Кінг Стывен, Страуб Піцер : другие произведения.

Стывен Кінг, Піцер Страуб Талісман

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  
  
  Table of Contents
  
  Частка першая Джэк ўцякае
  
  Кіраўнік 1 «Альгамбра: гатэль і сады»
  
  Кіраўнік 2 Варонка
  
  Кіраўнік 3 Спідзі Паркер
  
  Кіраўнік 4 Пераход Джэка
  
  Кіраўнік 5 Джэк і Лілі
  
  Інтерлюдія Слоўт у гэтым свеце (I)
  
  Частка другая Дарога выпрабаванняў
  
  Кіраўнік 6 Павільён каралевы
  
  Кіраўнік 7 Фаррэн
  
  Кіраўнік 8 Тунэль Оутли
  
  Кіраўнік 9 Джэк ў «Ловчем збанку»
  
  Кіраўнік 10 Элрой
  
  Кіраўнік 11 Смерць Джэры Бледсоу
  
  Кіраўнік 12 Джэк адпраўляецца на кірмаш
  
  Кіраўнік 13 Людзі ў небе
  
  Кіраўнік 14 Бадзі Паркинс
  
  Кіраўнік 15 Сняжок спявае
  
  Кіраўнік 16 Воўк
  
  Інтерлюдія Слоўт у гэтым свеце (II)
  
  Кіраўнік 17 Воўк і статак
  
  Кіраўнік 18 Воўк ідзе ў кіно
  
  Кіраўнік 19 Джэк пад замкам
  
  Частка трэцяя Сутыкненне светаў
  
  Кіраўнік 20 У лапах закона
  
  Кіраўнік 21 «Прамяністы дом»
  
  Кіраўнік 22 Пропаведзь
  
  Кіраўнік 23 Ферд Джэнклоу
  
  Кіраўнік 24 Джэк называе планеты
  
  Кіраўнік 25 Джэк і Воўк адпраўляюцца ў пекла
  
  Кіраўнік 26 Воўк у скрыні
  
  Кіраўнік 27 Джэк зноў ўцякае
  
  Кіраўнік 28 Сон Джэка
  
  Кіраўнік 29 Рычард у школе Тэйера
  
  Кіраўнік 30 Дзіўнае здарэнне ў школе Тэйера
  
  Кіраўнік 31 Школа Тэйера ператвараецца ў пекла
  
  Кіраўнік 32 «Прыйшлі нам свайго пасажыра!»
  
  Кіраўнік 33 Рычард у цемры
  
  Інтерлюдія Слоўт ў гэтым свеце/Оррис ў Далінах (III)
  
  Частка чацвёртая Талісман
  
  Кіраўнік 34 Андэрс
  
  Інтерлюдія Слоўт у гэтым свеце (IV)
  
  Кіраўнік 35 Праклятыя зямлі
  
  Кіраўнік 36 Джэк і Рычард ідуць на вайну
  
  Кіраўнік 37 Рычард успамінае
  
  Кіраўнік 38 Канец шляху
  
  Кіраўнік 39 Пойнт-Венути
  
  Кіраўнік 40 Спідзі на беразе
  
  Інтерлюдія Слоўт у гэтым свеце (V)
  
  Кіраўнік 41 Чорны гатэль
  
  Кіраўнік 42 Джэк і талісман
  
  Кіраўнік 43 Навіны адусюль
  
  Кіраўнік 44 Землятрус
  
  Кіраўнік 45 У якой многае вырашаецца на беразе
  
  Кіраўнік 46 Яшчэ адно падарожжа
  
  Кіраўнік 47 Вяртанне
  
  Эпілог
  
  Заключэнне
  
  
  Стывен Кінг, Піцер Страуб
  
  Талісман
  
  Прысвячаецца
  
  РУТ КІНГ і ЭЛВЕНЕ СТРАУБ
  
  Ну дык вось, калі мы з Томам падышлі да абрыву і зірнулі ўніз, на гарадок, там свяцілася ўсяго тры ці чатыры агеньчыка – дакладна, у тых дамах, дзе ляжалі хворыя; уверсе над намі так ярка ззялі зоркі, а ніжэй горада цякла рака ў цэлую мілю шырынёй, гэтак велічна і плаўна.
  
  Марк Твен. Прыгоды Гекльберрі Фіна[1]
  
  Маё новае сукенка было ўсё закапано свечкай і вымазано ў гліне, і сам я стаміўся як сабака.
  
  Марк Твен. Прыгоды Гекльберрі Фіна
  
  Серыя «Цёмная вежа»
  
  
  
  Stephen King
  
  and Peter Straub
  
  
  
  THE TALISMAN
  
  
  
  Пераклад з англійскай В. Вебера
  
  
  
  Друкуецца з дазволу аўтара, E Seafront Corporation і літаратурных агенцтваў The Lotts Agency і Andrew Nurnberg.
  
  
  
  No Stephen King and Peter Straub, 1984
  
  No Пераклад. В. Вэбер, 2013
  
  No Выданне на рускай мове AST Publishers, 2014
  
  
  
  Частка першая
  
  Джэк ўцякае
  
  
  
  Кіраўнік 1
  
  «Альгамбра: гатэль і сады»
  
  1
  
  Пятнаццатага верасня 1981 года Джэк Соер стаяў ля самай абзы вады, засунуўшы рукі ў кішэні джынсаў, і глядзеў на спакойны Атлантычны акіян. Джэку споўнілася дванаццаць гадоў, і для свайго ўзросту ён быў высокі. Лёгкі брыз адкідаў з прыгожага чыстага лба каштанавыя, мабыць, занадта доўгія валасы. Супярэчлівыя, цяжкія пачуцці трымалі Джэка, не адпускалі апошнія тры месяцы – з таго самага моманту, як яго маці зачыніла дзверы іх дома на Родзе-драйв ў Лос-Анджэлесе і ў спешцы зняла кватэру на захад ад Цэнтральнага парку. Адтуль яны перабраліся ў ціхае курортнае мястэчка на малюсенькім акіянічным узбярэжжы Нью-Хэмпшыр. Парадак і мернасць зніклі са свету Джэка. Жыццё яго стала такой жа зменлівай і непрадказальнай, як паверхня якое ляжала перад ім акіяна. Маці цягнула Джэка за сабой, перакідаючы з месца на месца. Але што гнала яе?
  
  Яна бегла, бегла.
  
  [2]Джэк агледзеў пустынны бераг, павярнуўшы галаву спачатку ў адзін бок, потым у іншую. Злева знаходзіўся парк забаў «Аркадзі вясёлая краіна», у якім шум і гвалт не сціхалі з Дня памінання да Дня працы. Цяпер парк густанаселены і заціх – як сэрца паміж ўдарамі. «Амерыканскія горкі» здаваліся будаўнічымі лясамі на фоне аднакаляровага, зацягнутага хмарамі неба, вертыкальныя і нахільныя апоры расчерчивали яго вугальнымі палосамі. Там жыў Спідзі Паркер, але цяпер Джэк пра яго не думаў. Справа высился «Альгамбра: гатэль і сады», і менавіта туды цягнулі хлопчыка трывожныя думкі. У дзень прыезду Джэк на імгненне падумаў, што бачыць вясёлку над двухсхільным дахам з мансардным вокнамі. Добры знак, абяцанне пераменаў да лепшага. Але вясёлка яму здалося. Толькі флюгер паварочваўся справа налева, злева направа ва ўладзе пераменлівага ветру. Джэк выскачыў з ўзятай напракат машыны, не звяртаючы ўвагі на нямую просьбу маці заняцца багажом, і агледзеўся. Над верціцца медным пеўнікам нависало толькі пустое неба.
  
  – Адкрый багажнік і дастань рэчы, сынок, – паклікала яго маці. – Загнаная старая актрыса хоча зарэгістравацца і пашукаць выпіўку.
  
  – Кактэйль «Марціні», – удакладніў Джэк.
  
  – Табе трэба было сказаць: «Не такая ты ўжо і старая», – адгукнулася яна, з цяжкасцю вылазячы з-за руля.
  
  – Не такая ты і старая.
  
  Яна заззяў – стаўшы ранейшай бесшабашнай Лілі Кава (Соер), на працягу дваццаці гадоў лічылася каралевай бі-фільмаў[3] – і выпрямила спіну.
  
  – Тут усё будзе добра, Джэкі. Усё-ўсё. Гэта добрае месца. – Чайка праляцела над дахам гатэля, і на секунду ў Джэка паўстала трывожнае пачуццё, што гэта флюгер адправіўся ў свабодны палёт. – Пазбавімся на час ад тэлефонных званкоў, праўда?
  
  – Вядома, – пагадзіўся Джэк. Яна імкнулася схавацца ад дзядзькі Моргана, больш не хацела сварыцца з дзелавым партнёрам свайго нябожчыка мужа, марыла аб тым, каб забрацца ў ложак з куфлем кактэйлю «Марціні» і нацягнуць на галаву коўдру...
  
  Мама, ды што ж з табой не так?
  
  Занадта шмат смерці, свет напалову складаецца з смерці. Чайка пракрычала над галавой.
  
  – Варушыся, хлопец, варушыся, – дадала маці. – Давай увойдзем у Вялікае добрае месца[4].
  
  Тады Джэк і падумаў: А калі стане зусім кісла, заўсёды можна паклікаць на дапамогу дзядзьку Томі.
  
  Але дзядзька Томі ўжо памёр: проста гэтая навіна ўсё яшчэ заставалася на іншым канцы тэлефоннага провада.
  
  2
  
  «Альгамбра» навісаў над вадой. Грандыёзнае віктарыянскі будынак з гіганцкіх гранітных блокаў, здавалася, натуральным чынам врастало ў які выступае ў акіян мыс – тырчыць каменная ключыца на лічаных мілях нью-хэмпширского ўзбярэжжа. Сады размяшчаліся з боку мацерыка, і Джэк, стоячы ля вады, практычна іх не бачыў – толькі верхнюю частку зялёнай агароджы. Бронзавы певень на фоне неба паказваў на паўночна-захад. Мемарыяльная шыльда ў холе абвяшчала, што ў 1838 годзе тут адбылася канферэнцыя метадыстаў Поўначы, адно з першых буйных сходаў прыхільнікаў адмены рабства ў Новай Англіі. На ёй Дэніэл Уэбстер вымавіў яркую, палымяную прамову. Згодна з таблічцы, Уэбстер, сярод іншага, сказаў: «З гэтага дня і назаўсёды – ведайце, што рабства як амерыканскі інстытут слабее і хутка адамрэ ва ўсіх нашых штатах і тэрыторыях».
  
  3
  
  Той дзень на мінулым тыдні, калі яны прыехалі, падвёў рысу пад мітуснёй апошніх месяцаў у Нью-Ёрку. У Аркадзя-Біч яны не сутыкаліся з адвакатамі, якія працавалі на Моргана Слоута, якія выскоквалі з аўтамабіляў, размахваючы дакументамі, патрабуючы ад місіс Соер неадкладна запоўніць іх і падпісаць. У Аркадзя-Біч тэлефоны не тэлефанавалі з поўдня да трох гадзін ночы (здаецца, дзядзька Морган забыўся, што ў ваколіцах Цэнтральнага парку час зусім не каліфарнійскае). Уласна, у Аркадзя-Біч яны не тэлефанавалі зусім.
  
  Пакуль яны ехалі па маленькаму курортным мястэчку (маці не пераставала глядзець на дарогу), Джэк заўважыў на вуліцах толькі аднаго чалавека – вар'ята старога, бязмэтна катившего па тратуары пустую каляску для пакупак. Над галавой вісела шэрае, варожае неба. У адрозненне ад Нью-Ёрка тут чуўся толькі шоргат ветру, продувавшего пустынныя вуліцы: з-за адсутнасці на іх транспарту яны здаваліся больш шырокімі. Надпісы на вітрынах крам абвяшчалі: «ПРАЦУЕМ ТОЛЬКІ ПА ВЫХОДНЫХ» або, таго горш, «УБАЧЫМСЯ Ў ЧЭРВЕНІ!» На вуліцы перад «Альгамброй» гасцей чакала сотня парковачных клетак, пустых, як і столікі ў «Гарбату з варэннем».
  
  Толькі няголеныя вар'яцкія старыя кацілі пустыя каляскі для пакупак па закінутых вуліцах.
  
  – Я правяла найшчасныя тры тыдні свайго жыцця ў гэтым дзіўным маленькім мястэчку. – Лілі праехала міма старога (які, як заўважыў Джэк, павярнуўся, спалохана і падазрона паглядзеў ім услед і што-то прашаптаў, але Джэк не змог разабраць, што менавіта), а потым павярнула на выгнутую дугой пад'язную дарожку, пракладзеную праз сады да гатэлю.
  
  Вось чаму яны спакавалі ўсё неабходнае ў валізкі, сумкі і поліэтыленавыя пакеты і замкнулі на ключ дзверы кватэры (не звяртаючы ўвагі на пранізлівыя званкі тэлефона, якія прасочваліся праз замочную свідравіну і, здавалася, пераследвалі іх нават у калідоры першага паверха); вось чаму забілі разадзьмутымі скрынкамі і чамаданамі задняе сядзенне і багажнік ўзятага напракат аўтамабіля і правялі ў ім доўгія гадзіны, павольна прасоўваючыся на поўнач па Генры-Гудзон-паркуэй, а потым яшчэ больш доўгія гадзіны – па аўтастрадзе 95: таму што менавіта тут Лілі Кава Соер аднойчы адчула сябе шчаслівай. У 1968 годзе, за год да нараджэння Джэка, Лілі намінавалі на «Оскар» за ролю ў фільме «Блэйз». Гэты фільм па ўзроўні пераўзыходзіў большасць фільмаў, у якіх здымалася Лілі, і ў ім яе талент раскрыўся больш поўна, чым у звыклых для яе ролях «дрэнных дзяўчынак». Ніхто не чакаў, што Лілі здольная перамагчы, і менш за ўсіх сама Лілі; але клішэ, што намінацыя на прэмію Акадэміі ўжо вялікі гонар, у поўнай меры адлюстроўвала яе стан: Лілі ад душы радавалася, і Філ Соер павёз яе на тры тыдні ў «Альгамбра», каб годна адсвяткаваць гэты поспех. Там, на другім канцы кантынента, яны глядзелі ўручэнне «Оскараў» па тэлевізары і пілі шампанскае ў ложку. Будзь Джэк старэй і як паўстане ў яго цікавасць да падобных пытаннях, ён мог бы вырабіць няхітрыя матэматычныя дзеянні і даведацца, што жыццё яму далі менавіта ў «Альгамбра».
  
  Калі абвясцілі спіс акторак, вылучаных на саісканне прэміі ў намінацыі «Лепшая жаночая роля другога плана», Лілі, у адпаведнасці з сямейнай легендай, прашаптала Філу: «Калі выйграю, а мяне няма на цырымоніі, станцую манкі ў цябе на грудзях у туфлях на шпільках».
  
  Але перамагла Рут Гордан, і Лілі сказала: «Упэўненая, яна заслугоўвае гэтага. Выдатная актрыса. – І тут жа, стукнуўшы мужа кулаком па грудзях, запатрабавала: – Знайдзі мне яшчэ адну такую ж ролю, раз ужо ты ў нас знакаміты агент».
  
  Больш такіх роляў яна не атрымлівала. А апошняй, згулянай праз два гады пасля смерці Філа, стала роля цынічнай былой прастытуткі ў фільме «Маньякі на матацыклах».
  
  
  
  Менавіта той перыяд ўспамінала цяпер Лілі, і Джэк гэта ведаў, выцягваючы рэчы з задняга сядзення і з багажніка. Поліэтыленавы пакет «d'agostino» парваўся, аддзяліўшы «Слановай АГО», і скатанные шкарпэткі, фатаграфіі, шахматныя фігуры, дошка і коміксы высыпаліся на рэчы, яшчэ ляжалі ў багажніку. Джэку ўдалося рэалізаваць вялікую частку выпаў па іншых пакетаў. Лілі, трымаючыся за поручань, павольна, быццам бабулька, падымалася па прыступках.
  
  – Я знайду калідорнага, – паабяцала яна не паварочваючыся.
  
  Джэк разогнулся, адарваўшыся ад пакетаў, і зноў паглядзеў уверх, туды, дзе, ён у гэтым не сумняваўся, бачыў вясёлку. На жаль, цяпер яго вачам адкрылася толькі варожае, зменлівае неба.
  
  А потым:
  
  Ідзі да мяне, ціха, але выразна пачулася за яго спіной.
  
  – Што? – спытаў ён, азіраючыся. Але ўбачыў толькі пустынныя сады і пад'язную дарожку.
  
  – Так? – гукнула маці. Спіна яе согнулась пытальным знакам, яна абапіралася на ручку дубовай дзверы.
  
  – Здалося, – адказаў ён. Само сабой, і голас, і вясёлка. Джэк выкінуў усё гэта з галавы, паглядзеўшы на маці, сражавшуюся з цяжкай дзвярыма. – Пачакай, я дапамагу. – І таропка ўзбег па прыступках, няёмка несучы вялікі чамадан і раздувшийся папяровы пакет са швэдры.
  
  4
  
  Да сустрэчы са Снід Паркерам Джэк, нібы спячая сабака, не заўважаў ходу часу: адзін дзень у гатэлі проста перетекал ў іншы. Уся жыццё здавалася суцэльным сном, поўным ценяў і невытлумачальных пераходаў. Нават жудасная вестка пра дзядзьку Томі, якая прыйшла па тэлефоне мінулым вечарам, не здолела цалкам абудзіць яго, не зрынула ў шок. Захапляйся Джэк акультызмам, ён мог бы выказаць здагадку, што нейкія невядомыя сілы захапілі яго і кіруюць іх з маці жыццямі. У свае дванаццаць Джэк Соер прывык заўсёды што-то рабіць, і плаўнае і бясшумнае працягу гэтых дзён пасля мітусні Манхэтэна бянтэжыла і раздражняла яго.
  
  Джэк раптам усвядоміў, што стаіць на беразе, але не змог ўспомніць, як сюды трапіў, і не меў ні найменшага паняцця, што тут робіць. Быццам бы ён гараваў пра дзядзьку Томі, але ў яго склалася адчуванне, што розум яго заваліўся спаць, падаўшы целе самому клапаціцца пра сябе. Канцэнтрацыі увагі не хапала нават для таго, каб трымаць у галаве сюжэты серыялаў, якія яны з Лілі глядзелі па вечарах, не кажучы ўжо аб тым, каб запамінаць якія-небудзь падрабязнасці.
  
  – Ты стаміўся ад усіх гэтых пераездаў. – Маці глыбока зацягнулася і сощурилась, гледзячы на яго скрозь дым. – Што табе трэба, Джэкі, так гэта трохі расслабіцца. Гэта цудоўнае мястэчка. Давайце ж атрымаем асалоду ад ім, пакуль ёсць магчымасць.
  
  У чырвоным отблеске экрана Боб Ньюхарт разглядаў туфель, якую трымаў у правай руцэ.
  
  – Менавіта гэтым я і займаюся, Джэкі. – Лілі ўсміхнулася сыну. – Расслабляюся і атрымліваю асалоду ад.
  
  Джэк зірнуў на гадзіннік. Яны сядзелі перад тэлевізарам ўжо дзве гадзіны, а ён не мог успомніць, што яны глядзелі да гэтай праграмы.
  
  Хлопчык як раз ўстаў, каб ісці спаць, калі зазваніў тэлефон. Стары добры дзядзька Морган Слоўт знайшоў іх. Навіны дзядзькі Моргана ніколі не прыносілі радасці, але апошняя цягнула на блокбастар, нават па яго мерках. Джэк стаяў пасярод пакоя, назіраючы, як твар маці бялее, бялее, бялее. Рука паднялася да шыі, на якой за апошнія месяцы з'явіліся новыя маршчыны, ледзь сціснула яе. Маці слухала моўчкі і толькі перад тым, як павесіць трубку, прашаптала: «Дзякуй табе, Морган». Павярнулася да Джэку, раптоўна састарэлыя і зусім хворая.
  
  – Мацуйся, Джэкі, добра?
  
  Джэк не думаў, што зможа вытрымаць ўдар.
  
  Яна ўзяла яго за руку.
  
  – Дзядзька Томі сёння загінуў, Джэк. Яго збіў аўтамабіль, калі ён пераходзіў вуліцу.
  
  Хлопчык войкнуў, як ад удару пад дых.
  
  – Ён пераходзіў бульвар Ла Сінега, і яго збіў фургон. Згодна з паказаннямі сведкі, чорнага колеру, з надпісам «ДЗІКАЕ ДЗІЦЯ»[5], але гэта... Гэта ўсё... – Лілі пачала плакаць. Хвілінай пазней, дзівячыся самому сабе, Джэк таксама заплакаў. Усё гэта здарылася трыма днямі раней, але Джэку здавалася, што прайшла цэлая вечнасць.
  
  5
  
  Пятнаццатага верасня 1981 года падлетак па імя Джэк Соер глядзеў на роўную паверхню акіяна, стоячы на пустэльным беразе перад гатэлем, якое нагадвае старадаўні замак з раманаў Вальтэра Скота. Яму хацелася плакаць, але ён не мог выціснуць з сябе ні слязінкі. Яго атачала смерць, смерць складала палову свету, і ў небе не было вясёлкі. Фургон з надпісам «ДЗІКАЕ ДЗІЦЯ» выкрасліў дзядзьку Томі з гэтага свету. Дзядзьку Томі, які загінуў у Лос-Анджэлесе, вельмі далёка ад усходняга ўзбярэжжа, хоць нават Джэк ведаў, што яго дом менавіта тут. Чалавеку, абавязкова повязывавшему гальштук перад тым, як пайсці ў «Эрбис», каб з'есці сандвіч з ростбіф, варта трымацца далей ад заходняга ўзбярэжжа.
  
  Яго бацька памёр, дзядзька Томі памёр, маці таксама можа памерці. Ён адчуў смерць і тут, у Аркадзя-Біч: яна гаварыла па тэлефоне голасам дзядзькі Моргана. І гаворка ішла не аб таннай меланхоліі, окутывавшей курорт у міжсезонне, калі пастаянна сутыкаешся з прывідамі мінулага лета. Смерць выяўляла сябе ў тэкстуры прадметаў, у подыху ветру з акіяна. Джэк баяўся... і баяўся даўно. Гэта месца, такое ціхае, толькі дапамагло яму ўсвядоміць... дапамагло яму ўсвядоміць, што, магчыма, смерць ехала з ім па аўтастрадзе 95 з Нью-Ёрка, жмурачыся ад цыгарэтнага дыму і просячы яго знайсці па прымачу што-небудзь хуткае і рытмічнае.
  
  Ён памятаў – цьмяна, – як бацька казаў яму, што ён нарадзіўся з розумам старога, але цяпер Джэк так не думаў. Наадварот, ён адчуваў, што ў яго розум немаўля. Я напалоханы, падумаў Джэк. Па-чартоўску напалоханы. Канец святла наступіць тут, так?
  
  Чайкі кружылі ў шэрым паветры над галавой. Цішыня шэрасцю супернічала з паветрам, такая ж забойчая, як растуць мяшкі пад вачыма маці.
  
  6
  
  Джэк не ведаў, колькі дзён бязмэтна брыў скрозь час, адчуваючы, быццам усе яго пачуцці заблакаваныя, але сустрэча з Лестером Спідзі Паркерам, якая здарылася ў «Вясёлай краіне», вывела яго з гэтага стану. Чарнаскуры, з кучаравымі сівымі валасамі і глыбокімі маршчынамі, изрезавшими твар, Лестэр нічым не прыцягваў да сябе ўвагі, хоць шмат чаго дамогся, падарожнічаючы па краіне і гуляючы блюз. Ён і не расказваў нічога асабліва цікавага. Аднак, незнарок зайшоўшы ў залу гульнявых аўтаматаў «Вясёлай краіны», Джэк сустрэўся позіркам з яго выцвілымі вачыма – і адчуў, што здранцвенне сышло. Быццам нейкая чароўная сіла перадалася ад старога Джэку. Спідзі усміхнуўся яму.
  
  – Здаецца, у мяне з'явілася кампанія. Прыйшоў маленькі вандроўнік.
  
  І праўда, апатыю як рукой зняло. Імгненнем раней ён адчуваў сябе облепленным мокрай поўсцю і цукровай ватай, а цяпер здабыў свабоду. Здавалася, над Спідзі успыхнуў серабрысты німб, ледзь прыкметны арэол святла, які знік, варта было Джэку міргнуць. І толькі тут хлопчык заўважыў, што ў руках у старога шырокая і цяжкая швабра.
  
  – З табой усё ў парадку, сынок? – Прыбіральнік пацёр паясніцу, прагнуўся таму. – Свет толькі што стаў горш ці крыху змяніўся да лепшага?
  
  – Э... змяніўся да лепшага, – прашаптаў Джэк.
  
  – Тады ты прыйшоў куды трэба, скажу я табе. Як цябе завуць?
  
  Маленькі вандроўнік, назваў яго Спідзі у той першы дзень. Даўніна Джэк-Падарожнік. Высокі і худы, прыбіральнік прываліўся да аўтамата для гульні ў скибол, а яго рукі абдымалі тронак швабры, нібы дзяўчыну ў танцы. А перад табой – Лестэр Спідзі Паркер, таксама вандроўнік, сынок, хі-хі, яй-бо. Спідзі ведае дарогу, ён ведае ўсе дарогі, нават дарогу ў мінулае. У мяне быў аркестр, Вандроўнік Джэк, і мы гулялі блюз. Гітарны блюз. Мы нават запісалі некалькі пласцінак, але я не буду бянтэжыць цябе пытаннем, ці чуў ты іх.
  
  У кожным складзе гучаў свой напеўны рытм, у кожнай фразе – римшот і бэкбит. Спідзі Паркер трымаў у руках швабру, а не гітару, але ўсё роўна заставаўся музыкам.
  
  У першыя пяць секунд зносін з ім Джэк зразумеў, што яго бацьку, любившему джаз, спадабаўся б гэты чалавек.
  
  Большую частку наступных трох ці чатырох дзён Джэк усюды хадзіў за Спідзі, назіраючы за яго працай і дапамагаючы, калі ўзнікала такая неабходнасць. Стары дазваляў яму забіваць цвікі, шкуры штакеціне, якія патрабавалі афарбоўкі. Толькі гэтыя простыя заданні, якія Джэк выконваў пад кіраўніцтвам Снід, і маглі сысці за вучобу ў той перыяд часу, але хлопчык адчуваў сябе зусім шчаслівым. Цяпер Джэк лічыў першыя дні ў Аркадзі-Біч жудасным кашмарам, ад якога яго выратаваў новы сябар. Спідзі Паркер быў іншым, у гэтым Джэк не сумняваўся – не сумняваўся да такой ступені, што гэтая дружба набывала налёт таямнічасці. За некалькі дзён, якія прайшлі пасля таго, як Джэк скінуў з сябе здранцвенне (або Спідзі строс з яго здранцвенне, расколдовав адным позіркам светлых вачэй), гэты чалавек стаў яму бліжэй, чым любы з сяброў, выключаючы хіба што Рычарда Слоута, якога Джэк ведаў практычна з пялёнак. І цяпер ён адчуваў, як прыцягненне мудрасці і цяпла яго новага сябра, які знаходзіўся дзе-то паблізу, ўраўнаважваюць боль страты дзядзькі Томі і страх, што маці сапраўды памірае.
  
  Але ў Джэка зноў паўстала непрыемнае адчуванне, што ім кіруюць, маніпулююць: быццам доўгая нябачная нітка прыцягнула іх з маці ў гэта пустыннае месца на беразе акіяна.
  
  Яны хацелі, каб ён апынуўся тут, кім бы яны ні былі.
  
  Ці гэта глупства? Разумовым поглядам Джэк ўбачыў сагнутага старога, безумоўна, рехнувшегося, што-то бормочущего сабе пад нос і каця каляску для пакупак па тратуары.
  
  У небе закрычала чайка, і Джэк даў сабе слова пагаварыць са Снід Паркерам аб сваіх адчуваннях. Нават калі Спідзі падумае, што ў Джэка з'ехала дах, нават калі пачне смяяцца над ім. Але ў душы Джэк ведаў, што Снід смяяцца не будзе. Яны былі блізкімі сябрамі: Джэк ведаў, што можа расказаць старому вартаўніку практычна ўсё.
  
  Але ён не мог вырашыцца. Занадта ўжо гэта нагадвала трызненне, і Джэк сам пакуль не ва ўсім разабраўся. Перасільваючы сябе, ён павярнуўся спіной да «Вясёлай краіне» і па пяску паплёўся да гатэлю.
  
  
  
  Кіраўнік 2
  
  Варонка
  
  1
  
  На наступны дзень Джэк Соер разумеў, што адбываецца ані не лепш. Ноччу яму прысніўся адзін з самых страшных сноў у яго жыцця. У ім за маці краўся нейкі жудасны монстар – карлік з перакошанымі вачыма і гнілой, аблазіла скурай. Твая маці амаль мёртвая, Джэк, скажы «алілуя»! – прахрыпеў монстар, і Джэк ведаў – такое веданне прыходзіць толькі ў сне, – што монстар радыеактыўны, а яго дотык пагражае смерцю. Ён прачнуўся ў халодным поту, ледзь стрымліваючы крык. Толькі шум прыбоя дапамог яму ўсвядоміць, дзе ён знаходзіцца, і прайшоў яшчэ не адну гадзіну, перш чым Джэк зноў заснуў.
  
  Раніцай ён збіраўся распавесці гэты сон маці, але Лілі знаходзілася ў дрэнным настроі, не ішла на размову, хаваючыся за клубамі цыгарэтнага дыму. І толькі калі Джэк пад нейкіх надуманых падставах сабраўся сысці з кафетэрыя гатэля, Лілі ледзь прыкметна яму ўсміхнулася.
  
  – Падумай, дзе хочаш павячэраць.
  
  – Праўда?
  
  – Ды. Толькі не ў фаст-фуде. Я ўцякла з Лос-Анджэлеса ў Нью-Хэмпшыр не для таго, каб атручвацца хот-догамі.
  
  – Давай паедзем у адзін з рыбных рэстаранаў у Хэмптан-Біч? – прапанаваў Джэк.
  
  – Выдатна. Цяпер ідзі і пагуляй.
  
  Ідзі і пагуляй, з нязвыклай злосцю падумаў Джэк. Так, матуля, спрытна ў цябе атрымліваецца! Лёгка! Ідзі і пагуляй! З кім? Мама, чаму ты тут? Чаму мы тут? Ты вельмі хворая? Чаму не хочаш гаварыць са мной пра дзядзьку Томі? І чаго хоча дзядзька Морган? Чаго?..
  
  Пытанні, пытанні... І ўсё не стаяць выедзенага яйка, таму што ніхто не можа на іх адказаць.
  
  Хіба што Снід...
  
  Смех, ды і толькі: як чарнаскуры стары, з якім ён толькі што пазнаёміўся, мог вырашыць хоць якую-небудзь з яго праблем?
  
  Тым не менш Джэк думаў пра Снід Паркеры, калі перасёк праменад і пакрочыў па наводящему тугу пустынным беразе.
  
  2
  
  Канец святла наступіць тут, так? – зноў падумаў, што Джэк.
  
  Чайкі кружылі ў шэрай вышыні. На календары было яшчэ лета, але ў Аркадзя-Біч яно сканчалася ў Дзень працы. Цішыня шэрасцю супернічала з паветрам.
  
  Джэк зірнуў на свае красоўкі і ўбачыў, што яны запэцканыя чым-то накшталт дзёгцю. Бруд з пляжу, вырашыў ён. Вынесла хвалямі? Ён не ведаў, дзе вырабіўся, але на ўсялякі выпадак адступіў ад абзы вады.
  
  Чайкі крычалі і кружылі ў паветры. Крык адной з іх пачуўся прама над галавой Джэка, і адразу пасля гэтага хлопчык пачуў нягучны ўдар, нібы па метале. Ён своечасова павярнуўся і ўбачыў, як што-то ўпала на скалу. Чайка хутка, дакладна робат, круціла галавой па баках, каб пераканацца, што ніхто яе не патрывожыць. Потым заскакала да таго месца, дзе на роўным, утрамбованном пяску ляжаў кінуты ёю малюск. Ад удару аб камень ракавіна трэснула, як яйка, і Джэк ўбачыў ўнутры подрагивающее мяса... Ці ў яго разгулялася ўяўленне?
  
  Не хачу на гэта глядзець.
  
  Але перш чым ён паспеў адвярнуцца, жоўты кручкаваты дзюбу чайкі ухапіў мяса, расцягваючы яго, як эластычную стужку, і Джэк адчуў, што страўнік вузлом завязалася. У думках ён пачуў крык разрываемой жывой плоці... анічога, проста тупая плоць крычыць ад болю.
  
  [6]Джэк зноў паспрабаваў адвярнуцца ад чайкі – і не змог. Птушыны дзюбу адкрыўся, дэманструючы брудна-ружовую горла. Малюск нырнуў назад у пабітую ракавіну, і з імгненне чайка глядзела на Джэка мярцвяна-чорнымі вачыма, пацвярджаючы жудасныя ісціны: паміраюць бацькі, маці паміраюць, паміраюць дзядзькі, нават калі яны скончылі Ельскі універсітэт і выглядаюць у сваіх касцюмах-тройках з Савил-роу цяжка, як сцены банка. Дзеці таксама паміраюць... і ў канцы застаецца толькі тупы, бяздумны крык жывой плоці.
  
  – Гэй, – прамовіў Джэк, не заўважаючы, што кажа ўслых. – Гэй, адчапіцеся ад мяне!..
  
  Чайка сядзела над здабычай, буравя яго маленькімі чорнымі вочкамі. Потым зноў пачала дзяўбці мяса. Хочаш кавалачак, Джэк? Яно яшчэ трымціць! Божа мой, мяса такое свежае, падобна, і не ведае, што мёртва!
  
  Моцны жоўты дзюбу зноў учапіўся ў малюска і пацягнуў. Потя-я-я-я-я-я...
  
  Мясная гумка разарвалася. Галава чайкі ўскінула да шэрага вераснёвага небе, зарабілі мышцы горла. У Джэка зноў паўстала адчуванне, што птушка глядзіць на яго, як, бывае, глядзяць на цябе вочы з вісіць на сцяне карціны, у якой бы частцы пакоя ты ні знаходзіўся. І вочы... ён ведаў гэтыя вочы.
  
  Раптам яму захацелася апынуцца побач з маці – з яе цёмна-сінімі вачыма. Ён не памятаў, калі яшчэ з такім нецярпеннем хацеў убачыць яе – хіба што ў далёкім-далёкім дзяцінстве. Баю-бай, пачуў ён голас Лілі, запевший ў яго ў галаве, і гэты голас быў голасам ветру, які цяпер гучыць тут, а хутка загучыць дзе-то яшчэ. Баю-бай, засынаў, Джэкі, мой у акенцы святло, твайго таткі няма, ён з'ехаў слухаць джаз, не да нас яму зараз! – Ён памятаў, як яго укачивали, маці паліла адну цыгарэту «Герберт Тейритон» за іншы, магчыма, не адрываючы вачэй ад сцэнара – сініх старонак, так яна казала. Баю-бай, мой Джэкі, усё ў нас так добра! Я люблю цябе, мой Джэкі. Ш-ш-ш... засынаў. Баю-бай.
  
  Чайка глядзела на яго.
  
  З раптоўным жахам, які запоўніў горла, як гарачая салёная вада, Джэк ўбачыў, што чайка сапраўды глядзіць на яго. Гэтыя чорныя вочы (чые яны?) разглядалі яго. І ён ведаў гэты погляд.
  
  Кавалак сырога мяса ўсё яшчэ тырчаў з дзюбы чайкі, аднак пакуль Джэк глядзеў, птушка всосала яго. Дзюба раскрыўся ў дзіўнай, але ясна адрознай ўхмылка.
  
  Ён павярнуўся і пабег, апусціўшы галаву і моцна сціскаючы павекі, каб спыніць паток гарачых салёных слёз. Красоўкі закопваліся ў пясок, і калі б хто-небудзь змог падняцца над пляжам, усё вышэй і вышэй, то з вышыні палёту чайкі ён адрозніў бы ў гэтым шэрым дне толькі падлетка, толькі яго сляды. Джэк Соер, дванаццацігадовы і самотны, імчаўся да гасцініцы, забыўшыся пра Снід Паркера. Слёзы і вецер заглушалі яго крык, а ён усё спрабаваў выкрыкваць адно і тое ж слова-адмаўленне: няма, і няма, і няма!
  
  3
  
  Взбежав на праменад, Джэк спыніўся, зусім выдохшийся. Горача калола ў левым баку – ад сярэдзіны грудной клеткі да падпахі. Ён прысеў на адну з лавак, пастаўленых для тых, што прыходзяць сюды старых, і адкінуў што падалі на вочы валасы.
  
  Вазьмі сябе ў рукі. Калі сяржант Ф'юры сыходзіць з восьмым разлікам, хто ўстае на чале равучай каманды[7]?
  
  Хлопчык усміхнуўся і сапраўды падбадзёрыўся. Тут, на пятидесятифутовой вышыні, усё выглядала крыху лепш. Магчыма, змянілася атмасферны ціск або што-то ў гэтым родзе. Тое, што здарылася з дзядзькам Томі было жудасна, але Джэк меркаваў, што зможа гэта перажыць, змірыцца з тым, чаго ўжо не зменіш. Так, ва ўсякім выпадку, казала мама. Дзядзька Морган ў апошні час вельмі іх даставаў, але, з іншага боку, дзядзька Морган даставаў іх заўсёды.
  
  Што тычылася мамы... што ж, у гэтым і заключалася галоўная загвоздка, праўда?
  
  Калі на тое пайшло, думаў ён, седзячы на лаве і калупаючы кроссовкой пясок на мяжы з насцілам праменаду, калі на тое пайшло, з ёй, магчыма, усё ў парадку. Такое цалкам верагодна, вельмі нават. У рэшце рэшт, ніхто не казаў, што ў яе рак, праўда? Ніхто. Будзь у яе рак, яна б не прывезла яго сюды, праўда? Хутчэй яны паехалі б у Швейцарыю, дзе яна прымала б лячэбныя ванны і ела б казіныя залозы або што-небудзь у гэтым родзе. Менавіта так яна і паступіла б.
  
  Так, можа быць...
  
  Нізкі, шуршаще-шепчущий гук пракраўся ў роздумы Джэка. Ён паглядзеў ўніз, і яго вочы шырока раскрыліся. Пясок у левай красоўкі заварушыўся. Маленькія белыя пясчынкі слізгалі па крузе з дыяметрам даўжыню пальца. У цэнтры гэтага круга пясок раптам апусціўся, утварыўшы ямку. Ямку глыбінёй у пару цаляў. Бакавая паверхня ямкі знаходзілася ў няспынным руху – пясчынкі кружылі супраць гадзінны стрэлкі, хутка-хутка.
  
  Гэтага няма, тут жа сказаў сабе Джэк, але яго сэрца застукала хутчэй, а дыханне пачасцілася. Гэтага няма, мне мроіцца, нічога больш, а можа, гэта краб або што-то...
  
  Але ні краб, ні мроі да ямцы дачынення не мелі. Бо гэта было не тое, ці іншае месца, якое Джэк ўяўляў сабе, калі раптам станавілася сумна або трохі страшна. А наконт краба – краб тут наогул ні пры чым.
  
  Пясок закруціўся яшчэ хутчэй, гук – шархоткі і сухі – наводзіў Джэка на думку аб статычным электрычнасці, аб досведах з лейденской слоікам на ўроку фізікі, якія яны праводзілі ў мінулым годзе. Але яшчэ больш гэты гук нагадваў доўгі і цяжкое ўздых, апошні ўздых, які памірае.
  
  Усё больш пяску, што правальвалася ўніз і пачынала круціцца. Ямка ўжо ператварылася ў варонку, які нагадваў перавернуты смерч. З'явілася яркая жоўтая абгортка жавальнай гумкі, знікла, з'явілася, знікла, з'явілася зноў. Чым шырэй станавілася варонка, тым больш літар мог прачытаць Джэк: «ДЖ», потым «ДЖУ», потым «ДЖУСИ Ф». Варонка расла, і пясок стащило з абгорткі. Хутка, рэзка, нібы варожая рука сарваў покрыва з застеленной ложка. «ДЖУСИ ФРУТ», – прачытаў ён, і пясок пацягнуў абгортку за сабой.
  
  Пясчынкі круціліся хутчэй і хутчэй, з шалёным шуршанием. Х-х-х-х-х-ха-а-а-а-ах-х-х-х-х-х-х, – спявалі яны. Джэк глядзеў на варонку, спачатку зачаравана, потым з жахам. У пяску раскрываўся вялікі цёмны вачэй: вачэй чайкі, які кінуў малюска на скалу і цяпер вытаскивающей з ракавіны жывое мяса, быццам гумовую стужку.
  
  Х-х-х-х-х-ха-а-а-а-ах-х-х-х-х-х, – кпілі пясчынкі сухім, мёртвым голасам. Ён гучаў не ў галаве. Джэк б вельмі хацеў, каб гэты голас гучаў толькі ў яго галаве, але няма, голас быў рэальны. Яго ўстаўныя зубы, Джэк, яны вываліліся, калі «ДЗІКАЕ ДЗІЦЯ» збіла яго, бах-тарарах – і ўсё. Ельскі універсітэт або няма, але калі «ДЗІКАЕ ДЗІЦЯ» збівае цябе і выбівае твае ўстаўныя зубы, гэта канец. І твая маці...
  
  Джэк зноў пабег, нічога не бачачы перад сабой, не азіраючыся. Вецер здзімаў валасы з яго ілба, а ў шырока раскрытых вачах застыў жах.
  
  4
  
  Цьмяна асветлены вестыбюль гатэля Джэк перасякаў з усёй магчымай хуткасцю, але не бягом. Атмасфера гэтага месца забараняла беганіну: цішыня як у бібліятэцы, шэры, святло, што падала праз высокія створкавыя вокны, змякчаў і размывал ўзоры і без таго пацёртых дываноў. Параўняўшыся з рэгістрацыйнай стойкай, Джэк усё ж перайшоў на бег, і менавіта ў гэта імгненне з абабітай дрэвам аркі з'явіўся сутулы, з аказаўся вельмі бледны колерам асобы дзённай парцье. Ён не вымавіў ні слова, аднак куткі рота на змрочным твары асуджальна апусціліся яшчэ на сантыметр. Нібы Джэк асмеліўся бегаць у царкве! Хлопчык выцер рукавом лоб, высілкам волі прымусіў сябе дайсці да ліфта крокам. Націснуў кнопку, фізічна адчуваючы, як парцье буравит позіркам яго лапаткі. Наколькі Джэк памятаў, за ўсю тыдзень той усміхнуўся толькі раз – калі даведаўся яго маці. І ўсмешка адказвала толькі мінімальным стандартам ветлівасці.
  
  – Вось, значыць, якім трэба быць старым, каб памятаць Лілі Кава, – паскардзілася маці Джэку, калі яны засталіся ў пакоі адны. А бо ў свой час, і не так даўно, яе пазнавалі хоць бы па адным з пяцідзесяці фільмаў, у якіх яна знялася ў пяцідзесятых і шасцідзесятых (Лілі называлі каралевай бі-фільмаў, але яна знайшла сабе іншае мянушку – Любіміца Аўтакіно). Таксісты, афіцыянты, жанчына, што прадавала кашулі ў «Сакс» на бульвары Уілшыр, – усе даведваліся Лілі, і потым яна не адзін гадзіну знаходзілася ў выдатным настроі. Цяпер маці пазбавілася нават гэтага маленькага задавальнення.
  
  Джэк пераступаў з нагі на нагу перад застылымі дзвярыма ліфта, а ў вушах у яго звінеў неверагодны і знаёмы голас, які даносіўся з варонкі ў пяску. На імгненне ён убачыў Томаса Вудбайна, надзейнага і мілага дзядзьку Томі Вудбайна – які, па сутнасці, быў адным з яго апекуноў, каменнай сцяной супраць бед і смуты, – раздушанага і мёртвага на бульвары Ла Сінега, а яго ўстаўныя зубы, як поп-корн, валяліся ў сцёкавай канаве, у дваццаці футах ад цела. Джэк зноў уціснуў кнопку на панэль.
  
  Хутчэй жа!
  
  Потым яму здалося сее-што горай: яго маці запіхвалі ў ожидавшую машыну двое невозмутимых мужчын. Раптам Джэку закарцела адліць. Ён ударыў па кнопцы далонню, і сутулы сівы мужчына за рэгістрацыйнай стойкай незадаволена фыркнуў. Іншы рукой Джэк ухапіў нейкае магічнае месца ніжэй жывата, каб паменшыць ціск на мачавая бурбалка. Да яго слыху данёсся гук спускаецца ліфта. Хлопчык заплюшчыў вочы і шчыльна сціснуў калені. Яго маці выглядала няўпэўненай у сабе, разгубленай і збітай з панталыку, а мужчыны яе запіхвалі ў машыну, дакладна саслабелага коллі. Але Джэк ведаў, што ў рэчаіснасці гэтага не адбывалася. Гэта ўспамін – частка адной Дзённай мроі, і здарылася ўсё не з маці, а з ім самім.
  
  Калі абабітыя чырвоным дрэвам дзверы ліфта разышліся, адкрываючы цьмяна асветленую кабіну, з якой з пакрытага плямамі люстэрка на Джэка глядзела ўласнае твар, яго зноў накрыла ўспамін пра тое даўняе здарэнне. Ён убачыў, як пачалі жоўкнуць вочы мужчыны, адчуў, як рука іншага стала ператварацца ў што-то касцістага, жорсткае, нечалавечае... і заскочыў у кабіну ліфта, нібы яму ў зад ўваткнулі відэлец.
  
  Немагчыма: яго мроі – з вобласці фантастыкі, ён не бачыў, як вочы мужчыны з сініх ператвараліся ў жоўтыя, і з яго маці ўсё тып-топ, баяцца няма чаго, ніхто не памірае, гэта толькі чайка ўяўляе небяспеку для малюска. Джэк зачыніў вочы, і кабіна пайшла ўверх.
  
  Гэтая пачвара з пяску смяялася над ім.
  
  Джэк праціснуўся ў шчыліну паміж дзвярыма, як толькі яны пачалі разыходзіцца. Прабег міма шчыльна сціснутых ратоў іншых ліфтаў, павярнуў направа ў аздоблены драўлянымі панэлямі калідор, паспяшаўся міма бра і карцін да іх пакоях. Тут бег выглядаў не такім святатацтвам. Яны займалі нумары чатырыста сем і чатырыста восем – дзве спальні, маленькую кухню і гасціную з выглядам на адыходзячы ў абодва бакі бераг і бязмежны акіян. Яго маці здабыла дзе-то кветкі, расставіла іх па вазам, побач стаялі маленькія фатаграфіі ў рамачках.
  
  Джэк ў пяць гадоў, Джэк ў адзінаццаць гадоў, Джэк, яшчэ немаўля, на руках у бацькі. Яго бацька, Філіп Соер, за рулём старога «десото», аўтамабіля, на якім ён і Морган Слоўт прыехалі ў Каліфорнію ў вельмі далёкія часы, калі былі такімі беднымі, што часта начавалі ў машыне.
  
  Джэк расчыніў дзверы з таблічкай «408» – яна вяла ў гасціную – і паклікаў:
  
  – Мама? Мама?
  
  Яго сустрэлі кветкі, фатаграфіі ўсміхаліся, але адказу не было.
  
  – Мама!
  
  За спіной зачыніліся дзверы. Джэк адчуў, як пахаладзела ў жываце. Ён кінуўся з гасцінай ў вялікую спальню справа.
  
  – Мама!
  
  Яшчэ адна ваза з высокімі яркімі кветкамі. Пустая ложак, акуратна засланы, з накрахмаленным бялізнай. Покрыва так нацягнута, што, здаецца, кінь чацвяртак – адскочыць. На прикроватном століку – батарэя бурбалак з карычневага шкла з вітамінамі і іншымі таблеткамі. Джэк падаўся назад. Праз акно матчынай спальні на яго набягалі і набягалі чорныя хвалі.
  
  Двое непрыкметны мужчын вылазілі з непрыкметнага аўтамабіля, працягвалі да яе рукі...
  
  – Мама! – закрычаў ён.
  
  – Я цябе чую, Джэк, – пачуўся з-за дзвярэй ваннай голас маці. – Што здарылася?
  
  – Ох, – выдыхнуў Джэк і адчуў, як усё цела расслабляецца. – Прабач! Я не мог зразумець, дзе ты...
  
  – Прымаю ванну, – адказала яна. – Рыхтуюся да вячэры. Спадзяюся, што пярэчанняў няма?
  
  Джэк зразумеў, што ў туалет яму не трэба. Плюхнуўся ў адно з мяккіх крэслаў і з палёгкай заплюшчыў вочы. З ёй усё ў парадку.
  
  ПАКУЛЬ усё ў парадку, прашаптаў змрочны голас, і разумовым поглядам Джэк зноў убачыў варонку і верціцца пясок.
  
  5
  
  Праехаўшы сем ці восем міль па прыбярэжным шашы, яны знайшлі рэстаранчык пад назвай «Шато лобстараў» побач з адміністрацыйнай мяжой Хэмптана. У Джэка засталіся сумбурные ўражанні ад праведзенага дня – ён ужо адыходзіў ад перажытага на пляжы жаху, дазваляючы дзённым падзеям блякнуць у памяці. Афіцыянт у чырвоным пінжаку з вышытым на спіне жоўтым лобстараў праводзіў іх да століка ля шырокага акна ў дажджавых разводах.
  
  – Мадам жадае што-небудзь выпіць?
  
  Гледзячы на уласцівае межсезонью каменна-абыякава твар ураджэнца Новай Англіі, Джэк падумаў, што ў водянисто-сініх вачах афіцыянта чытаецца лёгкае пагарду да яго приталенному пиджаку ад Ральфа Ларэна і дзённага сукенкі маці ад Халстона, якое тая насіла з цудоўнай нядбайнасцю, і адчуў, як сэрца сціснулася ад больш звыклага жаху – тугі па хаце. Мама, калі ты на самай справе не хворая, якога чорта мы тут? Тут так пуста! Проста мурашкі бягуць па скуры! Госпадзе!
  
  – Прынясіце мне келіх кактэйлю «Марціні», – папрасіла яна.
  
  Бровы афіцыянта прыўзняліся.
  
  – Мадам?
  
  – Лёд у шклянку, – патлумачыла яна. – Алівы на лёд. Джын «Танкерей» – на алівы. Потым... вы гэта ўсвядомілі?
  
  Матуля, дзеля Бога! Ці ты не бачыш яго вачэй? Ты думаеш, што вядзеш сябе абаяльна, а ён думае, што ты насміхаешся над ім! Ці ты не бачыш яго вачэй?
  
  Няма. Яна не бачыла. Не магла паставіць сябе на яго месца, хоць заўсёды так востра адчувала людзей. На сэрца Джэка лёг яшчэ адзін камень. Маці сыходзіла... ва ўсіх сэнсах.
  
  – Так, мадам.
  
  – Потым, – працягвала яна, – бераце бутэльку вермуту – любога – і нахіліць над шклянкай. Далей ставіце бутэльку на паліцу і прыносьце шклянку мне. Так зразумела?
  
  – Так, мадам. – Водянисто-халодныя новоанглийские вочы глядзелі на яго маці, не выказваючы ніякіх цёплых пачуццяў. Мы тут адны, падумаў Джэк, упершыню да канца усвядоміўшы гэта. Толькі мы, і нікога больш. – Малады чалавек?
  
  – Я б выпіў колы, – прамямліў Джэк.
  
  Афіцыянт сышоў. Лілі порылась ў сумачцы, дастала пачак «Герберт Тэрритун» (Джэк з дзяцінства памятаў, што яна іх так называла; часам маці прасіла: «Дастань з паліцы пачак «Тэрритун», Джэкі») і запаліла. Выкашляла тры клубы дыму.
  
  Яшчэ адзін камень на яго сэрца. Два гады таму маці кінула паліць. Джэк чакаў, што ўсё вернецца на кругі свая з дзіўным фаталізмам, адваротным бокам дзіцячай даверлівасці і наіўнасці: яна паліла заўсёды і хутка закурит зноў. Але яна трымалася... запаліла толькі тры месяцы таму ў Нью-Ёрку. «Карлтон»[8]. Кружыла па іх кватэры каля Цэнтральнага парку, дымячы як паравоз... або прысажвалася на кукішкі побач з тумбачкай, у якой ляжалі пласцінкі, і пачынала іх перабіраць свае старыя рок-н-рольныя, мужа – старыя джазавыя.
  
  – Ты зноў курыш, мама? – спытаў тады ён.
  
  – Так, я палю капустные лісце, – пажартавала яна.
  
  – Лепш бы ты не паліла.
  
  – Чаму б табе не ўключыць тэлевізар? – перабіла яна з неўласцівай ёй рэзкасцю, шчыльна сціснуўшы вусны. – Можа быць, як раз паказваюць Джымі Сваггерта або прападобнага Айка. Пасядзі ў аллилуйском кутку з аминьскими сёстрамі.
  
  – Прабач, – прамармытаў ён.
  
  Тады яна паліла толькі «Карлтон». Капусныя лісце. Але цяпер – «Герберт Тэрритун». Сіне-белая старамодная пачак, цыгарэты з палоскай ў аднаго канца, якая выглядала як фільтр, але ім не была. Ён прыгадаў, як бацька распавядаў каму-то, што сам паліць «Ўінстан», а яго жонка – «Чорную чахотку».
  
  – Убачыў што-то незвычайнае, Джэк? – спытала маці, не зводзячы з яго занадта яркіх вачэй, ва ўласцівай ёй странноватой манеры заціснуўшы цыгарэту паміж сярэднім і безназоўным пальцамі правай рукі. Правяраючы, ці хопіць у яго смеласці працягнуць, падштурхоўваючы вымавіць: «Мама, я бачу, ты зноў курыш «Тэрритун». Значыць, ты прыйшла да высновы, што цябе ўжо няма чаго губляць?»
  
  – Няма. – Зноў нахлынула хваля тугі па хаце, і яму захацелася плакаць. – Не лічачы гэтага месца. Яно крыху загадкавае.
  
  Яна азірнулася і ўсміхнулася. Два іншых афіцыянта – адзін тоўсты, другі худы, – абодва ў чырвоных пінжаках з жоўтым лобстараў на спіне, стаялі каля дзвярэй на кухню, ціха размаўляючы. Аксамітная вяроўка аддзяляла велізарны абедзенны зала ад нішы, дзе сядзелі Джэк з маці. Перавернутыя крэслы зиккуратами ўзвышаліся на сталах у гэтай цёмнай пячоры. У далёкім канцы за акном ва ўсю сцяну адкрываўся панарамны від на гатычнае берагавую лінію, навевавшую думкі аб «смерці Каханай» – фільм з удзелам яго маці. Яна гуляла вельмі багатую маладую жанчыну, якая выйшла замуж за сімпатычнага таямнічага незнаёмца насуперак волі бацькоў. Сімпатычны таямнічы незнаёмец прывёз яе ў вялікі дом на беразе акіяна і паспрабаваў звесці з розуму. «Каханая смерці» была тыповым фільмам Лілі Кава: яна знялася ў многіх чорна-белых карцінах, у якіх нядрэнныя, але даўно забытыя акцёры са капялюшамі на галовах раз'язджалі ў кабрыялетах «форд».
  
  На аксамітнай вяроўцы, отгораживавшей цёмную пячору, вісела таблічка з надпісам: «ГЭТАЯ ЧАСТКА ЗАЧЫНЕНА».
  
  – Мрачновато тут, праўда? – спытала Лілі.
  
  – Прама-ткі «Змрочная зона», – адказаў Джэк, і яна засмяялася, хрыплавата і заразліва.
  
  – Так, Джэкі, Джэкі, Джэкі! – Маці нахілілася і з усмешкай ласкава ускудлаціла яго залішне доўгія валасы.
  
  Ён адвёў яе руку, таксама ўсміхаючыся. (Божа, не пальцы, а косці! Яна памірае, Джэк!..)
  
  – Рукамі не чапаць!
  
  – Адвалі!
  
  – Хиппово для старой галёшы.
  
  – Ах так? Паспрабуй на гэтым тыдні выпрасіць у мяне грошай на кіно.
  
  – Заметано.
  
  Яны ўсміхнуліся адзін аднаму, але Джэк не памятаў, калі б яшчэ яму так хацелася плакаць ці калі б ён так моцна любіў яе. Гэтая яе адчайная самаўпэўненасць... збольшага якое выявілася ў вяртанні да «Чорнай чахотке».
  
  Прынеслі напоі. Яна лёгенька дакранулася да яго шклянкі сваім.
  
  – За нас.
  
  – Ідзе.
  
  Яны выпілі. Афіцыянт прынёс меню.
  
  – Я занадта ўжо на яго наехала, Джэкі?
  
  – Ёсць трохі.
  
  Яна задумалася, потым паціснула плячыма.
  
  – Што будзеш ёсць?
  
  – Мабыць, марскі мову.
  
  – Я складу табе кампанію.
  
  Джэк зрабіў заказ, збянтэжана запінаючыся, але ведаючы, што маці хоча менавіта гэтага, і пасля сыходу афіцыянта па погляду маці зразумеў, што справіўся нядрэнна. Заслуга ў гэтым належала дзядзьку Томі. Пасля паходу ў «Хардис» дзядзька Томі сказаў: «Думаю, ты небезнадежен, Джэк, калі толькі нам удасца адолець тваё агіднае прыхільнасць да плавленому сыру».
  
  
  
  Прынеслі ежу. Джэк адважваўся марскі мову, гарачы, пахнуць лімонам, смачны. Лілі ледзь притронулась да свайго, праглынула некалькі зялёных фасолин, потым пачала вазіць астатняе па талерцы.
  
  – Заняткі ў школе пачаліся два тыдні таму, – абвясціў Джэк падчас трапезы. Вялікія жоўтыя аўтобусы з надпісам «ШКОЛЫ АКРУГІ АРКАДЗЯ» выклікалі ў яго пачуццё віны, хоць пры абставінах, якія склаліся, ён ніяк не мог лічыцца вінаватым. Тым не менш школу ён прагульваў.
  
  Лілі запытальна паглядзела на яго. Яна ўжо замовіла і выпіла другую шклянку; цяпер афіцыянт прынёс трэці.
  
  Джэк паціснуў плячыма.
  
  – Падумаў, што трэба пра гэта згадаць.
  
  – Ты хочаш у школу?
  
  – Што? Няма! Не тут!
  
  – Добра, – пагадзілася яна. – Таму што ў мяне няма даведак аб тваіх чортавых прышчэпках, а без медыцынскай карты цябе ў школу не прымуць, сябрук.
  
  – Не называй мяне дружком, – адказаў Джэк, але Лілі нават не ўсміхнулася.
  
  Хлопчык, чаму ты не ў школе?
  
  Ён міргнуў, як быццам гэты голас прагучаў дзе-то побач, а не ў яго ў галаве.
  
  – Што-небудзь не так? – спытала яна.
  
  – Няма. Ну... у гэтым парку забаў, у «Вясёлай краіне», ёсць адзін чалавек. Дворнік, вартаўнік, што-то ў гэтым родзе. Стары негр. Ён пытаўся, чаму я не ў школе.
  
  Маці нахілілася наперад. Радасць сышла, застаўся толькі спалох.
  
  – Што ты яму сказаў?
  
  Джэк зноў паціснуў плячыма.
  
  – Сказаў, што яшчэ не зусім акрыяў пасля монануклеезу. Памятаеш, як было з Рычардам? Доктар сказаў дзядзьку Морганаў, што Рычарду нельга хадзіць у школу шэсць тыдняў, але ён можа гуляць на вуліцы. – Джэк слаба ўсміхнуўся. – Я думаў, яму пашанцавала.
  
  Лілі трохі расслабілася.
  
  – Я не люблю, калі ты размаўляеш з незнаёмымі людзьмі, Джэк.
  
  – Мама, ён усяго толькі...
  
  – Мне не важна, хто ён. Я не хачу, каб ты размаўляў з незнаёмцамі.
  
  Джэк падумаў аб старым негры, яго пасівелых валасах колеру сталі, цёмным морщинистом твары, разумных светлых вачах. Той праціраў вялікі швабрай падлогу ў павільёне гульнявых аўтаматаў на пірсе – круглы год у «Вясёлай краіне» працаваў толькі гэты павільён, але і ён пуставаў, калі не лічыць Джэка, і прыбіральшчыка, і яшчэ двух дзядкоў. Яны гулялі ў скибол, захоўваючы флегматичное маўчанне.
  
  Але цяпер, у гэтым трохі жутковатом рэстаране, пытанне задаў не стары негр, а ён сам.
  
  Чаму я не ў школе?
  
  Усё так, як яна сказала, сынок. Няма ні даведак аб прышчэпках, ні медыцынскай карты. Ты думаеш, яна захапіла сюды тваё пасведчанне аб нараджэнні? Ты так думаеш? Яна бяжыць, і ты бяжыш разам з ёй. Ты...
  
  – Ёсць навіны ад Рычарда? – ўпусціла Лілі, і ледзь толькі яна скончыла фразу, як да Джэка дайшло – не, гэта мякка сказана, яго ўразіла, нібы ўдар маланкі. Рукі таргануліся, шклянку ўпаў са стала і разбіўся.
  
  Яна памірае, Джэк.
  
  Голас з пясчанай варонкі, які прагучаў у галаве Джэка.
  
  Голас дзядзькі Моргана. І ніякага «магчыма», ніякага «падобны на», ніякага «як быццам». Рэальны голас. Голас бацькі Рычарда.
  
  6
  
  У машыне па дарозе дадому яна спытала:
  
  – Што там з табой адбылося, Джэк?
  
  – Нічога. Маё сэрца адыграла рыф Джына Крупы[9]. – Ён адстукаў рытм на прыборнай панэлі. – Задаволіла паскораную вентыляцыю лёгкіх, як у «Галоўным шпіталі».
  
  – Не умнічай са мной, Джэкі. – Маці выглядала стомленай і змучанай. Паміж сярэднім і безназоўным пальцамі правай рукі дымілася цыгарэта. Яны ехалі павольна – не хутчэй за сорак міль у гадзіну, – як заўсёды, калі яна садзілася за руль, выпіўшы лішняга. Лілі вылучыла сядзенне наперад да ўпора, спадніца высока задралася, калені тырчалі па абодва боку рулявы калонкі, падбародак навісаў над рулявым колам. Яна ператварылася ў старую каргу, і Джэк хутка адвярнуўся.
  
  – Нічога такога, – прамармытаў ён.
  
  – Што?
  
  – Я не умничаю. Адчуў што-то накшталт курчы, і ўсё. Прабач.
  
  – Добра, – адказала яна. – Я падумала, гэта звязана з Рычардам Слоутом.
  
  – Няма.
  
  Яго бацька гаварыў са мной з варонкі ў пяску на беразе, нічога больш! Ён гаварыў са мной у маіх думках, як у фільме, дзе ты чуеш голас за кадрам. Ён сказаў мне, што ты паміраеш!
  
  – Табе яго не хапае, Джэк?
  
  – Каго? Рычарда?
  
  – Не, Спірыт Агню[10]. Вядома, Рычарда.
  
  – Часам. – Рычард Слоўт вучыўся ў школе ў Ілінойсе – адной з тых прыватных школ, дзе царкоўныя службы ўваходзілі ў абавязковую праграму і ні ў каго не было угревой сыпы.
  
  – Ты з ім яшчэ увидишься. – Лілі ускудлаціла яго валасы.
  
  – Мама, з табой усё ў парадку? – Гэтыя словы самі сабой зляцелі з языка. Джэк адчуў, як яго пальцы ўпіліся ў сцягна.
  
  – Так, – адказала яна, прикуривая іншую цыгарэту (і прытармазіўшы да дваццаці міль – кіроўца які ехаў следам старога пікапа, аб'язджаючы іх, абурана посигналил). – Лепш не бывае.
  
  – На колькі ты схуднела?
  
  – Джэкі, нельга быць занадта худы або занадта багатым. – Маці памаўчала і ўсміхнулася яму. У гэтай усмешцы чыталіся стомленасць і боль, і яна сказала Джэку усё, што ён хацеў ведаць.
  
  – Мама...
  
  – Хопіць, – абарвала Лілі. – Усё добра. Павер мне на слова. Паглядзі, можа, знойдзеш што-небудзь хуткае і рытмічнае па прымача.
  
  – Але...
  
  – Знайдзі нам што-небудзь хуткае і рытмічнае, Джэкі, і зачыні рот.
  
  Ён знайшоў джаз на адной з радыёстанцый Бостана: альт-саксафон выводзіў «Усё, што ты ёсць». А фонам служыў роўны, бессэнсоўны вуркатанне акіяна. Джэк ўжо бачыў шкілет «амерыканскіх горак», чернеющий на фоне неба, і раскінуўся ў розныя бакі крылы «Альгамбры». Калі гэта быў іх дом, яны да яго пад'язджалі.
  
  
  
  Кіраўнік 3
  
  Спідзі Паркер
  
  1
  
  На наступны дзень вярнулася сонца, і яго цяжкі і яркае святло, нібы фарба, клаўся на роўную палоску пляжу і крыты чырвонай чарапіцай пахіл даху, які Джэк бачыў з акна сваёй спальні. Доўгая плоская хваля удалечыні ад берага, здавалася, зацвярдзела ад святла і паслала асляпляльны дзіда прама яму ў вочы. Джэк вырашыў, што гэты сонечны святло не такі, як у Каліфорніі: разведзены, больш халодны, ненасычаны. Хваля пасярод цёмнага акіяна растварылася ў ім, з'явілася зноў, і акіян рассекла цвёрдая сляпучы залатая паласа. Джэк адвярнуўся ад акна. Ён ужо прыняў душ і апрануўся, і ўнутраныя гадзіны казалі, што пара на прыпынак школьнага аўтобуса. Чвэрць восьмага. Але, вядома, у школу яму сёння не ісці: у жыцці ўсё змяшалася, і яму з маці трэба было праслізгаў, як зданям, па яшчэ дванаццаці гадзінаў светлага часу сутак. Ні распарадку дня, ні адказнасці, ні хатніх заданняў... ніякіх спраў, поўны хаос, калі не лічыць устаноўленага адміністрацыяй гатэля часу прыёму ежы.
  
  Ды і навучальны сягоння дзень? Джэк застыў ля ложка, адчуваючы, як у ім варухнулася паніка: яго свет станавіўся такім нявызначаным... але ён не думаў, што сёння субота. Ён пачаў адлічваць ужо мінулыя дні, спрабуючы ўспомніць хоць бы адзін, які зусім дакладна аддрукавалася ў памяці, і атрымалася, што гэта нядзелю. Адштурхваючыся ад яго, выходзіла, што сёння чацвер. Па чацвяргах ён хадзіў у кампутарны клас да містэру Бальго, а з раніцы займаўся фізкультурай. Так, ва ўсякім выпадку, будаваўся яго дзень, калі жыццё цякла сваёй чаргой, але, хоць прайшло ўсяго некалькі месяцаў, час гэта, падобна, беззваротна адышло ў Нябыт.
  
  З спальні Джэк выйшаў у гасціную. Рассунуў цяжкія шторы, і ў акно лінуў святло, асвятліўшы ўвесь пакой і выбелив мэбля. Ён уключыў тэлевізар і плюхнуўся на канапу. Маці ўстане дзе-то праз чвэрць гадзіны, а сёння, можа, і пазней, з улікам выпітых напярэдадні за абедам трох куфляў «Марціні».
  
  Джэк паглядзеў на дзверы пакоя маці.
  
  Дваццаць хвілін праз ён ціха пастукаў.
  
  – Мама?
  
  У адказ пачулася соннае мармытанне. Джэк прыадчыніў дзверы і зазірнуў у спальню. Лілі падняла галаву з падушкі і, ледзь разлепив вочы, паглядзела на яго.
  
  – Джэкі. Добрае раніца. Які гадзіну?
  
  – Каля васьмі.
  
  – Госпадзе. Ты паміраеш ад голаду? – Яна села, прыціснула далоні да вачэй.
  
  – У нейкім сэнсе. Але больш мяне ванітуе ад нуды. Хацеў даведацца, ці хутка ты ўстанеш?
  
  – Наўрад ці. Ты не супраць? Спусціўся ў рэстаран і позавтракай. Прагуляўся на пляж, добра? Тваёй маме будзе сёння значна лепш, калі ты дасі ёй паспаць яшчэ гадзінку.
  
  – Добра, – кіўнуў ён. – Вядома. Убачымся пазней.
  
  Яе галава ўжо ўпала на падушку.
  
  Джэк выключыў тэлевізар і выйшаў з нумара, папярэдне пераканаўшыся, што ключ у кішэні джынсаў.
  
  У ліфце пахла камфары і аміякам – пакаёўка выпусціла бутэльку з каляскі. Дзверы адчыніліся; які сядзеў за рэгістрацыйнай стойкай дзённай парцье хмурна зірнуў на Джэка і знарок адвярнуўся. Нават калі ты дзіця кіназоркі, ніякіх прывілеяў табе не належыць, сынок... І чаму ты не ў школе? Джэк накіраваўся да абышлося драўлянымі панэлямі ўваходу ў рэстаран «Сядло баранчыка», увайшоў і ўбачыў шэрагі пустых сталоў у паўцёмным зале. Накрыта было ад сілы шэсць. Афіцыянтка ў белай блузцы і чырвонай плиссированной спадніцы зірнула на хлопчыка і адвярнулася. У другім канцы залы за адным столікам адзін насупраць аднаго сядзелі пажылыя муж і жонка. Больш жадаючых паснедаць не знайшлося. Калі Джэк паглядзеў на іх, стары, нахіліўшыся над сталом, механічна разрэзаў яечню, якую прынеслі яго жонцы, на квадраты з бокам у цаля.
  
  – Столік на аднаго? – Ззаду яго матэрыялізавалася жанчына, днём сустрэўшая наведвальнікаў у «Сядле баранчыка». У руцэ яна ўжо трымала меню – ўзяла з чаркі на століку ля ўваходу.
  
  – Я перадумаў, прашу прабачэння. – І Джэк рэціраваўся.
  
  «Марскі вал», кафэтэрый «Альгамбры», знаходзіўся па другі бок вестыбюля, у канцы доўгага калідора, застаўленай пустымі шафамі-вітрынамі. Голад Джэка выпарыўся пры думцы аб тым, як ён будзе сядзець ля стойкі і назіраць за нудным поварам, переворачивающим лустачкі бекону на чорным ад згарэлага тлушчу грылі. Ён вырашыў пачакаць, пакуль ўстане маці, а яшчэ лепш – купіць пончык і пакет малака ў якім-небудзь краме па шляху ў горад.
  
  Джэк штурхнуў высокую цяжкую дзверы і выйшаў на сонечнае святло, на секунду ослепивший яго сваёй яркасцю, – навакольны свет ператварыўся ў зіхоткае пляма. Джэк сощурился, пашкадаваўшы, што не захапіў сонцаахоўныя акуляры. Перасёк забрукаваную чырвоным цэглай пляцоўку і спусціўся па чатырох прыступках на пад'язную дарожку, пракладзеную праз сады да гатэлю.
  
  Што будзе, калі яна памрэ?
  
  Што яго чакае, куды ён пойдзе, хто будзе пра яго клапаціцца, калі раптам адбудзецца самае горшае – і яна памрэ, памрэ па-сапраўднаму ў гэтым гасцінічным нумары?
  
  Ён пакруціў галавой, спрабуючы адагнаць жудасную думку да таго, як затоеная паніка выскачыць з дагледжаных садоў «Альгамбры» і разарве яго на шматкі. Ён не заплача, не дазволіць такому здарыцца з ім і не дазволіць сабе думаць аб «Тэрритунах», і аб тым, што яна губляе вагу, і пра адчуванні, што маці занадта бездапаможная і не ведае шляху. Цяпер ён ішоў вельмі хутка, засунуўшы рукі ў кішэні. Яна ўцякае, сынок, і ты бяжыш разам з ёй. Ўцякае, але ад каго? І куды бяжыць? Сюды... усяго толькі сюды, у гэты пусты ў міжсезонне гатэль?
  
  Джэк дабраўся да больш шырокай вуліцы, якая сыходзіла ад берага ў горад. Расстилающаяся наперадзе пустата нагадвала вір, які мог засмактала яго і выплюнуць ў нейкім цёмным месцы, дзе не існавала ні спакою, ні бяспекі. Чайка праляцела над вуліцай, апісала шырокі паўкола і ўзяла курс на бераг. Джэк прасачыў поглядам, як яна ператвараецца ў белае плямка над размытымі абрысамі «амерыканскіх горак».
  
  Лестэр Спідзі Паркер, чарнаскуры чалавек з кучаравымі сівымі валасамі і глыбокімі маршчынамі, прорезавшими шчокі, знаходзіўся дзе-то там, у «Вясёлай краіне», і менавіта са Снід яму трэба было пабачыцца. Джэк раптам зразумеў гэта з абсалютнай яснасцю, як не было ў яго сумненняў і ў тым, што з варонкі ў пяску ён чуў голас бацькі Рычарда.
  
  Закрычала чайка, хваля абліла яго яркім залатым водсветам, і Джэк раптам убачыў дзядзьку Моргана і свайго новага сябра Спідзі аллегорическими супрацьлегласцямі, застылымі на пастаментах статуямі НОЧЫ і ДНЯ, МЕСЯЦА і СОНЦА, цемры і святла. Зразумеўшы, што Снід Паркер спадабаўся б яго бацьку, Джэк тут жа прыйшоў і да іншага высновы: для яго стары блюзмэн небяспекі не ўяўляе. Дзядзька Морган... тут гаворка ішла пра зусім іншым чалавеку. Дзядзька Морган жыў дзеля бізнесу, каб пракручваць здзелкі і рабіць грошы; яго самалюбства не ведала межаў, ён аспрэчваў любы розыгрыш мяча ў тэнісным матчы, калі ўзнікала магчымасць вытлумачыць яго ў сваю карысць. Уласна, гэта бязмерная славалюбства прыводзіла да таго, што ён жульничал нават у картачных гульнях, калі яго сын ўгаворваў дзядзьку Моргана далучыцца да іх. У Джэка, ва ўсякім выпадку, пару разоў стварылася адчуванне, што дзядзька Морган жульнічаюць... а з гэтага вынікала, што ён не з тых, хто з годнасцю прызнае паразу.
  
  НОЧ і ДЗЕНЬ, МЕСЯЦ і СОНЦА, ЦЕМРА і СВЯТЛО, і ва ўсіх гэтых парах чарнаскуры чалавек уяўляў сабой светлую бок. Гэтыя думкі прывялі да таго, што паніка, якую Джэк перамог у дагледжаных садках перад гатэлем, зноў нахлынула. Ён пабег.
  
  2
  
  Джэк знайшоў Спідзі якія стаяць на каленях побач з шэрым, облупившимся павільёнам гульнявых аўтаматаў – стары закручваў ізаляцыйнай стужкай тоўсты кабель, амаль дакранаючыся сівой галавой дошак пірса, у той час як яго зад худы, абцягнуты зношанымі зялёнымі штанамі, глядзеў у неба; падэшвы чаравікоў нагадвалі дзве пастаўленыя на папа дошкі для серфінгу – і раптам усвядоміў, што паняцця не мае, аб чым збіраўся расказаць прыбіральніку. Спідзі абгарнуў кабель яшчэ адным пластом ізаленты, задаволена кіўнуў, дастаў бачылі віды складаны нож з нагруднай кішэні курткі і з хірургічнай дакладнасцю адрэзаў стужку ад скруткі. Джэку захацелася сысці: ён толькі адцягне чалавека ад працы, ды і як у яго наогул магла ўзнікнуць думка, што Снід нейкім чынам здолее яму дапамагчы? Якую дапамогу ён разлічваў атрымаць ад старога прыбіральніка пустога парку забаў?
  
  Але тут Спідзі падняў галаву, і на яго твары адбілася такая шчырая і цёплая радасць – гаворка ішла нават не пра усмешцы, радасць гэтая чыталася ў углубившихся зморшчынах, – што Джэк зразумеў: па меншай меры, яго не палічаць няпрошаным госцем.
  
  – Вандроўнік Джэк. – Ўсмешка Спідзі стала шырэй. – Я ўжо было падумаў, што ты мяне сторонишься, а бо мы толькі пасябравалі. Рады зноў бачыць цябе, сынок.
  
  – І я, – адказаў Джэк. – Я таксама рады вас бачыць.
  
  Спідзі прыбраў нож у кішэню курткі і з такой лёгкасцю, быццам бы без усялякіх намаганняў, вярнуў вертыкальнае становішча сваім доўгім костлявому целе, што ўзнікла адчуванне, быццам ён бязважкі.
  
  – Усё тут паціху развальваецца. Я што-то дзе-то рамантую, каб хоць як-то працавала. – Прыбіральнік змоўк, пільна ўгледзеўся ў Джэка. – У старым дабром свеце цяпер, падобна, таксама не занадта добра. Вандроўнік Джэк увесь у трывозе. Дакладна?
  
  – Так, ёсць такое, – кіўнуў Джэк. Ён усё яшчэ паняцця не меў, як выказаць словамі тое, што яго турбавала. Гэта не ўкладвалася ў звычайныя фразы, таму што ў звычайных фразах усё выглядала такім здаровым! Раз... два... тры... Жыццё Джэка больш не маршировала па прамой. Нявыказанае ціснула цяжкім каменем на сэрцы.
  
  Ён жаласна паглядзеў на які стаяў перад ім высокага худога старога. Спідзі засунуў рукі глыбока ў кішэні; кусцістыя сівыя бровы сышліся ў глыбокай вертыкальнай зморшчыны. Погляд яго светлых, амаль бескаляровых вачэй прайшоўся па месцамі вспученной фарбе пірса, сустрэўся з поглядам Джэка – і раптам хлопчыку зноў стала лягчэй. Ён не разумеў, як такое магчыма, але Спідзі нібы ўдавалася мець зносіны з ім на эмацыйным узроўні; як быццам яны сустрэліся не тыднем раней, а даўным-даўно і звязвала іх значна большае, чым некалькі слоў, сказаных у пустым зале гульнявых аўтаматаў.
  
  – Ладна, на сёння з працай скончылі. – Спідзі паглядзеў у бок «Альгамбры». – Калі працягну, толькі испорчу ўжо зробленае. Ты яшчэ не бачыў мой кабінет?
  
  Джэк паківаў галавой.
  
  – Пара і перакусіць, хлопец. Я ўпэўнены, час прыйшоў.
  
  І Спідзі пакрочыў да выхаду з пірса. Джэк ледзь паспяваў за ім. Калі яны спусціліся па лесвіцы на выгоревшую траву і вытоптанную бурую зямлю і накіраваліся да будынкам у далёкім канцы парку, Спідзі здзівіў Джэка, раптам запеў.
  
  Вандроўнік Джэк, Вандроўнік Джэк
  
  Пройдзе па доўгаму шляху.
  
  Даўжэй толькі таму ісці.
  
  Гэта не зусім спевы, падумаў Джэк, ён не столькі спявае, колькі кажа са мной. Калі б не словы, ён бы з радасцю ўслухоўваўся ў хрыплаваты, добра пастаўлены голас Снід.
  
  Па доўгай пройдзе шляху,
  
  Даўжэй толькі таму ісці.
  
  Спідзі азірнуўся, яго вочы весела бліснулі.
  
  – Чаму ты так называеш мяне? – спытаў Джэк. – Чаму Вандроўнік Джэк? Таму што я прыехаў з Каліфорніі?
  
  Яны як раз падышлі да выфарбаванай ў светла-сіні колер будцы, у якой прадаваліся квіткі на «амерыканскія горкі». Спідзі сунуў рукі ў кішэні цельпукаваты працоўных штаноў, крутнуўся на абцасах і прываліўся спіной да сцяны. Шпаркасць і грацыёзнасць яго рухаў выглядалі амаль тэатральна – нібы стары чакаў гэтага пытання.
  
  Прыйшоў з Каліфорніі —
  
  Вернецца ў Каліфорнію.
  
  Джэку здалося, што на твары Спідзі, нібы высечанай з каменя, адбілася смутак.
  
  Прайшоў па доўгаму шляху —
  
  Ну а цяпер назад ісці,
  
  Пра бедны Вандроўнік Джэк.
  
  – Што? – перапытаў Джэк. – Назад? Думаю, мая мама прадала дом... ці здала ў арэнду, або што-то ў гэтым родзе. Я не разумею, чорт пабяры, да чаго ты клонишь, Снід.
  
  Ён адчуў палёгку, калі Спідзі адказаў яму звычайным голасам:
  
  – Гатовы спрачацца, ты не памятаеш нашу папярэднюю сустрэчу, Джэк. Не памятаеш, праўда?
  
  – Нашу папярэднюю сустрэчу? Дзе?
  
  – У Каліфорніі. Па крайняй меры мне здаецца, што менавіта там. Няма нічога дзіўнага ў тым, што ты не памятаеш, Вандроўнік Джэк. Тыя некалькі хвілін выдаліся вельмі мітуслівымі. І здарылася гэта... дай успомніць... чатыры-пяць гадоў таму. У тысяча дзевяцьсот семдзесят шостым.
  
  Джэк з здзіўленнем утаропіўся на старога. У 1976-м? Яму тады было сем.
  
  – Давай знойдзем мой маленькі кабінет. – Спідзі адштурхнуўся ад будкі з уласцівай яму бязважкай грацыяй.
  
  Джэк рушыў услед за ім пад высокія стойкі «амерыканскіх горак», цені якіх чорнай сеткай расчертили зямлю пад атракцыёнам, замусоренную пустымі банкамі з-пад піва і абгорткамі ад прысмакаў. Рэйкі навісалі над галавой, як недабудаваны хмарачос. Джэк бачыў, што ідзе Спідзі з лёгкасцю баскетбаліста – галава паднятая, рукі апушчаны. У клеткі ценямі змроку прыбіральнік з яго поджарым целам і пругкай хадой выглядаў значна маладзей свайго ўзросту – гадоў на дваццаць з невялікім.
  
  Потым ён выйшаў на яркае сонечнае святло, і яшчэ пяцьдзесят пражытых гадоў посеребрили яго валасы і пакрылі маршчынамі шыю. Джэк спыніўся пад апошнім побач апор, падумаўшы, а раптам ілюзорная маладосць Спідзі Паркера падобна яго мроям наяве, якія таксама заўсёды знаходзіліся дзе-то побач, літаральна на адлегласці выцягнутай рукі.
  
  Семдзесят шосты год? Каліфорнія? Джэк рушыў услед за Снід, які накіроўваўся да маленькай чырвонай вартоўні, што притулилась да проволочному плота ў далёкім канцы парку забаў. Ён дакладна ведаў, што ніколі не сустракаў Снід у Каліфорніі... але амаль неосязаемых прысутнасць яго фантазій вярнула яшчэ адзін успамін даўно якія пайшлі гадоў, бачання і пачуцці другой паловы таго дня, калі ён, шасцігадовы хлопчык, катаў чорнае цацачнае таксі ззаду канапы ў бацькавым кабінеце... а бацька і дзядзька Морган нечакана, чароўным чынам, загаварылі пра яго Дзённых марах.
  
  
  
  У іх магія, як у нас – фізіка, праўда? Аграрная манархія, якая выкарыстоўвае магію замест навукі. Ты ўяўляеш, якое гробаны ўплыў мы маглі б здабыць, прапанаваўшы ім хоць бы электрычнасць? А калі даць сучаснае зброю каму варта? Што ты думаеш з гэтай нагоды?
  
  Притормози, Морган, у мяне ёсць думкі, якія, відавочна, яшчэ не прыйшлі табе ў галаву...
  
  
  
  Джэк літаральна чуў голас айца, і дзіўная краіна Дзённых мрояў, здавалася, пачала матэрыялізавацца на засмечаным пустцы пад «амерыканскімі горкамі». Ён дадаў кроку, даганяючы Снід, які адкрыў дзверы маленькай чырвонай старожкі і прыхінуўся да яе, усміхаючыся без усмешкі.
  
  – У тваёй галаве што-то засела, Вандроўнік Джэк. Што-то там гудзе, як пчала. Давай зойдзем у мой кабінет, і ты мне ўсё раскажаш.
  
  Калі б яго ўсмешка стала шырэй, больш відавочнай, Джэк мог бы павярнуцца і ўцячы: вельмі ўжо яго словы паходзілі на насмешку. Але Спідзі лучился шчырай клопатам і добразычлівасцю – усё маршчынкі на старым твары гаварылі пра гэта, – і хлопчык прайшоў міма яго ў вартоўню.
  
  У кабінеце Спідзі, выкрашенном той жа чырвонай фарбай, Джэк не ўбачыў ні стала, ні тэлефона. Два перавернутых скрыні з-пад апельсінаў стаялі ў адной бакавой сцяны, побач з імі – не падлучаны да сеткі абагравальнік, які нагадваў радыятарную краты «пантыяк» пяцідзесятых гадоў. Сярэдзіну пакоя займалі драўляны школьны крэсла з авальнай спінкай і мяккае крэсла, абабітыя шэрай выцвілай тканінай.
  
  Падлакотнікі крэсла, падобна, дралі некалькі пакаленняў катоў: лахманы тырчалі ва ўсе бакі, як валасы; драўляную спінку школьнага крэсла пакрывалі незлічоныя ініцыялы. Мэбля са звалкі. У адным куце двума акуратнымі футовыми чаркамі высіліся кнігі ў вокладках, у іншы стаяў танны прайгравальнік з вечкам, имитировавшей кракадзілавую скуру. Спідзі паказаў на абагравальнік.
  
  – Ты прыйдзі сюды ў студзені – лютым, хлопец, зразумеў бы, навошта ён мне спатрэбіўся. Холадна! Але так!
  
  Але Джэк ўжо разглядаў малюнкі на сцяне над скрынямі з-пад апельсінаў.
  
  Усе, акрамя адной, – выразкі з мужчынскіх часопісаў. Жанчыны з вялізнымі грудзьмі стаялі, прываліўшыся спіной да дрэў, расставіўшы колоннообразные, напампаваныя ногі. Джэка іх асобы зачароўвалі і палохалі – пры пацалунку яны маглі адкусіць полгубы. Некаторыя узростам не саступалі яго маці, іншыя выглядалі ўсяго некалькімі гадамі старэй, чым ён сам. Вочы Джэка слізгалі па іх пазваў плоці – маладым і не вельмі асобам, ружовым, шакаладна-карычневым або мядова-залацістым целам, якія, здавалася, прагнулі яго дотыку, і ён адчуваў, што Снід стаіць за спіной, назіраючы за ім. Потым погляд Джэка наткнуўся на пейзаж, які вісеў сярод фотаздымкаў аголеных целаў, і ў яго перахапіла дыханне.
  
  Таксама фотаздымак, але нібы аб'ёмны і вабны. Доўгая, парослая травой раўніна, зіготкая асаблівым, дзіўна яркім адценнем зялёнага, сыходзіла да нізкай, крыху ўзвышаецца над зямлёй горнай градзе. Над далінай і гарамі раскінулася бяздоннае сіняе неба. Джэк літаральна адчуў свежасць тамтэйшага паветра. Ён ведаў гэта месца. Ніколі не бываў там, але ведаў. Краіна Дзённых мрояў.
  
  – Зачароўвае, праўда? – пачуўся голас Снід, і Джэк ўспомніў, дзе знаходзіцца. Еўразійская жанчына, павярнуўшыся спіной да камеры, выставіла зад, формай нагадваў сэрцайка, і ўсміхалася яму праз плячо.
  
  Так, падумаў Джэк.
  
  – Сапраўды, мілае мястэчка, – працягваў Снід. – Гэтую фатаграфію я павесіў. Усе дзяўчынкі сустрэлі мяне, калі я сюды прыехаў. У мяне не хапіла духу, каб сарваць іх са сцяны. Яны нагадваюць мне пра часы, калі я калясіў па свеце.
  
  Джэк, здрыгануўшыся, паглядзеў на яго, і стары яму падміргнуў.
  
  – Ты ведаеш гэта месца, Снід? – спытаў Джэк. – То бок, ты ведаеш, дзе гэта?
  
  – Можа, так, можа, і няма. Магчыма, гэта Афрыка – дзе-то ў Кеніі. А можа, гэта ўсяго толькі маё ўспамін. Присядь, Вандроўнік Джэк. Крэсла зручней.
  
  Джэк разгарнуў крэсла так, каб бачыць пейзаж.
  
  – Гэта Афрыка?
  
  – Можа быць, і што-небудзь бліжэй. Скажам, месца, куды можна трапіць у любы час, калі вельмі хочацца.
  
  Джэк раптам усвядоміў, што ўжо некаторы час дрыжыць усім целам. Сціснуў кулакі і адчуў, што дрыжыкі сканцэнтравалася ў жываце. Ён ужо не ведаў, ці хочацца яму ўбачыць гэта месца ў краіне Дзённых мрояў, але запытальна ўтаропіўся на Снід, які сеў на школьны крэсла.
  
  – Так гэта не Афрыка?
  
  – Я не ведаю. Магчыма... Я даў гэтаму месцу назву, сынок. Я клічу яго Даліны.
  
  Джэк зноў зірнуў на фатаграфію – доўгая раўніна, нізкія карычневыя горы. Даліны. Менавіта так; назва падыходзіла.
  
  
  
  У іх магія, як у нас – фізіка. Аграрная манархія... якая выкарыстоўвае магію замест навукі. А калі даць сучаснае зброю каму варта? – Дзядзька Морган будаваў планы. Бацька яго прытармазіў: Мы павінны праяўляць асцярожнасць, дзейнічаючы там... памятай, мы ў даўгу ў іх, сапраўды ў даўгу...
  
  
  
  – Даліны, – паўтарыў ён за Спідзі, спрабуючы назва на смак, нібы пытаючыся, ці адпавядае яно таго месца на фатаграфіі.
  
  – Паветра там як лепшае віно ў склепе багацея. Цёплы дожджык. Такое гэта месца.
  
  – Ты там бываў, Снід? – Джэк адчайна спадзяваўся на шчыры адказ.
  
  Але Спідзі расчараваў яго, і Джэк загадзя ведаў, што так яно і будзе. Стары проста ўсміхнуўся яму, на гэты раз сапраўднай усмешкай, не выбліскам цяпла.
  
  – Чорт, я ніколі не выязджаў за межы Злучаных Штатаў, Вандроўнік Джэк. Нават падчас вайны. Не бываў далей Тэхаса і Алабамы.
  
  – Адкуль жа ты ведаеш пра... Далінах? – Джэк пачаў звыкацца з гэтай назвай.
  
  – Я з тых, хто чуе гісторыі. Самыя розныя, пра двухгаловых папугаях, людзях, якія лётаюць на ўласных крылах, людзей, якія звяртаюцца ў ваўкоў, гісторыі пра королевах. Хворых королевах.
  
  
  
  ...магія, як у нас – фізіка, праўда?
  
  
  
  Анёлы і пярэваратні.
  
  – Я ведаю гісторыі пра пярэваратняў, – кіўнуў Джэк. – Пра іх нават мультфільмы ёсць. Але гэта ўсе глупства, Снід.
  
  – Магчыма, і няма. Я чуў, што калі адзін чалавек вырывае з зямлі радыску, то іншы чалавек у паўмілі ад яго адчувае пах гэтай радыскі – так чысты і празрысты там паветра.
  
  – Але анёлы...
  
  – Людзі з крыламі.
  
  – І хворыя каралевы, – дадаў Джэк ў жарт – ды ўжо, ну і мястэчка ты выдумаў, жакей на мятле. Але яму стала моташна, як толькі ён вымавіў гэтыя словы. Ён успомніў чорны вачэй чайкі, тлумачыць яму, што ён смяротны, пакуль птушка выклевывала малюска з ракавіны, і пачуў насмешлівы, настырны голас дзядзькі Моргана, які пытаецца, ці можа Джэк падклікаць да тэлефона каралеву Лілі.
  
  Каралеву бі-фільмаў Лілі Кава.
  
  – Ей-бо, – мякка вымавіў Снід. – Вакол мноства праблем, сынок. Хворая каралева... можа, памірае. Паміраючая, сынок. І свет ці два чакаюць, проста чакаюць, каб убачыць, а ці зможа хто-небудзь выратаваць яе.
  
  Джэк застыў з раскрытым ротам, быццам вартаўнік толькі што стукнуў яго пад дых. Выратаваць яе? Выратаваць сваю маці? Зноў на яго наляцела паніка: як ён можа выратаваць яе? І ці азначае гэты шалёны размова, што яна сапраўды памірае ў нумары гатэля?
  
  – У цябе ёсць праца, Вандроўнік Джэк, – заявіў яму Снід. – Праца, ад якой цябе нікуды не дзецца, і гэта святая праўда. Мне б хацелася што-небудзь змяніць, але, на жаль.
  
  – Я не разумею, аб чым ты кажаш, – адказаў Джэк. Паветра, здавалася, не мог выйсці з грудзей, перехватывался ў якой-то гарачым кішэні ў горла. Паглядзеўшы ў іншы кут чырвонай пакоя, ён заўважыў абшарпаную гітару, прислоненную да сцяны. Побач ляжаў акуратна згорнуты ў рулон надзіманы матрац. Спідзі спаў побач са сваёй гітарай.
  
  – Ой лі. – Спідзі паківаў галавой. – Будуць перамены, і ты ведаеш, аб чым я. Табе вядома значна больш, чым ты думаеш. Нашмат больш.
  
  – Але я нічога... – пачаў Джэк, аднак раптам змоўк. Ён раптам сёе-тое ўспомніў і спалохаўся пушчы ранейшага. Яшчэ адзін эпізод мінулага усплыў у памяці, патрабуючы ўвагі. Джэка імгненна прабіў пот, скура раптам стала вельмі халоднай, нібы яго аблілі вадой з шланга. Менавіта гэта ўспамін ён спрабаваў здушыць учора раніцай, стоячы ля ліфта, спадзеючыся, што яго мачавая бурбалка ня лопне.
  
  – А ці не пара нам падсілкавацца? – спытаў Снід і нахіліўся, каб зрушыць ў бок незакрепленную маснічыны.
  
  Джэк зноў убачыў двух нічым не характэрных мужчын, якія спрабуюць запхнуць яго маці ў машыну. Галіны вялізнага дрэва навісалі над дахам аўтамабіля.
  
  Спідзі тым часам дастаў з шчыліны паміж масніцамі пинтовую бутэльку. Скрозь цёмна-зялёнае бутэлькавае шкло яе змесціва здавалася чорным.
  
  – Гэта дапаможа табе, сынок. Адзін глыток – гэта ўсе, што табе трэба... Гэта адправіць цябе ў новыя месцы, дапаможа пачаць тое, аб чым я казаў.
  
  – Я больш не магу заставацца, Снід, – прамармытаў Джэк – яму не цярпелася вярнуцца ў «Альгамбра». На твары старога адбілася здзіўленне, ён вярнуў бутэльку пад маснічыны. Джэк ўжо ўскочыў. – Я хвалююся.
  
  – Аб сваёй маме?
  
  Джэк кіўнуў, пачаў адступаць да адкрытай дзверы.
  
  – Тады табе лепш пайсці і пераканацца, што з ёй усё ў парадку. Ты можаш вярнуцца сюды ў любы час, Вандроўнік Джэк.
  
  – Добра, – буркнуў хлопчык і дадаў: – Думаю... думаю, я ўспомніў, калі мы сустракаліся раней.
  
  – Не-не, у мяне розум зайшоў за розум. – Спідзі затрос галавой і замахаў рукамі. – Твая праўда. Мы ніколі не сустракаліся да мінулага тыдня. Бяжы да мамы і пераканайся, што для трывогі няма прычын.
  
  Джэк выскачыў са старожкі і памчаўся скрозь ледзь бляклы сонечнае святло да высокай арцы, за якой пачыналася вуліца. Над аркай бачыў велізарныя літары «АНАРТС ЯАЛЕСЕВ ИИДАКРА», магутныя на фоне сіняга неба. Ноччу яны ўспыхвалі рознакаляровымі лямпамі, складываясь ў назву парку забаў, бачнае адусюль. Пыл вылятала з-пад красовак «Найк». Джэк напружваў цягліцы, прымушаючы сябе дадаваць і дадаваць хуткасць, і, прабягаючы пад аркай, адчуў, што зараз узляціць.
  
  Тысяча дзевяцьсот семдзесят шосты. Джэк ішоў дадому па Родзе-драйв адным чэрвеньскім днём. Чэрвеньскім? Ліпеньскім?.. У якой-то з дзён сухога сезону, але яшчэ да таго часу, калі ўсе пачынаюць трывожыцца аб магчымых лясных пажарах. Цяпер ён не мог сказаць, куды хадзіў. У госці да прыяцеля? Але дакладна не па нейкай пільнай справе. Джэк памятаў, што нарэшце настаў час, калі ён больш не думаў пра бацьку кожную вольную секунду. Многія месяцы пасля смерці Філіпа Соера ў выніку няшчаснага выпадку на паляванні ўспаміны аб ім, адчуванне яго страты абвальваліся на хлопчыка з захапленне сілай, калі ён менш за ўсё быў да гэтага гатовы. У сем гадоў Джэк ведаў, што ў яго адабралі частку дзяцінства – пры тым, што тагачасны Джэк быў неверагодна прастадушным і наіўным, – але ён навучыўся давяраць маці, паверыў ў сілу яе характару. Нявызначаныя жудасныя пагрозы больш не хаваліся ў цёмных кутах, у каморных з прыадчыненым дзвярамі, на вуліцах, ахінутых ягоным ценем, у пустых пакоях.
  
  Падзеі таго бязмэтнага летняга дня 1976 года не пакінулі каменя на камені ад часовай заміранасці хлопчыка. Пасля таго, што здарылася Джэк паўгода спаў пры святле; і яго мучылі кашмары.
  
  З другога боку вуліцы, за некалькі дамоў ад трохпавярховага, у каланіяльным стылі, асабняка Сойеров, да тратуары падкаціў аўтамабіль. Зяленага колеру, і гэта ўсё, што мог сказаць пра аўтамабілі Джэк. Зрэшты, няма, ён яшчэ не ведаў, што гэта не «мэрсэдэс» – па вонкавым выглядзе ён умеў адрозніваць толькі «мэрсэдэсы». Кіроўца апусьціў аконнае шкло і ўсміхнуўся Джэку. Спачатку хлопчык падумаў, што ведае гэтага чалавека: ён – знаёмы Філа Соера і вырашыў павітаць яго сына. Чалавек усміхаўся вельмі абаяльна: лёгка, натуральна, вядомая. Іншы мужчына, які сядзеў побач з кіроўцам, нахіліўся да адкрытага акна і ўгледзеўся ў Джэка скрозь акуляры сляпога – круглыя і такія цёмныя, што яны здаваліся чорнымі. Джэк адзначыў яго асляпляльна белы касцюм. А імгненнем пазней кіроўца з усмешкай звярнуўся да хлопчыка:
  
  – Сынок, як праехаць да гатэля «Беверлі-Хілз»?
  
  Выходзіла, што гэты мужчына – незнаёмы. Джэк адчуў лёгкае расчараванне.
  
  Джэк адказаў, што трэба праехаць па вуліцы крыху далей. Гатэль знаходзіўся ў тым баку, так блізка, што бацька, бывала, пешшу хадзіў туды на дзелавыя сустрэчы за сняданкам.
  
  – Прама па вуліцы? – усё яшчэ ўсміхаючыся, перапытаў кіроўца.
  
  Джэк кіўнуў.
  
  – Ты разумны хлопец, – пахваліў яго кіроўца, а другі мужчына хохотнул. – Ведаеш, як далёка? – Джэк паківаў галавой. – У пары кварталаў, напэўна?
  
  – Ды. – Джэку стала як-то не па сабе. Кіроўца працягваў усміхацца, але цяпер яго ўсмешка выглядала яркай, цяжкай і пусты. І пасажыр засмяяўся як-то хрыпла і вільготна, нібы усмоктвала пры гэтым што-то мокрае.
  
  – Можа, у пяці? Або ў шасці? Што скажаш?
  
  – Хутчэй, у пяці ці шасці. – Джэк адступіў на крок.
  
  – Што ж, мне хочацца аддзячыць цябе, сябрук, – прамовіў кіроўца. – Ты, вядома, любіш прысмакі? – З акна высунулася сціснутая ў кулак рука, потым пальцы расьціснуліся: на далоні ляжала ўпакоўка «Тутсі рол». – Гэта цябе.
  
  Джэк нерашуча ступіў наперад; у галаве ў яго гучалі тысячы папярэджанняў пра незнаёмца і ласунках. Але гэты мужчына сядзеў у машыне. Паспрабуй ён што-небудзь зрабіць, Джэк прабег б полквартала да таго, як ён адкрыў бы дзверцы. І ветлівасць быццам бы патрабавала ўзяць карамелькі. Джэк наблізіўся яшчэ на адзін крок. Зірнуў мужчыну ў сінія вочы, яркія і жорсткія, як яго ўсмешка. Інтуітыўна Джэк адчуваў, што трэба апусціць руку і сысці. Яго рука наблізілася яшчэ на цаля або два да «Тутсі рол». Затым ён паспрабаваў схапіць ўпакоўку кончыкамі пальцаў.
  
  Пальцы кіроўцы стуліліся на руцэ Джэка, і пасажыр у «сляпых» акулярах гучна засмяяўся. Оторопев, хлопчык зірнуў у вочы державшему яго мужчыну і ўбачыў, што яны пачалі мяняць колер – падумаў, што, убачыў, як яны пачалі мяняць колер ад сіняга да жоўтага.
  
  Потым сталі зусім жоўтымі.
  
  Мужчына з пасажырскага сядзення расчыніў дзверцы і пабег вакол аўтамабіля. На лацкане яго шаўковага касцюма блішчаў маленькі залаты крыж. Джэк адчайна вырываўся, але кіроўца, асляпляльна і холадна усміхаючыся, моцна трымаў хлопчыка.
  
  – НЯМА! – крыкнуў Джэк. – ДАПАМАЖЫЦЕ!
  
  Чалавек у чорных акулярах адкрыў заднюю дзверцы з боку Джэка.
  
  – ДАПАМАЖЫЦЕ МНЕ! – закрычаў хлопчык.
  
  Але яго ўжо схапілі і пачалі запіхваць у салон. Джэк брыкаўся, працягваючы крычаць, але хватка мужчыны не слабела. Хлопчык круціўся ў яго руках, спрабуючы адарваць іх ад сябе, і ў якой-то момант з жахам адчуў, што пад пальцамі зусім не скура. Павярнуў галаву і ўбачыў, што з рукава высоўваецца і трымае яго за бок нешта жорсткае і цвёрдае, больш за ўсё нагадвае клюшню або птушыную лапу. Джэк зноў закрычаў.
  
  Здалёку пачуўся гучны голас:
  
  – Гэй, пакіньце гэтага хлопчыка ў спакоі! Чуеце, вы?! Пакіньце хлопчыка ў спакоі!
  
  Джэк з палёгкай выдыхнуў, працягваючы вырывацца з яго ўчэпістых рук незнаёмца. Ад кута да іх бег высокі хударлявы негр, працягваючы крычаць. Мужчына ў белым касцюме, які трымаў Джэка, кінуў хлопчыка на тратуар і пабег вакол аўтамабіля. За спіной Джэка бразнулі дзверы аднаго з дамоў – з'явіўся новы сведка.
  
  – Паехалі, паехалі. – Кіроўца ўжо націскаў на педаль газу. Чалавек у белым касцюме заскочыў на пярэдняе сядзенне, аўтамабіль ірвануў з месца, перасякаючы па дыяганалі Родзе-драйв. Ледзь не сутыкнуўся з доўгім белым «кленетом», за рулём якога сядзеў загарэлы мужчына ў тэнісцы і шортах. Той абурана націснуў на клаксон.
  
  Джэк падняўся з тратуара. Кружылася галава. Нейкі лысы мужчына ў светла-карычневым касцюме «сафары» нахіліўся да яго і спытаў:
  
  – Хто яны? Ты ведаеш іх імёны?
  
  Джэк адмоўна паківаў галавой.
  
  – Як ты сябе адчуваеш? Мы зараз выклічам паліцыю.
  
  – Я хачу сесці, – адказаў хлопчык, і мужчына адступіў на крок.
  
  – Ты хочаш, каб я выклікаў паліцыю? – спытаў ён. Джэк паківаў галавой.
  
  – Не магу ў гэта паверыць, – працягнуў мужчына. – Ты жывеш тут? Я ж бачыў цябе раней?
  
  – Я Джэк Соер. Вунь мой дом.
  
  – Белы дом, – кіўнуў мужчына. – Ты сын Лілі Кава. Калі хочаш, я завяду цябе дадому.
  
  – Дзе іншы чалавек? – спытаў яго Джэк. – Чорны... які крычаў.
  
  Ён адступіў на крок ад мужчыны ў касцюме «сафары» і агледзеўся: акрамя іх, на вуліцы нікога не было.
  
  Да аўтамабілю бег Лестэр Спідзі Паркер. Тады Спідзі выратаваў мне жыццё, усвядоміў Джэк і яшчэ хутчэй рвануў да гатэлю.
  
  3
  
  – Ты снедаў? – спытала маці, выдыхнуўшы воблака дыму. Шалік яна завязала на галаву, як цюрбан, і без валасоў твар выглядала высахлых і ранімым. Паўцалі цыгарэты дыміліся паміж сярэднім і безназоўным пальцамі. Перахапіўшы яго погляд, яна затушылі недакурак у попельніцы.
  
  – Няма, у агульным-то няма. – Ён пераступаў з нагі на нагу ў дзверы ў спальню.
  
  – Адказвай дакладна, так ці не. – Яна зноў павярнулася да люстэрка. – Двухсэнсоўнасць мяне дабівае. – У адлюстраванні яе рукі, накладывавшие касметыку на твар, выглядалі палохала исхудалыми.
  
  – Няма.
  
  – Ладна, пачакай хвілінку, зараз твая маці ператворыць сябе ў красуню, а потым спусціцца з табой ўніз і купіць усё, што ты пажадаеш.
  
  – Добра, – кіўнуў ён. – Гэта так сумна, сядзець там аднаму.
  
  – Не разумею, аб чым цябе тут журыцца... – Яна нахілілася наперад, уважліва разглядаючы свой твар. – Не мог бы ты пачакаць у гасцінай, Джэкі? Я аддаю перавагу фарбавацца ў адзіноце. Жаночыя сакрэты.
  
  Ён моўчкі павярнуўся і пайшоў у гасціную.
  
  Зазваніў тэлефон, і Джэк падскочыў на фут.
  
  – Мне адказаць? – крыкнуў ён.
  
  – Будзь ласкавы, – пачуўся абыякавы голас маці.
  
  Джэк зняў трубку.
  
  – Алё?
  
  – Прывітанне, маляня, нарэшце-то я вас знайшоў. – Дзядзька Морган Слоўт. – Што, скажы на міласць, робіцца ў галаве тваёй матулі? Госпадзе, сітуацыя сапраўды моцна ўскладніцца, калі хто-то не пачне ўнікаць у падрабязнасці. Яна побач? Скажы ёй, што яна павінна пагаварыць са мной... мне ўсё роўна, што яна скажа, яна павінна пагаварыць са мной. Павер мне, малы.
  
  Рука Джэка, якая трымала трубку, звалілася. Яму хацелася пакласці яе на рычаг, сесці з маці ў аўтамабіль і з'ехаць у іншы гатэль у іншым штаце. Але замест гэтага ён крыкнуў:
  
  – Мама, тэлефануе дзядзька Морган. Кажа, што ты павінна пагаварыць з ім.
  
  Нейкі час яна маўчала, і Джэк пашкадаваў, што не бачыць выразу яе твару. Нарэшце Лілі адказала:
  
  – Я вазьму трубку ў сябе, Джэкі.
  
  Джэк ўжо ведаў, што яму рабіць. Маці мякка зачыніла дзверы ў спальню. Ён пачуў, як яна вяртаецца да туалетнага століка, здымае трубку з тэлефоннага апарата.
  
  – Я ўзяла трубку! – крыкнула Лілі праз дзверы.
  
  – Добра, – адказаў ён, прыціснуў слухаўку да вуха, а далонню прыкрыў мікрафон, каб ніхто не чуў яго дыхання.
  
  – Вышэйшы пілатаж, Лілі, – загаварыў Морган. – Цудоўна. Калі б ты па-ранейшаму здымалася, мы б змаглі на гэтым што-небудзь наварыць. Загалоўкі ў газетах «Куды знікла вядомая актрыса» і ўсё такое. Ці Не пара зноў пачаць паводзіць сябе, як належыць здароваму чалавеку?
  
  – Як ты мяне знайшоў? – спытала яна.
  
  – Думаеш, цябе цяжка знайсці? Не смяшы людзей, Лілі. Я хачу, каб ты неадкладна вярнулася ў Нью-Ёрк і на гэты раз перастала ўцякаць.
  
  – Па-твойму, я ўцякаю, Морган?
  
  – Табе засталося не так шмат часу, Лілі, і я не хачу марнаваць свой, шукаючы цябе па ўсёй Новай Англіі. Паслухай, твой хлопец не паклаў трубку.
  
  – Зразумела, паклаў.
  
  Сэрца Джэка перастала біцца некалькімі імгненнямі раней.
  
  – Не подслушивай, маляня! – рыкнул на яго голас дзядзькі Моргана.
  
  – Гэта недарэчна, Морган.
  
  – Я скажу табе, што недарэчна, жанчына. Ты памчалася на які-небудзь паршывы курорт, калі тваё месца ў бальніцы. Вось гэта недарэчна. Госпадзе, хіба ты не ведаеш, што нам трэба прыняць мільён дзелавых рашэнняў? Я клапачуся аб адукацыі твайго сына, і, падобна, не дарма, чорт пабяры! Таму што табе не да гэтага!
  
  – Я больш не хачу гаварыць з табой.
  
  – Не хочаш, але прыйдзецца. Я прыеду і гвалтоўна адпраўлю цябе ў бальніцу, калі да гэтага дойдзе. Мы павінны аформіць дамоўленасці, Лілі. Цябе належыць палова кампаніі, якой я спрабую кіраваць... і Джэк атрымае гэтую палову пасля таго, як ты пойдзеш. Я хачу быць упэўненым, што пра Джэка паклапоцяцца. А калі ты лічыш, што ваша знаходжанне ў гэтым чортавым Нью-Хэмпшыр і ёсць клопат пра Джэка, тады ты хворая значна сур'ёзней, чым думаеш.
  
  – Чаго ты хочаш? – стомленым голасам спытала Лілі.
  
  – Ты ведаеш, чаго я хачу – каб пра ўсіх паклапаціліся. Я хачу справядлівасці. Я паклапачуся пра Джэка, Лілі. Я дам яму пяцьдзесят тысяч у год – падумай пра гэта, Лілі. Я прасачу, каб ён паступіў у добры каледж. А з табой ён нават не ходзіць у школу.
  
  – Высакародны Слоўт! – чмыхнула маці.
  
  – Ты думаеш, гэта адказ? Лілі, табе патрэбна дапамога, і прапаную яе толькі я.
  
  – І якая твая доля, Слоўт? – спытала яго маці.
  
  – Ты па-чартоўску добра гэта ведаеш. Я хачу тое, на што маю права. Я бяру належнае мне. Твае акцыі «Соер і Слоўт». Я араў у гэтай кампаніі, не разгінаючы спіны, і яна павінна стаць маёй. Заўтра раніцай мы можам падпісаць неабходныя паперы, а потым паклапаціцца аб вашым здароўе.
  
  – Як паклапаціліся пра здароўе Томі Вудбайна? Часам я думаю, што вы з Філам дамагліся занадта вялікага поспеху, Морган. З кіраваннем кампаніяй «Соер і Слоўт» не ўзнікала асаблівых праблем, пакуль ты не заняўся інвестыцыямі ў нерухомасць і пастаноўкай фільмаў. Памятаеш час, калі ў вас у кліентах значыліся пара, якія выйшлі ў тыраж комікаў ды паўдзесятка пачаткоўцаў актораў і сцэнарыстаў? Да таго як з'явіліся мегабаксы, жыццё мне падабалася значна больш.
  
  – Ды што ты ведаеш аб кіраванні кампаніяй?! – закрычаў дзядзька Морган. – Ты не можаш кіраваць! – Ён паспрабаваў супакоіцца. – І я забуду, што ты згадала Тома Вудбайна. Гэта нізка нават для цябе, Лілі.
  
  – Я збіраюся пакласці трубку, Слоўт. Трымайся ад мяне далей. І трымайся далей ад Джэка.
  
  – Ты збіраешся ў бальніцу, Лілі, і тады ўся гэтая бегатня прекра...
  
  Маці кінула трубку на сярэдзіне прапановы дзядзькі Моргана, пасля чаго Джэк мякка паклаў сваю. Адышоў на пару крокаў да акна, каб яго не засталі побач з тэлефонным апаратам. З-за закрытай дзверы ў спальню не даносілася ні гуку.
  
  – Мама? – паклікаў ён.
  
  – Так, Джэкі? – Яе голас злёгку дрыжаў.
  
  – Ты ў парадку? Усё добра?
  
  – У мяне? Натуральна. – Пачуліся мяккія крокі, і дзверы ў спальню адчыніліся. Іх погляды сустрэліся, яго сінія вочы всмотрелись ў яе, такія ж сінія. Лілі цалкам расчыніла дзверы. На імгненне павісла няёмкая цішыня. – Зразумела, усё добра. А чаму няма? – Погляды расцепились. Адбыўся абмен інфармацыяй, але які? Джэк задаўся пытаннем, ці ведала яна, што ён падслухоўваў. І падумаў, што ўпершыню яны прызналі – абодва – факт яе хваробы.
  
  – Я не ведаю. – У голасе Джэка чулася збянтэжанасць. Хвароба маці, гэтая вялікая забароненая тэма, цяпер падзяляла іх усё павялічваецца прорвай. – Дакладна не ведаю. Але дзядзька Морган, падобна... – Ён паціснуў плячыма.
  
  Па целе Лілі прабегла дрыготка, і Джэка чакала новае адкрыццё. Яго маці баялася... баялася, як і ён.
  
  Яна сунула цыгарэту ў рот, шчоўкнула запальнічкай. Кінула на Джэка яшчэ адзін пронзающий погляд.
  
  – Не звяртай увагі на гэтага паразіта, Джэк. Я раззлавалася толькі таму, што няма ніякай магчымасці схавацца ад яго. Твайму дзядзьку Морганаў падабаецца наязджаць на мяне. – Выдыхнула маці шэры дым. – Баюся, апетыту для сняданку ў мяне не засталося. Чаму б табе не пайсці ўніз і не паснедаць па-сапраўднаму?
  
  – Хадзем са мной, – папрасіў ён.
  
  – Я хачу трохі пабыць адна, Джэк. Пастарайся гэта зразумець.
  
  
  
  Пастарайся гэта зразумець.
  
  Павер мне.
  
  
  
  Гэтыя фразы, якія прамаўляюць дарослыя, калі маюць на ўвазе што-то зусім іншае.
  
  – Калі ты вернешся, я буду больш таварыскай. Абяцаю.
  
  У рэчаіснасці яна казала: Я хачу рваць і кідаць, не магу больш гэтага цярпець, прэч, прэч!
  
  – Табе чаго-небудзь прынесьці?
  
  Яна пахітала галавой, суха ўсміхнулася, і яму давялося пакінуць гасціную, хоць ён таксама не хацеў снедаць. Джэк пайшоў па калідоры да ліфтах. Ён зноў мог пайсці толькі ў адно месца, але на гэты раз зразумеў, што іншага шляху няма, яшчэ да таго, як спусціўся ў цьмяна асветлены вестыбюль і ўбачыў бледнага і строгага дзённага парцье.
  
  4
  
  Джэк не знайшоў Спідзі Паркера ў маленькай чырвонай вартоўні, якая служыла таго кабінетам. Не знайшоў ні на доўгім пірсе, ні ў павільёне гульнявых аўтаматаў, дзе два старога гулялі ў скибол, і, будзь гэта вайна, абодва ведалі, што пацерпяць паразу. Не аказалася Снід і на засмечаным пустцы пад «амерыканскімі горкамі». Джэк Соер бязмэтна блукаў па парку забаў пад яркім сонцам, азіраючы пустынныя алеі і атракцыёны. Які сядзеў у ім страх узмацніўся. Дапусцім, што-небудзь здарылася са Снід? Немагчыма, вядома, але раптам дзядзька Морган даведаўшыся пра Снід (і што, што ён мог прознать?), і... у думках Джэк ўбачыў выкатывающий з-за кута фургон з надпісам «ДЗІКАЕ ДЗІЦЯ». Заскрежетала скрынка перадач, фургон пачаў набіраць хуткасць.
  
  Джэк вырваўся з мроі і пакрочыў далей, паняцця не маючы, дзе шукаць Снід. У накатившей на яго хвалі панікі ён прадставіў дзядзьку Моргана, прабягашчага міма шэрагу крывых люстэркаў, ператворанага імі ў шэраг жахлівых, дэфармаваных фігур. На лысым чэрапе выраслі рогі, паміж мясістымі плячыма з'явіўся горб, тоўстыя пальцы ператварыліся ў загребущие кіпцюры. Джэк рэзка павярнуў направа і ўбачыў перад сабой дзіўнай формы, амаль круглае будынак, абабітыя белымі планкамі.
  
  Знутры раптам данеслася рытмічнае тук-тук-тук. Хлопчык пабег на гэты гук – туды, дзе хто-то, ці то біў развадным ключом па трубе, то стукаў малатком па кавадле, – на гук якой-то працы. Сярод мноства планак ён выявіў дзвярную ручку і пацягнуў на сябе ейны шчуплы дзверы.
  
  Джэк увайшоў у паласатую цемру, і гук узмацніўся. Окруживший хлопчыка густы змрок змяніў усё вакол, ён ужо не ўяўляў сабе, што далёка, а блізка. Джэк выцягнуў рукі і закрануў парусіны. Ссунуў яе ў бок, і тут жа перад вачыма ўспыхнуў жоўты святло.
  
  – Вандроўнік Джэк, – пачуўся голас Снід.
  
  Хлопчык павярнуўся на голас і ўбачыў вартаўніка, які сядзеў на зямлі побач з часткова разабранай каруселлю. У руцэ ён трымаў ключ, а перад ім ляжала на баку белая конік з пухнатай грывай і тырчыць з жывата серабрыстым штыром, якім яна мацавалася да паваротнага круга. Спідзі мякка паклаў ключ на зямлю.
  
  – Цяпер ты гатовы да размовы, сынок? – спытаў ён.
  
  
  
  Кіраўнік 4
  
  Пераход Джэка
  
  1
  
  – Так, гатовы, – роўным голасам адказаў Джэк, а потым расплакаўся.
  
  – Гавары, Вандроўнік Джэк. – Спідзі пакінуў ключ на зямлі і падышоў да хлопчыка. – Гавары, сынок, табе адразу палягчэе, адразу...
  
  Але казаць Джэк не мог. Раптам прыйшло ўсведамленне, што яму гэтага не вынесці, не вынесці, ці ён плача, або яго вялізная хваля накрывае чарнаты – хваля, якую не подсвечивала ні адна залатая іскрынка. Слёзы прычынялі боль, але Джэк адчуваў, што жах заб'е яго, калі ён не выплачацца.
  
  – Паплач, Вандроўнік Джэк. – Спідзі абняў яго. Джэк прыціснуўся апухлым гарачым тварам да тонкай кашулі, удыхаючы пах мужчыны – што-то ад «Олд спайс», што-то ад карыцы, што-то ад бібліятэчных кніг, якія доўгі час ніхто не браў. Добрыя пахі, заспакаяльныя. Хлопчык абняў Снід. Яго далоні намацалі косткі на спіне старога, ля самай скуры, прыкрытыя тонкім пластом цягліц.
  
  – Плач, калі гэта дапаможа табе супакоіцца. – Спідзі круціў яго. – Часам дапамагае, я ведаю. Спідзі ведае, як далёка ты быў, Вандроўнік Джэк, і як далёка табе прыйдзецца пайсці, і як ты стаміўся. Таму паплач, калі табе ад гэтага палягчэе.
  
  Джэк ледзь разумеў сэнс слоў – чуў толькі гукі, заспакаяльныя, якія прыносяць палёгку.
  
  – Мая маці сапраўды хворая, – нарэшце пробубнил ён у грудзі Снід. – Я думаю, яна прыехала сюды, каб быць далей ад старога дзелавога партнёра бацькі, містэра Моргана Слоута. – Джэк усхліпнуў, адпусціў Спідзі, адступіў на крок, выцер апухлыя вочы далонямі. Яго здзівіла поўная адсутнасць збянтэжанасці – раней ён саромеўся плакаць на людзях... гэта было ўсё роўна што обмочить штаны. Ці Не таму, што яго маці заўсёды трымалася так сурова? Джэк меркаваў, што збольшага і таму, усё дакладна. Лілі Кава слёз не даравала.
  
  – Але гэта не адзіная прычына, якая прывяла яе сюды?
  
  – Не, – прашаптаў Джэк. – Я думаю, яна прыехала сюды паміраць. – На апошнім слове яго голас падняўся да віску, нібы рыпнулі нязмазаныя пятля.
  
  – Магчыма. – Спідзі пільна глядзеў на Джэка. – І магчыма, ты тут, каб выратаваць яе. Яе... і іншую жанчыну, такую ж, як яна.
  
  – Хто яна? – Вусны Джэка анямелі. Ён ведаў хто. Імя не ведаў, але ведаў, хто.
  
  – Каралева, – адказаў Снід. – Яе клічуць Лаура Делессиан, і яна каралева Далін.
  
  2
  
  – Дапамажы мне, – прабурчаў Снід. – Патрымай Сярэбраны Лэдзі пад хвастом. Ты, вядома, дазволіш сабе вольнасці з Лэдзі, але, думаю, яна не будзе пярэчыць, калі ты дапаможаш вярнуць яе на пакладзенае месца.
  
  – Дык ты яе называеш? Серебряная Лэдзі?
  
  – Будзь упэўнены. – Спідзі ўсміхнуўся, паказаўшы тузін зубоў, верхніх і ніжніх. – Ва ўсіх карусельных коней ёсць імёны, ці ты гэтага не ведаў? Трымай мацней, Вандроўнік Джэк.
  
  Джэк сунуў рукі пад драўляны хвост белай коні, сашчапіў пальцы. Спідзі, крякнув, абхапіў вялікімі карычневымі далонямі пярэднія ногі Лэдзі. Ўдваіх яны аднеслі драўляную конь да паваротнаму колу каруселі, ўніз штыром, чый канец поблескивал машынным алеем.
  
  – Крыху лявей... – прахрыпеў Снід. – Так... цяпер апускаем яе, Вандроўнік Джэк! Толькі асцярожна!
  
  Яны ўставілі загваздка ў гняздо і выпрасталіся. Джэк цяжка дыхаў, Спідзі ўсміхаўся і хапаў ротам паветра. Потым негр змахнуў пот з ілба і ўсё з той жа усмешкай павярнуўся да Джэку.
  
  – Якія мы малайцы, а?
  
  – Як скажаш, – адказаў Джэк, таксама ўсміхаючыся.
  
  – Так і скажу! Ей-бо! – Спідзі сунуў руку ў заднюю кішэню і дастаў пинтовую бутэльку з цёмна-зялёнага шкла. Зняў вечка, выпіў – і Джэк мог паклясціся, што бачыць скрозь Спідзі, той стаў празрыстым, зусім як прывіды ў серыяле «Топпер», які паказвалі ў Лос-Анджэлесе па адным з кабельных каналаў. Спідзі знікаў. Знікаў, падумаў Джэк, або перамяшчаўся куды-то? Але, вядома, гэта была вар'яцкая думка, спрэс пазбаўленая здаровага сэнсу.
  
  Потым Снід стаў такім жа, як раней. Проста вочы згулялі з Джэкам злы жарт, імгненная...
  
  Няма. Не згулялі. На імгненне ён амаль пакінуў гэты свет!
  
  ...галюцынацыя.
  
  Спідзі пільна глядзеў на хлопчыка. Ужо сабраўся працягнуць бутэльку Джэку. Потым паківаў галавой, навернул на рыльца крышку, вярнуў бутэльку ў задні кішэню. Павярнуўся да Срэбнай Лэдзі, якая заняла сваё законнае месца на каруселі. Цяпер заставалася толькі надзейна замацаваць загваздка.
  
  – Мы папрацавалі на славу, Вандроўнік Джэк.
  
  – Снід...
  
  – У іх ва ўсіх ёсць імёны. – Спідзі павольна абыходзіў паваротны круг, яго крокі гулка аддаваліся пад высокім столлю. Наверсе, дзе ў змроку ледзь відаць былі потолочные бэлькі, ціхенька перагаворваліся вясковыя ластаўкі. Джэк рушыў услед за старым. – Серебряная Лэдзі... Апоўначы... гэты чалы – Скаўт... гэтая кабылка – Шустрая Эла.
  
  Спідзі закінуў галаву і заспяваў, распужаўшы ластавак:
  
  – «Шустрая Эла пацешыцца не супраць... вельмі быў заняты Біл Марцін у тую ноч». Гэй! Глядзі, як яны ляцяць! – Прыбіральнік засмяяўся... але, павярнуўшыся да Джэку, зноў стаў сур'ёзным. – Ты ж хочаш паспрабаваць выратаваць жыццё сваёй маці, Джэк? Яе і іншай жанчыны, пра якую я табе казаў?
  
  – Я... – «Не ведаю як», – збіраўся адказаць Джэк, але голас ўнутры, голас, які ішоў з той самай перш замкнёным пакойчыкі, дзе захоўвалася успамін пра двух мужчын, якія спрабавалі выкрасці яго, раптам набраў сілу: Ты ведаеш! Цябе, магчыма, спатрэбіцца дапамогу Снід, каб зрабіць першы крок, але ты ведаеш, Джэк. Ведаеш.
  
  Ён вельмі добра ведаў гэты голас. Натуральна – голас яго бацькі.
  
  – Я паспрабую, калі ты скажаш мне, што трэба рабіць, – адказаў ён дрыготкімі вуснамі.
  
  Спідзі ўжо адышоў да далёкай сцяне – высокай, закругленай, з вузкіх планак, з намаляванымі на ёй мчащимися коньмі. Джэку гэтая сцяна нагадала сдвигавшуюся дошку бацькоўскага стала (а стол гэты стаяў у кабінеце Моргана Слоута, раптам успомніў ён, калі яны з маці апынуліся там у апошні раз; гэтая думка раззлавала хлопчыка).
  
  Спідзі дастаў здаравенную звязак ключоў, задуменна пачаў іх перабіраць, знайшоў патрэбны, уставіў у вісячы замак. Выцягнуў вушка з клямары, пстрыкнуў, сунуў замак у адзін з нагрудных кішэняў. Потым штурхнуў сцяну, і яна ад'ехала ў бок. Яркі сонечны святло заліў памяшканне, прымусіўшы Джэка зажмурыцца. Сонечныя зайчыкі ад хваляў мякка заскакалі па столі. Джэку адкрыўся цудоўны від на акіян, якім любаваліся наезнікі кожны раз, калі Срэбная Лэдзі, і Апоўначы, і Скаўт праносілі міма іх ўсходняй частцы круглага будынка, у якім знаходзілася карусель. Лёгкі ветрык з акіяна адкінуў валасы з ілба Джэка.
  
  – Лепш глядзець на сонечнае святло, калі мы збіраемся пра гэта пагаварыць, – растлумачыў Снід. – Ідзі сюды, Вандроўнік Джэк, і я раскажу табе ўсё, што змагу... хай і не ўсё, што ведаю. І не дай табе Бог калі-небудзь даведацца ўсё.
  
  3
  
  Спідзі казаў ціха, мяккім і прыемным голасам, які асацыяваўся ў Джэка з добра вырабленай скурай. Джэк слухаў, часам хмурыўся, здаралася, і ахал.
  
  – Гаворка пойдзе пра тое, што ты называеш Дзённымі мрояй.
  
  Джэк кіўнуў.
  
  – Толькі гэта не мроі, Вандроўнік Джэк. Не дзённыя мроі і не начныя кашмары. Той свет рэальны. Ва ўсякім выпадку, досыць рэальны. Моцна адрозніваецца ад нашага, але рэальны.
  
  – Спідзі, мая мама кажа...
  
  – Цяпер гэта не важна. Яна не ведае аб Далінах... але ў нейкім сэнсе яна пра іх ведае. Таму што твой бацька, ён ведаў. І гэты іншы чалавек...
  
  – Морган Слоўт?
  
  – Так, мабыць. Ён таксама ведае. – Спідзі памаўчаў, затым рэзка дадаў: – І я ведаю, хто ён там. Вядома, ведаю! Яшчэ б мне не ведаць!
  
  – Гэты фотаздымак у тваім кабінеце... не Афрыка?
  
  – Не Афрыка.
  
  – Праўда?
  
  – Ды.
  
  – І мой бацька бываў там? – спытаў Джэк, сэрцам ужо ведаючы адказ. І адказ гэты занадта многае прояснял, каб не быць праўдай. Джэк не ведаў, у што гатовы паверыць. Чароўныя краіны? Хворыя каралевы? Ад гэтага яму станавілася не па сабе. Ён пачынаў трывожыцца аб сваім душэўным здароўе. Хіба ў дзяцінстве маці не казала яму зноў і зноў, што ён не павінен блытаць Дзённыя мроі з рэальнай жыццём? Казала так строга, што нават палохала Джэка. Магчыма, падумаў ён, яна і сама баялася. Хіба яна магла гэтак доўга жыць з бацькам Джэка і нічога не ведаць? Наўрад ці. Магчыма, сказаў ён сабе, ведала яна не шмат, але дастаткова для таго, каб баяцца.
  
  Схадзіць з розуму. Так яна гэта называла. Людзі, якія не могуць адрозніць рэальнае ад ўяўнага, сходзяць з розуму.
  
  Але бо яго бацька прытрымліваўся іншага меркавання? Так. Ён і Морган Слоўт.
  
  У іх магія, як у нас – фізіка, праўда?
  
  – Твой бацька часта бываў там, так. І гэты іншы чалавек, Гроут...
  
  – Слоўт.
  
  – Ды. Ён самы. Ён таксама там бываў. Толькі твой бацька, Джэкі, ён прыходзіў туды, каб глядзець і вучыцца. А іншы хлопец, ён з'яўляўся там толькі дзеля нажывы.
  
  – Гэта Морган Слоўт забіў майго дзядзьку Томі? – спытаў Джэк.
  
  – Пра гэта мне нічога не вядома. Ты проста слухай мяне, Вандроўнік Джэк, таму што часу мала. Калі ты сапраўды думаеш, што гэты тып, Слоўт, збіраецца заявіцца сюды...
  
  – Па голасе я зразумеў, што ён страшна злы. – Джэк пачынаў нервавацца ад адной думкі пра тое, што дзядзька Морган можа примчаться у Аркадзя-Біч.
  
  – Тады часу яшчэ менш. Яму смерць тваёй маці толькі на руку. І яго двайнік, вядома ж, спадзяецца, што каралева Лаура памрэ.
  
  – Двайнік?
  
  – У людзей у гэтым свеце ёсць двайнікі ў Далінах, – адказаў Снід. – Не ва ўсіх, таму што колькасць насельніцтва там значна менш... можа, адзін чалавек там на сто тысяч тут. Але двойникам лягчэй за ўсё пераходзіць туды і назад.
  
  – Каралева... яна... мая маці... яе двайнік?
  
  – Ды. Падобна на тое.
  
  – Але мая маці ніколі...
  
  – Ды. Ніколі там не была. Не было прычыны.
  
  – У майго бацькі... быў двайнік?
  
  – Так, быў. Мілы чалавек.
  
  Джэк аблізнуў вусны... шалёны нейкі размова! Двайнікі і Даліны!
  
  – Калі мой бацька памёр тут, яго двайнік памёр там?
  
  – Ды. Не ў той жа міг, але амаль.
  
  – Снід?
  
  – Што?
  
  – У мяне ёсць двайнік? У Далінах?
  
  Спідзі паглядзеў на яго так сур'ёзна, што Джэк адчуў пробежавший па спіне халадок.
  
  – У цябе няма, сынок. Ты адзіны. Ты асаблівы. І гэты Смут...
  
  – Слоўт. – Джэк ледзь усміхнуўся.
  
  – ...Так, як ні назаві, ён гэта ведае. Гэта адна з прычын, па якіх ён з'явіцца тут вельмі хутка. І адна з прычын, па якіх ты павінен адпраўляцца ў шлях.
  
  – Чаму? – крыкнуў Джэк. – Які ў гэтым сэнс, калі ў яе рак? Калі ў яе рак і яна тут, замест таго каб ляжаць ў клініцы, прычына толькі адна: надзеі на выратаванне няма. Калі яна тут, гэта азначае... – Зноў падкацілі слёзы, але ён ўступіў з імі ў барацьбу і перамог. – Гэта азначае, што... што ёй канец.
  
  Ёй канец. Так, і сэрцам ён гэта таксама ведаў: паскорыўся страта вагі, карычневыя цені пад вачыма. Ёй канец, але, калі ласка, Госпадзе, гэй, Госпадзе, калі ласка, чувак, гэта ж мая мама...
  
  – Я хачу сказаць, чым тут дапаможа краіна Дзённых мрояў? – дадаў ён асіплым голасам.
  
  – Думаю, пакуль хопіць. – На пытанне Спідзі не адказаў. – Проста павер, Вандроўнік Джэк. Я б ніколі не сказаў, што ты павінен адпраўляцца ў шлях, калі б ты не мог ёй дапамагчы.
  
  – Але...
  
  – Памаўчы, Вандроўнік Джэк. Няма сэнсу працягваць, пакуль ты не уяснишь сэнсу маіх слоў. Толку не будзе. Пойдзем.
  
  Спідзі абняў Джэка за плечы і павёў вакол каруселі. Яны разам выйшлі праз дзверы і пакрочылі па адной з пустынных алей парку забаў. Злева размяшчалася будынак аўтадрома «Дэманічныя аўтамабілі», зачыненая на ўсе замкі, з забітымі вокнамі, справа – павільёны «Кідай да пераможнага», «Знакамітыя піца і пончыкі з пірса», «Стралковы цір» (таксама забіты; па дошках скакалі выцвілыя на сонцы дзікія звяры – львы і тыгры, і мядзведзі, вось так).
  
  Дабраліся да шырокай галоўнай вуліцы, якая называлася Праменад-авеню, зусім як у Атлантык-Сіці, але ў парку забаў «Аркадзі вясёлая краіна» гэтага праменаду не было – толькі пірс. Будынак гульнявых аўтаматаў зараз знаходзілася ў сотні ярдаў злева, а арка на ўваходзе ў парк – ў каля двухсот ярдаў справа. Джэк чуў і мерны грукат обрушивавшихся на бераг хваляў, і адзінокія крыкі чаек.
  
  Ён паглядзеў на Снід, жадаючы спытаць, што цяпер і што далей, сур'ёзна гэта ці злы жарт... але нічога такога не сказаў. Спідзі працягваў яму зялёную бутэльку.
  
  – Гэта... – пачаў Джэк.
  
  – Адправіць цябе туды, – растлумачыў Снід. – Многім людзям, якія адпраўляюцца туды, нічога такога не патрабуецца, але ты даўно там не быў, праўда, Джэкі?
  
  – Ды.
  
  Калі ў апошні раз ён закрываў вочы ў гэтым свеце і адкрываў іх у чароўнай краіне Дзённых мрояў, у свеце, з больш насычанымі, велізарнымі пахамі, з глыбокім празрыстым небам? У мінулым годзе? Няма? Раней... У Каліфорніі... пасля смерці бацькі. Яму тады было...
  
  Вочы Джэка шырока раскрыліся. Дзевяць гадоў? Так даўно? Тры гады таму?
  
  Палохала сама думка аб тым, як лёгка, як непрыкметна гэтыя Дзённыя мроі, часам радасныя, часам цёмныя і трывожныя, сышлі ад яго – нібы немалая частка яго ўяўлення памерла бязбольна, не паведаміўшы пра гэта.
  
  Ён хутка ўзяў у Спідзі бутэльку, ледзь не выпусьціўшы яе. Адчуў паніку. Некаторыя Дзённыя мроі трывожылі, усё дакладна, і строгія наказы маці не змешваць рэальнасць і выдумку (іншымі словамі, не схадзі з розуму, Джэкі, не губляй разважнасці, лады?) трохі палохалі, але цяпер ён разумеў, што ўсё-ткі не хацеў цалкам губляць той свет.
  
  Джэк паглядзеў у вочы Снід і падумаў: Ён ведае і гэта. Ведае ўсё, аб чым я толькі што падумаў. Хто ты, Снід?
  
  – Калі якое-той час там не бываць, забываеш, як патрапіць туды. – Спідзі кіўнуў на бутэльку. – Вось чаму я даю табе гэты чароўны сок. Гэта асаблівая сродак! – У голасе Спідзі чулася ледзь ці не глыбокая павага.
  
  – Яно адтуль? З Далін?
  
  – Няма. Магія ёсць і тут, Вандроўнік Джэк. Не так каб шмат, але ёсць. Гэты чароўны сок з Каліфорніі.
  
  Джэк з сумневам паглядзеў на бутэльку.
  
  – Давай. Глотни кропельку, і паглядзім, не пойдзеш ты ў падарожжа. – Спідзі ўсміхнуўся. – Калі выпіць досыць шмат, можна адправіцца ў любое месца. Перад табой той, хто ведае.
  
  – Госпадзе, Снід, але... – Джэк адчуў страх. У роце перасохла, сонца раптам стала залішне яркім, ён адчуваў, як кроў стукае ў скронях. Пад мовай з'явіўся медны прысмак, і Джэк падумаў: Вось якім «чароўны сок» будзе на смак – агідным.
  
  – Калі ты спалохаешся і захочаш вярнуцца назад, зрабі яшчэ глыток, – сказаў Снід.
  
  – Яна адправіцца туды са мной? Бутэлька? Ты абяцаеш? – Яго замутило ад думкі, што ён можа застацца там, у загадкавым і неведомом свеце, тады як яго хворая маці і досаждающий ёй Слоўт будуць тут.
  
  – Абяцаю.
  
  – Добра. – Джэк паднёс бутэльку да вуснаў... ледзь апусціў руку. Жудасны пах – рэзкі і непрыемны. – Я не хачу, Снід, – прашаптаў ён.
  
  Лестэр Паркер глядзеў на Джэка, і вусны яго ўсміхаліся, але не вочы – яны заставаліся суровымі. Патрабавальнымі. Пужалымі. Джэк падумаў пра чорных вачах: вачэй чайкі, вачэй варонкі. Яго ахапіў жах.
  
  Ён працягнуў бутэльку Снід.
  
  – Вазьмі яе, – папрасіў ён умольным шэптам. – Калі ласка.
  
  Снід не адказаў. Не стаў нагадваць, што маці памірае, а Морган Слоўт вось-вось прыедзе. Не назваў Джэка баязліўцам, хоць той ніколі ў жыцці не адчуваў сябе вялікім баязліўцам, чым зараз, нават калі ў летнім лагеры «Эккомак» падаўся з дошкі, не адважыўся скокнуць у ваду з вышкі. Спідзі павярнуўся да яго спіной і засвістаў, гледзячы на аблокі.
  
  Цяпер да жаху далучылася адзінота, накрыла Джэка, нібы хваля. Спідзі адвярнуўся ад яго. Спідзі стаяў да яго спіной.
  
  – Добра, – вырвалася ў Джэка. – Добра, раз ты лічыш, што я павінен гэта зрабіць.
  
  Хлопчык зноў падняў бутэльку і глынуў, перш чым розум падсунуў яму новыя довады для адмовы.
  
  На смак сродак аказалася нават горш, чым ён меркаваў. Раней ён спрабаваў віно, яно яму нават спадабалася (асабліва сухія белыя віна, якія яго маці падавалі з марскім мовай, снэппером або рыбай-мячом), і гэтая вадкасць чым-то нагадвала віно... але адначасова уяўляла сабой насмешку над усімі вінамі, якія яму даводзілася спрабаваць. Смак быў рэзкі, салодкі, з тухлинкой, густ не жывога вінаграду, а мёртвага, якому да таго ж і жылося не вельмі-то добра.
  
  Калі рот напоўніўся гэтым жахлівым, салодка-мерзостным густам, Джэк літаральна прадставіў сабе гронкі ягад – бляклых, запыленых, раздувшихся і гадкіх, якія вісяць на бруднай абтынкаванай сцяны пад густым і глейкім сонечным святлом, у цішыні, нарушаемой толькі гудзеннем мноства мух.
  
  Ён праглынуў зёлкі, і агонь змяёй спусціўся ў жывот.
  
  Джэк зачыніў вочы, зморшчыўся, змесціва страўніка ледзь не вылілася вонкі. Яго не вырвала, але Джэк не сумняваўся, што без гэтага не абышлося, калі б ён паспеў паснедаць.
  
  – Снід...
  
  Ён адкрыў вочы, і наступнае слова засела ў горле. Джэк забыўся пра млоснасці, выкліканай гэтай гідкай пародыяй на віно. Ён забыўся пра маці, і пра дзядзьку Моргане, і пра бацьку, ды і аб усім астатнім.
  
  Спідзі знік. Изгибающиеся на фоне неба аркі «амерыканскіх горак» – таксама. Знікла Праменад-авеню.
  
  Ён перанёсся ў нейкае іншае месца. Ён перанёсся...
  
  – У Даліны, – прашаптаў Джэк, і па яго целе прабегла дрыжыкі жаху і захаплення. Ён адчуваў, што валасы на патыліцы стаяць дыбам, адчуваў, як ідыёцкая ўсмешка расцягвае куткі рота. – Спідзі, я тут, Госпадзе. Я ў Далінах! Я...
  
  Але ад здзіўлення ў яго перахапіла дыханне. Джэк прыціснуў руку да рота і павольна павярнуўся на трыста шэсцьдзесят градусаў, аглядаючы новы свет, у які перанёс яго «чароўны сок» Спідзі.
  
  4
  
  Акіян застаўся на ранейшым месцы, але яго сінь стала больш цёмнай і насычанай – здабыла самы сапраўдны колер індыга. На імгненне Джэк зачаравана застыў, лёгкі ветрык з вады трапаў яго валасы. Ён глядзеў на гарызонт, дзе індыга акіяна сустракалася з небам колеру линялой джынсы.
  
  Лінія гарызонту слаба, але выразна выгіналася.
  
  Джэк паківаў галавой, нахмурыўся, павярнуўся да мацерыка. Марская трава, высокая, густая, дзікая, расла там, дзе хвілінай раней стаяў будынак з каруселлю. Пірс з павільёнам гульнявых аўтаматаў знік. На яго месцы вдавалось ў акіян нагрувашчванне гранітных блокаў. Хвалі біліся аб камень, пранікаючы ў старажытныя расколіны і тунэлі. Шматкі пены, густы, як узбітыя сліўкі, ўзляталі ў чысты паветра і адляталі ветрам.
  
  Джэк рэзка ўхапіў левую шчаку вялікім і паказальным пальцамі левай рукі. Ўшчыкнуў. Вочы напоўніліся сьлязьмі, але нічога не змянілася.
  
  – Усё сапраўднае, – прашаптаў ён, і яшчэ адна хваля з грукатам ўдарыла аб бераг, падымаючы ў паветра шматкі пены.
  
  Джэк раптам усвядоміў, што Праменад-авеню засталася на ранейшым месцы... у нейкім сэнсе. З вяршыні мыса – у «рэальным свеце» (розум на гэтым настойваў) там, ля ўваходу ў павільён гульнявых аўтаматаў, сканчалася Праменад-авеню – каляіны прасёлкавай дарогі спускаліся туды, дзе стаяў Джэк, а потым цягнуліся на поўнач, як цягнулася на поўнач Праменад-авеню, становячыся Аркадзя-авеню пасля аркі, якая служыла мяжой парку забаў. Марская трава расла і паміж каляінамі, але сагнутая і прыбітая, і Джэк падумаў, што гэтая дарога па-ранейшаму выкарыстоўваецца, ва ўсякім выпадку, зрэдку.
  
  Ён пакрочыў на поўнач, з зялёнай бутэлькай у правай руцэ. Чаму-то падумаў, што дзе-то, у іншым свеце, Снід усё яшчэ трымае крышку ад гэтай бутэлькі.
  
  
  
  Я знік у яго на вачах? Падобна на тое. Крута!
  
  
  
  Прыкладна сорак крокаў прывялі Джэка да зараснікаў ажыны. Сярод шыпоў віселі ягады, такія вялікія, чорныя і налітыя сокам, якіх бачыць яму яшчэ не даводзілася. Страўнік, верагодна, пад уздзеяннем «чароўнага соку», гучна заурчал.
  
  
  
  Ажына? У верасні?
  
  
  
  Не важна. Пасля таго, што здарылася сёння (а яшчэ няма і дзесяці раніцы), здзіўляцца з'яўленню ажыны ў верасні – усё роўна што адмаўляцца прыняць таблетку аспірыну, папярэдне праглынуўшы дзвярную ручку.
  
  Джэк пацягнуўся, набраў жменю ягад, кінуў у рот. Яны апынуліся фантастычна салодкімі, фантастычна смачнымі. Усміхаючыся (вусны ўжо афарбаваліся ў характэрны сіні колер), думаючы, што ён, цалкам магчыма, з глузду з'ехала, Джэк набраў яшчэ жменю... потым трэцюю. Ён ніколі не спрабаваў нічога больш смачнага... хоць, як падумаў пазней, справа была не толькі ў ажыны; згуляла сваю ролю і дзіўная чысціня паветра.
  
  На чацвёртай жменьцы ён падрапаў руку – нібы кусты казалі яму, што трэба было б спыніцца, добрага патрошку. Лизнув самую глыбокую з драпін – на далоні пад вялікім пальцам, – Джэк працягнуў шлях на поўнач, уздоўж каляіны, ідучы павольным крокам, імкнучыся нічога не выпусціць, убачыць як мага больш.
  
  Адышоўшы ад зараснікаў ажыны, ён зірнуў на сонца, якое быццам бы зменшылася ў памерах, але стала больш гарачым. І не набыло яно памяранцавы арэол, як на сярэднявечных карцінах? Джэк меркаваў, што так. І...
  
  Крык, рэзкі і непрыемны, нібы хто-то павольна цягнуў з дошкі стары цвік, пачуўся справа ад Джэка, абарваўшы роздуму. Ён павярнуўся, шырока раскрыўшы вочы і ускінуўшы плечы.
  
  Крычала чайка – і яе памеры ўражвалі, здаваліся неверагоднымі (але ён бачыў перад сабой чайку, з плоці і крыві, рэальную, як дома, толькі габарытамі сравнявшуюся з арлом). Птушка схіліла белую пулеобразную галаву набок. Дзюба адкрываўся і закрываўся. Чайка ўзмахнула большущими крыламі, прыгнуўшы марскую траву.
  
  А потым бясстрашна заскакала па зямлі да Джэку.
  
  Ён улавіў якія даносіліся здалёк, зліўшыся ў адно гукі горанаў – і без усялякай на тое прычыны падумаў пра маці.
  
  Хлопчык паглядзеў на поўнач, у тым кірунку, куды ішоў, прыцягнуты гэтым гукам, вызывавшим у яго нейкі няпэўны жаданне. Яно, падумаў Джэк (калі з'явіўся час падумаць), нагадвала цягу да чаго-то спецыфічнага, чаго ты даўно ўжо не спрабаваў, – да марозіва, бульбяным чыпсамі, можа, тако. Сам не ведаеш, пакуль не ўбачыш перад сабой. І пакуль не ўбачыш – ёсць толькі патрэба ў чым-то яшчэ безыменным, і цябе гэта не дае спакою, нервуе цябе.
  
  Ён ужо бачыў сцягі і верхнюю частку вялікага шатра – павільёна, – прамаляваныя на фоне неба.
  
  Там, дзе знаходзіцца «Альгамбра», падумаў Джэк, і тут закрычала чайка. Ён павярнуўся да яе і ў трывозе ўбачыў, што адлегласць паміж імі скарацілася да шасці футаў. Чайка зноў адкрыла дзюбу, дэманструючы яго брудна-ружовае нутро, прымусіўшы падумаць аб ўчорашнім дне, пра іншы чайцы, якая кінула малюска на скалу, а потым дакладна гэтак жа ўтаропілася на яго сваім жахлівым позіркам. Чайка хмылілася – Джэк ў гэтым не сумняваўся. Калі птушка падскочыла яшчэ бліжэй, ён адчуў ідучае ад яе смурод – дохлай рыбы і гнілых багавіння.
  
  Чайка засіпела на яго і зноў ўзмахнула крыламі.
  
  – Прэч адсюль! – крыкнуў Джэк. Сэрца хутка пампавала кроў, у роце перасохла, але ён не збіраўся спалохана ўцякаць ад чайкі, нават такі вялікі. – Прэч!
  
  Чайка зноў разинула дзюбу... а потым... загаварыла якімі-то хрыпамі... або Джэку так здалося.
  
  – Аць а-а-а-е эк... аць а-а-а-а-а-е...
  
  Маці памірае, Джэк.
  
  Чайка нязграбна падскочыла яшчэ бліжэй, лускаватыя лапы рвалі траву, дзюбу адкрываўся і закрываўся, чорныя вочы неадрыўна глядзелі на Джэка. Ледзь аддаючы сабе справаздачу ў тым, што робіць, хлопчык падняў зялёную бутэльку і глынуў.
  
  І на гэты раз агідны густ прымусіў яго зачыніць вочы, а адкрыўшы іх, ён зразумеў, што таращится на дарожны знак з чорнымі сілуэтамі бягуць дзяцей, маленькага хлопчыка і маленькай дзяўчынкі, на жоўтым фоне. «СБАВЬТЕ ХУТКАСЦЬ – ДЗЕЦІ» – абвяшчала надпіс на знаку. У паветра з крыкам паднялася чайка – звычайнага памеру: яе, несумненна, вспугнуло раптоўнае з'яўленне Джэка.
  
  Ён агледзеўся, яшчэ не разумеючы, дзе знаходзіцца. Страўнік, напоўнены ажынай і мярзотным «чароўным сокам» Спідзі, незадаволена перакочваўся і стагнаў. Мышцы ног пачалі непрыемна вібраваць, і Джэк тут жа апусціўся на бардзюрны камень ля стойкі, да якой мацаваўся знак, – настолькі хутка, што аддача ад удару паднялася па хрыбетніку, а зубы пстрыкнулі.
  
  Джэк нахіліўся наперад, рассунуўшы калені, шырока раскрыў рот у поўнай упэўненасці, што з'едзенае і выпітае вылеціць бруёй. Замест гэтага ён двойчы ікнуў, ледзь не падавіўся, а потым страўнік супакоіўся.
  
  Гэта ягады, падумаў Джэк. Калі б не ягады, мяне б вырвала.
  
  Ён падняў галаву, і зноў яго ахапіла адчуванне нерэальнасці. Па прасёлкавай дарозе ў Далінах ён прайшоў крокаў шэсцьдзесят, ніяк не больш. Джэк гэта ведаў дакладна. Дапусцім, яго крок – два фута, добра, нават два з паловай. Гэта азначала, што пройдзеная ім адлегласць складала сто пяцьдзесят футаў. Але... Ён азірнуўся і ўбачыў арку з вялікімі чырвонымі літарамі: «АРКАДЗІ ВЯСЁЛАЯ КРАІНА». Блізарукасцю Джэк не пакутаваў, аднак ледзь мог адрозніць літары, так далёка ён сышоў ад парку забаў. Справа знаходзіўся гатэль «Альгамбра» з пабітым перад будынкам паркам, за гасцініцай шумеў акіян.
  
  У Далінах ён прайшоў паўтары сотні футаў.
  
  Тут адмахаў паўмілі.
  
  – Госпадзе Ісусе, – прашаптаў Джэк Соер і зачыніў вочы рукамі.
  
  5
  
  – Джэк! Джэк, маляня! Вандроўнік Джэк!
  
  Голас Спідзі перакрываў роў старога шестицилиндрового рухавіка. Джэк падняў галаву – яна стала неверагодна цяжкай, канечнасці ад стомленасці наліліся свінцом – і ўбачыў павольна качэння да яго стары пікап «інтэрнейшнл-харвестер». Самаробныя борта кузава пагойдваліся, як разладзіла зубы. Пікап быў брыдкага бірузовага колеру. За рулём сядзеў Снід.
  
  Ён павярнуў да тратуары, дадаў газу (Вуп! Вуп! Вуп-вуп-вуп!), потым выключыў рухавік (хаш-ш-ш-ш-ш). Хутка саскочыў на брук.
  
  – Ты ў парадку, Джэк?
  
  Джэк працягнуў Спідзі бутэльку.
  
  – Ад твайго чароўнага соку ванітуе, Снід, – стомлена адказаў ён.
  
  На твары Спідзі адбілася крыўда, потым ён усміхнуўся.
  
  – Табе хто-небудзь казаў, што ў лекі добры густ, Вандроўнік Джэк?
  
  – Напэўна, ніхто. – Джэк адчуваў, што сілы вяртаюцца – павольна, па меры таго, як сыходзіла адчуванне дэзарыентацыі.
  
  – Цяпер ты верыш, Джэк?
  
  Хлопчык кіўнуў.
  
  – Не, – пакруціў галавой Снід. – Гэтага мала. Скажы ўслых.
  
  – Даліны, – адказаў Джэк. – Яны ёсць. Яны існуюць. Я бачыў птушку... – Ён змоўк, па яго целе прабегла дрыготка.
  
  – Якую птушку? – рэзка спытаў Снід.
  
  – Чайку. Па-чартоўску вялікую чайку... ты не паверыш. – Джэк падумаў і дадаў: – Не, ты як раз паверыш. Астатнія – наўрад ці, а ты паверыш.
  
  – Яна казала? Многія тамтэйшыя птушкі гавораць. Усялякія глупствы ў асноўным. Але некаторыя кажуць разумна... толькі яны спараджэння зла і звычайна хлусяць.
  
  Джэк проста кіўнуў. Яму станавілася лепш толькі ад таго, што ён чуў, як Снід пра ўсё гэта кажа, быццам усё гэта рэальна і натуральна.
  
  – Я думаю, яна казала. Але казала, як... – Джэк задумаўся. – У лос-анджэлесу школе, куды хадзілі мы з Рычардам, вучыўся хлопчык, якога звалі Брэндон Люіс. У яго быў нейкі дэфект прамовы, і калі ён казаў, мы з цяжкасцю яго разумелі. З птушкай тая ж гісторыя. Але я ведаю, што яна казала. Яна сказала, што мая маці памірае.
  
  Спідзі абняў Джэка за плечы, і некаторы час яны сядзелі на бордюрном камені. Дзённай парцье з «Альгамбры», бледны, худы, падазравалы ўсё жывое ва ўсіх смяротных грахах, выйшаў з варот з тоўстай пачкам канвертаў. Снід і Джэк назіралі, як ён ідзе да скрыжавання Аркадзя-авеню і Біч-драйв, каб кінуць канверты ў паштовую скрыню. На зваротным шляху ён змераў Джэка і Спідзі падазроным поглядам і накіраваўся па дарожцы да гатэлю. Яго верхавіна віднелася над шырокіх зялёных платоў.
  
  Затым да іх данесліся гукі адкрываецца і зачыняецца параднай дзверы, і Джэк зноў адчуў восеньскую закінутых гэтага курортнага гарадка. Шырокія пустынныя вуліцы. Доўгі пляж з пустымі дзюнамі цукрова-белага пяску. Пусты парк забаў з вагончыкамі «амерыканскіх горак», накрытымі брезентовыми чахламі, і зачыненымі на замок будкамі кас. Быць можа, маці прывезла яго сюды, каб паказаць, які ён, канец святла.
  
  Спідзі схіліў галаву набок і меладычна заспяваў:
  
  – «Я хадзіў па горадзе... Я гуляў і спяваў... Лета праляцела, і зіма ідзе... Значыць, час, значыць, зноў мяне дарога чакае...»
  
  Ён змоўк і паглядзеў на Джэка.
  
  – Ты адчуваеш, што табе пара адпраўляцца ў шлях, Вандроўнік Джэк?
  
  Ад жаху у хлопчыка перахапіла дыханне.
  
  – Так, – нарэшце выціснуў ён з сябе. – Калі гэта дапаможа. Дапаможа ёй. Мне ўдасца ёй дапамагчы, Снід?
  
  – Атрымаецца, – вельмі сур'ёзна адказаў стары.
  
  – Але...
  
  – Ды гэтых «але» вагон і маленькая каляска, – перапыніў яго Снід. – Цэлы таварняк «але», Вандроўнік Джэк. Я не абяцаю табе лёгкую прагулку. Я не абяцаю табе поспех. Не абяцаю, што ты вернешся, а калі і вернешся, няма ўпэўненасці, што твае розум і цела па-ранейшаму застануцца адзіным цэлым. Немалую частку шляху табе давядзецца прайсці па Далінах, таму што Даліны значна менш. Ты гэта заўважыў?
  
  – Ды.
  
  – Я так і падумаў. Таму што з чайкай ты, вядома, сустрэўся на дарозе.
  
  Тут Джэк успомніў аб пытанні, які хацеў задаць раней, і хоць ён быццам бы быў не да месца, не змог стрымацца:
  
  – Я знік, Снід? Ты бачыў, як я знік?
  
  – Ты сышоў, – адказаў стары і рэзка пляснуў у ладкі. – Раз – і няма цябе.
  
  Джэк адчуў, як павольная, неахвотна ўсмешка расцягвае яго вусны... і Спідзі ўсміхнуўся ў адказ.
  
  – Хацелася б мне як-небудзь прарабіць такое ў кампутарным класе на ўроку містэра Бальго.
  
  Спідзі засмяяўся, як дзіця. Джэк далучыўся да яго. Ад смеху ён павесялеў, як крыху раней павесялеў, паспрабаваўшы ажыну.
  
  Але праз некалькі секунд Спідзі зноў стаў сур'ёзным.
  
  – Ёсць прычына, па якой ты павінен пабываць у Далінах. Ты павінен сёе-што прынесці. Сее-што магутнае.
  
  – І гэта сёе-што там?
  
  – Ды.
  
  – Яно дапаможа маёй маці?
  
  – Так... і іншы.
  
  – Каралеве?
  
  Спідзі кіўнуў.
  
  – Што гэта? Дзе гэта? Калі я?..
  
  – Трымаеце коней. Спыніся! – Спідзі падняў руку. Вусны яго ўсміхаліся, але вочы заставаліся сур'ёзнымі. – Усяму свой час. І вось што яшчэ... Джэк, я не магу сказаць табе тое, чаго не ведаю... або тое, чаго казаць мне не загадана.
  
  – Не загадана? – у здзіўленні перапытаў Джэк. – Хто...
  
  – Зноў ты за сваё, – перапыніў яго Снід. – Цяпер слухай, Вандроўнік Джэк. Ты павінен сысці як мага хутчэй, перш чым здасца гэты Блоут і пасадзіць цябе...
  
  – Слоўт.
  
  – Так, ён самы. Ты павінен сысці да яго прыезду.
  
  – Але ён будзе даставаць маю маці, – адказаў Джэк, варожачы, а чаму ён гэта сказаў: ці то таму, што гэта праўда, ці то таму, што шукаў падставу, каб пазбегнуць падарожжа, у якое адпраўляў яго Снід, нібы адмаўляўся ад ежы, якая магла быць атручанай. – Ты яго не ведаеш! Ён...
  
  – Я яго ведаю, – роўным голасам запярэчыў Снід. – Я ведаю яго даўно, Вандроўнік Джэк. І ён ведае мяне. Носіць шнары, пакінутыя мной. Яны не бачныя... але яны ёсць. Твая мама клапоціцца аб сабе. Ва ўсякім выпадку, якое-то час ёй давядзецца клапаціцца пра сябе. Таму што ты павінен ісці.
  
  – Куды?
  
  – На захад, – адказаў Снід. – Ад гэтага акіяна да іншага.
  
  – Што? – Джэк прыйшоў у жах пры думцы аб такой дыстанцыі. Потым падумаў аб рэкламным роліку, які бачыў па тэлевізары трыма днямі раней: мужчына набіраў у талерку ежу са шведскага стала на вышыні трыццаці пяці тысяч футаў і выглядаў зусім спакойным. Джэк шмат разоў лётаў з маці з аднаго ўзбярэжжа на іншае, і асаблівае задавальненне яму дастаўлялі палёты з Нью-Ёрка ў Лос-Анджэлес – тады сонца не заходзіла цэлых шаснаццаць гадзін. Ты нібы падманваў сам час. І лётаць было так лёгка.
  
  – Ці магу я туды паляцець? – спытаў ён Снід.
  
  – Няма! – Спідзі амаль выгукнуў гэта слова, яго вочы шырока раскрыліся. Ён сціснуў плячо Джэка моцнай рукой. – У паветра ні ў якім выпадку падымацца нельга! Табе нельга! Калі ты пяройдзеш у Даліны, калі будзеш там, наверсе... – Снід больш нічога не сказаў. Ды і навошта. Джэк разам прадставіў, як падае з чыстага, бясхмарнага неба – крычыць хлопчык-ракета ў джынсах і паласатай чырвона-белай кашулі, парашутыст без парашута.
  
  – Ты пойдзеш пешшу, – працягнуў Снід. – Карыстайся попутками, калі зможаш... але тут трэба быць асцярожным, таму што па дарогах хто толькі не ездзіць. Хворыя, педики, якія захочуць полапать цябе, злодзеі, якія захочуць цябе абрабаваць. Але трапляюцца і сапраўдныя Чужынцы. Жудасныя тыпы, Вандроўнік Джэк. Яны стаяць нагамі ў абодвух мірах і выглядаюць і так, і гэтак, як чортаў Янус. Баюся, яны вельмі хутка даведаюцца, што ты адправіўся ў шлях. І будуць напагатове.
  
  – І яны... – Джэк праглынуў сліну, – двайнікі?
  
  – Некаторыя – так. Іншыя – няма. Цяпер больш нічога сказаць не магу. Але ты дабярэшся туды, калі зможаш. Дабярэшся да іншага акіяна. Пастарайся ісці па Далінах, і тады скараціць сабе шлях. Вазьмі з сабой сок...
  
  – Я яго ненавіджу!
  
  – Што ты ненавідзіш, значэння не мае, – адрэзаў Снід. – Ты дабярэшся туды і знойдзеш патрэбнае табе месца, іншую «Альгамбра». Месца гэта жахлівае, нядобрае. Але ты павінен пайсці туды.
  
  – Як я яго знайду?
  
  – Яно пакліча цябе. Гучна і выразна. Ты пачуеш яго кліч, сынок.
  
  – Чаму? – спытаў Джэк. Аблізнуў вусны. – Чаму я павінен туды ісці, калі гэта такое нядобрае месца?
  
  – Таму што Талісман знаходзіцца там, – адказаў Снід. – Дзе-то ў іншай «Альгамбра».
  
  – Я не разумею, аб чым ты кажаш.
  
  – Ты зразумееш. – Спідзі падняўся, узяў Джэка за руку. Той таксама ўстаў. Яны стаялі тварам да твару, стары чорны і белы падлетак.
  
  – Паслухай. – У голасе Спідзі з'явілася напеўнасць. – Талісман апынецца ў тваёй руцэ, Вандроўнік Джэк. Ён не малы, не вялікі, нібы шар з крышталю. Вандроўнік Джэк, Вандроўнік Джэк, у Каліфорнію пойдзеш, нам яго ты прынясеш. Але гэта будзе твая ноша, твой крыж: выпусціш яго, Джэк, страцім усё навек.
  
  – Я не разумею, аб чым ты кажаш, – спалохана упарта паўтарыў Джэк. – Ты павінен...
  
  – Не, – мякка абарваў яго Снід. – Гэтым раніцай я павінен скончыць рамонт каруселі, вось што я павінен. Для балбатні часу ў мяне больш няма. Мне трэба вяртацца назад, а табе пара адпраўляцца ў шлях. Гэта ўсё, што я магу табе сказаць. Напэўна, яшчэ ўбачымся. Тут... ці там.
  
  – Але я не ведаю, што рабіць! – усклікнуў Джэк, калі Спідзі залез у кабіну старога пікапа.
  
  – Ты ведаеш дастаткова, каб зрабіць першы крок. Ты знойдзеш Талісман, Джэк. Ён прыцягне цябе да сябе.
  
  – Я нават не ведаю, што такое Талісман!
  
  Спідзі засмяяўся і павярнуў ключ запальвання. Пікап зароў, выпусціўшы воблака шызага дыму.
  
  – Паглядзі ў слоўніку! – крыкнуў стары негр і ўключыў заднюю перадачу.
  
  Затым разгарнуў пікап і пакаціў да парку забаў «Аркадзі вясёлая краіна». Джэк стаяў ля тратуара, гледзячы яму ўслед. Ніколі ў жыцці ён не адчуваў сябе такім адзінокім.
  
  
  
  Кіраўнік 5
  
  Джэк і Лілі
  
  1
  
  Пасля таго як пікап Спідзі збочыў з дарогі і знік пад аркай «Вясёлай краіны», Джэк пайшоў да гатэлю. Талісман. У іншы «Альгамбра». У іншага акіяна. У сэрцы запанавала пустэча. Без Снід, які стаяў побач, задача была жахлівай, непад'ёмнай, нявызначанай... Калі Спідзі казаў, Джэку здавалася, што ён амаль разумее мешаніну намёкаў, і папярэджанняў, і настаўленняў. Зараз усё канчаткова спуталось. Але Даліны існавалі, гэта ён ведаў дакладна. І трымаўся за іх рэальнасць, якая грэла яго і адначасова кідала ў дрыжыкі. Гэта сапраўднае месца, і ён меў намер зноў трапіць туды. Нават калі цяпер не да канца разумеў, што да чаго, нават калі наогул мала што ведаў, адпраўляючыся ў гэта падарожжа, ён меў намер зноў трапіць туды. А што ён павінен зрабіць цяпер, так гэта паспрабаваць пераканаць маці адпусціць яго. Талісман, паўтарыў Джэк пра сябе і перасёк Аркадзя-авеню, па прыступках падняўся на дарожку паміж зялёнымі агароджамі. Ледзь за ім зачыніліся дзверы, як змрок «Альгамбры» пабіў яго. Вестыбюль нагадваў доўгую пячору. Патрабаваўся агонь, каб разагнаць цені. Бледнатвары парцье стаяў за доўгай стойкай, усе сьвідруючы Джэка бескаляровымі вачыма. Гэты погляд што-тое хацеў сказаць. Джэк праглынуў сліну і адвярнуўся. Погляд надаў яму сіл, надаў упэўненасці ў сабе, хоць выказваў пагарду.
  
  Джэк накіраваўся да ліфтах, нетаропка і расправіўшы плечы. Якшаешься з чорнымі, так? Дазваляеш ім абдымаць сябе, так? Ліфт апусціўся ўніз, як вялікая цяжкая птушка, дзверы разышліся, Джэк увайшоў у кабіну. Націснуў кнопку з выдзеленай лічбай «4». Парцье усё маячыў за стойкай, перадаючы поглядам успамінаў у шматкі пасланне: Негролюб Негролюб Негролюб (табе так падабаецца, гэй, засранец? Гарачы і чорны, гэта табе падыходзіць, так?). Дзверы міласэрна зачыніліся. Кабіна рванула ўверх, страўнік Джэка – уніз, да красоўкам.
  
  Нянавісць засталася ўнізе, у вестыбюлі гатэля. Нават паветра ў кабіне стаў свежае, калі яна паднялася вышэй першага паверха. Цяпер трэба было толькі сказаць маці, што ён павінен дабрацца да Каліфорніі адзін.
  
  
  
  І не дазваляй дзядзьку Морганаў падпісваць за цябе якія-небудзь дакументы.
  
  
  
  Выходзячы з ліфта, Джэк ўпершыню ў жыцці задаўся пытаннем, а ці разумее Рычард Слоўт, які на самой справе ў яго бацька.
  
  2
  
  Прайшоўшы па калідоры міма потушенных бра і карцін, якія адлюстроўвалі маленькія суденышко ў пеністыя, што бушуюць морах, Джэк знайшоў дзверы з таблічкай «408» прачыненых, убачыў кавалачак светлага падлогавага дывана. Сонечны святло, вливавшийся ў гасціную праз вокны, клаўся доўгімі прастакутнікамі на далёкую сцяну.
  
  – Мама? – паклікаў Джэк, пераступіўшы парог. – Ты не зачыніла дзверы, што гэта на цябе... – Пакой пуставала. – ...знайшло? – спытаў ён мэбля. – Мама? – Звычайна ў прыбраным гасцінай яму кінуліся ў вочы сведчанні дзіўнага бязладзіцы: перапоўненая попельніца недакуркаў, недопитый шклянку вады на кофейной століку.
  
  Джэк паабяцаў сабе, што на гэты раз не запанікуе.
  
  Павольна павярнуўся вакол. Дзверы ў спальню адкрыта, там цёмна, як у вестыбюлі гатэля, таму што Лілі ніколі не раздвигала парцьеры.
  
  – Мама, ты тут? – спытаў ён, перасёк спальню, каб пастукаць у дзверы ваннай. Адказу не атрымаў. Адкрыў дзверы і ўбачыў ружовую зубную шчотку побач з ракавінай і самотную расчоскі на туалетным століку. У зубцах заблыталася некалькі валасінак. Лаура Делессиан, абвясціў голас у галаве Джэка, і ён падаўся з ваннай, нібы гэта імя ужалило яго.
  
  – Не, без панікі, – сказаў ён сабе. – Куды яна пайшла?
  
  Але ён ужо бачыў, што адбылося.
  
  Бачыў, калі накіроўваўся да сваёй спальні, бачыў, калі адкрываў дзверы і пазіраў на змятыя прасціны на ложку, пусты заплечнік, маленькую стос кніг у вокладках, згорнутыя ў клубок шкарпэткі на камодзе. Бачыў, калі зазірнуў у сваю ванную, дзе ручнікі па-ўсходняму хаатычна валяліся на падлозе, на краі ванны, на пластыкавых стальніца.
  
  Морган Слоўт ўрываецца ў дзверы, хапае маці за рукі, цягне ўніз...
  
  Джэк паспяшаўся ў гасціную і на гэты раз зазірнуў за канапу.
  
  ...выводзіць праз бакавую дзверы, запіхваюць у машыну, яго вочы пачынаюць жоўкнуць...
  
  
  
  Джэк зняў тэлефонную трубку і набраў «0».
  
  – Гэта... э-э-э... Джэк Соер, я з... э-э-э... нумара чатыры нуль восем. Мая мама не пакінула мне паведамленні? Я думаў, яна тут, але... але па нейкай прычыне... э-э-э...
  
  – Я праверу, – адказала дзяўчына, і Джэк з усёй сілай сціскаў трубку ў чаканні яе вяртання. – Для нумара чатыры нуль восем ніякіх паведамленняў няма, шкадую.
  
  – А для чатыры нуль сем?
  
  – Гэта адна ячэйка, – адказала дзяўчына.
  
  – У апошнія паўгадзіны да яе ніхто не заходзіў? Гэтай раніцай? Каб пабачыцца з ёй, я хачу сказаць.
  
  – Гэта трэба даведацца на рэгістрацыйнай стойцы. Я не ведаю. Хочаце, каб я спытала?
  
  – Калі ласка.
  
  – Гэта так прыемна, хоць чым-то заняць сябе ў гэтым моргу, – адказала яна. – Заставайцеся на лініі. – І зноў Джэк ў пакутлівым чаканні сціскаў трубку. Нарэшце яна вярнулася. – Ніякіх гасцей. Можа, яна пакінула запіску дзе-то ў вашых пакоях?
  
  – Так, я пагляджу. – Джэк сумна паклаў трубку. Праўду сказаў парцье? Ці Морган Слоўт працягнуў яму руку з якая ляжыць на мясістай далоні дваццаткай, складзенай некалькі разоў і паменшылі да памеру паштовай маркі? Джэк лёгка мог уявіць сабе такое.
  
  Ён плюхнуўся на канапу, падавіўшы іррацыянальнае жаданне зазірнуць пад падушкі. Зразумела, дзядзька Морган не мог уварвацца ў іх нумар і выкрасці яе – ён па-ранейшаму ў Каліфорніі. Але ён мог паслаць людзей, якія зрабілі б гэта за яго. Людзей, пра якіх згадваў Спідзі, Чужынцаў, што стаялі нагамі ў абодвух мірах.
  
  Джэк больш не мог заставацца ў нумары. Ён ускочыў з канапы і выйшаў у калідор, зачыніўшы за сабой дзверы. Прайшоўшы некалькі крокаў, разгарнуўся, падбег да дзвярэй, адамкнуў яе сваім ключом. Пакінуў ледзь прачыненых і памчаўся да ліфтах. Цалкам магчыма, што яна пайшла без ключа, у крамка ў вестыбюлі, у газетны кіёск за газетай ці часопісам.
  
  Само сабой. Але ён з пачатку лета не бачыў, каб яна брала ў рукі газету. Усе навіны прыходзілі па ўнутраным радыё.
  
  Тады прагуляцца.
  
  Так, прайсціся і падыхаць свежым паветрам. Ці прабегчыся трушком. А можа, Лілі Кава раптам вырашыла паспаборнічаць у бегу на сто дзесяць метраў. Паставіла бар'еры на пяску і пачала падрыхтоўку да наступнай Алімпіяды. Выйшаўшы з ліфта ў вестыбюлі гатэля, Джэк зазірнуў у магазін. Пажылая светлавалосая жанчына, якая сядзела за прылаўкам, паглядзела на яго паверх ачкоў. Мяккія цацкі, тонкая стос газет, палічка з бальзамам для вуснаў «Чеп сцікаў», у вочках насценнага стэнда – часопісы «Піпл», «Ас», «Нью-Хэмпшыр мэгэзин».
  
  – Прабачце. – Джэк адвярнуўся.
  
  Прама перад ім была мемарыяльная шыльда, побач з якой рос у кадушцы велізарны сумны фікус. Слабее і хутка адамрэ...
  
  Жанчына ў краме адкашляўся. Джэк зразумеў, што глядзеў на словы Дэніэла Уэбстера не адну хвіліну.
  
  – Табе што-то трэба? – спытала жанчына за яго спіной.
  
  – Прабачце, – паўтарыў Джэк і выйшаў на сярэдзіну вестыбюля. Ненавісны парцье выгнуўся брыво, павярнуўся і ўтаропіўся на пустынную лесвіцу. Джэк прымусіў сябе падысці да яго.
  
  – Містэр, – паклікаў ён, устаўшы перад стойкай. Парцье, падобна, успамінаў той ці назва сталіцы Паўночнай Караліны, то асноўны экспартны тавар Перу. – Містэр. – Мужчына хмурыўся: ён наблізіўся да адказу на адлегласць выцягнутай рукі, у такі момант яго не варта турбаваць.
  
  Джэк ведаў, што парцье ламае камедыю, таму працягваў гнуць сваё.
  
  – Я падумаў, не ці зможаце вы мне дапамагчы.
  
  Мужчына нарэшце-то даў сабе волі звярнуць на яго ўвагу.
  
  – Усё залежыць ад таго, якая табе патрэбна дапамога, сынок.
  
  Джэк загадзя вырашыў праігнараваць яго ўтоеную ўхмылку.
  
  – Вы не бачылі, мая мама нядаўна выходзіла з гатэля?
  
  – Нядаўна – гэта калі? – Парцье, відавочна, кпіў над ім.
  
  – Вы бачылі, як яна выходзіла з гатэля? Гэта ўсё, пра што я пытаюся.
  
  – Баішся, што яна ўбачыла, як ты і твой галубок трымаліся за рукі?
  
  – Божа, які ж вы вырадак. – Джэк здзівіўся, што адважыўся сказаць такое. – Не, гэтага я не баюся. Мне проста хочацца ведаць, выходзіла яна з гатэля, і вы маглі б сказаць мне, калі б не былі такім вырадкам. – Кроў кінулася яму ў твар, пальцы сціснуліся ў кулакі.
  
  – Ну добра, яна выходзіла. – Парцье адышоў да вочках для карэспандэнцыі. – Але цябе б лепш прытрымаць мову, хлопец. Лепш прабачайся перада мной, капрызны маленькі майстар Соер. У мяне таксама ёсць вочы. І я бачу многае.
  
  [11]– Ты сочыш за сваім ротам, я займаюся сваёй справай, – адказаў Джэк фразай з адной са старых альбомаў бацькі, магчыма, не зусім дарэчнай, але яна сама сарвалася з мовы, а парцье запляскаў вачыма.
  
  – Можа, яна гуляе ў садках, я не ведаю, – змрочна адказаў мужчына, але Джэк ўжо ішоў да дзвярэй.
  
  Любіміца Аўтакіно і каралева бі-фільмаў не гуляла ў садках перад гатэлем, гэта Джэк ўбачыў адразу... ды ён і не думаў, што яна будзе там гуляць, таму што заўважыў бы яе, калі вяртаўся ў гатэль. А акрамя таго, Лілі Кава – не з тых, хто блукае нейкі час па алеях. З тым жа поспехам можна было ўявіць яе ўстанаўлівае бар'еры для бегу з перашкодамі на пляжы.
  
  Некалькі аўтамабіляў праехала па Аркадзя-авеню. Над галавой, крычала чайка, і ў Джэка сціснулася сэрца.
  
  Ён прайшоўся рукой па валасах, агледзеў залітую яркім сонцам вуліцу. Можа, яе зацікавіў Спідзі... можа, яна захацела даведацца, што за новы сябар з'явіўся ў яе сына, і пайшла ў парк забаў? Але Джэк не мог уявіць яе ў «Вясёлай краіне», як не мог сабе ўявіць, якая мілуецца садамі «Альгамбры». Ён павярнуўся ў другі бок, да горада.
  
  Густая шырокая зялёная загарадзь аддзяляла ад тэрыторыі гатэля «Чай з варэннем», першае ў шэрагу ярка размаляваных кафэ. Толькі яно так «Новоанглийский аптэчны магазін» працавалі пасля Дня працы. Некалькі секунд Джэк пераступаў з нагі на нагу на растрескавшемся бетоннай тратуары. Гэта кафэ таксама не занадта ўжо падыходзіла Улюбёнцы Аўтакіно. Але гэта было бліжэйшы месца для пошукаў, таму ён перасек тратуар і прыціснуўся носам да вітрыне.
  
  У касавага апарата сядзела жанчына з забранымі уверх светлымі валасамі і паліла. Афіцыянтка ў ружовым сукенка з віскозы привалилась да далёкай сцяне. Наведвальнікаў Джэк не бачыў. Затым за адным з столікаў, у той частцы кафэ, што знаходзілася бліжэй да «Альгамбра», ён заўважыў пажылую жанчыну, поднимавшую кубак. Падобна на тое, адзіную наведвальніцу. Джэк назіраў, як жанчына ставіць кубак на сподак, дастае з сумкі цыгарэты, і тут у яго засмактала пад лыжачкай: гэта ж яго маці. Імгненнем пазней адчуванне, што яна старая, знікла.
  
  Але Джэк яго запомніў – ён нібы глядзеў на маці праз біфакальнага акуляры, бачыў і Лілі Кава Соер, і далікатную старую жанчыну ў адным целе.
  
  Джэк асцярожна адчыніў дзверы, аднак што віселі над ёй званочкі – ён меркаваў, што так і будзе – усё роўна затренькали. Бландынка, якая сядзела за касай, з усмешкай кіўнула яму. Афіцыянтка выпрасталася і разгладзіла сукенка. Маці павярнулася з напісаным на твары шчырым здзіўленнем, а потым шырока яму ўсміхнулася.
  
  – Ведаеш, Вандроўны Джэк, ты такі высокі, што выглядаў зусім як твой бацька, калі ўвайшоў у дзверы. Часам я нават забываю, што табе толькі дванаццаць.
  
  3
  
  – Ты назвала мяне Вандроўным Джэкам. – Ён адсунуў крэсла і сеў за столік. На занадта бледным твары Лілі мяшкі пад вачыма выглядалі як сінякі.
  
  – Хіба не так называў цябе бацька? Раптам успомнілася... Усё гэта раніцу ты дзе-то вандруеш.
  
  – Ён называў мяне Вандроўным Джэкам?
  
  – Што-то накшталт гэтага... вядома, называў. Калі ты быў зусім дробкай. Вандроўнік Джэк, – паправілася яна. – Вось як. Ён называў цябе Вандроўнік Джэк... калі ты поўзаў па лужку. Думаю, жартаваў. Між іншым, дзверы я пакінула адкрытай. Не ведала, успомніў ты, што трэба браць з сабой ключ.
  
  – Я бачыў, – адказаў ён, пераварваючы новую інфармацыю, мімаходзь оброненную маці.
  
  – Хочаш паснедаць? Я проста не змагла прымусіць сябе паесці ў гатэлі.
  
  Падышла афіцыянтка.
  
  – Малады чалавек? – Яна падняла нататнічак, падрыхтаваўшыся запісваць.
  
  – З чаго ты вырашыла, што я знайду цябе тут?
  
  – А куды яшчэ тут можна пайсці? – з жалезнай логікай спытала Лілі і павярнулася да афіцыянтцы. – Прынясіце яму сытны сняданак. Ён расце па дюйму у дзень.
  
  Джэк адкінуўся на спінку крэсла. З чаго пачаць?
  
  Маці з цікаўнасцю глядзела на яго, і ён пачаў... яму давялося.
  
  – Мама, калі мне давядзецца на нейкі час сысці, з табой усё будзе ў парадку?
  
  – Што значыць, у парадку? І што значыць, табе прыйдзецца на нейкі час сысці?
  
  – Ты зможаш... у цябе будуць праблемы з дзядзькам Морганам?
  
  – Са даўніной Слоутом я разбяруся. – Яна нацягнута ўсміхнулася. – Яшчэ на якое-то час мяне хопіць. Аб чым ты кажаш, Джэкі? Ты нікуды не пойдзеш.
  
  – Я павінен, – адказаў ён. – Шчыра. – І зразумеў, што кажа, як дзіця, выпрашивающий цацку. На шчасце, падышла афіцыянтка з тостам на падносе і вялікім шклянкай таматнага соку. Ён адвярнуўся, а калі зноў паглядзеў на маці, тая намазывала тост варэннем з слоічкі, што стаяла на стале.
  
  – Я павінен сысці. – Маці працягнула яму тост, на яе твары адбілася нейкая думка, але яна нічога не сказала. – Некаторы час ты мяне не ўбачыш, мама. Я хачу паспрабаваць цябе дапамагчы. Таму і павінен сысці.
  
  – Дапамагчы мне? – спытала яна, і Джэку прыйшлося прызнаць, што яе стрыманасць працэнтаў на семдзесят пяць натуральнае.
  
  – Я хачу паспрабаваць выратаваць тваё жыццё.
  
  – Усяго-то?
  
  – Я магу гэта зрабіць.
  
  – Ты можаш выратаваць маю жыццё. Гэта ўражвае, Джэкі-бой. Калі-небудзь трапіш у прайм-тайм. Ніколі не думаў заняцца планаваннем сеткі праграм якога-небудзь тэлеканала? – Яна паклала вымазанный чырвоным нож, і яе вочы насмешліва округлись. Але пад знарочыстым неразуменнем Джэк заўважыў і полыхнувший полымем жах, і слабую, ледзь прыкметную надзею, што ён сапраўды можа нешта зрабіць.
  
  – Нават калі ты мне забароніш, я ўсё роўна гэта зраблю. Так што табе лепш дазволіць.
  
  – Дзіўнае прапанову. Калі ўлічыць, што я не маю ні найменшага падання аб тваіх намерах.
  
  – Я думаю, маеш... я думаю, нейкае ўяўленне ў цябе ёсць, мама. Таму што тата адразу б зразумеў, аб чым я кажу.
  
  Яе шчокі пачырванелі. Рот ператварыўся ў тонкую палоску.
  
  – Гэта так несправядліва, проста подла, Джэкі. Ты не мае права звяртаць тое, што мог ведаць Філіп, супраць мяне.
  
  – Што ён ведаў – не тое, што мог ведаць.
  
  – Гэта ўсё сабачае дзярмо, сыночак.
  
  Афіцыянтка, ставячы перад Джэкам талерку з яечняй, смажаным бульбай і сасіскамі, шумна ўдыхнула.
  
  Калі яна адышла, Лілі паціснула плячыма.
  
  – Не магу выбраць правільны тон з тутэйшай абслугай. Але сабачае дзярмо ёсць сабачае дзярмо і застанецца дзярмом сабачым, цытуючы Гертруду Стайн.
  
  – Я хачу выратаваць тваё жыццё, мама, – адказаў Джэк. – Для гэтага мне давядзецца прайсці доўгі шлях і прынесці тое-сёе сюды. Менавіта гэта я і збіраюся зрабіць.
  
  – Хацелася б мне ведаць, аб чым ты кажаш.
  
  Прама-такі звычайны размова, сказаў сабе Джэк, зусім звычайны, быццам гаворка ідзе аб просьбе правесці пару дзён у доме прыяцеля. Ён разрэзаў сасіску на дзве часткі, адну адправіў у рот. Маці ўважліва назірала за ім. Пражаваўшы і праглынуўшы палову сасіскі, Джэк ўзяўся за яечню. Бутэлька Спідзі каменем прыціскалася да яго целе.
  
  – Я таксама хачу, каб ты не паводзіла сябе так, быццам не чуеш тых кароткіх фраз, з якімі я звяртаюся да цябе, якімі б дурнымі яны табе ні здаваліся. – Джэк спакойна праглынуў яечню і адправіў у рот некалькі лустачак салёнага, з хрумсткай скарыначкай, бульбы.
  
  Лілі склала рукі на каленях. Чым даўжэй ён маўчаў, тым з вялікай увагай яна чакала, што ён скажа яшчэ. Джэк быццам бы засяродзіўся на сняданак: яечня-сасіска-бульба, сасіска-бульба-яечня, бульба-яечня-сасіска – пакуль не адчуў, што маці вось-вось накричит на яго.
  
  
  
  Мой бацька называў мяне Падарожны Джэкам, падумаў ён. Гэта правільна. Як я разумею, вельмі нават правільна.
  
  
  
  – Мама, – загаварыў ён першым, – часам бацька тэлефанаваў цябе здалёк, хоць ты ведала, што ён павінен быць у горадзе?
  
  Яна прыўзьняла бровы.
  
  – Іншы раз ты заходзіла ў пакой, думаючы, што ён там, можа, нават ведаючы, што ён там... але яго не было?
  
  Хай падумае над гэтым.
  
  – Няма.
  
  На імгненне павісла цішыня.
  
  – Амаль ніколі.
  
  – Мама, гэта здаралася і са мной.
  
  – Заўсёды знаходзілася тлумачэнне, табе гэта вядома.
  
  – Мой бацька – гэта ты дакладна ведаеш – тлумачыць ўмеў. Асабліва тое, што растлумачыць нельга. Гэта ў яго атрымлівалася выдатна. Збольшага менавіта таму ён і быў такім добрым агентам.
  
  Зноў яна прамаўчала.
  
  – Што ж, я ведаю, куды ён адпраўляўся, – працягнуў Джэк. – Я там пабываў. Гэтым раніцай. І калі траплю туды зноў, змагу паспрабаваць выратаваць тваё жыццё.
  
  – Ад цябе не патрабуецца ратаваць маё жыццё, ні ад каго не патрабуецца яе ратаваць, – прашыпела маці. Джэк, гледзячы на пустую талерку, нешта прамармытаў. – Што ты там шэпчаш?
  
  – Я сказаў, думаю, што патрабуецца. – Ён сустрэўся з ёй позіркам.
  
  – Дапусцім, я спытаю, як ты збіраешся ратаваць маё жыццё?
  
  – Я не змагу адказаць. Таму што сам яшчэ да канца не разумею. Мама, я ўсё роўна не хаджу ў школу... дай мне шанец. Магчыма, мяне не будзе тыдзень або каля таго.
  
  Яна прыўзьняла бровы.
  
  – Або ледзь даўжэй, – прызнаў ён.
  
  – Я думаю, ты з глузду з'ехала. – Але ён бачыў, што ў глыбіні душы ёй хочацца яму паверыць, і наступныя словы Лілі гэта даказалі. – Калі... калі... я настолькі обезумею, што дазволю табе адправіцца ў гэта загадкавае падарожжа, у мяне павінна быць упэўненасць, што цябе не будзе пагражаць небяспека.
  
  – Тата заўсёды вяртаўся, – заўважыў Джэк.
  
  – Я б аддала перавагу рызыкаваць сваім жыццём, а не тваёй. – І праўда яе слоў надоўга павісла паміж імі.
  
  – Я пазваню, калі змагу. Але ты асабліва не хвалюйся, калі пара тыдняў пройдзе без майго званка. Я абавязкова вярнуся, як заўсёды вяртаўся бацька.
  
  – Усё гэта чыстае вар'яцтва, – уздыхнула яна. – І я вар'ятка. Як ты дабярэшся да таго месца, куды павінен трапіць? І дзе яно? Грошай табе хопіць?
  
  – У мяне ёсць усё, што трэба, – сказаў ён, спадзеючыся, што яна не будзе патрабаваць адказу на першыя два пытання. Паўза зацягнулася, і яму прыйшлося перапыніць яе. – Напэўна, большую частку шляху мне прыйдзецца прайсці пешшу. Я не магу шмат казаць пра гэта, мама.
  
  – Вандроўнік Джэк. Я амаль магу паверыць...
  
  – Так, – абарваў яе Джэк. – Так, – заківаў ён. І магчыма, ты ведаеш частка таго, што ведае яна, сапраўдная каралева, і таму так лёгка адпускаеш мяне. – Гэта правільна. Я таксама магу паверыць. А таму ўсё будзе добра.
  
  – Што ж... калі ты кажаш, што пойдзеш, што б я ні сказала...
  
  – Пайду.
  
  – ...тады не мае значэння, што я скажу. – Яна сустрэлася з ім позіркам. – Зрэшты, мае, я ведаю. Я хачу, каб ты вярнуўся як мага хутчэй, сынок. Ты ж не пойдзеш прама цяпер?
  
  – Я павінен. – Ён глыбока ўдыхнуў. – Я павінен сысці неадкладна. Як толькі ўстану з-за стала.
  
  – Я амаль паверыла ў гэтую казачку. Добра, ты ж сын Філа Соера. Ты не прыгледзеўся сабе тут дзяўчынку? – Яна пільна паглядзела на яго. – Няма. Ніякай дзяўчынкі. Добра. Ратуй маю жыццё. Ідзі. – Яна пахітала галавой, і ён падумаў, што ў яе яшчэ мацней заблішчалі вочы. – Калі павінен, прэч адсюль. Пазвані мне заўтра.
  
  – Калі змагу. – Ён устаў.
  
  – Калі зможаш. Зразумела. Даруй мяне. – Яна адвяла погляд, нібы яе што-то зацікавіла на стале, і ўтаропілася ў пустэчу. На яе шчоках гарэлі чырвоныя плямы.
  
  Джэк нахіліўся і пацалаваў маці, але Лілі толькі адмахнулася. Афіцыянтка глядзела на іх, быццам яны разыгрывалі п'есу. Нягледзячы на сказанае маці, Джэк меркаваў, што яму ўдалося знізіць узровень яе недаверу да пяцідзесяці працэнтаў, а гэта азначала, што цяпер яна ўжо і не ведала, у што верыць.
  
  Яна коратка зірнула на яго, і ён убачыў, што яе вочы блішчаць яшчэ ярчэй. Ад злосці? Ад слёз?
  
  – Беражы сябе. – І Лілі паклікала афіцыянтку.
  
  – Я цябе люблю.
  
  – Ніколі не заканчваецца размова гэтай фразай. – Цяпер яна амаль ўсміхалася. – Адпраўляйся вандраваць, Джэк. Адпраўляйся, пакуль я не ўсвядоміла, якое гэта вар'яцтва.
  
  – Я сышоў. – Ён павярнуўся і выйшаў з кавярні. Галаву распірала, нібы косткі чэрапа ўжо не змяшчаліся ў ўкрываў іх плоці. Сонечны святло ўдарыў па вачах. Джэк пачуў, як грукнулі дзверы «Гарбаты з варэннем» праз імгненне пасля звяканья званочкаў. Міргнуў. Перасёк Аркадзя-авеню, нават не паглядзеўшы, ці няма на дарозе аўтамабіляў. Толькі на процілеглым тратуары зразумеў, што павінен вярнуцца ў іх нумар, каб узяць такую-сякую вопратку. Яго маці яшчэ не выйшла з кафэ да таго моманту, калі Джэк адкрываў цяжкую дзверы гатэля.
  
  Парцье адступіў на крок і змрочна глядзеў на Джэка. Хлопчык адчуваў, што той кіпіць ад якіх-небудзь эмоцый, але ў першую секунду не мог успомніць, з чаго яму злавацца. Размова з маці – на самай справе значна больш кароткі, чым ён чакаў – доўжыўся ледзь не вечнасць. А на іншым беразе гэтага шырокага заліва часу, які Джэк перасёк, знаходзячыся ў «Гарбату з варэннем», ён абазваў парцье вырадкам. Папрасіць прабачэння? Ён ужо не памятаў, што менавіта выклікала ў яго выбліск гневу...
  
  Маці пагадзілася на яго сыход – дала яму дазвол адправіцца ў падарожжа, і, праходзячы пад крыжаваным агнём поглядаў парцье, Джэк, нарэшце, зразумеў, у чым прычына. Ён не згадаў Талісман, але калі б і згадаў – калі б распавёў аб самым вар'яцкім аспекце сваёй місіі, – яна прыняла б і гэта. І калі б ён сказаў, што збіраецца прынесці матылька даўжынёй у фут і запекчы яе ў духоўцы, маці пагадзілася б з'есці запечаную матылька. І гэта было б крыху смешнае, але самае сапраўднае пагадненне. Да чаго ж ёй страшна, раз яна гатовая хапацца нават за такія саломінкі.
  
  Але яна хапалася. Таму што на нейкім узроўні падсвядомасці разумела: гэта не саломінкі, а моцныя канаты. Яго маці дазволіла яму сысці, таму што дзе-то глыбока-глыбока ведала пра Далінах.
  
  Прачыналася яна іншы раз па начах з імем Лаура Делессиан, прыгожым ў галаве?
  
  Падняўшыся ў нумар, Джэк напоўніў заплечнік амаль не гледзячы: у яго адпраўляліся ўсе рэчы невялікага памеру, якія пальцы знаходзілі ў скрынях камоды. Кашулі, шкарпэткі, швэдар, майткі. Джэк шчыльна скруціў светла-карычневыя джынсы і таксама засунуў у заплечнік. Потым зразумеў, што заплечнік занадта цяжкі, і выцягнуў вялікую частку шкарпэтак і кашуль. Швэдар таксама. У апошні момант успомніў пра зубную шчотку. Калі апранаў шлейкі на плечы, адчуў вагу на спіне – не такая і цяжар. Ён мог ісці цэлы дзень з гэтымі некалькімі фунтаў.
  
  Імгненне Джэк пастаяў у пусты гасцінай іх нумары, адчуваючы – нечакана востра, – што яму не з кім і не з чым развітвацца. Ён ведаў, што маці вернецца ў нумар толькі пасля яго сыходу: калі б яна ўбачыла яго зараз, нікуды б не адпусціла. Ён не мог развітацца з гэтымі трыма пакоямі, як развітаўся б з домам, які любіў: пакоя гатэля ўспрымалі сыход пастаяльца без усялякіх эмоцый. У рэшце рэшт ён падышоў да тэлефоннага апарату, узяў які ляжаў побач нататнік з выявай гатэля на таннай паперы і доўгім тупым алоўкам з лагатыпам «Альгамбры» напісаў тры радкі, у якія ўклаў усё, што хацеў сказаць:
  
  
  
  Дзякуй
  
  Я цябе люблю
  
  І вярнуся
  
  4
  
  Джэк ішоў па Аркадзя-авеню пад слабенькім паўночным сонцам, варожачы, дзе яму... скокнуць. Слова быццам бы падыходнае. І ці варта яму пабачыцца са Снід, перш чым ён «скокне» у Даліны? Джэк адчуваў, што яму проста неабходна пагаварыць са Снід яшчэ раз, таму што ён амаль нічога не ведаў аб месцах, куды накіроўваўся, аб людзях, якіх мог там сустрэць, аб прадмеце (нібы шар з крышталю), які трэба было знайсці. Гэта ўсё, што збіраўся сказаць яму Спідзі пра Талісман? Не лічачы папярэджання, што яго нельга губляць? Джэка ледзь не каламуціла ад адчування, што ён не гатовы да падарожжа... нібы перад выпускным іспытам па дысцыпліне, пра якую чуеш упершыню.
  
  Ён таксама адчуваў, што гатовы скокнуць прама цяпер, так яму не цярпелася пачаць, рушыць у шлях, сарвацца з месца. Я павінен зноў перанесціся ў Даліны, раптам ўсвядоміў Джэк: ён прагнуў гэтага ўсімі фібрамі душы. Хацеў удыхнуць паветра тых месцаў, літаральна задыхаўся без яго. Даліны клікалі: доўгія раўніны, акружаныя градамі нізкіх гор, лугі з высокай травой, змеящиеся па ім рэчкі. Джэку не цярпелася ўсё гэта ўбачыць. І ён мог дастаць з кішэні бутэльку і прымусіць сябе глынуць гэтага жудаснага соку, калі б у той самы момант не ўбачыў яе ранейшага ўладальніка, які сядзеў на кукішках, прываліўшыся спіной да дрэва і абхапіўшы рукамі калені. Побач з ім ляжаў пакет са шчыльнай карычневай паперы, а на пакеце – велізарны сандвіч, быццам бы з ливерной каўбасой і лукам.
  
  – Ты ўжо адправіўся. – Спідзі ўсміхаўся. – Рушыў у шлях, як я пагляджу. Развітаўся? Твая мама ведае, што якое-то час ты не будзеш начаваць дома?
  
  Джэк кіўнуў, і Спідзі працягнуў яму сандвіч.
  
  – Ты галодны? Для мяне ён занадта вялікі.
  
  – Я ўжо паеў, – адказаў хлопчык. – Я рады, што магу развітацца з табой.
  
  – Даўніна Джэк спяшаецца, спяшаецца сысці. – Спідзі схіліў галаву набок. – Нельга затрымліваць хлопчыка.
  
  – Снід?
  
  – Але ты не можаш сысці, не ўзяўшы з сабой пары штучак, якія я падрыхтаваў для цябе. Усе ў пакеце. Паглядзіш?
  
  – Снід? – Стары, прыжмурыўшыся, глядзеў на яго. – Ты ведаў, што мой бацька называў мяне Вандроўнік Джэк?
  
  – Можа, дзе-тое і чуў. – Спідзі ўсміхнуўся. – Падыдзі і паглядзі, што я табе прынёс. Плюс я павінен сказаць, куды цябе пайсці перш за ўсё. Праўда?
  
  З палёгкай уздыхнуўшы, Джэк перасек тратуар, накіраваўся да дрэва Снід. Той пераклаў сандвіч на калені і падсунуў да сябе пакет.
  
  – Шчаслівага Раства. – Ён выцягнуў з пакета патрапаную вузкую кнігу ў вокладцы. Джэк ўбачыў, што гэта дарожны атлас «Рэнд Макнэлі».
  
  – Дзякуй. – Джэк узяў атлас з працягнутай рукі Снід.
  
  – Там няма ніякіх карт, так што старайся трымацца дарог, названых у «Рэнд Макнэлі». Тады ты будзеш ведаць, дзе знаходзішся.
  
  – Добра. – Джэк зняў заплечнік, каб пакласці ў яго атлас.
  
  – Наступная рэч не павінна адправіцца ў твой модны заплечнік, які ты панясеш на спіне. – Спідзі вярнуў сандвіч на папяровы пакет і падняўся адным плыўным рухам. – Не, ты павінен насіць гэтую штуку ў кішэні. – Ён сунуў руку ў кішэню кашулі. Дастаў: паміж сярэднім і безназоўным пальцамі, зусім як адзін з «Тэрритунов» Лілі, быў заціснуты белы трохкутнік. Хлопчыку спатрэбілася толькі імгненне, каб зразумець, што гэта медыятар. – Вазьмі і трымай пры сабе. Ты захочаш паказаць яго аднаму мужчыну. Ён табе дапаможа.
  
  Джэк пакруціў медыятар ў пальцах. Ён ніколі такіх не бачыў, – са слановай косці, з ажурнымі разьбянымі ўзорамі і лініямі, з-за чаго ўзнікала адчуванне, што медыятар сьпісаны якімі-то іншапланетнымі словамі. Вонкава выдатны, ён здаўся Джэку занадта цяжкім, каб выкарыстоўваць яго для гульні на гітары.
  
  – Хто гэты чалавек? – спытаў Джэк. Медыятар ён сунуў у кішэню джынсаў.
  
  – Вялікі шнар на твары – ты ўбачыш яго досыць хутка, пасля таго як апынешся ў Далінах. Ён стражнік. Калі на тое пайшло, капітан Знешняй варты. Ён завядзе цябе да даме, з якой ты павінен пабачыцца. Каб ты ведаў і іншую прычыну, па якой бярэшся за гэтую справу. Ён мой тамтэйшы сябар, ён зразумее, што ты робіш, і знойдзе спосаб зладзіць табе сустрэчу з дамай.
  
  – Гэтая дама... – пачаў Джэк.
  
  – Так, – кіўнуў Снід. – Ты гэта усек.
  
  – Яна каралева.
  
  – Добранька угледзься ў яе, Джэк. Ты ўбачыш тое, што павінен убачыць, калі сустрэнешся з ёй. Ты ўбачыш, якая яна, разумееш? Потым ты пойдзеш на захад. – Спідзі стаяў, пільна гледзячы на яго, нібы сумняваючыся, што калі-небудзь яшчэ пабачыць Джэка Соера, а потым маршчыны на яго твары таргануліся. – Сцеражыся гэтага Блоута. Не подпускай яго да сябе... ні яго самога, ні яго двайніка. Даўніна Блоут хутка высветліць, куды ты пайшоў, калі ты не будзеш выконваць асцярожнасць, а калі высветліць, за табой кінецца, як ліс за гусаком. – Спідзі сунуў рукі ў кішэні і зноў утаропіўся на Джэка. Адчувалася, што большага ён сказаць не можа і шкадуе аб гэтым. – Дастаць Талісман, сынок, – сказаў на заканчэнне ён. – Дастаць і прынясі яго сюды. Ён будзе цябе цяжкай ношай. Але ты павінен гэтую ношу вытрымаць.
  
  Джэк да такой ступені засяродзіўся на словах Спідзі, што нават прыжмурыўся, узіраючыся ў маршчыністы твар старога. Мужчына са шнарам. Капітан Знешняй варты. Каралева. Морган Слоўт, які кінецца за ім, як драпежнік. Нядобрае месца на іншым узбярэжжы краіны. Ноша.
  
  – Добра. – І раптам яму вельмі захацелася вярнуцца ў «Чай з варэннем», пад матчына крыло.
  
  Спідзі весела, цёпла ўсміхнуўся.
  
  – Ды. Даўніна Вандроўнік Джэк гатовы адправіцца ў шлях. – Ўсмешка стала шырэй. – Пара табе глынуць гэтага дзіўнага соку, што скажаш?
  
  – Мабыць, так. – Джэк выцягнуў цёмную бутэльку з кішэні, свинтил крышку. Паглядзеў на Снід, чые светлыя вочы не адрываліся ад яго вачэй.
  
  – Спідзі дапаможа табе пры першай жа магчымасці.
  
  З бутэлькі падымаўся саладкавы пах гнілі. Джэк адчуў, як горла сціснуў міжвольны спазм. Ён кіўнуў, міргнуў, паднёс бутэльку да вуснаў, нахіліў. Непрыемны густ напоўніў рот. Страўнік тузануўся. Джэк глынуў, і якая апальвае вадкасць пацякла па горла.
  
  Задоўга да таго, як Джэк адкрыў вочы, ён зразумеў – па разнастайнасці і інтэнсіўнасці пахаў, – што скокнуў у Даліны. Коні, трава, дурманлівы пах сырога мяса, пыл; і найчысты паветра.
  
  
  
  Інтерлюдія
  
  Слоўт у гэтым свеце (I)
  
  – Я ведаю, што працую занадта шмат, – у той вечар казаў Морган Слоўт свайму сыну Рычарду. Яны размаўлялі па тэлефоне, Рычард – стоячы ля аўтамата ў калідоры першага паверха інтэрната, яго бацька – седзячы за сталом у сваім кабінеце, размешчаным на апошнім паверсе будынка ў Бэвэрлі-Хілз, набыццё якога стала адной з першых і самых удалых здзелак кампаніі «Соер і Слоўт». – Але вось што я скажу табе, малы. Вельмі часта, каб атрымалася як трэба, даводзіцца ўсё рабіць самому. Асабліва калі справа тычыцца сям'і майго памерлага партнёра. Спадзяюся, паездка будзе кароткай. Верагодна, я ўсё ўладжу ў гэтым чортавым Нью-Хэмпшыр менш чым за тыдзень. Калі будзе пастаўлена кропка, я табе патэлефаную. Можа, адправімся пакатацца на цягніку ў Каліфорнію, як у ранейшыя часы. Справядлівасць яшчэ пераможа. Вер свайму старому.
  
  Здзелку па гэтаму будынку Слоўт успамінаў з пачуццём глыбокага задавальнення, таму што ў ёй у поўнай меры адбілася яго імкненне рабіць усё самому. Уладкаваўшы звязаныя з купляй праблемы – спачатку з кароткатэрміновымі арандатарамі, потым (пасля серыі судовых разглядаў) з доўгатэрміновымі, – яны з Соерам зафіксавалі арэндную плату за квадратны фут, правялі неабходны рамонт і далі аб'явы, запрашаючы новых арандатараў. Ім не ўдалося пазбавіцца толькі ад аднаго – кітайскага рэстарана на першым паверсе, плаціў траціну той сумы, якую магло прыносіць гэта памяшканне. Слоўт паспрабаваў дамовіцца з кітайцамі па-добраму, але ледзь размова тычылася павышэння арэнднай платы, яны разам гублялі здольнасць гаварыць па-ангельску і разумець хоць слова, сказанае на гэтай мове. Так прайшло некалькі дзён, а потым Слоўт выпадкова ўбачыў, як кухонны рабочы выносіць бак з распаленым тлушчам праз заднюю дзверы. У Слоута тут жа падняўся настрой. Ён рушыў услед за рабочым у цёмны вузкі тупік. Убачыў, як той вылівае тлушч ў смеццевы кантэйнер. Гэтага яму хапіла з лішкам. Днём пазней драцяны плот аддзяліў тупік ад рэстарана, а яшчэ праз дзень інспектар аддзела аховы здароўя нечакана прыехаў у рэстаран з праверкай і наклаў немалы штраф. Цяпер кухонным рабочым даводзілася выносіць смецце, у тым ліку і тлушч, праз абедзенны зала, а потым па отгороженному Слоутом вузкім праходзе ўздоўж вітрыны. Справы ў рэстарана пайшлі горш няма куды: раз панюхаўшы адкіды, кліенты адпраўляліся ў іншыя ўстановы. Да уладальнікам вярнулася веданне англійскай, яны прапанавалі падвоіць арэндную плату. Слоўт адказаў падзякавальнай прамовай без усялякай канкрэтыкі. У той жа вечар, падсілкаваўшыся трыма келіхамі марціні, ён прыехаў да рэстарана, дастаў з багажніка бейсбольную біту і разбіў вітрыну. Перш з яе адкрываўся прыемны выгляд на вуліцу, але цяпер яна выходзіла на плот, огораживавший вузкі праход, у канцы якога стаялі металічныя смеццевыя бакі.
  
  Ён рабіў усё гэта... але калі на тое пайшло, у такія моманты ён быў не зусім Морганам Слоутом.
  
  Назаўтра ўладальнікі кітайскага рэстарана папрасілі яшчэ аб адной сустрэчы і прапанавалі павялічыць арэндную плату ў чатыры разы. «Зараз вы кажаце справа, – адказаў Слоўт каменнолицему кітайцу. – І вось што я вам скажу. Каб даказаць, што мы ў адной камандзе, наша кампанія аплаціць палову выдаткаў па замене вашай вітрыны».
  
  Праз дзевяць месяцаў пасля таго, як будынак перайшло кампаніі «Соер і Слоўт», арэндная плата настолькі ўзрасла, што першапачатковыя разлікі акупнасці ўжо здаваліся занадта песімістычным. Цяпер гэта будынак разглядалася як адзін з самых сціплых іх праектаў, але Морган Слоўт ганарыўся ім ані не менш, чым хмарачосамі, якія яны пабудавалі ў цэнтры горада. Калі ён праходзіў міма таго месца, дзе стаяў плот – а праходзіў ён там кожную раніцу, – настрой у яго падымалася ад адной думкі аб тым, як шмат ён ўклаў у кампанію «Соер і Слоўт». І яго жаданне стаць яе аднаасобным уладальнікам выглядала цалкам лагічным.
  
  Ўсведамленне ўласнай правасці з новым запалам ўспыхнула падчас размовы з Рычардам... у рэшце рэшт, дзеля Рычарда ён хацеў займець долю Філа Соера. Менавіта Рычард быў прадаўжальнікам роду, гарантыяй яго неўміручасці. Яму трэба было скончыць адну з лепшых бізнэс-школ, атрымаць юрыдычны дыплом, а потым далучыцца да кампаніі. І тады, цалкам падрыхтаваны, у наступным стагоддзі Рычард зможа кіраваць складанай і якая патрабуе тонкай налады махінай «Соер і Слоўт». Недарэчнае імкненне хлапчукі стаць хімікам не магло вытрымаць рашучасці бацькі здушыць яго ў зародку: Рычард досыць разумны, каб убачыць: бацькава праца значна цікавей, не кажучы ўжо пра тое, што прыносіць больш грошай, чым эксперыментаванне з прабіркай над бунзеновской гарэлкай. Гэтая «даследча-хімічная» дурнота хутка пройдзе, ледзь хлопец повидает сапраўдны свет. А калі Рычарда турбуе справядлівае стаўленне да Джэку Сойеру, бацька растлумачыць яму, што пяцьдзесят тысяч у год плюс гарантыя навучання ў каледжы – не проста справядліва, а велікадушна. Прама каралеўская шчодрасць. Ды і хто сказаў, што Джэк захоча займацца гэтым бізнэсам, да якога ў яго, цалкам верагодна, няма ніякай схільнасці?
  
  Акрамя таго, нельга забываць пра няшчасныя выпадкі. Як ведаць, можа, Джэк не дажыве да дваццаці гадоў?
  
  – Што ж, пытанне ў тым, каб уладзіць нарэшце ўсе праблемы з уласнасцю, атрымаць усе акцыі, – казаў Слоўт сыну. – Лілі занадта доўга хавалася ад мяне. Зараз у яе ў галаве не мазгі, а тварог, можаш мне паверыць. Жыць ёй засталося менш года. Калі я не панясуся да яе цяпер, ведаючы, дзе яна, і не падпішу ўсе дакументы, яна будзе і далей цягнуць гуму, каб аддаць якія належаць ёй акцыі апекуну... або ў даверны фонд, і я не думаю, што мама твайго сябра прызначыць мяне дырэктарам-распарадчыкам. Добра, не хачу дакучаць табе сваімі праблемамі. Проста хацеў сказаць, што некалькі дзён мяне не будзе дома, на выпадак, калі ты патэлефануеш. Прыйшлі мне, скажам, ліст. І памятай пра цягнік, добра? Мы гэта зробім.
  
  Хлопчык паабяцаў напісаць ліст, старанна вучыцца і не трывожыцца пра свайго бацьку, ці Лілі Кава, ці Джэка.
  
  І з часам, калі паслухмяны сын будзе вучыцца на апошнім курсе Стэнфорда або Йеля, Слоўт меў намер пазнаёміць яго з Далінамі. Рычарду будзе на шэсць ці сем гадоў менш, чым яму, калі браць за кропку адліку дзень, калі Філ Соер, накурившись траўкі ў іх першым маленькім офісе ў Паўночным Галівудзе, спачатку здзівіў яго, потым злавала (Слоўт не сумняваўся, што Філ насміхаецца над ім) і, нарэшце, заінтрыгаваў (Філ так обдолбался, што, вядома ж, не мог выдумаць ўсю гэтую навукова-фантастычную каламута аб іншым свеце). А калі Рычард ўбачыць Даліны – ужо яны-то расставяць ў яго галаве ўсё па месцах, калі ён перш сам да гэтага не дадумаўся. Само наяўнасць Далін не пакіне каменя на камені ад яго ўпэўненасці ва ўсемагутнасць навукі.
  
  Слоўт прайшоўся рукой па бліскучай лысіне, потым пакруціў вусы. Голас сына заўсёды усяляў у яго ўпэўненасць: пакуль сын крочыць з ім у нагу, усё добра і лепш быць не можа. У Спрынгфілд, штат Ілінойс, ужо сцямнела, і ў Нелсон-Хаўс, адным з інтэрнатаў школы Тэйера, Рычард Слоўт вяртаўся па зялёным калідоры да свайго стала, магчыма, думаючы пра тое, як добра яны праводзілі час разам і як будуць праводзіць, седзячы ў вагончыку цацачнай чыгункі Моргана, пабудаванай на ўзбярэжжа Каліфорніі. Ён ужо засне, калі рэактыўны самалёт яго бацькі праляціць высока над зямлёй у сотні міль на поўнач, але Морган Слоўт падыме шторку ілюмінатара у салоне першага класа і выгляне ў надзеі ўбачыць месячнае святло і разрыў у аблоках.
  
  
  
  Ён бы хацеў адразу паехаць дадому – дом знаходзіўся ў трыццаці хвілінах ад офіса, – пераапрануцца, перакусіць, можа, нюхнуть какаіну, перш чым адправіцца ў аэрапорт. Замест гэтага трэба было імчацца па аўтастрадзе ў Марыну: сустрэча з кліентам, які пасля уладкованага скандалу знаходзіўся на мяжы вылету з фільма, і сход абаронцаў навакольнага асяроддзя, якія заяўлялі, што бягучы праект кампаніі «Соер і Слоўт» у Марына-дэль-Рэй забруджвае пляж. Справы важныя і не патрабуюць неадкладнай рэакцыі. Зрэшты, Слоўт паабяцаў сабе, што пачне звужаць спіс кліентаў, ледзь толькі ўладзіць усе пытанні з Лілі Кава і яе сынам: ён збіраўся злавіць рыбу буйней. Зараз гаворка ішла аб цэлых мірах, а не пра бездапаможных дзесяці працэнтах. Азіраючыся назад, Слоўт ўжо не мог зразумець, чаму ён так доўга трываў Філа Соера. Яго партнёр гуляў не для таго, каб сарваць вялікі куш, і ніколі не лічыў іх справа чым-то важным. Яму не дазвалялі разгарнуцца сентыментальныя ідэі вернасці і гонару, ён успрымаў усур'ёз тыя глупствы, што казалі тых, хто ўступае на шлях цывілізацыі дзецям, перш чым сарваць набадры з іх вачэй. Глупства, вядома, улічваючы стаўкі, па якіх ён сягоння гуляў, – але Слоўт не мог забыць, што Сойеры ў яго ў абавязку, гэта дакладна... Пры думцы, наколькі вялікі гэты доўг, пякотка прыхапіла яго, нібы інфаркт, і, яшчэ не дайшоўшы да свайго аўтамабіля на залітай сонцам стаянцы за будынкам, ён сунуў руку ў кішэню пінжака і дастаў ужо ополовиненную ўпакоўку «Ды-джэла».
  
  Філ Соер недаацэньваў яго здольнасці, і крыўда нікуды не сышла. Паколькі Філ бачыў у ім дрессированную грымучую змяю, якую трэба было выпускаць з клеткі толькі пры пэўных, цалкам кантраляваных абставінах, так жа ўспрымалі яго і іншыя. Дзяжурны на стаянцы, вясковец у мятай каўбойскай капелюшы, глядзеў на яго, пакуль ён аглядаў свой маленькі аўтамабіль у пошуках драпін і ўвагнутасць. «Ды-джэл» справіўся з паленнем ў грудзях. Слоўт адчуваў, як каўнер прамакаецца потым. Дзяжурны ведаў, што са Слоутом лепш не загаворваць. Некалькімі тыднямі раней ён аблаяў яго, выявіўшы маленькую драпіну на дзверцах «БМВ». Па ходзе разгону Слоўт заўважыў, як зялёныя вочы вяскоўца пацямнелі ад лютасьці, і яго ахапіла такая радасць, што ён, не змаўкаючы, ступіў да дзяжурнага ў надзеі, што той асмеліцца яго ўдарыць. Але запаў у вяскоўца ужо вычарпаўся, і ён, нібы просячы тонам выказаў здагадку, што гэты «дробязь» на дзверцах з'явіўся дзе-то яшчэ. Скажам, на стаянцы каля рэстарана. Вы ж ведаеце, як там ставяцца да аўтамабіляў, і відаць ўвечары не так добра, як днём, і...
  
  «Затыкні свой смярдзючы рот, – асадзіў яго Слоўт. – Гэты дробязь, як ты яго называеш, абыйдзецца мне ў тваё двухтыднёвае жалаванне. Мне варта было б звольніць цябе, каўбой, і я гэтага не раблю толькі па адной прычыне: ёсць верагоднасць, прыкладна два працэнты, што ты маеш рацыю. Учора ўвечары, з'яжджаючы ад «Чейзена», я, магчыма, не паглядзеў пад дзвярную ручку. Можа, ПАГЛЯДЗЕЎ, а можа, і НЯМА, але калі ты загаворыш са мной зноў, калі запяеш хоць бы: «Прывітанне, містэр Слоўт» ці «Да пабачэння, містэр Слоўт», – я звольню цябе так хутка, што ты падумаеш, быццам табе адсеклі галаву».
  
  Таму вясковец моўчкі назіраў, як Слоўт аглядае аўтамабіль, дакладна ведаючы, што любы дэфект на глянцы абрыне яму на галаву сякера. І натуральна, не спрабаваў падысці бліжэй дзеля рытуальнага «да пабачэння». Часам з акна, які выходзіў на аўтамабільную стаянку, Слоўт бачыў, як дзяжурны што-то люта сцірае з капота «БМВ», магчыма, птушыны памёт або плямка бруду. Вось гэта і называецца эфектыўнае кіраванне, сябрук.
  
  Выязджаючы са стаянкі, ён паглядзеў у люстэрка задняга выгляду і адзначыў на твары вяскоўца тое самае выраз, якое з'явілася на твары Філа Соера ў апошнія секунды яго жыцця, у далёкай Юне. Слоўт усміхаўся да самага выезду на аўтастраду.
  
  
  
  [12]Філ Соер недаацэньваў здольнасці Моргана Слоута з іх першай сустрэчы, калі яны вучыліся на першым курсе Йеля. Цалкам магчыма, разважаў Слоўт, што недаацаніць яго не складала працы... пухлы васемнаццацігадовы хлопец з Акрон, нязграбны, грызлі трывогамі і честолюбивыми задумамі, упершыню выбравшийся за межы Агаё. Слухаючы нязмушаныя размовы сакурснікаў аб Нью-Ёрку, аб рэстаране «21», пра «Сторк-клаб», аб тым, што яны бачылі Брубэка на Бейсн-стрыт і Эрролла Гарнера ў «Вангарде», ён пацеў, спрабуючы схаваць сваё невуцтва. «Мне падабаецца цэнтральная частка горада», – казаў ён з знарочыстай абыякавасцю, з мокрымі ад поту далонямі, сутаргава сціснуўшы пальцы ў кулакі. (Па раніцах Слоўт не раз і не два выяўляў на далонях сінякі ад пазногцяў.) «Якая цэнтральная частка?» – як-то спытаў Тым Вудбайн. Астатнія засмяяліся. «Ты ведаеш, Брадвей і Вілідж. Тыя месцы». Зноў смех, яшчэ больш грэблівы. Ён не вызначаўся прыгажосцю і жудасна апранаўся. Яго гардэроб складаўся з двух касцюмаў, цёмна-шэрых і пашытых на чалавека з плячыма палохала. Лысець ён пачаў яшчэ ў старэйшых класах, і ружовая скура прасвечвала скрозь кароткія прылізаныя валасы.
  
  Няма, прыгажунчыкам Слоўт ніколі не быў, і гэта таксама злавала яго. У прысутнасці астатніх ён адчуваў сябе сціснутым кулаком. І гэтыя ранішнія сінякі здаваліся маленькімі змазанымі фатаграфіямі яго душы. Іншыя, усе, хто цікавіўся тэатрам, як ён і Соер, маглі пахваліцца прыгожым профілем, плоскім жыватом, лёгкасцю манер. Яны нядбайна ўладкоўваліся ў шэзлонгах ў «люксе» у Давенпорте, тады як Слоўт, увесь у поце, заставаўся на нагах, каб не падушыць штаны і мець магчымасць не гладзіць іх яшчэ некалькі дзён. Яны часам нагадвалі яму маладых багоў – кашміровыя швэдры, накінутыя на плечы, здаваліся залатым руном. Яны мелі намер стаць акцёрамі, драматургамі, паэтамі-песенниками. Слоўт бачыў сябе рэжысёрам: толькі ён, аб'яднаўшы намаганні, мог прывесці іх да поспеху, пераадолеўшы ўсе цяжкасці.
  
  Соер і Тым Вудбайн, якія здаваліся Слоуту неверагодна багатымі, у студэнцкім інтэрнаце займалі адзін пакой. Вудбайн да тэатру ставіўся вельмі прахалодна і на заняткі драматычнага гуртка прыходзіў за кампанію з Філам. Яшчэ адзін прадстаўнік залатой моладзі, выпускнік прыватнай школы, Томас Вудбайн адрозніваўся ад астатніх абсалютнай сур'ёзнасцю і шчырасцю. Ён збіраўся стаць адвакатам і, падобна, ужо валодаў непадкупнасцю і бесстароннасцю суддзі. (Калі на тое пайшло, большасць знаёмых Вудбайна сцвярджалі, што кар'ера прывядзе яго ў Вярхоўны суд, чым бянтэжылі хлапца.) Па шкале Слоута, Вудбайн валодаў нулявым славалюбствам: яму значна больш хацелася жыць правільна, чым жыць добра. Зразумела, у яго і так усё было, а калі раптам чаго-то не аказваўся, дык людзі тут жа давалі яму адсутнічае. І адкуль, скажыце на літасць, ўзяцца честолюбию, калі ты дашчэнту распешчаны прыродай і сябрамі? Слоўт пагарджаў Вудбайна на падсвядомым узроўні і не мог прымусіць сябе называць яго «Томі».
  
  За чатыры гады навучання ў Елі Слоўт паставіў дзве п'есы: «Няма выхаду», якую студэнцкая газэта ахарактарызавала як «люты вэрхал», і «Хітрага ліса»[13]. Аб гэтай п'есе напісалі, што яна «бурлівая, цынічная, змрочная і неверагодна мітуслівая». Усё гэта прыўнёс у п'есы, вядома ж, Слоўт. Можа, на рэжысёра ён усё-такі не цягнуў. Яго бачанне спектакля атрымлівалася залішне напружаным і блытаным. Славалюбства ў яго не паменшылася, зрушыўся толькі вектар. Калі ён не мог стаяць за камерай, нішто не перашкаджала яму стаяць за людзьмі, якія знаходзіліся перад ёй. Прыкладна такія ж думкі прыйшлі ў галаву і Філу Сойеру: Філ ніяк не мог вызначыць, куды можа завесці любоў да тэатра, і ў нейкі момант падумаў, што яго пакліканне – прадстаўляць інтарэсы актораў і драматургаў. «Давай паедзем у Лос-Анджэлес і адкрыем агенцтва, – прапанаваў ён Слоуту на апошнім годзе навучання. – Гэта, вядома, вар'яцкая задума, і нашы бацькі яе не ўхваляць, але, магчыма, у нас атрымаецца. У горшым выпадку – пагаладаем пару гадоў».
  
  Філ Соер – пра гэта Слоўт даведаўся за гады вучобы – да багатым адносіны не меў. Ён проста выглядаў багатым.
  
  – А калі зможам сабе гэта дазволіць, возьмем Томі юрыстам. Да таго часу ён ужо скончыць юрыдычную школу.
  
  – Так, вядома, – кіўнуў Слоўт, думаючы, што Вудбайна ён да іх кампаніі блізка не падпусціць. – І як мы сябе назавем?
  
  – Як табе падабаецца «Слоўт і Соер»? Ці наадварот?
  
  – «Соер і Слоўт», вядома, лепш, – адказаў Слоўт, але ўсярэдзіне ў яго ўсё кіпела ад ярасці, нібы будучы партнёр і тут намякнуў, што яму вечна прыйдзецца стаяць ззаду Соера.
  
  Як і меркаваў Соер, ні тым ні іншым бацькам ідэя не спадабалася, але партнёры нованароджанага агенцтва яшчэ не прызнаных талентаў адправіліся ў Лос-Анджэлес на старым «десото» (аўтамабіль належаў Морганаў – яшчэ адно сведчанне неоплатного доўгу Соера), адкрылі офіс у адным з будынкаў Паўночнага Галівуда, населеным пацукамі і блохамі, і пачалі хадзіць па начных клубах, раздаючы толькі што надрукаваныя візітоўкі. На працягу амаль чатырох месяцаў усе іх намаганні ішлі прахам. Да іх звярнуліся: комік, звычайна занадта п'яны, каб каго-то рассмяшыць, пісьменнік, які не ўмеў пісаць, і стрыптызёрша, якая настойвала на аплаце наяўнымі, каб не аддаваць агентам іх долю. Але як-то ў другой палове дня, пад уздзеяннем віскі і марыхуаны, Філ Соер, ідыёцку хіхікаючы, распавёў Слоуту аб Далінах.
  
  
  
  Ведаеш, што я магу, ты, славалюбівы сукін сын? Я магу падарожнічаць, партнёр. Далёка-далёка.
  
  
  
  Неўзабаве пасля гэтага – цяпер яны абодва падарожнічалі – Філ Соер на вечарыне ў студыі сустрэў перспектыўную акторку, і гадзінай пазней у іх з'явіўся першы важны кліент. У актрысы знайшліся тры сяброўкі, таксама незадаволеныя сваімі агентамі. Бойфрэнд адной з сябровак напісаў сапраўды прыстойны сцэнар, і яму патрабаваўся агент. А адзін прыяцель бойфрэнда... Яшчэ не скончыўся трэці год іх сумеснай працы, а яны ўжо абжыліся ў вялікім офісе, здымалі добрыя кватэры, мелі свой кавалак галівудскага пірага. Даліны – Слоўт гэта прызнаваў, не разумеючы, як такое магло быць, – іх дабраславілі.
  
  Соер займаўся кліентамі, Слоўт – грашыма, інвестыцыямі, фінансавай бокам дзейнасці агенцтва. Соер траціў грошы – ленчи, квіткі на самалёт, – Слоўт іх эканоміў, і іншага апраўдання для таго, каб прысвойваюць частка прыбытку, яму не патрабавалася. Менавіта Слоўт настойваў на тым, каб агенцтва пашырала сферу дзейнасці, заняўся будаўніцтвам, здзелкамі з нерухомасцю, ўкладвалася ў пастаноўку фільмаў. Да таго часу, калі Томі Вудбайн прыбыў у Лос-Анджэлес, абарот агенцтва «Соер і Слоўт» складаў многія мільёны.
  
  Слоўт выявіў, што па-ранейшаму трываць не можа былога аднакурсніка. Томі Вудбайн распаўнела на трыццаць фунтаў і сваім выглядам – сінія касцюмы-тройкі – і паводзінамі яшчэ больш быў падобны на суддзю. Яго шчокі заўсёды палалі чырванню (Слоўт задаваўся пытаннем, а не алкаголік ці ён), казаў ён добразычліва і важка, як і раней. Мінулыя гады пакінулі на ім сваю пазнаку: у кутках вачэй з'явіліся маленькія маршчынкі, а самі вочы сталі куды больш насцярожанымі, чым у залатога хлопчыка з Йеля. Слоўт ледзь ці не адразу зразумеў (і ведаў, што Філ Соер гэтага не заўважыць, пакуль яму не скажуць), што Томі Вудбайн захоўваў жудасную таямніцу: кім бы ні быў залаты хлопчык з Йеля, цяпер Томі – гомасексуаліст. Або гей. І гэта ўсё адразу спрасціла... а пасля ён змог без працы пазбавіцца ад Томі.
  
  Таму што пидоров заўсёды забіваюць, праўда? І ці мог хто-небудзь сапраўды хацець, каб двухсотдесятифунтовый педик нёс адказнасць за выхаванне падлетка? Можна сказаць, што Слоўт ўсяго толькі выратаваў Філа Соера ад пасмяротных наступстваў сур'ёзнай памылкі, якой стала прынятае ім рашэнне. Калі б Соер прызначыў Слоута выканаўцам завяшчання і апекуном сына, не ўзнікла б ніякіх праблем. А так забойцы з Далін – тыя, што раней правалілі выкраданне хлопчыка, – праехалі на чырвонае святло, і іх ледзь не арыштавалі да таго, як яны паспелі вярнуцца дадому.
  
  Усё было б значна прасцей, ужо, напэўна, у тысячны раз казаў сабе Слоўт, калі б Філ Соер не ажаніўся. Няма Лілі – няма Джэка, няма Джэка – няма праблем. Філ хутчэй за ўсё і не зазірнуў у клапатліва сабраныя Слоутом звесткі аб ранейшай жыцця Лілі Кава: там падрабязна апісвалася, з кім, калі і як часта, і гэтая інфармацыя павінна была забіць рамантыку з той жа лёгкасцю, з якой чорны фургон размазал Томі Вудбайна па асфальце. Калі Соер і прачытаў гэтыя старанна падабраныя матэрыялы, яны не зрабілі на яго ніякага ўражання. Ён хацеў ажаніцца на Лілі Кава – і ажаніўся. Як яго чортаў двайнік ажаніўся на каралеве Лауры. Яшчэ адзін пралік. Але отплаченный той жа манетай, што ўяўлялася цалкам дарэчным.
  
  А гэта азначала, задаволена падумаў Слоўт, што пасля утряски апошніх дэталяў ўсё ўстане на свае месцы. Па сканчэнні столькіх гадоў яго мара ўвасобіцца: з Аркадзя-Біч ён вернецца адзіным уладальнікам кампаніі «Соер і Слоўт». І ў Далінах сітуацыя набліжаецца да вырашэння: балансуе на краі краіна гатовая зваліцца ў рукі Моргана. Як толькі каралева памрэ, улада пяройдзе да памочніку яе нябожчыка мужа, і ён тут жа ўвядзе ўсе змены, ужо агавораныя ім і Слоутом. А потым грошы пацякуць ракой, падумаў Слоўт, збочыўшы з аўтастрады ў Марына-дэль-Рэй. Потым усё пацячэ ракой.
  
  Яго кліент, Ашэр Дондорф, жыў у ніжняй палове новага кандамініюмаў на адной з цесных вулачак ля самага мора. Дондорф, стары характэрны акцёр, у канцы сямідзесятых набыў незвычайную папулярнасць дзякуючы аднаму тэлесерыялы: ён адыграў ролю домаўладальніка, здае кватэру маладой пары – прыватным дэтэктывамі, мілым, як дзіцяняты панды, – зорак серыяла. Пасля з'яўлення ў першых серыях Дондорф атрымаў столькі лістоў, што сцэнарысты пашырылі яго ролю, прапісаўшы яму бацькаву клопат аб маладой пары, дазволілі знайсці разгадку двух або трох забойстваў, падверглі смяротнай небяспецы, і гэтак далей. Яго жалаванне падвоілася, патроілася, учетверилось, а калі праз шэсць гадоў серыял скончыўся, яму давялося вярнуцца ў кіно. І ў гэтым заключалася праблема. Дондорф лічыў сябе зоркай, але студыі і прадзюсары бачылі ў ім характэрнага акцёра – папулярнага, так, але не ўяўляе асаблівай каштоўнасці. Дондорф патрабаваў кветкі ў грымёрнай, ўласнага цырульніка і спецыяліста па сцэнічнай мове, хацеў больш грошай, больш павагі, больш любові, больш за ўсё. Карацей, паводзіў сябе як ідыёт.
  
  Паставіўшы аўтамабіль на маленечкую стаянку, Слоўт вылез з кабіны, сочачы за тым, каб не падрапаць дзверцы аб цагляную сцяну. І раптам ўсвядоміў: калі ў бліжэйшыя дні ён высветліць, ці нават западозрыць, што Джэку Сойеру вядома аб існаванні Далін, хлапчуку не жыць. Таму што ёсць такое паняцце, як непрымальны рызыка.
  
  Слоўт усміхнуўся сам сабе, кінуў у рот яшчэ адну таблетку «Ды-джэла» і пастукаў у дзверы кандамініюмаў. Ён ужо ведаў напэўна: Ашэр Дондорф пакончыць з сабой. Зробіць гэта ў гасцінай, каб стварыць максімум праблем. Такі тэмпераментны гаўнюк, як ужо амаль былы кліент Слоута, прыдумае максімальна брудны спосаб самагубства, каб па поўнай праграме адпомсціць банку, у якім ляжыць яго закладная. Калі бледны, дрыжачы Дондорф адкрыў дзверы, Слоўт павітаў яго з шчырай цеплынёй.
  
  
  
  Частка другая
  
  Дарога выпрабаванняў
  
  
  
  Кіраўнік 6
  
  Павільён каралевы
  
  1
  
  Востраканцовыя травінкі перад вачыма Джэка здаваліся застылымі і доўгімі, як шаблі. Яны рэзалі б вецер – не згіналіся перад ім. Джэк застагнаў, падымаючы галаву: ён не мог трымацца з такім годнасцю. Страўнік яшчэ пагрозліва трапятацца, лоб і вочы гарэлі. Джэк прымусіў сябе падняцца на калені, потым на ногі. Доўгая калёсы, запрэжаная канём, набліжалася да яго па пыльному прасёлку, і фурман, барадаты чырванатвары мужчына, памерамі і формай не занадта адрозніваўся ад драўляных бочак, якія грукаталі ў яго за спіной, зіркаў на хлопчыка. Джэк кіўнуў і паспрабаваў уважліва разгледзець мужчыну, адначасова прыкідваючыся слоняющимся без справы хлапчуком, магчыма, убежавшим з дома без дазволу бацькоў, каб ўволю выспацца. У вертыкальным становішчы яго ўжо не каламуціла. Больш таго, пасля ад'езду з Лос-Анджэлеса ён яшчэ ніколі так добра сябе не адчуваў: не проста зусім здаровым, але якія знаходзяцца ў поўнай гармоніі са сваім целам. Цёплы лёгкі ветрык Далін мякка гладзіў шчокі – і Джэк адчуваў пяшчотны кветкавы водар самога паветра: яго не мог цалкам перабіць больш моцны пах сырога мяса, прыносіцца тым жа ветрыкам. Джэк прайшоўся далонямі па твары і крадком зірнуў на фурмана, першага чалавека, сустрэтага ім у Далінах.
  
  Калі мужчына звернецца да яго, як адказваць? Кажуць тут на англійскай? На яго англійскай? Джэк прадставіў, як спрабуе сысці за свайго ў свеце, дзе ў хаду: «Скажы на міласць» ці «Распавядзі, куды трымаеш шлях, юны паж?» – і вырашыў, што ў такой сітуацыі лепш прыкінуцца нямым.
  
  Фурман нарэшце-то адарваў погляд ад Джэка і што-то сказаў коней, вызначана не на амерыканскім англійскай васьмідзесятых. Але магчыма, гэтак тут казалі толькі з коньмі. Шлёп, шлёп. Джэк падаўся ў марскую траву, шкадуючы, што не паспеў падняцца некалькімі секундамі раней. Фурман зноў паглядзеў на яго і здзівіў Джэка, кіўнуўшы яму. Прыязнасці ў кивке не адчувалася, варожасці таксама – проста зносіны на роўных. Я буду рады, калі гэты працоўны дзень скончыцца, брат. Джэк кіўнуў у адказ, паспрабаваў сунуць рукі ў кішэні і настолькі здзівіўся, што, напэўна, выглядаў поўным прыдуркам. Фурман засмяяўся, без усякай злосці.
  
  Адзенне Джэка змянілася. Вельветавыя джынсы саступілі месца прасторным порткі з грубай воўны. Вышэй таліі цела аблягаюць куртка з мяккага сіняга матэрыялу. Гузікі на куртцы – ці гэта быў камзол? – замяняў шэраг гаплікаў і завес. Як і штаны, куртку, безумоўна, пашылі ўручную. Красоўкі «Nike» ператварыліся ў скураныя сандалі. Заплечнік трансфармаваўся ў скураны мяшок з тонкай лямкамі на плячы. Фурман апранаўся па той жа модзе, толькі яго камзол быў з скуры. Мноства плям накладалася адно на аднаго, як гадавыя кольцы на зрэзе дрэва.
  
  У грукаце і пылу калёсы пракаціла міма. Ад бочак цягнула дражджавым пахам піва. За бочкамі трыма стосамі ляжалі, як здалося Джэку, покрыўкі ад грузавіка. Ён удыхнуў пах «пакрышак», адначасова адзначыўшы, што ўсе яны зусім лысыя. Гэты сметанковы пах, поўны таемных глыбінь і вытанчаных задавальненняў, імгненна выклікаў у яго пачуццё голаду. Сыр, але сыр, якога ён ніколі не спрабаваў. За коламі сыру, у задняй частцы вазы, высілася гара сырога мяса: освежеванные келіх, вялікія кавалкі выразкі, ліпкія трыбухі, вызначыць прыналежнасць якіх ён не мог, – усё гэта ляжала пад поблескивающим пластом мух. Моцны пах свеженины наваліўся на Джэка, разам забіўшы апетыт, разбуджаны сырам. Ён выйшаў на дарогу, павярнуўся ўслед які праехаў возе і назіраў, як яна, пагойдваючыся, набліжаецца да яе грэбені невысокага пагорка. Пару секунд праз Джэк рушыў следам, на поўнач.
  
  Ён пераадолеў толькі палову ўздыму, калі ўбачыў верхавіну вялікай палаткі, застылую сярод вузкіх колышущихся сцягоў. Джэк меркаваў, што яму трэба менавіта туды. Яшчэ некалькі крокаў прывялі яго да кустах ажыны, дзе ён прытармазіў ў мінулы раз. Успомніўшы, якая яна смачная, Джэк кінуў у рот дзве велізарныя ягады. Цяпер ён бачыў усю палатку. Не палатку зусім, а велізарны павільён: доўгія крылы з кожнага боку, вароты, двор. Як і «Альгамбра», гэта незвычайнае збудаванне – гадовы палац, падказала Джэку інтуіцыя – стаяла над акіянам. Невялікія групы людзей хаваліся ў павільёне і выходзілі з яго, рухомыя нябачнымі, але магутнымі сіламі, – жалезныя пілавінне пад дзеяннем магніта. Групы гэтыя сустракаліся, падзяляліся, зліваліся зноў.
  
  Некаторыя людзі насілі яркую, па ўвазе дарагую вопратку, але большасць одевалось, як Джэк. Некалькі жанчын у белых бліскучых сукенках або мантыях вышагивали па двары, важныя, як генералы. Па абодва бакі ад варот Джэк бачыў палаткі паменш і спехам пазбіваныя драўляныя халупы. Там таксама хапала людзей: яны елі, або што-то куплялі, ці размаўлялі, толькі больш свабодна і хаатычна. Дзе-то ў гэтым натоўпе яму трэба было знайсці мужчыну са шнарам.
  
  Але спачатку ён азірнуўся, паглядзеў уніз, каб зразумець, што адбылося з «Вясёлай краінай».
  
