Дивер Джеффри : другие произведения.

Спіс прагляду

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:

  
  Змест
  Тытульны ліст
  Уводзіны
  ЧАСТКА I - Рукапіс Шапэна
  1 - ДЖЭФІ ДЫВЕР
  2 - ДЭВІД Х'ЮСАН
  3 - ДЖЭЙМС ГРЭДЫ
  4 - СЖ РОЗАН
  5 - ЭРЫКА ШПІНДЛЕР
  6 - ДЖОН РЭМЗІ МІЛЕР
  7 - ДЭВІД КОРБЕТ
  8 - ДЖОН ГІЛСТРЭП
  9 - ЯЗЭФ ФІНДЭР
  10 - ДЖЫМ ФУСІЛІ
  11 - ПІТЭР ШПІГЕЛЬМАН
  12 - РАЛЬФ ПЭЦУЛА
  13 - ЛІЗА СКОТАЛАЙН
  14 - Пі Джэй Пэрыш
  15 - ЛІ ЧАЙЛД
  16 - ДЖЭФІ ДЫВЕР
  17 - ДЖЭФІ ДЫВЕР
  ЧАСТКА II - Медны бранзалет
  1 - ДЖЭФІ ДЫВЕР
  2 - ГЭЙЛ ЛІНДС
  3 - ДЭВІД Х'ЮСАН
  4 - ДЖЫМ ФУСІЛІ
  5 - ДЖОН ГІЛСТРЭП
  6 - ЯЗЭФ ФІНДЭР
  7 - ЛІЗА СКАТАЛАЙН
  8 - ДЭВІД КОРБЭТ
  9 - ЛІНДА БАРНС
  10 - ДЖЭНІ СІЛЕР
  11 - ДЭВІД ЛІС
  12 - Пі Джэй Пэрыш
  13 - БІТВЫ БРЭТА
  14 - ЛІ ЧАЙЛД
  15 - ДЖОН ЛЭНД
  16 - ДЖЭЙМС ФЭЛАН
  17 - ДЖЭФІ ДЫВЕР
  Старонка аўтарскага права
  
  
  
  Змест
  
  Тытульны ліст
  Уводзіны
  
  ЧАСТКА I - Рукапіс Шапэна
  Раздзел 1 - ДЖЭФІ ДЫВЕР
  Раздзел 2 - ДЭВІД Х'ЮСАН
  Раздзел 3 - ДЖЭЙМС ГРЭДЫ
  Раздзел 4 - SJ ROZAN
  Раздзел 5 - ЭРЫКА ШПІНДЛЕР
  Глава 6 - ДЖОН РЭМЗІ МІЛЕР
  Глава 7 - ДЭВІД КОРБЭТ
  Глава 8 - ДЖОН ГІЛСТРЭП
  Раздзел 9 - ІОЗЭФ ФІНДЭР
  Раздзел 10 - ДЖЫМ ФУСІЛІ
  Раздзел 11 - ПІТЭР ШПІГЕЛЬМАН
  Раздзел 12 - РАЛЬФ ПЕЗЦУЛА
  Раздзел 13 - ЛІЗА СКАТАЛАЙН
  Раздзел 14 - Пі Джэй Пэрыш
  Глава 15 - ЛІ ЧАЙЛД
  Раздзел 16 - ДЖЭФІ ДЫВЕР
  Раздзел 17 - ДЖЭФІ ДЫВЕР
  
  ЧАСТКА II - Медны бранзалет
  Раздзел 1 - ДЖЭФІ ДЫВЕР
  Раздзел 2 - ГЭЙЛ ЛІНДС
  Раздзел 3 - ДЭВІД Х'ЮСАН
  Раздзел 4 - ДЖЫМ ФУСІЛІ
  Раздзел 5 - ДЖОН ГІЛСТРАП
  Раздзел 6 - ІОЖЭФ ФІНДЭР
  Глава 7 - ЛІЗА СКАТАЛАЙН
  Глава 8 - ДЭВІД КОРБЭТ
  Глава 9 - ЛІНДА БАРНС
  Раздзел 10 - ДЖЭНІ САЙЛЕР
  Раздзел 11 - ДЭВІД ЛІС
  Раздзел 12 - Пі Джэй Пэрыш
  Глава 13 - БІТВЫ БРЭТА
  Глава 14 - ЛІ ЧАЙЛД
  Раздзел 15 - ДЖОН ЛЭНД
  Раздзел 16 - ДЖЭЙМС ФЭЛАН
  Раздзел 17 - ДЖЭФІ ДЫВЕР
  
  Старонка аўтарскага права
  
  
  
  
  
  Уводзіны
  Ваша місія, калі вы вырашыце яе прыняць, заключаецца ў тым, каб прыдумаць інавацыйную ідэю, каб дапамагчы стварыць зусім новую пісьменніцкую арганізацыю, а затым пераканаць лепшых аўтараў трылераў ахвяраваць сваімі ідэямі і сваім часам, каб яна працавала.
  Гэта была мая асноўная праца, калі ў кастрычніку 2004 г. была створана International Thriller Writers (ITW) і я ўвайшоў у савет дырэктараў заснавальнікаў.
  Мне, як пісьменніку трылераў і ўладальніку маркетынгавай кампаніі для аўтараў і выдаўцоў, найбольш блізкай была тая частка місіі ITW: «Расказаць прызнанне жанру трылера і прасоўваць яго на наватарскім і вышэйшым узроўні».
  Мы прыдумалі спісы ідэй. Некаторыя прапалі адразу. Іншым спатрэбіўся час, каб разбіцца і згарэць. У некаторых была нейкая гульня, і здавалася, што яны сапраўды могуць рэалізавацца.
  З усіх магчымых праектаў ідэя серыялізаванага рамана, напісанага некаторымі з лепшых пісьменнікаў жанру — які павінен быў быць выпушчаны спачатку ў аўдыёзапісе — раздзел за раздзелам на працягу 8 тыдняў, — была адной з самых незвычайных і той, у якой я найбольш удзельнічаў з радасцю і ў захапленні.
  Стыў Фельдберг, дырэктар па кантэнту Audible.com , і я абмеркавалі гэтую ідэю спачатку па тэлефоне, а потым за кавай асабіста. Праз некалькі месяцаў Audible даў ідэі зялёнае святло, і праўленне ITW абвясціла, што яна падтрымліваецца.
  Вось тады і пачалася невыканальная місія. Як я мог пераканаць дзясяткі аўтараў ахвяраваць свае ідэі і час сумеснаму праекту, які адрозніваўся ад усяго ранейшага?
  Зірніце на вокладку гэтай кнігі. Гаворка ішла не толькі пра пісьменнікаў. . . але выдатныя пісьменнікі, паспяховыя пісьменнікі, пісьменнікі, якія прывыклі атрымліваць грошы (вялікія грошы) за свае ідэі, чые кнігі ўваходзяць у нацыянальныя і міжнародныя спісы бестселераў. Пісьменнікі, вядомыя імёны, якія прадалі мільёны кніг. Пісьменнікі, якія заканчваюць выпуск сваіх кніг і маюць абавязацельствы перад сваімі прыхільнікамі, выдаўцамі і сем'ямі.
  Як прымусіць Лі Чайлда кінуць Джэка Рычара? Прымусіць Джэфа Дывера напісаць пра кагосьці, акрамя Лінкальна Райма? Каб прымусіць Лізу Скотолайн пакінуць свайго каханага Філі? Каб прымусіць Джыма Фусілі не толькі напісаць раздзел, але і ўзяць на сябе цяжкую задачу пасвіць гэтых вялікіх катоў і кіраваць шоу? І далей і далей з кожным па адным з адзінаццаці іншых аўтараў.
  Аказваецца, вы бераце трубку і проста пытаецеся.
  На дзіва, кожны аўтар, якога я прасіў прыняць удзел у гэтым наватарскім праекце, адказаў "так". Дзіўна. З ахвотай. На самай справе многія сказалі "так", я фактычна страціў сваё месца ў кнізе, таму што я не мог заняць месца, якое хацеў бы заняць адзін з гэтых свяцілаў.
  «Рукапіс Шапэна» — першая частка «Спісу назірання» — быў першым у гісторыі аўдыясерыйным трылерам. Яна выйграла аўдыякнігу года і стала бестсэлерам.
  Гэта было унікальнае супрацоўніцтва пятнаццаці вядомых міжнародных аўтараў трылераў, якія аб'ядналіся з адной мэтай. Каб дапамагчы стварыць ITW як жыццяздольную, каштоўную, важную арганізацыю для яе аўтараў.
  Джэфры Дывер прадумаў персанажаў і месца дзеяння і запусціў сюжэт у першы раздзел. Адтуль гісторыя была перададзена чатырнаццаці аўтарам, кожны з якіх напісаў раздзел, які рухаўся далей. Па дарозе сюжэт набываў павароты, бо кожны аўтар накладваў на казку свой адбітак. Персанажы дадаваліся па меры таго, як дзеянне рухалася па свеце, і стаўкі станавіліся ўсё вышэй і вышэй. Кніга завяршылася тым, што Дзівер напісаў апошнія два раздзелы, давёўшы «Рукапіс Шапэна» да выбуховага завяршэння.
  А потым праз два гады ўсе зрабілі гэта зноў (з некалькімі новымі аўтарамі, якія прыйшлі на борт і некалькімі, якія мелі ранейшыя абавязацельствы, выйшлі) з Медным бранзалетам.
  Дывер зноў пачаў гэта, мноства бліскучых пісьменнікаў працягвалі круціць гісторыю, круціць і круціць, а потым Дывер скончыў яе.
  Тое, што вы трымаеце ў руках, перш за ўсё сведчыць пра тое, наколькі шчодрыя і таленавітыя пісьменнікі, якія складаюць ITW. Усім, каму я хачу падзякаваць за тое, што яны ўдзельнічаюць у цудоўным праекце, які, спадзяюся, вы, дарагі чытач, лічыце такім жа забаўляльным, захапляльным, хвалюючым і непрыемным, як і я.
  
  MJ Rose,
  ліпень 2009 г
  
  
  ЧАСТКА І
  Рукапіс Шапэна
  
  
  1
  ДЖЭФІ ДЫВЕР
  Наладчык фартэпіяна прабягаў праз узыходзячыя акорды, атрымліваючы асалоду ад супраціву цяжкіх клавіш са слановай косці. Яго лысая галава была нахілена наперад, з заплюшчанымі вачыма ён слухаў. Ноты падняліся да прыцемненай столі канцэртнай залы каля варшаўскай плошчы Стары Рынак, потым рассеяліся, як дым.
  Задаволены сваёй працай, настройшчык замяніў тэмпераментныя палоскі і свой зношаны рычаг падаўжальніка наладкі ў іх аксамітны футляр і пацешыўся, прайграўшы некалькі хвілін Моцарта, «Маленькай начной музыкі», кіпучага твора, які быў адным з яго любімых.
  Як толькі ён прыйшоў да высновы, выразны гук пляскаючых далоняў адгукнуўся рэхам за ім, і ён павярнуўся. У дваццаці футах ад іх стаяў чалавек, які ківаў і ўсміхаўся. Каржакаваты, з распушчанымі каштанавымі валасамі, шырокі твар. «Паўднёваславянскі», — падумаў настройшчык. Шмат гадоў таму ён падарожнічаў па Югаславіі.
  «Цудоўна. Ах, мой. Так прыгожа. Вы размаўляеце па-ангельску?" - з моцным акцэнтам спытаў чалавек.
  «Я».
  «Вы тут выканаўца? Вы павінны быць. Вы такі таленавіты».
  «Я? Не, я проста настройваю піяніна. Але настройшчык таксама павінен разбірацца ў клавіятуры. . . Ці магу я вам дапамагчы, сэр? Канцэртная зала закрытая».
  «Усё ж такое захапленне музыкай. Я мог гэта пачуць. Вы ніколі не хацелі выступаць?»
  Наладчык фартэпіяна не асабліва хацеў расказваць пра сябе, але мог абмяркоўваць музыку ўсю ноч. Акрамя таго, што ён быў, магчыма, найлепшым наладчыкам піяніна ў Варшаве, калі не ва ўсёй цэнтральнай Польшчы, ён быў заўзятым калекцыянерам запісаў і арыгінальных нотных рукапісаў. Калі б у яго былі сродкі, ён збіраў бы і інструменты. Аднойчы ён граў паланэз Шапэна на той самай клавіятуры, якую выкарыстоўваў кампазітар; ён лічыў гэта адной з вяршынь свайго жыцця.
  "Я меў звычай. Але толькі ў маладосці». Ён расказаў чалавеку пра сваю прагулку па Усходняй Еўропе з Варшаўскім моладзевым аркестрам, у якім ён быў другім старшынёй віяланчэлі.
  Ён утаропіўся на чалавека, які ў сваю чаргу разглядаў піяніна. «Як я кажу, заля закрытая. Але, магчыма, вы кагосьці шукаеце?»
  «Я, так». Славянін падышоў бліжэй і апусціў вочы. «Ах, Бозендорфер. Адзін з вялікіх укладаў Германіі ў культуру».
  «О, так», - сказаў хударлявы мужчына, лашчачы чорны лак і гатычны шрыфт назвы кампаніі. «Гэта дасканаласць. Гэта сапраўды так. Хочаце паспрабаваць? Вы гуляеце?»
  «Не такі, як ты. Я б не адважыўся нават дакрануцца да адной клавішы, пачуўшы ваша выкананне».
  «Ты занадта добры. Вы кажаце, што кагосьці шукаеце. Вы маеце на ўвазе Ганну? Студэнт валторны? Яна была тут раней, але я думаю, што яна сышла. Больш нікога няма, акрамя прыбіральшчыцы. Але я магу даслаць паведамленне любому з аркестра або адміністрацыі, калі хочаце».
  Наведвальнік падышоў яшчэ бліжэй і асцярожна пачысціў клавішу — сапраўдную слановую косць, піяніна было зроблена да забароны. «Вы, сэр, — сказаў ён, — гэта той, да каго я прыйшоў».
  «Я? Я цябе ведаю?"
  «Я бачыў цябе сёння раней».
  "Ты зрабіў? дзе? Я не памятаю».
  «Вы абедалі ў кавярні з выглядам на той вялізны будынак. Шыкоўны, самы вялікі ў Варшаве. Што гэта?"
  Наладчык піяніна засмяяўся. «Самы вялікі ў краіне. Палац культуры і навукі. Падарунак саветаў, які, як кажуць, падарылі нам замест свабоды. Так, я сапраўды абедаў там. Але . . . Я цябе ведаю?"
  Незнаёмец перастаў усміхацца. Ён зірнуў з піяніна ў вочы вузкага чалавека.
  Падобна да нападу раптоўнага бурнага акорда ў Сімфоніі нечаканасці Гайдна, страх ахапіў настройшчыка піяніна. Ён узяў свой набор інструментаў і хутка падняўся. Потым спыніўся. - О, - ахнуў ён. За спіною незнаёмца ён бачыў два целы, якія ляжалі на плітцы каля ўваходных дзвярэй: Ганна, гарністка; а за ёй прыбіральшчыца. Два цені на падлозе атачалі іх млявыя постаці, адзін ад святла ўваходу, другі ад іх крыві.
  Славянін, не нашмат вышэйшы за наладчыка піяніна, але нашмат дужэйшы, узяў яго за плечы. «Сядзі», — ціха прашаптаў ён, штурхаючы мужчыну на лаўку і паварочваючы яго тварам да піяніна.
  "Чаго ты хочаш?" Дрыготкі голас, слёзы на вачах.
  «Шшшш».
  Трасячыся ад страху, настройшчык піяніна шалёна думаў: «Які я дурань!» Я павінен быў уцячы ў той момант, калі чалавек сказаў пра нямецкае паходжанне Бозендорфера. Любы, хто добра разбіраўся ў клавіятуры, ведаў, што інструменты вырабляюцца ў Аўстрыі.
  
  Калі яго спынілі ў кракаўскім аэрапорце імя Яна Паўла ІІ, ён быў упэўнены, што яго злачынства звязана з тым, што ён нёс у партфелі.
  Гадзіна была ранняя, і ён прачнуўся нашмат раней у Pod Roza, “Under the Rose”, які быў яго любімым гатэлем у Польшчы, дзякуючы як мудрагелістаму спалучэнню старажытнага скрутка з надзвычай сучасным, так і таму факту, што Ферэнц Ліст застаўся там. Яшчэ паўсонны, без ранішняй кавы ці гарбаты, ён быў ашаломлены двума людзьмі ў форме, якія з'явіліся над ім.
  "Спадар. Гаральд Мідлтан?»
  Ён падняў вочы. «Так, гэта я». І раптам зразумеў, што здарылася. Калі ахова аэрапорта прагледзела яго кейс аташэ, яны ўбачылі гэта і занепакоіліся. Але з разважлівасці маладыя ахоўнікі вырашылі нічога не сказаць. Яны прапусцілі яго, потым выклікалі падмацаванне: гэтых двух буйных, няўсмешлівых мужчын.
  З каля дваццаці пасажыраў у зале чакалі аўтобус, каб даставіць іх на рэйс Lufthansa ў Парыж, некаторыя людзі глядзелі ў яго бок — маладзейшыя. Старэйшыя, загартаваныя савецкай уладай, не адважыліся. Чалавек, бліжэйшы да Мідлтана, за два крэслы ад яго, міжвольна зірнуў угару з выбліскам двухсэнсоўнай занепакоенасці на твары, быццам яго маглі прыняць за спадарожніка. Затым, зразумеўшы, што яго не будуць дапытваць, ён вярнуўся да сваёй газеты, відавочна адчуўшы палёгку.
  «Вы, калі ласка, паедзеце з намі. Сюды. так. Калі ласка». Бязмежна ветлівы, масіўны ахоўнік кіўнуў у бок лініі аховы.
  «Слухай, я ведаю, пра што ідзе гаворка. Гэта проста непаразуменне». Ён насыціў свой голас цярпеннем, павагай і добразычлівасцю. Такім тонам вы павінны былі размаўляць з мясцовай паліцыяй, якім вы размаўлялі праз памежныя пераходы. Мідлтан кіўнуў на партфель. «Я магу паказаць вам некаторыя дакументы, якія...»
  За справу ўзяўся другі, маўклівы вартаўнік.
  Другі: «Калі ласка. Ты прыйдзеш». Ветлівы, але нягнуткі. Гэты малады чалавек з квадратнай сківіцай, які, здавалася, быў няздольны ўсміхацца, цвёрда глядзеў на яго, і спрэчак не было. Палякі, ведаў Мідлтан, былі самым свавольным супраціўнікам нацыстаў.
  Разам яны ішлі назад праз малюсенькі, у значнай ступені бязлюдны аэрапорт, вышэйшыя ахоўнікі стаялі па баках ад ніжэйшага, непрыкметнага амерыканца. У 56 гадоў Гаральд Мідлтан важыў на некалькі кілаграмаў больш, чым у мінулым годзе, і сам ён павялічыў вагу на некалькі фунтаў у параўнанні з мінулым годам. Але што дзіўна, яго вага - у змове з густымі чорнымі валасамі - прымушала яго выглядаць маладзейшым, чым быў. Усяго пяць гадоў таму, на выпускным каледжа яго дачкі, дзяўчына прадставіла яго некалькім сваім аднакласнікам як свайго брата. Усе ў групе купіліся на падман. Бацька і дачка з таго часу шмат разоў смяяліся з гэтага.
  Ён думаў пра яе цяпер і горача спадзяваўся, што не прапусціць свой рэйс і перасадку ў Вашынгтон, акруга Калумбія. У той вечар ён збіраўся паабедаць з Шарлотай і яе мужам у Тайсан-Корнер. Гэта быў першы раз, калі ён убачыў яе пасля таго, як яна абвясціла аб сваёй цяжарнасці.
  Але калі ён глядзеў міма аховы на групу людзей, якія чакалі — таксама без усмешкі, — у яго ўзнікла роспачнае адчуванне, што абед можа быць адкладзены. Ён задумаўся, як доўга.
  Яны прайшлі праз лінію выхаду і далучыліся да групы: яшчэ два афіцэры ў форме і мужчына сярэдніх гадоў у пакамечаным карычневым касцюме пад пакамечаным карычневым плашчом.
  "Спадар. Мідлтан, я намеснік інспектара Станескі з Нацыянальнай паліцыі Польшчы, Кракаўскі рэгіён». Пасведчання асобы не было.
  Ахоўнікі заціснулі яго, быццам гэты 5-футавы 10-цалевы амерыканец збіраўся ўдарам каратыста прайсці да свабоды.
  «Я пагляджу ваш пашпарт, калі ласка».
  Аддаў патрапаную, набраклую сінюю кніжачку. Станескі агледзеў яе і зірнуў на карціну, потым двойчы на чалавека перад сабой. Людзі часта з цяжкасцю бачылі Гаральда Мідлтана, не маглі ўспомніць, як ён выглядае. Сябар яго дачкі сказаў, што з яго будзе добры шпіён; лепшыя, тлумачыў малады чалавек, нябачныя. Мідлтан ведаў, што гэта праўда; ён здзівіўся, як паступіла сяброўка Шарлоты.
  «У мяне не так шмат часу да гэтага рэйса».
  «Вы не паляціце, містэр Мідлтан. Не, мы вернемся ў Варшаву».
  Варшава? Дзве гадзіны язды.
  «Гэта вар'яцтва. Чаму?»
  Няма адказу.
  Ён паспрабаваў яшчэ раз. «Гэта пра рукапіс, ці не так?» Ён кіўнуў на чахол. «Я магу растлумачыць. На ім ёсць імя Шапэн, але я перакананы, што гэта падробка. Гэта не каштоўна. Гэта не нацыянальны здабытак. Мяне папрасілі адвезці яго ў Злучаныя Штаты, каб скончыць аналіз. Вы можаце выклікаць доктара…
  Інспектар паківаў галавой. «Рукапіс? Не, містэр Мідлтан. Гэта не пра рукапіс. Гаворка ідзе пра забойства».
  «Забойства?»
  Мужчына вагаўся. «Я выкарыстоўваю гэтае слова, каб пераканаць вас у сур'ёзнасці сітуацыі. Цяпер лепш, каб я больш нічога не казаў, і я настойліва прапаную вам зрабіць тое ж самае, ці не так?»
  «Мой багаж...»
  «Ваш багаж ужо ў машыне. Цяпер». Кіўком галавы ў бок ўваходных дзвярэй. "Мы пойдзем."
  
