каранера не гатовы назваць гэта няшчасным выпадкам. Яму не падабаецца ідэя, што зброя страляе само па сабе", - сказаў шэрыф Труитт.
  
  Гейл скрыжавала ногі і вывучала сваю тэнісную туфель. Ён чакаў, што яна скажа, што яна адзіная прызнае, што на самай справе адбылося ў тым пакоі. "Што ж, чаму б і няма", - з горыччу падумала яна. Калі ў вас ўзнікае праблема, звярніцеся да эксперта. І Бог сведка, у такіх пытаннях, як гэта ...
  
  "Ты думаеш" гэта было самагубства. Нават для яе самой яе голас гучаў роўна.
  
  Труитт ускінуў галаву. "Чорт вазьмі, няма", - сказаў ён. “Я ведаю гэтага чалавека дваццаць пяць гадоў. У Марціна была праблема, ён яе вырашыў. Ён не быў схільны да самагубства.
  
  "Схільны да самагубства тып". Яе рукі былі такімі халоднымі. Пальцы раптам сталі танчэй, а скура сушы, як зімой, калі знікала іх гадовая пухлость. Яе заручальны пярсцёнак лёгка апусцілася на костяшку пальца. “ Такім чынам, тое, што ты хочаш сказаць...
  
  "Хто-то забіў яго".
  
  "Тэры Холбрук піша з вытанчанасцю і досціпам і з вострым увагай да дробных дэталяў, якія дапаўняюць гісторыю".
  
  —Маргарэт Марон, лаўрэат прэміі Эдгара
  
  OceanofPDF.com
  
  Таксама аўтар : Тэры Холбрук
  
  A FAR І DCRY
  SAD WПАЗНЕЙ
  
  OceanofPDF.com
  
  
  OceanofPDF.com
  
  Майму бацьку Джыну
  хто прыдумаў гэтыя Недарэчныя гісторыі,
  і мая маці Джэні
  які насіў мяне на руках дзевяць месяцаў
  пад яе сэрцам,
  чытаю, як галодная жанчына
  
  OceanofPDF.com
  Падзякі
  
  Калі для выхавання дзіцяці патрэбна вёска, то патрэбна вёска і для напісання рамана. Я хачу падзякаваць сям'ю і сяброў за іх цярпенне, разуменне і падтрымку. За тэхнічную дапамогу я дзякую наступных: маёра Эла Ярбро з Упраўлення шэрыфа акругі Уолтон, Джорджыя; сяржанта Тэрэзу Рэйс з паліцэйскага кіравання Коньерс, Джорджыя; Марка Копенена, доктара медыцыны і Джэфры Сміта, доктара медыцыны з Бюро судова-медыцынскай экспертызы акругі Фултан. Таксама дзякуй Нэнсі Лаў за яе беспамылковы савет; Кейсі Блейн, якая трымала лямпу і падштурхоўвала мяне наперад; і членам Аб'яднанай метадысцкай царквы Эмбрыа-Хілз, якія аднойчы раніцай правялі перадсвітальныя гадзіны, дэманструючы свой метад падрыхтоўкі сапраўднага паўднёвага барбекю. Усе памылкі і прыхарошвання - мае ўласныя.
  
  OceanofPDF.com
  
  STATLERS CРОС, GГРУЗІЯ
  1925
  
  Малькольм Хинсон ўбачыў яго першым, якія звісаюць з дрэва, як кавалак баваўнянай тканіны. Ён бы таксама прайшоў міма гэтага, вырашыўшы, што гэта старая прасціна, сарваная з парэнчаў нечага ганка і напалову схаваныя ў зарасніках соснаў, калі б не малюсенькі выгіб чорнага чаравіка, які выглядваў з-пад краю тканіны, паказваючы на яго і міргаючы ў яркіх промнях сонца.
  
  Ён прабег тры чвэрці мілі да дома Пэрыша. Разам двое маладых людзей пабеглі назад праз поле, каласкі няскошаной аўсяніца упіваліся ім у ногі. "Можа быць, нам варта прынесці лесвіцу, можа быць, нам варта", - задыхаўся Малькальм. Але Пэрриш працягваў бегчы, яго чаравікі жахліва шамацелі па высокім ломающимся сцеблах.
  
  Сасновая гай была шырокай, і калі яны дабраліся да яе, Пэрриш памчаўся ўздоўж яе, адчайна шукаючы белае сярод адценняў зялёнага і цёмных нарастаў кары і шышак. Ён вярнуўся да Малкольму.
  
  “ Дзе яна, чорт вазьмі? Дзе яна, Малькальм?
  
  Малькальм стаяў, закінуўшы галаву і выпукліць наперад сківіцу. “ Богам клянуся, Пэрриш. Богам клянуся.
  
  Пэрриш схапіў яго за куртку, і Малькальм заплюшчыў вочы, чакаючы, што яго сябар ўдарыць яго па твары. Замест гэтага Пэрриш паваліўся на зямлю, яго кулак усё яшчэ сціскаў каўнер Малкольма, і двое мужчын ляжалі, збіўшыся ў кучу, цяжка дыхаючы і ўсхліпваючы.
  
  Тыдзень праз надышла чаргу Эппи Фалькон. У першы сонечны дзень пасля трохдзённых дажджоў яна зняла з двух сваіх малых штонікі, дастала друшляк з шафы і шчоўкала фасолю ў двары, пакуль дзеці гулялі з голымі попками ў гразі. Яна падзяляла сваю ўвагу — адным вокам сачыла за фасоллю, адкідальнай на друшляк, а іншым — за дзецьмі, - таму спачатку ёй здалося, што сусед стаіць побач з яе домам, прама на рагу, і моўчкі назірае за дзецьмі.
  
  Але секунды раслі, і, нарэшце, Эппи павярнула галаву, каб крыкнуць "алу". Пазней яна распавядала людзям, што пакрылася гусінай скурай, што хто-то прайшоў па яе магіле, і яна не магла гаварыць. Але, па праўдзе кажучы, яна была зачараваная. Там, ля гартэнзіі з блакітнымі бутонамі, стаяла кругленькая жанчына, паставіўшы ногі ў глыбокую брудную лужыну, яе погляд быў прыкаваны да немаўлятам. Эппи адразу зразумела, што гэтая жанчына несапраўдная. Справа было не ў яе твары, такім бледным і незямным; справа была не ў яе валасах, чорных і разбэрсаных. Гэта быў падол яе белай начной кашулі, які плавае ў чырвона-карычневай вадзе без найменшых плям.
  
  Пасля гэтага іх бачылі шмат разоў — у баваўнянай фабрыкі, ля царквы, на жалезных чыгуначных шляхах, якія падзяляюць горад папалам. Джэфры Пітэрсан ўбачыў яе ў акне малюсенькай фотастудыі на галоўнай вуліцы, пазіруюць з лілеяй, прыціснутай да шчакі. Яна выглядала цалкам ўлагоджанай, сказаў ён сваёй маці. Не так, як у жыцці, дзе Лінні Гліна Кейн была самай злоснай жанчынай, якую ён калі-небудзь бачыў. Самагубства магло быць грахом, але яно, па меншай меры, даў гэтай жанчыне трохі спакою.
  
  Ён не сказаў пра гэта сваёй маці, але спакой было зусім не падобна на тое, што было на твары Лінні, калі ён упершыню выявіў яе якая звісае з арэхавага дрэва пекан. Яе твар быў чырвоным і распухлым, мова чорным, спадніца жоўтага сукенкі пацямнела ад мачы. Джэфры вырвала да яе ног, і ваніты была такой моцнай, што карычневыя скураныя туфлі, пагойдваючыся ў некалькіх цалях ад зямлі, ударылі яго па лбе. Пераразаючы вяроўку ў яе пад падбародкам, ён ведаў, што яе смерць не была спакойнай. Што-то гнеўны авалодала Лінні Кейн і прымусіла яе накінуць сабе пятлю на шыю. Што-то бушуючае прымусіла яе брыкацца нагамі, а канечнасці предсмертно дрыжаць.
  
  Так што, калі яе замагільнае жыццё не была зусім ціхамірнай, увесь чортаў горад быў рады, што яна, па меншай меры, была бясхмарнай. Па меры таго, як павялічвалася колькасць назіранняў, наведвальнасць метадысцкай царквы Статлерс-Крос расла. Была створана баптысцкая царква. Овдовевшие жанчыны жылі адзін у аднаго ў дамах; адзінокія жанчыны скасавалі свае планы пераехаць у горад. Колькасць шлюбаў расло, і нараджалася больш дзяцей. У цэлым, гэта быў добры год для Statlers Cross.
  
  Пэрриш Сінглтан сышоў у сябе. Ён праводзіў доўгія гадзіны ў палях або гуляў па галоўнай дарозе, зазіраючы ў яры. Ён прыходзіў дадому, вымазанный ў аранжавай бруду, і садзіўся за кухонны стол. Яго пазногці утолщались. Яго думкі станавіліся дробнымі. І ён гараваў.
  
  OceanofPDF.com
  
  Напэўна, я даведаўся б, што гэта быў чалавек, па колеры яе валасоў, але я не мог бы сказаць інакш. Яна ляжала папярок чыгуначных шляхоў, уся зрэзаная на кавалкі, я пачаў крычаць, але калі я дабраўся да шляхоў, то заўважыў, што крыві не было - толькі сукенка і доўгія каштанавыя валасы, раскіданыя па рэйках, як мяшок з кацінымі касцямі. Але потым падзьмуў вецер, і яе валасы шевельнулись, і яна паглядзела на мяне і ўсміхнулася.
  
  Мэцью Лэнглі, паштовы служачы Статлерс—Крос, 1927 год.
  
  STATLERS CРОС, GГРУЗІЯ
  1996
  
  Рыбны домік знаходзіўся прыкладна ў дваццаці футах ад краю сажалкі Марціна Кейна, на невялічкім травяністым схіле, які прывёў бы ў захапленне дзяцей сваім спускам, калі б у рэшце рэшт яны не апынуліся ў супе з пены і мутнай вады. Марцін сам пабудаваў рыбны дом у тое лета, калі яму споўнілася трыццаць, калі спякота ў вялікім доме ў спалучэнні з шквал яго маленькай дачкі вымусілі яго аднойчы ўзяць блендер з кухоннай стойкі і прайсціся ім па корпусе. Яго жонка Кэмми з дзіцем на сцягне моўчкі глядзела на расколатую дзверы. Скажы што-небудзь, - закрычаў ён. Ты выдатна ведаеш, што я хацеў разбіць сцяну аб дзіцяці, якога я хацеў, каб Яна ўтаропілася на яго. Ідзі, - спакойна сказала яна. Ідзі зрабі што-небудзь са сваімі рукамі. І не вяртайся, пакуль не авалодаеш сабой.
  
  Ён з'ехаў на два тыдні, начаваў каля сажалкі ў намёце для шчанюкоў і працаваў да позняй ночы, стукаючы малатком па дрэве два на чатыры, пакуль у яго не атрымаўся каркас невялікага будынка. Ён хацеў мець магчымасць пачысціць яго з шланга, таму пакінуў зазор у адзін цаля паміж ніжняй часткай драўлянай рамы і цэментавым падлогай. І ён хацеў, каб канструкцыя была паветранай, каб супрацьстаяць знойному лета ў Джорджыі, таму замест дошак ён прымацаваў драцяную сетку з трох бакоў пасярэдзіне. Пяць гадоў праз ён дадаў ракавіну, а яшчэ праз дзесяць гадоў - электрычнасць і пліту. Але спачатку рыбны дом быў не больш чым сховішчам ручной працы, яго сховішчам ад свету, калі яму хацелася трэснуць каго-небудзь кулаком па твары.
  
  Цяпер Марцін стаяў у рыбным доміку і глядзеў скрозь дрот на сажалку. Злева ад сажалкі група мужчын у лёгкіх баваўняных кашулях і цельпукаваты джынсах пацела над ямай для барбекю і парай смажанай парасят. Далёка справа ад сябе ён чуў бурчанне мужчын, якія ўстанаўліваюць палаткі на яго зямлі, і адчуваў салодкі пах травы, рвущейся пад іх чаравікамі. Але ў асноўным ён адчуваў пах адэкалону. Яму не трэба было абарочвацца, каб даведацца чалавека, які прынёс гэта ў яго сьвятыню.
  
  “ Марцін, ты гатовы? - спытаў я.
  
  Водар быў рэзкім, як у жаночых пальцаў, калі яны клапоцяцца. У яго дачкі Сілы былі яхідныя назвы для мужчынскага адэкалона: "Пачулі прапаведніка", "Салодкі водар Збаўцы". Але Марцін не надаў вялікага значэння таму, што сказала яго дачка. Сілы быў ненармальнай сумессю. Страчаная душа.
  
  “Час набліжаецца, Марцін. Хутка пачнуць прыбываць людзі. Ты гатовы?"
  
  Марцін нахіліўся наперад, яго нос апынуўся ў некалькіх цалях ад драцяной сеткі. Яму для барбекю ён таксама збудаваў, паддаўшыся прыступу лютасьці. Яму заўсёды здавалася іранічным, што праект, пачаты ў такім моцным гневе, можа прывесці да столькім благословениям. Ён назіраў, як двое мужчын кінулі шчыпцы ў яму для шлакоблоков і знялі маленькага парася з рашоткі над цьмеюць вуглямі. Яны асцярожна паклалі яго на тоўстую драўляную дошку, прымацаваную да версе ямы. Скрозь дрот Марцін мог разглядзець абпаленую плоць жывёлы. Ён выглядаў дзіўна апранутым, яго вушы і хвост былі абгорнутыя вільготнымі баваўнянымі палоскамі. Ён сам даў інструкцыі па запякання. Сачыце за тым, каб ў малога не падгарэлі вушкі. Гэта будзе выглядаць ненатуральна, калі вы гэта зробіце. І пакладзіце камяні яму ў рот і брушка. Інакш ён засохне, і ў жанчын будзе істэрыка, калі гэта занадта непрыгожа для іх вінаграда і садавіны. Людзі з усёй краіны прыязджаюць на гэтую вечарыну ў гонар гэтага Маккоя, хлопцы. Давайце прымусім іх паверыць, што яны гэта знайшлі.
  
  Цяпер парася, загорнуты ў пялёнкі, усё роўна выглядаў ненатуральна. Ён ляжаў на драўлянай дошцы, як хрумсткі немаўля.
  
  Ён пачуў нецярплівае шорганне за спіной. “ Марцін? Дзе твой розум? Што, чорт вазьмі, з табой, ці не так?
  
  Марцін павярнуўся і спыніў погляд на долговязом мужчыну ў дзвярах. “Я буду сумленны з табой, Раян. Калі мы гэта плянавалі, гэта здавалася добрай ідэяй. Я проста больш не ўпэўнены ў гэтым ".
  
  Раян Теллер фыркнуў, што, на думку Марціна, было не асабліва прывабным учынкам з боку служыцеля Божага.
  
  “Вядома, гэта добрая ідэя, Марцін. Лепшая ідэя. Што з'яўляецца ключом да любога мерапрыемства? Натоўпы людзей. І яны прыйдуць. Мы ўзмацнілі шоў. Трохі музыкі, трохі гульняў, шмат рэлігіі. Яны будуць тут, прыяцель, таму што ты па-чартоўску добры ў тым, што робіш ".
  
  Теллер падышоў да краю стала досыць блізка, каб Марцін адчуў слабы пах яго цела, прабіваецца скрозь адэкалон. Нягледзячы на стук лопасцяў вентылятара над галавой, кроплі поту выступілі ў яго на лбе. Теллер усміхнуўся, і яго вусны слізганулі па зубах, як вугры.
  
  “ Я калі-небудзь расказваў табе пра тое, як упершыню пачуў пра Статлерс-Крос, Марцін? Пяць гадоў таму я чытаў Atlanta Journal-Constitution, і вось яно, у правым верхнім куце, прама праз усю старонку: 'Хвала Госпаду, Гэта начны збор свіней'. Я ткнула пальцам прама ў сярэдзіну ліста, я была так ўсхваляваная. Горад, у якім дастаткова здаровага сэнсу, каб захаваць старамодны царкоўнае барбекю і спевы. Што можа быць дасканалей? "
  
  Твар Тэлер раптам помрачнело. “Потым я пра ўсё забыўся. Я быў занадта заняты, выконваючы мужчынскую працу. Але ў рэшце рэшт Гасподзь знайшоў мяне і прывёў сюды. Ён сказаў: 'Раян, адмоўся ад сваёй рэкламнай працы за 150 000 даляраў у Атланце, прадай свае дарагія машыны, стань святаром. Я знайду спосаб даставіць цябе на Статлерс-Крос'. І ён гэта зрабіў. Чаму, Марцін? 'З-за цябе, брат".
  
  У галоўным будынку ціха зазваніў тэлефон. У Марціна перахапіла горла. Ён моўчкі палічыў да васьмі. Калі б гэта быў ён, таго, хто адказаў, спатрэбілася б восем секунд, каб зарэгістраваць інфармацыю, папрасіць таго, хто тэлефануе пачакаць, падысці да задняй дзверы і назваць яго імя. Малітва магла б быць больш эфектыўнай, але ён даведаўся, што малітва занадта блізкая да панікі. Лепш засяродзіцца і лічыць.
  
  Праз дзевяць секунд ён расслабіўся. Ён засунуў рукі ў кішэні джынсаў і ўздыхнуў. “Не думай, што мы цябе не ўдзячныя, Раян. Я проста стаміўся. Мы працавалі над гэтымі чортавымі свіннямі дзевятнаццаць гадзін запар. Ён паціснуў плячыма. “ Ты, вядома, правы. Гэта ідэальна.
  
  Раян ўхмыльнуўся. “Вось так, прыяцель. Д'ябал вымотвае цябе. Але ты працягваеш адштурхоўваць яго. Усё ў маёй машыне. Пасля таго, як спевакі госпела скончаць, настане наша чарга ".
  
  Прапаведнік выслізнуў з рыбнай хаткі і накіраваўся ў заходнюю частку лужка, дзе вучні моладзевай нядзельнай школы выкочвалі бочкі для халодных напояў. У паветры адчуваўся пах яго адэкалону. Ніколі не давярай сьвятара, ад якога пахне прыгажэй, чым ад тваёй жонкі, татачка. Сілы сказала гэта, смеючыся, але яе вочы былі як мармур.
  
  З ямы для барбекю крыкнуў мужчына. “Марцін! Вялікая гатовая. Ідзі зірні на яе!"
  
  Марцін расчыніў дзверы рыбнай хаткі і ступіў насустрач поднимающемуся дыме. Калі ён наблізіўся, група мужчын падзялілася. Купер Лэнглі, закінуўшы адну худую нагу на сцяну ямы, ўхмыльнуўся і ляпнуў Марціна па плячы.
  
  “Што скажаш, Марцін? Яна добра выглядае ў гэтым годзе, ці не так?"
  
  Свіння важыла сорак фунтаў — недастаткова, каб пракарміць сотні чаканых людзей, але дастаткова, каб захаваць таямнічасць сапраўднага паўднёвага рытуалу. Пацешна, што крыху добрай прэсы можа зрабіць для ўстановы. Дваццаць з лішнім гадоў таму кандыдат Джымі Картэр спыніўся ля царквы, каб падзяўблі свіней на касе пад назвай Статлерс-Крос, і нацыянальная прэс-карпарацыя взбесилась. З тых часоў кожны чэрвень жыхары прыгарадаў і вялікіх гарадоў збіраліся на палях у пошуках незвычайнага і сучаснасці. Не бярыце ў галаву, што вялікая частка свініны, 2000 фунтаў, была прыгатаваная учора ў рэстаране ў акрузе Уолтон. Усё роўна, што хатняе печыва было замарожана тыднямі. Усё, што заўгодна, дзеля справы Гасподняга. Марцін шырока ўсміхнуўся і наважыў Лэнглі аплявуху ў адказ.
  
  “Яна выглядае выдатна. Па-чартоўску доўгі дзень, хлопцы, але я б сказаў, яно таго каштавала ". Ён паказаў на парася паменш. “Чаму б вам, двум малодшым хлопчыкам, не аднесці малую да стала з ежай? Яна стане цэнтральным упрыгожваннем. Што тычыцца мамы, давайце адправімся на гастролі".
  
  На зямлі ляжаў мяшок з матэрыі для корму. Марцін сунуў руку ўнутр і выцягнуў однозубый сякера.
  
  "Хочаш даць ёй трохі астыць?" Спытаў Лэнглі.
  
  Марцін паківаў галавой. “Час падыходзіць да канца, і жанчыны чакаюць на кухні, каб разрабіць мяса. Акрамя таго, наступіць ноч, перш чым гэтая чортава штука тут астыне, тут так па-чартоўску горача.
  
  Лэнглі узяў пару кухонных рукавіц і нацягнуў іх. “ Я подержу яе, Марцін. Астатнія, адыдзіце.
  
  Ён націснуў рукамі на сцягна вялікі свінні і асцярожна перавярнуў яе на бок. Моцна прыціснуўшы рукавіцы да жывата і хрыбетніка, ён кіўнуў Марціну. "Працягвай".
  
  Марцін занёс сякеру над галавой і апусціў яго з такой сілай, што лязо вонзилось ў дошку. Шыя свінні была акуратна отсечена, галава, ўсыпаная дажджом попелу і якія цьмеюць вугольчыкаў, скацілася ў калодзеж. Лэнглі нахіліўся і схапіў яе за морду.
  
  "Мая бабуля магла б прыгатаваць з гэтага па-чартоўску смачнае рагу", - сказаў ён.
  
  "У мяне таксама", - сказаў Марцін. “Але Эле не падабаецца глядзець на гэта. Закінь гэта назад за загон, будзь добры. Куп? Я дадам яго да астатніх гародніне, калі жанчыны скончаць. Прама цяпер у мяне куча спраў, аб якіх трэба паклапаціцца. І калі б я мог папрасіць каго-небудзь з вас, хлопцы, аднесці гэтую свінню на кухню ...
  
  Калі мужчыны пакацілі прэч са сваёй ношай, Марцін уцягнуў паветра, густы, як марля. Было па-чартоўску горача. На працягу тыдня слупок тэрмометра пераваліў за дзевяноста, дасягнуўшы тэмпературы, звычайна приберегаемой для канца жніўня. І гэта была не тая спякота, якая хутка знікае — з надыходам вечара паветра ўсё яшчэ обволакивал Марціна, нібы жадаючы пахаваць яго. "Можа быць, ніхто і не прыйдзе", - падумаў ён. Можа быць, яны застануцца дома перад сваімі кандыцыянерамі, і ўсе планы Райана пойдуць прахам. Але млоснасць ў жываце падказала яму, што ён дурань. Раян атрымае сваё. Вось чаму Бог заклікаў яго. Раян Тэлер быў бульдозерам для Госпада.
  
  Статлерс—Крос быў месцам травы і дахаў - так вырашыла Гейл Грейсон, калі ёй было пяць гадоў. Атланта, дзе яна жыла са сваёй бабуляй Элай, была абчапляныя плюшчом і мела трывалыя будынка. У Стейтлерс-Крос кантры будынка прагіналіся у яе пад нагамі. Поля былі светлымі і шырокімі, а аранжавыя яры раздваивались, як вусны. Але дзіўнай часткай быў доўгі травяністы пагорак, які разрэзаў горад напалам, пакідаючы бачнымі толькі даху на іншы баку.
  
  У шэсць Гейл выявіў закінуты чыгуначнае палатно на вяршыні ўзгорка. Сястра Элы, Нара, праводзіла яе па абсыпанай жвірам дарожцы да свайго дому і ўверх па схіле, пакуль яны не апынуліся на просмоленной шпалах, і дзьмухаўцы не загрукалі па іх чаравікаў. Яна падвяла Гейла да канца шляхоў, дзе горб рэзка абрываецца, і распавяла, як шмат гадоў таму цягніка Паўднёвай чыгуначнай кампаніі з хрыпам спыняліся перад яе домам. Цягнікі былі падобныя на змей, сказала Нара, тоўстыя ад глытання, паветра вакол іх гарачы, як дыханне жывёл. Гейл думала, што паветра на Стейтлерс-Крос і без цягнікоў быў даволі гарачым, але яна ніколі не казала пра гэта Нары. У Нары не было дзяцей, і яна цярпела летнія візіты сваёй внучатой пляменніцы пры ўмове, што дзяўчынка будзе ціха хадзіць, добра ёсць і не сварыцца.
  
  Толькі калі ёй споўнілася дзесяць, Гейл зразумела, што іпадром не быў асабістай уласнасцю яе цёткі. У рэшце рэшт, хіба Нара не насіла капялюшык і панчохі кожны дзень, як быццам яна была лэдзі на вакзале? Хіба яна не блукала па гулкому цаглянага дома і не сверяла гадзіны са сваімі наручным? Хіба ў яе, прама скажам, не быў голас паравознага свістка і валасы такія ж густыя і чорныя, як воблачка дыму? Але гэты трэк ніколі не прызначаўся ні для яе, цёткі, ні для пакаленняў сям'і, якія папярэднічалі ёй. Замест гэтага цягнік спыніўся на баваўнянай фабрыцы па другі бок пуцей, дзе здаў неапрацаваныя скрыначкі і загрузіў гатовую тканіна, перш чым павярнуць у зваротным кірунку і накіравацца назад праз сэрца акругі Кэлвин.
  
  Гейл правяла рукой па карычнева-индиговому покрыву, развевающемуся на траве. Цяпер, у трыццаць гадоў, яна ведала, што Статлерс—Крос - гэта нешта большае, чым яго часткі, больш, чым рэйкавыя шляху, або ўсечаныя будынка, або млын, ператвораная ў каменныя руіны, схаваныя ад вачэй за парослым травой водападзелам. Гэта было нешта большае, чым цікаўны Олдэн-хаўс ззаду яе, які стаіць, як чырвонае арыгамі ў поле. Статлерс-Крос быў домам, і яна, вярнуўся воін, толькі што абняславілася па-каралеўску.
  
  Ззаду сябе яна пачула рык.
  
  "Мама," сказала Кэці Пру. - Я ведаю, што ядуць вышчэрбленыя провада.
  
  Гейл прыціснула далонь да белага плямы на покрыве, у паветры лунаў затхлы пах старой тканіны ў спалучэнні з пахам адбельвальнік. “ Праўда, лэдзі Баг? Гэта выдатна. Я ганаруся табой".
  
  Пляма на покрыве было немаленькім — калі яна выцягнула далонь ва ўсю шырыню, па абодвум бакам праступілі белыя вены. Гэта была забава: яна зірнула на покрыва, што вісеў над лесвіцай, заўважыла знаёмае цёмная пляма і вырашыла, чаму б і не? Дзе-то яна чытала, што адбельвальнік, соль і трохі вадкага мыла выдаляць любы пляма, і гэта сапраўды было так. Знікла не толькі цёмная пляма, але і застарэлы фарбавальнік пад ім.
  
  “ Мама, я сказаў, што ведаю, што ядуць вышчэрбленыя провада.
  
  “Я ведаю, дзетка. Гэта выдатна".
  
  Што яшчэ горш, яе не павінна было быць дома. Яна павінна была быць у доме Марціна і Кэмми, дапамагаць рыхтаваць барбекю, але яна затрымалася, адкладаючы спякоту, насякомых і іншыя, больш чалавечыя раздражняльнікі. Яна сказала сабе, што па ёй не будуць сумаваць — у рэшце рэшт, яе не было шэсць гадоў, занадта доўга, каб яна захавала уменне нашмароўваць салата з капусты на папяровую талерку.
  
  Яна адарвала далонь ад пакрывала і зморшчылася. Яна магла паклясціся, што адбельвальнік паступова прахарчаваў ўсю тканіна. Да таго часу, як яе бабуля Эла вернецца дадому, покрыва стане беласнежным і будзе пахнуць, як туалетная кабіна. Гейл застагнала. Чаму фарба не захавала колер? Больш таго, чаму яна не праверыла? Дзеля Бога, яна была гісторыкам. Наколькі дурней яна магла быць?
  
  "Мама, злучальныя правады—"
  
  “Я ведаю, Кэці Пру. Калі ласка. Мне трэба вырашыць, што тут рабіць. Пачакай секунду, і ты зможаш сказаць мне".
  
  Пляма было нанесена дзевятнаццаць гадамі раней, калі яна і яе стрыечная сястра Сілы вырашылі выкарыстоўваць шакаладны сіроп для ўладжвання падлеткавай сваркі. Эла была ў лютасьці.
  
  “ Ваша прабабуля Лінні Кейн сама спляла пражу для гэтага пакрывала. Міс Сілы. Яна яго пафарбавала і таксама саткала. Яна прыўзняла куток покрывы, і сарваў яго з падваконніка. “ Бачыш? Яна вплела ў яго літару "Л'. Яна ганарылася сваёй працай. Ён вісеў над гэтай лесвіцай амаль пяцьдзесят гадоў, і вось вы, монстры, прыйшлі і ўсё сапсавалі.
  
  Пакаранне было зманліва мяккім.: Дзяўчынкі павінны былі ператварыць ватовыя шарыкі ў ніткі, выкарыстоўваючы старадаўнюю шпульку Лінні. Але нітка была занадта тонкай, а шпулька занадта цяжкай — кожны раз, калі яны запускалі шпульку ў кручэнне, нітка абрывалася. Праз гадзіну яны абодва былі ў слязах. Эла з задавальненнем назірала за тым, што адбываецца. "Можа быць, гэта навучыць цябе трохі паважаць намаганні жанчыны", - сказала яна.
  
  Гейл сумна ўтаропілася на гэта месца. Божа, які метад прыдумала б яе бабуля, каб пакараць яе за гэта?
  
  "Вышчэрбленыя драты з'ядаюць цені для стагоддзе і губную памаду".
  
  Гейл павярнуўся. Кэці Пру ўтаропілася на сваю маці, надзьмуў вусны. Побач з ёй стаяў жалезны ягуар ў натуральную велічыню, яго плямы даўно былі пакрытыя чорным Іржава-олеумным спрэем. Аранжавы шалік быў абгорнуты вакол яго галавы накшталт турбана, а з аднаго вуха нітка звісала ружовых бус. Кроплі густы чырвонай слізі пакрывалі яго зубы, а твар пакрывалі сінія адбіткі пальцаў, падобныя на пячоначныя плямы. Ля ног Кэці Пру было раскідана з паўтузіна запечаныя цюбікаў губной памады і пустых пудраніцу.
  
  “ Кэтлін Пруденс! Дзе, чорт вазьмі, ты ўсё гэта расстараўся?
  
  "Яны патрапілі ў зазубренную дрот".
  
  “Кэці Пру. Дзе ты гэта ўзяла?"
  
  “ Ён знайшоў іх у скрыні стала бабулі Элы.
  
  Гейл закрыла вочы. Ўзрушаюча. Магчыма, яна магла б растлумачыць з'яўленне пакрывала як памылку з добрымі намерамі, але пераканаць Элу ў тым, што гэта быў просты недагляд, а не нястрымная безадказнасць, якая дазволіла чатырохгадовага дзіцяці сцягнуць яе касметыку і скарміць яе ўпрыгожванню газона, было вышэй сіл Гейл. "Вось, - падумала яна, - што ты атрымліваеш". Гейл Лін, калі ты спрабуеш сказаць Богу, што не хочаш падаваць Яго гарніры.
  
  "Добра, Кэці Пру," стомлена сказала яна. “ Ідзі ў дом і вымый рукі. Потым прынясі на кухню папяровыя ручнікі. Давайце навядзем парадак, пакуль хто-небудзь не падумаў, што ягуар паляваў за лэдзі Мэры Кей ".
  
  “Вышчэрбленыя драты не палююць на вясёлых вясёлых лэдзі. Яны..."
  
  Папераджальны погляд, кінуты на яе Гейлом, павінна быць, зрабіў ўражанне, таму што Кэці Пру взбежала па цаглянай лесвіцы і знікла ў доме. Гейл павалілася па-над коўдры і раскінула рукі; грубая поўсць царапала ёй скуру.
  
  "Калі ласка, Божа", - прастагнала яна. "Мы павінны выбірацца адсюль".
  
  Гэтая рэпліка была хутчэй лаянкай, чым малітвай. Калі яны з Кэці Пру ўпершыню прыехалі з Англіі, яна лічыла, што яны прабудуць у Элы пару месяцаў - дастаткова доўга, каб Гейл отдышалась, знайшла дом і пачала працу над сваёй трэцяй кнігай "Даследаванне дзённікаў сельскіх жанчын". Усведамленне гэтага было цяжкім ударам: на адзін толькі свой пісьменніцкі даход яна ніколі не змагла б дазволіць сабе дом, няню і машыну.
  
  Гумовыя падэшвы зарыпелі па цагляных прыступках. Камяк папяровых ручнікоў ўпаў ёй на твар.
  
  "Вось, мама," сказала Кэці Пру. “ Табе гэта спатрэбіцца.
  
  Гейл засмяяўся. “О, не, мэм. Яны вам спатрэбяцца". Яна выпрасталася. “Адарву пару ручнікоў і пачынай выціраць бруд. І Кэці Пру, не лезь у чужыя справы, не спытаўшы іх папярэдне.
  
  Кэці Пру схапіла ахапак ручнікоў і адвярнулася, але не раней, чым Гейл пачуў, як яна прамармытала нешта пра "вышчэрбленых правадах" і "які-небудзь відалыя вопратцы". Гейл пахітала галавой. Ўплыў Элы. Калі б яна не была асцярожная, яе бабуля надзела б на дзіцяці прыбраныя сукенкі ад Мэры Джэйн.
  
  "Джаггерам не патрэбныя шапкі", - сказала Кэці Пру, здымаючы шалік "ягуара". "Дзяўчатам патрэбныя капялюшы".
  
  Гейл ўсьміхнулася. Яна прыхлопнула камара на голай руцэ, і пунсовая кропля пырснула ёй на далонь. Яна рассеяна працягнула руку і выцерла яе аб покрыва Лінні.
  
  Яна недаверліва ўтаропілася на новае пляма. Чорт. Крыві было няшмат, але яна была прыкметная.
  
  Яна кінулася да "ягуару" і выхапіла папяровае ручнік у яго з-пад ног. Прыціснуўшы яго да кроплі крыві, яна ўздыхнула. Колер пасвятлеў у твары, ды толькі нязначна.
  
  "Кэці Пру", - сказала яна. "Я веру, што гэта знак таго, што Бог хоча, каб мы па локаць у капусным салаце".
  
  Зазваніў тэлефон, і Марцін пачаў лічыць. Праз дзевяць секунд ён зірнуў на гадзіннік. Было шэсць трыццаць вечара. Ён агледзеў тэрыторыю, разглядаючы палаткі, стаякі, гірлянды лямпаў з электрычнымі шнурамі, якія змеились па паветры і изгибались над падваконнікамі яго дома. Ні століка з напоямі, ні стала з дэсертамі. Ён накіраваўся да палаткі з ежай. Чорт вазьмі, яны выбіліся з графіка. Людзі пачнуць прыбываць на працягу гадзіны. Усяго гэтага было занадта шмат. І ўсё гэта было на яго сумлення.
  
  Пяць сталоў цягнуліся з канца ў канец пад тэнтам колеру хакі. Калі ён падышоў да першага стала, яго нага зачапіла адкрытую скрынку з посудам, і дзесяткі пластыкавых відэльцаў пакаціліся па траве. Ён стукнуў кулаком па стале. Бразнулі металічныя засцерагальнікі на ножках. Свіння ў цэнтры стала здрыганулася, палоскі сухой тканіны на яе вушах заколыхались, як кудзеркі. Падлетак, слонявшийся ля палаткі, вылупіў вочы і зрабіў крок назад.
  
  Марцін выціснуў з сябе ўсмешку. "Прабач, сынок", - выдыхнуў ён. “Гэта ўсё з-за ціску з боку гэтай справы. Ведаеш, я маю задумку перадаць яго вам, маладыя людзі, у наступным годзе". Ён выцер рукой рот. “ Не падавай выгляду, што заўважыў, як я страціў сябе ў руках. Усе могуць падумаць, што на гэтай працы занадта шмат працы, і я ніколі ад яе не пазбаўлюся.
  
  Юнак няёмка ўсміхнуўся, затым павярнуўся і потрусил да сваім сябрам. Марцін назіраў, як хлопчык засунуў рукі ў кішэні і, размаўляючы, паціснуў плячыма ў яго бок.
  
  Ісус Хрыстос. Марцін адкрыў рот, каб папрасіць прабачэння за святатацтва, але перадумаў. Гэта зусім не святатацтва. Госпадзе. Гэта заклік. Ты ўсклаў на мяне цяжар. І што, чорт вазьмі, ты прапануеш мне цяпер з гэтым рабіць?
  
  Зазваніў тэлефон. Дастаўшы з кішэні насоўку, ён выцер лоб. Раз, два...
  
  У дзевяць задняя дзверы расчыніліся. Яго стрыечная сястра Эла высунула галаву.
  
  “Марцін! Табе тэлефануюць".
  
  У Марціна перасохла ў роце. “ Прыміце паведамленне, - крыкнуў ён. “ Я тут заняты.
  
  “Я спрабаваў. Яна прасіла перадаць табе, што гэта справа акругі".
  
  Справы ў акрузе. Смех Марціна апёк яму лёгкія. Оттолкни д'ябла, Раян? Не ў гэты раз. Ён прыехаў, каб асядлаць мяне ззаду, увесь час штурхаючы пяткамі па баках.
  
  OceanofPDF.com
  
  Яна па-чартоўску добра танчыць для мёртвай жанчыны.
  
  Вілі Пітэрсан за сняданкам са сваёй жонкай Элізабэт, 1931 год.
  
  Міс Лінні звычайна наведвала мяне па начах, слізгаючы па калідоры, яе валасы свяціліся, як ліхтарны слуп. Я была ўсяго толькі размытым плямай дзяўчынкі, не старэйшых за шасці-сямі гадоў, і толькі праз шмат гадоў я даведалася, што ў яе былі цёмныя валасы. Для мяне яе валасы былі светлымі, выкладзенымі ў пучок вакол асобы і зіхоткімі, як быццам у яе на верхавіне была разетка, а яна ввинтила лямпачку і ўключыла яе. Вядома, гэта было да таго, як у нас тут правялі электрычнасць, але калі я думаю пра гэта, я ўспамінаю яе такой, як быццам яна ўключыла лямпу ў сваіх валасах, так што ўсе пасмы заблішчалі, а твар засталося ў цені.
  
  Яна нагадала мне Гвиневру. Я бачыла карцінкі ў кнізе маёй сястры пра караля Артура, і міс Лінні падалася мне мяшок вялікі гульні, апранутай у сукенку, я бачыла яе праз дзверы маёй спальні, яна слізгала па калідоры, спынілася перад пакоем маіх бацькоў, затым маёй сястры, і, нарэшце, спынілася, каб зазірнуць у маю. Яна круціла галавой з боку ў бок, як быццам спрабавала накіраваць крыху святла ад сваіх валасоў на маю ложак. Але святло так і не пранікаў унутр — ён проста заставаўся клубком вакол яе галавы, як быццам капюшон яе сукенкі ператварыўся ў цьмеюць вуглі. Яна працягвала гэта рабіць якое-то час, святло вагаўся ў цёмным холе, пакуль яна, нарэшце, не супакоілася і не знікла ў задняй частцы дома. Аднойчы я ўстаў і рушыў услед за ёй, але яе ногі, не тычыліся зямлі, былі хутчэй маіх.
  
  Аднойчы я расказала пра яе свайму тату, а ён толькі пакруціў галавой і сказаў мне пакінуць яе ў спакоі, я сказала, што яна была добрай і крыху сумнай, а ён сказаў, няма, яна была злы, прывіды былі злымі. Я сказаў, але яна хацела праверыць, як я, яна павярнула галаву з боку ў бок, каб святло падаў у мой пакой, а ён проста сказаў: "Не, Зайла, яна паварочвала галаву не для таго, каб лепш цябе бачыць". Яна раўла, як раз'юшаны мул, спрабуючы зняць з шыі гэтую праклятую вяроўку.
  
  Куток нераспечатанного канверта праслізнуў пад пазногцем Зілы Грын, і яна выпусціла яго на кухонны стол. Яна ўспамінала прывіда ў самыя дзіўныя моманты, напрыклад, калі думала пра свайго бацьку, склонившемся над казламі для пілы, у бруднай фетравым капелюшы, ссунутай на патыліцу. Або калі яна заўважыла шматок тканіны жамчужнага колеру, падобны на пасцельная бялізна для яе ўласнай ложка. Ці цяпер, калі яна глядзела з кухоннага акна на маленькую грейсонскую дзяўчынку, апранутую ў чырвонае і развалившуюся на пачварным жалезным кату Элы Олдэн. Усё сваё жыццё яна чула гісторыі аб прывідах міс Лінні, але ніколі ў іх не верыла. Убачыўшы прывіда ўласнымі вачыма, яна навучылася распазнаваць хлусня.
  
  Яна не ведала, чаму цяпер падумала аб прывідзе. Магчыма, справа была ў аранжавым шаліку, так падобным на лёгкі, повязанном на валасы маленькай дзяўчынкі; або, магчыма, справа была ў цёмных вачах дзіцяці, здалёк якія вылучаліся на яе светлай скуры, як сінякі. Яна не спрабавала адгадваць. У апошні час вобразы ў яе галаве перемешивались ўсё часцей і часцей, і гэта толькі збівала яго з панталыку, калі яна спрабавала разабрацца ў сваіх думках.
  
  На канверт ўпала кропля вады. Малюнак тушшу, нацарапанный у кутку, расцёкся па сіняй паперы. Яна ўзяла канверт і прыціснула мокрае пляма да свайго фартуку. Зайла пачала назіраць за маленькай дзяўчынкай шасцю месяцамі раней, калі яны з маці прыехалі ў Статлерс-Крос. Зайла стаяла ля кухоннага акна, калі да дому Элы пад'ехала машына, пасыпаная жвірам, і высадзіла іх на выкладзеную брукам дарожку, літаральна ў пашчы рыкае ката. Яны былі падобныя на два абпаленых куста, апранутых у чорнае і якія стаяць рука аб руку перад велізарным чырвоным домам. Яна прищелкнула мовай. “Лоў, яшчэ адна жанчына з Олдена трапіла ў бяду. Клянуся, я сапраўды часам думаю, што гэтая сям'я праклятая".
  
  Бары быў не згодны. Гасподзь даў чалавеку свабоду волі, Зайла, Гэтая жанчына сама прымала рашэнні, у яе па-чартоўску шмат нахабства пасля таго, у чым яна ўдзельнічала.
  
  Яна бедная ўдава, Бары, З дзіцем.
  
  Бедная ўдава, задніца мая. Ты вядзеш сябе як дурная старая жанчына, Зайла Мэй, яе муж быў тэрарыстам. Ён пакончыў з сабой у царкоўным сьвятыню, дзеля Бога, я спадзяюся, яна не думае, што знойдзе тут прабачэнне. Наўрад ці хто-то стане апраўдваць ўдаву забойцы.
  
  Куды яшчэ яна можа пайсці? Зайла задавалася пытаннем. Калі мы не даруем яе, то хто даруе? Але Зайла маўчала. Бары не разумеў олденов так, як разумела яна. Ён заўсёды быў занадта заняты сваім гаспадарчым крамай у цэнтры горада. Ён не дзяжурыў ля кухоннага акна.
  
  Звонку Кэці Пру абвіла рукамі шыю ката і саслізнула з яго спіны, пакуль не павісла ўніз галавой. Шалік ўпаў на зямлю. Яна тут жа ўскочыла на ногі і падабрала яго. Зірнуўшы на Зайлу, яна зноў абгарнулі ім галаву.
  
  Зайла ўсміхнулася і падняла руку. Кэці Пру, прыціснуўшы рукі да баках, паварушыла пальцамі.
  
  Яна выказала здагадку, што гэта быў іх сакрэт, яе і дзіцяці. Гейл стаяла прыкладна ў дзесяці футах ад дачкі, яе незвычайныя чорна-белыя валасы луналі, калі яна складвала покрыва. Яна ні разу не паглядзела ў бок Зайлы. Ды і з чаго б ёй гэта рабіць? Для яе маленькі блакітны домік па іншы бок драцянога плота быў домам рабочых. Уласны бацька Зайлы заляцаўся за ураджаем сям'і Олдэн падчас Вялікай дэпрэсіі і назіраў за рамонтам нязграбнага дома Олденов да самай сваёй смерці. Яна занадта добра ведала, што падобныя дамоўленасці спараджаюць аднабаковае захапленне.
  
  Вада на канверце высахла, і цяпер Зайла магла разглядзець, што на малюнку быў намаляваны дыназаўр, квадраты пакрывалі яго жывот, як латы. Яна паднесла канверт бліжэй да твару і разгледзела замежныя маркі. Каралева Лізавета—Гейл Грейсон атрымала ліст з Англіі. Паштовая служба пачала прысвойваць пронумерованные адрасы ўсім жыхарам Джорджыі, але Стейтлерс-Крос па-ранейшаму заставаўся сельскай дарагі. Пошта дастаўлялася надзейна, пакуль дзяжурыў звычайны паштальён. Аднак сёння раніцай яна заўважыла, што грузавіком кіравала жанчына. Яна лёгенька правяла кончыкам пальца па дыназаўру. Нават яно выглядала замежным. Амерыканскі дыназаўр выглядаў бы больш лютым і менш збянтэжаным. Калі ліст прызначалася маці, то, напэўна, малюнак прызначаўся дзіцяці. Кім бы ні быў гэты пісьменнік, магчыма, у яго з Кэці Пру таксама быў агульны сакрэт.
  
  Пачуўся званок, і Зайла хутка схапіла прыхваткамі. Яна дастала шыпячы ажынавы пірог з духоўкі, раздушыць ліст аб гарачае дно формы.
  
  "Закон," прашаптала яна. “ Ты сапраўды дурная старая жанчына, Зайла Грын. Ну што ж. Яна скажа Гейлу, што жанчына ў паштовай фургоне сунула ліст у яе скрыню. Ніхто ніколі не даведаецца.
  
  Яна сунула канверт у кішэню фартуха. Нават калі яна ўбачыць Гейл на барбекю, яна пачакае і аддасць ёй ліст дома. Любы падстава наведаць дом Олденов. Яна любіла гэты дзёрзкі стары дом з яго незвычайнымі кветкамі і завостраным верхам. Часам ёй здавалася, што яна магла б стаяць ля кухоннага акна і глядзець на яго вечна. Калі Нара Олдэн была яшчэ жывая, Зайла шпацыравала па суседстве і гадзінамі сядзела з ёй, слухаючы гісторыі — пра тое, як Нара і яе сястра Эла выйшлі замуж за братоў, якія не размаўлялі адзін з адным пасля шаснаццаці гадоў, як дом быў пабудаваны пасля Грамадзянскай вайны дзядулем Норы, які хацеў, каб цэглу былі колеру крыві, а дах у форме копій нагадвала ўсім пра яго брата, забітага пры Чикамоге, як яе дзядуля хацеў пакінуць дом сыну .... Затым, як правіла, гісторыі даходзілі да міс Лінні.
  
  Зайла распавяла Нары аб прывідзе толькі адзін раз. Пажылая жанчына пачырванела ад гневу. Міс Лінні была цёткай Нары і Элы, і Нара не пацярпела б ніякіх уяўленняў пра зданяў.
  
  “Зайла, ты была ўсяго толькі дзіцем, якога вскармливало занадта шмат істэрычных старэчаў. Лінні павесілася. Яе цела ссеклі і пахавалі на сямейным участку на Пратертон-роўд. Я сам завяду цябе туды, калі ты захочаш гэта ўбачыць. Ты хочаш верыць, што яна ў чысцец, або ў пекле, ці яшчэ дзе-небудзь, мяне гэта задавальняе. Але ў адным вы можаце быць упэўнены: Лінні Гліна Кейн больш не ходзіць па гэтай зямлі ".
  
  Не, мэм, падумала Зайла. Яна не ходзіць па зямлі. Яе ногі нават блізка не датычацца зямлі.
  
  OceanofPDF.com
  
  Пасярод ночы я пачуў віск ў куратніку. Я схапіў сваю капялюш і драбавік і выйшаў туды, і што, вы думаеце, я ўбачыў? Гэта была яна, усё дакладна. Яна сядзела на курасадні, трымаючы ў руцэ мёртвую курыцу, а з рота ў яе ляцелі пёры. Яна знікла, але з тых часоў кураняты паводзілі сябе нядобра. Яны кудахчут ўсю ноч, і яйкі ў іх пацешнага колеру.
  
  Джым Джэнкінс, падчас гутаркі ў універсальным краме на Статлерс—Крос, 1933 год
  
  Гейл узяўся за ручку пластыкавага чырвонага фургона Кэці Пру і, абмінуўшы яр, які ідзе ўздоўж дарогі, вывеў транспарт і дзіцяці ў двор Марціна. Добра, што прыём адбыўся ўвечары — у палове восьмага спякота крыху спадала, і прагулка, якая ў дзённых умовах зрабіла б Гейл счырванелым і раздражняльнай, замест гэтага расслабіла яе. Бязгучна насвістваючы, яна цягнула калёсы па няроўнай зямлі, прымушаючы Кэці Пру хапацца за борта.
  
  Вечаровае сонца надавала персікавы адценне навакольных палях і белай ашалёўцы двухпавярховага фермерскай дома. Перад ганкам на двух жэрдзях для бадмінтона была ўстаноўлена надпіс "Спевы Паўднёвага Госпела" і барбекю па 4,99 даляра за талерку. Міма з пыхтением праехаў шэраг аўтамабіляў, якія спыніліся на другім баку пад'язной дарожкі, каб прытрымлівацца інструкцыям настаўнікі нядзельнай школы ў жоўтай вопратцы па паркоўцы. Сям'і нетаропка накіроўваліся да палатак. "Ну і ну", - падумаў Гейл. Бог, павінна быць, задаволены. Марцін Кейн зноў падымае вочы да ўзгорках і дастаўляе тавар.
  
  Паставіўшы каляску ля ганка, яна ўзяла Кэці Пру за руку, паднялася па драўляных прыступках і ўвайшла ў дом. Яна тут жа схапіла дачку за плечы, адвяла яе ў кут. Калі што-небудзь з летняй летаргіі звонку і прасачылася скрозь вагонку, то было належным чынам затоптано. Дом Марціна віраваў ад актыўнасці. Жанчыны — станікі і сервіравальныя лыжкі прыкрывалі іх грудзі, як даспехі, — высакародна прыціскалі адзін аднаго плячыма да сцен, спяшаючыся з пакоя ў пакой. Паветра напаўняў водар кляновага сіропу і воцату, часам перарываліся неасцярожнай дозай Jean Naté.
  
  Кэці Пру пацягнула Гейла за руку. "Ніякая дрот не будзе паляваць на іх", - прашаптала яна.
  
  Гейл гучна засмяяўся. “Я думаю, ты маеш рацыю, панкін. Што ты скажаш, калі мы пачакаем, пакуль вада не расступится, перш чым шукаць бабулю Элу?"
  
  Калі вады не зусім расступіліся перад Мэралин Нэш, то яны, безумоўна, захісталіся — дастаткова належны знак павагі старэйшай дачкі Элы Олдэн. Маралин выйшла з кухні і ўзнікла ў дзвярным праёме, такая высокая, што яе расчесанные светлыя валасы даставалі да рамы ўсяго на некалькі цаляў.
  
  "Дамы!" Яна зрабіла паўзу, пакуль не сціх гул. “Амаль палова восьмага, а нас ужо чакае сотня чалавек. Я даў Майры інструкцыі пачаць збіраць грошы, а гэта значыць, што ўсе гэтыя людзі хутка пераедуць на тэрыторыю гатэля. Папяровыя вырабы ўжо гатовыя, мяса ўжо ў дарозе, але нам тэрмінова патрэбныя фасолю, капуста і соусы. Калі гэта твая праца, ідзі на кухню, вазьмі міску і выходзь праз заднюю дзверы. Яна уперла рукі ў бакі. “І не забывай пастаянна правяраць узровень місак. У мінулым годзе ў нас былі скаргі на тое, што мы недастаткова хутка іх замянілі. А цяпер, дамы, хадзем.
  
  Маралин прыціснулася сваім шестифутовым целам да вушака і прапусціла чараду жанчын у кухню. У якасці падыходнага ўбору для барбекю ў царкве Маралин выбрала камплект шорт для прагулак у стылі сафары ў камплекце з походными чаравікамі і каралямі, якія нагадваюць стрэльбу для сланоў.
  
  Яна разгарнулася і пракрычала над бяжыць шарэнгі галоў. “О, я толькі што ўспомніла яшчэ сее-што, дамы. Як заўсёды, ёсць верагоднасць, што з'явіцца прэса. Калі ласка, уключыце абаянне".
  
  Калі апошняя з жанчын прайшла на кухню, Маралин пакрочыла па калідоры, пазіраючы дэманстратыўна на гадзіны.
  
  “ Спазніўся на гадзіну. Нядрэнна. Значыць, мама пыталася, дзе ты быў, чорт вазьмі, усяго раз дваццаць.
  
  "Я быў звязаны".
  
  "Ха". Мэралин апусцілася на калені і прыцягнула Кэці Пру да сябе ў мядзведжых абдымках. “І я ўпэўненая, што злачынца хоча даць цётцы Мэралин трохі цукру. Госпадзе, Кэці Пру, здаецца, прайшла цэлая вечнасць з тых часоў, як я бачыў цябе ў апошні раз. Мне трэба з'ехаць з Атланты і часцей наведваць родны дом ". Яна ўсміхнулася, калі дзіця вызваліўся з яе рук, затым паглядзела на Гейла, яе твар быў сур'ёзным. “Позна ці не, я рада, што ты тут. Баюся, сёння вечарам мы ўбачым феерверк.
  
  "Чаму?"
  
  Маралин з цяжкасцю паднялася на ногі. “ Сілы тэлефанавала Марціну раней. Яна прыедзе. З Фейт.
  
  Гейл ўтаропіўся на яе. “Што? Яна што, з глузду з'ехала?"
  
  “ Кажа, што хоча, каб Марцін іх прыняў.
  
  "Гэта добра для яе", - суха сказаў Гейл. "Але хто-небудзь выказаў здагадку, што, магчыма, царкоўнае барбекю - не тое месца, дзе можна прасіць свайго багамольны бацькі прыняць альтэрнатыўны лад жыцця?"
  
  “Я думаю, што гэта быў падтэкст адказу Марціна. Але ты ж ведаеш Сілы".
  
  Гейл пахітала галавой. “ Госпадзе, Мэрлін, ёй дваццаць дзевяць гадоў.
  
  “ І што? Мне пяцьдзесят шэсць. Думаеш, я перастаў бунтаваць?
  
  Гейл адкрыла рот, каб адказаць, калі з канца калідора данёсся голас, працяглы і адрывісты.
  
  “Гейл. Дзе, чорт вазьмі, ты быў?"
  
  Калі б Уэс Крейвена адыграў Барбару Буш у фільме. Гейл падумаў, што гэта быў бы вынік. У дзвярах кухні Эла Олдэн выглядала як мяснік, які збіраецца правесці экскурсію па хаце. Карычневыя плямы пакрывалі фартух, які бараніў яе сіні ільняной касцюм, а кропелькі тлушчу пацеркамі сядзелі на яе добра выкладзеных белых валасах. Гумовыя пальчаткі, пакрытыя свіным гноем, абаранялі яе рукі да локцяў.
  
  Гейл паказала на сваю верхнюю губу, калі яны з Кэці Пру далучыліся да Эле на кухні. "Прапусціла кавалачак", - сказала яна.
  
  Эла выцерла рот рукой. “ Не будзь мілым са мной. Я чакала цябе, па меншай меры, гадзіну таму. Яна пагразіла пальцам у бок мініяцюрнай седовласой жанчыны, выгребающей рэшткі свініны з ракавіны ў ацынкаваную банку. "Кэмми патрэбна дапамога, а ты шляешься Бог ведае дзе".
  
  Гейл выцягнуў з тазіка расшчэпленыя капыты. Кавалачкі мяса, яшчэ цёплага, прыліплі да яго адарванай верхавіне. “Я толькі што бачыў, як "Брыгада Босом" выйшла праз заднюю дзверы. Не магу паверыць, што ты сапраўды сумавала па мне. - Яна кінула ножку ў банку. “ Але цяпер я тут, Кэмми. Што мне трэба зрабіць?
  
  Кэмми Кейн, не падымаючы вачэй, выцірала папяровым ручніком дно ракавіны. “ Я не ведаю, Гейл. Дай мне хвілінку падумаць. Яе акуляры з'ехалі на кончык носа; яна адвяла запясце назад і ўзняла іх на месца. “ Не, я думаю, усё ў парадку. Усё пад кантролем.
  
  Мэралин падняла бровы, гледзячы на Гейла, і стала церабіць завязкі на стосе папяровых шкляначак. "'Усё ў парадку" і "кантроль" - гэта асцярожныя словы, Кэмми", - сказала яна.
  
  Кэмми нахіліла галаву, спрабуючы зірнуць на Мэрлін з-пад сваіх запэцканыя ачкоў.
  
  "Усё дакладна", - холадна сказала яна. “Усё ў парадку і пад кантролем. А цяпер, Кэці Пру, мілая, ты не подержишь для мяне дзверы адкрытай, каб я магла вынесці гэтую банку вонкі?"
  
  Сеткаватая дзверы рыпнулі, калі расчыніліся, зноў рыпнулі, калі зачыніліся. Гейл назіраў, як Кэмми ідзе праз двор, банка білі яе па назе пры кожным кроку. Яна выглядала дзіўна анахронично - мініяцюрная жанчына ў цёмна-сінім баваўняным сукенка і зручных туфлях, тащившая свае свіныя абрэзкі да сажалцы сярод намётаў і складаных крэслаў.
  
  Гейл пачакаў, пакуль Кэмми схаваецца за рыбным прылаўкам, перш чым павярнуцца да Элы. “ Яна напалохана.
  
  Эла ўзяла соусницу, адкрыла дзверцы халадзільніка і паставіла яе побач з пакетам малака. “ Чорт вазьмі, яна напалохана. Марцін увесь дзень быў не ў духу. Звычайна на такіх барбекю ён адчувае стрэс, але ў гэты раз усё па-іншаму. Яна зачыніла дзверцы з такой сілай, што ўнутры зазвінелі бутэлькі. “ Сілы - дурань.
  
  "Хто-небудзь ведае, ці тут яна і Фейт?" Спытаў Гейл.
  
  "Не ведаю", - адказала Маралин. "Калі і так, то яны не заходзілі ў дом".
  
  "Хм". Гейл зірнуў на Кэці Пру, якая ўсім вагой вжималась якая выступае ў сеткаватую дзверы. “Добра, ледибаг. Што ты скажаш, калі мы падрыхтуем табе што-небудзь паесці і папіць? Тады я пагляджу, што я магу зрабіць, каб дапамагчы.
  
  Яны выйшлі з хаты на цёплы вячэрні паветра. Стол для барбекю стаяў у заходнім канцы падстрыжанай лужка, пад зялёным тэнтам, позаимствованным у меншага з двух пахавальных бюро акругі.
  
  Гейл ўважліва назіраў за святы. Без сумневу, Марцін ў гэтым годзе зноў выйграе тытул караля Крысціяна. Ад палаткі для барбекю ўжо цягнулася чарга. На другім баку лужка пачалі збірацца ўдзельнікі евангельскага хору. Неўзабаве папяровыя талеркі апусьцеюць, страўнікі напоўняцца, і гукі "pow'r in the Blood" разнесутся па цеснай летняй ночы. Яна павінна была аддаць Марціну належнае — калі справа даходзіла да сучасных рэлігійных ахвярапрынашэнняў, гэты чалавек ведаў, як арганізаваць хіт.
  
  На іншым канцы лужка заверашчаў мікрафон. Марцін стаяў пасярод ўзвышэння. Перад ім іншы мужчына маніпуляваў кнопкамі на гукавым абсталяванні.
  
  "Хлопцы, калі б я мог прыцягнуць вашу ўвагу ўсяго на хвіліну". Марцін узмахнуў рукой, шарык пены на мікрафоне прыціснуўся да яго вуснаў. “Ад імя Аб'яднанай метадысцкай царквы Статлерс-Крос я хачу падзякаваць вас усіх за тое, што прыйшлі сёння ўвечары на наша дваццатае штогадовае спевы Паўднёвага Госпела і барбекю. Некаторых з вас я ведаю па мінулых гадоў — некаторыя з вас прыходзілі з самага пачатку, так што вы чулі маю гаворка раней. Гэта сход, народжанае традыцыяй. Мы - народ, які верыць у сяброўства, сумленнасць і любоў Госпада".
  
  Ён зрабіў паўзу, пот сцякаў па ягоным твары. Яго кашуля была вільготнай ў раёне пупка, тканіна нацягвалася на невялікі жывоцік. Марцін быў дужым мужчынам, і нават Гейл прызнаў, што са сваімі сівымі валасамі і квадратным целаскладам ён вырабляў ўражлівае ўражанне евангеліста.
  
  Ён падняў руку ў паветра. “Цяпер многія з вас ведаюць мяне. Вы ведаеце мяне як дзяржаўнага служачага, былога акруговага камісара і агента па распаўсюджванню ведаў. Вы ведаеце мяне як жыхара гэтага горада, як чалавека, які любіць гэта маленькае супольнасць і зрабіў усё магчымае, каб яно квітнела. Але ўсё гэта зямныя рэчы. Цяпер я хачу, каб вы ўбачылі мяне такім, які я ёсць на самай справе, пакорным членам Божай паствы. Я хачу, каб вы разам са мной паднялі рукі і закрылі вочы. Я хачу, каб вы сказалі Ісусу, што вы ўдзячныя яму за гэты багаты баль. Гэта Ісус, хлопцы, і мы павінны памятаць, што нягледзячы на ўсю радасць, спевы, воплескі і крыкі, якія будуць гучаць сёння ўвечары, Ісус - адзіны ".
  
  "Цалкам дакладна, Марцін", - сказаў чалавек у гукавога абсталявання. "Ісус - адзіны".
  
  Некалькі рук памахалі ў паветры, якія суправаджаюцца задаволенымі воклічамі. Большая частка натоўпу замерла, скрыжаваўшы рукі на грудзях і праглынуўшы усмешкі. Жыхары прыгарада не падымалі рук, і ўжо дакладна не пляскалі і крычалі. Яны прыйшлі, каб іх развлекли.
  
  Маладая жанчына з фотаапаратам ўстала перад Гейлом. Гейл адышоў у бок, ляніва заўважыўшы доўгую бэжавую спадніцу жанчыны і расшплены баваўняную блузку. Святасць, падумаў Гейл, але затым хутка адкінуў гэтую думку, калі жанчына прыкусіла ярка памахваючы чырвоную губу і паднесла камеру да твару.
  
  “Сябры, схіліце свае галовы і давайце памолімся. Дарагі Гасподзь, ты даў нам так шмат. І, будучы грэшнікамі, мы бярэм ад тваёй дабрыні. Гасподзь, таму што мы так маем патрэбу. Але сёння ўвечары мы возвысим нашы галасы дзеля цябе. Мы будзем спяваць табе "алілуя". Бо ты - наша выратаванне. Гасподзь. Мы пакорліва просім твайго благаслаўлення і прабачэння. У імя Яго мы молімся. Амін".
  
  Шчоўкнуў затвор. Жанчына апусціла фотаапарат і адышла ў бок.
  
  "Толькі адно кароткае аб'яву", - сказаў Марцін. “Сёння ўвечары тут гарачэй, чым у Пекле. Хай людзі старэйшыя пасядзяць у рыбным доміку пад вентылятарам. А цяпер ешце, сябры мае. Вы выдатна праведзяце час ".
  
  Касета з запісам скрыпкі ажыла, калі Марцін спусціўся з стояка. Ён усміхнуўся і накіраваўся да рыбнаму доміка, спыняючыся, каб папляскаць па плячах і паціснуць рукі.
  
  Гейл кіўнуў і ўсміхнуўся, накіроўваючыся да яе. У адказ ён сціснуў яе плячо, падміргнуў і пайшоў далей. Дайшоўшы да "рыбнага хаткі", ён узяў пад локаць пажылую жанчыну і правёў яе праз дзверы. Марцін быў не зусім у гусце Гейла, але і нядрэнным чалавекам. Яна, вядома, ведала мужчын, гэтак жа палкіх, але менш шчырых.
  
  Непадалёк стаяў доўгі, засланы паперамі стол, абрамлены радамі крэслаў. Некалькі крэслаў было занята, і менавіта ў гэтым кірунку Гейл павёў Кэці Пру.
  
  "Вось, панкін", - сказала яна. "Чаму б табе не сесці і не заняць для нас месца, пакуль я пайду падрыхтую нам талеркі".
  
  "Я хачу вялікія кавалкі".
  
  “ Ты зразумеў. Цяпер пачакай тут.
  
  Кэці Пру забралася на крэсла, а Гейл заняла яе месца ў канцы чаргі за барбекю. З першага погляду яна магла сказаць, што жанчыны, нягледзячы на ўсю іх арганізаванасць, не былі гатовыя да таго, што пачнецца шуміха. Соўсніцу былі на месцы, але без лыжак, што змушала наведвальнікаў выліваць возера падліўкі на свае лопаюцца талеркі. Зламаны наканечнік пластыкавай відэльцы тырчаў з міскі з печанай фасоллю, і на вачах у Гейла мужчына абмакнуў край сваёй талеркі ў слізь, як лапатку. Нават смажаны парася, любімае страва Кэмми, не быў цалкам упрыгожаны. Шаўковыя кветкі магноліі былі пахаваныя на яго сцёгнах, а ў роце быў заціснуты цвёрды персік, але свежевыплетенный вянок з лазы бружмелі, які Кэмми з такой клопатам рыхтавала кожны год, адсутнічаў на яго шыі. Не тое каб гэта мела значэнне. Падумала Гейл, праходзячы міма свінні. У жанчыны сёння было б дастаткова клопатаў і без ролі Марты Сцюарт.
  
  Скрозь шум ежы за сталом яна пачула, як бразнулі дзверы ў дом. "Добра", - падумала яна. Калі гэта Эла, можа быць, яна возьме на сябе кармленне Кэці Пру, пакуль я збяру сее-якую посуд.
  
  Раптам сеткаватая дзверы рыбнай хаткі расчыніліся, стукнуўшыся аб сцяну будынка з такой сілай, што задрыжалі тонкія сцены.
  
  “ Прэч адсюль. Сілы. І забяры гэтую дзяўчыну з сабой!
  
  Марцін выскачыў з рыбнай хаткі ў суправаджэнні высокай стройнай жанчыны, апранутай у белыя шорты. Светлыя валасы Сілы луналі ў паветры, калі яна паспяшалася за бацькам.
  
  “ Не маглі б вы, калі ласка, проста спыніцца і выслухаць мяне?
  
  Марцін рэзка павярнуўся, яго твар пачырванеў. Яго голас панізіўся да шэпту. “Слухаю цябе? Аб чым ты кажаш, 'слухаю цябе'? Гэта хрысціянскае сход. Падваконнік. Прэч адсюль."
  
  Яго вочы былі вільготнымі, калі ён праходзіў міма Гейл. У двух кроках ад яе ён спыніўся. Жанчына ў доўгай спадніцы зайшла пад палатку з ежай і навяла на яго камеру. На секунду Гейлу здалося, што ён збіраецца перагнуць праз стол і выбіць яго ў яе з рук. Замест гэтага ён засунуў кулакі ў кішэні штаноў і паспяшаўся да задняй лесвіцы. Гейл зноў павярнулася да Силлу. Ярка-ружовыя плямы выступілі на шчоках яе кузіны, калі яна перабірала срэбны кулон у выглядзе крыжа, матляецца ў яе на грудзях.
  
  У дзвярах рыбнай хаткі з'явілася другая жанчына, маленькая і цёмнавалосая. “ Пойдзем. Сілы. Пойдзем дадому.
  
  "Ты ідзі," сказаў Сілы.
  
  Яна рушыла ўслед за бацькам у дом. Галасы ў двары сціхлі, талеркі застылі ў паветры. Гейл скрыжавала рукі перад сабой, хутчэй з-за чакання начной прахалоды, чым ад самой магчымасці гэтага.
  
  Кэці Пру падняла адну нагу, затым іншую, слухаючы чавкающий гук, калі яе скура адарвалася ад металічнага крэсла. Ёй спадабалася гэта адчуванне, як ліпучкі на яе туфлях, калі яна расшпіліла зашпількі. Толькі да крэсла яе скуру прыкоўвала не ліпучках. Гэта быў пот, і ёй падабалася, як ён утворыць кубачкі-осьминожки на яе сцёгнах.
  
  Яе маці павольна зайшла пад навес для барбекю. Кэці Пру ведала, што ёй сумна. Крыкі заўсёды хвалюе яе маці, вось чаму Кэці Пру крычала толькі тады, калі была вымушаная. Часам, вядома, яна нічога не магла з сабой парабіць, як учора, калі Эла сказала, што не ўмее гуляць на піяніна. Ёй падабалася піяніна — дзынь-дзынь-дзынь па самым высокім клавішах. Гук быў падобны на гусенічныя лапкі, і яна ў адказ паварушыла сваімі осьминожьими лапкамі.
  
  Яе маці знікла ў чарзе людзей перад палаткай, але гэта было нармальна. Яе маці прыносіла ежу, а ежа была тым, чаго хацела Кэці Пру.
  
  Яна агледзелася. Людзі хадзілі ўзад і наперад па траве. На некаторых былі шорты, як на ёй, на іншых - яркія сукенкі ў кветачку і палоску. На адной даме была спадніца, упрыгожаная вялікімі ружовымі жабамі. Кэці Пру любіла жаб. Яна глядзела, як дама ідзе да палаткі з напоямі, і спрабавала ўявіць, як гэта - быць жабай, цепляющейся за спадніцу дамы. "Усё роўна што разгойдвацца на фіранкі", - падумала яна і стала разгойдвацца ўзад-наперад.
  
  Зірнуўшы на лінію для барбекю, Кэці Пру вырашыла, што яе маці не відаць. Яна ўскочыла з крэсла і рушыла ўслед за спадніцай-жабай. Усё было такім белым, а жабы такімі ружовымі, што ёй не склала працы паспяваць за імі. Лэдзі выйшла з палаткі з напоямі з трыма кубкамі ў руках і накіравалася да рыбнаму доміка. Кэці Пру трушком пабегла за ёй, назіраючы, як жабы разгойдваюцца ў лэдзі за спіной.
  
  За рыбным хаткай яна мімаходам ўбачыла загон. Металічная агароджа выглядала іржавай. Побач з ёй двое хлопчыкаў паказвалі на яе пальцамі і смяяліся, пакуль іх маці не паклікала, і яны не ўцяклі. Кэці Пру ведала пра загонах — вышчэрблены провад распавёў ёй пра іх. Гэта былі жудасныя месцы з непрыемнымі пахамі. Жабы і вышчэрблены провад ненавідзелі іх.
  
  Яна азірнулася на ружовых жаб, калі лэдзі схавалася ў рыбным доміку. Драцяны шчарбін папярэдзіў яе аб загонах — трымайся далей, сказаў ён. Тым не менш, jag-wires ведалі не ўсе.
  
  Яна падкралася да металічнай дроце і зазірнула ўнутр, жадаючы паглядзець, што такога смешнага знайшлі хлопчыкі. Тры сабакі, усё даўгашэрсны і пакрытыя брудам, згрудзіліся пасярод загону, люта рыкаючы. Яны грызлі зямлю, іх вусны былі оттянуты таму, а зубы ззялі белізной. Зямля, здавалася, рухалася паміж імі ўзад-наперад, як пры перацягванні ліны.
  
  Кэці Пру падышла бліжэй. Яна абхапіла пальцамі іржавыя звёны і прасунула нос у адно з адтулін.
  
  У некалькіх футах ад яе на зямлі валялася свіная галава з прыжмуранымі зачыненымі вачыма і шчыльна сціснутым ротам. Скура ў яго была цёмна-карычневай, а вушы, якія, як ведала Кэці Пру, павінны былі быць такімі ж ружовымі, як у жаб, былі чорнымі і пакрытымі скарынкай.
  
  З дальняга канца двара данёсся высокі перазвон, амаль такой жа ціхі, як дзінь-дзінь-дзіньпіяніна Элы. Яна ведала гэты гук — яна чула яго праз вокны царквы. Хор рыхтаваўся.
  
  У дадатак да ўсяго скрозь сетку на рыбным доміку пратачыўся старэчы, сухі голас.
  
  “Я памятаю, як аднойчы гэты хлопец не захацеў пракарміць сваю сям'ю. Жонка крала ежу, у дзяцей не было адзення. І вось аднойчы ноччу туды выехалі нейкія хлопцы ...."
  
  Кэці Пру зірнула на рыбны домік. Скрозь зялёную сетку яна разгледзела постаць старога, які сядзіць на крэсле і тычущего пластыкавай відэльцам над галавой. Усе крэслы вакол яго былі занятыя, а над ім калыхаўся ў паветры вентылятар.
  
  Яна павярнулася назад да загону. Спевакі сталі гучней, іх хор заглушаў бурчанне сабак, але не аповяд старога.
  
  “У іншы раз быў адзін каляровы хлопчык. Нікчэмны, блытаўся з людзьмі. І вось аднойчы ноччу банда выйшла і схапіла яго ".
  
  "Кэці Пру?" Кліч яе маці здаваўся далёкім. "Ідзі сюды, да мяне, калі ласка".
  
  “Божа, ён плакаў. Але ён задурваў людзям галаву, таму яны адвезлі яго ў Бэйкер-Ридж і лэры. Вядома, потым яны проста пасмяяліся над гэтым ".
  
  “Ідзі сюды, Кэці Пру. Я не буду паўтараць табе гэта зноў. Ідзі сюды і ўстань са мной!"
  
  “Яны пачалі круціць і круціць вяроўку, пакуль яна не завязалася вузлом на галінцы, як мускул. Адзін з мужчын трымаў хлопчыка за ногі, каб ён не сарваўся занадта рана. Затым, калі вяроўка больш не круцілася, ён адпусціў яе. Ногі і рукі боўталіся, як у чортавай чорнай марыянеткі. Яны вярнуліся ў горад, валяючыся з ног ад смеху.
  
  Стары захіхікаў. Кэці Пру стаяла побач з загонам, не ў сілах паварушыцца.
  
  Паветра скалануў стрэл. Хор прамармытаў што-то ў цішыні. Людзі ў шортах перасталі рухацца; сукенкі ў кветачку і палоску загайдаліся па двары, пакуль не застылі нерухома. Ля дзвярэй рыбнай хаткі жабы чапляліся за спадніцу жанчыны, з усіх сіл чапляючыся сваімі бліскучымі лапкамі.
  
  А затым пачуўся крык. Кэці Пру ўчапілася ў драцяную агароджу, іржа абсыпалася на яе далонь. Мама, мама, у роспачы падумала яна. І тут жа яе маці апынулася побач. Яна падхапіла Кэці Пру на рукі і пабегла з ёю да сажалцы, пакуль яны больш не перасталі чуць рыданні, якія даносіліся з хаты.
  
  OceanofPDF.com
  
  Калі яна была жывая, яна ніколі не павышала голас на гэтага дзіцяці,! ніколі не ведала нікога, хто мог бы паводзіць сябе ціха з хлопчыкам і пры гэтым прымусіць яго паводзіць сябе правільна. Крыўдна, што яны так аб ёй адгукаюцца. Кажуць, яна была злоснай — я кажу сумнай. Гэта было відаць па округлившимся вачам, калі яна малілася.
  
  Венис Перкінс, беседующая са сваёй дачкой Мэй, 1938 год.
  
  Праблема з галавой мужчыны ў тым, што гэта не бок даляра. Стрэл з вінтоўкі ў бок аленя, і праклятая стварэньне падае, а дзірка ў тулава і струменьчык крыві - адзінае сведчанне таго, што адбылося. Выбух у пярэдняй часткі галавы чалавека - і чалавека няма, толькі камяк мякаці, кавалкі чэрапа і арэол бруду, разбрызганный па сцяне.
  
  Шэрыф Алби Труитт спачатку агледзеў столь — бедныя абломкі, проста паласа ў стыку са сцяной, - перш чым агледзець астатнюю частку пакоя. Ён ніколі раней не быў у спальні Кейнов, але ведаў Кэмми дастаткова добра, каб прадставіць сабе прастору такім, якім яно было задумана — пабеленыя сцены, выразныя лініі добра застеленной ложка, простая цёмная мэбля ў простым белым доме. Калі Бог быў у дэталях, то Кейн сапраўды пакланяліся мінімалізму. Шпаклевка, заполнявшая прамежкі паміж дошкамі, выцвела, таму сцены выглядалі як лісты дзіцячай пісчай паперы. Толькі гэта Божае дзіця мела схільнасць да чырвонага колеру.
  
  Вінтоўка, "Рэмінгтон" калібра 308, ўпіралася ствалом у дзвярны вушак спальні. Труитт дзесяткі разоў бачыў, як Марцін страляе з гэтага стрэльбы, не адрываючы погляду ад прыцэла, прыкладам да пляча. Чорт пабяры, Марцін, ты занадта доўга паляваў, каб быць такім дурным. Што ты рабіў з пісталетам у руцэ падчас царкоўнага барбекю? Як, чорт вазьмі, твае мазгі размазались па чортавым белым сцен Камми?
  
  Праз прачыненыя дзверы ён чуў плач. Ён пакінуў трывожную сцэну ў гасцінай Кейнов - чатыры жанчыны, прыціснуўшыся адзін да аднаго на канапе, з рагамі крыві ў валасах і абескаляроўваюцца вопратку, як быццам яны самі вымаклі ў ёй.
  
  Ён зноў агледзеў пакой — сляды скрываўленых чаравік на светла-шэрым дыване, чырвоныя адбіткі рук на коўдрах пад целам Марціна, плямы каля дзвярэй галоўнай ваннай. На сцяне побач з ложкам плямы ад пальцаў віднеліся на разбрызганных сурвэтках. У куце стаяў невялікі шафа для зброі, пусты, з адкрытай дзверцамі. Нетыповае месца здарэння. Нават не тыповае месца злачынства.
  
  "Што ты тут рабіў, Марцін". мякка спытаў ён. “Ты пачаў вучыць мяне звяртацца з зброяй, калі мне было шаснаццаць гадоў. Што рабілася ў тваёй галаве?"
  
  Труитт павярнуўся да ложка. Марцін Кейн быў ганарлівым чалавекам, і яго жанчыны паклапаціліся аб тым, каб смерць гэтага не змяніла. У дадатак да таго, што ён акуратна склаў рукі на грудзях, яны, відавочна, зашпілілі яго кашулю да самага каўняра, а неахайная мазня вакол гузікаў сведчыла аб працы пасля намоткі. Яго галава, дакладней, яе астанкі, былі пахаваныя на падушцы. Труитт нахіліўся бліжэй. Кавалкі чэрапа і мазгавой тканіны свабодна ляжалі па-над мякаці. Ён вывучыў сляды пальцаў на сцяне. Госпадзе Ісусе. Хто-то сарваў тканіна з дошак і паспрабаваў скласці галаву мужчыны назад.
  
  Рыданні ў гасцінай ўзмацніліся, калі Кэмми завыла. "О Божа", - усклікнула яна. "О, калі ласка, Божа". У Труитта сціснулася ў грудзях. Ён і раней бачыў няшчасныя выпадкі на паляванні. Але ніколі не бачыў столькі крыві на дыхаюць жанчын. Ніколі не бачыў столькі чырвонага на белых сценах пакоя.
  
  Звонку згусцелі змярканне, і вецер варушыў галіны дубоў. Труитт прыўзняў край фіранкі з фальбонамі ад кейп-Код і вгляделся ў цемру. На тэрыторыі унізе людзі зьбіліся ў купкі, асветленыя гірляндамі ліхтароў, якія цягнуліся ад задняй частцы дома і знікалі ў лістоце. Нягледзячы на яркую летнюю вопратку, яны беспамылкова былі падобныя на тужлівых: усе сгорбились і скрыжавалі рукі на грудзях. Труитт зірнуў на гадзіннік. Дзевяць трыццаць. Прайшло больш гадзіны з тых часоў, як у офіс шэрыфа ў Пратертоне паступіў званок. Але ён ведаў, што гэты натоўп не сыдзе, пакуль не загадаюць. Па крайняй меры, тут яны маглі паспачуваць. З гасцінай зноў данёсся голас Кэмми, поўны болю.
  
  Труитт апусціў фіранку і выслізнуў з пакоя. На лесвіцы два крыміналіста Бюро расследаванняў Джорджыі акуратна слала пластыкавую плёнку на прыступках.
  
  “ Бакі ў парадку. Шэрыф. Старэйшы крыміналіст жэстам загадала яму сесці. Яна выцягнула руку, каб падтрымаць яго, калі ён асцярожна пераступіў праз яе. “Тут пякельны беспарадак. Паўсюль адбіткі абутку. Спадзяюся, ты не супраць, што твае ногі задраліся."
  
  Ён уздыхнуў. “Не хвалюйся. Калі б я мог прыдумаць спосаб заляцець у акно ..."
  
  Яе ўсмешка была сочувственной. Яму стала цікава, папярэдзіў іх яго намеснік, калі звяртаўся з звычайнай просьбай аб дапамозе. Сачыце за тым, што вы кажаце па гэтай нагоды, хлопцы: Стары прыяцель шэрыфа па паляванні. На самай справе, нават больш. Ты калі-небудзь чуў пра татачка шэрыфа?..
  
  Труитт прабраўся да падножжа лесвіцы і ўжо не ў першы раз задумаўся аб размяшчэнні лесвіцы ў доме Кейнов — серыі крывых і вузкіх прыступак, убітых у заднюю сцяну логава. Марцін патлумачыў яму, што калі-то пярэдняя лесвіца вяла ў цэнтральны хол, але ў 1960-х гадах ён знёс яе, каб усталяваць новую печ і ванную наверсе. "Па-чартоўску гарачая ванная ў акрузе Кэлвин", - сказаў Марцін, смеючыся. “Кэмми заўсёды чапляецца да мяне па нагоды дроўнай печы, каб у яе было цёплае месца для чытання зімой. Я кажу ёй. 'Вазьмі падушку і сядзь у ванну".
  
  Труитт агледзеў кабінет: пацёрты клятчасты канапа, крэсла з адкідной спінкай, прыстаўны тэлевізар з патрэсканай абліцоўваннем. У драўлянага зброевага шафы ён спыніўся. Шэсць вінтовак, усе гнязда запоўненыя. Ключ быў у замку. Павярнуўшыся, ён перасёк пакой і зрабіў знак свайму сяржанту, які стаяў каля дзвярэй у гасціную.
  
  "Крэйг, ідзі скажы хлопцам звонку, што калі яны запішуць усе імёны і адрасы, ім трэба адправіць гэтых людзей дадому".
  
  Сяржант Крэйг Хаскелл паківаў галавой. "Ніхто не захоча сыходзіць, пакуль не будзе знойдзена цела".
  
  “Я ведаю. Але я паняцця не маю, калі Бингхэм дабярэцца сюды. Скажыце, што я прашу іх сысці. Пакажыце, што вось-вось пачнецца навальніца ".
  
  "Я паспрабую".
  
  Труитт кіўнуў у бок гасцінай. “Я амаль гатовы падзяліць іх і дазволіць вам працягнуць допыт. На што гэта было падобна там?"
  
  Чырвонае дрэва Хаскелла хмурылася. “Даволі жудасна. Яны проста абдымаюць адзін аднаго, плачуць і моляцца ".
  
  Труитт зазірнуў у пакой. Чатыры жанчыны былі такімі, якімі ён іх пакінуў — Кэмми на канапе, Эла Олдэн і Мэрайлин Нэш па абодва бакі ад яе. Сілы на падлозе. Са складзенымі разам рукамі яны былі падобныя на агульную пьету. Ён задуменна прыкусіў верхнюю губу. Што-то было не так. Марцін быў бы першым, хто параіў бы яму давяраць свайму інстынкту адносна таго, што натуральна.
  
  Ён паглядзеў на Хаскелла. “ Іншыя сведкі ўсё яшчэ на ганку?
  
  “Ага. Рук з імі".
  
  “ Хто сцвярджае, што першым увайшоў у дзверы спальні?
  
  Хаскелл ляпнуў нататнікам па далоні. "Ну, відавочна, што ў пакой уварвалася цэлая зграя людзей адначасова, але наколькі я магу судзіць на дадзены момант, прапаведнік быў наперадзе".
  
  “ Нагадай-ка яшчэ раз, як яго завуць?
  
  Хаскелл сверился са сваімі нататкамі. "Раян Теллер".
  
  "Ідзі і папрасі тых людзей звонку сысці", - сказаў Труитт. “Але спачатку хай Рач завядзе прападобнага Тэлер на кухню. Скажы яму, што ў мяне ёсць яшчэ некалькі пытанняў".
  
  Труитт пачакаў, пакуль Хаскелл знікне за уваходнай дзвярамі, перш чым увайсці ў гасціную. Жанчыны усё яшчэ сядзелі на канапе, схіліўшы галовы адзін да аднаго. Толькі Сілы падняў вочы, калі ён наблізіўся.
  
  “Як ты трымаешся. Кэмми?" Мякка спытаў Труитт.
  
  Вусны Кэмми закранулі яе рота, калі яна ўдыхнула, каб адказаць. Яе блакітныя вочы былі ледзь прыкметныя пад припухшими стагоддзямі.
  
  "Божа, Алби," прашаптала яна. “ Як гэта магло здарыцца? Марцін такі асцярожны чалавек. Ты ж ведаеш, які ён. Ён ніколі не стаў бы важдацца з зараджаным зброяй. Гэта проста немагчыма".
  
  Труитт прысеў на кукішкі побач з ёй. “ Часам такое здараецца, Кэмми. Мужчына быў асцярожны ўсю сваю жыццё, але для гэтага дастаткова аднаго разы.
  
  “Гэта быў пісталет. Кэмми, " сказала Мэралин. “Я ўпэўненая, што яны збіраюцца на яго зірнуць. Магчыма, ён быў няспраўны. Магчыма, Марцін наогул нічога такога не рабіў".
  