  Убачыўшы двух маленькіх чорных конікаў, тянувших плугі ярдаў за пяцьдзесят ад яго, Джэк падумаў, што парк забаў стаў фермай, але тут заўважыў натоўп, наблюдавшую за ўзворваннем з мяжы поля, і зразумеў, што гэта нейкае спаборніцтва. Потым яго погляд спыніўся на здоровенном рыжеволосом мужчыну, голым па пояс, які круціўся як ваўчок. У выцягнутых руках ён трымаў нейкі доўгі цяжкі прадмет. Мужчына рэзка перастаў круціцца і выпусціў прадмет з рук, а той прарабіў доўгі шлях, перш чым з глухім стукам взрыть траву. Толькі тут стала зразумела, што гэта молат. «Вясёлая краіна» ператварылася ў кірмаш – не ферму. Цяпер Джэк бачыў сталы, ломившиеся ад ежы, дзеці на плячах бацькоў.
  
  Хадзіў ці дзе-то там Спідзі Паркер, правяраючы, што ўсе папружкі і збруі ў поўным парадку, а ў кожнай печы дастаткова дроў? Джэк спадзяваўся, што так.
  
  А яго маці па-ранейшаму сядзела ў «Гарбату з варэннем», варожачы, чаму дазволіла яму сысці?
  
  Джэк павярнуўся да вяршыні ўздыму і ўбачыў, як доўгая калёсы абмінула вароты летняга палаца і павярнула налева, падзяляючы людзей пры руху, як аўтамабіль, сворачивающий з Пятай авеню, падзяляе пешаходаў на папярочнай вуліцы. Імгненнем пазней ён рушыў услед за калёсамі.
  
  2
  
  Ён баяўся, што людзі ля павільёна будуць таращиться на яго, імгненна адчуўшы, што ён не такі, як яны. Джэк стараўся не падымаць вачэй і адлюстроўваў хлопчыка, пасланага са складаным даручэннем: знайсці і прынесці рэчы па доўгім спісе і нічога не забыцца. Рыдлёўка, дзве матыкі, скрутак шпагату, бутэлька гусінага тлушчу... Але Джэк хутка зразумеў, што ніхто з дарослых у летняга палаца не звяртае на яго ніякай увагі. Яны куды-то спяшаліся, або сноўдаліся без справы, аглядалі тавары – дываны, жалезныя катлы, бранзалеты, – выкладзеныя ў маленькіх намётах, пілі з драўляных кубкаў, тузалі каго-то за рукаў, каб што-то пракаментаваць або завязаць размову, спрачаліся са стражнікамі каля брамы – кожны займаўся выключна сваёй справай. Так што імкненне Джэка здавацца нябачным ўяўлялася залішнім і нават недарэчным. Ён выпрастаўся, падняў галаву і рушыў у патрэбным яму кірунку – да брамы, няхай і не прама, а па няроўнай дузе.
  
  Амаль адразу ён зразумеў, што не зможа проста ўвайсці ў вароты – з абодвух бакоў стаялі стражнікі, останавливавшие і дапытвалі практычна кожнага, хто спрабаваў трапіць у летні палац. Людзям даводзілася паказваць паперы альбо прад'яўляць жэтоны або друку, каб іх прапусцілі. Джэк мог паказаць толькі медыятар Спідзі Паркера і не думаў, што гэтага хопіць, каб абмінуць стражнікаў. Адзін мужчына як раз падышоў да брамы. Бліснуў круглы срэбны жэтон, і яго ўладальнік прайшоў далей. Наступнага за ім мужчыну спынілі. Ён заспорил. Потым яго тон змяніўся: Джэк бачыў, што мужчына моліць прапусціць яго. Стражнік паківаў галавой і загадаў яму адысці.
  
  – Яго людзі праходзяць без праблем, – сказаў хто-то справа ад Джэка, імгненна вырашыўшы пытанне мовы, на якім гаварылі ў Далінах. Джэк павярнуў галаву, каб зразумець, звернутыя гэтыя словы да яго.
  
  Але мужчына сярэдніх гадоў, крочыў побач з ім, гаварыў з іншым мужчынам, апранутым так жа проста, як і большасць людзей, толпившихся каля палаца.
  
  – Яно і зразумела, – адказаў другі мужчына. – Ён едзе сюды... Наколькі я ведаю, павінен прыбыць сення, толькі невядома, калі менавіта.
  
  Джэк прыладзіўся за гэтай парачкай.
  
  Калі мужчыны наблізіліся да брамы, стражнікі ступілі наперад, а паколькі абодва накіраваліся да аднаго стражнику, другі узмахам рукі паклікаў да сябе мужчыну, які знаходзіўся бліжэй да яго. Джэк крыху адстаў ад парачкі. Ён па-ранейшаму не бачыў чалавека са шнарам, наогул не бачыў афіцэраў. Узброеныя сілы прадстаўлялі выключна стражнікі, маладыя вясковыя хлопцы з шырокімі чырвонымі асобамі, у прыгожай, старанна отутюженной форме з мноствам складак і рубчиков. Яны нагадвалі фермераў, прызначаных ў маскарадныя касцюмы. Двое мужчын, за якімі прыладзіўся Джэк, падобна, прайшлі праверку, таму што пасля кароткага размовы хлопцы ў форме адступілі, вызваляючы дарогу. Адзін з стражнікаў строга зірнуў на Джэка, і хлопчык адвярнуўся і ступіў у бок.
  
  Ён ужо разумеў, што ў палац патрапіць толькі пры адной умове: калі адшукае капітана са шнарам.
  
  Некалькі мужчын падышлі да стражнику, які адарыў Джэка строгім поглядам, і тут жа пачалі насядаць на яго. Ім прызначана аўдыенцыя, ім неабходна прайсці, гаворка ідзе аб вялікіх грошах, але, на жаль, у іх няма дакументаў. Стражнік паківаў галавой, драпаючы падбародак пра белы гафрыраваны каўнер формы. Пакуль Джэк назіраў за тым, што адбываецца, варожачы, як жа яму знайсці капітана, маршалак маленькай групы працягваў патрабаваць, каб іх прапусцілі, махаў рукамі, біў кулаком у далонь. Твар яго стала такім жа чырвоным, як і ў стражніка. Нарэшце ён пачаў тыкаць стражнику ў грудзі паказальным пальцам. Да першага стражнику падышоў другі. Абодва выглядалі змрочнымі і варожымі.
  
  Побач з імі бясшумна паўстаў высокі стройны мужчына ў форме, якая крыху адрознівалася ад формы стражнікаў – нібы была прыдатная як для бою, так і для аперэты. Секундай пазней Джэк адзначыў, што гафрыраванага каўняра на ім няма, а галаўны ўбор островерхий, не трохкутны. Ён перакінуўся парай слоў са стражнікамі, потым павярнуўся да правадыру маленькай групы. Крыкі і тыканье пальцам спыніліся. Мужчына загаварыў роўным голасам. Джэк бачыў, што няўдачлівыя візіцёры разгубілі сваю агрэсіўнасць. Яны пераміналіся з нагі на нагу, іх плечы асуджана паніклі. Затым яны разгарнуліся і адправіліся дадому. Афіцэр праводзіў іх поглядам, што-то патлумачыў стражникам.
  
  І калі афіцэр, адным сваім выглядам нагонявший жах на буянаў, апынуўся тварам да хлопчыка, Джэк заўважыў доўгі бледны шнар, зігзагам прочертивший шчаку ад правага вока да сківіцы.
  
  Афіцэр кіўнуў стражникам і таропка пакрочыў прэч. Не гледзячы па баках, ён пракладаў шлях праз натоўп, верагодна, накіроўваючыся ў якое-тое месца за межамі палаца. Джэк накіраваўся следам.
  
  – Сэр! – закрычаў ён, але афіцэр ішоў усё далей, нібы не чуючы яго.
  
  Джэк абабег мужчын і жанчын, тых свінню да адной з маленькіх намётаў, праскочыў паміж двума групамі мужчын, якія накіроўваліся да брамы палаца, і ў рэшце рэшт дагнаў афіцэра і дакрануўся да яго локця.
  
  – Капітан?
  
  Афіцэр разгарнуўся, і Джэк застыў на месцы. Паблізу шнар стаў куды шырэй і нібы здабыў ўласную жыццё, поўзаючы па твары. Нават без шнара, падумаў Джэк, гэта твар магло аблажыць каго заўгодна.
  
  – Чаго табе, хлопец? – нецярпліва спытаў мужчына.
  
  – Капітан, мне загадана пагаварыць з вамі... я павінен праверыць, ці Даму, але не думаю, што мне ўдасца трапіць у палац. Ой, я павінен вам сёе-тое паказаць. – Ён сунуў руку ў прасторны кішэню штаноў, якія насіў ўпершыню, і звёў пальцы на трохкутным прадмеце.
  
  Калі Джэк расціснуў кулак, яму ледзь не стала блага: на далоні ляжаў не медыятар, а доўгі зуб, магчыма, акулавы, інкруставаны складаным залатым узорам.
  
  Перавядучы погляд на капітана, у цьмяным чаканні, што той зараз ударыць яго, Джэк ўбачыў адлюстраванне ўласнага шоку. Нецярпенне, здавалася другой натурай афіцэра, знікла. На валявым твары чыталася нявызначанасць, нават страх. Капітан працягнуў руку да Джэку, і той падумаў, што ён хоча ўзяць зуб з залатым узорам. Падлетак аддаў бы яго без ваганняў, але капітан проста прыціснуў пальцы Джэка да далоні, хаваючы зуб.
  
  – Ідзі за мной, – загадаў ён.
  
  І пакрочыў уздоўж сцяны вялікага павільёна. У якой-то момант капітан адкінуў полаг з жорсткай светлай парусіны, і яны апынуліся ў змрочнай нішы. У мільготкім паўзмроку твар капітана выглядала так, быццам яго размалявалі дробным ружовым.
  
  – Гэты знак, – вельмі спакойна сказаў ён. – Дзе ты яго ўзяў?
  
  – Мне яго даў Спідзі Паркер, – адказаў Джэк. – Сказаў, што я павінен знайсці вас і паказаць яго вам.
  
  Мужчына паківаў галавой.
  
  – Гэтага імя я не ведаю. А цяпер аддай мне гэты знак. Зараз жа. – Ён сціснуў запясце Джэка. – Аддай яго мне і скажы, дзе ты скраў яго?
  
  – Я кажу праўду, – стаяў на сваім Джэк. – Мне яго даў Лестэр Спідзі Паркер. Ён працуе ў «Вясёлай краіне». Але ён даваў мне не зуб. Я атрымаў ад яго гітарны медыятар.
  
  – Думаю, хлопец, ты не ведаеш, што цябе чакае.
  
  – Вы з ім знаёмыя. – У голасе Джэка чулася просьба. – Ён мне вас апісаў. Сказаў, што вы капітан Знешняй варты. Спідзі загадаў мне вас знайсці.
  
  Капітан паківаў галавой і яшчэ мацней сціснуў запясце хлопчыка.
  
  – Апішы мне гэтага чалавека. Я хачу высветліць, ці не хлусіш ты, так што на тваім месцы я б пастараўся.
  
  – Спідзі стары, – адказаў Джэк. – Раней быў музыкам. – Па выразу вачэй капітана яму здалося, што той пачынае разумець, пра каго гаворка. – Ён чорны... чарнаскуры чалавек. З сівымі валасамі. На твары глыбокія маршчыны. Ён вельмі худы, але значна мацней, чым можна падумаць з першага погляду.
  
  – Чорны чалавек. Ты хочаш сказаць, смуглы?
  
  – Ну, чорныя людзі на самай справе не чорныя. Як і белыя, не белыя.
  
  – Мужчына са смуглай скурай, якога зваць Паркер. – Капітан адпусціў запясце Джэка. – Тут ён завецца Паркусом. Так ты... – Ён матнуў галавой у бок нейкай нябачнай кропкі за гарызонтам.
  
  – Так, – адказаў Джэк.
  
  – І Паркус... Паркер... паслаў цябе, каб ты ўбачыў нашу каралеву.
  
  – Ён сказаў, што хоча, каб я ўбачыў Даму. І што вы можаце правесці мяне да яе.
  
  – Трэба дзейнічаць хутка. – Капітан ужо перайшоў да справы. – Думаю, усё атрымаецца, але нельга губляць час, – з ваеннай выразнасцю агучыў ён прынятае рашэнне. – Цяпер слухай мяне. Тут поўна бастардаў, так што мы прикинемся, быццам ты мой сын. Ты не выканаў працу, якую я табе даручыў, і цяпер я на цябе злы. Думаю, ніхто нас не спыніць, калі наша ўяўленне будзе выглядаць пераканаўча. Па меншай меры так я змагу правесці цябе ў палац, але там будзе больш складана. Думаеш, табе ўдасца? Зможаш пераканаць людзей, што ты мой сын?
  
  – Мая мама – актрыса, – адказаў Джэк, адчуваючы за яе гонар.
  
  – Што ж, тады паглядзім, чаму ты навучыўся. – І капітан здзівіў Джэка, падміргнуўшы яму. – Пастараюся не прычыняць табе боль. – Потым зноў здзівіў, моцна сціснуўшы яго біцэпс. – Пайшлі. – Ён вывеў Джэка з нішы, літаральна цягнучы за сабой.
  
  – Калі я кажу, што ты павінен вымыць каменныя пліты за кухняй, ты павінен вымыць каменныя пліты, – гучна чаканіў капітан, не гледзячы на Джэка. – Гэта зразумела? Ты робіш сваю працу. А калі ты не робіш сваю працу, цябе караюць.
  
  – Але я вымыў некалькі каменных пліт... – заверашчаў Джэк.
  
  – Я не казаў табе вымыць некалькі каменных пліт! – крыкнуў капітан, цягнучы Джэка за сабой. Людзі раздаваліся ў бакі, прапускаючы іх. Некаторыя спачувальна глядзелі на Джэка.
  
  – Я збіраўся ўсё дарабіць, шчыра, я збіраўся ўсё дарабіць, перапыніўся толькі на хвілінку...
  
  Капітан подтащил яго да брамы і, нават не зірнуўшы на стражнікаў, праскочыў ўнутр, моцна тузануўшы Джэка за руку.
  
  – Не трэба, тата! – віскнуў Джэк. – Мне ж балюча!
  
  – Не так балюча, як будзе. – Цяпер яны хутка перасякалі шырокі двор, які Джэк бачыў з дарогі.
  
  Капітан узбег з Джэкам па драўляных прыступках, і яны апынуліся ў вялікім палацы.
  
  – Цяпер ты павінен гуляць яшчэ лепш, – прашаптаў ён і пайшоў па доўгім калідоры, сціскаючы руку Джэка дастаткова моцна, каб засталіся сінякі.
  
  – Я абяцаю, што буду добрым! – крыкнуў Джэк.
  
  Яны павярнулі ў іншы, больш вузкі калідор. Ўнутры павільён выглядаў сапраўдным палацам: лабірынт калідораў і маленькіх пакояў, у якіх пахла дымам і згарэлі тлушчам.
  
  – Ён абяцае! – зароў капітан.
  
  – Абяцаю! Так!
  
  Цяпер яны ішлі па новаму калідоры, і наперадзе якія-то прыгожа апранутыя людзі – яны стаялі, прываліўшыся да сцен, або сядзелі на канапах – павярнулі галовы, каб зірнуць на гэты шумны дуэт. Адзін з іх, што-то приказывавший двум жанчынам, якія неслі складзеныя прасціны, падазрона зірнуў на Джэка і капітана.
  
  – А я абяцаю выбіць з цябе дур! – ускрыкнуў капітан.
  
  Двое мужчын засмяяліся. Яны былі ў широкополых, аздобленых мехам капелюшах. У аксамітных ботах. З прагнымі, эгаістычнымі асобамі. Мужчыну, разговаривавшего са служанкамі, якому, падобна, тут усё падпарадкоўваліся, адрознівалі высокі рост і неверагодная худзізна. Яго напружанае, снедаемое славалюбствам твар паварочвалася ўслед капітану і хлопчыку, калі тыя праходзілі міма.
  
  – Калі ласка, не трэба! – маліў Джэк. – Калі ласка!
  
  – Кожнае «калі ласка» – дадатковы ўдар розгой, – зароў капітан, і мужчыны зноў засмяяліся. Худы выціснуў з сябе ўсмешку, халодную, як лязо нажа, і зноў павярнуўся да служанкам.
  
  Капітан ўпіхнуў хлопчыка ў пустую пакой, завалены пыльнай драўлянай мэбляй, і толькі тады адпусціў яго руку, якая ўжо моцна хварэла.
  
  – Гэта яго людзі, – прашаптаў ён. – І які стане жыццё, калі... – Ён паківаў галавой, забыўшыся пра спешцы. – У «Кнізе добрага земляробства» сказана, што лагодныя пярэймуць зямлю, але ў гэтых хлопцаў на ўсіх не набярэцца і чайнай лыжкі лагоднасьці. Яны могуць толькі браць. Яны хочуць грошай, хочуць... – Капітан падняў вочы да столі, не змог ці не захацеў сказаць, чаго яшчэ яны хочуць. Зноў паглядзеў на Джэка. – Мы павінны дзейнічаць хутка. У гэтым палацы яшчэ засталіся сакрэты, невядомыя яго людзям. – Ён паказаў на бляклую драўляную сцяну.
  
  Джэк рушыў услед за ім і ўсё зразумеў, калі капітан націснуў на дзве капялюшыкі цвікоў на краі запыленай дошкі. Частка драўлянай сцяны адышла ўнутр, адкрыўшы вузкі цёмны калідор памерам з пастаўлены на папа труну.
  
  – Ты зможаш толькі глянуць на яе, але, думаю, гэта ўсё, што табе трэба. Ды і ў любым выпадку ні на што іншае разлічваць не прыходзіцца.
  
  Падпарадкоўваючыся жэсту капітана, Джэк ступіў у калідор.
  
  – Ідзі наперад, пакуль я не скажу, што рабіць далей, – прашаптаў капітан, зачыняючы патайныя дзверцы. Джэк павольна рушыў скрозь апраметную цемру.
  
  Калідор паварочваў з боку ў бок, зрэдку подсвечивался то праз шчыліну ў сцяне, то праз акенца высока над галавой. Хутка Джэк ўжо зусім не разумеў, дзе знаходзіцца, і толькі ішоў камандам, якія шаптаў капітан. Часам у нос біў дражніла пах смажанага мяса, часам – каналізацыйны смурод.
  
  – Стой, – нарэшце загадаў капітан. – Цяпер я павінен цябе падняць. Вскинь рукі.
  
  – Я яе ўбачу?
  
  – Праз секунду даведаешся. – Капітан ухапіў падлетка пад пахі і ўзняў. – Перад табой панэль, – прашаптаў ён. – Сдвинь яе налева.
  
  Джэк працягнуў рукі да сцяны і тут жа намацаў гладкае дрэва. Панэль лёгка ссунулася, і ў калідор лінуў святло. Джэк ўбачыў, як павук памерам з кацяняці спяшаецца да столі. Ён зазірнуў у вялікую, нібы вестыбюль гатэля, пакой, запоўненую жанчынамі ў белым, з цудоўнай разьбяны мэбляй, якая прымусіла хлопчыка ўспомніць усе музеі, у якіх ён бываў з бацькамі. Сярэдзіну пакоя займала велізарная ложак, у якой спала ці ляжала без прытомнасці жанчына. Над прасцін былі відаць толькі галава і плечы.
  
  А потым узрушаны Джэк ледзь не закрычаў ад жаху, таму што на ложку ляжала яго маці. Так, яго маці, і яна памірала.
  
  – Ты ўбачыў яе, – прашаптаў капітан, выцягваючы рукі.
  
  Джэк разявіўшы рот, глядзеў на маці. Яна памірала, у гэтым ён больш не сумняваўся: шэрую скуру пакрывалі плямы, валасы нібы выцвели. Вакол мітусіліся медыцынскія сёстры, папраўлялі прасціну, перакладалі кнігі на століку ля ложка – але яны толькі імітавалі бурную і быццам бы мэтанакіраваную дзейнасць, таму што не ведалі, як дапамагчы пацыентцы. Яны цалкам аддавалі сабе справаздачу, што па-сапраўднаму дапамагчы нічым не могуць. Усіх іх сіл хапіла б, толькі каб адцягнуць смерць на месяц, а можа, усяго на тыдзень.
  
  Джэк ўгледзеўся ў твар, напоминавшее васковую маску, і нарэшце-то ўбачыў, што жанчына на ложку – не яго маці. Больш за круглявы падбародак, больш класічны нос. Паміраў двайнік яго маці, Лаура Делессиан. Калі Снід і хацеў, каб Джэк ўбачыў больш, у яго не атрымлівалася: белае, застылы твар нічога не казала яму пра жанчыну, якой яно належала.
  
  – Так, – прашаптаў ён, усталёўваючы панэль на месца, і капітан апусціў яго на падлогу.
  
  – Што з ёй? – спытаў Джэк ў цемры.
  
  – Ніхто не можа высветліць, – пачулася над яго галавой. – Каралева нічога не бачыць, не гаворыць, не рухаецца. – Рушыла ўслед паўза, потым капітан дакрануўся да яго рукі. – Нам трэба вяртацца.
  
  З цемры калідора яны выйшлі ў пустую пыльную пакой. Капітан строс з формы прыляплю павуцінне. Схіліўшы галаву, доўга глядзеў на Джэка. На твары мужчыны чыталася трывога.
  
  – Цяпер ты павінен адказаць на маё пытанне.
  
  – Добра.
  
  – Цябе паслалі, каб выратаваць яе? Каб выратаваць каралеву?
  
  Джэк кіўнуў.
  
  – Думаю, так... думаю, і для гэтага таксама. Але скажыце мне... – Ён замяўся. – Чаму гэтыя вырадкі не могуць проста ўзяць уладу? Ёй іх дакладна не спыніць.
  
  Капітан усміхнуўся. Але без усялякага весялосці.
  
  – Я. Мае людзі. Мы б іх спынілі. Я не ведаю, што робіцца ў аддаленых паселішчах, дзе парадак не такі жорсткі... але тут мы верныя каралеве.
  
  Яго шчака пад левым вокам тузанулася, як рыбка. Ён сціснуў рукі, далонь да далоні.
  
  – І табе загадалі... загадалі... ужо не ведаю што... ісці на захад, так?
  
  Джэк літаральна адчуў, што капітана трасе, а растучы непакой яму ўдаецца стрымліваць толькі дзякуючы шматгадовай звычцы да самадысцыпліны.
  
  – Так, – кіўнуў ён. – Я павінен ісці на захад. Або няма? Мне ісці на захад? Да іншай «Альгамбра»?
  
  – Я не магу сказаць... я не магу сказаць, што табе рабіць, – прамармытаў капітан, адступаючы на крок. – Трэба неадкладна вывесці цябе адсюль. А што табе рабіць, я не ведаю. – Джэк бачыў, што мужчына не можа нават глядзець на яго. – Але тут ты не павінен заставацца ні хвіліны... Пайшлі, трэба вывесці цябе адсюль да прыезду Моргана.
  
  – Моргана? – перапытаў Джэк, думаючы, што яму пачулася. – Моргана Слоута? Ён едзе сюды?
  
  
  
  Кіраўнік 7
  
  Фаррэн
  
  1
  
  Капітан нібы не пачуў пытання Джэка. Ён глядзеў у кут гэтай пустой пакоі, як быццам што-то там бачыў. Ён думаў, і думаў напружана. А дзядзька Томі казаў Джэку, што перашкаджаць даросламу думаць гэтак жа непрыстойна, як перарываць дарослага, калі той кажа. Але...
  
  
  
  Сцеражыся гэтага Блоута. Не подпускай да сябе... ні яго самога, ні яго двайніка... ён кінецца за табой, як ліс за гусаком.
  
  
  
  Так казаў Спідзі, але Джэк ў той момант думаў толькі пра Талісман і ледзь не прапусціў яго словы міма вушэй. Цяпер словы вярнуліся, ды з такой сілай, што Джэку быццам адвесілі па карку.
  
  – Як ён выглядае? – нервова спытаў Джэк.
  
  – Морган? – перапытаў капітан, нібы прачнуўшыся.
  
  – Ён тоўсты? Тоўсты і лысаваты? І ходзіць вось так, калі злы? – Скарыстаўшыся прыроджаным дарам пераймаць людзям – гледзячы на сына, Філ Соер покатывался са смеху, нават калі моцна стамляўся або настрой у яго было горш няма куды, – Джэк адлюстраваў Моргана Слоута. Твар хлопчыка разам постарело, калі ён нахмурыў лоб, як хмурыў яго дзядзька Морган, калі на што-то злаваўся. Адначасова Джэк надзьмуў шчокі і апусціў галаву ўніз, каб стварыць другі падбародак. Вусны па-рыбіны выгнулись, і ён хутка зашоргаў бровамі уверх-уніз. – Ён такі?
  
  – Няма, – адказаў капітан, але што-нешта бліснула ў ягоных вачах, як у той момант, калі Джэк сказаў яму, што Снід Паркер – стары. – Морган высокі. Валасы ў яго доўгія... – капітан падняў руку да правага пляча, каб паказаць даўжыню, – і ён кульгае. Адна ступня дэфармаваная. Ён носіць спецыяльны ботаў, але... – Мужчына паціснуў плячыма.
  
  – Вы ж даведаліся Моргана, калі я яго адлюстроўваў! Вы...
  
  – Ш-ш-ш! Дзеля Бога, не так гучна, хлопец!
  
  Джэк панізіў голас.
  
  – Думаю, я ведаю гэтага чалавека. – Ён упершыню адчуў страх. Гэты новы свет Джэк ўсвядоміць не мог, але са знаёмымі пачуццямі праблем не ўзнікала. Дзядзька Морган тут? Госпадзе Ісусе!
  
  – Морган – усяго толькі Морган. Але з ім лепш не звязвацца. Пайшлі адсюль. – Рука капітана зноў сціснула біцэпс хлопчыка. Джэк паморшчыўся, але не ссунуўся з месца.
  
  Паркер становіцца Паркусом. А Морган... не можа быць супадзеннем.
  
  – Секундочку. – Раптам яму ў галаву прыйшоў яшчэ адзін пытанне. – У яе быў сын?
  
  – У каралевы?
  
  – Ды.
  
  – У яе быў сын, – з неахвотай адказаў капітан. – Ды. Мы не можам тут заставацца. Мы...
  
  – Раскажыце мне аб ім.
  
  – Няма чаго расказваць, – адказаў капітан. – Ён памёр у маленстве, не пражыўшы і шасці тыдняў. Хадзілі чуткі, што адзін з людзей Моргана... можа, Осмонд... задушыў яго. Але такім чутках грош цана. Я не люблю Моргана з Орриса, але ўсім вядома, што адзін дзіця з дзесяці памірае ў калысцы. Ніхто не ведае чаму. Яны паміраюць загадкава, без усялякай на тое прычыны. Ёсць прымаўка... Бог забівае свае цвікі. Для Яго каралеўскі дзіця – не выключэнне. Ён... Што з табой? Ты ў парадку?
  
  Перад вачыма Джэка свет засцілала шэрая заслона. Хлопчыка павяло ў бок, і калі капітан падхапіў яго, перш жорсткія рукі сталі мяккімі, быццам пуховыя падушкі.
  
  Ён сам ледзь не памёр у маленстве.
  
  Маці расказвала яму гэтую гісторыю – як яна знайшла яго практычна дыханне ў ложачку, з сінімі вуснамі, са шчокамі колеру погасших пахавальных свечак. Яна распавядала, што з крыкам ўбегла ў гасціную з ім на руках. Яго бацька і Слоўт сядзелі на падлозе, накачавшиеся віном, накуру траўкі, і глядзелі па тэліку рэслінг. Бацька вырваў яго ў маці, левай рукой з сілай заціснуў ноздры («Сінякі сышлі толькі праз месяц», – з нервовым смяшком распавядала маці), потым прыціснуўся вуснамі да малюсенькім ротику Джэка, а Морган закрычаў: «Я не думаю, што гэта яму дапаможа, Філ. Я не думаю, што гэта яму дапаможа».
  
  («Дзядзька Морган такі пацешны, так, мама?» – спытаў тады Джэк. «Так, вельмі пацешны, Джэкі», – адказала маці, усміхнулася дзіўнай, невясёлай усмешкай і раскурила чарговую цыгарэту «Герберт Тэрритун» ад дымившегося у попельніцы недакурка.)
  
  – Хлопец! – прашаптаў капітан і страсянуў Джэка так моцна, што яго галава вісець ледзь не адарвалася ад шыі. – Хлопец! Чорт пабяры! Калі ты страціш прытомнасць...
  
  – Усё добра. – Уласны голас данёсся да Джэка здалёк, зусім як голас дыктара, які аб'яўляе што-то на матчы «Доджэрс», калі праязджаеш міма бейсбольнага стадыёна «Чавес равіна» ў кабрыялеце з апушчаным верхам, як рэха з прыемнага сну пра бейсбол. – Адпусціце мяне. Так што вы кажаце? Дайце аддыхацца.
  
  Трэсці яго капітан перастаў, але глядзеў насцярожана.
  
  – Усё добра, – паўтарыў Джэк і рэзка, з усёй сілы даў сабе поўху. – Ой! – Але перад вачыма праяснілася.
  
  Ён ледзь не памёр у ложку. Яны тады жылі ў кватэры, якую ён ледзьве памятаў. Маці называла яе Палацам техниколоровой мары, таму што з гасцінай адкрываўся выдатны выгляд на Галівудскія пагоркі. Ён ледзь не памёр у ложачку, і яго бацька і Морган Слоўт у гэты час пілі віно, а калі вып'еш шмат віна, часта писаешь, і ён дастаткова добра памятаў, што ў Палацы техниколоровой мары шлях з гасцінай да бліжэйшага туалета ляжаў праз пакой, у якой стаяла яго ложачак.
  
  Ён гэта ўбачыў: Морган Слоўт падымаецца, шырока ўсміхаючыся, кажа што-нешта накшталт: «Секундочку, Філ, зараз вярнуся». Яго бацька прапускае гэтыя словы міма вушэй, нават не глядзіць на Моргана, таму што Стог Колхун як раз згортвае ў барановы рог злапомнага суперніка. Морган выходзіць з ярка асветленай гасцінай ў паўзмрок дзіцячай, дзе маленькі Джэкі Соер спіць у віні-пуховай піжамка, маленькаму Джэкі Сойеру цёпла і ўтульна ў сухім падгузнікі. Ён убачыў, як дзядзька Морган крадком азіраецца на светлы дзвярны праём у гасціную, яго лоб збіраецца маршчынамі, вусны падціскаецца, ператвараючы рот ў вузкую палоску, зусім як у азернага акуня. Ён убачыў, як дзядзька Морган бярэ з крэсла падушку, асцярожна, але рашуча накрывае ёю ўсю галаву немаўля і прыціскае адной рукой, падсунуўшы другую Джэкі пад спіну. Калі кожнае варушэнне спыняецца, дзядзька Морган вяртае падушку на крэсла, у якім звычайна сядзіць ля ложка Лілі, і ідзе ў ванную, каб адліць.
  
  Калі б яго маці не прыйшла практычна адразу, каб праверыць, як ён...
  
  Джэка прабіў халодны пот.
  
  Так яно і было? Так магло быць. Сэрца падказвала, што так і было. Занадта ўжо ідэальнае супадзенне, дзіўнае.
  
  Ва ўзросце шасці тыдняў сын Лауры Делессиан, каралевы Далін, памёр у сваёй ложачку.
  
  Ва ўзросце шасці тыдняў сын Філа і Лілі Соер ледзь не памёр у сваім ложку... і Морган Слоўт знаходзіўся побач.
  
  Яго маці заўсёды заканчвала гэтую гісторыю жартам: як Філ Соер ледзь не разбіў іх «крайслер», мчась ў бальніцу, хоць Джэкі ўжо задыхаў.
  
  Вельмі смешна, усё дакладна. Так.
  
  2
  
  – Цяпер пайшлі, – прыспешыў яго капітан.
  
  – Добра. – Слабасць і здранцвенне не праходзілі. – Добра, давайце...
  
  – Ш-ш-ш! – Капітан павярнуўся на гук набліжаўся галасоў. Справа іх аддзяляла ад калідора сцяна не з дрэва, а з шчыльнай парусіны. Яна сканчалася ў чатырох цалях ад падлогі. У прасвеце былі бачныя боты. Пяць пар салдацкіх ботаў.
  
  Адзін голас выбіўся з агульнага шуму:
  
  – ...не ведаў, што ў яго ёсць сын.
  
  – Ды перастань, – адказаў другі, – ўблюдкі толькі і робяць, што плодзяць ублюдкаў... гэта ты павінен ведаць вельмі добра, Сайман.
  
  Рушыў услед грубы рогат – так звычайна смяяліся старшакласнікі ў школе Джэка, з тых, хто пускаў па крузе касячкі за майстэрні і звяртаўся да малодшым загадкавымі, але часам жахлівымі словамі: вафлер, і рукоблуд, і марфодит. І пасля кожнага такога слова ішоў прыступ гогота, які ён толькі што пачуў.
  
  – Сціхніце! Хутка заткніцеся! – Трэці голас. – Калі ён вас пачуе, не паспее трыццаць разоў ўзысці сонца, як вы будзеце патруляваць Памежжы!
  
  Хто-небудзь што-то сказаў, але так ціха, што Джэк не разабраў ні слова.
  
  Зноў смех, больш стрыманы.
  
  Яшчэ адна нечытэльны фраза.
  
  І той, хто бяжыць смех.
  
  Джэк паглядзеў на капітана. Той не адрываў вачэй ад парусінавым сцены, яго вусны разышліся ў зласлівым оскале. Пра каго казалі салдаты, сумневаў не выклікала. А калі яны гэта казалі, хто-то мог іх слухаць... хто-то, каму гэта чуць не варта было. І хто-то мог задацца пытаннем: а адкуль узяўся гэты раптам які з'явіўся бастардо? Нават такі дзіця, як Джэк, гэта разумеў.
  
  – Ты пачуў дастаткова? – спытаў капітан. – Нам трэба ісці. – Падобна на тое, што яму хацелася зноў страсянуць Джэка... але ён не адважыўся.
  
  
  
  І табе загадалі... загадалі... ужо не ведаю што... ісці на захад, так?
  
  
  
  Ён мяняўся, падумаў Джэк. Змяняўся двойчы.
  
  Першы раз – калі Джэк паказаў яму акулавы зуб, які быў разьбяным медыятарам у свеце, дзе тавары па дарогах развозілі грузавікі, а не запрэжаныя коньмі фурманкі. І другі раз, калі Джэк пацвердзіў, што збіраецца на захад. Пагроза ў яго паводзінах змянілася жаданнем дапамагчы... ў чым?
  
  
  
  Я не магу сказаць... не магу сказаць, што табе рабіць.
  
  
  
  На твары капітана адбівалася рэлігійнае глыбокая павага... або рэлігійны жах.
  
  
  
  Ён хоча выбрацца адсюль, баіцца, што нас могуць тут застукалі, падумаў Джэк. Але гэта не ўсё, праўда? Ён баіцца мяне. Баіцца...
  
  
  
  – Пайшлі, – паўтарыў капітан. – Пайшлі, дзеля Джэйсана.
  
  – Дзеля каго? – тупа перапытаў Джэк, але капітан ужо пацягнуў яго за сабой. Выйшаўшы з пакоя, яны павярнулі налева, і капітан напалову пацягнуў, напалову павёў Джэка па калідоры, адна сценка якога была драўлянай, а другая – парусінавым, якая пахла цвіллю.
  
  – Мы прыйшлі не гэтым шляхам, – прашаптаў Джэк.
  
  – Не хачу трапляць на вочы тым, хто бачыў, як мы ўваходзілі, – таксама шэптам адказаў капітан. – Гэта людзі Моргана. Памятаеш высокага? Такога худога, што скрозь яго ўсё відаць?
  
  – Ды. – Джэк памятаў сухую ўсмешку і вочы, якія не ўсміхаліся. Гэты худы мужчына выглядаў суровым. І вар'ятам. І яшчэ: у Джэка паўстала смутны пачуццё, што ён ведаў гэтага мужчыну.
  
  – Осмонд. – Цяпер капітан пацягнуў Джэка направа.
  
  Пах смажанага мяса ўзмацніўся, паветра літаральна пахла ім. І Джэку жудасна хацелася паспрабаваць так смачна пахкае мяса. Яго не адпускаў страх, нервы нацягнулі як струны, ён, магчыма, стаяў на мяжы вар'яцтва... але рот напоўніўся сліной.
  
  – Осмонд – правая рука Моргана, – сказаў капітан. – Ён нічога не прапускае, і я б не хацеў, каб ён убачыў цябе двойчы, хлопец.
  
  – Што вы маеце на ўвазе?
  
  – Ш-ш-ш! – Капітан сціснуў ныючыя руку Джэка яшчэ мацней. Яны набліжаліся да шырокаму пологу, які перагароджваў дзвярны праём. Джэку ён нагадаў фіранку ў душавой, але гэты полаг быў з мешкавіны, ніткі якой размяшчаліся так рэдка, што тканіна больш была падобная на сетку. І кольцы, на якіх вісеў полаг, былі з косткі, а не храмаванага металу. – Цяпер плач, – горача выдыхнуў капітан у вуха Джэка.
  
  Ён ссунуў полаг і зацягнуў хлопчыка ў вялікую кухню, напоўненую дразнящими водарамі (пах мяса па-ранейшаму дамінаваў) і клубящейся спякотай. Джэк цьмяна заўважыў жароўні, вялікую трубу, жаночыя твары пад вялікімі белымі косынками, напомнившими яму галаўныя ўборы манашак. Некалькі жанчын стаялі ўздоўж доўгага жалезнага карыта на козлах. Іх расчырванелыя твары блішчалі ад поту. Яны мылі рондалі і іншую кухонную начынне. Іншыя размясціліся ля стала, які займаў сярэдзіну пакоя, што-то рэзалі, секлі, строгали, вычышчалі. Адна несла бляху з яшчэ не выпечанымі пірагамі. Усе вылупіліся на Джэка і капітана, калі тыя праходзілі па кухні.
  
  – Каб больш гэтага не было! – крычаў капітан на Джэка, трасучы яго, як тэр'ер – пацука, і пры гэтым хутка прасоўваючыся да двухстворкавых дзвярэй у далёкім канцы памяшкання. – Не было, чуеш мяне? Калі ты яшчэ раз увильнешь ад сваіх абавязкаў, я спушчу з цябе шкуру, як здымаюць лупіну з печанай бульбы.
  
  Тут капітан прашыпеў:
  
  – Яны гэта запомняць і будуць пра гэта казаць, так што плач, чорт бы цябе пабраў!
  
  У гэты самы момант, калі капітан з знявечаным шнарам тварам цягнуў яго па гарачай кухні, трымаючы за руку і за шыю, Джэк свядома прадставіў сабе жудаснае: маці ў пахавальным бюро. Убачыў яе ў пышных зморшчынах белай органди: яна ляжала ў труне ў вясельнай сукенцы, якое насіла ў фільме «Заварушка на Дрэг-стрып», які выйшаў на экраны ў 1953 годзе. Яе твар усё ясней і ясней праступалі перад яго разумовым поглядам, ідэальная васковая копія, і Джэк бачыў, што на маці мініяцюрныя залатыя завушніцы-крыжыкі, якія ён падарыў ёй на Каляды два гады таму. Потым твар змянілася. Падбародак скончыў. Нос стаў больш прамым, больш патрицианским. Валасы крыху посветлели, сталі больш жорсткімі. Цяпер у труне ляжала Лаура Делессиан, і труну гэты не вырабілі ў нейкім безыменным пахавальным бюро, а выдолбили з суцэльнага ствала – труну вікінгаў, калі такія існавалі. Не складала працы ўбачыць, як гэты труну палае на штабелі сухіх бярвення. Ён, безумоўна, не прызначаўся для таго, каб яго апусцілі ў нямую зямлю. Гэта была Лаура Делессиан, каралева Далін, і ў сваім уяўленні Джэк бачыў яе ясна і выразна, але каралева была ў вясельнай сукенцы яго маці з фільма «Заварушка на Дрэг-стрып», і ў яе вушах блішчалі завушніцы-крыжыкі, якія дзядзька Томі дапамог яму выбраць у краме «Шарпс» у Беверлі-Хілз. Раптам слёзы хлынулі гарачым, апальваюць патокам – не няшчырыя сьлёзы, а сапраўдныя; Джэк аплакваў не толькі маці, а абедзвюх жанчын, якія паміраюць у розных мірах, звязаных нябачнай ніткай, якая можа гніць, але ніколі не разарвецца, па меншай меры да іх смерці.
  
  Скрозь слёзы ён убачыў гіганта ў раздзімаюцца белых вопратках, які спяшаўся да іх. Белы кухарскай каўпак замяняла чырвоная бандана, але Джэк падумаў, што прызначэнне яе тое ж самае – паказваць, хто на кухні гаспадар. Кухар размахваў драўлянай відэльцам з трыма зубцамі, выглядевшей вельмі грозна.
  
  – ЗАБІР-РАЙТЕСЬ! – закрычаў на іх шэф, але з гіганцкай грудзей вырваўся да абсурду тонкі галасок хліпкага гея, выговаривающего прадаўцу абутку за якасць абслугоўвання. А вось у відэльцу Джэк нічога абсурднага не бачыў. Яна цягнула на смяротнае зброю.
  
  
  
  – ЗАБІР-РАЙТЕСЬ З МАЁЙ КУХНІ, СМОЎЖНІ! ХАЛЕРА-РЭЗ ЯЕ НІХТО ШЛЯХ НЕ СР-РЕЗАЕТ! ТУТ НЕ ПР-РОХОДНОЙ ДВОР-Р! І КАЛІ ВЫ ГЭТАГА НЕ ЗАПОМНІЦЕ, КЛЯНУСЯ БОГАМ ЦЕСЛЯРОМ, Я ВЫПРАЦ-РЭЖУ ГЭТА НА ВАШЫХ ЗАДАХ!
  
  
  
  Ён ткнуў у іх відэльцам, адвярнуўшыся і прыкрыўшы вочы, як быццам, нягледзячы на грубую гаворка, яму пярэчыў выгляд крыві, якая льецца. Капітан прыбраў руку з шыі Джэка і, як таму здалося, нядбайна выцягнуў перад сабой. Імгненнем пазней усе шэсць з паловай футаў шэф-кухары ляжалі на падлозе. Мясная відэлец складаў яму кампанію, апынуўшыся ў лужыне клубнічнай начыння сярод шмаццём белага тэсту, якія так і не сталі пірагом. Шэф катаўся, прыціскаючы да грудзей зламаную ў запясце правую руку, і крычаў высокім, якое нагадвае гукі флейты голасам. Навіны, якія ён паведамляў тым, хто яго чуў, вядома ж, не радавалі: ён мер-ртв, капітан яго дакладна забіў, як мінімум пакалечыў, жорсткі і бесер-рдечный капітан Знешняй стар-ражи парэзаў яму пр-равую р-руку і пазбавіў яго ср-редств да існавання, так што з гэтага часу яму прыгатаваная жыццё жабрака; капітан пр-ричинил яму жудасную боль, немагчыма нават пр-редставить сабе, якую моцную боль, ні адзін чалавек на...
  
  – Затыкніся! – раўнуў капітан, і шэф заткнуўся. Неадкладна. Ён ляжаў на падлозе, як велізарны дзіця, прыціскаючы правую руку да грудзей, чырвоная бандана п'яна спаўзла набок, адкрыўшы адно вуха (па цэнтру мочкі поблескивала маленькая чорная жамчужына), тоўстыя шчокі дрыжалі. Якія працавалі на кухні жанчыны ахнулі і зашептались, калі капітан нахіліўся над псрапалоханых уладаром гэтай запоўненай клубамі пара пячоры, дзе яны праводзілі дні і ночы. Джэк, па-ранейшаму плачу, заўважыў чарнаскурага хлопчыка (асмуглага хлопчыка, паправіў яго ўнутраны голас), які стаяў ля самай вялікі жароўні. Рот хлопчыка раскрыўся, твар выказваў здзіўленне, як у персанажа менестрэль-шоў[14], але ён не забываў паварочваць ручку, і барановая нага працягвала круціцца.
  
  – А цяпер паслухай, і гэтага савета цябе не знайсці ў «Кнізе добрага земляробства», – пачаў капітан, калі яго нос ледзь не сутыкнуўся з носам шэфа (паралізуючы хватка – на шчасце, рука Джэка ўжо здранцвела, і болю не адчувалася – пры гэтым не аслабла ні на ёту). – Ніколі... ніколі не падыходзь да мужчыны з нажом... або з відэльцам... або з дзідай... або нават, даруй Божа, з трэскай у руцэ, калі не збіраешся яго забіць. Усім вядома, якія кухары запальчывыя, але запальчывасць не мае на ўвазе нападу на капітана Знешняй варты. Ты мяне разумееш?
  
  Шэф прастагнаў што-то слезливое і ваяўнічае. Джэк не разабраў, што менавіта акцэнт кухары прыкметна ўзмацніўся, – але сказанае мела якое-то стаўленне да маці капітана і помоечным сабакам, рыщущим ля павільёна.
  
  – Гэта магчыма, – адказаў капітан. – Ніколі не ведаў гэтую даму. Але я не атрымаў адказу на маё пытанне. – І ён ткнуў шэфа ў бок пыльным ободранным ботам. Штурхнуў досыць мякка, але шэф завыў так, быццам капітан ўрэзаў яму з усёй сілы. Жанчыны зноў зашептались.
  
  – Ці атрымалася ў нас дасягнуць разумення ў пытанні шэф-кухароў, зброі і капітанаў? У адваротным выпадку спатрэбяцца дадатковыя тлумачэнні.
  
  – Атрымалася! – выдыхнуў шэф. – Атрымалася! Атрымалася! Уда...
  
  – Выдатна. Таму што сёння мне ўжо надакучыла тлумачыць непанятлівы. – Капітан ізноў схапіў Джэка за шыю. – Так бо, хлопец? – І зноў страсянуў хлопчыка, выклікаўшы лямант, толькі збольшага роблены. – Што ж... мяркую, гэта ўсё, што ён можа сказаць. Розуму ў хлопца не шмат, як і ў яго маці.
  
  Капітан змрочна агледзеў кухню.
  
  – Добрага вам дня, дамы. Ды будзе з вамі дабраславеньне каралевы.
  
  – І з вамі, добры сэр, – наважылася адказаць самая старая з іх і зрабіла нязграбны рэверанс. Астатнія рушылі ўслед яе прыкладу.
  
  Капітан пацягнуў Джэка праз кухню. Джэк моцна ўдарыўся сцягном аб кут карыта для мыцця і зноў завыў. Выплюхнулася гарачая вада. Дымныя кроплі, шыпячы, пабеглі па дошках і зніклі паміж імі. У гэтых жанчын рукі пастаянна ў такой вадзе, падумаў Джэк. Як яны гэта вытрымліваюць? Тут капітан, які ўжо амаль нёс яго, выштурхнуў Джэка праз яшчэ адзін полаг з мешкавіны ў калідор, які знаходзіўся за ім.
  
  – Фу! – выдыхнуў капітан. – Мне гэта не падабаецца, зусім не падабаецца, ад гэтага ванітуе.
  
  Налева, направа, зноў направа. Джэк адчуваў, што яны набліжаюцца да вонкавай сцяне павільёна, і яму хапіла часу, каб задацца пытаннем, чаму ўнутры павільён значна больш, чым можна сабе ўявіць, гледзячы на яго звонку. Потым капітан праштурхнуў яго ў шчыліну паміж полкамі, і яны апынуліся пад адкрытым небам, выйшлі ў яркі дзеннай святло, які пасля змроку павільёна з такой сілай ударыў Джэка па вачам, што яму давялося зажмурыцца.
  
  Капітан не губляў ні секунды. Гразь чвякала і хлюпала пад нагамі. Пахла сенам, і коньмі, і гноем. Джэк зноў адкрыў вочы і ўбачыў, што яны перасякаюць то абгароджаны пятачок для выгулу коней, то загон, то ці двор каля свірна. Ён убачыў парусінавую агароджу, за якой кудахталі куры. Худы мужчына, голы, калі не лічыць бруднага килта і вяровачных сандаляў, драўлянымі віламі кідаў сена ў адкрытае стойла, з якога сумна глядзела конь, памерам крыху больш шетландского поні. Яны ўжо мінулі стойла, калі розум Джэка змог пераварыць ўбачанае: у каня было дзве галавы.
  
  – Гэй! – крыкнуў ён. – Я магу зазірнуць у стойла? Там...
  
  – Няма часу.
  
  – Але ў коні...
  
  – Я сказаў, няма часу. – Тут капітан ўзвысіў голас: – І калі я яшчэ раз пабачу, як ты ляжыш на баку, калі праца яшчэ не зроблена, то всыплю цябе двойчы!
  
  – Не, гэта больш не паўторыцца! – крыкнуў Джэк (па праўдзе кажучы, паўторы пачалі яму надакучаць). – Клянуся, не паўторыцца! Я ж казаў, я буду добрым!
  
  Наперадзе ўжо віднеліся драўляныя вароты ў сцяне з неотесанных бярвення. Джэк бачыў такія – яны агароджвалі паселішчы ў старых вестэрнах (яго маці знялася ў некалькіх). Да брамы былі прыбітыя цяжкія клямары, але Джэк адзначыў, што запорного бруса ў іх няма. Ён стаяў ля сцяны злева ад брамы, тоўсты, як чыгуначны шлагбаўм. Створкі разышліся на некалькі цаляў. Джэк ушчэнт заблытаўся, пятляючы па калідорах, але здаровы сэнс падказваў яму, што яны на задворках павільёна.
  
  – Слава Богу, – прамовіў капітан ужо больш нармальным голасам. – Цяпер...
  
  – Капітан, – пачулася ззаду іх. Мужчынскі голас, ціхі, але выразны, які гучыць знарочыста нядбайна. Капітан спыніўся як укапаны. Голас пачуўся ў той самы момант, калі згублены і абязвечаны шнарам спадарожнік Джэка працягваў руку да левай створцы, каб штурхнуць яе. Не выклікала сумневаў, што ўладальнік голасу назіраў за імі і чакаў менавіта гэтага моманту.
  
  – Быць можа, ты ўявіш мне твайго... э-э-э... сына?
  
  Капітан павярнуўся, Джэк разам з ім. Пасярод загону – іншароднае цела сярод ўсёй гэтай гразі – стаяў худзенькі прыдворны, якога баяўся капітан. Осмонд. Ён разглядаў іх меланхоличными цёмна-шэрымі вачыма. Джэк ўбачыў, як што-то варушыцца ў гэтых вачах, у самай глыбіні. Страх раптам ўзмацніўся, здабыў вастрыё. Ды ён чокнутый, усвядоміў Джэк. Безумней не бывае.
  
  Осмонд наблізіўся на два акуратных кроку. У левай руцэ ён трымаў абцягнутую скурай дзяржальню бізуна. Кнутовище ледзь звужаецца, пераходзячы ў сам пугу, тройчы абматаны вакол пляча Осмонда, тоўсты, як грымучая змяя. Бліжэй да свабоднага канца пугу падзяляўся на тузін больш тонкіх кнутиков з пераплеценых палосак сырамятны скуры, а кожны кнутик заканчваўся грубым бліскучым металічным наканечнікам.
  
  Осмонд тузануў рукаятку, і кольцы бізуна з сухім шыпеннем спаўзлі з яго пляча. Пакруціў рукой, і касічкі з сырамятны скуры заерзали у перамешанай з саломай бруду.
  
  – Твайго сына? – паўтарыў Осмонд і наблізіўся яшчэ на крок. І раптам Джэк зразумеў, чаму гэты чалавек здаўся яму знаёмым. У той дзень, калі яго ледзь не скралі... Белы касцюм!
  
  Джэк падумаў, што хутчэй так, чым няма.
  
  3
  
  Капітан сціснуў пальцы ў кулак, паднёс да лба, пакланіўся. Пасля кароткага ваганні Джэк рушыў услед яго прыкладу.
  
  – Мой сын, Люіс, – здушана вымавіў капітан, не распрямляясь. Джэк ўбачыў гэта, скасавурыўшы вочы налева. Ён таксама не стаў распрямляться, яго сэрца шалёна калацілася.
  
  – Дзякуй, капітан. Дзякуй, Люіс. Ды дабраславіць вас каралева. – Калі Осмонд закрануў Джэка пугаўём, той ледзь не ўскрыкнуў. Ён выпрастаўся, душачы лямант.
  
  Осмонд стаяў ужо ў двух кроках, не адрываючы ад Джэка вар'яцкага, меланхалічнага погляду. На ім быў скураны камізэлька з быццам бы дыяментавымі зашпількамі, пенящаяся карункамі кашуля, на запясце правай рукі поблескивал бранзалет-ланцужок (мяркуючы па тым, як Осмонд трымаў пугу, Джэк здагадаўся, што ён ляўшун). Валасы забраныя назад і перавязаныя шырокай стужкай, падобна, з белага атласа. Ад Осмонда зыходзілі два паху. Адзін яго маці называла «мужчынскім водарам», маючы на ўвазе ласьён пасля галення, адэкалон, што-то такое. У выпадку Осмонда гэта быў пах сухасці і пудры. Джэку ён нагадаў старыя чорна-белыя ангельскія фільмы з судамі на Олд-Бейлі[15]. Суддзі і адвакаты у гэтых фільмах насілі парыкі, і Джэк падумаў, што скрынкі з-пад парыкоў пахлі, як Осмонд: сушью і друзлай саладосцю, нібы самы стары ў свеце пончык з цукровай пудрай. А пад гэтым пахам праступаў іншы, больш натуральны і менш прыемны, які належыць непасрэдна Осмонду. Пах слаёў поту і гразі, пах чалавека, які мыўся рэдка, калі мыўся наогул.
  
  Так. Осмонд быў адным з істот, якія спрабавалі выкрасці яго ў той дзень.
  
  Страўнік Джэка завязаўся вузлом і тузануўся.
  
  – Я не ведаў, што ў цябе ёсць сын, капітан Фаррэн. – Хоць звяртаўся Осмонд да капітана, глядзеў ён па-ранейшаму на Джэка.
  
  Люіс, думаў той. Ты Люіс, не забывай...
  
  – Лепш бы яго ў мяне не было, – адказаў капітан, зірнуўшы на Джэка са злосцю і пагардай. – Я аказаў яму гонар, прывёўшы ў вялікі павільён, а ён збег ад мяне, як сабака. Я злавіў яго за...
  
  – Так, так, – абарваў яго Осмонд і рассеяна ўсміхнуўся.
  
  Ён не верыць ніводнаму слову, у роспачы падумаў Джэк і адчуў, як яго розум яшчэ на крок прысунуўся да панікі. Ні адзінага слова!
  
  – Хлапчукі дрэнныя. Усе хлапчукі дрэнныя. Гэта аксіёма.
  
  Ён пастукаў пугаўём па запясця Джэка. Той нервова крыкнуў... і яго твар тут жа заліла фарба сораму.
  
  Осмонд хіхікнуў.
  
  – Дрэнныя, так, гэта аксіёма. Усе хлапчукі дрэнныя. Я быў дрэнным, і, гатовы спрачацца, ты таксама, капітан Фаррэн. Так? Так? Ты быў дрэнным?
  
  – Так, Осмонд, – адказаў Фаррэн.
  
  – Вельмі дрэнным? – спытаў Осмонд. Неверагодна, але ён пачаў прытанцоўваць ў гразі. Аднак нічога женоподобного Джэк ў гэтым не бачыў. У хударлявым, ледзь ці не далікатнай Осмонде не адчувалася нічога гомасексуальнага. А калі ў яго словах і улавливался нейкі намёк, Джэк інтуітыўна разумеў, што справа ў іншым. Няма, куды выразней праступалі злосць і... вар'яцтва. – Вельмі дрэнным? На рэдкасць дрэнным?
  
  – Так, Осмонд, – драўляным голасам адказаў Фаррэн. Яго шнар блішчаў у послеполуденном святле, цяпер ужо не ружовы, а чырвоны.
  
  Осмонд спыніў імправізаваны танец так жа рэзка, як і пачаў. Холадна паглядзеў на капітана.
  
  – Ніхто не ведаў, што ў цябе ёсць сын, капітан.
  
  – Ён незаконнанароджаны, – адказаў капітан. – І прыдуркаваты. Як зараз высвятляецца, яшчэ і лянівы. – Ён раптам павярнуўся і ўдарыў Джэка ў вуха. Нямоцна, але рука ў капітана Фаррена была цяжкая, як цэгла. Джэк завыў і ўпаў у бруд, трымаючыся за вуха.
  
  – Вельмі дрэнны, па большай частцы на рэдкасць дрэнны, – паўтарыў Осмонд, але цяпер яго худы твар ператварылася ў бесстрастную маску, хавае ўсе пачуцці. – Уставай, дрэнны хлопчык. Дрэнных хлопчыкаў, якія не слухаюцца бацькоў, павінна караць. І дрэнных хлопчыкаў павінна дапытваць. – Ён узмахнуў пугай. Пачуўся сухі шчаўчок. Ахоплены панікай розум Джэка паспрабаваў сысці ў ўспаміны аб роднай яму свеце. Любым спосабам. Пстрычка дубца Осмонда нагадаў яму стрэл з духовушки «Дэйзі», якую яму падарылі ў восем гадоў. Яму і Рычарду Слоуту.
  
  Осмонд пацягнуўся і схапіў Джэка за выпацканы брудам перадплечча белай, падобнай на паучью лапку рукой. Прыцягнуў хлопчыка да сябе, у гэтыя пахі – старой салодкай пудры і старой затхлай бруду. Дзіўныя шэрыя вочы ўпіліся ў сінія вочы Джэка. Той адчуваў, як цяжэе мачавая бурбалка, і прыкладаў усе сілы да таго, каб не ашукаць ў штаны.
  
  – Ты хто? – спытаў Осмонд.
  
  4
  
  Словы павіслі ў паветры паміж імі.
  
  Джэк адчуваў, што капітан глядзіць на яго: твар сурова, але вочы поўныя адчаю. Чуў кудахтанне курэй, брэх сабак, скрып надыходзячай вялікай вазы.
  
  
  
  Скажы мне праўду, няпраўду я отличу адразу, патрабаваў погляд Осмонда. Ты вельмі падобны на аднаго дрэннага хлопчыка, з якім я аднойчы сустрэўся ў Каліфорніі... Ты той самы хлопчык?
  
  
  
  І на імгненне на вуснах Джэка задрыжала прызнанне:
  
  
  
  Джэк, я Джэк Соер, так, я той хлопчык з Каліфорніі, каралева гэтага свету была маёй маці, толькі я памёр, і я ведаю вашага боса, я ведаю Моргана – дзядзьку Моргана, – і я скажу вам усё, што вы захочаце даведацца, калі толькі вы перастанеце свідраваць мяне вашымі жудаснымі вар'яцкімі вачыма, так, я ўсё скажу, таму што я ўсяго толькі дзіця, а менавіта гэта робяць дзеці, яны кажуць, яны распавядаюць ўсё...
  
  
  
  Але тут ён пачуў голас маці, яе насмешлівыя інтанацыі:
  
  
  
  Ты збіраешся ўсё расказаць гэтаму хлопцу, Джэкі? ГЭТАМУ хлопцу? Ад яго смярдзіць, як на распродажы ў аддзеле мужчынскіх адэкалонам, і ён падобны на сярэднявечнага Чарльза Мэнсана... але рабі як ведаеш. Ты зможаш абвесці яго вакол пальца – і без працы, – але рабі як ведаеш.
  
  
  
  – Хто ты? – паўтарыў Осмонд, прыціскаючыся яшчэ шчыльней, і на яго твары Джэк прачытаў поўную ўпэўненасць – ён прывык атрымліваць у людзей, якія яго цікавяць адказы... і не толькі ў двенадцатилетних хлапчукоў.
  
  Джэк глыбока, са всхлипом, удыхнуў (Калі хочаш дамагчыся максімальнай гучнасці, калі хочаш, каб цябе пачулі на апошнім шэрагу балкона, ты павінен задзейнічаць дыяфрагму, Джэкі. Тады галасавыя звязкі выдадуць максімум) і закрычаў:
  
  – Я ЗБІРАЎСЯ ВЯРНУЦЦА! КЛЯНУСЯ БОГАМ!
  
  Осмонд, які нахіліўся наперад, разлічваючы на ледзь чутны доўгі слязлівы шэпт, адхіснуўся, нібы Джэк раптам ударыў яго. Наступіў адной нагой на хвасты-касічкі свайго бізуна і ледзь не ўпаў.
  
  – Ты, чортаў маленькі...
  
  – Я ЗБІРАЎСЯ ВЯРНУЦЦА! КАЛІ ЛАСКА, НЕ ПОРИТЕ МЯНЕ, АС-МОНД! Я ЗБІРАЎСЯ ВЯРНУЦЦА! Я НІКОЛІ НЕ ХАЦЕЎ ПРЫХОДЗІЦЬ СЮДЫ НІКОЛІ Я НІКОЛІ Я НІКОЛІ...
  
  Капітан Фаррэн падскочыў да яго і ўдарыў у спіну. Джэк распластаўся ў гразі, па-ранейшаму крычучы.
  
  – Ён прыдуркаваты, як я вам і казаў, – пачуў ён голас капітана. – Я прыношу прабачэнні, Осмонд. Можаце быць упэўнены, я выпорю яго так, што не застанецца і кавалачка цэлай скуры. Ён...
  
  – Што ён наогул тут робіць? – віскнуў Осмонд, тонка і пранізліва, зусім як гандлярка рыбай. – Што гэты смаркаты вырадак тут робіць? Не прапаноўвай мне паказаць яго пропуск! Я ведаю, няма ў яго пропуску! Наколькі мне вядома, ты мог прыцягнуць яго сюды, каб накарміць са стала каралевы... каб ён скраў сталовае срэбра... аднаго погляду дастаткова, каб зразумець, што ён вельмі дрэнны, невыносна дрэнны, абсалютна дрэнны!
  
  Зноў пстрыкнуў пугу, але ўжо не ціхім пстрычкай духовушки «Дэйзі» – на гэты раз нібы грымнуў стрэл з вінтоўкі дваццаць другога калібру, і Джэк паспеў падумаць: Я ведаю, да чаго ўсё ідзе, – а потым вялікая жорсткая рука ўчапілася яму ў спіну. Боль ввинтилась ў яго плоць і пачала разрастацца, гарачае і зводзіць з розуму. Ён закрычаў, выгінаючыся ў гразі.
  
  
  
  – Дрэнны! Жудасна дрэнны! Абсалютна дрэнны!
  
  
  
  Кожны «дрэнны» суправаджаўся пстрычкай бізуна Осмонда, пяцярнёй, впивающейся ў спіну, крыкам Джэка. Яго спіна гарэла. Ён паняцця не меў, як доўга гэта працягвалася – з кожным ударам лютасьць Осмонда палала ўсё ярчэй, – але тут пачуўся новы голас:
  
  – Осмонд! Осмонд! Вы тут! Слава Богу!
  
  І тупат бягучых ног.
  
  – Ну? Ну? Што такое? – рэзка спытаў Осмонд, яго дыханне крыху збілася.
  
  Рука схапіла Джэка за локаць, дапамагла падняцца. Калі ён пахіснуўся, яна абхапіла яго за талію і ўтрымала на нагах. Не верылася, што капітан, які так жорстка і груба цягнуў яго па павільёне, мог праявіць падобную пяшчота.
  
  Джэк зноў пахіснуўся. Свет імкнуўся расплыўся перад вачыма. Струменьчыкі цеплай крыві цяклі па спіне. Ён глядзеў на Осмонда з хутка набіраючай сілу лютасцю, і яму падабалася адчуваць гэтую лютасьць. Яна служыла выдатным проціяддзем страху і замяшання.
  
  Ты гэта зрабіў... ты прычыніў мне боль, ты параніў мяне. А цяпер слухай, малпа. Калі ў мяне з'явіцца шанец паквітацца з табой...
  
  – Ты ў парадку? – прашаптаў капітан.
  
  – Ды.
  
  – Што? – пракрычаў Осмонд двум мужчынам, з'яўленне якіх перапыніла пакаранне Джэка.
  
  Першага Джэк ужо бачыў: адзін з дэндзі, міма якіх яны з капітанам прайшлі, накіроўваючыся да потайному калідоры. Другой чым-то нагадваў фурмана, з якім Джэк сутыкнуўся, ледзь з'явіўшыся ў Далінах. Гэты чалавек выглядаў вельмі спалоханым, і яму дужа дасталася: кроў з ірванай раны на левай баку галавы запеклася, заліў практычна усю левую шчаку. Ён падрапаў левую руку, парваў камзол.
  
  – Што ты кажаш, шакал?
  
  – Мой фургон перакуліўся на павароце ў далёкім канцы вёскі Майстравых, – адказаў фурман. Ён казаў павольна, расцягваючы словы, як чалавек, які яшчэ не адышоў ад шоку. – Мой сын загінуў, спадар. Яго раздушыла бочкамі. У дзень травеньскага сяўбы яму толькі споўнілася шаснаццаць. Яго маці...
  
  – Што? – зноў віскнуў Осмонд. – Бочкі? З элем? Не з Кингсленда? Ты ж не хочаш мне сказаць, што перавярнуў фургон, поўны бочак «Кингслендского элю», бязмозглы асёл? Ты ж не хочаш мне гэтага сказаць, ды-а-а-а-а?
  
  На апошнім слове голас Осмонда узляцеў да няўяўных вышынь, нібы ён передразнивал оперную дзіву. Гук вібраваў і пераліваўся. І адначасова Осмонд зноў пачаў прытанцоўваць... але на гэты раз ад лютасці. Спалучэнне атрымалася такім дзіўным, што Джэку прыйшлося падняць абедзве рукі да рота, каб заглушыць міжвольны смех. Ад гэтага руху кашуля рушыў па растерзанной спіне, імгненна отрезвив хлопчыка яшчэ да таго, як капітан шэптам папярэдзіў, што смяяцца ніяк нельга.
  
  Цярпліва, нібы Осмонд выпусціў самае важнае (у чым фурман, павінна быць, не сумняваўся), мужчына пачаў зноў:
  
  – Яму толькі споўнілася шаснаццаць на дзень травеньскага сяўбы. Яго маці не хацела, каб ён ехаў са мной. Я і падумаць не мог...
  
  Осмонд падняў дубец і нанёс ўдар з неверагоднай, няўлоўнай для вочы хуткасцю. Толькі што ён трымаў кнутовище ў апушчанай руцэ, і хвасты-касічкі з сырамятны скуры мясілі гразь, а ў наступнае імгненне ўжо пачуўся бавоўна – зноў як ад стрэлу з дзіцячай духовушки. Фурман, закрычаўшы, адхіснуўся, закрыў твар рукамі. Свежая кроў сачылася скрозь брудныя пальцы. Ён упаў, мармычучы здушаным, булькала голасам:
  
  
  
  – Мой спадар! Мой спадар! Мой спадар!
  
  
  
  – Хадзем адсюль, – прастагнаў Джэк. – Хутчэй!
  
  – Пачакай! – адказаў капітан. Яго суровы твар крыху памякчэў. У вачах зацеплілася надзея.
  
  Осмонд павярнуўся да дэндзі, які адступіў на крок, моўчкі варушачы поўнымі пунсовымі вуснамі.
  
  – Гэта быў «Кингсленд»? – цяжка дыхаючы, запытаў ён.
  
  – Осмонд, вам нельга так хвалявацца...
  
  Осмонд крыху прыўзняў левую руку. Металічныя наканечнікі касічак заскрэблі па ботаў дэндзі. Той адступіў яшчэ на крок.
  
  – Не смей ўказваць, што мне можна, а што – не. Толькі адказвай на мае пытанні. Я раззлаваны, Стывен, я неверагодна, страшна раззлаваны. Гэта быў «Кингсленд»?
  
  – Так, – кіўнуў Стывен. – Я вельмі шкадую, але...
  
  – На Вартавы дарозе?
  
  – Осмонд...
  
  – На Вартавы дарозе, асёл?
  
  – Ды. – Стывен шумна праглынуў.
  
  – Зразумела. – Запалы твар Осмонда рассекла агідная ўсмешка. – Дзе знаходзіцца вёска Майстравых, як не на Вартавы дарозе? Ці можа вёска лётаць? А? Стывен, вёска можа пераляцець з адной дарогі на іншую? Можа? Можа?
  
  – Не, Осмонд, вядома ж, няма.
  
  – Няма. Значыць, гэтыя бочкі паскакалі па Вартавы дарозе, правільна? І я магу выказаць здагадку, што перакуліўся фургон перагароджвае Вартавую дарогу, тады як лепшы ў Далінах эль насычае зямлю, каб дажджавыя чарвякі маглі сысці ў запой? Гэта правільна?
  
  – Ды... ды. Але...
  
  – Морган едзе па Вартавы дарозе! – віскнуў Осмонд. – Морган едзе, і ты ведаеш, як імчацца яго коні! Калі дыліжанс абміне паварот і натыкнецца на гэты завал, кучар не паспее спыніць коней! Дыліжанс можа перавярнуцца! Морган можа загінуць!
  
  – Святойбоже, – прашаптаў Стывен ў адно слова. Яго бледны твар пабялеў яшчэ мацней.
  
  Осмонд кіўнуў.
  
  – Думаю, калі дыліжанс Моргана перакуліцца, нам варта маліцца за яго смерць, а не выздараўленне.
  
  – Але... але...
  
  Осмонд адвярнуўся і амаль пабег да таго месца, дзе стаяў капітан Знешняй варты са сваім «сынам». За яго спіной няшчасны фурман усё яшчэ копошился ў бруду, паўтараючы: «Мой спадар».
  
  Погляд Осмонда закрануў Джэка, а потым зрушыўся, нібы хлопчыка і не існавала.
  
  – Капітан Фаррэн! Ты сачыў за тым, што адбывалася тут у апошнія пяць хвілін?
  
  – Так, Осмонд.
  
  – Сачыў уважліва? Нічога не выпусціў? Ты нічога не выпусціў?
  
  – Думаю, што няма.
  
  – Думаеш, значыць? Які ты выдатны капітан! Мяркую, мы яшчэ пагаворым аб тым, якім чынам такі выдатны капітан мог стаць бацькам гэтай лягушачьей машонкі.
  
  Халодны погляд зноў закрануў Джэка.
  
  – Але цяпер часу для гэтага няма, правільна? Няма. Я прапаную табе ўзяць з дзясятак тваіх самых моцных людзей і хутка... не, вельмі хутка... адправіць іх на Вартавую дарогу. Ты ж зможаш вызначыць месца здарэння па паху?
  
  – Так, Осмонд.
  
  Осмонд глянуў на неба.
  
  – Моргана чакаюць да шасці гадзін... можа, крыху раней. Цяпер два. Я б сказаў, што два. Па-твойму, два, капітан?
  
  – Так, Осмонд.
  
  – А што скажаш ты, маленькі гаўнюк? Трынаццаць? Дваццаць тры? Восемдзесят адзін? Які гадзіну?
  
  Джэк таращился на яго. Осмонд грэбліва ўсміхнуўся, і Джэк адчуў, як зноў закіпае гнеў.
  
  
  
  Ты прычыніў мне боль, і калі ў мяне з'явіцца шанец...
  
  
  
  Осмонд зноў глядзеў на капітана.
  
  – Я прапаную да пяці гадзін паспрабаваць выратаваць тыя бочкі, якія засталіся цэлымі. Пасля пяці трэба як мага хутчэй ачысціць дарогу. Гэта зразумела?
  
  – Так, Осмонд.
  
  – Тады пайшоў адсюль.
  
  Капітан Фаррэн паднёс кулак да лба і пакланіўся. Тупа таращась на Осмонда, ненавідзячы яго так люта, што стукала ў скронях, Джэк рушыў услед прыкладу капітана. Осмонд адвярнуўся ад іх яшчэ да таго, як кулак Фаррена падняўся да лба, і накіраваўся да калясьнічаму, пощелкивая пугай, напаўняючы двор гукамі стрэлаў з духовушки «Дэйзі».
  
  Фурман пачуў крокі Осмонда і пачаў крычаць.
  
  – Пайшлі. – Капітан ў апошні раз пацягнуў Джэка за руку. – Ты не захочаш гэта бачыць.
  
  – Не, – прамармытаў Джэк, – Госпадзе, няма.
  
  Але калі капітан Фаррэн штурхнуў правую створку варот і яны нарэшце-то пакінулі павільён, Джэк гэта пачуў – і чуў той ноччу ў сне: адзін стрэл карабіна ішоў за іншым, і кожны суправаджаўся крыкам асуджанага вазніцы. А Осмонд выдаваў нейкія гукі. Ад напружання ў яго перахапляла дыханне, і вызначыць, што гэта за гукі, не ўяўлялася магчымым, не паглядзеўшы на яго твар... а гэтага Джэку як раз і не хацелася.
  
  Зрэшты, ён і так практычна не сумняваўся.
  
  Ён ведаў, што Осмонд смяецца.
  
  5
  
  Яны вярнуліся да галоўнай брамы палаца, дзе тоўпіўся народ. Людзі кідалі кароткія погляды на капітана Фаррена і адступіліся перад ім. Капітан ішоў хутка, змрочны, пагружаны ў свае думкі, і Джэк амаль бег, каб не адставаць.
  
  – Нам пашанцавала, – раптам парушыў маўчанне капітан. – Нам па-чартоўску пашанцавала. Я думаю, ён збіраўся цябе забіць. – Джэк ўтаропіўся на капітана, у роце ў яго перасохла. – Ён вар'ят, ты ведаеш, вар'ят, як чалавек, які ганяўся за пірагом. – Джэк паняцця не меў, аб чым гаворка, але пагадзіўся, што Осмонд вар'ят.
  
  – Што...
  
  – Пачакай. – Капітан падвёў Джэка да маленькай нішы, куды яны зайшлі пасля таго, як Джэк паказаў капітану акулавы зуб. – Стой тут і чакай мяне. Ні з кім не размаўляй.
  
  Ён схаваўся за полагам. Джэк стаяў, глядзеў і чакаў. Міма прайшоў жанглёр, зірнуў на Джэка, не збіваючыся з рытму, працягваючы падкідаць з паўдзесятка шароў. Зграйка брудных дзяцей вынікала за ім, як за крысоловом з Гамельна. Маладая жанчына з немаўлём, які смактаў велізарную грудзі, сказала, што можа сёе-чаму навучыць яго, калі ў яго ёсць пара манет, паказаць, што маленькі струк патрэбен не толькі для таго, каб пісаць. Засмущавшись, Джэк адвярнуўся, яго твар гарэў.
  
  Маладая жанчына залілася каркающим смехам.
  
  
  
  – О-О-о-о, гэты сімпатычны малады чалавек САРОМЕЕЦЦА! Ідзі сюды, прыгажунчык! Ідзі...
  
  
  
  – Адвалі, шлюха, а не тое скончыш гэты дзень у падзямелле.
  
  Капітан вярнуўся ў суправаджэнні іншага мужчыны, старога і тоўстага, але ў чым-то падобнага з Фарреном: ён таксама выглядаў як сапраўдны салдат, а не персанаж камічнай оперы Гілберта і Саллівана. Таўстун спрабаваў зашпіліць форменную куртку на вялікім жываце, не выпускаючы з рукі інструмента, падобная на валторну.
  
  Маладая жанчына з брудным дзіцем ўцякла, нават не зірнуўшы на Джэка. Капітан узяў у таўстуна валторну, каб той мог застегнуться, і што-то сказаў яму. Таўстун кіўнуў, прывёў форму ў парадак, забраў інструмент, адышоў і паднёс яго да вуснаў. Гэта быў не той гук, які пачуў Джэк, упершыню патрапіўшы ў Даліны. Тады трубілі некалькі горанаў, нібы паведамляючы аб чым-то важным: у Джэка ўзнікла аналогія з герольдами. Сігнал валторны нагадваў фабрычны гудок: мелася быць нейкая праца.
  
  Капітан падышоў да Джэку.
  
  – Пайшлі са мной.
  
  – Куды?
  
  – На Вартавую дарогу, – адказаў капітан, як у Сярэдзіне і з здзіўленнем, а збольшага і са страхам зірнуў на Джэка Соера. – Якую мой дзед называў Заходняй дарогай. Яна цягнецца на захад праз усе больш дробныя вёскі, да самага Памежжа. За Пограничьем яна вядзе ў нікуды... ці ў пекла. Калі ты пойдзеш на захад, цябе ў суправаджаюць спатрэбіцца Гасподзь, хлопец. Але я чуў, Ён сам ніколі не бываў далей Памежжа. Пайшлі.
  
  Пытанні мясціліся ў галаве Джэка – цэлы мільён, – аднак, капітан крочыў так хутка, што на словы проста не хапала дыхання. Ад вялікага павільёна яны рушылі на поўдзень, спусціліся з пагорка, мінулі тое месца, дзе Джэк ўпершыню з'явіўся ў Далінах. Сельская кірмаш шумела цяпер зусім блізка. Джэк чуў зазывалы, приглашавшего ўсіх жадаючых паспрабаваць ўдачу з Аслом д'ябла. Удержавшийся на яго спіне дзве хвіліны атрымае прыз, крычаў зазывала. Што дзьме з мора ветрык далёка разносіў яго голас, як і пах гарачай ежы – падсмажанай кукурузы і ўсё таго ж мяса. Страўнік Джэка буркуючы. Цяпер, а ад Осмонда, Вялікага і Жудаснага, ён адчуваў жудасны голад.
  
  Не даходзячы да кірмашу, яны павярнулі направа, на дарогу, значна больш шырокую, чым тая, што вяла да вялікага павільёна. Вартаўнічая дарога, падумаў Джэк і тут жа, адчуўшы ўнутры халадок страху, паправіўся: Няма... Заходняя дарога. Шлях да Талісманам.
  
  І зноў паспяшаўся за капітанам Фарреном.
  
  6
  
  Осмонд не памыліўся: пры неабходнасці яны маглі разлічваць на свой нюх. Яшчэ за мілю да вёскі са дзіўным назвай вецер данёс да іх кіслы пах разлітага элю.
  
  Практычна ўвесь транспартны паток рухаўся ў адзін бок – на усход. Па большай частцы фургоны, якія цягнулі взмыленные коні (зрэшты, Джэк не ўбачыў ні адной з дзвюма галовамі). Ён выказаў здагадку, што ў гэтым свеце фургоны замянялі грузавыя фуры, «дайманд-рео» і «питербилты». Некаторыя былі даверху загружаны торбамі, хатулямі і мяшкамі, іншыя – сырым мясам, трэція – клеткамі з кудахчущими курамі. На ўскраіне вёскі Майстравых міма іх на велізарнай хуткасці пранеслася калёсы з жанчынамі. Усе яны смяяліся і крычалі. Адна паднялася, задрала спадніцу, адкрыўшы валасатую промежность, п'яна рыгнула і завертела сцёгнамі. Яна звалілася б праз край вазы ў кювет – і, верагодна, зламала сабе шыю, – калі б іншая жанчына не схапіла яе ззаду за спадніцу і не тузанула на сябе.
  
  Джэк зноў пачырванеў, як і ў той раз, калі ўбачыў белую грудзі маладой жанчыны, сасок у вуснах бруднага немаўля. О-О-о-о, гэты сімпатычны малады чалавек САРОМЕЕЦЦА!
  
  – Госпадзе! – прамармытаў капітан, прыбаўляючы кроку. – Яны ўсе п'яныя! Напіліся разлітага элю! І шлюхі, і фурман! Яны разаб'юцца на дарозе ці зваляцца з абрыву... невялікая страта! Заразныя шлюхі!
  
  – Па крайняй меры, – прасапеў Джэк, – дарога, напэўна, не перагароджана, раз па ёй такое рух. Бо так?
  
  Яны ўжо ўвайшлі ў вёску Майстравых. Шырокую Заходнюю дарогу тут палівалі алеем, каб прыбіць пыл. Міма праязджалі усе новыя фургоны, людзі групамі пераходзілі вуліцу, і ўсе размаўлялі занадта гучна. Джэк ўбачыў, як двое мужчын заспрачаліся ля будынка, падобная рэстаран. Раптам адзін ўрэзаў іншаму. Праз імгненне абодва каталіся па зямлі. «Кингслендским элем» накачаліся не толькі шлюхі, падумаў Джэк. Я думаю, тут яго паспыталі ўсе.
  
  – Гэтыя вялікія фургоны, што мы бачылі, едуць адсюль, – растлумачыў капітан Фаррэн. – Некаторыя, паменш, маглі праскочыць, але дыліжанс Моргана зусім не маленькі.
  
  – Морган...
  
  – Давай пакуль забудзем пра Моргана.
  
  Пах элю узмацняўся, становячыся ўсё больш рэзка, па меры таго як яны абмінулі цэнтр вёскі, набліжаючыся да далёкай ускраіне. Ногі Джэка хварэлі, але ён спрабаваў не адстаць ад капітана. Па яго разліках, яны прашпацыравалі тры мілі. Колькі ж гэта ў маім свеце? – падумаў ён і тут успомніў аб чароўным соку Снід. Ліхаманкава абмацаў камзол, перакананы, што бутэлькі няма... але знайшоў яе, надзейна замацаваную ў той частцы адзення, якая ў Далінах замяняла ніжняе бялізну.
  
  Калі яны дабраліся да заходняй ускраіны вёскі, фургонный паток прыкметна змялела, затое рэзка ўзрасла колькасць пешаходаў, якія накіроўваліся на усход. Большасць покачивалось, смяялася, у многіх заплетались ногі. Ад усіх патыхала элем. У некаторых ён капаў з адзення, нібы яны плюхались ў лужыну элю і лакали яго, як сабакі. Джэк меркаваў, што так яно і было. Ён убачыў таго, хто смяецца мужчыну, які вёў за руку таго, хто смяецца хлопчыка гадоў васьмі. Жахлівае падабенства мужчыны з агідным дзённым парцье з «Альгамбры» кідалася ў вочы, і Джэк зразумеў, што бачыць яго тутэйшага двайніка. Абодва – і мужчына, і хлопчык – былі п'яныя, і калі Джэк павярнуўся, каб паглядзець ім услед, хлапчука пачало ванітаваць. Яго бацька – Джэк выказаў здагадку, што гэта яго бацька – груба тузануў хлопчыка за руку, калі той паспрабаваў адысці за якія растуць ля дарогі кусты, каб проблеваться ў адносным адзіноце. Хлапчука хіснула да айца, як сабаку на кароткім ланцужку, і вырвала на нейкага пажылога мужчыну, які ляжаў на абочыне і хроп.
  
  Твар капітана Фаррена мрачнело больш і больш.
  
  – Бог поколотит іх усіх, – зароў ён.
  
  Нават тыя, хто моцна прыняў на грудзі, па шырокай дузе абыходзілі капітана са шнарам на шчацэ. Цяпер у яго на рамяні віселі скураныя ножны, з якіх тырчала рукаяць, як меркаваў Джэк, кароткага, але вострага меча (ножны і меч з'явіліся, калі капітан вярнуўся з таўстуном). Калі хто-то набліжаўся, капітан браўся за рукаяць, і гэтага хапала, каб п'яны хутка вызваляў дарогу.
  
  Дзесяццю хвілінамі пазней (Джэк ўжо дакладна ведаў, што хутка зваліцца без сіл) яны прыбылі да месца здарэння. Мяркуючы па ўсім, фургон нахіліўся і перавярнуўся на павароце. У выніку бочкі паскакалі па дарозе. Многія разбіліся, і дваццаць футаў дарогі ператварыліся ў балота. Адна мёртвая конь ляжала пад фургонам, відаць былі толькі яе заднія ногі. Другая валялася ў кювеце, з яе вуха тырчэў абломак бочкавы планкі. Джэк не думаў, што ён трапіў туды сам па сабе. Верагодна, конь переломала ногі, і хто-то пазбавіў яе ад пакут падручнымі сродкамі.
  
  Паміж коньмі на дарозе раскінуўся сын вазніцы. Палова яго асобы з тупым здзіўленнем глядзела ў синеющее над Далінамі неба. Другая палова ператварылася ў чырвоную пульпу, у якой, нібы шматкі тынкоўкі, бялелі аскепкі косткі.
  
  Джэк ўбачыў, што кішэні мерцвяка выкручаны.
  
  Па месцы здарэння блукалі чалавек дзесяць. Яны павольна рухаліся, часта нахіляючыся, каб, склаўшы далоні лодачкай, зачэрпнуць элю з конскага следу капыты або намачыць у лужыне насавой хустку або кавалак матэрыі, адарваны ад адзення. Большасць пошатывалось. Многія смяяліся і што-то сварліва крычалі. Як-то раз пасля доўгіх угавораў маці дазволіла Джэку пайсці з Рычардам Слоутом на здвоены вячэрні сеанс у адзін з кінатэатраў Уэствуда, дзе паказвалі «Ноч жывых мерцвякоў» і «Рассвет мерцвякоў». Волочащие ногі п'яныя людзі нагадалі яму зомбі з тых фільмаў.
  
  Капітан Фаррэн выцягнуў меч, кароткі і прызначаны для бою, як і меркаваў Джэк, зусім не падобны на мячы у рамантычных фільмах. Ледзь даўжэй мясницкого цесака, у плямах і ўвагнутасці, з рукаяццю, абцягнутай старой скурай, пацьмянелага ад поту. З цёмным лязом... за выключэннем рэжучай абзы. Яна зіхацела, вельмі вострая і без усялякіх шчарбін.
  
  
  
  – Пайшлі прэч! – зароў капітан. – Трымайцеся далей ад каралеўскага элю, бязбожнікі! Пайшлі прэч і не смейце піць тое, што вам не належыць!
  
  Яму адказала незадаволенае бурчанне, але яны адышлі ад капітана Фаррена... за выключэннем аднаго здаравеннага мужчыны, на чэрапе якога валасы раслі выпадкова раскіданымі ў акіяне лысіны астраўкамі. Джэк прыкінуў, што пры росце пад сем футаў здаравяка важыць фунтаў трыста.
  
  – Ты хочаш пацягацца з усімі намі, салдат? – спытаў граміла і махнуў бруднай рукой у бок вясковых, якія адышлі ад балота элю і абломкаў бочак.
  
  – Вядома. – У сярэдзіне усміхнуўся здоровяку. – Менавіта гэтага я і хачу, а перш за ўсё з табой, п'яны кавалак лайна. – Ўсмешка Фаррена стала шырэй, і здаравяка падаўся назад. – Падыдзі да мяне, калі хопіць духу. З задавальненнем пасяку цябе ў капусту. Хоць чым-то скрашу гэты агідны дзень.
  
  Што-то мармычучы сабе пад нос, здаравяка паплёўся ў вёску.
  
  – Гэй, вы ўсе! – крыкнуў Фаррэн. – Валіце адсюль. Цяпер ад каралеўскага павільёна прыйдуць мае людзі. Яны незадаволеныя тым, што атрымалі такі загад, і я не магу іх за гэта вінаваціць і адказваць за іх дзеянні! Я думаю, у вас хопіць часу, каб дайсці да вёскі і пахавацца па падвалах да іх прыходу! Настойліва раю вам так паступіць! Пайшлі прэч!
  
  Яны ўжо ішлі да вёскі Майстравых, і наперадзе ўсіх – здаравяк, які паспрабаваў пярэчыць капітану. У сярэдзіне што-то буркнуў і зноў агледзеў месца здарэння. Зняў форменную куртку і накрыў твар сына вазніцы.
  
  – Цікава, хто з іх вывярнуў кішэні хлопца, які памірае на дарозе. – Фаррэн, падобна, разважаў услых. – Калі б даведаўся, павесіў бы на крыжы яшчэ да заходу.
  
  Джэк прамаўчаў.
  
  Капітан доўга стаяў, гледзячы на мёртвага юнака, адной рукой паціраючы грудкаваты шнар на шчацэ. Потым павярнуўся да Джэку, нібы ўспомніў, дзе знаходзіцца.
  
  – Ты павінен сысці, хлопец. Неадкладна. Пакуль Осмонд не вырашыў, што хоча працягнуць допыт майго сына-ідыёта.
  
  – А што будзе з вамі? – спытаў Джэк.
  
  Капітан усміхнуўся.
  
  – Калі ты пойдзеш, ніякіх праблем не ўзнікне. Я скажу, што адаслаў цябе да маці ці што ў прыступе лютасьці ўдарыў цябе паленам па галаве і забіў. Осмонд паверыць. Яму не да таго. Ім усім не да таго. Яны чакаюць, калі яна памрэ. Гэта здарыцца хутка. Калі толькі...
  
  Ён не скончыў.
  
  – Ідзі, – пасля паўзы прадоўжыў у Сярэдзіне. – Не губляй часу. А калі пачуеш набліжэнне дыліжанса Моргана, пазьбягай з дарогі ў лес. Глыбока ў лес. Інакш ён учуе цябе, як котка – пацука. Ён імгненна пазнае аб найменшых адхіленнях ад парадку. Ад ўстаноўленага ім парадку. Ён д'ябал.
  
  – Я пачую яго набліжэнне? Дыліжанса? – ціха спытаў Джэк. Ён глядзеў на дарогу за разбітымі бочкамі. Яна ледзь падымалася да ўскрайку сасновага лесу. Там будзе цёмна, думаў Джэк, і калі Морган паедзе з іншага боку... Страх і адзінота зліліся разам і падняліся хваляй адчаю, якая абрынулася на яго. Спідзі, я не змагу гэтага зрабіць! Ці ты гэтага не ведаеш? Я ўсяго толькі дзіця.
  
  – Дыліжанс Моргана запряжен шасцю парамі коней, а трынаццатая бяжыць спераду, – адказаў Фаррэн. – Калі яны імчацца галопам, здаецца, што гром коціцца па зямлі. Ты яго пачуеш, будзь упэўнены. І цябе хопіць часу, каб схавацца. Толькі адразу сыходзь з дарогі.
  
  Джэк што-то прашаптаў.
  
  – Што? – рэзка перапытаў у Сярэдзіне.
  
  – Я сказаў, што не хачу ісці, – ледзь гучней адказаў Джэк. Слёзы падступілі да вачэй, і ён разумеў: калі яны пальюцца, яму іх не спыніць. Ён разрыдается і пачне ўпрошваць капітана Фаррена адвесці яго адсюль, абараніць, зрабіць што-то...
  
  – Думаю, ўжо позна казаць пра тваіх жаданнях, – паківаў галавой капітан Фаррэн. – Я не ведаю тваёй гісторыі, хлопец, ды і не хачу ведаць. Я нават не хачу ведаць твайго імя.
  
  Джэк стаяў, гледзячы на яго знізу ўверх, прыгорблены, з пякучымі слязьмі ў вачах і дрыготкімі вуснамі.
  
  – Расправы плечы! – з раптоўнай лютасцю зароў капітан. – Каго ты зможаш выратаваць? Куды ты зможаш дайсці? У такім выглядзе ты не пройдзеш і дзесяці крокаў! Ты занадта малады, каб быць мужчынам, але ты хаця б можаш ім прыкінуцца, праўда? Ты падобны на пабітую сабаку!
  
  Пакрыўдзіўшыся, Джэк расправіў плечы, ускінуў галаву. Яго погляд упаў на парэшткі сына вазніцы, і ён падумаў: Па крайняй меры я жывы, пакуль жывы. Ён мае рацыю. Шкадаваць сябе – гэта раскоша, якую я не магу сабе дазволіць. Што праўда, то праўда. Але пры гэтым Джэк ўсё роўна злаваўся на капітана са шрамам на твары, з такой лёгкасцю зазірнуў яму ў галаву і нажавшего патрэбныя кнопкі.
  
  – Так лепш, – суха пракаментаваў Фаррэн. – Не нашмат, але лепш.
  
  – Дзякуй, – у тон яму адказаў Джэк.
  
  – Табе нельга адступаць, хлопец. Осмонд ў цябе на хвасце. Хутка да яго далучыцца Морган. І напэўна... напэўна, там, адкуль ты прыйшоў, таксама не ўсё ў парадку. Але вазьмі гэта. Калі Паркус прыслаў цябе да мяне, значыць, ён хацеў, каб я даў табе гэта. Бяры і едзь.
  
  Капітан працягваў Джэку манету. Затаптаўшыся, хлопчык узяў яе. Памерам манета была з паўдаляра часоў Кэнэдзі, але значна цяжэй... цяжкая, як золата, здагадаўся ён, аднак колеру цьмянага срэбра. Джэк глядзеў на профіль Лауры Делессиан... і яго зноў уразіла – на міг, але ў самае сэрца – падабенства з маці. Не, не проста падабенства: нягледзячы на дробныя адрозненні, скажам, больш тонкі нос і ледзь мацней закруглены падбародак, гэта была яго маці. Джэк гэта ведаў. Ён перавярнуў манету і ўбачыў жывёла з галавой і крыламі арла і целам льва. Звер нібы глядзеў на Джэка. Злёгку занервничав, хлопчык сунуў манету пад камзол, дзе яна склала кампанію бутэльцы з чароўным сокам Снід.
  
  – Навошта яна мне? – спытаў Джэк.
  
  – Даведаешся. Калі прыйдзе час, – адказаў капітан. – Можа, і не пазнаеш. У любым выпадку я выканаў свой доўг перад табой. Скажы гэта Паркусу, калі ўбачыш яго.
  
  Джэк зноў адчуў, як па яго пракацілася хваля нерэальнасці.
  
  – Ідзі, сынок, – дадаў Фаррэн цішэй, але не нашмат мякчэй. – Рабі сваю працу... або тое, што зможаш зрабіць.
  
  У выніку менавіта адчуванне нерэальнасці – настойліва убеждающее, што ён частка чыёй-то галюцынацыі – і прымусіла Джэка ссунуцца з месца. Левая нага, правая, сена, салома. Штуршком адкінуў у бок драўляны абломак, прасякнуты элем. Пераступіў праз зламаныя ці кола. Абышоў край фургона, не звяртаючы ўвагі ні на засыхавшую там кроў, ні на павойных над ёй мух. Што Джэку кроў і гудучы мухі, калі яму усё гэта мроіцца?
  
  Ён дабраўся да канца залітага элем і усеянае абломкамі бочак ўчастка дарогі і азірнуўся... але капітан, як у Сярэдзіне стаяў да яго спіной, верагодна, выглядаючы сваіх людзей, а можа, каб не глядзець на Джэка. У любым выпадку прычына значэння не мела. Спіна – яна і ёсць спіна. Чаго на яе глядзець?
  
  Ён сунуў руку пад камзол, пакратаў манету, якую даў яму Фаррэн, потым сціснуў яе ў кулаку. Крыху падбадзёрыўся. Сціскаючы манету, як дзіця сціскае чацвяртак, які яму далі, каб купіць у кандытарскай ласункі, Джэк пакрочыў па дарозе.
  
  7
  
  Прайшло, напэўна, гадзіны дзве, калі Джэк пачуў гук, які капітан Фаррэн назваў «громам, каця па зямлі»... а можа, і ўсе чатыры. Як толькі сонца схавалася за заходнім краем лесу (а адбылося гэта неўзабаве пасля таго, як Джэк увайшоў у лес), ён страціў рахунак часу.
  
  Некалькі разоў экіпажы праязджалі на ўсход, верагодна, накіроўваючыся да будкі каралевы. Кожны раз, чуючы набліжэнне аднаго з іх (здалёк – чыстае паветра далёка разносіў кожны гук, нагадваючы Джэку словы Спідзі аб тым, як адзін мужчына выдзіралі радыску, а другі, знаходзячыся ў паўмілі, даведваўся пра гэта), ён думаў пра Моргане і спешна перабіраўся праз кювет, каб схавацца ў лесе. Яму не падабалася, хай нават ненадоўга, заходзіць пад гэтыя цёмныя дрэвы, адкуль было відаць дарогу; прыемнага у лесе было мала, але яшчэ менш Джэку хацелася, каб дзядзька Морган (хлопчык па-ранейшаму верыў: менавіта ён – начальнік Осмонда, што б ні казаў капітан Фаррэн) злавіў яго на дарозе.
  
  Таму кожны раз, пачуўшы надыходзячы фургон або карэту, ён сыходзіў з дарогі, а як толькі яна пустела, вяртаўся на яе. Аднойчы, калі Джэк перасякаў сырой, зарослы пустазеллямі кювет па правую руку, што-то прабегла – ці проползло – па яго назе, і ён крыкнуў.
  
  Вядома, усе гэтыя фургоны і карэты дастаўлялі нямала клопатаў, запавольвалі яго прасоўванне, але пры гэтым і падбадзёрвалі: па меншай меры ў гэтым свеце ён быў не адзін.
  
  Аднак яму ўсё роўна па-чартоўску хацелася выбрацца з Далін.
  
  Больш адваротнага лекі, чым чароўны сок Спідзі, Джэку спрабаваць не даводзілася, але ён з радасцю зрабіў бы вялікі глыток, калі б ведаў, што хто-небудзь – да прыкладу, сам Спідзі – з'явіцца перад ім і запэўніць, што, адкрыўшы вочы, ён перш за ўсё ўбачыць залацістыя аркі «Макдоналдса», якія яго маці называла вялікімі амерыканскімі сіськамі. Ўнутры Джэка нарастала адчуванне якая душыць трывогі, пачуццё, што лес гэты небяспечны сам па сабе, што ў ім ёсць істоты, якія ведаюць аб яго прысутнасці, што, магчыма, і сам лес ведае пра яго прысутнасці. Бо дрэвы наблізіліся да дарогі, дакладна? Так. Раней іх спынялі кюветы. Цяпер – няма. Перш лес цалкам складаўся з соснаў і елак. Цяпер дадаліся і незнаёмыя віды дрэў; чорныя ствалы некаторых перапляталіся адзін з адным, іншыя здаваліся дзіўнымі іглічна-папоротниковыми гібрыдамі. Агіднага выгляду шэрыя карані апошніх хапаліся за зямлю, як азызлыя пальцы. Наш хлопчык? – быццам шаптала ўся гэтая мярзота ў галаве Джэка. НАШ хлопчык?
  
  
  
  Гэта толькі ў цябе ў галаве, Джэкі. Ты проста трохі напалоханы.
  
  
  
  Так, напэўна, – але ён у гэта не верыў.
  
  Дрэвы сапраўды мяняліся. Адчуванне, што лес цісне на яго, станавілася ўсё больш рэальным. Як і пачуццё, што за ім назіраюць. І ён пачаў думаць, што жудасныя думкі, крутившиеся ў яго ў галаве, – гэта пасланне лесу... нібы дрэвы што-то паведамлялі яму на кароткіх хвалях.
  
  Але бутэлька Спідзі з чароўным сокам ўжо напалову апусцела, а бо трэба, каб змесціва хапіла на ўвесь шлях праз Злучаныя Штаты. А бо сок можа скончыцца яшчэ ў Новай Англіі, калі ён будзе прыкладвацца да бутэлькі кожны раз, калі яго ахопіць страх.
  
  Думкамі ён вярнуўся да таго вялізнага адлегласці, якое пераадолеў у сваім свеце, калі першы раз вярнуўся з Далін. Сто пяцьдзесят футаў тут былі роўныя палове мілі там. Пры такім суадносінах – калі толькі яно не варьировало, чаго выключыць нельга было, – ён мог, прайшоўшы дзесяць міль, пакінуць за спіной Нью-Хэмпшыр, нібы надзеў боты-скараходы.
  
  Але дрэвы... гэтыя шэрыя друзлыя карані...
  
  
  
  Калі сапраўды пачне цямнець, калі неба з сіняга стане фіялетавым, я прыгну таму. Гэта дакладна. Двух меркаванняў быць не можа. Я не збіраюся крочыць па гэтым лесе ў цемры. Калі чароўны сок скончыцца ў Індыяне ці крыху раней, даўніна Спідзі зможа адправіць мне бутэльку праз «Ю-пі-эс».
  
  
  
  Усё яшчэ думаючы пра гэта – а таксама аб тым, што добра было б мець план (хай толькі на некалькі бліжэйшых гадзін), – Джэк раптам усвядоміў, што набліжаецца яшчэ адзін экіпаж, запрэжаны вялікім лікам коней.
  
  Ускінуўшы галаву, ён замёр пасярод дарогі. Яго вочы шырока расчыніліся, і ў галаве з неверагоднай хуткасцю пракруцілі два эпізоду: спачатку паўстаў вялікі аўтамабіль – не «мэрсэдэс» – з двума мужчынамі ў салоне, а потым – аўтафургон «ДЗІКАЕ ДЗІЦЯ» з залітай крывёю радыятарнага кратамі, на вялізнай хуткасці, што імчаў па вуліцы ад трупа дзядзькі Томі. Ён бачыў рукі на рулявым коле фургона... толькі гэта былі не рукі. Дзіўныя, сучлененыя капыты.
  
  
  
  Калі яны імчацца галопам, здаецца, што гром коціцца па зямлі.
  
  
  
  І цяпер, пачуўшы гэты гук – яшчэ далёкі, але зусім выразны, дзякуй чыстаму паветру, – Джэк задаваўся пытаннем, як ён мог прымаць набліжаюцца фургоны або карэты за дыліжанс Моргана? Вядома ж, ніколі больш ён такі памылкі не зробіць. Гук, які даносіўся да яго вушэй, злавесны, прадвесціць бяду... такі мог выдаваць толькі катафалк, так, катафалк, якім кіраваў сам д'ябал.
  
  Джэк застыў на дарозе, нібы трус, выхваченный з цемры промнямі фар. А гук нарастаў – грукаталі колы і капыты, рыпала скураная вупраж. Цяпер ён чуў і голас фурмана: Хі-і-йя! Хі-і-йя! ХІ-І-ЙЯ!
  
  Джэк стаяў на дарозе, стаяў, і яго галава гула ад жаху. Не магу варухнуцца, ох дарагі Божа ох, дарагі Хрыстос я не магу варухнуцца мама мама-ма-а-а-а-а...
  
  Ён застыў, уяўляючы, як што-то вялікае і чорнае, якое нагадвае паштовую карэту, нясецца па дарозе, запряженное чорнымі жывёламі, больш падобнымі на пум, чым на коней. Бачыў чорныя фіранкі, колышущиеся на вокнах карэты, бачыў стаячага на козлах фурмана, з трапяткімі валасамі і дзікімі, як у маньяка, вачыма.
  
  Бачыў, як яны набліжаюцца да яго, не збаўляючы хуткасці.
  
  Бачыў, як яны размазваюць яго па дарозе.
  
  Толькі апошні і вырвала Джэка з ступару. Ён пабег направа, да абочыне, зачапіўся нагой за адзін з шишковатых каранёў, упаў, пакаціўся па зямлі. Яго спіна, практычна не давала аб сабе ведаць апошнія пару гадзін, ўспыхнула болем, твар хлопчыка искривила грымаса.
  
  Ён падняўся і, сагнуўшыся, нырнуў у лес.
  
  Устаў за адным з чорных дрэў, грудкаватая кара якога – ствол нагадаў Джэку баньяны, якія ён у пазамінулым годзе бачыў на Гаваях, – была нібы змазана якім-небудзь алеем, і дотык да яе выклікала агіду. Джэк перайшоў да іншага дрэве, хвоі, якая расце ледзь лявей.
  
  Грукат дыліжанса і яго суправаджэння нарастаў. Кожную секунду Джэк чакаў, што яны проскочат міма, да вёскі Майстравых. Яго пальцы то сціскаліся, то расслабляліся на смалістыя кары хвоі. Ён кусаў вусны.
  
  Прама перад ім апынуўся вузкі прасвет паміж лісцем, папараццю і хваёвымі іголкамі, праз які ён выразна бачыў дарогу. І калі Джэк ўжо пачаў думаць, што атрад Моргана так і не здасца, міма праскакаў галопам дзясятак, а то і больш коннікаў, якія накіроўваліся на усход. Першы трымаў у руцэ сцяг, але разглядзець яго Джэк не здолеў... ды, мабыць, і не хацеў. А потым праскочыў міма дыліжанс.
  
  У поле зроку ён знаходзіўся кароткі час – не больш за секунды, можа, менш, – але Джэк разгледзеў яго ва ўсіх падрабязнасцях. Велізарны, вышынёй не менш дванаццаці футаў. Яшчэ тры фута дадавалі валізкі і баулы, моцна прывязаныя да даху. Галаву кожнай коні ўпрыгожваў чорны плюмаж. Ад ветру, возникавшего пры такой хуткасці, плюмажи стелились па спінах коней. Джэк потым падумаў, што Морганаў для кожнай паездкі патрабаваліся новыя коні, таму што тыя, якіх ён бачыў, беглі з апошніх сіл. Пена і кроў бурбалкі на мордах, вочы шалёна выкатывались з арбіт, бліскаючы бялкамі.
  
  У яго ўяўленні – а можа, у яго на вачах – чорныя креповые фіранкі колыхнулись за незастекленными вокнамі. Раптам у адным з гэтых чорных даўгаватых вокнаў паўстала бледны твар, быццам бы абрамленая парыком. Яго з'яўленне шакавала ані не менш, чым прывід ў аконным праёме дома з прывідамі. Гэта асоба не належала Морганаў Слоуту... але пры гэтым і належала.
  
  І ўладальнік гэтага асобы ведаў, што Джэк – або іншая небяспека, гэтак жа ненавісная і асабістая – стаіўся ля дарогі. Джэк гэта зразумеў, убачыў па шырока раскрывшимся вачам і злосна искривившемуся роце.
  
  Капітан Фаррэн казаў: «Ён учуе цябе, як котка – пацука», – і цяпер Джэк ў страху падумаў, што Ён мяне пачуў, гэта дакладна. Ён ведае, што я тут, і што цяпер? Гатовы спрачацца, ён спыніць дыліжанс і адправіць салдат у лес, каб яны адшукалі мяне.
  
  Яшчэ адзін атрад коннікаў, якія ахоўвалі Моргана з тылу, прамчаўся міма. Джэк чакаў, вжимая пальцы ў хваёвую кару, упэўнены, што Морган дасць каманду спыніцца. Але ніхто не спыніўся, хутка грукат дыліжанса і суправаджаючых яго салдат пачаў заціхаць.
  
  
  
  Яго вочы, вось у чым падабенства. Цёмныя вочы на бледным твары. І...
  
  Наш хлопчык? ДЫ-З-З-З!
  
  
  
  Што-тое папаўзло па яго стопе... уверх па лодыжцы. Джэк ускрыкнуў і адхіснуўся, думаючы, што гэта змяя. Але, паглядзеўшы ўніз, убачыў, што гэта адзін з шэрых каранёў падымаецца па яго галёнкі.
  
  
  
  Гэта немагчыма, тупа падумаў ён. Карані не рухаюцца...
  
  
  
  Ён адступіў назад, вырваў нагу з якія пагражаюць сціснуцца шэрых ціскоў. Адчуў боль у галенкі, як ад апёку. Падняў вочы, і страх змяёй залез у яго сэрца. Ён зразумеў, чаму Морган, пачуўшы яго, усё роўна паехаў. Морган ведаў: увайсці ў гэты лес – усё роўна што ўвайсці ў трапічную раку, якая кішыць піраннямі. Чаму капітан Фаррэн не папярэдзіў яго? Джэк знайшоў толькі адно тлумачэнне: капітан са шнарам на твары не ведаў, ніколі не заходзіў так далёка на захад.
  
  Цяпер прыйшлі ў рух усе шэрыя карані іглічна-папаратніку гібрыдаў. Яны прыўзнімаліся, падалі, паўзлі па мяккай зямлі да Джэку. Энты і іх жонкі, мільганула ў галаве Джэка вар'яцкая думка. ДРЭННЫЯ энты і іх жонкі. Адзін асабліва тоўсты корань, шэсць ніжніх цаляў якога былі цёмнымі і вільготнымі ад зямлі, падняўся і захістаўся перад ім, як кобра, вылезшая з кошыкі факіра. НАШ хлопчык! ДЫ-З-З-З!
  
  Корань нахіліўся да яго. Джэк адскочыў, аддаючы сабе справаздачу, што карані ўжо сфармавалі жывы бар'ер паміж ім і дарагі. Ён прыціснуўся спіной да дрэва... потым з крыкам падаўся наперад, таму што кара заварушылася... як спазматически скарачаюцца мышцы. Джэк азірнуўся і ўбачыў адно з дрэў з чорнымі стваламі. Цяпер ствол рухаўся, круціўся. На яго грудкаватай паверхні сфармавалася жудаснае твар, адзін вачэй шырока раскрыўся, другі брыдка падміргваў. Пачуўся агідны скрыгат: кара пад вачыма разарвалася, з шчыліны закапала жаўтлява-белая жыжка. НАШ! Пра ды-з-з-з!
  
  Карані, як пальцы, пралезлі паміж рукамі Джэка і грудной клеткай, нібы збіраючыся паказытаць яго.
  
  Ён вырваўся, неверагодным высілкам волі учапіўшыся за рэшткі разважнасці, пачаў мацаць пад камзолом ў пошуках бутэлькі Снід. Чуў – краем вуха, – як што-то вспарывалось або ірвалася. Напэўна, дрэвы вырывалі з зямлі. Толкін такога не пісаў.
  
  Джэк ухапіў бутэльку за рыльца і выцягнуў яе. Узяўся за крышку, і тут адзін з шэрых каранёў мякка ахінуў яму шыю, а імгненнем пазней зацягнуўся пятлёй ката.
  
  У Джэка перахапіла дыханне. Бутэлька выслізнула з яго рукі, ён цалкам і цалкам засяродзіўся на корані-душителе. Джэку атрымалася падсунуць пад яго пальцы. На навобмацак корань быў не халодны і цвёрды, як дрэва, а цёплы і гнуткі, як плоць. Джэк змагаўся, аддаючы сабе справаздачу, што хрыпіць, задыхаючыся, і на падбародак ляціць сліна.
  
  З неверагодным высілкам яму ўдалося адарваць корань ад шыі. Той паспрабаваў абвіць запясце, але Джэк з крыкам адхапіў руку. Паглядзеў уніз і ўбачыў, што бутэлька выслізгвае ад яго: іншы корань ухапіў яе за рыльца і цягнуў куды-то. Джэк пацягнуўся да яе. Карані чаплялі яго за ногі, абвівалі іх. Ён цяжка ўпаў на зямлю, спрабуючы дацягнуцца да бутэлькі. Пальцы скрэблі мяккую лясную глебу, каб выйграць цаля-іншы.
  
  Ён закрануў зялёнага шкла... і схапіў бутэльку. Пацягнуў на сябе з усёй сілы, разумеючы, што карані моцна прыхапілі яго ногі і яму не вырвацца. Зняў вечка. Яшчэ адзін корань апусціўся ўніз, лёгкі, як павуціна, паспрабаваў адкінуць бутэльку ў бок. Джэк адштурхнуў корань і паднёс рыльца да вуснаў. Раптам яго ахутаў пах гнілых садавіны.
  
  
  
  Спідзі, калі ласка, хай твой сок спрацуе.
  
  
  
  Новыя карані паўзлі па яго спіне, абвівалі стан, паварочваючы з боку ў бок, але Джэк ўжо прагна піў, таннае віно цякло па шчоках. Ён праглынуў мярзотнае вадкасць, са стогнамі і малітвамі, але нічога не змянялася, чараўніцтва не спрацоўвала, Джэк не адкрываў вачэй, але адчуваў, як аплятаюць карані рукі і ногі, адчуваў...
  
  8
  
  ...як вада насычае джынсы і кашулю, адчуваў пахі
  
  
  
  Вада?
  
  
  
  бруду і волкасці, чуў
  
  
  
  Джынсы? Кашулю?
  
  
  
  кваканне жаб і
  
  Джэк адкрыў вочы і ўбачыў аранжавы святло заходзячага сонца, отражавшийся ад шырокай ракі. На ўсходнім беразе сцяной стаяў густы лес, на заходнім, дзе ён знаходзіўся, да абзе вады спускалася доўгае поле, сее-дзе подернутое вячэрнім туманам. Зямля хлюпала ад вільгаці. Джэк ляжаў ля самай вады, у забалочаным месцы, сярод высокай травы. Да маразоў заставалася не менш за месяц, і Джэк заблытаўся ў расліннасці, як чалавек, які прачынаецца ад кашмару, блытаецца ў прасцінах.
  
  Канчаткова вывалявшись ў гразі, ён з цяжкасцю падняўся, шлейкі заплечніка рэзалі падпахі. Яшчэ не прыйшоўшы ў сябе ад перажытага жаху, Джэк скінуў з рук і асобы рэшткі травы. Адступіў ад вады, азірнуўся і ўбачыў бутэльку Спідзі, што ляжала ў бруду побач з коркам. Частка чароўнага соку вылілася або разлілася пры барацьбе са зласлівымі дрэвамі Далін. Цяпер бутэлька апусцела ўжо на дзве траціны.
  
  Ён трохі пастаяў, гледзячы на раку, яго заляпаныя брудам красоўкі напалову пагрузіліся ў вільготную зямлю. Ён вярнуўся ў свой свет, у старыя добрыя Злучаныя Штаты Амерыкі. Джэк не бачыў ні залатых арак, хоць і спадзяваўся, што ўбачыць, ні хмарачосаў, ні спадарожніка, поблескивающего цямнее ў небе, але ведаў, дзе знаходзіцца і як яго завуць. Пытанне складаўся ў наступным: а пабываў ён у іншым свеце?
  
  Ён ўзіраўся ў незнаёмую раку, у незнаёмую мясцовасць, услухоўваўся ў далёкае спакойнае мыканне кароў. Падумаў: Гэта дакладна не Аркадзя-Біч, Джэкі.
  
  Не, не Аркадзя-Біч, але ён недастаткова добра ведаў ваколіцы горада, каб сказаць, што знаходзіцца ад яго далей, чым у чатырох ці пяці мілях. Аднак у паветры не адчувалася паху Атлантычнага акіяна, і Джэк дакладна ведаў, што ён у глыбіні мацерыка. Ён вярнуўся назад, нібы прачнуўшыся ад кашмару... нічога такога проста не магло быць, пачынаючы з вазніцы і яго калёсы, на якой ляжала облепленное мухамі мяса, і заканчваючы жывымі дрэвамі. Нейкі кашмар з хаджэннем у сне? Лагічна. Яго маці памірала, і цяпер ён разумеў, што ведаў пра гэта дастаткова даўно: усе прыкметы былі ў наяўнасці, і падсвядомасць зрабіла правільны выснову, хоць розум адмаўляў відавочнае. Усё гэта стварала спрыяльныя ўмовы для самогипноза, а вар'яцкі алкаш Спідзі Паркер унёс сваю лепту. Вядома. Усё складвалася.
  
  Дзядзьку Морганаў гэта б спадабалася.
  
  Па целе Джэка прабегла дрыготка, ён сутаргава праглынуў. Адчуў боль. Не такую, як пры воспалившемся горле, а як пры мышачнай траўмы.
  
  Падняў левую руку – у правай была бутэлька – і лёгенька пагладзіў далонню шыю, нібы жанчына, правяраюцца, ці няма маршчынак. Намацаў вспухшую ранку вышэй кадык. Яна сыходзіла крывёю не моцна, але дотык да яе выклікала балючыя адчуванні. Яе пакінуў корань, які ледзь не задушыў Джэка.
  
  – Ява, – прашаптаў ён, гледзячы на аранжавую ваду, слухаючы кваканне жаб-быкаў і далёкае мыканне кароў. – Усё яву.
  
  9
  
  Джэк пачаў падымацца па схіле да далёкага краю поля, пакідаючы раку – і усход – ззаду. Прайшоў, напэўна, з паўмілі, калі рытмічнае ерзанье заплечніка па ныючага спіне (наступствы лупцоўкі Осмонда нікуды не дзеліся, аб чым яму не дазваляў забыцца смещавшийся з боку ў бок заплечнік) нагадала сёе пра што. Ён адмовіўся з'есці велізарны сандвіч Спідзі, але хіба Спідзі не сунуў тое, што ад яго засталося, у заплечнік, пакуль ён разглядаў медыятар?
  
  Страўнік ад гэтай думкі радасна падскочыў.
  
  Джэк зняў заплечнік, стоячы па калена ў тумане пад вячэрняй зоркай. Адшпіліў адзін з клапанаў – і так, там ляжаў сандвіч, не кавалачак і не палова, а цэлы, загорнуты ў газету. Вочы Джэка напоўніліся цёплымі слязьмі. Яму хацелася, каб Спідзі апынуўся побач і ён змог абняць старога.
  
  
  
  Дзесяць хвілін таму ты называў яго вар'ятам старым алкаголікам.
  
  
  
  Твар Джэка ўспыхнула, але сорам не перашкодзіў яму расправіцца з сандвичем у пяць укусаў. Ён зашпіліў клапан, закінуў заплечнік на плечы і рушыў далей. Настрой палепшыўся: урчащую дзірку ў жываце на нейкі час удалося заткнуць. Джэк зноў стаў самім сабой.
  
  Неўзабаве ў сгущающейся цемры замерцали агні. Фермерскі дом. Забрахаў сабака – хрыплым басам буйнога сабаку, – і Джэк замёр.
  
  
  
  У доме, падумаў ён. Або на прывязі. Я спадзяюся.
  
  
  
  Ён узяў правей, і праз нейкі час сабака перастаў брахаць. Арыентуючыся па агням фермерскай дома, Джэк хутка выйшаў на вузкую дарогу з гудронным пакрыццём. Паглядзеў направа, налева, не ведаючы, у які бок ісці.
  
  
  
  Што ж, сябры, а вось і Джэк Соер, на паўдарогі з ніадкуль у нікуды, мокры да касцей і ў брудных красоўках. Сардэчна запрашаем, Джэк!
  
  
  
  Пачуццё адзіноты і тугі па дому зноў наваліліся на яго. Джэк паспрабаваў іх адагнаць. Плюнуў на паказальны палец левай рукі, потым рэзка стукнуў па левай далоні правай рукой. Большая частка сліны адляцела направа – ці так яму здалося, – і ён павярнуўся і пакрочыў у абраным кірунку. Сорак хвілін праз, калі яго ўжо хістала ад стомленасці (і, горш таго, зноў каламуціла ад голаду), ён убачыў жвіровы кар'ер, а побач з ім – нейкую халупу, да якой вяла перегороженная ланцугом дарога.
  
  Джэк нырнуў пад ланцуг і пайшоў да халупе. На дзвярах вісеў замок, але з-пад адной сцяны маленькага домікі вымыла зямлю. Спатрэбілася толькі хвіліна, каб зняць заплечнік, падлезці пад сцяну халупы і зацягнуць заплечнік за сабой. Цяпер дзякуючы замка на дзверы хлопчык адчуваў сябе ў бяспецы.
  
  Ён агледзеўся і ўбачыў, што вакол поўна вельмі старых інструментаў – кар'ер, мяркуючы па ўсім, даўно закінулі, і Джэка гэта больш чым задавальняла. Ён распрануўся дагала, каб пазбавіцца нарэшце ад вільготнай бруднай адзення. У адным з кішэняў джынсаў намацаў манету, якую даў яму капітан Фаррэн: у кампаніі звычайнай дробязі яна здавалася гігантам. Джэк выцягнуў яе і ўбачыў, што манета з профілем каралевы на адным баку і крылатым ільвом на іншы ператварылася ў срэбны даляр 1921 года. Нейкі час ён глядзеў на профіль лэдзі Свабоды, а потым прыбраў манету ў кішэню.
  
  Дастаў чыстую вопратку, падумаўшы, што брудную складзе ў заплечнік раніцай – яна да таго часу высахне, – а можа, выстирает яе, альбо ў пральні, альбо ў подвернувшейся рацэ.
  
  У пошуках шкарпэтак яго рука натыкнулася на нешта вузкае і цвёрдае. Джэк выцягнуў гэты прадмет і ўбачыў, што гэта зубная шчотка. Імгненна паўсталі вобразы: дом, бяспека, здаровае. Шчотка сімвалізавала ўсё гэта. І не ўяўлялася магчымым здушыць гэтыя пачуцці або хаця б прымусіць іх адстаць ад яго. Зубную шчотку трэба бачыць у ярка асветленай ваннай, калі на цябе баваўняная піжама, а на нагах цёплыя тэпцікі. Ёй не месца на дне заплечніка ў халодным і цёмным хляве для інструмента, на краі жвіровага кар'ера ў глухім безыменным пасёлку.
  
  Адзінота бушавала ўнутры, адчуванне, быццам ён стаў ізгоем. Джэк заплакаў. Не істэрычна, як іншы раз плачуць людзі, спрабуючы замаскіраваць лютасьць слязьмі, а ціха і безвыходна – так плача чалавек, які ўсвядоміў, што ён зусім адзін і гэта надоўга. Ён плакаў, таму што ў яго свеце не засталося бяспекі і разважнасці. Адзінота стала рэальнасцю, і да вар'яцтва быў, магчыма, усяго адзін крок.
  
  Джэк заснуў да таго, як слёзы цалкам вычарпаліся. Заснуў, згарнуўшыся вакол заплечніка, голы, калі не лічыць чыстага ніжняга бялізны і шкарпэтак. Слёзы праклалі чыстыя палоскі ў бруду, якая пакрывала яго шчокі, а ў адной руцэ ён сціскаў зубную шчотку.
  
  
  
  Кіраўнік 8
  
  Тунэль Оутли
  
  1
  
  Шасцю днямі пазней Джэк практычна цалкам выбраўся з грозившего паглынуць яго адчаю. Па сканчэнні гэтых першых дзён на дарозе ён нібы ступіў з дзяцінства ў дарослае жыццё, абмінуўшы малалецтва. Сапраўды, ён не вяртаўся ў Даліны з таго моманту, як прачнуўся на заходнім беразе ракі, але апраўдваў сваё рашэнне, хай прасоўваўся на захад павольней, жаданнем захаваць сок Спідзі на крайні выпадак.
  
  І потым, хіба Спідзі не казаў яму, што падарожнічаць лепш па дарогах гэтага свету? Проста ідзі паказальнікам, сябрук.
  
  Калі ярка свяціла сонца, аўтамабілі падвозілі яго на трыццаць – сорак міль на захад, а набіты страўнік ні на што не скардзіўся, Даліны здаваліся неверагодна далёкімі і прывіднымі; нагадвалі фільм, які ён ужо пачаў забываць, чыстую фантазію. Часам, калі Джэк откидывался на спінку пасажырскага сядзення аўтамабіля якога-небудзь настаўніка і адказваў на звычайныя пытанні па сваёй Гісторыі, ён сапраўды пра іх забываў. Даліны сыходзілі ад яго, і ён станавіўся – амаль станавіўся – звычайным хлопчыкам, якім быў у пачатку гэтага лета.
  
  Асабліва на вялікіх аўтастрадах, дзе яго звычайна высаджвалі ў з'езда, а літаральна праз дзесяць ці пятнаццаць хвілін побач спынялася наступная машына. Цяпер ён знаходзіўся дзе-то побач з Батавией, у заходняй частцы штата Нью-Ёрк, ішоў спіной наперад па рэзервовай паласе аўтастрады 90, падняўшы руку з оттопыренным вялікім пальцам, каб дабрацца да Бафала. Пасля Бафала ён меў намер узяць на поўдзень. Важна, думаў Джэк, прадумаць лепшы спосаб, каб што-то зрабіць, а потым прытрымлівацца вызначаным плане. «Рэнд Макнэлі» і Гісторыя дазволілі яму пераадолець частка шляху, ўжо засталася ззаду. Цяпер патрабаваўся кіроўца, які падвёз бы яго да Чыкага або Дэнвера (ці Лос-Анджэлеса, калі ўжо марыць аб поспеху, Джэкі-бой), і тады ён змог бы адправіцца ў зваротны шлях яшчэ да сярэдзіны кастрычніка.
  
  Ён загарэў, у кішэні ляжалі пятнаццаць даляраў, атрыманыя на апошнім месцы працы – посудомойщиком ў прыдарожным рэстаране «Залатая лыжка» у Обурне, – адужэлі мышцы. Часам яму хацелася плакаць, але пасля той першай ночы ў хляве ён не даваў волі слязам. Трымаў усё пад кантролем, і гэта мела значэнне. Цяпер ён ведаў, што трэба рабіць, дайшоў да гэтага метадам спроб і памылак, нічога не пускаў на самацёк і думаў, што ўжо бачыць перад сабой канец падарожжа, хоць шлях меўся быць няблізкі. Застаючыся галоўным чынам у гэтым свеце, як і казаў яму Спідзі, ён мог прасоўвацца да мэты досыць хутка і вярнуцца ў Нью-Хэмпшыр з Талісманам, выдаткаваўшы не так ужо шмат часу. Джэк ўжо адчуваў, што ўсё атрымаецца і праблем ўзнікне значна менш, чым ён спачатку чакаў.
  
  Пра гэта, ва ўсякім выпадку, думаў Джэк Соер, жмурачыся ад біў у вочы послеполуденного сонца, калі запылены сіні «форд-фарлейн» павярнуў на абочыну і спыніўся, чакаючы, пакуль хлопчык падбяжыць да яго. Трыццаць ці сорак міль, думаў ён. Прадставіў сабе старонку «Макнэлі», якую вывучыў гэтым раніцай, і вырашыў: Оутли. Падобна на тое, сумнае, маленькае і бяспечнае мястэчка. Ён рухаўся па вызначаным шляху, і цяпер нішто не магло яму перашкодзіць.
  
  2
  
  Перш чым адкрыць дзверцы «фарлейна», Джэк нахіліўся і зазірнуў у акно. Задняе сядзенне было завалена каталогамі і флаеры. Пярэдняе пасажырскае займалі два вялікіх валізкі. Чарнявы мужчына з брушкам практычна скапіяваў позу Джэка, нахіліўшыся над рулявым колам, каб паглядзець у акно на падлетка. Каміваяжор. Пінжак сіняга касцюма вісеў на плечках за спіной кіроўцы. Вузел гальштука прыспушчаны, рукавы закатаны. Каміваяжор гадоў трыццаці пяці, павольна объезжающий сваю тэрыторыю. І, напэўна, любіць пагаварыць, як і ўсе яго калегі. Мужчына ўсміхнуўся Джэку, узяў адзін з куфэркаў і перанёс праз спінку на заваленае задняе сядзенне. За першым рушыў услед другі.
  
  – Вызвалім цябе мястэчка.
  
  І Джэк ведаў, што першым справай мужчына спытае ў яго, чаму ён не ў школе.
  
  Ён адчыніў дзверцы.
  
  – Дзякуй. – І сеў.
  
  – Далёка едзеш? – спытаў каміваяжор, паглядзеўшы ў люстэрка задняга выгляду, перад тым як уключыць перадачу і павярнуць назад на праезную частку.
  
  – У Оутли, – адказаў Джэк. – Думаю, трыццаць міль.
  
  – Ты толькі што праваліў геаграфію, – паведаміў яму каміваяжор. – Да Оутли больш сарака пяці міль. – Ён павярнуўся да Джэку і здзівіў хлопчыка, падміргнуўшы яму. – Не крыўдуй, але мне не падабаецца, калі я бачу дзяцей, тых, хто галасуе на дарозе. Таму заўсёды іх падводжу. Па крайняй меры ведаю, што са мной яны ў бяспецы. Ніякіх пощупываний-сценкі больш эластычнымі, разумееш, аб чым я? Тут занадта шмат чокнутых, малы. Ты чытаеш газеты? Я кажу аб драпежніках. А ты можаш апынуцца дзічынай.
  
  – Вядома, вы маеце рацыю, – адказаў Джэк. – Але я стараюся быць асцярожным.
  
  – Як я разумею, ты жывеш дзе-то непадалёк?
  
  Мужчына па-ранейшаму глядзеў на яго, кідаючы кароткія погляды на дарогу, а Джэк ліхаманкава корпаўся ў памяці, успамінаючы назва якога-небудзь горада, які застаўся ззаду.
  
  – У Пальміры. Я з Пальміры.
  
  Каміваяжор кіўнуў.
  
  – Прыемны гарадок. – Ён нарэшце-то павярнуўся тварам да дарогі, і Джэк ледзь расслабіўся, прываліўшыся да зручнай плюшавай спінцы. А потым мужчына нарэшце-то спытаў:
  
  – Спадзяюся, ты не ўцёк з дому? – І падышло час Гісторыі.
  
  Джэк распавядаў яе так часта, змяняючы толькі назвы гарадоў па меры прасоўвання на захад, што яна ўжо сама маналогам злятала з языка.
  
  – Не, сэр. Мне проста трэба трапіць у Оутли, каб нейкі час пажыць у цёткі Элен. Элен Воэн. Яна сястра маёй мамы. Настаўніца. Бачыце, мінулай зімой памёр мой тата, і жыць нам стала цяжэй... а два тыдні таму ў мамы узмацніўся кашаль, і яна ледзь магла падняцца па лесвіцы, і доктар сказаў, што ёй добра было б якое-то час правесці ў ложку, вось яна і спытала сястру, не возьме яна мяне да сябе. Яна настаўніца і ўсё такое, так што ў Оутли я змагу хадзіць у школу. Цётка Элен нікому не дазволіць гультаяваць, будзьце ўпэўненыя.
  
  – Ты хочаш сказаць, што твая маці дазволіла табе дабірацца з Пальміры ў Оутли спынам? – спытаў мужчына.
  
  – Не, вядома ж, няма... яна б ніколі гэтага не зрабіла. Не, яна дала мне грошы на аўтобус, але я вырашыў іх зэканоміць. У нас дома даўно ўжо не так шмат грошай, ды і ў цёткі Элен з імі напружанка. Мая мама раззлавалася б, даведаўшыся, што я галасую на дарозе. Але мне здаецца, гэта пустая трата грошай. Я лічу, што пяць баксаў – гэта пяць баксаў, дык чаго аддаваць іх кіроўцу аўтобуса?
  
  Мужчына скоса зірнуў на яго.
  
  – І як доўга ты збіраешся прабыць у Оутли?
  
  – Цяжка сказаць. Я спадзяюся, мама хутка паправіцца.
  
  – Толькі назад не дабірайся на спадарожных машынах, добра?
  
  – У нас больш няма машыны, – адказаў Джэк, пашыраючы Гісторыю. Яму гэта падабалася. – Можаце паверыць? Яны прыйшлі глыбокай ноччу і забралі яе. Бездапаможныя трусы. Ведалі, што ўсе будуць моцна спаць. Прыйшлі глыбокай ноччу і забралі машыну прама з гаража. Містэр, я б змагаўся за нашу машыну, і тады мама адвезла б мяне да цёткі. А цяпер, калі маме трэба да доктара, ёй даводзіцца спускацца ўніз па ўзгорку і ісці яшчэ прыкладна пяць кварталаў да аўтобуснага прыпынку. Як яны маглі гэта зрабіць? Проста прыйшлі і скралі нашу машыну! Як толькі ў нас з'явілася б такая магчымасць, мы б зноў пачалі выплаты. Я хачу сказаць, хіба гэта не крадзеж?
  
  – Здарся такое са мной, я б сказаў, што крадзеж, – кіўнуў мужчына. – Што ж, я спадзяюся, твая маці хутка паправіцца.
  
  – Мы абодва на гэта спадзяемся, – шчыра адказаў Джэк.
  
  Размова працягваўся ў тым жа духу, пакуль на шчытах-паказальніках не пачала з'яўляцца інфармацыя аб з'ездзе ў Оутли. Каміваяжор павярнуў на рэзервовую паласу адразу за з'ездам, усміхнуўся Джэку.
  
  – Поспехаў табе, малы.
  
  Джэк кіўнуў і адчыніў дзверцы.
  
  – Спадзяюся, табе не прыйдзецца правесці ў Оутли шмат часу.
  
  Джэк запытальна паглядзеў на яго.
  
  – Ты ж ведаеш, што гэта за месца?
  
  – Трохі. Не так каб вельмі.
  
  – Сапраўдная дзірка. З тых, дзе ядуць тое, што задушаць на дарозе. Гориллавилл. Еш піва, потым п'еш шклянку. Што-то накшталт гэтага.
  
  – Дзякуй за папярэджанне. – Джэк вылез з машыны. Каміваяжор памахаў рукой, і «фарлайн» з'ехаў, хутка ператварыўшыся ў цёмную кропку, мчащуюся да нізкага памаранчавым сонца.
  
  3
  
  Прыкладна мілю або ледзь даўжэй дарога цягнулася па сумнай раўніне. Далёка наперадзе Джэк бачыў маленькія шчытавыя двухпавярховыя дамы, притулившиеся на краі палёў, бурых і пустых, і дома гэтыя не выглядалі фермерскімі. Маркотныя і рэдкія, яны глядзелі на пустынныя поля, застыўшы ў шэрай нерухомай цішыні, нарушаемой толькі далёкім гулам, які даносіўся з аўтастрады 90. Не рыкалі каровы, не ржалі коні – Джэк не бачыў ні жывёл, ні сельскагаспадарчай тэхнікі. Каля аднаго з дамоў стаяла некалькі старых іржавых аўтамабіляў. У гэтых дамах маглі жыць толькі людзі, якія настолькі не цярпелі сабе падобных, што нават Оутли здаваўся ім залішне густанаселеных горадам. Пустуючыя палі служылі ім ровам, отгораживавшим іх шчытавыя аблупленыя замкі.
  
  [16]Потым Джэк выйшаў на скрыжаванне, прама-ткі срисованный з коміксу: дзве вузкія пустынныя дарогі, перакрыжоўваюцца ў абсалютнай пустаце і сыходзяць у дакладна такую ж пустэчу. У Джэка ўжо паўсталі сумневы ў правільнасці абранага шляху, таму ён паправіў заплечнік і падышоў да ржавому чорнага слупа, на якім мацаваліся два паказальніка, такія ж чорныя і іржавыя, з назвамі дарог. Можа, сышоўшы з аўтастрады па з'езду, яму варта было пайсці налева, а не направа? Згодна з паказальніку, дарога, пракладзеная паралельна аўтастрадзе, называлася Догтаун-роўд. Догтаун? Джэк прайшоўся па ёй поглядам. Чорная палоска асфальту сярод бязмежных, роўных, як стол, зарослых бур'яном палёў. Палоска асфальту, па якой ішоў ён, згодна з іншаму паказальніку, называлася Мілі-роўд. Прыкладна праз мілю дарога нырала ў тунэль, амаль схаваны кронамі дрэў і дываном плюшчу, здалёк падобная лабковыя валасы. Сярод плюшчу віднеўся белы паказальнік, верагодна, на ім і які трымаўся. З такога адлегласці надпіс Джэк разабраць не мог. Ён сунуў руку ў кішэню і сціснуў манету, падораную яму капітанам Фарреном.
  
  Страўнік ужо падаваў голас. Пара і паабедаць, так што трэба рухаць адсюль і знайсці горад, дзе ён зможа адпрацаваць сваю ежу. Ён вырашыў не згортваць з Мілі-роўд, ва ўсякім выпадку, пакуль не абміне тунэль і не паглядзіць, што на другім баку. Джэк працягнуў шлях, і чорная дзірка ў зялёнай сцяны дрэў расла з кожным крокам.
  
  Халодны і сырой, пахкі цагляным пылам і ўзаранай зямлёй тунэль, здавалася, усмактаў яго ў сябе, а потым пачаў сціскацца. Джэк нават спалохаўся, што тунэль адводзіць пад зямлю – прасвету наперадзе не назіралася, – але потым зразумеў, што асфальт ідзе роўна. «УКЛЮЧЫЦЕ ФАРЫ» – папярэджваў шчыт-паказальнік на ўездзе ў тунэль. Джэк наткнуўся на цагляную сцяну і адчуў, як на рукі пасыпалася дробная дробка.
  
  – Фары, – сказаў ён сабе, шкадуючы аб тым, што ў яго няма нават ліхтарыка. Тунэль, па-відаць, трохі выгінаўся. Джэк павольна і асцярожна, як сляпы, упёрся выцягнутымі рукамі ў сцяну і пайшоў уздоўж яе, дакранаючыся шурпатай паверхні пальцамі. Калі такое адбывалася з Койотом ў мультфільмах пра Дарожнага бягуна, той звычайна апыняўся на капоце грузавіка.
  
  Пачулася мітусліва поскребывание па асфальце, і Джэк замёр.
  
  Пацук, падумаў ён. Можа, трус, срезающий шлях паміж палямі. Не, мяркуючы па гуках, жывёла было больш буйное.
  
  Гук паўтарыўся, аддаляючыся. Джэк зрабіў яшчэ крок наперад. У глыбіні тунэлю хто-то ўдыхнуў. Адзін раз. Хлопчык спыніўся, варожачы: Гэта жывёла? Ён дакранаўся пальцамі вільготнай сцяны, чакаючы выдыху. На жывёла не падобна: ні пацук, ні трус не маглі так глыбока ўдыхнуць. Джэк прасунуўся яшчэ на некалькі цаляў, не жадаючы прызнавацца сабе, што баіцца таго, хто мог стаіцца ў тунэлі.
  
  Ён зноў замёр, пачуўшы туалеце зараджаўся аўтамат, з чарнаты гук, вельмі падобны на ціхі смяшок. У наступную секунду з глыбінь тунэлю разліўся пах, знаёмы, хай пакуль Джэк і не мог вызначыць, дзе з ім сутыкаўся, рэзкі, моцны і мускусный.
  
  Хлопчык азірнуўся. Уваход у тунэль ўжо напалову які схаваўся дзякуючы павароту сцены, знаходзіўся далёка-далёка і памерам не перавышаў трусіную норку.
  
  – Хто тут? – спытаў ён. – Гэй? Ёсць тут хто-небудзь? Хто-небудзь?
  
  Здаецца, далей па тунэлі зашептались.
  
  Ён не ў Далінах, нагадаў Джэк сабе, у самым горшым выпадку ён мог спудзіць нейкага дурнога сабаку, які зайшоў у тунэль, каб задрамаць ў прахалоднай цемры. І тады ён проста выратаваў сабаку жыццё, абудзіўшы да таго, як яго раздушыць аўтамабіль.
  
  – Гэй, сабачка! – крыкнуў ён. – Сабачка!
  
  І тут жа яго ўзнагародзілі гукі лап, якія бягуць па тунэлі. Але... яны набліжаліся або выдаляліся? Прыслухоўваючыся да мяккаму пастукваннямі, ён не мог вызначыць, бяжыць ці жывёла да яго або ад яго. Потым падумаў, што крыніца гэтых гукаў, магчыма, не наперадзе, а ззаду, павярнуў галаву і выявіў, што ўваходу ў тунэль ужо не відаць.
  
  Што-то заскреблось ў футе або двух ззаду, Джэк ірвануўся наперад і моцна стукнуўся плячом аб изгибающуюся сцяну.
  
  Разгледзеў у цемры сілуэт – быццам бы сабачы. Джэк ступіў і зноў спыніўся – ён настолькі страціў арыентацыю, што вырашыў, быццам перанёсся ў Даліны. Тунэль напаўняў рэзкі мускусный, жывёльны пах, і набліжаўся да яго дакладна не сабака.
  
  Подых халоднага паветра прынесла новыя пахі: машыннага алею і перагару. Джэк адчуваў, што сілуэт ўсё бліжэй.
  
  Толькі на імгненне перад ім паўстала зависшее у цемры твар, нібы падсветленыя знутры слабенькай, ледзь цьмее лямпачкай: доўгае, пакрыўджаная, толькі ўяўнае маладым. Яму спадарожнічалі пахі поту, машыннага алею, перагару. Джэк ўціскаўся ў сцяну, падняўшы кулакі, і стаяў так, нават пасля таго, як асоба растварылася ў цемры.
  
  Ахоплены жахам, ён падумаў, што чуе крокі, лёгкія і хуткія, аддаляліся да ўваходу ў тунэль, і, адарваўшы погляд ад квадратнага фута чарнаты, азірнуўся. Цемра, цішыня. Тунэль апусцеў. Джэк сунуў рукі пад пахі і адкінуўся на цагляную сцяну, прыціснуўшыся да яе заплечнікам. Праз хвіліну працягнуў шлях.
  
  Выйшаўшы з тунэлю, ён павярнуўся, каб паглядзець на яго. Ніякіх гукаў, ніякіх дзіўных істот, якія спяшаюцца да яго. Ён наблізіўся да тунэлі на тры крокі, ўгледзеўся ў яго жарало. А потым сэрца яго ледзь не спынілася, таму што да яго ляцелі два вялікіх аранжавых вочы. Палову адлегласці, якая падзяляе іх і Джэка, яны пераадолелі ў лічаныя секунды. Ён не мог скрануцца з месца: яго ногі па шчыкалатку сышлі ў асфальт. Нарэшце ён здолеў выцягнуць перад сабой рукі, далонямі наперад, нібы спрабуючы адштурхнуць небяспека. Вочы насоўваліся на яго, загуў клаксон. За секунду да таго, як аўтамабіль вырваўся з тунэлю – за рулём сядзеў краснорожий мужчына, размахваючы кулаком, – Джэк паспеў адскочыць у бок.
  
  – ГО-О-ОВ-НЮ-Ю-Ю... – данеслася з перекошенного рота. Яшчэ не прыйшоўшы ў сябе, Джэк павярнуўся і глядзеў, як аўтамабіль імчыцца ўніз па схіле да мястэчку, мяркуючы па ўсім, Оутли.
  
  4
  
  Размешчаны сярод закінутых палёў Оутли расползался ад двух асноўных вуліц. Першая, працяг Мілі-роўд, пачыналася ад велізарнай абшарпанага будынка, возвышавшегося пасярод велізарнай аўтастаянкі. Фабрыка, падумаў Джэк. Далей цягнуліся салоны патрыманых аўтамабіляў (з обвисшими сцягамі), рэстараны хуткага абслугоўвання (вялікія амерыканскія сіські), боўлінг з гіганцкай неонавай шыльдай («БОУЛ-А-РАМА!»), харчовыя крамы, заправачныя станцыі. Пасля іх Мілі-роўд ператваралася ў пяць ці шэсць кварталаў дзелавога раёна, са старымі двухпавярховымі дамамі, перад якімі паркаваліся аўтамабілі капотам да тратуары. На іншы асноўнай вуліцы, зразумелая справа, знаходзіліся дома самых важных жыхароў горада – вялікія, з шырокімі верандамі і лужкамі. На скрыжаванні гэтых вуліц у святле предвечернего сонца міргаў чырвоным святлафор. Яшчэ адзін святлафор, кварталах ў васьмі, загарэўся зялёным. Непадалёк знаходзілася вялікі будынак з мноствам вокнаў, якое выглядала як бальніца для псіхічна хворых, хоць, верагодней за ўсё, было школай. Гэтыя вуліцы атачалі маленькія домікі, сярод якіх сустракаліся пабудовы незразумелага прызначэння, абгароджаныя высокім сеткаватым плотам.
  
  Многія вокны фабрыкі былі выбітыя, а частка вокнаў у цэнтры горада зачынялі лісты фанеры. У абнесены сеткаватым плотам бетанаваць дварах ляжалі груды смецця. Нават дома важных гараджан здаваліся запушчанымі, з просевшими масніцамі веранд, аблупленая фарбай. Належалі яны, падобна, уладальнікам аўтасалонаў, стаянкі якіх запаўнялі непродаваемые аўтамабілі.
  
  Джэк ўжо сабраўся было разгарнуцца і адправіцца ў Догтаун, нягледзячы на назву, але ў гэтым выпадку яму зноў прыйшлося б прайсці па тунэлі на Мілі-роўд. У гандлёвым раёне хто-то націснуў на клаксон, і ад гэтага гуку Джэка ахапілі невыноснае пачуццё адзіноты і настальгіі.
  
  Ён не мог расслабіцца, пакуль не параўняўся з варотамі фабрыкі. Тунэль на Мілі-роўд застаўся далёка ззаду. Прыкладна траціна вокнаў на брудна-цагляным фасадзе адсутнічала, многія іншыя вылупіліся на Джэка вялікімі квадратамі карычневага кардона. Нават на дарозе адчуваліся пахі машыннага алею, абкуродымленых канвеерных стужак, лязгающих шасцерняў. Джэк сунуў рукі ў кішэні і хуткім крокам накіраваўся да цэнтра горада.
  
  5
  
  Паблізу Оутли выглядаў яшчэ больш маркотным, чым з вяршыні пагорка. У салонах патрыманых аўтамабіляў, прадаўцы стаялі ля вокнаў сваіх офісаў, нават не выходзячы на вуліцу. Сцягі абвіслі, патрапаныя і бязрадасныя; аптымістычныя плакаты, вывешаныя ўздоўж патрэсканай тратуара перад радамі аўтамабіляў – «АДЗІН УЛАДАЛЬНІК! ФАНТАСТЫЧНАЯ КУПЛЯ! АЎТАМАБІЛЬ ТЫДНЯ!», – пажоўклі. Чарніла распаўзліся і сцякалі з некаторых літар, нібы іх змыла дажджом. Вельмі мала людзей хадзіла па гэтых вуліцах. Накіроўваючыся да цэнтра горада, Джэк ўбачыў старога з запавшими шчокамі і шэрай скурай, які спрабаваў закаціць пустую каляску для прадуктаў на бардзюрны камень. Калі хлопчык наблізіўся, стары што-то проскрипел, варожа і спалохана, оскалив чорныя, як у барсука, дзясны. Ён падумаў, што Джэк хоча адабраць у яго каляску.
  
  – Прабачце. – Сэрца Джэка зноў гулка забілася. Стары усім целам прыкрываў каляску, абараняючы яе, дэманструючы ворагу чорныя дзясны. – Прабачце, – адказаў Джэк. – Я толькі хацеў дапамагчы...
  
  – Пайшивый вой! Пайшивый ВА-О-ОЙ! – віскнуў стары, слёзы пакаціліся па яго маршчыністым твары.
  
  Джэк паспяшаўся сысці.
  
  
  
  Дваццаць гадоў таму, у шасцідзесятых, Оутли, павінна быць, квітнеў. Частка Мілі-роўд у гарадской рысе нагадвала аб тых часах, калі акцыі раслі, бензін каштаваў танна, і ніхто не чуў слоў «дискреционный даход»[17], таму што грошай ўсім хапала. Людзі ўкладвалі іх у франшызы і маленькія крамкі, і калі не квітнелі, то хоць бы трымаліся на плаву. Гэтыя кароткія кварталы ўсё яшчэ ўсялялі зманлівую надзею, але ў франшизных рэстаранчыках сядзелі толькі нешматлікія падлеткі, потягивавшие колу, а ў шкляных вітрынах мноства крам віселі плакаты – старыя, як і ў аўтасалонах, – з надпісамі: «АПОШНЯЯ РАСПРОДАЖ! ПОЎНАЯ ЛІКВІДАЦЫЯ!». Джэк не ўбачыў ні аднаго аб'явы аб найманні на працу.
  
  У цэнтры Оутли рэальнасць проглядывала скрозь радасныя клоунскі колеру, тыя, што засталіся ад шасцідзесятых. Джэк цягнуўся ўздоўж понурых цагляных дамоў, заплечнік станавіўся ўсё цяжэй, а ногі хварэлі ўсё мацней. Ён бы пайшоў у Догтаун, калі б не ногі і неабходнасць зноў прайсці па тунэлі на Мілі-роўд. Зразумела, у цемры не хаваўся скалящийся чалавек-воўк – у гэтым ён ужо пераканаў сябе. І ніхто не загаворваў з ім у тунэлі. Проста Даліны яго вельмі ўзрушылі. Спачатку каралева, потым забіты хлапчук у перевернувшейся вазы, палова асобы якога ператварылася ў крывавую пульпу. Нарэшце, Морган і дрэвы. Але гэта адбылося там, дзе нешта падобнае магло здарыцца... нават, верагодна, лічылася нармальным. Тут гэтым рэчам не месца.
  
  Ён апынуўся перад доўгім брудным вакном, над якім ледзь чыталася аблупленая надпіс на цаглянай сцяне: «МЭБЛЕВЫ СКЛАД». Джэк прыклаў рукі да вачэй, ўгледзеўся ў шкло. Ўбачыў драўляны падлогу, а на ім – канапа і крэсла, пакрытыя белымі чахламі, на адлегласці пятнаццаці футаў адзін ад аднаго. Рушыў далей, варожачы, ці не давядзецца яму выпрошваць ежу.
  
  Ледзь наперадзе чацвёра мужчын сядзелі ў аўтамабілі перад крамай з забітымі дошкамі вокнамі. Джэк паглядзеў на аўтамабіль, старажытны чорны «десото», які выглядаў так, нібы з яго зараз выскачыць Бродерик Кроўфард, адзначыў адсутнасць пакрышак. На лабавым шкле красаваўся прылеплены скотчам прастакутнік жоўтай паперы пяць на восем цаляў, абвяшчае: «КЛУБ ДОБРАГА НАДВОР'Я». Мужчыны – двое на пярэднім сядзенні, двое на заднім – гулялі ў карты. Джэк падышоў да пярэдняга пасажырскага акна.
  
  – Выбачайце, – звярнуўся ён да мужчын, і які сядзеў бліжэй за іншых карцёжнік глянуў на яго рыбіным шэрым вокам. – Вы не ведаеце, дзе...
  
  – Адвалі, – сипло, нібы з набітым ротам, адказаў мужчына. Палову асобы, звернутую да Джэку, испещряли старыя шнары ад вугроў, а само твар выглядала на здзіўленне плоскім, нібы хто-то наступіў на яго яшчэ ў маленстве.
  
  – Я проста хацеў даведацца, ці няма тут месца, дзе я мог бы папрацаваць пару дзён.
  
  – Паспрабуй Тэхас, – прапанаваў мужчына, які сядзеў на кіроўчым крэсле, і пара на заднім сядзенні загоготала, расплескав піва на свае карты.
  
  – Я сказаў табе, хлопец, адвалі. – Плосколицый рыбьеглазый мужчына паглядзеў на Джэка. – Ці я асабіста выб'ю з цябе ўсё дзярмо.
  
  І Джэк разумеў, што той кажа праўду: задержись ён яшчэ на секунду, і мужчына вылезе і саб'е яго ў кроў. Потым вернецца ў машыну і адкрые новую банку піва. Пол быў усеяны банкамі «Ролінг рок»: выпітыя валяліся на баку, поўныя стаялі ў пластыкавых упакоўках. Джэк адступіў на крок; «рыбін вачэй» ужо адвярнуўся ад яго.
  
  – Напэўна, сапраўды паспрабую пашукаць працу ў Тэхасе. – Ён рушыў далей, чакаючы пачуць, як за спіной адкрыецца дзверцы «десото», але пачуў толькі, як выявілі чарговую банку піва.
  
  Спачатку трэск, шыпенне потым.
  
  Джэк пайшоў не азіраючыся.
  
  Ён дабраўся да канца квартала і апынуўся на скрыжаванні з другога галоўнай вуліцай. На засыхающей лужку з жоўтымі пустазеллямі стаялі фибергласовые фігуркі, аддалена нагадвалі дыснэеўскіх оленят. Бясформенная старая з мухабойкай у руцэ глядзела на яго з канапы-арэляў, які стаяў на верандзе.
  
  Джэк адвярнуўся ад яе падазронага погляду і ўбачыў перад сабой апошні з маркотных цагляных дамоў на Мілі-роўд. Тры бетонныя прыступкі вялі да раскрытай сеткаватай дзверы. У доўгім цёмным акне свяцілася рэкламная надпіс «БУДВАЙЗЕР». На фут правей красавалася шыльда: «БАР АПДАЙКА Ў ОУТЛИ», – а некалькімі цалямі ніжэй да шкла быў прылеплены жоўты папяровы прастакутнік, такі ж, як на ветравым шкле «десото», толькі з жаданымі словамі «ПАТРАБУЮЦЦА ПАМОЧНІКІ». Джэк зняў заплечнік з плячэй, сунуў пад паху і падняўся па прыступках. І калі ён пераходзіў з стомленага сонечнага святла ў цемру бара, яму раптам успомніўся густы плюшч на ўездзе ў тунэль на Мілі-роўд.
  
  
  
  Кіраўнік 9
  
  Джэк ў «Ловчем збанку»
  
  1
  
  Менш чым праз шэсцьдзесят гадзін Джэк Соер, падчас візіту ў зусім іншым стане духу, чым той Джэк Соер, які адважыўся ўвайсці ў тунэль Оутли у сераду, знаходзіўся ў халоднай каморы «Бара Апдайка», хаваў заплечнік за бочачкі «Буша», што стаялі ў далёкім куце, як алюмініевыя кеглі на боулинговой дарожцы волата. Джэк збіраўся ўцячы праз два гадзіны, пасля закрыцця бара. Слова гэта – не сысці, не пакінуць, а ўцячы – сведчыла аб тым, у якой адчайнай, па яго думку, сітуацыі ён апынуўся.
  
  
  
  Мне было шэсць, Джону Б. Сойеру было шэсць, Джэкі было шэсць. Шэсць.
  
  
  
  Думка гэтая, несумненна, абсурдная, у той вечар паўстала ў яго ў галаве і пачала паўтарацца. Ён палічыў яе чарговым сведчаннем таго, як ён напалоханы, наколькі ўпэўнены, што трапіў у пастку, якая вось-вось зачыняцца. Ён паняцця не меў, што азначае гэтая думка, яна проста кружылася і кружылася ў галаве, як драўляная конік, замацаваная на паваротным крузе каруселі.
  
  
  
  Шэсць. Мне было шэсць. Джэкі Сойеру было шэсць.
  
  
  
  Зноў і зноў, па крузе і па крузе яна нясецца.
  
  Камора прымыкала да агульнага зале бара, і сёння якая падзяляе іх сцяна вібравала ад шуму, пульсавала, як скура на барабане. Усяго толькі дваццаццю хвілінамі раней гэта быў пятнічны вечар, а па пятніцах тэкстыльная фабрыка Оутли і завод гуматэхнічных вырабаў Догтауна выплачвалі зарплату. І цяпер народу ў бары набілася пад завязку... і нават больш. Злева ад барнай стойкі вісела вялікае аб'ява: «АДНАЧАСОВАЕ ЗНАХОДЖАННЕ Ў ЗАЛЕ БОЛЬШ за 220 ЧАЛАВЕК З'ЯЎЛЯЕЦЦА ПАРУШЭННЕМ ПУНКТА 331 ПРАВІЛАЎ СУПРАЦЬПАЖАРНАЙ БЯСПЕКІ, якія ДЗЕЙНІЧАЮЦЬ НА ТЭРЫТОРЫІ АКРУГІ ДЖЕНЕСИ». Верагодна, пункт 331 часова спыняў сваё дзеянне па завяршэнні працоўнага тыдня, таму што, па прыкідках Джэка, у бары сабралася больш за трыста чалавек, отрывавшихся пад музыку кантры-вестэрн-групы, именовавшей сябе «Хлопцы з Джэні-Вэлі». Гулялі яны жудасна, але ў іх была педальная стыл-гітара. «Тутэйшыя хлопцы любяць педал-стыл, Джэк», – патлумачыў яму Смоуки.
  
  – Джэк! – проорала Лоры, перакрываючы сцяну гуку.
  
  Лоры, жанчына Смоуки. Джэк не ведаў яе прозвішча. Ён ледзь чуў голас Лоры за грукатам музычнага аўтамата, вопящего на поўную магутнасць, таму што група пайшла на перапынак. Усе пяцёра музыкаў стаялі ля далёкага канца барнай стойкі і раз у «Чорным рускім», які отпускался ім за паўцаны. Лоры сунула галаву ў кладоўку. Цьмяныя светлыя валасы ўтрымлівалі дзіцячыя белыя заколкі, поблескивавшие пад флуарэсцэнтным святлом.
  
  – Джэк, калі ты зараз жа не прикатишь гэты бочачку, баюся, ён зломіць табе руку.
  
  – Добра, – адказаў Джэк. – Скажы яму, што зараз буду.
  
  У яго па скуры пабеглі мурашкі, і не ад холаду. У Смоуки Апдайка не забалуешь. Смоуки, які то і справа мяняў папяровыя кухарскіх каўпакі, нахлобучивая іх на вузкую галаву, Смоуки з вялікімі ўстаўнымі пластмасавымі сківіцамі, набытымі па паштовым каталогу, наваднымі жах і залішне прыгожымі ў сваёй ідэальнай роўнасці, Смоуки з лютымі карымі вачыма і брудна-жоўтымі склерами старога. Смоуки Апдайк, які якім-небудзь чынам, па-ранейшаму незразумелым для Джэка – і таму яшчэ больш страшным, – здолеў ператварыць хлопчыка ў вязня.
  
  Музычны аўтамат часова змоўк, застаўся роў натоўпу, які нават крыху ўзмацніўся, каб кампенсаваць музычную паўзу. Нейкі каўбой з возера Антарыё зацягнуў грубым п'яным голасам: «Йі-і-і-ХО-О!» Ускрыкнула жанчына. Разбілася што-то шкляное. Зноў уключыўся музычны аўтамат, зароў, як рухавікі ракеты «Сатурн» пры ўзлёце.
  
  
  
  З тых месцаў, дзе ядуць тое, што задушаць на дарозе.
  
  
  
  Сырым.
  
  Джэк нахіліўся над алюмініевым бочачкай, перацягнуў яго прыкладна на тры фута, скрывіў рот ад болю. Нягледзячы на холад, на лбе выступіў пот, спіна запратэставала. Бочачку скрыгатаў, прасоўваючыся па няроўнаму бетону. Джэк спыніўся, цяжка дыхаючы, у вушах звінела ў яго.
  
  Ён падвёз ручную каляску да бочонку. Паставіў яго на вобад, пакаціў наперад, да калясцы, і калі ўжо апускаў, страціў над ім кантроль – той важыў толькі на некалькі фунтаў менш Джэка. Бочачку цяжка плюхнуўся на пярэднюю частку каляскі, дзе ляжаў кавалак дывана, каб змякчаць падобныя ўдары. Джэк паспрабаваў закаціць бочачку на каляску, адначасова прыбраўшы рукі, каб іх не раздушыла паміж бочачкай і бортам каляскі. Не паспеў. Тым не менш рукі засталіся цэлыя. Джэк сунуў пульсавалыя болю пальцы левай рукі ў рот і пасмактаў, у яго вачах стаялі слёзы.
  
  Добра, пальцы ён толькі злёгку прышчыкнуў, але чуў шыпенне газу, які выходзіць з дрэнажнай клапана на вечку бочачкі. Калі Смоуки падлучыць бочачку і пойдзе пена... або, горш таго, калі адкрые крышку і піва гейзером ударыць яму ў твар...
  
  Лепш аб гэтым не думаць.
  
  Мінулым вечарам ў чацвер, калі ён паспрабаваў прикатить Смоуки бочачку, той упаў на бок. Дрэнажны клапан сарвала. Піва, пенячыся, пацякло па падлозе да зліўны адтуліны. Джэк стаяў, перапалоханы і застылы, не чуючы крыкаў Смоуки. З бочачкі выцякаў не «Буш» – «Кингсленд». Не піва, а эль... каралеўскі эль.
  
  Тады Смоуки ўдарыў яго першы раз, адкінуўшы хлопчыка на занозистую сцяну каморы.
  
  – Гэта тваё жалаванне за сёння, – прагыркаў Смоуки. – І больш так не рабі, Джэк.
  
  У гэтай фразе, «больш так не рабі», мацней за ўсё Джэка напалохала здагадка, што ў яго будзе яшчэ шмат магчымасцяў зрабіць гэта. Гэта значыць Смоуки Апдайк чакаў, што ён прабудзе тут доўгі, доўгі час.
  
  
  
  – Джэк, паспяшайся!
  
  
  
  – Ужо іду, – цяжка дыхаючы, адказаў Джэк. Спіной наперад пакаціў каляску да дзвярэй, намацаў ззаду ручку, павярнуў, расчыніў дзверы. Яна стукнулася пра што-то вялікае, мяккае і падатлівае.
  
  – Госпадзе, глядзі, куды прэш!
  
  – Ой, прабачце.
  
  – Я табе зараз ойкну, гаўнюк, – адказаў голас.
  
  Джэк пачакаў, пакуль не стихнут цяжкія крокі ў калідоры, зноў паспрабаваў адкрыць дзверы.
  
  Вузкі калідор быў выфарбаваны атрутна-зялёнай фарбай. У ім смярдзела лайном, і мочой, і які чысціць сродкам «Тайди Боул». Сцены пакрывалі графіці – творчасць нудных п'яніц, дожидавшихся магчымасці выкарыстоўваць па прызначэнні «ПОЙНТЕРОВ» або «СЕТЭРАЎ». Самая вялікая надпіс, зробленая чорным маркерам, расцягнулася амаль ва ўсю зялёную сцяну і здавалася апафеозам тупы, бязмэтнай лютасьці, назапашанай у Оутли: «АДПРАВІЦЬ У ІРАН ЎСІХ АМЕРЫКАНСКІХ НИГГЕРОВ І ГАБРЭЯЎ».
  
  Шум агульнага залы пранікаў і ў кладоўку. У калідоры ён ужо грымеў. Джэк кінуў погляд па-над бочачкі на калясцы, каб пераканацца, што яго заплечнік не бачны ад дзвярэй.
  
  Ён разумеў, што павінен сысці. Павінен. Молчащий тэлефон нарэшце-то загаварыў і, здавалася, закаваў яго ў капсулу цёмнага лёду... гэта было дрэнна. Але Рэндолф Скот быў яшчэ горш. Вядома, гэты хлопец не быў Рэндолфом Скотам, проста ён выглядаў як Рэндолф Скот у фільмах пяцідзесятых. Смоуки Апдайк, магчыма, быў яшчэ горш... хоць Джэк ў гэтым ужо сумняваўся. З таго моманту, як убачыў (або падумаў, што ўбачыў), што вочы чалавека, падобнага на Рэндолфа Скота, мяняюць колер.
  
  Але горш за ўсё быў сам Оутли... гэта Джэк ведаў напэўна.
  
  Оутли, штат Нью-Ёрк, у самым сэрцы акругі Дженеси, цяпер здаваўся жудаснай пасткай, якую паставілі на Джэка... прама-ткі муніцыпальным «лоўчых збанам». Адно з цудаў прыроды, «лоўчы збан». Патрапіць у яго лёгка. Выбрацца – практычна немагчыма.
  
  2
  
  Высокі мужчына з вялізным, покачивающимся жыватом стаяў, чакаючы, калі вызваліцца мужчынскі туалет. Ён перекатывал з аднаго кутка рота ў другі пластыкавую зубачыстку і пільна глядзеў на Джэка. Падлетак вырашыў, што трапіў дзвярыма ў гэтага пузатого.
  
  – Гаўнюк, – паведаміў пузаты, і тут дзверы туалета адкрылася. З яго выйшаў мужчына. На імгненне вочы Джэка сустрэліся з яго вачыма. Той самы мужчына, падобны на Рэндолфа Скота. Але не кіназорка – звычайны рабочы з Оутли, пропивающий тыднёвае жалаванне. Потым ён з'едзе на напалову аплочанай «мустанге» з дребезжащими дзверцамі або на аплочанай на тры чвэрці матацыкле – вялікім старым дабром «харлеі», магчыма, з налепкай «КУПЛЯЙ АМЕРЫКАНСКАЕ» на баку.
  
  Яго вочы сталі жоўтымі.
  
  Не, гэта тваё ўяўленне, Джэк, усяго толькі тваё ўяўленне. Ён усяго толькі...
  
  
  
  ...ўсяго толькі працоўны, які приглядывается да яго, таму што ён – новенькі. Сам-то, напэўна, вучыўся тут у старэйшай школе, гуляў у футбол, напампаваў дзяўчынку-каталічку з групы падтрымкі і ажаніўся на ёй, дзяўчынка растолстела на шакаладзе і гатовых абедах «Штоуффера». Звычайны няўдачнік з Оутли, усяго толькі...
  
  
  
  Але яго вочы сталі жоўтымі.
  
  Спыні! Не сталі!
  
  
  
  І ўсе-ткі што-то ў ім прымусіла Джэка падумаць аб тым, што здарылася па дарозе ў горад... тое, што здарылася ў цемры тунэля.
  
  Таўстун, обозвавший яго говнюком, адскочыў ад сухощавого мужчыны ў джынсах «Левайс» і чыстай белай футболцы. Рэндолф Скот рушыў да Джэку, размахваючы вялікімі жилистыми рукамі.
  
  Яго вочы бліснулі ледзяной сінню... і пачалі змяняцца, мутнеть і святлець.
  
  – Малы, – вымавіў ён, і Джэк таропка ўцёк, адкрыўшы задам дзверы, не хвалюючыся аб тым, каго яна магла ўдарыць.
  
  Шум абрынуўся на яго. Кені Роджерс роў ухвальную песьню нейкаму Рубен Джэймсу. Ты падстаўляў заўсёды іншую шчаку, – вдалбливал Кені набившимся ў залу п'яніцам, – бо паслухмяных чакае выдатны лепшы свет. Паслухмяных ў зале Джэк не бачыў. «Хлопцы з Джэні-Вэлі» вярталіся на эстраду і разбіралі інструменты. Усе выглядалі п'янымі і страчанымі... магчыма, не разумелі, дзе знаходзяцца, за выключэннем які іграў на педальной стыл-гітары. На твары гэтага хлопца чыталася нуда.
  
  Злева ад Джэка жанчына што-то горача гаварыла ў трубку тэлефона-аўтамата. Сам Джэк, будзь яго воля, больш ніколі не дакрануўся б да трубцы, нават за тысячу даляраў. Пакуль яна казала, п'яны спадарожнік лапа яе, засунуўшы руку пад каўбойку. На вялікі танцпляцоўцы не менш за семдзесят пар тапталіся і абдымаліся незалежна ад таго, якая гучала музыка, хуткая або павольная. Проста абдымаліся, вжимаясь адзін у аднаго, рукі мялі ягадзіцы, вусны зліваліся з вуснамі, пот цёк па шчоках і праступаў вялікімі кругамі пад пахамі.
  
  – Слава табе, Госпадзе! – усклікнула Лоры і адчыніла брамку, каб Джэк мог вкатить бочачку за стойку. Смоуки стаяў у сярэдзіне, напаўняў паднос Глорыі джын-тонікам, гарэлкай з цытрынавым сокам і кактэйлем «Чорны рускі», які сапраўды складаў канкурэнцыю піву ў барацьбе за права называцца самым папулярным напоем Оутли.
  
  Джэк ўбачыў Рэндолфа Скота, які выходзіць у залу з калідора. Ён глядзеў у бок Джэка, яго сінія вочы тут жа злавілі погляд хлопчыка. Рэндолф лёгенька кіўнуў, як бы кажучы: Мы пагаворым. Так, сэр. Можа, мы пагаворым аб тым, што магло, а чаго не магло быць у тунэлі Оутли. Або аб пугі. Або пра хворых маці. Можа, пагаворым аб тым, што ты правядзеш у акрузе Дженеси шмат-шмат часу, пакуль не станеш старым, плакалі над каляскай для прадуктаў. Што думаеш наконт гэтага, Джэкі?
  
  Па целе Джэка прабегла дрыжыкі.
  
  Рэндолф Скот усміхнуўся, нібы ўбачыў гэтую дрыжыкі... ці адчуў. Потым нырнуў у натоўп.
  
  Імгненнем пазней моцныя тонкія пальцы Смоуки ўпіліся ў плячо Джэка – шукалі самае балючае месца і, як заўсёды, знайшлі. Разумныя пальцы, тыя, што ведаюць, дзе праходзяць нервы.
  
  – Джэк, ты павінен варушыцца хутчэй. – У голасе Смоуки амаль чулася спачуванне, але ціснулі пальцы, рухаліся, шукалі. Ад яго пахла ружовымі пастилками «Канада мінт», якія ён раз-пораз кідаў у рот. Набытыя па пошце ўстаўныя сківіцы клацали і пстрыкалі. Часам чулася гідкае жаванне, калі яны спаўзалі, а ён засасывал іх на пакладзенае месца. – Ты павінен варушыцца хутчэй, а не то мне прыйдзецца вышмараваць цябе зад шкіпінарам. Ты разумееш, што я кажу?
  
  – Д-ды, – адказаў Джэк, імкнучыся не застонать.
  
  – Добра. Гэта добра. – На імгненне пальцы Смоуки вжались мацней, націснулі на нервовы вузел. Джэк застагнаў. Смоуки гэта цалкам задаволіла. Ён прыбраў руку.
  
  – Дапамажы мне падлучыць бочачку, Джэк. І давай зробім гэта хутка. Вечар пятніцы, людзі хочуць піць.
  
  – Раніцу суботы, – тупа паправіў яго Джэк.
  
  – І тады таксама хочуць. За справу.
  
  Джэку як-то атрымалася дапамагчы Смоуки падняць бочачку на квадратную падстаўку пад стойкай. Тонкія, падобныя на вяроўкі мышцы Смоуки бугрились і віліся пад футболкай з надпісам «БАР АПДАЙКА Ў ОУТЛИ». Папяровы каўпак на вузкай галаве гэтага тхара заставаўся на месцы, край заўсёды дакранаўся левай бровы, насуперак закону сусветнага прыцягнення. Джэк назіраў, затаіўшы дыханне, як Смоуки адварочвае чырвоны дрэнажны клапан-корак. Бочачку задыхаў больш шумна, але не вспенился. Ціхі ўздых палягчэння сарваўся з вуснаў Джэка.
  
  Смоуки ужо каціў да яго пусты бочачку.
  
  – Адвязі яго ў кладоўку, а потым приберись ў прыбіральні. Памятаеш, што я казаў табе сёння днём?
  
  Джэк памятаў. У тры гадзіны дня завыла сірэна, нібы паведамляючы аб паветраным налёце, і Джэк ледзь не выскачыў з штаноў. Лоры засмяялася і павярнулася да Смоуки: «Глянь на Джэка, Смоуки. Думаю, ён толькі што абмачэце». Смоуки змрочна, без ценю ўсмешкі зірнуў на Джэка і паклікаў яго ўзмахам рукі. Патлумачыў, што гэтая сірэна паведамляе аб пачатку выплаты тыднёвага жалавання на тэкстыльнай фабрыцы Оутли. Сказаў, што такая ж сірэна апавяшчае аб пачатку выплаты на заводзе гуматэхнічных вырабаў Догтауна. Там выраблялі пляжныя цацкі, надзіманыя лялек і прэзерватывы з такімі назвамі, як «Рабрынкі задавальнення». Хутка, сказаў Смоуки, у бар пацягнецца народ.
  
  – І ты, і я, і Лоры, і Глорыя павінны стаць хуткімі як маланка, – настаўляў яго Смоуки, – таму што ў пятніцу пасля крыку арла мы павінны зарабіць усе тыя грошы, якія недаатрымліваем кожную нядзелю, панядзелак, аўторак, сераду і чацвер. Калі я крыкну цябе, што трэба прывезці бочачку піва, ты павінен зрабіць гэта, перш чым смолкнет мой крык. І кожныя паўгадзіны заходзь у туалет са сваёй швабрай. У пятніцу ўвечары кожны наведвальнік палягчаецца раз у чвэрць гадзіны, а то і часцей.
  
  – Жаночы я бяру на сябе, – дадала подошедшая Лоры. Яе тонкія валасы віліся золатам, бель скуры супернічала з вампірамі з коміксаў. Яна то прастудзілася, то сядзела на какаіне, таму што пастаянна шмыгала носам. Джэк меркаваў, што гэта прастуда. Ён сумняваўся, што ў такой дзірцы, як Оутли, хто-то мог дазволіць сабе какаін: занадта дарагое задавальненне. – Жанчыны лепш мужчын. Не нашмат, але ўсё-ткі лепей.
  
  – Заткніся, Лоры.
  
  – Сам заткніся, – огрызнулась яна, і рука Смоуки бліснула маланкай. Прагрымеў гром, і раптам на бледнай шчацэ Лоры паўстаў адбітак пяцярні Смоуки, як перакладная татуіроўка. Лоры заплакала... але Джэк, да свайго поўнага недоумению, ўбачыў, што яе вочы свецяцца шчасцем. Яна адносілася да жанчынам, верыў у прынцып «б'е – значыць, любіць».
  
  – Не сядзі склаўшы рукі, і ў цябе не паўстане праблем, – працягнуў Смоуки. – Памятай, што павінен пошевеливаться, калі я крыкну, што трэба прывезці бочачку. І памятай, што трэба кожныя паўгадзіны заходзіць са швабрай у мужчынскі туалет і подтирать блевоту.
  
  Тут ён зноў сказаў Смоуки, што хоча сысці, а Смоуки паўтарыў сваё хлуслівае абяцанне наконт другой паловы нядзелі... Але які сэнс думаць пра гэта?
  
  Крыкі сталі гучней, да іх дадаўся грубы смех. Пачуўся трэск ламаў крэсла і пранізлівы крык болю. Кулачны бой – трэці за вечар – завязаўся на танцпляцоўцы. Смоуки вылаяўся і праціснуўся міма Джэка.
  
  – Прыбяры гэты бочачку.
  
  Джэк паклаў пусты бочачку на воз і павёз да дзвярэй у калідор, баючыся зноў натрапіць на Рэндолфа Скота. Але ўбачыў, што той стаіць у натоўпе вакол тых, хто біўся, і крыху расслабіўся.
  
  У каморы ён паставіў пусты бочачку на пагрузную платформу – за гэты вечар у «Бары Апдайка ў Оутли» спустошылі ўжо шэсць бочак. Скончыўшы з гэтым, зноў праверыў, ці на месцы ці заплечнік. Яго ахапіла паніка – скралі заплечнік, – і сэрца застукала паравым молатам. У заплечніку ляжала і бутэлька з чароўным сокам, і манета з Далін, якая стала ў гэтым свеце сярэбраным доларам. Аж спацела спіна ад жаху, Джэк зрушыўся правей, сунуў руку паміж двух наступных бочачак. Намацаў праз зялены нейлон заплечніка круглявасць бутэлькі Снід. Сэрцабіцце пачатак выраўноўвацца, але Джэка трэсла, а ногі падгіналіся – так бывае, калі ледзь не здарылася бяда.
  
  Мужчынскі туалет выклікаў агіду. Раней Джэка магло вырваць ад аднаго выгляду ваніт, але за гэты вечар прывык да смуроду... і лічыў, што гэта не самае горшае. Ён наліў гарачай вады, дадаў парашка «Камет» і ўзяўся гарнуць ўсё гэта месіва да зліўны адтуліны, думкамі вярнуўшыся да падзеяў апошніх двух дзён, хвалюючыся, як хвалюецца жывёла, якое патрапіла лапай у пастку.
  
  3
  
  Калі Джэк упершыню ўвайшоў у «Бар Апдайка ў Оутли», яго сустрэлі цемра і пустата. Музычны аўтамат і яшчэ два, для гульні ў пінбол і «Касмічных захопнікаў», былі выключаныя. Свяцілася толькі рэклама піва «Буш» над барнай стойкай: лічбавыя гадзіны між двух горных пікаў, якія нагадвалі неверагодную лятаючую талерку.
  
  Ледзь усміхаючыся, Джэк накіраваўся да стойкі. І амаль падышоў да яе, калі за спіной пачуўся абыякавы голас:
  
  – Гэта бар. Непаўналетніх тут не абслугоўваюць. Ты што, тупы? Пайшоў прэч.
  
  Джэк ледзь не выскачыў з штаноў. Ён як раз намацаў у кішэні грошы, думаючы, што ўсё будзе як у «Залаты лыжцы»: ён сядзе на высокі крэсла, што-то замовіць, потым спытае аб працы. Зразумела, наймаць на працу такога, як ён, незаконна, ва ўсякім выпадку, без дазволу, падпісанага бацькамі або апекуном, але затое яму можна плаціць менш устаноўленага законам мінімуму. Нашмат менш. І перамовы аб жалаванне звычайна пачыналіся з Гісторыі № 2 – «Джэк і злы айчым».
  
  Ён развярнуўся і ўбачыў мужчыну, які сядзеў у адзіноце ў адной з кабінак і смотревшего на яго з халоднай, пагардлівай насцярожанасцю. Мужчыну худога, але моцнага – вяроўкі цягліц хадзілі пад белай футболкай і на шыі. Футболцы складалі кампанію мехаватыя белыя кухарскіх штаны і папяровы кухарскай каўпак, ссунуты на левую брыво. Вузкай галавой мужчына нагадваў тхара. Кароткія валасы серебрились на скронях. Паміж вялікімі рукамі ляжаў стос рахункаў і калькулятар «Тексас инструментс».
  
  – Я ўбачыў ваша аб'ява аб працы, – адказаў Джэк, не маючы асаблівых надзей. Гэты мужчына не збіраўся яго наймаць, ды ён і сам не ведаў, ці хоча тут працаваць. Мужчына выглядаў злым і скнарлівых.
  
  – Убачыў, значыць? – хмыкнуў той. – Павінна быць, навучыўся чытаць у адзін з перапынкаў паміж прагуламі. – На стале ляжала пачак «Філіс черутс». Мужчына дастаў адну.
  
  – Я не ведаў, што гэта бар. – Джэк адступіў на крок да дзвярэй. Сонечнае святло прабівалася скрозь бруднае шкло, а потым, здавалася, як нежывы зваліўся на падлогу, нібы «Бар Апдайка ў Оутли» знаходзіўся ў іншым вымярэнні. – Напэўна, я падумаў, што гэта... вы разумееце, бар і грыль. Што-нешта такое. Я ўжо сыходжу.
  
  – Падыдзі сюды. – Карыя вочы мужчыны пільна глядзелі на яго.
  
  – Не, усё добра, – нервова адказаў Джэк. – Я ўжо...
  
  – Падыдзі сюды. Сядзь. – Мужчына запаліў драўляную запалку, шоргнуўшы аб пазногаць вялікага пальца, паліў цыгару. Муха, якая сядзела на поварском каўпаку, жужжа, паляцела ў цемру. Яго погляд не адрываўся ад Джэка. – Я цябе не ўкушу.
  
  Джэк павольна падышоў да кабінцы, пасля кароткага ваганні слізгануў за столік насупраць мужчыны, паважна склаў рукі перад сабой. Шэсцьдзесят гадзін праз, з падаючымі на вочы вільготнымі ад поту валасамі, подтирая мачу і блевоту ў мужчынскім туалеце у палове першага ночы, Джэк думаў – не, ведаў, – што яго дурная самаўпэўненасць дазволіла пастцы зачыніцца з трэскам (і яна зачынілася ў той момант, калі ён сеў насупраць Смоуки Апдайка, няхай тады ён аб гэтым не здагадваўся). Венерынага мухоловка зачыняецца, калі ўнутр залятае няшчаснае насякомае. «Лоўчы збан» з яго тонкім водарам і гладкімі, як шкло сценкамі чакае, пакуль які-небудзь крылаты ідыёт не апынецца ўнутры, дзе і патоне ў назапашанай на дне дажджавой вадзе. У Оутли збан напаўняла не вада, а піва – іншых адрозненняў не назіралася.
  
  
  
  Калі б ён тады ўцёк...
  
  
  
  Але ён не ўцёк. І яшчэ падумаў, імкнучыся вытрымаць халодны кары погляд, а раптам ён усё-такі атрымае працу. Майнетт Банберри, жанчына, якой належала «Залатая лыжка» у Обурне, паставілася да Джэку па-добраму, абняла на развітанне, чмокнула ў шчаку і нават дала тры вялікіх сандвича ў дарогу, але ён выдатна разумеў, што да чаго. Мяккасць і нават нейкае падабенства дабрыні не хавалі неадступнага накіраванасці на атрыманне прыбытку, гэта значыць, шчыра кажучы, прагнасці.
  
  У штаце Нью-Ёрк гадзінная мінімальная заработная плата складала тры даляра сорак цэнтаў. Як і патрабаваў закон, гэтая інфармацыя вісела на кухні «Залаты лыжкі»: ярка-ружовы ліст, памерамі амаль не саступае кіношнага постара. Але поварам тут працаваў гаитянин, які ледзь гаварыў па-ангельску і, напэўна, заехаў у краіну нелегальна. Так, ва ўсякім выпадку, думаў Джэк. Рыхтаваў ён як бог, лустачкі бульбы і малюскі не праводзілі ў кіпячым алеі ні секунды даўжэй пакладзенага. Дзяўчына, помогавшая місіс Банберри абслугоўваць кліентаў, вельмі міленькая, але з пустымі вачыма, трапіла да яе па праграме забеспячэння працай разумова адсталых. У такіх выпадках закон аб мінімальнай пагадзіннай заработнай плаце не ўжываўся, і шепелявая прыдуркаватых красуня з непадробным захапленнем паведаміла Джэку, што зарабляе даляр дваццаць пяць цэнтаў кожны гадзіну, і ўсе гэтыя грошы – яе.
  
  Сам Джэк атрымліваў паўтара даляра. Ён выгандляваў сабе такую аплату і ведаў: калі б місіс Банберри не апынулася ў бядотным становішчы – яе посудомойщик змыўся, пайшоў выпіць кубачак кавы і не вярнуўся, – яна б гандлявацца не стала. Або згаджайся на даляр дваццаць пяць цэнтаў, сынок, ці абрусам дарога. Гэта свабодная краіна.
  
  І цяпер, думаў ён з незнаёмым яму перш цынізмам, які з'яўляўся часткай яго новай самаўпэўненасці, перад ім іншая місіс Банберри. Мужчына, а не жанчына, моцны і худы, а не тоўсты і ветлы, кіслы, а не ўсмешлівы, але ў прынцыпе – усё тая ж місіс Банберри.
  
  – Значыць, шукаеш працу? – Мужчына ў белых штанах і папяровым каўпаку паклаў цыгару ў попельніцу са словам «КЭМЕЛС» на дне. Муха перастала мыць ножкі і паляцела.
  
  – Так, сэр, але вы кажаце, што гэта бар і ўсё такое...
  
  Прадчуванне бяды зноў варухнулася ў ім. Гэтыя карыя вочы і жоўтыя склеры яго трывожылі – вочы старога ката-паляўнічага, які расправіўся з многімі і многімі пахамі.
  
  – Так, гэта мой бар. Смоуки Апдайк. – Ён працягнуў руку. Джэк ў здзіўленні працягнуў сваю. Мужчына сціснуў яе адзін раз, амаль да болю. Потым прыслабіў хватку... але рукі Джэка не выпусціў. – Ну?
  
  – Што? – Джэк разумеў, што выглядае недарэчна і нават спалохана... але ён адчуваў сябе па-дурному і трохі спалохаўся. І потым, ён хацеў, каб Апдайк адпусціў яго руку.
  
  – Хіба бацькі не навучылі цябе прадстаўляцца?
  
  Пытанне прагучала гэтак нечакана, што Джэк ледзь не назваў свае сапраўдныя імя і прозвішча, а не тыя, якімі скарыстаўся ў «Залаты лыжцы». Іх ён называў і подвозившим яго людзям, калі яны хацелі ведаць, каго пасадзілі ў свой аўтамабіль. Ён ужо звыкся з тым, што Люіс Фаррэн – яго «дарожнае імя».
  
  – Джэк Са... э... Сотель, – адказаў ён.
  
  Апдайк яшчэ секунду трымала яго руку, карыя вочы не міргаючы глядзелі на хлопчыка. Потым расціснуў пальцы.
  
  – Джэк Са-э-Сотель. Напэўна, самая доўгая гробаны прозвішча ва ўсім тэлефонным даведніку, так, маляня?
  
  Джэк пачырванеў, але прамаўчаў.
  
  – Ты не такі ўжо здаровы. Думаеш, зможаш паставіць на вобад девяностофунтовый бочачку з півам і закаціць яго на ручную каляску?
  
  – Думаю, змагу, сэр, – адказаў Джэк, не ведаючы, ці зможа ці не. Зрэшты, асаблівай праблемы ён не бачыў: у такім пустым бары бочачкі, падобна, даводзілася мяняць толькі па вялікіх святах.
  
  Апдайк нібы прачытаў яго думкі.
  
  – Так, цяпер нікога няма. У чатыры-пяць гадзін мы пачынаем круціцца. А па выхадных тут сапраўды поўна народу. Менавіта тады табе прыйдзецца адпрацоўваць свае грошы, Джэк.
  
  – Ну, я не ведаю. А колькі вы будзеце плаціць?
  
  – Даляр у гадзіну, – адказаў Апдайк. – Хацеў бы плаціць больш, але... – Ён паціснуў плячыма і пастукаў пальцам па пачку рахункаў. Нават усміхнуўся аднымі вуснамі, як бы кажучы: Сам бачыш, як ідуць справы, малы, усё ў Оутли запавольваецца, як танныя кішэнныя гадзіны, якія забыліся завесці... усё запавольваецца з семдзесят першага года. Яго вочы па-ранейшаму неадрыўна назіралі за тварам Джэка, пільныя, як у ката.
  
  – Не так каб шмат. – Джэк гаварыў павольна, але стараўся думаць вельмі хутка.
  
  «Бар Апдайка ў Оутли» – магіла... за стойкай не было нават няшчаснага алкаголіка, посасывающего піва і не отрывающего вачэй ад тэлевізара. Калі ў Оутли і п'юць, дык гэта ў тым аўтамабілі-«клубе». Паўтара даляра ў гадзіну – цяжка заробленыя грошы, калі араць, не разгінаючы спіны. У такім месцы даляр у гадзіну – лёгкая работка.
  
  – Так, – пагадзіўся Апдайк, вяртаючыся да калькулятар, – не шмат. – Яго голас казаў, што Джэк можа пагадзіцца або сысці. Абмеркаванне скончылася.
  
  – Можа, мне і падыдзе.
  
  – Што ж, гэта добра, – кіўнуў Апдайк. – Зараз мы павінны высветліць яшчэ адзін момант. Ад каго ты бяжыш і хто цябе шукае? – Карыя вочы вярнуліся да твару Джэка і цяпер буравили яго. – Калі хто-то ідзе па тваім следзе, я не хачу, каб ён псаваў мне жыццё.
  
  Гэтае пытанне не пахіснуў самаўпэўненасці Джэка. Ён не лічыў сябе сямі пядзяў у ілбе, але яму хапала розуму, каб зразумець: у шляху спатрэбіцца яшчэ адна легенда, прызначаная для патэнцыйных працадаўцаў. Гісторыя № 2 – «Зласлівы айчым».
  
  – Я з маленькага гарадка ў Вермонце. Фендервилла. Мае маці і бацька развяліся два гады таму. Бацька спрабаваў атрымаць апеку нада мной, але суддзя аддаў мяне маці. Так яны паступаюць практычна заўсёды.
  
  – Менавіта так яны і паступаюць. – Апдайк зноў заняўся рахункамі і так нізка схіліўся над калькулятарам, што ледзь не дакранаўся носам клавіш, але Джэк адчуваў, што ён усё роўна слухае.
  
  – Мой бацька паехаў у Чыкага і там знайшоў працу. Ён піша мне прыкладна раз у тыдзень, але перастаў прыязджаць у мінулым годзе, пасля таго як Обры збіў яго. Обры...
  
  – Твой айчым, – уставіў Апдайк, і Джэк сощурился: да яго вярнулася нядаўняе недавер. У голасе Апдайка не было спагады. Той быццам смяяўся над ім, ведаючы, што гісторыя Джэка – чыстай вады выдумка.
  
  – Так, – кіўнуў Джэк. – Мая мама выйшла замуж паўтара года таму. Ён часта мяне б'е.
  
  – Сумна, Джэк. Вельмі сумна. – Апдайк падняў галаву, сарданічнай недаверлівыя вочы зноў глядзелі на Джэка. – І ты ўцёк у Чыкага, дзе вы з бацькам будзеце шчасліва жыць да сканчэння вякоў.
  
  – Я на гэта спадзяюся, – адказаў Джэк, і тут яго асяніла. – Я дакладна ведаю, што мой сапраўдны бацька не будзе падвешваць мяне за шыю у сценнай шафе. – Ён адцягнуў варот футболкі, паказаўшы метку. Яна ўжо стала бляклай, але пакуль ён працаваў у «Залаты лыжцы», заставалася яркай і агідна лілова-чырвонай. Як таўро. Аднак у «Залаты лыжцы» у яго не было падставы дэманстраваць яе. Зразумела, пакінуў гэтую метку корань, які ледзь не абарваў жыццё Джэка ў іншым свеце.
  
  Экспромт атрымаўся: ён убачыў, як вочы Апдайка шырока адкрыліся ад здзіўлення, а можа, і шоку. Мужчына нахіліўся наперад, ссунуўшы некалькі жоўтых і ружовых лісткоў.
  
  – Госпадзе Ісусе, малы. Гэта зрабіў твой айчым?
  
  – Тады я і вырашыў ўцячы.
  
  – Ён можа з'явіцца тут у пошуках свайго аўтамабіля або матацыкла, або паперніка, або гробаны заначкі траўкі?
  
  Джэк паківаў галавой.
  
  Смоуки яшчэ некалькі секунд глядзеў на Джэка, потым выключыў калькулятар.
  
  – Пойдзем у кладоўку, малы.
  
  – Навошта?
  
  – Хачу паглядзець, ці зможаш ты паставіць адзін з гэтых бочачак на рабро. Калі зможаш прывезці бочачку, калі ён мне спатрэбіцца, праца твая.
  
  4
  
  Джэк, да поўнай задаволенасці Апдайка, прадэманстраваў, што можа паставіць вялікі алюмініевы бочачку на рабро, а потым, перакочваючы, паставіць на каляску. Ён справіўся без асаблівых праблем – толькі днём пазней ён ўпусьціць бочачку і атрымае ў нос.
  
  – Што ж, нядрэнна, – кіўнуў Апдайк. – Ты, вядома, замалы для такой працы і, магчыма, наживешь гробаны кілу, але цябе ніхто не неволил.
  
  Ён сказаў Джэку, што пачынаць той будзе ў апоўдні і працаваць да гадзіны ночы («Ва ўсякім выпадку, пакуль зможаш»), а плаціць яму будуць кожны вечар пры закрыцці. Наяўнымі.
  
  Яны вярнуліся ў залу і там убачылі Лоры, у цёмна-сініх баскетбольных шортах, такіх кароткіх, што з-пад іх віднеліся краю віскозных трусікаў, і блузцы без рукавоў, якую яна, напэўна, набыла ў «Маммот-сакавіку» у Батавія. Яе вадкія светлыя валасы ўтрымлівалі пластмасавыя заколкі, і яна паліла «Пэл-Мэлл», густа выпацкаўшы фільтр памадай. Вялікі срэбны крыж матляўся паміж грудзьмі.
  
  – Гэта Джэк, – прадставіў свайго новага работніка Апдайк. – Можаш прыбраць аб'яву.
  
  – Бяжы, маляня, – параіла яму Лоры. – Яшчэ ёсць час.
  
  – Зачыні хлебало.
  
  – Прымусь мяне.
  
  Апдайк пляснуў яе па азадку, дастаткова моцна, каб яна адляцела да стойцы. Джэк міргнуў, успомніўшы, як бізун ляскаў Осмонда.
  
  – Мужлан. – Вочы Лоры заблішчэлі ад слёз... але яна выглядала вельмі задаволенай, нібы лічыла, што так і павінна быць.
  
  Трывога Джэка цяпер адчувалася больш выразна, больш рэзка... перайшла ў страх.
  
  – Не звяртай на нас увагі, малы. – Лоры накіравалася да жоўтага прамавугольніка аб'явы. – Усё будзе добра.
  
  – Яго завуць Джэк – не малы. – Смоуки вярнуўся ў кабінку, дзе праводзіў «сумоўе» з Джэкам, і пачаў збіраць рахункі. – Малы – гэта гробаны казляня. Або цябе не вучылі гэтаму ў школе? Падрыхтуй хлопцу пару бургеры. Ён будзе пачынаць працу ў апоўдні.
  
  Лоры зняла з акна аб'яву і паклала за музычны аўтамат з такім выглядам, быццам вырабляла гэта шматкроць. Праходзячы міма Джэка, падміргнула яму.
  
  Зазваніў тэлефон.
  
  Усе трое паглядзелі на яго, здрыгануўшыся ад рэзкага гуку. Джэку здалося, што да сьцяны прыліп вялікі чорны куля. Хлопчык нібы выпаў з часу. Паспеў заўважыць бледнасць Лоры – колерам вылучаліся толькі пабляклы плямкі вугроў. Паспеў прыгледзецца ў жорсткае, хаванне твар Апдайка, убачыць вытыркаюцца вены на яго доўгіх пэндзлях. І прачытаць пожелтевшее аб'яву над тэлефонным апаратам: «калі ЛАСКА, АБМЯЖУЙЦЕ РАЗМОВА ТРЫМА ХВІЛІНАМІ».
  
  У павісла цішыні тэлефон тэлефанаваў і тэлефанаваў.
  
  Джэк, ахоплены раптоўным жахам, падумаў: Гэта мяне. Здалёк... з далёкага, ВЕЛЬМІ далёкага далёкая.
  
  – Адкажы, Лоры, – кінуў Апдайк, – чаго стаіш?
  
  Лоры пайшла да тэлефона.
  
  – «Бар Апдайка ў Оутли». – Яе ціхі голас дрыжаў. Яна паслухала. – «Бар Апдайка ў Оутли». Алё? Ало?.. Тваю маці.
  
  І з трэскам павесіла трубку.
  
  – Нікога. Хлапчукі, напэўна. Часам хочуць ведаць, ці ёсць у нас «Прынц Альберт» ў бляшанцы. Якія ты любіш бургеры, малы?
  
  – Джэк! – зароў Апдайк.
  
  – Джэк, добра, добра, Джэк. Якія ты любіш бургеры, Джэк?
  
  Джэк адказаў, што не моцна прожаренными, з карычневай гарчыцай і бермудскія лукам. Ён расправіўся з ежай у імгненне вока і выпіў шклянку малака. Трывога сышла разам з голадам. Хлапчукі, сказала яна. Але яго вочы раз-пораз вярталіся да тэлефона, і ён задаваўся пытаннем, ці сапраўды гэта былі хлапчукі?
  
  5
  
  Роўна ў чатыры папаўдні дзверы адчыніліся, нібы пустата бара служыла хітра паставіла мне пасткай, закліканай прыцягнуць яго (як «лоўчы збан» прыцягвае нявінным выглядам і салодкім пахам), і ў залу ўвайшлі мужчыны ў рабочай вопратцы. Лоры ўключыла музычны аўтамат і аўтаматы для гульні ў пінбол і «Касмічных захопнікаў». Некалькі чалавек гучна прывіталі Смоуки, які суха ўсміхнуўся ў адказ, прадэманстраваўшы набытыя па пошце ўстаўныя сківіцы. Большасць замовіла піва. Двое або трое – «Чорнага рускага». Адзін – член «Клуба добрага надвор'я», Джэк ў гэтым практычна не сумняваўся – кідаў у музычны аўтамат четвертаки, выклікаючы галасы Мікі Джыл, Эдзі Рэббита, Уэйлона Дженнінгс і іншых. Смоуки загадаў Джэку ўзяць у каморы вядро і швабру і вымыць танцпляцоўку перад эстрадай, якая пуставала ў чаканні пятніцы і «Хлопцаў з Джэні-Вэлі». А пасля таго як пляцоўка просохнет, сказаў Смоуки, трэба ўзяць «Пледж» і нацерці яе. «Ты зразумееш, што ўсё зроблена па правілах, калі ўбачыш у ёй сваю ўсьмешлівую фізіяномію», – патлумачыў ён.
  
  6
  
  Так Джэк пачаў працаваць у «Бары Апдайка ў Оутли».
  
  
  
  У чатыры-пяць гадзін мы пачынаем круціцца.
  
  
  
  Што ж, Смоуки яму не схлусіў. Да таго моманту, як Джэк адсунуў талерку і пачаў зарабляць грошы, бар практычна пуставаў. Да шасці гадзін сабралася чалавек пяцьдзесят, і на працу прыйшла афіцыянтка Глорыя, дзяўчына моцнага складання. Некаторыя наведвальнікі сустрэлі яе радаснымі крыкамі і крыкамі «Ур-р-ра». Глорыя далучылася да Лоры, разносячы віно, мноства «Чорных рускіх» і акіяны піва.
  
  Акрамя бочачак «Буша», Джэк цягаў з каморы бутэлькавае піва «Будвайзер», само сабой, а таксама мясцовых фаварытаў – «Дженеси», «Утика-клаб» і «Ролінг рок». На руках з'явіліся пухіры, захварэла спіна.
  
  Паміж паходамі ў кладоўку за скрынямі з півам і паходамі ў кладоўку пасля каманды: «Прывязі мне бочачку, Джэк» (гэтая фраза ўжо выклікала ў яго дрыжыкі жаху), – ён вяртаўся на танцпляцоўку са швабрай і вялікай бутэлькай «Пледж». Адзін раз пустая піўная бутэлька праляцела міма яго галавы, разминувшись з ёй на некалькі цаляў. Ён прыгнуўся, з гулка забившимся сэрцам, і бутэлька разбілася аб сцяну. Смоуки выгнаў п'янага хулігана вунь, яго ўстаўныя сківіцы агаліліся ў кракадзілавай ўсмешцы. Вызірнуўшы ў акно, Джэк ўбачыў, як хуліган ударыў паркавальны лічыльнік з такой сілай, што выскачыла чырвоная таблічка «ПАРУШЭННЕ».
  
  – Ідзі сюды, Джэк, – нецярпліва паклікаў яго Смоуки, які вярнуўся за стойку. – Яна праляцела міма, так? Прыбяры аскепкі.
  
  Паўгадзіны праз Смоуки адправіў яго ў мужчынскі туалет. Мужчына сярэдніх гадоў з прычоскай а-ля Джо Пайн стаяў, пагойдваючыся, у аднаго з пісуараў. Адной рукой ён трымаўся за сцяну, іншы трос велізарны неабрэзаны член. Паміж яго стоптанными працоўнымі чаравікамі дымілася лужына блевоты.
  
  – Приберись тут, малы. – Мужчына, пагойдваючыся, рушыў да дзвярэй, па шляху так пляснуўшы Джэка па спіне, што ледзь не зваліў хлопчыка з ног. – Трэба вызваляць месца любым даступным спосабам, праўда?
  
  Джэк здолеў дачакацца, пакуль за мужчынам зачыніцца дзверы, а потым яго званітавала.
  
  Яму ўдалося скарыстацца адзінай кабінкай, дзе ў ўнітазе плавала несмытая смуродная ваніты папярэдняга наведвальніка. Джэк выблевал рэшткі абеду і пару раз сутаргава ўдыхнуў, пасля чаго яго вырвала зноў. Дрыготкай рукой ён намацаў кнопку зліву, націснуў. Праз сцяну даносіліся прыглушаныя галасы Уэйлона і Вілі, якія спяваюць аб Лакенбахе, штат Тэхас.
  
  Раптам перад Джэкам паўстала твар маці, больш цудоўнае, чым на экране, з вялізнымі вачыма, пацямнелымі і сумнымі. Ён убачыў яе адну, якая сядзела ў іх нумары ў «Альгамбра», забытая дымілася цыгарэта ў попельніцы. Яна плакала. Плакала аб ім. Яго сэрца забалела вельмі моцна, і ён падумаў, што зараз памрэ ад кахання да яе і жадання быць побач... ад імкнення да жыцця, дзе няма стварэнняў, стаіўся ў тунэлях, няма жанчын, якія радуюцца отвешенным ім оплеухам, пасля якіх яны маглі паплакаць, няма мужчын, якія блюют паміж ног, пакуль адліваюць. Яму хацелася вярнуцца ў «Альгамбра», і ён ненавідзеў Спідзі Паркера чорнай нянавісцю за тое, што той пераканаў яго пайсці гэтай жудаснай дарогай на захад.
  
  У гэты самы момант апошнія рэшткі самаўпэўненасці зніклі, канчаткова і беспаваротна. Здаровае змяніў які ідзе знутры першабытны дзіцячы крык: Я хачу да мамы, калі ласка, Госпадзе, я хачу да МАМЫ...
  
  З кабінкі ён выходзіў на ватных нагах, думаючы: Добра з мяне хопіць пайшоў ты Спідзі гэты хлопчык адпраўляецца дадому, дзе б ён ні знаходзіўся. У гэты момант яго не трывожыла памірае маці. У гэты момант невыноснай болю ён думаў толькі аб сабе, яго хвалявала толькі самазахаванне, быццам ён ператварыўся ў пераследуемай драпежнікам жывёла – аленя, труса, вавёрку, бурундука. У гэты момант ён згаджаўся на смерць маці ад раку з распаўзаюцца па ўсім целе метастазамі, калі толькі перад смерцю яна зможа абняць яго і пацалаваць. Пажадаць яму спакойнай ночы і сказаць, каб ён не слухаў ў ложку чортаў транзістарны прыёмнік і паўночы не чытаў пад коўдрай пры святле кішэннага ліхтарыка.
  
  Ён абапёрся рукой аб сцяну і мала-памалу прыйшоў у сябе. Свядомым гэты працэс Джэк б не назваў, проста ён павольна, але дакладна браў сябе ў рукі. Гэта ён атрымаў у спадчыну ад Філа Соера і Лілі Кава. Ён дапусціў памылку, так, але назад не пойдзе. Даліны існавалі, і Талісман хутчэй за ўсё таксама. Ён не збіраўся забіць маці сваёй слабахарактарнасці.
  
  Джэк напоўніў вядро гарачай вадой з крана ў каморы і змыў блевоту.
  
  Калі ён вярнуўся ў залу, гадзіннік паказваў палову адзінаццатай, і натоўп пачаў радзець: Оутли быў рабочым мястэчкам, і выпівакі-працавікі па буднях разыходзіліся рана.
  
  Смоуки адаслаў яго ў камору за бочачкай піва.
  
  – Ты бледны як цеста, Джэк, – заўважыла Лоры. – Усё нармальна?
  
  – Як думаеш, я магу выпіць імбірнага элю? – спытаў ён.
  
  Яна прынесла яму шклянку, і ён выпіў эль, заканчваючы шараваць танцавальную пляцоўку. Без чвэрці дванаццаць Смоуки загадаў яму прывезці бочачку піва. Джэк справіўся – але на мяжы. У чвэрць першага Смоуки пачаў крычаць на астатніх наведвальнікаў, прапаноўваючы ім разысціся. Лоры адключыла музычны аўтамат – Дзік Керлесс з працяглым стогнам змоўк пад млявыя крыкі пратэсту. Глорыя адключыла гульнявыя аўтаматы, надзела швэдар (ружовы, як пасцілкі «Канада мінт», якія пастаянна смактаў Смоуки, як дзясны яго ўстаўных сківіц) і сышла. Смоуки пачаў выключаць лямпы і падштурхоўваць да дзвярэй пакінутых чатырох або пяцёх кліентаў.
  
  – Малайчына, Джэк, – пахваліў ён хлопчыка, калі зала канчаткова апусцеў. – Ты добра папрацаваў. Яшчэ ёсць да чаго імкнуцца, але пачатак годнае. Ты можаш легчы спаць у каморы.
  
  Замест таго каб папрасіць заробленыя грошы (Смоуки іх яму не прапанаваў), Джэк паплёўся да каморы. Ён так стаміўся, што хістаўся, нібы паменшаная копія п'яніц, якіх нядаўна папрасілі за дзверы.
  
  У каморы ён убачыў Лоры, якая сядзела ў куце на кукішках – баскетбольныя шорты задраліся да непрыстойнасці высока, – і з притупленной трывогай падумаў, што яна рыецца ў яго заплечніку. Потым зразумеў, што яна рассцілае пару коўдраў на джутовых мяшках з-пад яблыкаў. Лоры паклала з аднаго канца маленькую атласную падушку з надпісам «НЬЮ-ЙОРКСКАЯ СУСВЕТНАЯ ВЫСТАВА».
  
  – Я падумала, што зраблю цябе ўтульнае гняздзечка, малы.
  
  – Дзякуй. – Гэта добрая справа не ўяўляла сабой нічога асаблівага, але Джэк ледзь не расплакаўся. Ён стрымаў слёзы і здолеў усміхнуцца. – Вялікі дзякуй, Лоры.
  
  – Дробязі. Усё будзе добра, Джэк. Смоуки не такі ўжо дрэнны. Як толькі ты даведаешся яго, зразумееш, што ён зусім нядрэнны. – У голасе Лоры чулася падсвядомая туга, быццам ёй хацелася, каб так яно і было.
  
  – Напэўна, нядрэнны, – адказаў Джэк, а потым імпульсіўна дадаў: – Але заўтра я пайду. Мабыць, Оутли не для мяне.
  
  – Можа, і пойдзеш, Джэк... а можа, вырашыш крыху затрымацца. Чаму не адкласці рашэнне да раніцы? – У яе маленькай прамовы гучала што-то натужное і ненатуральнае, і нічога не засталося ад шчырай ўсмешкі, з якой яна сказала: «Я падумала, што зраблю цябе маленькае гняздзечка, малы». Джэк гэта заўважыў, але занадта стаміўся, каб рабіць нейкія высновы.
  
  – Добра, паглядзім.
  
  – Вядома, – пагадзілася Лоры, накіраваўся да дзвярэй. Паслала яму паветраны пацалунак з бруднай далоні. – Спакойнай ночы, Джэк.
  
  – Спакойнай ночы.
  
  Ён пачаў здымаць кашулю... пакінуў яе, вырашыўшы, што здыме толькі красоўкі: у каморы было вельмі холадна і промозгло. Сеў на мяшкі, развязаў вузлы, зняў адну абутку, потым другую. І ўжо сабраўся улегчыся на прынесеную Лоры падушку-сувенір з «НЬЮ-ЁРКСКАЙ СУСВЕТНАЙ КІРМАШЫ» – і заснуў бы, яшчэ перш чым галава дакранулася да яе, – калі ў бары зазваніў тэлефон, не адрываючы ад цішыню, ввинчиваясь ў яе, прымушаючы падумаць аб колышущихся шэрых каранях, і пугі з касічкамі з сырамятны скуры, і двухгаловых поні.
  
  Дзы-ынь, дзы-ынь, дзы-ынь – у цішыню, у мёртвую цішыню.
  
  Званок, званок, званок, у гадзіну, калі хлапчукі, якія цікавяцца «Прынцам Альбертам» ў бляшанцы, даўно ўжо спяць. Дзы-ынь, дзы-ынь, дзы-ынь. Прывітанне, Джэкі, гэта Морган, і я адчуў тваё прысутнасць у маіх лясах, маленькі шустры гаўнюк, я АДЧУЎ цябе ў маіх лясах, і з чаго ты ўзяў, што ў сваім свеце ты будзеш у бяспекі? Там таксама мае лясы. Гэта твой апошні шанец, Джэкі. Вяртайся дадому, а не то я вышлю войскі. Супраць іх табе не выстаяць. Ты не...
  
  Джэк падняўся і ў шкарпэтках перасёк кладоўку. Халодны пот, ад якога кідала ў дрыжыкі, здавалася, пакрываў усе яго цела.
  
  Ён прыадчыніў дзверы.
  
  Званок, званок, званок, званок.
  
  І нарэшце:
  
  – Алё. «Бар Апдайка ў Оутли». І лепш бы вам тэлефанаваць па справе. – Голас Смоуки. Паўза. – Алё? – Яшчэ паўза. – Тваю маці! – Смоуки з грукатам павесіў трубку, і Джэк пачуў, як той ідзе да дзвярэй, а потым падымаецца па лесвіцы ў маленькую кватэрку на другім паверсе, якую ён займаў з Лоры.
  
  7
  
  Джэк, не верачы сваім вачам, пераводзіў погляд з лістка зялёнай паперы ў левай руцэ на некалькі банкнот – па адным даляры – і дробязь у правай. Прыйшоў раніцу чацвярга, і ён папрасіў з ім расплаціцца.
  
  – Гэта што? – спытаў ён, па-ранейшаму не ў сілах паверыць ўбачанаму.
  
  – Чытаць ты ўмееш, – адказаў Смоуки, – і лічыць таксама. На працы ты, вядома, яшчэ тармозіш, Джэк, ва ўсякім выпадку, пакуль, але розуму цябе хапае.
  
  Цяпер ён сядзеў з зялёным лістком у адной руцэ і грашыма ў іншы. Тупая злосць пачала пульсаваць па цэнтры ілба, як вена. «ЧЭК ГОСЦЯ» – значылася на зялёным лістку. Дакладна такія ж місіс Банберри выдавала кліентам «Залаты лыжкі». Далей ішоў заказ:
  
  1 гамбургер $1.35
  
  1 гамбургер $1.35
  
  1 вялікі шклянку малака.55
  
  1 імбірны эль.55
  
  Падатак.30
  
  Унізе буйнымі лічбамі – агульная сума, $4.10, абведзеная ручкай. Джэк зарабіў дзевяць даляраў, пачаўшы працу ў чатыры гадзіны дня і скончыўшы ў гадзіну ночы. Смоуки вылічыў амаль палову. У яго засталося чатыры даляра дзевяноста цэнтаў. Ён падняў галаву, ахоплены лютасцю. Паглядзеў спачатку на Лоры, якая быццам бы збянтэжылася, потым на Смоуки, які спакойна сустрэў яго погляд.
  
  – Гэта падман, – піскнуў Джэк.
  
  – Джэк, гэта няпраўда. Паглядзі на кошты ў меню...
  
  – Я пра іншае, і вы гэта ведаеце!
  
  Лоры зморшчылася, нібы чакала, што Смоуки ударыць Джэка... але Смоуки толькі цярпліва глядзеў на хлопчыка.
  
  – Я не ўзяў з цябе за ложак, праўда?
  
  – Ложак! – крыкнуў Джэк, адчуваючы, як кроў прылівае да шчок. – Тая яшчэ ложак! Мяшкі з-пад яблыкаў на бетоннай падлозе! Тая яшчэ ложак! Не хапала браць з мяне і за гэта, брудны ашуканец!
  
  Лоры спалохана ахнула і кінула погляд на Смоуки... але той спакойна сядзеў у кабінцы насупраць Джэка, а паміж імі віўся густы сіняваты цыгарны дым. На вузкай галаве Смоуки красаваўся новы папяровы кухарскай каўпак, як звычайна, ссунуты на левую брыво.
  
  – Учора мы казалі аб тваім начлезе, – нагадаў Смоуки. – Ты спытаў, атрымаеш яго разам з аплатай. Я адказаў, што так. Аб тваёй ежы гаворкі не было. Калі б ты задаў гэтае пытанне, думаю, мы б што-небудзь прыдумалі. Можа, і няма. Але ты гэтага не закрануў, так што пакуль атрымліваеш толькі тое, аб чым мы дамаўляліся.
  
  Джэка калаціла, слёзы бездапаможнай злосці стаялі ў вачах. Ён паспрабаваў нешта сказаць, але з вуснаў сарваўся толькі здушаны стогн. Ад лютасьці ён пазбавіўся дару мовы.
  
  – Зразумела, калі ты хочаш цяпер абмеркаваць зніжку на ежу і пітво для супрацоўнікаў...
  
  – Ідзіце да чорта! – нарэшце выціснуў ён з сябе, падняў руку з чатырма далярамі і дробяззю. – Хацелася б, каб гэта стала добрым урокам наступнага хлапчуку, які прыйдзе сюды наймацца на працу. Я сыходжу!
  
  Ён накіраваўся да дзвярэй, але, нягледзячы на злосць, ведаў – не проста думаў, а ведаў напэўна, – што да тратуара яму не дайсці.
  
  – Джэк.
  
  Ён узяўся за дзвярную ручку, збіраючыся павярнуць яе і выйсці... але голас, напоўнены схаванай пагрозы, не дапускаў пярэчанняў. Джэк расціснуў пальцы і павярнуўся, злосць сыходзіла. Раптам ён адчуў сябе ссохшимся і старым. Лоры пайшла за стойку і, напяваючы, падмяталі падлогу. Мяркуючы па ўсім, яна вырашыла, што Смоуки не пусціць у ход кулакі, а паколькі астатняе значэння не мела, атрымлівалася, што ўсё добра.
  
  – Ты ж не хочаш пакінуць мяне ў складаным становішчы напярэдадні ўік-энду.
  
  – Я хачу адсюль сысці. Вы мяне падманулі.
  
  – Не, сэр, – адказаў Смоуки. – Я ўсё патлумачыў. Калі хто і аблічыў цябе, дык гэта ты сам. Цяпер мы можам абмеркаваць твой стол – пяцідзесяціпрацэнтную зніжку на ежу, мабыць, і бясплатная газіроўка. Раней я не ішоў на такія саступкі маладым работнікам, якіх час ад часу наймаю, але ў гэты ўік-энд народу будзе асабліва шмат, улічваючы сезонных рабочых, якія з'яўляюцца тут пры зборы яблыкаў. І ты мне падабаешся, Джэк, таму я і не ўрэзаў цябе, калі ты падняў на мяне голас, хоць, напэўна, і варта было. Але на гэты ўік-энд ты мне патрэбен.
  
  Джэк адчуў, як лютасьць ўспыхнула зноў, але тут жа згасла.
  
  – А калі я пайду? – спытаў ён. – Я ўсё роўна зарабіў пяць даляраў, а сыход з гэтага маленькага говняного мястэчка цалкам можна лічыць прэміяй.
  
  Гледзячы на Джэка, Смоуки суха ўсміхнуўся.
  
  – Ты памятаеш, як учора ўвечары пайшоў у туалет, каб прыбрацца за хлопцам, які пахваліўся харчишками?
  
  Джэк кіўнуў.
  
  – Памятаеш, як ён выглядаў?
  
  – Кароткія валасы. Хакі. І што?
  
  – Гэта Землякоп Этуэлл. Наогул-то яго імя Карлтон, але ён дзесяць гадоў прапрацаваў на гарадскіх могілках, і ўсе называюць яго Землекопом. Гэта было... так, дваццаць ці трыццаць гадоў таму. Ён пайшоў у гарадскую паліцыю прыкладна ў той час, калі Ніксана абралі прэзідэнтам. Цяпер ён начальнік паліцыі.
  
  Смоуки падняў цыгару, зацягнуўся, зірнуў на Джэка.
  
  – Мы з Землекопом даўнейшыя сябры, – працягнуў ён. – І калі ты проста пойдзеш адсюль, Джэк, я не магу гарантаваць, што ў цябе не паўстане праблем з Землекопом. Усё можа скончыцца тым, што ён адправіць цябе дадому. А можа, табе прыйдзецца збіраць яблыкі ў садах, якія належаць горадзе... у нас, калі не памыляюся, іх сорак акраў. А можа, цябе паб'юць. Або... я чуў, даўніны Землекопу падабаюцца вандроўныя дзеткі. Асабліва хлопчыкі.
  
  Джэк падумаў пра пенісе памерам з дубінку. Яго замутило. Унутры ўсё пахаладзела.
  
  – Тут ты, як гаворыцца, пад маім крылцам. А як толькі шагнешь за парог... як ведаць? Землякоп часта кружыць па вуліцах. Ты можаш сысці з горада без праблем, але, з іншага боку, побач з табой у любы момант можа спыніцца вялікі «плімут», на якім ён ездзіць. Землякоп не так ужо і разумны, але нюх у яго ёсць, а часам... хто-то можа яму і патэлефанаваць.
  
  За стойкай бара Лоры расставіла вымытыя талеркі, выцерла рукі, уключыла радыё і пачала падпяваць старой песні «Степпенволф».
  
  
  
  – Вось што я табе скажу. Задержись тут, Джэк. Папрацуй выходныя. Потым я пасаджу цябе ў свой пікап і сам вывезу з горада. Ты з'едзеш адсюль у апоўдні нядзелі з трыццаццю баксамі ў кішэні, якіх у цябе не было, калі ты сюды прыйшоў. І пасля гэтага ты не будзеш думаць, што Оутли такое ўжо дрэннае месца. Што скажаш?
  
  Джэк паглядзеў у гэтыя карыя вочы з жоўтымі склерами і маленькімі чырвонымі кропкамі. Адзначыў шырокую, шчырую ўсмешку Смоуки, якой распачаліся ўстаўныя сківіцы. Нават выпрабаваў дзіўнае, страхавітае пачуццё дэжавю, убачыўшы, што муха вярнулася на папяровы кухарскай каўпак і мые тонкія лапкі.
  
  У тым, што Смоуки хлусіць, ён не сумняваўся. І падазраваў, што Смоуки пра гэта ведае. Скончыўшы працу далёка за поўнач, у нядзелю Джэк цалкам мог праспаць да двух гадзін дня. І Смоуки адмовіцца везці яго, таму што Джэк праспаў, а ён, Смоуки, цяпер хоча паглядзець футбольны матч «Кольтов» і «Патрыётаў». А Джэк не пойдзе пешшу не толькі таму, што ўсё цела будзе балець ад стомленасці, але і з-за страху, што Смоуки зможа адарвацца ад гульні на хвіліну-другую, каб патэлефанаваць свайму добраму сябру Землекопу Этуэллу і сказаць: «Землякоп, даўніна, ён цяпер ідзе па Мілі-роўд, чаму б табе не забраць яго? А на другую палову гульні прыязджай сюды. Піва бясплатна, але, калі ласка, не блюй ў пісуар, пакуль не вернеш мне хлопца».
  
  Такім уяўляўся яму адзін сцэнар. Ён мог прыдумаць і іншыя, якія адрозніваюцца ў дробязях, але з аднолькавым вынікам.
  
  Ўсмешка Смоуки Апдайка стала шырэй.
  
  
  
  Кіраўнік 10
  
  Элрой
  
  1
  
  Калі мне было шэсць...
  
  
  
  Два папярэдніх вечара «Бар Апдайка» да гэтага часу пачынаў заціхаць, але сягоння гулянка толькі набірала ход, нібы наведвальнікі разлічвалі сустрэць тут світанак. Джэк ўбачыў, што два сталы зніклі – ўпалі ахвярамі кулачнага бою, які пачаўся перад яго паходам у сарцір. Цяпер на тым месцы, дзе яны стаялі, танцавалі людзі.
  
  – Самы час, – прабурчаў Смоуки, калі Джэк працягнуў ўздоўж стойкі скрыня з бутэлькамі і паставіў ля халадзільніка. – Пастаў іх на паліцу і вяртайся з гробаны «Бадом». Табе трэба было прынесці яго першым.
  
  – Лоры не сказала...
  
  Якая апальвае, нясцерпны боль працяў нагу Джэка, калі Смоуки апусціў на яе цяжкі чаравік. Падлетак здушана войкнуў і адчуў, як ад слёз зашчыпаць ў вачах.
  
  – Заткніся. Лоры не адрозніць ад гаўна гуталина, а ты дастаткова разумны, каб гэта ведаць. Бягом у кладоўку і прынясі мне скрыню «Бада».
  
  Ён пайшоў, накульгваючы, моршчачыся ад болю ў назе, якую адціснуў Смоуки, варожачы, не зламаныя ці пальцы. Цалкам магчыма. Галава трашчала ад дыму, і шуму, і б'е па вушах віску «Хлопцаў з Джэні-Вэлі», двое з якіх ледзь трымаліся на нагах. Толькі адна думка выразна праглядалася ў якое засцілае розум тумане: нельга чакаць да закрыцця. Ён проста не вытрымае так доўга. Калі Оутли быў турмой, а «Бар Апдайка» – камерай у ёй, то стомленасць з'яўлялася не менш суровым наглядчыкаў, чым Смоуки Апдайк.
  
  Нягледзячы на ўсе трывогі, звязаныя з Далінамі і тым, што можа яго там чакаць, чароўны сок пачаў здавацца адзіным спосабам вырвацца. Ён мог зрабіць глыток і скокнуць... а потым, калі б яму ўдалося прайсці мілю, максімум дзве на захад, ён бы глынуў яшчэ і вярнуўся б у ЗША, далёка-далёка на захад ад адміністрацыйнай мяжы гэтага жудаснага маленькага гарадка, быць можа, каля Бушвилла або нават Пемброука.
  
  
  
  Калі мне было шэсць, калі Джэкі было шэсць, калі...
  
  
  
  Ён падняў скрыню «Бада», вынес у калідор і пацягнуў да дзвярэй у залу... а там стаяў і глядзеў на яго высокі хударлявы каўбой з доўгімі рукамі, які выглядаў як Рэндолф Скот.
  
  – Прывітанне, Джэк, – павітаўся ён, і падлетак адчуў, як яго захліствае хваля жаху, таму што вочы мужчыны былі жоўтымі, нібы курыныя лапкі. – Хіба табе не казалі, што трэба сысці? Ты не вельмі ўважліва слухаеш, праўда?
  
  Джэк застыў з скрыняй «Бада», оттягивающим рукі ўніз, гледзячы ў гэтыя жоўтыя вочы, і раптам страшная думка ўварвалася ў розум: а бо гэта ён мог стаіцца ў тунэлі – гэты чалавек-нежыць з мёртвымі жоўтымі вачыма.
  
  – Пакіньце мяне ў спакоі. – Словы сарваліся з вуснаў ледзь чутным шэптам.
  
  Каўбой ступіў наперад.
  
  – Цябе ўжо варта было сысці.
  
  Джэк падаўся... але упёрся ў сцяну, і каўбой, які выглядаў як Рэндолф Скот, нахіліўся да яго. Джэк адчуў у яго дыханні пах гнілой мяса.
  
  2
  
  У чацвер, паміж поўднем, калі Джэк пачаў працу, і чатырма гадзінамі дня, калі ў «Бары Апдайка» з'явіліся першыя наведвальнікі, у якіх працоўны дзень скончыўся, тэлефон-аўтамат з надпісам «калі ЛАСКА, АБМЯЖУЙЦЕ РАЗМОВА ТРЫМА ХВІЛІНАМІ» тэлефанаваў двойчы.
  
  Калі гэта адбылося ў першы раз, Джэк ніколькі не спалохаўся – і сапраўды, патэлефанаваў адвакат з «Юнайтэд фонд».
  
  Двума гадзінамі пазней, калі Джэк ўкладваў у мяшок апошнія пустыя бутэлькі, пакінутыя пасля ўчорашняга вечара, пачуўся другі званок. На гэты раз Джэк рэзка ускінуўся, нібы жывёла, почувствовавшее агонь у сухім лесе... толькі дыхнула на яго не запалам, а холадам. Ён павярнуў галаву да тэлефоннага апарату, отделенному ад месца яго працы нейкімі чатырма футамі, пачуў, як хруснулі пазванкі ў шыі. Чакаў убачыць, што тэлефонны апарат набіты лёдам, адталая вада праступае на чорным пластмасавым корпусе, капае з адтуліны трубкі, ледзяшы звісаюць з наборнага дыска і тырчаць з латка для вяртання манет.
  
  Але ўбачыў звычайны тэлефонны апарат, а холад і смерць хаваліся ўнутры.
  
  Хлопчык глядзеў на яго як загіпнатызаваны.
  
  – Джэк! – раўнуў Смоуки. – Адкажы на гэты гробаны званок! Якога хрэна я плачу табе грошы?
  
  Джэк павярнуўся да Смоуки з адчайнымі, як у загнанага ў кут звярка, вачыма... але Смоуки глядзеў, падціснуўшы вусны; такое ж выраз – «маё-цярпенне на зыходзе» – з'явілася ў яго на твары перад тым, як ён вмазал Лоры. Джэк накіраваўся да тэлефона, ледзь аддаючы сабе справаздачу, што ногі рухаюцца. Ён усё глыбей і глыбей уваходзіў у пячору холаду, адчуваючы мурашкі, бягуць па руках, адчуваючы, як вільгаць замярзае ў ноздрах.
  
  Ён працягнуў руку і узяўся за трубку. Пэндзаль здранцвела.
  
  Паднёс трубку да вуха. Яно анямела.
  
  – «Бар Апдайка ў Оутли», – сказаў ён у мёртвую чарнату, і ў яго анямеў рот.
  
  З трубкі данёсся не голас, а надламаны, хрыплы скрыгат чаго-то даўно памерлага, нейкага істоты, якога не бачыў ніхто з цяпер якія жывуць. Адзін яго выгляд звёў бы жывога чалавека з розуму, ці забіў, пакінуўшы са звісаючымі з вуснаў лядзякамі і вылупленымі вачыма, пакрытымі катаракты лёду.
  
  – Джэк, – прашаптаў гэты бразгоча, рыпучы голас з тэлефоннай трубкі, і твар хлопчыка анямела, як бывае, калі трэба будзе правесці цяжкі дзянёк у крэсле дантыста і той ўпырсквае двайную дозу новакаіну. – Валі дадому, Джэк. Хутка.
  
  Здалёку, падобна, з адлегласці ў некалькі светлавых гадоў, да Джэка данёсся уласны голас:
  
  – Гэта «Бар Апдайка». Хто кажа? Ало?.. Ало?..
  
  Холадна, як жа холадна. Яго горла окоченело. Ён удыхнуў – і адчуў, як змерзлі лёгкія. Хутка сэрца ператворыцца ў лёд, і ён ўпадзе мёртвым.
  
  А арктычнае голас прашаптаў:
  
  
  
  – Дрэннае можа здарыцца з хлопчыкам, калі ён адзін на дарозе, Джэк. Спытай каго хочаш.
  
  
  
  Джэк рэзка павесіў трубку. Прыбраў руку, пастаяў, гледзячы на тэлефонны апарат.
  
  – Той самы гаўнюк, Джэк? – спытала Лоры, і яе голас таксама далятаў здалёку... але быў крыху бліжэй, чым яго ўласны некалькімі імгненнямі раней. Свет павольна вяртаўся. На трубцы тэлефона-аўтамата аддрукавалася след рукі Джэка, акружаны бліскучай изморозью. У яго на вачах шэрань раставала і кроплямі сцякала па чорнаму пластыку.
  
  3
  
  У той вечар – вечар чацвярга – Джэк ўбачыў мужчыну, так падобнага на Рэндолфа Скота, але пражываў, мяркуючы па ўсім, у акрузе Дженеси. Народу сабралася меней, чым у сераду – яно і зразумела, дзень перад выплатай жалавання, – але наведвальнікаў хапіла, каб запоўніць стойку і ўсе столікі і кабінкі.
  
  Гэтыя людзі жылі ў гарадку, размешчаным у сельскай мясцовасці, ды толькі плугі даўно ўжо ржавелі ў адрынах. Мясцовыя жыхары, магчыма, і хацелі б стаць фермерамі, але забыліся, як гэта робіцца. Многія насілі бейсболкі з надпісам «Джон Дзір», аднак, на думку Джэка, толькі лічаныя адчувалі б сябе вольна за рулём трактара. Сярод іх былі мужчыны, якія хадзілі ў шэрых чиносах, і карычневых чиносах, і зялёных чиносах; мужчыны з вышытымі залатой ніткай імёнамі на нагрудных кішэнях сініх кашуль, мужчыны ў моцных каўбойскіх ботах «Дынга» з квадратнымі мысамі і вялікіх рабочых чаравіках «Сервайверс». Гэтыя мужчыны насілі ключы на паясных рамянях. На тварах гэтых мужчын хапала маршчын, але толькі не ад смеху. Гэтыя мужчыны аддавалі перавагу каўбойскім шляпам, і, як заўважыў Джэк, як мінімум восем наведвальнікаў за стойкай нагадвалі Чарлі Дэниелса на рэкламе жавальнага тытуню. Але гэтыя мужчыны нічога не жавалі. Яны палілі цыгарэты, і ў вялікай колькасці.
  
  Джэк праціраў пярэднюю панэль музычнага аўтамата, калі ў залу ўвайшоў Землякоп Этуэлл. Музычны аўтамат не працаваў: па кабельным канале паказвалі гульню «Янкіз», і мужчыны не адрывалі вачэй ад экрана. Учора Этуэлл апрануўся па мясцовай спартыўнай модзе (чиносы, кашуля колеру хакі з мноствам аўтаручак ў адным з двух вялікіх нагрудных кішэняў, рабочыя боты са сталёвымі мысками). Сёння ён прыйшоў у сіняй паліцэйскай форме. Аздобленая дрэвам дзяржальня вялікага рэвальвера тырчала з кабуры, якая пагойдвалася на поскрипывавшем шырокім скураным рамяні.
  
  Землякоп Этуэлл паглядзеў на Джэка, якому адразу ўспомніліся словы Смоуки: «Я чуў, даўніны Землекопу падабаюцца вандроўныя дзеткі. Асабліва хлопчыкі», – і хлопчык скурчыўся, быццам адчуў, што ў чым-небудзь правініўся. Вусны Землякопа Этуэлла павольна разышліся ў шырокай усмешцы.
  
  – Вырашыў яшчэ якое-то час тут папрацаваць?
  
  – Так, сэр, – прамармытаў Джэк і пырснуў «Уиндексом» на пярэднюю панэль музычнага аўтамата, якая і так ужо зіхацела чысцінёй. Ён проста чакаў, калі Этуэлл сыдзе. І праз нейкі час той сышоў. Джэк павярнуўся, каб праводзіць позіркам масіўнага копа, які накіроўваўся да стойцы... і ў гэты момант мужчына, які сядзеў з левага краю, павярнуўся і паглядзеў на яго.
  
  Рэндолф Скот, падумаў Джэк, выліты Рэндолф Скот.
  
  Але, нягледзячы на глыбокія, ўкараніўшайся ў шчокі маршчыны, у асобе гэтага Рэндолфа Скота праступаў бясспрэчны гераізм, і хай яно здавалася суровым, не выклікала сумневаў, што маршчыны могуць скласціся ў абаяльную ўсмешку. А гэты мужчына ў «Бары Апдайка» выглядаў нудным і трохі вар'ятам.
  
  Джэк спалохаўся па-сапраўднаму, усвядоміўшы, што мужчына глядзіць менавіта на яго, на Джэка. Не проста адвярнуўся ад тэлевізара падчас рэкламнай паўзы, каб агледзець якія сядзяць у бары. Павярнуўся, каб паглядзець на Джэка. Джэк гэта ведаў.
  
  Тэлефон. Тэлефануе тэлефон.
  
  З неверагодным высілкам Джэку ўдалося адвесці вочы. Ён утаропіўся на музычны аўтамат і ўбачыў сваё спалоханае твар, прывідам зависшее над пласцінкамі.
  
  На сцяне зазваніў тэлефон-аўтамат.
  
  Мужчына, які сядзеў каля левага краю стойкі, паглядзеў на тэлефон... зноў перавёў погляд на Джэка, які застыў як балван з бутэлькай «Уиндекса» у адной руцэ і анучай – у іншы. Валасы хлопчыка ўсталі дыбам, скура пахаладзела.
  
  – Калі зноў гэты гаўнюк, Смоуки, я дастану сабе свісток і буду свістаць у трубку кожны раз, як ён набярэ гэты нумар, – сказала Лоры, з рашучым выглядам накіроўваючыся да тэлефона-аўтамата. – Клянуся Богам, дастану.
  
  Яна магла быць актрысай ў п'есе, а ўсе наведвальнікі бара – членамі масоўкі, якія атрымлівалі стандартныя трыццаць пяць даляраў у дзень. У рэальным жа свеце існавалі толькі два чалавекі: Джэк і гэты жудасны каўбой з вялікімі рукамі і вачыма, якія Джэк... не мог... разглядзець.
  
  Раптам каўбой аднымі вуснамі прамовіў тыя самыя словы: Валі дадому, Джэк. І падміргнуў.
  
  Тэлефон перастаў тэлефанаваць, як толькі Лоры падняла руку, каб зняць трубку.
  
  Рэндолф Скот павярнуўся да стойцы, дапіў піва і крыкнуў:
  
  – Прынясі мне яшчэ шклянку бачковым, лады?
  
  – Будзь я праклятая, – чмыхнула Лоры. – У тэлефоне завёўся прывід.
  
  4
  
  Пазней, у каморы, Джэк спытаў Лоры, хто гэты хлопец, падобны на Рэндолфа Скота.
  
  – Падобны на каго?
  
  – На старога акцёра, які іграў каўбояў. Ён сядзеў ля краю стойкі.
  
  Яна паціснула плячыма.
  
  – Для мяне яны ўсе на адзін твар, Джэк. Казлы, якія прыйшлі расслабіцца. Па чацвяргах яны звычайна расплачваюцца грашыма, якія іх жонкі адкладаюць на ежу.
  
  – Ён папрасіў шклянку бачковым.
  
  Яе вочы бліснулі.
  
  – Ах гэты. Выглядае такім гнюсным. – Але ў яе голасе чулася адабрэнне... нібы яна захаплялася яго прамым носам або белазубай усмешкай.
  
  – Хто ён?
  
  – Імя я не ведаю, – адказала Лоры. – Ён тут тыдзень ці два. Напэўна, на фабрыцы зноў наймаюць рабочых. Гэта...
  
  
  
  – Святы Божа, Джэк, хіба я не прасіў цябе хутка прывезці мне бочачку?
  
  
  
  Джэк ўжо паставіў вялікі бочачку «Буша» на рабро і закатваў на ручную каляску. Паколькі яго уласны вага не вельмі адрозніваўся ад вагі бочачкі, гэты працэс патрабаваў дакладнасці ў рухах. Калі Смоуки гаркнул з дзвярнога праёму, ад нечаканасці Лоры ўскрыкнула, а сам Джэк падскочыў. І страціў кантроль над бочачкай, які ўпаў на бок. Ахоўны клапан вылецеў, як корак з бутэлькі шампанскага, піва ўдарыла пеністай бел-залацістай бруёй. Смоуки па-ранейшаму крычаў на яго, але Джэк мог толькі глядзець на піва як зачараваны... пакуль Смоуки не ўдарыў яго.
  
  Калі дваццаць хвілін праз ён вярнуўся ў залу, прыціскаючы папяровую сурвэтку да распухшему носе, Рэндолф Скот ужо сышоў.
  
  5
  
  Мне шэсць.
  
  Джону Бенджаміну Сойеру шэсць.
  
  Шэсць...
  
  
  
  Джэк страсянуў галавой, спрабуючы пазбавіцца ад гэтай дакучлівай думкі, а фабрычны рабочы, які не быў фабрычным рабочым, нахіляўся ўсё бліжэй і бліжэй. Яго вочы былі... жоўтымі і якімі-то чешуйчатыми. Ён... ён... моргнуло, вочы хутка зачыніліся і адчыніліся, і Джэк зразумеў, што вочныя яблыкі пакрываюць мигательные перапонкі.
  
  – Табе ўжо трэба было сысці, – зноў прошептало пачвара і пацягнулася да Джэку рукамі, якія пачалі выгінацца, расплюшчвалі і цвярдзець.
  
  Дзверы расчыніліся, у кладоўку ўварваліся хрыплыя галасы «Оўк ридж бойз».
  
  – Джэк, калі не перастанеш валяць дурня, я прымушу цябе аб гэтым пашкадаваць, – прагыркаў Смоуки за спіной Рэндолфа Скота. Той адступіў у бок. Перастаў мяняцца, капыты зніклі, рукі зноў сталі рукамі, вялікімі і моцнымі, з выпнутымі венамі. Ён зноў міргнуў, як птушка, без удзелу стагоддзе... а потым жаўцізна знікла з блякла-сініх вачэй. Каўбой кінуў на Джэка апошні погляд і прайшоў у мужчынскі туалет.
  
  Смоуки падышоў да Джэку, крыху нахіліўшы вузкую, як у тхара, галаву. Папяровы каўпак навісаў над асобай, вусны разышліся, агаляючы кракадзілавыя зубы.
  
  – Не вынуждай мяне зноў гаварыць з табой. Гэта апошняе папярэджаньне, і не думай, што гэта ўсяго толькі словы.
  
  Як і ў выпадку з Осмондом, у Джэка раптам запалала лютасьць, тая яе разнавіднасць, што напрамую звязана з адчуваннем бездапаможнасці перад тварам несправядлівасці, асабліва моцная ў дванаццаць гадоў. Студэнты каледжаў часам думаюць, што адчуваюць яе, але звычайна гэта толькі інтэлектуальнае рэха.
  
  На гэты раз лютасьць выплюхнулася вонкі.
  
  – Я не ваша сабака, так што няма чаго ставіцца да мяне, як да сабакі. – Джэк ступіў да Смоуки на ўсё яшчэ ватных ад страху нагах.
  
  Здзіўлены – можа, нават узрушаны – зусім нечаканай ўспышкі лютасьці Джэка, Смоуки адступіў на крок.
  
  – Джэк, я папярэджваю цябе...
  
  – Не, гэта я папярэджваю вас, – пачуў Джэк свой голас. – Я не Лоры. Я не хачу, каб мяне білі. І калі вы мяне ўдар, я ўдару ў адказ або што-небудзь зраблю.
  
  Замяшанне Смоуки Апдайка цягнулася толькі секунду. Вядома ж, не выклікала сумневаў, што ён пабачыў далёка не ўсё на святле – ды і адкуль, жывучы ў Оутли, – але Смоуки верыў у адваротнае, а часам адной упэўненасці больш чым дастаткова нават для гульца ніжэйшай лігі.
  
  У наступнае імгненне ён ужо схапіў Джэка за каўнер.
  
  – Ты мне не умнічай, Джэк. – Смоуки падцягнуў хлопчыка да сябе. – Пакуль ты ў Оутли, ты менавіта мая сабака. Пакуль ты ў Оутли, я буду гладзіць цябе, калі захачу, і біць, калі захачу.
  
  І Смоуки моцна трасянуў яго. Джэк прыкусіў язык і ўскрыкнуў. Плямы злосці ўспыхнулі на бледных шчоках Смоуки, нібы ён скарыстаўся таннымі румянамі.
  
  – Ты, магчыма, не думаеш, што гэта так, але няхай у гэтым упэўнены. Пакуль ты ў Оутли, ты мая сабака, і ты будзеш у Оутли, пакуль я не вырашу, што ты можаш сысці. І мы прама зараз пачнем завучваць гэты ўрок.
  
  Ён падняў сціснутую ў кулак руку. Тры лямпачкі па шэсцьдзесят ват, што віселі пад столлю вузкага калідора, ярка бліснулі на брыльянтавай дробцы пярсцёнка-падковы, які ён насіў на мезенцы. Затым кулак пайшоў уніз і ўрэзаўся ў шчаку Джэка. Яго адкінула да спісанай сцяне, палова асобы запалала агнём і здранцвела. У роце з'явіўся прысмак крыві.
  
  Смоуки глядзеў на яго – пільным, разважлівым поглядам чалавека, раздумывающего, ці купляць яму цялушку ці латарэйны білет. Павінна быць, у вачах Джэка ён не ўбачыў таго, што хацеў убачыць, таму што зноў схапіў аглушэння хлопчыка за каўнер, маючы намер ў другі раз пазнаёміць яго са сваім кулаком.
  
  У гэты момант у зале пранізліва закрычала жанчына: «Не, Глен! Няма!» Рушылі ўслед мужчынскія крыкі, па большай частцы ўстрывожаныя. Ўскрыкнула яшчэ адна жанчына, гучна і пранізліва. Грымнуў стрэл.
  
  – Дзярмо на хлебе! – усклікнуў Смоуки, выразна прамаўляючы кожнае слова, прама-ткі акцёр на брадвейскай сцэне. Ён адкінуў Джэка да сцяны і кінуўся ў залу. Рушыў услед другі стрэл, які суправаджаецца крыкам болю.
  
  Джэк дакладна ведаў толькі адно: прыйшла пара ўцякаць адсюль. Не ў канцы змены, не заўтра, не ў нядзелю раніцай. Прама цяпер.
  
  Шум быццам бы грымеў. Ніякіх сірэн, можа, нікога і не падстрэлілі... але Джэк памятаў, што фабрычны рабочы, падобны на Рэндолфа Скота, усё яшчэ ў прыбіральні.
  
  Ён вярнуўся ў халодную, пахла півам кладоўку, апусціўся на калені ў алюмініевых бочачак, сунуў паміж імі руку ў пошуках заплечніка. Зноў з'явілася перахопліваючых дух упэўненасць – пальцы намацалі толькі паветра і брудную падлогу, – што адзін з іх, Смоуки або Лоры, заўважыў, як ён хавае заплечнік, і забраў яго. Лепшы спосаб утрымаць яго ў Оутли, дарагая. Потым ён адчуў палёгку, ад якога дух перахапіла амаль гэтак жа, як ад страху: пальцы закранулі нейлону.
  
  Джэк надзеў заплечнік і з пажадлівасцю паглядзеў на вароты ў далёкім канцы каморы, у пагрузнай платформы. Ён бы палічыў за лепшае скарыстацца імі, а не пажарнай дзвярыма ў канцы калідора. Яна знаходзілася занадта блізка ад мужчынскага туалета. Але адкрый ён вароты, на стойцы загарыцца чырвоная лямпачка. Нават калі Смоуки да гэтага часу разнімаў задзір, Лоры магла ўбачыць яе і сказаць яму.
  
  Таму...
  
  Джэк пайшоў да дзвярэй у калідор. Прыадчыніў яе і выглянуў. Пуста. Што ж, гэта клёва. Рэндолф Скот апаражніў мачавая бурбалка і вярнуўся туды, дзе кіпела жыццё, пакуль Джэк забіраў заплечнік. Выдатна.
  