  «Калі ласка, заходзьце, містэр Мідлтан. Сядзець. Так, ёсць добра. . . Я Юзаф Падло, першы намеснік інспектара Нацыянальнай паліцыі Польшчы». На гэты раз пасведчанне было выстаўлена, але ў Мідлтана склалася ўражанне, што хударлявы мужчына, прыкладна ягонага ўзросту і значна вышэйшы, паказваў картку толькі таму, што Мідлтан чакаў гэтага і што гэтая фармальнасць была чужой польскім праваахоўным органам.
  «Што гэта, інспектар? Ваш чалавек кажа пра забойства і больш нічога мне не кажа».
  «О, ён згадаў гэта?» Падло скрывіўся. “Кракаў. Там нас не слухаюць. Крыху лепш, чым Posnan, але не нашмат».
  Яны былі ў брудна-белым кабінеце, каля акна, якое выходзіла на шэрае вясновае неба. Было шмат кніг, камп'ютэрных раздруковак, некалькіх карт і ніякіх упрыгожванняў, акрамя афіцыйных цытат, несамавітага керамічнага кактуса ў каўбойскім капелюшы і фатаграфій жонкі, дзяцей і ўнукаў мужчыны. Шмат малюнкаў. Яны выглядалі шчаслівай сям'ёй. Мідлтан зноў падумаў пра сваю дачку.
  «Мяне штосьці абвінавачваюць?»
  «Не цяпер». Яго англійская мова была выдатнай, і Мідлтан не здзівіўся, заўважыўшы, што на сцяне быў сертыфікат, які сведчыць аб заканчэнні Падла курса ў Quantico і аднаго ў Тэхаскім інстытуце кіравання праваахоўнымі органамі.
  Ну і кактус.
  «Тады я магу сысці».
  «Ведаеце, у нас тут ёсць законы супраць курэння. Я думаю, гэта ваша справа, ваша краіна. Вы даеце нам Burger King і забіраеце нашы цыгарэты». Інспектар паціснуў плячыма і запаліў Сабескага. «Не, ты не можаш сысці. Калі ласка, вы ўчора абедалі з Генрыкам Едынакам, наладчыкам піяніна.
  «Так. Генры . . . О не. Гэта яго забілі?»
  Падло ўважліва назіраў за Мідлтан. «Баюся, што так. Учора ўвечары. У канцэртнай залі ля Старога Рынку».
  "Не не . . . Мідлтан дрэнна ведала гэтага чалавека — яны пазнаёміліся толькі падчас гэтай паездкі, — але яны адразу паразумеліся і атрымлівалі асалоду ад кампаніі адзін аднаго. Ён быў шакаваны паведамленнем аб смерці Едынака.
  «І яшчэ два чалавекі былі забітыя. Музыкант і прыбіральшчыца. Забіты да смерці. Відаць, ні за што, акрамя таго, што яны мелі няшчасце апынуцца там адначасова з забойцам».
  «Гэта жахліва. Але чаму?"
  «Вы даўно ведаеце спадара Едынака?»
  «Не. Мы ўчора ўпершыню сустрэліся асабіста. Мы пісалі некалькі разоў. Быў зьбіральнікам рукапісаў».
  «Рукапісы? Кнігі?»
  «Не. Нотныя рукапісы — рукапісныя партытуры. І ён займаўся музэем Шапэна».
  “У замку Астрожскіх”. Інспектар сказаў гэта так, нібы чуў пра гэтае месца, але ніколі там не быў.
  «Так. Учора днём у мяне была сустрэча з дырэктарам музея Чартарыйскіх у Кракаве, і я папрасіў Генры расказаць мне пра яго і іх калекцыю. Гаворка ішла пра сумніўную партытуру Шапэна».
  Падло не праявіў да гэтага ніякай цікавасці. «Раскажыце, калі ласка, пра вашу сустрэчу. У Варшаве».
  «Ну, я сустрэўся з Генры за кавай позна раніцай у музеі, ён паказаў мне новыя набыткі ў калекцыі. Потым мы вярнуліся ў цэнтр горада і паабедалі ў кавярні. Я не памятаю, дзе».
  «Рэстаран Фрэдэрык».
  Як ён меркаваў, Падло знайшоў яго — запіс у КПК або дзённіку Едынака. «Так, гэта было ўсё. А потым мы разышліся. Я сеў цягніком у Кракаў».
  «Ці бачылі вы, каб хтосьці ішоў за вамі ці назіраў за вамі падчас абеду?»
  «Навошта камусьці ісці за намі?»
  Падло доўга зацягваўся цыгарэтай. Калі ён не пыхкаў, ён апусціў руку пад стол. «Вы бачылі каго-небудзь?» — паўтарыў ён.
  «Не».
  Ён кіўнуў. "Спадар. Мідлтан, я павінен табе сказаць. . . Я шкадую, што павінен, але гэта важна. Твайго сябра перад смерцю катавалі. Не буду ўдавацца ў падрабязнасці, але забойца выкарыстаў струны піяніна вельмі непрыемнымі спосабамі. Яму закрылі рот, каб не было чуваць крыкаў, але яго правая рука была цэлай, мабыць, каб ён мог напісаць усё, што ад яго патрабуе гэты забойца. Ён хацеў атрымаць інфармацыю».
  «Божа мой. . . Мідлтан ненадоўга заплюшчыў вочы, успомніўшы, як Генры паказваў фатаграфіі сваёй жонкі і двух сыноў.
  "Цікава, што гэта можа быць", - сказаў Падло. «Гэты настройшчык піяніна быў добра вядомы і вельмі падабаўся. Ён таксама быў вельмі празрыстым чалавекам. Музыкант, рамеснік, муж і бацька. Здавалася б, у яго жыцці не было нічога цёмнага...» Уважлівы агляд твару Мідлтан. «Але, магчыма, забойца думаў, што гэта не так. Магчыма, забойца думаў, што ў яго другое жыццё, звязанае не толькі з музыкай...» Кіўнуўшы, ён дадаў: «Збольшага падобна на цябе».
  «Што вы дамагаецеся?»
  «Раскажыце, калі ласка, пра сваю іншую кар'еру».
  «Іншай кар'еры ў мяне няма. Выкладаю музыку і пацвярджаю сапраўднасць нотных рукапісаў».
  «Але нядаўна ў вас была іншая кар'ера».
  «Так, я зрабіў. Але якое дачыненне гэта мае?»
  Падло паразважаў на імгненне і сказаў: «Таму што некаторыя факты супадаюць».
  Халодны смех. «І што менавіта гэта значыць?» Гэта было самае эмацыйнае, што звычайна атрымліваў Гаральд Мідлтан. Ён лічыў, што вы адмовіліся ад сваёй перавагі, калі страцілі кантроль. Так ён казаў сабе, хоць і сумняваўся, што нават здольны страціць кантроль.
  «Раскажыце мне пра гэтую кар'еру, палкоўнік. Вас некаторыя яшчэ так называюць, «палкоўнік»?»
  "Болей не. Але чаму ты задаеш мне пытанні, на якія, здаецца, ужо ведаеш адказы?»
  «Я ведаю некалькі рэчаў. Мне цікава даведацца больш. Я, напрыклад, ведаю толькі тое, што вы былі зьвязаныя з МТБЮ і МУС, але няшмат дэталяў”.
  Санкцыянаваны ААН Міжнародны трыбунал па былой Югаславіі праводзіў расследаванне і судзіў асоб за ваенныя злачынствы, учыненыя падчас складаных і трагічных баёў паміж сербамі, баснійцамі, харватамі і албанскімі этнічнымі групамі ў 1990-я гады. ICCt быў Міжнародным крымінальным судом, створаным у 2002 годзе, каб судзіць ваенных злачынцаў за злачынствы ў любой частцы свету. Абодва знаходзіліся ў Гаазе ў Галандыі і былі створаны таму, што краіны хутка забываліся пра зверствы, учыненыя ў іх межах, і не жадалі знаходзіць і судзіць тых, хто іх учыніў.
  «Як вы апынуліся на іх працаваць? Здаецца, гэта дзіўны скачок ад арміі вашай краіны да міжнароднага трыбунала».
  «Я ўсё роўна планаваў сысці на пенсію. Я на службе больш за два дзесяцігоддзі».
  «Але ўсё ж. Калі ласка».
  Мідлтан вырашыў, што супрацоўніцтва - адзіны спосаб, які дазволіць яму сысці ў бліжэйшы час. З той розніцай у часе ў яго ўсё яшчэ быў шанец патрапіць у акругу Калумбія да позняй вячэры ў Ritz Carlton з дачкой і зяцем.
  Ён коратка растлумачыў інспектару, што быў афіцэрам ваеннай разведкі з 7000 амерыканскіх вайскоўцаў, накіраваных у Косава летам 1999 года ў складзе міратворчых сіл, калі краіна ўдзельнічала ў апошняй з югаслаўскіх войнаў. Мідлтан базіраваўся ў Кэмп Бродстыл на паўднёвым усходзе краіны, сектары, які курыраваў Амерыка. Пераважна сельская мясцовасць, над якой дамінуе гара Дзюк, якая ўзвышалася, як Фудзі над скалістымі пагоркамі, была этнічна албанскай тэрыторыяй, як і большая частка Косава, і была месцам шматлікіх набегаў сербаў — як з іншых частак Косава, так і з Мілошавіча. Сербіі, часткай якой было Косава. Баявыя дзеянні ў асноўным скончыліся — дзясяткі тысяч бамбардзіровак, якія іранічна назвалі «гуманітарнымі» бамбардзіроўкамі, далі жаданы эфект, але міратворцы на месцах усё яшчэ былі ў стане павышанай гатоўнасці, каб спыніць сутыкненні паміж сумна вядомымі сербскімі партызанамі і не менш бязлітасным албанскім Вызваленнем Косава Сілы арміі.
  Падло ўспрыняў гэтую інфармацыю, кіўнуўшы, закурваючы чарговую цыгарэту.
  «Неўзабаве пасля таго, як я быў накіраваны туды, камандзіру базы патэлефанаваў генерал з брытанскага сектара, недалёка ад сталіцы Прышціны. Ён знайшоў нешта цікавае і абтэлефанаваў усіх міжнародных міратворцаў, каб даведацца, ці ёсць у каго-небудзь досвед калекцыянавання твораў мастацтва».
  «А чаму гэта было?» Падло ўтаропіўся на схаванага ніжэй узроўню вачэй Сабескага.
  Пах быў не такім страшным, як чакала Мідлтан, але офіс быў напоўнены дымам. У яго пякло ў вачах. «Дазвольце мне распавесці вам пра гісторыю. Гэта яшчэ з Другой сусветнай вайны».
  "Калі ласка, скажы мне."
  «Ну, многія албанцы з Косава ваявалі ў падраздзяленні СС — Дваццаць першай горнай дывізіі Вафен. Іх галоўнай мэтай было знішчэнне партызанскіх партызан, але гэта таксама дало ім магчымасць правесці этнічную чыстку сербаў, якія гадамі былі іх ворагамі».
  На густа зморшчаным твары інспектара з'явілася грымаса. «Ах, гэта заўсёды адна і тая ж гісторыя, куды б вы ні паглядзелі. Палякі супраць расейцаў. Арабы супраць габрэяў. Амерыканцы супраць» — усмешка — «усіх».
  Мідлтан праігнараваў яго. «У Дваццаць першага, маўляў, была і іншая праца. У сувязі з падзеннем Італіі і ўварваннем саюзнікаў, Гімлер, Герынг і іншыя нацысты, якія рабавалі мастацтва з Усходняй Еўропы, хацелі бяспечных месцаў, каб схаваць яго, каб нават у выпадку падзення Германіі саюзнікі не маглі знайсці яго. Паведамляецца, што Дваццаць першы прывёз грузавікі ў Косава. Зразумела. Невялікая, маланаселеная краіна, якая не ўваходзіць у масавыя плыні. Каму прыйдзе ў галаву шукаць там зніклага Сезана ці Мане?
  «Тое, што знайшоў брытанскі генерал, — гэта старая праваслаўная царква. Ён быў закінуты шмат гадоў таму і выкарыстоўваўся арганізацыяй дапамогі ААН як інтэрнат для перамешчаных сербаў. У склепе яго салдаты выкапалі 50-60 скрынь з рэдкімі кнігамі, карцінамі і нотнымі фаліянтамі».
  «Божа, столькі?»
  "О так. Шмат што было пашкоджана, некаторыя не падлягаюць рамонту, але іншыя прадметы былі практычна некранутымі. Я мала ведаў пра карціны ці кнігі, але я вывучаў гісторыю музыкі ў каледжы і гадамі збіраў запісы і рукапісы. Я атрымаў дазвол падляцець і паглядзець».
  «І што ты знайшоў?»
  «О, гэта было дзіўна. Арыгінальныя творы Баха і яго сыноў, Моцарта, Гендэля, эскізы Вагнера — некаторыя з іх ніколі раней не бачылі. Я страціў дар мовы».
  «Каштоўны?»
  «Ну, вы сапраўды не можаце ацаніць такую знаходку ў далярах. Гэта культурная карысць, а не фінансавая».
  «Але ўсё ж такі каштуе мільёны?»
  "Я мяркую."
  «Што здарылася потым?»
  «Я далажыў аб тым, што знайшоў, брытанцам і свайму генералу, і ён узгадніў гэта з Вашынгтонам, каб я застаўся там некалькі дзён і каталагізаваў тое, што мог. Добрая прэса, ведаеце».
  «Так і ў паліцэйскай працы». Цыгарэта з сілай здушылася пад жоўтым вялікім пальцам, нібы Падло кідаў паліць назаўжды.
  Мідлтан растлумачыў, што ў тую ноч ён забраў усе рукапісы і фаліянты, якія мог вярнуць у брытанскія кварталы ў Прышціне, і гадзінамі працаваў над каталогізацыяй і вывучэннем таго, што знайшоў.
  «На наступную раніцу я быў вельмі ўсхваляваны, думаючы, што яшчэ я знайду. Я рана ўстаў, каб вярнуцца. . . »
  Амерыканец утаропіўся на млявую жоўтую папку з файламі на працоўным стале інспектара, тую, з трыма выцвілымі сцяжкамі. Ён падняў вочы і пачуў, як Падло сказаў: «Царква была Святой Сафіяй».
  «Вы ведаеце пра гэта?» Мідлтан быў здзіўлены. Гэты інцыдэнт трапіў у навіны, але да таго часу - калі свет засяродзіўся на тысячагоддзі і крызісе 2000 гадоў, Балканы сталі проста зноскай да зніклай гісторыі.
  "Так. Я не ведаў, што вы ўдзельнічаеце».
  Мідлтан успомніў, як ішоў у царкву і думаў: я, напэўна, устаў даволі рана, калі ніхто з бежанцаў яшчэ не прачнуўся, асабліва з улікам усёй моладзі, якая жыве там. Затым ён зрабіў паўзу, разважаючы, дзе брытанскія ахоўнікі. Двое стаялі каля царквы напярэдадні. У гэты момант ён убачыў адчыненае акно на другім паверсе і адтуль вызірнула дзяўчынка-падлетак, доўгія валасы якой закрывалі палову твару. Яна клікала: «Зялёная кашуля, зялёная кашуля. . . Калі ласка . . . Зялёная кашуля».
  Ён не зразумеў. Але потым да яго дайшло. Яна спасылалася на яго стомленасць і клікала яго на дапамогу.
  «Як гэта было?» — ціха спытаў Падло.
  Мідлтан толькі паківаў галавой.
  Падрабязнасці інспектар у яго не стаў. Ён спытаў: «А адказным быў Ругова?»
  Яшчэ больш яго зьдзівіла, што інспэктар ведаў пра былога камандуючага Арміяй вызваленьня Косава Агіма Ругову. Пра гэты факт стала вядома толькі пазней, праз шмат часу пасля таго, як Ругова і яго людзі ўцяклі з Прышціны, і гісторыя святой Сафіі астыла.
  «Ваша змена кар'еры цяпер мае сэнс, містэр Мідлтан. Пасля вайны вы сталі следчым, каб высачыць яго».
  «Вось і ўсё ў двух словах». Ён усміхнуўся так, нібы гэта магло пазбавіцца ад кэшаваных успамінаў, чыстых, як камп'ютэрныя файлы ў фармаце jpeg, той раніцы.
  Мідлтан вярнуўся ў Кэмп Брадстыл і адслужыў сваю ратацыю, праводзячы большую частку свайго вольнага часу, робячы разведвальныя справаздачы аб Ругове і многіх іншых ваенных злачынцах, якіх спарадзіў разарваны рэгіён. Вярнуўшыся ў Пентагон, ён зрабіў тое ж самае. Але гэта не праца амерыканскіх вайскоўцаў, каб злавіць іх і прыцягнуць іх да суда, і ён не зрабіў ніякага прагрэсу.
  Такім чынам, калі ён выйшаў на пенсію, ён арганізаваў прадпрыемства ў невялікім офісным парку ў Паўночнай Вірджыніі. Ён назваў гэта «War Criminal Watch» і праводзіў дні за тэлефонам і кампутарам, адсочваючы Ругову і іншых. Ён наладжваў кантакты ў МТБЮ і рэгулярна працаваў з імі, але яны і тактычная аперацыя ААН былі занятыя больш буйнымі рыбамі, такімі як Ратка Младзіч, Насер Орыч і іншыя, якія ўдзельнічалі ў масавых забойствах у Срэбраніцы, найгоршым зверстве ў Еўропе пасля Другой сусветнай вайны, і Мілошавічу сябе. Мідлтан прыдумаў ініцыятыву, і яна правалілася. Усё ж ён не мог выкінуць з галавы святую Сафію.
  Зялёная кашуля, зялёная кашуля. . . Калі ласка . . .
  Ён вырашыў, што ён не можа быць эфектыўным, працуючы з Амерыкі або працаваць у адзіночку. Такім чынам, пасля некалькіх месяцаў пошукаў ён знайшоў людзей, якія маглі б дапамагчы: двух амерыканскіх вайскоўцаў, якія былі ў Косаве і дапамагалі яму ў расследаванні Святой Сафіі, і гуманітарную супрацоўніцу з Бялграда, якую ён сустрэў у Прышціне.
  Перагружаны МТБЮ быў рады прыняць іх як незалежных падрадчыкаў, якія працуюць з пракуратурай. Яны сталі вядомыя ў МТБЮ як «добраахвотнікі».
  Леспас і Брока, салдаты, малодшыя, кіраваныя запалам да палявання;
  Леанора Тэсла, дзякуючы сваёй страсці пазбавіць свет ад смутку, страсці, якая зрабіла звычайную жанчыну прыгожай;
  А старэйшаму, Гаральду Мідлтану, незнаёмы запал і кіраваны . . . ну, нават ён не мог сказаць што. Афіцэр разведкі, які, здавалася, так і не змог апрацаваць сябе на сябе.
  Без зброі — прынамсі, наколькі было вядома МТБЮ і мясцовым праваахоўным органам — ім удалося высачыць некалькіх паплечнікаў Руговы і праз іх, нарэшце, самога чалавека, які жыў у шакавальна раскошным таунхаусе ў Ніцы, Францыя, пад фальшывай ідэнтычнасць. Дамоўленасць заключалася ў тым, што па этычных прычынах праца добраахвотнікаў заключалася выключна ў прадастаўленні трыбуналу разведданых і кантактаў; СФОР, Стабілізацыйныя сілы ААН — ваенная аперацыя, адказная за затрыманне былых югаслаўскіх ваенных злачынцаў — і мясцовая паліцыя, у той ступені, у якой яны будуць супрацоўнічаць, будуць арыштоўваць агентаў.
  У 2002 годзе, працуючы на некранутых дадзеных, прадстаўленых Мідлтанам і яго камандай, ААН і французскія войскі ўварваліся ў таунхаус і арыштавалі Ругову.
  Трыбуналскія працэсы ідуць бясконца, але праз тры гады ён быў асуджаны за злачынствы, якія адбыліся ў Сафійскім саборы. Ён абскарджваў свой прысуд , жывучы ў, на думку Мідлтана, занадта прыемным ізалятары ў Гаазе.
  Мідлтан усё яшчэ магла ўявіць смуглага чалавека на судзе, суровага прыгожага, упэўненага і абуранага, які клянецца, што ніколі не здзяйсняў генацыду або этнічных чыстак. Ён прызнаўся, што быў салдатам, але сказаў, што тое, што адбылося ў Сафіі, было толькі «адзінкавым выпадкам» няшчаснай вайны. Мідлтан сказаў пра гэта інспектару.
  «Ізаляваны выпадак, — прашаптаў Падло.
  «Гэта робіць жах значна горшым, вам не здаецца? Сфармуляваўшы гэта так антысептычна».
  «Я так». Чарговая розыгрыш цыгарэты.
  Мідлтан пажадаў, каб у яго быў батончык, яго таемнае захапленне.
  Затым Падла спытаў: «Мяне цікавіць адна рэч — як вы думаеце, Ругова дзейнічаў па чыім-небудзь загадзе? Ён каму дакладваў?»
  Увага Мідлтана імгненна прыцягнулася да гэтага пытання. «Чаму вы гэта пытаецеся?» - рэзка спытаў ён.
  «Ён быў?»
  Амерыканец паспрачаўся і вырашыў працягваць супрацоўніцтва. У дадзеную хвіліну. «Калі мы за ім палявалі, да нас дайшлі чуткі, што за ім нехта стаіць. Гэта мела сэнс. Яго зброя АОК мела найлепшую зброю сярод усіх падраздзяленняў у краіне, нават лепшую, чым некаторыя рэгулярныя сербскія войскі. Яны былі найбольш падрыхтаваныя, і яны маглі наняць пілотаў для вываду верталётаў. Гэта было нечувана ў Косаве. Хадзілі чуткі пра вялікія сумы грошай. І, здаецца, ён не выконваў загадаў ні ад аднаго з вядомых старэйшых камандзіраў ААК. Але ў нас была толькі адна падказка, што за ім нехта стаіць. Яму пакінулі паведамленне пра ўклад у банку. Ён быў схаваны ў копіі «Фаўста» Гётэ, якую мы знайшлі ў кватэры ў Эзе».
  «Ёсць падказкі?»
  «Мы думалі, што, магчыма, брытанскі ці амерыканскі. Можа, канадскі. Некаторыя фармулёўкі ў нататцы сведчаць пра гэта».
  «Не ведаю, як яго завуць?»
  «Не. Мы далі яму мянушку паводле кнігі — Фаўст».
  «Здзелка з д'яблам. Вы ўсё яшчэ шукаеце гэтага чалавека?»
  «Я? Не, мая група распусцілася. Трыбунал усё яшчэ дзейнічае, і пракуратура і EUFOR могуць яго шукаць, але я сумняваюся ў гэтым. Ругова ў турме, некаторыя ягоныя паплечнікі таксама. Ёсць больш буйная рыба, каб смажыць. Вы ведаеце гэты выраз?»
  «Не, але я разумею». Падло затушыў чарговую цыгарэту. «Ты малады. Чаму вы кінулі гэтую працу? Праца здаецца важнай».
  «Малады?» Мідлтан усміхнуўся. Потым паблякла. Ён сказаў толькі: «Умяшаліся падзеі».
  «Яшчэ адна бесстрасная фраза. «Умяшаліся падзеі».
  Мідлтан паглядзеў уніз.
  «Непатрэбны каментар з майго боку. Прабач мяне. Я павінен даць вам адказы, і цяпер вы зразумееце, чаму я спытаў, што зрабіў». Ён націснуў на кнопку тэлефона і загаварыў па-польску. Мідлтан ведаў дастаткова, каб зразумець, што ён просіць фатаграфіі.
  Падло адключыўся і сказаў: «Расследуючы забойства наладчыка піяніна, я даведаўся, што вы, верагодна, былі апошнім чалавекам — ну, перадапошнім — хто бачыў яго жывым. Ваша імя і нумар тэлефона гатэля былі ў яго адраснай кнізе на той дзень. Я прагледзеў вашае імя ў Інтэрполе і іншых нашых базах дадзеных і даведаўся аб вашым удзеле ў трыбуналах. Была кароткая спасылка на Агіма Ругову, але і перакрыжаваная спасылка ў Інтэрполе, якая была дададзеная толькі ўчора позна”.
  «Учора?»
  «Так. Ругова памёр учора. Меркаваная прычына смерці — атручэнне».
  Мідлтан адчуў, як моцна забілася сэрца. Чаму ніхто не тэлефанаваў? Потым ён зразумеў, што больш не звязаны з МТБЮ і што мінула шмат гадоў з таго часу, як Святая Сафія ні ў каго не была на радарах.
  Адзінкавы выпадак. . .
  «Сёння раніцай я патэлефанаваў у турму і даведаўся, што Ругова некалькі тыдняў таму звярнуўся да ахоўніка з просьбай даць яму хабар, каб выйсці з турмы. Ён прапанаваў велізарную суму грошай. «Дзе яму, збяднеламу ваеннаму злачынцу, такія грошы?» — спытаў ахоўнік. Ён сказаў, што жонка можа атрымаць названую ім суму — сто тысяч эўра. Ахоўнік далажыў пра справу, і справа спынілася. Але тады, чатыры дні таму, у Руговы быў госць — чалавек з фальшывым імем і фальшывым пасведчаннем, як высветлілася. Пасля сыходу Ругова захворвае і ўчора памірае ад атруты. Паліцыя прыходзіць у дом жонкі, каб паведаміць ёй, і выяўляе, што яна мёртвая ўжо некалькі дзён. Яе паранілі».
  Мёртвы . . . Мідлтан адчуў жорсткае жаданне патэлефанаваць Леаноры і сказаць ёй.
  «Калі я даведаўся пра вашу сувязь з наладчыкам піяніна і смерцю ў той жа дзень ваеннага злачынца, якога вы арыштавалі, я даслаў мне фатаграфію турэмнай камеры назірання верагоднага забойцы. Я паказаў фота сведку, якога мы выявілі і які бачыў, як верагодны падазраваны ўчора ўвечары пакідаў канцэртную залу на Старым Рынку».
  «Гэта той самы чалавек?»
  «Яна з упэўненасцю сказала, што так». Падло зноў пабалаваў і запаліў Сабескага. «Вы, здаецца, цэнтр гэтага дзіўнага кола, містэр Мідлтан. Мужчына забівае Ругову і яго жонку, а потым катуе і забівае чалавека, з якім вы толькі што сустрэліся. Такім чынам, цяпер мы з вамі ўцягнуліся ў гэтую справу».
  Тут і прыйшоў малады афіцэр у форме з канвертам. Ён паклаў яго на стол інспектара.
  «Дзенкуе», - сказаў Падло.
  Памочнік кіўнуў і, зірнуўшы на амерыканца, знік.
  Інспектар працягнуў фатаграфіі Мідлтану, які паглядзеў на іх уніз. "О Божухна." Ён глыбока ўцягнуў у лёгкія запэцканае цыгарэтным дымам паветра.
  "Што?" — спытаў Падло, убачыўшы яго рэакцыю. «Гэта быў хтосьці, каго вы ведаеце па расследаванні Руговы?»
  Амерыканец падняў вочы. «Гэты чалавек. . . Ён сядзеў побач са мной у кракаўскім аэрапорце. Ён ляцеў маім рэйсам у Парыж». Чалавек у брыдкім клецістым пінжаку.
  «Не! Вы ўпэўнены?»
  «Так. Напэўна, ён забіў Генрыка, каб даведацца, куды я іду».
  І ў шакавальны момант гэта стала ясна. Нехта — гэты чалавек, ці Фаўст, ці, магчыма, ён быў Фаўстам — шукаў Мідлтана і іншых добраахвотнікаў.
  чаму? Дзеля помсты? Ён чагосьці баяўся? Была нейкая іншая прычына? І навошта яму забіваць Ругову?
  Амерыканец ткнуў пальцам у трубку. «Ён трапіў на рэйс у Парыж? Ён прызямліўся? Даведайцеся зараз».
  Язык Падло дакрануўся да кутка рота. Ён падняў слухаўку і загаварыў на такой хуткай польскай мове, што Мідлтан не магла сачыць за размовай.
  Нарэшце інспектар паклаў трубку. «Так, ён прызямліўся, і ўсе высадзіліся. Усе, акрамя вас, былі на рэйсе з пасадачным талонам. Але пасля гэтага? Яны не ведаюць. Яны правераць палётны маніфест на пашпартным кантролі ў Дэ Голя — калі ён пакінуў аэрапорт. І зыходны рэйс маніфестуе ў выпадку, калі ён працягнуў транзіт».
  Мідлтан паківаў галавой. «Ён ужо змяніў асобу. Ён бачыў, як мяне затрымалі, і ён па новым пашпарце».
  Інспектар сказаў: «Ён можа быць на шляху ў любую кропку свету».
  Але ён не быў, Мідлтан ведаў. Адзінае пытанне было ў наступным: ці ехаў ён у Афрыку, каб знайсці Тэслу ў яе агенцтве дапамогі? Ці ў Штаты, дзе Леспас кіраваў вельмі паспяховай кампутарнай кампаніяй, а Брока рэдагаваў бюлетэнь Human Rights Observer?
  Ці ён быў іншым рэйсам, які накіроўваўся ў акругу Калумбія, дзе жыў сам Мідлтан?
  Потым аслабелі ногі.
  Калі ён успамінаў, што, дэманструючы ганарлівыя фатаграфіі, ён сказаў настройшчыку піяніна, што яго дачка жыве ў раёне акругі Калумбія.
  Якая прыгожая маладая жанчына, а яе муж такі прыгожы. . . . Яны выглядаюць такімі шчаслівымі.
  Мідлтан ускочыў на ногі. «Я павінен вярнуцца дадому. І калі вы паспрабуеце мяне спыніць, я выклічу амбасаду». Ён рушыў да дзвярэй.
  - Пачакай, - рэзка сказаў Падло.
  Мідлтан абярнулася. «Я вас папярэджваю. Не спрабуйце мяне спыніць. Калі вы робіце...
  «Не, не, я толькі маю на ўвазе. . . . Тут». Ён ступіў наперад і працягнуў амерыканцу пашпарт. Затым ён дакрануўся да рукі Мідлтан. «Калі ласка. Я таксама хачу гэтага чалавека. Ён забіў трох маіх грамадзян. Я моцна хачу яго. Памятайце пра гэта».
  Ён паверыў, што інспектар сказаў яшчэ нешта, але да таго часу Мідлтан цяжка бегаў па бясконцым калідоры, шэрым, як кабінеты, шэрым, як неба, рыючыся ў кішэні ў пошуках мабільнага тэлефона.
  