  На секунду твар Кэмми праяснілася. “Ты правы, Мэралин. Гэта павінна было быць з-за пісталета. Сумленнае слова, ён у яго ўжо шмат гадоў. Гэта яго любімае. У рэшце рэшт, што-то пайшло не так. "Яна паглядзела на Сілы, і на яе твары раптам з'явілася дурная надзея. “ Яно проста зламалася, мілая. Пісталет твайго татачкі толькі што зламаўся пры яго ўдары.
  
  Сілы мацней сціснула рукі маці. “ Дакладна, мама. Тата быў занадта добрым паляўнічым, каб гэта магло быць чым-то іншым.
  
  Труитт адчуў, як Эла Олдэн паварушылася побач з ёй. "А як наконт вас, міс Эла?" спытаў ён. "Як у вас справы?"
  
  "Я ў парадку", - коратка адказала яна. “Але гэтым дзецям не перашкодзіла б крыху вады. Як вы думаеце, хто-небудзь з вашых людзей зможа знайсці час, каб прынесці ім шклянку?"
  
  Труитт кіўнуў. “Сяржант Хаскелл вернецца праз секунду. Ён прасочыць за гэтым". Ён падняўся на ногі і стаяў, гледзячы ўніз на верхавіны жаночых галоў. Ён чакаў убачыць плямы на тканінах любога, хто знаходзіўся паблізу ад месца выбуху. Але ён не змог выявіць ніякіх плям. Кроў выглядала згладжаны. Чорт вазьмі. Гэта як быццам яны расчэсвалі ім свае валасы.
  
  Ён выйшаў з пакоя і хутка павярнуў налева. Кухня Кэмми, як і яе спальня, была просты - прыемны баланс паміж патрабавальнасцю дома да першабытнасці і яе ўласнымі вытанчанымі густамі. Сляды падрыхтоўкі барбекю былі паўсюль: міскі на стойцы, шарыкі з поліэтыленавай плёнкі ў ракавіне, нажніцы і вусікі зрэзанай бружмель, якія звісаюць з працоўнага стала ў куце. Нягледзячы на гэта, пакой захавала сваю вытанчанасць. Жоўтыя прыхваткамі звісалі з кованой планкі, прыбітай да сцяны, а адзінае акно ў пакоі ўпрыгожваў абажур колеру бледнага сметанковага алею. Шафы былі выгоревшего аранжавага колеру, першапачатковы карычневы колер дрэва проглядывал скрозь ўвагнутасці ў фарбе. Труитт правёў шмат ранніх суботніх раніцы на гэтай кухні, седзячы за сталом на жалезных ножках і дапіваючы апошнюю кубак кавы, перш чым яны з Марцінам адправіліся ў лес на поўнач ад горада. Гэта было сяброўскае раніцу, якое стала яшчэ прыемней дзякуючы асцярожнаму увазе Кэмми — цеплыя ліпкія булачкі ў духоўцы, папяровыя сурвэткі з фестончатыми бакамі побач з сподкамі, але ніколі самой жанчыны, якая, як заўсёды меркаваў Труитт, паспяшалася наверх у халаце, калі ён пад'ехаў, выканаўшы свае абавязкі.
  
  З ўколам віны ён усвядоміў, што абавязкі шэрыфа трымалі яго далей ад Марціна і Статлерс-Крос больш за трох гадоў. Грэбліва кіўнуў свайму намесніку, ён паправіў гальштук і падышоў да кухоннага стала. Мужчына, які сядзеў спіной да дзвярэй, выглядаў трохі старэй Труитта, магчыма, крыху за сорак. Ён быў добра апрануты ў ільняныя штаны пясочнага колеру і цёмна-сінюю трыкатажную кашулю. Яго валасы, ўскудлачаныя светлыя валасы, набылі цьмяна-зялены адценне, то з-за таго, што кухня канкуравала з жоўтымі кветкамі, ці то з-за занадта доўгага знаходжання ў басейне, Труитт не мог здагадацца. Дастаўшы з кішэні нататнік і ручку, шэрыф высунуў з-пад стала крэсла і сеў.
  
  "Вялебны Теллер..." пачаў ён.
  
  Теллер нахіліўся наперад, на яго твары адбілася заклапочанасць. “Марцін Кейн быў маім сябрам, шэрыф. Я шчыра шкадую аб яго смерці".
  
  Валасы святара вільготнымі валасамі спадалі на лоб, а шчокі здаваліся раскрасневшимися. Труит дазволіў ўсмешцы закрануць сваіх вачэй. “Ён і маім сябрам таксама. Вялебны".
  
  Теллер махнуў рукой. "Калі ласка, клічце мяне Раян", - папрасіў ён. “Вы ведаеце, я быў студэнтам-пастарам тут, на Статлерс-Крос, ужо амаль год, і я правёў пяць пахавання — многіх пажылых членаў абшчыны, вы разумееце. Але гэта ... Павінен сказаць вам, шэрыф, я сам не ўпэўнены, як з гэтым справіцца.
  
  “Гэта зразумела, Раян. Я спадзяюся, што большасць прапаведнікаў на працягу ўсёй сваёй кар'еры не сутыкаліся са смерцю, падобнай гэтай". Труитт зрабіў паўзу. “ Дзе вы былі да таго, як прыехалі на Статлерс-Крос?
  
  “Нідзе. Ну, ва ўсякім выпадку, ні ў якой царкве. Я быў бізнэсмэнам ў Атланце. Але Гасподзь заклікаў мяне. Ён паслаў мяне сюды".
  
  "Ах". Труитт адкрыў свой нататнік і зірнуў на першую старонку. "Я заўсёды казаў, што добра, што ў некаторых з нас выдатны слых".
  
  Теллер ўхмыльнуўся. "Гасподзь можа прыцягнуць тваю ўвагу, калі захоча".
  
  “Гэта факт? Што ж, цяпер ён вызначана завалодаў маім увагай. Я спрабую зразумець, што, у імя Госпада, адбылося ў тым пакоі наверсе. Мой сяржант сказаў, што вы былі адным з першых, хто ўвайшоў у спальню. Вы можаце расказаць мне аб гэтым?
  
  Теллер прыжмурыў вочы і закінуў галаву да столі. “Так. Я быў у двары ў задняй дзверы, слухаў, як нашы госпел-спевакі разаграваюцца. Я пачуў стрэл. Было відавочна, што гук даносіўся з дома, таму я забег унутр. Я пачуў крыкі і плач наверсе, таму паспяшаўся туды. Дзверы ў спальню была зачынена ".
  
  Калі святар паклаў складзеныя рукі на стол, святло лямпы на столі бліснуў на яго пазногцях. Адпаліраваныя, падумаў Труитт. Цікава. Цікава, падумаў ён, няўжо урбанізацыя Атланты прасунулася так далёка на ўсход, што некалькі салонаў прыгажосці ў акрузе Кэлвин цяпер прапануюць мужчынскі манікюр? Ён сумняваўся ў гэтым. Больш верагодна, што міністр на працягу гадзіны ехаў у Афіны або, што яшчэ больш дзіўна, зрабіў гэта самастойна.
  
  Труитт лёгенька пастукаў асадкай па стале. "Галаварэз".
  
  “ Ну, я паспрабаваў адкрыць дзверы, але яна была зачыненая. Яны там плакалі, Кэмми выкрыквала імя Марціна, а я біў у дзверы, крычучы ім, каб яны ўпусьцілі мяне, але яны не ўпусцілі. Думаю, яны мяне не пачулі ".
  
  “ Адкуль вы даведаліся, што ўнутры, было больш за аднаго чалавека?
  
  “Я чуў іх. Плач. Крыкі. Хто-то крычаў:'Божа', зноў і зноў, а потым: "Спыні гэта, калі ласка, спыні ".
  
  “ Што-небудзь яшчэ?
  
  “Я пазнала голас Элы. Яна працягвала казаць усім супакоіцца. 'Супакойцеся, давайце паглядзім, што мы можам зрабіць'. "Гэта былі яе словы?"
  
  “Што-то накшталт гэтага. Але ў асноўным гэта была проста Кэмми, выкрикивающая імя Марціна ".
  
  “ Ты чуў што-небудзь ад Сілы?
  
  Теллер нахмурыўся. "Я не ведаў, што Сілы была ў пакоі, пакуль дзверы нарэшце не адчыніліся", - сказаў ён. “Але ж я сустракаўся з ім усяго адзін раз. Я не ўпэўнены, што пазнаў бы яе голас.
  
  “ Вы чулі якія-небудзь іншыя гукі?
  
  Теллер паківаў галавой. “Магчыма, ўдары. Ўдары. Я не ведаю. Гэта было занадта няпэўна. Я памятаю толькі плач. І адчувала сябе такой бездапаможнай, таму што не магла зрушыць з месца дзверы.
  
  “ Так як жа дзверы ў рэшце рэшт адкрылася?
  
  “Некалькі чалавек зайшлі звонку. І мы ўсе білі ў дзверы. Нарэшце Эла адкрыла яе, але ніхто нічога не мог зрабіць ".
  
  “ Праз колькі часу яна вас ўсіх ўпусціць?
  
  Теллер зрабіў доўгі, глыбокі ўдых. “Наогул-то, даволі доўгі. Я ведаю, хто-то сказаў, што збіраецца схадзіць за адверткай, каб зняць ручку".
  
  “ Праўда? Так колькі хвілін?
  
  “Магло прайсці пяць хвілін, магло і больш. Гэта вызначана здавалася вечнасцю ".
  
  "Магчыма ці дзесяць?"
  
  “ Можа быць, дзесяць. Напэўна, не больш. “ І што вы ўбачылі, калі ўвайшлі ў пакой?
  
  Теллер заплюшчыў вочы. Цягліца у кутку яго левага стагоддзя тузанулася. “Марцін на ложку. Кэмми і Сілы схіліліся над ім. Дачка Элы — Маралин - трымала пісталет. Кроў была паўсюль".
  
  "Мэрлін трымала пісталет?"
  
  “Так. У той час я не ведаў, хто яна такая - я ніколі не сустракаў яе раней. Яна была ўся ў крыві і проста глядзела на пісталет, як быццам была здзіўленая ".
  
  “ Вы бачылі, што яна зрабіла з пісталетам?
  
  “Няма. Я падбег да ложка і зірнуў на Марціна і ... ну. Шэрыф, вы былі там. Не было ніякіх сумневаў, што ён мёртвы. Я толькі памятаю, як узяў Кэмми за руку і вывеў яе з пакоя. Яна не хацела сыходзіць. Яна працягвала хапаць Марціна за кашулю, спрабуючы ўтрымаць яго. "Ён паглядзеў на Труитта, яго вочы пашырыліся. “Я ніколі не бачыў нічога падобнага. У мужчыны не было галавы. Яго жонка спрабавала ўтрымаць яго, а ў яго нават галавы не было.
  
  Труитт сядзеў моўчкі, павольна водзячы пазногцем вялікага пальца па краі свайго нататніка. “ Скажыце мне сее-што. Вялебны. Як часта вы бачыліся з Марцінам?
  
  “Даволі часта. Па крайняй меры, два разы ў тыдзень. Часам штодня, у залежнасці ад таго, што мы рабілі ў царкве".
  
  "А вы заўважылі што-небудзь незвычайнае ў яго паводзінах у апошні час?"
  
  Теллер няўцямна паглядзеў на яго. “ Іншы?
  
  “ Вядома. Ён паводзіў сябе як звычайна? Не здаваўся ён замкнёным або чым-то заклапочаным?
  
  “Не, зусім не магу гэтага сказаць. Той жа стары Марцін — любіў выконваць працу Госпада".
  
  Труитт прыпадняў брыво. “ Калі вы дабраліся да жанчын, хто-небудзь з іх распавёў, што адбылося?
  
  "Марцін чысціў свой пісталет, і ён стрэліў".
  
  “ А яны не сказалі, чаму вырашылі, што ён чысціў пісталет падчас царкоўнага барбекю?
  
  Теллер паморшчыўся: “Я спытаў аб гэтым Элу. Я думаю, яна, павінна быць, адчула, што я абраў непадыходны момант, ці я быў нячулым, або што-то ў гэтым родзе. Вы ведаеце, мяркуецца, што ў міністраў павінна быць нюх на тое, што казаць падчас крызісу, але ў нас гэта не заўсёды атрымліваецца. У любым выпадку, я думаю, што раззлаваў яе ".
  
  "Чаму гэта?" - спытаў я.
  
  Теллер падняў рукі далонямі ўверх над сталом, хутчэй у знак здзіўлення, чым маленні. "Калі я спытаў яе, яна проста паглядзела мне прама ў вочы і сказала, што Марцін заўсёды чысціў свой пісталет, калі паблізу былі выканаўцы госпела".
  
  OceanofPDF.com
  
  Ніколі не давярай жанчыне з крывёю на зубах.
  
  Реб Фалькон, падчас размовы падчас рыбалкі ў Минлик-Крык, 1941 год
  
  У сне Кэці Пру бурчэла і дрыгала нагамі. Ад начной спякоты яе валасы намоклі, і калі Гейл нахілілася над сталом для пікніка, каб пацалаваць дачку, яна адчула выразны затхлы пах потнага дзіцяці. Перад "рыбным домам" гірлянды электрычных ліхтароў асвятлялі тэрыторыю, нібы на распродажы "паўночнага вар'яцтва". Перыядычна міма праходзілі людзі, іх той, хто бяжыць шэпт суправаджаўся покашливанием запальвання аўтамабіля. З моманту стрэлу прайшло дзве гадзіны. Нарэшце-то ўсе разыходзіліся.
  
  Над галавой дождж стукаў, як манеты па бляшаны даху. Гейл паклала руку на галаву дачкі. З таго моманту, як гук скалануў паветра, яна пазнала ў ім гарматны стрэл. Яна была занадта добра знаёмая з гэтай пародай — правяла занадта шмат начэй, прачынаючыся ад успамінаў аб ёй, з трапяткім сэрцам і запаленай скурай, — каб няправільна вытлумачыць гэта. Яе рэакцыя была інстынктыўнай. З Кэці Пру на руках яна спусцілася па травянистому схіле ад рыбнай хаткі да сажалцы. Спачатку яна проста баюкала Кэці Пру, прысеўшы побач з ёй на кукішкі ў абзы вады і назіраючы, як людзі над ёй апісваюць няўпэўненыя кругі. Затым, калі натоўп пачала стагнаць. Гейл апусціла дачка на зямлю і ўзяла яе за руку. Да таго часу, як прыбыў шэрыф, яны былі на далёкай баку сажалкі, мераючы крокамі яго чырвоны гліністы перыметр.
  
  Яны тройчы абышлі сажалка, перш чым Гейл прывяла Кэці Пру ў пусты рыбны домік. Яна пасадзіла яе на стол для пікніка і дэманстратыўна выцерла твар. Кэці Пру была ціхай, але ў гэтым не было нічога незвычайнага. Гейл працягвала гладзіць дачку па валасах і пытацца: "Дзетка, як у цябе справы?" Яна не ведала, чаго чакала, можа быць, таго, што цёмныя вочы журботна звернуцца да яе і Кэці Пру скажа Я ведаю гэты гук. Гэта палохае мяне. Чаму ў цябе ніколі не атрымлівалася аберагаць мяне? Але замест гэтага Кэці Пру проста працягнула руку і пяшчотна правяла па валасах маці. Затым яна згарнулася абаранкам на стале і заснула.
  
  Яны заставаліся там ужо больш за гадзіну. Скрозь драцяную сетку. Гейл назіраў, як касматыя галіны дуба дрыжаць пад дажджом. Падлеткам. Гейл часта сядзеў з Силлом пад гэтым дрэвам і распавядаў гісторыі аб прывідах — аб бясконцых пакліканых абедах, аб плачуць старых статуях і, вядома, пра Лінні, якая даўным-даўно павесілася, а потым, відавочна, перадумала. Было шмат гісторый пра Лінні — Лінні ў белых вопратках верхам на чорным кані, Лінні ўрываецца ў свірны і з'ядае куранят цалкам. Сілы, падцягнуўшы худыя ногі да грудзей, сцепляла рукі за галавой і моцна прыціскала далоні да вушэй. Спыні гэта. Гейл, спыні, я больш нічога не хачу чуць. Гейл не змог бы сказаць ёй тады тое, што яна магла цяпер, што гісторыі аб прывідах заўсёды прасочваюцца вонкі. Ніякія заціскі вушэй, начныя крыкі або выкрыкі малітваў не могуць спыніць іх.
  
  Гейл змахнуў дробку са шчокі Кэці Пру. Што ж, Сілы цяпер вучыцца. З нядаўна памерлых атрымліваюцца самыя патрабавальныя прывіды.
  
  Дзверы рыбнай доміка адчыніліся без папярэджання, і ўнутр увайшоў памочнік шэрыфа. Адным хуткім позіркам ён акінуў пустыя складаныя крэслы, доўгі, пакрыты клятчастай тканінай стол для пікніка, а затым перавёў свае мутныя вочы на Гейла.
  
  "Мэм," сказаў ён, " мы просім усіх разысціся па дамах. Сёння ўвечары ніхто больш нічога не можа зрабіць для сям'і. Было б лепш, каб праверыць іх раніцай".
  
  “Мая сям'я ў доме. Мая бабуля, мая цётка. Я чакаю іх".
  
  Памочнік шэрыфа моўчкі вывучаў яе. “ Зразумела. Вы былі ў доме сёння ўвечары, мэм?
  
  Шчокі Гейла залились чырванню. “ Не, з тых часоў, як ... Я быў ўнутры раней, да таго, як пачалося барбекю.
  
  “ Вы былі на тэрыторыі, калі пачуўся стрэл?
  
  "Так".
  
  "І мы запісалі тваё імя?" Гейл вагаўся. "Няма".
  
  “ Мы гэтага не рабілі? Ты быў у гэтай хаціне ўвесь вечар? Як мы маглі не заўважыць цябе?
  
  “Я не застаўся, калі пачуўся стрэл. Я павёў сваю дачку да сажалцы".
  
  Памочнік шэрыфа расчыніў сеткаватую дзверы шырэй, так што яна стукнулася аб сцяну, і абапёрся на яе плячо.
  
  “Вы пачулі стрэл у доме, поўным сваякоў, і кінуліся да сажалцы? Вы, павінна быць, выдатны рыбалоў".
  
  У Гейл перахапіла горла. “Гэта было недарэчна. У мяне маленькі дзіця. Што б ні здарылася ў тым доме, ёй не трэба было знаходзіцца дзе-небудзь паблізу". Яна памаўчала. "Я б выказаў здагадку, што гэта не занадта складаная канцэпцыя".
  
  Памочнік шэрыфа падціснуў вусны. У святле рыбнай хаткі яго чорныя валасы былі колеру багавіння. Вялікія пырскі вады заляпали яго карычневую ўніформу. Не зводзячы з яе вачэй, ён некалькі разоў пастукаў патыліцай па сеткаватай дзверы.
  
  "Я б выказаў здагадку, што няма", - спакойна сказаў ён. Ён выцягнуў нататнік з нагруднай кішэні і раскрыў яго. "Як вас завуць, калі ласка?"
  
  "Гейл Грейсон".
  
  Ён утаропіўся на яе, яго пальцы ўсё яшчэ шарили ў кішэні ў пошуках ручкі. Яго погляд пачаў з яе грудзей, павольна перамясціўся да рота, затым ўніз.
  
  "Я чуў пра цябе," сказаў ён нарэшце. “ Ты не такая, якой я сабе ўяўляў.
  
  Яна магла здагадацца, што ён прадстаўляў. Хто-то велізарны і ухмыляющийся, з вогненна-рыжымі валасамі і ў чорнай вопратцы — іронія плётак заключалася ў тым, што яны маглі ператварыць ахвяру ў гару, адначасова перамолваючы яе ў пясок. Яна павінна была быць жахлівай, нават міфічнай. Замест гэтага ўдава тэрарыста скурчылася ў смярдзючай халупе, яе твар стаў зялёным ад яркага святла, а пальцы нервова церабілі абвіслы шнурок на чаравіку дзіцяці.
  
  Яна адкашляўся. “ Калі я змагу пагаварыць са сваёй бабуляй? Яе ўсё яшчэ дапытваюць?
  
  Памочнік шэрыфа паціснуў плячыма. “Гэта не мая праца. Калі ласка, пройдзем са мной".
  
  Ён заставаўся нерухомым у адкрытай сеткаватай дзверы, пакуль Гейл прыціскала спячую Кэці Пру да пляча і выходзіла з рыбнай хаткі. Цяжкія кроплі дажджу хвасталі яе па скуры, калі яна хутка ішла да прамянёў святла, якія асвятлялі задняе ганак. Кэці Пру змахнула ваду, заливавшую яе твар.
  
  “ Спыні. Мама, " прабурчала яна. “ Спыні паліваць мяне з шланга.
  
  “Усё ў парадку, дзетка. Мы будзем у доме літаральна праз секунду".
  
  Пасля смутнага паху рыбнай крамы кухня з яе водарам прыгатаванага мяса і спецый падалася мне ўтульнай. Аднак праз секунду. Гейл ўлавіла пах разгарачаных мужчын у баваўнянай уніформе і яшчэ нейкі няўлоўны, непрыемны пах. Яна павярнулася да памочніка шэрыфа, ўвайшоў у пакой ззаду яе.
  
  "Я тут не застануся". Яна старалася казаць роўным голасам. “Мы з дачкой прыйшлі сюды пешшу, і я не збіраюся праводзіць яе дадому, калі цёмна і ідзе дождж. Я быў бы ўдзячны, калі б вы знайшлі каго-небудзь, хто адвёз бы нас дадому.
  
  Памочнік шэрыфа адкрыў рот, затым зачыніў яго. Праціснуўшыся міма яе, ён выйшаў з кухні і знік у маленькім калідоры, які вёў у пярэднюю частку дома.
  
  Кэці Пру тузанулася, зачапіўшыся нагой за сцягно Гейла. Скорчив грымасу, Гейл разгойдваўся ўзад-наперад і ціха спяваў. Сцены дома былі зробленыя з абчасаных ўручную хваёвых бярвёнаў таўшчынёй дванаццаць цаляў і абабітыя фрезерованными дошкамі, якія звужала пакоя і эфектыўна приглушали гук. Гейл панізіла сваю песню да шэпту, засяродзіўшыся на слабым бормотании, доносившемся з пярэдняй частцы дома. Яна чакала пачуць плач, але замест гэтага пачула толькі нізкае гудзенне. Гукі мужчынскага гудзення. Надыходзіць гвалтоўная смерць, і людзі злятаюцца, як пчолы, кружачыся вакол, спрабуючы насыціць роўным гудзеннем.
  
  "Прывітанне, Гейл".
  
  Яна разгарнулася, мацней сціскаючы Кэці Пру ў абдымках. Алби Труитт так і не вырас у буйнога мужчыну, і калі ён наблізіўся да яе, маснічыны бясшумна рыпнулі. "Прайшло шмат часу", - сказаў ён. Яго голас быў хрыплым. “Звычайна кажуць:"Я чуў, што ты вярнуўся, і збіраўся патэлефанаваць", але, па праўдзе кажучы, я меркаваў, што ў рэшце рэшт натраплю на цябе. Я б не так усё зладзіў ".
  
  Гейл кіўнуў. У апошні раз, калі яна бачыла Алби Труитта, ён стаяў на борціку басейна ў адзіным у акрузе Калвин YWCA, дзьмуў у свісток і крычаў, каб яна адкрыла вочы і перастала плаваць коламі. Ёй было сем, а яму - позні падлетак, студэнт каледжа, які прыехаў дадому на лета, падпрацоўваючы інструктарам па плаванні. Яна выскачыла з басейна і пабегла ў душ, яе дзіцячая гонар быў закрануты выявай яе павароту Басбі Берклі ў вадзе. Кожнае лета на працягу многіх гадоў пасля гэтага Эла цвяліла яе па гэтай нагоды. Сёння ў банку быў Алби Труитт.Гейл, Ён прасіў перадаць табе, што ўчора ўвечары глядзеў фільм з Эстэр Уільямс....
  
  Для сямігадовай дзяўчынкі ён быў вежай з мокрымі нагамі і загарэлай спіной. На самай справе ён быў кампактным, хоць усё яшчэ быў вышэй яе на добрых восем цаляў. Яго каштанавыя валасы, доўгія на верхавіне, сталі святлей з з'яўленнем сівізны. Уздоўж яго шчок пачалі фармавацца доўгія маршчыны, а больш жорсткая лінія праходзіла над носам і падзяляла бровы. На вуліцы Гейл ніколі б не звязаў мужчыну з падлеткам, калі б не рот Труитта, у якім цяпер, як і тады, была хлапечая приподнятость.
  
  Яна перамясціла Кэці Пру яшчэ вышэй на плячо. “Цяжка зразумець, што рабіць. Як Кэмми?"
  
  “Прыкладна тое, чаго ты чакаў. Твая бабуля збіраецца забраць яе і Сілы да сабе дадому сёння ўвечары. Усім нам трэба будзе нялёгкі час ".
  
  Гейл закрыла вочы. Госпадзе. Куды яшчэ яны маглі пайсці, акрамя як да Эле? Але думка пра тых жанчын, рыдаючую ў зачыненых пакоях далей па калідоры....
  
  Калі яна адкрыла вочы, Труитт изучающе глядзеў на яе.
  
  "Прабач", - сказала яна. “Я проста думаю пра Кэці Пру. Ёй гэта не трэба". Яна памаўчала. "Мне гэта таксама не трэба".
  
  “ Я магу гэта зразумець. "Пацягнуўшыся наперад, ён высунуў з-пад стала крэсла з жоўтай кожзаменительной тканіны. “ Прабач. Я павінен быў прапанаваць табе сесці. Яна маленькая, але, павінна быць, цяжкая.
  
  Гейл апусціўся ў крэсла. Галава Кэці Пру ўпала ў лагчынку паміж грудзей. Гейл не хацеў заставацца надоўга. Яна збіралася запатрабаваць, каб хто-небудзь адвёз яе дадому. Але цяпер ёй не хацелася сыходзіць. Яна абвеў позіркам пакой, заўважыўшы пустую посуд і брудныя сталовыя прыборы. "Хто-то павінен будзе гэта прыбраць", - падумала яна. Эле прыйдзецца вярнуць сюды сваю каманду, ўзброеную пракладкамі для галення і сродкам для мыцця посуду, і праінструктаваць іх навесці парадак у гэтым пакоі. Затым ім давядзецца самім падняцца наверх. ...
  
  Голас затрымаўся ў яе ў горле. “ Каму-то прыйдзецца прыбраць наверсе, - сказала яна.
  
  Труитт высунуў другі крэсла і сеў. "Я б параіў звярнуцца ў клининговую службу," мякка сказаў ён.
  
  Яна кіўнула. Што рабіць з крывёю на дыванах, крывёй на сценах? Слава Богу, Том памёр на алтары, дзе людзі прывыклі мець справу з крывёю і целамі. Камяк смеху затрымаўся ў яе ў горле. Яна з цяжкасцю сглотнула і адчула, як жар прылівае да стагоддзяў.
  
  Яна змагалася за кантроль, засяродзіўшыся на жоўтым тканкавым абажуре, прывязанай над акном ракавіны. Цяпер ён старэў — контур карычневага плямы праступаў у складках. Яна ўспомніла лета, калі Кэмми павесіла яго. Гейл сядзеў за кухонным сталом і еў бутэрброды з арахісавае масла і бананам, выціраючы рэшткі намазки на хихикающий падваконнік. Кэмми сядзела насупраць іх, продевая спіцу для вязання жоўтай ніткай праз верх кухоннага ручнікі.
  
  "Я хачу што-небудзь сонечнае", - сказала яна. Яна сарвала пражу з скруткі і запусціла ў паветра жоўтую падкову. “Твой тата. Падваконнік, кажа, што мы не можам сабе гэтага дазволіць, але гэтую старую кухню не перараблялі з тых часоў, як мая бабуля ўстанавіла сантэхніку яшчэ ў 1950-х, і я думаю, што самае час. У рэшце рэшт, твайму тату не абавязкова праводзіць тут паўдня, ці не так? Я хачу, каб усё было аформлена ў белых і жоўтых тонах. Як ты думаеш. Падваконнік? Думаеш, гэта будзе добра глядзецца? "
  
  Сілы ўдарыла Гейла пад сталом і выплюнула кавалачак пережеванного банана сабе на талерку. “ Гучыць павабна. Мама, калі табе падабаецца рэклама спрынцавання.
  
  Сілы ўсміхнулася, шырока адкрыўшы рот. З вечка звісалі рэшткі сэндвіча. Кэмми перегнулась праз стол і ўляпіла ёй аплявуху.
  
  "Ты не можаш казаць такія рэчы ў маім доме, Силлена Эн Кейн". Вочы Кэмми былі чырвонымі, а тонкія вусны маленькімі, як сашчэпка, калі яна зноў ударыла сваю дачку. “ Бруд, вось і ўсё, што гэта такое. Гідкая дрэнь. Я выб'ю з цябе смалу, калі ты яшчэ раз скажаш што-небудзь падобнае.
  
  Гейл сфокусировала погляд на Труитте. “ Фейт ўсё яшчэ тут?
  
  Ён наморщил лоб. “ Вера?
  
  “ Фейт Баскинс. Яна сяброўка Сілы. Гейл павагаўся. “ Наогул-то, яны палюбоўнікі. Гэта будзе нялёгка для Сілы, і Фейт павінна быць з ёй ".
  
  Труитт засунуў рукі ў кішэні, уважліва разглядаючы яе. Нягледзячы на ўсе намаганні захоўваць спакой, яна адчула, што чырванее. “ Марцін ведаў, што яны былі палюбоўнікамі? ён спытаў.
  
  "Так".
  
  "Да сённяшняга дня?" "Так".
  
  “ І ён ухваліў іх прыход на барбекю?
  
  "Я не казаў з ім пра гэта".
  
  Яго вочы былі шэрымі з бурштынавымі крапінкамі і досыць цёмнымі, каб, калі яна адвяла погляд, яна ўсё яшчэ магла бачыць, што яны глядзяць на яе. "Мне сказалі, што вы былі звонку, калі стрэліў пісталет", - сказаў ён.
  
  “Цалкам дакладна. У чарзе за барбекю. Кэці Пру была ў сабачага загону".
  
  Труитт правёў пальцам па краі стала, затым рэзка стукнуў па вечку. “Ведаеш, прайшло тры гады з таго часу, як я бачыла Марціна, шэсць месяцаў з тых часоў, як я размаўляла з ім па тэлефоне. Не магу паверыць, што дазволіла яму вось так сысці. Ты дасягае пункту, калі ўсё працуе - усё астатняе проста выслізгвае ў бок. Ён зрабіў паўзу. “ Ты быў дома каля шасці месяцаў, ці не так. Гейл? Заўважылі якія-небудзь змены ў Марціна за гэты час?"
  
  “Няма. Без змяненняў".
  
  "Як наконт Кэмми?"
  
  Галава Кэці Пру была гарачай, і Гейл адчуў, як па яе баку павольна сцякае струменьчык поту. Яна падавіла свой гнеў. Яна пакінула ўсё гэта, чорт вазьмі. Яна вярнулася дадому не для таго, каб падвяргацца допыту ў нясмачнай жоўтай кухні пры асляпляльна белым свеце. Яна спрабавала захоўваць спакой, але адчула, як яе твар становіцца сталёвым, калі яна ўтаропілася на Труитта. "Няма".
  
  “ Ты часта размаўляеш з Сілы? Яна часта прыходзіць дадому?
  
  “ Табе прыйдзецца спытаць у яе самой.
  
  Ён некалькі секунд глядзеў ёй у вочы. Затым расплыўся ва ўсмешцы і амаль радасна пастукаў па стале. “Атрымаў асобнік вашай кнігі. Прыйшлося заказваць яго наўпрост з Англіі, але я падумаў, што, чорт вазьмі, я практычна навучыў гэтую дзяўчыну плаваць і, магчыма, захачу паглядзець, кім яна стане.
  
  Хутчэй за ўсё, вы хацелі даведацца, чым займаецца ўдава тэрарыста. Гейл задумаўся. “У самай справе? Як даўно вы гэта прачыталі?"
  
  Ён крыва ўсміхнуўся. “Каля двух гадоў. Задоўга да твайго вяртання. Гейл. Хоць, ды, я быў бы па-чартоўску дрэнным слугою закона, калі б не прачытаў гэта зноў, як толькі пачуў, што вы тут. Б'юся аб заклад, вы не ведалі, што з маёй спецыяльнасцю ў каледжы была гісторыя. У агульным і цэлым, я не вельмі разбіраюся ў гісторыі Поўдня — занадта падобна на сучасную сацыялогію, калі вы разумееце, што я маю на ўвазе, — але мне падабаецца ваш погляд на рэчы. Вы бачыце за відавочным. Вось чаму я хачу зноў пагаварыць з табой заўтра.
  
  У Гейла перасохла ў роце. “ Для чаго?
  
  Труитт паціснуў плячыма. "Каб даведацца твой погляд на рэчы".
  
  Гейл пачула, як павысіўся яе уласны голас. “ На што ты намякаеш, Алби? Гэта быў няшчасны выпадак. Марцін вечна важдаўся з гэтымі праклятымі пісталетамі.
  
  Ён працягнуў руку і далікатна адвёў пасму валасоў з твару Кэці Пру. “Гэтая маленькая дзяўчынка - прыгажуня. Гейл. Яна вельмі падобная на сваю маму. Дазволь мне пайсці за адным з маіх людзей. Табе трэба абкласці гэтага дзіцяці ў ложак. "
  
  Зайла Грын лёгка апранулася для сну — толькі простая сіняя баваўняная ночнушка, без карункаў вакол каўняра або абшэвак, якія маглі б падрапаць скуру. У апошні час яна стала заўважаць такія рэчы, напрыклад, што нават самая мяккая з яе карункавых начных кашуль пакідала па раніцах лёгкія чырвоныя драпіны на руках і шыі. Яна не ведала, ці то яе скура стала больш адчувальнай, то ночы былі такімі неспакойнымі, што тканіна церлася і націрала яе, калі яна кідалася ў ложку. Калі б у яе быў выбар, яна выбрала б апошні. Яна аддавала перавагу думаць, што яе розум памутнеў, а не аб тым, што яе цела, усё больш устававшее ў апошні час, стала яшчэ адным прыкметай сталага завядання.
  
  Але сёння ноччу яна не магла заснуць. Паветра быў занадта цяжкім, навальніца ўляглася, каб застацца. Ціск у галаве стварала перыядычную рэзь над правым вокам, якая адступала, калі яна ляжала зусім нерухома. Калі б яна магла ляжаць зусім нерухома. Матрац пад ёй обжигал ікры і хрыбетнік. Айцец наш Нябесны, малілася яна. Пачуй просьбу твайго пакорлівага слугі.
  
  У гасцінай было халадней. Яна прайшлася ўзад-наперад па бэжавы дыване, яго грудкаватая паверхню супакойвала яе босыя ногі. Яна падняла рукі, каб паглядзець, ці не нацёрла ці карункі яе скуру, і была здзіўленая, што там не было карункаў — фактычна, не было начной кашулі. Яна была па пояс аголена. Валасы казыталі аголеныя плечы, але калі яна паспрабавала адкінуць іх, яны абвілі яе пальцы светлымі валасамі. Яна ўжо шмат гадоў не была бландынкай і ніколі не была аголенай па-за спальні і ваннай. Яна правяла пальцамі ўніз па свайму торсу, дазваляючы холаду прытрымлівацца за іх дакрананнем. Бары часта дакранаўся да яе вось так. Ён звычайна павольна праводзіў кончыкам пазногця па ўсёй даўжыні яе жывата, вынікаючы ружаватым лініях расцяжак. Я люблю сваіх дзяцей, - шаптала ле. Я люблю цябе за тое, што ты іх робіш. Затым ён садзіўся на яе верхам, і слодыч напаўняла яе. Пасля таго, як цемра ахутвала яе і пакідаў нас, яна прыціскалася сваімі вільготнымі ягадзіцамі да цёплага выгібу яго пахвіны, і яны засыпалі.
  
  “Мы б так моцна спалі. Міс Лінні", - сказала яна. “Бары быў не з тых мужчын, якія не звяртаюць увагі на сваіх жонак. Бары хацеў, каб я была шчаслівая, і я была шчаслівая".
  
  Гэта здавалася такім натуральным. Міс Лінні стаяла ў гасцінай, нібы зайшла з прагулкі. І па тым, як яна нахіліла галаву, Зайла выказала здагадку, што тая зразумела яе словы. Гэта здавалася не зусім правільным, што міс Лінні разумее пад шчасцем, улічваючы тое, як яна абматала вяроўку вакол сваёй шыі, але Зайла не збіралася задаваць пытанняў. Святло вакол галавы міс Лінні гарэў занадта ярка, каб разглядзець якія-небудзь дэталі, але Зайле здалося, што яна заўважыла ўсмешку на твары жанчыны.
  
  Зайла ўсміхнулася ў адказ. Павінна быць, менавіта ветласць гэтага жэсту, клапатлівае запрашэнне, якое ён меў на ўвазе, прымусілі міс Лінні прыбраць святло ад свайго асобы, каб Зайла магла разглядзець усе яе рысы. У рэшце рэшт, яна была выдатнай жанчынай.
  
  Зайла падышла да яе. Яна хацела падзякаваць яе за тое, што яна была побач усе гэтыя гады, нават на працягу дзесяцігоддзяў, калі Зайла з-за слепаты або занятасці не магла яе бачыць. Яна павольна наблізіўся да жанчыны, усміхаючыся так прамяніста, як толькі ўмела.
  
  Міс Лінні падняла руку і прыціснула вялікі і паказальны пальцы да вуснаў. Затым хупава сціснула пальцы і адарвала вусны ад асобы.
  
  Зайла ў жаху падалася назад. Вочы міс Лінні, па-ранейшаму добрыя, спыніліся на ёй, пакуль яе доўгія скульптурныя рукі, падобныя на раз'юшаных чаек, скублі яе ўласныя рукі, грудзей, сцёгны, праробліваючы дзіркі як у плоці, так і ў тканіны. Кроў струменілася па яе твары. Карычневае сукенка прыліпла да ног, як мокрая і покрасневшая прасціна.
  
  Калі Зайла прачнулася, яе пасцельная бялізна было мокрым. Скура на яе шыі і руках была вогненна-чырвонай ад драпін.
  
  OceanofPDF.com
  
  Старыя зноў загаварылі пра міс Лінні, клянуся, цікава, якімі б мы ўсе былі, калі б яна проста памерла ў сваім ложку.
  
  Бэкі Лоўрэнс у лісце свайму маладым мужу Кларенсу, атрыманым у Францыі ў 1944 годзе.
  
  Было палова на адзінаццатую вечара, калі патрульная машына шэрыфа праехала міма зачыненых аканіцамі вітрын крам і прытармазіла перад баваўнянай завода. Кроплі дажджу, тонкія і вострыя, стукалі па шыбах машыны. Неба было беззвездным — адзіным асвятленнем у гэтым канцы горада былі промні фар патрульнай машыны і самотнае мігценне паказальніка павароту.
  
  Гейл цяжка прытулілася да задняй дзверы. За ёй цягнуліся напаўразбураныя сцены баваўнянай фабрыкі, чорныя, як воранава крыло, і скажоныя дажджом. Яна не ведала, якая дах калі-то была ля млына; адзінымі захаваліся фатаграфіямі былі неулыбчивые людзі, столпившиеся у вонкавых дзвярэй, каменны фасад ціснуў ім на спіны, як прыстасаванне для пазіравання. Вяршыні на фотаздымках не было відаць, толькі грубыя каменныя сцены, абрэзаныя да белага колеру па папяровым межаў. Гэта была незавершаная фатаграфія, і з юнацтва гэта раздражняла яе. Гэта была дах, Гейл Лін як сказала яе цётка Нара, звычайная дах з брусоў, Чаго ты турбуешся аб даху?
  
  Таму што я не разумею, як можна пражыць усё жыццё праз дарогу ад чаго-то і не памятаць гэтага, хацела запярэчыць яна. Гэта было расчараванне, якое перарасло ў падлеткавае захапленьне. Часам, калі Сілы заставалася начаваць, яны спускаліся па лесвіцы пасля наступлення цемры і выходзілі праз заднюю дзверы. Часам свяціла поўня, і ім было лёгка знаходзіць дарогу; ў іншых выпадках яны напрягались, спрабуючы разглядзець арыенціры: драцяны плот Гринов, жалезны "ягуар", дарожку, пасыпаную сьветлым жвірам. Яны перасеклі рэйкі і паспяшаліся праз адчыненыя дзверы млына, не звяртаючы ўвагі на шырокае няроўнае прастору, дзе усходняя і паўднёвая сцены ляжалі ў руінах. Млын была хутчэй ракавінкай, чым вуглом — дзве разбураныя сцены з граніту і рэдкі абломак падваконніка. Ўнутры зямля ўяўляла сабой сумесь пустазелля і бруду, усыпаная кавалкамі каменя і смеццем. Дзяўчынкі ціснуліся да стыку сцен, Сілы вочы блішчалі.
  
  “ Стары Дзік Моттс кажа, што гук ткацкіх станкоў ўсё яшчэ чутны. Ён кажа, што часам дзеці, якіх рэжуць на прадзільных станках, плачуць па начах.
  
  Па другі бок руін агні млынавы вёскі ззялі, як далёкія агні. У перыяд росквіту млына тут было пяцьдзесят дамоў — гномьих, пабеленая будынкаў шырынёй у адну пакой. Колькасць дамоў няўхільна скарачалася, нават па меры таго, як яны разрасталіся, пакуль абшчына не ператварылася ў дваццаць адно. Гейл глядзеў на іх, пакуль агні не патухлі.
  
  "Так," прашаптала яна. “ Я іх чую.
  
  Гук быў слабым — стук стаптаных падэшваў па дрэве, паляпванне прадзільных станкоў. Яна закрывала вочы і чула скрып крэсла, абрыў ніткі на ткацкім станку. “ Я іх чую. Сілы. Проста паслухай.
  
  Кожны раз. Сілы пляскаў Гейла па руцэ і смяяўся так, што гук аддаваўся рэхам ад камянёў. “Чорт вазьмі, Гейл. Ты вар'ятка сцерва з Атланты. Ты нічога не чуеш". І яна садзілася на кукішкі на разбіты камень і закуривала цыгарэту.
  
  Сілы была права; яна нічога не чула. Але прыцягнення руін было дастаткова, каб прывабіць Гейл да ткацкага станка. У Англіі калаўрот была яе збаўчай ласкай. Цяпер яе кола ляжала разабраным і некранутым ў упаковачнай скрыні. Вось і ўсё для камфорту. Калі патрульная машына разгарнулася, каб пераехаць чыгуначнае палатно, фары ад'ехалі ў бок, і сілуэт сцен млына знік.
  
  Пад шынамі зашуршал жвір, калі машына пад'ехала да дома Элы. Дремавшая на згіне рукі маці Кэці Пру што-то прабурчала.
  
  “ Гэты чалавек кідае камяні ў зазубренную дрот. MAMA. Прымусь яго спыніцца.
  
  Гейл паглядзеў на патыліцу афіцэра, на пучок светлай шчаціння, які тырчыць з-пад яго капелюша. “ Гэта памочнік шэрыфа Рач, ледибаг. І ён не кідае камяні — гэта машына. Машына бабулі Элы таксама гэта робіць."
  
  “Вышчэрблены провад ведае машыну бабулі Элы. Паліцэйская машына напалохае яго".
  
  Вуснамі немаўлят. Гейл суха падумаў. “Што ж, іду ў заклад, што ягуар не спалохаецца, калі ўбачыць нас. Табе трэба прачнуцца, каб мы маглі ўвайсці ў дом".
  
  “Табе трэба панесці мяне. Маленькія дзяўчынкі не гуляюць па начах".
  
  Рук спыніў машыну і павярнуўся да іх тварам. Ён быў маладзейшы, чым памочнікі шэрыфа, якіх Гейл бачыў у доме Марціна, яго твар быў пухлым, западзіны вакол круглага носа сталі глыбей за ноч. Ён нервова тузануў стырно і нахіліў галаву ў бок дома.
  
  “ Жудасна змрочны выгляд, мэм. Я пайду з вамі.
  
  Гейл ўтаропіўся міма Яго на счарнелыя абрысы дома.
  
  "Я злаўлю цябе на слове", - сказала яна. “Справа ў тым, што ўсё, што ў мяне ёсць, - гэта ключ ад ўваходных дзвярэй, а калі ў 1940-х гадах у дом правялі электрычнасць, мая стрыечная бабуля не дадумалася ўсталяваць выключальнік ля ўваходных дзвярэй. Я мяркую, яна вырашыла, што любы, у каго ў доме былі справы, ўвойдзе праз чорны ход.
  
  "Як хутка ты заробіш ключ ад задняй дзверы?" спытаў ён, усміхаючыся.
  
  “ Я падаў заяву. У любым выпадку, не маглі б вы пачакаць у фае, пакуль я збегаю ў бакоўку і ўключу святло?
  
  "Без праблем". Ён працягнуў руку, адкрыў аддзяленне для пальчатак і дастаў ліхтарык. "Калі б усе, што мне трэба было рабіць, гэта праводзіць людзей да дзвярэй, я быў бы шчаслівым чалавекам".
  
  Дзіўна бесклапотнае заяву, падумала Гейл, улічваючы абставіны. Наколькі яна памятала, у той год, калі яна з'ехала ў Англію, штогадовае лік забойстваў у Атланце дасягнула прыкрых 250. У акрузе Кэлвин іх было два. Цяжка было паверыць, што за шэсць гадоў нядобразычлівасць сельскай правінцыі ўзрасла да такой ступені, што вясковыя ахоўнікі закона адчулі настальгію па прагулцы да ганка.
  
  Яна паглядзела на твар Рача, калі ён адкрываў заднюю дзверцы машыны. На выгляд яму было не больш дваццаці пяці. Гейл выскачыла з машыны і працягнула руку Кэці Пру. Яна ўспомніла шум у доме Марціна, дзіўныя пахі. Магчыма, у словах гэтага маладога чалавека было больш закінутасці, чым бравады.
  
  Дождж спыніўся, ператварыўшыся ў чароды вялых кропель. Рач дастаў з багажніка фургон Кэці Пру. Кэці Пру трымала Гейла за руку, і яны паспяшаліся па пад'язной дарожцы да выкладзенай брукам дарожцы, якая ідзе ўздоўж фасада дома. Рук цягнуўся побач з імі, прамень ліхтарыка пагойдваўся ў яго руцэ.
  
  “Ведаеш, - сказаў ён, - я вырас на іншым канцы акругі, у Пратертоне, але нават там мы чулі аб гэтым месцы. Раней распавядаў гісторыі аб ім у бойскаутах".
  
  Гейл з цікаўнасцю зірнуў на яго. “ Праўда?
  
  “ Вядома. Ну, калі я кажу 'гэта месца', я на самой справе маю на ўвазе людзей у гэтым месцы. Ці тых, хто жыў тут даўным-даўно.
  
  "Міс Лінні".
  
  У цемры Гейл адчуў яго здзіўленне. “Так. Я думаю, ты чуў гісторыі".
  
  "О, так", - сказала яна. "Міс Лінні і каровы, міс Лінні на дрэве..."
  
  "Маім любімым быў "Міс Лінні і зачынены сарцір". Ён усміхнуўся. "Раней мы глядзелі, хто можа выдаваць самыя гучныя визжащие гукі, зусім як стары, зачынены разам з ёй на сядзенні".
  
  Гейл паскорыла крок, каб дабрацца да наступнага каменя тратуара, і дапамагла Кэці Пру пераскочыць праз мокрую зямлю. "Я сумавала па гэтай гісторыі", - сказала яна.
  
  “Гэта было выдатна. Бачыш, цяпер сярэдзіна ночы, і гэты стары чуе кліч прыроды ..."
  
  Прамень упаў на морду ягуара — да яго гонару, Рач толькі на імгненне разгубіўся, прамень кінуўся ў бок, перш чым спыніўся на рычащей пашчы, а затым рушыў далей. Ззаду "ягуара" здрыганулася масіўнае арэхавае дрэва пекан, яго верхавіны заскрыгаталі па цаглінам.
  
  "Ты ведаеш," раптам сказаў Гейл, "яна зрабіла гэта там".
  
  Прамень перастаў рухацца, калі Рук груба выпусціў каляску. Ён накіраваў прамень на яе торс. "Куды?"
  
  Яна паказала на арэхавае дрэва. “Галінкі больш няма. Яе муж ссек яе і спаліў".
  
  Яна сціснула руку Кэці Пру і працягнула шлях да дому, пакінуўшы Рача з яго прамянём обшаривать дрэва у яе за спіной.
  
  На ганку яна спынілася. Яна не ведала, чаму сказала гэта. Было сакрэтнае правіла, што сям'я магла абмяркоўваць Лінні паміж сабой, але ніколі за межамі роднаснага круга. Калі незнаёмцы хацелі знайсці нейкае чараўніцтва ў яе смерці, гэта было выдатна. Але незнаёмцаў нельга было дазволіць валодаць Лінні Гліна Кейн. У рэшце рэшт, усё гэта было сямейным справай.
  
  "Гэй," крыкнуў Рук, " вакол гэтага дрэва нацягнуты ланцуг. Мне здаецца, я памятаю гісторыю аб гэтай ланцугу, але я не магу яе ўспомніць".
  
  "Жалеза робіць дрэва моцным"..
  
  “Гэта было што-то іншае. Нейкая гісторыя. ... Ты разумееш, аб чым я кажу?"
  
  Гейл не адказаў. Яна адкрыла сумачку і пачала шумна шукаць ключы.
  
  Прамень святла слізгануў па фасадзе дома, калі Рач падбег да іх трушком.
  
  "Я ніколі дакладна ня ведаў, дзе гэта адбылося". У яго голасе з'явіліся хлапечыя ноткі. “Напэўна, я заўсёды думаў, што яна памерла ў доме. Хацеў бы я ведаць гэта, калі быў у скаўтах. Гэта зрабіла б мяне вышэй за ўсіх астатніх ".
  
  “Ну, не распространяйся пра гэта так, каб у нас тут была чарада машын па нядзелях днём. Я не думаю, што Алби Труитт паставіцца занадта ласкава да арганізацыі дарожнага руху ".
  
  “О, ты ж ведаеш, што я гэтага не зраблю. Акрамя таго, я думаю, што толькі нешматлікія з нас яшчэ памятаюць. Дзякуй, мэм. Гэта было сапраўды крута ".
  
  Ён накіраваў прамень ліхтарыка на ручку, пакуль яна змагалася з ключом. Яна некалькі разоў ткнула ў замак, перш чым ключ слізгануў ўнутр і яна змагла павярнуць ручку.
  
  Як толькі яны пераступілі парог, Рач затаіў дыханне. Ён правёў промнем ад сцяны да сцяны. "Божа усемагутны," выдыхнуў ён. "Што, у імя ўсяго святога?.."
  
  "Супакойцеся, памочнік шэрыфа", - сказала яна. "Гэта проста мёртвая рыба".
  
  Прамень запаволіўся. "Чорт вазьмі", - сказаў ён і тут жа кінуў на яе збянтэжаны погляд. "Прабачце, мэм, але я ніколі не бачыў нічога падобнага".
  
  “ Значыць, вы не бачылі астатнюю частку дома.
  
  Ён вылупіў вочы ў паўзмроку. “ Іх, павінна быць, сотні.
  
  “ Дзе-то каля пяцісот пяцідзесяці. Раней я ведаў дакладны лік. Летам тут бывае вельмі сумна.
  
  "Хто, дзеля ўсяго святога, злавіў іх усіх?"
  
  “ Мой дзядуля.
  
  "Ісусе Хрысьце".
  
  Святло кружыўся па фае, як прывідны мармуровы шарык. Пад таблічкамі сцены былі белымі — калі-то, падумаў Гейл, гэты ўваход, павінна быць, быў зусім іншым, захапляльным дух, з яго шырокімі белымі дошкамі і паліраванай цэнтральнай лесвіцай. Цяпер збудаванне заняло другое месца пасля інвентара. Рыбу, развешанную па сценах, лавілі на працягу трыццаці гадоў; на самай старой латуневай таблічцы стаяла дата 2 жніўня 1935 года. Яны трапляліся на кручок ў ручаях, рэках і азёрах ва ўсіх штатах ЗША і канадскіх правінцыях. Некаторыя, без сумневу, былі злоўлены незаконна; іншыя, верагодна, падвяргаліся небяспекі нават тады, калі Джэры Олдэн закідваў сваю лёску ў ваду. Усе яны былі пафарбаваны і пакрытыя шеллаком да тых часоў, пакуль іх натуральныя колеру не ператварыліся ў простае базавую пакрыцце для канчатковага эфекту.
  
  Гейл павярнуўся да Кэці Пру. “Дзетка, я пайду ўключу святло. Ты застанешся тут з памочнікам шэрыфа Рачем, добра?"
  
  У паўзмроку яна ўбачыла, як галава Кэці Пру калыхаецца уверх-уніз. Гейл паспяшаўся па калідоры на кухню. Ёй спатрэбілася ўсяго пару секунд, каб вобмацкам прабрацца вакол стала да падвойнаму выключальніка ў задняй дзверы.
  
  Слабы святло прасочвалася з кухні ў калідор. Калі яна вярнулася ў пярэдні пакой, Рук уключыў свой ліхтарык і стаяў, чытаючы надпіс пад карпам з жорсткім хвастом.
  
  “ Элі, Мінесота. 22 ліпеня 1956 года. Ён паківаў галавой. - Чым, чорт вазьмі, твой дзядуля зарабляў на жыццё?
  
  “ Біржавы маклер або што-то ў гэтым родзе. Ён не быў прафесійным рыбаком. Яна памаўчала. “ Мая бабуля не дазваляла яму захоўваць свае трафеі ў доме ў Атланце. Мая цётка сказала яму, што ён можа пакласці іх сюды.
  
  “ Пашанцавала яму. У большасці з нас паблізу няма лішняга дома — нам даводзіцца ёсць тое, што мы ловім. Ён паглядзеў на яе са здзіўленнем. “ І вы кажаце, што ў астатняй частцы дома ёсць яшчэ што-то?
  
  “ Не рыба. Але іншыя істоты. Мой дзядуля быў сапраўдным паляўнічым.
  
  "Я мяркую".
  
  Гейл падышоў да адкрытай ўваходных дзвярэй і ўзяўся за ручку. “ Што ж, памочнік шэрыфа Рач, дзякуй, што праводзілі нас.
  
  “Без праблем. Мне трэба агледзець астатнюю частку дома?"
  
  "У нас усё ў парадку".
  
  Ён кіўнуў. “ Вялікае дзякуй, міс Грейсан.
  
  На верхняй прыступцы ён павярнуўся да яе. “Ведаеш, добра, што мы не ведалі, што тут ўнутры, калі я быў у скаўтах. Гэта было б занадта павабна, я б, напэўна, ужо быў па іншы бок закона, калі б мы гэта зрабілі ".
  
  Алби Труитт стаяў на далёкім краі ганка "Кейнс' і назіраў, як Раян Теллер пранёсся пад гірляндай голых лямпачак і знік у цені поля. На імправізаванай стаянцы засталося ўсяго некалькі машын — Труитт падазраваў, што іх часова кінулі жыхары, занадта нервничавшие, каб ехаць дадому ў адзіночку.
  
  На далёкім канцы поля завёўся рухавік аўтамабіля. Праз некалькі секунд каля дома заурчал сіні седан. Амаль гадзіну Теллер чапляўся да Труиту і яго людзям, порхаў ад аднаго да іншага, як камар, які спрабуе дабрацца да сакавітай мякаці. Я не магу пайсці дадому. Шэрыф, гэтыя жанчыны — члены маёй паствы. Яны маюць патрэбу ў маім суцяшэнні. Я магу весці іх у малітве.
  
  Эла тупа паглядзела на Труита, калі ён спытаў, ці не хочуць яны бачыць святара.
  
  “ Што гэты чалавек можа сказаць нам, Алби? Скажы яму, каб ішоў дадому і чакаў ля тэлефона. У горадзе можа быць шмат людзей, якія хочуць яго "камфорту", але іх няма ў гэтым пакоі.
  
  Для Труитта звальненне Элы палегчыла працэдуру. Ён вярнуўся да святара з ветліва сфармуляваных загадам: ідзіце, вялебны, або будзьце гатовыя прыняць удзел у невялікі турэмнай рэлігіі. Теллер неахвотна з'ехаў, просигналив клаксоном, калі праязджаў міма.
  
  Сеткаватая дзверы зарыпелі, і адзін з яго памочнікаў выйшаў на ганак, прытрымваючы дзверы за сабой адкрытай.
  
  "Яны набліжаюцца, сэр".
  
  Труитт кіўнуў і праслізнуў у дом. З задняй частцы кабінета данёсся глухі стук гумы па дрэве. Ён не зайздросціў брыгадзе морга, якая спускаецца па гэтых вузкіх прыступках.
  
  Джон Бингхэм, каранера акругі Кэлвин, пыхкаючы, выйшаў у калідор і скорчил Труиту грымасу. Ён дастаў з кішэні штаноў насоўку і выцер пот са свайго поўнага асобы. "Усё, што я магу сказаць, гэта тое, што я спадзяюся, ты быў уважлівы ў школе шэрыфа".
  
  Труитт жэстам запрасіў Бингхэма прытрымлівацца за целам вонкі. Калі каталку пачалі спускаць па прыступках ганка, члены экіпажа унізе паслізнуліся на вільготным дрэве. Труитт ірвануўся наперад, баючыся, што ўпакаваны ў пакет скрутак сарвецца з рамянёў і агідна ўпадзе на зямлю. Член экіпажа вылаяўся і аднавіў раўнавагу. Цела Марціна толькі злёгку пошевелилось пад рамянямі. Сэрца Труитта шалёна калацілася, калі брыгада каціла каталку па мокрай траве да поджидавшему фургона.
  
  Ён павярнуўся да Бингхэму. “ Выкладзіце мне свае тэорыі.
  
  Бингхэм паківаў галавой. “Я не ведаю, што табе сказаць, Алби. Я аформлю дакументы, каб мы маглі сёння ўвечары даставіць цела ў крыміналістычную лабараторыю штата для аналізаў".
  
  Труитт крытычна агледзеў каранера. “ Тады дазволь мне перафразаваць гэта. Як ты думаеш, Джоні, на што я тут гляджу?
  
  Бингхэм паціснуў плячыма. “ Я хачу сказаць, што не магу прапанаваць табе шмат чаго з таго, што я толькі што бачыў. Паслухай, Алби, стрэл з вінтоўкі - гэта не перерезанное запясце або запоўнены чадным газам гараж. Ты разнесешь чалавеку галаву, і вялікая частка тваіх дадзеных экспертызы апынецца па ўсёй гэтай чортавай пакоі. Дадай да гэтага шкоду уликам, нанесеную ў тым пакоі ... Ён ціха прысвіснуў. “Цяпер мы адпраўляем цела хлопцам у Атланту, але я кажу вам, не спадзявайцеся на многае. Я магу прыкладна здагадацца, што яны вам скажуць — куля 308-га калібра трапіла з блізкай адлегласці ў пярэднюю частку асобы, выклікаўшы імгненную смерць і сур'ёзныя непрыемнасці. Марцін націснуў на курок або хто-то іншы застрэліў яго? Чорт вазьмі, спатрэбіцца нешта большае, чым медыцынская экспертыза, каб адказаць на гэтае пытанне. Я праверыў, ці не засталося на яго пальцы ўвагнутасці ад спускавога кручка. Там нічога няма, але гэта нічога не даказвае. Вы зрабілі аналіз слядоў пораху на яго руках?"
  
  “Так. Адмоўна, але з вінтоўкай гэта нядзіўна. Госпадзе, Джоні, з пункту гледжання крыміналістыкі, якая розніца паміж чалавекам, приставившим вінтоўку ўшчыльную да ўласнага твару і спустившим курок, і кім-то, хто робіць гэта за яго?
  
  Бингхэм страсянуў сваёй вялізнай галавой, адкідаючы старанна прычасаныя пасмы сівых валасоў. “Я скажу вам адну рэч: ні адно ружжо не выстрэльвае само па сабе. Хто-небудзь казаў вам, чаму ён дастаў гэта ружжо?"
  
  "Кэмми сказала, што ён чысціў яго — што-тое, што ён рабіў, калі быў у моцным стрэсе".
  
  “Хм. І ў мяне ёсць трохі балоцістай зямлі ..."
  
  “ Так, я ведаю. "Труитт крытычна агледзеў яго. “ Значыць, вы не выключаеце самагубства?
  
  "Неа".
  
  “ А як наконт аддзела па расследаванні забойстваў?
  
  “Я не ведаю многіх мужчын, якія хацелі б трымаць вінтоўку ў пары цаляў ад свайго асобы і глядзець у рулю, перш чым націснуць на спускавы кручок. Большасць самагубцаў прыціскаюць пісталет да галавы там, дзе яны яго не бачаць, і я не заўважыў ніякіх слядоў кантактнага раненні. І, улічваючы стан пакоя ... " Бингхэм правёў хусткай па лбе. “ Я заўважыў, што вы не жанчын адвезлі ў пастарунак для допыту.
  
  “Ці Не здаецца неабходным везці іх у такую далеч. Эла пажылая, мы можам зрабіць гэта тут ". Ён доўга глядзеў на падлогу ганка, перш чым цяжка ўздыхнуць. “Чорт вазьмі, Джоні, я не супраць сказаць табе, што ненавіджу гэта. Марцін быў паважаным чалавекам у гэтай акрузе — агентам па распаўсюджванню ведаў у Міністэрстве сельскай гаспадаркі, былым камісарам, былым прэзідэнтам Гандлёвай палаты. Не кажучы ўжо пра яго царкоўнай дзейнасці. Гэта дрэнны бізнэс, як ні круці. Але ў мяне ёсць чатыры жанчыны, усе яго сваячкі, пакрытыя крывёю з галавы да ног. Цяпер яны могуць стаць ахвярамі жудаснага няшчаснага выпадку...."
  
  “ З іншага боку, можа, і няма. Я тут не для таго, каб паказваць табе, як рабіць сваю працу, Алби, але калі яны не ахвяры, табе спатрэбіцца іх адзенне. А як наконт адбіткаў пальцаў на пісталеце?
  
  "Некалькі". Труитт ўціснуў вялікі палец у далонь, пакуль не адчуў прыемны храбусценне. “У прынцыпе, у мяне ёсць тры варыянты. Я магу паставіцца да гэтага як да самагубства і працягнуць допыт ветліва. Я магу расцаніць гэта як забойства і пасадзіць іх усіх за парушэнне парадку з доказамі. Ці я магу расцаніць гэта як няшчасны выпадак і адправіць іх дадому да заўтра. "
  
  “ Ваш папярэднік быў бы джэнтльменам і адправіў бы іх дадому.
  
  “ Чорт. Мой папярэднік папрасіў бы ў іх "пазыку", а затым адправіў бы іх дадому.
  
  “ Жыццё на Поўдні, Алби. Калі ты балатаваўся ў прэзідэнты, ты ведаў, што Эндзі Тэйлар быў міфам — у свеце, поўным добрых манер, няма такога паняцця, як любімы шэрыф. Няма, калі ён хоць трохі добры.
  
  Бингхэм зрабіў паўзу, яго ўвагу прыцягнула задзірыны. Калі ён загаварыў, яго голас быў мяккім. “Паслухай, прыяцель. Ты ведаеш, Хаскелл добры чалавек. Ён мог бы справіцца і з гэтым ".
  
  Труитт напружыўся. "Чаму ты так кажаш?"
  
  “ Ты ведаеш, чаму я гэта кажу, Алби. Марцін Кейн быў тваім сябрам. Ты можаш захоўваць аб'ектыўнасць?
  
  "Я лепшы шэрыф, чым гэта, Джоні".
  
  “Добра. Дазволь мне задаць табе адно пытанне. Эла Олдэн даглядала за тваёй маці дома, пакуль яна не памерла. Гэта было не больш года таму? Колькі даўгоў чалавек павінен каму-то за тое, што зрабіў што-то падобнае?"
  
  Грудзі Труитта сціснулася. “Я застаюся пры сваім апошнім заяве. Каранера".
  
  Бингхэм падняў рукі. “Выдатна. Проста будзь асцярожны, гэта ўсё, што я хачу сказаць. Цябе абралі на гэты пост, Алби, таму што людзі стаміліся ад банды ў будынку суда і хацелі страсянуць ўсе. Па-мойму, гэта ненадзейная манета. Людзі ў гэтых краях неадназначна ставяцца да Эле Олдэн і яе клану — яна незвычайная і магутная, і яны не абавязкова гэтаму давяраюць. Але яна кожную нядзелю сядзіць на лаве метадысцкай царквы, і яе вусны варушацца, калі яна чытае разам з Урокам. Яны будуць давяраць ёй больш, чым цябе.
  
  “ Як ты думаеш, чаму я хаджу па яечнай шкарлупіне?
  
  Бингхэм схапіў Труитта за плячо, перш чым спусціцца па прыступках. “ Можа, хлопцы з штата змогуць прыспешыць падзеі.
  
  Каранера уціснуў свой немалы вага за руль свайго "Форда Эскорт" і ўключыў запальванне. Пакуль Труитт назіраў, фургон з морга пакаціў па пад'язной дарожцы, а малюсенькая машына і яе гіганцкі кіроўца цягнуліся следам.
  
  Ён зноў павярнуўся да дома і паглядзеў на свайго намесніка, які стаяў у дзвярах.
  
  "Звяжыся з Рачем," сказаў Труитт. - Скажы яму, каб ён вярнуўся ў дом Олденов і папрасіў у місіс Грейсон зменную вопратку для яе бабулі.
  
  У слабым святле лямпы на ганку край фіранкі ў гасцінай завагаўся, затым замёр.
  
  "Мяне не хвалюе, рухаюцца ці вашыя вусны падчас урока, міс Эла", - ціха сказаў Труитт. "Што б вы ні рабілі ў тым пакоі, гэта сапраўды было не чытанне Бібліі".
  
  Гейл выйшла з яе спальні і прыкрывала за сабой дзверы да тых часоў, пакуль святло не ўпаў на ложак і не схаваў Кэці Пру ў цені. Звычайна Кэці Пру спала наадварот, у самай маленькай з вольных пакояў. Аднак сёння Гейл чакаў іншых жыхароў. Яна акінула позіркам тыя, што засталіся тры пакоі — пакой Элы ў канцы калідора і дзве дадатковыя спальні насупраць яе ўласнай. Яна толькі эгаістычна малілася, каб просьба Рук аб чыстай вопратцы азначала, што наступіць раніцу да таго, як хто-небудзь яшчэ прыбудзе.
  
  Зацягнуўшы пояс халата, Гейл праслізнула па дубовым падлозе і спусцілася па лесвіцы. Два калідора межавалі з лесвіцай: той, што быў пакрыты рыбай, які вёў міма сталовай на кухню, і вузкі калідор з гладкімі сценамі, размешчанымі так блізка адзін да аднаго, што праходу ледзь хапала для мініятурнага цела Гейла. Сілы назвала калідор пропускам пігмеяў, таму што нават будучы падлеткам ростам пяць футаў пяць цаляў, яна была вымушана нахіляцца, каб прайсці. Ні ў каго не было тлумачэння памерах завулка. Натан Гліна, стваральнік дома, быў адносна буйным мужчынам, аб чым сведчыць форма канфедэрацыі, спакаваная на гарышчы. Па ўсіх прыкметах, яму давялося б горбіцца, прабіраючыся па сваім ўласным калідоры.
  
  Толькі калі хто-то ўвайшоў у пакой у канцы калідора, Натан Гліна намякнуў на сваю матывацыю. Нягледзячы на стомленасць, Гейл адчула палёгку, увайшоўшы ў кабінет і уключыўшы верхні святло. Цеплы святло падаў на пацёрты канапа ў клетку і куфар з коўдрамі ў цэнтры пакоя і распаўсюджваўся на страшэнны пісьмовы стол, уціснуты ў сьцяну. З дзяцінства гэта было яе прытулкам. У доме, пабудаваным з гневу вярнуўся воіна, гэтая пакой была архітэктурным упрыгожваннем. Шэсць сцен шестиугольником разыходзіліся ад дзвярнога праёму; на столі шкляныя панэлі з гравіроўкай ў фут вышынёй, якія паказваюць летнія садавіна, ўтваралі малочную паласу вакол верхняй частцы пакоя. У адной сцяне былі дзве масіўныя вонкавыя дзверы, празрыстыя фіранкі зачынялі іх шкляныя фасады, як туман.
  
  Уздоўж астатніх пяці сцен Гліна збудаваў кніжныя шафы, кожны з якіх быў набіты так шчыльна, што Гейл была вымушана захоўваць новыя кнігі пад канапай. З верхавін кніжных шаф звісаў вінаградны плюшч ў чыгунах. Высушаныя і раздушаная змяінай шкуры, падобныя на ўзорыстыя саджанцы, цягнуліся па ўсёй даўжыні вертыкальных дошак, якія падзяляюць вітрыны, так што кожны раз, калі яна ўваходзіла ў пакой, ёй здавалася, што яна зайшла ў цэлы Лес Ведаў — ці, па меншай меры, у Райскі сад, якім яго мог бы прадставіць народны мастак. Эфекту было амаль дастаткова, каб прымусіць яе не звяртаць увагі на ваверку на камодзе з коўдрамі ці на шэраг выпешчаных крумкач ў касцюмах і моноклях, якія селі на край дывана, як бухгалтары ў чаканні ежы.
  
  "'Той, хто атрымлівае асалоду ад адзінотай, з'яўляецца альбо дзікім зверам, альбо богам", " прамармытала яна. У юнацтве яна пачала вышываць цытату Фрэнсіса Бэкана, але кінула гэты занятак у карысць ткацкага станка. Рукадзелле было занадта вытанчаным; ткацкі станок, якім яна магла кіраваць сваім целам.
  
  Яе погляд слізгануў па кнігах, некаторыя так доўга ляжалі вокладкай да вокладцы, што, калі іх выцягнуць, яны разломились б напалову. Яе муж Тым ўсміхнуўся, калі яна распавяла яму аб гэтым пакоі.
  
  Вар'яты амерыканцы. Усё гэта шырокае адкрытае прастору, і яны будуюць маленькія пакойчыкі, каб аддзяліцца адзін ад аднаго.
  
  Ты павінен ведаць аб гэтым, раз вырас у вёсцы. Вёскі - жудаснае месца для таго, каб захоўваць свае думкі. Пакоя даюць табе прастору для дыхання.
  
  Гэта жаночае пачатак у цябе, мілая. 'Асобная пакой' і увесь гэты джаз. Сам ніколі гэтага не разумеў. Як ты можаш думаць, калі цацанкі загрувашчваюць твой агляд? Лепш мець палі і сцяжынкі.
  
  Гейл прыціснуў цёплыя пальцы да яе вачам. Яна не бачыла Тамы пасля таго, як ён застрэліўся. Яна чула апісання— вёскі - жудасныя месцы для захавання сваёй нявіннасці. Але словы не былі вачыма, і, нягледзячы на дэталі, яе карціна яго смерці была выразнай. Яна прадставіла яго цела, нерухома ляжыць на баку, выгінастая спіна ўнутр, рукі прыціснутыя да падбародка. У яе прадстаўленні яго вусны былі расслабленыя, амаль надзьмутыя, што, вядома, было немагчыма. На следстве яна даведалася, што ён выпусціў кулю сабе ў рот.
  
  Яна падумала аб чатырох жанчын, услышавших стрэл з вінтоўкі Марціна і выявілі яго цела. Павінна быць, прайшло некалькі секунд, перш чым адна з іх закрычала. Яна сумнявалася, што змагла б ўдыхнуць дастаткова паветра.
  
  Яна засунула кулакі ў кішэні халата і прайшлася па пакоі. Ля пісьмовага стала яна спынілася. Шафа быў апушчаны, утварыўшы стол для яе працы. Нататнік, які Эйя раскрыла на сваіх апошніх даследаваннях.
  
  Гэтая жанчына, тридцатиоднолетняя жыхарка акругі Морган, вяла свае дзённікі алоўкам у серыі тонкіх зялёных буклетаў, якія захоўваюцца ў гістарычным архіве Універсітэта Джорджыі. Гейл скапіявала іх даслоўна, выкарыстоўваючы аловак і паперу, максімальна набліжаныя па вазе да арыгіналаў, якія толькі змагла знайсці.
  
  12 Верасня 1919 года
  
  Маленькі Сэм ўсю ноч не спаў з тэмпературай, я не спала і малюся, каб боль у нагах была ад стомы, а не ад першых прыкмет хваробы. Заўтра Уилсоны прыязджаюць з Toccoa, і я павінна памыць пасцельная бялізна і прыгатаваць свежае мяса. Але дзіця не перастае плакаць, і ён такі расчырванелы. Я стамілася, вельмі стамілася і паслала Маркуса за доктарам Аленам. Але гэта зойме па меншай меры дзень, і я баюся, што ў мяне баліць больш за норму.
  
  "Мы ўсе пакутуем звыш нормы", - падумала яна, асцярожна зачыняючы нататнік. Том быў няправы. Жанчыне, чорт вазьмі, сапраўды патрэбна ўласная пакой.
  
  Яна кінулася на груду пацёртых аксамітных падушак, зваленых у куце канапы, але тут жа адскочыла, адчуўшы драпанне на патыліцы. Яна агледзела падушкі і выявіла выглядывающее з-пад іх покрыва Лінні, акуратна складзенае ўтрая. Як прысаромлены дзіця, Гейл схаваў яго там перад сыходам на барбекю, а потым, як дзіця, забыўся. Эла зразумела б, што покрыва прапала, альбо праз секунду, альбо праз тыдзень: перакручаны паказчык смерці чалавека.
  
  Яна прыціснулася шчакой да тканінай. Пах адбельвальнік знік. Асновай дызайну быў класічны бант з такімі упарадкаваннем завесамі, што яны выглядалі як застылы полымя. Гэта покрыва, аднак, надавала гутарковай мове асаблівы каларыт. Гейл пяшчотна правяла пальцам па петелькам колеру індыга, дзівячыся іх складанасці і вынаходлівасці. Праца Гейл на ткацкім станку была простай, яна больш гуляла з колерам, чым з ўзорамі. Нумарацыя складаных узораў здавалася ёй занадта грувасткай, а падлік занадта стомным заняткам. І яна ніколі не задумвалася пра арыгінальным дызайне. Для яе частка радасці заключалася ў паўтарэнні — перамяшчэнні чоўна ўзад-наперад, паўтарэнні чарзе, працяг традыцыі.
  
  Лінні, павінна быць, адчула іншы кліч. Гейл схаваў покрывам яе калені. Завесы банцікаў былі амаль у форме пэйслі, але іх канцы разыходзіліся, як вінаградныя лозы, і знікалі за краямі тканіны. Гэта было так, як калі б Лінні, расчараваная геаметрычнымі абмежаваннямі, накладзенымі на яе хатнім ткацкім станком, паспрабавала імітаваць плыўнасць працы прафесійнага Жаккарда. Праца, якую, павінна быць, спатрэбілася, была ашаламляльнай. І да таго ж дзіўнай, паколькі да таго часу, калі Лінні дасягнула паўналецця ў 1920-х гадах, пакрывалы абодвух стыляў ўжо састарэлі. Ніхто, акрамя ізаляваных жыхароў Апалачаў і вычварна-фарцовских камун, не практыкаваў б ні тую, ні іншую форму.
  
  З іншага боку дома бразнулі дзверы задняга ганка. Гейл кінуў покрыва на падлакотнік канапы, перасёк пакой і выключыў святло. Была яшчэ глыбокая ноч — занадта рана для правядзення якога-небудзь сур'ёзнага допыту.
  
  Яна паспяшалася па калідоры ў выглядзе гномаў і абышла лесвіцу. Дзверы кухні была зачынена, што было не частым з'явай у культуры сям'і Олденов, заснаванай на ежы. Збянтэжаная, яна падышла да дзвярэй і прыціснула да яе руку, прыслухоўваючыся да любых гукаў. Іх не было. Яна павольна павярнула ручку і штурхнула дзверы.
  
  Ёй спатрэбілася імгненне, каб зразумець, у чым справа. Эла, Кэмми і Сілы сядзелі за кухонным сталом, пакуль Мэралин рылася ў халадзільніку. Яны, павінна быць, прагаладаліся, падумала яна. Яна неяк чытала, што некаторыя людзі становяцца ненаедны перад тварам смерці. Яны выглядалі дастаткова разняволенымі ў сваёй чыстай летняй вопратцы. Потым яна ўбачыла гэта: кроў запеклася ў іх у валасах і вымазала асобы.
  
  "Падваконнік," сказала Эла. “ Спачатку скарыстайся ваннай.
  
  "Добра, мама", - сказала Маралин з-за дзверцы халадзільніка. "Што ты зрабіла з кавы?"
  
  "Ну, гэта дакладна ..." Эла павярнулася, убачыла Гейла і рэзка спынілася. “Што ты тут робіш? Святло ў тваёй пакоі быў выключаны. Я думаў, вы з Кэці Пру спіце.
  
  Гейл застыў у дзвярным праёме. “ Кэці Пру спіць. Я быў у кабінеце.
  
  Погляд Элы быў уладным. “ Хіба ты не чула аб сваім кузене Марціна? Хіба ты не ведала, што яго застрэлілі?
  
  "Ну, так". Гейл бездапаможна паглядзела на жанчын, няўпэўненая. Кэмми ўтаропілася міма вазы з ружовымі шаўковымі кветкамі ў цэнтры стала, яе рот отвис, як гумка. Вялікія пальцы Сілы счапіліся адзін з адным. “ Я быў звонку, калі гэта здарылася, - прамармытаў Гейл, запінаючыся. “ Я не ведаю, што сказаць— Мне так шкада. Але што, у імя ўсяго Святога...?
  
  Дзверцы маразілкі зачыніліся. Маралин разминала халодную кававую гушчу ў сябе на грудзях. "Гейл", - пачала яна.
  
  Эла шчоўкнула пальцамі, звяртаючыся да сваёй старэйшай дачкі. Гейл бачыў гэты жэст сотні разоў - пстрычка і хуткі ўзмах рукі. Ён азначаў маўчанне і аўтаматычнае падпарадкаванне. Маралин закрыла рот. Схапіўшыся за край стала, Эла паднялася з крэсла. Яна накіравалася да дзвярэй, ад паху яе цела Гейла затошнило.
  
  "Ідзі спаць, Гейл," цвёрда сказала Эла. “ Ты тут не патрэбны. Мы можам паклапаціцца аб Кэмми і Сілы.
  
  “ Але, Эла. Дзеля бога...
  
  “ Працягвай. Гейл. Ты позаботишься аб Кэці Пру. У мяне тут усё пад кантролем.
  
  Скура Элы была амаль празрыстай пад запечанай крывёю, яе вочы былі такімі цвёрдымі, што можна было трэснуць.
  
  Гейл адступіла ад партала, калі дзверы зачыніліся ў яе перад носам. Яна ўтаропілася на гэта, не верачы сваім вачам, смурод крыві Марціна запоўнілі хол.
  
  OceanofPDF.com
  
  Лінні Кейн была замужняй жанчынай.
  Лінні Кейн таксама была маці.
  Лінні Кейн скончыла з сабой аднойчы летам.
  Лінні Кейн адправілася наўпрост у Пекла.
  
  —Балада, выкананая моладзевай групай метадысцкай царквы Статлерс-Крос падчас пікніка, 1949 год.
  
  У зазубренного правадыра было змрочнае раніцу. Кэці Пру сцяміла гэта, як толькі збегла па прыступках ганка дома, а яе маці рушыла ўслед за ёй з кубкам кавы ў руцэ і торбай з паперамі, перакінутай праз спіну. Было рана, на самай справе так рана, што неба было колеру четвертака, а трава - пацешнага зялёнага адцення.
  
  "Асцярожней з сырасцю, К. П.", - сказала яе маці. “Не сядай на зямлю. Не наступай у бруд. І еж свой тост, калі ласка, мэм".
  
  Яе маці не пярэчыла супраць волкасці — яна села на сярэднюю прыступку ў сваёй сіняй джынсавай спадніцы, паставіла побач з сабой кубак з кавы і порылась ў сумцы. Кэці Пру нахмурылася і, сціскаючы ў руцэ загорнуты тост, ступіла на брук. Побач з ім было пляма чырвонай бруду. Зірнуўшы на маці, яна ткнула ў яго наском чаравіка.
  
  "Кэці Пру". Гэта было папярэджанне. “Калі хочаш пагуляць з ягуаром, заставайся небудзь на бруку, альбо на траве. У адваротным выпадку мы вернемся ў дом".
  
  Кэці Пру не паверыла сваім вушам. Яна прачнулася пасярод ночы, ложак была такой вялікай, а мэбля такой дзіўнай, што яна закрычала. Яе маці паспяшалася да яе, што-то шэпчучы і расціраючы ёй спіну, пакуль Кэці Пру не заснула. Затым яе маці адвярнулася і пачала расшпільваць гузікі на яе блузцы, спачатку павольна, потым тузаючы за іх, пакуль яе локці не задраліся ўгору, як курыныя крылцы. Калі яна, нарэшце, расцягнулася на ложку, Кэці Пру злёгку нахілілася да яе, скруціўшыся клубочкам на жываце маці. Яна заснула, адчуваючы воцатнае цяпло мацярынскай скуры.
  
  Гэтай раніцай яе маці апранула іх абодвух, перш чым адкрыць дзверы спальні. У доме было ціха, і дзверы ў пакой бабулі Элы зачынілася, калі яны паспяшаліся ўніз па лесвіцы на кухню. Хутка з'еўшы па кавалачку тоста і кубку кавы з мікрахвалёўкі, яны выйшлі за дзверы.
  
  Зараз Кэці Пру падышла да "сварливому зазубренному стравы" з размокшим тостам ў сурвэтцы. Яго рот быў адкрыты ў рык, а вочы — адзіная частка яго цела, якая не была чорнай, — пажоўклі і лупіцца, так што здавалася, што яго вочныя яблыкі губляюць свой колер. Яна працягнула яму тост.
  
  "Хочаш трохі?"
  
  Ён не адказаў. Яна ўстала перад ім, дзе зямля складалася адначасова з травы і бруду, і прыклала руку да яго вуснаў. Яго дыханне было прахалодным.
  
  "Добра", - сказала яна. "Дык чаго ты хочаш?"
  
  "Кетчуп".
  
  "Для чаго?"
  
  "Гэта добра глядзіцца на дзявочых пальчыках ног".
  
  “ Спыні. Цяпер скажы мне, чаго ты хочаш?
  
  "Варушыся".
  
  Яна адступіла ў бок і, насцярожана гледзячы на яго, нахілілася і павярнула галаву так, каб бачыць, куды ён глядзіць. Вядома, там была пад'язная дарожка і пакрытае лісцем пекановое дрэва з такімі вялікімі галінамі, што яны віляе, як сабачыя хвасты, калі дзьмуў вецер. Перад домам праходзіла вузкая дарожка, а папярок яе стаяў паштовую скрыню з пластыкавай магнолией, лунаў на слупе. У астатнім было толькі чыгуначнае палатно, доўгае, высокае і парослае пустазеллямі.
  
  Яна выпрасталася і, прыжмурыўшыся, паглядзела на дрот. "Ты глядзіш на чыгуначныя шляхі?" спытала яна.
  
  Ён не кіўнуў. Яго рык стала трохі лютым, а голас хрыплым.
  
  “Чалавек вярнуўся. Ён на чыгуначных шляхах".
  
  Кэці Пру павярнулася. І сапраўды, мужчына быў там, прабіраючыся ўздоўж чыгуначных шляхоў, як гіганцкі жук-кій. Яна зірнула на маці, але тая што-то пісала ў нататніку, трымаючы ў руцэ кубак з кавай, і нічога не заўважыла.
  
  "Мне не падабаецца гэты чалавек", - прашаптала Кэці Пру. "Ён распавядае страшныя гісторыі".
  
  "Мне не падабаецца гэты чалавек", - прагыркаў вышчэрблены провад. "Ён плюе ў мяне".
  
  Мужчына ішоў дробнымі крокамі, яго кій тыкалась ў чыгуначнае палатно. У адной руцэ пагойдвалася белая скрынка, перавязаная аборкай. Гэты чалавек прыходзіў не на кожны дзень — калі б ён гэта рабіў, зазубренная дрот ўжо з'ела б яго, — але ён заходзіў часцей, чым падабалася Кэці Пру. Яна запіхнула тост і сурвэтку ў рот зазубренному звярку і ўскараскалася яму на спіну, адкуль назірала, як мужчына перамяшчаецца ў поле зроку паміж вушамі жывёлы.
  
  "Міс!" Стары падняў кій. Яе маці здзіўлена ўскінула галаву. Стары паказаў кіем у паветра, белая скрыначка стукнулася аб яго запясце. "Я думаў, што прыйду сёння крыху раней, пакуль не сабраўся натоўп!"
  
  Ён сказаў "рана" пацешна — як "тоўсты". Яе маці павольна паставіла кубак з кавы і заправіць валасы за вушы.
  
  "Ну, містэр Дзік Моттс," крыкнула яе маці. - Баюся, вы прыйшлі занадта рана. Эла яшчэ не ўстала.
  
  “Ella! Чаму ты вырашыў, што я захачу ўбачыць Элу? Ён падышоў да таго месца на чыгунцы, дзе праязджалі вагоны, і пачаў спускацца з пагорка. “Я не хачу бачыць гэтага старога галаварэза. Носсир!"
  
  Яе маці ўзяла сваю кубак з кавы і зрабіла глыток, яе вочы сачылі за мужчынам, калі ён дасягнуў падножжа ўзгорка, перайшоў дарогу і накіраваўся ўверх па пад'язной дарожцы.
  
  Дайшоўшы да вышчэрбленай дроту, ён спыніўся. "Маленькая міс," сказаў ён, - чаму вы хаваеце галаву?
  