  
  
  Так, але, магчыма, ён да гэтага часу тут. Табе хочацца сутыкнуцца з ім у калідоры, Джэкі? Хочацца зноў паглядзець, як яго вочы становяцца жоўтымі? Пачакай, пакуль не пераканаешся, што яго няма.
  
  
  
  Але чакаць ён не мог. Смоуки ўбачыць, што ў зале яго няма, што ён не дапамагае Лоры і Глорыі прыбіраць са сталоў, нічога не прыносіць за стойку, не загружае посудамыйную машыну. Смоуки вернецца ў кладоўку, каб скончыць ўрок, растлумачыць Джэку, дзе яго месца ў агульным парадку рэчаў. Так што...
  
  
  
  Што? Сматывайся!
  
  Можа, ён чакае цябе, Джэкі... можа, збіраецца выскачыць перад табой, як вялікі дрэнны чорт з табакеркі...
  
  
  
  Нявеста ці тыгр? Смоуки ці фабрычны рабочы? Агонія нерашучасці доўжылася яшчэ секунду. Стаіўся ў прыбіральні мужчына з жоўтымі вачыма – гэта яшчэ пытанне, а вяртанне Смоуки – няўхільнасць.
  
  Джэк адкрыў дзверы і выйшаў у вузкі калідор. Заплечнік на спіне, здавалася, дадаў у вазе – красамоўнае сведчанне намераў хлопчыка для любога, хто яго ўбачыць. Ён рушыў да канца калідора на дыбачках, нягледзячы на гучную музыку і роў натоўпу. Сэрца гулка калацілася ў грудзях.
  
  
  
  Мне было шэсць, Джэкі было шэсць.
  
  
  
  І што? Чаму гэтая думка вяртаецца?
  
  
  
  Шэсць.
  
  
  
  Калідор як быццам падаўжэў. Джэк нібы ішоў па транспортеру супраць руху. Дзверы ў далёкім канцы набліжалася, але занадта павольна. Лоб і верхнюю губу Джэка пакрываў пот. Погляд так і прыцягвала дзверы справа, з чорным сабачым контурам, пад якім было напісана слова «ПОЙНТЭРЫ». Чырвоная фарба дзверы ў далёкім канцы выцвела і шелушилась. Надпіс на ёй абвяшчала: «КАРЫСТАЦЦА ТОЛЬКІ ПРЫ НАДЗВЫЧАЙНЫХ АБСТАВІНАХ! ПРЫ АДКРЫЦЦІ СПРАЦОЎВАЕ СІГНАЛІЗАЦЫЯ!» На самай справе званок сігналізацыі ўжо два гады як зламаўся. Лоры сказала пра гэта Джэку, калі той ніяк не вырашалася адкрыць дзверы, каб вынесці смецце.
  
  Амаль у мэты. Насупраць «ПОЙНТЕРОВ».
  
  
  
  Ён там. Я ведаю, ён там... і калі ён выскачыць, я закричу... я... я...
  
  
  
  Джэк паклаў трясущуюся правую руку на металічную ручку пажарнай дзверы, чароўна халаднаватае навобмацак. У гэты момант ён сапраўды паверыў, што зможа выслізнуць з «ловчего збана» і растварыцца ў ночы... свабодным.
  
  А потым за яго спінай раптам з трэскам расчыніліся дзверы з надпісам «СЕТЭРЫ», і рука схапіла яго заплечнік. З вуснаў Джэка сарваўся пранізлівы, адчайны крык злоўленага звярка, і ён ірвануўся да чырвонай дзверы, не трывожачыся ні аб заплечніку, ні аб бутэльцы чароўнага соку, якая ў ім ляжала. Калі б шлейкі адарваліся, ён бы проста памчаўся праз засмечаны, зарослы пустка пустазеллямі ззаду «Бара Апдайка», ні аб чым не думаючы.
  
  Але шлейкі з моцнага нейлону не парваліся. Дзверы прыадчыніліся, паказаўшы чорную палоску ночы, а потым зачыніліся зноў. Джэка уцягнулі ў жаночы туалет. Потым разгарнулі і адкінулі назад. Калі б ён прыклаўся спіной да сцяны, бутэлька б разбілася і чароўны сок заліў бы вопратку і дарожны атлас, падзяліўшыся з імі пахам сгнившего вінаграду. Але Джэк прыклаўся паясніцай да адзінай ракавіне жаночага туалета. Усё цела працяў боль.
  
  Фабрычны рабочы павольна накіроўваўся да яго, падцягваючы джынсы рукамі, якія пачалі выгінацца і расплюшчвалі.
  
  – Цябе ўжо варта было сысці. – Голас станавіўся ўсё больш хрыплым, усё мацней нагадваў рык жывёлы.
  
  Джэк пачаў перамяшчацца налева, яго погляд не адрываўся ад асобы мужчыны. Вочы апошняга здаваліся амаль празрыстымі, не проста жоўтымі, але падсветленымі знутры... вочы брыдкага хэллоуиновского ліхтара з гарбуза.
  
  – Але ты можаш даверыцца даўніны Элрою. – Псевдоковбой усміхнуўся, прадэманстраваўшы поўны рот крывых зубоў; ад некаторых засталіся толькі иззубренные карані, іншыя пачарнелі. Джэк закрычаў. – Ты можаш даверыцца даўніны Элрою. – Словы ўсё больш нагадвалі сабачае рык. – Ён не прычыніць табе моцнай болю. Усё будзе добра, – рыкаў каўбой, набліжаючыся да Джэку, – усё будзе добра, так, усё... – Ён працягваў казаць, але Джэк ўжо не разбіраў слоў. Чуў толькі рык.
  
  Нага Джэка зачапіла высокую скрыню для смецця, якая стаяла на падлозе. І калі псевдоковбой пацягнуўся да яго падобнымі на капыты рукамі, Джэк схапіў скрыню і кінуў яе. Яна трапіла Элрою ў грудзі. Джэк выскачыў у калідор і ірвануў налева, да чырвонай дзверы, урэзаўся ў металічную ручку, ведаючы, што Элрой наступае на пяткі. Выскачыў у цемру за «Барам Апдайка».
  
  Справа стаялі запоўненыя смеццем кантэйнеры. Джэк адзін за іншым перавярнуў тры, пачуў, як яны загрукалі, удараючыся аб бетон, пачуў лямант лютасьці наткнувшегося на іх Элроя.
  
  Ён разгарнуўся і паспеў убачыць, як монстар зваліўся. Паспеў нават усвядоміць – ох дарагі Ісус хвост у яго што-то накшталт хваста, – што псевдоковбой ператварыўся ў нейкае жывёла. Вочы лучились золатам, нібы яркі святло пранікаў праз дзве аднолькавыя замочныя свідравіны.
  
  Джэк падаўся ад монстра, стаскивая заплечнік са спіны, спрабуючы справіцца з завязкамі одеревеневшими пальцамі, у галаве раўла мешаніна...
  
  
  
  ...Джэкі было шэсць Госпадзе дапамажы мне Спідзі Джэкі было ШЭСЦЬ Госпадзе, калі ласка...
  
  
  
  ...думак і няпэўных зваротаў да тых, хто, хутчэй за ўсё, дапамагчы не мог. Монстар рыкаў і варочаўся сярод смеццевых кантэйнераў. Джэк ўбачыў, як адна рука-капыт паднялася, а потым ўдарыла па металічнага кантэйнера, прарабіўшы ў ім звілістую дзірку даўжынёй у ярд. Монстар падняўся, пахіснуўся, зноў ледзь не ўпаў, потым пачаў прасоўвацца да Джэку, працягваючы рыкаць, апусціўшы твар, то ёсць морду, на ўзровень грудзей. Скрозь рык, Джэк змог разабраць словы пачвары: «Цяпер я не проста разарву цябе, маленькі кураня. Цяпер я заб'ю цябе... пасля».
  
  Ён чуў гэта вушамі? Ці голас гучаў у галаве?
  
  Не мела значэння. Прастора паміж гэтым светам і тым сціснулася, з сусвету ператварылася ў ледзь прыкметную мембрану.
  
  Элрой зароў і пайшоў на Джэка, няўстойліва хістаючыся на задніх нагах і нязграбна рухаючыся. Цела распірала вопратку ў нязвыклых месцах, мова вываливался з ікластага рота. Але вось ужо і пустка за «Барам Апдайка ў Оутли», нарэшце-то пустка, зарослы пустазеллямі ўперамешку з смеццем. Тут – іржавая спружынная ложак, там – не менш іржавая радыятарнага рашотка «форда» мадэлі пяцьдзесят сёмага года і прывідны паўмесяц, які нагадвае сагнутую костка, які завіс у небе над галавой, які ператварае кожны аскепак шкла ў таращащийся мёртвы вачэй. А бо ўсё пачалося не ў Нью-Хэмпшыры. Так. Усё пачалося пасля таго, як мама захварэла, і не з з'яўленнем Лестера Паркера. Усё пачалося, калі...
  
  
  
  Джэкі было шэсць. Калі мы ўсе жылі ў Каліфорніі, і ніхто не жыў дзе-то яшчэ, і Джэкі было...
  
  
  
  Джэк развязаў заплечнік.
  
  Пачвара набліжалася, пагойдваючыся, нібы ў танцы, нагадаўшы яму ў переменчивом месячным святле нейкага персанажа з мультфільмаў Дыснею. Вар'яцтва, але Джэк зарагатаў. Стварэньне загыркаў і скокнула на яго. Цяжкія капыты-кіпцюры размінуліся з ім на пару цаляў – ён паспеў отпрянуть ў пустазелле і смецце. Элрой наступіў на іржавую спружынную ложак і заблытаўся ў ёй. Завываў, ён рваўся, губляючы ў паветра белыя шматкі пены, цягнуў нагу, паварочваў, тузаў, але яна моцна засела сярод іржавых спружын.
  
  Джэк ужо корпаўся ў заплечніку ў пошуках бутэлькі. Шкарпэткі, брудныя трусы, джынсы... яго пальцы схапілі рыльца і выцягнулі бутэльку з заплечніка.
  
  Элрой, абвясціў ноч ярасным крыкам, нарэшце вызваліўся ад ложка.
  
  Джэк ўпаў на жорсткую, зарослую пустазеллем бугристую зямлю, адкаціўся ў бок, два пальца левай рукі – мезены і безыменны – чапляліся за лямку заплечніка, правая сціскала бутэльку. Вялікім і паказальным пальцамі левай ён адкручваў крышку, заплечнік біў па баку. Вечка саскочыла.
  
  Ён зможа рушыць услед за мной? – мільганула бессвязная думка, калі ён паднёс рыльца да вуснаў. А раптам, скачучы, я прабіваюць дзе-то дзірку? Ці зможа ён рушыць услед за мной праз яе і прыкончыць мяне на другім баку?
  
  Рот Джэка запоўніў смак гнілога вінаграду. Ён давіўся, горла перахапіла. Цяпер жудасны густ запоўніў насавыя пазухі і каналы, і Джэк выдаў доўгі, бразгоча стогн. Ён чуў, як крычыць Элрой, але крык даносіўся здалёк, нібы монстар толькі ўваходзіў у тунэль Оутли, а ён, Джэк, хутка падаў да іншага канца. Паўстала выразную адчуванне падзення, і Джэк падумаў: Госпадзе, што, калі я толькі што скокнуў з тамтэйшага скалы або горы?
  
  Ён трымаўся за заплечнік і бутэльку, адчайна сціскаў павекі, чакаючы, што будзе цяпер – Элрой або ніякага Элроя. Даліны або смерць, – і думка, якая дапякала яму ўвесь вечар, вярнулася, разгойдваючыся, як танцуючая карусельная конік, Серебряная Лэдзі або, магчыма, Шустрая Эла. Джэк злавіў яе і паімчаўся на ёй у воблака жудаснага паху чароўнага соку, трымаючыся за яе ў чаканні, адчуваючы, як змяняецца яго адзенне.
  
  
  
  Шэсць аб так калі нам усім было шэсць і ніхто не быў кім-то яшчэ, і гэта была Каліфорнія хто гуляе на саксафоне тата Декстер Гордан ці гэта гэта і што мае на ўвазе мама калі кажа, што мы жывем на разломе і куды куды пра куды ты ходзіш тата ты і дзядзька Морган ох тата часам ён глядзіць на цябе як як ох як быццам разлом у яго галаве і землятрус адбываецца за яго вачыма, і ты ў ім паміраеш аб татачка!
  
  
  
  Падаючы, выгінаючыся, паварочваючыся пасярод незнамо дзе, паварочваючыся пасярод паху, падобнага на пурпурное воблака, Джэк Соер, Джон Бенджамін Соер, Джэкі, Джэкі
  
  
  
  ...яму было шэсць, калі гэта пачалося, і хто дзьмуў у той саксафон? Хто дзьмуў у яго, калі мне было шэсць, калі Джэкі было шэсць, калі Джэкі...
  
  
  
  Кіраўнік 11
  
  Смерць Джэры Бледсоу
  
  1
  
  Джэкі было шэсць... было шэсць... калі паравозы, якія ў рэшце рэшт прывезлі яго ў Оутли і павязуць далей, толькі запыхтели, кратаючыся з месца. Гучна граў саксафон. Шэсць. Джэкі было шэсць. Спачатку ён цалкам і цалкам засяродзіўся на цаццы, якую даў яму бацька, маштабнай мадэлі лонданскага таксі, цяжкай, як цэгла, і да чаго прыемныя гукі выдавала машынка на гладкім драўляным падлозе новага кабінета, мчась праз пакой, калі з сілай яе пхнуць. Вечар, першы клас – па іншы бок жніўня, акуратная новая машынка коціцца, як танк, па палосцы паркета за канапай, прыемная расслабленасць кандыцыянаванага кабінета... праца на сёння скончана, няма такіх тэлефонных званкоў, якія нельга перанесці на заўтра. Джэк штурхаў цяжкае цацачнае таксі па палосцы паркета, ледзь чуючы погромыхивание літых гумовых колаў скрозь сола саксафона. Чорны аўтамабільчык стукнуўся аб ножку канапы, яго развярнула, ён спыніўся. Джэк падпоўз да яго, а дзядзька Морган сядзеў у адным з крэслаў па другі бок канапы. Мужчыны трымалі ў руках шклянкі, але ўжо ў хуткім часе збіраліся паставіць іх, выключыць прайгравальнік і ўзмацняльнік і спусціцца ўніз да аўтамабіляў.
  
  
  
  ...калі нам усім было шэсць і ніхто не быў кім-то яшчэ і адбывалася ўсё ў Каліфорніі...
  
  
  
  – Хто гуляе на саксафоне? – пачуў ён пытанне, зададзены дзядзькам Морганам, і, нібы ў грезе, улавіў ў знаёмым голасе што-нешта новае: што-то шепчущее і затаившееся у голасе Моргана Слоута заползло ў вуха Джэкі. Ён закрануў даху цацачнага таксі, і пальцы яго змерзлі, нібы цацка была з лёду, а не з ангельскай сталі.
  
  – Декстер Гордан, хто ж яшчэ, – адказаў бацька. Яго голас гучаў ляніва і прыязна, як і заўсёды, і Джэк абняў рукой цяжкае таксі.
  
  – Добрая пласцінка.
  
  – «Тата іграе на трубе». Сапраўды, слаўная пласцінка.
  
  – Я яе пашукаю. – І тут Джэк падумаў, што ведае, якую дзівацтва улавіў у голасе дзядзькі Моргана: той зусім не любіў джаз, але прыкідваўся, што любіць, у прысутнасці бацькі Джэка. Гэтую асаблівасць Моргана Слоута Джэк ведаў усё сваё дзяцінства і не разумеў, чаму бацька гэтага не заўважае. Дзядзька Морган не збіраўся шукаць пласцінку «Тата гуляе на трубе», ён проста хацеў сказаць прыемнае Філу Сойеру... і, магчыма, Філ Соер не бачыў гэтага па адной простай прычыне: як і ўсе астатнія, ён не звяртаў асаблівай увагі на Моргана Слоута. Дзядзька Морган, разумны і славалюбівы («Разумны, як расамаха, слізкі, як судовы адвакат», – казала Лілі), добры стары Морган не прыцягваў поглядаў – старонні вачэй проста слізгаў па ім. Джэк мог паспрачацца, што ў школе настаўнікі Моргана з цяжкасцю ўспаміналі яго прозвішча.
  
  – Уяві сабе, кім гэты хлопец стаў бы там. – І гэтыя словы дзядзькі Моргана разам насцярожылі Джэка. Фальш усё яшчэ чулася ў яго голасе, але не крывадушнасць Слоута прымусіла Джэка падняць галаву і сціснуць пальцамі цяжкую цацку. Слова «там» вплыло наўпрост у розум і цяпер звінела званамі. Таму што пад «там» мелася на ўвазе краіна Дзённых мрояў Джэка. Ён гэта зразумеў імгненна. Яго бацька і дзядзька Морган забыліся, што ён за канапай, і казалі аб Дзённых марах.
  
  Яго бацька ведаў аб краіне Дзённых мрояў. Джэк ніколі не казаў пра гэта ні бацьку, ні маці, але бацька ведаў аб Дзённых марах, проста ведаў, і ўсё. Больш таго, на эмацыйным узроўні – не лагічна – Джэк адчуваў: менавіта яго бацька дапамагаў забяспечыць бяспеку краіны Дзённых мрояў.
  
  Але па нейкай прычыне, якую ён таксама не мог перавесці з эмоцый у словы, Джэку стала не па сабе, калі ён зразумеў, што і Морганаў Слоуту вядома пра існаванне гэтай краіны.
  
  – Гэй! – усклікнуў Морган. – Гэты хлопец навучыў бы іх музыцы, праўда? Яны, напэўна, прысвоілі б яму тытул герцага Праклятых зямель або што-то гэтакае.
  
  – Напэўна, не, – адказаў Філ Соер. – Не, калі б ён спадабаўся ім, як падабаецца нам.
  
  Але дзядзьку Морганаў ён не падабаецца, тата, думаў Джэкі, раптам усвядоміўшы, што гэта важна. Яму ён зусім не падабаецца, ён думае, што музыка занадта гучная, ён думае, што яна што-то ў яго адбірае...
  
  – Так, ты ведаеш пра гэта значна больш за мяне. – Голас дзядзькі Моргана гучаў лёгка і расслаблена.
  
  – Што ж, я бываў там часцей. Але ты сокращаешь адставанне. – І Джэкі пачуў, як бацька ўсміхаецца.
  
  – Вядома, сее-што я для сябе ўразумеў, Філ. Але ў рэчаіснасці, ці ведаеш... Я перад табой у неаплатным даўгу за тое, што ты мне гэта паказаў. – Абодва склада словы «абавязку» запаўнялі дым і храбусценне бітага шкла.
  
  Але ўсе гэтыя маленькія папярэджання маглі толькі ледзь падушыць браню бязмернай, прама-ткі чароўнай задаволенасці Джэка. Яны казалі аб краіне Дзённых мрояў. Дзіўна, што такое магчыма. Ён не разумеў, аб чым яны гавораць (тэрміны і словы, звыклыя дарослым), але шасцігадовы Джэк зноў адчуў весялосць і радасць гэтай краіны і мог улавіць хаця б агульны сэнс іх размовы. Краіна Дзённых мрояў існавала, і Джэкі якім-то чынам дзяліў яе з бацькам. І палова яго радасці складалася ў гэтым.
  
  2
  
  – Дазволь мне выказацца прама, – адчаканіў Морган Слоўт, і Джэкі ўбачыў, што слова «наўпрост» – як дзве лініі, обвивающие адзін аднаго, нібы змеі. – У іх магія, як у нас – фізіка, праўда? Аграрная манархія, якая выкарыстоўвае магію замест навукі.
  
  – Дакладна, – адказаў Філ Соер.
  
  – І, мяркуючы па ўсім, яны жывуць так стагоддзямі. Іх жыццё ніколі асабліва не змянялася.
  
  – За выключэннем перыядаў палітычных пераваротаў, гэта дакладна.
  
  Голас дзядзькі Моргана напружыўся, хваляванне, якое ён спрабаваў схаваць, шчоўкала маленькімі пугамі ў яго зычных.
  
  – Добра, забудзем пра палітыку. Давай дзеля разнастайнасці падумаем пра нас. Ты скажаш – і я з табой пагаджуся, Філ, – што мы ўжо нядрэнна папрацавалі ў Далінах і трэба праяўляць асаблівую асцярожнасць з увядзеннем там якіх-небудзь змяненняў. Я прытрымліваюся таго ж меркавання.
  
  Джэкі чуў маўчанне айца.
  
  – Добра, – працягнуў Слоўт. – Давай зыходзіць з таго, што сітуацыя ў прынцыпе выгадная для нас, і мы можам заахвоціць тых, хто на нашым баку. Мы не будзем ахвяраваць нашым перавагай, але мы не прагныя. Мы ў гэтых людзей у даўгу, Філ. Паглядзі, што яны зрабілі для нас. Я думаю, тут мы цалкам можам дамагчыся сінэргіі. Наша энергія можа падсілкоўваць іх энергію, і атрымаецца вынік, аб якім мы ніколі не думалі, Філ. І ў выніку мы будзем выглядаць вялікадушнымі, а мы такія і ёсць... прычым нам гэта зусім не пашкодзіць. – Цяпер ён хмурыўся, нахіліўшыся наперад, склаўшы далоні разам. – Зразумела, я не магу цалкам ацаніць сітуацыю, ты гэта ведаеш, хоць думаю, што адна толькі сінэргія – дастатковая кошт за ўваход, калі ўжо шчыра. Але, Філ... Ты ўяўляеш, якое гробаны ўплыў мы маглі б здабыць, прапанаваўшы ім хоць бы электрычнасць? А калі даць сучаснае зброю каму варта? Што ты думаеш з гэтай нагоды? Па мне, ад гэтага захоплівае дух. Проста захоплівае дух. – Вільготны, лупцоўку гук соприкоснувшихся далоняў. – Я не хацеў заспець цябе знянацку або што-то ў гэтым родзе, але я падумаў, што нам самы час рушыць у гэтым кірунку, падумаць аб пашырэнні нашага ўплыву на Даліны.
  
  Філ Соер усё маўчаў. Дзядзька Морган зноў пляснуў у ладкі. Нарэшце Філ унікліва прамовіў:
  
  – Ты хочаш падумаць аб пашырэнні нашага ўплыву.
  
  – Мне падаецца, гэта шлях, якім трэба ісці. Вядома, я магу даць табе дакладную і поўную інфармацыю, Філ, але неабходнасці ў гэтым няма. Ты памятаеш, і я таксама, як усё было да таго, як мы пачалі з'яўляцца там разам. Вядома, магчыма, нам бы ўдалося за ўсё дасягнуць і самім, магчыма, мы б і дасягнулі, але калі казаць пра мяне, я ўдзячны за тое, што больш не даводзіцца прадстаўляць інтарэсы двух пархатых стрыптызёршаў і Маленькага Тымі Типтопа[18].
  
  – Притормози, – параіў бацька Джэка.
  
  – Самалёты. Падумай пра самалётах.
  
  – Притормози, притормози, Морган. У мяне ёсць думкі, якія, відавочна, яшчэ не прыйшлі табе ў галаву.
  
  – Я заўсёды гатовы да новых ідэям. – Голас Моргана зноў завалакло дымам.
  
  – Добра. Я думаю, мы павінны быць асцярожней з тым, што там робім, партнёр. Я думаю, усё сур'ёзнае – сапраўды важныя змены – можа абярнуцца супраць нас і ўхапіць за азадак. У за ўсё ёсць наступствы, і некаторыя з іх могуць апынуцца вельмі непрыемнымі.
  
  – Напрыклад? – спытаў дзядзька Морган.
  
  – Напрыклад, вайна.
  
  – Гэта трызненне, Філ. Мы нічога такога не бачылі... калі толькі ты не пра Бледсоу...
  
  – Я пра Бледсоу. Гэта было супадзенне?
  
  Бледсоу? – здзівіўся Джэк. Быццам бы ён памятаў гэтую прозвішча, але вельмі цьмяна.
  
  – Слухай, мякка кажучы, гэта тая яшчэ была вайна, ды і сувязі я ўсё роўна не улавливаю.
  
  – Добра. Ты памятаеш апавяданні пра тое, як Чужынец забіў старога караля... даволі-такі даўно. Ты чуў гэтыя апавяданні?
  
  – Так, напэўна, – адказаў дзядзька Морган, і Джэк зноў адчуў фальш у яго голасе.
  
  Крэсла бацькі зарыпела – ён прыбіраў ногі са стала, каб нахіліцца наперад.
  
  – Забойства паклала пачатак маленькай вайне. Прыхільнікам старога караля прыйшлося душыць мяцеж, які ўзначалілі два ці тры незадаволеных двараніна. Гэтыя хлопцы ўбачылі шанец прыйсці да ўлады і кіраваць краінай – захопліваць зямлю, канфіскоўваць ўласнасць, саджаць ворагаў у турму, багацець.
  
  – Але пачакай, – умяшаўся Морган. – Я таксама чуў пра гэта. Яны таксама хацелі навесці палітычны парадак у вар'яцка неэфектыўнай сістэме... Часам трэба прымяніць сілу, каб пакласці пачатак пераменаў. Я гэта разумею.
  
  – Не нам судзіць пра іх палітыцы, я згодны. Але вось мая кропка гледжання. Тая маленькая вайна працягвалася прыкладна тры тыдні. Калі яна скончылася, загінула, можа, сто чалавек. Хутчэй за ўсё менш. Табе хто-небудзь казаў, калі пачалася вайна? У якім годзе? У які дзень?
  
  – Не, – прамармытаў дзядзька Морган пакрыўджаным голасам.
  
  – Першага верасня тысяча дзевяцьсот трыццаць дзевятага года. Тут у гэты дзень Германія напала на Польшчу. – Бацька змоўк, а Джэкі, сціскаючы чорнае цацачнае таксі, бясшумна, але шырока пазяхнуў.
  
  – Вось тыя на, – нарэшце вымавіў дзядзька Морган. – Іх вайна пачала нашу? Ты сапраўды ў гэта верыш?
  
  – Я ў гэта веру, – адказаў бацька Джэка. – Я веру, што трохтыднёвая заварушка там нейкім чынам распаліла вайну тут, і доўжылася яна шэсць гадоў, забраўшы мільёны жыццяў. Так.
  
  – Ну... – пачаў дзядзька Морган, і Джэк бачыў, што ён гатовы даць задні ход.
  
  – Больш за тое, там я казаў пра гэта з многімі людзьмі, і, па маім разуменні, яны вераць, што незнаёмы, які забіў караля, быў сапраўдным Чужынцам, калі ты разумееш, аб чым я. Тыя, хто бачыў яго, казалі, што ў вопратцы Далін ён адчуваў сябе няўтульна. І паводзіў сябе так, быццам дрэнна ведае мясцовыя звычаі... не адразу зразумеў, што ў іх за грошы.
  
  – Ага.
  
  – Ды. Калі б яго не разарвалі на кавалкі пасля таго, як ён усадзіў нож у караля, мы маглі б цяпер ведаць напэўна, але я тым не менш упэўнены, што ён быў...
  
  – Такім жа, як мы.
  
  – Як мы. Цалкам дакладна. Госцем. Морган, я не думаю, што варта вельмі ўжо актыўна туды залазіць. Таму што мы проста не ведаем, якімі будуць наступствы. Па праўдзе кажучы, я думаю, на нас пастаянна аказвае ўздзеянне тое, што адбываецца ў Далінах. Хочаш, я скажу табе сёе-тое яшчэ, не менш вар'яцкае?
  
  – Чаму няма? – адказаў Слоўт.
  
  – Даліны – не адзіны іншы свет.
  
  3
  
  – Лухта сабачая, – фыркнуў Слоўт.
  
  – Я сур'ёзна. Калі я там бываў, пару разоў у мяне з'яўлялася адчуванне, што я побач з чым-то яшчэ. З Далінамі Далін.
  
  
  
  Так, падумаў Джэк, гэта правільна, так і павінна быць, Дзённыя мроі Дзённых мрояў, месца яшчэ больш цудоўнае, а на другім баку – Дзённыя мроі Дзённых мрояў Дзённых мрояў, а яшчэ далей – свет, яшчэ больш выдатны. І ўпершыню зразумеў, што яму вельмі хочацца спаць.
  
  Дзённыя мроі Дзённых мрояў...
  
  
  
  Ён практычна адразу заснуў, з цяжкім маленькім таксі на каленях, обмякнув, прыціснуўшыся да палосцы паркетнай падлогі, выпрабоўваючы боскую лёгкасць.
  
  Размова, верагодна, працягваўся, і Джэкі, напэўна, многае страціў. Ён падымаўся і падаў, цяжкі і лёгкі, пакуль гучала другая бок бацькоўскай кружэлкі «Тата гуляе на трубе», і ўсе гэта час Морган Слоўт, напэўна, спачатку спрачаўся – мякка, але сціскаючы кулакі, моршчачы лоб, – адстойваючы свой план, потым, павінна быць, паказаў, што гатовы адступіцца, і ў выніку здаўся пад напорам сумневаў свайго партнёра. У канцы гэтага размовы, успамін аб якім вярнулася да двенадцатилетнему Джэку Сойеру ў небяспечны момант пераходу з Оутли, штат Нью-Ёрк, у безназоўную вёсачку Далін, Морган Слоўт не толькі дазволіў, каб яго пераканалі, але і выказаў падзяку за атрыманы ўрок. І калі Джэк прачнуўся, ён пачуў пытанне бацькі: «Гэй, Джэк знік, ці як?» На што дзядзька Морган адказаў: «Чорт, я адчуваю, ты маеш рацыю, Філ. Ці ўмееш ты бачыць сутнасць праблемы, выдатна гэта ў цябе атрымліваецца».
  
  – Дык дзе, чорт пабяры, Джэк? – спытаў бацька, і Джэк варухнуўся за канапай, цяпер канчаткова прачнуўшыся. Чорнае таксі ўпала на падлогу.
  
  – Ага, – хмыкнуў дзядзька Морган. – Дзеці любяць падслухоўваць, так, кураня?
  
  – Ты за канапай, малы? – спытаўся ў яго бацька.
  
  Пачуўся шум отодвигаемых крэслаў, мужчыны ўсталі.
  
  – О-О-О-х, – промычал Джэк і павольна падняў таксі на калені. Ногі зацяклі, здаваліся чужымі: ўстанеш, і ў іх пачнецца паколванне.
  
  Яго бацька засмяяўся. Крокі накіраваліся да яго. Чырвонае поўнае твар Моргана з'явілася над канапай. Джэк пазяхнуў і ўпёрся каленамі ў спінку канапы. Побач са Слоутом з'явілася твар бацькі. Ён усміхаўся. Секунду-дзве галавы дарослых мужчын, здавалася, плавалі над канапай. «Пайшлі дадому, соня!» – усклікнуў бацька. Паглядзеўшы на дзядзьку Моргана, хлопчык убачыў ашчаднасць, які тоне ў скуры, уползающую пад шчокі таўстуна-веселуна, як змяя паўзе пад камень. Ён зноў здаваўся папулей Рычарда Слоута, старым добрым дзядзькам Морганам, які заўсёды прыносіў раскошныя падарункі на Каляды і дзень нараджэння, старым добрым, багата пацець дзядзькам Морганам, якога так лёгка не заўважыць. Але як ён выглядаў крыху раней? Як чалавечае землятрус, як чалавек, рушащийся па разлому за яго вачыма, як што-то взведенное і гатовае выбухнуць.
  
  – Як наконт марозіва па шляху дадому, Джэк? – спытаў яго дзядзька Морган. – Гучыць нядрэнна?
  
  – Так, – адказаў Джэк.
  
  – Мабыць, зазірнем у тое кафэ на першым паверсе, – кіўнуў бацька.
  
  – Ням-ням, пальчыкі абліжаш, – пагадзіўся дзядзька Морган. – Цяпер мы сапраўды гаворым пра сінэргіі. – І зноў усміхнуўся Джэку.
  
  
  
  Гэта здарылася, калі яму было шэсць, і паўтарылася ў разгар невесомого палёту паміж светамі: агідны ліловы густ соку Спідзі запаўняў горла і пазухі ў носе, і ўся гэтая павольнае другая палова дня, окончившаяся шэсць гадоў таму, прайгравалася ў яго свядомасці. Ён бачыў усё, таму што чароўны сок дазволіў усё ўспомніць, і перажытае ім у той дзень уклалася ў тыя некалькі секунд, калі Джэк зразумеў, што на гэты раз яго вырве.
  
  Вочы дзядзькі Моргана зацягнула дымам, а ў галаве Джэка дымам зацягвала пытанне, які патрабаваў, каб яго нарэшце ўбачылі цалкам.
  
  
  
  Хто выклікае...
  
  Што мяняецца што мяняецца
  
  Хто выклікае гэтыя змены, татачка?
  
  Хто...
  
  
  
  ...забіў Джэры Бледсоу? Чароўны сок вярнуўся ў рот хлопчыка, тошнотворными іголкамі пачаў калоць насавыя праходы, запаўняючы іх знутры, і ў той момант, калі зямля захісталася пад яго рукамі, Джэк здаўся. Што забіла Джэры Бледсоу? Гідкая ліловая жыжка вырвалася з рота, ледзь не задушыўшы Джэка, і ён інстынктыўна падаўся назад – яго ногі заблыталіся ў высокай жорсткай траве. Джэк прыўзняўся на карачках і чакаў другой хвалі, цярплівы як мул, з разинутым ротам. Страўнік скрутило, і падлетак, які нават не паспеў застонать, перш чым смярдзючы сок падняўся па страваводзе і горла і плюхнуў з рота. Ружовая сліна тоўстымі соплямі звісала з вуснаў, і Джэк змахнуў яе дрыготкай рукой. Потым выцер далонь аб штаны. Джэры Бледсоу, ды. Джэры – які хадзіў у куртцы з вышытым на ёй імем, як работнікі аўтазаправачных станцый, – які памёр, калі... Хлопчык трасянуў галавой і зноў правёў рукой па вуснах. Плюнуў у астравок зубчастай дзікай травы, які тырчыць з шэра-карычневай зямлі, як букецік кветак, приколотый да корсажу волатак. Нейкі глыбінны інстынкт – незразумелы Джэку – прымусіў яго закідаць зямлёй ружовае ірвотнае азярцо. Іншы заахвоціў яшчэ раз выцерці далоні аб штаны. Нарэшце Джэк агледзеўся.
  
  Ён стаяў на каленях у гаснущем вячэрнім святле на краі прасёлкавай дарогі. Жудасны Элрой не пераследваў яго – гэта ён зразумеў імгненна. Сабакі, замкнёныя ў драўляным, падобным на клетку загоне, гавкали і рыкалі, формаў і колеру ў прыродзе насы ў шырокія шчыліны. На другім баку дарогі Джэк бачыў аброс прыбудовамі драўляны дом, з якога да бязмежным небе падымаліся крыкі, вельмі нагадвалі сабачы брэх. І яны ані не адрозніваліся ад крыкаў, якія ён толькі што чуў па іншы бок сцены ў «Бары Апдайка»: п'яныя мужыкі аралі адзін на аднаго. Бар – тут карчма ці карчму, выказаў здагадку Джэк. Цяпер, калі яго больш не ванітавала ад соку Спідзі, ён адчуваў якія б'юць у нос дражджавыя пахі соладу і хмеля. І разумеў, што людзі ў карчме не павінны яго ўбачыць.
  
  Ён прадставіў сябе удирающим з усіх ног ад тявкающих і рыклівы сабак, тыкающихся насамі ў шчыліны, потым падняўся. Неба, здавалася, хіліцца і пацямнела. А ў яго свеце, што адбывалася там? Што за маленькая катастрофа абрынулася на цэнтр Оутли? Можа, невялікі патоп, мілы сціплы пажар? Джэк падаўся ад карчмы, затым бачком, бачком рушыў па высокай траве. Ўбачыў свечкі, палаючыя ў вокнах іншага дома, размешчанага ярдаў у шасцідзесяці. Адкуль-то справа даносіўся пах свіней. Калі Джэк отшагал палову адлегласці да дома, сабакі перасталі брахаць і рыкаць, і тады ён павольна накіраваўся да Заходняй дарозе. Ноч выдалася цёмнай і бязмесячнай.
  
  
  
  Джэры Бледсоу.
  
  4
  
  Аказалася, што дамоў значна больш, але Джэк заўважаў іх, толькі калі падыходзіў зусім блізка. Калі не лічыць шумных выпівак, якія засталіся ў карчме, у сельскай мясцовасці Далін людзі клаліся спаць з заходам. У маленькіх квадратных вокнах не гарэлі свечкі. Прысадзістыя і цёмныя дома з кожнай боку Заходняй дарогі стаялі ў дзіўнай ізаляцыі – што-то было няправільна, як на малюнку ў дзіцячым часопісе, якая прапануе знайсці дзесяць адрозненняў, але Джэк не мог зразумець, у чым справа. Нічога ўверх нагамі, нічога згарэлага, нічога экстравагантнага. Хіба што ў большасці дамоў пухнатыя дахі нагадвалі сцірты са стрыжкай, аднак Джэк выказаў здагадку, што яны з саломы – ён пра такіх чуў, але ніколі не бачыў. Морган, раптам падумаў ён у прыступе панікі. Морган з Орриса, – і ўбачыў іх абодвух, мужчыну з доўгімі валасамі і багата потеющего працаголіка, партнёра свайго бацькі; на імгненне яны зліліся разам у прихрамывающего Моргана Слоута з пірацкай грывай. Але Морган Морган гэтага свету – не меў дачынення да пытання: «Што не так на гэтым малюнку?»
  
  Джэк як раз праходзіў міма прысадзістага аднапавярховага дома, падобная раздзьмутую клетку для трусоў, сцены якога былі ўмацаваныя скрыжаванымі драўлянымі бэлькамі. Топорщащаяся саломай дах пакрывала і яго. Калі б ён сыходзіў з Оутли – гэта значыць, не будзем грашыць супраць ісціны, калі б уцякаў з Оутли, – што б ён убачыў у адзіным цёмным акне гэтай клеткі для гіганцкіх трусоў? Джэк ведаў: мігатлівы водсвет тэлевізійнага экрана. Але зразумела, у Далінах не магло быць і гаворкі пра тэлевізары ў доме, і ў тупік паставіла яго не адсутнасць каляровага мігацення. Што-то яшчэ, што-то связывавшее разам прыдарожныя дома. Недахоп гэтага чаго-то пакідала дзірку ў ландшафце. І гэтая дзірка выразна кідалася ў вочы, хай Джэк пакуль не мог сказаць, чаго менавіта не хапала.
  
  Тэлебачанне, тэлевізары... Джэк мінуў прысадзісты дом і ўбачыў ледзь наперадзе яшчэ адно маленькае, нават карлікавая месцазнаходжанне, парадная дзверы якога знаходзілася ў некалькіх цалях ад краю дарогі. Гэты дом быў пакрыты не саломай, а дзірваном. Джэк усміхнуўся: вёсачка нагадала яму Хоббитон. Хоббитонский укладчыкі кабеля падыдзе сюды і скажа гаспадыні гэтай... халупы? сабачай будкі?.. не важна, скажа: «Мадам, мы пракладаем кабель у акрузе, і за сціплую штомесячную плату – далучайцеся прама зараз – вы атрымаеце пятнаццаць новых каналаў, вы атрымаеце «Миднайт блю», вы атрымаеце ўсе спартыўныя каналы і каналы аб надвор'і, вы атрымаеце...»
  
  І тут ён раптам зразумеў, чаго не хапае. Перад дамамі не было слупоў. Ніякіх правадоў! Ніякіх тэлевізійных антэн, закрываў неба! Высокія драўляныя слупы не маршыравалі ўздоўж Заходняй дарогі, таму што ў Далінах не ведалі электрычнасці. Вось чаму ён не мог вызначыць адсутны элемент ландшафту. Джэры Бледсоу быў – ва ўсякім выпадку, частка свайго жыцця – электрыкам і механікам (дакладней, майстрам на ўсе рукі) кампаніі «Соер і Слоўт».
  
  5
  
  Калі яго бацька і Морган згадалі гэтую прозвішча, Бледсоу, ён думаў, што ніколі не чуў яе раней... хоць, успомніўшы, пра каго гаворка, зразумеў, што, напэўна, чуў раз ці два. Але Джэры Бледсоу звычайна звалі проста Джэры, як і значылася ў вышыванай над левай нагруднай кішэні надпісы на яго спяцоўцы. «Ці можа Джэры што-то зрабіць з кандыцыянерам?», «Папытаеце Джэры вышмараваць завесы гэтай дзверы, добра? Рыпанне зводзіць мяне з розуму». Джэры прыходзіў, заўсёды ў чысценькай і выпрасаванай рабочай вопратцы, з акуратна причесанными редеющими рудаватымі валасамі, у круглых акулярах, які ведае сваю справу, і хутка і спакойна ліквідуюць усе паломкі і нязручнасці. Існавала місіс Джэры, якая сачыла, каб стрэлкі на светла-карычневых рабочых штанах заставаліся вострымі, а самі штаны – чыстымі, і некалькі маленькіх Джэры: пра іх кампанія «Соер і Слоўт» нязменна згадвала напярэдадні Калядаў. Джэк, у сілу ўзросту, вядома ж, асацыяваў Джэры з вечным супернікам ката Тома і ўяўляў сабе, што электрык, і місіс Джэры, і маленькія Джэры жывуць у гіганцкай мышынай норцы, у якую вядзе арка, выразаная ў ліштвы.
  
  Але хто забіў Джэры Бледсоу? Яго бацька і Морган Слоўт, заўсёды такія добрыя да дзяцей Бледсоу на Каляды?
  
  Джэк ступіў у цемру Заходняй дарогі, шкадуючы, што не цалкам забыўся электрыка кампаніі «Соер і Слоўт», шкадуючы, што не заснуў, як толькі залез з цацачным таксі за канапу. Паспаць – вось чаго яму хацелася зараз, і хацелася значна больш, чым мець справу з непрыемнымі думкамі, выкліканымі ўспамінам пра тое падслуханую размове шасцігадовай даўнасці. Джэк паабяцаў сабе, што знойдзе месца для начлегу, отшагав пару міль ад апошняга дома. Поле цалкам падыдзе, нават канава. Ногі больш не хацелі рухацца. Мышцы і косткі нібы падвоілі вага.
  
  Адбылося гэта адразу пасля аднаго з тых выпадкаў, калі Джэк заходзіў следам за бацькам у якое-небудзь закрытае памяшканне з аднаго дзвярыма і выяўляў, што Філ Соер дзіўным чынам знік. Яго бацьку ўдавалася знікаць з спальні, з сталовай, з канферэнц-залы кампаніі «Соер і Слоўт». У той раз ён зрабіў свой загадкавы трук ў гаражы побач з іх домам на Родзе-драйв.
  
  Джэк, які сядзеў на невялікім ўзвышшы, якое ў гэтай частцы Беверлі-Хілз магло сысці за пагорак, убачыў, як бацька выйшаў з хаты праз парадную дзверы, перасёк лужок, корпаючыся ў кішэнях у пошуках грошай або ключоў, увайшоў у гараж праз бакавую дзверы. Джэк чакаў, што праз некалькі секунд паднімуцца белыя вароты ў правай сцяне, але гэтага не адбылося. Потым ён зразумеў, што бацькоўскі аўтамабіль у гэта ранняе суботнюю раніцу прыпаркаваны ля тратуара перад домам. І аўтамабіля Лілі ў гаражы таксама няма: яна сунула цыгарэту ў рот і абвясціла, што едзе на прагляд «Бруднай дарожкі», апошняга фільма рэжысёра «Каханай смерці», і нікому не раіць яе спыняць. Так што гараж пуставаў. Некалькі хвілін Джэк чакаў, але ні бакавая дзверы, ні вароты не адчыняліся. Нарэшце ён спусціўся з зарослага травой пагорка, накіраваўся да гаража і ўвайшоў. Нікога і нічога, толькі цёмныя плямы алею на бетоннай падлозе. І інструменты, якія вісяць па сценах на серабрыстых гручках. Джэк здзіўлена ахнуў, потым паклікаў: «Тата?» – і зноў усё агледзеў, каб пераканацца, што вочы яго не падманваюць. На гэты раз выявіў цвыркуна, які скакаў да цені ля сцяны, і амаль паверыў, што нейкі злосны вядзьмак апынуўся побач і... Цвыркун дабраўся да сцяны і шмыгнуў у нейкую шчыліну. Няма, яго бацькі не ператваралі ў цвыркуна. Зразумела, няма. «Гэй», – вырвалася ў хлопчыка... напэўна, ён звяртаўся да самому сабе. Ён вярнуўся да бакавой дзверы і выйшаў з гаража. Сонечны святло залівала выкошенные лужка Родзе-драйв. Ён мог каму-небудзь патэлефанаваць, але каму? У паліцыю? Мой тата ўвайшоў у гараж, і я не магу яго знайсці, і цяпер я баюся.
  
  Двума гадзінамі пазней Філ Соер з'явіўся з боку Беверлі-Уілшыр. Ён крочыў не спяшаючыся, з пінжаком, переброшенным праз плячо, распусціўшы вузел гальштука – нібы чалавек, які вяртаецца з кругасветнага падарожжа.
  
  Джэк пакінуў пагорак заклапочанасці і пабег да бацькі. «Як хутка ты бегаеш, – усміхнуўся той, калі Джэк прыціснуўся да яго ног. – Я думаў, ты спіш, Вандроўнік Джэк».
  
  Яны ішлі па дарожцы да ўваходных дзвярэй, калі пачулі, што тэлефануе тэлефон, і нейкі інстынкт – магчыма, інстынкт трымацца бліжэй да бацькі – прымусіў Джэкі взмолиться, каб тэлефон ужо празваніў з дзясятак разоў і набраў іх нумар паклаў трубку да таго, як яны дабяруцца да ўваходных дзвярэй. Бацька паляпаў яму валасы, паклаў вялікую цёплую руку на плечы, адчыніў дзверы і ў пяць доўгіх крокаў апынуўся ля тэлефоннага апарата. «Так, Морган, – пачуў Джэкі голас бацькі. – Што? Дрэнныя навіны? Лепш скажы». Рушыла ўслед доўгая паўза, на працягу якой да Джэка даносіўся металічны, бразгоча голас дзядзькі Моргана, слізгальны па тэлефонных правадах. «Ох, Джэры. Госпадзе. Бедны Джэры. Зараз прыеду. – Потым бацька паглядзеў на яго, не ўсміхаючыся, не падморгваючы, не робячы нічога, але паказваючы, што яны – адзінае цэлае. – Я прыеду, Морган. Мне прыйдзецца прывезці Джэка, але ён зможа пачакаць у машыне». Джэк адчуў, як расслабіліся мышцы, і адчуў такую палёгку, што нават не спытаў, а чаму ён павінен чакаць у машыне, хоць у любым іншым выпадку абавязкова задаў бы гэтае пытанне.
  
  Філ праехаў па Родзе-драйв да гатэля «Беверлі-Хілз», павярнуў налева на Сансет, узяўшы курс на офіснае будынак. Машыну ён вёў моўчкі.
  
  Дачакаўшыся прасвету ў сустрэчным транспартным патоку, ён павярнуў на стаянку ля офіснага будынка. Там ужо стаялі два патрульных аўтамабіля, адзін пажарны, белы мініятурны кабрыялет «мэрсэдэс» дзядзькі Моргана і іржавы стары двухдверный «плімут», на якім ездзіў электрык. За уваходнай дзвярамі дзядзька Морган размаўляў з паліцыянтам, які павольна-павольна круціў галавой, несумненна, спачуваючы. Правая рука Моргана Слоута абдымала за плечы худзенькую маладую жанчыну, апранутую ў великоватое для яе сукенка. Яна ўткнулася тварам яму ў грудзі. Місіс Джэры, Джэк зразумеў, бачачы, што большая частка асобы зачынена насоўкай, які яна прыціскала да вачэй. У калідоры, дастаткова далёка ад іх, пажарны ў касцы і дажджавіку збіраў у бясформенную кучу кавалкі пакарабачанага металу і пластыка, попел і аскепкі шкла. «Пасядзі тут пару хвілін, добра, Джэкі?» І бацька пабег да ўваходу ў будынак. Маладая кітаянка гаварыла з паліцыянтам у бетоннай агароджы аўтамабільнай стаянкі. Перад ёй ляжала што-то покореженное, і Джэк не адразу зразумеў, што гэта ровар. Удыхнуўшы, хлопчык адчуў горкі дым.
  
  Дваццаццю хвілінамі пазней яго бацька і дзядзька Морган выйшлі з будынка. Усё яшчэ абдымаючы місіс Джэры, дзядзька Морган развітаўся з Сойерами і павёў жанчыну да пасажырскага сядзення свайго аўтамабільчыка. Бацька Джэка выехаў са стаянкі на Сансет.
  
  – Джэры параніўся? – спытаў Джэк.
  
  – Нейкі дзіўны няшчасны выпадак, – адказаў бацька. – Электрычнасць... магло загарэцца ўсе будынак.
  
  – Джэры параніўся? – паўтарыў Джэк.
  
  – Бедны сукін сын так параніўся, што памёр, – адказаў бацька.
  
  Джэку і Рычарду Слоуту спатрэбілася два месяцы, каб аднавіць поўную карціну таго, што здарылася, па абрыўках падслуханых размоваў. Маці Джэка і аканомкай Рычарда дадалі падрабязнасці, домоправительница – самыя немыя.
  
  Джэры Бледсоу прыехаў у суботу, каб паспрабаваць выправіць дэфекты сістэмы бяспекі будынка. Заняўшыся ахоўнай сістэмай у працоўны дзень, ён напалохаў бы арандатараў выццём сірэны. Электрасілкаванне ахоўная сістэма атрымлівала ад галоўнага размеркавальнага шчыта, які знаходзіўся за двума здымнымі панэлямі арэхавага дрэва на першым паверсе. Джэры падрыхтаваў інструменты і зняў панэлі, папярэдне пераканаўшыся, што ў будынку нікога няма і ніхто не выскачыць з штаноў, калі завоет сірэна. Потым пайшоў у сваю майстэрню ў падвале, патэлефанаваў у мясцовы паліцэйскі ўчастак і папрасіў не рэагаваць на выклікі з будынка кампаніі «Соер і Слоўт» да яго наступнага званка. У той самы момант, калі ён вярнуўся ў хол, каб залезці ў сарочае гняздо правадоў, сцякаюць да размеркавальнага шчыта з усіх канцоў будынка, двадцатитрехлетняя кітаянка Лоретта Чан заехала на ровары на аўтамабільную стаянку. Яна распаўсюджвала рэкламныя лісткі рэстарана, які праз пятнаццаць дзён адкрываўся непадалёк.
  
  Пазней міс Чан паведаміла паліцыі, што яна зазірнула ў вестыбюль праз парадную дзверы і ўбачыла мужчыну ў рабочай вопратцы, які падняўся з склепа. Перад тым як мужчына ўзяў адвертку і працягнуў руку да размеркавальнага шчыта, яна адчула, як аўтамабільная стаянка пад нагамі хадзіла хадуном. Вырашыла, што гэта міні-землятрус: у Лос-Анджэлесе Лоретта Чан жыла з нараджэння і не звяртала ўвагі на штуршкі, якія нічога не разбуралі. Яна ўбачыла, як Джэры Бледсоу ледзь расставіў ногі (гэта значыць, ён таксама адчуў, як затрэслася зямля, хоць больш ніхто гэтага не заўважыў), паківаў галавой, а потым асцярожна ўставіў кончык адверткі ў перапляценне правадоў.
  
  І тут вестыбюль і калідор першага паверха будынка «Соер і Слоўт» ператварыліся ў вогненнае пекла.
  
  Першым успыхнуў прастакутны размеркавальны шчыт. Сінявата-жоўтыя дугі святла, якія нагадвалі маланкі, вырваліся з яго, і заключылі мужчыну ў свае абдымкі. Завылі сірэны: «КА-БА-А-А-А-М! КА-БА-А-А-А-М!» Шар агню дыяметрам шэсць футаў вырваўся з сцены, адкінуў у бок ужо мёртвага Джэры Бледсоу і пакаціўся па калідоры да вестибюлю. Празрыстая ўваходная дзверы разляцелася ўшчэнт, паваліў дым, ўдарнай хваляй покорежило дзвярную скрынку. Лоретта Чан кінула ровар і панеслася да тэлефона-аўтамата на другім баку вуліцы. Пакуль яна паведамляла адрас будынка пажарнікаў і глядзела на свой ровар, акуратна сагнуты напалову невядомай сілай, вырвавшейся з дзвярэй, падсмажаны труп Джэры Бледсоу так і стаяў перад взорвавшимся размеркавальным шчытом. Тысячы вольт ўліваліся ў цела, разгойдваючы яго ўзад-наперад у пастаянным рытме. Усе валасы электрыка і вялікая частка адзення згарэлі, скура вздулась і посерела. Аправа ачкоў з карычневага пластыка облепила нос, як прыпаркі.
  
  
  
  Джэры Бледсоу. Хто выклікае гэтыя змены, татачка? Абмінуўшы апошні дом, Джэк яшчэ паўгадзіны прымушаў ногі рухацца. Над галавой незнаёмыя зоркі складваліся ў незнаёмыя сузор'я – пасланні на неведомом яму мове.
  
  
  
  Кіраўнік 12
  
  Джэк адпраўляецца на кірмаш
  
  1
  
  Ноч ён праспаў у стозе духмянага сена Далін. Спачатку закапаўся ў яго, але потым лёг бліжэй да выхаду, каб ўдыхаць свежае паветра ў прорытом тунэлі. Ён апаскаю прыслухоўваўся да скребущим гукаў – пачуў ці дзе-то прачытаў, што палявыя мышы вельмі любяць стагі сена. Але калі ў гэтым стозе і жылі мышы, то вялікая мыш па імя Джэк Соер так іх напалохала, што яны не вырашаліся і варухнуцца. Мала-памалу ён расслабіўся, левай рукой пагладжваючы бутэльку Снід. Заткнуў яе пухнатым мохам, які нарваў у маленькай рачулкі, дзе спыняўся, каб папіць. Ён разумеў, што частка моху абавязкова патрапіць у бутэльку, а можа, ужо трапіла. Якая жаль: вядома ж, мох сапсуе і хвацкі густ, і тонкі букет.
  
  Лежачы ў стозе сена, нарэшце-то сагрэўшыся, ужо вельмі сонны, ён адчуваў галоўным чынам палягчэнне... нібы на ім вісела тузін десятифунтовых бліноў для штангі, а якая-то добрая душа расшпіліла зашпількі, і яны ўпалі на зямлю. Ён зноў трапіў у Даліны, на месца, якое такія мілыя людзі, як Морган з Орриса, Осмонд-кнутовщик і Элрой, дзіўны чалавек-казёл, называлі домам, у Даліны, дзе магло здарыцца што заўгодна.
  
  Але Даліны маглі быць і добрымі. Ён гэта памятаў з ранняга дзяцінства, калі ўсе жылі ў Каліфорніі і ніхто не жыў дзе-то яшчэ. Даліны маглі быць добрымі, і ён адчуваў, што зараз добрае акружае яго, спакойнае і мілае, як пах сена, як водар самога паветра.
  
  Ці адчуваюць палёгку муха або божая кароўка, калі налятае нечаканы парыў ветру і пераварочвае «лоўчы збан», дазваляючы тоне казурцы выбрацца з яго? Джэк нічога пра гэта не ведаў, але ведаў, што выбраўся з Оутли і цяпер далёка ад «Клуба добрага надвор'я» і ад старых, якія плачуць, абараняючы скрадзеныя каляскі для прадуктаў, далёка ад пахаў піва і блевоты... а самае галоўнае, далёка ад Смоуки і «Бара Апдайка ў Оутли».
  
  Ён падумаў, што якое-то час можа падарожнічаць і па Далінах.
  
  І з гэтымі думкамі заснуў.
  
  2
  
  Назаўтра ён отшагал дзве ці тры мілі па Заходняй дарозе, атрымліваючы асалоду ад сонечным святлом і прыемным, земляным пахам палёў, на якіх ужо паспеў ураджай, калі побач спынілася калёсы і вусаты фермер, апрануты ў нейкае падабенства тогі і брыджы з грубай матэрыі, пракрычаў:
  
  – На кірмаш, хлопец?
  
  Джэк вылупіўся на яго, усвядоміўшы, што мужчына кажа не на англійскай. Якія там «Скажыце, калі ласка» або «Куды гэта вы накіроўваецеся, юны паж?». Гэта наогул быў не англійская.
  
  Кампанію вусатаму фермеру складала жанчына ў шырокім сукенка. Яна сядзела побач, трымаючы на каленях хлапчука гадоў трох. Жанчына прыязна ўсміхнулася Джэку і закаціла вочы, павярнуўшыся да мужа.
  
  – Ён жа дурань, Генры.
  
  Яны кажуць не на англійскай... але, на якой бы мове яны ні казалі, я іх разумею. Я нават думаю на гэтай мове... і гэта яшчэ не ўсё... я бачу на ім, або праз яго, ці ужо не ведаю, як гэта сказаць. Джэк ўсвядоміў, што тое ж самае адбывалася і ў мінулы раз... толькі тады ён знаходзіўся ў такім замяшанні, што не заўважыў гэтага: падзеі разгортваліся занадта хутка, усё здавалася залішне дзіўным.
  
  Фермер нахіліўся да яго, усміхнуўся, прадэманстраваўшы жудасныя зубы.
  
  – Ты дурань, малы? – спытаў ён вельмі па-добраму.
  
  – Няма. – Джэк усміхнуўся ў адказ, аддаючы сабе справаздачу, што сказаў не «не», а якое-то далінская слова: пры скачку змянялася не толькі гаворка, але і лад мыслення (вобраз ўяўлення як мінімум: слова гэта ў яго слоўнікавым багажы адсутнічала, але ён разумеў, што кажа), дакладна гэтак жа, як адзенне. – Дурылка – гэта не пра мяне. Проста мама кажа, што трэба быць асцярожным з людзьмі, якіх сустракаеш на дарозе.
  
  Цяпер ўсміхнулася жонка фермера.
  
  – Твая мама кажа правільна. Ты ідзеш на кірмаш?
  
  – Так, – кіўнуў Джэк. – Я іду па дарозе... на захад.
  
  – Тады залазь у калёсы, – прапанаваў фермер Генры. – Дзень сыходзіць. Я хачу прадаць усё, што ў мяне ёсць, калі змагу, і вярнуцца дадому да заходу. Кукуруза ўрадзіла дрэнна – ужо апошняя ў гэтым годзе. Мне пашанцавала, што я сабраў яе ў дзявятым месяцы. Хто-небудзь ды купіць.
  
  – Дзякую. – Джэк залез у калёсы праз задні борт. Тут ляжала мноства кукурузных пачаткаў, звязаных па дзесяць грубай вяроўкай і выкладзеных, як палены. Калі гэта дрэнна уродившаяся кукуруза, падумаў Джэк, тады я і ўявіць сабе не магу, якой яна будзе, калі уродится добра. Ніколі ў жыцці ён не бачыў такіх велізарных пачаткаў. Тут жа ляжалі горкі кабачкоў, патысоны і быццам бы гарбузоў, толькі чырвоных, а не аранжавых. Джэк не ведаў, якія яны на смак, але лічыў, што дзіўныя. Яго страўнік злосна заурчал. Адправіўшыся ў далёкі шлях, ён даведаўся, што такое голад – не мімалётны знаёмы, сціпла заглядывающий пасля школы, якога можна ўлагодзіць некалькімі булачкамі і шклянкай малака, закрашанае «Несквиком», а блізкі сябар, які часам крыху адыходзіць у бок, каб тут жа вярнуцца.
  
  Ён сядзеў спіной да фермера і яго жонцы, абутыя ў сандалі ногі боўталіся ў паветры, ледзь не дакранаючыся шчыльна утрамбаванай паверхні Заходняй дарогі. Вазоў і фургонаў ў гэта раніцу хапала, большасць, як выказаў здагадку Джэк, накіроўваліся на кірмаш. Час ад часу фермер гучна вітаў каго-небудзь з знаёмых.
  
  Джэк ўсё яшчэ гадаў, які смак у гэтых гарбузоў яблыневага колеру – і як яму наогул здабыць ежы, – калі маленькія ручкі схапілі яго за валасы і тузанулі так рэзка, што на вочы навярнуліся слёзы.
  
  Ён павярнуўся і ўбачыў трохгадовага малога, які басанож стаяў ззаду яго і шырока ўсміхаўся. У кожным кулачку засталося некалькі валасінак Джэка.
  
  – Джэйсан! – усклікнула маці, – але ў яе голасе чуліся паблажлівыя ноткі (Вы бачылі, як ён вырваў ў яго валасы? Ну і асілак!). – Джэйсан, так нельга!
  
  Джэйсан даволі ўсміхаўся. Гэтая шырокая, глуповатая, сонечная ўсмешка чым-то нагадвала водар стагі сена, у якім Джэк правёў ноч. Ён сам не мог не ўсміхнуцца ў адказ... і зразумеў, што заваяваў сяброўства жонкі Генры.
  
  – Сесь. – Джэйсан пагойдваўся ўзад-наперад, нібы бывалы матрос. І працягваў усміхацца Джэку.
  
  – Што?
  
  – На.
  
  – Не разумею цябе, Джэйсан.
  
  – Сесь-на.
  
  – Не поні...
  
  А потым Джэйсан, хлапчук для свайго ўзросту буйны, плюхнуўся на калені Джэка, усё гэтак жа усміхаючыся.
  
  Сесь-на, ды, вядома, цяпер зразумеў, падумаў Джэк, адчуўшы, як тупая боль у придавленной машонцы распаўзаецца па нізе жывата.
  
  – Джэйсан дрэнны хлопчык! – Усё той жа даруе голас маці – «ну-хіба-ён-не-мілка?» – і Джэйсан, які ведаў, хто тут галоўны, зноў заўсміхаўся – дурнавата, ласкава, абаяльна.
  
  І тут да Джэка дайшло, што Джэйсан обдулся, ды наліў так, што мала не падасца.
  
  
  
  Сардэчна запрашаем у Даліны, Джэкі.
  
  
  
  І, седзячы з дзіцем на каленях, адчуваючы, як цёплая вільгаць павольна прамакае вопратку, Джэк засмяяўся, падняўшы твар да сіняга-сіняга неба.
  
  3
  
  Праз некалькі хвілін жонка Генры дабралася да задняга борта вазы, дзе сядзеў Джэк з дзіцем на каленях, і забрала Джэйсана.
  
  – О-О-О, ды ты мокры, кепскай хлапчук. – Але яе голас працягваў дараваць усё. Так, ён надзьмуў ў штаны, і колькі! – падумаў Джэк і зноў засмяяўся. Яго прыкладу рушыў услед Джэйсан, а потым місіс Генры.
  
  Пераадзяваючыся Джэйсана, яна задала Джэку некалькі пытанняў, якія ён досыць часта чуў у сваім свеце. Але тут даводзілася выконваць вялікую асцярожнасць. Ён мала што ведаў пра Далінах і мог дагадзіць у ўтоеную пастку. Ён чуў, як бацька казаў Морганаў: «...сапраўдны Чужынец, калі ты разумееш, аб чым я».
  
  Джэк адчуваў, што муж жанчыны слухае вельмі ўважліва. Ён адказваў на яе пытанні крыху змененай Гісторыяй – не той, якую распавядаў, калі наймаўся на працу, а іншы, прызначанай для кіроўцаў.
  
  Ён сказаў, што родам з вёскі Майстравых – маці Джэйсана што-тое чула пра такі, але не больш. Няўжо ён здолеў так шмат прайсці, яна захацела даведацца. Джэк адказаў, што так. І куды ён ідзе? Ён адказаў ёй (і маўкліва слухае Генры), што трымае шлях у вёску Каліфорнія. Аб такой маці Джэйсана слыхом не слыхивала, гэта назва не мільгала нават у апавяданнях каробачнікаў. Джэка гэта не моцна здзівіла. І ён парадаваўся, што ні адзін не усклікнуў: «Каліфорнія? Ды хто чуў пра вёску з назвай Каліфорнія? Каму ты пудришь мазгі, хлопец?» У Далінах хапала месцаў і тэрыторый, і вёсак, – аб якіх людзі, якія жывуць ва ўласных маленькіх мірка, нічога не чулі. Ні тэлеграфа. Ні электрычнасці. Ні кіно. Ніякага кабельнага тэлебачання, каб расказаць, колькі ўсяго выдатнага ў Малібу або Сарасоте. Адсутнічала ў Далінах і «Ма Бэл», нідзе не віселі рэкламныя лісткі, якія паведамляюць, што цяпер пасля пяці вечара троххвілінны размова з Пограничьем каштуе ўсяго пяць даляраў восемдзесят тры цэнта плюс падаткі (на Каляды і іншыя святы тарыф можа быць павышаны). Яны жывуць у асяроддзі таямнічага, падумаў Джэк. А калі жывеш у асяроддзі таямнічага, не задаеш пытанняў аб вёсцы толькі таму, што ніколі аб ёй не чуў. Вёска Каліфорнія гучыць ані не горш вёскі Майстравых.
  
  Так што ў існаванні такой вёскі яны не ўсумніліся. Ён распавёў ім, што бацька памёр годам раней, а маці цяжка захварэла (падумаў, не дадаць, што каралеўскія зборшчыкі падаткаў прыйшлі глыбокай ноччу і забралі іх асла, усміхнуўся і вырашыў, што гэтую частку Гісторыі лепш апусціць). Маці дала яму грошай, колькі змагла – толькі на гэтым дзіўным мове ён вымавіў не «грошай», а нейкае іншае слова, што-то накшталт «деревяшек», – і адправіла ў вёску Каліфорнія, пажыць у цёткі Элен.
  
  – Часы зараз цяжкія, – прызнала місіс Генры, прыціскаючы да сябе Джэйсана, пераапранутага ў сухое.
  
  – Вёска Майстравых бо каля летняга палаца, праўда? – Генры адкрыў рот ўпершыню з таго моманту, як Джэк залез на калёсы.
  
  – Так, – адказаў Джэк. – Даволі блізка. Я...
  
  – Ты не сказаў, ад чаго памёр твой бацька.
  
  Цяпер фермер павярнуў галаву. Ён пільна і падазрона ўглядаўся ў Джэка, ад ранейшай дабрыні ў яго вачах не засталося і следу, яна згасла, нібы які падняўся вецер задзьмуў свечкі. Так, пасткі тут, безумоўна, былі.
  
  – Ён хварэў? – спытала місіс Генры. – Цяпер столькі хвароб... воспа, чума... цяжкія часы...
  
  І тут Джэк дзіка захацеў адказаць: Не, ён не хварэў, місіс Генры. Ён атрымаў магутны вольтавую разрад, мой бацька. Бачыце, аднойчы ў суботу ён пайшоў выканаць адну работку і пакінуў місіс Джэры і ўсіх маленькіх Джэры – у тым ліку мяне – дома. Гэта здарылася, калі мы ўсе жылі ў дзюры ў ліштвы і ніхто не жыў дзе-то яшчэ, бачыце. І ведаеце што? Ён сунуў адвёртку ў перапляценне правадоў, і місіс Фіні, яна працуе ў доме Рычарда Слоута, яна чула, як дзядзька Морган казаў па тэлефоне, і ён сказаў, што электрычнасць перайшло ў адвёртку, усё электрычнасць, і яно поджарило яго, поджарило так моцна, што акуляры расплавіліся ў яго на носе, толькі вы нічога не ведаеце наконт ачкоў, таму што тут іх няма. Няма ачкоў... няма электрычнасці няма... «Миднайт блю»... няма самалётаў. Спадзяюся, місіс Генры, вас не будзе чакаць той жа вынік, што і місіс Джэры. Спадзяюся...
  
  – Не важна, хварэў ён ці няма, – умяшаўся вусаты фермер. – Ён займаўся палітыкай?
  
  Джэк моўчкі глядзеў на яго. Яго вусны варушыліся, але з іх не злятала ні гуку. Ён не ведаў, што адказаць. Занадта шмат пастак.
  
  Генры кіўнуў, нібы атрымаў адказ.
  
  – Злазь, хлопец. Кірмаш за наступным уздымам. Я мяркую, адсюль ты дойдзеш і сам, праўда?
  
  – Так, – кіўнуў Джэк. – Мяркую, што дайду.
  
  На твары місіс Генры адбілася замяшанне... але яна разам з Джэйсанам адсунулася ад Джэка, нібы той хварэў чым-то заразным.
  
  Фермер, па-ранейшаму гледзячы праз плячо, спачувальна ўсміхнуўся.
  
  – Прабач, ты выглядаеш добрым хлопцам, але мы тут простыя людзі... што б ні адбывалася, наводзіць парадак – справа вялікіх шышак. Ці каралева памрэ, ці не... але, зразумела, калі-небудзь гэты дзень прыйдзе. Гасподзь рана ці позна забівае ўсе цвікі. А калі маленькія людзі соваюць нос у барацьбу вялікіх, ім звычайна моцна дастаецца.
  
  – Мой бацька...
  
  – Я нічога не хачу ведаць аб тваім бацьку, – рэзка абарваў яго Генры. Місіс Генры ўсё далей адсоўвалася ад Джэка, прыціскаючы Яе да грудзей. – Добры ён чалавек ці дрэнны, я не ведаю і не хачу ведаць... мне толькі вядома, што ён мёртвы, думаю, тут ты сказаў праўду, а яго сын спіць пад адкрытым небам і, мяркуючы па ўсім, у бегах. І кажа сын так, быццам ён не з гэтых месцаў. Так што злазь. Сам бачыш, у мяне таксама ёсць сын.
  
  Джэк саскочыў на зямлю, шкадуючы аб страху, читавшемся на твары маладой жанчыны, страху, які выклікаў ён. Фермер усё правільна казаў: маленькім людзям нельга соваць нос у справы вялікіх. Разумныя маленькія людзі ніколі гэтага не робяць.
  
  
  
  Кіраўнік 13
  
  Людзі ў небе
  
  1
  
  Джэк адчуў шок, убачыўшы, што грошы, якія ён зарабіў цяжкай працай, ператварыліся ў дзеравякі – цяпер яны нагадвалі цацачных змей, вырабленых няўмелым майстрам. Шок доўжыўся не даўжэй імгненні. А потым Джэк сумна засмяяўся. Дзеравякі, зразумела, і былі грашыма. Калі ён скокнуў сюды, усё змянілася. Срэбны даляр ператварыўся ў манету з грыфона, кашуля – у камзол, англійская – у мову Далін, старыя добрыя амерыканскія грошы – што ж, у складовыя дзеравякі. Ён скакаў прыкладна з дваццаццю двума далярамі і меркаваў, што цяпер у ягонай кішэні ляжала эквівалентная сума мясцовых грошай, хоць налічыў чатырнаццаць звёнаў на адной грашовай деревяшке і больш дваццаці – на іншы.
  
  Праблема заключалася не ў колькасці, а ў кошту гэтых грошай: Джэк паняцця не меў, што танна і што дорага, і, дабраўшыся да кірмашу, адчуў сябе удзельнікам тэлевіктарыны «Правільная цана» – толькі, памылюся тут, ён не мог разлічваць на суцяшальны прыз і чульлівы плясканне па спіне ад Боба Баркера. Калі ён памыліцца тут, з ім маглі... добра, ён дакладна не ведаў, што з ім маглі зрабіць. Выгнаць – напэўна. Збіць? Магчыма. Забіць? Верагодна, няма, але поўнай упэўненасці ў яго не было. Яны – маленькія людзі, далёкія ад палітыкі. А ён – чужынец.
  
  Джэк павольна прайшоў з аднаго канца шумнай і люднай кірмашу ў іншы, пакутуючы ад надзённай праблемай. І яна засяродзілася ў страўніку – жахліва хацелася есці. Адзін раз убачыў Генры, торговавшегося з мужыком, які прадаваў коз. Місіс Генры стаяла побач, але крыху ззаду, не замінаючы мужчынам. Спіной да Джэку, трымаючы малога на руках (Джэйсана, аднаго з маленькіх Генры, падумаў Джэк), але Джэйсан яго ўбачыў. Памахаў пухлай ручкай, і Джэк тут жа развярнуўся і нырнуў у натоўп, каб хлопчык страціў яго з-пад увагі.
  
  Паўсюль пахла смажаным мясам. Ён бачыў, як гандляры павольна паварочвалі над распаленымі вуглямі кавалкі мяса, маленькія і пабольш. Ён бачыў, як дапамагалі ім хлапчукі клалі тоўстыя лусты – яму здалося, свініны – на хатні хлеб і адносілі пакупнікам. У большасці сваёй такія ж фермеры, як Генры, тыя нагадвалі ўдзельнікаў аўкцыёну. І ежу яны заказвалі, нібы рабілі стаўку, – нецярпліва вскидывали руку з растапыранымі пальцамі. Джэк ўважліва назіраў за разлікамі па некаторых такіх здзелках, і ў кожным выпадку адбываўся пераход складовых деревяшек з рук у рукі... але колькі звёнаў каштаваў адзін бутэрброд? Джэк не ведаў, аднак гэта не мела значэння. Вельмі хацелася есці, незалежна ад таго, прызнаюць у ім чужынца або няма.
  
  Ён прайшоў міма прадстаўлення, мімаходам зірнуўшы на натоўп гледачоў, у асноўным жанчын і дзяцей. Яны покатывались ад рогату і апладзіравалі. Рушыў да ларка з брезентовыми сценамі, дзе здаравяк з татуіроўкамі на бицепсах стаяў ля канавы ў зямлі, напоўненай падпаленымі вуглямі. Над канавай цягнуўся семифутовый жалезны круціў з нанізанымі на яго пяццю вялікімі кавалкамі мяса. Потныя, брудныя хлапчукі стаялі па абодва бакі ражна і сінхронна паварочвалі яго.
  
  – Выдатнае мяса! – бубніў мужчына. – Выдатнае мяса! Выдатнае мя-я-ясо! Купляйце маё мяса! Тут выдатнае мяса! Выдатнае мяса прама тут! – І дадаў іншым тонам, звяртаючыся да хлапчуку, які стаяў бліжэй: – Варушыся, а не то Бог цябе поколотит, – пасля чаго працягнуў працяжна рэкламаваць свой тавар.
  
  Фермер, які праходзіў міма з дачкой-падлеткам, падняў руку, потым паказаў на другі кавалак злева. Хлапчукі перасталі круціць круціў на тыя імгненні, якія спатрэбіліся здоровяку, каб адрэзаць лусту мяса і пакласці на хлеб. Адзін з хлапчукоў падбег да фермеру, доставшему складовую дзеравяку. Пільна назіраючы, Джэк ўбачыў, як фермер аддзяліў два звяна і працягнуў хлапчуку. Пакуль той вяртаўся да ларка, фермер прыбраў грашовую дзеравяку ў кішэню, нядбайна, але абачліва, як паступаюць са здачай, адхапіў велізарны кавалак бутэрброда, а астатняе аддаў дачцэ, якая накінулася на мяса з хлебам з такім жа энтузіязмам.
  
  Страўнік Джэка заурчал і тузануўся. Ён быццам бы ўбачыў усё, што патрабавалася... ва ўсякім выпадку, спадзяваўся на гэта.
  
  – Выдатнае мяса! Выдатнае мяса! Выдатнае... – Здаравяк змоўк і паглядзеў на Джэка, кусцістыя бровы ссунуліся над вачыма, маленькімі, але далёка не дурнымі. – Я чую песню твайго страўніка, прыяцель. Калі ў цябе ёсць грошы, я памяняю іх на мой тавар і ўвечары ў сваіх малітвах прасіць Бога дабраславіць цябе. Калі грошай няма, валі адсюль са сваёй дурной барановай пысай наўпрост да д'ябла.
  
  Абодва хлопчыкі засмяяліся, але выглядалі яны вельмі стомленымі, а таму смяяліся так, быццам не кантралявалі гукі, якія выдавалі.
  
  Зводзіць з розуму водар павольна смажанага мяса не дазволіў яму сысці. Ён дастаў меншую з складовых деревяшек і паказаў на другі злева кавалак мяса. Не прамовіўшы ні слова. Лічыў, што так бяспечней. Прадавец хмыкнуў, дастаў з-за пояса шырокі грубы нож і адрэзаў лусту мяса – менш, чым фермеру. Джэк гэта бачыў, але яго страўнік не дазволіў пра гэта задумацца – вар'яцка заурчал ў прадчуванні балявання.
  
  Прадавец пляснуў лусту мяса на хлеб і прынёс яго сам, замест таго каб перадаць аднаму з хлапчукоў. Узяў грашовую дзеравяку Джэка. Аддзяліў не два звяна, а тры.
  
  Голас маці, горка-здзіўлены, загучаў галаве Джэка: Віншую, Джэкі... цябе толькі што нагрэлі.
  
  Прадавец глядзеў на яго, шырока ўсміхаючыся пачарнелымі, гнілымі зубамі, прапаноўваючы яму што-небудзь сказаць, запратэставаць. Ты павінен мяне дзякаваць, што я ўзяў толькі тры, а не ўсе чатырнаццаць. Я мог, ці ведаеш. У цябе ж, хлопец, на шыі вісіць таблічка: «Я ТУТ ЧУЖЫНЕЦ І Я САМ ПА САБЕ». Так што скажы мне, барань морда, хочацца табе ладзіць з-за гэтага скандал?
  
  Чаго ён хацеў, значэння не мела... відавочна, зладзіць скандал ён бы не змог. Але Джэк зноў адчуў пякучы, бяссільную лютасьць.
  
  – Ідзі. – Прадавец ад яго стаміўся. Махнуў вялікі рукой перад тварам Джэка. Хлопчык убачыў шнары на пальцах і кроў пад пазногцямі. – Еду ты атрымаў. Цяпер сыходзь.
  
  Джэк падумаў: Я мог бы паказаць табе ліхтарык, і ты б пабег так, быццам за табой гоняцца усе д'яблы пекла. Пакажы цябе самалёт, і ты, напэўна, обезумеешь. Ты не такі круты, як думаеш, дружа.
  
  Ён усміхнуўся, і, магчыма, што-то ў гэтай усмешцы прадаўцу не спадабалася, таму што ён падаўся назад, на яго твары адбілася трывога. Потым бровы зноў сышліся разам.
  
  – Пайшоў адсюль, я сказаў! – зароў ён. – Прэч, а не то Бог цябе поколотит!
  
  На гэты раз Джэк сышоў.
  
  2
  
  Мяса аказалася чароўным. Джэк умял на хаду і мяса, і хлеб, а потым, не аддаючы сабе ў гэтым справаздачы, яшчэ і слизал сок з далоняў. Па гусце мяса нагадвала свініну... але толькі нагадвала. Ён было і далікатней, і вастрэй. У любым выпадку яно грунтоўна запоўнілі пустэчу ў жываце, і Джэк падумаў, што з такім мясам на ленч ён бы хадзіў у школу тысячу гадоў.
  
  Цяпер, калі яму ўдалося прымусіць страўнік замаўчаць – хаця б на нейкі час, – ён азіраўся з вялікай цікавасцю... і, хай ён гэтага не ведаў, пачаў злівацца з натоўпам. Ўжо стаў вясковым падлеткам з глыбінкі, якія прыехалі на кірмаш, павольна хадзіў паміж кіёскамі і латкамі, спрабуючы глядзець ва ўсе бакі адначасова. Гандляры заўважалі яго, але толькі як аднаго з магчымых пакупнікоў. Яны крычалі яму і зазывалі, калі ён праходзіў міма, але дакладна гэтак жа яны крычалі і таго, хто ішоў следам – мужчыне, жанчыне, дзіцяці. Джэк адкрыта таращился на тавары, прапанаваныя з усіх бакоў, тавары дзіўныя і дзіўныя, і перастаў быць чужынцам, знаходзячыся сярод іншых людзей, таксама глазеющих на іх... магчыма, таму, што адмовіўся ад спробаў выглядаць абыякавым там, дзе ніхто не выяўляў абыякавасці. Людзі смяяліся, спрачаліся, гандляваліся... але ніхто, падобна, не сумаваў.
  
  Кірмашовая плошча нагадвала яму павільён каралевы, толькі без дрэнна якая хаваецца напружанасці і напускного весялосці. Яго таксама ахутвала неверагодная сумесь пахаў (дамінавалі, вядома, смажанае мяса і гной), і ён бачыў прыбраных людзей (хоць самыя апранутыя ў падноскі не падыходзілі некаторым з тых дэндзі, што сустрэліся яму ў павільёне), і ўсё гэта непасрэднае сутыкненне з невядомым выклікала і трывогу, і радаснае хваляванне.
  
  Джэк спыніўся ля ларка, што гандлюе дыванамі з вытканым на іх партрэтам каралевы. Раптам падумаў пра маці Хэнка Шкоффлера і ўсміхнуўся. З Хэнк ён і Рычард Слоўт сябравалі ў Лос-Анджэлесе. Місіс Шкоффлер як ніхто ўмела ўпрыгожыць кватэру яркім і безгустоўным. Бог сведка, ёй бы гэтыя дываны спадабаліся. З выявай Лауры Делессиан з забранымі наверх і выкладзенымі каронай валасамі! Яны глядзеліся б нават лепш яе аксамітных аляскінскі аленяў або керамічнай дыярамы Апошняй вячэры за барам ў гасцінай Шкоффлеров.
  
  Потым твар, вытканное на дыванах, нібы пачатак змяняцца ў яго на вачах. Каралева знікла, і цяпер ён бачыў сваю маці, паўтаральную зноў і зноў, з занадта чорнымі вачыма і залішне белай скурай.
  
  Туга па хаце зноў захліснула Джэка. Пракацілася па ім, як хваля, і ён зьвярнуўся да маці ўсім сэрцам: Мама! Гэй, мама! Госпадзе, што я тут раблю? Мама! – задаўшыся пытаннем, нібы палкі закаханы, а што яна робіць у гэты самы момант. Сядзіць ля акна, паліць, глядзіць на акіян з адкрытай кнігай пад рукой? Глядзіць тэлік? Сядзіць у кіно? Спіць? Памірае?
  
  
  
  Памерла? – дадаў злосны голас, перш чым Джэк паспеў спыніць яго. Памерла, Джэк? Ўжо памерла?
  
  Спыні!
  
  
  
  Ён адчуў, як слёзы паляць вочы.
  
  – Гэй, хлапчук, як дзялы?
  
  Ён здрыгануўся, падняў галаву і ўбачыў, што прадавец дываноў глядзіць на яго. Такі ж здаравяка, як і гандляр мясам, таксама з татуіроўкамі на руках, але з адкрытай і сонечнай усмешкай. Без намёку на злосць. І гэта мяняла справу.
  
  – Нічога, – адказаў Джэк.
  
  – Калі ад нічога ў цябе такі выгляд, тады табе трэба падумаць аб чым-то, сын мой, так, сын мой.
  
  – Я што, выглядаў вельмі сумным? – спытаў Джэк, крыху ўсміхнуўшыся. Ён перастаў задумвацца аб сваёй прамовы – ва ўсякім выпадку, у той момант, – і, магчыма, па гэтай прычыне прадавец дываноў не ўлавіў у яе нічога дзіўнага або незвычайнага.
  
  – Хлопец, ты выглядаў так, быццам па гэты бок месяца ў цябе заставаўся толькі адзін сябар і ты толькі што ўбачыў, як Дзікі Белы Воўк прыбег з поўначы і зжор яго срэбнай лыжкай.
  
  Джэк зноў усміхнуўся. Прадавец працягнуў руку і ўзяў што-то з маленькага шафкі, які стаяў справа ад самага вялікага дывана. Што-то авальнае і з ручкай. Калі мужчына павярнуў прадмет, сонца адбілася ад плоскай паверхні. Люстэрка. Джэку яно здалося маленькім і танным, якія даюць у ярмарочном павільёне, калі зб'еш ўсе тры драўляныя кеглі.
  
  – На, хлопец, вазьмі. Маю я рацыю ці не – сам зірні.
  
  Джэк зірнуў, і ў яго адвісла сківіца. Убачанае ўзрушыла яго, і ён падумаў, што ў яго спынілася сэрца. Так, асоба належала яму, але выглядаў ён цяпер як жыхар Выспы задавальненняў ў дыснэеўскай версіі «Пінокіа», дзе лішак часу, аддадзенага більярдзе і курэння цыгар, ператвараў хлапчукоў у аслоў. Яго вочы, звычайна сінія і круглыя, выдаюць англасаксонскай паходжанне, сталі карымі і міндалепадобнымі. Валасы, ускудлачаныя і падалі на лоб, нагадвалі грыву. Ён падняў руку, каб адкінуць іх, і дакрануўся да скуры – у люстэрку яго пальцы растварыліся ў валасах. Гандляр дабрадушна засмяяўся. Самае дзіўнае: доўгія асліныя вушы звісалі ніжэй сківіцы. Пакуль ён глядзеў у люстэрка, адно вуха зварухнулася.
  
  Раптам прыйшла думка: У мяне было такое люстэрка!
  
  І тут жа за ёй рушыла ўслед іншая: У мяне было такое люстэрка ў краіне Дзённых мрояў. У звычайным свеце яно станавілася... станавілася...
  
  Тады яму было гадкі чатыры, не больш. У звычайным свеце (ён перастаў думаць аб ім як аб рэальным свеце, сам таго не заўважыўшы) яно станавілася вялікім шкляным гатункі з ружовай асяродкам. Як-то днём, калі ён гуляў з ім, шарык пакаціўся па бетоннай дарожцы перад домам і упаў у каналізацыйную краты – знік назаўжды, як ён тады думаў, седзячы на бордюрном камені і горка плачу, закрыўшы твар бруднымі рукамі. Але не знік – старая цацка вярнулася, такая ж дзіўная, якой здавалася яму ў чатыры гады. Джэк радасна ўсміхнуўся. Малюнак змянілася, Джэк-Асёл ператварыўся ў Джэка-Ката, твар стаў мудрым і скрытным, але пад ўтоенасць таілася весялосць. Карыя асліныя вочы саступілі месца зялёным каціным. Шэрыя пухнатыя вушкі стаялі тарчма, а не віселі.
  
  – Так лепш, – кіўнуў прадавец. – Так лепш, сынок. Мне падабаецца бачыць шчаслівага хлопчыка. Шчаслівы хлопчык – здаровы хлопчык, а здаровы хлопчык знойдзе свой шлях у гэтым свеце. Пра гэта кажа «Кніга добрага земляробства», а калі не кажа, то павінна. Я, магчыма, падкрэслю гэтую радок у сваім экзэмпляры, калі наскребу дастаткова грошай ад маёй гандлю, каб калі-небудзь яго купіць. Хочаш гэта люстэрка?
  
  – Так! – усклікнуў Джэк. – Так, вядома! – Ён сунуў руку ў кішэню за грашовымі деревяшками, забыўшыся пра беражлівасць. – Колькі?
  
  Прадавец нахмурыўся і хутка зірнуў па баках, каб паглядзець, ці не сочаць за імі.
  
  – Прыбяры гэта, сынок. Засунь глыбей, так, вось так. Менш пакажаш – больш застанецца. А не тое было ваша – стала наша. На кірмашы поўна щипачей.
  
  – Каго?
  
  – Не важна. Бясплатна. Бяры. Палова з іх разаб'ецца ў маім фургоне, калі я павязу іх у майстэрню, у дзясятым месяцы. Маці прыводзяць маленькіх дзяцей і паказваюць ім гэтыя люстэрка, але ніколі не купляюць.
  
  – Люблю, калі праўду не адмаўляюць.
  
  Прадавец не без здзіўлення глянуў на яго, а потым абодва засмяяліся.
  
  – Шчаслівы хлопец і востры язычок, – кіўнуў прадавец. – Прыходзь пабачыцца са мной, калі станеш старэй і смялей. Вопыт твой і язычок спатрэбяцца нам, сынок. Мы на поўдзень пойдзем з табою, нашу выручку раніца.
  
  Джэк зноў засмяяўся. Слухаць гандляра аказалася весялей, чым альбом «Шугархилл гэнг».
  
  – Дзякуй, – адказаў ён (велізарная, неверагодная ўсмешка з'явілася на кацінай мордзе ў люстэрку). – Вялікі вам дзякуй!
  
  – Богу мяне падзякавалі, – усміхнуўся гандляр... і дадаў, нібы ўспомніўшы: – І за кішэняй лепей глядзі.
  
  Джэк рушыў далей, запрятав люстэрка пад камзол, побач з бутэлькай Снід.
  
  І кожныя некалькі хвілін правяраў, ці на месцы яго дзеравякі.
  
  Ён, падобна, зразумеў, хто такія щипачи.
  
  3
  
  Праз два ларка ад прадаўца-веселуна неахайна апрануты мужчына з павязкай на адным воку і моцным пахам перагару спрабаваў прадаць фермеру вялікага пеўня. Запэўніваў, што з такім пеўнем наступныя дванаццаць месяцаў усе курыцы будуць несціся выключна двухжелтковыми яйкамі.
  
  Джэка, вядома, не зацікавілі ні годнасці пеўня, ні хвалебная песьня прадаўца. Ён далучыўся да натоўпу дзяцей, не отрывавших вачэй ад іншага скарбы аднавокага: папугая ў вялікі плеценай клетцы. Папугай ростам не саступаў самым маленькім гледачам, а колерам нагадваў цёмна-зялёную бутэльку «Хейнекена». Вочы зіхацелі золатам... усе чатыры вочы. Як і ў поні, якога Джэк бачыў у стайні каралеўскага павільёна, у папугая было дзве галавы. Трымаючыся за шесток двума моцнымі жоўтымі лапамі, ён глядзеў у абодва бакі, пухнатыя хохолки амаль датыкаліся.
  
  Папугай размаўляў сам з сабой, на радасць дзеткам, але нават у сваім здзіўленні Джэк заўважыў, што дзеткі гэтыя, хоць і глядзелі на папугая з пільнай увагай, не выглядалі потрясенными і не моцна дзівіліся наяўнасці двух галоў. Яны не нагадвалі дзяцей, упершыню якія трапілі ў кінатэатр, а таму застылых у крэслах з шырока расплюшчанымі вачыма. Хутчэй атрымлівалі чарговую суботнюю дозу мультфільмаў. Што-то новенькае, безумоўна, але, калі на тое пайшло, не ах. Зрэшты, для юных цуды старэюць хутка.
  
  – Ба-а-арк! Наколькі высокі верх? – спытала Усходняя галава.
  
  – Наколькі нізкі ніз, – адказала Заходняя, і дзеткі засмяяліся.
  
  – Гра-а-ак! Чым кароль адрозніваецца ад простага чалавека? – спытала Усходняя галава.
  
  – Каралю быць каралём ўсё жыццё, а простага чалавека дастаткова раз стаць рыцарам! – без запінкі адказала Заходняя. Джэк ўсміхнуўся, некалькі дзяцей старэй засмяяліся, на тварах маленькіх адбілася здзіўленне[19].
  
  – А што ў буфеце місіс Спрэтт? – спытала Усходняя галава.
  
  – Такое, чаго не павінен бачыць ні адзін мужчына! – адказала Заходняя. Джэк не зразумеў, што да чаго, а дзеці так хутка, быццам вада.
  
  Папугай павольна перамясціўся па шестку, справіў патрэбу на салому на дне клеткі.
  
  – Што ў той вечар да смерці напалохала Алана Дэстра?
  
  – Ён убачыў сваю жонку – грукату-пра-пра-оўк, – вылезающую з ванны!
  
  Фермер сыходзіў, а аднавокі па-ранейшаму трымаў у руках пеўня. У лютасьці прадавец разгарнуўся да дзяцей.
  
  – Ідзіце адсюль! Ідзіце адсюль, пакуль вашыя азадка не паспыталі маіх пінкоў!
  
  Дзеткі разьбегліся. Джэк таксама пайшоў, яшчэ раз павярнуўшыся, каб зірнуць на дзіўнага папугая.
  
  4
  
  У адным кіёску ён абмяняў два драўляных звяна на яблык і коўш малака. Самага смачнага, самага тлустага малака, якое яму даводзілася спрабаваць. Джэк падумаў, што «Нестле» і «Херш» згалелі б за тыдзень, калі б у яго свеце прадавалася такое малако.
  
  Ён як раз асушыў коўш, калі ўбачыў сям'ю Генры, павольна якая накіроўвалася ў яго бок. Працягнуў коўш жанчыне за прылаўкам, якая беражліва зліла рэшткі ў вялікую драўляную пляшку, што стаяла побач. Джэк таропка адышоў, выціраючы з верхняй губы малочныя вусы і спадзеючыся, што той, хто піў з каўша да яго, не хварэў свавольствам, герпесам або чым-то такім. Але чаму-то ён не верыў, што тут існавалі такія жудасныя хваробы.
  
  Ён пакрочыў па цэнтральнай алеі кірмашу міма акцёраў, міма двух тоўстых жанчын, якія прадавалі рондалі і патэльні (Далінскі аналаг «Тапервера», падумаў Джэк і ўсміхнуўся), міма дзіўнага двухгаловае папугая (яго аднавокі уладальнік цяпер адкрыта піў з глінянай бутэлькі, яго хістала ад адной сцяны ларка да іншай, пеўня з закатившимися вачыма ён трымаў за шыю і што-то груба крычаў мінакам... Джэк убачыў, што правая рука аднавокага измазана жаўтлява-белым петушиным памётам, і паморшчыўся), міма адкрытай пляцоўкі, дзе тоўпіліся фермеры. Тут ён з цікаўнасці затрымаўся. Многія фермеры курылі гліняныя трубкі, і Джэк заўважыў некалькі якія пераходзілі з рук у рукі гліняных бутэлек, такіх жа, як у прадаўца пеўня. На доўгім полі, зарослым травой, мужчыны падганялі понурых коней, якія цягнулі за сабой камяні.
  
  Джэк прайшоў міма ларка з дыванамі. Прадавец заўважыў яго і падняў руку. Джэк адказаў тым жа, нават хацеў крыкнуць: Выкарыстоўвай толькі на карысць – не на шкоду. Вырашыў, што не варта. Раптам зноў адчуў сябе чужынцам. Адчуванне, што ён старонні, з іншага свету, раптам захапіла яго.
  
  Ён выйшаў на скрыжаванне. На поўнач і на поўдзень вялі вузкія праселкі. Заходняя дарога значна пераўзыходзіла іх шырынёй.
  
  Вандроўнік Джэк, даўніна, падумаў ён і паспрабаваў усміхнуцца. Расправіў плечы і пачуў, як бутэлька Спідзі лёгенька стукнулася аб люстэрка. Вандроўнік Джэк ідзе па дарозе ў Далінах, якая ў маім свеце назвалася б аўтастрадай 90. Ногі, не падвядзіце мяне сёння!
  
  Ён зноў адправіўся ў шлях, і неўзабаве бязмежная зямля мар паглынула яго.
  
  5
  
  Праз чатыры гадзіны, ужо ў другой палове дня, Джэк сядзеў у высокай траве ля дарогі і назіраў, як група людзей – з такой адлегласці выглядалі яны крыху больш жучкоў – падымалася на высокую, хлипкого выгляду вежу. Ён абраў гэта месца, каб адпачыць і з'есці яблык, таму што менавіта тут Заходняя дарога, падобна, падыходзіла да вежы бліжэй за ўсё. Да вежы было каля трох міль (можа, і больш – ледзь ці не звышнатуральная чысціня паветра моцна замінала ў вызначэнні адлегласцей), і Джэк заўважыў яе не менш гадзіны назад.
  
  Ён еў яблык, выцягнуўшы стомленыя ногі, і гадаў, што гэта за вежа пасярод поля, у покачиваемой ветрам траве. І зразумела, ён задаваўся пытаннем, чаму ўсе гэтыя людзі залазяць на яе. З той пары як ён пакінуў кірмаш, дзьмуў даволі моцны вецер, і калі ён сціхаў, хлопчык чуў, як людзі пераклікаліся і... смяяліся. Шмат смяяліся.
  
  Праз пяць міль ад кірмашу Джэк мінуў вёску, калі такі можна было назваць некалькі маленькіх домікаў і лаву, несумненна, даўно закрытую. Пасля яе і да вежы ніякіх паселішчаў яму не сустракалася. Перад тым як убачыць вежу, Джэк нават падумаў, а можа, ён ужо зайшоў у Памежжы, сам таго не ведаючы. Ён добра памятаў словы капітана Фаррена: «За Пограничьем Заходняя дарога вядзе ў нікуды... ці ў пекла. Калі пойдзеш на захад, цябе ў суправаджаюць спатрэбіцца Гасподзь, хлопец. Але я чуў, Ён сам ніколі не бываў далей Памежжа».
  
  Па целе Джэка прабегла дрыжыкі.
  
  Але, шчыра кажучы, ён не верыў, што сышоў так далёка. І не адчуваў нарастаючай трывогі, як побач з жывымі дрэвамі, сярод якіх апынуўся, хаваючыся ад дыліжанса Моргана... жывымі дрэвамі, якія здаваліся цяпер жудасным пралогам да часу, праведзенага ў Оутли.
  
  Сапраўды, адчуванне, што ўсё вакол добра (ён адчуваў яго з таго імгнення, як прачнуўся, согревшийся і адпачылы, у духмяным стозе і пакуль фермер Генры не прапанаваў яму злезці з фурманкі), цяпер вярнулася: пачуццё, што Даліны, нягледзячы на насялялае ў іх зло, па сутнасці сваёй добрыя, і ён мог бы стаць іх часткай, калі б захацеў... гэта значыць, ён зусім не Чужынец.
  
  Джэк пачаў ўсведамляць, што доўгія перыяды часу быў часткай Далін. Дзіўная думка ўзнікла ў яго, калі ён лёгка крочыў па Заходняй дарозе, думка, якая прыйшла збольшага на англійскай, збольшага на мове Далін: Калі я бачу сон, я дакладна ВЕДАЮ, што гэта сон, толькі ў адзін момант – калі прачынаюся. Калі я бачу сон і прачынаюся – калі звініць будзільнік або што-то такое, – я адчуваю крайняе здзіўленне. Спачатку абуджэнне здаецца сном. І я не чужынец тут, калі сон становіцца глыбей... Так? Не зусім, але ўжо цяплей. Гатовы спрачацца, у майго бацькі гэтыя сны часта былі глыбокімі. І гатовы спрачацца, у дзядзькі Моргана – ніколі.
  
  Ён вырашыў, што глыне з бутэлькі Снід і скокне назад, як толькі ўбачыць што-то небяспечнае... або проста жахлівае. Інакш будзе ісці і ісці ўвесь дзень, а ўжо потым вернецца ў штат Нью-Ёрк. Ён нават схіляўся да таго, каб правесці тут ноч, калі б з ежы прыхапіў з сабой не толькі яблык. Але ён не прыхапіў, а ў шырокага пустыннага проселка, названага Заходняй дарагі, не траплялася ні «З сямі да адзінаццаці», ні «Спыніся і зайдзі».
  
  Як толькі Джэк мінуў апошняе паселішча, старыя дрэвы, якія атачалі скрыжаванне і раслі ў горадзе, дзе была кірмаш, саступілі месца шырокім палях. У яго з'явілася адчуванне, што ён ідзе па бясконцай дамбе, пракладзенай сярод бязмежнага акіяна. У гэты дзень ён падарожнічаў па Заходняй дарозе ў адзіноце, пад ясным і сонечным, але прахалодным небам. (Ужо позні верасень, зразумела, што прахалодным, падумаў Джэк, толькі на розум прыйшло не «верасень», а далінская слова, якое перакладалася як «дзевяты месяц».) Ён не сустрэў ні аднаго пешахода, міма не праязджалі фургоны – ні гружаныя, ні пустыя. Вецер дзьмуў з ранейшай сілай, шастаючы травой, і ў гуку гэтым чуліся і восень, і адзінота. Па паверхні палёў бегла буйная рабізна.
  
  На пытанне: «Як самаадчуванне, Джэк?» – ён адказаў бы: «Вельмі нядрэнна. Дзякуй. Я бадзёры і вясёлы». Словы гэтыя, «бадзёры і вясёлы», абавязкова прыйшлі б яму ў галаву, калі ён перасякаў зарослую травой раўніну; а слова «экстаз» у Джэка ў першую чаргу асацыявалася з аднайменнай песняй, хітом групы «Блондзі». І ён бы вельмі здзівіўся, калі б яму сказалі, што ён плакаў некалькі разоў, назіраючы, як акіян травы ідзе рабізной да самага гарызонту, п'янеючы ад выгляду, открывавшегося толькі крыху амерыканскім дзецям яго часу, – гіганцкіх пустынных прастораў, якія раскінуліся пад сінім небам фантастычнай даўжыні і шырыні, і, ды, вышыні. Небам, якое не прарэзалі сляды, якія пакідаюцца рэактыўнымі рухавікамі самалётаў, не зацягвала брудная стужка смогу.
  
  Пачуцці Джэка падвергліся моцнаму ўдару: вочы, вушы, нос ўбірала ўсё новае, тады як звыклы паток інфармацыі сышоў на няма. У Джэка быў нядрэнны вопыт – ён вырас у лос-анджэлесу сям'і, яго бацька быў агентам, маці – кінаактрыса, так што не варта лічыць яго наіўным, – але, з вопытам або без, ён усё роўна заставаўся дзіцем, і менавіта гэта яго ратавала... ва ўсякім выпадку, у сітуацыі, якая сітуацыі. У дарослага адзіночнае падарожжа па гэтай зарослай травой раўніне выклікала б інфармацыйную перагрузку, магчыма, прывяло б да вар'яцтва або галюцынацый. Дарослы пацягнуўся за бутэлькай Спідзі – і, магчыма, такімі дрыготкімі рукамі, што яна выслізнула з пальцаў, – ужо праз гадзіну пасля таго, як рушыў з кірмашу на захад, а можа, і раней.
  
  У выпадку Джэка паток новай інфармацыі праскоквала розум, практычна цалкам адпраўляючыся ў падсвядомасць. А пачаўшы плакаць ад захаплення, ён не адчуваў слёз (толькі адзін раз яго зрок затуманілася, але ён спісаў гэта на пот), і з галавы не выходзіла думка: Госпадзе, як жа мне добра... быццам бы мурашкі павінны бегчы па скуры ад таго, што побач ні душы, але ж не бягуць.
  
  І Джэк ўспрымаў сваё захапленне ўсяго толькі як што-тое добрае, вясёлае і падбадзёрлівае, крочыў і крочыў па Заходняй дарозе, а адкідаць ім цень даўжэла і даўжэла. Ён пра гэта не думаў, але збольшага гэтак станоўчы эмацыйны настрой выклікаўся і тым, што яшчэ учорашнім вечарам ён быў палонным у «Бары Апдайка ў Оутли» (крывавыя сінякі ад кантакту з апошнім алюмініевым бочачкай пакуль не сышлі), а мінулай ноччу толькі ў апошні момант выслізнуў ад прагне крыві звера, якога ўжо называў не інакш, як козлооборотень. Упершыню ў жыцці ён апынуўся на шырокай, адкрытай усім вятрам дарозе, зусім пустыннай, якая належыць толькі яму. Нідзе не рэкламавалася кока-кола, не стаялі рэкламныя шчыты «Будвайзера» з «сусветна знакамітымі клейдесдалами[20]», і ніякія драты не цягнуліся ўздоўж дарогі і над ёй, як бывала на кожнай дарозе, па якой калі-небудзь падарожнічаў Джэк Соер. Ніадкуль не чуўся далёкі рокат самалёта, не кажучы ўжо пра рове «боінгаў», якія ідуць на пасадку ў міжнародным аэрапорце Лос-Анджэлеса, або F-111, імклівых з авіяцыйнай базы ў Портсмуце, а потым прарыванае гукавы бар'ер над «Альгамброй» (гэты гук нагадваў пстрычка бізуна Осмонда), сыходзячы ў бок Атлантычнага акіяна. Джэк чуў толькі шоргат ног па утаптанай зямлі ды чысты гук уласнага дыхання.
  
  Госпадзе, як жа мне добра, падумаў Джэк, рассеяна выціраючы вочы. Ён быў «бадзёры і вясёлы».
  
  6
  
  І цяпер ён глядзеў на вежу і гадаў, для чаго яна тут.
  
  Не, мяне не зацягнеш на яе ні за якія пернікі. Яблык ён обглодал да семак, а потым, не аддаючы сабе справаздачы, не адрываючы вачэй ад вежы, выкапаў ямку ў жорсткай, гнуткаю зямлі і пахаваў у ёй агрызак.
  
  Вежа, здаецца, была з свірнавы бэлек. Вышыня яе, па прыкідках Джэка, складала пяцьсот футаў. Вялікая і полая, яна падымалася да неба радамі иксов. Наверсе знаходзілася квадратная платформа, і Джэк, прыжмурыўшыся, бачыў шпацыруюць па ёй людзей.
  
  Вецер мякка штурхнуў, які сядзеў на абочыне дарогі хлопчыка, і ён падцягнуў калені да грудзей і абхапіў іх рукамі. Травяная рабізна пабегла да вежы. Джэк прадставіў сабе, наколькі моцна разгойдваецца гэта хлипкое збудаванне, і адчуў, як бултыхнулся страўнік.
  
  НІ ЗА ШТО не падымуся наверх, зноў падумаў ён, нават за мільён баксаў.
  
  І тут здарылася тое, чаго ён баяўся з таго самага моманту, як заўважыў людзей на вежы: адзін з іх упаў.
  
  Джэк ускочыў. На яго твары адбіўся жах, ён абмер, як чалавек, на вачах якога не атрымаўся небяспечны цыркавы трук, і цяпер акрабат бясформенным кучай ляжыць на арэне пасля няўдалага скачка, або паветраную гімнастку, проскочившую міма трапецыі, з глухім стукам падкідвае страховачная сетка, або чалавечая піраміда раптам рассыпаецца грудай тэл.
  
  
  
  Ох, блін, ох, чорт, ох...
  
  
  
  Вочы Джэка раптам шырока расчыніліся, а сківіца адвісла, амаль упёршыся ў грудзіну, але потым да яго дайшло, што адбываецца, і яго вусны расцягнуліся ў шырачэнную, неверящую ўсмешку. Чалавек не зваліўся з вежы, і яго не здзьмула ветрам. З двух бакоў ад платформы адыходзіла па вузкім выступу, напоминавшему дошкі на вышкі для скачкоў у ваду, і чалавек проста прайшоў па гэтай дошцы да канца, а потым скокнуў з яе. На паўдарогі ўніз што-то пачатак раскрывацца – парашут, падумаў Джэк, дакладна ведаючы, што да канца раскрыцца ён не паспее.
  
  Як высветлілася – не парашут.
  
  Крылы.
  
  Падзенне чалавека замарудзілася і цалкам спынілася футаў у пяцідзесяці ад высокай травы, а потым кірунак яго руху змянілася на супрацьлеглае. Цяпер чалавек ляцеў наперад і ўверх, крылы падымаліся так высока, што практычна датыкаліся – зусім як хохолки на галовах папугая, – каб з неверагоднай сілай апусціцца, нібы рукі плыўца ў фінішнай рысы.
  
  Вау, падумаў Джэк, вяртаючыся да самому тупому штампу, выражавшему поўнае здзіўленне. Гэта відовішча перакрывала ўсе ўбачанае раней, такога ён і ўявіць сабе не мог. Вау, вы толькі на гэта паглядзіце, вау.
  
  Другі чалавек сігануў з трампліна на вяршыні вежы, потым трэці, чацвёрты. Менш чым праз пяць хвілін лётала ўжо пяцьдзесят чалавек, усе па заведзенаму парадку: саскочыць з вежы, апісаць васьмёрку, праляцець над вежай, зноў апісаць васьмёрку, вярнуцца да вежы, апусціцца на платформу, саскочыць з другога боку, паўтарыць усё нанова...
  
  Яны круціліся, і танцавалі, і праляталі адзін над адным. Джэк пачаў смяяцца ад захаплення. Усё гэта нагадвала водны балет у старых фільмах Эстэр Уільямс. Тыя плыўцы – а перш за ўсё сама Эстэр Уільямс – выглядалі лёгка і нязмушана, нібы любы глядач і некалькі яго сяброў маглі без працы гэта паўтарыць, скажам, скокнуць з розных бакоў трампліна, стварыўшы чалавечы фантан.
  
  Але Джэк заўважыў розніцу. Не стваралася адчуванне, што лёталі людзям усё гэта даецца без усялякіх намаганняў; наадварот, адчувалася, што яны затрачваюць нямала энергіі, каб утрымацца ў паветры, і Джэк раптам зразумеў, што гэтыя палёты прычыняюць боль, як некаторыя гімнастычныя практыкаванні на ўроках фізкультуры. «Што не баліць, то не развіваецца!» – крычаў трэнер, калі каму-то хапала смеласці паскардзіцца.
  
  Раптам ўсплыло яшчэ адно ўспамін: як-то раз маці ўзяла яго з сабой, калі паехала да сяброўкі, Мирне, сапраўднай балярыне, якая рэпетавала ў танцавальнай студыі на гарышчы аднаго з дамоў на бульвары Уілшыр. Мірна выступала ў балетнай трупе, і Джэк не раз бачыў яе і іншых танцораў на сцэне – маці часта брала яго на спектаклі, і ад нуды ў яго зводзіла сківіцы, зусім як у царкве ці падчас «Санрайз семестр». Але ён ніколі не бачыў Мирну на рэпетыцыях... ніколі не бачыў так блізка. І яго ўразіў, нават крыху спалохаў ашаламляльны кантраст паміж балетам на сцэне, калі ўсе лёталі, слізгалі або круціліся на пуантах, быццам бы не прыкладаючы да гэтага ніякіх намаганняў, і рэпетыцыяй, калі ад артыстаў цябе аддзялялі нейкія пяць футаў, яркі дзённай святло ўліваўся ў высокія, ад падлогі да столі, вокны і не гучала музыка – толькі харэограф рытмічна пляскаў у ладкі і жорстка паказваў на памылкі. Ніякай хвалы – толькі крытыка. Іх твары блішчалі ад поту, трыко намоклі ад поту, у студыі, вялікі і прасторнай, стаяў пах поту. Мышцы дрыжалі і трапяталі на мяжы знямогі, сухажыллі натягивались, як драты. Акрамя воплескаў і сярдзітых каментароў харэографа, чуліся толькі шамаценне пуантаў па падлозе і цяжкае дыханне. Джэк раптам усвядоміў, што гэтыя танцоры не проста зараблялі на жыццё – яны забівалі сябе. Лепш за ўсё ён запомніў выраз іх твараў – усю гэтую засяроджанасць на фоне поўнага знямогі, усю гэтую боль... але скрозь боль, па меншай меры на перыферыі, ён бачыў і радасць. Яна чыталася беспамылкова і напалохала Джэка, таму што здавалася невытлумачальнай. Які чалавек – мужчына ці жанчына, без розніцы – мог радавацца, падвяргаючы сябе пастаяннай, не утихающей, турзаць болю?
  
  І ён думаў, што бачыць боль і тут. Сапраўды яны былі крылатымі, як людзі-птушкі ў старым серыяле «Флэш Гордан», або апраналі крылы, аналагічныя тым, што выкарыстоўвалі Ікар і Дэдал? Джэк меркаваў, што значэння гэта не мае... ва ўсякім разе, для яго.
  
  
  
  Радасць.
  
  Іх жыццё – таямніца, жыццё гэтых людзей – таямніца.
  
  У палёце іх падтрымлівае радасць.
  
  
  
  Вось што мела значэнне. Радасць падтрымлівала іх у паветры незалежна ад таго, раслі ці крылы з спіны або якім-небудзь чынам мацаваліся да яе спражкамі і зашпількамі. У тое, што ён бачыў цяпер, укладвалася не менш намаганняў, чым у ўбачанае на гарышчы ў ніжнім Уилшире. Усе гэтыя неверагодныя выдаткі энергіі, каб на нейкія імгненні пераадолець закон прыроды. Жудасна, што для пераадолення гэтага закона на гэтак кароткі час патрабавалася аддаць так шмат. А тое, што людзі ідуць на гэта, не проста жудасна, але дзіўна.
  
  І бо гэта ўсяго толькі гульня, падумаў ён і раптам зразумеў, што так яно і ёсць. Гульня, а можа, нават і не гульня... можа, трэніроўка для гульні, сапраўды гэтак жа як пот і дрыжыкі стомленых цягліц на рэпетыцыі, убачанай ім на гарышчы ў Уилшире. Рэпетыцыі для шоў, на якое маглі прыйсці толькі некалькі чалавек, якое магло вельмі хутка зачыніцца.
  
  Радасць, падумаў ён зноў, цяпер ужо ўстаўшы і павярнуўшыся тварам да далёкіх лёталі людзям. Вецер кідаў валасы з яго ілба. Час нявіннасці імкліва набліжалася да канца (і нават сам Джэк ў глыбіні душы адчуваў блізкасць канца гэтага – нельга было застацца нявінным, прабыўшы ў шляху занадта доўга, перажыўшы Оутли), але цяпер, калі ён стаяў, гледзячы ў неба, нявіннасць, здавалася, атачала яго, як юнага рыбака ў кароткі момант прасвятлення ў вершы Элізабэт Бішоп, і вакол «усё вясёлкай, вясёлкай, вясёлкай стала».
  
  Радасць – чорт, да чаго ж бадзёры і вясёлы слоўца.
  
  Адчуваючы сябе лепш, чым з таго моманту, як усё гэта пачалося – і толькі Богу было вядома, як даўно ўсё гэта пачалося, – Джэк зноў пакрочыў па Заходняй дарозе, лёгка і спружыніста, з шырокай і дурной усмешкай. Час ад часу ён азіраўся і яшчэ вельмі доўга мог бачыць лятаючых людзей. Найчысты паветра Далін, здавалася, валодаў ўласцівасцямі павелічальнага шкла. Але і пасля таго, як яны схаваліся з-пад увагі, адчуванне радасці засталося, нібы вясёлка ў галаве.
  
  7
  
  Калі сонца пачало садзіцца, Джэк зразумеў, што адкладваў вяртанне ў іншы свет – у амерыканскія Даліны, – і не толькі з-за жудаснага густу чароўнага соку. Адкладваў, таму што не хацеў сыходзіць.
  
  Зноў пачалі з'яўляцца невялікія гаі дрэў высокіх, з плоскімі вяршынямі, якія нагадваюць эўкаліпты; сярод травы заструменіў ручай і павярнуў направа, каб цячы ўздоўж дарогі. Далёка-далёка, па правую руку, Джэк ўбачыў велізарнае люстэрка вады. Настолькі велізарная, што дзе-то з гадзіну, бачачы ваду, браў яе за неба, варожачы, чаму ў гэтым месцы яно такое сіняе. Але, нарэшце, зразумеў: гэта не неба, а возера. Вялікае возера, падумаў Джэк і ўсміхнуўся: усё правільна. У іншым свеце ён набліжаўся б да возера Антарыё.
  
  Ён па-ранейшаму знаходзіўся ў выдатным настроі. Развіваўся ў правільным кірунку – можа, узяў крыху на поўнач, але не сумняваўся, што неўзабаве Заходняя дарога паверне куды трэба. Гэта адчуванне амаль маніякальнай радасці – якое Джэк вызначаў як бадзёрасць і весялосць – перайшло ў спакойную ціхамірнасць, пачуццё такое ж чыстае, як паветра Далін. Толькі адно азмрочвала яго выдатнае размяшчэнне духу – успамін
  
  
  
  (шэсць, шэсць, Джэку было шэсць)
  
  
  
  аб Джэры Бледсоу. Чаму гэта ўспамін выклікала такую трывогу?
  
  
  
  Не... не ўспамін... два ўспаміны. Першае – я і Рычард, падслухоўваюць, як місіс Фіні распавядае сваёй сястры, што электрычнасць вырвалася і поджарило яго, расплавило акуляры на носе, што яна чула, як містэр Слоўт каму-то казаў пра гэта па тэлефоне... І потым, за канапай, дзе я зусім не збіраўся што-то падслухоўваць і вынюхвае, але пачуў словы бацькі: «Ва ўсяго ёсць наступствы, і некаторыя з іх могуць апынуцца вельмі непрыемнымі». І Джэры Бледсоу сапраўды адчуў на сабе непрыемныя наступствы, праўда? Калі акуляры плавяцца на тваім носе, можна дакладна сказаць, што гэта вельмі непрыемна, ды...
  
  
  
  Джэк спыніўся. Спыніўся як укапаны.
  
  
  
  Што ты хочаш гэтым сказаць?
  
  Ты ведаеш, што я хачу гэтым сказаць, Джэк. Твой бацька сыходзіў у той дзень – ён і Морган, абодва. Яны адправіліся сюды. Сюды, але куды менавіта? Я думаю, у тое самае месца, дзе знаходзіцца іх офіснае будынак у Каліфорніі, у амерыканскіх Далінах. І яны што-то зрабілі, або адзін з іх што-тое зрабіў. Можа, што-то сур'ёзнае, можа, усяго толькі кінуў камень... або закапаў у зямлю агрызак яблыка. І якім-то чынам... гэта адгукнулася там. Адгукнулася там і забіла Джэры Бледсоу.
  
  
  
  Джэк здрыгануўся. Так, напэўна, ён ведаў, чаму яго памяць так доўга корпалася з гэтым успамінам – цацачнае таксі, мармытанне мужчынскіх галасоў, Декстер Гордан, які грае на саксе. Успамін не хацела усплываць. Таму што...
  
  
  
  (Хто выклікае гэтыя змены, татачка?)
  
  
  
  яно меркавала, што, проста знаходзячыся тут, ты можаш зрабіць што-то жудаснае ў іншым свеце. Развязаць трэцюю сусветную вайну? Няма, верагодна, няма. У апошні час ён не забіваў ніякіх каралёў, ні маладых, ні старых. Але што спатрэбілася для таго, каб выклікаць рэха, якое забіла Джэры Бледсоу? Дзядзька Морган застрэліў двайніка Джэры (калі такі быў)? Спрабаваў прадаць каму-небудзь з долинских гузоў ідэю электрычнасці? Раптам хапіла існай дробязі – чаго-то не больш за лёсавызначальнага, чым купля кавалка мяса на мясцовай кірмашы? Хто выклікае гэтыя змены? Што дае ход гэтых змен?
  
  
  
  Невялікі патоп, мілы сціплы пажар.
  
  
  
  Раптам у роце ў Джэка перасохла.
  
  Ён падышоў да ручая, бягучым ўздоўж дарогі, плюхнуўся на калені, апусціў руку, каб набраць вады. Раптам замёр. Гладкую паверхню ручая афарбоўвалі колеру надыходзячага заходу... але раптам у іх дадалося чырвонага, і склалася поўнае ўражанне, што цячэ кроў, а не вада. Потым чырвонае стала чорным, а імгненнем пазней – празрыстым, і Джэк ўбачыў...
  
  Жаласны піск сарваўся з яго вуснаў, калі ён убачыў дыліжанс Моргана, які імчыць па Заходняй дарозе, запрэжаны чортавай тузінам взмыленных коней з чорнымі плюмажами. З нарастаючым жахам Джэк зразумеў, што фурман, і сядзіш на козлах, упирающийся ў гразевы шчыток ботамі, то і справа пстрыкаю дубцом, – Элрой. Але дубец ён трымаў зусім не ў руцэ, а ў нейкім падабенстве капыты. Элрой правілаў гэтым кашмарным экіпажам, Элрой пасміхаўся, дэманструючы жудасныя іклы. Элрой, якому не цярпелася зноў убачыць Джэка Соера, каб прабіць Джэку Сойеру жывот і выцягнуць вантробы.
  
  Джэк стаяў на каленях каля ручая, з вылупленымі вачыма, яго вусны дрыжалі ад агіды і жаху. Ён толькі што ўбачыў апошні элемент свайго азарэння, дробязь, вядома, але, магчыма, самую страшную: вочы коней, падобна, свяціліся. Падобна на тое, што свяціліся, таму што іх запаўняў святло – закатный святло.
  
  
  
  Дыліжанс імчыцца на захад па гэтай самай дарозе... наўздагон за мной.
  
  
  
  На карачках, не ўпэўнены, што зможа выстаяць на нагах, Джэк адпоўз ад ручая і нязграбна выбраўся на дарогу. Зваліўся ў пыл, так што бутэлька Снід і люстэрка прадаўца вдавились ў цела, павярнуў галаву, прыціснуўся правымі шчакой і вухам да зямлі.
  
  Адчуў ўстойлівы гул сухі утрамбаванай зямлі. Далёкі... але надыходзячы.
  
  Элрой на козлах... Морган ўнутры. Морган Слоўт? Морган з Орриса? Не важна. Адзін другога не лепш.
  
  Ён не без працы вырваўся з гіпнозу, выкліканага гулам ў зямлі, падняўся. Дастаў з-пад камзол бутэльку Спідзі – нязменную што ў Далінах, што ў ЗША, – выцягнуў махавую корак, не клапоцячыся аб тым, што часцінкі моху пасыпаліся ў астатнюю вадкасць – пару цаляў на донцы, не больш. Нервова паглядзеў налева, нібы чакаючы ўбачыць на гарызонце чорны дыліжанс, вочы коней, напоўненыя закатным святлом, бліскучыя, як вядзьмарскія ліхтары. Зразумела, нічога не ўбачыў. У Далінах гарызонты былі ўжо, ён гэта ўжо заўважыў, і гукі разносіліся на вялікія адлегласці. Дыліжанс Моргана імчаўся ў дзесяці мілях на ўсход, можа, і ў дваццаці.
  
  І ўсё ж ён блізка, падумаў Джэк, падымаючы бутэльку да рота. Але за нейкую секунду да таго, як вадкасць палілася ў рот, яго розум закрычаў: Гэй, пачакай хвілінку! Пачакай хвілінку, дурань, ці ты хочаш загінуць? Сапраўды, атрымалася б крута, калі б ён сербануў чароўнага соку Спідзі, стоячы пасярод Заходняй дарогі, а потым перанёсся б у іншы свет і матэрыялізаваўся на праезнай частцы, каб тут жа трапіць пад колы імчыць на поўнай хуткасці фуры або паштовага грузавіка.
  
  Джэк паплёўся да абочыне... потым на ўсялякі выпадак адышоў на дзесяць ці дваццаць крокаў у высокую, па сцягно, траву. Зрабіў апошні глыбокі ўдых, запаўняючы лёгкія саладосцю Далін, хапаючыся за пачуццё ціхамірнасці... пачуццё вясёлкавасці.
  
  Я павінен запомніць, як тут, падумаў ён. Мне гэта спатрэбіцца... Магчыма, я траплю сюды вельмі не хутка.
  
  Ён паглядзеў на стэп, паступова темнеющую пад напорам надыходзячай з усходу ночы. Парыў ветру, ужо халоднага, але па-ранейшаму сладостного, ўскудлаціў яму валасы – і без таго зблытаныя, – як ерошил траву.
  
  
  
  Ты гатовы, Джэкі?
  
  
  
  Джэк заплюшчыў вочы і падрыхтаваўся да сустрэчы з агідным густам і прыступам ваніт, які мог за гэтым рушыць услед.
  
  – Банзай, – прашаптаў ён і выпіў.
  
  
  
  Кіраўнік 14
  
  Бадзі Паркинс
  
  1
  
  Джэка вырвала ружовай сліной, яго твар знаходзілася ў лічаных цалях ад травы на доўгім схіле, спускаецца да четырехполосному шашы. Ён страсянуў галавой, стоячы на каленях, выгнуўшы спіну да шэраму цяжкаму небу. Свет – гэты свет – смярдзеў. Джэк падаўся назад ад струек ваніт, налипших на травінкі, але смурод не паменшылася. Пары бензіну і незлічонае мноства іншых отрав напаўнялі паветра, і ў ім выразна адчуваліся зморанасьць і стомленасць – нават шумы, долетавшие з аўтастрады, дабівалі гэты і без таго які памірае паветра. Зваротная бок дарожнага паказальніка высілася над галавой, як велізарны тэлевізійны экран. Хістаючыся, Джэк падняўся. Далёка ўнізе, на другім баку аўтатрасы, блішчэла бязмежнае люстэрка вады, крыху менш шэрае, чым неба. На паверхні, то ўзнікала, то знікала непрыемнае свячэнне. Ад вады падымаўся пах жалезнай габлюшкі і стомленага дыхання. Возера Антарыё і нікчэмны гарадок далей па трасе – Олкот або Кендолл. Джэк збіўся з шляху – страціў сотню, а то і больш міль, і чатыры з паловай дня. Ён выйшаў з-пад шчыта, спадзеючыся, што толькі чатыры з паловай. Падняўшы галаву, паглядзеў на чорныя літары. Выцер рот. «АНГОЛА». Ангола? Дзе гэта? Ўгледзеўся ў закапцелы маленькі горад скрозь ўжо амаль прыдатны для дыхання паветра.
  
  
  
  І «Рэнд Макнэлі», бясцэнны кампаньён, паведаміў, што акры вадзяной роўнядзі – возера Эры, і ён не страціў каштоўныя дні, а, наадварот, выйграў час.
  
  Але перш чым Джэк мог вырашыць, а ці не лепш вярнуцца ў Даліны, калі там стане бяспечна – гэта значыць, як толькі дыліжанс Моргана промчится міма, – перш чым зрабіць гэта, перш чым нават падумаць пра гэта, ён збіраўся зазірнуць у гэты закапцелы маленькі горад, Анголу, і паглядзець, не выклікаў ён, Джэк Соер, Джэкі, якое-небудзь з тых змен, татачка. Джэк рушыў уніз па схіле, дванаццацігадовы падлетак у джынсах і клятчастай кашулі, высокі для свайго ўзросту, ужо пачаў ператварацца ў валацугу, і на яго твары адбівалася відавочная трывога.
  
  Абмінуўшы палову схілу, ён зразумеў, што зноў думае на англійскай.
  
  2
  
  Шмат дзён праз і нашмат заходней мужчына (яго звалі Бадзі Паркинс, і ён толькі што выехаў з Кембрыджа, штат Агаё, па аўтастрадзе 40), які вырашыў падвезці высокага падлетка, які назваўся Льюісам Фарреном, зверне ўвагу на яго устрывожаны выгляд і падумае, што ў Люіса, зусім хлапчукі, трывога гэтая нібы назаўжды впечаталась ў твар. Расслабься, сынок, дзеля твайго ж дабра, хацелася сказаць Бадзі, але ў хлапчукі, калі верыць яго гісторыі, бед хапала на дзесяцёх. Маці хворая, бацька памёр, едзе да цёткі-настаўніцы ў Бакай-Лэйк... так, Люіс Фаррэн не мог паскардзіцца на недахоп падстаў для трывогі. І выглядаў ён так, нібы з мінулага Каляд не трымаў у руках больш за пяць даляраў. Аднак... Бадзі адчуў, што ў нейкі момант хлопец пачаў навешваць яму на вушы локшыну.
  
  Па-першае, пахла ад яго фермай, а не горадам. Бадзі Паркинс і тры яго брата апрацоўвалі трыста акраў зямлі непадалёк ад Аманды, прыкладна ў трыццаці мілях да паўднёва-ўсход ад Колумбус, і Бадзі ведаў, што ў гэтым памыліцца не можа. Гэты хлопец пахвіну Кембриджем, а Кембрыдж – вясковая глыбінка. Бадзі вырас з пахам ворнай зямлі і свірна, гною і кукурузы з гарохам, і нестираная адзенне хлопца, які цяпер сядзеў побач, ўвабрала ў сябе ўсе гэтыя пахі.
  
  Ды і сама адзенне! Місіс Фаррэн, напэўна, вельмі цяжка хварэла, думаў Бадзі, калі адправіла свайго сына да цётцы ў такіх мятых джынсах, і гэтак брудных, што зморшчыны, здавалася, закаменели. А абутак! Красоўкі Люіса Фаррена пагражалі разваліцца ў яго на нагах. Шнуркі звязаных з вузламі урыўкаў, тканіна парвалася ці распаўзлася ў некалькіх месцах.
  
  – Значыць, яны забралі бацькаў аўтамабіль, Люіс? – спытаў Бадзі.
  
  – Як я і казаў, менавіта так. Паршывыя трусы прыйшлі ноччу і проста выкралі яго з гаража. Не думаю, што ім такое дазволена. Нельга адбіраць аўтамабіль у людзей, якія працуюць у поце асобы і гатовыя пры першай магчымасці зноў плаціць унёскі. Так бо? Вы згодныя?
  
  Сумленнае загарэлы твар падлетка павярнулася да яго, нібы гэта быў самы сур'ёзны пытанне ў свеце пасля памілавання Ніксана або, магчыма, высадкі ў заліве Свіней, і Прыяцель, мабыць, з гэтым згаджаўся – ён схіляўся да таго, каб пагадзіцца з любым правільным меркаваннем, выказаным гэтым хлапчуком, благоухавшим пахам працы на ферме.
  
  – Я мяркую, калі задумацца, у любога медаля два бакі, – адказаў Бадзі Паркинс без асаблівай радасці ў голасе.
  
  Падлетак міргнуў, зноў павярнуўся тварам да ветравога шкла. Зноў Бадзі адчуў яго трывогу – воблака заклапочанасці, здавалася, окутывало хлапчука – і нават пашкадаваў, што не выказаў услых свайго згоды з апошнім сцвярджэннем Люіса Фаррена, якога той, падобна, чакаў.
  
  – Як я разумею, твая цётка – настаўніца пачатковай школы ў Бакай-Лэйк, – парушыў паўзу Бадзі, спадзеючыся хоць крыху падбадзёрыць хлопца. Імкніся у будучыню – не ў мінулае.
  
  – Так, сэр, вы маеце рацыю. Яна настаўніца ў пачатковай школе. Элен Воэн. – Выраз яго твару не змянілася.
  
  Але Бадзі гэта зноў пачуў: ён не лічыў сябе Генры Хиггинсом, прафесарам з таго мюзікла, аднак ведаў напэўна, што юны Люіс Фаррэн вымовай не падобны на дзяцей, якія выраслі ў Агаё. Усе словы малец прамаўляў не так, ставіў націскі не на тых складах. Не, гэты голас не належаў ураджэнцу Агаё. Тым больш ураджэнцу сельскай глыбінкі. Падлетак гаварыў з акцэнтам.
  
  Ці магчыма, каб які-небудзь хлапчук з Кембрыджа, штат Агаё, навучыўся так казаць? Па нейкай вар'яцкай прычыне? Гэтага Бадзі выключыць не мог.
  
  З іншага боку, газета, якую Люіс Фаррэн прыціскаў да баку левым локцем, здаецца, пацвярджала самае моцнае і горшае падазрэнне, што яго духмяны спадарожнік у бегах і кожнае слова падлетка – хлусня. Назва газеты, «Ангола геральд», не выклікала асаблівых асацыяцый. Бадзі ведаў, што Ангола ёсць у Афрыцы і многія ангельцы падаліся туды ў найміты і ёсць у штаце Нью-Ёрк, на беразе возера Эры. Не так даўно ён бачыў у навінах рэпартажы з гэтага мястэчка, але не мог успомніць аб чым.
  
  – Я хачу задаць табе пытанне, Люіс. – Бадзі адкашляўся.
  
  – Так?
  
  – Як выйшла, што хлопчык з мілага маленькага гарадка, размешчанага на саракавы аўтастрадзе, вязе з сабой газету з Анголы, штат Нью-Ёрк? Горада, які па-чартоўску далёка адсюль? Мне проста цікава, сынок.
  
  Хлопчык паглядзеў на газету пад левым локцем і яшчэ мацней прыціснуў яе да сабе, нібы баяўся, што яна можа выслізнуць.
  
  – Ах гэта. Я яе знайшоў.
  
  – Зразумела.
  
  – Так, сэр. Яна ляжала на лаве аўтобуснай станцыі ў маім горадзе.
  
  – Ты раніцай пайшоў на аўтобусную станцыю?
  
  – Да таго, як вырашыў зэканоміць грошы і дабірацца на спадарожных машынах, містэр Паркинс. Калі вы зможаце высадзіць мяне ў зьезду ў Зейнсвилл, мне застанецца зусім няшмат. Магчыма, апынуся у цёткі яшчэ да абеду.
  
  – Магчыма, – пагадзіўся Бадзі, і некалькі міль яны праехалі ў напружаным маўчанні. Нарэшце ён не вытрымаў і загаварыў, спакойна і гледзячы перад сабой: – Сынок, ты ўцёк з дому?
  
  Люіс Фаррэн здзівіў яго, усміхнуўшыся – не ухмыльнувшись і не малюючы ўсмешку, а менавіта усміхнуўшыся. Ён знаходзіў саму ідэю ўцёкаў з дома пацешнай. Яна развесяліла яго. Падлетак павярнуў галаву праз долю секунды пасля таго, як Бадзі паглядзеў на яго, і іх погляды сустрэліся.
  
  На секунду, на дзве, тры... колькі ні доўжыўся гэты момант, але Бадзі ўбачыў, што сядзіць побач з ім немытый падлетак – прыгажун. Ён ніколі не думаў, што здольны скарыстацца гэтым словам па адносінах да прадстаўніка мужчынскага полу старэйшых за дзевяці месяцаў, але пад дарожнай брудам Люіса Фаррена хавалася прыгажосць. Яго пачуццё гумару на імгненне расправіўся з обуревавшими хлопчыка трывогамі, і на Бадзі – пяцідзесяці двух гадоў ад роду і бацькі траіх сыноў-падлеткаў – глянула чыстай вады дабрыня, ледзь замутненная мноствам незвычайных перажыванняў. Гэты Люіс Фаррэн, якому, па яго ўласных словах, было дванаццаць гадоў, заходзіў куды далей і бачыў значна больш, чым Бадзі Паркинс, і ўбачанае ператварыла яго ў прыгажуна.
  
  – Не, я не ўцёк з дому, містэр Паркинс, – адказаў ён.
  
  Потым міргнуў, яго погляд згасла, вочы страцілі яркасць, перасталі свяціцца, і падлетак зноў прываліўся да спінкі сядзення. Падняў нагу, упёрся каленам у прыборны шчыток, глыбей засунуў газету пад мышку.
  
  – Ды, мабыць, не ўцёк. – Бадзі Паркинс зноў перавёў позірк на дарогу. Ён адчуваў палёгку, хоць і не мог сказаць, чаму. – Мабыць, ты не ўцякач, Люіс. Ты хто-то яшчэ.
  
  Падлетак не адказаў.
  
  – Працаваў на ферме, так?
  
  Люіс ў здзіўленні паглядзеў на яго.
  
  – Так, працаваў. Тры апошніх дня. Два даляра ў гадзіну.
  
  І твая мама так моцна хварэе, што не змагла памыць цябе вопратку перад тым, як адправіць да сваёй сястры, так? – падумаў Бадзі. Але сказаў іншае:
  
  – Люіс, я б хацеў, каб ты падумаў і пагадзіўся паехаць да мяне дадому. Я не кажу, што ты ўцёк з дому або што-то такое, але калі ты жывеш у Кембрыджы або непадалёк, я гатовы з'есці ўвесь гэты стары аўтамабіль. Уключаючы покрыўкі. У мяне трое сыноў, і малодшы, Білі, толькі на тры гады старэйшы за цябе, так што ў маім доме ведаюць, як карміць хлопцаў. Ты зможаш заставацца ў нас, колькі захочаш, у залежнасці ад таго, на колькі пытанняў пагодзішся адказаць. Таму што я іх задам, ва ўсякім выпадку, пасля таго, як мы разам преломим хлеб. – Ён правёў далонню па кароткім седому вожыку і скоса глянуў на пасажыра. Цяпер Люіс Фаррэн больш нагадваў звычайнага падлетка і менш – напісанага прыгажуна. – Мы прымем цябе з радасцю, сынок.
  
  Хлопчык адказаў з усмешкай:
  
  – Шчыра ўдзячны вам, містэр Паркинс, але я не магу. Я павінен пабачыцца з маёй... э-э-э... цёткай у...
  
  – Бакай-Лэйк, – скончыў за яго Бадзі.
  
  Падлетак праглынуў сліну і зноў ўтаропіўся перад сабой.
  
  – Я табе дапамагу, калі спатрэбіцца, – паўтарыў Бадзі.
  
  Люіс паляпаў яго па предплечью, загорелому і дужаму.
  
  – Вы мне вельмі дапамаглі тым, што падвезлі, сумленнае слова.
  
  Дзесяццю хвілінамі пазней, праведзенымі большай часткай у маўчанні, Бадзі назіраў, як адзінокая фігурка хлопца выдаляецца па з'езду з аўтастрады побач з Зейнсвиллом. Эмі, вядома, насварылася б яго, калі б ён прывёз дадому гэтага дзіўнага бруднага хлапчука, але, разглядзеўшы Люіса і пагаварыўшы з ім, дастала б лепшыя шклянкі і талеркі, падораныя яе маці. Бадзі Паркинс не верыў, што ў Бакай-Лэйк жыве жанчына па імя Элен Воэн, і сумняваўся, што ў гэтага загадкавага Люіса Фаррена ёсць маці: хлопец больш за ўсё быў падобны на сірату, пасланага па якім-то важнай справе. Бадзі глядзеў услед падлетку, пакуль той не схаваўся за паваротам з'езда, потым утаропіўся на вялізны жоўта-пурпурны рэкламны шчыт гандлёвага цэнтра.
  
  Ужо сабраўся выскачыць з аўтамабіля і кінуцца за Люісам Фарреном, каб угаварыць яго паехаць з ім... і тут успомніў сюжэт з шасцігадзіннага выпуску навін, з клубамі пылу і мноствам людзей. Нейкая катастрофа, занадта маленькая, каб з'явіцца на экранах другі раз, адбылася ў Анголе. Адна з тых трагедый мясцовага маштабу, якія свет хавае пад гарамі новай інфармацыі. Бадзі памятаў толькі бэлькі, наваленные гіганцкімі соломинками на пабітыя аўтамабілі. Гэтыя бэлькі тырчалі з дымлівай дзіркі ў зямлі... дзіркі, якая магла весці ў пекла. Бадзі Паркинс яшчэ раз зірнуў на пустое месца на дарозе, дзе ў апошні раз бачыў падлетка, потым уключыў першую перадачу і крануў старую ламачыну з месца.
  
  3
  
  Памяць у Бадзі Паркинса апынулася больш дакладнай, чым ён сабе гэта ўяўляў. Калі б ён убачыў першую старонку нумары «Ангола геральд» месячнай даўніны, які загадкавы падлетак так дбайна прыціскаў да сабе, прачытаў бы наступнае:
  
  АХВЯРАМІ АНАМАЛЬНАГА ЗЕМЛЯТРУСУ СТАЛІ ПЯЦЬ ЧАЛАВЕК
  
  Джозэф Гаргэн, штатны рэпарцёр «Геральд»
  
  
  
  Работы на будаўніцтве «Рейнберд-Тауэрс», які стаў бы самым высокім і раскошным кандамініюмаў ў Анголе, учора, за шэсць месяцаў да завяршэння будаўніцтва, трагічна перапыніў беспрэцэдэнтны падземны штуршок, які выклікаў разбурэнне каркаса будынка і пахаваў пад ім многіх рабочых. З-пад руін недабудаванага кандамініюмаў дасталі пяць тэл, яшчэ двое пакуль не знойдзены, але, як мяркуецца, мёртвыя. Усе сямёра, мантажнікі і зваршчыкі, працавалі ў «Спейсер канстракшн» і падчас інцыдэнту знаходзіліся на двух верхніх паверхах, які будуецца будынка.
  
  Учорашні штуршок стаў першым землятрусам ў Анголе за ўсю гісторыю горада. Армін ван Пелт, супрацоўнік кафедры геалогіі Нью-Йоркскага універсітэта, у тэлефоннай размове назваў фатальнае землятрус «сэйсмічных бурбалкай». Прадстаўнікі камісіі па бяспецы штата працягваюць абследаванне будаўнічай пляцоўкі разам са спецыялістамі...
  
  Загінулых звалі Роберт Хайдел, дваццаці трох гадоў, Томас Тилке, трыццаці чатырох, Джером Уайлд, сарака васьмі, Майкл Хаген, дваццаці дзевяці, і Брус Дэйві, трыццаці дзевяці. Пяцідзесяцічатырохгадовы Арнольд Шулькамп і сорокатрехлетний Тэадор Расмусэн прапалі без вестак. Джэку больш не патрабавалася глядзець на першую старонку, каб паўтарыць імёны: ён іх вывучыў. Першае землятрус у гісторыі Анголы, штат Нью-Ёрк, здарылася ў той дзень, калі ён скокнуў з Заходняй дарогі і прызямліўся на адміністрацыйнай мяжы горада. У глыбіні душы Джэк Соер хацеў паехаць разам з вялікім добрым Бадзі Паркинсом, паабедаць за сталом на кухні з яго сям'ёй, атрымаць асалоду ад вараным мясам і яблычным пірагом, а потым забрацца ў ложак, прызначаную для гасцей, і з галавой накрыцца хатнім лапікавай коўдрай. І на працягу чатырох ці пяці дзён вылазіць з ложка толькі для таго, каб падысці да стала. Перашкаджала толькі адно: разумовым поглядам ён бачыў сасновы кухонны стол з ляжалым на ім кавалкам старога сыру, а за ім – мышыную нару, выгрызенную ў велізарным ліштвы. І праз дзіркі ў джынсах ўсіх траіх сыноў Паркинса тырчалі доўгія тонкія хвасты. Хто выклікае гэтыя змены, татачка? Хайдел, Тилке, Уайлд, Хаген, Дэйві плюс Шулькамп і Расмусэн. Гэтыя змены а-ля Джэры. І Джэк ведаў, хто іх выклікаў.
  
  4
  
  Вялізны жоўта-пурпурны рэкламны шчыт «ГАНДЛЁВЫ ЦЭНТР БАКАЙ», які высился над апошнім паваротам з'езда, праплыў міма яго пляча, а потым з'явіўся з другога боку, і ён зразумеў, што шчыт усталяваны на трыножку з высокіх жоўтых слупоў на аўтамабільнай стаянцы каля гандлёвага цэнтра. Сам цэнтр нагадваў футурыстычнае нагрувашчванне пафарбаваных охрай будынкаў, накшталт бы без вокнаў... секундай пазней Джэк зразумеў, што на самай справе перад ім адно будынак. Ён сунуў руку ў кішэню і намацаў шчыльную трубку з дваццаці трох даляраў, усе яго стан.
  
  У прахалодным сонечным святле другой паловы восеньскага дня Джэк перабег праз вуліцу да аўтамабільнай стаянцы гандлёвага цэнтра.
  
  Калі б не размова з Бадзі Паркинсом, ён хутчэй за ўсё застаўся б на аўтастрадзе 40 і паспрабаваў праехаць яшчэ пяцьдзесят міль – Джэк хацеў у бліжэйшыя два ці тры дні дабрацца да Ілінойса, дзе вучыўся Рычард Слоўт. Менавіта думка аб сустрэчы з адным з Рычардам падтрымлівала Джэка ў дні знясільваючай бесперапыннай працы на ферме Элберта Паламаунтина. Вобраз Рычарда Слоута, у акулярах, з сур'ёзным тварам, які сядзіць у пакоі інтэрната школы Тэйера ў Спрынгфілд, штат Ілінойс, карміў не горш, чым багатая ежа, якую ставіла на стол місіс Паламаунтин. Джэк па-ранейшаму хацеў пабачыцца з Рычардам, і як мага хутчэй, але запрашэнне Бадзі Паркинса выбіла яго з каляіны. Ён не мог сесці ў іншую маршрутку і зноў распавядаць Гісторыю (у любым выпадку, нагадаў сабе Джэк, Гісторыя, падобна, губляла праўдападобнасць). Гандлёвы цэнтр даваў выдатную магчымасць пабалбатаць тут гадзіну-іншы, асабліва калі ў ім меўся кінатэатр: у дадзены момант Джэк паглядзеў бы і самую тупую слязлівую меладраму.
  
  Але перад тым як пайсці ў кіно – пры ўмове, што знойдзецца кінатэатр, – ён збіраўся скончыць яшчэ два справы, якія адкладваў ўсю тыдзень. Джэк заўважыў, як Бадзі Паркинс глядзеў на яго напаўразбураныя красоўкі «Nike». Яны не проста развальваліся – падэшвы, перш спружыністым і эластычныя, загадкавым чынам сталі цвёрдымі, як асфальт. І калі яму даводзілася досыць доўга ісці пешшу – ці цэлы дзень працаваць стоячы, – ступні пякло, як агнём.
  
  Другая справа – званок маці – отягощалось і пачуццём віны, і страхам, так што Джэк проста не дазваляў сабе аб ім думаць. Ён не ведаў, ці здолее ўтрымацца ад слёз, пачуўшы яе голас. А калі гэты голас будзе зусім ціхім, адназначна якія паказваюць, наколькі цяжка яна хворая? Ці ён зможа працягнуць шлях на захад, калі Лілі пачне хрыпла прасіць яго вярнуцца ў Нью-Хэмпшыр? Так што Джэк не прызнаваўся сабе, што, магчыма, усё-ткі патэлефануе маці. Розум раптам вельмі выразна паказаў яму шэраг тэлефонаў-аўтаматаў пад шклянымі каўпакамі і ўцякае ад іх Джэка: як быццам Элрой або іншая пачвара з Далін магла вылезці з трубкі і кашчавай рукой схапіць яго за горла.
  
  А тут тры дзяўчыны на год ці два старэй Джэка менавіта тое з задняга сядзення «субару-брэт», нядбайна свернувшего ў парковачную клетку ля галоўнага ўваходу ў гандлёвы цэнтр. На секунду застылі, нібы мадэлі, у элегантна-няспраўных позах, якія выказваюць радасць і здзіўленне. Потым зноў звярнуліся ў дзяўчат, з абыякавасцю глянулі на Джэка і доследнай рукой пачалі приглаживать валасы. Даўганогія, у абліпальных джынсах, упэўненыя ў сабе прынцэсы дзясятага класа. Смеючыся, яны прыкрывалі рукамі рот, як бы намякаючы, што сам смешны смех. Джэк замарудзіў крок да черепашьего. Адна з прынцэс зноў паглядзела на яго і што-то прашаптала сяброўцы. З каштанавымі валасамі.
  
  Я цяпер іншы, падумаў Джэк. Я больш не падобны на іх. І ад усведамлення гэтага адчуў сябе яшчэ больш адзінокім.
  
  Моцна складзены бландын у сіняй безрукаўцы вылез з кіроўчага сядзення і сабраў дзяўчат вакол сябе, прыкінуўшыся, быццам іх не заўважае. Напэўна, старшакласнік і хутчэй за ўсё футбаліст, ён кінуў погляд на Джэка, а потым ацэньвальна агледзеў фасад гандлёвага цэнтра.
  
  – Цімі? – паклікала яго дзяўчына з каштанавымі валасамі.
  
  – Так, так, – адказаў юнак. – Проста хачу зразумець, ад каго тут нясе лайном.
  
  Ён паглядзеў на дзяўчат, на яго вуснах гуляла самодовольная ўсмешка. Дзяўчына з каштанавымі валасамі павярнулася, пагардліва ўсміхаючыся, а потым паспяшалася са сваімі сяброўкамі за бландзінам. Усе трое следам за здаравенным і самаўпэўненым Тымі ўвайшлі ў шкляныя дзверы гандлёвага цэнтра.
  
  Джэк пачакаў, пакуль Тымі і яго світа, – ён бачыў іх праз шкло – паменшацца да памеру шчанюкоў ў доўгім калідоры, а ўжо потым ступіў на пласціну, открывавшую дзверы.
  
  Яго ахутаў халодны кандыцыянаванае паветра.
  
  
  
  Вада сцякала з фантана вышынёй у два паверхі, усталяванага пасярод вялікага басейна, вакол якога размясціліся лаўкі. Адкрытыя фасады крам на абодвух узроўнях выходзілі на фантан. Заспакаяльная музыка і незвычайны бронзавы святло ліліся з охряного столі. Пах поп-корн, які ударыў у ноздры Джэка, ледзь за яго спіной з шыпеннем зачыніліся шкляныя дзверы, зыходзіў ад антыкварнай поп-корновой каляскі, выфарбаванай ў ярка-чырвоны колер і ўсталяванай каля крамы «Уолденбукс» злева ад фантана на першым узроўні. Джэк адразу зразумеў, што кінатэатра ў «Гандлёвым цэнтры Бакая» няма. Тымі і даўганогія прынцэсы падымаліся па эскалатары ў іншым канцы калідора, накіроўваючыся, як выказаў здагадку Джэк, у рэстаран хуткага абслугоўвання, называецца «Капітанскі столік». Эскалатар прама ў яго і прыводзіў. Джэк зноў сунуў руку ў кішэню джынсаў і закрануў згорнутых у шчыльную трубку купюр. Медыятар Снід і манета капітана Фаррена ляжалі на дне кішэні, сярод прыгаршчы десятицентовиков і четвертаков.
  
  На першым паверсе ўвагу Джэка прыцягнуў абутковай магазін «Файва», заціснуты паміж кандытарскай «Містэр Чыпс» і вінным крамай, уяўлялым «ЗНІЖАНЫЯ КОШТЫ» на бурбон «Хайрам Уокер» і віно «Инглнук шаблі». Джэк накіраваўся да доўгага стала з абуткам для бегу. Прадавец, які сядзеў за касавым апаратам, нахіліўся наперад і пільна назіраў за Джэкам, падазраючы, што той можа што-небудзь сцягнуць. Джэк не пазнаваў выстаўленыя на стале брэнды. Ніякіх «Найка» або «Пумы», толькі «Спидстер», «Буллсай», «Зум», і кожная пара са звязанымі шнуркамі. Кеды – не сапраўдныя красоўкі, але Джэк меркаваў, што сыдуць і такія.
  
  Ён купіў самую танную пару свайго памеру, якая толькі знайшлася ў краме, з сіняй парусіны, з чырвонымі палосамі-зігзагамі на баках. Без усялякага брэнда. Яны практычна не адрозніваліся ад іншай абутку, выстаўленай на стале. Стоячы перад касавым апаратам, адлічыў шэсць влажноватых даляраў і сказаў прадаўцу, што пакет яму не патрэбны.
  
  Потым сеў на адну з лавак перад высокім фантанам, скінуў дыхаюць на ладан красоўкі, нават не знайшоўшы час развязаць шнуркі. Калі надзеў новыя кеды, ногі здалёк выразны ўздых палёгкі. Падняўшыся з лавы, Джэк кінуў старыя красоўкі ў высокую чорную скрыню з белай надпісам «НЕ БУДЗЬ НЕРЯХОЙ». Ніжэй, ужо маленькімі літарамі, урна паведамляла, што «Зямля – наш адзіны дом».
  
  Джэк рушыў па доўгай аркада першага паверха, азіраючыся ў пошуках тэлефона. У поп-корновой каляскі расстаўся з пяццюдзесяццю цэнтамі і атрымаў квартовый шклянку, напоўнены свежым, поблескивающим алеем поп-корнам. Прадаваў поп-корн мужчына сярэдніх гадоў, з вусамі, як у маржа, у кацялку і нарукавниках, падказаў, што тэлефоны за вуглом, побач з «Трыццаць адным густам» на другім паверсе, і махнуў рукой у бок бліжэйшага эскалатара.
  
  Прыгаршчамі адпраўляючы поп-корн ў рот, Джэк падняўся на другі паверх следам за жанчынай гадоў дваццаці і яе пажылы спадарожніцай з такімі шырокімі сцёгнамі, што яны амаль перакрывалі эскалатар. Абедзве дамы былі ў брючный гарнітурах.
  
  Калі б Джэк «выскачыў» з Далін ў «Гандлёвым цэнтры Бакай» – ці нават у мілі-двух ад яго, – задрыжалі б сцены, паваліўся б столь, скідаючы цэглу, бэлькі, дынамікі і свяцільні на ўсіх, хто – вось ужо не пашанцавала – апынуўся на першым паверсе, і прынцэсы-десятиклассницы, і нават нахабны Тымі, і большасць астатніх патрапілі ў шпіталь з разьбітымі галовамі, зламанымі канечнасцямі, раздушанымі груднымі клеткамі... За секунду да таго, як сысці з эскалатара, Джэк ўбачыў якія ляцяць ўніз велізарныя кавалкі бетону і металічныя бэлькі, пачуў жудасны трэск у мезонина і крыкі... неслышные, але нібы пропечатанные ў паветры.
  
  Ангола. «Рейнберд-Тауэрс».
  
  Джэк адчуў, як засвярбелі і пакрыліся потым далоні, выцер іх аб штаны.
  
  «ТРЫЦЦАЦЬ АДЗІН ГУСТ» – паведамляла блішчала халодным белым неонам шыльда «Баскін Роббінс» злева. Павярнуўшы да яе, Джэк ўбачыў на другім баку праходу выгнуты калідор. Сцены і падлогу зіхацелі карычневым кафляй. Абмінуўшы выгіб калідора, Джэк апынуўся побач з трыма тэлефонамі-аўтаматамі, сапраўды накрытымі празрыстымі пластмасавымі каўпакамі. Дзверы насупраць вялі ў мужчынскі і жаночы прыбіральні.
  
  Джэк нырнуў пад цэнтральны каўпак, набраў «0», потым міжгародні код і нумар «Альгамбры».
  
  – Спосаб аплаты? – спытала телефонистка, і Джэк адказаў:
  
  – Званок за кошт выкліканага абанента, місіс Соер з нумара чатыры нуль сем і чатыры нуль восем. Ад Джэка.
  
  Цяпер трубку ўзяла телефонистка камутатара гатэля, і ў Джэка зашчымела ў грудзях. Яна перавяла званок у нумар. Пачуўся гудок, другі, трэці.
  
  Потым ён пачуў голас маці:
  
  – Госпадзе, малыш, як я рада! Для такой бабулькі ролю кінутай маці вельмі нялёгкая. Я сумую па табе, калі цябе няма побач і ты не вучыш мяне, як трэба паводзіць сябе з афіцыянтамі.
  
  – Ты занадта крутая для большасці афіцыянтаў, вось і ўсё, – адказаў Джэк і падумаў, што вось-вось заплача ад палёгкі.
  
  – З табой усё ў парадку, Джэк? Скажы мне праўду.
  
  – Усё добра, гэта дакладна. Так, у мяне поўны парадак. Я толькі хацеў пераканацца, што ты... ты разумееш.
  
  У трубцы пачулася шыпенне, перашкоды нагадвалі шамаценне пяску, які вецер гнаў па пляжы.
  
  – Я ў норме, – адказала Лілі. – Усё выдатна. Ва ўсякім разе, не горш, калі гэта цябе трывожыць. Мабыць, я хацела б ведаць, дзе ты.
  
  Джэк замяўся, і некаторы час у трубцы чуліся толькі трэск і шыпенне перашкод.
  
  – Я ў Агаё. У хуткім часе збіраюся пабачыцца з Рычардам.
  
  – Калі вернешся дадому, Джэкі?
  
  – Не магу сказаць, сам не ведаю.
  
  – Не можаш сказаць. Клянуся, малы, калі б твой бацька не даў табе такое дурное мянушку... калі б ты папрасіў мяне аб гэтым дзесяццю хвілінамі раней ці дзесяццю пазней...
  
  Узмацнелы выццё перашкод заглушыў яе голас, і Джэк успомніў, як яна выглядала ў кафэ – осунувшаяся, слабая старая. Калі перашкоды сціхлі, ён спытаў:
  
  – У цябе ёсць праблемы з дзядзькам Морганам? Ён дапякае цябе?
  
  – Твайго дзядзьку Моргана я вышибла адсюль каленкай пад зад.
  
  – Ён прыязджаў? Прыязджаў у гатэль? Ён па-ранейшаму дапякае цябе?
  
  – Я пазбавілася ад Слоута праз два дні пасля твайго сыходу, малы. Можаш з-за яго не трывожыцца.
  
  – Ён не сказаў, куды паехаў? – спытаў Джэк, і ледзь гэтыя словы сарваліся з яго вуснаў, трубка выдала пакутлівы енк, які, здавалася, працяў Джэку галаву. Ён паморшчыўся і адсунуў трубку ад вуха. Статычныя перашкоды сталі такімі гучнымі, што разносіліся ледзь не па ўсім калідоры.
  
  – МАМА! – пракрычаў Джэк, зноў падносячы трубку бліжэй да вуха. Выццё ўсё нарастаў, быццам у тэлефонную лінію убудавалі генератар перашкод.
  
  Раптам усё сціхла. Як адрэзала. Джэк прыціснуў слухаўку да вуха, але пачуў толькі чорнае маўчанне мёртвага паветра.
  
  – Эй. – Ён патузаў за рычаг. Маўчанне ў трубцы ціснула на барабанную перапонку.
  
  І тут рэзка, нібы ад паторгванні рычага, вярнуўся доўгі гудок – сведчанне разважнасці і парадку. Джэк сунуў руку ў кішэню, каб дастаць яшчэ адну манету.
  
  Ён няспрытна трымаў трубку левай рукой, а правай корпаўся ў кішэні, але замер, калі доўгі гудок зноў змяніўся цішынёй.
  
  А потым з ім загаварыў Морган Слоўт, і голас яго гучаў так выразна, нібы дзядзька Морган стаяў ля суседняга тэлефона-аўтамата.
  
  – Валі дадому, Джэк. – Голас рэзаў як скальпель. – Хутка валі дадому, а не то нам прыйдзецца прывезці цябе.
  
  – Пачакайце, – вырвалася ў Джэка, нібы ён спрабаваў выйграць час. На самай справе яго ахапіў дзікі жах, і ён ледзь разумеў, што кажа.
  
  – Не магу даўжэй чакаць, сябрук. Ты цяпер забойца. Бо так? Ты забойца. Таму больш шанцаў табе не належыць. Хутка вяртайся ў той курортны гарадок у Нью-Хэмпшыры. Прама цяпер. А не то цябе прывязуць у мяшку.
  
  Джэк пачуў які прагучаў у трубцы пстрычка. Адкінуў яе. Тэлефон-аўтамат затросся, яго вырвала з сцяны. На імгненне ён павіс на правадах... потым з грукатам паваліўся на падлогу.
  
  Дзверы мужчынскага туалета за спіной Джэка адчыніліся, пачуўся крык:
  
  – СРАНЬ гасподняя!
  
  Джэк павярнуўся, убачыў благога коратка стриженного хлопца гадоў дваццаці, уставившегося на тэлефоны-аўтаматы. У белым фартуху і гальштуку-матылю – прадаўца аднаго з магазінаў.
  
  – Я гэтага не рабіў, – сказаў Джэк. – Так атрымалася.
  
  – Срань Гасподняя, – паўтарыў коратка стрыжаны прадавец, на долю секунды ўтаропіўся на Джэка, тузануўся, нібы сабраўся бегчы, правёў рукой па валасах.
  
  Джэк падаўся з калідора. І ўжо на эскалатары нарэшце пачуў крык прадаўца: «Містэр Олафсон! Тэлефон, містэр Олафсон!»
  
  Джэк пабег.
  
  Звонку яго сустрэў яркі, на здзіўленне вільготны паветра. Ашаломлены, Джэк брыў па тратуары. У паўмілі ад яго, на іншым канцы аўтастаянкі, патрульны аўтамабіль збочваў да гандлёвага цэнтру. Джэк разгарнуўся і пайшоў уздоўж сцяны. Ледзь наперадзе сям'я з шасці чалавек спрабавала працягнуць шэзлонг праз наступны ўваход у гандлёвы цэнтр. Джэк збавіў крок і назіраў, як муж і жонка нахіляюць доўгі шэзлонг, каб ён прайшоў у дзверы. Іх затрымлівалі спробы дзяцей пасесці на шэзлонг або дапамагчы бацькам. Нарэшце, нібы салдаты са знакамітай фатаграфіі, водружающие амерыканскі сцяг над Иводзимой, сямейства пераадолела ўваходныя дзверы. Патрульны аўтамабіль павольна ехаў па аўтастаянцы.
  
  Крыху далей дзверы, праз якую тлумным сям'я ўсё-такі працягнула шэзлонг, сядзеў на драўлянай скрыні чарнаскуры стары, паклаўшы гітару на калені. Падышоўшы бліжэй, Джэк ўбачыў ля яго ног металічную кубак. Твар старога хавалі вялікія запыленыя сонцаахоўныя акуляры і шырокія палі бруднай фетравым капелюшы. Складчатые рукавы джынсавай курткі нагадвалі слановую скуру.
  
  Джэк рушыў да краю тратуара, збіраючыся абмінуць музыкі па максімальна шырокай дузе, заўважыў які вісіць у яго на грудзях кавалак белага кардону з надпісам вялікімі няроўнымі літарамі. Яшчэ праз пару крокаў змог прачытаць:
  
  СЛЯПЫ АД НАРАДЖЭННЯ
  
  СЫГРАЮ ЛЮБУЮ ПЕСНЮ
  
  ДЫ ДАБРАСЛАВІЦЬ ВАС БОГ
  
  Ён ужо амаль мінуў старога з пашарпанай гітарай на каленях, калі пачуў, як той сказаў хрыплаватым, гучным шэптам:
  
  – Яй-бо.
  
  
  
  Кіраўнік 15
  
  Сняжок спявае
  
  1
  
  Джэк павярнуўся да чарнаскураму старому, сэрца забухало ў грудзях.
  
  
  
  Снід?
  
  
  
  Негр рукой пашукаў кружку, падняў, патрос. На дне звякнуло некалькі манет.
  
  Гэта Снід. За гэтымі чорнымі ачкамі – Снід.
  
  Джэк ў гэтым не сумняваўся. Але імгненнем пазней ён ужо дакладна ведаў, што гэта не Снід. У гэтага негра прамыя плечы, шырокая грудзі. А ў Спідзі плечы сутуловатые, а запалыя грудзі. Місісіпі Джон Херт – не Рэй Чарлз.
  
  
  
  Але я змагу сказаць напэўна, Спідзі гэта або няма, калі ён здыме свае акуляры.
  
  
  
  Джэк адкрыў рот, каб вымавіць услых: «Спідзі», – але раптам зайграў стары, яго маршчыністыя пальцы, цьмяна-цёмныя, як мэбля з арэхавага дрэва, якую доўга націралі алеем, але не паліравалі, хутка і ўмела заварушыліся па струнах і ладам. Ён гуляў добра. І вельмі хутка Джэк даведаўся мелодыю. З адной са старых пласцінак бацькі. Альбом, выпушчаны гуказапісвальнай кампаніяй «Вангард», называўся «Місісіпі Джон Херт сёння». І хоць сляпы не спяваў, Джэк памятаў словы:
  
  
  
  Хіба гэта не ўдар, сябры мае мілыя?
  
  На новым могілках – даўніны Люіса магіла.
  
  Паклалі яго туды самі анёлы...
  
  
  
  Бландын-футбаліст і тры яго прынцэсы выйшлі з параднай дзверы гандлёвага цэнтра. Кожная прынцэса трымала ў руцэ ражок марожанага. «Містэр Амерыка» нёс у абедзвюх руках па «чылі-догу». Не спяшаючыся ўсе чацвёра накіраваліся да таго месца, дзе стаяў Джэк. Ён, цалкам засяродзіўшыся на чорнаскурага старым, іх не заўважыў. Яго захапіла ідэя, што перад ім – Снід, які ўмее чытаць думкі. А як яшчэ мог гэты чалавек зайграць кампазіцыю Місісіпі Джона Херта ў той самы момант, калі ён падумаў аб знешнім падабенстве Спідзі з гэтым знакамітым блюзменом? І ў песні, між іншым, згадвалася яго дарожнае імя.
  
  Бландын-футбаліст пераклаў абодва «чылі-дога» ў левую руку, а правай з усёй сілы пляснуў па спіне Джэка. Сківіцы хлопчыка, нібы мядзведжы капкан, стуліліся на мове. Рэзкая боль ледзь не звяла яго з розуму.
  
  – Не тряси так моцна сваю штучку, і ад цябе не будзе смярдзець мочой, – параіў футбаліст. Прынцэсы захіхікалі і завішчалі.
  
  Ад удару Джэка кінула наперад, і нагой ён перавярнуў кубак сьляпца. Манеты зазвінелі і пакаціліся па бетоне. Пяшчотная мелодыя блюзу разам абарвалася.
  
  «Містэр Амерыка» і тры маленькія прынцэсы ўжо сыходзілі. Джэк паглядзеў ім услед, адчуваючы ўжо такі знаёмы прыліў нямоглай лютасці. А што яшчэ можна адчуваць, калі ты сам па сабе і па маладосці заўсёды ў чыёй-то ўлады – ад псіхапата накшталт Осмонда да пазбаўленага пачуцця гумару старога лютеранина Элберта Паламаунтина, полагающего, што нармальны працоўны дзень – гэта праца не разгінаючы спіны на вязкім полі пад няспынным халодным кастрычніцкім дажджом з перапынкам на абед у кабіне пікапа «інтэрнейшнл харвестер», а сам абед – сандвічы з лукам пад чытанне Кнігі Ёва.
  
  Джэк не адчуваў жадання звесці з імі лічыльнікі, хоць чаму-то адчуваў, што змог бы, калі б захацеў, – нейкая сіла назапашвалася ў ім, нібы электрычны зарад. І складвалася ўражанне, што іншыя людзі таксама ведаюць пра гэта – калі яны глядзелі на яго, гэта чыталася на іх тварах. Але ён не хацеў лічыцца з імі; ён хацеў, каб яго пакінулі ў спакоі. Ён...
  
  Сляпой абмацваў тратуар ў пошуках раскатившихся манет, яго распухлыя пальцы рухаліся асцярожна, нібы адчуваючы кожную трэшчынкі. Ён знайшоў десятицентовик, паставіў кубак, кінуў у яе манету. Дзінь!
  
  Да Джэка ледзь пачуўся голас адной з прынцэс:
  
  – Чаму яны дазваляюць яму тут тырчаць? Ён такі агідны, праўда?
  
  І яшчэ больш ціхі адказ бландына-футбаліста:
  
  – Гэта дакладна.
  
  Джэк апусціўся на калені і пачаў дапамагаць, падымаючы манеты і кідаючы іх у металічную кубак сьляпца. Паблізу ад старога пахла кіслым потым, цвіллю і чым-то саладкаватым, магчыма, кукурузай. Ахайна апранутыя наведвальнікі гандлёвага цэнтра абыходзілі іх бокам.
  
  – Дзякуй табе. Дзякуй табе, – манатонна бубніў сляпой. Яго дыханне аддавала даўно з'едзеным чылі. – Дзякуй табе, блаславі цябе Бог, блаславі цябе Бог, дзякуй табе.
  
  Ён – Снід.
  
  Ён – не Снід.
  
  Загаварыць Джэка прымусіла – і, напэўна, гэта нядзіўна – успамін аб тым, як мала чароўнага соку ў яго засталося. Ледзь хапіла б на два глыткі. Джэк не ведаў, пераканае сябе зноў падарожнічаць па Далінах пасля таго, што здарылася ў Анголе, але ён па-ранейшаму хацеў выратаваць жыццё маці, а гэта азначала, што прыйдзецца пабываць там.
  
  Чым бы ні быў Талісман, здабыць яго ён мог, толькі скокнуўшы ў іншы свет.
  
  – Снід?
  
  – Блаславі цябе, дзякуй табе. Блаславі цябе Бог, быццам бы я чуў, што адна пакацілася туды. – Сляпой ткнуў пальцам у бок.
  
  – Снід! Гэта я, Джэк!
  
  – Тут мы «снід» не трымаем, няма, хлопец, няма, сэр! – Яго пальцы рушылі па бетоне ў паказаным кірунку. Адна рука знайшла пятак і кінула ў кубак. Другая выпадкова дакранулася да пантофлі модна апранутай малады жанчыны, якая праходзіла міма. Яе сімпотнае, не затуманенай думкамі твар балюча скрывіўся, і яна адскочыла ад сьляпца.
  
  Джэк падняў апошнюю манету з сцёкавай канавы. Срэбны даляр – вялікі, стары кругляк з лэдзі Свабодай на адным баку.
  
  Слёзы паліліся з вачэй хлопчыка, пацяклі па брудных твару, і ён выціраў іх дрыготкай рукой. Джэк аплакваў Тилке, Уайлда, Хагена, Дэйві і Хайдела. Аплакваў маці. Аплакваў Лауру Делессиан. Аплакваў сына вазніцы, які ляжыць мёртвым на дарозе з вывернутымі кішэнямі. Але больш за ўсё – сябе. Ён стаміўся ад падарожжа. Можа, на «кадзілаку» гэта і дарога мар, але калі табе трэба лавіць спадарожкі, калі ты падымаеш руку з оттопыренным пальцам і твая Гісторыя вось-вось стане дурной выдумкай, калі ты ва ўладзе ўсіх і кожнага і здабыча любога, гэта ўжо дарога выпрабаванняў. Джэк адчуваў, што вытрымаў дастаткова шмат... але не мог адступіцца. Калі ён адступіцца, рак зжарэ яго маці, а дзядзька Морган – яго самога.
  
  – Не думаю, што змагу гэта зрабіць, Снід, – казаў ён скрозь слёзы. – Не думаю, сябар.
  
  Цяпер сляпой шукаў не манеты, а Джэка. Яго мяккія, якія чытаюць пальцы знайшлі руку хлопчыка і стуліліся на ёй. Джэк адчуў цвёрдыя мазалі на падушачках. Чарнаскуры стары пацягнуў Джэка да сябе, у пахі поту, спякоты і з'едзенага чылі. Джэк прыціснуўся тварам да грудзей Снід.
  
  – Эй, малы. Я не ведаю ніякага Спідзі, але, падобна на тое, ты вельмі спадзяешся на яго. Ты...
  
  – Я сумую па маме, Снід. – Джэк усё плакаў. – І Слоўт гоніцца за мной. Гэта яго голас я чуў у тэлефоне ў гандлёвым цэнтры, яго. Але гэта не самае горшае. Самае горшае здарылася ў Анголе... «Рейнберд-Тауэрс»... землятрус... пяць чалавек... я, гэта зрабіў я, Снід, я забіў гэтых людзей, калі скокнуў у гэты свет, я забіў іх дакладна так жа, як мой бацька і Морган Слоўт забілі Джэры Бледсоу!
  
  Вось і вырвалася – самае жудаснае. Джэка затошнило ад камяка віны, які захрас у горле, пагражае задушыць, і шторм слёз абрынуўся на яго, але на гэты раз палягчэння – не страху. Ён толькі што прызнаўся. Ён забойца.
  
  – Хо-о-о-ы-і-і! – усклікнуў чарнаскуры стары. З ненатуральнай радасьцю. Адной рукой ён абдымаў Джэка, круціў яго. – Ты спрабуеш несці вельмі цяжкую ношу, сынок. Сапраўды, спрабуеш. Можа, частку трэба было б скінуць.
  
  – Я іх забіў, – прашаптаў Джэк. – Тилке, Уайлда, Хагена, Дэйві...
  
  – Ведаеш, калі б твой сябар Снід быў тут, – перапыніў яго спявак, – кім бы ён ні быў і дзе б ні пабываў у гэтым вялізным старым свеце, ён бы сказаў табе, што ты не можаш несці гэты свет на сваіх плячах, сынок. Гэта табе не пад сілу. Нікому не пад сілу. Паспрабуй несці на сваіх плячах свет, і спачатку ён зломіць табе спіну, а потым зломіць табе душу.
  
  – Я забіў...
  
  – Прыставіў пісталет да іх галовах і стрэліў, так?
  
  – Няма... землятрус... я скокнуў...
  
  – Нічога аб гэтым не ведаю, – перапыніў яго чарнаскуры стары. Джэк адарваўся ад спевака і з цікаўнасцю ўтаропіўся на пасечаны маршчынамі твар, але стары ўжо павярнуў галаву да аўтамабільнай стаянцы. Калі ён і быў сляпым, то мог адрозніць роўны, але больш магутны рокат рухавіка патрульнага аўтамабіля ад любога іншага, таму што глядзеў стары менавіта на гэты аўтамабіль, які набліжаўся да іх. – Ведаю толькі адно: здаецца, ты шырэй, чым варта, ўспрымаеш ідэю «забойства». Напэўна, калі цяпер які-небудзь хлопец зваліцца як нежывы ад сардэчнага прыступу побач з намі, ты падумаеш, што забіў яго. «Ой, паглядзіце, я забіў гэтага хлопца проста таму, што сяджу тут, ох, жах, ох, бяда, ох, туга-а-а, ох, то... ох, вось! – Са словамі «тое-сёе» сляпой правёў пальцам па струнах, ад «соль» да «да» і назад да «соль», і засмяяўся, задаволены сабой.
  
  – Снід...
  
  – Ніякага «сніду» тут няма, – паўтарыў чарнаскуры, паказаўшы ў гарэзны ўсмешцы жоўтыя зубы. – Аднак некаторыя людзі занадта паспешліва ўскладаюць на сябе віну за тое, што пачалі іншыя. Можа, ты ў бегах, хлопец, і, можа, за табой гоняцца. – Зноў «соль».
  
  – Але можа, так нервуешся ты дарма.
  
  «Да», хупавы кароткі пройгрыш, які прымусіў Джэка ўсміхнуцца скрозь слёзы.
  
  – Можа, хто-небудзь хоча дастаць цябе.
  
  Зноў «соль», а потым сляпой адклаў гітару (тым часам у патрульным аўтамабілі копы кідалі манетку, каб вызначыць, каму дакранацца да даўніны Снежкі, калі той не захоча добраахвотна залазіць на задняе сядзенне).
  
  – Можа, бяда, а можа, туга-а-а, і, можа, тое, а можа, і се. – І ён зноў засмяяўся, нібы ніколі не чуў нічога больш смешнага, чым страхі Джэка.
  
  – Але я не ведаю, што адбудзецца, калі я...
  
  – Ніхто не ведае, што адбудзецца, калі яны што-то робяць, праўда? – перапыніў яго чарнаскуры стары, які мог быць, а мог і не быць Спідзі Паркерам. – Няма. Яны не ведаюць. Калі думаеш пра гэта, то сядзіш дома ўвесь дзень, баючыся выйсці за дзверы! Я не ведаю тваіх праблем, хлопец. Не хачу іх ведаць. Можа, ты псіх, з усімі гэтымі размовамі аб землятрусах. Але раз ужо ты дапамог мне сабраць манеты і не скраў ні адной – я палічыў усе плюх-поўхі, таму ведаю, – я дам табе параду. Часам ты нічога не можаш змяніць. Некаторыя людзі гінуць, таму што хто-то робіць што-то... але калі хто-то чаго-то не робіць, гіне значна больш людзей. Ты разумееш, да чаго я хілю, сынок?
  
  Пыльныя сонцаахоўныя акуляры глядзелі на Джэка.
  
  Ён адчуў бязмерная, пробирающее да глыбіні душы палёгку. Ён разумеў, будзьце ўпэўненыя. Сляпы стары гаварыў аб цяжкім выбары. Ён намякаў, што, магчыма, ёсць розніца паміж цяжкім выбарам і злачынным паводзінамі. І магчыма, тут злачынцаў не было.
  
  Злачынцам мог быць той чалавек, што пяццю хвілінамі раней прапанаваў яму валіць дадому.
  
  – Вельмі можа быць, – працягнуў сляпой, узяўшы на гітары змрочнае «рэ-мінор», – што ўсё служыць промыслу Божаму, як мая мама казала мне, а твая – табе, калі яна хрысціянка. Можа, мы думаем, што робім адно, але на самой справе робім іншае. У «Добрай кнізе» усё гэта напісана, і нават зло служыць Госпаду. Што ты на гэта скажаш, хлопец?
  
  – Не ведаю, – шчыра адказаў Джэк. Ён зусім заблытаўся. Варта было яму заплюшчыць вочы, як ён бачыў перад сабой тэлефон-аўтамат, зрывісты са сцяны, навіслы на правадах, нібы жудасная марыянетка.
  
  – Што ж, пахне так, быццам табе даводзіцца прымушаць сябе піць.
  
  – Што? – у здзіўленні перапытаў Джэк. Я падумаў, што Снід выглядае як Місісіпі Джон Херт, і гэты хлопец пачаў гуляць блюз Джона Херта, успомніў ён. – А цяпер ён кажа аб чароўным соку. Кажа не наўпрост, але, клянуся, кажа менавіта пра яго... інакш быць не можа!
  
  – Ты чытаеш думкі, – прашаптаў Джэк. – Праўда? Ты навучыўся гэтаму ў Далінах, Снід?
  
  – Нічога не ведаю аб чытанні думак, – адказаў сляпой, – але ў гэтым лістападзе споўніцца сорак два гады, як адключыліся мае лямпы, і за сорак два гады нос і вушы ўзялі на сябе частка іх працы. Я чую пах таннага віна, сынок. Ты ім прапах. Нібы мыў ім валасы.
  
  Джэк адчуў дзіўнае, але звыклае пачуццё віны – як і заўсёды, калі яго абвінавачвалі ў тым, да чаго ён дачынення не меў... практычна не меў. Скокнуўшы ў гэты свет, ён ледзь дакранаўся да апусцелай бутэльцы. Але нават дотык напаўняла яго поўным глыбокай пашаны жахам – бутэльку ён цяпер ўспрымаў гэтак жа, як сярэднявечны селянін мог ўспрыняць трэску Сапраўднага крыжа або костяшку святога. Магія, безумоўна. Магутная магія. Іншы раз забівае людзей.
  
  – Я яго не піў, шчыра, – нарэшце выціснуў з сябе Джэк. – Тое, што было спачатку, амаль скончылася. Яно... я... мне яно нават не падабаецца! – Яго страўнік нервова тузануўся. Ад адной думкі аб чароўным соку яго замутило. – Але мне трэба яго дастаць. На ўсялякі выпадак.
  
  – Дастаць крыві Хрыстовай? У тваім-то узросце? – Сляпой засмяяўся і грэбліва махнуў рукой. – Чорт, табе гэта не трэба. Каб падарожнічаць, ніякім хлопчыкам гэтая атрута не патрэбна.
  
  – Але...
  
  – Слухай. Я спяю табе песеньку, каб падбадзёрыць цябе. Падобна на тое, табе гэта не перашкодзіць.
  
  Ён заспяваў, і яго голас ашаламляльна змяніўся, стаў глыбокім, магутным, бяруць за душу, а негрыцянскі вымова куды-то знік. Джэк нават падумаў, што гэта трэніраваны голас опернага спевака, які забаўляецца, выконваючы папулярную песеньку. Ад гэтага прыгожага, моцнага голасу па руках і спіне пабеглі мурашкі. На тратуары, протянувшемся ўздоўж цьмянай охряной сцены гандлёвага цэнтра, паварочваліся галавы.
  
  
  
  – Чырвоная малінаўка прыляціць, радасную песню заспявае, усе нашы трывогі панясе...
  
  
  
  Джэк адчуў, што ведае гэтую песню, што чуў раней яе ці што-то вельмі падобнае, і пакуль сляпы спяваў, усміхаючыся гарэзны желтозубой усмешкай, хлопчык зразумеў, адкуль у яго гэта пачуццё. Ён ведаў, чаму паварочваюцца галовы, нібы на аўтамабільную стаянку ля гандлёвага цэнтра прыскакаў аднарог. У голасе гэтага чалавека чулася дзіўная і выдатная чысціня іншага свету. Такі голас мог гучаць толькі там, дзе паветра настолькі чысты, што можна ўчуць радыску, якую хто-то выцягвае з зямлі ў паўмілі ад цябе. Вядома, гэтую песеньку злажылі тут... але голас належаў Далінах.
  
  
  
  – Падымайся... падымайся, наша соня... з ложка... з ложка вылазь... каб жыць-пажываць і сяброў нажываць, каб смяяцца і...
  
  
  
  Гітара і голас абарваліся рэзка і адначасова. Джэк, які пільна ўзіраўся ў твар сляпога музыканта (падсвядома спрабуючы прабіць позіркам цёмныя акуляры і зразумець, ці хаваюцца за імі вочы Спідзі Паркера), азірнуўся і ўбачыў двух копаў, якія стаялі побач з чарнаскурым старым.
  
  – Ведаеш, я нічога не чую, – гулліва заўважыў сляпой, – але, здаецца, адчуваю што-то сіняе.
  
  – Чорт цябе пабяры, Сняжок, ты ведаеш, што табе забаронена працаваць каля гандлёвага цэнтра! – усклікнуў адзін з копаў. – Што сказаў табе ў апошні раз суддзя Холлас? Дзелавой раён паміж Цэнтральнай і Мьюрал-стрыт. Больш нідзе. Чорт пабяры, хлопец, ці ты зусім прыдуркаваты? Або твой крантик адваліўся ад таго, чым узнагародзіла цябе твая жанчына, перш чым зліняць? Госпадзе, я проста... – Яго напарнік паклаў руку яму на плячо і кіўнуў у бок Джэка, які звярнуўся ў слых.
  
  – Ідзі да сваёй маці і скажы, што ты ёй патрэбен, – кінуў першы кап.
  
  Джэк рушыў па ходніку. Ён не мог застацца. Нават калі б здолеў як-то дапамагчы, не мог застацца. Яму яшчэ пашанцавала, што копаў цікавіў толькі мужчына, якога яны назвалі Сняжком. Калі б яны яшчэ раз зірнулі на яго, то – Джэк ў гэтым не сумняваўся – спыталі б, хто ён і адкуль. Новыя кеды не хавалі, якая брудная і паношаная ў яго адзенне. Копам не патрабавалася шмат часу, каб адрозніць валацугу ад звычайных дзяцей, а Джэк, вядома ж, быў валацугам.
  
  Ён лёгка ўяўляў сабе, як зейнсвиллские копы, выдатныя хлопцы ў сінім, якія кожны дзень слухалі кансерватара Пола Харві і галасавалі за прэзідэнта Рэйгана, саджаюць яго ў зейнсвиллскую турму з тым, каб высветліць, якім чынам ён апынуўся ў іх славутым горадзе.
  
  Не, ён не хацеў, каб зейнсвиллские копы прыглядаліся да яго.
  
  Роўна урчащий матор набліжаўся.
  
  Джэк поддернул заплечнік вышэй і ўтаропіўся на свае новыя кеды. Краем вока ўбачыў, як патрульны аўтамабіль павольна праязджае міма.
  
  Сляпы стары сядзеў на заднім сядзенні, у акне відаць была грыф яго гітары.
  
  Калі патрульны аўтамабіль павярнуў на адну з выязных палос, сляпой рэзка павярнуў галаву і паглядзеў у акно, прама на Джэка...
  
  І хоць Джэк не мог зазірнуць за пыльныя акуляры, ён зусім дакладна ведаў, што Лестэр Паркер па мянушцы Спідзі падміргнуў яму.
  
  2
  
  Джэку не ўдалося развіваць гэтую думку, пакуль ён не дабраўся да выезду на аўтастраду. Ён стаяў, гледзячы на паказальнікі. Толькі яны заставаліся выразнымі і яснымі ў свеце
  
  
  
  (мірах?)
  
  
  
  дзе ўсё астатняе ператварылася ў зводзіць з розуму шэры вір. Ён адчуваў, як чорная дэпрэсія кружыць вакол, прасочваецца ўнутр, спрабуючы знішчыць яго рашучасць. Ён разумеў, што туга па хаце – частку гэтай дэпрэсіі, але ў параўнанні з тым, што адбывалася з ім цяпер, ранейшая туга здавалася дзіцячым капрызам, сапраўдным дробяззю. Ён плыў без руля і ветру, цалкам страціўшы апору пад нагамі.
  
  Стоячы побач з паказальнікамі, назіраючы за аўтамабілямі, проносящимися па трасе, Джэк зразумеў, што па-чартоўску блізкі да самагубства. Якое-то час яго падтрымлівала думка аб тым, што ён хутка убачыцца з Рычардам Слоутом (і хоць Джэк не прызнаваўся ў гэтым нават сабе, ён разлічваў, што Рычард можа скласці яму кампанію ў падарожжы на захад – у рэшце рэшт, гэта будзе не першы раз, калі Соер і Слоўт разам адправяцца ў незвычайныя падарожжы, праўда?), але цяжкая праца на ферме Паламаунтина і загадкавыя падзеі ў «Гандлёвым цэнтры Бакай» пазбавілі прывабнасці і гэтую доўгачаканую сустрэчу.
  
  
  
  Ідзі дадому, Джэкі, ты прайграў, прашаптаў голас. Калі працягнеш шлях, скончыцца тым, што цябе заб'юць да смерці... і ў наступны раз, магчыма, памруць пяцьдзесят чалавек. Ці пяцьсот.
  
  
  
  Аўтастрада 70 ЎСХОД.
  
  Аўтастрада 70 ЗАХАД.
  
  Ён рыўком выцягнуў з кішэні манету, якая ў гэтым свеце стала сярэбраным доларам. Хай вырашаюць багі, раз і назаўжды. Ён занадта стомлены, каб прымаць рашэнне самому. Спіна балела ў тым месцы, куды яго ўдарыў «Містэр Амерыка». Рэшка – ён падымаецца па ўезду на ўсходнія паласы і вяртаецца дадому. Арол – працягвае шлях... і больш не азіраецца.
  
  Стоячы ў мяккай пылу абочыны, ён падкінуў манету ў халодны кастрычніцкі паветра. Яна ўзляцела да самага неба, круцячыся і круцячыся, пабліскваючы ў сонечных промнях. Джэк ускінуў галаву, сочачы за ёй поглядам.
  
  
  
  Сям'я, якая праязджала міма ў старым універсалы, на некалькі імгненняў перастала спрачацца, каб паглядзець на яго. У галаве які сядзеў за рулем мужчыны, лысеющего бухгалтара, які часам прачынаўся ноччу, быццам бы адчуваючы страляючыя болі ў грудзях і левай руцэ, раптам паўсталі абсурдныя думкі: «Прыгода. Небяспека. Паход дзеля высакароднай мэты. Мроі страху і славы». Ён пакруціў галавой, нібы адганяючы іх, і ў люстэрка задняга выгляду паглядзеў на падлетка, які нахіліўся, разглядаючы што-то на зямлі. Госпадзе, падумаў залыселую бухгалтар. Выкінь гэта з галавы, Лары, думкі ў цябе што гробаны дзіцячая прыгодніцкая кніжка.
  
  Ён націснуў педаль газу, хутка разагнаўшы універсал да сямідзесяці міляў у гадзіну, забыўшыся аб падлетку ў брудных джынсах на абочыне дарогі. Цяпер яго займалі іншыя думкі: калі ён паспее дабрацца да дома да трох гадзін, то зможа паглядзець матч за званне чэмпіёна свету ў сярэдняй вазе па спартыўным канале «І-эс-пі-эн».
  
  
  
  Манета ўпала. Джэк нахіліўся над ёй. Рэшка... але не толькі.
  
  На манеце Джэк ўбачыў зусім не лэдзі Свабоду, а профіль Лауры Делессиан, каралевы Далін. Але, Госпадзе, як твар на манеце адрознівалася ад бледнага спячага асобы (што толькі на кароткія імгненні адкрылася яго вачам у павільёне), акружанага заклапочанымі медыцынскімі сёстрамі ў шырокіх белых адзеннях! Гэта было твар насцярожанае і разумее, напружаны і цудоўнае. Гаворка не ішла аб класічнай прыгажосці – недастаткова выразная лінія сківіцы, ледзь пухловатая скулы. Прыгажосць адчувалася ў каралеўскай пасадцы галавы, а таксама адсутнасці сумненняў у тым, што гэтая жанчына не толькі разумная, але і дабра.
  
  І пры гэтым такое падабенства з яго маці!
  
  Слёзы затуманили вочы Джэка, і ён моцна сціснуў павекі. На сёння ён ужо наплакался. Ён атрымаў адказ, які оплакиванию не падлягаў.
  
  Калі зноў адкрыў вочы, Лаура Делессиан знікла: з манеты на яго глядзела лэдзі Свабода.
  
  Джэк нахіліўся ніжэй, падняў які ляжыць у пылу манету, сунуў у кішэню і пайшоў да выезду на заходнія паласы аўтастрады 70.
  
  3
  
  Днём пазней белаватае неба пахла надыходзячым ледзяным дажджом. Адсюль да мяжы паміж штатамі Агаё і Індыяна заставалася зусім нічога.
  
  Пад «адсюль» мелася на ўвазе лесапаласе за пляцоўкай для адпачынку на аўтастрадзе 70 побач з Льюисбургом. Джэк хаваўся сярод дрэў – спадзяваўся, што паспяхова – і цярпліва чакаў, пакуль буйны лысы мужчына з гучным нахабным голасам зноў сядзе ў «шеви-нову» і з'едзе. Ён спадзяваўся, што адбудзецца гэта хутка, перш чым пачнецца дождж. Ён і так замерз, не хапала яшчэ і прамокнуць. З раніцы нос у яго заклала, а голас сеў. Ён разумеў, што ўжо прастудзіўся.
  
  Буйнога лысага мужчыну з гучным нахабным голасам звалі Эмары У. Лайт. Ён падабраў Джэка каля адзінаццаці гадзін, на поўнач ад Дейтона, і ў хлопчыка літаральна адразу засмактала пад лыжачкай. Яму ўжо даводзілася ехаць з эмары. у. лайт. У Вермонце Лайт назваўся Томам Фергюсоном і сказаў, што ён прадавец абутковага магазіна. У Пенсільваніі Лайт прадставіўся Бобам Даррентом («Зусім як той хлопец, што спяваў «Плюх-плюх», ха-ха-ха»), які быў дырэктарам акруговай сярэдняй школы. У гэты раз апынуўся Лайт прэзідэнтам Першага гандлёвага банка Парадыз-Фоллс з Парадыз-Фоллс, штат Агаё. Фергюсон быў худым і черноволосым, Даррент – пузатыя і ружовым, як толькі што выкупанный немаўля, а гэты Эмары У Лайт – буйным і совоподобным, а яго вочы за акулярамі без аправы нагадвалі звараныя ўкрутую яйкі.
  
  Джэк высветліў, што ўсе гэтыя адрозненні толькі знешнія. Яны слухалі Гісторыю, затаіўшы дыханне, з непадробнай цікавасцю. Яны пыталіся, ці ёсць у яго сяброўка ў родным горадзе. Рана ці позна ён выяўляў руку (вялікую нахабную руку) на сваім сцягне, а калі пасля гэтага глядзеў на Фергюсона/Даррента/Лайта, бачыў у вачах полубезумную надзею (змешаную з полубезумной віной) і кропелькі поту над верхняй губой (у Даррента блішчаў пот скрозь чорныя вусы, нібы малюсенькія белыя вочкі, якія выглядаюць скрозь кусты).
  
  Фергюсон спытаў, ці хоча ён, каб зарабіць дзесяць даляраў.
  
  Даррент падняў стаўку да дваццаці.
  
  Лайт гучным нахабным голасам, які пры гэтым дрыжаў і надламывался, пацікавіўся, ці знойдзе Джэк прымяненне пяцідзесяці даляраў. Па яго словах, ён заўсёды насіў паўрубель ў абцасе левай туфлі і з радасцю аддаў бы яго майстру Люісу Фаррену. Яны маглі б заехаць у адно мястэчка непадалёк ад Рэндолфа. У пусты свіран.
  
  Джэк не шукаў сувязі паміж усё нарастальнымі грашовымі прапановамі ад Лайта ў розных яго увасабленнях і тымі зменамі, якія маглі выклікаць у ім прыгоды, – ён па натуры не любіў капацца ў сабе і не цікавіўся самааналізам.
  
  Ён хутка зразумеў, як трэба паводзіць сябе з эмары. у. лайт. Першы вопыт зносін з Лайтом, калі Лайт назваўся Томам Фергюсоном, навучыў яго, што асцярожнасць – ледзь ці не самая важная складнік доблесці. Калі Фергюсон паклаў руку на сцягно Джэка, Джэк адказаў аўтаматычна, зыходзячы з дзеючых на той дзень каліфарнійскіх стандартаў прыстойнасці, дзе геі – неад'емная частка пейзажу: «Прабачце, містэр. Я натурал».
  
  Яго, вядома, лапалі і раней, галоўным чынам у кінатэатрах, але аднойчы ён сутыкнуўся з прадаўцом крамы мужчынскага адзення ў Паўночным Галівудзе, які радасна прапанаваў адсмактаць яму ў прымеркавай (а калі Джэк адмовіўся, прадавец сказаў: «Добра, тады паспрабуйце гэты сіні блэйзеры»).
  
  У Лос-Анджэлесе сімпатычным двенадцатилетнему хлопцу даводзіцца мірыцца з такімі прыставанне, сапраўды гэтак жа як сімпатычнай дзяўчыне даводзіцца мірыцца з тым, што часам яе лапают ў метро. І з часам ты пачынаеш ставіцца да гэтага па-філасофску, каб такі інцыдэнт не сапсаваў цябе ўвесь дзень. Наўмысныя прыставанне, як у выпадку з Фергюсоном, ўяўлялі сабой куды меншую праблему, чым раптоўнае напад з засады. На іх ён мог проста адказаць адмовай.
  
  Ва ўсякім выпадку, у Каліфорніі. Геі з усходу, асабліва з глыбінкі, адмова ўспрымалі інакш.
  
  Фергюсон спыніў машыну ў скрежете тармазоў, яго «пантыяк» пакінуў за сабой сорокафутовый чорны след паленай гумы і падняў пыльную хмару з абочыны.
  
  – Каго ты назваў блакітным? – зароў ён. – Каго ты называеш пидором? Я не підар! Госпадзе! Подвозишь гребаного хлапчука, і ён называе цябе гробаны пидором!
  
  Джэк ашаломлена глядзеў на яго. Рэзкая і нечаканая прыпынак прывяла да таго, што ён моцна прыклаўся галавой да приборному шчытка. Фергюсон, імгненнем раней глядзеў на яго млеющими карымі вачыма, цяпер, здавалася, быў гатовы забіць Джэка.
  
  – Вымятаць! – крычаў Фергюсон. – Гэта ты підар, не я. Ты пидор. Прэч, маленькі підар! Вымятаць! У мяне жонка! У мяне дзеці! Я, магчыма, наплодил ублюдкаў па ўсёй Новай Англіі! Ты пидор, не я. ТАК ШТО ВЫМЯТАЦЬ З МАЁЙ МАШЫНЫ!
  
  Ахоплены жахам, якога не адчуваў пасля сустрэчы з Осмондом, Джэк так і зрабіў. Фергюсон аўтамабіль ірвануў з месца, обсыпав хлопчыка жвірам, працягваючы крычаць. Джэк, хістаючыся, адышоў да каменнай сцяны, сеў і пачаў смяяцца. Паступова смех перайшоў у істэрычны рогат, і ў той самы момант ён вырашыў, што павінен распрацаваць СТРАТЭГІЮ, па меншай меры пакуль не выберацца з глыбінкі. «Любая сур'ёзная праблема патрабуе СТРАТЭГІІ», – сказаў аднойчы бацька. Тады Морган горача з ім пагадзіўся, але Джэк вырашыў, што гэта акалічнасць не павінна замінаць яму ісці тым жа шляхам.
  
  Яго СТРАТЭГІЯ нядрэнна спрацавала з Бобам Даррентом, і ў яго не было падставаў сумнявацца, што яна спрацуе і з Эмары Лайтом... але за гэты час ён паспеў застудзіцца, і ў яго полило з носа. Ён хацеў, каб Лайт хутчэй з'ехаў. Стоячы сярод дрэў, Джэк бачыў яго на пляцоўцы для адпачынку: ён хадзіў узад-наперад, засунуўшы рукі ў кішэні, і вялікая лысая галава поблескивала пад бялявым небам. Па аўтастрадзе праехаў трэйлер, запоўніўшы паветра смуродам спаленага дызельнага паліва. У лесапаласе хапала смецця, як заўсёды бывае побач з любой прыдарожнай пляцоўкай для адпачынку. Пустыя пакеты ад «Дорито». Раздушаныя скрыначкі ад «біг-маку». Змятыя банкі ад пепсі і «Будвайзера», унутры якіх бразгаталі колцы-открывашки. Пабітыя бутэлькі ад мацаванага віна «Уайлд Айриш Роуз» і джына «Файв О Клок». Разарваныя нейлонавыя трусікі з заплесневелого пракладкай. Прэзерватыў, надзеты на зламаную галінку, запоўнены зразумела чым, так-так. На сценах мужчынскага туалета Джэк ўбачыў мноства надпісаў, і практычна ўсе прызначаліся для такіх, як Эмары У. Лайт: «Я ЛЮБЛЮ САСАТЬ ВЯЛІКУЮ ТОЎСТУЮ ДУБІНУ», «БУДЗЬ СДЕСЬ Ў 4 І ЎБАЧЫШ ШТО ЛЕПШ ЦЯБЕ НІХТО НЕ ОТСАСЫВАЛ», «ЎСТАЎ МНЕ Ў ДУПУ». Знайшоўся сярод аўтараў і паэт з вялікімі амбіцыямі: «У ДУПУ АДРАЗУ ПАСЫЛАЙ / НА МОЙ ТВАР КАНЧАЙ».
  
  Я сумую па Далінах, падумаў Джэк і зусім не здзівіўся гэтаму адкрыццю. Ён стаяў за двума цаглянымі прыбіральнямі побач з аўтастрадай 70, дзе-то ў заходнім Агаё, дрыжучы ў паношаным світэры, які купіў у сэканд-хэндах за паўтара даляра, і чакаў, калі буйны лысы мужчына вернецца да свайго «каня» і з'едзе.
  
  СТРАТЭГІЯ Джэка складанасцю не адрознівалася: не наладжваў супраць сябе мужчыну з вялікімі нахабнымі рукамі і гучным нахабным голасам.
  
  Джэк уздыхнуў з палёгкай. Нарэшце, спрацавала. Вялікая нахабнае твар Эмары У. Лайта выказваў злосць, змешаную з раздражненнем. Ён вярнуўся да свайго аўтамабілю, сеў у яго, здаў назад так хутка, што ледзь не ўрэзаўся ў толькі што свернувший на пляцоўку пікап (рушыў услед абураны роў клаксона, і пасажыр пікапа паказаў Эмары У. Лайту палец), і з'ехаў.
  
  Цяпер Джэку заставалася толькі падняцца па з'езду на аўтастраду і падняць руку з оттопыренным пальцам... і спадзявацца, што зловіць спадарожку да таго, як пачнецца дождж.
  
  Джэк яшчэ раз агледзеўся. Агідна, брыдка. Гэтыя словы натуральным чынам прыходзілі ў галаву пры поглядзе на замусоренное запусценне на задворках пляцоўкі для адпачынку. Джэк падумаў, што тут лунае дух смерці – не на гэтай пляцоўцы і не на аўтастрадзе, але над усёй краінай, па якой ён падарожнічаў. Падумаў, што часам нават бачыць яго, страшную цень чаго-то гарачага і цёмна-карычневага, падобнага на воблака, якое вырываецца з выхлапной трубы хутка імчыць трэйлера.
  
  Туга па Далінах вярнулася – жаданне перанесціся туды і ўбачыць цёмна-сіняе неба, ледзь закругляющийся гарызонт.
  
  
  
  Але вяртанне прывядзе да паўтору гісторыі з Джэры Бледсоу.
  
  Нічога аб гэтым не ведаю... Ведаю толькі адно: ты шырэй, чым варта, ўспрымаеш ідэю «забойства».
  
  
  
  Накіроўваючыся да пляцоўкі для адпачынку – зараз яму сапраўды захацелася адліць, – Джэк тройчы чхнуў. Праглынуў сліну і паморшчыўся: у горле саднило. Захворваю, ды. Добранькая справа. Яшчэ не ў Індыяне, пахаладала да пяцідзесяці градусаў[21], вось-вось пойдзе дождж, трэба злавіць спадарожку, а цяпер я...
  
  Думка абарвалася. Ён глядзеў на стаянку з адвіслай сківіцай. У гэты жудасны момант нават падумаў, што цяпер надзьме ў штаны, таму што ўсё, што знаходзілася ніжэй грудзіны, скрутило і сціснула.
  
  У адной з двух десятов касых парковачных клетак стаяў пакрыты дарожным пылам «БМВ» дзядзькі Моргана. Памылкі быць не магло, якая ўжо тут памылка! Каліфарнійскія заказныя нумары «МЛС», то ёсць Морган Лютар Слоўт. Выгляд у аўтамабіля быў такі, быццам ехалі на ім хутка і доўга.
  
  Але калі ён прыляцеў у Нью-Хэмпшыр, як тут мог апынуцца яго аўтамабіль? – прастагнаў розум Джэка. Гэта супадзенне, Джэк, усяго толькі...
  
  Потым ён убачыў мужчыну, які стаяў спінай да яго ля тэлефона-аўтамата, і зразумеў, што ніякага супадзення няма. Мужчыну ў аб'ёмнай армейскай куртцы з капюшонам, з футравай падшэўкай, разлічанай на значна больш нізкую, чым пяцьдзесят градусаў, тэмпературу. І хай Джэк бачыў толькі спіну, ён ведаў, каму належаць гэтыя шырокія плечы і дородное, тлустае цела.
  
  Мужчына ля тэлефона пачаў абгортвацца, заціснуўшы трубку паміж вухам і плячом.
  
  Джэк кінуўся за цагляную сцяну мужчынскага туалета.
  
  
  
  Ён мяне заўважыў?
  
  
  
  Няма, адказаў ён сам сабе. Не, не думаю. Але...
  
  Але капітан, як у Сярэдзіне казаў, што Морган – іншы Морган – учуе яго, як кошка – пацука, і той пачуў. Хаваючыся ў небяспечным чорным лесе, Джэк бачыў, як змянілася агіднае бледны твар у акенцы дыліжанса.
  
  І гэты Морган мог ўчуць яго, калі даць яму час.
  
  Крокі набліжаліся да куце, за якім ён стаяў.
  
  З онемевшим і перекосившимся ад страху тварам Джэк сарваў з плячэй заплечнік і выпусціў яго, ведаючы, што спазніўся, прамарудзіў, што Морган цяпер здасца з-за кута і схопіць яго за шыю усміхаючыся. Прывітанне, Джэкі! Усе, хто схаваўся, могуць выходзіць! Гульня скончана, дакладна, маленькі гаўнюк?
  
  Высокі мужчына ў клятчастым тўідавага пінжаку прайшоў міма кута мужчынскага туалета, мімаходам зірнуўшы на Джэка, і накіраваўся да фонтанчику з вадой.
  
  Вяртаецца. Ён вяртаецца. Ніякага пачуцця віны, ва ўсякім выпадку, цяпер, адзін толькі страх загнанага ў кут звярка, дзіўным чынам змяшаны з палёгкай і радасцю. Джэк расшпіліў заплечнік. Вось і бутэлька Спідзі, чароўнага соку засталося крыху менш цалі,
  
  
  
  (каб падарожнічаць ніякім хлопчыкам гэтая атрута не патрэбна але мне патрэбна Спідзі мне патрэбна)
  
  
  
  на самым донцы. Не важна. Ён вяртаецца. Сэрца гулка забілася пры гэтай думкі. Широченная суботняя ўсмешка расцягнула вусны, адкідаючы і шэрасць дня, і страх у сэрца. Вяртаюся, чувак!
  
  Зноў набліжаюцца крокі, і на гэты раз дзядзькі Моргана, у гэтым няма ніякіх сумневаў, цяжкія і пры гэтым семенящие. Аднак страх сышоў. Дзядзька Морган што-то адчуў, але, абмінуўшы кут, ён убачыць толькі пакеты з-пад «Дорито» і змятыя піўныя банкі.
  
  Джэк глыбока ўдыхнуў – напоўніў лёгкія смуродам выхлапных газаў і халодным восеньскім паветрам. Паднёс да вуснаў вскинутую бутэльку. Глынуў, ополовинив астатак вадкасці. І нават з зачыненымі вачыма сощурился, таму што...
  
  
  
  Кіраўнік 16
  
  Воўк
  
  1
  
  ...моцны сонечнае святло ўдарыў па апушчаным стагоддзяў.
  
  Скрозь салодка-мерзостный пах чароўнага соку прасочвалася якой-то іншы... цёплы пах жывёл. І ён іх чуў, яны рухаліся вакол яго.
  
  У спалоху Джэк адкрыў вочы, але спачатку нічога не ўбачыў – асвятленне змянілася нечакана і рэзка, быццам у цёмным пакоі хто-то адразу ўключыў дзясятак двухсотваттных лямпачак.
  
  Цёплы, пакрыты поўсцю бок пацёрся аб яго, але не пагрозліва (на што, ва ўсякім выпадку, спадзяваўся Джэк), а нібы кажучы: мне-вельмі-трэба-прайсці-так-што-выбачайце-пасуньцеся. Джэк, які ўжо падымаўся, зноў зваліўся на зямлю.
  
  – Гэй! Гэй! Адыдзіце ад яго! Прама тут і прама зараз! – Пасля гучнага, моцнага плескачоў незадаволены жывёліна выдаў нейкі гук, нешта сярэдняе паміж «му-у» і «бе-е». – Цвікі гасподнія! Нічога не разумееце! Адыдзіце ад яго, а не тое я вырву вашы поколоченные Богам вочы!
  
  Вочы Джэка прыстасаваліся да яркасці бясхмарнага восеньскага дня Далін, і ён убачыў маладога хлопца, які стаяў пасярод статка толкущихся на месцы жывёл, энергічна, але, падобна, зусім не моцна шлёпаючы іх па баках і ледзь гарбатым спінах. Джэк сеў, механічна знайшоў бутэльку Спідзі – змесціва ў ёй засталося на адзін каштоўны глыток – і прыбраў яе, пры гэтым не адрываючы погляду ад спіны пастуха.
  
  Высокага пастуха – ростам не ніжэй шасці футаў пяць цаляў, прыкінуў Джэк, – з такімі шырачэннымі плячыма, што яны здаваліся непрапарцыйнымі. Доўгія чорныя лоевыя валасы даставалі да лапатак. Мышцы бугрились і перакочваліся, калі ён хадзіў сярод жывёл, якія нагадвалі кароў-пігмеяў. Ён адганяў іх ад Джэка да Заходняй дарозе.
  
  Фігура ў яго была цудоўная, нават ззаду, але што здзівіла Джэка, так гэта адзенне. Усе, каго ён бачыў у Далінах (уключаючы яго самога), насілі тунікі, камзолы, брыджы.
  
  А на гэта хлопцу быў камбінезоны з нагруднік.
  
  Потым пастух павярнуўся, і Джэк адчуў, як з грудзей рвецца крык жаху. Ён ускочыў.
  
  Псеўда-Элрой.
  
  Пастухом быў псеўда-Элрой.
  
  2
  
  Няма, вядома, не псеўда-Элрой.
  
  Калі б Джэк гэтага не зразумеў, усё, што здарылася пасля – кінатэатр, хлеў, пекла «Прамяністага Дома», – магчыма, не здарылася б зусім (ці здарылася б зусім інакш), але залімітавы жах обездвижил яго, як толькі ён падняўся на ногі. Ён не мог ўцячы, як не можа ўцячы алень, выхваченный з цемры ліхтаром паляўнічага.
  
  Хлопец у камбінезоне набліжаўся, а Джэк думаў: Элрой не такі высокі і не такі шырокі. І вочы ў яго жоўтыя. У гэтага істоты вочы былі яркага, неверагоднага аранжавага колеру. Гледзячы ў іх, ты нібы глядзеў у вочы хэллоуиновского гарбузовага ліхтара. І калі ва ўсмешцы Элроя заўважалася вар'яцтва і забойства, то гэты хлопец усміхаўся шырока, весела і бясшкодна.
  
  На яго велізарных босых лопатовидных ступнях пальцы размяшчаліся групамі, па два і тры, ледзь проглядывая скрозь завіткі жорсткай воўны. Не копытоподобные ногі, усвядоміў Джэк, ледзь не сыходзячы з розуму ад здзіўлення, страху і пробуждающейся радасці, а лапоподобные.
  
  І чым бліжэй падыходзіў хлопец, тым ярчэй станавіліся яго
  
  
  
  (чалавечыя? звярыныя?)
  
  
  
  аранжавыя вочы. На імгненне яны здабылі той адценне люмінесцэнтнай фарбы, якому аддаюць перавагу паляўнічыя і дарожныя рэгуліроўшчыкі. Потым пабляклі да каламутнага светла-карычневага колеру. Пры гэтым Джэк ўбачыў, што ўсмешка хлопца не толькі дружалюбная, але і здзіўленая, і разам ўсвядоміў два важных моманту. Першае: гэты хлопец нікому не прычыніць шкоды, зусім ніякага шкоды. Другое: ён глуповат. Можа, не прыдуркаваты, але глуповат.
  
  – Воўк! – усміхаючыся, усклікнуў велізарны валасаты хлопчык-звер, і, заўважыўшы яго доўгі востраканечны мову, Джэк з жахам падумаў, што менавіта на ваўка гэты хлопец і падобны. Не на казла, а на ваўка. Заставалася толькі спадзявацца, што ён не памыліўся ў сваёй здагадцы і Воўк не прычыніць яму шкоды. Па крайняй меры, калі я памыліўся, мне больш не давядзецца хвалявацца, як бы не дапусціць іншых памылак... ніколі. – Воўк! Воўк! – Ён працягнуў руку, і Джэк ўбачыў, што пэндзля, як і ступні, пакрытыя поўсцю, больш мяккай і пухнатай, вельмі нават прыгожай. Асабліва густа поўсць расла на далонях, пяшчотна-белая, як зорачка на лбе коні.
  
  
  
  Госпадзе, здаецца, ён хоча абмяняцца са мной поціскам рукі!
  
  
  
  Нясмела, думаючы пра дзядзьку Томі, які казаў яму, што нельга адмаўляць у поціску рукі нават горшага ворагу («Потым змагайся з ім да смерці, калі гэта неабходна, але спачатку пожми яму руку», – вучыў яго дзядзька Томі), Джэк таксама працягнуў руку, варожачы, задушаць ці яе... або з'ядуць.
  
  – Воўк! Воўк! Пожмем рукі тут і цяпер! – весела ўсклікнуў хлопец-звер у камбінезоне. – Прама тут і цяпер! Стары добры Воўк! Богу гэта спадабаецца! Прама тут і цяпер! Воўк!
  
  Нягледзячы на які б'е ключом энтузіязм, поціск рукі Ваўка аказалася досыць лёгкім, дзякуй пухнатай пругкай воўны на далоні. Дзіцячы камбінезон і энергічны поціск рукі ад хлопца, які нагадвае хаскі-пераростка і пахне, як вышкі пасля моцнага дажджу, падумаў Джэк. Што за гэтым рушыць услед? Прапанова прыйсці ў яго касцёл у нядзелю?
  
  – Стары добры Воўк, будзь упэўнены! Стары добры Воўк, прама тут і цяпер. – Воўк абхапіў рукамі шырачэнную грудзі і засмяяўся, задаволены сабой. Потым зноў схапіў руку Джэка.
  
  На гэты раз моцна трасянуў яе. Джэк зразумеў, што ад яго патрабуецца нейкі адказ. Інакш гэты прыемны, але праставаты хлопец так і будзе трэсці яго руку, пакуль не закатится сонца.
  
  – Стары добры Воўк, – паўтарыў ён, таму што, падобна, менавіта гэтая фраза вельмі падабалася яго новаму знаёмаму.
  
  Воўк засмяяўся, як дзіця, і адпусціў руку Джэка. Той адчуў палёгку. Руку не раздушылі і не з'елі, але хлопчыка покачивало, як пры марской хваробы. Воўк занадта хутка трос яго далонь, прама-ткі як гулец на аднарукі бандыт, якому выпала шчаслівая паласа.
  
  – Чужынец, так? – спытаў Воўк. Сунуў рукі ў кішэні і без усялякага сораму пачаў гуляць у кішэнны більярд.
  
  – Так, – адказаў Джэк, думаючы, а што азначае тут гэтае слова. У Далінах яно мела спецыфічнае значэнне. – Так, мяркую, што так. Чужынец.
  
  – Божая праўда! Я ў цябе гэта унюхал! Прама тут і цяпер, ды, гэта дакладна! Пахне нядрэнна, ведаеш, але сапраўды дзіўна. Воўк! Гэта я. Воўк! Воўк! Воўк! – Ён адкінуў галаву і засмяяўся. Смех у якой-то момант плаўна перайшоў у выццё.
  
  – Джэк, – прадставіўся Джэк. – Джэк Са...
  
  Яго руку схапілі і зноў тряхнули уверх-уніз.
  
  – Соер, – скончыў ён, калі руку адпусцілі. Джэк адчуваў сябе так, быццам хто-то ударыў яго вялікі пуховай падушкай. Пяццю хвілінамі раней ён стаяў ля халоднай цаглянай сцяны сарціра побач з аўтастрадай 70. А цяпер размаўляў з маладым хлопцам, у якім ад звера было, мяркуючы па ўсім, больш, чым ад чалавека.
  
  І будзь ён пракляты, калі цалкам не пазбавіўся ад прастуды.
  
  3
  
  – Воўк сустракае Джэка! Воўк сустракае Джэка! Тут і цяпер! Добра! Добра! Ох, Джэйсан! Каровы на дарозе! Ну якія ж яны дурныя! Воўк! Воўк!
  
  Крычучы, Воўк пабег па схіле ўзгорка да дарогі, дзе стаяла палова статка, азіраючыся у тупым здзіўленні, як бы пытаючыся, а куды падзелася трава. Жывёлы сапраўды ўяўлялі сабой нешта сярэдняе паміж каровамі і авечкамі, і Джэк задаўся пытаннем, а каму і для чаго спатрэбілася такая помесь. У яго ў галаве адразу мільганула назва – коровцы, – і ён вырашыў, што яно ўдалае. Тут Воўк приглядывает за статкам каравец. Пра ды. Тут і цяпер.
  
  Пухавая падушка зноў апусцілася на галаву Джэка. Ён сеў і засмяяўся, прыціскаючы рукі да рота, каб заглушыць смех.
  
  Самая вялікая коровца вышынёй не перавышала чатырох футаў. Густая поўсць па колеры нагадвала вочы Ваўка, ва ўсякім выпадку, калі яны не зіхацелі, як хэллоуиновские гарбузовыя ліхтары. Галаву вянчалі кароткія закругленыя рогі, мяркуючы па ўсім, цалкам бескарысныя. Воўк пагнаў каравец з дарогі. Яны ішлі паслухмяна, не выказваючы страху. Калі карова ці авечка ў маім свеце зловіць пах гэтага хлопца, падумаў Джэк, яна выскачыць са скуры, толькі б прыбрацца з яго шляху.
  
  Але Джэку Воўк спадабаўся – спадабаўся з першага погляду, дакладна гэтак жа, як ён з першага погляду неўзлюбіў Элроя. І гэта здавалася тым больш дзіўна, што падабенства паміж імі не выклікала сумневаў. Толькі Элрой выглядаў больш эканамічных аўто-танных, тады як Воўк... больш волчиным, ці што.
  
  Джэк павольна рушыў да таго месца, куды Воўк адправіў пасвіцца свой статак. Ён памятаў, як на дыбачках ішоў па вонючему калідоры ў «Бары Апдайка» да пажарнай дзверы, адчуваючы, што Элрой дзе-то побач, магчыма, адчуваючы яго пах, як карова на тым баку беспамылкова учуяла б Ваўка. Ён памятаў, як пачалі змяняцца рукі Элроя, як раздулася яго шыя, як зубы ператварыліся ў счарнелыя іклы.
  
  – Воўк?
  
  Воўк павярнуўся і, усміхаючыся, паглядзеў на яго. Яго вочы бліснулі ярка-аранжавым і ў гэты момант выглядалі дзікімі і разумнымі. Потым бляск сышоў, і ў іх вярнулася вечнае здзіўленне, разам з колерам ляснога арэха.
  
  – Ты... у нейкім сэнсе пярэварацень?
  
  – Вядома, – усміхаючыся, адказаў Воўк. – Ты трапіў у кропку, Джэк. Воўк!
  
  Джэк сеў на камень, задуменна гледзячы на Ваўка. Ён дакладна ведаў, што здзівіць яго яшчэ чым-небудзь немагчыма, але Воўк зрабіў гэта па-спажывецку.
  
  – Як твой бацька, Джэк? – спытаў ён нядбайным, штодзённым тонам, якім звычайна пытаюцца пра чужых сваякоў. – Што поделывает Філ? Воўк!
  
  4
  
  У Джэка паўстала дзіўная, але дарэчная асацыяцыя: ён адчуў, як усе думкі нібы ветрам вынесла з галавы. У ёй не засталося нічога, акрамя гэтай асацыяцыі, ні адзінай думкі, як бывае, калі радыёстанцыя перадае толькі апорную хвалю. Потым ён убачыў, што твар Ваўка змянілася. Шчасце і дзіцячая дапытлівасць саступілі месца смутку. Джэк ўбачыў, як часта-часта раздзімаюцца і звужаюцца ноздры Ваўка.
  
  – Ён памёр, так? Воўк! Я шкадую, Джэк. Бог поколотит мяне! Я дурны! Дурны! – Воўк кулаком стукнуў сябе па лбе і на гэты раз сапраўды завыў. Ад гэтага гуку ў Джэка пахаладзела кроў. Коровцы пачалі нервова азірацца.
  
  – Усё нармальна. – Яму здавалася, што кажа хто-то іншы. – Але... як ты даведаўся?
  
  – Твой пах змяніўся, – проста адказаў Воўк. – Я даведаўся, што ён мёртвы, адчуўшы гэта у тваім паху. Бедны Філ! Такі добры хлопец! Кажу табе прама тут і цяпер, Джэк! Твой бацька быў добрым хлопцам! Воўк!
  
  – Так, быў, – адказаў Джэк. – Але адкуль ты яго ведаў? І як ты даведаўся, што ён мой бацька?
  
  Воўк паглядзеў на яго так, нібы ён задаў пытанне, якое не патрабуе адказу.
  
  – Зразумела, я памятаю яго пах. Ваўкі памятаюць усе пахі. Ты пахнеш, як ён.
  
  Шмяк! Вялікая пухавая падушка зноў абрынулася яму на галаву. Джэк адчуў жаданне катацца па цвёрдым, пружинистому дзірваном, трымаючыся за жывот і рагочучы ва ўвесь голас. Людзі казалі яму, што ў яго вочы і рот бацькі, нават талент бацькі да малявання, але ніколі не казалі, што ён пахне, як яго бацька. Тым не менш ён разумеў, што гэта лагічна.
  
  – Адкуль ты яго ведаў? – паўтарыў ён сваё пытанне.
  
  Воўк замяўся.
  
  – Ён прыходзіў з іншым, – нарэшце адказаў ён. – Тым, што з Орриса. Я быў зусім маленькі. Другі дрэнны. Другі выкраў некаторых з нашых. Твой бацька не ведаў, – паспешліва дадаў ён, нібы заўважыў, што Джэк злуецца. – Воўк! Няма! Ён быў добрым, твой бацька. Філ. Іншы...
  
  Воўк павольна пакруціў галавой. На яго твары з'явіўся дзіўны выраз. Нібы яму ўспомніўся нейкі кашмарны сон з далёкага дзяцінства.
  
  – Дрэнны, – працягнуў Воўк. – Ён зрабіў сабе логава ў гэтым свеце, кажа мой бацька. Па большай частцы ён быў у сваім двайніку, але ён з твайго свету. Мы ведалі, што ён дрэнны, мы маглі сказаць, але хто слухае ваўкоў? Ніхто. Твой бацька ведаў, што ён дрэнны, але не мог цябе разарвала яго так жа добра, як мы. Ён ведаў, што іншы дрэнны, але не ведаў наколькі.
  
  Воўк адкінуў галаву і зноў завыў, і доўгі, халодныя кроў сумны выццё рэхам адбіўся ад глыбокага сіняга неба.
  
  
  
  Інтерлюдія
  
  Слоўт у гэтым свеце (II)
  
  З кішэні шырокай курткі з капюшонам (ён купіў яе, перакананы, што з першага кастрычніка Амерыка, пачынаючы з усходніх перадгор'яў Скалістых гор, ператвараецца ў замерзлую пустыню, і цяпер абліваўся потам) Морган Слоўт дастаў маленькую сталёвую скрыначку. Пад зашчапкай знаходзіліся дзесяць маленькіх кнопачак і прастакутнік са скругленымі краямі з матавага жоўтага шкла, вышынёй у паўцалі і шырынёй у два. Пазногцем мезенца левай рукі ён асцярожна націснуў некалькі кнопак, і на дысплеі з'явіліся лічбы. Слоўт купіў гэтую штуковіну, якая пазіцыянавалася як самы маленькі ў свеце сейф, у Цюрыху. Згодна з запэўненнях прадаўца, нават тыдзень у печы крэматорыя не пашкодзіла б гэтаму цуду з вугляродзістай сталі.
  
  Сейф адкрыўся.
  
  Слоўт адкінуў два маленечкіх полкі чорнага аксаміту, гэтак каханага ювелірамі, і паглядзеў на штучку, якую набыў больш за дваццаць гадоў таму, задоўга да таго, як нарадзіўся гэты ненавісны засранец, які прычыніў столькі клопатаў. Цьмяны алавяны ключык калі-то тырчаў у спіне заваднога салдаціка. Слоўт ўбачыў гэтую цацку ў вітрыне ламбарда ў Пойнт-Венути, дзіўным маленькім каліфарнійскім мястэчку, дзе ў яго былі свае немалыя інтарэсы. Падпарадкоўваючыся імпульсу, занадта моцнаму, каб яго адкідваць (зрэшты, Морган Слоўт нічога адкідваць і не збіраўся – ён ведаў цану сваім імпульсам), ён увайшоў у краму і заплаціў пяць даляраў за пакамячанага, пыльнага салдаціка... але патрабаваўся яму не салдацік, а ключ, які злавіў яго погляд і што-то яму шапнуў. Слоўт выцягнуў ключ з салдацкай спіны і паклаў у кішэню, ледзь толькі выйшаў за парог ламбарда. Салдаціка ён выкінуў у сметніцу у кнігарні «Небяспечная планета».
  
  Стоячы каля свайго аўтамабіля на пляцоўцы для адпачынку каля Льюисбурга, Морган Слоўт дастаў ключ з сейфа і агледзеў яго. Як і медыятар Джэка, гэты алавяны ключык у Далінах станавіўся сёе-чым яшчэ. Аднойчы, вярнуўшыся, ён выпусціў ключ у вестыбюлі іх старога офіснага будынка. І напэўна, у ім засталася магія Далін, таму што не прайшло і гадзіны, як гэты ідыёт Джэры Бледсоу згарэў жыўцом. Падняў лі Джэры ключык? Наступіў на яго? Слоўт не ведаў, ды яго і не хвалявала. Пляваць ён хацеў на Джэры – а улічваючы, што страхавая прэмія удваивалась, калі смерць настала ў выніку няшчаснага выпадку (гэтую маленькую падрабязнасць Слоўт даведаўся ад кіраўніка будынкам, з якім часам скурваў трубку гашышу), ён меркаваў, што Ніта Бледсоу таксама асабліва не сумавала, – але ён ледзь не сышоў з розуму, усвядоміўшы, што страціў ключык. Знайшоў яго Філ Соер і вярнуў з кароткім каментаром: «Вось, Морг. Твой шчаслівы кудмень, праўда? Павінна быць, у цябе ў кішэні дзірка. Я знайшоў яго ў вестыбюлі, пасля таго як павезлі беднага Джэры».
  
  Так, у вестыбюлі. У вестыбюлі, дзе пахла так, нібы там дзевяць гадзін на максімальнай хуткасці малаціў маторчык блэндэра «Уэйринг». У вестыбюлі, дзе ўсе счарнеў, перакасіўся і оплавилось.
  
  Усе, акрамя яго непрыкметнага алавянага ключа.
  
  Які ў іншым свеце ператвараўся ў страшнае зброю – лучемет – і які Слоўт павесіў на шыю на тонкай срэбнай ланцужку.
  
  – Іду да цябе, Джэкі. – У голасе Слоута чулася пяшчота. – Пара завяршыць ўсю гэтую недарэчную гісторыю раз і назаўжды.
  
  Кіраўнік 17
  
  Воўк і статак
  
  1
  
  Воўк казаў пра многае, зрэдку паднімаючыся, каб як мае быць, шугануць свой статак з дарогі, а аднойчы – каб перагнаць яго да рачулкі, якая працякала прыкладна ў паўмілі да захаду. Калі Джэк спытаў, дзе ён жыве, Воўк няпэўна махнуў рукой на поўнач. Жыў ён, па яго словах, са сваёй сям'ёй. Калі пяць хвілін праз, Джэк папрасіў удакладніць, якая ў яго сям'я, на твары Ваўка адбілася здзіўленне, і ён адказаў, што ў яго няма самкі і дзяцей, а месяц сталасці наступіць для яго толькі праз год ці два. Не выклікала сумневаў, што ён з нецярпеннем чакаў «месяца сталасці». Пра гэта казала нявінна-пажадлівая ўсьмешка.
  
  – Але ты сказаў, што жывеш з сям'ёй.
  
  – Ах, з сям'ёй! З імі! Воўк! – Воўк засмяяўся. – Вядома. З імі! Мы ўсе жывем разам. Павінны займацца быдлам. Яе быдлам.
  
  – Каралевы?
  
  – Ды. Няхай яна ніколі, ніколі не памрэ. – І Воўк кранальна аддаў гонар, пакланіўся, прыціснуўшы да лба правы кулак.
  
  Наступныя пытанні сее-што растлумачылі для Джэка... ва ўсякім выпадку, ён так думаў. Воўк быў халасцяком (хоць слова гэта наўрад ці яму пасавала). Сям'я, пра якую ён казаў, ўключала ў сябе ўсіх ваўкоў і уяўляла сабой вялікую ваўчыную зграю. Качэўнікі, верныя каралеве да труны, яны пасвілі статкі на велізарных пустых раўнінах, размешчаных паміж Пограничьем на захадзе і Селішчамі, пад якімі Воўк меў на ўвазе гарады і вёскі, на усходзе.
  
  Ваўкі ў большасці сваёй адрозніваліся хвацкім працавітасцю і ніколі не падводзілі тых, хто меў з імі справу. Аб іх сіле складалі легенды, іх адвагу нікім не ставілася пад сумнеў. Некаторыя з іх адпраўляліся на ўсход, у Паселішчы, дзе служылі каралеве стражнікамі, салдатамі, нават асабістымі целаахоўнікамі. Іх жыццё, тлумачыў Воўк Джэку, стаіць на двух краевугольных камянях: каралева і сям'я. І большасць ваўкоў служыць каралеве, як і ён, прыглядаючыся за статкамі.
  
  У Далінах коровцы з'яўляліся галоўным крыніцай мяса, адзення, сала і лямпавага алею (гэтага Воўк Джэку не казаў, ён сам зрабіў такую выснову). Увесь быдла належаў каралеве, а ваўчыная сям'я прыглядала за ім з спрадвечных часоў. У гэтым заключалася іх праца. Джэк падумаў, што гэта вельмі падобна на адносіны бізона статкаў і паўночнаамерыканскіх індзейцаў на Вялікіх амерыканскіх раўнінах... ва ўсякім выпадку, да таго, як белы чалавек з'явіўся там і парушыў баланс.
  
  – Глядзі, і леў ляжа побач з баранчыкам, а Воўк – з коровцой, – прамармытаў Джэк і ўсміхнуўся. Ён ляжаў на спіне, падклаўшы рукі пад галаву. Спакойны і вольны, спакойны як ніколі.
  
  – Што, Джэк?
  
  – Нічога. Воўк, ты сапраўды ператвараешся ў жывёліна пры поўнай месяцы?
  
  – Зразумела, ператвараюся. – На твары Ваўка адлюстроўвалася поўнае здзіўленне, нібы Джэк спытаў: «Воўк, ты сапраўды апранаеш штаны пасля таго, як посрал?» – Чужынцы так не робяць, так? Філ мне казаў.
  
  – А... э-э-э... статак? – дапытваўся Джэк. – Калі ты изменяешься, яны...
  
  – О, мы ніколі не падыходзім да статка, калі изменяемся, – з усёй сур'ёзнасцю адказаў Воўк. – Добры Джэйсан, няма! Мы іх з'еш, хіба ты гэтага не ведаеш? І Ваўка, які зжырае свой статак, павінна пакараць смерцю. Так сказана ў «Кнізе добрага земляробства». Воўк! Воўк! У нас ёсць месцы, куды мы сыходзім пры поўнай месяцы. І статак таксама. Яны дурныя, але ведаюць, што павінны сыходзіць, калі месяц поўная. Воўк! І яны павінны ведаць, поколоти іх Бог!
  
  – Але вы ясце мяса, так? – спытаў Джэк.
  
  – Набіты пытаннямі, як бацька, – адказаў Воўк. – Воўк! Я не пярэчу. Так, мы ямо мяса. Зразумела, ямо. Мы ж Ваўкі, так?
  
  – Але калі вы не ясьце статак, што вы ясьце?
  
  – Мы ямо добра, – адказаў Воўк і гэтым закрыў тэму.
  
  Як і ўсе у Далінах, Воўк уяўляў сабой таямніцу – таямніцу прыцягальную і страшную. І факт, што ён ведаў і бацькі Джэка, і Моргана Слоута – па крайняй меры сустракаў іх двайнікоў, і не адзін раз, – ўносіў сваю лепту ў гэты арэол загадкавасці, але фармаваў яго не цалкам. Усё, што казаў Воўк, выклікала ў Джэка дзясяткі пытанняў, на большасць з якіх Воўк не мог ці не хацеў – адказаць.
  
  Візіты Філа Сотеля і Орриса займалі, вядома, цэнтральнае месца. Упершыню яны з'явіліся, калі Воўк быў у «маленькай месяцы» і жыў з маці і двума «сёстрамі-па-прыплод». Яны, падобна на тое, што праходзілі міма, як і Джэк, толькі накіроўваліся на ўсход, а не на захад («Сказаць па праўдзе, ты ледзь не адзіны чалавек, якога я бачыў так далёка на захадзе і які ідзе на захад», – прызнаўся яму Воўк).
  
  Яны абодва Ваўку спадабаліся. Праблема ўзнікла пазней... праблема з Оррисом. Здарылася гэта пасля таго, як партнёр бацькі Джэка «зрабіў сабе логава ў гэтым свеце», як зноў і зноў паўтараў Воўк – толькі ён меў на ўвазе Слоута ў фізічным абліччы Орриса. Воўк сказаў, што Морган скраў адну з яго «сясцёр-па-памёт» («Мая маці месяц кусала рукі і пальцы на нагах, калі дакладна даведалася, што ён яе забраў», – будзённа патлумачыў Воўк) і час ад часу забіраў іншых Ваўкоў. Воўк панізіў голас і з напісанымі на твары поўным глыбокай пашаны страхам і жахам распавёў Джэку, што гэты «хромоногий чалавек» забіраў сёе-каго з Ваўкоў у іншы свет, логава Чужынцаў, і вучыў іх ёсць статак.
  
  – Гэта вельмі дрэнна для такіх, як ты? – спытаў Джэк.
  
  – Яны праклятыя, – проста адказаў Воўк.
  
  Джэк спачатку думаў, што Воўк казаў аб выкраданні – дзеяслоў, які ён выкарыстаў, распавядаючы пра сваю сястру, быў долинским варыянтам «браць». Потым пачаў разумець, што гаворка ўсё-такі не аб выкраданні – калі толькі Воўк не спрабаваў з падсвядомай поэтичностью сказаць, што Морган выкраў душы некаторых членаў ваўчынай сям'і. Цяпер Джэк лічыў, што Воўк казаў пра пярэваратняў, якія адвярнуліся ад каралевы і статка і прысягнулі на вернасць Морганаў... Морганаў Слоуту і Морганаў з Орриса.
  
  Адсюль, натуральна, масток перакінуўся да Элрою.
  
  
  
  Ваўка, які зжырае свой статак, павінна пакараць смерцю.
  
  
  
  Да мужчын у зялёным аўтамабілі, якія спыніліся, каб спытаць яго, як дабрацца да патрэбнага ім месца, і прапанавалі яму «Тутсі рол», і паспрабавалі зацягнуць у сваю машыну. Вочы. Вочы змяняліся.
  
  
  
  Яны праклятыя.
  
  Ён зрабіў сабе логава ў гэтым свеце.
  
  
  
  Да гэтага Джэк адчуваў сябе ў бяспецы і шчаслівым: шчаслівым, таму што вярнуўся ў Даліны, дзе цёплы салодкі паветра не меў нічога агульнага з шэрым холадам заходняга Агаё; ў бяспецы побач з вялікім прыязным Ваўком, у сельскай глыбінцы, далёка ад усіх і ўся.
  
  
  
  Ён зрабіў сабе логава ў гэтым свеце.
  
  
  
  Ён пытаўся ў Ваўка аб сваім бацьку – Філе Сотеле ў гэтым свеце, – але Воўк толькі круціў галавой. Ён быў добрым хлопцам і меў двайніка – гэта значыць быў Чужынцам, – але, падобна, больш Воўк нічога не ведаў. Двайнікі, казаў ён, сустракаліся сярод людзей рэдка, і гэта ўсё, што ён мог пра гэта сказаць. Не мог апісаць знешнасць Філа Сотеля – не памятаў. Запомніў толькі пах. І ведаў, па яго словах, толькі адно: хоць абодва Чужынца здаваліся добрымі, на самай справе добрым быў толькі Філ Соер. Аднойчы ён прынёс падарункі Ваўку і яго «сёстрам-па-памет» і «братам-па-прыплод». Адным з падарункаў, не змяніліся пры пераходзе з свету Чужынцаў, сталі камбінезоны з нагруднік для Ваўка.
  
  – Я насіў іх увесь час, – казаў Воўк. – Мая маці хацела выкінуць іх пасля таго, як я праходзіў у іх пяць гадоў. Сказала, што яны сашморгалася! Што я вырас з іх! Воўк! Сказала, што яны ўсе з лат! Я іх не аддаў. У рэшце рэшт яна купіла матэрыю ў каробачнікамі, які накіроўваўся ў Памежжы. Я не ведаю, колькі яна заплаціла. Воўк! Я кажу табе праўду, Джэк, я баяўся спытаць. Яна выкрасила матэрыю ў сіні колер і пашыла мне шэсць камбінезонаў. А тыя, якія падарыў мне твой бацька, я на іх сплю. Воўк! Воўк! Гэта мая Богам дадзеная падушка. – Воўк усміхнуўся так адкрыта і пры гэтым так летуценна, што Джэк ўзяў яго за руку. Ён ніколі так не рабіў у ранейшай жыцця, ні пры якіх абставінах, і атрымлівалася, што дарэмна. Цяпер ён з радасцю дакрануўся да цёплай моцнай руцэ Ваўка.
  
  – Я рады, што табе спадабаўся мой бацька.
  
  – Падабаўся! Падабаўся! Воўк! Воўк!
  
  А потым разверзся пекла.
  
  2
  
  Воўк перастаў гаварыць і насцярожана агледзеўся.
  
  – Воўк? Што не?..
  
  – Ш-ш-ш.
  
  Тут Джэк пачуў. Адчувальныя вушы Ваўка ўлавілі гэты гук першымі, але ён хутка нарастаў: хутка, падумаў Джэк, яго пачуе і глухі. Коровцы пачалі азірацца, а потым попятились ад крыніцы гуку, прыціскаючыся адзін да аднаго. Здавалася, быццам хто-то павольна раздзірае напалову прасціну. Толькі гучнасць усё нарастала і нарастала, і Джэк падумаў, што зараз сыдзе з розуму.
  
  Воўк ускочыў, ашаломлены, недоумевающий і напалоханы. Гэты трэск рвущейся матэрыі, гэта хрипловатое буркатанне працягвала станавіцца ўсё гучней. І бляяньне каравец таксама стала гучней. Некаторыя зайшлі ў ваду, і калі Джэк паглядзеў у іх бок, адна ўпала ў фантане пырскаў і нязграбна замахала нагамі. А яе ўжо тапталі іншыя коровцы. Яна пранізліва заблеяла. Яшчэ адна коровца спатыкнулася і ўпала, пасля чаго яе таксама затоптало павольна отступающее статак. На другім баку рачулкі бераг быў нізкі і топкий, парослы смарагдавай травой. Першая добравшаяся да яго коровца адразу жа ўгразла.
  
  – Ох вы, поколоченные Богам ні на што не прыдатныя животины! – праравеў Воўк і панёсся ўніз па схіле да таго месца, дзе ў ваду ўпала першая коровца, цяпер корчившаяся ў перадсмяротных пакутах.
  
  – Воўк? – паклікаў Джэк, але Воўк яго не пачуў. Джэк сам ледзь чуў сябе скрозь гэты грымлівы трэск рвущейся матэрыі. Ён паглядзеў ледзь направа, на гэты бок рачулкі, і ад здзіўлення ў яго адвісла сківіца. Што-то адбывалася з паветрам. Нейкая яго частка, ў трох футах ад зямлі, ішла рабізной, выпучивалась, выгіналася і расцягвалася. Скрозь гэты феномен Джэк бачыў Заходнюю дарогу, але мігатлівыя і нібы ў тумане, як быццам іх падзяляў гарачы струмень, які ўздымаецца над мусоросжигательной печчу.
  
  
  
  Што-то раздзірае паветра, як рану... што-то праходзіць праз яго – з нашага боку? Ох, Джэйсан, тое ж самае адбываецца, калі я скачу з свету ў свет?
  
  
  
  Але нават у паніцы і замяшанні ён ведаў, што гэта не так.
  
  Джэк мог уявіць, хто пераходзіў з свету ў свет, нібы гвалтуючы перашкоду.
  
  І пабег уніз па схіле.
  
  3
  
  Трэск разрываемой матэрыі станавіўся ўсё гучней. Воўк на каленях стаяў у вадзе, спрабуючы дапамагчы другі упалай коровце. Першую, затоптанную, ляніва зносіла плынню.
  
  
  
  – Падымайся! Бог поколотит цябе, падымайся! Воўк!
  
  
  
  Воўк што ёсць сілы штурхаў і шлёпаў коровцу, якая білася і навальвалася на яго, потым абедзвюма рукамі абхапіў тулава які тоне жывёльнага і пацягнуў уверх.
  
  – ВОЎК! ТУТ І ЦЯПЕР! – пракрычаў ён. Рукавы яго кашулі разарваліся на бицепсах, і ён нагадаў Джэку Дэвіда Банэра ў момант ператварэння ў Неверагоднага Халка. Пырскі паляцелі ва ўсе бакі, Воўк падняўся на ногі, яго вочы зіхацелі аранжавым, сіні камбінезон, намокнув, пачарнеў. Вада пацякла з ноздраў коровцы, якую Воўк прыціскаў да грудзей, як шчанюка-пераростка. Яе вочы закаціліся, бачныя былі толькі вавёркі.
  
  – Воўк! – крыкнуў Джэк. – Гэта Морган! Гэта...
  
  – Статак! – крыкнуў у адказ Воўк. – Воўк! Воўк! Маё статак! Джэк! Не спрабуй...
  
  Астатняе патанула ў раскате грому, які скалануў зямлю. Гром паглынуў і зводзіць з розуму манатонны трэск рвущейся матэрыі. Амаль у такім жа замяшанні, як і коровцы Ваўка, Джэк падняў галаву і ўбачыў чыстае сіняе неба, пазбаўленае аблокаў, калі не лічыць рэдкіх белых ватных камякоў на гарызонце.
  
  Гром выклікаў паніку ў статку Ваўка. Коровцы кінуліся наўцёкі, але ў сваёй выключнай глупствы многія зрабілі гэта задам наперад. Яны падалі, паварочваліся, сыходзілі пад ваду. Джэк пачуў гучны трэск якая ломіцца косткі, потым адчайнае «бее-е-е-е» прабітага болем жывёлы. Воўк зароў ад лютасьці, кінуў коровцу, якую спрабаваў выратаваць, і пайшоў да далёкага берага.
  
  Але перш чым паспеў дабрацца да яго, пяць ці шэсць каравец ўрэзаліся ў Ваўка і збілі з ног. Пырскі вады ляцелі ва ўсе бакі. Джэк бачыў, якая небяспека пагражае Ваўку: яго маглі затаптаць і ўтапіць гэтыя дурныя перапуджаныя жывёлы.
  
  Джэк кінуўся ў ваду, цёмную і каламутную ад паднятага са дна глею. Працягу імкнулася пацягнуць яго з сабой. Блеющая коровца з закатившимися вачыма прошлепала па вадзе міма яго, ледзь не зваліўшы з ног. Яму шшснула ў вочы, і Джэк падняў руку, каб працерці іх.
  
  Цяпер трэск рвущейся прасціны запаўняў увесь свет: Р-Р-Р-Р-Р-І-І-П-П-П-П... Воўк! Да чорта Моргана, ва ўсякім выпадку, цяпер. Воўк трапіў у бяду.
  