  
  2
  ДЭВІД Х'ЮСАН
  Фэліцыя Камінскі ўпершыню заўважыла валацугу каля Пантэона, калі тая іграла цыганскія народныя мелодыі, старыя рымскія любімыя песні, усё, што магло пакласці некалькі манет у пацёрты шэры футляр для скрыпкі, які яна атрымала ў спадчыну ад маці, разам са стогадовай мілай -таніраваны італьянскі інструмент, які жыў унутры. Мужчына слухаў больш за 10 хвілін, увесь час назіраючы за ёй. Потым ён падышоў бліжэй, так блізка, што яна адчула пах поту і чалавечнасці, якія віселі вакол людзей на вуліцы, але яны, здавалася, не заўважалі гэтага.
  «Я хачу пачуць «Volarè», - прабурчаў ён па-англійску, яго голас быў грубым і з акцэнтам, які яна не магла вызначыць. Ён трымаў пакамечаную і запэцканую купюру ў 10 еўра. Яму было, мабыць, 35 гадоў, хаця дакладна сказаць было складана. Ростам ён быў не менш за шэсць футаў, мускулісты, амаль спартыўны, хоць гэтая думка здавалася смешнай.
  «Воларэ» — гэта песня, сэр, а не скрыпічны твор», — адказала яна з большай падлеткавай нядобразычлівасцю, чым гэта было, магчыма, разумна.
  Яго твар, наколькі яна магла бачыць за чорнай неахайнай барадой, здаваўся вострым і назіральным. Ёй прыйшло ў галаву больш, чым большасць вулічных людзей, якія былі альбо пажылымі італьянцамі, выкінутымі з дамоў у суровыя часы, альбо замежнымі падпольшчыкамі, іракцамі, афрыканцамі і рознымі народнасцямі з Балкан, кожны з якіх трымаўся сваёй парады, кожны стараўся ісці сваім уласным шляхам праз цёмную, напаўсакрэтную схаваную эканоміку для тых, хто спрабуе выжыць без дакументаў.
  Былі і іншыя, больш надзённыя прычыны, якія прымусілі яе прыняць смелы і неразумны адказ. Грошы, якія даў ёй дзядзька, напачатку былі няшмат, хоць і больш шчодрыя, чым належала яму мізэрнае жыццё варшаўскага настройшчыка піяніна. За два месяцы да гэтага, у дзень, калі ёй споўнілася 19 гадоў, ён раптоўна абвясціў, што яго роля апекуна скончана і што прыйшоў час шукаць новае жыццё на захадзе. Яна абрала Італію, бо хацела цёплага надвор'я і прыгажосці, і адмовілася ісці за патокам палякаў, якія эмігравалі ў Англію. Праезд на брудным марудным аўтобусе да Рыма каштаваў 50 еўра, а пакой у убогім студэнцкім доме ў Сан-Джавані кожны тыдзень паглынаў яшчэ 200 еўра, як і ўрокі італьянскай мовы ў школе. Яе добрая англійская азначала, што яна магла ўладкавацца на працу ў бары, але толькі ў турыстычных дайвінгах па тым, што ўладальнікі называлі «польскім тарыфам» — чатыры еўра ў гадзіну, менш за мінімальны заробак, устаноўлены законам. Яна ела, як верабей, піцу рустыка, загадзя прыгатаваную, часта агідную, але менш за два еўра за кавалак. Яна ніколі не выходзіла і яшчэ не знайшла сяброў. Тым не менш кожны тыдзень грошы ад дзядзькі Генрыка сыходзілі крыху больш. Яна не магла па сумленні тэлефанаваць і прасіць большага.
  - Я ведаю, што гэта песня, - адказаў валацуга з непрыемнай усмешкай на паўсхаваным твары. Потым ён прапяяў фразу голасам даўно памерлай амерыканскай спявачкі, якую яна чула, калі яе маці і бацька ўключалі музыку на танным Hi-Fi, каб нагадаць сабе пра свае дні ў Штатах, перш чым яны вярнуліся ў новая, вольная Польшча ў пошуках розных жыцьцяў. Да яе вярнулася імя спевака: Дын Марцін. І мелодыю таксама, так што яна сыграла яе, бездакорна, па памяці, трохі імправізуючы ў стылі Стэфана Грапелі, наносячы нетаропкія джазавыя размахі на кожную зменную ноту, пакуль арыгінал не стаў пазнавацца.
  Яна добра грала на скрыпцы. Часам, калі ёй было сумна ці здавалася, што ў аўдыторыі быў нехта музычны, яна даставала ноты, укладзеныя ў футляр, прасіла гледача патрымаць іх, потым грала мазурку Веняўскага «Оберташ» з яе скачучым феерверкам падвойнага прыпынку, гармонік і левая піцыката. Абодва яе бацькі займаліся музыкай, маці - скрыпачкай, бацька - дасведчаным піяністам. Разам яны давалі ёй музычную адукацыю з таго часу, як яна сябе памятала, у доме, дзе музыка была такой жа натуральнай і лёгкай, як смех, аж да таго чорнага дня, калі яны зніклі, і яна апынулася пад апекай дзядзькі Генрыка.
  Валацуга глядзеў на яе так, нібы яна здзейсніла грэх.
  «Ты аблажаўся», — плюнуў ён. «Дрэнная дзяўчынка. Ты павінен ведаць сваё месца». Ён утаропіўся на ўласнае адзенне: бруднае паліто, якое смярдзела потам і мочой, з поясам, зробленым, магчыма, крыху тэатральна, з вяроўкі. «Адзін маленькі крок ад мяне. Больш нічога».
  Затым ён кінуў адзін еўра ў яе футляр для скрыпкі і патупаў у бок Ларга Аргенціна, адкрытай прасторы, дзе яна звычайна сядала на аўтобус дадому, заўсёды зачараваная калекцыяй разбураных старажытных храмаў — ірваным, бясформенным зборам калон і камянёў. населеная лямантуючай суполкай дзікіх катоў, частка гісторыі, якую, здавалася, больш не заўважала толькі яна і турысты, якія праязджалі міма. Яна не любіла катоў. Яны былі смелыя, агрэсіўныя, настойлівыя, лезлі ў яе скрыпкавы футляр, калі ён быў адкрыты для збору грошай. Таму яна трымала побач са сваёй музыкай і каніфоллю невялікі вадзяны пісталет, зроблены на ўзор чагосьці ваеннага, і выкарыстоўвала яго, каб адганяць іх, калі істоты станавіліся занадта настойлівымі.
  Пасля гэтага бомж чатыры разы даганяў яе. Двойчы ля фантана Трэві. Аднойчы ў Campo dei Fiori. Апынуўшыся каля новага музея Ара Пацыс, помніка міру, узведзенага Аўгустам, які цяпер жыў у сучасным доме ў стылі кубізму ля мітуслівай дарогі, якая праходзіць уздоўж Тыбра. Яна была здзіўлена, убачыўшы яго там. Гэта не здавалася звычайным месцам для вулічных людзей, і яна злавіла яго, як ён глядзеў праз вокны, паглыблены ў прыгожы разьбяны помнік унутры, які яна таксама толькі зірнула з вуліцы, бо плаціць за ўваход было непасільна. Бяздомныя рэдка глядзелі на рымскія скульптуры, падумала яна. Большасць з іх наогул ніколі ні на што не глядзелі.
  І цяпер ён зноў апынуўся каля яе — гэтай гарачай, сонечнай летняй раніцай на віа дэле Батэге Оскурэ на штотыднёвым кірмашы, пра які ёй расказаў дзядзька. Яно адбывалася ля падножжа Via dei Polacchi — вуліцы палякаў — і выклікала ў яе суму па радзіме кожны раз, калі яна ішла. Тут бедная польская супольнасць мігрантаў збіралася на імправізаваным базары, што было часткова эканамічнай неабходнасцю, часткова пацвярджэннем іх далёкіх каранёў. Былі машыны і фургоны, усе іржавыя, усе рыгаючы дызелем, калі яны прыбылі з нумарамі з Варшавы і Гданьска. Хуценька, не жадаючы прыцягваць да сябе ўвагу паліцыі, яны расчынілі дзверы і багажнікі і пачалі прадаваць усё тое, што польскія імігранты не маглі знайсці ці, хутчэй за ўсё, дазволіць сабе ў сваім новым доме: спіртныя напоі і каўбасы, вяндліну і пірожныя; некаторыя відавочна самаробныя, некалькі, магчыма, незаконныя.
  Феліцыя нікога з гэтых людзей не ведала. Але часам беднякі аказваліся самымі шчодрымі, асабліва калі ведалі, што яна таксама полька, адна ў горадзе, яшчэ крыху заблуканая. Берлінская сцяна павалілася на зямлю, калі ёй было 12 месяцаў, немаўляці ў нейкай маленькай кватэры ў прыгарадзе Чыкага. Яна ведала гэта, таму што яе бацькі так часта распавядалі ёй пра радасць, якая наступіла. Пра сваё чаканне вяртання ў краіну, з якой яны ўцяклі, каб скінуць з сябе путы камунізму.
  Калі яны казалі пра гэтае рашэнне, у іх вачах заўсёды быў цень. Калі яна стала старэй, яна ведала, чаму. Калі яны пакідалі Польшчу, гэта быў свет чорна-белы, і яны вярнуліся ў той, які быў зменлівым адценнем шэрага. Дрэнныя дні да яе нараджэння былі часам тайнай паліцыі і жорсткага, адвольнага пакарання іншадумства, але нікому не трэба было ехаць за тысячы міль у далёкую краіну, каб зарабіць на жыццё. Яны казалі, што нешта добрае згубілася разам з бачным, лягчэй прызнаным дрэнным. Размаўляючы са старымі мужчынамі і жанчынамі, якія сабраліся ля падножжа Via dei Polacchi, яна зразумела, што паміж імі і ёю існуе прорва, якую немагчыма пераадолець, дзіўнае пачуццё віны за страту, якую яна ніколі не магла падзяліць. Аднак была і сувязь. Яна была полька, яна была бедная. Калі яна іграла патрэбныя ноты — мазурку, паланэз, — навокал туманіліся вочы, а ў футляр скрыпкі пастаянна сыпаліся дробныя манеты.
  І ў гэты дзень быў валацуга таксама, з ненавісным позіркам у вачах, такім, які казаў, яна паверыла. . . сорамна, сорамна.
  Калі яна кланялася павольным вясковым танцам, яна сказала сабе, што, калі ён працягне звяртаць увагу, яна будзе лаяць яго, гучна, публічна, без страху. Хто быў валацуга, каб з кім гаварыць пра сорам? Што дало яму права? . . .
  Потым, адчуўшы руку на сваім плячы, яна спыніла ігру і павярнулася, убачыўшы, што ўтаропілася ў ветлівыя ярка-блакітныя вочы мужчыны сярэдніх гадоў у шэрым касцюме. У яго быў бледны, мясісты твар з чырванаватымі шчокамі, светлыя валасы, якія адляцелі назад, і лёгкая, упэўненая манера паводзін чыноўніка, падобнага да дзяржаўнага служачага або дырэктара школы.
  «Вы цудоўна граеце, Феліцыя», — сказаў ён па-польску.
  "Я цябе ведаю?"
  Ён дастаў з пінжака пасведчанне асобы і паказаў ім перад яе тварам, занадта хутка, каб яна магла зразумець сэнс гэтых слоў.
  «Не. Я тут, у Рыме, афіцэр польскай паліцыі. Вам не трэба ведаць мяне».
  Напэўна, яна выглядала здзіўленай. Ён паклаў руку на яе руку і сказаў голасам, поўным упэўненасці: «Не палохайцеся. Вам няма пра што турбавацца». Яго ветлівы твар апусціўся. «Я проста выконваю няшчасную справу, якая час ад часу выпадае на гэтую прафесію. Хадзем, я куплю кавы. За вуглом ёсць невялічкае месца».
  Мужчына быў такім прыемным аўтарытэтам, што яна аўтаматычна пайшла за ім на віа дэі Полаччы, хаця не магла ўспомніць ніводнай кавярні ў гэтым напрамку.
  Яны былі на паўдарозе, калі ён спыніў яе ў цені навіслага будынка. У вачах быў такі смутак, пачуццё шкадавання таксама.
  «Прабачце», — сказаў ён сваім ціхім спакойным голасам. «Няма простага спосабу сказаць гэта. Твой дзядзька Генрык забіты».
  Яе страўнік сціснуўся. У яе пачалі пячыся вочы. «Забіты?»
  «Забіты, як працаваў. Таксама з двума іншымі людзьмі. У такім свеце мы жывем».
  «У Варшаве?»
  Ён паціснуў плячыма. «Гэтага ніколі не адбылося б раней. Не ў старыя часы. Людзі тады занадта паважалі. Занадта шмат страху».
  Пытанняў было так шмат, і ні адно з іх не магло скласціся ў разумны сказ у галаве Феліцыі. «Мне трэба ісці дадому», - нарэшце сказала яна.
  Мужчына на імгненне памаўчаў, задумаўшыся, і ў ягоных вачах з'явіўся іншы выраз, які яна не магла зразумець.
  «Ты не можаш дазволіць сабе вярнуцца дадому», - заўважыў ён, нахмурыўшыся. «Што табе наогул? Гэта ніколі не была тваёй краінай. Не вельмі».
  Вузкая вуліца была пустая. Воблака праскочыла па яркім летнім сонцы, кінуўшы ўсю мясцовасць у раптоўны змрок.
  «Я магу дазволіць сабе паездку на аўтобусе», - адказала яна, раптам крыўдзіўшыся.
  «Не, нельга», — адказаў ён і ўзяў яе за абедзве рукі. Ён быў моцны. Яго блакітныя вочы цяпер гарэлі, настойлівыя, патрабавальныя. «Што табе дзядзька падарыў? Прыйсці сюды?»
  Яна паспрабавала вызваліцца. Гэта было немагчыма. Яго хватка была занадта моцнай.
  «Некаторыя грошы. . . Дзве тысячы еўра. Гэта было ўсё, што ў яго было».
  «Не грошы», — гаўкнуў на яе мужчына, павысіўшы голас. «Я не кажу пра грошы».
  Ён павярнуў локаць так, што яго перадплечча апусцілася пад яе горла і прыціснуў яе да сцяны, схапіўшы вольнай рукой чахол для скрыпкі. Потым хутка нахіліўся, адчыніў зубамі адзіную зашчапку і адчыніў вечка.
  «Гэта жабрацкі інструмент», — буркнуў ён і шпурнуў скрыпку на зямлю. Следам ішлі пакамечаныя нотныя аркушы, якія пырхалі на брук, як восеньскае лісце. «Што ён табе даў?»
  «Нічога. нічога . . . »
  Яна спынілася. Ён выкінуў лук і яе апошні кавалачак каніфолі, і цяпер у яго пальцах была адна засталася запасная струна, Дамінант А Томастыка-Інфельда. Адняў локаць. Перш чым яна паспела ўцячы, ён рвануў яе назад і моцна ўдарыў кулаком у жывот. Дыханне знікла з яе лёгкіх. Слёзы болю, гневу і страху выступілі ў яе вачах.
  Калі яна пачала прыходзіць у сябе, яна ўбачыла, што ён ператварыў струну скрыпкі ў пятлю, і адчула, як яна слізганула па яе галаве, штурхаючы яе ўніз, пакуль яна не лягла на яе шыю. Ён пацягнуў яго, але не так моцна, толькі настолькі, каб яна адчула, як знаёмы накручаны метал стаў халоднай звязкай вакол яе горла.
  «Бедная маленькая згубленая дзяўчынка», - прашаптаў ён, яго дыханне стала горача ў яе вуха. «Няма дома. Няма сяброў. Няма будучыні. Апошні раз. . . Што ён табе даў?»
  «Нічога. . . нічога . . . »
  Томастык-Інфельд Дамінанта А пачала напружвацца. Яна ўсведамляла сваё ўласнае дыханне, кароткія, паўтаральныя рухі цягліц, якія заўсёды ўспрымаліся як належнае. Ягоны твар стаў вялізным у яе вачах. Ён усміхаўся. Цяпер яна зразумела, што гэта быў вынік, якога ён жадаў увесь час.
  Потым усмешка згасла. З яго рота вырвалася нізкае, жывёльнае рохканне. Яго цела ўпала наперад, прыціснуўшы яе да сцяны, і з-пад яго сціснутых зубоў пачала хлынуць малінавая пырка крыві. Яна павярнула галаву, каб пазбегнуць чырвонай бруі, якая цяпер цякла па яго падбародку, і ўчапілася кіпцюрамі ў пятлю на горле, аслабіўшы яе, нацягнуўшы смяротную пятлю на валасы, пакуль яны не вызваліліся, і яна здолела перацягнуць яе праз галаву.
  Чалавека ў шэрым касцюме нешта адштурхнула ў бок. Валацуга быў там. У яго правым кулаку сядзеў доўгі нож на шпільцы, чырвоны ад крыві.
  Ён кінуў зброю і працягнуў руку.
  - Хадземце са мной зараз, - сказаў ён. «Іх трое ў машыне за вуглом. Доўга чакаць не будуць».
  "Хто ты?" - прамармытала яна, галава яе кружылася, дыханне ўсё яшчэ было кароткім.
  На вузкую вулачку пачынала паварочваць машына, якой цяжка было за адзін раз прайсці паварот. Воблака працавала без сонца. Яркае, асляпляльнае святло запоўніла тэрыторыю вакол іх, дастаткова, каб зрабіць іх прысутнасць вядомай. Яна чула польскія галасы і іншыя акцэнты, якія яна не пазнавала. Яны гучалі злосна.
  «Калі ты застанешся тут, ты памрэш», - настойваў валацуга. «Як твой дзядзька. Як твая маці і твой бацька. Хадзем са мной . . . »
  Яна нахілілася і ўзяла скрыпку і смык, груба запіхваючы іх у футляр разам з абрыўкамі нот.
  А потым пабеглі.
  
  За вуглом у яго стаяў скутэр. Абсалютна новая фіялетавая Vespa з налепкай на арэнду на заднім крыле. Яна аўтаматычна забралася на спіну, моцна вісела, усё яшчэ трымаючы ў руках футляр для скрыпкі, пакуль ён рыкаў па вузкіх завулках, спрабуючы згубіць машыну ззаду.
  Гэта было нялёгка. Яна павярнула галаву і ўбачыла, як машына адскоквае ад старажытных каменных сцен квартала, ідучы за імі па вузкіх завулках не ў той бок. Яна ведала гэтую мясцовасць. Гэта быў адзін з яе любімых месцаў з-за яго нечаканых відовішчаў і таго, як будынкі змяняліся на працягу стагоддзяў, часам аж да эпохі Цэзара.
  Ён ішоў не ў той бок, і яна ведала гэта, але яны былі там, перш чым яна паспела сказаць яму. Vespa з крыкам спынілася ў тупіковым завулку, адгароджаным свежапафарбаванымі чорнымі жалезнымі парэнчамі, з агляднай пляцоўкі на заблытаныя руіны вакол Пескарыі, імператарскага рыбнага рынку, які вёў да вялізнага круглага пня Тэатра Марцэла, як нейкі меншы Калізей, перарэзаны гіганцкім нажом. Дарогі не было, толькі вузкая сцяжынка ўніз у беспарадак калон і разбураных сцен.
  Яны беглі і натыкаліся на струхлелую траву праз нізкі скамянелы лес з пыльнага граніту і мармуру. Ззаду чуліся крыкі і пакутлівыя крыкі па-польску. Потым яна пачула стрэл. Моцная рука валацугі схапіла яе, калі яна спатыкнулася аб рыфленую частку разбітай калоны. Задыхаючыся, яна апынулася ў раз'юшанай масе транспарту пад навіслым тэатрам. Ён зацягнуў яе ў натоўп аўтамабіляў. На паўдарозе быў малады чалавек на скутэры, доўгія чорныя валасы выпадалі з-пад шлема.
  Валацуга выштурхнула яго з сядзення, потым закрычала, каб яна села на заднюю частку.
  Ёй не трэба было больш думаць. Яна не хацела. Яны пакруцілі па звілістым маршруце праз зарычаўшыя машыны, знайшлі тратуар з боку ракі, праехалі па бруку і выйшлі да Лунгатэверэ. Рух там быў такі ж дрэнны.
  Яна адважылася павярнуцца. Над дарогай, змагаючыся праз машыны, ішлі трое мужчын са зброяй у руках.
  Яна лаялася. Яна малілася. А потым яны прайшлі, на Тыбрскі бок дарогі, грукаючы ўніз па прыступках, якія вялі ўніз да вады і доўгага шырокага бетону абароны ад паводкі.
  Два дні таму яна хадзіла сюды, разважаючы, разважаючы, спрабуючы высветліць, дзе яна належыць. Яшчэ не споўнілася 20, нарадзілася ў краіне, якая яе забыла, без бацькоў. А цяпер, падумала яна, без дзядзькі, які прыйшоў ёй на дапамогу, калі яна засталася сіратой. Яна трымалася са слязамі на вачах, вырашыўшы, што яны будуць выдаткаваныя, перш чым гэты чалавек, які адначасова выратаваў і выкраў яе, зноў паглядзіць ёй у твар.
  Прайшоўшы паўмілі, яны прабеглі па доўгай дарожцы і вярнуліся на дарогу, няўхільна ехаў праз Сан-Джавані, міма вуліцы, дзе яна жыла. У галаве яна развіталася з тымі нешматлікімі рэчамі, якія ў яе былі: малапрачытанай Бібліяй; некаторыя фатаграфіі; некалькі таннай адзення; ноты з некаторымі любімымі творамі.
  Яны знайшлі аўтавія, і яна ўбачыла знак аэрапорта. У некалькіх мілях ад Ф'юмічына ён ператварыў Vespa ў паркоўку нізкага сучаснага гатэля, знайшоў схаванае месца на паркоўцы ззаду, спыніўся і выключыў рухавік.
  Яна злезла са скутэра без пытання.
  «Ты добра зрабіў», — проста сказаў мужчына, утаропіўшыся на яе.
  «Ці быў у мяне выбар?»
  «Хочаш жыць — не, не хочаш. Вы ўжо забыліся, што вам пагражае сур'ёзная небяспека?»
  Яна зірнула на самакат. «Гэта тое, што вы? Злодзей?»
  Ён кіўнуў, і яна задумалася, ці была за калматай, калматай барадой хоць найменшая ўсмешка. «Злодзей. Гэта правільна, Феліцыя. Зараз мы павінны зайсці ўнутр».
  Ён памахаў ключом, калі яны прабеглі міма стойкі рэгістрацыі, і пайшоў на першы паверх, адчыніў дзверы і завёў яе ў свой пакой. Гэта быў нумар, элегантны і дарагі, такі, які яна бачыла толькі ў кіно. На падлозе ляжалі ўжо запакаваныя два вялікія чамаданы. Падушкі ложка былі засланы рассыпанымі цукеркамі. Ён узяў пару і аддаў ёй. Ела прагна. Гэта быў добры шакалад, найлепшы. Пакой, як яна зразумела, чакаў тут, пусты, з рахункамі, магчыма, некалькі тыдняў.
  «У вас з сабой пашпарт?» — спытаў ён.
  "Канешне. Гэта закон».
  Яна паказала яму.
  «Я меў на ўвазе іншае. У вас падвойнае грамадзянства. Гэта важна».
  «Не». Яна моцна пакруціла галавой. «Я толькі паляк. Гэта была выпадковасць нараджэння».
  «Шчаслівы выпадак», — прабурчаў ён і ўзяў партфель збоку ложка. Мужчына — яна ўжо не магла лічыць яго валацугам — выцягнуў сіні дакумент — амерыканскі пашпарт.
  «Цяпер цябе завуць Джаана Фелпс. Ваша маці была полькай, што тлумачыць ваш акцэнт. Вы студэнт каледжа ў Балтыморы. Запомніце ўсё гэта».
  Пашпарт не ўзяла, хоць і не магла ўтаропіцца на залатога арла на вокладцы.
  «Чаму?» — спытала яна.
  «Ведаеш чаму, Феліцыя», — адказаў ён.
  «Я сапраўды не. . . »
  Яго моцныя рукі раптам ухапілі яе за плечы, страсянуўшы яе тонкую постаць. Яго вочы былі лютымі і непазбежнымі.
  "Як цябе клічуць? Як цябе клічуць?"
  «Мяне завуць Феліцыя Камінскі. Мне дзевятнаццаць гадоў. Грамадзянін Польскай Рэспублікі. Я нарадзіўся . . . »
  - Феліцыя Камінскі памерла, - урэзаў ён. - Будзьце асцярожныя, каб не далучыцца да яе.
  Адступіўшы, ён сказаў: «Не адчыняй нікому дзверы. Ешце і піце з міні-бара, калі вам што-небудзь спатрэбіцца. Я павінен... - ён утаропіўся на брудную вопратку, ненавідзячы яе, - што-небудзь зрабіць.
  З адной шафы ён дастаў новую вопратку і знік у ваннай. Яна паглядзела на другую частку багажу. Здавалася, дорага. Лэйбл насіў імя Джааны Фелпс і адрас у Балтыморы. Феліцыя адкрыла яго і выявіла, што там поўна новых джынсаў, спадніц, кашуль і бялізны. Усе яны былі патрэбнага памеру і, напэўна, каштавалі даражэй, чым яна зарабляла за ўвесь месяц.
  Калі ён выйшаў, ён быў апрануты ў цёмны дзелавы касцюм з белай кашуляй і элегантным шаўковым чырвоным гальштукам. Яму было не больш за 40, прыгожы, італьянца, з жаўтлявай скурай, гладка паголены, грубы і месцамі чырвоны ад брытвы. У яго былі цёмныя бліскучыя вочы і доўгія валасы, мокрыя ад душа, залізаныя на галаву, пераважна чорныя, з сівізной. Яго твар здаваўся больш маршчыністым, чым яна адчувала, што гэта павінна быць, як быццам дзесьці быў боль ці хвароба.
  У руцэ ў яго быў тэлефон.
  - Праз гадзіну, Джаана, мы паедзем у Ф'юмічына, - сказаў ён. «На стойцы Alitalia першага класа вас чакае білет. Вы паказваеце ім свой пашпарт, рэгіструецеся і ідзяце адразу ў залу. Я сустрэну вас там. Я буду за табой усю дарогу. Не спыняйцеся пасля іміграцыі. Не глядзі на мяне. Не прызнавай мяне, пакуль мы не прызямлімся і я не падыду да цябе.
  «Куды мы ідзем?»
  Ён задумаўся над пытаннем, думаючы, ці адказаць.
  «Спачатку ў Нью-Ёрк. Затым у Вашынгтон. Вы павінны ведаць гэта напэўна. Як інакш можна было б вярнуцца з Італіі туды, дзе вы жывяце?»
  Яна нічога не сказала.
  «Дзе ты жывеш, Джаана?»
  Яна тузанула цэтлік футарала, які ён ёй даў. «Я жыву па адрасе 121 South Fremont Avenue, Балтымор. І ты?"
  Ён шчыра ўсміхнуўся. У іншых абставінах яна магла падумаць, што гэты чалавек ёй падабаецца.
  «Гэта не твая справа».
  «Вас завуць?»
  Ён нічога не сказаў, але працягваў усміхацца.
  Феліцыя хутка падышла да другой скрыні, перш чым ён паспеў яе спыніць, і схапіла этыкетку.
  Было пуста. Ён смяяўся з яе, і яна не была ўпэўненая, прыемны гэта быў гук ці жорсткі.
  «Дык як я цябе называю?» — спытала яна.
  Тэатральны жэст: ён паклаў указальны палец на свой пачырванелы падбародак, утаропіўся на столь гасцінічнай спальні і сказаў: «Пакуль вы можаце называць мяне Фаўст».
  