  Пад нагамі Кэці Пру заварушылася дрот. Не кусайся, папярэдзіла яна. Мама завядзе цябе ў заапарк, калі ты укусіць.
  
  "Я думаю, яна не ў настроі размаўляць, Дзік", - сказала яе маці. "Чаму б табе не падысці і не пагаварыць са мной?"
  
  Ён пастукаў кіем па нагах джагера, затым павярнуўся да яе маці. “Сумна з-за Марціна. Ён быў добрым чалавекам".
  
  З-пад рукі Кэці Пру ўбачыла, як яе маці кіўнула. “Дзякуй, Дзік. Я перадам Кэмми і Силлу, што ты гэта сказала".
  
  “Я быў у рыбным доміку, вы ведаеце, калі стрэліў пісталет. Я адразу зразумеў, што гэта няправільна. У горадзе не было нікога, хто страляў бы з пісталета прама тады. Не па законнай прычыны.
  
  Яе маці закрыла нататнік. “Я падазраю, што ты правы. Гэта, безумоўна, было шокам".
  
  "Вось". Ён зачыкільгаў па бруку, яго ногі слізгалі ў чырвонай бруду, і паставіў скрынку побач з яе маці. “Мая нявестка зрабіла гэта для вас усіх. Маффины з цукіні. Думаю, яны занадта клейкія, " Ён абапёрся на кій. “ Спадзяюся, яны працягнуць рыхтаваць барбекю. Мне б не хацелася, каб гэта спынілася.
  
  “О, я ўпэўнены, што хто-небудзь возьмецца за гэта зноў. Ніхто не адмовіцца ад такіх грошай".
  
  “Не будзь так упэўнены. Што-то здараецца, і людзі больш не хочуць да гэтага дакранацца. Забабоны, вось што гэта такое. Як быццам зло - гэта парашок, які застаецца на тваіх руках ".
  
  Яе маці так доўга не адказвала, што Кэці Пру падняла галаву. Яе маці моўчкі сядзела на прыступках, утаропіўшыся ў зямлю. Затым яна падняла сваю кубак і падкінула кавы ў паветра, як лятаючую змяю.
  
  "Скажы мне сее-што, Дзік", - папрасіла яна. "Ты быў у рыбным хатцы, калі прагрымеў стрэл — ты быў там, калі Сілы знаёміла сваю сяброўку з Марцінам?"
  
  “ Прыгожанькая цёмнавалосая дзяўчына. Я быў там.
  
  “Марцін пайшоў з рыбнай дома ў гневе. Ты што-небудзь ведаеш пра гэта?"
  
  “ Ну, у Марціна дрэнны характар. Не тое каб ён што-то меў на ўвазе. Сілы проста дзяўчынка, якая заўсёды ведала, як вывесці з сябе, вось і ўсё.
  
  "Ты чуў, з-за чаго яны пасварыліся?"
  
  Дзік стукнуў кіем па каменю, з-за чаго той зазвінеў аб нагу джагера. “ Ён не хацеў, каб яны былі там. Не мог дакладна сказаць, чаму. Дзяўчына выглядала цалкам прыстойна. Яны прабылі там некаторы час, слухаючы нашу балбатню. Спачатку, калі ўвайшоў Марцін, ён здаваўся нармальным. Але потым у яго з'явілася гэта выраз. Ён мог выглядаць адкрыта злым, калі злаваўся.
  
  "Так што ж яны сказалі адзін аднаму?"
  
  “ Не вельмі. Сілы сказала што-то накшталт 'Я хачу, каб ты пазнаёміўся ...', а Марцін адказаў: 'Мне не трэба з ёй сустракацца, я ўжо пагаварыў з ёй'. І на гэтым усё. Ён проста выбухнуў і выбег прэч.
  
  “ І Сілы пайшоў за ім.
  
  "Цалкам дакладна".
  
  Яе маці паглядзела на Кэці Пру вачыма, якія глядзелі прама скрозь яе. Кэці Пру мацней сціснула дрот. Яна ненавідзела, калі маці глядзела на яе такім чынам. Гэта прымушала яе адчуваць сябе так, нібы яна знікла.
  
  "Раскажы мне што-небудзь яшчэ, Дзік", - нарэшце сказала яе маці. “Тая гісторыя, якую ты расказвала. Тая, што пра лінчаванні. Я памятаю, ты распавядала яе, калі я была маленькай. Гэта праўда?"
  
  "Праўда?" Дзік, хістаючыся, падышоў да Кэці Пру. "Маленькая міс, твая мама думае, што я выдумляю казкі".
  
  "Я спадзяюся, што гэта так", - сказала яе маці.
  
  Дзік захіхікаў. Ён схапіў вуха джаг-вайра грудкаватай сіняй рукой і нахіліўся бліжэй да Кэці Пру. У яго вачах паплылі фарбы.
  
  "Ведаеш, колькі мне гадоў, маленькая міс?" Яго голас быў шэптам. “Мне восемдзесят восем. Раней я майстраваў труны па прафесіі. Ты будуеш труны, ты чуеш гісторыі. Ты калі-небудзь чула гісторыю аб сваёй стрыечнай бабулі Лінні?
  
  Яе маці ўскочыла на ногі. “ Дзік!
  
  Ён ткнуў у яе бок кійком, што выглядала адначасова злосна і па-дурному. “Цішэй, Міс. Для дзіцяці гэта нармальна". Ён павярнуўся да Кэці Пру. “Твая стрыечная бабуля Лінні — яна была б для цябе чым—то вялікім, - яна хадзіла б па чыгуначным шляхах, зусім як я. Раней па гэтых шляхах хадзіў цягнік, ты ведаў пра гэта? Ён спыніўся прама перад старой млыном. Прывозілі бавоўна, забіралі тканіна, і далей гэтага месца справа не пайшла, таму што гэта быў канец чаргі ".
  
  Яго пальцы трапяталі ў вуха зазубренного правадыра. Ад яго пахла лекамі. “ Ну, Лінні Гліна Кейн, яна не працавала на фабрыцы. Носсири, яна была занадта добрая для працы на фабрыцы. У яе не было б варсінак ў валасах. Яна працавала на ўласным ткацкім станку. Яна шаль вязала, а потым набрасывала яе на плечы і хадзіла ўзад-наперад па дарозе, як быццам яе гэта нікога не датычылася. Часам яна падымалася на рэйкі і запрыгивала ў цягнік, калі ён адпраўляўся з тканінай. Толькі, бачыце, ніякага цягніка назад не было. Цягнік хадзіў толькі два разы ў тыдзень. Такім чынам, з надыходам цемры яна спусцілася па рэйках, усё яшчэ накінуўшы на плечы шаль, і павольнай хадою прайшла цэлых шэсць міль ад станцыі ў Оуктри ".
  
  Ён ухмыльнуўся. Яго буйныя зубы былі жоўтымі з чорнай аблямоўкай. Кэці Пру схапіў маці за руку, калі тая падышла і абняла яе.
  
  “Гэта не страшная гісторыя, маленькая міс. Муж Лінні, Джасцін, быў маім сябрам. Якое-то час ён думаў, што яна сыходзіць, але ведаеце што? Гэта было не так. Ёй проста падабалася з'язджаць з горада верхам, каб потым зноў туды вярнуцца.
  
  "Гэта цікавая гісторыя, Дзік". Голас яе маці быў роўным. “Ты кажаш так, як быццам Лінні ні разу ў жыцці не займалася сур'ёзнай працай. Праўда ў тым, што ў яе быў выбар — яна магла працаваць на ферме ці на млыне. Яна выбрала ферму сваёй сям'і ".
  
  "У большасці людзей не было выбару".
  
  “ Можа быць. Але гэта не значыць, што яна не была на тых палях, не рыхлила іх разам з усімі. Тады Зямля не азначала вольны час. І ферма Глиннов пастаўляла дастатковую колькасць бавоўны, які падтрымліваў працу фабрыкі. Яна мякка пацягнула Кэці Пру за руку. “Пойдзем, дзетка. Я адчуваю сябе так, нібы хачу змяніць абстаноўку ".
  
  "Яна не працавала ў полі, калі ішла па рэйках". Стары ўдарыў кіем у грудзі зазубренного правадыра. “Некаторыя людзі казалі, што будзе час, калі яна пойдзе занадта павольна, і наступны цягнік дагоніць яе ззаду і пераедзе. Але гэтага ніколі не адбывалася. Гэта былі проста скаргі людзей ".
  
  "Добра, Ледибаг". Маці зняла яе са спіны джагера. "Пара ісці".
  
  “ Гэй, калі ўбачыш міс Кэмми, перадай ёй мае спачуванні.
  
  “Я так і зраблю, Дзік. Час набліжаецца да дзевяці. Ці Не пара табе ў царкву?"
  
  Вочы старога пашырыліся. "У царкву?" перапытаў ён. "Мэм, у мяне абмежаваная патрэба ў царкве". Ён павярнуўся да дроце і плюнуў.
  
  Першыя пяць міль шляху ад цэнтра акругі Пратертон да Статлерс—Крос пралягалі па гладкаму четырехполосному асфальце - прасёлкавай дарозе 1-75 з чэзлымі шыльдамі, восхваляющими трыадзінства для турыстаў: персікі, арахіс і арэхі пекан. За лініяй прыдарожных кіёскаў пусціла карані новая конгрегационалистская царква - трэйлер шырынёй у два метры з эркерам, на якім было намалявана пластыкавае малюнак Бібліі і крыжа. За царквой з дэльты, пакрытай жвірам і брудам, вырывалася бакавая дарога. Труитт выехаў на двухпалосную няроўную дарогу і накіраваўся на паўночна-захад.
  
  Дарога пачыналася рэспектабельна, з абодвух бакоў яе окаймляли драцяныя загароды, якое панура бружмелем і кветкамі трубчастай лазы колеру сангрии. Вакол яго ішлі пярэстыя пашы, знаёмыя палі, якія ён вывучаў у юнацтве з кабіны чорнага пікапа Марціна.
  
  Зараз, калі вы страляеце ў самца, пераканайцеся, што цэліцеся ў жыццёва важнае месца. Не сапсуеце небараку жыццё, цэлячыся неразумна.
  
  Іх першая паляўнічая адбылася вылазка ў лясах, навакольных гару Стэк ў паўночна-ўсходняй частцы графства. Яны былі адны: Марцін, апрануты ў насіць па паляўнічую куртку з налётам бруду і старых валасоў, Алби худы пад ярка-аранжавым камізэлькай, новенькі, як нож, і пахкі поліэстэр. У шаснаццаць гадоў Алби ўжо даўно мінуў ўзрост пасвячэння — вінтоўка ў яго руках здавалася такой жа незнаёмай, як у дзяўчынкі.
  
  Было халоднае лістападаўская раніца, неба было пакрыта пластамі шэрага, якое окрасило хвоі ў ваенны зялены колер і выпило выразнасць з ігліцы пад нагамі. Ён моўчкі рушыў услед за Марцінам, прыгорблены і папраўляючы камізэлька, які нязручна спаўзаў з рукі. Чорт, холадна, падумаў ён. Дзе, чорт вазьмі, у мяне ёсць што-небудзь для стральбы? Марцін ішоў перад ім, паварочваючы галаву з боку ў бок.
  
  “ Што ты шукаеш? - Спытаў Алби.
  
  Марцін махнуў яму, каб ён змоўк. “Цішэй, хлопец, проста цішэй і будзь уважлівы. Трыбуна наперадзе".
  
  Алби прасачыў за позіркам Марціна, спрабуючы разглядзець, што той мог шукаць. Злева, справа - нічога, акрамя соснаў і апалага лісця. Ярка-аранжавы камізэлька з'ехаў таму, шаруючы падпахі Алби. Ён паціснуў плячыма і яшчэ некалькі разоў згорбіўся, злуючыся на сваю маці за тое, што яна не разумела, што рабіла, калі купляла яго. Калі б яго бацька ўсё яшчэ быў побач ...
  
  Марцін раптам спыніўся.
  
  "Сынок," павольна вымавіў ён. “ Якога чорта ты робіш?
  
  Алби падняў галаву. Дула яго пісталета ўперлася ў сярэдзіну спіны Марціна. Ён апусціў погляд на сваю руку. Яго твар пачатак гарэць. У якой-то момант, ён не ведаў, калі, яго палец слізгануў па спусковому крючку.
  
  "Дабраславі цябе Гасподзь, Марцін," прашаптаў ён. “ Ісус.
  
  “ Адпусці яе, Алби. Проста давай, пастаў яе на зямлю.
  
  Ён кінуў пісталет на зямлю, адыходзячы ад яго і заломваючы руку, як ўкушаны. Марцін падабраў пісталет і, не кажучы ні слова, накіраваўся да ўваходу ў лес. Неверагодна, але Марцін зноў узяў яго з сабой на наступныя выходныя, прымусіўшы заставацца ў лесе, пакуль не падстрэліць аленя. Ён быў невялікі, усяго толькі калючы самец. Але ён накіраваў пісталет на тое, каго меў намер забіць, а затым рашуча, нарэшце, зрабіў гэта.
  
  На дарозе матэрыялізавалася выбоіна ў форме Аляскі. Труитт тузануў зялёны "Додж" направа, затым налева.
  
  Статлерс-Крос натыкнуўся на яго раптоўна, як гэта бывала заўсёды, чыгуначнае палатно імгненна аказалася побач з узгоркам. Ён збавіў хуткасць і праехаў міма метадысцкай царквы Статлерс-Крос. Яго паркоўка была забітая, а ўваходныя дзверы зачыненыя на засаўку. Ўнутры бабінца натоўп вернікаў імкнулася ўбачыць галоўнае падзея ў сьвятыню. У дзевяць трыццаць было занадта рана для звычайнага набажэнствы. Без сумневу, брат Теллер, які не меў магчымасці ноччу суцешыць сям'ю, раніцай вырашыў якім-небудзь імправізаваным чынам суцешыць сваю паству.
  
  Труитт націснуў на акселератар. Паўтузіна крам, што стаяць ўздоўж гандлёвага раёна Статлерс-Крос, мелі дагледжаны выгляд, які сведчыць аб росквіце. Дваццаць гадоў таму крамы паволі ператвараліся ў руіны; цяпер толькі старая фотастудыя заставалася пастаянна зачыненымі аканіцамі. Ён павольна праехаў міма, разглядаючы вішнёвы камода ў вітрыне антыкварнай крамы, вітрыну з вязанымі крыжыкамі і кошыкамі, упрыгожанымі стужкамі, обозначавшую мясцовы сувенірны магазін, вітрыны крамы скабяных вырабаў Грына, пацямнелыя пасля смерці ўладальніка. Дайшоўшы да канца шэрагу, ён са здзіўленнем заўважыў, што, нягледзячы на нядзельны ранішні час, у "Лэнглі Наркабізнес" гарэлі лямпы дзённага святла.
  
  Халаднаватае паветра обдал яго, як толькі ён увайшоў у краму. Звычайная дзелавая адзенне Купера Лэнглі з джынсаў і коўдраў была заменена абвіслым чорным касцюмам. З зачасанымі назад рудымі валасамі і мяшэчкамі за плячыма запясцямі, якія тырчаць з рукавоў паліто, ён нагадваў злыдня з коміксаў 1930-х гадоў. Ён схіліўся над касай, ціха размаўляючы з чалавекам, якога Труитт не ведаў. Ён падняў вочы, калі падышоў шэрыф.
  
  “Алби. Ну, як ты? Вазьмі сабе кока-колы".
  
  “ Дзякуй, Куп. І я таксама яшчэ не снедала. Падрыхтуй мне некалькі сырных крекеров.
  
  Лэнглі увёў суму ў касавы апарат. Яго локаць закрануў кардонную скрынку, што стаяла на прылаўку. "Дрэнныя справы з Марцінам", - сказаў ён. "Мы проста гаворым пра тое, што ўчора ён быў у ідэальнай форме".
  
  "Ну і як?" Спытаў Труитт, адпраўляючы ў рот крекер. "Я маю на ўвазе, ідэальнай формы".
  
  Лэнглі узяў здачу, якую Труитт паклаў на прылавак, і кінуў манеты ў касу. “Вы ведаеце, усё наладжана, усё ідзе гладка. На планаванне чаго-то падобнага спатрэбяцца месяцы, дзясяткі людзей, але ўсё зводзіцца да аднаму чалавеку. Кажу вам, гэты горад даўно б высах і яго знесла ветрам без Марціна і таго барбекю. Пацешна, як адна такая рэч можа нанесці новае месца на карту ".
  
  Незнаёмец пакруціў галавой. “Павінна быць, гэта цяжка для сям'і. Мяркую, вы вярнуліся, каб паглядзець, як у іх справы?"
  
  Труитт павярнуўся да мужчыны. Высокі, гадоў пяцідзесяці, ён быў апрануты ў царкоўную вопратку. Ён выглядаў дзіўна непадобным на людзей, якіх Труитт чакаў убачыць околачивающимися ў Лэнглі Наркабізнес. Яго сіні касцюм быў занадта добра скроены, туфлі занадта начышчаныя. Нават сівыя валасы занадта прыгожа абрамлялі загарэлы твар, каб Труитт паверыў, што ён мясцовы. Пілот авіякампаніі, вырашыў Труитт, адзін з многіх, хто пераехаў у акруга Калвин, таму што гэта было дастаткова далёка ад Атланты, каб быць недасягальным для большасці пасажыраў, але не настолькі, каб гараджане не маглі вярнуцца да цывілізацыі, калі ім спатрэбіцца доза.
  
  Труитт схіліў галаву набок. “ Ты добра ведаеш Кія?
  
  “ Толькі некаторыя. Мы з жонкай хадзілі ў царкву з Марцінам і Кэмми. Баюся, што з-за маёй працы мы наведваем яе нерэгулярна. Тым не менш, калі вы з'яўляецеся членам метадысцкай арганізацыі Статлерс-Крос, вы ведалі Марціна. Ён быў уцягнуты ў многія рэчы. Я вельмі паважаў яго. "Ён зрабіў паўзу. "Марцін быў сапраўдным чалавекам Божым".
  
  У мужчыны быў акцэнт гарадскога паўднёўца, чалавека, які даўным-даўно адмовіўся ад гэтага дыялекту і цяпер няёмка ім карыстаўся. "Мне вельмі шкада", - сказаў Труитт. “Раней я думаў, што ведаю ўсіх у акрузе, але гэта праклятае месца становіцца такім перапоўненым. Я шэрыф Алби Труитт ".
  
  Мужчына паціснуў працягнутую Труитом руку. “Mai Robertson. Напэўна, я пачатковец — мы тут ужо каля года, хоць у мяне ёсць сямейныя сувязі, якія сыходзяць каранямі ў далёкае мінулае. Я пілот кампаніі "Дэльта".
  
  Труитт ўсміхнуўся. “Рады пазнаёміцца з вамі. Я даведаўся ваша імя з паказанняў, якія зрабіў мой намеснік. Вы абодва былі ў групе мужчын, якія ўвайшлі ў пакой, ці не так? Ты ж не сядзіш тут сёння раніцай і не приукрашиваешь свае гісторыі, ці не так?
  
  "Божа мой, няма, шэрыф". Сказаў Робертсан. "Я лячу заўтра раніцай, і мая жонка хацела, каб я перад ад'ездам захапіў сее-якія медыцынскія прыналежнасці". Ён паказаў на скрынку. “У гэтыя дні яна трохі працуе медсястрой. Купер быў настолькі ласкавы, што адкрыў для мяне крыху раней ".
  
  “ Чорт вазьмі, Мэй, не хлусі шэрыфу. Купер перагнуўся праз стойку і панізіў голас. “ Праўда была ў тым, Алби, што мы абодва былі ў царкве. Але калі Раян Теллер пачаў распавядаць пра тое, што ўсе ток-шоў на Нябёсах запрашаюць Марціна ў якасці госця, мы збеглі. Цярпець не магу безгустоўныя пропаведзі ".
  
  Труитт усміхнуўся. “ Ток-шоў на Нябёсах?
  
  “Так, ну, ты павінен ведаць нашага прапаведніка. Часам хочацца, каб Бог патэлефанаваў і выявіў, што лінія занятая".
  
  Робертсан згодна хмыкнуў. “Я як раз распавядаў Купу, што ўчора бачыў жанчыну, якая фатаграфавалася на барбекю. Верагодна, для якой-небудзь газеты. Хто-то павінен высветліць, кім яна была, і расстарацца некалькі копій для сям'і. Як і сказаў Куп, Марцін быў у ідэальнай форме. Гэта быў бы добры спосаб запомніць яго ".
  
  “Вы ведаеце, з якой газеты яна была. Куп?" Спытаў Труитт. "Я не магу прыгадаць, каб у справаздачах згадваўся прадстаўнік СМІ".
  
  Лэнглі паківаў галавой. “Я яе не бачыў. Але я хацеў бы адшукаць яе. Я б і сам не адмовіўся ад некалькіх копій". Ён правёў далонню па стальніцы. “Такім чынам, Алби, мы хацелі даведацца, калі адбудзецца пахаванне. Я маю на ўвазе, хіба ў вас усё яшчэ няма цела і ўсяго астатняга?"
  
  “Усяго на адзін дзень або каля таго. Калі дзяржаўная крыміналістычная лабараторыя скончыць свае тэсты, мы перадамо гэта сям'і. І тады ўсё будзе залежаць ад Кэмми ".
  
  Лэнглі маўчаў. Ён ціхенька стукнуў кулаком па стойцы.
  
  "Гэта быў няшчасны выпадак, праўда?" спытаў ён. "Вы ўсё больш нічым не займаецеся".
  
  “ Ты ж ведаеш, як гэта бывае. Куп. Трэба расставіць усе кропкі над "i" і закрэсліць "т".
  
  “ Блін, я разумею. Проста... ну, ты ж ведаеш маленькія мястэчкі. Чым хутчэй усё наладзіцца, тым менш верагоднасць, што людзі будуць балбатаць.
  
  Труитт захаваў ветлівую ўсмешку. “ Пагаварыць аб чым?
  
  "О, чорт, ты ведаеш, Алби". Голас Лэнглі сарваўся на фальцэт. “Як ты думаеш, што там рабілі тыя жанчыны. Мама? Калі яны не рабілі нічога дрэннага, чаму б шэрыфу проста не сказаць, што гэта была ўвагнутасць ад сякеры '. Ты ж ведаеш, якія людзі ".
  
  Труитт дастаў з пачка яшчэ адзін крекер. “ Ты мяне здзіўляеш. Куп. Ты ведаеш, што ў мяне ёсць працэдура. Ты ведаеш, што я не зраблю нічога незвычайнага.
  
  “Я не кажу, што ты б гэта зрабіў. Я проста кажу, што людзі будуць балбатаць. І Кэмми, яна добрая жанчына, але яна не самае моцнае істота ў свеце ".
  
  “ Я павінен выказаць свае факты, Куп.
  
  “О, вядома, Алби. Я проста спадзяюся, што людзі разумеюць, што гэта ўсё, што ты робіш".
  
  Робертсан прачысціў горла. “Паслухайце, шэрыф, Куп ходзіць вакол ды каля, але я думаю, што магу дакладна выказаць сваю заклапочанасць, як прафесіянал прафесіяналу. Часам добрыя намеры могуць затуманіць здаровы сэнс. Куп як раз распавядаў мне, як Марцін узяў цябе пад сваё крыло, калі твой бацька...
  
  Ўмяшаўся Лэнглі. “ Я не сплетничал, Алби. Проста я ведаю, як гэта бывае. Мой брат загінуў у аўтамабільнай катастрофе, і я выдаткаваў два гады, спрабуючы даказаць, што вінаваты іншы хлопец..."
  
  Труитт адчуў, як кроў прыліла да яго твару. Ён перавёў погляд з Лэнглі на Робертсона, досыць злы, каб пагарджаць стомленасць аднаго і напышлівасць іншага. “Дзякуй. Куп, " перабіў ён. - Я паспрабую прытрымлівацца розуму, а не сэрца.
  
  “ Такім Чынам, Алби...
  
  Труитт засяродзіўся на Робертсоне. "Маючы гэта на ўвазе, сэр, я хацеў бы трохі паўтарыць ваша заяву".
  
  “Вядома. Што ты хочаш ведаць?"
  
  “ Наколькі я памятаю, у справаздачы гаварылася, што вы шукалі Марціна, калі пачулі стрэл. Чаму?
  
  “Раян папрасіў мяне знайсці яго. Яму трэба было задаць яму пытанне".
  
  "Што ён сказаў?"
  
  “Няма. Я не пытаўся".
  
  "Куды ўсё гэта ты глядзела?"
  
  Робертсан паціснуў плячыма. “У двары, у рыбным хатцы — аднойчы я нават зайшоў на кухню, але Эла прагнала мяне. Яна сказала, што рыхтуе яшчэ гарбаты з лёдам і не хоча, каб які-небудзь мужчына з бруднымі нагамі блытаўся ў яе пад нагамі.
  
  “ Хто-небудзь яшчэ быў з ёй на кухні?
  
  “Кэмми. І буйная жанчына, пра якую мне хто-то сказаў, была дачкой Элы".
  
  “ Вы спыталі іх, ці бачылі яны Марціна?
  
  “ Вядома. Эла сказала, што ён быў на ганку, але адзіным чалавекам, які быў там, была Зайла Грын, якая сядзела на арэлях.
  
  “ Як доўга вы глядзелі, перш чым пачулі стрэл?
  
  “ Не ведаю. Не больш пятнаццаці хвілін.
  
  “ І колькі часу прайшло з таго моманту, як вы пакінулі жанчын на кухні, да стрэлу?
  
  Робертсан падняў бровы. “Не магло быць больш пяці ці дзесяці. Я быў на пад'язной дарожцы, калі пачуў гэта. Мне спатрэбілася менш хвіліны, каб вярнуцца ў дом. Я ледзь не збіў Зайлу з ног, калі ўбег у дом.
  
  “ Яна была ў доме? - спытаў я.
  
  “Не, на ганку. Але я ніколі не бачыў такога страху на твары чалавека. Яна задрала спадніцу і збегла па прыступках, як лятучая мыш з пекла".
  
  "Я хачу хадзіць па рэйках, як Лінні". Кэці Пру нацягнула на плечы сваю сінюю футболку і заскочыла на чыгуначную шпалу. "Я хачу надзець шаль і выглядаць нахабна".
  
  "'Нязмушана', "паправіў Гейл," хоць гэта амаль адно і тое ж. У любым выпадку, чатырохгадовыя дзеці гэтага не робяць.
  
  “ Тады зрабі гэта ты. Ты нахалка, а я пагляджу.
  
  “О, вядома, мэм. Я прама зараз бачу, як ты падстаўляеш свой зад бабулі Эле і кажаш ёй: 'Бачыш, мама навучыла мяне грубіяніць!' - Гейл нахіліўся і паказытаў жывот Кэці Пру. “ Да поўдня мы з табой былі б на занятках для паўднёвых лэдзі.
  
  Кэці Пру зарагатала, яе стройны торс круціўся ў руках маці. Смеючыся, Гейл падкінуў яе ў паветра і заключыў у мядзведжыя абдымкі, уткнуўшыся тварам у малюсенькую шыйку. Божа, яна захаплялася телесностью свайго дзіцяці: усе непраўдападобныя костачкі, жамчужная скура і валасы такія тонкія, што ёй прыйшлося засяродзіцца, каб адчуць гэта. Кэці Пру пастаянна мянялася, яна ніколі не была дзіцем. Гейл адчула знаёмую боль, калі гучна пацалавала дачку ў шчаку. "Забудзь пра Лінні, — падумала яна, - дзеці - гэта іх уласныя бачання".
  
  Яшчэ раз абняўшы, яна асцярожна апусціла выкручвалася дзіцяці на зямлю. Яны стаялі на чыгуначных шляхах, дом Элы злева, руіны млына справа. У апошні раз, калі Гейл бачыў Дзіка, ён клыпаў па пад'язной дарожцы да дому Гринов, і стук яго кія па жвіры быў чутны за сотню ярдаў. Цяпер яны былі адны, і адзіным гукам быў журботны прыпеў "Як ты вялікі", які даносіўся з адкрытых дзвярэй царквы.
  
  Кэці Пру абвіла рукамі сцягна Гейла і сціснула іх. "Пойдзем да руін, мама", - прашаптала яна. "Прыйшоў час паслухаць музыку".
  
  Яны спусціліся па паўднёвым схіле і выйшлі на адкрытае прастору млына. Рытуал пачаўся ў першую нядзелю вясны, калі Кэці Пру пачула музыку з адкрытых вокнаў царквы і пабегла на яе. Гейл злавіў яе, і яны апынуліся на млыне, дзе сядзелі на вялікай каменнай пліце і слухалі галасы, жахлівыя гукі з-за пазбаўленых даху сцен. Адтуль яны маглі бачыць неба і навала млынавых хатак дзіўнай формы, збудаваных на іх участках, як прысадзістыя тэлескопы.
  
  Зямля пахла цвіллю, калі яны прабіраліся да каменнай пліце. Прыхаджане простонали ўступную страфу "Сладостного гадзіны малітвы". Сёння не будзе ні вясёлага госпела, ні глыбокай павагі перад высокай царквой. Грыф быў цвярозы і засяроджаны. Яны, верагодна, будуць спяваць для Марціна ўсю раніцу, рыхтуючыся наведаць сям'ю, падумаў Гейл. І так і павінна быць. Марцін заслугоўваў не меншага.
  
  Яны былі ў дзесяці ярдаў ад каменнай пліты, калі Гейл рэзка спыніўся. На камені скорчилась жанчына ў вопратцы колеру скал. Яна была так добра замаскіравана, што яны лёгка маглі б сесці на яго верхам. Гейл задумаўся, калі б не разрэз яе чырвоных вуснаў. На шыі ў яе вісеў фотаапарат, які яна насіла з сабой на барбекю.
  
  Жанчына спалохана паглядзела на іх і схавала кулак ў складках спадніцы. Яна была маладая, дзе-то крыху за дваццаць, і апранутая ў доўгую шэрую кашулю, ниспадавшую прама з плячэй. Няхай яно іншага крою, яно магло б сысці за адно з дарагіх сукенак для вясковых дзяўчат, якія можна знайсці на паліцах macy's. А так тканіна была отглажена, але потерта, фасон не адпавядаў стылю. Яе валасы колеру аўсянкі былі сабраныя ззаду ў конскі хвост, а блакітныя вочы здаваліся не больш чым паглыбленнямі пад аголенымі вейкамі.
  
  "Прывітанне", - сказаў Гейл. “Мы не хацелі турбаваць. Мы проста прыйшлі паслухаць музыку".
  
  "Я ведаю", - адказала жанчына. “Я бачу вас тут кожную нядзелю. Я проста не думала, што вы будзеце тут сёння". Яе сціснутыя косткі пальцаў церабілі тонкую тканіну спадніцы. "Я жыву там", — яна паказала на жоўты дом на ўскраіне млынавы вёскі" — "і я бачу млын з акна сваёй спальні".
  
  Яе голас быў хрыплым, што супярэчыла як яе бясхітраснай знешнасці, так і моцнага акцэнту Джорджыі П'емонт. Гейл зразумела, што чырвоны колер, які яна ўчора прыняла за памаду, на самай справе быў натуральным. Яна злавіла сябе на тым, што глядзіць на вусны жанчыны — яны былі незвычайнымі, такімі пульхнымі, што, калі яна казала, астатнія рысы асобы знікалі.
  
  Голас Гейла гучаў весела. "Спадзяюся, глядзець на нас не занадта сумна".
  
  Маладая жанчына пачырванела і пляснула рукамі перад сабой. “ Нічога падобнага, мэм. Я проста выглянула аднойчы раніцай і ўбачыла вас усіх. Я падумаў, што вы выглядалі так міла, маці і дзіця пасярод усяго гэтага бязладзіцы. Яе твар зморшчыўся ад турботы. "Не тое каб я шпіёніла або што-то ў гэтым родзе". “ Нягледзячы на камеру?
  
  Жанчына ў роспачы паглядзела на сваю камеру. “О, не, мэм, гэта толькі для заняткі, якое я вяду ў цэнтры мастацтваў у Пратертоне. Нічога асаблівага, шчыра".
  
  Гейл ўсміхнулася і прыцягнула Кэці Пру да сябе. “Я проста дразню цябе. Я ўбачыў цябе ўчора на барбекю і падумаў, што ты журналістка. Прыемна ведаць, што ты мастачка. Я Гейл. А гэта мая дачка, Кэці Пру."
  
  “Мяне клічуць Надианна Джесуп. Прыемна пазнаёміцца, Кэці Пру".
  
  Яна працягнула руку Кэці Пру, якая сарамліва паглядзела на яе і пачала тыцкацца задам аб ногі маці. Надианна подоткнула сваю доўгую спадніцу пад сцягно і паляпала па камені побач з сабой. "Я павінна расказаць табе сакрэт, Кэці Пру", - прашаптала яна. Кэці Пру асцярожна наблізілася да яе. Надианна працягнула. “Ты ведаеш тую вялікую котку ў цябе ў двары? Калі я была маленькай дзяўчынкай, у мяне быў сябар - уяўны тыгр, і часам ён уцякаў і гуляў з гэтай коткай. Я б абшукала ўвесь дом і не змагла б яго знайсці, але калі б я пачула, што на верх шляхоў і паглядзела туды, то ўбачыла б, што ён танцуе ў двары з вашай коткай.
  
  Кэці Пру прыціснула далонь да рота, заглушаючы словы. "Дзе цяпер твой тыгр?"
  
  Надианна сумна пахітала галавой. “Я не бачыла яго вельмі даўно. Калі ты знойдзеш яго, ты скажаш яму, каб ён вяртаўся дадому?"
  
  Кэці Пру кіўнула, яе вочы пашырыліся. Гейл спакойна паглядзеў на жанчыну.
  
  "Ты шмат ведаеш пра нас", - сказала яна.
  
  Погляд Надианны быў ясны, калі яна паглядзела на Гейла. “Не зусім. Па меншай меры, не больш, чым у каго-небудзь іншага. Я проста вырасла, марачы, каб у мяне ў двары быў вялікі жалезны тыгр ".
  
  "Зазубренная дрот," сказала Кэці Пру.
  
  “ Ягуар. Бачыш? У рэшце рэшт, я не такая ўжо і разумная. "Надианна уперла рукі ў бакі. У яе голасе прагучаў гумар. “ Вядома, я ведаю пра вас, місіс Грейсан. Гэта было б вартым жалю апраўданнем для маленькага гарадка, калі б я гэтага не зрабіў. Аднак, павер мне, у гэтым няма нічога злавеснага. У нас проста пакуль няма кабельнага тэлебачання ".
  
  Гейл здзівіла саму сябе, усміхнуўшыся: “Ты правы. Давай пачнем спачатку. Прыемна з табой пазнаёміцца. Пайшлі рабіць ранішнія здымкі?"
  
  “Угу. Мне трэба трохі пераапрануцца для царквы, але я хацеў паглядзець млын пасля ўчорашняга дажджу".
  
  “ Ты ходзіш у баптысцкую царкву?
  
  “Пяцідзясятнік. У любым выпадку, для майго класа я павінен зрабіць фатаграфіі, якія адлюстроўваюць маю культуру. Мае бабуля і дзядуля працавалі на гэтай фабрыцы. Мая бабуля часта гаварыла: 'На гэтай млыне было зроблена столькі цяжкай працы, што зямля ад гэтага стала прыгожай'. Раптам яна працягнула сваю зямлю далонню ўверх і паказала гладкі асколак зялёнага шкла. “Бачыш? Такія кавалачкі падымаюцца з зямлі, прыгожыя, як каштоўны камень. Я працягваю бегаць сюды дзень і ноч, спрабуючы атрымаць ідэальную фатаграфію святла на абломках ".
  
  Гейл хацела сказаць "Добрая канцэпцыя", але спыніла сябе. Яна не была ўпэўненая ў гэтай жанчыне; яна таксама не была ўпэўненая ў сваёй уласнай рэакцыі на яе. У гэтым незнаёмца было што—то диссонирующее - што вы думаеце пра чалавека, які выглядае як южанка Фланнери о'конар, але пры гэтым фатаграфуе сваю "культуру"? Ты вядзеш сябе як фанатык. Гейл Грейсон, яна насварылася. Ўпарты шавініст з вялікага горада.
  
  "Я разумею, што ты маеш на ўвазе", - сказала яна. “Я праводзіла лета ў доме Элы, і для мяне ён заўсёды быў сімвалам маёй уласнай спецыфічнай культуры. Раней мне падабалася глядзець, як сонца асвятляе дах. Яна ўсміхнулася. "Вядома, цяпер, калі я стаў дарослым, я б заплаціў добрыя грошы за тое, каб сонца асвятляла маю ўласную дах".
  
  Надианна засмяялася. “Я таксама. На самай справе, я цяпер шукаю ўласную дах над галавой. Раней я працавала на птушкафабрыцы, пакуль яна не закрылася. Да гэтага я клапацілася пра дзяцей. Я б хацела зрабіць гэта зноў. Яна правяла пальцамі па плячы Кэці Пру і паварушыла вухам дзіцяці. Кэці Пру хіхікнула, адскочыла, затым сарамліва падышла бліжэй. Надианна зноў паварушыла вухам. "Я ўмею звяртацца з дзецьмі", - сказала яна. “ І ў мяне ёсць добрыя рэкамендацыі.
  
  Гейл разгублена кіўнуў, імкнучыся змяніць тэму. “ Такім чынам, як твая камера? У цябе ўчора былі добрыя здымкі?
  
  Гейл спатрэбіўся суровы погляд Надианны, каб зразумець, што яна сказала. Да яе шчоках прыліла фарба.
  
  "Прабач," прамармытала яна. “ Гэта было жудасна.
  
  "Не так жудасна, як тое, што здарылася". Надианна з сілай шпурнула асколак зялёнага шкла ў сцяну. “Трэба было ўзяць з сабой кінакамеру. Тридцатипятимиллиметрового было недастаткова.
  
  Гейл ўтаропіўся на яе. “ Чаму? Ты што-то бачыла?
  
  Надианна няёмка паднялася. Яе твар выглядала асунутым, скура паміж бровамі зморшчылася і пабялела. З царквы данесліся гукі песні "Бліжэй да Цябе, Божа мой".
  
  “Я нічога не бачыў, місіс Грейсан. Але я адчуў непрыстойнасць. Зямля была плоскай, выродлівай з-за гэтага".
  
  OceanofPDF.com
  
  Яна стаяла на пашу статак, уся ў белым. Пазногці ў яе былі даўжэй кіпцюроў, і яна дацягнулася да келіх таго быка і правяла пазногцямі па яго шкуры. Я бачыў, як хлынула кроў, але бык не рухаўся. Павінна быць, яна уходала яго, таму што ён працягваў спаць, як быццам быў ужо мёртвы і чакаў, калі яго выпотрошат.
  
  Дзік Моттс на вячэры ў VFW, 1951 год
  
  Сілы прачнуўся ад далёкага тэлефоннага званка. Прыглушаная трэль прагучала раз, другі, а затым абарвалася на сярэдзіне гудка. Лежачы на вузкай ложка, яна магла бачыць адзінае ў пакоі акно без фіранак, суровае на фоне шэрага неба. Адгадаць, які гадзіну, было немагчыма.
  
  І тады яна ўспомніла. Мінулай ноччу, як яна адчайна бегала па пакоі бацькоў, яе маці крычала на падлозе побач з непахісным целам бацькі, Эла выкрыквала пытанні. І Маралин, ашаломлена якая стаіць у прикроватного століка, яе вялікія рукі бездапаможна раскрытыя.
  
  Стук у дзверы быў ціхім і хуткім.
  
  "Сілы?" Голас Гейла ледзь перавышаў шэпт. "Ты не спіш?"
  
  Сілы прыціснула далоні да вачэй і, энергічна паціраючы іх, выслізнула з-пад прасцінай. У изножье ложка ляжаў жоўты халат з сінелі. Хто-то, верагодна, Эла, не занядбала приличиями, подобающими начным гасцям, незалежна ад абставінаў.
  
  “ Заходзь. Гейл. "Сілы нацягнула халат праз галаву і зашпіліла маланку да шыі. - Спадзяюся, у цябе ёсць кавы.
  
  Фарфоравая дзвярная ручка павярнулася, і Гейл падалася назад у пакой, несучы вялікі алавяны паднос.
  
  "Наогул-то, чай," сказаў Гейл. “ Эла запэўніла мяне, што ўчора вечарам ты выпіў досыць кавы. Яна была апранутая нядбайна, у кашулю з шамбре і доўгую джынсавую спадніцу, якія больш падыходзілі. Сілы падумала, што для позняга сняданку, а не для памінак. Яна паставіла паднос на шавецкую лаву, якая стаяла пад вуглом да потертому зялёным канапы. Яна асцярожна зняла ярка-сінюю сурвэтку, паказаўшы кошык пад ёй. “ Маффины з цукіні, ласкава прадастаўленыя Майрай Моттс. Яна зірнула на Сілы. “ Вядома, вы, магчыма, не галодныя. Калі вы аддаеце перавагу кавы, я зараз прынясу вам яго. І я ведаю, што тут ёсць дзве кубкі, але калі табе не патрэбна кампанія...
  
  Сілы махнула стрыечнай сястры, каб тая змоўкла, і басанож прошлепала да канапы. - Як мама? - спытала я.
  
  “Яна спіць у спальні Элы — Эла і Маралин ўваходзілі і выходзілі адтуль ўсю раніцу, але я яе не бачыў. Хоць тут ціха. Яна была ў лекара мінулай ноччу?
  
  Сілы кіўнула. “Доктар Бингхэм агледзеў яе. Ён сказаў што-то пра заспакойлівых". Яна зрабіла паўзу. "Хто тут?"
  
  “Ніхто — пакуль. Эла правяла раніцу, размаўляючы па тэлефоне з сваякамі, угаворваючы іх заставацца дома да пахавання. Вядома, калі ёсць хто-то, хто вам ці Кэмми спадабаўся б ..."
  
  "Няма, не існуе". Яна выціснула слабую ўсмешку. "Я ва ўмелых руках жанчын Олдена". Яна запахнула крысы халата. "Які зараз час?" - спытаў я.
  
  Гейл прыцягнуў крэсла-пампавалку з кута пакоя і плюхнуўся на яго. “ Каля дзесяці. Эла кажа, што, калі Раян Теллер будзе прытрымлівацца традыцыі, царква будзе сёння рана раніцай, а потым усе накіруюцца сюды. Вось чаму яна прапанавала мне зайсці праведаць цябе."
  
  Сілы паглядзела на вытанчанае пачастунак на падносе — гаршчочак, набор для вяршкоў і цукру, два кубкі з сподкамі, дзве лыжкі і пара залішне пышных кексаў. Усё прыгожа сервировано фарфорам з блакітны ружай і срэбрам Францыска I, якія належалі маці Элы, Джэсі. Яна сумна ўсміхнулася.
  
  “Божа, але ў жанчын гэтай сям'і ўпартае пачуццё неабходнасці. Ведаеш, што гэта мне нагадвае?"
  
  Гейл кіўнуў. “ Я падумаў аб гэтым, пакуль падымаўся наверх. Джэсі і яе гісторыя гасціннасці. Або 'Джэсі адлюстроўвае прапаведніка', як ты звычайна казаў.
  
  "Дай-ка я пагляджу, ці змагу я правільна гэта запомніць". Сілы панізіла голас да хрыплага паўднёвага акцэнту. “Гэта было падчас Вялікай дэпрэсіі, і ў Джэсі быў вытанчаны крышталь яе маці, якім яна частавала новага міністра, але не было нават кавалачка цукру або дробкі гарбаты, каб араматызаваць ваду. Таму яна придвинула крэсла святара да акна, дзе пасляпаўдзеннае сонца залівала яго калені. Яна падала яму на падносе крыштальны келіх, напоўнены прахалоднай калодзежнай вадой. Ён узяў келіх, і калі сонечнае святло ўпаў на мяжы, у руках святара зайгралі ружовыя і блакітныя іскрынкі. Пасля ён сцвярджаў, што гэта было лепшае асвяжальнае страва, якое ён калі-небудзь спрабаваў. Такім чынам, з таго дня Джэсі заўсёды сцвярджала, што незалежна ад праблем ... "
  
  Гейл глыбока ўздыхнуў. "... важныя стравы'. Даволі смачна. Я не выявіў ні адзінай памылкі.
  
  Спінка канапы была жорсткай супраць пазваночніка Сілы; набіванне хруснула, калі яна села. "Няма", - ціха сказала яна. “Ніякіх памылак. Эла добра нас навучыла".
  
  Гейл працягнула Силлу кубак з дымлівых гарбатай. "Фейт тэлефанавала некалькі разоў гэтым раніцай", - сказала яна. "Яна хоча ведаць, ці варта ёй прыйсці".
  
  "Што ты ёй сказаў?"
  
  “ Што ты спаў. Хто-небудзь патэлефанаваў бы ёй пазней.
  
  "Ты б зрабіў гэта?"
  
  “ І што ты ёй скажаш?
  
  "Не прыходзіць".
  
  Твар Гейла было непранікальным. "Добра", - сказала яна нарэшце. "Ёй спатрэбіцца прычына?"
  
  "Няма".
  
  Гейл моўчкі разгойдваўся, палазы крэслы гулі па плоскім драўляным дошках. Заўсёды было немагчыма сказаць, аб чым думае Гейл — Сілы часта меркавала, што пры іншых абставінах яе стрыечны брат быў бы вялікім дзелавым магнатам або, як мінімум, выдатным картачным шулерам. Якімі б ні былі яе здагадкі, яна ніколі не дазваляла ім адбіцца ў яе на твары. А калі і вырашала падзяліцца імі, то ніколі не прама. Яна заўсёды подкрадывалась да сваіх назіраннях бачком, як краб.
  
  Яна зрабіла гэта і цяпер, правёўшы пальцам па краі сваёй кубкі.
  
  "Калі я быў у Англіі," сказаў Гейл, - я звычайна піў чай толькі тады, калі яго рыхтавалі для мяне іншыя людзі, што здаралася не так ужо часта. Пацешна, але цяпер мне так моцна гэтага захацелася". Яна абхапіла кубак рукамі, як дзіця, і паднесла яе бліжэй да твару. “ Гэта ўсё з-за тых лужын на вуліцы. Чай супакойвае.
  
  “ І таму ты прынесла трохі для мяне? Ты падумала, што мне трэба суцяшэнне?
  
  "А ты хіба не?"
  
  "Няма".
  
  Сілы нахілілася наперад і насыпала цукар у сваю кубак. Срэбная лыжачка Джэсі апынулася нечакана лёгкай у яе руцэ. Срэбра. Сілы ведала, што на самай справе ён належаў яе ўласнай прабабулі Лінні, але пасля яе самагубства ўсе рэчы памерлай жанчыны перайшлі да яе сястры Джэсі, а не да маленькага сына, якога пакінула Лінні. Сілы даўно змірылася з тым фактам, што, забіўшы сябе, Лінні прысвоіла сямейнае маёмасць. Вельмі многае з таго, што павінна было належаць Сілы, у канчатковым выніку дастанецца Кэці Пру.
  
  Яна зірнула на сцяну над ложкам. Калекцыя валасоў у чорнай рамцы вісела там, як рэклама фарбавальнікаў у салоне прыгажосці. Светлыя валасы, цёмныя, кучаравыя, прамыя — ва ўсіх, хто быў унесены ў спіс метадыстаў Статлерс-Крос 1925 года, там захаваліся абрэзаныя астанкі. За выключэннем няшчырай місіс Лінні Гліна Кейн. Месца, дзе раней быў яе замак, было пустым, клей пацямнеў і ператварыўся ў пляма на паперы. Хто-то нават надрапаў яе імя. Силлу заўсёды было цікава, хто б клапаціўся пра яго да такой ступені, каб яго знішчылі.
  
  Было дзіўна бачыць далікатныя астанкі людзей, даўно памерлых. Амаль паганская вера ў тое, што захаванне частак іх тэл захавае іх душы. Лепш захаваць посуд.
  
  Яна ўбачыла, як погляд Гейла перамясціўся з рэліквіі на яе твар.
  
  "Аб чым ты думаеш?" Спытаў Сілы.
  
  Гейл пахітала галавой. “Гэта магутны помнік. Мы так смяяліся над ім у дзяцінстве. Мы маглі быць такімі халоднымі".
  
  "Усе дзеці такія".
  
  “ Можа быць. Скрып пад палазамі спыніўся, калі Гейл паставіла кубак са сподкам на варштат шаўца. Выбраўшы булачку з кошыкі, яна пагрузіла пальцы ў вільготны хлеб і зняла верхавіну. Яна ціха засмяялася. “ Ты калі-небудзь пытаўся ў сябе, як двое белых дзяцей, ні пра што не клапоцяцца, сталі такімі калючымі?
  
  “ А як наконт таго, што жолуд ніколі не падае далёка ад дрэва?
  
  Сілы адчула, як кроў адхлынула ад яе галавы. Яна не ведала, чаму сказала гэта. Гэта быў проста нечаканы каментар, але ёй варта было б падумаць лепей, перш чым вывальвае яго на сваю кузіну.
  
  Гейл сядзела зусім нерухома. Яна думае пра папу, падумала Сілы. Паднялася паніка ў яе грудзях. Яна хоча ведаць аб мінулай ночы. Яна хоча ведаць тое, што, напэўна, захочуць ведаць усё, — чаму я думаю, што тата чысціў сваю вінтоўку.
  
  Сілы таксама сядзела нерухома, трымаючы ў руках сваю кубак з гарбатай, спадзеючыся, што Гейл ўпусціць гэты момант. Магчыма, яе пачуццё этыкету пераможа, і яна пагодзіцца з кодэксам паўднёўцаў, што далікатнасць важней роспытаў.
  
  Пасля доўгай паўзы Гейл адкінулася на спінку крэсла-пампавалкі і адправіў у рот кавалачак маффина.
  
  “Я размаўляў з Дзікім Моттсом гэтым раніцай. Божа, ён сукін сын. Цікава, якія ў яго сакрэты".
  
  Гнеў абпаліў грудзі Сілы, як распаленае лязо. Чорт вазьмі, гэтая сука кружыла вакол яе, як котка. Чаму яна проста не выйшла і не спытала? Чаму яна проста не сказала: “Раскажы мне, што адбылося ў тым пакоі. Сілы. Ты можаш давяраць мне. У маім мінулым таксама было злачынства". Раптам яна не захацела мець нічога агульнага са сваёй сям'ёй. Яна хацела Фейт.
  
  Яна паднесла кубак да рота. “ Такім чынам, скажы мне, стрыечная сястра, як ты адрэагавала, калі даведалася, што Тым мёртвы?
  
  Твар Гейла пабялеў. “Я не ведаю. Ашаломлены. Нерухомы".
  
  “Ты ведаеш, што я адчуваю? Я памятаю, як ты аднойчы расказвала мне, на што гэта было падобна адразу пасля нараджэння Кэці Пру. Роды былі цяжкімі, і ты была напалохана і самотная усе гэта час. Калі ўсе, нарэшце, скончылася, вы сказалі, што былі зусім змучаныя. Медсястра працягнула вам дзіцяці, каб вы паглядзелі, і ўсё, аб чым маглі думаць, было: 'Вось. Я зрабіла цябе на святло. Справа зроблена'. Ты памятаеш гэта? І ты сказаў, што прайшло некалькі дзён, перш чым ты адчуў да дзіцяці больш эмацыйнай прыхільнасці, чым да пакоі, якую толькі што скончыў фарбаваць."
  
  Погляд Гейл быў цьвёрды, калі яна глядзела на Сілы. "Каханне прыйшла пазней", - сказала яна. “Але ты маеш рацыю. Гэта было не адразу. Наступіўшы адразу пасля смерці Тома, гэта было занадта моцна, каб прачуць усё адразу ".
  
  "Ну, вось як я цяпер", - сказала Сілы. “Усё гэта занадта моцна, каб адчуваць. Можа быць, пазней мне спатрэбіцца суцяшэнне. Я цаню ваш жэст, але, перафразуючы Фрэйда, часам чай - гэта проста чай.
  
  З кухоннага акна Эла назірала, як Зайла Грын ідзе праз бакавы двор да хаты. Яна акунула рукі ў мыльную ваду, наполнявшую ракавіну, і вывудзіла адтуль міску з белага чыгуну. "Што ж, - падумала яна, - па меншай меры, не падобна на тое, што Зайла прынясе ежу". Калі і было што-тое, чаго яна не магла вынесці ў традыцыях смерці, так гэта рытуал кармлення сям'і, як быццам набіванне тужлівых кукурузных хлебам магло нейкім чынам змякчыць смутак. Або што, прымаючы ежу перад тварам смерці, можна паглынуць страчаную душу. Эла уціснуў міску ў падстаўку для посуду побач з ракавінай. Марцін цалкам мог загінуць, падумала яна, але яна дакладна не збіралася ёсць за яго душу. Цела пажынае тое, што пасеяла. А цела Марціна Кейна, чорт вазьмі, нанесла больш шкоды, чым куля ў галаву.
  
  Яна назірала, як Зайла змагаецца з дротам, якой былі зачыненыя вароты ў плоце, падзяляльным два ўчастка. Бок Элы не ўзводзіла плот — фактычна, ніколі не бачыла ў ім неабходнасці, паколькі яе дзед Натан, які пабудаваў гэта месца, з удзячнасцю памёр да цынічнага заявы Роберта Фроста. Плот пабудаваў Бары Грын, занепакоены, па яго словах, вялікімі сабакамі, якіх трымала сястра Элы, Нара. Вядома, усе ведалі, што ён отгораживался не ад сабак. Ён фехтовал ў Зайле. Ён пабудаваў для сваёй жонкі загон, такі ж акуратны і сціплы, як і сама жанчына.
  
  Эла выхапіла кухоннае ручнік з скрыні побач з ракавінай, назіраючы за раптоўным пакутай на твары Зайлы, калі яна адхапіла руку ад зашчапкі, патрэсла ёю, як ад болю, і сунула пад мышку. Затым, прыціснуўшы выцятую руку да баку, яна зноў пацягнулася і злосным круцячы рухам выхапіла зашчапку.
  
  Эла кінула кухоннае ручнік на стойку і сустрэла Зайлу ў дзверы на задняе ганак.
  
  "Што ж, заходзь", - сказала яна, прытрымваючы дзверы з сеткай адкрытай. “Паглядзі, якія ў цябе ногі мокрыя ад гэтай травы. Мінулай ноччу прайшоў моцны дождж — я заяўляю, што лета нас чакае цяжкі ".
  
  Зайла паднялася па каменных прыступках на ганак. "Ну так, мінулай ноччу сапраўды ішоў моцны дождж", - сказала яна. “Бары казаў, што кожныя пяць гадоў у нас бывае па-сапраўднаму дажджлівае лета, а затым па-сапраўднаму гарачае. Іду ў заклад, калі мы пералічым таму ..."
  
  “ Я стаў занадта стары, каб весці зваротны адлік. Заходзь у дом, Зайла. Гэтая дзверы цяжкая.
  
  Кавалачкі карычневай травы прыліплі да чорных туфляў Зайлы і лытках ў панчохах, калі яна стаяла пасярод кухні, абхапіўшы сябе абедзвюма рукамі за талію. З завостранымі лапаткамі плячэй і худымі нагамі Зайла Грын дасягнула той стадыі сталасці, якая занадта моцна нагадвала падлеткавы ўзрост. Людзі павінны паміраць, калі дасягаюць гэтай кропкі, падумала Эла. Высунуўшы крэсла з-пад кухоннага стала, яна жэстам запрасіла іншую жанчыну сесці на яго.
  
  "Я бачыла, як ты там параніўся", - сказала яна. "Хочаш трохі крэму для аказання першай дапамогі?"
  
  “ Права, няма, Эла, я ў парадку. Яна агледзела кухню, яе погляд спыніўся на некалькіх запеканках, накрытых фальгой, на стойцы. “Я не хацеў турбаваць цябе ў такое непрыдатны для таго час. У мяне ў халадзільніку есць семислойный салата — я прынясу яго пазней, — але я проста хацела зайсці да таго, як чэрч сыдзе, паглядзець, ці тут Гейл. Я атрымала для яе ліст. Прыйшоў да мяне дадому выпадкова.
  
  Эла адкрыла шафку над ракавінай і дастала цюбік з антысептычным крэмам і скрынку з бінтамі. “ Дык чаму ты сам не ў царкве? Я ні разу не бачыў, каб Зайла Грын прапусціла службу ".
  
  “ Думаю, што мінулай ноччу за ўсё гэтага было занадта шмат. Я дрэнна спаў. Мне трэба было даставіць ліст.
  
  “Гейл тут. Калі я бачыў яе ў апошні раз, яна была наверсе, апранала падваконнік. Ты можаш проста пакінуць ліст у мяне. Але табе захочацца чым-небудзь вышмараваць гэтую драпіну, Зайла. Гэтая зашчапка заржавела. Ты захварэеш, калі не будзеш асцярожны."
  
  “Не, са мной усё ў парадку, праўда. І я хачу пагаварыць з—
  
  “Не будзь смешным. Нельга браць кроў на ржавым кавалак дроту, а потым ігнараваць гэтую штуку ". Эла села на крэсла побач з Зайлой і паклала перад ёй прыналежнасці для аказання першай дапамогі. Яна нахілілася і схапіла Зайлу за руку. "А цяпер дай мне паглядзець".
  
  Зайла сціснула руку ў кулак. “ Не, Эла.
  
  “ Перастань паводзіць сябе як дзіця. Дай мне сваю руку.
  
  Яна пацягнула за руку маленькай жанчыны, задаволеная, калі тая нарэшце расслабілася на яе ўласнай грудзей. Пацягнуўшыся за крэмам першай дапамогі, яна павярнула руку Зайлы далонню ўверх і рэзка ўдыхнула.
  
  Чырвоныя, якія цягнуцца драпіны, падобныя на сляды ад пазногцяў, адзначалі далікатную ніжні бок запясці. Парывы ўжо пакрыліся тонкімі струпамі, але скура па краях ўсё яшчэ была ружовай. Драпіны былі новымі, зробленымі на працягу апошняга дня.
  
  "Сумленнае слова," выдыхнула яна. “ Чым ты займаўся?..
  
  Зайла паспрабавала вырвацца, але Эла моцна трымала яе за руку. "Нічога," прамармытала яна. “ Мне трэба пагаварыць з Гейл. Яе тут няма?
  
  Эла адкруціў каўпачок на крэме "Першая дапамога". “Яна тут. Вядома, у яе ёсць справы. Я скажу ёй, што ты хочаш яе пабачыць, калі ў яе будзе час".
  
  Яна акуратна намазала крэм, прасунуўшы мезенец пад абшэўку тонкага белага швэдры жанчыны, спрабуючы ўбачыць, як далёка распасціраюцца драпіны. Зайла сгорбилась ў крэсле, моцна заплюшчыўшы вочы. Маршчынкі з блакітнымі прожылкамі на яе стагоддзях завагаліся, калі Эла пацягнулася да іншай яе руцэ.
  
  "Ты хочаш пагаварыць са мной, Зайла?" Прашаптала Эла. "Ты хочаш сказаць мне?"
  
  Зайла не адкрывала вачэй. “ Я хачу пагаварыць з Гейлом. Я прыйшла пабачыць Гейла.
  
  Эла доўга трымала Зайлу за рукі, вывучаючы яе дрыжачае твар. Дзве сям'і жылі бок аб бок больш за семдзесят гадоў. Усе гэта час Эла назірала, як Зайла ганяла сваіх дзяцей басанож па двары, хлеща іх фартухом, як куранят, яе звонкі высокі голас даносіўся з-за іх нахабных спін. Яна назірала за тым, што адбываецца з ганка ў тое лета, калі Бары ўсталёўваў плот. Яна развесілі вільготнае пасцельная бялізна сушыцца на плеценай мэблі веранды і назірала, як ён апускае ў зямлю экскаватар для выемкі ям, рассоўвае дзве яго ручкі, а затым выцягвае разрыхленную зямлю на паверхню. Спрабуеш разлучыць нас? падумала яна. Як быццам для гэтага спатрэбіўся плот.
  
  "Ідзі дадому," сказала яна, адпускаючы рукі Зайлы. - Я скажу Гейлу, што ты яе шукаў. І не турбуйцеся аб тым, каб прынесці салата. Пакінь яго сабе. Шчыра кажучы."
  
  Пачуўшы храбусценне жвіру. Гейл паспяшаўся да акна спальні Сілы і адхінуў фіранку. Караван з омытых дажджом пікапаў і старых седанаў пераваліў праз чыгуначныя шляхі і паплёўся па пад'язной дарожцы.
  
  Сілы застагнаў у яе за спіной. "Не кажы мне", - сказала яна. "Выбудоўваецца чаргу ў буфет "Жалоба і Мунч"".
  
  “Баюся, што так. Эла заўсёды казала, што калі мы хочам зарабіць мільён на фондавай біржы, інвесціруйце ў Pyrex і алюмініевую фальгу ".
  
  Сонца было цвёрдым і канцэнтраваным, як талерка, ствараючы над тэрыторыяй пасля дажджу смугу. Двор быў усеяны лужынамі, і калі кожная машына заязджала ў сваю нішу ўздоўж драцянога плота, колы правальваліся ў размоклую гліну. Дзверы расчыніліся; тоўстыя ікры ў калготках і мехаватыя калашыны высунуліся з масніц і нерашуча ощупали зямлю.
  
  "Спадзяюся, ты прагаладаўся," сказаў Гейл. “ Вешчуны прыйшлі з шчодрымі дарамі.
  
  “ З лыжачкай, чорт вазьмі. Спадзяюся, хто-небудзь прынёс гарэлку і саломінку.
  
  Сіні седан расштурхаў натоўп наведвальнікаў і спыніўся пад арэхавым дрэвам пекан. Раян Тэлер ў кашулі колеру хакі і штанах-чиносах выбраўся з машыны. У яркім душным паветры ён выглядаў дзіўна аголеным — дзікі прапаведнік, што скачуць па вадзе. Ніякія чорныя ніткі не адпавядалі яго намерам; на ім увогуле не было нічога чорнага, калі не лічыць Бібліі ў мяккім пераплёце, нахіленай у яго вялікіх руках. Ён памахаў вернікам, тым, што ішлі праз двор, але не замарудзіў кроку. Ён падышоў да ганка і, шырока усміхаючыся, стаў на чале невялікай групы, якая сабралася ля дзвярэй.
  
  "Раян тут для выканання сваіх міністэрскіх абавязкаў", - сказаў Гейл. "Як бы ты хацеў, каб з усім гэтым справіцца?"
  
  Знізу данеслася слабая трэль дзвярнога званка, за якой рушылі ўслед цвёрдыя крокі ў калідоры і рыпанне ўваходных дзвярэй. У пакой уварваліся голасу, цьмяная сумесь настойлівасці і спачуванні. Войскі гаспадары былі тут.
  
  "Такім Чынам, Сілы". Гейл апусціў фіранку. "Ты не хочаш апрануцца і спусціцца ўніз?"
  
  Калі яна павярнулася, Сілы сядзела, уцягнуўшы галаву ў плечы, на зялёным канапе, яе ногі і рукі былі подогнуты пад жоўты халат так, што яна нагадвала зламанага паветранага змея ў траве. Яе вочы былі зачыненыя, скура раскраснелась. Струменьчык слёз пратачылася скрозь павекі.
  
  Гейл апусцілася на калені побач з ёй. Яна паспрабавала ўзяць кузіну за руку, але Сілы заціснула яе кулакі падпахамі. Яна часта дыхала, прыкусіўшы ніжнюю губу, так што Гейл спалохаўся, што ў яе пачнецца пачашчанае дыханне. Яна пацягнулася, каб узяць твар Сілы ў далоні, але дотык, павінна быць, спалохала яе. Сілы рэзка вёскі. Яна адштурхнула Гейла і прыціснулася ілбом да каленяў.
  
  "Са мной усё ў парадку," выдыхнула яна. “ Секундочку. Са мной усё будзе ў парадку.
  
  Яна сядзела, абхапіўшы калені рукамі, і яе светлыя валасы пасмамі звісалі па баках ног. Час ад часу яна ўздрыгвала. Гейл больш не спрабаваў дакрануцца да яе.
  
  Калі Сілы нарэшце падняла галаву, яе твар пакрываў вільготны бляск. Слёзы зніклі.
  
  "Цяпер я ў парадку", - спакойна сказала яна. "Я б хацела апрануцца".
  
  “ Паслухай, чаму б табе проста не застацца...
  
  "Я ў парадку". Голас Сілы дрыжаў, але быў цьвёрды. "У цябе ёсць што-небудзь, што я магу надзець?"
  
  Лінія яе рота была сціснутая, погляд каменны. У ёй зарадзілася якое-то рашэнне, якое датычыцца яе пакут, або абавязкаў гаспадыні дома. Гейл не ведаў. І яна не збіралася пераацэньваць сваё гора.
  
  Гейл прымусіла сябе падняцца на ногі. “ Лезь ў мой шафа, - сказала яна. “ І пакліч, калі я табе спатрэблюся.
  
  Яна выйшла з пакоя, зачыніўшы за сабой дзверы. З лесвіцы данёсся голас Элы. “ Альма, чаму б табе не ўзяць гэтыя бабы і не аднесці іх прама на кухню. Там значна больш месца на стойцы, чым у сталовай, а гэты стары стол тут проста не падыходзіць для гарачых страў — на ім у імгненне вока з'явяцца белыя кругі ... "
  
  Гейл паспяшаўся ўніз па лесвіцы. Эла, апранутая ў чорны ільняной касцюм, стаяла перад дзвярыма сталовай, загароджваючы ўваход, як турнікет.
  
  “Дот, чаму б табе не пайсці на кухню і не арганізаваць усё гэта, акуратна расставіць усё па месцах. Ты проста вазьмі талеркі і сталовыя прыборы. Цяпер ты можаш пайсці паесці ў сталовую, усё ў парадку, толькі не стаў на стол нічога з гэтых выдатных гарачых страў. Бетанн,..."
  
  Пераклічка працягвалася. Калі Гейл спусціўся па лесвіцы, Эла знайшла перапынак у чарзе і перасекла калідор. Нягледзячы на старанна нанесеную танальны крэм і пудру, яе скура была бледнай. Эла схапіла ўнучку за локаць і пацягнуў да далёкай сцяне.
  
  “ Як Сілы? - спытаў я.
  
  Гейл асцярожна вызваліў яе руку з заціску Элы. “У цэлым нармальна. Яна апранаецца. Яна сказала, што хутка спусціцца. Кэці Пру ўсё яшчэ з Мэралин?"
  
  Эла кіўнула ў бок гасцінай. “Мэралин толькі што туды ўбегла, пераследуючы яе. Добра, што Кэці Пру тут. Яна дасць людзям нагода для размоў, акрамя відавочнага ".
  
  Яна шчыльней прыціснулася да Гейлу; ад яе пахла кавай. “Зайла была тут некалькі хвілін таму — у яе для цябе ліст - але, дзетка, спачатку мне трэба, каб ты сее-што для мяне зрабіў. Раян Тэлер ў кабінеце. Ён хоча 'сустрэцца' з Кэмми і Силлом. Меддл больш падобны на гэта. Я замкнуў яго ў кабінеце, таму што яму трэба было ціхае месца для малітвы. Чаму б табе не пайсці і не пасядзець з ім??"
  
  Гейл паморшчыўся. “Сам-насам з Малым Пульпитом? Я пайду пашукаю Мэралин. Яна лепш разбіраецца ў такіх рэчах, чым я".
  
  Пазногці Элы ўпіліся ў локаць Гейла.
  
  "Мэрлін занятая", - ціха сказала яна. “Цяпер ідзі туды і складзі кампанію гэтаму мужчыну. Нам не трэба, каб ён блукаў па хаце".
  
  Яна моцна пакруціла скуру паміж пазногцямі, затым пайшла, слізгаючы па калідоры з працягнутай рукой і салодкім воркующим голасам. "Дораці, я не чакаў, што ты прыйдзеш, не цяпер, калі Джо так хворы...."
  
  Гейл пацёр яе локаць. Нават для Элы такое паводзіны было дзіўным. Кінуўшы апошні позірк на бабулю, яна накіравалася па вузкім завулку да логава. Слабы ранішні святло ледзь прабівалася скрозь газавыя фіранкі і не рабіў ніякага ўражання на гравіраваным шкле па крузе столі. Не тое каб змрок здаваўся праблемай. Раян Теллер сядзеў, прыгорблены, у мяккім крэсле, паклаўшы свае брудныя макасіны на стол. На каленях у яго ляжаў раскрыты адзін з яе даследчых нататнікаў. Гейл ўстала, узяўшыся за ручку, і ўтаропілася на яго, перш чым нагой зачыніць дзверы.
  
  "А." Здзіўлены, Теллер спусціў ногі на падлогу і кінуў нататнік на стол. "Я не ведаў, што тут хто-то ёсць". Ён выпрастаўся, яго штаны колеру хакі і скура аддзяліліся ад шалфейно-зялёнай абіўкі, як у багамола, срывающегося з ліста. Ён узяў Біблію ў левую руку, а правую працягнуў ёй.
  
  "Прабачце". Ён кіўнуў у бок нататніка. "Я ўбачыў яго там, на стале, і не змог утрымацца". Ён узяў яе за руку і сціснуў. “Вы, павінна быць, Гейл. Я бачыў цябе тут. Я даўно хацеў з табой пагаварыць."
  
  "Праўда". Яго рука была вільготнай. Яна согнула пальцы, няўлоўна просячы аб вызваленні, але яго хватка ўзмацнілася. "Так, ну, я таксама адразу пазнаў цябе". Яна зазірнула ў свой нататнік. “Добра, што ты прапаведнік. Калі б ты быў кім-то іншым, мне, магчыма, давялося б цябе пакалаціць. Я трохі разборлівы ў тым, хто рыецца ў маіх паперах".
  
  "Дакументы?" Ён ціха засмяяўся. “Наўрад ці я назаву хоць адзін нататнік паперамі. Калі хочаш паглядзець дакументы, табе варта як-небудзь зайсці ў дом святара".
  
  Яе галава даставала да сярэдзіны грудзей. Верхняя гузік на ім была расшпілена, і маленькія светлыя валасінкі віліся па тканіны. Ад яго салодка пахла. Яго скура была ненатуральна загарэлай, яго рука на яе руцэ была непрыемна гарачай. Яго карыя вочы пачакалі долю секунды, перш чым акругліць ў спагадзе.
  
  “Мне так шкада. Гейл. Марцін быў сапраўды унікальным чалавекам. Я лічыў яго сваім сябрам".
  
  Гейл працягнула свабодную руку, пагладзіла яго, затым мякка вызвалілася з яго хваткі. “Дзякуй, Раян. Прыемна гэта чуць".
  
  “ Вы, павінна быць, вельмі засмучаныя.
  
  "Гэта цяжка для ўсіх".
  
  Ён уздыхнуў. “ Ён табе не спадабаўся, ці не так?
  
  Выраз яго твару было амаль прыязным. Ён прыціснуў да грудзей Біблію, яго пальцы выбівалі прыглушаны рытм па чорнай скураной вокладцы.
  
  "Чаму ты так кажаш?"
  
  Калі ён усміхаўся, маршчынкі ад смеху атачалі яго вочы, а маршчынка перасякала нос, як глыбокая рана. Але яго вочы не выказвалі ніякіх эмоцый, калі ён назіраў за ёй.
  
  “ Паслухай, Гейл, я ведаю, што ты вытанчаная жанчына. Не такая, як многія тут. Мы можам быць адкрытыя. Марцін аднойчы сказаў мне, што ты аказаў вялікі ўплыў на сталенне Сілы, і гэта было вельмі шкада, таму што ён не думаў, што ты аб ім моцна клапоцішся. Але я магу зразумець, чаму ў такой жанчыны, як ты, могуць узнікнуць праблемы з кім-то накшталт Марціна.
  
  Гейл прыкусіла куток рота. "Як гэта?"
  
  Ён лёгенька пастукаў па вуснах кутком Бібліі. “Пакуль я чакаў, я прачытаў некаторыя з вашых каментароў у вашым нататніку. Я запісаў вас як гістарычнага рэвізіяніста".
  
  "Цікавы спосаб сфармуляваць гэта".
  
  “О, я нічога такога не меў на ўвазе. Але я заўважыў, што ты, здаецца, прытрымліваешся ревизионистского падыходу да сваёй працы." Ён узяў яе нататнік. “Паслухай гэта. Параўнайце графік працоўнага дня сельскіх мужчын і жанчын на рубяжы стагоддзяў. Даведайцеся аб наяўнасці лекараў-дантыстаў у акрузе Морган да 1930 года. Праверце чаканую працягласць жыцця сельскіх жанчын Поўдня з 1900 па 1930 год". "Ён ткнуў доўгім пальцам у сярэдзіну старонкі. "Перагледзьце даўнія перакананні ў перавазе паўднёвага матрыярхата '. Для мяне гэта вельмі цікава ".
  
  Гейл скрыжавала рукі на грудзях: "Чаму гэта?"
  
  Теллер закрыў нататнік і заціснуў яго паміж далонямі. “Можаце лічыць мяне мужчынскім шавіністам, але я думаю, што матрыярхат жывы і квітнее. Проста зараз у гэтага ёсць іншае назва: фемінізм ".
  
  Гейл ўтаропілася на чорныя макасіны Теллер з пэндзлікамі, запырсканы чырвонай глінай з лужын на вуліцы. Яна засунула кулакі ў кішэні спадніцы і накіравалася да дзвярэй.
  
  “ Ведаеш што, Раян? Я сапраўды не думаю, што цяпер час абмяркоўваць гэта. У нас у сям'і адбылася трагедыя і...
  
  “ Не першая твая трагедыя, ці не так? Гейл?
  
  Яна спынілася і павярнулася да Теллеру. - Што гэта значыць?
  
  Раян паціснуў плячыма. “ Проста сее-якія плёткі, якія я чуў.
  
  “Добра, ты маеш рацыю, Раян. Гэта не першая мая трагедыя. Я ведаю, як факты могуць скажацца ў маленькім гарадку, таму вось гісторыя, кароткая і немудрагелістая. Мой муж забіў адваката ў Англіі. Паліцыя лічыць, што ён таксама быў звязаны з тэрарыстычнай групай. Ён пакончыў з сабой да таго, як яго змаглі арыштаваць. Гэта ўсё, што вам трэба ведаць ".
  
  “ І ты нічога не ведала пра гэта? - ціха спытаў ён.
  
  “Я нічога не ведаў. Але я быў добра праінфармаваны аб тым, што няведанне не вызваляе ад адказнасці. Гэта ўсё, што я маю намер сказаць з гэтай нагоды ".
  
  “ Табе варта было б выдаткаваць час на тое, каб лепей даведацца Марціна.
  
  “ Да чаго ты клонишь, Раян?
  
  Ён прыціснуў яе нататнік да грудзей. “Марцін быў самым прамым чалавекам, якога я калі-небудзь сустракаў. У яго быў дар. Пастаў перад ім натоўп людзей, і яны б ўпалі на калені. Ён гэтага не бачыў, але я бачыў. 'Дазволь Пану прывесці людзей да цябе, Марцін, - сказаў я яму, - і ты зможаш прывесці іх да ісціны".
  
  Спрабуючы астудзіць перапоўнены дом, Эла ўключыла кандыцыянер на поўную магутнасць. Гейл адчувала нагамі халоднае паветра з вентыляцыйнага адтуліны ў падлозе. Але загарэлы твар Тэлер было пакрыта кроплямі поту, а падстава яго светлых кучараў змазана тлушчам ад ўзбуджэння.
  
  “ Табе трэба было праводзіць з ім больш часу. Гейл, " сказаў ён. “ Ён мог бы паказаць табе дарогу.
  
  Гейл ўдарыла кулаком па ўнутраным кішэні сваёй спадніцы. "Добра, Раян", - сказала яна. “Я збіраюся быць з табой адкрытай. Марцін быў чалавекам пэўнага тыпу, які мне не асабліва падабаецца. Ён занадта шмат паляваў, занадта шмат казаў і занадта моцна пасівеў. Ён любіў сваю сям'ю і рабіў усё, што ў яго сілах, каб падтрымаць іх. Але ён быў строгі з Силлом і Кэмми. У гэтым няма ніякіх сумневаў".
  
  "Часам гэта тое, чаго Бог хоча ад бацькі і мужа".
  
  "Ты ж на самай справе ў гэта не верыш".
  
  Ён працягнуў ёй Біблію. “ Гейл, ты адчуваеш неабходнасць памаліцца?
  
  Яна паглядзела на чорную кнігу, затым падняла вочы на яго твар.
  
  "Я не ведаю, ці той ты чалавек, з якім я хацела б маліцца".
  
  Теллер адкінуў галаву і засмяяўся. Гэта быў глухі гук, заглушенный цеснатой пакоя.
  
  “ Марцін сказаў, што ты проста цуд. Цяпер я разумею, аб чым ён казаў. Ён лёгенька дакрануўся да яе пляча. “ Не прымай нічога з таго, што я сказаў, на свой рахунак. Памірае чалавек, і гэта проста прымушае задумацца. Марцін вельмі турбаваўся пра Сілы — аб яе сябрах, пра людзей, якіх яна слухала. Ён сказаў, што яна адвярнулася ад Слова. Я проста прамацваў цябе. Ён збянтэжана ўсміхнуўся. “ Мяркую, мне трэба было выбраць больш тактоўныя час. Твой нататнік стымуляваў мой мозг, вось і ўсё.
  
  Гейл скрыжавала рукі на грудзях. “Ну, там дом, поўны людзей, Раян. Я дазволю табе застацца тут, пакуль я праверу, як там справы".
  
  “Вядома. Калі Падваконнік апусціцца..."
  
  Гейл падышла да стала, схапіла свой нататнік і выйшла з кабінета, не паспрабаваўшы дачакацца яго рэакцыі. Яна спусцілася па лесвіцы. Хол, усё яшчэ быў забіты наведвальнікамі. Купкі згрудзіліся на лесвіцы; іншыя няёмка стаялі, рыбіны сківіцы не дазвалялі ім прытуляцца да сцен. З сталовай на іншым канцы калідора пачуўся рыпучы голас.
  
  “Лінні Кейн была самай неахайна жанчынай у акрузе Кэлвин. Яна хутчэй задушыла б сябе, чым сказала "добрай раніцы".
  
  Гейл зазірнуў у шчыліну паміж адкрытымі дзвярыма сталовай. Дзік Моттс сядзеў за сталом, перад ім стаяла пустая талерка, паўтузіна пажылых жанчын кружылі вакол яго, абыякава калупаючыся ў ежы. Кажучы гэта, Дзік ткнуў відэльцам у паветра.
  
  “У той дзень яна вымыла рукі і твар свайму пяцігадоваму сыну, апранула яго ў самую прыгожую вопратку і замкнула ў яго пакоі. Яна пайшла ў хлеў, знайшла трывалую вяроўку і аднесла яе разам з маленькай зэдалькай да самага вялікага ореховому дрэве пекан. Яна перакінула гэтую вяроўку праз ніжнюю галінку, узлезла на гэтую ўслончык...."
  
  Гейл ўхапілася за ніжнюю частка парэнчаў і паднялася па лесвіцы. Балеснай з набітымі ратамі выдавалі спачувальныя воклічы, калі яна праходзіла міма.
  
  Госпадзе Ісусе, падумала яна. У сям'і Олденов смерць стала відовішчам.
  
  “Ідзі да мяне, Кэці Пру. Я зачыняю дзверы, бачыш? Увесь шум верш, і цяпер мы можам пабыць у цішыні. Твая мама кажа, што табе падабаецца гэтая кніга. Забирайся сюды, побач са мной, на канапа, і дазволь мне прачытаць гэта табе.
  
  Кэці Пру зажмурылася і апусціла галаву на шкляны кававы столік у гасцінай. Яна не хацела сядзець побач з цёткай Маралин. Яна не хацела слухаць скрып-скрып-скрып жоўтых валасоў цёткі Маралин, жорсткіх і павойных, як у лялькі, ці падыходзіць занадта блізка да яе пальцах, пах пластырам. І ёй не падабалася, што ад пудры цёткі Маралин у яе казытала ў носе і слязіліся вочы. Але больш за ўсё ёй не падабалася, як цётка Маралин чытае.
  
  “ А цяпер ідзі сюды, Кэці Пру. Я ведаю, ты любіш казкі. Твая мама любіла, калі была маленькай. Ідзі, сядзь побач са мной, і давай пачытаем пра пацешнага чалавечка.
  
  Кэці Пру падняла галаву роўна настолькі, каб зірнуць на Румпельштильцхена, згарнуўшыся абаранкам на канапавай падушкі. Гэта была яе любімая кніга. Калі мама чытала ёй гэта, яны прыціскаліся адзін да аднаго на вялікай ложка, глыбока захутаўшыся ў коўдры. І калі яе маці рабіла паўзу, Кэці Пру выкрыквала назвы —Марцыпаны! Вясёлыя хлопцы!— шчаслівыя быць цёплымі і смелымі адначасова.
  
  Яна зноў апусціла галаву на рукі. "Ты не можаш чытаць гэтую кнігу", - сказала яна. “Толькі мая мама можа чытаць гэтую кнігу. Яна ведае словы".
  
  Цётка Маралин засмяялася. Яе валасы ўсталі дыбам. "О, пух", - сказала яна. “У гэтым свеце няма нічога такога, што твая мама магла б прачытаць, чаго не змагла б я. Адкуль у цябе такія дурныя ідэі? А цяпер падыдзі сюды, Кэці Пру. Ты размазваеш шкло на тым стале, і я бачу твае трусікі. Я ведаю, ты не хочаш быць панурым дзіцем.
  
  Кэці Пру поерзала задам. Яна таксама хацела быць пакрыўджаным дзіцем. Усё яшчэ апусціўшы галаву, яна абыйшла край стала, пакуль яе зад не апынуўся далей ад цёткі. Затым асцярожна, каб цётка Маралин не ўбачыла, яна выпусціла галаву з рук, пакуль яе нос не прыціснуўся да шкляной стальніцы.
  
  Яна заставалася ў такім стане доўгі час, ведаючы па вопыту, што дарослыя хутка стомяцца і яна пераможа. Апусціўшы галаву, яна прыслухоўвалася да валасам і вздохам цёткі Маралин і атрымлівала асалоду ад адчуваннем гладкага шкла ў свайго носа. І сапраўды, неўзабаве яна пачула рыпенне канапы і шоргат шурпатай тканіны. Цётка Маралин здалася.
  
  "Добра, Міс", - сказала яна. “Я занадта стамілася, каб змагацца. Ты не хочаш чытаць кнігу, я не хачу чытаць кнігу. Я збіраюся пайсці праведаць тваю кузіну Кэмми."
  
  "Добра," адказала Кэці Пру, прыклалі вуснамі да шклянцы. “ Я хачу, каб паглядзець фатаграфіі.
  
  Яна пачула, як кніга шлепнулась на стол побач з яе галавой. “ Працягвай. Я скажу тваей маме, што ты тут.
  
  Кэці Пру пачакала, пакуль у пакоі запануе цішыня, а затым падняла вочы. Яна засталася сам-насам з фатаграфіямі, як і хацела з самага пачатку. Паставіўшы локці на стол, яна падперла падбародак рукой і ляніва адсунула кнігу ў бок.
  
  Менавіта вышчэрблены правадыр першым распавёў ёй пра фотаздымках неўзабаве пасля таго, як яны з маці пераехалі сюды. Бабуля Эла строга забараніла заходзіць у гасціную, але правадніца сказала, што гэта не мае значэння. Аднойчы раніцай, калі яе маці размаўляла па тэлефоне, Кэці Пру пракралася ў гасціную. Яна ўвайшла ў пакой бясшумна, як дрот, паварочваючы галаву з боку ў бок, як гэта зрабіў бы ён. Спачатку яна не зразумела, што ён хацеў, каб яна ўбачыла. Пакой толькі што здавалася халоднай і вычварнай, застаўленай вытанчанай мэбляй ў жоўтых тонах. Яна прайшла міма доўгіх персікавых штор, даходзілі да падлогі, панюхала лімонныя падлакотнікі мяккага крэсла. І тут яна ўбачыла гэта — круглы стол перад канапай, на якім сотні чорна-белых асоб глядзелі на яе з-пад шкла. Хлопчыкі ў камбінезонах і брудных шапачках, дзяўчынкі з доўгімі павойнымі валасамі і ў вялікіх чаравіках. Некаторыя дзеці выглядалі так, нібы іх заспелі за гульнёй на вуліцы — яны ўсміхаліся побач са сваімі роварамі або пад вялікімі дрэвамі з густой лістотай. Большасць, аднак, былі апранутыя па-нядзельнаму і з няшчасным выглядам стаялі перад дарослымі, якія глядзелі на яе ў адказ з суровымі тварамі.
  
  Пазней яна спытала сваю маці аб карцінах, і яны разам увайшлі ў пакой.
  
  "Гэтыя людзі," патлумачыла яе маці, " былі сям'ёй і сябрамі бабулі Элы з даўніх часоў. Некаторыя з іх нават сваякі яе маці. Бабуля Эла паклала гэтыя фатаграфіі пад шкло, каб захаваць іх.
  
  Кэці Пру паказала на маленькую дзяўчынку, якая гуляла на пляжы. “Глядзі! Гэта я!"
  
  Яе маці ціха засмяялася. “Не, дзетка. Гэта фатаграфія маёй маці, калі яна была прыкладна твайго ўзросту. Але яна сапраўды вельмі падобная на цябе, ці не так?"
  
  Кэці Пру правяла пазногцем па твары маленькай дзяўчынкі, уніз па моднаму нізе яе купальніку, уверх па кароткім цёмным валасам. "Дзе яна цяпер жыве?" - спытала яна.
  
  Яе маці, якая сядзела на канапе, скрыжавала рукі на грудзях і нахмурылася. Гэта было не сярдзіты выраз, а такое, якое з'яўлялася ў яе, калі яна думала. Яна трохі покачалась, ціха, і на секунду Кэці Пру здалося, што яна яе не пачула.
  
  “ Яна жыве на пляжы? - спытаў я.
  