  Яго мокрая валасатая галава паказалася над вадой, а потым тры коровцы прабеглі па ім, і цяпер Джэк бачыў толькі адну размахивающую мохнатую руку. Ён рушыў далей, спрабуючы прабіцца скрозь статак; адны жывёлы яшчэ стаялі, іншыя валтузіліся і танулі.
  
  – Джэк! – праравеў голас, перакрываючы трэск рвущейся прасціны. Джэк ведаў яго. Голас дзядзькі Моргана.
  
  – Джэк!
  
  Пачуўся яшчэ адзін раскаты грому, аглушальны грукат, прокатившийся па небе, як пасля артылерыйскага стрэлу.
  
  Цяжка дыхаючы, з падаючымі на вочы мокрымі валасамі, Джэк азірнуўся... і ўбачыў пляцоўку для адпачынку на аўтастрадзе 70 побач з Льюисбургом, штат Агаё. Ён глядзеў на яе нібы скрозь рябое, цьмянае шкло... але бачыў. У левую частку гэтай вісіць у паветры дзіркі з ірванымі краямі трапіў нават кут туалета. У правай частцы тырчаў капот «шэўрале», які завіс у трох футах над полем, дзе яны з Ваўком мірна сядзелі і гутарылі пяццю хвілінамі раней. А па цэнтру, быццам актор масоўкі ў фільме пра пакарэнні адміралам Берда Паўднёвага полюса, стаяў Морган Слоўт, і яго тоўстае счырванелы твар перекосила забойная лютасьць. Лютасьць і што-то яшчэ. Урачыстасць? Так. Джэк думаў, што яно самае.
  
  Ён замёр пасярод рэчкі па сцёгны ў вадзе – коровцы абцякае яго з двух бакоў, то мыча, то блея – і глядзеў у дзірку, разрыў у самой тканіны рэальнасці, з шырока расчыненымі вачамі, з яшчэ шырэй раскрытым ротам.
  
  
  
  Ён мяне знайшоў, Госпадзе Божа, ён мяне знайшоў.
  
  
  
  – Вось ты дзе, маленькі засранец! – праравеў Морган. Голас быў глуховатым, мёртвым, таму што пераходзіў з рэальнасці таго свету ў рэальнасць гэтага. Як голас чалавека, які крычыць у закрытай тэлефоннай будцы. – Цяпер мы з усім разбярэмся, так? Разбярэмся?
  
  Морган рушыў на Джэка, яго твар расплыўся і пайшло рабізной, нібы мяккі пластык, і хлопчык паспеў заўважыць, што Морган што-то сціскае ў руцэ, што-то якое вісела на шыі, што-то маленькае і серабрыстае.
  
  Джэк не мог варухнуцца, нібы паралізаваны, а Слоўт развіваўся скрозь дзірку паміж сусветамі. І, праходзячы, трансфармаваўся, як пярэварацень, ператвараючыся з Моргана Слоута, інвестара, землеўладальніка, часам галівудскага агента, у Моргана з Орриса, прэтэндэнта на трон паміраючай каралевы. Яго палаючыя тоўстыя шчокі худнела. З іх сыходзіла чырвань. Валасы адрастаюць, удлинялись па ўсім чэрапе, нібы нейкае нябачнае істота спачатку покрасило галаву Моргана, а потым надзел на яго парык. У двайніка Слоута валасы былі доўгія, чорныя, залунаў, але нейкія безжыццёвыя. Джэк бачыў, што яны схопленыя на патыліцы стужкай, аднак вузел растрепался.
  
  Цёплая куртка расчыніліся, знікла, вярнулася плашчом з капюшонам.
  
  Высокія замшавыя чаравікі Моргана Слоута сталі цёмнымі скуранымі ботфортами з адваротамі, над адным з якіх тырчала дзяржальня кінжала.
  
  Маленькая срэбная штучка ў яго руцэ ператварылася ў невялікую трубку, на канцы якой пераліваўся сіні агонь.
  
  
  
  Гэта ж лучемет. Госпадзе, гэта...
  
  
  
  – Джэк! – ціхі крык, булькаючы, поўны вады.
  
  Джэк нязграбна павярнуўся, ледзь пазбегнуўшы сутыкнення з яшчэ адной коровцой, захлебнувшейся і плывшей на баку. Убачыў, што галава Ваўка зноў сышла пад ваду і ён махае ужо абедзвюма рукамі. Джэк паспяшаўся да гэтых руках, па магчымасці імкнучыся пазбягаць сутыкнення з коровцами. Адна моцна стукнула яго ў сцягно, і ён упаў, глынуўшы вады, хутка падняўся, кашляючы і адплёўваючыся, сунуў адну руку пад камзол, каб пераканацца, што бутэлька на месцы, спалохаўшыся, што мог яе страціць. Не страціў.
  
  
  
  – Хлопец! Абгарніце і паглядзі на мяне! Хлопец!
  
  Няма часу, Морган. Выбачайце, але цяпер мне трэба думаць аб тым, як бы статак Ваўка не ўтапіў мяне, перш чым вы поджарите мяне вашай трубкай смерці. Я...
  
  
  
  Сіні агонь з шыпеннем прайшоў над плячом Джэка – як смертаносная электрычная дуга. Прамень трапіў у коровцу, завязшую на процілеглым беразе, і няшчаснае жывёла выбухнула, нібы праглынула шашку дынаміту. Кроў паляцела ва ўсе бакі. Рэшткі плоці дажджом падалі на ваду вакол Джэка.
  
  
  
  – Павярніся і паглядзі на мяне, хлопец!
  
  
  
  Ён адчуваў сілу гэтага загаду, хватающую яго за твар нябачнымі рукамі, якая спрабуе разгарнуць на голас.
  
  Галава Ваўка зноў з'явілася над вадой, ён падняўся на ногі, валасы прыліплі да твару, яго ашаломленыя вочы, ледзь бачныя скрозь гэты заслону, нагадвалі вочы ангельскай аўчаркі. Ён кашляў і пагойдваўся, падобна, ужо не разумеючы, дзе знаходзіцца.
  
  – Воўк! – пракрычаў Джэк, але з яснага неба зноў пачуўся гром, заглушыўшы яго крык.
  
  Воўк сагнуўся напалову, і яго вырвала фантанам каламутнай вады. У наступнае імгненне яшчэ адна ашалелы ад жаху коровца ўрэзалася ў яго і пацягнула пад ваду.
  
  Усе, у роспачы падумаў Джэк. Гэта ўсё, ён патануў, пакінь яго, сматывайся...
  
  Але ён ірваўся да Ваўка, адштурхнуўшы памірае, яшчэ крыху подергивающуюся коровцу, каб дабрацца да яго.
  
  – Джэйсан! – крыкнуў Морган з Орриса, і Джэк зразумеў, што Морган клікаў яго, Джэка, па імені. Таму што тут ён не быў Джэкам. Тут ён быў Джэйсанам.
  
  
  
  Але сын каралевы памёр у маленстве, ён...
  
  
  
  Вільготны, шыпячы жар электрычнасці, здавалася, абпаліў яму валасы. Ўдар зноў прыйшоўся на супрацьлеглы бераг. Адна з каравец Ваўка звярнулася ў пар. Але не зусім. Ногі жывёльнага тырчалі з балоцістай зямлі, як слупкі. На вачах Джэка яны пачалі падаць, павольна нахіляючыся ў розныя бакі.
  
  – ПАВЯРНІСЯ І ПАГЛЯДЗІ НА МЯНЕ, ДЫ ПОКОЛОТИТ ЦЯБЕ БОГ!
  
  
  
  Вада, чаму ён не накіроўвае прамень у ваду, каб падсмажыць мяне, Ваўка і ўсіх каравец адначасова?
  
  
  
  Тут яму ўспомніўся урок фізікі ў пятым класе. Як толькі электрычнасць трапляе ў ваду, яно ідзе куды заўгодна... у тым ліку і да крыніцы электрычнага току.
  
  Выгляд ашаломленага асобы Ваўка пад пластом вады вышиб гэтыя думкі з галавы. Воўк быў жывы, але яго прыціснула коровца, ад страху страціла здольнасць рухацца, хоць цэлая. Рукі Ваўка ледзь трапяталіся. І пакуль Джэк пераадольваў ўсе яшчэ разделявшее іх адлегласць, адна рука бяссільна ўпала на ваду і яе падхапіла цягам, нібы белы гарлачык.
  
  Не спыняючыся, Джэк нахіліў левае плячо і ўрэзаўся ў коровцу, зусім як Джэк Армстронг ў дзіцячай спартыўнай гісторыі.
  
  Няхай гэта сапраўдная карова, а не далінская кампактная мадэль, Джэк не зрушыў яе з месца, улічваючы, што працягу працавала супраць яго. Але коровца значна саступала памерамі карове, ды і Джэк ударыў з усёй сілы. Яна заблеяла, падалася назад, прысела на заднія ногі, а потым паспяшалася да далёкага берага. Джэк ўхапіў Ваўка за рукі і пацягнуў уверх.
  
  Воўк падымаўся неахвотна, як прасякнуты вадой ствол дрэва, яго вочы остекленели і напалову зачыніліся, вада цякла з вушэй, носа і рота. Вусны пасінелі.
  
  Маланкі ўдарылі справа і злева ад таго месца, дзе Джэк трымаў Ваўка, разам яны нагадвалі пару п'яніц, якія спрабуюць вальсаваць ў басейне. На іншым беразе яшчэ адну коровцу разнесла ў шматкі, яе адрэзаная галава ўсё яшчэ блеяла. На іншым беразе гарачыя паласы агню зігзагамі рассякалі балоцістую глебу, падпальвалі якія растуць на купінах чарот і больш сухую траву там, дзе зямля пачынала падымацца.
  
  – Воўк! – крыкнуў Джэк. – Воўк, дзеля Бога!
  
  – Ох! – прастагнаў Воўк, і яго вырвала цёплай каламутнай вадой на плячо Джэка. – Аб-аб-аб-аб-х-х-х-х!
  
  
  
  Цяпер Джэк бачыў, што Морган ўжо на беразе, высокая строгая постаць у чорным плашчы. Капюшон абрамляў бледны, як у вампіра, сур'ёзна-рамантычнае твар. Хлопчык паспеў падумаць, што і ў гэтым выявілася магія Далін. Тут Морган не нагадваў вялікую неспакойную жабу з сэрцам пірата і розумам забойцы. Тут яго твар пахудзеў і здабыла суровую мужную прыгажосць. Ён накіраваў на іх лучемет, нібы цацачную чароўную палачку, і сіні агонь разарваў паветра.
  
  – Ты і твой тупы сябар! – пракрычаў Морган. Яго тонкія вусны разышліся ў пераможнай усмешцы, агаліўшы крывыя жоўтыя зубы, і ён раз і назаўсёды перастаў быць прыгажуном.
  
  Воўк закрычаў і пачаў вырывацца з стомленых рук Джэка. Ён глядзеў на Моргана, яго вочы сталі аранжавымі, і іх перапаўнялі нянавісць і страх.
  
  – Ты, д'ябал! – крыкнуў Воўк. – Ты, д'ябал! Мая сястра! Мая сястра-па-памёту! Воўк! Воўк! Ты, д'ябал!
  
  Джэк выцягнуў бутэльку з-пад камзол. Усё роўна заставаўся адзін-адзіны глыток. Адной рукой ён ўтрымаць Ваўка не мог – той саслізгваў уніз. Гэта не мела значэння. Ён жа не мог узяць яго з сабой у іншы свет... ці мог?
  
  – Ты, д'ябал! – крычаў Воўк, плачу, выскальзывая з рук Джэка. Са спіны яго камбінезон надзьмуўся ад вады.
  
  Пах падпаленай травы і падпаленых жывёл.
  
  Гром, выбух.
  
  На гэты раз вогненная бруя праляцела так блізка ад Джэка, што ледзь не апаліла валасінкі ў ноздрах.
  
  – ТАК, ВЫ АБОДВА, ВЫ АБОДВА! – бушаваў Морган. – Я ПАКАЖУ ТАБЕ, ШТО НЕЛЬГА ЎСТАВАЦЬ У МЯНЕ НА ШЛЯХУ, МАЛЕНЬКІ ВЫРАДАК! ВЫ АБОДВА! Я ПРЫБ'Ю ВАС АБОДВУХ!
  
  – Воўк, трымайся! – крыкнуў Джэк. Ён пакінуў спробы не даць Ваўку сысці пад ваду. Замест гэтага схапіў яго за руку і моцна сціснуў. – Трымайся за мяне, чуеш?
  
  – Воўк!
  
  Джэк ускінуў бутэльку да рота, і агідны халодны густ сгнившего вінаграду ў апошні раз запоўніў горла. Бутэлька апусцела. Праглынаючы сок, ён пачуў звон разбивающегося шкла – адзін з прамянёў Моргана трапіў у бутэльку. Але звон чуўся здалёк... Джэк адчуў пошчыпываніе статычнага электрычнасці... нават лютыя крыкі Моргана і тыя аддаліліся.
  
  Ён адчуў, як спіной валіцца ў дзірку. Можа, у магілу. Потым Воўк так моцна сціснуў яго руку, што ён застагнаў ад болю. Гэта адчуванне галавакружэння, падзення пачатак сыходзіць... і разам з ім патух сонечны святло, змяніўшыся лілова-шэрымі кастрычніцкімі змярканнем цэнтральнай частцы Амерыкі. Ледзяны дождж ударыў Джэка ў твар, і тут да яго дайшло, што вада, у якой ён варта, стала прыкметна халадней. Адкуль-то непадалёк даносіўся знаёмы гул трэйлераў, нясуцца па аўтастрадзе... нібы над галавой.
  
  Немагчыма, падумаў ён, але не памыліўся? Межы гэтага паняцця, падобна, расцягваліся з зайздроснай лёгкасцю. На імгненне яму здаўся якія лётаюць далінскі грузавікі, якія цягнуць за сабой якія лётаюць далінскі людзі з вялізнымі парусиновыми крыламі, замацаванымі на спіне.
  
  Я вярнуўся, падумаў Джэк. Зноў вярнуўся, той жа час, тая ж аўтастрада. Ён чхнуў.
  
  Тая ж прастуда.
  
  Але сёе-тое змянілася.
  
  Ніякай пляцоўкі для адпачынку. Ён стаяў у ледзяной рэчцы пад адной з эстакад аўтастрады.
  
  І ён забраў з сабой Ваўка.
  
  І Воўк крычаў.
  
  
  
  Кіраўнік 18
  
  Воўк ідзе ў кіно
  
  1
  
  Па дарозе, равучы дызельным рухавіком, прогрохотал чарговы трэйлер. Эстакада задрыжала. Воўк завыў і ўхапіўся за Джэка, ледзь не зваліўшы іх абодвух у ваду.
  
  – Спыні! – крыкнуў Джэк. – Адпусці мяне, Воўк! Гэта ўсяго толькі трэйлер! Адпусьці!
  
  Ён пляснуў Ваўка далонню, не жадаючы гэтага рабіць, – жах Ваўка выглядаў такім кранальным. Але, кранальны або няма, Воўк слабавата стаяў на нагах і важыў, напэўна, фунтаў на сто пяцьдзесят больш Джэка. Калі б наваліўся на яго, яны абодва ўпалі б у ледзяную ваду, гарантаваўшы сабе пнеўманію.
  
  
  
  – Воўк! Не падабаецца! Воўк! Не падабаецца! Воўк! Воўк!
  
  
  
  Аднак яго хватка аслабла. Імгненнем пазней рукі павіслі па баках. Калі над імі прогрохотал наступны трэйлер, Воўк сцяўся, але Джэка не схапіў. Толькі глядзеў на яго з маўклівай, трапяткой маленнем, як бы кажучы: Уведи мяне адсюль, калі ласка, уведи мяне адсюль, лепш памерці, чым жыць у гэтым свеце.
  
  
  
  Сам вельмі хачу выбрацца адсюль, Воўк, але там Морган. А калі б яго і не было, у мяне больш няма чароўнага соку.
  
  
  
  Джэк паглядзеў на левую руку і ўбачыў, што трымае вышчэрбленыя рыльца бутэлькі Спідзі, як чалавек, гатовы выставіць сур'ёзныя аргументы ў бойцы ля барнай стойкі. Ваўку неверагодна пашанцавала, што ён не парэзаўся, у жаху схапіўшыся за Джэка.
  
  Ён адкінуў рыльца. Плюх.
  
  Два трэйлера адзін за адным – шум падвоіўся. Воўк у жаху завыў і заціснуў рукамі вушы. Джэк заўважыў, што вялікая частка валасоў знікла з рук Ваўка падчас скачка – вялікая, але не ўсе. І ён бачыў, што два першых пальца на пэндзлях Ваўка аднолькавай даўжыні.
  
  – Пайшлі, Воўк, – сказаў Джэк, ледзь грукат прыціхла. – Пайшлі адсюль. Мы выглядаем як двое хлопцаў, якія чакаюць, пакуль іх покрестят ў спецыяльным нядзельнага выпуску «ВГ-клаба».
  
  Ён узяў Ваўка за руку, потым у паніцы тузануўся, калі лапища Ваўка сціснула яго далонь. Воўк убачыў выраз твару Джэка і прыслабіў хватку... ледзь-ледзь.
  
  – Не пакідай мяне, Джэк, – узмаліўся ён. – Калі ласка, не пакідай.
  
  – Не хвалюйся, Воўк, не пакіну, – адказаў Джэк. Падумаў: Як ты толькі ў такое вляпываешься, гаўнюк? Стаіш пад аўтастрадай пасярод Агаё з прирученным пярэваратнем. Як табе гэта ўдаецца? Трэніруешся, ці што? І між іншым, што там у нас з месяцам, Джэкі? Ты памятаеш?
  
  Ён не памятаў і нічога не мог сказаць, таму што неба зацягнулі хмары і ліў дождж.
  
  Якія ў яго шанцы? Трыццаць да аднаго ў яго карысць? Дваццаць восем да двух?
  
  Якімі б ні былі яго шанцы, выглядалі яны зусім не вясёлкавымі. З улікам таго, як усё склалася.
  
  – Не, я не пакіну цябе, – паўтарыў ён, а потым павёў Ваўка да далёкага беразе рэчкі. На плыткаводдзе плавала жыватом уверх брудная разламаная лялька, шкляныя сінія вочы глядзелі ў сгущавшуюся цемру. Мышцы рукі Джэка нылі: ён перенапряг іх, перацягваючы Ваўка ў гэты свет. Плечавы сустаў дергало, як хворы зуб.
  
  Ледзь яны выйшлі з вады на засмечаны травяністы бераг, Джэк зноў пачаў чхаць.
  
  2
  
  На гэты раз у Далінах Джэк прайшоў на захад паўмілі – менавіта на такую адлегласць Воўк перагнаў статак, каб коровцы змаглі напіцца з рэчкі, ледзь не якая стала Ваўку магілай. Тут, наколькі Джэк мог судзіць, яны апынуліся на дзесяць міль на захад ад. З цяжкасцю выбраліся на бераг – Ваўку, па сутнасці, прыйшлося цягнуць Джэка, – і ў тающем дзённым святле Джэк ўбачыў у нейкіх пяцьдзесят ярдаў зьезд з аўтастрады. «АРКАНУМ – АПОШНІ З'ЕЗД У АГАЁ. ДА МЯЖЫ ШТАТА 15 МІЛЬ» – паведамляў паказальнік.
  
  – Нам трэба злавіць спадарожку.
  
  – Спадарожку? – У голасе Ваўка чулася сумнеў.
  
  – Дай я взгляну на цябе.
  
  Ён падумаў, што Воўк выглядае нармальна, ва ўсякім выпадку, у густых прыцемках. Камбінезоны з нагруднік застаўся, толькі цяпер на ім з'явіўся ярлык «ОШКОШ». Пашытая маці Ваўка кашуля ператварылася ў кашулю з сіняга шамбре фабрычнай вытворчасці і выглядала набытай у вайсковым краме. На велізарных босых нагах з'явіліся скураныя макасіны, з якіх капала вада, і белыя шкарпэткі.
  
  Самым дзіўным прадметам новага ўбору Ваўка сталі круглыя акуляры ў сталёвай аправе, накшталт тых, што насіў Джон Ленан.
  
  – Воўк, ты дрэнна бачыў? У Далінах?
  
  – Не ведаю, – адказаў Воўк. – Напэўна! Воўк! Тут я дакладна бачу лепш, з гэтымі шклянымі вачыма. Воўк, прама тут і зараз! – Ён паглядзеў на якія праязджаюць па трасе аўтамабілі, і Джэк ўбачыў іх вачыма Ваўка: велізарныя сталёвыя пачвары з большущими жоўта-белымі вачыма, з ровам які нясецца скрозь ноч на неверагоднай хуткасці ў шуршании гумовых колаў па асфальце. – Я бачу лепш, чым хачу, – сумна дадаў Воўк.
  
  3
  
  [22]Двума днямі пазней яны – стомленыя, з ноющими нагамі – прохромали міма паказальніка «МУНІЦЫПАЛЬНАЯ МЯЖА ГОРАДА» на адным баку шашы 32 і кафэ «З 10 да 4» на іншы, апынуўшыся, такім чынам, у горадзе Мансі, штат Індыяна. Тэмпература ў Джэка паднялася да ста двух градусаў, і ён увесь час кашляў. Твар Ваўка распух і пабялеў. Ён выглядаў як баксёр, які пацярпеў поўнае паражэнне. Днём раней Воўк палез за познімі яблыкамі на дрэва, росшее ў цені ля закінутага прыдарожнага свірна. Забраўся, пачаў збіраць у нагрудны кішэню сморщившиеся восеньскія яблыкі, калі на яго напалі восы, чыё гняздо знаходзілася пад навіссю старога будынка. Завываў, Воўк кулём зляцеў на зямлю, над яго галавой вілася карычневае воблака. І ўсё ж, з адным цалкам заплыўшым вокам і носам, якія нагадваюць вялікую ліловую рэпу, ён настаяў, каб Джэк з'еў лепшыя з яблыкаў. Яны ўсе выглядалі не вельмі – маленькія, кіслыя, чарвівыя, – і Джэку зусім не хацелася іх ёсць, але пасля таго, што давялося перажыць Ваўку, адмовіць ён не змог.
  
  Вялікі стары «камара» з узмоцненымі заднімі рысорамі (пярэдні бампер амаль утыкался ў асфальт), сигналя, праехаў міма.
  
  – Эй-й-й, говнюки! – Крык змяніўся выбухам п'янага рогату. Воўк завыў і прыпаў да Джэку. Той думаў, што Воўк з часам зможа перадужаць свой страх перад аўтамабілямі, але цяпер у яго з'явіліся сумневы.
  
  – Усё нармальна, Воўк, – стомлена супакоіў ён свайго сябра, у дваццаты ці трыццаты раз за дзень вызваляючыся ад обхвативших яго рук. – Яны з'ехалі.
  
  – Так гучна! – прастагнаў Воўк. – Воўк! Воўк! Так гучна, Джэк, мае вушы, мае вушы!
  
  – Прямоточный глушыцель, – растлумачыў Джэк, стомлена падумаўшы: Табе спадабаюцца каліфарнійскія аўтастрады, Воўк. Мы туды трапім, калі працягнем наша сумеснае падарожжа, будзь упэўнены. А потым зазірнем на аўтамабільныя гонкі. Або на матацыклетныя. Ты прыйдзеш у захапленне. – Некаторым падабаецца гэты гук, ці ведаеш. Яны... – Прыступ кашлю сагнуў яго напалову. Свет паплыў у шэрыя цені. Потым вярнуўся, павольна, вельмі павольна.
  
  – Падабаецца, – прамармытаў Воўк. – Як такое можа падабацца, Джэк? І пахі...
  
  Джэк ведаў, што для Ваўка пахі – самае страшнае. Яны не прабылі тут і чатырох гадзін, як Воўк пачаў называць Амерыку Краінай дрэнных пахаў. У першую ноч Ваўка ванітавала пяць ці шэсць разоў, спачатку каламутнай рачной вадой з іншай рэальнасці, потым жоўцю. Гэта ўсе пахі, пакутліва тлумачыў ён. Ён не ведаў, як Джэк можа іх выносіць, як ўсе могуць іх выносіць.
  
  Джэк разумеў: вярнуўшыся з Далін, ты акунаешся ў пахі, якіх не заўважаеш, жывучы тут. Дызельнае паліва, выхлапныя газы бензінавых рухавікоў, прамысловыя адходы, смецце, атручаная вада, хімікаліі. Потым ты зноў да іх прывыкаеш. Прывыкаеш або перастаеш іх адчуваць. Толькі з Ваўком такога не адбывалася. Ён ненавідзеў аўтамабілі, ненавідзеў пахі, ненавідзеў гэты свет. Джэк не думаў, што Воўк калі-небудзь да яго абвыкне. Разумеў: калі яму не атрымаецца ў самым хуткім часе вярнуць Ваўка ў Даліны, той хутчэй за ўсё рехнется. І верагодна, у працэсе звядзе з розуму мяне, падумаў Джэк. Не так шмат для гэтага і трэба.
  
  Грузавічок з дашчанай кузавам, запоўненым клеткамі з курамі, протарахтел міма, за ім ішоў доўгі хвост нецярплівых легкавікоў, некаторыя вадзіцелі ціснулі на клаксон. Воўк літаральна скокнуў у абдымкі Джэка. Таго, аслабленага хваробай, адкінула ў завалены смеццем зарослы кювет, дзе ён прызямліўся на пятую кропку, ды так, што пстрыкнулі зубы.
  
  – Прабач, Джэк. – Голас Ваўка быў зусім няшчасным. – Бог поколотит мяне.
  
  – Не твая віна, – адказаў Джэк. – Стаміўся. Пара адпачыць.
  
  Воўк сеў побач з Джэкам, моўчкі, заклапочана гледзячы на яго. Ён ведаў, якія стварае складанасці для Джэка, але ведаў, што Джэк не трываецца прасоўвацца на захад хутчэй, каб адарвацца ад Моргана, але ў асноўным – па нейкай іншай прычыне. Ён ведаў, што ў сне Джэк клікаў маму і часам плакаў. Але, чуваючы, Джэк заплакаў толькі адзін раз, пасля таго як Воўк страціў самавалоданне на выездзе з Арканума. Гэта здарылася, калі ён зразумеў, што Джэк меў на ўвазе пад спадарожкай. Калі ён сказаў Джэку, што не зможа ехаць на маршрутцы – па меншай меры цяпер, а можа, і ніколі. Пасля гэтага Джэк сеў на верхні рэек агароджы і заплакала, закрыўшы твар рукамі. Потым перастаў плакаць... адняў рукі ад твару і паглядзеў на Ваўка так, нібы хацеў сказаць, што пакіне яго ў гэтай жудаснай Краіне дрэнных пахаў... а без Джэка Воўк вельмі хутка сышоў бы з розуму.
  
  4
  
  Яны дайшлі да выезду з Арканума па рэзервовай паласе, Воўк сціскаўся ў камяк і абдымаў Джэка кожны раз, калі ў густым змроку міма праязджала легкавік або трэйлер. Аднойчы Джэк пачуў насмешлівы голас, донесенный віхурай, паднятым што праехалі аўтамабілем: «Дзе ж ваша тачка, пидоры?» Ён строс з сябе гэтыя словы, як сабака стрэсвае якая патрапіла ў вочы ваду, і проста працягваў ісці, узяўшы Ваўка за руку і пацягнуўшы за сабой, калі адчуў, што Воўк цяпер ірване ў лес. Джэк разумеў, як важна як мага хутчэй сысці з аўтастрады, дзе забаранялася лавіць спадарожныя аўтамабілі, і дабрацца да выезду з Арканума на заходнія паласы руху. У некаторых штатах заканадаўча дазвалялася лавіць спадарожку на выездзе (так, ва ўсякім выпадку, сказаў Джэку валацуга, з якім яны начавалі ў адным хляве), але нават у тых штатах, дзе паднятая рука з оттопыренным уверх пальцам лічылася злачынствам, копы не звярталі на цябе ўвагу, калі ты стаяў на выездзе.
  
  Таму перш за ўсё трэба было дабрацца да выезду, спадзеючыся, што па шляху іх не перахопіць дарожны патруль. Джэку не хацелася і думаць аб тым, як успрымуць Ваўка копы. Напэўна, вырашаць, што гэта перанесены ў васьмідзесятыя Чарлз Мэнсан ў акулярах Ленана.
  
  Яны дабраліся да выезду, падышлі да уходившей на захад паласе. Праз дзесяць хвілін побач спыніўся бачылі віды старэнькі «крайслер». Кіроўца, шчыльны мужчына ў бейсболцы з надпісам "СЕЛЬСКАГАСПАДАРЧАЯ ТЭХНІКА "КЕЙС"", нахіліўся і адкрыў дзверцы:
  
  – Заскакваць, хлопцы. Агідны вечар, праўда?
  
  – Дзякуй, містэр, гэта дакладна, – весела адказаў Джэк. Галава яго ліхаманкава працавала, спрабуючы ўплесці Ваўка ў Гісторыю, так што выразы асобы Ваўка ён не заўважаў.
  
  А вось мужчына заўважыў.
  
  І яго твар закаменело.
  
  – Унюхал што-то дрэннае, сынок?
  
  Джэка вярнулі ў рэальнасць рэзкія ноткі ў голасе кіроўцы. Лагоднасць знікла, і стваралася адчуванне, што ён толькі-толькі пакінуў «Бар Апдайка ў Оутли», выпіўшы віскі і закусіўшы півам.
  
  Джэк тут жа павярнуўся да Ваўка.
  
  Ноздры Ваўка раздзьмуваліся, зусім як у мядзведзя, які адчуў блізкі пах скунса. Вусны не проста адцягнуліся ад зубоў, яны склаліся складкамі, і верхняя нагадвала шэраг пагоркаў і лощин.
  
  – Ён што, разумова адсталы? – ціхім голасам спытаў Джэка мужчына ў бейсболцы "СЕЛЬСКАГАСПАДАРЧАЯ ТЭХНІКА "КЕЙС"".
  
  – Няма... э-э-э... ён проста...
  
  Воўк зароў.
  
  Гэта вырашыла справу.
  
  – Госпадзе. – Мужчына, падобна, не верыў сваім вачам. Ён націснуў педаль газу, і аўтамабіль ірвануў з месца, дзверцы зачыніліся на хаду. Заднія ліхтары бліснулі у дажджлівым змроку, іх адлюстравання чырвонымі стрэламі прочертили асфальт.
  
  – Гэта выдатна. – Джэк разгарнуўся да Ваўка, які адскочыў ад яго злосці. – Проста выдатна! Калі ў гэтага хлопца ёсць радыёперадавальнік, ён ужо на дзевятнаццатым канале, выклікае копаў, паведамляе ім, што парачка псіхаў ловіць спадарожку на выездзе з Арканума! Джэйсан! Ці Ісус! Ці хто там яшчэ, мне без розніцы! Ты хочаш убачыць, як заколачивают гэтыя чортавы цвікі, Воўк? Зрабі такое яшчэ некалькі разоў, і ты адчуеш, як іх заколачивают! У нас! Іх заколотят ў нас!
  
  Які стаміўся дашчэнту, дрэнна соображающий, раздражнёны, ледзь павінен трымацца на нагах, Джэк насоўваўся на сжавшегося ў камяк Ваўка, які мог – калі б захацеў – адным моцным ударам адарваць яму галаву, але толькі адыходзіў.
  
  – Не крычы, Джэк, – узмаліўся ён. – Пахі... быць там пад замком... з гэтымі пахамі...
  
  – Я не заўважыў ніякіх пахаў! – крыкнуў Джэк. Голас сеў, запалёнае горла саднило яшчэ мацней, але ён не мог спыніцца: ці крычаць, або сысці з розуму. Мокрыя валасы ўпалі на вочы. Ён адкінуў іх і пляснуў Ваўка па плячы – моцна, рука тут жа адгукнулася болем. Нібы ударыў камень. Воўк жаласна завыў, і Джэк раззлаваўся яшчэ мацней. Дадало злосці і тое, што ён схлусіў. У гэты раз ён прабыў у Далінах менш шасці гадзін, але ў аўтамабілі гэтага мужчыны смярдзела, як у клетцы дзікага звера. Даўно выпіты кава, свежым півам (выкрытая банка «Штроха» стаяла ў кіроўцы паміж ног), а асвяжальнік паветра, які вісеў на люстэрку задняга выгляду, пах сухі салодкай пудрай са шчокі трупа. І Джэк ўлавіў яшчэ нейкі пах, больш цёмны, больш гадкае...
  
  – Ніякіх! – прахрыпеў ён. Пляснуў Ваўка па іншаму плячы. Воўк зноў завыў і разгарнуўся, згорбіўся, як дзіця, якога ўдарыў сярдзіты бацька. Джэк закалаціў яго па спіне, выбіваючы пырскі з камбінезона. Кожны раз, калі рука пляскала па целе Ваўка, той подвывал. – Так што табе лепш да гэтага прывыкнуць (Шлёп!), таму што ў наступным аўтамабілі, які тут спыніцца, можа сядзець кап (Шлёп!), ці гэта будзе містэр Морган Слоўт ў яго блевотно-зялёным «БМВ» (Шлёп!), і калі ты так і будзеш вялікім дзіцем, мы апынемся ў вялікай гребаном свеце пакут! (Шлёп!) Ты гэта разумееш?
  
  Воўк маўчаў. Стаяў, сагнуўшыся, спіной да Джэку, дрыжучы ўсім целам. Плакаў. Джэк адчуў, як да горла камяк падняўся, адчуў, як зашчыпаць раптам сталі гарачымі вочы. І ад гэтага лютасць яго разгарэлася яшчэ мацней. Нейкая жудасная частка яго свядомасці больш за ўсё хацела, каб ён поколотил самога сябе, і ведала, што самы цудоўны спосаб гэта зрабіць – біць Ваўка.
  
  
  
  – Павярніся да мяне!
  
  
  
  Воўк павярнуўся. Слёзы цяклі з мутна-карых вачэй за круглымі акулярамі. Пад носам віселі соплі.
  
  
  
  – Ты мяне разумееш?
  
  
  
  – Так, – прастагнаў Воўк. – Так, я разумею, але я не мог ехаць з ім, Джэк.
  
  – Чаму? – Джэк злосна глядзеў на яго, прыціскаючы кулакі да баках. І як жа ў яго балела галава!
  
  – Таму што ён паміраў, – ціха адказаў Воўк.
  
  Джэк вылупіўся на Ваўка, злосць хутка сыходзіла.
  
  – Джэк, ты не ведаў? – мякка спытаў Воўк. – Воўк! Ты гэтага не адчуў?
  
  – Не, – ледзь чуваць выдыхнуў Джэк. Але ён што-то адчуў, бо так? Што-нешта такое, чаго не ўлоўліваў раней. Сумесь...
  
  Тут да яго дайшло, і сілы разам яго пакінулі. Ён цяжка апусціўся на адбойнік, гледзячы на Ваўка.
  
  Лайно і гніе вінаград. Вось што ён пачуў. Не зусім, але блізка да таго.
  
  Лайно і гніе вінаград.
  
  – Гэта самы горшы пах, – прамармытаў Воўк. – Ён з'яўляецца, калі людзі забываюць, як быць здаровымі. Мы называем гэта... Воўк!.. Чорнай хваробай. Я не думаю, што ён ведаў пра гэта. І... гэтыя чужынцы не могуць яе унюхаць, праўда, Джэк?
  
  – Не могуць, – прашаптаў Джэк. Калі б ён раптам перанёсся ў Нью-Хэмпшыр, у спальню маці ў «Альгамбра», то унюхал б гэты агідны пах?
  
  Так. Ад маці ішоў гэты пах, струменіўся з усіх часоў, пах гаўна і гнілой вінаграда, чорнай хваробы.
  
  – Мы называем яе рак, – прашаптаў ён. Мы называем яе рак, і ў маёй маці гэтая хвароба.
  
  – Я не ведаю, ці змагу ехаць на маршрутцы або няма. Я паспрабую, калі ты хочаш, Джэк, але пахі... ўнутры... звонку таксама дрэнна – Воўк! – але ўнутры...
  
  Менавіта тады Джэк закрыў твар рукамі і заплакаў, ад адчаю, але галоўным чынам ад стомленасці. І так, Воўк правільна зразумеў выраз яго асобы: на імгненне спакуса пакінуць Ваўка перастала быць проста спакусай, ператварылася ў адзіна магчымы выхад. Шанцы дабрацца да Каліфорніі і знайсці Талісман – чым бы ён ні быў – з самага пачатку былі невялікія, але зараз ўпалі амаль да нуля. Воўк не проста запавольваў яго прасоўванне да мэты. З-за Ваўка яны рана ці позна трапілі б у турму. Хутчэй рана. І як ён растлумачыць з'яўленне Ваўка Рацыянальнаму Рычарду Слоуту?
  
  Так што ў той момант на твары Джэка Воўк убачыў халодную ашчаднасць, ад якой у яго падкасіліся калені. Ён упаў на іх і працягнуў да Джэку счэпленыя рукі, як закаханы ў дрэнны віктарыянскай меладраме.
  
  – Не сыходзь і не пакідай мяне тут, Джэк, – заплакаў Воўк. – Не пакідай добрага Ваўка, не пакідай мяне тут, ты перанёс мяне сюды, калі ласка, калі ласка, не пакідай мяне тут...
  
  І ўсё – сувязны прамовы Воўк пазбавіўся. Магчыма, ён спрабаваў нешта сказаць, але мог толькі галасіць. Джэк адчуў, як на яго навалілася бязмерная слабасць – не проста навалілася, добра вёскі, як звыклая куртка. Не пакідай мяне тут, ты перанёс мяне сюды...
  
  Вось так. Цяпер ён у адказе за Ваўка, праўда? Так. Натуральна, так. Ён схапіў Ваўка за руку і перацягнуў з Далін ў Агаё, і ноющее плячо – таму доказ. Зразумела, выбару ў яго не было. Воўк тануў, а калі б не патануў, Морган засмажыў б яго гэтай хреновиной, якая металу маланкі. І калі б ён мог павярнуць час назад, то спытаў бы: «Што б ты аддаў перавагу, Воўк, даўніна? Трапіць сюды і баяцца або застацца там і памерці?»
  
  Так, вядома, ён мог спытаць, але толькі Воўк яму б не адказаў, таму што туга цяміў. І дзядзька Томі любіў цытаваць кітайскую прымаўку: «Калі ты выратаваў чалавеку жыццё, адказнасць за яго ляжыць на табе да канца жыцця».
  
  Купанне ў рацэ, уцёкі – гэта не мела значэння. Адказнасць за Ваўка ляжала на ім.
  
  – Не пакідай мяне, Джэк, – рыдаў Воўк. – Воўк-Воўк! Калі ласка, не пакідай старога добрага Ваўка, я табе дапамагу, я буду ахоўваць цябе ўсю ноч, я шмат чаго ўмею, толькі не... не...
  
  – Перастань галасіць і падымайся. – Голас Джэка гучаў роўна і спакойна. – Я цябе не пакіну. Але мы павінны выбрацца адсюль, на выпадак, калі гэты тып выклікаў копаў. Пайшлі.
  
  5
  
  – Ты прыдумаў, што нам цяпер рабіць, Джэк? – нясмела спытаў Воўк. Яны больш за паўгадзіны прасядзелі ў зарослым кустамі кювеце, адразу за адміністрацыйнай мяжой Мансі, і калі Джэк павярнуўся да Ваўка, той з палёгкай ўбачыў яго ўсмешку. Вымучаную ўсмешку, і Ваўку не падабаліся цёмныя мяшкі стомленасці пад вачыма Джэка (яшчэ менш яму падабаўся пах Джэка – хворы пах), але ўсё-ткі ўсмешку.
  
  – Думаю, я ведаю, што нам зараз трэба зрабіць, – адказаў Джэк. – Я думаў пра гэта некалькі дзён таму, калі купіў новыя кеды.
  
  Ён падняў ногі. Абодва паглядзелі на кеды ў журботным маўчанні. Абадраныя, патрапаныя, брудныя. Левы прасіў кашы. Джэк адносіў іх... ён наморщил лоб, успамінаючы. Тэмпература замінала думаць. Тры дні. Толькі трыма днямі раней ён купіў іх на распродажы ў краме «Файва». Цяпер яны выглядалі старымі. Старымі.
  
  – У любым выпадку... – Джэк уздыхнуў, потым усміхнуўся. – Бачыш той будынак, Воўк?
  
  Вуглаватыя будынак з шэрага цэглы востравам ўзвышалася пасярод велізарнай аўтамабільнай стаянкі. Воўк ведаў, чым будзе пахнуць асфальт на гэтай стаянцы: мёртвымі, раскладаецца жывёламі. Ён будзе задыхацца ад гэтага паху, а Джэк ледзь яго заўважыць.
  
  – Да твайго ведама, на паказальніку напісана «Таун-лайн-сиксплекс», – растлумачыў Джэк. – Гучыць як кафейнік, але на самой справе гэта кіно з шасцю заламі. Так што знойдзецца хоць адзін фільм, які нам спадабаецца. – І днём народу там будзе трохі, а гэта добра, таму што ў цябе, Воўк, ёсць раздражняльная звычка злятаць з шпулек. – Пайшлі. – І ён цяжка падняўся.
  
  – Што такое кіно, Джэк? – спытаў Воўк. Ён ведаў, што ператварыўся ў жудасную праблему для Джэка – настолькі жудасную, што цяпер, якім бы ні быў нагода, стараўся нават не выказваць неспакой, не кажучы ўжо пра тое, каб пратэставаць. Але яму ў галаву прыйшла жахлівая думка: раптам «пайсці ў кіно» і «злавіць спадарожку» – адно і тое ж? Джэк называў равучыя вазы і карэты «машынамі», і «шеви», і «джертранами», і «універсаламі» (апошнія, думаў, Воўк, выглядалі як карэты ў Далінах, якія перавозілі пасажыраў ад адной станцыі да іншай). Можа, «кіно» – яшчэ адна назва гэтых равучых смуродных карэт? Вельмі нават верагодна.
  
  – Ведаеш, лепш паказаць, чым тлумачыць, – адказаў Джэк. – Думаю, табе спадабаецца. Пайшлі.
  
  Вылазячы з кювета, Джэк спатыкнуўся і ўпаў на калені.
  
  – Джэк, ты ў парадку? – заклапочана спытаў Воўк.
  
  Джэк кіўнуў. Яны накіраваліся да аўтамабільнай стаянцы, якая ў поўнай адпаведнасці з здагадкай Ваўка жудасна смярдзела.
  
  6
  
  Джэк «прайшоў» добрую частку трыццаці пяці міль паміж Арканумом, штат Агаё, і Мансі, штат Індыяна, на шырокай спіне Ваўка. Воўк баяўся легкавікоў, трэйлеры палохала яго, ледзь ці не ўсе пахі выклікалі млоснасць, пры раптоўных гучных шум, які бывае ён мог завыць і ўцячы. Але пры гэтым ён амаль не стамляўся. Калі судзіць па тым, як усё ідзе, «амаль» можна выкрасліць, думаў цяпер Джэк. Мяркую, ён не ведае стомы.
  
  Джэк як мог хутка адвёў іх ад арканумского выезду, прымушаючы мокрыя стомленыя ногі амаль бегчы. Галава гула ад болю, нібы ў чэрапе біўся вільготны гнуткі кулак, па целе каціліся хвалі спякота і холаду. Воўк лёгка шагал злева ад яго, шырокім крокам, без працы паспяваючы за Джэкам. Джэк разумеў, што наконт копаў, магчыма, перабольшыў, але мужчына ў бейсболцы "СЕЛЬСКАГАСПАДАРЧАЯ ТЭХНІКА "КЕЙС"" выглядаў вельмі ўжо напалоханым. І раззлаваным.
  
  Яны не прайшлі і чвэрці мілі, калі поселившаяся ў баку гарачае, колючыя боль прымусіла яго спытаць Ваўка, не зможа той панесці яго на закорках.
  
  – Што? – перапытаў Воўк.
  
  – Ну, ведаеш. – І Джэк паказаў, чаго хоча.
  
  Шырокая ўсмешка расплылась па твары Ваўка. Нарэшце ён што-тое зразумеў. Нарэшце мог што-то зрабіць.
  
  – Ты хочаш паехаць на мне верхам! – радасна ўсклікнуў ён.
  
  – Так, мабыць...
  
  – Так! Воўк! Тут і цяпер! Вазіў сваіх маленькіх «братоў-па-памет»! Запрыгивай, Джэк! – Воўк нахіліўся, сагнуў рукі.
  
  – Калі я буду занадта цяжкім, проста апусці мяне на...
  
  Перш чым ён паспеў скончыць, Воўк падхапіў яго і пабег у цемры па дарозе – сапраўды пабег. Халодны вільготны паветра здзімаў валасы з гарачага ілба Джэка.
  
  – Воўк, ты выдохнешься, – крыкнуў Джэк.
  
  – Не я! Воўк! Воўк! Бегчы тут і цяпер! – Упершыню пасля скачка ў голасе Ваўка чулася радасць. Наступныя два гадзіны ён бег уздоўж пустэльнай, цёмнай двухпалоснай асфальтавай дарогі, пакуль Арканум не застаўся далёка на ўсходзе. Потым Джэк убачыў кінуты свіран, які прыляпіўся ля зарослага пустазеллем палі, і ў ім яны пераначавалі.
  
  Ваўку хацелася трымацца далей ад гарадоў, дзе аўтамабілі кацілі равучым патокам, а смурод воблакам падымалася да нябёсаў. І Джэку хацелася трымацца далей ад гарадоў, таму што Воўк занадта вылучаўся. Але яму давялося зрабіць адзін прыпынак, як толькі яны перасеклі мяжу Індыяны, непадалёк ад Харрисвилла, каб зайсці ў прыдарожны краму. Пакуль Воўк нервова чакаў ля дарогі, прысядаючы на кукішкі, корпаючыся ў зямлі, паднімаючыся, акрэсліваючы крокамі невялікі круг і зноў сядаючы на кукішкі, Джэк купіў газету і ўважліва прагледзеў раздзел надвор'я. Наступнае поўню даводзілася на трыццаць першае кастрычніка – дзень усіх Святых, зразумелая справа. Джэк вярнуўся на першую старонку, каб зразумець, які сёння дзень... дакладней, быў учора. Дваццаць шостае кастрычніка.
  
  7
  
  Джэк штурхнуў адну з шкляных дзвярэй і разам з Ваўком увайшоў у фае «Таун-лайн-сиксплекса». Кінуў погляд на Ваўка, але той трымаўся – ва ўсякім разе, пакуль – цалкам прыстойна і выглядаў, можна сказаць, цікава-аптымістычным... па меншай меры на той момант. У будынку яму не падабалася, але ён знаходзіў, што тут лепш, чым у аўтамабілі. І пахла добра, чым-то лёгкім і смачным. Хоць прабіваўся і які-то іншы пах, горкі, з тухлинкой. Воўк павярнуў галаву налева і ўбачыў шкляны скрыню, поўны чагосьці белага. Адтуль і ішоў добры лёгкі пах.
  
  – Джэк, – прашаптаў ён.
  
  – Так?
  
  – Я хачу вунь таго белага. Але без пі-пі.
  
  – Пі-пі? Аб чым ты?
  
  Воўк пашукаў больш правільнае слова і знайшоў.
  
  – Без мачы. – Ён паказаў на ёмістасць, на якой запальвалася і гасла надпіс «СМАК СМЕТАНКОВАГА АЛЕЮ». – Гэта ж якая-то мача, так? Мяркуючы па паху.
  
  Джэк стомлена ўсміхнуўся.
  
  – Поп-корн без заменніка алею, добра, – кіўнуў ён. – А зараз памаўчы, добра?
  
  – Вядома, Джэк, – нясмела азваўся Воўк. – Тут і цяпер.
  
  Дзяўчына, якая прадавала квіткі, жавала велізарны камяк вінаграднай жуйкі. Перастала жаваць. Паглядзела на Джэка. Потым на яго высокага сутулящегося спадарожніка. Жуйка, прыліплы да мовы, нагадвала вялікую ліловую пухліна. Касірка павярнулася да прадаўцу поп-корн і закаціла вочы.
  
  – Два квіткі, калі ласка. – Джэк дастаў скатанные трубкай грошы, брудныя, заробленыя цяжкім цяжкасцю аднадаляровыя купюры, за выключэннем сиротливой пяцёркі, схаванай пасярэдзіне.
  
  – Які фільм? – Яе вочы рухаліся злева направа, справа налева, з Джэка на Ваўка, з Ваўка на Джэка, як быццам яна глядзела тэнісны матч.
  
  – А што хутка пачнецца? – спытаў Джэк.
  
  – Ну... – Дзяўчына зазірнула ў які ляжаў перад ёй лісток, прылеплены скотчам. – «Лятаючы цмок» у чацвёртым зале. Кун-фу з Чакам Норысам. – Злева направа, справа налева, злева направа. – У шостым зале – двайны паказ. Мультфільмы Ральфа Бакши. «Чараўнікі» і «Уладар Кольцаў».
  
  Джэк адчуў палёгку. Бо Воўк – вялікі дзіця-переросток, а дзеці любяць мульцікі. Так што ўсё магло атрымацца. Воўк знойдзе ў Краіне дрэнных пахаў хоць што-небудзь вясёлае, а Джэк зможа паспаць тры гадзіны.
  
  – Гэта нам падыходзіць, – сказаў ён касірцы. – Мультфільмы.
  
  – З вас чатыры даляра, – адказала яна. – Дзённыя зніжкі да двух гадзін дня. – Націснула кнопку, і два квітка выскачылі з шчыліны з механічным скрыгатам. Воўк, ўскрыкнуўшы, адхіснуўся.
  
  Дзяўчына зірнула на яго, прыпадняўшы бровы.
  
  – Вы нервовы, містэр?
  
  – Не, я Воўк. – Ён усміхнуўся, прадэманстраваўшы занадта шмат зубоў. Джэк мог паклясціся, што двума днямі раней зубоў было менш. Дзяўчына паглядзела на іх. Облизнула вусны.
  
  – Усё добра. Проста ён... – Джэк паціснуў плячыма. – Занадта шмат часу праводзіць на ферме. Вы разумееце. – Ён працягнуў сиротку-пяцёрку. Касірка ўзяла яе з такім выглядам, быццам шкадавала, што ў яе няма шчыпцоў.
  
  – Пайшлі, Воўк.
  
  Калі яны накіраваліся да кіёска з прысмакамі – Джэк засоўваў даляр у кішэню брудных джынсаў, – касірка вуснамі паслала паведамленне прадаўцу: «Паглядзі на яго нос!»
  
  Джэк паглядзеў на Ваўка і ўбачыў, што яго ноздры рытмічна раздзімаюцца і сціскаюцца.
  
  – Спыні, – прамармытаў ён.
  
  – Спыніць што, Джэк?
  
  – Тое, што ты робіш носам.
  
  – Ох. Я паспрабую, Джэк, але...
  
  – Ш-ш-ш.
  
  – Хочаш што-небудзь узяць, сынок? – спытаў прадавец.
  
  – Так, калі ласка. «Джуніара минтс», «Ризес писэс» і вялікую порцыю поп-корн без алею.
  
  Прадавец паставіў заказ на прылавак і падсунуў да іх. Воўк схапіў вядзерца абедзвюма рукамі і тут жа захрустел поп-корнам, набіўшы поўны рот.
  
  Прадавец моўчкі глядзеў на яго.
  
  – Занадта шмат часу праводзіць на ферме, – паўтарыў Джэк. Ён задаваўся пытаннем, ці дастаткова ўбачылі гэтыя двое, каб выклікаць паліцыю. Падумаў – і не ўпершыню – пра іронію таго, што адбываецца. У Нью-Ёрку ці Лос-Анджэлесе ніхто не звярнуў бы ўвагі на Ваўка, не глянуў бы на яго ў другі раз, а тым больш – у трэці. Верагодна, узровень цярпімасці да дзівацтваў у глыбінцы быў куды ніжэй. Але зразумела, калі б яны ў Нью-Ёрк або Лос-Анджэлес, Воўк ўжо даўно зляцеў з шпулек.
  
  – Гэта дакладна, – кіўнуў прадавец. – З цябе два восемдзесят.
  
  Джэк заплаціў, ўнутрана скривившись, усвядоміўшы, што за тры гадзіны кіно яму давялося выкласці чвэрць усяго грашовага запасу.
  
  Воўк ўсміхаўся прадаўцу з поўным ротам поп-корна. Джэк бачыў, што для Ваўка гэта прыязная ўсмешка нумар адзін, але чаму-то сумняваўся, што прадавец таксама яе так успрымае. Занадта ўжо яна атрымлівалася зубастай, у сотню зубоў.
  
  І ноздры Ваўка зноў раздзьмуваліся.
  
  Ды пайшлі яны, хай клічуць копаў, калі хочацца, падумаў Джэк з асуджанасцю, хутчэй дарослай, чым дзіцячай. Мацней гэта нас ужо не затармозіць. Ён не можа ехаць на новых аўтамабілях, таму што не выносіць паху нейтралізатараў, і не можа ехаць на старых, таму што яны смярдзяць выхлапнымі газамі, і потым, і машынным алеем, і півам. Ды ён, напэўна, не зможа ехаць ні на чым, таму што па-чартоўску схільны клаўстрафобіі. Прызнайся, Джэкі, хоць бы самому сабе. Ты гаворыш, што ён хутка абвыкне, але гэтага, верагодна, не здарыцца ніколі. І што мы збіраемся рабіць? Перасякаць Індыяну на сваіх дваіх, што ж яшчэ. Папраўка. Воўк збіраецца перасякаць Індыяну на сваіх дваіх. А я збіраюся перасякаць Індыяну на спіне Ваўка. Але спачатку я збіраюся адвесці Ваўка ў гэты чортаў кіназала і паспаць, пакуль не скончацца абодва фільма або пакуль не з'явяцца копы. Канец гісторыі, сэр.
  
  – Што ж, прыемнага прагляду, – наказваў іх прадавец.
  
  – Дзякуй, – адказаў Джэк. Павярнуўся і раптам зразумеў, што Ваўка побач няма. Воўк глядзеў на што-то за галавой прадаўца, і ў яго застылых вачах чытаўся амаль рэлігійны захапленне. Джэк ускінуў галаву і ўбачыў верціцца ў патоках паветра рэкламу фільма Стывена Спілберга «Блізкія кантакты трэцяй ступені». – Пайшлі, Воўк.
  
  8
  
  Воўк зразумеў, што нічога не выйдзе, як толькі яны пераступілі парог.
  
  Маленькая, цёмная, сырая пакой. Жудасныя пахі. Паэт, обладай ён нюхам Ваўка, сказаў бы, што гэта смурод горкіх мар. Воўк паэтам не быў. Ён толькі ведаў, што пераважае пах поп-корн з мочой, і яго ледзь не званітавала.
  
  І без таго цьмяныя агні пачалі гаснуць, ператвараючы пакой у пячору.
  
  – Джэк, – прастагнаў Воўк, учапіўшыся ў руку Джэка. – Джэк, мы павінны выбрацца адсюль, разумееш?
  
  – Табе спадабаецца, Воўк, – прамармытаў Джэк, разумеючы трывогу Ваўка, хай і не ў поўнай меры. Ваўка заўсёды што-нешта трывожыла. У гэтым свеце трывога і Воўк сталі сінонімамі. – Паспрабуй.
  
  – Добра, – адказаў Воўк, і Джэк пачуў не толькі згода – Воўк з усіх сіл спрабаваў трымаць сябе ў руках. Яны селі, Воўк – ля праходу, у нязручнай позе, высока падняўшы калені, прыціскаючы да грудзей вядзерца з поп-корнам, ёсць які яму ўжо зусім не хацелася.
  
  Перад імі хто-то шоргнуў запалкай, успыхнуў жоўты агеньчык. Джэк унюхал сухі пах траўкі, такі знаёмы па кінатэатрах Каліфорніі, што яго тут жа перастаеш заўважаць. Воўк пачуў лясны пажар.
  
  – Джэк!..
  
  – Ш-ш-ш, фільм пачынаецца.
  
  
  
  І я ўжо задрамаў.
  
  
  
  Джэк так і не даведаўся, які гераізм праявіў Воўк у наступныя некалькі хвілін. Воўк і сам гэтага не ведаў. Ён толькі ведаў, што імкнецца вытрымаць гэты кашмар дзеля Джэка. Усё нармальна, думаў Воўк. Глядзі, Воўк, Джэк збіраецца паспаць, збіраецца паспаць прама тут і цяпер. І ты ведаеш, Джэк ніколі б не прывёў цябе ў небяспечнае месца, так што проста сядзі... проста чакай... Воўк!.. усё будзе добра...
  
  Але Воўк жыў цыкламі, і яго цыкл набліжаўся да месячнага піка. Вастрыня інстынктаў дасягнула максімуму, супрацьстаяць ім ён не мог. Рацыянальны розум казаў, што тут з ім нічога не здарыцца, інакш Джэк не прывёў бы яго сюды. Але з тым жа поспехам чалавек, у якога свярбіць у носе, кажа сабе, што нельга чхаць ў царкве, таму што гэта непрыстойна.
  
  Ён сядзеў у гэтай змрочнай смуроднай пячоры, удыхаючы пах ляснога пажару, дергаясь кожны раз, калі цень слізгаў па праходзе, пакорліва чакаючы, што з цемры над галавой на яго што-то зваліцца. І калі ў далёкім канцы пячоры адкрылася магічнае акно, ён працягваў сядзець, купаючыся ў едкай смуроду ўласнага поту, шырока раскрыўшы вочы, з перакошаным ад жаху тварам, і глядзеў, як аўтамабілі сутыкаюцца і перагортваюцца, будынкі гараць, а адзін мужчына перасьледуе іншага.
  
  – Анонсы, – прамармытаў Джэк. – Я ж казаў, табе спадабаецца.
  
  Пачуліся галасы. Хто-то сказаў: Не паліць. Хто-то: Не смеціць. Хто-то: Для груп зніжкі. Хто-то: Льготныя цэны да чатырох гадзін дня.
  
  – Воўк, нас нагрэлі, – прамармытаў Джэк. Пачаў казаць што-то яшчэ, але замест слоў з горла вырваўся храп.
  
  Апошні голас сказаў: Исейчасмыпредставляемвам, – пасля чаго Воўк страціў кантроль над сабой. «Уладар Кольцаў» Бакши агучваўся з выкарыстаннем сістэмы Dolby, і киномеханику загадалі на дзённых сеансах ўсякаюць гук на поўную, таму што на гэтыя сеансы прыходзілі наркаманы, а ім гучнасць вельмі падабалася.
  
  Пачуліся дзікія грукат і скрыгат, зноў адкрылася магічнае акно, і цяпер Воўк убачыў агонь – мельтешение аранжавага і чырвонага.
  
  Ён завыў і ўскочыў на ногі, пацягнуўшы за сабой паспеў задрамаць Джэка.
  
  – Джэк! – крыкнуў ён. – Сыходзіць! Трэба сыходзіць! Воўк! Бачу агонь! Бачу агонь! Воўк! Воўк!
  
  – Сядзь! – закрычаў нехта.
  
  – Заткніся, торчок! – гаркнул хто-то яшчэ.
  
  Адкрылася дзверы ў задняй сцяне.
  
  – Што тут адбываецца?
  
  – Воўк, затыкніся! – прашыпеў Джэк. – Дзеля Бога...
  
  – О-У-У-У-У-У-У-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ!
  
  Воўк завыў.
  
  Нейкая жанчына добра разгледзела Ваўка ў святле, променем праз расчыненыя дзверы. Закрычала і пацягнула маленькага хлопчыка за руку. Літаральна пацягнула: дзіця ўпаў на калені, і жанчына павалок яго па усыпанному поп-корнам праходу. З ногі хлопчыка саскочыла кроссовка.
  
  – О-У-У-У-У-У-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-У-У-У-У-У-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-У-У-У-У-У-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ-АБ!
  
  Хлопец, што курыў траўку ў трох шэрагах наперадзе, павярнуўся і з затуманеным цікавасцю паглядзеў на іх. Адзін вушак дымился ў яго ў руцэ, другі тырчаў за вухам.
  
  – Ну... ні хрэна сабе, – вырвалася ў яго. – Гробаны лонданскія пярэваратні зноў атакуюць, так?
  
  – Добра, – забубніў Джэк. – Добра, мы сыходзім. Ніякіх праблем. Проста... проста больш не рабі гэтага, добра? Добра?
  
  І ён павёў Ваўка да выхаду. Зноў навалілася стомленасць.
  
  У фае святло балюча ўдарыў па вачах мноствам іголак. Жанчына, якая пацягнула хлопчыка з залы, падалася назад у кут, абдымаючы дзіцяці. Калі ўбачыла, што Джэк вывеў Ваўка з двухстворкавых дзвярэй шостага залы, падняла хлопчыка на рукі і кінулася да выхаду з кінатэатра.
  
  Прадавец, касірка, кінамеханік і высокі мужчына ў спартыўнай куртцы, які нагадваў гоначнага зазывалы, збіліся ў шчыльную купку. Джэк выказаў здагадку, што мужчына ў клятчастай куртцы і белых туфлях – кіраўнік.
  
  Прыадчыніліся дзверы іншых залаў. З іх выглядалі людзі, каб паглядзець, з чаго такі шум. Джэку яны здаваліся барсуками, высунувшимися з сваіх нор.
  
  – Прэч адсюль! – крыкнуў мужчына ў клятчастай куртцы. – Прэч адсюль, я ўжо выклікаў паліцыю, яны пад'едуць праз пяць хвілін.
  
  Хлусіш, ты нікога не выклікаў, падумаў Джэк, ухапіўшыся за саломінку надзеі. Не паспеў выклікаць. І калі мы неадкладна уберемся адсюль, магчыма – толькі магчыма, – і не будзеш выклікаць.
  
  – Мы сыходзім, – адказаў Джэк. – Прабачце. Проста... мой старэйшы брат – эпілептыкі, і ў яго здарыўся прыпадак. Мы... мы забыліся ўзяць з сабой яго лекі.
  
  Словы «эпілептыкі» хапіла, каб прадавец і касірка падаліся назад. Нібы Джэк сказаў «пракажоны».
  
  – Пайшлі, Воўк.
  
  Ён убачыў, як кіраўнік паглядзеў куды-то ўніз, убачыў, як грэбліва выгнуліся яго вусны. Прасачыў за яго поглядам і заўважыў расплывающееся цёмная пляма на камбінезоне Ваўка. Той абмачэце.
  
  І Воўк гэта ўбачыў. Многае ў свеце Джэка было яму чужое, але, верагодна, ён разумеў, як выглядае пагарду. І выбухнуў гучнымі, всхлипывающими, рвущими сэрца рыданнямі.
  
  
  
  – Джэк, я шкадую, Воўк вельмі шкадуе!
  
  
  
  – Уведи яго адсюль, – грэбліва кінуў кіраўнік і адвярнуўся.
  
  Джэк абняў Ваўка і павёў да выхаду.
  
  – Пайшлі, Воўк, – казаў ён спакойна, з шчырай пяшчотай. Ніколі яшчэ ён так востра не перажываў за Ваўка. – Пайшлі, гэта мая віна – не твая. Пайшлі.
  
  – Прабач. – Воўк усё рыдаў. – Я дрэнны, Бог мяне поколотит, я дрэнны.
  
  – Ты добры, – запярэчыў Джэк. – Пайшлі.
  
  Ён адкрыў дзверы, і яны выйшлі ва ўсе яшчэ цёплы кастрычніцкі дзень.
  
  Жанчына з дзіцем знаходзілася ў добрых дваццаці ярдаў ад іх, але, убачыўшы Джэка і Ваўка, падалася назад да свайго аўтамабілю, трымаючы дзіцяці перад сабой, як загнаны ў кут гангстэр – закладніка.
  
  – Не подпускай яго да мяне! – закрычала яна. – Не подпускай гэтага монстра да майго дзіцяці! Ты мяне чуеш?! Не подпускай яго да мяне!
  
  Джэк падумаў, што трэба было б сказаць ёй што-небудзь заспакаяльнае, але патрэбных слоў не знайшоў. Занадта стаміўся.
  
  Яны рушылі прэч, пад вуглом перасякаючы аўтамабільную стаянку. Калі пераадолелі палову шляху да дарогі, Джэк пахіснуўся. Свет на кароткі час завалакло шэрым.
  
  Ён смутна ўсведамляў, што Воўк падхапіў яго на рукі і нясе як дзіцяці. Цьмяна ўсведамляў, што Воўк плача.
  
  – Джэк, я так шкадую, калі ласка, не трэба ненавідзець Ваўка, я магу быць добрым добрым Ваўком, ты пачакай, ты ўбачыш...
  
  – Я цябе не ненавіджу, – адказаў Джэк. – Я ведаю, што ты... ты добры добры Воўк...
  
  Ён заснуў, не дагаварыўшы. Калі прачнуўся, наступіў вечар і Мансі застаўся ззаду. Воўк трымаўся далей ад галоўных дарог, ідучы па павуціне мясцовых прасёлак. Не звяртаючы ўвагі на ўказальнікі і не блытаючыся на скрыжаваннях, шагал строга на захад, падштурхнуты інстынктам пералётнай птушкі.
  
  Ноч яны правялі ў апусцелым доме на поўнач ад Каммака, і раніцай Джэку здалося, што тэмпература спала.
  
  А бліжэй да поўдня – поўдня дваццаць восьмага кастрычніка – ён усвядоміў, што на далонях Ваўка зноў з'явіліся валасы.
  
  
  
  Кіраўнік 19
  
  Джэк пад замкам
  
  1
  
  У тую ноч яны заначавалі ў руінах згарэлага дома. З аднаго боку распасціралася шырокае поле, з другога высился лес. На далёкай баку поля стаяў фермерскі дом, але Джэк меркаваў, што ім тут нічога не пагражае, калі яны не будуць шумець і высоўвацца. Пасля заходу сонца Воўк пайшоў у лес. Крочыў павольна, нахіліўшыся, амаль дакранаючыся тварам зямлі. Пакуль не схаваўся з выгляду, нагадваў Джэку блізарукага чалавека, таго, хто шукае страчаныя акуляры. Джэк нерваваўся (літаральна бачыў Ваўка, трапіўшага ў капкан са сталёвымі зуб'ямі, Ваўка, злоўленага і змрочнага, але не воющего, отгрызающего сабе нагу), але Воўк вярнуўся і на гэты раз ішоў, амаль выпрастаўшыся, несучы ў абедзвюх руках нейкія расліны. Іх карані тырчалі з яго кулакоў.
  
  – Што ты прынёс, Воўк? – спытаў Джэк.
  
  – Лекі, – суха адказаў Воўк. – Але не вельмі добрае, Джэк. Воўк! У тваім свеце добрага не шмат!
  
  – Лекі? У якім сэнсе?
  
  Але Воўк больш нічога не сказаў. Дастаў з нагруднай кішэні дзве запалкі, распаліў бяздымных вогнішча і спытаў Джэка, зможа знайсці той слоік. Джэк знайшоў слоік з-пад піва ў кювеце. Воўк панюхаў яе і наморщил нос.
  
  – Зноў дрэнныя пахі. Мне патрэбна вада, Джэк. Чыстая вада. Я схаджу, калі ты стаміўся.
  
  – Воўк, я хачу ведаць, што ты задумаў.
  
  – Я схаджу, – паўтарыў Воўк. – На тым баку поля – ферма. Воўк! Там ёсць чыстая вада. Ты адпачывай.
  
  Джэк прадставіў сабе, як жонка фермера выглядае з акна, рыхтуючы вячэру, і бачыць Ваўка, які ішоў па двары з піўной слоікам у адной касматай лапе і карэньчыкамі і травой у іншы.
  
  – Я схаджу.
  
  Ферма знаходзілася менш чым у пяцістах футах ад іх лагера. Цёплыя вокны прызыўна жаўцелі на другім баку поля. Нікім не заўважаны, Джэк напоўніў банку з крана ў свірна і рушыў назад. На паўдарогі ўсвядоміў, што бачыць сваю цень. Паглядзеў на неба.
  
  Месяц, амаль поўная, паднялася над усходнім гарызонтам.
  
  Устрывожаны, Джэк вярнуўся да Ваўка і аддаў яму слоік з вадой. Воўк панюхаў, зноў паморшчыўся, але нічога не сказаў. Паставіў слоік на агонь і пачаў прасоўваць кавалачкі сабраных ім раслін у дзірку ў вечку. Хвілін праз пяць ці крыху пазней з парай пачаў падымацца жудасны пах – калі па праўдзе, цяперашні смурод. Джэк ўнутрана сціснуўся. Ён не сумняваўся, што Воўк захоча, каб ён выпіў гэты адвар, як не сумняваўся і ў тым, што гэтая гадасць яго заб'е, магчыма, павольна і пакутліва.
  
  Ён заплюшчыў вочы і захроп, гучна і маляўніча. Калі Воўк ўбачыць, што ён спіць, то, вядома, будзіць не стане. Ніхто не будзіць хворых людзей, праўда? А Джэк хварэў. З цемрай зноў паднялася тэмпература. Яго біў дрыжыкі, і пры гэтым ён багата пацеў.
  
  Гледзячы скрозь вейкі, ён убачыў, як Воўк зняў слоік з агню і паставіў астуджваць. Сам сеў і ўтаропіўся ў неба, абхапіўшы рукамі калені, з летуценным і, чаго там, выдатным асобай.
  
  Ён глядзіць на месяц, падумаў Джэк і адчуў страх.
  
  
  
  Мы не падыходзім да статка, калі змяняемся. Добры Джэйсан, няма! Мы іх з'еш!
  
  Воўк, скажы мне: цяпер я – твой статак?
  
  
  
  Джэка затрэсла.
  
  Пяццю хвілінамі пазней – Джэк да гэтага часу сапраўды амаль заснуў – Воўк нахіліўся над слоікам, панюхаў. Кіўнуў, падняў яе і падышоў да таго месца, дзе ляжаў Джэк, прываліўшыся да абвугленай потолочной бэльцы і падклаўшы пад галаву запасную кашулю. Джэк шчыльна зачыніў вочы і зноў захроп.
  
  – Хопіць, Джэк! – радасна усклікнуў Воўк. – Я ведаю, што ты не спіш. Ваўка не правядзеш.
  
  Джэк адкрыў вочы і паглядзеў на Ваўка з сонным абурэннем.
  
  – Адкуль ты ведаеш?
  
  – У людзей ёсць пах сну і пах няспання, – адказаў Воўк. – Нават чужынцы павінны гэта ведаць, праўда?
  
  – Не, мы гэтага не ведаем.
  
  – У любым выпадку ты павінен гэта выпіць. Гэта лекі. Выпі яго, Джэк, прама тут і цяпер.
  
  – Я не хачу, – адказаў Джэк. З банкі невыносна цягнула балотам.
  
  – Джэк, ад цябе ідзе пах хваробы.
  
  Джэк моўчкі глядзеў на яго.
  
  – Так, – кіўнуў Воўк. – І ён становіцца горш. Пакуль яшчэ не зусім дрэнны, але – Воўк! – ці не стане такім, калі ты не прымеш лекі.
  
  – Воўк, ты, вядома, можаш унюхаць гаючыя травы і ўсё такое ў Далінах, але гэта Краіна дрэнных пахаў, памятаеш? Ты, напэўна, сабраў крестовник-жаўтуху, і сумах, і віку, і...
  
  – Гэта добрыя травы, – адказаў Воўк. – Проста не вельмі моцныя, так поколотит іх Бог. – На яго твары адлюстравалася туга. – Тут не ўсё пахне дрэнна. Ёсць і добрыя пахі. Але добрыя пахі – як лекавыя расліны. Слабыя. Я думаю, раней яны былі мацней.
  
  Ён зноў летуценна паглядзеў на месяц, і Джэк адчуў, як вяртаецца трывога.
  
  – Я гатовы спрачацца, калі-то гэта было добрае месца, – працягнуў Воўк. – Чыстае і поўнае энергіі...
  
  – Воўк? – спытаў Джэк ціхім голасам. – Воўк, у цябе на далонях зноў з'явілася поўсць.
  
  Воўк здрыгануўся і павярнуўся да Джэку. Імгненне – магчыма, адбілася запалёнае ўяўленне Джэка, але ў любым выпадку гэта доўжылася не даўжэй імгненні – у вачах Ваўка адкрыта чытаўся голад. Потым ён нібы скінуў з сябе гэтае насланнё, як благі сон.
  
  – Ды. Але я не хачу гаварыць пра гэта і не хачу, каб ты казаў пра гэта. Гэта не мае значэння, пакуль не мае. Воўк! Проста выпі лякарства, Джэк, гэта ўсё, што ты павінен зрабіць.
  
  Джэк бачыў, што адмоўны адказ Ваўка не задаволіць, і калі ён, Джэк, не вып'е лекі добраахвотна, Воўк палічыць сваім абавязкам расціснуць яму сківіцы і выліць змесціва банкі ў горла.
  
  – Памятай, калі яно мяне заб'е, ты застанешся адзін, – змрочна папярэдзіў ён, беручы банку, усё яшчэ цёплую.
  
  На твары Ваўка адбіўся жах. Ён ссунуў круглыя акуляры на пераноссі.
  
  – Не хачу прычыняць табе шкоды, Джэк... Воўк ніколі не захоча прычыніць табе шкоды. – На яго твары чыталася такое пакуты, што яно магло здацца недарэчным, калі б не было зусім шчырым.
  
  Джэк здаўся і выпіў змесціва банкі. Ён нічога не мог супрацьпаставіць адчаю Ваўка. Густ, як ён і чакаў, апынуўся агідным... і хіба свет не пачаў расплывацца? Хіба не пачаў расплывацца, нібы перад скачком назад у Даліны?
  
  – Воўк! – крыкнуў ён. – Воўк, хапай мяне за руку!
  
  Воўк схапіў, заклапочаны і ўсхваляваны.
  
  – Джэк? Джэкі? Што такое?
  
  Прысмак лекі сыходзіў з рота. І адначасова мяккае цяпло – тое самае цяпло, якое ўзнікала ад глоточка брэндзі ў тых рэдкіх выпадках, калі маці дазваляла выпіць яго, – пачатак расцякацца па страўніку. Свет зноў здабыў рэзкасць. Гэта кароткі расплывание магло быць плёнам ўяўлення Джэка... але ён так не думаў.
  
  
  
  Мы амаль скокнулі. Яшчэ імгненне, і гэта магло адбыцца. Можа, я змагу гэта зрабіць і без чароўнага соку... можа, я змагу!
  
  
  
  – Джэк? Што такое?
  
  – Мне ўжо лепш. – Джэк выціснуў з сябе ўсмешку. – Я лепш сябе адчуваю, вось і ўсё. – І ён выявіў, што так яно і ёсць.
  
  – Ад цябе і пахне лепш! – радасна усклікнуў Воўк. – Воўк! Воўк!
  
  2
  
  Джэк ішоў на папраўку, але на наступны дзень быў яшчэ вельмі слабы. Воўк нёс яго на спіне, і на захад яны прасоўваліся павольна. У прыцемках пачалі шукаць месца для начлегу. Джэк заўважыў дроўнай хлеў ў невялікім брудным яры. Вакол валяліся смецце і лысыя пакрышкі. Воўк пагадзіўся без лішніх слоў. Увесь дзень ён трымаўся ціха і выглядаў змрочным.
  
  Джэк заснуў адразу і прачнуўся каля адзінаццаці, таму што захацеў адліць. Агледзеўшыся, убачыў, што Ваўка няма побач. Падумаў, што той пайшоў у лес, каб сабраць травы для другой лекавай дозы і замацаваць эфект. Джэк зморшчыў нос, але калі б Воўк захацеў, каб ён выпіў гэты адвар, ён бы выпіў. Таму што пасля першай порцыі яму стала значна лепш.
  
  Ён адышоў за кут хлява, высокі хударлявы падлетак у трусах, незашнурованных кедах і расшпіленай кашулі. Доўга адліваў, гледзячы на неба. Выдалася адна з тых дзіўных начэй, якія здараюцца на Сярэднім Захадзе ў кастрычніку і нават у пачатку лістапада, незадоўга перад прыходам зімы з яе жорсткай жалезнай хваткай. Было вельмі цёпла, лёгкі ветрык лашчыў скуру.
  
  Над галавой плыла месяц, белая, і круглая, і выдатная. Яна залівала свет чыстым, але дзіўна-зманлівым святлом, які, здавалася, адначасова і выстаўляў усё напаказ, і хаваў. Джэк глядзеў на месяц, усведамляючы, што яна яго гіпнатызуе, аднак ніколькі з-за гэтага не трывожачыся.
  
  
  
  Мы не падыходзім да статка, калі змяняемся. Добры Джэйсан, няма!
  
  Цяпер я – твой статак, Воўк?
  
  
  
  Джэк ўбачыў на месяцы твар. Без здзіўлення зразумеў, што гэта твар Ваўка... толькі не шырокае, і адкрытае, і крыху здзіўлены, не простае і добрае. Няма, твар было вузкае і цёмнае, цёмная ад воўны, але поўсць значэння не мела. Твар стала цёмным ад намераў.
  
  
  
  Мы не падыходзім да статку, мы іх з'еш, з'еш іх, мы іх з'еш, Джэк, калі мы змяняемся мы...
  
  
  
  Гэта твар на месяцы, кьяроскуро на косткі, было пысай рыкае звера, склонившего галаву набок перад тым, як кінуцца на яго, разявіўшы поўную зубоў пашчу.
  
  
  
  Мы ямо мы забіваем мы забіваем забіваем ЗАБІВАЕМ ЗАБІВАЕМ
  
  
  
  Палец дакрануўся да пляча Джэка і павольна спусціўся да таліі.
  
  Джэк проста стаяў, трымаючы пеніс ў руцэ і гледзячы на месяц. А тут з яго зноў вылецела тугая бруя мачы.
  
  – Я спалохаў цябе, – пачуўся за яго спіной голас Ваўка. – Шкадую, Джэк. Бог поколотит мяне.
  
  Але ў гэты момант Джэк не думаў, што Воўк аб чым-то шкадуе.
  
  Па голасе адчувалася, што Воўк усміхаецца.
  
  У Джэка раптам паўстала ўпэўненасць, што яго збіраюцца з'есці.
  
  Дом з камянёў? – няскладна падумаў ён. У мяне няма нават дома з саломы, куды я магу ўцячы.
  
  Цяпер, калі страх прыйшоў, ён палаў ў крыві гарачэй любой ліхаманкі.
  
  
  
  Нам не страшны шэры воўк, шэры воўк, шэры воўк... сапраўды хто баіцца вялікага дрэннага ваўка хто...
  
  
  
  – Джэк?
  
  
  
  Я я аб Госпадзе, я баюся вялікага дрэннага Ваўка...
  
  
  
  – Джэк?
  
  Ён павольна павярнуўся.
  
  Твар Ваўка, на якім, калі яны падыходзілі да адрыны і ўладкоўваліся на начлег, ледзь праступала шчацінне, цяпер пакрывала густая барада, якая пачыналася ад самых скроняў. І вочы гарэлі чырвона-аранжавым агнём.
  
  – Воўк, ты ў парадку? – прасіпеў Джэк. Гучней казаць ён не мог.
  
  – Так, – адказаў Воўк. – Я бегаў з месяцам. Гэта выдатна. Я бегаў... і бегаў... і бегаў. Але я ў парадку, Джэк. – Воўк ўсміхнуўся, паказваючы, у якім парадку ён, прадэманстраваўшы пры гэтым поўны рот гіганцкіх вострых зубоў. Джэк ў ціхім жаху адхіснуўся. Ён нібы трапіў у кіно і глядзеў у пашчу Чужога.
  
  Воўк злавіў погляд Джэка, і на яго загрубевшем твары прамільгнула засмучэнне. Але пад засмучэннем – і не занадта глыбока – таілася нешта яшчэ. Што-то радаснае, і ўсьмешлівы, і скалящее зубы. Гэта што-то збіралася пераследваць дзічыну, пакуль з яе носа ад жаху не пырсне кроў, пакуль яна не пачне стагнаць і маліць аб літасці. Гэта што-то прынялося б рагатаць, раздзіраючы на шматкі крыклівую ахвяру.
  
  Гэта што-то смяялася б, нават калі б дзічынай быў ён, Джэк.
  
  Асабліва калі б дзічынай быў ён.
  
  – Джэк, прабач... – працягнуў Воўк. – Час... яно падыходзіць. Мы павінны што-то зрабіць. Мы... заўтра. Мы павінны... павінны... – Ён паглядзеў уверх, на месяц.
  
  Падняў галаву і завыў.
  
  І Джэку пачуўся вельмі ціхі – зваротны выццё месяцовага ваўка.
  
  Яго ахапіў жах, ахутаў з галавы да пят. І да раніцы Джэк ужо не звёў вачэй.
  
  3
  
  На наступны дзень Ваўку стала лягчэй. Зрэшты, толькі на самую драбніцу, таму што яго ледзь не ванітавала ад напружання. Калі ён спрабаваў растлумачыць Джэку, што трэба рабіць – наколькі мог, – высока над іх галовамі праляцеў рэактыўны самалёт. Воўк ускочыў, выбег з адрыны і завыў на яго, трасучы вскинутыми да неба кулакамі. Ён зноў хадзіў басанож. Валасатыя ногі павялічыліся і не залазілі ў танныя макасіны.
  
  Ён спрабаваў сказаць, што рабіць, але мог грунтавацца толькі на старых казках і чуткі. Ён ведаў, як адбывалася змена ў яго свеце, але адчуваў, што тут, у свеце чужынцаў, усё магло быць значна горш – і мацней, і больш небяспечны, чым. Ён ужо гэта адчуваў. Адчуваў сілу, якая бурліла ў ім, і дакладна ведаў, што сёння, як толькі ўзыдзе месяц, сіла гэтая выплюхнецца вонкі.
  
  Ён зноў і зноў паўтараў, што не хоча прычыніць шкоды Джэку, што хутчэй заб'е сябе, чым Джэка.
  
  4
  
  Бліжэй за ўсё да іх знаходзіўся Дейлвилл, маленькі ціхі гарадок. Джэк дабраўся туды неўзабаве пасля таго, як гадзіннік на будынку суда прабілі апоўдні, і ўвайшоў у краму скабяных тавараў «Справядлівая цана». Адну руку ён трымаў у кішэні, дзе ляжалі апошнія грошы.
  
  – Чым-небудзь дапамагчы, сынок?
  
  – Так, сэр, – адказаў Джэк. – Я хачу купіць навясны замак.
  
  – Што ж, ідзі сюды, і давай паглядзім. У нас ёсць йельские замкі, і мосслеровские, і «Лок-тайты», так што выбірай. Які табе патрэбен замак?
  
  – Вялікі, – адказаў Джэк, гледзячы на прадаўца пацямнелыя ад трывогі вачыма. Яго твар пахудзеў, але па-ранейшаму свяцілася дзіўнай прыгажосцю.
  
  – Вялікі, – задуменна паўтарыў прадавец. – А дазволь спытаць, для чаго ён табе патрэбен?
  
  – Мой сабака, – цвёрда адказаў Джэк. Гісторыя. Яны заўсёды хацелі Гісторыю. Гэтую ён напісаў па шляху ад хлява, у якім яны з Ваўком правялі дзве ночы. – Ён патрэбны для майго сабаку. Мне трэба яго замыкаць. Ён кусаецца.
  
  5
  
  Замак, які ён абраў, каштаваў дзесяць долараў, і прыкладна столькі ж цяпер заставалася ў Джэка. У яго зашчымела сэрца ад неабходнасці выдаткаваць так шмат... і ён ледзь не ўзяў больш танны замак... але ўспомніў, як выглядаў Воўк мінулай ноччу, калі выў на месяц, а яго вочы ззялі аранжавым агнём.
  
  Ён заплаціў дзесяць даляраў.
  
  На зваротным шляху Джэк падымаў руку кожны раз, калі набліжаўся аўтамабіль, але, зразумела, ні адзін не спыніўся. Можа, з-за яго дзікіх вачэй, з-за які стаяў у іх спалоху. І ён сапраўды адчуваў, што вочы ў яго дзікія і спалоханыя. Газета, у якую яму дазволіў зазірнуць прадавец крамы скабяных тавараў, абяцала закат роўна ў шэсць вечара. Аб ўзыходзе месяца не паведамлялася, але Джэк меркаваў, што яна ўзыдзе не пазней сямі. Гадзіну дня ўжо прабіла, а ён да гэтага часу паняцця не меў, дзе замкнуць Ваўка на ноч.
  
  
  
  Ты павінен замкнуць мяне, Джэк, сказаў яму Воўк. Надзейна замкнуць. Таму што, вырваўшыся, я парву ўсіх, каго змагу дагнаць і злавіць. Нават цябе, Джэк. Нават цябе. Таму ты павінен замкнуць мяне і трымаць пад замком, што б я ні рабіў, што б ні казаў. Тры дні, Джэк. Пакуль месяц не пачне памяншацца. Тры дні... можа, чатыры, калі не будзеш цалкам упэўнены.
  
  
  
  Так, але дзе? Перш за ўсё далей ад людзей, каб ніхто не пачуў Ваўка, калі – калі, з неахвотай паправіўся Джэк – той пачне выць. І трэба што-небудзь больш моцнае, чым хлеў, у якім яны начавалі. Калі Джэк павесіць новы десятидолларовый замак на дзверы гэтага хлява, Воўк проста проломит сцяну.
  
  
  
  Дзе?
  
  
  
  Ён не ведаў, але разумеў, што на пошукі застаецца толькі шэсць гадзін... нават менш.
  
  Джэк прыбавіў кроку.
  
  6
  
  Яны праходзілі міма некалькіх пустых дамоў, а ў адным нават правялі ноч, і па шляху з Дейлвилла Джэк шукаў прыкметы пустога жылля: вокны без фіранак, таблічку «ПРАДАЕЦЦА», некошеную траву на лужку і адчуванне пустэчы, уласцівае кінутым хатах. Вядома ж, ён не спадзяваўся замкнуць Ваўка ў спальні нейкага фермера на тры дні. Воўк выламаў бы дзверы. Але ў адным фермерскай доме быў земляны склеп, і вось гэта магло спрацаваць.
  
  Моцная дубовая дзверы ў зарослым травою пагорку здавалася казачнай, а за ёй знаходзілася пакой без сцен і столі, падземная пакой, пячора, з якой жывое істота магло б пракапаць тунэль вонкі толькі за месяц. З гэтага склепа Воўк б не выбраўся, а земляныя сцены і падлогу не дазволілі б яму нанесці сабе сур'ёзную траўму.
  
  Але пусты фермерскі дом з земляным падвалам знаходзіўся ў трыццаці або сарака мілях на ўсход. І яны не паспявалі дабрацца туды за час, што засталася да ўзыходу месяца. І захацеў бы Воўк прабегчы сорак міль толькі для таго, каб апынуцца ў адзіночным зняволенні без усякай ежы, калі гадзіну Змены практычна прабіў?
  
  Дапусцім, прайшло занадта шмат часу. Дапусцім, Воўк так блізка падышоў да Змены, што адмовіцца садзіцца пад замак. Дапусцім, яго ненаедная, прагная адваротны бок ужо вылезла з глыбінь падсвядомасці і пачала оглядывать гэты дзіўны новы свет, варожачы, а дзе тут хаваецца ежа. Вялікі замак, якая пагражала разарваць швы кішэні Джэка, мог апынуцца бескарысным.
  
  Я магу разгарнуцца, раптам ўсвядоміў Джэк. Магу вярнуцца ў Дейлвилл і крочыць далей. Праз дзень ці два, у Лейпеле або Сисеро, проработаю некалькі гадзін у краме ці на ферме, выручу трохі грошай ці хаця б украду абед, а потым за тры-чатыры дні дабяруся да мяжы з Иллинойсом. У Ілінойсе будзе прасцей, думаў Джэк. Ён не ведаў, як яму гэта ўдасца, але чаму-то не сумняваўся, што па Ілінойсе шлях да Спрынгфілда і школы Тэйера зойме дзень або два.
  
  І яшчэ: спыніўшыся ў чвэрці мілі ад хлява, Джэк не мог знайсці адказ на пытанне: а як растлумачыць з'яўленне Ваўка Рычарду Слоуту? Свайму даўняму сябру Рычарду, у яго круглых акулярах, гальштуку і туфлях з кардоўскай скуры. Рычарду Слоуту, рационалисту да мозгу касцей, вельмі разумнаму і упертому. Тое, чаго ты не можаш убачыць, верагодна, не існуе. У дзяцінстве Рычарда ніколі не цікавілі казкі. На яго не выраблялі ўражанні дыснэеўскай фільмы пра феі-хросных, якія ператваралі гарбузы ў карэты, аб зласлівых королевах, обладательницах будуць размаўляць люстэркаў. Такія ідэі здаваліся занадта абсурднымі, каб захапіць уяўленне шасцігадовага (або васьмігадовага, або дзесяцігадовага) Рычарда у адрозненне, скажам, ад фатаграфіі электроннага мікраскопа. Рычард з энтузіязмам хапаўся за кубік Рубіка, з якім мог разабрацца за дзевяноста секунд, але наўрад ці гатовы быў прыняць ідэю існавання шаснаццацігадовага пярэваратня ростам шэсць футаў пяць цаляў.
  
  Якое-то час Джэк бездапаможна круціўся на дарозе – ён амаль вырашыў, што зможа пакінуць Ваўка і ў адзіночку адправіцца да Рычарду і Талісманам.
  
  А калі я – статак? – моўчкі спытаў ён сябе. І ўспомніў, як Воўк кінуўся ў ваду ўслед за беднымі перапалоханымі жывёламі, каб выратаваць іх.
  
  7
  
  Хлеў пуставаў. Убачыўшы расчыненыя дзверы, Джэк зразумеў, што Воўк кудысьці збег, але ўсё роўна прабраўся па замусоренному рова, не ў сілах паверыць сваім вачам. Звычайна днём Воўк у адзіночку не адыходзіў ад хлява і на дзясятак футаў. Аднак сёння адышоў.
  
  – Я вярнуўся! – крыкнуў Джэк. – Гэй, Воўк? Я купіў замак.
  
  Ён ведаў, што кажа сам з сабой, і погляд, кінуты ў хлеў, гэта пацвердзіў. Яго заплечнік ляжаў на маленькай драўлянай лаве, побач са стосам танных часопісаў, датаваных 1973 годам. Адзін кут драўлянага адрыны без вокнаў займала куча паленаў, быццам хто-то насек дровы, а акуратна скласці не знайшоў час. Больш унутры нічога не было. Джэк адвярнуўся ад расчыненых дзвярэй і бездапаможна агледзеў схілы рова.
  
  Лысыя пакрышкі сярод пустазелля, пачак выцвілых палітычных плакатаў з яшчэ чытэльнай прозвішчам «ЛУГАР», пакамячаная сіне-белая пласціна з нумарным знакам штата Канэктыкут, піўныя бутэлькі з выцвілымі дабяла этыкеткамі... ніякага Ваўка. Джэк падняў рукі да рота, склаў рупарам:
  
  – Гэй, Воўк! Я вярнуўся!
  
  Ён не чакаў пачуць адказ – і не пачуў. Воўк пайшоў.
  
  – Блін. – Джэк упёр рукі ў сцёгны. Яго раздзіралі супярэчлівыя эмоцыі: адчай, і палёгку, і заклапочанасць. Воўк пайшоў, каб выратаваць Джэку жыццё – толькі гэтым і тлумачылася яго адсутнасць. Калі Джэк накіраваўся ў Дейлвилл, Воўк таксама пакінуў хлеў. Уцёк на сваіх нястомных нагах і цяпер знаходзіўся за шмат міляў адсюль, чакаючы ўзыходу месяца. Цяпер Воўк мог быць дзе заўгодна.
  
  Усведамленне гэтага не паменшыла заклапочанасці Джэка. Воўк мог падацца ў лес, што віднеўся за вялікім полем, якое, з аднаго боку, абмяжоўваў яр, а ў лесе хапала і зайцаў і мышэй, і хто там яшчэ мог жыць: краты, і барсукі, і ўсе іншыя персанажы «Вецер у вербах». Такі варыянт выглядаў ідэальна. Але Воўк мог унюхаць хатні жывёлу, і вось тады яму пагражала рэальная небяспека. Ён мог, раптам ўсвядоміў Джэк, унюхаць фермера і яго сям'ю. Або, таго горш, Воўк мог апынуцца паблізу аднаго з ляжалі на поўнач гарадкоў. Джэк не ведаў гэтага, напэўна, але меркаваў, што трансформировавшийся Воўк заб'е не менш паўдзесятка людзей, перш чым каму-небудзь атрымаецца прыкончыць яго.
  
  – Чорт, чорт, чорт, – прамармытаў Джэк і пачаў падымацца па далёкім схіле яра. Ён не разлічваў убачыць Ваўка – ўсвядоміў, што, магчыма, больш ніколі яго не ўбачыць. А праз некалькі дзён у газеце якога-небудзь маленькага гарадка прачытае апісанне жудаснага пабоішча, арганізаванага велізарным ваўком, які, верагодна, зайшоў на Галоўную вуліцу ў пошуках ежы. І яшчэ ў артыкуле будуць прозвішчы. Такія ж прозвішчы, як Хайдел, Тилке, Уайлд...
  
  Спачатку ён паглядзеў на дарогу, у надзеі ўсё-ткі ўбачыць гіганцкую постаць Ваўка, аддалялася на ўсход, – той наўрад ці захоча сустрэць Джэка, які вяртаецца з Дейлвилла. Дарога пуставала, як і хлеў.
  
  Натуральна.
  
  Сонца, не уступавшее ў дакладнасці наручныя гадзінах, апускалася ўсё ніжэй. Джэк павярнуўся да вялікім полі і лесе за ім. Нічога не рухалася, акрамя верхавін іржышча, качавшихся на халодным ветры.
  
  «ПАЛЯВАННЕ НА ВАЎКА-ЛЮДАЕДА ПРАЦЯГВАЕЦЦА» – будзе абвяшчае загаловак, які ён прачытае праз некалькі дзён.
  
  А потым вялікі буры валун на ўскрайку ссунуўся, і Джэк зразумеў, што валун гэты – Воўк. Ён сядзеў на кукішках і глядзеў на Джэка.
  
  – Адны толькі клопаты з-за цябе, сукін ты сын, – прамармытаў Джэк, выпрабоўваючы палёгку, але, ведаючы, што ў дзе-то душы радаваўся догляду Ваўка. Ступіў да яго.
  
  Воўк не ссунуўся з месца, але пастава яго змянілася, стала больш напружанай і дынамічнай. Так што наступны крок запатрабаваў ад Джэка большай адвагі.
  
  Прайшоўшы яшчэ дваццаць ярдаў, ён убачыў, што Воўк працягвае мяняцца. Валасы сталі гушчы, пышней, нібы іх вымылі і высушылі фенам. Барада Ваўка цяпер пачыналася пад вачыма. Цела, хоць ён і сядзеў на кукішках, выглядала больш шырокім і магутным. Яго вочы, напоўненыя вадкім агнём, зіхацелі хэллоуиновским адценнем аранжавага.
  
  Джэк прымусіў сябе падысці бліжэй. Ледзь не спыніўся, калі яму здалося, што ў Ваўка ўжо не рукі, а лапы, але імгненнем пазней ўсвядоміў, што пэндзля і пальцы цалкам пакрытыя грубымі цёмнымі валасамі. Воўк працягваў глядзець на яго бліскучымі вачыма. Джэк скараціў разделявшее іх адлегласць ўдвая, зноў спыніўся. Упершыню пасля сустрэчы з Ваўком і яго статкам у Далінах ён не мог прачытаць выраз твару свайго сябра. Можа, Воўк ужо стаў занадта чужым, а можа, прычынай таму былі валасы, цяпер якія пакрывалі амаль усе твар Ваўка. Але Джэк не сумняваўся, што Воўк захоплены нейкім моцным пачуццём.
  
  У тузіне футаў ён спыніўся канчаткова і прымусіў сябе зірнуць у вочы пярэваратня.
  
  – Цяпер хутка, Джэкі. – І рот Ваўка раскрыўся ў жудасным падабенстве ўсмешкі.
  
  – Я думаў, ты ўцёк.
  
  – Сядзеў тут, каб не прапусціць тваё вяртанне. Воўк!
  
  Джэк не ведаў, як вытлумачыць яго словы. Яны раптам нагадалі яму аб Чырвонай Шапачцы. Ён бачыў, як шмат у Ваўка зубоў, якія яны вострыя і дужыя.
  
  – Я купіў замак. – Джэк дастаў замак з кішэні і падняў. – У цябе з'явіліся якія-небудзь ідэі, пакуль мяне не было?
  
  Твар Ваўка – вочы, зубы, усё – бліснула.
  
  – Ты цяпер статак, Джэкі. – Воўк падняў галаву і працяжна завыў.
  
  8
  
  Менш спалоханы Джэк Соер мог бы сказаць: «Выць ты мастак, так?» або «ці Будзеш працягваць у тым жа духу, сюды збягуцца ўсе сабакі акругі», – але гэтыя словы заселі ў яго ў горле. Ад страху ён страціў дар прамовы. Воўк зноў усміхнуўся яму ва ўсе зубы – нагадваючы рэкламу нажоў «Гинзу» – і адным рухам падняўся. Акуляры Джона Ленана, здавалася, патанулі ў верхняй часткі яго жорсткай барады і густых валасах, якія зацямнялі віскі. У Джэка стварылася адчуванне, што Воўк вырас да сямі футаў, памерамі зраўнаваўся з піўнымі бочкамі у каморы «Бара Апдайка ў Оутли».
  
  – У гэтым свеце ёсць добрыя пахі, Джэкі. – І Джэк нарэшце-то зразумеў, у якім Воўк настроі. Ваўка распірала ад захаплення.
  
  Ён нагадваў чалавека, які выйграў асабліва цяжкі турнір, хоць шанцы на перамогу былі невялікія. І скрозь гэта пачуццё трыумфу праглядвала што-то вясёлае і звярынае, раней ужо бачанае Джэкам.
  
  – Добрыя пахі! Воўк! Воўк!
  
  Джэк адступіў на крок, варожачы, ці варта ён з наветренной боку.
  
  – Раней ты казаў, што тут нічога добрага няма.
  
  – Раней было раней, а зараз – гэта цяпер, – адказаў Воўк. – Добрае тут ёсць. Вакол шмат добрага. Воўк знойдзе ўсё добрае, будзь упэўнены.
  
  Яго словы нагналі яшчэ больш страху, таму што цяпер Джэк бачыў – і амаль што адчуваў – непрыкрытую самонадеянную прагнасць, жудасны звярыны голад, падпалены ў гэтых чырванаватых вачах. «Я з'ем усё, што злаўлю і заб'ю, – казалі гэтыя вочы. – Злаўлю і заб'ю».
  
  – Я спадзяюся, Воўк, што ўсё добрае не ўключае людзей, – ціхім голасам прамовіў Джэк.
  
  Воўк ускінуў падбародак і выліўся воющим смехам.
  
  – Ваўкі павінны ёсць. – Яго голас звінеў ад радасці. – Ох, Джэкі, як жа Ваўкі хочуць ёсць. ЁСЦЬ! Воўк!
  
  – Я збіраюся замкнуць цябе ў гэтым хляве. Памятаеш, Воўк? Я купіў замак! Трэба толькі спадзявацца, што ён цябе ўтрымае. Пойдзем туды. Ты мяне жудасна палохаеш.
  
  На гэты раз Воўк зарагатаў.
  
  – Палохаю! Воўк ведае! Воўк ведае, Джэкі! Ад цябе пахне страхам!
  
  – Мяне гэта не здзіўляе, – паціснуў плячыма Джэк. – Ідзем у хлеў, добра?
  
  – Не, я не пайду ў хлеў. – Доўгі завостраны язык вываліўся паміж сківіц Ваўка. – Не, не я, Джэкі. Не Воўк. Воўк не можа пайсці ў хлеў. – Сківіцы разышліся, агаліўшы лес зубоў. – Воўк успомніў, Джэкі. Воўк! Прама тут і цяпер! Воўк ўспомніў!
  
  Джэк адступіў на крок.
  
  – Больш паху страху. Нават на тваіх чаравіках. Чаравіках, Джэкі! Воўк!
  
  Чаравікі, пахнуць страхам, – вядома ж, дзіка смешна.
  
  – Ты павінен ісці ў хлеў, вось што табе варта было ўспомніць.
  
  – Няправільна! Воўк! Ты павінен ісці ў хлеў! Джэкі ідзе ў хлеў! Я ўспомніў! Воўк!
  
  Вочы ваўкалака змянілі колер з чырванавата-аранжавага да мяккага і прыемнага пурпурнога.
  
  – З «Кнігі добрага земляробства», Джэкі. Гісторыя пра Ваўка, які не павінен нашкодзіць свайму статку. Памятаеш яе, Джэкі? Статак ідзе ў хлеў. Памятаеш? Замак вешаецца на дзверы. Калі Воўк ведае, што Змена блізка, статак ідзе ў хлеў і замак вешаецца на дзверы. Воўк не павінен нашкодзіць свайму статку. – Сківіцы зноў разышліся, і кончык доўгага цёмнага мовы загнуўся дагары, дэманструючы выдатны настрой Ваўка. – Няма! Няма! Не нашкодзь свайму статку! Воўк! Прама тут і цяпер!
  
  – Ты хочаш, каб я прасядзеў у хляве пад замкам тры дні? – спытаў Джэк.
  
  – Я павінен ёсць, Джэкі, – проста адказаў Воўк, і Джэк адчуў што-то цёмны, хуткае і злавеснае, скользнувшее да яго з пераменлівыя вачэй Ваўка. – Калі месяц забярэ мяне да сябе, я павінен ёсць. Тут добрыя пахі, Джэкі. Шмат ежы для Ваўка. Калі месяц мяне адпусціць, Джэкі выйдзе з хлява.
  
  – А што будзе, калі я не захачу сядзець у хляве тры дні?
  
  – Тады Воўк заб'е Джэкі. І Воўк будзе пракляты.
  
  – І гэта таксама напісана ў «Кнізе добрага земляробства», так?
  
  Воўк кіўнуў.
  
  – Я ўспомніў. Я ўспомніў своечасова, Джэкі. Калі чакаў цябе.
  
  Джэк спрабаваў прызвычаіцца з ідэяй Ваўка. Ён павінен праседзець тры дні без ежы і вады. Воўк будзе гойсаць па акрузе. Ён – у турме, Воўк – на свабодзе. Але падобна на тое, гэта яго адзіная магчымасць перажыць трансфармацыю Ваўка. Пастаўлены перад выбарам – тры дні сухога паста або смерць, – ён, зразумелая справа, абраў пусты страўнік. І тут жа зразумеў, што ні аб якой змене пазіцый гаворкі няма: ён па-ранейшаму будзе свабодным, хай і пад замкам у хляве, а Воўк, перад якім ляжаў увесь свет, усё роўна застанецца ў турме. Толькі клетка ў яго будзе пабольш, чым у Джэка.
  
  – Ды дабраславіць Бог «Кнігу добрага земляробства», – вырвалася ў Джэка, – таму што я сам ніколі б да гэтага не дадумаўся.
  
  Воўк асляпляльна усміхнуўся яму, а потым паглядзеў на неба, і ў яго вачах чыталася нецярпенне.
  
  – Хутка, Джэкі. Ты статак. Я павінен замкнуць цябе ў хляве.
  
  – Добра, – кіўнуў Джэк. – Мабыць, і сапраўды павінен.
  
  Гэтая фраза падалася Ваўку неверагодна пацешнай. Са смехам, вельмі якое нагадвае выцце, ён абняў Джэка за талію, падхапіў яго і панёс да адрыны.
  
  – Воўк паклапоціцца аб табе, Джэкі, – сказаў ён, перастаўшы выць, і паставіў Джэка на зямлю на краі рова.
  
  – Воўк.
  
  Воўк разявіў рот і пачаў паціраць промежность.
  
  – Табе нельга забіваць людзей. Памятай гэта... Раз ужо ты ўспомніў тую гісторыю, значыць, ўспомніш, што людзей забіваць нельга. Таму што на цябе пачнуць паляванне. Калі ты заб'еш людзей, хоць бы аднаго чалавека, іншыя прыйдуць, каб забіць цябе. І яны цябе заб'юць, гэта я табе абяцаю. І прыб'юць тваю скуру да сцяны.
  
  – Ніякіх людзей, Джэкі. Жывёлы пахнуць лепш, чым людзі. Ніякіх людзей. Воўк!
  
  Яны спусціліся па схіле яра. Джэк дастаў замак з кішэні і некалькі разоў паказаў Ваўку, як яго замкнуць.
  
  – Потым подсунешь ключ пад дзверы, – дадаў ён. – Калі ты зноў переменишься, я перадам ключ цябе. – Джэк зірнуў на двухдюймовую шчыліну паміж дзвярамі і зямлёй.
  
  – Вядома, Джэкі. Ты вернеш мне яго.
  
  – І што мы будзем рабіць цяпер? – спытаў Джэк. – Мне ісці ў хлеў прама цяпер?
  
  – Сядзь там. – Палец Ваўка паказваў на падлогу хлява, у футе ад дзвярэй.
  
  Джэк з цікаўнасцю паглядзеў на Ваўка, ступіў у хлеў, сеў. Воўк прысеў на кукішкі каля расчыненых дзвярэй, не гледзячы на Джэка, працягнуў да яго руку. Джэк ўзяўся за яе. Яна нагадвала пакрытага густой поўсцю звярка памерам з труса. Воўк сціснуў руку Джэка так моцна, што той ледзь не ўскрыкнуў, а калі б і ўскрыкнуў, Воўк наўрад ці б яго пачуў. Ён зноў глядзеў на неба з летуценным, ўлагоджаным, захопленым тварам. Праз секунду або дзве Джэк змог крыху ямчэй павярнуць руку ў лапище Ваўка.
  
  – І да якога часу мы будзем так сядзець? – спытаў ён.
  
  Праз хвіліну Воўк адказаў:
  
  – Да тых. – І зноў сціснуў руку Джэка.
  
  9
  
  Так яны і сядзелі, па розныя бакі дзвярэй, доўгія гадзіны, не кажучы ні слова, і, нарэшце, святло пачаў раставаць. Апошнія дваццаць хвілін руку Ваўка скаланала ледзь заўважная дрыготка, але па меры таго як згушчаліся змярканне, яна мацнела. Джэк падумаў, што так, напэўна, трасе пародзістую кабылу перад пачаткам забегу, у чаканні стартавага стрэлу і брамкі адкрыты.
  
  – Яна пачынае забіраць мяне да сабе, – мякка загаварыў Воўк. – Хутка мы пабяжым, Джэк. Як бы мне хацелася, каб і ты мог пабегчы са мной.
  
  Ён павярнуў галаву, каб зірнуць на Джэка, і той убачыў, што, хоць Воўк казаў шчыра, немалая яго частка хацела сказаць зусім іншае: «Я магу бегчы як побач з табой, так і за табой, маленькі сябар».
  
  – Як я разумею, зараз мы павінны зачыніць дзверы. – Джэк паспрабаваў выцягнуць руку з лапы Ваўка, але не мог гэтага зрабіць, пакуль Воўк – амаль пагардліва – не адпусціў яго.
  
  – Замыкаем Джэка ўнутры, замыкаем Ваўка звонку. – Вочы Ваўка ярка бліснулі, нічым не адрозніваючыся ад чырвонага ззяння вачэй Элроя.
  
  – Памятай, ты павінен аберагаць свой статак. – Джэк адступіў на сярэдзіну хлява.
  
  – Статак ідзе ў хлеў, замак вешаецца на дзверы, – адказаў Воўк. – Ён не нашкодзіць свайму статку. – Яго вочы пацьмянелі, сталі аранжавымі.
  
  – Павесь замак на дзверы.
  
  – Ды поколотит яго Бог, гэта я і раблю, – прагыркаў Воўк. – Я вешаю Богам поколоченный замак на Богам поколоченную дзверы. – Ён з трэскам зачыніў дзверы, і Джэк імгненна апынуўся ў поўнай цемры. – Чуеш, Джэкі? Гэта Богам поколоченный замак. – Джэк пачуў металічны ляск.
  
  – Цяпер ключ, – нагадаў ён.
  
  – Богам поколоченный ключ, прама тут і зараз, – адказаў Воўк. Уставіў ключ у замочную свідравіну, павярнуў, выцягнуў. Секундай пазней ключ адскочыў ад пыльнай зямлі пад дзвярыма на маснічыны хлява.
  
  – Дзякуй, – выдыхнуў Джэк, нахіліўся, павадзіў рукамі па падлозе, пакуль не намацаў ключ. Сціснуў яго так моцна, што ледзь не разарваў скуру далоні, – сіняк, па форме аддалена падобны на штат Фларыда, рассмокчацца толькі праз пяць дзён, але Джэк да таго часу будзе занадта заняты, каб заўважыць, што ён сышоў. Потым акуратна прыбраў ключ у кішэню. Звонку горача і часта дыхаў Воўк.
  
  – Ты злуешся на мяне, Воўк? – шэптам спытаў Джэк скрозь дзверы.
  
  Па дзверы моцна ўдарыў кулак.
  
  – Няма! Не крыўдую! Воўк!
  
  – Добра. Ніякіх людзей, Воўк! Памятай гэта! А не то яны будуць паляваць за табой, пакуль не заб'юць.
  
  – Ніякіх людзей-Й-Й-Й-Аб-Аб-Аб-Аб-Аб-У-У-У-О-О-О-О! – Слова перайшло ў працяглы, пералівіста выццё. Цела Ваўка ўдарылася аб дзверы, доўгія, пакрытыя чорнай поўсцю лапы просунулись ў шчыліну. Джэк ведаў, што Воўк ўсім целам прыціснуўся да дзвярэй. – Не крыўдую, Джэк, – прашаптаў Воўк, нібы раззлаваўся на сябе за гэты выццё. – Воўк не злуецца, Воўк прагне, Джэкі. Ужо так хутка, вельмі-вельмі хутка.
  
  – Я ведаю, – адказаў Джэк і адчуў, як на вочы наварочваюцца слёзы. Як жа яму хацелася абняць цяпер Ваўка. Як жа ён шкадаваў, што яны не засталіся на некалькі дзён у тым фермерскай доме. Тады б ён стаяў цяпер ля дзвярэй склепа, у якім пад замкам, у поўнай бяспецы сядзеў бы Воўк.
  
  Зноў прыйшла дзіўная, тревожащая думка, што Воўк і цяпер як у турме.
  
  Лапы Ваўка зніклі з-пад дзвярэй, і Джэк падумаў, што яны сталі больш падоўжанымі і вузкімі.
  
  Воўк зафыркал, цяжка задыхаў, зноў зафыркал. Адышоў ад дзвярэй. Сказаў нешта накшталт: «А-а-а-а-х».
  
  – Воўк? – паклікаў Джэк.
  
  Над яго галавой пачулася аглушальнае завыванне. Воўк ужо вылез з рова.
  
  – Будзь асцярожны, – папярэдзіў Джэк, ведаючы, што Воўк яго не пачуе, і баючыся, што Воўк яго ў любым выпадку ўжо не зразумее.
  
  Воўк завыў зноў, некалькі разоў запар – то радуючыся свабодзе, ці то, наадварот, аплакваючы сваё заключэнне, дакладна Джэк вызначыць не мог. Сумныя звярыныя скуголенні, дзіўным чынам выдатныя, разляталіся па залітым месячным святлом паветры, як бруі начнога туману. Джэк не ведаў, што дрыжыць, пакуль не абхапіў сябе рукамі і не адчуў, як вібруюць прыціснутыя да грудзей далоні.
  
  Скуголенні заціхалі, аддаляючыся. Воўк бег з месяцам.
  
  10
  
  Тры дні і тры ночы Воўк знаходзіўся ў бесперапынным пошуку ежы. Спаў ад відна да поўдня ў яме, якую выявіў пад паваленых ствалом дуба. Вядома ж, насуперак асцярогам Джэка ў Ваўка і думкі не ўзнікала, што ён пасаджаны ў турму. Лес на іншы баку поля распасціраўся досыць далёка, і ў ім хапала жыўнасці, якая складала натуральны рацыён ваўка. Мышы, зайцы, каты, сабакі, вавёркі – ён знаходзіў іх без працы. Мог бы не выходзіць з гэтага лесу і з'есці дастаткова шмат, каб пратрымацца да наступнага Змены.
  
  Але Воўк бегаў з месяцам і не мог абмежаваць сябе лесам, як не мог спыніць трансфармацыю. І ён гойсаў па скотным двары і пашах, прабягаў побач з адзінокімі хатамі, насіўся па недабудаваным дарогах, дзе застылыя бульдозеры і асіметрычныя каткі нагадвалі уснувших на беразе дыназаўраў. Яго вяло нюх: і без таго вострае, цяпер яно не ведала роўных. Ён не толькі мог за пяць міль ўчуць поўны куратнік і адрозніць гэты пах ад пахаў кароў, і свіней, і коней на той жа ферме – гэта працы не складала, – але і па паху вызначыць, калі куры рухаліся, а калі – не. Ён чуў, што ў адной спячай свінні пашкоджана нага, а ў адной каровы – язвы на вымя.
  
  І гэты свет – хіба не месяц гэтага свету вяла яго? – больш не смярдзеў хімікаліі і смерцю. Больш старажытнае, спрадвечнае прылада свету адкрывалася яму ў гэтых падарожжах. Ён ўдыхаў тое, што засталося ад першаснай прысмакі і моцы зямлі, тое нямногае, што радніла заселеныя людзьмі зямлі з Далінамі. Нават калі ён набліжаўся да чалавечага жытла, нават калі ламаў хрыбет дваровай сабаку і рваў яе на кавалкі, якія праглынаў цалкам, Воўк ўлоўліваў пахі патокаў чыстай вады, струменістым глыбока пад зямлёй, бліскучага снегу на вяршынях далёкіх заходніх гор. Гэта месца здавалася ідэальным для змененага Ваўка, але калі б ён забіў хоць адно чалавечае істота, ён быў бы пракляты.
  
  Але людзей Воўк не забіваў.
  
  Магчыма, толькі таму, што не сустрэў ні аднаго чалавека. У гэтыя тры дні Змены Воўк забіў і зжэр прадстаўнікоў, напэўна, усіх відаў жывёл, якія сустракаліся ў усходняй Індыяне, уключаючы аднаго скунса і цэлае сямейства рысяў, што жылі ў вапнавых пячорах ў схіле аднаго з суседніх яраў. У першую ноч у лесе ён нават злавіў лятучую мыш, якая апусцілася да самай зямлі, адкусіў ёй галаву і праглынуў яшчэ баязьлівае цельца. У яго горла адправіліся эскадроны хатніх катоў і ўзводы сабак. Ад дзікага, несуцішнага весялосці ў адну з начэй ён забіў усіх свіней у загоне памерам з гарадской квартал.
  
  Але двойчы Воўк загадкавым чынам не змог забіць, і гэта таксама радніла яго з светам, у якім ён цяпер буяніць. Прычына заключалася ў месцы, а не ў нейкіх абстрактных маральных прынцыпах, і, на першы погляд, месцы гэтыя выглядалі зусім звычайнымі. Адным апынулася паляна ў лесе, на якую ён загнаў зайца, другім – задні двор фермерскай дома, дзе сядзеў на ланцугу скулящий ад страху сабака. Ледзь лапа Ваўка ступала ў гэтыя месцы, поўсць ўставала дыбам і электрычныя разрады прабягалі па ўсім хрыбетніку. Гэта былі святыя месцы, а ў святым месцы Воўк забіваць не мог. Не мог – і ўсё. Як і першабытныя стаянкі людзей, яны з'явіліся даўно, так даўно, што для іх апісання падыходзіла слова «старажытны», і, напэўна, толькі гэтым словам можна ахарактарызаваць той бяздонны калодзеж часу, які Воўк унюхал і ў двары фермы, і на маленькай лясной паляне. Тысячы гадоў спрессовались на гэтых маленькіх участках зямлі. Воўк проста падаўся назад і адправіўся дадому. Як і крылатыя людзі, якіх бачыў Джэк, ён жыў сярод таямніц, і такое суседства не давала яму ніякіх нязручнасцяў.
  
  І пра абавязальніцтвы перад Джэкам Соерам ён не забываў.
  
  11
  
  У замкненай хляве Джэк апынуўся адзін на адзін з уласным розумам і характарам.
  
  Уся мэбля складалася з маленькай драўлянай лавы, адцягнуцца ён мог, толькі перагортваючы часопісы амаль дзесяцігадовай даўніны. Прычым чытаць не атрымлівалася. Вокнаў не было, і толькі вельмі ранняй раніцай, калі святло прасочвалася пад дзверы, яму з цяжкасцю ўдавалася разгледзець карцінкі. Словы, зусім не чытаныя, нагадвалі доўгіх шэрых чарвякоў. Джэк ўявіць сабе не мог, як пражыве наступныя тры дні. Ён накіраваўся да лаве, балюча стукнуўся аб яе нагой, сеў і задумаўся.
  
  Ён вельмі хутка ўсвядоміў, што час унутры адрознівалася ад часу звонку. Па-за хлява секунды бадзёра маршыравалі міма, складваліся ў хвіліны, потым у гадзіны. Цэлыя дні цікаў, як метранома, цэлыя тыдні. У хляве секунды упарта адмаўляліся рухацца, расцягваліся ў гратэскныя монстросекунды, пластылінавы секунды. Гадзіну звонку без працы ўкладваўся ў разадзьмутыя пяць секунд ўнутры.
  
  Далей Джэк зразумеў, што думкі аб маруднасці часу толькі пагаршаюць сітуацыю. Як толькі чалавек засяроджваецца на якія сыходзяць секундах, яны проста заміралі. Вось Джэк і стараўся мераць хлеў крокамі, не задумваючыся над тым, якая прорва секунд складзе тры наступных дні. Ставячы адну нагу перад іншай і лічачы ступні, ён вылічыў, што памеры хлява складаюць прыкладна сем на дзевяць футаў. Месцы цалкам хапала, каб ноччу выцягнуцца ў поўны рост.
  
  Абыдзі ён хлеў па ўнутраным перыметры, яго прагулка была б роўная трыццаці двух футам.
  
  Паўтарыўшы гэтую шпацыр сто шэсцьдзесят пяць разоў, ён отшагал б роўна мілю.
  
  Значыць ён не мог, але хадзіць – заўсёды калі ласка. Джэк зняў гадзіннік і паклаў у кішэню, паабяцаўшы сабе, што дастане іх толькі ў выпадку крайняй неабходнасці.
  
  Ён ужо пераадолеў чвэрць першай мілі, калі ўспомніў, што ў хляве няма вады. Няма ежы і вады. Ён меркаваў, што патрабуецца больш трох ці чатырох дзён, каб памерці ад смагі. І калі Воўк вернецца, усё будзе добра... ну, можа, не вельмі добра, але ён па меншай меры не памрэ. А калі Воўк не вернецца? Тады яму прыйдзецца выбіць дзверы.
  
  У такім выпадку, падумаў Джэк, лепш зрабіць гэта цяпер, пакуль заставаліся сілы.
  
  Ён падышоў да дзвярэй і штурхнуў яе абедзвюма рукамі. Штурхнуў мацней, і завесы зарыпелі. Ўдарыў плячом у край дзверы, з боку замка, а не завес. Плячо захварэла, а дзверы яго ўдару і не заўважыла. Ён ўдарыў плячом мацней. Завесы зноў зарыпелі, але не зрушыліся ні на міліметр. Воўк сарваў бы дзверы адной лапай, але Джэк не думаў, што ў яго што-то атрымаецца, нават калі ён ператворыць плячо ў адбіўную. Заставалася толькі чакаць Ваўка.
  
  Да сярэдзіны ночы Джэк отшагал сем ці восем міль – ён збіўся з рахунку і не мог дакладна сказаць, колькі разоў далічыў да ста шасцідзесяці пяці, але лічыў, што сем ці восем. У горле перасохла, страўнік буркуючы. У хляве смярдзела мачой, таму што адзін раз Джэку прыйшлося адліць на далёкую сцяну: шчылінка ў ёй гарантавала, што хаця б частка выльецца вонкі. Цела стомлена, але Джэк не думаў, што зможа заснуць. Мяркуючы па рэальнаму часу, Джэк правёў у хляве крыху менш пяці гадзін, але па сарайному – больш дваццаці чатырох. Ён баяўся легчы.
  
  Розум не дазволіў бы яму заснуць – ён гэта адчуваў. Паспрабаваў скласці спіс усіх кніг, якія прачытаў за мінулы год, настаўнікаў, заняткі якіх наведваў, ўсіх гульцоў «Лос-Анджэлес доджэрс»... але трывожныя, бязладныя вобразы працягвалі узнікаць у галаве. Зноў і зноў ён бачыў Моргана Слоута, разрывающего паветра. Твар Ваўка плавала пад вадой, і яго рукі ішлі да дна, як цяжкія пустазелле. Джэры Бледсоу круціўся і пагойдваўся перад размеркавальным шчытом, з расплаўленай аправай акуляраў, прилипшей да пераноссі. Жаўтлявае вочы, пэндзаль, ператвараецца ў когтистое капыт. Устаўная сківіца дзядзькі Томі, поблескивающая ў сцёкавай канаве Сансет-стрып. Морган Слоўт накіроўваўся да яго маці, і не адзін.
  
  – Песні Таўстуна Уолер, – гучна прамовіў Джэк, перамыкаючы сябе на іншую хвалю. – «У цябе занадта вялікія ногі», «Вядзі сябе добра», «Джиттербаг-вальс», «Не патрап у бяду».
  
  Псеўда-Элрой цягнуўся да яго маці, што-то пажадлівая шаптаў, рукой хапаў яе за сцягно.
  
  – Краіны Цэнтральнай Амерыкі. Нікарагуа, Гандурас, Гватэмала, Коста-Рыка...
  
  Нават статут да такой ступені, што яму прыйшлося легчы і згарнуцца клубком на падлозе, выкарыстоўваючы заплечнік як падушку, ён не змог выгнаць з галавы Элроя і Моргана Слоута. Осмонд з размаху апускаў пугу на спіну Лілі Кава, і ў яго вачах скакалі агеньчыкі. Воўк паднімаўся на заднія лапы, велізарны, які страціў усякае падабенства з чалавекам, і куля паляўнічага карабіна трапляла яму прама ў сэрца.
  
  
  
  Першы святло разбудзіў яго, і ён улавіў пах крыві. Цела прагнула перш за ўсё вады, а ўжо потым ежы. Джэк застагнаў. Яшчэ тры такіх ночы яму не перажыць. Промні ледзь які падняўся сонца білі ў шчыліну пад дзвярыма, і ён цьмяна бачыў сцены і дах хлява. Па параўнанні з ноччу хлеў нібы павялічыўся ў памерах. Джэку зноў хацелася справіць малую патрэбу, хоць ён не мог паверыць, што арганізм здольны аддаць яшчэ хоць нейкую вадкасць. Нарэшце Джэк зразумеў, чаму хлеў здаваўся больш: ён ляжаў на падлозе.
  
  Зноў унюхал кроў і скасіў вочы ў бок дзвярэй. Пад яе падсунулі освежеванные заднія лапы труса. Яны ляжалі на шершавых дошках, блішчалі, сочась крывёю. Плямы бруду і доўгая драпіна сведчылі аб тым, што лапы прапіхвалі ў хлеў з вялікай сілай. Воўк спрабаваў яго накарміць.
  
  – Божа, – прастагнаў Джэк. Освежеванные трусіныя лапы вельмі нагадвалі чалавечыя ногі. Яго страўнік сцяўся. Але замест таго каб скорчиться ў прыступе ваніт, Джэк засмяяўся, уражаны гэтым абсурдным параўнаннем. Воўк вёў сябе як хатні ўлюбёнец, кожную раніцу радуе гаспадароў дохлай птушачкай або выпотрошенной мышкай.
  
  Ён акуратна ўзяў гэта жудаснае паднашэнне двума пальцамі і паклаў пад лаву. Яму ўсё яшчэ хацелася смяяцца, але яго вочы увлажнились. Воўк перажыў першую ноч трансфармацыі, і Джэк таксама.
  
  На наступную раніцу Джэк атрымаў яйкападобны кавалак мяса на обломанной з абодвух бакоў белай косці невядомага паходжання.
  
  12
  
  Раніцай чацвёртага дня Джэк пачуў, як нехта спускаецца ў яр. Вспугнутая птушка чирикнула, потым шумна ўзляцела з даху хлява. Цяжкія крокі набліжаліся. Джэк прыўзняўся на локцях, міргнуў ў цемры.
  
  Буйное цела привалилось да дзвярэй і больш не рухалася. У шчыліны віднелася пара падраных, замызганных макасінаў.
  
  – Воўк? – ціха спытаў Джэк. – Гэта ты, так?
  
  – Дай мне ключ, Джэк.
  
  Джэк сунуў руку ў кішэню, дастаў ключ, праштурхнуў ў шчыліну пад дзвярыма паміж запэцканымі макасінамі. Вялікая карычневая рука з'явілася за шчылінай і падняла ключ.
  
  – Прынёс вады? – спытаў Джэк. Нягледзячы на тое, што ён здолеў выціснуць з жудасных дароў Ваўка, абязводжванне арганізма падышло да крытычнай адзнакі: вусны апухлі і патрэскаліся, мова надзьмуўся і нагадваў тарку. Ключ слізгануў у замочную свідравіну, павярнуўся, і Джэк пачуў, як адкрыўся замак.
  
  Потым замак сарвалі з дзвярэй.
  
  – Трохі, – адказаў Воўк. – Заплюшчы вочы, Джэк. У цябе цяпер начныя вочы.
  
  Калі Воўк расчыніў дзверы, Джэк прыкрыў рукамі вочы, але лінулі ў хлеў святло здолеў пракрасціся скрозь пальцы і ўкалоць яго. Ён зашыпеў ад болю.
  
  – Хутка пройдзе. – Голас Ваўка чуўся зусім побач. Потым яго рукі схапілі Джэка і паднялі. – Не адчыняй вачэй, – папярэдзіў ён і пачаў адступаць, вынес Джэка з хлява.
  
  Прашаптаўшы: «Вады» – і адчуўшы вуснамі іржавы край старой гурткі, Джэк хоць і ў глыбіні свядомасці, але ўсё-такі зразумеў, чаму Воўк не затрымаўся ў хляве. Звонку паветра здаваўся неверагодна свежым і салодкім – нібы перанёсся сюды з Далін. Джэк выпіў некалькі глыткоў вады, густам не уступавшей лепшага стравы, калі-небудзь прыгатаванаму на зямлі. Вада ўлілася ў яго, як бурлівая маленькая рэчка, ажыўляючы па шляху ўсё, да чаго дакраналася. Яго проста-такі аброшаны.
  
  Воўк прыбраў кружку ад вуснаў Джэка.
  
  – Калі я дам цябе больш, цябе вырве, – растлумачыў ён. – Адкрый вочы, Джэк... але толькі на ледзь-ледзь.
  
  Джэк паслухаўся. Мільёны светлавых часцінак ўварваліся ў шчыліну паміж стагоддзямі. Ён ўскрыкнуў.
  
  Воўк сеў, калыхаючы яго на руках.
  
  – Маленькі глыток. – Ён ізноў падняў кубак да вуснаў Джэка. – Яшчэ приоткрой вочы.
  
  Цяпер святло ударыў не так моцна. Джэк глядзеў скрозь заслону павек, а цудоўны ручаёк вады сцякаў па горла.
  
  – Ах, – выдыхнуў ён. – Чаму вада такая смачная?
  
  – З-за заходняга ветру, – без запінкі адказаў Воўк.
  
  Джэк адкрыў вочы шырэй. Мельтешащие каляровыя плямы змяніліся выгаралай на сонцы бурай сцяной хлява і карычняватымі зелянінай рова. Галава Джэка ляжала на плячы Ваўка, чый круглявыя жывот упіраўся яму ў хрыбетнік.
  
  – Ты ў парадку, Воўк? – спытаў Джэк. – Табе хапіла ежы?
  
  – Воўк заўсёды знойдзе дастаткова ежы, – проста адказаў Воўк. Паляпаў Джэка па сцягне.
  
  – Дзякуй, што прыносіў мне мяса.
  
  – Я абяцаў. Ты статак. Памятаеш?
  
  – Так, памятаю, – кіўнуў Джэк. – Можна мне яшчэ вады? – Ён саслізнуў з велізарных каленаў Ваўка і сеў на зямлю, тварам да яго.
  
  Воўк працягнуў яму куфаль. Акуляры Джона Ленана вярнуліся. Барада ператварылася ў лёгкі пушок на шчоках. Чорныя валасы, хай неахайныя і брудныя, ледзь даходзілі да плячэй. Твар выглядала мірным і прыязным, хоць на ім і чыталася стомленасць. Па-над камбінезона Воўк надзеў шэры швэдар, на два памеру менш, чым патрабавалася, з надпісам «СПАРТЫЎНАЯ КАФЕДРА УНІВЕРСІТЭТА ІНДЫЯНЫ».
  
  
  
  І цяпер ён вельмі быў падобны на звычайнага чалавека. Не выклікала сумневаў, што яму не здужаць нават найпросты курс каледжа, але ён цалкам мог быць зоркай школьнай футбольнай каманды.
  
  Джэк зрабіў яшчэ адзін маленькі глыток... рука Ваўка навісала над іржавай бляшанай конаўкай, каб адабраць пасудзіну, паспрабуй Джэк адразу уліць у сябе яе змесціва.
  
  – У цябе сапраўды ўсё ў парадку?
  
  – Прама тут і цяпер, – адказаў Воўк. Пацёр рукой жывот, настолькі павялічыўся, што расцягнуты швэдар аблягаюць яго, як гумавая пальчатка – руку. – Проста стаміўся. Трэба крыху паспаць, Джэк. Прама тут і цяпер.
  
  – Дзе ты ўзяў гэты швэдар?
  
  – Вісеў на вяроўцы, – адказаў Воўк. – Тут холадна, Джэк.
  
  – Ты не прычыніў шкоды людзям?
  
  – Людзям – не. Воўк! Выпі ваду павольна, цяпер. – Вочы Ваўка на секунду ўспыхнулі радасным аранжавым агнём, і Джэк зразумеў, што ён ніколі не стане падобны на звычайнага чалавека. Потым Воўк разявіў вялікі рот і пазяхнуў. – Крыху паспаць. – Ён ямчэй уладкаваўся на адхоне і апусціў галаву. І імгненна заснуў.
  
  
  
  Частка трэцяя
  
  Сутыкненне светаў
  
  
  
  Кіраўнік 20
  
  У лапах закона
  
  1
  
  Да дзвюх гадзін таго ж дня яны знаходзіліся на сотню міль захад, і Джэку Сойеру здавалася, нібы ён таксама бегаў з месяцам, так усё прайшло лёгка. Нягледзячы на жудасны голад, Джэк маленькімі глыткамі піў ваду з іржавай гурткі і чакаў абуджэння Ваўка. Нарэшце той варухнуўся, сказаў: «Цяпер гатовы, Джэк», – пасадзіў падлетка на спіну і рысцой пабег да Дейлвиллу.
  
  Пакуль Воўк сядзеў на тратуары і стараўся не прыцягваць да сабе ўвагі, Джэк увайшоў у дейлвиллский «Бургер-Кінг». Спачатку накіраваўся ў туалет і распрануўся па пояс. Нават у прыбіральні ад сводящего з розуму паху смажанага мяса яго рот напоўніўся сліной. Ён вымыў рукі, падпахі, грудзі, твар. Потым сунуў галаву пад кран і вымыў валасы вадкім мылам. Мятыя папяровыя ручнікі адно за адным ляцелі на падлогу.
  
  Нарэшце ён палічыў, што можа ісці да прылаўка. Дзяўчына ў уніформе глядзела на яго з падазрэннем, пакуль ён замаўляў ежу, – Джэк падумаў, што з-за мокрых валасоў. Чакаючы падрыхтоўкі замовы, дзяўчына адступіла ад прылаўка да акенца выдачы, без ценю збянтэжанасці працягваючы разглядаць Джэка.
  
  У першы «Воппер» Джэк угрызаючыся, ледзь павярнуўшыся да шкляным дзвярэй. Сок пабег па падбародку. Ён так прагаладаўся, што глытаў, практычна не прожевывая. У тры велізарных ўкусу ўгаварыў амаль увесь вялікі сандвіч. І ўжо адправіў у рот рэшту, калі ўбачыў скрозь дзверы, што побач з Ваўком сабралася натоўп малышня. Мяса застыла ў роце, стрававод пережало.
  
  Джэк паспяшаўся да выхаду, спрабуючы на хаду вызваліць рот, праціснуць ў страўнік кашу з мяса, хлеба, салёных агуркоў, лісця салаты, памідораў і падліўкі. Дзеці з трох бакоў акружылі Ваўка, таращась на яго гэтак жа адкрыта, як дзяўчына за прылаўкам таращилась на Джэка. Воўк сядзеў на тратуары на кукішках, сагнуўшы спіну колам і ўцягнуўшы галаву ў плечы, як чарапаха. Вушы, здавалася, прыліплі да галавы. Ежа прысутнічала горла Джэка, як мяч для гольфа, а калі ён сутаргава праглынуў, прасунулася ўніз на самую драбніцу.
  
  Краем вока Воўк заўважыў яго і адразу расслабіўся. Высокі малады мужчына ў сініх джынсах адкрыў дзверцы патрапанага чырвонага пікапа, які стаяў ля тратуара футаў у пяці або шасці ад іх, прываліўся да кабіны і з усмешкай назіраў за тым, што адбываецца.
  
  – Твой бургер, Воўк. – Джэк спрабаваў размаўляць нязмушана. Працягнуў Ваўку скрыначку, якую той абнюхаў. Потым Воўк падняў галаву і адкусіў вялізны кавалак скрынкі. Пачаў метадычна жаваць. Дзеці, ўзрушаныя і зачараваныя, падступілі бліжэй. Некаторыя хіхікалі.
  
  – Ён хто? – спытала маленькая светлавалосая дзяўчынка з дзвюма касіцамі, завязанымі ружовымі пухнатымі стужачкамі. – Ён монстар?
  
  Коратка стрыжаны хлапчук гадоў сямі ці васьмі ўстаў перад дзяўчынкай.
  
  – Ён Халк, праўда? Ён сапраўды Халк. Гэй? Гэй? Праўда?
  
  Ваўку ўдалося атрымаць рэшту «Воппера» з кардоннага кантэйнера. Лёгкім рухам далоні ён адправіў сандвіч ў рот. Кавалачкі салатнага ліста ўпалі паміж вялікімі каленамі, маянэз і мясной сок пацяклі па барадзе, шчацэ. Усё астатняе ператварылася ў коричневатую масу, разминаемую вялізнымі зубамі Ваўка. Праглынуўшы сандвіч, ён пачаў вылізваць скрынку знутры.
  
  Джэк мякка забраў у яго кантэйнер.
  
  – Не, ён усяго толькі мой стрыечны брат. Ён не монстр, і ён не Халк. Чаму б вам, дзеткі, не заняцца сваімі справамі і не пакінуць нас у спакоі, а? Ідзіце. Адчапіцеся ад нас.
  
  Яны працягвалі таращиться. Цяпер Воўк аблізваў пальцы.
  
  – Калі вы і далей будзеце таращиться на яго, ён раззлуецца. І я не ведаю, што ён можа зрабіць са злосці.
  
  Хлопчык з кароткай стрыжкай досыць часта бачыў трансфармацыю Дэвіда Банэра, каб ведаць, чым можа абярнуцца злосць гэтага жахлівага пажыральніка кантэйнераў «Бургер-Кінг». Ён адступіў на крок. Большасць дзяцей рушыла ўслед яго прыкладу.
  
  – Калі ласка, ідзіце, – папрасіў Джэк, але дзеці зноў застылі.
  
  Воўк падняўся гарой, сціснуў кулакі.
  
  – БОГ ВАС ПОКОЛОТИТ, НЕ ГЛЯДЗІЦЕ НА МЯНЕ! – зароў ён. – НЕ ПРЫМУШАЙЦЕ МЯНЕ АДЧУВАЦЬ, ШТО Я СМЕШНЫ! УСЕ ПРЫМУШАЮЦЬ МЯНЕ АДЧУВАЦЬ, ШТО Я СМЕШНЫ!
  
  Дзеці кінуліся ўрассыпную. Цяжка дыхаючы, з прилившей да твару крывёю, Воўк стаяў і глядзеў, як яны ўцякаюць па Галоўнай вуліцы Дейлвилла і хаваюцца за вуглом. Калі яны зніклі, ён абхапіў грудзі рукамі і нерашуча паглядзеў на Джэка. Вельмі збянтэжаны.
  
  – Ваўку Не трэба было крычаць. Яны такія маленькія.
  
  – Такі спалох толькі пойдзе ім на карысць, – Джэк пачуў незнаёмы голас і зразумеў, што малады чалавек па-ранейшаму стаіць, прываліўшыся да кабіне чырвонага пікапа, і усміхаецца ім. – Сам ніколі такога не бачыў. Стрыечны брат, кажаш?
  
  Джэк насцярожана кіўнуў.
  
  – Гэй, толькі не думайце, што я хачу вас закрануць або што-то такое. – Ён ступіў да іх, лагодны чарнявы малады чалавек у камізэльцы і клятчастай кашулі. – І асабліва не хачу, каб хто-то адчуў сябе смешным. – Ён змоўк, падняў рукі, далонямі да іх. – Я проста падумаў, што вы, падобна на тое, што якое-то час у дарозе.
  
  Джэк паглядзеў на Ваўка. Той ад збянтэжанасці ўсё яшчэ ахопліваў сябе рукамі, але скрозь круглыя акуляры ужо касавурыўся на гэтага дзіўнага тыпу.
  
  – Я ведаю, што такое дарога, – працягнуў мужчына. – Будзьце ўпэўненыя. У год заканчэння старой добрай Дэ-эс-ша – Дейнвиллской сярэдняй школы, ці ведаеце, – я на папутках дабраўся да паўночнай Каліфорніі і назад. Карацей, калі вам на захад, я магу вас падвезці.
  
  – Не магу, Джэк, – грамавым тэатральным шэптам адгукнуўся Воўк.
  
  – Як далёка на захад? – спытаў Джэк. – Мы хочам дабрацца да Спрынгфілда. У мяне сябар у Спрынгфілд.
  
  – Гэй, няма праблем, сеньёр. – Мужчына зноў ускінуў рукі. – Я еду ў Кайюгу, гэта на мяжы з Иллинойсом. Дазвольце мне купіць бургер, і ў шлях. Дарога прамая. Праз паўтары гадзіны, можа, раней, вы будзеце на паўдарогі да Спрынгфілду.
  
  – Не магу, – зноў прахрыпеў Воўк.
  
  – Ёсць толькі адна складанасць. У мяне сёе-што ляжыць на пярэднім сядзенні. Аднаму з вас прыйдзецца ехаць у кузаве. Там даволі ветрана.
  
  – Вы проста не ўяўляеце, як гэта выдатна. – І Джэк казаў чыстую праўду. – Убачымся, калі вернецеся. – Воўк пачаў узбуджана прытанцоўваць. – Шчыра. Мы будзем тут, містэр. І дзякуй вам.
  
  Як толькі мужчына мінуў шкляныя дзверы, Джэк павярнуўся да Ваўка і нешта зашаптаў.
  
  
  
  Калі малады чалавек – Біл Томпсан па мянушцы Бак – вярнуўся да пікапу, трымаючы ў руках яшчэ два кантэйнера з «Вопперами», супакоіць Воўк стаяў на каленях у адкрытым кузаве і трымаўся рукамі за борт. Рот Воўк прыадчыніў, нос падняў. Джэк сядзеў на пасажырскім сядзенні, акружаны вялікімі поліэтыленавымі мяшкамі, шчыльна запечатанными і, мяркуючы па паху, багата спрыснутыми асвяжальнікам паветра. Скрозь празрыстыя сценкі віднеліся зялёныя тронкі, пакрытыя ныркамі.
  
  – Па мне, ты па-ранейшаму злёгку галодны. – Малады чалавек кінуў Ваўку «Воппер». Сядаючы на вадзіцельскае сядзенне, паглядзеў на Джэка над пластыкавых мяшкоў. – Мне здалося, ён зловіць яго зубамі. Толькі не падумай, што я хачу пакрыўдзіць твайго кузена. На, вазьмі. Ён свой ужо слупил.
  
  І калі яны вылезлі з пікапа ў сотні міль да захаду, Ваўка перапаўняла радасць ад таго, як вецер свістаў у вушах. Яго літаральна загіпнатызавалі хуткасць і разнастайнасць пахаў, якія ўлоўліваў нос у гэтым палёце. Вочы зіхацелі, адзначаючы самы нязначны змена ветру. Воўк круціў галавой з боку ў бок, падстаўляючы пад нос набягае струмень паветра.
  
  Бак Томпсан назваўся фермерам. Гаварыў без перапынку ўсе семдзесят пяць хвілін, на працягу якіх вдавливал у падлогу педаль газу, і не задаў Джэку ні адзінага пытання. Калі высадзіў іх на вузкай прасёлкавай дарозе побач з адміністрацыйнай мяжой Кайюги, спыніўшы пікап каля уходившего за гарызонт кукурузнага поля, сунуў руку ў нагрудную кішэню кашулі і дастаў самаробную папяросу з найтонкай белай паперы.
  
  – Я чуў пра красноглазых. Але твой стрыечны брат – гэта нешта. – Ён аддаў папяросу Джэку. – Калі ён ўзрушыцца, хай зробіць некалькі зацяжак. Тое, што доктар прапісаў.
  
  Джэк рассеяна сунуў вушак ў кішэню і вылез з кабіны.
  
  – Дзякуй, Бак.
  
  – А як ён есць! Нешта. Якім чынам цябе атрымоўваецца прымусіць яго слухацца? Крычыш: «Наперад! Пайшоў!»?
  
  Як толькі Воўк зразумеў, што паездка скончана, ён саскочыў на зямлю.
  
  Чырвоны пікап пакаціў, пакідаючы за сабой доўгі шлейф пылу.
  
  – Давай зробім гэта яшчэ раз! – усклікнуў Воўк. – Джэкі! Давай зробім гэта яшчэ раз!
  
  – Я б з задавальненнем, – адказаў Джэк. – Пайшлі, для разнастайнасці пройдземся. Хто-небудзь ды праедзе міма.
  
  Ён думаў, што ўдача нарэшце-то павярнулася да яго тварам і вельмі хутка яны з Ваўком перасякуць мяжу Ілінойса. Ён не сумняваўся, што ўсё пераменіцца да лепшага, ледзь яны дабяруцца да Спрынгфілда, і школы Тэйера, і Рычарда. Але Джэк збольшага яшчэ жыў у сарайном часу, дзе нерэальнае раздзімала і искажало рэальнасць, і калі на іх зноў абрынуліся непрыемнасці, адбылося гэта так хутка, што ён не мог нічога кантраляваць. Прайшло шмат дзён, перш чым Джэк ўбачыў Ілінойс, і на ўвесь гэты час ён зноў трапіў у хлеў.
  
  2
  
  Неверагодна хуткая чарада падзей, якая прывяла іх у «Прамяністы дом», пачалася праз дзесяць хвілін пасля таго, як Джэк і Воўк прайшлі міма на здзіўленне маленькага шчыта-паказальніка, які паведаміў ім, што цяпер яны ў горадзе Cayuga з насельніцтвам 23 568 чалавек. Сам горад не праглядаўся. Справа цягнулася бязмежнае кукурузнае поле, злева – нічым не засеянае, так што яны бачылі, як дарога ледзь паварочвае, а потым накіроўваецца да пустой гарызонту. І пасля таго, як Джэк зразумеў, што ім, верагодна, прыйдзецца дайсці да горада, перш чым ўдасца злавіць спадарожку, на дарозе з'явіўся аўтамабіль, які хутка да іх набліжаўся.
  
  – Ехаць у кузаве? – закрычаў Воўк, радасна ўскінуў рукі над галавой. – Воўк едзе ў кузаве! Прама тут і цяпер!
  
  – Нам у іншы бок. Супакойся, і хай праедзе міма. Апусці рукі, а не то кіроўца падумае, што ты яму сигналишь.
  
  З неахвотай Воўк апусціў рукі. Аўтамабіль ужо дасягнуў павароту.
  
  – У кузаве не паедзем? – У голасе Ваўка чулася дзіцячая крыўда.
  
  Джэк паківаў галавой. Ён ўзіраўся ў авальны медальён на запыленай белай пярэдняй дзверцах аўтамабіля. Там, магчыма, было напісана «Акружная паркавая камісія» або «Кіраванне аховы прыроды». Машына магла належаць Сельскагаспадарчаму агенцтву штата або Дэпартаменту грамадскіх работ Кайюги. Але калі яна ўвайшла ў паварот, Джэк ўбачыў, што гэта патрульны аўтамабіль.
  
  – Гэта кап, Воўк. Палісмен. Так што паслабцеся і проста шагай. Нам не трэба, каб ён спыняўся.
  
  – Хто такі копписмен? – Воўк панізіў голас. Ён бачыў, што аўтамабіль ўжо імчыцца да іх. – Копписмен забівае Ваўкоў?
  
  – Няма, – адказаў Джэк, – будзь упэўнены, яны ніколі не забіваюць Ваўкоў. – Але гэтыя словы не дапамаглі. Воўк схапіў Джэка за руку, і яго пальцы дрыжалі.
  
  – Калі ласка, адпусьці мяне, – узмаліўся Джэк. – Ён падумае, што гэта дзіўна.
  
  Рука Ваўка ўпала.
  
  Патрульны аўтамабіль імчаўся да іх. Джэк зірнуў на кіроўцу, потым павярнуўся і адышоў на некалькі крокаў, каб назіраць за Ваўком. Убачанае яго не парадавала. За рулём сядзеў палісмен з шырокім уладным тварам. Скулы заплылі тлушчам. А ў Ваўка на твары чытаўся жах. Вочы зіхацелі, ноздры раздзьмуваліся, ён скалил зубы.
  
  – Табе сапраўды спадабалася паездка ў кузаве таго пікапа, так? – спытаў яго Джэк.
  
  Страх крыху прыціхла, нават Ваўку ўдалося ўсміхнуцца. Патрульны аўтамабіль праскочыў міма. Джэк звярнуў увагу, што кіроўца павярнуў галаву ў іх бок.
  
  – Усё добра. – У голасе Джэка чулася палёгка. – Ён едзе далей. Нам не аб чым турбавацца, Воўк.
  
  Але тут ён пачуў, што шум рухавіка зноў нарастае.
  
  – Копписмен вяртаецца!
  
  – Напэўна, яму зноў трэба ў Кайюгу. Ідзі наперад і рабі як я. Не глядзі на яго.
  
  Воўк і Джэк працягнулі шлях, робячы выгляд, што не заўважаюць патрульнага аўтамабіля, які павольна каціў за імі. З вуснаў Ваўка сарваўся полустон-полувой.
  
  Патрульны зноў выехаў на праезную частку, абагнаў іх, бліснулі тармазныя агні, і аўтамабіль, пад вуглом з'ехаўшы на абочыну, перагарадзіў ім дарогу. Паліцэйскі адчыніў дзверцы, паставіў ногі на зямлю, потым падняўся з сядзення. Ён быў ростам з Джэка, а ўвесь яго вага засяродзіўся ў твары і жываце: ногі-саломінкі, рукі і плечы – нармальнага, прапарцыянальна складзенага мужчыны. Жывот, упрятанный ў карычневую форму – пятнадцатифунтовая індычка, – пёр па абодва бакі шырокага карычневага рамяня.
  
  – Мне не трываецца гэта пачуць. – Кап абапёрся на адчыненую дзверку. – Так што ў вас за гісторыя? Выкладвайце.
  
  Воўк адступіў за Джэка, згорбіўся, глыбока засунуў рукі ў кішэні камбінезона.
  
  – Мы ідзем у Спрынгфілд, патрульны, – адказаў Джэк. – Дабіраліся на спадарожных машынах... Мяркую, нам не варта было гэтага рабіць.
  
  – Ты полагаешь, што не варта было. Срань гасподняя. А гэты хлопец, які спрабуе схавацца за цябе, ён хто, вуки[23]?
  
  – Ён мой стрыечны брат. – Джэк ліхаманкава падладжваць Гісторыю пад Ваўка. – Мне трэба адвезці яго дадому. Ён жыве ў Спрынгфілд са сваёй цёткай Элен, я хачу сказаць, з маёй цёткай Элен. Яна настаўніца. У Спрынгфілд.
  
  – І што ён зрабіў, адкуль-то ўцёк?
  
  – Не-не, нічога падобнага. Проста...
  
  Кап абыякава глядзеў на Джэка, яго твар не выказваў эмоцый.
  
  – Імя, прозвішча.
  
  Перад хлопчыкам паўстала дылема: Воўк, напэўна, назаве яго Джэкам, якое б імя ён ні назваў копу.
  
  – Я Джэк Паркер, а ён...
  
  – Памаўчы. Я хачу, каб гэты прыдуркаваты сам мне адказаў. Давай. Ты памятаеш сваё імя, крэтын?
  
  Воўк сцяўся за спіной Джэка, ўціснуў падбародак у нагруднік камбінезона. Нешта прамармытаў.
  
  – Не чую цябе, сынок.
  
  – Воўк, – прашаптаў Воўк.
  
  – Воўк. Напэўна, мне трэба было здагадацца. А як тваё імя, ці табе проста далі нумар?
  
  Воўк заплюшчыў вочы, сціснуў ногі.
  
  – Гавары, Філ, – паспяшаўся яму на дапамогу Джэк, у надзеі, што гэта простае імя Воўк зможа запомніць.
  
  Але ледзь ён закрыў рот, як Воўк ускінуў галаву, распрастаў спіну і закрычаў:
  
  – ДЖЭК! ДЖЭК! ДЖЭК ВОЎК!
  
  – Мы часта клічам яго Джэк, – ўмяшаўся хлопчык, ведаючы, што ўжо позна. – Таму што ён вельмі любіць мяне, і часам толькі я магу з ім справіцца. Я, напэўна, застануся ў Спрынгфілд на некалькі дзён, каб пераканацца, што ён асвоіўся.
  
  – Мяне ванітуе ад твайго голасу, Джэк. Чаму б табе і старому добраму Філу-Джэку не сесці на задняе сядзенне? Мы паедзем у горад і ва ўсім разбярэмся. – Калі Джэк не варухнуўся, кап паклаў руку на рукаятку вялізнага пісталета, які вісеў на перетягивавшем жывот рамяні. – У машыну. Ён першы. Я хачу высветліць, чаму вы апынуліся ў сотні міль ад дома ў навучальны дзень. У машыну. Хутка.
  
  – Патрульны... – пачаў Джэк, а за яго спіной Воўк прахрыпеў:
  
  – Няма. Не магу.
  
  – У майго кузена праблема, – растлумачыў Джэк. – Клаўстрафобія. Замкнёныя прасторы, асабліва кабіны аўтамабіляў, зводзяць яго з розуму. Ён можа ездзіць толькі на пікапах, у кузаве, пад адкрытым небам.
  
  – У машыну, – раўнуў палісмен, адчыняючы заднюю дзверцы.
  
  – НЕ МАГУ! – завыў Воўк. – ВОЎК НЕ МОЖА! Смярдзіць, Джэк, там смярдзіць! – Яго нос і вусны рыпаліся.
  
  – Прымусь яго сесці ў машыну, ці гэта зраблю я, – папярэдзіў Джэка кап.
  
  – Воўк, гэта хутка. – Джэк пацягнуўся да рукі Ваўка. Той з неахвотай дазволіў ўзяць сябе за руку. Джэк пацягнуў яго да задняга сядзення патрульнага аўтамабіля. Воўк літаральна цягнуў ногі па асфальце.
  
  Якое-то час здавалася, што ўсё атрымаецца. Воўк ужо знаходзіўся на адлегласці выцягнутай рукі ад расчыненых дзверцаў. Потым ён скалануўся ўсім целам. Упёрся абедзвюма рукамі ў дзвярную раму. Гэта выглядала так, нібы ён збіраецца адарваць палову даху, зусім як цыркавы асілак раздзірае тоўсты тэлефонны даведнік напалам.
  
  – Калі ласка, – роўным голасам звярнуўся да яго Джэк. – Мы павінны.
  
  Але Воўк быў у жаху, яго перапаўняла агіду да таго, што ён унюхал ў кабіне. Ён люта заматаў галавой. Цяклі сліны з рота і капалі на дах патрульнага аўтамабіля.
  
  Палісмен абышоў Джэка і зняў што-то з рамяня. Джэк паспеў толькі зразумець, што гэта не пісталет, перш чым кап прафесійна ўдарыў Ваўка дубінкай па падставы чэрапа. Верхняя частка цела Ваўка ўпала на дах, а потым Воўк павольна споўз на пыльную дарогу.
  
  – Зайдзі з іншага боку, – загадаў кап, чапляючы дубінку да рамяні. – Нам трэба зацягнуць гэты вялікі кавалак гаўна ў машыну.
  
  Праз дзве ці тры хвіліны, двойчы паклаўшы цяжкае цела Ваўка на дарогу, яны ехалі ў Кайюгу.
  
  – Я ўжо ведаю, што чакае цябе і твайго прыдуркаватага кузена, калі ён твой стрыечны брат, у чым я вельмі сумняваюся. – Кап глядзеў на Джэка ў люстэрка задняга выгляду, і яго вочы нагадвалі разынкі, якія толькі што акунулі ў свежы дзёгаць.
  
  Уся кроў у целе Джэка адліла ўніз, да ног, а сэрца гулка забілася. Ён успомніў пра самаробную цыгарэту ў кішэні кашулі. Дакрануўся да яе рукой, прыбраў руку, перш чым кап паспеў сказаць хоць слова.
  
  – Мне трэба надзець яму туфлі. Яны саскочылі.
  
  – Не думай больш пра гэта, – адказаў кап, але не стаў пярэчыць, калі Джэк нагнуўся. Нябачны ў люстэрка, ён спачатку нацягнуў адзін макасінаў з трэснутым швом на голую пятку Ваўка, потым хутка дастаў вушак з кішэні і сунуў у рот. Раскусіў папяросную паперу, і часцінкі з дзіўным травяным густам высыпаліся на мову. Джэк пачаў ліхаманкава іх перажоўваць. Што-то царапнуло яму горла, ён тузануўся, прыклаў руку да рота, паспрабаваў прокашляться з стуленымі вуснамі. Калі горла ачысьцілася, таропка праглынуў вільготную, глейкую марыхуану. Прабегся мовай па зубах, збіраючы рэшткі.
  
  – Вас чакае некалькі сюрпрызаў, – папярэдзіў кап – Вашы душы асвяціць сонечнае святло.
  
  – Сонечнае святло асвяціць маю душу? – спытаў Джэк, думаючы, што кап ўсё-ткі ўбачыў, як ен засоўвае вушак ў рот.
  
  – А на руках з'явяцца мазалі, – дадаў кап і радасна ўсміхнуўся вінаватай фізіяноміі Джэка ў люстэрку задняга выгляду.
  
  
  
  Муніцыпалітэт Кайюги уяўляў сабой лабірынт цёмных вузкіх калідораў і лесвіц, якія нечакана прыводзілі ў такія ж вузкія пакоя. Вада цурчала і булькала ў трубах.
  
  – Дазвольце мне вам сёе-тое растлумачыць. – Палісмен вёў іх да апошняй лесвіцы па правую руку. – Вы не арыштаваныя. Ясна? Вас затрымалі для допыту. Я не хачу чуць гэтай муці наконт аднаго тэлефоннага званка. Вы ў падвешаным стане, пакуль не скажаце нам, хто вы такія і куды накіроўваецеся, – працягнуў кап – Чуеце мяне? У падвешаным стане. Нідзе. Зараз мы пойдзем да суддзі Фэрчайлду, ён сусветнай суддзя, і калі вы не скажаце нам праўду, у тым, што за гэтым рушыць услед, вінаваціць будзеце толькі сябе. Наверх. Варушыцеся!
  
  Калі яны падняліся па лесвіцы, палісмен адкрыў дзверы. Жанчына сярэдніх гадоў у акулярах у тонкай металічнай аправе і чорным сукенка адарвалася ад пішучай машынкі, якая стаяла ля далёкай сцяны.
  
  – Яшчэ двое валацугаў, – патлумачыў палісмен. – Скажы яму, што мы тут.
  
  Яна кіўнула, зняла трубку з тэлефоннага апарата, сказала некалькі слоў.
  
  – Можаце ўвайсці, – сказала сакратар, і яе погляд зноў прайшоўся па Ваўку і Джэку.
  
  Кап павёў іх праз прыёмную і адкрыў дзверы ў вялікі пакой. Уздоўж адной доўгай сцяны стаялі стэлажы з кнігамі, другую ўпрыгожвалі фатаграфіі ў рамках, дыпломы і сертыфікаты. Вокны насупраць дзверы былі зачыненыя жалюзі. Высокі хударлявы мужчына ў цёмным касцюме, белай мятай кашулі і вузкім гальштуку з невыразным малюнкам падняўся з-за падрапаць шестифутового стала. Твар суддзі пакрывалі маршчыны, і ён фарбаваў валасы. У паветры вісеў застарэлы пах тытунёвага дыму.
  
  – Так хто да нас сёння завітаў, Фрэнкі? – Голас у мужчыны апынуўся на здзіўленне глыбокім, прама-ткі тэатральным.
  
  – Падлеткі, якіх я падабраў на Фрэнч-Аблічча-роўд, непадалёк ад дома Томпсана.
  
  Маршчыны суддзі Фэрчайлда склаліся ва ўсмешку. Ён паглядзеў на Джэка.
  
  – У цябе ёсць якія-небудзь дакументы, якія сведчаць асобу, сынок?
  
  – Не, сэр, – адказаў Джэк.
  
  – Ты сказаў патрульнаму Уільямсу ўсю праўду? Ён так не думае, інакш вы б тут не апынуліся.
  
  – Так, сэр, – адказаў Джэк.
  
  – Тады раскажы мне сваю гісторыю. – Суддзя абышоў стол, патрывожыўшы плоскія пласты дыму, што віселі над галавой, і полуприсел-полуприслонился да бліжэйшага ад Джэка куце стала. Прыжмурыўшыся, закурыў. Скрозь цыгарэтны дым Джэк бачыў бледныя ацэньваюць вочы суддзі і ведаў, што літасці ў іх няма.
  
  Яшчэ адзін «лоўчы збан».
  
  Ён глыбока ўдыхнуў.
  
  – Мяне клічуць Джэк Паркер. Гэта мой стрыечны брат, і яго завуць Джэк. Джэк Воўк. Але яго сапраўднае імя Філіп. Ён заставаўся з намі ў Дейлвилле, таму што яго бацька памёр, а маці захварэла. Я проста адводжу яго ў Спрынгфілд.
  
  – Прыдуркаваты, так?
  
  – Павольна цяміць. – Джэк зірнуў на Ваўка. Яго сябар яшчэ не прыйшоў у сябе пасля ўдару дубінкай.
  
  – Як завуць тваю маці? – спытаў суддзя Ваўка. Воўк не адрэагаваў. Ён стаяў з заплюшчанымі вачыма, засунуўшы рукі ў кішэні.
  
  – Яе клічуць Элен, – адказаў Джэк. – Элен Воэн.
  
  Суддзя саслізнуў са стала і павольна падышоў да Джэку.
  
  – Ты не піў, сынок? Што-то цябе калыхае.
  
  – Няма.
  
  Спыніўшыся ў футе ад хлопчыка, суддзя нахіліўся да яго.
  
  – Дыхни.
  
  Джэк адкрыў рот і выдыхнуў.
  
  – Няма. Спіртным не пахне. – Фэрчайлд выпрастаўся. – Але гэта адзіны раз, калі ты сказаў праўду, праўда? Ты спрабуеш абвесці мяне вакол пальца, сынок?
  
  – Я вінаваты ў тым, што мы ехалі на "папутках", – адказаў Джэк, усведамляючы, што казаць трэба вельмі абачліва. І не толькі таму, што ад яго слоў залежала іх з Ваўком свабода. У яго ўзніклі праблемы з вымаўленнем – усё раптам незвычайна замарудзілася. Як і ў хляве, секунды спаўзалі з метранома. – На самай справе мы нават і не ехалі на спадарожных машынах, таму што Воўк... Джэк, тое ёсць... не можа сядзець у кабіне. Больш мы гэтага рабіць не будзем. Мы не зрабілі нічога дрэннага, сэр, і гэта чыстая праўда.
  
  – Ты не разумееш, сынок. – Задуменныя вочы суддзі зноў бліснулі. Так ён ад гэтага цягнецца, Джэк зразумеў. Суддзя павольна рушыў назад. – Справа не ў спынам. Вы двое хлапчукоў, на дарозе самі па сабе, ідзяце невядома адкуль, невядома куды... можна сказаць, напрашиваетесь на непрыемнасці. – Яго голас нагадваў цёмны мёд. – У нашай акрузе ёсць, як нам уяўляецца, самае незвычайнае ўстанова – ухваленае урадам штата і субсідзіруемае штатам, між іншым, – створанае, каб дапамагчы такім хлапчукам, як вы. Яно называецца «Біблейскі дом Прамяністага Гарденера для сбившихся з шляху хлопчыкаў». Тое, што робіць містэр Гарденер для хлапчукоў, якія трапілі ў бяду, параўнальна з цудам. Мы адпраўлялі туды тых, каго, здавалася б, немагчыма выправіць, але вельмі хутка яго стараннямі гэтыя хлапчукі на каленях малілі Езуса аб прабачэнні. І хіба гэта не цуд?
  
  Джэк праглынуў сліну. У роце ў яго перасохла нават мацней, чым калі ён сядзеў у хляве.
  
  – Ці бачыце, сэр, нам трэба хутчэй дабрацца да Спрынгфілда. Усе будуць хвалявацца...
  
  – Я ў гэтым вельмі сумняваюся. – Суддзя ўсміхнуўся усімі маршчынамі. – Але вось што я табе скажу. Як толькі вы абодва адправіцеся ў «Прамяністы дом», я патэлефаную ў Спрынгфілд і паспрабую знайсці нумар гэтай Элен... Воўк, так? Ці Элен Воэн?
  
  – Воэн, – адказаў Джэк, і яго твар заліла фарба, як пры высокай тэмпературы.
  
  – Так, – кіўнуў суддзя.
  
  Воўк пакруціў галавой, міргнуў. Потым паклаў руку на плячо Джэка.
  
  – Прыходзіш у сябе, сынок? – спытаў суддзя. – Зможаш сказаць, колькі табе гадоў?
  
  Воўк зноў міргнуў і паглядзеў на Джэка.
  
  – Шаснаццаць, – адказаў Джэк.
  
  – А цябе?
  
  – Дванаццаць.
  
  – Ох. Я думаў, ты на пару гадоў старэйшы за. Яшчэ адна прычына для таго, каб цябе аказалі дапамогу, перш чым ты патрапіш у сур'ёзную бяду, праўда, Фрэнкі?
  
  – Амін, – адказаў палісмен.
  
  – Вы, хлопчыкі, вернецеся сюды праз месяц, – абвясціў сваё рашэнне суддзя. – Тады і паглядзім, не палепшылася ці ў вас памяць. Чаму ў цябе такія чырвоныя вочы?
  
  – Яны не ў сваёй талерцы, – адказаў Джэк, і палісмен забрахаў. Толькі секундай пазней Джэк зразумеў, што гэта смех.
  
  – Уведи іх адсюль, Фрэнкі. – Суддзя ўжо цягнуўся да тэлефоннага апарата. – Праз трыццаць дзён вы вернецеся зусім іншымі. Можаце не сумнявацца.
  
  Калі яны спускаліся па прыступках чырвонага будынка муніцыпалітэта, Джэк спытаў Фрэнкі Ўільямса, навошта суддзі спатрэбіўся іх узрост. Кап спыніўся на ніжняй прыступцы, павярнуўся, каб зваліць Джэка лютым поглядам.
  
  – Гарденер прымае хлапчукоў з дванаццаці гадоў і адпускае іх у дзевятнаццаць. – Ён крыва ўсміхнуўся. – Ты хочаш сказаць, што ніколі не чуў пра яго па радыё? Ён ледзь ці не адзіная наша знакамітасць. Я ўпэўнены, што пра даўніну Лучезарном Гарденере ведаюць нават у Дейлвилле.
  
  Зубы ў паліцэйскага былі маленькія, бясколерныя і няроўныя.
  
  3
  
  Дваццаць хвілін праз яны зноў ехалі па сельскай мясцовасці.
  
  Воўк залез на задняе сядзенне патрульнага аўтамабіля практычна без пярэчанняў. Фрэнкі Уільямс адчапіў дубінку і спытаў: «Хочаш яшчэ, гробаны вырадак? Як ведаць, можа, у цябе розуму дадасца». Воўк задрыжаў, зморшчыўся, але рушыў услед за Джэкам ў кабіну. Тут жа заціснуў рукой нос і пачаў дыхаць ротам.
  
  – Мы адтуль удерем, Воўк, – прашаптаў Джэк яму на вуха. – Пару дзён, не больш, і мы зразумеем, як гэта зрабіць.
  
  – Не балбатаць, – данеслася з пярэдняга сядзення.
  
  Джэк адчуваў незразумелую расслабленасць. Ён дакладна ведаў, што яны знойдуць спосаб уцячы. Трымаючы Ваўка за руку, ён адкінуўся на спінку задняга сядзення і назіраў, як міма праплываюць палі.
  
  – Вось ён, – падаў голас Фрэнкі Уільямс. – Ваш будучы дом.
  
  Джэк ўбачыў дзве якія сыходзіліся цагляныя сцены, сюрэалістычна якія вырасьлі сярод палёў. Высокія, цалкам якія хаваюць усё, што за імі знаходзіцца. Больш таго, па сценах вакол «Прамяністага дома» цягнуліся тры рады калючага дроту, а цэмент паверсе быў уторканыя бітым шклом. Цяпер аўтамабіль ехаў сярод прыбраных палёў з загарадзямі з якія чаргуюцца нітак калючым і звычайнай дроту.
  
  – У іх тут шэсцьдзесят акраў, – растлумачыў Уільямс. – І ўсюды або сцены, або загарадзі... можаце мне паверыць. Хлапчукі зрабілі гэта самі.
  
  Шырокія жалезныя вароты вялі на тэрыторыю «Дома». Ледзь патрульны аўтамабіль павярнуў на пад'язную дарожку, яны расчыніліся, падпарадкоўваючыся нейкаму электронным сігнале.
  
  – Тэлевізійная камера, – працягнуў тлумачыць кап – Яны чакаюць двух свежых рыбак.
  
  Джэк нахіліўся наперад, прыціснуўся тварам да акна. Хлапчукі ў джынсавых куртках працавалі на палях з абодвух бакоў, што-то рылі, вскапывали, кацілі тачкі.
  
  – Вы, двое засранцам, толькі што зарабілі мне дваццаць баксаў, – дадаў Уільямс. – Плюс яшчэ дваццаць суддзі Фэрчайлду. Хіба не выдатна?
  
  
  
  Кіраўнік 21
  
  «Прамяністы дом»
  
  1
  
  Джэк падумаў, што «Дом» нібы пабудаваны з дзіцячых кубікаў: яго пашыралі па меры неабходнасці. А потым убачыў, што ўсе вокны забраныя кратамі – гэта была хутчэй турма, чым прытулак.
  
  Большасць хлапчукоў перапыніла працу, каб праводзіць поглядамі паліцэйскі аўтамабіль.
  
  Фрэнкі Уільямс выехаў на шырокі круг, якім заканчвалася пад'язная дарожка. Ледзь ён заглушыў рухавік, з параднай дзверы выйшаў высокі мужчына і спыніўся, склаўшы перад сабою рукі з пераплеценымі пальцамі, гледзячы на патрульны аўтамабіль з верхняй прыступкі. Твар пад капой хвалістых сівых валасоў здавалася ненатуральна маладым – нібы да стварэння гэтых рэзкіх, мужных чорт прыклаў руку пластычны хірург. Чалавек з такім тварам мог прадаць што заўгодна, дзе заўгодна і каму заўгодна. Апранаўся ён пад колер валасоў: белы касцюм, белыя туфлі, белая кашуля, белы шаўковы шалік. Калі Джэк і Воўк вылезлі з задняга сядзення, мужчына ў белым дастаў з кішэні касцюма цёмна-зялёныя сонцаахоўныя акуляры, надзеў іх і імгненне нібы ўзіраўся ў пачаткоўцаў, перш чым ўсміхнуцца – зморшчыны доўгія прарэзалі яго шчокі. Затым ён зняў акуляры і схаваў у кішэню.
  
  – Так-так-так. Што б мы без вас рабілі, патрульны Уільямс?
  
  – Дзень добры, вялебны Гарденер, – павітаўся палісмен.
  
  – Усё як звычайна, або гэтыя двое самаўпэўненых тыпаў сапраўды здзейснілі злачыннае дзеянне?
  
  – Валацугі. – Упёршы рукі ў сцёгны, Уільямс щурился, гледзячы на Гарденера, нібы яму сляпіла вочы. – Адмовіліся назваць Фэрчайлду свае сапраўдныя імёны. Гэты, вялікі, – ён ткнуў пальцам у Ваўка, – практычна не кажа. Мне давялося стукнуць яго па галаве, каб пасадзіць у машыну.
  
  Гарденер спачувальна паківаў галавой.
  
  – Чаму б вам не прывесці іх сюды, каб яны маглі назвацца, а ўжо потым мы зоймемся неабходнымі фармальнасцямі. Ці ёсць прычына, па якой гэтыя двое павінны выглядаць такімі... э-э-э... скажам, одурманенными?
  
  – Я толькі ўрэзаў здоровяку паміж вушэй, нічога больш.
  
  – Мм. – Гарденер адступіў на крок, склаў рукі хаткай перад грудзьмі.
  
  Калі падлеткі ў суправаджэнні Ўільямса падняліся на доўгае ганак, вялебны схіліў галаву набок, аглядаючы ізноў прыбылых. Джэк і Воўк, мінуўшы апошнюю прыступку, прайшлі крыху далей, Фрэнкі Уільямс выцер лоб і застаўся ззаду. Гарденер разгублена ўсміхаўся, але яго вочы бегалі ад аднаго падлетка да іншага. І праз імгненне пасля таго, як што-то жорсткае, халоднае і знаёмае падскочыў з яго вачэй да Джэку, вялебны зноў дастаў сонцаахоўныя акуляры і надзеў іх. Ўсмешка засталася лёгкай і рассеянай, ілюзорнае пачуццё бяспекі нікуды не дзелася, але Джэк, хай вочы Гарденера і схавала шкло, застыў пад іх позіркам... таму што ўжо з ім сутыкаўся.
  
  Вялебны Гарденер ссунуў акуляры бліжэй да кончыка носа і гулліва паглядзеў па-над іх.
  
  – Імёны? Імёны? Ці можам мы даведацца ад гэтых двух джэнтльменаў, як іх клічуць?
  
  – Я Джэк, – адказаў Джэк і змоўк... не хацеў без неабходнасці прамаўляць ні адзінага слова. Рэальнасць раптам дэфармавалася: ён адчуў, што яго рыўком выкінула ў Даліны, але цяпер Даліны сталі зласлівымі і пагрозлівымі, вакол падымаўся смуродны дым, калыхаліся языкі полымя, чуліся крыкі истязаемых людзей.
  
  Дужыя пальцы стуліліся на яго локці і падтрымалі. Замест смуроду і дыму Джэка абліло густым водарам шчодрай порцыі кветкавага адэкалона. Меланхалічныя шэрыя вочы глядзелі ў ўпор.
  
  – Ты быў дрэнным хлопчыкам, Джэк? Ты быў вельмі дрэнным хлопчыкам?
  
  – Не, мы проста ехалі спынам і...
  
  – Я думаю, ты трошкі абкураны, – перапыніў яго вялебны Гарденер. – Нам прыйдзецца надаць цябе асаблівую ўвагу, праўда? – Яго пальцы выпусцілі локаць Джэка, Гарденер адступіў на крок, зноў паставіў на нос акуляры. – Прозвішча, як я разумею, у цябе ёсць.
  
  – Паркер, – адказаў Джэк.
  
  – Так-с-с-с – Гарденер сарваў акуляры, лёгка, нібы ў танцы, павярнуўся да Ваўка, утаропіўся на яго. Нічым не паказваючы, паверыў ён Джэку або няма. – Вось гэта так! Здароўя табе не займаць, праўда? Сапраўдны мацак. Тут, слава Богу, мы дакладна знойдзем занятак для такога моцнага хлопца, як ты. Магу я папрасіць цябе ўзяць прыклад з нашага містэра Джэка Паркера і назваць мне сваё імя?
  
  Джэк у трывозе зірнуў на Ваўка. Той стаяў, апусціўшы галаву, цяжка дыхаючы. Бліскучы ручаёк сліны сцякаў з кутка рота на падбародак. Чорнае пляма – гразь, змешаная з тлушчам, – красавалася на выкрадзеным швэдры. Воўк пакруціў галавой, але рух гэта, падобна, нічога не значыла: ён нібы стряхивал з твару муху.
  
  – Імя, сынок? Імя? Цябе завуць Біл? Пол? Арт? Сэмі? Няма... напэўна, што-небудзь больш мужнае, я ўпэўнены. Можа, Джордж?
  
  – Воўк, – адказаў ён.
  
  – Ах, гэта міла. – Гарденер шырока ўсміхнуўся ім абодвум. – Містэр Паркер і містэр Воўк. Вас не абцяжарыць праводзіць іх у дом, патрульны Уільямс? І якое шчасце, што ў нас ужо ёсць містэр Баст. Прысутнасць містэра Гектара Баста – ён, між іншым, адзін з нашых памочнікаў – азначае, што мы, верагодна, зможам апрануць містэра Ваўка. – Ён паглядзеў на падлеткаў па-над ачкоў. – Тут, у «Біблійным доме», мы верым, што салдаты Госпада маршыруюць лепш, калі маршыруюць ў уніформе. І Гек Баст – амаль такі ж здаравяка, як твой сябар Воўк, юны Джэк Паркер. Таму як па частцы адзення, так і па частцы дысцыпліны вас абслужаць у лепшым выглядзе. Гэта прыемна, так?
  
  – Джэк? – прашаптаў Воўк.
  
  – Што?
  
  – У мяне баліць галава, Джэк. Моцна баліць.
  
  – Твая маленькая галава даймае цябе болем, Воўк?
  
  Прамяністы Гарденер танцуючым крокам наблізіўся да Ваўка і паляпаў таго па руцэ. Воўк адхіснуўся, на яго твары адбілася агіду. Джэк ведаў, што прычына ў адэкалона – цяжкі облепляющий пах дзейнічаў на адчувальныя ноздры Ваўка як нашатыр.
  
  – Не важна, сынок. – Гарденера такая рэакцыя ані не збянтэжыла. – Містэр Баст і містэр Сингер, іншы наш памочнік, паклапоцяцца пра цябе. Фрэнк, быццам бы я папрасіў цябе адвесці іх у «Дом».
  
  Патрульнаму Уільямсу быццам усадзілі ў зад іголку. Яго твар пачырванеў яшчэ мацней, тоненькія ножкі панеслі масіўнае цела да параднай дзверы.
  
  Прамяністы Гарденер зноў весела паглядзеў на Джэка, і хлопчык раптам зразумеў, што яго нарад – спосаб пазабаўляцца: ўнутры гэты мужчына ў белым халодны як лёд і вар'ят. Цяжкая залатая ланцуг са звонам выслізнула з рукава Гарденера і ўладкавалася ў падставы вялікага пальца. Джэк пачуў свіст бізуна, рассякаў паветра, і, нарэшце, даведаўся гэтыя цёмна-шэрыя вочы.
  
  Гарденер быў двайніком Осмонда.
  
  – У дом, маладыя людзі. – Гарденер жартаўліва пакланіўся і паказаў на адкрытую дзверы.
  
  2
  
  – Між іншым, містэр Паркер, – загаварыў Гарденер, ледзь толькі яны пераступілі парог, – ці магчыма, што мы сустракаліся раней? Павінна ж быць важкая прычына, па якой ваш твар так мне знаёма, праўда?
  
  – Я не ведаю, – адказаў Джэк, уважліва аглядаючы дзіўны інтэр'ер «Біблейскага дома».
  
  Доўгія канапы, абабітыя цёмна-сіняй матэрыяй, стаялі ўздоўж сцяны на дыване травяніста-зялёнага колеру. У процілеглай сцяны ўзвышаліся два масіўных стала, пакрытых скурай. Які сядзеў за адным прышчавы падлетак зірнуў на іх без усякай цікавасці, а потым зноў павярнуўся да телеэкрану, на якім прапаведнік люта бэсьціў рок-н-рол. Падлетак за суседнім сталом выпрастаўся і агрэсіўна ўтаропіўся на Джэка. Сухарлявы, чарнявы, з вузкім тварам, на якім чыталіся розум і запальчывасць. Да кішэні яго белага абліпальныя швэдры з высокім каўняром мацавалася прастакутная імянная таблічка накшталт тых, якія носяць салдаты: «СИНГЕР».
  
  – Але я сапраўды думаю, што мы дзе-небудзь сустракаліся, так, мой хлопчык? Запэўніваю цябе, не маглі не сустракацца... я не забываю, у прамым сэнсе не здольны забыць твар хлопчыка, якога калі-небудзь бачыў. Раней табе даводзілася мець справу з паліцыяй, Джэк?
  
  – Я ніколі вас не бачыў, – адказаў той.
  
  У процілеглай сцяны здаравенны хлопец ужо падняўся з аднаго з сініх канап і стаяў, выцягнуўшыся ва ўвесь рост. Таксама ў белай водолазке і з салдацкай імянны таблічкай. Яго рукі нервова блукалі па пятлі, залазілі ў кішэні джынсаў, падалі ўздоўж бакоў. На шчоках і лбе гарэлі вугры. Вядома ж, гэта быў Баст.
  
  – Добра, магчыма, успомню пазней, – кіўнуў Прамяністы Гарденер. – Гек. Падыдзі сюды і дапамажы нашым новенькім ля стала, добра?
  
  Баст, хмурачыся, ссунуўся з месца. Ён зав прама на Ваўка і толькі ў апошні момант хітнуўся ў бок, нахмурыўшыся пушчы ранейшага. Калі б Воўк адкрыў вочы – а ён іх не адчыняў, – то ўбачыў бы толькі прышчавы лоб Баста і маленькія зласлівыя мядзведжыя вочкі, таращившиеся з-пад жорсткіх броваў. Баст зрушыў погляд на Джэка, прамармытаў: «Пайшлі» – і махнуў рукой у бок стала.
  
  – Зарегистрируй іх, потым адвядзі ў пральню за адзеннем, – абыякавым голасам распарадзіўся Гарденер. Асляпляльна усміхнуўся Джэку. – Джэк Паркер, – пракурняўкала ён. – Цікава, хто ты на самай справе, Джэк Паркер. Баст, пераканайся, што ён нічога не пакіне у кішэнях.
  
  Баст ўхмыльнуўся.
  
  Прамяністы Гарденер накіраваўся праз пакой да Фрэнкі Ўільямсу, які, падобна, ужо пачаў губляць цярпенне, і павольна дастаў з кішэні доўгі скураны кашалек. Джэк ўбачыў, як ён адлічвае купюры.
  
  – Глядзі сюды, сучонок, – прашыпеў падлетак, які сядзеў за пісьмовым сталом, і Джэк павярнуўся да яго. Падлетак круціў у руцэ аловак, усмешка на твары не хавала злосць – неистощимые запасы бурлівай ўнутры лютасці. – Ён умее пісаць?
  
  – Я так не думаю.
  
  – Тады табе прыйдзецца распісацца за яго. – Сингер пасунуў да Джэку два бланка. – Друкаваныя літары паверсе, подпіс унізе. Дзе крыжы. – Ён адкінуўся на спінку крэсла, падняў аловак да вуснаў, спрытна засмактаў кутком рота. Джэк выказаў здагадку, што гэтаму фокусу ён навучыўся ў прападобнага Прамяністага Гарденера.
  
  «ДЖЭК ПАРКЕР», – напісаў ён друкаванымі літарамі, а ўнізе паставіў нейкую значок. «ФІЛІП ДЖЭК ВОЎК». Яшчэ адна закавычка, зусім ужо не падобная на яго почырк.
  
  – Цяпер вы падапечныя штата Індыяна і будзеце такімі на працягу наступных трыццаці дзён, калі не вырашыце затрымацца даўжэй. – Сингер забраў бланкі. – Вы...
  
  – Вырашым? – перапытаў Джэк. – Што значыць – вырашым?
  
  На шчоках Сінгэр затеплились плямкі чырвані. Ён тузануў галавой і быццам бы ўсміхнуўся.
  
  – Вядома, ты не ведаеш, што шэсцьдзесят працэнтаў хлопцаў знаходзяцца тут добраахвотна. Такое магчыма, так. Вы можаце выявіць жаданне застацца.
  
  Джэк спрабаваў захаваць твар абыякавым.
  
  Рот Сінгэр люта тузануўся, нібы подцепленный рыбалоўным кручком.
  
  – Месца гэта вельмі добрае, і я выб'ю з цябе ўсё дзярмо, калі пачую, што ты лаеш яго. Я ўпэўнены, гэта лепшае месца, у якім ты калі-небудзь бываў. Скажу табе яшчэ – у цябе няма выбару. Ты павінен паважаць «Прамяністы дом». Зразумела?
  
  Джэк кіўнуў.
  
  – Як наконт яго? Ён разумее?
  
  Джэк паглядзеў на Ваўка, які павольна міргаў і дыхаў праз рот.
  
  – Думаю, так.
  
  – Добра. Вы двое будзеце жыць у адным пакоі. Дзень пачынаецца ў пяць гадзін раніцы, калі мы ідзем у капліцу. Праца на палях да сямі, потым сняданак у сталовай. Вяртаемся на поле да поўдня, калі ў нас ленч і чытанне Бібліі – чытаць могуць папрасіць любога, і табе лепш загадзя падумаць, што менавіта ты прачытаеш. Ніякага сэксу з Песні песняй, або ўведаеш, пачым тут дысцыпліна. Пасля ленч – зноў праца.
  
  Ён рэзка зірнуў на Джэка.
  
  – Гэй, не думай, што ў «Лучезарном доме» працуюць бясплатна. Частку нашай дамоўленасці са штатам. Кожны атрымлівае разумнае пагадзіннае жалаванне, з якога ўтрымліваецца кошт утрымання – адзенне, ежа, электрычнасць, ацяпленне, усё такое. Вам будуць плаціць пяцьдзесят цэнтаў у гадзіну. Тое ёсць пяць даляраў у дзень за адпрацаваныя гадзіны, трыццаць у тыдзень. Нядзелі мы праводзім у Прамяністай капліцы, за выключэннем таго часу, калі слухаем «Гадзіну пропаведзі Прамяністага Гарденера».
  
  Чырвоныя плямы зноў ўспыхнулі на шчоках Сінгэр, і Джэк згодна кіўнуў, палічыўшы, што ад яго гэтага чакаюць.
  
  – Калі ты вядзеш сябе як належыць і можаш гаварыць як чалавечае істота, што шмат каму недаступна, тады цябе могуць прыцягнуць у У-ка – вулічную каманду. У-ка складаецца з двух груп. Адна працуе на вуліцах. Прадае ўлёткі з гімнамі, кветкі і пропаведзі прападобнага Гарденера. Другая робіць тое ж самае ў аэрапорце. У любым выпадку у нас ёсць трыццаць дзён, каб вярнуць вас на шлях праўдзівы і паказаць, які гідкай, бруднай і заразнай была ваша жыццё да таго, як вы прыйшлі сюды, і мы пачнем прама цяпер.
  
  Сингер ўстаў, яго твар набыло колер палымнеючага восеньскага ліста, ён упёрся кончыкамі пальцаў у стол.
  
  – Змесціва кішэняў на стол. Прама цяпер.
  
  – Прама тут і цяпер, – прамармытаў Воўк, нібы ў адказ.
  
  – ВЫВЯРНУЦЬ КІШЭНІ! – віскнуў Сингер. – Я ХАЧУ БАЧЫЦЬ УСЕ!
  
  Баст паўстаў побач з Ваўком. Вялебны Гарденер, даслаўшы Фрэнкі Ўільямса да яго аўтамабілю, падышоў да Джэку.
  
  – Мы высветлілі, што асабістыя рэчы занадта прывязваюць нашых хлопчыкаў да мінулага, – проворковал Гарденер Джэку. – Перашкаджаюць перабудоўвацца. Мы выявілі, што гэта вельмі эфектыўнае сродак.
  
  – ЗМЕСЦІВА КІШЭНЯЎ НА СТОЛ! – праравеў Сингер, ледзь кантралюючы переполнявшую яго лютасьць.
  
  Джэк выклаў з кішэняў усё, што назапасілася там за час яго падарожжа. Чырвоны насавой хустку жонкі Элберта Паламаунтина, які яна дала яму, убачыўшы, што ён выцірае нос рукавом; некалькі папяровых даляраў і дробязь, шэсць даляраў сорак два цэнта, усе тыя, што засталіся ў яго грошы; ключ ад нумара 407 ў «Альгамбра». Ён сціснуў у кулаку тры прадмета, якія хацеў захаваць.
  
  – Напэўна, вы захочаце забраць і мой заплечнік.
  
  – Будзь упэўнены, нікчэмны маленькі пердуны, – раўнуў Сингер, – зразумела, мы захочам забраць твой смярдзючы заплечнік, але спачатку мы захочам забраць тое, што ты спрабуеш схаваць ад нас. Выкладвай... прама цяпер.
  
  З неахвотай Джэк дастаў з кішэні медыятар Спідзі, вялікі шкляны шарык і срэбны даляр і паклаў на насавой хустку.
  
  – Яны прыносяць поспех.
  
  Сингер схапіў медыятар.
  
  – Гэй, а гэта што? Для чаго?
  
  – Медыятар, для гульні на гітары.
  
  – Так, вядома. – Сингер пакруціў медыятар у руцэ, панюхаў. Калі б паспрабаваў на зуб, Джэк бы яго ўдарыў. – Медыятар. Ты кажаш праўду?
  
  – Мне даў яго адзін, – адказаў Джэк і раптам адчуў сябе зусім адзінокім і бездапаможным. Падобныя адчуванні ўзнікалі і раней, але з такой сілай – упершыню. Ён падумаў пра сядзела ля гандлёвага цэнтра Снежке, які глядзеў на яго вачыма Снід. Снежке, які ў нейкім сэнсе, хай Джэк гэтага і не разумеў, на самай справе быў Спідзі Паркерам, чыё прозвішча Джэк цяпер называў сваёй.
  
  – Гатовы спрачацца, ён яго скраў, – фыркнуў Сингер, ні да каго канкрэтна не звяртаючыся, і кінуў медыятар на насавой хустку, побач з сярэбраным доларам і шкляным шарыкам. – Цяпер заплечнік.
  
  Пасля таго, як Джэк зняў з плячэй заплечнік і працягнуў Сингеру, той некалькі хвілін корпаўся ў ім з напісаным на твары расце агідай і раздражненнем. Агіду выклікалі нешматлікія прадметы адзення, якія засталіся ў заплечніку, раздражненне – нежаданне заплечніка аддаць хоць якія-то якія захоўваюцца ў ім наркотыкі.
  
  
  
  Спідзі, дзе ты цяпер?
  
  
  
  – Нічога няма, – паскардзіўся Сингер. – Вы думаеце, трэба правесці асабісты дагляд?
  
  Гарденер паківаў галавой.
  
  – Давайце паглядзім, што мы зможам атрымаць ад містэра Ваўка.
  
  Баст наблізіўся да Ваўка.
  
  – Ну? – спытаў Сингер.
  
  – У яго ў кішэнях нічога няма, – адказаў Джэк.
  
  – Я хачу, каб гэтыя кішэні сталі ПУСТЫМІ! – праравеў Сингер. – ПУСТЫМІ! УСЁ НА СТОЛ!
  
  Воўк ткнулся падбародкам у грудзі і яшчэ мацней зажмурыўся.
  
  – У цябе ў кішэнях што-то есць? – спытаў Джэк.
  
  Воўк адзін раз кіўнуў, вельмі павольна.
  
  – У яго нарката! У дурачка нарката! – прокаркал Сингер. – Давай, вялікі ідыёт бязмозглы, выкладвай тавар на стол. – Ён двойчы рэзка пляснуў у ладкі. – Падумаць толькі, Уільямс не абшукаў яго! І Фэрчайлд не абшукаў! Гэта неверагодна – якія ж яны прыдуркі!
  
  Баст падступіў да Ваўка ўшчыльную і зароў:
  
  – Калі ты зараз жа не выложишь змесціва кішэняў на гэты стол, я цябе пашчу парву.
  
  – Даставай, Воўк, – мякка папрасіў Джэк.
  
  Воўк застагнаў. Потым выцягнуў з правага кішэні сціснутую ў кулак руку. Нахіліўся наперад, выцягнуў кулак перад сабой, расціснуў пальцы. Тры запалкі і два маленькіх адпаліраваны вадой рознакаляровых каменьчыка ўпалі на скуру. Калі расшчапіліся левая рука, яшчэ два такіх жа прыгожых каменьчыка далучыліся да першых двух.
  
  – Колы! – закрычаў Сингер.
  
  – Не идиотничай, Сонні, – асадзіў яго Гарденер.
  
  
  
  – Ты выставіў мяне дэбілам, – абурана шапнуў Сингер Джэку, ледзь яны апынуліся на лесвіцы, якая вяла на верхнія паверхі. Прыступкі пакрывала вытертая ружовая дывановая дарожка. У «Біблійным доме» толькі пакоі першага паверха радавалі убраннем – за астатнімі асабліва не даглядалі. – Ты пра гэта пашкадуеш, я табе гэта абяцаю. Тут ніхто не выстаўляе Сонні Сінгэр на пасмешышча. Я тут практычна галоўны, чуеце, два ідыёта! Госпадзе! – Ён амаль ткнулся палаючай фізіяноміяй у твар Джэка. – Гэта быў класны трук, недоумок і яго гробаны каменьчыкі. Ён яшчэ доўга будзе цябе аўкацца!
  
  – Я не ведаў, што ў яго што-то ёсць у кішэнях, – адказаў Джэк.
  
  Сінгэр, які ішоў на крок наперадзе Джэка і Ваўка, рэзка спыніўся. Яго вочы звузіліся. Усе твар, здавалася, скрывіўся. Джэк зразумеў, што зараз адбудзецца, за секунду да таго, як Сингер адвесіў яму поўху.
  
  – Джэк? – прашаптаў Воўк.
  
  – Я ў парадку, – адказаў той.
  
  – Калі ты ударяешь мяне, я ударяю ў два разы мацней, – прашыпеў Сингер Джэку. – А калі ты ударяешь мяне ў прысутнасці вялебнага Гарденера, я ударяю цябе ў чатыры разы мацней, усек?
  
  – Так, – кіўнуў Джэк, – думаю, так. Хіба нам не павінны выдаць вопратку?
  
  Сингер разгарнуўся і працягнуў ўздым, але Джэк яшчэ секунду стаяў і глядзеў на напружаную вузкую спіну падлетка. І ты таксама, падумаў Джэк. Ты і Осмонд. Прыйдзе дзень. Потым рушыў услед за Сінгэрам. Воўк не адставаў.
  
  У доўгай пакоі, застаўленай скрынямі, Сингер пераступаў з нагі на нагу ў дзверы, пакуль высокі хлопец з нічога не выяўляецца тупым тварам і рухамі лунаціка шукаў для іх вопратку.
  
  – І абутак таксама. Ты знойдзеш яму прыдатныя чаравікі або ўвесь дзень будзеш махаць рыдлёўкай, – папярэдзіў Сингер ад дзвярэй, свядома не гледзячы на кладаўшчыка. Скучающее пагарду – гэтаму ён таксама навучыўся ў Прамяністага Гарденера.
  
  Кладаўшчык нарэшце-то знайшоў у куце пару цяжкіх дужых чорных чаравік трынаццатага памеру, і Джэк надзеў іх на ногі Ваўка. Затым Сингер падняўся з імі на паверх, дзе знаходзіліся спальні. Тут ужо ніхто не спрабаваў схаваць сапраўднай прыроды «Прамяністага дома». Вузкі калідор цягнуўся па ўсёй даўжыні будынка – добрых пяцьдзесят футаў. У калідор з абодвух бакоў выходзілі вузкія дзверы з акенцамі на ўзроўні вачэй. Так званы спальны паверх нагадаў Джэку турму.
  
  Сингер прайшоў крыху наперад і спыніўся перад адной з дзвярэй.
  
  – У першы дзень ніхто не працуе. Пачнеце з заўтрашняга раніцы. Так што заходзьце і да пяці гадзін чытайце вашыя Бібліі. Я прыйду ў пяць і выпушчу вас да споведзі. І переоденьтесь ў тутэйшую вопратку, ясна?
  
  – Ты хочаш сказаць, што запрешь нас на наступныя тры гадзіны? – спытаў Джэк.
  
  – А ты хочаш, каб я трымаў цябе за руку? – выбухнуў Сингер, яго твар зноў пачырванеў. – Слухай, калі б ты прыйшоў сюды добраахвотна, я б дазволіў табе пахадзіць па тэрыторыі, обвыкнуться. Але раз ужо цябе даслаў штат па просьбе мясцовага паліцэйскага ўчастка, ты мала чым адрозніваешся ад асуджанага злачынцу. Можа, праз трыццаць дзён ты і станеш добраахвотнікам, калі табе пашанцуе. А пакуль марш у пакой і пачынай весці сябе як чалавечае істота, створанае па вобразу і падабенству бога, а не як жывёла. – Ён нецярпліва сунуў ключ у замак, адчыніў дзверы і стаў побач. – Хутка. У мяне поўна працы.
  
  – А што будзе з нашымі рэчамі?
  
  Сингер знарочыста ўздыхнуў.
  
  – Паршывая стварэньне, няўжо ты думаеш, што мы захочам, каб скрасці што-небудзь з вашага лайна?
  
  Джэк устрымаўся ад адказу.
  
  Сингер ўздыхнуў зноў.
  
  – Добра. Мы захаваем іх для цябе, у канверце з тваім імем. У кабінеце прападобнага Гарденера ўнізе – там мы захоўваем і вашы грошы, да поўнага вашага вызвалення. Ясна? Заходзь, не тое я далажу аб тваім непадпарадкаванні. Я сур'ёзна.
  
  Воўк і Джэк ўвайшлі ў маленькую пакой. Калі Сингер з грукатам зачыніў дзверы, над столлю аўтаматычна запаліўся святло, асвятліўшы каморку без вокнаў, з металічнай двух'яруснай ложкам, маленькай ракавінай ў куце і металічным крэслам. Нічога больш. На пабеленая сценах жаўцелі меткі ад скотчу у тых месцах, дзе мацаваліся карцінкі, якімі ўпрыгожвалі пакой яе ранейшыя пастаяльцы. Пстрыкнуў замыкаемая замак, Джэк і Воўк ўбачылі ў маленькім прамавугольным акенцы злоснае твар Сінгэр.
  
  – Будзьце добрымі хлопчыкамі, – усміхнуўся ён і знік.
  
  – Не, Джэк, – прастагнаў Воўк. Усяго нейкі цаля аддзяляў яго верхавіну ад столі. – Воўк не можа тут заставацца.
  
  – Ты лепш сядзь, – прапанаваў Джэк. – Хочаш заняць ніжнюю ложак або верхнюю?
  
  – Што?
  
  – Займі ніжнюю і сядзь. Мы трапілі ў бяду.
  
  – Воўк ведае, Джэкі. Воўк ведае. Гэта дрэннае-дрэннае месца. Не магу заставацца.
  
  – Чаму гэта дрэннае месца? Я хачу сказаць, адкуль ты ведаеш?
  
  Воўк цяжка апусціўся на ніжнюю ложак, кінуў новую вопратку на падлогу, узяў з ложка кнігу і брашуры. Пераплёт кнігі – зразумела, Бібліі – быў выраблены з якога-то пластыка, падобная на сінюю скуру. Брашуры называліся «Прамая дарога да вечнага ласкі Гасподняй» і «Бог любіць цябе!».
  
  – Воўк ведае. І ты таксама ведаеш, Джэкі! – Воўк паглядзеў на яго, амаль са злосцю. Потым зноў перавёў погляд на брашуры, пачаў іх круціць, абнюхваць. Джэк выказаў здагадку, што раней ён кніг не бачыў.
  
  – Белы чалавек. – Гэтыя словы вымавіў Воўк так ціха, што Джэк ледзьве яго пачуў.
  
  – Белы чалавек?
  
  Воўк працягнуў яму адну з брашур, на адваротным баку якой была чорна-белая фатаграфія прападобнага Прамяністага Гарденера. Яго раскошныя сівыя валасы ерошил вецер, ён стаяў, раскінуўшы рукі – носьбіт вечнага міласэрнасці, любімы Богам!
  
  – Ён, – працягнуў Воўк. – Ён забівае, Джэкі. Пугамі. Гэта адно з яго месцаў. Ні аднаму Ваўку нельга быць у яго месцах. Джэку Сойеру таксама. Ніколі. Нам трэба выбірацца адсюль, Джэкі.
  
  – Мы выберамся, – адказаў Джэк. – Я табе абяцаю. Не сёння, не заўтра... нам трэба прадумаць як. Але хутка.
  
  Ногі Ваўка далёка вылазілі за край ложка.
  
  – Хутка.
  
  3
  
  «Хутка» – паабяцаў ён, і Ваўку патрабавалася гэта абяцанне. Воўк быў у жаху. Джэк не мог сказаць, ці бачыў той Осмонда ў Далінах, але Воўк вызначана чуў аб ім. Падобна на тое, Осмонда, па крайняй меры, у сям'і Ваўка, баяліся нават больш, чым Моргана. Аднак, хоць і Воўк, і Джэк даведаліся Осмонда ў Лучезарном Гарденере, апошні з іх не прызнаў, магчыма, па адной з двух прычын. Ці Гарденер проста разыгрываў іх, малюючы недасведчанасць, ці ён быў такім жа двайніком, як і маці Джэка, звязаных з чалавекам у Далінах, але ведае пра гэта толькі на глыбінным узроўні свядомасці.
  
  У гэтым выпадку, а Джэк думаў, што так яно і ёсць, яны з Ваўком маглі вычакаць сапраўды зручны момант для ўцёкаў. Яны мелі часам, каб агледзецца, высветліць, што да чаго.
  
  Джэк надзеў шурпатую новую вопратку. Моцныя чорныя чаравікі важылі некалькі фунтаў кожны, і падыходзілі на любую нагу. Не без праблем ён пераканаў Ваўка надзець мясцовую уніформу. Потым абодва ляглі. Джэк пачуў, як Воўк захроп, і праз якое-то час задрамаў сам. У яго снах маці знаходзілася дзе-то ў цемры і адчайна клікала на дапамогу.
  
  
  
  Кіраўнік 22
  
  Пропаведзь
  
  1
  
  У пяць папаўдні ў калідоры пачуўся электрычны званок – невыразнае працяглае бразджанне. Воўк ускочыў з ніжняй койкі, пры гэтым так моцна стукнуўшыся галавой аб верхнюю, што канчаткова разбудзіў полусонного Джэка. Праз пятнаццаць секунд ці каля таго званок перастаў бразгатаць, і тут жа закрычаў Воўк.
  
  Хістаючыся, ён проковылял ў кут, абхапіўшы галаву рукамі.
  
  – Дрэннае месца, Джэк! Дрэннае месца прама тут і цяпер! Мы павінны выбрацца адсюль! Павінны выбрацца адсюль ПРАМА ТУТ І ЦЯПЕР!
  
  Пачуўся стук у сцяну.
  
  – Заткніцеся гэтага прыдурка!
  
  З другога боку пачулася пранізлівае, подвывающее іржанне.
  
  – Вашы душы азарае сонечнае святло, хлопцы! І, мяркуючы па тым, як галосіць гэты здаравяка, гэта прыемна! – Зноў пранізлівы смех, больш падобны на крык жаху.
  
  
  
  – Дрэнна, Джэк! Воўк! Джэйсан! Дрэнна! Дрэнна, дрэнна...
  
  
  
  З абодвух бакоў калідора расхіналіся дзверы. Джэк чуў грукат мноства ног, абутых у цяжкія чаравікі «Прамяністага дома».
  
  Ён спусціўся з верхняй ложкі, прымушаючы сябе варушыцца. Адчуваў, што яшчэ не здабыў поўнага кантакту з рэальнасцю – ужо не спаў, але яшчэ і не прачнуўся. І калі Джэк спрабаваў перасекчы маленькую пакойчык, каб дабрацца да Ваўка, яму здавалася, што замест паветра, яна запоўненая густым сіропам. Ён адчуваў сябе такім стомленым... вельмі, вельмі стомленым.
  
  – Воўк, Воўк, спыні.
  
  – Не магу, Джэкі. – Воўк рыдаў, сціскаючы рукамі галаву, нібы баяўся, што яна выбухне.
  
  – Ты павінен, Воўк. І нам пара выходзіць у калідор.
  
  – Не магу, Джэкі, – плакаў Воўк. – Гэта дрэннае месца. Дрэнныя пахі.
  
  У калідоры хтосьці- Джэк падумаў, што Гек Баст – крыкнуў:
  
  – Усе на споведзь!
  
  – Усе на споведзь! – закрычаў хто-то яшчэ, і тут ужо многія падхапілі:
  
  
  
  – Усе на споведзь! Усе на споведзь!
  
  
  
  Гэта гучала як незвычайная футбольная крычалкі.
  
  – Калі мы хочам выбрацца адсюль жывымі, нам трэба захоўваць спакой.
  
  – Не магу, Джэкі, не магу захоўваць спакой, дрэннае...
  
  Іх дзверы магла адкрыцца ў любую хвіліну, хай Баста або Сонні Сінгэр... магчыма, абодвух. Яны не падпарадкаваліся камандзе «усе на споведзь», што б гэта ні значыла, і хоць пачаткоўцам у «Лучезарном доме» належылі нейкія паблажкі, Джэк лічыў, што іх шанцы на ўцёкі ўзрастуць, калі яны як мага хутчэй падладзіцца пад тутэйшыя правілы. Але з Ваўком, падобна, усё моцна ўскладнялася. Госпадзе, я шкадую, што ўцягнуў цябе ў гэтую гісторыю, здаравяк, падумаў Джэк. Але выйшла як выйшла. І калі мы не оседлаем сітуацыю, якая склалася, яна падамне нас пад сябе. Давядзецца абысціся з табой жорстка, але гэта дзеля твайго ж дабра. І дадаў, ужо для сябе: Я на гэта спадзяюся.
  
  – Воўк, – прашаптаў ён, – ты хочаш, каб Сингер зноў пачаў мяне біць?
  
  – Не, Джэк, няма...
  
  – Тады табе лепш выйсці са мной у калідор. Ты павінен памятаць: ад таго, што і як ты робіш, шмат у чым залежыць стаўленне Сінгэр і гэтага хлопца, Баста, да мяне. Сингер ўдарыў мяне з-за тваіх каменьчыкаў...
  
  – Хто-то можа ўдарыць і яго, – прамовіў Воўк ціхім, спакойным голасам, але вочы яго раптам звузіліся. Спалахнулі аранжавым. На імгненне Джэк ўбачыў бляск белых зубоў. І Воўк не усміхаўся – проста яго зубы раптам сталі больш.
  
  – Нават не думай пра гэта, – адрэзаў Джэк. – Стане толькі горш.
  
  Рукі Ваўка павіслі пугамі.
  
  – Джэк, я не ведаю...
  
  – Ты паспрабуеш? – Джэк зноў нервова глянуў на дзверы.
  
  – Я паспрабую, – дрыготкім шэптам выдыхнуў Воўк. У яго вачах стаялі слёзы.
  
  2
  
  Калідор верхняга паверха мог бы заліваць яркі предвечерний сонечнае святло – але не заліваў. На высокіх віктарыянскіх вокнах у канцы калідора, падобна, стаялі спецыяльныя фільтры, і хлапчукі маглі вызірнуць вонкі (туды, дзе ззяў сапраўдны сонечны святло), а святло пракрасціся ўнутр не мог. Ён, здавалася, падаў як нежывы на вузкія падваконнікі.
  
  Сорак хлапчукоў стаялі перад дваццаццю дзвярамі, па дзесяць з кожнай боку калідора. Джэк і Воўк з'явіліся значна пазней астатніх, але іх спазненне прайшло незаўважаным. Сингер, Баст і яшчэ двое хлопцаў знайшлі сабе іншую ахвяру і не звярталі ўвагі на іншых.
  
  Ахвяра – узкогрудый очкастый падлетак гадоў пятнаццаці – стаяла па стойцы "смірна" са спушчанымі на чаравікі чиносами. Без трусаў.
  
  – Ты гэта яшчэ не спыніў? – спытаў Сингер.
  
  – Я...
  
  – Заткніся! – крыкнуў адзін з двух хлопцаў, якія склалі кампанію Басту і Сингеру. Усе чацвёра былі ў сініх джынсах, а не ў чиносах, і ў чыстых белых водолазках. Джэк хутка даведаўся прозвішча крикнувшего хлопца – Уорвик. І чацвёртага, талстога, – Кейсі.
  
  – Калі мы захочам, каб ты казаў, табе пра гэта скажуць! – раўнуў Уорвик. – Ты ўсё яшчэ задзейнічаў свайго тхара, Мортон?
  
  Мортон тросся і маўчаў.
  
  – АДКАЗВАЙ ЯМУ! – віскнуў Кейсі. Гэты таўстунок чым-то нагадваў злоснага Твидлдума.
  
  – Не, – прашаптаў Мортон.
  
  – ШТО? ГУЧНЕЙ! – раўнуў Сингер.
  
  – Няма! – прастагнаў Мортон.
  
  – Калі зможаш пратрымацца цэлы тыдзень, атрымаеш назад трусы, – вымавіў Сингер з такім выглядам, нібы робіць вялікую ласку тым, хто гэтага не заслугоўвае. – А цяпер подтяни штаны, маленькі гадзяня.
  
  Мортон, усхліпваючы, нахіліўся і падхапіў штаны.
  
  Хлопчыкі накіраваліся на споведзь і вячэру.
  
  3
  
  Для споведзі выкарыстоўвалася вялікая пакой з голымі сценамі, размешчаная насупраць сталовай. Адтуль прасочваліся зводзіць з розуму пахі тушеных бабоў і хот-догаў, і Джэк бачыў, як рытмічна раздзьмуваліся ноздры Ваўка. Упершыню ў яго цьмяных вачах з'явіўся нейкі інтарэс.
  
  Джэк баяўся «споведзі» значна больш, чым паказваў Ваўку. Лежачы на верхняй ложку, з рукамі пад галавой, ён убачыў што-то чорнае ў верхнім куце пакоя. Падумаў, што гэта які-то дохлы жучок або пакінуты ад яго хітынавы панцыр, вырашыў, што паблізу зможа разглядзець і павуціну, у якую трапіла казурка. Прыгледзеўшыся, зразумеў, што гэта «жучок», але створаны не прыродай. Маленькі старамодны мікрафон мацаваўся да сцяны рым-нітам. Ад мікрафона змеился провад, які хаваўся ў няроўнай дзіркі. Ніхто і не рабіў асаблівых намаганняў, каб схаваць мікрафон. Ён, падобна, уваходзіў у пакет паслуг, якія прадстаўляюцца. Вялікія вушы Прамяністага Гарденера.
  
  Пасля гэтага «жучка», пасля агіднай сцэны з Мортона ў калідоры Джэк чакаў, што тутэйшая споведзь – нешта жорсткае, жахлівае, варожае. Хто-то – магчыма, сам Прамяністы Гарденер, больш верагодна, Сонні Сингер або Гектар Баст – паспрабуе прымусіць яго прызнацца, што ён ужываў наркотыкі, ноччу урываўся ў дамы і рабаваў позніх мінакоў, пляваў на ўсе тратуары, якія трапляліся па дарозе, і ганяў скурку пасля цяжкага дня. А калі ён нічога такога і не рабіў, яны будуць даставаць яго, пакуль ён ва ўсім не прызнаецца. Прыкладуць усе сілы для таго, каб яго зламаць. Джэк меркаваў, што здолее вытрымаць, але за Ваўка паручыцца не мог.
  
  Аднак больш за ўсё Джэка ўстрывожыла іншае: ён бачыў, з якім нецярпеннем чакалі хлапчукі споведзі.
  
  Набліжаныя – хлопцы ў белых водолазках – селі каля пярэдняй сцяны. Джэк агледзеўся і ўбачыў, што астатнія тупа не адрываюць вачэй ад расчыненых дзвярэй. Ён выказаў здагадку, што яны думаюць аб вячэры – пахі яму па-чартоўску падабаліся, улічваючы ўсе гэтыя тыдні, пражытыя на гамбургеры ўперамешку з вялікімі порцыямі галадухі. Потым у пакой хуткім крокам увайшоў Прамяністы Гарденер, і Джэк заўважыў, што чаканне змянілася прадчуваннем асалоды. Гэта значыць, яны чакалі ўсе-такі не вячэры. Мортон, які пятнаццаць хвілін таму стаяў у верхнім калідоры са спушчанымі штанамі, выглядаў незвычайна шчаслівым.
  
  Хлапчукі ўсталі. Воўк сядзеў – з раздувающимися ноздрамі, збіты з панталыку і спалоханы, – пакуль Джэк не падняў яго, ухапіўшы за кашулю.
  
  – Рабі ўсё як яны, Воўк, – прашаптаў ён.
  
  – Сядайце, хлопчыкі. – Гарденер ўсміхаўся. – Калі ласка, сядайце. – Яны селі. Вялебны прыйшоў на споведзь у линялых сініх джынсах і расшпіленай ля горла асляпляльна белай шаўковай кашулі навыпуск. Гледзячы на хлапчукоў, ён ласкава ўсміхаўся, яны ж па большай частцы глядзелі на яго з любоўю. Джэк звярнуў увагу на аднаго падлетка са скошаным падбародкам, маленькімі вытанчанымі пэндзлямі, белымі, як фарфор дзядзькі Томі, і павойнымі каштанавымі валасамі, образовывавшими вдовий мысок. Падлетак адвярнуўся і прыкрыў рот рукой, каб схаваць усмешку, і ў Джэка адлягло ад сэрца. Верагодна, тут яшчэ засталіся разважныя людзі... але мала. Адчувалася, што ім усім грунтоўна прамылі мазгі. Адзін хлапчук, са здаравеннымі няроўнымі зубамі, глядзеў на Прамяністага Гарденера з любоўю.
  
  – Давайце памолімся. Гек, ты пачнеш?
  
  Гек пачаў. Маліўся ён хутка і механічна. Нібы ўключыўся прайгравальнік з дислексической запісам. Папрасіўшы Бога аказваць ім садзейнічанне ў апошнія дні і тыдні, дараваць іх грахі і дапамагчы стаць больш годнымі людзьмі, Гек Баст протараторил: «Воимяиисусааминь» – і сеў.
  
  – Дзякуй табе, Гек, – падзякаваў яго Гарденер. Узяў крэсла, разгарнуў спінкай ад сябе і асядлаў, як каўбой з вестэрна. Сёння ён знаходзіўся ў цудоўным настроі. Вар'яцтва, якое гэтым раніцай ўлавіў у ім Джэк, сышло. – Давайце выслухаем дзесяць споведзяў. Калі ласка. Не больш. Ты нам дапаможаш, Эндзі? – Уорвик, з напісаным на твары недарэчным набожнасцю, заняў месца Гека.
  
  – Дзякую вас, вялебны Гарденер. – Ён агледзеў хлапчукоў. – Споведзь. Хто пачне?
  
  Яны заерзали... потым пачалі падымацца рукі. Дзве... шэсць... дзевяць.
  
  – Рой Оудерсфелт, – абвясціў Уорвик.
  
  Рой Оудерсфелт, цыбаты падлетак з вялікай, якія нагадваюць пухліна прыщом на кончыку носа, падняўся, заламаў перад сабой кастлявыя рукі.
  
  – У мінулым годзе я выцягнуў з мамінага кашалька дзесяць баксаў! – абвясціў ён высокім, пранізлівым голасам. Адна рука, брудная, з практычнай пазногцямі, паднялася да твару, кранула вугры, ковырнула. – Потым пайшоў у «Чароўны шанец», размяняў дзесятку на четвертаки і пачаў гуляць ва ўсе гэтыя гульні накшталт «Пакмана» і «Лазернага ўдару», пакуль четвертаки не скончыліся. Яна адклала гэтыя грошы, каб заплаціць за газ, і таму ў нас на якое-то час адключылі ацяпленне. – Міргаючы, ён агледзеўся. – І мой брат захварэў, і яго павезлі ў бальніцу ў Індыянапаліс з пнеўманіяй! Таму што я скраў тыя грошы! Гэта мая споведзь. – І Рой Оудерсфелт сеў.
  
  – Роя можна дараваць? – спытаў Прамяністы Гарденер.
  
  Хлапчукі адказалі хорам:
  
  
  
  – Роя можна дараваць.
  
  
  
  – Тут хто-небудзь можа яго дараваць, хлопцы?
  
  
  
  – Тут не можа ніхто.
  
  
  
  – Хто можа яго дараваць?
  
  
  
  – Бог праз ўлада, дадзеную Яго адзінароднаму Сыну, Ісусу.
  
  
  
  – Ты будзеш маліць Хрыста, каб ён замовіў за цябе слоўца? – спытаў Гарденер Роя Оудерсфелта.
  
  – Вядома, буду! – усклікнуў Рой Оудерсфелт дрыготкім голасам і зноў калупнуў вугор. Джэк бачыў, што ён плача.
  
  – І ў наступны раз, калі твая мама прыедзе сюды, ты збіраешся сказаць ёй, што зграшыў супраць яе, і супраць свайго маленькага брата, і супраць Госпада, але цяпер ты раскаиваешься ў гэтым, як толькі можна раскайвацца?
  
  – Будзьце ўпэўненыя!
  
  Прамяністы Гарденер кіўнуў Эндзі Уорвику.
  
  – Споведзь, – паўтарыў Уорвик.
  
  Споведзі скончыліся ўжо ў сёмай гадзіне, і да гэтага часу ўсе хлапчукі, за выключэннем Джэка і Ваўка, паспелі падняць руку, спадзеючыся прызнацца перад прысутнымі ў нейкім граху. Хто-то распавядаў аб крадзяжы ў краме. Хто-то аб крадзяжы бутэлькі спіртнога, яе імгненным распіванні і якая рушыла за гэтым ванітам. Хапала прызнанняў і ва ўжыванні наркотыкаў.
  
  Выклікаў іх Уорвик, але глядзелі яны на Прамяністага Гарденера, чакаючы яго спагадлівага погляду, і гаварылі, гаварылі, гаварылі...
  
  
  
  Дзякуючы яму яны песцяць свае грахі, у трывозе падумаў Джэк. Яны любяць яго, хочуць, каб ён іх хваліў, і, думаю, могуць дамагчыся гэтага, толькі сознаваясь ў здзейсненых грахах. Хутчэй за ўсё некаторыя з гэтых небарак нават прыдумляюць сабе грахі.
  
  
  
  Пахі з сталовай ўзмацняліся. Страўнік Ваўка буркуючы ужо без перапынку. Аднойчы, падчас слязлівага прызнання хлапчукі, які скраў нумар «Пентхауса», каб глядзець на брудныя карцінкі гэтых «непрыстойных жанчын», як ён іх называў, страўнік Ваўка заурчал так гучна, што Джэк локцем саўгануў яго ў бок.
  
  Па завяршэнні споведзяў Прамяністы Гарденер меладычным голасам вымавіў кароткую малітву. Потым стаяў ля дзвярэй, просты, але асляпляльны у джынсах і белай шаўковай кашулі, пакуль хлапчукі выходзілі з пакоя. Калі Джэк і Воўк праходзілі міма, ён працягнуў руку і схапіў Джэка за запясце.
  
  – Мы з табой ужо сустракаліся.
  
  Исповедуйся – патрабавалі вочы Прамяністага Гарденера.
  
  І Джэк адчуў жаданне падпарадкавацца.
  
  Так, вядома, мы знаёмыя, ды. Ты пугай исполосовал мне спіну да крыві.
  
  – Няма.
  
  – Так, – запярэчыў Гарденер. – Ды. Мы сустракаліся. У Каліфорніі? У Мэне? Аклахоме? Дзе?
  
  Исповедуйся.
  
  – Я ніколі вас не бачыў, – адказаў Джэк.
  
  Гарденер засмяяўся. І Джэк раптам зразумеў, што ў думках Прамяністы Гарденер і смяецца, і приплясывает, і размахвае бізуном.
  
  – Тое ж самае сказаў Пётр, калі яго папрасілі апазнаць Ісуса Хрыста. Але Пётр схлусіў. І думаю, ты таксама ілжэш. Мы сустракаліся ў Тэхасе, Джэк? У Эль-Паса? У Ерусаліме ў іншым жыцці? На Галгофе, лобном месцы?
  
  – Кажу вам...
  
  – Так-так, я ведаю, мы толькі што сустрэліся. – Зноў смяшок.
  
  Воўк, Джэк гэта бачыў, адскочыў ад Прамяністага Гарденера, наколькі дазваляў дзвярны праём. З-за паху. Задушлівага, облепляющего паху адэкалону, якім карыстаўся вялебны. І пробивающегося скрозь адэкалон паху вар'яцтва.
  
  – Я ніколі не забываю асобы, Джэк. Я ніколі не забываю асобы або месца. Я ўспомню, дзе мы сустракаліся.
  
  Яго погляд зрушыўся з Джэка на Ваўка – Воўк завыў і падаўся назад – вярнуўся да Джэку.
  
  – Атрымлівай асалоду ад абедам, Джэк. Атрымлівай асалоду ад абедам, Воўк. Ваша сапраўднае жыццё ў «Лучезарном доме» пачнецца заўтра.
  
  На паўдарогі да лесвіцы ён павярнуўся. Зноў паглядзеў на Джэка.
  
  – Я ніколі не забываю асобы або месца, Джэк. Я ўспомню.
  
  
  
  Госпадзе, спадзяюся, што няма, холадна падумаў Джэк. Спадзяюся, не ўспомніш, пакуль мяне не будуць аддзяляць дзве тысячы міль ад гэтай грэбанай тюрь...
  
  
  
  Што-то з сілай ударыла яго ў спіну, Джэк вылецеў у калідор, размахваючы рукамі, каб захаваць раўнавагу. Стукнуўся галавой аб бетонны падлогу, і перад вачыма ўспыхнулі зоркі.
  
  Калі змог сесці, убачыў побач ўсміхаюцца Сінгэр і Баста. За імі віднеўся Кейсі, белая водолазка шчыльна обтягивала яго тоўсты жывот. Воўк глядзеў на іх, і што-то ў яго напружанай позе насцярожыла Джэка.
  
  – Не, Воўк! – рэзка кінуў ён.
  
  Воўк абмяк.
  
  – Ідзі сюды, дурань, – засмяяўся Гек Баст. – Не слухай яго. Падыдзі і паспрабуй, які я. Калі хочаш. Мне заўсёды падабалася поразмяться перад абедам.
  
  Сингер глянуў на Ваўка і павярнуўся да Басту.
  
  – Пакінь дурачка ў спакоі, Гек. Ён усяго толькі цела. – Ён паглядзеў на Джэка. – Вось галава. І галаву мы павінны змяніць. – Сингер сагнуўся, упёршы рукі ў калені. Як дарослы, які сабраўся сказаць добрае слова ці два вельмі маленькаму хлопчыку. – І мы яе зменім, містэр Паркер. Можаце паверыць.
  
  – Адвалі, задзірлівасць гаўнюк, – свядома груба адказаў Джэк.
  
  Сингер адхіснуўся, нібы яго ўдарылі, фарба паднялася ад каўняра, заліла твар. Зарычав, Гек Баст ступіў наперад.
  
  Сингер схапіў яго за руку, не адрываючы вачэй ад Джэка.
  
  – Не цяпер. Пазней.
  
  Джэк падняўся.
  
  – Вам бы лепш трымацца ад мяне далей, – роўным голасам сказаў ён ім абодвум, і хоць Гектар Баст злосна ощерился, Сонні Сингер, здаецца, спалохаўся. Магчыма, ён на імгненне што-то ўбачыў у асобе Джэка Соера, сілу і моц, якіх у ім не было амаль двума месяцамі раней, калі значна больш юны хлопчык пакінуў за плячыма маленькі прыбярэжны гарадок Аркадзя-Біч і пайшоў на захад.
  
  4
  
  Джэк падумаў, што дзядзька Томі аднёс бы такі абед – добразычліва, без злой іроніі – да амерыканскай фермерскай кухні. Хлопчыкі сядзелі за чатырма доўгімі сталамі, а абслугоўвалі іх чацвёра дзяжурных, якія пераапрануліся ў чыстую белую вопратку пасля споведзі.
  
  Пасля яшчэ адной малітвы ў сталовую прынеслі ежу. Чатыры вялікія шкляныя супницы з тушеные бобам перадавалі ўздоўж чатырох сталоў. На стравах з падагрэвам ляжалі танныя хот-догі, тут жа стаялі міскі з кансерваванай кавалачкамі ананаса і мноства пакетаў малака з маркіроўкай «АХВЯРАВАНЫЯ ПРАДУКТЫ» і «МАЛОЧНАЯ КАМІСІЯ ШТАТА ІНДЫЯНА».
  
  Воўк еў з змрочнай засяроджанасцю, апусціўшы галаву, кавалак хлеба ў адной руцэ служыў для таго, каб подгребать бабы і выціраць соус. На вачах Джэка ён з'еў пяць хот-догаў і тры порцыі цвёрдых, як кулі, бабоў. Падумаўшы пра іх маленькай пакойчыку без адзінага акна, Джэк задаўся пытаннем, а ці не ці спатрэбіцца яму гэтай ноччу процівагаз. Вырашыў, што спатрэбіцца, але сумняваўся, што атрымае яго. Заставалася ў жаху назіраць, як Воўк зноў напаўняе талерку бобам.
  
  Пасля абеду ўсе хлопчыкі ўсталі і прыбралі са сталоў брудную посуд. Джэк, адносячы на кухню талерку, недоеденный Ваўком кавалак хлеба і два збана з-пад малака, глядзеў ва ўсе вочы. Надпісы на пакетах з малаком падказалі яму быццам бы нядрэнную ідэю.
  
  Іх прывезлі не ў турму і не ў выпраўленчую калонію. Верагодна, гэта ўстанова лічылася школай-інтэрнатам ці чым-то такім, і закон патрабаваў, каб сюды прыязджалі правяраючыя з штата Індыяна. І на кухню яны, напэўна, зазіралі часцей за ўсё. Рашоткі на вокнах верхніх паверхаў – гэта нармальна. Рашоткі на кухонных вокнах? Джэк меркаваў, што іх там няма. Яны выклікалі б занадта шмат пытанняў.
  
  Кухня магла паслужыць добрым трамплінам для ўцёкаў, таму Джэк пазіраў на яе вельмі ўважліва.
  
  Выглядала яна практычна гэтак жа, як і кухня яго школьнай сталовай у Каліфорніі. Падлога і сцены выкладзены пліткай, вялікія ракавіны і стальніцы з нержавеючай сталі, буфеты памерам з агародніннай скрыню. Ля адной сцяны – старая канвеерная посудамыйная машына. Трое хлапчукоў ужо абслугоўвалі яе пад наглядам мужчыны ў белым поварском уборы. Гэтага худога, бледнага мужчыну з маленькім пацучыным тварам, да верхняй губе якога прыліпла цыгарэты без фільтра, Джэк адразу запісаў у магчымыя саюзнікі. Ён сумняваўся, што Прамяністы Гарденер дазваляў сваім людзям паліць.
  
  На сцяне Джэк ўбачыў рамку з сертыфікатам, у якім паказвалася, што гэтая грамадская кухня адпавядае стандартам штата Індыяна і ўрада Злучаных Штатаў.
  
  І праўда, на вокнах з матавымі шкламі – ніякіх рашотак.
  
  Мужчына з пацучыным тварам зірнуў на Джэка, отлепил недакурак ад вусны, кінуў у адну з ракавін.
  
  – Новыя рыбкі, ты і твой прыяцель, так? – спытаў ён. – Што ж, хутка станеце старымі рыбкамі. Тут, у «Лучезарном доме», рыбка хутка становіцца старой, так, Сонні?
  
  І грэбліва ўсміхнуўся яму. Не выклікала сумневаў, што Сонні Сингер не ведаў, як рэагаваць на гэтую ўсмешку. Ён выглядаў засаромленым, не упэўненым у сабе. Нібы нічым не адрозніваўся ад астатніх хлапчукоў.
  
  – Вы ведаеце, што вам не трэба размаўляць з хлопчыкамі, Рудольф, – прамармытаў ён.
  
  – Ты можаш проста засоўваць свае словы ў дупу ў любы час, калі не хочаш зазря скалынаць паветра, дружа. – Рудольф ляніва слізгаў позіркам па Сонні. – І ты таксама ведаеш, так?
  
  Вусны Сінгэр задрыжалі, потым выгнуліся, нарэшце шчыльна сціснуліся.
  
  Ён рэзка развярнуўся.
  
  – Вячэрняя пропаведзь! – з лютасцю крыкнуў ён. – Вячэрняя казань, пайшлі, хутка, прыбірайце са сталоў і выходзіце ў калідор, мы спазняемся! Вячэрняя пропаведзь!
  
  5
  
  Хлопчыкі спускаліся па вузкай лесвіцы, асветленай лямпамі пад ахоўнымі драцянымі каўпакамі. Сцены, пакрывалы, вільготная тынкоўка, і Джэку не падабалася, як закочваюцца вочы Ваўка.
  
  Пасля такой несамавітай лесвіцы ў склеп стаў для яго сюрпрызам. Большую яго частку – а плошчу ён займаў немаленькую – ператварылі ў прасторную, сучасную капліцу. І яе запаўняў добры паветра – не занадта цёплы, не занадта халодны, а галоўнае – свежае. Джэк чуў гудзенне вентылятараў, устаноўленых дзе-то непадалёк. Пяць радоў лавак падзяляў цэнтральны праход, які вядзе да узвышэнню з лекцыйнай кафедры і простага драўлянага крыжа на фоне пурпурнога аксамітнага задніка.
  
  Дзе-то гуляў орган.
  
  Хлапчукі ціхенька расселіся па скамьям. На кафедры стаяў вялікі мікрафон з прафесійным ахоўным экранам на канцы. Джэку часцяком даводзілася прыязджаць з маці ў гуказапісвальныя студыі, дзе ён цярпліва сядзеў, чытаючы кнігу або выконваючы хатняе заданне, пакуль маці перезаписывала або подправляла дыялогі для паказу фільмаў па тэлебачанні, і ён ведаў, што такі экран прызначаўся для таго, каб заглушаць дыханне гаварыў. Падумаў, як дзіўна бачыць такое прыстасаванне ў капліцы рэлігійнага інтэрната для хлапчукоў-валацугаў. Па абодвум бакам кафедры стаялі дзве відэакамеры, адна нацэлілася на правы профіль Прамяністага Гарденера, іншая – на левы. У гэты вечар абодва не працавалі. Цяжкія пурпурныя парцьеры закрывалі сцены. Правую – цалкам, у левай заставаўся адкрытым шкляны прастакутнік. І Джэк бачыў Кейсі, схіленага над першакласным прафесійным гукавым пультам. У яго правай рукі стаяў магнітафон з вялікімі бабіны. У гэты самы момант Кейсі схапіў з пульта навушнікі і начапіў на галаву.
  
  Джэк падняў галаву і ўбачыў трывалыя потолочные бэлькі, а паміж імі... белую гукаізаляцыю. Склеп выглядаў капліцай, але пры гэтым быў эфектыўнай телерадиостудией. Джэк раптам падумаў пра Джымі Сваггерте, Рексе Хамбарде, Джэка Ван Импе.
  
  
  
  Браты і сёстры, проста пакладзеце руку на тэлевізар, і вы будзеце АЦАЛЁНЫ!!!
  
  
  
  Раптам яму захацелася віскатаць ад смеху.
  
  Адкрылася маленькая дзверы злева ад ўзвышэння, увайшоў Прамяністы Гарденер. Увесь у белым, і Джэк бачыў, што выразы асоб хлапчукоў вар'іруюць ад захаплення да кахання, але зноў ўтрымаўся ад выбуху рогату. Надыходзячая да кафедры постаць у белым нагадала яму рэкламныя ролікі яго дзяцінства.
  
  Ён падумаў, што Прамяністы Гарденер падобны на Чалавека-ад-Глэда[24].
  
  Воўк павярнуўся да Джэку і хрыпла прашаптаў:
  
  – Што такое, Джэк? Ты пахнеш так, быццам цябе сапраўды смешна.
  
  Джэк так моцна фыркнуў у прыціснутыя да рота далонь, што сліна палезла скрозь пальцы.
  
  Прамяністы Гарденер – яго твар свяціўся здаровым румянцам – гартаў старонкі вялікі Бібліі, падобна, пагружаны ў глыбокі роздум. Джэк ўбачыў побагровевшее прыщавое твар Гека Баста, падазронасць на твары Сонні Сінгэр. І паспяшаўся стаць сур'ёзным.
  
  Скрозь шкло Кейсі пільна глядзеў на Гарденера. І як толькі Гарденер падняў галаву, адарваўшыся ад Бібліі, і погляд яго затуманеным, летуценных і зусім вар'ятаў вачэй спыніўся на пастве, Кейсі шчоўкнуў тумблерам. Бабіны вялікага магнітафона пачалі круціцца.
  
  6
  
  – Не зайздросьці зладзеяў, – загаварыў Прамяністы Гарденер нізкім голасам, меладычна-задуменна.
  
  Не зайздросьці робяць беззаконьне.
  
  Бо яны, як трава, хутка будуць скошаны,
  
  І, як зялёны зялёная, завянуць.
  
  Спадзявайся на Госпада і рабі дабро.
  
  І тады ты будзеш жыць у Далінах...
  
  (Джэк Соер адчуў, як падскочыла ў грудзях сэрца.)
  
  І заўсёды ты будзеш накормлены.
  
  Радуйся Госпадам, і Ён
  
  Выканае жаданне сэрца твайго.
  
  Даручы Пану шлях свой, і
  
  Спадзявайся на Яго, і Ён зробіць...
  
  Перастань гневацца і пакінь лютасьць;
  
  Не зайздросьці да таго, каб рабіць зло.
  
  Бо тыя, што робяць зло вынішчацца,
  
  Хто надзею кладзе на Госпада ўспадкуюць Даліны.
  
  Прамяністы Гарденер закрыў Кнігу.
  
  – Няхай Гасподзь дадасць Яго дабраславеньне да чытання Яго святога слова.
  
  Ён доўга, доўга глядзеў на свае рукі. За шклом у студыі Кейсі круціліся магнітафонныя бабіны. А калі вялебны падняў галаву, у думках Джэк раптам пачуў крыкі гэтага чалавека: «Не з Кингсленда? Ты ж не хочаш мне сказаць, што перавярнуў фургон, поўны бочак «Кингслендского элю», бязмозглы асёл? Ты ж не хочаш мне гэтага сказаць, ды-а-а-а-а?»
  
  Прамяністы Гарденер пільна ўзіраўся ў маладую паству. І іх твары павярнуліся да яго – круглыя, выцягнутыя, з сінякамі, у вуграх, хітрыя, і сумленныя, і адкрытыя, і прыгожыя.
  
  – Аб чым ён, хлопчыкі? Вы разумееце псальма трыццаць шосты? Вы разумееце гэтую цудоўную, выдатную песьню?
  
  «Няма, – гаварылі іх твары, хітрыя і адкрытыя, чыстыя і далікатныя, у вуграх і оспинах. – Не так каб вельмі, мы доучились максімум да пятага класа, бадзяліся, боўталіся без справы, траплялі ў бяду... скажы нам... скажы...»
  
  Раптам, грымнула дужа, Гарденер крыкнуў у мікрафон:
  
  – Ён кажа нам: «НЕ ТУРБУЙЦЕСЯ!»
  
  Воўк адхіснуўся, ціха заскуголіў.
  
  – Цяпер вы ведаеце, аб чым Ён, праўда? Вы, хлопчыкі, чулі гэты выраз, праўда?
  
  – Так, – адказаў хто-то за спіной Джэка.
  
  – О-ДА-А! – ззяючы, падхапіў Прамяністы Гарденер. – НЕ ТУРБУЙЦЕСЯ! НІЯКАГА ПОТУ! Добрыя словы, праўда, хлопчыкі? Гэта до-о-о-ошие словы, ПРА-ТАК-А!
  
  – Ды!.. ТАК-А!
  
  – Гэты псальма кажа, што вы не павінны ТРЫВОЖЫЦЦА з-за тых, што робяць зло. НЕ ТУРБУЙЦЕСЯ! ПРА-ТАК-А! Ён кажа, што вы не павінны ТРЫВОЖЫЦЦА з-за тых, хто сее грэх і несправядлівасць! НІЯКАГА ПОТУ! Гэты псальма кажа: калі вы ІДЗЯЦЕ да Госпада і КАЖАЦЕ з Богам, УСЁ БУДЗЕ ВЕЛЬМІ КРУТА! Вы гэта разумееце, хлопчыкі? Вы разумееце, аб чым я?
  
  – Так!
  
  – Алілуя! – усклікнуў Гек Баст, захоплена лыбясь.
  
  – Амін! – адгукнуўся хлопец з вялікімі соннымі вачыма за павялічваюць лінзамі ачкоў.
  
  Прамяністы Гарденер нязмушана узяў мікрафон, зноў нагадаўшы Джэку каліфарнійскага телепроповедника, і пачаў хадзіць узад-наперад па ўзвышэнню, нервова і хутка. Часам пританцовывая у наваксаваных белых скураных туфлях. Ён нагадваў той Дзізі Гілеспі, то Джэры Лі Люіса, то Стэна Кентона, то Джына Вінцэнта; ён служыў Богу ў рытме джазу.
  
  – Так, вы не павінны баяцца! Так! Вы не павінны баяцца таго хлопца, які хоча паказаць вам карцінкі з бруднай кніжкі! Вы не павінны баяцца таго хлопца, які скажа, што адзін касячок не прычыніць шкоды і ты будзеш мамчыным сынком, калі не затянешься! Так! Вы не павінны баяцца, ТАМУ ШТО КАЛІ ГАСПОДЗЬ З ВАМІ, ВЫ ІДЗЯЦЕ З ГОСПАДАМ! Я ПРАВОЎ?
  
  – ТАК-А!!!
  
  – О-ДА-А! І КАЛІ ГАСПОДЗЬ З ВАМІ, ВЫ ІДЗЯЦЕ З ГОСПАДАМ! Я ПРАВОЎ?
  
  – ТАК-А!
  
  – НЕ ЧУЮ ВАС. Я ПРАВОЎ?
  
  – ТАК-А-А!!! – Яны лямантавалі ва ўсю глотку, некаторыя, нібы ў трансе, пагойдваліся ўзад-наперад.
  
  – КАЛІ Я МАЮ РАЦЫЮ, СКАЖЫЦЕ «АЛІЛУЯ»!
  
  – АЛІЛУЯ!
  
  – КАЛІ Я МАЮ РАЦЫЮ, СКАЖЫЦЕ «ПРА-ТАК-А»!
  
  – О-ДА-А!
  
  Яны пампаваліся ўзад-наперад, і Джэк і Воўк пампаваліся разам з імі. Джэк бачыў, што некаторыя хлопчыкі плакалі.
  
  – А цяпер скажыце мне вось аб чым. – Гарденер глядзеў на іх цяпло і даверліва. – Ёсць лі месца для творыць зло тут, у «Лучезарном доме»? Як вы думаеце?
  
  – Не, сэр! – выгукнуў худы хлапчук са здаравеннымі няроўнымі зубамі.
  
  – Гэта правільна. – Прамяністы Гарденер зноў падышоў да трыбуны. Прафесійным жэстам тузануў мікрафон, вызваляючы провад, вярнуў на падстаўку. – Гэта галоўнае. Не будзе тут месца хлусам і выконваць наказы беззаконьне, скажам «алілуя».
  
  – Алілуя, – хорам адказалі хлапчукі.
  
  – Амін, – пагадзіўся Гарденер. – Гасподзь кажа – у кнізе Ісаі Ён кажа: калі вы обопретесь на Госпада, то зможаце ўзляцець – пра-так-а – з крыламі арла, і ваша сіла стане роўная сіле дзесяцёх, – і я кажу вам, хлопчыкі, што «ПРАМЯНІСТЫ ДОМ» – ГЭТА ГНЯЗДО ДЛЯ АРЛОЎ. МОЖАЦЕ ВЫ СКАЗАЦЬ «ПРА-ТАК-А»?!
  
  – О-ДА-А!
  
  Рушыла ўслед яшчэ адна паўза. Прамяністы Гарденер схапіўся за краю кафедры, апусціў галаву, нібы ў малітве, раскошныя сівыя валасы струменіліся выкладзенымі хвалямі. Калі ён загаварыў ізноў, яго голас гучаў ціха і задуменна. Галавы не падняў. Хлапчукі слухалі, затаіўшы дыханне.
  
  – Але ў нас ёсць ворагі. – Гэтыя словы ён вымавіў шэптам, але мікрафон ўлавіў іх і данёс да слухачоў.
  
  Хлапчукі ўздыхнулі – вецер зашелестел восеньскай лістотай.
  
  Гек Баст свірэпа агледзеўся, круцячы вачыма, вугры сталі такімі ярка-чырвонымі, быццам ён падхапіў нейкую трапічную хвароба. Пакажыце мне гэтага ворага, казала твар Гека Баста. Так, пакажыце мне гэтага ворага, і вы ўбачыце, што з ім будзе.
  
  Гарденер падняў галаву. Цяпер яго вар'яцкія вочы напаўнялі слёзы.
  
  – Так, у нас ёсць ворагі, – паўтарыў ён. – Двойчы штат Індыяна спрабаваў зачыніць наш дом. Вы гэта ведаеце? Радыкальных гуманістаў ванітуе пры думкі аб тым, што я тут, у «Лучезарном доме», вучу маіх хлопчыкаў любіць Ісуса і іх краіну. Гэта выводзіць іх з сябе, і... хочаце, каб тое-сёе даведацца, хлопчыкі? Хочаце даведацца даўнюю, глыбока запрятанную таямніцу?
  
  Яны нахіліліся наперад, не адрываючы вачэй ад Прамяністага Гарденера.
  
  – Мы не проста выводзім іх з сябе, – хрыплым заговорщицким шэптам працягнуў Гарденер. – Мы іх палохае-а-аем.
  
  – Алілуя!
  
  – О-да-а!
  
  – Амін!
  
  Няўлоўным рухам Прамяністы Гарденер схапіў мікрафон і сарваўся з месца. Направа-налева, ўзад-наперад, часам яны, прытанцоўваючы, нібы ў кекуоке! Ён спяваў, то цягнуў руку да паствы, то ускідваючы яе да неба, дзе Гасподзь, мяркуючы па ўсім, ужо падсунуў крэсла, каб уважліва яго слухаць.
  
  
  
  – Мы палохаем іх, пра-так-а! Палохае іх так, што яны павінны выпіць яшчэ адзін кактэйль, выкурыць яшчэ адзін вушак або яшчэ раз нюхнуть какаіну! Мы палохаем іх, таму што нават такія разумныя, старыя, якія адмаўляюць Бога, тыя, што ненавідзяць Хрыста радыкальныя гуманісты, як яны, адчуваюць праўду і любоў да Бога, а калі яны гэта адчуваюць, да іх ноздраў таксама далятае пах серы, які ўздымаецца з іх уласных часу, і ім не падабаецца гэты пах, о-не-е-е! Таму яны пасылаюць сюды інспектара, каб закласці смецце ў шафкі на кухні або запусціць прусакоў у цеста. Яны распускаюць брудныя чуткі аб тым, як б'юць маіх хлопчыкаў. Вас б'юць?
  