  
  3
  ДЖЭЙМС ГРЭДЫ
  Рэактыўны самалёт вылецеў з ночы, каб прызямліцца ў аэрапорце Далеса ў Вашынгтоне на 29 хвілін раней і за 47 хвілін да таго, як Гаральд Мідлтан забіў паліцэйскага.
  Як толькі колы самалёта зачапіліся за ўзлётна-пасадачную паласу, Мідлтан адправіла дачцэ смс.
  Яна не адказвала на яго званкі з Еўропы, а паліцыя штата, акругі і горада расплывілася наконт абароны маладой пары толькі таму, што з Польшчы тэлефанаваў шалёны бацька. Паліцэйскія ў прыгарадах акругі Калумбія скептычна паставіліся да абяцанняў Мідлтана, што польскія значкі і амерыканскія дыпламаты паўтаруць яго трывогу, як толькі іх камандаванне паспрачаецца, хто з кім павінен звязвацца.
  Тэкставае паведамленне Мідлтана абвяшчала: ЗЯЛЁНЫ ЛІХАТАР ЭВАК ШАТЛАНДЫЯ.
  ЗЯЛЁНЫ ЛІХТАР: Яго тагачасная жонка Сільвія здзекавалася з яго сямейнай сістэмы кодавых слоў, каб не дапусціць падману іх малога двухногімі драпежнікамі, але маленькая Шарлота палічыла гэты план крутым, асабліва калі тата дазволіў ёй зрабіць іх сакрэтны код сваім (і такім чынам яе) любімы герой коміксаў.
  EVAC: Шарлоце было дзевяць гадоў, калі аддзел ваеннай разведкі Пентагона, дзе Мідлтан правёў большую частку сваёй кар'еры, правёў вучэнні па эвакуацыі. Яна прыняла слова EVAC як мантру, са значнымі зрухамі ў іроніі, калі яна рыкала ў падлеткавым узросце.
  ШАТЛАНДЫЯ: Калі Шарлота выйшла замуж, Мідлтан дазволіў ёй выкарыстоўваць свой прыгарадны дом для правядзення вяселля, у той час як ён арандаваў яшчэ адзін самотны пакой у гатэлі каля саду Capital Hill для шлюбнай цырымоніі. За дзве ночы да вяселля бацька і дачка напіліся ў бары гатэля, калі яна падавала яму аднасалодавы скотч. З таго часу гэты гатэль сталі называць «Шатландыя».
  «Сказаў ёй, што рабіць», — падумаў Мідлтан. Куды падацца. Што гэта сапраўды я.
  Калі яна атрымала паведамленне.
  Рэмень бяспекі "дзінь!" запусціў Мідлтан у праход самалёта. Перавязванне плечавага рамяня на яго мяккім чорным партфелі праз спартыўную куртку вызваляла рукі. Ён не ведаў, дзе астатні яго багаж; не клапаціўся. У яго партфелі была яго праца, яго ноўтбук, iPod і туалетныя прыналежнасці аэрапорта дазволілі яму ўзяць з сабой у самалёт, а таксама папяровую копію « Незнаёмца» Альбера Камю .
  Калі Мідлтан ужо збіраўся дабрацца да дзвярэй самалёта, пара з першага класа ўварвалася перад ім. Жанчына, якая, магчыма, выглядала цудоўна 10 гадоў і мільён хмурных поглядаў таму, прыціскала патрапаную футлярку да падазрона цвёрдых грудзей, пакуль яна і яе муж з сумнымі вачыма рухаліся па бруі наперадзе Мідлтан.
  Мідлтан пачуў, як жонка крыкнула: «Я ўсё яшчэ не магу паверыць, што твая сястра думала, што зможа схаваць ад мяне каштоўнасці тваёй маці, проста паехаўшы ў Еўропу!»
  Плоскі голас мужа ведаў сваю недарэчнасць. «Мы ўсе робім памылкі».
  Яны рванулі наперад на мытню, дзе ахоўнік у хірургічнай пальчатцы ўважліва агледзеў бліскучыя каралі, бранзалеты і завушніцы скрынкі з каштоўнасцямі, параўноўваючы іх з транзітным дакументам, па якім жонка стукала малінавымі пазногцямі. Калі ён скончыў, пара першага класа пацягнулася наперадзе Мідлтана праз тэрмінал.
  Нярваныя нервы Мідлтана прымусілі яго адчуць звышпільнасць, якой ён не адчуваў з часоў вяртання на балканскую бойню. Там яму трэба было баяцца толькі прывідаў незнаёмцаў. Цяпер ён адчуваў, як яго ўласнае жыццё паўзе па лязе брытвы.
  Ён адчуў пах сваіх спадарожнікаў. Вільготны ваўняны водар абжытай вопраткі. Дэзадаранты металічных духаў. Нясвежае піва ад ангельца, які спрабаваў заглушыць свой страх перад палётамі.
  Мідлтан пачуў скуголенне дзіцяці і ўсхліпы салдата Spec 4, якому было ўсяго 20 гадоў, калі ён ішоў да рэйса ў Германію з перасадкай у Ірак. Нябачны кампакт-дыск грымнуў барабанамі і грукатаў гітарамі: Мідлтан пазнаў Спрынгсціна, а потым успомніў, што пашырэнне дыяпазону класічнай рок-музыкі было адзіным абавязкам, акрамя Шарлоты, якім ён абавязаны сваёй былой.
  Ноч запоўніла вокны тэрмінала. Рэклама азеляніла яго сцены. Музыкант у Мідлтане знаходзіў мелодыю ў рухах натоўпу, сінхранізаваных з яго рытмічным маршам да аўтобуса, які накіроўваўся на галоўны тэрмінал. Адтуль ён знайшоў сваю машыну на доўгатэрміновай паркоўцы, памчаўся ў Шатландыю, усю дарогу працуючы з мабільным тэлефонам. Ён бачыў усё гэта з абсалютнай яснасцю таго, што ёсць і што будзе.
  Назіраючыся за парай першага класа, якая шаркае, Мідлтан убачыў паліцэйскага, які спяшаўся да яго. Убачыў сінюю форму міліцыянта. Убачыў яго на плячы чорны аўтамат. Бачыў другі пісталет на чорным скураным рамяні паліцэйскага разам з кайданкамі, падсумкамі для патронаў, пустой шлейфам для радыё.
  Яны былі ў 10 кроках адзін ад аднаго, калі Мідлтан супаставіў твар паліцэйскага з фотаздымкамі забойцы, якія ён бачыў у Польшчы.
  Фальшывы паліцэйскі адшчоўкнуў кабуру.
  Мідлтан запіхнуў першакласніцу ў паліцэйскага з пісталетам.
  Крохкі футляр з каштоўнасцямі выскачыў з яе рук і паляцеў да паліцэйскага, які адбіў яго. Футляр лопнуў. Бліскучыя прадметы пасыпаліся на натоўп аэрапорта.
  Першакласніца ўпілася ў мянта: «Мой! Мой!»
  Яе сутыкнуўся муж упаў на пустое крэсла.
  Фальшывы паліцэйскі накіраваў свой пісталет у твар Мідлтан, а жанчына працягвала махаць па ім.
  
  Стрэл рэхам праляцеў праз тэрмінал да выхаду 67 прыкладна ў 40 футах злева ад Мідлтана, дзе агент ФБР М. Т. Коналі надзявала кайданкі на ўласнае запясце. Другі заціск кайданкоў ужо акружаў запясце Дэна Кормана, які насіў другі камплект кайданкоў, якія скавалі яго запясці перад ім. Коратка падстрыжаныя латуневыя валасы Коналі даходзілі да пляча хрыплага Кормана, які быў затрыманы ў Чыкага па федэральным абвінавачанні ва ўцёках з мэтай пазбегнуць судовага пераследу і экстрадаваны ў акругу Калумбія. Чыкагскія паліцыянты выдалі яго.
  Коналі не трэба было падвойваць абшэўкі на Кормана. Праўда, ён быў крымінальным уцекачом, але як адвакат ён раскрадаў грошы. Не той кепскі хлопчык, які даставіў бы ёй "14-гадовую на цагліне" любыя праблемы. Не, яна прывязала сваю левую руку да яго правай, таму што ёй не хацелася размаўляць з падонкам. Лягчэй рвануць яго туды, куды яна хацела.
  Ён пратэставаў супраць сваёй невінаватасці, калі паліцэйскія з Віндзі-Сіці вывелі яго з самалёта да Коналі і паліцэйскага штата Вірджынія ў форме, якому было даручана суправаджаць ФБР падчас пераводу пад варту праз юрысдыкцыю штата ў федэральны ізалятар. Пасля гэтага . . .
  Што ж, пасля гэтага ў дзяржаўнага паліцэйскага з'явілася лёгкая ўсмешка скамароха Дыксі. Ён здаваўся магчымым адцягненнем ад буры пустога выцця ў Коналі. Яго вочы зіхацелі, пакуль яны чакалі чыкагскі самалёт, паказваючы ёй, што ён выношваў падобныя думкі. Ён прадставіўся Джорджам, і яна ведала, што ён не будзе побач дастаткова доўга, каб ёй трэба было запомніць яго прозвішча.
  «Глядзі», — сказаў Корман, начапіўшы на яго запясце кайданкі. «Вы спыталі сябе, чаму я быў такім дурным, каб скрасці гэтыя грошы?»
  Калі яна мацней зацягнула кайданкі на левым запясце, Коналі адказаў: «Як быццам мяне хвалюе, чаму».
  Потым яна пачула, як ззаду затрашчаў стрэл з буйнакалібернага пісталета. Рэакцыя натоўпу. Дэсантнік Джордж тварам да крыніцы гуку. Крыкі, і яна павярнулася, яе .40 Glock набіў яе правую руку.
  Яна ўбачыла тупат падарожнікаў.
  Адчуў, што Джордж, вышэйшы ў вайсковай форме, дастаў пісталет.
  Убачыў тоўстага чорнавалосага амерыканца, які наляцеў на паліцэйскага.
  
  Грукат стрэльбы ў твар Мідлтана аглушыў яго. Дульны ўспышка заблішчала яго вочы. Але калі куля праляцела шырока, Мідлтан упаў на свайго патэнцыйнага забойцу і звар'яцелую жанчыну з першага класа, і яны ўпалі на падлогу. Пісталет вылецеў з рукі забойцы, калі натоўпы падарожнікаў авіякампаній запанікавалі ў тэрарыстычным кашмары 21-га стагоддзя.
  Да Мідлтан вярнуўся зрок. Але чаму я не чую? Чаму няма шуму?
  Ён ускараскаўся за 9-міліметровай Берэтай, якая бясшумна слізгала па ўсыпанай каштоўнасцямі падлозе.
  Фальшывы паліцэйскі перарэзаў горла першакласніцы. Ускочыў на ногі. Пацягнуўся да другога пісталета ў кабуры на плячы.
  Мідлтан чуў толькі стук уласнага сэрца. Ён схапіў Beretta і стрэліў у чалавека, які дастаў другі пісталет.
  Свеціцца зялёная неонавая шыльда Starbucks выбухнула на сцяне, калі фальшывы паліцэйскі заняў пазіцыю стралка і дасягнуў мэты. Яго чорныя чаравікі хрумсцелі белымі жамчужынамі, рассыпанымі па падлозе.
  Фальшывы паліцэйскі і Мідлтан стралялі адначасова.
  Яго рука хісткая, куля Мідлтана прамахнулася.
  Куля фальшывага паліцэйскага таксама не праляцела, таму што ён паслізнуўся на жамчужыне і паваліўся назад у паветры.
  Злева ад Мідлтана паліцэйскі Джордж убачыў афіцэра паліцыі ў форме. Бачыў, як паліцэйскі ўпаў. Мірныя жыхары ў паніцы кінуліся паміж салдатам Джорджам і перастрэлкай. Джордж убачыў сваю мішэнь — зрабіў два маментальныя здымкі.
  Прамахнуўся!
  Мідлтан убачыў, як чорны пластыкавы крэсла разбіўся побач.
  Умомант пазнаў чаму, закруціўся. Позірк яго спыніўся на чалавеку ў сіняй, як варожая, форме. Мідлтан выпусціў чатыры кулі ў другую форму.
  Коналі пачуў свіст куль, грукат стрэльбы.
  Калі ўцякач Корман закрычаў, Коналі ўбачыў салдата Джорджа. Плоскі на спіне, дзірка на каўняры сіняй форменнай кашулі на бронекамізэльцы. Чырвоны ручай цёк з шыі Георгія. Вочы ўтаропіліся ў столь
  Коналі кінулася да загінуўшага салдата, але Корман тузануў яе левую руку ў кайданках, і яна нахілілася да яго.
  «Я хацеў зрабіць гэта вялікім!» - крыкнуў Корман. "Добра? Я гэта прызнаю! Толькі не страляй...
  «Маўчы!» — закрычала Коналі, разбіваючы яму нос прыкладам пісталета.
  Корман скамячылася, мёртвым цяжарам яна пацягнула да паліцэйскага Джорджа, які сцякаў крывёй на падлозе. Кінула пісталет, націснула свабоднай правай рукой на дзірку ў шыі салдата.
  «У цябе ўсё атрымаецца!» — крыкнула яна на паваленага афіцэра.
  Але яна ведала, што гэта хлусня.
  
  Не чуваць!
  Мідлтан убачыў, як другі чалавек у форме, які спрабаваў застрэліць яго, упаў на падлогу. Мідлтан звярнуў сваю глухую ўвагу на фальшывага паліцэйскага, які ўскочыў на ногі на бліскучыя абломкі падлогі і ўцёк праз дзверы запаснога выхаду.
  Дастаньце яго, перш чым ён дастане мяне! Ці мая дачка!
  Змагаючыся ў свеце цішыні, Мідлтан убачыла, як мужчыны і жанчыны кінуліся шукаць прыкрыцця за крэсламі ў зале чакання. Ён убачыў іх прыглушаныя крыклівыя твары.
  Першакласны муж апусціўся ў чорнае пластыкавае крэсла, яго твар скрывіўся, як у блазна, які смяецца, і ўтаропіўся на кафляную падлогу, дзе ляжала ягоная пышная жонка, хапаючы дыханнем.
  Вочы Мідлтан сачылі за ўвагай мужа.
  Убачыў плямы залацістай фарбы на плітцы.
  Бачыў бітыя аскепкі чырвона-зялёных і белых камянёў.
  Убачыў бліскучае шкло, перацёртае ў пыл.
  Убачыў упаў мабільны тэлефон, які спыніўся сярод вясёлкавага друзу.
  Мідлтан схапіў мабільны тэлефон, калі ён кінуўся да аварыйнага выхаду, вырваўся да ночы з аб'екта, спраектаванага Нацыянальнай бяспекай, каб не даць людзям уварвацца ў яго і яго самалёты, а не каб людзі не ўцякалі.
  Праглынуты прахалодным паветрам, Мідлтан стаяў на вяршыні металічных лесвіц, якія вядуць да велізарных палёў узлётна-пасадачных палос, дзе рулілі, прызямляліся і ўзляталі рэактыўныя самалёты — і ўсё гэта было ў жудаснай цішыні.
  Па цёмным асфальце бясшумна каціўся багажны караван. Ніякіх прыкмет фальшывага паліцэйскага. Мідлтан раптам зразумеў, што стаіць у белым святле дзвярэй - ідэальная мішэнь.
  Ён збег па лесвіцы. Пабег насустрач свеціцца маху галоўнага тэрмінала.
  Джамба-джэт упаў з неба, праляцеў над яго галавой, калі ён хістаўся па ўзлётна-пасадачнай паласе. Ён кінуўся пад другі авіялайнер, які падымаўся ў ноч. Ад рэактыўных рухавікоў, якія змянялі ціск, лоскалі яго аглушаныя ад стрэлаў вушы.
  Раптам, на шчасце, ён пачуў роў рэактыўных рухавікоў.
  Дабрацца да Шатландыі, падумаў ён. Трэба трапіць у Шатландыю.
  Раменьчык яго партфеля сціснуў яму грудзі, калі ён хапаў кіслароду. Пот прыліп да кашулі. Мышцы яго ног гарэлі, і ён адчуваў, быццам хтосьці стукнуў бейсбольнай бітай аб правую каленную чашачку.
  Ён ведаў, што лепш не спрабаваць за сваю машыну. Яны — кім бы яны ні былі — маглі чакаць яго ў гаражы.
  Засунуўшы пісталет за пояс штаноў, Мідлтан скочыў да галоўнага тэрмінала. Ніхто не звяртаў асаблівай увагі — праз аэрапорты ўвесь час бегаюць людзі. Доўгая чарга людзей стаяла ў чаканні сваёй чаргі на таксі.
  Злева ад сябе ён убачыў маладую пару, якая выходзіла з аўтамабіля Town Car. Ён уварваўся паміж імі, ускочыў на задняе сядзенне раней, чым кіроўца паспеў запярэчыць.
  «Ідзі!»
  Мужчына за рулём утаропіўся ў люстэрка задняга віду.
  «Два пяцьдзесят», - сказаў Мідлтан, капаючы ў кішэні амерыканскую валюту.
  Ён апусціўся на падушку задняга сядзення таксі, калі яно адляцела ад тэрмінала. «Капіталійскі пагорак».
  Кіроўца выпусціў яго перад будынкам Вярхоўнага суда, які ззяў, як храм з шэрага каменя, насупраць белага замка Кангрэса Капітолія. Мідлтан ішоў па парку і нікога не ўбачыў, акрамя начных абрысаў паліцэйскага, які патруляваў Капіталійскі пагорак, і яго нямецкай аўчаркі на павадку.
  Шатландыя была гасцініцай, пабудаванай яшчэ тады, калі наведванне Вашынгтона не было вялікай справай. Мідлтан прайшоў праз шкляныя дзверы гатэля і падышоў проста да стойкі рэгістрацыі.
  «Не, сэр, ніводная маладая жанчына з такім імем не зарэгістраваная. Містэра і місіс таксама няма. Няма, сэр, няма паведамленняў. Так, сэр, я патэлефаную вам у бар, калі што-небудзь зменіцца. О, пачакай, як цябе звалі? Прабачце: сэр? Сэр?»
  У цёмнай гасцінай Мідлтан сказаў бармэну: «Гленфідзіч, камяні».
  Пасля таго, як лёд у яго напоі растаў, Мідлтан прыйшоў да высновы, што яго дачка не прыедзе. Не быў тут. Яна не была там, дзе павінна была быць.
  Ён паклаў мабільны тэлефон, які выхапіў з падлогі, побач са сваёй шклянкай на барнай стойцы. Перадаплата. Не яго. Ён выцягнуў тэлефон з партфеля. Балюча патэлефанаваць каму-небудзь, каму-небудзь. Але ён не мог рызыкаваць, каб монстр узламаў і адсочваў яго званкі. Да таго ж, з кім ён мог размаўляць? Каму ён мог давяраць цяпер? Магчыма, забойцы таксама праніклі на значкі дзядзькі Сэма.
  Дыхаць. Дыхаць.
  Вы музыкант. Будзь як Бетховен. Слухайце поўную, сапраўдную сімфонію.
  Рабі тое, што ўмееш лепш за ўсё.
  Інтэрпрэтаваць. Аўтэнтыфікаваць.
  Што б гэта ні было пачата ў Еўропе. Там усё яшчэ можа развівацца з іншымі забойцамі, іншымі жахамі. Пачалі яшчэ з Косава, ваеннага злачынца і фантомнага натхняльніка. Варта было забіць. Варта памерці.
  З Польшчы фальшывы паліцэйскі ехаў на самалёце, на якім павінна была ляцець Мідлтан. Магчыма, ён заўважыў паліцэйскага ў аэрапорце, які сыходзіў са змены, пайшоў за ім да месца паркоўкі, зламаў яму шыю, запіхаў мёртвага паліцэйскага ў багажнік уласнай машыны, зняў з трупа вопратку, зброю і пасведчанні. Як паліцэйскі ў форме, забойца шпацыраваў у аэрапорт, каб сустрэць кожны самалёт з Парыжа.
  Але хто былі яго партнёры?
  Засяродзьцеся на тым, што мае сэнс.
  Я нешта ведаю. Ці нехта. Таму мяне і хацелі забіць. У мяне ёсць тое, што хтосьці хоча. Ці я нешта. Я зрабіў нешта.
  Але праўда ў тым, што я не такі важны.
  Не было. Я зараз.
  Гэтая новая праўда адкалібравана ў крыві.
  У думках Мідлтан чуў выпадковыя ноты, а не сімфонію. Бліснуў на джазе. Калі музыканта спыталі, як музыкант мог патрапіць у вольны джэм, які ён не пачаў і не скончыў, легендарны піяніст Night Train Jones адказаў: «Трэба граць абедзвюма рукамі».
  Мідлтан паклаў мабільны тэлефон у кішэню кашулі.
  Утаропіўся на мабільны тэлефон, які ён знайшоў, што круціўся на падлозе ў зоне баявых дзеянняў.
  Тэлефон быў уключаны, калі Мідлтан схапіла яго. Калі камусьці ўдалося вызначыць месцазнаходжанне мабільнага тэлефона толькі таму, што ён быў уключаны, яны ўжо ляцелі да яго ракетай. Мідлтан знайшла экран «Апошнія званкі». На ўнутраным боку вокладкі рамана Камю ў мяккай вокладцы Мідлтан напісаў нумар тэлефона, да якога гэты мабільны тэлефон падключаўся на працягу 3 хвілін 19 секунд. Гэты ж нумар адправіў на гэты тэлефон адно тэкставае паведамленне:
  122 S FREMNT A BALMORE
  Балтымор, падумаў Мідлтан. У 40 хвілінах язды ад гэтага барнага крэсла. Паездка на цягніку ад станцыі Union да гатэля. У некалькіх кварталах на поўнач ад чыгуначнага вакзала знаходзілася аўтобусная станцыя, адкуль срэбныя скрыні з грукатам несліся па міжштатнай трасе 95 да Чарм-Сіці, дзе Мідлтан праводзіў шмат часу ў музычнай кансерваторыі Пібадзі.
  Мідлтан напісаў адрас на вокладцы рамана.
  Ён пайшоў у мужчынскую прыбіральню і ў вільготным замкнёным кіёску пералічыў рэшту грошай: 515 амерыканскіх долараў, 122 долары ў еўра. Крэдытныя карткі, але ў той момант, калі ён выкарыстаў адну з іх, каб купіць білет, ежу ці матэль, ён усплываў на сетцы. Ён праверыў магазін з патронамі ў сваёй вычышчанай Берэтце: восем куль.
  «Я магу прайсці доўгі шлях і ні ў чым на тым, што ў мяне ёсць», — падумаў Гаральд Мідлтан.
  Вярнуўшыся на барны зэдлік, ён зразумеў, што ад яго тхне вар'яцтвам. Барнае люстэрка прымусіла яго ўздрыгнуць. Ён выглядаў жахліва. Згарэлі і амаль не пахаваны. Што яшчэ горш, ён выглядаў незабыўна.
  Мідлтан пакінуў дастаткова грошай у бары і пайшоў да ночы.
  Ён адвярнуўся ад добра асветленых вуліц, усё яшчэ не гатовы рызыкаваць тэлефонным званком, або цягніком, або аўтобусам, або схавацца на ноч. Праходзіў міма пустых адміністрацыйных будынкаў.
  З цемры вымалёўваўся чалавек, які размахваў мясніцкім нажом. Мідлтан застыў у двух кроках ад ляза, якое магло праткнуць яму горла.
  Мясніковы нож зарычаў: «Аддай! Наяўныя грошы. Кашалёк. Спяшайцеся!»
  Такім чынам, Мідлтан залез пад сваю шэрую спартыўную куртку і выйшаў са сталі Beretta.
  «Ідзі, дзетка!» - крыкнуў рабаўнік машыне, якая чакала. Ён выпусціў нож.
  «Стой, дзетка, - крыкнуў Мідлтан, - ці я разнясу яму галаву, а потым заб'ю і цябе!»
  Мідлтан трымаў рабаўніка ў сваім бачанні, паварочваючыся да іржавай машыны, якая стаяла ля бардзюра, а яе пярэднія пасажырскія дзверы былі расчыненыя, як пасць акулы.
  Ніколі не чуў, каб ён каціўся ззаду. Ніколі не бачыў гэтага. Прачніся!
  Рабаўнік сказаў: «Нам патрэбны адвакат!»
  Мідлтан кіўнуў галавой у бок адчыненых дзвярэй машыны, але не прыцэліў пісталет да рабаўніка. «Заходзь, і можаш выбрацца адсюль жывым».
  Ускудлачаны мужчына вышынёй з рукі сеў на сядзенне машыны, якая ляжала на халастым ходу. Мідлтан сеў на задняе сядзенне ззаду і сказаў касцянай маладой жанчыне з палаючымі вачыма за рулём: «Рабі тое, што я кажу, інакш я выб'ю табе кулю ў пазваночнік».
  «Дзіця!» - крыкнуў яе партнёр. «Ты павінен быў выбіць гэта з бяды!»
  Не гнеў, падумаў Мідлтан, гэта не музыка. Яшчэ маленне. І гора.
  «Дурніца! Ён бы цябе засвяціў! Слова, Маркус: я ніколі цябе не пакіну.
  «Я ведаў, што ты не прызначаны для бандыцкага жыцця». Ноткі гонару. Смутак.
  «Дзе?» – спытала жанчына ў цёмнага сілуэта ў люстэрку задняга выгляду.
  «Мы едзем у Балтымор», - сказаў Мідлтан. «Вадзяць».
  