  Яе маці пакруціла галавой. "Яе больш няма ў жывых, Кэці Пру", - сказала яна. “Яна памерла, калі я была зусім маленькай. Бабуля Эла клапацілася пра мяне, калі я расла".
  
  Кэці Пру хутка паказала на іншую фатаграфію, не жадаючы больш глядзець на маленькую дзяўчынку. Аднак цяпер яна правяла пальцам па шкле, сціраючы плямы, якія пакрывалі фатаграфію дзяўчыны. Шмат разоў, калі яе маці была занятая, яна прокрадывалась ў гасціную і глядзела на маленькую дзяўчынку. Яна ніколі нікому не распавядала, але фатаграфія турбавала яе. Могілкі былі месцам для дарослых, якія былі вельмі хворыя або вельмі старыя. Яна ведала гэта, таму што маці аднойчы вадзіла яе на могілках бацькі. Месца не было страшным, і ёй не было балюча думаць пра бацьку, таму што ён памёр да яе нараджэння. Але было балюча думаць аб гэтай маленькай дзяўчынцы, якая была маці яе маці. Маці і маленькім дзяўчынкам не дазвалялі паміраць.
  
  Яна прыкрыла твар дзяўчыны вялікім пальцам. Калі яна падняла яго, на шкле быў бачны акуратны адбітак вялікага пальца. Яна запэцкала яго; яго трэба было пачысціць. Покрутив мовай у роце, яна нахілілася бліжэй да фатаграфіі і сплюнула.
  
  “ Што ты тут робіш? - спытаў я.
  
  Яна рэзка падняла галаву. Гэта быў мужчынскі голас, але ў пакоі не было мужчыны. Яна паглядзела праз адчыненыя дзверы ў калідор, але нікога не ўбачыла.
  
  “Я павінен быць тут. Я балеснай".
  
  Голас цёткі Маралин гучаў дзіўна, як тады, калі Кэці Пру размаляваў свой чамадан арахісавае масла. Злосная, але баіцца закрычаць.
  
  Мужчына таксама баяўся закрычаць.
  
  "Што ты хочаш гэтым сказаць?"
  
  Смех цёткі Маралин быў падобны на сабачы кашаль.
  
  “ Ты не ведаў? Ты хочаш сказаць, што мінулай ноччу ты не ведаў, хто я, чорт вазьмі, такое? Ну, Марцін-чартоўску ўпэўнены, што сее-што ад цябе схаваў.
  
  "Ты забойца".
  
  “О, няма. Я проста захоўваю смецце накшталт цябе —"
  
  "Ты забойца", - паўтарыў мужчына. "Ты адчуваеш патрэба памаліцца?"
  
  Ад сліны на твары дзяўчынкі ўтварыліся маленькія бурбалкі. Кэці Пру асцярожна паклала палец у сярэдзіну і размеркаваць вадкасць па крузе.
  
  “Маліцца з такімі, як вы? Не, дзякуй? Я б не хацеў, каб Бог падумаў, што я звязаўся з дрэннай кампаніяй ".
  
  Мокрыя кругі станавіліся ўсё больш і больш, пакуль не пакрылі цела маленькай дзяўчынкі. Кэці Пру прыціснула далонь да стала і схавала пляма. Яна не разумела, чаму цётка Маралин злуецца, але вырашыла, што тая наўрад ці палічыць сліну смачней арахісавага алею.
  
  OceanofPDF.com
  
  Няма.
  
  —Адказ Малкольма Хинсона на пытанне, ці бачыў ён калі-небудзь Лінні Кейн, околачивающуюся каля яго фотастудыі, 1955 год
  
  Алби Труитт прымасціўся на карычневым канапе ў кветачку Зілы Грын, утрымліваючы на каленях горку семислойного салаты. ён асцярожна відэлец ўваткнуў у край канструкцыі і выцягнуў дзельку салаты, пакрытага маянэзам. Джоні Бингхэм мог казаць што заўгодна пра тое, што ніхто не любіць шэрыфа. За мінулы год Труитт засвоіў адну рэч аб сваёй пасадзе — у вачах маленькіх бабулек шэрыфы і прапаведнікі заўсёды былі недокормлены.
  
  Па другі бок кававага століка з клёну ў крэсле са беднай падушкай сядзела Зайла. Пакуль ён еў, яе позірк перабягаў з яго рукі на рот. Яна ўперлася запясцямі ў калені і разарвала папяровы хустку. Абрыўкі паперы сняжынкамі аселі на яе баваўнянай спадніцы. На левай далоні была свежая павязка.
  
  Ён відэлец ўваткнуў у чарговы кавалак салаты-латука і крыва ўсміхнуўся ёй.
  
  "Гэта сапраўды смачна, місіс Грын", - сказаў ён. “Я цаню гэта. Я не снедаў гэтым раніцай".
  
  Яна ўсміхнулася ў адказ. "Ну, гэта было няцяжка прыгатаваць", - сказала яна. "Я хацела аднесці гэта Олденам, але Эла сказала, што ім гэта не спатрэбіцца".
  
  Труитт кіўнуў і адправіў у рот кавалачак гарошку з сырам. Ён не сумняваўся, што гэта праўда. Выйшаўшы з аптэкі, ён далучыўся да фургона, следовавшему да дому Олденов, і прыпаркаваў свой "Додж" паміж белым "фордам-пікапам" і чэзлае хвояй. Праз некалькі хвілін яшчэ дваццаць машын праехалі за ім па пад'язной дарожцы і спыніліся ўздоўж драцяной загароды. Яму прыйшлося пералезці праз крыло патрапанага мінівэна, каб дабрацца да брамы.
  
  Труитт выцягнуў сурвэтку з-пад талеркі і выцер рот. - Чым вы ўдарылася, місіс Грын? - спытаў я.
  
  Яна зірнула на сваю руку і чмыхнула. “О, лоў, гэта дробязі. Мне было б цяжка адкрыць брамку, вось і ўсё. Зашчапка дрэнная. Бары хацеў, каб усё выправіць, але ў яго не было часу. Зрэшты, Эла выдатна апрацавала выраз."
  
  "Сумнае там справа", - сказаў ён.
  
  "Так", - адказала яна. "Мы столькім абавязаны Марціну".
  
  "Якім чынам?"
  
  Яна здзіўлена паглядзела на яго. “ Ну, мы б ніколі не справіліся без яго. Я памятаю, як аднойчы Бары прыйшоў дадому і сказаў: 'Усё, Зайла, я заплюшчваю магазін, я не магу на гэтым зарабляць'. Я сказаў: 'Ты не можаш, у нас больш нічога няма'. І ён сказаў: 'Што ж, нам проста прыйдзецца прадаць дом і пераехаць у Атланту '. Я так баялася. Я не магла пакінуць свой дом. Гэты дом пабудаваў мой тата ".
  
  Яе вочы загарэліся ад перажытага страху. Яе рукі з ярка-сінімі венамі пад скурай дрыжалі. Труитт асцярожна паставіў сваю талерку на кававы столік. Ён ніколі не быў добра знаёмы з Гринами: уладальнік скабяных крамы і яго жонка-мыш былі ўсяго толькі невыразнымі фігурамі на акруговых кірмашах і царкоўных святах. Труитт падумаў, што гэта вельмі падобна на тое, якімі маглі б быць Марцін і Кэмми, калі б барбекю не здабыла сваю ўласную захапляльную жыццё.
  
  "Гэта цудоўны дом, місіс Грын", - мякка сказаў ён. "Я рады, што ў вас усё склалася".
  
  “Яны, вядома, так і зрабілі. Калі людзі пачалі прыходзіць на тое барбекю, гэта было падобна на тое, што ўвесь акруга прачнуўся і ўспомніў пра Стейтлерс-Крос. Людзі з усяго свету пачалі прыносіць свой бізнэс у гаспадарчы магазін. Я вельмі паважаю Марціна Кейна".
  
  “ Вы былі ўчора на барбекю, ці не так, місіс Грын?
  
  Яе пальцы пацягнуліся да стосе пашкуматанай паперы ў яе на каленях.
  
  “Вядома, была. Я заўсёды хаджу, нават у мінулым годзе, калі Бары быў так хворы. Я спрабавала застацца тут з ім, але ён сказаў, не, я павінна пайсці, проста каб выказаць нашу падзяку ".
  
  Труитт правёў сурвэткай па вуснах, склаў яе і сунуў пад талерку. “Ведаеце, місіс Грын, я павінен расследаваць смерць Марціна. Каранера складае справаздачу, і я павінен буду сказаць, што, на маю думку, адбылося.
  
  "Я ведаю гэта", - сказала яна.
  
  “Такім чынам, мне трэба пагаварыць з вамі пра гэта. Сёння раніцай я патэлефанаваў свайму сяржанту, і ён не змог знайсці, дзе хто-небудзь з маіх афіцэраў размаўляў з вамі ".
  
  Яна памацала разарваную паперу. “ Я пайшла да таго, як вы ўсе прыйшлі.
  
  Труитт адлюстраваў здзіўленне. “ Чаму?
  
  “Я стаміўся. І мне не трэба было там быць. Я нічога не бачыў".
  
  “ Але ты ж разумееш, што мне ўсё роўна трэба задаць табе некалькі пытанняў.
  
  "Так, сэр".
  
  Ён дастаў свой нататнік. “ Гэта зойме ўсяго некалькі хвілін, місіс Грын. Вы можаце сказаць мне, дзе вы былі, калі стрэліў пісталет?
  
  “ На ганку. На арэлях.
  
  Труитт ўсміхнуўся. “Я дапамог Марціну павесіць арэлі. Гэта быў падарунак Кэмми на дзень нараджэння. Вы доўга былі там, калі пачулі стрэл?"
  
  “Я не ведаю. Я не быў па-сапраўднаму галодны — у апошні час я не часта бываю галодны, і часам выгляд ежы не прыносіць мне карысці".
  
  “ Значыць, ты сядзела на арэлях, пакуль не адчула сябе лепш?
  
  "Так".
  
  “ Вы не памятаеце, была адкрыта ўваходная дзверы?
  
  “Я не ведаю. Я не думаю, што гэта было так".
  
  "Вы маглі чуць што-небудзь ўнутры дома - можа быць, размовы людзей або рух вакол?"
  
  Яна выцягнула кавалак паперы з чаркі і прыціснула яго вялікім пальцам. “ Няма. Я так не думаю.
  
  Труитт правёў пальцам па шчацэ. “ А цяпер дай мне хвілінку падумаць. Побач з арэлямі ёсць акно, ці не так? Ты не памятаеш, ці было яно адкрыта?
  
  Яна вагалася. “ Я не памятаю.
  
  “ Хто-небудзь выходзіў на ганак, пакуль вы былі там?
  
  “Так, сэр. Гэты пілот - містэр Робертсан. Ён выйшаў з дома і спытаў, ці не бачыў я Марціна".
  
  "Ці быў у цябе?"
  
  Доўгі імгненне яна не адказвала; яна сядзела, выпрастаўшыся ў крэсле, з зачыненымі вачыма.
  
  "Місіс Грын," мякка настойваў Труитт, " вы бачылі Марціна за некалькі хвілін да таго, як пачуўся стрэл?
  
  Яна адкрыла вочы. “ Я сказала містэру Робертсону, што не ведаю, дзе ён.
  
  "Гэта не зусім прамы адказ, мэм".
  
  “Няма. Я яго не бачыў".
  
  “ А што было пасля стрэлу? Што вы чулі і бачылі пасля стрэлу?
  
  Яна ўстала з спрытам, якое здзівіла яго. “ Я ж сказала вам, містэр Труитт, я вярнулася дадому. Перастаньце думаць пра гэта. "Яна ўзяла яго талерку. Далікатная канструкцыя салаты павалілася; кавалачкі салаты-латука рассыпаліся па стале. “ Я прынясу табе чай з лёдам, - прамармытала яна. “ Пачакай тут.
  
  Яна знікла ў праёме дзвярэй у задняй частцы дома. Труитт глядзеў ёй услед, трымаючы ў руцэ нататнік. Затым ён кінуў яго на канапу і, ціха пасвістваючы, пачаў выціраць сурвэткай разліты салата. З кухні данёсся гук зачыняецца дзверцы халадзільніка, за якім рушыла ўслед буркатанне крана і рыпанне латка са лёдам.
  
  Ён адчуў дзіўнае палягчэнне. Зайла не верыла, што гэта быў няшчасны выпадак. Што б яна ні ўбачыла ці пачула з ганка Марціна, яна была перакананая, што гэта мела значэнне.
  
  Рэзкі стук скалануў ўваходныя сеткаватую дзверы. Труитт павярнуўся і ўбачыў, як чый-то нос тыкаецца ў драцяную сетку прыкладна ў трох футах ад ніжняй часткі рамы.
  
  "Калі б я быў Play-Doh, - сказаў нос, - я мог бы праціснуцца праз гэтыя адтуліны і ператварыцца ў спагецці на падлозе".
  
  "Калі б ты быў Цацкай," запярэчыў Труитт, "я б скруціў цябе ў камячок і ўдарыў па лбе".
  
  Носік захіхікаў, і маленькі ружовы язычок паспрабаваў просунуться праз малюсенькія адтуліны. Усміхаючыся, Труитт падышоў да сеткаватай дзвярэй і адчыніў яе. Кэці Пру Грейсан з чырвоным хлопчатобумажным заплечнікам на плячы адскочыла назад і ўсьміхнулася яму з-за шырмы.
  
  "Мы прыйшлі атрымаць ліст", - абвясціла яна.
  
  Ля падножжа ганка Гейл здзіўлена зірнуў на яго. “ Даруй, Алби. Я не ведаў, што ў Зайлы госці.
  
  Ранішняе сонца разагнала смугу, і твар Гейла порозовело. Тым не менш, ёй удавалася выглядаць спакойна; яе валасы з яркімі сівымі пасмамі былі нядбайна запраўлены за вушы, а ногі пад спадніцай былі аголены, калі не лічыць пары шкарпэтак з бранзалетамі, надзетых па-над белых тэнісных туфляў.
  
  “Без праблем. Я ўжо збіраўся сыходзіць". Ён кіўнуў у бок дома Олденов і выйшаў на ганак. "Прыемна бачыць, што так шмат людзей выказваюць сваю пашану".
  
  "І ніякіх прыкмет таго, што мы здаемся". Яна пакасілася на Кэці Пру, якая саскочыла з ганка і бегала кругамі па высокай траве. “Нам патрэбен быў перапынак. Мы не прывыклі да натоўпу людзей, якія жадаюць ўскубнуць нас за каштоўныя маленькія шчочкі ".
  
  “Лепшыя з нас - няма. Як справы ў Кэмми і Сілы?"
  
  Пачуўшы гук адкрываецца сеткаватай дзверы, ён павярнуўся і ўбачыў Зайлу, пятящуюся на ганак з падносам, абстаўленым келіхамі ў руках. Ён пацягнуўся да яе. "Тут, місіс Грын, дазвольце мне..."
  
  "Адыдзі, — я вазьму". Лёд у бурштынавай вадкасці бразнуў, калі яна паспяшалася да верхняй прыступцы. "О, Гейл", - сказала яна, задыхаючыся. “Я так рада, што вы прыйшлі. Вось, я прынесла вам чаю. Я бачыла, як вы ўсе ішлі праз бакавы дворык. Калі ласка, прысядзьце і зайдзіце ненадоўга. Я ведаю, што і вы, і шэрыф не адмовіліся б чаго-небудзь выпіць.
  
  Труитт узяў келіх і працягнуў яго Гейлу, заінтрыгаваны пераменай у Зіле. Некалькімі хвілінамі раней яна была напалохана і вагалася; цяпер яна здавалася нервовай і — ён паспрабаваў вызначыць прычыну эмоцый - выжидающей.
  
  "Я не магу застацца надоўга", - сказаў ёй Гейл. “У любую секунду я чакаю, што галава Элы высунется з ўваходных дзвярэй і скажа мне, каб я ішоў дадому. І ўсё ж, Алби, калі ты разумны, то ніколі не адмовішся ад кубачка гарбаты з лёдам ад Зілы Грын.
  
  Труитт падміргнуў ёй і наліў сабе другі куфаль. “ Прымусіш багоў плакаць, так?
  
  "Амаль што".
  
  Зайла паставіла паднос на падлогу ганка. “ Слухаю цябе. Працягвай. Гейл, вы двое, сядзьце." У двары Кэці Пру рабіла на траве перарваныя каруселі. "Думаеш, твая маленькая дзяўчынка хоча паспрабаваць?"
  
  "Яна знойдзе нас, калі зробіць гэта". Гейл ўладкавалася на ніжняй прыступцы. "Зайла, каб я не забыўся, Эла сказала, што ў цябе для мяне ліст".
  
  "О, гэта прама тут". Яна сунула руку ў кішэню сукенкі і выцягнула пакамечаны канверт. Старанна разгладзіўшы яго, яна паказала Труиту. “Гэта з Англіі. Гэта відаць па марцы.
  
  На другім баку лужка Кэці Пру перастала куляцца. “ Касмічная Люсі на борце? - крыкнула яна.
  
  "Касмічная Люсі была плюшавым дыназаўрам, які калі-то быў у Кэці Пру", - патлумачыў Гейл Труитту. "У нас ёсць сябар у Англіі, які малюе яго на сваіх лістах".
  
  Зайла зазьзяла. “Ну так, Кэці Пру, там дыназаўр! Я падумала, што гэта сакрэтнае паведамленне для цябе!"
  
  Кэці Пру пабегла да дому, але Гейл ўзяла канверт з рук Зайлы і сунула яго ў сваю кішэню. "Мы прачытаем гэта пазней, К. П. Ідзі пагуляй трохі, і дазволь мне наведаць цябе".
  
  Кэці Пру адвярнулася, калі Зайла і Труитт селі на прыступкі са сваім гарбатай.
  
  "Я так рада, што ты прыехала", - паўтарыла Зайла. “Гэта адна з горшых рэчаў ва вдовстве: побач няма нікога, хто мог бы зберагчы цябе ад самога сябе. Твая галава здольная на ўсё. Вось чаму мне трэба было пагаварыць з табой, Гейл.
  
  “Вядома, Зайла. У чым справа?"
  
  Зайла паклала руку на калена Гейл, нахіліўшыся бліжэй да маладой жанчыне. “Калі ласка, не думай, што я вар'ятка. Ведаеш, часам пажылыя людзі могуць нагаварыць такога, што людзі проста вырашаць, што яны вар'яты ".
  
  “ Я не буду гэтага рабіць, Зайла. А цяпер скажы мне, што здарылася.
  
  “ Я хачу пагаварыць з табой пра Лінні.
  
  Гейл нахмурыў бровы. “ Лінні Кейн?
  
  “ Так. Эла - цётка Лінні. Ты разумееш, пра каго я кажу?
  
  Пасярод двара Кэці Пру прысела на кукішкі, так што над травой быў бачны толькі яе чырвоны заплечнік.
  
  "Вядома", - сказаў Гейл. "Чаму ты хочаш пагаварыць пра яе?"
  
  Зайла нацягнута засмяялася. “Ну, хочаш вер, хочаш няма, я бачыла яе мінулай ноччу — ва ўсякім выпадку, у сне. Бары часта казаў мне, што сны нічога не значаць, але я думаю, ён памыляўся. Я думаю, яны шмат значаць ".
  
  "Ну, я таксама так думаю", - сказаў Гейл. "Па крайняй меры, яны могуць паведаміць нам, што нас турбуе". Яна зрабіла паўзу і правяла пальцам па запотевшему шкле, перш чым падбадзёрваючы ўсміхнуцца Зайле. “ Такім чынам, Лінні даставала цябе?
  
  Кэці Пру ўстала і з цяжкасцю вызвалілася ад заплечніка. Труитт бачыў, як варушацца яе губы, але не чуў ніякіх гукаў. Яна высока ўскінула заплечнік над галавой і вялізнымі скачкамі накіраваўся да проволочному загароды.
  
  “ Ты верыш у візіты мёртвых?
  
  Голас Зайлы быў сур'ёзным, і калі Труитт засяродзіў на ей сваю ўвагу, яго погляд заставаўся унікліва. Гейл дамогся меншага поспеху.
  
  “Наведвання мёртвых? Ну, няма, Зайла. Я думаю, мёртвыя могуць пранікаць у нашы галовы, каб мы думалі ..."
  
  У двары дзяўчынка зноў ўзяла заплечнік, і на гэты раз Труиту здалося, што ён чуе, як яна спявае, хоць мелодыя і словы былі непераборлівыя. Яна зноў прысела на кукішкі ў траве, ускочыла, падкінула сумку ў паветра і скачкамі кінулася да плота. Труитт устаў і адышоў ад ганка, думаючы, што яго дыстанцыя дазволіць Зайле адкрыта пагаварыць з Гейлом. Хейнтс. Госпадзе, ён спадзяваўся, што пажылая жанчына не ўпадае ў маразм. Калі яна сапраўды што-то бачыла ў Марціна, яму трэба, каб яна была кампетэнтная.
  
  "Мяркую, ты маеш рацыю", - сказала Зайла Гейлу. “Я шмат думала аб ёй у апошні час, вось і ўсё. Ведаеш, яна была прыгожай жанчынай — высокая, тонкокостная. Вельмі грацыёзна, калі яна рухалася.
  
  "Я ніколі не бачыў яе фатаграфіі", - сказаў Гейл. “У вас, павінна быць, добрая памяць. Вам не магло быць больш — чаго, калі яна памерла?"
  
  “ Я нарадзіўся ў 1924 годзе.
  
  “Зайла. Лінні памерла ў 1925 годзе. Ты не магла ведаць яе." Голас Гейл быў роўным і заспакаяльным, як быццам яна размаўляла з разгубленым дзіцем.
  
  Кэці Пру была на трэцім цыкле, скурчыўшыся ў траве. Труитт мог чуць музыку больш выразна. Гэта была дзіўная мелодыя, амаль як джыгіт, і яна скончылася рохканнем, калі Кэці Пру падкінула заплечнік ў паветра.
  
  “ Ты сапраўды лічыш мяне старой і вар'яцкай, ці не так, Гейл? Я бачу гэта па тым, як ты глядзіш на мяне. Ты спрабуеш быць спачуваюць, але на самой справе смяешся.
  
  “О, няма, Зайла. Шчыра, я б так з табой не паступіў".
  
  “Ты б так і зрабіў. Сапраўды гэтак жа, як людзі паступаюць з прывідамі. Яны распавядаюць гісторыі, каб напалохаць, але на самой справе для іх гэта проста смех ".
  
  Быў цёплы вясновы дзень...
  
  Гэтая гісторыя дайшла да Труитта цалкам, як успамін.
  
  ... і ўсё ў Стэтлерс-Крос рыхтаваліся да дэбютнага прадстаўленні першага гарадскога конкурсу прыгажосці. Гэта было вялікае справа — п'еса была арыгінальнай, напісанай паўночным драматургам, які прыехаў сюды, каб адчуць смак жыцця. Газета Атланты збіралася асвятліць гэта, людзі прыязджалі адусюль. І Лінні Гліна Кейн атрымала галоўную жаночую ролю. Што ж, Лінні Кейн была самай неахайна жанчынай у акрузе Кэлвин. Яна хутчэй задушыць сябе, чым скажа "добрай раніцы". Каля трох гадзін дня яна апранула свайго пяцігадовага сына ў яго самую прыгожую вопратку і замкнула яго ў яго пакоі. Яна пайшла ў хлеў, знайшла вяроўку і табурэтку і аднесла іх да ореховому дрэве збоку ад дома. Яна перакінула вяроўку праз галінку, узлезла на маленькі зэдлік і надзела гэтую штуку сабе на шыю. З тых часоў яна блукае па горадзе, шкадуючы аб маленькім хлопчыка, якога пакінула тут.
  
  Зайла памыляецца, падумаў Труитт. Ён ніколі не чуў гэтай гісторыі аб прывідах і засмяяўся.
  
  Ён быў ужо далёка ў двары. Песня маленькай дзяўчынкі была моцнай і яснай.
  
  “схавайся ў доме, сын млынара, сын млынара.
  "схавайся", - спявалі ўсе анёлы.
  Бяжы на рэйкі, сын млынара, сын млынара.
  Ідзі туды, дзе вісіць твой панчоха",
  
  На слове 'вісіць' Кэці Пру падкінула свой заплечнік у паветра і пачала скакаць. Яна лічыла кожны крок, яе голас быў досыць гучным, каб яго пачулі на ганку.
  
  "Раз, два..." Заплечнік з глухім стукам прызямліўся. Кэці Пру павярнулася да маці. “Толькі два. Мама".
  
  "Працягвай спрабаваць". Гейл прыкрыла вочы рукой і ўсміхнулася азадачана погляду Труитта. “Гульня, у якую мы з Силлом гулялі ў дзяцінстве. Што-то накшталт чалавечых джексов. Подбрось што-небудзь уверх і паглядзі, як далёка ты зможаш паляцець, перш чым ён ўпадзе на зямлю. Песня становіцца ўсё гучней і гучней ". Яна павярнулася да Зайле. "Ты калі-небудзь бачыла нас ...?"
  
  Яна змоўкла. Нават са свайго месца Труитт мог прачытаць трывогу на твары Зайлы. Яе вусны шчыльна сціснуліся, вочы пашырыліся.
  
  Голас Кэці Пру быў блізкі да крыку. "СХАВАЙСЯ Ў ДОМЕ, СЫН МІЛЕРА, СЫН МІЛЕРА..."
  
  Зайла паклала руку на плячо Гейла. “ Ты дазволіў ёй праспяваць гэтую песню.
  
  “ Хіба я не павінен? Ты ведаеш гэтую песню, Зайла?
  
  “ Вядома, хачу. І ты таксама. Гейл. Ты ведаеш, адкуль гэта.
  
  “Гэта проста тое, што мы спявалі, калі былі маленькімі. Я нават не памятаю, хто нас гэтаму навучыў".
  
  Зайла ўтаропілася на Кэці Пру. “Яна пераблытала словы. Гэта 'хавайся ў хаце, сын ткачыхі, сын ткачыхі".
  
  Труитт паддаўся раптоўную дрыжыкі. Побач з ім. Гейл з трывогай правяла рукамі па сваім голым нагах. Погляд Зайлы перамясціўся на Гейла.
  
  “Людзі рабілі гэта даўным—даўно - складалі песні, каб не забыцца. Я памятаю, як мая мама перадавала іх па крузе, як быццам рыхтавала рэцэпты. Мэры Фэган, "Тытанік", для ўсіх іх былі напісаны балады. І была гэтая, дзеянне якой адбывалася прама тут, на Стэтлерс-Крос. Але дзіця няправільна вымаўляе ўсе словы ".
  
  З горла пажылы жанчыны вырвалася ціхая трэль.
  
  “схавайся ў дамах, сын ткача, сын ткача.
  "схавайся", - спявалі ўсе анёлы.
  Бяжы на рэйкі, сын ткача, сын ткача.
  Далей ад таго месца, дзе вісіць твая маці",
  
  "Які жах," прашаптаў Гейл.
  
  Зайла кіўнула. “ Але гэта, хутчэй, дзіўна, чым жудасна. Марцін памёр мінулай ноччу, і я бачу міс Лінні. Твая маленькая дзяўчынка прыходзіць сёння да нас сярод усіх гэтых тужлівых і спявае песню, аб якой я не ўспамінаў пяцьдзесят гадоў. Яна мацней сціснула руку Гейла. Труитт бачыў, як пабялела скура маладой жанчыны.
  
  “Ты бачыш гэта, ці не так. Гейл? Усё адбываецца не выпадкова. На гэта ёсць прычына. Мой тата не верыў у гэта, але гэта праўда. Прывіды ступаюць асцярожна, таму што ім даводзіцца падманам прымушаць нас слухаць.
  
  OceanofPDF.com
  
  Джеб сказаў, што бачыў яе ў старым будынку школы, больш бегаць ад акна да акна, калі яно гарэла. Гэта працягвалася пятнаццаць гадоў, але па гэты дзень ён клянецца, што гэта была яна. Акруга зачыніў школу неўзабаве пасля таго, як мы скончылі вучобу, таму што там было так мала дзяцей, што Джеб заўсёды лічыў, што Лінні ўчыніла пажар, таму што раззлавалася на тое, што ўсе сыходзяць.
  
  Аліў Пиртл сваёй сяброўцы Сакавіку Прескот падчас ланчу ў Атланце, 1962 год
  
  Трымаючы Кэці Пру ў руцэ, Гейл накіраваўся праз дзікі двор Зайлы да іржавым драцяным брамы. Ззаду іх Зайла стаяла побач з Труитом на ганку, назіраючы, як яны прабіраюцца скрозь высокую траву. Ля варот Гейл тузануў самаробную драцяную засаўку і прапусціў Кэці Пру ў двор Элы. Толькі пасля гэтага сеткаватая дзверы за імі з грукатам зачыніліся. Гейл падштурхнуў Кэці Пру да задняй частцы дома Элы, перш чым павярнуцца, каб зачыніць брамку. Яна не разумела, чаму Зайла яе так ўсхвалявала. Яна даўным—даўно авалодала мастацтвам выслухоўваць — а затым выбарачна адкідаць - слоўны трызненне пажылых жанчын. Гэта была патрэсканая, але годная браня южанки. Аднак на гэты раз яе браня не спрацавала. Яна яшчэ раз паглядзела праз брамку на сіні абабіты вагонкай дом, акружаны зарослай травой і запушчанымі азалія. Яна падумала пра гісторыі, якія звычайна распавядала Силлу — аб Лінні, пажыральным хатні жывёлу, пра Лінні, танцуючай на дахах падпаленых свіранаў. Народныя казкі, кожная з іх, перадаваліся з пакалення ў пакаленне з такой жа дакладнасцю, як сіні бык або каўбой, скаку на смерче. І ўсё гэта выдумана аб высокай цёмны колер жанчыне, якая, згорбіўшыся над сваім ткацкім станком, выделывала тканіна такой тонкасці, што адчувала сябе абавязанай павольна шпацыраваць па чыгуначным шляхах, да чорта плёткі. Гейл засунуў клямку на месца і разгарнуўся. Мача. Чаму гэтая ненармальная так моцна турбавала яе?
  
  “Ды ладна табе. MAMA. На вышчэрбленай дроце напісана, што цябе ванітуе ад ледзянцоў.
  
  Кэці Пру павесіла свой заплечнік на шыю ягуара і уперла рукі ў бакі, як быццам толькі што ўбачыла, як ён балюе на турысце. Сонца стаяла высока ў небе, адлюстроўваючыся ад некалькіх машын, якія засталіся на жвіровай дарожцы. З палёгкай яна заўважыла, што сіняга седана Райана Тэлер не было. На яго месцы стаяў гладкі чорны Jeep Cherokee з эмблемай акругі Фултан з надпісам TAXNSPND і налепкай на бамперы з надпісам "Працую на ўрад і ганаруся гэтым". Гейл прыўзняла бровы, праязджаючы міма. Нейкія магутныя адважныя гараджане былі на нагах.
  
  "Давай, божая кароўка", - сказала яна Кэці Пру. "Я навыперадкі з табой дайду да задняга ганка".
  
  “Вышчэрбленыя драты не любяць ўдзельнічаць у гонках. Ім падабаецца красціся".
  
  “ Тады добра. Я правяду цябе на задняе ганак.
  
  Кэці Пру оскалила зубы, выцягнула рукі ў выглядзе кіпцюроў і зрабіла павольныя гіганцкія крокі да сваёй маці. Разам яны праслізнулі міма арэхавага дрэва і накіраваліся да задняй частцы дома. Гейл дазволіў Кэці Пру прапаўзці міма на карачках, затым на дыбачках падняўся па прыступках задняга ганка, каб далучыцца да яе ля ўваходу ў кухню.
  
  Голас Сілы, напружаны і высокі, данёсся з хаты. “Я не хацела, каб ты прыходзіў. Тое, што ты прыйшоў сюды, проста па-дурному".
  
  “Па-дурному, што я застаюся дома. А чаго ты чакаў ад мяне, проста чакаць ля тэлефона, пакуль ты не сочтешь патрэбным прысвяціць мяне ў тое, што, чорт вазьмі, адбываецца?"
  
  Цяжкі прадмет з грукатам зваліўся ў ракавіну. Бруя вады ўдарыла ў ракавіну і так жа хутка спынілася.
  
  "Я збіраўся патэлефанаваць цябе, калі ў мяне будзе магчымасць", - сказаў Сілы. "Табе трэба было ведаць лепш, перш чым прыходзіць".
  
  Голас другой жанчыны быў глыбокім, з насычаным бардовым адценнем.
  
  “ Давай. Сілы. Я хацеў быць тут. Што б гэта ні было, я з табой. Ты гэта ведаеш.
  
  Скурчыўшыся ля ног маці, Кэці Пру раптам загыркаў і скокнула, драпаючы кухонную дзверы. Паморшчыўшыся, Гейл расчыніў дзверы і дазволіў дзіцяці ўварвацца ў пакой.
  
  Сілы стаяла ля ракавіны з выразам трывогі на твары. Побач з кухонным сталом сядзела невысокая чарнявая жанчына, якую Гейл бачыў на барбекю.
  
  Гейл вінавата ўсміхнуўся, калі Кэці Пру праслізнула ў пакой. “Мы можам быць людзьмі, не так ужо шмат гадзін у дзень. І сёння нам прыйшлося весці сябе нават лепш, чым звычайна". Яна зачыніла за сабой дзверы і падышла да жанчыны. “ Я Гейл, стрыечны брат Сілы.
  
  Поціск рукі жанчыны было моцным, скура прыемна сухі, нягледзячы на вільготнасць. Нават з перавагай басаножак на высокім абцасе, яна наўрад ці была вышэй Гейл на цалю. На ёй была белая оксфардскі кашуля навыпуск, сцягнутая на таліі чорным скураным рамянём. Па ўсёй даўжыні яе чорных ільняных штаноў віднеліся рэзкія зморшчыны. За ачкамі у блакітны аправе яе зялёныя вочы былі яснымі і разумнымі.
  
  "Я Фейт Баскинс", - нязмушана прадставілася яна. “Мы размаўлялі па тэлефоне гэтым раніцай. Калі б я не пазнала вас па апісанні Сілы, я б, напэўна, пазнала вас па вашаму кацінага кампаньёну. Не кожную жанчыну ў гэтых краях суправаджае леў. Яна нахілілася і пяшчотна пачасала верхавіну Кэці Пру. "Львы - мае любімыя".
  
  Кэці Пру выпятила вусны. “Я не Достопочтенная. Я зазубренная. У львоў занадта шмат валасоў. "Яна з падазрэннем паглядзела на капу жалезных і каштанавых кучараў Фейт. “ Ты, леў, - сказала яна. “ Вось чаму яны табе падабаюцца.
  
  Фейт выпрасталася, смеючыся. “ Што ж, верагодна, у гэтым больш праўды, чым я гатовая прызнаць. Яна павярнулася да Гейлу. “ Сілы толькі што казала мне, што мне трэба было застацца дома. Я спадзяюся, што не збіраюся ставіць каго-небудзь у цяжкае становішча, але я адчуваў, што мне трэба быць тут ".
  
  Гейл перасёк пакой і адчыніў дзверцы халадзільніка. Паліцы былі запоўненыя шклянымі чарамі і запеканками, пастаўленымі адзін на аднаго і ўтрыманы пластыкавай плёнкай. Пацягнуўшыся за міскай з фруктовым салатай, яна выняла ўпакоўку вінаграднага соку.
  
  "Я думаю, гэта тычыцца толькі цябе і Сілы", - сказала яна. "Калі ты патрэбны ёй побач, тады ты павінен быць тут".
  
  "Я ёй патрэбен тут".
  
  "Я толькі што вярнуўся ад Зайлы", - сказаў Гейл. - "Там быў Алби Труитт, і я думаю, што ён накіроўваецца сюды".
  
  Сілы рэзка павярнуўся. “ Аб чым ён гаварыў з Зайлой?
  
  “Я не ведаю. Я мяркую, правяраў усіх, хто там быў".
  
  Фейт падняла вочы. “ Хто такі Алби Труитт?
  
  “ Шэрыф. Гейл выцягнула пластыкавы пакет з саломінкай і разарвала яго зубамі. “ Паслухай, Сілы, - ціха сказала яна, - ён проста робіць сваю працу. Павінна быць праведзена нейкае расследаванне. Верагодна, яму не ўдалося дапытаць Зайлу мінулай ноччу."
  
  Фейт пачала люта праціраць акуляры аб падол кашулі. “ Цалкам дакладна. Ён, верагодна, таксама захоча пагаварыць са мной.
  
  “ Навошта? Ты сышоў да таго, як...
  
  “Так, Сілы, але я быў там. І гэта не значыць, што мяне ніхто не бачыў".
  
  “ Гэта не мае да цябе ніякага дачынення. Фейт. Сілы пляснула па краі ракавіны. “ Бачыш, я сказала, што табе варта было пачакаць, пакуль я не пазваню...
  
  “ Сілы! Голас Фейт гучаў ўладна. "Супакойся," сказала яна больш мяккім тонам. “ Тут усё ў парадку. Табе проста трэба трохі адпачыць.
  
  Сілы на імгненне паклала галаву на плячо Фейт, затым падняла яе. “ Ты правы. Я ў парадку.
  
  “ Паслухай, ты ўсхваляваны і стаміўся. Калі цябе сапраўды турбуе, што я тут, я здыму нумар у матэлі ў Пратертоне. Такім чынам, я буду побач — ты зможаш патэлефанаваць мне, калі я табе спатрэблюся.
  
  "Гэта прымусіла б мяне адчуваць сябе лепш".
  
  “Справа зроблена. Дай мне тэлефонную кнігу, і я сыходжу адсюль".
  
  Гейл зірнуў на Кэці Пру, якая сядзела на кукішках ля дзвярэй, выдзімаючы маленькія бурбалкі на жука-встаньку, падвешанага ў павуціне. Трымаючы ўпакоўку соку далей ад сваёй адзення. Гейл прасунула саломінку ў адтуліну. Фіялетавы сок пацёк па яе пальцах на падлогу.
  
  "О, чорт", - сказала яна. “Усё гэта прыдумалі мужчыны. Ніхто, каму калі-небудзь даводзілася мыць падлогу, не стаў бы прыдумляць што-то падобнае".
  
  З віскам Кэці Пру нырнула да ног маці і пачала хлябтаць ваду. Гейл схапіў яе за талію і рыўком паставіў на ногі.
  
  “Кэтлін Пруденс, ты нічога не слизываешь з падлогі. Бог сведка, сёння ў гэтым пакоі сляды кожнай абутку на Стэтлерс-Крос ".
  
  "Але я хачу сок!"
  
  “ Ты можаш узяць сок у пакаванні.
  
  “Вышчэрбленыя драты не п'юць з скрынак...
  
  "Кэці Пру—"
  
  “Я хачу сок! Адпусці мяне!"
  
  Нагой Гейл адсунула крэсла ад кухоннага стала і плюхнула на яго Кэці Пру. Яна апусцілася перад ёй на калені і ўзяла дзяўчынку за рукі.
  
  “Ты не вылизываешь падлогу. Гэта правіла. У цябе будзе тайм-аўт".
  
  Кэці Пру адкінулася на спінку крэсла і скривила твар. "Я ненавіджу тайм-аўты", - сказала яна.
  
  “Ты вырашыла прыгатаваць іх. Цяпер табе прыйдзецца сядзець там, пакуль не спрацуе таймер. Сілы, не магла б ты, калі ласка, ўсталяваць таймер духоўкі на чатыры хвіліны?"
  
  Прыжмурыўшыся, Кэці Пру ўдарыла нагой па ашэсткаў крэсла.
  
  Сілы ўключыла таймер. “ Гэта нагадала мне. Гейл. Сёння заходзіла жанчына. Сказала, што сустрэла цябе гэтым раніцай. Яна пакінула свой нумар на выпадак, калі табе калі-небудзь спатрэбіцца няня.
  
  Стук па ножак крэсла стаў гучней. Кэці Пру скрыжавала рукі на грудзях і цяжка дыхала праз нос.
  
  "Я збіраюся выдзьмуць на цябе казюркі".
  
  Гейл ўзяла запіску, якую працягнула Сілы, і сунула яе ў кішэню. “Калі яна зноў патэлефануе, скажы ёй, што я цаню гэта, але мне не патрэбна дапамога. Незалежна ад таго, як гэта выглядае, я магу вырасціць свайго ўласнага дзіцяці, нават калі для гэтага прыйдзецца пазбягаць заложенность носа ".
  
  Труитт тупнуў нагой па кілімка з какосавай пальмы перад уваходнай дзвярамі Элы Олдэн. Кілімок, вялікім паўколам які ляжаў на цагляным ганку, быў чорным, з намаляваным ад рукі кветкай кизила ў адным куце, лісце якога спляталіся ў слова "Сардэчна запрашаем", пад кветкай перарывістымі чырвонымі лініямі стаяў подпіс: £. Олдэн 1988, Ён задаволена фыркнуў, пастукаўшы ў дзверы. Кілімок быў неверагодна чыстым для свайго ўзросту. Ён заўсёды падазраваў, што Эла ў душы была пустэльнікам. Як яшчэ растлумачыць жанчыну, якая, не маючы ніякіх абавязацельстваў і толькі абмежаваных сувязяў, пагадзілася даглядаць за хворы инвалидкой да самай яе смерці??
  
  Калі яго маці даведалася, што яна хворая на рак печані, яна звярнулася да яго з адзінай просьбай: каб яна памерла ў доме, у якім выгадавала яго. Труитт быў падаўлены. Нягледзячы на сваю прафесію, ён належаў да пакалення, якое лічыла, што натуральная смерць магчымая толькі ў адным месцы — прахалоднай, накрухмаленай палаце бальніцы. Але яна гэтага не хацела. Яна хацела памерці ў сваіх уласных прасцінах, акружаная ўласнымі лямантам. Яна патэлефанавала Эле.
  
  Труитт ніколі не разумеў гэтага — з пункту гледжання абедзвюх жанчын. Паміж яго маці і Элай не было ніякай асаблівай сувязі, акрамя тых некалькіх гадоў, калі Эла выкладала ў мясцовай сярэдняй школе, дзе вучылася яго маці. І ў Элы не было медыцынскага адукацыі. Тым не менш, яна была той, каго хацела яго маці. І Труитт, занадта слабы, каб рабіць гэтую працу самому, пагадзіўся.
  
  На пахаванні сваёй маці ён спытаў Элу, чаму.
  
  “ Смерць не палохае мяне так, як іншых людзей, Алби. Я бачыў смерць, быў блізкі да яе ўсё сваё жыццё. Я ніколі не заводзіў з яе сяброў, але я не дазволю ёй палохаць мяне. Кожнае жывое істота заслугоўвае прадуманай смерці. Менавіта гэтага хацела твая маці. Калі-небудзь ты таксама гэтага захочаш.
  
  Магчыма, ён бы так і зрабіў. Ён задаваўся пытаннем, колькі людзей на самой справе атрымалі гэта.
  
  Дзверы рэзка адчыніліся. У калідоры стаяла Маралин Нэш з змучаным выглядам.
  
  "Прабач, Алби," сказала яна. “ Я была наверсе з Кэмми. Чым мы можам табе дапамагчы?
  
  "У мяне ёсць яшчэ некалькі рэчаў, якія мне трэба абмеркаваць, Маралин". Ён паглядзеў міма яе на шырокую лесвіцу. "Як справы ў Кэмми?"
  
  “Пад заспакойлівым, але беспокойна. Ёй будзе цяжка. Яна пабудавала сваё жыццё вакол гэтага мужчыны ". Яна вгляделась ў яго, мускул пад яе левым вокам тузануўся. "Табе трэба ўвайсці?"
  
  "Я думаю, што так".
  
  Яна адступіла за дзверы і пачакала, пакуль ён увойдзе. Да гэтага ён быў у доме Олденов ўсяго адзін раз, калі суправаджаў Марціна, каб пазычыць лесвіцу, але цяпер, як і тады, дом пабіў яго. Не столькі з-за яго гротескности, хоць, бачыць Бог, гэтага ў ім было ў лішку, колькі з-за доказы апантанасці чалавека. З'яжджаючы пасля таго візіту, ён спытаў Марціна, чаму муж Элы захаваў усю гэтую рыбу. "Пажада", - адказаў Марцін. “І ўлада. Я думаю, што гэты мужчына узлез на сцяну з-за таго, чаго не мог атрымаць у ложку ".
  
  У той час Труитт быў на мяжы разумення таго, што меў на ўвазе Марцін. Цяпер, вывучаючы рыбу, ён адчуў лёгкі камяк жоўці ў горле.
  
  "Такім чынам, Алби, у цябе ёсць яшчэ пытанні?"
  
  “Так, хачу. Я магу пачаць з цябе, Мэралин. Тут ёсць свабодная пакой?"
  
  “Гэта амаль усе яны цяпер. Мама сказала ўсім прыбрацца, што яны і зрабілі". Яна паказала на пакой прама злева ад яго. "Пойдзем у гасцёўню".
  
  Ён апусціўся ў мяккае крэсла персікавага колеру, у той час як Маралин прымосцілася на краёчку канапы цытрынавага колеру.
  
  "Дарэчы, Алби," сказала яна. “ Мне трэба вярнуцца дадому да Кэмми. Сёння раніцай яна пыталася ў сваю сумачку.
  
  Труитт дастаў нататнік з кішэні пінжака і пагартаў старонкі. “ Я магу зрабіць гэта для вас. Проста скажыце мне, як гэта выглядае, і я папрашу аднаго з маіх людзей прынесці гэта.
  
  “Я не магу апісаць гэта. Я пазнаю гэта, калі ўбачу".
  
  “Ну, дом усё яшчэ апячатаны, Мэралин. Я не магу дазволіць табе пайсці туды без суправаджэння. Можа быць, пазней сёння я магу адвезці цябе сам".
  
  “Выдатна. Калі падумаць, калі ёй патрэбна туш, я дазволю ёй скарыстацца трохі маёй ".
  
  Ён падняў на яе вочы, ашаломлены тым, што Кэмми ўжо разглядала яе твар. Або, што больш важна, падумаў Труитт, Маралин разглядала гэта для яе. Ён павінен быў аддаць ёй належнае — жанчына валодала самавалоданнем. Мінулай ноччу ён і яго людзі былі вуайеристами, якія застукалі яе ў самы інтымны момант з крывёю на сцёгнах і ў валасах. Аднак сёння, убачыўшы яе медную прычоску і ідэальны макіяж, у яго склалася выразнае ўражанне, што яго прынялі.
  
  “Мэрлін, я хачу аддаць Марціну належнае і расказаць усё правільна аб мінулай ночы. Такім чынам, калі вы ў апошні раз бачылі Марціна перад стрэлам?"
  
  Яна запусціла загарэлую руку ў жоўтую канапную падушку. Багата упрыгожаны брыльянтавы вясельны гарнітур бліснуў, калі яна пастукала па ім пальцам. “Ну, гэта павінна было здарыцца, калі яны з Силлом пасварыліся. Мяркую, вы пра гэта чулі.
  
  “Так, даволі шмат людзей распавялі нам аб гэтым. Я разумею, што паміж Марцінам і Силлом былі нейкія непрыязныя адносіны. Вы можаце мне ў гэтым дапамагчы?"
  
  “ Спытай Сілы. Не мая справа.
  
  Яна была апранутая ва ўсё белае — баваўняную трыкатажную кашулю, запраўленую ў парусінавую спадніцу, тоўстыя, спартыўныя шкарпэткі, спушчаныя на лодыжкі, чыстыя тэнісныя туфлі са шнуроўкай. З яе загарэлай скурай і мускулістымі канечнасцямі яна магла б быць гатовая правесці дзень на кортах, калі б, падумаў Труитт, ніхто, акрамя "шалёных сабак" і "Рэспубліканцаў", не выйшаў на вуліцу ў сённяшнюю задуху. Вядома, наколькі ён ведаў, яна магла быць і той, і іншы; будучы старэйшай дачкой Элы, да таго часу, калі ён пазнаёміўся з гэтай сям'ёй, яна жыла ў Атланце. Для яго яна заўсёды была проста яшчэ адной сваячкай Марціна, аўдавелай, чапурыстай і ўладнай.
  
  “Маралин, я буду шчыры з табой. Я ў разгубленасці. Я размаўляў з коронером, і ён не вырашаецца адразу заявіць аб смерці Марціна як аб няшчасным выпадку. Хіба Эла не сказала мне, што вы медсястра? Ну, вы былі ў той палаце. Вы, вядома, разумееце, як нам цяжка дакладна вызначыць, што адбылося. Як адзін Марціна, я хачу растлумачыць усе факты, правільна зафіксаваць яго смерць, зачыніць кнігу пра гэта і дазволіць ўсёй яго сям'і і сябрам належным чынам аплакаць яго. Я не магу гэтага зрабіць, не ведаючы за ўсё. Не маглі б вы, калі ласка, дапамагчы мне?"
  
  Яна расслабілася на канапе. “Сілы і Марцін пасварыліся на барбекю. У Сілы хапіла здаровага сэнсу прывесці з сабой сваю сяброўку-лесбіянку, і Марцін быў засмучаны. Я не вінавачу яе і не вінавачу яго. Гэта яе жыццё, але гэта быў яго дом і яго царква, і ён меў поўнае права чакаць, што іх будуць паважаць ".
  
  "Ці ведаў ён загадзя, што палюбоўніца Сілы — Фейт, я мяркую, гэта яна — будзе там?"
  
  “Так. Але ўсё гэта табе трэба абмеркаваць з Силлом".
  
  “Я так і зраблю. Раскажы мне дакладна, што ты памятаеш з сваркі. Дзе ты быў?"
  
  “На кухні ля акна. Я мог бачыць усё, хоць і не мог чуць. Але мне не трэба было чуць словы, каб зразумець пачуцці ".
  
  “Праўда? Чаму гэта?"
  
  “Я ведаю Марціна ўсю сваю жыццё — мы выраслі разам, менш чым у мілі адзін ад аднаго — і я ніколі не бачыў яго такім взбешенным. Ён быў злы і зьбянтэжаны. Марцін не быў прыхільнікам ліберальных поглядаў. Сілы, выставляющая напаказ свой лад жыцця, не была чым-то такім, што ён прыняў бы па-добраму ".
  
  Труитт ўтаропіўся на кававы столік. Для яго гэта было занадта дзіўна - купка мёртвых людзей, закансерваваных пад шклом. Яму стала цікава, хто з косоглазых дзяцей, выглядевшую як яблык у вопратцы 1940-х, была Маралин. Ён не мог здагадацца. Занадта шмат гадоў і занадта шмат цвёрдасці пасялілася ў гэтай атлетычнаму складзенага пажылой жанчыне, каб ён мог разглядзець у ёй херувіма.
  
  "Такім чынам," мякка сказаў ён, - дзе менавіта вы былі, калі стрэліў пісталет?
  
  "Усё яшчэ на кухні", - сказала яна. "З мамай, Кэмми і Силлом".
  
  “ Сілы далучыўся да вам?
  
  “ Так. Пасля сваркі Марцін зайшоў у дом...
  
  - У якую дзверы?
  
  “ Вярнуўся. Ён увайшоў у кухню, злы, як чорт. Ён нават не зірнуў на нас. Проста прайшоў праз яе ў хол.
  
  “ Калі прыйшоў Сілы? - спытаў я.
  
  “ Некалькі секунд праз. Яна кінулася за ім, але Эла сказала ёй пакінуць яго ў спакоі. Гэта ўзвар'явала Сілы. Я ніколі не бачыў яе такой засмучанай — крычыць на Элу, зноў і зноў паўтаралай, што Марцін павінен прыняць яе. Я паспрабаваў супакоіць яе, але яна адштурхнула мяне. У разгар сваркі мы пачулі стрэл".
  
  "Што рабіла Кэмми падчас усяго гэтага?"
  
  Маралин зморшчылася: “Кэмми не збіраецца ўставаць паміж дачкой і яе мужам. Яе б затапталі да смерці з абодвух бакоў, калі б яна гэта зрабіла. Яна была за рабочым сталом, корпалася з гэтым дурным вянком для свінні.
  
  “ Хто-небудзь яшчэ быў у доме?
  
  “ Наколькі мне вядома, няма.
  
  Труитт разглядаў свой раскрыты нататнік. “Добра. Такім чынам, вы чулі стрэл. Што потым?"
  
  “ Мы бяжым наверх, у спальню.
  
  “ Дзверы адкрыта або зачынена? - спытаў я.
  
  "Закрытая".
  
  "Зачынена?"
  
  "Няма".
  
  "Тады што?"
  
  “ Сілы адкрывае дзверы, і мы ўсе ўваходзім.
  
  Труитт адкінуўся на спінку крэсла і дастаў ручку з кішэні кашулі.
  
  “ Раскажы мне ў дакладнасці, што ты бачыў.
  
  Яна цепнула вачмі за сваімі круглымі акулярамі ў металічнай аправе. “Марцін на падлозе побач з ложкам. Кроў". Яна памаўчала. “Сцены, падлогу, абажур на прикроватном століку. Пырскі, лужынкі. Ты ведаеш. Ты бачыў гэта."
  
  “Тое, што я бачыў, Маралин, было пакоем, якая была месцам значнай актыўнасці. Вы, жанчыны, зладзілі шмат беспарадкаў у той пакоі. Знішчылі шмат інфармацыі".
  
  "Гэта было проста неверагодна". Яе голас стаў мякчэй. “Я медсястра, кроў мяне не турбуе. Я сутыкаюся з гэтым і многім іншым кожны дзень у клініцы. Але іх было так шмат, і гэта было так малаверагодна. Яна сфокусировала погляд на Труитте. “ У яго не было асобы, Алби. Ён ляжаў на падлозе, скруціўшыся абаранкам. Я пазнаў яго тулава, рукі, ногі. Чорт вазьмі, я даведаўся гэтыя чортавы дурныя чаравікі, якія ён настойваў насіць нават летам. Гэта было так нерэальна. Я думаю, мы крыху сышлі з розуму, вырашыўшы, што калі б мы маглі проста сабраць кавалачкі, то змаглі б сабраць яго назад. Вядома, мы не змаглі. Там было занадта шмат фрагментаў. Мы б не ведалі, з чаго пачаць ".
  
  Труитт вывучаў кончык сваёй ручкі. “Калі мая маці хварэла, я наведваў яе і прыходзіў у жах ад пахаў. Цела, калі яны паміраюць, пахнуць пэўным чынам. Я не мог змірыцца з гэтым. І ўсё ж твая маці была там, даглядала за ёй, і ў яе не было праблем з пахам. Я думаю, яна да яго прывыкла. Напэўна, я трохі здзіўлены вашай рэакцыяй на цела Марціна. У думках я ўяўляю, як медсёстры паводзяць сябе па-іншаму ў крытычнай сітуацыі. Мяркую, я адчуваю, што вам варта было лепш прыстасавацца да звычайнай медыцынскай сітуацыі ".
  
  Маралин нацягнула белую спадніцу на калені. “ Гэта цікавы намёк, Алби. Але я дзейнічала як медсястра. Маім першым жаданнем было выратаваць жыццё Марціну, а не захоўваць сцэну для вас. Калі гэта крыху збіла з панталыку, мне шкада. Але праўда заключалася ў тым, што гэты мужчына быў мужам, бацькам і стрыечным братам для нас чацвярых. Мы знаходзіліся не ў назіральнай, а ў спальні. Гэта была не кроў, узьнятая ў флаконе, а кроў, якая выйшла з-пад кантролю. Калі вы хочаце ўсумніцца ў маім прафесіяналізме, працягвайце. Я буду першым, хто прызнае, што ў той час я не быў прафесіяналам ".
  
  “ А як наконт хвароб, якія перадаюцца праз кроў? Хіба інстынкт медсёстры не падказваў табе, што трэба хаця б абараніць іншых жанчын ад усёй гэтай крыві?
  
  Яе словы былі адрывістым. “ Марцін не быў хворы, Алби. Ён быў мёртвы.
  
  Чорт вазьмі, падумаў Труитт. Яму не варта было адпускаць іх мінулай ноччу. Бингхэм спрабаваў папярэдзіць яго. Падумай аб стане той пакоя, Алби. Я б уважліва паглядзеў на аддзел па расследаванні забойстваў. Але ён паглядзеў на ўдаву Марціна і злітаваўся, канфіскаваў іх вопратку, але дазволіў ім вольна размаўляць. Колькі ў іх было чатырнаццаці-пятнаццаці гадзін, каб сабрацца разам і абмеркаваць? Ён утаропіўся на моцныя рукі Маралин, на яе мускулістыя перадплечча. Ты ілжэш мне, лэдзі,- падумаў ён. Нармальныя людзі проста не робяць таго, што зрабіла ты.
  
  “ Дзе быў пісталет да таго, як вы яго падабралі?
  
  “Я гэтага не рабіў. Гэта зрабіла мама".
  
  “ Эла дала табе пісталет?
  
  "Цалкам дакладна".
  
  “ Вы бачылі, дзе ён быў, перш чым яна перадала яго вам?
  
  "Няма".
  
  "Як Марцін хлусіў?" - спытаў ён.
  
  "На яго баку".
  
  “ Як далёка ад ложка? - спытаў я.
  
  “ Прама насупраць яго, наколькі я памятаю.
  
  “ А якія ў яго былі рукі?
  
  Мэралин паціснула плячыма. “ Я не памятаю.
  
  “Але калі вы апісвалі цела, вы асабліва згадалі рукі. Успомніце, Маралин, дзе былі яго рукі? Іх трымалі блізка да цела? Яны былі блізка адзін да аднаго? Адзін з іх быў накінуты яму на галаву? Як яны выглядалі?"
  
  "Я не памятаю".
  
  Труитт ўздыхнуў і адкінуўся на спінку крэсла. “ Па словах крыміналістаў, рукі былі сапсаваныя, іх старанна выцерлі. Вы што-небудзь ведаеце пра гэта?
  
  "Калі пад 'сапсавалі" ты маеш на ўвазе, дакранаўся да іх хто-небудзь, тады так. Я памятаю, як Кэмми трымаў іх, можа быць, нават злёгку пагладжваў, пасля таго, як мы паклалі яго на ложак.
  
  Ён з недаверам утаропіўся на яе. "І ты ні разу не падумала: 'Нам не варта гэтага рабіць' або 'Давай проста пакінем яго ў спакоі, пакуль не прыедзе шэрыф'? Нават у глыбіні душы, Маралин, ты не думала, прафесійна або няма, што можаш 'псаваць' месца злачынства?
  
  За акулярамі ў драцяной аправе яе погляд не завагаўся. “ Я думаю, ты забываешься, Алби. Перш за ўсё, гэта было не злачынства, а няшчасны выпадак. А па-другое, як, па-вашаму, мы павінны былі б дзейнічаць?
  
  Яна глядзела яму ў вочы, пакуль ён не адвёў погляд. Яна занадта старанна ўсё гэта прадумала, падумаў ён. Яна не бедавала, яна ўсё пралічвалі. Ён кінуў ручку на стол. “Дзе ты ўзяў тую вопратку, якая на табе цяпер? Ты ездзіў у Атланту гэтай раніцай?"
  
  “Не, я тут на выхадныя — прыехала ў пятніцу ўвечары. У мяне ў чамадане была гэтая адзенне".
  
  “ Як ты думаеш, што Марцін рабіў з вінтоўкай у руках?
  
  Ён задаў гэтае пытанне так, каб напалохаць яе, але гэта не спрацавала. “Кэмми распавяла твайму мужчыне мінулай ноччу. Пісталет быў для яго сродкам ад стрэсу — кожны раз, калі справы станавіліся занадта дрэннымі, ён даставаў яго, чысціў і змазвалі маслам ".
  
  “Там не было алею і дубцоў, Маралин. Што вы ўсё рабілі, прыводзілі іх у парадак, пакуль перастаўлялі цела?"
  
  Сарказм не дайшоў да яе. Яна запусціла доўгі палец у капу валасоў і злёгку пачасала.
  
  “ Калі ты кажаш, што там не было алею і стрыжняў, - павольна вымавіла яна, - тады гэта павінна быць праўдай. Можа быць, пісталет стрэліў да таго, як ён іх дастаў, я не ведаю. Але што цябе грызе, ты таксама не ведаеш. І ты па-чартоўску баішся, што ніколі гэтага не даведаешся ".
  
  Кэці Пру стаяла на ніжняй прыступцы лесвіцы і ўсміхалася сваёй маці. "Калі б ты пасадзіла мяне да сабе на плечы, "сказала яна, - я б ўбачыла рыб".
  
  “ Калі б я пасадзіў цябе сабе на плечы, я б перакуліўся.
  
  "Калі б ты пасадзіў мяне да сабе на плечы," хітра сказала Кэці Пру, "я магла б стаць дарослай".
  
  Гейл ў жаху пляснула сябе па шчоках. “ Я б не хацела, каб ты стала дарослай! Ты б пасадзіла мяне ў крэсла для тайм-аўту.
  
  Кэці Пру вылілася хіхіканнем і абвіла рукамі шыю Гейла. Гейл паддалася абдымкам, абняла дачку і стала разгойдвацца ўзад-наперад.
  
  Фейт прайшла па калідоры і спынілася ля ўваходных дзвярэй. "Бачыш, вось што мне падабаецца ў дзецях", - сказала яна. "Ты прымушаеш іх сядзець на крэсле, і яны любяць цябе за гэта".
  
  Гейл паглядзела на зблытаныя каштанавыя валасы і паспрабавала садзьмуць выбившиеся пасмы з яе вуснаў. "О, можа, яны і любяць цябе," сказала яна, - але яны ўсё яшчэ будуюць падкопы".
  
  Дзверы гасцінай адкрылася, і з'явілася Маралин.
  
  "Шэрыф тут", - бесклапотна сказала яна. “Мяне належным чынам дапыталі і адпусцілі. Ён цяпер хоча пагаварыць з мамай. Я не выклікалася яе забіраць".
  
  Яна прайшла міма іх і нетаропка накіравалася па калідоры. Гейл зірнуў на Фейт, якая падняла бровы і паціснула плячыма.
  
  "Гейл".
  
  Яна здрыганулася. Труитт стаяла ў дзвярах гасцінай, гледзячы ўслед бяжыць постаці сваёй цёткі.
  
  "Гейл," паўтарыў ён, перамыкаючы сваю ўвагу на яе. “ У цябе ёсць хвілінка? Я б хацеў з табой пагаварыць.
  
  Гейл паглядзеў на Фейт, якая з разуменнем кіўнула. "Я не супраць паназіраць за ёй", - сказала яна. "Я нават дазволю ёй забрацца мне на плечы".
  
  Труитт павярнуўся, каб сысці ў гасціную, калі спыніўся. "Прабачце, мэм", - сказаў ён. Ён працягнуў руку Фейт. “Я шэрыф Алби Труитт. А ты ..."
  
  Ўсмешка Фейт была прыязнай. “ Фейт Баскинс. Я сяброўка Сілы.
  
  “Ах, так. Я чуў згадка пра вас. Вы былі на барбекю мінулай ноччу, ці не так?"
  
  “Так, быў. Ненадоўга".
  
  Труитт кіўнуў: "Я не думаю, што ў нас была магчымасць пагаварыць з вамі".
  
  "Павінна быць, я сышоў прама перад тым, як гэта здарылася".
  
  “ Пазней, сёння або, магчыма, заўтра...
  
  “Без праблем. Я спыніўся ў гасцініцы "Крили Хаўс Інаў" у Пратертоне".
  
  "Гэта твой "чэрокі" там?"
  
  "Так, сэр, гэта так".
  
  “ Цікавы нумарны знак.
  
  “Мая асабістая філасофія. У гэтай краіне мы плацім недастаткова падаткаў за тое, што атрымліваем ".
  
  Труитт ўхмыльнуўся. “ Ты, павінна быць, пышны на адным званым абедзе.
  
  "Усё становіцца большы".
  
  “ Ты памыў сваю машыну.
  
  Рот Фейт прыадкрыўся усяго на імгненне, перш чым яе тон стаў дражніла.
  
  "Божа, шэрыф, я часам і раблю", - сказала яна.
  
  "Зусім нядаўна".
  
  “ Сёння раніцай.
  
  “ Да таго, як ты прыйшоў сюды?
  
  "Цалкам дакладна".
  
  "Чаму гэта?" - спытаў я.
  
  “Гэта была сапраўдная памыйка. Я хацеў быць тут карысным і падумаў, што, калі я збіраюся вазіць людзей па акрузе, яны аддалі перавагу б трохі чысціні ".
  
  Погляд Труитта слізгануў па вопратцы Фейт, адзначыўшы, Гейл быў упэўнены, зацягнуты чорны пояс і отглаженные ільняныя штаны. Гэта была, безумоўна, не тая жанчына, якая раз'язджае на бруднай машыне. Ён правёў пальцам па лініі сваёй шчокі, на яго твары з'явілася скептическая ўсмешка.
  
  “ Не маглі б вы сказаць мне, дзе менавіта?
  
  “Без праблем. На аўтамыйцы Кэнэдзі на Лависта. Гэта ў Атланце".
  
  Ён кіўнуў. “ Я ведаю Лависту. Дзякуй.
  
  Усё яшчэ ўсміхаючыся, ён жэстам запрасіў Гейл увайсці ў пакой і зачыніў дзверы. Калі яна ўладкавалася на жоўтым канапе, ён сеў насупраць яе ў крэсла Элы з падгалоўнікам персікавага колеру. Крэсла прагнуўся, калі ён паваліўся ў яго.
  
  "Іду ў заклад, тут ёсць конскі валасоў". Ён лёгенька паляпаў па падлакотнік. “Заўсёды можна адрозніць добры прадмет мэблі з конскага воласа. Ён выглядае такім жорсткім, што здаецца, ты зламаеш пра яго хрыбетнік, але на самой справе ён неверагодна падатлівы ".
  
  “Ён добра узламаны. У дзяцінстве, калі я і не скакаў на ім, той, скруціўшыся абаранкам, чытаў ".
  
  “Гэта праўда? Чаму-то я не бачу тут чытае дзіцяці". Ён паказаў на шкляны столік. "Як табе ўдалося засяродзіцца, калі ўсе гэтыя людзі глядзелі на цябе?"
  
  Гейл ўсміхнуўся. “ А ў якой пакоі, па-твойму, за мной не назіралі? У гэтым доме было нялёгка засяродзіцца, Алби.
  
  “Не думай, што гэта было так. Усе ведалі аб вашым бізнэсе". Ён працягваў глядзець у стол. “Дарэчы, раскажы мне аб гэтым прасторы, Люсі. Ці Не будзе гэта сакрэтным кодам або чым-то накшталт таго?"
  
  Гейл засмяяўся. "Табе трэба спытаць аб гэтым Кэці Пру".
  
  Труитт падаўся наперад. “Ты будзеш раздражняцца з-за наступнага пытання, але не рабі гэтага. Мне проста трэба выкласці ўсе асновы. У цябе ёсць гісторыя. Гейл. Я ні на што не намякаю — мне проста трэба ведаць. Ад каго ліст?"
  
  Гейл пачакала, дазваляючы свайму раздражненню падняцца, а затым рассеяцца. "Тут няма раздражняльнасці", - бесклапотна сказала яна. “Калі ты шукаеш сувязь паміж смерцю Марціна і міжнародным тэрарызмам, ты не знойдзеш яе ў маім лісце, Алби. Яно ад дэтэктыва. Аднаго з такіх, як ты. Падазраю, што калі я яго прачытаю, гаворка пойдзе аб надвор'і і аб тым, як яму спадабаўся мой апошні аповяд пра Кэці Пру ".
  
  “Ха. Па-чартоўску непрыемная рэч. Ведаеш, калі я быў падлеткам, я хацеў пераехаць у Англію і паступіць на службу ў Скотленд-Ярд. Або, калі гэта не атрымаецца, у МІ-5. Занадта шмат ад Джэймса Бонда і Чалавека з ААН., Я думаю. Гэта здавалася такім экзатычным ".
  
  "Гэта больш займальна, калі пакінуць гэта на экране".
  
  “ Я ў гэтым не сумняваюся. "Ён адсунуў паказальны палец так, што той хруснуў. - Павінна быць, нялёгка было вярнуцца. Я трохі ведаю пра абмежаванай цярпімасці маленькага гарадка.
  
  "Заставацца там таксама было нялёгка".
  
  "Не, я не думаю, што гэта было". Ён паказаў сярэдні палец. "Каранера не гатовы назваць смерць Марціна няшчасным выпадкам".
  
  Гейл, адчуўшы знаёмую млоснасць ў жываце, моўчкі кіўнула.
  
  "Яму не падабаецца ідэя, што зброя страляе само па сабе", - працягнуў Труитт. "Мне не падабаецца думка пра тое, што Марцін быў наверсе ў сваёй спальні з зараджанай вінтоўкай, у той час як палова акругі ела яго барбекю".
  
  Ён спыніўся. Гейл вывучаў яе тэнісную туфель. Ён чакаў, што яна скажа гэта, чакае, што яна сама прызнае, што на самай справе адбылося ў тым пакоі. Што ж, чаму б і няма, з горыччу падумала яна. Калі ў вас паўстане праблема, звярніцеся да спецыяліста.
  
  “ Ты думаеш, гэта было самагубства. Нават для яе самой яе голас гучаў роўна.
  
  Труитт нахмурыўся. “Самагубства? Без запіскі? Без планавання? Проста узбег наверх і бац, усё скончана? Чорт вазьмі, няма, Гейл. Я не покупаюсь на самагубства ".
  
  Зверху. Гейл пачуў скрып упэўненых крокаў. Эла была ў сваёй спальні, ступала па половицам, нацягваючы бэлькі.
  
  "Так што яшчэ?" Яе голас быў хрыплым.
  
  “ Скажы мне, што ты думаеш.
  
  Яна прыкусіла ўнутраную бок шчокі, пакуль саланаватай прысмак не апёк ёй мову.
  
  “ Гэта быў няшчасны выпадак. Ці гэта было самагубства. Калі ты думаеш што-то іншае, ты глыбока памыляешся. Мужчыны здзяйсняюць самагубства, Алби. Яны засоўваюць зброю сабе ў рот, і ім напляваць на тое, хто і як яго знойдзе.
  
  “Ён не засоўваў пісталет сабе ў рот. Гэта я дакладна ведаю. Стрэл быў зроблены з блізкай адлегласці — вельмі блізка, я аддаю вам належнае. Але гэта не было самагубствам. Я ведаю гэтага чалавека больш дваццаці пяці гадоў. У Марціна была праблема, ён яе вырашыў. Ён не быў схільны да самагубства."
  
  "Схільны да самагубства тып". Рукі ў яе былі халодныя. Пальцы здаваліся тонкімі і сухімі, а заручальны пярсцёнак лёгка апусцілася на костяшку пальца.
  
  Труитт падышоў да акна. “У мяне ёсць паўтузіна сведак. Гейл, якія кажуць, што з моманту стрэлу прайшло не больш за шэсцьдзесят секунд да таго, як яны выявілі дзверы спальні замкнёным, а тых жанчын - зачыненымі за ёй. Прайшло некалькі хвілін — можа быць, цэлых дзесяць — перш чым Эла ўпусціла ўсіх ўнутр, і да таго часу месца злачынства было разгромлена. А цяпер, мне вельмі шкада, але на тэлебачанні занадта шмат фільмаў і кніг, каб гэтыя жанчыны думалі, што гэта нармальна - такім чынам абшукваць месца гвалтоўнай смерці. Гэтага б проста не адбылося. Гейл."
  
  “ Ты не ведаеш. Ты ніколі не быў у такой сітуацыі.
  
  Ён шырока развёў рукамі. “ Я дастаткова доўга прапрацаваў у праваахоўных органах, каб разумець, калі што-то не так. Яны павінны былі б сысці з розуму ...
  
  “ І ты лічыш гэта неразумным? Пастаў сябе на іх месца, Алби. Ты б не стаў крычаць? Ты б не...?
  
  “Зачэрпнуць мазгавую кашыцу і шлёпнуць ёю па галаве нябожчыка? Няма, Гейл, не думаю, што стаў бы. Калі толькі..."
  
  “ Не, калі толькі што? Я не магу ўявіць, што буду рабіць што-то яшчэ. Калі б я знайшоў Тома, я б зрабіў, што заўгодна. Божа, Алби, як ты можаш гэтага не бачыць?
  
  “І як ты можаш гэтага не бачыць? Як, чорт вазьмі, ты можаш стаяць...?"
  
  Труитт адкінуўся на спінку крэсла, паднёсшы рукі да твару і стратай іх з такой сілай, што ў яго увлажнились вочы. “ Чорт вазьмі, - ціха сказаў ён. "Прабач," сказаў ён. “Я ўвесь час забываю, што гэта твае людзі. Я працягваю думаць, што ты ... Чорт вазьмі, Гейл ..."
  
  Ён нахіліўся наперад і няёмка стукнуўся каленам аб скошаны край стала. Шкло зрушылася, агаліўшы кут фатаграфіі. Ён утаропіўся на белы трохкутнік, пстрыкнуўшы па ім пазногцем вялікага пальца.
  
  "Я спрабую быць аб'ектыўным". Яго голас гучаў стомлена. “Вы ведаеце аб маім бацьку. Яго цела было знойдзена ў палаючым доме прывязаным да крэсла. Кантрабандыст какаіну — прыемнае маленькае запамога для вясковага хлопца ў чорта на блізкім светам. Мне было пятнаццаць - непадыходны ўзрост для ізгоя. І я б ім стаў, калі б не Марцін. Ён узяў мяне пад сваё крыло і сказаў усім: 'Глядзіце сюды. З гэтым хлопчыкам усё ў парадку ".
  
  Ён падняў вочы на яе твар. “Ён зрабіў мяне сваім сынам. Гейл. І калі ён мне больш не быў патрэбны, я адпусціў яго. Я быў гарачым маладым шэрыфам, і вось ён з'явіўся са сваім безгустоўным барбекю, падлучаны да сеткі "Стары добры хлопец". Я не хацеў, каб людзі гаварылі: "Бачыш? Алби Труитт - адзін з банды ў будынку суда. Проста больш прыемная версія свайго старога. 'У мяне былі кантакты з уладамі штата, у універсітэтах і ў Атланце, і я не хацеў, каб гэтыя людзі думалі, што я проста яшчэ адзін невуцкі вясковец, глухое шэрыф. Праўда ў тым, што. Гейл, Марцін быў для мяне ганьбай.
  
  Гейл бездапаможна склала рукі на каленях. "Ён бы зразумеў, Алби," прамармытала яна. “ Ён бы не вініл цябе.
  
  Труитт ўтаропіўся на яе. “Так, ён бы так і зрабіў. Ён бы зразумеў, які я кавалак лайна. Тады ён быў бы побач са мной. Ён быў лепшым чалавекам, чым я. І я ў даўгу перад ім.
  
  Эла стаяла каля акна, гледзячы на палі за хатай і рассеяна праводзячы пальцам па пояса сваёй чорнай спадніцы. У нейкі момант ёй здалося, што яна чуе гром, далёкі і ворчащий, але яна не была ўпэўненая. Усе яе ўвага была засяроджана на ацяпляльнай рашотцы ля яе ног і галасах, якія даносіліся з гасцінай.
  
  Ззаду яе Кэмми зашамацела ў ложку.
  
  “ Сілы? Напалову чалавека, напалову стогн. “ Дзетка?
  
  Эла павярнулася да яе. “ Гэта Эла, Кэмми. Ты прачынаешся?
  
  Адказу не было. Рука Кэмми слізганула пад падушку, сминая тканіна пад шчакой. У паўзмроку пакоя, занавешенной шторамі, яна нагадвала надзьмутага дзіцяці — рот сморщен, вочы шчыльна прищурены. Эла падышла да ложка і пяшчотна паклала далонь на галаву Кэмми. Дзіўны пявучы гук, падобны на высокую ноту скрыпкі, вырваўся з вуснаў маладой жанчыны.
  
  "Цішэй," прабуркавалі Эла. “ Ідзі назад спаць. Цябе не з-за чаго прачынацца. Ты проста ідзі назад спаць.
  
  Спевы спынілася, і закрытыя вочы Кэмми расслабіліся. Эла пачакала, пакуль яе дыханне зноў стане роўным, а затым адступіла да рашотцы. Яна напружылася, спрабуючы пачуць галасы, але яны былі ціхімі.
  
  Звонку неба афарбавалася ў ярка-фіялетавы колер. Насоўвалася навальніца. Надвор'е ўсталявалася ў адну з тых трывожных летніх мадэляў гарачых, цяжкіх дзён і жорсткіх, напоўненых штармамі начэй. У такія ночы яны з Норай звычайна ўладкоўваліся ля акна і глядзелі, як маланка праразае неба, а вецер раскручвае галіны арэхавых дрэў пекан. Аднойчы галінка, нарэшце, трэснула, пакінуўшы раптоўную белую дзірку ў тым месцы, дзе галінка звісала са ствала. Гэта было для яе самым страшным - не ўспышка маланкі або раскаты грому, а грубая бель разарванага дрэва, такая ж шакавальная, як кроў на шэрым налёце кары.
  
  Перад ёй жоўтымі палямі распасціраліся акры Олденской зямлі, якія перарываліся зараснікамі кудзу, справядлівасць і рэдкімі хваёвымі рощицами. У агульнай складанасці яе бацька пакінуў ёй і Нары 326 акраў, вялікая частка якіх была раздадзеная даўнім жывелагадоўцамі. Ніякіх істотных зменаў, па цяперашніх мерках. Занадта шмат зямлі, каб яе мог накрыць шторм.
  
  Кэмми нешта прамармытала, і Эла зноў падышла да яе. Кропля поту скацілася з ілба спячай жанчыны і пацямнела на ліловай навалачцы пад яе галавой. Эла адчула прыліў жалю, калі дакранулася пальцам да расползающемуся вільготным крузе. Ты ўвайшла ў глыбокую яму, Кэмми, падумала яна. Гэта калодзеж з каменным пакрыццём. Той, кім вы станеце, - гэта ўласнае меркаванне Бога.
  
  Яна павярнулася і паглядзела на краты. Аб Гейле і Алби прыйдзецца трохі падумаць.
  
  OceanofPDF.com
  
  Я бачыў зданяў ў корсетах, якія кідалі лепш за нас.
  
  Боб Хинсон, пасля трэнерскай працы ў страчаным царкоўным матчы па софтбол, 1964 год
  
  У Зайлы Грын была незвычайная памяць. Яна памятала гук бразготкі з гарбуза, якую зрабіў для яе бацька, і густ ашэсткаў ў сваёй дзіцячай ложачку, калі яна спрабавала іх разгрызці. Яна памятала, як не давала яму спакою яе задніца, калі маці занадта доўга пераапранала яе, і пах тлушчу на руках яе бацькі, калі ён падымаў яе ў паветра. Бары круціў галавой і мармытаў. Гэта ненармальна, калі чалавек так успамінае. Ніхто не памятае, калі яму быў год. Але Зайла памятала.
  
  На іншым канцы двара яна магла бачыць дом Олденов, чырвоныя куты якога вылучаліся на фоне грозава-фіялетавага неба. За ім разгойдваліся на ветры масіўныя арэхавыя дрэвы пекан, падобныя на велізарных старэюць танцорак жывата з лісцем замест бранзалетаў на вуалях. Яна моўчкі стаяла і назірала за іх рухамі, іх пульхнымі рукамі і цяжкімі сцёгнамі. Адчуванне, што страўнік у яе перагортваецца, ахапіла яе. Яна вылучыла крэсла з-за кухоннага стала і апусцілася на яго.
  
  Яе маме падабалася сядзець і глядзець на дрэвы. Яна подтаскивала крэсла-пампавалку да акна і саджала Зайлу да сябе на калені, дзе яны чакалі насоўваецца навальніцу і глядзелі, як разгойдваюцца вялікія дрэвы. Часцей за ўсё яна засынала, стаўшы ахвярай заспакаяльнага рытму рокера і мяккага спеваў сваёй маці. Зайла, Зайла, Зайла, Зайла, Зайла, каханне.
  
  У яе бацькоў ніколі не было шмат, не тое што ў яе з Бары, калі пасля вайны гаспадарчы магазін пачаў квітнець. Яе бацька працаваў па суседстве ў містэра Стыва Олдена, заляцаўся за бавоўнай і рамантаваў тэхніку. Да гэтага ён рабіў тое ж самае для містэра Джасціна Кейна, жонка якога. Міс Лінні атрымала ў спадчыну дом ад свайго бацькі. Я ні на каго не працую, Зайла, я належу хаце Бары часта казаў, што гэта глупства — чалавек належыць самому сабе. Але чым даўжэй яна жыла, тым больш разумела, што меў на ўвазе яе бацька. Ты глядзіш на што-то досыць доўга, і гэта становіцца тваім; ты жывеш у яго цені, ты становішся яе часткай. Менавіта так яна ставілася да чырвонага дому за акном яе кухні. Людзі, якія там жылі, паміралі, пераязджалі, вярталіся - гэта не мела значэння. Яна была сталасцю.
  
  Гром грымнуў, як позех, спачатку гучна, а затым цішэй, калі прогрохотал удалечыні. Яна ўстала з-за стала і падышла да ракавіны. Святло пад арэхавымі дрэвамі пекан быў сакавітым, цені і навальніца змешваліся, ствараючы прыцемненыя западзіны пад галінамі. Тым не менш, гэтага было дастаткова. Ёй не патрэбен быў святло, каб разглядзець карычневую тканіна, якая звісае з вялікага арэхавага дрэва пекан, бліжэйшага да дому Олденов.
  
  Цішэй, дзетка, цішэй, мама ўсё ўладзіць. Не здарылася нічога такога, што напалохала б маю малую. А потым песня яе маці. Зайла, Зайла, Зайла, Зайла, Зайла, каханне.
  
  Падбародак маці дрыжаў, калі яна спявала. У астатнім яе твар было гладкім, як у лялькі з шкарпэткі да таго, як да яго прышылі рысы. Гэта было адзінае, чаго яна не магла зразумець: чаму, калі яна памятала так шмат, яна не магла ўспомніць вочы сваёй маці?
  
  "Пара спаць".
  
  "Я не хачу спаць".
  
  "Ты будзеш капрызіць, калі ў цябе яго не будзе".
  
  “ Ты будзеш злавацца, калі ў мяне яго не будзе.
  
  Гейл пацягнула за пухлы баваўняны плед, які закрываў яе ложак, і выцягнула яго з-пад падушкі. "Калі логіка Кэці Пру так бездакорная у чатыры гады, - падумала яна, - то што пагражаюць прынесці падлеткавыя гады?" Яна паглядзела на сваю дачку, скрестившую рукі на белай футболцы, на зграйку галдящих гусей, якія бягуць па прыполе яе шорт. Яна паляпала па прахалоднай белай прасціне пад покрывам.
  
  "Я нарадзіла мудрую жанчыну, К. П.", - сказала яна. “Добра, мы абодва будзем раздражнёныя, калі ты не вздремнешь. Акрамя таго, на вуліцы шэра і маркотна. Калі я была маленькай дзяўчынкай, нішто так не падабалася мне, як у дажджлівы дзень забрацца пад коўдру ў шкарпэтках і заснуць. Так што скидывай туфлі і ідзі сюды ".
  
  Кэці Пру бразнулася на падлогу і сцягнула свае сінія тэнісныя туфлі. Нахмурыўшыся, яна спачатку скептычна паглядзела на мятыя шкарпэткі, матляліся у яе на пальцах ног, затым на пухлую белую пасцель. Нарэшце яна паглядзела на маці.
  
  "Прыцісніце да мяне," сказала яна.
  
  Гейл ўздыхнуў. “Добра. Я прижмусь да цябе ненадоўга. Але табе трэба паспаць. Мне трэба працаваць, Кэці Пру. Я застануся і зраблю гэта ў пакоі, але толькі калі ты моцна заснеш. Паўстануць праблемы, і мне прыйдзецца спусціцца ўніз. Дамовіліся?"
  
  "Дамовіліся".
  
  Напяваючы, Кэці Пру забралася ў ложак. Гейл пачакала, пакуль усе чатыры канечнасці яе дачкі не апынуцца на матрацы, перш чым нацягнуць коўдру да падбародка. Кэці Пру ўсміхнулася і павярнулася тварам да сцяны, калі Гейл залез у ложак побач з ёй.
  
  Кэці Пру выгіналася сваім задам, пакуль ён не змясціўся ў выгіне жывата Гейла. "Я не збіраюся заплюшчваць вочы", - сказала яна.
  
  “Гэта выдатна. Ты можаш спаць з адкрытымі вачыма".
  
  Гейл абхапіла адной рукой ўтульна зладзіць дзіцяці, а іншую сунула пад падушку. З калідора данёсся шэпт жаночых галасоў. Хоць словы былі непераборлівыя, немагчыма было ні з чым зблытаць голас Элы, пранізлівы і рэзкі скрозь лес. Ёй стала цікава, як шмат яны ўчатырох ведалі, і быў Алби гэтак жа шчыры з Маралин, як з ёй. Наўрад ці. Яна ведала пра паляванні дастаткова, каб разумець, што добры паляўнічы не крычыць на аленя, перш чым націснуць на курок. Такім чынам, наколькі добрым паляўнічым быў Алби? І што гэта сведчыла пра іх абодвух, што ён на імгненне забыўся, што яна была адной з статка?
  
  Яна нахіліла галаву бліжэй да галавы Кэці Пру. Ад валасоў дзяўчынкі моцна пахла зямлёй, як быццам яна старанна гуляла на вуліцы. Гейл асцярожна паклала паказальны палец на далонь Кэці Пру і правяла па ёй кончыкам пальца. Маленькія кавалачкі плоці былі сухімі.
  
  І інертная. Гейл зноў правяла пальцам па руцэ Кэці Пру, жадаючы, як у выпадку з венериной мухоловкой, атрымаць стымул абхапіць пальцы дачкі сваімі. Гэтага не адбылося. Рэфлекторны захоп рукі, такі моцны ў немаўля, даўно перарос у ўсвядомленае поціск. Гейл закрыла вочы. Гэта было так проста - перажыць такую глыбокую страту.
  