  
  
  – НЕ-Е-Е! – абурана зараўлі яны, і Джэк ў здзіўленні бачыў, што Мортон крычыць з тым жа запалам, што і астатнія, хоць на яго шчацэ ўжо пачаў праступаць сіняк.
  
  – Яны даслалі сюды зграю хітрых рэпарцёраў з нейкай радыкальнай навіннай праграмы! – абураюцца з здзіўленнем усклікнуў Прамяністы Гарденер. – Яны прыехалі сюды і сказалі: «Добра, каго сёння будзем крыжаваць? Мы ўжо зрабілі сто пяцьдзесят такіх перадач, мы самых праведных вымажем ў бруду, наконт гэтага не хвалюйцеся, толькі дайце нам некалькі вушакоў і некалькі кактэйляў, а потым пакажыце, на каго кідацца». Але мы іх правялі, так, хлопчыкі?
  
  Адабральны пераможны рокат.
  
  – Яны нікога не знайшлі прыкаваным да бэлькі ў гумне, праўда? Яны не знайшлі хлопчыкаў у смирительных кашулях, як ім расказвалі ў горадзе гэтыя шакалы, члены д'ябальскага школьнага савета. Яны нікога не знайшлі з выдранымі пазногцямі або з паголенымі галовамі, нічога такога! Так, некаторыя хлопчыкі сказалі ім, што іх лупцавалі, і іх САПРАЎДЫ лупцавалі, аб-так, іх лупцавалі, і я гатовы засведчыць гэта перад тронам Госпада з дэтэктарам хлусні на кожнай руцэ, таму што ў Кнізе напісана: хто шкадуе дубца свайго, той ненавідзіць сына[25], – і калі вы ў гэта верыце, хлопчыкі, скажыце «алілуя»!
  
  – АЛІЛУЯ!
  
  – Нават Савету адукацыі штата Індыяна пры ўсім імкненні яго членаў пазбавіцца ад мяне і вызваліць месца для д'ябла, нават ім прыйшлося прызнаць, што пра лупцоўкі Закон Божы і закон штата Індыяна кажуць адно: хто шкадуе ДУБЦА, той НЕНАВІДЗІЦЬ сына! Яны знайшлі тут ШЧАСЛІВЫХ хлопчыкаў! Яны знайшлі тут ЗДАРОВЫХ хлопчыкаў! Яны знайшлі тут хлопчыкаў, якія гатовыя ІСЦІ з Госпадам і ГАВАРЫЦЬ з Госпадам. Вы можаце сказаць «алілуя»?
  
  Яны змаглі.
  
  – Вы можаце сказаць «пра-так-а»?
  
  Яны змаглі і гэта.
  
  Прамяністы Гарденер вярнуўся за кафедру.
  
  – Гасподзь абараняе тых, хто любіць Яго, і Гасподзь не дапусціць, каб шайка обкуренных пракамуністычных гуманістаў-радыкалаў забрала гэта месца заспакаення у стомленых, збітых з панталыку хлопчыкаў. Некалькі хлопчыкаў нагаварылі усялякіх зласлівых плётак гэтым так званым рэпарцёрам. Я чуў, як гэтую хлусня паўтаралі ў іх навіннай праграме, і хоць гэтыя хлопчыкі з баязлівасці адмовіліся паказаць свае асобы, калі лілі на нас усю гэтую бруд, я даведаўся – о-да-а, – пазнаў іх галасы. Калі ты корміш хлопчыка, калі пяшчотна прижимаешь яго галаву да грудзей, калі ноччу ён плача і кліча маму, тады, вядома, даведацца голас вельмі лёгка. Гэтыя хлопчыкі ўжо сышлі. Бог, магчыма, іх даруе – я спадзяюся, што Ён даруе, пра-да-а, – але Прамяністы Гарденер – усяго толькі чалавек.
  
  Ён апусціў галаву, паказваючы, як сорамна яму ў гэтым прызнавацца. Але калі падняў зноў, яго вочы па-ранейшаму горача палалі лютасцю.
  
  – Прамяністы Гарденер дараваць іх не можа. Таму Прамяністы Гарденер адправіў іх на дарогу. Яны адправіліся ў Даліны, але яны не будуць накормленыя. Нават дрэвы, магчыма, зжаруць іх, як звяры, якія гойсаюць у ночы.
  
  Прасякнутая жахам цішыня заволокла капліцу. Кейсі, аддзелены шклом, і той спалохана збялеў.
  
  – Кніга кажа, што Бог адправіў Каіна на ўсход ад Раю, у зямлю Нод. З тымі, хто выгнаны на дарогу, тая ж гісторыя. Тут для вас бяспечныя нябёсы.
  
  Ён агледзеў паству.
  
  – Але калі вы дасце слабіну... калі вы салжаце... тады гора вам! Пекла чакае вероотступника, як ён чакае хлопчыка і мужчыну, які свядома кусае руку боса. Памятаеце пра гэта, хлопчыкі. Памятаеце. Давайце памолімся.
  
  
  
  Кіраўнік 23
  
  Ферд Джэнклоу
  
  1
  
  Джэку спатрэбілася менш за тыдзень, каб зразумець, што з «Прамяністага дома» збегчы яны могуць толькі ў Даліны. І ён бы паспрабаваў, але раптам зразумеў, што гатовы на ўсё, на любы рызыка, толькі б не скакаць у Даліны непасрэдна з «Прамяністага дома».
  
  Быццам бы ніякай канкрэтнай прычыны ён назваць не мог, за выключэннем ўнутранага голасу, шепчущего, што тутэйшае дрэннае месца там будзе яшчэ горш. Магчыма, гэта месца было дрэнным ва ўсіх мірах... як червоточинка на паверхні яблыка вядзе да гнілі ў асяродку. У любым выпадку «Прамяністы дом», мякка кажучы, радасці не выклікаў, і Джэк не адчуваў жадання даведацца, якім будзе яго двайнік ў Далінах.
  
  Так што трэба было знайсці іншы шлях.
  
  Воўк, і Джэк, і іншыя хлопцы, якім не выпала ўдача трапіць у Вулічную каманду – а да такіх адносілася большасць, – працавалі на Далёкім полі, як яго называлі старажылы. Яно знаходзілася на мяжы уладанняў Гарденера, ад «Прамяністага дома» яго аддзялялі паўтары мілі, і хлапчукі ачышчалі поле ад камянёў. У гэты час года ніякія іншыя палявыя работы не праводзіліся. Апошні ўраджай сабралі ў сярэдзіне кастрычніка, але, як паўтараў Прамяністы Гарденер ў штодзённай ранішняй малітве ў капліцы, сезон камянёў доўжыўся круглы год.
  
  Седзячы ў кузаве аднаго з двух старэнькіх грузавікоў «Дома», Джэк кожную раніцу пільна пазіраў на Далёкае поле, тады як Воўк сядзеў побач, апусціўшы галаву, нібы мучылася пахмеллем. На Сярэднім Захадзе гэтая восень выдалася дажджлівым, і Далёкае поле ператварылася ў моры ліпкай, чвякаюць бруду. Пазаўчора адзін з хлапчукоў вылаяўся сабе пад нос і назваў яго «сапраўдным башмакососом». Можа, мы проста смоемся? – у саракавы раз падумаў Джэк. Дапусцім, я, нарэшце, крыкну Ваўку: «Валім адсюль!» – і мы пабяжым. Куды? На поўнач, туды, дзе дрэвы і каменная сцяна. Дзе заканчваецца яго зямля.
  
  Але там можа апынуцца і агароджа.
  
  
  
  Мы перелезем праз яе. Калі прыйдзецца, Воўк зможа перакінуць мяне праз яе.
  
  
  
  Можа, з калючага дроту.
  
  
  
  Проползем пад ёй. Або...
  
  
  
  Ці Воўк парве яе голымі рукамі. Джэку не хацелася думаць пра гэта, але ён ведаў, што сілы хопіць Ваўку... і ён гэта зробіць, калі яго папрасіць. Дрот магла парэзаць на шматкі рукі гэтага здоровяка, але цяпер яму ў тыя ж шматкі рвалі душу.
  
  А што потым?
  
  Скакаць, вядома. Што ж яшчэ. Калі яны змогуць выбрацца з тэрыторыі, якая належыць «Лучезарному дома», у іх з'явіцца шанец не патрапіць у бяду і ў Далінах.
  
  Ні Сингер, ні Баст (іх Джэк ўжо ўспрымаў як Двайнят-Разбойнікаў) не змаглі б скарыстацца грузавікамі для пераследу. Любы грузавік, въехавший на Далёкае поле да моцных снежаньскіх маразоў, ўграз б па самую кабіну.
  
  
  
  Гэта будзе проста забег, спаборніцтва ног, і нічога больш. Паспрабуй. Усё лепш, чым спрабаваць там, у «Доме». І...
  
  
  
  І не толькі ўзмацняюцца пакуты Ваўка падганялі Джэка. Ён не знаходзіў сабе месца з-за Лілі, якая павольна памірала ў Нью-Гемпшыры, тады як ён з-пад палкі паўтараў «алілуя».
  
  
  
  Давай. З чароўным сокам або без яго. Паспрабуй.
  
  
  
  Але перш чым Джэк прыняў рашэнне, паспрабаваў Ферд Джэнклоу.
  
  У вялікіх розумах нараджаюцца аднолькавыя думкі, скажыце «амін».
  
  2
  
  Падзеі развіваліся імкліва. Толькі што Джэк слухаў звычайную – цынічную і пацешную – бессэнсоўную балбатню Ферда Джэнклоу. А імгненнем пазней Ферд ірвануў на поўнач, праз глейкае поле, да каменнай сцяне. Да таго як Ферд адважыўся на ўцёкі, гэты шэры дзень нічым не адрозніваўся ад іншых у «Лучезарном доме». Пахаладала, аблокі навіслі над галавой, пахла дажджом, можа, і снегам. Джэк выпрастаўся, каб разагнуць ныючыя спіну і паглядзець, ці няма паблізу Сонні Сінгэр. Сонні любіў даставаць Джэка, асабліва па дробязях. Джэку наступалі на ногі, спіхалі з лесвіцы, на трох запар трапеза выбівалі з рук талерку – пакуль ён не навучыўся прыкрываць яе целам, адначасова трымаючы мёртвай хваткай.
  
  Джэк не ведаў, чаму Сонні не нацкаваў на яго ўсіх. На думку Джэка, прычына заключалася ў тым, што новы хлопчык чым-то зацікавіў Прамяністага Гарденера. Яму не хацелася так думаць, гэтая думка палохала яго, але выглядала цалкам лагічнай. Сонні Сингер стрымліваўся, таму што атрымаў такое ўказанне ад Прамяністага Гарденера. І Джэк разумеў, што гэта яшчэ адзін падстава змотвацца адгэтуль як мага хутчэй.
  
  Ён паглядзеў направа. Воўк знаходзіўся ў дваццаці ярдаў, выцягваў з зямлі камяні, валасы падалі яму на твар. Паміж Джэкам і Ваўком працаваў худы хлапчук з вялікімі няроўнымі зубамі, якога звалі Дональд Кігалі. Доні обожающе усміхнуўся Джэку, прадэманстраваўшы якія тырчаць ва ўсе бакі зубы. Сліна капала з кончыка які тырчыць з рота мовы. Джэк хутка адвярнуўся.
  
  Ферд Джэнклоу працаваў злева ад Джэка – хлопец з тонкімі рукамі колеру фарфору і вдовьим мыском. За тыдзень, якую Джэк і Воўк правялі ў «Лучезарном доме», яны з Фердом пасябравалі.
  
  Ферд цынічна пасміхаўся.
  
  – Доні у цябе закаханы.
  
  – Заглохни. – Джэк адчуў, што чырванее.
  
  – Гатовы спрачацца, Доні цябе отсосет, калі ты дазволіш. Праўда, Доні?
  
  Доні Кігалі пачаў хрыпла смяяцца, паняцця не маючы, аб чым яны гавораць.
  
  – Перастань. – Джэк зусім сумеўся.
  
  
  
  Доні у цябе закаханы.
  
  
  
  Чорт пабяры,- думаў Джэк, можа, бедны прыдуркаваты Доні Кігалі сапраўды ў мяне закахаўся... і не ён адзін. Дзіўная справа, Джэк раптам успомніў лагоднага мужчыну, які прапанаваў адвезці яго да сябе дадому, але потым усё-ткі высадзіў ля з'езда да гандлёвага цэнтру каля Зейнсвилла. Ён убачыў гэта першым, вырашыў Джэк. Што б ні было ўва мне новага, той мужчына ўбачыў гэта першым.
  
  – Ты стаў тут вельмі папулярным, Джэк, – не сунімаўся Ферд. – Ведаеш, я думаю, нават Гек Баст отсосал б табе, калі б ты ў яго папрасіў.
  
  – Чувак, ад цябе ванітуе. – Джэк пачырванеў яшчэ больш. – Я хачу...
  
  Ферд кінуў камень, які даставаў з бруду, і выпрастаўся. Агледзеўся, пераканаўся, што ніхто з белых водолазок на яго не глядзіць, павярнуўся да Джэку.
  
  – Ведаеш, дарагі, на гэтай вечарыне вельмі сумна, і мне сапраўды пара.
  
  Ферд цмокнуў вуснамі, пасылаючы Джэку пацалунак, а потым яго вузкае бледны твар ўспыхнула асляпляльнай усмешкай. Імгненнем пазней ён ужо бег, імчаўся вялізнымі крокамі да каменнай сцяны ў паўночным канцы Далёкага поля.
  
  І сапраўды, ён застаў ахоўнікаў знянацку – да якой-то ступені. Педерсен трепался пра дзяўчат з Уорвиком і хлопцам з конскай фізіяноміяй, Пибоди, адным з членаў Вулічнай каманды, сёння пакінутых у «Доме». У Гека Баста наогул выдаўся шчаслівы дзень – яму дазволілі суправаджаць Прамяністага Гарденера, які адправіўся ў Мансі па нейкіх справах. Ферд атрымаў немалую фору, перш чым пачуўся здзіўлены крык:
  
  
  
  – Гэй! Гэй, хто-то ўцякае!
  
  
  
  Джэк таращился на Ферда, які бег так, быццам за ім гнаўся д'ябал. І хай Ферд спрабаваў рэалізаваць яго план, Джэк адчуў радаснае хваляванне. Усім сэрцам ён жадаў Ферду поспехі: Бяжы! Бяжы, саркастычны ты сукін сын! Бяжы, Джэйсана дзеля!
  
  – Гэта Ферд Джэнклоу! – крыкнуў Доні Кігалі і засмяяўся, гучна і залівіста.
  
  3
  
  У гэты вечар хлопчыкі, як звычайна, сабраліся ў агульнай пакоі на споведзь, але з'явіўся Эндзі Уорвик і строга абвясціў, што споведзь адмяняецца, а гэты гадзіну да абеду яны могуць выкарыстоўваць для зносін. Потым выйшаў.
  
  Джэк падумаў, што Уорвик, хай і напускаў на сябе важнасць, выглядаў спалоханым.
  
  І Ферда Джэнклоу сярод іх не было.
  
  Джэк агледзеў пакой і падумаў з змрочным гумарам: Калі гэта «гадзіну для зносін», не хацелася б убачыць, як выглядала б гэтая пакой, абвясьці Уорвик «ціхі час». Яны сядзелі ў вялікім доўгім зале, трыццаць дзевяць падлеткаў ва ўзросце ад дванаццаці да семнаццаці гадоў, глядзелі на рукі, калупалі болькі, грызлі пазногці. Усе як адзін нагадвалі наркаманаў, пазбаўленых дозы. Яны хацелі слухаць споведзі. Больш таго, яны хацелі спавядацца.
  
  Ніхто не згадваў Ферда Джэнклоу. Нібы Ферд, з яго грымасамі на пропаведзях Прамяністага Гарденера і бледнымі парцалянавымі пэндзлямі, не існаваў зусім.
  
  Джэк з цяжкасцю душыў жаданне ускочыць і закрычаў на іх. Замест гэтага пачаў напружана думаць.
  
  
  
  Яго тут няма, таму што яны яго забілі. Яны ўсе хворыя. І ты думаеш, што вар'яцтва не заразна? Успомні, што здарылася ў тым забытым Богам мястэчку ў Паўднёвай Амерыцы, калі мужчына ў люстраных сонцаахоўных акулярах загадаў ім пакаштаваць напой з цёмнага вінаграду. Яны адказалі: «так, бос» – і выпілі.
  
  
  
  Джэк агледзеў гэтыя змрочныя, замкнёныя, стомленыя, пустыя асобы і падумаў, як бы яны асвяціліся, як успыхнулі б, калі б Прамяністы Гарденер увайшоў сюды... калі б ён ўвайшоў у гэты пакой, прама тут і цяпер.
  
  
  
  Яны таксама гэта зробяць, калі Прамяністы Гарденер ім загадае. Яны вып'юць напой самі, а потым будуць трымаць мяне і Ваўка і зальюць яго ў нашы глоткі. Ферд правоў – яны бачаць што-то ў маім твары, што-то якое ўвайшло ў мяне ў Далінах, і, магчыма, яны сапраўды мяне трохі любяць... напэўна, таму Гек Баст так шалее з-за мяне. Гэты жлоб не прывык каго-небудзь ці што-то любіць. Так што так, магчыма, яны мяне крыху любяць... але прападобнага яны любяць значна больш. Яны гэта зробяць. Яны хворыя.
  
  
  
  Ферд мог бы яму гэта сказаць, і, седзячы ў агульнай пакоі, Джэк цалкам дапускаў, што Ферд яму ўсё гэта і сказаў.
  
  [26]Ён казаў Джэку, што ў «Прамяністы дом» яго адправілі бацькі, руплівыя хрысціяне, якія падалі на калені ў гасцінай кожны раз, калі ў праграме «Клуб-700» пачыналі маліцца. Яны зусім не разумелі Ферда, зробленага з іншага цеста. Яны думалі, што Ферд – сын д'ябла з камуністычнымі, радыкальнымі, гуманістычнымі поглядамі. Калі ён уцёк з дому ў чацвёрты раз, каб трапіцца ўсё таго ж Фрэнкі Ўільямсу, яго бацькі прыехалі ў «Прамяністы дом», куды, натуральна, адправілі Ферда, і з першага погляду закахаліся ў Прамяністага Гарденера. Адразу зразумелі, што тут самае месца іх разумнаму, неуемному, мяцежнаму сыну. Прамяністы Гарденер зможа звярнуць Ферда тварам да Бога. Прамяністы Гарденер дапаможа яму ўбачыць свае памылкі. Прамяністы Гарденер здыме з іх груз клопатаў, і іх сын больш не будзе цэлымі днямі блукаць па вуліцах Андэрсана.
  
  «Яны ўбачылі гэтую гісторыю пра «Лучезарном доме» ў «Сандэй рипорт», – распавядаў Ферд Джэку. – Даслалі мне паштоўку, у якой напісалі, што Бог пакарае хлусам і ілжэпрарокаў, утапіўшы іх у возеры агню. Я ім адказаў – Рудольф з кухні апусціў мой ліст у паштовую скрыню. Дольф – добры хлопец. – Ён памаўчаў. – Ведаеш, хто ў Ферда Джэнклоу лічыцца добрым хлопцам?»
  
  «Няма».
  
  «Той, каго можна купіць, – адказаў Ферд і засмяяўся цынічным, пакрыўджаным смехам. – Паштовыя паслугі Дольфа стаяць два бакса. Калі Бог карае хлусам, як яны кажуць, напісаў я, тады я спадзяюся, што ў іншым свеце Прамяністы Гарденер знойдзе сабе алебастравая кальсоны, паколькі пра здарэнне тут з яго вуснаў ніколі не злятала і словы праўды. Усё, што яны чыталі ў «Сандэй рипорт» – чуткі аб смирительных кашулях і Скрыні, – ніякія не чуткі. Так, яны нічога не змаглі даказаць. Гэты хлопец – псіх, Джэк, але ён разумны псіх. Калі ты гэтага не зразумееш, ад яго моцна дастанецца і табе, і Філу Бесстрашному Ваўку».
  
  «Гэтыя хлопцы з «Сандэй рипорт» ўмеюць выводзіць людзей на чыстую ваду. Па крайняй меры, так кажа мая мама», – сказаў Джэк.
  
  «Так, ён спалохаўся. Крычаў і вішчаў. Бачыў Хамфры Богарта у «Бунце на «Кейне»? Такім ён быў тыдзень да іх з'яўлення. Калі яны прыехалі, ён выпраменьваў дабрыню і спагадлівасць, але тыдзень мы жылі, як у пекле. Містэр Марозіва, можна сказаць, пісаў кіпенем. Менавіта ў тую тыдзень ён штурхялём спусціў Бенні Вудруфа з лесвіцы, таму што злавіў яго за чытаннем коміксу пра Супермэна. Бенні тры гадзіны праляжаў у сьвядомасьці, да вечара не мог зразумець, хто ён і дзе знаходзіцца».
  
  Ферд памаўчаў.
  
  «Ён ведаў аб іх прыездзе. Сапраўды гэтак жа, як ведае, калі інспектары штата наляцяць з пазапланавай праверкай. Ўціхамірвальная кашулі схаваў на гарышчы і пераканаў гасцей, што Скрыню – на самай справе адрына для захоўвання сена». – Ферд зноў цынічна, пакрыўджана засмяяўся.
  
  «Ведаеш, што зрабілі мае бацькі, Джэк? Яны даслалі Лучезарному Гарденеру ксеракопію майго ліста да іх. «Для майго ж дабра», – піша мне ў наступным лісьце мой тата. І ведаеш што? Па іх міласьці Ферд трапляе ў Скрыню».
  
  Зноў пакрыўджаны смех.
  
  «І вось што я табе скажу. Ён не жартаваў у капліцы. Хлопцы, якія гаварылі з рэпарцёрамі «Сандэй рипорт», зніклі... тыя, каго ён апазнаў».
  
  Гэтак жа як цяпер знік сам Ферд, падумаў Джэк, назіраючы за Ваўком, што сядзелі ў задуменні ля процілеглай сцяны. Яго затрэсла. Рукі сталі вельмі, вельмі халоднымі.
  
  
  
  Твой сябар Філ Бясстрашны Воўк.
  
  
  
  Воўк зноў пакрываецца поўсцю? Так хутка? Вядома ж, няма. Але трансфармацыя абавязкова адбудзецца... няўмольна. Як прыліў.
  
  
  
  І між іншым, Джэк, пакуль ты сядзіш тут, трывожачыся аб небяспеках сядзення тут, як там твая маці? Як там дарагая Лілі, каралева бі-фільмаў?Губляе вагу? Яе даймаюць болю? Адчула, як рак ўгрызаюцца ў яе вострымі крысиными зубамі, пакуль ты сядзіш, пускаючы карані, у гэтай жудаснай турме? Можа, Морган рыхтуецца спапяліць яе маланкай і дапамагчы раку?
  
  
  
  Яго шакавалі ўціхамірвальная кашулі, і, хай Джэк бачыў Скрыню – вялікі, жалезны, агіднага выгляду, – які стаяў у двары «Дома», нагадваючы кінуты халадзільнік, ён не верыў, што Гарденер сапраўды саджаў у яго сваіх выхаванцаў. Ферд павольна пераконваў яго ў гэтым, кажучы ціхім голасам, пакуль яны збіралі камяні на Далёкім поле.
  
  «Ён тут выдатна ўладкаваўся. Усё роўна што атрымаў ліцэнзію на друкаванне грошай. Яго рэлігійнае шоў слухаюць па радыё на ўсім Сярэднім Захадзе, а па кабельным тэлебачанні глядзяць па ўсёй краіне. Мы – яго студыйная аўдыторыя. Мы выдатна звучим па радыё і выдатна выглядаем на экране, калі Рой Оудерсфелт не калупае свой вугор на носе. У яго ёсць Кейсі, кішэнны телерадиопродюсер. Кейсі запісвае на відэастужку усе ранішнія пропаведзі і на магнітафон усе вячэрнія. Мантажуе, агучвае, стварае запіс, на якой Гарденер выглядае Білі Грэмам, а мы – гледачамі на стадыёне «Янкі» падчас сёмы гульні Сусветных серый. І гэта не ўсё, што робіць Кейсі. Ён геній па частцы тэхнікі. Бачыў «жучка» ў сваім пакоі? Кейсі ўсталяваў «жучкі». Усё трапляе на пульт кіравання, а шлях туды ляжыць праз асабісты кабінет Гарденера. «Жучкі» актывуюцца голасам, так што магнітафонны стужка дарма не траціцца. Усё самае пікантнае ён збірае для Прамяністага Гарденера. Я чуў, Кейсі паставіў на тэлефонны апарат Гарденера «сінюю скрыначку», і цяпер той можа тэлефанаваць па міжгародзе бясплатна. І я дакладна ведаю, што ён паставіў «краба» на провад платнага кабельнага тэлебачання, які праходзіць міма нашага дома. Можаш уявіць сабе містэра Пламбіру, таго, хто глядзіць «Синемакс» пасля цяжкага дня прасоўвання Хрыста ў масы? Мне гэта падабаецца. У гэтым хлопцу амерыканскага духу не менш, чым у аўтамабільных каўпаках, Джэк, і ў Індыяне яго любяць амаль гэтак жа, як школьны баскетбол».
  
  Ферд отхаркнулся, скорчил грымасу, павярнуў галаву, выплюнуў макроту.
  
  «Ты жартуеш». – Джэк яму не верыў.
  
  «Ферд Джэнклоу ніколі не жартуе наконт Маршыруюць дурняў «Прамяністага дома», – сур'ёзна адказаў Ферд. – Ён багаты, яму не трэба дэклараваць свой даход Дэпартаменту падаткаў і збораў, ён кантралюе мясцовы школьны савет. Я хачу сказаць, запалохаў іх да смерці, адна жанчына практычна пачынае дристать кожны раз, калі прыязджае сюды, пры выглядзе яго ёй хочацца перахрысціцца, каб зберагчы сябе ад сурокаў, і, як я і казаў, ён заўсёды загадзя ведае, калі інспектары Савета адукацыі штата хочуць нанесці раптоўны візіт. Мы чысцім гэта месца з падмурка да канька даху. Бастардо Баст выносіць брызентавыя паліто на гарышча, Скрыня запаўняецца сенам з свірна. І калі яны прыязджаюць, мы сядзім у класе. На колькіх ўроках ты пабываў пасля таго, як апынуўся на гэтай индианской версіі «Карабля кахання», Джэк?»
  
  «Ні на адным».
  
  «Ні на адным», – радасна пагадзіўся Ферд. І зноў засмяяўся цынічным, пакрыўджаным смехам. Гэты смех казаў: Ведаеш, што я высвятліў, калі мне споўнілася восем або каля таго? Я высветліў, што жыццё трахал мяне ва ўсе дзіркі, і хуткіх зменаў не прадбачыцца. Можа, ніякіх зменаў не будзе наогул. І хоць мне ад гэтага моташна, ёсць адзін цікавы момант. Ты ведаеш, я пра што, конь у паліто?
  
  4
  
  Аб гэтым думаў Джэк, калі чые-то грубыя пальцы раптам ухапілі яго за шыю, уткнуўшыся ў болевыя кропкі пад вушамі, і паднялі з крэсла. Яго разгарнулі ў воблака смярдзючага дыхання і пачаставалі – калі гэта правільнае слова – выглядам прышчавы фізіяноміі Гека Баста.
  
  – Мы з вялебным яшчэ знаходзіліся ў Мансі, калі твайго сябра, гэтага пидора і баламут, прывезлі ў бальніцу. – Яго пальцы сціскаліся і разжимались. Сціскаліся і разжимались. Боль зводзіла з розуму. Джэк застагнаў, а Гек ўхмыльнуўся. Ад усмешкі смуроду ў яго дыханні нават прыбавілася. – Звышгоднаму вестка аб гэтым даслалі на пэйджар. Джэнклоу выглядаў як піражок, які пратрымалі ў мікрахвалеўцы тры чвэрці гадзіны. Пройдзе нямала часу, перш чым яго подлатают.
  
  Ён не кажа мне, падумаў Джэк. Ён кажа ўсёй пакоі. Мы павінны прыняць да ведама, што Ферд да гэтага часу жывы.
  
  – Ты гідкі хлус. Ферд...
  
  Гек Баст ўдарыў яго. Джэк распластаўся на падлозе. Хлапчукі кінуліся ад яго ўрассыпную. Дзе-то пранізліва зарагатаў Доні Кігалі.
  
  Пачуўся люты роў. Джэк паглядзеў уверх, вочы засцілаў туман, і ён страсянуў галавой, каб разагнаць яго. Гек павярнуўся і ўбачыў, што Воўк стаіць над Джэкам, гатовы яго абараніць. Верхняя губа Ваўка паднялася, круглыя акуляры паблісквалі ў аранжавым святле потолочных лямпаў.
  
  – Значыць, тупы нарэшце-то вырашыў патанчыць. – Ўхмылка Гека стала шырэй. – Што ж, гэта правільна! Я люблю танцы. Ідзі сюды, сучонок. Ідзі сюды, і давай патанцуем.
  
  Усё яшчэ рыкаючы, з заблестевшей на ніжняй губе сліной, Воўк рушыў на яго. І Гек ступіў наперад. Па лінолеўма зарыпелі отодвигаемые крэслы: падлеткі ачышчалі месца для паядынку.
  
  – Што тут пра?..
  
  Сонні Сингер. Заканчваць пытанне сэнсу не мела. Ён бачыў, што тут адбывалася. Усміхаючыся, зачыніў дзверы, прываліўся да яе, скрыжаваўшы рукі на худой грудзей. Вузкае твар асвяціўся прадчуваннем.
  
  Джэк зноў павярнуўся да Ваўка і Геку.
  
  – Воўк, будзь асцярожны! – крыкнуў ён.
  
  – Я буду асцярожны, Джэк. – Голас Ваўка больш быў падобны на рык. – Я...
  
  – Давай патанцуем, гаўнюк, – буркнуў Гек Баст і ўдарыў з усяго размаху. Трапіў у правую скулу Ваўка, адкінуў яго на тры ці чатыры кроку. Доні Кігалі пранізліва засмяяўся. Джэк ўжо ведаў, што смех азначае як весялосьць, так і страх.
  
  Удар атрымаўся добры, шчыльны. У іншай сітуацыі паядынак на гэтым бы і скончылася. Да жаль Гека Баста, гэты ўдар так і застаўся адзіным, які яму ўдалося нанесці.
  
  Ён упэўнена рушыў на Ваўка, трымаючы кулакі на ўзроўні грудзей, яго правая рука зноў пайшла наперад. Ды толькі рука Ваўка паднялася ўверх, каб перахапіць яе. І Воўк злавіў кулак Гека.
  
  Так, памер кулакоў Гека выклікаў павагу, але ў Ваўка рука апынулася яшчэ больш.
  
  Далонь і пальцы Ваўка ахапілі кулак Гека.
  
  Моцна сціснулі.
  
  Знутры пачуўся такі гук, як быццам спачатку затрашчалі, а потым зламаліся сухія галінкі.
  
  Самодовольная ўсмешка Гека притухла, імгненнем пазней яго твар ператварылася ў застылую маску, а потым ён пачаў крычаць.
  
  – Не трэба было табе прычыняць шкоду статку, вырадак, – прашаптаў Воўк. – Твая Біблія тое, твая Біблія гэта... Воўк!.. А што табе трэба ведаць, так гэта шэсць вершаў з «Кнігі добрага земляробства», каб ніколі...
  
  
  
  Хрум!
  
  
  
  – ...ніколі...
  
  
  
  Хрясть!
  
  
  
  – ...НІКОЛІ не прычыняць шкоды статку.
  
  Гек Баст ўпаў на калені, выцця і плачу. Воўк па-ранейшаму сціскаў яго кулак у сваёй лапище, і рука Гека согнулась. Ён нагадваў што аддае гонар фашыста. Рука Ваўка была нібы высечаны з каменя, такой жорсткай яна выглядала, але на яго твары ніякіх намаганняў не адбівалася. Калі не лічыць бліскучых вачэй, яно выглядала ціхамірным.
  
  Кроў пачала капаць з кулака Ваўка.
  
  – Воўк, спыніся! Дастаткова!
  
  Джэк агледзеўся і ўбачыў, што Сонні няма, а дзверы адчынены. Усе хлапчукі даўно ўжо ўскочылі і цяпер ціснуліся да сцен, каб трымацца як мага далей ад Ваўка, на іх тварах чыталіся глыбокая павага і страх. Але галоўнае, вядома, адбывалася ў цэнтры пакоя: Гек Баст стаяў на каленях, падняўшы і выцягнуўшы рукі, яго кулак быў заціснуты ў пальцах Ваўка, а з іх на падлогу цякла кроў.
  
  У дзвярным праёме з'явіліся людзі: Кейсі, Уорвик, Сонні Сингер, яшчэ трое буйных хлопцаў. І Прамяністы Гарденер з маленькім чорным футаралам ў адной руцэ.
  
  – Я сказаў, досыць! – Джэк кінуў погляд на ізноў прыбылых і кінуўся да Ваўка. – Прама тут і цяпер! Прама тут і цяпер!
  
  – Добра, – спакойна адказаў Воўк. Адпусціў руку Гека, і Джэк ўбачыў што-то жудаснае, переломанную вяртушку на палачцы. Пальцы Гека тырчалі пад рознымі кутамі. Ён хныкаў і прыціскаў скалечаную руку да грудзей.
  
  – Добра, Джэк.
  
  Шасцёра схапілі Ваўка. Той крыху павярнуўся, вызваліў адну руку, штурхнуў, і раптам Уорвик урэзаўся спіной у сцяну. Хто-то закрычаў.
  
  – Трымайце яго! – віскнуў Гарденер. – Трымайце яго! Трымаеце яго, дзеля Ісуса! – Ён ужо адкрываў чорны плоскі футляр.
  
  – Не, Воўк! – крыкнуў Джэк. – Няма!
  
  Яшчэ секунду Воўк працягваў змагацца, потым спыніў, дазволіў адцягнуць сябе да сцяны. Джэку хлапчукі нагадвалі ліліпутаў, абляпілі Гулівера. Па твары Сонні адчувалася, што зараз ён баіцца Ваўка.
  
  – Трымайце яго, – паўтарыў Гарденер, дастаўшы з футарала бліскучы шпрыц. Вусны яго выгнуліся ў мяккай, ледзь ці не нясмелай ўсмешцы. – Трымайце яго, дзеля Ісуса!
  
  – У гэтым няма патрэбы, – паспрабаваў спыніць яго Джэк.
  
  – Джэк? – У голасе Ваўка раптам пачуўся спалох. – Джэк? Джэк?
  
  Гарденер на шляху да Ваўка адштурхнуў Джэка.
  
  Адштурхнуў моцна. Джэк адляцеў, наткнуўся на Мортона, які віскнуў і адступіў у бок, нібы баяўся, што Джэк чым-то яго заразіць. Воўк пачаў вырывацца, але іх было шасцёра, занадта шмат. Магчыма, калі б пачалася трансфармацыя, ён бы з імі справіўся, але яна не пачалася.
  
  – Джэк! – завыў ён. – Джэк! Джэк!
  
  – Трымайце яго, і уславім Госпада! – прашаптаў Гарденер, злосна ощерился і увагнаў іголку ў руку Ваўка.
  
  Воўк замер, ускінуў галаву, завыў.
  
  
  
  Заб'ю цябе, вырадак, бязладна падумаў Джэк. Заб'ю цябе, заб'ю цябе, заб'ю цябе.
  
  
  
  Воўк пачаў вырывацца. Гарденер стрымана адступіў на крок. Воўк трапіў каленам у тоўсты жывот Кейсі. З таго з шумам выйшаў паветра, яго гайданула назад, потым ён зноў падступіў да Ваўка. Праз хвіліну-іншую супраціў Ваўка пачатак слабець, ён обвис на якія трымалі яго руках.
  
  Джэк падняўся, плачу ад лютасці. Паспрабаваў ірвануць да белым водолазкам, облепившим яго аднаго. Ён убачыў, як Кейсі ўдарыў кулаком па твары Ваўка, як з носа Ваўка пацякла кроў.
  
  Яго ўтрымалі. Ён вырываўся, потым азірнуўся, убачыў спалоханыя асобы падлеткаў, з якімі збіраў камяні на Далёкім поле.
  
  – У Скрыню яго, – распарадзіўся Гарденер, гледзячы на бяссільна обвисшего Ваўка. Потым павольна павярнуўся да Джэку. – Калі толькі... можа, вы захочаце сказаць, дзе мы з вамі сустракаліся, містэр Паркер? – Джэк моўчкі стаяў, гледзячы сабе пад ногі. Вочы щипало, яны гарэлі гарачымі слязьмі нянавісці.
  
  – Значыць, у Скрыню, – паўтарыў Гарденер. – Магчыма, вы перадумаеце, калі ён падасць голас, містэр Паркер.
  
  Вялебны выйшаў за дзверы.
  
  5
  
  Воўк ўсё яшчэ крычаў у Скрыні, калі Джэк і іншыя падлеткі спусціліся ў капліцу на ранішнюю малітву. Іранічны погляд Прамяністага Гарденера то і справа знаходзіў бледны, напружаны твар Джэка. Можа, пара, містэр Паркер?
  
  
  
  Воўк, гэта мая маці, мая маці...
  
  
  
  Воўк ўсё яшчэ крычаў, калі Джэка і іншых падлеткаў, накіраваных на працу ў поле, падзялілі на дзве групы, і яны пакрочылі да грузавікоў. Калі праходзілі міма Скрыні, Джэк з цяжкасцю падавіў жаданне прыціснуць рукі да вушам. Гэтыя скуголенні, гэтыя всхлипывающие рыданні.
  
  І тут жа побач з ім узнік Сонні Сингер.
  
  – Вялебны Гарденер цяпер у сваім кабінеце, сучонок, і чакае тваёй споведзі. Прасіў перадаць табе, што выпусціць прыдурка з Скрыні, як толькі ты скажаш яму тое, што ён хоча ведаць. – Голас Сонні гучаў ласкава, але твар заставаўся злосным.
  
  Воўк крычаў і выў, молячы, каб яго выпусцілі. Люта малаціў па склепанным ўручную жалезным сьценах Скрыні.
  
  
  
  Ох, Воўк, яна мая МАЦІ...
  
  
  
  – Я не магу сказаць яму тое, што ён хоча ведаць. – Джэк рэзка павярнуўся да Сонні. Сонні адступіў на два велізарных кроку, на яго твары адбіўся жах. Ён заблытаўся ва ўласных нагах і наткнуўся на адзін з грузавікоў. Не будзь грузавіка, паваліўся б на зямлю.
  
  – Добра, – амаль провыл ён. – Добра, добра, забудзься пра гэта. – Затым сухое твар зноў стала нахабным. – Вялебны Гарденер прасіў перадаць: калі ты адкажаш адмовай, я павінен сказаць, што твой сябар крыкам кліча цябе. Ты гэта разумееш?
  
  – Я ведаю, каго ён кліча.
  
  – Хутка ў кузаў! – раўнуў Педерсен, праходзячы міма і ледзь зірнуўшы на іх. Мінуўшы Сонні, ён скорчил грымасу, нібы унюхал што-то сгнившее.
  
  Джэк чуў крыкі Ваўка, калі яны з'язджалі, хоць праржавелае глушыцелі грузавікоў даўно ператварыліся ў металічнае карункі, а рухавікі грымелі. І потым крыкі не сціхалі. З розумам Ваўка ў Джэка паўстала трывалая сувязь, і ён чуў яго крыкі, нават калі яны прыбылі на Далёкае поле. Ён разумеў, што крыкі гэтыя гучаць толькі ў яго ў галаве, але лягчэй ад гэтага не станавілася.
  
  Бліжэй да ленчу Воўк змоўк, і Джэк зразумеў, раптоўна і без ценю сумневаў, што Гарденер загадаў выпусціць яго з Скрыні, перш чым крыкі прыцягнуць непатрэбнае увагу. Пасля таго, што здарылася з Фердом ён не хацеў, каб хто-небудзь пачаў прыглядацца да «Лучезарному хаце».
  
  Калі рабочыя каманды вярнуліся з поля, Джэк ўбачыў, што дзверы ў Скрыню адкрыта, а ўнутры пуста. Воўк ляжаў на ніжняй ложку ў пакоі наверсе. Ён ледзь усміхнуўся, калі Джэк пераступіў парог.
  
  – Як твая галава, Джэк? Сіняк трохі збялеў. Воўк!
  
  – Воўк, як ты?
  
  – Крычаў, так? Нічога не мог з сабой парабіць.
  
  – Воўк, мне вельмі шкада, што так выйшла.
  
  Воўк выглядаў дзіўным – побледневшим, ссохшимся.
  
  Ён памірае, падумаў Джэк. І тут жа розум яго паправіў: не, Воўк паміраў з таго самага дня, як яны скокнулі ў гэты свет, удирая ад Моргана. Але цяпер ён паміраў хутчэй. Занадта бледны... ссохшийся... але...
  
  Джэк адчуў, як па спіне прабег халадок.
  
  Голыя ногі і рукі Ваўка ўжо не выглядалі голымі: іх пакрывалі валасы. Двума днямі раней іх дакладна не было – Джэк мог у гэтым паклясціся.
  
  Яго ахапіла жаданне падбегчы да акна і паглядзець, як там месяц, каб высветліць, ці не перанёсся ён на семнаццаць дзён наперад.
  
  – Для Змены час яшчэ не падышло, Джэк. – У осипшем голасе Ваўка чуліся балючыя хрыпы. – Але я пачаў мяняцца ў тым цёмным смуродным месцы, куды яны мяне пасадзілі. Воўк! Ад шаленства і спалоху. Таму што я выў і крычаў. Выццё і крыкі самі могуць прывесці да Змены, калі Воўк будзе дастаткова доўга выць і крычаць. – Воўк пагладзіў валасы на нагах. – Яны сыдуць.
  
  – Гарденер ўсталяваў цану за тваё вызваленне, – прызнаўся Джэк, – але я не змог яе заплаціць. Я хацеў, але... Воўк... мая маці...
  
  Яго голас дрыжаў, ён ледзь не плакаў.
  
  – Ш-ш-ш, Джэкі. Воўк ведае. Прама тут і цяпер. – Воўк зноў усміхнуўся гэтай жудаснай бляклай усмешкай і ўзяў Джэка за руку.
  
  
  
  Кіраўнік 24
  
  Джэк называе планеты
  
  1
  
  Яшчэ адна тыдзень у «Лучезарном доме», уславім Госпада. Месяц прыбывала.
  
  У панядзелак усмешлівы Прамяністы Гарденер прапанаваў хлопчыкам схіліць галавы і падзякаваць Бога за зварот да веры нашага брата Фердынанда Джэнклоу. Ферд прыняў рашэнне прыйсці да Хрыста, выздоравливая ў бальніцы Паркленда, распавёў ім Гарденер, ззяючы як медны таз. Ферд патэлефанаваў за кошт выкліканага абанента бацькам і паведаміў ім, што цяпер усёй душой імкнецца да Хрыста, і яны памаліліся прама падчас размовы, і ў той жа дзень бацькі прыехалі, каб забраць Ферда дадому. Забіты і пахаваны на якім-небудзь замерзлай индианском поле... або, магчыма, у Далінах, дзе яго ніколі не знойдзе дарожная паліцыя штата Індыяна.
  
  Аўторак выдаўся занадта халодным і дажджлівым для палявых работ. Большасці дазволілі заставацца ў пакоях, спаць ці чытаць, але за Джэка і Ваўка ўзяліся ўсур'ёз. Воўк пад праліўным дажджом цягаў смецце з свірна і хлявоў да абочыне дарогі. Джэка вызначылі на мыцьцё прыбіральняў. Ён лічыў, што Уорвик і Кейсі, якія даглядалі за ім, на поўным сур'ёзе думалі, што далі яму сапраўды брудную працу. Не выклікала сумневаў, што яны ніколі не бачылі мужчынскага туалета сусветна вядомага «Бара Апдайка ў Оутли». Яшчэ адна тыдзень у «Лучезарном доме», можаце сказаць «пра-так-а».
  
  Гектар Баст вярнуўся ў сераду, з загипсованной да локця рукой і такім бледным тварам, што вугры выглядалі яркімі кропкамі румяны.
  
  – Лекар кажа, што цалкам рухомасць можа і не аднавіцца, – паскардзіўся ён Джэку. – Табе і твайму тупому аднаго прыйдзецца за гэта адказаць, Паркер.
  
  – Ты хочаш, каб тое ж самае здарылася і з другой рукой? – спытаў Джэк... але спалохаўся. У вачах Гека чыталася не проста жаданне адпомсціць: той задумаў забойства.
  
  – Я яго не баюся, – адказаў Гек. – Сонні кажа, што ўвесь імпэт выйшаў з яго ў Скрыні. Сонні кажа, ён гатовы на ўсё, толькі б зноў не трапіць туды. Што ж тычыцца цябе...
  
  Мільгануў левы кулак Гека. Гэтай рукой ён кіраваўся не так спрытна, як правай, але Джэк, зачараваны лютасцю, якой дыхала бледны твар здоровяка, зрэагаваць не паспеў. Пад кулаком Баста яго вусны распласталіся ў недарэчнай усмешцы, пацякла кроў. Джэка адкінула да сцяны.
  
  Дзверы адчыніліся, і ў праёме з'явілася галава Білі Адамса.
  
  – Зачыні дзверы, ці я прасачу, каб і ты атрымаў сваё! – закрычаў Гек, і Адамс, якому не хацелася трапляць пад гарачую руку, хуценька рэціраваўся.
  
  Гек рушыў на Джэка. Той, хістаючыся, адштурхнуўся плячыма ад сцяны і падняў кулакі. Гек спыніўся.
  
  – Такі ты, значыць? Гатовы біцца з хлопцам, у якога адна здаровая рука? – Кроў кінулася яму ў твар.
  
  У калідоры трэцяга паверха пачуліся таропкія крокі, якія накіроўваліся да лесвіцы. Гек паглядзеў на Джэка.
  
  – Гэта Сонні. Ідзі. Валі адсюль. Мы да цябе дабяромся, сябар мой. І да цябе, і да тупога. Вялебны Гарденер сказаў, што можна, калі толькі ты не скажаш яму тое, што ён хоча ведаць. – Гек ўхмыльнуўся. – Зрабі мне паслугу, сучонок. Не кажы яму.
  
  2
  
  Скрыню што-то адабраў у Ваўка, гэта дакладна, думаў Джэк. Пасля сутычкі з Геком Бастом прайшло шэсць гадзін. Да званка, што кліча вясной на споведзь, заставалася зусім нічога, але цяпер Воўк моцна спаў на ніжняй ложку. Дождж працягваў барабаніць па даху і сценах «Прамяністага дома».
  
  І Джэк выдатна разумеў, што справа не толькі ў Скрыні. І нават не ў «Лучезарном доме». Віна ляжала на гэтым свеце. Воўк проста сумаваў па Далінах. Жыццёвая сіла сыходзіла з яго. Ён рэдка ўсміхаўся, смяяцца перастаў зусім. Калі за ленчем Уорвик накрычаў на Ваўка, таму што той еў пальцамі, ён проста сціснуўся ў камяк.
  
  
  
  Гэта адбудзецца хутка, Джэкі. Таму што я паміраю. Таму што Воўк памірае.
  
  
  
  Гек Баст не баяўся Ваўка, і сапраўды, у Ваўка не засталося нічога такога, што магло выклікаць страх. Здавалася, зламаная рука Гека стала апошнім праявай сілы, на якое спадабніўся Воўк.
  
  Затрымцеў электрычны званок.
  
  У гэты вечар, пасля споведзі, і абеду, і пропаведзі, Джэк і Воўк, вярнуўшыся ў свой пакой, знайшлі ложку мокрымі і воняющими мочой. Джэк пайшоў да дзвярэй, адчыніў яе і ўбачыў у калідоры хмыліцца Сонні, Уорвика і яшчэ аднаго здаровага хлопца па прозвішчы Ван Зандт.
  
  – Напэўна, мы памыліліся пакоем, сучонок, – растлумачыў Сонні. – Падумалі, што гэта, павінна быць, сарцір, мяркуючы па говну, якое тут плавае.
  
  Ван Зандт ад гэтай жарты зарагатаў так, што склаўся напалам.
  
  Джэк доўга глядзеў на іх, і Ван Зандт перастаў смяяцца.
  
  – На каго ты глядзіш, гаўнюк? Хочаш, каб я расквасил твой гробаны нос?
  
  Джэк зачыніў дзверы, азірнуўся і ўбачыў, што Воўк спіць на мокрай ложку – ў вопратцы. У яго пачала адрастаць барада, але твар усё роўна выглядала бледным, натянувшаяся скура блішчала. Джэк разумеў, што такое твар – сведчанне цяжкай хваробы.
  
  
  
  Лепш пакінуць яго ў спакоі, стомлена падумаў Джэк. Калі ён настолькі стаміўся, хай спіць.
  
  Няма. Нельга пакідаць яго спаць на гэтай гідкай ложка. Ніяк нельга!
  
  
  
  З цяжкасцю перастаўляючы ногі ад стомы, Джэк падышоў да Ваўка, трос яго, пакуль не пабудзіў, прымусіў падняцца з мокрага, смярдзючага матраца і зняць камбінезон. Спаць яны клаліся на падлогу, прыціснуўшыся адзін да аднаго.
  
  У чатыры раніцы дзверы адчыніліся, увайшлі Сонні і Гек. Паднялі Джэка і то павялі, то пацягнулі ў кабінет Прамяністага Гарденера ў склепе.
  
  Гарденер сядзеў, паклаўшы ногі на кут стала. Цалкам апрануты, нягледзячы на ранні гадзіну. На карціне за яго спіной Ісус ішоў па Галілейскага мора, а апосталы ў здзіўленні вылупіліся на яго. Справа шкляное акно выходзіла ў цёмную студыю, дзе Кейсі тварыў свае цуды. Да адной з паясных завес штаноў прападобнага мацаваўся канец ланцужкі для ключоў. Самі ключы – цяжкая звязак – ляжалі на далоні Гарденера. Кажучы, ён гуляў з імі.
  
  – З таго часу, як ты прыбыў сюды, ты ні разу не спавядаўся, Джэк. – У голасе прападобнага чуўся лёгкі папрок. – Споведзь карысная для душы. Без споведзі нас не могуць выратаваць. І я кажу не пра ідыёцкую, варварскую споведзь каталікоў. Я кажу пра споведзь перад нашымі братамі і нашым Збаўцам.
  
  – Калі вам усё роўна, я хачу, каб мая споведзь заставалася паміж мной і Выратавальнікам, – без запінкі адказаў Джэк і, нягледзячы на страх і дрымотнасць, яшчэ застилавшую розум, не мог не парадавацца лютасьці, якая перекосила твар Гарденера.
  
  – Мне не ўсё роўна! – закрычаў Гарденер. Ныркі Джэка выбухнулі болем. Ён паваліўся на калені.
  
  – Думай, што кажаш звышгоднаму Гарденеру, сучонок, – прашыпеў Сонні. – Некаторыя з нас гатовыя пастаяць за яго.
  
  – Блаславі цябе Бог за тваю вернасьць і тваё каханне, Сонні, – сур'ёзна адказаў Гарденер і зноў засяродзіўся на Джэка.
  
  – Падымайся, сынок.
  
  Джэку ўдалося ўстаць, схапіўшыся рукой за край стала дарагога з светлага дрэва.
  
  – Якое тваё сапраўднае імя?
  
  – Джэк Паркер.
  
  Ён убачыў, як Гарденер ледзь прыкметна кіўнуў, і паспрабаваў разгарнуцца, але не паспеў. Зноў удар прыйшоўся па нырках. Джэк войкнуў і ўпаў, прыклалі сіняком на лбе да краю стала Гарденера.
  
  – Адкуль ты, хлуслівае, нахабнае д'ябальскае адроддзе?
  
  – З Пенсільваніі.
  
  Цяпер яму ўрэзалі па левым сцягне. Ён скруціўся ў позе зародка на белым карастанском дыване, прыціснуўшы калені да грудзей.
  
  – Падніміце яго.
  
  Сонні і Гек паднялі.
  
  Гарденер сунуў руку ў кішэню белага пінжака і дастаў запальнічку «Зиппо». Крутануў колца, і ўспыхнуў высокі жоўты мова полымя, які Гарденер пачаў павольна набліжаць да твару Джэка. Дзевяць цаляў. Да ноздраў Джэка далятаў саладкавы, з'едлівы пах бензіну. Шэсць цаляў. Цяпер адчувалася цяпло. Тры цалі. Яшчэ цаля – можа, палова, – і непрыемныя адчуванні зменяцца болем. У затуманеным вачах Прамяністага Гарденера стаяла шчасце. Вусны дрыжалі на мяжы ўсмешкі.
  
  – Так! – Гек горача дыхаў. Ад яго смярдзела лукам. – Так, давайце!
  
  – Адкуль я цябе ведаю?
  
  – Я ніколі не сустракаўся з вамі, – выдыхнуў Джэк.
  
  Полымя наблізілася. Вочы Джэка пачалі слязіцца, ён адчуў жар. Паспрабаваў адкінуць галаву. Сонні Сингер штурхнуў яе наперад.
  
  – Дзе я з табою сустракаўся? – прахрыпеў Гарденер. Язычок полымя танчыў у яго чорных зрачках. Два язычка – блізняты або двайнікі. – Апошні шанец!
  
  Скажы яму, дзеля Бога, скажы!
  
  – Калі мы і сустракаліся, я гэтага не памятаю, – выдыхнуў Джэк. – Можа, у Каліфорніі...
  
  Вечка «Зиппо» зачынілася. Джэк з палёгкай усхліпнуў.
  
  – Бярыце яго, – загадаў Гарденер.
  
  Яны пацягнулі Джэка да дзвярэй.
  
  – Карысці ад гэтага для цябе ніякага, ведаеш. – Прамяністы Гарденер адвярнуўся і глядзеў на Хрыста, які ішоў па вадзе. – Я выцягну з цябе тое, што мне трэба. Калі не ў гэтую ноч, то ў наступную. Калі не ў наступную, то праз адну. Чаму не палегчыць сабе жыццё, Джэк?
  
  Джэк прамаўчаў. Імгненнем пазней застагнаў ад болю ў заломленной руцэ.
  
  – Скажы яму! – прашыпеў Сонні.
  
  І што-то ў Джэка хацела сказаць, не з-за болю, а таму, што...
  
  
  
  ...споведзь карысная для душы.
  
  
  
  Ён успомніў брудны двор, успомніў гэтага ж чалавека, але ў іншым целе, распытваў, хто ён такі, успомніў, як падумаў: Я скажу вам усё, што вы захочаце даведацца, калі толькі вы перастанеце свідраваць мяне вашымі жудаснымі вар'яцкімі вачыма, так, я ўсё скажу, таму што я ўсяго толькі дзіця, а менавіта гэта робяць дзеці, яны кажуць, яны распавядаюць ўсё...
  
  Потым успомніў голас маці, суровы голас, які пытаецца, няўжо ён збіраецца выкласці ўсе гэтага тыпу?
  
  – Я не магу сказаць тое, чаго не ведаю, – адказаў ён.
  
  Вусны Гарденера разышліся ў сухі, вузкай ўсмешцы.
  
  – Адвядзіце яго назад у пакой.
  
  3
  
  Проста яшчэ адна тыдзень у «Лучезарном доме», можаце сказаць «амэн», браты і сёстры. Проста яшчэ адна доўгая, доўгая тыдзень.
  
  Джэк затрымаўся на кухні пасля таго, як астатнія падлеткі, паснедаўшы, пакінулі там брудныя талеркі і сышлі. Ён ведаў, што рызыкуе, што яго зноў могуць збіць, аблаяць... але зараз яго гэта не хвалявала. Толькі трыма гадзінамі раней Прамяністы Гарденер ледзь не спаліў яму вусны. Ён бачыў па вар'ятам вачам гэтага чалавека, што такое цалкам магчыма, адчуваў, што вар'яцкае сэрца Гарденера перад гэтым не спыніцца. А з улікам такой перспектывы некалькі кухталёў сапраўды мала што значылі.
  
  Калі-то белая кухарская адзенне Рудольфа стала такой жа шэрай, як нізкае лістападаўскае неба. Калі Джэк паўшэптам вымавіў яго імя, Рудольф кінуў на хлопчыка наліты крывёй, цынічны погляд. Пахла ад яго танным віскі.
  
  – Табе лепш сысці адсюль, новая рыбка. Яны за табой ўважліва прыглядаюць.
  
  
  
  Скажы мне што-нешта такое, чаго я не ведаю.
  
  
  
  Джэк нервова паглядзеў на старажытную посудамыйную машыну, якая, нібы цмок, ляскатаў, шыпела і дыхала парай на загружавших яе падлеткаў. Яны быццам бы не глядзелі на іх з Рудольфам, але Джэк ведаў, што «быццам бы» – паняцце расцяжнае. Размовы пайшлі б. Пра ды. У «Лучезарном доме» забіралі ўсе грошы, так што чуткі замянялі наяўнасць.
  
  – Мне трэба адсюль выбрацца, – усё роўна загаварыў Джэк. – Мне і майму вялікаму сябру. Колькі вы хочаце за тое, каб глядзець у другі бок, калі мы выйдзем праз дзверы чорнага ходу?
  
  – Больш, чым ты зможаш заплаціць мне, нават калі дабярэшся да тых грошай, якія яны забралі ў цябе па прыездзе, хлопчык. – Словы прагучалі груба, але Рудольф глядзеў на Джэка па-добраму.
  
  Так, вядома... яны забралі ўсё. Медыятар, срэбны даляр, вялікі шкляны шарык, шэсць даляраў... усё. Запячаталі ў канверт і дзе-то схавалі, верагодна, у падвальным кабінеце Гарденера. Але...
  
  – Паслухайце, я напішу вам распіску...
  
  Рудольф усміхнуўся.
  
  – Пачуць такое ад чалавека, які жыве сярод злодзеяў і наркаманаў, ужо смешна. Можаш пассаць на сваю гробаны распіску, дзядок.
  
  Джэк абрынуў на Рудольфа усю сваю новую сілу. Так, ён навучыўся яе хаваць, гэтую новую прыгажосць – ва ўсякім выпадку, да нейкай ступені, – але зараз ён даў ёй волю і ўбачыў, як Рудольф адступіў перад ёй, і на яго твары адбіліся замяшанне і здзіўленне.
  
  – Мая распіска – гэта тыя ж грошы, і, думаю, вы гэта ведаеце, – адказаў Джэк. – Дайце мне адрас, і я адпраўлю вам наяўныя грошы паштовым пераводам. Колькі? Ферд Джэнклоу казаў мне, што за два даляра вы адпраўляеце любы ліст. Дзясяткі хопіць, каб вы адвярнуліся?
  
  – Ні дзясяткі, ні дваццаткі, ні сотні. – Голас Рудольфа гучаў роўна. Цяпер ён глядзеў на падлетка з сумам, якая моцна напалохала Джэка. Сум гэтая так жа ясна, як і ўсё астатняе – можа, нават ясней, – давала зразумець, у якую пастку трапілі яны з Ваўком. – Так, раней я гэта рабіў. Часам за пяць баксаў. Часам, ужо не ведаю, ці паверыш, за так. І для Ферда Джэнклоу зрабіў бы за так. Ён быў добрым хлопцам. Гэтыя сволачы... – Рудольф падняў счырванелы ад вады і мыйнага парашка кулак i патрос ім у бок абліцаванай зялёным кафляй сцены. Убачыў, што Мортон, злоўлены з доказамі злачынства онанист, глядзіць на яго, і грозна звёў бровы. Мортон тут жа адвёў вочы.
  
  – Дык чаму не? – у адчаі спытаў Джэк.
  
  – Таму што я баюся.
  
  – У сэнсе? У той вечар, калі я трапіў сюды, Сонні...
  
  – Сонні! – Рудольф грэбліва махнуў рукой. – Не баюся я Сінгэр, і Баста не баюся, хай ён такі здаравенны. Я баюся яго.
  
  – Гарденера?
  
  – Ён д'ябал з пекла, – адказаў Рудольф. Пераступіў з нагі, потым дадаў: – Я скажу табе тое, чаго не казаў нікому. У адну тыдзень ён не даў мне канверт з жалаваннем, і я спусціўся ў яго кабінет. Звычайна туды не хаджу, не падабаецца мне гэты падвал, але ў той раз давялося... не мог не пабачыцца з ім. Мне тэрмінова патрабаваліся грошы, ты разумееш, аб чым я? Я ўбачыў, як ён прайшоў па калідоры ў кабінет, таму ведаў, што ён там. Падышоў, пастукаў у дзверы, і яна расчыніліся, таму што ён не зачыніў яе на сабачку. І ведаеш што, малы? Яго там не было.
  
  Распавядаючы, Рудольф паніжаў і паніжаў голас, так што ў канцы Джэк ледзьве разбіраў слова за грукатам і шыпеннем посудамыйнай машыны. Пры гэтым вочы ў кухары станавіліся ўсё шырэй, як у дзіцяці, слухаў страшную казку.
  
  – Я падумаў, што ён запісвае ў студыі, якая ў іх побач, але яго не было і там. І ён не мог выйсці ў капліцу, таму што з кабінета ўваходу ў яе няма. Яшчэ адна дзверы з кабінета вядзе ў двор, але я бачыў, што яна зачыненая на замок ды засаўку знутры. Так куды ён адправіўся, прыяцель? Куды ён адправіўся?
  
  Джэк-то ведаў, але мог толькі остолбенело глядзець на Рудольфа.
  
  – Я думаю, ён д'ябал з пекла і адправіўся на якім-то д'ябальскае ліфце ўніз для дакладу ў сваю штаб-кватэру, – працягнуў Рудольф. – Я б хацеў табе дапамагчы, але не магу. Нават у Форт-Нокс не хопіць грошай, каб прымусіць мяне пайсці супраць Прамяністага. А цяпер вымятаць адсюль. Можа, яны не заўважылі твайго адсутнасці.
  
  Але яны, зразумела, заўважылі. Калі ён выйшаў з двухстворкавых дзвярэй, Уорвик ступіў да яго ззаду і ўдарыў па спіне спалучана ў велізарны кулак рукамі. І калі ад удару ён куляй панёсся па пустой сталовай, невядома адкуль, як чорцік з табакеркі, выскачыў Кейсі і выцягнуў нагу. Не паспеўшы спыніцца, Джэк спатыкнуўся аб яе і паваліўся на падлогу, удараючыся аб ножкі крэслаў. Падняўся, глытаючы слёзы лютасці і сораму.
  
  – Не трэба табе так доўга адносіць брудныя талеркі, сучонок, – прагыркаў Кейсі. – За гэта цябе могуць взгреть.
  
  Уорвик усміхнуўся.
  
  – Ды. А цяпер пайшоў наверх. Грузавікі зараз паедуць.
  
  4
  
  У чатыры раніцы яго абудзілі і зноў даставілі ў кабінет Гарденера.
  
  Гарденер адарваўся ад Бібліі, быццам здзівіўся, убачыўшы яго перад сабой.
  
  – Гатовы паспавядацца, Джэк Паркер?
  
  – Мне няма чаго...
  
  Зноў ўспыхнула запальнічка. Полымя плясало ў цалі ад яго кончыка носа.
  
  – Сознавайся. Дзе мы сустракаліся? – Полымя наблізілася. – Я выцягну гэта з цябе, Джэк. Дзе? Дзе?
  
  – На Сатурне! – крыкнуў Джэк. Нічога іншага яму ў галаву не прыйшло. – На Уране! На Меркурыі! Дзе-то на поясе астэроідаў! На Іа! На Ганімедзе! На Дзей...
  
  Боль, моцная, свінцовая, сокрушающая, выбухнула ў ніжняй часткі яго жывата: Гектар Баст сунуў здаровую руку яму паміж ног і сціснуў яйкі.
  
  – Вось так. – Гек Баст радасна ўсміхаўся. – Хіба ты гэтага не заслужыў, паршывы насмешнікі?
  
  Джэк, рыдаючы, павольна паваліўся на падлогу.
  
  Прамяністы Гарденер нахіліўся да яго, на яго твары чыталася цярпенне, можа, нават асалода.
  
  – У наступны раз прывядуць сюды і твайго сябра, – проворковал ён. – І з ім я цырымоніцца не буду. Падумай пра гэта, Джэк. Да заўтрашняй ночы.
  
  Але Джэк вырашыў, што заўтрашняй ноччу яго і Ваўка тут не будзе. Калі сысці заставалася толькі ў Даліны, што ж, туды яны і пойдуць...
  
  ...калі ён зможа перакінуць іх туды.
  
  
  
  Кіраўнік 25
  
  Джэк і Воўк адпраўляюцца ў пекла
  
  1
  
  Скокнуць яны маглі толькі з першага паверха. Джэк засяроджваецца перш за ўсё на гэтым, а ўжо потым на самой магчымасці такога скачка. Вядома, усё б істотна спрасцілася, скарыстайся яны сваёй маленечкай пакойчык. Але яна знаходзілася на трэцім паверсе, у сорак футаў над зямлёй. Джэк не ведаў, як геаграфія і тапаграфія Далін суадносяцца з геаграфіяй і тапаграфіяй Індыяны, але яму не хацелася, каб яны зламалі шыю.
  
  Ён патлумачыў Ваўку, што ім трэба зрабіць.
  
  – Ты зразумеў?
  
  – Так, – апатычна адказаў Воўк.
  
  – Усё роўна паўтары, дружа.
  
  – Пасля снедання я іду ў туалет па другі бок калідора ад агульнай пакоі. Я заходжу ў першую кабінку. Калі ніхто не зверне ўвагі на мой сыход, ты таксама заходзіш у прыбіральню. І мы вяртаемся ў Даліны. Усё правільна, Джэкі?
  
  – Ды. – Ён паклаў руку на плячо Ваўка, сціснуў. Воўк слаба ўсміхнуўся. Джэк сумеўся, але ўсё ж сказаў:
  
  – Даруй, што ўцягнуў цябе ў гэтую гісторыю. Цалкам мая віна.
  
  – Не, Джэк, – запярэчыў Воўк. – Мы паспрабуем. Магчыма... – І летуценная іскрынка надзеі бліснула ў вачах Ваўка.
  
  – Так, – кіўнуў Джэк. – Магчыма.
  
  2
  
  Хваляванне і спалох спрэс пазбавілі Джэка апетыту, але ён падумаў, што прыцягне да сябе ўвагу, калі не стане ёсць. Таму праглынуў яечню і бульбу, густам не отличавшуюся ад пілавіння, і нават змог з'есці тоўсты кавалак бекону.
  
  Неба нарэшце-то ачысьцілася. Ноччу падмарозіла, і камяні на Далёкім полі, напэўна, ператварыліся ў кавалкі дзындры, кінутыя ў зацвярдзелую пластмасу.
  
  Талеркі занеслі на кухню.
  
  Падлеткам дазволілі вярнуцца ў агульную пакой, пакуль Сонні Сингер, Гектар Баст і Эндзі Уорвик складалі спісы на дзённыя працы.
  
  Усе сядзелі моўчкі, з пустымі, нічога не выказваюць асобамі. Педерсен трымаў у руках свежы нумар часопіса, які выпускала царква Гарденера, «Лучезарность Ісуса». Ён ляніва пераварочваў старонкі, зрэдку пазіраючы на падлеткаў.
  
  Воўк запытальна паглядзеў на Джэка. Той кіўнуў. Воўк падняўся і накіраваўся да дзвярэй. Педерсен праводзіў поглядам Ваўка, пераканаўся, што той перасёк калідор і ўвайшоў у доўгі вузкі туалет, і вярнуўся да часопісу.
  
  Джэк далічыў да шасцідзесяці, потым прымусіў сябе далічыць да шасцідзесяці яшчэ раз. Гэтыя дзве хвіліны сталі самымі доўгімі ў яго жыцці. Ён жудасна баяўся, што Сонні і Гек ўвойдуць у агульную пакой і загадаюць ўсім рассаживаться па грузавікам, а яму хацелася трапіць у туалет да іх з'яўлення. Але Педерсену хапіла б розуму западозрыць нядобрае, калі б Джэк адразу рушыў услед за Ваўком.
  
  Нарэшце Джэк устаў і накіраваўся да дзвярэй. Яна знаходзілася неверагодна далёка, і ён, здавалася, ніяк не мог да яе наблізіцца, нібы бачыў перад сабой аптычную ілюзію.
  
  Педерсен падняў галаву.
  
  – Куды гэта ты, сучонок?
  
  – У туалет, – адказаў Джэк. Мова ў яго перасохла. Ён чуў, што ў людзей ад страху перасыхае ў роце, але каб пересыхал мову?
  
  – Яны паднімуцца сюды праз хвіліну. – Педерсен матнуў галавой у бок лесвіцы, якая вяла ў падвал, да капліцы, студыі і кабінету Гарденера. – Табе лепш пацярпець. Отольешь на Далёкім поле.
  
  – Я хачу стала лягчэй бачыць! – у роспачы адказаў Джэк.
  
  
  
  Вядома. А можа, ты і твой вялікі дурны сябар хочаце падрачыць адзін аднаму, перш чым пачаць дзень. Каб трохі ўзбадзёрыцца. Сядзь на месца.
  
  
  
  – Добра, тады ідзі, – злосна кінуў Педерсен. – Няма чаго стаяць тут і распаўсюджвацца пра гэта.
  
  Ён зноў уткнуўся ў часопіс. Джэк хутка перасёк калідор і ўвайшоў у туалет.
  
  3
  
  Воўк абраў не тую кабінку – у сярэдзіне доўгага шэрагу. Яго вялікія працоўныя чаравікі тырчалі з-пад дзверы. Джэк увайшоў ўнутр. У кабінцы ледзь хапіла месца для дваіх, і ён адчуў моцны, амаль звярыны пах, які ідзе ад Ваўка.
  
  – Што ж, давай паспрабуем.
  
  – Джэк, я баюся.
  
  Джэк нервова засмяяўся.
  
  – Я таксама.
  
  – Як мы?..
  
  – Не ведаю. Дай мне рукі.
  
  З чаго пачынаць, як не з гэтага?
  
  Воўк абхапіў валасатымі рукамі – амаль лапамі – пэндзля Джэка, і той адчуў, як праз іх у яго ўліваецца нейкая невядомая сіла. Атрымлівалася, сіла Ваўка зусім і не пайшла. Проста схавалася, як часам здараецца з крыніцай ў незвычайна спякотнае час года.
  
  Джэк заплюшчыў вочы.
  
  – Хачу вярнуцца. Хачу вярнуцца. Воўк, дапамагай мне!
  
  – Абавязкова, – выдыхнуў Воўк. – Зраблю ўсё, што змагу! Воўк!
  
  – Тут і цяпер.
  
  – Прама тут і цяпер!
  
  Джэк мацней сціснуў рукі-лапы Ваўка. Да яго ноздраў далятаў пах «Лизола». Здалёк пачуўся шум аўтамабіля, які праязджаў побач. Тэлефонны званок. Джэк падумаў: Я п'ю чароўны сок, у думках я п'ю яго, прама тут і цяпер п'ю яго, я яго адчуваю, такі пурпурны і такі густы і свежы, я адчуваю яго густ, я адчуваю, як сціскаецца горла...
  
  І ў той момант, калі уяўны сок запоўніў горла, свет пахіснуўся пад імі, вакол іх. Воўк выгукнуў:
  
  – Джэкі, атрымліваецца!
  
  Крык Ваўка збіў настрой, і на імгненне Джэк зразумеў, што гэта ўсяго толькі трук, усё роўна што спрабаваць заснуць, лічачы авечак, і свет вярнуўся. Пах «Лизола» узмацніўся. Хто-то буркліва адказаў на тэлефонны званок: «Так, алё, хто гэта?»
  
  
  
  Няма, вядома, гэта не трук, зусім не трук – гэта магія. Гэта магія, і я рабіў гэта раней, зусім маленькім, і магу зрабіць цяпер, Спідзі так казаў, сляпы спявак Сняжок таксама так казаў, ЧАРОЎНЫ СОК У МЯНЕ Ў ГАЛАВЕ...
  
  
  
  Ён усімі сіламі ірвануўся з гэтага свету, усёй воляй... і лёгкасць, з якой яны скокнулі, трэсла, нібы кулак біў па чаму-то выглядевшему як граніт, а на паверку апынулася пласцінай фарбаванага пенапласту. Ты думаў, што разаб'еш ў кроў косткі пальцаў, але прабіў пласціну наскрозь, не сустрэўшы супраціву.
  
  4
  
  Джэку, які не адкрываў вачэй, здалося, што падлогу спачатку пачаў крышыцца пад нагамі... а потым знік цалкам.
  
  Ох, чорт, мы ўсё роўна цяпер куды-то свалимся, са страхам падумаў ён.
  
  Але яны не зваліліся, толькі крыху соскользнули. Імгненнем пазней абодва, і ён, і Воўк, цвёрда стаялі – толькі на зямлі, а не на плітках падлогі ў прыбіральні.
  
  Паветра запаўняў пах серы, густа замешенный на смуроду сцёкавых вод. Гэта быў пах смерці, і Джэк падумаў, што ён забівае ўсе надзеі.
  
  – Джэйсан! Што за пах? – прастагнаў Воўк. – Ох, Джэйсан, гэты пах, не магу заставацца тут, Джэкі, не магу заставацца...
  
  Вочы Джэка адкрыліся. У гэты самы момант Воўк адпусціў яго рукі і, хістаючыся, рушыў наперад, з моцна зажмуренными вачыма. Джэк ўбачыў, што мехаватыя чиносы і кашулю ў кашулю змяніў знаёмы камбінезон. Акуляры Джона Ленана зніклі. І...
  
  І Воўк ішоў да абрыву, ад якога яго адлучала менш чатырох футаў.
  
  – Воўк! – Ён скокнуў да Ваўка, рукамі абхапіў яго за пояс. – Воўк, няма!
  
  – Джэкі, не магу заставацца! – прастагнаў Воўк. – Гэта Яма, адна з тых Ям, якія Морган выкапаў у гэтых месцах, або я чуў, што іх выкапаў Морган, я адчуваю...
  
  – Воўк, тут абрыў, ты ўпадзеш!
  
  Вочы Ваўка адкрыліся. Сківіцу адвісла, як толькі ён убачыў правал, клубившийся дымам ля іх ног. У яго глыбінях чырвоныя агні падміргвалі, як налітыя крывёю вочы.
  
  – Яма, – прастагнаў Воўк. – Ох, Джэкі, гэта Яма. Там, унізе, – печы Чорнага сэрца. Чорнага сэрца ў цэнтры свету. Не магу заставацца, Джэкі, тут самае горшае, што толькі можа быць.
  
  Геаграфія Далін і Індыяны не супадала: такой была першая сувязная думка, якая прыйшла ў галаву Джэка, калі яны з Ваўком стаялі на краі Ямы і глядзелі на пекла, або на Чорнае сэрца ў цэнтры свету. Каля «Прамяністага дома» нічога такога не было і ў памоўцы.
  
  Чатыры фута направа, падумаў Джэк, похолодев ад жаху. Чатыры фута направа – і ўсё. Калі б Воўк паслухаўся мяне...
  
  Калі б Воўк паслухаўся Джэка, яны скокнулі б з першай кабінкі. І, зрабіўшы гэта, апынуліся б у Далінах крыху далей абрыву.
  
  У Джэка падагнуліся калені. Ён зноў схапіўся за Ваўка, на гэты раз, каб выстаяць на нагах.
  
  Воўк механічна падтрымаў Джэка, яго шырока расплюшчаныя вочы свяціліся аранжавым, на твары адбіваліся сум і страх.
  
  – Гэта Яма, Джэкі.
  
  Яма нагадвала велізарны адкрыты кар'ер па здабычы малібдэна ў Каларада. Ён пабываў там з маці тры гады таму, калі яны прыехалі ў Вейл пакатацца на лыжах, але адзін дзень выдаўся занадта халодным, і яны адправіліся на аўтобусны экскурсію на малібдэнавы кар'ер кампаніі «Континентал минералс», размешчаны побач з маленькім мястэчкам пад назвай Сайдуиндер. «Па мне, ён выглядае як гіена, Джэкі. – Маці сумна глядзела ў пакрытае изморозью акно. – Я б хацела, каб такія кар'еры зачынілі, усе да аднаго. Яны паляць і руйнуюць зямлю. Гэта гіена, усё дакладна».
  
  З глыбінь Ямы падымаліся клубы густога, задушлівага дыму. Па схілах змеились тоўстыя жылы якой-то атрутна-зялёнай руды. Ад далёкага схілу Джэка і Ваўка адлучала, напэўна, паўмілі. Дарога спіраллю сыходзіла ўніз. Джэк бачыў паднімаліся і спускавшиеся па ёй фігуркі.
  
  Ён ужо зразумеў, што гэта нейкая турма, таму што быў турмой і «Прамяністы дом». А такім чынам, перад ім былі зняволеныя і наглядчыкі. Голыя зняволеныя, пабітыя на пары, цягнулі за сабой каляскі, напоўненыя вялізнымі кавалкамі гэтай зялёнай, ільснянай тлушчам руды. Іх асобы былі перакошаныя ад болю. Перемазаны сажай. Пакрытыя чырвонымі язвамі.
  
  Ахоўнікі ішлі ззаду, і Джэк ў агідзе зразумеў, што гэта не людзі. Ні ў якім сэнсе. Перакручанае, гарбатыя, з кіпцюрастымі лапамі, з завостранымі, як у містэра Спока, вушамі. Ды гэта ж гаргуллі! – падумаў ён. Усе гэтыя монстры з начных кашмараў, захаваныя ў камені на кафедральных саборах Францыі (у мамы была такая кніжка, і я думаў, што мы паглядзім фатаграфіі ўсіх сабораў, але яна перастала іх паказваць пасля таго, як мне прысніўся дрэнны сон і я обмочил ложак), яны адсюль? Хто-то сустрэў іх тут? Хто-то з Сярэдніх стагоддзяў скокнуў сюды, у гэтае месца, і падумаў, яму здаўся пекла?
  
  Але гэта было не бачанне.
  
  Гаргуллі трымалі ў руках пугі, і скрып колаў і грукат выламываемых кавалкаў руды перакрывалі іх смех і свіст. У гэты самы момант двое людзей спыніліся ля самага верху спіральнай дарогі, нахіліўшы галовы, з вздувшимися на шыі жыламі, з дрыготкімі ад напружання нагамі.
  
  Охранявшее іх пачвара – скрюченная стварэньне ў насцегнавая павязку, з палоскай жорсткіх валасоў, якія растуць уздоўж выгнутага пазваночніка, – абрынула дубец спачатку на аднаго, потым на іншага, завопив высокім, пранізлівым голасам, загонявшим сярэбраныя цвікі ў галаву Джэка. Ён убачыў металічныя наканечнікі, такія ж, як на кнут Осмонда, і ў наступнае імгненне кроў пырснула з рукі аднаго чалавека і патыліцы другога.
  
  Людзі закрычалі і нахіліліся наперад, напружваючы апошнія сілы. Стварэньне аралы і віскатала, размахваючы лускаватай шэрай рукой, круцячы дубец над галовамі рабоў. Неверагодным намаганнем яны пераадолелі апошні ўчастак ўздыму, выкацілі каляску на роўную зямлю. Адзін упаў на калені, зусім выдохшийся, і каляска, працягваючы рух, зваліла яго. Кола праехала па спіне, Джэк пачуў трэск ламаў пазваночніка. Гук нагадаў яму стрэл стартавага пісталета.
  
  Гаргулля люта закрычала, калі каляска нахілілася і перавярнулася, вывальвае руду на патрэсканую, сухую зямлю ў Ямы. Ахоўнік у два кроку падскочыў да ляжачага зняволенаму і падняў пугу. Памірае чалавек павярнуў галаву і паглядзеў Джэку Сойеру ў вочы.
  
  Гэта быў Ферд Джэнклоу.
  
  Убачыў гэта і Воўк.
  
  Яны абняліся.
  
  І скокнулі назад.
  
  5
  
  Яны апынуліся ў цесным, замкнёнай прасторы – уласна, у туалетнай кабінцы, – і Джэк ледзь мог дыхаць, так Воўк абхапіў яго сваімі ручищами. Адна нага Джэка намокла. Якім-то чынам пры вяртанні яна патрапіла ва ўнітаз. Проста супер. З Конанам-варварам такога ніколі не здараецца, змрочна падумаў Джэк.
  
  – Джэк, няма, Джэк, няма, Яма, гэта была Яма, няма, Джэк...
  
  – Спыні! Спыні, Воўк! Мы вярнуліся!
  
  – Не, не, не...
  
  Воўк змоўк. Павольна расплюшчыў вочы.
  
  – Вярнуліся?
  
  – Будзь упэўнены, прама тут і цяпер, так што адпусьці мяне, ты ламаеш мне рэбры, а акрамя таго, мая нага засела ў гэтым чортавым...
  
  Дзверы з прыбіральні ў калідор з грукатам расчыніліся. Стукнулася аб выкладзеныя кафляй сцяну з такой сілай, што панэль з матавага шкла разляцелася ўшчэнт.
  
  Потым расчыніліся дзверы кабінкі. Эндзі Уорвик паглядзеў на іх і люта зароў:
  
  
  
  – Гробаны пидоры.
  
  
  
  Схапіў яшчэ не прыйшоў у сябе Ваўка за кашулю ў кашулю на грудзях і выцягнуў з кабінкі. Штанамі Воўк зачапіўся за кранштэйны, на якім вісеў рулон туалетнай паперы, і вывернуў яго з сцяны. Рулон упаў і расстелился па падлозе. Уорвик адкінуў Ваўка да ракавін, якія знаходзіліся на падыходнай вышыні, каб прыкласціся да яго яйках. Воўк паваліўся на падлогу, трымаючыся за промежность рукамі.
  
  Затым Уорвик павярнуўся да Джэка, але ў дзвярах кабінкі ўжо з'явіўся Сонні Сингер. Працягнуў руку і схапіў Джэка за кашулю.
  
  – Добра, пі... – пачаў Сонні, але больш нічога сказаць не паспеў. Сонні Сингер даставаў Джэка з таго самага моманту, як іх з Ваўком прывезлі ў «Прамяністы дом». Сонні Сингер з яго скрытным смуглявым тварам, які спрабаваў выглядаць як Прамяністы Гарденер (і ў яго атрымлівалася). Сонні Сингер, з лёгкай рукі якога Джэку далі мілае мянушку сучонок. Сонні Сингер, які, несумненна, прапанаваў абасцаўся іх з Ваўком ложку.
  
  Правая рука Джэка стрэліла наперад, не з размаху, як звычайна біў Гек Баст, а ад локця. Удар прыйшоўся ў нос Сонні. Што-то хруснула. Джэк ў гэты момант адчуў пачуццё глыбокага задавальнення.
  
  – Вось так! – усклікнуў ён, выцягваючы нагу з унітаза. Шырокая ўсмешка расцягнула яго вусны, і чарговую думка ён накіраваў Ваўку, усімі сіламі імкнучыся данесці яе да яго: У нас нядрэнныя поспехі, Воўк: ты зламаў руку аднаму ублюдку, а я зламаў нос іншаму.
  
  Сонні, крычучы, падаўся назад, кроў струменілася паміж яго пальцамі.
  
  Джэк выйшаў з кабінкі, трымаючы перад сабой сціснутыя ў кулакі рукі, зусім як Джон Л. Саліван.
  
  – Я казаў табе, трымайся ад мяне далей, Сонні. А цяпер я збіраюся навучыць цябе гаварыць «алілуя».
  
  – Гек! – закрычаў Сонні. – Эндзі! Кейсі! Хто-небудзь!
  
  – Сонні, ды ў цябе спалоханы голас. Не разумею, чаму...
  
  І тут што-то – здаецца, цэлы кузаў цаглін – ўпала Джэку на шыю, адкінуўшы яго ў адно з люстэркаў над ракавінамі. Няхай яно шкляным, аскепкі моцна парэзалі б Джэка. Але ўсё люстэрка тут былі з паліраванай сталі. У «Лучезарном доме» падлеткаў ўсяляк уберегали ад самагубства.
  
  Джэк паспеў выставіць перад сабой руку і змякчыў удар, але ўсё роўна слабавата стаяў на нагах, калі павярнуўся і ўбачыў ухмыляющегося Гека Баста. Ён-то і ўдарыў яго загипсованной правай рукой.
  
  І калі ён глядзеў на Гека, яго раптам ахінула і ледзь не вырвала. Гэта ж быў ты!
  
  – Чартоўску балюча, – Гек падтрымліваў правую руку левай, – але яно таго каштавала, сучонок. – І ён рушыў на Джэка.
  
  
  
  Гэта быў ты! Гэта ты стаяў над Фердом ў іншым свеце і забіваў яго, хлеща пугай. Гэта быў ты, ты быў горгульей, гэта твой двайнік!
  
  
  
  Лютасьць, гарачае, як сорам, ахапіла Джэка. І калі Гек наблізіўся, ён прываліўся да ракавіне, схапіўся за яе край і нанёс удар нагамі. Ад душы прыклаўся да грудзей Гека. Таго адкінула ў адкрытую кабінку. Чаравік, які пры вяртанні ў Індыяну апынуўся ў ўнітазе, пакінуў выразны мокры след на белай швэдары. Гек з агаломшаным тварам плюхнуўся на ўнітаз. Пачуўся ўсплёск. Гіпс ўдарыў па фаянсу.
  
  У туалет спяшаліся і іншыя. Воўк спрабаваў устаць. Валасы падалі яму на твар. Адной рукой заціскаючы нос, з якога па-ранейшаму лілася кроў, Сонні накіроўваўся да Ваўка, відавочна, з тым, каб штурхялём зноў зваліць яго на падлогу.
  
  – Толькі посмей дакрануцца да яго, Сонні, – мякка прамовіў Джэк, і Сонні адхіснуўся.
  
  Джэк ўхапіў Ваўка за руку і дапамог устаць. І ён бачыў, што Воўк яшчэ мацней пакрыўся поўсцю. Гэта занадта вялікае напружанне, такія стрэсы набліжаюць Змяненне, і, о Госпадзе, гэта ніколі не скончыцца, ніколі... ніколі.
  
  Яны з Ваўком попятились ад астатніх – Уорвика, Кейсі, Педерсена, Пибоди, Сінгэр – да далёкай сцяне туалета. Гек з'явіўся з адкрытай кабінкі, у якую ўпаў, і тут Джэк зразумеў сёе-тое яшчэ: яны скокнулі з чацвёртай кабінкі, але Гек выходзіў з пятай. У іншым свеце яны прайшлі роўна столькі, каб вярнуцца ў суседнюю кабінку.
  
  – Яны дрочили адзін аднаму! – гнусаво закрычаў Сонні. – Недоумок і прыгажунчык! Уорвик застукаў іх з вытащенными членамі!
  
  Ягадзіцы Джэка ўперліся ў халодны кафля. Усё, адступаць няма куды. Ён адпусціў Ваўка, яшчэ не прыйшоў у сябе і бездапаможнага, падняў кулакі.
  
  – Падыходзьце. Хто першы?
  
  – Збіраешся справіцца з усімі намі? – спытаў Педерсен.
  
  – Калі прыйдзецца, ды. Ці думаеш, што я прыйшоў сюды памаліцца? Падыходзіце!
  
  На твары Педерсена адбілася трывога, у вачах Кейсі чытаўся страх. Яны спыніліся... яны ў прамым сэнсе спыніліся. На імгненне Джэк адчуў вар'яцкую, ідыёцкую надзею. Падлеткі глядзелі на яго з той жа няўпэўненасцю, з якой мужчыны глядзяць на шалёнага сабаку. Яго, вядома, можна забіць... але спачатку ён можа каго-небудзь моцна пакусаць.
  
  – Прапусціце мяне, хлопчыкі, – пачуўся моцны, меладычны голас, і яны з гатоўнасцю посторонились, асвяціла іх твары палёгку. Прыйшоў вялебны Гарденер, а вялебны Гарденер, вядома ж, ведаў, што трэба рабіць у падобных выпадках.
  
  У гэтую раніцу апрануты ў чорныя штаны і белую атласную кашулю з шырокімі, прама байроновскими рукавамі, ён накіраваўся да падлеткам, прыціснутым да сцяны. У руцэ ён трымаў чорны футляр са шпрыцамі.
  
  Ён паглядзеў на Джэка і ўздыхнуў.
  
  – Ты ведаеш, што сказана ў Бібліі пра гомасэксуалізм, Джэк?
  
  Джэк ощерился.
  
  Гарденер сумна кіўнуў, нібы нічога іншага і не чакаў.
  
  – Так, усе хлопчыкі дрэнныя. Гэта аксіёма.
  
  Ён адкрыў футарал. Шпрыц бліснуў.
  
  – Я думаю, ты і твой сябар зрабілі сёе-тое горай садаміі, – працягнуў Гарденер меладычным, поўным жалю голасам. – Магчыма, пабывалі ў тых месцах, куды ўваход дазволены толькі мудрым і лепшым.
  
  Сонні Сингер і Гектар Баст пераглянуліся ў замяшанні і трывозе.
  
  – Я думаю, збольшага віна за гэта зло... за гэта вычварэнства ляжыць на мне. – Ён дастаў шпрыц. Паглядзеў на яго, потым дастаў флакон. Аддаў футляр Уорвику і напоўніў шпрыц. – Я ніколі не лічыў неабходным прымушаць маіх хлопчыкаў спавядацца, але без споведзі нельга звярнуцца да Хрыста, а без Хрыста зло толькі нарастае. Таму, хоць я і вельмі аб гэтым шкадую, па ўсім выходзіць, што час прасіць сышло і прыйшоў час патрабаваць ва імя Госпада. Педерсен. Пибоди. Уорвик. Кейсі. Хапайце іх!
  
  Падлеткі накінуліся на іх, як навучаныя сабакі. Джэк паспеў адзін раз ўрэзаць Пибоди, а потым яго моцна схапілі за рукі.
  
  – Дайце бде ударыць яго! – прогнусавил Сонні, спрабуючы прабіцца да Джэку скрозь натоўп. Яго вочы зіхацелі лютасцю. – Я хотю ударыць яго!
  
  – Не цяпер, – спыніў Сонні Гарденер. – Магчыма, потым. Мы за гэта молімся так, Сонні?
  
  – Ды. – Вочы Сонні заблішчалі яшчэ мацней. – Я буду маліцца пра гэта ўвесь дзень.
  
  Як чалавек, нарэшце-то ачуняўшы ад доўгага сну, Воўк зароў і агледзеўся. Убачыў, што Джэка схапілі, убачыў шпрыц і з лёгкасцю адкінуў якая трымала руку аднаго Педерсена. З Ваўка горла вырвалася незвычайна гучнае рыканне.
  
  
  
  – Няма. Адпусціце ЯГО!
  
  
  
  Гарденер танцуючай хадой падышоў да Ваўка са спіны, нагадаўшы Джэку Осмонда, поворачивающегося да калясьнічаму на тым брудным двары. Бліснула іголка. Воўк разгарнуўся, заревев, нібы яго ужалили, – і гэта было недалёка ад праўды. Ён махнуў рукой, каб выбіць шпрыц, але Гарденер апынуўся спрытней.
  
  Астатнія падлеткі, тупа, якія назіралі за тым, што адбываецца, цяпер у трывозе попятились да дзвярэй. Яны не хацелі трапіцца пад руку вялікаму раз'юшанаму Ваўку.
  
  
  
  – Адпусціце ЯГО! Адпусціце... яго... адпусціце яго...
  
  – Воўк!
  
  – Джэк... Джэкі...
  
  
  
  Воўк глядзеў на Джэка здзіўленым вачыма, якія змяняюць колер ад чырванавата-карычневага да памаранчавым і каламутна-чырвоным. Ён працягнуў валасатыя рукі, але Гектар Баст зайшоў са спіны і ударам загипсованной рукі зваліў яго на падлогу.
  
  – Воўк! Воўк! – Джэк не адрываў ад яго вільготных лютых вачэй. – Калі ты забіў яго, сукін сын...
  
  – Ш-ш-ш, містэр Паркер, – прашаптаў яму на вуха Гарденер, і Джэк адчуў, як іголка вонзается ў плячо. – Супакойся. Мы збіраемся асвяціць святлом тваю душу. І, магчыма, ўбачым цябе катящим гружаную каляску уверх па спіральнай дарозе. Скажы «алілуя».
  
  Гэта слова рушыла ўслед за ім у чорнае нябыт.
  
  
  
  Алілуя... алілуя... алілуя.
  
  
  
  Кіраўнік 26
  
  Воўк у скрыні
  
  1
  
  Джэк ачуўся задоўга да таго, як пра гэта даведаліся іншыя, але ўсведамленне, хто ён, што з ім здарылася і ў якім ён становішчы, прыходзіла паступова: ён нагадваў салдата, які застаўся ў жывых пасля доўгага і лютай артабстрэлу. Рука зудело ў тым месцы, куды Гарденер ўваткнуў іголку. Галава балела так моцна, што, здавалася, пульсавалі вочныя яблыкі. І яму страшэнна хацелася піць.
  
  Па лесвічцы вяртання ў рэальнасць ён падняўся яшчэ на прыступку, калі паспрабаваў пачасаць зудящее правае плячо левай рукой. І не змог. Па той прычыне, што яго рукі апынуліся прывязанымі да цела. У нос біў пах старой заплесневелого парусіны – так магла пахнуць скаўцкая палатка, шмат гадоў праляжала скатанной на гарышчы. І толькі тады (хоць з-пад апушчаных стагоддзе ён глядзеў на яе ніяк не менш за дзесяць хвілін) Джэк зразумеў, у чым справа: на яго надзелі ўціхамірвальную кашулю.
  
  Ферд зразумеў бы гэта значна хутчэй, Джэкі. І думка пра Ферде дапамагла яму засяродзіцца, хай галава і разломваўся ад болю. Ён ледзь варухнуўся, дамогшыся толькі таго, што боль з новай сілай прастрэліла галаву, а сверб у плячы стаў нясцерпным. І не змог стрымаць стогн.
  
  Гек Баст: «Ён прачынаецца».
  
  Прамяністы Гарденер: «Не, быць такога не можа. Ўколу, які я яму зрабіў, хопіць, каб паралізаваць дарослага кракадзіла. Ён застанецца ў водрубе як мінімум да дзевяці вечара, а цяпер яму што-небудзь сніцца. Гек, я хачу, каб ты падняўся наверх і выслухаў споведзі хлопчыкаў. Скажы ім, што вячэрняя пропаведзь адмяняецца. Мне трэба сустрэць самалёт, і гэта будзе толькі пачаткам, магчыма, вельмі доўгай ночы. Сонні, ты застанешся тут і дапаможаш мне з бухгалтэрыяй».
  
  Гек: «Ды няма, падобна на тое, ён прачынаецца».
  
  Прамяністы: «Ідзі, Гек. І хай Бобі Пибоди праверыць Ваўка».
  
  Сонні (фыркнув): «Яму там не вельмі падабаецца, праўда?»
  
  
  
  Эх, Воўк, яны пасадзілі цябе ў Скрыню, засмуціўся Джэк. Мне так шкада... мая віна... усё гэта мая віна...
  
  
  
  – Апантаным д'яблам не падабаецца шлях да выратаванні душы, – пачуў ён адказ Прамяністага Гарденера. – Калі дэманы ўнутры пачынаюць паміраць, яны крычаць. Цяпер ідзі, Гек.
  
  – Так, сэр, вялебны Гарденер.
  
  Джэк пачуў, але не ўбачыў, як Гек выходзіць з кабінета. Ён не адважваўся расплюшчыць вочы.
  
  2
  
  Ваўка засунулі ў груба звараны ўручную і забяспечаны магутнымі завалы Скрыню, нібы жыўцом пахавалі ў жалезнай труне. Ён выў ўвесь дзень, у кроў расшибая кулакі аб сцены, штурхаючы намёртва зачыненую на двайны завалу дзверы, пакуль ад болю, падымалася па нагах, не захварэў пахвіну. Воўк не мог выбрацца з Скрыні, молотя яго кулакамі або штурхаючы нагамі, і ведаў гэта, як ведаў і іншае: на гэты раз яго не выпусцяць, як бы ён ні крычаў. Але ён нічога не мог з сабой парабіць: сядзець пад замком для Ваўкоў горш смерці.
  
  Яго крыкі чуліся не толькі ў непасрэднай блізкасці ад «Прамяністага дома», але і на навакольных палях. Падлеткі, да вушэй якіх яны даносіліся, нервова пераглядваліся, але нічога не казалі.
  
  – Я бачыў яго гэтым раніцай у туалеце, як ён пачаў біцца, – даверліва паведаміў Рой Оудерсфелт Мортона ціхім, дрыготкім голасам.
  
  – Яны праўда ганялі адзін аднаму скурку? – спытаў Мортон.
  
  З прысадзістага жалезнага Скрыні данёсся чарговы лямант Ваўка, і абодва паглядзелі ў той бок.
  
  – Яшчэ як! – з запалам усклікнуў Рой. – Сам я не бачыў, таму што нізкага росту, але Бастер Оутс стаяў у першым шэрагу, і ён кажа, што ў гэтага вялікага прыдурка канец таўшчынёй з пажарны шланг. Так і сказаў.
  
  – Госпадзе! – У голасе Мортона чулася пашану, магчыма, выкліканае сумнымі памерамі ўласнага канца.
  
  Воўк выў ўвесь дзень, але калі сонца пачало садзіцца, змоўк. І настала цішыня падалася хлапчукам яшчэ больш злавеснай. Яны часта пераглядваліся, але яшчэ часцей глядзелі – з нарастаючай трывогай – на жалезны Скрыню, які стаяў пасярод палоскі голай зямлі на заднім двары «Дома». Шэсць футаў у даўжыню, тры – у вышыню, ён выглядаў бы як жалезны труну, калі б не квадратнае адтуліну на заходняй баку, забранае тоўстай сталёвай сеткай. Што там адбываецца? – варажылі падлеткі. Нават падчас споведзі, калі звычайна яны ні на што іншае не адцягваліся, галавы пораз паварочваліся да адзінага акна агульнай пакоі, хоць выходзіла яна на фасад, а не на задні двор, дзе стаяў Скрыню.
  
  
  
  Што там адбываецца?
  
  
  
  Гектар Баст ведаў, што яны не могуць засяродзіцца на споведзі, і яго гэта раздражняла, але ён не мог прымусіць іх не адцягвацца, не разумеючы, у чым справа. Падлеткі, якія жылі ў «Доме», чагосьці чакалі. Іх асобы пабялелі мацней, чым звычайна, вочы блішчэлі, як у наркаманаў.
  
  
  
  Што там адбываецца?
  
  
  
  І прысвечаны без працы зразумеў бы, што там адбывалася.
  
  Воўк сыходзіў з месяцам.
  
  Ён адчуў, што гэта адбудзецца, калі палоска сонечнага святла, проникавшая ў вентыляцыйнае акенца, пачала падымацца ўсё вышэй, а сам святло набыў чырванаваты адценне. Ён ведаў, што сыходзіць з месяцам яшчэ рана, да поўні далёка, і Змяненне прычыняла боль. Аднак ён мяняўся, і такое магло здарыцца з любым Ваўком, калі на яго ціснулі занадта моцна і занадта доўга. Воўк адчайна стрымліваў Змена, ведаючы, што гэтага хацеў Джэк. У гэтым свеце ён здзейсніў дзеля Джэка вялікія подзвігі. Аб некаторых Джэк меў цьмянае ўяўленне, але не мог у поўнай меры ацаніць, якой цаной даваліся яны Ваўку.
  
  Але цяпер ён паміраў і сыходзіў з месяцам, і паколькі другое аблягчала першае – смерць станавілася амаль святой і, без сумневу, наканаваным, – Воўк сыходзіў з палёгкай і ў радасці. Як гэта выдатна, больш не змагацца з самім сабой.
  
  І яго рот раптам напоўніўся зубамі.
  
  3
  
  Пасля сыходу Гека пачуліся канторскія гукі: мяккі рыпанне передвигаемых крэслаў, бразгаценне ключоў на рамяні Прамяністага Гарденера, якая адкрылася, а потым закрывшаяся дзверцы шафы.
  
  – Абельсон. Дзвесце сорак даляраў трыццаць шэсць цэнтаў.
  
  Гук нажимаемых клавіш. Пітэр Абельсон уваходзіў у склад КК. Як і ўсе астатнія члены КК, разумны, сімпатычны, без фізічных дэфектаў. Джэк бачыў яго толькі некалькі разоў, але думаў, што Абельсон падобны на Донди з коміксаў, сірату-беспрытульніка з вялікімі вачыма.
  
  – Кларк. Шэсцьдзесят два даляра семнаццаць цэнтаў.
  
  Зноў клавішы. Буркатанне, калі Сонні націснуў «РАЗАМ».
  
  – Гэта сапраўды памяншэнне, – заўважыў ён.
  
  – Я з ім пагавару, не хвалюйся. І калі ласка, давай без балбатні, Сонні. Містэр Слоўт прыбывае ў Мансі у чвэрць на адзінаццатую, і ехаць туды далёка. Я не хачу спазніцца.
  
  – Прабачце, вялебны Гарденер.
  
  Гарденер сказаў што-то яшчэ, але Джэк не пачуў. Згадка Слоута огрело яго як абухом, але пры гэтым ён не надта здзівіўся. Ён адчуваў, што такое вельмі нават магчыма. Гарденер з самага пачатку нешта западозрыў. Джэк выказаў здагадку, што ён не хацеў трывожыць боса па дробязях. А можа, не хацеў прызнаваць, што не ў стане самастойна выцягнуць з Джэка праўду. Але ў рэшце рэшт ён патэлефанаваў... куды? На захад? На ўсход? Джэк многае б аддаў за тое, каб даведацца, адкуль ляціць Морган. З Лос-Анджэлеса? З Нью-Хэмпшыр?
  
  
  
  Прывітанне, містэр Слоўт. Спадзяюся, я вас не адрываю, але мясцовая паліцыя прывезла да мяне хлопчыка... калі на тое пайшло, двух хлопчыкаў, але мяне зацікавіў адзін, разумны. Я быццам бы яго ведаю. Або, магчыма, мой... мой двайнік яго ведае. Ён назваўся Джэкам Паркерам, але... Што? Апісаць яго? Калі ласка...
  
  
  
  І шарык лопнуў.
  
  
  
  Калі ласка, давай без балбатні, Сонні. Містэр Слоўт прыбывае ў Мансі у чвэрць адзінаццатага...
  
  
  
  Час практычна скончыўся.
  
  
  
  Я казаў табе, валі дадому, Джэк... цяпер занадта позна.
  
  Усе хлопчыкі дрэнныя. Гэта аксіёма.
  
  
  
  Джэк крыху прыўзняў галаву і агледзеў пакой. Гарденер і Сонні Сингер сядзелі побач ля далёкага краю пісьмовага стала. Сонні націскаў клавішы арыфмомэтра, тады як Гарденер называў яму ўсё новыя і новыя сумы. Кожная вынікала за прозвішчам члена КК, усе прозвішчы ішлі ў алфавітным парадку. Перад Прамяністым Гарденером ляжала бухгалтарская кніга і няроўная стос канвертаў. Тут жа стаяў сталёвы картотечные скрыню. Калі Гарденер падняў адзін з канвертаў, каб прадыктаваць суму, напісаную на адным баку, Джэк разгледзеў, што намалявана на зваротнай. Двое шчаслівых дзяцей, узяўшыся за рукі, спяшаліся да царквы. У вольнай руцэ кожны трымаў Біблію. Пад малюначкам цягнулася надпіс: «Я БУДУ ПРАМЯНЁМ СВЯТЛА ЕЗУСА».
  
  – Темкин. Роўна сто шэсць даляраў. – Канверт адправіўся ў картотечные скрыню.
  
  – Я думаю, ён зноў здымае вяршкі, – не ўтрымаўся ад каментара Сонні.
  
  – Бог бачыць праўду, але чакае, – рассеяна адказаў Гарденер. – З Віктарам праблем няма. А цяпер затыкніся, і давай скончым усе да шасці.
  
  Сонні зноў націснуў клавішы арыфмомэтра.
  
  Карціна з выявай крочыў па вадзе Ісуса была звернутая, і Джэк ўбачыў схаваны за ёй сейф. Адкрыты.
  
  На стале ляжалі і іншыя цікаватыя прадметы: два канверта з надпісамі «ДЖЭК ПАРКЕР» і «ФІЛІП ДЖЭК ВОЎК», а таксама стары, верны заплечнік Джэка.
  
  Ляжала на стале і звязак ключоў Прамяністага Гарденера.
  
  Ад ключоў погляд Джэка зрушыўся ў левую частку кабінета – да дзвярэй, якая вяла ў двор. Калі б знайшоўся спосаб...
  
  – Йеллин. Шэсцьдзесят два даляра дзевятнаццаць цэнтаў.
  
  Гарденер ўздыхнуў. Паклаў апошні канверт ў доўгі сталёвы скрыню і зачыніў гросбух.
  
  – Верагодна, Гек не памыліўся. Я ўпэўнены, што наш дарагі сябар містэр Джэк Паркер ачуўся. – Ён падняўся, абышоў стол і накіраваўся да Джэку. Вар'яцкія затуманеныя вочы прападобнага блішчалі. Ён сунуў руку ў кішэню і дастаў запальнічку «Зиппо». Джэк адчуў, як ад аднаго яе выгляду ў ім нарастае паніка. – Толькі тваё прозвішча не Паркер, так, дарагі мой хлопчык? Твая сапраўднае прозвішча Соер, я мае рацыю? О так, Соер. Вельмі, вельмі хутка пад'едзе сюды адзін чалавек, які праявіў да цябе непадробную цікавасць. І нам ёсць што яму расказаць, бо так?
  
  Прамяністы Гарденер захіхікаў і адкінуў вечка запальніцы, адкрыўшы пацямнелае колца і закапцелы кнот.
  
  – Споведзь вельмі добрая для душы, – прашаптаў ён і высек агонь.
  
  4
  
  Бах.
  
  
  
  – Што гэта? – спытаў Рудольф, адарваўшыся ад духовак, у якіх выпекался вячэру – пятнаццаць вялікіх пірагоў з індычкай.
  
  – Што – што? – перапытаў Джордж Ирвинсон.
  
  У ракавіны визгливо засмяяўся Доні Кігалі, які чысціў бульбу.
  
  – Я нічога не чуў, – дадаў Ирвинсон.
  
  Доні засмяяўся зноў.
  
  Рудольф раздражнёна паглядзеў на яго.
  
  – Ты чаго так толсто срезаешь лупіну, ідыёт?
  
  – Гы-гы-гы!
  
  
  
  Бах.
  
  
  
  – Цяпер-то ты чуў?
  
  Ирвинсон толькі пакруціў галавой.
  
  Раптам Рудольф спалохаўся. Гэтыя гукі даносіліся з Скрыні – і яму прапаноўвалася верыць, што гэта адрына для захоўвання сена. Чорта з два. У Скрыню пасадзілі здоровяка, якога, мяркуючы па размовах, раніцай застукалі за мужеложством з адным, тым парнишкой, што спрабаваў яго падкупіць. Казалі, што здаравяка палез у бойку, і Гарденеру давялося высечы яго... а яшчэ казалі, што здаравяка не проста зламаў Басту руку; казалі, што ён раздушыў яе ў крывавую пульпу. Хлусня, зразумела, не інакш, але...
  
  
  
  БАХ!
  
  
  
  На гэты раз Ирвинсон азірнуўся. І тут Рудольф зразумеў, што яму тэрмінова трэба ў туалет. Больш таго, у туалет трэцяга паверха, дзе нядрэнна правесці пару-тройку гадзін. Ён адчуваў, што насоўваецца бяда... вялікая бяда.
  
  БАБАХ!
  
  
  
  На дуль пірагі з індычкай.
  
  Рудольф зняў фартух, кінуў на стальніцу, дзе ён вымачивал салёную трэску да заўтрашняга вячэры, і накіраваўся да дзвярэй.
  
  – Куды ты? – спытаў Ирвинсон. Голас яго раптам стаў пранізліва высокім. І дрыжаў. Доні Кігалі люта чысціў бульбіны памерам з футбольны мяч, ператвараючы іх у мячыкі для гольфа, брудныя вільготныя валасы падалі яму на твар.
  
  
  
  БАХ! БАХ! БАХ-БАБАХ!
  
  
  
  Рудольф не адказаў на пытанне Ирвинсона, і да таго часу, калі падняўся на лесвічную пляцоўку другога паверха, ён амаль бег. Часы ў Індыяне наступілі цяжкія, працу ўдавалася знайсці далёка не ўсім, а Прамяністы Гарденер плаціў наяўнымі.
  
  Тым не менш Рудольф задаўся пытаннем, а ці не прыйшла пара знайсці новае месца працы? Можаце вы сказаць: «Забярыце мяне адсюль»?
  
  5
  
  БАХ!
  
  
  
  Верхні завалу на дзверы Скрыні переломился напалову. Паміж Скрынкай і дзвярыма паўстала шчыліну.
  
  На імгненне запанавала цішыня. Потым:
  
  
  
  БАХ!
  
  
  
  Ніжні завалу затрашчаў, выгінаючыся.
  
  
  
  БАХ!
  
  
  
  Ніжні завалу зламаўся.
  
  Дзверы Скрыні са скрыпам павярнулася на вялікіх кованых завесах. Дзве вялізныя ногі, густа парослыя поўсцю, вылезлі з Скрыні пяткамі ўверх. Доўгія кіпцюры ўпіліся ў пыл.
  
  Воўк выбіраўся на свабоду.
  
  6
  
  Полымя то з'яўлялася перад вачыма Джэка, то знікала, з'яўлялася і знікала. З'яўлялася і знікала. Прамяністы Гарденер ўяўляў сабой нешта сярэдняе паміж гіпнатызёр, якія выступаюць перад публікай, і акцёрам-старшакласнікам, гуляюць галоўную ролю ў біяграфіі Вялікага вучонага ў «Познім, познім шоў». Скажам, як Пол Муні. Усё гэта выглядала пацешна, і Джэк, калі б яго не трэсла ад страху, напэўна, засмяяўся б. Дакладна засмяяўся б.
  
  – У мяне ёсць некалькі пытанняў, і ты на іх адкажаш, – загаварыў Гарденер. – Містэр Морган і сам можа выцягнуць з цябе адказы – так, лёгка, па-за усялякіх сумневаў, – але я аддаю перавагу, каб пазбавіць яго ад лішніх клопатаў. Такім чынам... як даўно ты здольны... як даўно ты ўмееш Міграваць?
  
  – Я не ведаю, аб чым вы.
  
  – Як даўно ты ўмееш Міграваць у Даліны?
  
  – Я не ведаю, аб чым вы кажаце.
  
  Полымя наблізілася.
  
  – Дзе нігер?
  
  – Хто?
  
  – Нігер, нігер! – віскнуў Гарденер. – Паркер, Паркус, як там ён сябе называе? Дзе ён?
  
  – Я не ведаю, пра каго вы кажаце.
  
  – Сонні! Эндзі! – крыкнуў Гарденер. – Развяжыце яго левую руку! Выцягніце яе да мяне.
  
  Уорвик нахіліўся над плячом Джэка і што-тое зрабіў. Імгненнем пазней яны разогнули яго левую руку, перш шчыльна прыціснутыя да паясніцы. Яна зацекла, і цяпер яе калола як іголкамі. Джэк паспрабаваў супраціўляцца, але куды там.
  
  – А цяпер рассуньце пальцы.
  
  Сонні адцягнуў безназоўны палец і мезенец ў адзін бок, Уорвик – паказальны і сярэдні ў іншую. Гарденер паднёс агеньчык «Зиппо» да падставы атрыманай літары V. Боль стрэліла ўздоўж левай рукі Джэка і пачала запаўняць усе цела. Паплыў салодкі пах гарэлага. Гэта ён гарэў. Ён. Гарэў.
  
  Прайшла вечнасць, перш чым Гарденер прыбраў запальнічку і зачыніў вечка. Кроплі поту блішчалі ў яго на лбе. Ён цяжка дыхаў.
  
  – Д'яблы крычаць перад тым, як выходзяць з цела. Так, крычаць. Праўда, хлопчыкі?
  
  – Так, уславім Госпада, – адказаў Уорвик.
  
  – Вы ўбілі гэты цвік, – адказаў Сонні.
  
  – О так. Я ведаю. Так, сапраўды, убіў. Мне вядомыя таямніцы хлопчыкаў і д'яблаў. – Гарденер захіхікаў. Потым нахіліўся наперад, цяпер яго твар аддзяляў ад асобы Джэка якой-то цаля. Задушлівы пах адэкалону ўдарыў Джэку ў нос. Жудасны, вядома, але ён лічыў, што лепш нюхаць адэкалон, чым ўласную падпаленую плоць. – Такім чынам, Джэк, як даўно ты ўмееш Міграваць? Дзе нігер? Што вядома тваёй маці? Хто яшчэ ведае? Што распавёў табе нігер? Мы пачнем з гэтага.
  
  – Я не ведаю, аб чым вы кажаце.
  
  Гарденер оскалил зубы ў ўхмылка.
  
  – Хлопчыкі, нам яшчэ не ўдалося асвяціць святлом душу гэтага хлопца. Зноў завяжыце яго левую руку і развяжыце правую.
  
  Прамяністы Гарденер адкінуў вечка запальніцы і чакаў, пакуль яны гэта зробяць, пагладжваючы колца вялікім пальцам.
  
  7
  
  Джордж Ирвинсон і Доні Кігалі засталіся на кухні.
  
  – Там нехта ёсць, – нервова выдыхнуў Джордж.
  
  Доні не адказаў. Ён скончыў чысціць бульбу і цяпер стаяў ля духовак, атрымліваючы асалоду ад тым, што ідуць ад іх цяплом. Ён не ведаў, што рабіць. Побач, крыху далей па калідоры, спавядаліся іншыя падлеткі, і яму хацелася пайсці туды. У агульнай пакоі яму нічога не пагражала, а тут, на кухні, ён вельмі, вельмі нерваваўся, але Рудольф іх не адпускаў. Так што нікуды пайсці ён не мог.
  
  – Я каго-то чуў, – дадаў Джордж.
  
  Доні зарагатаў:
  
  – Гы! Гы! Гы!
  
  – Госпадзе, ад твайго смеху можна рехнуться. Слухай, у мяне пад матрацам новы выпуск «Капітана Амерыкі». Калі ты паглядзіш, што на вуліцы, я дам табе яго пачытаць.
  
  Доні пакруціў галавой і зноў заржаў.
  
  Джордж паглядзеў на дзверы. Гукі. Поскребывание. Так, падобна, хто-то скребся у дзверы. Як сабака, які хоча, каб яго ўпусцілі. Самотны, бяздомны шчанюк. Вось толькі якім чынам самотны, бяздомны шчанюк мог скрэбціся ў верху дзверы вышынёй амаль у сем футаў?
  
  Джордж падышоў да акна і выглянуў. У цемры нічога не было відаць. Скрыню чорнай ценем вылучаўся сярод ценяў.
  
  Джордж накіраваўся да дзвярэй.
  
  8
  
  Джэк крычаў доўга, гучна і пранізліва, нават падумаў, што ў яго разарвецца глотка. Цяпер да іх далучыўся Кейсі з вялікім раскачивающимся жыватом, і добра, што далучыўся, паколькі толькі утрох Кейсі, Уорвик і Сонні Сингер маглі ўтрымліваць руку Джэка над агеньчыкам запальніцы.
  
  І калі Гарденер прыбраў яе на гэты раз, на далоні Джэка вспух чорны пухіры памерам з чацвяртак.
  
  Гарденер падышоў да стала, узяў канверт з надпісам «ДЖЭК ПАРКЕР», вярнуўся з ім. Выцягнуў медыятар.
  
  – Гэта што?
  
  – Медыятар, – атрымалася вымавіць Джэку. Яго рукі гарэлі агнём.
  
  – Чым ён становіцца ў Далінах?
  
  – Я не ведаю, аб чым вы.
  
  – Гэта што?
  
  – Шкляны шарык. Вы што, аслеплі?
  
  – У Далінах гэта цацка?
  
  – Я не...
  
  – Люстэрка?
  
  – ...ведаю, аб чым...
  
  – Ваўчок, які знікае, калі раскруціць яго?
  
  – ...вы...
  
  – ТЫ ВЕДАЕШ! ТЫ ВЕДАЕШ, ПІДАР, БОГАМ ПРАКЛЯТЫ ШЧАНЮК!
  
  – ...кажыце.
  
  Гарденер адвесіў Джэку поўху.
  
  Дастаў срэбны даляр. Яго вочы зіхацелі.
  
  – Гэта што?
  
  – Шчаслівая манета, падораная мне цёткай Элен.
  
  – Чым яна становіцца ў Далінах?
  
  – Скрынкай шматкоў «Райс криспис».
  
  Гарденер падняў запальнічку.
  
  – Твой апошні шанец, хлопчык.
  
  – Яна ператвараецца ў вібрафон і гуляе «Шалёны рытм».
  
  – Выцягніце яго правую руку, – загадаў Гарденер.
  
  Джэк змагаўся, але ў рэшце рэшт прайграў.
  
  9
  
  Пірагі з індычкай пачалі подгорать.
  
  Джордж Ирвинсон стаяў перад дзвярыма амаль пяць хвілін, спрабуючы сабрацца з духам і адкрыць яе. У дзверы больш ніхто не скребся.
  
  – Што ж, я пакажу табе, што баяцца няма чаго, трусохвост! – ускрыкнуў Джордж. – Калі Гасподзь з табой, баяцца няма патрэбы.
  
  З гэтым рашучым заявай ён расчыніў дзверы. Велізарная, зарослая жорсткім воласам чорная пачвара стаяла на парозе, яе глыбока запалыя вочы ззялі чырвоным. Поглядам Джордж прасачыў за адной лапай, якая спачатку паднялася ў восеньскай ветранай цемры, а потым апусцілася. Шестидюймовые кіпцюры бліснулі ў кухонным святле. Яны адарвалі галаву Джорджа Ирвинсона ад шыі і шпурнулі праз кухню. Расплескивая кроў, галава стукнулася аб чаравікі таго, хто смяецца Доні Кігалі, вар'яцка таго, хто смяецца Доні Кігалі.
  
  Воўк скокнуў у памяшканне, прызямліўшыся на чатыры лапы. Праскочыў міма Доні Кігалі, нават не зірнуўшы на яго, і выбег у калідор.
  
  10
  
  Воўк! Воўк! Прама тут і цяпер!
  
  
  
  Так, у яго ў галаве гучаў голас Ваўка – але іншы голас, больш глыбокі, больш зычны, больш камандны, якім Джэк яго ніколі не чуў. Ён прарэзаў туман болю, застилавший розум, як выдатны шведскі нож.
  
  Джэк падумаў: Воўк бяжыць з месяцам. Падумаў з захапленнем і смуткам.
  
  Вялебны Гарденер падняў галаву, яго вочы звузіліся. У гэты момант ён сам нагадваў звера – звера, які адчуў небяспеку.
  
  – Вялебны? – спытаў Сонні. Ён цяжка дыхаў, яго зрэнкі сталі вялізнымі. Ён атрымлівае асалоду ад, падумаў Джэк. Калі я загавару, Сонні будзе расчараваны.
  
  – Я нешта чуў. – Гарденер павярнуўся да Кейсі. – Кейсі. Ідзі і паслухай, што робіцца на кухні і ў агульнай пакоі.
  
  – Добра. – Кейсі тут жа сышоў.
  
  Погляд Гарденера вярнуўся да Джэку.
  
  – Хутка я збіраюся з'ехаць у Мансі і пры сустрэчы з містэрам Морганам хачу адразу паведаміць яму важныя звесткі. Таму табе лепш пагаварыць са мной, Джэк. Пазбавіць сябе ад лішняй болю.
  
  Джэк глядзеў на яго, спадзеючыся, што ліхаманкавыя ўдары сэрца не выяўляюцца ні на твары, ні ў біцці жылкі на шыі. Калі Воўк вырваўся з Скрыні...
  
  У адной руцэ Гарденер трымаў медыятар, які даў Джэку Спідзі, у іншы – манету капітана Фаррена.
  
  – Што гэта такое?
  
  – Калі я скачу, яны ператвараюцца ў чарапашыя яйкі. – І Джэк вар'яцка, істэрычна зарагатаў.
  
  Твар Гарденера счарнеў ад злосці.
  
  – Зноў завяжыце яму рукі, – загадаў ён Сонні і Эндзі. – Завяжыце рукі, а потым апусціце штаны з гэтага праклятага Богам ўблюдка. Давайце паглядзім, што адбудзецца, калі мы поджарим яго яйкі.
  
  11
  
  Споведзі выклікалі ў Гека Баста смяротную нуду. Ён чуў іх, гэтыя дробныя грашкі. Я краў грошы з кашалька маці, я курыў вушакі на школьным двары, мы вылівалі клей ў папяровы пакет і нюхалі яго, я рабіў тое, я рабіў гэта. Дзіцячыя свавольствы. Ніякага цікавасці. Нічога такога, што магло б адцягнуць ад ныючага болю ў руцэ. Геку хацелася ўніз, хацелася паўдзельнічаць у катаванні гэтага Соера. А потым яны заняліся б здаравенным недоумком, які нейкім чынам захапіў яго знянацку і пакалечыў правую руку. Так, ён атрымаў бы велізарнае задавальненне, займаючыся гэтым здаравенным недоумком. Знайшоў бы прымяненне болторезу.
  
  А пакуль даводзілася слухаць, як адзін з падлеткаў, Вернан Скарда, працягваў бубніць:
  
  – ...ён і я, і мы ўбачылі, што ключы ў замку запальвання, разумееце, аб чым я. І ён кажа: «Давай запрыгнем у гэтую сучку і аб'едзем квартал». Але я ведаў, што гэта няправільна, і так яму і сказаў, а ён кажа: «Ты проста трусишь». Я адказваю: «Не, не трушу», – а ён мне: «Дакажы гэта, дакажы». «Не збіраюся я красці машыну», – кажу я, а ён...
  
  Госпадзе Ісусе, падумаў Гек. Рука адчайна разбалелася, а болесуцішальныя таблеткі ляжалі ў яго ў пакоі. У далёкай сцяны ён бачыў Пибоди, які так пазяхнуў, што ледзь не вывярнуў сківіцу.
  
  – І мы паехалі вакол квартала, а потым ён кажа мне, ён...
  
  Дзверы расчыніліся з такой сілай, што завесы выкруціла з дзвярной скрынкі. Стукнулася аб сцяну, адскочыла, стукнула падлетка па імі Том Кэсідзі, паваліла яго на падлогу, прыціснула. Што-то ўварвалася ў агульную пакой... спачатку Гек вырашыў, што гэта самая вялікая сабака, якую ён калі-небудзь бачыў. Падлеткі зараўлі і ўскочылі з крэслаў... а потым замерлі, не верачы сваім шырока раскрытым вачам. Перад імі высился шэра-чорны звер, у якога ператварыўся Воўк. Ён стаяў на задніх лапах, у расползшихся чиносах і клятчастай кашулі.
  
  І Вернан Скарда таращился на яго, вылупіўшы вочы, з адвіслай сківіцай.
  
  Воўк зароў, бліскучыя вочы глядзелі на падлеткаў, якія попятились ад яго. Педерсен ірвануў да дзвярэй. Воўк – яго макушка амаль закранала столь – адрэагаваў вокамгненна. Узмахнуў рукой, тоўстай, як потолочная амбарная бэлька. Кіпцюры прайшліся па спіне Педерсена. На імгненне ўсе ўбачылі скрываўлены шнур пазваночніка. Кроў выплюхнулася на сцяну. Педерсен, кіўнуўшыся, ступіў у калідор і паваліўся на падлогу.
  
  Воўк павярнуўся, і яго палаючыя вочы спыніліся на Геке Басте. Гек падняўся, хоць ногі раптам страцілі адчувальнасць, утаропіўся на гэта косматое красноглазое пачвара. Ён ведаў, хто перад ім... па крайняй меры кім яно раней было.
  
  І аддаў бы што заўгодна, толькі б яму зноў стала сумна.
  
  12
  
  Джэк зноў сядзеў на крэсле, з абпаленымі і пульсавалымі болем рукамі, прывязанымі ў паясніцы. Сонні моцна сцягнуў завязкі рукавоў ўціхамірвальнай кашулі, а затым расшпіліў чиносы Джэка і сарваў ўніз.
  
  – А цяпер слухай мяне, Джэк, – Гарденер падняў «Зиппо» так, каб Джэк мог бачыць запальнічку, – і слухай уважліва. Я зноў збіраюся задаць табе пытанні. І калі ты не адкажаш на іх праўдзіва і ў поўным аб'ёме, садаміі ужо не будзе ўваходзіць у лік спакусаў, з якімі табе давядзецца змагацца.
  
  Сонні Сингер пры гэтых словах дзіка загоготал. У яго затуманившихся вачах чыталася нецярпенне. Яму хацелася гэта ўбачыць.
  
  – Вялебны Гарденер! Вялебны Гарденер! – Гэта быў Кейсі, і ў яго голасе гучала трывога. Джэк зноў адкрыў вочы. – Наверсе якой-то пагром!
  
  – Не отвлекай мяне.
  
  – На кухні Доні Кігалі іржэ, як вар'ят! І...
  
  – Ён жа сказаў, не отвлекай! – крыкнуў Сонні. – Або ты яго не чуў?
  
  Але Кейсі, мяркуючы па ўсім, надта спалохаўся, каб замаўчаць.
  
  – ...і ў агульнай пакоі, падобна, бунт! Крыкі! Крыкі! І мне здаецца...
  
  Раптам розум Джэка запоўніў крык неверагоднай сілы і энергіі:
  
  
  
  Джэкі! Дзе ты? Воўк! Дзе ты прама тут і цяпер?
  
  
  
  – ...туды уварвалася цэлая зграя сабак!
  
  Гарденер цяпер глядзеў на Кейсі, яго вочы ператварыліся ў шчылінкі, вусны шчыльна сціснуліся.
  
  
  
  У кабінеце Гарденера! Ўніз па лесвіцы! Дзе мы былі раней!
  
  У якім НІЗЕ, Джэкі?
  
  Лесвіца! Ўніз па ЛЕСВІЦЫ, Воўк!
  
  Прама тут і цяпер.
  
  
  
  І Воўк сышоў з яго галавы. Джэк пачуў, як наверсе што-то ўпала, пачуўся крык.
  
  – Вялебны Гарденер! – паклікаў Кейсі. Яго звычайна чырвонае твар стала смяротна бледным. – Вялебны Гарденер. Што гэта? Што?..
  
  – Заткніся! – раўнуў Гарденер, і Кейсі адхіснуўся, нібы яму ўляпілі поўху, у шырока раскрытых вачах застыла крыўда, тоўстыя шчокі трэсліся. Гарденер праціснуўся міма яго да сейфа, дастаў вялікі рэвальвер. Сунуў за рэмень. Упершыню на памяці Джэка вялебны выглядаў спалоханым і здзіўленым.
  
  Наверсе што-то разляцелася ўшчэнт, рушыў услед адчайны лямант. Погляды Сінгэр, Уорвика і Кейсі накіраваліся на столь: яны нібы сядзелі ў бамбасховішчы і раптам пачулі свіст падаючай на іх бомбы. Гарденер паглядзеў на Джэка. Ўсмешка изогнула вусны прападобнага, куткі рота тузаліся, кожны сам па сабе, нібы за прывязаныя да іх ніткі тузаў няўмелы лялькавод.
  
  – Ён прыйдзе сюды, так? – спытаў Прамяністы Гарденер і кіўнуў, нібы Джэк адказаў яму. – Ён прыйдзе... але я не думаю, што ён сыдзе адсюль.
  
  13
  
  Воўк скокнуў. Гек Баст паспеў падняць правую загипсованную руку і прыкрыць шыю. Рушыла ўслед гарачае ўспышка болю, кароткі храбусценне, паляцела гіпсавая пыл: Воўк перакусіў гіпс разам з якая знаходзілася ў ім рукой. Гек тупа ўтаропіўся на тое месца, дзе толькі што была пэндзаль. З запясці хвастала кроў. Белая водолазка прамакаецца яркім цёплым.
  
  – Калі ласка! – заверашчаў Гек. – Калі ласка, калі ласка. Не...
  
  Воўк выплюнуў загипсованную руку. Яго галава рванулася да Геку з хуткасцю атакавалай змеі. Гек цьмяна адчуў, як зубы Ваўка вырвалі яму горла, і на тым адчуванні абарваліся.
  
  14
  
  Выбягаючы з агульнай пакоі, Пибоди паслізнуўся ў крыві Педерсена, упаў на калена, падняўся, пабег па калідоры першага паверха з усіх ног, па шляху наблевав на сябе. І астатнія падлеткі ў паніцы разбягаліся, крычучы ад жаху. Пибоди таксама запанікаваў, але ўсё-ткі захаваў самавалоданне. Ён памятаў, што трэба рабіць у надзвычайнай сітуацыі, хоць сумняваўся, што хто-небудзь змог бы ўявіць сабе нешта падобнае. Хутчэй за ўсё пад надзвычайнай вялебны Гарденер разумеў сітуацыю, калі хто-небудзь з іх рехнется і всадит нож у іншага, што-то ў гэтым родзе.
  
  За прыёмнай, куды траплялі ўсе пачаткоўцы, знаходзіўся маленькі кабінет. Карыстацца ім маглі толькі бандыты, якіх вялебны называў сваімі «вучнямі-памочнікамі».
  
  Пибоди замкнуўся ў кабінеце, зняў трубку з тэлефоннага апарата, набраў нумар экстранага выкліку. Імгненнем пазней ужо казаў з Фрэнкі Уільямсам.
  
  – Пибоди, з «Прамяністага дома», – прадставіўся ён. – Вы павінны неадкладна прыехаць сюды і прывезці з сабой як мага больш паліцыянтаў, патрульны Уільямс. Тут проста...
  
  З калідора данёсся пранізлівы крык, потым грукат высаджаны дзверы. Хто-то гучна і страшна зароў, крык абарваўся.
  
  – ...разверзся пекла, – скончыў ён.
  
  – Што за пекла? – нецярпліва перапытаў Уільямс. – Перадай трубку Гарденеру.
  
  – Я не ведаю, дзе вялебны, але ён хоча, каб вы прыехалі. Тут забітыя людзі. Забітыя дзеці.
  
  – Што?
  
  – Проста прыязджайце і прывязіце як мага больш людзей, – адказаў Пибоди. – І пабольш зброі.
  
  Яшчэ крык. Зноў ўпала нешта цяжкае, падобна на тое, што перавярнулі высокі камода ў пярэднім пакоі.
  
  – Аўтаматы, калі зможаце іх знайсці.
  
  Зазвінелі разбивающиеся аб падлогу падвескі крыштальнай люстры, якая вісела ў прыёмнай. Пибоди сціснуўся ў камяк. Здаецца, монстар крышыў усё, што трапляла пад руку.
  
  – Чорт, прывязіце атамную бомбу, калі зможаце. – З вачэй Пибоди пакаціліся слёзы.
  
  – Што ты...
  
  Пибоди паклаў трубку, не даслухаўшы. Запоўз у нішу паміж тумбамі пісьмовага стала. Закрыў галаву рукамі. І пачаў апантана маліцца, каб усё гэта аказалася ўсяго толькі сном – самым жудасным гробаны кашмарам, які калі-небудзь яму прысніўся.
  
  15
  
  Воўк кідаўся па калідоры першага паверха, ад агульнай пакоі да параднай дзверы, спыніўшыся толькі з тым, каб перавярнуць высокі камода ды схапіцца за люстру. Ён гайдаўся на ёй, як Тарзан, пакуль не вырваў з столі. Падвескі са звонам рассыпаліся па дывановай дарожцы.
  
  
  
  УНІЗЕ. Джэкі ЎНІЗЕ. Так... але дзе гэты ніз?
  
  
  
  Не вытрымаў напружання падлетак расчыніў дзверы каморы, дзе хаваўся, і кінуўся да лесвіцы. Воўк схапіў яго і шпурнуў праз калідор. У трасцэ костак хлопчык стукнуўся аб зачыненыя дзверы кухні і ўпаў, як лялька.
  
  Галава Ваўка ішла кругам ад узбуджальнага паху свежепролитой крыві. Валасы крывавымі космами віселі вакол морды. Ён спрабаваў засяродзіцца на Джэка, але гэта было цяжка – так цяжка. Ён разумеў, што павінен знайсці Джэка ў самы бліжэйшы час, пакуль цалкам не страціў здольнасць разумець.
  
  Воўк пабег да кухні, праз якую пранік у дом, зноў на чатырох лапах – таму што так было хутчэй і лягчэй, – і раптам, абыходзячы закрытую дзверы, успомніў. Вузкі праход. Усё роўна што спускацца ў магілу. Пах у горле, вільготны і цяжкі...
  
  
  
  УНІЗЕ. За гэтай дзвярыма. Прама тут і цяпер!
  
  
  
  – Воўк! – крыкнуў ён, хоць падлеткі, сжавшиеся у камяк у патайных кутках на першым і другім паверхах, пачулі аглушальны пераможна-радасны лямант. Воўк падняў велізарныя мускулістыя лапы, якія былі яго рукамі, і ўдарыў па дзвярах. Яна разломилась пасярэдзіне, выплёўваючы трэскі на лесвіцу. Воўк ступіў наперад, і так, перад ім адкрыўся той самы вузкі праход, шлях да таго месца, дзе Белы чалавек гаварыў няпраўду. А Джэку і Слабаму Ваўку даводзілася сядзець і слухаць.
  
  Джэк знаходзіўся ўнізе. Воўк ўлавіў яго пах.
  
  Але ён таксама адчуў пах Белага чалавека і... зброевага пораху.
  
  
  
  Асцярожней...
  
  
  
  О так, Ваўкі ведалі пра асцярожнасць. Ваўкі бегаюць, і рвуць, і забіваюць, але калі даводзіцца... яны ведаюць, як быць асцярожнымі.
  
  Ён рушыў уніз на чатырох лапах, бясшумны клуб чорнага дыму, з чырвонымі, як тармазныя агні, вачыма.
  
  16
  
  Гарденер нерваваўся ўсё больш. Джэк меркаваў, што вялебны на мяжы істэрыкі. Яго вочы ліхаманкава кідаліся ад студыі, дзе перапалоханы Кейсі слухаў, што адбываецца наверсе, да Джэку, да закрытай дзверы ў калідор.
  
  Некаторы час таму назад шум наверсе верш.
  
  Сонні Сингер накіраваўся да дзвярэй.
  
  – Я падымуся наверх і пагляджу...
  
  
  
  – Нікуды ты не падымешся! Заставайся тут!
  
  
  
  Сонні тузануўся, нібы Гарденер ўдарыў яго.
  
  – У чым справа, вялебны Гарденер? – спытаў Джэк. – Вы выглядаеце крыху усхваляваным.
  
  Сонні уляпіў яму поўху.
  
  – Не забывай, з кім гаворыш, сучонок! Проста не забывай.
  
  – І ты таксама нервуешся, Сонні! І ты, Уорвик. Ды і Кейсі...
  
  – Хай не прыме ваш яму пашчу! – раптам закрычаў Гарденер. – Няўжо вы нічога не можаце зрабіць? Чаму я ўсё павінен рабіць сам?
  
  Сонні зноў ударыў Джэка, значна мацней. З носа Джэка пацякла кроў, але ён усміхаўся. Воўк зусім блізка... і Воўк праяўляе асцярожнасць. Джэк ўжо спадзяваўся, што яны здолеюць вырвацца адсюль жывымі.
  
  Кейсі раптам выпрастаўся, сарваў з галавы навушнікі, уключыў ўнутраную сувязь.
  
  – Вялебны Гарденер! Я чую сірэны па вонкавых мікрафонаў.
  
  Вочы Гарденера, цяпер шырока расчыніліся, спыніліся на Кейсі.
  
  – Што? Як шмат? Далёка?
  
  – Мяркуючы па ўсім, шмат, – адказаў Кейсі. – Пакуль яшчэ далёка. Але яны набліжаюцца. У гэтым няма ніякіх сумневаў.
  
  І тут Гарденер зламаўся. Джэк бачыў, як гэта адбылося. Вялебны нерашуча сеў, потым выцер рот тыльным бокам далоні.
  
  
  
  Справа не ў тым, што робіцца наверсе. І не ў сиренах. Ён ведае, што Воўк блізка. Па-свойму чуе яго... і яму гэта не падабаецца. Воўк, у нас ёсць шанец! Мы можам вырвацца!
  
  
  
  Гарденер працягнуў рэвальвер Сонні Сингеру.
  
  – Зараз у мяне няма часу ні на паліцыю, ні на той бардак, што робіцца наверсе. Самае важнае – Морган Слоўт. Я еду ў Мансі. Вы з Эндзі паедзеце са мной, Сонні. Трымай на мушцы нашага сябра Джэка, пакуль я не выкачу аўтамабіль з гаража. Калі пачуеце клаксон, выходзьце.
  
  – А, Кейсі? – спытаў Эндзі Уорвик.
  
  – Так-так, вядома, і Кейсі таксама, – імгненна пагадзіўся Гарденер, і Джэк падумаў: Ён жа ўцякае ад вас, тупоголовые казлы. Ён ўцякае ад вас, гэта відавочна, з тым жа поспехам ён мог бы напісаць гэта на рэкламным шчыце, устаноўленым на Сансет-стрып, а вашы кароткія мазгі гэтага не разумеюць. Вы будзеце сядзець тут і чакаць клаксона дзесяць гадоў, хіба што раней скончацца ежа і туалетная папера.
  
  Гарденер падняўся. Сонні Сингер, пачырванеўшы ад гонару, сеў за стол і нацэліў рэвальвер на Джэка.
  
  – Калі з'явіцца яго прыяцель-недоумок, застрели яго, – распарадзіўся Гарденер.
  
  – Як ён можа з'явіцца? – у здзіўленні спытаў Сонні. – Ён жа ў Скрыні.
  
  – Не важна, – адказаў Гарденер. – Ён – зло, яны абодва – зло, гэта не абмяркоўваецца, гэта аксіёма. Калі з'явіцца недоумок, застрели яго, застрели іх абодвух.
  
  Ён пакапаўся ў якія віселі на кальцы ключах, выбраў патрэбны.
  
  – Калі пачуеце клаксон, – нагадаў ён. Адчыніў дзверы і выйшаў. Джэк напружваў слых, спрабуючы пачуць сірэны, але дарэмна.
  
  Дзверы за Прамяністым Гарденером зачынілася.
  
  17
  
  Час растягивалось.
  
  Хвіліна па адчуваннях цягнула на дзве, дзве – на дзесяць, чатыры – на цэлую гадзіну. Трое гарденеровских «вучняў-памочнікаў» нагадвалі хлапчукоў у гульні «Замры». Сонні як балван сядзеў за сталом прападобнага – ён прагнуў гэтага месца, марыў пра тое, што калі-небудзь яго зойме. Рэвальвер глядзеў на Джэка. Уорвик стаяў каля дзвярэй у калідор. Кейсі з навушнікамі на галаве сядзеў у ярка асветленай студыі і тупа глядзеў на іншую шкляную панэль, якая аддзяляла студыю ад цёмнай капліцы, нічога не бачачы, толькі слухаючы.
  
  – Вы ж ведаеце, ён не збіраецца браць вас з сабой, – парушыў якая душыць цішыню Джэк. Уласны голас здзівіў яго. Роўны і бясстрашны.
  
  – Заткніся, сучонок, – раўнуў Сонні.
  
  – Не затрымліваў дыханне, пакуль не пачуеш клаксон, – параіў яму Джэк. – Посинеешь.
  
  – Эндзі, калі ён скажа што-то яшчэ, зламай яму нос.
  
  – Гэта правільна, – кіўнуў Джэк. – Зламай мне нос, Эндзі. Застрели мяне, Сонні. Копы ўжо едуць. Гарденера няма, і яны знойдуць вас траіх над трупам ў уціхамірвальнай кашулі. – Ён памаўчаў, потым удакладніў: – Над трупам ва ўціхамірвальнай кашулі і са зламаным носам.
  
  – Улупі яму, Эндзі.
  
  Эндзі Уорвик рушыў ад дзвярэй да Джэку, які сядзеў на крэсле ў уціхамірвальнай кашулі, са спушчанымі да лодыжак штанамі і баязліўцамі.
  
  Джэк павярнуўся да Уорвику.
  
  – Давай, Эндзі. Улупі мне. Я паварушыцца не магу. Выдатная мэта.
  
  Эндзі Уорвик сціснуў кулак, замахнуўся... сумеўся. У яго вачах чыталася няўпэўненасць.
  
  На стале Гарденера стаялі электронныя гадзіны. Джэк зірнуў на іх, потым яго погляд вярнуўся да Уорвику.
  
  – Прайшло чатыры хвіліны, Эндзі. Колькі часу патрабуецца чалавеку, каб выкаціць аўтамабіль з гаража? Асабліва калі ён спяшаецца?
  
  Сонні Сингер ускочыў з крэсла Прамяністага Гарденера, абышоў стол, кінуўся да Джэку. Яго вузкае злое твар шугала ад лютасці. Пальцы сціснуліся ў кулакі. Уорвик, хлопец куды больш буйны, спыніў Сонні. На твары Уорвика чыталася трывога – моцная трывога.
  
  – Пачакай.
  
  – Я не жадаю гэтага слухаць! Я не...
  
  – Чаму б табе не даведацца ў Кейсі, як далёка сірэны? – спытаў Джэк, і твар Уорвика помрачнело яшчэ больш. – Вас пакінулі з носам, ці вы гэтага яшчэ не зразумелі? Мне намаляваць вам карціну? Тут усё дрэнна. Ён гэта ведаў... адчуў! Вось і скінуў усё на вас. А мяркуючы па гуках наверсе...
  
  Сингер вырваўся з рук Уорвика і стукнуў Джэка па скуле. Яго галава мотнулась ў бок, вярнулася на ранейшае месца.
  
  – ...ўсё вельмі і вельмі дрэнна.
  
  – Заткніся, а не то я цябе заб'ю, – прашыпеў Сонні.
  
  На электронных гадзінах дадалася хвіліна.
  
  – Ужо пяць хвілін.
  
  – Сонні... – У Уорвика на імгненне перахапіла дыханне. – Давай здымем з яго гэтую нейкую бадзягу.
  
  – Няма! – У крыку Сонні чуліся крыўда, лютасць... і крайні спалох.
  
  – Ты ведаеш, што казаў вялебны, – нагадаў Уорвик. – Раней. Калі прыехалі людзі з тэлебачання. Ніхто не павінен бачыць ўціхамірвальная кашулі. Яны не зразумеюць. Яны...
  
  Пстрык! Уключыўся апарат ўнутранай сувязі.
  
  – Сонні! Эндзі! – Голас Кейсі перапаўняла паніка. – Яны блізка! Сірэны! Што ж нам рабіць?
  
  – Давай развяжам яго! – Твар Уорвика пабялеў як палатно, толькі на выліцах гарэлі два плямы чырвані.
  
  – Вялебны Гарденер таксама сказаў...
  
  – Мне пляваць, што яшчэ ён сказаў! – Голас Уорвика ўпаў да шэпту, і ён агучыў самы моцны дзіцячы страх: – Яны нас зловяць, Сонні! Яны нас зловяць!
  
  І Джэк падумаў, што ўжо чуе сірэны, хоць, магчыма, іх чула толькі яго ўяўленне.
  
  Погляд Сонні ў нерашучасці прайшоўся па Джэку. Ён прыўзняў рэвальвер, і на імгненне Джэк паверыў, што Сонні сапраўды збіраецца яго забіць.
  
  [27]Але прайшло ўжо шэсць хвілін, а Гарденер ўсё не ціснуў на клаксон, абвяшчаючы, што deus ex machina (у дадзеным выпадку з машыны да Мансі) гатовы іх выратаваць.
  
  – Ты яго развяжы, – надувшись, кінуў Сонні, зірнуўшы на Эндзі Уорвика. – Я не хачу дакранацца да яго. Ён грэшнік. І підар.
  
  Сонні вярнуўся за стол, а Эндзі Уорвик заняўся завязкамі уціхамірвальнай кашулі.
  
  – Ты лепш нічога не гавары. – Эндзі цяжка дыхаў. – Ты лепш нічога не гавары. А не то я заб'ю цябе сам.
  
  Правая рука вольная.
  
  Левая рука вольная.
  
  Рукі Джэка ўпалі на калені. У іх нібы усадзілі сотні іголак.
  
  Уорвик сарваў з яго ненавісную уціхамірвальнай кашулю з парусіны шаравата-карычневага колеру з скуранымі завязкамі. Паглядзеў на яе і паморшчыўся. Хутка перасёк пакой і пачаў запіхваць кашулю ў сейф Прамяністага Гарденера.
  
  – Подтяни штаны, – фыркнуў Сонні. – Думаеш, я хачу глядзець на твае прычындалы?
  
  Джэк няёмка падцягнуў трусы, узяўся за пояс штаноў, выпусціў, нарэшце здолеў іх надзець.
  
  Пстрык! Апарат ўнутранай сувязі.
  
  – Сонні! Эндзі! – Кейсі на ўсю моц панікаваў. – Я што-то чую!
  
  – Яны пад'язджаюць? – Сонні ледзь не крычаў. Уорвик падвоіў намаганні, заталкивая уціхамірвальнай кашулю ў сейф. – Яны ўжо ў...
  
  – Няма! У капліцы! Я нічога не бачу, але чую што-то ў...
  
  Канец фразы патануў у маладыя гады была разбивающегося шкла: Воўк скокнуў з цемры капліцы ў студыю.
  
  18
  
  Дынамікі ўзмацнілі крыкі откатывающегося ад пульта Кейсі.
  
  Усю студыю накрыла асколкамі шкла. Воўк прызямліўся чатырма лапамі на нахільны пульт кіравання і то саскочыў, то саслізнуў з яго, бліскаючы чырвонымі вачыма. Доўгія кіпцюры паварочвалі нейкія дыскі, пстрыкалі якімі-то перамыкачамі. Закруціліся бабіны вялікага магнітафона.
  
  – ...КАМУНІСТЫ! – праравеў голас Прамяністага Гарденера. Такі гучны, што заглушыў і адчайныя крыкі Кейсі, і крыкі Уорвика: «Прыстрэль яго, Сонні! Прыстрэль яго! Shoot ' em up!» Голасу прападобнага, як музыка пекла, паўтараў выццё шматлікіх сірэн, які улавливали вонкавыя мікрафоны Кейсі: караван патрульных аўтамабіляў збочваў на пад'язную дарожку «Прамяністага дома».
  
  
  
  – ТАК, ЯНЫ СКАЖУЦЬ ВАМ, ШТО ГЭТА НАРМАЛЬНА, ГЛЯДЗЕЦЬ У ГЭТЫЯ БРУДНЫЯ КНІГІ! ЯНЫ СКАЖУЦЬ ВАМ, ШТО ЗАКОН, ЯКІ ЗАБАРАНЯЕ МАЛІТВУ Ў ГРАМАДСКІХ ШКОЛАХ, – ГЭТА НЕ ВАЖНА! ЯНЫ СКАЖУЦЬ, ШТО ПРЫЗНАННЕ ШАСНАЦЦАЦЦЮ КАНГРЭСМЕНАМІ І ДВУМА ГУБЕРНАТАРАМІ ЗША СВАЙГО ГОМАСЭКСУАЛІЗМУ – ГЛУПСТВА. ЯНЫ СКАЖУЦЬ...
  
  
  
  Крэсла Кейсі дакаціўся да шкляной перагародкі паміж студыяй і кабінетам Прамяністага Гарденера. На імгненне Кейсі павярнуўся, і яны ўбачылі яго агонизирующие пукатыя вочы. Потым Воўк скокнуў. Ткнулся галавой у жывот Кейсі... і ўсадзіў у яго зубы. Сківіцы адчыняліся і зачыняліся з хуткасцю машыны для рубкі цукровага трыснёга. Фантан крыві ўдарыў уверх і запырскала шкляную перагародку. Кейсі забіўся ў сутаргах.
  
  – Застрели яго, Сонні! Застрели гэтую гробаны пачвара! – крычаў Уорвик.
  
  – Думаю, я лепш застрэлю яго. – Сонні павярнуўся да Джэку. Упэўненасць у яго голасе не пакідала сумневаў у тым, што нарэшце-то прынята важнае рашэнне. Ён кіўнуў, яго вусны распаўзліся ва ўсмешцы.
  
  
  
  – ...ДЗЕНЬ БУДЗЕ, ХЛОПЧЫКІ! ПРА ДЫ. ВЯЛІКІ ДЗЕНЬ, І Ў ГЭТЫ ДЗЕНЬ УСЕ КАМУНІСТЫ, ГУМАНІСТЫ І АСУДЖАНЫЯ НА ПЯКЕЛЬНЫЯ МУКІ АТЭІСТЫ ВЫЯВЯЦЬ, ШТО СКАЛА ІХ НЕ АБАРОНІЦЬ, МЁРТВАЕ ДРЭВА НЕ ПАСЛУЖЫЦЬ СХОВІШЧАМ! ЯНЫ, ПРА ДЫ, СКАЖАМ «АЛІЛУЯ», ЯНЫ...
  
  Воўк рыкаў і рваў.
  
  Прамяністы Гарденер клеймаваў камунізм і гуманізм, асуджаныя на пякельныя мукі гандляроў наркотыкамі, якім вельмі б хацелася, каб малітва ніколі не вярнулася ў грамадскія школы.
  
  Сірэны ўжо гучалі над галавой, пляскалі дзверцы аўтамабіляў, хто-то прасіў каго-то не спяшацца, хлапчук, падобна, напалоханы.
  
  – Так, усё з-за цябе, ты заварыў гэтую кашу.
  
  Сонні падняў рэвальвер сорак пятага калібру. Дула яго здавалася такім жа вялікім, як жарало тунэлю Оутли.
  
  Шкляная перагародка паміж студыяй і кабінетам з гучным звонам разляцелася ўшчэнт. Шэра-чорны, касматы звер уварваўся ў кабінет, яго морда была рассечанае асколкам шкла, лапы акрываўленыя. Звер дзіка роў, а ў галаву Джэка ўварвалася думка, ды яшчэ з такой сілай, што адкінула яго назад:
  
  
  
  ТЫ НЕ ПРИЧИНИШЬ ШКОДЫ СТАТКУ!
  
  
  
  – Воўк! – адчайна крыкнуў Джэк. – Асцярожней! Асцярожней, у яго пі...
  
  Сонні двойчы націснуў спускавы кручок. Ад грукату стрэлаў ледзь не лопнулі барабанныя перапонкі. Кулі прызначаліся не Ваўку – Сонні страляў у Джэка. Але трапілі яны ў Ваўка. Таму што ў момант стрэлаў ён апынуўся паміж імі. Джэк ўбачыў дзве велізарныя крывавыя дзіркі, якія адкрыліся ў баку Ваўка ў тых месцах, дзе прайшлі кулі. Адскочыўшы ад рэбраў, яны змянілі траекторыю і праляцелі міма Джэка, хоць адна ледзь не зачапіла яго левую шчаку.
  
  – Воўк!
  
  Лёгкасць і спрыт сышлі з рухаў Ваўка. Ён нязграбна ткнулся правым плячом у сцяну, расплескивая кроў і збіўшы на падлогу рамку з фатаграфіяй Прамяністага Гарденера ў феске храмоўнікаў.
  
  Смеючыся, Сонні Сингер павярнуўся да Ваўка і стрэліў у яго яшчэ раз. Ён трымаў рэвальвер абедзвюма рукамі, і ад аддачы яго плечы таргануліся. Парахавы дым павіс густы заслонай. Воўк упаў на чатыры лапы, потым здолеў падняцца на заднія. Аглушальны роў болю і лютасьці перакрыў грымотная голас Прамяністага Гарденера.
  
  Сонні стрэліў у Ваўка ў чацвёрты раз. Куля прабіла дзірку ў левай лапе, плюхнуўшы кроў і кавалачкі храсткоў.
  
  
  
  ДЖЭКІ! ДЖЭКІ! О, ДЖЭКІ, БАЛЮЧА, МНЕ ТАК БАЛЮЧА...
  
  
  
  Джэкі паплёўся да стала, схапіў электронныя гадзіны – першае, што трапілася пад руку.
  
  – Сонні, беражыся! – крыкнуў Уорвик. – Бераг... – Воўк, чыё цела ператварылася ў крывавае месіва, скокнуў на яго. Уорвик схапіўся з ім, і на імгненне здалося, што яны танцуюць.
  
  
  
  – ...НАВЕЧНА Ў ВОЗЕРЫ ВОГНЕННЫМ! БО Ў БІБЛІІ СКАЗАНА...
  
  
  
  Калі Сонні пачаў паварочвацца, Джэк са ўсёй сілы абрынуў электронныя гадзіны-радыёпрымач яму на галаву. Пластык трэснуў. Лічбы на пярэдняй панэлі заміргалі.
  
  Сонні разгарнуўся, спрабуючы падняць рэвальвер. Джэк махнуў гадзінамі па ўзыходзячай дузе, якая скончылася ў роце Сонні. Вусны расплющило ў широченной ўсмешцы. Захрабусцелі выбітыя зубы. Паказальны палец правай рукі зноў націснуў спускавы кручок. Куля ўвайшла ў падлогу паміж ног Сонні.
  
  Ён адляцеў да сцяны, адштурхнуўся ад яе спіной, усміхнуўся Джэку акрываўленым ротам. Покачнувшись, падняў рэвальвер.
  
  – Адпраўляйся ў пекла...
  
  Воўк адкінуў Уорвика. Той праляцеў праз кабінет і ўрэзаўся ў спіну Сонні ў момант стрэлу. Куля трапіла не ў Джэка, а ў бабіну студыйнага магнітафона і разнесла яе дашчэнту. Грамавы голас Прамяністага Гарденера змоўк. Дынамікі завылі.
  
  Рыкаючы і хістаючыся, Воўк насоўваўся на Сонні Сінгэр. Той наставіў на яго рэвальвер і націснуў спускавы кручок. Але замест грому стрэлу пачуўся сухі, бездапаможны трэск. Крывавая ўсмешка Сонні аціхла.
  
  – Няма, – вырвалася ў яго, ён зноў націснуў спускавы кручок... і зноў... і зноў. Кінуў рэвальвер у надыходзячага Ваўка і кінуўся за вялікі пісьмовы стол Гарденера. Рэвальвер адскочыў ад галавы Ваўка, а той, сабраўшы апошнія рэшткі сіл, скокнуў за Сонні праз стол, раскідваючы ўсё, што стаяла і ляжала на ім. Сонні падаўся назад, але Воўк здолеў схапіць яго за руку.
  
  – Няма! – закрычаў Сонні. – Не, не смей, цябе зноў пасадзяць у Скрыню. Я тут вялікая шышка, я... Я... А-А-А-А-А-А-А-А-А!..
  
  Воўк вывярнуў і ірвануў на сябе руку Сонні. Пачуўся хруст, нібы згаладнелы дзіця адарваў ножку прыгатаванай да абеду індычкі. І раптам рука Сонні засталася ў вялікай пярэдняй лапе Ваўка. Сонні адхіснуўся, з яго пляча хвастала кроў. Джэк ўбачыў белую галоўку косткі. Адвярнуўся, і яму стала блага.
  
  На імгненне ўвесь свет зацягнула шэрым.
  
  19
  
  Калі ён прыйшоў у сябе, Воўк, хістаючыся, стаяў пасярод разгромленага кабінета Гарденера. Яго вочы паблісквалі светла-жоўтым, як догорающие свечкі. Што-то адбывалася з яго тварам, рукамі, нагамі... Джэк бачыў, што ён зноў становіцца Ваўком... а потым у поўнай меры ўсвядоміў, што гэта значыць. Старажытныя легенды хлусілі, сцвярджаючы, што забіць пярэваратня могуць толькі сярэбраныя кулі, але, верагодна, мелі рацыю ў адным. Воўк зноў трансфармаваўся, таму што паміраў.
  
  – Воўк, няма! – прастагнаў ён і здолеў падняцца. На паўдарогі да Ваўка паслізнуўся, упаў на калена, зноў устаў. – Няма!
  
  – Джэкі... – Голас быў нізкі, гарлавы, падобны на рык... але гэта слова Джэк пачуў.
  
  Дзіўна, але Воўк спрабаваў усміхнуцца.
  
  Уорвик адкрыў дзверы на лесвіцу ў двор і павольна падымаўся па прыступках, спіной наперад, з шырока раскрытымі ад жаху вачыма.
  
  – Пайшоў! – крыкнуў Джэк. – Пайшоў, прэч адсюль!
  
  Эндзі Уорвик ўцёк, як спалоханы трус.
  
  З апарата ўнутранай сувязі скрозь гудзенне перашкод данёсся голас – Фрэнкі Ўільямса. І яго переполнял жах, а таксама якое-то жудаснае, хваравітае ўзбуджэнне.
  
  – Госпадзе, вы толькі паглядзіце! Нібы хто-то разгуляўся мясным цесаком! Хто-небудзь, праверце кухню!
  
  – Джэкі...
  
  Воўк паваліўся, як ссечанае дрэва.
  
  Джэк апусціўся на калені, перавярнуў яго на спіну. Валасы раставалі на твары Ваўка, з неверагоднай хуткасцю, як пры запаволенай здымцы. Вочы зноў сталі чырванавата-карычневымі. І ён выглядаў такім стомленым.
  
  – Джэкі... – Воўк падняў скрываўленую руку і дакрануўся да шчакі Джэка. – Трапіў... у цябе... Ён трапіў?..
  
  – Няма. – Джэк круціў галаву аднаго. – Не, Воўк, у мяне не трапіла ні адна куля. Ні адна.
  
  – Я... – Вочы Ваўка зачыніліся, павольна адчыніліся зноў. Невыносна пяшчотная ўсмешка асвятліла яго твар, і ён загаварыў павольна, вылучаючы кожнае слова: – Я... ўратаваў... статак... ад... небяспекі.
  
  – Так, збярог. – Па твары Джэка пацяклі слёзы. Яны прычынялі боль. Ён круціў косматую галаву Ваўка і плакаў. – Ты ўратаваў, стары добры Воўк...
  
  – Добры... стары добры Джэкі.
  
  – Воўк, я падымуся наверх... там копы... «хуткая»...
  
  – Няма! – З велізарным высілкам Воўк зноў прыўзняўся. – Ты ідзі... ідзі...
  
  – Без цябе – няма, Воўк! – Перад вачыма ўсё дваілася, троилось. Ён трымаў галаву Ваўка на абпаленых руках. – Без цябе – не, ніколі...
  
  – Воўк... не хоча жыць у гэтым свеце. – Воўк шумна выдыхнуў і паспрабаваў яшчэ раз ўсміхнуцца. – Пахне... пахне так дрэнна.
  
  – Воўк... паслухай, Воўк...
  
  Воўк мякка ўзяў яго за рукі, і Джэк адчуў, як поўсць сыходзіць з далоняў аднаго. Незвычайнае, вусцішнае адчуванне.
  
  – Я люблю цябе, Джэкі.
  
  – Я таксама кахаю цябе, Воўк, – адказаў Джэк. – Прама тут і цяпер.
  
  
  
  Воўк ўсміхнуўся.
  
  – Вяртаюся, Джэкі... Я гэта адчуваю. Вяртаюся...
  
  Раптам рукі Ваўка сталі бязважкімі.
  
  – Воўк! – закрычаў Джэк.
  
  – Вяртаюся дадому...
  
  – Воўк, няма! – Джэк адчуваў, як круціцца і тузаецца сэрца. Яно магло разбіцца, пра ды, сэрца разбіваюцца, ён гэта адчуваў. – Воўк, не сыходзь, я люблю цябе! – Воўк раптам стаў лягчэй, замерцал, становячыся празрыстым, ператвараючыся ў Дзённую грезу.
  
  – ...бывай...
  
  Воўк раставаў, раставаў... раставаў.
  
  – Воўк!
  
  – ...люблю цябе, Дж...
  
  Воўк пайшоў. На падлозе засталося толькі крывавая пляма, контурам нагадвае яго цела.
  
  – Госпадзе, – прастагнаў Джэк. – Госпадзе, Госпадзе.
  
  Ён абхапіў сябе рукамі і, стогнучы, пачаў разгойдвацца ўзад-наперад у разбураным кабінеце.
  
  
  
  Кіраўнік 27
  
  Джэк зноў ўцякае
  
  1
  
  Прайшло час. Джэк паняцця не меў, колькі. Ён сядзеў, абхапіўшы сябе рукамі, нібы ў уціхамірвальнай кашулі, пагойдваўся, стагнаў, варожачы, ці мог Воўк сапраўды сысці.
  
  Ён сышоў. Так, сышоў. І догадайся, хто яго забіў, Джэк? Догадайся, хто?
  
  У апараце ўнутранай сувязі што-то заскрыгатаў. Крыху пазней затрашчалі перашкоды, паглынуўшы гудзенне, размовы наверсе, буркатанне рухавікоў патрульных аўтамабіляў. Джэк ледзь гэта заўважаў.
  
  
  
  Сыходзь. Воўк сказаў, сыходзь.
  
  Я не магу. Не магу. Я стаміўся, і я ўсё раблю не так. Гінуць людзі...
  
  Спыні, хопіць шкадаваць сябе! Падумай пра маці, Джэк!
  
  Няма! Я стаміўся. Пакіньце мяне ў спакоі.
  
  І аб каралеве.
  
  Калі ласка, пакіньце мяне ў спакоі...
  
  
  
  Нарэшце ён пачуў, як адчыніліся дзверы на лесвіцу, якая вядзе ў падвальны калідор, і гэта прывяло яго ў пачуццё. Яму не хацелася, каб яго знайшлі тут. Хай яго схопяць пад адкрытым небам, у двары, але не ў гэтай смярдзючай, залітай крывёю пакоі, дзе катавалі яго самога і забілі яго сябра.
  
  Ледзь цямячы, што робіць, Джэк схапіў канверт з надпісам «ДЖЭК ПАРКЕР». Зазірнуў ўнутр, убачыў медыятар, срэбны даляр, патрапаны кашалёк, дарожны атлас «Рэнд Макнэлі». Павярнуў канверт і заўважыў шкляны шарык. Засунуў канверт ў заплечнік, закінуў яго на плечы. Ён дзейнічаў аўтаматычна. Нібы пад гіпнозам.
  
  Крокі на лесвіцы, павольныя і асцярожныя.
  
  – ...дзе гэты чортаў выключальнік...
  
  – ...дзіўны пах, як у заапарку...
  
  – ...асцярожней, хлопцы...
  
  Погляд Джэка ўпаў на сталёвы картотечные скрыні, набіты канвертамі з надпісам «Я БУДУ ПРАМЯНЁМ СВЯТЛА ІСУСА» на кожным. Ён узяў два.
  
  
  
  Цяпер, злавіўшы цябе, яны прад'явяць цябе абвінавачванні не толькі ў забойстве, але і ў крадзяжы.
  
  
  
  Не важна. Ён сыходзіў адсюль толькі таму, што больш не мог тут знаходзіцца.
  
  Двор выглядаў зусім пустынным. Джэк падняўся на верхнюю прыступку лесвіцы, выводившей да невялікай пляцоўцы пад навесам, і агледзеўся, ледзь верачы сваім вачам. З іншага боку дома даносіліся галасы, трашчалі паліцэйскія рацыі, і Джэк бачыў чырвона-сінія бліскавіцы, аднак двор пуставаў. Такога проста быць не магло. Але Джэк выказаў здагадку, што копаў занадта ўзрушыла ўбачанае ў доме...
  
  А потым прыглушаны голас менш чым у дваццаці футах злева ад Джэка вымавіў:
  
  – Госпадзе! Ды ў такое немагчыма паверыць!
  
  Джэк рэзка павярнуў галаву. На палосцы голай зямлі стаяў Скрыню, груба звараны труну Жалезнага веку. Ўнутры рухаўся прамень ліхтара. Джэк ўбачыў тыя, што засталіся звонку чаравікі. Яшчэ адзін чалавек, прысеўшы на кукішкі, абследаваў дзверы.
  
  – Падобна на тое, дзверы выламалі. Не разумею, як такое магло адбыцца. Завесы сталёвыя. Але яны... пагнутыя.
  
  – Да чорта завесы! – данёсся з Скрыні другі голас. – Гэта чортава хрэновіна... ў ёй трымалі дзяцей, Полі! Я сапраўды так думаю. Дзяцей! На сценках ініцыялы...
  
  Прамень ссунуўся.
  
  – ...і вершы з Бібліі...
  
  Зноў зварухнулася.
  
  – ...і карцінкі. Маленькія карцінкі. Мужчыны і жанчыны... якімі іх малююць дзеці... Госпадзе, думаеш, Уільямс ведаў пра гэта?
  
  – Не мог не ведаць, – адказаў Полі, па-ранейшаму разглядаючы зламаныя завесы.
  
  Полі сядзеў на кукішках. Яго напарнік вылазіў з Скрыні. Асабліва не хаваючыся, Джэк за іх спінамі перасёк адкрыты двор. Уздоўж сцяны гаража выйшаў да дарогі. Адтуль убачыў патрульныя аўтамабілі, сбившиеся ў купку перад «Прамяністым домам». Пакуль стаяў, праскочыла міма «хуткая» з уключанымі мігалкамі і сірэнай.
  
  – Люблю цябе, Воўк, – прашаптаў Джэк і рукой выцер вільготныя вочы. Пайшоў па абочыне ў цемру, думаючы, што не пройдзе і мілі на захад, як побач спыніцца патрульны аўтамабіль. Але і праз тры гадзіны, калі ніхто яго не патрывожыў: верагодна, копы ніяк не маглі з'ехаць з «Прамяністага дома».
  
  2
  
  Аўтастрада знаходзілася наперадзе, за наступным уздымам або праз адзін. Джэк бачыў на гарызонце аранжавы водбліск магутных натрыевых лямпаў, чуў гудзенне цяжкіх фур.
  
  Ён спыніўся ў засмечаных лагчыне, каб памыцца пад вытекавшей з дрэнажнай трубы тонкай струменьчыкам вады, такой халоднай, што нямелі рукі. Але па крайняй меры яна на нейкі час заглушила боль ад апёкаў. І Джэк па-ранейшаму памятаў, як важная асцярожнасць, калі ловіш спадарожку.
  
  Ён пастаяў нейкі час пад цёмным небам Індыяны, прыслухоўваючыся да рэву трэйлераў.
  
  Вецер, шелестевший ў галінах дрэў, ерошил яго валасы. Страта Ваўка цяжкім каменем ляжала на сэрцы, але на волі ўсё роўна так лёгка дыхалася!
  
  Гадзінай пазней дальнабойнік прытармазіў каля стомленага, бледнага падлетка, які галасаваў на рамонтнай паласе. Джэк залез у кабіну.
  
  – Куды направляешься, пацан? – спытаў дальнабойнік.
  
  Джэк занадта выматаўся, у яго занадта моцна балела сэрца, каб распавядаць Гісторыю – так і ён памятаў яе цьмяна, хоць не сумняваўся, што з часам ўспомніць.
  
  – На захад. Пакуль вам па шляху.
  
  – Тады полштата праедзем.
  
  – Выдатна, – адказаў Джэк і заснуў.
  
  Велізарны «дайманд-рео» ляцеў скрозь халодную индианскую ноч, ляцеў на захад, пад песні Чарлі Дэниелса, пераследуючы святло уласных фар, накіраваных на Ілінойс.
  
  Кіраўнік 28
  
  Сон Джэка
  
  1
  
  Зразумела, ён вёз Ваўка з сабой. Воўк вярнуўся дадому, але яго вялікая верная цень ехала побач з Джэкам ва ўсіх грузавіках, і фургонах, і пыльных легкавушках па аўтастрадзе Ілінойса. Гэты усмешлівы прывід рваў Джэку сэрца. Часам ён бачыў – амаль бачыў – вялізнага, зарослага густой поўсцю Ваўка, які бег уздоўж дарогі, якая ганяецца па пустых палях. Апынуўшыся на волі, Воўк зіхацеў ярка-аранжавымі вачыма, а калі адводзіў погляд, Джэк адчуваў, як яму не хапае рукі Ваўка ў яго руцэ. Цяпер, калі яму так не хапала аднаго, ён з сорамам успамінаў, як злаваўся на Ваўка, і кроў приливала да твару. А як часта ён думаў аб тым, каб кінуць Ваўка. Сорам, які сорам. Воўк быў – Джэку спатрэбілася нямала часу, каб падабраць патрэбнае слова, але ён справіўся – высакародным. І гэта высакароднае істота, гэтак чужое тутэйшаму свеце, аддало за Джэка сваё жыццё.
  
  Я зберагаў статак ад небяспекі. Джэк Соер больш не быў статкам. Я зберагаў статак ад небяспекі. Здаралася, што дальнабойнікі або страхавыя агенты, якія падвозілі гэтага дзіўнага, приковывающего погляд падлетка – падвозілі, хай ён выглядаў брудным і абарваных, а яны ніколі раней не звярталі ўвагі на тых, хто галасуе на дарозе, – скоса глядзелі на яго і бачылі, што ён глытае слёзы.
  
  Джэк смуткаваў пра Ваўка, мчась па Ілінойсе. Нейкім чынам ён ведаў, што ў яго не будзе праблем з попутками ў гэтым штаце, і сапраўды, варта было яму выцягнуць руку з оттопыренным вялікім пальцам і зірнуць кіроўцу ў вочы, як яго тут жа падвозілі. І большасць кіроўцаў Гісторыя не цікавіла. Хапала самых простых тлумачэнняў. «Еду да аднаго ў Спрынгфілд». «Мне трэба ўзяць аўтамабіль і перагнаць яго дадому». «Выдатна, выдатна», – казалі кіроўцы. А ці чулі яны яго словы? Гэтага Джэк сказаць не мог. У яго розуме перелистывались вобразы Ваўка: барахтающегося ў рацэ ў спробе выратаваць сваё далінская статак, обнюхивающего папяровы кантэйнер, у якім ляжаў гамбургер, заталкивающего ежу пад дзверы хлява, врывающегося ў гуказапісвальную студыю, встающего на шляху куль, раставаў на вачах. Джэк не хацеў зноў і зноў бачыць гэтыя вобразы, але яны з'яўляліся, напаўняючы яго вочы пякучымі слязьмі.
  
  Недалёка ад Дэнвилла невысокі мужчына гадоў пяцідзесяці, з багата кранутымі сівізной валасамі і смешливым, але пры гэтым сур'ёзным тварам настаўніка з дваццацігадовым стажам, кінуў на Джэка некалькі ліхіх поглядаў, перш чым спытаць:
  
  – А ты не мерзнеш, хлопец? Цябе трэба было б надзець што-небудзь цяплей гэтай куртяшки.
  
  – Ёсць крыху, – адказаў Джэк. Прамяністы Гарденер лічыў, што джынсавыя курткі – цалкам дастатковая абарона ад холаду на палявых работах, але цяпер мароз сапраўды прабіраў да костак.
  
  – У мяне паліто на заднім сядзенні, – дадаў мужчына. – Вазьмі яго. І нават не спрабуй адмовіцца. Зараз паліто тваё. Павер мне, я не замёрз.
  
  – Але...
  
  – Выбару ў цябе няма. Цяпер гэта тваё паліто. Прыклад.
  
  Джэк працягнуў руку і пацягнуў на сябе цяжкі матэрыял. Спачатку бясформенны, нібы адрэз сукна. Потым з'явіўся вялікі накладной кішэню, прадаўгаватая драўляная гузік. І, нарэшце, ваўняная паліто цалкам, пахнуць водарам люлькі тытуню.
  
  – Маё старое, – растлумачыў мужчына. – Трымаю ў машыне толькі па адной прычыне – не ведаю, што з ім рабіць. У мінулым годзе дзеці падарылі мне гэтую куртку на гусіным пуху. Так што паліто ты можаш узяць.
  
  Джэк надзеў яго, прама на джынсавую куртку.
  
  – Ух ты, – вырвалася ў яго. Яго нібы абняў мядзведзь, які аддае перавагу тытуню «Боркум Рыф».
  
  – Добра, – ухваліў мужчына. – Цяпер, калі табе зноў прыйдзецца стаяць на халоднай і прадзіманай ветрам дарозе, ты зможаш падзякаваць Майлза Пі Кайгера з Огдена, штат Ілінойс, за выратаванне тваёй скуры. Тваёй... – Майлз. П. Кайгер хацеў сказаць што-то яшчэ, слова ўжо ірвалася з мовы, але ён закрыў рот, нахіліў галаву, і у шэрым ранішнім святле Джэк ўбачыў румянец, расплыўся па шчоках мужчыны.
  
  Тваёй (які?) скуры?
  
  Аб няма.
  
  Тваёй цудоўнай скуры. Тваёй дзіўнай скуры, якую хочацца гладзіць і цалаваць... Джэк глыбока засунуў рукі ў кішэні паліто ваўнянага, запахнул яго шчыльней. Майлз. П. Кайгер з Огдена, штат Ілінойс, глядзеў прама перад сабой.
  
  – Кхе-кхе, – нарэшце ён адкашляўся, зусім як персанаж коміксу.
  
  – Дзякуй за паліто, – падзякаваў яго Джэк. – Праўда. Апранаючы яго, я заўсёды буду ўспамінаць вас.
  
  – Ды добра, – кіўнуў Кайгер, – забудзься пра гэта. – Але на імгненне яго твар стаў амаль такім жа, як у беднага Доні Кігалі з «Прамяністага дома». – Слухай, тут ёсць адно мястэчка. – Ён гаварыў адрывіста, у голасе гучала ілжывае спакой. – Мы можам там перакусіць. Калі хочаш.
  
  – У мяне не засталося грошай, – адказаў Джэк, і ад праўды яго словы адстаялі на два даляра трыццаць восем цэнтаў.
  
  – Пра гэта не трывожся. – Кайгер ўжо уключыў паваротнік.
  
  Яны заехалі на продуваемую ветрам пустую аўтастаянку перад нізкім шэрым будынкам, якое нагадвае чыгуначны вагон. Неонавая шыльда над дзвярыма паведамляла, што гэта «РЭСТАРАН ІМПЕРЫЯ». Кайгер пад'ехаў да аднаго з шырокіх вокнаў, і яны выйшлі з машыны. Джэк адразу зразумеў, што ў такім паліто ён не змерзне. Грудзі і рукі, здавалася, абараняла ваўняная браня. Ён накіраваўся да дзвярэй пад неонавай шыльдай, але павярнуўся, усвядоміўшы, што Кайгер стаіць ля аўтамабіля. Сівавалосы мужчына ростам на цаля або два вышэй Джэка глядзеў на яго па-над даху.
  
  – Паслухай...
  
  – Ведаеце, я з радасцю вернем вам паліто.
  
  – Няма, яно цяпер тваё. Я проста падумаў, што не галодны і досыць хутка дабяруся да дома, калі адразу паеду.
  
  – Зразумела.
  
  – Тут ты знойдзеш іншую спадарожку. Лёгка. Я бы не пакінуў цябе тут, калі б ты мог тут затрымацца.
  
  – Добра.
  
  – Пачакай. Я сказаў, што накармлю цябе ленчем, і я накармлю. – Кайгер сунуў руку ў кішэню штаноў, дастаў купюру, працягнуў Джэку праз дах. Ледзяной вецер трапаў яго валасы і прыціскаў да лба. – Вазьмі.
  
  – Не, не трэба, – паківаў галавой Джэк. – Я абыдуся. Пара даляраў у мяне ёсць.
  
  – Купі сабе добры стейк. – Кайгер цягнуўся праз дах, нібы прапаноўваў не грошы, а выратавальны круг ці сам спрабаваў дабрацца да яго.
  
  Джэк з неахвотай вярнуўся да аўтамабіля і ўзяў купюру з рукі Кайгера. Дзесятку.
  
  – Дзякуй вялікі. Праўда, дзякуй.
  
  – Слухай, чаму б табе не ўзяць і газету, каб што-небудзь пачытаць? Ведаеш, калі прыходзіцца чаго-то чакаць. – Кайгер ўжо адчыніў дзверцы, нахіліўся, дастаў з задняга сядзення складзены таблоід. – Я ўжо прачытаў. – Ён кінуў газету Джэку.
  
  Кішэні паліто апынуліся такімі прасторнымі, што складзеная газета размясцілася ў іх без працы.
  
  Майлз. П. Кайгер усё стаяў ля адкрытай дзверцы аўтамабіля і прыжмурыўшыся глядзеў на Джэка.
  
  – Спадзяюся, ты не обидишься на мяне за гэтыя словы, але цябе чакае цікавая жыццё.
  
  – Яна ўжо цікавая, – шчыра адказаў Джэк.
  
  
  
  Салисбурский стейк каштаваў пяць даляраў сорак цэнтаў і падаваўся з бульбай фры. Джэк сеў у далёкім канцы стойкі і разгарнуў газету. Гісторыю ён знайшоў на другой старонцы – днём раней бачыў яе на першай паласе индианской газеты. «АРЫШТАВАНЫЯ ПАДАЗРАВАНЫЯ, ЯКІЯ МАЮЦЬ ДАЧЫНЕННЕ ДА ЖУДАСНЫМ СМЕРЦІ». Мясцовым сусветнаму суддзі Эрнесту Фэрчайлду і патрульнаму Фрэнку Б. Уільямсу з Кайюги, штат Індыяна, прад'яўленыя абвінавачванні ў хабарніцтве і злоўжываньнях пры выкарыстанні грамадскіх фондаў у ходзе расследавання смерцяў шасці падлеткаў у «Біблійным доме Прамяністага Гарденера для сбившихся з шляху хлопчыкаў». Папулярны евангеліст Роберт Гарденер па мянушцы Прамяністы, мяркуючы па ўсім, схаваўся з тэрыторыі «Дома» напярэдадні прыезду паліцыі, і хоць ордэр на яго арышт яшчэ не выпісаны, прападобнага ўзмоцнена шукаюць, каб задаць важныя для расследавання пытанні. «ЯШЧЭ АДЗІН ДЖЫМ ДЖОНС?» – пыталася подпіс пад фатаграфіяй Гарденера. На ёй той раскінуў рукі, а яго валасы ляжалі бездакорнымі хвалямі. Службовыя сабакі вывелі копаў да невялікага ўчастку побач з плотам з калючага дроту пад напругай, дзе і былі знойдзеныя трупы – падлеткаў проста кінулі ў зямлю. З пяці тэл чатыры дэградавалі да такой ступені, што апазнаць іх не ўяўляецца магчымым. Пятае ідэнтыфікаваць змаглі – яго апазналі як Ферда Джэнклоу. Бацькі забралі цела і пахавалі як належыць, варожачы, што яны зрабілі не так. І ніхто не мог зразумець, як атрымалася, што любоў бацькоў да Ісуса асуджала на смерць іх разумнага мяцежнага сына.
  
  Прынеслі салисбурский стейк, пересоленный і густам, які нагадвае поўсць, але Джэк з'еў усё да апошняй крошкі. І густа паліў падлівай недожаренный бульбу. Калі сканчаў ежу, побач спыніўся барадаты дальнабойшчык з цыгарай у роце, у бейсболцы «Детройтских тыграў» на доўгіх чорных валасах і ў куртцы з капюшонам, падобна, пашытым з ваўчыных шкур.
  
  – Падвезці цябе на захад, хлопец? Я еду ў Декатур.
  
  Палова адлегласці да Спрынгфілда, адным махам.
  
  2
  
  У тую ноч, у матэлі, аб якім распавёў яму дальнабойнік, дзе начлег каштавала тры даляра, Джэку прысніліся два выразных сну, а можа, потым ён успомніў толькі два з многіх, якія бачыў у тую ноч, а можа, гэтыя два на самай справе з'яўляліся складовымі часткамі аднаго сну. Ён замкнуў дзверы, адліў у трэснутую брудную ракавіну ў куце, сунуў заплечнік пад падушку і заснуў, трымаючы ў руцэ вялікі шкляны шарык, які ў Далінах быў люстэркам. Аднекуль даносілася музыка, быццам бы з фільма, запальны бібоп, але так ціха, што Джэк ўлоўліваў толькі вядучыя прылады, трубу і альт-саксафон. Рычард, сонна падумаў Джэк, заўтра я ўбачу Рычарда Слоута, – і зваліўся з музычнага абрыву ў нябыт.
  
  Воўк бег да яго па падарванай, дымлівай зямлі. Іх падзяляла калючы дрот, дзе-то прамыя нацягнутыя ніткі, дзе-то мудрагеліста перакручанае кольцы. Глыбокія акопы узрэзаў гэтую знявечаную зямлю, і Воўк лёгка пераскочыў праз адзін, каб ледзь не натрапіць на калючую загарадзь.
  
  – Асцярожней! – крыкнуў Джэк.
  
  Воўк паспеў спыніцца перад самымі шыпамі. Памахаў вялікі лапай, каб паказаць, што цэлы і цэлы, потым асцярожна пераступіў праз тры ніткі калючкі.
  
  Джэк адчуў пробежавшую па яго хвалю шчасця і палягчэння. Воўк не памёр, Воўк зноў будзе з ім.
  
  Пакінуўшы ззаду калючую перашкоду, Воўк пабег да Джэку. Але адлегласць паміж ім і Ваўком загадкавым чынам павялічылася ўдвая: шэры дым, які ўздымаўся з мноства акопаў, амаль схаваў вялікую мохнатую постаць.
  
  – Джэйсан! – крыкнуў Воўк. – Джэйсан! Джэйсан!
  
  – Я тут! – таксама крыкам адказаў Джэк.
  
  – Не магу дабрацца да цябе, Джэйсан! Воўк не можа дабрацца да цябе!
  
  – Не здавайся! – закрычаў Джэк. – Чорт пабяры, не здавайся!
  
  Воўк спыніўся перад непераадольнай перапляценнем калючага дроту, і скрозь дым Джэк ўбачыў, як ён апусціўся на чатыры лапы і забегаў узад-наперад у пошуках праходу. Бегаў і бегаў і з кожнай прабежкай усё аддаляўся. Адчувалася, як нарастае яго хваляванне. Нарэшце Воўк падняўся на заднія лапы, пярэднімі крыху рассунуў калючы дрот, каб прасунуць у шчыліну морду.
  
  – Воўк не можа! Джэйсан, Воўк не можа!
  
  – Я люблю цябе, Воўк! – Крык Джэка паляцеў над дымлівай раўнінай.
  
  – ДЖЭЙСАН! – завыў Воўк. – БУДЗЬ АСЦЯРОЖНЫ! Яны ідуць да ЦЯБЕ! Іх БОЛЬШ!
  
  Больш чаго? – хацеў крыкнуць Джэк, але не стаў. Ён ведаў адказ.
  
  Потым той ці змяніўся характар сну, то пачаўся іншы сон. Джэк вярнуўся ў разгромленыя гуказапісвальную студыю і кабінет прападобнага ў «Лучезарном доме», дзе паветра напаўнялі пахі парахавога дыму і гарэлай плоці. Знявечанае цела Сінгэр ляжала на падлозе, труп Кейсі віднеўся за пабітым шклом. Джэк сядзеў, ківаючы Ваўка на руках, і зноў ведаў, што Воўк памірае. Толькі Воўк не быў Ваўком.
  
  Джэк круціў баязьлівае цела Рычарда Слоута, і паміраў менавіта Рычард. За шклом практычных ачкоў у чорнай пластыкавай аправе вочы кідаліся з боку ў бок, напоўненыя болем.
  
  – О не, не! – у жаху выдыхнуў Джэк. Куля перабіла костка рукі Рычарда, кулі изрешетили яго грудзі. Белая кашуля стала чырвонай ад крыві, тут і там тырчалі белыя абломкі рэбраў, якія нагадвалі зубы.
  
  – Я не хачу паміраць. – Кожнае слова давалася Рычарду цаной звышчалавечых намаганняў. – Джэйсан, табе не варта было, табе не варта было...
  
  – Ты толькі не памірай, – маліў Джэк. – Не памірай.
  
  Верхняя частка цела Рычарда выгнулась на руках Джэка, у горле што-то забулькало, а потым Рычард паглядзеў на Джэка дзіўна ясным і спакойным позіркам.
  
  – Джэйсан. – Гук гэтага імя, не зусім яго, але і не чужога, павіс у смуродным паветры. – Ты забіў мяне, – выдыхнуў Рычард, або «ты забіў ня», таму што вусны не сустрэліся, каб сфармаваць першы склад слова. Вочы Рычарда ўжо не глядзелі на Джэка, цела імгненна ацяжэла. Жыццё пакінула яго. Джэйсан Делессиан ў жаху ускінуў вочы ўверх...
  
  3
  
  ...а Джэк Соер рыўком сеў на халоднай незнаёмай ложка матэля ў Декатуре, штат Ілінойс, і ў жаўтлявым святле вулічнага ліхтара ўбачыў клубы пара, такія багатыя, быццам яны вырываліся з двух ратоў адначасова. Ён стрымаўся ад крыку, толькі сашчапіўшы рукі, сціснуў іх так моцна, што змог бы раскалоць грэцкі арэх. Зноў клубы белага пара вырваліся з яго лёгкіх.
  
  Рычард.
  
  Воўк, бяжыць праз мёртвы свет, пазваў яго... як?
  
  
  
  Джэйсан.
  
  
  
  Сэрца хлопчыка люта зварухнулася, нібы конь, отталкивающаяся ад зямлі, каб пераадолець перашкоду.
  
  
  
  Кіраўнік 29
  
  Рычард у школе Тэйера
  
  1
  
  У адзінаццаць гадзін наступнага раніцы вымотавшийся Джэк Соер скінуў з плячэй рукзак у далёкага канца гульнявога поля, пакрытага ломкай засохлай карычневай травой. Удалечыні двое мужчын у клецістых пінжаках і бейсболках садовым пыласосам і граблямі ачышчалі лужок, які атачаў яшчэ больш далёкія будынка. Злева ад Джэка, ззаду цаглянай бакавой сцяны бібліятэкі школы Тэйера, знаходзілася стаянка для аўтамабіляў выкладчыкаў. Вялікія вароты пры ўездзе ў кампус вялі на обсаженную дрэвамі пад'язную дарогу, якая адзін сябар вышэйшы вялікі чатырохвугольны двор, рассечанае вузкімі дарожкамі. І калі ў кампусе вылучалася нейкі будынак, так гэта бібліятэка – баухаусовский параход з шкла, сталі і цэглы.
  
  Джэк бачыў, што другія вароты вялі на дарогу перад бібліятэкай. Яна цягнулася на дзве траціны тэрыторыі школы і заканчвалася ля смеццевых кантэйнераў ў тупіку, ад якога пачынаўся схіл, які ўздымаўся да футбольнага поля.
  
  Джэк накіраваўся да вучэбных карпусоў. Калі тэйерцы пацягнуцца ў сталовую на ленч, ён знойдзе пакой Рычарда. У пятым пад'ездзе Нелсон-Хаўса.
  
  Сухая зімовая трава храбусцела пад нагамі. Джэк шчыльней запахнул раскошнае паліто Майлза. П. Кайгера. Па крайняй меры яно выглядала як адзенне вучня прыватнай школы, у адрозненне ад самога Джэка. Ён прайшоў паміж Планеты-Холам і інтэрнатам старшакласнікаў, Спенс-Хаўс, у кірунку четырехугольного двара. З вокнаў Спенс-Хаўса даносіліся гультаяватыя галасы: старшакласнікі адпачывалі перад ленчем.
  
  2
  
  Джэк агледзеў двор і ўбачыў статую трохі сутулого пажылога мужчыны, які стаяў на пастаменце вышынёй са сталярны варштат і разглядаў вокладку цяжкай кнігі. Бацька-заснавальнік Планеты, выказаў здагадку Джэк. Высокі каўнер, гальштук, сурдут новоанглийского трансценденталиста. Бронзавая галава Тэйера схілялася над томам. Яго твар быў звернута да вучэбных карпусоў.
  
  У канцы дарожкі Джэк павярнуў направа. Раптам з верхняга акна корпуса, да якога ён набліжаўся, пачуліся крыкі. Падлеткавыя галасы быццам бы выкрыквалі прозвішча: «Этридж! Этридж!» Потым крыкі сталі бессвязными, пачуўся шум – быццам цяжкую мэблю рухалі па падлозе, зноў загучала тая ж прозвішча: «Этридж!»
  
  Джэк пачуў, як за яго спінай грукнулі дзверы. Павярнуўшыся, убачыў высокага хлопца з русымі валасамі, спускаўся па прыступках Спенс-Хаўса. На хлопца былі тўідавага пінжак, гальштук і паляўнічыя чаравікі мэнской фірмы «л. Л. Бін». Ад холаду яго ратаваў толькі доўгі жоўта-сіні шалік, некалькі разоў абматаны вакол шыі. Доўгі твар хлопца здавалася адначасова і знясіленым, і нахабным – твар старшакласніка, ахопленага праведным гневам. Джэк нацягнуў капюшон паліто на лоб і рушыў далей.
  
  – Я не хачу, каб хто-небудзь варушыўся! – крыкнуў высокі хлопец закрытаму акна. – Вы, перваки, замры!
  
  Джэк сыходзіў да іншага будынка.
  
  – Вы рухаеце крэслы! – крычаў высокі ў яго за спіной. – Я чую, як вы іх рухаеце! СПЫНІЦЕ!
  
  Потым раз'юшаны старшакласнік заўважыў Джэка.
  
  Той павярнуўся, яго сэрца гулка білася.
  
  – Неадкладна зайдзі ў Нелсон-Хаўс, кім бы ты ні быў, хутка, скокамі, неадкладна. Ці я пожалуюсь каменданту твайго інтэрната.
  
  – Так, сэр, – адказаў Джэк і хутка павярнуўся, каб прайсці ў паказаным кірунку.
  
  – Ты спазняешся як мінімум на сем хвілін! – крыкнуў яму ўслед Этридж, і Джэк пабег трушком. – Скокамі, я сказаў! – Трусца змянілася спрынтам.
  
  Спускаючыся ўніз па схіле (ён спадзяваўся, што бяжыць у правільным кірунку, быццам бы паказаным Этриджем), Джэк ўбачыў доўгі чорны аўтамабіль – лімузін, – які ўязджаў у парадныя вароты, трымаючы курс на чатырохвугольны двор. І падумаў, што ў салоне за таніраваным шклом сядзіць зусім не бацька аднаго з вучняў школы.
  
  Доўгі чорны аўтамабіль каціўся па пад'язной дарозе, вельмі і вельмі павольна.
  
  Няма, падумаў Джэк, я проста сябе накручваю.
  
  Але спыніўся як укапаны. Не мог скрануцца з месца. Глядзеў, як лімузін пад'ехаў да двара і замёр. Чарнаскуры шафёр, шырынёй плячэй не саступае абаронцу прафесійнай футбольнай каманды, выскачыў з пярэдняга сядзення і адкрыў дзверцы задняга. Сівавалосы стары, не знаёмы Джэку, з цяжкасцю вылез з салона. На старым было чорнае паліто, з-пад якога віднеліся беласнежная кашуля і строгі гальштук. Мужчына кіўнуў шафёру і праз двор накіраваўся да галоўнага корпуса. У бок Джэка ён нават не глянуў. Шафёр ускінуў галаву і ўгледзеўся ў неба, нібы прыкідваючы, не пойдзе снег. Джэк адступіў на пару крокаў і назіраў, як стары падымаецца па прыступках Планеты-Хола. Шафёр працягваў разглядаць неба. Джэк адступаў па сцежцы, пакуль бакавая сцяна будынка не прыкрыла яго. Потым павярнуўся і пабег.
  
  
  
  Нелсон-Хаўс, трохпавярховы цагляны будынак, ўзвышалася на другім баку четырехугольного двара. У двух вокнах першага паверха Джэк ўбачыў дзясятак старшакласнікаў, якія карысталіся пакладзенымі ім прывілеямі: чыталі, разваліўшыся на канапах, гулялі ў карты на кофейной століку, глядзелі тэлевізар, верагодна, які стаяў паміж вокнамі.
  
  Нябачная дзверы грукнулі на ўзгорку: цыбаты русявы старшакласнік, Этридж, накіраваўся да свайго корпусу, разабраўшыся з парушэннем дысцыпліны.
  
  Джэк прайшоў уздоўж будынка і ледзь загарнуў за кут, як яму ў твар ударыў парыў халоднага ветру. Дарожка прывяла яго да вузкай дзверы з таблічкай (на гэты раз драўлянай, белай, з чорнымі гатычнымі літарамі). «ПАД'ЕЗД 5». За дзвярыма шэраг вокнаў цягнуўся да наступнага куце.
  
  У трэцяга вокны Джэку ўсміхнулася поспех. Цяпер толькі шкло аддзяляла яго ад Рычарда Слоута. У акулярах, у туга завязанном гальштуку, з ледзь запачканными чарніламі рукамі, Рычард вельмі ўважліва, нібы ад гэтага залежала яго жыццё, чытаў нейкую тоўстую кнігу. Ён сядзеў бокам да акна, і Джэк некалькі секунд ўзіраўся ў дарагі, такі знаёмы яму профіль, перш чым пастукаць па шкле.
  
  Рычард адарваўся ад кнігі. Завертел галавой, спалоханы і здзіўлены раптоўным шумам.
  
  – Рычард, – ціха паклікаў Джэк, і узнагародай стала здзіўленне на повернувшемся да яго твары. Рычард, падобна, цалкам страціў здольнасць разумець.
  
  – Адчыні акно, – выразна выгаварыў Джэк, каб яго сябар змог прачытаць словы па вуснах.
  
  Рычард падняўся з-за стала, павольна, яшчэ не прыйшоўшы ў сябе ад шоку. Джэк жэстамі паказаў, што трэба падняць раму. Падышоўшы да акна, Рычард узяўся за раму і зверху ўніз строга зірнуў на Джэка: у гэтым кароткім осуждающем поглядзе выявілася яго стаўленне да будынка твару Джэка, немытым касматым валасам, неардынарнай з'яўлення і да многага іншага. Чаго ты, уласна, добиваешься на гэты раз? Нарэшце ён падняў раму.
  
  – Ведаеш, большасць людзей ўваходзіць праз дзверы.
  
  – Выдатна. – Джэк ледзь стрымаў смех. – Калі увальюся ў большасць, напэўна, пайду іх прыкладу. Калі ласка, адыдзі.
  
  Рычард адступіў на некалькі крокаў, на яго твары чыталася, што ён захоплены знянацку.
  
  Джэк залез на падваконнік, а потым галавой наперад саслізнуў у пакой.
  
  – У-ф-ф.
  
  – Добра, прывітанне, – павітаўся Рычард. – Гатовы нават сказаць, што прыемна цябе бачыць. Але ў мяне хутка ленч. Мяркую, ты можаш прыняць душ. Усе будуць у сталовай. – Ён змоўк, нібы здзівіўся таму, што ўжо сказаў так шмат.
  
  Джэк зразумеў, што Рычард патрабуе далікатнага абыходжання.
  
  – Прынясеш мне што-небудзь з ежы? Паміраю ад голаду.
  
  – Крута. Спачатку ты ўцякаеш і зводзіць усіх з розуму, уключаючы майго бацькі, потым врываешься сюды, як узломшчык, а цяпер хочаш, каб я скраў для цябе ежу. Цудоўна, што тут скажаш. Выдатна. Супер.
  
  – Нам трэба аб чым пагаварыць.
  
  – Калі, – засунуўшы рукі ў кішэні, Рычард крыху нахіліўся наперад, – калі ты сёння ж пойдзеш у Нью-Хэмпшыр або калі дазволіш мне патэлефанаваць бацьку, каб ён прыехаў і адвёз цябе туды, дык я пастараюся дастаць для цябе ежы.
  
  – Я гатовы пагаварыць з табой пра ўсё, Рычы-бой. І вядома ж, я пагавару з табой аб вяртанні, будзь упэўнены.
  
  Рычард кіўнуў.
  
  – І дзе цябе наогул насіла? – Яго вочы гарэлі за тоўстымі лінзамі. Потым ён здзіўлена міргнуў. – І як ты растлумачыш, чаму вы з тваёй маці так ставіцеся да майго бацьку? Блін, Джэк. Я сапраўды думаю, што табе трэба вярнуцца ў той гатэль у Нью-Хэмпшыры.
  
  – Я вярнуся, – адказаў Джэк. – Абяцаю. Але спачатку я павінен сёе-тое знайсці. Ці магу я дзе-небудзь прысесці? Жудасна стаміўся.
  
  Рычард матнуў галавой у бок ложка, потым – тыпова для яго – паказаў рукой на крэсла, які стаяў бліжэй да Джэку.
  
  У калідоры запляскалі дзверы, пачуліся гучныя галасы, цягнучы крокі.
  
  – Ты калі-небудзь чуў пра «Лучезарном доме»? – спытаў Джэк. – Я прабыў там якое-той час. Двое маіх сяброў памерлі ў «Лучезарном доме», і, зьвярні на гэта ўвагу, Рычард, другі быў пярэваратнем.
  
  Асоба Рычарда напружыўся.
  
  – Што ж, гэта дзіўнае супадзенне, таму што...
  
  – Я сапраўды жыў у «Лучезарном доме», Рычард.
  
  – Гэта я зразумеў. Добра. Вярнуся праз паўгадзіны з якой-небудзь ежай. Потым мне давядзецца расказаць табе, хто жыве ў суседнім пакоі. Але гэта ўсё байкі Сібрук-Айленда, праўда? Скажы мне праўду.
  
  – Так, мабыць. – Джэк дазволіў паліто Майлза. П. Кайгера саслізнуць з плячэй і скласціся на спінцы крэсла.
  
  – Я вярнуся. – І Рычард няпэўна махнуў Джэку рукой, накіроўваючыся да дзвярэй.
  
  Джэк скінуў чаравікі і заплюшчыў вочы.
  
  3
  
  Размова, на які Рычард спаслаўся як на «байкі Сібрук-Айленда» і які Джэк памятаў так жа добра, як і яго сябар, адбыўся ў апошні тыдзень іх апошняй паездкі на курорт з такой назвай.
  
  Пры жыцці Філа Соера дзве сям'і адпачывалі разам практычна кожны год. Летам пасля яго смерці Морган Слоўт і Лілі Соер паспрабавалі захаваць традыцыю і арандавалі два нумары ў вялізным старым гатэлі ў Сібрук-Айлендзе, Паўднёвая Караліна, дзе перш правялі некалькі найшчасных адпачынкаў. Эксперымент не атрымаўся.
  
  Хлапчукі прывыклі складаць адзін аднаму кампанію. Прывыклі яны да такіх месцаў, як Сібрук-Айлэнд. Усё дзяцінства Рычард Слоўт і Джэк Соер разам абследавалі курортныя гатэлі і велізарныя пляжы... але цяпер атмасфера загадкавым чынам змянілася. Нечаканая сур'ёзнасць, пэўная няёмкасць ўвайшла ў іх жыцці.
  
  Смерць Філа Соера змяніла палітру будучыні. У тое апошняе лета ў Сибруке Джэк пачаў ўсведамляць, што, магчыма, не хоча сядзець за сталом свайго бацькі, а хоча ад жыцця большага. Чаго большага? Ён ведаў – і гэта была адна з тых нешматлікіх рэчаў, якія ён сапраўды ведаў, – што гэта «большае» звязана з Дзённымі мрояй. І, усведамляючы ў сабе гэтую цягу да «большай», ён бачыў сёе-тое яшчэ: яго сябар Рычард нічога такога не адчуваў, больш за тое, імкнуўся да прама процілеглага. Рычард хацеў меншага. Не хацеў нічога такога, што не мог паважаць.
  
  Джэк і Рычард праводзілі ўдваіх павольна бягучыя гадзіны, падзяляюць на добрых курортах ленч і кактэйлі. Далёка яны не сыходзілі, падымаліся на пагорак парослы хвоямі, з якога адкрываўся выгляд на гатэль. Унізе зіхацела вада ў вялізным прамавугольным басейне. Лілі Кава Соер без стомы перасякала яго з канца ў канец. За столікам у басейна сядзеў бацька Рычарда ў велізарным махровым халаце, з вьетнамками на белых нагах, трымаючы ў адной руцэ клубны сандвіч, а ў іншы – тэлефонную трубку, па якой вырашаў пытанні і ў адпачынку.
  
  – Так ты гэтага хочаш? – спытаў Джэк Рычарда, які сядзеў побач, вядома ж, з раскрытай кнігай. «Жыццём Томаса Эдысана».
  
  – Чаго я хачу? У сэнсе, калі вырасту? – Пытанне, падобна, выклікаў у Рычарда лёгкае замяшанне. – Напэўна, не так гэта і дрэнна. Толькі не ведаю, ці хачу я гэтага ці не.
  
  – Ты ведаеш, чаго ты хочаш, Рычард? Ты заўсёды кажаш, што хочаш стаць хімікам. Чаму ты так кажаш? Што гэта азначае?
  
  – Гэта азначае, што я хачу стаць хімікам, – усміхнуўся Рычард.
  
  – Ты разумееш, аб чым я, праўда? У чым сэнс станавіцца хімікам? Ты думаеш, гэта смешна? Ці спадзяешся знайсці лекі ад раку і выратаваць мільёны чалавечых жыццяў?
  
  Рычард глядзеў на яго шчыра і адкрыта, яго вочы здаваліся крыху больш за лінзамі ачкоў, якія ён пачаў насіць чатырма месяцамі раней.
  
  – Я не думаю, што змагу знайсці лекі ад раку. Але сэнс не ў гэтым. Сэнс у тым, каб высветліць, як што працуе. Сэнс у тым, што рэчы сапраўды працуюць па пэўных законах, па-за залежнасці ад таго, што мы бачым, і гэтыя законы можна даведацца.
  
  – Законы.
  
  – Так, і чаго ты ўсміхаешся?
  
  Джэк пасміхаўся.
  
  – Ты падумаеш, што я звар'яцеў. Я б хацеў знайсці што-то такое, побач з чым здасца ванітны усё гэта – багацеі, гоняющие па полі мячы для гольфа і крычалі ў тэлефонную трубку.
  
  – Гэта ўжо, здаецца, ванітны. – Рычард казаў зусім сур'ёзна, без ценю ўсмешкі.
  
  – Ты не думаеш часам, што ў жыцці ёсць не толькі парадак? – Джэк ўгледзеўся ў наіўнае, скептычнае асоба Рычарда. – Ты не хочаш трохі магіі, Рычард?
  
  – Ведаеш, іншы раз я думаю, што табе проста патрэбны хаос. – Рычард крыху пачырванеў. – Я думаю, ты смяешся нада мной. Калі з'явіцца магія, я ўпэўнены, порушится ўсё. Ты порушишь саму рэальнасць.
  
  – Можа, існуе не адна рэальнасць.
  
  – У «Алісе ў Краіне Цудаў» – напэўна! – Рычард выйшаў з сябе.
  
  Ён ускочыў і пабег паміж хвоямі, і Джэк ўпершыню ўсвядоміў, што яго стаўленне да Дзённым мроям раз'юшыла Рычарда. Доўгія ногі Джэка дазволілі яму ў некалькі секунд дагнаць аднаго.
  
  – Я не смяяўся над табой. Проста мяне цікавіла, чаму ты заўсёды кажаш, што хочаш стаць хімікам.
  
  Рычард спыніўся і з усёй сур'ёзнасцю паглядзеў на Джэка.
  
  – Перастань зводзіць мяне з розуму такімі размовамі. Гэта ўсяго толькі байкі Сібрук-Айленда. Быць адным з шасці або сямі разважных людзей ва ўсёй Амерыцы цяжка і без усведамлення таго, што твой лепшы сябар зусім ку-ку.
  
  З тых часоў, калі Рычард Слоўт лічыў, што Джэка нясе не ў той стэп, ён тут жа адкідваў яго словы як «байкі Сібрук-Айленда».
  
  4
  
  Да таго часу, калі Рычард вярнуўся з сталовай, які прыняў душ Джэк з мокрымі валасамі сядзеў за сталом і перачытваў кнігі. І калі Рычард пераступаў парог, несучы поўную талерку, прыкрытую сурвэткай, на якой праступалі плямы тлушчу, Джэк задаўся пытаннем, атрымаўся б размова лягчэй, калі б на стале Рычарда ляжалі «Уладар Кольцаў» і «Насельнікі пагоркаў», а не «Арганічная хімія» і «Матэматычныя галаваломкі».
  
  – Што на ленч? – спытаў Джэк.
  
  – Табе пашанцавала. Смажаная курыца. Адно з нешматлікіх тутэйшых страў, якія можна ёсць, не шкадуючы жывёльнага, памерлага, каб стаць звяном харчовай ланцужкі. – Ён зняў сурвэтку і працягнуў Джэку талерку. На ёй ляжалі чатыры тоўстых, сакавітых кавалка курыцы, источавших густы водар смачнай ежы. Джэк ўзяўся за справу.
  
  – З якога часу ты похрюкиваешь за ежай? – спытаў Рычард, зрушваючы акуляры уверх па пераноссі і сядаючы на вузкую ложак. На ім быў запраўлены ў штаны, швэдар з V-вобразным выразам і тўідавага пінжак.
  
  Джэку раптам стала не па сабе. Сапраўды, ці мог атрымацца размова аб Далінах з чалавекам, наглуха зашпіленым на ўсе гузікі, які нават швэдар носіць не навыпуск?
  
  – Апошні раз я еў учора, каля поўдня. Трохі прагаладаўся, Рычард. Дзякуй, што прынёс мне ежу. Гэта выдатна. Ніколі не еў такую смачную курыцу. Ты выдатны хлопец, улічваючы рызыка выключэння і ўсё такое.
  
  – Ты думаеш, гэта жарт, так? – Рычард, хмурачыся, абцягнуў швэдар. – Калі хто-небудзь высветліць, што ты тут, мяне, магчыма, выключаць. Так што гэта не смешна. Мы павінны падумаць, як адправіць цябе назад у Нью-Хэмпшыр.
  
  На імгненне запанавала цішыня: Джэк ацэньвальна глядзеў на Рычарда, Рычард – сурова на Джэка.
  
  – Я ведаю, ты хочаш, каб я патлумачыў цябе свае матывы, Рычард, – прамовіў Джэк з набітым ротам, – і павер мне, гэта будзе нялёгка.
  
  – Ты выглядаеш па-іншаму, ці ведаеш, – адзначыў Рычард. – Ты выглядаеш... старэй. Але гэта не ўсё. Ты змяніўся.
  
  – Я ведаю, што змяніўся. І ты стаў бы іншым, калі б быў са мной з верасня. – Джэк усміхнуўся, гледзячы на Рычарда ў вопратцы пай-хлопчыка і аддаючы сабе справаздачу, што ніколі не зможа сказаць яму праўду пра яго бацьку. Проста язык не павернецца. Калі падзеі адкрыюць Рычарду гэтую праўду, тут ужо дзявацца няма куды, але Джэк не валодаў сэрцам забойцы, якое для гэтага патрабавалася.
  
  Рычард ўсё так жа строга глядзеў на яго, чакаючы пачатку гісторыі.
  
  Магчыма, каб адцягнуць спробу пераканаць Рацыянальнага Рычарда ў неверагодным, Джэк спытаў:
  
  – Хлопец з суседняй пакоя з'язджае са школы? Праз акно я бачыў яго валізкі на ложку.
  
  – Так, – кіўнуў Рычард, – і гэта цікава. Перш за ўсё ў святле таго, што ты сказаў. Ён з'язджае... калі дакладней, ужо з'ехаў. Мяркую, хто-то павінен забраць яго рэчы. Аднаму Богу вядома, якую казку ты на аснове гэтага сачыніш, але майго суседа звалі Руэл Гарденер. Сын прапаведніка, які кіраваў домам, з якога ты, па тваіх словах, збег. – Рычард праігнараваў раптоўны прыступ кашлю Джэка. – У агульным-то Руэл нічым не адрозніваўся ад іншых, але наўрад ці хто-небудзь пашкадуе аб яго ад'ездзе. Пасля таго як стала вядома пра дзяцей, памерлых у тым доме, якім кіраваў яго бацька, ён атрымаў тэлеграму з загадам пакінуць школу Тэйера.
  
  Джэк здолеў праглынуць кавалак курыцы, які ледзь не задушыў яго.
  
  – Сын Прамяністага Гарденера? У гэтага чалавека быў сын? І ён вучыўся тут?
  
  – Прыехаў у пачатку семестра, – проста адказаў Рычард. – Гэта я і спрабаваў табе растлумачыць.
  
  Раптам школа Тэйера напоўнілася пагрозай, але Джэк не думаў, што Рычард зможа гэта зразумець.
  
  – І што ты можаш пра яе сказаць?
  
  – Садыст, – адказаў Рычард. – Часам я чуў дзіўныя гукі, якія даносіліся з пакоя Руэла. І аднойчы ўбачыў у смеццевым баку за нашым інтэрнатам котку з выбітымі вачыма і адрэзанымі вушамі. Калі б ты яго ўбачыў, адразу б зразумеў, што ён здольны замучыць котку. І пахла ад яго чым-то накшталт ёлкага адэкалона «Ангельская скура». – Рычард зрабіў старанна вывераную паўзу, потым спытаў: – Ты сапраўды жыў у «Лучезарном доме»?
  
  – Трыццаць дзён. Тырчаў у пекле або яго бліжэйшых ваколіцах. – Джэк глыбока ўдыхнуў, па-ранейшаму гледзячы на Рычарда. Здавалася, збольшага ён яму верыў. – Можа, табе будзе цяжка гэта ўявіць, Рычард, і я гэта ведаю, але мне кампанію складаў пярэварацень. І калі б ён не загінуў, ратуючы сваё жыццё, то зараз сядзеў бы побач са мной.
  
  – Пярэварацень. Поўсць на далонях. Ператварэнне ў крыважэрнага монстра кожнае поўню. – Рычард няўцямна аглядаў пакой.
  
  Джэк чакаў, пакуль погляд аднаго вернецца да яго.
  
  – Хочаш ведаць, што я рабіў? Хочаш, каб я расказаў табе, чаму на папутках перасякаў краіну?
  
  – Я пачну віскатаць, калі не раскажаш.
  
  – Што ж, я спрабую выратаваць жыццё маёй маці. – Прамаўляючы гэтыя словы, Джэк адчуў, што галава становіцца на здзіўленне яснай.
  
  – І як ты збіраешся гэта зрабіць? – выбухнуў Рычард. – У тваёй маці хутчэй за ўсё рак. Як і казаў табе мой бацька, ёй патрэбныя лекары і апошнія навуковыя дасягненні... а ты кінуўся ў бегі. Якім чынам ты збіраешся ратаваць сваю маці, Джэк? З дапамогай магіі?
  
  Джэку пачатак паліць вочы.
  
  – Ты ўлавіў сэнс, Рычард, даўніна. – Ён падняў руку і зачыніў локцем мокрае твар.
  
  – Гэй, супакойся, ну праўда... – Рычард адчайна церабіў швэдар. – Не плач, Джэк, калі ласка, перастань. Я ведаю, гэта жудасна. Я не хацеў... проста... – Ён хутка і бясшумна перасёк пакой і цяпер няёмка похлопывал Джэка па руцэ і плячы.
  
  – Я ў парадку. – Джэк апусціў руку. – Гэта не вар'яцкая фантазія, Рычард, як бы гэта для цябе ні выглядала. – Ён выпрастаўся. – Мой бацька называў мяне Вандроўнік Джэк, і гэтак жа называў адзін стары ў Аркадзя-Біч. – Джэк спадзяваўся, што ён мае рацыю, і спачуванне Рычарда адкрые ўнутраныя дзверы. Калі зірнуў на свайго сябра, пераканаўся, што так яно і ёсць. На яго твары адбіваліся трывога, пяшчота, даверлівасць.
  
  Джэк пачаў аповяд.
  
  5
  
  Вакол двух хлопчыкаў жыццё ў Нелсон-Хаўс цякла сваёй чаргой, спакойная і адначасова бурная, як прынята ў прыватных школах-інтэрнатах. За дзвярамі чуліся крокі, але ні разу не спыняліся. З пакоя наверсе даносіліся рэгулярныя ўдары, і зрэдку долетала музыка. У якой-то момант Джэк зразумеў, што гэта альбом «Блю Ойстер Калт». Спачатку ён распавёў Рычарду аб Дзённых марах. Потым перайшоў да Спідзі Паркеру. Апісаў голас з варонкі ў пяску. І нарэшце дабраўся да чароўнага соку Снід і свайго першага скачка ў Даліны.
  
  – Але я думаю, гэта было ўсяго толькі таннае віно, віно алкашоў, – дадаў Джэк. – Пазней, калі яно скончылася, я выявіў, што для скачка яно мне і не трэба. Я магу гэта рабіць высілкам волі.
  
  – Зразумела, – абыякава адказаў Рычард.
  
  Джэк паспрабаваў паказаць Рычарду Даліны, якімі ён іх убачыў: прасёлкавая дарога з каляінамі ад фургонаў і вазоў, летні палац, яго неподвластность часу і незвычайнасць. Капітан Фаррэн, памірае каралева, ад якой перакінуўся масток да двойникам. Осмонд. Здарэнне ў вёсцы Майстравых, Вартаўнічая дарога, якая была Заходняй дарогай. Ён паказаў Рычарду сваю маленькую калекцыю святых прадметаў: медыятар, і шкляны шарык, і манету. Рычард пакруціў іх у руках і вярнуў без каментароў. Потым Джэк распавёў аб тым, што здарылася з ім у Оутли. Пра Оутли Рычард слухаў моўчкі, але з шырока расплюшчанымі вачыма.
  
  Джэк свядома апусціў Моргана Слоута і Моргана з Орриса, апісваючы эпізод на пляцоўцы для адпачынку ля аўтастрады 70 непадалёк ад Льюисбурга.
  
  Потым Джэку прыйшлося апісаць Ваўка, якім ён упершыню ўбачыў яго, зіхатлівага гіганта ў камбінезоне з нагруднік, і ён адчуў, як вочы зноў напаўняюцца слязамі. Здзівіў Рычарда, заплакав, калі распавядаў аб сваіх спробах запхнуць Ваўка ў спадарожкі і прызнаваўся, як Воўк яго злил. Потым усё-ткі унял слёзы і трымаўся досыць доўга – здолеў расказаць аб першым Змене Ваўка, не праліў ні слязінкі і без камяка ў горле. Лютасьць дазволіла яму гаварыць, пакуль ён не дабраўся да Ферда Джэнклоу, і тут яго вочы зноў пачалі гарэць.
  
  Рычард доўга маўчаў. Потым устаў, дастаў чысты насавой хустку з скрыні камоды. Джэк шумна, вільготна высмаркаўся.
  
  – Вось што са мной здарылася. Ва ўсякім выпадку, вялікая частка.
  
  – Што ты чытаў? Якія бачыў фільмы?
  
  – Ды пайшоў ты. – Джэк устаў і накіраваўся праз пакой да свайго заплечніка, але Рычард працягнуў руку і схапіў яго за запясце.
  
  – Я не думаю, што ты ўсё выдумаў. Я не думаю, што ты хоць што-тое прыдумаў.
  
  – Праўда?
  
  – Ды. Шчыра кажучы, я не ведаю, што і думаць, але я ўпэўнены: ты мне не хлусіш. – Ён адпусціў руку Джэка. – Я веру, што ты трапіў у «Прамяністы дом». Я ў гэта веру, не сумнявайся. І я веру, што ў цябе быў сябар, якога звалі Воўк, і ён там памёр. Прабач, але я не магу сур'ёзна ўспрымаць Даліны і не магу прыняць, што твой сябар быў пярэваратнем.
  
  – Гэта значыць ты думаеш, што я звар'яцеў.
  
  – Я думаю, у цябе бяда. Але я не збіраюся тэлефанаваць бацьку і не збіраюся прапаноўваць цябе неадкладна сысці. Гэтую ноч пасьпіш тут. Калі пачуем, што містэр Хейвуд робіць вячэрні абыход, правяраючы, ці ўсё на месцы, схаваешся пад ложкам.
  
  Рычард з уладным выглядам упёр рукі ў сцёгны і ацэньвальна агледзеў пакой.
  
  – Табе трэба адпачыць. Я ўпэўнены, збольшага праблема ў гэтым. У тым жудасным месцы цябе ледзь не забілі, вось у галаве што-то і зрушылася, так што цяпер табе трэба адпачыць.
  
  – Трэба, – пагадзіўся Джэк.
  
  Рычард закаціў вочы.
  
  – Мне хутка ісці на трэніроўку па баскетболе, але ты можаш заставацца тут, а потым я зноў прынясу табе ежы з сталовай. Што важна, табе трэба адпачыць і табе трэба вярнуцца дадому.
  
  – Нью-Хэмпшыр – гэта не дом, – адказаў Джэк.
  
  
  
  Кіраўнік 30
  
  Дзіўнае здарэнне ў школе Тэйера
  
  1
  
  Праз акно Джэк бачыў съежившихся ад холаду падлеткаў у куртках, якія курсавалі паміж бібліятэкай і іншымі карпусамі школы. Аднойчы міма праскочыў Этридж – старшакласнік, раніцай накричавший на Джэка – з развеваючымся за спіной шалікам.
  
  Рычард дастаў тўідавага пінжак з вузкага сцянной шафы ля ложка.
  
  – Што б ты ні сказаў, я цалкам упэўнены, што табе трэба вяртацца ў Нью-Хэмпшыр. Але цяпер мне пара на трэніроўку, таму што трэнер Фрэйзер па вяртанні прымусіць мяне бегчы дзесяць колаў, калі я не прыйду. Сённяшнюю праводзіць трэніроўку хто-то іншы, і Фрэйзер сказаў, што закапае нас, калі мы яго прапусцім. Хочаш чыстую вопратку? У мяне, ва ўсякім выпадку, ёсць кашуля, якая табе падыдзе. Бацька даслаў яе з Нью-Ёрка, а «Брукс бразерс» пераблыталі памер.
  
  – Давай паглядзім, – адказаў Джэк. Яго адзенне не вытрымлівала ніякай крытыкі, і Джэк адчуваў сябе Пигпеном, персанажам з коміксу «Дробязь пузатая», якога атачала аўра бруду і асуджэння. Рычард працягнуў яму белую кашулю, усё яшчэ спакаваную ў поліэтылен.
  
  – Выдатна, дзякуй, – падзякаваў яго Джэк, дастаў кашулю і пачаў вымаць шпількі. Яна яму практычна падышла.
  
  – Ёсць яшчэ пінжак, які ты можаш прымерыць, – дадаў Рычард. – Блэйзеры, вісіць у шафе ля далёкай сцяны. Дастань і паглядзі, як ён цябе. Вазьмі адзін з маіх гальштукаў. На выпадак, калі хто-небудзь зойдзе, скажы, што ты з «Сэнт-Луіс кантры дзей» і прыехаў па праграме «Газетны абмен». У нас у гэтым годзе такіх двое ці трое. Нашы едуць туды, яны прыязджаюць сюды, каб удзельнічаць у выпуску газеты. – Ён накіраваўся да дзвярэй. – Я вярнуся перад абедам, паглядзець, як ты.
  
  Джэк заўважыў, што да пластыкаваму вкладышу у нагруднай кішэні пінжака Рычарда прымацаваныя дзве шарыкавыя ручкі, а сам пінжак зашпілены на ўсе гузікі.
  
  За некалькі хвілін Нелсон-Хаўс зусім супакоіўся. З акна пакоя Рычарда Джэк бачыў хлопчыкаў, якія сядзелі за сталамі ў бібліятэцы. Ніхто не хадзіў па дарожках ці па далікатнай карычневай траве. Працяглы званок абвясьціў аб пачатку чацвёртага ўрока. Джэк пацягнуўся і пазяхнуў. Адчуванне, што ён у бяспекі, вярнулася. Ён у школе з усімі яе знаёмымі рытуаламі: званкамі, урокамі, баскетбольнымі трэніроўкамі. Можа, яму ўдасца застацца тут яшчэ на дзень. Можа, ён нават патэлефануе маці з аднаго з тэлефонаў у Нелсон-Хаўс. І сапраўды здолее выспацца.
  
  Джэк падышоў да стенному шафе, знайшоў пінжак, які вісеў там, дзе і гаварыў Рычард. Усё яшчэ з біркай на рукаве. Слоўт даслаў яго з Нью-Ёрка, а Рычард так ні разу і не надзеў. Як і кашуля, пінжак апынуўся на памер менш, чым патрабавалася, і обтягивал плечы, але дзякуючы свабоднаму пакрыю Джэк адчуваў сябе ў ім досыць зручна. Белыя абшэўкі кашулі на паўцалі вылазілі з рукавоў.
  
  Джэк абраў і гальштук з кручка на дзверцах – чырвоны з сінімі якарамі. Накінуў на шыю, акуратна завязаў. Паглядзеў на сябе ў люстэрка і гучна засмяяўся. Так, яму гэта ўдалося. Ён глядзеў на выдатны новы блэйзеры, клубны гальштук, белую кашулю і мятыя джынсы. Вядома ж, тут яму самае месца. Ён выглядаў вучнем прыватнай школы.
  
  2
  
  [28]Рычард, як адзначыў Джэк, стаў прыхільнікам Джона Макфа, і Люіса Томаса, і Стывена Джэя Гулда. З доўгага шэрагу кніг Джэк абраў «Вялікі палец панды», таму што яму спадабалася назва, і накіраваўся да ложка.
  
  З баскетбольнай трэніроўкі Рычард не вяртаўся вельмі доўга. Джэк ўжо пачаў нервова мераць крокамі маленькую пакой. Не мог зразумець, што так затрымала Рычарда, але яго ўяўленне малявала адну катастрофу за другой.
  
  А зірнуўшы на гадзіны ў пяты ці шосты раз, ён заўважыў, што вучняў на тэрыторыі школы няма.
  
  Тое, што здарылася з Рычардам здарылася і са ўсёй школай.
  
  Дзень памёр. Рычард, падумаў Джэк, таксама. Магчыма, вымерла ўся школа Тэйера, а чуму прынёс ён, і ніхто іншы. За ўвесь дзень ён з'еў толькі курыцу, якую Рычард скраў для яго з сталовай, але голаду не адчуваў. Джэка ахапіла роспач. Куды б ён ні прыходзіў, спадарожніцай яго была смерць.
  
  3
  
  У калідоры зноў пачуліся крокі.
  
  З пакоя наверсе глуха даносілася бах-бах-бах бас-гітары, і Джэк зноў даведаўся мелодыю з альбома «Блю Ойстер Калт». Крокі спыніліся каля дзвярэй. Джэк паспяшаўся да яе.
  
  Рычард паўстаў на парозе. Двое светлавалосых вучняў у аслабленых гальштуках паглядзелі на Джэка, праходзячы міма. У калідоры рок-музыка гучала гучней.
  
  – Дзе ты прападаў увесь дзень? – спытаў Джэк.
  
  – Ведаеш, дзіўная нейкая гісторыя, – адказаў Рычард. – Адмененыя ўсе заняткі ў другой палове дня. Містэр Дафри нават не дазволіў вучням вярнуцца да сваёй шафкі. А калі мы прыйшлі на баскетбольную трэніроўку, дзівацтваў толькі дадалося.
  
  – Хто такі містэр Дафри?
  
  Рычард паглядзеў на Джэка так, нібы той толькі што нарадзіўся.
  
  – Хто такі містэр Дафри? Дырэктар. Ты нічога не ведаеш аб гэтай школе?
  
  – Няма, але сякія-такія ідэі ў мяне ўжо з'явіліся. І што на трэніроўцы табе здалося такім дзіўным?
  
  – Памятаеш, я казаў табе, што трэнер Фрэйзер папрасіў нейкага аднаго замяніць яго сёння? І яшчэ сказаў, што прымусіць намотваць кругі на стадыёне тых, хто асмеліцца не прыйсці на трэніроўку. Я падумаў, што трэніраваць нас будзе прама-ткі Эл Макгуайр, ты разумееш, якая-небудзь зорка. У школе Тэйера спартыўных традыцый няма, але я ўсё роўна думаў, што замена будзе асаблівай.
  
  – Дай адгадаю. Новы хлопец выглядаў так, быццам меў аб спорце самае цьмянае ўяўленне.
  
  Рычард у здзіўленні ускінуў падбародак.
  
  – Так, – кіўнуў ён. – Дакладней, наогул ніякага. – Рычард задуменна паглядзеў на Джэка. – Ён увесь час курыў. І з такімі доўгімі лоевымі валасамі трэнераў не бывае. Па праўдзе кажучы, ён хутчэй нагадваў тых, пра каго большасці трэнераў падабаецца выціраць ногі. Нават вочы ў яго былі дзіўнымі. Гатовы спрачацца, ён паліць траўку. – Рычард патузаў швэдар. – Я не думаю, што ён хоць крышачку разбіраецца ў баскетболе. Ён нават не загадаў нам разыгрываць камбінацыі, што мы звычайна робім пасля размінкі. Мы проста бегалі і кідалі ў кальцо, а ён крычаў на нас. Смяяўся. Быццам ніколі не бачыў нічога пацешней, чым дзеці, якія граюць у баскетбол. Ты калі-небудзь сустракаў трэнера, які думае, што спорт – гэта смешна? І размінку ён правёў дзіўна. Сказаў: «Добра, отжимайтесь» – і закурыў. Ні рахунку, ні тэмпу, кожны адціскаўся як хацеў. А потым: «Добра, цяпер пабегаць». Ён выглядаў... нейкім дзікім. Думаю, заўтра я пожалуюсь трэнеру Фрейзеру.
  
  – Я б не стаў скардзіцца ні яму, ні дырэктару, – паківаў галавой Джэк.
  
  – Добра, я цябе зразумеў. Містэр Дафри – адзін з іх. З тых, што жывуць у Далінах.
  
  – Ці ён на іх працуе.
  
  – Хіба ты не бачыш, што можаш усё ўбудаваць у агульную карціну? Усё, што ідзе не так? Гэта вельмі лёгка – тлумачыць усё падобным чынам. Вар'яцкі мозг так і працуе. Ты знаходзіш сувязі там, дзе іх няма.
  
  – І бачу тое, чаго няма.
  
  Рычард паціснуў плячыма, але, нягледзячы на абыякавасць, якое выяўляла гэта рух, на яго твары чыталася сум.
  
  – Ты сам гэта сказаў.
  
  – Пачакай хвілінку. Ты памятаеш, што я казаў табе пра дом, які паваліўся ў Анголе, штат Нью-Ёрк?
  
  – «Рейнберд-Тауэрс».
  
  – Ну і памяць. Я думаю, той няшчасны выпадак – мая віна.
  
  – Джэк, ты...
  
  – Сышоў з розуму, ведаю. Паслухай, хто-небудзь закладзе мяне, калі мы выйдзем і паглядзім вячэрні выпуск навін?
  
  – Сумняваюся. Большасць цяпер займаецца. А навошта?
  
  Таму што я хачу ведаць, што адбываецца вакол.
  
  Але думка гэтую Джэк не агучыў. Мілыя пожарчики, хупавыя землетрясеньица – сведчанні таго, што яны перасякаюць мяжу паміж рэальнасцю. Каб дабрацца да мяне. Да нас.
  
  – Хочацца памяняць становішча, дружа Рычард. – І Джэк рушыў услед за Рычардам у калідор са светла-зялёнымі сценамі.
  
  
  
  Кіраўнік 31
  
  Школа Тэйера ператвараецца ў пекла
  
  1
  
  Джэк першым адчуў змены і адразу зразумеў, што адбываецца: усё пачалося раней, яшчэ да вяртання Рычарда, і ўнутрана ён ужо настроіўся на перамены.
  
  Хэві-метал «Вампірскага тату» ў выкананні «Блю Ойстер Калт» змоўк. І ў тэлевізары ў агульнай пакоі, па якім замест навін глядзелі «Герояў Хогана», таксама нібы выключылі гук.
  
  Рычард павярнуўся да Джэку, адкрыў рот, каб нешта сказаць.
  
  – Мне гэта не падабаецца, Гридли, – апярэдзіў яго Джэк. – Мясцовыя тамтамы маўчаць. Тут занадта ціха.
  
  – Ха-ха, – суха адказаў Рычард.
  
  – Рычард, я магу задаць табе адно пытанне?
  
  – Так, вядома.
  
  – Ты баішся? – Асоба Рычарда казала, што больш за ўсё на святле ён хоча адказаць: «Не, зразумела, няма, у гэты час у Нелсон-Хаўс заўсёды так ціха». На жаль, Рычард не ўмеў хлусіць. Стары добры Рычард. На Джэка нахлынула хваля цёплых пачуццяў да аднаго.
  
  – Так, я крыху напалоханы.
  
  – Магу я спытаць сёе-што яшчэ?
  
  – Мабыць.
  
  – Чаму мы абодва шепчем?
  
  Рычард доўга моўчкі глядзеў на яго. Потым зноў рушыў па зялёным калідоры.
  
  Яны бачылі, што ўсе дзверы або расчынены, або прыадкрытыя. Джэк адчуў вельмі знаёмы пах, якім цягнула з прачыненых дзвярэй з лічбай «4» на таблічцы. Джэк цалкам адкрыў дзверы.
  
  – Які з іх паліць траўку?
  
  – Што? – няўпэўнена перапытаў Рычард.
  
  Джэк шумна ўцягнуў носам паветра.
  
  – Чуешь?
  
  Рычард вярнуўся і зазірнуў у пакой. Абодва настольныя лямпы гарэлі. На адным стале ляжаў раскрыты падручнік гісторыі, на іншым – нумар «Хэві-метал». Сцены ўпрыгожвалі постэры. Коста-дэль-Соль, Фродо і Сэм, якія ідуць па паколатых дымлівых раўнінах Мордора да замка Саўрана, Эддзі Ван Хален. На расчыненым нумары «хэві-метал» валяліся навушнікі, з іх даносілася ледзь слышная музыка.
  
  – Калі цябе могуць выключыць за тое, што дазволіў аднаму спаць пад ложкам, сумняваюся, што за вушак у вас тут проста дадуць па руках. Я правоў? – спытаў Джэк.
  
  – За гэта са школы, натуральна, выключаюць. – Рычард як зачараваны глядзеў на касячок, і Джэк вырашыў, што яго сябар здзіўлены і шакаваны нават мацней, чым у той момант, калі ён, Джэк, паказваў яму загойваецца апёкі на руках.
  
  – Нелсон-Хаўс пусты, – агучыў Джэк відавочнае.
  
  – Не гавары глупства! – адрэзаў Рычард.
  
  – Тым не менш гэта так. – Джэк абвёў рукой калідор. – Засталіся толькі мы. А трыццаць з лішнім падлеткаў бясшумна з інтэрната не вывесці. Яны не пайшлі – яны зніклі.
  
  – У Даліны, як я разумею.
  
  – Не ведаю. Можа, яны ўсё яшчэ тут, але на іншым узроўні. Можа, яны там. Можа, яны ў Кліўлендзе. Але побач з намі іх дакладна няма.
  
  – Зачыні дзверы, – кінуў Рычард, а паколькі Джэк марудзіў, рэзка зачыніў яе сам.
  
  – Ты не хочаш затушыць...
  
  – Я не хачу да яго дакранацца. Я павінен данесці на іх, ці ведаеш. Я павінен данесці на іх містэру Хейвуду.
  
  – Ты гэта зробіш? – у здзіўленні спытаў Джэк.
  
  На твары Рычарда адбілася прыкрасць.
  
  – Няма... напэўна, няма. Але мне гэта не падабаецца.
  
  – Непарадак.
  
  – Ды. – Вочы Рычарда бліснулі за шклом ачкоў, кажучы, што менавіта так і ёсць, ён патрабуе парадку ва ўсім, а калі Джэку што-то не падабаецца, то гэта яго асабістая справа. І Рычард пакрочыў далей. – Я хачу ведаць, што тут адбываецца, і, павер мне, я дазнаюся.
  
  
  
  Гэта высвятленне можа апынуцца куды больш небяспечны, чым для твайго здароўя, чым марыхуана, Рычы-бой, падумаў Джэк і рушыў услед за іншым.
  
  2
  
  Яны стаялі ў агульнай пакоі, азіраючыся. Рычард паказаў у бок двара. У які памірае святле дня Джэк разгледзеў групу вучняў, якія сабраліся вакол зелянява-бронзавай статуі Тэйера.
  
  – Яны паляць! – злосна усклікнуў Рычард. – Паляць прама ў двары!
  
  Джэк адразу падумаў аб паху траўкі ў калідоры інтэрната.
  
  – Яны паляць, гэта дакладна, – кіўнуў ён, – і не тыя цыгарэты, што вырабляюць на тытунёвай фабрыцы.
  
  Рычард злосна забарабаніў пальцамі па шкле. Джэк бачыў, што ён ужо забыўся і спусцелыя інтэрнат, і бесперапынна які паліць трэнера, замяніўшага Фрэйзера, і псіхічныя адхіленні ад нормы, прыкмечаныя ў Джэка. Перакошаны ад злосці твар Рычарда казала: Калі натоўп хлопцаў вось так паліць траўку побач са статуяй бацькі-заснавальніка гэтай школы, няма чаго дзівіцца, калі хто-то пачне пераконваць мяне, што зямля плоская, а простыя лікі часам кратныя двум або ў чым-то не менш недарэчным.
  
  Сэрца Джэка перапаўняла жаль да аднаго, але адначасова яго захапляла такое рэакцыйнае, нават эксцэнтрычныя стаўленне Рычарда да соученикам. І ён зноў задаўся пытаннем, а ці зможа Рычард вытрымаць ўзрушэнні, якія маглі чакаць іх наперадзе.
  
  – Рычард, гэтыя хлопцы не вучацца ў школе Тэйера, праўда?
  
  – Госпадзе, ты сапраўды звар'яцеў, Джэк. Гэта старшакласнікі. Я пазнаю кожнага. Той хлопец у ідыёцкіх скураным лётным шлеме – Норрингтон. У зялёных трэніровачных штанах – Баклі. Я бачу Гарсона... Литлфилда... у шаліку – Этридж, – скончыў ён.
  
  – Ты ўпэўнены, што гэта Этридж?
  
  – Зразумела, гэта ён! – крыкнуў Рычард. Раптам павярнуў зашчапку, падняў ніжнюю раму і высунуўся на холад.
  
  Джэк уцягнуў Рычарда таму.
  
  – Рычард, калі ласка, толькі паслухай...
  
  Слухаць Рычард не хацеў. Ён нахіліўся і зноў высунуўся ў халодны змрок.
  
  
  
  – Гэй!
  
  Не, не прыцягвай іх увагі, Рычард, дзеля Бога...
  
  – Гэй, хлопцы! Норрингтон! Литлфилд! Што, чорт пабяры, тут адбываецца?
  
  
  
  Размовы і грубы смех абарваліся. Тып, які насіў шалік Этриджа, павярнуўся на голас Рычарда. Крыху схіліў галаву набок, каб прыгледзецца. Святло з вокнаў бібліятэкі і тленьне вячэрняй зары падалі яму на твар. Рукі Рычарда ўзляцелі да рота.
  
  Правая палова асобы выглядала як у Этриджа – толькі Этриджа больш старога, Этриджа, які пабыў у месцах, куды вучні прыватных школ не ходзяць, і які зрабіў шмат такога, чаго вучні прыватных школ не робяць. Іншую палову покрыва перапляценне шнараў. Поблескивающий паўмесяц вочы глядзеў з кратэра грудкаватай плоці пад ілбом і здаваўся шкляным шарыкам, амаль патопленым ў тлушч. З левага кута рота тырчаў доўгі ікол.
  
  Гэта яго двайнік, са спакойнай упэўненасцю падумаў Джэк. Я бачу перад сабой двайніка Этриджа. Яны ўсе двайнікі! Двайнік Литлфилда, і двайнік Норрингтона, і двайнік Баклі, і гэтак далей. Быць такога не можа! Ці можа?
  
  – Слоўт! – крыкнуў псеўда-Этридж і зрабіў два крокі ў бок Нелсон-Хаўса. Цяпер святло ліхтароў пад'язной дарогі падаў на яго знявечаны твар.
  
  – Зачыні акно, – прашаптаў Рычард. – Зачыні акно. Я памыліўся. Ён падобны на Этриджа, але гэта не Этридж, можа, яго старэйшы брат, можа, хто-то плюхнуў кіслатой ў твар брату Этриджа, і цяпер ён вар'ят, але гэта не Этридж, таму зачыні акно, Джэк, зачыні акно немед...
  
  Псеўда-Этридж наблізіўся да іх на крок. Ён хмыліўся. Яго мова, агідна доўгі, вываліўся з рота.
  
  – Слоўт! – зноў крыкнуў ён. – Аддай нам свайго пасажыра!
  
  Джэк і Рычард адначасова таргануліся, пераглянуліся, іх твары напружыліся.
  
  Вой прарэзаў ноч... і гэта сапраўды была ноч, змярканне патухлі.
  
  Рычард глядзеў на Джэка, і на імгненне Джэк ўбачыў у яго вачах сапраўдную нянавісць – прывітанне ад Моргана Слоута. Чаму ты тут, Джэк? А? Навошта зацягнуў мяне ў гэтую кашу? Чаму заявіўся да мяне з усімі гэтымі байкамі Сібрук-Айленда?
  
  – Ты хочаш, каб я сышоў? – мякка спытаў Джэк.
  
  Яшчэ імгненне злосць заставалася ў вачах Рычарда, а потым яе змяніла уласцівая яму дабрыня.
  
  – Няма. – Ён рассеяна прайшоўся рукой па валасах. – Не, нікуды ты не пойдзеш. Там... там дзікія сабакі. Дзікія сабакі, Джэк, у кампусе школы Тэйера! Я хачу сказаць... ты з імі ўжо сутыкаўся?
  
  – Так, сутыкаўся, Рычы-бой, – па-ранейшаму мякка адказаў Джэк, а Рычард зноў прайшоўся пальцамі па валасах, якія ўжо тырчалі ва ўсе бакі, з-за чаго заўсёды акуратны і прылізаны адзін Джэка пачаў нагадваць лагоднага вар'яцкага вынаходніка Шрубы Разболтайло, кузена Дональда Дака.
  
  – Патэлефанаваць Бойнтону, ён начальнік службы бяспекі, вось што я павінен зрабіць, – прамармытаў Рычард. – Патэлефанаваць Бойнтону, ці ў гарадскую паліцыю, або...
  
  Выццё падняўся сярод дрэў на далёкай баку четырехугольного двара, у вечаровых там ценях, выццё, у якім чулася што-то чалавечае. Рычард паглядзеў у той бок, яго вусны трэсліся, як у старога, потым перавёў ўмольны позірк на Джэка.
  
  – Зачыні акно, Джэк, калі ласка! Я адчуваю, што ў мяне тэмпература. Думаю, я прастудзіўся.
  
  – Вядома, Рычард. – Джэк зачыніў акно, адсякаючы выццё, наколькі гэта было магчыма.
  
  Кіраўнік 32
  
  «Прыйшлі нам свайго пасажыра!»
  
  1
  
  – Дапамажы мне, Рычард, – прасапеў Джэк.
  
  – Я не хачу, каб рухаць гэты камода, Джэк, – адказаў Рычард дзіцячым павучальным голасам. Цяпер, калі яны вярнуліся ў пакой, цёмныя мяшкі пад вачыма сталі больш прыкметнымі. – Няхай стаіць на сваім месцы.
  
  З двара зноў пачуўся лямант.
  
  Ложак ўжо стаяла перад дзвярыма. Звыклы парадак у пакоі Рычарда кардынальным чынам змяніўся. Рычард, міргаючы, стаяў і азіраўся. Потым падышоў да ложка і сцягнуў коўдры. Адно моўчкі працягнуў Джэку, іншае разаслаў на падлозе. Дастаў з кішэні дробязь і кашалек, акуратна паклаў на камода. Потым лёг на сярэдзіну коўдры, накінуў яго краю на сябе і замёр, не зняўшы акуляры, з напісаным на твары нямым адчаем.
  
  Звонку да пакоі падступала густая прывідная цішыня, якая парушаецца толькі далёкім ровам цяжкіх фур на аўтастрадзе. Ва ўсім Нелсон-Хаўс не чулася ні гуку.
  
  – Я не хачу казаць пра тое, што адбываецца звонку, – сказаў Рычард. – Прашу гэта ўлічыць.
  
  – Добра, Рычард. – Джэк і не збіраўся спрачацца. – Мы не будзем пра гэта казаць.
  
  – Спакойнай ночы, Джэк.
  
  – Спакойнай ночы, Рычард.
  