  
  4
  СЖ РОЗАН
  Імклівае і ціхае, як гепард за антылопай, воблака пылу гналася за набліжаючымся джыпам. Амаль што вы маглі сабе ўявіць, як ён набірае хуткасць, ловіць джып і пажырае яго. Прыжмурыўшыся над выпаленай сонцам глебай, Леанора Тэсла паддалася іранічнай усмешцы, калі выявіла, што трымаецца ў пылу.
  З таго часу, як яна прыехала ў Намібію, яна часта бачыла гэтае спаборніцтва: драпежнік гоніць здабычу. Добрасумленна яна загадала сабе не станавіцца ні на чый бок - усе яны былі Божымі стварэннямі, і ўсе яны павінны есці, - але яе сэрца заўсёды было са здабычай. І сэрца яе звычайна разбівалася, бо звычайна перамагаў драпежнік. Цяпер яна была па той бок, але — як звычайна, Леанора! — у безнадзейнай справе. Пыл прайграе гэтую гонку, пацярпеўшы паражэнне, калі джып спыніўся перад яе хацінай.
  Прынамсі, на гэты раз ёй не трэба будзе турбавацца аб разбітым сэрцы: гэта не будзе барацьба не на жыццё, а на смерць, а толькі раздражненне ў яе часы.
  «Ён фундатар», — сказаў яе менеджэр праграмы па тэлефоне з адзіным трэскам вясковага тэлефона, які тэлефанаваў з Віндхука, і ў яго голасе было аднолькава спачуванне і загад. «Вы павінны будзеце яго ўбачыць».
  Леанора Тэсла прыйшла ў куст, каб ёй не давялося бачыць нікога, акрамя ВІЧ-пазітыўных жанчын, з якімі яна працавала. Пасля Гаагі, пасля палявання — пасля шоку ад склікання і паведамлення Гаральда, што добраахвотнікі павінны распусціцца — нават меншыя афрыканскія гарады былі для яе занадта вялікімі. Так і хадзіла яна ў куст, ездзіла ад вёскі да вёскі, нядоўга затрымлівалася ў адным месцы. Яе мандатам было стварэнне рамесных кааператываў, мікрафінансаванне шляхоў жанчын да незалежнасці. Праца яе задавальняла. Цяпер яе дні былі напоўнены дробязямі, якія адцягваюць увагу — пошук завес у адной вёсцы, каб можна было адрамантаваць дзверцы печы ў іншай; пазыка ў эквіваленце чатырох амерыканскіх долараў, каб група магла купіць паперу, на якой можна было б весці ўлік прададзеных кошыкаў. І з прыгажосцю: коўдры каляровых блокаў, гаршкі Oombiga, традыцыі якіх былі амаль страчаны. Прыгажосць таксама пасавала Тэсле. Візуальная прыгажосць: тое, як жанчыны ткалі, паўтарала рэзкую тонкасць афрыканскага ландшафту. І музычная прыгажосць: адзіным артэфактам тэхналогій 21-га стагоддзя, які яна прынесла ў кусты, быў iPod, загружаны, між іншым, прэлюдыямі Баха, сімфоніямі Шастаковіча і санатамі Бетховена. Неахвотна яна зняла яго, спыніўшы Шапэна, калі джып наблізіўся. Яна спадзявалася, што гэта не зойме шмат часу. Яна перавезла б яго, гэтага фундатара з . . . Яна забылася спытаць. Яна пакажа яму печ, ткацкія станкі, майстэрню. Яна агучыла сваю статыстыку па падаўжэнню працягласці жыцця і самадастатковасці, сказала яму сваю невялікую прамову пра надзею на наступнае пакаленне. Жанчыны дарылі яму коўдру або гаршчок, якія яму не былі патрэбныя, і ён быў ім паблажліва задаволены і надзвычай ганарыўся сабой, што зрабіў усё гэта магчымым. Тады, магчыма, ён сыдзе і пакіне іх у спакоі.
  Ой, Леанора, хоць паспрабуй усміхнуцца.
  Іншыя валанцёры казалі гэта рэгулярна, і менавіта таму, што іх праца давала ім мала ўсмешак, яна паспрабавала. Цяпер яна зрабіла гэта, ветліва ўсміхнуўшыся вуглаватаму бландыну, які выйшаў з джыпа. Ён усміхнуўся ў адказ і ляпнуў капелюшом па сцягне, каб атрэсці пыл. Ён зняў сонечныя акуляры: прынамсі добра навучаны мастацтву ветлівасці.
  «Леанора Тэсла? Я Гюнтэр Шміт».
  Ён гаварыў па-англійску з мяккім акцэнтам, які яна не магла зразумець. Не нямецкі, але ніякі закон не гаварыў, што яго нямецкае імя азначае, што ён выхоўваўся ў гэтай краіне. Вось у чым была пранікальнасць еўрапейскіх межаў. Гэта павінна было быць добра.
  Яны паціснулі адзін аднаму рукі. У Шміта быў мяккі і мясісты, як і належыць таму, хто раздае грошы з-за стала. «Вы доўга ехалі», - сказала яна. "Сядайце. Я прынясу табе што-небудзь выпіць». Яна паказала на зэдлік на цвёрдай гліне пад навіссю, але ён рушыў за ёй у хату. Ён навучыцца, падумала яна. У Афрыцы памяшканне, хоць і зацененае і прывабнае, ніколі не было халадней, чым на вуліцы.
  Усё яшчэ ўсміхаючыся, Шміт апусціўся на адно з груба вычасаных крэслаў за яе дашчаным сталом. Яна працягнула яму бутэльку апельсінавай газіроўкі BB. У хаціне без электрычнасці ў яе, вядома, не было халадзільніка, але яна навучылася афрыканскай хітрасці закопваць бутэлькі ў скрыні ў гліняную падлогу хаціны, таму напой быў адносна прахалодным. «Нам будзе зручней на вуліцы», — прапанавала яна, змірыўшыся, стараючыся быць прыемнай гэтаму зламысніку.
  «Не, — сказаў ён, — я лепш застануся тут. Леанора».
  Яна ашчацінілася ад дзіўнага спосабу, якім ён назваў яе імя, але выраз яго твару быў мяккім, калі ён агледзеў яе хаціну. Таму яна паціснула плячыма, выцерла лоб хусткай і села побач.
  «Вы даўно тут жывяце?» — спытаў Шміт, адцягваючы бутэльку газаванай вады.
  «Не. Я нідзе доўга не жыву. Мая праца вядзе мяне шмат куды».
  «Гэта прывядзе да . . . прастата».
  «І ўсё ж мая маёмасць, хоць і нешматлікая, большая, чым у жанчын у нашых праграмах. Калі адпачнеш, я правяду цябе на печ. Сёння мы разгледзім шмат месца, калі вы хочаце ўбачыць увесь аб'ём нашай працы». Яна ўстала, каб дастаць ключы ад свайго джыпа на кручку каля дзвярэй.
  «Не, я думаю, мы застанемся тут. Леанора».
  Яна рэзка павярнулася. Яго ўсмешка і мяккі выраз вачэй былі на месцы, але ў руцэ ён трымаў пісталет, накіраваны на яе.
  Спакойна, Леанора. Захоўвай спакой. "Чаго ты хочаш?"
  «Дзе Гаральд Мідлтан?»
  Сэрца Тэслы, якое ўжо моцна калацілася, калацілася. Але яна гаварыла спакойна. «Гаральд? Адкуль я магу ведаць?»
  Шміт не адказаў ёй. Пісталет злёгку варухнуўся, нібы шукаючы лепшага ракурсу.
  «Ці не ў Амерыцы, у Вашынгтоне? Там ён і жыве».
  «Калі б ён быў у Вашынгтоне, — разумна спытаў Шміт, — ці быў бы я тут?»
  «Ну, я не чуў ад яго амаль год».
  «Я не ведаю, ці праўда гэта, але ў рэшце рэшт я ўпэўнены, што даведаюся. Але гэта няважна. Незалежна ад таго, чулі вы пра яго ці не, вы ведаеце, куды ён пайшоў бы. Калі б ён, скажам, быў у бядзе».
  У бядзе? «Не, я не ведаю».
  «Калі вы працавалі разам...»
  «Калі мы гэта зрабілі, я мог бы сказаць вам. Але цяпер я нічога не ведаю пра яго жыццё. Ён выкладае музыку; Я нават не ведаю, дзе».
  Ні адзін з іх не варухнуўся з таго часу, як Тэсла ўбачыў пісталет. Ніхто з іх не варухнуўся цяпер, у расцягнутай цішыні. Ветрык шамацеў лісцем у акацыі за хацінай. Пот сцякаў па спіне Тэслы.
  "Хто ты? Чаго ты хочаш ад Гаральда?»
  Ён засмяяўся. «Я мяркую, што вы павінны былі спытаць гэта, але вы ведаеце, што я не скажу вам. Але гэта пра тваю працу, Леанора.
  «Валанцёры?»
  Яго ўсмешка была горкай. «Ваша праца. Такім чынам. Вы сапраўды не ведаеце, дзе Мідлтан? Нават калі я цябе застрэлю?»
  Грукат стрэлаў рыкашэтам адляцеў ад бляшанага даху і гліняных сцен; Тэсла спатыкнуўся, схапіўся за дашчаны стол, каб падтрымаць яго, а гліняныя аскепкі ляцелі паўсюль. Яна выявіла, што глядзела ў лагодныя вочы Шміта. Зрабіўшы некалькі ўдыхаў, супакоіўшы сэрца актам волі, яна адказала яму.
  «Нават калі вы мяне застрэліце. Я не ведаю».
  Шміт кіўнуў. "Добра. Вы не ведаеце, куды б ён пайшоў, калі б у яго была бяда. Мяркую, у такім выпадку нам давядзецца спадзявацца на тое, што ён зробіць, калі б вы апынуліся ў бядзе. Ён стаяў. «Прыходзьце».
  "Што?"
  «Як вы сказалі: мы будзем ахопліваць шмат месца».
  Яна выйшла наперадзе стрэльбы на няроўную прапечаную зямлю. Яркае сонечнае святло было няўмольным; яна не паварочвалася, а чакала. Там: заіканне ў кроку, шэпт пластыка па тканіне. За яе спіной Шміт палез у кішэню па сонечныя акуляры, яна ўпала і пакацілася да яго. Ён спатыкнуўся; яна тузанула яго шчыкалатку наперад, перакінула сваю вагу ўбок на другое калена. Пыл ускіпеў, калі ён з грукатам паваліўся на зямлю. Прагрымеў яшчэ адзін стрэл, але тут, у бясконцым кусце, ён не грымнуў, і яна была гатовая яго пачуць. Пісталет дзіка махаў, шукаючы яе, але да другога стрэлу яна была ў хаціне, а да трэцяга шпурнула гліняны гаршчок з сілай і дакладнасцю дзіды Яа Асантэвы.
  У бурлівым пыле Шміт — і, што яшчэ больш важна, пісталет — застылі.
  Прымусова дыхаючы, Тэсла прысела каля дзвярэй і чакала. Калі ўсе былі нерухомыя на працягу цэлай хвіліны, яна падкралася да стала, пацягнулася да адной з бутэлек газаванай вады і шпурнула ёю ў галаву Шміта. Ад удару ён разбіўся на бліскучыя аскепкі, але Шміт не варухнуўся.
  Яна павольна паднялася. Яна прабралася туды, дзе Шміт ляжаў у асядаючым пыле. Яго кроў сцякла ў сухую глебу сярод аскепкаў некалі прыгожага гаршка. Вось, бачыш, Леанора? На гэты раз вы былі на баку пылу. І заўсёды перамагае драпежнік.
  Яе першыя крокі назад унутр прывялі яе да пластыкавага вядра з вадой у імправізаванай ракавіне. Яна зачэрпвала рукамі, пырскала вадой на твар і галаву, нібы тут, на ўскрайку Наміба, яна марнавала ваду.
  Потым яна хутка прайшла па пакоі, збіраючы некалькі рэчаў, якія збіралася ўзяць. Калі яе палатняная сумка была спакавана, яна выкарыстала нажом шво, якое яна прашыла на тонкім матрацы, як яна рабіла на кожным матрацы ў кожнай хаціне, у якой яна спынялася. Яна выняла канверт з амерыканскімі далярамі і маленькі, патрапаны партфель яна была з сабой з часоў Гаагі. Яна сунула іх абодвух у бакавую кішэню разам з iPod, зашпіліла маланку і скончыла.
  Пасадзіць Шміта ў джып было цяжэй. Яна была моцная, але ён быў высокі, і рычагі былі праблемай. У рэшце рэшт, загарнуўшы яго галаву ручніком, каб плямы крыві не траплялі на сядзенне, яна пасадзіла яго ззаду, выцягнула з кішэні ключы і завяла рухавік. Едучы па пыльнай сцежцы, куды прыйшоў Шміт, яна ўбачыла наперадзе тое месца, пра якое думала, дзе край дарогі крута абрываўся ў бок вадзі. Яна мінула яго і развярнулася, каб джып накіраваўся да яе хаціны. Потым на павароце рэзка тузанула руль, адчыніла дзверы і ўскочыла.
  Дзе заўгодна ў вадзі атрымалася б, але ёй пашанцавала больш, чым яна мела смеласць спадзявацца, і джып лоб у лоб стукнуўся аб дрэва акацыі. Калі яна дасягнула яго — злёгку накульгваючы, яна стукнулася каленам — на лабавым шкле павуцінне пашыла расколіны. Выдатна. Потым было яшчэ больш поту, напружання і манеўравання, і, нарэшце, Шміт апынуўся напалову ў, напалову з сядзення кіроўцы. Хаця расколіна ў яго чэрапе была відавочна не ад гэтага ўдару, яго наўрад ці ўдасца знайсці некаторы час — хіба што гіенамі, якія таіліся ўздоўж гэтага сухога рэчышча. Пасля таго, як яны скончацца, ніхто не будзе сумнявацца, што забіў Гюнтэра Шміта.
  Ці кім бы ён ні быў. І адкуль бы ён ні прыйшоў.
  Яна пайшла назад да хаціны, спадзеючыся, што зможа пазбавіцца ад болю ў калене. Апынуўшыся там, яна распранулася і памылася ў невялікай колькасці вады, якую пакінула сабе. Яна пераапранулася, узяла тое, што было апранута, і акрываўлены ручнік у навалачку. Закінуўшы яго і сумку ў свой джып, Тэсла спынілася. Нягледзячы на тое, што яна жыла і пакінула занадта шмат месцаў, каб мець звычку развітвацца, яна на хвіліну паглядзела на хаціну, а потым павярнулася, каб павітацца з шырокай карычневай зямлёй. Яна думала, што гэта можа быць дом, але цяпер сумнявалася, што вернецца.
  Дарога да аэрапорта Віндхук заняла крыху больш за тры гадзіны. Апынуўшыся там, яна выкарыстала ўсе чатыры свае крэдытныя карты, каб зняць столькі грошай, колькі магла. З тым, што яна ўзяла з матраца, яна на некаторы час будзе ў парадку. На адной з картак яна купіла білет на стыковачны рэйс праз Мюнхен у Вашынгтон, акруга Калумбія. Затым яна выйшла з тэрмінала і села на міжгародні аўтобус да Кейптаўна.
  Яна не ведала, ці кантралююцца яе крэдытныя карты, але яна павінна была прыняць гэтую магчымасць да ўвагі. У Кейптаўне яна купіла білет наяўнымі.
  У Нью-Ёрк.
  Гаральд казаў ёй, дзе можна сесці на цягнік да Вашынгтона, дзесяткі разоў на дзень.
  Прытуліўшы да сябе сумку, адчуваючы скрозь палатно цвёрдасць партфеля, Леанора глядзела ў акно на сушу, на самотныя дрэвы.
  Тузін цягнікоў у дзень.
  Гэтага павінна быць дастаткова.
  
  
  5
  ЭРЫКА ШПІНДЛЕР
  Харлота Мідлтан-Перэс расплюшчыла вочы, дэзарыентаваная. Не дома. Не сталовая ў Ritz.
  Яркі, антысептычны белы. Бліскучыя паверхні, жорсткія лісты. Ёй было балюча. Балела ўсюды, асабліва паясніца.
  Цішыню парушыў скрып і грукат вазка. Услед пачуліся прыглушаныя галасы. Яна перавяла позірк. Яе муж Джэк ля ложка, абхапіўшы галаву рукамі. Карцінка смутку.
  З ашаламляльным пачуццём страты яна ўспомніла: устаючы. Убачыўшы кроў. Крыкнула, потым задыхалася, калі боль пранізаў яе жывот.
  Яна прыклала руку да жывата, зрок затуманіўся ад слёз. Унутры яе расло жыццё. Хлопчык. Яны з Джэкам пачалі выбіраць імёны.
  Меў. Прошлы час. Цяпер у ёй няма жыцця. Няма маленькага хлопчыка з блакітнымі вачыма Джэка і яе цёмнымі валасамі.
  Яе слёзы ліліся, каціліся па шчоках, гарачыя і горкія.
  Ён падняў галаву. Вочы ў яго былі чырвоныя ад плачу.
  - Чарлі, - сказаў ён.
  Адно слова перадавала свет пачуццяў — роспачы і шкадавання, кахання і патрэбы. Для камфорту. Каб зразумець — як гэта магло здарыцца?
  Яны дасягнулі другога трыместра. Бяспечна, думалі яны. З лесу. Агульная мудрасць пацвердзіла іх веру.
  Яе віна? Працуеце занадта шмат? Не хапае адпачынку?
  Нібы прачытаўшы яе думкі, Перэс працягнуў руку. Яна ўзяла яго, і ён ахоўна скруціў пальцы вакол яе. «Не твая віна, Чарлі. Доктар сказаў такія рэчы. . . здарыцца».
  Яна пахітала галавой. «Гэта недастаткова добра. Мне трэба ведаць, чаму».
  Ён адкашляўся. «Яны правядуць некалькі аналізаў. На нас. На нашым. . . Выкідак. Ён прапанаваў вам зрабіць ультрагукавое даследаванне маткі, рэнтген таксама».
  Яна заплюшчыла вочы, калі ён мацней сціснуў пальцы на яе. «Гэта няўдача. Гэта вельмі балюча, але мы будзем мець...
  «Не».
  «—іншыя дзеці—»
  «Не трэба. Калі ласка». Яе голас зрываўся. «Я хацеў гэтага дзіцяці. . . Я... я ўжо кахала яго».
  — Я разумею, — сказаў ён з відавочным спачуваннем.
  І здавалася, што заўсёды. Яна не ведала, што зрабіла, каб заслужыць яго каханне. Яны пазнаёміліся ва ўніверсітэце Тулейн у Новым Арлеане. Яна была ашаломлена, калі ён запрасіў яе спаткацца, калі ён пераследваў яе. Яна не была незвычайнай прыгажуняй. Проста прыемны выгляд — сярэдні твар, сярэдняя фігура. А Джэк быў па-за чартамі прыгожым. Разумны. Адукаваны. З уплывовай сям'і Луізіяны. Яго закаханасць у яе была такой жа таямніцай, як і цудам.
  - Ты чуў ад Гары? — спытала яна. У свой трынаццаты дзень нараджэння яна перастала называць бацьку татам. Яна была Чарлі, ён быў Гары, і яе маці ўвесь час жахалася іх абодвух.
  "Пакуль не."
  «Вы пакінулі паведамленне...»
  «У рэстаране. І толькі крыху таму на мабільны тэлефон. Ён аўтаматычна перайшоў на галасавую пошту».
  Ён затрымаўся, яшчэ ў дарозе. «Вы не сказалі яму...»
  Ён зноў сціснуў яе пальцы. «Проста тое, што мы былі тут. Каб патэлефанаваць на мабільны. Я пакінуў свой нумар».
  Яна праглынула сліну, абмінуўшы раптоўны прыліў слёз. «Маці?» яна здолела.
  «Няма адказу ні дома, ні камеры».
  "Спадарыня. Мідлтан?»
  Яны павярнуліся. У дзвярах з урачыстымі тварамі стаялі двое мужчын. Абодва мужчыны, апранутыя ў цёмныя касцюмы, былі акуратныя і прыбраныя, нягледзячы на гадзіну. Яна не здзівілася, калі яны прадставіліся федэральнымі афіцэрамі. «Нам трэба задаць вам некалькі пытанняў».
  «Цяпер?» - спытаў Перэс, устаючы. «Тут?»
  «Гэта пра твайго бацьку», — сказаў вышэйшы з іх, паказваючы пасведчанне Міністэрства юстыцыі.
  - Пра Гары?
  «Гаральд Мідлтан, так. Калі вы апошні раз з ім размаўлялі?»
  Валасы на патыліцы калючы. «Да таго, як ён з'ехаў у Еўропу. За тыдзень ці каля таго».
  «Ён здаваўся самім сабой?»
  «Так. Але чаму-"
  «Ці выказваў ён занепакоенасць паездкай? Любая трывога? Нечаканы ажыятаж?»
  «Мой бацька быў дасведчаным падарожнікам, агент…»
  - Сміт, - прапанаваў ён. «Вы адчувалі, што гэтая паездка адрозніваецца ад іншых, у якія ён здзейсніў?»
  «Ніякага».
  «Вы планавалі сустрэцца ўчора ўвечары? У сталовай Ritz?»
  «Так. . . Але як…» Яна не скончыла думкі. Федэралы маглі даведацца што заўгодна. Гары навучыў яе гэтаму. «На познюю вячэру. Я не паспеў».
  Яе горла сціснулася ад гэтых слоў. Агентаў, здавалася, не крануў яе боль. «Мы шкадуем аб вашай страце, міс Мідлтан, але...»
  "Місіс. Перэс, - напружаным голасам паправіў яе муж. «Як я ўжо казаў, цяпер непрыемны час. Або скажы, чаму ты тут, або сыходзь».
  Агент Сміт паглядзеў Перэсу ў вочы. "Перэс - добра вядомае імя ў Луізіяне".
  Перэс нахмурыўся. «Што значыць?»
  «Гэта імя, якое нам знаёма, і ўсё».
  Джэк Аўгуст Перэс. Яго сям'я, нашчадкі першапачатковых іспанцаў, якія пасяліліся ў раёне Новага Арлеана, валодала як палітычным, так і эканамічным уплывам. У эпоху Х'юі П. Лонга яны выкарыстоўвалі гэту ўладу жалезнай рукой, а ў наш час з бізнес-падкаванасцю і бліскучымі сувязямі.
  Шчокі Перэса афарбаваліся ў злосны колер. «Што вы дамагаецеся?»
  «Не дай яму дабрацца да цябе», — падумала яна. Эмоцыі прыводзяць да памылак. Такія, якія могуць апынуцца смяротнымі. Яшчэ адна жамчужына Гары.
  Што, чорт вазьмі, адбывалася?
  Яна дакранулася да сціснутай рукі мужа. «Усё ў парадку, мілая. Гэта ўсяго пара пытанняў».
  «Дзякуй, місіс Перэс. Ці звязваўся з вамі бацька за апошнія дваццаць чатыры гадзіны?»
  «Не. Я мяркую, што яго рэйс затрымалі. Я прывык да такога з Гары.
  У адказ яна адчула здзіўлены позірк мужа. Яна не прызнала гэтага. «Адкуль вы даведаліся, што я тут, агент Сміт?»
  Ён праігнараваў пытанне. «Баюся, што ў вашага бацькі праблемы».
  Яна заўважыла, што пакуль агент Сміт гаварыў, яго партнёр вывучаў яе рэакцыю. Яна таксама заўважыла, што час ад часу ён цёрся тыльным бокам далоні аб нагу, нібы драпаючы ўкус або выціраючы пляму.
  Большасць некормленых падабаецца. Федэралаў навучылі быць максімальна робатызаванымі. Нервовыя паторгванні не былі варыянтам.
  «Бяда? Я не разумею».
  «Яго дапытвалі ў Варшаве па трох забойствах у Еўропе».
  - Гары? Гэтая недаверлівая рэпліка прагучала ад Перэса. «У вас не той Гаральд Мідлтан».
  Позірк агента мігнуў на Перэс, потым зноў спыніўся на ёй. «Ваш бацька змог сесці на рэйс Air France з Парыжа праз некалькі гадзін. Ён прыбыў у Далеса, потым застрэліў паліцэйскага».
  Тая, якая не магла стрымацца. «Немагчыма!»
  «Прабач».
  «Гэта не мой бацька».
  «Я разумею, як вы сябе адчуваеце. Гэта шок, але ў нас ёсць сведкі...»
  «Мой бацька не мог нікога застрэліць. Па-першае, Гаральд Мідлтан усё жыццё змагаўся за тое, што правільна. Паляванне і прыцягненне да адказнасці монстраў, якія тэрарызуюць і забіваюць. Тым не менш, дзе ён узяў пісталет? Ён толькі што выйшаў з міжнароднага рэйса. Хто быў гэты паліцэйскі? Чаму мой бацька хацеў яго забіць?»
  Яна вытрымала яго позірк; — напружанае маўчанне павісла паміж імі. Праз імгненне агент разарваў кантакт, нахіліў галаву. «Гэта ўсе пытанні, на якія можа адказаць толькі твой бацька. Нам трэба з ім пагаварыць».
  Апошняе, што яна збіралася зрабіць, гэта дапамагчы ім знайсці Гары.
  Федэралы былі падобныя на канюкоў на дарозе - як толькі яны вырашылі, што хтосьці вінаваты, яны зрушылі неба і зямлю, каб "даказаць" гэта.
  "Што я магу зрабіць?" Спытала яна, гучачы раздражняльна сур'ёзна для ўласных вушэй.
  «Дайце нам ведаць, як толькі вы пачуеце яго». Агент Сміт перадаў ёй сваю картку. Яна глядзела ўніз на яго, упрыгожаны знаёмай чырвонай, белай, сіняй і залатой пячаткай Бюро.
  Ён працягнуў адзін Перэсу. «Гэта нумар майго мабільнага. Тэлефануйце ў любы час, днём і ноччу».
  "Я буду." Яна правяла вялікім пальцам па візітоўцы, сэрца калацілася. «І калі вы знойдзеце яго...»
  «Ты даведаешся першым».
  «Гэта ўсё памылка. Вы шукаеце не таго чалавека».
  «Дзеля вас, я спадзяюся, што так». Калі двое падышлі да дзвярэй, Сміт павярнуўся, сустрэўшы яе позірк яшчэ раз. Нешта ў яго выразе твару прымусіла яе мурашкі па скуры. "Дзякуй за супрацоўніцтва."
  Як толькі дзверы за імі зачыніліся, яна перакінула ногі праз борцік ложка. «Мы сыходзім адсюль. Цяпер».
  «Чарлі, што...»
  «Уся гэтая справа смярдзіць. І я збіраюся даведацца, што... Яна ўстала, і хваля галавакружэння захліснула яе.
  Перэс схапіў яе за руку, каб падтрымаць яе. - Без сумневу, у Гары праблемы. Але зараз з гэтым нічога не зробіш — і, вядома, не ў тваім стане. Я загадаю медсястры патэлефанаваць доктару Левіну і даведацца, калі вас адпусцяць, і далей мы будзем планаваць».
  Яна страсянула яго руку. «Вы не разумееце. Я не збіраюся ляжаць тут і нічога не рабіць, калі ведаю, што Гары ў небяспецы.
  - Дзеля бога, Чарлі. Ты ў большай небяспецы, чым ён. У вас толькі што быў выкідыш. Доктар Левін сказаў чакаць дыскамфорту і крывацёку. Каб ты быў слабым. Ён параіў супакоіцца на пару дзён. Я не дазволю табе сысці адсюль без яго дазволу».
  «Паспрабуй спыніць мяне». Яна глыбока ўдыхнула і зірнула мужу ў вочы. «Гэтыя хлопцы не з ФБР».
  Не чакаючы адказу, яна падышла да пакаёвай версіі шафы, шафы з прэсавай дошкі. Яе трусы і штаны былі запэцканы крывёю. Майткі былі сапсаваныя, вырашыла яна, таму ёй давядзецца задаволіцца пракладкамі, якія прадаставіла бальніца. Калі яна завязала пінжак вакол таліі, ёй падыдуць цёмныя штаны, пакуль яна не зможа іх замяніць.
  Яна зірнула на мужа, калі ён назіраў за ёй. «Тыя карткі, якія перадаў нам агент Сміт, былі фальшывымі», — сказала яна. «Уважліва паглядзіце. Танныя акцыі. Струйная лазерная друк. Правядзіце па ім пальцам. Карткі Бюро гравіраваныя. Гэты можна было надрукаваць з любога хатняга кампутара».
  Яна ступіла ў запэцканыя штаны, камяк у горле. Яна праглынула міма гэтага. Было б усё жыццё аплакваць іх страту. Прама цяпер яна была патрэбна Гары.
  «Адзіны нумар на картцы Сміта, — працягвала яна, — гэта нумар сотавага тэлефона».
  Перэс нахмурыўся, спрабуючы зразумець, што яна прапаноўвала. «Дык дзе ж нумар Бюро?»
  «Дакладна».
  Ён пацёр пераноссе. «Чарлі, ці задумваўся ты над тым, што зараз можаш быць трохі эмацыйна няўстойлівым? Вы панеслі страту. . . Гэта быў шок. Я думаю, што зрабіць крок назад і глыбока ўдыхнуць можа быць добрай ідэяй. Я цябе праверу, пойдзем дадому. Паглядзіце, ці Гары там, ці пакінуў нам паведамленне. Трэба пераапрануцца, што-небудзь паесці. Мы з усім разбяромся».
  «Вы мне давяраеце?»
  "Канешне."
  «Тады дапамажы мне. Калі ласка».
  У рэшце рэшт, яна яго знясіліла. Занепакоеная тым, што адзін з падстаўных агентаў назірае за лякарняй, яна адмовілася дазволіць яму афіцыйна праверыць яе. Бальніца будзе настойваць на інвалідным крэсле - стандартнай палітыцы - і ўваходным выхадзе. Замест гэтага яны падняліся па лесвіцы і выслізнулі з увахода для дастаўкі.
  Яна чакала, пакуль ён прывёз машыну. Калі яны абодва прышпіліліся, ён паглядзеў на яе. «Які план?»
  «Мы знаходзім Гары».
  Ён усміхнуўся ёй. «Добры план. Як вы...
  Слабы гук алічбаванай версіі песні «Каравокая дзяўчына» перапыніў яго.
  Рынгтон яе мабільнага тэлефона.
  «Гэта ў вашай сумачцы», - сказаў ён. «Я замкнуў яго ў…»
  «Багажнік».
  Ён перайшоў у паркоўку, адчыніў дзверы машыны і вылез. Праз імгненне ён вярнуўся з яе кашальком, мабільнік быў зашпілены, а індыкатар паведамлення шалёна міргаў.
  Нумар, які яна не пазнала - магчыма, яе бацька купіў перадаплату для бяспекі. Яна хутка прагартала паўтузіна прапушчаных званкоў і адно тэкставае паведамленне, якое чакала. Усё ад Гары.
  Яна вярнула апошні званок першай, і на яго адказалі пры першым званку. «Тата, гэта я. Дзякуй Богу! Я так хваляваўся».
  «Шарлота! Дзе ты?"
  «Джэк і я...»
  Яна закусіла словы, усведамляючы яе. Не яе бацька. Бацька з другога класа не называў яе Шарлотай».
  «Шарлота? Дарагая, ты...
  З гукам пакуты яна паклала трубку. «Едзі, Джэк. Цяпер».
  Ён зрабіў, як яна загадала. "Што здарылася?"
  «Хтосьці прыкінуўся Гары. Яны хацелі ведаць, дзе я».
  «Праверце свае паведамленні».
  Яна зрабіла. Пачуўшы голас бацькі, яе ахапіла палёгка.
  «Чарлі, я затрымаўся. Я спадзяюся, што ўсё ж прыгатаваць позні абед. Кахаю цябе."
  Яна нахмурылася пры другім паведамленні. «Чарлі, тут сітуацыя. Я растлумачу ўсё, калі прыеду. Глядзі . . . Будзь асцярожны. Заставайся з Джэкам. Не давярайце нікому, каго не ведаеце. Мой рэйс у Далес павінен быць у 19:10”
  Да трэцяга і апошняга паведамлення нельга было адмаўляць панікі ў яго голасе. "Дзе ты? Я саджуся на рэйс у Парыж. Калі атрымаеце гэта, ператэлефануйце, каб я ведаў, што з вамі ўсё ў парадку».
  Затым яна праверыла тэкставае паведамленне.
  ЗЯЛЁНЫ ЛІХТАР EVAC ШАТЛАНДЫЯ
  Яна ўтаропілася на гэтыя чатыры маленькія словы, адчуваючы, што ўсё паветра раптам высмоктана з салона машыны.
  "Што не так?"
  «Змена планаў. Мы едзем на Капіталійскі пагорак. Шатландыя — Сэнт-Рэджыс».
  Пакуль ён ехаў, яна растлумачыла код. Калі яна скончыла, ён зірнуў на яе. «Гэта прыкол?»
  «Наўрад ці. Гары ніколі б не адправіў гэта тэкставае паведамленне, калі б яно не было сапраўдным.
  «А можа, не дасылаў?»
  Ад гэтай думкі яе астудзіла, але толькі на імгненне. «Не, ніхто іншы не будзе ведаць наш код. Нават маці ведала толькі частку. Гары даслаў яго.
  «У гэтым няма сэнсу. Гэта як салонная гульня ў мантыю. Толькі ты мне кажаш, што гэта сапраўднае». Перэс спыніўся перад гатэлем. «Што твой тата, шпіён нейкі?»
  Яна адчыніла дзверы машыны. «Пачакай тут. Я зараз вярнуся».
  Праз некалькі імгненняў яна сустрэла агента па абслугоўванні гасцей. Яна дастала з кашалька фатаграфію Гары; хлопец за сталом прыжмурыўся на гэта, потым кіўнуў.
  «Ён быў тут. Шукаю нейкую жанчыну. Вы, я мяркую. Пайшоў у бар чакаць».
  Яна падзякавала і паспяшалася ў гасцёўню. Яна адразу ўбачыла, што яго няма.
  Яна падышла да бара. Бармэн быў заняты яшчэ адным наведвальнікам, ашаламляльнай рыжай. Пакуль яна чакала, пакуль ён скончыць, яе ўвагу прыцягнуў тэлевізар за барнай стойкай, па якім трансліраваліся навіны. Стральба па Далесу. Збіты паліцэйскі. Зярністы вобраз падазраванага.
  Гары. Гэта не магло быць праўдай.
  «Што я магу вам падарыць?»
  Яна паглядзела на бармэна. Яна дастала фатаграфію бацькі, гатовая спытаць, ці бачыў гэты чалавек яго, ці ведаў ён, куды ён пайшоў. Замест гэтага яна пахітала галавой і сунула фатаграфію назад у кішэню. Яна не магла дазволіць, каб ён пазнаў Гары і забіў трывогу.
  «Нічога. Я толькі што ўспомніў. . . Выбачайце».
  Яна павярнулася і хутка пайшла, заўважыўшы позірк бармэна на сабе. Калі яна зноў праходзіла міма стала, яна зірнула ў бок дзяжурнага. Ён размаўляў па тэлефоне; калі ён убачыў, што яна глядзіць у яго бок, ён хутка адвёў вочы.
  Калі б у гэтых галаварэзаў было тое, што яны хацелі, яны б не наведалі яе ў бальніцы. Гэта была добрая навіна.
  Дрэнныя навіны. Гары быў аб'яўлены ў вышук у сувязі з забойствам паліцэйскага. Гэтая частка гісторыі «агента» была законнай.
  Да гэтага часу міліцыянты ведалі, хто ён, дзе працуе і жыве. Дзе яна жыла. Яны назапашвалі імёны сяброў і калегаў. Ён не змог бы карыстацца сваімі крэдытнымі картамі або мабільным тэлефонам. Яго аўтамабіль будзе забаронены, як і яго дом.
  За ім было дзве групы — фальшывая паліцыя і сапраўдная.
  Яе муж чакаў яе ля ўваходу ў гатэль з напружаным выглядам. «Пашанцавала?»
  «Ён быў тут. Цяпер яго няма».
  «Слухай, я слухаў навіны і...»
  "Я ведаю", сказала яна, абарваўшы яго. «Я бачыў гэта па тэлевізары. У бары».
  Яны паспяшаліся ўверх па квартале да свайго БМВ і ўлезлі ўнутр. «Можа, тыя хлопцы былі сапраўднымі агентамі?»
  «Ні ў якім разе», - адказала яна. «Маці побач жыве. Можа, яна ад яго чула».
  «Сільвія і твой бацька ненавідзяць адзін аднаго».
  Нянавісць было моцным словам, але яна дакладна не назаве іх сябрамі. Больш неадпаведнага саюза яна не магла сабе ўявіць. Акрамя таго, яе маці ніколі не даравала Гары таго, што Шарлота падабалася яму больш, чым яна. І за тое, што яна ператварыла сваё адзінае дзіця ў тое, што яна назвала «дабрадзейцам, шпіёнам, які навучаецца».
  Апошняй кропляй у шлюбе стаў кароткі раман з адной са сваіх сяброў-добраахвотнікаў — Леанорай Тэсла.
  «Там усё роўна паспрабуем. Прынамсі, магу пазычыць зменнае адзенне».
  Яе маці пыталася пра дзіця. Яны павінны былі б растлумачыць. Яна паднесла руку да пустога жывата. Яна не хацела пра гэта гаварыць. Яна не магла.
  Разваліцца было раскошай, якую яна зараз не магла сабе дазволіць.
  Яны ператварыліся ў элітны раён Джорджтаўна яе маці менш чым за 20 хвілін. Спыніўшыся насупраць двухпавярховага каланіяла, яны вылезлі з машыны і паспяшаліся па ходзе.
  Мэрсэдэс яе маці быў прыпаркаваны на пад’ездзе. У верандзе было цёмна, хоць у некалькіх вокнах свяцілася святло.
  Чарлі пазваніў. Знутры пачулася шалёнае цяўканне Бэлы, шпіца яе маці.
  «Маці!» — паклікала яна, пазваніўшы зноў. "Гэта я!"
  Магчыма, яна выйшла з сябрам, які забраў яе. Ці яна была на спатканні.
  Не, гэта было няправільна. Яна адчувала гэта ўнутр.
  Побач з ёй Перэс набраў нумар сваёй цешчы. Празваніла двойчы, чатыры, шэсць разоў.
  Сэрца грымела, яна капалася ў кашальку ў пошуках бірулькі. Яна захавала адну з запасных сваёй маці на выпадак надзвычайнай сітуацыі. Яна знайшла яго, уставіла ключ у замок і лёгка адчыніла дзверы.
  «Мама!» — паклікала яна. Бэла прыбегла з кухні праз ярка-белы дыван сваёй маці. Пакідаючы след ідэальных маленькіх адбіткаў лап.
  Чырвоныя адбіткі.
  Крык слізгануў з яе вуснаў. З загадам ёй «заставацца на месцы» Перэс пайшоў на кухню. Яна рушыла ўслед.
  Яны спыніліся ля ўваходу ў кухню. Яе маці ляжала на кафлянай падлозе. Тварам уверх, з адкрытымі вачыма. Вакантны. Кроў, якая прасочвалася, утварыла формы крылаў паабапал яе тулава. Бэла бегала вакол сваёй гаспадыні, праз кроў, ствараючы мудрагелісты, амаль кветкавы ўзор на белай плітцы.
  Яе маці была апранута спаць. На ёй быў шаўковы халат блакітнага колеру. Клапан халата расхінуўся, агаляючы яе ногі і край карункавай бялізны. Адна рука ляжала ёй на грудзях, нібы яна схапілася за сэрца, другая — на баку.
  «О, маці». Скуголячы, яна зрабіла крок наперад, потым спынілася, галавакружная, і схапілася за прылавак, каб падтрымаць.
  Яе муж набліжаўся да цела сваёй свякрухі, асцярожна, каб пазбегнуць крыві. Ён прысеў і праверыў яе пульс.
  Намагаючыся ўсвядоміць тое, што адбылося, яна перавяла позірк. Ён упаў на прадмет, які выглядваў з-пад шафы. Яна міргнула, засяродзіўшыся. Абгортка ад цукерак. Наском чаравіка яна штурхнула яго. Milka, еўрапейскі брэнд, які цяжка набыць у штатах. Яна нахіліла галаву. Гэты быў з Польшчы.
  Яна глядзела на гэта, кроў грымела ў галаве. Любімы шакалад яе бацькі. Яго таемнае захапленне. Адзін, якім яны падзяліліся.
  «Яна мёртвая, Чарлі».
  «Мы павінны сысці адсюль. Цяпер». Яна схапіла фанцік і сунула ў кішэню.
  "Што ты робіш? Чарлі, гэта можа быць доказам. Трэба выклікаць міліцыю».
  «Яны паспрабуюць звязаць гэта з Гары».
  «Вы думалі, што, магчыма, ён…»
  «Ніколі, не тата. Ён даслаў мне тое смс, бо я таксама ў небяспецы. Маці таксама была. Я не ведаю, чаму так адбываецца, але я яму давяраю».
  «Сваім жыццём? І з маім?»
  «Так». Яна сціснула вусны, калі ўсё зразумела, што адбываецца: «Мы павінны знайсці яго».
  «Як?» Перэс правёў дрыготкай рукой па валасах. «Паліцыя нас не шукае, але я ўпэўнены, што яны нас шукаюць».
  Яна азірнулася на маці, змагаючыся з адчаем — і жаданнем паўзці на рукі мужа і ўсхліпваць. Яна была дачкой Гаральда Мідлтана. Яна будзе высочваць таго, хто гэта зрабіў. І прымусіць яго — ці яе — заплаціць.
  Здалёк пачуўся гук сірэн. «Дом ля возера», - сказала яна, ідучы ў спальню маці і пераапранаючыся. - У рэшце рэшт, Гары будзе шукаць нас там.
  