  Яна прымусіла сябе вярнуцца думкамі да жанчын. Такім чынам, Алби Труитт падазраваў іх у забойстве. Ці, дакладней, ён падазраваў адну з іх у забойстве, а трох іншых - у змове. Якім-то чынам, на думку яго паўднёвага шэрыфа, кроў на руках жанчыны азначала кровапусканне. Ён не разумеў, што рукі жанчыны створаны для таго, каб на іх была кроў, што па яе далоняў цякла кроў дзяцей, бацькоў, незнаёмых людзей і мужа і жонкі. А часам, у цёмных басейнах і пустых пакоях, яны нават насілі свае ўласныя.
  
  Яна аслабіла хватку вакол Кэці Пру. Пад белым покрывам маленькае цельца дзіцяці было не больш гарба. Гейл і Эла аднойчы дакладна так жа ляжалі ў гэтай пасцелі — у дзень пахавання яе маці. Эла паспяшалася павезці яе ў сямейны дом на Статлерс-Крос да таго, як апусцілі пахавальны намёт. Ніякія фармальнасці накшталт бацькоўства або закона не маглі пазбавіць Элу Олдэн права гадаваць дзіця сваёй памерлай дачкі. Таму ў ноч пахавання яна спала з Гейлом на ложку чырвонага дрэва ў пакоі для гасцей, не звяртаючы ўвагі на бесперапынныя тэлефонныя званкі.
  
  Пасярод ночы. Гейл прачнулася. Яе першая думка была пра маці, Кэтлін, прижавшейся да яе ў цёмным пакоі. Яна павярнулася, каб абняць яе, маючы намер паднесці руку да твару маці і, магчыма, правесці пальцам па яе губе. Але калі яна перавярнулася, святло з калідора ўпаў на спячую постаць побач з ёй. Гейл закрычаў. Жанчына, якая паднялася з ложка, была старажытнай. Скура звісала з яе твару, а дзясны, рассунутыя ў здзіўленні, паблісквалі бяззубай літарай O. Яна пацягнулася да Гейлу, але дзіця зваліўся з ложка, адчайна учапіўшыся ў коўдру. Цяпер, кожны раз, калі яна думала пра сваю маці, яна ўспамінала Элу і бліскучую чорную шчыліну на яе твары.
  
  Звонку вецер біў галінкамі арэхавага дрэва аб сцяну дома. Гейл асцярожна адсунулася ад Кэці Пру і выбралася з ложку. Акно было аздоблена зелянінай сарваных лісця. Навальніца мацнела. Яна падышла да акна і выглянула вонкі. Яна нічога не магла разглядзець на небе. У той час як іншыя вокны ў задняй частцы дома выходзілі на лугі, тут пекановое дрэва расло так блізка, што пакой здавалася патанулай у зеляніне.
  
  Прыціснуўшыся тварам да шкла, яна паспрабавала разгледзець зямлю ўнізе. Падстава дрэва было масіўным, каранёвая сістэма распасціралася па меншай меры на пяцьдзесят футаў ад ствала шырынёй пяць футаў. Ёй стала цікава, як хутка растуць арэхавыя дрэвы пекан. Гэта дрэва заўсёды здавалася ёй гіганцкім, але тады як яно магло выглядаць як-то інакш? Гэта было дрэва Лінні. Яно было яе зброяй.
  
  Калі яна адварочвалася, канверт у кішэні спадніцы стукнуўся аб яе нагу. Яна выцягнула ліст і адразу адчула, як у яе сціснулася ў грудзях. Звычайна паслання Дэніэла Хэлфорда былі доўгімі і бессвязными. Гэта ліст займала адну старонку, спераду і ззаду.
  
  Шторм,
  
  Сёння быў на суботнім ланч у Моры і Джэфры. Здаецца, яны шчаслівыя, як ніколі, сяржант узвёў "адвагу" ў ранг місіі. Я аддала ёй малюнак, які даслала Кэці Пру. Не забудзься сказаць ёй, што Мора была ў захапленні. Маленькая басаногая дзяўчынка, вытаскивающая чарвякоў з зямлі і кладущая іх сабе на галаву — мы выказалі здагадку, што гэта аўтабіяграфія. У вас, павінна быць, быў вясёлы дзень.
  
  Рады чуць, што ваша праца прасоўваецца добра. "Хатнія сачыненні сельскіх жанчын Поўдня з 1900 па 1929 год". Трохі эзатэрыкі для мяне, але тады я проста брытанскай медзі, які да гэтага часу думае, што гісторыя азначае, Робін Гуд, і Шэрыф Нотынгема. Аднак я дастаткова разбіраюся ў гісторыі Амерыканскага Поўдня, каб задаць адно пытанне: калі, чорт вазьмі, у гэтых жанчын знаходзілася час пісаць, знаходзячыся паміж галечай і долгоносиком?
  
  Учора я наведаў краму патрыманых кніг недалёка ад вакзала Вікторыя. Вам бы гэта спадабалася: ўтульнасць - лужыны святла вакол мяккіх крэслаў — ўладальнік, які ведае ўсё, але валодае шостым пачуццём, якія дазваляюць зразумець, калі варта пакінуць вас у спакоі. Я наткнуўся на асобнік вашай кнігі. Гэта было там, на паліцах, блакітны карэньчык, залатыя літары, я думаю, ты аднойчы сказаў, што выяўляць запісу таго, хто сышоў ад цябе, усё роўна што натыкаўся на зданяў. Ты меў рацыю.
  
  Тэлефануй.
  
  Подпісы не было; яе ніколі не было з таго часу, як яны з Хэлфордом пачалі перапісвацца праз месяц пасля яе прыезду ў Статлерс-Крос. Па большай частцы іх лісты насілі агульны характар — аб тым, як Кэці Пру прыстасоўваецца, лепш прамакаць ў Лондане або знемагаць ў Джорджыі. Гэты ліст, аднак, мела іншы тон. Яна перачытала апошні абзац, яе погляд слізгаў па словах. Хто-то сышоў ад цябе. Камяк віны падкаціў да горла. На самай справе яна не адчувала, што пайшла ад яго; яна адчувала, што яны былі на адпаведным адлегласці адзін ад аднаго.
  
  Яна на дыбачках падышла да ложка і засунула канверт пад падушку Кэці Пру так, каб выглядаў куток з надпісам "Прабел Люсі". Патэлефануй. Яна ніколі не хацела тэлефанаваць яму. У лісце было больш дыстанцыі. Больш кантролю.
  
  У куце пакоя стаяў антыкварны крэсла з ружовага дрэва, абабітая старым гарчычным вельветом. На крэсле ляжалі ручка і адзін з яе даследчых нататнікаў, адкрыты на старонцы, спісанай яе уласным акуратным почыркам. Жорсткія абзацы пра маці і жонак: маці, чые дзеці памерлі пры нараджэнні, жонках, чые мужчыны — сыны і мужы — выйшлі за парадную дзверы і ніколі не вярнуліся, жонках, якія зусім не былі жонкамі, а падманутымі палюбоўніцамі у эпоху, калі ні крэдытныя карткі, ні тэлефоны не маглі пакідаць слядоў.
  
  На старонцы была транскрыпцыя жанчыны з Уолтон акругі, штат Джорджыя, у 1919 годзе:
  
  Мінулай ноччу я не спала і плакала, таму што мае пальцы моцна хварэлі ад іголкі. Я шыла дзевяць гадзін запар, спыняючыся толькі для таго, каб пакарміць дзяцей і выкупаць маму, якая, па праўдзе кажучы, стала маім сёмым дзіцем. На мінулым тыдні я распавяла слузе аб сваіх часы плачу, яны становяцца такімі жахлівымі для мяне, і ён сказаў, што я павінна радавацца за сваё жыццё, якой я сапраўды з'яўляюся, бо ў Божай любові ў мяне багацця.
  
  Багацце. Стагоддзе праз цяжка было сказаць, што ўтрымлівала гэта слова - шчырасць або цынізм. Калі і было што-тое, што здзівіла яе ў ходзе яе даследавання, так гэта шок, які зведалі гэтыя маладыя нявесты, калі ўсвядомілі ўсю шырыню сваёй долі. Такое прадчуванне падчас заляцанні, такая клопат аб адабрэнні бацькоў, а затым ошеломленное здзіўленне з нагоды фізічнай працы па вядзенню дома і выхаванню дзяцей - як быццам іх уласныя маці працавалі за фіранкамі.
  
  ... яна вымыла рукі і твар свайму пяцігадоваму сыну, апранула яго ў самую прыгожую вопратку, якую пашыла для яго, і замкнула ў яго пакоі ...
  
  Гейл ведала ўсе гісторыі пра Лінні на памяць. Іх ведалі ўсе. Яе заўсёды здзіўляла, наколькі паслядоўным было мясцовае апавяданне. Нават жэсты, міміка, уся спадарожная драматызацыі, здавалася, перадаваліся з пакалення ў пакаленне.
  
  Яна пайшла ў хлеў, знайшла самую моцную вяроўку, якую змагла, і ўзяла яе разам з маленькім табурэтам, якім карысталася, каб зрываць слівы з самага вялікага арэхавага дрэва.
  
  Тут казаў звычайна запавольваўся, ведаючы, што будзе, і мяркуючы, што слухач зрабіў тое ж самае. Злучыце вяроўку і дрэва ў адной гісторыі, і заўсёды будзе павешанне. На ім будаваліся вестэрны — як і на Поўдні.
  
  Яна перакінула вяроўку праз самую ніжнюю галінку і узлезла на табурэтку...
  
  І пакінула пяцігадовага дзіцяці. Гейл паглядзеў на акно і разгайданых галінкі. Лінні пакінула пяцігадовага дзіцяці, апранутага ў сваё лепшае нядзельная сукенка, зачыненым ў пакоі. Якая пакой? Гэтая, ізаляваная ад усяго, з выглядам на дрэва? Вядома, няма. Такім чынам, адна з іншых, з вокнамі, якія выходзяць на бясконцую траву.
  
  Гейл здрыгануўся. Сын Лінні пражыў усё сваё жыццё, успамінаючы той дзень? Памятаў ён клопат аб сваёй вопратцы, пацалунак, настаўленьне паводзіць сябе добра і дачакацца вяртання таты дадому? Было абяцанне? Будзь разумны, і сёння ўвечары ў нас будзе торт А калі яго маці не вярнулася, ён, спатыкаючыся, пераходзіў ад акна да дзвярэй, спрабуючы выбрацца, спрабуючы знайсці каго-небудзь, хто дапамог бы яму?
  
  Яна асцярожна перелистала старонкі нататніка. Словы стомленых, расчараваных, адзінокіх жанчын. Але яны знаходзілі час пісаць. Яны паклапаціліся аб тым, каб пакінуць якую-небудзь запіс, накшталт паслання ў бутэльцы, выкінутага ў моры, каб хто-небудзь знайшоў і расшыфраваў. Лінні, з іншага боку, нічога не пакінула, толькі покрыва на сцяне і самаразбурэнне, якое парадзіла сотню гісторый.
  
  Ззаду яе Гейл чуў роўнае дыханне Кэці Пру. Былі часы, пасля таго як Тым пакончыў з сабой, калі яна думала, што яе болю не будзе канца. Але яна заўсёды ведала, што ніколі не скончыць з сабой па адной простай прычыне — у яе ёсць дзіця.
  
  Такім чынам, пытанне заключаўся ў тым, чаму Лінні не зрабіла такіх жа інвестыцый?
  
  Яна была самай неахайна жанчынай у акрузе Кэлвин, яна хутчэй пазбавіла б сябе жыцця, чым сказала "добрай раніцы". Гейл ўзяў чорную ручку і перавярнуў нататнік на апошнюю старонку.
  
  У яе была Кэці Пру. Яна не сумнявалася, што яе шанцы перажыць смерць Тома былі б нашмат менш, калі б яна была бяздзетнай. Маці гатовая на многае дзеля таго, каб абняць дзіцяці.
  
  У ноч пахавання маці Гейл ляжала на ложку і, здавалася, гадзінамі слухала тэлефонныя званкі. Таямнічым дзіцячым нюхам яна зразумела, што той, хто тэлефанаваў, - яе бацька, які спрабуе вярнуць яе, які спрабуе забраць дадому. У наступныя гады Эла амаль не дапускала кантактаў. Яна выгадуе сваю ўнучку, да чорта мужчын і іх законы.
  
  Трэба было мець халоднае сэрца, каб адкінуць бацькі. Магчыма, Сілы быў правоў. Магчыма, у дзяцінстве ўсе яны павінны былі быць халоднымі.
  
  Яна пачала пісаць. Імёны. Прыблізныя даты. Месца нараджэння, сябры сям'і, даўно забытыя святары і лекары. Калі яна скончыла, старонка была запоўненая.
  
  Жолуд недалёка падае ад дрэва. Сілы кінуў гэта як банальнае завяршэнне размовы, але ні адзін з іх не ўспрыняў гэта як такое. Гейл ўтаропіўся на газету. Лінні не трэба было пакідаць пісьмовых сведчанняў. Яе сям'я была досыць вядомай.
  
  Павольна яна абвеў рамкай адно імя: Джулс Сэмюэл Кейн. Пяцігадовы хлопчык, якога Лінні пакінула дома. Стрыечны брат Элы. Бацька Марціна. Лінні Кейн, самазабойца і прывід, была бабуляй Марціна. Гейл здзіўлена паківала галавой. Зайла была права. Гейла прыйшлося падманам прымусіць выслухаць.
  
  OceanofPDF.com
  
  Я не магу перадаць вам, як тут жудасна — пах, шум, напалм. Часам я проста зачыняю вочы і мару аб тых днях, калі мы лічылі вада страшным, седзячы ля каміна і распавядаючы гісторыі пра прывідаў.
  
  Джэйсан Стоўн у лісце свайму брату Бутчу, адпраўленым з Дананг, 1967 г.
  
  Выбар Элай Олдэн сваёй строгай сталовай для інтэрв'ю не здзівіў Труитта — і ён выказаў здагадку, што яе пачуццё кінематографа таксама не павінна было здзіўляць яго.
  
  Эла сядзела, склаўшы рукі на стале з чырвонага дрэва, з роўнай памадай на вуснах і акуратна выкладзенымі сівымі валасамі. На абтынкаванай сцяны ззаду яе выгнулась дугой дарослая рыба-меч, усяго ў сямі футаў ад кончыка дзюбы да хваста. Адзіны шэры вачэй рыбы ўтаропіўся на Труитта, а ніжняя сківіца агаліла шэраг вострых зубоў, пакрытых запечанай пылам. Цела блішчала шеллаком і выгіналася над галавой Элы, як таксидермическая вясёлка.
  
  Труитт паспрабаваў не засмяяцца. "Божа мой, міс Эла", - сказаў ён. “Здаецца, я ніколі раней не быў у вашай сталовай. Дзе, чорт вазьмі, вы дасталі гэтую рыбу?"
  
  Яе ўсмешка змянілася жеманством. “Ах, гэта. Мой муж злавіў Джэры гэта ля ўзбярэжжа Фларыды, пра, павінна быць, у 1953 годзе. Ён быў вялікім спартсменам, Алби. Ён памёр у 1965 годзе. Ён нарадзіўся недалёка адсюль, але аддаваў перавагу гарадскую жыццё, за выключэннем тых выпадкаў, калі справа тычылася палявання. Вось чаму мы пераехалі ўсёй сям'ёй у Атланту ў 50-х гадах. Ты памятаеш што-небудзь пра яго?"
  
  "Не, мэм". Справа ў тым, што сям'я Марціна была вядомая сваімі жанчынамі, а не мужчынамі. Марцін часта бурчаў па гэтай нагоды. І ў яго бацькі, і ў дзеда было па аднаму дзіцяці, абодва хлопчыка. Астатнія члены сям'і адбыліся ад сястры Лінні, Джэсі, і ў сям'і не было нічога, акрамя дзяўчынак. Яны, вядома, пажаніліся, але нікога характэрнага. Або, у выпадку Гейла, магчыма, характэрнага, але не доўгажыхара.
  
  "Баюся, ён не зрабіў тут асаблівага ўражанні", - сказала Эла. “Ён заўсёды быў дзе-то на паляванні, рыбалцы, прывозіў усе гэтыя тушы, набіваў іх і ўсталёўваў на коней. Калі б ён дыхаў, на яго можна было паляваць. Ведаеце, тады не так шмат законаў. Калі б Хэмінгуэй яшчэ не вынайшаў сябе, Джэры ўзяў бы на сябе гэтую ролю ".
  
  Труитт злёгку націснуў кончыкамі пальцаў на вечка стала. “ Давайце паглядзім ... 1965 год. Прыкладна колькі гадоў было Гейлу, калі памёр ваш муж?
  
  “ Гейл? Эла здзіўлена ўскінула галаву. “ Яна яшчэ не нарадзілася. Чаму?
  
  “Я не ведаю. Проста спрабую разабрацца ва ўсім. Марцін распавядаў аб сваёй сям'і, і я вырас непадалёк адсюль, і мне заўсёды здавалася, што я ведаю ўсіх. Аказваецца, у мяне даволі слабое разуменне. Я проста спрабую супаставіць усё гэта. Такім чынам, як памерла маці Гейла?"
  
  “ Аўтамабільная аварыя. Ты ж не думаеш, што Гейл...
  
  “Няма, няма. У мяне ёсць некалькі сведак, якія сказалі, што бачылі яе і Кэці Пру ў момант стральбы. Фактычна. Міс Эла, Гейл - адзіная жанчына ў гэтым доме, якая мяне па-сапраўднаму не хвалюе.
  
  “ Божа літасцівы, Алби. Ты кажаш так, нібы здарылася што-то злавеснае. Ўсмешка на твары Элы была лагоднай. “ Ведаеш, гэта не так. Трагічна, вядома. Але з трагедыяй мы справімся. Мы будзем маліцца, мы дапаможам Кэмми і Силлу, і мы пройдзем праз гэта ".
  
  Эла паправіла залаты бранзалет на руцэ, пацягнуўшы за ахоўную ланцужок, пакуль тая не адвязалася ад бранзалета. На ёй была вязаная ракавінка бурштынавага колеру і чорны ільняной жакет з кароткімі рукавамі. Над левай грудзьмі ў яе была залатая шпілька ў форме дрэва з малюсенькімі жамчужынамі ў выглядзе лісця. Яна цярпліва чакала, калі ён загаворыць, яе твар было спакойным, але вочы праніклівымі. Яна была, як сказаў бы Марцін, сапраўдным шэдэўрам.
  
  “ Вы ведаеце. Міс Эла, вы так нагадваеце мне маю бабулю. З нашай сям'ёй не магло здарыцца нічога дрэннага, чаго б яна не змагла выправіць. Пасля смерці майго бацькі я памятаю, як адна з маіх стрыечных бабуль сядзела на кухні і шаптала аб тым, як гэта было ганебна, як мы маглі калі-небудзь высока трымаць галаву. І мая бабуля, яна проста падняла руку і сказала. 'Вось і ўсё. Мы больш не гаворым пра гэта. Судзіць - справа Госпада, таму што Ён ведае, што суд проста з'есць нас, людзей, жыўцом '. І больш у сям'і пра гэта ніколі не казалі ".
  
  “Для гэтага і існуюць сям'і. Яны абараняюць нас ад старонніх плётак".
  
  Яна сказала гэта хітра, жанчына, падумаў Труитт, занадта захопленая сабой, каб быць вытанчанай. Ён усміхнуўся ёй.
  
  “ Два ачкі ў вашу карысць. Міс Эла. На вуліцы хадзіла шмат плётак, ці не так? Пятнаццацігадовы хлопчык меў патрэбу ў якой-то асаблівай абароне ад іх.
  
  "І ён зразумеў гэта, ці не так, Алби?" Цёмныя вочы Элы былі вострымі, як у Вароны. “Я няшмат ведала тваю бабулю Тэнни. Мы вучыліся ў старэйшай школе ў адно і тое ж час". Яна памаўчала. “ Як ты думаеш, Алби, што б яна сказала табе цяпер?
  
  “ Па нагоды чаго?
  
  “ Наконт Марціна.
  
  “Хм. Гэта пытанне. Што б Таник сказаў мне цяпер?" Ён пачаў маляваць кругі на вокладцы які ляжыць перад ім нататніка. “Ну, Таник цвёрда верыў у інтуіцыю. Я мяркую, у сённяшнім слоўніку вы б сказалі, што яна была правополушарным мысляром.
  
  Эла хмыкнула. “Я ніколі не давярала людзям, арыентаваным на сэрца. Інтуіцыя гучыць для мяне занадта падобна на інтэлектуальную ляноту. Наколькі я памятаю, Таник не вельмі любіла чытаць".
  
  “Не, мэм, я не магу сказаць, што яна была такой. Наўрад ці яна параўнала б майго дзядулю з Хэмінгуэй. Але гэта не значыць, што яна была дурной. На самай справе, калі я сказаў, што ты нагадваеш мне яе, я не меў на ўвазе павярхоўнасць. Яна не насіла вопратку, падобную да тваёй. Адзіным упрыгожваннем, якое ў яе было, было заручальны пярсцёнак, і яе дом, безумоўна, не быў падобны на гэты. Але ў цябе ёсць і іншыя рысы, якія прымушаюць мяне думаць, што ты і яна былі адной пароды.
  
  "Напрыклад?"
  
  Труитт раскрыў блакнот і пачаў маляваць кругі на чыстым аркушы паперы. Ён зірнуў на Элу. Выраз яе твару па-ранейшаму было прыемным, але погляд кінуўся ад яго асобы да рук.
  
  “Ну, для пачатку, вы абодва нарадзіліся паміж сусветнымі войнамі і выраслі, я гатовы паспрачацца, на каленях бабуль, якія ўсё яшчэ памяталі Грамадзянскую вайну. Я пытаўся Таник аб гісторыях, якія яе бабуля распавядала аб Грамадзянскай вайне, і яна адказвала: 'Там не было ніякіх гісторый, Алби. Толькі сціснутыя сківіцы і брудныя рукі ".
  
  “ Так да чаго ты клонишь, Алби? Голас Элы быў амаль меладычным.
  
  "Ну," сказаў ён, - мяркую, я думаю аб тым, што за ўсімі выдатнымі приличиями гэтай сям'і хаваецца па-чартоўску шмат сціснутых сківіц і брудных рук".
  
  Яе твар скамянела. “ Што адбылося ў тым пакоі, Эла? мякка спытаў ён.
  
  “ Я сказаў вашаму афіцэру ўчора ўвечары.
  
  “ Учора ўвечары ты распавёў яму сваю версію.
  
  “Гэта была праўда. Мы былі на кухні і пачулі стрэл. Мы ўзляцелі наверх і ўсе разам убеглі ў пакой ".
  
  “ Па словах Маралин, Сілы была вельмі засмучаная на кухні. Вы з ёй пасварыліся пасля таго, як Марцін увайшоў у дом.
  
  “Цалкам дакладна. Яна хацела пагаварыць з ім далей, а я сказаў ёй, што зараз не час. Сілы можа быць вельмі эмацыйнай. У яе было тое, што я б назваў адным з яе класічных прыпадку ".
  
  "Што менавіта гэта значыць?"
  
  “О, ты ведаеш — сляпы гнеў, слёзы, тупанне нагамі, тэатральнасць. Калі Сілы вось так злуецца, яна паўтарае адны і тыя ж словы зноў і зноў, як быццам у яе закліноўвае мозг. Учора гэта было 'Ён не можа сысці ад мяне '. Калі яна ў такім стане, нічога не застаецца, акрамя як задраіць люкі і захоўваць кантроль ".
  
  "Вы б сказалі, што яна выйшла з-пад кантролю?"
  
  “ Вядома, была, але калі ты спрабуеш што-то прапанаваць, Алби, то можаш забыць пра гэта. Сілы была на кухні са мной, Маралин і Кэмми, калі стрэліў пісталет. Я гатовы ў гэтым паклясціся.
  
  Труитт адкрыў чысты ліст паперы і пасунуў нататнік да яе праз стол. “Не маглі б вы намаляваць, дзе вы знайшлі цела Марціна, калі ўвайшлі ў пакой?" І звярніце ўвагу, калі ласка, дзе знаходзілася вінтоўка.
  
  Эла ўзяла ў яго ручку і намалявала некалькі ліній на паперы. Яна павярнула нататнік да яго тварам.
  
  “Гэта ложак. Гэта Марцін. А гэта, "сказала яна, паказваючы ручкай, "пісталет".
  
  Ён утаропіўся на старонку. “ Эла, ты накіравала вінтоўку праз увесь пакой.
  
  "Вось дзе гэта было, ля камоды".
  
  "Ты ўпэўнены?"
  
  “ Цалкам упэўнены. Я падабраў яго.
  
  "Чаму?"
  
  “Каб гэта прыбраць з дарогі. Каб больш ніхто не пацярпеў".
  
  "Чаму ты аддаў яго Маралин?"
  
  “ У мяне былі іншыя справы, якімі трэба было заняцца.
  
  “ Значыць, вы перадалі пісталет адзінаму медыцынскаму работніку ў палаце. "Ён зрабіў паўзу, чакаючы яе адказу. Яна нічога не сказала. “ Чые яшчэ адбіткі пальцаў я збіраюся знайсці на гэтым пісталеце, Эла.
  
  Яе бранзалет бразнуў аб стол. “ О, дзеля ўсяго святога, Алби, я паняцця не маю, хто трымаў у руках гэты пісталет. І якое гэта мае значэнне? Нам усім пашанцавала, што больш ніхто не пацярпеў, улічваючы, што машына была няспраўная ".
  
  Труитт адкінуўся на спінку крэсла і пачухаў падбародак. “ Як ты думаеш, чаму Марцін выцягнуў пісталет?
  
  “Я не ведаю. Кэмми кажа, што ён часта даставаў яго, калі хваляваўся. Яна кажа, што ён чысціў яго так жа, як яна мые кухонную ракавіну ".
  
  "Каб зняць стрэс".
  
  "Цалкам дакладна".
  
  "Але там не было ні алею, ні стрыжняў". Яна здзіўлена паглядзела на яго. “Ну так, яны былі. Я сама іх бачыла".
  
  "Дзе?"
  
  “ На тумбачцы. Побач з ложкам. І анучы таксама. Марцін сам нарэзаў латы.
  
  Ён вывучаў яе твар. Яна была на пакаленне ці два старэй за таго перыяду, калі паўднёвыя лэдзі пазбягалі сонца. Хоць яе скура была бледнай пад пластом пудры, было відавочна, што ў нейкі момант вяснушкі і зрабілі яе твар. Цяпер яны не былі падобныя на вяснушкі. Час абпаліла яе шчокі. Вяснушкі сабраліся самі па сабе, так што яе твар здавалася пакрытым занозами.
  
  “ Эла, на начным століку былі толькі будзільнік, і лямпа. Я паглядзела.
  
  “ Ну, Алби, гэтага проста не можа быць. Яны былі прама там, на насавым хустцы на стале.
  
  “ Як выглядаў насавой хустку? - спытаў я.
  
  “О, я не ведаю. Квадратная. Карункавая аблямоўка, вышыўка пасярэдзіне. Алей і пруты былі прама па-над яе".
  
  "Адзінымі рэчамі на начным століку," паўтарыў ён, - былі будзільнік і лямпа".
  
  Яна падвысіла голас. “ Ну, тады, павінна быць, перанёс іх хто-небудзь з вашых людзей. Я...
  
  Яна спынілася і выпусціла ручку на стол.
  
  "Ты што, Эла?"
  
  “Яны былі прама там. Я сам іх бачыў".
  
  Ён пагартаў свой нататнік, пакуль не дайшоў да запісаў на месцы забойства. "Не, мэм", - сказаў ён. “Мае людзі не сталі б іх чапаць. І мы агледзелі ўсю пакой. Калі б мы знайшлі што-небудзь, якое паказвае на тое, што Марцін сапраўды чысціў свой пісталет ...
  
  “ Але ён быў такім, Алби. Кажу табе.
  
  Яна ўтаропілася на яго, яе выцвілыя карыя вочы былі такімі ж нерухомымі, як у рыбы-меч у яе над галавой.
  
  “Што ж, мне шкада, Эла. Тваіх словаў мне не дастаткова". Труитт пастукаў асадкай па стале. "Я разумею, што ты прывык пакідаць за сабой апошняе слова, але пры ўсім маім павазе, гэта проста так не працуе".
  
  Сілы стаяла ў закрытай дзверы спальні Элы, прыслухоўваючыся да любога гуку ўнутры. У чатыры гадзіны дня, пасля бесперапыннага гулу галасоў, у доме нарэшце запанавала цішыня.
  
  У калідоры наверсе дзверы ў чатыры спальні былі зачыненыя. Крыху раней, з свайго пакоя, яна пачула, як Гейл і Кэці Пру ўвайшлі да іх - ціхае мармытанне маці і дзіцяці, папярэдняе доўгага перыяду бяздзейнасці. Яна прадставіла, як яны цяпер там, абодва ляжаць на старой двухспальным ложку чырвонага дрэва. Рука Гейл абдымае спячую дачку, нібы абараняючы яе. Горла Сілы раптам абпаліла. Узяўшыся за ручку дзвярэй Элы, яна павярнула яе і ўвайшла ў пакой.
  
  Унутры было халаднавата за шторамі. Калі яна зачыніла за сабой дзверы, зарабіў кандыцыянер. Схаваны плашчом свет здаваўся пухнатым, і Сілы прыйшлося шырока адкрыць вочы, каб разгледзець постаць пад коўдрай на масіўнай разьбяны ложка Элы.
  
  "Мама?" Сілы прашаптала. "Мама, ты не спіш?"
  
  Адказу не было. Пад кучай коўдраў яе маці спала, падцягнуўшы калені да грудзей, прыціскаючы да шчакі камяк цёмнай прасціны. Яе дыханне было глыбокім і павольным. Сілы прысела на кукішкі побач з ложкам і дакранулася да рукі маці.
  
  "Мама?" - паўтарыла яна. “Калі ласка, прачніся. Мне трэба з табой пагаварыць. Я не змагла сёння спусціцца ўніз. Я засталася ў сваім пакоі. Я не магла сустрэцца з усімі тварам да твару". Яна зрабіла паўзу. - Тут быў Раян Тэлер.
  
  Нічога. Яна ўтаропілася на спячае твар, рысы якога ў паўзмроку здаваліся падатлівымі. Калі б валасы яе маці не адлівалі сівізной на фоне падушкі, ёй магло быць колькі заўгодна гадоў — упэўненай у сабе маці з дзяцінства Сілы, моцнай маці з яе юнацтва. Слёзы сабраліся на вейках Сілы і пацяклі па яе шчоках. Гэта несправядліва, падумала яна. Ты мне не патрэбна такі. Ты патрэбна мне ў мінулым. Калі ты хацеў паклапаціцца пра мяне.
  
  У калідоры зачыніліся дзверы, і крокі пайшлі па лесвіцы. Сілы ўстала і выцерла твар далонню. Гейл, павінна быць, пакінуў Кэці Пру спячай ў іх пакоі, загорнутай у лёгкія пакрывала ложка, як і Кэмми. Без сумневу, яна заснула, ведаючы, што маці побач, яе супакойвае цяпло яе цела, моцнае поціск рукі. Слёзы зноў палілі вочы Сілы. Як гэта дзеці наогул могуць спаць, ведаючы, што, прачнуўшыся, яны будуць адны?
  
  Сморгнув слёзы, яна апусцілася на матрац і ціха скінула туфлі. Затым, асцярожна падабраўшы покрыва, яна слізганула ў ложак побач з маці.
  
  Спачатку было дзіўна адчуваць цяпло гэтай старэючай скуры на сваёй уласнай. Яна паспрабавала ўспомніць, калі ў апошні раз засынала побач з маці. Павінна быць, гэта было ў раннім дзяцінстве, калі яна была яшчэ дастаткова маленькай, каб сядзець на жываце ў Кэмми. Яна закрыла вочы і прысунулася бліжэй, абхапіўшы рукамі талію маці. Яна ўспомніла пах свежевыстиранного бавоўны, прасторную белую кашулю, шаўкавіста-блакітны гальштук...
  
  Боль была такой раптоўнай, што задушыла яе — вобраз бацькі, прыціскае яе да сваіх грудзей, пакуль яна слухала яго сэрца і спрабавала суразмерыць ўдыхі і выдых з яго дыханнем.
  
  Яна залезла тварам у валасы маці. Рыданні скалыналі яе цела. Дапамажы мне, дапамажы мне, дапамажы мне. Тады, спыні мяне, Божа, Маці, спыні мяне.
  
  OceanofPDF.com
  
  Для мяне гэта нічога не значыць. Жанчына, якая не можа паклапаціцца пра сваё дзіця, наогул не мае права называць сябе чалавекам.
  
  Жуль Кейн, сын Лінні, адказвае на пытанне аб гісторыях аб прывідзе сваёй маці, 1969 год
  
  Гейл спынілася перад зачыненымі дзвярыма сталовай і паглядзела на гадзіннік. Два сорак пяць. Алби і Эла знаходзіліся ў сталовай сам-насам па меншай меры сорак хвілін. З-за закрытай дзверы коратка прогрохотал голас шэрыфа, які паслужыў прэлюдыяй да аднаскладовыя адказу Элы. Яна альбо імкнецца быць кароткай, альбо па-чартоўску раздражняе яго. Падумаў Гейл. Хутка перасякаючы калідор, яна кіўнула ў бок дзвярэй.
  
  “ Такім чынам, ты хочаш змяніць што-небудзь з таго, што распавёў мне?
  
  "Няма".
  
  "А цяпер спыніся і падумай пра гэта..."
  
  “ Калі ты працягнеш даймаць мяне...
  
  “Я не докучаю цябе, Эла. Але ў нас тут ёсць некаторыя разыходжанні, і я павінен атрымаць адказы, каб яны мелі нейкі сэнс".
  
  Цішыня. Гейл здалося, што яна пачула ўздых, за якім рушыў услед скрып крэсла па драўлянай падлозе. Яна адступіла назад, калі дзверы адчыніліся і Труитт увайшоў у хол. Ззаду яго Эла ўсё яшчэ сядзела, выпрастаўшы спіну і склаўшы рукі на абеднай стале. Яна не паварушылася, пакуль Труитт зачыняў за сабой дзверы.
  
  Ён прыхінуўся да дзьвярэй, паклаўшы рукі на ручкі, і паглядзеў на Гейла.
  
  “Ведаеш, Гейл, што Марцін часта казаў мне? Ён сказаў, што Маці-прырода спланавала гэта так, каб не адбылося нічога такога, што не перавярнула ўвесь свет. Калі я быў маладзей, я гэтага не разумеў — жукі паміраюць, лісце ападае, ну і што? Я ўздымаў гэтую тэму, і ён казаў: 'Гэта дакладна. Яны ўпэўненыя ў гэтым ". Як быццам маё ўказанне на гэта было дастатковым доказам ".
  
  Гейл прытулілася да сцяны і адчула, як кончык плаўніка зачапіўся за яе валасы. Яна пацягнулася і распуталась. "Гэта здаецца трохі па-вясковаму ў вуснах такога паляўнічага, як Марцін".
  
  Труитт паківаў галавой. “Ты памыляешся. Гэта адна з рэчаў, якім ён мяне навучыў. Паляванне - гэта злучнае дзеянне".
  
  Гейл прыўзняла бровы. “ Ён выкарыстаў гэта слова, ці не так?
  
  Труитт ўсміхнуўся. “Можа, і няма. Але ты гісторык. Ты разумееш, што ён меў на ўвазе. Ты калі-небудзь рабіў што-небудзь, проста каб паглядзець, як жылі твае продкі? Мачаў свечкі? Прыгатаваны салодкі бульбу ў попеле ачага? Што-небудзь накшталт гэтага?"
  
  Яна поколебалась. “ Раней я ткала.
  
  “Ну, тады ты ведаеш. Марцін сказаў мне, што паляванне дапамагала яму падтрымліваць сувязь. Ён адчуваў, што яго бацька і дзед былі ў лесе і націскалі на курок разам з ім." Ён махнуў рукой у бок сталовай. “Чорт вазьмі, Гейл, ты калі-небудзь па-сапраўднаму вывучаў гэтую рыбу-меч? Гэта неверагоднае стварэнне. Эла, здаецца, думае, што твой дзядуля паляваў, пераймаючы Хемингуэю. Я ў гэта не веру. Я думаю, кожны раз, калі ён лавіў рыбу або отшатывался ад выбуху, ён адчуваў свайго бацькі ў сваіх абдымках ".
  
  Гейл падумаў пра воронах ў логаве, апранутых у жорсткія чырвоныя камізэлькі і жоўтыя чаравікі. Будзь яна праклятая, калі магла знайсці ў іх хоць кропля высакароднасці, і пры гэтым яна не хацела разважаць пра тое, якая бацькава сувязь рухала чалавекам, які стварыў іх.
  
  "Я не ведаю, Алби", - сказала яна. "Я думаю, ты, магчыма, аддаеш належнае маім сваякам мужчынскага полу больш, чым яны заслугоўваюць".
  
  Ён усміхнуўся ёй крывой усмешкай, якая магла б сысці за шавіністычную, калі б не сур'ёзнасць ў яго вачах. “Я проста спрабую разабрацца з пісталетам. Гейл, " ціха сказаў ён. - Я ведаю, як сур'ёзна Марцін ставіўся да гэтых царкоўных барбекю. Што ён рабіў у доме з зараджаным ружжом, калі звонку столькі людзей?
  
  “ Божа мой, Алби. Гейл засмяяўся хутчэй ад здзіўлення, чым ад весялосці. - У тваіх вуснах Марцін гучыць як Освальд.
  
  “Oswald? Не, я не гэта меў на ўвазе. Я меў на ўвазе, што, мяркуючы па ўсім, усё ідзе добра, людзі толькі пачынаюць браць свае талеркі і садзяцца ёсць. Марцін заходзіць у дом, і праз некалькі хвілін ён мёртвы. Такім чынам, відавочным, што адбылося, была бойка з Силлом. Але, па словах Маралин, ён ведаў, што яны будуць там. У яго быў час абдумаць сваю рэакцыю, вырашыць, як з гэтым справіцца.
  
  "Магчыма, у яго была больш моцная рэакцыя, чым ён меркаваў".
  
  “Настолькі моцны, што ён убег і схапіў свой пісталет? І што потым? Гэта тлумачэнне для зняцця стрэсу здаецца дзіўным. Я не магу паверыць, што Марцін Кейн убег у сваю спальню і пачаў чысціць зараджаны пісталет падчас царкоўнай службы, таму што яго нервы трохі расхісталіся ".
  
  За зачыненымі дзвярыма сталовай рыпнуў крэсла. Труитт стаяў нерухома, яго вочы былі сканцэнтраваны на кропцы ля падола яе спадніцы. Ён ведае, што Эла слухае. Гейл падумаў. Ён, чорт вазьмі, хацеў, каб яна зрабіла гэта. Гейл адчула знаёмы ўкол агіды. Ёй падабаўся Труитт. І яна ведала, што ён быў шчыра збянтэжаны смерцю чалавека, якога паважаў — магчыма, на нейкім узроўні нават любіў. Але яна не збіралася дапамагаць яму. Не так, як ён хацеў.
  
  Яна ўстала са сцяны. “ Ну, Алби, мне трэба сёе-тое зрабіць. І паколькі Кэці Пру спіць, калі ты не супраць...
  
  “ О, вядома. Ён нахмурыўся, відавочна не жадаючы заканчваць размову. “ Я проста разважаў услых. Не буду вас затрымліваць.
  
  Яна коратка кіўнула і пайшла па калідоры. Хто-то пакінуў ўваходныя дзверы адкрытай; неба колеру зброевага металу окрасило фае ў шэры колер. У гасцінай было досыць цёмна, і Гейл, перш чым сесці на канапу, уключыў верхні святло.
  
  Яна вырасла, называючы шкляны часопісны столік "лаўкай для людзей" за яго калекцыю фатаграфій і даўгаватую форму. Яна ведала гісторыю, якая стаіць за кожнай фатаграфіяй на стале, і калі ў дзяцінстве ёй часам даводзілася ўдавацца ў падрабязнасці дзеля драматызму, яна была не супраць зрабіць гэта. Цяпер яе погляд спыніўся на адной фатаграфіі, на якой жанчына з трыма дзецьмі стаяла на фоне размаляванага Парфенона. Жанчына была апранутая ў карункі і атласнай сукенка, доходившее ёй да сярэдзіны лытак. Перад ёй стаялі дзве маленькія дзяўчынкі, самая маленькая працягнула руку, каб узяць жанчыну за руку. Справа ад іх, крыху воддаль, стаяў хлопчык у белых шортах і прасторнай белай кашулі.
  
  Яна падняла вочы, калі Труитт з'явіўся ў дзвярах. “Дарэчы, Гейл, у мяне ёсць два кароткіх пытання. Ты ведаеш, як выглядае сумачка Кэмми? Маралин кажа, што Кэмми пыталася пра гэта сёння раніцай. Я збіраўся збегаць дадому і забраць гэта."
  
  Сумнеўна, што Кэмми аб чым-то прасіла гэтым раніцай. "Шэрыф", - падумала Гейл, але нічога не сказала. Замест гэтага яна паціснула плячыма. “Шчыра кажучы, я не ведаю, Алби. Я не звяртаю ўвагі на сумачкі іншых жанчын.
  
  "А. І ты бачыў жанчыну-фатографа, якая робіць здымкі на барбекю?"
  
  "Так", - адказаў Гейл. “Я сустрэў яе сёння раніцай. Яе клічуць Надианна Джесуп. Яна жыве ў вёсцы Олд-Мілі".
  
  “ Мілі-Вілідж? Яна рэпарцёр?
  
  “Няма. Проста фатограф-аматар. Раблю здымкі для класа".
  
  “Хм. Дзякуй". Ён увайшоў у пакой і з цікаўнасцю паглядзеў на стол. "Частка вашага даследавання?"
  
  Пытанне не прагучаў варожа, але Гейл выявіла, што чырванее.
  
  “Ну, так ... няма. Мая кніга пра жанчын першай чвэрці стагоддзя, у якую ўваходзіць Лінні Кейн. Пасля сённяшняй гутаркі з Зайлой я зразумела, што ніколі не бачыла яе фатаграфіі. Мне цікава, ці існуе такі ".
  
  “ Хм. "Труитт апусціўся ў крэсла, напханае конскім воласам, і дазволіў сваім вачам блукаць па фатаграфіях.
  
  "Такім чынам, што вы шукаеце — проста любую жанчыну таго перыяду, каб вы маглі паспрабаваць ідэнтыфікаваць яе як Лінні?"
  
  “ Не зусім. Я ведаю асобы ўсіх прысутных тут людзей або, па меншай меры, іх прозвішчы і з кім яны звязаныя. На самай справе, я шукаў што-небудзь менш прамое.
  
  "Напрыклад, што?"
  
  Гейл заправілі валасы за вушы і ўздыхнула. "У пакоі Кэці Пру ёсць рамка — фоторамка — з пасмай валасоў кожнага чалавека, які быў членам метадысцкай царквы Статлерс-Крос у 1925 годзе".
  
  "Цудоўна".
  
  “Так, ну, самае цікавае, што раней там былі валасы Лінні, але дзе-то па ходзе справы хто-то іх выдаліў і выкрасліў яе імя. Ці То ад злосці, ці то з забабоны, я не ведаю. Я проста падумаў, што, магчыма...
  
  “ Хто-то таксама выразаў яе з усіх сямейных фатаграфій?
  
  “Гэта проста здаецца такім дзіўным. Я маю на ўвазе, паглядзіце на гэтую фатаграфію. Жанчына - Джэсі, сястра Лінні, а дзве дзяўчынкі — дачкі Джэсі - Эла і Нара. Але бачыш гэтага маленькага хлопчыка, які стаяў побач з Норай? Як ён табе здаецца — два ці тры? Гэта Джулс, сын Лінні."
  
  Труитт ўважліва вгляделся ў фатаграфію пад пальцам Гейла. "Бацька Марціна", - сказаў ён.
  
  “ Дакладна. Але Лінні не было. І яна памерла, калі яму споўнілася пяць.
  
  "Так абвяшчае гісторыя".
  
  “Так абвяшчае сямейная Біблія. Жанчыны ў маёй сям'і зрабілі даволі добрую працу, сочачы за ўсімі рождениями і смерцямі на працягу многіх гадоў. І Джулс, і Эла нарадзіліся ў 1920 годзе. Лінні памерла ў 1925 годзе. Калі ты зірнеш на гэтую фатаграфію, Алби, то ўбачыш, што яна зроблена ў студыі - на палатне намаляваныя храмы Грэцыі. Навошта Джулсу быць на студыйнай фатаграфіі толькі са сваёй цёткай і стрыечнымі братамі, калі яго маці была яшчэ жывая?"
  
  Труитт паціснуў плячыма. - У той дзень Джэсі была няняй.
  
  “Я так не думаю. Студыйная фатаграфія была вялікім справай у пачатку 1920-х гадоў. Сям'і дамаўляліся аб сустрэчы, прихорашивались. Фатаграфіі былі ў літаральным сэнсе партрэтамі беднякоў. Цяпер, калі б дзве сястры, Джэсі і Лінні, сабраліся разам і вырашылі, што ім патрэбна фатаграфія толькі іх саміх, і дзяцей, тады гэта магло б мець сэнс. Але каб Джэсі сфатаграфавалася з дзіцем сваёй сястры? Я гэтага не разумею."
  
  Яна пастукала па шкле. “Я гатовая паспрачацца, што большасць афіцыйных партрэтаў тут былі зробленыя ў фотастудыі праз дарогу. Цікава, ці ляжаць якія-небудзь пласцінкі ў каго-небудзь у хляве".
  
  “ Спытай Дзіка. Калі хто-небудзь і ведае, што ў тутэйшых адрынах у фольку, дык гэта ён.
  
  "Хутчэй за ўсё, ты маеш рацыю". Яна ўтаропілася на фатаграфію. Хлопчык стаяў побач з пастаментам ў форме ионической калоны, спіна прамая, ступні накіраваны наперад. Але яго левая рука была размытая, як быццам у апошнюю секунду ён не ўтрымаўся і дакрануўся да багата упрыгожанага пап'е-машэ п'едэстала. Гейл адчуў прыліў пяшчоты да дзіцяці. Кэці Пру таксама дакранулася б да пастамента.
  
  Труитт перапыніў яе разважанні. "Так што, ты шукала бестелесную руку на яго плячы або кончык ногі, які тырчыць з-за межаў камеры?"
  
  Гейл збянтэжана засмяяўся. “Так. Гэта менавіта тое, што я шукаў. Але тут нічога няма. Усё роўна гэта не мае ніякага сэнсу".
  
  Труитт расцёр грудок плоці паміж бровамі. "Такім чынам," сказаў ён нядбайна. - Як ты думаеш, якое гэта мае стаўленне да смерці Марціна?
  
  Гейл здзіўлена паглядзеў на яго. “Нічога. Зайла проста абудзіла ва мне цікавасць, вось і ўсё. І я падумаў, што гэта магло б дапамагчы ў даследаванні маёй кнігі ".
  
  “ Лухта сабачая. Марціна ўчора забілі, а ты сёння зноў на працы? У доме яго ўдава і дачка, а я слоняюсь вакол і задаю пытанні? Трэба быць даволі халодным кліентам, каб быць такім бестурботным ".
  
  "У мяне ёсць крайні тэрмін".
  
  "Гэта самае выдатнае заяву".
  
  Пасму валасоў упала яму на вочы, і ён нецярпліва адкінуў яе. Ён утаропіўся на Гейл, але, калі яна не адказала, схіліўся над сталом.
  
  "Я ніколі не бачыў, каб з фотаздымкамі абыходзіліся падобным чынам", - сказаў ён. “Але гэта добры спосаб захаваць вусны справаздачу жывым. Я маю на ўвазе, табе не трэба даставаць альбом, каб паглядзець на сямейныя фатаграфіі. Ты проста садзішся з кубачкам кавы і вуаля, ты тварам да твару з цёткай Битси ".
  
  Гейл назіраў, як палец Труита праводзіць па шкле.
  
  Ён ціха засмяяўся. “Глядзі сюды, Гейл. Гэтая юная лэдзі выглядае рыхт-у-рыхт як Кэці Пру".
  
  “Гэта мая мама, Кэтлін. Яна загінула ў аўтакатастрофе, калі мне было прыкладна столькі ж гадоў, колькі Кэці Пру", - сказала яна.
  
  “Прыгожанькая. Колькі ёй гадоў на гэтай фатаграфіі?"
  
  “ Трынаццаць-чатырнаццаць, я думаю. Гэта фота было зроблена, калі яна была сяброўкай нявесты на вяселлі Марціна і Мэрлін.
  
  "У Кэмми," паправіў Труитт.
  
  Ён паглядзеў на яе, але Гейл не змагла стрымаць румянец, заливший яе твар.
  
  "Кэмми". Яго голас быў цвёрдым.
  
  "Не, гэта вяселле Мэралин". Гейл заплюшчыла вочы і глыбока ўздыхнула. Яна ненавідзела прадстаўнікоў закона. “Мэралин і Марціна. Яны былі жанатыя нядоўга, калі былі падлеткамі. Кэмми - другая жонка Марціна.
  
  OceanofPDF.com
  
  Клянуся Богам, чувак, я падымаюся наверх, а там яна, у маёй пасцелі, вырадак. Я не дакранаюся да яе, не ведаю, што рабіць. Я думаю, што ў маёй пасцелі чортава прывід, і я думаю, што за жарт, калі раптам яна садзіцца, і пацукі выбягаюць у яе з грудзей, і я думаю, Госпадзе, яна выглядае рыхт-у-рыхт як мая былая жонка.
  
  Цім Фалькон сваім прыяцелям на фабрыцы пластмас, 1971 год.
  
  Надианна Джесуп зразумела, што гэты чалавек прыйдзе, каб пагаварыць з ёй, як толькі ён абмінуў баваўняную фабрыку і накіраваўся ўніз па грунтавай сцежцы, якая вядзе ў вёску. Яна ведала, што ён прыйшоў пагаварыць з ёй, таму што Гейл Грейсон бачыў, як яна фатаграфавалася на барбекю.
  
  Яе сястра паказала на гэта ўчора, пасля таго, як Надианна ўбегла ў хату і зачынілася ў сваім пакоі. "Проста ідзі і патэлефануй шэрыфу і скажы яму, што ў цябе ёсць некалькі фатаграфій", - сказала Айві. "Хто-небудзь раскажа яму, і табе ўсё роўна прыйдзецца ад іх адмовіцца".
  
  "Але я не хачу", - запратэставала Надианна. На іх нічога няма. І гэта нікога не датычыцца".
  
  “Гэта не мае значэння, Надзі. Сёння там быў забіты чалавек. Ты думаеш, шэрыф не захоча паглядзець, што запісана на гэтай камеры? І, акрамя таго, адкуль ты ведаеш, што цябе не атрымалася што-то сфатаграфаваць? Гэтыя служыцелі закона навучаны. Яны могуць бачыць тое, чаго не бачыш ты.
  
  Надианна перакацілася на ложак, прыціснуўшы да жывата падушку. Яе пульс біўся так хутка, што скура стукала. Яна паспрабавала зразумець — што ў яе ёсць на плёнцы? Некалькі пажылых жанчын, якія сядзяць у рыбным хатцы, мужчына, які нясе крэслы, птушка. А потым яго фатаграфіі — прапаведуе, доўгую шыю і шепчущий на вуха жанчыне. ...
  
  Яе пачатак моцна трэсці. Айві села на ложак і абняла яе, кажучы, каб яна супакоілася, усё было ў парадку, такога роду рэчы былі шокам, але Бог у Сваёй міласьці...
  
  Надианна засунула падушку ў рот і моцна прыкусіла. Яна не закрычала. Яна не стала б крычаць на Айві. Айві не ведала. Айві там не было.
  
  Ноччу Надианна спала ўрыўкамі. Пясок, які трапіў ёй у вочы, таксама паўплываў на яе сны. Сцэны барбекю мігцелі жоўтым і жвіровым. Такім чынам, многія з вас ведаюць мяне. ... Вы ведаеце мяне як жыхара гэтага горада, як чалавека, які любіць гэта маленькае супольнасць .... Але гэта ўсе зямныя рэчы, а цяпер я хачу, каб вы ўбачылі мяне такім, які я ёсць на самай справе, пакорным членам Божага статка ....
  
  А потым стрэл, траскучы, пранізлівы. Яна чула, як стралялі ў жывёл — бялок, птушак, — але ніколі ў чалавека. Гэта гучала па-іншаму. Нельга было параўнаць голас кулі, якая нясе чалавечую жыццё.
  
  Мужчына пастукаў ва ўваходныя дзверы. Надианна разгладзіла сукенка, перш чым узяцца за ручку. У яе далоні быў рулон плёнкі.
  
  Яна працягнула яго яму перш, чым ён паспеў загаварыць. Ён са здзіўленнем паглядзеў на яе разгорнутую далонь.
  
  "Гэта тое, за чым вы прыйшлі, ці не так?" - спытала яна. “Што ж, вазьміце гэта, сэр. Я спадзяюся, што гэта прынясе вам нейкую карысць, але не думаю, што гэта дапаможа".
  
  Ён узяў яго ў яе, вывучаючы выраз яе твару, пакуль апускаў у канверт. “ Я выпішу распіску ў атрыманні. Надианна Джесуп, гэта праўда?
  
  “Не турбуйся. Я шмат думаў пра гэта. Там няма нічога, што мне было б трэба. Навошта мне гэта? Гэта ўсё проста шкоднасць ".
  
  Мужчына адкінуў куртку, каб паказаць значок на поясе. "Я шэрыф Труитт", - прадставіўся ён. “Ці магу я ўвайсці? Я проста хачу крыху пагаварыць з вамі аб ўчорашнім дне".
  
  Яна рашуча пакруціла галавой. "Не, сэр", - сказала яна. "Мае бацька і сястра паехалі на іншы канец графства наведаць сваякоў, і я б палічыў за лепшае застацца тут з вамі, калі вы не пярэчыце".
  
  “Гэта выдатна. Я цаню, што вы далі мне гэты фільм. Міс Джесап. Гэта магло б дапамагчы мне ўсталяваць людзей — дзе яны былі, з кім у які час. Мы проста спрабуем дакладна высветліць, што адбылося ўчора.
  
  “Я нічога не ведаю. Я проста быў там са сваёй камерай".
  
  Труитт агледзеў маленькае драўлянае ганак, затым прыхінуўся да вузкім парэнчаў. Галінка квітнеючай айвы царапнула яго па спіне, яе ружовыя суквецці ўскудлаціў вецер.
  
  “Мне трэба задаць вам некалькі пытанняў. Міс Джесап. Навошта вы рабілі гэтыя здымкі?"
  
  “Для заняткі. Я спрабую знайсці рэчы, якія адлюстроўваюць маю культуру. Барбекю было часткай маёй культуры, колькі я сябе памятаю. Нават калі я была маленькай і мае бацькі не адпускалі мяне, я стаяла на вуліцы і нюхала паветра."Яна вагалася, не ўпэўненая, чаго хацеў ад яе гэты мужчына. "Там пахла машынамі і мясам".
  
  Ён усміхнуўся. “Магу сабе гэта ўявіць. Дзе ў цябе заняткі?"
  
  “ У цэнтры мастацтваў у Пратертоне.
  
  “Праўда? Гэта далёка адсюль. Ты едзеш у такую далеч на курсы фатаграфіі?"
  
  Гэтае пытанне раззлаваў яе. Яна магла зразумець, што місіс Грейсон трохі абнаглела — у рэшце рэшт, яна была олдэн, і, акрамя таго, улічваючы, праз што яна прайшла, Надианна не магла не пашкадаваць яе — але для гэтага дзяржаўнага служачага... Яна адказала ледзяной усмешкай.
  
  “ Цалкам дакладна, шэрыф. Раз у тыдзень я езджу на паўгадзіны ў Пратертон на заняткі па мастацтву. Я нават назапасіў грошай і купіў сапраўдную камеру. І адгадайце, што яшчэ, я атрымліваў ўзнагароды на конкурсах, так што я нават падаю заяўку на грант .... "
  
  Ён падняў рукі ўверх, смеючыся. “Ого, вось так. Міс Надианна. Я нічога такога не меў на ўвазе." Ён спыніўся, яго ўсмешка згасла, калі ён вывучаў яе. “Не, гэта няпраўда. Ты зусім правы, што звярнулася да мяне з гэтым. Я быў паблажлівы. Прыношу свае прабачэнні ".
  
  Яна скрыжавала рукі на грудзях і потеребила рукавы блузкі. “ Добра, - сказала яна. "Людзі проста думаюць..." Яна не скончыла. Ён ведаў, што думаюць людзі. Маленькая вясковая дзяўчына з пяцідзесятніцкай млына. Нават калі млыны больш не было, а ад вёскі засталася толькі купка дамоў, ярлык прыжыўся.
  
  Ён выглядаў змрочным. "Я ведаю, аб чым ты кажаш", - сказаў ён. “Людзі думаюць самыя розныя рэчы, нічога пра цябе не ведаючы. Яшчэ раз прашу прабачэння. Гэта памылка, якую я не паўтару з вамі. Цяпер, што тычыцца барбекю, ці вы бачылі падчас здымкі што-небудзь, што магло б мець стаўленне да смерці містэра Кейна? "
  
  Яна нахілілася і сарвала пялёстак ў дзверы. Яна катала яго паміж пальцамі, пакуль не выцек сок. "Нічога", - сказала яна.
  
  “Надианна, калі ты што-то бачыла, ты павінна сказаць мне. Гэта магло б дапамагчы мне высветліць, што здарылася з містэрам Кейном".
  
  Яна вздернула падбародак. Бацька называў гэта яе ганарлівым выглядам, і яму гэта не падабалася.
  
  “Ёсць розніца паміж малітвай і палітыканствам, містэр Труитт. Па крайняй меры, павінна быць. Калі вы знойдзеце што-небудзь на маіх фотаздымках, то выявіце, што Марцін Кейн быў далёка не так добры ў падзеле гэтых двух паняццяў, як ён думаў ".
  
  Косткі Кэмми прамоклі, як вата, якая пабыла пад дажджом. Аднойчы, калі Марцін спрабаваў кінуць паліць, ён пачаў смактаць лядзяшы. Толькі ён не спыніўся на цукеркі; дабраўшыся да палачкі, ён працягваў смактаць, усё глыбей засунуўшы палачку ў рот, пакуль яна не стала выгнутай і мясістай. Яна знаходзіла іх у попельніца, у форме пахвіны, з паперай, якая ператварылася ў бруд вакол асяродку. Яе канечнасці былі падобныя на палачкі ад ледзянцоў. Калі яна пошевелится, яе косткі сагнуцца.
  
  Яна паспрабавала адкрыць рот, але на вуснах у яе быў клей. Павекі былі зашытыя. Усё было цяжкім — нават валасы ўрэзаліся ў чэрап да болю. Яна пачала дрыжаць. Яна хацела схавацца коўдрай, але баялася, што калі пацягнецца за ім, косткі пальцаў у яе подогнутся, а запясці бескарысна ўпадуць на падлогу.
  
  Марцін? Адказу не было, як не было і гуку. Усе яе цела дрыжала. Марцін, мне трэба коўдру.
  
  Эла хацела коўдру. Эла і Маралин хацелі заслаць коўдру на падлогу. Але яна не дазволіла ім разнесці яе ложак. У той раніцу яна прыклала занадта шмат намаганняў, каб прыгатаваць яго для барбекю, і калі Марцін выявіць, што ўсё сапсавана, ён падыме шуміху. Акрамя таго, адзін з іх ляжаў прама перад імі на падлозе, згорнуты і грувасткі. Але ён быў цяжкі. Яны не маглі падняць яго самі. Силлу прыйшлося дапамагчы ім падняць яго, і Сілы ўвесь час спрачаўся.
  
  Глупышка. Дзеці называлі яе так у школе. Глупышка. Што за таблетка. Але Сілы была далёкая ад гэтага. Яна была добрай дачкой, такой прыгожай, такой разумнай. Кэмми ганарылася ёю. У іх з Марцінам былі свае рознагалоссі, але гэта было нармальна для бацькоў і дачок. Бацькі і дачкі не маглі падысці занадта блізка, таму ім часам даводзілася біцца.
  
  Вазьмі гэта тут. Падваконнік. Вазьмі гэта прама тут, і мы перанясем на ложак, Эла была такой ўладнай, але Сілы дапамагла, хоць і не хацела. Кэмми не разумела, чаму Сілы так супраціўлялася. Просьба здавалася досыць просты: узяць за гэты канец і падняць коўдру на ложак. Але пасля таго, як усё было зроблена, Кэмми паглядзела на рукі Сілы і зразумела. Коўдру развалілася. Тканіна прыліпла да рук Сілы, як фарба.
  
  Яе зубы клацали. Яны ўпіліся ў вусны, калі яе сківіца тарганулася. Ёй было холадна. Ёй трэба было што-небудзь, каб сагрэцца.
  
  Марцін паварушыўся побач з ёй у ложку.
  
  “Аб Божа, мама, ты не спіш? Ты дрыжыш! Дазволь мне сагрэць цябе".
  
  Сілы накінула на цела Кэмми што-нешта цяжкае. Яна подоткнула гэта вакол сябе, пакінуўшы сваю руку заціснутай пад жыватом Кэмми.
  
  “ Ну вось, зараз. Мама, табе будзе цёпла. Усё ў парадку.
  
  У ложку быў Сілы, а не Марцін. Доўгі час Марціна не было.
  
  Жывот Кэмми пацяплеў там, дзе Сілы дакрануўся да яго. Цёплы, як вада. Цёплы, як абрыўкі коўдры, з якіх капала чырвонае з рукі Сілы.
  
  Кэмми вёскі і закрычала.
  
  OceanofPDF.com
  
  Цікава, ці перадаецца прывіднасць па спадчыне.
  
  Гейл сваёй стрыечнай сястры Сілы пасля смерці іх цёткі Норы, 1973 год.
  
  Дзік Моттс, накульгваючы, падышоў да шырмы на ганку дома свайго сына і падняў крытычны погляд да неба. Ён памятаў час, калі яму было напляваць на надвор'е, калі ён мог ісці куды заўгодна і калі заўгодна і кідаць выклік маланкі так жа хутка, як кідаў выклік закону. Маланка дзівіла паслухмяных людзей, якім не за што было плаціць — гульцоў у гольф, яхтсменаў, адзінокіх чытачоў у алюмініевых шэзлонгах. І Дзік Моттс, і яго Бог ведалі, што ён не быў рахманым чалавекам.
  
  Цяпер ён аглядаў неба ў пошуках прыкмет нябеснага стрэлка. Узрост зрабіў гэта з ім — ён не баяўся смерці, ён проста хацеў ўсталяваць ўмовы. Калі б хто-небудзь спытаў яго ў дваццаць гадоў, як бы ён паставіўся да смерці ў восемдзесят шэсць, ён усміхнуўся і сказаў, што для таго, каб ён дасягнуў гэтага ўзросту, Богу давялося б памерці без завяшчання. З тых часоў ён навучыўся не быць такім легкадумным. Бог мог знішчыць чалавека ў імгненне вока, і няма нічога слаўнага ў тым, каб обуглиться, як парсюк, калі цябе кідаюць у магілу.
  
  Неба было цяжкім, але яно яшчэ не набыло штармавы афарбоўкі. У яго было пятнаццаць хвілін, можа быць, дваццаць. Ён прошаркал да лаўцы, придвинутой да абабітай вагонкай сцяне, і ўзяў вядро і савок.
  
  "Я іду на могілкі," кінуў ён цераз плячо. - Я вярнуся пазней, каб прыняць душ.
  
  Ніхто не адказаў. Ён часта задаваўся пытаннем, што было б, калі б яго збілі там, на гэтай плоскай зямлі. Яны, верагодна, не сталі б шукаць яго гадзінамі, а калі, нарэшце, знайшлі б, ад яго застаўся б гэты бедны абгарэлы камячок сярод магіл. Ён не сумняваўся, што яго будуць аплакваць належным чынам. Але што потым? Колькі пройдзе часу, перш чым ўспаміны памруць і ён стане ўсяго толькі яшчэ адным надгробием? "Лепш быць зданню", - паныла падумаў ён, здымаючы кручок з дзвярэй. Дрэнных гісторый аб прывідах яшчэ не было. Як толькі цела выклікаецца ва ўяўленні, яно ўжо не памірае.
  
  Ён дазволіў дзверы зачыніцца з трэскам за сабой і накіраваўся па кароткай травяністай сцежцы да могілак, як рабіў кожную нядзелю вечарам, роўна ў пяць вечара Мяжа паміж валадарствамі яго сына Майлза і царкоўным могілкамі была размежаваная серыяй гранітных блокаў, устаноўленых, як буханкі хлеба, па лініі поўнач-поўдзень, якая ідзе ад дарогі да аддаленай групе соснаў. Дайшоўшы да лініі, ён адзін раз пляснуў нагой па верхавіне блока, а затым асцярожна ўціснуў шкарпэтку ў вільготную зямлю з іншага боку, перш чым перанесці вага цела і перайсці на іншы бок.
  
  Ён накіраваўся да цэнтра могілак, спыніўшыся, каб адзначыць, што магіла яго жонкі ўсё яшчэ была чыстай і ахайнай. Добра. Ён не хацеў хвалявацца з-за Бети прама цяпер. Марцін Кейн павінен быў быць пахаваны ў бліжэйшыя некалькі дзён, і помнік павінен быў быць гатовы.
  
  У самым цэнтры могілак ён спыніўся. Мармуровы лязо помніка ў прыцемку пад зацягнутым хмарамі вячэрнім небам. Дзіцем ён зайздросціў іншым гарадам, якія пабудавалі свае мемарыялы Канфедэрацыі на рубяжы стагоддзяў, калі модай сталі выявы самотнага салдата, які абапіраецца на сваю вінтоўку. Гэты просты белы абеліск, пабудаваны праз дзесяць гадоў пасля вайны, здаваўся па параўнанні з ім бясколерным — яго ўласны праўнук вырас, называючы яго "Апалон-11". Раней ён баяўся, што аднойчы ўсе, хто ведаў аб помніку, будуць мёртвыя, і ніхто не зразумее, што азначае надпіс 'Мы будзем смуткаваць і памятаць". Яго гэта больш не турбавала. Ён даўным-даўно зразумеў, што галасы, а не камяні, з'яўляюцца лепшымі захавальнікамі памяці.
  
  Ён кінуў вядро і савок на зямлю і павольна апусціўся на калені. Пустазелле вакол помніка былі новымі, і яны лёгка паддаліся. Ён спрытна пацягнуў, яго тоўстыя пальцы схапілі зялёныя кончыкі і стрэслі іх у вядро.
  
  "У мяне на каленях пластыры, але ты не можаш да іх дакранацца".
  
  Ён падняў галаву. Маленькая дзяўчынка Олдэн — ён не мог успомніць яе імя — стаяла прыкладна ў трох футах ад яго, худыя ножкі тырчалі з-пад шортаў. Ён пагразіў ёй пальцам.
  
  “ Для чаго ў цябе пластыр, маленькая міс? Ты сдираешь скуру або што-то ў гэтым родзе?
  
  Яна пахітала галавой. “Я намалявала раны на каленях фламастарамі. Яны не здымаюцца, таму бабуля Эла заклеила іх пластырам".
  
  Ззаду сябе ён пачуў, як жанчына адкашляўся. “ Эла лічыла, што маленькім дзяўчынкам не належыць бегаць з акрываўленымі каленкамі. Лепш выдаткаваць пару бінтоў.
  
  Ён круціў галавой, пакуль не захварэла шыя. Іншая дзяўчына з Олдена — Госпадзе, ён таксама не мог успомніць яе імя — хутка з'явілася ў поле яго зроку.
  
  Ён зноў павярнуўся да чиквиду. "Ну, вось табе і Эла", - адказаў ён. “Падчас Другой сусветнай вайны яна разгульвалі ў размаляваных панчохах. Раней Бети дапамогу. Эла заўсёды лічыла сябе лепш, чым была на самай справе. Атланта зробіць гэта з табой ".
  
  Яна ціха засмяялася — добрым смехам, не такім нацягнутым або ветлівым. Яна апусцілася на калені побач з ім і пачаў выдзіраць малюсенькія ўцёкі з левага боку помніка.
  
  "Ідзі сюды і дапамажы мне, Кэці Пру", - сказала яна. "Давай паглядзім, колькі гэтых пустазелля ты зможаш кінуць у вядро містэра Дзіка".
  
  Кэці Пру падбегла да маці і прысела паміж імі на кукішкі.
  
  "Я нагляду", - абвясціла яна. "Ты кідай пустазелле ў вядро".
  
  Дзік ўсміхнулася, убачыўшы, як нахмурылася яе маці. Гейл — яе звалі Гейл. "Ну, я ніколі не ведаў дзіцяці, які не хацеў бы запэцкаць пальцы", - сказаў ён.
  
  “О, ёй падабаецца пэцкацца, без праблем. Ёй проста падабаецца выбіраць час".
  
  "Я разумею гэта дастаткова правільна".
  
  Неба станавілася ўсё бліжэй. Малюсенькія пустазелле пачалі дрыжаць на ветры. Ён сказаў бы, што самае большае праз сем-дзесяць хвілін.
  
  "Дзік," сказаў Гейл, - я хацеў цябе сёе пра што спытаць. Я спрабую знайсці фатаграфіі людзей, якія жылі на Статлерс-Крос ў пачатку стагоддзя. Я хацеў спытаць пра той старой фотастудыі ў цэнтры горада.
  
  “ Ўстанова Малкольма Хинсона?
  
  “ Ён быў апошнім, каму яна належала?
  
  Дзік сарваў пустазелле з коранем і вырваў яго з зямлі. Ён кінуў яго на які расце пагорак ўнутры вядра.
  
  “Ён быў адзіным уладальнікам гэтага дома. Ён зачыніўся, калі ён перастаў фатаграфаваць. Я думаю, гэта было дзе-то пасля Другой сусветнай вайны ".
  
  "Ён зачыніў яго з-за вайны?"
  
  “Дэпрэсія, на самай справе. Тады ніхто не мог дазволіць сабе здымаць, і ён так і не нагнаў упушчанае. Пазней, пасля вайны, людзі пачалі абзаводзіцца ўласнымі фотаапаратамі. І калі ты хацеў зрабіць шыкоўны здымак, ты вылучаў на гэта цэлы дзень і адпраўляўся ў Афіны ".
  
  Яна кінула жменю маленькіх сцеблаў у яго вядро.
  
  “ Што б з ім ні здарылася?..
  
  Ён паціснуў плячыма. “Ну, нейкі час ён поговаривал аб вяртанні на поўнач, але ён ажаніўся на дзяўчыне з мясной крамы, а яна не хацела з'язджаць. Такім чынам, ён і яшчэ адзін хлопец-янкі, Пэрриш Сінглтан, пайшлі працаваць рознарабочыя да аднаму буйному фермеру ў акрузе Уолтон.
  
  “ Пэрриш Сінглтан. Драматург, ці не так?
  
  “ Цалкам дакладна. Ён ажаніўся на Люсі Стоўн. Цяпер я быў упэўнены, што Пэрриш - чалавек, які ўцячэ адсюль. Нью-Ёрк — вось адкуль ён родам, і я думаў, што менавіта туды ён вернецца. Але ён так і не вярнуўся. Ён застаўся, вырошчваў гародніну, ненадоўга стаў гароднікам. Ніколі пра яго нічога не чуў. Памёр шмат гадоў таму."
  
  Гейл правяла рукой па нядаўна прополотому участку травы. "Ён напісаў сцэнар гарадскога таго прадстаўлення, якое так і не адбылося". Яна памаўчала. “Ён і Малькальм Хинсон прыехалі сюды ў пачатку 1920-х гадоў як мастакі, каб захаваць культуру Поўдня. Я мяркую, што-то накшталт папярэдніка Федэральнага мастацкага праекта ".
  
  Дзік фыркнуў. “Назойлівыя рыданні янкі, калі хочаце ведаць маё меркаванне. Зрабіць нас падобнымі на астатнюю краіну - вось чаго на самай справе дамагаліся такія людзі, як яны. Я ніколі не вазіў ім бавоўна. Малькальм хадзіў паўсюль са сваім фотаапаратам і пытаўся, ці можа ён усталяваць камеру ў поле, пакуль мы саджаем, у царкве, пакуль мы молімся. Прапаведнік спытаў нас, мужчын, што мы думаем, і мы адказалі, што, чорт вазьмі, няма. Мы не былі мясцовымі жыхарамі, якіх ён мог бы фатаграфаваць, — мы не былі вокладкай для National Geographic, так вось, яго галерэя была іншай. Тады мы маглі б прыйсці да яго, як нам хацелася. Але тое, што ён фатаграфаваў нас, калі мы займаліся сваімі справамі, — я б не стаў мець да гэтага ніякага дачынення ".
  
  Кэці Пру сунула руку ў вядро і набрала поўную жменю раслін. Моцна трымаючы іх, яна ўстала і пачала расстаўляць іх у шэраг на вузкім выступе падставы помніка.
  
  "Што ты там робіш, Міс?" спытаў ён.
  
  "Я украшаю замак".
  
  Дзік уздыхнуў і зноў зірнуў на неба. Тры хвіліны. Ён як раз паспеў вярнуцца ў дом, калі ўпалі першыя кроплі.
  
  Ён паклаў савок у вядро і, нязграбна падняўся на ногі. “ Ну што ж, міс Гейл, нам трэба выбірацца адсюль, калі мы хочам перажыць дождж. Вы хадзілі пешшу? Я не чуў шуму машыны.
  
  “ Я прыпаркаваўся ў метадысцкай царквы. Яшчэ адзін пытанне, Дзік. Ты ведаеш, у каго ключ ад студыі?
  
  Ён спыніў на ёй погляд. “ Чаму ты хочаш пайсці туды?
  
  “Магчыма, там яшчэ захаваліся якія-небудзь фатаграфіі. Яны маглі б даць мне лепшае ўяўленне аб акрузе тых гадоў ".
  
  Ён паківаў галавой. “ Сумняваюся. Малкольма няма па меншай меры сорак гадоў. Я ўпэўнены, што хто-то даўным-даўно вычысціў яго.
  
  “ Напэўна, ты маеш рацыю. Я проста хацеў праверыць.
  
  “Я б не стаў турбавацца. Цяпер там няма нічога, акрамя пацукоў і прусакоў". Ён узяў сваё вядро і адышоў ад іх. "Калі б там калі-небудзь што-небудзь было, гэта было б з'едзена". У сгущающейся цемры ён ледзь адрозніваў шэрагі гранітных блокаў за магілай Бэці. Моцна сціскаючы вядро, ён накіраваўся да іх.
  
  Ззаду яго зашамацела трава. - І яшчэ сее-што, Дзік. Табе было васемнаццаць, калі памерла Лінні Кейн, ці не так?
  
  Ён занёс нагу, рыхтуючыся да наступнага кроку, і на нейкую вар'яцкую секунду яму здалося, што ён больш ніколі не ссунецца з месца. Затым ён павольна апусціў яе і павярнуўся да яе, размахваючы вядром для раўнавагі.
  
  "Так".
  
  “ Ёй было ўсяго дваццаць пяць. Вы, павінна быць, былі з ёй крыху знаёмыя.
  
  “Маленькае мястэчка. Ведаў усіх".
  
  “ Я б хацеў прысесці і пагаварыць пра яе. Хутка.
  
  "Для чаго?"
  
  "Я хачу ведаць, чаму яна гэта зрабіла".
  
  “ Ты думаеш, яна мне расказала?
  
  "Можа быць, у цябе ёсць нейкія думкі па гэтай нагоды".
  
  “ Ты чуў усе мае гісторыі.
  
  "А як наконт тых частак, якія не патрапілі ў апавяданні?"
  
  “ Не было ніякіх, міс.
  
  Пах грому запоўніў яго ноздры. Гэта будзе моцная навальніца. Мноства маланак накіравалася ў Неба і апаліла зямлю. Ён пражыў на Стэтлерс—Крос ўсю сваю жыццё - і яму было б балюча глядзець, як яна памірае. Але смерць Марціна пакладзе ёй канец. Цяпер ён гэта разумеў.
  
  Раптам у яго зашчымела ў грудзях, і ён падумаў, ці не дапаможа ці гэта рыданиям. Але ў рэшце рэшт ён пайшоў далей. Ён бачыў занадта шмат маланак, каб стаяць і ўзірацца. Нават калі гэта ён збіраўся адсунуць засаўкі.
  
  "Міс?" - крыкнуў ён. “Я чуў, што ўнук Малкольма вяртаецца ў акруга Калвин. Ён пілот. Магчыма, ён што-небудзь ведае аб гэтым старым фотаатэлье".
  
  Яркая паласа маланкі прарэзала неба на поўдні, калі Труитт забраўся ў свой грузавік і выехаў на пад'язную дарожку. У люстэрка задняга віду ён бачыў, як Олдэн-хаўс мільгае ў яго за спіной, як ліхтарык, прамяні святла льюцца з вокнаў. Ён працягнуў руку, узяў свой сотавы тэлефон і націснуў кнопку офіса шэрыфа. Хаскелл адказаў пасля аднаго гудка.
  
  “Цябе там яшчэ не закрануў дождж, Алби, тут ён даволі моцны, і рухаецца на поўнач. Ты павінен сутыкнуцца з ім, вяртаючыся дадому".
  
  "Вось што я табе скажу, чаму б табе не перанесці гэта сюды?" Сказаў Труитт. "Нам трэба яшчэ раз агледзець Трысняговы дом".
  
  "Табе ўдалося пагаварыць з усімі імі?"
  
  “ Няма. Толькі двое. Жонка прачнулася ў істэрыцы, і за ёй давялося даглядаць. Ён паморшчыўся. Для яго гэта гучала непераканаўча, і ён ведаў, што для Хаскелла, які нарадзіўся дзесяцігоддзем пазней і пражывае дзвюма акругамі старэй, гэта гучала зусім непераканаўча. “Я ўбачу іх абодвух заўтра. Я вырашыў адну рэч. Нам трэба яшчэ раз зірнуць на месца злачынства."
  
  “ Дай мне хвілін трыццаць.
  
  "Выдатна".
  
  Ён сунуў тэлефон назад у ложак. Першыя цяжкія пырскі вады ўдарылі ў лабавое шкло, калі на поўдні прагрымеў яшчэ адзін залп. Ён уключыў дворнікі і стаў глядзець, як буйныя кроплі дажджу распырскваецца па краях вокны. Зачынены ў грузавіку, ён, тым не менш, адчуваў суглінкавых пах вонкавага паветра - шчыльную сумесь, ўзнімальную ад размокшей гліны і смалы. Звычайна такія пахі супакойвалі яго, запэўніваючы, што яго ногі ідуць па правільным участку зямлі. Аднак цяпер ён адчуваў сябе прыгнечаным. Як бы ні павярнулася гэта справа — а павернецца яно менавіта так, — нічога ніколі не будзе вырашана. Калі ён падстрэліў свайго першага аленя, ногі жывёльнага падагнуліся пад ім, як быццам нябачная палка ўдарыла аленя па канечнасцям. "Так будзе і з гэтай справай", - падумаў ён. Калі ўсё будзе сказана і зроблена, найбольшы ўрон нанясе нябачная палка ў маёй уласнай руцэ, а не куля Марціна.
  
  Яму спатрэбілася не больш двух-трох хвілін, каб пад'ехаць да Тростниковому доміка. Жоўтая стужка з месца злачынства, примятая да зямлі учорашнім начным дажджом, млява аблягала палаткі і сталы. Ён ведаў, што ежа і смецце будуць спакаваныя, але не выкінутыя. Ён зморшчыў нос пры думкі аб тым, што яму давядзецца ўсё гэта прасейваць, але калі б яго падазрэнні былі верныя, то менавіта так яго каманда правяла б свой вечар.
  
  Ён прыпаркаваў машыну на абочыне і падышоў да паліцэйскаму, што сядзеў у яго машыне. "Што-небудзь здарылася сёння?" ён спытаў.
  
  "Не, сэр". Рук паспешліва паставіў свой пластыкавы шкляначку на сядзенні побач з сабой. “Было даволі ціха. Міма праязджалі некалькі турыстаў, пара чалавек, якія хацелі ўбачыць сям'ю. Я накіраваў іх да Олденам, як вы і сказалі. Адзіным чалавекам, які хацеў трапіць у дом, быў вялебны. Сказаў, што хоча зайсці ў дом і памаліцца за нябожчыка.
  
  “Што? Ён што, спятил?"
  
  Рач ўхмыльнуўся. “Я не пытаўся ў яго пра гэта наўпрост, сэр. Ён таксама сказаў, што місіс Кейн папрасіла яго прынесці ёй Біблію".
  
  “ Місіс Кейн ўвесь дзень знаходзілася пад дзеяннем заспакойлівага. Малю Бога, каб вы яго не ўпусцілі.
  
  “Не, сэр. Я сказаў яму, што ён можа маліцца за жоўтай стужкай колькі заўгодна, але ён не можа ўвайсці ў дом, калі яго не суправаджае хто-небудзь з упраўлення шэрыфа".
  
  "Што ж ён сказаў?"
  
  “ Што-то наконт таго, што яму не дазволілі выканаць свой пастырскі абавязак. Я сказаў яму, што мы былі б больш чым гатовыя прыняць яго, але ў яго павінна быць дазвол і суправаджэнне, і, ну, ён проста надзьмуўся і сышоў. Акрамя гэтага, нічога асаблівага ".
  
  “Добра. Я збіраюся зайсці ў дом. Я чакаю пошукавую каманду. Калі яны прыедуць, скажы ім, што я ўжо ўнутры".
  
  "Так, сэр".
  
  Труитт кіўнуў на развітанне і пераступіў праз загараджальную стужку на месцы злачынства. Неба было грифельно-шэрым, і пачаў церусіць дождж. Яшчэ адзін удар маланкі прымусіў яго пабегчы трушком па траве, а неадкладны раскаты грому падшпіліў яго кінуцца пад шаты дубоў, якія хавалі пярэдні двор. На драўляным ганку ён спыніўся, трымаючы ручку ў левай руцэ, а ключ у замку. Дождж хвастаў па яго непакрытай галаве. У доме ўсё яшчэ вяліся актыўныя следчыя дзеянні. Калі б смерць ужо была прызнана няшчасным выпадкам, хто-небудзь арганізаваў бы дбайную ўборку. Як бы тое ні было, дзённай спякоты і вільготнасці, было дадзена дастаткова часу, каб аказаць сваё ўздзеянне на змесціва дома. Труитт тупнуў нагой. Змесціва дома. Ён быў обосранным РЫДВАНОМ. Моцна сціснуўшы ручку, ён уставіў ключ і адчыніў дзверы.
  
  Слабы жоўты святло афарбаваў сцены, калі ён запаліў верхняе святло. Ён сунуў руку ў заднюю кішэню, выцягнуў пару пластыкавых пальчатак і нацягнуў іх.
  
  Труитт уключыў святло ў кабінеце. Плямы крыві на дыване ўсё яшчэ хавала пластыкавая плёнка; пераступаючы праз яе, ён накіраваўся да зброеваму шафе Марціна. Ён утаропіўся на пісталеты ўнутры, стаялі ствалом уніз на кавалку белага фетру. Прысеўшы на кукішкі, ён высунуў скрыню ў ніжняй частцы шафы. Усярэдзіне ляжалі скрынкі з патронамі і некалькі старых копій пісталетаў і магазін з патронамі. Дастаўшы з кішэні ручку, Труитт падняў часопісы, агледзеў іх вокладкі, а затым звярнуў сваю ўвагу на дно скрыні. Ён нахіліўся і панюхаў. Калі і адчуваўся ледзь улоўны пах зброевага алею, ён не змог улавіць яго за рэзкім пахам растваральніка і затхлы старой паперы і кардона. Ніякіх слядоў ні алейных плям на дне скрыні, ні на саміх часопісах.
  
  Ён засунуў скрыню, падышоў да лесвіцы і, пагойдваючыся з боку ў бок, каб не натрапіць на сляды, падняўся па прыступках, пераскокваючы праз дзве прыступкі за раз. Дзверы ў пакой Марціна і Кэмми была зачынена, і ён дазволіў ёй заставацца такой. Яго каманда абшукала там учора, і ён папросіць Хаскелла зрабіць гэта зноў, перш чым ён сыдзе сёння ўвечары, але Труитт быў упэўнены, што нічога не знойдзе.
  
  Галоўная ванная пакой ўяўляла сабой невялікае памяшканне, якое выходзіла як у спальню, так і ў калідор. Адна лямпачка ад падвойнага свяцільні над люстэркам перагарэла, і ў паўзмроку уся пакой, аформленая ў жоўтых танах, набыла выгляд старой празрыстай стужкі. Труитт правёў пальцам па ракавіне і апусціў галаву пад кран, каб панюхаць. Ён таксама праверыў ўнітаз і ванну, даследуючы фарфор на прадмет якіх-небудзь шарыкаў або бисеринки. Нічога. У кабінцы, нягледзячы на ўсю яе цьмяную афарбоўку, было бездакорна чыста.
  
  Ён адкрыў вузкі бялізнавы шафа, схаваны за дзвярыма ваннай, выпусціўшы водар кандыцыянера для бялізны і мыла. Жоўтыя і карычневыя ручнікі і бялізну для мыцця былі акуратна складзеныя на двух з трох паліц. Трэцяя палка, відавочна, служыла сховішчам непатрэбнага хламу — кавалка мыла, упрыгожанага ў выглядзе лебедзя, дадатковага рулона туалетнай паперы, абгорнутай вязанай лялькай, рассыпістай мыла ў форме рыб і ракавін. Яны былі ссунутыя ў бок, каб вызваліць месца для стосы папер. Асцярожна, каб не зрушыць цацанкі, Труитт дастаў паперы з шафы.
  
  Брашура з верхняй частцы чаркі ўпала на падлогу. Труитт нахіліўся, каб падняць яе, затым сеў на край ванны.
  