  Рычард усміхнуўся, ледзь заўважна і неверагодна стомлена, але і гэтай усмешкі хапіла, каб сэрца Джэка сагрэлася і захварэла.
  
  – Я па-ранейшаму рады, што ты прыйшоў, і раніцай мы пра ўсё пагаворым, – дадаў Рычард. – Я ўпэўнены, да таго часу ўсё высветліцца. І прастуда, якую я падхапіў, напэўна сыдзе.
  
  Рычард павярнуўся на правы бок і заплюшчыў вочы. Пяць хвілін праз, нягледзячы на жорсткі падлогу, ён ужо моцна спаў.
  
  Джэк доўга сядзеў, гледзячы ў цемру. Часам бачыў святло фар аўтамабіляў, якія праязджалі па Спрынгфілд-авеню. Іншы раз і фары, і вулічныя ліхтары знікалі, нібы ўся школа Тэйера выдергивалась з гэтай рэальнасці і на якое-то час подвешивалась ў нябыт, перш чым вярнуцца на пакладзенае месца.
  
  Падняўся вецер. Джэк чуў, як ён шамаціць апошнімі лісцем, якія засталіся на дрэвах, якія раслі ў четырехугольного двара, чуў, як пад яго напорам галіны стукаюць, нібы косткі, чуў, як ён скуголіць ў праходах паміж будынкамі.
  
  2
  
  – Гэты хлопец ідзе сюды, – напружана сказаў Джэк. Прайшоў гадзіну ці крыху больш. – Двайнік Этриджа.
  
  – А?
  
  – Не важна. Спі. Няма чаго табе на гэта глядзець.
  
  Але Рычард ўжо садзіўся. Перш чым спыніцца на згорбленай, дэфармаванай постаці, якая накіроўвалася да Нелсон-Хаўса, яго погляд паспеў прайсціся па ўсім кампусе. І ўбачанае глыбока ўзрушыла Рычарда, напалохала яго да глыбіні душы.
  
  Плюшч на Монксон-Філд-Хаўсе, яшчэ раніцай редковатый, але ўсё-такі зялёны, цяпер набыў агідны жоўты адценне.
  
  
  
  – Слоўт! Аддай нам свайго пасажыра!
  
  
  
  Раптам Рычарду захацелася толькі аднаго – зноў заснуць. Заснуць і спаць, пакуль не пройдзе грып (ён прачнуўся з думкай, што гэта грып: не нейкая лёгкая прастуда, а сапраўдны грып). Толькі грып і спалучаная з ім высокая тэмпература маглі прывесці да такіх жахлівым, ніяк не звязаных з рэальным жыццём галюцынацый. Не варта было яму падыходзіць да адчыненага акна... і дазваляць Джэку ўлазіць у пакой праз акно. Ледзь Рычард падумаў аб гэтым, як устыдился уласных думак.
  
  3
  
  Джэк скоса зірнуў на Рычарда – і бледны твар і пукатыя вочы сябра падказалі яму, што той усё больш і больш губляе сувязь з рэальнасцю.
  
  Невысокая стварэнне стаяла на падбеленай марозам траве, нагадваючы троля, вылезшего з-пад нейкага моста. Рукі, заканчивавшиеся доўгімі кіпцюрамі, ледзь не даставалі да каленяў. Над левым кішэняй армейскай курткі красавалася каравая надпіс «ЭТРИДЖ». Куртку троль не зашпіліў, і Джэк бачыў пад ёй падраную і як заўжды, пакамечаны пендлтонскую кашулю. Цёмная пляма з аднаго боку магло быць і крывёю, і блевотой. Насіў троль і гальштук, пакамечаны, сіні, з малюсенькай залатой літарай «Э» крыху ніжэй вузла. Прицепившиеся да галстуку галоўкі лопуху нагадвалі гратэскныя шпількі.
  
  Толькі палова асобы Этриджа рухалася як пакладзена. Джэк бачыў бруд на валасах і лісце на вопратцы.
  
  
  
  – Слоўт! Аддай нам свайго пасажыра!
  
  
  
  Джэк зноў паглядзеў на выродлівага двайніка Этриджа, сустрэўся з ім позіркам. Вочы Этриджа трапяталі ў вачніцах, зусім як зубцы камертона, і Джэку прыйшлося прыкласці немалое намаганне, каб адвесці погляд.
  
  – Рычард, – прашаптаў ён, – не глядзі яму ў вочы.
  
  Рычард не адказаў. Ён як зачараваны глядзеў на ухмыляющегося троля, двайніка Этриджа.
  
  У спалоху Джэк стукнуў Рычарда па плячы.
  
  – Ох, – выдыхнуў Рычард, схапіў руку Джэка і прыклаў да свайго лбе. – У мяне высокая тэмпература?
  
  Джэк прыбраў руку з ілба Рычарда, крыху цёплага, але ніяк не гарачага.
  
  – Падобна на тое.
  
  – Я так і ведаў. – У голасе Рычарда чулася непадробнае палёгку. – Хутка пайду ў лазарэт, Джэк. Думаю, мне не абысціся без антыбіётыкаў.
  
  
  
  – Аддай яго нам, Слоўт!
  
  
  
  – Давай паставім камода перад акном, – прапанаваў Джэк.
  
  – Цябе небяспека не пагражае, Слоўт! – пракрычаў Этридж. Падбадзёрваючы ўсміхнуўся. Ва ўсякім выпадку, правая частка асобы, падбадзёрваючы ўсміхнулася, тады як левая застыла, як у трупа.
  
  – Чаму ён так падобны на Этриджа? – спытаў Рычард з ненатуральным спакоем. – Чаму яго голас так лёгка праходзіць скрозь шкла? І што з яго асобай? – Рычард гаварыў усё больш рэзка, і калі ён задаваў апошняе пытанне – магчыма, для яго самы важны, – у яго голасе ўжо выразна гучаў страх: – І дзе ён узяў гальштук Этриджа, Джэк?
  
  – Я не ведаю, – адказаў Джэк. Мы зноў у Сібрук-Айлендзе, можаш не сумнявацца, Рычы-бой, і, я думаю, мы будзем танцаваць, пакуль ты не пачнеш ванітаваць.
  
  
  
  – Аддай яго нам, Слоўт, а не то мы прыйдзем і забярэм яго.
  
  
  
  І псеўда-Этридж ў лютай ўхмылка агаліў свой адзіны ікол.
  
  – Прыйшлі свайго пасажыра, Слоўт, ён нябожчык! Ён нябожчык, і ты почуешь, як ён смярдзіць, калі ў самым хуткім часе не прышлеш яго.
  
  – Дапамажы мне перасунуць гэты гробаны камода! – прашыпеў Джэк.
  
  – Так, – кіўнуў Рычард. – Так, добра. Мы передвинем камода, а потым я лягу і, магчыма, пазней пайду ў лазарэт. Што думаеш, Джэк? Што скажаш? Гэта добры план? – На яго твары чыталася маленне: ён вельмі хацеў, каб Джэк прызнаў яго план добрым.
  
  – Магчыма, – адказаў Джэк. – Усяму свой час. Цяпер – камода. Яны могуць кідаць камяні.
  
  4
  
  Неўзабаве Рычард зноў праваліўся ў сон, стагнаў, нешта мармытаў. Горш таго, з куткоў яго шчыльна стуленых вачэй пацяклі слёзы.
  
  – Я не магу яго аддаць, – казаў Рычард плакалі, здзіўленым голасам пяцігодкі. Похолодев, Джэк ўтаропіўся на яго. – Я не магу яго аддаць, я хачу, каб тата быў са мной, калі ласка, хто-небудзь, скажыце мне, дзе мой тата, ён сышоў у сцянной шафа, але цяпер яго няма ў сценах шафе, мне патрэбен мой тата, ён скажа мне, што рабіць. Калі ласка...
  
  Камень ўляцеў у акно. Джэк ўскрыкнуў.
  
  Удар прыйшоўся ў заднюю сценку камоды. Некалькі аскепкаў шкла праскочылі ў шчыліны справа і злева ад яе, ўпалі на падлогу і разбіліся ўшчэнт.
  
  
  
  – Аддай нам свайго пасажыра, Слоўт!
  
  
  
  – Не магу, – прастагнаў Рычард, круцячыся ў коўдры.
  
  – Аддай яго нам! – крыкнуў яшчэ адзін голас, смяецца і подвывающий. – Мы вернем яго ў Сібрук-Айлэнд, Рычард! Вернем у Сібрук-Айлэнд, дзе яму самае месца!
  
  Яшчэ камень. Джэк інстынктыўна прыгнуўся, хоць камень зноў ударыў у камода. Сабакі вылі, і брахалі, і рыкалі.
  
  – Ніякага Сібрук-Айленда, – мармытаў у сне Рычард. – Дзе мой тата? Я хачу, каб ён выйшаў з таго сцянной шафы. Калі ласка, калі ласка, ніякіх баек Сібрук-Айленда, калі ЛАСКА...
  
  Джэк апусціўся на калені, пачаў трэсці Рычарда, калі сцвярджалі:
  
  – Прачынайся, гэта ўсяго толькі сон, прачынайся, дзеля Бога, прачынайся!
  
  – Пожалста-пожалста-пожалста, – загучаў звонку хор нечалавечых галасоў. У Джэка ўзнікла адчуванне, што ў Нелсон-Хаўса сабраліся зверолюди з выспы доктара Мора.
  
  – Проспайся, проспайся, проспайся! – падключыўся другі хор.
  
  Сабакі вылі.
  
  Паляцелі новыя камяні, ператвараючы шкло ў дробную пыл, удараючыся аб заднюю сценку камоды, разгойдваючы яго.
  
  – ТАТА У СЦЕННАЙ ШАФЕ! – крыкнуў Рычард. – ТАТА, ВЫХОДЗЬ, КАЛІ ЛАСКА, ВЫХОДЗЬ, Я БАЮСЯ!
  
  – Пожалста-пожалста-пожалста!
  
  – Проспайся, проспайся, проспайся!
  
  Рукі Рычарда замітусіліся ў паветры.
  
  Камяні ляцелі, ўдараліся аб камода. Хутка, падумаў Джэк, прыляціць досыць вялікі камень, каб прабіць тонкую сценку або зваліць камода на іх.
  
  Звонку смяяліся, і раўлі, і скандавалі агіднымі тролльими галасамі. Сабакі – падобна на тое, цэлая зграя – вылі і гыркалі.
  
  – ТАТА-А-А-А-А-А... – з жахам крыкнуў Рычард.
  
  Джэк даў яму поўху.
  
  Вочы Рычарда шырока раскрыліся. Секунду ён таращился на Джэка, не пазнаючы аднаго, нібы сон спаліў яго розум. Потым усхліпнуў і шумна выдыхнуў.
  
  – Кашмарны сон. З-за тэмпературы, напэўна. Але я не памятаю дакладна, што мне снілася, – рэзка дадаў ён, нібы баючыся пытання Джэка аб падрабязнасцях кашмару.
  
  – Рычард, нам трэба выбірацца з гэтага пакоя.
  
  – Выбірацца з гэтай?.. – Рычард глядзеў на Джэка як на вар'ята. – Я не магу, Джэк. У мяне высокая тэмпература... ніяк не менш за сто трох градусаў, можа, ўсе сто чатыры ці сто пяць[29]. Я не магу...
  
  – Калі тэмпература ў цябе і паднялася, то максімум на градус, – спакойна запярэчыў Джэк. – А то і менш...
  
  – Але я ўвесь гору! – запратэставаў Рычард.
  
  – Яны кідаюць камяні, Рычард.
  
  – Галюцынацыі не могуць кідаць камяні, Джэк. – Рычард нібы тлумачыў слабоумному што-то вельмі простае, але жыццёва важнае. – Гэта байкі Сібрук-Айленда. Гэта...
  
  Новы град камянёў абрынуўся на акно.
  
  
  
  – Прыйшлі свайго пасажыра, Слоўт!
  
  
  
  – Пайшлі, Рычард. – Джэк падняў аднаго на ногі. Падвёў да дзвярэй, потым вывеў у калідор. Ён вельмі шкадаваў Рычарда... мабыць, не так моцна, як Ваўка... але блізка да таго.
  
  – Няма... хворы... тэмпература... я не магу...
  
  Новыя камяні загрохотали па камоды ў іх за спіной. Рычард віскнуў і схапіўся за Джэка, як тапелец.
  
  Дзікі, квохчущий смех пачуўся звонку. Сабакі вылі і біліся паміж сабой.
  
  Джэк ўбачыў, што бледны твар Рычарда стала яшчэ бялейшы, убачыў, што аднаго пампуе, і павярнуўся да яго. Але не паспеў падхапіць, і той зваліўся ў адчыненыя дзверы пакоя Руэла Гарденера.
  
  5
  
  Рычард ўсяго толькі пазбавіўся пачуццяў і прыйшоў у сябе, ледзь толькі Джэк ўшчыкнуў яго за далікатную скуру паміж вялікім і паказальным пальцамі. Рычард не збіраўся абмяркоўваць тое, што адбывалася звонку... рабіў выгляд, што не разумее, аб чым кажа Джэк.
  
  Па калідоры яны асцярожна прасоўваліся да лесвіцы. Джэк зазірнуў у агульную пакой і прысвіснуў.
  
  – Рычард, ты толькі на гэта паглядзі!
  
  Рычард з неахвотай паглядзеў. У агульнай пакоі панаваў разгром. Крэслы былі перавернутыя. Канапавыя падушкі – іенг сары і рат. Партрэт бацькі-заснавальніка Тэйера на далёкай сцяне – зьнявечаны: хто-то дадаў пару д'ябальскіх рагоў, якія тырчаць з сівых валасоў, хто-то іншы дамаляваў пад носам вусы, а хто-то трэці скарыстаўся вострым прадметам, каб няўмела надрапаць ў пахвіны член. Вітрына шафы з памятнымі падарункамі была разбіта.
  
  Джэку вельмі не падабаўся неверагодны, неймаверны жах, отражавшийся на асобе Рычарда. У пэўным сэнсе той куды лягчэй перанёс бы з'яўленне узводаў эльфаў, стройнымі незямнымі шэрагамі маршыруюць па калідорах, або драконаў, парылых над чатырохвугольным дваром, чым паступовае знішчэнне школы Тэйера, якую ён ведаў і любіў. Рычард верыў, што ў школе Тэйера спалучаюцца дабро і высакароднасць, што яна – непарушны бастыён у свеце, дзе ні на што нельга разлічваць... нават на вяртанне бацькоў, якія пайшлі ў сцянныя шафы.
  
  – Хто гэта зрабіў? – злосна спытаў Рычард. І сам адказаў: – Гэтыя вырадкі. Больш няма каму. – Ён паглядзеў на Джэка, і, мяркуючы па выразе яго твару, яму пачала адкрывацца ісціна. – Магчыма, гэта калумбійцы, – раптам заявіў ён. – Яны, магчыма, калумбійцы, і гэта, магчыма, вайна наркокланов, Джэк. Табе не прыходзіла ў галаву такая думка?
  
  Джэку прыйшлося здушыць жаданне зарагатаць. Так, такое тлумачэнне мог прапанаваць толькі Рычард Слоўт. Калумбійцы. Кокаиновая вайна ў школе Тэйера ў Спрынгфілд, штат Ілінойс. Элементарна, мой дарагі Ватсан, загадка вырашана на сем з паловай адсоткаў[30].
  
  – Я мяркую, усё магчыма, – адказаў Джэк. – Давай паглядзім, што наверсе.
  
  – Навошта, у імя Госпада?
  
  – Ну... можа, мы там каго-небудзь знойдзем. – Джэк ў гэта не верыў, але адчуваў, што трэба хоць нейкае абгрунтаванне. – Можа, там хто-небудзь схаваўся. Хто-небудзь нармальны, як мы.
  
  Рычард паглядзеў на Джэка, потым на разгромленыя агульную пакой, і ў яго на твары зноў адбілася боль. Цяпер твар Рычарда нібы казала: Я сапраўды не хачу на гэта глядзець, але па нейкай прычыне гэта ўсё, на што я ў дадзены момант сапраўды ХАЧУ глядзець; гэта горка і агідна, нібы кусаешь лімон, або драпаць пазногцямі па грифельной дошцы, або водзіш відэльцам па фаянсавай ракавіне.
  
  – Наркотыкі – бяда нашай краіны, – загаварыў Рычард лекторским тонам. – Толькі на мінулым тыдні я прачытаў у «Нью рипаблик» артыкул аб распаўсюдзе наркотыкаў, Джэк, і ўсе гэтыя людзі маглі обкуриться. Яны маглі нанюхаться какаіну! Яны маглі...
  
  – Пайшлі, Рычард, – спакойна абарваў яго Джэк.
  
  – Я не ўпэўнены, што змагу падняцца па лесвіцы, – па-стариковски сварліва прабурчаў Рычард. – У мяне занадта высокая тэмпература, каб падымацца па лесвіцы.
  
  – Як вучаць у школе Тэйера, спроба не катаванне, – адказаў Джэк, захапляючы Рычарда ў патрэбным кірунку.
  
  6
  
  Калі яны дабраліся да лесвічнай пляцоўкі другога паверха, у застылую цішыню Нелсон-Хаўса вярнуўся гук.
  
  Звонку гыркалі і брахалі сабакі: мяркуючы па ўсім, іх сабралася ўжо не дзесяць і не дваццаць, а сотні. Раптам зазванілі званы ў капліцы.
  
  І ад іх звону дварнягі, якія насіліся па двары, проста звар'яцелі. Яны накідваліся адзін на аднаго, счапіўшыся, качаліся па недагледжанай, зарослай пустазеллем траве, рвалі зубамі ўсё, што было ў межах дасяжнасці. На вачах Джэка адна напала на вяз. Іншая скокнула на бронзавую статую Тэйера, і ад удару оскаленной морды аб цвёрды метал пырснула кроў.
  
  У агідзе Джэк адвярнуўся.
  
  – Пайшлі, Рычард.
  
  Рычард з гатоўнасцю падпарадкаваўся.
  
  7
  
  Другі паверх сустрэў іх перавернутай мэбляй, разбітымі вокнамі, жмутамі набівання, вінілавымі пласцінкамі, якія, мяркуючы па ўсім, выкарыстоўвалі ў якасці фрысбі, разбросанной адзеннем.
  
  Трэці паверх зацягнула туманам. Тут было цёпла і вільготна, як у трапічным лесе. Калі Джэк і Рычард падышлі да дзвярэй з надпісам «ДУШ», стала зусім горача. Тонкія шчупальцы пара, встретившие іх на лесвіцы, ператварыліся ў густую, непранікальную заслону.
  
  – Заставайся тут, – распарадзіўся Джэк. – Чакай мяне.
  
  – Вядома, Джэк, – спакойна адказаў Рычард, ледзь узвысіўшы голас, каб яго не заглушала меладычная у душавой вада. Яго акуляры запацеў, але ён і не збіраўся іх праціраць.
  
  Джэк адкрыў дзверы і ўвайшоў. Спякота облепляла. Адзенне тут жа намокла ад поту і вісеў у паветры пара. У абліцаванай кафляй пакоі ляскатаў вада. Яна цякла з усіх дваццаці душавых галовак, накіраваных на складзеную пасярод душавой груду спартыўнай амуніцыі. Вада павольна прасочвалася скрозь гэтую кучу, напаўняючы душавую парай. Джэк зняў чаравікі і павольна абышоў пакой па перыметры, спрабуючы застацца сухім і не апячыся, таму што ўчыніў гэта бязладдзе не папрацаваў адкрыць халодную ваду. Джэк па чарзе выключыў ваду ва ўсіх кабінках. Для гэтага ў яго не было падставы, ніякага падставы, і ён лаяў сябе за страту часу, якое мог бы выдаткаваць на пошукі спосабу пакінуць Нелсон-Хаўс і кампус школы Тэйера да таго, як усе гэтыя пачвары накінуцца на іх.
  
  Ніякага падставы, хіба што не толькі Рычарду патрабавалася ствараць нейкае падабенства парадку з хаосу... ствараць парадак і падтрымліваць яго.
  
  Ён вярнуўся ў калідор і ўбачыў, што Рычарда няма.
  
  – Рычард? – крыкнуў Джэк, адчуваючы, як часта забілася сэрца.
  
  Адказу не было.
  
  – Рычард!
  
  У паветры вісеў цяжкі пах разлітага адэкалона.
  
  – Рычард, дзе ты, чорт пабяры!
  
  Рука Рычарда легла на плячо Джэка, і той войкнуў.
  
  8
  
  – Не разумею, чаго ты так закрычаў, – пазней здзіўляўся Рычард. – Гэта быў усяго толькі я.
  
  – Проста я нервуюся, – стомлена адказаў Джэк.
  
  Яны сядзелі на трэцім паверсе ў пакоі хлопца з надзіва гарманічным імем Альберт Хамберт, якога празвалі Альберт Брюхан. Ён быў самым тоўстым вучнем у школе, і Джэк ў гэта верыў: пакой запаўняла неверагоднае колькасць «памыйнай ежы». Адчувалася, што гэты хлопец больш за ўсё на свеце баяўся не адхілення ад трэніроўкі па баскетболе або двойкі за кантрольную па трыганаметрыі. Няма, яго палохала іншае: прачнуцца ноччу і выявіць, што пад рукой няма ўпакоўкі пончыкаў або кексы з арахісавае масла. Усе яго запасы былі раскіданыя па пакоі. Шкляная банка з маршмаллоу разбілася, але Джэк ніколі не любіў маршмаллоу. Як і лакрычным чарвякоў – Альберт Брюхан трымаў цэлую скрынку на верхняй паліцы сцянной шафы. На скрынцы Джэк прачытаў: «З Днём нараджэння, дарагі. Ад тваёй кахаючай мамы».
  
  Адны тыя, хто любіць мамы шлюць скрынкі з лакричными чарвякамі, іншыя тыя, хто любіць папы – блэйзеры ад «Брукс бразерс», стомлена падумаў Джэк, і калі ёсць розніца, то толькі Джэйсану вядома, у чым яна.
  
  Яны знайшлі ў пакоі Альберта Брюхана дастаткова ежы, каб зладзіць трапезу з каўбасак «Слім джимс», нарэзанай лустачкамі пепперони і бульбяных чыпсаў з густам солі і воцату. На дэсерт з'елі ўпакоўку печыва. Джэк прынёс з калідора выкінуты туды крэсла Альберта і сеў каля акна. Рычард уладкаваўся на ложку.
  
  – Так, ты дакладна нервуешся, – пагадзіўся Рычард і паківаў галавой, калі Джэк прапанаваў яму апошняе печыва. – Параноя, натуральна. Усё таму, што апошнія два месяцы ты правёў у дарозе. Ты прыйдзеш у норму, як толькі вернешся да маці, Джэк.
  
  – Рычард, – Джэк адкінуў пустую ўпакоўку «Феймос эймос», – хопіць несці завею. Ты бачыш, што робіцца ў тваім кампусе?
  
  Рычард аблізнуў вусны.
  
  – Я гэта патлумачыў. У мяне тэмпература. Можа, нічога гэтага не адбываецца, а калі і адбываецца, то ў гэтым няма нічога незвычайнага, проста мой розум усё ўспрымае навыварат. Гэта адзін варыянт. Іншы... ну... гандляры наркотыкамі.
  
  Рычард ледзь перасунуўся да падгалоўя ложка Альберта Брюхана.
  
  – Ты не ўжываў наркотыкаў, Джэк? У сваіх падарожжах? – Вочы Рычарда зноў ўспыхнулі разумным святлом. Вось лагічнае тлумачэнне, лагічны выйсце з усяго гэтага вар'яцтва, казаў гэты свет. Джэк якім-то чынам апынуўся замяшаным у наркагандлі, і гэтыя людзі прыйшлі сюды следам за ім.
  
  – Няма, – стомлена адказаў Джэк. – Я заўсёды думаў, што ты адэкватна ацэньваеш сітуацыю, Рычард, і ўявіць сабе не мог, што ўбачу ўласнымі вачыма, як ты выкарыстоўваеш галаву, каб скажаць факты.
  
  – Джэк, гэта які-то трызненне..., і ты гэта ведаеш.
  
  – Нарковойны ў Спрынгфілд, штат Ілінойс? – перапытаў Джэк. – І хто ў нас распавядае байкі Сібрук-Айленда?
  
  Менавіта ў гэты момант камень ўляцеў у акно пакоя Альберта Хамберта, засыпаўшы асколкамі шкла падлогу.
  
  
  
  Кіраўнік 33
  
  Рычард у цемры
  
  1
  
  Рычард ўскрыкнуў і падняў руку, каб абараніць твар. Аскепкі да яго не даляцелі.
  
  
  
  – Прыйшлі яго, Слоўт!
  
  
  
  Джэк устаў. Яго перапаўняла сляпая лютасць.
  
  Рычард схапіў сябра за руку.
  
  – Трымайся далей ад акна, Джэк.
  
  – На хрэн! – раўнуў Джэк. – Надакучыла слухаць, што пра мяне гавораць як аб піцы.
  
  Псеўда-Этридж стаяў на дарожцы, якая вядзе да четырехугольному двара.
  
  – Прэч адсюль! – крыкнуў яму Джэк. І раптам яго ахінула: ўварвалася думка ў розум, нібы ўспышка сонечнага святла. Пасля кароткай паўзы ён закрычаў на ўсю глотку: – Я загадваю вам выбрацца адсюль! Ўсім! Загадваю сысці імем маёй маці, каралевы!
  
  Псеўда-Этридж тузануўся, нібы яго ўдарылі бізуном па твары.
  
  Але потым хваравітае здзіўленне схлынуло, і псеўда-Этридж заўсміхаўся.
  
  – Яна мёртвая, Соер! – крыкнуў ён у адказ, аднак зрок Джэка па невытлумачальнай прычыне стала вастрэй, і ён бачыў, што стварэньне адчувае сябе вельмі няўтульна, хай і імкнецца паказаць адваротнае. – Каралева Лаура мёртвая, і твая маці таксама памерла... памерла ў Нью-Хэмпшыры... памерла і смярдзіць.
  
  – Прэч адсюль! – праравеў Джэк, і яму здалося, што псеўда-Этридж зноў тузануўся, у здзіўленні і лютасці.
  
  Рычард з'явіўся ля акна, бледны і разгублены.
  
  – Аб чым вы двое крычыце? – Ён пільна глядзеў на скалящегося вырадка ўнізе. – Адкуль Этридж ведае, што твая маці ў Нью-Хэмпшыр?
  
  – Слоўт! – крыкнуў псеўда-Этридж. – Дзе твой гальштук?
  
  Асоба Рычарда вінавата перакасіла. Яго рукі кінуліся да расстегнутому каўняры кашулі.
  
  – На гэты раз мы табе даруем, калі ты прышлеш свайго пасажыра, Слоўт! – крыкнуў псеўда-Этридж. – Калі ты прышлеш яго, ўсё стане як раней! Ты ж гэтага хочаш, так?
  
  Рычард глядзеў уніз на псеўда-Этриджа і, не аддаючы сабе справаздачы – Джэк ў гэтым не сумняваўся, – ківаў. На яго твары чыталася смутак, вочы блішчалі ад сдерживаемых слёз. Ён хацеў, каб усе вярнулася на кругі свая, пра ды.
  
  – Хіба ты не любіш гэтую школу, Слоўт? – зароў псеўда-Этридж, гледзячы на акно пакоя Альберта.
  
  – Люблю, – прамармытаў Рычард, глытаючы слёзы. – Так, зразумела, я яе люблю.
  
  – Ты ведаеш, што мы робім з смаркачамі, якія не любяць гэтую школу? Аддай яго нам! І ўсё стане так, быццам ён тут і не з'яўляўся!
  
  Рычард павольна павярнуўся, паглядзеў на Джэка жудаснымі пустымі вачыма.
  
  – Табе вырашаць, Рычы-бой, – мякка заўважыў Джэк.
  
  – У яго наркотыкі, Рычард! – крыкнуў псеўда-Этридж. – Розныя! Какаін, гашыш, ангельская пыл! Ён іх прадае, каб аплачваць сваё падарожжа на захад! Дзе, па-твойму, ён узяў гэта прыгожае паліто, у якім з'явіўся ля твайго парога?
  
  – Наркотыкі. – У голасе Рычарда чулася бязмерная, пробирающее да дрыжыкаў палёгку. – Я так і ведаў.
  
  – Але ты ў гэта не верыш, – запярэчыў Джэк. – Тваю школу змянілі не наркотыкі, Рычард. І сабакі...
  
  – Прыйшлі яго, Сло... – Голас псеўда-Этриджа заціхаў, заціхаў.
  
  Калі падлеткі паглядзелі ўніз, пачвара знікла.
  
  – Як думаеш, куды сыходзіў твой бацька? – мякка спытаў Джэк. – Куды, па-твойму, ён адправіўся, калі не выйшаў з сцен шафы?
  
  Рычард павольна павярнуўся да яго, і яго твар, звычайна такое спакойнае, і інтэлігентнае, і ціхамірнае, цяпер скаланала дрыжыкі. І грудзі пачала торгацца. Рычард раптам упаў у абдымкі Джэка, прыціснуўся да яго, ахоплены адчайнай панікай.
  
  – О-О-яно п-п-прикоснулось да-да мяне-е-е-е! – пранізліва віскнуў ён. Цела яго калацілася ў руках Джэка, як трос лябёдкі пад залішняй нагрузкай. – Яно прикоснулось да мяне, яно п-прикоснулось да-да мяне, што-то там п-п-прикоснулось да мяне, І Я НЕ З-З-ВЕДАЮ, ШТО ГЭТА БЫЛО.
  
  2
  
  Прыціскаючыся падпаленым лбом да пляча Джэка, Рычард выціснуў з сябе гісторыю, якую захоўваў у таямніцы ўсе гэтыя гады. Яна пакідала яго маленькімі цвёрдымі кавалачкамі, нібы ён отхаркивал дэфармаваныя кулі. Слухаючы, Джэк успамінаў той выпадак, калі яго бацька ўвайшоў у гараж... і двума гадзінамі пазней з'явіўся ў канцы квартала, накіроўваючыся да дома. Невясёлыя ўспаміны, але тое, што здарылася з Рычардам было значна горш. Менавіта гэта здарэнне тлумачыла жалезную, бескампрамісную ўстаноўку яго аднаго на існаванне рэальнасці, толькі рэальнасці, нічога, акрамя рэальнасці. Яно тлумачыла поўнае непрыманне любых фантазій, нават навуковай фантастыкі... а Джэк ведаў па ўласным школьнага вопыту, што вучні з тэхнічнымі схільнасцямі, такія як Рычард, звычайна чытаюць НФ запоем... калі гэта сапраўдная НФ – Хайнлайн, Азімаў, Артур Кларк, Лары Нивен. Зразумела, пазбаўце нас ад метафізічнай муці робертов силвербергов і бары молзбергов, але тыя творы, дзе гаворка ідзе аб зорных квадрантах і логарифмах, мы будзем чытаць да пасінення, пакуль гэтыя тэксты не палезуць у нас з вушэй. Да Рычарду гэта не адносілася. Нелюбоў Рычарда да белетрыстыцы засела ў ім так глыбока, што ён браўся за раман толькі пры адной умове: калі той значыўся ў спісе кніг, абавязковых для прачытання. У пачатковых класах ён дазваляў Джэку выбіраць кнігі, якія ўключаліся ў свабодны спіс прачытанага за лета. Яго не хвалявала, што гэта за кнігі, ён перажоўваў іх, як аўсянку. І Джэкам авалодала ідэя фікс: знайсці гісторыю – любую гісторыю, – якая парадуе Рычарда, павесяліць Рычарда, пацягне Рычарда, як іншы раз захаплялі Джэка добрыя раманы і апавяданні... добрыя, думаў ён, амаль такія ж, як Дзённыя мроі, і кожны ствараў сваю версію Далін. Але яму так і не ўдалося выклікаць дрыжыкі задавальнення, высячы іскру, дамагчыся хоць нейкай рэакцыі. Любы твор, будзь то «Рыжы поні», «Дарожны дэман», «Над прорвай у жыце» або «Я – легенда», сустракаліся аднолькава: Рычард хмурыўся, тупа засяроджваўся, а потым ішоў скучнейший справаздачу аб прачытаным, за які выкладчык англійскай ставіў чацвёрку з мінусам, калі знаходзіўся ў выдатным размяшчэнні духу. У тыя рэдкія семестры, калі Рычард не бачыў сваё прозвішча ў спісе лепшых вучняў, карціну псавала выключна тройка па англійскай мове і літаратуры.
  
  Калі Джэк дачытаў «Ўладара мух» Уільяма Голдзінг, яго трэсла, кідала то ў жар, то ў холад, ён адчуваў захапленне і страх, і больш за ўсё яму хацелася – як і заўсёды, калі трапляла якая асабліва добрая гісторыя, – каб яна ніколі не сканчалася, працягвалася і працягвалася, як працягваецца жыццё (толькі жыццё звычайна сумней і бессэнсоўнейшыя, чым гісторыі). Ён ведаў, што Рычарду хутка здаваць справаздачу аб прачытанай кнізе, і аднёс яму патрапаную кніжку ў папяровай вокладцы ў поўнай упэўненасці, што «Уладар мух» здзейсніць немагчымае і Рычард адрэагуе на гісторыю пра згубіліся хлопчыках, павольна якія ператвараюцца ў дзікуноў. Але Рычард ўспрыняў «Ўладара» гэтак жа, як і іншыя кнігі, і напісаў яшчэ адзін справаздачу, такі ж яркі і бліскучы, як заключэнне аб выкрыцці ахвяры аўтамабільнай аварыі, складзенае якія пакутуюць ад пахмелля патолагаанатамам. «Ды што гэта з табой, Рычард? – выбухнуў тады Джэк. – Чаму, Госпадзе ты Божа, ты сустракаеш у штыкі добрую гісторыю?» Але Рычард толькі зьбянтэжана глядзеў на яго, не разумеючы злосці Джэка. «Ведаеш, у рэчаіснасці няма такога паняцця, як добрая пачатку і да канца выдуманая гісторыя», – адказаў тады ён.
  
  У той дзень Джэк пайшоў дадому ў замяшанні: ён не мог зразумець поўнага адмаўлення Рычардам выдуманых гісторый. Але цяпер ён думаў, што многае праяснілася, нават больш, чым яму хацелася. Магчыма, Рычард кожную новую кнігу ўспрымаў як дзверы сцянной шафы, якую яму прапаноўвалася адкрыць. Магчыма, кожная яркая карцінка на вокладцы з малюнкамі людзей, якія ніколі не будуць сапраўднымі, нагадвала Рычарду аб тым раніцу, калі ён наеўся выдумкамі да адвалу, так што хапіла на ўсё астатняе жыццё.
  
  3
  
  Рычард бачыць, як бацька заходзіць у сцянной шафа ў вялікай спальні, зачыняе за сабой дзверы-гармонік. Рычарду, напэўна, пяць гадоў... ці шэсць... але дакладна не больш сямі. Ён чакае пяць хвілін, дзесяць, а калі бацька ўсё не выходзіць з сцянной шафы, яго пачынае ахопліваць страх. Ён кліча. Ён кліча
  
  (гэй, наліце нам кубкі, так напакуйце нам трубкі, ды клічце маіх скрыпачоў[31])
  
  бацькі, але бацька не адказвае, ён кліча гучней і гучней і падыходзіць бліжэй і бліжэй да стенному шафе, а калі па сканчэнні пятнаццаці хвілін яго бацька ўсё не выходзіць з шафы, Рычард цягне дзверы-гармонік у бок, адкрывае яе і заходзіць у шафу. Заходзіць у цемру, як у пячору.
  
  І што-то адбываецца.
  
  Ён праштурхоўваецца сярод грубага твіді, і гладкага бавоўны, і – рэдка – мяккага шоўку паліто, касцюмаў і пінжакоў бацькі, ён адчувае, як пахі адзення, нафталінавыя шарыкаў і затхлай цемры пачынаюць саступаць месца іншаму паху – люта-смажаніны. Рычард працягвае паглыбляцца ў шафу, выкрыкваючы імя айца, ён думае, што ў далёкай сцяны пажар і ў ім гарыць яго бацька, таму што пахне агнём... і раптам ўсведамляе, што дошак пад нагамі больш няма, што ён стаіць на чорнай зямлі. Дзіўныя чорныя казуркі з вачыма на доўгіх, менавіта таму скачуць вакол яго пухнатых тэпцік. «Тата!» – крычыць ён. Паліто і пінжакоў няма, падлогі няма, але стаіць ён не на хрустящем белым снезе. Пад нагамі – смярдзючая чорная зямля, у якой, мяркуючы па ўсім, і жывуць гэтыя непрыемныя скачуць чорныя казуркі. Ён трапіў не ў Нарнію. Іншыя крыкі адказваюць на крык Рычарда – крыкі і вар'яцкі смех. Дым клубіцца вакол яго, дзьме лёгкі ветрык, Рычард паварочваецца і, спатыкаючыся, рухаецца ў тым кірунку, адкуль прыйшоў, выцягнуўшы рукі перад сабой, як сляпой, спрабуючы ўхапіцца за вопратку, прынюхваючыся да слабога, але едкому паху нафталіну...
  
  І раптам рука хапае яго за запясце.
  
  «Тата?» – пытае ён, але, паглядзеўшы ўніз, бачыць не чалавечую пэндзаль, а што-то зялёнае і лускаватыя, з звівістымі прысоскамі, што-то зялёнае на доўгай гнуткай руцэ, высунувшейся з цемры, ды яшчэ два немигающих галодных жоўтых вочы, якія глядзяць на яго з той жа цемры.
  
  З дзікім крыкам ён вырываецца і кідаецца наперад... і яго пальцы зноў знаходзяць бацькаўскія пінжакі і касцюмы, і ён чуе блаславёны, звыклы гук якія перамяшчаюцца па перакладзіне вешалак, а гэтая зялёная пэндзаль з прысоскамі на развітанне тычыцца яго патыліцы і знікае.
  
  Ён тры гадзіны чакае ля гэтага праклятага сцянной шафы, трасучыся, бледны, як учорашняя попел у халодным каміне, баючыся зноў увайсці ў яго, баючыся зялёнай рукі і жоўтых вачэй, з усё большай упэўненасцю, што яго бацька мёртвы. І калі на зыходзе чацвёртага гадзіны яго бацька вяртаецца ў пакой, ён не выходзіць з шафы, а адкрывае дзверы, за якой калідор другога паверха, – дзверы за СПІНОЙ Рычарда. У той момант усё і адбываецца: Рычард адхіляе выдуманае раз і назаўжды; Рычард адмаўляецца мець справу з выдуманым, дамаўляцца, знаходзіць кропкі судакранання. Ён, папросту кажучы, наеўся да адвалу, на ўсё астатняе жыццё. Ён падскоквае, бяжыць да свайго бацькі, свайму любімаму Морганаў Слоуту, абдымае яго з такой сілай, што рукі будуць хварэць ўсю наступную тыдзень. Морган падымае сына, смяецца, пытаецца, чаму ён такі бледны. Рычард усміхаецца, кажа, што, магчыма, што-то з'еў на сняданак, але цяпер адчувае сябе лепш, і цалуе бацьку ў шчаку, удыхаючы любімую сумесь пахаў поту і адэкалона «Радж». У той жа дзень, крыху пазней, ён бярэ ўсе кнігі з гісторыямі – з серыі «Мае першыя кнігі», кніжкі-раскладанкі, з серыі «Я ўмею чытаць», кнігі доктара Сьюза, «Зялёную кнігу казак для дзяцей», – ўкладвае іх у кардонную скрынку, скрынку выносіць у падвал і думае: «Мне пляваць, калі зараз здарыцца землятрус, у падлозе отроется шчыліну і праглыне ўсе гэтыя кнігі. Уласна, мяне гэта толькі парадуе. Мяне гэта так парадуе, што я буду смяяцца ўвесь дзень, а потым яшчэ і ўсе выходныя». Землятрусу няма, але Рычард ўсё роўна радуецца таму, што кнігі застаюцца ў цемры двайны – кардоннай скрынкі і склепа. Ён больш ніколі не завітае ў гэтую скрынку, як ніколі не завітае ў сцянной шафа з дзвярамі-гармонікам, і хоць часам яму сніцца што-то з плоскімі жоўтымі вачыма, прячущееся у яго шафе ці пад ложкам, ён больш не ўзгадае гэтую зялёную пэндзаль з прысоскамі, не ўзгадае, пакуль у школе Тэйера не наступяць дзіўныя часы, а ён сам не разрыдается ў абдымках свайго сябра Джэка Соера.
  
  Ён наеўся да адвалу, на ўсё астатняе жыццё.
  
  4
  
  Джэк спадзяваўся, што Рычард, распавёўшы гісторыю і выплакала, прыйдзе – больш ці менш – у норму, стане звычайным, да мяжы рацыянальным Рычардам. У рэчаіснасці Джэка не хвалявала, канчаткова з'ехала ў Рычарда дах або няма. Здолей Рычард асэнсаваць тое, што адбываецца, і прымірыцца з тым вар'яцтвам, што рабілася вакол, яго магутны інтэлект дапамог бы Джэку у пошуках выхаду... хоць бы выхаду з школы Тэйера, а можа, і з жыцця Рычарда, да таго як Рычард канчаткова зрушыцца.
  
  Але не склалася. Калі Джэк паспрабаваў працягнуць размову – расказаць Рычарду аб сваім бацьку, які ўвайшоў у гараж, але не выйшаў з яго, – Рычард адмовіўся слухаць. Даўні сакрэт, здарэнне ў тым сценнай шафе, выплыў вонкі (збольшага Рычард працягваў упарта чапляцца за думка, што гэта была галюцынацыя), але ён па-ранейшаму лічыў, што наеўся да адвалу, на ўсё астатняе жыццё.
  
  На наступную раніцу Джэк спусціўся ўніз. Узяў свае рэчы і тое, што, па яго думку, магло спатрэбіцца Рычарду: зубную шчотку, падручнікі, сшыткі, чыстую вопратку. Ён вырашыў, што дзень яны правядуць у пакоі Альберта Брюхана. Адтуль будуць назіраць за дваром і варотамі. З надыходам ночы, магчыма, паспрабуюць сысці.
  
  5
  
  Джэк пакапаўся ў скрынях пісьмовага стала Альберта і знайшоў бутэлечку з таблеткамі дзіцячага аспірыну. Нейкі час глядзеў на яго, думаючы, што гэтыя маленькія аранжавыя таблеткі характарызуюць тым, хто любіць матулю Альберта дакладна так жа, як і скрынка з лакричными чарвякамі на паліцы сцянной шафы. Затым вытряс на далонь паўдзесятка таблетак і даў Рычарду, а той іх рассеяна праглынуў.
  
  – Ідзі сюды і приляг, – прапанаваў яму Джэк.
  
  – Няма, – адказаў Рычард злосным, устрывожаным і неверагодна няшчасным голасам. – Я павінен бачыць, што адбываецца, каб потым даць поўны справаздачу для... для... для апякунскага савета.
  
  Джэк дакрануўся да ілба Рычарда, халоднага, нават ледзянога, і сказаў:
  
  – У цябе павышаецца тэмпература, Рычард. Табе лепш прылегчы, пакуль аспірын не саб'е яе.
  
  – Павышаецца? – Рычард паглядзеў на яго з кранальнай падзякай. – Праўда?
  
  – Так, – адказаў Джэк з сур'ёзным тварам. – Ты павінен паляжаць.
  
  Рычард заснуў праз пяць хвілін пасля таго, як лёг. Джэк сеў у крэсла Альберта Брюхана, такое ж праціснуты, як і сярэдзіна матраца Альберта. У набіраючым сілу дзённым святле твар Рычарда здавалася васковым.
  
  6
  
  Так ці інакш, дзень прайшоў, і дзе-то каля чатырох папаўдні Джэк заснуў. Прачнуўся ён ужо ў цемры і паняцця не маючы, колькі праспаў. Ведаў толькі адно: яму нічога не снілася, і гэта цешыла. Рычард неспакойна варухнуўся. Джэк устаў. Пацягнуўся, паморшчыўся ад болю ў затекшей спіне. Падышоў да акна, выглянуў – і застыў з шырока расплюшчанымі вачыма. Першай у яго мільганула думка: Я не хачу, каб Рычард гэта ўбачыў. Трэба зрабіць усё, каб гэтага пазбегнуць.
  
  Госпадзе, мы павінны выбірацца адсюль як мага хутчэй, падумаў Джэк ў жаху. Нават калі яны па якіх-небудзь прычынах баяцца на нас напасці.
  
  Але ці сапраўды ён хацеў адвесці адсюль Рычарда? Яны не думалі, што яму гэта ўдасца, – разлічвалі на тое, што ён не дазволіць свайму сябру яшчэ раз сутыкнуцца са ўсім гэтым вар'яцтвам.
  
  
  
  Скачы, Джэкі. Ты павінен скокнуць, і ты гэта ведаеш. І павінен узяць з сабой Рычарда, таму што гэта месца ператвараецца ў пекла.
  
  Я не магу. Ад скачка ў Даліны ў Рычарда канчаткова з'едзе дах.
  
  Не важна. Ты павінен гэта зрабіць. Гэта самы лепшы варыянт – можа, адзіны, – таму што яны гэтага не чакаюць.
  
  
  
  – Джэк? – Рычард прыўзняўся. Яго твар без ачкоў выглядала зусім безабаронным. – Джэк, усё скончылася? Гэта быў сон?
  
  Джэк сеў на ложак, абняў Рычарда за плечы.
  
  – Няма, – прамовіў ён ціха і заспакаяльна. – Яшчэ не скончылася, Рычард.
  
  – Я думаю, мне стала горш. – Рычард адсунуўся ад Джэка, падняўся з ложка, падышоў да акна, заціснуўшы дужку ачкоў вялікім і паказальным пальцамі правай рукі. Надзеў акуляры, выглянуў. Сілуэты са святлівымі вачыма снавалі ўзад-наперад. Рычард доўга стаяў каля акна, а потым паступіў так незвычайна, так не па-ричардовски, што Джэк ледзь паверыў сваім вачам. Зняў акуляры і свядома выпусціў на падлогу. Пачуўся хруст – адна лінза пры падзенні трэснула. А Рычард, працягваючы дзейнічаць па вызначаным плане, наступіў на акуляры, ператварыўшы абодва лінзы ў парашок.
  
  Падняў аправу, паглядзеў на яе, потым нядбайна кінуў у бок кошыка Альберта Брюхана. Прамахнуўся. На твары Рычарда цяпер адназначна чыталася: Я больш не хачу гэтага бачыць, вось і не ўбачу, гэтую праблему я вырашыў. Я Наеўся Да Адвалу, На Ўсё Астатняе Жыццё.
  
  – Ты толькі паглядзі, – вымавіў ён абыякавым, абыякавым голасам. – Я разбіў акуляры. У мяне былі яшчэ адны, але іх я разбіў у спартыўнай зале два тыдні таму. А без іх я амаль што сьляпы.
  
  Джэк ведаў, што гэта няпраўда, але ўбачанае пазбавіла яго дару мовы. І ён не ведаў, як адэкватна адрэагаваць на гэтак радыкальны ўчынак Рычарда: той, падобна, прыйшоў да высновы, што няма іншага спосабу спыніць насоўваецца вар'яцтва.
  
  – І я думаю, што тэмпература ў мяне паднялася яшчэ вышэй, – працягнуў Рычард. – У цябе яшчэ ёсць аспірын, Джэк?
  
  Джэк высунуў скрыню стала і моўчкі працягнуў Рычарду бутэлечку. Той праглынуў шэсць ці восем таблетак і зноў лёг.
  
  7
  
  Час ішло, і Рычард, які пастаянна абяцаў абмеркаваць іх становішча, зноў і зноў адмаўляўся ад свайго слова. Ён не мог абмяркоўваць іх сыход са школы, увогуле не мог нічога абмяркоўваць, у яго зноў паднялася тэмпература, паднялася яшчэ вышэй, па яго адчуваннях, да ста пяці градусаў, а то і да ста шасці. Так што яму патрабаваліся сон і адпачынак.
  
  – Рычард, дзеля Бога! – зароў Джэк. – Ды ты трусишь! Такога я ад цябе ніяк...
  
  – Не гавары глупства! – Рычард зноў паваліўся на ложак Альберта. – Я ўсяго толькі хворы, Джэк. Ты не можаш патрабаваць ад мяне, каб я абмяркоўваў усё гэта вар'яцтва, калі я цяжка хворы.
  
  – Рычард, ты хочаш, каб я сышоў і пакінуў цябе тут?
  
  Секунду Рычард, павольна міргаючы, глядзеў на Джэка.
  
  – Ты не пойдзеш, – адказаў ён і зноў заснуў.
  
  8
  
  Каля дзевяці вечара ў кампусе зноў наступіў адзін з загадкавых перыядаў спакою, і Рычард, магчыма, адчуўшы, што ціск на яго няўстойлівую псіхіку слабее, прачнуўся і перакінуў ногі праз край ложка. На сценах з'явіліся бурыя плямы, і ён глядзеў на іх, пакуль не заўважыў надышоў да яго Джэка.
  
  – Я адчуваю сябе значна лепш, Джэк, – таропка загаварыў ён, – але няма ніякага сэнсу казаць аб сыходзе. Цяпер цёмна і...
  
  – Мы павінны сысці гэтым вечарам, – змрочна адказаў Джэк. – Яны могуць спакойна чакаць, пакуль мы самі не выйдзем з Нелсон-Хаўса. Гэтыя грыбы, якія растуць на сценах... і толькі не кажы мне, што ты іх не бачыш.
  
  Рычард усміхнуўся з непрабівальным абыякавасцю, якое ледзь не вывела Джэка з сябе. Ён любіў Рычарда, але ў той момант з радасцю шарахнул б яго пра бліжэйшую плямістую сцяну.
  
  Вось тут-то ў пакоі Альберта Брюхана і з'явіліся доўгія, тоўстыя белыя гусеніцы. Яны пранікалі скрозь бурыя грыбныя плямы, нібы з'яўляліся іх спараджэння. Выгінаючыся, спачатку напалову вылазілі з сцяны, а потым пад дзеяннем уласнай вагі падалі на падлогу і слепа паўзлі да ложка.
  
  Наколькі памятаў Джэк, зрок у Рычарда было не такім ужо дрэнным, і ён сумняваўся, што яно рэзка пагоршылася за час, якое прайшло з іх апошняй сустрэчы. Як высветлілася, ён не памыліўся. Рычард бачыў многае. Ва ўсякім выпадку, без працы разгледзеў белых вусеняў, вываливающихся з сцен. Закрычаў і прыціснуўся да Джэку з перакошаным ад агіды тварам.
  
  
  
  – Гусеніцы, Джэк! Ох, Госпадзі! Гусеніцы! Гусеніцы!
  
  
  
  – Усё будзе добра... не хвалюйся, Рычард. – Джэк утрымліваў Рычарда на месцы, сам здзіўлены сваёй сілай. – Мы проста пачакаем да раніцы. Ніякіх праблем.
  
  Яны вывальваліся з сцен дзесяткамі і сотнямі, тоўстыя, белыя, якія нагадваюць опарышей-переростков. Некаторыя лопаліся пры ўдары аб падлогу. Астатнія павольна паўзлі да Джэку і Рычарду.
  
  
  
  – Гусеніцы, Джэк. Мы павінны выбірацца адсюль, мы павінны...
  
  
  
  – Дзякуй Богу, хлопец нарэшце-то стаў відушчым, – вырвалася ў Джэка.
  
  Ён перакінуў заплечнік праз левае плячо, правай рукой моцна схапіў за локаць Рычарда і пацягнуў яго да дзвярэй. Гусеніцы лопаліся і разляталіся пырскамі пад іх нагамі. Цяпер пачвары суцэльным патокам вывальваліся з бурых плям, заполоняя пакой Альберта. Вось яны пасыпаліся з бурага плямы на столі, падаючы на валасы і плечы Джэка. Ўскрыкнуўшы, ён пачаў стрэсваць іх, захапляючы вопящего і б'ецца Рычарда за дзверы.
  
  Я думаю, мы ўжо ў дарозе, падумаў Джэк. Ды дапаможа нам Бог, думаю, мы ўжо ў дарозе.
  
  9
  
  Яны вярнуліся ў агульную пакой. Рычард, як высветлілася, таксама не ўяўляў, як можна выслізнуць з кампуса школы Тэйера. Джэк ведаў толькі адно: ён не давяраў гэтай зманлівай цішыні і не збіраўся выходзіць з Нелсон-Хаўса праз парадную дзверы.
  
  Аглядаючы кампус праз шырокае акно агульнай пакоі, Джэк звярнуў увагу на прысадзістая васьмікутнымі цагляны будынак, размешчанае злева.
  
  – Што там такое, Рычард?
  
  – А? – Рычард глядзеў на клейкую, тлустую бруд, цячэ па цёмным четырехугольному двара.
  
  – Маленькае прысадзістая цагляны будынак. Яго адсюль ледзь відаць.
  
  – А-а... Станцыя.
  
  – Што за станцыя?
  
  – Назва, якое цяпер нічога не значыць, – адказаў Рычард, не адрываючы вачэй ад залітага брудам двара. – Як наш лазарэт. Гэта будынак называлася малочнай, таму што ў ім знаходзіліся кароўнік і ўстаноўка па разліву ў бутэлькі малака. Да тысяча дзевяцьсот дзясятага года або каля таго. Традыцыі, Джэк. Гэта вельмі важна. Адна з прычын, па якіх мне падабаецца школа Тэйера.
  
  Ён па-ранейшаму тужліва глядзеў на чатырохвугольны двор.
  
  – Ва ўсякім разе, адна з прычын, па якіх яна мне падабалася.
  
  – Добра, з малочнай зразумела. А адкуль станцыя?
  
  Рычард вызначана смуткаваў аб разрыве паняццяў «школа Тэйера» і «традыцыі».
  
  – Гэтая частка Спрынгфілда была вялікім чыгуначным вузлом. Уласна, у мінулым...
  
  – Аб якім мінулым мы кажам, Рычард?
  
  – Аб васьмідзесятых гадах дзевятнаццатага стагоддзя. Васьмідзесятых і дзевяностых. Ці бачыш...
  
  Рычард змоўк. Яго блізарукія вочы прайшліся па агульнай пакоі – як выказаў здагадку Джэк, у пошуках гусеніц. Яны яшчэ не з'явіліся... пакуль. Але ён бачыў, што дзе-нідзе на сценах праступаюць бурыя плямы. Гусеніц яшчэ не было, аднак чакаць іх з'яўлення заставалася нядоўга.
  
  – Працягвай, Рычард, – падштурхнуў Джэк. – Раней нікому не даводзілася цягнуць цябе за мову.
  
  Рычард ледзь усміхнуўся. Яго погляд вярнуўся да Джэку.
  
  – Два апошнія дзесяцігоддзі дзевятнаццатага стагоддзя Спрынгфілд быў адным з трох ці чатырох найбуйнейшых чыгуначных вузлоў Амерыкі дзякуючы выключна ўдаламу геаграфічнаму становішчу. – Ён падняў правую руку да твару, каб звыклым жэстам паправіць акуляры, выявіў, што іх няма, і збянтэжана апусціў руку. – Чыгуначныя шляхі цягнуліся з Спрынгфілда, ва ўсе бакі свету. Гэтая школа існуе менавіта таму, што Эндру Планеты ўбачыў патэнцыйныя магчымасці Спрынгфілда. Ён нажыў стан на чыгуначных перавозках. Галоўным чынам на заходняе ўзбярэжжа. Першым усвядоміў, наколькі выгадна перавозіць тавары па жалезнай дарозе не толькі на усход, але і на захад.
  
  Яркае святло раптам успыхнуў у галаве Джэка, заліў усе яго думкі сваім ззяннем.
  
  – На заходняе ўзбярэжжа? – Страўнік тузануўся. Джэк яшчэ не мог цалкам усвядоміць, што паказваў яму гэты яркі святло, але слова ўжо ўзнікла ў галаве, дакладнае і яснае.
  
  
  
  Талісман!
  
  
  
  – Ты сказаў, на заходняе ўзбярэжжа?
  
  – Зразумела, сказаў. – Рычард як-то дзіўна паглядзеў на свайго сябра. – Джэк, ты глохнешь?
  
  – Няма, – адказаў Джэк. Спрынгфілд быў адным з трох ці чатырох найбуйнейшых чыгуначных вузлоў Амерыкі... – Не, я ў парадку. – Ен першым усвядоміў, наколькі выгадна перавозіць тавары па жалезнай дарозе на захад...
  
  – Ведаеш, твой твар стаў такім дзіўным.
  
  Ён, можна сказаць, першым усвядоміў, наколькі выгадна перавозіць тавары па жалезнай дарозе ў Памежжы.
  
  Джэк ведаў, абсалютна дакладна ведаў, што Спрынгфілд да гэтага часу з'яўляецца нейкай вузлавой кропкай, магчыма, перавалачным пунктам. Можа, менавіта па гэтай прычыне тут так добра спрацоўвала магія Моргана.
  
  – Тут размяшчаліся углехранилища, і манеўровыя паркі, і паравозныя дэпо, і стаянкі таварных вагонаў, плюс мільярд міль шляхоў і галінак, – гаварыў Рычард. – Яны займалі ўсю тэрыторыю школы Тэйера. Паглыбіўшыся ў зямлю на некалькі футаў, ты знойдзеш чыгуначныя рэйкі, шпалы, дзындра і ўсё такое. Але тутэйшыя жалезныя дарогі – далёкае мінулае, за выключэннем гэтага маленькага будынка. Станцыі. Зразумела, яно ніколі не служыла сапраўднай станцыяй. Сам бачыш, занадта маленькае. У ім размяшчалася станционная кантора, дзе працавалі начальнік станцыі і яго памочнікі.
  
  – Ты па-чартоўску шмат пра гэта ведаеш, – механічна адказаў Джэк, галаву якога па-ранейшаму заліваў гэты яркі, сляпучае святло.
  
  – Гэта частка традыцый школы Тэйера, – растлумачыў Рычард.
  
  – І як яно выкарыстоўваецца цяпер?
  
  – Там маленькі тэатр. Для пастановак драматычнага клуба. Але апошнія пару гадоў яго дзейнасць заглухла.
  
  – Думаеш, будынак зачынена?
  
  – Ды каму прыйдзе ў галаву замыкаць станцыю? – здзівіўся Рычард. – Ці ты думаеш, што ў каго-то можа ўзнікнуць думка скрасці дэкарацыі да пастаноўкі «Фантастикс» тысяча дзевяцьсот семдзесят дзявятага года?
  
  – Так мы можам трапіць туды?
  
  – Думаю, так. Але навошта...
  
  Джэк паказаў на дзверы за сталамі для пінг-понга:
  
  – А што там?
  
  – Гандлёвыя аўтаматы. І мікрахвалевая печ, каб разаграваць замарожаныя абеды. Джэк...
  
  – Пайшлі.
  
  – Джэк, я думаю, у мяне зноў падымаецца тэмпература. – Рычард слаба ўсміхнуўся. – Можа, пабудзем тут якое-то час? Можам на ноч ўладкавацца на канапах...
  
  – Бачыш гэтыя бурыя плямы на сценах? – змрочна спытаў Джэк.
  
  – Не, без ачкоў, зразумела, не бачу!
  
  – Яны ёсць. І прыкладна праз гадзіну з іх палезуць белыя гусеніцы.
  
  – Добра, пайшлі, – таропка пагадзіўся Рычард.
  
  10
  
  Гандлёвыя аўтаматы воняли.
  
  Падобна на тое, ўвесь тавар сапсаваўся. Сіняя цвіль пакрывала і сырныя крекеры, і чыпсы, і лустачкі хлеба, і смажаную свініну. Расталае марозіва сочилось з аўтамата «Вазьмі ражок».
  
  Джэк пацягнуў Рычарда да акна. Выглянуў. Адсюль ён змог разглядзець станцыю ва ўсіх падрабязнасцях. Ўбачыў за ёй сеткаваты плот і якая сыходзіць з кампуса службовую дарогу.
  
  – Выберамся ў лічаныя секунды, – прашаптаў ён, адкрыў зашчапку і падняў раму.
  
  
  
  Гэтая школа існуе менавіта таму, што Эндру Планеты ўбачыў патэнцыйныя магчымасці... А ты бачыш патэнцыйныя магчымасці, Джэкі?
  
  
  
  Ён лічыў, што так.
  
  – Хто-небудзь з гэтых людзей усё яшчэ там? – нервова спытаў Рычард.
  
  – Няма, – адказаў Джэк, абыякава зірнуўшы ў акно. І сапраўды, былі яны там ці не, значэння не мела.
  
  Адзін з трох ці чатырох найбуйнейшых чыгуначных вузлоў Амерыкі... нажыў стан на чыгуначных перавозках... галоўным чынам на заходняе ўзбярэжжа... першым усвядоміў, наколькі выгадна перавозіць тавары па жалезнай дарозе на захад... захад... захад...
  
  У акно ўварвалася густая смурод гнілых багавіння і прадуктовай звалкі. Джэк перакінуў нагу праз падваконнік і схапіў Рычарда за руку.
  
  – Пайшлі.
  
  Рычард падаўся назад, яго твар выцягнуўся ад страху.
  
  – Джэк... я не ведаю...
  
  – Тут усё развальваецца, а хутка папаўзуць гусеніцы. І не толькі. Пайшлі. Хто-небудзь заўважыць мяне ў гэтым акне, і мы страцім шанец выслізнуць адсюль, як два мышаня.
  
  – Я нічога не разумею! – заверашчаў Рычард. – Я не разумею, што тут, чорт пабяры, адбываецца.
  
  – Затыкніся і вылазь з акна. Ці я цябе тут пакіну. Клянуся Богам, пакіну. Я цябе люблю, але мая маці памірае. Я цябе пакіну, і табе самому прыйдзецца клапаціцца аб сабе.
  
  Рычард паглядзеў на Джэка і па выразе яго твару – нават без ачкоў – зразумеў, што той кажа праўду. Узяў яго за руку.
  
  – Госпадзе, я баюся, – прашаптаў ён.
  
  – Ты такі не адзін, – адказаў Джэк і саскочыў на брудную траву. Праз імгненне Рычард далучыўся да яго.
  
  – Мы павінны перасекчы лужок і дабрацца да станцыі, – прашаптаў Джэк. – Думаю, да яе пяцьдзесят ярдаў. Калі добежим і дзверы будзе адкрыта, схаваемся ўнутры, калі дзверы зачынены, застанемся ў сцены, якая глядзіць на Нелсон-Хаўс. Пераканаўшыся, што нас ніхто не бачыў і ўсё спакойна...
  
  – Пойдзем да плота.
  
  – Дакладна. – А можа, нам прыйдзецца скокнуць, але цяпер лепш пра гэта не думаць. – Да службовай дарозе. Я думаю, калі мы здолеем выбрацца з школы, усе ўтворыцца. А калі пройдзем чвэрць мілі, ты, магчыма, обернешься – і ўбачыш звыклыя агні ў інтэрнатах і бібліятэцы.
  
  – Гэта будзе выдатна. – Рычарду так гэтага хацелася, што ў Джэка зашчымела сэрца.
  
  – Добра, ты гатовы?
  
  – Мабыць.
  
  – Бяжым да станцыі. Прижимаемся да сцяны з гэтага боку. Пригибаемся, каб нас прыкрылі кусты. Бачыш іх?
  
  – Ды.
  
  – Добра... пабеглі!
  
  І бок аб бок яны памчаліся ад Нелсон-Хаўса да станцыі.
  
  11
  
  Яны прабеглі менш за палову шляху – дыханне белым паром вырывалася з ратоў, ногі мясілі бруд, – калі ў капліцы бязладна зазванілі званы. Ім тут жа адказаў сабачы хор.
  
  Яны вярнуліся, усе гэтыя пярэваратні. Джэк пашукаў руку Рычарда і ўбачыў, што Рычард таксама шукае яго руку. Праз імгненне іх пальцы сустрэліся.
  
  Рычард закрычаў і пацягнуў Джэка налева. Рука Рычарда сціскала пальцы аднаго, пакуль не захрабусцелі костачкі. Сухарлявы белы воўк, старшыня Воўчага савета дырэктараў, з'явіўся з-за станцыі і цяпер з усіх лап нёсся да іх. Той самы стары з лімузіна, падумаў Джэк. Астатнія ваўкі і сабакі ішлі за ім... і тут да Джэка дайшло – да горла імгненна падымчаўся млоснасць, – што некаторыя з іх не сабакі, а напалову трансфармавацца падлеткі і дарослыя (настаўнікі, ён выказаў здагадку).
  
  – Містэр Дафри! – віскнуў Рычард, паказваючы свабоднай рукой. (Вось гэта так! Для сляпога ты бачыш зусім нядрэнна, Рычы-бой, падумаў Джэк.) – Містэр Дафри! Госпадзе, гэта містэр Дафри! Містэр Дафри! Містэр Дафри!
  
  Так Джэк першы і адзіны раз убачыў дырэктара школы Тэйера – мініятурнага дзядка з сівымі валасамі, вялікім кручкаватым носам і зморшчаным валасатым целам малпы з пляча шарманщика. Ён спрытна бег на карачках сярод сабак і падлеткаў, яго акадэмічная шапачка гайдалася на галаве з боку ў бок, упарта адмаўляючыся зваліцца. Гледзячы на Джэка з Рычардам, дырэктар пасміхаўся, а скрозь ўхмылку тырчаў мова, доўгі, свесившийся набок, у жоўтых нікацінавых плямах.
  
  
  
  – Містэр Дафри! Містэр Дафри! Госпадзе! Містэр Дафри! Містэр Ды...
  
  
  
  Рычард ўсё мацней цягнуў Джэка налева. Джэк сілай і габарытамі пераўзыходзіў аднаго, але таго ахапіла паніка. Паветра скаланулі выбухі. Гідкая смурод звалкі узмацнялася. Джэк чуў, як лопаюцца бурбалкі продавившегося скрозь бруд балотнага газу. Белы воўк, які ўзначальваў зграю, імкліва набліжаўся, і Рычард спрабаваў адвесці іх далей, адвесці іх да плота, і гэта было правільна – і адначасова няправільна. Яны ж хацелі дабрацца да станцыі, а не да плота. Туды яны імкнуліся. Станцыя была іх мэтай, таму што тут знаходзіўся адзін з трох ці чатырох найбуйнейшых чыгуначных вузлоў Амерыкі, таму што Эндру Планеты першым убачыў патэнцыйныя магчымасці перавозкі тавараў на захад па чыгунцы, а цяпер ён, Джэк Соер, таксама разгледзеў гэты патэнцыял. Зразумела, толькі на інтуітыўным узроўні, але Джэк ўжо зразумеў, што ў такіх глабальных пытаннях інтуіцыя – адзінае, чаму можна давяраць.
  
  – Адпусці свайго пасажыра, Слоўт! – злосна мармытаў Дафри. – Адпусці свайго пасажыра, ён занадта прыгожы для цябе!
  
  Але хто такі пасажыр? – думаў Джэк ў гэтыя апошнія секунды, калі запаниковавший Рычард тупа спрабаваў збіць іх з шляху праўдзівага, а Джэк цягнуў яго за сабой, да зграя дварняка, і падлеткаў, і настаўнікаў, якія беглі ззаду белага ваўка, да станцыі. Я скажу вам, хто такі пасажыр. Пасажыр – гэта той, хто едзе. А дзе пачынаецца паездка для пасажыра? Вядома ж, на станцыі...
  
  – Джэк, ён ўкусіць! – крыкнуў Рычард.
  
  Воўк, які бег наперадзе Дафри, адарваўся ад зямлі. Яго пашча раскрылася, як мядзведжы капкан. За спінамі Джэка і Рычарда грымнула: Нелсон-Хаўс разваліўся, як гнілая дыня.
  
  І цяпер ужо Джэк з усёй сілы сціскаў руку Рычарда, моцна сціскаў, яшчэ мацней, мацней не бывае, а ноч звінела ашалелымі званамі, шугала бензінавымі бомбамі і выбухала петардамі.
  
  – Трымайся! – крыкнуў Джэк. – Трымайся, Рычард, мы адпраўляемся!
  
  Ён паспеў падумаць: Цяпер ролі перамяніліся; цяпер Рычард – статак, Рычард – мой пасажыр. Ды дапаможа Бог нам абодвум.
  
  – Джэк, што адбываецца? – крыкнуў Рычард. – Што ты робіш? Спыні! СПЫНІ! ПРЕК...
  
  Рычард яшчэ крычаў, але Джэк больш не чуў яго: раптам пачуццё безвыходнасці лопнула, як чорнае яйка, і розум заліў святло, святло і найчысты паветра, такі чысты, што можна унюхаць радыску, якую іншы чалавек вырваў з зямлі ў паўмілі ад цябе. Раптам Джэк адчуў, што можа адштурхнуцца ад зямлі і пераскочыць чатырохвугольны двор... ці паляцець, як лёталі тыя людзі з замацаванымі на спіне крыламі.
  
  Так, мярзотнае смурод звалкі змянілі свет, і чыстае паветра, і адчуванне палёту скрозь цемру, і на імгненне ўсё ўнутры Джэка засверкало, а вакол усё вясёлкай, вясёлкай, вясёлкай стала.
  
  Так Джэк Соер зноў скокнуў у Даліны, на гэты раз ратуючыся ўцёкамі з хісткіх кампуса школы Тэйера, пад звон трэснулі званоў і рык сабак.
  
  І на гэты раз ён перацягнуў з сабой Рычарда, сына Моргана Слоута.
  
  
  
  Інтерлюдія
  
  Слоўт ў гэтым свеце/Оррис ў Далінах (III)
  
  Назаўтра пасля скачка Джэка і Рычарда у Даліны з школы Тэйера, у самым пачатку восьмага, Морган Слоўт пад'ехаў да галоўных варот школы. Прыпаркаваўся, абыякава зірнуўшы на шыльду з надпісам «ТОЛЬКІ ДЛЯ ІНВАЛІДАЎ». Сунуў руку ў кішэню, дастаў бутэлечку з какаінам, адсыпаў трохі, уцягнуў носам. Праз некалькі імгненняў свет стаў ярчэй і лягчэй. Класны парашок. Слоўт задаўся пытаннем: а можа, пачаць вырошчваць коку ў Далінах? Раптам якасць стане яшчэ вышэй?
  
  Гарденер разбудзіў Слоута ў яго доме ў Бэвэрлі-Хілз у два гадзіны ночы, каб паведаміць аб тым, што здарылася. У Спрынгфілд як раз прабіла поўнач. Голас Гарденера дрыжаў. Ён страшна баяўся, што Морган западзе ў лютасць, і злаваўся, таму што размінуўся з Джэкам Соерам менш чым на гадзіну.
  
  – Гэты хлопчык... гэты дрэнны, дрэнны хлопчык...
  
  Але Слоўт не разъярился. Наадварот, застаўся вельмі спакойным. Адчуванне прадвызначанасці запоўнілі Слоута, і ён падазраваў, што яно зыходзіла ад іншай яго іпастасі, якую ён называў «ваша оррисчество», каламбуря па нагоды высокага паходжання далінскага Моргана.
  
  – Захоўвай спакой, – пачуў Гарденер. – Я пад'еду як змагу хутка. Пакуль пабудзь там.
  
  Слоўт разарваў сувязь, перш чым Гарденер паспеў вымавіць хоць слова, адкінуўся на падушкі, склаў рукі на жываце і заплюшчыў вочы. На імгненне стаў бязважкім... толькі на імгненне... а потым адчуў, што рухаецца, пачуў скрып скураной вупражы, стогны жалезных рысор, праклёны фурмана.
  
  Вочы ён адкрыў Морганам з Орриса.
  
  Як і заўсёды, перш за ўсё ён адчуў неверагодную радасць: у параўнанні з гэтым пачуццём какаін цягнуў толькі на дзіцячы аспірын. Грудзі стала ўжо, вага – менш. Частата сэрцабіцця Моргана Слоута складала восемдзесят пяць удараў у хвіліну, павялічваючыся да ста дваццаці, калі ён злаваўся. У Орриса частата сэрцабіцця рэдка перавышала шэсцьдзесят пяць удараў. Зрок Моргана Слоута адпавядала норме, Морган з Орриса бачыў куды лепш. Мог разглядзець кожную трэшчынкі на борце дыліжанса ці атрымаць асалоду ад тонкасцю пляцення фіранак, развевавшихся на вокнах. Какаін практычна забіў нюх Слоута – нос Орриса ідэальна дакладна вызначаў пахі зямлі і паветра, мог вылучыць і распазнаць кожную малекулу.
  
  У іншым свеце засталася пустая двухспальны ложак, яшчэ якая захоўвае адбітак яго буйнога цела. Тут ён сядзеў на лаве-сядзенне, больш мяккім, чым сядзенне любога «ролс-ройса», і ехаў на захад, да далёкага краю Памежжа, да месца, именуемому Памежная станцыя. Да чалавеку, якога звалі Андэрс. Ён ведаў усё гэта, дакладна ведаў, дзе знаходзіцца, таму што Оррис па-ранейшаму быў тут, у яго галаве, казаў з ім, як правае паўшар'е мозгу можа гаварыць з рацыянальным левым па ходзе Дзённых мрояў, ціха, але зусім разборліва. Сапраўды гэтак жа Слоўт гаварыў з Оррисом, тым жа ціхім голасам, у лічаных выпадках, калі Оррис Міграваў ў – па вызначэнні Джэка – амерыканскія Даліны. Мигрировавший трапляў у цела свайго двайніка, і вынікам станавіўся яго мірны захоп. Слоўт чытаў пра больш гвалтоўных захопах і, хай гэтая тэма не вельмі яго цікавіла, здагадваўся, што гаворка ішла аб ўсяленні вар'ятаў з іншых светаў... а можа, Амэрыка зводзіла з розуму тых, хто ў ёй з'яўляўся. Такога выключаць не варта было. Морган Слоўт памятаў, як гэты свет падзейнічаў на Моргана з Орриса ў першыя два ці тры візіту: не толькі зацікавіла, але і прывёў у дзікі жах.
  
  Дыліжанс падкінула: у Памежжы дарогі пакідалі жадаць лепшага, але даводзілася радавацца, што яны ўвогуле ёсць. Оррис сеў ямчэй: дэфармаваныя нага тупа ныла.
  
  – Скачите прама, так поколотит вас Бог! – крыкнуў над галавой фурман. Пстрыкнуў пугу. – Хутчэй, сыны сдохших шлюх! Хутчэй!
  
  Слоўт ўсміхнуўся ад задавальнення, якое давала яму само знаходжанне ў Далінах, хоць ведаў, што доўга яна не працягнецца. Ён ужо высветліў усё, што патрабавалася: голас Орриса паспеў нашептать. Дыліжанс прыбываў на Памежную станцыю (школу Тэйера ў іншым свеце) задоўга да світання. Яны маглі перахапіць іх там, калі хлапчукі замешкаются. Калі няма – хлапчукоў чакалі Праклятыя зямлі. У Моргана щемило сэрца, і ён злаваўся пры думкі аб тым, што Рычард цяпер з гэтым засранцам Соерам, але калі патрабавалася ахвяра... што ж, Оррис страціў сына і перажыў гэта.
  
  Адзінае, што дазваляла Джэку да гэтага часу заставацца ў жывых, – адсутнасць у яго двайніка: перамяшчаючыся ў іншы свет, гэты шчанюк заўсёды трапляў у аналаг таго месца, адкуль скакаў. Слоўт ж заўсёды перамяшчаўся ў цела Орриса, які мог знаходзіцца ў многіх мілях... як і сёння. Яму пашанцавала на пляцоўцы для адпачынку ў Льюисбурга, але Сойеру ўдача ўсміхнулася яшчэ шырэй.
  
  – Твая ўдача хутка сыдзе на няма, мой маленькі сябар, – прамармытаў Оррис. Дыліжанс зноў падкінула. Оррис скорчил грымасу, потым усміхнуўся. Так ці інакш, сітуацыя спросціцца, нават калі апошняя сутычка атрымаецца больш маштабнай.
  
  Дастаткова.
  
  Ён заплюшчыў вочы і скрыжаваў рукі на грудзях. Яшчэ імгненне адчуваў ныючыя боль у дэфармаванай назе... а адкрыўшы вочы, ужо глядзеў на столь сваёй спальні. Як і заўсёды, сэрца адрэагавала на здабыццё целам дадатковых фунтаў здзіўленым ударам не ў такт, а потым паскорыла бег.
  
  Слоўт падняўся і патэлефанаваў у «Уэст коуст бізнес-джет». Семдзесят хвілін праз ужо вылятаў з міжнароднага аэрапорта Лос-Анджэлеса. Круты і рэзкі набор вышыні, выклікаў у яго звыклыя адчуванні – нібы яму ў зад сунулі паяльную лямпу. У Спрынгфілд яны прызямліліся ў пяць пяцьдзесят раніцы па мясцовым часе. Оррис ўжо пад'язджаў да Памежнай станцыі. Слоўт арандаваў у «Хертце» седан і паехаў у школу Тэйера. Падарожжа па Амерыцы мела свае плюсы.
  
  Ён вылез з салона, калі зазванілі ранішнія званы, і ўвайшоў у кампус школы Тэйера, які нядаўна пакінуў яго сын.
  
  Гэта ранняе раніца ў школе Тэйера не адрознівалася ад любога іншага. Званы выводзілі звычайную ранішнюю мелодыю, што-то класічнае, трохі падобнае на «Цябе, Бога, хвалім». Вучні праходзілі міма Слоута, накіроўваючыся ў сталовую або ў спартзалу. Магчыма, больш маўклівыя, чым звычайна, бледныя і трохі огорошенные – нібы ўначы бачылі адзін і той жа трывожны сон.
  
  Які, зразумела, яны і бачылі, падумаў Слоўт. На імгненне ён спыніўся перад Нелсон-Хаўс, задуменна паглядзеў на будынак. Ніхто з іх проста не ведаў, наколькі яны былі нерэальнымі, усе істоты, якія жылі паблізу тых месцаў, дзе утончалась перагародка паміж светамі. Слоўт абышоў кут і паназіраў за прыбіральшчыкам, собиравшим аскепкі шкла, усеявшие траву, як рассыпаныя брыльянты. Па-над яго сагнутай спіны можна было зазірнуць у агульны пакой Нелсон-Хаўса, дзе сядзеў незвычайна ціхі Альберт Брюхан і тупа глядзеў мультфільм з Памылкамі Бані.
  
  Слоўт пакрочыў да станцыі, а яго думкі вярнуліся да першага скачка Орриса ў гэты свет. Ён успамінаў пра гэта з настальгіяй, што, калі рассудзіць, выглядала смешна: у рэшце рэшт, ён тады ледзь не памёр. Яны абодва тады ледзь не памерлі. Але здарылася гэта ў сярэдзіне пяцідзесятых, а цяпер яму самому пераваліла за пяцьдзесят... і гэта дзве вялікія розніцы.
  
  Ён вяртаўся дадому з офіса, і сонца свяціла на Лос-Анджэлес скрозь светла-пурпуровую і туманна-жоўтую смугу: у тыя дні змог яшчэ не ахутаў горад. Слоўт знаходзіўся на бульвары Сансет, глядзеў на рэкламны шчыт, анансаваная новы альбом Пэгі Лі, калі адчуў холад у галаве, нібы з падсвядомасці забіў крыніца і пачаў заліваць усё вельмі дзіўную асаблівасць, якая нагадвае... якая нагадвае...
  
  
  
  (сперму)
  
  
  
  ...не, ён не мог у дакладнасці вызначыць гэтую дзівацтва. Толькі яна хутка теплела, набывала складнасць, і Слоўт ледзь паспеў усвядоміць, што гэта ён, Оррис, а потым усё пайшло наперакасяк. Быццам патайная дзверцы павярнулася на шарніры – кніжная шафа з аднаго боку, чиппендейловский камода з другога, і абодва ідэальна падыходзяць абстаноўцы, – і вось ужо Оррис сядзіць за рулём «форда» мадэлі 1952 года, з абцякальным капотам, Оррис у карычневым двубортном касцюме і гальштуку ад Джона Пенске, Оррис, протягивающий руку да сваёй пахвіны, не ад болю, а ад цікаўнасці. Бо Оррис ніколі ў жыцці не насіў трусы.
  
  У якой-то момант, ён гэта памятаў, «форд» ледзь не выехаў на тратуар, і тады Морган Слоўт – выступаў ужо другім нумарам – узяў кіраванне аўтамабілем на сябе, падаўшы Оррису, ледзь не обезумевшему ад шчасця, магчымасць глядзець па баках. Морган Слоўт таксама радаваўся, як чалавек, упершыню які паказвае аднаму свой новы дом і обнаруживающий, што дом гэты падабаецца таму ані не менш, чым гаспадару.
  
  Оррис заехаў у рэстаран для аўтамабілістаў «Таўстун» і пасля некаторай блытаніны з моргановскими папяровымі грашыма замовіў гамбургер і бульбу фры, і шакаладны малочны кактэйль. Са словамі праблем не ўзнікала, яны ліліся лёгка, зусім як вада з крыніцы. Спачатку Оррис адкусіў маленькі кавалачак, а потым умял гамбургер з той жа хуткасцю, з якой Воўк расправіўся са сваім першым «Воппером». Адной рукой ён сыпаў у рот бульба фры, іншы круціў дыск радыёпрымача, пераскокваючы з бибопа на Пэры Кома, вялікія аркестры, блюзы. Ён высмактаў кактэйль і замовіў усё па другому разу.
  
  На палове другога бургера яго – Слоута, як і Орриса, – пачатак каламуціць. Раптам смажаны лук стаў занадта вострым і проста не лез у горла; раптам усё завоняло выхлапнымі газамі. Скура зудело. Ён сцягнуў пінжак (другі шклянку малочнага кактэйлю, ужо кававага, заваліўся набок, густое змесціва папаўзло на сядзенне «форда»), зірнуў на рукі. Агідныя расплываліся чырвоныя плямы, збліжаючыся адзін з адным. Скрутило жывот. Ён высунуўся ў акно і блеванул, адчуўшы пры гэтым, як Оррис выскоквае з яго, вяртаючыся ў уласны свет.
  
  – Магу я вам чым-небудзь дапамагчы, сэр?
  
  – Гм-м-м? – Выдраны з роздумаў, Слоўт павольна павярнуўся. Перад ім стаяў высокі светлавалосы падлетак, несумненна, старшакласнік, у приличествующем прыватнай школе уборы: бездакорна пашыты сіні фланэлевай блэйзеры па-над кашулі з адкладным каўняром і линялые джынсы.
  
  Падлетак адкінуў валасы з ілба. У яго вачах застыла ўжо знаёмае Слоуту расьсеянае, ошарашенное выраз.
  
  – Я Этридж, сэр. Падумаў, ці не патрэбна вам дапамога? Вы выглядалі... страчаным.
  
  Слоўт ўсміхнуўся. Сабраўся адказаць (але не адказаў): Не, сябар мой, гэта ты так выглядаеш. Ён лічыў, што ўсё добра. Сойеровское адроддзе пакуль на свабодзе, але Слоўт ведаў, куды Джэкі накіраваўся, а гэта азначала, што хлапчук на павадку. Нябачным, але ўсё роўна павадку.
  
  – Страчаным у мінулым, нічога больш, – адказаў ён. – У даўніх часах. Я тут не чужынец, містэр Этридж, калі вас гэта трывожыць. Мой сын вучыцца ў гэтай школе. Рычард Слоўт.
  
  На імгненне огорошенности і здзіўлення ў вачах падлетка дадалося. Потым яны праясніліся.
  
  – Вядома ж, Рычард! – усклікнуў ён.
  
  – Я збіраюся зайсці да дырэктара. А пакуль вырашыў трохі прагуляцца па тэрыторыі.
  
  – Так, вядома. – Этридж паглядзеў на гадзіннік. – Гэтым раніцай я дзяжуру ў сталовай, таму, калі вы ўпэўненыя, што дапамога вам не патрабуецца...
  
  – Я ўпэўнены.
  
  Этридж кіўнуў, рассеяна ўсміхнуўся і адбыў.
  
  Слоўт праводзіў яго позіркам, потым паглядзеў на лужок, сыходзіць да Нелсон-Хаўса. Адзначыў разбітае акно. Прамое трапленне. Мабыць, ён мог – чаго там, меў поўнае права – выказаць здагадку, што дзе-то паміж Нелсон-Хаўс і васьміканцовым цагляным будынкам двое хлопчыкаў Мігравалі ў Даліны. Пры жаданні ён мог рушыць услед за імі. Ступіць праз парог станцыі – бо замка на дзверы няма – і знікнуць. З'явіцца ў тым месцы, дзе цяпер Оррис. Ён не так ужо далёка. Можа, ужо перад станционным наглядчыкам. Гэта табе не Міграваць ў кропку, адлеглую на сотню міль ад патрэбнага табе месца, а потым пераадольваць гэтую адлегласць у фургоне або, таго горш, на сваіх дваіх.
  
  Хлопцы хутчэй за ўсё ўжо адбылі. У Праклятыя зямлі. Калі так, Праклятыя зямлі іх прыкончаць. І двайнік Прамяністага Гарденера, Осмонд, вядома ж, здолее выціснуць з Андэрса ўсю інфармацыю. Осмонд і яго жудасны сын. Міграваць няма ніякага сэнсу.
  
  Хіба што паглядзець адным вокам. Атрымаць задавальненне, зноў стаўшы Оррисом, хоць бы на некалькі секунд.
  
  І праверыць, зразумела. Усё жыццё, з самага дзяцінства, яму даводзілася ўсё правяраць.
  
  Ён агледзеўся, каб пераканацца, што Этридж не круціцца непадалёк, потым адчыніў дзверы станцыі і ўвайшоў.
  
  Яго сустрэў затхлы, цёмны і неверагодна настальгічны пах – старога грыму і парусінавых дэкарацый. На імгненне ў Слоута мільганула дзікая думка, што ён здолеў не проста Міграваць, а перанёсся ў далёкае мінулае, у студэнцкія дні, калі яны з Філам Соерам шалёна захапляліся тэатрам.
  
  Потым вочы прывыклі да цемры, ён убачыў незнаёмую, амаль приторную бутафорыю – гіпсавы бюст Палады для пастаноўкі «Варона», золоченую птушыную клетку, кніжная шафа з намаляванымі карэньчыкамі кніг – і ўспомніў, што знаходзіцца ў так званым маленькім тэатры, школы Тэйера.
  
  Слоўт пастаяў, глыбока удыхаючы пыл. Яго погляд спыніўся на адным пыльным лучике, променем скрозь маленькае акенца. Святло завагаўся, потым раптам стаў больш насычаным, як ад настольнай лямпы. Слоўт перанёсся ў Даліны. У імгненне вока – раз, і перанёсся ў Даліны. Хуткасць гэтай Міграцыі яго захапіла. Звычайна ўзнікала паўза, адчуванне пераходу з аднаго месца ў іншае. Паўза гэтая, падобна, знаходзілася ў прамой залежнасці ад адлегласці паміж фізічнымі целамі двух яго іпастасяў, Слоута і Орриса. Аднойчы, калі ён Міграваў з Японіі, куды прыляцеў на перамовы з кіраўніцтвам кінастудыі «Шао бразерс» аб правах на экранізацыю жудаснага рамана пра галівудскіх зорак, якім пагражаў звар'яцелы ніндзя, паўза цягнулася так доўга, што ён спалохаўся, што навечна згубіўся ў пустаце паміж светамі. Але на гэты раз яны знаходзіліся блізка... так блізка! Падобна на тыя рэдкія выпадкі, падумаў ён,
  
  
  
  (падумаў Оррис)
  
  
  
  калі мужчына і жанчына адначасова дасягаюць аргазму і раствараюцца ў сексе.
  
  Пах сухой фарбы і парусіны змяніўся лёгкім і прыемным пахам далінскага асвятляльнага алею.
  
  Лямпа на стале ледзь тлела, чадя цёмнымі стужкамі дыму. На адным стале, злева ад яго, стаялі гліняныя талеркі з рэшткамі ежы. Тры талеркі.
  
  Оррис ступіў наперад, як звычайна, крыху подволакивая дэфармаваную нагу, падняў адну з талерак, дазволіў мерцающему святла пагуляць на плямах тлушчу. Хто еў з гэтай талеркі? Андэрс, або Джэйсан, або Рычард... хлопец, які таксама быў бы Раштоном, калі б мой сын не памёр.
  
  Раштон патануў, плаваючы ў сажалцы непадалёк ад Вялікага палаца. Яны зладзілі пікнік. Оррис і яго жонка выпілі шмат віна. Сонца прыпякала. Хлопчык, ён ледзь пачаў хадзіць, спаў. Оррис і яго жонка заняліся любоўю, потым таксама заснулі пад цёплым послеполуденным сонцам. Орриса абудзілі крыкі дзіцяці. Раштон прачнуўся першым і пайшоў да вады. Адплыў ад берага па-сабачы, недалёка, але апынуўся на глыбіні і запанікаваў. Оррис пакульгаў да вадзе, паплыў да таго месца, дзе бултыхался малы. Нага, гэтая праклятая нага, тармазіла яго, і, магчыма, прамаруджванне варта было Раштону жыцця. Калі Оррис дабраўся да дзіцяці, той ужо пайшоў пад ваду. Оррис ухапіў яго за валасы і выцягнуў на бераг... але Раштон ужо пасінеў і памёр.
  
  Шасцю тыднямі пазней Маргарэт скончыла з сабой.
  
  А праз сем месяцаў пасля гэтага юны сын Моргана Слоута ледзь не патануў у размешчаным у Уэствуде басейне Асацыяцыі маладых хрысціян, дзе яго вучылі плаваць. Рычарда выцягнулі з вады такім жа сінім і мёртвым, як Раштона... але выратавальнік ужыў штучнае дыханне рот у рот, і Рычард Слоўт задыхаў.
  
  Бог заколачивает свае цвікі, падумаў Оррис, а потым павярнуў галаву на гучны храп.
  
  Андэрс, станцыйны наглядчык, ляжаў на соломенном тюфяке ў куце, яго кільт задрался да самых ягадзіц. Побач Оррис убачыў перакулены збан віна. Немалая яго частка вылілася на валасы Андэрса.
  
  Андэрс зноў усхрапнуў. Потым застагнаў. Быццам яму сніўся дрэнны сон.
  
  Ні адзін сон не можа быць такім дрэнным, як тваё бліжэйшую будучыню, змрочна падумаў Оррис. Ён наблізіўся на крок, запахнув плашч і без жалю гледзячы на Андэрса.
  
  Слоўт мог планаваць забойства, але менавіта Оррис раз за разам Міграваў, каб рэалізаваць гэтыя планы. Менавіта Оррис ў целе Моргана спрабаваў задушыць Джэка Соера падушкай пад захопленыя крыкі каментатара матчу па рэслінг. Оррис арганізаваў забойства Філа Соера ў Юце (як арганізаваў і забойства ў Далінах двайніка Філа Соера, гэтага простага чалавека, прынца Філіпа Сотеля).
  
  Слоўт прагнуў крыві, але арганічна не выносіў, як Оррис не выносіў амерыканскія ежу і паветра. Менавіта Морган з Орриса, якога калі-то называлі Морган Касцяная Нага, звяртаў у яву ўсе планы Слоута.
  
  
  
  Мой сын памёр; яго жыве. Сын Сотеля памёр. Соера жыве. Але ўсё гэта можна паправіць. І будзе поправлено. Ніякага вам Талісмана, мае сладенькая юныя сябры. Вас чакае радыёактыўная версія Оутли, і кожны з вас павінен ўраўнаважыць шалі смерцю. Бог заколачивает свае цвікі.
  
  
  
  – А калі Бог не заколотит, будзьце ўпэўненыя, заколочу я! – усклікнуў ён.
  
  Мужчына на падлозе зноў застагнаў, нібы пачуў Орриса. Той наблізіўся яшчэ на крок, магчыма, для таго, каб абудзіць наглядчыка штурхялём, потым схіліў галаву набок. Здалёк даносіліся стук капытоў, слабое парыпванне збруі, грубыя крыкі вершнікаў.
  
  Павінна быць, Осмонд. Добра. Хай Осмонд зоймецца гэтай справай – яму не хацелася дапытваць мучающегося пахмеллем чалавека, калі ён і так ведаў, што той можа сказаць.
  
  Оррис пакульгаў да дзвярэй, адчыніў яе, зірнуў на цудоўны персікавы далінскі світанак. Менавіта адтуль – з світання – набліжаліся коннікі. Некалькі імгненняў ён дазволіў сабе атрымліваць асалоду ад гэтым цудоўным зарывам, а потым павярнуўся на захад, дзе неба колерам па-ранейшаму нагадвала свежы сіняк. І зямля заставалася цёмнай, за выключэннем тых месцаў, дзе першыя сонечныя прамяні адлюстроўваліся ад рэек, уходивших ўдалячынь бліскучых паралельных ліній.
  
  Хлопчыкі, вы з'ехалі насустрач смерці, задаволена падумаў Оррис, а потым яму ў галаву прыйшла яшчэ больш прыемная думка: магчыма, яны ўжо мёртвыя.
  
  – Добра, – вымавіў Оррис і заплюшчыў вочы.
  
  Праз імгненне Морган Слоўт, сжимавший ручку дзвярэй маленькага тэатра школы Тэйера, адкрыў вочы, плануючы зваротную паездку на заходняе ўзбярэжжа.
  
  Магчыма, прыйшоў час адправіцца ў нядаўняе мінулае, падумаў ён. У каліфарнійскі гарадок Пойнт-Венути. Мабыць, спачатку на ўсход – візіт да каралевы, – а пасля гэтага...
  
  – Марской паветра пойдзе мне на карысць, – паведаміў ён бюсту Палада.
  
  Сунуў руку ў кішэню, нюхнул з маленькага бурбалкі (цяпер пахі парусіны і грыму зусім не адчуваліся) і, взбодрившийся, пакрочыў назад да аўтамабіля.
  
  
  
  Частка чацвёртая
  
  Талісман
  
  
  
  Кіраўнік 34
  
  Андэрс
  
  1
  
  Джэк раптам усвядоміў, што бяжыць па паветры, зусім як мульцяшны персанаж, які паспявае здзіўлена агледзецца, пасля чаго падае з вышыні дзве тысячы футаў. Але ім дзве тысячы футаў ляцець не давялося. Джэку хапіла часу – на мяжы, – каб зразумець, што зямлі пад нагамі сапраўды няма, але ён упаў з вышыні не больш за пяць футаў. Пахіснуўся і змог бы выстаяць на нагах, калі б у яго не ўрэзаўся Рычард.
  
  – Глядзі, Джэк! – крыкнуў Рычард, але сам ўласным радзе ісці не збіраўся: яго вочы заставаліся зачыненымі. – Сцеражыся ваўка! Беражыся містэра Дафри! Беражыся...
  
  – Спыні, Рычард! – Гэтыя адчайныя крыкі палохалі Джэка мацней за ўсё. Мяркуючы па іх, Рычард ашалеў, канчаткова і беспаваротна. – Спыні, усё добра! Іх больш няма!
  
  
  
  – Сцеражыся Этриджа, Джэк! Сцеражыся гусеніц! Сцеражыся, Джэк!
  
  
  
  – Рычард, іх няма! Азірніся вакол, дзеля Джэйсана! – Джэк яшчэ не паспеў зрабіць гэта сам, але ведаў, што яны ў Далінах, дзе паветра чысты і салодкі, а ноч ціхая, калі не лічыць шолаху той ці травы, ці то лістоты пад лёгкім і чароўна цёплым ветрыкам.
  
  – Сцеражыся, Джэк! Сцеражыся, Джэк! Сцеражыся, Джэк! Сцеражыся...
  
  Нібы благое рэха, у галаве загучалі галасы сабак-падлеткаў: Проспайся, проспайся, проспайся! Пожалста, пожалста, пожалста!
  
  – Сцеражыся, Джэк! – не сунімаўся Рычард. Ён уткнуўся тварам у зямлю і нагадваў руплівага мусульманіна, поўнага рашучасці вырабіць добрае ўражанне на Алаха. – СЦЕРАЖЫСЯ! ВОЎК! ВУЧНІ! ДЫРЭКТАР! ОСТЕРЕГ...
  
  Спалохаўшыся, што Рычард у самай справе звар'яцеў, Джэк схапіў яго за каўнер кашулі, тузануў уверх і адвесіў аплявуху.
  
  Крыкі як адрэзала. Рычард вылупіўся на Джэка, і той убачыў адбітак сваёй далоні на бледнай шчацэ, мутна-чырвоную татуіроўку. Сорам, які ён адчуваў, саступіў месца цікаўнасці: хацелася ведаць, дзе яны знаходзяцца. Святла хапала – інакш ён бы не змог разглядзець метку на шчацэ Рычарда.
  
  Хоць у глыбіні душы ён і так ведаў, куды ім удалося дабрацца.
  
  
  
  Памежжы, Джэкі. Цяпер ты ў Памежжы.
  
  
  
  Але перш чым удакладняць іх канкрэтнае месцазнаходжанне, трэба было разабрацца з псіхічным станам Рычарда.
  
  – Ты ў парадку, Рычы?
  
  Той глядзеў на Джэка з здзіўленнем і крыўдай.
  
  – Ты ўдарыў мяне, Джэк.
  
  – Даў табе аплявуху. Так звычайна прыводзяць у пачуццё паўпадалых у істэрыку.
  
  – Я ня ўпаў у істэрыку. Я ніколі ў жыцці не ўпадаў у іс... – Рычард змоўк, ускочыў на ногі, пачаў азірацца. – Воўк! Мы павінны сцерагчыся ваўка, Джэк! Калі зможам пералезці праз плот, яму да нас не дабрацца!
  
  І ён пабег бы ў цемру, да высоченному плота, які ў гэтым свеце замяніў сеткаватую агароджу, калі б Джэк не схапіў аднаго, утрымаўшы на месцы.
  
  – Ваўка больш няма, Рычард.
  
  – Што?
  
  – Мы гэта зрабілі.
  
  – Аб чым ты гэта...
  
  – Гэта Даліны, Рычард. Мы ў Далінах! Скокнулі сюды! – І пры гэтым ты ледзь не вырваў мне руку з сустава, падумаў Джэк, паціраючы гудящее плячо. У наступны раз вазьму з сабой сапраўднага малолетку, які верыць у Санта-Клаўса і Велікоднага зайца.
  
  – Гэта недарэчна, – павольна вымавіў Рычард. – Ніякіх Далін не існуе, Джэк.
  
  – Калі не існуе, – змрочна адказаў Джэк, – чаму вялікі белы воўк ці твой чортаў дырэктар не кусае цябе за зад?
  
  Рычард паглядзеў на Джэка, адкрыў рот, каб нешта сказаць, зачыніў. Зноў агледзеўся, на гэты раз з вялікай увагай (ва ўсякім выпадку, Джэк на гэта спадзяваўся). Джэк рушыў услед яго прыкладу, атрымліваючы асалоду ад цяплом і чысцінёй паветра. Морган са зграяй пачвараў маглі з'явіцца тут у любую секунду, але Джэк не мог не атрымаць асалоду ад радасцю вяртання ў гэты свет.
  
  Яны знаходзіліся на полі. Высокая жоўтая трава з каласамі на канцах – не пшаніца, але што-то падобнае на яе, які-то ядомы колас – цягнулася ў ноч ва ўсе бакі. Пад цёплым ветрыкам яна пригибалась, ішла таямнічымі, прыгожымі хвалямі. Справа на невысокім пагорку стаяла драўлянае будынак, перад ім на тычцы вісеў запалены ліхтар. Яркае, сляпучае вочы жоўтае полымя гарэла ў шкляным шары. Джэк бачыў, што будынак васьмікутнымі. Яны з'явіліся ў Далінах на самай мяжы круга святла, отбрасываемого ліхтаром, а на процілеглай мяжы гэтага круга блішчэла што-то металічнае. Джэк ўгледзеўся ў гэты слабы серабрысты водбліск... і ўсё зразумеў. Не столькі здзівіўся, як узрадаваўся: яго чаканні апраўдаліся. Нібы дзве вельмі вялікія часткі пазла, адна ў Амерыцы, іншая ў Далінах, толькі што склаліся ў адзінае цэлае.
  
  Ён бачыў перад сабой чыгуначныя шляхі. І хоць у цемры не ўяўлялася магчымым вызначыць іх кірунак, Джэк здагадваўся, куды яны вялі.
  
  На захад.
  
  2
  
  – Пайшлі.
  
  – Я не хачу туды ісці, – паківаў галавой Рычард.
  
  – Чаму?
  
  – Вакол занадта шмат вар'яцтва. – Рычард аблізнуў вусны. – У гэтым будынку можа быць хто заўгодна. Сабакі. Псіхі. – Ён зноў аблізнуў вусны. – Гусеніцы.
  
  – Я ж сказаў табе, мы ў Далінах. Вар'яцтва засталося там – тут усё чыста. Чорт, Рычард, няўжо ты гэтага не адчуваеш?
  
  – Ніякіх Далін не існуе, – пранізлівым голасам адказаў Рычард.
  
  – А ты азірніся вакол.
  
  – Няма! – віскнуў Рычард, нібы раззлаваны ўпарты дзіця.
  
  Джэк схапіў у кулак і сарваў некалькі каласоў.
  
  – Паглядзі на гэта!
  
  Рычард адвярнуўся.
  
  Джэк ледзь здушыў жаданне як след яго страсянуць.
  
  Замест гэтага адкінуў каласы, у думках палічыў да дзесяці, а потым рушыў уверх па схіле ўзгорка. Паглядзеў на ногі і ўбачыў, што на ім што-то накшталт скураных чапсов. Рычард быў апрануты гэтак жа, а на шыі ў яго красавалася пунсовая бандана, нібы якая сышла з палатна Фрэдэрыка Ремингтона. Джэк падняў руку і намацаў у сябе на шыі такую ж бандану. Прабегся рукамі па целе і выявіў, што дзіўна цёплае паліто Майлза. П. Кайгера ператварылася ў нейкае падабенства мексіканскага понча. Падобна на тое, я выглядаю жывы рэкламай «Тако бэл», падумаў Джэк і ўсміхнуўся.
  
  Жудасная паніка адбілася на твары Рычарда, калі ён убачыў, што Джэк падымаецца па схіле ўзгорка.
  
  – Куды ты ідзеш?
  
  Джэк паглядзеў на сябра і вярнуўся. Паклаў рукі на плечы Рычарда, зазірнуў яму ў вочы.
  
  – Мы не можам тут заставацца. Хто-то з іх бачыў, як мы скокнулі. Можа, яны здольныя рушыць услед за намі, можа, і няма. Я гэтага не ведаю. Аб законах пераходу мне вядома не больш, чым детсадовцу аб магнетызме, а менавіта: часам магніты прыцягваюцца, а часам адштурхваюцца. І на дадзены момант гэта ўсё, што мне трэба ведаць. Мы павінны прыбірацца адсюль. Вось і ўвесь размову.
  
  – Мне гэта сніцца. Я ведаю, што сніцца.
  
  Джэк матнуў галавой у бок старога драўлянага будынка:
  
  – Ты можаш пайсці туды або застацца тут. Калі хочаш застацца, я праверу, што там, і вярнуся за табой.
  
  – Нічога гэтага няма. – Пазбаўленыя ачкоў, безабаронныя, шырока расчыненыя вочы Рычарда нібы припорошила пыл. На імгненне ён ускінуў іх да цёмнага неба Далін з дзіўнымі, незнаёмымі сузор'ямі, здрыгануўся, адвёў позірк у бок. – У мяне тэмпература. Грып. У школе многія хварэюць. Гэта трызненне. А ты – яго запрошаная зорка, Джэк.
  
  – Добра, пры першай магчымасці пашлю каго-небудзь у Гільдыю вар'яцкіх акцёраў з маёй візітоўкай, – адказаў Джэк. – А чаму б табе не застацца тут, Рычард? Калі нічога гэтага не адбываецца, табе не аб чым хвалявацца.
  
  Джэк зноў рушыў па схіле, думаючы, што яшчэ некалькі такіх размоваў з Рычардам, як у Алісы з Сакавіцкім зайцам, – і ён прыйдзе да высновы, што таксама з'ехаў з шпулек.
  
  Ён ужо пераадолеў палову схілу, калі Рычард далучыўся да яго.
  
  – Я б вярнуўся за табой.
  
  – Ведаю, але я падумаў, што мне лепш пайсці з табой. Раз ужо ўсё гэта адбываецца ў сне.
  
  – Добра, толькі маўчы, на выпадак, калі там хто-то есць. Я думаю, што ёсць. Па-мойму, я бачыў, як хто-то глядзіць на нас у акно.
  
  – І што ты збіраешся рабіць? – спытаў Рычард.
  
  Джэк ўсміхнуўся.
  
  – Імправізаваць, Рычы-бой. Так я рабіў з таго самага моманту, як пакінуў Нью-Хэмпшыр. Дзейнічаць па абставінах.
  
  3
  
  Яны падышлі да ганка. Рычард, зноў ахоплены панікай, схапіў Джэка за плячо. Джэк стомлена павярнуўся да аднаго. Фірмовыя захопы Рычарда яму ўжо надакучылі.
  
  – Што цяпер?
  
  – Гэта дакладна сон, і я магу гэта даказаць.
  
  – Як?
  
  – Мы больш не гаворым на англійскай, Джэк! Мы гаворым на якім-небудзь мове, і мы гаворым на ім ідэальна, але гэта не англійская.
  
  – Так, – кіўнуў Джэк. – Дзіўна, ці не праўда?
  
  І пачаў падымацца па прыступках, пакінуўшы разинувшего рот Рычарда ўнізе.
  
  4
  
  Праз пару імгненняў Рычард апамятаўся і паспяшаўся следам за Джэкам. Дошкі прыступак пакарабаціліся і растрэскаліся, скрозь шчыліны прабіваліся каласы травы. З цемры пад ганкам даносілася соннае гудзенне насякомых – не рэзкі шчокат цыкад, а якія-то больш мяккія гукі. Тут усё мякчэй, падумаў Джэк.
  
  Ліхтар цяпер знаходзіўся за іх спінамі, так што іх цені спачатку ляглі на ганак, а потым перакінулася на дзверы. Спачатку Джэку здалося, што старая, выцветшая надпіс на дзверы складзена кірылічнымі літарамі і не паддаецца расшыфроўцы. Затым ён прыгледзеўся і без усялякага здзіўлення прачытаў: «Станцыя».
  
  Джэк падняў руку, каб пастукаць, але перадумаў. Няма. Стукаць ён не будзе. Гэта не прыватнае жытло. На дзверы было напісана «СТАНЦЫЯ», а гэта слова асацыявалася ў яго з грамадскімі памяшканнямі: заламі, дзе пасажыры чакаюць прыбыцця аўтобусаў «Грейхаунд» і цягнікоў «Амтрак», і зонамі вылету аэрапортаў.
  
  Ён штурхнуў дзверы. Прыязны святло лямпы і вызначана не прыязнае прывітанне выплюхнулася на ганак адначасова.
  
  – Прэч, д'ябал! – проскрипел надтрэснуты голас. – Прэч, я паеду раніцай! Клянуся. Цягнік у хляве! Прэч! Я пакляўся, што паеду, і я паеду, так што прэч... прэч і пакінь мяне ў спакоі!
  
  Джэк нахмурыўся. Рычард стаяў разявіўшы рот. Перад імі была чысценькая, але вельмі старая пакой. Дошкі моцна пакарабаціліся, і сцены, здавалася, ішлі рабізной. На адной сцяне вісела карціна з выявай паштовай карэты, такі вялікі, што яна нагадвала кітабойным карабель. Старажытны прылавак з такіх жа пашкоджаных дошак дзяліў пакой папалам. За ім на далёкай сцяне вісела грифельная дошка з надпісам «ПРЫБЫЦЦЁ КАРЭТЫ» над адной калонкай і «АДПРАЎЛЕННЕ КАРЭТЫ» – над іншай. Гледзячы на старажытную дошку, Джэк зразумеў, што на ёй даўно ўжо нічога не пісалі. Падумаў: А паспрабуй хто напісаць на ёй што-небудзь мелам, яна асыплецца дробнымі кавалачкамі на истертый падлогу.
  
  З аднаго боку прылаўка стаялі самыя вялікія пясочныя гадзіны, якія Джэку даводзілася бачыць; кожная колба была памерам з бутэльку шампанскага, а ніжнюю запаўняў зялёны пясок.
  
  
  
  – Пакінь мяне ў спакоі, чуеш? Я абяцаў, што паеду, і я паеду! Калі Ласка, Морган! Выяві міласэрнасьць! Я абяцаў, і калі ты мне не верыш, зазірні ў хлеў! Цягнік гатовы, я клянуся, цягнік гатовы!
  
  
  
  Голас не сціхаў. Яго ўладальнік, буйны пажылы мужчына, забіўся ў самы далёкі правы кут пакоя. Джэк выказаў здагадку, што рост да самазабыцця ссутулившегося старога складаў ніяк не менш шасці футаў трох цаляў – макушка амаль тычылася нізкага столі станцыі. Старому магло быць семдзесят, а можа, і восемдзесят гадоў. Снежна-белая барада пачыналася ледзь ніжэй вачэй і каскадам спускалася на грудзі. Калі-то шырокія плечы прыкметна сгорбились, нібы стары доўгія гады цягаў цяжару. Сетка глыбокіх маршчынак разыходзілася ад куткоў вачэй, яшчэ больш глыбокія маршчыны прарэзалі лоб. Скура колерам нагадвала жаўтлявы воск. Стары насіў белы кільт з ярка-чырвонымі ніткамі, і адчувалася, што небарака напалоханы да смерці. Ён патрасаў тоўстым кіем, але наўрад ці мог каго спалохаць.
  
  Джэк рэзка павярнуўся да Рычарду, калі стары згадаў імя яго бацькі, але таму было не да такіх дробязяў.
  
  – Я не той, за каго ты мяне прымаеш. – Джэк ступіў наперад.
  
  – Сыходзь! – віскнуў стары. – Не жадаю слухаць! Д'ябал умее хавацца за анёльскім тварам! Прэч! Я ўсё зраблю! Цягнік гатовы да ад'езду раніцай! Я сказаў, што зраблю, і так і будзе, а цяпер сыходзь!
  
  Заплечнік, пераўтвораны ў заплечный мяшок, вісеў на руцэ Джэка. Падышоўшы да прылаўка, ён пакапаўся ў мяшку, адсунуўшы ў бок люстэрка і грашовыя дзеравякі. Нарэшце пальцы намацалі шуканае. Манету, якую даўным-даўно даў яму капітан Фаррэн, з профілем каралевы на адным баку і грыфона на іншы. Джэк кінуў манету на прылавак, і мяккі святло пакоя зайграў на чароўнай профілі Лауры Делессиан: Джэка зноў ўразіла падабенства каралевы з яго маці. Яны з самага пачатку выглядалі такімі падобнымі? А можа, падабенства павялічваецца ад таго, што я шмат пра гэта думаю? Ці я сапраўды нейкім чынам свожу іх профілі разам, ператвараючы ў адзін?
  
  Калі Джэк рушыў да прылаўка, стары вжался ў сцяну. Здавалася, яшчэ крыху, і ён проста прадушыць яе і вываліцца вонкі. Словы ліліся істэрычным патокам. Але калі Джэк кінуў манету на прылавак, як патрабуе выпіўкі злыдзень ў вестэрне, стары раптам змоўк. Ўтаропіўся на манету, яго вочы акругліліся, бліскучыя сліной куткі рота задрыжалі. Шырока расчыніліся вочы падняліся да твару Джэка, і ўпершыню стары разгледзеў яго.
  
  – Джэйсан, – прашаптаў ён дрыготкім голасам. Нават адно гэтае слова далося яму з цяжкасцю, а бо ён толькі што трашчала як сарока. Цяпер стары дрыжаў не ад страху, а ад глыбокай павагі. – Джэйсан!
  
  – Няма, – адказаў Джэк. – Мяне завуць... – Тут ён змоўк, усвядоміўшы, што на гэтым дзіўным мове яго імя не Джэк, а...
  
  – Джэйсан! – закрычаў стары і ўпаў на калені. – Джэйсан, ты прыйшоў! Ты прыйшоў, і цяпер усё будзе добра, так, усё будзе добра! Усім нам будзе добра, усё будзе добра!
  
  – Гэй! – усклікнуў Джэк. – Гэй, паслухайце...
  
  
  
  – Джэйсан! Джэйсан прыйшоў, і каралева паправіцца, так, і ўсё будзе добра!
  
  
  
  Слезливое абажанне старога станцыйнага наглядчыка паставіла Джэка ў яшчэ больш няёмкае становішча, чым крыклівы страх. Ён павярнуўся да Рычарду... але з гэтай боку дапамогі чакаць не даводзілася. Рычард распластаўся на падлозе, злева ад дзвярэй і ці то заснуў, ці то па-чартоўску добра прыкінуўся.
  
  – Вось блін, – прастагнаў Джэк.
  
  Стары па-ранейшаму стаяў на каленях, нешта мармытаў і плакаў. Сітуацыя з проста недарэчнай хутка ператваралася ў няўяўна камічную. Джэк знайшоў адкідное вечка, і пайшоў за прылавак.
  
  – Э... падыміся, мой добры і верны слуга. – Прамаўляючы гэтыя словы, ён задавалася пытаннем, а ці сутыкаліся з падобнымі праблемамі Ісус і Буда. – Устань, мой сябар.
  
  – Джэйсан! Джэйсан! – зарыдаў стары і, цэлячы белымі валасамі па падлозе, пачаў цалаваць абутыя ў сандалі ногі Джэка, не дакранацца вуснамі, а звонка чмокать, як палюбоўнік на сенавале. Джэк пачаў хіхікаць. Яму ўдалося выцягнуць іх з Ілінойса, яны патрапілі ў полуразвалившуюся станцыю дзе-то ў Памежжы, пасярод вялізнага поля пшаніцы, якая не была пшаніцай, і цяпер Рычард спіць на падлозе, а гэты дзіўны стары цалуе яму, Джэку, ногі, адначасова казычучы іх сваёй барадой.
  
  – Устань! – смеючыся, закрычаў Джэк. Паспрабаваў зрабіць крок назад, але натыкнуўся на прылавак. – Устань, пра добры слуга! Падымайся на свае чортавы ногі, хопіць ужо!
  
  – Джэйсан! – Чмок! – Усё зробіцца добра! – Чмок-чмок!
  
  Але ўсё вырашыцца і зробіцца добра, падумаў Джэк, смеючыся, а стары горача цалаваў яму пальцы праз сандалі. Не ведаў, што ў Далінах чытаюць Роберта Бернса[32]...
  
  
  
  Чмок-чмок-чмок.
  
  Не, хопіць, я больш гэтага не вытрываю.
  
  
  
  – УСТАНЬ! – зароў Джэк ва ўвесь голас, і стары нарэшце-то падняўся, трасучыся і плачу, не смеючы сустрэцца з Джэкам позіркам. Але яго неверагодна шырокія плечы ледзь распрямились, і ён ужо не выглядаў такім няшчасным. Джэка гэта, несумненна, парадавала.
  
  5
  
  Прайшло каля гадзіны, перш чым размова са старым стаў больш-менш сувязным. Яны пачыналі гаварыць, а потым Андэрс, былы фурман, збіваўся на чарговае пра-Джэйсан-мой-Джэйсан-як-ты-вялікі, і Джэку даводзілася хутка яго супакойваць, пакуль справа не дайшла да цалаваньня ног. Джэку стары падабаўся, і ён спачуваў яму. Ён прадставіў сабе, якія адчуванні выклікала б у яго з'яўленне Хрыста або Буды на мясцовай аўтамыйцы або ў школьнай сталовай. І Джэку прыйшлося прызнаць яшчэ адзін відавочны факт: збольшага яго не здзівіла такое стаўленне Андэрса. Ён заставаўся Джэкам – але ўсё больш і больш адчуваў сябе... тым, іншым.
  
  
  
  Але той памёр.
  
  
  
  Так, без усялякіх сумневаў. Джэйсан памёр, і Морган з Орриса хутчэй за ўсё прыклаў руку да яго смерці. Але такія, як Джэйсан, могуць знайсці спосаб вярнуцца, ці не праўда?
  
  Джэк меркаваў, што час, якое спатрэбілася Андэрсу для таго, каб асвоіцца ў яго грамадстве, выдаткавана нездарма, хоць бы таму, што Рычард сапраўды заснуў, нават калі спачатку толькі прыкідваўся спячым. І Джэка гэта цалкам задавальняла, таму што Андэрс шмат чаго нагаварыў пра Моргане.
  
  Калі-то, распавёў ён, тут была канчатковая паштовая станцыя ў вядомым свеце. З мілагучным назовам «Памежная станцыя». А за ёй пачыналася жахлівае месца.
  
  – У якім сэнсе – жахлівае? – спытаў Джэк.
  
  – Я не ведаю, – адказаў Андэрс, раскуривая трубку. Ён глядзеў у цемру, твар яго стала змрочным. – Пра Праклятых землях распавядаюць шмат гісторый, усе яны адрозніваюцца адзін ад аднаго, але ўсё пачынаюцца словамі: «Я знаёмы з чалавекам, які сустрэў чалавека, які заблудзіўся на краі Праклятых зямель. Ён блукаў там тры дні і кажа...» Але я ні разу не чуў гісторыі, начинавшейся са слоў: «Я заблукаў на краі Праклятых зямель. Блукаў там тры дні і магу сказаць...» Ты адчуваеш розніцу, Джэйсан, мой спадар?
  
  – Адчуваю, – павольна адказаў Джэк. Праклятыя зямлі. Ад аднаго гэтага назвы валасы на целе ўставалі дыбарам. – Так ніхто не ведае, якія яны на самой справе?
  
  – Дакладна – няма, – адказаў Андэрс. – Але нават калі чвэрць пачутага мной – праўда...
  
  – І што ты чуў?
  
  – Там такая жудасць, што ў параўнанні з ёй рудныя Ямы Орриса здаюцца чымсьці нармальным. Шары агню коцяцца праз пагоркі і раўніны, пакідаючы за сабой доўгія чорныя сляды. Але чорныя толькі днём, а ноччу, калі верыць таму, што я чуў, яны свецяцца. І калі чалавек занадта блізка падыходзіць да такога шару, яго наганяе страшная хвароба. Ён губляе валасы, цела пакрываецца язвамі, а потым яго пачынае ірваць. Часам яму становіцца лепш, але часцей яго рве і рве, пакуль у яго не разрываецца страўнік і не лопаецца горла. А потым...
  
  Тут Андэрс ускочыў.
  
  – Мой спадар! Чаму ты так выглядаеш? Убачыў што-то ў акне? Што-то спалохала цябе на гэтых двойчы праклятых рэйках?
  
  І стары ў жаху павярнуўся да акна.
  
  Прамянёвая хвароба, думаў Джэк. Сам таго не ведаючы, ён дакладна апісаў ледзь ці не ўсе сімптомы прамянёвай хваробы.
  
  У мінулым годзе на ўроках фізікі яны вывучалі ядзерную зброю і наступствы радыеактыўнага заражэння... а паколькі маці Джэка ўдзельнічала, хай і не асабліва актыўна, у рухах супраць выпрабаванняў ядзернай зброі і будаўніцтва новых атамных станцый, ён да гэтых тэмах паставіўся вельмі ўважліва.
  
  Радыёактыўнае заражэнне ў поўнай меры адпавядае назве Праклятыя зямлі, падумаў ён. І тут жа зразумеў сёе-тое яшчэ: на захад адсюль вяліся першыя выпрабаванні ядзернай зброі. Менавіта там ўсталявалі на вежы і ўзарвалі прататып бомбы, скінутай на Хірасіму. Ды яшчэ пабудавалі горад, населены манекенамі, які гэты выбух і знішчыў, каб армія змагла больш-менш дакладна ацаніць, да чаго прыводзіць атамны выбух і выкліканы ім агністы смерч. Потым яны вярнуліся ў Юту і Неваду і працягнулі выпрабаванні пад зямлёй. Джэк ведаў, што там знаходзяцца шырокія пусткі, якія належаць дзяржаве, усе гэтыя нагрувашчванні пагоркаў, плоскіх гор і цяснін, дзе выпрабоўваліся не толькі бомбы.
  
  І колькі гэтай дрэні Слоўт перацягне яго сюды, калі каралева памрэ? Колькі ўжо перацягнуў? Гэтая паштова-чыгуначная станцыя – складовая частка транспартнай сістэмы для перацягвання?
  
  – Ты дрэнна выглядаеш, мой спадар, вельмі дрэнна. Збялеў як палатно. Гатовы паклясціся, што збялеў.
  
  – Усё нармальна, – павольна адказаў Джэк. – Сядзь. Працягне свой аповяд. І раскури трубку, яна згасла.
  
  Андэрс дастаў трубку з рота, паліў, зноў перавёў погляд ад Джэка да акна... але цяпер яго твар змянілася: яно осунулось ад страху.
  
  – Аднак я досыць хутка даведаюся, ці праўдзівыя гэтыя гісторыі.
  
  – Якім чынам?
  
  – Заўтра раніцай, на досвітку, я адпраўляюся ў Праклятыя зямлі, – адказаў Андэрс. – Я паеду праз Праклятыя зямлі, павяду д'ябальскую машыну Моргана з Орриса, якая стаіць цяпер у хляве, і павязу агідныя д'ябальскія вырабы, аб прызначэнні якіх ведае толькі Бог.
  
  Джэк глядзеў на старога, яго сэрца гулка білася, кроў шумела ў вушах.
  
  – Куды? Як далёка? Да акіяну? Да вялікай вадзе?
  
  Андэрс павольна кіўнуў:
  
  – Дакладна. Да вадзе. І... – Голас яго ўпаў да ледзь слышного шэпту, погляд кінуўся да цёмных вокнаў, нібы ён баяўся, што нейкая пачвара магла стаіцца з іншага боку, назіраць, падслухоўваць. – І там Морган сустрэне мяне, і мы аднясем яго дабро.
  
  – Аднясеце куды?
  
  – У чорны гатэль, – дрыготкім шэптам скончыў Андэрс.
  
  6
  
  Джэк ледзь здушыў жаданне зарагатаць. «Чорны гатэль» – прама-ткі назва змрочнага трылера. Аднак... аднак... уся гэтая гісторыя пачалася ў гатэлі, правільна? У «Альгамбра», штат Нью-Хэмпшыр, на беразе Атлантычнага акіяна. А цяпер з'явіўся іншы гатэль, магчыма, такая ж віктарыянская гмах, але на ўзбярэжжы Ціхага акіяна. Можа, там і павінна скончыцца яго доўгае незвычайнае падарожжа? У нейкім аналагу «Альгамбры», па суседстве з занюханным паркам забаў? Ідэя здавалася вельмі пераканаўчай; яна ўкладалася ў адзін шэраг з двайнікамі і дваістасць...
  
  – Чаму ты так глядзіш на мяне, мой спадар?
  
  Адчувалася, што Андэрс ўсхваляваны і засмучаны. Джэк хутка адвёў вочы.
  
  – Прабач. Проста задумаўся.
  
  Ён падбадзёрваючы ўсміхнуўся, і былы фурман адказаў нясмелай усмешкай.
  
  – І я хачу, каб ты перастаў мяне так называць.
  
  – Называць як, мой спадар?
  
  – Мой спадар.
  
  – Мой спадар? – На твары Андэрса адбілася здзіўленне. Ён не паўтараў апошнія словы Джэка, а прасіў тлумачэнні. І Джэк зразумеў, што трэба закрыць гэтую тэму, інакш яны будуць да бясконцасці спрабаваць зразумець адзін аднаго.
  
  – Не важна. – Ён нахіліўся наперад. – Я хачу, каб ты распавёў мне ўсё. Зможаш гэта зрабіць?
  
  – Я паспрабую, мой спадар, – адказаў Андэрс.
  
  7
  
  Спачатку словы даваліся яму з цяжкасцю. Практычна ўся яго адзінокая жыццё прайшла ў Памежжы, і ён не прывык да размоў. А цяпер яму загадваў гаварыць падлетак, у якім ён бачыў асобу каралеўскай крыві, калі не бога. Але мала-памалу словы пацяклі вальней, і да канца яго недастаткова поўнага, аднак неверагодна будоражащего аповяду паліліся патокам. Джэк без працы ішоў за ніткай апавядання, нягледзячы на вымову старога, які ў галаве хлопчыка лёгка трансфармаваўся ў картавость, уласцівую выхадцам з Шатландыі, радзімы Роберта Бернса.
  
  Андэрс ведаў Моргана, таму што Морган быў, папросту кажучы, Уладаром Памежжа. Яго сапраўдны тытул, Морган Оррисский, гучаў не так горда, але ў рэальным жыцці абодва значылі адно і тое ж. Оррис, самае усходняе паселішча Памежжа, уяўляў сабой найбольш цывілізаваную частку гэтых велізарных травяністых раўнін. Паколькі Морган непадзельна правілаў Оррисом, яму належала ўлада і ў Памежжы, таму што ніхто не мог паставіць яе пад сумнеў. Больш таго, у апошнія пятнаццаць гадоў да Морганаў пацягнуліся Ваўкі. Спачатку гэта значэння не мела, да яго прыходзілі лічаныя дрэнныя Ваўкі (слова, якое ужыў Андэрс, для Джэка прагучала як «шалёныя»). Але з гадамі іх усё большала, і Андэрс чуў размовы аб тым, што хвароба каралевы паскорыла працэс, і цяпер больш за палову племя гэтых пастухоў-пярэваратняў падхапілі хвароба, якая прымусіла іх забыцца аб вернасці каралеве. Па словах Андэрса, служылі Морганаў і іншыя пачвары, горай шалёных Ваўкоў. Распавядалі, што некаторыя з іх здольныя звесці чалавека з розуму адным позіркам.
  
  Джэк падумаў пра Элрое, страшыдла з «Бара Апдайка ў Оутли», і здрыгануўся.
  
  – Тая частка Памежжа, у якой мы знаходзімся, мае якое-то назва? – спытаў Джэк.
  
  – Мой спадар?
  
  – Месца, дзе мы цяпер.
  
  – Ўсталяванай назвы няма, мой спадар, але я чуў, як людзі называлі гэта месца Эліс-Брікс.
  
  – Эліс-Брікс, – паўтарыў Джэк. У яго ў галаве нарэшце пачала складвацца карціна геаграфіі Далін, хай няпэўная і хутчэй за ўсё не заўсёды адпавядае рэчаіснасці. Якая-то частка Далін соотносилась з усходнім узбярэжжам Злучаных Штатаў; Памежжы, мяркуючы па ўсім, з'яўлялася аналагам Сярэдняга Захаду Амерыкі і Вялікіх раўнін (Эліс-Брікс? Ілінойс? Небраска?), а Праклятыя зямлі – амерыканскага Захаду.
  
  Ён так доўга і пільна глядзеў на Андэрса, што той зноў неспакойна закруціўся.
  
  – Прабач. Працягвай.
  
  Яго бацька, распавёў Андэрс, быў апошнім фурманам паштовай карэты, які ездзіў на ўсход ад Памежнай станцыі. Андэрс тады хадзіў у яго ў подмастерьях. Але нават у тыя дні, казаў ён, смута і беспарадкі скалыналі ўсход. Пачатак ім паклалі забойства старога караля і якая рушыла за гэтым кароткая вайна. Вайна скончылася узыходжаннем на трон добрай каралевы Лауры, але поўнага спакою гэта не прынесла, беспарадкі нікуды не дзеліся, і крыніцай іх сталі жудасныя Праклятыя зямлі; адтуль хвалявання выплюхваліся на ўсход, прасоўваючыся ўсё далей. Некаторыя, Андэрс казаў, верылі, што крыніца зла знаходзіцца на захадзе.
  
  – Не ўпэўнены, што разумею цябе. – Аднак у глыбіні душы Джэк усё разумеў.
  
  – На краі зямлі, – растлумачыў Андэрс. – У вялікай вады, да якой я павінен дабрацца.
  
  
  
  Іншымі словамі, усё пачалося ў нейкім месцы, адкуль прыйшоў мой бацька... мой бацька, і я, і Рычард... і Морган. Даўніна Блоут.
  
  
  
  Бяда, Андэрс казаў, прыйшла ў Памежжы, і цяпер племя Ваўкоў гіне; як далёка зайшоў працэс, ніхто сказаць не мог, але фурман лічыў, што Ваўкам хутка прыйдзе канец, калі ўздзеянне не звярнуць назад. Смута перакінулася і на ўсход, дзе, як ён чуў, каралева цяжка захварэла і ляжыць пры смерці.
  
  – Гэта ж няпраўда, мой спадар? – спытаў Андэрс з маленнем у голасе.
  
  Джэк паглядзеў на яго.
  
  – Я павінен ведаць адказ на гэтае пытанне?
  
  – Зразумела. Хіба ты не яе сын?
  
  На імгненне ўвесь свет замёр. Заціхла мяккае гудзенне насякомых на вуліцы. Рычард зрабіў ўдых, але выдыхаць не спяшаўся.
  
  Нават сэрца Джэка, падобна, ўзяло паўзу... у чаканні адказу.
  
  І ён адказаў, роўна і спакойна:
  
  – Ды... я яе сын. І гэта праўда... яна цяжка хворая.
  
  – Але яна ж не памірае? – настойваў Андэрс, яго вочы малілі. – Яна не памірае, мой спадар?
  
  Джэк ледзь усміхнуўся.
  
  – Гэта мы яшчэ паглядзім.
  
  8
  
  Да ўсёй гэтай смуты, распавядаў Андэрс, Морган Оррисский быў дробным памежным баронам. Свой тытул ён атрымаў у спадчыну ад бацькі, тлустага, дрэнна пахкага блазна. Над бацькам Моргана усе смяяліся і пры жыцці, але ён прымудрыўся стаць пасьмешышчам нават пасля смерці.
  
  – Ён цэлы дзень піў персікавае віно, у яго пачаўся панос, і ён памёр на штуршку.
  
  Людзі пачалі было смяяцца і над сынам старога, але смех спыніўся пасля таго, як у Оррисе павесілі некалькіх весялуноў. І калі праз многія гады пасля забойства старога караля смута зноў пачала набіраць сілу, Морган займаў ужо куды больш высокае становішча, ўзышоў, як злавесная зорка на небасхіле.
  
  Усё гэта мала што значыла ў Памежжы. На тутэйшых велізарных прасторах не было месца палітыцы. Якое-тое значэнне надавалі хіба што зменаў сярод Ваўкоў, але не занадта істотнае, паколькі ўсе дрэнныя Ваўкі сыходзілі ў Іншае месца. («Нас гэта не опаляло, мой спадар». – Вушы Джэка настойвалі, што чулі менавіта гэтую фразу.)
  
  Неўзабаве пасля таго, як навіны пра хваробы каралевы дакаціліся і да Памежжа, Морган даслаў сюды каманду выродлівых, скрюченных рабоў з адной з рудных ям на ўсходзе. Іх ахоўвалі дрэнныя Ваўкі і некалькі яшчэ больш дзіўных істот. Камандаваў імі жудасны чалавек, які не расставаўся з дубцом. Калі пачаліся работы, ён знаходзіўся тут пастаянна. Потым знік. Андэрс, які правёў большую частку гэтых жудасных тыдняў і месяцаў у сваім доме, размешчаным у пяці мілях на поўдзень, узрадаваўся яго догляду. Да яго даходзілі чуткі, што Морган вярнуў мужчыну з дубцом на ўсход, дзе справа ішло да развязкі. Андэрс не ведаў, праўда гэта ці няма, ды і не хацеў ведаць. Проста радаваўся, што чалавек, якога часам суправаджаў худы, вечна змрочны хлопчык, з'ехаў.
  
  – А яго імя? – спытаў Джэк. – Як яго звалі?
  
  – Мой спадар, я не ведаю. Ваўкі называлі яго Чалавек-пуга. Рабы называлі яго Д'яблам. Я б сказаў, што маюць рацыю і тыя і іншыя.
  
  – Ён апранаўся як шчыгол? Аксамітныя камзолы? Чаравікі з спражкамі?
  
  Андэрс заківаў.
  
  – І моцна душился?
  
  – Так! Сапраўды, душился!
  
  – А яго пугу заканчваўся коскамі з сырамятны скуры з металічнымі наканечнікамі?
  
  – Праўда, мой спадар. Злы дубец. І кіраваўся ён з ім вельмі спрытна.
  
  
  
  Гэта быў Осмонд. Гэта быў Прамяністы Гарденер. Ён быў тут, наглядала за якім-небудзь праектам Моргана... потым каралева захварэла, і Осмонда прызвалі ў летні палац, дзе і адбылося наша радаснае знаёмства.
  
  
  
  – А яго сын? Як выглядаў яго сын? – спытаў Джэк.
  
  – Худы, – павольна адказаў Андэрс. – Адзін вачэй плаваў. Гэта ўсё, што я памятаю. Ён... мой спадар, разглядзець сына Чалавека-дубца было цяжка. Ваўкі баяліся яго нават больш, чым бацькі, хоць ён не насіў з сабой дубца. Яны казалі, што ён цьмяны.
  
  – Цьмяны, – задуменна паўтарыў Джэк.
  
  – Ды. Так яны называюць людзей, якіх цяжка разглядзець, незалежна ад таго, як пільна ты на іх глядзіш. Стаць нябачным немагчыма – так кажуць Ваўкі, – але можна замуціць свой лад, калі ведаеш як. Большасць Ваўкоў гэта ўмеюць, і гэта маленькае шлюхино адроддзе таксама ўмела. Так што я памятаю толькі яго худзізну і плавае вачэй, а яшчэ... ён быў выродлівы, як чорны сіфілітычнае грэх.
  
  Андэрс памаўчаў.
  
  – Яму падабалася прычыняць боль жывёлам. Маленькім звяркам. Ён выносіў іх пад ганак, і я чуў жудасныя крыкі. – Андэрса передернуло. – Гэта адна з прычын, па якіх я аддаваў перавагу заставацца ў сваім доме, ведаеш. Не магу чуць, як маленькія звяркі крычаць ад болю. Мяне ад гэтага ванітуе, ды.
  
  Аповяд Андэрса выклікаў у Джэка сотню новых пытанняў. Асабліва яму хацелася пабольш даведацца пра Воўка – адно толькі згадка будзілі ў Джэка і радасць, і бязмерную тугу па Ваўку, назаўсёды застаўся ў яго сэрцы.
  
  Але часу было ў абрэз, раніцай гэты чалавек збіраўся адправіцца на захад праз Праклятыя зямлі, і арда ашалелых настаўнікаў, ведзеная самім Морганам, магла ў любы момант уварвацца сюды з Іншага месца, як называў яго Андэрс. А Рычард мог прачнуцца і пацікавіцца, хто гэты Морган, аб якім яны кажуць, і хто гэты каламутны падлетак, падазрона падобны на яго суседа па Нелсон-Хаўса.
  
  – Яны прыйшлі, – падсумаваў Джэк. – Гэтая каманда прыйшла на чале з Осмондом... ва ўсякім выпадку, ён імі кіраваў, пакуль яго не адклікалі, а яшчэ яму даводзілася чытаць вячэрнія гаміліі ў капліцы ў Індыяне...
  
  – Мой спадар? – На твары Андэрса адбівалася замяшальніцтва.
  
  – Яны прыйшлі і пабудавалі... што? – Джэк ўжо ведаў адказ, але хацеў пачуць яго ад Андэрса.
  
  – Жалезную дарогу, – адказаў Андэрс. – Яны праклалі рэйкі на захад праз Праклятыя зямлі. Рэйкі, па якіх я заўтра пайду ў шлях.
  
  – Не, – запярэчыў Джэк. Гарачае хваляванне сонцам ўспыхнула ў яго ў грудзях, і ён падняўся. У галаве зноў што-то пстрыкнула, як быццам зноў склаліся разам важныя часткі пазла.
  
  Твар Джэка засвяціла палохала выдатным святлом, і Андэрс з грукатам паваліўся на калені. Ад гэтага шуму Рычард паварушыўся і сонна сеў.
  
  – Не ты, – прамовіў Джэк. – Я І ён. – Джэк паказаў на Рычарда.
  
  – Джэк? – Рычард глядзеў на яго соннымі падслепаватымі вачыма. – Аб чым ты кажаш? І чаму гэты чалавек абнюхвае падлогу?
  
  – Мой спадар... твая воля, зразумела... але я не разумею.
  
  – Не ты, – паўтарыў Джэк. – Мы. Мы забіраем у цябе цягнік.
  
  – Але, мой спадар, навошта? – выдыхнуў Андэрс, не адважваючыся падняць на Джэка вочы.
  
  Джэк Соер глядзеў у цемру за акном.
  
  – Таму што там, дзе заканчваюцца гэтыя рэйкі, ёсць сёе-што... там, дзе заканчваюцца гэтыя рэйкі, ці крыху далей, ёсць тое, што мне трэба.
  
  
  
  Інтерлюдія
  
  Слоўт у гэтым свеце (IV)
  
  Дзясятага снежня захутаны ў цёплую вопратку Морган сядзеў на нязручным маленькім драўляным крэсле побач з ложкам Лілі Соер. Ён мерзнуў, нягледзячы на тоўстае кашміровыя паліто і глыбока засунуць у кішэні рукі, але знаходзіўся ў выдатным размяшчэнні духу. Лілі памірала. Сыходзіла ў тое месца, адкуль не вяртаюцца, нават калі ты каралева і ляжыш на ложку памерам з футбольнае поле.
  
  Ложак Лілі не дзівіла пышнасцю, ды і яна сама нічым не была падобная на каралеву. Хвароба скрала яе прыгажосць, Лілі моцна исхудала і пастарэла на добрых дваццаць гадоў. Слоўт не адмовіў сабе ў задавальненні затрымаць погляд на выступоўцаў надбровных дугах, на лбе, якое нагадвае панцыр чарапахі. Контуры исхудалого цела Лілі ледзь пазнаваліся пад прасцінамі і коўдрамі. Слоўт ведаў, што «Альгамбра» атрымлівае добрыя грошы, пакідаючы Лілі Кава Соер ў адзіноце, таму што плаціў за гэта ён сам. Яны больш не ацяпляецца яе нумар. З пастаяльцаў у гатэлі засталася толькі яна. Акрамя дзённага парцье і кухары, у «Альгамбра» працавалі толькі тры пакаёўкі-португалки, якія прибирались у фае і калідорах. Менавіта яны забяспечылі Лілі коўдрамі. Сам Слоўт абгрунтаваўся ў «люксе» па другі бок калідора і загадаў дзённага парцье і пакаёўкам не спускаць з вачэй Лілі.
  
  Заўважыўшы, што Лілі адкрыла вочы, ён загаварыў:
  
  – Ты выглядаеш лепш, Лілі. Я сапраўды думаю, што ёсць прыкметы паляпшэння.
  
  Вусны Лілі заварушыліся:
  
  – Не разумею, навошта ты притворяешься, быццам у цябе ёсць што-то чалавечае, Слоўт.
  
  – Я твой лепшы сябар.
  
  Цяпер, калі яна адкрыла вочы, ён бачыў, што яны не такія цьмяныя, як яму хацелася б.
  
  – Прэч адсюль, – прашаптала яна. – Ты агідны.
  
  – Я спрабую табе дапамагчы і хачу, каб ты пра гэта памятала. Усе паперы у мяне з сабой, Лілі. Табе трэба толькі падпісаць іх. Як толькі ты гэта зробіш, вы з сынам будзеце забяспечаны да канца жыцця. – Слоўт хмурна глядзеў на Лілі. – Між іншым, мне так і не ўдалося знайсці Джэка. Ты з ім размаўляла ў апошні час?
  
  – Ты ведаеш, што няма, – адказала Лілі, але не заплакала, як разлічваў Слоўт.
  
  – Я сапраўды думаю, што хлопчык павінен быць тут, ведаеш.
  
  – Ды пайшоў ты.
  
  – Мабыць, пайду і скарыстаюся тваім туалетам. – Слоўт падняўся. Лілі зноў заплюшчыла вочы, ігнаруючы яго. – Спадзяюся, хлопчык не патрапіць у бяду. – Ён павольна наблізіўся да ложка Лілі. – Такія жахі здараюцца на дарозе... – Лілі не рэагавала. – Не хочацца нават думаць пра гэта. – Ён падышоў да изножью ложка і накіраваўся да дзвярэй у ванную. Лілі ляжала пад прасцінамі і коўдрамі, як скамечаная ліст паперы. Слоўт схаваўся ў ваннай.
  
  Пацёр рукі, мякка прыкрыў дзверы, уключыў абодва крана над ракавінай. З кішэні паліто дастаў маленькі карычневы двухграммовый бурбалка, з унутранай кішэні пінжака – невялікі футляр з люстэркам, бритвенным лязом і кароткай меднай трубкай. Адсыпаў на люстэрка прыкладна осьмушку грама найчыстага – які толькі можна знайсці ў Штатах – какаіну «Перуанскі сняжок». Потым рытуальна «пасек» горку лязом і сфармаваў дзве кароткія тоўстыя палоскі. Уцягнуў праз медную саломінку. Ахнуў, рэзка ўдыхнуў, затрымаў дыханне на некалькі секунд. Насавыя праходы раскрыліся, як тунэлі, а проникшее ўнутр зёлкі ўжо пачало дзейнічаць. Слоўт падставіў рукі пад ваду, затым, каб паберагчы нос, ноздрамі ўдыхнуў трохі вады з вялікага і ўказальнага пальцаў. Выцер рукі і твар.
  
  
  
  Гэты цудоўны цягнік, ён дазволіў сабе падумаць. Гэты цудоўны, цудоўны цягнік. Гатовы спрачацца, я ім ганаруся больш, чым уласным сынам.
  
  
  
  Морган Слоўт атрымліваў асалоду ад бачаннем свайго каштоўнага цягніка, аднолькавага ў абодвух мірах, першым канкрэтным увасабленнем даўно распрацаванага плана па далучэнню Далін да сучасных дасягненняў навукова-тэхнічнага прагрэсу; цягніка, які прыбываў у Пойнт-Венути з такім карысным грузам. Пойнт-Венути! Слоўт ўсміхаўся, а какаін прастрэльваў мозг, несучы з сабой звычайнае пасланне: усё будзе добра, усё будзе добра. Маленькаму Джэкі Сойеру вельмі пашанцуе, калі ён здолее пакінуць стары гарадок Пойнт-Венути. Уласна, яму вельмі пашанцуе, калі ён дабярэцца туды, улічваючы, што для гэтага трэба перасекчы Праклятыя зямлі. Але наркотык нагадаў Слоуту, што будзе вельмі нядрэнна, калі Джэк трапляе ў гэты небяспечны, скажоны маленькі Пойнт-Венути. І Слоўт б аддаў перавагу, каб Джэк перажыў і сустрэчу з чорным гатэлем, які ўяўляў сабой не дошкі і цвікі, не камяні і цэглу, а нешта жывое... таму што хлапчук мог выйсці адтуль з Талісманам у сваіх зладзейскіх маленькіх ручонках. А калі б такое здарылася...
  
  Так, калі гэта выдатнае падзея адбудзецца, тады ўсё сапраўды будзе добра.
  
  І Джэк Соер, і Талісман будуць разрэзаныя напалову.
  
  І ён, Морган Слоўт, нарэшце-то атрымае палатно, якога заслугоўваў яго талент. На імгненне ён убачыў сябе, раскинувшего рукі над пасыпаным зоркамі прасторамі, над светамі, слившимися разам, як каханкі ў ложку, трэба ўсім, што абараняў Талісман, трэба ўсім, чаго ён прагнуў, калі купляў «Эджинкорт» многія гады таму. Джэк мог прынесці яму ўсё гэта. Асалода. Славу.
  
  Каб адсвяткаваць гэтую думка, Слоўт зноў дастаў з кішэні бутэлечку, але на гэты раз абыйшоўся без рытуалу і не стаў звяртацца да дапамогі люстэрка і брытвы. Проста зачэрпнуў маленькай лыжачкай белы парашок і ўцягнуў яго спачатку адной ноздраў, потым іншы. Як жа салодка!
  
  
  
  Шморгаючы носам, ён вярнуўся ў спальню. Лілі быццам бы крыху приободрилась, але сведчанне таго, што яна не пры смерці, не магло сапсаваць добрага настрою Слоута. Яе яркія, дзіўным чынам пустыя запалыя вочы не адрываліся ад яго.
  
  – Дзядзька Блоут набыў новую агідную звычку, – усміхнулася яна.
  
  – А ты паміраеш. І што горш?
  
  – Будзеш і далей нюхаць гэтую дрэнь – таксама пачнеш паміраць.
  
  Не звяртаючы ўвагі на яе варожасць, Слоўт вярнуўся да хлипкому драўлянага крэсла.
  
  – Дзеля Бога, Лілі, пара табе пасталець. Цяпер усё нюхаюць какаін. Ты адстала ад жыцця адстала на доўгія гады. Хочаш паспрабаваць? – Ён дастаў бутэлечку і паківаў на ланцужку, якая сканчалася маленькай лыжачкай.
  
  – Прэч адсюль.
  
  Слоўт паднёс бутэлечку бліжэй да яе твару.
  
  Лілі рэзка вёскі, нібы атакавалы змяя, і плюнула яму ў твар.
  
  – Сука! – Ён адхіснуўся, дастаў з кішэні насоўку, каб выцерці сползавшую па шчацэ сліну.
  
  – Калі гэта лайно такое цудоўнае, чаму ты хаваешся ў сарціры, каб нюхнуть яго? Не адказвай. Проста пакінь мяне ў спакоі. Я больш не хачу цябе бачыць, Блоут. Утаскивай адсюль свой тоўсты зад.
  
  – Ты будзеш паміраць у адзіноце, Лілі. – Слоута перапаўняла халодная радасць. – Ты будзеш паміраць у адзіноце, і гэты нікчэмны маленькі гарадок пахавае цябе як жабрачку, а твой сын загіне, таму што не здолее справіцца з тым, што яго чакае, і ніхто больш не пачуе ні пра яго, ні пра цябе. – Ён шырока ўсміхнуўся. Яго пульхныя рукі сціснуліся ў белыя валасатыя кулакі. – Памятаеш Ашэра Дондорфа, Лілі? Нашага кліента? Ролю другога плану ў серыяле «Фланагэн і Фланагэн». Пару тыдняў таму я прачытаў аб ім у «Галівудскім репортере». Застрэліўся ва ўласнай гасцінай, але прыцэліўся не вельмі старанна, а таму замест таго, каб разнесці сабе мазгі, трапіў у неба і запаў у каму. Я чуў, ён працягне яшчэ доўгія гады, будзе гнісці і гніць. – Слоўт нахіліўся да яе, наморщив лоб. – Мне падаецца, у вас са старым добрым Ашером шмат агульнага.
  
  Яна холадна глядзела на яго. Яе вочы, здавалася, жылі ўласным жыццём, і ў гэты момант яна нагадвала старую жанчыну з Дзікага Захаду з вінтоўкай у адной руцэ і Бібліяй у іншы.
  
  – Мой сын выратуе мне жыццё. Джэк выратуе мне жыццё, і ты не зможаш яго спыніць.
  
  – Пажывём – пабачым, – адказаў Слоўт. – Пажывём – пабачым.
  
  Кіраўнік 35
  
  Праклятыя зямлі
  
  1
  
  – Але ты будзеш у бяспекі, мой спадар? – Андэрс стаяў перад Джэкам на каленях, яго бел-чырвоны кільт раскінуўся па падлозе.
  
  – Джэк? – паклікаў Рычард плаксівым голасам.
  
  – А ты быў бы ў бяспецы?
  
  Андэрс ускінуў галаву, затым схіліў яе набок і ўтаропіўся на Джэка, нібы той загадаў яму загадку. Стары нагадваў насцярожаны вялізнага сабаку.
  
  – Я хачу сказаць, у гэтай паездцы я буду ў такой жа бяспекі, як і ты. Нічога больш.
  
  – Але, мой спадар...
  
  – Джэк? – зноў капрызна паклікаў Рычард. – Я заснуў, а цяпер быццам бы прачнуўся, але мы па-ранейшаму ў гэтым дзіўным месцы, а значыць, мне ўсё гэта сніцца... але я хачу прачнуцца, Джэк, не хачу больш бачыць гэты сон. Няма. Не хачу.
  
  Дык вось чаму ты разбіў свае чортавы акуляры, падумаў Джэк, але ўслых вымавіў іншае:
  
  – Гэта не сон, Рычы-бой. Хутка мы адправімся ў шлях. Нам трэба будзе паездка на цягніку.
  
  – Што? – Рычард пацёр твар. Калі Андэрс нагадваў вялікага белага сабаку ў спадніцы, то Рычард – толькі што прачнуўся немаўля.
  
  – Мой спадар Джэйсан. – Цяпер па твары Андэрса адчувалася, што ён зараз расплачацца – ад палягчэння, падумаў Джэк. – Ты гэтага хочаш? Гэта тваё жаданне – правесці гэтую д'ябальскую машыну праз Праклятыя зямлі?
  
  – Так, – адказаў Джэк.
  
  – Дзе мы? – спытаў Рычард. – Ты дакладна ведаеш, што яны нас не пераследуюць?
  
  Джэк павярнуўся да яго. Рычард сядзеў на волнистом жоўтым падлозе, бязглузда міргаючы, яшчэ не прыйшоўшы ў сябе пасля перажытага жаху.
  
  – Добра, я табе адкажу. Мы ў той частцы Далін, якая называецца Эліс-Брікс...
  
  – У мяне баліць галава. – Рычард заплюшчыў вочы.
  
  – І мы збіраемся ўзяць цягнік гэтага чалавека, – працягнуў Джэк, – каб праехаць праз Праклятыя зямлі да чорнага гатэля або падабрацца як мага бліжэй да яго. Такія справы, Рычард. Хочаш – вер, хочаш – не. І чым хутчэй мы гэта зробім, тым хутчэй адстануць тыя, хто спрабуе нас знайсці.
  
  – Этридж, – прашаптаў Рычард. – Містэр Дафри. – Ён агледзеў несамавітае памяшканне станцыі, нібы чакаў, што іх пераследнікі раптам палезуць скрозь сцены. – Гэта пухліна мозгу, ведаеш, – упэўнена паведаміў ён. – Вось чаму ў мяне баліць галава.
  
  – Мой спадар Джэйсан. – Стары Андэрс схіліўся так нізка, што сівыя валасы мелі пакарабачанай маснічыны. – Як ты добры, пра Вялікі, як ты добры да свайму самому звычайна слузе, як добры да тых, хто не заслугоўвае твайго благаславёнага увагі! – Ён папоўз наперад, і Джэк з жахам зразумеў, што цяпер яму зноў пачнуць цалаваць ногі.
  
  – У прагрэсавальнай стадыі, я б сказаў, – дадаў Рычард.
  
  – Калі ласка, устань, Андэрс. – Джэк адступіў на крок. – Падымайся давай, гэтага дастаткова. – Стары працягваў паўзці, перапоўнены палягчэння. Неабходнасць перасякаць Праклятыя зямлі адпала. – УСТАНЬ! – раўнуў Джэк.
  
  Андэрс падняў на яго здзіўленыя вочы.
  
  – Так, мой спадар. – Ён павольна падняўся.
  
  – Цягні сюды сваю пухліна мозгу, Рычард, – загадаў Джэк свайму сябру. – Нам трэба будзе зразумець, як кіраваць гэтым чортавым цягніком.
  
  2
  
  Андэрс прайшоў уздоўж покоробившегося прылаўка і цяпер корпаўся ў шуфлядзе.
  
  – Я думаю, яго цягнуць дэманы, мой спадар. Дзіўныя дэманы, сбившиеся разам. Здаецца, яны нежывыя, але яны жывуць, ды. – Ён дастаў з скрыні вельмі доўгую і вельмі тоўстую свечку, якіх Джэку бачыць не даводзілася. З стаяла на прылаўку скрынкі ўзяў доўгую вузкую трэску, паднёс адзін канец да лямпы. Калі трэска успыхнула, з яе дапамогай запаліў свечку. Потым памахаў «запалкай», і тая згасла, выпусціўшы клуб дыму.
  
  – Дэманы? – перапытаў Джэк.
  
  – Дзіўныя квадратныя штуковіны... я ўпэўнены, у іх жывуць дэманы. Часам яны плююцца і іскры! Я табе зараз усё пакажу, спадар Джэйсан.
  
  Стары накіраваўся да дзвярэй, і мяккае ззянне свечкі на імгненне сцерла маршчыны з яго твару. Джэк рушыў услед за ім у водары Памежжа. Ён памятаў фатаграфію на сцяне «кабінета» Спідзі Паркера, напоўненую неверагоднай моцай, і ўсвядоміў, што знаходзіцца непадалёк ад таго месца, дзе яе зрабілі. Удалечыні падымалася знаёмая гара. Ва ўсе бакі расстилалось поле «пшаніцы», покачивавшейся пад лёгкім ветрыкам. Рычард Слоўт цягнуўся за Джэкам, паціраючы лоб. Серабрыстыя паласы металу, іншароднае цела гэтага ландшафту, сыходзілі на захад.
  
  – Хлеў за станцыяй, мой спадар, – мякка патлумачыў Андэрс і рушыў уздоўж восьмигранного будынкі. Джэк паглядзеў на далёкую гару. Зараз яна менш нагадвала гару з фатаграфіі.
  
  – Што яшчэ за спадар Джэйсан? – прашаптаў Рычард яму ў вуха. – Ён думае, што ведае цябе.
  
  – Гэта складана растлумачыць, – адказаў Джэк.
  
  Рычард патузаў сваю бандану, потым сціснуў біцэпс Джэка.
  
  – Што здарылася са школай, Джэк? Што здарылася з сабакамі? Дзе мы?
  
  – Проста ідзі за намі, – адказаў Джэк. – Магчыма, табе ўсё гэта сніцца.
  
  – Ды. – У голасе Рычарда пачулася бязмерная палёгку. – Ды. Менавіта так. Я яшчэ сплю. Ты распавёў мне гэтыя вар'яцкія гісторыі пра Далінах, і цяпер яны мне сняцца.
  
  – Дакладна. – Джэк рушыў услед за Андэрсам. Стары трымаў велізарную свечку, нібы факел, і ўжо спускаўся па далёкім схіле пагорка да іншага восьмиугольному драўлянага будынка, трохі больш першага. Хлопчыкі крочылі за ім па высокай жоўтай траве. У святле яшчэ аднаго празрыстага шара яны ўбачылі, што будынак адкрыта з двух бакоў, нібы пару процілеглых сцен восьмигранника акуратна зрэзалі. Там і праходзілі серабрыстыя рэйкі. Андэрс дабраўся да хлява і спыніўся, чакаючы хлопчыкаў. З высока паднятай палаючай свечкай, доўгай барадой і ў дзіўнай вопратцы ён больш за ўсё нагадваў персанажа казкі або легенды, ведзьмака ці чарадзея.
  
  – Ён стаіць там з таго самага моманту, як з'явіўся, і хай дэманы павязуць яго адсюль. – Андэрс хмурыўся, гледзячы на хлопчыкаў, маршчыны на яго твары сталі глыбей. – Вынаходства д'ябла. Тварэнне зла, будзьце ўпэўненыя. – Хлопчыкі падышлі да яго ўшчыльную, і стары павярнуўся. Джэк бачыў, што Андэрсу не падабаецца нават знаходзіцца ў хляве побач з цягніком. – Палова грузу на борце, і ён таксама смярдзіць, як сам пекла.
  
  Джэк першым увайшоў у хлеў, і Андэрс неахвотна рушыў услед за ім. Рычард плёўся ззаду, паціраючы вочы. Маленькі цягнік стаяў на рэйках, гатовы адправіцца на захад. Дзіўнага выгляду лакаматыў, таварны вагон, платформа з грузам, накрыты туга нацягнутым брызентам. Ад платформы ішоў пах, які так не падабаўся Андэрсу. Чужы Далінах пах металу і машыннага алею.
  
  Рычард тут жа адправіўся ў кут будынка, сеў на падлогу спіной да сцяны і заплюшчыў вочы.
  
  – Ты ведаеш, як ён працуе, мой спадар? – шэптам спытаў Андэрс.
  
  Джэк паківаў галавой і пайшоў уздоўж рэек да лакаматыву. І так, убачыў там «дэманаў» Андэрса, акумулятары, як і меркаваў Джэк. Усяго шаснаццаць штук, устаноўленыя двума радамі ў металічным кантэйнеры на першай колавай цялежцы. Наогул пярэдняя частка цягніка выглядала як ровар разносчыка, толькі на месцы сядла знаходзілася маленькая кабіна, якая што-то Джэку нагадала... толькі адразу ён не змог зразумець, што менавіта.
  
  – Дэманы размаўляюць з якая тырчыць палкай, – паведаміў падышоў ззаду Андэрс.
  
  Джэк падняўся ў кабіну. Убачыў згаданую Андэрсам «палку» – рычаг пераключэння, які рухаўся ў прарэзы з трыма пазамі. Цяпер Джэк ведаў, што нагадвае яму кабіна. Гольфкар. Электрамабіль з трыма палажэннямі рычага: наперад, назад і нейтрал. Толькі такі цягнік мог перасоўвацца па Далінах, і яго, падобна, сканструявалі і вырабілі спецыяльна для Моргана Слоута.
  
  – Дэманы ў скрынях плююцца, і сыплюць іскрамі, і гавораць з палкай, і палка рухае цягнік, мой спадар. – Андэрс не адважваўся падняцца ў кабіну, яго твар прарэзаў мноства маршчын.
  
  – Ты збіраўся з'ехаць раніцай? – спытаў Джэк старога.
  
  – Ды.
  
  – Але цягнік ужо гатовы да адпраўлення?
  
  – Так, мой спадар.
  
  Джэк кіўнуў і саскочыў уніз.
  
  – Што гэта за груз?
  
  – Д'ябальскія штуковіны, – змрочна адказаў Андэрс. – Для дрэнных Ваўкоў. Каб адвезці да чорнага гатэлю.
  
  Я буду на крок наперадзе Моргана Слоута, калі паеду прама цяпер, падумаў Джэк. І з трывогай паглядзеў на Рычарда, якому зноў атрымалася заснуць. Калі б не упарты як асёл іпохондріческого Рацыянальны Рычард, Джэк ніколі б не набрыў на слоутовский «чу-чу» і Слоўт змог бы выкарыстаць «д'ябальскія штуковіны» – несумненна, нейкае зброю – супраць Джэка, як толькі той наблізіўся б да чорнага гатэлю. Бо гатэль, цяпер Джэк ў гэтым не сумняваўся, быў канчатковай кропкай яго пошукаў. І атрымлівалася, што Рычард, такі бездапаможны і выклікае хіба што раздражненне, мог адыграць вельмі важную ролю ў гэтым паходзе. Сын Соера і сын Слоута: сын прынца Філіпа Сотеля і сын Моргана з Орриса. Свет пахіснуўся, і Джэка наведала другое адкрыцьцё: Рычард незаменны і для таго, што яму трэба было зрабіць у чорным гатэлі. Але тут Рычард заварушыўся, яго сківіцу злёгку адвісла, і момант ісціны мінуў.
  
  – Давай зірнем на гэтыя «д'ябальскія штуковіны». – Джэк развярнуўся і пакрочыў уздоўж цягніка, заўважыўшы, што падлогу восьмигранного будынка падзелены на дзве часткі: вялікую займаў круг, які нагадваў вялікі абедзенны страва. Паміж ім і падлогай ля сцен была вузкая шчыліна. Джэк ніколі не чуў аб паваротных колах у дэпо, але ідэю зразумеў адразу: круглая частка магла паварочвацца на сто восемдзесят градусаў, каб цягнік мог разгарнуцца і адправіцца ў зваротны шлях.
  
  Што закрываў груз брызент быў прывязаны тоўстым карычневым шнуром, такім пухнатым, што ён нагадваў сталёвую вату. Джэк прыўзняў край брызента, зазірнуў пад яго, але ўбачыў толькі цемру.
  
  – Дапамажы мне, – папрасіў ён Андэрса.
  
  Стары, хмурачыся, ступіў да платформе, дакладным рэзкім рухам развязаў вузел. Брызент правіснуў. Цяпер, адкінуўшы край, Джэк ўбачыў, што платформа напалову застаўленая драўлянымі скрынямі. На кожным была надпіс: «ЗАПЧАСТКІ». Зброю, падумаў Джэк. Морган узбройвае сваіх мяцежных Ваўкоў. Іншую палову платформы займалі масіўныя брускі нейкага мяккага рэчывы, загорнутыя ў некалькі слаёў празрыстай плёнкі. Джэк паняцця не меў, што гэта за рэчыва, але сумняваўся, што пластылін. Ён вярнуў край брызента на месца, пасля чаго Андэрс нацягнуў тоўсты шнур і завязаў вузел.
  
  – Мы адправімся гэтай ноччу, – агучыў Джэк толькі што прынятае рашэнне.
  
  – Але, спадар Джэйсан... Праклятыя зямлі... ноччу... ты ведаеш...
  
  – Ведаю, будзь упэўнены, – адказаў Джэк. – Я ведаю, што мне спатрэбіцца эфект раптоўнасці. Морган і той, каго Ваўкі называюць Чалавекам-пугай, будуць мяне шукаць, але калі мы з'явімся за дванаццаць гадзін да чаканага прыбыцця цягніка, магчыма, нам з Рычардам атрымаецца пакінуць яго жывымі.
  
  Андэрс паныла кіўнуў. Ён зноў выглядаў як велізарны сабака, цярпліва прымае непрыемныя весткі.
  
  Джэк зірнуў на Рычарда. Той спаў седзячы, з адкрытым ротам. І Андэрс, нібы прачытаўшы думкі Джэка, таксама паглядзеў на спячага Рычарда.
  
  – У Моргана з Орриса ёсць сын? – спытаў Джэк.
  
  – Быў, мой спадар. За кароткую сямейнае жыццё ў Морыса з'явіўся сын, яго звалі Раштон.
  
  – І што здарылася з Раштоном? – Зрэшты, ён і сам мог здагадацца.
  
  – Ён памёр, – проста адказаў Андэрс. – Морган з Орриса не створаны, каб быць бацькам.
  
  Джэк здрыгануўся, успомніўшы, як Морган прарваў дзірку ў паветры і ледзь не забіў усе статак Ваўка.
  
  – Мы выязджаем. – Ён павярнуўся да Андэрсу. – Калі ласка, дапамажы мне перанесці Рычарда ў кабіну, Андэрс.
  
  – Мой спадар... – Андэрс схіліў галаву, потым падняў, і ў яго вачах чыталася бацькоўскі клопат. – Паездка да заходняга берага зойме два, можа, тры дні. У вас ёсць ежа? Можа, вы падзеліце са мной вячэру?
  
  Джэк матнуў галавой, яму не цярпелася пачаць гэтую частку шляху да Талісманам, але тут яго страўнік гучна заурчал, нагадваючы, што яны нічога не елі пасля «Рынг-Дингов» і печыва «Феймос эймос» ў пакоі Альберта Брюхана.
  
  – Што ж, думаю, паўгадзіны нічога не зменяць. Дзякуй, Андэрс. Дапамажы мне падняць Рычарда, добра? – А можа, не так ён і імкнуўся перасякаць Праклятыя зямлі на гэтым цягніку?
  
  Ўдваіх яны паднялі Рычарда. Нібы Соня з «Алісы ў Краіне Цудаў», Рычард адкрыў вочы, усміхнуўся і зноў праваліўся ў сон.
  
  – Ежа, – паспрабаваў выцягнуць яго, Джэк. – Сапраўдная ежа. Хочаш паесці, сябрук?
  
  – Я ніколі не ем у сне, – адказаў Рычард з сюрреалистичной рацыянальнасцю. Пазяхнуў, пацёр вочы. Нарэшце досыць прыйшоў у сябе, каб стаяць без дапамогі Джэка і Андэрса. – Хоць, калі шчыра, я вельмі галодны. Я доўга спаў, праўда, Джэк? – Здавалася, ён гэтым ганарыцца.
  
  – Ды.
  
  – Слухай, гэты цягнік, на якім мы збіраемся з'ехаць. Ён нейкі мульцяшны.
  
  – Ды.
  
  – Ты зможаш яго весці, Джэк? Гэта мой сон, я ведаю, але...
  
  – Весці яго не складаней, чым кіраваць цацачным электрацягніком, – адказаў Джэк. – Я змагу яго весці, і ты таксама зможаш.
  
  – Я не хачу. – Капрызныя інтанацыі вярнуліся. – Я зусім не хачу садзіцца на гэты цягнік. Я хачу вярнуцца ў мой пакой.
  
  – Давай спачатку паядзім, – Джэк ўжо выводзіў Рычарда з хлява, – а потым пойдзем у Каліфорнію.
  
  
  
  Перад тым як хлопчыкі з'ехалі ў Праклятыя зямлі, Даліны паказалі сябе з самай лепшай боку. Андэрс пачаставаў Джэка і Рычарда тоўстымі ломтями духмянага хлеба, вызначана выпечанага з «пшаніцы», якая расла вакол станцыі, кебабом з далікатнага мяса, сакавітымі незнаёмымі гароднінай і ружовым сокам (з пладоў папаі, чаму-то вырашыў Джэк, хоць ведаў, што гэта не так). Рычард жаваў, знаходзячыся ў радасным трансе, і сок сцякаў па яго падбародка, пакуль Джэк не выцер яго. «Каліфорнія, – адзін раз сказаў Рычард, – мне трэба было гэта ведаць». Джэк не стаў пытацца, пра што гаворка, слушна выказаўшы здагадку, што Рычард намякаў на рэпутацыю штата, притягивавшего ўсіх вар'ятаў. Яго больш трывожыла дзірка, якую яны з Рычардам прабілі ў бедных запасах Андэрса, але стары чалавек важдаўся за прылаўкам, дзе стаяла дроўнай пліта, і прыносіў усё новыя талеркі. Аладкі, халадзец, быццам бы курыныя ножкі, але пахнуць... чым? Ладанам і міра? Кветкамі? А смак... пры думкі аб гусце гэтых ножак рот адразу напаўняўся сліной.
  
  Усе трое сядзелі ў маленькага стала ў ўтульнай, мякка асветленым пакоі. У канцы вячэры Андэрс сарамліва прынёс цяжкі збан, напалову напоўнены чырвоным віном. Адчуваючы, быццам варта напісаным кім-то сцэнары, Джэк выпіў маленькі шклянку.
  
  3
  
  Двума гадзінамі пазней, змагаючыся з дрымотнасцю, Джэк задаўся пытаннем, ці не стаў гэты шчыльны вячэру сур'ёзнай памылкай. Па-першае, ад'езд з Эліс-Брікс прайшоў не занадта гладка; па-другое, ўзнікала адчуванне, што Рычард сапраўды звар'яцеў; па-трэцяе, перад імі ляжалі Праклятыя зямлі, куды больш вар'яцкія, чым Рычард, і патрабавалі гранічнага увагі.
  
  Павячэраць, усе трое вярнуліся ў хлеў, дзе і пачаліся праблемы. Джэк ведаў, што баіцца таго, што чакае наперадзе, а цяпер ведаў, што страх апраўданы; магчыма, трывога паўплывала на яго паводзіны. Першую памылку ён дапусціў, паспрабаваўшы расплаціцца са старым Андэрсам за аказаны гасціннасць манетай капітана Фаррена. Андэрс адрэагаваў так, быццам любімы ім Джэйсан ударыў яго нажом у спіну. Святатацтва! Здзек! Прапанаваўшы манету, Джэк не проста абразіў старога фурмана; метафарычна ён зняславіў брудам яго рэлігію. Звышнатуральным чароўным істотам, верагодна, не належыла прапаноўваць манеты сваім прыхільнікам. Андэрс так знерваваўся, што разбіў руку, ударыўшы па «д'ябальскай скрыні», як ён называў металічны кантэйнер, у якім стаялі акумулятары, і Джэк адчуваў, што старому хацелася ўрэзаць зусім не па цягніку. Яму ўдалося дамагчыся толькі далікатнага перамір'я: Андэрсу яго прабачэнні патрабаваліся не больш, чым грошы. Стары крыху супакоіўся, калі ўсвядоміў, наколькі вялікі страх хлопчыка перад будучай паездкай, але стаў ранейшым Андэрсам толькі пасля таго, як Джэк выказаў здагадку, што ў манеты капітана Фаррена ёсць і іншыя ўласцівасці і яна можа паслужыць не толькі сродкам плацяжу. «Ты не зусім Джэйсан, – сказаў стары, – але манета каралевы, магчыма, дапаможа табе дабрацца да мэты». Ён цяжка паківаў галавой. І развітаўся вельмі холадна.
  
  Але вядома, найбольшыя клопаты даставіў Джэку Рычард. Першапачатковая дзіцячая паніка хутка перарасла ва всесокрушающий жах. Рычард адмовіўся падымацца ў кабіну. Спачатку ён блукаў па адрыны, не гледзячы на цягнік, нібы ў трансе. Калі ж зразумеў, што Джэк не жартуе і хоча з'ехаць разам з ім, зладзіў істэрыку; як ні дзіўна, больш за ўсё Рычарда спалохаў той факт, што канчатковым пунктам іх паездкі з'яўлялася Каліфорнія.
  
  – НЯМА! НЯМА! НЕ МАГУ! – закрычаў ён, калі Джэк пацягнуў яго да цягніка. – Я ХАЧУ ВЯРНУЦЦА Ў МОЙ ПАКОЙ!
  
  – Яны могуць рушыць услед за намі сюды, Рычард, – стомлена патлумачыў Джэк. – Нам трэба з'язджаць. – Ён узяў Рычарда за руку. – Гэта ўсё сон, памятаеш?
  
  – О гаспадар! Аб спадар! – стагнаў Андэрс, бязмэтна кружачы па вялікім адрыны, і Джэк разумеў, што на гэты раз фурман звяртаецца не да яго.
  
  – Я ПАВІНЕН ВЯРНУЦЦА Ў СВОЙ ПАКОЙ! – віскнуў Рычард. Ён так моцна зажмурыўся, што лоб ад скроні да скроні прарэзала глыбокая маршчына.
  
  Яшчэ адзін Воўк. Джэк паспрабаваў падвесці аднаго да цягніка, але Рычард нібы урос у падлогу, упарты, як мул.
  
  – Я НЕ МАГУ ТУДЫ ЕХАЦЬ! – крыкнуў ён.
  
  – Тут ты таксама заставацца не можаш. – Джэк распачаў яшчэ адну спробу падцягнудь Рычарда да цягніка і на гэты раз скараціў адлегласць да кабіны на фут ці два. – Рычард, гэта недарэчна. Ці ты хочаш застацца тут у адзіноце? Хочаш у адзіноце застацца ў Далінах? – Рычард паківаў галавой. – Тады ідзі са мной. Ужо пара. Праз два дні мы будзем у Каліфорніі.
  
  – Дрэнныя справы, – мармытаў Андэрс сабе пад нос, назіраючы за хлопчыкамі. Рычард працягваў матаць галавой.
  
  – Не магу туды ехаць, – паўтарыў ён. – Не магу сесці ў цягнік і не магу ехаць туды.
  
  – У Каліфорнію?
  
  Рычард сціснуў вусны ў вузкую палоску і зноў заплюшчыў вочы.
  
  – Чорт, – вырвалася ў Джэка. – Ты мне дапаможаш, Андэрс? – Высокі дужы стары паглядзеў на яго з незадаволеным выглядам, амаль з агідай, але падышоў, падняў скулящего Рычарда на рукі, нібы шчанюка, і пасадзіў на мяккае сядзенне кабіны.
  
  – Джэк! – усклікнуў Рычард, перапалоханы перспектывай апынуцца сам-насам з Праклятымі землямі.
  
  – Я тут, – адказаў Джэк, ужо паднімаючыся ў кабіну з другога боку. – Дзякуй табе, Андэрс, – падзякаваў ён старога фурмана, які змрочна кіўнуў і адышоў у кут хлява. – Беражы сябе. – Рычард заплакаў, і Андэрс паглядзеў на яго без намёку на жаль.
  
  Джэк націснуў кнопку ўключэння, ажыў загуў рухавік, і дзве велізарныя блакітныя іскры вылецелі з «д'ябальскага скрыні».
  
  – Паехалі! – Джэк перасунуў рычаг у становішча «Наперад». Цягнік павольна заскользил па рэйках. Плача Рычард ўпаў на калені, уткнуўся тварам у ногі, быццам хацеў згарнуцца ў кола, мармычучы ці то «неймаверна», ці то «немагчыма», – Джэк разбіраў толькі асобныя гукі. Ён памахаў рукой Андэрсу, стары адказаў тым жа, а потым яны выехалі з асветленага хлява пад бяздоннае цёмнае неба. Сілуэт Андэрса з'явіўся ў прамавугольніку святла, нібы стары сабраўся бегчы за імі. Джэк падумаў, што цягнік можа развіваць хуткасць да трыццаці міль у гадзіну, але цяпер яна не перавышала васьмі або дзевяці, так што яны ледзь паўзлі. На захад, сказаў ён сабе, на захад, на захад, на захад. Андэрс вярнуўся ў хлеў, яго барада здавалася снегам на шырокай грудзей. Цягнік тузануўся – бліснула яшчэ адна велізарная блакітная іскра, – і Джэк павярнуўся тварам да захаду, каб паглядзець, што чакала іх наперадзе.
  
  – НЯМА! – закрычаў Рычард і ледзь не выштурхнуў Джэка з кабіны. – Я НЕ МАГУ! НЕ МАГУ ЕХАЦЬ ТУДЫ! – Ён адарваў галаву ад каленяў, але па-ранейшаму нічога не бачыў шчыльна зачыненымі вачыма, і твар яго побелело, як скура на руках і сціснутага кулака.
  
  – Супакойся, – параіў яму Джэк. Рэйкі цягнуліся па бясконцым полі качавшейся «пшаніцы», сілуэты гор – старыя зубы – плавалі ў аблоках. Джэк яшчэ раз азірнуўся на маленькі аазіс цяпла і святла – станцыю і васьмігранны хлеў, – павольна отдалявшийся ад іх. Андэрс заставаўся высокай ценем на фоне святла прамавугольніка. Джэк зноў памахаў рукой, цень адказала. Затым Джэк зноў паглядзеў наперад, на якое сыходзіць удалячынь поле. Калі так выглядалі Праклятыя зямлі, атрымлівалася, што іх чакалі два мірных і спакойных дня.
  
  Зразумела, справа ішла інакш. Нават у падсветленай месяцам цемры Джэк бачыў, што «пшаніца» ўжо не стаіць сцяной, распадаецца на астраўкі, а прыкладна праз паўгадзіны пасля ад'езду са станцыі змены ўжо кідаліся ў вочы. Нават колер трава змяніўся, стаў нейкім штучным, не выдатным золатам ўраджаю, а той балючай жаўцізной, якая з'яўляецца, калі што-то пакінуць занадта блізка ад магутнага крыніцы цяпла. Жаўцізной засухі. З Рычардам таксама адбываліся змены, і не ў лепшы бок. Якое-то час ён глыбока дыхаў, потым моўчкі і бессаромна плакаў, як маленькая пакрыўджаная дзяўчынка, і, нарэшце, забыўся клапатлівым сном. «Не магу вярнуцца», – мармытаў ён у сне, або Джэку толькі так здавалася. Больш таго, спячы Рычард нібы ссохся, як «пшаніца» вакол.
  
  Цяпер мяняўся і сам ландшафт. Гладкая, як стол, раўніна Эліс-Брікс змянілася дробнымі низинами і больш глыбокімі цяснінамі, зарослымі чорнымі дрэвамі. Усюды ляжалі гіганцкія валуны, якія нагадвалі чарапы, яйкі, здаравенныя зубы. Сама глеба змянілася, стала больш пясчанай. Двойчы дарога праходзіла па дне цясніны, схілы якога ўшчыльную падступалі да рэек, і Джэк бачыў, што чырвоная зямля зарасла нізкімі кустамі і паўзучымі раслінамі. Час ад часу на вочы трапляліся жывёлы, але месяцовага святла не хапала, каб паспець іх разглядзець, так і бегалі яны вельмі хутка. Аднак Джэк чаму-то думаў, што яму не ўдалося б зразумець, што гэта за жывёлы, нават калі б яны замерлі на Родзе-драйв ў яркі сонечны дзень. Іх галовы здаваліся занадта вялікімі, і, мяркуючы па ўсім, заставалася толькі радавацца, што звяркі своечасова хаваліся ад чалавечага погляду.
  
  Прайшло паўтары гадзіны. Рычард стагнаў у сне, а ландшафт станавіўся ўсё больш жудасным. Калі яны выехалі з чарговага выклікае клаўстрафобію цясніны, Джэк здзівіўся адкрыўшыхся перад ім прасторах і спачатку вырашыў, што вярнуўся ў Даліны, краіну Дзённых мрояў. Потым нават у такой цемры заўважыў, як скрючены і прыціснутыя да зямлі дрэвы. І пах. Магчыма, ён і раней адчуваў гэты пах, толькі на падсвядомым узроўні, а заўважыў яго, толькі убачыўшы рэдкія дрэвы на чорнай раўніне, якія нагадвалі звівістымі ў пакутах жывёл. Вось тады Джэк і адчуў пах тлену. Тлену і пякельнага агню. Тут Даліны воняли.
  
  Пах даўно завялых кветак накрываў зямлю, але пад ім, як і ў выпадку з Осмондом, адчуваўся іншы пах, больш грубы, больш моцны. Калі з'яўленню гэтага паху паспрыяў Морган ў адной з яго іпастасяў, то ён у нейкім сэнсе заклікаў у Даліны смерць. Ва ўсякім выпадку, Джэк так думаў.
  
  Лагчыны, яры, цясніны засталіся ззаду. Цяпер зямля ператварылася ў вялізную чырвоную пустыню. Але і тут раслі дзіўныя, прыціснуўшыся да зямлі дрэвы. Наперадзе Джэк бачыў серабрыстыя рэйкі, убегавшие ў цёмную чырвоную пустэчу. І ўзнікала адчуванне, што пустыня кацілася ў цемру разам з цягніком.
  
  Чырвоная зямля, падобна, сапраўды пуставала. Ужо на працягу некалькіх гадзін на вочы Джэку трапляліся толькі маленькія выродлівыя звяркі, якія хаваліся ў кучах зямлі па абодва бакі рэек; праўда, іншы раз перыферыйным зрокам ён ўлоўліваў якое-то нечаканае, слізгальнае рух, але, павярнуўшыся, выяўляў, што глядзець не на што. Спачатку Джэк вырашыў, што іх пераследуюць. Дваццаць ці трыццаць хвілін нават думаў, што па іх следзе бягуць собакоподобные пачвары з школы Тэйера. Але варта было яму азірнуцца, як усякае рух спынялася: калі хто-то і гнаў іх, то ён хаваўся за рэдкае дрэва або паспяваў закапацца ў пясок. Велізарная пустыня Праклятых зямель, якую перасякаў цягнік, не выглядала пустой ці мёртвай – наадварот, яна кіпела нейкай таямніцай, паўзучай жыццём. Джэк штурхнуў рычаг наперад (як быццам гэта магло дапамагчы!), каб маленькі цягнік ехаў хутчэй, хоць трохі хутчэй. Рычард скуголіў, згорбіўшыся на сваім канцы сядзення. Ўяўленне Джэка малявала ўсіх гэтых істот, гэтых собаколюдей, якія імчацца следам за імі, і ён маліўся, каб Рычард не адкрываў вачэй.
  
  – НЯМА! – крыкнуў Рычард не прачынаючыся.
  
  Джэк ледзь не вываліўся з кабіны. Ён літаральна бачыў Этриджа і містэра Дафри, якія іх пераследавалі. Яны набліжаліся, іх мовы вывальваліся, плечы рухаліся. У наступную секунду ён зразумеў, што бачыў толькі цені, якія бягуць за цягніком. Школьнікі і іх дырэктар зніклі, як задутые агеньчыкі свечак на святочным торце.
  
  – НЕ ТУДЫ! – крыкнуў Рычард. Джэк павольна ўдыхнуў. Яму – ім – нічога не пагражала. Небяспека Праклятых зямель, відавочна, перабольшвалі. І вельмі хутка ўзыдзе сонца. Джэк паднёс гадзіны да вачэй. Яны ехалі амаль дзве гадзіны. Рот хлопчыка адкрыўся ў широченном зевке, і ён пашкадаваў аб тым, што з'еў так шмат перад ад'ездам са станцыі.
  
  Існая дробязь, падумаў ён, гэтая паездка...
  
  У той момант, калі Джэк збіраўся скончыць сваю думку гэтак упадабанымі старому Андэрсу словамі Бернса, ён убачыў першы вогненны шар, і яго спакой надоўга выпарыўся.
  
  4
  
  Шар святла дыяметрам не менш за дзесяць футаў з'явіўся на гарызонце, горача палаючы, і спачатку пакаціўся прама да цягніка.
  
  – Срань гасподняя, – прамармытаў Джэк сабе пад нос, памятаючы, што Андэрс казаў пра гэтых вогненных шароў. Калі чалавек занадта блізка падыходзіць да аднаго з іх, яго наганяе страшная хвароба... ён губляе валасы... цела пакрываецца язвамі... яго пачынае ванітаваць... рве і рве, пакуль у яго не разрываецца страўнік і не лопаецца горла. Джэк сутаргава праглынуў, нібы ў рот трапіла прыгаршчу цвікоў. Узмаліўся ўслых: – калі Ласка, Божа!
  
  Гіганцкі шар святла каціў да цягніка, быццам валодаў розумам і вырашыў сцерці з твару зямлі Джэка Соера і Рычарда Слоута. Прамянёвая хвароба. Жывот Джэка скрутило, яйкі ператварыліся ў ледышки. Прамянёвая хвароба. Рве і рве, пакуль не разарвецца страўнік...
  
  Раскошны вячэру, якім накарміў Джэка Андэрс, ледзь не выскачыў з страўніка. Агністы шар працягваў каціцца да іх, выстрэльваючы іскрамі і шкварча ад лютай ўнутранай энергіі. За ім заставаўся залацісты свеціцца след, які вплетался ў іншыя сляды, видневшиеся на чырвонай зямлі. І ў той момант, калі шар падскочыў, нібы гіганцкі тэнісны мяч, і, змяніўшы кірунак руху, пакаціў налева, далей ад цягніка, Джэк ўпершыню ўдалося разглядзець істот, якія, як ён і падазраваў, пераследвалі цягнік. Чырванавата-залацісты святло вандроўнага вогненнага шара і рэшткавае свячэнне ранейшых слядоў выдалі зграю выродлівых істот, якія беглі следам за цягніком. Яны нагадвалі сабак і калі-то былі сабакамі, або іх продкі былі сабакамі. Джэк занепакоена паглядзеў на Рычарда, каб пераканацца, што той спіць.
  
  Істоты, не отстававшие ад цягніка, распластывались па зямлі, як змеі. Джэк бачыў, што іх галовы нагадваюць сабачыя, а цела з недаразвіты заднімі лапамі былі безвалосы і бесхвостыми. Пачвары здаваліся мокрымі – іх ружовая скура блішчала, як у нованароджанага мышаня. Яны зарычали, раззлаваныя тым, што іх заўважылі. Гэтых жудасных сабак-мутантаў Джэк бачыў перш ў насыпу. Больш падобныя на рэптылій, яны шыпелі і шчэрылі зубы, а потым пачалі адпаўзаць назад: мутанты таксама баяліся вогненных шароў і слядоў, якія тыя пакідалі на зямлі. І тут Джэк адчуў пах вогненнага шара – той плаўна каціўся да гарызонту, па шляху знішчыўшы некалькі што раслі побач, кінуў у раку дваццаць чэзлых дрэваў. Сера, разлажэнне.
  
  Яшчэ адзін агністы шар з'явіўся з-за гарызонту і прайшоў далёка ад цягніка, злева ад іх. Смурод страчаных магчымасцяў, страчаных надзей, зласлівых жаданняў – усё гэта знаходзіў Джэк (чыё сэрца білася дзе-то пад мовай) у мярзотныя паху, які пакідалі пасля сябе шары. Тым часам зграя сабак-мутантаў рассеялася, бліскаючы ікламі, зліваючыся з мясцовасцю, шастаючы цяжкімі безногими целамі па чырвоным пяску. І колькі іх было? За обгорелым пнём дзве сабакі шчэрылі на Джэка доўгія зубы.
  
  Калі яшчэ адзін агністы шар вынырнуў з-за гарызонту і абмінуў цягнік па шырокай дузе, Джэк на імгненне ўбачыў халупу, пабудаваную ў неглыбокай лагчынцы. Каля яе стаяў быццам бы мужчына і глядзеў на яго. Здаравенны, валасаты, моцны, злосны...
  
  Джэк востра адчуваў марудлівасць маленькага цягніка Андэрса, іх з Рычардам ўразлівасць. Калі б у каго-небудзь з мясцовых ўзнікла жаданне бліжэй з імі пазнаёміцца, яны б не здолелі ім перашкодзіць. Першы агністы шар распужаў жудасных сабак-мутантаў, але чалавечыя насельнікі Праклятых зямель маглі праявіць вялікую настойлівасць. Перш чым святло вогненнага шара патух, Джэк заўважыў, што чалавечая постаць ля хлява павярнула вялікую косматую галаву, сочачы за цягніком. Мясцовых сабак Джэк ўжо пабачыў, а як выглядалі мясцовыя людзі? У апошнім отсвете шара ён паспеў разглядзець, як чалавечая фігура сыходзіла за вугал хлява. За ёй цягнуўся тоўсты лускаваты хвост. А потым цемра паглынула ўсё – сабак, чалавека з хвастом, халупу. І Джэк нават не мог сказаць напэўна, што яму гэта не здалося.
  
  Рычард тузануўся ў сне, і Джэк зноў узяўся за рычаг, дарэмна спадзеючыся прымусіць цягнік развіць вялікую хуткасць. Гукі, якія выдаюцца сабакамі-мутантамі, паступова заціхлі. Увесь у поце, Джэк падняў левае запясце на ўзровень вачэй, убачыў, што прайшло толькі пятнаццаць хвілін пасля таго, як ён апошні раз глядзеў на гадзіннік. Здзівіў сябе чарговым шырокім зевком – і зноў пашкадаваў, што з'еў так шмат за вячэрай.
  
  – НЯМА! – крыкнуў Рычард. – НЯМА! Я НЕ МАГУ ТУДЫ ЕХАЦЬ!
  
  Туды – гэта куды? – спытаў сябе Джэк. Дзе знаходзіцца гэта «туды»? У Каліфорніі? Або гаворка ішла аб любым месцы, адкуль зыходзіла пагроза, дзе знакаміты самакантроль Рычарда, ненадзейны, як неаб'езджаны конь, мог у чарговы раз даць слабіну?
  
  5
  
  Усю ноч, пакуль Рычард спаў, Джэк прастаяў на вахце ў рычага, назіраючы свецяцца сляды, пакінутыя агністымі шарамі на чырванаватай зямлі. Іх пах завялых кветак і схаванага тлену – напаўняў паветра. Час ад часу да яго даносіўся брэх сабак-мутантаў або іншых няшчасных істот, выползавших з-пад каранёў бездапаможных дрэў, якія яшчэ сустракаліся па абодвум бакам рэек. З акумулятараў выляталі блакітныя дугі. Рычард, падобна, ужо не проста спаў, а праваліўся ў нябыт, якое яму патрабавалася, якога ён жадаў. Ён больш не ўскрыкваў і, уласна, наогул не варушыўся, скрукаваўшыся ў куце кабіны і ледзь дыхаючы, нібы нават дыханне патрабавала празмерных высілкаў. Джэк і чакаў світання, і баяўся яго. З прыходам раніцы ён у поўнай меры зможа разглядзець жывёл – але што яшчэ адкрыецца яго вачам?
  
  Час ад часу ён пазіраў на Рычарда. Скура яго сябра набыла дзіўны адценне, стала прывідна-шэрай.
  
  6
  
  Раніца пазначылася раставаннем цемры. Ружовая палоска з'явілася ўздоўж выгнутого дугой усходняга гарызонту і тут жа пачала пашырацца, выштурхваючы аптымістычную ружовага ўсё вышэй і вышэй. Джэк адчуваў, што вочы ў яго такія ж чырвоныя, як гэтая палоска, ногі хварэлі. Рычард займаў практычна ўсе маленькае сядзенне, яго дыханне па-ранейшаму заставалася неглыбокім, нібы дыхаў ён з відавочнай неахвотай. І сапраўды, Джэк бачыў, што ад недахопу кіслароду твар сябра посерело. Нечакана павекі Рычарда задрыжалі ў сне, і Джэку заставалася толькі спадзявацца, што той не выбухне чарговымі крыкамі. Рот Рычарда прыадкрыўся, але выпусціў толькі кончык мовы. Рычард правёў языком па верхняй губе, усхрапнуў і зноў праваліўся ў оцепенелую каму.
  
  Хоць Джэку адчайна хацелася сесці і зачыніць вочы, Рычарда ён не трывожыў. Чым ясней Джэк бачыў Праклятыя зямлі ў разгоравшемся святле новага дня, тым больш яму хацелася, каб Рычард як мага даўжэй не прыходзіў у прытомнасць. Ён сам – ва ўсякім разе, пакуль – вытрымліваў ўмовы паездкі на маленькім цягніку Андэрса, але не адчуваў ні найменшага жадання ўбачыць рэакцыю Рычарда на жахлівасць Праклятых зямель. Боль ва ўсім целе, стомленасць – Джэк згаджаўся заплаціць гэтую невялікую цану за часовы мір і спакой.
  
  Яго прыжмураныя вочы бачылі зямлю, дзе разбурэння падвергнулася ўсё, без аніякіх выключэнняў. Пры месячным святле яму здавалася, што яны едуць па велізарнай пустыні, няхай у ёй і трапляліся дрэвы. Цяпер Джэк разумеў, што ніякая гэта не пустыня. За чырвоны пясок ён прымаў рассыпающуюся ў пыл глебу: стваралася адчуванне, што чалавек мог праваліцца ў яе па шчыкалатку, а то і па калена. І на гэтай пустой, сухой глебе раслі чэзлыя дрэвы. Гледзячы прама на іх, Джэк бачыў тое ж самае, што і ноччу: яны гнуліся да зямлі, нібы хацелі залезці пад уласныя пераплятаюцца карані. Гэта відовішча было не з прыемных – Рычарду дакладна не спадабалася б. Але, гледзячы на дрэвы краем вочы, Джэк бачыў звівістымі ў пакутах жывых істот: галіны нагадвалі рукі, ўскінутыя да перекошенному ад болю твару з раззявленным у маўклівым крыку ротам. І калі Джэк не глядзеў на дрэвы прама, то перакошаныя асобы паўставалі ва ўсіх падрабязнасцях: рот, які звярнуўся ў літару «О», вылупленыя вочы, абвіслы нос, прорезавшие шчокі маршчыны. Гэтыя асобы кляли, малілі, лямантавалі – іх неслышные галасы віселі ў паветры, як дым. Джэк застагнаў. Як і ўсё ў Праклятых землях, гэтыя дрэвы былі атручаныя.
  
  Па абодва бакі рэек цягнулася да гарызонту чырвоная зямля, тут і там спярэшчаная астраўкамі жоўтай травы, яркай, як мача або свежая фарба. Калі б не агідны колер, гэтыя травяныя астраўкі маглі нагадваць аазісы, таму што кожны знаходзіўся побач з маленькім круглым сажалкай або азярцом. Па чорнай вадзе плавалі вясёлкавыя плямы нафтавай плёнкі. Ды і сама вада здавалася больш шчыльнай, чым пакладзена, атручанай. Калі яны праязджалі міма другога фальшывага аазіса, які размяшчаўся побач з рэйкамі, Джэк ўбачыў, як паверхня азярца пайшла рабізной. Спачатку ён у жаху падумаў, што чорная вада таксама жывая і б'ецца ў пакутах, як і дрэвы, якія яму больш не хацелася бачыць. Потым на імгненне над паверхняй з'явілася шырокая чорная спіна або бок, невядомае істота павярнулася, расчынілася велізарная галодная пашча, ухватившая што-то з паветра. Бліснулі лускавінкі, якія, магчыма, пераліваліся б усімі колерамі вясёлкі, калі б не якая пакрывала іх чорная жыжка. Ну і ну! – памеркаваў Джэк. Няўжо такая рыба? Яму здалося, што даўжыня стварэння перавышала дваццаць футаў, зашмат для такога азярца. Шуганула ў паветра, доўгі хвост, і велізарная істота схавалася пад паверхняй гэтага, верагодна, дастаткова глыбокага азярца.
  
  Джэк рэзка паглядзеў у бок гарызонту, таму што ў яго ўзнікла адчуванне, што адтуль за ім назірае круглая галава. Прама-такі лох-несское пачвара. Потым вырашыў, што гэта нейкая памылка: ну як, скажыце на літасць, галава магла з'явіцца над гарызонтам?
  
  І тут да яго нарэшце дайшло, што гарызонт – несапраўдны. Усю ноч пры месячным святле ён няправільна ацэньваў памеры Праклятых зямель, мяркуючы, што яны расьсьцілаюцца, наколькі бачыць вока. Цяпер жа, калі сонца падымалася ўсё вышэй і вышэй, Джэк зразумеў, што дарога пракладзеная па шырокай даліне, з абодвух бакоў якой цягнуліся иззубренные пагоркі. Хто-небудзь ці што-то цалкам магло высочваць яго, не паказваючыся на вочы, хаваючыся за вяршынямі. Джэк успомніў чалавечае істота з крокодильим хвастом, якое схавалася за вуглом халупы. Ці Мог гэты монстар пераследваць яго, чакаючы, пакуль ён засне?
  
  Цягнік павольна цягнуўся па змрочнай даліне, яго малая хуткасць зводзіла з розуму.
  
  Джэк пазіраў на вяршыні, але бачыў толькі скалы, пазалочаныя промнямі ўзыходзячага сонца. Страх і напружанасць цалкам задушылі яго стомленасць. Рычард, прыкрыўшы вочы рукой, па-ранейшаму спаў. Што заўгодна, хто заўгодна мог рухацца з той жа хуткасцю, што і яны, чакаючы зручнага моманту для нападу.
  
  Ад павольнага, ледзь прыкметнага воку руху злева ў Джэка перахапіла дыханне. Слізгальнага руху велізарнай рэптыліі... Джэку здалося, што з паўдзесятка крокодилолюдей перавалілі цераз грэбень і зараз паўзуць уніз. Ён прыкрыў вочы далонню ад яркага святла і паглядзеў туды, дзе быццам бы бачыў іх. Разгледзеў скалы, тую ж чырвоную, якая нагадвае пыл зямлю. Шырокая сцежка падымалася да яе грэбені і нырала ў прасвет паміж высокімі скаламі. І па сцежцы што-то рухалася, паўзло, але гэта што-то нават аддалена не было падобным на чалавека. Хутчэй, на змяю, так, ва ўсякім выпадку, падумаў Джэк... яна уползала за скалу, і ён бачыў толькі гіганцкае цела рэптыліі. Скура істоты здавалася шурпатай, абпаленай, на баках відаць былі незразумелыя чорныя плямы або ірваныя дзіркі. Джэк павярнуў галаву, каб не прапусціць з'яўленне монстра з-за скалы, і яго вачам паўстала галава вялізнага чарвяка, на чвэрць пагружаная ў чырванаватую пыл. З зацягнутыя плёнкай вытарашчанымі вачыма – але галава чарвяка.
  
  Якое-то іншае жывёліна выскачыла з-пад скалы, з цяжкай пысай і волочащимся па зямлі целам, і калі галава чарвяка павярнулася да яго, Джэк зразумеў, што гэта адна з сабак-мутантаў. Чарвяк разявіў пашчу і спрытна ўхапіў перапалоханую стварэньне. Джэк пачуў храбусценне касцей. Віск абарваўся. Велізарны чарвяк разабраўся з сабакам-мутантам, як з таблеткай. Цяпер жа шлях монстра перасякаў чорны след, пакінуты адным з вогненных шароў. На вачах Джэка чарвяк пачаў закопвацца ў пыл, нібы які сыходзіць пад ваду круізны лайнер. Істота, верагодна, разумела, якую шкоду могуць нанесці яму гэтыя чорныя палосы, і, будучы чарвяком, подныривало пад іх. Джэк прасачыў, як чарвяк цалкам схаваўся ў чырвонай глебе, а потым агледзеў доўгі схіл з астраўкамі бліскучай жоўтай травы, напоминавшими лабковыя валасы, варожачы, дзе монстар з'явіцца зноў.
  
  Пераканаўшыся, што чарвяк не збіраецца праглынуць цягнік, Джэк зноў засяродзіў увагу на грабянях пагоркаў.
  
  7
  
  Перш чым Рычард прачнуўся (а гэта адбылося, калі сонца ўжо пачало хіліцца да захаду), Джэк ўбачыў:
  
  як мінімум адну галаву (ён мог паклясціся, што не памыліўся), наблюдавшую за ім з грэбня;
  
  яшчэ два падскокваючых смяротных вогненных шара;
  
  які ляжыць ля самых рэек безгаловы шкілет, як яму спачатку здалося, вялікага труса, але потым ён з подступившей да горла млоснасцю зразумеў, што чалавечага дзіцяці, обглоданный дачыста;
  
  крыху далей – чэрап таго ж дзіцяці, таксама обглоданный дачыста, напалову які пайшоў у чырвоную пыл.
  
  І яшчэ ён убачыў:
  
  зграю вялікагаловым сабак, яшчэ больш дэфармаваных, чым ранейшыя, адчайна марудлівых за цягніком, няхай ад голаду сліну;
  
  тры драўляныя халупы, пабудаваныя на якія тырчаць з пылу палях, якія сведчаць аб тым, што і ў гэтай смярдзючай, атручанай пусткі, якая назвалася Праклятымі землямі, жывуць і палююць людзі;
  
  маленькую скурыстыя, без адзінага пярынкі птушку з – прывітанне з Далін – барадатай малпавай мордачкай і доўгімі пальцамі на канцах крылаў;
  
  і, самае жудаснае (не лічачы таго, што яму здалося), двух зусім не вядомых жывёл, якія пілі з чорнага сажалкі: з доўгімі зубамі, чалавечымі вачыма, пярэдняй паловай цела ад свінні, а задняй – ад вялікіх котак. Іх морды зараслі поўсцю. Калі цягнік праязджаў міма, Джэк заўважыў, што яйкі самца жахліва распухлі і цягаліся па зямлі. Як маглі паўстаць такія страшыдлы? Джэк вырашыў, што пад уздзеяннем радыяцыі. Па ўсім выходзіла, што толькі яна магла выклікаць гэтак жахлівыя мутацыі. Атручаныя з нараджэння істоты адарваліся ад атручанай вады і оскалили зубы, гледзячы на праязджаў цягнік.
  
  Магчыма, калі-небудзь сапраўды гэтак жа будзе выглядаць і наш свет, падумаў Джэк. Але так.
  
  8
  
  Але было яшчэ і тое, што яму здалося. Скура гарэла агнём і зудело – Джэк ўжо скінуў на падлогу кабіны понча, у якое ператварылася паліто Майлза. П. Кайгера. Яшчэ да поўдня ён зняў і домотканую кашулю. У роце адчуваўся непрыемны прысмак, агідная сумесь ржавага металу і гнілых садавіны. Пот з ілба сцякаў на вочы. Джэк так стаміўся, што пачаў засынаць стоячы, з адкрытымі вачыма, якія цёк пот. Ён бачыў велізарныя зграі знявечаных сабак, што спускаліся ўніз па схіле; ён бачыў чырвоныя аблокі, якія завісалі над галавой, раскрываліся, і з іх да яго і Рычарду цягнуліся доўгія пламенеющие рукі, рукі д'ябла. Калі вочы Джэка нарэшце канчаткова зачыніліся, ён убачыў Моргана з Орриса, ростам дванаццаць футаў і апранутага ў чорнае, яго маланкі падрывалі зямлю, утвараючы ўсё новыя і новыя кратэры.
  
  Рычард застагнаў, прамармытаў:
  
  – Няма, няма, няма.
  
  Морган з Орриса знік, як жмут туману, і Джэк адкрыў палаючыя вочы.
  
  – Джэк? – спытаў Рычард.
  
  Наперадзе ляжала пустынная чырвоная зямля з чорнымі слядамі вогненных шароў. Джэк пацёр вочы, паглядзеў на потягивающегося Рычарда.
  
  – Ды. Як ты?
  
  Рычард, міргаючы, зноў лёг на сядзенне. Яго посеревшее твар осунулось.
  
  – Прабач, што спытаў, – дадаў Джэк.
  
  – Не, мне лепш, сапраўды. – Джэк адчуў, што ў яго крыху адлягло ад сэрца. – Галава па-ранейшаму баліць, але мне лепш.
  
  – Ты вельмі крычаў ва... э-э-э... – Джэк замяўся, не ведаючы, як яго сябар ўспрыме рэальнасць.
  
  – У сне. Так, верагодна, крычаў. – Асоба Рычарда зварухнулася, але на гэты раз Джэк не баяўся, што ён закрычыць. – Я ведаю, што зараз не сплю, Джэк. І я ведаю, што ніякай пухліны мозгу ў мяне няма.
  
  – Ты ведаеш, дзе мы?
  
  – На гэтым цягніку. Цягніку старога. Едзем па Праклятым землях, як ён іх называў.
  
  – Сапраўды, няхай я двойчы пракляты, – з усмешкай адказаў Джэк.
  
  На шчоках Рычарда пад шэрай бледнасцю праступілі плямы чырвані.
  
  – І як ты да гэтага дайшоў? – спытаў Джэк, не ведаючы напэўна, ці можа ён давяраць трансфармацыі Рычарда.
  
  – Я ведаў, што не сплю. – Рычард пачырванеў яшчэ мацней. – Мабыць... мабыць, мне патрабавалася час, каб перастаць з гэтым змагацца. Калі мы ў Далінах, значыць, мы ў Далінах, хай такое і немагчыма. – Яго вочы знайшлі вочы Джэка, і той здзівіўся сверкнувшей у іх іскрынкі гумару. – Ты памятаеш гіганцкія пясочныя гадзіны на станцыі? – Джэк кіўнуў, і Рычард працягнуў: – Гэта ўсё і вырашыла... убачыўшы гэтыя гадзіны, я зразумеў, што мне гэта не сніцца. Таму што я б ніколі ў жыцці не змог прыдумаць такія гадзіны. Не змог бы. Проста... не змог бы. Калі б я сабраўся прыдумаць прымітыўныя гадзіны, яны ўключалі б у сябе мноства шасцяронак, шківы... не былі б гэтак простымі. Гэта значыць, яны мне не сніліся. Я бачыў перад сабой сапраўдныя пясочныя гадзіны. Такім чынам, сапраўдным было і ўсё астатняе.
  
  – А як ты зараз сябе адчуваеш? – спытаў Джэк. – Ты спаў вельмі доўга.
  
  – Я па-ранейшаму такі стомлены, што ледзь магу падняць галаву. І ў цэлым, баюся, адчуваю сябе не вельмі добра.
  
  – Рычард, я павінен цябе спытаць. Ёсць прычына, па якой ты баішся вярнуцца ў Каліфорнію?
  
  Рычард ўтаропіўся ў падлогу і паківаў галавой.
  
  – Ты калі-небудзь чуў аб месцы пад назвай «чорны гатэль»?
  
  Рычард працягваў пампаваць галавой. Гэта была няпраўда, але, як ужо зразумеў Джэк, яго сябар мог сживаться з новай рэальнасцю паступова – не разам. Раптам да Джэка дайшло, што Рычарду вядома нашмат больш, але пакуль ён не можа гэтага прызнаць. Так што з атрыманнем гэтай важнай інфармацыі прыйдзецца пачакаць. Магчыма, пакуль яны не дабяруцца да чорнага гатэля. Двайнік Раштона і двайнік Джэйсана: так, разам яны маглі дабрацца да мясціны і цямніцы Талісмана.
  
  – Што ж, добра. Хадзіць можаш?
  
  – Напэўна.
  
  – І гэта добра, таму што цяпер я хачу сее-што зрабіць – раз ужо ты не паміраеш ад пухліны мозгу. І мне патрэбна твая дапамога.
  
  – У чым? – спытаў Рычард і выцер лоб дрыготкай рукой.
  
  – Я хачу адкрыць пару скрынь на платформе і паглядзець, ці не зможам мы разжыцца зброяй.
  
  – Я ненавіджу зброю. Цярпець яго не магу. – Рычарда передернуло. – І табе таксама варта было б яго ненавідзець. Калі б ні ў каго не было зброі, твой бацька...
  
  – Так, а калі б у сьвіней былі крылы, яны б лёталі, – кіўнуў Джэк. – Я ўпэўнены, што нас пераследуюць.
  
  – Што ж, можа, гэта мой бацька. – У голасе Рычарда чулася надзея.
  
  Джэк што-то сказаў і высунуў рычаг з першага пазы. Цягнік пачаў запавольваць ход. Калі ён цалкам спыніўся, Джэк перасунуў рычаг у нейтральнае становішча.
  
  – Ты зможаш спусціцца ўніз?
  
  – Так, вядома, – адказаў Рычард і рэзка ўстаў. Яго калені падагнуліся, і ён плюхнуўся назад на лаву. Твар посерело яшчэ больш, лоб і верхняя губа заблішчалі ад поту. – Ох, напэўна, няма, – прашаптаў ён.
  
  – Не спяшайся. – Джэк падышоў да яго, адной рукой падхапіў пад локаць, іншую паклаў на цёплы вільготны лоб. – Расслабся. – Рычард на імгненне заплюшчыў вочы, потым паглядзеў на Джэка, у яго поглядзе чыталася абсалютная давер.
  
  – Я паспрабаваў устаць занадта хутка. Ногі зацяклі з-за таго, што я доўга заставаўся ў адным становішчы.
  
  – Тады будзем падымацца павольна, – адказаў Джэк, дапамагаючы зашипевшему ад болю Рычарду прыняць вертыкальнае становішча.
  
  – Балюча.
  
  – Цяпер усё пройдзе. Мне патрэбна твая дапамога, Рычард.
  
  Рычард асцярожна ступіў наперад, ізноў зашыпеў.
  
  – О-ох. – Ён перасунуў іншую нагу. Потым крыху нахіліўся, паляпаў далонямі па клубах і икрам. Джэк назіраў, як мяняецца твар Рычарда: на гэты раз не ад болю, а ад расплывавшегося па яго здзіўлення.
  
  Ён прасачыў за позіркам сябра і ўбачыў адну з голых обезьяноптиц, павольна пролетавшую перад цягніком.
  
  – Так, тут шмат дзіўнага, – заўважыў ён. – І я б адчуваў сябе значна спакайней, калі б мы знайшлі пад брызентам зброю.
  
  – А што, па-твойму, па іншы бок пагоркаў? – спытаў Рычард. – Тое ж самае?
  
  – Не, я думаю, там жыве больш людзей. Калі іх можна назваць людзьмі. Я двойчы бачыў, як за намі хто-то сачыў.
  
  На твары Рычарда адбілася паніка.
  
  – Я не думаю, што гэта хто-то з тваёй школы. Але цалкам магчыма, што яны яшчэ горш. Я не спрабую напалохаць цябе, дружа, аднак я пазнаёміўся з Праклятымі землямі трохі бліжэй, чым ты.
  
  – Праклятыя зямлі, – з сумневам паўтарыў Рычард. Прыжмурыўшыся, ўгледзеўся ў чырвоную пыльную даліну з астраўкамі травы колеру мачы. – Ох... гэта дрэва... ох...
  
  – Я ведаю, – кіўнуў Джэк. – Трэба пастарацца гэтага не заўважаць.
  
  – Хто, скажы на ласку, выклікаў такія разбурэння? – спытаў Рычард. – Прырода тут ні пры чым, сам разумееш.
  
  – Можа, з часам мы гэта высветлім. – Джэк дапамог Рычарду вылезці з кабіны, і цяпер абодва стаялі на вузкай падножцы над коламі. – У пыл не спускайся, – папярэдзіў ён. – Мы не ведаем, як глыбока можна ў яе праваліцца. Мне не хочацца выцягваць цябе.
  
  Рычард здрыгануўся – але, магчыма, таму, што краем вока заўважыў яшчэ адно крычаць, изнывающее ў пакутах дрэва. Ўдваіх хлопчыкі рушылі ўздоўж горбіўся цягніка, перабраліся па счэпцы да пустой таварным вагоне, па лесвічцы забраліся на дах. Лесвічка з іншага боку дазволіла ім спусціцца на платформу.
  
  Джэк тузануў за тоўсты пухнаты шнур, спрабуючы ўспомніць, як Андэрсу ўдалося з такой лёгкасцю развязаць вузел.
  
  
  
  – Я думаю, вузел тут. – Рычард падняў скручаныя кольца, напоминавшее пятлю вісельніка. – Джэк?
  
  – Паспрабуй.
  
  Рычарду не хапіла сіл, каб справіцца з вузлом, але калі Джэк прыйшоў да яго на дапамогу, «пятля» тут жа развязалася і брызент абляпіў скрыні. Джэк адкінуў яго край. Акрамя скрынь з «запчасткамі», на платформе стаялі і іншыя, меншыя, з надпісам «ЛІНЗЫ».
  
  – Вось і яны. – Джэк задаволена кіўнуў. – Шкада толькі, што ў нас няма мантыроўкі. – Ён паглядзеў на грэбень пагорка, і адно змучанае дрэва раскрыла рот і маўкліва заорало. Не сачыла за імі з грэбня чарговая галава? Не поўз ці ў іх бок чарговы гіганцкі чарвяк? – Давай паспрабуем зняць вечка з якога-небудзь скрыні.
  
  Рычард ступіў да яго.
  
  Шэсць энергічных рыўкоў – і Джэк адчуў рух і пачуў скрыгат цвікоў. Рычард працягваў цягнуць крышку ўверх са свайго боку.
  
  – Досыць, – спыніў яго Джэк. Рычард посерел яшчэ мацней, ды і стаў выглядаць горш. – Далей я сам. – Рычард адступіў і літаральна паваліўся на адзін з маленькіх скрынь. Потым выпрастаўся і пачаў вывучаць змесціва платформы.
  
  Джэк устаў перад вялікім скрыняй, узяўся за край вечка, глыбока ўдыхнуў, сціснуў зубы і пацягнуў крышку уверх са ўсёй сілы. Мышцы завібравалі таўшчэзныя ад напружання. Калі ён ужо збіраўся здацца, цвікі зноў заскрыгаталі, вылазячы з дрэва. З крыкам: «Э-Э-ЭХ!» – Джэк падняў вечка.
  
  Ўнутры, пабліскваючы машынным алеем, ляжалі шэсць аўтаматаў, якіх Джэк ніколі раней не бачыў: яны чымсьці нагадвалі матылькоў, напалову машыну, напалову казурка. Джэк дастаў адзін, агледзеў з усіх бакоў, спрабуючы зразумець, як ён працуе. Гэта быў аўтамат, такім чынам, да яго павінен быў прыкладацца магазін з патронамі. Джэк нахіліўся і скарыстаўся ствалом аўтамата, каб сарваць накрыўку з скрыні з «лінзамі». Як ён і чакаў, ўнутры выявіліся цяжкія прамасленыя крамы, спакаваныя ў поліэтылен.
  
  – Гэта «угд», – паведаміў Рычард. – Ізраільскі аўтамат. Вельмі папулярнае зброю. Любімая цацка тэрарыстаў.
  
  – Адкуль ты ведаеш? – спытаў Джэк, пацягнуўшыся за адным аўтаматам.
  
  – Я гляджу тэлевізар. А ты што падумаў?
  
  Джэк паэксперыментаваў з крамай, спачатку паспрабаваў ўставіць яго не тым бокам, потым знайшоў патрэбнае становішча. Пасля гэтага разабраўся з засцерагальнікам. Зняў з яго аўтамат. Паставіў зноў.
  
  – Якія яны выродлівыя, – вырвалася ў Рычарда.
  
  – Табе таксама прыйдзецца ўзяць адзін, так што не шкадуй. – Джэк уставіў краму ў аўтамат для Рычарда, пасля кароткага ваганні забраў з скрыні ўсе крамы; два сунуў у кішэні, два кінуў Рычарду, які здолеў злавіць іх, астатнія склаў у рэчавы мяшок.
  
  – Навошта табе столькі? – спытаў Рычард.
  
  – На ўсялякі выпадак, – адказаў Джэк.
  
  9
  
  Рычард паваліўся на сядзенне, як толькі яны вярнуліся ў кабіну, – ўздым і спуск па двух лесенкам і кароткая прагулка па вузкай металічнай паласе над коламі адабралі ў яго амаль усе сілы. Але ён пасунуўся, каб Джэк змог сесці, і з-пад налившихся свінцом стагоддзе назіраў, як яго сябар перасоўвае рычаг, каб крануць цягнік з месца. Джэк падняў понча і пачаў праціраць ім аўтамат.
  
  – Што ты робіш?
  
  – Сціраю машыннае масла. Табе б таксама трэба гэта зрабіць. Калі я скончу.
  
  Рэшту дня хлопчыкі прасядзелі ў адкрытай кабіне цягніка, сястры, імкнучыся не звяртаць увагі на якія крычаць дрэвы, окутывавший даліну пах тлену, уласны голад. Джэк заўважыў россып маленькіх язваў, якія расцвілі вакол рота Рычарда. Нарэшце ўзяў «угд» з рук аднаго, сам выцер з яго машыннае масла, вярнуў на месца краму. Салёны пот разъедал патрэсканыя вусны.
  
  Джэк заплюшчыў вочы. Можа, ён і не бачыў ніякіх галоў над грэбнем, можа, ніхто іх не гнаў. Ён пачуў, як засквірчэлі акумулятары, стрэліўшы блакітны іскрай, якая прымусіла Рычарда падскочыць. Імгненнем пазней ён заснуў, і снілася яму ежа.
  
  10
  
  Калі Рычард страсянуў Джэка за плячо, вырваўшы з свету, дзе той еў піцу памерам з аўтамабільнае кола, цені пачалі напаўзаць на даліну, змякчаючы агонію крычаць дрэў. Нават іх сагнутыя, зачыняюць рукамі асобы сілуэты здаваліся выдатнымі ў цьмяным, адыходзячым святле. Густа-чырвоная пыл мерцала і поблескивала. Ложившиеся на яе цені удлинялись на вачах. Агідная жоўтая трава стала мякка-аранжавай. Які растае багрянец афарбаваў скалы на мяжы даліны.
  
  – Я падумаў, што ты, магчыма, захочаш гэта ўбачыць. – Рычард усміхнуўся. Вакол яго рота з'явіліся новыя язвы. – Так незвычайна... я пра спектр.
  
  Джэк спалохаўся, што зараз пачуе ад Рычарда навуковае абгрунтаванне змены каляровай гамы на заходзе сонца, але яго стомленаму, хвораму аднаму было не да фізікі. У маўчанні хлопчыкі назіралі, як змярканне згушчаюць колеру, ператвараючы заходні небасхіл у пурпурное зарыва.
  
  – Ты ведаеш, што яшчэ мы вязем з сабой? – спытаў Рычард.
  
  – Што? – пацікавіўся Джэк. Па праўдзе кажучы, яго гэта не хвалявала. Ён толькі ведаў, што нічога добрага везці яны не маглі. І спадзяваўся, што дажыве да наступнага заходу, такога ж прыгожага і велічнага.
  
  – Пластычную выбухоўку. Па два фунта ў фасоўцы. Ва ўсякім выпадку, я думаю, што па два фунта. У нас яе дастаткова, каб падарваць цэлы горад. Калі адзін з гэтых аўтаматаў выпадкова стрэліць ці хто-то всадит кулю ў адзін з пакетаў, ад цягніка застанецца толькі велізарная дзірка ў зямлі.
  
  – Я страляць не буду, ды і ты, мяркую, таксама, – адказаў Джэк і дазволіў сабе палюбавацца заходам, які дзіўным чынам і папярэджваў аб новых выпрабаваннях, і падводзіў рысу пад ужо свершившимися. Джэку раптам успомнілася ўсё, што здарылася з ім пасля сыходу з «Альгамбры». Ён убачыў сваю маці, якая п'е чай у маленькім кафэ, стомленую, састарэлыя жанчыну; Спідзі Паркера, які сядзіць пад дрэвам; Ваўка, назіраў за статкам; Смоуки і Лоры з жудаснага «Бара Апдайка ў Оутли»; усе ненавісныя асобы ў «Лучезарном доме» – Гека Баста, Сонні Сінгэр і іншых. Асабліва востра яму не хапала Ваўка, таму што набиравший сілу закат нагадаў аб ім з новай сілай, хоць Джэк і не мог растлумачыць, чаму менавіта закат так падзейнічаў на яго. Яму хацелася ўзяць Рычарда за руку, але ён не адважваўся. Потым падумаў: А чаму няма? – і прасоўваў руку па лаве, пакуль не намацаў шурпатую, бязвольную пэндзаль аднаго. Накрыў яе далонню.
  
  – Я зусім разбалеўся, – прашаптаў Рычард. – Гэта не так... як раней. Страўнік ные, усе твар чухаецца.
  
  – Думаю, табе стане лепш, як толькі мы выберамся з гэтага месца, – падбадзёрыў яго Джэк. Але якія ў цябе доказы, доктар? – спытаў ён сябе. Якія ў цябе ёсць доказы, што ты проста-проста не травишь яго? Ніякіх. Ён ужо сжился з нядаўна ўзніклай (або адкрытай зноўку) ідэяй: Рычард – неабходная частка таго, што павінна адбыцца ў чорным гатэлі. Для выканання місіі яму спатрэбіцца Рычард Слоўт, і не толькі таму, што Рычард Слоўт мог адрозніць пластычную выбухоўку ад угнаенняў.
  
  Бываў ці ўжо Рычард у чорным гатэлі? Непадалёк ад Талісмана? Джэк паглядзеў на свайго сябра, дышавшего натужна і неглыбока. Рука Рычарда на навобмацак здавалася вылепленае з халоднага воску.
  
  – Мне больш не патрэбны гэты аўтамат. – Рычард спіхнуў «угд» з каленяў. – Ад паху мяне каламуціць.
  
  – Добра. – Джэк паклаў аўтамат сабе на калені. Адно з дрэў прокралось у зону яго перыферыйнага гледжання і бязгучна завопило ад невыноснай мукі. Хутка з'явяцца сабакі-мутанты. Джэк паглядзеў на пагоркі па левую руку – з боку Рычарда – і ўбачыў человекоподобную постаць, пробиравшуюся паміж скаламі.
  
  11
  
  – Гэй! – усклікнуў ён, не верачы сваім вачам. Палымяны закат, безуважным да яго трывогі, па-ранейшаму ператвараў пачварнасць ў прыгажосць. – Гэй, Рычард!
  
  – Што? Ты таксама захварэў?
  
  – Думаю, я каго-небудзь бачыў. З твайго боку. – Джэк зноў ўгледзеўся ў высокія скалы, але ніякага руху не заўважыў.
  
  – Мне без розніцы, – адказаў Рычард.
  
  – А вось гэта ты дарма. Звярні ўвагу, як яны выбіраюць час. Хочуць падабрацца да нас менавіта ў той момант, калі занадта цёмна і нам іх не разглядзець.
  
  Рычард прыадчыніў левы вачэй і з неахвотай паглядзеў.
  
  – Нікога не бачу.
  
  – Я таксама, але я рады, што мы зазірнулі на платформу і ўзялі аўтаматы. Калі ласка, Рычард, сядзь і поглядывай па баках, калі хочаш выбрацца адсюль жывым.
  
  – Які ж ты зануда. Чорт! – Але Рычард сеў і адкрыў абодва вочы. – Я нічога тут не бачу, Джэк. Становіцца занадта цёмна. Цябе, напэўна, причудилось...
  
  – Ціха, – перапыніў яго Джэк. – Ён падумаў, што заўважыў другое цела, проскользнувшее паміж скаламі на грэбні. – Іх ужо двое. Цікава, ці з'явіцца трэці.
  
  – А мне цікава, ці ёсць хоць адзін. – Рычард паціснуў плячыма. – Навошта каму-то прычыняць нам шкоду? Я хачу сказаць, гэта...
  
  Джэк павярнуў галаву і паглядзеў наперад. Хто-то схаваўся за ствол аднаго з якія крычаць дрэў. І Джэк мог паклясціся, што памерамі гэты хто-то нашмат пераўзыходзіў сабаку.
  
  – Так-так, – кіўнуў Джэк. – Я думаю, яшчэ адзін хлопец чакае нас наперадзе. – На імгненне страх паралізаваў яго – ён не ведаў, як абараніцца адразу ад трох нападнікаў. Страўнік скрутило. Джэк ўзяў з каленяў «угд» і тупа ўтаропіўся на аўтамат, нібы варожачы, а ці зможа пусціць яго ў ход. І ці ёсць агнястрэльную зброю ў насельнікаў Праклятых зямель?
  
  – Рычард, ты ўжо прабач, але на гэты раз справы нашы дрэнныя, і мне вельмі патрэбна твая дапамога.
  
  – Што мне рабіць? – дрыготкім голасам спытаў Рычард.
  
  – Вазьмі зброю. – Джэк працягнуў яму аўтамат. – І я думаю, нам трэба ўстаць на калені, каб не быць для іх зручнай мішэнню.
  
  Ён саслізнуў з лавы. Рычард паўтарыў яго манеўр, толькі павольна, нібы знаходзіўся пад вадой.
  
  Ззаду пачуўся працяглы крык, яму адказаў другі, з пагоркаў.
  
  – Яны ведаюць, што мы іх заўважылі, – прашаптаў Рычард. – Але дзе яны?
  
  Адказ яны атрымалі неадкладна. Усё яшчэ бачны ў догорающих ліловых прыцемках чалавек у лахманах – ці напоминавшее чалавека істота – выскачыў з-за хованкі і пабег уніз па схіле да цягніка. Ён нешта крычаў, зусім як індзеец, а ў руках у яго была... Быццам бы гнуткая палка, і Джэк яшчэ спрабаваў зразумець, што гэта такое, калі хутчэй пачуў, чым убачыў, як што-то вузкае рассекло паветра над яго галавой.
  
  – Вось блін! У іх лукі і стрэлы! – усклікнуў ён.
  
  Рычард застагнаў, і Джэк спалохаўся, што таго зараз званітуе.
  
  – Я павінен яго застрэліць.
  
  Рычард шумна праглынуў і выдаў нейкі гук, не падобны на слова.
  
  – Чорт. – Джэк зняў аўтамат з засцерагальніка. Падняў галаву і ўбачыў, што подбежавший зусім блізка абадранец як раз адпускае туга нацягнутую цеціву. Калі б ён трапіў у мэта, гэта відовішча стала б апошнім у жыцці Джэка, але страла стукнулася аб кабіну і адляцела. Джэк ускінуў «угд» і націснуў спускавы кручок.
  
  Якое рушыла стала для яго поўнай нечаканасцю. Ён чакаў, што аўтамат, не дергаясь, паслухмяна выпусціць некалькі куль. Замест гэтага «угд» запрыгал у яго руках, нібы дзікі звер, а ад грукату ледзь не лопнулі барабанныя перапонкі. Смурод спаленага пораху апякла нос. Абадранец ускінуў рукі, але ад здзіўлення, а не таму, што яго параніла. Джэк нарэшце-то зразумеў, што трэба прыбраць палец з кручка. Ён паняцця не меў, колькі зрабіў стрэлаў і колькі патронаў засталося ў краме.
  
  – Трапіў? Трапіў? – спытаў Рычард.
  
  Абадранец бег уверх па схіле, шлёпаючы вялізнымі плоскімі ступнямі. Цяпер Джэк разгледзеў, што гэта не ногі, а велізарныя пласціны, прымацаваныя да ног, мясцовы аналаг снегоступов. Мужчына спрабаваў як мага хутчэй дабрацца да бліжэйшага дрэва, каб схавацца за ім.
  
  Джэк падняў «угд», прыцэліўся. Потым мякка націснуў спускавы кручок. Аўтамат запрыгал ў руках, але не так моцна, як у першы раз. Кулі паляцелі па шырокай дузе, і як мінімум адна знайшла мэта, таму што оборванца адкінула ў бок, нібы яго збіў грузавік. Ногі выскачылі з снегоступов.
  
  – Дай мне твой аўтамат. – Джэк ўзяў у Рычарда «узі». Па-ранейшаму стоячы на каленях, выпусціў палову крамы ў цёмныя цені перад цягніком, спадзеючыся, што забіў істота, поджидавшее іх там.
  
  Яшчэ адна страла адскочыла ад кабіны, іншая тырчала ў борт таварнага вагона.
  
  Рычард тросся і плакаў на падлозе.
  
  – Перезаряди мой аўтамат, – загадаў яму Джэк, дастаў з кішэні поўны краму і сунуў пад нос Рычарду. Затым агледзеў даліну ў пошуках другога нападніка. Яшчэ хвіліна, і наступіць поўная цемра.
  
  – Я яго бачу, – крыкнуў Рычард. – Я яго бачу – вунь там! – Ён паказваў на цень, якая бясшумна і хутка рухалася сярод скал, і Джэк выдаткаваў тыя, што засталіся ў краме другога «угд патроны», каб расправіцца з ёй. Ледзь грукат стрэлаў верш, Рычард забраў у яго аўтамат і сунуў яму ў рукі іншага, з поўным крамай.
  
  – Карошие мальчуки, карошие мальчуки. – Голас чуўся спераду справа, але яны не маглі вызначыць, як далёка знаходзіцца гаварыў. – Вы адразу стоп, я адразу стоп таксама, ясная? З гэтым канец, справе канец. Вы карошие мальчуки, можа, прадаць мне гэтая оружье? Вы карошо забіваць, я бачу.
  
  – Джэк! – істэрычна прашаптаў Рычард, папярэджваючы аб небяспецы.
  
  – Кінь лук і стрэлы! – крыкнуў Джэк, не падымаючыся з падлогі.
  
  – Джэк, ты што? – прашаптаў Рычард.
  
  – Я іх кідаць адразу, – паведаміў голас, яго ўладальнік па-ранейшаму знаходзіўся наперадзе і на досыць вялікай адлегласці. Што-то лёгкае ўпала ў пыл. – Вы, мальчуки, стоп, прадаць мне оружье, так?
  
  – Добра, – адказаў Джэк. – Падыдзі, каб мы маглі цябе бачыць.
  
  Джэк перасунуў рычаг у нейтральнае становішча, і цягнік тут жа стаў скідаць хуткасць.
  
  – Як толькі я закричу, – прашаптаў Джэк Рычарду, – як мага хутчэй сдвинь рычаг наперад, ясна?
  
  – Госпадзе, – выдыхнуў Рычард.
  
  Джэк пераканаўся, што аўтамат, перададзены яму Рычардам, зняты з засцерагальніка. Струменьчык поту шкла па лбе ў правае вока.
  
  – Усё карошо, так-а! – крыкнуў нябачны суразмоўца. – Мальчуки можна сесці, ды-а. Сесці, мальчуки.
  
  Сесці-устаць, сесці-устаць, не спаць, не спаць.
  
  Цягнік павольна каціўся наперад.
  
  – Вазьміся за рычаг, – прашаптаў Джэк. – Ужо хутка.
  
  Дрыготкая рука Рычарда, якая выглядала занадта маленькай і дзіцячай, няздольнай зрабіць што-то сур'ёзнае, дакранулася да рычага.
  
  Джэк раптам успомніў старога Андэрса, які стаяў на каленях на покоробленном драўляным падлозе станцыі і пытаючага: «Але ты будзеш у бяспекі, мой спадар?» Джэк тады не ўспрыняў гэтае пытанне сур'ёзна. Што маглі супрацьпаставіць Праклятыя зямлі хлопцу, які варочаў піўныя бочкі для Смоуки Апдайка?
  
  І калі крыху раней Джэк баяўся, як бы Рычард не облевал далінскі аналаг паліто Майлза. П. Кайгера, цяпер яго трывожыла іншае: як бы не накласці у штаны.
  
  Выбух смеху разарваў цемру. Джэк падабраўся, падняў аўтамат і крыкнуў у той самы момант, калі цяжкае цела ўдарылася ў бок кабіны і прижалось да яе. Рычард рушыў рычаг наперад, цягнік з лёгкім рыўком крануўся.
  
  Голая валасатая рука схапілася за стойку. Гэта перабор нават для Дзікага Захаду, падумаў Джэк, калі цела госця нависло над імі. Ён сам ледзь не абрабіўся ад страху, а Рычард завішчаў.
  
  Амаль усе твар займалі зубы, злосную морду, выразам не уступавшую оскалившей іклы грымучай змяі. З кончыка аднаго з зубоў упала кропелька – як выказаў здагадку Джэк, яду. На хлопчыкаў глядзела змяіная галава з маленечкім носам. У адной перепончатой руцэ прышэлец сціскаў нож. Ад страху Джэк стрэліў не цэлячыся.
  
  Але істота зварухнулася і отпрянуло. Джэку спатрэбілася доля секунды, каб убачыць, што няма больш ні перепончатой пэндзля, ні нажа. Прышэлец махнуў акрываўленым обрубком і пакінуў чырвонае пляма на кашулі Джэка. У гэта імгненне розум пакінуў хлопчыка, аднак яго пальцы дзейнічалі самі па сабе: нацэліў «угд» у грудзі істоты і націснулі на спускавы кручок.
  
  Велізарная дзірка ўзнікла ў цэнтры валасатай грудзей, і зубы, з якіх капае яд, пстрыкнулі – пашча зачынілася. Джэк не здымаў пальца з кручка, а ствол аўтамата падняўся, нібы сам па сабе, і за секунду развярнуў галаву істоты. Потым яно знікла. Засталіся толькі вялікая крывяны пляма на баку кабіны і крывавы след на кашулі Джэка. Толькі яны сведчылі аб рэальнасці таго, што адбылося.
  
  – Беражыся! – крыкнуў Рычард.
  
  – Я яго зрабіў, – выдыхнуў Джэк.
  
  – Куды ён падзеўся?
  
  – Зваліўся, – адказаў Джэк. – Ён мёртвы.
  
  – Ты адарвала яму руку, – прашаптаў Рычард. – Як табе гэта ўдалося?
  
  Джэк паглядзеў на свае далоні і ўбачыў, як яны трасуцца. Кабіну ахутвала смурод гарэлага пораху.
  
  – Ўявіў сябе трапным стралком, – адказаў ён, апусціў рукі і аблізнуў вусны.
  
  
  
  Дванаццаць гадзін праз, калі сонца зноў паднялося над Праклятымі землямі, хлопчыкі не спалі: абодва правялі ноч, як вартавыя, з зброяй на каленях, напружваючыся пры кожным гуку. Памятаючы аб тым, наколькі вялікі запас патронаў на цягніку, Джэк час ад часу выпускаў кароткія чэргі. І якія жылі ў гэтай частцы Праклятых зямель людзі або монстры – калі такія меліся – на ўвесь другі дзень хлопчыкаў пакінулі ў спакоі. Гэта магло азначаць, стомлена думаў Джэк, што тутэйшыя насельнікі ведалі аб агнястрэльнай зброі. А можа, у адноснай блізкасці ад заходняга ўзбярэжжа ніхто не хацеў звязвацца з цягніком Моргана. Ён не стаў дзяліцца гэтымі думкамі з Рычардам, які большую частку шляху прасядзеў з затуманенымі, нічога не бачаць вачыма. Падобна на тое, у яго паднялася тэмпература.
  
  12
  
  Да вечара гэтага дня ў едком паветры Джэк адчуў пах салёнай вады.
  
  
  
  Кіраўнік 36
  
  Джэк і Рычард ідуць на вайну
  
  1
  
  Закат ў гэты вечар пашырыўся – з набліжэннем да акіяну пагоркі сглаживались, – але страціў частку свайго хараства. Джэк спыніў цягнік на вяршыні пакатага ўздыму і зноў адправіўся на платформу. Прабыў там амаль гадзіну – пурпур сышоў з неба, а на ўсходзе падняўся месяцовы серп – і вярнуўся з шасцю невялікімі скрынямі, на якіх было напісана «ЛІНЗЫ».
  
  – Адчыні іх, – загадаў ён Рычарду. – Палічы. Ты назначаешься Захавальнікам крам.
  
  – Пышна, – стомлена адказаў Рычард. – Я ведаў, што не дарма атрымліваю адукацыю.
  
  Джэк зноў адправіўся на платформу, і калі выкрываў чарговы скрыню «ЗАПЧАСТАК», з цемры пачуўся грубы, хрыплы крык, за якім рушыў услед енк болю.
  
  – Джэк? Джэк, ты там?
  
  – Так, я тут, – адгукнуўся Джэк. Падумаў, што не варта ім перекрикиваться, як дзвюм жанчынам праз высокі плот, але, мяркуючы па голасе, Рычард быў на грані панікі.
  
  – Хутка прыйдзеш?
  
  – Прама цяпер. – Джэк больш актыўна зарабіў ствалом «узі». Яны ўжо выязджалі з Праклятых зямель, але яму не хацелася зацягваць стаянку. Ён разумеў, што самае простае – перанесці скрыню з аўтаматамі ў кабіну цягніка, аднак той занадта шмат важыў.
  
  Свае «угд» кішэню не цягнуць, падумаў Джэк і засмяяўся ў цемру.
  
  – Джэк? – пранізліва ўскрыкнуў Рычард.
  
  – Цішэй, сябрук.
  
  – Не называй мяне дружком.
  
  Заскрыгаталі цвікі, вечка трохі прыўзнялася, і Джэку не склала працы адкінуць яе. Ён узяў яшчэ два аўтамата і ўжо рушыў у зваротны шлях, калі ўбачыў іншы скрыню, памерам з скрынку для невялікага тэлевізара. Раней яго хавала палотнішча брызенту.
  
  Джэк прайшоў па даху вагона ў слабым святле месяца, адчуваючы лёгкі ветрык, дувший ў твар. Смурод тлену знікла, ветрык нёс з сабой вільгаць і пах солі.
  
  – Што ты там рабіў? – накінуўся на яго Рычард. – Джэк, у нас жа ёсць аўтаматы! І ў нас ёсць патроны! Навошта ты хадзіў туды за новымі? Хто-то мог забрацца сюды ў тваю адсутнасць!
  
  – Нам трэба больш аўтаматаў, таму што пры працяглай стральбе яны пераграваюцца, – адказаў Джэк. – Больш патронаў, таму што страляць, магчыма, прыйдзецца шмат. Я таксама гляджу тэлік, ведаеш. – І ён зноў накіраваўся да таварнага вагона. Хацеў паглядзець, што ў «тэлевізійнай» скрынцы.
  
  Рычард схапіў Джэка. Паніка ператварыла яго руку ў птушыную лапу з кіпцюрамі.
  
  – Рычард, усё будзе добра...
  
  – Хто-то можа напасці на цябе там!
  
  – Я думаю, мы практычна выехалі з Карысць...
  
  – Хто-то можа напасці на мяне тут! Джэк, не пакідай мяне аднаго!
  
  Рычард заплакаў. Не адвярнуўся ад Джэка, не закрыў твар рукамі – проста стаяў і плакаў. Зусім безабаронны. Джэк абняў яго. Прыціснуў да грудзей.
  
  – Калі хто-то нападае на цябе і заб'е, што будзе са мной? – ўсхліпваў Рычард. – Як мне ўдасца выбрацца з гэтага месца?
  
  Я не ведаю, падумаў Джэк. Сапраўды не ведаю.
  
  2
  
  У выніку Рычард адправіўся з ім у апошняе падарожжа на платформу. Джэку прыйшлося дапамагаць яму падымацца па лесвічцы, падтрымліваць на даху вагона, дапамагаць спусціцца. І Рычард мала чым адрозніваўся ад хроменькой бабулькі, якую пераводзяць праз вуліцу. З галавой у Рацыянальнага Рычарда вызначана стала лепей... але фізічных сіл толькі зменшылася.
  
  Хоць скрозь шчыліны паміж дошак праблісквала машыннае масла, надпіс на скрынцы абвяшчала «САДАВІНА». І гэта была амаль што праўда. Адкінуўшы крышку, Джэк ў гэтым пераканаўся. Скрынку запаўнялі ананасы. Толькі выбуховыя.
  
  – Святая Ганна, – прашаптаў Рычард.
  
  – Кім бы яна ні была, – пагадзіўся Джэк. – Дапамажы мне. Я думаю, кожны з нас можа засунуць пад кашулю чатыры ці пяць штук.
  
  – Навошта табе такі арсенал? – спытаў Рычард. – Збіраешся змагацца з войскам?
  
  – Што-то ў гэтым родзе.
  
  3
  
  Ідучы з Джэкам па даху вагона, Рычард паглядзеў на неба і ледзь не страціў прытомнасць. Пахіснуўся і, не схвати яго Джэк, зваліўся б. Толькі цяпер Рычард ўсвядоміў, што бачыць сузор'я, якія не ззяюць ні над Паўночным, ні над Паўднёвым паўшар'ямі. Над ім мігцелі чужыя зоркі... але яны складваліся ў сузор'я, і дзе-то ў гэтым неведомом, неверагодным свеце маракі маглі арыентавацца па іх. Менавіта гэтая думка канчаткова пераканала Рычарда, што ён у іншым свеце... і ўсведамленне гэтага аглушыла яго.
  
  Потым аднекуль здалёк да яго данёсся голас Джэка:
  
  – Гэй, Рычы! Джэйсан! Ты ледзь не зваліўся ўніз!
  
  У рэшце рэшт яны дабраліся да кабіны.
  
  Джэк перасунуў рычаг наперад, і цягнік Моргана з Орриса зноў заскользил па рэйках. Хлопчык агледзеў падлогу кабіны: чатыры аўтамата «узі», амаль дваццаць купак па дзесяць крам і дзесяць ручных гранат, чэкі якіх нагадвалі колцы на піўных банках.
  
  – Калі нам не хопіць гэтага, значыць, усё бескарысна, – вырашыў ён.
  
  – А каго ты чакаеш, Джэк?
  
  Джэк толькі пакруціў галавой.
  
  – Ты, напэўна, думаеш, што карысці ад мяне ніякай, так? – спытаў Рычард.
  
  Джэк ўсміхнуўся.
  
  – Заўсёды так думаў, сябрук.
  
  – Не называй мяне дружком!
  
  – Дружа, дружа, дружа!
  
  На гэты раз даўняя жарт выклікала лёгкую ўсмешку, якая толькі падкрэсліла россып язваў каля вуснаў Рычарда... але гэта было хоць што-то.
  
  – Нічога не здарыцца, калі я крыху пасплю? – спытаў Рычард, адсоўваючы аўтаматныя крамы і уладкоўваючыся ў куце. Ён накрыўся понча Джэка. – Усе гэтыя ўздымы і спускі. Думаю, я сапраўды хворы, таму што адчуваю сябе зусім вымотавшимся.
  
  – Не здарыцца, – запэўніў Джэк. У яго, здаецца, адкрылася другое дыханне. І ён разумеў, што хутка яно яму вельмі спатрэбіцца.
  
  – Я чую акіян. – У голасе сябра Джэк пачуў дзіўную сумесь любові, нянавісці, настальгіі і страху. Вочы Рычарда зачыніліся.
  
  Цягнік развіў максімальную хуткасць. Ніколі раней Джэк не адчуваў так востра, што канец – нейкі, але канец – гэтак блізкі.
  
  4
  
  Яшчэ да заходу месяца сумныя і жахлівыя ландшафты Праклятых зямель засталіся ззаду. Зноў з'явілася «пшаніца». Крыху адрознівалася ад той, што расла ў Эліс-Бриксе, але лучившаяся чысцінёй і здароўем. Джэк пачуў далёкія крыкі птушак, быццам бы чаек. У гэтых крыках гучала невыноснае адзінота, асабліва вострае сярод бязмежных палёў з ледзь адчувальным водарам садавіны і ўсё больш ўзмацняюцца пахам марской солі.
  
  Пасля паўночы з'явіліся дрэвы, галоўным чынам іглічныя, і сасновы дух, змешваючыся з віселі ў паветры прысмакам солі, здавалася, умацоўваў сувязь паміж месцам, куды Джэк накіроўваўся, і месцам, адкуль ён адбыў. Джэк і яго маці рэдка бывалі ў паўночнай Каліфорніі – магчыма, таму, што Блоут часта там адпачываў, – але Джэк памятаў словы Лілі аб тым, што мясцовасць у Mendocino і Саусалито выглядае зусім як Новая Англія, аж да дамоў, «солонок» і «кейп-кодаў». Таму здымкі многіх фільмаў, дзеянне якіх разгортвалася ў Новай Англіі, праводзіліся на поўначы штата, а не на іншым ўзбярэжжа краіны, і часцей за ўсё гледачы не заўважалі розніцы.
  