  
  6
  ДЖОН РЭМЗІ МІЛЕР
  На паркоўцы Далеса адказны агент ФБР М. Т. Коналі назіраў, як дэтэктывы аддзела па забойствах апрацоўваюць труп паліцэйскага. Глыбокая звязка на шыі забітага паліцэйскага і чырвоныя плямы ў бялку яго вачэй зрабілі прычыну смерці відавочнай, гэтак жа, як відэазапісы службы бяспекі зрабілі гэтак жа відавочнай асобу чалавека, які забіў яго, скраў яго форму і набіў яго у кузаў джыпа, дзе ён цяпер ляжаў.
  Дэтэктывы прыбылі ў адказ на страляніну ў паліцэйскага ў зале. Нягледзячы на першыя паведамленні аб адваротным, дэсантнік Джордж быў жывы, але ў цяжкім стане. Тры кулі дэфармаваліся супраць яго бронекамізэлькі, а адна праляцела высока, адхілілася ад каўняра і перарэзала артэрыю. Не чакалі, што ён выжыве. Калі ён гэта зробіць, у яго можа быць сур'ёзнае пашкоджанне мозгу ад страты крыві.
  У суправаджэнні дэтэктываў з аддзела забойстваў Коналі прайшоў са стаянкі ў офісы бяспекі, каб паглядзець відэаназіранне. Яна добра разгледзела фальшывага паліцэйскага, які страляў у пасажыра, якога мытнікі ідэнтыфікавалі як Гаральда Мідлтана. Мідлтан адабраў пісталет нападніка і пасля стрэліў у мэтах самаабароны. Дэсантнік Джордж выказаў здагадку, што паліцэйскі мае рацыю, а яго мэта - злачынец - зразумелая памылка. Першапачаткова яна прыйшла да такой жа высновы ў блізкім бою, але яна была прыкавана да свайго вязня-ідыёта і не магла даць пагоню, пакуль не стала занадта позна. Яна меркавала, што фальшывы паліцэйскі пераследваў Мідлтана, каб схапіць яго, але цяпер стала ясна, што ён уцёк ад яе і іншых супрацоўнікаў службы бяспекі, якія кінуліся на гук стральбы з залы. Таксама было відавочна, што фальшывы паліцэйскі накіраваў пісталет на Мідлтана адразу пасля таго, як Мідлтан, здавалася, пазнаў яго.
  Пасля таго, як Мідлтан захапіў Beretta і выкарыстаў яе, каб абараніцца ад стральбы салдата, ён уцёк праз запасныя дзверы. Фальшывы паліцэйскі, апрануты ў выкрадзеную і трохі непрыдатную форму, знік, як і Мідлтан.
  Наступнай яе рэакцыяй было выкарыстанне рэсурсаў Бюро, каб даведацца ўсё, што магла пра Мідлтан і забойцу паліцэйскага. Яна і дэтэктывы дамовіліся, што Мідлтан будзе ідэнтыфікаваны толькі як істотны сведка, якога трэба неадкладна забраць для яго ўласнай абароны. Калі паліцэйскі-забойца ў форме не дабраўся да яго першым. Яго апісанне было неадкладна разаслана ў раённыя праваахоўныя органы — малюнак з'явіцца, як толькі яго можна будзе раздрукаваць з відэа з камеры назірання, і ён быў ідэнтыфікаваны як паліцыянт-забойца, які знаходзіўся ў вышуку, што азначала, што ён перажыве сваё затрыманне, толькі калі яго знойдуць голы і ляжаў тварам уніз на асфальце перад здымачнымі групамі тэлебачання.
  Тэрмінал аэрапорта і стаянка перапоўнены раз'юшанымі паліцэйскімі, супрацоўнікамі, якія праводзяцца на месцы злачынства, і сведкамі-пасажырамі. Дзяржаўныя паліцэйскія з сабакамі пачалі пошук у аэрапорце, спадзеючыся знайсці забойцу і Мідлтана, але Коналі сумняваўся, што яны ўсё яшчэ знаходзяцца ў гэтым раёне. У той час як паліцэйскія рэагавалі, як патрывожаныя вогненныя мурашкі, Коналі спакойна рабіла прыступкі - што для яе было натуральным.
  Яна знайшла візітную картку, якая ляжала на падлозе залы, якую дэтэктывы прынялі ў якасці доказу. Яны не ведалі, адкуль узялася карта і ці мела яна значэнне для справы, пакуль падчас прагляду запаволенага відэа барацьбы паміж Мідлтан і фальшывым паліцэйскім не ўбачылі, што картка падае на падлогу пасля кашулі Мідлтан кішэню парваў. Там было напісана «Юзаф Падло, намеснік інспектара Нацыянальнай паліцыі Польшчы».
  Гэта захапіла яе, як удар молатам, і, калі раней яна не верыла ў выпадковасці, цяпер яна была адданай. Літаральна праз некалькі хвілін, пэўна, за некалькі гадзін да таго, як дэтэктывы дабяруцца да гэтага, Коналі патэлефанаваў па нумары тэлефона і, паколькі ў Польшчы было шэсць гадзін пазней, пакінуў інспектару паведамленне на галасавой пошце ў сваім офісе, каб яна патэлефанавала ёй як мага хутчэй. Затым яна паспрабавала ўвесці нумар, якога не было на картцы, але быў у яе мабільным тэлефоне, але Падло зноў не адказаў. Калі спрацавала галасавая пошта інспектара, яна пакінула тое ж паведамленне. На гэты раз яна назвала імя Гаральда Мідлтана, палічыўшы, што калі пачуць яе голас будзе недастаткова, каб прымусіць яго неадкладна адказаць, імя Мідлтана будзе.
  Калі Падло ператэлефанаваў праз 25 хвілін, Коналі ўжо даведалася пра палкоўніка ў адстаўцы Гаральда Мідлтана з групы Intel ФБР і вырашыла, што яна будзе працаваць над справай, калі паводка ці высокая бавоўна. Мідлтан выявіў мясніка, палкоўніка АОК Агіма Ругову, і прыцягнуў яго да суду ў Гаазе. Ругова быў забіты, таму магчымасць таго, што гэтыя дзве падзеі былі звязаны, яе ўсхвалявала. Акрамя тэрарызму, не было нічога больш сэксуальнага і лепшага для кар'еры, чым міжнародная справа. І яна ведала, што Падло будзе з ёй цалкам супрацоўнічаць.
  Коналі сустрэў Падло ў Quantico трыма гадамі раней, калі ён быў госцем на занятках Бюро па праваахоўных органах, якія праводзіліся для вядучых еўрапейскіх следчых. На шчасце, Коналі быў адным з інструктараў, і яны з Падло зблізіліся — вельмі зблізіліся. Выява аголенага Падло, які сядзеў, скрыжаваўшы ногі, на яе ложку — келіх віна ў адной руцэ і цыгарэта ў другой — калі ён падрабязна распавядаў ёй пра нявырашаную справу, якую ён не мог раскрыць, выклікала цёплую ўсмешку на яе вуснах .
  Юзаф Падло не адрозніваўся асаблівай прыгажосцю, але было нешта ў хударлявым паляку, што ўзмацняла яго знешні выгляд і перакрэслівала яго паношанае адзенне. Коналі ведаў, што яна таксама не прыгажуня, але Падло бачыў яе такой. Ён быў кемлівы, сумленны, інтэлігентны, адданы сваёй справе, свабодна гаварыў па-ангельску, меў вялікія сумныя вочы, далікатныя рукі і быў уважлівым палюбоўнікам. Упершыню ў жыцці яна не пярэчыла клубам цыгарэтнага дыму. У наступныя гады яны праводзілі некалькі дзён разам у адпачынку і размаўлялі па тэлефоне два-тры разы на тыдзень. Паколькі абодва былі адданыя сваёй кар'еры, быць разам поўны працоўны дзень было немагчыма.
  Коналі ведала, што яна будзе весці справу — генератар пяра-шапкі, верагодна, міжнародны — і калі дэтэктывы стануць на яе шляху, яна адкіне іх у бок. У рэшце рэшт, яна была сведкай перастрэлкі, звязала Мідлтана з ICCY і не дазволіла паліцыянтам няправільна вытлумачыць дзеянні Мідлтана і, магчыма, забіць яго. І ў яе былі працоўныя адносіны з замежнымі ўладамі. Акрамя таго, не пашкодзіла тое, што яна была паўднёвай прыгажуняй у воку свайго боса — яны абодва былі з Місісіпі, і, што больш важна, у яе быў самы высокі ўзровень закрыцця спраў. Дапамагло і тое, што яна заўсёды аддавала начальству як мага большую заслугу.
  Коналі паглядзела праз пакой аховы на свайго раздражняльнага вязня, чыё запясце было прыкавана да трубы. Хуткая дапамога перавязала яму нос і ачысціла кроў з твару. Каб перадаць яго на разгляд, яна кожныя 10 хвілін на працягу гадзіны тэлефанавала ў Службу маршалаў ЗША. Нарэшце, падумала яна, калі зазваніў тэлефон. Зваротны званок.
  - Гэта Коналі, - сказала яна. «Дзе, чорт вазьмі, мае маршалы?»
  «Калі і дзе вы бачылі іх апошні раз?» — спытаў польскі інспектар.
  "Ну, прывітанне, інспектар Падло", адказала яна, змякчыўшы голас, выйшаўшы на вуліцу.
  «Прывітанне, спецыяльны агент ФБР Люцік», — сказаў Падла. «Вы знайшлі Мідлтан?»
  «Вось у чым справа», — сказала яна і расказала яму ўсё, што ведала. Падло слухаў, не перабіваючы.
  Калі яна скончыла, ён сказаў: «Гаральд Мідлтан быў апошнім чалавекам, які сустракаўся з Генрыкам Едынакам, калекцыянерам старых музычных рукапісаў, які разам з двума сведкамі быў забіты тут. Я загадаў падняць палкоўніка Мідлтана і распытаў яго. З вашага апісання таго, хто нападаў, ім мог быць Драган Стэфанавіч. Я звязаў Ругову з Мідлтанам і паказаў яму масіў фотаздымкаў людзей, якія, як вядома, былі звязаны з Руговай у былыя часы, пераселеных наймітаў, якія цяпер з'яўляюцца бандытамі па найму. Фота Стэфановіча было сярод іх, як і чалавек, якога мы ведаем толькі як Славянін. Мідлтан сказаў, што бачыў Славяніна ў аэрапорце — відаць, чакаючы таго самага рэйса ў Парыж, якім ляцеў ён. Славянін выбраўся з Парыжа раней, чым мы паспелі даставіць туды французскія ўлады. Як вядома, французскія ўлады ствараюць больш цяганіны, чым чырвонае віно».
  «Вы не лічыце, што Мідлтан неяк датычная да смерці Едынака?»
  «Не. Гаральд Мідлтан - адзін з добрых хлопцаў, адданы сем'янін з цвёрдымі маральнымі прынцыпамі і чалавек, які пайшоў на ахвяры, каб выправіць жудасныя крыўды. Цяпер у нас ёсць смерць Едынака, публічны замах на Мідлтан і знікненне пляменніцы Едынака».
  «Яго пляменніца. Гэта зьвязана зь ягоным забойствам?»
  «Яна таленавітая скрыпачка, таму я падазраю, што ўсё гэта можа быць звязана з чымсьці агульным, што ўсе трое маюць, — музыкай. Для Мідлтана і Едынака сувязь праходзіць праз рэдкія нотныя рукапісы, якія таксама могуць злучыць іх з Руговай».
  «Рэдкія нотныя рукапісы. . . »
  «Як вядома, Ругова правёў частку вайны ў Босніі, захоўваючы нарабаваныя скарбы Другой сусветнай вайны. У Святой Сафіі ён скраў сорак з нечым скрынь, якія нацысты схавалі ў запячатанай камеры: карціны, малюнкі, залатыя фігуры, некалькі невялікіх, але каштоўных бронзавых вырабаў, ювелірныя вырабы і ноты. Смерць амаль двухсот мірных жыхароў прыцягнула ўвагу ў той час, і гэта было справядліва, але Ругова перанёс гэтыя скрыні. З часам ён хацеў абмяняць інфармацыю аб тым, хто атрымаў нарабаванае мастацтва - у абмен на паблажлівасць».
  «Мідлтан ведаў гэта», - сказаў Коналі.
  «У Мідлтана быў рукапіс Шапэна, які, па яго словах, можа быць падробкай, але, магчыма, гэта частка зніклай калекцыі, і ён пра гэта не ведае. А можа, і робіць. Я паверыў яму, калі браў у яго інтэрв'ю, і магу сказаць, што ён раптам вельмі спалохаўся за дабрабыт сваёй сям'і. Гэта, я лічу, слушны страх».
  Коналі сказаў: «Спадзяюся, паліцэйскі-забойца не знайшоў яго».
  «Вы можаце быць упэўнены, што калі гэта Стэфановіч, то ён працуе не адзін», — сказаў Падло. «Я магу даслаць вам фатаграфіі людзей, якія служылі з Руговай. Калі адзін з іх і забіў Мідлтана, то для таго, каб захаваць у сакрэце месцазнаходжанне схаванага скарбу. Гаворка ідзе пра мільёны, а можа нават мільярды еўра».
  «Дашліце фатаграфіі на мой адрас электроннай пошты ў Бюро, і я дашлю вам паліцэйскіх-забойцаў».
  «Вядома, Люцік».
  Яна ўсміхнулася. «Ведаеш, Ёзэф, магчыма, я змагу атрымаць дазвол і купіць для цябе білет у аэрапорце. Я маю на ўвазе, што вы ведаеце гэтых людзей лепш, чым мы, і ваша дапамога можа быць неацэннай».
  «Дзіўна, але я ўжо сказаў свайму камісару, што, дапамагаючы вам, мы, цалкам верагодна, можам дапамагчы раскрыць забойства Едынака і прыцягнуць забойцу сюды да адказнасці. Можа, ты дамовішся, каб хто-небудзь сустрэўся са мной у Далесе?»
  «Я думаю, што я магу гэта арганізаваць, інспектар Падло».
  