  На першай старонцы брашуры была старая фотаздымак мёртвага дзіцяці з зоркай Давіда на яго паліто. Над фатаграфіяй былі словы "Нацысты забівалі дзяцей". Труитт перавярнуў старонку. "І ўрад Злучаных Штатаў таксама". Скрываўлены плод, з жывата якога ўсё яшчэ звісала пупавіна, займаў увесь дзвюхстаронкавы разварот. "Няўжо любая цана занадта высокая, каб заплаціць за яе жыццё?" На задняй вокладцы быў спіс клінік па ўсім Паўночна-Ўсход разам з хатнімі адрасамі і тэлефонамі лечаць лекараў.
  
  Труитт прагартаў стос папер - заяўкі ад prolife groups, некаторыя з якіх былі яму знаёмыя, іншыя з назвамі, аб якіх ён ніколі не чуў. Адзін ліст выглядаў як грубы макет брашуры, з карандашными пазнакамі на палях. "Павялічце фатаграфію". "Перепроверьте гэтыя адрасы". "Падумайце аб тым, каб дадаць імёны жонак і дзяцей лекараў, якія робяць аборты". Ён вывучыў почырк. Почырк быў выразным і нахільным наперад. Ён не мог з упэўненасцю сказаць, яно належала Марціну або няма.
  
  "Марцін," сказаў ён. Ён паўтарыў імя гучней. “ Марцін. У што, чорт вазьмі, ты ўляпаўся?
  
  OceanofPDF.com
  
  МИСС ЛИННИ СіХИЗ ДжыРИТС
  
  1 шклянку крупяной мамалыгі
  1 гарбатная лыжка солі
  1 шклянку вады
  1/2 шклянкі цёртага сыру Монтерей джэк
  
  Дадайце крупы і соль у ваду для запякання. Рыхтуйце 20
  хвілін. Дадайце сыр. Падавайце з дробкай
  папрыка.
  
  Настолькі добры, што ў яго няма ні найменшага шанцу.
  
  —Кулінарная кніга Стейтлерс Крос 1975
  
  Зайла выключыла святло на кухні і перегнулась праз ракавіну, каб вызірнуць у акно. Звонку бесперапынна ліў дождж, кроплі былі такімі буйнымі, што нават ноччу яна магла бачыць, як травінкі расплюшчвалі пад імі. Яе уласны маленькі дом быў прыцемнены; яна выглянула на двор, дзе яе ўчастак зямлі цягнуўся закопченной паласой да самага плота. Гэта было яе любімае час, калі сонца нарэшце садзілася і яна магла пастаяць у цемры. Ніхто не мог яе бачыць. Ноччу яна і яе маленькае бунгала былі ўсяго толькі самай чорнай часткай цені, адкідаецца домам Олденов.
  
  Раптам два прамяня перасеклі яе двор, асвятліўшы плот, калі яны згарнулі на пад'язную дарожку да суседняга дому. Некалькі секунд яны танцавалі ўздоўж ствала арэхавага дрэва пекан, асвятляючы ніжнія галіны і караляў дажджу.
  
  Рухавік змоўк, фары патухлі. Дзверцы кіроўцы расчыніліся, і адтуль выбралася согнувшаяся ад дажджу фігура. Зайла назірала, як фігура вярнулася ў машыну і выцягнула з-пад маснічыны парасон. Святло ў салоне асвяціў твар Гейла.
  
  Кэці Пру сядзела на пасажырскім сядзенні, яе цёмныя валасы ледзь віднеліся за ніжняй часткай вокны. Галава Гейл пагойдвалася, пакуль яна казала. Відавочна, яна беспаспяхова спрабавала ўгаварыць дачка выйсці з машыны. Рука Кэці Пру паднялася ўверх, і ражок з марозівам, які яна трымала, небяспечна захістаўся ў паветры. Гейл нахіліўся наперад і забраў ражок з рук дзіцяці. Вывернувшись з рук маці, Кэці Пру вёскі і прыціснулася носам да мокрым шкле дзверцы машыны.
  
  Зайла, адыдзі ад акна. Тут няма на што глядзець. Тут ніколі не было на што глядзець.
  
  Голас яе маці гучаў спалохана. з вокнаў нічога не было відаць. Ідзі сюды і потрясись са мной. Ідзі сюды гэтую ж хвіліну.
  
  Яна доўгія гадзіны гайдалася на руках у маці. Гайдалася ў крэсле, сапраўды гэтак жа, як яна гойдалася на арэлях Марціна Кейна на верандзе. І яна бачыла тое, чаго не павінна была бачыць. Але тады яна была дзіцем. У яе маці не было вачэй.
  
  Яна ўтаропілася ў цемру, маці і дачка па той бок плота раптам разбегліся. Усе гэтыя гады назад яна была не адзіным дзіцем, які гэта бачыў. Іншы дзіця назіраў за тым, што адбываецца з вышыні чырвонага цаглянага дома, падобны на анёла, які схаваўся сярод лістоты.
  
  І ў гэтага дзіцяці былі вочы.
  
  Звонку дождж барабаніў па доўгім французскім дзвярэй кабінета, а спарадычныя ўспышкі маланак асвятлялі гравированное шкло на столі, пакуль кніжныя паліцы ў пакоі не сталі выглядаць так, нібы на іх утварыўся арэол з-за кароткага замыкання. Гейл села на канапу колеру шалвеі і паправіла прасціну на плячы Кэці Пру. Сон не даваўся дзіцяці лёгка. Гукі, якія даносіліся зверху — прыглушаныя рыданні, рэзкія галашэнне, якія, на шчасце, адсутнічалі мінулай ноччу, — пакінулі яе з шырока расплюшчанымі вачыма і трывогай у спальні Гейла. Праз некалькі хвілін Гейл дастаў з шафы пасцельная бялізна і паспрабаваў зладзіць Кэці Пру ў адзіноце кабінета. Нават тут заснуць было цяжка. Мёртвыя вароны і змяінай шкуры маглі б паслужыць забаўкай для чатырохгадовага дзіцяці днём. Ноччу гэта былі проста тушы.
  
  “ Выставі іх на вуліцу. MAMA. Я не магу спаць тут з гэтымі птушкамі.
  
  Гейл падпарадкаваўся, правёўшы ўсю зграю па вузкім калідоры на кухню, дзе яны селі ў дрыготкім святле сярод накрытых талерак з браўні і печывам. Пасля некалькіх калыханак і хрыплага выканання "Хай-Лілі, хай-Ло" Кэці Пру, нарэшце, забормотала перад сном сваю апошнюю просьбу: "Прыцісніце да мяне. Мама" задаволілася тым, што Гейл нахіліўся і пагладзіў яе па спіне.
  
  Гравированное шкло засвяцілася, за ім рушыў услед раскаты грому. У цемры Гейл напружыўся, каб разглядзець, як падымаецца і апускаецца плячо Кэці Пру. Упэўнены, што яна спіць. Гейл паднялася з падушак і падышла да зашклёнай дзвярэй. Мяккі святло лямпы на заднім ганку прабівалася скрозь празрыстыя фіранкі і падаў на яе наручныя гадзіны. Было адзінаццаць сорак пяць.
  
  Ёй варта было б легчы спаць. Яна паглядзела на акуратны сяннікі з коўдраў і падушак, які яна разаслала на падлозе перад канапай. Магчыма, як толькі яна пакладзе галаву на гэтыя падушкі, то імгненна засне, але яна сумнявалася ў гэтым. Ёй трэба было занадта шмат аб чым падумаць - занадта шмат у чым разабрацца.
  
  Яна плюхнулася ў мяккае крэсла каля дзвярэй і падабрала ногі пад спадніцу. Адкінуўшы галаву на мяккую спінку, яна глыбока ўздыхнула. Лінні была выкрэсленая з фактычных дадзеных. Гэта было зроблена з эфектыўнасцю пастановы гарадскога савета — пазбавіцца ад яе фатаграфій, пазбавіцца ад яе валасоў, знішчыць яе цалкам, за выключэннем пакрывала. Ўзнавіць яе як гобліна, кім-то, кім кіруе вусная гісторыя і фальклор. Гейл отвернула галаву, калі за французскімі дзвярыма бліснула маланка. Было самагубства настолькі табуированным? Патрабавала ці пазбаўленне чалавека жыцця ў 1920-я гады такой татальнай маніпуляцыі?
  
  А што наконт дзіцяці, якога пакінула самазабойца? Вочы Гейла расчыніліся. Нага Кэці Пру выслізнула з-пад белай прасціны і саслізнула з канапы. У грудзях Гейла утварыўся гарачы шар.
  
  Яна паднялася з крэсла і зноў падышла да зашклёнай дзвярэй. Яе гадзіны паказвалі 11:50. У Англіі было крыху раней пяці раніцы.
  
  Дзіўна, што яна ніколі не тэлефанавала, але яна ведала нумар. Яна ўзяла тэлефон з паліцы перад канапай і націснула на кнопкі.
  
  Тэлефон празвінеў адзін раз. Голас быў рэзкім.
  
  "Хэлфард".
  
  "Дэніэл?" Яна запнулася, не ведаючы, што сказаць.
  
  “Гейл? Гэта ты?"
  
  "Гэта я".
  
  “ З табой усё ў парадку? З Кэці Пру усё ў парадку?
  
  Нягледзячы на сваё неспакой, яна ўсміхнулася. Яго голас гучаў так жа, у ім была сумесь кантролю і турботы. "Ён чортаў брытанскі бобі да мозгу касцей", - падумала яна. "Ён павінен праверыць параметры, перш чым рызыкнуць". Схапіўшы падушку са свайго матрац, яна апусцілася на падлогу і прытулілася да куфра.
  
  “Я ў парадку. У нас усё ў парадку. Я не ведаў, калі табе трэба ўставаць, каб ісці на працу. Цяпер непадыходны час?"
  
  На адну жахлівую секунду яна ўсвядоміла, наколькі саманадзейна было з яе боку выказаць здагадку, што ён быў адзін. Пытанне сарваўся з яе вуснаў перш, чым яна паспела перадумаць.
  
  Хэлфард нешта прабурчаў у адказ. “Вядома, я адзін. Я чортаў паліцэйскі нядзельным вечарам. Прабачце, у панядзелак раніцай. Дарэчы, які, чорт вазьмі, там гадзіна?"
  
  “ Мне даўно пара спаць. Паслухай, я хацеў з табой сёе аб чым пагаварыць. У цябе ёсць хвілінка?
  
  “Вядома. Пачакай секунду", - пачула яна шоргат і рыпенне спружын. “Ну вось. Я гатовая. Ты ўпэўнены, што з Кэці Пру усё ў парадку".
  
  "Станоўча".
  
  “Добра. Цяпер, крыху пазней, я скажу табе, што па-чартоўску рады цябе чуць. Але прама цяпер скажы мне, што не так ".
  
  Яна не ведала, адкуль узяліся слёзы, і адчувала, што да яе гонару, яны былі дробнымі, ледзь бачнымі ў кутках яе вачэй. Было прыемна пагаварыць з ім, прыемна чуць яго голас.
  
  Яна паспрабавала расказаць яму гісторыю ў храналагічным парадку, пачынаючы са смерці Марціна і падзей апошніх трыццаці шасці гадзін. Але неўзабаве яна выявіла, што матаецца ўзад-наперад, пераплятаючы жыццё Марціна з самагубствам Лінні і сямідзесяцігадовай грамадскай клопатам і злосцю. Хэлфард дазволіў ёй размаўляць, перарываючыся толькі для таго, каб удакладніць генеалогію і паходжанне. Нарэшце яна прытулілася да ствала.
  
  "Божа", - сказала яна. “Які гадзіну? Хіба табе не трэба ісці на працу?"
  
  "Не турбуйся пра гэта".
  
  “Дэніэл, я не ведаю, што рабіць з Алби. Ён перакананы, што хто-то забіў Марціна".
  
  “ Гэта таму, што ён разумны чалавек. Гейл. Паглядзі, з чым яму даводзіцца працаваць — мёртвае цела, замкнутая дзверы і доказы бескарысныя. Пры дадзеных абставінах я б прытрымліваўся той жа лініі. Ён зрабіў паўзу. "Як ты думаеш, чаму твая бабуля і іншыя паводзілі сябе так, як яны паводзілі?"
  
  "Шок.'
  
  “Ды добра. Гейл. Ты сапраўды ў гэта верыш?"
  
  Яна адчула прыліў гневу. Раскаты грому звонку нагадвалі ціхае бурчанне ў аддаленні. “Я не ведаю, Дэніэл. Я ніколі не бягу праз на цела майго забітага мужа. Я паняцця не маю, як бы я адрэагаваў.
  
  На іншым канцы провада запанавала маўчанне. Слёзы зноў навярнуліся ёй на вочы, але на гэты раз яна нецярпліва сморгнула іх. Калі Хэлфард загаварыў, яго голас быў мяккім.
  
  “Я скажу табе, як, па-мойму, ты отреагируешь. Шторм. Што-небудзь упадзе на цябе, як шчыт або шкляная скрынка. Гэта зробіць цябе ў бяспецы і оцепенеет, па меншай меры, на імгненне. І ты паступіў бы так, як, на тваю думку, павінен быў паступіць — памацаў бы пульс, сказаў што-небудзь суцяшальнае на выпадак, калі ён цябе пачуе, і ты адразу знайшоў бы дапамогу.
  
  Язык у яе быў тоўсты. “ Ты гэтага не ведаеш, Дэніэл.
  
  “Так, хачу. Я ведаю гэта, таму што я быў там, калі ты даведаўся аб смерці Тома. Я ведаю, як ты адрэагаваў".
  
  “ Але я не знайшоў яго цела.
  
  “Дакладна. Але тады толькі адна з гэтых жанчын была жонкай Марціна. Толькі адна была яго дачкой. І факт у тым, што ўсе гэтыя жанчыны сцвярджаюць, што нейкая істэрыя ахапіла пакой. Я ў гэта не веру. Гейл. І Алби таксама. І ты, калі ўжо на тое пайшло, таксама.
  
  Кэці Пру ўдарыла прасціну, скідаючы яе з сябе. Гейл сцягнула яе з канапы і прыціснула да грудзей.
  
  "Не," прашаптала яна. “ Не, не хачу.
  
  “ Вы верыце, што яго маглі забіць?
  
  "Вы пытаецеся ў мяне, забіў яго хто-небудзь з маіх сваякоў?"
  
  "Я пытаюся ў вас, грунтуючыся на вашых ведах аб гэтых чатырох жанчын, ці мог ён быць забіты".
  
  Дождж спыніўся — яна напружыла слых, каб пачуць яго скрозь французскія дзвярныя шкла, але ўсё, што яна магла адрозніць, - гэта выпадковы стук вады аб лісце на ніжніх галінах дрэў.
  
  “Так. Яго маглі забіць".
  
  Голас Хэлфорда гучаў роўна. “ Тады цябе трэба сказаць гэта Алби. Табе трэба расказаць яму ўсё, што ты ведаеш пра гэтых жанчын, што наводзіць цябе на думку, што хто-то мог яго забіць.
  
  “Я сказаў, што гэта магчыма. Я не веру, што хто-то з іх гэта зрабіў".
  
  “ Гейл. Яго голас гучаў раздражнёна. “ У цябе тут няма вопыту. Дазволь Алби разабрацца з гэтым.
  
  “Але Алби - і ты - вы абодва думаеце, што А вядзе да Б. Тут усё не так. Я толькі што выдаткаваў дваццаць хвілін, распавядаючы вам усё да дробязяў пра Марціна, і, павінна быць, раз пяцьдзесят вяртаўся назад. Яна спынілася, разумеючы, што Хэлфард, нягледзячы на ўсе яго цярпенне, верагодна, дайшоў да мяжы. “ Гэта якім-небудзь чынам звязана з Лінні, Дэніэл. Я ўпэўненая ў гэтым.
  
  На тым канцы провада Хэлфард цяжка ўздыхнуў.
  
  “Не ўмешваўся. Гейл. Ты гісторык. Чытай, рабі нататкі, постулируй, рабі ўсё, што хочаш, але не станавіся на шляху Труитта. Я не буду сведкай па справе, калі ён арыштуе вас за ўмяшанне ва ўнутраныя справы.
  
  “ Сябар добрага надвор'я, вось хто ты такі, шэф.
  
  Хэлфард засмяяўся. “ Жудасны кокнуць. Вас занадта доўга не было, " Яго голас раптам стаў пяшчотным. “ Я ўжо спрабаваў адгаварыць вас ад гэтага, місіс Грейсан. Мне па-чартоўску не шанцавала.
  
  OceanofPDF.com
  
  Што ж, я выканальная сабака, выклікаю цябе. Часам ты не можаш сказаць, стукаюць ці тое, што ты чуеш, твае ўласныя зубы ці малако, якое патрапіла карове на сківіцу.
  
  —Томі Фалькон, подбивающий свайго сябра Грега Доўсан правесці ноч на пашу, дзе, як кажуць, прывід п'е малако з каровінага вымя, 1977 год.
  
  Гейл ведала дом Мэй Робертсан, хоць яна толькі цьмяна пазнала мужчыну са сталёвымі валасамі і ў сініх джынсах, полировавшего ў двары "Вольва экрю". Дом размяшчаўся на рагу двух грунтавых завулкаў, абодва з-за начнога дажджу сталі бруднымі. Мяркуючы па ўсім, гэта было не больш чым у мілі на паўночны-ўсход ад дома Элы, але, мяркуючы па тым, як віліся прасёлачныя дарогі, лічыльнік прабегу паказваў 3,2 мілі, калі Гейл спыніў шэры "Шэўрале" на гліністым участку, які сышоў за пад'язную дарожку. У апошні раз яна была ў гэтым доме ў жніўні, калі ёй было трынаццаць, калі яны з Силлом, засумавалі да бязмежжа, блукалі па заднім палях Элы і натыкнуліся на закінуты месца. Цэлы тыдзень яны насілі абеды для пікніка ў дом догтротов, дзе з грукатам праходзілі па адкрытым цэнтральным праходзе і кармілі наварыстага курыным салатай сям'ю дзікіх котак, якія жылі пад імправізаваным ганкам. Кожны дзень перад сыходам яны давалі дабраславеньне, кідаючы перад сабой у вокны кавалкі граніту.
  
  Цяпер яна скурчылася пры думцы аб гэтых старых вокнах, пераўтвораных да канца тыдня ў аскепкі. Не тое, каб хто-то па ім сумаваў, падумала яна, выходзячы з машыны. Альбо ўнук Малкольма Хинсона быў выдатным майстрам на ўсе рукі, альбо добры нашчадак верыў у тое, што трэба ўкладваць грошы туды, дзе былі яго продкі. Звонку здавалася, што дом быў цалкам адрамантаваны. Цэнтральны праход, які злучае дзве сіметрычныя ручкі, быў абгароджаны. Глянцавы пласт фарбы колеру слановай косці пакрываў тое, што яна памятала, як сасновыя дошкі, дапоўненыя светла-шэрым колерам аканіц і аздаблення. Дзверы была блакітнага колеру, як яйка малінаўкі, з ружовымі рыскамі, падобнымі на сцежкі дубцом, очерчивающими ручку і дзвярны малаток. Латуневы ананас, каланіяльны сімвал гасціннасці, быў прыкручаны да вагонке пад бліскучым латунным ліхтаром на ганку.
  
  "Гэта цудоўна", - крыкнула яна, жэстам запрашаючы Кэці Пру выйсці з машыны. "У апошні раз, калі я быў тут, гэта выглядала як нешта з Маленькага Божага Акра".
  
  Мужчына выпрастаўся і паправіў замшавую тканіна. “Мая жонка сказала тое ж самае. Асабліва пасля таго, як яна выявіла змяю ў прыбіральні. Пасля гэтага яе ўжо нішто не стрымлівала ад рамонту ". Ён у апошні раз ударыў па капоце "Вольва", а затым павярнуўся да іх. "I'm Mai Robertson."
  
  “Гейл Грейсан. А гэта Кэці Пру". Гейл кіўнуў у бок дома. "Я б падумаў, што гэты дом занадта моцна пацярпеў".
  
  “Па праўдзе кажучы, верагодна, так яно і было. Але гэта было ў сям'і. І калі маёй жонцы ў капялюшык патрапіць пчала ..."Робертсан падняў з травы чыстую анучу і правёў па ёй пальцамі, падморгваючы Кэці Пру. “Выбачайце, што прымусіў вас усіх ўстаць так рана. Але мне трэба быць у аэрапорце Атланты да адзінаццаці ...."
  
  “Без праблем. Мы з Кэці Пру ўсё роўна былі на нагах. У доме не зусім спакойна. Нам было карысна выбрацца ".
  
  Ён скамячыў анучу і кінуў яе ў траву побач з адкрытай слоікам полироли. “ Мне па-чартоўску шкада Марціна. Яго погляд кінуўся да Кэці Пру, якая вывучала набор для сыходу за аўтамабілем. “Я ведаў яго не вельмі добра, але дастаткова, каб зразумець, што ён быў чалавекам прынцыпаў. Вы рэдка сустрэнеце такое - ва ўсякім выпадку, не ў Атланце, а пасля таго, як я некаторы час быў часткай Вялікай Сельскай Амерыкі, магу вам сказаць, што і тут такога няма ".
  
  “ Ты кажаш, як Дыяген, які шукае сумленнага чалавека.
  
  Яго смех быў кароткім і моцным. “Так, ну, ты лётаеш па ўсім свеце, часам табе здаецца, што ты нясеш лямпу пры дзённым святле. Але Марцін — Марцін быў тым, каго я вельмі паважаў. У яго быў ... маральны стрыжань.
  
  Гейл паглядзела на дом. Ёй здалося, што яна ўлавіла нейкі рух у акне, але яно страцілася за люстраным эфектам ранішняга святла.
  
  "Пацешна, як людзі губляюць сваю вытанчанасць, калі паміраюць", - сказала яна. “Марцін быў вельмі маральным чалавекам. Але ў яго было так шмат іншых граняў. Я не думаю, што большасць людзей звярнулі ўвагу на ўсё гэта. Яна зірнула на Кэці Пру, якая ўсё яшчэ была зачараваная слоікам полироли. "Калі я памру, я спадзяюся, у Кэці Пру хопіць розуму хваліць мяне ва ўсёй маёй буркатлівай красе".
  
  Ён усміхнуўся. "Я спадзяюся, ты папярэдзіла ўсіх сваіх пажылых сваякоў, што табе падабаецца ідэя заслаць іх дамавінка бруднай бялізнай".
  
  "Чорт вазьмі, я цалкам чакаю, што мае 'пажылыя сваякі' постелят брудную бялізну на свае ложкі перад сыходам. Гэта адзіная рэч, якую мы ўсе да цяперашняга часу засвоілі — патрэсці сваімі ўласнымі шкілетамі, перш чым у каго-то іншага з'явіцца шанец патрэсці імі за цябе ".
  
  Ранішні паветра з проста гарачага ператварыўся ў цяжкі, і Гейл адчула, як у яе на лбе выступілі першыя кроплі поту.
  
  “Май, як я патлумачыў учора ўвечары па тэлефоне, мяне цікавіць фотастудыя твайго дзядулі. Ці, хутчэй, фатаграфіі, якія былі зробленыя там".
  
  “ Хочаш патрэсці сее-якімі шкілетамі маёй сям'і?
  
  Яна ўсміхнулася. “На самой справе, мне патрэбна дапамога з маім даследаваннем. Я пішу кнігу пра сельскіх жанчын Поўдня ў пачатку стагоддзя, і ў мяне ёсць імёны і слоўцы, але мне падабаюцца і некаторыя асобы ".
  
  “Я не ўпэўнены, што студыя цябе моцна дапаможа. Я заходзіў унутр каля года назад — там было трохі старога рэквізіту і вельмі шмат пылу ".
  
  “ Ніякіх старых тэчак або выкінутых фатаграфій?
  
  Ён дастаў з кішэні шортаў насоўку і выцер мокры лоб. "Ну, я не магу сказаць катэгарычнае 'няма'. Будаўнічы інспектар праверыў гэта, але я не пайшоў з ім на гарышча. У мяне захварэлі насавыя пазухі ад пылу. Там было раскідана некалькі брезентов — у асноўным старыя заднікі.
  
  "Інспектар?"
  
  Ён скрыжаваў рукі на грудзях. “Так. Гэта адна з прычын, па якой мы з жонкай пераехалі сюды, калі хочаш ведаць праўду. Яна зацікаўлена ў адкрыцці невялікага рэстарана — на самай справе чайнай, — і, ну, у нас тут была гэтая нерухомасць, так што я сказаў, давайце паглядзім, што мы можам зрабіць. Вядома, калі мы прыехалі сюды, у доме быў такі беспарадак. ... Але студыя канструктыўна надзейная. Як толькі мы зможам знайсці каго-небудзь, хто возьме на сябе яе працу, яна збіраецца пачаць працаваць над "чайнай пакоем ".
  
  Гарбатная на Статлерс-Крос. Гейл ўдарыла подстриженную траву ў сябе пад нагамі.
  
  “ Чым займаецца ваша жонка? - спытаў я.
  
  “ Трохі практычнай сядзелкі. "Сыход за пажылымі людзьмі", здаецца, так цяпер называецца. Але ёй гэта не падабаецца. "Ён задуменна паглядзеў на дом. “Гэта быў цяжкі год для яе. Планаванне чайнай пакоі сапраўды змяніла яе стаўленне да многіх рэчаў ".
  
  "Так што табе ўсё роўна хутка прыйдзецца прыбірацца ў студыі".
  
  “Так, менавіта пра гэта я і думаю. Мой бацька выкарыстаў яго ў асноўным як сховішча, і пасля яго смерці мая маці дастала ўсё, што хацела. Так што вы знойдзеце некалькі прадметаў старой мэблі, можа быць, скрынку або дзве — нічога каштоўнага. Калі ты хочаш зайсці туды і дапамагчы мне з уборкай, выдатна. - Ён падышоў да ганка і ўзяў ключ, які ляжаў на прыступцы. “Вядома, я давяраю табе ў гэтым. У мяне ёсць сябар, прафесар гісторыі ў універсітэце Джорджыі. Пасля таго, як вы патэлефанавала ўчора ўвечары, я пагаварыў з ім. Ён знаёмы з вашай кнігай — кажа, што вы дзейнічаеце законна.
  
  "Я буду вельмі асцярожны".
  
  “Я ўпэўнены. Я хацеў бы атрымаць назад усё, што вы знойдзеце. Я не прафесійны гісторык, і ўсе гэтыя генеалагічныя штучкі пакідаюць мяне абыякавым. І ўсё ж я хацеў бы паглядзець, чым займаўся мой дзядуля. У мяне дома ёсць некалькі яго фатаграфій у рамках. Думаю, пры іншых абставінах ён мог бы зрабіць сабе імя ". Ён паглядзеў на гадзіннік: “У наступны раз, калі ты прыйдзеш, я запрашу цябе зайсці. Я б зрабіў гэта цяпер, але мне трэба..."
  
  “Вядома. Паслухай, я сапраўды цаню гэта. Дарэчы, калі менавіта памёр твой дзядуля?"
  
  З іншага боку "Вольва" Кэці Пру пачала спяваць "Колы на аўтобусе". Гейл апусціў погляд на зямлю. Банка з полиролью і абодва анучы зніклі.
  
  “ Кэці Пру! Што ты робіш?
  
  "Я шклоачышчальнік".
  
  Гейл паспешна абышоў машыну. Кэці Пру села на зямлю каля задняй дзверцы машыны. Яна паглядзела на сваю маці і ўсміхнулася.
  
  “Гэта аўтобус. Сурвэткі ў беспарадку".
  
  Гейл ўтаропіўся на бок сіняга "Вольва", нядаўна блестевший ў промнях ранішняга сонца. З дзверцы звісалі кавалачкі полироли. Кэці Пру засунула ўсе пяць пальцаў у банку і зачарпнула вялікую лыжку. "Глядзі, мама", - засмяялася яна, падняўшы пальцы ўверх. "Я магу з'есці ўсё арахісавае масла за адзін ўкус".
  
  Гейл нырнула да дачкі, схапіўшы яе за руку перш, чым лак трапіў ёй у рот.
  
  "Не, мэм!"
  
  Кэці Пру здрыганулася ад рэзкага гуку галасы Гейла. На яе падбародку з'явілася ямачкі, калі яна паспрабавала стрымаць слёзы.
  
  Гейл схапіў Кэці Пру за запясце і груба павёў яе вакол машыны. Робертсан працягнуў ёй чыстую анучу.
  
  Яна нахілілася і люта выцерла рукі дачкі. “Кэтлін Пруденс, ты ніколі не кладзі нічога падобнага ў рот. Цябе можа стошнить. У цябе можа вельмі моцна разболеться жывот. Кэці Пру, ты павінна навучыцца думаць.
  
  "Як бы тое ні было, - сказаў Робертсан, - я не думаю, што гэта атрутна".
  
  “Яна гэтага не ведае. Божа, Кэці Пру. Ты павінна навучыцца не рабіць такіх рэчаў ".
  
  Кэці Пру закрыла вочы і адвярнулася ад Гейла. "Сыходзь", - сказала яна. “Ідзі і не крычы на мяне. Мамы не павінны крычаць на маленькіх дзяўчынак.
  
  Гейл прысела на кукішкі, пачуццё бездапаможнасці затапіла яе грудзі. “Я ведаю, дзетка. Мамы не павінны крычаць. Але што, калі..."
  
  У Гейла забалела горла. Што, калі б ты не пачаў спяваць? Што, калі б я не заўважыў знікнення банкі? Што, калі б ты з'еў гэтую чортаву гадасць, і я знайшоў бы цябе ... Яна закрыла вочы, змагаючыся з паленнем за імі. "Я не магу гэтага зрабіць", - падумала яна. Я не магу выконваць сваю працу, жыць сваім жыццём і забяспечваць бяспеку гэтага дзіцяці. Не ў адзіночку.
  
  Два дні таму яна даверыла б сваёй дачкі ўсіх жанчын у сваёй сям'і. Два дні таму яна магла б паклясціся, што яны, нягледзячы на ўсе свае асаблівасці, соль зямлі.
  
  Яна прыцягнула Кэці Пру да сабе і залезла тварам у яе валасы. "Калі ласка, навучыся быць у бяспекі," прамармытала яна. - Ты павінна навучыцца быць у бяспецы сама.
  
  "Добра, мама". Кэці Пру адсунулася ад Гейл і затым паклала рукі па абодва бакі ад асобы маці. Яна нахілілася наперад, пакуль яе лоб не упёрся ў лоб Гейл. "Я магу быць у бяспецы", - прашаптала яна.
  
  Труитт паклаў трубку свайго настольнага тэлефона назад на падстаўку і сумна ўтаропіўся на яе. Закінуты дом за межамі горада Хахира на поўдні Джорджыі згарэў дашчэнту ў пятніцу ўвечары - толькі ён не быў закінуты. Да раніцы суботы пажарныя дасталі з-пад абломкаў шэсць тэл, усе меркаваныя ахвяры забойства, паколькі шэрыф падазраваў падпал. Крыміналістычная лабараторыя штата цяпер праводзіла тэсты. Марціну прыйшлося чакаць сваёй чаргі.
  
  "Не раней поўдня", - крыкнуў Труитт Хаскеллу. "Можа быць, да таго часу яны паспеюць атрымаць якія-небудзь вусныя вынікі тэстаў".
  
  Хаскелл прасунуў галаву ў кабінет Труитта. "Так чым ты хочаш займацца да тых часоў?"
  
  “Я хачу, каб ты сёння схадзіў і сустрэўся з нашым вялебным Теллером. Высветліце, чаму ён спрабаваў пракрасціся ў дом Трыснёга мінулай ноччу".
  
  “ Будзе зроблена. "Хаскелл адзін раз побарабанил пальцамі па дзвярнога вушака, перш чым знікнуць назад у калідоры.
  
  Труитт адсунуў крэсла і ўстаў. На яго стале ляжалі ў шэраг шэсць фатаграфій, проявленных з плёнкі Надианны Джесуп. Ён нічога не смыслил ў мастацтве, але мог сказаць, што гэтыя здымкі былі чым—то вялікім, чым тыповыя моманты Kodak - бакавой здымак мужчыны з металічнымі крэсламі, паднятымі пад пахамі, як мыліцы, на спінцы аднаго з крэслаў відавочна напісана па трафарэце "Метадыст SC"; голуб, клюющий які растае кубік лёду каля жаночай сандалі з адкрытым наском; тры пажылыя жанчыны, якія сядзяць бок аб бок у рыбным доміку з талеркамі, заваленымі ежай. І яшчэ быў Марцін. Труитт падумаў пра старых фотаздымках Хьюи Лонга, якія ён бачыў у 1930-х гадах. Прыбярыце колер, і на гэтых фотаздымках мог быць ён. Труитт пасунуў фатаграфію Марціна — паднятая рука, бруісты пот, мікрафон, прыціснуты да вуснаў, — праз стол, затым працягнуў руку і ўзяў яе. Ёсць розніца паміж малітвай і палітыканствам, містэр Труитт, калі вы знойдзеце што-небудзь на маіх фотаздымках, вы выявіце, што Марцін Кейн быў далёка не так добры ў падзеле таго і іншага, як ён думаў. Будзь я пракляты, калі гэтая дзяўчына была не права.
  
  Ён адклаў фатаграфію і ўзяў іншую. Гэтая была крыху спрактыкаваней. Відавочна, Надианна стаяла ў дзвярах рыбнай хаткі, край якіх ледзь віднеўся справа. Усярэдзіне хаціны Марцін схіліўся над жанчынай, якая сядзіць. Разглядзець яго твар у дэталях было немагчыма, але яго гарбаватасць сведчыла аб нядбайным, амаль сяброўскім цікавасці. Надианна, верагодна, не ведала, хто гэтая жанчына, але Труитт ведаў. Нават стоячы спіной да камеры, ён даведаўся ў каштанавых кучарах і вузкіх плячах Фейт Баскинс.
  
  На фатаграфіі Марцін нахіліўся да Фейт і схіліўся над ёй, пакуль яна злёгку не адсунулася — пастава заинтригованного мужчыны, які збіраецца не праганяць сваю дачку і яе палюбоўніка.
  
  Але больш за ўсё Труитта зацікавіла апошняя фатаграфія ў рулоне. Марцін быў пад палаткай з ежай, змесціва стала было відаць унізе фатаграфіі. У яго адвісла сківіца, у вачах застыў выраз крайняга шоку і чаго-то яшчэ, чаго Труитт не змог разглядзець. На што ты глядзеў, сябар? Што ты ўбачыў у аб'ектыве той камеры?
  
  Побач з тэлефонам стаяла астыўшая кубак кавы. Труитт узяў яе і асушыў. "Я ні чорта не ўмею, Марцін," прамармытаў ён. "Я думаю, што так, але я проста дзярмо з нагамі".
  
  Пошукі мінулай ноччу не ўвянчаліся поспехам. Яны знайшлі месца ў шафе Марціна, дзе, па ўсёй верагоднасці, ён захоўваў зброевае алей, але ні бутэлькі, ні ануч, ні стрыжняў не было. Сёння каманда працягне разбіраць мяшкі для смецця. Ён паставіў кубак на стол і сабраў фатаграфіі. У што гулялі гэтыя жанчыны?
  
  "Хаскелл!" - крыкнуў ён, засоўваючы фатаграфіі ў канверт. “Ты ўсё яшчэ там? Падумаўшы, дай мне пяць хвілін, і я пайду з табой да Теллеру. У мяне такое пачуццё, што мы правядзем яшчэ адзін дзень на Стэтлерс-Крос ".
  
  Хаскелл не адказаў. Нахмурыўшыся, Труитт выйшаў з свайго кабінета і накіраваўся па калідоры. Ён нахіліўся да дзвярэй суседняга кабінета Хаскелла і, выявіўшы, што там пуста, выглянуў у прыёмную.
  
  Хаскелл стаяў спіной да Труиту, але па тым, як яго рукі былі засунуты ў кішэні уніформы, было ясна, што ён не быў шчаслівым чалавекам. Здавалася, ён з кімсьці размаўляў - ці, хутчэй, хто-то размаўляў з ім, — але які гаварыў быў захіляецца нязграбным целам Хаскелла. Сержант выняў руку з кішэні і падняў яе ў умоляющем жэсце. Калі ён гэта зрабіў, нага ў белых штанах і чыстай тэніснай туфлі са шнуроўкай высунулася з кадра Хаскелла. Нахмурыўшыся яшчэ мацней, Труитт рыўком адчыніў дзверы і падышоў да Маралин Нэш.
  
  "Мэрлін", - сказаў ён. "Што я магу для цябе зрабіць?"
  
  Яе акуляры бліснулі, калі яна зірнула на яго свае жорсткія карыя вочы. “Я спрабавала растлумачыць тутэйшаму добраму памочніку шэрыфа, што мне трэба зайсці ў дом Кэмми і купіць ёй сёе-тое, што яна хоча. Ваш чалавек, які ахоўвае гэтае месца, сказаў, што я не магу ўвайсці без суправаджэння, а ў яго няма на гэта паўнамоцтваў. Што ж, будзь я пракляты, калі які-небудзь байскаўт скажа мне, што я не магу ўвайсці ў дом сваёй уласнай сям'і ..."
  
  Труитт працягнуў руку і мякка ўзяў Маралин за локаць. Ён паглядзеў на Хаскелла. “Крэйг, ідзі знайдзі каго-небудзь, хто зможа адвезці місіс Нэш ў дом яе кузіны. Маралин, зайдзі да мяне ў кабінет, пакуль ён гэтым займаецца.
  
  Ён прытрымаў дзверы адкрытай і праводзіў Маралин ў свой кабінет.
  
  "Присаживайся вунь туды," сказаў ён. Ён узяў са стала пустую кававы кубак. “ Я як раз збіраўся наліць яшчэ. Што ты п'еш у сваю?
  
  “ Малако. Трохі.
  
  Кіўнуўшы, ён выйшаў з кабінета. Ён праслізнуў у пакой для збору доказаў, падпісаў канверт з шчыльнай паперы і хутка напоўніў кубкі кавы, перш чым зноў увайсці ў свой кабінет. Ён працягнуў адну з кубкаў Маралин і сеў за свой стол.
  
  "Такім чынам," сказаў ён, выпускаючы пар са сваёй кубкі, - я мяркую, вы ўсё вырашылі, што свецкі чалавек лепш падыходзіць для гэтай працы".
  
  Яе погляд быў пустым. “ Што?
  
  “ Прынесла Кэмми яе Біблію. Мяркую, ты вырашыла, што Раян Теллер не той чалавек, які пойдзе ў дом за ёй.
  
  Погляд яе за шклом ачкоў быў цьвёрды. Ён цярпліва чакаў.
  
  "Пра", - сказала яна. "Ну, Кэмми больш памяркоўная да Раяну, чым я". Яна зрабіла паўзу. "Ты ўпусціў яго ў дом?"
  
  “Вядома, няма. Мы не ўпусцілі цябе, ці не так? Не, яму прыйдзецца наняць суправаджэнне, як і ўсім астатнім. Пры ўмове, вядома, што Кэмми сапраўды папрасіла яго ўвайсці ".
  
  “Я не ведаю, калі б яна гэта зрабіла. Яна была пад дзеяннем заспакойлівых". Яна шмыгнула носам. “Я ведаю, што яны з Марцінам былі блізкія. Ён, напэўна, думае, што ў яго ёсць нейкая святая прывілей знаходзіцца ў іх доме. Я ведаю, што ён падабаецца мужчынам ".
  
  Труитт паглядзеў на яе па-над сваёй кубкі. “ Такім чынам, як справы ў Кэмми сёння раніцай?
  
  Маралин зрабіла вялікі глыток кавы. “ Не занадта добра. Некаторыя жанчыны спраўляюцца з падобнымі сітуацыямі лепш за іншых.
  
  “Гэта цяжка. Я не ведаю, як хто-то спраўляецца з гэтым".
  
  “Я думаю, гэта з-за выхавання. Калі памёр мой бацька, мая маці месяц не плакала. Яна не магла — у яе было чатыры дачкі, аб якіх трэба было турбавацца".
  
  “ Дарослыя дачкі.
  
  Маралин ўтаропілася на яго. “Так, дарослыя дачкі, хоць маёй малодшай сястры Вікторыі было ўсяго дваццаць. Што ты меў на ўвазе?"
  
  Ён паківаў галавой. “Нічога. Проста спрабую ўсё растлумачыць. Я ведаў Марціна практычна ўсю сваю жыццё, але ўсё ж ёсць рэчы, пра яго сям'і, якіх я не ведаў. Ваша генеалагічнае дрэва трохі заблытаная. Вас было чацвёра, праўда? Давайце паглядзім — вы, Кэтлін, якая памерла. Перамога, і..."
  
  “Джыні. Яна на год маладзейшы за мяне. Яна жыве недалёка ад возера Ланье ў Гейнсвилле".
  
  "Я яе тут не бачыў".
  
  Мэрлін апусціла локці на падлакотнікі крэсла і трымала кубак на ўзроўні грудзей. “Няма. Маці патэлефанавала ёй і Віку і сказала ім, каб яны не турбавалі сябе прыходам да пахавання. Паколькі Гейл і Кэці Пру жывуць з ёй, у доме не хапае месца яшчэ для двух чалавек.
  
  “Ах. Я мяркую, у вас было даволі шумнае выхаванне. Зараз давайце паглядзім, вы ўсё пакінулі Стэтлерс-Крос і пераехалі ў Атланту ..."
  
  “ Калі мне было чатырнаццаць.
  
  “ Праводзіў лета ў Статлерс-Крос?
  
  “ Летам, па выхадных, калі заўгодна.
  
  Труитт сербануў кавы. “Хм. Чатыры дзяўчыны. І летам ты дадаеш да гэтага кузін".... Думаю, нядзіўна, што вы з Марцінам зблізіліся.
  
  Мышцы вакол яе рота злёгку напружыліся. "Яна чакала гэтага", - падумаў ён.
  
  “ Мы з Марцінам не зблізіліся, Алби. Мы выраслі разам.
  
  Ён уважліва агледзеў яе, звярнуўшы ўвагу на скурыстыя зморшчыны на яе шчоках і дзёрзкі выгляд обесцвеченных валасоў. Пальцы ў яе былі вялікія, але кастлявыя, і на тыльным боку далоняў праступалі жылы. Ён падумаў пра Кэмми, поспешившей наверх, каб схавацца ў спальні, пакуль яе муж і яго сябар-паляўнічы паглыналі свежыя ліпкія булачкі на кухні. Ён не мог уявіць, каб гэтая жанчына некуды спяшалася.
  
  "Як доўга цягнуўся гэты шлюб?" - спытаў ён.
  
  Яна не паварушылася, кававы кубак нерухома трымала перад грудзьмі. “ Год. Трынаццаць месяцаў, калі быць дакладным.
  
  “ Непрымірымыя рознагалоссі?
  
  “ Можна і так сказаць. Мне не падабалася, калі мяне білі.
  
  Ён апусціў погляд на сваю кубак. Ён паверыў ёй. Адным з парадоксаў, з якімі ён навучыўся спраўляцца, будучы шэрыфам, быў той факт, што прыстойныя людзі могуць рабіць непрыстойныя ўчынкі.
  
  “ Як часта ён цябе біў?
  
  “Аднойчы, і я сказаў, што мы разбярэмся з гэтым. У рэшце рэшт, яго бацька быў гвалтаўніком. Ён ударыў мяне ў другі раз, і я выйшаў за дзверы. Я не даў яму трэцяга шанцу.
  
  "Ён калі-небудзь біў Кэмми?"
  
  “ Я не ведаю. Яна ніколі не казала мне, ці ведаў ён. У мяне, вядома, ёсць свая тэорыя.
  
  "Што гэта?" - спытаў я.
  
  “ Такія мужчыны, як гэты, не выпраўляюцца.
  
  "Падваконнік?"
  
  “Я не ведаю. Ён бы отшлепал яе, па-мойму, занадта моцна".
  
  “ І што ты наогул з гэтым зрабіў?
  
  “Што ты можаш зрабіць? Ён быў яе бацькам".
  
  - У вашай клініцы робяць аборты?
  
  Кава плюхнуў ёй на руку. Яна ўскрыкнула і выпусціла кубак на стол Труитта. Вадкасць пацякла на яго паперы. Ён хутка падняў іх і, сунуўшы руку ў скрыню стала, выцягнуў некалькі сурвэтак.
  
  Ён працягнуў ёй адзін. "Даруй, Мэрэлин", - сказаў ён, выціраючы пісьмовы стол. "Не хацеў цябе так здзіўляць".
  
  Яна прыціснула сурвэтку да руцэ. - Чорта з два ты гэтага не зрабіў, Алби. Не ведаю, чаму ты хочаш ведаць, але так, мы займаемся усімі відамі жаночага здароўя.
  
  “ Марцін калі-небудзь звяртаўся ў вашу клініку?
  
  “Ну, няма. З чаго б яму гэта ведаць?"
  
  Ён адкрыў канверт з шчыльнай паперы і дастаў брашуру супраць абортаў, цяпер разгорнутую і запячатаны ў пластыкавы пакет. Імкнучыся не запэцкаць месцы, ён падштурхнуў яе да яе праз стол.
  
  “Я знайшоў гэта ў яго доме. Ты калі-небудзь бачыў гэта раней?"
  
  Яна асцярожна ўзяла брашуру і павольна прачытала яе, перш чым пакласці назад.
  
  “Не гэты канкрэтны, няма. Але іншым гэта падабаецца. Ёсць шмат людзей, якія не разумеюць, што мы робім ".
  
  "Паглядзіце на абароце, калі ласка", - папрасіў ён. "Даведаецеся што-небудзь".
  
  Яна перавярнула брашуру на адваротны бок. "Тут паказаная мая клініка".
  
  “Дакладна. Ты ведаеш каго-небудзь з астатніх?"
  
  “ Большасць з іх. Ведаеш, мы становімся даволі абранай групай.
  
  Калі яна і спрабавала пажартаваць, то беспаспяхова. Пад загарам яе твар пабялеў.
  
  “ Ёсць якія-небудзь ідэі, навошта Марціну гэта спатрэбілася?
  
  “Хто ведае? Ён быў вельмі залучаны ў рэлігійную дзейнасць — магчыма, ён трапіў у нейкі спіс рассылання".
  
  “Мне здаецца, гэта моцны матэрыял. Я б сказаў, не ваш мэйнстрым-падыход да prolife".
  
  "Калі б кожная група была мэйнстрымам, лекараў і медсясцёр не забівалі б".
  
  "Значыць, вас здзівіла б, калі б Марцін быў звязаны з такога роду групамі?"
  
  “Аб гэтым не можа быць і гаворкі. Я выдатна дасведчаны аб пазіцыі Марціна па гэтым пытанні. Ён не апраўдваў, але і не спрабаваў перашкодзіць жанчыне зрабіць выбар. І ён, безумоўна, адносіўся да сваёй рэлігіі дастаткова сур'ёзна, каб не быць уцягнутым у якую-небудзь фашысцкую прапаганду ".
  
  Труитт дастаў упакаваны ў пакет макет з надрапаны алоўкам заўвагамі і паклаў яго перад ёй.
  
  “ Гэта мы таксама знайшлі ў яго доме. Вы досыць знаёмыя з почыркам Марціна, каб ідэнтыфікаваць почырк на гэтай старонцы як яго?
  
  Яна ўтаропілася на брашуру, склаўшы рукі на каленях.
  
  "Маралин, табе не здаецца, што гэта адлюстроўвае тое, якім, як ты ведала, было меркаванне Марціна пра аборты?"
  
  Яна маўчала. На яе акулярах замигал агеньчык.
  
  "Маралин". Яго голас быў суровым. "Марцін быў часткай групы, што пераследвала клінікі абортаў?"
  
  Яна ўтаропілася на макет, затым яе погляд кінуўся ад яго да гатовага вырабу. Яна пахітала галавой.
  
  “Ён не мог быць такім. Як ён мог?" Яна прыклала жылістыя рукі да шчок і прыўзняла скуру. Яе голас задрыжаў. “Ён ведаў, праз што я прайшла. Ён ведаў пра чортавых выніках.
  
  "Якія вынікі, Маралин?" Труитт мякка спытаў. "Раскажы мне, што з табой здарылася".
  
  Зазваніў тэлефон. Раздражнёны Труитт зняў трубку.
  
  "Не цяпер".
  
  “ Каманда вярнулася з Трысняговага дома, шэрыф. Вы павінны гэта ўбачыць.
  
  Труитт павесіў трубку і паглядзеў на Маралин. Яе вочы былі прыкаваныя да макету. Устаўшы, Труитт сунуў яго разам з брашурай у канверт.
  
  "Дай мне дзве хвіліны, Маралин", - сказаў ён. "Потым мы зможам пагаварыць яшчэ трохі".
  
  Ён сустрэў Хаскелла ў холе. Рач стаяў побач з ім. Ён працягнуў закрытую прадуктовую сумку.
  
  "Магчыма, вам захочацца надзець пальчаткі", - сказаў Хаскелл.
  
  Труитт нацягнуў пару пальчатак. "Вы абодва будзеце прыбіраць мой двор, калі гэта не спадабаецца".
  
  Афіцэры маўчалі, пакуль Труитт адкрываў пакет. Спачатку Труитт падумаў, што ў ім ручнік. Тканіна выглядала паношанай, з сінімі палоскамі. Але калі ён выцягнуў яго з сумкі, то ўбачыў, што гэта была патрапаная жаночая сумачка.
  
  "Вы не паверыце, дзе я гэта знайшоў, сэр", - сказаў Рук. "У гасцінай, уціснуты ў спінку канапы".
  
  Звонку сумачка была пакрыта вялікімі чырвона-карычневымі плямамі. Усярэдзіне, сярод нагрувашчванні жаночых прыладаў, ляжалі маленькая банка зброевага алею, разабраны стрыжань і камяк ануч.
  
  OceanofPDF.com
  
  Я не ведаю, чаму гэты хлопец з "Фоксфайра" не прыходзіць да нас браць інтэрв'ю. Мая бабуля да гэтага часу сама збівае масла, у майго дзядулі ёсць гісторыі, якія пасарамацілі б гэтых горных жыхароў, і мы б ведалі, што рабіць з агалоскай.
  
  Рэндзі Моттс, беседующий з пакупніком ў сваім аўтасалоне ў акрузе Калвин, прыгарадзе Пратертона, 1979 год.
  
  Эла заўважыла крумкач на кухонным стале як раз у той момант, калі зазваніў тэлефон. Некалькі вар'ятаў секунд яна глядзела на іх дзюбы, спрабуючы зразумець, хто з іх прокаркал. Але затым пачуўся званок зноў. Яна прайшла міма стайкі да тэлефона на сцяне.
  
  Яна пачакала трэцяга гудка, перш чым падняць трубку. Голас на лініі быў роўным і утрымліваў рысы звычайнага гарадскога жыхара. Яна адразу зразумела, хто гэта.
  
  “Я б хацеў пагаварыць з Силлом, калі ласка. Гэта Фейт".
  
  Эла панізіла свой голас да паўднёвага варкатанне. “Фейт, гэта місіс Олдэн. Мне шкада, але Сілы цяпер наверсе са сваёй маці. Гэта была цяжкая ноч. Я скажу ёй, што ты тэлефанаваў.
  
  “Місіс Олдэн, учора я быў у вас дома. Прабачце, што не змог з вамі пазнаёміцца. Але я зноў прыйду сёння раніцай. Я проста хацеў праверыць, ці не варта мне што-небудзь узяць з сабой.
  
  “Аб божа, цябе сапраўды няма сэнсу прыходзіць. Фейт. Сілы цяпер трэба засяродзіцца на сваёй сям'і. Але я перадам ёй, што ты тэлефанаваў. Я ўпэўнены, што яна звяжацца з вамі, калі будзе гатовая.
  
  "Місіс—"
  
  “ У нас сапраўды цяпер няма гасцей, дарагая. А цяпер да пабачэння.
  
  Эла павесіла трубку, перш чым Фейт паспела ўскочыць з новымі малітвамі. Яна ўзяла губку з ракавіны і падставіла яе пад халодную ваду. Было так цяжка мець справу з сямейнымі дапаўненнямі. Незнаёмцы заўсёды адчувалі, што яны павінны лёгка ўваходзіць у клан, як сінія карты, ў чырвоную ператасаваць калоду. Часам пачаткоўцам — а таксама членам сем'яў, да якіх яны былі прывязаныя, — патрабаваліся дзесяцігоддзі, каб зразумець, што гэта проста немагчыма.
  
  Яна правяла губкай па адной з птушак. "Можна падумаць, людзі гэта зразумеюць", - сказала яна. “Можна падумаць, яны маглі б паглядзець на свае ўласныя сям'і і ўбачыць, што правады былі занадта тонка сплецены, каб прапусціць каго-небудзь. І ўсё ж яны працягваюць лямантаваць, каб увайсці, ці не так?"
  
  Яна пачала выціраць стальніцу. Яна не схлусіла дзяўчыне. Гэта была цяжкая ноч. Дзеянне наркотыку, які Джоні Бингхэм даў Кэмми, раптам спынілася. Эла стаяла ля акна сталовай, назіраючы, як Гейл і Кэці Пру садзяцца ў "б'юік" і з'язджаюць, калі пачула крык.
  
  Яна не ведала, колькі Гейл і Кэці Пру вярнуліся дадому. Было ўжо далёка за поўнач, таму што, калі яна ненадоўга адышла ад Кэмми, каб узяць халодную анучу, яна не ўбачыла "Б'юікаў" у двары. Яна не стала правяраць зноў, паглынутая тым, што яны з Маралин былі з забітымі горам маці і дзіцем. Да раніцы ўсе чацвёра былі выматаныя, і, на шчасце, так яно і было. Пачатковая стадыя праходзіла. Хутка стане відавочна, які ўдавой стане Кэмми Кейн.
  
  Эла выціснула губку і зноў падставіла яе пад кран. Што магла ведаць пра гора гэтая жанчына з голасам Невядомай Доу?
  
  З калідора ззаду сябе яна пачула хуткія крокі ўнучкі. “ Прабач, я на секунду, Эла. Я б хацеў цябе сёе з кім пазнаёміць.
  
  Гейл ўвайшла ў дзвярны праём, за ёй ішла маладая жанчына. “Надианна, гэта прабабуля Кэці Пру, Эла Олдэн. Эла, гэта Надианна Джесап. Сёння яна пагадзілася пакінуць Кэці Пру ў сябе. Што-то накшталт выпрабаванні. Калі гэта спрацуе, яна стане апекуном Кэці Пру ".
  
  Эла не змагла ўспомніць назву, хоць Джезупс рос невялікімі групамі па ўсім акрузе Кэлвин. І твар з затуманенымі вачыма было дастаткова незвычайным, каб, калі б яна ўбачыла яго раней, яна была ўпэўненая, што пазнала б яго. Але было што-то такое ў вопратцы, у доўгай бэжавы кашулі, у поношенных, але начышчаных макасінах. Фігура была ёй знаёмая. Яна бачыла гэтую фігуру раней.
  
  Дзяўчына няёмка пажавала вуснамі. Эла працягнула руку. “ Што ж, Надианна, я спадзяюся, ты разумееш, у што ввязываешься. Кэці Пру ў жудасным стане. Выдатны беспарадак, заўважце, але ўсё роўна беспарадак. Я заўсёды казаў, што з-за такіх дзяцей, як яна, жанчыны не павінны нараджаць дзяцей пасля трыццаці пяці. Гэта адымае занадта шмат энергіі. Што яшчэ больш важна, гэта патрабуе занадта шмат разважанняў ".
  
  Дзяўчына перастала кусаць вусны. Яе твар раптам памякчэў з-за іх паўнаты. “ Я ўпэўненая, што ўсё будзе добра, місіс Олдэн. Я размаўляў з Кэці Пру і ўпэўнены, што мы пасябруем. У мяне ёсць пара пляменніц яе ўзросту."
  
  Эла ўтаропілася на выдатныя пунсовыя вусны. Дзе, чорт вазьмі, я яе бачыла? падумала яна. Дзе-то, калі-то зусім нядаўна. Яна ўсміхнулася.
  
  "Які з вас Джезупс?"
  
  Надианна паказала на пярэднюю частку дома. “ Мы жывем за млыном. Майго дзядулю звалі Говард Джесуп.
  
  "Угу". Эла не ведала ніякага Говарда Джесупа. Па праўдзе кажучы, яна не ведала нікога з Джесупов па імёнах.
  
  "Што ж, спадзяюся, усё атрымаецца", - сказала яна. "Такім чынам, ты збіраешся пачаць сёння?"
  
  “Я збіраюся правесці выпрабаванне сёння. Дай нам з Кэці Пру шанец даведацца адзін аднаго лепей".
  
  "Добрая ідэя". Эла павярнулася да унучцы. “Гэта нагадала мне. Гейл, мне трэба з табой пагаварыць. Магчыма, мы маглі б знайсці які-небудзь занятак для Надианны і Кэці Пру.
  
  "Добра", - адказаў Гейл. “Мы пакінулі Кэці Пру чытаць кнігу ў гасцінай. Надианна, чаму б табе не спытаць яе, каб адвесці цябе ў кабінет? Яна любіць распавядаць пра тамтэйшых звярах.
  
  Надианна падняла бровы, але нічога не сказала, выходзячы з кухні. Гейл высунуў крэсла з-за стала і сеў. "Добра", - сказала яна. "Аб чым ты хацеў пагаварыць?"
  
  "Алби".
  
  “ А што наконт Алби?
  
  Эла ўзяла губку і, павярнуўшыся спіной да Гейлу, пачала адціраюць Пластык.
  
  "Я ведаю, што ўчора ён афіцыйна дапытваў вас", - сказала яна.
  
  "Гэта было не тое, што я ведаю, як допыт".
  
  “ І я ведаю, што ён таксама неафіцыйна дапытваў вас.
  
  Змоўкшы, Эла вздернула падбародак і агледзела сваю ўнучку праз плячо.
  
  “ Я хачу ведаць, што ён табе сказаў.
  
  Гейл паціснуў плячыма. “Я думаю, ён меў на ўвазе сямейную дынаміку, але я не ўпэўнены. Ён хацеў ведаць, якое было правесці маё дзяцінства ў гэтым доме ".
  
  “ Ты не правяла сваё дзяцінства ў гэтым доме.
  
  “ Значыць, лета майго дзяцінства. Досыць блізка.
  
  “Не, гэта не так. Я правёў тут сваё дзяцінства. Як і твая маці. Нават Сілы правяла ў гэтым доме больш часу, пакуль расла, чым ты".
  
  Твар Гейла пачырванеў, ці то ад збянтэжанасці, то ад першага прыступу гневу, Эла не магла сказаць.
  
  “ Што ты спрабуеш даказаць, Эла?
  
  Эла адкрыла кран і падставіла рукі пад струмень вады. “ Ты шмат чаго не ведаеш аб гэтай сям'і, Гейл, падабаецца табе гэта ці няма. Я выгадавала цябе ў Атланце. Праводзіць тут пару месяцаў кожнае лета, ведаючы, што ты з'яжджаеш, ведаючы, што ты можаш з'ехаць — тут гэта не мае вялікага значэння. Я ні ў чым цябе не абвінавачваю, я проста кажу табе. Перш чым ты пачнеш размаўляць аб паводзінах гэтай сям'і перад шэрыфам, проста памятай, што ты не з гэтых месцаў. У вас няма паўнамоцтваў казаць пра гэта.
  
  Ззаду сябе яна пачула скрып крэсла па падлозе. “ Гэта ўсё, што ты хацела сказаць? Голас Гейла быў ціхі.
  
  Эла працягвала мыць рукі. “ Думаю, што так. Не думай, што ведаеш пра нас больш, чым на самай справе. Алби Труитт - няпросты чалавек.
  
  “ Я так і думаў. "Голас Гейла дрыжаў ад гневу. “ І я ведаю аб гэтай сям'і па-чартоўску шмат больш, чым гатовы прызнаць.
  
  Эла зразумела, што Гейл выйшаў з пакоя, па гуку ў паветры. Яе маці аднойчы сказала ёй, што калі яна не прыслухаецца дастаткова ўважліва, каб наступіла цішыня, паветра, затрашчыць, як быццам у пустэчу уварваўся агонь. Цяпер яна адчувала не агонь. Гэта быў лёд.
  
  Яна схапіла ручнік і выцерла рукі насуха. Ну што ж, падумала яна, часам што-то проста неабходна рабіць. І яна была той, хто гэта рабіў.
  
  Голас Маралин быў хрыплым. Яна сядзела перад сталом Труитта, слёзы струменіліся з-за жорсткіх металічных ачкоў, непранікальных для закрытага пакета з прадуктамі, які ён паставіў побач з тэлефонам. Ён адкрыў скрыню стала і працягнуў ёй скрынку з сурвэткамі.
  
  "Я зрабіла аборт да таго, як мы з Марцінам пажаніліся", - выпаліла яна. “Ён пайшоў са мной. Потым у мяне доўга балела. Ён прыходзіў да мяне дадому кожны дзень, каб адведаць мяне".
  
  “ Вы былі на Стэтлерс-Крос?
  
  Яна кіўнула. “Гэта было летам. Мы знайшлі лекара ў Афінах. Гэта было жудасна. Я прыйшоў дадому і ледзь мог рухацца. Я думаю, мама падазравала, але яна ніколі нічога не казала. Яна ніколі нічога не казала па гэты дзень. Гэта было ў старыя нядобрыя нелегальныя часы. Гэта зрабіла мяне бясплодным ".
  
  Мышцы яе рук напружыліся — павінна быць, яна сціскала далоні, хоць ён не мог бачыць іх ніжэй лініі стала. Ён паглядзеў на свае рукі і выявіў, што робіць тое ж самае. "Як ты думаеш, гэта паўплывала на твой наступны развод?"
  
  "Няма", - сказала яна. “Ён быў цудоўны ў гэтым. На самай справе вініл сябе. Сказаў, што, па-першае, яму не трэба было ўгаворваць мяне заняцца сэксам, а па-другое, як толькі я зацяжарыла, ён павінен быў адразу ж ажаніцца на мне. Я ніколі не казала яму, але гэта была поўная лухта. Я хацела заняцца з ім сэксам, і я не хацела гэтага дзіцяці ".
  
  “Я не зусім ясна разумею гэта, Маралин. Ты думаеш, што гэта было не ў характары Марціна - стаць палітычна актыўным удзельнікам руху prolife?"
  
  Святло з акна ззаду яго бліснуў у яе акулярах. “Гэта проста немагчыма. У нас з ім было паразуменне. Гэта была жудасная рэч, праз якую мы прайшлі. Калі я вырашыла заняцца жаночым здароўем — дапамагаць жанчынам рабіць аборты, — я абмеркавала гэта з ім, хоць яны з Кэмми былі жанатыя некалькі гадоў. Ён так падтрымліваў мяне. Гэта нагадала мне пра той яго часткі, якую я любіла, — аб прычыне, па якой я выйшла за яго замуж ".
  
  “ Вы нядаўна абмяркоўвалі з ім гэтае пытанне?
  
  Яна выцерла нос сурвэткай. “Няма. Усе гэтыя гады ў нас было ўзаемаразуменне. Гэта быў сакрэт, які мы захоўвалі. Гэта была тая частка яго, якую я магла працягваць захоўваць ".
  
  Яна ўсхліпнула. Труитт падышоў да дзвярэй свайго кабінета і жэстам запрасіў Хаскелла увайсці. Следчы сеў каля сцяны і дастаў свой нататнік.
  
  Труитт ўхапіўся за спінку свайго працоўнага крэсла і нахіліўся наперад. "Мэрлін", - ціха сказаў ён. “Я збіраюся задаць табе пытанне і хачу, каб ты падумала, перш чым адказваць на яго. Калі вы ўвайшлі ў пакой адразу пасля стрэлу, вы бачылі якія-небудзь прыналежнасці для чысткі зброі?
  
  Яна высмаркалася. “ Няма.
  
  “ Бутэльку алею? - спытаў я.
  
  "Няма".
  
  “ Шчоткі? Дубцы? Анучы?
  
  "Ты ўжо пытаўся ў мяне пра гэта".
  
  “ Ты так і не адказаў. Я хачу, каб ты быў упэўнены ў тым, што кажаш.
  
  “ У мяне ўвайшло ў звычку быць упэўненым у тым, што я кажу, Алби. Я нічога гэтага не бачыў.
  
  "Эла так і зрабіла".
  
  "Мама памылілася".
  
  "Па-чартоўску шмат рэчаў, у якіх можна памыліцца".
  
  Маралин ўзмахнула рукой, тканіна затрымцела. “Паслухай, Алби, маёй маці за семдзесят. Ніхто не ведае, што ты збіваў яе з панталыку падчас усіх сваіх допытаў".
  
  Труитт паклаў руку на закрыты пакет з прадуктамі, але адкрываць яго не стаў. "Мы знайшлі сумачку Кэмми".
  
  Яна ўтаропілася на яго, разявіўшы рот.
  
  "Ты хацеў, каб я забраў сумачку Кэмми, праўда?"
  
  "Дзе?.."
  
  Труитт праігнараваў пытанне. “Цікавае ўтрыманне, Маралин. Не хочаш расказаць мне пра іх?"
  
  Яе рот шчыльна сцяўся. Яна доўга глядзела на яго. “ Мне трэба пагаварыць з мамай. Магчыма, мне спатрэбіцца адвакат, - сказала яна.
  
  Якая б ні смутак гучала ў яе голасе, яна знікла. Яе голас быў жорсткім, вусны шчыльна сціснутыя.
  
  Труитт ляпнуў па спінцы свайго крэсла і падштурхнуў пакет з прадуктамі ў бок Хаскелла. "Выдатна", - сказаў ён. “Вы двое можаце абмеркаваць гэта дома ў Элы. Мы паследуем за вамі туды.
  
  OceanofPDF.com
  
  Прычына, па якой Джымі Картэр прайграў выбары, у тым, што занадта шмат чортавых янкі лічаць нас эксцэнтрычнымі з нашай шаркающей хадой "О, Эндзі", паглынаннем апосума і нашымі сваякамі, якія не хочуць заставацца мёртвымі, якія працягваюць выскокваць з шафаў і палохаць сабак. Самае непрыемнае, што нам гэта падабаецца.
  
  Рэдактар газеты акругі Кэлвин Брэд Стоўн ў калонцы за студзень 1981 года
  
  Зазубренная дрот пазяхнула. "Тут так горача, што можаш піць паветра", - сказаў ён.
  
  Кэці Пру глядзела, як яе маці з цяжкай сумкай у руках і ў прагулачных чаравіках памахала ёй з верхняга краю чыгуначных шляхоў і знікла на другім баку. "Не-а," сказала яна. “Ты не можаш піць паветра. Ты можаш піць толькі дождж і кока-колу".
  
  “Я магу піць паветра. Па раніцах у мяне на жываце застаюцца кроплі. Гэта паветра пранікае праз маю скуру ".
  
  “ Спыні. Ты дразнишься.
  
  “Я не збіраюся. Зазірні заўтра раніцай. Убачыш".
  
  Кэці Пру захацелася працягнуць руку і ўскубнуць вышчэрблены праводак на вуху, як дарослыя робяць з дзецьмі ў фільмах, але яна спыніла сябе. Калі б яна гэта зрабіла, зазубренная дрот магла б завыць, і тады Надианна, якая назірала за ёй з арэхавага дрэва пекан, падбегла і пацягнула яе прэч. Надианна магла б нават пайсці ў дом, ўзяць вяроўку і накінуць яе на шыю зазубренному провада. Тады яна пацягне зазубренную дрот і змясціць яго ў загон са злымі сабакамі і свіннёй. Вышчэрбленай дроце гэта не спадабаецца. Ён ні з кім не захоча дзяліць свінню.
  
  "Свінні добрыя ў ежы", - сказаў вышчэрблены правадыр, калі яна распавяла яму, што бачыла ў загоне ў доме Кэмми. "З іх атрымліваюцца выдатныя сэндвічы".
  
  З-за надвор'я ў яе не было магчымасці часта гуляць з вышчэрбленай дротам, таму падчас навальніцы яна раздвигала персікавых фіранкі ў гасцінай і прыхіналася да вакна, каб пагаварыць з ім. Адтуль яна магла назіраць за ім, калі яго поливало дажджом. Ён не пярэчыў супраць дажджу — на самай справе ён любіў яго, таму што ад яго блішчала яго чорнае паліто і бруд пад нагамі ператваралася ў бруд. Падчас навальніцы ён стаяў у двары з адкрытым ротам, і вада капала з яго зубоў і мовы. Часам ён рыкаў, і ў небе ўспыхвалі агні. Яна ведала, што ён мог піць дождж. Але ніякая дрот не магла піць паветра.
  
  "Цягнікі п'юць паветра".
  
  Яна ткнула яго ў галаву. "Не, яны гэтага не робяць". “Ты глядзі. Яны п'юць паветра і выплеўваюць гарачае".
  
  Яна нічога не сказала. Ён ведаў, што цягнікоў больш няма. Ён ведаў, што, колькі б яна ні глядзела на чыгуначныя шляхі, ні адзін цягнік не пройдзе міма, каб яна магла паглядзець. І лінні таксама не было. Лінні больш не разгульвалі па рэйках.
  
  Яна пачула рыпенне ўваходных дзвярэй і краем вока ўбачыла, як на ганак выйшла бабуля Эла.
  
  "Кэці Пру!" - крыкнула бабуля Эла. “У цябе ўсё ў парадку? Дзе Надианна?"
  
  "Я прама тут, місіс Олдэн". Надианна паспяшалася да пярэдняй частцы дома. “Я недалёка. Я яе выдатна бачу".
  
  “Проста правяраю. Вам трэба быць напагатове з гэтым дзіцем. Вы прыходзьце, калі захочаце чаго-небудзь выпіць ".
  
  Дзверы за ёй зачыніліся. Кэці Пру хутка зірнула на Надианну, але тая ўжо ішла назад да ореховому дрэве. Кэці Пру ўтаропілася на сваё доўгае сукенка, дзівячыся, як гэта яно пры кожным кроку не трапляе ў бруд. Нават у шортах Кэці Пру ніколі не насіла вопратку, у якой не было бруду.
  
  У дрэва Надианна правяла пальцам па ланцужку, вделанной ў ствол. Яна націснула на звёны адным пальцам, затым усімі пяццю. Адной рукой яна абаперлася аб дрэва, нібы спрабуючы перакуліць яго, а затым павольна адштурхнулася таму.
  
  Кэці Пру саскочыла са спіны джагера і падбегла да яе.
  
  "Што ты робіш?" - спытаў я.
  
  Надианна цепнула вачмі. Дзве слязінкі скаціліся па яе шчоках. Надианна выцерла іх і скрыжавала рукі на грудзях. Яна кіўнула на ланцужок. "Я проста глядзела на гэта".
  
  “Гэта жалеза. Яно робіць дрэва трывалым", - сказала Кэці Пру. "Так кажа бабуля Эла".
  
  Кэці Пру паспрабавала працягнуць руку і ўхапіцца за адно з звёнаў, але замест гэтага яе пальцы драпнуў кару. Наступіўшы на карані ля падножжа дрэва, яна ўстала на дыбачкі і поскребла ствол, але ўсё, што яна атрымала, - гэта крошкі лішайніка пад пазногцямі. Яна скрыжавала рукі на грудзях, як Надианна, і ўтаропілася на ланцужок.
  
  "Чаму ты плачаш?" спытала яна.
  
  Міма іх пранёсся гул, падобны на шум самалёта. Надианна змахнула камара, які сеў на нагу Кэці Пру. "Я чула аб гэтай ланцужку", - сказала Надианна. "Мая бабуля часта распавядала мне гісторыю пра гэта".
  
  "Я хачу пачуць гэтую гісторыю".
  
  “Я не ведаю, Кэці Пру. Гэта вельмі сумна".
  
  “ Мая мама распавядае мне казкі.
  
  “ Яна распавядае цябе сумныя гісторыі?
  
  "Русалачка на самай справе не выходзіць замуж за прынца", - сказала Кэці Пру. “Яна ператвараецца ў марскую пену. А Морж з'ядае ўсіх маладых вустрыц".
  
  Надианна ўсміхнулася. “Гэта сумныя гісторыі. Ну, добра". Яна прытулілася да ствала дрэва, так што яе галава тычылася ланцуга. “Жыла-была вельмі прыгожая жанчына, якая таксама была вельмі сумнай. Мужчына, які любіў яе, ён спрабаваў рассмяшыць яе. Ён апранаў пацешную вопратку, і яна хіхікала, але потым зноў станавілася сумнай. Ён спяваў ёй пацешныя песенькі, і гэта прымушала яе смяяцца, але як толькі ён сканчаў, яна станавілася такой меланхалічнай".
  
  "Што гэта значыць?" - спытаў я.
  
  “ Сумны. Яна станавілася сумнай. І ён нават распавядаў ёй анекдоты, казытаў яе і ганяўся за ёй па палях, але як толькі яна успокаивалась і пераставала смяяцца, ёй зноў станавілася сумна. Аднойчы. Ў дзверы пастукалася сама Сум. У яго былі доўгія ногі, і ён насіў вялікую капялюш. І ён сказаў: 'Лэдзі, пара складаць свае рэчы і ісці са мной'. Таму яна вымыла свайму маленькаму хлопчыку твар і рукі і апранула яго ў самую прыгожую вопратку, якую пашыла для яго, а затым пераступіла парог Смутку і пайшла з ім. І мужчына, які любіў яе, ён убачыў, якім чыстым і ахайным яна зрабіла маленькага хлопчыка, і ўспрыняў гэта як знак таго, што яна нарэшце-то шчаслівая. І каб паказаць сваю любоў, ён надзеў гэтую ланцужок на яе любімае дрэва, каб, пакуль дрэва расло вялікім і моцным, іх каханне таксама захоўвалася".
  
  Кэці Пру зірнула на ланцужок і сморщила нос. “ Што здарылася з хлопчыкам?
  
  “З ім усё было ў парадку, таму што, калі Сум сышла разам з яго маці, гэты стары казёл так і не вярнуўся. Так што маленькі хлопчык быў шчаслівы да канца сваіх дзён ".
  
  "Аб". Кэці Пру выковыряла лішайнік з-пад пазногцяў.
  
  “І бачыш, як дрэва вырасла вакол ланцуга? Гэта таму, што дрэва хоча трымацца з усіх сіл. Яно таксама любіў тую жанчыну".
  
  "Добра".
  
  Кэці Пру перасягнула праз карані арэхавага дрэва пекан, падбегла да дроце і забралася яму на спіну. Яна перавярнулася і лягла на яго зверху, з заплюшчанымі вачыма і шырока адкрытым ротам.
  
  "Што ты робіш?", нарэшце, спытаў вышчэрблены провад.
  
  "Я п'ю паветра", - сказала яна. "Я п'ю паветра і не думаю пра Блакітны лэдзі".
  
  Гэта быў павольна які рухаецца караван — спачатку Маралин Нэш на сваім чорным "Мерседэсе", затым Труитт на сваім "Доджы", а Рач на карычневай патрульнай машыне шэрыфа замыкаў шэсце. Труитт адставаў ад Маралин роўна на дзве машыны. У адказ яна ехала не хутчэй за 35 міль у гадзіну.
  
  З пасажырскага сядзення "Доджа" Хаскелл кіўнуў у бок галаўнога машыны. “Даволі ледзяная, табе не здаецца? У адну хвіліну яна плача наўзрыд, а ў наступную спакойна кажа аб адвакаце ".
  
  Труитт дастаў з кішэні сонцаахоўныя акуляры і надзеў іх. За тыя пятнаццаць хвілін, што яны ехалі, сілуэт кіроўцы перад імі ні разу не зварухнуўся, ён нават не нахіліўся, каб зірнуць у люстэрка задняга выгляду. Айси правы, падумаў ён. Ён назіраў, як стрэлка спідометра здрыганулася да 36, затым адразу ўпала да 33. Ледзяной і па-чартоўску нервовы.
  
  “Такім чынам, што ты думаеш, Крэйг? Падзяліся са мной сваімі ідэямі".
  
  Хаскелл выцягнуў свае вялікія ногі і абапёрся аб дзверы. “Ну, я тут падумаў, і для мяне гэта не мае асаблівага сэнсу. Калі вы хочаце, каб забіць каго-то і выйсці сухім з вады, хіба вы не пакінулі б першасныя доказы, якія паказваюць на тое, што гэта быў няшчасны выпадак? А калі гэта быў няшчасны выпадак, навошта псаваць месца злачынства? І калі гэта было самагубства, то чаму наогул зніклі прыналежнасці для чысткі зброі?
  
  “ Калі толькі Марцін не хацеў, каб гэта выглядала як няшчасны выпадак.
  
  “Навошта яму гэта? Я праверыў у яго страхавога агента сёння раніцай. У яго быў страхавы поліс на пяць гадоў — нашмат больш тэрміну, прадугледжанага пунктам пра самагубства. Дык які стымул валяць дурня з месца злачынства?"
  
  “Таму што ты ў істэрыцы? Таму што дарагі татачка - або муж, або стрыечны брат, хто заўгодна — ляжыць там, разарваны на кавалкі, а ты проста сходзіш з розуму і зьнішчаеш усё доказы, якія толькі можаш?"
  
  Хаскелл фыркнуў. “Калі гэта іх абарона, то ім лепш спадзявацца, што Нерашучы Манерна Belle Club - гэта прысяжныя. І яшчэ адно — як вы растлумачыце, што пісталет знаходзіцца ў іншым канцы пакоя? І навошта місіс Олдэн сказала гэта, калі гэта няпраўда?
  
  “На самой справе, я чуў пра гэта раней. Смерць была прызнана няшчасным выпадкам, хоць вінтоўка была знойдзена ў дзевяці футаў ад цела. Следчыя выказалі здагадку, што гэта як-то звязана з цягліцавым рэфлексам, калі пісталет стрэліў. Так што гэта магчыма ".
  
  "Але верагодна гэта?"
  
  Труитт уключыў кандыцыянер на поўную магутнасць. “Калі мы вернемся, я хачу, каб ты патэлефанаваў доктару Блейру ў Універсітэт Джорджыі. Спытай яго, ці можам мы прыехаць і пагаварыць з ім заўтра раніцай".
  
  "Пра што ты толькі думаеш?"
  
  Труитт побарабанил вялікімі пальцамі па рулю. “Як наконт гэтага: падлетак робіць аборт у 1950-х гадах і становіцца бясплодным. Ніхто, акрамя яе і хлопчыка, не ведае пра гэта — ні падтрымкі сям'і, ні кансультацый. Яна выходзіць замуж за хлопчыка, яны разводзяцца, яна зноў выходзіць замуж, овдовевает. Ідзе працаваць у клініку для абортаў. Я хацеў бы ведаць, які профіль ён можа скласці на такога чалавека ".
  
  "Так што, ты думаеш, яна даведаецца, што ён радыкальны змагар за права на жыццё, адчуе сябе адданай і прыйдзе ў апантанасць?"
  
  Сілуэт наперадзе іх заставаўся застылым. “Што-то прывяло па крайняй меры адну з гэтых жанчын у апантанасць. Але я гатовы паспрачацца на ўсё, што ў мяне ёсць, што Маралин Нэш не ведала аб дзейнасці Марціна па правядзенні абортаў, пакуль я не паклаў перад ёй гэтую брашуру. Цяпер я хачу ведаць, хто гэта зрабіў? "
  
  Гейл стаяў на тратуары перад фотастудыяй Малкольма Хинсона і лаяўся. Невялікі, пакрыты драніцай навес выступаў над ёй, абараняючы ад пякучага паўдзённага спёкі, а па абодва бакі ад заколоченных вітрын дзверы ператваралася ў цьмяную нішу. Тым не менш, яна адчувала сябе безабароннай і тупоголовой, спрабуючы ўставіць ключ, які дала ёй Мэй Робертсан, у тугое замак.
  
  "Чорт," прашаптала яна. “ Чорт, чорт, чорт і пекла.
  
  Сумка, якую яна закінула за спіну, упаў наперад, і яна страціла раўнавагу. Ключ ў яе руцэ, відавочна, быў новай копіяй чагосьці, хоць і не таго інструмента, якім можна было адамкнуць ўваходныя дзверы студыі. Яна выйшла з-пад абароны алькова і накіравалася па тратуары да крамы "Скобяные вырабы Грына". Абмінуўшы "Лэнглі Наркабізнес", яна спусцілася па двух каменных прыступках, соединявшим тратуар з вуліцай, і абыйшла будынак з тылу.
  
  Смеццевы кантэйнер стаяў прама злева ад яе. Чорныя мухі раіліся вакол адкрытага кантэйнера. За ім былі відаць штабель драўляных паддонаў і пікап. Белы фургон з словамі Piedmont Antiques, напісанымі залатымі і чорнымі літарамі на яго бартах, быў прыпаркаваны далей па вузкай задняй стаянцы. Пасля смерці Бары Грына гандлёвая секцыя Statlers Cross зноў выглядала няшчаснай.
  
  Яна прабралася праз штабель кардонных каробак каля сцяны аптэкі і спынілася ў задняй частцы студыі. "Дык вось што хутка стане вытанчанай чайнай "Статлерс Крос"", - падумала яна. Два вялікіх вокны, кожнае памерам прыкладна восем футаў у вышыню і дзесяць футаў у папярочніку, межавалі з задняй дзвярыма. Многія шкла былі разбітыя; у нейкі момант з унутранага боку аконных рам былі ўбітыя дошкі, і толькі некалькі аскепкаў шкла можна было знайсці ў жвіры ў падставы будынка. Гейл вывучаў зачыненую дзверы. Калі гэта быў уваход, якім Мэй Робертсан і яго інспектар карысталіся год таму, то павукі фактычна вярнулі сабе сваю ўласнасць. Павуціна пакрывала куты дзверы і обвивалась вакол ручкі. Сярод буйных пасмаў ляжалі мёртвыя казуркі, падвешаныя і высахлыя. Змахнуўшы іх у бок, Гейл узяўся за ручку і паспрабаваў павярнуць ключ.
  
  Ёй спатрэбілася два штуршка плячом, каб дзверы адчыніліся. Пасля яркага сонечнага святла яна нічога не магла разглядзець ўнутры будынка. Яна заблакавала дзвярны вушак сваёй торбай і пачала шукаць на паркоўцы прыдатны дзвярны ўпор. У зарасніках пустазелля побач з смеццевым кантэйнерам яна знайшла отколотый кавалак асфальту. Прыціснуўшы дзверы да знешняй сцяне будынка, яна ўставіла кавалак на месца. Яна отряхнула рукі і агледзела пустынную паркоўку. Апошняе, чаго яна хацела, - гэта выявіць сябе ў ролі Нэнсі Дрю, замкнёным у закінутым будынку, дзе яе не выратуе нічога, акрамя ліхтарыка і зубастай задорности.
  
  Зрабіўшы адну нагу над парогам, яна спынілася. У адрозненне ад Нэнсі Дрю, ёй не трэба было турбавацца аб тым, што які-небудзь злыдзень ударыць яе па галаве і пакіне на з'ядзенне пацукам і абязводжвання. Аднак ёй трэба было патурбавацца аб законапаслухмяных уладальніках крамы, якія спачатку зараджаюць шротам, а потым задаюць пытанні. Яна хутка падышла да задняй дзверы аптэкі і пастукала.
  
  Халаднаватае паветра, дувший з крамы, каштаваў хмурна погляду, кінутага на яе деэволюционистом Купера Лэнглі, калі ён адчыняў дзверы. Аднак пара павольных удараў, і ён пазнаў яе.
  
  "О, Гейл", - сказаў ён, усміхаючыся. “Я не ведаў, што гэта ты. Я чакаў, што гэта будзе адзін з хлопчыкаў з млынавы вёскі. Цяпер лета, і яны не могуць прыдумаць нічога весялей, чым прыехаць сюды на роварах і біць у маю дзверы, чорт вазьмі. "Ён махнуў рукой, падобнай на пудзіла, у бок шэрагу бунгала. “ Клянуся, я падумваю пра тое, каб патэлефанаваць Алби і сказаць яму, каб ён сабраў гэтых хлопчыкаў і адправіў іх у працоўны лагер.
  
  "Яны не горш, чым калі-небудзь былі дзеці". Гейл ўсміхнуўся. "Я проста думаў сёння аб усіх непрыемнасцях, у якія мы з Силлом траплялі летам".
  
  “Ну, вы ўсё не хадзілі вакол ды каля, вырабляючы бязладны шум. Розніца была ў тым, што вы ўсё не былі хуліганамі ".
  
  "Не, - падумала Гейл, - розніца ў тым, што мы олдены". Яна акінула позіркам бунгала, большасць з якіх былі акуратна дагледжаныя, з падстрыжанымі кустамі і рознакаляровымі кветнікамі. Адзінымі кветкамі на ўчастку Олденов былі кізіл на дыванку ля дзвярэй і зараснікі бружмелі, якія раслі без нагляду ўздоўж агароджы. Для Элы дэкор лужка звёўся да выфарбаваным у чорны колер ягуару і вопратцы таго, хто выпадкова апынуўся ў двары. Але гэта не мела значэння. Калі можна было з роўнай упэўненасцю паказаць на паходжанне і эксцэнтрычнасць, ганаровае месца, відавочна, не патрабавалася.
  
  Лэнглі засунуў рукі ў кішэні. “Гейл, мне сапраўды шкада Марціна. Ты ведаеш, я быў пра яго самога высокай думкі".
  
  “Дзякуй. Людзі былі так добрыя. Гэта сапраўды дапамагае ".
  
  “Гэта жудасны сорам, такі чалавек, як ён, які так шмат зрабіў. І ён ніколі нічога не прасіў наўзамен. Заўсёды маўчаў пра гэта. Ты абавязкова скажы Кэмми, калі я магу што-небудзь зрабіць ...
  
  “ Вядома, буду. Паслухай, Купер, я збіраюся працаваць па суседстве, у фотастудыі. У мяне ёсць дазвол Мэй Робертсан — ён даў мне ключ. Я проста хацеў папярэдзіць вас на выпадак, калі вы пачуеце якія-небудзь дзіўныя гукі.
  
  Лэнглі падняў свае тонкія чорныя бровы. "Для чаго вы там працуеце?"
  