  
  
  Так, значыць, я дзіўным чынам вяртаюся ў тое самае месца, адкуль з'ехаў.
  
  
  
  Рычард: «Ты збіраешся змагацца з войскам?»
  
  Джэка радавала, што Рычард заснуў, і яму не прыйшлося адказваць на гэтае пытанне; ва ўсякім выпадку, пакуль.
  
  Андэрс: «Д'ябальскія штуковіны. Для дрэнных Ваўкоў. Каб адвезці да чорнага гатэлю».
  
  Д'ябальскімі штуковинами апынуліся аўтаматы «угд», пластычная выбухоўка, гранаты. Д'ябальскія штуковіны знаходзіліся ў цягніку. Дрэнныя Ваўкі – няма. Таварны вагон, аднак, пуставаў, і Джэку гэты факт здаўся вельмі пераканаўчым.
  
  
  
  Вось табе гісторыя, Рычы-бой, і я вельмі рады, што ты спіш, а таму мне няма неабходнасці распавядаць яе. Морган ведае, што я прыйду, і плануе вечарыну-сюрпрыз. Толькі з торта павінны выскачыць не голыя красуні, а пярэваратні, і ў якасці падарункаў яны прапануюць аўтаматы «угд» і гранаты. Што ж, цягнік мы, можна сказаць, выкралі і прыедзем за дзесяць або дванаццаць гадзін да пакладзенага тэрміна, але калі мы накіроўваемся ў лагер, поўны Ваўкоў, якія чакаюць з'яўлення далінскага «чу-чу» – а я думаю, што менавіта туды мы і накіроўваемся, – каб застацца ў жывых, нам спатрэбіцца ўся магчымая раптоўнасць.
  
  
  
  Джэк правёў рукой па шчацэ.
  
  Будзе прасцей спыніць цягнік на дастатковай адлегласці ад ўдарнага атрада Моргана і па шырокаму колу абыйсці лагер. Прасцей і бяспечней.
  
  
  
  Але тады дрэнныя Ваўкі застануцца жывыя, Рычы, ты гэта разумееш?
  
  
  
  Джэк паглядзеў на арсенал, які ляжаў на падлозе кабіны, і спытаўся ў сябе, ці сапраўды ён планаваў рэйд камандас на Ваўчыную брыгаду Моргана. Тых яшчэ камандас. Старога добрага Джэка Соера, караля валацугаў-посудомойщиков, і яго каматознага закадычнага сябра Рычарда. Джэк задаўся пытаннем, а ці не звар'яцеў ён. Падобна на тое, таму што менавіта гэта ён і планаваў. Морган з усімі яго Ваўкамі ніяк не маглі чакаць такога... і ўжо вельмі яны дасталі Джэка, вельмі-вельмі. Па-чартоўску дасталі. Высеклі яго самога, забілі Ваўка. Знішчылі школу і вялікую частку разважнасці Рычарда. А Морган Слоўт, напэўна, зараз у Нью-Гемпшыры, не дае спакою маці Джэка.
  
  Вар'яцтва або няма, прыйшоў час расплаты.
  
  Джэк нахіліўся, падняў адзін з зараджаных аўтаматаў і паклаў на калені. Цягнік працягваў каціцца па рэйках, а пах солі узмацняўся.
  
  5
  
  У перадсвітальныя гадзіны Джэк трохі паспаў, прываліўшыся да рычага. Напэўна, ён бы не надта ўзрадаваўся, даведаўшыся, што жартаўнікі празвалі падобныя рычагі «чортавай качаргой». З прыходам світанку Джэка разбудзіў Рычард.
  
  – Што-то наперадзе.
  
  Перш чым паглядзець наперад, Джэк зірнуў на Рычарда. Ён спадзяваўся, што пры дзённым святле той будзе выглядаць лепш, але нават слабога свячэння зары хапала, каб зразумець, што Рычард хворы. У святле новага дня яго скура з шэрай стала жоўтай... але не больш таго.
  
  – Гэй! Цягнік! Прывітанне табе, вялікі гробаны цягнік! – Гэтыя крыкі больш нагадвалі звярыны роў. Джэк павярнуў галаву.
  
  Яны набліжаліся да маленькай вартоўні, нагадваў бліндаж.
  
  У старожкі стаяў Воўк, але яго падабенства з Ваўком Джэка абмяжоўвалася бліскучымі аранжавымі вачыма. У гэтага Ваўка галава здавалася неверагодна плоскай, нібы чыя-то рука зрэзала верхнюю частку чэрапа. І ўвесь твар выглядала прыдаткам да ніжняй сківіцы, якая нагадвала камень, які завіс над абрывам. Нават напісаная на гэтым твары нечаканая радасць не магла схаваць жахлівай тупасці яго ўладальніка. Ўздоўж шчок віселі касічкі. На лбе відаць быў шнар у выглядзе літары «Х».
  
  Насіў воўк нейкае падабенства уніформы найміта – у яго паданні: мехаватыя зялёныя штаны і чорныя боты з адрэзанымі мысками, каб не заціскалі кіпцюрыстыя валасатыя пальцы.
  
  – Цягнік! – пракрычаў або прагыркаў Воўк. Да яго заставалася не больш за пяцьдзесят ярдаў. Ён пачаў падскокваць, шырока ўсміхаючыся, заскрыгаў пальцамі. З ніжняй сківіцы непрывабнымі шмаццём пена ляцела. – Цягнік! Цягнік! Гробаны цягнік ПРАМА ТУТ І ЦЯПЕР! – Яго рот раскрыўся ў широченной усмешцы, прадэманстраваўшы велізарная колькасць зламаных жоўтых клінкоў. – Вы, хлопцы, па-чартоўску рана, добра, добра!
  
  – Джэк, хто гэта? – спытаў Рычард. Яго рука панічна сціскала плячо сябра, але голас, трэба аддаць яму належнае, гучаў спакойна.
  
  – Гэта Воўк. Адзін з Ваўкоў Моргана.
  
  Ну вось, Джэк, ты і вымавіў яго імя. Прыдурак!
  
  Але хвалявацца пра гэта часу не было. Яны амаль параўняліся з чуйнай, і Воўк вызначана збіраўся заскочыць у кабіну. А пакуль танцаваў у пылу ў сваіх абрэзаных чаравіках. З-пад які пераходзіў голую грудзі пустога патронташа тырчала дзяржальня нажа, але ніякага агнястрэльнай зброі не назіралася.
  
  Джэк пераключыў «угд» на стральбу адзінкавымі патронамі.
  
  – Морган? Хто такі Морган? Які Морган?
  
  – Не цяпер, – адрэзаў Джэк.
  
  Ён цалкам засяродзіўся на Ваўка. Дзеля яго расцягнуў вусны ў шырокай, як быццам прылеплены усмешцы, трымаючы «угд» на каленях, каб Воўк не ўбачыў аўтамат раней часу.
  
  – Цягнік Андэрса! Усё-тваю-маці-добра! Тут і цяпер!
  
  Справа ад кабіны, над шырокай падножкай, тырчала вялікая дзяржальня-клямар. Ухмыляючыся, губляючы на падбародак сліну, Воўк – відавочна, вар'яцкі – схапіўся за клямку і лёгка заскочыў на падножку.
  
  – Гэй, а дзе стары? Воўк! Дзе...
  
  Джэк падняў «угд» і увагнаў кулю ў левы вачэй Ваўка.
  
  Люты аранжавы святло згасла, як агеньчык свечкі ад моцнага парыву ветру. Воўк зваліўся з падножкі, нагадваючы чалавека, спіной падальнага ў ваду. Цяжка грымнуўся аб зямлю.
  
  – Джэк! – Рычард разгарнуў Джэка да сябе. Ён здаваўся не менш вар'ятам, чым Воўк, толькі яго твар скрывіўся ад жаху – не ад радасці. – Ты казаў пра майго бацьку? Мой бацька ў гэтым замяшаны?
  
  – Рычард, ты мне давяраеш?
  
  – Так, але...
  
  – Тады давай не будзем пра гэта. Давай не будзем. Цяпер не час.
  
  – Але...
  
  – Вазьмі аўтамат.
  
  – Джэк...
  
  – Рычард, вазьмі аўтамат!
  
  Рычард нахіліўся і падняў з падлогі «узі».
  
  – Я ненавіджу зброю, – сказаў ён.
  
  – Так, ведаю. Сам не вельмі-то люблю яго, Рычы-бой. Але прыйшоў час расплаты.
  
  6
  
  Рэйкі набліжаліся да высокага бярвеністай частоколу. З-за яго даносіліся хрыпы, крыкі, рытмічныя воплескі, тупат маршыруюць па голай зямлі ног. Іншыя гукі не паддаваліся распазнанні, але ў сукупнасці яны падказалі Джэку, што адбывалася за плотам: там муштравалі салдат. Ад старожкі да частаколу было паўмілі, і Джэк не сумняваўся, што за ўсім гэтым шумам хто-то пачуў яго адзіночны стрэл. Электрычны цягнік ехаў амаль бясшумна. Яны маглі ў поўнай меры скарыстацца эфектам раптоўнасці.
  
  Рэйкі знікалі пад зачыненымі двухстворкавымі варотамі ў бярвеністай сцяне. Джэк бачыў святло, якое пранікала скрозь шчыліны паміж дрэнна ошкуренными бярвёнамі.
  
  – Джэк, цябе б лепш скінуць хуткасць. – Яны знаходзіліся ў ста пяцідзесяці ярдаў ад варот. За сцяной галасы раўлі: «Кгу-хом! Гас-дфа! Тги-шетыре! Кгу-хом!»
  
  Джэк зноў падумаў пра зверолюдях Герберта Уэлса, і па яго целе прабегла дрыготка.
  
  – Нельга, дружа. Мы проломим вароты. Яшчэ паспееш праспяваць «Рыбнае прывітанне»[33].
  
  – Джэк, ты з глузду з'ехала!
  
  – Ведаю.
  
  Сто ярдаў. Акумулятары гулі. Шыпячы, стрэліла блакітная іскра. Па абодвум бакам чыгуначнага шляху цягнулася голая зямля. Ніякай «пшаніцы», падумаў Джэк. Напішы Ноэл Коуард п'есу пра Моргане Слоуте, напэўна, назваў бы яе «Выпаленая душа».
  
  – Джэк, а калі гэты паршывы цягнік сыдзе з рэек?
  
  – Вельмі нават магчыма.
  
  – А калі праедзе вароты, і рэйкі адразу скончацца?
  
  – Тады нам не пашанцуе, праўда?
  
  Пяцьдзесят ярдаў.
  
  – Джэк, ты сапраўды звар'яцеў?
  
  – Падобна на тое. Здымі аўтамат з засцерагальніка, Рычард.
  
  Рычард перасунуў рычажок.
  
  Цяжкія крокі... хрыпы... маршыруюць ногі... рыпанне скуры... крыкі... нечалавечы смяецца лямант, які прымусіў Рычарда сціснуцца. Але пры гэтым Джэк бачыў напісаную на твары аднаго рашучасць, а таму з гонарам усміхнуўся. Ён ўстане са мной плячом да пляча... Рацыянальны Рычард або няма, але ён сапраўды ўстане са мной плячом да пляча.
  
  Дваццаць пяць ярдаў.
  
  Крыкі... віскі... каманды... жудасны грамавы крык: «Г-р-о-аб-аб-Аб-Аб-Аб-Аб!» – ад якога валасы на патыліцы Джэка ўсталі дыбам.
  
  – Калі выберамся адсюль, я куплю табе чылі-дог у «Дайри куін».
  
  – Хочаш, каб я блеванул? – пракрычаў у адказ Рычард і – неверагодна – пачаў смяяцца. У гэты момант яго твар збольшага страціла хваравітую жаўцізну.
  
  Пяць ярдаў. Бярвеністыя вароты выглядалі трывалымі, так, вельмі трывалымі, і Джэку як раз хапіла часу, каб падумаць, а не дапусціў ён фатальную памылку.
  
  – Пригнись, сябрук!
  
  – Не называй ме...
  
  Цягнік урэзаўся ў вароты, кінуўшы хлопчыкаў наперад.
  
  7
  
  Вароты апынуліся трывалымі, з улікам таго, што знутры іх заклалі двума тоўстымі бярвёнамі. Цягнік Моргана валодаў не такі ўжо вялікі масай, так і акумулятары практычна селі пасля доўгай паездкі праз Праклятыя зямлі. Лэбавай ўдар цалкам мог скінуць яго з рэек, і абодва хлопчыка загінулі б, але каля брамы знайшлася ахілесава пята. Морган ўжо замовіў новыя завесы, выкаваныя паводле апошніх тэхналагічных дасягненняў Амерыкі. Але яны яшчэ не прыбытку, а старыя, з мясцовага жалеза, лопнулі пры ўдары лакаматыва аб вароты.
  
  Цягнік заехаў у лагер з хуткасцю дваццаць пяць міль у гадзіну, цягнучы перад сабой сарваныя вароты. Па перыметры бярвеністага плота ішла паласа перашкод, і вароты, нібы нож бульдозера, пачалі зрэзаць драўляныя бар'еры, размолачивая іх у трэскі.
  
  Яны таксама ўдарылі Ваўка, які прабягаў штрафны круг. Яго адарваныя ногі разам з форменнымі ботамі і штанамі зніклі пад ніжняй часткай брамы. Крычучы і рыкаючы, Воўк пачаў змяняцца. Ён караскаўся на вароты, чапляючыся за іх пазногцямі, якія хутка адрастаюць і заострялись, усё мацней нагадваючы монтерские «кіпцюры». Цягнік ужо ад'ехаў ад бярвеністай сцяны на сорак футаў. Дзіўна, але Воўк амаль дабраўся да верху брамы, калі Джэк перавёў рычаг у нейтральнае становішча. Цягнік спыніўся. Вароты ўпалі на рэйкі, падняўшы воблака пылу і расплющив няшчаснага Ваўка. А на якія апынуліся пад платформай адарваных нагах яшчэ некалькі хвілін працягвалі расці валасы.
  
  Сітуацыя ў лагеры перасягнула самыя вясёлкавыя чаканні Джэка. Тут, відавочна, прачыналіся рана, як і пакладзена ў ваенных гарадках, і большасць рэкрутаў і іх камандзіраў знаходзілася ў двары, на занятках па ваеннай і фізічнай падрыхтоўцы.
  
  – Направа! – крыкнуў Джэк Рычарду.
  
  – І што рабіць? – пракрычаў у адказ Рычард.
  
  Джэк выпусьціў лямант. За дзядзьку Томі Вудбайна, збітага аўтамабілем на вуліцы; за невядомага фурмана, засеченного пугай да смерці на брудным двары; за Ферда Джэнклоу; за Ваўка, забітага ў мярзотныя кабінеце Прамяністага Гарденера; за сваю маці; але перш за ўсё – за каралеву Лауру Делессиан, якая таксама была яго маці, і за злачынствы, учыненыя ў Далінах. Ён стаў Джэйсанам, і голас яго прагрымеў громам.
  
  – ПАРВЕМ ІХ! – праравеў Джэк Соер/Джэйсан Делессиан і адкрыў агонь па левай частцы двара.
  
  8
  
  З боку Джэка размяшчалася грубае падабенства пляца, з боку Рычарда – доўгае бревенчатое будынак. Яно хутчэй нагадвала барак з вестэрна, але Рычард лічыў, што гэта казарма. Уласна, гэта месца здалося яму куды больш знаёмым, чым усе астатняе, убачанае ім у дзіўным свеце, куды зацягнуў яго Джэк. Падобныя месцы ён бачыў не раз – у выпусках тэлевізійных навін. Найміты, якіх падтрымлівала ЦРУ, рыхтаваліся да здзяйснення пераваротаў у Цэнтральнай і Паўднёвай Амерыцы менавіта ў такіх лагерах. Толькі звычайна гэтыя лагеры знаходзіліся ў Фларыдзе, а тыя, хто выскокваў цяпер з казармы, не былі кубінцам: Рычард паняцця не меў, як яму іх назваць.
  
  Некаторыя нібы сышлі са сярэднявечных карцін, якія адлюстроўвалі д'яблаў і сатыраў. Іншыя нагадвалі звыраднець, амаль што пячорных людзей. А адно выскочившее з казармы істота, з лускаватай скурай і мигательными перапонкамі, здалося Рычарду Слоуту кракадзілам, передвигавшимся на задніх лапах. У яго на вачах пачвара падняў морду і выдала крык, які яны з Джэкам чулі раней: «Г-р-о-аб-аб-Аб-Аб-Аб-Аб!» Рычард паспеў заўважыць, што ўсе гэтыя д'ябальскія істоты збітыя з толку, а потым загрукатаў «угд» Джэка.
  
  З боку Джэка два дзесяткі Ваўкоў рабілі зарадку, апранутыя, як і Воўк у вартоўні, у мехаватыя зялёныя штаны, чаравікі са зрэзанымі мысками і паясы-патранташа. Як і ў Ваўка ў вартоўні, выгляд у іх быў дурны, плоскоголовый і вельмі злосны.
  
  Ваўкі застылі ў недарэчных паставах, павярнуўшыся да вломившемуся ў лагер цягніка, снесшему вароты і наехавшему на небараку, якому не пашчасціла намотваць штрафныя кругі. Пачуўшы крык Джэка, Ваўкі рушылі да цягніка, але спазніліся.
  
  Большую частку лелеемой Морганам Ваўчынай брыгады, старанна отбираемой на працягу пяці гадоў за сілу і жорсткасць, за страх перад Морганам і вернасць яму, знішчыла першая ж аўтаматная чарга, выпушчаная Джэкам. Ваўкі спатыкаліся, іх адкідала назад з разарванай грудзьмі і акрываўленай галавой. Некаторыя злосна гыркалі, вылі ад болю, але такіх было не шмат. Большасць проста памерла.
  
  Джэк выцягнуў краму, схапіў іншы, увагнаў у гняздо. У левай частцы пляца засталося чатыры Ваўка, у цэнтральнай двое паспелі ўпасці, апынуўшыся ніжэй лініі агню. Абодвух параніла, але цяпер яны кінуліся да Джэку, доўгія пазногці на пальцах ног ўзрывалі ўтрамбаваную зямлю, асобы зарасталі поўсцю, вочы зіхацелі. Яны беглі да лакаматыву, і Джэк бачыў, як вылазяць з рота падаўжаюць зубы, а падбародкі пакрываюцца жорсткімі валасамі.
  
  Джэк націснуў спускавы кручок, з цяжкасцю утрымліваючы гарачы «узі». Моцная аддача імкнулася падкінуць ствол ўверх. Абодвух атакавалых Ваўкоў адкінула з такой сілай, што яны перакуліліся ў паветры, нібы цыркавыя акрабаты. Іншыя чатыры Ваўка не сталі чакаць, пакуль Джэк пераключыцца на іх, і галопам ірванулі да таго месца, дзе двума хвілінамі раней стаялі вароты.
  
  Жудаснага выгляду істоты, высыпавшие з барака-казармы, ужо зразумелі, што прышэльцы хоць і прыбытку на цягніку Моргана, аднак настроены вельмі непрыязна. Яны не кінуліся ў арганізаваную атаку, але натоўпам рушылі да цягніка. Рычард паклаў ствол «угд» на бакавіну кабіны, якая знаходзілася на ўзроўні грудзей, і адкрыў агонь. Кулі рвалі стварэнняў, адкідвалі назад. Два істоты, якія нагадвалі казлоў, ўпалі на рукі і калені – ці капыты – і папаўзлі назад у казарму. Рычард бачыў, як кулі разгарнулі і кінулі на зямлю яшчэ траіх. Яго раптам ахапіла такая лютая радасць, што ён ледзь не страціў прытомнасць.
  
  Кулі таксама вспороли бледна-зялёнае жывот чалавека-алігатара, і адтуль фантанам забіла чорная вадкасць (гной – не кроў). Пачвара зменшылася на спіну, але хвост, падобна, змякчыў падзенне. Яно усхапілася і падскочыў да цягніка з боку Рычарда. Выдала грубы, магутны крык, і на гэты раз Рычарду здалося, што ў ім чуецца што-то агідна жаночае.
  
  Ён націснуў спускавы кручок «узі». Нічога не адбылося. Магазін апусцеў.
  
  Чалавек-алігатар бег з павольнай, нязграбнай, тупы рашучасцю. Яго вочы палалі забойнай лютасцю... і розумам. Зародкі грудзей тырчалі з лускаватай скуры.
  
  Не адрываючы вачэй ад алігатара, Рычард нахіліўся, памацаў па падлозе кабіны і знайшоў гранату.
  
  Сібрук-Айлэнд, летуценна падумаў ён. Джэк называе гэта месца Далінамі, але ў рэчаіснасці гэта Сібрук-Айлэнд, і няма патрэбы баяцца, сапраўды няма патрэбы; усё гэта сон, і калі лускаватыя лапы гэтага істоты сомкнутся на маёй шыі, я, вядома ж, прачнуся, а калі гэта і не сон, Джэк як-то выратуе мяне... я ведаю, ён уратуе. Я гэта ведаю, таму што Джэк – што-то накшталт бога ў гэтым свеце.
  
  Рычард выцягнуў чэку, здушыў панічнае жаданне проста шпурнуць гранату і мякка кінуў яе, нібы аддаючы пас на баскетбольнай трэніроўцы.
  
  – Джэк, пригнись!
  
  Джэк тут жа прыгнуўся, не паглядзеўшы на Рычарда, не задаючы пытанняў. Рычард прарабіў тое ж самае, але толькі пасля таго, як убачыў нешта неверагоднае: алігатар злавіў гранату... і цяпер спрабаваў праглынуць.
  
  Выбух прагрымеў не глуха, як чакаў Рычард, але забойна гучна, раздзіраючы барабанныя перапонкі. Ён пачуў усплёск, быццам з яго боку хто-то выліў на кабіну вядро вады.
  
  Рычард падняў галаву і ўбачыў, што кабіна і борта таварнага вагона і платформы пакрытыя гарачымі вантробамі, чорнай крывёю і шмаццём цела алігатара. Разнесла і уваход у казарму. Многія абломкі дрэва блішчалі крывёю. А пасярод усяго гэтага ляжала валасатая нага ў чаравіку з адрэзаным мыском.
  
  У Рычарда на вачах некалькі бярвёнаў адляцелі ў бок, з казармы з'явіліся два істоты, падобныя на казлоў. Рычард нахіліўся, намацаў поўны крама, уставіў на месца пустога. Ствол аўтамата быў гарачым, як і папярэджваў Джэк.
  
  Крута, падумаў ён і зноў адкрыў агонь.
  
  9
  
  Падняўшыся пасля выбуху гранаты, Джэк ўбачыў, што чацвёрка Ваўкоў, ацалелых пасля першых двух чэргаў, бяжыць, падвываючы са жаху, да дзіркі ў сцяне, якая з'явілася на месцы брамы. Джэк мог абкласці іх адной чаргой. Ён падняў «угд»... потым апусціў, ведаючы, што ўбачыць іх пазней, магчыма, у чорнага гатэля, ведаючы, што ён дурань... але, дурань або няма, ён не мог прымусіць сябе, каб страляць ім у спіну.
  
  А з-за казармы пачуўся высокі, пранізлівы, падобны да жанчыны голас:
  
  – Прэч адсюль! Вунь, кажу я вам! Варушыцеся! Варушыцеся! – І пстрыкнуў дубец.
  
  Джэк даведаўся гэты гук, даведаўся і голас. У апошні – але не ў першы раз ён чуў яго, спеленатый уціхамірвальнай кашуляй.
  
  
  
  Калі з'явіцца яго прыяцель-недоумок, застрели яго.
  
  Што ж, табе гэта ўдалося, але, можа, цяпер настаў час расплаты... і, мяркуючы па тваім голасе, ты ў курсе.
  
  – Забіце іх, трусы! Забіце, няўжо я заўсёды павінен паказваць вам, як і што рабіць? За намі, за намі!
  
  
  
  Тры істоты з'явіліся з-за паўразбуранай казармы, і толькі ў адным беспамылкова узнавался чалавек – у Осмонде. Апрануты ў чырвоны плашч, чорныя боты і шырокія белыя шаўковыя штаны, у адной руцэ ён трымаў пугу, а ў другой – пісталет-кулямёт «стэн». На белым шоўку чырванелі плямы свежай крыві. Злева ад Осмонда Джэк ўбачыў косматое, козлоподобное істота ў джынсах і каўбойскіх ботах. І Джэку, і псевдокозлу хапіла аднаго погляду, каб даведацца адзін аднаго. Той самы каўбой з «Бара Апдайка ў Оутли». Рэндолф Скот. Элрой. Ён ухмыльнуўся Джэку, доўгі язык высунуўся і аблізнуў верхнюю губу.
  
  – Забі яго! – крыкнуў Осмонд Элрою.
  
  Джэк паспрабаваў падняць «угд», але аўтамат раптам стаў вельмі цяжкім. Прысутнасць Осмонда не радавала, новае з'яўленне Элроя засмучала яшчэ мацней, але стварэньне паміж імі выглядала начным кашмарам. Джэк, зразумела, бачыў перад сабой долинскую версію Руэла Гарденера, сына Осмонда. І гэта істота сапраўды нагадвала дзіцяці – дзіцяці, намаляванага таленавітым детсадовцем з садысцкімі схільнасцямі.
  
  Колер скуры гэтага худога істоты нагадваў згуслае малако, адна рука сканчалася падобнымі на чарвякоў шчупальцамі. Нібы пугу Осмонда. Вочы, адзін з якіх плаваў, знаходзіліся на розных узроўнях. Шчокі пакрывалі вялікія чырвоныя язвы.
  
  Язвы – следства прамянёвай хваробы... Джэйсан. Я думаю, сыночак Осмонда аднойчы занадта блізка падышоў да вогненнае шару... але астатняе... Джэйсан... Ісус... кім была яго маці? У імя ўсіх светаў, КІМ БЫЛА ЯГО МАЦІ?
  
  – Забіце Самазванца! – крычаў Осмонд. – Ратуйце сына Моргана, але забіце Самазванца! Забіце ілжэ-Джэйсана! Выходзьце, трусы! У іх скончыліся патроны!
  
  Роў, рык. Джэк ведаў, што праз некалькі імгненняў новы атрад Волкаў, які падтрымліваецца зборнай салянкай Вырадкаў, з'явіцца з-за далёкага канца доўгай казармы, дзе яны схаваліся пасля выбуху, дзе, магчыма, сядзелі, закрыўшы галаву рукамі, і дзе хутчэй за ўсё засталіся б, калі б не Осмонд.
  
  – Табе варта было павярнуць назад, маленькі кураня, – прагыркаў Элрой і пабег да цягніка. Яго хвост матаўся ў паветры. Руэл Гарденер – ці той, кім Руэл Гарденер станавіўся ў гэтым свеце, – хрыпла мяўкнула і паспрабаваў рушыць услед за Элроем. Осмонд працягнуў руку і подтащил атожылка да сябе. Джэк ўбачыў, як яго пальцы літаральна ўпіліся ў шэрую шыю дзіцяці-монстра.
  
  Тут Джэк падняў «угд» і ва ўпор выпусціў цэлы магазін у твар Элроя, практычна знёс галаву гэтаму козлооборотню. Той, аднак, не ўпаў, а працягваў лезці ў кабіну, і яго пальцы, зрослыя двума групамі, аддалена напоминавшими расшчэпленыя капыты, слепа цягнуліся да галаве Джэка. Гэта доўжылася некалькі секунд, затым цела зменшылася на зямлю.
  
  Джэк ў здзіўленні глядзеў на безгаловага Элроя. Іх апошняя начная сутычка побач з «Барам Апдайка» снілася яму зноў і зноў, ён спрабаваў уцячы ў цёмныя джунглі па спружынным ложкаў і битому шкле. Зараз гэта істота з'явілася да яго ў плоці, і ён забіў яго. Розум Джэка ніяк не хацеў звесці з гэтым фактам. Нібы ён прыкончыў буку з дзяцінства.
  
  Рычард ўскрыкнуў – і грукат яго аўтамата ледзь не аглушыў Джэка.
  
  – Гэта Руэл! Ох Джэк аб Божа ох Джэйсан гэта Руэл, гэта Руэл...
  
  «Угд» у руках Рычарда кашлянуў кароткай чаргой і змоўк – скончыліся патроны. Руэл вырваўся з бацькавых пальцаў, хістаючыся і мяўкаючы, запрыгал да цягніка. Яго верхняя губа прыўзнялася, агаліўшы зубы, доўгія і далікатныя, зусім як фальшывыя васковыя іклы для Хэлоўіна.
  
  Апошнія кулі Рычарда трапілі яму ў грудзі і шыю, прабіўшы дзіркі ў карычневым швэдры, разарваўшы плоць доўгімі няроўнымі разорамі. Густая, цёмная кроў пацякла з ран, але не больш таго. Магчыма, калі-то Руэл быў чалавекам – Джэк меркаваў, што такое магчыма. Але цяпер гэта засталося ў мінулым. Кулі нават не прытармазілі яго. Істота, нязграбна перепрыгнувшее праз труп Элроя, было дэманам. Яно смярдзела, як мокрая паганка.
  
  Што-то цёплае прижалось да нагі Джэка. Спачатку цёплае... потым гарачае. Што менавіта? Быццам у яго ў кішэні награваўся чайнік. Што гэта магло быць? Але часу на роздум не было. Усё адбывалася вельмі хутка, як у кіно.
  
  Рычард адкінуў «угд» і падаўся назад, закрыўшы твар рукамі. Яго поўныя жаху вочы вылупіліся на псеўда-Руэла скрозь бар'ер пальцаў.
  
  – Не подпускай яго да мяне, Джэк! Не подпускай яго да мяне!
  
  Руэл пускаў бурбалкі і мяўкаў. Яго рукі пляснулі па бакавіне кабіны, нібы ласты па гразі.
  
  Джэк ўбачыў тоўстыя жаўтлявыя перапонкі паміж пальцамі.
  
  – Вярніся! – крыкнуў Осмонд сыну, і ў яго голасе выразна чуўся страх. – Вярніся, ён дрэнны, ён можа нанесці табе шкоду. Усе хлапчукі дрэнныя. Гэта аксіёма, вярніся. Вярніся!
  
  Руэл пускаў бурбалкі і радасна буркуючы. Ён палез у кабіну, і Рычард, выдаўшы шалёны лямант, падаўся ў далёкі кут.
  
  – НЕ ПОДПУСКАЙ ЯГО ДА МЯНЕ-Е-Е-Е-Е...
  
  Новыя Ваўкі, новыя дзіўныя істоты выскоквалі з-за вугла. Адно з гэтых істот, з торчавшими па абодва бакі галавы вітымі рогамі, апранутае ў камічныя залатанные штаны, споткнулось, ўпала, і яго затапталі астатнія.
  
  Джэк зразумеў, што яго абпальвае што-то круглае.
  
  Руэл перакінуў адну нагу праз бакавіну кабіны. Нага выгіналася і цягнулася да Джэку, нібы шчупальца. Джэк падняў «угд» і стрэліў.
  
  Падлогу-асобы Руэла знесла, з таго, што засталося на яго месцы, пасыпаліся чэрві.
  
  Руэл набліжаўся.
  
  Паспрабаваў схапіць Джэка перапончатымі пальцамі.
  
  Крыкі Рычарда, крыкі Осмонда змешваліся, зліваліся ў адно цэлае.
  
  Цяпер Джэку здавалася, што ў кішэні ў яго – распаленае таўро для жывёлы, і раптам, у той самы момант, калі рукі Руэла ляглі яму на плечы, ён зразумеў, што гэта: манета капітана Фаррена, якую адмовіўся ўзяць Андэрс.
  
  Джэк сунуў руку ў кішэню. Манета нагадвала кавалак руды. Джэк сціснуў яе, і яго нібы прабіў магутны ўдар току. Адчуў гэта і Руэл. Ўрачыстая буркатанне змянілася спалоханым мяўканнем. Ён паспрабаваў отпрянуть, адзіны пакінуты вачэй дзіка круціўся.
  
  Джэк выцягнуў з кішэні манету. Яна свяцілася ў яго руцэ распаленай краснотой. Ён адчуваў жар – але жар гэты не обжигал.
  
  Профіль каралевы ззяў, як сонца.
  
  – У імя яе, ты, гідкая, недаразьвітая пачвара! – крыкнуў Джэк. – Сыдзі з гэтага свету! – Ён раскрыў кулак і прыціснуў далонь да лба Руэла.
  
  Руэл і яго бацька закрычалі ва ўнісон: Осмонд – тэнарам на мяжы сапрана, Руэл – рыкаючым, нібы пчаліны рой, басам. Манета ўвайшла ў чэрап Руэла, як распаленая качарга ў кавалак масла. Агідная цёмна-карычневая жыжка выплюхнулася з галавы монстра і пацякла па запясця Джэка. Гарачая жыжка з копошащимися у ёй маленькімі червячками. Яны тузаліся і віліся на скуры Джэка. Ён адчуваў іх ўкусы, але яшчэ мацней прыціснуў манету да лба Руэла, заганяючы яе ўсё глыбей і глыбей.
  
  – Сыдзі з гэтага свету, дрэнь! У імя каралевы і яе сына, сыдзі!
  
  Руэл крычаў і выў; Осмонд крычаў і выў разам з ім. Ваўкі і Вырадкі спыніліся і ціснуліся ззаду Осмонда, на іх тварах чытаўся забабонны жах. Для іх Джэк не проста вырас – ён яшчэ і свяціўся.
  
  Руэл тузануўся. Зноў выдаў булькаючы віск. Меладычная з галавы цёмны жыжка стала жоўтай. Апошні чарвяк, доўгі і ванітна белы, выпаўз з прапаленай манетай дзіркі і ўпаў на падлогу кабіны. Джэк наступіў на яго і раздушыў абцасам. Ашмёткі паляцелі ва ўсе бакі. Руэл вільготнай грудай асеў на падлогу.
  
  Абгароджаны частаколам з бярвення пыльны двор абвясціў такі лямант лютасці і гора, што Джэк падумаў, а не лопне ў яго чэрап. Рычард скруціўся ў куце ў позе эмбрыёна, абхапіўшы галаву рукамі.
  
  Осмонд выў, адкінуўшы пугу і пісталет-кулямёт.
  
  – Ох, гадзяня! – крычаў ён, трасучы кулакамі ў бок Джэка. – Паглядзі, што ты нарабіў! Ох, гадкае, дрэнны хлапчук! Я цябе ненавіджу, буду ненавідзець вечна і яшчэ даўжэй! Ох, гадкае Самазванец! Я цябе заб'ю! Морган цябе заб'е! Ох, мой дарагі адзіны сын! ГАДЗЯНЯ! МОРГАН ЗАБ'Е ЦЯБЕ ЗА ТОЕ, ШТО ТЫ ЗРАБІЎ! МОРГАН...
  
  Астатнія шэптам падхапілі гэты крык, шырока раскрыўшы вочы, нагадаўшы Джэку падлеткаў у «Лучезарном доме»: вы можаце сказаць «алілуя»? А потым раптам змоўклі, таму што пачулі новы гук.
  
  Джэку тут жа ўспомніўся цёплы дзень, які ён правёў з Ваўком на беразе ракі. Яны глядзелі, як коровцы пілі ваду і скублі траўку, Воўк распавядаў аб сваёй сям'і. Усё ішло добра... вельмі добра, пакуль не з'явіўся Морган.
  
  І цяпер Морган збіраўся з'явіцца зноў... не скокнуўшы, а разарваўшы мембрану паміж светамі, прабіўшы ў ёй дзірку.
  
  – Морган. Гэта...
  
  – ...Морган, Уладыка...
  
  – Уладыка Орриса...
  
  – Морган... Морган... Морган...
  
  Трэск рвущейся матэрыі нарастаў. Ваўкі ўпалі ў пыл. Осмонд танцаваў джыга, чорныя боты тапталі сырамятны касічкі бізуна.
  
  – Дрэнны хлапчук! Гадкае хлапчук! Цяпер ты заплаціш! Морган ідзе! Морган ідзе!
  
  Паветра ў дваццаці футах справа ад Осмонда пачаў вагацца і мігацець, нібы ад спякота.
  
  Джэк азірнуўся і ўбачыў, што Рычард скруціўся абаранкам у куце сярод аўтаматаў, крам і гранат, нагадваючы вельмі маленькага хлопчыка, які заснуў, гуляючы ў вайну. Толькі Рычард не спаў, і ён пабачыць айца, які з'яўляецца скрозь дзірку паміж светамі, хутчэй за ўсё – Джэк гэтага баяўся – сышоў бы з розуму.
  
  Джэк ўпаў на падлогу побач з іншым, моцна абхапіў яго рукамі. Трэск рвущейся матэрыі усё мацнеў, і раптам пачуўся голас Моргана, проревевшего ў дзікай лютасці:
  
  – Адкуль тут узяўся гэты ЦЯГНІК, ідыёты?
  
  Джэк пачуў лямант Осмонда:
  
  – Гадкае Самазванец забіў майго сына!
  
  – Сыходзім, Рычы, – прашаптаў ён і яшчэ мацней абхапіў исхудалое цела Рычарда. – Пара скакаць з карабля.
  
  Джэк зачыніў вочы, засяродзіўся... і на імгненне ў яго закружылася галава.
  
  
  
  Кіраўнік 37
  
  Рычард успамінае
  
  1
  
  Паўстала адчуванне, што ён коціцца ў бок і ўніз, нібы яны знаходзіліся на пандусе паміж двума светамі. Цьмяна, з ніадкуль, да яго данесліся крыкі Осмонда: «Дрэнныя! Усе хлопчыкі! Аксіёма! Усе хлопчыкі! Гадкія! Гадкія!»
  
  На імгненне яны завіслі ў паветры. Рычард ўскрыкнуў. Потым Джэк стукнуўся аб зямлю плячом. Галава Рычарда ўрэзалася яму ў грудзі. Не адкрываючы вачэй, Джэк ляжаў на зямлі, абдымаючы Рычарда, услухоўваючыся, прынюхваючыся.
  
  Цішыня – не поўная і абсалютная, але якая парушаецца толькі спевам двух або трох птушак.
  
  Патыхала прахалодай і соллю. Добры пах... аднак у Далінах свет пах лепш. Нават тут – дзе б яны цяпер ні знаходзіліся – Джэк адчуваў нейкі другасны пах, накшталт машыннага алею, въевшегося ў бетонны падлогу майстэрні на аўтазаправачнай станцыі. Пах мноства людзей, якія ездзілі на мностве аўтамабіляў, атручваючы атмасферу. Нос адчуваў гэты пах і мог унюхаць яго нават цяпер, хоць Джэк і не чуў ніякіх аўтамабіляў.
  
  – Джэк? Мы ў парадку?
  
  – Вядома, – адказаў Джэк і адкрыў вочы, каб паглядзець, ці не схлусіў ён.
  
  Спачатку ён у жаху падумаў, што ў адчайным імкненні выбрацца з Далін, уцячы да з'яўлення Моргана, скокнуў не ў Амерыку, а ў будучыню. Быццам бы яны знаходзіліся ў тым жа месцы, але яно стала старажытным, закінутым, нібы мінула некалькі стагоддзяў. Цягнік па-ранейшаму стаяў на рэйках, але ўсё астатняе змянілася. Самі рэйкі, якія перасякалі зарослы пустазеллямі двор і пайшоў бог ведае куды, пакрываў тоўсты пласт іржы. Шпалы прагнілі. Паміж імі расла высокая трава.
  
  Ён мацней сціснуў Рычарда, які слаба варухнуўся і таксама адкрыў вочы.
  
  – Дзе мы? – спытаў ён Джэка, азіраючыся. На месцы бярвеністага барака стаяў ангар. Бачная была толькі плямістая ад іржы паўкруглая дах – сцены густа зараснікі травы і пустазеллямі. Да двух слупоў перад ангарам, магчыма, калі-то мацаваўся шчыт-паказальнік.
  
  – Я не ведаю, – адказаў Джэк, гледзячы туды, дзе раней знаходзілася паласа перашкод, а цяпер раслі дзікія флоксы і рододендроны. Потым агучыў тую жудасную думку, што першай прыйшла яму ў галаву: – Магчыма, я закінуў нас у будучыню.
  
  Да яго здзіўлення, Рычард засмяяўся.
  
  – Прыемна даведацца, што ў будучыні ўсё застанецца без зменаў. – І ён кіўнуў на ліст паперы, прыбіты да аднаго з слупоў перад ангарам/баракам. Словы выцвели пад сонцам і дажджамі, але прачытаць іх не складала працы:
  
  СТАРОННІМ УВАХОД ЗАБАРОНЕНЫ!
  
  Па загаду Упраўлення шэрыфа акругі Мендосино
  
  Па загадзе дарожнай паліцыі штата Каліфорнія
  
  ПАРУШАЛЬНІКІ БУДУЦЬ ПАКАРАНЫЯ!
  
  2
  
  – Раз ужо ты ведаў, дзе мы, – сказаў Джэк, адначасова адчуваючы сябе дурнем і адчуваючы бязмерная палёгку, – навошта пытаўся?
  
  – Я толькі што ўбачыў гэтую надпіс, – адказаў Рычард, і жаданне Джэка бэсціць аднаго разам знікла. Выглядаў той жудасна: нібы падхапіў нейкі незвычайны сухоты, пажыралыя не лёгкія, а розум. І прычынай было не толькі падарожжа ў Даліны і назад: да гэтага Рычард больш-менш адаптаваўся. Але цяпер ён ведаў і тое-сёе яшчэ. Адна справа – рэальнасць, не укладывающаяся у якія склаліся ўяўленні аб навакольным свеце; да гэтага худа-бедна можна прыстасавацца, маючы ў сваім распараджэнні дастаткова часу. Але зусім іншая – даведацца, што твой бацька на баку зла. Вось гэта, на думку Джэка, ніяк не магло стаць падставай для радасці.
  
  – Добра. – Джэк паспрабаваў дадаць у голас бадзёрасці – ён сапраўды адчуваў сябе бадзёрым. Нават які памірае ад рака хворы аджыў бы, а ад такога пачвары, як Руэл. – Падымайся, і ў шлях, Рычы-бой. У нас абяцанні, якія трэба выконваць, і да начлегу шлях далёкі[34], а ты валяешся ля ног.
  
  Рычард паморшчыўся.
  
  – Чалавека, які намовіў табе, што ў цябе ёсць пачуццё гумару, варта прыстрэліць, сябрук.
  
  
  
  – Bitez mon crank, mon ami[35].
  
  
  
  – Куды мы ідзем?
  
  – Я не ведаю, але месца, якое нам трэба, непадалёк. Я гэта адчуваю. Яно закінула кручок мне ў розум і цягне да сабе.
  
  – У Пойнт-Венути?
  
  Джэк павярнуўся да Рычарду і доўга глядзеў на яго. Але нічога не змог прачытаць у яго стомленых вачах.
  
  – Чаму ты спытаў, сябрук?
  
  – Мы ідзем туды?
  
  Джэк паціснуў плячыма. Можа, так. Можа, і няма.
  
  Яны павольна пакрочылі па зарослым пустазеллем пляцы, і Рычард змяніў тэму.
  
  – Усё гэта сапраўды адбылося? – Яны набліжаліся да іржавым двустворчатым брамы. Над галавой вісела выцветшее сіняе неба. – Хоць што-небудзь з гэтага адбылося на самай справе?
  
  – Мы правялі пару дзён у электрацягніку, які ехаў з хуткасцю дваццаць пяць, максімум трыццаць міль у гадзіну, – адказаў Джэк, – і нейкім чынам дабраліся з Спрынгфілда, штат Ілінойс, да паўночнай Каліфорніі, амаль да ўзбярэжжа. І цяпер скажы мне, ці сапраўды гэта адбылося?
  
  – Ды... ды, але...
  
  Джэк падняў рукі. Запясці усеивали ярка-чырвоныя кропкі, якія свярбелі і хварэлі.
  
  – Ўкусы, – растлумачыў Джэк. – Чарвякоў. Чарвякоў, якія вывальваліся з галавы Руэла Гарденера.
  
  Рычард адвярнуўся, і яго вырвала.
  
  Джэк абняў сябра, каб той не ўпаў. Прыйшоў у жах, адзначыўшы, як схуднеў Рычард і які жар ідзе ад яго цела праз кашулю.
  
  – Прабач мяне за гэтыя словы, – сказаў Джэк, пераканаўшыся, што Рычард цвёрда стаіць на нагах. – Я паступіў жорстка.
  
  – Так, менавіта так. Але мабыць, гэта адзінае, што магло... ты разумееш...
  
  – Пераканаць цябе?
  
  – Ды. Магчыма. – Рычард паглядзеў на яго безабароннымі, змучанымі вачыма. Лоб абсыпалі вугры. Вакол рота чырванелі язвы. – Джэк, я павінен цябе сёе пра што спытаць, і я хачу, каб ты адказаў мне... ты разумееш, шчыра. Я хачу спытаць цябе...
  
  Ох, я ведаю, аб чым ты хочаш мяне спытаць, Рычы-бой.
  
  
  
  – Праз некалькі хвілін, – перапыніў ён Рычарда. – Ты атрымаеш адказы на ўсе свае пытанні праз некалькі хвілін. Але спачатку нам трэба скончыць адну справу.
  
  – Якая справа?
  
  Замест адказу Джэк вярнуўся да маленькага цягніка. Пастаяў побач, гледзячы на прысадзісты лакаматыў, таварны вагон, платформу. Ці ўдалося яму нейкім чынам перацягнуць на цягнік у паўночную Каліфорнію? Ён так не думаў. Скачок з Ваўком запатрабаваў максімальнага напружання, скачок з Рычардам з кампуса школы Тэйера ледзь не вырваў Джэку руку з плечавага сустава і таксама даўся нялёгка. Ён не памятаў, каб думаў аб цягніку падчас скачку: толькі аб тым, як выбрацца з Воўчага полувоенного лагера, перш чым Рычард ўбачыць бацьку. Усе рэчы крыху мяняліся пры пераходзе з свету ў свет: Міграцыі спадарожнічала прыстасаванне да новай навакольнага асяроддзі. Кашулі маглі стаць камзолами, джынсы – штанамі з ваўнянай матэрыі, даляры – сучлененымі деревяшками. Але гэты цягнік не змяніўся. Морганаў ўдалося стварыць нешта такое, што зусім не змянялася пры Міграцыі.
  
  
  
  Дарэчы, яны там насілі сінія джынсы, Джэкі.
  
  Так. І хоць Осмонд размахваў сваім верным пугай, у другой руцэ ён трымаў пісталет-кулямёт.
  
  
  
  Моргановский пісталет-кулямёт. Моргановский цягнік.
  
  Ледзяныя мурашкі папаўзлі па спіне. Джэк пачуў мармытанне Андэрса: «Благое дело».
  
  Менавіта так, усё дакладна. Вельмі дурная справа. Андэрс казаў праўду: там сабраліся ўсе д'яблы. Джэк падышоў да лакаматыву, узяў з кабіны аўтамат, уставіў поўны крама, вярнуўся да задуменна оглядывавшемуся Рычарду.
  
  – Гэта падобна на стары лагер выжывання, – адзначыў ён.
  
  – Гэта значыць месца, дзе найміты рыхтуюцца да трэцяй сусветнай вайне?
  
  – Так, што-то ў гэтым родзе. Такіх лагераў у паўночнай Каліфорніі хапала, і якое-то час яны квітнелі, пакуль людзі не страцілі да іх цікавасць, паколькі трэцяя сусветная ўсё не пачыналася. Некаторыя зачынілі за незаконнае захоўванне зброі і гандаль наркотыкамі або па іншых прычынах. Мой... мой бацька распавядаў мне пра гэта.
  
  Джэк прамаўчаў.
  
  – Навошта табе аўтамат, Джэк?
  
  – Збіраюся пазбавіцца ад гэтага цягніка. Пярэчанняў няма?
  
  Рычард здрыгануўся. Яго твар скрывіўся ў грымасе агіды.
  
  – Ніякіх.
  
  – «Угд» з гэтым справіцца? Як думаеш? Калі я пачну страляць па выбухоўку?
  
  – Адной кулі не хопіць. Цэлага крамы – магчыма.
  
  – Давай паглядзім. – Джэк зняў аўтамат з засцерагальніка.
  
  Рычард схапіў яго за руку.
  
  – Можа, нам лепш адысці да плота да правядзення эксперыменту?
  
  – Добра.
  
  Яны адышлі да увитому плюшчом плота, і Джэк нацэліў «угд» на ўпакоўкі з пластитом. Націснуў спускавы кручок, і цішыня разляцелася на шматкі. Агонь магічным чынам завіс на зрэзе ствала. Стрэлы аглушальна грымелі ў царкоўным маўчаньні закінутага лагера. Птушкі здзіўлена і напуганно заверашчала і адправіліся ў больш спакойныя частцы лесу. Рычард паморшчыўся і прыціснуў далоні да вушэй. Брызент тузаўся і падскокваў. Потым, хоць Джэк працягваў ціснуць на спускавы кручок, аўтамат перастаў страляць. Магазін скончыўся, але цягнік усё так жа стаяў на рэйках.
  
  – Што ж, мне спадабалася, – заўважыў Джэк. – Ці няма ў цябе які-небудзь іншы і...
  
  Платформа шуганула сінім полымем, пачуўся аглушальны роў. Джэк ўбачыў, як яна падымаецца з рэек, нібы ўзлятае. Ён схапіў Рычарда за шыю і паваліў на зямлю.
  
  Выбухі працягваліся доўга. Перакручанае кавалкі металу праляталі над галавой. Але ў асноўным металічны дождж падаў на дах ангара. Часам чуўся гук, які нагадваў удар гонга, які суправаджаецца скрыгатам, калі што-то вялікае і цяжкае прабівала метал. Потым што-то проломило плот над галавой Джэка, пакінуўшы вялікую дзірку, і ён вырашыў, што пара ўцякаць адсюль. Схапіў Рычарда і пацягнуў да брамы.
  
  – Няма! – закрычаў Рычард. – Рэйкі!
  
  – Што?
  
  – Рэ...
  
  Што-то просвистело над імі, і абодва пригнулись, стукнуўшыся галовамі.
  
  – Рэйкі! – крыкнуў Рычард, паціраючы галаву бледнай рукой. – Не па дарозе! Пойдзем да рэйках!
  
  – Зразумеў цябе! – Джэк, але не разумеў чаму, але пытанні задаваць не стаў. Якая розніца, куды ісці, галоўнае – выбрацца адсюль.
  
  Яны папаўзлі ўздоўж ржавага сеткаватага плоту, нібы разведчыкі па нейтральнай паласе. Рычард ледзь поўз наперадзе, накіроўваючыся да дзіркі ў плоце, праз якую рэйкі пакідалі лагер.
  
  Па шляху Джэк азірнуўся. Большая частка цягніка выпарылася. Пакарабачаныя кавалкі металу – некаторыя вядомыя, большасць не – ляжалі шырокім колам вакол таго месца, дзе ён стаяў. Месцы ў Амерыцы, дзе яго пабудавалі, купілі і аплацілі. Неверагодна, што іх не забіла абломкамі. Цуд, што яны не атрымалі ні драпіны.
  
  Горшае засталося ззаду. Ужо за плотам хлопчыкі падняліся (гатовыя прыгнуцца і бегчы ў выпадку новых выбухаў).
  
  – Выбух цягніка не спадабаецца майму бацьку, Джэк, – паведаміў Рычард. Яго голас гучаў роўна, але, паглядзеўшы на сябра, Джэк ўбачыў, што той плача.
  
  – Рычард.
  
  – Так, зусім не спадабаецца, – паўтарыў Рычард, нібы адказваючы на ўласны пытанне.
  
  3
  
  Густая паласа пустазелля вышынёй па калена расла паміж рэйкамі, уходившими ад лагера, як лічыў Джэк, на поўдзень. Рэйкі праржавелі, імі даўно не карысталіся. А ў некаторых месцах яны дзіўным чынам погнулись – нібы пайшлі рабізной.
  
  Гэта праца землятрусаў, з поўным глыбокай пашаны страхам падумаў Джэк.
  
  За спіной працягвалі грымець выбухі. У момант чарговага зацішша Джэк падумаў, што ўсё, і тут жа пачуўся працяглы, грубы скрыгат. Х-Р-Р-Р-Р Быццам адкашляўся волат, падумаў Джэк. Ці пернул. Ён азірнуўся і ўбачыў цяжкае чорнае воблака дыму, поднимавшееся да неба. Прыслухаўся у чаканні лютага трэска агню – як і любы чалавек, які пражыў некаторы час у Каліфорніі, Джэк баяўся пажараў, – але абышлося. Нават навакольныя лясы здаваліся новоанглийскими, густымі і вільготнымі ад расы. Вядома ж, тутэйшая прырода уяўляла сабой прамую супрацьлегласць светла-карычневым ландшафтаў у ваколіцах Баі з тамтэйшым чыстым, вельмі сухім паветрам. Лясы віравалі жыццём, жалезная дарога ператварылася ў вузкую палоску (якая з гадамі станавілася ўсё ўжо) паміж падступае дрэвамі, кустамі і усюдыісным плюшчом (Гатовы спрачацца, гэта сумах, падумаў Джэк, міжвольна пачухваючы ўкусы на руках). І выцветшее сіняе неба над галавой таксама звузілася да палоскі, дзындра пакрыўся мохам. Таямнічасць ахутвала гэта месца, нібы створанае для сакрэтаў.
  
  Джэк прыбавіў кроку, і не толькі таму, што хацеў сысці як мага далей да прыбыцця паліцэйскіх ці пажарных. Такая хуткасць не дазваляла размаўляць... або задаваць пытанні.
  
  Яны прайшлі, напэўна, дзве мілі, і Джэк усё віншаваў сябе з тым, што знайшоў выдатны спосаб адцягнуць размова, калі Рычард ледзь чуваць паклікаў яго:
  
  – Гэй, Джэк...
  
  Джэк паспеў павярнуцца, каб убачыць, як Рычард, які крыху адстаў, валіцца наперад. Чырвоныя плямы ярка вылучаліся на яго белым твары.
  
  У самы апошні момант Джэк злавіў аднаго. Той важыў не больш папяровага пакета.
  
  – Госпадзе, Рычард!
  
  – Секунду таму адчуваў сябе ў поўным парадку. – Усё той жа ціхі, свісцячы голас. Дыханне вельмі хуткае, вельмі сухое. Джэк бачыў толькі бялкі вачэй і малюсенькія дугі сініх радужек. – Проста... страціў прытомнасць. Прабач.
  
  Ззаду данёсся яшчэ адзін цяжкі, отрыжечный выбух. Затым абломкі цягніка забарабанили па металічнай даху ангара. Джэк азірнуўся, потым з трывогай паглядзеў наперад.
  
  – Зможаш трымацца за мяне? Я панясу цябе на закорках.
  
  
  
  Як Воўк.
  
  
  
  – Трымацца змагу.
  
  – Калі не зможаш, так і скажы.
  
  – Джэк, – у голасе Рычарда чуліся звыклыя раздражнёныя ноткі, і гэта абнадзейвала, – калі я не змагу трымацца, то не змагу і сказаць аб гэтым.
  
  Джэк паставіў Рычарда на ногі. Таго хістала. Здавалася, дунь на яго – ўпадзе. Джэк павярнуўся і прысеў на кукішкі, падэшвы спружыньвалі на падгнілыя шпале. Завёў рукі за спіну, каб падхапіць сцягна Рычарда, а той абняў Джэка за шыю. Джэк падняўся і рушыў па шпалам хуткім крокам, амаль трушком. Ноша не выклікала праблем, і не толькі таму, што Рычард моцна схуднеў. Джэк катаў піўныя бочкі, цягаў цяжкія скрыні, збіраў яблыкі. Шмат дзён запар ачышчаў ад камянёў Далёкае поле «Прамяністага дома», можаце сказаць «алілуя». Усё гэта загартавала яго. Але ўмацаваліся не толькі косці і мышцы. І справа было не ў якое з'явілася навыку перескакивания з свету ў свет, калі іншая рэальнасць – якой бы цудоўнай яна ні была – сціралася, быццам свежая фарба. Джэк цьмяна ўсведамляў, што спрабуе зрабіць нешта большае, чым проста выратаваць жыццё маці; з самага пачатку ён замахнуўся на нешта большае. Ён спрабаваў служыць дабру, і цяпер разумеў, што падобныя вар'яцкія ініцыятывы заўсёды загартоўваюць таго, хто бярэцца за іх.
  
  Ён пабег трушком.
  
  – Калі мяне пачне укачивать, – голас Рычарда мяняўся ў такт крокам Джэка, – я наблюю табе на галаву.
  
  – Я заўсёды ведаў, што магу разлічваць на цябе, Рычы-бой. – Цяжка дыхаючы, Джэк ўсміхнуўся.
  
  – Седзячы на цябе, я адчуваю сябе... круглым дурнем. Нібы ператварыўся ў чалавечую спружынную ходулю.
  
  – Верагодна, так ты і выглядаеш, дружа.
  
  – Не... Не называй мяне дружком, – прашаптаў Рычард, і ўсмешка Джэка стала шырэй. Ох, Рычард, мярзотнік ты гэтакі, жыві вечна, падумаў ён.
  
  4
  
  – Я пазнаў гэтага чалавека, – прашаптаў Рычард над галавой Джэка.
  
  Той здрыгануўся, нібы яго вывелі з трансу. Ён цягнуў Рычарда ўжо дзесяць хвілін, яны пакінулі ззаду яшчэ адну мілю, але па-ранейшаму не бачылі ніякіх прыкмет цывілізацыі. Толькі рэйкі і пах солі ў паветры.
  
  Рэйкі, гадаў Джэк. Яны вядуць менавіта ў тое месца, аб якім я думаю?
  
  – Якога чалавека?
  
  – Мужчыну з пугай і пісталетам-кулямётам. Я яго пазнаў. Бачыў раней.
  
  – Калі? – выдыхнуў Джэк.
  
  – Даўным-даўно. Калі быў маленькім, – дадаў Рычард з вялікай неахвотай. – Прыкладна ў той час, калі са мной здарылася... тая дзіўная сола у сценнай шафе. – Ён памаўчаў. – Толькі, напэўна, ніякая гэта была не сола.
  
  – Ды. Напэўна, не сола.
  
  – Мабыць. Гэты чалавек з пугай быў бацькам Руэла?
  
  – А ты як думаеш?
  
  – Так, – змрочна адказаў Рычард. – Вядома ж, так.
  
  Джэк спыніўся.
  
  – Рычард, куды вядуць гэтыя рэйкі?
  
  – Ты ведаеш, куды яны вядуць, – абыякава адказаў Рычард.
  
  – Так... думаю, ведаю. Але хачу пачуць ад цябе. – Джэк памаўчаў. – Думаю, мне трэба пачуць гэта ад цябе.
  
  – Яны вядуць у горад Пойнт-Венути, – адказаў Рычард, і адчувалася, што ён вось-вось заплача. – Там ёсць вялікі гатэль. Я не ведаю, яго ты шукаеш або няма, але думаю, што гэта ён.
  
  – І я так думаю. – І Джэк рушыў наперад, падтрымліваючы Рычарда, адчуваючы нарастаючую боль у спіне, вынікаючы рэйках, якія вялі яго – іх абодвух – у тое месца, дзе ён мог знайсці выратаванне для маці.
  
  5
  
  Пакуль яны ішлі, Рычард казаў. Ён не мог адразу пачаць з удзелу бацькі ў гэтай вар'яцкай гісторыі, таму пайшоў здалёк і вакольным шляхам.
  
  – Я ведаў гэтага чалавека раней. Цалкам упэўнены, што ведаў. Ён прыходзіў у наш дом. Заўсёды праз чорны ход. Ніколі не тэлефанаваў і не стукаў. Ён... царапался у дзверы. У мяне мурашкі па скуры беглі. Ён так мяне палохаў, што я баяўся надзьмуць ў штаны. Высокі мужчына – так, маленькім дзецям усе дарослыя здаюцца высокімі, але гэты сапраўды быў высокім, – з сівымі валасамі. Ён практычна ўвесь час насіў цёмныя акуляры, а часам акуляры з люстранымі шклом. Калі я ўбачыў той сюжэт у «Сандэй рипорт», то адразу зразумеў, што ўжо бачыў яго. Мой бацька знаходзіўся наверсе, працаваў з дакументамі, калі па тэліку паказвалі тую перадачу. Я сядзеў перад тэліку, увайшоў бацька, убачыў, што я гляджу, і ледзь не выпусціў з рукі шклянку. Потым пераключыў канал на «Зорны шлях». Толькі гэты чалавек не называў сябе Прамяністым Гарденером, калі прыходзіў у наш дом і сустракаўся з бацькам. Яго прозвішча... я дакладна не памятаю. Што-то накшталт Банлона... або Орлона...
  
  – Осмонд?
  
  Рычард празьзяў.
  
  – Менавіта. Я ніколі не чуў яго імя. Але ён прыходзіў раз ці два ў месяц. У якой-то перыяд ледзь ці не кожны дзень, тыдзень, а потым знік на паўгода. Калі ён прыходзіў, я замыкаўся ў сваім пакоі. Мне не спадабаўся яго пах. Ён душился якім-то... напэўна, адэкалонам, але пах быў мацней. Як ад духаў. Танных духаў. А пад ім...
  
  – А пад ім адчуваўся іншы пах, быццам ён не мыўся дзесяць гадоў.
  
  Рычард паглядзеў на Джэка шырока расплюшчанымі вачыма.
  
  – Я таксама сустракаўся з ім як з Осмондом, – патлумачыў Джэк. Ён казаў гэта і раней, але тады Рычард яго не слухаў. Цяпер жа лавіў кожнае слова. – У далінскі версіі Нью-Хэмпшыр, да таго, як сустрэўся з ім у Індзіану, ужо ў іпастасі Прамяністага Гарденера.
  
  – Тады ты бачыў і... гэтую стварэньне.
  
  – Руэла? – Джэк паківаў галавой. – Напэўна, Руэл быў у Праклятых землях, праходзіў курс апраменьвання радыеактыўным кобальтам. – Ён падумаў пра якія гнояцца язвах на твары Руэла, падумаў аб чарвяках. Паглядзеў на чырвоныя, апухлыя ў месцах укусаў пэндзля і здрыгануўся. – Руэла я ўпершыню ўбачыў у Ваўчыным лагеры, а яго амерыканскага двайніка не бачыў ніколі. Колькі табе было гадоў, калі ў ваш дом пачаў прыходзіць Осмонд?
  
  – Напэўна, гады чатыры. Гэтая гісторыя... ты разумееш, са сцяной шафай... яшчэ не адбылася. Потым я пачаў баяцца яго мацней.
  
  – Пасля таго як нейкая пачвара кранула цябе ў сценах шафе?
  
  – Ды.
  
  – А гэта здарылася, калі табе было пяць?
  
  – Ды.
  
  – Калі нам абодвум было пяць.
  
  – Ды. Ты можаш апусціць мяне на зямлю. Якое-то час я змагу ісці.
  
  Джэк падпарадкаваўся. Яны ішлі моўчкі, апусціўшы галовы, не гледзячы адзін на аднаго. У пяць гадоў што-то высунулось з цемры і закранула Рычарда. Калі ім абодвум было шэсць,
  
  
  
  (шэсць, Джэкі было шэсць)
  
  
  
  Джэк падслухаў размову бацькі і Моргана Слоута аб месцы, дзе яны бывалі, месцы, якое Джэк называў краінай Дзённых мрояў. І ў тым жа годзе, толькі пазней, што-то высунулось з цемры і кранула яго і маці. Голас Моргана Слоута, не больш і не менш. Морган Слоўт тэлефанаваў з Грын-Рывер, штат Юта. Плачу. Ён, Філ Соер і Томі Вудбайн трыма днямі раней адправіліся на штогадовую лістападаўскі паляванне: яшчэ аднаго іх сябра па каледжу, Рэндзі Глоуверу, належаў раскошны паляўнічы домік у Блессингтоне, штат Юта. Глоувер звычайна паляваў з імі, але ў той год адправіўся ў круіз па Карибам. Морган патэлефанаваў, каб сказаць, што Філа падстрэлілі, верагодна, у яго трапіла куля іншага паляўнічага. Яны з Томі Вудбайном прыцягнулі яго да аўтамабіля на самаробных насілках. Морган сказаў, што Філ яшчэ заставаўся ў свядомасці, калі яны везлі яго на заднім сядзенні джыпу «Чарокі» Глоувера, і папрасіў Моргана перадаць найлепшыя пажаданні Лілі і Джэку. Ён памёр пятнаццаццю хвілінамі пазней, калі Морган гнаў да Грын-Рывер і бліжэйшай бальніцы.
  
  Морган не забіваў Філа. Томі мог пацвердзіць, што ўсе трое знаходзіліся разам, калі прагрымеў фатальны стрэл, калі б спатрэбіліся сведкавыя паказанні (але, зразумела, яны не спатрэбіліся).
  
  Але ж ён мог наняць каго-то, цяпер падумаў Джэк. І цалкам магчыма, што такія ж сумненні наконт таго, што здарылася даўно ўжо мучылі дзядзьку Томі. А калі так, магчыма, і дзядзьку Томі забілі не толькі для таго, каб Джэк і яго памірае маці засталіся зусім безабароннымі перад марадзёрствам Моргана. Можа, ён памёр таму, што Морганаў надакучыла гадаць, а не намякне ці стары підар выжившему сыну Філа Соера, што смерць яго бацькі – нешта большае, чым няшчасны выпадак. Джэк адчуў, як па скуры пабеглі мурашкі страху і агіды.
  
  – Гэты чалавек прыходзіў перад тым, як нашы бацькі ў апошні раз палявалі разам?
  
  – Джэк, мне было чатыры гады...
  
  – Не, табе было шэсць. Чатыры цябе было, калі ён пачаў прыходзіць, шэсць – калі майго бацьку забілі ў Юце. І ты мала што забываеш, Рычард. Ён прыходзіў перад тым, як загінуў мой бацька?
  
  – Менавіта тады ён тыдзень прыходзіў кожны дзень, – ледзь чутна адказаў Рычард. – Перад апошнім выездам на паляванне.
  
  І хоць віна ляжала не на Рычарда, Джэк не змог стрымаць горыч.
  
  – З маім бацькам адбыўся няшчасны выпадак на паляванні ў Юце, дзядзьку Томі збіў аўтамабіль у Лос-Анджэлесе. Смяротнасць сярод сяброў твайго бацькі, Рычард, надзвычай высокая.
  
  – Джэк... – Голас Рычарда дрыжаў.
  
  – Вядома. Цягнік ужо сышоў, або малако ўцякло, або як табе больш падабаецца, – перапыніў яго Джэк, – але калі я з'явіўся ў тваёй школе, ты назваў мяне псіхам.
  
  – Джэк, ты не поні...
  
  – Ды, бадай, не разумею. Я стаміўся, і ты даў мне начлег. Я прагаладаўся, і ты мяне накарміў. Выдатна. Але больш за ўсё мне патрабавалася, каб ты мне паверыў. Я ведаў, што хачу занадта шмат чаго, але зараз высвятляецца, што ты бачыў чалавека, аб якім я казаў! Ты ведаў, што ён знаёмы з тваім бацькам! І ўсё роўна заявіў што-то накшталт: «Стары добры Джэк правёў занадта шмат часу пад гарачым сонцам дзе-то ў Сібрук-Айлендзе і бла-бла-бла!» Рычард, я думаў, наша сяброўства мацней.
  
  – Ты ўсё роўна не разумееш.
  
  – Чаго? Ты занадта баяўся баек Сібрук-Айленда, каб хоць крышачку верыць у мяне? – Голас Джэка зазвінеў ад абурэння.
  
  – Няма. Я баяўся не толькі гэтага.
  
  – Так? – Джэк спыніўся і пільна ўгледзеўся ў бледны, няшчаснае твар Рычарда. – Чаго яшчэ мог баяцца Рацыянальны Рычард?
  
  – Было чаго, – адказаў Рычард зусім спакойным голасам. – Я баяўся даведацца больш аб гэтых сакрэтах... пра гэта Осмонде, аб тым, што знаходзілася ў сценах шафе. Я баяўся, што, даведаўшыся ўсё гэта, ўжо не змагу любіць свайго бацькі. І баяўся не дарма.
  
  Рычард закрыў твар тонкімі бруднымі пальцамі і заплакаў.
  
  6
  
  Джэк стаяў, гледзячы на дзіця, якое Рычарда, і лаяў сябе апошнімі словамі. Якім бы ні быў Морган, ён усё роўна заставаўся бацькам Рычарда Слоута: прывід Моргана проглядывал і ў форме пэндзляў сына, і ў рысах яго твару. Забыўся пра гэта Джэк? Няма, але на імгненне горкае расчараванне ў Рычарда зацямніла ўсё астатняе. Згуляла сваю ролю і нарастальная нервовасць. Цяпер Талісман знаходзіўся вельмі, вельмі блізка, і нервовымі канчаткамі Джэк адчуваў яго, як конь адчувае ваду ў пустыні або далёкі пажар у прэрыях. Гэтая нервовасць выяўляла сябе ў залішняй рэзкасці.
  
  
  
  Так, вядома, але гэты хлопец – твой лепшы сябар, Джэкі. Можаш яго трохі отшлепать, але не тапчы. Ён хворы, на выпадак, калі ты гэтага не заўважыў.
  
  
  
  Джэк пацягнуўся да Рычарду. Той паспрабаваў яго адштурхнуць. Джэк не звярнуў на гэта ўвагі. Абняў Рычарда. Так яны і двое стаялі пасярод закінутай жалезнай дарогі, і галава Рычарда ляжала на плячы Джэка.
  
  – Паслухай, – словы даваліся Джэку з цяжкасцю, – пастарайся не трывожыцца пра... ты разумееш... пра ўсё... хоць бы пакуль, Рычард. Проста пастарайся прыстасавацца да зменаў, разумееш? – Якую ж ён лупцаваў лухта. З тым жа поспехам можна сказаць каму-тое, што ў яго рак, але хвалявацца не аб чым, таму што хутка мы паставім у відэамагнітафон касету са «Зорнымі войнамі» і падымем яму настрой.
  
  – Вядома. – Рычард адштурхнуўся ад Джэка. Слёзы прочертили чыстыя дарожкі на яго брудным твары. – Мне будзе добра, нам будзе добра...
  
  – А калі так пойдзе, усім будзе добра, – далучыўся да яго Джэк. Яны разам засмяяліся, і ўсё стала добра.
  
  – Добра, пайшлі.
  
  – Куды? – спытаў Джэк.
  
  – Здабываць твой Талісман. Мяркуючы па тым, што ты казаў, ён павінен быць у Пойнт-Венути. Гэта наступная прыпынак на гэтай лініі. Пайшлі, Джэк. Давай туды. Але ідзі павольна – я яшчэ не ўсё расказаў.
  
  Джэк з цікаўнасцю зірнуў на яго, а потым яны пакрочылі па шпалам... але павольна.
  
  7
  
  Цяпер, пасля прарыву дамбы, калі Рычард дазволіў сабе пачаць успамінаць, ён апынуўся неацэннай скарбніцай інфармацыі. У Джэка стварылася адчуванне, быццам ён збіраў пазл, не ведаючы, што некалькі самых важных фрагментаў адсутнічаюць. Менавіта Рычард даў яму большасць гэтых фрагментаў. Рычард ўжо бываў у гэтым лагеры выжывання – вось вам і першы фрагмент. А лагер належаў яго бацьку.
  
  – Ты ўпэўнены, што гэта тое самае месца, Рычард? – з сумневам спытаў Джэк.
  
  – Упэўнены, – адказаў Рычард. – Яно здалося мне знаёмым і на тым баку. А калі мы... калі мы перабраліся сюды... апошнія сумневы адпалі.
  
  Джэк кіўнуў, не ведаючы, як яшчэ рэагаваць.
  
  – Раней мы спыняліся ў Пойнт-Венути. Заўсёды спыняліся там перад паездкай у гэты лагер. Цягнік мне вельмі падабаўся. Я хачу сказаць, ці многія бацькі маглі пахваліцца асабістым цягніком?
  
  – Не многія, – пагадзіўся Джэк. – Я думаю, у Дыяментавага Джыма Брэйдзі[36] і яму падобных былі асабістыя цягніка, але не ведаю, ці былі ў іх дзеці.
  
  – Не, мой бацька ў іх лігу не ўваходзіў. – Рычард засмяяўся, а Джэк падумаў: Рычард, цябе, магчыма, чакае сюрпрыз.
  
  – Мы ехалі ў Пойнт-Венути з Лос-Анджэлеса на ўзятым напракат аўтамабілі. Спыняліся ў матэлі. Толькі мы ўдваіх. – Рычард памаўчаў. Яго вочы засціліся любоўю і ўспамінамі. – Правёўшы ў матэлі якое-то час, адпраўляліся на бацькоўскім цягніку ў лагер «Гатоўнасць». Гэта быў усяго толькі маленькі цягнік. – Ён паглядзеў на Джэка. – Накшталт таго, на якім мы прыехалі.
  
  – Лагер «Гатоўнасць»?
  
  Але Рычард нібы не чуў яго. Ён глядзеў на іржавыя рэйкі. Тут яны захоўвалі звыклую форму, аднак Джэк падумаў, што адзін, магчыма, успамінае ўчасткі выгнутых рэек, якія яны прайшлі. У пары месцаў канцы загіналіся ўверх, як разарваныя гітарныя струны. Джэк выказаў здагадку, што ў Далінах рэйкі падтрымліваліся ў працоўным стане.
  
  – Бачыш, раней па гэтай лініі хадзіў трамвай, – працягнуў Рычард. – Па словах бацькі, у трыццатых гадах. Маршрут называўся «Чырвоная лінія акругі Мендосино». Але належала дарога не акрузе, а прыватнай кампаніі, і калі тая згалела, таму што ў Каліфорніі... ты ведаеш...
  
  Джэк кіўнуў. У Каліфорніі усе карысталіся аўтамабілямі.
  
  – Рычард, чаму ты ніколі не расказваў мне аб гэтым месцы?
  
  – Бацька прасіў не казаць табе. Ты і твае бацькі ведалі, што мы часам праводзім адпачынак у паўночнай Каліфорніі, і ён казаў, што гэта нармальна, але я не павінен гаварыць табе ні аб цягніку, ні пра лагеры «Гатоўнасць». Па яго словах, калі б я сказаў, Філ б раззлаваўся, таму што гэта быў сакрэт.
  
  Рычард памаўчаў.
  
  – Ён сказаў, што больш ніколі не возьме мяне з сабой, калі я раскажу табе. Я думаў, прычына ў тым, што яны партнёры, то ёсць дамовіліся ва ўсім удзельнічаць на роўных. Цяпер разумею, што справа ў іншым. Трамвайная кампанія збанкрутавала з-за аўтамабіляў і аўтастрад. – Задуменная паўза. – Ля таго месца, куды ты мяне перацягнуў, Джэк, ёсць адна добрая асаблівасць. Там усё вельмі дзіўна, але не пахне нафтапрадуктамі. І гэта мяне вельмі зацікавіла.
  
  Джэк кіўнуў, але нічога не сказаў.
  
  – Трамвайная кампанія прадала ўсю лінію – з правам уласнасці на зямлю і ўсё такое – будаўнічай кампаніі. Яны думалі, што людзі рушаць у глыб мацерыка. Ды толькі гэтага не адбылося.
  
  – Потым лінію купіў твой бацька.
  
  – Так, падобна на тое. Але дакладна я не ведаю. Ён ніколі не казаў аб куплі лініі... ці пра тое, як ён замяніў трамвайныя рэйкі чыгуначнымі.
  
  Праца спатрэбілася вялікая, падумаў Джэк, а потым успомніў пра Рудных ямах. Морган з Орриса мог пастаўляць рабскую сілу ў неабмежаванай колькасці.
  
  – Я ведаю, што ён замяніў іх, але толькі таму, што прачытаў кнігу аб жалезных дарогах. Розніца ў шырыні каляіны. У трамвая – дзесяць цаляў. Тут – шаснаццаць.
  
  Джэк апусціўся на калені – і так, на шпалах ўбачыў сляды ад знятых трамвайных рэек.
  
  – Ён набыў маленькі чырвоны цягнік, – летуценна працягнуў Рычард. – Лакаматыў і два вагоны. Рухавік працаваў на дызельным паліве. Ён смяяўся над гэтым, кажучы, што мужчыны адрозніваюцца ад хлопчыкаў толькі адным: іх цацкі каштуюць даражэй. На ўзгорку над Пойнт-Венути знаходзілася старая трамвайная станцыя, і мы прыязджалі туды на аўтамабілі, паркаваліся і сядалі ў цягнік. Я памятаю, як пахла гэтая станцыя: чым-то старым, але прыемным... нібы яе запаўняў стары сонечнае святло. І цягнік стаяў там. І мой бацька... ён казаў: «Цягнік адпраўляецца ў лагер «Гатоўнасць», Рычард! У цябе ёсць білет?» І там быў ліманад... або ледзяной чай... і мы сядзелі ў кабіне... часам ён браў з сабой нейкія рэчы... харчы... яны ляжалі ззаду... але мы сядзелі наперадзе... і... і...
  
  Рычард шумна праглынуў і правёў рукой па твары.
  
  – Добры быў час, – скончыў ён. – Толькі ён і я. Мне падабалася.
  
  Ён агледзеўся. Вочы блішчалі ад непралітых слёз.
  
  – У лагеры «Гатоўнасць» быў паваротны круг, каб разгортваць цягнік. Яшчэ ў тыя дні. Даўнія дні.
  
  Рычард гучна ўсхліпнуў.
  
  – Рычард...
  
  Джэк паспрабаваў дакрануцца да аднаго.
  
  Рычард адштурхнуў яго руку, далонямі змахнуў са шчок слёзы.
  
  – Тады ўсё было так не па-даросламу. – Ён паспрабаваў усміхнуцца. – Зусім не па-даросламу. У тыя даўнія часы, калі мы былі ўсяго толькі дзецьмі, праўда, Джэк?
  
  – Так, – адказаў Джэк, выявіўшы, што таксама плача.
  
  
  
  Ох, Рычард. Ох, дарагі ты мой.
  
  
  
  – Менавіта так. – Рычард ўсміхаўся, аглядаючы падступае да рэек лес і выціраючы слёзы бруднымі далонямі. – Тады ўсё было не па-даросламу. У даўнія часы, калі мы былі ўсяго толькі дзецьмі. Калі мы ўсе жылі ў Каліфорніі і ніхто не жыў дзе-то яшчэ.
  
  Ён паглядзеў на Джэка, паспрабаваў зноў ўсміхнуцца.
  
  – Джэк, дапамажы мне. Я адчуваю сябе так, быццам мая нага трапіла ў нейкі ідыёцкі кап-кап-кан, і я... я...
  
  Тут Рычард ўпаў на калені, валасы закрылі яго стомленае твар, і Джэк апусціўся побач, і яны суцяшалі адзін аднаго як маглі, але вы, верагодна, ведаеце па сваім горкага вопыту, што гэтага недастаткова.
  
  8
  
  – Тады плот быў зусім новенькі, – зноў загаварыў Рычард. Яны працягнулі шлях. На высокім раскидистом дубе спяваў казадой. Пах солі ў паветры ўсё ўзмацняўся. – Я гэта памятаю. І шчыт-паказальнік "ЛАГЕР "ГАТОЎНАСЦЬ"". І паласу перашкод, і канаты для горнай падрыхтоўкі, і тарзанкі для пераадолення водных перашкод. Прама-ткі трэніравальны лагер марской пяхоты з фільма аб Другой сусветнай вайне. Але хлопцы, якія выкарыстоўвалі гэта абсталяванне, на марпехаў ніяк не цягнулі. Тоўстыя, у шэрых трэніровачных касцюмах з дробнай надпісам "ЛАГЕР "ГАТОЎНАСЦЬ"" на грудзях і чырвоным кантам на калашынах. Выглядалі яны так, быццам у любую хвіліну могуць памерці ад інфаркту або інсульту. Або ад абодвух адначасова. Часам мы заставаліся на ноч. Пару раз правялі ў лагеры ўвесь ўік-энд. Не ў ангары. У ім размяшчалася казарма для тых, хто плаціў грошы за паляпшэнне фізічнай формы.
  
  – Калі яны займаліся менавіта гэтым.
  
  – Так, дакладна. Калі менавіта гэтым. Нам ставілі вялікую палатку, і мы спалі на раскладанках. Як мне гэта падабалася... – Рычард зноў сумна ўсміхнуўся. – Але ты маеш рацыю, Джэк... не ўсе хлопцы, якія там знаходзіліся, выглядалі бізнесменамі, якія спрабуюць скінуць лішнюю вагу і падкачаць мышцы. Іншыя...
  
  – І што наконт іншых? – спытаў Джэк роўным голасам.
  
  – Некаторыя з іх – большасць – выглядалі як тыя здаравенныя валасатыя істоты ў іншым свеце. – Рычард вымавіў гэтыя словы так ціха, што Джэку прыйшлося напружыць слых. – Ваўкі. Я хачу сказаць, быццам бы яны выглядалі, як звычайныя людзі, але адрозніваліся. Яны выглядалі... дзікімі. Ты разумееш?
  
  Джэк кіўнуў. Ён разумеў.
  
  – Я памятаю, што пабойваўся зазіраць ім у вочы. Час ад часу ў іх успыхвалі такія дзіўныя языкі полымя... нібы ў іх гарэлі мазгі. Некаторыя з іх... – Тут Рычарда нібы азарыла. – Некаторыя выглядалі як які прыбыў на замену трэнер па баскетболе, аб якім я табе расказваў. Той, што насіў скураную куртку і курыў.
  
  – Як далёка гэты Пойнт-Венути, Рычард?
  
  – Дакладна не ведаю. Звычайна мы ехалі пару гадзін, але цягнік поўз павольна. З хуткасцю чалавека, які бег, не хутчэй. Ад лагера «Гатоўнасць» да горада не больш дваццаці міль. Можа, нават бліжэй.
  
  – Тады мы ад яго максімум у пятнаццаці мілях. Ад...
  
  
  
  (ад Талісмана)
  
  
  
  – Ды. Дакладна.
  
  Вакол пацямнела. Сонца сплывала за насоўваюцца хмары. Тэмпература паветра ўпала градусаў на дзесяць, і ўсе, пачаў цьмянець... і казадой змоўк.
  
  9
  
  Рычард першым убачыў шчыт: прасценькі драўляны квадрат з чорнымі літарамі, выбелены сонцам, ветрам і дажджом. Ён стаяў злева ад рэек, вьюны ўжо абжылі слуп. Надпіс, аднак, адпавядала моманту. Яна абвяшчала: «ДОБРЫМ ПТУШАЧКАМ ЧАС ЛЁТАЦЬ, ДРЭННЫМ ХЛАПЧУКАМ ПАРА ПАМІРАЦЬ. ГЭТА ТВОЙ АПОШНІ ШАНЕЦ: ВЯРТАЙСЯ ДАДОМУ».
  
  – Ты можаш ісці, Рычы. – Джэк павярнуўся да аднаго. – Гэта для мяне. Яны цябе не крануты, будзь упэўнены. Гэта не твая справа.
  
  – Я думаю, маё, – адказаў Рычард.
  
  – Я ўцягнуў цябе ў яго.
  
  – Не, – пакруціў галавой Рычард. – Мой бацька ўцягнуў мяне. Або лёс. Ці Бог. Або Джэйсан. Хто б ні уцягнуў. Я застаюся.
  
  – Добра, – кіўнуў Джэк. – Тады пайшлі.
  
  Праходзячы міма, Джэк-майстэрску ўрэзаў па слупа нагой, і шчыт зваліўся на зямлю.
  
  – Выдатная праца, сябрук. – Рычард ледзь усміхнуўся.
  
  – Дзякуй. Толькі не называй мяне дружком.
  
  10
  
  Збялеў, і стомлены Рычард казаў яшчэ гадзіну, пакуль яны працягвалі крочыць да Ціхага акіяну, пах якога узмацняўся. З Рычарда выплескивался паток успамінаў, якія збіраліся доўгія гады. Вонкава Джэк не выдаваў сваіх пачуццяў, але ён не мог прыйсці ў сябе ад здзіўлення... і жалю да адзінокаму дзіцяці, гатовага на ўсё дзеля бацькоўскай любові, у чым Рычард і прызнаваўся цяпер, міжволі ці свядома.
  
  Джэк глядзеў на бледны твар Рычарда, на язвы на шчоках, на лбе і вакол рота, слухаў ціхі, амаль шепчущий голас, які цяпер, атрымаўшы шанец выказаць усё, не дрыжаў і не перарываўся, і радаваўся, што Морган Слоўт не быў яго бацькам.
  
  Рычард сказаў Джэку, што памятаў арыенціры ўздоўж гэтай частцы дарогі. У адным месцы яны ўбачылі скрозь дрэвы дах свірна з рэкламай «Чэстэрфілдзе кінгс».
  
  – «Дваццаць выдатных гатункаў тытуню для дваццаці цыгарэт», – працытаваў Рычард, усміхаючыся. – Толькі раней мы бачылі ўвесь свіран.
  
  Ён паказаў на вялікую сасну з двума вяршынямі, а пятнаццаццю хвілінамі пазней сказаў Джэку:
  
  – Скала на тым схіле пагорка нагадвала жабу. Давай паглядзім, на месцы яна.
  
  Скала нікуды не дзелася, і Джэк прызнаў, што яна сапраўды падобная на жабу. Ледзь-ледзь. Калі напружыць ўяўленне. А можа, для гэтага трэба быць трохгадовым. Або чатырохгадовым. Ці сямігадовым. Або колькі яму тады было.
  
  Рычард любіў чыгунку, і лагер «Гатоўнасць» яму падабаўся, з бегавой дарожкай, і бар'ерамі для скачкоў, і вяроўкамі для лажання. Але Пойнт-Венути Рычард цярпець не мог. Пакапаўшыся ў памяці, ён нават успомніў назва матэля, у якім яны з бацькам спыняліся па прыбыцці ў гэты маленькі прыбярэжны горад. "Матэль "Кингсленд"", – сказаў ён... і Джэк выявіў, што назва яго зусім не здзівіла.
  
  Матэль «Кингсленд», казаў Рычард, знаходзіўся побач са старым гатэлем, які, падобна, цікавіў яго бацькі. Рычард бачыў гэты гатэль з акна, але ён яму не падабаўся. Велізарны будынак з бязладным нагрувашчваннем надбудоў, і вастраверхіх франтонаў, і мансард, і купалаў, і вежаў, на якіх круціліся бронзавыя флюгеры дзіўных формаў. Па словах Рычарда, круціліся нават пры адсутнасці ветру. Аднойчы ён стаяў ля акна і назіраў, як яны кружацца, і кружацца, і кружацца, гэтыя дзіўныя бронзавыя флюгеры, поблескивавшие на сонца і па форме нагадвалі паўмесяцы, скарабеяў, кітайскія іерогліфы, тады як унізе пенился і роў акіян.
  
  Ах так, доктар, цяпер я ўспомніў, – памеркаваў Джэк.
  
  – Гатэль пуставаў? – спытаў ён.
  
  – Ды. Яго выставілі на продаж.
  
  – Як ён называўся?
  
  – «Эджинкорт». – Рычард памаўчаў, а потым дадаў яшчэ адзін штрых, які маленькія дзеці звычайна імкнуцца апусціць. – Ён быў чорны. З дрэва, але яно нагадвала камень. Старажытны чорны камень. Бацька з сябрамі так і называлі яго: «чорны гатэль».
  
  11
  
  Збольшага – але не зусім – для таго, каб адцягнуць Рычарда, Джэк спытаў:
  
  – Твой бацька купіў гэты гатэль? Як і лагер «Гатоўнасць»?
  
  Рычард падумаў і кіўнуў:
  
  – Так, думаю, купіў. Праз якое-то час. Калі мы пачалі прыязджаць у Пойнт-Венути, на варотах вісела таблічка «Прадаецца», але ў якой-то момант яна знікла.
  
  – Але ў гатэлі вы ніколі не спыняліся?
  
  – Госпадзе, няма! – Па целе Рычарда прабегла дрыжыкі. – Туды ён змог бы выцягнуць мяне толькі на аркане... але і тады я б не пайшоў.
  
  – Ты ніколі не заходзіў у яго?
  
  – Няма. Ніколі не заходзіў і не зайду.
  
  
  
  Ах, Рычы-бой, цябе не навучылі, што ніколі нельга казаць «ніколі»?
  
  
  
  – І твой бацька таксама? Ніколі не заходзіў у гатэль?
  
  – Наколькі я ведаю, няма, – дзелавіта адказаў Рычард. Яго паказальны палец падняўся да пераноссі, каб паправіць акуляры, якіх там даўно ўжо не было. – Я гатовы спрачацца, ён ніколі не ўваходзіў у гатэль. Баяўся яго ані не менш, чым я. Але ў маім выпадку... я адчуваў толькі спалох. З маім бацькам гэтым справа не абмяжоўвалася. Ён...
  
  – Што?
  
  – Думаю, ён быў апантаны гэтым гатэлем, – з неахвотай адказаў Рычард. Памаўчаў, яго вочы засціліся, думкі перанесліся ў мінулае. – Кожны дзень, праведзены намі ў Пойнт-Венути, бацька падыходзіў да гатэля і стаяў перад ім. І не пару хвілін... Мог прастаяць тры гадзіны. Часам даўжэй. Звычайна стаяў адзін. Але не заўсёды. Іншы раз яму склалі кампанію... дзіўныя сябры.
  
  – Ваўкі?
  
  – Мабыць. – У голасе Рычарда пачулася злосць. – Так, думаю, некаторыя маглі быць Ваўкамі, ці як там ты іх называеш. У вопратцы яны адчувалі сябе няўтульна, увесь час почесывались, звычайна ў тых месцах, якія прыстойныя людзі не чухаюць. Іншыя выглядалі як які прыбыў на замену трэнер. Зласлівыя і грубыя. Некаторых я бачыў у лагеры «Гатоўнасць». І вось што я табе скажу, Джэк: гэтыя тыпы баяліся гатэля нават больш, чым мой бацька. Іх трэсла, калі яны аказваліся побач.
  
  – Прамяністы Гарденер? – спытаў Джэк. – Ён таксама тут бываў?
  
  – Так, – кіўнуў Рычард. – Але ў Пойнт-Венути ён больш нагадваў чалавека, якога мы бачылі на другім баку.
  
  – Осмонда?
  
  – Ды. Але гэтыя людзі прыходзілі не часта. Бацька аддаваў перавагу адзінота. Часам замаўляў у рэстаране матэля некалькі сандвічаў, садзіўся на лаўку і еў, гледзячы на гатэль. Я стаяў каля акна вестыбюля і назіраў за бацькам. Мне ніколі не падабалася яго твар. Ён выглядаў спалоханым, але пры гэтым... на яго твары чыталася пажадлівасць.
  
  – Пажадлівасць, – паўтарыў Джэк.
  
  – Часам ён пытаўся ў мяне, ці не хачу я пайсці з ім, але я заўсёды адмаўляўся. Ён ківаў, а аднойчы сказаў: «Усяму свой час. Ты ўсё зразумееш, Рыч... з часам». Я тады яшчэ падумаў, калі гаворка аб чорным гатэлі, то я нічога не хачу разумець.
  
  Аднойчы, напіўшыся, ён сказаў мне, што ў гатэлі што-то ёсць. Сказаў, што яно там даўно. Я памятаю, мы ляжалі ў ложках. У той вечар было вельмі ветрана. Я чуў, як хвалі біліся аб бераг, чуў рыпанне ўсіх гэтых флюгера на вежах «Эджинкорта». Гэты гук мяне палохаў. Я думаў аб гатэлі, пра ўсіх пакоях, якія пуставалі...
  
  – Калі не лічыць зданяў, – прамармытаў Джэк. Яму здалося, што ён пачуў крокі, і хлопчык хутка павярнуўся. Нічога і нікога. Толькі рэйкі на колькі хапае вачэй.
  
  – Сапраўды, калі не лічыць зданяў, – пагадзіўся Рычард. – І я спытаў: «Гэта што-то каштоўнае, тата?» «Больш каштоўнага, чым быць не можа», – адказаў ён. «Тады які-небудзь валацуга можа залезці туды і скрасці гэтую рэч», – заўважыў я. Мне не хацелася развіваць гэтую тэму, але я не хацеў, каб ён заснуў. Не хацеў заставацца ў ночы сам-насам з выццё ветру і скрыпам гэтых флюгера. Бацька засмяяўся, і я пачуў звон: ён наліў сабе ў шклянку бурбона з бутэлькі, якая стаяла на падлозе. «Нікому яго не скрасці, Рыч, – адказаў ён. – І калі які-небудзь торчок залезе ў «Эджинкорт», ён убачыць такое, чаго ніколі не бачыў раней. – Бацька выпіў, і па голасу адчувалася, што ён засынае. – Ва ўсім свеце ёсць толькі адзін чалавек, які можа дакрануцца да гэтай рэчы, але ён ніколі да яе не наблізіцца, Рыч. Гэта я магу табе гарантаваць. Мяне цікавіць толькі адно: такі ці ён там, як тут? Рэч гэтая не змяняецца... наколькі я магу судзіць, не мяняецца. Я б хацеў займець яе, але не буду нават спрабаваць, ва ўсякім выпадку, цяпер, а можа, і ніколі не буду. Я б шмат чаго з ёй дасягнуў, будзь упэўнены! Але ў цэлым, думаю, яно да лепшага, калі гэтая рэч застанецца там, дзе яна цяпер». Я таксама пачаў засынаць, але спытаў, аб чым менавіта ён кажа.
  
  – І што ён адказаў? – спытаў Джэк з перасохлых ротам.
  
  – Ён назваў гэтую рэч... – Рычард запнуўся, задуменна хмурачыся. – Ён назваў яе «воссю ўсіх існуючых светаў». Потым засмяяўся. І назваў па-іншаму. Цябе гэта назва не спадабаецца.
  
  – Якое?
  
  – Ты раззлаваўся.
  
  – Давай, Рычард, не томі.
  
  – Ён назваў гэта... ну... ён назваў гэта «блазнотай Філа Соера».
  
  Але назва выклікала ў Джэка не злосць, а спякотнае, галавакружнае хваляванне. Значыць, гаворка ішла пра яго, пра Талісман. Вось ўсіх існуючых светаў. Колькіх светаў? Гэта ведаў толькі Бог. Амерыка, Даліны, гіпатэтычныя Даліны далін – і гэтак далей, і гэтак далей, як бясконцыя паласы, якія бягуць па шыльдзе цырульніка[37]. Сусвет светаў, макракосмам светаў, і ва ўсіх мірах ёсць толькі адно агульнае, што аб'ядноўвае сіла, вядома ж, добрая сіла, але ва ўсіх мірах заменчаная ў злом месцы. Талісман – вось усіх існуючых светаў. І адначасова дурнота Філа Соера?
  
  Верагодна, так. Дурнота Філа... дурнота Джэка... Моргана Слоута... Гарденера... і надзея абодвух каралёў.
  
  – Гэта больш чым двайнікі, – прашаптаў Джэк.
  
  Рычард ўжо крочыў наперадзе, старанна скіраваўшы вочы на падгнілыя шпалы. Цяпер ён нервова паглядзеў на Джэка.
  
  – Гэта больш чым двайнікі, таму што больш двух светаў. Трайнят, чацвярні... хто ведае? Морган Слоўт тут, Морган з Орриса там, можа, Морган, герцаг Азраилский, дзе-то яшчэ. Але ён ніколі не ўваходзіў у гатэль!
  
  – Я не ведаю, аб чым ты кажаш. – У голасе Рычарда чулася пакорлівасць. Але я ўпэўнены, цябе ўсё гэта не спыніць, казаў тон Рычарда. Ты пойдзеш далей, наўпрост у вар'яцтва. Усе на борт, пункт прызначэння – Сібрук-Айлэнд!
  
  – Ён не можа ўвайсці ў гатэль. У гэтым уся справа, Морган з Каліфорніі не можа. І ведаеш чаму? Таму што Морган з Орриса не можа. А Морган з Орриса не можа, таму што не можа Морган з Каліфорніі. Калі адзін з іх не можа ўвайсці ў сваю версію чорнага гатэля, тады не можа быць і іншы. Ты разумееш?
  
  – Няма.
  
  Джэк, ап'янелы адкрыццём, не чуў.
  
  – Два Моргана або некалькі дзясяткаў – значэння гэта не мае. Дзве Лілі або некалькі дзясяткаў... дзясяткі каралеў у дзясятках светаў, Рычард, падумай пра гэта! Якая ж блытаніна ў галаве! Дзясяткі чорных гатэляў... толькі ў некаторых мірах гэта можа быць чорны парк забаў... чорная стаянка для трэйлераў... Але, Рычард...
  
  Ён спыніўся, разгарнуў Рычарда за плечы, ўгледзеўся ў яго, бліскаючы вачыма. Рычард у першае імгненне паспрабаваў вырвацца, але тут жа застыў, зачараваны лютай прыгажосцю асобы Джэка. Раптам, на кароткі міг, ён паверыў, што ўсё магчыма. Раптам, на кароткі міг, адчуў сябе исцеленным.
  
  – Што? – прашаптаў ён.
  
  – Некаторыя рэчы – выключэнне. Некаторыя людзі – выключэнне. Яны... ну... у адзіным экзэмпляры. Інакш і не скажаш. Яны... як Талісман. Адзіны. Я. Я адзіны. У мяне быў двайнік, але ён памёр. Не толькі ў Далінах, але і ва ўсіх мірах, акрамя гэтага. Я гэта ведаю... адчуваю. І мой бацька таксама ведаў. Думаю, таму і празваў мяне Падарожны Джэкам. Калі я тут, я не там. Калі там – я не тут. Рычард, тая ж гісторыя і з табой.
  
  Рычард глядзеў на яго, пазбавіўшыся дару мовы.
  
  – Ты не памятаеш, твая дах тады была ў ад'ездзе, але Андэрс сказаў, што ў Моргана з Орриса таксама быў сын, Раштон. Ты ведаеш, кім ён быў?
  
  – Так, – прашаптаў Рычард. Ён па-ранейшаму не мог адвесці погляду ад вачэй Джэка. – Маім двайніком.
  
  – Цалкам дакладна. Па словах Андэрса, маленькі хлопчык памёр. Талісман – адзіны. Мы – адзіныя. Твой бацька – няма. Я бачыў Моргана з Орриса ў іншым свеце, і ён падобны на твайго бацьку, але ён – не твой бацька. Ён не можа ўвайсці ў чорны гатэль, Рычард. Цяпер не можа. Але ён ведае, што ты – адзіны, такі ж, як і я. Ён хоча, каб я памёр. А ты яму патрэбен.
  
  – Каб паслаць мяне за Талісманам, калі ён вырашыць, што без Талісмана яму не абысціся?
  
  Рычарда пачало трэсці.
  
  – Не важна, – змрочна адказаў Джэк. – Яму не прыйдзецца пра гэта трывожыцца. Мы вынесем адтуль Талісман, але твайму бацьку ён ніколі не дастанецца.
  
  – Джэк, не думаю, што я змагу ўвайсці ў гэты гатэль, – ледзь чутна прашаптаў Рычард, але Джэк, які ўжо ішоў да Пойнт-Венути, яго не пачуў.
  
  Рычард паспяшаўся следам.
  
  12
  
  Размова вычарпаўся. Прыйшоў і сышоў апоўдні. Лес заціх, і двойчы Джэк заўважыў дрэвы з дзіўнымі скрыўленымі стваламі і пераплеценымі каранямі, якія раслі ля самых рэек. Выгляд гэтых дрэў яму не спадабаўся. Яны здаваліся знаёмымі.
  
  Глядевший на шпалы Рычард у выніку спатыкнуўся, упаў і стукнуўся галавой. Пасля гэтага Джэк зноў панёс яго на закорках.
  
  Прайшла, здавалася, цэлая вечнасць, і, нарэшце, Рычард крыкнуў:
  
  – Станцыя, Джэк!
  
  Наперадзе рэйкі знікалі ў старым хляве, які, верагодна, служыў трамвайных паркам. За расчыненымі створкамі варот чакала цемра, хмурная і поеденная моллю. Ззаду трамвайнага парку (які мог у свой час падабацца Рычарду, але сёння ад аднаго яго выгляду па скуры Джэка беглі мурашкі) цягнулася шашы. Сто першае, здагадаўся Джэк.
  
  Далей знаходзіўся акіян: Джэк чуў мерныя ўдары хваль.
  
  – Мабыць, мы прыйшлі. – У роце ў яго перасохла.
  
  – Амаль, – паправіў яго Рычард. – Да Пойнт-Венути яшчэ міля або каля таго па дарозе. Госпадзе, як жа мне не хочацца туды ісці. Джэк... Джэк? Ты куды?
  
  
  
  Але Джэк не азірнуўся. Ён сышоў са шпал, абмінуў адно з гэтых дзіўных дрэў (дадзены асобнік быў не вышэй за куста) і пайшоў да шашы. Высокая трава і пустазеллі церліся аб патрапаныя джынсы. Што-то з шумам заскользило ў трамвайным парку, або на станцыі асабістай жалезнай дарогі Моргана Слоута. Джэк нават не паглядзеў у той бок.
  
  Ён дабраўся да шашы, перасёк яго і спыніўся на краі уходившего ўніз схілу.
  
  13
  
  Амаль што ў сярэдзіне снежня 1981 года хлопчык па імя Джэк Соер стаяў, сунуўшы рукі ў кішэні, там, дзе зямля сустракалася з вадой, і глядзеў на вечны Ціхі акіян. Хлопчык дванаццаці гадоў ад роду і незвычайна прыгожы для свайго ўзросту. З доўгімі – можа, занадта доўгімі – каштанавымі валасамі, якія дувший з вады вецер змятаў з высокага чыстага лба. Ён стаяў, думаючы пра маці, якая памірала, аб сябрах, якія адсутнічаюць і прысутных, аб мірах ўнутры светаў, якія жывуць сваім жыццём.
  
  
  
  Я прайшоў гэты шлях, думаў ён. Ад берага да берага з Падарожны Джэкам Соерам. Яго вочы раптам напоўніліся слязамі. Ён глыбока ўдыхнуў насычаны соллю паветра. Ён тут – і Талісман зусім побач.
  
  – Джэк!
  
  Джэк не павярнуўся, Ціхі акіян не адпускаў яго погляду. У сонечным святле грабяні хваль паблісквалі золатам. Ён тут, ён дайшоў. Ён...
  
  – Джэк! – Рычард патрос Джэка за плячо, вырваўшы з трансу.
  
  – Што?
  
  – Паглядзі! – Рот Рычарда прыадкрыўся, ён паказваў у бок дарогі, уходившей да Пойнт-Венути. – Паглядзі туды.
  
  Джэк паглядзеў. Ён разумеў здзіўленне Рычарда, але сам нічога такога не адчуваў, як і ў той момант, калі Рычард сказаў яму, як называўся матэль, у якім яны з бацькам спыняліся ў Пойнт-Венути. Не, ніякага здзіўлення, але...
  
  Да чаго прыемна зноў убачыць маці.
  
  Яе твар дваццаць футаў вышынёй, больш маладое, чым памятаў Джэк. Так выглядала Лілі ў росквіце сваёй кар'еры. Светлыя, з рудаватым адлівам, валасы зачасаны назад і забраныя ў конскі хвост. На вуснах – яе асабістая, фірмовая бесклапотная ўсмешка «а-пайшлі-вы-ўсе». Больш у кіно так ніхто не ўсміхаўся. Лілі прыдумала гэтую ўсмешку і мела на яе патэнт. Яна азіралася па-над аголенага пляча. На Джэка... на Рычарда... на сіні Ціхі акіян.
  
  Ён глядзеў на маці... але варта было яму міргнуць, як твар крыху змянілася. Лініі падбародка і сківіцы трохі закруглились, скулы ўжо не так выступалі, валасы пацямнелі, у вачах дадалося сіні. І цяпер ён бачыў твар Лауры Делессиан, маці Джэйсана. Джэк зноў міргнуў, і яго маці вярнулася, яго двадцативосьмилетняя маці з яе радасным «пляваць-я-на-вас-хацела-калі-вы-ня-разумееце-жартаў» грэбаваннем да міру.
  
  Лілі глядзела на іх з вялізнага рэкламнага шчыта, які абвяшчаў:
  
  ТРЭЦІ ШТОГАДОВЫ
  
  ФЕСТЫВАЛЬ
  
  ЛЕПШЫХ БІ-ФІЛЬМАЎ
  
  
  
  ПОЙНТ-ВЕНУТИ, КАЛІФОРНІЯ
  
  КІНАТЭАТР БИТКЕРА
  
  
  
  10-20 СНЕЖНЯ
  
  АКТРЫСА ГЭТАГА ГОДА – ЛІЛІ КАВА
  
  «КАРАЛЕВА БІ-ФІЛЬМАЎ»
  
  – Джэк, гэта ж твая маці. – Ад глыбокай павагі голас Рычарда восіп. – Гэта ўсяго толькі супадзенне? Такога ж быць не можа.
  
  Джэк паківаў галавой. Не, не супадзенне.
  
  А яго погляд, натуральна, не адрываўся ад слова «КАРАЛЕВА».
  
  – Пайшлі. – Ён махнуў Рычарду рукой. – Думаю, мы амаль на месцы.
  
  Бок аб Бок яны пакрочылі па шашы да Пойнт-Венути.
  
  
  
  Кіраўнік 38
  
  Канец шляху
  
  1
  
  На хаду Джэк ацэньвальна пазіраў на сгорбленную постаць Рычарда і на яго бліскучы ад поту твар. Падобна на тое, той прымушаў сябе валачы ногі толькі неверагодным высілкам волі. Некалькі новых вугроў расцвілі на бледным твары.
  
  – Ты ў парадку, Рычы?
  
  – Не, мне дрэнна. Але я магу ісці, Джэк. Табе не трэба мяне несці. – Нахіліўшы галаву, Рычард ўпарта ішоў наперад. Джэк бачыў, што яго сябар, які захоўваўся так шмат успамінаў аб гэтай маленькай жалезнай дарозе, аб гэтай маленькай станцыі, пакутуе ад акружаў іх рэальнасці куды больш, чым ён сам: іржавыя рэйкі, пустазелле, торбах... і обветшавшее будынак з выцвілай, аблупленай фарбай, якое Рычард памятаў такім яркім, будынак, у цёмным чэраве якога што-то ворочалось.
  
  «Я адчуваю сябе так, быццам мая нага трапіла ў нейкі ідыёцкі капкан», – сказаў Рычард, і Джэк думаў, што разумее, аб чым гаворка... але не ў той меры, у якой разумеў гэта Рычард. І Джэк не ведаў, ці ўдалося б яму вынесці такое разуменне. З Рычарда выпалілі пласт дзяцінства, вывернулі навыварат. Жалезная дарога і мёртвая станцыя з выбітымі вачыма-вокнамі для Рычарда ператварыліся ў жудасныя пародыі на саміх сябе, а акрамя таго, мінулае знішчалі новыя веды пра яго бацьку. Жыццё Рычарда, як крыху раней – жыццё Джэка, пачала прыстасоўвацца да Далінах, і Рычард не быў гатовы да такой трансфармацыі.
  
  2
  
  Што да Талісмана... Джэк мог паклясціся, што гэта праўда: Талісман ведаў аб іх набліжэнні. Джэк гэта адчуў, калі ўбачыў вялікі рэкламны шчыт з фатаграфіяй маці, і пачуццё працягвала ўзмацняцца. Нібы нейкі велізарны звер прачнуўся ў некалькіх мілях ад іх, і яго буркатанне прымушала зямлю вібраваць... нібы ўсе лямпачкі ў стоэтажном будынку, возвышавшемся за самай лініяй гарызонту, ўспыхнулі адначасова, і святла гэтага цалкам хапіла, каб зацямніць зоркі... нібы нехта ўключыў самы вялікі ў свеце магніт, які прыцягваў і спражку на рамяні Джэка, і дробязь у яго кішэнях, і пломбы ў зубах і збіраўся цягнуць і цягнуць, пакуль не подтащит да сябе. Гэта звярынае буркатанне, гэты раптоўны яркі святло, гэта прыцягненне – усе яны рэхам адлюстроўваліся ў грудзях Джэка. Што-то там, што-то ў Пойнт-Венути жадала Джэка Соера, і Джэку Сойеру было вядома толькі адно: прадмет, кліч якога ён адчуваў усім сваім прыродаю, вядома ж, велізарны. Велізарны. Ніякая маленькая штучка не магла валодаць такой моцай. Талісман памерамі не саступаў слану або нават цэлага горада.
  
  І Джэк задаўся пытаннем, а ці пад сілу яму справіцца з такой гаргарай? Талісман знаходзіўся ў змрочным зачараваным гатэлі. Верагодна, не толькі для таго, каб не патрапіць у злыя рукі, але і таму, што справіцца з ім будзе няпроста, якія б ні былі твае намеры. Можа, падумаў Джэк, толькі Джэйсан і мог справіцца з гэтай задачай: вынесці Талісман з гатэля, не прычыніўшы шкоды ні сабе, ні самому Талісманам. Адчуваючы сілу і настойлівасць клічу, Джэк мог толькі спадзявацца, што не падвядзе Талісман.
  
  – «Ты зразумееш, Рыч». – Джэк здрыгануўся ад раптам парушыў цішыню абыякавыя, ціхага голасу Рычарда. – Так сказаў мой бацька. Ён сказаў, што я разумею. «Ты зразумееш, Рыч».
  
  – Ды. – Джэк заклапочана паглядзеў на сябра. – Як ты сябе адчуваеш?
  
  Акрамя язваў вакол рота, россып запаленых чырвоных кропак працягнулася з ілба да віскі. Нібы рою насякомых ўдалося закапацца пад скуру. На імгненне перад разумовым поглядам Джэка паўстаў Рычард Слоўт у тую раніцу, калі ён, Джэк, залез у акно яго пакоя ў Нелсон-Хаўс, адным з інтэрнатаў школы Тэйера. Оседлавшие пераноссе акуляры, запраўлены ў штаны, швэдар. Ці пабачыць ён зноў таго сводящего з розуму сваёй правільнасцю, ніколі не змяняе пазіцыю падлетка?
  
  – Я яшчэ магу ісці, – адказаў Рычард. – Але што ён хацеў гэтым сказаць? Гэта мне належыла зразумець, ці прыняць, ці ўжо не ведаю што?..
  
  – У цябе новыя вугры на твары. Хочаш крыху адпачыць?
  
  – Няма. – Голас Рычарда гучаў глуха, нібы даносіўся са дна калодзежа. – Гэта нейкая сып. Скура свярбіць. І я думаю, што з'явіліся высыпанні на спіне.
  
  – Давай паглядзім, – прапанаваў Джэк. Рычард спыніўся пасярод дарогі, паслухмяны, як сабака. Вочы ён зачыніў, а дыхаў праз рот. Джэк падышоў да яго ззаду, падняў пінжак і брудную сінюю кашулю з пуговичками на каўняры. На спіне чырвоныя кропкі былі памерам паменш, не выступалі і не выглядалі пачырванелымі. Але яны распаўзліся па лапаткам і паясніцы.
  
  Рычард сумна выдыхнуў.
  
  – Яны ёсць, але выглядаюць не вельмі страшна.
  
  – Дзякуй. – Рычард ўдыхнуў, апусціў галаву. Цяжкае шэрае неба пагражала раздушыць зямлю. Акіян біўся аб скалы ля падножжа высокага схілу. – Да горада менш за два міль. Я дайду.
  
  – Калі прыйдзецца, я цябе данясу. – У голасе Джэка чулася перакананасць, што несці Рычарда прыйдзецца вельмі хутка.
  
  Рычард паківаў галавой, затым паспрабаваў заправіць кашулю ў штаны, але атрымалася не вельмі.
  
  – Часам я думаю, што... часам я думаю, што не змагу...
  
  – Мы ўвойдзем у гэты гатэль, Рычард. – Джэк узяў Рычарда пад руку і павёў за сабой. – Ты і я. Разам. Я не маю ні найменшага паняцця, што адбудзецца пасля гэтага, але ў гатэль, мы з табой ўвойдзем. Хто б ні спрабаваў нас спыніць. Памятай аб гэтым.
  
  У поглядзе Рычарда чыталіся спалох і падзяку. Цяпер Джэк бачыў на яго шчоках абрысы новых, толькі намечающихся вугроў. І зноў адчуў сілу, прыцягальную яго, якая прымушае ісці наперад дакладна так жа, як ён прымушаў ісці Рычарда.
  
  – Ты пра майго бацьку. – Рычард міргнуў, і Джэк падумаў, што яго сябар змагаецца са слязьмі: стомленасць звяла здольнасць да самакантролю на няма.
  
  – І не толькі, – зграшыў супраць ісціны Джэк. – Пайшлі, дружа.
  
  – Але што я павінен зразумець? Я не магу ўзяць у толк... – Рычард агледзеўся, блізарука прыжмурыўшыся. Джэк успомніў, што большую частку навакольнага свету Рычарда заволакивал туман.
  
  – Ты ўжо многае разумееш, Рычард, – сказаў ён.
  
  Сумная, горкая ўсмешка искривила вусны аднаго. Яго прымусілі зразумець нашмат больш, чым ён хацеў разумець, і Джэк на імгненне пашкадаваў, што пад покрывам ночы не збег з школы Тэйера ў адзіночку. Але момант, калі ён яшчэ мог утрымаць Рычарда ў недасведчанасці, застаўся ў далёкім мінулым, калі такое ўвогуле было магчыма: Рычард з'яўляўся неад'емнай часткай місіі Джэка. Ён адчуваў, як моцныя рукі абхапляюць яго сэрца – рукі Джэйсана, рукі Талісмана.
  
  – Ідзем далей. – І Рычард пайшоў па шашы, па-ранейшаму ледзь перастаўляючы ногі.
  
  – Мы сустрэнем у Пойнт-Венути майго бацькі, праўда? – спытаў ён.
  
  – Я паклапачуся пра цябе, Рычард, – адказаў Джэк. – Цяпер ты – статак.
  
  – Што?
  
  – Ніхто не прычыніць табе шкоды, хіба што ты зачешешь сябе да смерці.
  
  Рычард нешта прамармытаў. Яго рукі пачухвалі запалёныя віскі. Час ад часу ныралі ў валасы. Ён свярбелі, як сабака, і часам нават буркуючы ад слабога палягчэння.
  
  3
  
  Неўзабаве пасля таго, як Рычард задраў кашулю, адкрыўшы высыпанні на спіне, яны ўбачылі першае з долинских дрэў. Яно расло на мацерыковай баку шашы, перапляценне чорных галін на тоўстым шурпатым ствале, падымаецца з чырванавата-васковай дывана атрутнага сумах. Правалы ў кары – раты або вочы – вылупіліся на хлопчыкаў. Унізе, пад пластом сумах, варушыліся галодныя карані, шастаючы і не даючы спакою прикрывавшим іх лісці, якія калыхаліся, быццам пад лёгкім ветрыкам.
  
  – Давай пяройдзем на другі бок дарогі, – прапанаваў Джэк ў надзеі, што Рычард нічога не заўважыў. Ён чуў, як за спіной скребутся пад сумахом гнуткія, нібы гумовыя карані.
  
  
  
  Гэта ХЛОПЧЫК? ХЛОПЧЫК? АСАБЛІВЫ хлопчык?
  
  
  
  Рукі Рычарда зрушыліся з плячэй на галаву. На шчоках з'явіліся новыя пачырванення і ўздуцці, якія нагадвалі грым для фільмаў жахаў, монстра-падлетка ў адным са старых фільмаў Лілі Кава. Джэк заўважыў, што і пачырванення на тыльных баках далоняў Рычарда пачалі павялічвацца, зліваючыся і становячыся ярчэй.
  
  – Ты сапраўды можаш ісці, Рычард?
  
  Рычард кіўнуў.
  
  – Вядома. Якое-то час. – Жмурачыся, ён паглядзеў на іншы бок дарогі. – Бо гэта не звычайнае дрэва? Ніколі не бачыў такога дрэва, нават у кнігах. Гэта дрэва з Далін, праўда?
  
  – Баюся, што так, – адказаў Джэк.
  
  – Гэта азначае, што Даліны зусім побач, правільна?
  
  – Напэўна.
  
  – І наперадзе гэтых дрэў можа стаць больш?
  
  – Калі ты ведаеш адказы, навошта ты задаеш пытанні? – спытаў Джэк. – Ох, Джэйсан, якую ж я звёрз глупства. Прабач, Рычард... напэўна, я спадзяваўся, што ты яе не заўважыш. Так, думаю, яны нам яшчэ сустрэнуцца наверсе. І да іх нельга набліжацца.
  
  Хоць, падумаў Джэк, «наверсе» наўрад ці адпавядала рэчаіснасці: шашы ішло пад ўхіл – і з кожнай сотняй футаў станавілася ледзь цямней. Даліны вползали ў Амерыку.
  
  – Можаш паглядзець, як мая спіна? – спытаў Рычард.
  
  – Вядома. – Джэк зноў падняў кашулю аднаго. Яму ўдалося не выдаць ні гуку, хоць ён ледзь не застагнаў. Спіну Рычарда пакрывалі чырвоныя выпуклыя плямы, якія, здавалася, выпраменьвалі цяпло.
  
  – Стала трохі горш.
  
  – Я так і думаў. Толькі трохі?
  
  – Ды.
  
  Вельмі хутка Рычард будзе нагадваць чамадан з кракадзілавай скуры, падумаў Джэк. Хлопчык-кракадзіл, сын Чалавека-слана.
  
  
  
  Наперадзе два дрэва раслі разам, іх барадаўчатая ствалы оплетали адзін аднаго, але, падобна, не ў любові, а ў нянавісці. Джэк паглядзеў на іх, таропка праходзячы міма, і яму здалося, што чорныя дзіркі-раты ў кары варушацца, то праклінаючы, то цалуючы. І ён ведаў, што чуе, як корпаюцца карані гэтых дрэў. (ХЛОПЧЫК! ХЛОПЧЫК тут! НАШ хлопчык тут!)
  
  Хоць да вечара было яшчэ далёка, паветра пацямнеў, набыў нейкую зярністасць, нібы стары газетны фатаздымак. На мацерыковай баку дарогі, дзе раней расла трава і пяшчотнай белізной квітнела дзікая моркву, цяпер тырчалі неузнаваемые пустазелле. Без адзінай кветкі, амаль без лісця, яны нагадвалі свернувшихся змей, і ад іх ішоў лёгкі пах саляркі. Час ад часу сонца праглядвала скрозь гэты крупчасты змрок мутным аранжавым паходняй. Джэку яно нагадала фатаграфію, якую ён бачыў у Гэры, штат Індыяна: злыя языкі полымя, кормящиеся атрутай, на фоне чорнага атручанага неба. І пры гэтым Талісман выразна клікаў Джэка да сябе, нібы волат ўхапіўся за яго вопратку і цягнуў, цягнуў, цягнуў. Вось усіх магчымых светаў. І ён меў намер ўзяць з сабой Рычарда ў гэтае пекла – і з усіх сіл змагацца за яго жыццё, – нават калі б яму прыйшлося цягнуць аднаго за шчыкалаткі. Відавочна, Рычард адчуваў у Джэка гэтую рашучасць, таму што, пачухваючы бакі і спіну, ішоў побач.
  
  Я гэта зраблю, казаў сабе Джэк, імкнучыся ігнараваць беспадстаўнасць свайго аптымізму. Нават калі дзеля гэтага мне давядзецца прайсці праз тузін светаў, я ўсё роўна гэта зраблю.
  
  4
  
  Яшчэ праз тры сотні ярдаў агідныя далінскі дрэвы навіслі над дарогай, як шайка рабаўнікоў. Праходзячы міма па другім баку шашы, Джэк зірнуў на свернувшиеся кольцамі карані і заўважыў аплецены імі і напалову які пайшоў у зямлю маленькі обглоданный шкілет, падобна, хлопчыка гадоў васьмі або дзевяці, у полусгнившей кашулі ў зялёна-чорную клетку. Джэк шумна праглынуў сліну і прыбавіў кроку. Рычард ішоў за ім, як сабачка на ланцугу.
  
  5
  
  Праз некалькі хвілін Джэк Соер ўпершыню ўбачыў Пойнт-Венути.
  
  
  
  Кіраўнік 39
  
  Пойнт-Венути
  
  1
  
  Пойнт-Венути уладкаваўся побач з акіянам, распластаўшыся па спускавшемуся да вады схіле. Над ім пранізвалі цёмны паветра масіўныя скалы, нагадваючы старажытных сланоў з маршчыністай скурай. Дарога цягнулася ўздоўж высокіх драўляных сцен, пакуль не абышла доўгае карычневае металічнае будынак, фабрыку або склад, і перад хлопчыкамі не адкрыліся сыходзяць да акіяну тэрасы, маркотныя даху іншых складоў. Яны цалкам закрывалі сабой шашы, якое зноў з'яўлялася толькі на горным схіле, уцякаючы на поўдзень, да Сан-Францыска. Таму Джэк бачыў спускавшиеся прыступкамі даху складоў, абгароджаныя аўтамабільныя стаянкі, а далёка справа – зімова-шэры акіян. І ні аднаго чалавека, ні на адкрытых участках дарогі, ні ў маленькіх акенцах бліжэйшай фабрыкі або склада. На пустых аўтастаянках вихрилась пыл. Пойнт-Венути выглядаў пакінутым, але Джэк ведаў, што гэта не так. Морган Слоўт і яго прыхвастні – ва ўсякім выпадку, тыя, хто перажыў раптоўнае прыбыццё далінскага «чу-чу», – Вандроўніка чакалі Джэка і Рацыянальнага Рычарда. Талісман клікаў Джэка, цягнуў яго да сябе, а таму ён сказаў: «Што ж, нам сюды» – і рушыў далей.
  
  І тут жа заўважыў дзве новыя славутасці Пойнт-Венути. Першай стаў кавалачак задняй частцы лімузіна «кадылак»: бліскучая чорная фарба, бліскучы задні бампер, частка правага задняга ліхтара. Джэку вельмі хацелася, каб за рулём сядзеў адзін з Ваўкоў-рэнегат, якім удалося выратавацца з лагера «Гатоўнасць». Потым хлопчык зноў паглядзеў у бок акіяна. Шэрую ваду аддзяляла ад берага пенная палоска. А на наступным кроку ўвагу Джэка прыцягнула павольнае рух над дахамі складоў і фабрык. ІДЗІ СЮДЫ – прызыўна цягнуў яго да сябе Талісман. Пойнт-Венути, здавалася, сцяўся, нібы кулак. А высока над дахамі гайдаўся цёмна-бескаляровы флюгер у форме галавы ваўка, гайдаўся з боку ў бок, як яму таго хацелася, не слухаючыся ветру.
  
  Заўважыўшы гэты непакорлівы флюгер, які крутнуўся спачатку па гадзінны стрэлцы, потым супраць і, нарэшце, апісаў поўны круг, Джэк зразумеў, што ўпершыню ўбачыў чорны гатэль, дакладней, яго частка. Даху складоў, выходзячы ўдалячынь дарога – увесь гэты нябачны горад крынічыў варожасць, такую ж явственную, як аплявуха. Даліны прасочваліся ў Пойнт-Венути, усвядоміў Джэк, перагародка паміж светамі тут вытанчыліся да крайнасці. Воўчая галава кружылася ў паветры, не звяртаючы ўвагі на вецер, а Талісман прыцягваў Джэка: ІДЗІ СЮДЫ, ІДЗІ СЮДЫ, ІДЗІ ЦЯПЕР ІДЗІ ЦЯПЕР ЗАРАЗ, ЦЯПЕР... – і Джэк зразумеў, што Талісман не проста цягне яго да сябе, але яшчэ і спявае яму. Без слоў, без рытму, але спявае, выводзячы нейкую мелодыю, неслышную для ўсіх астатніх.
  
  Талісман ведаў, што Джэк ўбачыў флюгер гатэля.
  
  Пойнт-Венути – магчыма, самае жудаснае і небяспечнае месца ва ўсёй Паўночнай і Паўднёвай Амерыцы, падумаў Джэк, і яго адвагу разам скурчылася, але ён працягваў ісці да гатэлю «Эджинкорт». Павярнуўся да Рычарду – і пастараўся не выдаць жаху пры выглядзе стану свайго сябра. Рычард таксама не мог яго спыніць: калі б паспрабаваў, Джэк проста прабіў бы Рычардам сцяну гэтага чортава гатэля. Ён бачыў, як люта раздзірае Рычард скуру пад валасамі і чухае россып «пчаліных укусаў» на скронях і шчоках.
  
  – Мы туды трапім, Рычард, – запэўніў яго Джэк. – Я ведаю, трапім. Мне пляваць на ўсе іх спробы перашкодзіць нам. Мы туды трапім.
  
  – «У нашых праблем будуць з намі праблемы», – не аддаючы сабе справаздачы, працытаваў Рычард доктара Сьюза. Памаўчаў. – Не ўпэўнены, ці здолею я дайсці. І гэта праўда. Я ледзь трымаюся на нагах. – У яго поглядзе чыталася непрыхаваная душэўная боль. – Што са мной адбываецца, Джэк?
  
  – Не ведаю. Але мне вядома, як гэта спыніць. – Джэк спадзяваўся, што кажа праўду.
  
  – Гэта са мной робіць мой бацька? – пакутліва спытаў Рычард. Ён асцярожна правёў рукамі па апухлым твары. Потым выцягнуў кашулю са штаноў і ўгледзеўся ў чырвоную сып на жываце. Пляма, формай аддалена напоминавшее Аклахому, пачыналася ад таліі, разыходзілася ў абодва бакі і падымалася да шыі. – Падобна на тое, гэта вірус або што-то такое. Мяне заразіў мой бацька?
  
  – Не думаю, што ён зрабіў гэта спецыяльна, Рычы, – адказаў Джэк. – Калі гэта мае нейкае значэнне.
  
  – Не мае.
  
  – Усё гэта пройдзе, – запэўніў сябра Джэк. – Экспрэс «Сібрук-Айлэнд» прыбывае на канчатковую прыпынак.
  
  Джэк ступіў наперад – Рычард не адставаў – і ўбачыў, як ўспыхнулі і патухлі заднія агні «кадзілака», які ў наступнае імгненне схаваўся з выгляду.
  
  На гэты раз не было гаворкі аб раптоўнай атацы, аб зносе варот і прыбыцці ў шуме і грукаце на цягніку, набітым зброяй і боепрыпасамі, але нават калі б усе ў Пойнт-Венути ведалі аб іх прыходзе, Джэка б гэта не спыніла. Яму здавалася, быццам ён закаваны ў браню, а ў руцэ ў яго – магічны меч. Ніхто ў Пойнт-Венути не мог прычыніць яму шкоды, ва ўсякім выпадку, пакуль ён не дабярэцца да гатэля «Эджинкорт». Ён ішоў туды, Рацыянальны Рычард разам з ім, і ў іх не магло ўзнікнуць ніякіх праблем. Яшчэ праз тры крокі мышцы Джэка ўжо спявалі разам з Талісманам, і ён бачыў сябе ў вобразе больш яркім і дакладным, чым рыцар, які ідзе ў бой. Вобраз гэты прыйшоў да яго наўпрост з аднаго з фільмаў яго маці, нібы дасланы па нябеснаму тэлеграфу. Менавіта ён – на кані, у шыракаполым капелюшы, з рэвальверам у сцягна – ехаў, каб ачысціць ад усякай поскудзі Дедвуд-Галч.
  
  «Апошні цягнік у Хэнгтаун», так называўся гэты фільм 1960 года, з Лілі Кава, Клінтом Уокер і Уілам Хатчинсом. Хай будзе так.
  
  2
  
  Некалькі долинских дрэў выбіраліся з цвёрдай карычневай глебы побач з першым з кінутых будынкаў. Можа, яны раслі тут заўсёды, выцягнуўшы галіны над дарогай, можа, і няма. Джэк не памятаў, каб бачыў іх, калі ўпершыню паглядзеў на горад зверху ўніз. І наўрад ці ён мог іх не заўважыць, як не выпусціў бы з-пад увагі зграю дзікіх сабак. Ён чуў шамаценне іх каранёў па паверхні зямлі, калі яны з Рычардам падыходзілі да складу.
  
  
  
  (НАШ хлопчык? НАШ хлопчык?)
  
  
  
  – Давай пяройдзем на другі бок дарогі. – Джэк узяў Рычарда за распухшую руку, каб правесці яго міма дрэў.
  
  Як толькі яны апынуліся на другім баку дарогі, адно з долинских дрэў пацягнулася да іх каранямі і галінамі. Калі б дрэвы мелі страўнікі, страўнік гэтага дрэва абавязкова б заурчал. Сукаваты галіна і гладкі змееподобный корань праскочылі раздзяляльную паласу і працягвалі цягнуцца да хлопчыкаў. Джэк локцем адштурхнуў цяжка дышавшего Рычарда на абочыну і пацягнуў далей.
  
  
  
  (МОЙ МОЙ МОЙ МОЙ ХЛОПЧЫК! ДАССС!!!)
  
  
  
  Паветра напоўніў трэск рвущейся матэрыі, і на імгненне Джэк падумаў, што гэта Морган з Орриса зноў прабівае пралом паміж светамі, каб стаць Морганам Слоутом, Морганам Слоутом з яго апошнім прапановай, перад якім немагчыма выстаяць, выкліканым аўтаматам, паяльной лямпай, распаленымі да чырвані абцугамі... але раз'юшаны бацька Рычарда не з'явіўся. Затое далінская дрэва павалілася на дарогу ў трасцэ быццам ламаліся галін, а потым перекатилось ў бок, як сдохший звер.
  
  – Госпадзе, – выдыхнуў Рычард. – Яно вылезла з зямлі, каб дабрацца да нас.
  
  Менавіта такая думка прыйшла ў галаву і Джэку.
  
  – Дрэва-камікадзэ, – сказаў ён. – Падобна на тое, у Пойнт-Венути не ўсё добра.
  
  – З-за чорнага гатэля?
  
  – Вядома... але з-за Талісмана таксама. – Джэк паглядзеў уздоўж дарогі і ўбачыў яшчэ адну групу дрэў-людаедаў у дзесяці ярдаў ніжэй па схіле. – То тут такія флюіды, ці то атмасфера, ці то яшчэ што, як ні назаві, але ўсё дрэннае і добрае, чорнае і белае перамяшалася ў Пойнт-Венути.
  
  Прамаўляючы гэтыя словы, Джэк не адрываў вачэй ад дрэў, да якіх яны накіроўваліся, і самае блізкае наклонило крону, нібы пачуўшы яго голас.
  
  Можа, увесь гэты горад – вялікі Оутли, думаў Джэк, можа, мне ўсё-такі давядзецца прайсці яго да канца. Але калі наперадзе іх чакаў тунэль, ён у яго ўваходзіць не збіраўся. Не хацеў сустракацца з мясцовай версіяй Элроя.
  
  – Я баюся, – прашаптаў за яго спіной Рычард. – Джэк, а калі і іншыя дрэвы пачнуць выскокваць з зямлі?
  
  – Не страшна, – адказаў Джэк. – Я заўважыў, што гэтыя дрэвы могуць перамяшчацца, але толькі на кароткія адлегласці. Нават такі індык, як ты, іх зробіць.
  
  Яны агіналі апошні паварот дарогі, абыходзячы склады. Талісман клікаў, і клікаў, нібы спявае арфа волата ў «Джэка і бобовом сцябле». Нарэшце паварот застаўся ззаду, і Джэк ўбачыў перад сабой раней ўтоеную частка Пойнт-Венути.
  
  Іпастась Джэйсана прымусіла яго ісці далей. Калі-то Пойнт-Венути быў мілым маленькім курортным гарадком, але тыя часы засталіся ў далёкім мінулым. Цяпер ён больш за ўсё нагадваў тунэль Оутли, і ім трэба было прайсці яго ад пачатку да канца. Разбітая дарога спускалася да спаленых дамах, вакол якіх размясціліся далінскі дрэвы: у гэтых маленькіх зборных хатках жылі, вядома ж, рабочыя пустуючых цяпер фабрык і складоў. Ад аднаго або двух засталося дастаткова шмат, каб зразумець, як выглядалі астатнія. Побач з дамамі стаялі пакарабачаныя драбы згарэлых аўтамабіляў, густа зарослыя пустазеллем. Праз падмуркі павольна прабіваліся карані. Абкуродымленыя цэглу і дошкі, перавернутыя ванны, скручаныя трубы усеивали папялішчы. Краем вока Джэк заўважыў што-то белае, але адвёў позірк, як толькі зразумеў, што гэта костка шкілета, што вытыркае з-пад перапляценні каранёў. Калі-то дзеці ганялі на роварах па гэтых вуліцах, жонкі збіраліся на кухнях, каб паскардзіцца на нізкую заработную плату і беспрацоўе, а мужчыны націралі воскам аўтамабілі на пад'язных дарожках. Зараз усё гэта сышло. Пакрытыя іржой перакуленыя дзіцячыя арэлі віднеліся скрозь смецце і пустазелле.
  
  У пасмурном небе ўспыхвалі і згасалі чырванаватыя агеньчыкі.
  
  За двума кварталамі выгаралых дамоў і долинских дрэў над пустым скрыжаваннем вісеў «мёртвы» святлафор. На другім баку скрыжавання на закопченной сцяне дома віднеліся літары: «ЛЕПШ ЗВЯРНУЦЦА Ў МАА...» Пад імі была абпаленая, ледзь адрозная карцінка: пярэдняя частка аўтамабіля, пробившего панарамнае акно. Агонь далей не пайшоў, пра што Джэк мог толькі пашкадаваць. Пойнт-Венути ўразіла цяжкая хвароба, і Джэк меркаваў, што агонь лепш гніення. Будынак з напалову знішчанай рэкламай аўтамабільнай майстэрні «Маако» стаяла першым у шэрагу крам. За ім ішлі кніжны «Небяспечная планета», «Чай і сімпатыя», «Экалагічна чыстыя прадукты Ферди», «Неонавы горад». Джэк змог прачытаць толькі некаторыя назвы – фарба на сценах і шыльдах аблупілася. Крамы выглядалі такімі ж закінутымі, як і фабрыкі і склады на ўзгорку. Нават з таго месца, дзе стаяў Джэк, ён бачыў, што ў многіх выбіты вітрыны, а тыя, што засталіся рамы нагадваюць пустыя вочы ідыёта. Плямы фарбы на франтонах – чырвоныя, і чорныя, і жоўтыя, на здзіўленне яркія ў цьмяна-шэрым паветры. Голая жанчына, такая худая, што Джэк мог пералічыць усе яе рэбры, павольна і ўрачыста паварочвалася на засмечаных вуліцы перад крамамі. Над бледным целам з абвіслымі грудзьмі і клоком лабковых валасоў зіхацела ярка-памяранцавае твар. Таго ж колеру, што і валасы. Джэк спыніўся, назіраючы, як гэтая вар'яцкая жанчына з нафарбаваным тварам і валасамі падымае рукі і выгінаецца, нібы выконвае комплекс практыкаванняў тайцзицюань, вскидывает нагу над разадзьмутым трупам сабакі і застывае ў такім становішчы, быццам статуя. Сімвал цяперашняга Пойнт-Венути, шалёная жанчына-помнік. Нага павольна апусцілася, цела працягнула кручэнне.
  
  Далей – за жанчынай, за шэрагам крам – Галоўная вуліца станавілася жылы: ва ўсякім выпадку, Джэк падумаў, што бачыць перад сабой жылыя дамы. І тут яркія шнары фарбы пятнали франтоны невялікіх двухпавярховых будынкаў, калі-то ярка-белых, а цяпер распісаных графіці. Адна надпіс кінулася яму ў вочы. «ЦЯПЕР ТЫ НЯБОЖЧЫК» – паведамляла сцяна асобна стаячага абшарпанага дома, несумненна, пансіёну. Словы, відавочна, былі напісаныя вельмі даўно.
  
  ДЖЭЙСАН, ТЫ МНЕ ПАТРЭБЕН, – грымеў Талісман, заклікаў на мове, які не маглі прайграць чалавечыя органы гаворкі.
  
  – Я не змагу, – прашаптаў побач з Джэкам Рычард. – Джэк, я ведаю, што не змагу.
  
  За гэтымі наваднымі тугу дамамі дарога зноў рэзка сыходзіла ўніз, і Джэк бачыў толькі заднія часткі двух чорных лімузінаў «кадылак», прыпаркаваных па абодва бакі Галоўнай вуліцы, пярэднімі бамперамі па схіле, з якія працуюць на халастых абарачэннях рухавікамі. Нібы на па-майстэрску змантаванай фатаграфіі, велічэзная і неверагодна змрочная верхняя частка – палова? траціну? – чорнага гатэля навісала над лимузинами і жаласнымі маленькімі дамамі. Яна, здавалася, плавала ў паветры, адрэзаная схілам далёкага пагорка.
  
  – Я не змагу туды ўвайсці, – адказаў Рычард.
  
  – Я нават не ўпэўнены, што мы зможам прайсці міма тых дрэў. – Джэк павярнуўся да яго. – Так што трымайся, Рычы.
  
  Рычард выдаў дзіўны, гугнявы гук, і Джэку спатрэбілася некалькі секунд, каб зразумець, што ён плача. Джэк абняў сябра за плечы. Гатэль падмінаў пад сябе ландшафт. Чорнаму гатэлю належаў і сам Пойнт-Венути, і нябёсы над ім, і зямля. Гледзячы на гатэль, Джэк бачыў флюгеры, вращавшиеся ў розных напрамках, надбудовы і мансарды, выпиравшие ў шэры паветра, як бародаўкі. «Эджинкорт» сапраўды выглядаў так, быццам быў складзены з камянёў – тысячагадовых камянёў, чорных як дзёгаць. Адно з верхніх вокнаў раптоўна ўспыхнула святлом, і ў Джэка склалася адчуванне, што гатэль падміргнуў яму, усміхаючыся яго блізкасці. Смутны сілуэт быццам бы адышоў ад акна; секундай пазней па шкле паплыло адлюстраванне аблокі.
  
  А дзе-то ў чэраве гатэля Талісман спяваў песню, якую мог чуць толькі Джэк.
  
  3
  
  – Я думаю, ён вырас, – выдыхнуў Рычард. Убачыўшы плавае над далёкім узгоркам гатэль, ён перастаў почесываться. Слёзы цяклі па яго запалёных шчоках, і Джэк бачыў, што сыпам пакрытыя і вякі, і скура пад вачыма: Рычарду цяпер не даводзілася жмурыцца, яго вочы і так нагадвалі щелки. – Гэта немагчыма, але раней гатэль быў менш, Джэк. Я ў гэтым упэўнены.
  
  – Цяпер нічога немагчымага няма, – адказаў Джэк, хоць гэта было залішне: яны даўно ўжо пераступілі рысу, за якой не існавала такога паняцця, як «немагчыма». І «Эджинкорт» сапраўды выглядаў вельмі вялікім, велізарным адрывам, зусім неадпаведным ў параўнанні з горадам.
  
  Архітэктурная экстравагантнасць чорнага гатэля – усе гэтыя надбудовы, і бронзавыя флюгеры на вялікіх вежах, і купалы, і мансарды, – напэўна, павінна была здавацца мудрагелістай фантазіяй, але замест гэтага выклікала жах, выклікала дрыжыкі. Чорны гатэль выдатна ўпісаўся б у якой-небудзь «Дыснэйлэнд-наадварот», дзе Дональд Дак задушыў бы Білі, Вілі і Дилли, а Мікі-Маўс, падсеўшы на гераін, прыстрэліў бы Міні.
  
  – Я баюся, – паўтарыў Рычард, а Талісман спяваў: ДЖЭЙСАН ПРЫХОДЗЬ ЗАРАЗ!
  
  – Трымайся побач са мной, дружа, і мы праскочым гэта месца хутчэй хуткага.
  
  
  
  ДЖЭЙСАН ПРЫХОДЗЬ ЗАРАЗ!
  
  
  
  Далінскі дрэвы зашамацелі, калі Джэк ступіў да іх.
  
  Рычард спалохана адхіснуўся. Цалкам магчыма, што ён цяпер практычна сьляпы, падумаў Джэк, без ачкоў і з апухлымі вачыма. Ён павярнуўся, схапіў Рычарда за руку і пацягнуў за сабой, аддаючы сабе справаздачу, якімі тонкімі сталі запясце і пэндзаль аднаго.
  
  Рычард, спатыкаючыся, пайшоў. Яго костлявое запясце гарэла агнём.
  
  – Галоўнае, не сбавляй кроку, – папярэдзіў Джэк. – Мы павінны праскочыць міма іх.
  
  – Я не змагу, – усхліпнуў Рычард.
  
  – Ты хочаш, каб я цябе нёс? Я сур'ёзна, Рычард. Усё магло быць значна горш. Гатовы спрачацца, калі б мы не знішчылі столькі яго салдат, яны б стаялі тут праз кожныя пяцьдзесят футаў.
  
  – Ты не зможаш ісці хутка, калі табе прыйдзецца мяне несці. Я буду цябе тармазіць.
  
  А што, скажы на ласку, ты робіш зараз? – падумаў Джэк, але ўслых вымавіў іншае:
  
  – Трымайся як мага бліжэй да майго краю дарогі, Рычы, і дуй з усіх ног. Як толькі я скажу «тры». Зразумеў? Адзін... два... тры!
  
  Ён тузануў Рычарда за руку і пабег міма дрэў. Рычард спатыкнуўся, ахнуў, але ўтрымаўся на нагах. Гейзеры пылу забілі ў падстаў дрэў, уверх паляцела зямля і нейкія казуркі, якія нагадвалі велізарных пчол і сверкавшие, як начышчаныя туфлі. Маленькая карычневая птушка выпырхнуў з пустазелля, якія раслі побач з дрэвамі, і тут жа корань таўшчынёй з хобат слана шугануў з пылу і схапіў яе прама ў паветры.
  
  Іншы корань пацягнуўся да шчыкалатцы Джэка, але не дастаў. Раты ў грубай кары вылі і аралі.
  
  
  
  (ХОР-Р-РОШИЙ? ДОБРЫ МА-А-АЛЬЧИК?)
  
  
  
  Джэк сціснуў зубы і паспрабаваў прымусіць Рычарда Слоута ляцець. Кроны дрэў пачалі калыхацца і нахіляцца. Карані ў мностве паўзлі да падзяляльнай паласе, быццам валодалі уласным розумам. Рычард замарудзіўся, потым яшчэ больш замарудзіў ход, павярнуўшы галаву, каб паглядзець на якія цягнуліся да іх дрэвы.
  
  – Варушыся! – крыкнуў Джэк, тузануўшы Рычарда за руку, падцягваючы яго да сябе. Чырвоныя плямы нагадвалі распаленыя камяні, засунуць пад скуру. Джэк цягнуў Рычарда за сабой, бачачы, як шмат каранёў з радасцю перапаўзлі белую раздзяляльную паласу.
  
  Ён абняў сябра за талію ў той самы момант, калі доўгі корань са свістам разрэзаў паветра і абвіўся вакол перадплечча Рычарда.
  
  – Госпадзе! – віскнуў Рычард. – Джэйсан! Ён мяне схапіў! Ён мяне схапіў!
  
  У жаху Джэк ўбачыў, як канец кораня, нібы сляпая галава чарвяка, прыўзняўся і нацэліўся на яго. Ляніва тузануўся і зноў оплел запясце Рычарда. Іншыя карані слізгалі па шашы.
  
  Джэк з усіх сіл тузануў Рычарда на сябе і выйграў яшчэ шэсць цаляў. Трымаў Рычарда корань натянулся як струна. Джэк мацней ухапіўся за аднаго і зноў бязлітасна тузануў. Рычард завыў ад болю. На імгненне Джэк спалохаўся, што рука Рычарда адарвецца, але ўнутраны голас гучна крыкнуў: ЦЯГНІ! – і, адхіліўшыся назад і упёршыся абцасамі ў зямлю, ён тузануў яшчэ мацней.
  
  А потым яны ледзь не зваліліся ў гняздо марудлівых каранёў, таму што той адзіны, што зачапіўся за Рычарда, лопнуў. Джэк ўтрымаўся на нагах, хутка попятившись і па-ранейшаму моцна трымаючы Рычарда за талію. І ледзь ім удалося абмінуць апошняе дрэва, як пачуліся знаёмыя гукі: нібы дзе-то побач рвалася матэрыя. На гэты раз Джэку не прыйшлося казаць Рычарду, што ад крыніцы гэтых гукаў трэба трымацца далей.
  
  Бліжэйшы дрэва з ровам вылезла з зямлі і з глухім трэскам павалілася на асфальт за ўсё ў некалькіх футах ад Рычарда. Услед за ім на дарогу паваліліся і астатнія, іх карані калыхаліся, нагадваючы ускудлачаныя валасы.
  
  – Ты выратаваў мне жыццё. – Рычард зноў плакаў, толькі не ад страху, а ад слабасці, стомы і шоку.
  
  – Далей, даўніна, паедзеш на закорках. – Цяжка дыхаючы, Джэк прысеў, каб дапамагчы Рычарду забрацца яму на спіну.
  
  4
  
  – Мне трэба табе сказаць, – прашаптаў Рычард. Яго твар обдавало запалам шыю Джэка, рот прыціскаўся да вуха. – Я не хачу, каб ты мяне зьненавідзеў, але не буду вінаваціць, калі возненавидишь, сапраўды не буду. Я ведаю, мне трэба табе сказаць. – Здавалася, ён важыў не больш уласнай скуры, нібы пад ёй нічога не засталося.
  
  – Аб чым? – спытаў Джэк. Ледзь ссунуў Рычарда і зноў падумаў, што нясе пусты скураны мяшок.
  
  – Пра мужчыну, які прыходзіў да майго бацькі... аб лагеры «Гатоўнасць»... і аб сценнай шафе. – Спусцелыя цела Рычарда, прижатое да спіне Джэка, дрыжала. – Мне трэба было цябе расказаць. Але я не мог расказаць нават сабе. – Яго дыханне, такое ж гарачае, як і цела, біла ў вуха Джэка.
  
  Гэта з ім робіць Талісман, падумаў Джэк, але тут жа паправіўся: Не, гэта з ім робіць чорны гатэль.
  
  Два лімузіна, якія стаялі на ўзгорку пярэднімі бамперамі да гатэлю, зніклі падчас сутычкі з долинскими дрэвамі, але сам гатэль застаўся і з кожным крокам станавіўся ўсё больш. Худющая аголеная жанчына, яшчэ адна ахвяра гатэля, працягвала свой вар'яцкі павольны танец перад закінутымі крамамі. І маленькія чырванаватыя агеньчыкі таксама танцавалі, перамігваліся. Танцавалі ў сумрачном паветры. Тут час не цякло, раніца, дзень, вечар не змянялі адзін аднаго, тут застылі вечныя Праклятыя зямлі. Гатэль «Эджинкорт» здаваўся каменным, хоць Джэк ведаў, што гэта не так, але дрэва нібы зацьвярдзела, наскрозь прокрасившись чорным. Бронзавыя флюгеры – і воўк, і варона, і змяя, і нейкія круглыя фігуры (Джэк не мог зразумець, што яны малявалі) – круціліся па сваіх законах, незалежна ад ветру. Якія ўспыхвалі вокны аб чым-то папярэджвалі Джэка, але, магчыма, у іх толькі адлюстроўваліся чырвоныя агеньчыкі. Ён усё яшчэ не бачыў падножжа пагорка і першы паверх «Эджинкорта». Верагодна, яны здадуцца, толькі калі ён абміне крамы, кніжны, чайны і іншыя, якім удалося ацалець пры пажары. Але дзе стаіўся Морган Слоўт?
  
  І дзе, калі на тое пайшло, гэты, даруй Госпадзе, камітэт па арганізацыі ўрачыстай сустрэчы? Джэк мацней сціснуў пераўтвораныя ў палачкі ногі Рычарда, па-ранейшаму чуючы кліч Талісмана, адчуваючы, як унутры расце сіла і ўпэўненасць.
  
  – Не выпрабоўвай да мяне нянавісці, таму што я не змог... – Рычард не дагаварыў.
  
  
  
  ДЖЭЙСАН, ПРЫХОДЗЬ ЦЯПЕР ПРЫХОДЗЬ ЦЯПЕР.
  
  
  
  Прытрымваючы Рычарда за худыя ногі, Джэк пакрочыў міма спаленых кварталаў, дзе калісьці стаяла так шмат дамоў. Далінскі дрэвы, якія ўжо ператварылі гэтую тэрыторыю ў свой асабісты буфет, шапталіся і варушыліся, але знаходзіліся занадта далёка, каб прадстаўляць сабой хоць якую-небудзь пагрозу.
  
  Жанчына на пусты засмечаных вуліцы павярнулася, нібы адчуўшы набліжэнне хлопчыкаў. Яна быццам бы выконвала складаны комплекс практыкаванняў, але ўсякае падабенства з тайцзицюань прапала, калі яна апусціла рукі і выцягнутую нагу і застыла побач з дохлай сабакам, назіраючы, як Джэк з Рычардам на закорках накіроўваецца да яе. Імгненне яна здавалася міражом, галюцынацыяй, але ніяк не рэальнасцю, гэтая згаладнелы жанчына з якія тырчаць ва ўсе бакі ярка-памяранцавымі валасамі і тварам таго ж колеру, але потым яна нязграбна перасекла вуліцу і схавалася ў адным з безыменных крам. Джэк неўсвядомлена усміхнуўся: адчуванне трыумфу і чаго-то такога, што ён мог апісаць толькі як нязломная сіла, заспелі яго знянацку.
  
  – Ты сапраўды зможаш дабрацца туды? – цяжка дыхаючы, спытаў Рычард, на што Джэк адказаў:
  
  – Цяпер я магу ўсё.
  
  І ён змог бы данесці Рычарда да самага Ілінойса, калі б вялікі спявае аб'ект, заменчаны ў чорным гатэлі, загадаў бы яму зрабіць гэта. Джэк зноў адчуў насоўваецца развязку і падумаў: Тут так змрочна, таму што ўсе светы сабраны ў адным месцы, накладваюцца адзін на аднаго, нібы множны экспазіцыя на плёнцы.
  
  5
  
  Ён адчуў прысутнасць людзей у Пойнт-Венути перш, чым убачыў іх. Яны не збіраліся нападаць на яго – у гэтым Джэк ніколькі не сумняваўся з таго самага моманту, як шалёная жанчына схавалася ў адным з крам. Яны назіралі за ім, хаваючыся пад верандамі, выглядаючы з-за рашотак, з глыбіні пустых пакояў. Яны глядзелі на яго, але ён не мог сказаць, са страхам, лютасцю або раздражненнем.
  
  Рычард ці то заснуў, ці то адключыўся, працягваючы горача дыхаць яму ў вуха.
  
  Джэк абмінуў дохлых сабаку, зазірнуў у дзірку на месцы вітрыны кнігарні «Небяспечная планета». Спачатку ўбачыў толькі мноства выкарыстаных іголак ад шпрыцаў, валявшихся на падлозе і на якія былі раскіданыя тут і там кнігах. Высокія стэлажы пуставалі. Потым вочы Джэка ўлавілі нейкі рух у глыбіні крамы, і ён разгледзеў у цемры дзве бледныя фігуры. Голыя барадатыя мужчыны з сухажыллямі, выпиравшими, як шнуры. Чатыры вочы глядзелі на яго. Адзін мужчына, аднарукі, усміхаўся. Яго які тырчыць член пагойдваўся, як тоўстая бледная дубінка. Я не магу гэтага бачыць, сказаў сабе Джэк. І дзе яго іншая рука? Ён зноў зазірнуў у дзірку. На гэты раз убачыў толькі перапляценне костлявых белых канечнасцяў.
  
  Джэк не стаў глядзець у вітрыны іншых крам, але, праходзячы міма, адчуваў на сабе чые-небудзь погляды. Хутка ён ужо ішоў міма двухпавярховых жылых дамоў. На адной з бакавых сцен распаўзлася надпіс «ЦЯПЕР ТЫ НЯБОЖЧЫК». Джэк загадваў сабе не глядзець у вокны, ён не мог гэтага бачыць.
  
  Аранжавыя асобы пад памяранцавымі валасамі пагойдваліся ў акне першага паверха.
  
  – Малы, – прашаптала яму жанчына з наступнага дома. – Салодкі маляня Джэйсан. – На гэты раз ён павярнуў галаву. Цяпер ты нябожчык. Яна стаяла па другі бок разбітага акна, гуляючы ланцужкамі, продетыми скрозь соску, крыва ўсміхаючыся. Джэк зазірнуў у яе пустыя вочы, жанчына апусціла рукі, нерашуча адступіла назад, ланцужок павісла паміж грудзей.
  
  Вочы назіралі за Джэкам з глыбіні цёмных пакояў, з-за рашотак, з-пад веранд.
  
  Гатэль высился перад ім, але ўжо не наперадзе. Верагодна, дарога паступова выгіналася, так што цяпер «Эджинкорт» знаходзіўся па левую руку. І высился ці што? Яго іпастась Джэйсана – або сам Джэйсан, набіраючы сілу ў Джэка, – бачыла, што чорны гатэль, вядома, вельмі вялікі, але ніяк не велізарны.
  
  ПРЫХОДЗЬ, ТЫ МНЕ ПАТРЭБНЫ ЗАРАЗ, – спяваў Талісман. – І ТЫ МАЕШ РАЦЫЮ, ЁН НЕ ГЭТАК ВЯЛІКІ, ЯК ХОЧА ЗДАВАЦЦА.
  
  
  
  На вяршыні апошняга ўзгорка Джэк спыніўся і паглядзеў уніз. Там сабраліся яны ўсе. І там жа знаходзіўся чорны гатэль, увесь, цалкам. Галоўная вуліца спускалася да берага, дзе белы пясок перарываўся тырчаць скаламі, напоминавшими зламаныя гнілыя зубы. «Эджинкорт» быў зусім побач, крыху лявей, з боку акіяна яго падпіраў масіўны каменны волнорез, пайшоў далёка ад берага. Перад гатэлем, выцягнуўшыся калонай, стаяла тузін чорных лімузінаў, некаторыя пыльныя, іншыя бліскучыя, як люстэрка. Ад многіх аўтамабіляў, нібы нізка плылі бялявыя аблокі, цягнуліся стужкі выхлапных газаў. Мужчыны ў строгіх чорных касцюмах, гэтак любімых агентамі ФБР, патрулявалі плот, прыкрываючы вочы далонямі. Убачыўшы дзве чырвоныя ўспышкі ў асобы аднаго з мужчын, Джэк інстынктыўна нырнуў за сцяну бліжэйшага дома яшчэ да таго, як зразумеў, што гэта бінокль.
  
  Пару секунд ён стаяў на вяршыні ўзгорка, нібы маяк. Разумеючы, што такая бесклапотнасць магла дорага яму абыйсціся – калі б яго заўважылі, то схапілі б, – Джэк зрабіў глыбокі ўдых і прываліўся плячом да шэрай ашалёўцы дома. Потым падкінуў Рычарда вышэй, у больш зручнае становішча.
  
  У любым выпадку цяпер ён ведаў, што павінен якім-небудзь чынам падабрацца да чорнага гатэлю з боку акіяна, а для гэтага патрабавалася непрыкметна прайсці па пляжы.
  
  Зноў выпрастаўшыся, ён асцярожна высунуўся з-за вугла, паглядзеў уніз. Байцы парадзелай арміі Моргана Слоута сядзелі ў лімузінах або нетаропка прагульваліся ўздоўж чорнага плота. На імгненне Джэк з неверагоднай дакладнасцю успомніў, якім паўстаў перад ім летні палац каралевы. Там ён таксама ўбачыў мельтешившую перад палацам натоўп. Але ці было падабенства? У той дзень – у даўнія, вельмі даўнія часы – людзі быццам бы бязмэтна кружылі перад павільёнам, аднак у іх паводзінах адчувалася нейкая прымірэнне, нейкі парадак. Джэк ведаў, што цяпер гэтага няма і ў памоўцы. Цяпер там правілаў Осмонд, і тыя людзі, якія вырашаліся увайсці ў павільён, сціскаліся ў камяк і нізка апускалі галаву. «А каралева?» – задаўся пытаннем Джэк. Успомніў шакіруюча знаёмы твар на беласнежнай ложка.
  
  І тут сэрца Джэка ледзь не спынілася, а ўсе думкі аб каралеве і павільёне вылецелі з галавы. У поле зроку паўстаў Прамяністы Гарденер з мегафонам у руцэ. Дувший з мора вецер набрасывал яго густыя сівыя валасы на сонцаахоўныя акуляры. На імгненне Джэк літаральна адчуў пахі салодкага адэкалона і бруду. На некалькі секунд ён проста забыўся пра тое, што трэба дыхаць, стаяў ля аблупленай дашчанай сцяны, і глядзеў на вар'ята, які выгукнуў нейкі загад Чорным Касцюмах, разгарнуўся і паказаў на што-тое схаванае ад Джэка, усім сваім выглядам выказваючы незадавальненне.
  
  Тут Джэк успомніў, што трэба дыхаць.
  
  – Што ж, у цікаўнай мы сітуацыі, Рычард, – сказаў ён хутчэй сабе, а не свайму сябру. – У нас ужо ёсць гатэль, які можа надзімацца, калі яму таго хочацца, а зараз да яго дадаўся самы шалёны чалавек у свеце.
  
  Джэк думаў, што Рычард спіць, але той здзівіў яго, пробормотав што-то накшталт «идуда».
  
  – Што? – перапытаў Джэк.
  
  – Ідзі туды, – ледзь чутна прашаптаў Рычард. – Варушыся, сябрук.
  
  Джэк засмяяўся, а секундай пазней ужо спускаўся ўніз па зарослым высокім хвощом завуголлі, да пляжу.
  
  
  
  Кіраўнік 40
  
  Спідзі на беразе
  
  1
  
  Ля падножжа пагорка Джэк лёг на зямлю і папоўз, па-ранейшаму з Рычардам на спіне. Дабраўся да мяжы высокай жоўтай травы, подступавшей да дарозе, і выглянуў. За дарогай пачынаўся пляж. З'едзеныя ветрам скалы падымаліся з шараватага пяску, шараватая вада пенілася, калі хвалі набягалі на бераг. Джэк паглядзеў налева, уздоўж дарогі. Крыху далей гатэля, з мацерыковай боку вуліцы, убачыў доўгую разваливающееся будынак, напоминавшее разрэзаны вясельны торт. «МАП... ГСЛЕНД» – абвяшчала драўляная шыльда з велізарнай дзіркай. Матэль «Кингсленд», успомніў Джэк, дзе Морган Слоўт спыняўся са сваім маленькім сынам, калі прыязджаў сюды, апантаны чорным гатэлем. Прамяністы Гарденер белым плямай кідаўся па вуліцы, накідваўся на Чорныя Касцюмы, гнаў іх на ўзгорак. Ён не ведае, што мы ўжо ўнізе, Джэк зразумеў, калі адзін Чорны Касцюм рушыў па дарозе, осматриваясь. Гарденер энергічна махнуў рукой, аддаючы чарговы загад. Чорны лімузін выехаў з калоны і пакаціўся побач з мужчынам у чорным касцюме. Дабраўшыся да Галоўнай вуліцы, мужчына расшпіліў пінжак і дастаў з плечавы кабуры пісталет.
  
  Шафёры лімузінаў павярнулі галовы ў бок вяршыні ўзгорка. Джэк блаславіў сваю ўдачу: яшчэ пяць хвілін – і Воўк-рэнегат з велізарным пісталетам абарваў б яго паход да вялікага поющему цуду, які знаходзіўся ў гатэлі.
  
  Джэк бачыў толькі два верхніх паверха гатэля і апантана вращавшиеся флюгеры, замацаваныя на архітэктурных празмернасцях даху. Паколькі хлопчык ляжаў на зямлі, у яго стваралася ўражанне, што вдававшийся ў акіян справа ад гатэля волнорез ўзнімалася футаў на дваццаць, спачатку перасякаючы пясок, а потым сыходзячы ў ваду.
  
  ПРЫХОДЗЬ, ПРЫХОДЗЬ, – клікаў Талісман словамі... не, не словамі, а амаль фізічным адчуваннем неадкладным.
  
  Мужчына з пісталетам ужо схаваўся з выгляду, але кіроўцы глядзелі яму ўслед, пакуль ён падымаўся на пагорак, да безумцам Пойнт-Венути. Прамяністы Гарденер паднёс мегафон да рота і зароў:
  
  – Забіце яго! Я хачу, каб яго забілі! – Ён ткнуў мегафонам у іншы Чорны Касцюм, які як раз паднёс бінокль да вачэй, каб паглядзець у бок Джэка. – Ты! Свінячы мозг! Ідзі па другім баку вуліцы... і забіце гэтага дрэннага хлопчыка, пра ды, гэтага самага, самага дрэннага хлопчыка, наиплохейшего... – Гарденер змоўк, калі Чорны Касцюм рушыў уверх па іншаму тратуары, трымаючы рэвальвер напагатове.
  
  Джэк зразумеў, што лепшага шанцу не прадставіцца: цяпер ніхто не глядзеў на дарогу ўздоўж пляжу.
  
  – Трымайся мацней, – прашаптаў ён Рычарду, які ляжаў у яго на спіне не варушачыся. – Пара звальваць.
  
  Джэк падцягнуў ногі пад сябе, разумеючы, што спіна Рычарда, верагодна, падалася над жоўтай травою, і, прыгнуўшыся, выскачыў на дарогу.
  
  Праз лічаныя секунды ён лёг жыватом на грубы пясок і далей развіваўся паўзком, адштурхоўваючыся нагамі. Адна з рук Рычарда сціснула яго плячо. Джэк поўз, пакуль не дабраўся да першай групы высокіх скал, торчавших з пяску. Там ён застыў, паклаўшы галаву на рукі. Рычард, лёгкі як пярынка, цяжка дыхаў у яго на спіне. Хвалі набягалі на бераг у нейкіх дваццаці футах ад іх. Джэк чуў голас Гарденера, честившего імбецылаў і недоумков. Вар'яцкія крыкі скочваліся ўніз. А Талісман клікаў Джэка наперад, клікаў да сябе, клікаў, клікаў, клікаў...
  
  Рычард споўз з яго спіны.
  
  – Ты як?
  
  Рычард падняў тонкую руку, чатырма пальцамі дакрануўся да ілба, вялікім – скулы.
  
  – Накшталт нічога. Ты бачыў майго бацькі?
  
  Джэк паківаў галавой:
  
  – Яшчэ няма.
  
  – Але ён тут.
  
  – Хутчэй за ўсё. Павінен быць. – «Кингсленд», успомніў Джэк і разумовым поглядам ўбачыў струхлелы фасад, пабітую шыльду. Морган Слоўт, напэўна, у матэлі, у якім так часта спыняўся шэсць ці сем гадоў таму. І Джэк тут жа адчуў блізкую прысутнасць Моргана Слоута, нібы, падумаўшы пра д'ябла, заклікаў яго.
  
  – Што ж, аб ім не хвалюйся, – ледзь чутна вымавіў Рычард. – То бок, не хвалюйся з-за таго, што я буду хвалявацца аб ім. Я думаю, ён мёртвы, Джэк.
  
  Джэк паглядзеў на сябра са зноў прачнуўся заклапочанасцю: можа, Рычард сапраўды схадзіў з розуму? У тым, што ў яго тэмпература, сумнявацца не даводзілася. А на ўзгорку Прамяністы Гарденер зароў у мегафон:
  
  – РАССРЕДОТОЧЬТЕСЬ!
  
  – Ты думаеш...
  
  І тут Джэк пачуў іншы голас, ледзь прарваўся скрозь зласлівую каманду Гарденера. Збольшага знаёмы голас – ён даведаўся тэмбр і інтанацыі да таго, як прымаў яго з уладальнікам. Але што дзіўна, ад аднаго гуку гэтага асаблівага голасу ён адразу расслабіўся, нібы цяпер мог перастаць будаваць планы і трывожыцца, таму што пра ўсё паклапоцяцца без яго ўдзелу.
  
  – Джэк Соер, – паўтарыў голас. – Сюды, сынок.
  
  Яго клікаў Спідзі Паркер.
  
  – Так, – адказаў Рычард і зачыніў апухлыя вочы. Ён нагадваў труп, вынесены на бераг хвалямі.
  
  Так, я думаю, мой бацька мёртвы, хацеў сказаць Рычард, але Джэка цяпер не займалі бязладныя словы аднаго.
  
  – Сюды, Джэкі, – зноў паклікаў Снід, і хлопчык зразумеў, што голас ідзе ад самай вялікай групы скал: тры гранітных зуба выпирали з пяску ў некалькіх футах ад абзы вады. Цёмная лінія, мяжа прыліву, утыкалась ў іх.
  
  – Снід, – прашаптаў Джэк.
  
  – Ей-бо, – прыйшоў адказ. – Переберись сюды так, каб гэтыя зомбі цябе не ўбачылі, зразумеў? І прывядзі свайго сябра.
  
  Рычард ляжаў на пяску, прыкрыўшы звернутае да неба твар рукой.
  
  – Пайшлі, Рычы, – прашаптаў Джэк яму ў вуха. – Нам трэба перабрацца бліжэй да вады. Там Снід.
  
  – Снід? – таксама шэптам перапытаў Рычард, так ціха, што Джэк ледзьве яго пачуў.
  
  – Адзін. Бачыш тыя скалы? – Ён прыўзняў галаву Рычарда на шыі-соломинке. – Спідзі там. Ён нам дапаможа. Цяпер нам патрэбна любая дапамога.
  
  – Я нічога не бачу, – паскардзіўся Рычард. – І я так стаміўся...
  
  – Залазь мне на спіну. – Джэк расцягнуўся на пяску. Рукі Рычарда абнялі яго за плечы, злучыліся на шыі.
  
  Джэк выглянуў з-за скалы. На дарозе Прамяністы Гарденер приглаживал валасы, вялікімі крокамі накіроўваючыся да параднай дзверы матэля «Кингсленд». Чорны гатэль ўзвышаўся якая выклікае трапятанне гаргарай. Талісман клікаў Джэка Соера. Прамяністы Гарденер замяўся у дзверы матэля, зноў прыгладзіў валасы, на гэты раз абедзвюма рукамі, пакруціў галавой, павярнуўся і хутка пакрочыў назад, да калоне лімузінаў. Паднёс мегафон да рота.
  
  – ДАКЛАДВАЦЬ КОЖНЫЯ ПЯТНАЦЦАЦЬ ХВІЛІН! – зароў ён. – ДОЗОРНЫМ – ДАКЛАДВАЦЬ, НАВАТ КАЛІ ЎБАЧЫЦЕ ПОЛЗУЩЕГО ЖУЧКА! Я СУР'ЁЗНА, БУДЗЬЦЕ ЎПЭЎНЕНЫЯ!
  
  Гарденер сыходзіў, астатнія глядзелі на яго. Пара. Джэк выскачыў з хованкі і, трымаючы Рычарда за перадплечча, пабег да трох скал. З-пад ног ляцеў мокры пясок. Скалы, якія знаходзіліся так блізка, калі ён гаварыў са Снід, цяпер аддаліліся на добрыя паўмілі, і адкрытае прастору ніяк не хацела скарачацца. Нібы скалы выдаляліся з той жа хуткасцю, з якой Джэк набліжаўся да іх. Ён чакаў, што ў любы момант грукне стрэл. Што будзе першым – куля ці гук? Нарэшце скалы пачалі расці, а потым ён дабраўся да іх, упаў на жывот і слізгануў пад іх абарону.
  
  – Снід! – усклікнуў ён амаль са смехам, нягледзячы ні на што. Але ад выгляду Снід, які сядзеў, прыхінуўшыся да сярэдняй скале, побач з невялікім яркім коўдрай, смех засеў у Джэка ў горле. Затрымаўся і памёр. Разам з надзеяй.
  
  2
  
  Таму што выглядаў Спідзі Паркер горай Рычарда. Яго потрескавшееся, сочащееся гноем твар стомлена хіснулася, і Джэк падумаў, што гэтым Спідзі пацвярджае ўласную бездапаможнасць. На старым былі толькі старыя карычневыя шорты, і, мяркуючы па ўвазе скуры, яго ўразіла цяжкая хвароба. Магчыма, праказа.
  
  – Присаживайся, Вандроўнік Джэк, – прашаптаў Спідзі хрыплым, хрыплым голасам. – Табе трэба многае пачуць, так што як вынікае раскрой вушы.
  
  – Як ты? – спытаў Джэк. – Я хачу сказаць... Госпадзе, Снід... я магу для цябе што-небудзь зрабіць?
  
  Ён асцярожна паклаў Рычарда на пясок.
  
  – Раскрой вушы, як я і сказаў. За Спідзі не хвалюйся. Мне не так добра, і выглядаю я не лепшым чынам, але оклемаюсь, калі ты ўсё зробіш правільна. Бацька твайго маленькага сябра наслаў на мяне гэтую хваробу... як, падобна, і на свайго сына. Даўніна Блоут не хоча, каб яго сын трапіў у гэты гатэль, няма, сэр. Але ты павінен прывесці яго туды. Па-іншаму і быць не можа. Ты павінен гэта зрабіць.
  
  Па ходзе размовы з Джэкам Снід, здавалася, мігцеў. А Джэку хацелася ці то крычаць, то выць, чаго не здаралася з ім пасля смерці Ваўка. Вочы щипало, і ён разумеў, што можа расплакацца.
  
  – Я ведаю, Снід. Сам здагадаўся.
  
  – Ты добры хлопчык. – Стары схіліў галаву набок і ўгледзеўся ў Джэка. – Ты – той самы. Усё правільна. Дарога пакінула на табе след, гэта бачна, але ты той самы. Ты гэта зробіш.
  
  – Як мая мама, Снід? – спытаў Джэк. – Калі ласка, скажы мне. Яна жывая, так?
  
  – Хутка ты зможаш ёй патэлефанаваць і высветліць, што яна ў парадку, – адказаў Снід. – Але спачатку ты павінен здабыць Талісман, Джэк. Таму што інакш яна памрэ. Як і Лаура, каралева. – Спідзі выпрастаўся, паморшчыўся ад болю, прываліўся да скалы. – Вось што я табе скажу. Пры двары амаль усе спісалі яе з рахункаў – для іх яна ўжо памерла. – На яго твары адбілася агіду. – Яны ўсе баяцца Моргана. Ведаюць, што Морган спусціць з іх скуру, калі яны не присягнут яму на вернасць ўжо цяпер. Але пакуль Лаура дыхае. А удалечыні ад палаца двухногія змеі накшталт Осмонда і яго банды кажуць людзям, што яна памерла. І калі яна памрэ, Вандроўнік Джэк, калі яна памрэ... – Знявечанае твар Спідзі наблізілася да падлетку. – Тады чорны жах абрынецца на абодва свету. Чорны жах. І ты зможаш патэлефанаваць сваёй маме. Але спачатку павінен здабыць Талісман. Павінен. Цяпер ты – адзіная надзея.
  
  Джэк без усялякіх пытанняў ведаў, аб чым кажа Снід.
  
  – Я рады, што ты разумееш. – Спідзі заплюшчыў вочы і зноў прываліўся да скалы.
  
  Секундай пазней яго вочы зноў адкрыліся.
  
  – Лёсу. Вось аб чым гаворка. Больш лёсаў, больш жыццяў, чым ты можаш уявіць. Чуў калі-небудзь імя Раштон? Падазраю, мог чуць.
  
  Джэк кіўнуў.
  
  – Усе гэтыя лёсу – прычына таго, што твая маці прывезла цябе ў гатэль «Альгамбра», Вандроўнік Джэк. Я проста сядзеў і чакаў, ведаючы, што ты з'явішся. Талісман прыцягнуў цябе сюды, хлопец. Джэйсан. Падазраю, гэта імя ты таксама чуў.
  
  – Гэта я, – адказаў Джэк.
  
  – Тады дастаць Талісман. Я прынёс гэта з сабой, каб хоць як-то табе дапамагчы. – Ён з цяжкасцю падняў яркую тканіну, і Джэк ўбачыў, што гэта зусім не коўдру.
  
  Якая здавалася абвугленыя рука Спідзі трымала гумовы скрутак.
  
  – Але як мне трапіць у гатэль? З Рычардам я не змагу ні пералезці праз плот, ні даплысці да гатэля.
  
  – Надуй яго. – Вочы Спідзі зноў зачыніліся.
  
  Джэк узняў гумовую штуковіну: надзіманы матрац з галавой каня.
  
  – Пазнаеш яе? – спытаў Снід, і ў яго хриплом голасе чуліся настальгічныя ноткі. – Мы з табой падымалі яе, не так ужо і даўно. Я расказваў табе пра імёны.
  
  І Джэк тут жа ўспомніў, як прыйшоў да Спідзі у дзень, запоўнены чарадой белага і чорнага, і знайшоў яго ў круглым павільёне, дзе той рамантаваў карусельных конікаў. «Ты, вядома, дазволіш сабе вольнасці з Лэдзі, але, думаю, яна не будзе пярэчыць, калі ты дапаможаш вярнуць яе на належнае месца». Цяпер гэтая фраза набывала больш глыбокі сэнс. Яшчэ адзін элемент сусветнага пазла ўстаў на месца.
  
  – Серебряная Лэдзі.
  
  Спідзі падміргнуў яму, і ў Джэка зноў паўстала дзіўнае адчуванне, што ўсе падзеі ў яго жыцці пераследвалі адну мэта: каб ён апынуўся тут. Тут і цяпер.
  
  – Твой сябар у парадку? – Спідзі, падобна, у гэтым сумняваўся.
  
  – Думаю, так. – Джэк з трывогай паглядзеў на Рычарда, які з заплюшчанымі вачыма ляжаў на баку і ледзь дыхаў.
  
  – Раз ты так думаеш, надуй Сярэбраны Лэдзі. Ты абавязкова павінен узяць з сабой гэтага хлопца. Ён – частка агульнага плану.
  
  Пакуль яны сядзелі на беразе, скура Спідзі стала яшчэ больш зямлістаю. Перш чым заняцца канём, Джэк зноў спытаў:
  
  – Ці магу я што-небудзь зрабіць для цябе, Снід?
  
  – Вядома. Схадзі ў аптэку Пойнт-Венути і прынясі бутэлечку бальзама Лідзіі Пинкхэм ад жаночых непрыемнасцяў. – Спідзі паківаў галавой. – Ты ведаеш, як дапамагчы Спідзі Паркеру, хлопец. Дабудзь Талісман. Іншай дапамогі мне не трэба.
  
  Джэк ўзяўся за клапан.
  
  3
  
  Вельмі хутка Джэк ўжо ўстаўляў затычку пад хвост четырехфутовой гумовай коні з вельмі шырокай спіной.
  
  – Не ведаю, як мне ўдасца зацягнуць Рычарда на матрац. – Джэк не скардзіўся – разважаў услых.
  
  – Ён будзе выконваць указанні, Вандроўнік Джэк. Сядзь ззаду яго, каб утрымліваць на матрацы. Вось і ўсё.
  
  Але цяпер Рычард ляжаў пластом пад хованкай скал, роўна і спакойна дыхаючы праз адкрыты рот. І Джэк не мог сказаць, спіць яго сябар або не спіць.
  
  – Добра. Там ёсць прыстань ці што-небудзь такое?
  
  – Лепш, Джэкі. Абмінуўшы волнорез, ты ўбачыш тоўстыя палі – частка гатэля навісае прама над вадой. Сярод паль адшукаеш лесвіцу. Прымусь Рычарда падняцца па ёй, і апынешся на шырокім балконе. На яго выходзяць высокія вокны-дзверы. Адкрыеш адно з іх – і трапіш у абедзенны зала. – Спідзі здолеў усміхнуцца. – А ўжо з абедзеннага залы ты абавязкова учуешь Талісман. І не бойся яго, сынок. Ён цябе чакае... прыйдзе да цябе ў рукі, як ласкавы сабака.
  
  – А што перашкодзіць гэтым тварям погнаться за мной?
  
  – Бог з табой, яны не могуць увайсці ў чорны гатэль. – На твары Спідзі чыталася здзіўленне: такі глупства ён ад Джэка не чакаў.
  
  – Гэта я ведаю, але што перашкодзіць ім увайсці ў ваду? Паплысці за мной на лодцы або на чым-то яшчэ?
  
  Цяпер Спідзі шчыра ўсміхнуўся, хай гэтая ўсмешка і прыносіла яму боль.
  
  – Ты сам усё ўбачыш, Вандроўнік Джэк. Даўніна Блоут і яго дзеткі да вадзе і блізка не падыдуць, хе-хе. Цяпер аб гэтым не хвалюйся – памятай, што я табе сказаў, і дзейнічай адпаведна, чуеш?
  
  – Ужо дзейнічаю, – адказаў Джэк і ступіў да краю скалы, каб зірнуць на шашы і гатэль. Яму ўдалося перасекчы дарогу, якая ішла ўздоўж пляжу, і дабрацца да Спідзі незаўважаным. Ён не сумняваўся, што здолее дацягнуць Рычарда да вады, ад якой іх аддзяляла некалькі футаў, і пагрузіць на матрац. Калі крышачку пашанцуе, яны, не прыцягваючы ўвагі, доплывут прама да паль: Гарденер і яго людзі былі занадта занятыя горадам і схілам пагорка.
  
  Джэк выглянуў з-за аднаго «зуба». Лімузіны па-ранейшаму стаялі перад гатэлем. Хлопчык высунуўся крыху далей, каб убачыць вуліцу. Мужчына ў чорным гарнітуры як раз выходзіў з дзвярэй «Кингсленда», з усіх сіл стараючыся не глядзець на чорны гатэль.
  
  Пачуўся свіст, гучны і пранізлівы, як жаночы крык.
  
  – Давай! – хрыпла прашаптаў Снід.
  
  Джэк падняў галаву і ўбачыў, што высока на схіле мужчына ў чорным касцюме дзьме ў свісток, паказваючы рукой ўніз, на яго. Доўгія чорныя валасы, чорны касцюм, сонцаахоўныя акуляры – мужчына выглядаў як Анёл смерці.
  
  – ЁН ЗНАЙШОЎСЯ! ЁН ЗНАЙШОЎСЯ! – праравеў Гарденер. – ЗАСТРЭЛІЦЬ ЯГО! ТЫСЯЧУ ДАЛЯРАЎ ТАМУ БРАТУ, ЯКІ ПРЫНЯСЕ МНЕ ЯГО ЯЙКІ!
  
  Джэк схаваўся за скалой. Праз паўсекунды куля адскочыла ад сярэдняга «зуба», і тут жа да іх даляцеў грукат стрэлу. Цяпер я ведаю, падумаў Джэк, схапіўшы Рычарда за руку і потащив да матрац. Спачатку куля збівае цябе з ног, і толькі потым ты чуеш стрэл.
  
  – Вам пара, – выдыхнуў Снід. – Праз трыццаць секунд яны пачнуць паліць на ўсю моц. Як мага даўжэй трымайцеся за волнорезом, а потым рэзка зварочвайце. Давай спачыну матрац на ваду, Джэк.
  
  Другая куля узрыла пясок перад іх маленькім сховішчам, і Джэк кінуў на Снід спалоханы, загнаны погляд. Потым падштурхнуў Рычарда на пярэднюю частку матраца, адзначыўшы, што аднаму хапіла разважнасці схапіцца за гумовую махры грывы. Спідзі ўскінуў правую руку, развітваючыся і адначасова дабраслаўляючы. Стоячы на каленях, Джэк з такой сілай штурхнуў матрац, што той апынуўся ля самай вады. Пачуў яшчэ адзін пранізлівы свісток. Падняўся. З разбегу спіхнуў Сярэбраны Лэдзі ў ваду, убег у яе сам і, вымокнув па пояс, нарэшце забраўся на матрац.
  
  Спачатку ён гроб да волнорезу, потым уздоўж яго, а затым, дабраўшыся да канца, павярнуў да адкрытай вадзе. І пачаў веславаць з патроенай сілай.
  
  4
  
  Джэк цалкам засяродзіўся на веславанні, выкінуўшы з галавы ўсе думкі аб тым, што ён будзе рабіць, калі людзі Моргана заб'юць Снід. Галоўнае – дабрацца да паль, усё астатняе потым. Куля ўвайшла ў ваду ў шасці футаў лявей Срэбнай Лэдзі, падняўшы фантанчык пырскаў. Другая, цокнув па каменю, адскочыла ад хвалярэза. Джэк аддаляўся ад берага, укладваючы ў кожны гребок усе сілы.
  
  Прайшоў нейкі час, ён не мог сказаць, колькі менавіта. Нарэшце Джэк скаціўся з матраца ў ваду і, схапіўшыся за яго ззаду, пачаў працаваць нагамі. Амаль непрыкметнае працягу тащило яго да мэты. З'явіліся палі, высокія драўляныя калоны таўшчынёй з тэлеграфны слуп. Джэк ускінуў галаву і ўбачыў гмах гатэля, якая навісла над шырокім чорным балконам. Паглядзеў назад і направа, але Спідзі не варушыўся. Ці варухнуўся? Яго рукі выглядалі інакш. Можа...
  
  Краем вока Джэк адчуў нейкі рух на доўгім, зарослым травой схіле за руінамі дамоў. Падняўшы галаву, хлопчык убачыў чатыры Чорных Касцюма, якія беглі да берага. Хваля ўдарыла ў матрац, ледзьве не вырваўшы яго з рук Джэка. Рычард застагнаў. Двое мужчын паказвалі на Сярэбраную Лэдзі. Іх вусны варушыліся.
  
  Яшчэ адна высокая хваля качнула матрац, штурхаючы яго разам з Джэкам Соерам да берага.
  
  Хваля, падумаў Джэк. Што за хваля?
  
  Ён паглядзеў наперад, як толькі матрац нырнуў у западзіну паміж грабянямі. Заўважыў што-то шырокае і шэрае, занадта вялікая, каб быць звычайнай рыбай. Невядомае істота плавала пад паверхняй вады. Акула? Джэк адразу успомніў аб сваіх нагах і апусціў галаву ў ваду, баючыся, што ўбачыць доўгае сигарообразное цела з зубамі.
  
  Зубастого цела не ўбачыў, затое ўгледзеў сёе-тое іншае, не менш дзіўнае.
  
  Ён нібы апынуўся ў глыбокім акварыуме, толькі запоўненым зусім не рыбамі. У гэтым акварыуме плавалі выключна монстры, велізарныя, жахліва страшныя. Верагодна, яны апынуліся пад Джэкам і пад матрацам, як толькі тыя заплылі на глыбіню. Іх было мноства. Стварэнне, напугавшая Ваўкоў-рэнегат, праплыла ў дзесяці футах пад Джэкам, доўгая, нібы таварны цягнік. Джэк назіраў, як яна накіравалася да паверхні. Закрывавшие вочы плёнкі мірганулі. Доўгія вусы тырчалі побач з вялікай пашчай – ніяк не менш кабіны ліфта, падумаў Джэк. Істота праплыло міма, падштурхнуўшы Джэка да гатэлю масай вытесняемой вады, узняў морду над паверхняй акіяна. У профіль яно нагадвала неандэртальца.
  
  «Даўніна Блоут і яго дзеткі да вадзе і блізка не падыдуць», – сказаў яму Снід і засмяяўся.
  
  Сіла, заточившая Талісман у чорны гатэль, размясціла гэтых пачвараў у акіяне ў Пойнт-Венути, каб не падпускаць да гатэлю тых, каму там рабіць няма чаго, і Спідзі гэта ведаў. Гіганцкія цела, якія плаваюць у вадзе істот мякка падганялі матрац ўсё бліжэй і бліжэй да паль, але хвалі, якія яны стваралі, перашкаджалі Джэку сачыць за адбываліся на беразе.
  
  Падняўшыся на грэбень чарговай хвалі, ён убачыў Прамяністага Гарденера. Сівыя валасы луналі за спіной прападобнага, а сам ён стаяў ля чорнага плота, паднёсшы да пляча паляўнічы карабін вялікага калібра з доўгім ствалом. Матрац нырнуў у западзіну, куля з піскам праляцела высока над галавой Джэка. Пачуўся грукат. Калі Гарденер стрэліў у наступны раз, рыбоподобное десятифутовое істота з вялізным спінным плаўніком падняўся з вады і спыніла кулю, а ў наступнае імгненне сышло пад ваду. Джэк паспеў заўважыць дзірку з ірванымі краямі ў яго ў баку. Калі матрац зноў вынесла на грэбень, Гарденер перасякаў пляж, безумоўна, накіроўваючыся да мотелю «Кингсленд». А гіганцкія істоты працягвалі падштурхоўваць Сярэбраны Лэдзі да паль.
  
  5
  
  Спідзі казаў пра лесвіцу, і Джэк пачаў шукаць яе, як толькі апынуўся ў паўзмроку пад балконам. Тоўстыя палі, пакрытыя багавіннем і ракавінкамі, стаялі чатырма радамі. Калі лесвіцу ўсталявалі адначасова з будаўніцтвам балкона, яна магла апынуцца бескарыснай. Акрамя таго, да цяперашняга моманту яе павінна была цалкам хаваць расліннасць. Вялікія шурпатыя палі моцна разбухли. Паклаўшы локці на матрац, Джэк скарыстаўся тоўстым гумовым хвастом, каб выбрацца з вады. Потым, дрыжучы, расшпіліў вымокшую кашулю – тую самую, белую, з пуговичками на каўняры, на памер менш, чым трэба, якую Рычард даў яму па іншы бок Праклятых зямель, – і кінуў на матрац. Абутак Джэк страціў у акіяне, таму цяпер проста сцягнуў мокрыя шкарпэткі і паклаў на кашулю. Рычард сядзеў ля галавы Срэбнай Лэдзі, згорбіўшыся, зачыніўшы вочы і рот.
  
  – Мы шукаем лесвіцу, – паведаміў яму Джэк.
  
  Рычард адрэагаваў ледзь прыкметным рухам галавы.
  
  – Ты зможаш падняцца па лесвіцы, Рычы?
  
  – Магчыма.
  
  – Што ж, яна дзе-то тут. Верагодна, мацуецца да якой-небудзь сваё.
  
  Джэк пачаў веславаць рукамі, накіраваўшы матрац паміж двух паль першага шэрагу. Цяпер кліч Талісмана гучаў бесперапынна, такі моцны, што, здаецца, мог падняць Джэка і перанесці на балкон. Яны плылі паміж першым і другім радамі паль, пад чорным балконам, і ў паветры, як пад балконам, так і звонку, ўспыхвалі чырвоныя агеньчыкі, мігцелі, падміргвалі. Джэк падлічыў: чатыры шэрагу паль, па пяць у кожным. Дваццаць месцаў, дзе магла хавацца лесвіца. З улікам глыбокага змроку і лабірынтаў паміж палямі прастору пад балконам нагадвала катакомбы.
  
  – Яны нас не застрэлілі, – абыякава вымавіў Рычард. Такім тонам звычайна кажуць: «У краме скончыўся хлеб».
  
  – Нам дапамаглі. – Джэк зірнуў на скрючившегося Рычарда. У такім стане ён не зможа падняцца па лесвіцы. Яго трэба было як-то узняць.
  
  – Мы набліжаемся да сваё, – сказаў Джэк. – Наклонись наперад і оттолкни нас ад яе.
  
  – Што?
  
  – Оттолкни нас, каб мы не ўрэзаліся ў палю, – адказаў Джэк. – Давай, Рычард, мне патрэбна твая дапамога.
  
  Быццам бы спрацавала. Рычард прыадчыніў левы вачэй і паклаў правую руку на край надзіманага матраца. Калі яны наблізіліся да тоўстай сваё, выцягнуў левую, каб адштурхнуцца. На сваё што-то чавкнуло, нібы разышліся вільготныя вусны.
  
  Рычард рохкнуў і прыбраў руку.
  
  – Што гэта было? – спытаў Джэк, але Рычард не мог адказваць: цяпер абодва хлопчыка бачылі падобных на смоўжняў істот, якія жылі на палях. Перш іх вочы і раты былі зачыненыя. Аднак калі іх патурбавалі, яны заварушыліся, клацая зубамі. Джэк апусціў рукі ў ваду і некалькімі гребками адвёў матрац ад палі.
  
  – Госпадзе, – выдыхнуў Рычард. Безгубые раты апынуліся на здзіўленне зубастымі. – Госпадзе, я не змагу...
  
  – Ты павінен, Рычард, – перабіў яго Джэк. – Ты чуў, што сказаў Спідзі на беразе. Магчыма, ён ужо памёр, Рычы, а калі так, ён памёр у поўнай упэўненасці, што ты з маёй дапамогай трапіш у гатэль.
  
  Рычард зноў заплюшчыў вочы.
  
  – І мне без розніцы, колькі смоўжняў нам прыйдзецца забіць, каб падняцца па лесвіцы. Ты падымешся па ёй. Будзь упэўнены.
  
  – Ды пайшоў ты, – сказаў Рычард. – Няма чаго так гаварыць са мной. Мяне ванітуе ад тваіх загадаў. Я ведаю, што падымуся па лесвіцы, чаго б гэта мне ні каштавала. У мяне, верагодна, вельмі высокая тэмпература, але я ведаю, што падымуся па лесвіцы. Я проста не ведаю, як гэта зраблю. Так што адчапіся ад мяне. – Гэтую маленькую гаворка Рычард вымавіў з зачыненымі вачыма. Аднак цяпер прымусіў сябе адкрыць абодва вочы. – Трызненне.
  
  – Ты мне патрэбен, – нагадаў Джэк.
  
  – Трызненне. Я падымуся па лесвіцы, гаўнюк ты гэтакі.
  
  – У такім выпадку лепш мне яе знайсці, – адказаў Джэк, штурхнуў матрац да наступнага шэрагу паль – і ўбачыў лесвіцу.
  
  6
  
  Яна вісела паміж апошнімі радамі паль, сканчаючыся ў чатырох футаў ад паверхні вады. Крыху больш светлы прастакутнік над ёй паказваў, што там вечка люка, які выходзіць на балкон. У густым змроку лесвіца выглядала ледзь адрозным прывідам.
  
  – Усё ў парадку, Рычард! – усклікнуў Джэк і асцярожна правёў матрац міма наступнай палі, каб не закрануць яе. Сотні абляпілі палю смоўжняў шчэрылі зубы. Праз некалькі секунд галава Срэбнай Лэдзі ўжо гайдалася пад ніжняй перакладзінай лесвіцы. Джэк устаў і схапіўся за яе.
  
  – Выдатна, – сказаў ён. Прывязаў адзін рукаў мокрай кашулі да перакладзіне, а другі – да жорсткага резиновому хваста. Цяпер матрац дачакаецца іх – калі яны здолеюць выбрацца з гатэля... ў роце ў Джэка раптоўна перасохла. Талісман спяваў, нястомна клікаў яго. Ён зноў устаў, узяўся за ніжнюю перакладзіну.
  
  – Ты першы, – звярнуўся Джэк да Рычарду. – Гэта будзе нялёгка, але я табе дапамагу.
  
  – Мне не патрэбна твая дапамога, – адказаў Рычард. Устаў, пахіснуўся, і абодва хлопчыка ледзь не паляцелі ў ваду.
  
  – Не спяшайся.
  
  – Не вучы мяне. – Рычард развёў рукі, ўстояў на нагах. Падціснуў вусны. Падобна на тое, ён баяўся ўдыхнуць. Ступіў наперад.
  
  – Добра.
  
  – Гаўнюк. – Рычард рушыў наперад левую нагу, падняў правую руку, ступіў правай нагой. Цяпер ён трымаўся за ніжнюю перакладзіну абедзвюма рукамі, гледзячы на лесвіцу прыжмураным правым вокам. – Бачыш?
  
  – Вядома. – Джэк ускінуў абедзве рукі, растапырыўшы пальцы, паказваючы тым самым, што не хацеў абразіць Рычарда, прапаноўваючы яму дапамогу.
  
  Рычард падцягнуўся, яго ногі пайшлі наперад, утаскивая за сабой матрац. У наступную секунду Рычард павіс над вадой, і толькі кашуля Джэка ўтрымлівала матрац ў лесвіцы, не дазваляючы выслізнуць з-пад ног.
  
  – Дапамажы!
  
  – Подтяни ногі.
  
  Рычард падцягнуў ногі і выпрастаўся, цяжка дыхаючы.
  
  – Так дазволіш табе дапамагчы?
  
  – Ды.
  
  Джэк поўз па матрац, пакуль не апынуўся перад Рычардам. Асцярожна падняўся. Рычард, дрыжучы ўсім целам, абедзвюма рукамі трымаўся за ніжнюю перакладзіну. Джэк абхапіў худыя сцягна аднаго.
  
  – Я дапамагу табе падняцца. Не отталкивайся нагамі, проста тянись ўверх, пакуль не паставіш калена на ніжнюю перакладзіну. Першым справай вазьміся рукамі за наступную.
  
  Рычард прыадчыніў вачэй і ўзяўся.
  
  – Гатовы?
  
  – Ды.
  
  Матрац заскользил па вадзе, але Джэк падняў Рычарда дастаткова высока, каб той без працы змог абаперціся каленам аб ніжнюю перакладзіну. Потым Джэк схапіўся за краю лесвіцы і ўтрымаў матрац на месцы. Рычард хрыпеў, чырванеючы ад напругі, спрабуючы паставіць на перакладзіну другое калена. Яму гэта ўдалося. А яшчэ праз дзве секунды Рычард Слоўт стаяў на лесвіцы.
  
  – Я не магу лезці вышэй, – прашаптаў ён. – Думаю, я ўпаду. Я так дрэнна сябе адчуваю, Джэк.
  
  – Калі ласка, каб падняцца яшчэ на адну перакладзіну. Калі ласка. Потым я змагу табе дапамагчы.
  
  Рычард стомлена перехватился рукамі за наступную перакладзіну. Джэк, задраўшы галаву, прыкінуў, што даўжыня лесвіцы складала трыццаць футаў.
  
  – Цяпер ногі. Калі Ласка, Рычард.
  
  Рычард павольна пераставіў на другую перакладзіну спачатку адну нагу, потым другую.
  
  Джэк ўзяўся за тую ж перакладзіну па абодвум бакам ног Рычарда і падцягнуўся. Матрац закружился пад лесвіцай, але калені Джэка ўжо знаходзіліся на першай перакладзіне. Прывязаная кашуляй Джэка Серебряная Лэдзі нагадвала сабачку на кароткім павадку.
  
  Калі яны пераадолелі трэць ўздыму, Джэку прыйшлося адной рукой абняць Рычарда за талію, каб той не зваліўся ў чорную ваду.
  
  Нарэшце прастакутнік люка апынуўся над самай галавой Джэка. Ён прыціснуў Рычарда да сябе левай рукой, якой трымаўся за перакладзіну (галава аднаго бяссільна привалилась да яго грудзей), а правую падняў і паспрабаваў адкінуць вечка. А раптам яна заколочена цвікамі? Але вечка імгненна паддалася і з грукатам звалілася на балкон. Моцна абняўшы Рычарда левай рукой, Джэк выцягнуў яго з цемры на святло.
  
  
  
  Інтерлюдія
  
  Слоўт у гэтым свеце (V)
  
  Матэль «Кингсленд» пуставаў амаль шэсць гадоў, і ў ім пахла затхлыми старымі газетамі, як і ва ўсіх будынках, якія доўгі час стаяць закінутымі. Спачатку гэты пах дастаўляў Слоуту нязручнасці. Яго бабуля па мацярынскай лініі памірала ў доме, дзе Слоўт жыў хлопчыкам: на гэта сышло чатыры гады, але яна ў рэшце рэшт отмучилась, – і менавіта так пахла яе паміранне. Ён бы аддаў перавагу абысціся без паху і без падобных успамінаў у момант свайго – ён у гэтым не сумняваўся – найвялікшага трыумфу.
  
  Цяпер, вядома, гэта не мела значэння. Як не мелі значэння і жудасныя страты, прычыненыя яго арміі нечаканым прыбыццём Джэка ў лагер «Гатоўнасць». Страх і лютасць, спачатку якія ахапілі Слоута, перараслі ў нервовае чаканне. Апусціўшы галаву, бліскаючы вачыма, з подергивающимися вуснамі, ён кружыў па пакоі, у якой шмат гадоў таму спыняўся з Рычардам. Часам сцеплял рукі за спіной, часам біў кулаком у далонь, часам пагладжваў лысіну на макаўцы. Аднак па большай частцы проста мэрыл пакой шырокімі крокамі і, як калі-то ў каледжы, сціскаў пальцы ў кулакі з такой сілай, што пазногці ўпіваліся ў далоні. У Слоута то і справа скручивало жывот.
  
  Справа ішло да развязкі.
  
  Няма, няма. Сэнс верны, але словы не тыя.
  
  Справа сыходзілася да адной кропцы.
  
  
  
  Рычард ужо мёртвы. Мой сын мёртвы. Павінен памерці. Ён перажыў Праклятыя зямлі – ледзь, – але «Эджинкорт» яму ніколі не перажыць. Ён мёртвы. На гэты конт няма чаго цешыць сябе ілжывымі надзеямі. Джэк Соер забіў яго, і за гэта я вырву вочы з яго гробаны галавы.
  
  
  
  – Але я таксама забіў яго, – прашаптаў Морган, спыніўшыся на імгненне.
  
  Раптам ён падумаў аб сваім бацьку.
  
  Гордан Слоуте, суровым лютеранском святара з Агаё. Усё дзяцінства Морган марыў аб тым, каб уцячы ад гэтага жорсткага і страшнага чалавека. Нарэшце ён здолеў вырвацца ў Йель. У старэйшых класах Морган паставіў перад сабой мэту паступіць туды, падсвядома разумеючы, што яго грубы, які жыве ў сельскай глыбінцы бацька ніколі не вырашыцца прыехаць у Йель. Калі бацька паспрабуе ступіць у кампус Йеля, з ім што-то здарыцца. Старшакласнік Морган Слоўт не мог сказаць, што менавіта... але адчуваў, што бацьку не паздаровіцца па-буйному, як не паздаровілася Злы ведзьме, калі Дораці абліла яе вадой. Інтуіцыя Моргана не падвяла: яго бацька ні разу не з'явіўся ў кампусе Йеля. З першага дня знаходжання там ўплыў бацькі пачатак раставаць. Толькі дзеля гэтага варта было рваць жылы ў школе.
  
  Але цяпер, калі ён стаяў, сціснуўшы кулакі і впившись пазногцямі ў далоні, яго бацька падаў голас: Навошта чалавеку ўладу над цэлым светам, калі пры гэтым ён губляе ўласнага сына?
  
  На імгненне вільготны пах старых газет – пах пустога матэля, пах паміраючай бабулі, пах смерці – запоўніў яго ноздры, ледзь не задушыў, і Морган Слоўт/Морган з Орриса спалохаўся.
  
  
  
  Навошта чалавеку...
  
  
  
  Бо сказана ў «Кнізе добрага земляробства», што чалавек не павінен прыносіць тое, што ўзышло з семені яго, у ахвяру, а калі прынясе...
  
  
  
  Навошта чалавеку...
  
  Гэты чалавек будзе пракляты, і пракляты, і пракляты.
  
  ...ўладу над цэлым светам, калі пры гэтым ён губляе ўласнага сына?
  
  
  
  Смярдзючая тынкоўка. Сухі пах мышынага гаўна, пераўтворанага ў пыл у цёмных пустэчах за сценамі. Вар'яты. Вар'яты на вуліцах.
  
  
  
  Навошта?
  
  
  
  Мёртвы. Адзін сын мёртвы ў гэтым свеце, другога – у тым.
  
  
  
  Навошта?
  
  
  
  Твой сын мёртвы, Морган. Ён павінен памерці. У вадзе, або пад балконам, або – напэўна! – наверсе. Ён не зможа вытрымаць таго, што ўбачыць там. Не зможа...
  
  
  
  Навошта...
  
  
  
  І раптам адказ прыйшоў.
  
  – Ён атрымлівае цэлы свет! – крыкнуў Морган пусты, закінутай пакоі. Зарагатаў і зноў пачаў кружыць па ёй. – Ён атрымлівае цэлы свет, і, клянуся Джэйсанам, хіба свету не досыць?
  
  Смеючыся, ён кружыўся ўсё хутчэй і хутчэй, і хутка з яго кулакоў пачала капаць кроў.
  
  
  
  Праз дзесяць хвілін да мотелю пад'ехаў аўтамабіль. Морган падышоў да акна і ўбачыў, як Прамяністы Гарденер выскоквае на тратуар.
  
  Секунду праз вялебны забарабаніў у дзверы абодвума кулакамі, як б'ецца ў істэрыцы трохгадовы карапуз. Морган бачыў, што Прамяністы канчаткова з глузду з'ехала, і задаўся пытаннем, добра гэта ці дрэнна.
  
  – Морган! – праравеў Гарденер. – Адкрыйце мне, мой спадар! Навіны! У мяне навіны!
  
  
  
  Бачыў я твае навіны ў бінокль. Поколоти ў дзверы яшчэ, Гарденер, пакуль я вызначуся: тваё вар'яцтва – гэта добра ці дрэнна?
  
  
  
  Добра, вырашыў Морган. У Індзіану ў крытычны момант Гарденер ператварыўся ў Прамяністага Баязліўца і ўцёк, не скончыўшы з Джэкам раз і назаўжды. Але цяпер бязмернае гора зноў вярнула звышгоднаму давер. Калі б Морганаў спатрэбіўся пілот-камікадзэ, Прамяністы Гарденер сеў бы за штурвал першым.
  
  – Адкрыйце мне, мой спадар! Навіны! Навіны! Але...
  
  Ён адкрыў дзверы. І хоць Моргана хваляванне распірала, Гарденер ўбачыў перад сабой каменнае твар.
  
  – Супакойся. Супакойся, Гард. У цябе ў мозгу лопне посуд.
  
  – Яны ўвайшлі ў гатэль... на пляжы... стралялі ў іх, пакуль яны былі на пляжы... тупыя казлы прамахнуліся... на вадзе, я думаў... мы дастанем іх на вадзе... потым вынырнулі гэтыя падводныя пачвары... я бачыў яго ў прыцэле... я бачыў гэтага дрэннага, дрэннага хлапчука ў МАІМ ПРЫЦЭЛЕ... а потым... гэтыя пачвары... яны... яны...
  
  – Марудней. – У голасе Моргана чуліся заспакаяльныя ноткі. Ён зачыніў дзверы. Дастаў з унутранай кішэні пінжака пляшку. Працягнуў Гарденеру, які свинтил вечка і зрабіў два вялікіх глотка. Морган чакаў. Яго твар заставаўся добразычлівым і спакойным, толькі на лбе пульсавала вена ды пальцы сціскаліся і разжимались.
  
  Ўвайшлі ў гатэль, ды. Морган бачыў гэты недарэчны надзіманы матрац з размаляванай конскай галавой і гумовым хвастом і як ён, пагойдваючыся на хвалях, плыў да гатэлю.
  
  – Мой сын? – спытаў ён Гарденера. – Што гавораць твае людзі? Ён быў жывы ці мёртвы, калі Джэк затаскивал яго на матрац?
  
  Гарденер паківаў галавой... але яго вочы выдавалі, у што ён верыў.
  
  – Ніхто не ведае напэўна, мой спадар. Некаторыя кажуць, што бачылі, як ён варушыўся. Іншыя сцвярджаюць адваротнае.
  
  
  
  Не важна. Калі ён і быў жывы тады, то цяпер сапраўды мёртвы. Адзін глыток паветра ў тым гатэлі – і яго лёгкія разарвуць.
  
  
  
  Ад віскі шчокі Гарденера пачырванелі, вочы пачалі сьлязіцца. Ён не вярнуў пляшку, а па-ранейшаму трымаў яе ў руцэ. Слоўт не пярэчыў. Яму не хацелася ні віскі, ні какаіну. Як сказалі б у шасцідзесятых, ён і так знаходзіўся ў натуральнай эйфарыі, не якая патрабуе выкарыстання стымулятараў.
  
  – Зноў пачні, – прапанаваў Морган, – і на гэты раз складна гавары, нічога не прапускайце.
  
  Адзінай навіной, якую паведаміў Морганаў Гарденер, стала прысутнасць на пляжы нігер, ды і то, мабыць, аб гэтым можна было здагадацца. Аднак Морган дазволіў Гарденеру працягнуць. Голас вялебнага супакойваўся, лютасьць сціхаў.
  
  Пад яго аповяд Морган яшчэ раз пралічыў варыянты далейшых дзеянняў, з лёгкім уколам шкадавання выкрасліўшы сына з усіх раўнанняў.
  
  
  
  Навошта набываць ўладу над цэлым светам? Каб атрымаць цэлы свет, а свету цалкам дастаткова... ці ў дадзеным выпадку светаў. Для пачатку двух, потым, калі ўсё атрымаецца, больш. Я змагу кіраваць імі ўсімі, калі захачу... я стану Богам Сусвету.
  
  Талісман. Талісман – гэта...
  
  
  
  Ключ?
  
  Няма.
  
  Не ключ, а дзверы. Замкнутая дзверы паміж ім і ягоным лёсам. Ён хацеў не адкрыць дзверы, а знішчыць яе, знішчыць канчаткова, беспаваротна і на векі вечныя, каб яна ніколі больш не зачыніліся, не кажучы ўжо пра тое, каб не зачыніліся на замок.
  
  Калі Талісман разаб'ецца, усе гэтыя светы стануць яго светамі.
  
  – Гард! – усклікнуў ён і зноў закруціўся па пакоі.
  
  Гарденер запытальна ўтаропіўся на Моргана.
  
  – Навошта патрэбна ўлада над светам? – весела спытаў Морган.
  
  – Мой спадар, я не поні...
  
  Морган спыніўся перад Гарденером, яго вочы ліхаманкава блішчалі. Твар пайшло рабізной. Стала тварам Моргана з Орриса. Зноў тварам Моргана Слоута.
  
  – Каб атрымаць цэлы свет! – адказаў Морган, кладучы рукі на плечы Осмонда. Калі імгненнем пазней прыбраў іх, Осмонд ператварыўся ў Гарденера. – Каб атрымаць цэлы свет, а свету цалкам дастаткова.
  
  – Мой спадар, вы не разумееце. – Цяпер Гарденер глядзеў на Моргана як на вар'ята. – Я думаю, яны ўвайшлі ў гатэль. У гатэль, дзе знаходзіцца ГЭТА. Мы спрабавалі застрэліць іх, але пачвары... падводныя пачвары... падняліся і абаранілі іх, як і гаварылася ў «Кнізе добрага земляробства»... і калі яны ў гатэлі... – які Ўздымаецца голас Гарденера абарваўся. Вочы Осмонда акругліліся ад нянавісці і страху.
  
  – Я разумею, – заспакаяльна адказаў Морган. Яго твар і голас здаваліся безмятежными, але кулакі сціскаліся і разжимались, а кроў капала на засохлая дыван. – Так, сэр, усё разумею, будзь упэўнены. Яны ўвайшлі ў гатэль, і мой сын ніколі з яго не выйдзе. Ты страціў свайго сына, Гард, а цяпер я страціў майго.
  
  – Соер! – раўнуў Гарденер. – Джэк Соер! Джэйсан! Гэты...
  
  Ён выбухнуў лаянкай і не змаўкаў хвілін пяць. Кляў Джэка на дзвюх мовах, яго голас дрыжаў і звінеў ад гора і вар'яцкай лютасці. Морган стаяў і чакаў, пакуль вялебны выльецца душу.
  
  Калі Гарденер, цяжка дыхаючы, змоўк і яшчэ раз глынуў з пляшкі, Морган загаварыў:
  
  – Правільна! Усё правільна! А цяпер паслухай, Гард... ты слухаеш?
  
  – Так, мой спадар.
  
  Вочы Гарденера/Осмонда ярка зіхацелі, не адрываючыся ад Моргана.
  
  – Мой сын ніколі не выйдзе з гэтага гатэля, і я не думаю, што з яго выйдзе Соер. Хутчэй за ўсё ён не паспеў стаць Джэйсанам ў дастатковай ступені, каб мець справу з чорным гатэлем. ГЭТА, верагодна, заб'е яго, або звядзе з розуму, ці закіне за сотню светаў ад нашага. Але ён можа выйсці, Гард. Так, ён можа.
  
  – Ён наиплохейший, наимерзейший сучонок, які калі-небудзь з'яўляўся на гэтай зямлі, – прашаптаў Гарденер. Яго пальцы стискивали пляшку... стискивали... стискивали... стискивали... і на метале з'явіліся ўвагнутасці.
  
  – Ты кажаш, стары нігер на беразе?
  
  – Ды.
  
  – Паркер, – кіўнуў Морган, і ў той жа момант Осмонд назваў іншае імя: «Паркус».
  
  – Мёртвы? – спытаў Морган без асаблівай цікавасці.
  
  – Не ведаю. Думаю, так. Паслаць людзей, каб прыцягнулі яго сюды?
  
  – Няма! – рэзка адказаў Морган. – Не... але мы пойдзем туды, дзе ён ляжыць, праўда, Гард?
  
  – Мы?
  
  Морган заўсміхаўся.
  
  – Ды. Ты... я... усе мы. Таму што менавіта туды Джэк адправіцца ў першую чаргу. Калі выйдзе з гатэля. Ён не пакіне свайго старога чорнага сябра на беразе, праўда?
  
  Цяпер заўсміхаўся і Гарденер.
  
  – Так, – пагадзіўся ён. – Не пакіне.
  
  І ўпершыню Морган адчуў тупую, тузанне ў руках. Расціснуў кулакі і задуменна зірнуў на кроў, якая цякла з паўкруглых ран на далонях. Яго ўсмешка не аціхла. Наадварот, стала шырэй.
  
  Гарденер з усёй сур'ёзнасцю глядзеў на яго. Адчуванне моцы напоўніла Моргана. Ён падняў руку да шыі, і скрываўленыя пальцы стуліліся на ключы, які кідаў маланкі.
  
  – Чалавек атрымлівае цэлы свет! – прашаптаў Морган. – Можаце сказаць алілуя.
  
  Яго вусны разышліся ў стомленай желтозубой ўхмылка ваўка-адзіночкі – старога, але па-ранейшаму падступнага, цепкого і моцнага.
  
  – Пайшлі, Гард. На пляж.
  
  
  
  Кіраўнік 41
  
  Чорны гатэль
  
  1
  
  Рычард Слоўт не памёр, але ўжо страціў прытомнасць, калі Джэк падняў яго на рукі.
  
  Хто цяпер статак? – спытаў у яго ў галаве Воўк. Будзь асцярожны, Джэкі. Воўк! Будзь...
  
  ПРЫХОДЗЬ ДА МЯНЕ! ЗАРАЗ! – спяваў Талісман моцным беззвучным голасам. – ПРЫХОДЗЬ ДА МЯНЕ, ПРЫВОДЗЬ СТАТАК, І ЎСЁ БУДЗЕ ДОБРА, І ЎСЁ БУДЗЕ ДОБРА І...
  
  – ...усім нам будзе добра, – сказаў Джэк з інтанацыямі Андэрса.
  
  Ён ступіў наперад і на якой-то цаля размінуўся з правалам люка, ледзь не трапіў у яго нагой, нібы удзельнік дзіўнай двайны пакарання праз павешанне. Болтаемся з адным, мільганула ў Джэка вар'яцкая думка. Ўдары сэрца аддаваліся ў вушах, і на імгненне ён падумаў, што яго вырве ў шэрую ваду, плескавшуюся ў паль. Потым ён узяў сябе ў рукі і нагой зачыніў вечка люка. Цяпер застаўся толькі шум флюгера – кабалистических бронзавых знакаў, без стомы вращавшихся ў небе.
  
  Джэк павярнуўся да «Эджинкорту».
  
  Ён стаяў на шырокім балконе, выполнявшем функцыі веранды над вадой. Калі-то, у дваццатых і трыццатых гадах, тут па вечарах сядзелі пад парасонамі модна апранутыя дамы і спадары, пілі «Джын Рыкі» або «Сайдкар», магчыма, чыталі апошнія раманы Эдгара Уоллеса або Эллери Куіна і глядзелі на далёкі востраў Лос-Кавернес – сінявата-шэры горб кашалота, ледзь які выступаў на гарызонце. Мужчыны – у белым, жанчыны – у пастэльных танах.
  
  Калі-то.
  
  Цяпер дошкі выгнуліся, пакарабаціліся, растрэскаліся. Джэк не ведаў, якога колеру балкон быў раней, але зараз ён стаў чорным, як і ўвесь гатэль, як злаякасныя пухліны ў лёгкіх маці.
  
  У дваццаці футах ад Джэка высіліся згаданыя Спідзі вокны-дзверы, праз якія выходзілі на веранду і вярталіся ў гатэль яго пастаяльцы ў тыя далёкія дні. Закрашанай белай фарбай, вокны нагадвалі бяльма на вачах.
  
  На адным Джэк прачытаў:
  
  ТВОЙ АПОШНІ ШАНЕЦ СЫСЦІ ДАДОМУ
  
  Гук хваль. Гук верцяцца на угловатых дахах флюгера. Пах марской солі і даўно пралітай кактэйляў – пралітай прыгожымі людзьмі, якія ссохлись і памерлі. Пах самага гатэля. Джэк паглядзеў на закрашанай шкла і не здзівіўся таму, што надпіс змянілася:
  
  ЯНА ЎЖО МЁРТВАЯ ДЖЭК ТАК НАВОШТА ТУРБАВАЦЦА?
  
  (і хто цяпер статак?)
  
  
  
  – Ты, Рычы, – прашаптаў Джэк, – але не ты адзін.
  
  Рычард пратэстоўцы усхрапнуў ў яго на руках.
  
  – Пайшлі, – сказаў Джэк і рушыў да вокнаў-дзвярэй. – Яшчэ адна міля надвор'я не зробіць.
  
  2
  
  З набліжэннем закрашанай акна раслі, і Джэку здавалася, што чорны гатэль разглядае яго са сляпым, але грэблівым здзіўленнем.
  
  
  
  Маленькі хлопчык, ты сапраўды думаеш, што зможаш увайсці, і сапраўды спадзяешся выйсці адсюль? Ты думаеш, што ў цябе сапраўды так шмат Джэйсана?
  
  
  
  Чырвоныя іскры, якія раней ўзнікалі ў паветры, цяпер ўспыхвалі і перамяшчаліся па белым шкле. На імгненне яны набылі форму. Джэк ў здзіўленні глядзеў, як яны ператварыліся ў вогненных чарцянят, а тыя скаціліся ўніз на бронзавыя ручкі дзвярэй і сабраліся на іх. Ручкі пачалі свяціцца, як жалеза ў кавальскім горне.
  
  
  
  Давай, маленькі хлопчык. Дакраніся да мяне. Паспрабуй.
  
  
  
  Аднойчы, шасцігадовым дзіцем, Джэк закрануў пальцам халоднай спіралі электрапліты, а потым павярнуў ручку да ўпора. Секундай пазней ён з крыкам болю адхапіў палец, на якім ужо вырас пухіры. Філ Соер забег на кухню, зірнуў на Джэка і спытаў, калі ў таго з'явілася дзіўнае жаданне спаліць сябе жыўцом.
  
  Джэк стаяў з Рычардам на руках, гледзячы на цьмяна светившиеся ручкі.
  
  
  
  Давай, маленькі хлопчык. Памятаеш, як распалілася пліта? Ты думаў, табе хопіць часу адхапіць палец. «Чорт, – вырашыў ты, – гэтая бадзяга распаліцца толькі праз хвіліну», – але яна распалілася імгненна, так? І што ты адчуеш цяпер, Джэк?
  
  
  
  Усе новыя чырвоныя іскры скочваліся са шклоў на ручкі французскіх вокнаў. Распалены дачырвана метал набыў белы адліў, нібы быў гатовы расплавіцца. Дакраніся Джэк да такой ручцы, яна ўвойдзе ў яго плоць, тканіны обуглятся, кроў закіпіць. І яго боль праніжа, якой ён не адчуваў раней.
  
  Ён пачакаў яшчэ імгненне з Рычардам на руках, спадзеючыся, што Талісман зноў пакліча яго ці іпастась Джэйсана возьме ініцыятыву на сябе. Але замест гэтага ў галаве зарыпеў голас маці:
  
  
  
  Цябе заўсёды трэба падштурхоўваць, Джэкі? Давай, вялікі хлопчык, ты сам адправіўся ў гэты паход, ты можаш ісці далей, калі сапраўды гэтага хочаш. Або хто-то іншы павінен усё за цябе рабіць?
  
  
  
  – Добра, мама, – адказаў Джэк. Ледзь усміхнуўся, але яго голас дрыжаў ад страху. – Я табе веру. Толькі спадзяюся, што хто-то не забыўся пакласці мне ў заплечнік цюбік «Соларкейна».
  
  Ён працягнуў руку і ўзяўся за распаленую да чырвані ручку.
  
  Толькі яна зусім не была распаленай: гарачае свячэнне аказалася ілюзіяй. Цёплай – нічога больш. А калі Джэк павярнуў яе, чырвонае свячэнне згасла ва ўсіх ручках. І ледзь ён штурхнуў шкляныя дзверы, Талісман заспяваў зноў, з-за чаго па скуры Джэка пабеглі мурашкі.
  
  
  
  ВЫДАТНА ЗРОБЛЕНА! ДЖЭЙСАН! ПРЫХОДЗЬ ДА МЯНЕ!
  
  
  
  З Рычардам на руках Джэк ступіў у абедзенны зала чорнага гатэля.
  
  3
  
  Пераступаючы парог, ён адчуў, як нейкая неодушевленная сіла – што-то накшталт мёртвай рукі – спрабуе выпхнуць яго з гатэля. Але Джэк ўпіраўся, і праз секунду-дзве супраціў знікла.
  
  Усярэдзіне было не занадта цёмна, праз закрашанай вокны пранікаў белы свет, які Джэку не падабаўся. Ён нагадваў туман, ахутвае і сляпучае. Ад сцен цягнула тленам. Тынкоўка павольна ператваралася ў сьмярдзючую жыжку. Паветра запаўнялі пахі пустэчы і цемры. Але Джэк ўсведамляў, што гэта яшчэ не ўсё, і баяўся.
  
  
  
  Таму што гатэль зусім не пусты.
  
  
  
  З кім ці з чым ён можа тут сустрэцца, Джэк дакладна сказаць не мог, але ж ні Слоўт, ні, па-відаць, хто-небудзь іншы не адважваўся ўвайсці ў гатэль. Цяжкі і непрыемны паветра павольна атручваў лёгкія. Джэк адчуваў, як бясконцыя паверхі, нахільныя калідоры, патаемныя пакоі і тупікі над галавой ціснуць на яго, нібы сцены велізарных звілістых катакомбаў. Тут жылі вар'яцтва, і хадзячая смерць, і лопочущая ірацыянальнасць. Джэк не змог бы падабраць слоў, каб апісаць насельнікаў чорнага гатэля, але ён іх адчуваў... ведаў, з чым мае справа. Ведаў і іншае: усе Талісманы Сусвету не змогуць абараніць яго ад іх. З яго прыходам у чорны гатэль пачаўся дзіўны, невядомы яму рытуал, зыход якога – Джэк гэта адчуваў – не быў прадвызначаны.
  
  Ён мог спадзявацца толькі на сябе.
  
  Што-то пощекотало яго патыліцу. Джэк ускінуў руку і адкінуў перашкоду ў бок. Рычард гучна застагнаў.
  
  Гэта аказаўся вялікі чорны павук, які вісеў на ніткі. Джэк падняў галаву і ўбачыў павуцінне на адным з застылых потолочных вентылятараў. Яна правісае паміж драўлянымі лопасцямі. Джэк паглядзеў на разадзьмутыя цела павука. У яго былі вочы. Джэк не змог успомніць, ці даводзілася яму раней бачыць павуковыя вочы. Ён рушыў па дузе да сталоў, абыходзячы які завіс монстра. Павук паварочваўся на ніткі, сочачы за Джэкам позіркам.
  
  – Парш-ш-шивый злодзей! – раптам прасіпеў павук.
  
  Джэк ўскрыкнуў і ў паніцы з усіх сіл прыціснуў Рычарда да сябе. Яго крык рэхам адбіўся ад высокай столі абедзеннага залы. Дзе-то ў ценях лязгнуло што-то металічнае, пачуўся чыйсьці смех.
  
  – Парш-ш-шивый злодзей! Парш-ш-шивый ЗЛОДЗЕЙ! – проверещал павук і раптам падняўся па ніткі да сваёй павуціне.
  
  З гулка трапяткім сэрцам Джэк перасёк абедзенны зала і паклаў Рычарда на адзін са сталоў. Рычард зноў застагнаў, ледзь чуваць. Джэк адчуваў ўздуцці пад адзеннем аднаго.
  
  – На якое-то час мне давядзецца цябе пакінуць, дружа.
  
  З ценяў пад столлю данеслася: «Я паклапачуся... добры-ш-шо паклапачуся... добры-ш-шо паклапачуся пра яго, ты, парш-ш-шивый злодзей... парш-ш-шивый злодзей...» – і непрыемны, бразгучы смяшок.
  
  Пад сталом, на які Джэк апусціў Рычарда, выявілася чарка абрусаў. Якія ляжалі зверху пакрыліся склизкой цвіллю, але ў сярэдзіне знайшлася адна досыць чыстая. Джэк разгарнуў яе і накрыў Рычарда да падбародка, а затым рушыў далей.
  
  Голас павука данёсся з лопасцяў вентылятара, з цемры, якая смярдзела разложившимися мухамі і запутавшимися ў павуціне восамі:
  
  – ...я паклапачуся пра яго, ты, парш-ш-шивый злодзей...
  
  Джэк падняў галаву. Ўгледзеўся, але павука не разглядзеў. Ён мог уявіць сабе гэтыя халодныя маленькія вочкі, але далей ўяўлення справа не ішло. Тошнотворная, пакутлівая карціна паўстала перад разумовым поглядам Джэка: павук спускаецца на твар Рычарда, протискивается міма падатлівых вуснаў у рот, воркуя пры гэтым: «...парш‑ш-шивый злодзей... парш-ш-шивый злодзей... парш-ш-шивый злодзей...»
  
  Ён падумаў пра тое, каб нацягнуць прасціну і на рот Рычарда, але выявіў, што не можа прымусіць сябе зрабіць гэта: так Рычард будзе выглядаць трупам... і хто ведае, ці не гэтым усё і скончыцца.
  
  Джэк вярнуўся да Рычарду і ў нерашучасьці пастаяў побач, аддаючы сабе справаздачу, што гэтая нерашучасць вельмі радуе стаіўся насельнікаў чорнага гатэля, гатовых на ўсё, толькі б не падпусціць яго да Талісманам.
  
  Ён сунуў руку ў кішэню і дастаў вялікі цёмна-зялёны шкляны шарык. Чароўнае люстэрка ў іншым свеце. Джэк не мог ведаць напэўна, ці валодае шарык магічнай сілай, здольнай супрацьстаяць злу, але яго вырабілі ў Далінах, а Даліны, за выключэннем Праклятых зямель, былі добрымі. І гэтая прыроджаная дабрыня, разважыў Джэк, сама па сабе магла паслужыць абаронай ад зла.
  
  Ён ўклаў шарык у далонь Рычарда. Пальцы аднаго стуліліся на шарыку, але ледзь Джэк прыбраў руку, паволі расьцяліся.
  
  Аднекуль зверху пачуўся гідкі смех павука.
  
  Джэк нізка схіліўся над Рычардам, спрабуючы ігнараваць пах хваробы – так падобны на пах гэтага месца, – і прашаптаў:
  
  – Трымай яго ў руцэ, Рычы. Трымай яго моцна, сябрук.
  
  – Не... дружком, – прамармытаў Рычы, але яго рука сціснула шарык.
  
  – Дзякуй, Рычы-бой, – падзякаваў яго Джэк. Мякка пацалаваў Рычарда ў шчаку і накіраваўся да двухстворкавых дзвярэй у далёкім канцы абедзеннага залы. Усё як у «Альгамбра», думаў ён. Там з абедзеннага залы можна прайсці ў сад, а тут – на веранду над вадой. І двухстворкавая дзверы, вядучая ў гатэль.
  
  Перасякаючы абедзенны зала, ён зноў адчуў мёртвую руку, спыняюцца ў яго: гатэль не пускаў Джэка, спрабаваў адштурхнуць.
  
  І не думай, падумаў ён, працягваючы ісці.
  
  І тут жа противостоявшая яму сіла знікла.
  
  У нас ёсць і іншыя сродкі, прашаптала Джэку двухстворкавая дзверы. І ён зноў пачуў ляск металу.
  
  Ты тревожишься з-за Слоута, шаптала, здавалася, двухстворкавая дзверы, але голас, які чуў Джэк, належаў ўсім гатэлю. Ты тревожишься з-за Слоута, і дрэнных Ваўкоў, і козлоподобных істот, і трэнераў па баскетболе, якія на самай справе ніякія не трэнеры. Ты тревожишься з-за зброі, і пластыкавай выбухоўкі, і магічных ключоў. Нас гэта не цікавіць, малы. Для нас усё гэта – нішто. Морган Слоўт – усяго толькі мітуслівы мурашка. Жыць яму засталося дваццаць гадоў, а для нас гэта – толькі паўза паміж ўдыхамі. Нас у чорным гатэлі хвалюе толькі Талісман – злучнае звяно ўсіх магчымых светаў. Ты прыйшоў, як злодзей, каб скрасці тое, што належыць нам, і мы кажам табе яшчэ раз: у нас ёсць іншыя сродкі барацьбы з парш-ш-шивыми злодзеямі накшталт цябе. І калі ты не спынішся, даведаешся на сабе, што гэта за сродкі... даведаешся на сабе.
  
  4
  
  Джэк адкрыў спачатку адну створку, потым іншую. Ролікі непрыемна зарыпелі, упершыню за многія гады покатившись па накіроўвалых.
  
  За дзвярыма быў цёмны калідор. Ён ідзе да вестибюлю, падумаў Джэк. А калі гэты гатэль сапраўды такі ж, як «Альгамбра», мне прыйдзецца падняцца па параднай лесвіцы на адзін паверх.
  
  На другім паверсе ён знойдзе бальная зала. А ў бальнай зале – тую самую рэч, за якой прыйшоў.
  
  Джэк азірнуўся, убачыў, што Рычард не варушыцца, і ўвайшоў у калідор, зачыніўшы за сабой дзверы.
  
  Павольна рушыў па калідоры. Зношаныя, брудныя кеды шамацелі па истлевшему дыване.
  
  Крыху далей ён бачыў яшчэ адну двустворчатую дзверы, з намаляванымі на ёй птушкамі.
  
  Але да яе размяшчаліся канферэнц-залы. З аднаго боку – «Залаты штат», наадварот – «Золаташукальнікаў». Яшчэ праз пяць крокаў – «Mendocino». «ТВАЯ МАЦІ КРЫЧАЛА, КАЛІ ПАМІРАЛА», – паведамляла надпіс на ніжняй панэлі з чырвонага дрэва. У самым канцы калідора – немагчыма далёка! – Джэка чакаў цьмяны святло: вестыбюль.
  
  
  
  Ляск металу.
  
  
  
  Джэк рэзка разгарнуўся і краем вока злавіў рух у адным з вастраверхіх дзвярных праёмаў каменнага горла калідора...
  
  
  
  (камень?)(вастраверхія праёмы?)
  
  
  
  Ён таропка міргнуў. Калідор быў абшыты панэлямі з чырвонага дрэва, якія пачалі падгніваць ад акіянскай вільгаці. Ніякага каменя. У канферэнц-залы «Залаты штат», «Золаташукальнікаў» і «Mendocino» вялі самыя звычайныя, прастакутныя дзверы. Аднак на імгненне Джэк ўбачыў што-то падобнае на катэдральныя аркі. І зачынялі гэтыя аркі жалезныя апускной вароты – з тых, што можна падымаць і апускаць пры дапамозе лябёдкі. Апускной вароты з грознымі жалезнымі пікамі панізе. Калі вароты апускаліся, каб перакрыць уваход, пікі акуратна ўваходзілі ў дзіркі ў падлозе.
  
  
  
  Ніякіх каменных арак, Джэкі. Сам паглядзі. Звычайныя дзверы. Ты бачыў такія апускной вароты ў лонданскім Таўэры, калі ездзіў туды на экскурсію з маці і дзядзькам Томам тры гады таму. Ты крыху напалоханы, нічога больш...
  
  
  
  Але сосущее пачуццё ў страўніку не падманвала.
  
  
  
  Яны ёсць, будзьце ўпэўненыя. Я скокнуў... на імгненне апынуўся ў Далінах.
  
  Ляск металу.
  
  
  
  Джэк разгарнуўся ў іншы бок, пот выступіў на лбе і шчоках, на галаве пачалі падымацца валасы.
  
  Ён убачыў гэта зноў: бляск чаго-то металічнага у ценях адной з пакояў. Убачыў велізарныя камяні, чорныя, як грэх, груба абчасаныя, сее-дзе парослыя зялёным мохам. Агідныя некаторыя казуркі-альбіносы выпаўзалі з дзірак у разрушающемся цэментавым растворы, скреплявшем камяні, і адпаўзалі назад. Пустыя трымальнікі для паходняў віселі на сценах праз кожныя пятнаццаць або дваццаць футаў. Самі паходні даўно зніклі.
  
  
  
  Ляск металу.
  
  
  
  На гэты раз ён нават не міргнуў. Свет заскользил ў яго перад вачыма, завагаўся, як прадмет, на які глядзіш праз паток чыстай бягучай вады. Сцены зноў сталі пачарнелым чырвоным дрэвам, а ня каменнымі блокамі. Дзверы – дзвярыма, а не опускными варотамі. Два свету, падзеленыя мембранай не тоўшчы панчохі, пачалі накладвацца адзін на аднаго.
  
  І Джэк цьмяна ўсведамляў, што іпастась Джэйсана злучаецца з ім і ўзнікае нейкае трэцяе істота – сплаў першых двух.
  
  
  
  Я не ведаю, што гэта за камбінацыя, але, спадзяюся, яна будзе моцнай, таму што за гэтай двухстворкавых дзвярыма нешта есць... што-то ёсць за ўсімі дзвярыма.
  
  
  
  І Джэк зноў рушыў па калідоры да вестибюлю.
  
  
  
  Ляск металу.
  
  
  
  На гэты раз светы не памяняліся: дзверы засталіся дзвярыма, і ён не заўважыў ніякага руху.
  
  
  
  Але прама за створкамі... Прама за...
  
  
  
  Цяпер ён чуў нейкія гукі, якія даносіліся з-за распісанай двухстворчатой дзверы. "БАР "ЧАПЛЯ"", – паведамляла надпіс над намаляваным на ёй балотам. Што-то вялікае і іржавае прыйшло ў рух. Джэк разгарнуўся да
  
  
  
  (Джэйсан разгарнуўся да)
  
  
  
  гэтай адкрываецца дзверы
  
  
  
  (да гэтых ўзнімальным опускным брамы),
  
  
  
  яго рука нырнула
  
  
  
  (у кошаль)
  
  
  
  у кішэню
  
  
  
  (які ён насіў на поясе камзол)
  
  
  
  джынсаў, і пальцы сціснулі медыятар, які даўным-даўно даў яму Снід.
  
  
  
  (І пальцы стуліліся на акулам зубе.)
  
  Джэк чакаў, хто ж выйдзе з бара «Чапля», а сцены гатэля змрочна нашэптвалі: У нас ёсць сродкі для барацьбы з такімі парш-ш-шивыми злодзеямі, як ты, цябе варта было сысці, калі была такая магчымасць...
  
  
  
  ...таму што цяпер, маленькі хлопчык, твой час скончыўся.
  
  5
  
  Ляск... БУХ.
  
  Ляск... БУХ.
  
  Ляск... БУХ.
  
  
  
  Рухалася што-то вялікае і нязграбнае, і металічнае. Гукі гэтыя, бязлітасныя і нечалавечыя, палохалі Джэка куды мацней, чым тое, што магло б выдаць жывое істота.
  
  Што-то рухалася, набліжаючыся да яго ў павольным ідыёцкіх тэмпе.
  
  
  
  Ляск... БУХ.
  
  Ляск... БУХ.
  
  
  
  Рушыла ўслед доўгая паўза. Джэк чакаў, прыціснуўшыся да процілеглай сцяне, справа ад размаляваных створак, яго нервы гэтак напружыліся, што, здавалася, гулі. Доўга, доўга нічога не адбывалася. Напэўна, лязгальщик праваліўся ў нейкую чарвяточыны ў мембране, падзяляў светы, і вярнуўся ў той свет, які служыў яму домам. Хлопчык адчуў, як спіна зацекла, – ён занадта доўга стаяў, вжимаясь ў сцяну і выцягнуўшыся ў струнку. Джэк адарваўся ад сцяны, крыху згорбіўся.
  
  Пачуўся аглушальны ўдар, і велізарны браніраваны кулак з тупымі двухдюймовыми зубцамі на месцы костак прабіў сіняе неба дзверы. Разявіўшы рот, Джэк зноў вжался ў сцяну.
  
  І – нічога не мог з сабой парабіць – скокнуў у Даліны.
  
  6
  
  Па той бок опускных варот стаяла фігура ў іржавых чорных даспехах. Цыліндрычны шлем рассекала чорная прарэз для вачэй, шырынёй не больш за цалі, і ўпрыгожваў брудны чырвоны плюмаж: у ім мітусіліся белыя гусеніцы. Падобныя тым, разгледзеў Джэк, што спачатку выпаўзалі з сцен у пакоі Альберта Брюхана, а потым апанавалі ўсю школу Тэйера. Выходзіў з-пад шлема кальчужны койф хаваў іржавыя рыцарскія плечы, як дамскі палантын. Цяжкія жалезныя наручи, злучаныя налокотниками, абаранялі рукі ад пляча да запясця. Даспехі тоўстым пластом пакрывала бруд, і пры рухах рыцара налакотнікі брыдка рыпелі пранізлівымі, капрызнымі галасамі распешчаных дзяцей.
  
  Браняваныя кулакі шчацініліся зубцамі.
  
  Джэйсан стаяў ля каменнай сцяны, гледзячы на рыцара, не ў сілах адарваць ад яго вачэй, у роце ў хлопчыка перасохла, як пры цяжкай хваробы, вочныя яблыкі, здавалася, пульсавалі ў такт ударам сэрца.
  
  У правай руцэ рыцар трымаў le martel de fer – баявы молат з іржавай кованой тридцатифунтовой галоўкай, грознага выгляду і смяротна небяспечны.
  
  
  
  Апускной вароты; памятай, паміж табой і...
  
  
  
  І тут, сама па сабе, лябёдка пачала круціцца, накручваючы на барабан жалезную ланцуг, кожнае звяно якой даўжынёй не саступала предплечью Джэка. Вароты прыйшлі ў рух.
  
  7
  
  Браніраваны кулак знік, пакінуўшы зазубренную дзірку ў дзверы, ператварыўшы малюнак на ёй з пастаральна-рамантычнага у сюррэалістычна-змрочны, цалкам дарэчны ў бары. Цяпер здавалася, быццам нейкі паляўнічы, які жыве ў змрочным настроі пасля цэлага дня ў балотах, ад злосці выпусціў зарад дробу ў неба. Потым галоўка баявога молата прабіла дзверы магутным ударам, знішчыўшы адну з двух тых, хто сабраўся ўзлятаць чапляў. Джэк ускінуў рукі да твару, каб абараніцца ад аскепкаў. Баявы молат знік. Рушыла ўслед яшчэ адна паўза, на гэты раз кароткая – Джэк ледзь паспеў падумаць, а ці не ўцячы яму. І зноў з'явіўся кулак з зубцамі, павярнуўся ў адзін бок, у іншую, пашыраючы дзірку, знік. А секундай пазней молат прабіў зараснікі трыснягу, і вялікі кавалак правай створкі вываліўся на дыван.
  
  Цяпер Джэк мог адрозніць у ценях бара «Чапля» масіўную, закуты ў латы постаць. Даспехі гэтага рыцара адрозніваліся ад даспехаў таго, што супрацьстаяў Джэйсану у чорным замку. У далінскага рыцара шлем быў амаль цыліндрычны, з чырвоным плюмажам; у гэтага – нагадваў бліскучую галаву сталёвы птушкі. З шлема дзе-то на ўзроўні вушэй тырчалі рогі. Джэк бачыў нагрудную пласціну, латную спадніцу з сталёвых палос і пад ёй – падол кальчугі. Молат у абодвух мірах заставаўся нязменным, і ў абодвух мірах рыцары-двайнікі адначасова адкінулі яго, нібы ў пагардзе: ну навошта патрэбен баявой молат у паядынку са гэтак вартым жалю праціўнікам?
  
  
  
  Бяжы! Джэк, бяжы!
  
  Гэта правільна, прашаптаў гатэль. Бяжы! Толькі так і можа паступіць парш-ш-шивый злодзей! Бяжы! БЯЖЫ!
  
  
  
  Але ён не збіраўся бегчы. Хутчэй памёр бы, але не пабег, таму што лукавы голас нашэптваў чыстую праўду. Менавіта так паступіў бы парш-ш-шивый злодзей.
  
  
  
  Але я не злодзей, змрочна падумаў Джэк. Гэты монстар можа забіць мяне, але я не пабягу. Таму што я не злодзей.
  
  
  
  – Я не пабягу! – крыкнуў ён абыякавай сталёвы птушынай галавы. – Я не злодзей! Чуеш мяне? Я прыйшоў узяць тое, што маё, і Я НЕ ЗЛОДЗЕЙ!
  
  Стогне крык данёсся з адтулін у ніжняй частцы шлема. Рыцар падняў браняваныя зубчастыя і апусціў кулакі, адзін – на левую прогнувшуюся створку, іншы – на правую. Ад намаляванага пасторального балота не засталося і следу. Завесы вырвала з дзвярной скрынкі... і створкі паваліліся ў калідор. Джэк літаральна ўбачыў, як ацалелая чапля ўзляцела да столі, нібы ў мультфільме Уолта Дыснею, у яе яркіх вачах стаяў жах.
  
  Рыцар у даспехах рушыў да хлопчыка, быццам робат-забойца, па чарзе падымаючы ногі і з грукатам ставячы на дыван. Яго рост перавышаў сем футаў, і калі ён выходзіў у дзверы, што тырчалі між з шлема рогі прочертили якія нагадвалі двукоссі паласы на вушаку.
  
  Бяжы! – гучна прастагнаў голас у галаве Джэка.
  
  Бяжы, злодзей, – прашаптаў гатэль.
  
  Няма, – адказаў Джэк. Ён глядзеў на рыцара набліжаўся, а пальцы яго правай рукі моцна сціскалі ў кішэні медыятар. Браняваныя кулакі з зубцамі падняліся да забралу птицеголового шлема. Адкінулі яго. Джэк ахнуў.
  
  Ўнутры было пуста.
  
  А потым рукі пацягнуліся да Джэку.
  
  8
  
  Браняваныя кулакі з зубцамі падняліся і ўзяліся за цыліндрычны шлем з двух бакоў. Павольна знялі яго, адкрыўшы мярцвяна-бледны, прыгнечаны твар чалавека, пражыў на гэтым свеце не менш трох сотняў гадоў. З аднаго боку галава старца была разбітая. Аскепкі косткі кавалачкамі разбітай шкарлупіны тырчалі з скуры, рану пакрывала чорная глейкая маса, як выказаў здагадку Джэйсан, раскласці мазгі. Рыцар не дыхаў, але акрэсленыя чырвоным вочы глядзелі на Джэйсана з д'ябальскай сквапнасцю. Мярцвяк ўхмыльнуўся, і Джэйсан ўбачыў вострыя, як іголкі зубы, якімі пачвара мела намер яго разарваць.
  
  Рыцар, пагойдваючыся, ступіў да яго... але тут пачуўся іншы гук.
  
  Джэйсан паглядзеў налева, у бок галоўнага залы
  
  
  
  (вестыбюля)
  
  
  
  замка
  
  
  
  (гатэля)
  
  
  
  і ўбачыў другога рыцара – у гэтага на галаве быў шлем, падобны на кацялок, такія яшчэ называюць топфхелмами. За ім – трэцяга рыцара... і чацвёртага. Яны павольна ішлі па калідоры, хадзячыя рыцарскія даспехі, у якіх сягоння пасяліліся вампіры.
  