  Славяніна звалі Вукашын, што азначала Воўк, і ён не быў задаволены тым, як усё кепска ішло. Чакаючы ў машыне ля Сэнт-Рыджыса двух сваіх людзей, ён напружыўся, убачыўшы элегантную жанчыну, якая вылезла з таксі насупраць. Яна падышла да яго машыны, адчыніла дзверы і праслізнула ўнутр.
  «Элеана, — сказаў ён на іх роднай мове, — ваш час падышоў ідэальна».
  «Як я мог упусціць магчымасць працаваць з дарагімі старымі сябрамі? І гэта Джэсіка, калі ласка.
  «Джэсіка. Вельмі па-амерыканску. Добра».
  Жанчына, якая сядзела побач з Вукашынам, была грамадзянкай Сербіі Элеана Саберскі, якая цяпер, дзякуючы падробленым дакументам, стала грамадзянкай ЗША. Саберскі быў дзіцячым псіхолагам, перш чым служыць у якасці зборшчыка інфармацыі, прызначанага ў войскі Руговы. Сапраўдная Джэсіка Харыс была медсястрой-добраахвотнікам у цэнтральнай бальніцы ў Белградзе, жанчына без блізкіх сваякоў у Штатах. Яна стала ежай для вугроў у Дунаі, кампліменты жанчыны, якая імкнецца выкрасці яе асобу.
  Асноўным абавязкам Саберскага з АОК падчас зачысткі быў допыт палонных варожых салдат і мірных жыхароў, сабраных аддзелам Руговы. Вукашын, адзін з лейтэнантаў Руговы, бачыў яе працу і захапляўся яе метадамі допыту і энтузіязмам. Прыгажуня без гена сімпатыі, яна адпрэчвала салдацкія ўгоды, і Вукашын прыйшоў да пераканання, што яна атрымлівала сэксуальнае задавальненне толькі тады, калі яе вельмі напалоханыя людзі прыбівалі да стала, крэсла або віселі на кроквах ад невыноснага болю.
  «Ваша мэта тут, у гэтым гатэлі?» — спытала яна.
  Вукашын дастаў з кішэні фота двух мужчын за сталом у рэстаране і працягнуў ёй. «Мэта такая — Гаральд Мідлтан, які кіраваў добраахвотнікамі, якія высачылі Агіма і знайшлі яго».
  Выраз яе твару стаў жорсткім. «Гэта Гаральд Мідлтан? Я думаў, што ён будзе больш уражлівым. Дзе ён?"
  «Мы яшчэ не ўпэўнены».
  «І вы верыце, што ён прыедзе сюды. У бар. Публічна."
  Вукашын кіўнуў. Яго людзі пераканалі яго былую жонку скласці спіс месцаў, адкуль Мідлтан можа ўцячы. Сэнт-Рыджыс быў адзін.
  «У вас там ёсць мужчыны?» - спытаў Харыс.
  «Яны ў дарозе». Вукашын усміхнуўся. «Яны замаскіраваныя пад агентаў ФБР. Гэта будзе эфектыўна: Мідлтан шукаюць за стральбу ў паліцэйскага ў аэрапорце».
  «Міліцыянт?»
  — растлумачыў Вукашын.
  «Фіяска», - сказаў Харыс. «Дзе цяпер Драган?»
  «Нябожчык. Які ў мяне быў выбар? Ён усё паставіў пад пагрозу».
  «А чаму мы клапоцімся пра Мідлтан?»
  Вукашын забраў у яе здымак. «Гэты іншы чалавек — Генрык Едынак, калекцыянер і эксперт па рэдкіх нотных дакументах. Няма ўжо з намі і Едынак. Вы можаце спытаць Мідлтана, чаму».
  "Я з задавальненнем гэта зраблю", - адказаў Харыс. «Але, безумоўна, гэта не толькі смерць калекцыянера музыкі. . . »
  Вукашын быў стомлены, але гэта было праўдай, што ёй трэба было ведаць, якая місія. Цяпер быў добры час сказаць ёй.
  «Мідлтан быў у саборы Святой Сафіі з захавальнікамі міру, і ён быў сярод тых, хто атрымаў заданне каталагізаваць нотныя рукапісы — тыя, што засталіся ў царкве, перш чым мы змаглі іх выдаліць. Тры гады таму Едынака папрасілі пацвердзіць сапраўднасць некалькіх рукапісаў, якія пакінуў Мідлтан. Калі іх збіраліся прадаць прыватнаму калекцыянеру, высветлілася, што Едынак падмяніў рукапісы падробкамі.
  «Прадаўцом быў Ругова», — дадаў Вукашын.
  «І ён разлічваў на цану, дастатковую для пакрыцця выдаткаў на куплю сваёй свабоды», — сказаў Харыс.
  «Калі я дапытваў Едынака, ён прызнаўся ў сваім злачынстве, але я не змог пераканаць яго сказаць мне, дзе знаходзяцца арыгінальныя рукапісы».
  Харыс іранічна ўсміхнуўся. Вукашын ведаў толькі гвалт, а не больш тонкія і дасканалыя метады, неабходныя пры допыце праўдзівых вернікаў.
  «Ён сказаў мне, што ў Мідлтана ёсць нешта, пра што ён не ведае, але выявіць гэта досыць хутка».
  «Вы змарнавалі каштоўны рэсурс».
  «Мне наўрад ці трэба, каб вы казалі мне, што я зрабіў, а што не зрабіў».
  Але гэта было так. Едынак забраў веды ў магілу, і цяпер яго пляменніцы таксама не стала — скралі з-пад носа ў яго людзей у Рыме. Што яна ведае, засталося загадкай.
  Вукашын сказаў: «Я мяркую, што ключ нейкім чынам знаходзіцца ў рукапісе Шапэна, які Едынак перадаў Мідлтану».
  «Сапраўдны ці падроблены?» - спытаў Харыс.
  Вукашын паглядзеў на яе і падняў брыво. Не было падставаў меркаваць, што Едынак мог ведаць, што сапраўдны рукапіс трэба перанесці. Вукашын тры гады чакаў, каб дамагчыся яго вяртання.
  Харыс убачыў, як Вукашын ашчацініўся. «Гэта вы дабраліся да Руговы і яго жонкі, ці не так?» - спытала яна ліслівым голасам.
  Вукашын кіўнуў. Ён быў рады расказаць ёй пра тое, як ён здзейсніў тое, што здавалася немагчымым.
  «Палкоўнік Ругова быў у адчаі», — сказаў ён. «Напярэдадні майго прыезду ахоўнікаў падкупілі, і я зайшоў пад выглядам адваката з Трыбуналу, каб атрымаць подпіс Руговы на нейкіх дакумэнтах. Мая аўтаручка пацякла, і атручанае чарніла на пальцах палкоўніка зрабіла сваю справу за сем-восем гадзін».
  Вукашын усміхнуўся. «Ведаеце, палкоўнік быў рады мяне бачыць. Яго павесяліла мая маскіроўка, і ён быў вельмі задаволены, калі я сказаў яму, што ў нас ёсць план, як даставіць яго ў бяспечнае месца. Ён, вядома, не ведаў, што яго жонка аддала яго дзённікі — у нас было ўсё, што ён збіраўся выкарыстаць для ўплыву. Ён нават назваў імёны людзей, якія заплацілі яму за скарбы — яго дабрадзеяў. У рэшце рэшт, вялікі палкоўнік Ругова быў простым баязліўцам без вернасці і гонару».
  «Шкада, што я мог быць там».
  Вукашын закурыў маленькую цыгару і ўбачыў, як пад’ехала машына. Двое яго мужчын выйшлі і ўвайшлі ў гатэль бок аб бок.
  «Цяпер мы паглядзім, ці ўнутры Мідлтан», — сказаў ён.
  «А калі ён не . . . ?»
  «Яго дачка», — адказаў ён. «Шарлота. Дарэчы, цяжарная».
  «Аднойчы Шарлота была ў адным пакоі з ім. . . Яна ўсміхнулася гэтай думцы і энергічна пацерла свае доўгія далікатныя рукі. «Ён кахае яшчэ каго-небудзь?»
  «Жанчына, з якой ён працаваў, звалася Тэсла. Леанора Тэсла».
  «Калі б у нас была жанчына Тэсла, гэта магло б быць амаль такім жа эфектыўным — калі ён усё яшчэ клапоціцца пра яе. Але цяжарная дачка лепш».
  
  
  7
  ДЭВІД КОРБЭТ
  
  
  
  
  У салоне машыны смярдзела амаль археалагічным вырадкам, старыя зашмальцаваныя харчовыя абгорткі, якія заляплялі падлогу, бляшанкі з соладам загрувашчвалі колавыя нішы, попельніцы, поўныя нясвежых акуркаў. Кандыцыянер заікаўся і закашляўся, выдаючы цвіллю прахалоду, у той час як тры целы дадалі дадатковы прысмак дзікага поту — не толькі Мідлтан, але і Маркус і Трэйсі, яго патэнцыйныя рабаўнікі. Ён даведаўся іх імёны з бесперапыннай мітусьні, бязьлітасных узаемных папрокаў, падсоленых дэталямі з іх разбураных біяграфій — іх няўцямных патрэбаў, набалелых жаданьняў, іх бязьлітасных шалёных звычак, абяцаньняў выправіцца, праклёнаў у адказ, запаветаў у адказ і на жорсткім вульгарным слэнгу, які Мідлтан ледзь мог разабраць. Тым часам машына напаткала і панеслася на поўнач у бок Балтымора, адзінокая фара паказвала шлях уздоўж мокрага ад дажджу асфальту I-495. Кароткая летняя навальніца прыйшла і сышла, зрабіўшы начное паветра густым і гарачым, на фоне якога кандыцыянер, які паміраў, толькі бразгаў. Спартыўная куртка Мідлтана прыліпла да яго плячэй і рук, як другая скура, і ён свабоднай рукой выцер твар, а другой вільготнай рукой сціскаў Берэтту.
  Нарэшце, хоць бы каб пазбавіцца ад нудоты, ён уступіў у спрэчку на пярэднім сядзенні: «Уключы радыё», штурхнуўшы пісталетам у плячо Маркуса.
  Моладзь ледзь павярнулася. Яго шчака была ў плямах ад дробных белых ранак. «Гэй, у нас з Трэйсі ёсць што абмеркаваць».
  Мідлтан упікнуў наканечнік ствала пісталета ў шыю Маркуса. «Я сказаў уключыць радыё. Я не магу думаць».
  «Не скачыце тут, містэр Грэй». Гэта была Трэйсі за рулём, гледзячы на яго праз плячо. «Вы выкрадаеце нас, пагражаеце нам, мы робім усё, што вы просіце. Будзьце крутыя зараз. Не гуляць. Не з той зброяй».
  Яны звалі яго так з таго часу, як ён залез у машыну: містэр Грэй. Спачатку ён падумаў, што гэта адносіцца да яго пакамечанага выгляду, які толькі пагаршаўся ад напружання, патрэбы спаць. Але ён таксама ўлавіў у гэтым нотку расавай насмешкі. Хіба не гэта Кэб Калоўэй у сваім Слоўніку Гепката называў белых людзей шэрымі? Але гэта было вельмі даўно, яшчэ да таго, як нарадзіліся гэтыя двое. Хрыстос, яшчэ да таго, як нарадзіўся Мідлтан. . .
  «Я не гуляю», — сказаў ён.
  «Усё, што я маю на ўвазе...»
  «Уключай праклятае радыё!»
  Рука Маркуса кінулася да прыборнай панэлі і націснула кнопку «Уключыць». Мідлтан адхіснуўся ад імгненнага выбуху пагрозы, прарэзлівага рыкання хвальбы і лухты, якая змагаецца з бас-трэкам з адбойным малатком і гудзеннем сінтэзаванай кашы, і ўсё гэта гучыць з ашаламляльнай гучнасцю.
  «Змяніць станцыю».
  «Вой, Мак, у цябе сур'ёзная паласа напору».
  «Змяніць станцыю. Цяпер!»
  Маркус пыхкнуў, але абавязаны, перабіраючы патрэскваючыя аркушы белага шуму, перамежанага раптоўнымі рэзкімі крыкамі, скажонымі п'янымі ад Бібліі галасамі... . .
  Трэйсі сказала: «Вам трэба супакоіцца, містэр Грэй. Зламайце гэта назад, дазвольце маленькаму дзярму слізгаць».
  Раптам прарваўся чаротавы крык лясных духоў. Сапрана гучыць у знаёмым такце навязлівага Sprechstimme. Мідлтан кінуўся наперад.
  «Там! Стоп!»
  Маркус выглядаў так, быццам яму загадалі праглынуць жабу. «Гэта?»
  "Наладзьцеся. Пазбаўцеся ад статыкі".
  "Не не. Браць нас у палон, гэта дурань. Нельга і нас мучыць».
  «Настройся!»
  Гэтым творам быў «Pierrot Lunaire» Шенберга, 21 песня, напісаная для пяці музыкаў на васьмі інструментах, плюс голас, з напалову праспяванымі, напалову прамоўленымі тэкстамі, першы шэдэўр дванаццаці тонаў 20-га стагоддзя. Незразумелы шум для большасці людзей, але не для Мідлтана, не для тых, хто разумеў, хто мог пачуць у ім апошнія пакуты рамантызму, з адгалоскамі не проста Малера і Штраўса, але Баха.
  «Магчыма, вам варта расслабіцца», - сказаў Мідлтан, крыху адкідваючыся на спінку сядзення. «Вы лічыце, што ваша пакаленне прыдумала рэп ці хіп-хоп? Размоўнае слова з музычным фонам налічвае больш за чатырыста гадоў. Гэта называецца рэчытатыф. Тут, праўда, ноты Шэнберга ацэнены, але ў маўленні мы ніколі не затрымліваемся на адной вышыні, нашы галасы слізгаюць па тоне. Вось што робіць сапрана. Гэта цалкам залежыць ад яе, як яна гэта зробіць. Інструменты тым часам ствараюць пейзаж: там і святло месяца, і вар'яцтва, і кроў... . . »
  Трэйсі ледзь-ледзь нахілілася да прамоўцы, цяпер заінтрыгаваная.
  Гледзячы на Beretta з новым скептыцызмам, Маркус сказаў: «Вы прафесар?»
  «Шшшш». Гэта была Трэйсі. Худая маладая кававая скура з бліскучымі вачыма і мурзатым афра была ў захапленні. «Паводзьце сябе так, быццам у вас ёсць нейкі розум».
  Насупіўшыся, Маркус плюхнуўся спіной да дзвярэй, паныла чухаючы пацёртую руку.
  Нарэшце яны сціхлі; У Мідлтана была магчымасць падумаць. Але жудасная музыка з гісторыяй пра апантанага месяцам блазна і яго кашмары па Фрэйду толькі ўзмацняла яго страх. Дзе была Чарлі, яна была ў бяспецы? Хто спрабаваў забіць яго ў Далеса, чаго шукаў гэты чалавек? А што яго чакала на Фремонт-авеню, 122, у горадзе Балтымор?
  Магчымая небяспека для Чарлі толькі ўзмацніла неабходнасць расшыфраваць пагрозу. Яго розум так круціўся вакол і вакол, дабаўлены стомленасцю, страхам, думкамі, якія бессэнсоўна натыкаліся адна на адну. Тым часам:
  З белай плямай яркага месяца
  На плячы ў сваім чорным сюртуку
  П'еро крочыць у гэты млосны вечар
  Шукаць шчасця і шукаць прыгод. . .
  Кіўнуўшы ў бок радыё, Маркус сказаў: «Гучыць як тое самае старое рыпучае дзярмо, зноў і зноў».
  «Не, калі вы разумееце нямецкую мову». Мідлтан працёр палаючыя вочы. «А ты не слухаеш акампанемент».
  «Гэта рэзка», - прамовіла Трэйсі, імкнучыся зрабіць камплімент, хоць відавочна ўжо страціла цікавасць.
  Маркус чмыхнуў носам. «Вы мяне спытаеце, падобна на нейкі сакрэтны код».
  «Смешна, што вы так кажаце». Мідлтан глядзеў у бруднае акно на расплывістыя дрэвы. «Падчас Другой сусветнай вайны хадзілі чуткі, што нацысты выкарыстоўвалі дванаццацітональную музыку для адпраўкі паведамленняў прыхільнікам амерыканскай культурнай эліты. Стандартнай мелодыі няма, людзі не могуць падабраць няправільную ноту...»
  «Здаецца, нічога, акрамя няправільных нот».
  «Дакладна. Тым прасцей у ім схаваць паведамленне. Хто даведаецца, калі музыка выключана?»
  Ён бліснуў на рукапіс Шапэна ў сваім партфелі, той, які, як ён думаў, патрэбны польскім уладам, калі яны спынілі яго ў кракаўскім аэрапорце. Яго перакананасць у тым, што гэта несапраўднасць, ляжала менавіта ў некалькіх урыўках дзіўна разнастайных кадэнцый, у адрозненне ад скрупулёзна меладычнага Шапэна. Што, калі гэта кодэкс, падумаў ён. Што, калі яны шукаюць не рукапіс ці іншую музыку, а нешта значна больш каштоўнае, што можна знайсці толькі шляхам расшыфроўкі падробленых фаліянтаў?
  Ахоплены раптоўным натхненнем, ён пацягнуўся за партфелем, каб праверыць рукапіс, і зразумеў, што партфеля там няма.
  «Не, калі ласка, — падумаў ён. Дарагі Божа. Ён у думках вярнуўся да Сэнт-Рэджыса, успомніў, як паклаў мабільны тэлефон у кішэню ля ракавіны прыбіральні, потым паскакаў да бара, правяраючы сваё разбуранае, безнадзейна запамінальнае адлюстраванне ў люстэрку, перш чым кінуць мабільны тэлефон у партфель і пстрыкнуць ім зачыніць. Няўжо ён тады проста блукаў без яго? Якая бязглуздая рассеянасць. Гэта быў яшчэ адзін знак таго, якім ён стаў збянтэжаным, раскіданым — ашаломленым, як шалёны П'еро.
  «Развярні машыну».
  Трэйсі зірнула цераз плячо. «Прыйсці зноў?»
  «Разварочвай машыну! Вяртаемся ў гатэль».
  Двое няшчасных злодзеяў азірнуліся туды-сюды. Маркус сказаў: «Правер свае вочы, Мак».
  Трэйсі ўмяшалася: «Вы пачынаеце мяне палохаць, містэр Грэй».
  Мідлтан падняў Beretta, прыклаў кончык ствала да задняга акна з боку пасажыра і націснуў на курок. Грымотны рэпартаж у маленькай машыне, увянчаны пранізлівым шыпеннем разбітага шкла, зноў аглушыў яго. Трэйсі адкрыла рот у ціхім крыку, нахіліўшыся ад жаху, намацваючы, каб утрымаць руль. Маркус схапіўся за галаву, са страхам утаропіўшыся на пісталет. Пах гарэлай серы кордыту, авеяны раптоўным парывам чорнай вільготнай летняй спёкі, нарэшце замаскіраваў смурод гнілага салона аўтамабіля.
  Мідлтан выцягнуўся наперад, схапіўся за каўнер Маркуса свабоднай рукой, адначасова тыкаючы пісталетам наперад. Як і раней у аэрапорце, кожны гук быў заліты нябачнай брудам, і ўсё ж аднекуль з глыбіні яго стукаючага чэрапа ён пачуў падводны грукат сваіх уласных слоў, крычаў Трэйсі: «Я сказаў, развярні машыну, інакш клянуся Богам, Заб’ю яго — заб’ю, разумееш? Прама тут. Я і цябе заб'ю».
  Слаба змагаючыся ў хватцы Мідлтана, Маркус пачаў нястрымна дрыжаць. Працягнуўшыся праз машыну, Трэйсі паспрабавала супакоіць яго, пяшчотныя словы яе нарэшце пачалі чуцца, калі, кінуўшы ненавісны позірк праз плячо, яна кінулася наўпрост, каб наблізіцца да выхаду.
  Паступова вярнуўся нават трэск радыё, абстрактны настойлівы П'еро Месяц. Мідлтан задаўся пытаннем: кім я стаў?
  
  Конрад, бармэн, трымаў рукапіс, асцярожна гартаючы яго. Ён здаваўся вельмі старым — папера выцвілая і ломкая, запісы былі напісаны ад рукі, а не надрукаваныя, як тыя, якія ён купіў Джэніфер раней. Ёй бы гэта спадабалася, - падумаў ён, адчуваючы прыліў унутранага цяпла. Шапэн. Яна абняе яго за шыю, прыцісне шчакой да яго.
  Ён жыў, каб захапляцца сваёй пляменніцай, купляць ёй рэчы — цацкі, калі яна была маладзейшай, кавалкі сціплага адзення, ноты цяпер, калі яна пачала браць урокі фартэпіяна. Адоранай дзяўчынцы, старэйшай у яго сястры, толькі што споўнілася дзевяць. Цяпер стала трохі няёмка, калі яна ўзляцела ў вышыню, пакінуўшы дзіця тоўстым, але ўсё яшчэ з гэтымі зіготкімі чорнымі валасамі, якія спускаліся напалову на спіне, невыразна страчанымі блакітнымі вачыма, фарфоравай скурай. Чорны ірландзец, як яе няшчасны бацька, дзе б ён ні быў. Турма. Магіла. Назад у Карыкфергус. Нехта павінен быў даглядаць за дзяўчынай, ёй патрэбен быў мужчына ў жыцці. І дзядзька любіў яе. Ён яе вельмі любіў.
  Яе музычны паварот за апошнія два гады аказаўся жаданай зменай. Яму не трэба было проста сядзець на канапе і назіраць, як яна скача па падлозе ў школьным джэмперы і шкарпэтках. Цяпер ён мог сядзець побач з ёй, гартаючы старонкі, пакуль яна іграла Шумана, які ён ёй купіў. Сцэны з дзяцінства. Альбом для маладых. Ванільны водар яе шампуня быў густы паміж імі, яе рукі хісталіся ў балючых супярэчнасцях па клавішах, ён асцярожна падштурхоўваў бліжэй, пакуль іх сцягна не датыкаліся, шолах яе рукавоў аб яго. Гэтага дастаткова, нагадаў ён сабе. Не больш, пакуль не. Задаволіцеся гэтым. Але калі-небудзь. Магчыма. Калі яна захоча.
  Такія думкі, такія вобразы, такія жудасныя, такія жаданыя, нібы д'ябал шэпча яму на вуха: Гэта тое, чаго ты заўсёды хацеў. Для гэтага ён таксама жыў.
  Ён дазволіў цеплыні сысці з твару, згарнуўшы рукапіс і паклаў яго ў кішэню сваёй спартыўнай курткі, зашпіленай на шпільку на сцяне кладоўкі. Калі ён вярнуўся ў бар, з вестыбюля гатэля ўвайшлі двое мужчын, апранутыя ў сінія спартыўныя паліто і шэрыя штаны, адзін з іх высокага росту з рэзкім плаўным рытмам у хадзе. Другі быў шырокі і мускулісты, з бычынай шыяй і маленькімі мёртвымі вачыма. Высокі пуста ўсміхнуўся і сунуў па бару візітоўку. На ім была пячатка ФБР. За ім заставаўся безвыразны здаравенны.
  Больш нікога ў бары не было. Усю ноч гэта было смяротна павольна.
  Высокі, нахіліўшыся наперад, каб прачытаць бірку бармэна, сказаў: «Добры вечар, Конрад. Раней зайшоў мужчына сярэдніх гадоў, напэўна, крыху неспакойна, затрашчаў. Ён застрэліў афіцэра міратворчасці ў аэрапорце імя Далеса, а потым уцёк з месца здарэння. У нас ёсць пэўныя прыкметы таго, што стральба можа быць звязаная з тэрарызмам. Неўзабаве яго тут размясціў мабільны тэлефон. Вельмі важна, каб мы адсочвалі яго месцазнаходжанне. Вы памятаеце яго, так?»
  Конрад дакладна ведаў чалавека, пра якога яны гаварылі, але пакуль не мог пераканаць сябе, што прызнацца ў гэтым разумна. - Апісанне, якое вы толькі што далі, - сказаў ён, - можа адпавядаць амаль кожнаму хлопцу, які быў тут за апошнія некалькі гадзін. Я маю на ўвазе, я хацеў бы дапамагчы, але...
  Высокі не слухаў. Ён заўважыў партфель за барнай стойкай. Ён належаў ранейшаму незнаёмцу, таму, хто выглядаў так, нібы прыляцеў з аўтакатастрофы. Паліцыянт-забойца, казалі. Відаць, музычны. Конрад знайшоў свой партфель, калі распраўляў барныя крэслы, і зазірнуў унутр, спадзеючыся знайсці нейкае пасведчанне асобы, але замест гэтага выявіў Шапэна.
  Высокі асвяжыў пустую ўсмешку. «Вы не супраць перадаць гэта мне?» Ён кіўнуў у бок партфеля і працягнуў руку. «Я хацеў бы зазірнуць унутр».
  Конрад вагаўся, паддаючыся зароджанаму страху быць выкрытым.
  «Каб было ясна, Конрад. Задзейнічана нацыянальная бяспека. У нас шырокія паўнамоцтвы. Дык вось». Ён паварушыў пальцамі. «Калі ласка».
  Конрад узяў партфель і працягнуў яго праз бар, палічыўшы, што выбару ў яго мала. Высокі прагна ўзяў яе і адразу адчыніў, рэзка перабіраючы змесціва. Яго партнёр проста стаяў, крыху ззаду, склаўшы вялізныя рукі на масіўных грудзях.
  — Няма тут, — нарэшце сказаў высокі. Ён паглядзеў праз плячо на партнёра, потым зноў на Конрада. Пустая ўсмешка цяпер была бязлітаснай. «Чагосьці не хапае. Але ты ўжо ведаеш гэта, ці не так, Конрад?
  Конрад адчуў, як падлога хістаецца пад ім, яго вантробы скруціліся. Унутраны голас сказаў: яны даведаюцца твой маленькі брудны сакрэт. Перш чым ён паспеў абдумаць наступствы, ён пачуў, як сказаў: «Я не разумею, што ты маеш на ўвазе», — яго голас дрыжаў. Ён уявіў сабе Джэніфэр, якая сядзіць з сумнымі вачыма і цвёрдым настроем на сваёй бліскучай чорнай лаўцы для фартэпіяна і чакае, пакуль яе адзіны дзядзька, які пахне мятай і крэмам пасля галення, уладкуецца побач з ёй.
  «Ноты, Конрад. Гэта павінна быць унутры. Гэта не. Прынясі яго для нас зараз. Перш чым я страчу нервы».
  Толькі тады Конрад зразумеў, што яго турбуе ў голасе гэтага чалавека. Акцэнт. «Канадзец», — падумаў ён. Ці могуць канадцы далучыцца да ФБР?
  «Паслухайце, я не спрабую быць цяжкім, але я, шчыра кажучы, не разумею, пра што вы кажаце».
  Высокі зірнуў міма буфетчыка на дзверы кладоўкі; яны бачылі, як ён зачыніў за сабой, калі ўвайшлі з вестыбюля. Агент кіўнуў свайму мускулістаму партнёру паглядзець.
  «Вы не можаце вярнуцца туды». Конрад адчуў, як па спіне сцякае струменьчык поту.
  «А чаму гэта?»
  «Гэта ўласнасць гатэля».
  Высокі чалавек усміхнуўся. «І?»
  Здаравенны быў цяпер за барнай стойкай. Ён з'едліва паляпаў Конрада па шчацэ і адчыніў дзверы каморы.
  Яго партнёр сказаў: «У вашых інтарэсах прапанаваць поўнае супрацоўніцтва. Я крыху расчараваны тым, што вымушаны гэта тлумачыць».
  