  “Гэта малаверагодна, але я спадзяюся знайсці некалькі старых фатаграфій. Я пішу кнігу пра сельскага жыцця 1920-х гадоў, і, наколькі я разумею, Малькальм Хинсон за гэта дзесяцігоддзе нямала папрацаваў над дакументальнымі фільмамі ".
  
  “Ха. Я памятаю, мой дзядуля казаў пра гэта. У яго было не так ужо шмат добрых слоў, каб сказаць. 'Цікаўнасць' - вось як ён гэта называў ".
  
  “Гэта тое, што сказаў Дзік. У любым выпадку, я падумаў, што калі б я мог знайсці некаторыя з яго фатаграфій ..."
  
  “Хм, 1920-я гады. Гады вялікага шашолкі." Лэнглі правёў вялікім пальцам па падбародку. “Праглынулі сям'і, а таксама пасевы бавоўны тут. Напэўна, гэта было непадыходны час сьвяціць камерай у твар мужчыне.
  
  “Верагодна, гэта праўда. Тым не менш, мне магло быць карысна, што ён гэта зрабіў ".
  
  “Прыемна мець магчымасць азірацца назад, не так. Паслухаць майго дзядулю, так гэта было час задраивать люкі, стаяць на сваім і ведаць Добрую кнігу ".
  
  “Я ўпэўнены. Што ж, я пагляджу, што змагу знайсці. Калі ты пачуеш, як я крычу ...."
  
  "Я прибежу са сваім драбавіком у адной руцэ і венікам у іншы". Ён усміхнуўся, убачыўшы кплівае выраз яе твару. “Драбавік для пацукоў — венік для змей. У штаце Джорджыя забаронена забіваць неядавітых змей ".
  
  “Выдатна. Калі я ўбачу змяю, я абавязкова спытаю пра яе намерах".
  
  Хіхікаючы, ён кіўнуў на развітанне і зачыніў дзверы. Гейл вярнуўся да дзвярэй фотастудыі. Прусакі, пацукі і змеі. Выдатна. Яна апусцілася на калені побач са сваёй торбай і стала важдацца з зашчапкамі. Што ж, яна не здасца без барацьбы. Яна палезла ў сумку і выцягнула пару садовых пальчатак, ліхтарык і малаток. Калі нічога іншага не застанецца, яна заб'е гэтых чортавых стварэнняў да смерці.
  
  Яна ўвайшла ў пакой і двойчы прытупнула. Нішто не шамацеў, нішто не шипело. Яна адсунулася далей, дазволіўшы сваім туфляў з шумам рушыў па падлозе. Цішыня. Уключыўшы ліхтарык, яна абвеў промнем пакой. Пераканаўшыся, што нішто з панцыра або хвалістасці не патрапіць ёй у валасы, яна зняла сумку з пляча, паклала малаток на падлогу і прыступіла да больш сур'ёзнага агляду.
  
  Прастору было невялікім для камерцыйнай нерухомасці — верагодна, не больш за трыццаць футаў у шырыню. Сцяна аддзяляла заднюю пакой ад пярэдняй частцы студыі, але, прыкінуўшы глыбіню, яна падлічыла, што гэтая задняя секцыя займала асноўную частку канструкцыі, а пярэдняя служыла не больш чым выставачнай зонай. Пол быў з драўляных дошак, якія, як яна выказала здагадку, трымаліся толькі на бэльках. Пакуль яна ішла, дошкі стагналі.
  
  Калі ў студыі калі-небудзь і адчуваўся пах хімікатаў, то ён даўно саступіў месца пахаў затхлага паветра і пылу. Па пакоі стаяла некалькі прадметаў мэблі — джэнтльменскі камода без высоўных скрынь; металічны стол з тых, што сустракаліся на кухнях ў 1940-х гадах; фарфоравы шафку з выгнутымі сценкамі, пазбаўлены шкла. Ўперамешку з імі віднеліся накрухмаленых хвалі палатна. Гейл правёў па ім промнем. У некаторых месцах палотны тырчалі пірамідамі; у іншых яны зваліліся на падлогу бязвольным рулонамі.
  
  Нягледзячы на яркае святло ліхтарыка і асвятленне з адкрытай дзверы, у пакоі ўсё яшчэ было занадта цёмна, каб адрозніць дэталі. Гейл не мог разглядзець колеру, не кажучы ўжо аб формах, на адкрытых фарбаваных баках. Засмучаная, яна агледзела пакой. Было занадта спадзявацца, што ў студыі ўсё яшчэ ёсць электрычнасць, і сапраўды, яна не магла знайсці нават выключальніка або блока засцерагальнікаў.
  
  Яна падыйшла да вялікага вакна з правага боку ад дзвярэй. Дошкі, прыкрывалі шкла, былі тонкімі, ледзь больш абрэзанай фанеры, і, падобна, іх ўбівалі як патрапіла. Гейл працягнуў руку і ўхапіўся за адзін з цвікоў. Гэта выйшла лёгка. Ну і чорт з ім, падумала яна. Я прынясу свае прабачэньні Робертсонам пазней.
  
  Яна ўзяла малаток і дастала з сумкі самую вялікую адвёртку з набору з сямі прадметаў. З кожнай опускаемой дошкай бачнасць павялічвалася. Да таго часу, як яна прыбрала ўсё, што было ў межах дасяжнасці, пакой заліў чысты касой святло.
  
  Яна стаяла, цяжка дыхаючы, уся ў поце і бруду. Паморшчыўшыся, яна кінула інструменты ў адкрытую сумку і агледзела студыю.
  
  Палотны маглі быць анучамі мастака або суперобложками, настолькі нядбайна яны былі раскіданы. Гейл падышоў да бліжэйшага і асцярожна прыўзняў яго куток. Яна павольна нацягнула палатно на сябе, пакуль не змагла разглядзець малюнак. Пігмент патрэскаўся. Па тканіны змеились тонкія трэшчынкі; тым не менш кампазіцыя трымалася. Спачатку з'явіліся вяршыні заснежаных гор, затым верхавіны соснаў, затым возера. Гейл як магла разгарнула палатно і паглядзела на твор мастацтва. Гэта маглі быць Альпы, гэта маглі быць Скалістыя горы. Адно было ясна напэўна: гэта не мела ніякага дачынення да Статлерс-Крос або якой-небудзь іншай частцы Джорджыі.
  
  Яна агледзела ніжнюю частку задніка ў пошуках подпісы, але яе не было. Нядзіўна. Мастацтва, паважанае тут, заключалася ў тэхналогіі вырабу лінзаў і хімікатаў, а не ў архаічнай гульні тканых тканін і каляровых алеяў. Яна прагледзела іншыя дэкарацыі — карабель у доку, модную гасціную, шырокую лесвіцу з разнастайнай жалезнай кратамі. Яна задавалася пытаннем, ці былі гэтыя фантазіі спецыфічныя для канкрэтнага рэгіёну; калі б, прайшоўшыся па закінутай фотастудыі ў Чыкага, яна знайшла б такія ж намаляваныя краявіды. Або, што больш важна, падумала яна, магчыма, менавіта гэтыя сюжэты можна знайсці ў Чыкага, перакладзеныя тут северянином Малькальму Хінсанам. Яна раптам успомніла словы Зайлы аб вдовстве: Побач няма нікога, хто мог бы зберагчы цябе ад самога сябе. Павінна быць, што-небудзь з гэтага было ў тым, што Малькальм Хинсон зрабіў для збяднелых мясцовых жыхароў, якія абураліся яго уварваннем ў іх паўсядзённае жыццё, але віталі яго як позу. Ён падняў іх з стану беднага паўднёвага "я".
  
  Яна працягнула руку і прыўзняла кут апошняга задніка. Бледна-блакітны фон, камяністая глеба, затым тры каменных абрыву, увянчаных побач дарыйскі калон, — яна знайшла фон Парфенона, які выкарыстоўваўся для фатаграфіі Джэсі і траіх дзяцей.
  
  Без усякай лагічнай прычыны яна адчула дрыжыкі ўзбуджэння, гэта не было важным адкрыццём; вядома, калі іншыя дэкарацыі ўсё яшчэ былі ў студыі, то, хутчэй за ўсё, і гэты быў бы такім жа. Трапятанне быў выкліканы пазнаваннем і успамінам пра жанчыну, якая не стаяла перад гэтым палатном са сваёй сястрой і дзіцем.
  
  Гейл асцярожна пацягнуў за заднік, спрабуючы разгладзіць яго на падлозе. У цэнтры утварыўся пагорак, які надае Парфенону выпукласць. Нахмурыўшыся, яна падняла заднік над галавой і асцярожна адцягнула яго ў кут пакоя. Калі яна дазволіла яму ўпасці на зямлю, бруд і пыл падняліся з вялікай кучы рыззя, якая ляжала пад ім.
  
  Яна двойчы чхнуў, перш чым штурхнуць кучу нагой. Калі адтуль нічога не вылецела, яна апусцілася на калені побач з анучамі і пачатку іх вывучаць. Кавалачкі паперы ўперамешку з кавалкамі тканіны валяліся ў цэнтры кучы. Пацучынае гняздо. Яна змагалася з жаданнем пабегчы за малатком. Па плоскай тканіны было відавочна, што якое-то час на ёй не было нічога жывога. Яна асцярожна отщипнула край кавалка тканіны, які не быў здрабніць у парашок, і вытряхнула яго з кучы. Нягледзячы на бруд і ўзрост, яна магла сказаць, што гэта быў бардовы атлас, шво ад лифа ўсё яшчэ быў бачны ўздоўж шыі і па баках.
  
  Кавалачак за кавалачкам яна перабрала некранутае змесціва кучы — адарваную спадніцу, якая калі-то прымацоўвалася да корсажу, пару мужчынскіх штаноў з грубай карычневай матэрыі, жоўтую баваўняную капялюшык, брудную ніжнюю спадніцу з фальбонамі, як заўжды, пакамечаны і изодранную фічу. Яе рука натыкнулася на нешта цвёрдае, і яна выцягнула з-пад насыпу жаночы чорны чаравік з вітымі шнуркамі, болтающимися ля самых вачэй. У самым нізе кучы, пад парай штаноў з алеістай воўны, яна выявіла кепі пяхотніка Канфедэрацыі, спусцісты версе якога помялось ад часу.
  
  Гейл паправіла палі капелюша. "Дзіўная калекцыя для майстэрні янкі", - падумала яна. Яна зноў узяла бардовы станік і правяла пальцамі па тканіны. Яно было танным, як калядная стужка. Захіліўшы край, яна агледзела месца, дзе калі-то швы павінны былі злучаць спадніцу з лифом. Дзірачкі, пакінутыя іголкай, былі добра прыкметныя ў гладкім матэрыяле - і занадта шырока расстаўленыя для рэспектабельнай швачкі. Яна вывучыла спадніцу. З лініі таліі ўсё яшчэ звісаў скрутак нітак. Калі яна пацягнула за яго, два шва соскользнули.
  
  “ Алё? Гейл? Я б пастукаў, але баюся, што што-небудзь вывихну.
  
  Фейт, апранутая ў джынсы і кашулю пола, стаяла ў дзвярах студыі. Яна нерашуча ступіла ў пакой, а затым спынілася, выціраючы слуп пылінак. “ Госпадзе, Гейл. Сілы сказаў, што ты хочаш з'ехаць з дома Элы, але ты думаеш, што гэта выхад?
  
  “ Бываюць дні... - Яна кінула спадніцу на калені. “ Такім чынам, дай адгадаю. Эла цябе выгнала.
  
  “Ella? О, яна ніколі не была б такой смелай. Яна проста вельмі ветліва патлумачыла, што "Фейт, дарагая, з твайго боку так міла прыйсці, але Сілы адпачывае, і толькі сям'я можа яе ўбачыць'. Фейт асцярожна ўвайшла ў пакой. "Вядома, я мяркую, калі б Сілы сапраўды хацела мяне, яна б ясна дала гэта зразумець".
  
  “Гэта нічога б не значыла, калі б яна гэта зрабіла. Эла варта сваім уласным жаданням ".
  
  “Ты маеш рацыю. У любым выпадку, Кэці Пру выратавала мяне. Яна сказала, што ты быў у карцінным краме, і не мог бы я папрасіць цябе прынесці ёй фатаграфію для "джаг-вайр"? Працую над тэорыяй, я мяркую, што заўсёды трэба даваць дарослым нейкі занятак. Надианна сказала мне, дзе гэта месца. Яна агледзелася з грымасай агіды. "Я так ўдзячная".
  
  Гейл засмяяўся. "Гэй, я прывёў яго ў прэзентабельны выгляд".
  
  “ Не кідай сваю паўсядзённае працу. "Яна спынілася побач з кучай адзення і прасунула вялікія пальцы рук у завесы для рамяня. “ Адна з прычын, па якой я прыйшоў, заключалася ў тым, каб сказаць Силлу, што сёння раніцай я размаўляў з сяржантам Хаскеллом.
  
  Гейл падняў станік і распушваў яго перад ёй. Воблачка пылу взметнулось наперад. "І што?" - спытала яна.
  
  “ На самай справе нічога. Ён проста хацеў ведаць, у колькі мы туды прыехалі, у колькі я сышоў, ці сустракаўся я калі-небудзь раней з містэрам Кейном і гэтак далей. Даволі суха. Але Сілы учора так хвалявалася з-за майго ўмяшання, што я хацеў запэўніць яе, што ўсё ў парадку. Яна прасунула шкарпэтку туфлі пад груду адзення і падняла фічу. "Так што ты тут робіш?"
  
  Гейл ўздыхнула. "Гоняясь за гусямі". Яна прыўзняла ірваны гарсаж, каб Фейт ўбачыла. "Як ты думаеш, што гэта?"
  
  “ Бардэль для пацукоў? Фейт ўзяла анучу і падышла да акна. Яна пацерла тканіна паміж пальцамі. “Трохі ситцево, ці не так? Як быццам гэта наогул не сапраўдны прадмет адзення.
  
  “Гэта тое, аб чым я думаю. Можа быць, больш падобна на касцюм".
  
  Фейт вярнула станік Гейл і апусцілася на калені побач з ёй, падымаючы кепі Канфедэрацыі. - Ты думаеш, гэта сапраўднае? - спытала Фейт.
  
  “Здаецца малаверагодным. Яна ў лепшым стане, чым я чакаў ад капялюшы 130-гадовай даўніны ".
  
  Фейт лёгенька дакранулася шва краю. “ Я ведаю сёе-каго ў Высокім музеі ў Атланце, хто, верагодна, зможа вам распавесці.
  
  "Прама цяпер," сказаў Гейл, - мяне больш цікавіць, чаму яна тут, чым сапраўдная ці не".
  
  Фейт адклала кепку. - Чаму гэта? - спытала я.
  
  Гейл падняў жаночы чаравік. “Ну, у мяне ёсць дзве тэорыі. Да 1940-х гадоў тут была фотастудыя. Усе гэтыя палотны — намаляваныя заднікі - модная гасцёўня, горы, Парфенон. Цалкам магчыма, што гэтыя касцюмы прызначаліся для кліентаў, якія хацелі прыбрацца для сваіх карцін. ..."
  
  Фейт сморщила нос. “ Крыху безгустоўна.
  
  “Дакладна. І чаму, калі б яны збіраліся надзець доўгія сукенкі і выглядаць як цётка Питтипэт, яны б турбаваліся аб сваіх нагах?" Гейл ўраўнаважыла чаравік на далоні. “Але вы маглі б патурбавацца аб сваіх нагах, калі б гулялі ў п'есе ... дэбютнай пастаноўцы паўночнага драматурга... перад сотнямі людзей і газетамі вялікага горада. Тады вам проста, магчыма, захочацца быць упэўненай, што нават калі ваша сукенка было танным, вашыя туфлі не выглядалі так, быццам вы збіралі ў іх бавоўна ".
  
  “ Тэатральныя касцюмы?
  
  “ Можа быць. У 1925 годзе драматург па імя Пэрриш Сінглтан напісаў п'есу для "Статлерс Крос". Меркавалася, што гэта будзе што-нешта накшталт вялікага фільма аб культуры ў глыбінцы, але ён так і не быў спрадзюсаваны. Выканаўца галоўнай жаночай ролі скончыла з сабой за некалькі гадзін да першага прадстаўлення ".
  
  Фейт здрыганулася, а затым засмяялася. “Госпадзе, Гейл. Сілы папярэджваў мяне пра цябе і тваіх гісторыях. Яна сказала, што ты быў прычынай, па якой яна пачала паліць — ёй прыйшлося нялёгка з-за сваёй гарадской кузіны са страшным ротам.
  
  Гейл паклала туфель да сабе на калені і покатала скручаны шнурок паміж пальцамі.
  
  “ Значыць, Сілы ніколі не распавядаў табе гэтую гісторыю?
  
  “ Ты б здзівіўся, даведаўшыся, як мала яна кажа аб сваёй сям'і.
  
  “ Значыць, яна ніколі не казала вам, што жанчына, якая пакончыла з сабой, была яе прабабуляй? Яна ніколі не распавядала вам пра ўсіх гісторыях пра прывіды? Яна ніколі не абмяркоўвала з табой, як цяжка было расці ў маленькім гарадку, дзе тваім спадчынай быў вар'ят прывід з вострымі зубамі, які пажыраў хатні жывёлу і ганяўся за старымі па дарожцы ад туалета?
  
  Фейт засмяялася, але ў яе вачах быў жах. "Няма", - сказала яна. “Гэта сапраўды было так? Я думала, Кейн паважаная сям'я".
  
  Марціна паважалі. Марцін таксама быў подлым, як змяя. Я думаю, што ён перамог Сілы. У той час я гэтага не разумеў. Усе толькі што казалі аб тым, што ў Сілы быў дэфіцыт жалеза, і ён так лёгка атрымліваў удары ".
  
  Твар Фейт скамянела ад гневу. “ І ніхто яго не спыніў?
  
  "Марцін быў чалавекам Божым, Фейт", - ціха сказаў Гейл. “Марцін перавярнуў увесь гэты чортаў горад. Каго б хвалявала, калі б ён час ад часу караў свайго дзіцяці?"
  
  “Госпадзе. Так чаму яна хацела, каб я з ім пазнаёмілася? Чаму гэта было так важна для яе?"
  
  Гейл нічога не сказаў. Нахіл сонца змяніўся — святло на падлозе здаваўся глыбей і шырэй. Яна паглядзела на гадзіннік. Ледзь больш гадзіны. Ёй трэба было вярнуцца да Кэці Пру.
  
  "Табе прыйдзецца спытаць яе, Фейт", - адказала яна, паднімаючыся на ногі. “Хочаш ведаць маё меркаванне? Ты дала ёй трохі улады. Гэта перамога - мець магчымасць вярнуцца да таго, хто абразіў цябе, і сказаць: "Бачыш, я магу сысці, калі захачу '. Яна нахілілася, каб стрэсці бруд са сваіх джынсаў, не жадаючы, каб Фейт ўбачыла, як сціснутая яе сківіцу. “Мне трэба зрабіць яшчэ адно тэрміновае справа, а потым я павінен змяніць Надианну. Калі ты подождешь хвілінку ..."
  
  Яна пакінула Фейт скорчившейся на падлозе і накіравалася да абтынкаванай сцяны, якая аддзяляе заднюю частку будынка ад пярэднім пакоі. У цэнтры была тоўстая фрезерованная дзверы. Гейл сумна паглядзела на чорную жалезную ручку. Сцяўшы зубы, яна ўзялася за ручку абедзвюма рукамі і тузанула яе налева. Дзверы расчыніліся без адзінага рыпання.
  
  У прыёмнай было цёмна - нават святла з задніх вокнаў, пранікальнага праз ўваходныя дзверы, было недастаткова, каб асвятліць гэта цеснае памяшканне. Яна поводила промнем ліхтарыка па прасторы. Ён танцаваў на чорных атласных парцьеры, зачыняюць вокны, на замкнёным ўваходных дзвярэй. Яна накіравала прамень на драўляную стойку і латуневы касавы апарат, які займаў увесь адзін канец. Яна падышла і націснула кнопку на касе. Скрыню адкрыўся. Пуста.
  
  "Нічога," прамармытала яна. “ Дзік Моттс дакладна ведае свае тараканавыя жылля. Выключыўшы ліхтарык, яна прашмыгнула ў дзвярны праём і вярнулася ў галоўную пакой.
  
  Фейт стаяла перад палатном "Парфенон", скрыжаваўшы рукі на грудзях. "Дзіўна", - сказала яна, калі Гейл наблізіўся. "Што рабілася ў галовах гэтых людзей?"
  
  Гейл ўсміхнуўся. “Памятаеш драпіроўку, якую мы ўсе апраналі на выпускныя фатаграфіі? Як быццам мы былі дебютантками ў нашых сукенках з адкрытымі плячыма? Праклятая штука ледзь прыкрывала маю грудзі".
  
  Фейт засмяялася. “Добра, я аддаю табе належнае. Але Парфенон?" Яна павярнулася, раскінуўшы рукі. “І, акрамя таго, хіба для фатаграфіі не патрэбен святло?" У яго тут было электрычнасць?
  
  “Добры пытанне. Я не думаю, што ў горадзе было электрычнасць да 1930-х гадоў. Можа быць, парахавая шашка. Ці, можа быць, святла з вокнаў было дастаткова ".
  
  Фейт скептычна паглядзела на вокны. “ Я не ведаю...
  
  Гейл падняла сваю сумку і перакінула яе праз плячо. “Ці, можа быць, у яго быў генератар. З іншага боку, я думаю, што даўным-даўно ў фотастудыі былі вокны на даху. Можа быць..."
  
  Яна ўскінула галаву. Дошкі для званкоў цягнуліся з усходу на захад, кожная на ўсю тридцатифутовую шырыню пакоя. Па ўсёй даўжыні цягнуліся адкрытыя бэлькі, знікаючы за сцяной у пярэднім пакоі.
  
  "Там наверсе ёсць гарышча," ціха сказала яна. “ Робертсан сказаў, што будаўнічы інспектар заходзіў на гарышча.
  
  Яна расчыніла дзверы прыёмнай і посветила ліхтарыкам на столь. Дошкі былі роўнымі — ні адтулін, ні люка на завесах, ашаляваныя дрэвам нязырка колеру. Прамень святла слізгануў па сценах, апусціўся за стойку. Яна не змагла знайсці спосабу пракрасціся ўнутр. Яна вярнулася ў галоўны зала.
  
  "Мне трэба на секунду збегаць да суседзяў," сказала яна Фейт. “ Я зараз вярнуся.
  
  Купер Лэнглі быў адзін у сваім краме і чытаў спартыўны часопіс. Гейл дастаў з халадзільніка дзве бутэлькі кока-колы і паставіў іх на прылавак.
  
  "Куп," сказала яна, - Мэй сказала мне, што я магу падняцца на гарышча, але я, здаецца, не магу знайсці ўваход. Ты можаш мне дапамагчы?
  
  Лэнглі скрыжаваў рукі на грудзях, яго вострыя локці ўперліся ў тканіну клятчастай кашулі. “Ну, кароткі адказ такі: адсюль туды не патрапіць. Калі гэты шэраг магазінаў толькі будаваўся, усе наступныя два былі галантерейными крамамі, якія належаць Кэлвину Фалькону. У рэшце рэшт ён вырашыў, што яму не трэба так шмат месца, таму узвёў сцяну і прадаў палову Хинсону. Бізнэсам па вытворчасці галантарэі ён займаўся да выхаду на пенсію, а затым прадаў гэтую частку Бары. Грына. Так што ў фотастудыі сапраўды ёсць асобны гарышча, але даўніна Хинсон так і не папрацаваў прасекчы туды сваю ўласную дзверы.
  
  Гейл нецярпліва заправілі яе вільготныя валасы за вушы. Яна пастаралася, каб яе голас гучаў прыязна. “ Так як мне перайсці да справы?
  
  Лэнглі зачыніў муху, якая з гудзеннем праляцела міма яго асобы. “ Мяркую, табе прыйдзецца спытаць Зайлу, не пярэчыць яна адкрыць гаспадарчы магазін.
  
  OceanofPDF.com
  
  Кожная жанчына - прывід, а кожны мужчына - медыум.
  
  Джаспер Сінглтан свайму сыну Дарсі пасля разрыву апошняга са сваёй дзяўчынай, 1983
  
  Першае, што Труитт заўважыў у Сілы Кейн, увайшоўшы ў гасцёўню Элы, было тое, якой малюсенькай яна стала. Яна была зусім драбком, калі ён упершыню сустрэў Марціна, і на працягу ўсёй іх дружбы ён ведаў пра яе толькі краем вуха - дзяўчынцы з пшанічнымі валасамі, кароткімі ножкамі і лунообразным тварам. Кэмми трымала светлыя валасы дзіцяці завязанымі па абодва бакі галавы ў шчанячую вушкі, і калі яны з Марцінам вярнуліся з палявання. Сілы выбягаў праз пярэдні двор, каб павітаць іх, сутаргава абхапляючы рукамі торс Марціна і прыціскаючыся шчаслівым ротам да яго кашулі.
  
  Ўсмешка, якой яна адарыла яго цяпер, седзячы на канапе, была бледнай, колер яе вуснаў быў такім жа бледным, як і скура. Замест щенячьих вушэй яе валасы былі сабраныя ззаду ў свабодны вузел. Адзенне, якую яна насіла — простая белая футболка пад ружовым джинсовым джемпером - хавала формы яе цела, але паводле яе рук і твару Труитт мог сказаць, што моцны дзіця ў цяперашні час быў зняможанай і стомленай маладой жанчынай.
  
  Крэсла з прыстаўной спінкай ззаду Труитта рыпнуў, калі Хаскелл апусціў у яго сваё буйное цела. За зачыненымі дзвярыма Труитт пачуў прыязны тон Рач. “Шчыра, місіс Олдэн, я ніколі не бачыў столькі рыбы. ..."
  
  Труитт апусціўся ў крэсла, напханае конскім воласам, і паклаў нататнік і канверт з шчыльнай паперы на кававы столік. Ён спачувальна ўсміхнуўся Силлу.
  
  “ Гейл сказаў мне, што ў цябе была цяжкая ноч. Як пажывае твая маці?
  
  “ Не вельмі добра. Эла губляе з ёй цярпенне. Сілы скрыжавала рукі на грудзях і паклала іх на калені. “Згодна з Добрай кнізе Элы, жанчынам належыць быць стойкімі ў такія моманты. Мама не падыходзіць".
  
  “Я хачу яшчэ раз пагаварыць з табой пра тое, што адбылося ў суботу ўвечары. Сілы. Я, вядома, прачытаў твае паказанні, але хацеў паглядзець, ці можаш ты ўспомніць што-небудзь яшчэ".
  
  “ Гэта афіцыйнае расследаванне забойства?
  
  Ён падняў на яе вочы. “ Табе хто-небудзь сказаў, што гэта было?
  
  “Калі гэта афіцыйнае расследаванне забойства, я думаю, гэтай сям'і пара выклікаць адваката. Вы задаеце нам пытанні ўжо два дні. Я б падумаў, што з вашага боку незаконна працягваць пераследваць нас, не даючы нам ведаць, на чым мы спыніліся ".
  
  Яе тон быў ваяўнічым, квадратная сківіцу з выклікам прыпаднятая.
  
  “ Калі табе будзе зручней з адвакатам. Сілы, тады я дазволю табе гэта зрабіць. Сітуацыя, з якой мы тут сутыкаемся, - гэта гвалтоўная смерць, і пакуль мы не зможам вызначыць, што адбылося, мы павінны разглядаць гэта як расследаванне забойства. Мы павінны сабраць дадзеныя, правесці апытанні, сапраўды гэтак жа, як мы б паступілі пры расследаванні справы аб забойстве. Шчыра кажучы. Сілы, я проста яшчэ не разабраўся ў гэтым. І менавіта таму мне трэба атрымаць дакладную карціну ад усіх, хто ў гэтым замяшаны. Ён пакруціў канверт у пальцах ўзад-наперад. “ Выбачайце, калі вам здаецца, што я вас перасьледую.
  
  “Ты прамовіў з намі ўвесь суботні вечар. Ты быў тут учора. Цяпер сёння. Мы ўсе распавялі табе, што адбылося. Калі гэта не траўля, як бы ты гэта назваў?"
  
  “ Я называю гэта клопатам пра аднаго. Падваконнік.
  
  “ Хто б гэта мог быць за адзін, Алби? Татачка даўно спісаў цябе з рахункаў.
  
  "Я думаю, ты маеш на ўвазе," мякка сказаў ён, - што Марцін даўным-даўно спісаў цябе з рахункаў.
  
  Гэта было жорстка, і ён пашкадаваў, што сказаў гэта. Яна крыху апусціла галаву. Слёзы скаціліся па яе запалымі шчацэ і ўпалі на калені. Ён не зрабіў ні руху, каб дапамагчы ёй, ні гуку, каб суцешыць яе.
  
  Яна паклала рукі побач з сабой на падушку, як быццам збіралася ўстаць. "Дарэчы," сказаў Труитт. - Сёння раніцай мы бралі інтэрв'ю ў Фейт Баскинс.
  
  Яе вусны завагаліся. “ Навошта табе спатрэбілася размаўляць з Фейт? Яна не мае да гэтага ніякага дачынення.
  
  “Яна прыйшла з вамі на барбекю. Па словах сведак, гэты ўчынак выклікаў сварку паміж вамі і вашым бацькам. Праз некалькі хвілін ён мёртвы. Я думаю, з Фейт важна пагаварыць, ці не так?
  
  "Яна не мае да гэтага ніякага дачынення", - паўтарыў Сілы. "Я трымаў яе далей ад гэтага".
  
  “ Калі яна сышла з барбекю?
  
  “ Калі я ёй сказаў.
  
  "І гэта было?.."
  
  Яна усхвалявана пахітала галавой. “ Адразу пасля сваркі. Перад тым, як тата пайшоў у дом.
  
  "Як доўга да гэтага?"
  
  “Прама перад гэтым. Калі ён уваходзіў унутр".
  
  “ І вы заставаліся з Фейт да тых часоў, пакуль яна не села ў сваю машыну і не з'ехала?
  
  “Не, вядома, няма. Я рушыла ўслед за татам у дом".
  
  “ Значыць, вы не бачылі, як сыходзіла Фейт?
  
  Яна выбухнула. “Што, чорт вазьмі, ты кажаш? Фейт пайшла! Я сказаў ёй сысці, і яна пайшла. А цяпер пакінь яе ў спакоі".
  
  Яе голас загучаў пранізліва. Яна сціснула рукі ў кулакі і прыціснула іх да каленяў.
  
  "Я проста кажу, што Фейт была сведкай сваркі, Сілы". Ён гаварыў ціха. "І нам трэба пагаварыць з усімі".
  
  “Трымай яе далей ад гэтага. Яна не частка нашай сям'і. Яна не частка праблемы ".
  
  "Што гэта за праблема?" - спытаў я.
  
  У яе задрыжала сківіцу. "Смерць папы," выціснула яна. “ Праблема ў смерці папы.
  
  Ён узяў канверт і дастаў з яго два пластыкавых пакета. Ён кінуў гатовую брашуру на стол і разгарнуў яе так, каб абортированный плод апынуўся тварам да яе.
  
  "Якая ваша пазіцыя па нагоды абортаў?" - спытаў ён.
  
  Удар быў бы такім жа, калі б ён ударыў яе кулаком па лбе. Яна на секунду ўтаропілася на брашуру. Затым яе галава адкінулася назад, і па яе твары пацяклі кроплі рукамыйніцы.
  
  “Ты дзярмо! Якога хрэна ты робіш? Ты чортаў вясковы бандыт!"
  
  Яна ўскочыла з канапы, яе калені закранулі кававы столік і ссунулі шкляную крышку з месца. Пара фатаграфій пад ім звалілася на падлогу.
  
  Сіла яе рэакцыі здзівіла яго. Ён ускочыў на ногі, але кававы столік быў занадта блізка да яго ног, каб ён мог манеўраваць. Яна працягнула да яго рукі — кіпцюры, а не кулакі, — і яму давялося двойчы адбіваць іх, перш чым Хаскелл схапіў яе ззаду і сілай паваліў на канапу.
  
  Ён пачуў, як ззаду яго адчыніліся дзверы і пачуўся ашаломлены голас Элы.
  
  “Што, чорт вазьмі ...? Ты неадкладна яе адпусціў!"
  
  Хаскелл трымаў Сілы за рукі, прыціскаючы яе да канапы. “ Супакойся. Сілы, " цвёрда сказаў ён. “ Я хачу адпусціць цябе. Але ты павінен паказаць мне, што ты супакоіўся.
  
  Яе рукі падагнуліся пад яго рукамі, затым яна адкінулася на падушкі. Фарба зноў адхлынула ад яе асобы, і пярэднія пасмы валасоў выбіліся. Труитт назіраў, як Кэмми праслізнула міма Элы, Маралин і Рук і паспяшалася ў пакой.
  
  "Сілы, дзетка, з табой усё ў парадку?" Кэмми села на канапу побач з дачкой. “Я не павінна была дазваляць цябе спускацца адной. Даруй. Я не падумала".
  
  Яна выглядала амаль так жа, як ён бачыў іншых жанчын, нядаўна якія перажылі цяжкую страту, — сіваватыя валасы прычэсаны, але не так даўно; мясісты твар; пара неахайнасць, занадта вялікіх джынсаў і свабодная баваўняная кашуля, якая затуляе яе цела. Яна прыціснула руку да шчакі Сілы. Выпростваючыся ў сядзячым становішчы. Сілы переплела свае пальцы з пальцамі Кэмми і паклала руку маці да сябе на калені.
  
  Маралин рушыла ўслед за Элай ў пакой. "Мама," сказала яна. “ Пара выклікаць адваката.
  
  Эла замахала на яе рукамі. “Не будзь смешны. Нікому ў гэтай сям'і не патрэбен юрыст. Мы можам паклапаціцца пра гэта самі ". Яна павярнулася да Труитту. “Алби, - сказала яна, “ у гэтым няма неабходнасці. Ты ведаў і паважаў Марціна, і таму мы супрацоўнічаем з табой. Але ты не маеш права прыходзіць сюды і так абыходзіцца з намі".
  
  Труитт уздыхнуў і запусціў пальцы ў валасы. Ён адкінуўся на спінку крэсла і нахіліўся наперад.
  
  "Мне шкада, Эла, Кэмми", - ціха сказаў ён. “Я не думаў, што задену такі адчувальны нерв. Калі б я ведаў, я б зрабіў па-іншаму". Ён паглядзеў на Сілы, яе вочы ўсё яшчэ былі прищурены. “Сілы, я прашу прабачэння. Але ў мяне ёсць некалькі пытанняў, на якія трэба адказаць, і я працягваю атрымліваць на іх такія дзіўныя рэакцыі".
  
  Ён узяў спакаваную брашуру, імкнучыся, каб яна не трапіла ў поле зроку Сілы, і працягнуў і яе, і макет Эле.
  
  "Я знайшоў гэта ў доме Марціна", - сказаў ён. “Дык вось, я быў, па агульным прызнанні, здзіўлены імі — не зусім тое, чаго я чакаў бы ад Марціна, але з іншага боку, я не быў з ім так блізкі за апошнія некалькі гадоў, як мог бы быць. Але што сапраўды выклікае ў мяне цікаўнасць, Эла, так гэта тое, як вы ўсе на іх адрэагавалі ".
  
  Эла вярнула Труиту два пакета. “ Мне ня трэба іх бачыць, Алби. Можаш прыбраць іх.
  
  Ён акуратна ўклаў пакеты ў канверт з шчыльнай паперы і абгарнуў завязку вакол вечка. Паклаўшы канверт на калені, ён адкінуўся на спінку крэсла і запытальна падняў далоні.
  
  "Ну?" ціха спытаў ён.
  
  Чатыры жанчыны сабраліся на канапе, ціхія і нерухомыя, як калкі. Яму стала цікава, што адбудзецца, калі ён раптам пошевелится. У яго не было магчымасці праверыць гэта. Кэмми паварушылася першай. Яна адкінула з твару пасму сівых валасоў колеру бавоўны.
  
  "Пакінь усё як ёсць, Алби", - сказала яна. Яе вочы былі зачыненыя, а голас гучаў дзіўна прыглушана. "Марцін хацеў бы, каб ты пакінуў усё як ёсць".
  
  "Я не магу гэтага зрабіць, Кэмми".
  
  “ Ты можаш. У цябе ёсць паўнамоцтвы. Марцін многае даў табе, Алби, і ён ніколі не прасіў ад цябе шмат чаго. Але ён папрасіў бы пра гэта. Ён бы сказаў табе, што некаторыя рэчы нельга зноў супакоіць, калі іх патрывожыць. Таму, калі ласка, спыні гэта. Смерць Марціна была няшчасным выпадкам. Прымі гэта і давай жыць далей ".
  
  Яна глядзела на яго, як сляпая, з пастаянна зачыненымі вачыма. Некалькі нітачак тонкіх маршчынак атачалі яе шыю. Яго маці аднойчы сказала яму, што, падобна дрэве, жанчына паказвае свой узрост па колькасці натуральных пасмаў, сплеценых вакол яе шыі. Смешна, але ён палічыў валасы Кэмми. Пяць. Ёй было за пяцьдзесят, столькі ж, колькі і яго маці, калі яна памерла.
  
  "Калі гэта быў няшчасны выпадак, Кэмми," сказаў ён, - тое, што Марцін рабіў з пісталетам у руцэ?"
  
  “ Гэтыя пісталеты былі яго рукамі, Алби. Яны былі яго целам. Калі яму трэба было суцяшэнне, ён ішоў да іх.
  
  "І чаму ён меў патрэбу ў суцяшэнні менавіта ў гэты момант?"
  
  Мокрота засела ў горле Сілы. “ Ты ўжо вырашыў, што гэта была мая віна. Я не павінен быў прыводзіць Фейт.
  
  “Я працягваю гэта чуць, але не ўпэўнены, што веру гэтаму. Падваконнік. Вядома, я магу зразумець, як чалавеку з пунктам гледжання Марціна было б цяжка прыняць ваш лад жыцця, але гэта не значыць, што ён не ведаў пра гэта. Вы не скінулі на яго бомбу пасярод публічнага мерапрыемства — вы проста пазнаёмілі яго з кім-то, пра каго ён ужо ведаў ".
  
  "Але ў гэтым-то і была праблема". Сілы вырвала руку з рукі маці і стукнуў кулакамі па каленях. “Я зрабіла гэта ва ўсіх на вачах. Я прынізіла яго".
  
  “ Але ён ведаў, што яна прыйдзе.
  
  "Ну і што, калі б ён гэта зрабіў?" Спытала Эла. “Гэта не тое ж самае, што сустрэцца з кімсьці тварам да твару. Кэмми спрабавала адгаварыць Сілы ад таго, каб прыводзіць яе на барбекю, але Сілы настаяла. Гэта было дурное рашэнне, Алби, але ж абодва гэтыя дзяўчаты маладыя і не разумелі, што гэта значыць для такога чалавека, як Марцін.
  
  Труитт слізгануў позіркам па твары Элы, пацягнуўся за нататнікам і адкрыў яго. “Адзін з маіх следчых размаўляў з Фейт гэтым раніцай. Яна сказала, што сама патэлефанавала Марціну ў суботу раніцай. Яна спадзявалася, што папярэдні размова з ім здыме вастрыню гэтай сустрэчы."
  
  Ён пачакаў рэакцыі ад адной з жанчын, але не змог нічога разглядзець. Ён апусціў вочы ў свае запісы і працягнуў.
  
  Больш таго, яна апісала гутарку як сардэчную. Ён папрасіў яе не прыходзіць, але яна сказала, што Сілы настойваў на гэтым. Затым ён сказаў, што не зробіць нічога, каб перашкодзіць ім прыехаць, але што ім не варта чакаць асабліва ветлівага прыёму. У яго былі, цытую, сацыяльныя абавязкі, аб якіх трэба было думаць, без двукоссяў." Труитт ўстаў, адступіўшы ў бок, каб вызваліцца з-за стала. "Не падобна на чалавека, які быў бы шакаваны, выявіўшы палюбоўніка сваёй дачкі ў сябе ў двары".
  
  "Мы пасварыліся ў рыбным хатцы", - слаба сказала Сілы, выцягваючы гумку з валасоў. “Гэта было жудасна. Вось з-за чаго ён быў засмучаны".
  
  Труитт махнуў рукой у бок расчыненага нататніка на стале. “Па словах Фейт, вы справакавалі гэты спрэчка. Падваконнік. У намёце была пара пажылых людзей, і ён працягваў жэстамі запрашаць цябе выйсці, каб ніхто не чуў. Але ты настойваў на тым, каб называць Фейт сваёй каханай у прысутнасці гэтых людзей. Фейт кажа, што менавіта з-за гэтага ён і выбухнуў. Пакуль ты не спажыла гэта слова, Марцін быў больш ветлівы, чым чакала Фейт."
  
  "Ён быў вымушаны", - запярэчыў Сілы. "Ён быў на людзях".
  
  “Паслухай, Сілы, я не вінавачу цябе за сварку. Я ведаю, як гэта - адчуваць сябе адрынутым сваім бацькам, павер мне. Але я проста не веру, што Марцін быў настолькі засмучаны гэтым абменам рэплікамі, што зайшоў у дом і выцягнуў зараджаны пісталет ".
  
  Ён падышоў да стала і ўзяў канверт з шчыльнай паперы. “І яшчэ сёе-тое. Я хачу, каб хто-небудзь у гэтым пакоі распавёў мне пра гэта. Я хачу, каб хто-небудзь патлумачыў мне, чаму ў мяне цякуць слёзы, калі я размахваю гэтай штукай?"
  
  Ён паглядзеў на кожнага па чарзе. Усе яны адвялі вочы, за выключэннем Маралин, якая спакойна сустрэла яго погляд.
  
  Злева ад яго пачуўся шоргат, Кэмми паднялася з канапы і разгладзіла зморшчыны на сваёй свабоднай баваўнянай кашулі.
  
  "Я думаю, ты маеш рацыю, Алби", - сказала яна. “Лад жыцця Сілы меў вялікае значэнне для Марціна, але, магчыма, недастаткова вялікая. Я б хацеў пагаварыць з вамі сам-насам, калі б мог.
  
  
  З акна сваёй кухні Зайла не магла бачыць хлеў за сваім домам, але тады яна была б расчараваная ўсе гэтыя гады, калі б магла гэта зрабіць. Хлеў з яго абшарпанымі дашчанымі сценамі і рыжай бляшаны дахам выглядаў бы ўбога на фоне дома Олденов. На самай справе гэта збіла б яе з ног, прыкладна гэтак жа, як гэта адбылося з плотам, калі Бары вывеў свой comealong на задні двор і прымацаваў скрутак драцяной сеткі да шэрагу слупоў. Некалькі дзён пасля гэтага яна была няшчасная, адчуваючы сябе так, нібы яе загналі ў кут. Але неўзабаве яна навучылася глядзець за агароджу. Калі пустазелле выраслі і пачалі загінацца ў квадратныя адтуліны, яна нават прасякла да яго сімпатыяй, бачачы ў ім моцны курасадні, а Олдэн-хаўс - рэдкую малінавую птушку з адкрытым дзюбай, накіраваным да неба.
  
  Яна пачакала некалькі хвілін перад акном, цеплая вада з крана ў ракавіне лілася на шклянку з джэмам у яе руцэ. "Можа быць, яны не могуць яго знайсці", - падумала яна. "Можа быць, яго наогул няма ў хляве". Можа быць, Бары пакінуў яго ў скабяных краме, або аддаў хлопчыку з Лэнглі, або вынес на двор па гаспадарцы, а потым забыўся. Яна ўжо збіралася падысці да задняй дзверы і крыкнуць: Прабач, я старая дурніца. Яго там наогул не было, калі яна пачула, як што-то стукнулось аб заднюю сцяну яе дома, і яны загарнулі за кут, драўляная лесвіца Бары затрымалася паміж імі.
  
  Яны не асабліва спяшаліся. Яна хацела, каб яны як мага хутчэй сышлі, перабеглі чыгуначныя шляхі і ўварваліся ў гаспадарчы магазін. Замест гэтага яны прытулілі лесвіцу да борце чорнага аўтамабіля і правялі абмеркаванне, перш чым адкрыць заднюю дзверы і пасунуць лесвіцу да пярэдняй. Гэта кідалася ў вочы, таму пасля яшчэ невялікага размовы Гейл забраўся на задняе сядзенне і прытрымаў заднюю дзверцы, пакуль кучаравая дзяўчына садзілася за руль і заводзіць рухавік.
  
  Яны памахалі ёй і пайшлі па пад'язной дарожцы. "Хутчэй, хутчэй, хутчэй", - шаптала яна.
  
  Яна зразумела, што яе паспешнасць была неапраўданай. Яна ведала, што сказаў бы Бары: Чорт вазьмі, жанчына, тое, на што сышло семдзесят гадоў, можа пачакаць яшчэ дзве хвіліны. Але часам ёй здавалася, што ўся яе жыццё складалася з двух хвілін, і яна заўсёды чакала наступнага моманту, калі ўсё гэта набывае сэнс і яна зможа перастаць турбавацца. Менавіта неспакой авалодвала ёю. Яна была напалову ўпэўненая, што менавіта неспакой зрабіла яе такой хворай. І вось гэтыя маладыя людзі думаюць, што ў іх ёсць усе час у свеце. Што ж, гэта не так. Гэта была адна рэч, якую яна засвоіла ў дзяцінстве. Людзі вечна дзялілі час на правільнае і няправільнае, добрае і заганнай, але само час так не працуе. У ім не было ніякай карысці для маралі. Ён міргнуў і згасла з такім жа пачуццём, як у імгненне вока.
  
  Яна паглядзела ў бок дома Олденов. Чатыры машыны стаялі бок аб бок ўздоўж плота. Святло вакол іх быў цьмяным, як быццам зацягнутае смугой неба ціснула на зямлю і спрабавала распляскаць сонечнае святло пад сабой. Зноў збіраліся навальнічныя хмары — яна бачыла гэта па мёртвай зеляніны лісця арэхавага дрэва пекан і па колыханию травы пад яе акном.
  
  "Можа быць, шторм выганіць дрэнны паветра", - сказала яна ўслых. "У апошні час мне здаецца, што паветра сапсаваўся".
  
  Тут не было паветра, Зайла. Голас Бары прагучаў так блізка, што яна схапілася за грудзі і рэзка павярнулася. Дрэнны паветра зыходзіць з пячор і канаў. Гэта добрае месца, Зайла, Гэта вельмі добрае месца.
  
  Увайсці ў гаспадарчы магазін Грына было ўсё роўна што натрапіць на жалезнае коўдру. Бары быў мёртвы ўсяго пару месяцаў, але пры огнеопасной надвор'е Поўдня двух месяцаў было дастаткова, каб пракіпяціць любы прастору. Услед за гарачынёй данёсся пах металу — десятипенсовых цвікоў, запекающихся ў смеццевым вядры, адразаючы ланцужкоў з двайны пятлёй, наматаных на цыліндры, пустых паштовых скрынь, чарак скабяных тканіны. Гейл прасунула руку праз заднюю дзверы, намацала электрычны выключальнік і шчоўкнула ім.
  
  "Я думаю, Зайла не здагадалася выключыць электрычнасць", - сказала яна.
  
  Фейт перакінула канец драбінаў на плячо. “ Думаеш, нам пашанцуе, і мы выявім кандыцыянер ў працоўным стане?
  
  “ Якая выдатная думка. Пачакай тут.
  
  Ёй спатрэбілася ўсяго некалькі секунд, каб знайсці тэрмастат на паўднёвай сцяне. Яна адсунула ў бок падстаўку з граблямі, якія нахіліліся наперад у сваім корпусе, і шчоўкнула рэгулятарам, каб яны астылі. Магазін імгненна напоўніўся гулам нагнятанага паветра.
  
  Яна паспяшалася да ўваходу, імкнучыся як мага хутчэй прыступіць да сваёй задачы. Каля дома Зайлы яна заўважыла "Додж" Труитта і патрульную машыну шэрыфа па іншы бок плота. Яе першым жаданнем было пабегчы да Элу дадому, прапанаваць якую-небудзь абарону. Але потым яна паглядзела ў спальню наверсе і ўбачыла Кэці Пру, якая махала з акна, уся усміхаючыся. З маім дзіцем усё ў парадку, запэўнівала яна сябе. А дарослыя могуць пастаяць за сябе. Пачуццё віны, аднак, засталося. Яна не магла пазбавіцца ад думкі, што павінна быць са сваёй сям'ёй, а не тут, караскаючыся па ацынкаваным ваннам і пластыкавым смеццевым бакам, каб задаволіць тое, што было не больш чым прадчуваннем, сілкуецца слабоумной старой лэдзі.
  
  Яна падняла задні канец драбінак, і яны з Фейт разам пранеслі яе праз увесь краму.
  
  "Асцярожна", - сказала Фейт. "Мяшкі з цэментам справа ад вас".
  
  Гейл адступіў у бок і выставіў лесвіцу перад ёй, каб даць Фейт магчымасць разгарнуцца. Але гэта цямней, чым прадчуванне, падумала яна. У грудзях у яе зашчымела. Лінні скончыла з сабой, і цяпер яе ўнук мёртвы. Тым пакончыў з сабой .... Так шмат усяго перадаецца па спадчыне. Яна павінна была быць тут.
  
  "Я знайшла гэта", - абвясціла Фейт. "Дзірка ў столі, у сярэдзіне заходняй сцяны — як і сказала лэдзі". Яна паставіла свой канец лесвіцы на падлогу. “Спадзяюся, ён правёў сюды электрычнасць, хоць ніколі не ведаеш напэўна. Некаторыя з гэтых немаўлятаў ад дэпрэсіі-чартоўску танныя ".
  
  Гейл паставіў лесвіцу на падлогу і рушыў па праходзе да сцяны. Уваход на гарышча ўяўляў сабой адтуліну плошчай тры квадратных фута ў столі з двума гакамі сярэдняга памеру, якія выступаюць над краем адтуліны. Зазірнуўшы ў адтуліну, яна змагла адрозніць абрысы крокваў пад дахам, перакрытых абрэзкамі дошак.
  
  "Добра", - сказала Фейт. Яна нахілілася за драбінак. "Вось чаму мы сабраліся тут сёння".
  
  Разам яны паднялі лесвіцу над галовамі і павярнулі яе так, каб два рым-болт, ввинченные ў яе канцы, лёгка слізганулі па крука. Фейт штурхнула лесвіцу, правяраючы яе ўстойлівасць.
  
  "Я пайду першым", - сказала яна.
  
  "Не, я пайду".
  
  "Паслухай," сказала Фейт. “ Мой бацька быў будаўніком. Я вырасла на хісткіх дошках. Пачакай секунду.
  
  Яна знікла ў праходзе, але вярнулася менш чым праз хвіліну, у фартуху для забіўкі цвікоў з цяжкімі кішэнямі, обвязанном вакол таліі. На сцягне у яе вісеў малаток. Яна змрочна ўсміхнулася і пачала падымацца па лесвіцы. Калі яе галава дасягнула вяршыні, яна спынілася і працягнула руку ў прастору. "Выключальнік на падлозе".
  
  Гейл пачула пстрычка. Паддашкавае памяшканне над ёй засвяцілася жоўтым.
  
  "Што ты бачыш?" - спытаў я.
  
  “ Цяжка сказаць. Фейт сунула руку ў кішэню фартуха, выцягнула цвік і шпурнула яго ў пакой. Ён з грукатам пакаціўся па падлозе. “ Не падобна, каб там былі пацукі.
  
  Яна прыняла сядзячае становішча на падлозе гарышча і працягнула руку, каб дапамагчы Гейлу падняцца. Як толькі Гейл пераступіла парог, ёй стала відавочна, што, хоць Бары не эканоміў на электрычнасці ў сваім сховішча, яго шчодрасць не распаўсюджвалася на халаднаватае паветра. Яна скорчила грымасу, устаючы.
  
  "Як ты думаеш, які эфект цяпло акажа на тое, што, на тваю думку, ты збіраешся знайсці?" Спытала Фейт.
  
  “Я не ведаю. Кажуць, сухое цяпло карысна для захавання".
  
  "У Джорджыі няма такога паняцця, як сухая спякота".
  
  Гейл праціснулася міма некалькіх тачак і раскідвальнікаў смецця, пакуль не падышла да сцяны, якая аддзяляе гаспадарчы магазін ад фотастудыі. Ён быў просты дашчанай канструкцыі, але вялікая яго частка была схаваная за штабелямі скабяных вырабаў. Гейл рухаўся ўнутры і вакол каробак з ўгнаеннямі і які чысціць сродкам. За вежай з мяшкоў з тарфяным мохам яна знайшла дзверы.
  
  Спачатку яна была здзіўленая тым, як дзверы лёгка паддалася, як быццам гады невыкарыстання ніяк не паўплывалі. Але, апынуўшыся ў пакоі, стала відавочна, што невыкарыстанне не было праблемай. Бары Грын, магчыма, і быў прыстойным чалавекам і па-чартоўску добрым кладаўшчыком, але ён быў не супраць адабраць трохі месцы ў адсутнага суседа. Лямпачка катушечного ліхтара ў клетку, шнур якой змеился з невялікага адтуліны ў падзяляльнай сцяны, звісала з кручка ля дзвярэй. Слабы святло ледзь асвятляў вітрыну гаспадарчага крамы. Гейл прабіралася міма нераспечатанных каробак з Цуд-Грукату і чарак упакаваных пільны палотнаў, падводзячы вынікі. “Электрычныя лямпачкі. Забойца шэршняў. Магнітны шукальнік гвоздзікаў".
  
  Фейт зашамацела скрынкамі ў сябе за спіной. “ Не падобна, што тут што-то асаблівае.
  
  Чым далей Гейл адыходзіла ад дзвярэй, тым слабей станавіўся святло, прымушаючы яе пашкадаваць аб сваім рашэнні пакінуць сумку - і ліхтарык — у машыне. Яна выявіла, што не можа прачытаць назвы на скрынках, і ёй прыйшлося проста ідэнтыфікаваць расплывістыя карцінкі.
  
  “ Якое-то сантэхнічнае прыстасаванне. Вентылятар. Што-то падобнае на шрубы.
  
  Цяпер яна ішла ўздоўж паўночнай сцяны, працуючы практычна ўсляпую. Святло амаль згасла, пагрузіўшы гэты кут пакоя ў цемру. Яна выцягнула рукі, напружана ўзіраючыся ў цемру.
  
  Яна спатыкнулася. Яе рукі ўзняліся і стукнуліся аб сцяну. Трэскі ўпіліся ў далоні, калі рукі заскользили па грубага дрэве. Яе калена ўдарылася аб металічную трубу.
  
  "Гейл!" Голас Фейт гучаў вар'яцка. "Дзе ты, чорт вазьмі?"
  
  Прамень пражэктара хітнуўся ў яе бок. Ён апісваў велізарныя дугападобныя руху над вуглом, дзе яна ляжала.
  
  “ Трымай прамень на месцы, Фейт. Не рухай ім. Трымай прамень роўна там, дзе ён у цябе ёсць.
  
  "Гэта невялікі схованку", - падумала яна. Але, можа быць, некаторыя схованкі і не абавязкова павінны быць вялікімі. Пад яе пульсавалым каленам была ножка трыножкі. Побач з ёй, акуратна расстаўленыя адна за іншы, былі чатыры старыя камеры і механічнае прылада, якое яна не змагла ідэнтыфікаваць. Яна подтащила да сабе бліжэйшую скрынку.
  
  “ Якога чорта ты робіш? З табой усё ў парадку?
  
  "Я ў парадку", - адказала яна. "Толькі не рухай лямпу".
  
  Скрынка была запоўненая кардоннымі прастакутнікамі розных памераў, усё небудзь касцянога колеру, альбо незвычайнага пурпурно-чорнага. Яна асцярожна зняла адзін з верху. Яна была пустая, за выключэннем вычварнай рамкі, ціснення па краях, і слоў Малькальм Хинсон, фатограф, Статлерс Крос, Джорджыя, надрукаваных залатым шрыфтам у правым ніжнім куце. Яна пачала вымаць кавалачкі прыгаршчамі. Усе яны былі пустымі.
  
  Кардонныя мацюкі зваліліся з яе каленаў на падлогу. Яна працягнула капаць, насыпая новыя мацюкі на пагорак перад сабой. Калі яе пальцы закранулі невялікі чаркі паперы на дне скрынкі, яна змахнула кардонку з каленяў, каб вызваліць месца, і асцярожна паднесла яе да сябе.
  
  Пацукі отгрызли ніжні знешні кут, але шрыфт ўсё яшчэ быў разборлівы. Конкурс называўся "Па слядах славы". Яна ніколі не ведала, як гэта завецца — назва была згублена з-за дрэннай славы. П'еса была не вельмі доўгай, усяго пяцьдзесят старонак дыялогаў. Яна правяла пальцам па імені, нацарапанному на верхнім полі тытульнага ліста. Джасцін Кейн — муж Лінні.
  
  Гейл ўсміхнулася, перагортваючы першую старонку. "Фейт," ціха сказала яна, - ты не паверыш, што я знайшла.
  
  “Ну, добра, ты сее-што знайшоў. Але ты можаш хадзіць? Цябе ампутавалі нагу ніжэй калена?"
  
  “Пачакай секунду. Я іду. Толькі не рухай лямпу".
  
  Яна перавярнула некалькі старонак, праглядаючы нататкі, якія Джасцін надрапаў на палях. Яго персанажа звалі Кларенс Уокер, і, мяркуючы па хуткаму прачытання, гэта быў выканаўца галоўнай мужчынскай ролі. "Перамесціце сцэну налева". "Выдайце незадаволены гук". "Абдымі яе".
  
  Апошняе было напісана падчас сцэны паміж Кларенсом і Меган Дэмпсі ў фільме "Маладая лэдзі". Ролю Лінні. Лінні і яе муж Джасцін былі выбраны адзін супраць аднаго.
  
  "Гейл..."
  
  “Добра. Я іду".
  
  Яна падняла сцэнар за перавязаны карэньчык. Калі яна гэта зрабіла, на падлогу ўпала несмятое ліст, исписанное з кута ў кут спераду і ззаду.
  
  На ім не было даты. Не было ні афіцыйнага прывітання, ні подпісу. Усё пачалося проста.
  
  Дарагая.
  
  Ты не можаш усвядоміць, што значыць бачыць цябе кожны дзень і не мець магчымасці дакрануцца да цябе. Я буду сядзець у царкве, рэпеціраваць свае рэплікі, усё прыстойна і добра, але на самой справе я думаю пра тваіх вуснах, аб тваім мове і аб салодкім пахам тваіх валасоў, калі мы будзем ляжаць ноччу на траве.
  
  Святло згасла, і Гейл зноў апынулася ў цемры. Яна нерухома сядзела на падлозе, не памятаючы, як рухацца.
  
  "Вось і ўсё", - сказала Фейт. "Я іду за табой".
  
  Гейл маўчаў. Там не было ні даты, ні подпісу, але яна даведалася вялікую плаўную літару "Л", акуратна выведзеную ў куце.
  
  OceanofPDF.com
  
  Мая ўнучка ў гэтым квартале наведвае курс па привидениям ў УГА. Дурні называюць Гэта фальклорам.
  
  Мейбл Стоўн на сходзе Гістарычнага таварыства акругі Калвин, 1985 г.
  
  Ўдоўства заўсёды было загадкай для Труитта. Ён ніколі не быў упэўнены, дзе знаходзяцца стартавыя вароты. Яго цётка заўдавела пасля разводу, яго сястра усю ноч бушавала супраць напалму і Агента Оранж. Ён падазраваў, што гэта была адна з прычын, па якой ён да гэтага часу не ажаніўся — ён не хацеў глядзець на сваю жонку і разумець, што частка яе ўжо адмовілася ад яго, яе погляд быў засяроджаны на будучай пуле, пробивающей яго грудзі.
  
  Седзячы побач з ёй на канапе ў гасцінай, ён не мог сказаць, у які момант Кэмми Кейн стала ўдавой ліха. Яе твар пакрылася плямамі ад слёз, а мышцы вакол рота расслабіліся так, што вусны, здавалася, расцягнуліся ў бакі ад шоку. Яна адмаўлялася адкрываць вочы.
  
  Дзве падушкі і некалькі складзеных прасцінаў займалі адзін канец канапы "сэйдж", і ён выявіў, што амаль валяецца на іх, калі павярнуўся да яе тварам. Ён груба адсунуў падушкі ў бок і дастаў з кішэні нататнік. “ Што ты хацела мне сказаць, Кэмми?
  
  Яна люта накручивала гумку Сілы на пальцы, што супярэчыла спакою ў яе голасе.
  
  "Сілы не быў адказны за смерць Марціна", - сказала яна. “Эла думае, што будзе прасцей, калі мы пакінем усё як ёсць, але калі-небудзь гэта паглыне Сілы. Я гэтага не дапушчу".
  
  "Я гэта разумею".
  
  “ Не, ты не разумееш. На самай справе няма. Але чаго я хачу ад цябе, Алби, так гэта паверыць мне. Я хачу, каб ты выслухаў мяне і зразумеў, што тое, што я табе кажу, - праўда ".
  
  Удалечыні Труитт пачуў грукат грому. "Я слухаю, Кэмми".
  
  Гумка аблягала палец Кэмми тоўстым аранжавым кольцам. "Ведаеш, што Марцін казаў пра цябе?" - спытала яна. “Ён сказаў, што ты не нарадзілася з паляўнічым інстынктам, сапраўды гэтак жа, як некаторыя жанчыны не нараджаюцца з матчыным інстынктам. Ён вырашыў, што ты абрала праваахоўныя органы, таму што гэта дало цябе нейкі загад дзейнічаць. Ты адпрэчваў паляванне, але чаго ты ніколі не разумеў, дык гэта таго, што паляўнічы жыве па загадзе. У лесе ва ўсяго ёсць месца і прычына. Ён прыходзіў з прагулкі і казаў: 'Ён проста гэтага не бачыць. Гэты хлопец проста гэтага не бачыць ".
  
  Труитт ўсміхнуўся. “Урок не быў цалкам прайграны. Марцін быў вельмі добрым настаўнікам".
  
  “Не так добры, як ён хацеў быць. Было шмат рэчаў, у якіх ён быў не так добры, як хацеў ".
  
  "Напэўна, гэта можна сказаць аб любым мужчыну". "Але не кожнага мужчыну пераследуюць прывіды". Труитт глыбока ўздыхнуў. "Мае на што, Кэмми?"
  
  Гумка слізгала ў яе пальцах. “ У тым, што я збіраюся табе расказаць, Алби, ёсць парадак. Ты павінен паспрабаваць зразумець гэта.
  
  Празрыстыя фіранкі над французскімі дзвярыма былі ссунутыя ў бок. Дождж пачаў сутаргава барабаніць па шкле, кропля тут, струменьчык там.
  
  "Я слухаю цябе, Кэмми", - ціха паўтарыў ён. "Што пераследвала Марціна?"
  
  Яна цягнула гумку да тых часоў, пакуль ён не спалохаўся, што яна плясне ў яе па руцэ. “ Ты даведаўся пра аборт Мэралин.
  
  "Так".
  
  “Марціну было няпроста. Я думаю, у той час яны шчыра верылі, што гэта адзінае, што яны маглі зрабіць — маленькі гарадок, вядомая сям'я, цэлых дзевяць двароў. Але калі лекары сказалі Маралин, што ў яе ніколі не будзе дзяцей, што ж, Марцін прыйшоў да высновы, што гэта промысел Божы. Яны зграшылі — яны былі пакараныя. Дакладней, яна была пакараная. Такое было меркаванне Марціна. Яе цела. Яе грэх."
  
  “ На ім не было ніякай адказнасці?
  
  "Ён не быў маці".
  
  "Але Мэрлін, здавалася, адчувала, што ў іх ёсць узаемаразуменне".
  
  "Мэралин хацела разумення".
  
  “Такім чынам, Марцін быў уцягнуты ў групу па барацьбе з абортам. Што, у якасці пакарання? Помста?"
  
  Кэмми пахітала галавой. “Не, Алби. Я ведаю, гэта прагучыць дзіўна, але я думаю, што ён зрабіў гэта як шчыпок, укол, каб прачнуцца".
  
  "Чаму ты так кажаш?"
  
  Яна казала асцярожна. “Я як-то чула, што маладыя жанчыны, якія падвергліся гвалту, усё жыццё ходзяць у сне. Менавіта так і паступіў Марцін. Я думаю, што было толькі два разы, калі Марцін адчуваў сябе шчаслівым — калі ён працаваў на царкву ці насіў зброю. І я думаю, што ў яго свядомасці гэтыя два моманты былі падобныя ".
  
  “ Ты хочаш сказаць, што яны далі яму сілу?
  
  "Не, яны далі яму выратаванне".
  
  На кніжных паліцах сушаныя змяінай шкуры, здавалася, былі гатовыя саслізнуць на зямлю. Натуральны святло, пранікальны праз вокны, патух. Ён пастукаў алоўкам па проволочному пераплёту нататніка і ўважліва вывучыў Кэмми.
  
  “ Сілы рабіла аборт? - пытаюся я.
  
  Вочы Кэмми нарэшце адчыніліся. Яны крыху пабадзяліся па пакоі, затым спыніліся на вавёрках, есць і тыя, на куфры перад канапай. "Няма", - рашуча сказала яна. “ Сілы ніколі не рабіла абортаў.
  
  "Тады чаму яна так адрэагавала, калі я паказаў ёй брашуру?"
  
  “ У яе быў выкідыш.
  
  "Калі?"
  
  "Каля года таму." Кэмми глыбока ўздыхнула. “Яна ніколі не казала нам, кім быў хлопчык. Мы нават не ведалі, што яна цяжарная. Яна адправілася прама ў клініку Маралин. Не для аборту, заўважце. Яна хацела дзіцяці. Яна проста спрабавала прыдумаць спосаб, каб паведаміць нам."
  
  "Што здарылася?"
  
  “Аднойчы яна адправілася ў клініку на перадродавай агляд. На вуліцы адбывалася акцыя пратэсту. Фейт суправаджала яе — раней яны не сустракаліся. Фейт і некалькі іншых валанцёраў спрабавалі зацягнуць яе ў будынак, але выйшла непрыгожа. Іх збілі з ног. Сілы ляжала на тратуары, а людзі стаялі над ёй, крычалі на яе, совалі фатаграфіі ёй у твар. Там была паліцыя — гэта доўжылася, напэўна, менш хвіліны. Але хвіліны было дастаткова. Яна сцвярджае, што хто-то ударыў яе нагой. Праз тыдзень яна страціла дзіцяці."
  
  “ Сілы распавёў табе ўсё гэта?
  
  "Няма". Яе голас быў шэптам. “Я была там. Я была пратэставай. Я спрабавала дабрацца да Сілы - яна была на зямлі, і я чула, як яна крычала". На яе вачах выступілі слёзы. "Я чула, як крычыць мая малая — маці заўсёды можа вызначыць, калі плача яе уласны дзіця, — і я не магла дабрацца да яе".
  
  "Яна бачыла цябе?"
  
  “Так. Яна сказала, што даравала мяне. Але Фейт наведала яе, калі яна адчувала сябе пасля выкідка; менавіта Фейт клапацілася пра яе. Яна не хацела, каб я быў побач ". Яна праігнаравала слёзы, павольна сьцякае па яе шчоках і якія трапляюць у рот. “ Мы дамовіліся не гаварыць пра гэта.
  
  Труитт паглядзеў на ззянне вокнаў. “ Такім чынам, Марцін быў з вамі ў той дзень?
  
  Яе ўсмешка была слабой. “ Звычайна так і было, але не ў той дзень. Ён паляваў.
  
  “ Што ён сказаў, калі ты распавяла яму?
  
  “ Мы не ведалі. Сілы не хацела, каб ён ведаў. Марцін мог так ... раззлавацца, Алби. Было лепш, каб ён проста не ведаў.
  
  "Не ведаў, што хто-небудзь з групы, якую ён падтрымліваў, ударыў нагой яго дачка і, магчыма, стаў прычынай таго, што яна страціла яго ўнука?"
  
  “ Лепш яму не ведаць, што яна калі-небудзь была цяжарная.
  
  Труитт падышоў да пісьмовага стала пісьменніка і уключыў лямпу. Па гравированному шкле над ім барабаніў дождж. Ён адчуваў сябе збітым з панталыку, як і ў першыя тыдні пасля смерці бацькі. Ён не ведаў ні таго, ні іншага.
  
  “ Вы кажаце, Сілы ляжала на тратуары. Яна бачыла, хто яе ўдарыў?
  
  Плечы Кэмми паніклі. Яна закрыла вочы рукамі. “Так. Тыдзень таму ў часопісе "Атланта" была артыкул пра яго, так што яна пазнала яго твар. Яна ляжала напалову на баку, напалову на спіне, і яна кажа, што ён нахіліўся і плюнуў на яе. Затым ён занёс нагу і штурхнуў яе ў жывот ".
  
  "Хто гэта быў, Кэмми?"
  
  Калі яна прыбрала рукі ад асобы, яны былі мокрымі. Яна ўтаропілася на іх, перш чым выцерці аб штаны.
  
  “Выдатны рэкламны менеджэр, які пачуў кліч Божы, Алби. Ён атрымаў ад гэтага вялікі вопыт — шмат новых удзельнікаў у гэтай справе ".
  
  Труитт пакапаўся ў памяці. “ Раян Теллер?
  
  Яна кіўнула, затым павярнулася да яго амаль умольна. “Але, шчыра кажучы, Алби, няма ніякай магчымасці даведацца, ці не стаў ён прычынаю яе выкідка. Я маю на ўвазе, што б яна ні казала, там было так шмат людзей — гэта мог быць хто заўгодна. І гэта было за тыдзень да таго, як яна страціла таго дзіцяці. Лекар сказаў ёй, што няма ніякай магчымасці даведацца прычыну ".
  
  Труитт трохі памаўчаў. “ Такім чынам, Кэмми, Марцін знайшоў Теллеру працу?
  
  Калі Кэмми нарэшце загаварыла, яе голас гучаў стомлена. “Метадысцкая царква так не працуе. Але Марцін патэлефанаваў некалькім людзям. Магчыма, гэта дапамагло ". Яна паглядзела на Труитта. “Раян зрабіў на яго такое ўражанне. Ён сказаў, што гэты чалавек мог ясна бачыць яго душу. Я думаю, Марцін верыў, што Раян зможа дапамагчы яму — што Раян зможа знайсці для яго выратаванне ".
  
  "І ён гэта зрабіў?"
  
  Яе голас дрыжаў. “ Няма. Гэта відавочна, ці не так? І цяпер я павінна прыглядаць за Сілы. Я не магу дазволіць ёй узяць віну за гэта на сябе, Алби. Яна не вінаватая ў смерці Марціна. Я не хачу, каб яе гналі, як яе бацькі.
  
  Грымоты ўсё яшчэ былі далёка. Дождж, барабанивший па французскім дзвярэй, аслабеў.
  
  “ Дык хто ж нясе адказнасць за смерць Марціна, Кэмми?
  
  Яе погляд стаў жорсткім. У гэты момант Труитт дакладна зразумеў, калі пачалося яе ўдоўства.
  
  “ Чаму б табе не знайсці шлюху, якая спала з ім?
  
  
  Гейл сядзела ў "Чэрокі", падабраўшы пад сябе ногі. Пасляпаўдзеннае неба раскалолася на табліцы, тонкая паласа жоўтага святла над почерневшего падставы. Дождж спыніўся, але толькі на час. З акна машыны яна ўсё яшчэ магла бачыць, як кроплі вады знікаюць на разбітых шкле фотастудыі.
  
  Фейт з'явілася ў левым акне студыі. Яна ўсьміхнулася, расцягнуўшы перад тварам кавалак клейкай стужкі, абрэзала яе і приклеила да адтулінам, пакінутым іх няўмелай заменай дошак. Яна паўтарыла працэс, зачыніўшы ўсе шчыліны, каб абараніць палотны ўнутры.
  
  Палотны цяпер былі для Гейл не больш чым дзівоцтвам. Яна паклала сцэнар конкурсу на калені. У руках яна трымала ліст Лінні. Асцярожна павярнула яго да святла.
  
  Учора я сёе-тое зрабіў для цябе, Няма, гэта няправільна, я зрабіў гэта для сябе. Гэта быў дробязь, але я адчуў такое моцнае хваляванне, што потым усю дарогу дадому бег бягом, зачыніў дзверы ў свой пакой і проста смяяўся, я быў у доме святара, забіраў кашулі прапаведніка для чысткі. Яго не было дома, і што-тое надало мне смеласці, я падышла да фатаграфіі, якая вісела над сталом, і зняла яе прама са сцяны, шпілька, якую ты мне падарыў, была схаваная ў мяне на ўнутранай баку спадніцы, я схапіла пасму сваіх валасоў, якая была на той фатаграфіі, і сарваў яе. Потым я ковыряла, ковыряла, ковыряла шпількай, пакуль маё імя не знікла. "Лінні Гліна Кейн табе больш не належыць", - сказала я. Потым я сабраў карціну назад, наколькі мог, павесіў яе на сцяну і выйшаў з гэтага дома, як ні ў чым не бывала, я бег усю дарогу дадому, смеючыся так гучна, што я ведаю, людзі чулі мяне і дзівіліся. Толькі за вячэрай я ўспомніў, што забыўся кашулю прапаведніка.
  
  Я паклала гэтую пасму валасоў у кішэню для цябе. Часам я забываю, якімі чорнымі былі тыя дні. Мае думкі сталі такімі дробнымі. Злавацца было нашмат лягчэй, чым думаць. Але тады вы б сказалі, што я быў занадта рэзкі: “Ты не можаш вырасціць, Лінні, тое, што нельга паліваць, я мяркую, ёсць месцы, дзе думкі прарастаюць з зямлі, як дзьмухаўцы, не маючы патрэбы ні ў найменшай падкормцы. Але не тут, у Статлерс-Крос, Ты ведаў гэта, калі прыехаў, ці не так? Ты не можаш вылечыць сябе тут, таму што ніхто не дапусціць, каб ты быў хворы. Усё гэта залежыць ад Божай волі і жаночага доўгу. Я згадваў, што так і не вярнуўся за сарочкамі прапаведніка?
  
  З Джэем становіцца ўсё складаней. Яму не падабаецца, калі я кажу яму "не". Ён хоча яшчэ дзяцей, я спрабавала растлумачыць яму: "Дзеці - гэта благаслаўленне", - сказала я яму, - "Я люблю маленькую Джулс, але дзеці трушчаць цябе, Джасцін, ад іх перахапляе дыханне, і часам здаецца, што разам з гэтым сыходзіць тваё жыццё", - Ён зноў ударыў мяне мінулай ноччу, я пачала біць у адказ, я была так зла, але потым я ўспомніла, што ты сказаў. Будзе лепш, калі я проста пачакаю, пакуль мы не паедзем, я паволі шыю адзенне для Джулс. Калі прыйдзе час, ён будзе самым сімпатычным хлопчыкам у Нью-Ёрку.
  
  На гэтым ліст сканчалася, апошняя радок ледзь умещалась на старонцы. Гейл глядзела ў акно машыны на палоскі клейкай стужкі, якія перасякаюць разбітае шкло. У яе зашчымела ў грудзях. Усё, аб чым яна магла думаць, - гэта вярнуцца дадому да Кэці Пру.
  
  Раскаты грому прыспешыў Фейт да машыны. Яна рыўком адчыніла дзверцы і забралася ўнутр.
  
  "Гатова", - сказала яна. "Што нам цяпер рабіць?"
  
  “Я павінен вярнуцца і адпусціць Надианну дадому. Я думаю, што для аднаго дня выпрабавальнага тэрміну з яе было дастаткова".
  
  "Але я думаў, ты напаў на след, па гарачых слядах, ці як там гэта называецца".
  
  Гейл разгарнула рукапіс і паклала ліст пасярэдзіне. Яна акуратна склала то і іншае ў сваю сумку. “Я павінна як-то абараніць гэтыя дакументы. Яны і так дастаткова нацярпеліся".
  
  Фейт завяла рухавік. Яна кіўнула ў бок сцэнара. "Такім чынам, вы знайшлі там што-небудзь цікавае?"
  
  "Я не ведаю", - шчыра адказаў Гейл. "Мне трэба яшчэ трохі падумаць пра гэта". Яна зашпіліла сумку і абхапіла яе рукамі. “ Ты што-небудзь ведаеш аб практычных медсестрах?
  
  “ Не вельмі. Я ведаю, што яны не абавязаны адпавядаць тым жа патрабаванням, што дыпламаваныя медсёстры. У маёй бабулі была такая.
  
  “ У доме састарэлых?
  
  “О, няма. Яна жыла ў адным доме з ёй. Чаму?"
  
  Гейл ўздыхнуў. “Я не ведаю. Давай вернемся дадому".
  
  Фейт павольна ад'ехала ад будынка, імкнучыся не наязджаць на выбоіны ў асфальце. "Чэрокі", пракраўся міма аптэкі, міма драўляных паддонаў побач з пікапам Лэнглі і павярнуў налева ля Смеццевага кантэйнера.
  
  Дзіўна, але ўсе парковачныя месцы ўздоўж галоўнай вуліцы былі запоўненыя; травяністая абочына ў падставы чыгуначнага палатна была схаваная чарадой прыпаркаваных аўтамабіляў.
  
  І тут яны ўбачылі шыльду. Жанчына ў белым касцюме і красоўках прайшла міма "Чэрокі", трымаючы ў руцэ плакат. Малюнак на ім быў каляровы — мешаніна чырвонага і карычневага. Затым Гейл з жахам разгледзеў абрысы адарванай нагі і малюсенькага скрываўленага чэрапа. Зверху тлустымі чорнымі літарамі былі выведзеныя словы "Дзетазабойца".
  
  Фейт побач з ёй рэзка выдыхнула. "Госпадзе Ісусе," прамармытала яна. - Што, чорт вазьмі, адбываецца?
  
  Дзясяткі людзей шпацыравалі па галоўнай вуліцы, усе добра апранутыя, ва ўсіх былі шыльды. Некалькі жанчын з маленькімі дзецьмі на руках штурхалі дзіцячыя калыскі праз дарогу, у той час як мужчыны сабраліся нестройной групай ля падножжа шляхоў. Іх было не менш за пяцьдзесят чалавек. Патрапаны белы седан праехаў міма "Чэрокі" і прыпаркаваўся ля абочыны. З машыны выскачылі мужчына з камерай і жанчына з нататнікам рэпарцёра. Калі яны паспяшаліся да мужчынам, зграя распалася, і Раян Теллер бадзёра пакрочыў уверх па ўступы да чыгуначнага палатна.
  
  Наверсе ён спыніўся і павярнуўся тварам да натоўпу. Гейл хутка апусціла шкло, калі ён падняў рукі.
  
  "Людзі, паслухайце мяне хвілінку". Ён з змрочным тварам чакаў, пакуль натоўп збярэцца ля падножжа ўзгорка. Калі ўсё сціхла, ён працягнуў. “Я хачу падзякаваць вас усіх за тое, што прыйшлі сёння. Для большасці з вас гэта далёкая паездка, і мы не паспелі своечасова. Але нам перашкодзілі выканаць нашу працу ў суботу. Давайце пачнем сёння. Калі ласка, усё далучайцеся да мяне на вяршыні гэтага пагорка".
  
  Натоўп пачала падымацца па схіле, бацькі неслі калыскі, як на насілках. Фейт нахілілася і паглядзела ў акно Гейла.
  
  "Што, чорт вазьмі, адбываецца?" - паўтарыла яна.
  
  "Я думаю, мы збіраемся стаць сведкамі пратэсту", - адказала Гейл. Яна назірала, як Теллер паказваў уверх і ўніз па рэйках. Натоўп пачала выбудоўвацца ў лінію. Гейл нервова зірнуў на пераезд. “Не хачу здацца мелодраматичным, але калі яны збіраюцца зладзіць акцыю пратэсту на чыгуначных шляхах, я б хацеў апынуцца на другім баку. Калі яны могуць заблакаваць клініку, яны, безумоўна, могуць заблакаваць пандус ".
  
  Фейт паскорыла крок. Калі яны праязджалі мельничную вёску, група дзяцей з крыкамі прабегла праз тэрыторыю млына, за імі больш асцярожна ішлі некалькі дарослых. Пратэстоўцы накіраваліся да скрыжавання, высока падняўшы свае графічныя чырвоныя плакаты.
  
  Фейт ўключыла паваротнік і пераехала праз горб. Калі яны заехалі на пад'язную дарожку да дома Элы, ўваходная дзверы расчыніліся, і з'явіўся Алби Труитт.
  
  Ён быў на паўдарогі да дарозе, калі Гейл выйшаў з машыны. Пратэстоўцы сталі ўздоўж шляхоў на адлегласці прыкладна шасці футаў адзін ад аднаго. Яны трымалі свае шыльды над галовамі, звернутымі не да крамах і мінакам, а да шэрагу рэдкіх дамоў на паўночнай баку трасы.
  
  Теллер прайшоўся ўзад і наперад па службовай лесвіцы. “Мы не размаўляем. Мы не абавязаны казаць. Трымаеце свае плакаты высока. Дазвольце мёртвым казаць!"
  
  Знакі ўзняліся ў паветра; кардон прагнуўся, выдаючы хуткія пляскаць гукі. Далёка ўнізе на дарожцы заплакала дзіця. Фатограф стаяў на паўдарогі да выступу, пстрыкаючы фотаапаратам. Пакінуўшы Фейт у машыны, Гейл перакінула сваю сумку праз плячо і рушыла ўслед за Труитом на вуліцу.
  
  "Вялебны Теллер", - крыкнуў Труитт. "Мне трэба з вамі хвілінку пагаварыць".
  
  Теллер саслізнуў уніз па схіле, далучыўшыся да Труитту пасярод вуліцы. Фатограф і рэпарцёр размясціліся ля падножжа ўступа, на адлегласці чутнасці.
  
  “Што тут адбываецца. Вялебны?" Спытаў Труитт.
  
  Теллер ўсміхнуўся. “Проста трохі малітвы. Шэрыф".
  
  Труитт зірнуў на Гейла, які стаяў на абочыне, затым павярнуўся і паглядзеў на пратэстоўцаў. “Малітва? Павінна быць, я прапусціў "амэн"".
  
  “У гэтай малітве няма "амін". Шэрыф. Гэта будзе працягвацца да тых часоў, пакуль мы сёе-тое не зменім".
  
  "Ты планаваў сёе-тое змяніць у суботу?"
  
  Двое мужчын былі менш чым у дзесяці футах ад Гейла, іх галасы былі прыглушаны, але ўсё яшчэ чутныя. Ззаду іх шыльды крывавымі плямамі вылучаліся на даху крамы.
  
  "Аб чым вы кажаце, містэр Труитт?" Ўсмешка Тэлер застыла.
  
  “Мой намеснік чуў, як вы сказалі, што не зможаце працаваць у суботу. Чаму гэта?"
  
  Теллер вгляделся ў твар шэрыфа. - У вас у доме ёсць спецыяліст па абортах.
  
  "Адкажы на мой запыт—"
  
  “У вас там дзетазабойца. Яна на самай справе дапамагае забіваць немаўлятаў. Я ведаю гэта дакладна. Я сустракаў яе раней ".
  
  “ Містэр Теллер, што вы...
  
  “Вы пыталіся ў яе пра Марціна? Калі вы можаце забіць дзіцяці, якія ў вас будуць маральныя цяжкасці з нагоды забойства чалавека?" Ён павярнуўся да пратэстоўцаў і павысіў голас. “Хіба гэта не так, людзі? Як толькі вышэйшы закон Бога парушаецца, усе астатнія законы адпадаюць. Як толькі становіцца прымальным вырываць дзіця з нутробы маці, грамадства гіне ".
  
  Пстрыкнуў затвор; у паветры замільгалі надпісы. Труитт пільна паглядзеў на міністра. "Вось што я вам скажу, містэр Теллер", - сказаў ён. “Я збіраюся даць вам яшчэ адзін шанец. Я знаходжуся ў сярэдзіне актыўнага расследавання, і я толькі што атрымаў інфармацыю, якая мяркуе, што вы, магчыма, ведаеце больш, чым кажаце. А цяпер вы можаце альбо супрацоўнічаць цяпер, альбо адправіцца ў пастарунак ".
  
  Ўсмешка Тэлер стала ледзь шырэй, а яго голас стаў яшчэ цішэй.
  
  "Я думаю, сэр, калі вы хочаце затрымаць мяне для допыту, гэта павінна адбыцца на станцыі". Ён зірнуў на чаргу людзей, якія стаяць на шляхах. “Маю працу працягнуць іншыя. Магчыма, яны нават паставяцца да гэтага з вялікім энтузіязмам, калі ўбачаць, як шэрыф акругі вязе мяне ".
  
  Труитт паціснуў плячыма, сашчаміўшы зубы. “Я не збіраюся катацца на картынзе, прапаведнік. У мяне ёсць справы больш важна". Ён разгарнуўся і пайшоў назад у дом. Параўняўшыся з "ягуаром", ён крыкнуў. “ Рач! Адвязі гэтага жабрака прапаведніка ў пастарунак. Высветліце, што яму вядома пра суботы. І паклічце сюды каго-небудзь, каб запісаць імёны гэтых людзей.
  
  Труитт узбег па лесвіцы і знік ўнутры, калі Рач накіраваўся праз двор. У натоўпе падняўся шум. Теллер павярнуўся і жэстам заклікаў іх да цішыні.
  
  “Заставайцеся тут і працягвайце працу, людзі. Я ненадоўга. Мы не парушылі ніякіх законаў, і нават калі б парушылі, няма законаў мацней, чым смерць дзіцяці. А цяпер давайце заспяваем Госпаду".
  
  З рэек сумна даносіліся гукі "Amazing Grace". Гейл агледзеў фігуры ў пошуках знаёмага асобы. Нікога не было. У канцы шляху людзі з млынавы вёскі з падазрэннем глядзелі на незнаёмцаў.
  
  "Мама".
  