  Тут рукі схапілі яго за плечы. Тупыя зубцы браніраваных пальчатак ўпіліся ў цела. Пацякла цёплая кроў, і мярцвяна-бледны маршчыністы твар перакрывіўся жудаснай галоднай усмешкай. Налакотнікі заскрыгаталі і застагналі, калі мёртвы рыцар пацягнуў хлопчыка на сябе.
  
  9
  
  Джэк завыў ад болю: кароткія тупыя зубцы браніраваных кулакоў ўпіліся ў яго, праткнулі скуру, і ён раз і назаўсёды зразумеў, што гэта рэальна і праз секунду-іншую нежыць заб'е яго.
  
  Рукі цягнулі хлопчыка да чорнай пустаце шлема...
  
  
  
  Але да пустаце ці што?
  
  
  
  Ён улавіў водбліск падвойнага чырвонага святлення... быццам бы вачэй. І калі жалезныя рукі пачалі падымаць Джэка, ён адчуў пякельны холад, быццам усё зімы якім-то чынам склаліся разам, зліліся ў адну... і гэтая зіма цяпер рулі на яго з пустога шлема.
  
  
  
  Гэтая жалязяка сапраўды збіраецца мяне забіць, і тады мая маці памрэ, Рычард памрэ, Слоўт пераможа, збіраецца мяне забіць, збіраецца
  
  (разарваць на кавалкі сваімі зубамі)
  
  замарозіць мяне жыўцом...
  
  ДЖЭК! – Голас Снід.
  
  (ДЖЭЙСАН! – Голас Паркуса.)
  
  Медыятар, хлопец. Скарыстайся медыятарам! Пакуль не позна! ДЗЕЛЯ ДЖЭЙСАНА, СКАРЫСТАЙСЯ МЕДЫЯТАРАМ, ПАКУЛЬ НЕ ПОЗНА!
  
  
  
  Рука Джэка сціснула медыятар. Медыятар палаў, як калі-то манета, – і отупляющий холад раптам змяніўся усёпаглынальная трыумфам. Джэк выцягнуў медыятар з кішэні, крычучы ад болю, причиняемой зубцамі даспехаў, але ўсё з тым жа пачуццём урачыстасці: гэта цудоўнае цяпло Далін, гэта чыстае адчуванне вясёлкі.
  
  Яго пальцы моцна сціскалі медыятар – трывалы і цяжкі трохкутнік з слановай косці, пакрыты дзіўнымі малюнкамі, – і ў гэты момант Джэк
  
  
  
  (і Джэйсан)
  
  
  
  ўбачылі, што гэтыя малюнкі складаюцца ў твар – твар Лауры Делессиан.
  
  
  
  (Твар Лілі Кава Соер.)
  
  10
  
  – У імя яе, брудная недаробленая пачвара! – пракрычалі яны разам, але і адным крыкам, крыкам зліліся разам Джэка і Джэйсана. – Сыдзі з гэтага свету! У імя каралевы і ў імя яе сына, сыдзі з гэтага свету!
  
  Джэйсан ўсадзіў медыятар ў бледны костлявое твар старажытнага вампіра, апранутага ў рыцарскія даспехі, і ў тое ж імгненне, нават не міргнуўшы, пераскочыў у цела Джэка і ўбачыў, як медыятар пранізвае чорную арктычную пустэчу. І яшчэ адзін момант адбілася ў памяці Джэйсана: чырвоныя вочы вампіра, выпучивающиеся ад здзіўлення, калі кончык медыятара увайшоў у маршчыністы лоб. І тут жа гэтыя вочы, ужо з плёнкай, выбухнулі, і чорная дымлівая жыжка выплюхнулася на пэндзаль і запясце Джэйсана. У ёй варушыліся малюсенькія куслівыя чарвякі.
  
  11
  
  Джэк адляцеў да сцяны і стукнуўся патыліцай. Нягледзячы на гэта і тузанне ў плячах і ў руках вышэй локця, медыятар ён не выпусціў.
  
  Рыцарскія даспехі грымелі, як пудзіла, зробленае з бляшаных слоікаў. Джэк паспеў заўважыць, што ён быццам бы раздзімаецца, і падняў руку, каб прыкрыць вочы.
  
  Даспех самаліквідаваўся. Не разляцеўся шрапнеллю, а проста разваліўся: Джэк падумаў, што засмяяўся б, убачыўшы такое ў кіно, а не ў калідоры гэтага смярдзючага гатэля (і са сцякаючай пад мышкі крывёю). Паліраваны сталёвы шлем, так падобны на галаву птушкі, упаў на падлогу з глухім стукам. Латаны каўнер, прызначаны для таго, каб зберагчы шыю рыцара ад варожага мяча або дзіды, прызямліўся дакладна ў шлем ў перезвоне кольчужных кольцаў. Нагруднік і наручи паваліліся, быццам закругленыя сталёвыя кніжныя карэньчыкі. Поножи разляцеліся ў бакі. Метал дажджом сыпалася на засохлая дыван, а потым усё застыла грудай непатрэбнага хламу.
  
  Джэк адштурхнуўся ад сцяны, гледзячы на гэтую груду шырока расплюшчанымі вачыма, нібы чакаючы, што рыцарскія даспехі з той жа хуткасцю зноў паднімуцца. Калі шчыра, ён сапраўды баяўся чаго-небудзь падобнага. Але нічога не змянялася, і ён павярнуўся налева, да вестибюлю... і ўбачыў яшчэ траіх рыцараў, павольна набліжаўся да яго. Адзін трымаў старадаўняе цьвілы сцяг з сімвалам, які Джэк даведаўся: ён быў на вымпелах, развевавшихся на піках над салдатамі Моргана з Орриса, калі тыя суправаджалі чорны дыліжанс, які накіроўваўся па Заходняй дарозе да будкі каралевы Лауры. Знак належаў Морганаў – але не гэтыя пачвары, усвядоміў Джэк. Рыцарскія даспехі неслі сцяг з тым, каб пажартаваць над псрапалоханых няпрошаным госцем, які сабраўся скрасці сам сэнс іх існавання.
  
  – Хопіць, – хрыпла прашаптаў Джэк. Медыятар дрыжаў ў яго пальцах. З ім што-небудзь здарылася. Нейкім чынам ён пашкодзіўся, калі Джэк выкарыстаў яго для знішчэння рыцара, які выйшаў з бара «Чапля». Слановая костка, раней колеру свежых вяршкоў, цяпер прыкметна пажаўцела. На паверхні з'явілася мноства трэшчынак. Даспехі клацали, накіроўваючыся да Джэку. Адзін рыцар павольна падымаў двухручны меч.
  
  – Хопіць, – са стогнам паўтарыў Джэк. – Госпадзе, калі ласка, хопіць. Я стаміўся, я больш не магу, калі ласка. Хопіць, хопіць...
  
  Вандроўнік Джэк. Даўніна Вандроўнік Джэк...
  
  – Я не магу, Снід! – крыкнуў ён. Даспехі набліжаліся з няўхільнасцю аўтамабільных частак, марудлівых па канвееры. Джэк чуў арктычнае вецер, завывавший у халодных цёмных пустэчах.
  
  
  
  ...раз ты ўжо тут, вызвалі яго навек.
  
  Калі ласка, Снід, хопіць!
  
  
  
  Яны ішлі да яго: чорныя жалезныя шлемы, іржавыя поножи, кальчугі, месцамі парослыя мохам і кранутыя цвіллю.
  
  Ты павінен зрабіць усё, што ў тваіх сілах, Вандроўнік Джэк, прашаптаў Спідзі слабым голасам, а потым знік, і Джэк застаўся адзін, каб загінуць або перамагчы.
  
  
  
  Кіраўнік 42
  
  Джэк і талісман
  
  1
  
  Ты дапусціў памылку, загучаў прывідны голас у галаве Джэка Соера, пакуль той стаяў побач з барам «Чапля» і назіраў за рыцарскімі даспехамі, якія пляліся да яго. Перад яго унутраным поглядам паўстаў раззлаваны мужчына – мужчына, на самай справе так і застаўся хлопчыкам-переростком, які ідзе па тыповай для вестэрнаў вуліцы, зашпільваючы спачатку адзін рэмень з рэвальверам, потым другі, так, каб яны размясціліся крыж-накрыж на яго жываце. Вы дапусцілі памылку... вам варта было забіць абодвух братоў Эліс.
  
  2
  
  З усіх фільмаў маці Джэку больш за ўсё падабаўся «Апошні цягнік у Хэнгтаун», зняты ў 1960 годзе і які выйшаў на экраны ў шэсцьдзесят першым. Фільм выпусціла кампанія «Уорнер бразерс», і галоўныя ролі – як і ў большасці малабюджэтных фільмаў «Уорнер» таго перыяду – выконвалі акцёры з якія здымаліся ў той час кампаніяй тэлесерыялаў. У «Апошнім цягніку» засвяціліся Джэк Кэлі з «Маверика» (Пачцівы Гулец) і Эндру Дагган з «Патруля з Бурбон-стрыт» (Жорсткі Скотопромышленник). Клінт Уокер, у тэлесерыялах граў Шайенского Прывіда, выканаў ролю Рейфа Эліса (які Пайшоў На Супакой Шэрыфа, Які Павінен У Апошні Раз Ўзяцца За Зброю). Першапачаткова меркавалася, што Танцорку З Пяшчотнымі Рукамі І Залатым Сэрцам згуляе Ингер Стывенс, але міс Стывенс злегла з цяжкім бранхітам, і ролю атрымала Лілі Кава. Такую ролю яна адыграла б нават у коме. Аднойчы, калі бацькі думалі, што Джэк ўжо спіць, і размаўлялі ў гасцінай, ён басанож пайшоў у ванную за шклянкай вады і падслухаў дзіўныя словы, сказаныя маці... настолькі дзіўныя, што яны ўрэзаліся ў яго памяць. «Усе жанчыны, якіх я гуляла, умелі трахацца, але ні адна не ўмела пердеть» – вось што Лілі сказала Філу.
  
  Сыграў у гэтым фільме і Уіл Хатчынса, які выконваў адну з галоўных роляў серыяла «Салодзенькі». «Апошні цягнік у Хэнгтаун» стаў фаварытам Джэка перш за ўсё з-за персанажа Хатчинса. Менавіта гэты персанаж – якога звалі Эндзі Эліс – ўспомніўся стомленаму, які знаходзіцца на мяжы зрыву, перенапряженному розуму Джэка, калі ён назіраў за приближавшимися па цёмным калідоры рыцарскімі даспехамі.
  
  Эндзі Эліс быў Трусоватым Малодшым Братам, Які Ірве Ўсіх у Завяршальнай Частцы Фільма. Увесь фільм ён, сцяўшыся ў камяк, хаваўся па кутах, а тут выйшаў, каб супрацьстаяць злосным памагатым Дагана, пасля таго як Галоўны Прыхвасцень (яго сыграў змрочны, няголены, каменноглазый Джэк Илэм, які выконваў ролю Галоўнага Прыхвастня ва ўсіх фільмах і тэлесерыялах «Уорнер») застрэліў брата Эндзі Рейфа ў спіну.
  
  Менавіта Хатчынса вялікімі крокамі ішоў па шырокай пыльнай вуліцы, няўклюднымі пальцамі зашпільваючы рамяні з рэвальверамі свайго брата, і крычаў: «Выходзьце! Выходзіце, я вас чакаю! Вы дапусцілі памылку. Вам варта было забіць абодвух братоў Эліс!»
  
  Уіл Хатчынса не быў адным з найвялікшых акцёраў ўсіх часоў, але ў той момант – па меншай меры ў вачах Джэка – ён дасягнуў абсалютнай пераканаўчасці, не выклікала ні найменшых сумневаў. Гэты хлопец ішоў на сустрэчу са смерцю і ведаў гэта, але ўсё роўна збіраўся ісці да канца. І хай ён баяўся, у яго вялікіх кроках да месца вырашальнага паядынку не адчувалася ваганняў, ён усёй душой імкнуўся туды, упэўнены ў правільнасці абранага шляху, хоць яму і не ўдавалася адолець спражкі рэвальверныя рамянёў.
  
  Рыцарскія даспехі прасоўваліся да Джэку, скарачалі дыстанцыю, пагойдваліся з боку ў бок, як цацачныя робаты. У іх на спінах павінны тырчаць завадныя ключы, падумаў Джэк.
  
  Ён павярнуўся да іх тварам, заціснуўшы пажоўклы медыятар паміж вялікім і паказальным пальцамі правай рукі, нібы збіраючыся прайсціся па струнах.
  
  Рыцарскія даспехі быццам бы захісталіся, адчуўшы яго бясстрашнасць. І сам гатэль таксама завагаўся або ўсвядоміў, што небяспека значна больш сур'ёзна, чым яму здалося на першы погляд. Крысы застагналі, дзе-то адна за іншы запляскалі дзверы, на дахах, на імгненне перасталі круціцца бронзавыя флюгеры.
  
  Але потым рыцарскія даспехі з лязганьем працягнулі шлях. Утварылі адзіную рухомую сцяну з броні і кальчуг, з шлемаў, і поножей, і латных каўняроў. Адзін нёс шыпастым жалезны шар на драўлянай ручцы, другі – martel de fer, той, што па цэнтру, – двухручны меч.
  
  
  
  І Джэк раптам пайшоў ім насустрач. Яго вочы ўспыхнулі, ён выцягнуў наперад руку з медыятарам. Твар хлопчыка асвяціўся ззяннем Джэйсана. Ён
  
  імгненна
  
  скокнуў у Даліны і стаў Джэйсанам; акулавы зуб – у які ператварыўся медыятар – нібы ахапіла полымя. Калі Джэйсан наблізіўся да трох рыцараў, адзін зняў шлем, адкрыўшы старажытнае бледны твар з цяжкай сківіцай і шыю з тоўстымі складкамі тлушчу, якія нагадвалі аплаўлены свячны воск. Рыцар кінуў шлем ў Джэйсана. Джэйсан лёгка адбіў яго
  
  і
  
  скокнуў назад,
  
  у іпастась Джэка, у той самы момант, калі шлем стукнуўся аб панэльную сцяну ззаду яго. Перад ім стаялі рыцарскія даспехі, у якіх не было галавы.
  
  Вы вырашылі напалохаць мяне гэтым? – пагардліва падумаў Джэк. Я ўжо бачыў гэты трук. Мяне не правядзеш, я не спалохаюся і пайду далей. Вось і ўсё.
  
  На гэты раз ён адчуў, што гатэль не проста слухае. На гэты раз гатэль адхіснуўся ад яго, як тканіна стрававальнага органа ад атрутнага кавалачка плоці. Наверсе, у пяці пакоях, дзе памерлі рыцары-захавальнікі, пяць вокнаў разляцеліся ўшчэнт, нібы ад стрэлаў. Джэк насоўваўся на даспехі.
  
  А Талісман спяваў дзе-то наверсе чыстым і пераможна голасам:
  
  
  
  ДЖЭЙСАН! ДА МЯНЕ!
  
  
  
  – Іду! – крыкнуў Джэк рыцарскім даспехах і зарагатаў. Ён нічога не мог з сабой парабіць. Ніколі смех не здаваўся яму такім моцным, такім дзейсным, такім дарэчным. Ён ліўся, нібы вада з крыніцы або з глыбокай ракі. – Я гатовы да сустрэчы з вамі! Я не ведаю, з-за якога гребаного Круглага стала вы, хлопцы, ўсталі, але гэтага вам рабіць не варта было. Вы дапусцілі памылку!
  
  Смеючыся яшчэ мацней, але з рашучасцю Вота на скале Валькірыі, Джэк скокнуў на покачивающуюся безголовую постаць у цэнтры.
  
  – Вам варта было забіць абодвух братоў Эліс! – прагрымеў ён, і калі медыятар Спідзі увайшоў у зону ледзянога паветра на месцы галавы рыцара, даспехі разваліліся.
  
  3
  
  У сваёй спальні ў «Альгамбра» Лілі Кава Соер раптам адарвалася ад кнігі, якую чытала. Падумала, што хто-то – няма, не хто-то, Джэк! – паклікаў яе з далёкага канца калідора, можа, нават з вестыбюля. Яна прыслухалася, шырока раскрыўшы вочы, падціснуўшы вусны, з надзеяй у сэрцы... але больш нічога не пачула. Джэка па-ранейшаму не было, рак па-ранейшаму пажыраў яе, і заставалася яшчэ паўтары гадзіны да таго моманту, як яна зможа прыняць вялікую карычневую таблетку, якая крыху прыглушыць боль.
  
  Яна ўсё часцей думала пра тое, каб адразу прыняць усе вялікія карычневыя таблеткі. Яны б не проста приглушили боль – навекі пазбавілі б ад яе. Кажуць, мы не можам вылечыць рак, але вы не верце гэтай лухты, містэр Р... паспрабуйце праглынуць адразу пару тузінаў. Што скажаце? Хочаце паспрабаваць?
  
  Хто яе утрымліваў, так гэта Джэк... яна так моцна хацела зноў убачыць сына, што цяпер уявіў яго голас... і ён не проста паклікаў яе, няма, працытаваў фразу з аднаго яе старога фільма.
  
  – Ты вар'яцкая старая, Лілі, – прохрипела яна і дрыготкімі пальцамі раскурила «Герберт Тэрритун». Зрабіла дзве зацяжкі і пагасіў цыгарэту. Трэцяя зацяжка цяпер прыводзіла да прыступу кашлю, а кашаль проста разрываў яе. – Вар'яцкая старая. – Яна зноў узяла кнігу, але не змагла чытаць. Таму што слёзы цяклі па твары, усярэдзіне ўсё балела, і як балела, ох як балела, і ёй хацелася выпіць усё карычневыя таблеткі – але і хацелася зноў убачыць яго, свайго дарагога сыночка з высокім прыгожым ілбом і зіготкімі вачыма.
  
  
  
  Прыходзь дадому, Джэкі, думала яна, калі ласка. Прыходзь дадому як мага хутчэй, або ў наступны раз я змагу пагаварыць з табой толькі праз спиритическую дошку.
  
  
  
  Лілі закрыла вочы і паспрабавала заснуць.
  
  4
  
  Рыцар з шипастым шарам у руцэ пахіснуўся, адкрыўшы пустую асяродак, а потым таксама выбухнуў. Пакінуты падняў баявы молат... і разваліўся, рухнув грудай металу. Джэк нейкі час стаяў пасярод частак рыцарскіх даспехаў, усё яшчэ смеючыся, але змоўк, як толькі глянуў на медыятар Снід.
  
  Ён стаў густа-жоўтым. І яго пакрывала сетка расколін.
  
  
  
  Не бяры ў галаву, Вандроўнік Джэк. Ідзі далей. Я думаю, наперадзе цябе можа чакаць яшчэ адна з гэтых хадзячых кансервавых слоікаў. Калі і так, ты з ёй справішся, праўда?
  
  
  
  – Калі прыйдзецца, спраўлюся, – прамармытаў Джэк.
  
  Ён штурхялямі адкінуў у бок наголенник, шлем, нагруднік. Шырокімі крокамі рушыў па калідоры, дыван чавкал пад яго нагамі. У вестыбюлі агледзеўся.
  
  ДЖЭК! ПРЫХОДЗЬ ДА МЯНЕ! ДЖЭЙСАН! ПРЫХОДЗЬ ДА МЯНЕ! – спяваў Талісман.
  
  Джэк пачаў падымацца па лесвіцы. На паўдарогі да пляцоўцы падняў галаву і ўбачыў апошняга рыцара, які стаяў і глядзеў на яго зверху ўніз. Гэта быў гігант вышэй адзінаццаці футаў, у чорнай брані з чорным плюмажам; прарэз для вачэй свяцілася злоснай краснотой.
  
  Браніраваны кулак сціскаў ручку вялікай булавы.
  
  Джэк на імгненне застыў, а потым працягнуў ўздым.
  
  5
  
  Самае горшае яны приберегли напрыканцы, падумаў Джэк і, павольна прасоўваючыся да чорнаму рыцару,
  
  зноў
  
  скокнуў
  
  у Джэйсана. Браня рыцара засталася чорнай, але зрабіў яе вызначана іншы майстар. Паднятае забрала адкрывала твар, амаль сожранное старажытнымі, цяпер ужо засохлымі язвамі. Джэк іх даведаўся. Гэты хлопец аднойчы занадта блізка падышоў да вогненнае шары ў Праклятых землях – і паплаціўся.
  
  Іншыя фігуры праходзілі міма Джэка па лесвіцы, фігуры, якія ён бачыў цьмяна, а яго пальцы слізгалі па шырокіх парэнчаў, не з чырвонага дрэва Вэст-Індыі, а з жалезнага дрэва Далін. Фігуры ў камзолах, фігуры у шаўковых блузах, жанчыны ў раскошных сукенках з шырокімі спадніцамі, белымі капюшонамі, откинутыми з прыгожых прычосак. Выдатныя людзі, але асуджаныя... хоць, магчыма, жывыя заўсёды так ўспрымаюць зданяў. Ці Не таму сама думка аб духах выклікае такі жах?
  
  ДЖЭЙСАН! ДА МЯНЕ! І на імгненне ўсё разделявшие светы перагародкі, здавалася, паваліліся. Ён не скакаў, а падаў, нібы чалавек, які ляціць з паверха на паверх скрозь прагнілая падлога старажытнага драўлянага замка. Ён не адчуваў страху. Ідэя, што ён ніколі не зможа вярнуцца – будзе да сканчэння вякоў падаць і падаць скрозь светы або згубіцца, як у дрымучым лесе, – прыйшла яму ў галаву, але ён тут жа яе адмёў. Усё гэта здарылася з Джэйсанам
  
  
  
  (і з Джэкам)
  
  
  
  у імгненне вока, за меншы прамежак часу, чым патрабуецца для таго, каб паставіць нагу на наступную прыступку. Вядома ж, ён вернецца, ён – адзіны, і ён не верыў, што такі чалавек можа згубіцца, таму што для яго было месца ва ўсіх мірах. Але я не існую адначасова ва ўсіх іх, – падумаў Джэйсан
  
  
  
  (Джэк).
  
  
  
  Гэта важна, у гэтым розніца. Я проношусь праз усе светы, можа, занадта хутка, каб мяне ўбачылі, і пакідаю за сабой толькі гук, накшталт бавоўны далоняў або грому, які раздаецца пры пераходзе гукавога бар'ера, калі паветра запаўняе прастору, якое на мілісекунду заняло маё цела.
  
  
  
  У многіх гэтых мірах чорны гатэль уяўляў сабой чорныя руіны: гэта былі светы, цьмяна ўсведамляў ён, у якіх вялікае зло, цяпер зависшее на туга нацягнутай струне паміж Каліфорніяй і Далінамі, ужо адбылося. У адным на бераг накідваўся акіян мёртвага, хваравіта-зялёнага колеру і неба мела такі ж гангрэнозны адценне. У іншым ён убачыў лётае істота, вялікі, як крыты конны фургон амерыканскіх піянераў, якое склаў крылы і спикировало, нібы ястраб. Падхапіла з зямлі якое-то жывёла памерам з авечку і зноў падскочыла да неба, заціснуўшы ў дзюбе скрываўленыя заднія лапы.
  
  Скачок скачок...... скачок. Светы праносіліся перад вачыма, як тасуемые шулерам карты.
  
  Вось зноў гатэль і паўдзесятка розных варыяцый чорнага рыцара на лесвіцы, аднак усе яны мелі аднолькавыя намеры, так што розніца нічога не значыла, так, дызайнерскія хітрыкі. А вось чорны павільён, запоўнены густым пахам гнілой парусіны, падраны ў многіх месцах, а таму асветлены пыльнымі сонечнымі прамянямі, пранікальнымі скрозь дзіркі. У гэтым свеце Джэк падымаўся па вяровачнай лесвіцы, а чорны рыцар стаяў у драўлянай кошыку, нагадваў вараннё гняздо. Паднімаючыся, ён зноў скокнуў... і зноў... і зноў.
  
  Тут акіян палаў; там гатэль не занадта адрозніваўся ад гатэля ў Пойнт-Венути, але напалову сышоў пад ваду. Раптам ён апынуўся ў кабіне ліфта. Рыцар стаяў на ёй і глядзеў на яго праз аварыйны люк. Потым перанёсся на пандус, верхнюю частку якога ахоўваў гіганцкі змей, чыё доўгае мускулістае цела зіхацела чорнай луской.
  
  
  
  І калі я дабяруся да канца? Калі перастану ляцець праз паверхі і проста абрынемся ў чарнату?
  
  
  
  ДЖЭК! ДЖЭЙСАН! – клікаў Талісман, клікаў ва ўсіх мірах. – ДА МЯНЕ!
  
  І Джэк ішоў да яго, як да даўно страчанай хаце.
  
  6
  
  Ён выявіў, што не памыліўся: падняўся толькі на адну прыступку. Але рэальнасць нарэшце здабыла звыклыя вымярэння. Які блакіраваў лесвічную пляцоўку чорны рыцар – яго чорны рыцар чорны рыцар Джэка Соера – падняў булаву.
  
  Джэк баяўся, але працягваў ісці, выставіўшы перад сабой медыятар Снід.
  
  – Я не збіраюся мець зносіны з табой, – папярэдзіў Джэк. – Табе лепш сысці з майго...
  
  Чорная постаць замахнулася булавой. Зброю з неверагоднай сілай пайшло ўніз. Джэк кінуўся ў бок. Булава ўрэзалася ў прыступку, на якой ён стаяў, і струшчыў яе, агаліўшы чорную пустэчу.
  
  Рыцар вырваў булаву з лесвіцы. Джэк падняўся яшчэ на дзве прыступкі, па-ранейшаму сціскаючы ў пальцах медыятар Спідзі... і раптам медыятар проста разваліўся, абсыпаўся ўніз дажджом жоўта-касцяных фрагментаў, якія нагадвалі яечную шкарлупіну. Большасць ўпала на ногі Джэка, і ён тупа ўтаропіўся на іх.
  
  Пачуўся мёртвы рогат.
  
  Булава, на шыпах якой віднеліся маленькія кавалачкі дрэва і шматкі старажытнай прагнілай дывановай дарожкі, падымалася ўсё вышэй у браніраваных рыцарскіх пальчатках. Падпалены погляд прывіда вырваўся з назіральнай шчыліны шлема і, здавалася, рассякаў паднятае твар Джэка крывавай гарызантальнай паласой.
  
  Зноў пачуўся аглушальны смех: Джэк чуў яго не вушамі – ён ведаў, што гэтыя рыцарскія даспехі ўнутры пустыя, як і астатнія, сталёвы касцюм для неупокоенной душы, – а ў галаве. Ты прайграў, хлопец. Ці ты сапраўды думаў, што гэтая дробязь дапаможа табе праскочыць міма мяне?
  
  Булава са свістам пайшла ўніз, на гэты раз па дыяганалі, і Джэк паспеў своечасова адарваць погляд ад чырвоных вачэй, каб прыгнуцца. Ён адчуў, як булава кранула валасоў за імгненне да таго, як выбіць четырехфутовый ўчастак парэнчаў і адправіць яго ўніз.
  
  У скрипе металу рыцар нахіліў шлем да Джэку, нібы саркастычна суцяшаючы, а потым булава паднялася зноў, каб нанесці не менш магутны ўдар.
  
  Джэк, цябе не патрабаваўся чароўны сок, каб перабрацца на той бок, і цябе не патрабуецца ніякай чароўны медыятар, каб разабрацца з гэтай пусты кававай слоікам!
  
  Булава зноў рассекала паветра: ў-і-і-і-і-з-з-з-ш-ш! Джэк адхіснуўся, у яго засмактала пад лыжачкай, мышцы плячэй завылі ад болю ў тых месцах, дзе засталіся раны ад зубцоў рыцарскіх пальчатак.
  
  Булава разминулась з скурай на яго грудзях менш чым на цалю і ўдарыла па тоўстым стоек парэнчаў. Тыя пасыпаліся, як калыпкі, і Джэк, балансуючы над прорвай, адчуў сябе Бастером Кітанам у яго самых абсурдных ролях. Ён схапіўся за иззубренный канец парэнчаў злева і загнаў стрэмкі пад два пазногця. Дзікі боль працяў руку, і Джэк падумаў, што цяпер у яго падарвуцца вочы. Але потым здолеў знайсці апору правай рукой, ўстояў на нагах і адступіў ад правалу.
  
  
  
  Уся магія ў ЦЯБЕ, Джэк! Ці ты да гэтага часу гэтага не ведаеш?
  
  
  
  Секунду ён проста стаяў, цяжка дыхаючы, потым зноў рушыў уверх па лесвіцы, гледзячы на пустое жалезнае твар, высившееся над ім.
  
  – Лепш бы табе сысці, сэр Гавейн.
  
  Рыцар зноў схіліў шлем, нібы прыслухоўваючыся: Прабачце, юнак... вы сапраўды звяртаецеся да мяне? Зноў замахнуўся булавой.
  
  Магчыма, аслеплены страхам, Джэк да гэтага імгнення не заўважаў, калі марудлівыя гэтыя замахи, калі ясная траекторыя руху булавы пры кожным удары. Напэўна, саржавелі суставы, падумаў ён. Ва ўсякім выпадку, цяпер, калі ў галаве праяснілася, ён без працы мог ухіліцца ад удару.
  
  Джэк падняўся на дыбачкі, працягнуў рукі уверх, схапіў чорны шлем абедзвюма рукамі. Гарачы – нагадвае зацвярдзелую скуру пры высокай тэмпературы.
  
  – Сыдзі з гэтага свету. – Голас Джэка гучаў ціха і спакойна, нібы у павольным размове. – Яе імем загадваю табе.
  
  Чырвонае святло ў прарэзы згасла, зусім як свечка ў гарбузовым ліхтары, і раптам шлем ўсім сваім вагой – мінімум пятнаццаць фунтаў – пацягнуў рукі Джэка ўніз, таму што больш шлем нічога не падтрымлівала: якія знаходзіліся пад іх часткі даспех грудай зваліліся на лесвічную пляцоўку.
  
  – Вам варта было забіць абодвух братоў Эліс, – прамовіў Джэк і адкінуў пусты шлем. Той гучна стукнуўся аб падлогу далёка ўнізе і адкаціўся, як цацка. Гатэль, здавалася, скурчыўся ад страху.
  
  Джэк павярнуўся да шырокаму калідоры другога паверха, і тут – нарэшце-то – яго чакаў святло: яркі і чысты. Зусім як у той дзень, калі ён убачыў лятучых людзей. Калідор заканчваўся яшчэ адной двухстворкавых дзвярыма, пакуль закрытай, але святло пранікаў у шчыліны над і пад створкамі, а таксама паміж імі, што адназначна сведчыла аб яго яркасці.
  
  Джэку не цярпелася ўбачыць гэты свет, а яшчэ больш – яго крыніца. Ён прыйшоў, каб убачыць яго, прабіўся скрозь апраметную цемру.
  
  Цяжкія дзверы ўпрыгожвала вытанчаная разьба, а залатыя літары над імі, пацьмянелыя, але цалкам чытаныя, абвяшчалі: «БАЛЬНАЯ ЗАЛА ДАЛІН».
  
  – Гэй, мама. – У ціхім голасе Джэка Соера, які ішоў у гэта ззянне, гучала здзіўленне. Шчасце панавала ў яго сэрца: адчуванне вясёлкі, вясёлкі, вясёлкі. – Гэй, мама. Думаю, я ў мэты. Сапраўды ў мэты.
  
  Асцярожна, з поўным глыбокай пашаны трапятаннем, Джэк ўзяўся за абедзве ручкі, пацягнуў іх уніз. Адчыніў дзверы – і ў той жа міг пашырыць прамень найчыстага белага святла ўпаў на яго паднятае перапоўненае захапленнем твар.
  
  7
  
  Так ужо выйшла, што Прамяністы Гарденер паглядзеў на гатэль у той самы момант, калі Джэк справіўся з апошнім з пяці рыцараў-ахоўнікаў. Вялебны пачуў глухі рокат, быццам дзе-то ў гатэлі выбухнула маленькая динамитная шашка. У тую ж секунду яркі святло успыхнуў ва ўсіх вокнах другога паверха «Эджинкорта», і ўсе бронзавыя сімвалы – месяца, і зоркі, і малыя планеты, і дзіўныя крывыя стрэлы – імгненна замерлі, спыніўшы кручэнне.
  
  Гарденер сваім уборам нагадваў байца атрада спецыяльнага прызначэння лос-анджэлесу паліцыі. Па-над белай кашулі ён надзеў тоўсты чорны бронекамізэльку, на плячо павесіў потрескивавшую рацыю на холщовом раменьчыку. Яе кароткая антэна гайдалася ўзад-наперад пры кожным кроку. На адным плячы размясціўся «уэзерби» трыццаць шостага калібра. Гэты паляўнічы карабін памерамі не саступаў супрацьтанкавай вінтоўкі. Ад аднаго яго выгляду ў паляўнічага Роберта Руарка пацяклі б слінкі. Гарденер купіў карабін шэсць гадоў таму, калі абставіны вымусілі яго пазбавіцца ад ранейшай паляўнічай вінтоўкі. Чахол для «уэзерби» – з сапраўднай скуры зебры – ляжаў у багажніку чорнага «кадзілака», побач з целам сына.
  
  – Морган!
  
  Морган не павярнуўся. Ён стаяў ззаду і ледзь лявей нагрувашчванні скал, якія тырчэлі з пяску, нібы чорныя іклы. У дваццаці футах за скаламі і толькі ў пяці – ад лініі прыбою ляжаў Спідзі Паркер, ён жа Паркус. Будучы Паркусом, ён аднойчы загадаў затаўраваць Моргана з Орриса – і на ўнутраных баках вялікіх сцёгнаў гэтага Моргана засталіся шнары. Такімі клеймамі ў Далінах пазначалі здраднікаў, і толькі прамое ўмяшанне каралевы Лауры прывяло да таго, што кляйма не з'явіліся на шчоках, а там, дзе іх заўсёды хавала адзенне. У Моргана – у абодвух Морганов – любові да каралевы ад гэтага не дадалося, але нянавісць да Паркусу, раскопавшему іх ранейшыя справункі, вырасла шматкроць.
  
  І цяпер Паркус/Паркер ляжаў тварам уніз, яго патыліцу пакрывалі якія гнояцца раны, з вушэй капала кроў. Морганаў хацелася верыць, што Паркер яшчэ жывы, яшчэ пакутуе, але апошні раз яго спіна паднялася і апала адразу пасля таго, як яны з Гарденером прыйшлі да гэтых скалах, дзе-то пяццю хвілінамі раней.
  
  Калі Гарденер паклікаў яго, Морган не павярнуўся, таму што палічыў за лепшае працягнуць вывучаць даўняга ворага, цяпер зрынутага. Той, хто сцвярджаў, што помста не салодкая, вядома ж, памыляўся.
  
  – Морган! – зноў прашыпеў Гарденер.
  
  На гэты раз, хмурачыся, Морган павярнуўся:
  
  – Ну? Што?
  
  – Паглядзіце! На дах гатэля!
  
  Морган ўбачыў, што ўсе флюгеры і арнаменты даху – бронзавыя фігуры, перш вращавшиеся з адной і той жа хуткасцю як у штыль, так і ў ўраган, – спыніліся. У тое ж імгненне зямля колыхнулась ў іх пад нагамі, і зноў застыла. Быццам падземны звер неверагодных памераў здрыгануўся ў спячцы. І Морган паверыў бы, што яму гэта здалося, калі б не жах у округлившихся, налітых крывёй вачах Гарденера. Гатовы спрачацца, ты шкадуеш, што табе давялося пакінуць Індыяну, Гард, падумаў Морган. У Індзіану землятрусаў не бывае, праўда?
  
  Ціхі святло зноў бліснуў у вокнах «Эджинкорта».
  
  – Што гэта значыць, Морган? – хрыпла спытаў Гарденер. І Морган ўбачыў, што шалёная лютасьць, выкліканая стратай сына, ператварылася ў страх за сваю шкуру. Сумны гэта занятак – баяцца за сябе, але Морган ведаў, што патрэбна самая драбніцу, каб ранейшая лютасьць ўспыхнула зноў. Ненавідзеў Морган іншае: марныя марнаванне энергіі на тое, што ў дадзены момант не мела дачынення да ліквідацыі галоўнай перашкоды да захопу кантролю над светам – усімі светамі, – да ліквідацыі Джэка Соера, які з дробнага шкодніка вырас у самае жахлівае перашкода, якое толькі ўзнікала на шляху Слоута.
  
  Запищала рацыя Гарденера.
  
  – Камандзір чацвёртай чырвонай брыгады Лучезарному! Прамяністы, як чуеце?
  
  – Прамяністы слухае, камандзір чацвёртай чырвонай брыгады! – раўнуў Гарденер. – Што там у вас? – Адзін за адным рушылі ўслед чатыры блытаных, узбуджаных данясення, амаль аднолькавых. У іх не было нічога такога, аб чым яны з Морганам не ведалі самі: ўспышкі святла, прыпынак флюгера, дрыготка зямлі, магчыма, прадвеснік землятрусу, – але Гарденер кожны раз слухаў уважліва, задаваў кароткія пытаньні, па заканчэнні кожнага размовы рявкал: «Канец сувязі!» – а па ходу іншы раз ўстаўляў «паўтары» або «зразумеў». Слоўт падумаў, што вялебны вельмі нагадвае эпізадычны персанаж у фільме-катастрофе.
  
  Але калі яго гэта супакойвала, чаму няма? Зноў жа, размовы па рацыі пазбаўляла Слоута ад неабходнасці адказваць на пытанне Гарденера... аднак цяпер, думаючы пра гэта, ён схіляўся да таго, што Гарденер і не хацеў пачуць адказ на свой пытанне і па гэтай прычыне сышоў з галавой у нікчэмную балбатню па рацыі.
  
  Захавальнікі мёртвыя ці выведзены з гульні. Таму-то і спыніліся флюгеры. Аб гэтым сведчылі ўспышкі святла. Джэк яшчэ не дабраўся да Талісмана... пакуль не дабраўся. Калі дабярэцца, тады ўсё ў Пойнт-Венути сапраўды здрыганецца, затрашчыць, пакоціцца. І цяпер Слоўт думаў, што хлапчук дабярэцца да Талісмана... што толькі ён і мог займець Талісман. Зрэшты, Слоута гэта не пудзіла.
  
  Яго рука паднялася і дакранулася да ключа, на шыі.
  
  «Канец сувязі», і «зразумеў», і «паведамленне прынята» Гарденера вычарпаліся. Ён выключыў рацыю і паглядзеў на Моргана шырока расплюшчанымі, спалоханымі вачыма. Перш чым вялебны паспеў вымавіць хоць слова, Морган мякка паклаў рукі яму на плечы. Калі ён і любіў каго-то, не лічачы свайго беднага памерлага сына, калі і любіў – па-свойму, зразумела, не так, як усе, – то менавіта гэтага чалавека. Яны прайшлі доўгі шлях у абодвух мірах, і Морган з Орриса з Осмондом, і Морган Слоўт з Робертам Гарденером па мянушцы Прамяністы.
  
  Прыкладна такая ж вінтоўка вісела на плячы Гарденера у той дзень, калі ён застрэліў у Юце Філа Соера.
  
  – Паслухай, Гард, – спакойна прамовіў ён. – Мы пераможам.
  
  – Вы ў гэтым упэўнены? – прашаптаў Гарденер. – Я думаю, ён забіў Ахоўнікаў, Морган. Я ведаю, гэта гучыць вар'яцка, але я сапраўды думаю... – Ён змоўк, яго вусны дрыжалі, на іх блішчалі кропелькі пены.
  
  – Мы пераможам, – паўтарыў Морган тым жа спакойным голасам, ніколькі не сумняваючыся ў сваіх словах. У ім казала прадвызначанасць. Многія гады ён чакаў гэтага, і ведшая яго рашучасць нікуды не дзелася. Джэк выйдзе з гатэля з Талісманам у руках. Талісман валодаў бязмернай моцай... але адрозніваўся і далікатнасцю.
  
  Морган паглядзеў на абсталяваны аптычным прыцэлам карабін, чыя куля магла спыніць насарога, потым дакрануўся да ключа, з якога выляталі маланкі.
  
  – У нас ёсць усё неабходнае, каб разабрацца з ім, калі ён выйдзе з гатэля, – працягнуў ён. – У любым свеце. Калі ты захаваеш самавалоданне, Гард. Калі будзеш стаяць са мной плячом да пляча.
  
  Вусны прападобнага сталі дрыжаць крыху менш.
  
  – Морган, зразумела, я...
  
  – Памятай, хто забіў твайго сына.
  
  У той самы момант, калі Джэк Соер увагнаў гарачую манету ў лоб пачвары ў Далінах, у Руэла Гарденера, які з шасці гадоў пакутаваў не якая чыніць асаблівай шкоды здароўю слабымі эпілептычнага прыпадку (у тым жа ўзросце ў сына Осмонда пачалі выяўляцца сімптомы так званай хваробы Праклятых зямель), здарыўся моцны прыпадак, калі ён сядзеў на заднім сядзенні кіраванага Ваўком «кадзілака», які імчаўся па аўтастрадзе 70 на захад, з Ілінойса ў Каліфорнію.
  
  Ён памёр, полиловевший і задохнувшийся, на руках Прамяністага Гарденера.
  
  І цяпер вочы Гарденера пачалі вылазіць з арбіт.
  
  – Памятай, – мякка паўтарыў Морган.
  
  – Дрэнны, – прашаптаў Гарденер. – Усе хлапчукі. Аксіёма. Гэты хлапчук – асабліва.
  
  – Дакладна! – пагадзіўся Морган. – Не забывай пра гэта! Мы можам спыніць яго, але я хачу зрабіць так, каб ён выйшаў з гатэля па сушы.
  
  Ён павёў Гарденера да скал, да таго месца, адкуль назіраў за Паркерам. Звярнуў увагу, што мухі – раздутае мухі-альбіносы – ужо пачалі садзіцца на мёртвага нігер. Яны глядзеліся на ім як плямы фарбы. Калі б існаваў часопіс «Вэрайети» для мух, Морган з радасцю купіў бы ў ім месца для рэкламнага аб'явы, які паведамляе пра месцазнаходжанне Паркера. Прилетай кожная. Прылятае ўсё. Яны адкладуць яйкі ў расколіны яго ўжо гнілой плоці, і чалавек, які затаўраваў сцягна двайніка Моргана, паслужыць ежай лічынкам. Моргана гэта цалкам задавальняла.
  
  Ён паказаў у бок балкона.
  
  – Надзіманы матрац дзе-то пад ім. Ён у форме коні, ужо не ведаю чаму. Дзе-то ў цені. Але ты заўсёды быў хвацкім стралком. Калі разглядишь матрац, пусці ў яго пару куль. Утопи гэтую чортаву хрень.
  
  Гарденер зняў з пляча карабін, прыпаў да прыцэлу. Доўга вадзіў ствол з боку ў бок.
  
  – Я яго бачу, – нарэшце задаволена прашаптаў ён і націснуў спускавы кручок. Рэха стрэлу пракацілася над вадой. Ствол карабіна падняўся, потым апусціўся. Гарденер стрэліў зноў. І яшчэ раз.
  
  – Трапіў. – Гарденер апусціў карабін. Адвага вярнулася, страх сышоў. Ён усміхаўся, сапраўды гэтак жа, як пры вяртанні з Юты. – Плавае, як сдувшаяся шкура. Хочаце зірнуць? – Ён працягнуў карабін Слоуту.
  
  – Не, – пакруціў галавой Слоўт. – Калі ты кажаш, што трапіў, значыць, так яно і ёсць. Зараз ён выйдзе з гатэля па сушы, і мы ведаем, куды ён накіруецца. Думаю, ён прынясе з сабой тое, што перашкаджала нам столькі гадоў.
  
  Гарденер глядзеў на яго, бліскаючы вачыма.
  
  – Я прапаную перамясціцца вунь туды. – Слоўт паказаў на стары дашчаны праменад. Ён знаходзіўся за плотам, і там Морган праводзіў доўгія гадзіны, разглядаючы гатэль, варожачы, што ж знаходзіцца ў бальнай зале.
  
  – Добра...
  
  Тут зямля пачала стагнаць і дрыжаць у іх пад нагамі: падземнае пачвара абудзілася. Встряхнулось і заворчало.
  
  У гэты самы момант асляпляльнае белае святло запоўніў усе вокны «Эджинкорта»: сьвятло тысячы сонцаў. А потым усе шкла разам вылецелі. Аскепкі пасыпаліся алмазным дажджом.
  
  – ПАМЯТАЙ АБ СВАІМ СЫНЕ І ІДЗІ ЗА МНОЙ! – праравеў Слоўт. Пачуццё прадвызначанасці стала асабліва моцным і ясным. У рэшце рэшт перамагчы наканавана яму!
  
  Ўдваіх яны пабеглі па пляжы да набярэжнай.
  
  8
  
  Джэк, напоўнены поўным глыбокай пашаны трапятаннем, павольна ішоў па паркеце бальнага залы. Ён глядзеў уверх, яго вочы зіхацелі. Твар купалось у яркім белым ззянні, у якім зліліся ўсе колеры: заходу, усходу, вясёлкі. Талісман вісеў у паветры, высока над галавой, павольна круцячыся.
  
  Крыштальны шар дыяметрам каля фута, што ззяў так ярка, што не ўяўлялася магчымым вызначыць яго дакладныя памеры. Плаўна закругляющиеся лініі віднеліся на паверхні Талісмана, нагадваючы паралелі і мерыдыяны... І чаму не? – падумаў Джэк, па-ранейшаму знаходзячыся ў трепетном захапленні. – Гэта ж свет – УСЕ СВЕТЫ – у мініяцюры. Больш таго: гэта вось усіх магчымых светаў.
  
  Талісман спяваў, круціўся, ззяў.
  
  Джэк стаяў пад ім, купаючыся ў цяпле і чысціні добрай сілы. Стаяў, нібы патрапіўшы ў грезу, адчуваючы, як гэтая сіла ўліваецца ў яго чыстым вясновым дажджом, якая абуджае мільярд маленькіх насення. Неверагодная радасць ракетай напоўніла свядомасць, і Джэк Соер падняў абедзве рукі над вскинутым да Талісманам асобай, смеючыся ў адказ, адчуваючы, быццам сам падымаецца да столі.
  
  – Дык прыйдзі да мяне! – крыкнуў ён
  
  і скокнуў
  
  
  
  (скрозь? праз?)
  
  
  
  у
  
  Джэйсана.
  
  – Дык прыйдзі да мяне! – крыкнуў ён зноў на больш мяккім і напевном мове Далін: крыкнуў, смеючыся, але па шчоках цяклі слёзы, і ён разумеў, што гэты паход пачаў іншы хлопчык і яму ж трэба будзе яго скончыць, а таму трэба вярнуцца,
  
  скокнуць
  
  назад
  
  у
  
  Джэка Соера.
  
  Над яго галавой Талісман задрыжаў у паветры, павольна круцячыся, выпраменьваючы святло, і цяпло, і адчуванне сапраўднага дабра, беласці.
  
  
  
  – Прыйдзі да мяне!
  
  
  
  І Талісман пачаў спускацца.
  
  9
  
  Вось так, пасля доўгіх тыдняў, запоўненых суровымі выпрабаваннямі, і цемрай, і адчаем, пасля таго як сябры знаходзіліся і губляліся зноў, пасля дзён цяжкай працы, пасля начэй у сырой саломе, пасля сустрэч з дэманамі цёмных месцаў (не кажучы пра тых, якія жывуць ва ўласнай душы), пасля ўсяго гэтага і шмат чаго іншага Талісман прыйшоў да Джэку Сойеру.
  
  Ён назіраў, як спускаецца Талісман, і хоць яму не хацелася ўцячы з усіх ног, Джэка ахапіла всесокрушающее пачуццё, што ўсе светы ў небяспецы і на карту пастаўлена іх лёс. Ці сапраўды ў ім існавала іпастась Джэйсана? Сына каралевы Лауры забілі, ён стаў прывідам, імем якога кляліся жыхары Далін. Але Джэк думаў, што не памыліўся. Адправіўшыся ў паход за Талісманам, ён узяў на сябе угатаванае Джэйсану, і дзякуючы гэтаму Джэйсан ажыў, хай і на час. Гэта значыць, у нейкім сэнсе ў Джэка быў двайнік ў Далінах. І калі Джэйсан быў прывідам, як і ўсе гэтыя рыцары, ён мог знікнуць, калі гэты бліскучы верціцца шар дакранецца да пальцах Джэка. Памерці ў другі раз.
  
  Не хвалюйся, Джэк, прашаптаў голас, цёплы і ясны.
  
  Шар спускаўся, свет, усе светы – зіхатлівы і цёплае, чыстае сардэчна, вечная бель. Але, як і любая бель, Талісман быў вельмі далікатным.
  
  І пакуль ён спускаўся, светы раіліся вакол Джэка. Цяпер ён не імчаўся праз пласты, а, здавалася, цалкам бачыў сусвет рэальнасцяў, накладваюцца адзін на аднаго, пераплеценых, як кольцы
  
  
  
  (светаў)
  
  
  
  кальчугі.
  
  Ты цягнесься ўверх, каб узяць сусвет светаў, сусвет дабра, Джэк. Гэты голас належаў яго бацьку. Не урони яго, сынок. Дзеля Джэйсана, не урони яго.
  
  Светы, і светы, і светы, некаторыя выдатныя, іншыя пякельныя, але ўсе яны на імгненне асвяціліся цёплым белым святлом гэтай зоркі – крыштальнага шара, пакрытага філіграннай лініямі. Ён павольна спускаўся да выцягнутым яму насустрач дрыжачым рукам Джэка Соера.
  
  – Ідзі да мяне! – крыкнуў Джэк, гледзячы на набліжаўся Талісман. – Ідзі да мяне, прама зараз!
  
  Вось Талісман ўсяго ў трох футах над яго рукамі, залівае іх мяккім, гаючым цяплом; вось – у двух футах, у адным... На імгненне шар памарудзіў, павольна круцячыся вакол злёгку нахіленай восі, і Джэк ўбачыў на яго паверхні контуры кантынентаў і акіянаў і палярных шапак. Памарудзіў, а потым плаўна слізгануў у працягнутыя рукі хлопчыка.
  
  
  
  Кіраўнік 43
  
  Навіны адусюль
  
  1
  
  Лілі Кава, моцна заснувшая пасля таго, як ёй падалося, быццам яна пачула дзе-то унізе голас Джэка, імкліва села на ложку. Упершыню за доўгія тыдні яе васковым белым-жоўтыя шчокі афарбаваў румянец. Вочы заблішчалі вар'яцкай надзеяй.
  
  – Джэйсан? – выдыхнула яна і тут жа нахмурылася. Яе сына звалі інакш. Але ў сне, з якога яе нібы вырвалі, сына звалі менавіта так, і яна сама ў гэтым сне была кім-то яшчэ. Прычына, вядома, у таблетках. Ад іх ёй снілася бог ведае што.
  
  – Джэк? – яна распачала другую спробу. – Джэк, дзе ты?
  
  Адказу не атрымала... але адчула сына і цяпер ведала напэўна, што ён жывы. І першы раз за доўгі час – можа, за паўгода – яна сапраўды адчула сябе добра.
  
  – Джэкі, – сказала яна і схапіла цыгарэты. Секунду глядзела на пачак, а потым шпурнула яе ў пакой, і яна прызямлілася ў каміне на кучы смецця, які Лілі збіралася спаліць крыху пазней. – Думаю, я толькі што кінула паліць другі і апошні раз у жыцці, Джэкі, – заявіла Лілі. – Трымайся, малы. Твая мама любіць цябе.
  
  І без усякай на тое прычыны яе вусны расцягнуліся ў широченной дурной ўсмешцы.
  
  2
  
  Доні Кігалі, які працаваў на кухні «Прамяністага дома», калі Воўк выбраўся з Скрыні, перажыў той жудасны вечар; составлявшему яму кампанію Джорджу Ирвинсону пашанцавала ў меншай ступені. Цяпер Доні жыў у звычайным сірочым прытулку ў Мансі, штат Індыяна. У адрозненне ад многіх іншых хлопчыкаў з «Прамяністага дома» Доні сапраўды быў круглым сіратой. Гарденеру даводзілася часам браць да сябе сірот, каб не выклікаць незадавальнення ўладаў штата.
  
  І цяпер, праціраючы падлогу ў цьмяна асветленым калідоры другога паверха, Доні раптам павярнуўся да акна, яго вочы шырока раскрыліся. Звонку, дзе з шэрых аблокаў на снежаньскія поля сыпаліся рэдкія сняжынкі, кавалачак заходняга неба раптам ачысьціўся, і асвятліў зямлю шырокі сонечны прамень, дзіўны ў сваёй адасобленай ад свету прыгажосці.
  
  – Ты маеш рацыю, я ЛЮБЛЮ яго! – пераможна крыкнуў Доні. Ён звяртаўся да Ферду Джэнклоу, хоць Доні, у галаве якога хапала месца для ўсяго, акрамя мазгоў, ужо забыўся і імя, і прозвішча. – Ён выдатны, і я яго ЛЮБЛЮ!
  
  І Доні загоготал сваім дзікім смехам, толькі на гэты раз нават яго смех гучаў прыгожа. Некаторыя хлапчукі выглянулі з дзвярэй, у здзіўленні утаропіўшыся на Доні. Яго твар купалось у святле гэтага чыстага, незямнога сонечнага прамяня, і адзін з хлапчукоў тым жа вечарам шапнуў на вуха блізкаму сябру, што ў той момант Доні Кігалі выглядаў як Ісус.
  
  Але момант прайшоў, аблокі ссунуліся, зачыніўшы незвычайны прасвет, і да вечара снег ўзмацніўся, пачаўся першы буран гэтай зімы. А Доні даведаўся – хай і на кароткія імгненні, – якое яно, пачуццё любові і шчасця. Яно сышло хутка, як сыходзіць сон пры абуджэнні... але само пачуццё ён памятаў ўсё астатняе жыццё, распирающее адчуванне радасці, атрыманай і перажытай, а не абяцанай і потым отнятой, гэта пачуццё чыстай і светлай, і салодкай любові, экстаз ад яшчэ аднаго прышэсця беласці.
  
  3
  
  Суддзя Фэрчайлд, які адправіў Джэка і Ваўка ў «Прамяністы дом», ужо не быў суддзёй, і яму трэба было адправіцца ў турму пасля разгляду яго апошняй апеляцыі. Падобна на тое, нават ён сам не сумняваўся ў зыходзе гэтага разгляду. Тэрмін яму свяціў доўгі, з турмы ён, чалавек пажылы і не занадта здаровы, мог і не выйсці. Калі б не знайшлі гэтыя чортавы цела...
  
  Суддзя працягваў усміхацца, наколькі гэта было магчыма пры абставінах, якія склаліся, але цяпер, калі ён сядзеў у сваім хатнім кабінеце і чысціў пазногці доўгім лязом складанага нажа, на яго раптам гіганцкай шэрай хваляй абрынулася дэпрэсія. Ён адвёў руку з нажом у бок, пакінуўшы ў спакоі пазногці, нейкі час задумліва глядзеў на лязо, а потым уставіў кончык ў правую ноздру. Замер, прашаптаў: «Тваю маці, чаму б і не?» – і рэзка рушыў кулак уверх, даслаўшы шэсць цаляў сталі ў кароткі смяротнае падарожжа, працяўшы спачатку насавыя пазухі, а потым мозг.
  
  4
  
  Смоуки Апдайк сядзеў у кабінцы свайго бара, перачытваў рахункі і суміраваў выдаткі на калькулятары, як у той дзень, калі з ім сустрэўся Джэк. Толькі ў Оутли ўжо наступіў ранні вечар, і Лоры абслугоўвала першых наведвальнікаў. Музычны аўтамат гуляў «Я ўпадабаю бутэльку лабатамія».
  
  Усё было як заўсёды, а ў наступны момант Смоуки раптам выпрастаўся, папяровы кухарскай каўпак зляцеў з яго галавы. Ён схапіўся за белую футболку з левага боку грудзей, дзе яго працяў рэзкі ўкол болю. Нібы ў сэрцы усадзілі сярэбраны іголку. «Бог забівае свае цвікі», – сказаў б Воўк.
  
  У тое ж імгненне выбухнуў грыль. БАХ! Аскепкі ўдарылі ў гадзіны над барнай стойкай, якія рэкламуюць піва «Буш», і тыя грымнуліся на падлогу. І тут жа пах звадкаванага газу запоўніў далёкую частка бара. Лоры закрычала.
  
  Музычны аўтамат паскорыўся: сорак пяць абаротаў у хвіліну, семдзесят восем, сто пяцьдзесят, чатырыста! Жартаўлівыя жаночыя стогны ператварыліся ў бессэнсоўную трескотню ашалелых бурундукоў. Імгненнем пазней з музычнага аўтамата сарвала вечка. Аскепкі каляровага шкла разляцеліся ва ўсе бакі.
  
  Смоуки паглядзеў на калькулятар і ўбачыў адно слова, мигавшее у чырвоным акенцы:
  
  ТАЛІСМАН-ТАЛІСМАН-ТАЛІСМАН-ТАЛІСМАН
  
  Потым яго вочы лопнулі.
  
  – Лоры, перакрыты газ! – крыкнуў адзін з наведвальнікаў. Саслізнуў з высокага крэсла і павярнуўся да Смоуки. – Смоуки, скажы ёй... – Мужчына закрычаў ад жаху, убачыўшы кроў, хлещущую з дзірак на месцы вачэй Смоуки Апдайка.
  
  У гэта імгненне ўвесь «Бар Апдайка ў Оутли» узляцеў да шэрага неба, і перш чым прыбылі пажарныя машыны з Догтауна і Элмиры, полымя ахапіла палову цэнтральнай частцы горада.
  
  Невялікая страта, дзеці, можаце сказаць: «амін».
  
  5
  
  У школе Тэйера, дзе цяпер панавалі звыклыя нормы жыццёвага ўкладу (як і заўсёды, за выключэннем кароткай інтерлюдія, якую насельнікі кампуса запомнілі чарадой расплывістых агульных сноў), толькі што пачаўся апошні ў гэты дзень ўрок. Лёгкі снег у Індзіану ператварыўся ў дробны халодны дождж у Ілінойсе. Вучні, задуменныя і грезящие наяве, сядзелі па класах.
  
  Раптам у капліцы зазванілі званы. Хлопчыкі паднялі галавы. Акругляліся вочы. Па ўсёй школе Тэйера пачалі забывацца сны, падобна, вырашылі вярнуцца.
  
  6
  
  Этридж сядзеў на ўроку алгебры і рытмічна – уверх-уніз – рухаў рукой па торчащему сябру, невидяще гледзячы на лагарыфмы, якія стары містэр Ханкинс грувасьціў на дошцы. Ён думаў аб цудоўнай гарадской афіцыянтцы, якую меў намер трахнуць ў бліжэйшы час. Яна насіла пояс з гумкамі замест калготак, і ёй вельмі нават падабалася не здымаць панчохі падчас траха. Але тут Этридж павярнуўся да акна – і раптам забыўся пра свой член, пра афіцыянтку з доўгімі нагамі і гладкім нейлон: на розум без усялякай на тое прычыны прыйшоў Слоўт. Важны маленькі Рычард Слоўт, якога, мабыць, трэба было запісаць у слабакі, але, мяркуючы па ўсім, ён такім як раз і не быў. Этридж думаў пра Слоуте і задаваўся пытаннем, ці ўсё ў яго добра. І чаму-то схіляўся да думкі, што Слоўт, які, нікому нічога не сказаўшы, чатыры дні таму пакінуў школу і схаваўся ў невядомым кірунку, сягоння зусім не ў шакаладзе.
  
  
  
  У дырэктарскім кабінеце містэр Дафри абмяркоўваў выключэнне са школы за махлярства нейкага Джорджа Хэтфилда з раз'юшаным – і багатым – бацькам апошняга, калі нечакана – і у неурочный гадзіну – зазванілі званы. А калі змоўк звон, містэр Дафри выявіў, што стаіць на карачках, сівыя валасы падаюць на вочы, а язык вываліўся з рота. Хэтфілд-старэйшы застыў ля дзвярэй – вжавшись ў яе спіной – з шырока расплюшчанымі вачыма і адвіслай сківіцай. Лютасьць сышла, саступіўшы месца здзіўлення і страху. Толькі што містэр Дафри бегаў па дыване на карачках і брахаў, як сабака.
  
  
  
  Альберт Брюхан як раз збіраўся перакусіць, калі зазванілі званы. Ён паглядзеў у бок акна, нахмурыўся, як хмурыцца чалавек, які спрабуе ўспомніць што-то вертящееся на кончыку мовы. Паціснуў плячыма і вярнуўся да выкрыцці пакету начос, кукурузных чыпсаў, пакрытых сырам: матуля толькі што даслала яму цэлую скрынку. Раптам вочы Альберта акругліліся. Ён падумаў – толькі на імгненне, але іншы раз імгненні больш чым дастаткова, – што пакет поўны тоўстых звівістымі белых вусеняў.
  
  І тут жа страціў прытомнасць.
  
  Калі ачуўся і сабраўся з духам, каб зноў зазірнуць у пакет, стала зразумела, што гусеніцы яму здаўся. Галюцынацыя. Зразумела! Што ж яшчэ? Тым не менш гэтая галюцынацыя так і не адпусціла Альберта. Кожны раз, выкрываючы пакет з чыпсамі або зрываючы ўпакоўку з шакаладнага батончыка, з каўбасак «Слім джимс», з вяленага мяса «Біг джерк», ён разумовым поглядам бачыў гэтых гусеніц. Да вясны Альберт схуднеў на трыццаць пяць фунтаў, пачаў граць у школьнай тэніснай камандзе і пераспаў з жанчынай. Ён не знаходзіў сабе месца ад шчасця. І ўпершыню ў жыцці адчуў, што, магчыма, здолее перажыць мамочкину каханне.
  
  7
  
  Яны ўсе пачалі азірацца, калі зазванілі званы. Некаторыя смяяліся, іншыя хмурыліся, трэція галасілі. Дзе-то завылі сабакі, і гэта ўсіх здзівіла, таму што сабакі на тэрыторыю кампуса не дапускаліся.
  
  Мелодыя, якую выводзілі званы, не ўваходзіла ў спіс запраграмаваных запісаў, у чым пазней з неахвотай прызнаўся камендант кампуса. У штотыднёвым выданні школьнай газеты нейкі жартаўнік выказаў здагадку, што хто-то з праграмістаў ўжо пачаў рыхтавацца да Свята нараджэння хрыстовага.
  
  Званы гулялі мелодыю песні «Зноў прыйшлі шчаслівыя дзянькі».
  
  8
  
  Хоць яна лічыла сябе занадта старой, каб зацяжарыць, месячныя не прыйшлі да маці Ваўка, сябра Джэка Соера, падчас Змены дзе-то дванаццаццю месяцамі раней. І тры месяцы таму яна нарадзіла тройню: двух «сясцёр-па-памет» і аднаго брата. Роды праходзілі цяжка, і яна прадчувала, што адзін з яе старэйшых дзяцей павінен памерці. Ведала, што гэты яе сын адправіўся ў Іншае месца, каб ахоўваць статак, і што ён памрэ ў Іншым месцы, і яна больш ніколі яго не ўбачыць. Гэта было цяжка, і ад гэтага яна плакала мацней, чым ад родавых боляў.
  
  Але цяпер – яна спала са сваімі маленькімі пад поўнай месяцам, на бяспечнай адлегласці ад статка – маці Ваўка з усмешкай перакацілася на бок, падцягнула да сябе сына і пачала вылізваць. Не прачнуўшыся, Ваўчаня абняў рукамі косматую шыю маці, прыціснуўся шчакой да яе грудзей і таксама заўсміхаўся, а ў нечалавечым мозгу Ваўчыцы паўстала цалкам чалавечая думка: Бог забівае свае цвікі добра і правільна. І месячнае святло залівала гэты цудоўны свет, дзе ўсё пахла правільна, і пад гэтым святлом яны спалі, абдымаючы адзін аднаго, побач з двума «сёстрамі-па-прыплод».
  
  9
  
  У горадзе Гослін, штат Агаё (непадалёк ад Аманды і прыкладна ў трыццаці мілях ад Колумбус), мужчына па імя Бадзі Паркинс ў прыцемках лапатай чысціў куратнік ад памёту. Яго нос і рот закрывала марлевая павязка, каб зберагчы дыхальныя шляху ад задушлівага белага аблокі распыленага гуано. Паветра смярдзеў аміякам. Ад гэтага паху ў Бадзі балела галава. Хварэла і спіна, таму што з яго ростам у нізкім куратніку даводзілася нагінацца. Напэўна, не варта было і казаць, што цяперашняе занятак не прыносіла яму ні найменшага задавальнення. У яго было тры сыны, але ва ўсіх знаходзіліся неадкладныя справы, калі ўзнікала неабходнасць пачысціць куратнік. Радавала толькі адно: праца падыходзіла да канца. І тут...
  
  
  
  Хлапчук! Госпадзе Ісусе! Той хлапчук!
  
  
  
  Ён раптам, з абсалютнай яснасцю і ашаламляльнай любоўю, успомніў падлетка, які назваў сябе Льюісам Фарреном. Падлетка, які сцвярджаў, што едзе да сваёй цёткі, Элен Воэн, у горад Бакай-Лэйк; падлетка, які павярнуўся да Бадзі пасля таго, як Бадзі спытаў, ці не ўцёк ён з дому, і менавіта ў той момант Бадзі адкрылася, што твар хлопчыка свеціцца сапраўднай дабрынёй і незвычайна, ўзрушаюча прыгожа: гэтая прыгажосць выклікала думкі аб радугах, якія з'яўляюцца пасля навальніц, і захадах у канцы дзён, цяжкіх і потных ад працы, якая добра зроблена і за якую не сорамна.
  
  Ён з уздыхам выпрастаўся і прыклаўся галавой да потолочной бэльцы куратніка, дастаткова моцна, каб заслезились вочы... але пры гэтым Бадзі ўсміхаўся на ўвесь рот. Ох, Госпадзі, гэты хлапчук ТАМ, ён ТАМ, думаў Бадзі Паркинс, і хоць паняцця не меў, што меў на ўвазе пад «там», яго раптам ахапіла неадольная, усепаглынальная смага прыгод; ніколі яшчэ, з таго часу, як ён у дванаццаць гадоў прачытаў «Востраў скарбаў» і ўпершыню – у чатырнаццаць – адчуў у далоні дзявочую грудзі, ён не адчуваў сябе такім ўзрушаным, такім ўзбуджаных, да такой ступені напоўненым цёплай радасцю. Ён пачаў смяяцца. Адкінуў рыдлёўку і пад тупа-здзіўленымі поглядамі наседок кінуўся ў скокі сярод птушынага памёту, смеючыся пад марлевай павязкай і пстрыкаючы пальцамі.
  
  – Ён там! – скрозь смех крыкнуў Бадзі Паркинс курам. – Клянуся Богам, ён там, ён дабраўся, куды хацеў, і цяпер гэта ў яго!
  
  Пазней ён амаль пераканаў сябе – амаль, але не зусім, – што якім-небудзь чынам закайфовал ад паху курынага памёту. Хоць, вядома, з ім здарылася што-то зусім іншае. Яму было адкрыцьцё, хай ён і не мог успомніць, што менавіта яму адкрылася... Бадзі лічыў, што нешта падобнае здарылася з адным англійскім паэтам, пра якую ім распавядаў у старэйшых класах настаўнік літаратуры: гэты хлопец накурыўся опіуму і, абкураны, пачаў пісаць паэму аб нейкім выдуманым кітайскім бардэлі... а вярнуўшыся ў рэальны свет, не здолеў яе скончыць.
  
  Накшталт таго, падумаў Бадзі, ведаючы, што памыляецца. Ён не мог дакладна ўспомніць прычыну гэтак незямной радасці, але, як і Доні Кігалі, назаўсёды запомніў, як гэтая радасць прыйшла, такая чыстая і бязмерная, і не забыўся соладка-несамавітае пачуццё дотыку да вялікага прыгоды, калі на імгненне яму адкрыўся нейкі дзіўны белы свет, які ўвабраў у сябе ўсе колеры вясёлкі.
  
  10
  
  У старой песні Бобі Дарына спяваецца: «І зямля отхаркивает карані / у ботах, каб бегчы спрытней за, / і адкідвае прэч... адкідвае прэч». Гэтую песню дзеці, якія пражываюць у Кайюге, штат Індыяна, успрынялі б з разуменнем, вось толькі папулярная яна была задоўга да іх нараджэння. «Прамяністы дом» пуставаў крыху больш за тыдзень, але мясцовая дзятва ўжо сцвярджала, што там жывуць прывіды. З улікам страшных знаходак, зробленых у огораживавшей Далёкае поле каменнай сцяны, з'яўленню такіх чутак здзіўляцца не даводзілася. Таблічка «ПРАДАЕЦЦА», выстаўленая на лужку перад домам дзевяццю днямі раней, выглядала так, быццам прастаяла тут цэлы год, а рыэлтар ўжо знізіў цану і падумваў над тым, каб зрабіць гэта зноў.
  
  Але так ужо склалася, што зніжаць цану не давялося. Калі першыя сняжынкі ўпалі на Кайюгу з свінцовых хмар (Джэк Соер ў гэты момант дакранаўся да Талісманам у двух тысячах міль на захад), падарваліся стаялі за кухняй балоны для звадкаванага газу. Механік «Газавай і электрычнай кампаніі усходняй Індыяны» прыязджаў тыдзень таму і откачал увесь газ у рэзервуар, усталяваны ў кузаве яго грузавіка. Ён кляўся, што мог запаўзці ў любы з гэтых балонаў з запаленай цыгарэтай і нічога б не здарылася, але яны падарваліся ў той самы момант, калі вокны «Бара Апдайка» вылецелі на вуліцу (разам з некалькімі наведвальнікамі, якія насілі боты... іх потым павезлі «хуткія» з Элмиры).
  
  «Прамяністы дом» згарэў дашчэнту ў лічаныя хвіліны.
  
  Скажыце «алілуя».
  
  11
  
  Ва ўсіх мірах што нешта зрушылася і замерла ў некалькі іншым становішчы, нібы велізарны звер... але ў Пойнт-Венути звер гэты знаходзіўся ў зямлі. Ён прачнуўся і зароў. І не засынаў на працягу наступных сямідзесяці дзевяці секунд, паводле дадзеных сейсмалагічнай-лабараторыі Каліфарнійскага тэхналагічнага інстытута.
  
  Землятрус пачалося.
  
  
  
  Кіраўнік 44
  
  Землятрус
  
  1
  
  Прайшоў нейкі час, перш чым Джэк зразумеў, што «Эджинкорт» трасецца, пагражаючы разваліцца на часткі, і яго гэта не ўразіла. Таму што ён асядлаў здзіўленне і імчаўся на ім. У нейкім сэнсе Джэк знаходзіўся не ў «Эджинкорте», або ў Пойнт-Венути, або ў графстве Mendocino, або ў Каліфорніі, не ў Амерыцы, ці ў Далінах, або дзе-небудзь яшчэ, але знаходзіўся і ў іх, і ў бясконцым ліку іншых светаў адначасова. Прычым не ў нейкім канкрэтным месцы ўсіх гэтых светаў, а паўсюль, таму што ён быў гэтымі светамі. Талісман, падобна, уяўляў сабой нешта большае, чым уяўляў бацька Джэка. Ён быў не толькі воссю ўсіх магчымых светаў, ён ўбіраў у сябе ўсе светы – і светы, і прасторы паміж імі.
  
  Увесь гэты трансцендентализм цалкам мог звесці з розуму тыбецкага святога пустэльніка, разважае аб сэнсе жыцця ў адзіноце горнай пячоры. Джэк Соер быў усюды, Джэк Соер быў усім. У свеце, адлеглыя ад Зямлі на пяцьдзесят тысяч іншых светаў, травінка памірала ад смагі на нікому не вядзёнай раўніне пасярод кантынента, размешчанага прыкладна на месцы Афрыкі, і Джэк паміраў з гэтай травінкай. У іншым свеце цмокі сукупляецца ў цэнтры аблокі высока над зямлёй, і дыханне лютае іх экстазу змешвалася з халодным паветрам, з дажджом, якому трэба было патокамі выліцца на зямлю. Джэк быў цмокам; Джэк быў драконихой; Джэк быў спермай; Джэк быў яйцеклеткой. Далёка-далёка, за мільён сусветаў адсюль, тры парушынкі плавалі побач у міжзоркавай прасторы. Джэк быў і парушынкі, і міжзоркавым прасторай. Галактыкі разгортваліся над яго галавой, быццам доўгія папяровыя стужкі, і лёс выпадковым чынам пронзала іх, ператвараючы ў макрокосмические магнітафонныя запісы піяніста, які выканае ўсё, ад рэгтайму да паніхіды. Шчаслівыя зубы Джэка ўгрызалася ў апельсін; няшчасная плоць Джэка крычала, калі яе рвалі чужыя зубы. Ён быў трыльёнам пыльных галушкамі пад мільярдам ложкаў. Ён быў дзіцянём кенгуру, грезящим аб сваёй папярэдняй жыцця ў сумцы маці, якая скакала па пурпурной раўніне, дзе бегалі і скакалі трусы памерам з аленя. Ён быў окороком, што вісіць на круку ў Перу, і яйкамі, якія высиживала адна з курэй у куратніку ў штаце Агаё, які чысціў Бадзі Паркинс. Ён быў распыленых памётам, які лез у нос Бадзі Паркинса; ён быў вібравалі валасінкамі ў ноздрах, якія хутка прымусяць Бадзі Паркинса чхнуць; ён быў мікробамі, якія жывуць у мокроте, вылятае з ноздраў пры чханні; ён быў атамамі ў гэтых мікробаў; ён быў тахионами, які нясе скрозь час таму да вялікага выбуху, з якога пачалося тварэнне.
  
  Яго сэрца зварухнулася, і тысячы сонцаў ўзарваліся, стаўшы звышновымі.
  
  Ён бачыў гуголплекс вараб'ёў у гуголплексе светаў і ведаў аб падзенні і дабрабыт кожнага.
  
  Ён памёр у геене рудных Ям Далін.
  
  Ён жыў вірусам грыпу ў гальштуку Этриджа.
  
  Ён імчаўся ветрам над далёкімі прасторамі.
  
  Ён...
  
  О так, ён...
  
  Ён быў Богам, або кім-то блізкім да Бога, да такой ступені, што розніца не мела значэння.
  
  – Няма! – у жаху закрычаў Джэк. – Не, я не хачу быць Богам! Калі ласка! Калі ласка, я не хачу быць Богам, Я ТОЛЬКІ ХАЧУ ВЫРАТАВАЦЬ ЖЫЦЦЁ МАЁЙ МАЦІ!
  
  І раптам бясконцасць склаўся, як картачны веер. Звузілася да прамяня асляпляльна белага святла, і ён вярнуўся ў бальная зала, дзе прайшлі толькі секунды. Па-ранейшаму трымаючы ў руках Талісман.
  
  2
  
  Звонку зямля пачала хадзіць хадуном. Прыліў, ужо набягаючы на бераг, раптам перадумаў і ператварыўся ў адліў, агаляючы пясок, загарэлы дацямна, як сцягна старлеткой. На пяску біліся дзіўныя рыбы, якія нагадвалі жэлацінавыя навалы вачэй.
  
  Пагоркі за горадам намінальна лічыліся складзенымі з ападкавых парод, але любы геолаг адразу сказаў бы вам, што гэтыя пагоркі маюць такое ж стаўленне да ападкавых пародам, як нуварышы – да арыстакратам. Пагоркі над Пойнт-Венути складаліся з звычайнай зямлі, а цяпер пайшлі расколінамі, якія папаўзлі ў розныя бакі. Некалькі імгненняў пагоркі яшчэ трымаліся на ранейшым месцы, але ўсе новыя расколіны расхіналіся і захлопывается, нібы галодныя раты, і ў якой-то момант апоўзні рушылі на горад. Патокі зямлі цяклі ўніз. Некаторыя цягнулі валуны памерам з вялікі трактар.
  
  Ваўчыная брыгада Моргана значна парадзеў пасля раптоўнай атакі Джэка і Рычарда на лагер «Гатоўнасць». Цяпер Ваўкоў стала яшчэ менш. Многія разбегліся, крычучы і выцця ад забабоннага страху. Некаторыя катапультаваліся у уласны свет. Хто-то выратаваўся, але большасць паглынула зямля, разверзшаяся і там. Аналагічныя катаклізмы адбываліся ва ўсіх мірах, быццам полы мац-пробоотборник старацеляў працяў іх наскрозь. Група з трох Ваўкоў, апранутых у матацыклетныя курткі, паспела залезці ў свой аўтамабіль – стары іржавы «Лінкальн-Марк-IV» – і праехаць паўтара квартала пад якая гучала з дынамікаў трубу Гары Джэймса, перш чым з неба зваліўся валун і расплющил іх у аладку.
  
  Іншыя Ваўкі проста з крыкам беглі па вуліцах, іх Змяненне пачалося. Жанчына з ланцужкамі у сасках спакойна выйшла перад адным з іх. Пачала рваць валасы на галаве. Працягнула Ваўку заціснутыя ў кулаках пасмы. Жанчына пританцовывала на якая сыходзіць з-пад ног зямлі, і скрываўленыя карані валасоў пагойдваліся, нібы кончыкі марскі травы.
  
  – Вось! – усклікнула яна, ціхамірна усміхаючыся. – Букет! Для цябе!
  
  Не падзяляе яе ціхамірнасці Воўк адным махам адгрыз жанчыне галаву і пабег, пабег, пабег далей.
  
  3
  
  Джэк разглядаў Талісман з тым жа захапленнем, з якім дзіця глядзіць на палахліваму ляснога звярка, які выйшаў з травы і есць з яго рук.
  
  Талісман свяціўся ў яго далонях, павялічваючыся і памяншаючыся, павялічваючыся і памяншаючыся.
  
  У такт майму сэрцабіцце, падумаў Джэк.
  
  Быццам бы Талісман быў са шкла, але яго паверхня апынулася крыху мяккай. Джэк націснуў, і яна падалася мацней. У месцах націску стрэлілі ўнутр каляровыя стрэлы: чарнільна-сінія з-пад левай рукі, густа-чырвоныя – з-пад правай. Джэк усміхнуўся... а потым яго ўсмешка стала бляклай.
  
  
  
  Гэтым ты, магчыма, забіў мільярд людзей, выклікаўшы пажары, паводкі, бог ведае што яшчэ. Памятай пра будынак, разбураны ў Анголе, штат Нью-Ёрк, пасля таго...
  
  
  
  – Не, Джэк, – прашаптаў Талісман, і хлопчык зразумеў прычыну згодлівасці. Талісман быў жывы. Ну зразумела. – Не, Джэк. Усё будзе добра... усё будзе добра... і ўсім заўсёды будзе добра. Толькі вер, не отступайся, трымайся, дзейнічай рашуча.
  
  Прымірэнне – і якая глыбокая.
  
  Вясёлка, вясёлка, вясёлка, думаў Джэк і гадаў, прымусіць сябе калі-небудзь выпусціць з рук гэты дзіўны шар.
  
  4
  
  На беразе, у праменаду, Гарденер ў жаху распластаўся на жываце. Яго пальцы ўзрывалі пясок. Ён мяўкаў.
  
  Морган, п'яна хістаючыся, падышоў да яго, сцягнуў з яго пляча рацыю.
  
  – Заставайцеся пад адкрытым небам! – зароў ён, і толькі тут зразумеў, што забыўся націснуць кнопку перадачы. – ЗАСТАВАЙЦЕСЯ ПАД АДКРЫТЫМ НЕБАМ! КАЛІ ПАСПРАБУЕЦЕ ВЫБРАЦЦА З ГОРАДА, ЗАГІНЕЦЕ ПАД ГРЕБАНЫМИ АПОЎЗНЯМІ! СПУСКАЙЦЕСЯ СЮДЫ! СПУСКАЙЦЕСЯ ДА МЯНЕ! ГЭТА ЎСЯГО ТОЛЬКІ ГРОБАНЫ СПЕЦЭФЕКТЫ! СПУСКАЙЦЕСЯ СЮДЫ! ОЦЕПИТЕ ПЛЯЖ! ТОЙ, ХТО ПРЫЙДЗЕ, БУДЗЕ ЎЗНАГАРОДЖАНЫ! ТЫЯ, ХТО НЕ ПРЫЙДЗЕ, ПАМРУЦЬ У РУДНЫХ ЯМАХ І Ў ПРАКЛЯТЫХ ЗЕМЛЯХ! СПУСКАЙЦЕСЯ СЮДЫ! ТУТ АДКРЫТАЕ МЕСЦА! СПУСКАЙЦЕСЯ СЮДЫ, І ВАМ НА ГАЛОВЫ НІЧОГА НЕ ЗВАЛІЦЦА! СПУСКАЙЦЕСЯ СЮДЫ, ЧОРТ БЫ ВАС ПАБРАЎ!
  
  Ён адкінуў рацыю. Тая развалілася на дзве часткі. З шчыліны дзесяткамі палезлі насякомыя з доўгімі вусікамі.
  
  Морган нахіліўся і рыўком падняў на ногі скулящего, побледневшего Гарденера.
  
  – Падымайся, прыгажунчык.
  
  5
  
  Рычард ўскрыкнуў, не прыходзячы ў прытомнасць, калі стол, на якім ён ляжаў, падскочыў, скінуўшы яго на падлогу. Джэк пачуў крык і адарваўся ад зачараванага сузірання Талісмана.
  
  Ён пачуў, што «Эджинкорт» стогне, як карабель у моцны шторм. Агледзеўшыся, убачыў, як адрываюцца маснічыны, агаляючы тыя, што ходзяць хадуном бэлькі. Белыя гусеніцы распаўзаліся, спяшаючыся прыбрацца ад чыстага святла Талісмана.
  
  – Я іду, Рычард! – крыкнуў Джэк і рушыў да дзвярэй па разваливающемуся падлозе. Адзін раз яго кінула ў бок, і ён упаў, высока падняўшы шар, які свяціўся, ведаючы, які ён далікатны. А што адбылося б, калі б Талісман разбіўся, было вядома толькі Богу. Джэк падняўся на адно калена. Потым зноў упаў, ускочыў.
  
  Знізу данёсся крык Рычарда.
  
  
  
  – Рычард! Іду!
  
  Зверху пачуўся перазвон званочкаў. Джэк падняў галаву і ўбачыў раскачивавшуюся з боку ў бок люстру на ланцугу. І калыхалася яна ўсё хутчэй. Гук выдавалі сутыкаўся крыштальныя падвескі. На вачах Джэка ланцуг парваўся, і люстра павалілася на вздыбленный падлогу, нібы бомба, начыненая дыяментамі. Аскепкі паляцелі ва ўсе бакі.
  
  Джэк павярнуўся і вялікімі, размашыстым крокамі пакінуў бальная зала, вельмі нагадваючы камічнага п'янага матроса.
  
  У калідоры яго адкінула спачатку да адной сцяны, потым да іншай. Пол вспучивался і разламывался. Уразаючыся ў сцены, Джэк трымаў Талісман у выцягнутых руках, і яны нагадвалі шчыпцы, якія заціскаюць распалены дабяла вугаль.
  
  
  
  Ты не зможаш спусціцца па лесвіцы.
  
  Павінен. Павінен.
  
  
  
  Ён дабраўся да пляцоўкі, на якой яму супрацьстаяў чорны рыцар. Пахіснуўся і ўбачыў, як адкаціўся ў бок які ляжаў на падлозе шлем.
  
  Джэк глядзеў уніз. Прыступкі нагадвалі каця адзін за адным хвалі. Ад аднаго іх выгляду яго замутило. Адна прыступка адскочыла, адкрыўшы чорную дзірку.
  
  
  
  – Джэк!
  
  – Іду, Рычард!
  
  Ты не зможаш спусціцца па гэтых прыступках. І не думай, бэбі.
  
  Павінен. Павінен.
  
  
  
  Трымаючы каштоўны далікатны Талісман двума рукамі, Джэк рушыў па лесвічнага пралёту, які цяпер нагадваў які трапіў у тарнада дыван-самалёт з арабскай казкі.
  
  Прыступкі нахіліліся, і хлопчыка адкінула да таго ж праёму ў парэнчах, праз які зваліўся ўніз шлем чорнага рыцара. Джэк закрычаў і адхіснуўся, правай рукой прыціскаючы да грудзей Талісман, а левай шукаючы хоць якую-небудзь апору. Дарэмна. Яго ногі заскользили наперад, утаскивая Джэка ўніз, у нябыт.
  
  6
  
  З пачатку землятрусу прайшло пяцьдзесят секунд. Толькі пяцьдзесят секунд – але выжылыя скажуць вам, што аб'ектыўнае час, час, отсчитываемое на гадзінах, пры землятрусе траціць усялякае значэнне. Праз тры дні пасля землятрусу ў Лос-Анджэлесе, таго, што здарылася ў тысяча дзевяцьсот шэсцьдзесят чацвёртым годзе, рэпарцёр тэлевізійнага выпуску навін спытаў у выжыў, які знаходзіўся побач з эпіцэнтрам, колькі часу яно працягвалася.
  
  – Яно ўсё яшчэ працягваецца, – спакойна адказаў выжыў.
  
  Праз шэсцьдзесят дзве секунды пасля пачатку землятрусу пагоркі над Пойнт-Венути вырашылі, што іх лёс – стаць раўнінай Пойнт-Венути, і разам спаўзлі на горад з гучным да-у-р-р-у-м-м-м-м-п, пакінуўшы толькі адзін трывалы скальны выступ, які формай нагадваў палец, обвинительно нацэлены на «Эджинкорт». Над новай раўнінай засталася тырчаць толькі брудная дымавая труба, падобная на эрэгіраваннага пеніс.
  
  7
  
  На беразе Морган Слоўт і Прамяністы Гарденер стаялі, падтрымліваючы адзін аднаго, пагойдваючыся, нібы ў танцы. Гарденер скінуў «уэзерби» на пясок. Да іх далучыліся некалькі Ваўкоў з вытарашчанымі ад жаху, бліскучымі д'ябальскай лютасцю вачыма. Іншыя былі на падыходзе. Яны ўжо змяніліся або працягвалі змяняцца. Адзенне ператварылася ў лахманы. Морган ўбачыў, як адзін Воўк упаў на зямлю і пачаў грызці яе зубамі, нібы ворага, якога можна забіць. Слоўт з імгненне назіраў за гэтым вар'яцтвам, потым адвярнуўся. Фургон псіхадэлічнай размалёўкі з надпісам «ДЗІКАЕ ДЗІЦЯ» на борце ляцеў праз Пойнт-Венути-сквер, дзе калі-то дзеці прасілі бацькоў купіць ім марозіва або сцяжкі з выявай «Эджинкорта». Вось ён перасёк плошчу, заехаў на тратуар. А потым працягнуў шлях да берага, збіваючы забітыя шапікі. Але тут зямля расчынілася, і «ДЗІКАЕ ДЗІЦЯ», убившее Томі Вудбайна, правалілася ў расколіну, наперад кабінай. Паліўны бак выбухнуў, над расколінай шуганула полымя. Гледзячы на яго, Слоўт падумаў пра свайго бацьку, проповедовавшем аб Агні Святога Духа. Потым расколіна зачыніліся.
  
  – Трымайся! – крыкнуў ён Гарденеру. – Я думаю, гатэль абрынецца яму на галаву і раздушыць яго, але калі ён дабярэцца да берага, ты яго застрелишь, і да чорта землятрус.
  
  – Калі ЯНО разаб'ецца, мы аб гэтым даведаемся? – пропищал Гарденер.
  
  Морган Слоўт заўсміхаўся, як парсюк у зарасніках цукровага трыснёга.
  
  – Мы даведаемся, – адказаў ён. – Сонца счарнее.
  
  Прайшло семдзесят чатыры секунды.
  
  8
  
  Рука Джэка ўхапілася за обломанный канец парэнчаў. Талісман люта свяціўся, прыціснуты да яго грудзей, лініі даўгаты і шыраты сталі такімі ж яркімі, як вальфрамавай ніткі ў лямпах напальвання. Ногі Джэка па-ранейшаму слізгалі да бездані.
  
  
  
  Падаю! Снід! Я цяпер сва...
  
  
  
  Семдзесят дзевяць секунд.
  
  Землятрус спынілася.
  
  Раптам проста спынілася.
  
  Толькі для Джэка, як і для выжыў у землятрусе шэсцьдзесят чацвёртага года, яно працягвалася. Ва ўсякім выпадку, у нейкай частцы свядомасці. У гэтай частцы свядомасці зямлі трэба было разгойдвацца, як жэле на царкоўным пікніку, аж да сканчэння вякоў.
  
  Джэк адступіў ад краю прорвы, дотащился да сярэдзіны лесвіцы, замер, цяжка дыхаючы, з бліскучым ад поту тварам, прыціскаючы да грудзей яркую круглую зорку Талісмана. Пастаяў, услухоўваючыся ў цішыню.
  
  Дзе-то што-то цяжкае – камода або шафа, – якое знаходзілася ў няўстойлівым раўнавазе, павалілася з аглушальнай грукатам.
  
  – Джэк! Калі ласка! Здаецца, я паміраю! – Бездапаможны, стогне голас сапраўды сведчыў аб жаласным стане Рычарда.
  
  
  
  – Рычард! Бягу!
  
  
  
  Джэк пачаў спускацца па прыступках, покореженным, перакошаным, хісткім. Многія вылецелі, і яму даводзілася пераступаць праз пустэчу. У адным месцы не хапала чатырох прыступак запар, і Джэк скокнуў, прыціскаючы Талісман да грудзей адной рукой і слізгаючы па парэнчах іншы.
  
  Гатэль працягваў развальвацца. Разбіваліся шкла. У нейкім прыбіральні зноў і зноў спускалася вада.
  
  У вестыбюлі рэгістрацыйная стойка з чырвонага дрэва трэснула пасярэдзіне. Двухстворкавая дзверы расчыніліся, праз яе падаў яркі клін сонечнага святла. Стары сырой дыван, здавалася, абурана шыпеў і дымился.
  
  Аблокі разагнала, падумаў Джэк. Звонку свеціць сонца. І тут жа прыйшла іншая думка: Мы выйдзем праз гэтую дзверы, Рычы-бой. Ты і я. Ва ўсёй красе і гордыя сабой.
  
  Калідор, які вёў міма бара «Чапля» да абедзеннага залы, нагадаў Джэку дэкарацыі ў некаторых серыях «Змрочнай зоны»: пакарабачаныя руіны. Тут падлогу нахіліўся налева, там – направа, далей выгнулась двума вярблюджыя гарбамі. Джэк разганяў змрок святлом Талісмана, нібы самым вялікім у свеце ручным ліхтарыкам.
  
  Дабраўшыся да абедзеннага залы, ён убачыў Рычарда, які ляжаў на падлозе, заблытаўшыся ў абрусы. З яго носа цякла кроў. Падышоўшы бліжэй, Джэк ўбачыў, што некаторыя з цвёрдых чырвоных выпукласцяў лопнулі, і белыя чарвякі вылазяць з плоці Рычарда і ляніва паўзуць па шчоках. У яго на вачах адзін выбраўся з ноздры.
  
  Рычард закрычаў слабым, захлебывающимся, тужлівым крыкам і ўхапіўся за чарвяка. То быў крык чалавека, які памірае ў пакутах. Кашуля калыхалася ад копошащейся пад ёй мярзоты.
  
  Джэк рушыў да свайго сябра па искореженному падлозе... і павук зляцеў уніз з цемры, брызжа атрутай.
  
  – Парш-ш-шивый злодзей! – пракрычаў ён высокім, трэснутым, насекомоподобным голасам. – Ты, парш-ш-шивый злодзей, пакладзі-ж-жы гэта на месца. Пакладзі-ж-жы на месца!
  
  Джэк машынальна падняў Талісман. Той бліснуў чыстым белым агнём – агнём вясёлкі, – і павук задрыжаў і абвуглілася, адразу ператварыўшыся ў гарачы вугольчык, які разгойдваўся ўсё павольней, пакуль не спыніўся.
  
  Але Джэк не мог у здзіўленні глядзець на гэты цуд. Рычард паміраў.
  
  Ён дабраўся да аднаго, упаў побач на калені, адкінуў нагадваў саван абрус.
  
  – Усё-такі я свайго дамогся, сябрук, – прашаптаў Джэк, стараючыся не глядзець на чарвякоў, выползавших з плоці Рычарда. Падняў Талісман, задумаўся, а потым апусціў яго на лоб свайго сябра. Рычард адчайна ўскрыкнуў і паспрабаваў адкінуць Талісман. Джэк паклаў руку на исхудавшую грудзі Рычарда і ўтрымаў яго на месцы. Адмысловай працы не склала. Завоняло: Талісман поджаривал чарвякоў.
  
  
  
  Што цяпер? Трэба зрабіць што-то яшчэ, але што менавіта?
  
  
  
  Джэк агледзеўся, і яго погляд затрымаўся на зялёным шкляным шарыку, які ён пакінуў Рычарду: шарыку, які ў іншым свеце быў чароўным люстэркам. У яго на вачах шарык сам па сабе пракаціўся шэсць футаў. Потым спыніўся. Ён каціўся, ды. Каціўся, таму што гэта шарык, а шарыкі павінны каціцца. Шарыкі круглыя. Шарыкі круглыя, як Талісман.
  
  У мятущемся розуме ўспыхнула святло.
  
  Трымаючы Рычарда адной рукой, Джэк павольна пакаціў Талісман па яго целе. Калі дабраўся да грудзей, Рычард перастаў вырывацца. Джэк падумаў, што яго сябар страціў прытомнасць, але аднаго погляду хапіла, каб зразумець, што гэта не так. Рычард глядзеў на яго з нарастаючым здзіўленнем.
  
  
  
  ...і вугры зніклі з яго твару! І цвердыя чырвоныя выпукласці бляднелі!
  
  
  
  – Рычард! – крыкнуў Джэк і шалёна зарагатаў. – Гэй, Рычард, ты толькі паглядзі на гэта! Бвана творыць загаворы!
  
  Далонню ён павольна перекатил Талісман на жывот Рычарда. Талісман ярка свяціўся, спяваў ясную і чыстую нямую песьня здароўя і лячэння. Далей, да пахвіны Рычарда. Джэк звёў разам худыя ногі аднаго і пакаціў Талісман па лагчыне паміж імі, да щиколоткам. Талісман свяціўся ярка-сінім... густа-чырвоным... жоўтым... зелянінай чэрвеньскай лугавой травы.
  
  Потым зноў стаў белым.
  
  – Джэк? – прашаптаў Рычард. – Мы прыйшлі за ім?
  
  – Ды.
  
  – Ён выдатны. – Рычард замяўся. – Я магу патрымаць яго?
  
  Джэк адчуў раптоўны прыступ прагнасці, годны Скруджа. На імгненне моцна прыціснуў Талісман да сябе. Няма! Ты можаш разбіць яго! А акрамя таго, ён мой! Дзеля яго я перасёк ўсю краіну! Я змагаўся за яго з рыцарамі! Ты не можаш дакрануцца да яго! Ён мой! Мой! Мо...
  
  У яго руках Талісман раптам пахаладзеў і на імгненне – імгненне, больш жудаснае для Джэка, чым усе землятрусу ва ўсіх мірах – стаў чарнільна-чорным. Белы святло вычарпаўся. І ў гэтай густой, абсалютнай чарнаце Джэк ўбачыў чорны гатэль. З надбудовамі, і мансардамі, і вежамі і купаламі, якія нагадвалі бародаўкі, набітыя злаякаснымі пухлінамі і бесперапынна верцяцца кабалистическими сімваламі: ваўком, і варонай, і перакошанай зоркай.
  
  – Значыць, ты будзеш новым «Эджинкортом»? – прашаптаў Талісман. – Нават хлопчык можа стаць гатэлем... калі захоча.
  
  У галаве Джэка ясна загучаў голас маці: Калі ты не хочаш падзяліцца ім, Джэкі, калі не можаш прымусіць сябе рызыкнуць ім дзеля блізкага сябра, тады лепш заставайся там, дзе ты цяпер. Калі ты не можаш прымусіць сябе падзяліць прыз – рызыкнуць прызам, – няма чаго вяртацца дадому. Дзеці чуюць гэтую каламута ўсю сваю жыццё, але калі прыходзіць час праявіць сябе, або забіць на ўсё, аказваецца, што гэта дзве вялікія розніцы, праўда? Калі ты не можаш падзяліцца Талісманам, дай мне памерці, сябрук, таму што за такую цану я жыць не хачу!
  
  Талісман раптам стаў неверагодна цяжкім, нібы ў яго ўліўся вага мёртвых тэл. Але Джэк якім-то чынам падняў яго і перадаў у рукі Рычарда. Бледныя і исхудалые... аднак Рычард лёгка ўтрымаў Талісман, і Джэк зразумеў, што адчуванне вагі – плод яго ўяўлення, скажонага і хваравітага імкнення не расставацца з Талісманам. І як толькі Талісман зноў заззяў цудоўна белым святлом, Джэк адчуў выходзіць з яго ўнутраную цемру. Прыйшоў цьмянае ўсведамленне, што права на валоданне рэччу можна вымераць толькі лёгкасцю, з якой ты гатовы з ёй расстацца... а потым гэтая думка сышла.
  
  Рычард усміхнуўся, і ад усмешкі яго твар стаў выдатным. Джэк шмат разоў бачыў ўсмешку Рычарда, але ніколі яшчэ ў яе не было такой заміранасці. Здавалася, яна вышэй за яго разумення. У белым, гаючым святле Талісмана Джэк бачыў, што асоба Рычарда, па-ранейшаму схуднелы, прыгнечаны і хворае, на вачах змяняецца да лепшага. Рычард прыціскаў Талісман да грудзей, нібы дзіцяці, і шчасліва ўсміхаўся Джэку.
  
  – Калі гэта экспрэс «Сібрук-Айлэнд», я гатовы купіць праязны. Вядома, пры ўмове, што нам удасца пакінуць яго.
  
  – Табе лепш?
  
  Ўсмешка Рычарда ззяла ў святле Талісмана.
  
  – Словамі не перадаць, наколькі. А цяпер дапамажы мне ўстаць, Джэк.
  
  Джэк хацеў узяць сябра за плячо. Рычард працягнуў Талісман.
  
  – Спачатку вазьмі яго. Я яшчэ занадта слабы, і ён хоча вярнуцца да цябе. Я гэта адчуваю.
  
  Джэк узяў Талісман і дапамог Рычарду падняцца. Рычард абняў Джэка за шыю.
  
  – Ты гатовы... сябрук?
  
  – Так, – адказаў Рычард. – Гатовы. Але я чамусьці думаю, што морам нам не выбрацца. Быццам бы я чуў, як павалілася веранда.
  
  – Мы выйдзем праз парадную дзверы, – заявіў Джэк. – Нават калі б Гасподзь перакінуў трап з акна на бераг, я б усё роўна выйшаў праз парадную дзверы. Мы не ўцякаем з гэтага месца, Рычард. Мы сыходзім як пастаяльцы, якія аплацілі знаходжанне тут. Я адчуваю, што заплаціў спаўна. Як думаеш?
  
  Рычард выцягнуў худую руку, далонню ўверх. Чырвоныя высыпанні прыкметна пабялелі, але цалкам яшчэ не сышлі.
  
  – Я думаю, мы павінны выйсці праз парадную дзверы дзеля яго. Дай пяць, Джэкі.
  
  Джэк пляснуў далонню па далоні Рычарда, а потым яны разам рушылі назад да калідоры, і рука Рычарда па-ранейшаму абдымала Джэка за шыю.
  
  Ужо ў калідоры Рычард ўтаропіўся на груды мёртвага металу.
  
  – Гэта яшчэ што?
  
  – Бляшанкі з-пад кавы, – адказаў Джэк. – «Максвел-хаўс».
  
  – Джэк, што ты нёс...
  
  – Не важна, Рычард. – Джэк ўсміхаўся, па-ранейшаму ў выдатным настроі, але зноў адчуваючы трывогу. Землятрус скончылася... аднак бітва за Талісман працягвалася. Морган чакаў іх. І Гарденер.
  
  Не важна. Хай усё ідзе сваім парадкам.
  
  Яны дабраліся да вестыбюля, і Рычард у здзіўленні воззрился на лесвіцу, на разломанную рэгістрацыйную стойку, на раскіданыя паляўнічыя трафеі і сцягі. Галава чорнага мядзведзя ўткнулася носам у адну з вочак для паштовай карэспандэнцыі, нібы з яе добра пахла... магчыма, мёдам.
  
  – Вау, – паківаў галавой Рычард. – Тут усё пагражае разваліцца.
  
  Джэк павёў яго да двухстворкавых дзвярэй і адзначыў, з якой прагнасцю сябар глядзіць на сонечнае святло.
  
  – Ты сапраўды гатовы да гэтага, Рычард?
  
  – Ды.
  
  – Там твой бацька.
  
  – Не, не ён. Мой бацька мёртвы. А там яго... як ты іх называеш? Яго двайнік.
  
  – Ох.
  
  Рычард кіўнуў.
  
  Нягледзячы на блізкасць Талісмана, ён зноў выглядаў змардаванай.
  
  – Ды.
  
  – Барацьба будзе жорсткай.
  
  – Што ж, я зраблю ўсё, што змагу.
  
  – Я люблю цябе, Рычард.
  
  Рычард ледзь усміхнуўся.
  
  – Я таксама люблю цябе, Джэк. А цяпер пайшлі, пакуль я не збаяўся.
  
  9
  
  Слоўт сапраўды верыў, што ўсё пад кантролем: і сітуацыя, і – што значна больш важна – ён сам. Верыў у гэта, пакуль не ўбачыў свайго сына, безумоўна, саслабелага, безумоўна, хворага, але вельмі нават жывога, які выйшаў з чорнага гатэля, абдымаючы Джэка за шыю і прываліўшыся галавой да яго пляча.
  
  Слоўт таксама верыў, што здолеў утаймаваць пачуцці, якія выклікаў у ім вырадак Філа Соера: менавіта лютасьць прывяла да таго, што ён выпусціў Джэка, спачатку ў павільёна каралевы, потым на Сярэднім Захадзе. Госпадзе, Джэк перасёк Агаё цэлым і цэлым, а Агаё – той жа Оррис, яшчэ адна цьвярдыня Моргана. Але лютасьць падвяла яго, і хлопчык зноў выслізнуў. Морган душыў лютасьць, аднак цяпер яна ўспыхнула і вырвалася на волю. Нібы хто-то плюхнуў газы ў роўна, які гарэў вогнішча.
  
  
  
  Яго сын па-ранейшаму жывы. Яго адзіны сын, якога ён хацеў перадаць уладу над светамі і сусветамі, абапіраецца на гэтага Соера, таму што не можа ісці сам.
  
  
  
  Але гэта яшчэ не ўсё. У руках Соера зіхацела і поблескивала ўпала на зямлю зорка: Талісман. Нават з такой адлегласці Слоўт адчуваў яго: нібы гравітацыйнае поле планеты раптам ўзмацніўся і цягнула да зямлі, прымушаючы сэрца біцца мацней, нібы час ускорялось, высушваючы плоць, туманя вочы.
  
  – Балюча! – завыў які стаяў побач Гарденер.
  
  Большасць Ваўкоў, якія перажылі землятрус і зляцелі да Морганаў, цяпер пятились, закрываючы твары рукамі. Двух або трох вырвала.
  
  На імгненне Морган адчуў страх... а потым яго лютасьць, яго ўзрушанасць, яго вар'яцтва, якія так даўно карміліся мрояй аб бязмежнай улады, разарвалі сетку самакантролю.
  
  Ён падняў рукі да вушам, глыбока, да болю, увагнаў вялікія пальцы ў слыхавыя праходы, потым высунуў мову і памахаў свабоднымі пальцамі містэру Джэку Сучьему-Сыну-і-Хутка-Нябожчыку Сойеру. Імгненнем пазней верхнія зубы Моргана апусціліся, нібы замкавыя вароты, і адхапілі кончык вывалившегося з рота мовы. Ён гэтага нават не заўважыў. Схапіў Гарденера за камізэльку.
  
  Твар прападобнага пабялеў ад страху.
  
  – Яны выйшлі, у іх ГЭТА, Морган... Госпадзі... мы павінны бегчы, мы павінны бегчы...
  
  – ЗАСТРЕЛИ ЯГО! – крыкнуў Морган ў твар Гарденеру. Кроў з прокушенного мовы пырскамі ляцела ва ўсе бакі. – ЗАСТРЕЛИ ЯГО, ЭФІЁПСКІ ЗАДРОТ, ЁН ЗАБІЎ ТВАЙГО СЫНА! ЗАСТРЕЛИ ЯГО І РАЗЬБІ ГРОБАНЫ ТАЛІСМАН! СТРЭЛЬНІ ПАМІЖ РУК І РАЗЬБІ ЯГО!
  
  Слоўт пачаў прытанцоўваць перад Гарденером, карча жудасныя грымасы, вялікія пальцы зноў уткнуліся ў вушы, астатнія маталіся ў галавы наперад-назад, які страціў кончыка мову высоўваўся з рота. Ён нагадваў крыважэрнае дзіця: вясёлае, але пры гэтым агіднае.
  
  
  
  – ЁН ЗАБІЎ ТВАЙГО СЫНА! АДПОМСЦІ ЗА СВАЙГО СЫНА! ЗАСТРЕЛИ ЯГО! ЗАСТРЕЛИ ГЭТА! ТЫ ЗАСТРЭЛІЎ ЯГО БАЦЬКІ, ЦЯПЕР ЗАСТРЕЛИ ЯГО!
  
  
  
  – Руэл, – задуменна вымавіў Гарденер. – Ды. Ён забіў Руэла. Гэта самы дрэнны сучонок з усіх, што калі-небудзь дыхалі гэтым паветрам. Усе хлапчукі. Аксіёма. Але ён... ён...
  
  Вялебны павярнуўся да чорнага гатэлю, падняў «уэзерби», прыставіў да пляча. Джэк і Рычард ўжо мінулі развороченную лесвіцу, якая вяла да параднай дзверы, і рушылі па шырокай пешаходнай дарожцы, некалькімі хвілінамі раней роўнай, а цяпер з якая тырчыць ва ўсе бакі брукам. Дзякуючы аптычныя прыцэлы абодва хлопчыка выраслі да памеру мэблевых фургонаў.
  
  – ЗАСТРЕЛИ ЯГО! – праравеў Морган. Зноў высунуў з рота скрываўлены мову, потым брыдка ім пацмокаў. Яго ногі, у туфлях ад Гучы з мяккай скуры, працягвалі што-то выскокваць. Адна наступіла на адкушаны кончык мовы і утаптала яго ў пясок.
  
  – ЗАСТРЕЛИ ЯГО! ЗАСТРЕЛИ ГЭТА! – крычаў Морган.
  
  Ствол «уэзерби» некалькі секунд рухаўся па крузе – дакладна гэтак жа Гарденер рыхтаваўся да стрэлу па гумовай коні. Потым замёр. Джэк прыціскаў Талісман да грудзей. Перакрыжаванне прыцэла спынілася на гэтым дрыготкім круглым светлавым пляме. Куля трыццаць шостага калібра падарве яго, і сонца счарнее... Але перш, падумаў Гарденер, я ўбачу, як выбухне грудзі гэтага отвратительнейшего дрэннага хлапчукі.
  
  – Ён нябожчык, – прашаптаў Гарденер і пачаў плаўна націскаць на спускавы кручок «уэзерби».
  
  10
  
  Рычард з цяжкасцю падняў вочы і сощурился ад які ўдарыў па ім сонечнага зайчыка.
  
  Двое мужчын. Адзін схіліў галаву набок, другі, падобна, танцаваў. Зноў сонечны зайчык, і Рычард зразумеў. Ён зразумеў... а Джэк глядзеў не ў той бок. Джэк глядзеў на скалы, дзе ляжаў Снід.
  
  – Джэк, глядзі! – крыкнуў Рычард.
  
  Джэк з здзіўленнем павярнуўся да яго.
  
  – Што?..
  
  Усё адбылося хутка, і Джэк гэты момант выпусціў цалкам. Рычард ўсё зразумеў, але так і не змог растлумачыць Джэку, што адбылося. Сонечны святло зноў адбіўся ад аптычнага прыцэла вінтоўкі. На гэты раз зайчык ударыў у Талісман, а Талісман адбіў яго назад. Менавіта гэта скажа потым Рычард Джэку. З тым жа поспехам ён мог бы сказаць, што вышыня Эмпайр-Стэйт-білдынг складае некалькі паверхаў.
  
  Талісман не проста адбіў сонечны зайчык, ён якім-небудзь чынам яго шматкроць ўзмацніў. І да стрэлку вярнуўся магутны прамень, пад стаць прамянёў смерці ў фантастычных фільмах. Ён згас праз секунду, але адбітак на сятчатцы Рычарда захоўваўся добры гадзіну, спачатку белы, потым зялёны, сіні і, нарэшце, цытрынава-жоўты, як сонечнае святло.
  
  11
  
  – Ён нябожчык, – прашаптаў Гарденер, і тут прыцэл ператварыўся ў струмень агню. Тоўстыя аптычныя лінзы разляцеліся. Спекшееся шкло подалось таму, у правае вока Гарденера. Патроны ў краме «уэзерби» ўзарваліся, разметав цэнтральную частка карабіна. Кавалак які ляціць металу знёс правую шчаку прападобнага. Іншыя аскепкі віхурай праляцелі міма Слоута, цудам не закрануўшы яго. Тры Ваўка засталіся побач з ім пасля таго, як Джэк з Талісманам выйшлі з гатэля. Цяпер двое кінуліся бегчы. Трэці ўпаў на спіну, утаропіўшыся мёртвымі вачыма ў неба. Спускавы кручок «уэзерби» тырчаў у яго на лбе.
  
  – Што такое? – праравеў Морган. Яго скрываўлены рот раскрыўся. – Што? Што?
  
  Гарденер дзіўным чынам нагадваў Хітрага Каёт з мультфільма пра Дарожнага Бягуна пасля чарговага збою мудрагелістага прыстасаванні «Акме компані».
  
  Ён адкінуў карабін, і Слоўт заўважыў, што пальцаў на левай руцэ Гарда больш няма.
  
  Правая рука прападобнага з жаночым вытанчанасцю выцягнула падол кашулі з-за пояса штаноў. Знутры да пояса мацаваўся мяккі скураны чахол для нажа. Гарденер дастаў з яго перевитый храмаванымі кольцамі слупок з слановай косткі. Націснуў кнопку, і з слупка выскачыла тонкае семидюймовое лязо.
  
  – Дрэнны, – прашаптаў ён. – Дрэнны! – Яго голас пачаў набіраць сілу. – Усе хлапчукі! Дрэнныя! Гэта аксіёма! АКСІЁМА! – І Гарденер пабег па пяску да дарожцы, на якой стаялі Джэк і Рычард. Паступова яго голас сарваўся на віск:
  
  
  
  – ДРЭННЫ! ЗЛЫ! ДРЭННЫ! ЗЛО-О-ОЙ! ДРЭННА‑ПРА-ПРА-ПРА-ПРА-ПРА-ПРА...
  
  
  
  Морган пастаяў яшчэ імгненне, потым схапіўся за які вісеў на шыі ключ. Забегавшие было ў паніцы думкі адразу замерлі.
  
  
  
  Трэба ісці да старога ниггеру. І там я яго подловлю.
  
  
  
  – ...Аб-Аб-Аб-Аб-Аб-Аб-Й-Й-Й-Й-Й... – Гарденер на бягу выставіў перад сабой нож.
  
  Морган павярнуўся і накіраваўся ў другі бок, да вады. Звярнуў увагу, што Ваўкі, усе да адзінага, разбегліся. Не бяда.
  
  Ён лічыў, што сам разбярэцца і з Джэкам Соерам, і з Талісманам.
  
  
  
  Кіраўнік 45
  
  У якой многае вырашаецца на беразе
  
  1
  
  Прамяністы Гарденер зламаючы галаву нёсся да Джэку, кроў лілася па изуродованному твару. І акружала яго вар'яцтва разбурэння. Пад яркім сонечным святлом Пойнт-Венути упершыню за многія дзесяцігоддзі ператварыўся ў руіны: якія паваліліся будынка, разарваныя трубы, вздыбившиеся пліты ходнікаў, нібы пахіленыя кнігі на паліцах. Сапраўдныя кнігі – з надорванными вокладкамі, прысыпаныя зямлёй – валяліся на вуліцах. За спіной Джэка гатэль «Эджинкорт» выдаў жудасны гук, аддалена нагадваў стогн. Потым Джэк пачуў, як правальваюцца тысячы масніц, а на іх у дажджы планак і тынкоўкі падаюць сцены. Краем вока заўважыў падобнага на жука Моргана, які бяжыць па беразе, і з трывогай ўсвядоміў, што яго праціўнік накіроўваецца да Спідзі Паркеру... або да трупа Снід.
  
  – У яго нож, Джэк, – прашаптаў Рычард.
  
  З рукі Гарденера, на якой не было пальцаў, выплюхвалася кроў на перш бездакорна чыстую кашулю.
  
  – ДРЭННА-О-О-ОЙ! – вішчаў ён, але яго голас ледзь перакрываў роў обрушивавшихся на бераг хваль і шум якая доўжылася агоніі горада. – ДРЭННА-ПРА-ПРА-ПРА-ПРА-ПРА...
  
  – І што ты збіраешся рабіць? – спытаў Рычард.
  
  – Адкуль мне ведаць? – адказаў Джэк... і гэта быў найлепшы і самы праўдзівы адказ. Ён паняцця не меў, як перамагчы гэтага вар'ята. Аднак ведаў, што пераможа. Не сумняваўся ў гэтым. Вам варта было забіць абодвух братоў Эліс, паўтарыў сабе Джэк.
  
  Гарденер, па-ранейшаму скуголячы, бег па пяску. Ён пераадолеў толькі палову адлегласці, першапачаткова отделявшего яго ад уваходу ў гатэль. Адна бок асобы прападобнага ператварылася ў чырвоную маску. Бескарысная левая рука працягвала выплюхваць кроў. У наступную секунду вар'ят раптам прыкметна наблізіўся да хлопчыкаў. Дабраўся лі Морган да Спідзі? Джэка цягнула туды, цягнула з той жа сілай, з якой раней цягнуў яго да сябе Талісман.
  
  – Дрэнны! Аксіёма! Дрэнны! – крычаў Гарденер.
  
  – Скачы! – гучна крыкнуў Рычард...
  
  і Джэк
  
  скокнуў,
  
  як у чорным гатэлі.
  
  І тут жа апынуўся тварам да твару з Осмондом пад зіхоткім сонечным святлом Далін. Тут упэўненасць разам пакінула Джэка. Усё было такім жа, але пры гэтым зусім іншым. Не азіраючыся, ён ведаў, што за яго спіной – нешта больш жахлівае, чым «Эджинкорт». Перш ён не бачыў звонку замка, у які ператвараўся гатэль у Далінах, але раптам зразумеў, што з парадных дзвярэй высоўваецца мову... і Осмонд збіраецца загнаць іх з Рычардам да гэтай мовы.
  
  Правае вока Осмонда закрывала павязка, на левай руцэ была брудная пальчатка. Хвасты бізуна соскользнули з яго пляча.
  
  – О так, – то прашыпеў, то прашаптаў ён. – Гэты хлопчык. Сын капітана Фаррена. – Абараняючы Талісман, Джэк прыціснуў яго да жывата. Хвасты віліся на зямлі, рэагуючы на руху пэндзля і запясці Осмонда, як конь у забегу – на руку жакея. – Які сэнс хлопчыку набываць шкляную цацанку, калі пры гэтым ён губляе цэлы свет? – Пугу нібы сам па сабе узвіўся ў паветра. – НІЯКАГА! НІЯКАГА! – Праўдзівы пах Осмонда – гнілі, і бруду, і схаванага тлену – біў у нос, і яго худое вар'яцкае твар ішло рабізной, нібы пад скурай кідаліся маланкі. Осмонд асляпляльна усміхнуўся – яго погляд заставаўся пустым – і ўскінуў скручаны ў кольцам пугу над плячом.
  
  – Ах ты, казёл, – амаль пяшчотна проворковал ён. Хвасты бізуна заспявалі, рассякаючы паветра, летучы да Джэку. Раптам ахоплены панікай, той адступіў назад, але недастаткова далёка.
  
  Рука Рычарда сціснула яго плячо, калі ён скокнуў зноў, і жудасны, смяецца посвіст бізуна імгненна змоўк.
  
  – Нож! – Джэк пачуў крык Снід.
  
  Змагаючыся з інстынктам самазахавання, насуперак патрабаванням цела і разважнасці, ён ступіў наперад, туды, дзе быў дубец. Рука Рычарда саслізнула з яго пляча, і голас Спідзі заціх. Джэк прыціскаў Талісман левай рукой да жывата, а правую выставіў наперад. Яго пальцы магічным чынам стуліліся на костлявом запясце.
  
  Прамяністы Гарденер засмяяўся.
  
  – ДЖЭК! – крыкнуў ззаду Рычард.
  
  Ён зноў стаяў у гэтым свеце, у патоках ачышчальнага святла, і нож у руцэ Прамяністага Гарденера, пераадольваючы супраціў, апускаўся да яго. Знявечанае твар прападобнага завісла ў некалькіх цалях ад асобы Джэка. Іх ахутаў пах звалкі і даўно памерлых жывёл, пакінутых на дарозе.
  
  – Нікчэмнасць, – прашаптаў Гарденер. – Ці можаш сказаць мне «алілуя». – Ён паспрабаваў апусціць элегантны смяротны нож ніжэй, але Джэку ўдавалася стрымліваць яго руку.
  
  – ДЖЭК! – зноў крыкнуў Рычард.
  
  Прамяністы Гарденер пераможна глядзеў на Джэка. І па-ранейшаму спрабаваў ўсадзіць у яго нож.
  
  Хіба ты не ведаеш, што ён зрабіў? – спытаў голас Снід. Да гэтага часу не ведаеш?
  
  Джэк зазірнуў у вар'яцка пляшущий вачэй Гарденера. Так.
  
  Рычард падскочыў і штурхнуў прападобнага ў шчыкалатку, затым слабым кулаком ударыў у скронь.
  
  – Ты забіў майго бацьку, – вырвалася ў Джэка.
  
  Адзіны вачэй Гарденера бліснуў.
  
  – Ты забіў майго сына, наимерзейший вырадак!
  
  – Морган Слоўт загадаў цябе забіць майго бацькі, і ты забіў!
  
  Гарденеру ўдалося апусціць нож яшчэ на два цалі. Камяк жоўтай слізі і крыві выпаўз з якая ўтварылася на месцы яго правага вочы дзіркі.
  
  Джэк закрычаў ад жаху, лютасьці і глыбока запрятанного пачуцці адзіноты і бездапаможнасці, які ўзнік пасля смерці бацькі. І выявіў, што адштурхнуў руку Гарденера, якая трымала нож, да самага верху. Закрычаў зноў. Пазбаўленая пальцаў левая рука Гарденера колотилась аб левую руку Джэка. Хлопчыку ўдалося вывярнуць Гарденеру правую руку, але крывацечны кавалак плоці пралез паміж грудзьмі і левай рукой Джэка. Рычард працягваў наскакивать на Гарденера, а той левай рукой амаль дабраўся да Талісмана.
  
  Ды яшчэ ледзь не ткнулся тварам у твар Джэка.
  
  – Алілуя! – прашаптаў ён.
  
  Джэк разгарнуўся ўсім целам – ён паняцця не меў, што здольны на такое, – навальваючыся вагой на правую руку Гарденера. Іншую руку, без пальцаў, аднесла ў бок. А Джэк сціскаў і сціскаў запясце правай рукі. Нацягнутыя сухажыллі віліся пад яго пальцамі. Потым нож выпаў, такі ж бескарысны, як і левая бяспалая рука, колотящая Джэка па рэбрах. Хлопчык плячом штурхнуў які страціў раўнавагу Гарденера, і той адляцеў ў бок.
  
  Джэк працягнуў Гарденеру Талісман.
  
  – Што ты робіш? – віскнуў Рычард.
  
  Але Джэк ведаў, што паступае правільна, правільна, правільна. Выставіўшы перад сабой Талісман, ён ішоў на Гарденера, які злосна, але без ранейшай упэўненасці глядзеў на яго. Вялебны ўхмыльнуўся – пры гэтым з вачніцы вылез яшчэ адзін згустак крыві – і махнуў рукой у спробе выбіць Талісман з рук Джэка. Потым нырнуў за нажом. Джэк ірвануўся наперад і дакрануўся цеплай рыфленай паверхняй Талісмана да скуры Гарденера. Што да сына, то і бацьку. Потым адскочыў.
  
  Гарденер завыў, як паранены звер. У месцы дотыку Талісмана скура пачарнела, потым пацякла жыжкай, злазячы з чэрапа. Джэк адступіў яшчэ на крок. Вялебны упаў на калені. Скура на яго галаве стала бялявай. Паўсекунды – і бліскучы чэрап тырчаў над каўняром бруднай кашулі.
  
  З табой разабраліся, падумаў Джэк. Туды табе і дарога.
  
  2
  
  – Добра. – Джэк адчуваў шальную ўпэўненасць. – Цяпер возьмемся за яго, Рычы. Возьмемся...
  
  Ён паглядзеў на Рычарда і зразумеў, што яго сябар на грані непрытомнасці. Той стаяў на пяску, пагойдваючыся, павекі напалову прыкрылі затуманившиеся вочы.
  
  – Можа, табе пасядзець тут? – прапанаваў Джэк. – Мабыць, найлепшы варыянт.
  
  Рычард паківаў галавой.
  
  – Іду, Джэк. Сібрук-Айлэнд. Увесь шлях... да канчатковай кропкі.
  
  – Магчыма, мне давядзецца яго забіць, – заўважыў Джэк. – Так, я заб'ю яго, калі змагу.
  
  Рычард паківаў галавой, рашуча і ўпарта.
  
  – Гэта не мой бацька. Я табе казаў. Бацька мёртвы. Калі ты кінеш мяне, я папаўзу. Будзь упэўнены, папаўзу па гразі, якую пакінуў пасля сябе гэты хлопец.
  
  Джэк павярнуўся да скал. Моргана ён не бачыў, але ніколькі не сумняваўся, што той дзе-то там. І калі Спідзі яшчэ жывы, Морган ў гэты самы момант мог прадпрымаць неабходныя крокі, каб выправіць сітуацыю.
  
  Джэк паспрабаваў усміхнуцца, але не змог.
  
  – Падумай пра мікробы, якія ты можаш падчапіць. – Пасля кароткага вагання ён з неахвотай працягнуў Талісман Рычарду. – Я цябе панясу, але табе прыйдзецца трымаць Талісман. Не урони гэты шар, Рычард. Калі выпусціш...
  
  Як там казаў Снід?
  
  – Калі выпусціш, усё загіне.
  
  – Не страты.
  
  Джэк перадаў Талісман Рычарду, і зноў ад яго дотыку той адразу падбадзёрыўся... але не моцна. Яго твар засталося знясіленым. Купаючыся ў яркім святле Талісмана, яно нагадвала твар мёртвага дзіцяці, асветленае выбліскам паліцэйскага фатографа.
  
  
  
  Гэта гатэль. Ён труціць яго.
  
  
  
  Але прычына была не ў гатэлі. Дакладней, не толькі ў ім. У Моргане. Рычарда труціў Морган.
  
  Джэк адвярнуўся, выявіўшы, што не хоча адрываць вачэй ад Талісмана нават на імгненне. Потым нагнуўся і выцягнуў рукі назад, каб падхапіць Рычарда.
  
  Той залез Джэку на спіну. Адной рукой ён трымаў Талісман, іншы абняў сябра за шыю. Джэк схапіўся за сцягна Рычарда.
  
  
  
  Ён лёгкі, як пёрка. У яго свой рак. Ён хварэў ім ўсё жыццё. Морган Слоўт – радыеактыўнае зло, і Рычард памірае ад яго шматгадовага ўздзеяння.
  
  
  
  Джэк трушком пабег да скал, за якімі ляжаў Спідзі, адчуваючы святло і цяпло Талісмана, які Рычард трымаў над яго галавой.
  
  3
  
  Ён агінаў скалы злева, з Рычардам на спіне, поўны гэтай апантанай ўпэўненасці... і разуменне яе ошалелости абрынулася на Джэка, як пыльны мяшок. Поўная нага ў брючине з светла-карычневай воўны (і ў карычневым ж нейлоновом шкарпэтцы) рэзка высунулася з-за апошняй скалы, быццам шлагбаўм.
  
  Блін! – закрычаў розум Джэка. Ён мяне чакаў! Які ж я дурань!
  
  Рычард таксама ўскрыкнуў. Джэк паспрабаваў выстаяць, але не змог.
  
  Морган збіў яго з ног так жа лёгка, як школьны хуліган збівае якога-небудзь младшеклассника на гульнявой пляцоўцы. Пасля Смоуки Апдайка, і Осмонда, і Гарденера, і Элроя, і чагосьці сярэдняга паміж кракадзілам і танкам здавалася неверагодным, што збіць Джэка Соера з ног цалкам па сілах талстому гіпертонікі Морганаў Слоуту, притаившемуся за скалой і ждущему, калі ж залішне самаўпэўнены хлапчук сам да яго прыбяжыць.
  
  – Трымайся! – крыкнуў Рычард, калі Джэка кінула наперад. Злева ад сябе ён бачыў іх агульную цень, з мноствам рук, як у індускага ідала. Джэк адчуваў, як псіхічны вага Талісмана ссоўваецца, ссоўваецца... і валіць яго на зямлю.
  
  – БЕРАЖЫ ЯГО, РЫЧАРД! – крыкнуў ён.
  
  Рычард пераляцеў праз галаву Джэка, у яго шырока раскрытых вачах стаяў жах. Жылы на шыі нагадвалі туга нацягнутыя струны. Падаючы, ён падняў Талісман ўверх. Куткі рота апусціліся ўніз ў бяссільным адчаі. Рычард стукнуўся аб зямлю тварам, як ракета – носам пры няўдалым запуску. Пясок побач з тым месцам, дзе ляжаў Спідзі, густа усеивали каменьчыкі і ракавінкі. Рычард зваліўся на камень, які землятрус выкруціла на паверхню. Пачуўся глухі ўдар. Імгненне ён нагадваў страўса, зарывшегося галавой у пясок. Яго зад у брудных баваўняных штанах хістаўся ў паветры з боку ў бок. У іншых абставінах – якім, да прыкладу, не папярэднічаў б гэты жудасны глухі гук – такая пастава выглядала б камічнай, годнай таго, каб яе злавілі на пленку: «Рацыянальны Рычард вар'яцее на пляжы». Але тут камізму і не пахла. Пальцы Рычарда паволі расьцяліся... і Талісман пракаціўся тры фута па крыху нахіленым пяску, перш чым спыніўся, адлюстроўваючы неба і аблокі: не паверхняй, а мякка святлівым нутром.
  
  – Рычард! – крыкнуў Джэк.
  
  Морган знаходзіўся дзе-то ззаду, але Джэк зусім пра яго забыўся. Уся упэўненасць сышла, пакінула яго ў той момант, калі гэтая нага ў светла-карычневай брючине шлагбаўмам вырасла з-за скалы. Яго правялі, як хлапчука на школьнай гульнявой пляцоўцы, і Рычард... Рычард...
  
  
  
  – Рыч...
  
  
  
  Рычард перакаціўся на спіну, і Джэк ўбачыў, што бледны, стомлены твар аднаго заліта крывёю. Трохкутны лоскут скуры з валасамі звісаў над вокам, нібы прадзёрты ветразь. Джэк бачыў, як валасы труцца аб шчаку Рычарда, нібы трава пясочнага колеру... а вышэй блішчаў голы чэрап.
  
  – Ён разбіўся? – спытаў Рычард, зрываючыся на крык. – Джэк, ён разбіўся, калі я ўпаў?
  
  – Усё добра, Рычы... ён...
  
  Вочы Рычарда, залітыя крывёю, вылезлі з арбіт. Ён таращился на што-то за спіной Джэка.
  
  
  
  – Джэк! Джэк! Бэры...
  
  
  
  Што-то – па адчуваннях, скураны цэгла (нага Моргана Слоута, обутая ў туфель ад Гучы з мяккай скуры) – ударыла Джэка паміж ног, дакладна па яйках. Вынік не замарудзіў сябе чакаць: Джэк паваліўся наперад, працяты самай моцнай болем, якую адчуў за ўсю сваю жыццё. Ён і ўявіць сабе не мог, што магчымая такая фізічная агонія. Ён нават не закрычаў.
  
  – Усё сапраўды добра, – паведаміў Морган Слоўт. – Праўда, не ў тваім выпадку, Джэкі-бой. Толькі
  
  не
  
  у тваім.
  
  Ён павольна набліжаўся да Джэку – павольна, таму што атрымліваў асалоду ад момантам, – мужчына, якому Джэка належным чынам так і не прадставілі. Джэк бачыў бледны твар у акне вялікай чорнай карэты – мімаходам, – твар з цёмнымі вачыма, якія нейкім чынам адчулі яго прысутнасць. Гэты мужчына – той, хто ідзе рабізной, зменлівы – сілай пракладаў сабе шлях у рэальнасць поля, на якім Джэк і Воўк казалі пра такія цуды, як «браты-па-памет» і Змены пры поўнай месяцы. Ён быў ценем у вачах Андэрса.
  
  Але да гэтага моманту я ніколі не бачыў Моргана з Орриса, падумаў Джэк. Ён застаўся Джэкам – Джэкам ў вылинявших, брудных баваўняных штанах, якія звычайна носяць азіяцкія чорнапрацоўныя, і сандалях з сырамятны скуры, – але не Джэйсанам. Яго промежность віскатала ад болю.
  
  У дзесяці ярдаў ляжаў Талісман, мякка светившийся на чорным пяску. Рычарда не было, аднак Джэк гэта зразумеў крыху пазней.
  
  Цёмна-сіні плашч Моргана схватывала на шыі сярэбраная спражка. Штаны былі з той жа тонкай воўны, што і ў Моргана Слоута, але гэты Морган заправіў іх у чорныя боты.
  
  Гэты Морган накульгваў, яго дэфармаваныя нага пакідала ў пяску шэраг палос. Сярэбраная спражка вольна гайдалася пры руху, і Джэк зразумеў, што яна ніяк не звязаная з плашчом, які стягивался звычайным шнурком. Серебряная штуковіна больш нагадвала падвеску. На імгненне Джэк падумаў, што гэта мініяцюрная клюшка для гольфа, штучка, якую жанчына можа зняць з бранзалета-кудменя і насіць на шыі забавы дзеля. Але калі Морган наблізіўся, хлопчык заўважыў, што для клюшкі яна занадта тонкая і заканчваецца не гакам – роўным зрэзам.
  
  Як лучемет.
  
  
  
  – Так, мой хлопчык, ты выглядаеш не вельмі, – паківаў галавой Морган з Орриса. Падышоў да ляжаў Джэку, які стагнаў, трымаючыся рукамі за промежность, падцягнуўшы ногі да грудзей. Нахіліўся наперад, упёршы рукі ў калені, і ўгледзеўся ў Джэка, як чалавек, разглядывающий зверушку, якую пераехаў яго аўтамабіль. Не выклікае асаблівай цікавасці звярка, накшталт сурка або вавёркі. – Зусім нядобра.
  
  Морган нахіліўся яшчэ бліжэй.
  
  – Ты ператварыўся для мяне ў праблему. – Бліжэй. – Нанёс немалы шкоду. Але ў рэшце рэшт...
  
  – Я думаю, што паміраю, – прашаптаў Джэк.
  
  – Яшчэ няма. О, я ведаю, што ты цяпер адчуваеш, але павер мне, ты яшчэ не паміраеш. Аднак хвілін праз пяць ці каля таго сітуацыя зменіцца.
  
  – Не... праўда... ўнутры... усё... – прастагнаў Джэк. – Нахіліцеся... я хачу сказаць... папрасіць... вымаліць...
  
  Цёмныя вочы Моргана бліснулі на бледным твары. Верагодна, ён прадставіў сабе молящего Джэка. І нахіліўся яшчэ ніжэй, яго твар амаль ушчыльную наблізілася да твару Джэка. Боль прымусіла Джэка прыціснуць ногі да грудзей. Цяпер жа ён рэзка выпрастаў іх. Наперад і ўверх. На імгненне яму здалося, быццам іржавае лязо, працяўшы геніталіі, ўпіваецца ў ніз жывата, але гук сандаляў, б'юць па твары Моргана, расплющивающих вусны і згортваць набок нос, з лішкам кампенсаваў боль.
  
  Морган з Орриса адляцеў назад, зароўшы ад болю і здзіўлення, полы плашча падняліся, як крылы вялікі лятучай мышы.
  
  Джэк падняўся. На імгненне ўбачыў чорны замак, чые памеры, падобна, нашмат перавышалі памеры «Эджинкорта», а потым хутка-хутка патупаў міма які ляжаў без свядомасці (ці мёртвага!) Паркуса. Ён спяшаўся да Талісманам, мірна светившемуся на пяску, і па шляху да яго
  
  скокнуў назад
  
  у Амерыку.
  
  – Ах ты, вырадак! – праравеў Морган Слоўт. – Маленькі гідкі вырадак! Мой твар, мой твар, ты разбіў мне твар!
  
  Нешта зашыпела, тут жа запахла азонам. Яркая сіне-белая маланка праляцела каля правай рукі Джэка і тырчала ў пясок, ператварыўшы яго ў шкло.
  
  А потым ён схапіў Талісман: ён зноў трымаў яго ў руках! Рвущая, пульсуючая боль у пахвіны адразу ж пачала сціхаць. Джэк павярнуўся да Морганаў, сціскаючы шкляны шар у паднятых руках.
  
  Кроў лілася з падранай вусны Моргана, і адну руку ён прыціскаў да шчакі: Джэк спадзяваўся, што яму ўдалося выбіць некалькі зубоў. У другой руцэ, выцягнутай ў бок Джэка, Слоўт стискивал падобную на ключ штучку, якая толькі што кальнула маланкай, вонзившейся ў пясок побач з хлопчыкам.
  
  Джэк ступіў у бок, трымаючы рукі перад сабой. Талісман пераліваўся, нібы машына па вытворчасці вясёлак. Шкляны шар, падобна, адчуваў блізкасць Слоута, таму што раптам загудзела. Гудзенне гэта Джэк не столькі пачуў, колькі адчуў далонямі. Ўспыхнула паласа чыстага белага святла, які ішоў прама з цэнтра Талісмана. Слоўт адскочыў у бок і нацэліў ключ у галаву Джэка.
  
  Выцер кроў з ніжняй губы.
  
  – Ты мяне параніў, смярдзючы маленькі вырадак. Не думай, што гэты шкляны шар дапаможа табе. Яго будучыня нават карацей твайго.
  
  – Таму ты так баішся? – спытаў Джэк, выстаўляючы Талісман перад сабой.
  
  Слоўт сышоў у бок, нібы Талісман таксама мог страляць маланкамі. Ён не ведае, на што здольны Талісман, усвядоміў Джэк. Ён нічога пра яго не ведае, проста хоча, каб Талісман належаў яму.
  
  – Кінь яго неадкладна, – запатрабаваў Слоўт. – Пазбавіцца ад яго, маленькі ашуканец. Або я адразу ж знясу табе галаву. Кінь яго.
  
  – Ты баішся, – адказаў Джэк. – Цяпер, калі Талісман перад табой, ты баішся падысці і ўзяць яго.
  
  – Мне няма чаго падыходзіць і браць яго, – адрэзаў Слоўт. – Ты чортаў Самазванец. Кінь яго. Давай паглядзім, як ты разаб'еш яго сам, Джэкі.
  
  – Вазьмі яго, Блоут. – Джэка ахапіла дзікая злосць. Джэкі. Так называла яго маці, і ён не жадаў чуць гэтае імя слетающим з мокрых вуснаў Слоута. – Я не чорны гатэль, Блоут. Я ўсяго толькі дзіця. Няўжо ты не ў стане забраць у дзіцяці шкляны шарык? – Не выклікала сумневаў, што, пакуль Джэк трымаў у руках Талісман, сітуацыя была патавая. Цёмна-сіняя іскра, яркая, як іскры «дэманаў» Андэрса, бліснула і памерла ў цэнтры Талісмана. За ёй рушыла ўслед другая. Джэк па-ранейшаму адчуваў магутнае гудзенне, якое ідзе з глыбінь пакрытага мерыдыянамі і паралелямі шклянога шара. Узяць Талісман прызначалася яму лёсам: толькі ён і мог яго ўзяць. Талісман ведаў аб маім існаванні, з таго самага моманту, як я нарадзіўся, падумаў Джэк. Яму патрабаваўся Джэк Соер, і ніхто іншы.
  
  – Падыдзі і паспрабуй яго ўзяць.
  
  Слоўт выставіў ключ перад сабой. Оскалился. Кроў сцякала па падбародку. На яго твары адбівалася здзіўленне, а лютасцю ён нагадваў быка ў загоне, і Джэк нават усміхнуўся яму. Але потым кінуў кароткі погляд на Рычарда, і ўсмешка знікла. Асоба Рычарда заліла кроў, валасы зліпліся.
  
  – Ты мерза... – пачаў ён, але не трэба было адрываць вачэй ад Слоута. Распалены сіне-жоўты разрад ударыў у пясок ля самай яго ногі.
  
  Джэк павярнуўся да Слоуту, які зноў стрэліў. Хлопчык адскочыў, і разрад разбуральнага святла упіўся ў яго ног, падпаліўшы пясок у жоўтую вадкасць, якая, тут жа затвердев, ператварылася ў доўгую шкляную паласу.
  
  – Твой сын можа памерці, – заўважыў Джэк.
  
  – Твая маці можа памерці! – раўнуў у адказ Слоўт. – Кінь гэты чортаў шар, перш чым я знясу табе галаву. Неадкладна. Пазбавіцца ад яго.
  
  Накіраваны ў галаву Джэка ключ сышоў у бок. Вочы Слоута бліснулі, а потым ён ускінуў руку з ключом да неба. Доўгі прамень святла вырваўся з кулака Моргана, па меры ўздыму пашыраючыся. Неба пацямнела. У гэтай раптоўна ўпала на зямлю цемры свяціліся толькі Талісман і твар Моргана Слоута, апошні – таму што яго асвятляў першы. Джэк здагадаўся, што і яго твар таксама свеціцца адлюстраваным ззяннем Талісмана. І як толькі ён выставіў Талісман перад сабой, імкнучыся дамагчыся невядома чаго – прымусіць Слоута кінуць ключ, раззлаваць яго, паказаць яму, што ён бяссільны, – высветлілася, што аб здольнасцях свайго суперніка Джэк ведаў далёка не ўсе. З цёмнага неба пасыпаліся буйныя сняжынкі. Слоўт знік за снежнай заслонай. Джэк пачуў ягоны злосны смех.
  
  4
  
  Яна выбралася з ложка і падышла да акна. Паглядзела на пустынны снежаньскі бераг, асветлены адзіным ліхтаром на набярэжнай. Раптам на падваконнік за акном вёскі чайка. З яе дзюбы тырчаў кавалачак храстка, і ў гэты момант Лілі падумала пра Слоуте. Чайка нагадвала Слоута.
  
  Спачатку Лілі адскочыла, потым вярнулася да акна. Яе разбірала недарэчная злосць. Чайка не магла выглядаць як Слоўт, і чайка не магла пракрасціся на яе тэрыторыю... усё было як-то няправільна. Лілі забарабаніў пальцамі па халодным шкле. Птушка развінула крылы, але не паляцела. І Лілі ўлавіла думка, якая ішла з халоднага розуму чайкі, ясную і выразную, нібы перададзеную па радыё:
  
  
  
  Джэк памірае, Лілі... Джэк умира-а-а-а-а-а...
  
  
  
  Чайка нахіліла галаву наперад. Пастукала дзюбай па шкле, як змрочны крумкач Па.
  
  
  
  Умира-а-а-а-а-а...
  
  
  
  – НЯМА! – крыкнула Лілі. – ПАЙШОЎ НА ФІГ, СЛОЎТ! – На гэты раз яна не проста забарабаніў па шкле, а прабіла яго кулаком. Чайка з віскам адскочыла і ледзь не звалілася каменем на зямлю. Ледзяное паветра уварваўся ў нумар.
  
  Кроў капала з рукі Лілі... няма, няма і няма, не проста капала. Лілася. Яна моцна парэзаць ў двух месцах. Лілі выцягнула аскепкі шкла з краю далоні, потым выцерла руку пра начную кашулю.
  
  – І НЕ ДУМАЙ ПРА ГЭТА, ЧУЕШ, СКАЦІНА? – крыкнула яна птушцы, якая працягвала неспакойна кружыць над садамі. І заплакала. – А цяпер пакінь яго ў спакоі! Пакінь яго ў спакоі! ПАКІНЬ МАЙГО СЫНА Ў СПАКОІ!
  
  Яна ўся перепачкалась ў крыві. Холад цадзілася скрозь прабітае акно. Лілі бачыла, як першыя сняжынкі падаюць з неба, кружачыся ў белым святле ліхтара.
  
  5
  
  – Беражыся, Джэкі.
  
  Ціхенька. Злева.
  
  Джэк разгарнуўся на голас, трымаючы Талісман перад сабой. Як ліхтар. Прамень святла упёрся ў белую заслону падальнага снегу.
  
  І больш нічога. Цемра... снег... шум акіяна.
  
  – Не туды глядзіш, Джэкі.
  
  Ён разгарнуўся направа, ногі заскользили на снезе. Бліжэй. Морган ўсё бліжэй.
  
  Джэк падняў Талісман над галавой.
  
  – Падыдзі і вазьмі яго, Блоут!
  
  – У цябе няма ні адзінага шанцу, Джэк. Я магу разабрацца з табой у любы момант.
  
  За спіной... і яшчэ бліжэй. Джэк падняў палымяны Талісман, але Слоута не ўбачыў. Снег біў у твар. Хлопчык удыхнуў яго і закашляўся ад холаду.
  
  Смех Слоута пачуўся прама перад ім.
  
  Джэк адхіснуўся і ледзь не ўпаў, наткнуўшыся на Снід.
  
  – Ку-ку, Джэкі!
  
  З цемры злева высунулася рука і тузанула Джэка за вуха. Ён павярнуўся з гулка трапяткім сэрцам, вытарашчанымі вачыма. Нага рушыў, і Джэк ўпаў на адно калена.
  
  Дзе-то побач хрыпла застагнаў Рычард.
  
  Над галавой, у змроку, які нейкім чынам наслаў на зямлю Слоўт, пачуліся грымоты.
  
  – Кінь яго мне! – дражніў Джэка Слоўт, выскокваючы з снежнай бурлівай цемры. Ён пстрыкаў пальцамі правай рукі, а левай тыкаў у Джэка ключом. У яго нервовых, дерганых рухах быў нейкі рытм. Джэк падумаў, што Слоўт падобны на лацінаамерыканскага кіраўніка аркестра даўно якія пайшлі дзён, магчыма, Хаўера Кугата. – Давай, кінь яго ў мяне! Стралковы цір, Джэк! Мішэнь! Вялікі стары дзядзька Морган! Што скажаш, Джэк? Давай! Кінь шар і выйграй ляльку Кьюпи!
  
  І Джэк выявіў, што апусціў Талісман да правага пляча, верагодна, з тым, каб так і зрабіць. Ён цябе палохае, стараецца нагнаць на цябе страху, каб ты страціў галаву, каб...
  
  Слоўт растварыўся ў цемры. Снег па-ранейшаму хвастаў Джэка па твары.
  
  Ён нервова круціў галавой, але не бачыў Слоута. Можа, ён сышоў. Можа...
  
  – Як ты, Джэкі?
  
  Няма. Ён па-ранейшаму тут. Дзе-то. Злева.
  
  – Я смяяўся, калі памёр твой дарагі татачка, Джэкі. Я смяяўся яму ў твар. Калі яго матор спыніўся, я адчуў...
  
  Голас завибрировал, на імгненне верш. Зноў загучаў. Справа. Джэк разгарнуўся ў той бок, не разумеючы, што адбываецца, з нарастаючым жахам.
  
  – ...што маё сэрца лётае, як птушка ў вышыні. Лётае вось так, Джэкі-бой.
  
  З цемры вылецеў камень. Нацэлены не ў Джэка, а ў шкляны шар. Джэк адхіліўся. І ўбачыў у цемры Слоута. На кароткае імгненне.
  
  Паўза... потым Слоўт вярнуўся, з новай песняй.
  
  – Я трахал тваю мамулю, Джэкі, – паведаміў голас з-за спіны. Гарачая тоўстая рука схапіла Джэка за зад.
  
  Джэк развярнуўся і зноў ледзь не ўпаў, на гэты раз спатыкнуўшыся аб Рычарда. Слёзы – гарачыя, пякучыя, лютыя – пацяклі з вачэй. Джэк ненавідзеў іх, але яны пацяклі, і нішто ў свеце не магло іх утрымаць. Вецер роў, як цмок ў аэрадынамічнай трубе. Магія ў цябе, казаў Снід. Дзе ж яна, дзе, дзе?
  
  – Не кажы так пра маю маці!
  
  – І часта, – самаздаволена дадаў Слоўт.
  
  Справа. Тоўсты танцуючы ў цемры сілуэт.
  
  – Трахал па яе запрашэнні, Джэкі!
  
  За спіной! Блізка!
  
  Джэк разгарнуўся. Падняў Талісман. Той шуганула белым промнем. Слоўт выскачыў з светлавога плямы, але Джэк паспеў заўважыць грымасу болю і злосці на яго твары. Святло закрануў Слоута і апёк яго.
  
  
  
  Не звяртай увагі на тое, што ён кажа; гэта хлусня, і ты гэта ведаеш. Але як ён гэта робіць? Навучыўся чревовещанию? Няма... ён – індзейцы ў ночы, сціскальныя кольца вакол чароды калёс. Як ён гэта робіць?
  
  
  
  – На гэты раз ты прижег мне вусы, Джэкі. – Слоўт даволі хохотнул. Быццам бы ён задыхаўся, але зусім ледзь-ледзь. Амаль непрыкметна. А Джэк дыхаў, як сабака ў гарачы летні дзень, яго вочы ліхаманкава кідаліся, вышукваючы Слоута ў засыпанай снегам цемры. – Але я не трымаю на цябе зла, Джэкі. Так што там далей? Аб чым мы гаварылі? Ах так, пра тваю маці...
  
  Голас завибрировал... на імгненне верш... а потым камень вылецеў з цемры справа і трапіў Джэку ў скронь. Ён разгарнуўся, але Слоўт зноў знік, растварыўшыся ў снежнай сцяне.
  
  – Яна мяне абвівала доўгімі нагамі і сціскала іх. Пакуль я не маліў аб літасці! – паведаміў Слоўт спіне Джэка. І тут жа справа данеслася: – Аб-Аб-Аб-Аб-Аб-Аб-Аб!
  
  
  
  Не дазваляй яму вывесці цябе з раўнавагі не заводись не...
  
  Але Джэк нічога не мог з сабой парабіць. Гэты гідкі чалавек казаў пра яго маці – яго маці!
  
  – Спыні! Затыкніся!
  
  Цяпер Слоўт знаходзіўся прама перад ім, так блізка, што Джэк павінен быў выразна бачыць яго, нягледзячы на снег, – але бачыў толькі слабую рабізна, нібы твар пад вадой у ночы. Яшчэ адзін камень вылецеў з цемры і трапіў Джэку ў патыліцу. Яго кінула наперад, і ён зноў ледзь не ўпаў, наткнуўшыся на Рычарда... а сам Рычард хутка знікаў пад снежным покрывам.
  
  Затым Джэк ўбачыў зоркі... і зразумеў, у чым справа.
  
  
  
  Слоўт скача! Скача... перамяшчаецца... скача назад!
  
  
  
  Джэк пачаў няўпэўнена паварочвацца, апісаў поўны круг, як чалавек, супрацьлеглы сотні ворагаў. Маланка бліснула ў цемры вузкім зеленавата-сінім прамянём. Ён працягнуў да яе Талісман у надзеі, што маланка, отразившись, ударыць у Слоута. Занадта позна. Маланка згасла.
  
  
  
  Тады чаму я не бачу яго там? Там, у Далінах?
  
  
  
  Адказ успыхнуў у галаве Джэка... і, нібы адчуўшы гэта, Талісман выкінуў прамень асляпляльна белага святла, які разрэзаў снежную заслону, як пражэктар лакаматыва.
  
  
  
  Я не бачу яго там, не рэагую на яго там, таму што мяне там НЯМА! Джэйсан сышоў... а я ад прыроды адзіночка! Слоўт скача на бераг, дзе няма нікога, акрамя Моргана з Орриса і мёртвага або паміраючага чалавека па імя Паркус... Рычарда там таксама няма. Таму што сын Моргана з Орриса, Раштон, даўно памёр, і Рычард – таксама адзіночка! Калі я скокнуў туды крыху раней, Талісман быў там... але не Рычард! Морган скача... перамяшчаецца... скача зноў... спрабуе да смерці напалохаць мяне...
  
  – Хо-хо! Джэкі-бой!
  
  
  
  Злева.
  
  
  
  – Вось ён я!
  
  
  
  Справа.
  
  Але Джэк больш не слухаў. Ён ўзіраўся ў Талісман, чакаючы новай ўспышкі. Самай важнай ўспышкі ў яго жыцці.
  
  Ззаду. У наступны раз голас пачуецца ззаду.
  
  Талісман успыхнуў, нібы магутная лямпа ў снезе.
  
  Джэк развярнуўся... і, разгортваючыся, скокнуў у Даліны, у яркі сонечны святло. І вядома ж, не здзівіўся, убачыўшы перад сабой Моргана з Орриса ва ўсёй яго красе. У першае імгненне той і не зразумеў, што Джэк разгадаў яго трук: працягваў кульгаць па крузе, каб апынуцца за спіной Джэка, скокнуўшы назад у Амерыку. З твару Моргана з Орриса не схадзіла злая ўсмешка маленькага хлопчыка, які чыніць нейкую гадасць. Плашч лунаў за спінай. Левую нагу ён подволакивал, і Джэк бачыў пакінутыя ёю сляды, якія ўтваралі замкнёны круг. Тут Морган хадзіў па крузе і то і справа вяртаўся ў Амерыку, абражаючы маці Джэка, кідаючы ў яго камяні.
  
  Джэк крыкнуў:
  
  
  
  – Я ЦЯБЕ БАЧУ!
  
  
  
  Ва ўсю глотку.
  
  Морган пачаў узрушана азірацца, адна яго рука самкнуўся на срэбнай трубцы.
  
  – БАЧУ ЦЯБЕ! – паўтарыў Джэк. – Хочаш зрабіць яшчэ гурток, Блоут?
  
  Морган з Орриса накіраваў на яго трубку, у імгненне вока здзіўленне зляцела з яго твару, саступіўшы месца ўсведамлення таго, што такой удалай сітуацыяй грэх не скарыстацца. Вочы ператварыліся ў шчылінкі. І Джэк ледзь не скочыў у Амерыку ў той самы момант, калі Морган з Орриса, прыжмурыўшыся, глядзеў на яго па-над смяротнай срэбнай трубкі. Гэта рашэнне забіла б Джэка. Але за секунду да таго, як разважлівасць, або паніка прымусілі яго ў літаральным сэнсе кінуцца пад які імчыць грузавік, інтуіцыя, подсказавшая Джэку, што Морган скача паміж светамі, зноў яго выратавала. Джэк зразумеў, якімі метадамі карыстаецца супернік. І застаўся на месцы, затрымаўшы дыханне. Калі б Морган хоць на крыху менш ганарыўся сваей выдасканаленасцю, у гэты самы момант ён мог бы забіць Джэка Соера, да чаго так імкнуўся.
  
  Але замест гэтага, як Джэк і меркаваў, Морган пакінуў Даліны. Джэк ўдыхнуў. Нерухомую цела Снід (цела Паркуса, паправіўся ён) ляжала побач. Талісман успыхнуў. Джэк выдыхнуў і скокнуў назад.
  
  Новая палоска шкла з'явілася на пляжы Пойнт-Венути, заблішчала, адлюстроўваючы яркі белы свет Талісмана.
  
  – Не трапіў, так? – прашаптаў з цемры Морган Слоўт. Снег падаў на Джэка, вецер леденил канечнасці, горла, лоб. Твар Слоута завісла перад ім, са знаёмымі глыбокімі маршчынамі на лбе, з раскрытым акрываўленым ротам. Пад густа падальным снегам ён працягваў руку з ключом да Джэку, на карычневым рукаве фармаваўся снежны хрыбет. Джэк заўважыў чорную струменьчык крыві, сбегавшую з левай ноздры несообразно маленькага носа. Вочы Слоута, налітыя крывёю ад болю, свяціліся ў цёмным паветры.
  
  6
  
  Рычард Слоўт адкрыў вочы, не разумеючы, што адбываецца. Ўсё цела, кожная яго клетачка, закоченела. Спачатку, зусім абыякава, ён падумаў, што памёр. Магчыма, зваліўся з стромкіх, нязручных прыступак, якія вялі на галоўную трыбуну стадыёна школы Тэйера. Пасля чаго замёрз і памёр, так што з ім больш нічога не можа здарыцца. На секунду адчуў ён бязмерная, усёпаглынальнае палёгку.
  
  Але тут галаву працяў боль, і ён адчуў, як цёплая кроў цячэ па халоднай руцэ: з гэтага вынікала, што Рычард Ллевеллин Слоўт зусім не мёртвы і ранейшае меркаванне памылкова. Ён усяго толькі ператварыўся ў параненае, пакутуе істота. Яму здавалася, што яго зрэзала верхавіну, як нажом. Ён паняцця не меў, дзе знаходзіцца. Адчуваў толькі холад. Вочы на імгненне сфакусаваліся і падказалі Рычарду, што ён ляжыць у снезе. Прыйшла зіма. І снег працягваў падаць на яго з неба. Потым ён пачуў голас бацькі і ўспомніў усё.
  
  Прыціскаючы руку да верхавіне, Рычард вельмі павольна павярнуў галаву, каб паглядзець у той бок, адкуль чуўся бацькаў голас.
  
  Джэк Соер трымаў у руках Талісман: гэта Рычард разгледзеў перш за ўсё. Талісман не разбіўся. Частка палягчэння, якое Рычард адчуў, падумаўшы, што мёртвы, вярнулася. Нават без акуляраў ён бачыў, што Джэк па-ранейшаму выглядае непераможным і непахісным, і ў яго душа заспявала. Джэк выглядаў як... як герой. Гэта дакладна. Ён выглядаў як брудны, ускудлачаны, люты юны герой; быццам бы ніякім чынам не прыдатны на ролю героя – але тым не менш герой.
  
  Джэк цяпер стаў проста Джэкам, Рычард гэта бачыў. Экстраардынарная, дадатковая складнік, уласцівая, скажам, кинозвезде, вымушанай адлюстроўваць апранутага ў лахманы дванаццацігадовага падлетка, пайшла. І таму яго гераізм вырабляў яшчэ большае ўражанне.
  
  Бацька Рычарда драпежна ўсміхаўся. Але гэта быў не яго бацька. Ад яго бацькі даўно ўжо засталася адна абалонка. Усё нутро выели зайздрасць да Філу Сойеру, прагнасць і славалюбства.
  
  – Мы можам кружыць тут вечна, – сказаў Джэк. – Я ніколі не аддам цябе Талісман, а ты ніколі не зможаш знішчыць яго гэтай сваёй штуковінай. Здавайся.
  
  Кончык ключа зрушваўся ў бок і ўніз, пакуль разам з перакошаным злосцю і прагнасцю тварам Моргана не нацэліўся на Рычарда.
  
  – Спачатку я разнясу Рычарда ў шматкі, – адказаў яго бацька. – Ты сапраўды хочаш убачыць, як твой сябрук ператвараецца ў падсмажаны бекон? Гм-м-м? Хочаш? І зразумела, я зраблю такую ж паслугу паразіту, які ляжыць побач з ім.
  
  Джэк і Слоўт абмяняліся кароткімі поглядамі. Яго бацька не жартаваў, Рычард гэта ведаў. Ён заб'е яго, калі Джэк не аддасць Талісман, а потым заб'е старога негра, Снід.
  
  – Не рабі гэтага, – здолеў прашаптаць Рычард. – Не давай яму, Джэк. Пайшлі куды далей.
  
  Джэк ледзь не звёў Рычарда з розуму, падміргнуўшы яму.
  
  – Проста кінь Талісман, – пачуў Рычард голас бацькі.
  
  І ў жаху назіраў, як Джэк разводзіць далоні рук і дазваляе Талісманам выпасці з іх.
  
  7
  
  – Джэк, няма!
  
  Джэк і не зірнуў на Рычарда. Ты не валодаеш рэччу, калі не можаш расстацца з ёй, паўтараў яму ўнутраны голас. Ты не валодаеш рэччу, калі не можаш расстацца з ёй, навошта яна чалавеку, абсалютна няма чаго, і табе не навучыцца гэтаму ў школе, ты можаш даведацца аб гэтым толькі на жыццёвым шляху, ты можаш даведацца пра гэта ад Ферда Джэнклоу, і ад Ваўка, і ад Рычарда, які ўпаў на камяні тварам уніз, нібы няўдала стартавала ракета «Тытан-2».
  
  Ты вучышся ўсім гэтым – ці паміраеш там, дзе святло ніколі не бывае чыстым.
  
  – Больш ніякіх забойстваў, – кінуў Джэк ў запоўненую снегам цемру гэтага дня на сонечным пляжы. Ён адчуваў, што зусім выматаўся: адбіўся чатырохдзённы забег па жахам. І цяпер Талісман выслізнуў з яго рук, як мяч – з рук пачаткоўца куотербека, якому трэба будзе шмат чаму навучыцца. Ён прайграў. Але пачуў голас Андэрса, таго самага Андэрса ў кілце, які апусціўся на калені перад Джэкам/Джэйсанам, і схіліў галаву, і прамовіў: «Усё зробіцца добра, усё зробіцца добра, усё вырашыцца і зробіцца добра».
  
  Талісман свяціўся, лежачы ў снезе, снег раставаў буйнымі кроплямі, і ў кожнай гуляла вясёлка, і ў той міг Джэк з ашаламляльнай яснасцю ўсвядоміў, што менавіта гэта ад яго і не патрабавалася: выпусціць з рук Талісман.
  
  – Хопіць забойстваў. Разбі яго, калі зможаш. Мне цябе шкада.
  
  Апошняя фраза канчаткова звёў з розуму Моргана Слоута. Калі б у ім заставалася хоць кропелька разважнасці, ён адшукаў бы камень пад гэтым ненатуральным снегам і разбіў Талісман... а разбіць яго не складала працы, ён ляжаў на снезе, далікатны і ўразлівы.
  
  Замест гэтага Морган нацэліў на яго ключ.
  
  І ледзьве ён гэта зрабіў, як у галаве ў яго паўсталі такія жывыя, такія ненавісныя ўспаміны пра Джэры Бледсоу і яго жонцы. Джэры Бледсоу, якога ён забіў, і Ните Бледсоу, з якой варта было б узяць прыклад Лілі Кава... Лілі, врезавшей яму па носе з такой сілай, што пацякла кроў, калі ён, п'яны, адзіны раз паспрабаваў дакрануцца да яе.
  
  
  
  Успыхнуў агонь: зялёна-сіні прамень стрэліў з адтуліны над бародкай ключа. Дацягнуўся да Талісмана, ударыў у яго, расцёкся па яго, ператварыўшы ў гарэла сонца. Усе колеры засяродзіліся ў гэты момант у Талісман... усе светы сабраліся ў ім. А потым прамень знік.
  
  Талісман праглынуў агонь, які вырваўся з ключа Моргана.
  
  Праглынуў без астатку.
  
  Цемра вярнулася. Ногі Джэка больш не трымалі цела, і ён плюхнуўся на ногі Спідзі Паркера. Спідзі што-то буркнуў і тузануўся.
  
  Рушыла ўслед двухсекундная паўза, падчас якой нічога не рухалася... а потым, раптам, агонь патокам вырваўся з Талісмана. Вочы Джэка шырока раскрыліся, нягледзячы на трывожную, предостерегающую думка,
  
  
  
  (ён аслепіць цябе, Джэк! ён...)
  
  
  
  і змяніўся ландшафт Пойнт-Венути осветился, нібы Бог усіх сусветаў нахіліўся наперад, каб зрабіць фатаграфію. Джэк ўбачыў «Эджинкорт», просевший і напаўразбураны; ўбачыў сползшие ўніз пагоркі, пераўтвораныя ў раўніну; ўбачыў які ляжыць на спіне Рычарда; убачыў ляжалага на жываце Снід, які павярнуў галаву ў бок. Спідзі ўсміхаўся.
  
  А Моргана адкінула назад. Яго окутывало мора агню, таго самага агню, што вылецеў з яго ключа, агню, які Талісман увабраў у сябе, як водсветы тэлескапічнага прыцэла карабіна Прамяністага Гарденера, а потым вярнуў з тысячекратным узмацненнем.
  
  Дзірка адкрылася паміж светамі – дзірка памерам з тунэль у Оутли, – і Джэк ўбачыў, як Слоўт, у палаючым модным карычневым касцюме, усё яшчэ сціскаючы ключ пагарэлымі да костак пальцамі, ляціць скрозь гэтую дзірку. Вочы Слоута кіпелі ў вачніцах, але заставаліся жывымі... ён разумеў, што адбываецца.
  
  І калі ён пралятаў па тунэлі-дзіркі, Джэк бачыў якія адбываліся з ім змены: плашч, падлогі якога нагадвалі лятучую мыш, ахопленую полымем, гарачыя боты, гарачыя валасы. Убачыў, як ключ становіцца мініяцюрнай трубкай-лучеметом.
  
  Убачыў... дзённай святло!
  
  8
  
  Святло ўдарыў па вачах. Джэк адкаціўся ад яго па заснежаным беразе. Галава гула. У вушах – разумовых вушах – гучаў перадсмяротны крык Моргана Слоута, якога выбілі праз усе магчымыя светы ў нябыт.
  
  – Джэк? – Рычард з цяжкасцю сеў, трымаючыся рукамі за галаву. – Джэк, што здарылася? Здаецца, я ўпаў з прыступак галоўнай трыбуны стадыёна.
  
  Спідзі заварочаўся ў снезе, і Джэк ўбачыў, што ён прыўзняўся, адштурхнуўшыся рукамі ад зямлі, і глядзіць на яго. Вочы старога былі стомленымі, але твар ачысьцілася ад язваў.
  
  – Добрая праца, Джэк. – Ён усміхнуўся. – Добрая... – Спідзі ледзь не ўпаў тварам у снег, але зноў прыўзняўся на руках, цяжка дыхаючы.
  
  Вясёлка, летуценна падумаў Джэк. Устаў на ногі, зноў упаў. Халодны снег абляпіў твар, а потым пачаў раставаць, ператвараючыся ў слёзы. Джэк падняўся на калені, зноў устаў. Перад вачыма ўспыхвалі кропкі, але ён убачыў велізарнае выпаленае пляма на снезе ў тым месцы, дзе стаяў Морган. Па форме яно нагадвала кроплю.
  
  – Вясёлка! – крыкнуў Джэк Соер і, плачучы і смеючыся, ускінуў рукі да неба. – Вясёлка! Вясёлка!
  
  З залітым слязамі тварам ён павярнуўся да Талісманам, падняў яго.
  
  Падышоў з ім да Рычарду Слоуту, які быў Раштоном; да Спідзі Паркеру, які быў самім сабой.
  
  І выгаіў іх.
  
  
  
  Вясёлка, вясёлка, вясёлка!
  
  
  
  Кіраўнік 46
  
  Яшчэ адно падарожжа
  
  1
  
  Джэк выгаіў іх, але так і не змог успомніць, што менавіта рабіў: якое-то час Талісман зіхацеў і спяваў у яго руках, і ў Джэка быццам бы засталося смутны ўспамін, што ён бачыў, як Снід і Рычарда ахутала ззянне і яны нібы купаліся ў святле. Гэта ўсё, што засталося ў яго ў памяці.
  
  А ў канцы каштоўны святло ў Талісман пачаў згасаць... згасаць... і загас.
  
  Падумаўшы пра маці, Джэк, выдаў хрыплы, адчайны крык.
  
  Спідзі проковылял па тающему снезе і абняў Джэка за плечы.
  
  – Святло вернецца, Вандроўнік Джэк. – Ён усміхаўся, але выглядаў нашмат больш стомленым, чым Джэк. Спідзі вылечыўся... аднак яму па-ранейшаму было дрэнна. Гэты свет забівае яго, падумаў Джэк. Па крайняй меры забівае ў ім Спідзі Паркера. Талісман выгаіў яго... але ён усё роўна памірае.
  
  – Ты зрабіў для яго ўсё, што мог, – працягнуў Снід, – і, будзь упэўнены, ён зробіць усё для цябе. Хвалявацца не аб чым. Падыдзі сюды, Джэк. Падыдзі да таго месца, дзе ляжыць твой сябар.
  
  Джэк падышоў. Рычард спаў у тающем снезе. Жудасны лоскут скуры знік, на галаве застаўся толькі белы шнар, які потым так і не зарос валасамі.
  
  – Вазьмі яго за руку.
  
  – Навошта? З якой нагоды?
  
  – Мы збіраемся скокнуць.
  
  Джэк запытальна паглядзеў на Снід, але той не збіраўся нічога тлумачыць. Проста кіўнуў, як бы кажучы: Так, ты правільна пачуў мае словы.
  
  Што ж, падумаў Джэк, да гэтага моманту я яму давяраў...
  
  Ён нахіліўся і ўзяў Рычарда за руку. Спідзі узяў Джэка за другую руку.
  
  Без усякага намаганні усе трое пакінулі гэты свет.
  
  2
  
  Джэк так і меркаваў: побач з ім на чорным пяску, ўзорыстай слядамі кульгавы ногі Моргана з Орриса, стаяў чалавек, які выглядаў моцным, і моцным, і здаровым.
  
  Джэк з глыбокай павагай – але і з некаторай няёмкасцю – глядзеў на гэтага незнаёмца, які, мабыць, хай і з нацяжкай, мог сысці за малодшага брата Спідзі Паркера.
  
  – Спідзі... я хачу сказаць, містэр Паркус... што вы...
  
  – Хлопчыкі, вам трэба адпачыць, – адказаў Паркус. – Цябе – так дакладна, а другому маладому сквайру – тым больш. Ён падышоў да смерці зусім блізка... але я не думаю, што ён з тых, хто гатовы ў гэтым прызнацца нават сабе.
  
  – Так, – кіўнуў Джэк. – У гэтым вы маеце рацыю.
  
  – Яму лепш адпачыць там. – Паркус падняў Рычарда на рукі і рушыў далей ад вады і ад чорнага замка. Джэк паплёўся следам. Спачатку ён з усіх сіл спрабаваў трымацца побач з Паркусом, але амаль адразу пачаў адставаць. Ён задыхаўся, ногі сталі ватнымі. І галава жудасна разбалелася – верагодна, у адказ на жахлівае напружанне фінальнай сутычкі. Шокавы пахмелле, падумаў Джэк.
  
  – Чаму... куды... – Вось і ўсё, што ён здолеў выдыхнуць, прыціскаючы да грудзей Талісман. Шар больш не свяціўся, грязноватая цёмная паверхня не выклікала ні найменшага цікавасці.
  
  – Трэба трохі адысці ад гэтага месца, – адказаў Паркус. – Ты і твой сябар не захочаце адпачываць там, дзе быў ён, праўда?
  
  І Джэк, пры ўсёй сваёй стомленасці, згодна кіўнуў.
  
  Паркус азірнуўся, з сумам паглядзеў на Джэка.
  
  – Тут усё іншымі яго злосцю і тваім светам, Джэк. Для мяне абодва гэтыя паху аднолькава непрыемныя.
  
  І рушыў далей з Рычардам на руках.
  
  3
  
  У сарака ярдаў ад таго пятачка на пляжы, дзе кружыў Морган з Орриса, Паркус спыніўся. Пясок прыкметна пасвятлеў у твары, ды і стаў шэрым. Паркус асцярожна паклаў Рычарда. Джэк таксама расцягнуўся на цёплым, чароўна цёплым пяску. Ніякага снегу.
  
  Паркус сеў побач з Джэкам, скрыжаваўшы ногі.
  
  – Цяпер вы паспіце. Магчыма, прачнецеся толькі заўтра. Тут вас ніхто не патрывожыць. Паглядзі.
  
  Паркус абвёў рукой тэрыторыю, на якой у Амерыцы размяшчаўся Пойнт-Венути. Перш за ўсё Джэк звярнуў увагу на чорны замак, частка якога абрынулася і разляцелася ў бакі, нібы пасля магутнага выбуху. Цяпер замак не рабіў ні найменшага ўражанні. Ішла ад яго пагрозу выпалілі, схаванае скарб забралі. Складзеныя ў нейкім парадку камяні – нічога больш.
  
  Джэк заўважыў, што тут землятрус апынулася не гэтак разбуральным... ды і што яно магло тут знішчыць? Ён убачыў некалькі разваленых хацін з плаўніка ды пабітыя карэты, якія маглі быць – а маглі і не быць – «кадиллаками» у Амерыцы. Дзе-нідзе валяліся калматыя цела.
  
  – Тыя, што засталіся ў жывых ужо ўцяклі, – растлумачыў Паркус. – Яны ведаюць, што адбылося, ведаюць, што Морган з Орриса мёртвы, і не даставяць вам ніякіх клопатаў. Зло, што жылі тут, сышло. Ты гэта ведаеш? Адчуваеш?
  
  – Так, – прашаптаў Джэк. – Але... містэр Паркус... вы не... не... не...
  
  – Сыходжу? Так. Вельмі хутка. Ты і твой сябар цяпер добра выспіцеся, але спачатку нам трэба пагаварыць. Часу гэта шмат не зойме, таму я хачу, каб ты пастараўся і адарваў падбародак ад грудзей, хоць бы на час.
  
  Не без намаганні Джэк ускінуў галаву і цалкам – ну ці амаль – раскрыў вочы. Паркус кіўнуў.
  
  – Калі вы прачнецеся, ідзіце на ўсход... але не скачыце! Якое-то час заставайцеся тут, у Далінах. На вашай баку цяпер занадта шмат мітусні: выратавальныя каманды, рэпарцёры, Джэйсан ведае хто яшчэ. Па крайняй меры снег паспее растаць, перш чым хто-небудзь убачыць яго, за выключэннем некалькіх чалавек, якіх палічаць вар'ятамі...
  
  – Чаму вы павінны сысці?
  
  – Таму што ёсць справы, Джэк. Шмат працы. Навіна аб смерці Моргана ўжо прасоўваецца на ўсход. Прасоўваецца хутка. Цяпер я отстаю ад навін, а павінен апярэджваць іх. Я хачу вярнуцца ў Памежжы... і на ўсход... да таго, як мноства дрэнных хлопцаў паспее перабрацца ў іншыя месцы. – Ён паглядзеў на акіян, яго халодныя шэрыя вочы нагадвалі граніт. – Калі прыйдзе кошт, людзям давядзецца заплаціць. Морган сышоў, а даўгі засталіся.
  
  – Вы тут накшталт паліцэйскага?
  
  Паркус кіўнуў.
  
  – Мяне можна назваць вярхоўным суддзёй і галоўным каралеўскім катам у адным твары. – Ён паклаў моцную цёплую руку на галаву Джэка. – Там я ўсяго толькі чалавек, які вандруе з месца на месца, дзе-то працуе, дзе-то перабірае струны. І іншы раз, павер, такое жыццё мне падабаецца значна больш.
  
  Ён зноў усміхнуўся, стаўшы вылітым Снід.
  
  – І ты час ад часу будзеш сустракаць гэтага хлопца, Джэкі. Так, час ад часу, то ў адным месцы, то ў іншым. У гандлёвым цэнтры, можа, у парку.
  
  Ён падміргнуў Джэку.
  
  – Але Спідзі... нездаровы, – сказаў Джэк. – Я не ведаю дакладна, што з ім не так, але Талісман не можа гэта выправіць.
  
  – Спідзі стары, – адказаў Паркус. – Мы аднаго ўзросту, але ў тваім свеце ён старэў хутчэй, чым я. Тым не менш яшчэ некалькі гадоў ён працягне. Можа, і значна даўжэй. Так што не сумуй, Джэк.
  
  – Вы абяцаеце? – спытаў Джэк.
  
  Паркус ўсміхнуўся.
  
  – Яй-бо.
  
  Джэк стомлена ўсміхнуўся ў адказ.
  
  – Вы з адным рушыць на ўсход. Отшагаете пяць міль. Перевалите праз гэтыя нізкія пагоркі, а за імі – раўніна, будзеце ісці ў сваё задавальненне. Шукайце вялікае дрэва – самае вялікае чортава дрэва, якое вы калі-небудзь бачылі. Калі дабярэцеся да гэтага старога дрэва, Джэк, ты возьмеш Рычарда за руку, і вы скочыце назад. Апынецеся побач з велічэзнай секвойей, у ствале якой прорублен тунэль для праезду аўтамабіляў. Гэта Сямнаццатае шашы, і яно прывядзе вас на ўскраіну маленькага гарадка ў паўночнай Каліфорніі. Ён называецца Сторивилл. Ўвойдзеце ў горад. Знойдзеце заправачную станцыю «Мабіл» побач са святлафорам.
  
  – А потым?
  
  Паркус паціснуў плячыма.
  
  – Дакладна не скажу. Хутчэй за ўсё, Джэк, ты ўбачыш там знаёмага.
  
  – Але як мы дабяромся да...
  
  – Ш-ш-ш. – І Паркус паклаў руку яму на галаву, як рабіла маці, калі ён быў
  
  
  
  (баю-бай, засынаў, Джэкі, мой у акенцы святло, твайго таткі няма, ён з'ехаў слухаць джаз, не да нас яму цяпер, баю-бай, мой Джэкі, усё ў нас добра, усё ў нас так добра, усё...)
  
  
  
  зусім маленькім. – Даволі пытанняў. Я думаю, зараз у вас з Рычардам ўсё будзе добра.
  
  Джэк лёг. Паклаў цёмны шар на згін рукі. Да яго вейкамі, здавалася, прывязалі бетонныя блокі.
  
  – Ты паказаў сябе адважным і высакародным, Джэк, – спакойна і ўрачыста вымавіў Паркус. – Мне б хацелася, каб ты быў маім сынам... і я аддаю табе гонар за тваю смеласць. І тваю веру. У многіх мірах ёсць людзі, якія ў вялікім даўгу перад табой за ўсё, што ты зрабіў. І, так ці інакш, я думаю, большасць з іх гэта адчуваюць.
  
  Джэку ўдалося ўсміхнуцца.
  
  – Пабудзьце са мной яшчэ трохі, – папрасіў ён.
  
  – Добра, – кіўнуў Паркус. – Пакуль ты не заснеш. Хвалявацца не аб чым, Джэк. Тут ніхто і нішто не прычыніць табе шкоды.
  
  – Мая мама заўсёды казала...
  
  Але сон забраў яго да сябе, перш чым ён паспеў скончыць.
  
  4
  
  І нейкім загадкавым чынам сон не адпускаў яго на наступны дзень, калі ён быццам бы прачнуўся. Можа, справа было не ў сне – ўключылася нейкая ахоўная функцыя мозгу, дзякуючы якой цягам часу замарудзілася і ява стала нагадваць сон. У якой-то момант ён і Рычард, руху якога сталі такімі ж запаволенымі і няўпэўненымі, апынуліся пад высокім дрэвам свету. Вакол іх скакалі сонечныя прамяні, якія здолелі прабіцца скрозь крону. Дзесяць дарослых мужчын, узяўшыся за рукі, не маглі абхапіць падстава ствала. Дрэва сыходзіла ў неба, масіўнае і самотнае, нагадваючы левіяфана ў лесе высокіх дрэў, ідэальны прыклад багацця Далін.
  
  Хвалявацца не аб чым, пераконваў Джэка Паркус, збіраючыся растаць у паветры, быццам Чэшырскі кот. Джэк закінуў галаву, каб зірнуць на вяршыню дрэва. Ён не да канца ўсведамляў, наколькі выматаўся эмацыйна. Памеры дрэва выклікалі толькі лёгкае здзіўленне. Джэк правёў рукой па дзіўна гладкай кары. Я забіў чалавека, які забіў майго бацьку, сказаў ён сабе. Іншы рукой сціснуў цёмны, на выгляд мёртвы шар Талісмана. Рычард таксама глядзеў на вяршыню гіганцкага дрэва, якое хмарачосам ўзвышалася над імі. Морган мёртвы, Гарденер таксама, снег на беразе да гэтага часу, напэўна, растаў. Аднак не ўвесь. Джэк адчуваў, што галава ў яго набіта тым самым снегам з пляжу. Калі-то – тысячу гадоў таму, ніяк не менш – ён думаў, што будзе віскатаць ад захаплення, хвалявання і поўнага глыбокай пашаны трымценьня, калі яму сапраўды ўдасца ўзяць у рукі Талісман. Але цяпер ён нічога такога не адчуваў. Затое ў галаве валіў снег, і ён не мог зазірнуць далей межаў інструкцыі Паркуса. Тут Джэк зразумеў, што гіганцкае дрэва яго приворожило.
  
  – Вазьмі мяне за руку, – папрасіў ён Рычарда.
  
  – Але як мы патрапім дадому? – спытаў Рычард.
  
  – Хвалявацца не аб чым, – адказаў Джэк і сціснуў пальцамі руку аднаго. Падумаеш, нябачанае дрэва. Джэк Соер пабываў у Праклятых землях, перамог чорны гатэль, паказаў сябе адважным і высакародным. І цяпер Джэк Соер – выдохшийся дванаццацігадовы падлетак, у мозгу якога валіць снег. Ён без усялякіх намаганняў вярнуўся ў свой уласны свет, і Рычард разам з ім.
  
  5
  
  Лес змяніўся: стаў цалкам і цалкам амерыканскім. Мякка шелестевшие кроны прыкметна апусціліся, ствалы дрэў сталі танчэй. Джэк яшчэ не паспеў звесці з усімі гэтымі адрозненнямі, калі ўбачыў перад сабой двухпалосную асфальтаваную дарогу. І тут рэальнасць дваццатага стагоддзя абрынулася на яго: вочы заўважылі дарогу, а вушы пачулі стракатанне невялікага рухавіка. Джэк інстынктыўна падаўся назад і пацягнуў за сабой Рычарда. У тую ж секунду міма праскочыў маленькі белы «рэно-лекар». Мінуўшы хлопчыкаў, аўтамабіль нырнуў у тунэль, прорубленный ў ствале секвоі (якая памерамі амаль удвая саступала долинскому дрэве-велікану). Але пасажыры не звярнулі ўвагі на секвоі, паглядзець на якія прыехалі з Нью-Хэмпшыр («Жыць свабодным або памерці!»). Жанчына і дзеці, якія сядзелі на заднім сядзенні, азірнуліся, утаропіўшыся на Джэка і Рычарда. Іх шырока раскрытыя раты нагадвалі чорныя пячоры. Яны толькі што ўбачылі двух падлеткаў, якія з'явіліся ля дарогі, нібы прывіды, цудоўным чынам материализовавшись з паветра. Прама-ткі капітан Кірк і містэр Спок, перанесеныя телепортирующим прамянём з зоркалёта «Энтэрпрайз».
  
  – Зможаш прайсці яшчэ трохі? – спытаў Джэк.
  
  – Вядома, – адказаў Рычард.
  
  Джэк ступіў на асфальт шашы 17 і прайшоў скрозь велізарную дзірку ў ствале секвоі.
  
  Падумаў, што, магчыма, яму ўсё гэта сніцца і ён па-ранейшаму ў Далінах, ляжыць на пяску побач з Рычардам, пад добрым поглядам Паркуса. Мая мама заўсёды казала... мая мама заўсёды казала...
  
  6
  
  Нібы праразаючы густы туман (хоць той дзень у паўночнай Каліфорніі выдаўся сухім і сонечным), Джэк Соер вывеў Рычарда Слоута з лесу секвой, і яны пакрочылі па дарозе, шедшей ледзь пад ўхіл, міма сухіх снежаньскіх лугоў.
  
  
  
  ...што самы важны чалавек на здымках любога фільма – кінааператар...
  
  
  
  Яго цела вызначана недоспало. Яго розуму патрабавалася адцягнуцца.
  
  
  
  ...што вермут губіць добры марціні...
  
  
  
  Рычард моўчкі сунуўся ззаду, паглынуты сваімі думкамі. Ішоў значна павольней, і Джэку то і справа даводзілася спыняцца на абочыне і чакаць, пакуль Рычард дагоніць яго. Да маленькага гарадка, верагодна, Сторивилла, ім трэба было прайсці яшчэ паўмілі ці крыху больш. Некалькі нізкіх белых дамоў размясціліся ўздоўж дарогі. На даху аднаго віднелася шыльда «АНТЫКВАРЫЯТ». За дамамі над пустым скрыжаваннем міргаў жоўтым святлафор. Джэк разгледзеў край шчыта-паказальніка «МАБІЛ» побач з аўтазаправачнай станцыяй. Рычард цягнуў ногі, так нізка апусціўшы галаву, што падбародак ледзь не датычылася грудзей. Калі ён наблізіўся да дожидавшемуся яго Джэку, той убачыў, што сябар плача.
  
  Джэк абняў Рычарда за плечы.
  
  – Я хачу табе сёе-тое сказаць.
  
  – Што? – На залітым слязьмі асобе Рычарда чытаўся выклік.
  
  – Я цябе люблю.
  
  Погляд Рычарда зноў вярнуўся да дарожнаму пакрыццю. Джэк не прыбіраў руку. На імгненне Рычард кінуў погляд на Джэка, кіўнуў, іх вочы сустрэліся. Усё гэта нагадвала словы, якія Джэк пару разоў чуў ад Лілі Кава Соер: «Джэкі, часам варта прамаўчаць».
  
  – Мы ўжо ў мэты, Рычы. – Джэк пачакаў, пакуль Рычард вытрэ вочы. – Думаю, хто-то павінен сустрэць нас на запраўцы «Мабіл».
  
  – Гітлер, напэўна? – Рычард прыціснуў далоні да вачэй. Праз імгненне ўзяў сябе ў рукі, і ў Сторивилл хлопчыкі ўвайшлі плячом да пляча.
  
  7
  
  У цені аўтазаправачнай станцыі стаяў «кадылак-эльдарада» з падобнай на бумеранг тэлевізійнай антэнай на вечку багажніка. Велізарны, як дом на колах, і чорны, як смерць.
  
  – Ох, Джэк, вось дзярмо-о-о, – прастагнаў Рычард і схапіў Джэка за плячо. Яго вочы шырока раскрыліся, вусны дрыжалі.
  
  Джэк адчуў, як у кроў зноў вспрыснулся адрэналін. Толькі цяпер ён не падбадзёрвала. Наадварот, пазбаўляў сілы. Гэта ўжо перабор, перабор, перабор.
  
  Сціскаючы ў руках цёмны, ні на што не прыдатны шкляны шар, у які ператварыўся Талісман, Джэк рушыў уніз па схіле да аўтазаправачнай станцыі «Мабіл».
  
  – Джэк! – адчайна ўскрыкнуў Рычард. – Што ты робіш? Гэта адзін з ІХ! Такія ж аўтамабілі былі ў Тэйере! У Пойнт-Венути!
  
  – Паркус загадаў нам прыйсці сюды, – адказаў Джэк.
  
  – Ты звар'яцеў, сябрук, – прашаптаў Рычард.
  
  – Ведаю. Але ўсё будзе добра. Ты ўбачыш. І не называй мяне дружком.
  
  Дзверцы «эльдарада» расчыніліся, падалася мускулістая нага, абцягнутая линялой джынсой. Трывога перарасла ў дзікі жах, калі Джэк ўбачыў, што мысок матацыклетнага бота акуратна зрэзаны і з дзіркі тырчаць доўгія валасатыя пальцы.
  
  Які стаяў побач Рычард піскнуў, як палявая мыш.
  
  З-за руля вылазіў Воўк, не інакш, Джэк зразумеў гэта, перш чым кіроўца павярнуўся да іх тварам. Ростам пад сем футаў, з доўгімі, косматыми, не вельмі чыстымі валасамі. У іх затрымаўся лопух. Калі ж здаравяка, нарэшце, павярнуўся, Джэк ўбачыў бляск аранжавых вачэй, і раптам жах змяніўся радасцю.
  
  Ён пабег да Ваўка, не звяртаючы ўвагі ні на запраўшчыка, які падышоў бліжэй, каб лепш разглядзець здоровяка, ні на разявак ў крамы. Валасы здзімала з ілба, патрапаныя кеды звонка плёхалі па асфальце, широченная ўсмешка ледзь не разрывала твар напалову, вочы зіхацелі, як Талісман.
  
  Камбінезоны з нагруднік: «Ошкош», коткін вожык. Круглыя акуляры без аправы, як у Джона Ленана. І шырокая добрая ўсмешка.
  
  – Воўк! – крыкнуў Джэк Соер. – Воўк, ты жывы! Воўк, ты жывы!
  
  Ён скокнуў, знаходзячыся яшчэ ў пяці футах ад Ваўка, і Воўк, усміхаючыся, лёгка і нязмушана злавіў яго.
  
  – Джэк Соер! Воўк! Вы толькі паглядзіце! Як Паркус і казаў! Я тут, у гэтым Богам поколоченном месцы, якое сьмярдзіць, нібы гаўно ў балоце, і ты таксама тут! Джэк і яго сябар! Воўк! Добра! Выдатна! Воўк!
  
  Менавіта пах падказаў Джэку, што перад ім яго не Воўк, але сваяк Ваўка... і вельмі блізкі.
  
  – Я ведаў твайго «брата-па-прыплод».
  
  Воўк па-ранейшаму трымаў падлетка ў сваіх моцных валасатых руках. Цяпер, ўгледзеўшыся ў твар, Джэк ўбачыў, што ён старэй і мудрэй яго Ваўка. Але таксама добры.
  
  – Майго брата Ваўка. – Воўк апусціў Джэка на зямлю, працягнуў руку і дакрануўся да Талісмана падушачкай пальца. На яго твары чыталася захапленне глыбокая павага. І ад дотыку ў глыбінях Талісмана з'явілася, бліснула і знікла яркая іскра. Нібы метэор.
  
  Воўк глыбока ўздыхнуў. Паглядзеў на Джэка, усміхнуўся. Джэк адказаў тым жа.
  
  Падышоў Рычард глядзеў на абодвух з здзіўленнем і трывогай.
  
  – У Далінах ёсць добрыя Ваўкі, не толькі дрэнныя... – пачаў Джэк.
  
  – Мноства добрых Ваўкоў, – перабіў яго Воўк.
  
  Ён працягнуў руку Рычарду. Той пасля секунднага вагання паціснуў яе. Ледзь пэндзаль Рычарда знікла ў валасатай ручище Ваўка, які ператварыўся ў вузкую палоску рот хлопчыка выдаў яго асцярогі: ён, безумоўна, чакаў, што з рукой адбудзецца што-то жудаснае.
  
  – Гэта «брат-па-памет» майго Ваўка. – У голасе Джэка чулася гордасць. Ён адкашляўся, не ведаючы, якімі словамі выказаць горыч страты. Прымаюць ці Ваўкі спачуванні? Або няма? – Я любіў твайго брата. Ён выратаваў мне жыццё. За выключэннем Рычарда, у мяне не было такога блізкага сябра, як ён. Мне шкада, што ён памёр.
  
  – Ён цяпер на месяцы, – адказаў брат Ваўка. – Ён вернецца. Усе сыходзіць, Джэк Соер, як месяц. Усе вяртаецца, як месяц. Пайшлі. Хачу выбрацца з гэтага смярдзючага месца.
  
  На твары Рычарда адбілася здзіўленне, але Джэк разумеў, і спачуваў: заправачную станцыю окутывал густы пах нафтапрадуктаў, які нагадваў празрысты карычняватымі саван.
  
  Воўк падышоў да «кадиллаку» і адкрыў заднюю дзверцы, як прафесійны кіроўца, кім ён, мяркуючы па ўсім, і з'яўляўся.
  
  – Джэк? – Рычард выглядаў спалоханым.
  
  – Усё нармальна, – запэўніў яго Джэк.
  
  – Але куды?..
  
  – Думаю, да маёй маці, – адказаў Джэк. – Праз усю краіну ў Аркадзя-Біч, штат Нью-Хэмпшыр. Першым класам. Наперад, Рычы.
  
  Яны падышлі да аўтамабіля. На шырокім заднім сядзенні ляжаў стары патрапаны футляр для гітары. Джэк адчуў, як затыхкала сэрца.
  
  – Снід! – Ён павярнуўся да «брату-па-памет» Ваўка. – Спідзі паедзе з намі?
  
  – Я такога не ведаю, – адказаў Воўк. – Праўда, быў у мяне дзядзька з такім мянушкай, вельмі хуткі, але потым охромел – Воўк! – і больш не мог даглядаць за статкам.
  
  Джэк паказаў на гітарны футарал:
  
  – А гэта адкуль?
  
  Воўк усміхнуўся, прадэманстраваўшы мноства вялікіх зубоў.
  
  – Паркус. Пакінуў яшчэ вось гэта. Ледзь не забыўся.
  
  Ён дастаў з задняй кішэні вельмі старую паштоўку. На ёй была захаваная карусель з вельмі знаёмымі конікамі – сярод іх Джэк ўбачыў і Шуструю Элу, і Сярэбраны Лэдзі, – але што стаялі вакол жанчыны насілі турнюры, хлапчукі – брыджы, а мужчыны з шыкоўнымі вусамі – кацялкі. Ад старасці паштоўка стала шаўкавістай на навобмацак.
  
  Джэк перавярнуў яе і спачатку прачытаў друкаваную надпіс: «КАРУСЕЛЬ У АРКАДЗЯ-БІЧ, 4 ЛІПЕНЯ 1894 г.».
  
  Потым зірнуў на два радкі, нагрымзоліў ад рукі. Пісаў Спідзі – не Паркус, – размашыста, не выконваючы правілаў, мяккім тупым алоўкам:
  
  
  
  Ты стварыў цуды, Джэк. З таго, што ў футарале, выкарыстоўвай патрэбнае табе – астатняе захавай або выкінь.
  
  
  
  Джэк сунуў паштоўку ў кішэню джынсаў і залез на задняе сядзенне «кадзілака», слізгаючы па плюшавай абіўцы. Убачыў, што адна з зашчапак старога гітарнага футарала зламаная. Адкрыў тры тыя, што засталіся.
  
  Рычард ўжо сядзеў побач з Джэкам.
  
  – Ё-маё! – выдыхнуў ён.
  
  Футляр для гітары запаўнялі двадцатидолларовые купюры.
  
  8
  
  Воўк вёз іх дадому, і хоць вельмі хутка Джэк з цяжкасцю ўспамінаў многія падзеі той восені, кожнае імгненне гэтай паездкі адбілася ў яго памяці да канца жыцця. Яны з Рычардам размясціліся на заднім сядзенні «эльдарада», а Воўк вёз іх на ўсход, і на ўсход, і на ўсход. Воўк ведаў усе дарогі, і Воўк вёз іх. Часам запускаў касеты «Криденс клируотер ривайвл» – безумоўным фаварытам была песня «Бег па джунглях», – вельмі гучна, так, што ледзь не лопаліся барабанныя перапонкі. Шмат часу праводзіў, слухаючы вецер, для чаго кнопкай перамяшчаў шкло кіроўчай дзверцы. Яго гэта зусім заварожвала.
  
  На ўсход, на ўсход, на ўсход: у світанак надыходзячага раніцы, у углубляющуюся сінь змяркання надыходзячага вечара, слухаючы спачатку Джона Фогерти, потым вецер, зноў Джона Фогерти і зноў вецер.
  
  Яны елі ў «Стакис». Яны елі ў «Бургер кінг». Яны зазірнулі ў «Кентакки фрайд чыкен». Там Джэк і Рычард ўзялі па абеду, а Воўк – «Сямейнае вядзерца», якое з'еў цалкам, дваццаць адзін кавалак, мяркуючы па гуках, разам з косткамі. Джэку адразу ж успомніўся Воўк і поп-корн. Дзе гэта было? У Мансі. На ўскраіне Мансі, у «Таун-лайн-сиксплексе». Перад тым, як яны апынуліся ў «Лучезарном доме». Ён усміхнуўся... і тут жа адчуў, як страла ўпілася ў сэрца. Джэк адвярнуўся да акна, каб Рычард не ўбачыў слёз у яго вачах.
  
  На другую ноч яны спыніліся ў Джулсбурге, штат Каларада, і Воўк падрыхтаваў ім раскошны вячэру на партатыўным мангале, які дастаў з багажніка. Яны елі на заснежаным полі пад святлом зорак, апранутыя ў цёплыя курткі, набытыя на грошы з гітарнага футарала. Метэоры прочерчивали неба, а Воўк танцаваў на снезе, як дзіця.
  
  – Я люблю гэтага хлопца, – задуменна прамовіў Рычард.
  
  – Так, я таксама. Табе б сустрэцца з яго братам.
  
  – Шкада, што не атрымалася. – І Рычард ўзяўся за ўборку, а наступная яго фраза патрэсла Джэка да глыбіні душы: – Я многае забываю, Джэк.
  
  – У якім сэнсе?
  
  – У прамым. Пасля кожнай пакінутай ззаду мілі памятаю крыху менш аб тым, што адбылося. Усё сыходзіць у туман. І я думаю... я думаю, што менавіта гэтага і хачу. Паслухай, ты ўпэўнены, што з тваёй маці ўсё ў парадку?
  
  Джэк тройчы спрабаваў датэлефанавацца да маці. Трубку на іншым канцы провада ніхто не браў. Джэк не надта перажываў з-за гэтага. Не сумняваўся, што ўсё будзе добра. Спадзяваўся на гэта. Ведаў, што яна будзе ў гатэлі, калі ён вернецца туды. Хворая... але жывая. Ён спадзяваўся.
  
  – Ды.
  
  – Чаму яна не бярэ трубку?
  
  – Слоўт як-то нахимичил з тэлефонамі, – адказаў Джэк. – Магчыма, з дапамогай персаналу «Альгамбры». Я гатовы на гэта паспрачацца. З ёй усё ў парадку. Яна хворая... але з ёй усё ў парадку. Яна там. Я гэта адчуваю.
  
  – І калі гэтая штуковіна вылечыць яе... – Рычард паморшчыўся, але потым дагаварыў да канца: – Ты па-ранейшаму... я хачу сказаць, ты па-ранейшаму думаеш, што яна дазволіць мне... ты разумееш, застацца з вамі?
  
  – Няма. – Джэк ўзяўся дапамагаць Рычарду з уборкай рэшткаў вячэры. – Яна прыкладзе ўсе сілы, каб адправіць цябе ў сіроцкі дом. Ці ў турму. Не мялі лухту, Рычард, вядома ж, ты застанешся з намі.
  
  – Ведаеш... пасля таго, што зрабіў мой бацька...
  
  – Гэта быў твой бацька, Рычард, – заўважыў Джэк. – Не ты.
  
  – І ты не станеш нагадваць мне? Ты разумееш, прымушаць корпацца ў памяці?
  
  – Не, калі ты хочаш усё забыць.
  
  – Хачу, Джэк. Сапраўды хачу.
  
  Воўк вярнуўся.
  
  – Вы гатовы, хлопцы? Воўк!
  
  – Так дакладна, – адказаў Джэк. – Паслухай, Воўк, як наконт касеты Скота Гамільтана, якую я купіў у Шайенне?
  
  – Вядома, Джэк. А потым як наконт «Криденс»?
  
  – «Бег па джунглях», праўда?
  
  – Добрая песня, Джэк! Крутая! Воўк! Богам поколоченная крутая песня!
  
  – Менавіта так, Воўк. – Джэк павярнуўся да Рычарду і закаціў вочы. Рычард адказаў тым жа і ўсміхнуўся.
  
  Наступны дзень яны ехалі па Небраска і Аёве, днём пазней мінулі закураныя руіны «Прамяністага дома». Джэк выказаў здагадку, што Воўк спецыяльна абраў гэты маршрут, таму што, магчыма, хацеў пабачыць месца, дзе памёр яго брат. Ён зноў паставіў касету «Криденс», павялічыў гучнасць да максімуму, але Джэк усё роўна пачуў яго рыданні.
  
  Час, здавалася, спынілася, і Джэк плаваў у ім, страціўшы сувязі з рэальнасцю, адчуваючы ўрачыстасць і завершанасць. Ён справіўся з даручанай яму справай.
  
  На заходзе пятага дня яны заехалі ў Новую Англію.
  
  
  
  Кіраўнік 47
  
  Вяртанне
  
  1
  
  Уся працяглая паездка з Каліфорніі да Новай Англіі, здавалася, злілася ў доўгую другую палову аднаго дня і вечар. Другую палову дня, якая ўвабрала ў сябе ўсе дні, і вечар даўжынёй у жыццё, запоўнены заходамі, і музыкай, і эмоцыямі. Вялізныя чортавы шары агню, падумаў Джэк. Ды я не ў сабе. Ён у другі раз за апошнія шэсцьдзесят хвілін – па яго прыкідках – паглядзеў на маленькі цыферблат на прыборнай панэлі і выявіў, што прайшло цэлых тры гадзіны. І было гэта ў адзін і той жа дзень? Ад «Бегу па джунглях» дрыжаў паветра, Воўк круціў галавой у такт, бесперапынна ўсміхаўся, беспамылкова знаходзячы патрэбныя дарогі, а ў заднім акне неба вялізнымі палосамі размалёўвалі колеру змяркання: пурпурны, і сіні, і дзіўны густа-чырвоны, уласцівы толькі заходящему сонца. Джэк памятаў кожную падрабязнасць гэтай доўгай паездкі, кожнае слова, кожную трапезу, кожны музычны нюанс, і Зута Сімс, і Джона Фогерти, і Ваўка, радасна вслушивающегося ў шумы паветра, – але рэальнае час у яго ў галаве сціснулася так моцна, што па шчыльнасці не саступала дыяманту. Ён спаў на мяккім заднім сядзенні і адкрываў вочы пры святле або ў цемры, пад сонцам ці пад зоркамі. Сярод іншага яго памяць выразна захавала асобы людзей – асабліва жыхароў Новай Англіі, пры ўездзе ў якую Талісман засвяціўся зноў, сігналізуючы аб вяртанні цяперашняга часу або, у выпадку Джэка Соера, часу наогул, – якія зазіралі на задняе сядзенне «эльдарада» у надзеі ўбачыць, а раптам да іх завітаў Мік Джагер або Фрэнк Сінатра: людзі на аўтастаянках; і матрос і дзяўчына з конскай фізіяноміяй ў кабрыялеце, остановившемся на святлафоры ў сонечным маленькім гарадку ў Аёве; і худы хлапчук у Агаё, які ехаў на ровары ў поўнай ахоўнай амуніцыі. Няма, сябры, гэта ўсяго толькі мы. Сон працягваў утаскивать Джэка да сябе. Аднойчы, прачнуўшыся (у Каларада? Ілінойсе?) пад грукат року (Воўк пстрыкаў пальцамі, вялікі аўтамабіль плаўна каціўся, неба было аранжавым, і пурпурным, і сінім), Джэк ўбачыў, што Рычард дзе-то знайшоў кнігу і цяпер чытае пры святле лямпачкі, умантаванай ў спінку пярэдняга сядзення. Кніга называлася «Мозг Брока». Рычард заўсёды дакладна ведаў, які гадзіну. Джэк закаціў вочы і дазволіў музыцы і нябеснай размалёўцы паглынуць яго. Яны зрабілі гэта, яны зрабілі ўсё... за выключэннем таго, што ім трэба было зрабіць у апусцелым маленькім гарадку ў Нью-Хэмпшыры.
  
  Пяць дзён ці адны доўгія, дремотные змярканне? «Бег па джунглях». Тэнар-саксафон Зума Сімс, твердящий: Вось гісторыя для цябе, табе падабаецца гэтая гісторыя? Рычард, які стаў яго братам, яго братам.
  
  Час вярнулася да Джэку, калі, на велічным заходзе пятага дня, ажыў Талісман. Оутли, падумаў Джэк на шостыя суткі. Я магу паказаць Рычарду тунэль Оутли і тое, што засталося ад «Бара Апдайка». Я магу паказаць Ваўку дарогу туды... Але яму не хацелася зноў бачыць Оутли, наведванне гэтага горада не прынесла б ні радасці, ні задавальнення. І ён аддаваў сабе справаздачу, як блізкая запаветная мэта, наколькі яны праехалі. Пакуль Джэк дрэйфаваў ў часе, Воўк ужо выехаў на шырачэнную аўтастраду 95, яны перасякалі Канэктыкут, і ад Аркадзя-Біч іх аддзялялі толькі некалькі штатаў, ад Аркадзя-Біч і парэзанай ўзбярэжжа Новай Англіі. Цяпер Джэк лічыў і мілі, і хвіліны.
  
  2
  
  У чвэрць шостай вечара дваццаць першага снежня, праз тры месяцы пасля таго, як Джэк павярнуўся тварам на захад і звязаў з ім свае надзеі, чорны «кадылак-эльдарада» павярнуў на абсыпаную жвірам пад'язную дарожку гатэля «Альгамбра», размешчанага ў горадзе Аркадзя-Біч, штат Нью-Хэмпшыр. На захадзе чырвона-аранжавы закат плаўна пераходзіў у жаўцізну... і сіняву... і каралеўскі пурпур. У атачалі гатэль садках голыя галіны колотились адзін пра аднаго пад халодным зімовым ветрам. Сярод іх, літаральна тыднем раней, яшчэ расло дрэва, якое здабывала і ела дробную жыўнасць: суркоў, птушак... яго ахвярай стаў і знясілены кот дзённага парцье. Гэта дрэва раптам памерла. Усе астатнія знаходзіліся ў звычайнай зімовай спячцы.
  
  Колы «эльдарада» шамацелі па жвіры пад'язной дарожкі. Знутры, прыглушаная таніраваным шклом, даносілася адна з песень «Криденс клируотер ривайвл». «Людзі, што ведаюць маю магію, – спяваў Джон Фогерти, – дымам запоўнілі зямлю».
  
  «Кадылак» спыніўся перад шырокай двухстворкавых дзвярыма. За ёй панавала цемра. Фары патухлі, і доўгі аўтамабіль застыў у цені. Толькі белы дымок ляніва ўздымалася над выхлапной трубой ды гарэлі аранжавыя габарытныя агні.
  
  Тут, у канцы дня; тут, на заходзе, пламенеющем ва ўсім сваім пышнасці на заходнім небасхіле.
  
  
  
  Тут:
  
  Прама тут і цяпер.
  
  3
  
  Задняе сядзенне «кадзілака» заліваў слабы, вагальны святло. Талісман мігцеў... свяціўся ледзь-ледзь, нібы памірае светлячок.
  
  Рычард павольна павярнуўся да Джэку. На яго бледным твары чытаўся спалох. Ён сціскаў кнігу Карла Сагана абедзвюма рукамі, скруціўшы яе, дакладна прачка – прасціну.
  
  Талісман Рычарда, падумаў Джэк і ўсміхнуўся.
  
  – Джэк, ты хочаш...
  
  – Не, – абарваў яго Джэк. – Чакай тут, пакуль я цябе не паклічу.
  
  Ён адкрыў заднюю дзверцы і, ужо вылазячы з салона, зірнуў на Рычарда. Маленькі і сжавшийся, з няшчасным выглядам, той сядзеў у куце, згарнуўшы кнігу ў трубачку, нібы спрабаваў выціснуць з яе ваду.
  
  Не раздумваючы, Джэк нырнуў назад у салон і пацалаваў Рычарда ў шчаку. Рычард на імгненне абняў Джэка і моцна прыціснуў да сябе. Потым адпусціў. Ні адзін з іх не вымавіў ні слова.
  
  4
  
  Джэк рушыў да лесвіцы, якая вяла да параднай дзверы... але павярнуў направа і падышоў да краю пад'язной дарожкі. За металічным агароджай абрывалася зямля, строма падаючы да пляжу. Справа чорным сілуэтам на фоне темнеющего неба прорисовывались «амерыканскія горкі» ў парку забаў «Аркадзі вясёлая краіна».
  
  Джэк паглядзеў на ўсход. Вецер, трепавший сады «Альгамбры», падхапіў валасы з яго ілба і адкінуў назад.
  
  Джэк падняў шар на выцягнутых руках, нібы збіраючыся прынесці яго ў дар акіяну.
  
  5
  
  Дваццаць першага снежня 1981 года хлопчык па імя Джэк Соер стаяў непадалёк ад таго месца, дзе вада сустракалася з зямлёй, трымаючы ў руках прадмет, які валодаў пэўнымі вартасцямі, і глядзеў на які сыходзіць у ноч Атлантычны акіян. У той дзень яму споўнілася трынаццаць гадоў, хай ён пра гэта і не памятаў, і яго адрознівала незвычайная прыгажосць. Лёгкі брыз адкідаў з высокага, чыстага лба каштанавыя, мабыць, занадта доўгія валасы. Хлопчык стаяў, думаючы пра сваю маці, пра іх нумары ў гэтым гатэлі. Ўключыць яна святло там, наверсе? Ён лічыў, што так.
  
  
  
  Джэк павярнуўся, яго вочы ярка бліснулі ў мяккім ззянні Талісмана.
  
  6
  
  Дрыготкай исхудалой рукой Лілі ощупывала сцяну ў пошуках выключальніка. Знайшла і націснула. І любы які ўбачыў яе ў гэты момант тут жа адвярнуўся б. У апошні тыдзень рак, які жыў у яе ўнутры, дадаў спрыту, нібы адчуў, яму могуць перашкодзіць давесці справу да канца. Лілі Кава важыла цяпер семдзесят восем фунтаў. Скура пажаўцела і обтягивала чэрап, нібы пергамент. Карычневыя мяшкі пад вачыма сталі мярцвяна-чорнымі, а самі вочы ліхаманкава гарэлі, але былі пустымі. Ад грудзей не засталося і следу, як і ад плоці на руках. На ягадзіцах і сцёгнах расцвілі пролежні.
  
  Гэтым бяды не вычэрпваліся. Некалькі дзён таму Лілі яшчэ і падхапіла пнеўманію.
  
  Зрэшты, з улікам яе стану заставалася толькі здзіўляцца, як яна не захварэла раней. Пнеўманія магла пачацца і пры больш сносных умовах пражывання... а Лілі трапіла ў экстрэмальныя. Гарачая вада больш не падавалася ў батарэі цэнтральнага ацяплення. Лілі не магла сказаць, з якога часу: час стала для яе гэтак жа нявызначаным і расплывістым, як і для Джэка ў «эльдарада». Ведала яна толькі адно: перасталі тапіць у той самы вечар, калі яна разбіла акно, праганяючы чайку, падобную на Слоута.
  
  З той пары «Альгамбра» ператварылася ў кінуты халадзільнік. У склеп, у якім яе неўзабаве чакала смерць.
  
  Калі ўсё гэта адбылося дзякуючы Слоуту, то ён зрабіў па-чартоўску добрую працу. З гатэля сышлі ўсе. Усе. Пакаёўкі больш не кацілі па калідорах поскрипывавшие каляскі. Не насвистывал сантэхнік. З-за рэгістрацыйнай стойкі знік парцье з падціснутыя вуснамі. Слоўт сунуў іх у кішэню і забраў з сабой.
  
  Чатырма днямі раней – калі яна не змагла знайсці ў нумары дастаткова ежы, каб здаволіць свой птушыны апетыт, – Лілі вылезла з ложку, выйшла ў калідор і павольна дабралася да ліфта. У гэтую экспедыцыю яна ўзяла з сабой крэсла, то сядаючы на яго адпачыць, звесіўшы галаву, то выкарыстоўваючы яго ў якасці ходунков. Ёй спатрэбілася сорак хвілін, каб пераадолець сорак футаў да ліфтавай шахты.
  
  Яна націскае і націскае кнопку выкліку, але кабіна не паднялася. Кнопка нават не засвяцілася.
  
  – Тваю маць, – хрыпла прамармытала Лілі і павольна прайшла яшчэ дваццаць футаў да лесвіцы.
  
  – Гэй! – крыкнула яна ўніз, а потым надоўга закашлялась, наваліўшыся на спінку крэсла.
  
  Можа, яны не пачулі майго крыку, але дакладна павінны пачуць, як я выхаркиваю тое, што яшчэ засталося ад маіх лёгкіх, падумала Лілі.
  
  Аднак ніхто не прыйшоў.
  
  Яна закрычала зноў, выклікаўшы яшчэ адзін прыступ кашлю, а потым рушыла ў зваротны шлях па калідоры, напоминавшему аўтастраду ў Небраска ў ясны дзень. Яна не наважылася спусціцца ўніз, ведаючы, што падняцца ёй ужо не атрымаецца. Ды ўнізе нікога і не было – ні ў вестыбюлі, ні ў «Сядле баранчыка», ні ў кафетэрыі, нідзе. І тэлефоны не працавалі. Ва ўсякім выпадку, у яе ў нумары тэлефон сапраўды не працаваў, і яна не чула ні аднаго званка ў гэтым старым маўзалеі. Спускацца не мела сэнсу. Дрэнная ідэя. Яна не хацела замерзнуць да смерці ў вестыбюлі.
  
  – Джэкі, – прамармытала яна, – дзе ты, чорт па...
  
  Тут Лілі зноў закашлялась, ды так моцна, што ў якой-то момант, страціўшы прытомнасць, повалилась на бок, паклаўшы на сябе гэты пачварны крэсла, і праляжала на халоднай падлозе ледзь не гадзіну. Магчыма, менавіта тады пнеўманія і перасялілася ў хутка хиреющий раён, у які ператварылася цела Лілі Кава. Прывітанне, вялікі містэр Эр! Можаце называць мяне вялікая Пэ! Я тут новенькая, але на фінішы збіраюся абагнаць вас!
  
  Якім-то чынам Лілі дабралася да свайго пакоя, потым у яе пачала падымацца тэмпература, дыханне станавілася ўсё гучней і гучней, і ў якой-то момант яе запалёны мозг вырашыў, што лёгкія – гэта два акварыума, у якіх грымяць патопленыя ланцуга. І ўсё-ткі яна трымалася... трымалася. Таму што якая-то частка яе розуму працягвала сцвярджаць – якой бы вар'яцкай ні здавалася гэтая ідэя, – што Джэк ужо вяртаецца, спяшаецца да яе з той далі, дзе пабываў.
  
  7
  
  Пачатак яе апошняга забыцця нагадвала з'яўленне ямачкі на пяску – ямачкі, якая, круцячыся, хутка становіцца варонкай. Стук патопленых ланцугоў перайшоў у доўгі сухі хрып: Х-х-х-х-х-р-р-р-р...
  
  Потым што-то вырвала Лілі з гэтай углубляющейся спіралі і накіравала на пошукі выключальніка ў халоднай цемры. Яна выбралася з ложку. У яе не магло хапіць на гэта сіл. Лекар засмяяўся б пры адной думкі пра гэта. Аднак Лілі выбралася. Двойчы ўпала, але ўсё-ткі паднялася, сціснуўшы вусны ў рашучую палоску. Пашукала крэсла, намацала, пачала прасоўвацца да акна.
  
  Лілі Кава, каралева бі-фільмаў, пайшла. Да акна набліжаўся хадзячы жах, сожранный на рак, падпалены ў ліхаманцы.
  
  Яна дабралася да акна і выглянула.
  
  – Джэк! – паспрабавала крыкнуць Лілі. З вуснаў сарваўся ледзь чутны шэпт. Яна падняла руку, паспрабавала махнуць. Ледзь
  
  
  
  (А-а-а-а-х-х-х-х...)
  
  
  
  не страціла прытомнасць. Схапілася за падваконнік.
  
  – Джэк!
  
  Раптам свеціцца шар у руках цёмнай фігуры ярка ўспыхнуў, асвятліўшы твар, і Лілі ўбачыла, што гэта яе сын. Гэта Джэк, дзякуй Богу, гэта Джэк. Джэк вярнуўся.
  
  Фігура сарвалася з месца.
  
  
  
  Джэк!
  
  
  
  Запалыя, якія паміраюць вочы ўспыхнулі. Слёзы пацяклі па жоўтым, ссохшимся шчоках.
  
  8
  
  – Мама!
  
  
  
  Джэк перасёк вестыбюль, заўважыў, што старамодны тэлефонны камутатар оплавлен і закураны, як пасля пажару, выкліканага кароткім замыканнем, і імгненна забыўся пра яго. Ён убачыў яе, і яна выглядала жахліва: сілуэт мерцвяка ў акне.
  
  
  
  – Мама!
  
  
  
  Ён узбег па лесвіцы, пераскокваючы спачатку праз дзве прыступкі, потым праз тры. Талісман у яго руках выпусьціў чырвона-ружовую выбліск і пацямнеў.
  
  
  
  – Мама!
  
  
  
  Ужо ў калідоры, вядучым да іх пакоях, ён пачуў яе голас: не звонка-грымотная ці ледзь вібруе смехам. Не, цяпер яна хрипела, як істота, переступившее парог смерці.
  
  – Джэкі?
  
  
  
  – Мама!
  
  
  
  Ён уварваўся ў пакой.
  
  9
  
  Седзячы ў прыпаркаваным ля гатэля аўтамабілі, Рычард Слоўт глядзеў уверх праз таніраванае шкло. Што рабіў тут ён, што рабіў тут Джэк? У яго балелі вочы. Ён напружваў іх, спрабуючы разглядзець верхнія паверхі ў вячэрнім змроку. Калі крыху нахіліў галаву набок, асляпляльная ўспышка вырваўся з некалькіх вокнаў, на імгненне нібы атуліўшы фасад прасцін белага святла. Рычард апусціў галаву паміж каленамі і застагнаў.
  
  10
  
  Яна ляжала на падлозе пад акном – менавіта там ён нарэшце разгледзеў яе. Змятая, нейкая шэрая ложак быў пусты, спачатку яму здалося, што і спальня, бязладзіцай нагадвала дзіцячую, таксама пустая... У Джэка ўсё пахаладзела ўнутры, словы затрымаліся ў горле. Але тут Талісман стрэліў чарговы асляпляльнаю выбліскам, і на імгненне ўсё ў пакоі стала бясколернай-белым. Яна зноў прохрипела: «Джэкі?» – і ён закрычаў у адказ: «Мама!» – убачыўшы пад акном яе, якая нагадвае памяты цукерачныя абгортку. Исхудавшую дашчэнту, з валасамі, рассыпанными па брудных дыване. Яе рукі былі як лапкі маленькага звярка, бледныя і скребущие па падлозе. «Госпадзе, мама, чорт пабяры, як жа так», – прамармытаў ён, а ў наступнае імгненне ўжо перасёк пакой, не зрабіўшы ні кроку: праплыў, проскользил па застаўленай мэбляй, застылай спальні Лілі, і імгненне гэта адбілася ў яго памяці, быццам малюнак на фотопластинке. Яе валасы на брудным дыване, яе сталі такімі тоненькімі рукі.
  
  Джэк удыхнуў густы пах хваробы, блізкай смерці. Ён не быў лекарам і паняцця не меў, што не так з целам Лілі. Ведаў толькі адно: яго маці памірала, жыццё сыходзіла праз нябачныя расколіны, і часу ў яе заставалася зусім нічога. Яна двойчы вымавіла яго імя, але, падобна, гэта вычарпала яе сілы. Плачу, ён паклаў руку на галаву страціла прытомнасць Лілі, а Талісман апусціў на падлогу.
  
  Яе валасы нібы былі поўныя пяску, галава гарэла.
  
  – Ох, мама, мама.
  
  Па-ранейшаму не бачачы твару маці, Джэк падсунуў пад яе рукі. Сцягно пад тонкай начной кашуляй раскалилось і апякала далонь. Пад другой далонню палала лапатка. На касцях не засталося плоці. На вар'яцкае, застылае імгненне Лілі быццам ператварылася ў бруднай маленькага дзіцяці, пакінутага паміраць у адзіноце. Слёзы патокам цяклі з вачэй Джэка. Ён падняў маці, як падымаюць кучу старой вопраткі. Застагнаў. Рукі Лілі бяссільна павіслі, нібы дзве саломінкі.
  
  
  
  (Рычард)
  
  
  
  Рычард адчуваў сябе... не так дрэнна ў параўнанні з Лілі, нават калі мяшком ляжаў у яго на спіне падчас спуску ў атручаны Пойнт-Венути. Скуру Рычарда пакрывалі вугры, язвы, высыпанні, і ў яго таксама паднялася тэмпература, але Джэк разумеў, што яго маці знаходзіцца ў куды больш жудасным стане, што ў такім стане ўжо і не жывуць. І тым не менш яна вымавіла яго імя.
  
  
  
  (і Рычард ледзь не памёр)
  
  
  
  Яна вымавіла яго імя. Джэк ўчапіўся за гэта. Яна дабралася да акна. Яна вымавіла яго імя. Нават уявіць сабе, што яна памрэ... немагчыма, неверагодна, амаральна. Адна рука матлялася перад ім, трысцінка, якая чакала, пакуль яе падстрэляць сярпом... заручальны пярсцёнак даўно саслізнула з пальца. Джэк плакаў і не мог спыніцца.
  
  – Усё добра, мама, – мармытаў ён, – усё добра, цяпер усё добра, усё добра.
  
  Обвисшее на яго руках цела раптам завибрировало, нібы згаджаючыся.
  
  Джэк асцярожна паклаў Лілі на ложак, і яна лёгка перакацілася на бок. Абапёрся на ложак каленам, нахіліўся над маці. Тонкія валасы ўпалі з яе твару.
  
  11
  
  Аднойчы, перад самым пачаткам падарожжа, ён адчуў сорам, калі не пазнаў маці, вырашыўшы, што гэта нейкая старая – стомленая, вымотавшаяся пажылая жанчына, якая сядзела ў чайнай. Ілюзія сышла, Лілі Кава Соер здабыла звыклы нязменны вобраз. Сапраўдная, сапраўдная Лілі Кава не магла пастарэць, заставалася вечнай бландынкай, усмешка якой зіхацела, як выкидное лязо, а твар весела пасылала усіх да чорта. Фотаздымак гэтай Лілі на рэкламным шчыце калі-то ўмацавала сэрца яе сына.
  
  Жанчына на ложку нічым не нагадвала тую акторку. Слёзы асляпілі Джэка.
  
  – Няма, няма, няма, – прамармытаў ён і правёў пальцамі па жоўтай шчакі.
  
  У яе не засталося сілаў нават для таго, каб падняць руку. Ён узяў у свае далоні яе худзенькую посеревшую пэндзаль, превратившуюся ў птушыную лапку.
  
  – Калі ласка, калі ласка, калі ласка, не... – Джэк не змог прымусіць сябе вымавіць гэтае слова.
  
  І раптоўна ўсвядоміў, як шмат здолела зрабіць гэтая иссохшая жанчына. Яна ж падышла да акна, каб паглядзець ўніз. Яго маці ведала, што ён вяртаецца. Не сумнявалася ў гэтым – і дзякуючы якой-то невядомай яму сувязі з Талісманам адчула момант яго прыезду.
  
  – Я тут, мама, – прашаптаў ён. З носа пацякло. Ён выцер яго рукавом.
  
  Толькі тут Джэк зразумеў, што дрыжыць.
  
  – Я прывёз Талісман. – У гэты момант ён шчыра ганарыўся тым, што яму ўдалося зрабіць. – Я яго прывёз.
  
  Джэк асцярожна апусціў далікатную руку на покрыва.
  
  Талісман па-ранейшаму свяціўся там, куды ён яго паклаў (вельмі асцярожна): на падлозе, побач з крэслам. Але святло гэты быў слабым, нерашучым, каламутным. Джэк вылечыў Рычарда, прокатив свеціцца шар па целе аднаго; вылечыў і Снід. Аднак тут мелася адбыцца чаго-то іншаму. Джэк гэта ведаў, але не мог сказаць, што менавіта павінен зрабіць... таму што пытанне заключаўся не ў ведах, а на веры.
  
  Ён ніколі не разбіў бы Талісман, нават для таго, каб выратаваць жыццё маці, – гэта ён разумеў выдатна.
  
  Нутро Талісмана павольна наполнялось туманнай белізной. Імпульсы зліваліся разам, ператвараючыся ў ўстойлівы святло. Джэк паклаў рукі на шар, і той стрэліў асляпляльнай сцяной святла. Вясёлка! – здавалася, казаў гэты свет. НАРЭШЦЕ!
  
  Джэк накіраваўся да ложка, Талісман асвятляў пакой ад падлогі да столі, ад сцяны да сцяны, ярка асвятляючы ложак.
  
  Як толькі Джэк падышоў ушчыльную да ложка, паверхню Талісмана пачала змяняцца пад яго пальцамі. Шкляная цвёрдасць станавілася менш гладкай, больш кіпрай. Падушачкі пальцаў цяпер вдавливались ў Талісман. Заполнявшая яго непразрыстая бель клубилась і цямнелася.
  
  У гэты момант Джэк адчуў моцнае – дакладней, лютае – пачуццё, якога і ўявіць сабе не мог у той даўні дзень, калі адправіўся на першую шпацыр па Далінах. Ён усвядоміў, што Талісман, з-за якога пралілося столькі крыві, які прынёс столькі клопатаў, нейкім непрадказальным чынам збіраецца змяніцца. Ён збіраецца змяніцца навекі, і яму, Джэку, трэба з ім расстацца. Талісман больш не будзе належаць яму. Чыстая паверхню Талісмана таксама пачала туманиться, размягчается. Цяпер Джэк нібы трымаў у руках не шкло, а нагрэтую пластмасу.
  
  Ён паспешліва сунуў зменлівы Талісман у рукі маці. І Талісман ведаў, што трэба рабіць. Менавіта дзеля гэтага моманту – і ніякага іншага – яго стварылі ў нейкай чароўнай майстэрні.
  
  Джэк не ведаў, чаго ён чакае. Ўспышкі святла? Паху лекаў? Вялікага выбуху?
  
  Нічога не адбылося. Маці працягвала паміраць у яго на вачах.
  
  – Калі ласка, – прашаптаў Джэк. – Мама... калі ласка...
  
  У яго перахапіла дыханне. У Талісман раптам бязгучна разышоўся шво – адна з вертыкальных канавак. Святло павольна палілася з яго, ахутваючы рукі маці. З туманнага нутра вспоротого, пустеющего шара выдаецца ўсё больш святла.
  
  Звонку раптам данеслася гучнае спевы птушак, якія святкуюць сваё існаванне.
  
  12
  
  Усё гэта Джэк ўспрымаў як у тумане. Затаіўшы дыханне, ён нахіліўся наперад і назіраў, як Талісман выліваецца на ложак яго маці. Воблачнае яркасць набрала сілу. Вертыкальныя і гарызантальныя палоскі зноў сталі выразнымі. Павекі маці завагаліся.
  
  – Ох, мама, – прашаптаў Джэк. – Ох...
  
  Шэра-залацісты святло працягваў выцякаць праз нечаканы шво і курэла-паўзла белаватая коўдра, падымаўся па руках маці. Яе ссохшееся твар з провалившимися шчокамі ледзь хмурылася.
  
  Джэк глыбока ўздыхнуў, сам таго не ведаючы.
  
  
  
  (Што?)
  
  (Музыка?)
  
  
  
  Шэра-залацістае воблака з глыбінь Талісмана растягивалось над целам маці, накрываючы яго напаўпразрыстай, ледзь матавай, якая рухаецца абалонкай. Джэк назіраў, як гэтая вадкая плёнка слізгае па грудзях Лілі, па яе высахлых нагах. З расчыненага шва ў Талісман разам з шэра-залацістым воблакам зыходзіў дзіўны пах, салодкі і даўкі, кветак і зямлі, добры, жыццярадасны. Пах нараджэння, падумаў Джэк, хоць ніколі не прысутнічаў пры родах. Джэк уцягнуў яго ў лёгкія і, изумляясь ўбачанаму, раптам успомніў, што ён, Джэк Соер, таксама нарадзіўся ў гэтую самую хвіліну, а потым прадставіў сабе, наўрад ці ўсведамляючы, аб чым гаворка, што шчыліну ў Талісман – похву (зразумела, ён ніколі не бачыў похвы і меў самыя зачаткавыя ўяўленні аб яго будынку). Ён глядзеў на гэтую шчыліну.
  
  І тут Джэк ўпершыню пачуў неверагодны гоман, падняты птушкамі за вокнамі, змяшаны з далёкай музыкай.
  
  
  
  (Музыкай? Што за?..)
  
  
  
  Маленькі каляровы шарык святла пранёсся перад яго вачыма і, на імгненне бліснула ў адкрытай шчыліны, знік пад затуманенай паверхняй Талісмана, нібы голуб, нырнувший у рухаецца газавае воблака. Джэк міргнуў. Шарык нагадваў... За першым рушыў услед другі, і на гэты раз Джэк паспеў разглядзець на маленькім шарыку плямы сіняга і карычневага, і зялёнага, лініі берагоў і горных хрыбтоў. Яму прыйшло ў галаву, што ў гэтым маленькім свеце стаіць застылы Джэк Соер і глядзіць уніз на яшчэ больш маленечкі каляровы шарык, а на тым маленечкім шарыку варта свой Джэк ростам з парушынку і глядзіць на свет памерам з атам. Трэці свет рушыў услед за першымі двума і, круцячыся, знік у глыбінях Талісмана.
  
  Лілі шевельнула правай рукой і застагнала.
  
  Джэк ўжо плакаў наўзрыд. Яна будзе жыць. Цяпер ён гэта ведаў. Усё спрацавала, як і казаў Снід, і Талісман вяртаў жыццё ў иссушенное, пожранное хваробай цела яго маці, забіваючы зло, якое забівала яе. Джэк нахіліўся наперад, ледзь не паддаўшыся всепоглощающему жаданні пацалаваць Талісман. Яго агарнуў пахі язміну, і гібіскуса, і свежевспаханной зямлі. Сляза ўпала з кончыка носа і бліснула зоркай у калонах святла, поднимавшихся з Талісмана. Ён убачыў чараду зорак, проплывших міма вскрытого шва, зіхоткае жоўтае сонца, акружанае чорнымі прасторамі. Музыка, здавалася, напаўняла Талісман, пакой, увесь свет. Твар жанчыны – незнаёмкі – праплыло праз выкрытыя шво. Асобы дзяцей, потым асобы іншых жанчын. Слёзы каціліся па твары Джэка, ён бачыў у Талісман твар сваёй маці, ўсьмешлівы твар каралевы дзясяткаў фільмаў. Потым убачыў ўласнае твар, плававшее сярод усіх гэтых светаў і жыццяў, спешивших да нараджэння ўнутры Талісмана, і падумаў, што зараз выбухне ад лішку пачуццяў. Ён пашыраўся. Ён дыхаў святлом. І нарэшце-то пачуў гукі здзіўлення, якія пачуліся вакол яго: вочы маці адкрыліся і заставаліся адкрытымі як мінімум дзве блаславёныя секунды...
  
  (жывыя, як птушкі, як светы ўнутры Талісмана, да яго прыйшлі гукі трамбонаў і труб, крыкі саксафонаў, галасы жаб і чарапах, і галубоў, якія спяваюць «Людзі, што ведаюць маю магію, дымам запоўнілі зямлю»; да яго прыйшлі галасы Ваўкоў, якія граюць ваўчыную музыку на месяцы. Хваля біла ў нос карабля, і рыба выпрыгивала з возера, каб стукнуцца бокам аб паверхню вады, і вясёлка накрывала зямлю, і вандроўны падлетак разбіваў кроплю сліны, каб вырашыць, у які бок ісці, і отшлепанный дзіця моршчыў твар і адкрываў рот, і аглушальны голас аркестра спяваў усім сваім вялізным сэрцам; і пакой запоўнілася дымлівым следам адзінага голасу, які ўздымаецца, і ўзнімальнага, і які ўздымаецца над гэтымі набегамі гуку. Роў магутных рухавікоў, і свіст фабрычных гудкоў, і дзе-то лопнула шына, і дзе-то выбухнула петарда, і закаханая прашаптала «яшчэ», і запішчала дзіця, і крык нарастаў, і якое-то час Джэк не ўсведамляў, што нічога не бачыць, але потым зрок вярнулася).
  
  Вочы Лілі шырока раскрыліся. Няўцямна ўтаропіліся на Джэка. Тое ж неразуменне чытаецца ў вачах нованароджанага, якога кейс прыводзяць у гэты свет. Потым Лілі сутаргава ўдыхнула.
  
  ...і ад гэтага светы, і якія верцяцца галактыкі і сусветы ракой падняліся і выцяклі з Талісмана. Яны падымаліся патокам, пераліваючыся ўсімі колерамі вясёлкі. Яны втекали ў яе рот і нос... пабліскваючы, рассыпаліся кропелькамі расы на яе высахлай скуры і раставалі, пранікаючы ўнутр. На імгненне ўсё цела яго маці ззяла разноцветьем...
  
  
  
  ...на імгненне яго маці стала Талісманам.
  
  
  
  Усе прыкметы хваробы сышлі з яе твару. Гэта здарылася не за нейкі прамежак часу, паступова, як паказваюць у кіно. Усё адбылося разам. Імгненна. Яна хварэла... а тут ачуняла. На шчоках цвілі ружы. Тонкія, вадкія валасы сталі гладкімі і густымі, набылі колер цёмнага мёду.
  
  Джэк глядзеў на яе, а яна, з ложку, ўглядалася ў яго твар.
  
  – Ох... ох... Божа... – прашаптала Лілі.
  
  Вясёлкавае ззянне ўжо раставала... але здароўе засталося.
  
  – Мама? – Джэк нахіліўся ніжэй. Нешта затрашчала пад яго пальцамі, сминаясь, як цэлафан. Далікатная абалонка Талісмана. Ён паклаў яе на прикроватный столік. Каб вызваліць месца, адсунуў некалькі бурбалак з таблеткамі. Некаторыя ўпалі на падлогу і разбіліся, але цяпер гэта не мела значэння. Лілі больш не патрабаваліся лекі. Джэк выпусціў абалонку з рук з глыбокай павагай, адчуваючы – не, ведаючы, што і яна хутка знікне.
  
  Яго маці ўсміхнулася.
  
  Чароўнай, задаволенай, трохі здзіўлена усмешкай: Прывітанне, свет, гэта зноў я, вярнулася! Ну хто б мог падумаць?
  
  – Джэк, ты зноў дома, – сказала яна і пацерла вочы, каб пераканацца, што ён не міраж.
  
  – Вядома. – Джэк паспрабаваў усміхнуцца. І атрымаў поспех, нягледзячы на катившиеся па твары слёзы. – Вядома, будзь ўпэўненая.
  
  – Я адчуваю сябе... значна лепш, Джэкі.
  
  – Так? – Працягваючы ўсміхацца, ён выцер мокрыя вочы далонямі. – Гэта добра, мама.
  
  Яе вочы зіхацелі.
  
  – Абдымі мяне, Джэкі.
  
  У пакоі на чацвёртым паверсе пустога гатэля на маленечкім ўзбярэжжа Нью-Хэмпшыр трынаццацігадовы падлетак па імя Джэк Соер нахіліўся наперад, заплюшчыў вочы і, усміхаючыся, моцна абняў сваю маці. Ён усвядоміў, што да яго вярнулася звычайная жыццё са школьнымі заняткамі, і сябрамі, і гульнямі, і музыкай; жыццё, дзе па раніцах хадзілі ў школу, а вечарамі залазілі пад коўдру, – звычайная жыццё трынаццацігадовага падлетка (калі, вядома, жыццё падлетка можна назваць звычайнай, з усёй яе маляўнічасцю і багаццем уражанняў). І гэта падарыў яму Талісман. Калі Джэк успомніў пра яго і павярнуўся да прикроватному століка, Талісман знік.
  
  
  
  Эпілог
  
  У белай спальні, запоўненай устрывожанымі жанчынамі, Лаура Делессиан, каралева Далін, адкрыла вочы.
  
  
  
  Заключэнне
  
  Так канчаецца гэтая хроніка. І паколькі гэта гісторыя хлопчыка, яна павінна спыніцца на гэтым, а калі яе працягнуць, яна стане гісторыяй дарослага чалавека. Калі пішаш раман пра дарослых, то наперад вядома, дзе трэба паставіць кропку – на вяселле; а калі пішаш аб дзецях, даводзіцца ставіць кропку там, дзе гэта зручней за ўсё.
  
  Большасць герояў, якія дзейнічаюць у гэтай кнізе, яшчэ не памерлі і да гэтага часу жывуць шчасліва і паспяхова. Быць можа, аўтару захочацца з часам заняцца далейшым лёсам малодшых герояў кнігі і паглядзець, што за людзі з іх выйшлі, а таму не варта распавядаць цяпер аб гэтай пары іх жыцця.
  
  Марк Твен. Прыгоды Тома Соера
  
  Карыстаючыся выпадкам, перакладчык выказвае шчырую падзяку рускамоўным фэнам Стывена Кінга (перш за ўсё Алесю Анісімаву з няволі граху і смерці, Вользе Бугровай з Масквы, Аляксандру Горешневу з Стаўрапаля, Антону Ягораву з Тулы, Аляксею Яфімаву з Санкт-Пецярбурга, Ягору Кулікова з Томска, Сяргею Ларыну з Разані, Валерыю Ледовскому з Стаўрапаля, Ганны Міхайлавай з Новасібірска, Аляксею Рожину з Санкт-Пецярбурга, Анастасіі Садовай з Саратава, Кацярыне Соймановой з Томска, Анатолю Уманскай з Екацярынбурга), якія прынялі ўдзел у працы над чарнавымі матэрыяламі перакладу, і адміністрацыі сайтаў «Стывен Кінг. ру – Творчасць Стывена Кінга», «Рускі сайт Стывена Кінга» і «Стывен Кінг. Каралеўскі клуб» у асобе Дзмітрыя Галамолзіна, Кацярыны Лян і Сяргея Ціханенка, намаганнямі якіх гэтую працу ўдалося правесці.
  
  
  
  Заўвагі
  
  
  
  1
  
  Тут і далей цытаты з рамана «Прыгоды Гекльберрі Фіна» дадзены ў перакладзе М. Дарузес. – Тут і далей заўв. зав.
  
  
  
  2
  
  Дзень памінання, Дзень працы – афіцыйныя святочныя дні, якія адзначаюцца адпаведна 30 мая і ў першы панядзелак верасня.
  
  
  
  3
  
  Фільм катэгорыі «Б» (бі-фільм) – кінастужка з невялікім бюджэтам, не прызначаная для масавага пракату.
  
  
  
  4
  
  Алюзія на аповяд класіка амерыканскай літаратуры Генры Джэймса (1843-1916) «Вялікае добрае месца».
  
  
  
  5
  
  Дзікае Дзіця – герой коміксаў кампаніі «Марвел».
  
  
  
  6
  
  Савил-роу – вуліца ў Лондане, на якой размешчаны атэлье дарагіх мужчынскіх краўцоў.
  
  
  
  7
  
  «Сяржант Фьюри і яго ревущая каманда» – коміксы пра выдуманым падраздзяленні рэйнджараў часоў Другой сусветнай вайны, якія выдаваліся ў 1963-1981 гг.
  
  
  
  8
  
  «Карлтон» – цыгарэты з вельмі нізкім утрыманнем смалы і нікаціну.
  
  
  
  9
  
  Джын Крупа (сапраўднае імя Юджын Бертрам Крупы, 1909-1973) – амерыканскі гітарыст-віртуоз, зорка «свинговой эры». Вядомы дзякуючы вельмі энергічнаму і яркага стылю.
  
  
  
  10
  
  Спірыт Агню (сапраўднае імя Спирос Анагностопулос, 1918-1996) – віцэ-прэзідэнт ЗША ад рэспубліканскай партыі з 1969 па 1973 г.
  
  
  
  11
  
  «Ты сочыш за сваім ротам, я займаюся сваёй справай» – фраза з песні вядомага амерыканскага джазмена Луі Джордана (1908-1975).
  
  
  
  12
  
  Дэйв Брубек (1920-2012) і Эрролл Гарнер (1921-1977) – амерыканскія джазавыя піяністы.
  
  
  
  13
  
  П'есы Жана Поля Сартра (1944) і Бэна Джонсана (1606), адпаведна.
  
  
  
  14
  
  Менестрэль-шоў – жартоўнае прадстаўленне, у якім удзельнічаюць белыя, загрыміраваныя пад неграў.
  
  
  
  15
  
  Олд-Бейлі – вуліца ў Лондане, дзе знаходзіцца Цэнтральны крымінальны суд.
  
  
  
  16
  
  Догтаун – даслоўна «Сабачы горад» (англ.).
  
  
  
  17
  
  Дискреционный прыбытак – частка чыстага даходу спажыўца, якая застаецца пасля непазбежных выдаткаў, выплаты падаткаў, выдаткаў на задавальненне найпершых жыццевых патрэбаў.
  
  
  
  18
  
  Алюзія на казку Беатрыкс Потэр «Гісторыя Тымі Типтопа» аб бельчонке, які стаў вельмі тоўстым.
  
  
  
  19
  
  Адказ (That a king will be a king all his life, but once a knight's enough for any man) змяшчае двухсэнсоўнасць: паколькі літара k ў слове knight не вымаўляецца, атрымліваецца «а звычайнаму чалавеку дастаткова аднаго разы за ноч».
  
  
  
  20
  
  Клейдесдалы – парода коней-цяжкавозаў, выведзеная ў пачатку XIX ст. ў Шатландыі; сімвал кампаніі «Будвайзер» з канца 1920-х гг.
  
  
  
  21
  
  10 ®C.
  
  
  
  22
  
  38,9 ®C.
  
  
  
  23
  
  Вуки – валасатыя двухногія гуманоіды з планеты Кашиик («Зорныя войны»).
  
  
  
  24
  
  «Чалавек-ад-Глэда» – сівы спадар у белым з рэкламных ролікаў прадукцыі амерыканскай кампаніі «Глэд» 1960-х гг.
  
  
  
  25
  
  Кніга Прыпавесцяў Саламонавых, 13:25.
  
  
  
  26
  
  «Клуб-700» – штотыднёвая рэлігійная тэлеперадача, якая выходзіць у эфір з 1966 г.
  
  
  
  27
  
  Бог з машыны (лац.).
  
  
  
  28
  
  Пісьменніка і журналіста Джона Макфа (н. 1931), лекара Люіса Томаса (1913-1993) і палеантолага і біёлага Стывена Джэя Гулда (1941-2002) аб'ядноўвае праца ў жанры навукова-папулярнай літаратуры. «Вялікі палец панды» – зборнік артыкулаў С. Дж. Гулда.
  
  
  
  29
  
  39,4–40,6 ®C.
  
  
  
  30
  
  Алюзія на раман Нікаласа Меера «Вам шкодны какаін, містэр Холмс».
  
  
  
  31
  
  «Вясёлы кароль» (пераклад С. Маршака).
  
  
  
  32
  
  На самай справе Джэк цытуе верш Т. С. Эліота «Літл Гиддинг» (пераклад А. Сяргеева).
  
  
  
  33
  
  «Рыбную прывітанне» – вядомая антываенная песня амерыканскага спевака і кампазітара Кантры Джо Макдональда (р. 1942).
  
  
  
  34
  
  Алюзія на верш амерыканскага паэта Роберта Фроста (1874-1963) «Снежны вечар у лесе».
  
  
  
  35
  
  Пацалуй мяне ў зад, дарагі (пазоў. фр.).
  
  
  
  36
  
  Брыльянтавы Джым Брэйдзі (наст. імя Джэймс Бачанан Брэйдзі, 1856-1917) – амерыканскі бізнесмен, фінансіст, філянтроп. Атрымаў такую мянушку за любоў да дыяментамі. Ён ні разу не ажаніўся, і дзяцей у яго не было, затое яму належаў першы ў Нью-Ёрку аўтамабіль.
  
  
  
  37
  
  Шыльда цырульніка – слуп са спіральнай бел-чырвонай афарбоўкай.
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"