  Кэці Пру і Надианна стаялі, трымаючыся за рукі, побач з арэхавым дрэвам пекан, зачаравана гледзячы на пратэстоўцаў. Яны абодва беглі — іх дыханне пачасцілася, а асобы былі ярка-чырвонымі. У руцэ Кэці Пру трымала галінку бружмелі. Яна ўпала на зямлю, калі яна павярнулася да Надианне, працягваючы рукі, молячы, каб яе паднялі.
  
  Чорт. Гейл прабегла праз двор і заключыла дачка ў абдымкі. Яна павярнулася да Надианне.
  
  “ Даруй, што так доўга не прыходзіла. Вось. Яна порылась ў сумцы і выцягнула двадцатидолларовую купюру. “ Давай пагаворым пра гэта пазней, добра? Калі ты не пярэчыш, я б проста хацеў забраць адсюль Кэці Пру.
  
  Надианна моўчкі ўзяла грошы. Яна працягвала глядзець на пратэстоўцаў. Гейл працягнуў руку і дакрануўся да яе рукі.
  
  "З табой усё ў парадку, Надианна?"
  
  Яна кіўнула галавой. “Я ў парадку, місіс Грейсан. Гэта проста так шакіруе, ці не так? Але тады, я мяркую, у гэтым іх пункт гледжання. Гэта так жудасна, што мы проста аддалі перавагу б гэтага не бачыць ".
  
  Гейл пасадзіла Кэці Пру да сабе на сцягно. “Гэта жудасна, вядома. Але альтэрнатыва таксама страшна". Яна падняла сумку і паспрабавала перакінуць яе цераз плячо. Яно ўпала. Надианна працягнула руку і асцярожна вярнула яго на месца.
  
  "Спытаеце Кэці Пру, як усё прайшло, місіс Грейсон", - сказала яна. “Тады патэлефануйце мне, калі захочаце. Думаю, мне лепш вярнуцца дадому".
  
  Гейл павярнуўся і накіраваўся да далёкім палям, выглядаючы пучок ежевичных лоз, обозначавший пачатак сцяжынкі. Яна не хадзіла па гэтай сцежцы семнаццаць гадоў, але яна ўсё яшчэ была там, штогод паляўнічыя заганялі параненых аленяў на тэрыторыю маёнтка Элы. Прайшоўшы невялікі шлях, яна паставіла Кэці Пру на зямлю і паказала на прасвет у траве.
  
  "Давай, К. П.", - сказала яна. "Мы адпраўляемся на паляванне".
  
  OceanofPDF.com
  
  Мы ствараем зданяў, каб папярэдзіць сябе, што свет не ўмее дараваць.
  
  Мэйсан Джекс, пісьменнік, падчас лекцыі ў Кніжным клубе Пратертона, 1987
  
  Фейт Баскинс стаяла побач з кававым столікам у гасцінай, рукі ў кішэнях, на твары і ў акулярах плямы. З вуліцы Олдэн-хаўса Труитт чуў аддаленыя скуголенні госпела. Фейт паслала яму крывую ўсмешку.
  
  “ Значыць, вы са мной не скончылі. Яшчэ пытанні аб маёй вымытай машыне?
  
  Труитт паківаў галавой. “Няма. Мы патэлефанавалі на аўтамыйку. Здаецца, вы пастаянны наведвальнік. Яны сказалі, што не знайшлі ў вашай машыне нічога незвычайнага. Акрамя таго, я ўжо знайшоў тое, што шукаў.
  
  Яна падняла бровы. “ Праўда?
  
  “Так. Але гэта не тое, аб чым я хацеў вас спытаць". Ён паклаў на стол тры фатаграфіі. "Зірніце на гэта, калі ласка, міс Баскинс".
  
  Яна ўзяла іх і прытулілася да падлакотнік канапы, задуменна прыкусіўшы ўнутраную бок вусны. "Апошні з Марціна", - сказала яна. "Божа, жыццё - гэта нешта, ці не так?"
  
  Труитт крыху пачакаў. “ Раскажы мне аб тым, на якім ты.
  
  Яна вывучала фатаграфію, пастукваючы пальцам па яе краі. “Хітры фатограф, вось што я табе скажу. Я нават не ведала, што мяне фатаграфуюць".
  
  "Праблема для цябе?"
  
  Яна паціснула плячыма. “Няма. Силлу, верагодна, гэта не вельмі спадабалася б. Ведаеш, яна не зусім закахана ў свайго бацькі ". Яна паглядзела на яго сярдзітым вачыма за шклом акуляраў. “Гейл сказаў мне, што ён перамог Сілы. Ты ведаў гэта?"
  
  "Няма". Нават калі б ён ведаў, ён бы у гэта не паверыў. Магчыма, яго жонка. Але яго дзіця? Як Марцін мог даць прытулак дзіцяці іншага мужчыны, збіваючы свайго ўласнага? Як ён мог быць такім тым, хто любіць па адносінах да обесчещенной пятнаццацігадовай дзяўчыне і ў той жа час такім страшным, што яго дачка не расказала яму пра абставіны свайго выкідка?
  
  "Калі б я ведаў," стомлена сказаў ён, " я б паспрабаваў спыніць яго. "Ён апусціўся ў крэсла, напханае конскім воласам. “ Наконт фатаграфіі...
  
  Фейт расклала на стале. “ Гэта было да таго, як ён даведаўся, хто я такая, я магу вам гэта сказаць. На самай справе ён быў даволі прыязны, пакуль Сілы нас не пазнаёміў. І нават тады ён спрабаваў. Сілы працягвала падштурхоўваць яго, як быццам хацела, каб ён выбухнуў.
  
  "І ён гэта зрабіў".
  
  "Цалкам дакладна".
  
  “ Колькі разоў вы сустракаліся з ім да суботы?
  
  “ Ніякіх. Я яго ніколі ў вочы не бачыў. Я размаўляў з ім па тэлефоне адзін раз, але гэта ўсё. “ Вы цалкам упэўненыя.
  
  "Павер мне, я б запомніла". Яна лёгенька пастукала пазногцем па адной фатаграфіі. “Гэтая цікавая, ці не праўда? Якое дзіўнае выраз у яго на твары".
  
  "Гэта яго апошняя фатаграфія".
  
  Яна наморщила лоб. “Госпадзе. Хіба вам не хацелася б ведаць, на што ён глядзеў? Хіба няма якога-небудзь працэсу, пры якім вы, хлопцы, маглі б павялічыць карцінку і паглядзець, што адлюстроўваецца ў яго зрачках?"
  
  Труитт сабраў фатаграфіі і сунуў іх у канверт. “Па праўдзе кажучы, я не думаю, што ў гэтым будзе неабходнасць. Добра, міс Баскинс. Вялікае вам дзякуй".
  
  Гейл і Кэці Пру з'явіліся на заднім двары Робертсонов, калі неба прарэзала маланка. Навальніца вылілася хутчэй, чым чакаў Гейл. Уваходная дзверы адчыніліся, калі яны загарнулі за кут хаты.
  
  “Божа літасцівы, залазьце сюды. Вы выглядаеце як мокрыя трусы, выбягалі з кустоў!"
  
  "Я амаль недаацаніў гэта", - сказаў Гейл, ведучы Кэці Пру ў дом. "Я думаў, у нас, напэўна, было больш часу да таго, як пачнецца дождж".
  
  “Часам няма сэнсу судзіць. Заходзьце ўсе".
  
  Жанчыне на выгляд было крыху за трыццаць, з валасамі колеру медзі, падстрыжанымі ледзь ніжэй вуха. На ёй былі добра скроенные цёмна-сінія шорты для прагулак і белы шаўковы топ. І яна была ўся ў золаце, ад завушніц з бісеру, якія танцавалі ў яе шчокі, да прыгожага залатога бранзалета, які ахоплівае шчыкалатку. Гейл падавіла ўсмешку. Яна магла па-чартоўску добра ўявіць, што вырвалася з вуснаў гэтай сёстры з жаночага грамадства, калі яна знайшла змяю ў прыбіральні.
  
  "Місіс Робертсан," прадставіўся Гейл. “ Я Гейл Грейсон, а гэта Кэці Пру. Мы былі тут сёння раніцай, каб пазычыць ключ у вашага мужа.
  
  Фарфоровое тварык жанчыны расплыўся ва ўсмешцы. "О, я так і ведала", - сказала яна. “Я ўбачыла цябе ў акно, калі прачнулася сёння раніцай. Не думаю, што Мэй чакала ад цябе такой эфектыўнасці. Ты што-небудзь знайшоў?"
  
  “Ну, я не знайшоў ніякіх фатаграфій, а менавіта гэта я і шукаў. Але гэта была не дарэмная паездка, я проста хацеў вярнуць ключ і пагаварыць з вашым мужам".
  
  “ Яго тут няма, і не будзе да выходных. Яе блакітныя вочы пашырыліся. Яна ўчапілася ў руку Гейла ярка-чырвонымі пазногцямі. "Я маю на ўвазе, божа мой, я спадзяюся, што ты не здзяйсняў асаблівага падарожжа".
  
  Гейл засмяяўся, здзіўлены тым, што гэта добра апранутае юнае стварэнне аказалася такім заразлівым. "Ну, я б не хацеў паказваць ілжывыя прэтэнзіі, але я прыехаў не толькі для таго, каб вярнуць ключ". Яна памаўчала. “ Прабачце, місіс Робертсан, я не ведаю вашага імя.
  
  “Джэн. І гэта не Робертсан. Я па-ранейшаму зовусь Батлер. Спатрэбілася шмат часу, каб пагаварыць з Мэй, але я пераканала яго, што не адчуваю сябе Джэн Робертсан і не збіраюся ім станавіцца ".
  
  Гейл ўсміхнуўся, уявіўшы, як Эла кладзе сваю сківіцу на гэты кавалачак. “Ну, Джэн, я не знайшоў ніякіх фатаграфій у студыі, але Мэй казала мне, што вы ўсё знайшлі некалькі і ўставілі іх у рамку. Я хацеў спытаць, ці не вісяць яны там, дзе я мог бы зірнуць?"
  
  “Вядома. Яны ў гасцінай. Не звяртай ўвагі на беспарадак, я проста прыбіраю кватэру, калі Мэй тут няма".
  
  Гейл узяў Кэці Пру за руку і рушыў услед за Джэн ў пакой справа ад цэнтральнай дзверы, сумняваючыся, што яна выявіць там беспарадак. Драўляныя падлогі блішчалі ад паліурэтана, а бярвеністыя сцены былі абвешаны мноствам карцін у рамках і сучасных фатаграфій — усё, як адзначыў Гейл, падабрана з пэўным густам. Карціны былі напісаныя пераважна акварэллю: лёгкія, паветраныя кветкі і цякучыя гарадскія пейзажы. Фатаграфіі былі чорна-белымі і дэманстравалі падобны стыль.
  
  "Гэта хобі Мэй", - сказала Джэн. "Я кажу, што ён атрымаў у спадчыну ад свайго дзядулі, але ён проста адмахваецца ад гэтага".
  
  Яна правяла іх міма дарагога канапы з раслінным малюнкам пастэльных тонаў да шафы з англійскай дуба. Дзверцы шафы былі адкрыты, дэманструючы вялікі выбар алавянай і розвилльской керамікі.
  
  Джэн спынілася і закрыла адну з дверц шафы. "Вось яны," сказала яна. - Можаш зняць іх, калі хочаш.
  
  Там былі дзве фатаграфіі, абодва прымацаваныя да кавалках пурпурной кардоннай падкладкі, якую яна знайшла на гарышчы студыі. Фатограф Малькальм Хинсон, Статлерс-Крос, Джорджыя было прокручено ў куце кожнай фатаграфіі.
  
  На ніжняй былі намаляваныя тры дзяўчыны, апранутыя ў свае лепшыя нядзельныя ўборы, трымаючы ў руках што-то падобнае на зборнікі царкоўных гімнаў. Іх раты былі адкрыты для спеваў. Гейл даведаўся усіх траіх па фатаграфіях на часопісным століку ў гасцінай — дзве з іх былі Каменнымі дзяўчатамі, а трэцяя - Сокалам. Кампазіцыя была добрай, але ўвага Гейла прыцягнула толькі на секунду. Яна ўтаропілася на фатаграфію над ім.
  
  Гейл бачыў толькі адну фатаграфію Пэрыша Сінглтан ў адзінай апублікаванай кнізе Гістарычнага таварыства акругі Калвин. Гэты здымак быў зроблены ў 1950-х гадах, бліжэй да канца яго жыцця, калі яго ролю ў гісторыі акругі была не больш чым подпісам. Нават у пяцьдзесят гадоў ён заставаўся пажылым чалавекам - з запалымі вачыма, асунутым тварам і отвисшим ротам. Будучы жорсткім падлеткам, яна вывучала фатаграфію і дзівілася, як у яго наогул магло хапіць ўяўлення прыехаць на поўдзень без якой-небудзь іншай мэты, акрамя як напісаць і паставіць п'есу. Гэта здавалася такім зусім недарэчным ідэалам. І той, які быў проста па-за дасяжнасцю гэтага гнилозубого балвана, які сціскаў цыгарэту ў выпуклых пальцах.
  
  Гэты падлетак павінен быў бачыць фатаграфію, на якую яна цяпер глядзела, падумала яна. Малькальм Хинсон злавіў яго ў дзеянні, з закасанымі рукавамі кашулі, якія абараняюць ад сонца Джорджыі. Ён стаяў з разяўленым сцэнарам у руцэ і жэстыкуляваў — святло падкрэсліваў доўгія сухажыллі на яго аголенай руцэ. З яго цёмнымі валасамі, зачасанымі назад ад поту, злёгку выбітнай наперад сківіцай, ён мог бы сысці за дасведчанага сельскай прапаведніка. Павінна быць, ён таксама ўбачыў іронію ў фатаграфіі, таму што ўнізе былі надрапаныя словы: Выдатны стрэл, Малькальм, Ісус ратуе, брат Пэрриш.
  
  У верхнім куце здымка, цяжар яго шклом, віднелася пасму цёмна-каштанавых валасоў.
  
  “Нам не трэба было ўстаўляць гэтую фатаграфію ў рамку — мы самі знайшлі яе такой. Май кажа, што гэта адна з лепшых фотаздымкаў той эпохі, якія ён калі-небудзь бачыў. Мы не ведаем, хто такі брат Пэрриш, але Мэй працягвае казаць, што ён збіраецца пранесці гэта па горадзе і спытаць людзей, ці ведаюць яны што-небудзь пра яго ".
  
  Гейл адчула, як у яе ўпала сэрца. "Падобна, у нас з ім падобныя місіі". Яна выціснула слабую ўсмешку. "Ведаеш, я напалову спадзяваўся ... Ну, калі Мэй сказала, што ты займаешся сыходам за пажылымі людзьмі, я пачаў думаць, што, магчыма, Малькальм Хинсон ўсё яшчэ жывы".
  
  Ўпрыгажэнні Джэн зазвінелі, калі яна уперла рукі ў сцёгны. “ Ну, ён такі. Проста часам ён такі па-чартоўску ўпарты. Ён ні словам не абмовіцца пра мужчыну на фатаграфіі. На самай справе, я хаваю яго тут за дзвярыма, таму што ён так злуецца, калі бачыць гэта. "Яна ўсміхнулася. “На самой справе я сапраўды люблю яго, хоць бываюць дні, калі я не думаю, што ў нас абодвух гэта атрымаецца. Ён валодаў гэтым домам - і яшчэ сее—які уласнасцю - і пагадзіўся перадаць усё гэта нам, калі мы забяром яго з дома састарэлых і будзем прыглядаць за ім. Так што я сяджу дзядулем. І 'сядзець' - дакладнае слова. Гэты чалавек рэдка пакідае свой пакой. Вядома, у дзевяноста восем гадоў, хто можа яе вінаваціць? Ён проста аддае перавагу заставацца там, у задняй спальні, з нашымі катамі і сваім бурчаннем ".
  
  Пратэстоўцы ўсё яшчэ спявалі, калі Труитт перасёк чыгуначнае палатно і накіраваўся ў мілі-вілідж. Неба было небяспечна чорным; некалькі бацькоў ужо пакінулі лад і павольна спускаліся са сваімі дзіцячымі каляскамі па травянистому беразе. Невялікая натоўп, якая сабралася на тэрыторыі фабрыкі і ў вітрын магазінаў, таксама пачала рассейвацца, відавочна, пагроза непагадзі была мацней задавальнення ад відовішча. Набліжаючыся да натоўпу, ён заўважыў, што людзі глядзяць у яго бок з незразумелым выразам на тварах. Госпадзе, падумаў ён, у мяне зараз няма часу на сувязі з грамадскасцю. Кіўнуўшы з, як ён спадзяваўся, прыязным усмешкай, ён змяніў курс і паспяшаўся праз уваход у олд-мілі.
  
  Першае, што ўразіла яго, была отделенность. Наперадзе яго былі лясы, над ім неба, але двух астатніх сцен было дастаткова, каб аддзяліць яго ад знешняга свету. Ён усё яшчэ чуў песню пратэстоўцаў, але яна сціхала; ён чуў шоргат травы, калі гараджане нетаропка сыходзілі прэч, але гук быў слабым, і яго можна было прыняць за ўздыхі фабрычных рабочых стогадовай даўніны.
  
  Халадок прабег па яго целе, і ён паскорыў крок. У руцэ ў яго быў канверт з фатаграфіямі.
  
  Калі б яна не плакала, ён прайшоў бы прама міма яе. Яна скурчылася на каменнай пліце, ніз яе бэжавы кашулі быў слізкім ад бруду. Яна не глядзела на яго, калі ён наблізіўся.
  
  "Надианна", - ціха сказаў ён. “Вось-вось пачнецца навальніца. Што ты тут робіш?"
  
  Яна злёгку нахілілася наперад і абхапіла сябе за локці. “ Нічога. Проста не хацела заходзіць унутр, вось і ўсё. Тут халадней.
  
  “ Не нашмат, я табе скажу. Пойдзем. Давай я правяду цябе да хаты, і ты раскажаш мне, што здарылася. '
  
  “Не, сэр. Мне добра там, дзе я ёсць".
  
  Яна выцерла нос рукавом сукенкі. Труитт дастаў з кішэні насоўку. "Ну, я хачу сёе аб чым пагаварыць з табой, Надианна", - сказаў ён, працягваючы ёй насоўку. “Сее-што турбуе мяне з тых часоў, як я праявіў твае фатаграфіі. Выдатная праца, паміж іншым. Нядзіўна, што ты атрымліваў узнагароды."
  
  Яна промокнула вочы ільняным квадратиком і акуратна склала яго ў чатыры разы. “ Што цябе турбуе?
  
  Труитт ўскрыў канверт. “Я хачу, каб вы зірнулі на гэтую фатаграфію. Гэта была апошняя фатаграфія на рулоне. Я хачу, каб вы расказалі мне аб ёй ".
  
  Яна моўчкі ўзяла яго. Быў чутны яе ўздых, за якім рушыў услед такі рэзкі ўсхліп, што Труитт адчуў боль у грудзях.
  
  "Гэта містэр Кейн," прашаптала яна.
  
  “ Я ведаю. Я хачу, каб ты распавяла мне, што адбывалася, калі ты брала гэта.
  
  Фатаграфія дрыжала ў яе руцэ. “Ён толькі што вярнуўся з рыбнай хаткі. Ён быў злы на сваю дачку. Ён накіроўваўся на кухню".
  
  "І дзе ж ты быў?"
  
  “ У палаткі з ежай.
  
  "І вы проста падышлі і зрабілі здымак?"
  
  "Так".
  
  "Зразумела". Труитт схіліўся над ёй. “Што мяне турбуе, Надианна, так гэта выраз яго твару. Паглядзі на гэта секунду, добра? Як бы вы гэта патлумачылі?"
  
  Яе падбародак зморшчыўся, і слёзы пацяклі ручаём. Яна моцна сціскала фатаграфію ў пальцах і нічога не казала.
  
  “Што ж, я вывучаў гэта і працягваю вывучаць, - сказаў ён, - і я скажу вам, што я думаю пра гэта. Шок, змешаны са страхам, але ёсць і што-то яшчэ. Хіба вы гэтага не бачыце? Хіба ты не бачыш што-то яшчэ ў яго асобе?
  
  Калі яна не адказала, ён выпрастаўся і паківаў галавой. “Я спрабаваў зразумець гэта, і мне прыйшло ў галаву, што гэта можа быць звязана з тым, на што ён глядзеў. Спачатку я падумала, што, можа быць, ён глядзіць на Сілы, але гэта было няправільна. Яна стаяла ў яго за спіной. І тады я падумала, што ён, магчыма, глядзіць у бок дома або на натоўп пад тэнтам, але потым зразумела, што кут нахілу яго твару быў зусім непадыходзячым для гэтага. Ён не адводзіў позірку ад камеры і не праходзіў міма яе, Надианна. Ён глядзеў прама на яе ".
  
  Яе галава ўпала наперад. Труитт нахіліўся і схапіў фатаграфію, перш чым яна паспела згамтаць яе ў руцэ.
  
  "Ён глядзеў на цябе, Надианна, ці не так?"
  
  Рыданні скалыналі яе цела. Труит прысеў побач з ёй і пачакаў, пакуль яна супакоіцца.
  
  "Дзе ты з ім пазнаёмілася, Надианна?" мякка спытаў ён. "Як гэта пачалося?"
  
  Прайшла хвіліна, перш чым яна адказала. Калі яна гэта зрабіла, словы прагучалі так гладка, нібы былі адрэпетаваныя, у чым ён не сумняваўся — як яшчэ гэтая маладая жанчына правяла б апошнія два дні?
  
  “Я пазнаёміўся з ім на птушкафабрыцы каля года таму. Ён прыйшоў выступіць з дакладам. Я ведаў, што ён жанаты. Мая мама раней працавала ў місіс Кейн, і калі я была маленькай, я хадзіла туды ў тыя дні, калі ёй трэба было прасаваць. Я заўсёды лічыла місіс Кейн самай ціхай жанчынай у свеце. Ціхі не ў добрым сэнсе, а ў сумным. Таму, калі ён прыйшоў на завод і ўсе сказалі, што ён Марцін Кейн з Стэтлерс-Крос, я адразу зразумеў, хто ён такі. Ён быў тым чалавекам, які зрабіў гэтую жанчыну такой ціхай ".
  
  Яна паглядзела на Труитта і злёгку прыпадняла падбародак. “Яна была сумнай да таго, як я пачаў сустракацца з яе мужам. Шэрыф Труитт. І ён таксама. Гэта не мела да мяне ніякага дачынення. Гэта было да мяне, і да таго ж больш, чым я ".
  
  “ Статлерс-Крос - маленькі гарадок. Як табе ўдалося завесці раман?
  
  “Мы ніколі не сустракаліся тут. Мы заўсёды сустракаліся ў Пратертоне, у той вечар, калі ў мяне былі заняткі ў цэнтры мастацтваў". Яна паказала на паглыбленне ў глебе пад каменнай плітой. “У нас быў сігнал. Па раніцах на маіх занятках ён пакідаў кавалак старога шкла ў гэтай дзюры — зялёным ён атрымліваўся, карычневым - няма ".
  
  Яна з выклікам паглядзела на яго. "Я ніколі не хацела, каб ён кідаў сваю жонку", - сказала яна. "Але ў мужчыны ёсць абавязкі, а Марцін Кейн не хацеў ніякіх".
  
  “ Якога роду абавязкі, Надианна?
  
  Месяц таму я даведалася, што цяжарная. Я не хацела, каб ён разводзіўся з Кэмми — я прыняла сваё рашэнне і не збіралася разбураць шлюб з-за зробленага мной выбару. Ведаеш, што ён мне сказаў? Ён сказаў, што ў яго ёсць стрыечная сястра, якая працуе медсястрой пры абортах. Ён сказаў, што я павінна пагаварыць з ёй па нагоды рашэння праблемы — ён заплаціць за гэта. Ну і як я павінна была на гэта рэагаваць? Я ведала, што ён быў у адной з гэтых груп. Ён распавёў мне пра гэта. І вось ён тут, хоча забіць нашага дзіцяці. Я раззлавалася. Шэрыф, іншага слова для гэтага не падбярэш. Я патэлефанавала яму ў суботу днём і сказала, што прыйду на барбекю і пагавару з яго сям'ёй — з усім акругай, калі спатрэбіцца, — і я паклапачуся аб тым, каб ён утрымліваў свайго дзіцяці ". Слёзы пацяклі па яе твары. “Ты ведаеш, што ён мне сказаў? Ён сказаў, што мне лепш трымацца далей — што ён заб'е альбо мяне, альбо сябе, перш чым дазволіць мне распавесці свету аб нашым дзіцяці. Я яму не паверыла. Я не верыла, што ён сапраўды хацеў, каб я зрабіла аборт нашаму дзіцяці. Толькі калі я пачуў стрэл і зразумеў, што ён зрабіў, я зразумеў, што ён меў на ўвазе ўсё гэта ".
  
  “ Дзе ты была, калі пачула стрэл, Надианна?
  
  “ Звонку. На паркоўцы.
  
  “Ты збіраўся сыходзіць? Чаму?"
  
  Яна глыбока ўздыхнула. “Пасля таго, як я яго сфатаграфавала, я пабегла да пярэдняй частцы дома. Я чула крыкі на кухні. Але я прабралася ў дом і знайшла яго ў кабінеце.
  
  “ Вы былі ўдвух сам-насам?
  
  “Так. Я сказала Марціну, што шкадую, але я павінна была гэта зрабіць. Я павінна была зрабіць гэта дзеля дзіцяці ".
  
  "Што ж ён сказаў?"
  
  Ён абвінаваціў мяне ў яго забойстве. Ён вырваўся і пабег наверх. Я раззлавалася і пайшла. Потым я пачула гэта. Не больш чым праз некалькі хвілін я пачула стрэл ".
  
  "І што ты рабіў пасля гэтага?"
  
  “Я пабегла да сваёй машыны і паехала дадому. І мне спатрэбілася роўна паўгадзіны, каб зразумець, што гэты дзіця - усё, што ў мяне ёсць. Марцін гэтага не разумеў. Ён быў небаракам, патанулым у смутку. Я не разумела гэтага, пакуль не стала занадта позна. Калі б я разумела, я б ніколі не была з ім ".
  
  Труитт правёў рукамі па твары, спрабуючы вярнуць яму пачуцці. “Ты другі чалавек за сённяшні дзень, які сказаў мне, як Марціну было сумна. Я ніколі гэтага не бачыў, Надианна. Я і раней сутыкаўся з самагубствамі. Ён не адпавядаў профілю. "
  
  "Марцін не выглядаў такім сумным". Яе вузкія вочы пашырыліся, і ўпершыню ён пабачыў чыстую яснасць у іх блакіце. “Ён выглядаў такім моцным. Вось чаму я кахала яго".
  
  Труитт ўстаў. "Надианна", - сказаў ён. “Мне трэба, каб ты добра падумала. Хто-небудзь бачыў, як ты выходзіла з хаты? Хто-небудзь можа пацвердзіць, што вас не было ў хаце, калі прагрымеў стрэл?
  
  Яна разгублена паглядзела на яго. “ Я не ведаю. Я не памятаю, каб каго-небудзь бачыла.
  
  Труитт інстынктыўна зірнуў у бок дома Зайлы Грын, але яго не было відаць з-за каменнай сцяны. Ён дастаў з паперніка візітную картку.
  
  “Я папрашу аднаго з маіх людзей адвесці цябе ўніз для афіцыйнага заявы, але вось, Надианна, вазьмі гэта. Яна добрая жанчына. Я хачу, каб ты патэлефанавала ёй. Яна працуе на дзяржаву і зможа дапамагчы табе перажыць смерць Марціна.
  
  Надианна паглядзела на яго з такім здзіўленнем, што яму стала сорамна.
  
  "Скарыся з яго смерцю", - прашаптала яна. “Мне не патрэбна жанчына, якая дапаможа мне перажыць яго смерць. Мне патрэбен мой дзіця. І мне трэба пракласці свой шлях".
  
  "Задняя спальня" дома Робертсонов ў канчатковым выніку ператварылася ў даўгаватае прастору, выразанае з правага загону і таго, што раней было хвастом цэнтральнага догтрота. Адзіны шлях у пакой вёў праз тое, што Джэн Батлер называла бібліятэкай, - невялікую, але багата аздобленую пакой, у якой было больш гульнявых дошак, чым кніг. Джэн пастукала ў дзверы спальні і, не чакаючы адказу, прасунула галаву ў пакой.
  
  "Дзядуля," сказала яна. - Тут адна лэдзі, якая хацела бы цябе бачыць. Яна жыве на Статлерс-Крос і піша кнігу. Ты не супраць?
  
  Гейл пачула бурчанне, але слоў разабраць не змагла. Джэн сморщила нос.
  
  "Усё ў парадку", - сказала яна. “Ён заўсёды такі. Ты заходзь. Я проста папрашу цябе ведаць, як ён сябе адчувае. Калі ён выглядае стомленым ..."
  
  Гейл кіўнуў. “ Я ненадоўга. У мяне усяго некалькі пытанняў. Яна паставіла сумку на падлогу і апусцілася на калені побач з Кэці Пру. “ Цяпер паслухай, Ледибаг. Мы збіраемся наведаць мужчыну, які, магчыма, не прывык да дзяцей. Я хачу, каб ты...
  
  "О, табе не абавязкова гэтага рабіць", - сказала Джэн. "Чаму б табе не дазволіць ёй застацца са мной?"
  
  Гейл выглядаў няўпэўненым. "Я прыйшоў сюды не для таго, каб скарыстацца ..."
  
  Джэн махнула рукой. “Не кажы глупства. Да таго, як я выйшла замуж, я была выхавальніцай у дзіцячым садзе. Мая спецыяльнасць - чатырохгадовыя дзеці". Яна апусцілася на калені побач з Гейлом і ўзяла Кэці Пру за руку. “На самой справе, “ сказала яна, - мне даўно хацелася спячы печыва Play-Doh, Кэці Пру. Не хочаш дапамагчы мне што-небудзь прыгатаваць? Калі Кэці Пру кіўнула, Джэн ўстала і пачала адводзіць яе ад Гейла. “Выдатна. Тады ты пойдзеш са мной на кухню, і хай твая матуля трохі папрацуе.
  
  Гейл пачакала, пакуль ажыўленая балбатня іншай жанчыны сціхне. Затым яна ўзяла сваю сумку і штурхнула дзверы спальні.
  
  “ Містэр Хинсон?
  
  У пакоі было два акны: адно выходзіла на вузкую заходнюю сцяну, а другое размяшчалася пад прамым вуглом да яго на доўгай сцяне, якая была задняй часткай дома. Абодва яны былі занавешены шчыльнай тканінай з прынтам. У куце паміж гэтымі двума вокнамі стаяла апухлая крэсла, узор з лісця на якім быў ледзь адрозны ў паўзмроку. Пакой была абабітая цёмнымі панэлямі, што стварала адчуванне паўзмроку. Гейл магла разглядзець изножье ложка і цьмяны водбліск прасцін, але за межамі гэтага дэталі губляліся. Яна пачула слабы ўздых, як быццам хваля накатывала на гальку. Яна прайшла далей у пакой.
  
  “ Містэр Хинсон? Вы не спіце?
  
  Яна падскочыла, калі гучны бавоўна парушыў цішыню. Маленькая лямпа побач з ложкам ўключылася. Старажытная фігура абапіралася на падушкі, на грудзях у яго з'явілася котка. Кашляць гук зыходзіў ад коткі — у адрозненне ад Гейла, яе, здавалася, не патрывожыў раптоўны шум.
  
  З рота Хинсона вырваўся хрыплы хрып.
  
  “ Напалохаў цябе? Джэн купіла мне гэтую чортаву штуку.
  
  Ён зноў пляснуў у ладкі, і пакой зноў пагрузілася ў цемру. Гейл працягнула рукі да лямпы і грукнулі імі. Запаліўся святло.
  
  Стары зноў засмяяўся. "Нядрэнна", - сказаў ён. "Трэба добранька папляскаць". Смяшок перайшоў у рык. “Я сказаў Джэн, што не хачу ніякіх наведвальнікаў. Гэтая дзяўчына не звяртае на мяне ўвагі".
  
  "Я думаю, што яна, верагодна, ведае", - сказаў Гейл. "Яна проста ўпэўненая ў сваёй здольнасці ацаніць каштоўнасць наведвальніка для вас".
  
  Хинсон секунду памаўчаў. "Вы маеце рацыю", - сказаў ён. "І з вашага боку смела казаць гэта".
  
  “ Калі вы сапраўды аддаеце перавагу не прымаць наведвальнікаў, спадар Хинсон, я пайду. Але ў мяне праблема, і вы адзіны чалавек, які можа мне дапамагчы. - Яна памаўчала. “Мяне клічуць Гейл Грейсан. Я ўнучка Элы Олдэн".
  
  “ Я не ведаю ніякай Элы Олдэн.
  
  “ Ты ведаў Лінні Кейн. Эла - яе пляменніца.
  
  Святло ад лямпы быў слабым, але ёй здалося, што ён глыбей закапаўся ў падушкі. Ён ляжаў нерухома, калі не лічыць пальца, які нервова драпаў прасціны.
  
  "У гэтым пакоі жорсткі святло", - сказаў ён. "Ідзі сюды, каб я мог цябе бачыць".
  
  Пачуўся яшчэ адзін удар, на гэты раз грому. Пасля зацішша раптоўны дождж застукаў па вокнах. Гейл падышла да ложка і няёмка ўстала, дзівячыся, чаму Джэн не папрацавала паставіць крэсла з гэтага боку пакоі для наведвальнікаў. Таму што наведвальнікаў не было, адказала яна сабе. На працягу трыццаці гадоў яна пераязджала са Стэтлерс-Крос на іншы бок і ніколі не чула, каб імя Малкольма Хинсона згадвалася ў чым-небудзь, акрамя прошлага часу. У мястэчку памерам са Статлерс-Крос здавалася неймаверным, што хто-то мог проста знікнуць. Але з іншага боку, Малькальм Хинсон быў няпрошаным госцем, і прытым надакучлівым. Магчыма, ён знаходзіў жыццярадасную Джэн і яе котку лепшай кампаніяй, чым пакрыўджаных паўднёўцаў яго ранейшых гадоў.
  
  "Божа мой".
  
  Яго рука легла на котку, якая груба замурлыкала. Ён падняў скрюченный палец другой рукі і памахаў ім у яе бок.
  
  "Ты так падобная на яе," выдыхнуў ён. “ Можа, ніжэй ростам. І трохі старэй. Але ў астатнім ... Божа мой.
  
  “ На каго я падобны, спадар Хинсон? - Мякка спытаў Гейл.
  
  Ён апусціў руку назад на прасціну. “ Ты, чорт вазьмі, цудоўна ведаеш, хто. Не валяй дурня на мяне. Ты не тая чортава Джэн.
  
  “Ты маеш рацыю. Мне шкада". Яна паглядзела на крэсла ў іншым канцы пакоя. “Значыць, ты згодны пагаварыць са мной? Таму што, калі гэта так, я збіраюся падсунуць гэты крэсла сюды, каб я мог сесці.
  
  “Добра. Толькі не думай, што гэта азначае, што ў мяне шмат часу. У мяне яго няма. І я не магу адказаць на тваё пытанне ".
  
  "Усё ў парадку". Гейл прыбраў сумку з дарогі пад ложак і, падняўшы крэсла з падлогі, каб абараніць дошкі, пацягнуў яго ў пакой. Яна павярнула яго так, каб святло падаў аднолькава на іх абодвух, а затым бразнулася на падушкі.
  
  Калі яна зноў паглядзела на яго, ён глядзеў ёй у твар. “Тыя ж вочы. Той жа падбародак", - сказаў ён. “Яшчэ некалькі гадоў, і ў яе маглі б быць тыя ж дзіўныя светла-цёмныя валасы. Які дзіўны спосаб пасівець. Прымушае мяне задумацца аб тваім мінулым."
  
  “ Мяне турбуе не маё мінулае, спадар Хинсон. Я хачу пагаварыць аб Лінні.
  
  "Калі ты думаеш, што Лінні - гэта не тваё мінулае," мякка адказаў ён, " тады ты сапраўды заблудзілася.
  
  “ Што вы можаце расказаць мне пра яе?
  
  "Нічога".
  
  Яна правяла пальцам па контуры ліста на тканіны крэсла. “У мяне ёсць покрыва, якое яна пашыла. Яно сапраўды незвычайнае. Уменне, якое спатрэбілася для яго стварэння, — я ткуу і нават не магу гэтага зразумець ".
  
  Яго рука слізганула па спіне кошкі. “ Ты ткешь?
  
  “ Раней любіла. Але я гляджу на покрыва Лінні, і яно не падобна ні на што, што я калі-небудзь бачыла. Яе талент быў велізарны, спадар Хинсон. Ты ведаў гэта ў той час, ці не так?
  
  "У той час я ні храна не разумеў".
  
  Яна паглядзела яму прама ў вочы. “ Лінні скончыла з сабой, спадар Хинсон. Мой муж зрабіў тое ж самае, і мне спатрэбілася шмат часу, каб ... ну, я да гэтага часу гэтага не разумею. Але што-то ў самагубства Лінні мяне турбуе.
  
  "Усе самагубства выклікаюць непакой".
  
  “Не, не так. Па—першае, было абрана час - за дзень да таго, як яна павінна была гуляць галоўную ролю ў гарадскім конкурсе. І там быў яе сын. Яна вымыла яму рукі і твар. Навошта? Чаму гэта павінна быць тым, што ты робіш перад тым, як пакончыць з сабой?"
  
  "Чаму маці не магла развітацца са сваім дзіцем матчыным учынкам?"
  
  Яна правяла пальцам па сцябле ліста і прасачыла за яго вытанчаным выгібам да кончыка. "Гэта магчыма", - сказала яна. "Вы выпадкова не ведаеце, у якім пакоі яна замкнула яго?"
  
  Яго вочы не адрываліся ад яе асобы. “ Чаму вы яшчэ сумняваецеся ў яе самагубства?
  
  “ Я сёе-тое знайшоў на гарышчы вашай фотастудыі.
  
  Яна сунула руку пад ложак і выцягнула сумку. Асцярожна паклала обглоданный сцэнар сабе на калені.
  
  "Ты спецыяльна захаваў гэта, ці не так?" - ціха спытала яна.
  
  Котка завыла. Хинсон груба ўчапіўся пальцамі ў яе поўсць. Жывёла скакала ўзад-наперад, перш чым падрапаць руку старога і выбегчы з пакоя.
  
  “ Ты знайшла што-небудзь яшчэ? - прашаптаў ён.
  
  Гейл асцярожна перелистала старонкі, пакуль не дабралася да ліста. Яна працягнула яго яму.
  
  “ Лінні не здзяйсняла самагубства, ці не так, спадар Хинсон? Яе забіў муж. Мой пытанне ў тым, чаму, дзеля ўсяго святога, вы нікому не расказалі?
  
  “ Што, чорт вазьмі, цяпер гэта мае значэнне?
  
  Гейл успыхнуў ад лютасці. “Гэта важна, Малькальм. З'яўленне самазабойцы ў сям'і адкрывае дзверы. Чорт пабяры, гэта адкрывае дзверы, і калі яе не зачыніць, дзеці, унукі, праўнукі — усе яны могуць праваліцца скрозь яе ".
  
  Зайла подтащила свой кухонны крэсла да стальніцы, вёскі і прислонила галаву да прахалоднай нержавеючай сталі ракавіны. У дзверы пастукалі, але яна не звярнула на гэта ўвагі. Хай яны думаюць, што яна легла спаць. Яна стамілася. У яе было такое пачуццё, нібыта з яе выпусцілі паветра, як быццам галасы, якія яна чула два дні таму, пазбавілі яе дыхання.
  
  "Марцін", - сказала дзяўчына. “Сядзь са мной. Давай сядзем і ўсё абдумаем".
  
  “Я не магу паверыць, што ты збіраешся гэта зрабіць, Надианна. Я люблю цябе. Як ты можаш гэта рабіць?"
  
  Вокны былі адкрыты, электрычны шнур цягнуўся праз падваконнік, праз ганак і праз траву да сцяны дома. Зайла сядзела на арэлях, яе туфлі мякка грукацелі па дошках, калі яна павольна калыхалася ўзад-наперад. У логаве Кейнов дзяўчына ўстала з канапы, яе доўгая дзіўная адзенне тычылася лодыжак. Калі яна загаварыла, яе словы былі прыглушанымі і таропкай.
  
  "Паслухай мяне, Марцін", - сказала дзяўчына. “Я люблю цябе, але я таксама люблю гэтага дзіцяці. І табе прыйдзецца паклапаціцца пра яго і быць яму татачка. Вось і ўсё, што ў гэтым ёсць ".
  
  “Сука. Чаму б мне проста не аддаць цябе пісталет цяпер і не дазволіць прыкончыць мяне?"
  
  “ Марцін. Дзяўчына пацягнулася да яго, учапіўшыся ў рукаў яго кашулі. Ён вырваўся з яе рук і рэзка занёс руку для ўдару. Дзяўчына адхіснулася, на яе твары адбіўся страх. З-за вугла дома пачуліся рокочущие акорды хору, нібы ў сотні футаў над зямлёй. Марцін спыніўся і павярнуўся на гук. А потым ён сышоў, пачуўся тупат яго крокаў, скіраваных уверх па лесвіцы. Дзяўчына стаяла ў кабінеце, прыціснуўшы рукі да твару, у замяшанні аглядаючы пакой. Зайла схапілася за ланцуг арэляў і пажадала, каб яны спыніліся. Дзяўчына раптам апынулася перад ёй, збегла па прыступках ганка і знікла ў поле сярод машын. Зайла сядзела моўчкі, неспакой раздзірала яе грудзі. А потым пачуўся стрэл, такі гучны і блізкі, што дрэва над яе галавой задребезжало.
  
  Цяпер яна стамілася. Звонку бушаваў шторм, разгойдваючы верхавіны дрэў і не адрываючы ад неба лютымі разрадамі. Гром пачуўся неадкладна. Святло. Трэск. Ўзор прайграваўся зноў і зноў у яе доме, пакуль яна не зачыніла вочы і не дазволіла свайму лбе слізгаць ўзад-наперад па метале.
  
  Кветкі на падаконніку — вялікія сінія кветкі, да якіх яна магла працягнуць руку і дакрануцца. Тут не было шырмаў, і чорныя жукі поўзалі па падваконніку і ўніз па сцяне, часам прабягаючы па яе ног, калі яна стаяла. Паветра каля акна быў прахалодны, і калі яе маці працавала ў пакоі, Зайле падабалася трымацца за раму і падстаўляць твар ветру.
  
  Ёй падабалася глядзець на суседні дом. Там жыў хлопчык, і ён гуляў пад дрэвам. Часам ён бачыў яе ў акне і бег праз двор, каб уручыць ёй падарунак — галінку, каменьчык, доўгую травінку. Калі ён быў у сябе дома, ён збег у пакой наверсе, рассоўваюць шторы і махаў ёй. Яна махала ў адказ. Хлопчык быў яе сябрам.
  
  Хлопчык сёння не памахаў рукой. Ён стаяў каля акна, але вельмі ціха, прыціснуўшыся тварам да шкла. Ёй не спадабалася выраз яго твару. Ад гэтага яе затошнило.
  
  Яна чула крыкі з хаты. Крычала маці хлопчыка.
  
  Яе ўласная маці паклікала яе з іншага канца пакоя. “ Адыдзі ад акна, Зайла. Гэта не наша справа.
  
  Але хлопчык не адыходзіў ад акна, і Зайла трымалася за падваконнік, хоць у твар ёй не дзьмуў вецер.
  
  Крыкі спыніліся, і задняя дзверы расчыніліся. З хаты выйшаў бацька хлопчыка. Ён трымаў маці за валасы. Вакол яе рота быў павязаны кавалак тканіны.
  
  “Першы чалавек, якога вам трэба зразумець, - гэта Пэрриш. Я ніколі не сустракаў такога жыццярадаснага чалавека. Гэта было яго выхаванне. Ён вырас у Нью-Ёрку, яго бацька мастак, а маці актывістка. Ён сцвярджаў, што яго бабуля была ў Сенека-Фолс, але хто ведае? Усё, што я ведала, гэта тое, што ён быў самым энергічным, самым моцным чалавекам, якога я калі-небудзь сустракала. Ён угаварыў мяне прыехаць сюды, - сказаў, што мне трэба адправіцца на поўдзень і знайсці прымяненне свайму таленту. Ён натхніў мяне. Я паехаў. І як толькі я апынуўся тут, я напісаў яму і сказаў: 'Добра, сукін ты сын, ты мяне ўгаварыў. Цяпер ты прыязджаеш'.
  
  “І ён гэта зрабіў. Я не ведаю, што ён думаў зрабіць — здабыць матэрыял, я мяркую, і вярнуцца на поўнач з гісторыяй, якую ніхто не мог перасягнуць. І ён, несумненна, атрымаў яе. Але ён так і не вярнуўся дадому, і, паверце мне, ён ніколі не распавядаў гэтую гісторыю. У яго не хапіла духу. Гэта богам забытае месца высмактала з яго ўсю душу.
  
  “Я ніколі не разумела, чаму ён ажаніўся, акрамя таго, што мужчыны узбуджаюцца удалечыні ад дома. Я не веру, што ён любіў сваю жонку. І я думаю, што нават тады ён развёўся б з ёй, калі б ўсё было па-іншаму. Але гэта было не так.
  
  “Ён успрыняў Лінні як выклік. Яна была так зла. Людзі часта казалі пра гэта. 'Трымайся далей ад Лінні. Яна адкусіць табе галаву'. Яна не была асабліва прыгожай жанчынай — як і ты, яна была прыгожай, але ў Пэрыша ў Нью-Ёрку былі жанчыны і прыгажэйшай. Але ніхто ніколі не аспрэчваў той факт, што яна была разумная. Разумны, як дубец. Яе гнеў быў разумны. Вы маглі глядзець у яе вочы і ведаць, што мільён думак праносіцца ў яе ў галаве, і яна была ў лютасьці — у лютасьці на вас, на ўвесь свет, на Усемагутнага Бога за тое, што ён не дазволіў ёй выказаць іх.
  
  “Я не ведаю, калі яны палюбілі адзін аднаго. Гэта працягвалася пару месяцаў, перш чым Пэрриш распавёў мне. Я сказаў яму, што ён ідыёт. Я сказаў: "Людзі тут, унізе, дастануць вяроўку і накінуць табе на шыю за тое, што ты такі дурань ", Але я быў няправы. Пэрриш быў не тым, каму варта было турбавацца ".
  
  Маці хлопчыка супраціўлялася. Яна вырвалася і пабегла да чыгуначных шляхах, але бацька злавіў яе. Яна паспрабавала выцягнуць сурвэтку з рота. Але бацька схапіў яе за рукі і заламаў за спіну. Ён штурхнуў яе жыватом да дрэва.
  
  “Зайла, ідзі сюды. Што б там ні адбывалася, гэта справа Олдена. Нас гэта не тычыцца. Мы працуем за тое, каб у нас была ежа ў роце. Гэта ўсё, што нам трэба зрабіць. Яны хочуць, каб змагацца, хай змагаюцца.
  
  Хлопчык у акне назіраў. Ён мог бачыць скрозь галіны дрэва. Яго рукі пацягнуліся да шкла. Ён біў, і біў, і біў у акно.
  
  “Ён збіраўся адвезці яе ў Нью-Ёрк. Я сказала яму, што ён вар'ят. Што б маленькая правінцыялка Лінні Кейн рабіла ў Нью-Ёрку? Ён сказаў, што яго маці будзе любіць яе, што яна возьме яе да сябе і дасць адукацыю, і тады яе нішто не спыніць. Я сказаў: 'Божа, Пэрриш, ты звяртаешся з ёй, як з цыркавым нумарам'. І ён сказаў: 'Малькальм, ты не бачыш яе, ці не так? Ты не можаш бачыць далей адзення, дыялекту і манер'. І я спытала: "Ты думаеш, ёй спадабаецца, што ты яе змяняеш?' Але ён так і не адказаў. Было падобна, што яны абодва захапіліся і не маглі прадбачыць наступстваў.
  
  “Яны збіраліся ўзяць з сабой пяцігадовага сына Лінні. Як быццам Кейн Джасцін збіраўся дазволіць ім проста выйсці за дзверы. Гэта было падобна на тое, што яны абодва былі вар'ятамі — падманутымі ў сваіх магчымасцях. У іх усё было спланавана. На наступны дзень пасля конкурсу я збіраўся на фабрыку, каб сфатаграфавацца. Пэрриш павінен быў выступаць у якасці майго асістэнта. Калі цягнік пад'едзе, Лінні і хлопчык павінны былі падысці, і як раз у той момант, калі ён павінен быў крануцца, яны ўтрох збіраліся заскочыць на борт. Я працягваў казаць яму: 'Жыццё не настолькі спагадлівая. Плата будзе велізарнай '. Але ён не слухаў. Ён быў паглынуты ёю ".
  
  Вяроўка была ўжо на шыі маці, перш чым Зайла ўбачыла гэта. Выраз твару маці змянілася. Яно было сапраўды такім жа, як у маленькага хлопчыка. Ён стукаў у акно, яго рот адкрываўся і закрываўся, Зайла не магла пачуць, што ён сказаў.
  
  На двор выбег мужчына і паспрабаваў схапіцца за вяроўку. Але бацька кінуў яго ўніз.
  
  “ Прэч, Дзік! Яны планавалі выкрасці майго хлопчыка!
  
  Мужчына сеў у траву, закрыўшы твар рукамі. Бацька ўзяў іншы канец вяроўкі і перакінуў яго праз галінку дрэва. Затым ён пацягнуў за вяроўку і цягнуў да тых часоў, пакуль ногі маці не адарваліся ад зямлі. Яна брыкалася і спрабавала зняць вяроўку са сваёй шыі, але ён схапіў яе за рукі і заламаў за спіну. Яна так моцна крутнулася, што Зайла падумала, што зломіць галінку, але яна гэтага не зрабіла. Неўзабаве кручэнне замарудзілася. А потым і зусім спынілася.
  
  “Зайла, чаму ты плачаш? Ідзі да мяне, Зайла, Зайла, Зайла. Зайла, Зайла, любімая."
  
  “Пэрриш ведаў. Ён прыйшоў да мяне ў слязах. Але да таго часу яго жонка была цяжарная. Яму давялося зрабіць выбар. Ён мог распавесці ўсім, што ведаў, і, магчыма, быць линчеванным. Ці ён мог праглынуць гэта. Ён праглынуў гэта. Але яно не проглотилось.
  
  “Ён знайшоў ліст у сцэнары — Джасцін, павінна быць, пакінуў яго падчас рэпетыцыі і забыўся, дзе яно. Пэрриш, вядома, так і не атрымаў лісты. Мы так і не даведаліся, як яно трапіла да Джасціну. Я сказаў: 'Пакінь сабе. Гэта доказ. Магчыма, калі-небудзь ты вырашыш ім скарыстацца'. Але ён гэтага не зрабіў. Ён гадаваў свайго дзіцяці, забяспечваў жонку.
  
  “Аднойчы ён сказаў мне, што шкадуе, што не дазволіў ім лінчавалі сябе. 'Гэта было б больш хуткае ўдушэнне", - сказаў ён. І я не мог спрачацца ".
  
  Святло. Трэск. Метал пад галавой Зайлы стаў гарачым. Яна паспрабавала падняць рукі да ракавіне, каб адштурхнуцца, але яны не рухаліся. Яны былі цяжкімі, занадта цяжкімі, каб трымаць іх у руках.
  
  Пакінь яе ў спакоі, Зайла. Яна злая. Прывіды - гэта зло. Але яе тата не ведаў. І яе маці не бачыла. Зайле заставалася ўспомніць, і яна добра справілася. Ці Не так, міс Лінні? Хіба я не атрымала поспех?
  
  Грудзі Зайлы пачала хварэць. Яна адчувала, як яна сціскаецца, сціскаецца. Яна расколвалася, як быццам рэбры ламаліся адно за іншым і ўпіліся ў яе, як нож. Яна паспрабавала аддыхацца, але не змагла.
  
  Яе галава, затым цела паваліліся на падлогу. Святло. Трэск.
  
  OceanofPDF.com
  
  Ніхто ніколі не думае пра сям'ю прывіда.
  
  —Віктар Олдэн сваёй сястры Маралин Нэш падчас наведвання іх маці Элы ў бальніцы ў 1989 годзе
  
  З сухога бяспечнага задняга ганка "Элы" Труитт назіраў за домам Гринов, яго прыцемненыя вокны былі схаваныя раскачивающимися галінамі арэхавага дрэва пекан. На долю секунды неба стала яркім, як у апоўдні, а затым пачуўся бавоўна - гучны, жахлівы, рэзкі, як куля. Што-то ўдарыла зусім блізка. Але гэта быў не дом Гринов. Ён стаяў некрануты па іншы бок плота, ціхі і трывожны.
  
  Труитт як раз стукаў у дзверы Зайлы, калі Хаскелл прыбег ад Олденов. Крыміналістычная лабараторыя штата скончыла выкрыццё; судмедэксперту трэба было абмеркаваць сякія-такія моманты з Труиттом і Бингхэмом. Цяпер у яго руцэ былі запісы іх гутарак. Яго затошнило. Будзь я пракляты, калі Надианна не была права. Ён бы гэтага не зразумеў — пасля таго, што ён пачуў за апошнія два дні аб жорсткасці Марціна па адносінах да іншых, ён бы не разлічваў на тое, што гэты чалавек зверне сваю жорсткасць на сябе. Усё, што патрабавалася ад Зайлы, - гэта сказаць, што яна бачыла, як Надианна выходзіла з хаты да стрэлу, і ён мог закрыць справу.
  
  "Яны ў гасцінай, сэр", - сказаў Хаскелл. “Усё, акрамя місіс Кейн. Місіс Олдэн кажа, што яна прыняла яшчэ некалькі транквілізатараў і занадта сонная, каб спусціцца ўніз".
  
  Гэта не мела значэння. Тое, што Труитт павінен быў сказаць жанчынам, з такім жа поспехам можна было зрабіць па асобнасці. Не тое каб яны ўжо не ведалі. Яны зразумелі гэта ў той момант, калі пачуўся стрэл. Калі яны паклалі труп Марціна на ложак, пошарили па яго руках, дакрануліся да пісталета, размазалі кроў па пакоі — яны ведалі. Гэта было фантастычна, на самай справе. Кішачнік Элы Олдэн, павінна быць, зроблены з граніту.
  
  "Крэйг", - сказаў ён Хаскеллу. “Я разбяруся з гэтым. Ты паспрабуй прымусіць місіс Грын адказаць на званок. Калі яна не адкажа, збегай і паглядзі, ці варта яе машына ў гаражы. Мне не падабаецца, што ў яе не гарыць святло ў такі час навальніцы" як гэтая.
  
  Хаскелл ужо набіраў нумар, калі Труитт прайшоў праз кухню і спусціўся ў хол. З-за дажджу ў доме стаяў дзіўны пах, як быццам пыл на рыбе, якая заўсёды была старой, цяпер адсырэла. Ён не хацеў гэтага рабіць. Ён шкадаваў гэтых жанчын. І ён быў настолькі злы на іх усіх, што плюнуў.
  
  У дзверы ў гасціную ён спыніўся. Ўнутры Эла і Маралин селі на канапу.
  
  "Дзе Сілы?" спытаў ён.
  
  Адказала Эла. “Я адправіла яе пасядзець з маці. Ёй не абавязкова быць тут. Што б ты ні хацеў сказаць, гэта будзе адрасавана мне і Маралин. Мы раскажам астатнім.
  
  Труитт глыбока ўздыхнуў, сядаючы ў персікавае крэсла. “ Я так не думаю, Эла, але мы разбярэмся з гэтым пазней. Я размаўляў з судова-медыцынскім экспертам. Ён знайшоў рэчавыя доказы, якія паказваюць на тое, што Марцін здзейсніў самагубства. І ў мяне ёсць сведка, які пацвярджае гэта.
  
  Пытанне Элы прагучаў рэзка. “ Якія рэчавыя доказы?
  
  Труитт праігнараваў яе і замест гэтага паглядзеў на Мэралин. Яна вытрымала ягоны позірк. "Тое, што вы ўсё зрабілі, ўзрушаюча", - сказаў ён. “Я ўсё яшчэ спрабую зразумець гэта. Гэта патрабавала неверагоднай канцэнтрацыі — нельга было хвалявацца, трэба было лічыць кожную секунду. Але чаго я не разумею, так гэта чаму ".
  
  "Гэта быў няшчасны выпадак, Алби", - настойвала Эла. "Калі ў цябе ёсць фізічныя доказы зваротнага, гэта няправільна".
  
  Яго вочы ўсё яшчэ былі прыкаваныя да Мэралин. “Хто-то ў тым пакоі дастаткова разбіраўся ў судовай медыцыне — ці, па меншай меры, валодаў звышнатуральнай доляй здаровага сэнсу, каб зразумець, што пры агнястрэльнай раненні з высокай хуткасцю нам будзе практычна немагчыма даказаць абставіны смерці, калі не засяродзіцца на месцы здарэння. Так што ж ты зрабіў? Вы разбурылі сцэну, патурбавалі цела, так што не было ніякай магчымасці аднавіць падзея, і зрабілі ўсё гэта такім чынам, які на грані разумнага мог бы быць натуральнай рэакцыяй. Хіба жанчыны ў гэтых краях не заўсёды агалялі сваё цела? Ну і што, што было трохі вар'яцтва — ты проста рабіла тое, што было натуральна. Але я ўсё яшчэ не ведаю чаму, Мэралин. Гэта дапамагло б мне - і вам самім, — калі б вы, па меншай меры, патлумачылі мне" чаму.
  
  "Ты не разумееш, аб чым кажаш, Алби," настойвала Эла. - Я хачу ведаць, якія ў цябе ёсць рэчавыя доказы.
  
  "Яго рукі", - прама сказаў Труитт. “Судмедэксперт сказаў, што за ўсе гады, што ён праводзіў выкрыцця самагубцаў, якія выкарыстоўвалі вінтоўкі, на руках звычайна застаецца вельмі мала крыві. Бачыш, яны выцягнутыя ніжэй галавы, калі яны націскаюць на курок. Эла, на руках Марціна была кроў, але хто-то яе туды паклаў.
  
  "'Звычайна' не гучыць для мяне бясспрэчна, Алби. Мы будзем змагацца з гэтым.
  
  Труитт ўсміхнуўся. “Я ведаю, Эла. Але ў мяне таксама ёсць сведка — магчыма, двое. Адзін з іх размаўляў з Марцінам непасрэдна перад стрэлам. Яна кажа, што ён сказаў ёй, што збіраецца скончыць з сабой.
  
  Упершыню за ўвесь час Маралин загаварыла. “ Хто?
  
  Труитт паківаў галавой. “Я пакуль не гатовы сказаць. Але яна зрабіла вельмі пераканаўчае заяву. Улічваючы асобу Марціна, яго ролю ў грамадстве, час і месца — усе гэтыя людзі, усе гэтыя погляды на яго — для мяне гэта мае сэнс. І, сам таго не жадаючы, Раян Теллер павысіў стаўкі. Чаго я хачу ад цябе цяпер, так гэта праўды аб тым, што ты зрабіў.
  
  "Мы ўжо казалі цябе, Алби", - сказала Эла. “Мы былі на кухні, калі стрэліў пісталет. Мы пабеглі наверх і знайшлі яго мёртвым у спальні. Прыналежнасці для чысткі зброі былі на прикроватном століку. Магчыма, мы крыху страцілі кантроль. Але ўсё, што мы зрабілі, было б зразумела любому чувствующему чалавеку ".
  
  "Чалавек з пачуццямі". Труитт пацёр вочы. “Эла, я патэлефанаваў свайму прыяцелю ў кіраванне шэрыфа акругі Уолтон і расказаў яму аб гэтай справе. Ведаеце, што ён мне сказаў? Ён бы арыштаваў вас усіх у першую ж ноч. Я аблажаўся. Мне проста па-чартоўску пашанцавала, што вы пакрывалі самагубства, а не забойства."
  
  "Як вы можаце вінаваціць нас у прыкрыцці ..."
  
  Труитт ускіпеў. “О, перастань, Эла. Твая ўласная дачка прызналася ў гэтым майму намесніку. Яна сказала яму, што вы загадалі пакласці алей і анучы на прикроватный столік, але ў апошнюю хвіліну яна схавала іх у сумку Кэмми.
  
  Эла злосна паглядзела на Мэралин. "Ты гэта сказала?"
  
  “ Нам не трэба было ўблытвацца ў махлярства са страхоўкай. Мама. Я спусцілася з сумачкай па лесвіцы і схавала яе ў канапавых падушках. Калі б страхавая кампанія Марціна змагла даказаць махлярства, мы ўсе былі б у турме. Акрамя таго, алей і анучы не маюць ..."
  
  Эла павярнулася да Труитту. “ Грошы тут ні пры чым. Калі цябе турбуе махлярства, Алби, я прама зараз падпішу заяву аб тым, што мы не прымем ні цэнта страхавых грошай.
  
  “Даволі крута, Эла, але я лічыў, што грошы тут ні пры чым. Так чаму б табе не расказаць мне, што стаяла за гэтым?"
  
  Цішыня. Труитт палез у кішэню і выцягнуў фатаграфіі Надианны. Твар Марціна глядзела па-над стала з ежай. Труитту здалося, што цяпер ён зразумеў выраз вачэй свайго старога сябра — ўзрушэнне, трывога і схаванае пакора. Праўда заключалася ў тым, што Марцін пакончыў з сабой у тую мілісекунду, калі шчоўкнуў затвор; рашэнне было прынята. Труитт быў гатовы паспрачацца, што ў яго было такое ж выраз твару ў той момант, калі куля ўвайшла ў яго чэрап. Горла Труита гарэла, калі ён паклаў фатаграфію на кававы столік. Ён бы ніколі не падумаў такога пра Марціна. Гэта проста было не ў яго характары.
  
  "Гэты чалавек быў маім сябрам, Эла," ціха сказаў ён. “ Я кінуў яго. Самае меншае, што я яму павінен, - гэта праўду пра яго смерці.
  
  Нарэшце загаварыла Маралин. Яна пацягнулася і сціснула руку Элы.
  
  "Мама," стомлена сказала яна. “ Гэта не дае нам таго, чаго мы хацелі. Я збіраюся сказаць яму.
  
  "Але Падваконнік—"
  
  "Сілы прыйдзецца разбірацца з гэтым па-свойму".
  
  Маралин сунула руку ў кішэню штаноў і выцягнула сурвэтку. Яна старанна выцерла рот.
  
  “ Ты маеш рацыю, Алби. Мы зразумелі гэта, як толькі пачулі стрэл. Магчыма, мы ведалі ўвесь дзень. Марцін быў не ў духу — нерваваўся, злаваўся і, ды, я б сказаў, падаўлены. Сілы варта было б падумаць лепш, перш чым рабіць тое, што яна зрабіла, але ў апошні час яна станавілася ўсё больш і больш агрэсіўнай у адносінах да Марціну. Я не вінавачу яе, я проста кажу, што на гэты раз яна зайшла занадта далёка. Я не думаю, што ён змог бы гэта вынесці. Для яго, для яго ўласнай дачкі, было зневажальна кідаць яму выклік, такім чынам, на вачах ва ўсіх. Я думаю, ён вырашыў: 'Чорт вазьмі, я проста ўсім пакажу'. Вы ведаеце, некаторыя людзі здзяйсняюць самагубства з-за гневу. А Марцін заўсёды быў злым.
  
  Труитт ўтаропіўся на фатаграфію. Яна была права — там таксама адчуваўся гнеў. "Працягвай".
  
  “Тое, што я збіраюся расказаць табе цяпер, можа быць цяжкім для разумення, Алби. Верагодна, ёсць толькі жменька людзей, якія могуць гэта зразумець. Я шчыра спадзяюся на гэта ".
  
  "Мэрлін, калі ласка..." У голасе Элы гучала просьба.
  
  Маралин маці ўзяла пад руку і працягнула. “ Любая сям'я, якая перажыла самагубства, пакідае шнары, Алби. Адно самагубства павялічвае верагоднасць іншага. Але ўявіце, якое гэта, калі самагубства становіцца часткай гарадскіх паданняў, мясцовым забаўкай. Уявіце, якое гэта, калі трагедыя вашай сям'і становіцца гісторыяй ля вогнішча для ўсіх астатніх. Гэта горш, чым плёткі або перашэптваньні. Калі я быў маленькім, хлопчыкі-падлеткі прыходзілі на дзень усіх Святых ў сукенках і з вяроўкамі на шыі. Я б засмяяўся, але гэта напалохала мяне, Алби. У глыбіні душы я заўсёды ведаў, што калі Лінні змагла гэта зрабіць, то і я змагу гэта зрабіць ".
  
  Труитт з жахам зразумеў, што яна плача.
  
  "Адно самагубства павышае верагоднасць іншага," хрыпла паўтарыла Эла. “ Ты чуеш гэта, Алби? Ты чуеш, аб чым мы гаворым?
  
  Звонку ў сцяну дома ўдарыў гром, скаланаючы сцены. Мая маці загінула ў аўтамабільнай катастрофе... Голас Гейл гучаў так будзённа, як ён і чакаў ад чалавека, выхаванага бабуляй, якая дыстанцыявалася ад смерці маці.
  
  Госпадзе Ісусе. Ён паглядзеў на кававы столік у пошуках ўсмешлівай маленькай дзяўчынкі ў купальніку. “ Эла, ты хочаш сказаць, што твая дачка Кэтлін...?
  
  Мэралин перапыніла яго. “Мы не ведаем, Алби. Яна і бацька Гейла былі на мяжы разводу. Аднойчы позна ўвечары на 1-75 яе машына ўрэзалася ў падмурак эстакады. Паліцыя сказала, што яна, павінна быць, заснула за рулём. Але мы не ведаем. І гэта прывяло нас у жах ".
  
  "А Гейл ведае?"
  
  “Няма. І, калі ласка, не кажы ёй".
  
  "Я бачыла, як сын Лінні вырас у жорсткага, подлага чалавека, які здзекаваўся над Марцінам", - сказала Эла. “Мая маці і сястра змагаліся з тым, што Лінні пакінула нам, і я бачыла, як мае ўласныя дочкі таксама змагаліся. Я з усіх сіл стараўся трымаць Гейла далей ад гэтага. Але я нічога не мог зрабіць, каб дапамагчы Сілы. Да гэтага часу, Алби. Не прымушай яе жыць з самазабойцам ў якасці бацькі."
  
  “ Але яна ведае, Эла. Яна была ў пакоі, калі ты ўсё закрывала.
  
  Вочы Элы заззялі, калі яна нахілілася да яго. “ Але яна не ведае напэўна. Калі вы з Джоні Бингхэмом скажаце, што гэта няшчасны выпадак, яна вам паверыць. Яна можа працягваць жыць сваім жыццём.
  
  "Але яна ўсё роўна будзе думаць, што яе аргумент прымусіў Марціна выхапіць пісталет ..."
  
  “Але мы можам з гэтым справіцца, Алби. Быць адказным за няшчасны выпадак - гэта не тое ж самае, што мець справу з самагубствам. Калі Ласка, Алби. Ты прызнаў, што завінаваціўся Марціну. Вярні яму гэта ".
  
  Ён быў у абавязку перад Марцінам. Ён асцярожна ўзяў апошнюю фатаграфію. Ён заўсёды быў так засяроджаны на твары, што проста прагледзеў астатнюю частку фатаграфіі — нацягнутую скуру на костках пальцаў Марціна, калі яго рука сціснулася ў кулак, пот на яго кашулі, галава смажанага парася ледзь бачная унізе, вінаградная лаза абвівае яго шыю.
  
  У Труита перасохла ў горле.
  
  "Маралин", - мякка сказаў ён. "Раскажыце мне яшчэ раз, што вы ўчатырох рабілі, калі стрэліў пісталет".
  
  Спачатку ён падумаў, што гэта гром, дзіўны і здушаны. Затым ён пазнаў яго — скрыгат рухавіка. Ён падняўся з крэсла, калі ў пакой увайшла Сілы, яе твар быў бледны і разгубленым.
  
  "Мама пайшла", - прамармытала яна. “Мы маглі чуць цябе праз вентыляцыю. Яна ўзяла ключы з тваёй сумачкі, Эла..."
  
  Труитт выбег з пакоя, зовя Хаскелла. Адказу не было. Ён рыўком расчыніў уваходныя дзверы і пабег праз двор. Дождж хвастаў яго па твары. Ён сеў у сваю машыну і ўключыў запальванне, калі "б'юік" Элы наляцеў на чыгуначныя шляхі.
  
  Ён абмінуў абсыпаную жвірам пад'язную дарожку і, хістаючыся, перасек рэйкі. Неба пацямнела; "Б'юік" наперадзе знік у змроку. Набіраючы хуткасць, ён аб'язджаў крамы, радуючыся, што з-за дажджу і ранняга гадзіны працы магазінаў вуліца апусцела. Ён мінуў могілкі, царквы, спрабуючы разглядзець машыну перад сабой. Нічога. Яму падалося, што ўдалечыні ён пачуў сірэны, але ён не быў упэўнены. Ён пацягнуўся за тэлефонам, калі раптам "Б'юік" з'явіўся, менш чым у дзесяці ярдаў ад яго, ветліва міргаючы паказальнікам павароту. Калі ён ударыў па тармазах, "б'юік" зноў выехаў на рэйкі.
  
  Ён асцярожна рушыў услед за ёй. Дабраўшыся да канца шляхоў, ён убачыў, як "Б'юік" праехаў па пад'язной дарожцы да дому Кейнов і знік за домам. Яго намеснік, які дзяжурыў ля дома, выйшаў з машыны; Труитт уключыў фары, махнуў яму рукой, каб вяртаўся ў дом, і павольна рушыў па пад'язной дарожцы.
  
  "Б'юік" быў прыпаркаваны каля рыбнага хаткі. У пляцоўкі для барбекю Труитт затармазіў. Прыкрываючыся дзверцамі машыны як шчытом, ён выслізнуў з машыны.
  
  "Кэмми!" - закрычаў ён. "Ты мяне чуеш?"
  
  У рыбным доміку запанавала цішыня. Адлегласць паміж халупа і пляцоўкай для барбекю складала не больш за дваццаць ярдаў, але гэта было адкрытае месца. Ён выцягнуў рэвальвер з наплечной кабуры. У яго не было магчымасці даведацца, ці ёсць у яе пісталет. Але ён быў па-чартоўску ўпэўнены, што яна ведае, як ім карыстацца.
  
  "Кэмми," паўтарыў ён. “ Гэта Алби. Дазволь мне ўвайсці і пагаварыць з табой.
  
  Зноў цішыня. Ён павярнуўся, каб паглядзець, рушыў услед за ім у двор яго памочнік. Рушыў услед; постаць у карычневым стаілася збоку ад галоўнага дома.
  
  Затым ён пачуў скребущий гук з хаціны, як быццам па цэменту працягнулі крэсла. Некалькі секунд праз яна аклікнула яго.
  
  “ Алби? Мне трэба пару хвілін. Ты можаш мне даць?
  
  “Вядома, Кэмми, я магу гэта зрабіць. Але мне было б прыемней, калі б ты дазволіла мне пасядзець з табой".
  
  Доўгі час яна не адказвала. “ Ведаеш што, Алби? Думаю, мне б гэта спадабалася.
  
  "У цябе ёсць пісталет, Кэмми?"
  
  Яе смех быў слабым; ён ледзь пачуў яго з-за шуму дажджу. “ Не, у мяне няма пісталета. Я ненавіджу гэтыя штукі, хіба ты гэтага не ведаеш?
  
  Ён паглядзеў на свайго памочніка, які выцягнуў рэвальвер і прыцэліўся ў рыбны дом. Выставіўшы перад сабой пісталет, Труитт кінуўся да хаціны і зазірнуў унутр праз сетку.
  
  Яна села на лаўку для пікніка, склаўшы рукі на стале перад сабой. Яна сумна ўсміхнулася яму, калі ён вярнуў пісталет у кабуру і ўвайшоў у хаціну.
  
  “Я спадзяваўся, што ў мяне будзе дастаткова часу, каб падумаць аб тым, што я хацеў табе сказаць, але, думаю, ты палічыў за лепшае б, каб я гэтага не рабіў. У мяне было два дні, каб падабраць патрэбныя словы, але я думаў, што Эла зможа справіцца з гэтым. Я ніколі не думаў, што Эла ў чым-то пацерпіць няўдачу ".
  
  Ён узяў у сцены складаны алюмініевы крэсла і паставіў яго побач з ёй. “ У чым яна пацярпела няўдачу, Кэмми?
  
  “ Ўтойванне. Ты так гэта назваў, ці не так? Гэта забавнейшая рэч, Алби. Яна проста ўпала мне на калені. Мне ніколі б не прыйшло ў галаву хлусіць — па крайняй меры, у той час. Але яны ўсе былі там, у пакоі, Эла казала "Рабі гэта" і "рабі гэта", і я падумаў: "Бог выратуе мяне. Ён усё-ткі выратуе мяне ".
  
  "Кэмми, мне трэба расказаць табе пра тваіх правах ..."
  
  Яна махнула на яго рукой. “ Не кажы глупства, Алби.
  
  "Табе трэба пагаварыць з адвакатам ..."
  
  “Мне не патрэбны адвакат. Я забіла свайго мужа. Гэта была памылка. Я вельмі шкадую".
  
  “Кэмми, пойдзем са мной. Дазволь мне адвесці цябе ў мой офіс, каб ты магла патэлефанаваць каму-небудзь, каб табе дапамаглі".
  
  “ Не, Алби. Яе голас быў мяккім і трохі паблажлівым. “ Ты хацеў увайсці і пасядзець са мной. Цяпер сядай. Я падумала, што змагу зманіць. Я падумала, што калі ўсе гэтыя жанчыны хлусяць, я таксама магу гэта зрабіць. Але я не магу. І пасля таго, як я пачула, што Эла планавала зрабіць з Силлом, я не буду. Сілы не нясе адказнасці за смерць свайго бацькі, і я не хачу, каб яна думала, што вінаватая.
  
  Яна прарабіла дзірку ў чырвонай клецістай абрусы, зрабіўшы яе досыць вялікі, каб прасунуць пад пластык палец. “ Ведаеш што, Алби? Ва мне і кухнях павінна быць што-тое агульнае. Памятаеш тыя раніцы, калі ты прыходзіў да нас на паляванне? Вы з Марцінам садзіліся за стол і елі, як быццам мяне там наогул не было, як быццам я стаў нябачным або што-то ў гэтым родзе. Тое ж самае адбылося ў суботу ўвечары. Я выйшла, каб ускласці вянок на свінню, калі Марцін і Сілы пасварыліся. Я стаяла ля задняй дзверы, збіраючыся вярнуцца ў дом. Марцін прайшоў прама міма мяне. Я рушыў услед за ім, затым у хату ўвайшла Сілы. Яны з Элай пачалі сварыцца, і я выйшаў у хол, каб знайсці Марціна. Я хацеў пагаварыць з ім. Я падумала, што, можа быць, калі б ён ведаў пра дзіця Сілы, аб усім стрэсе, які яна перажыла, ён быў бы дабрэй да яе ".
  
  Яна прыціснула палец да пластыку. Ён трымаўся моцна. “Калі я выйшла ў калідор, я пачула галасы. Марцін і жанчына. Справа ў тым, што нішто з таго, што яна сказала, мяне не здзівіла. Думаю, калі б я была здзіўленая, то не забіла б яго. Але я ведала, што Марцін здраджваў мне. Ведаеш, як кажуць, што ў цябе што-то абрываецца? Што ж, гэта менавіта тое, на што гэта падобна. Я чула пстрыкаю гук у сваёй галаве. Таму, калі жанчына пайшла, я рушыла ўслед за ім ўверх па лесвіцы. Ён быў у спальні, сядзеў на ложку. Ён нават не падняў вачэй, пакуль я не наставіў на яго пісталет. А потым ён нічога не сказаў. Ён проста паглядзеў на мяне такім пустым позіркам, як быццам нават не ведаў, хто я такая.
  
  “Пасля таго, як я зрабіў гэта, я пабег у ванную. Затым раптам Эла і яны апынуліся ў спальні. Спачатку я не разумеў, што яны робяць — усё псуюць, перакладаюць Марціна на ложак. А потым я зразумеў. Яны думалі, што гэта самагубства. Я проста пачаў маліцца. Я ўвайшла ў пакой, і вар'яцтва проста авалодала мной. Яны не сумняваліся, што я падымалася з імі па лесвіцы. Пазней той ноччу ў доме Элы мы абмеркавалі тое, што збіраліся расказаць вам. Эла хацела, каб мы дакладна распавялі, што мы рабілі, калі пачуўся стрэл, каб нас не злавілі на хлусні. Я сказаў ім, што быў у кухонным кутку, працаваў над вянком. Яны мне паверылі. Яны нават не ведалі, што я сышоў ".
  
  Пластык натянулся на яе пальцы, чырвонае змянілася белым. Раптам яе палец прарваўся. Яна прыбрала руку і слаба ўсміхнулася яму.
  
  “Было толькі адно, што я мог зрабіць, Алби. Спаць. Я падумаў, што калі я засну, Эла пра ўсё паклапоціцца. Але я не мог дазволіць ёй вінаваціць Сілы. Я павінна была абараніць свайго дзіцяці".
  
  Труитт устаў і падышоў да дзвярэй рыбнай хаткі. Звонку ў ямы спыніліся дзве паліцэйскія машыны.
  
  “ А як жа дзіця Надианны? - Сур'ёзна спытаў ён. “ Вы ведалі, што яна цяжарная, і ўсё ж спрабавалі абвінаваціць яго ў забойстве.
  
  Яна здзіўлена ўтаропілася на яго. - Ну, яна вінаватая, не так, Алби? Яна вырашыла завесці раман з маім мужам. Калі б не яна, я б ніколі ў яго не стрэліла. Няўжо яны думалі, што могуць проста пагарэзіць і адабраць у мяне ўсё? Я добрая жанчына, Алби. Я зрабіў так, каб маё жыццё была добрай ".
  
  OceanofPDF.com
  
  Не ведаю — нейкая старая гісторыя пра прывіды. Або што-то накшталт гэтага.
  
  Чарлі Перкінс, калі яго настаўнік грамадазнаўства спытаў, ці чуў ён калі-небудзь пра мясцовай гераіні па імя Лінні Кейн, 1993 год
  
  Гейл моцна спаў, калі зазваніў тэлефон. Страх быў вострым і імгненным — на вуліцы ўсё яшчэ было цёмна, ніхто не павінен быў тэлефанаваць, дзе, чорт вазьмі, Кэці Пру? Яна з цяжкасцю паднялася са свайго матрац на падлозе ў сядзячае становішча і намацала тэлефон.
  
  “ Гейл? Проста падумаў, што варта патэлефанаваць і праверыць, як ты.
  
  Яна прытулілася да краю канапы ў гасцінай і працягнула руку, каб намацаць дачка. Яна была там, роўна дыхала пад прасцінамі.
  
  “Дэніэл? З табой усё ў парадку?"
  
  “ Выдатна. "Фі" гучала ... безжыццёва. Яна пашукала слова лепей. Яго голас гучаў спакойна.
  
  “ Навошта ты тэлефануеш? Дарэчы, які гадзіну?
  
  “Не ведаю, як там. Цяпер дзесяць раніцы, давай паглядзім, што атрымаецца прыкладна ..."
  
  “Пяць раніцы. Ты такое дзярмо". Яна амаль чула, як ён хмыліцца. У паліцэйскіх, падумала яна, такое ні да чаго пачуццё гумару. Яна ўладкавалася ямчэй на канапе.
  
  “Добра, паварот - сумленная гульня. Хоць гэта было даволі смела з твайго боку. Адкуль ты ведаў, што я не апынуся ў доме, поўным спячых жанчын?"
  
  “ Ты так і сказаў у сваім факсе..... Я не ведаў, што ў Задніцы, Джорджыя, ёсць факс.
  
  “ Толькі адзін, але табе даводзіцца ўвесь час адганяць ад яго куранят.
  
  "Ах, гэты неўтаймоўны грейсонский дух". Ён працверазеў. “Я выдаткаваў некаторы час, спрабуючы прачытаць паміж радкоў твайго паведамленні. Гейл. Не зусім зразумеў тон. Як у цябе справы?"
  
  Яна зняла покрыва Лінні з падлакотніка канапы, накінула ёй на калені. “Цяжка сказаць. Сумна. Не тое каб забітая горам. Хутчэй змірылася. Я маю на ўвазе, такое здараецца. Муж і жонка часам забіваюць адзін аднаго. Гэта вельмі старая гісторыя."
  
  На іншым канцы провада запанавала маўчанне. "Але гэта яшчэ не ўсе", - нарэшце сказаў ён.
  
  "Так". Было яшчэ што-тое, але яна не хацела думаць пра гэта. “Учора ў нас былі пахаванне запар. Спачатку Марцін, потым Сіняя Грын. Раян спрабаваў угаварыць дачок Зайлы адкласці пахаванне на дзень, але яны настаялі. На самай справе, гэта было кранальна. Я не ведаю, колькі людзей у гэтым горадзе калі-небудзь задумваліся аб Зайле больш чым на дзве секунды, але яны ўсе былі там, разам з паловай акругі.
  
  “ Ты хадзіла на службу? - мякка спытаў ён.
  
  "Я пайшла". Яна пацерла шчаку грубай тканінай пакрывала. Яна не сказала яму, што ціха плакала падчас абедзвюх службаў, чаго ніколі раней не рабіла. І ёй не хацелася прызнавацца нават самой сабе, што яе слёзы былі больш з-за Лінні, чым з-за Марціна.
  
  “Кэмми прытрымліваецца сваёй гісторыі, якая аказала цікавае ўплыў на Элу. Яна была так упэўненая, што Марцін пакончыў з сабой ". Гейл глыбока ўздыхнуў. "Я таксама," ціха сказала яна. “ Проста мне гэта здавалася такім верагодным. Як бы тое ні было, адвакат Элы упэўнены, што ні адзін суддзя ў гэтых краях не будзе суровы да яе, знішчальнай месца злачынства, але яна па-чартоўску раздражненая з-за таго, што ў чым-то была не мае рацыі. Яна праводзіць пару дзён з Силлом і Фейт ў Атланце, каб пераканацца, што з Силлом усё ў парадку. Не тое каб я турбуюся пра Сілы. Фейт такая моцная жанчына. ... "
  
  Яна што-то бязладна мармытала. Яна чула, як жанчыны бязладна мармычуць перад тварам гора — у яе былі ўспаміны пра Спадарыню, якая была настолькі суцешыцца пасля смерці Нары, што сядзела са сваімі гасцямі за абедзенным сталом і што-то бубнила, не падазраючы, што помешивает гарачы чай курынай костачкай. Розніца заключалася ў тым, што няскладны лопат Гейл быў выкліканы не смуткам, а страхам. Яна паглядзела на сваю дачку, усё яшчэ спячую пад прасцінамі. Слёзы напоўнілі яе вочы.
  
  "Гейл..."
  
  "Дзверы была адкрыта для Кэці Пру, Дэніэл". Яе голас быў шэптам. “Эла была права. Мая сям'я вырасла, думаючы, што Лінні скончыла з сабой, і гэта накіроўвала ўсё, што яны рабілі. Том адкрыў дзверы для Кэці Пру, і я не думаю, што змагу яе закрыць ".
  
  “Ты зачыніў яе для сябе. Было нялёгка змірыцца са смерцю Тома, але ты справіўся. Ты можаш зачыніць дзверы для яе ".
  
  “Але я зачыніў гэта для сябе з-за яе. Для яе гэта будзе не так проста ".
  
  “Так будзе прасцей. Яна не будзе рабіць гэта адна. У яе будзе па-чартоўску добрая маці, якая дапаможа ёй ".
  
  Святло ў потолочных вокнах пабялеў да таго часу, як яна павесіла трубку. Яна прытулілася галавой да руцэ Кэці Пру і закрыла вочы. У доме панавала цішыня — асаблівая цішыня незнаёмага прасторы. Магчыма, Эла была права. У рэшце рэшт, яна была не з гэтага месца.
  
  Кэці Пру пад яе рукой заварушылася. Яна адкрыла вочы, паглядзела на Гейла і ўсміхнулася.
  
  “ Добрай раніцы. MAMA. Ты не Блакітная Лэдзі. Так мне сказаў вышчэрблены провад."
  
  Гейл пяшчотна паказытаў падбародак дачкі. “ А хто, калі ласка, мэм, гэтая Блакітная Лэдзі?
  
  Кэці Пру зморшчылася, хіхікаючы. “Блакітная лэдзі сумуе. Надианна ведае ўсё пра Блакітны Лэдзі. Яна раскажа табе гісторыю. Яна прыйдзе сёння. Ты сам так сказаў.
  
  “Ведаеш, што Надианна сказала мне на днях? Яна глядзела на гэта покрыва і сказала, што хацела б навучыцца ткаць".
  
  "Я памятаю, як ты ткала", - сказала Кэці Пру. "Гэта было падобна на шэпт палачак".
  
  Гейл засмяяўся. “Ты правы, дзетка. Менавіта так гэта і гучыць. Надианна сказала, што будзе прыходзіць распавядаць табе гісторыі і дапамагаць даглядаць за табой, калі я навучу яе ткаць. Што ты пра гэта думаеш?"
  
  Кэці Пру падумала секунду. "Гэта добра", - вырашыла яна. "Але больш ніякіх гісторый пра Блакітны лэдзі".
  
  “Больш ніякіх гісторый пра Блакітны лэдзі. Мы скажам ёй, што з імі пакончана ".
  
  OceanofPDF.com
  
  ІНФАРМАЦЫЯ ПРА АЎТАРА
  
  ТЭРЫ ХОЛБРУК - былая журналістка, якая жыве ў Атланце са сваім мужам-карыкатурыстам і іх двума дзецьмі. Яна аўтар трох нашумелых дэтэктываў. Далёкі і смяротны крык і Травяная ўдава былі намінаваныя на прэмію "Агата". Яе апошні раман - "Сумная вада".
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"