  «Ты выйдзі першым».
  Мідлтан махнуў Маркусу на тратуар з Beretta. Адчыняючы свае ўласныя дзверы, ён апошні раз пасыпаў бітае шкло, калючыя аскепкі пасыпаліся ўніз па яго рукаве. Зачыніўшы за сабой дзверы, ён сказаў Трэйсі праз зубчастую пашча, дзе было акно: «Пачакай тут. Я нешта пакінуў. Мы будзем толькі на хвіліну.
  Маладая жанчына нічога не сказала, проста сядзела, сціскаючы руль, кіпела.
  Мідлтан сунуў пісталет у кішэню спартовага паліто, узяўшы Маркуса за локаць і моцна сціснуўшы яго. "Давай. Мы зробім гэта хутка».
  Яны былі на паўдарозе паміж вуліцай і дзвярыма гатэля, калі за імі выехала машына. Абодва яны павярнуліся, гледзячы на ўцёкі Трэйсі, Мідлтан адчуў, што ў яго адвісла сківіца. Машына даехала да павароту на адной доўгай хуткасці, затым віск тармазоў, паварот. Пайшоў.
  Перш чым Мідлтан паспеў сабрацца з розумам, юнак страсянуў сваю хватку і пранёс трэск злева па сківіцы Мідлтана, а потым кінуўся прэч, бегучы так хутка, наколькі маглі несці яго тонкія, як палкі, ногі. Адкінуўшыся на пяткі, Мідлтан утрымаў раўнавагу, але потым проста ўтаропіўся, паціраючы шчацісты падбародак, як худы хлопчык знік па мокрай вуліцы.
  Прайшла гадзіна, падумаў Мідлтан, з таго часу, як я апошні раз стаяў тут, на гэтым самым месцы. Нічога не змянілася. Акрамя, бадай, усяго.
  Ён увайшоў у вестыбюль, выціраючы твар насоўкай, спадзеючыся, што ён не выглядае такім сырым і раскаваным, як адчуваў сябе. Парцісар, пазнаўшы яго раней, няўцямна ўсміхнуўся. Добра апранутая жанчына ў тонкім валізе, магчыма, дзяўчына па выкліку, чакала ля ліфта.
  Знайшоўшы дарогу да маленькага цёмнага бара, Мідлтан пераступіў парог і спыніўся. Бармэн змагаўся з чалавекам, нашмат буйнейшым за яго самога, у той час як іншы, больш высокі мужчына глядзеў на яго. Абодва незнаёмцы былі апрануты амаль аднолькава: сінія пінжакі і шэрыя штаны, оксфардскія гузікі і незабыўныя гальштукі, ні адзін з якіх не адпавядаў іх паводзінам. Высокі глядзеў з халоднай цікаўнасцю; садызм скрыў яго ўсмешку. Ён трымаў партфель Мідлтана ў руцэ, разглядаючы мабільны тэлефон, які Мідлтан хутка пазнаў як свой. Між тым другі, які выглядаў значна мацнейшым, ударыў бармэна па галаве, жорстка ўдарыўшы яго свабоднай рукой. Рука буфетчыка была выцягнутая, фаліянт Шапэна моцна сціскаў у кулаку.
  Калі Мідлтан зафіксаваў усё гэта, той з партфелем павярнуўся да яго. У цябе няма часу, зразумеў Мідлтан, калі на твары суразмоўца з'явілася хмуры знак прызнання. Выцягнуўшы Beretta з кішэні, Мідлтан кінуўся наперад, калі мужчына выпусціў мабільны тэлефон і засунуў руку ў сваё спартыўнае паліто. Мідлтан прыцэліўся і зрабіў два хуткія стрэлы ў мясісты цэнтр твару высокага чалавека, паверыўшы, што кулі праб'юць храсток вакол носа і засядуць глыбока ў мозг.
  Чалавек пахіснуўся, яго галава дрыжала, але пачварны выраз твару не змяніўся. Потым ён сагнуўся і ўпаў.
  Аглушаны стрэламі, тоўсты чалавек адштурхнуў бармэна ўбок і прысеў, пацягнуўшыся за ўласнай зброяй. Мідлтан развярнуўся, зрабіў хуткі крок наперад, прыцэліўся і зрабіў яшчэ два стрэлы з блізкай адлегласці, зноў у мяккі цэнтр твару. Чалавек пахіснуўся, яго твар быў заліты крывёю, перш чым апусціцца на адно калена, схапіцца за край стойкі, а затым саслізнуць уніз у сутаргавых сутаргах.
  Бармэн адхіснуўся, жахнуўшыся. Мідлтан пачуў крокі з вестыбюля, уздыхі нябачных гледачоў, калі ён працягнуў руку.
  «Дай гэта мне». Ён жэстам паказаў на рукапіс. Калі бармэн проста ўтаропіўся, Мідлтан павярнуў пісталет да яго. «У мяне няма часу».
  Бармэн вагаўся, потым выпусціў пакавечаны фаліянт на барную стойку, яго твар быў напалову жахам, напалову спустошаным. Мідлтан схапіў з падлогі свой партфель, засунуў унутр свой мабільны тэлефон, потым рукапіс, потым накіраваўся да рассыпанага натоўпу ў вестыбюлі, усё яшчэ трымаючы Beretta ў руцэ.
  Прыгожа апранутая жанчына, якая раней была каля ліфтаў, праслізнула ззаду, засунула руку ў яго руку і ўхапілася за вільготны рукаў. Яна правяла яго праз вестыбюль. - Не спыняйся, Гары, - прашаптала яна. «Не, калі ты хочаш убачыць Шарлоту».
  
  
  8
  ДЖОН ГІЛСТРЭП
  
  
  
  
  Фэліцыі Камінскі заўсёды падабалася ідэя аэрапортаў. У дзяцінстве ў сям'і, якая ніколі нікуды не ездзіла, яна зайздросціла сябрам, якія праводзілі адпачынак у месцах, якія былі дастаткова далёкія, каб іх можна было прыляцець. Цягнікі самі па сабе выклікалі вострыя адчуванні, але толькі ў аэрапортах можна было знайсці людзей, якія ад'язджаюць дастаткова далёка, каб сапраўды змяніць сваё жыццё. Так доўга марыўшы пра гэты момант, яна нарэшце сабралася сесці ў свой першы самалёт — паляцець у ЗША. У першым класе не менш.
  Міжнародны аэрапорт Ф'юмічына быў напоўнены падарожнікамі, якія змяшаліся ў сваёй агульнай місіі, каб зарэгістравацца і пракласці шлях да выхаду. Феліцыя Камінскі — не, Джаана Фелпс; ёй, магчыма, варта было б памятаць пра гэта, калі маці і бацька рабілі ўсё магчымае, каб сагнаць шасцярых дзяцей да лініі бяспекі. Гэта вельмі нагадвала штурханне вады ў гару. Яна выявіла, што ўсміхаецца.
  Потым яна прымусіла сябе засяродзіцца. Пасля ранішніх падзей ёй трэба было быць пільнай. Відавочна, што яна была мішэнню, і калі б іншы зламыснік захацеў нанесці ёй шкоду, яна напэўна пацярпела б. Дапамагло тое, што кожны 10-ы чалавек у аэрапорце быў карабінерам з аўтаматам на плячы. Гэта здавалася ёй вельмі дрэнным месцам для спробы забойства.
  Падзеі пасля абеду разгортваліся менавіта так, як прадказваў Фаўст. Свежа вычышчаную і пераапранутую, ён павёў яе ўніз праз вестыбюль гатэля, дзе чакалі два седаны Mercedes з запушчанымі рухавікамі. Ён праводзіў яе да першага аўтамабіля, а сам залез на задняе сядзенне другога. Яны разам з'ехалі з абочыны, але потым разышліся ў розныя бакі, яе машына паехала направа, а яго налева, і з таго часу яна не бачыла яго.
  «Я разумею, што вы мала ездзілі», - сказаў яе кіроўца на добрай польскай мове. Яна не магла расставіць акцэнт. «Вы ведаеце, як працуе працэс рэгістрацыі?»
  Камінскі ненавідзеў заступніцкі тон, але вымушана была прызнацца ў сваім невуцтве. Кіроўца — Пітэр, калі б ён сказаў ёй праўду — правёў яе праз працэс крок за крокам, ад рэгістрацыі ў касе да праходжання праз ахову і да самога працэсу пасадкі. Адзінае сапраўднае здзіўленне выклікала патрабаванне зняць абутак, каб прайсці праз металадэтэктары. Вядома, яна добра ведала пра самі дэтэктары, але ёй проста не прыходзіла ў галаву, што ёй давядзецца распранаць прадметы адзення.
  «Ці збіраецеся вы прайсці праз гэты працэс са мной?» — спытала яна, калі Пітэр скончыў.
  «Не, міс Фэлпс, я баюся, што гэта будзе немагчыма. Ахова ў аэрапорце ў гэтыя дні вельмі ўзмоцненая. Я павінен застацца з машынай і ад'ехаць, як толькі высаджу вас. Вы будзеце самі».
  «Дзе Фаўст?»
  Вочы Пятра знайшлі яе ў люстэрку задняга віду. Доўгі час ён нічога не казаў. «Ён будзе там, дзе яму трэба, у патрэбны час. Самае галоўнае, каб вы не паказалі ніякіх знакаў пазнання, калі ўбачыце яго зноў. Няхай ён зробіць гэты крок».
  "Я памятаю", сказала яна. Я ўсё роўна не спяшаюся яго пазнаваць.
  Прыбыўшы ў аэрапорт, маючы ў запасе амаль тры гадзіны, Феліцыя хутка прайшла працэдуру рэгістрацыі ў білетнай стойцы, але потым не спяшалася накіравацца да службы бяспекі. Адпаведна яе першакласнаму статусу, Фаўст даў ёй 300 долараў ЗША, каб папоўніць кашалёк, і яна вырашыла патраціць частку нечаканага прыбытку ў кавярні ў аэрапорце. Яна знайшла столік на краі залы, з якога адкрываўся шырокі від на ахоўныя лініі. Гэта было мора людзей, плячо да пляча ў людскім загоне.
  На другім баку ад натоўпу яна бачыла першакласную ахоўную зону, дзе натоўп быў значна меншы і лепш арганізаваны, і менавіта на гэтым яна засяродзіла сваю ўвагу. Менавіта там яна прадказала, што ўсё павінна стаць захапляльным.
  Прайшло дастаткова шмат часу, каб ёй прыйшлося заказаць другі эспрэса - аддаўшыся непазбежнасці быць шырока расплюшчанымі вачыма ўсю ноч - але праз 45 хвілін яна ўбачыла тое, чаго чакала. Фаўст нарэшце выйшаў на строй. У сваім дзелавым адзенні ён выглядаў як дома сярод іншых заможных падарожнікаў.
  З 15 метраў яна назірала, як мужчына, які выратаваў ёй жыццё, скінуў з плячэй пінжак і зняўся з абутку. Ён паклаў свой партфель на пояс для рэнтгенаўскага апарата і ступіў праз вузкую арку металадэтэктара.
  Сэрца Камінскі калацілася аб рэбры, калі яна пачала разважаць, ці не пайшло нешта не так. Рэакцыя ўжо павінна быць. Там павінна-
  Раптам успыхнула сігналізацыя, і над кантрольна-прапускным пунктам загарэлася чырвонае святло. Гэта быў такі шум і святло, якія гарантавалі ўвагу і выклікалі ў людзей інстынктыўнае жаданне ўцячы. Усе, за выключэннем карабінераў, гэта значыць тых, хто з усіх канцоў сцякаўся ў адказ на пагрозу.
  Прыкусіўшы шчаку знутры, каб стрымаць любы прыкмета задаволенай усмешкі, якая магла б прыцягнуць да яе ўвагу, Камінскі адштурхнуўся ад стала і пайшоў да стаянак таксі перад аэрапортам. Перад гэтым ёй трэба было знайсці камбіё, дзе яна магла б канвертаваць свае нечаканыя долары ЗША ў больш ахвотна выдаткаваныя еўра. Яна ведала, што ў яе ёсць час — яна ўяўляла, што Фаўст будзе заняты з карабінерамі прынамсі пару гадзін — і спадзявалася, што нават кароткая затрымка дасць ёй дастаткова часу, каб зрабіць тое, што трэба, а потым знікнуць.
  Тым часам супрацоўнікі аэрапорта выварочвалі багаж Фаўста навыварат, шукаючы пісталет, які так выразна бачны на рэнтгенаўскім здымку. У рэшце рэшт, верагодна, у даволі кароткі тэрмін, яны знойдуць крыніцу сваёй трывогі.
  Ёй было цікава, ці ўсміхнецца хто-небудзь з іх, калі зразумее, што яны мабілізавалі дзесяткі паліцэйскіх за тое, што бізнесмен накрыў вадзяной пісталет фольгай і засунуў яго ў адну з кішэняў для файлаў свайго партфеля.
  
  Феліцыя Камінскі пакінула аэрапорт без новай вопраткі — толькі з тым, што яна насіла. Яе шыкоўны новы чамадан ляжаў дзесьці ў нетрах аэрапорта, ужо правераны і накіроўваўся да самалёта, які адправіў яго ў Нью-Ёрк. Яна таксама захоўвала грошы, але акрамя таго, яна насіла толькі тое, што належала ёй па праву, — заплечнік і скрыпку.
  Яна прымусіла таксі пакінуць яе ля падножжа Via dei Polacchi, і яна дадала да кошту праезду шчодрыя чаявыя. Які быў сэнс у нечаканых прыбытках, калі імі нельга было падзяліцца з іншымі? Кіроўца хвалююча падзякаваў ёй і тройчы прапанаваў пачакаць яе, пакуль яна выканае свае справы, але пасля таго, як яна цвёрда адмовілася, ён нарэшце зразумеў, што яе настойлівае «не» азначае менавіта гэта, і паехаў далей.
  Яна пачакала, пакуль таксі знікне з-за вугла, перш чым пайшла ў гару. Яна ніколі не наведвала краму, якую шукала — La Musica, — але яна некалькі разоў пацягвала каву з уладальнікам Эйбам Навакоўскім з таго часу, як прыехала ў Рым. Аказалася, што сіньёр Эйб і яе дзядзька пражылі ў дзяцінстве ўсяго ў некалькіх дамах адзін ад аднаго ў старой краіне. Дзядзька Генрык прасіў свайго сябра час ад часу зазіраць да яе. Падчас іх апошняй сустрэчы ў кавярні каля Пантэона, усяго ў некалькіх дзесятках метраў ад таго месца, дзе яна ўпершыню сустрэла чалавека, які называў сябе Фаўстам, Эйб паводзіў сябе інакш, чым раней. Яго лёгкі гумар быў азмрочаны чымсьці цёмным.
  У адзін са сваіх візітаў яна спытала: «Ці добра вы сябе адчуваеце?»
  Ён усміхнуўся, але гэта не было пераканаўча. «Я проста старэю, вось і ўсё», — сказаў ён. Ён зрабіў паўзу, перш чым дадаць: «Я хвалююся за цябе, Феліцыя».
  Так і было. «Я атрымліваю асалоду ад свайго жыцця, сіньёр Абэ. Я разумею, што вы хвалюецеся за мяне, але, як я ўжо казаў вам раней...
  Ён абарваў яе пагардлівым рухам рукі. «Я ведаю, што вы маеце сказаць, таму давайце зробім выгляд, што вы гэта ўжо сказалі, і пойдзем далей. Я хачу, каб вы мне нешта паабяцалі».
  Яна кіўнула галавой, чакаючы. Маючы справу з пакаленнем яе дзядзькі, ніколі не апраўдвалася даваць абяцанне да таго, як былі раскрыты ўсе ўмовы.
  «Калі з табой што-небудзь здарыцца, калі ў цябе будуць праблемы, я хачу, каб ты прыйшоў да мяне».
  Азіраючыся на размову, яна падумала, што сіньёр Эйб чагосьці не ведаў. Нават у той час яна адчула, што яе пульс пачашчаецца ад яго адчування тэрміновай таямніцы.
  Ён дакладна прачытаў яе твар і паспяшаўся яе супакоіць. «Я не хачу цябе палохаць», — сказаў ён. «Па меры сталення мяне часам хвалююць рэчы, якія, магчыма, не варта. Але калі калі-небудзь прыйдзе момант, калі вы адчуеце, што знаходзіцеся ў небяспецы - ці нават калі прыйдзе момант, калі вы проста адчуеце сябе самотным або прагнеце маіх фетучыні - я хачу, каб вы паабяцалі, што завітаеце ў краму. Я хвалююся, што не аказваю вам той гасціннасці, якую павінен. Я не хачу расчароўваць свайго дарагога сябра Генрыка».
  Гэтая размова адбылася ўсяго два тыдні таму. Цяпер, калі яна мэтанакіравана ішла ў гару, яна прымусіла свой розум думаць пра музыку. Калі б яна змагла злучыць сінапсы свайго мозгу трыплетамі і храматычнымі гамамі, магчыма, не засталося б месца для яе страху. Не засталося месца для навіслага гора, якое чакала яе, калі яна, нарэшце, прызнала факт смерці дзядзькі.
  Яна пайшла хутчэй. Павялічаны тэмп выклікаў у яе ўяўленні гукі амерыканскай музыкі мятліка — скрыпкі замест скрыпкі — музычнай формы, якую яна ніколі не ўспрымала сур'ёзна, пакуль не праслухала кампакт-дыск, на якім Ё Ё Ма выдаваў гукі са сваёй віяланчэлі што яна ніколі раней не чула. Яна чула пераменныя плыні радасці і меланхоліі. Яна спрабавала ўзнавіць гукі ўласнай скрыпкі, але так і не змагла іх выявіць. Быццам бы гэтыя асаблівыя ніткі музычнай ДНК не маглі быць знойдзены ў інструменце, на якім іграла польская дзяўчына, чыё дзяцінства было прасякнута класічным навучаннем.
  Камінскі ўбачыў шыльду La Musica за квартал ад сябе і імгненна захацеў, каб прагулка была даўжэйшай. Зрабіўшы яшчэ некалькі крокаў, магчыма, яна змагла б знайсці эмацыянальную сілу, якой яна прагнула, сілу, неабходную ёй перад тым, як паведаміць жахлівую навіну такому добраму чалавеку. Але гэтаму не судзіцца. Яна прыехала і не знайшла прычыны, каб не зайсці ў краму.
  Перайсці парог было як крок на сто гадоў назад. Вузкая, цёмная і глыбокая крама нагадвала ёй пячору; там, дзе ляжаць лятучыя мышы, дзесяткі скрыпак, альтоў і віяланчэляў віселі са столі, кожная з іх зіхацела, быццам толькі што выцертая пыл. Уздоўж левай сцяны стаялі кантрабасы, а ўздоўж правай з-пад драўляных стэлажоў вызіралі незлічоныя старонкі нот. У самай задняй частцы крамы. . .
  На самай справе, яна не магла бачыць заднюю частку крамы праз цені, якія ахоўвалі яе.
  «Феліцыя?»
  Голас данёсся ззаду — з касы, якую яна не бачыла, схаванай, бо яна была за вуглом у самым пярэдняй частцы крамы. Яна імгненна пазнала голас сіньёра Абэ з моцным акцэнтам, але ўсё роўна падскочыла, павярнуўшыся, каб паглядзець на яго.
  «Феліцыя, што здарылася?» Пакуль ён гаварыў, ён ішоў да пярэдняй часткі малюсенькага прылаўка, рухаючыся так хутка, наколькі дазвалялі яму хворыя на артрыт сцягна. «Што здарылася?»
  Паток эмоцый абрынуўся з ніадкуль, адразу. «Дзядзька Генрык памёр», — паспела вымавіць яна, але наступныя словы згубіліся ў яе рыданнях.
  
  Апоўдні Эйб Навакоўскі замкнуў дзверы сваёй крамы, чаго ён ніколі раней не рабіў, і дапамог свайму прыгожаму маладому сябру падняцца па задніх прыступках да яго кватэры на другім паверсе. Там ён прыгатаваў ёй гарбаты і выслухаў яе аповед.
  Камінскі ненавідзела сябе за тое, што такім чынам страціла кантроль над сваімі эмоцыямі, але наступныя гадзіны яна баялася, што яе слёзы ніколі не спыняцца. Вядома, у рэшце рэшт яны гэта зрабілі, але яна адчувала, што сіньёр Абэ сядзеў бы з ёй столькі, колькі яму трэба.
  "Гэтыя рэчы патрабуюць часу", - сказаў ён. Гэта быў маленькі чалавечак, круглы чалавечак, са скурыстай скурай і густымі белымі валасамі, якія нельга было ўтаймаваць расчоскай. Калі ён гаварыў так ціха, яго звычайна моцны голас рабіўся хрыплым. «Я страціў сваю Марыю шэсць гадоў таму, і хаця часам здаецца, што дзірка ў маім сэрцы загаілася, бываюць дні, калі боль такі ж моцны, як у дзень яе смерці. Я пачаў думаць пра боль як пра доказ таго, што я кахаў яе гэтак жа моцна, як казаў ёй, што любіў».
  Чай быў жудасны, занадта моцны і занадта салодкі. «Ці ведаеце вы, што гэта можа здарыцца з маім дзядзькам, сіньёрам Абэ?» — спытала яна.
  Пытанне, відаць, уразіла старога.
  «Днямі, калі мы сустрэліся за кавай, вы папрасілі мяне паабяцаць. Я зрабіў гэта, і вось я тут. Але мне было цікава. . . »
  Яна дазволіла сціхнуць голасу, калі сіньёр Эйб апусціў позірк на калені. Мова цела адказала на яе пытанне; цяпер яна спадзявалася, што ён не будзе ганьбіць памяць яе дзядзькі празрыстай хлуснёй, каб абараніць яе пачуцці.
  "У мяне было здагадка, так", - сказаў ён. «Ваш дзядзька патэлефанаваў мне незадоўга да таго, як мы з вамі сустрэліся. Яму здалося. . . усхваляваны. Ён гаварыў паспешліва, нібы хацеў данесці паведамленне да таго, як яго паспелі перапыніць. Ці, магчыма, раней, чым ён паспеў перадумаць». Навакоўскі глыбока ўдыхнуў і павольна выдыхнуў. Калі ён зноў загаварыў, яго хрып паглыбіўся. «Ён сказаў мне, што прышле мне пакет на захаванне. Ён сказаў, што для яго было б занадта небяспечна мець пасылку з сабой і што, калі адправіць яе мне, гэта сапраўды будзе бяспечна».
  «Пасылка прыйшла?»
  Ён праігнараваў перапыненне. «Я, вядома, пагадзілася, але ён патэлефанаваў ужо на наступны дзень. На гэты раз ён быў відавочна напалоханы. Ён сказаў, што не вельмі добра абдумваў усё, перш чым адправіць яго па пошце, і баяўся, што людзі могуць падумаць, што ён адправіў яго вам. Гэта тое, што людзі, натуральна, падумалі б пра ўсё, што ён паслаў у Рым. Ён прасіў мяне часцей зазіраць да вас і спрабаваць даведацца, ці не пагражала вам небяспека. Вядома, ён хацеў, каб я зрабіў гэта без трывогі.
  «Што за небяспека?»
  Стары ўстаў з-за стала, каб вярнуцца да печы. «Да сённяшняга дня я б не змог вам сказаць. Думаю, цяпер мы ведаем. Яшчэ гарбаты, Феліцыя?»
  Яна адхіснулася ад гэтай думкі і паспрабавала прыкрыць рэакцыю словам: «Я ўвесь дзень піла каву. Мне не трэба, каб мае рукі дрыжалі больш, чым яны ўжо дрыжаць».
  Навакоўскі шматзначна ўсміхнуўся і пакульгаў назад да стала. «Так, мне сказалі, што я раблю яго занадта моцным. Мяркую, адна з небяспек таго, што не будзе шмат гасцей».
  «Наконт пакета», — націснула яна. «Вы калі-небудзь яго атрымлівалі?»
  "Я зрабіў." Ён прамовіў гэтыя словы так, быццам яго тлумачэнне было завершаным.
  "Што гэта было?"
  Позірк сіньёра Эйба зноў апусціўся. Камінскі зразумеў, што гэта яго звычка, калі яму было няёмка. «Дарагі Генрык спецыяльна прасіў мяне не адчыняць пасылку, калі яна прыйдзе. Ён сказаў мне, што ён прыйдзе ў падвойнай упакоўцы, і што, калі з ім што-небудзь здарыцца, я павінен адкрыць толькі вонкавую ўпакоўку, а потым звязацца з імем, якое я знайшоў на картцы, прылепленай да ўнутранай упакоўкі».
  «Але вы ўсё роўна яго адкрылі», — сказала яна, злучаючы кропкі.
  «Адзінота спараджае слабасць і цікаўнасць», — сумна адказаў ён. «І я баюся, што я быў асабліва адзінокі».
  «Дык што ў ім было?» Яна знайшла збянтэжанасць старога чароўнай, але на яго месцы яна б разарвала яго ў момант. Няма прычын для сораму.
  Ён на імгненне задумаўся, а потым зноў падняўся з крэсла. Ён знік у тым, што павінна было быць спальняй, а затым вярнуўся менш чым праз хвіліну з тоўстым, пашкоджаным канвертам. «Я спрабаваў загарнуць яго зноўку, — прызнаўся ён, — але баюся, што зрабіў нешта накшталт беспарадку».
  Канверт быў вялікі, больш прыдатны для будаўнічых чарцяжоў, чым ліст. Ён асцярожна, амаль з глыбокай пашанай узяў пакет, паклаў яго на стол паміж імі. Калі Феліцыя пацягнулася да яго, ён адхіліў яе рукі.
  "Калі ласка", сказаў ён коратка. «Дазволь мне зрабіць гэта».
  Яна склала рукі на каленях.
  Стары агрэсіўна выцер рукі сурвэткай, а затым асцярожна высунуў змесціва на дзённае святло.
  Камінскі нахіліўся бліжэй. Яна ўбачыла стос папер. Яе першае ўражанне было, што ён быў вельмі стары — жоўты з такімі слядамі, якія можна зрабіць толькі старой ручкай. Калі адкрылася ўсё больш змесціва, яна прыжмурылася і нахілілася яшчэ бліжэй. «Гэта нотная партытура», — сказала яна, пазнаючы шэрагі ночак.
  Навакоўскі дазволіў сабе змоўніцкую ўсмешку. "Нашмат больш, чым гэта", - сказаў ён. Ён асцярожна паклаў яго на канверт і павярнуў так, каб яна магла лепш прачытаць яго скарб.
  Божа мой. Можа гэта тое, што яна думала? Не было сумненняў у доўгіх шэрагах шаснаццатых нот і іншых нотных запісаў, але якімі б экзатычнымі яны ні выглядалі, напісаныя ад рукі, яе погляд прыцягнуў пісьмовы подпіс уверсе. У яе колах больш вядомага подпісу не было.
  «Моцарт?» - ахнула яна.
  «Арыгінал», — ззяў ён. «Ці, прынамсі, я так думаю».
  Яна не ведала, што сказаць. «Гэта павінна каштаваць цэлага багацця».
  «Тры ўдачы», — паправіў ён. «Я думаю, бясцэнны. Відавочна, што гэта канцэрт для фартэпіяна, але я шукаў у каталогу Кёхеля і яго там няма. Я думаю, што гэта нераскрыты твор».
  Яна прызнала каталог Кёхеля міжнародна прызнаным указальнікам мноства твораў Моцарта. Калі сіньёр Абэ меў рацыю, тады сапраўды не было магчымасці ацаніць каштоўнасць рукапісу. «Гэта цудоўна», - сказала яна. «Але я не разумею, чаму гэта напалохала дзядзьку Генрыка. Гэта магло б спраўдзіць усе яго смелыя мары. Шчыра кажучы, гэта тое адкрыццё, на якое ён аддаў бы ўсё. Навошта яму трымаць гэта ў сакрэце? Навошта яму гэта адпраўляць?»
  «Вельмі добрыя пытанні», — пагадзіўся Навакоўскі. «Але ў мяне ёсць яшчэ большы».
  Яна чакала, пакуль стары высунуў унутраны канверт з-пад рукапісу. Яна бачыла імя, але не было адрасу.
  Ён сказаў: «Хто такі Гаральд Мідлтан і як мы павінны яго знайсці?»
  
  
  9
  ЯЗЭФ ФІНДЭР
  У той момант, калі яе тэлефон Nextel зашчабятаў, у спецыяльнага агента М. Т. Коналі было дрэннае прадчуванне.
  Яна толькі што зайшла ў ліфт у зусім новым будынку, дзе размяшчалася рэзідэнтнае агенцтва ФБР у Паўночнай Вірджыніі, вяртаючыся ў свой офіс. На самай справе гэта была кабінка, а не кабінет, але яна заўсёды магла марыць.
  Зірнуўшы на ідэнтыфікатар абанента, яна адразу пазнала код горада і прэфікс тэлефоннай станцыі: званок паступіў з будынка Гувера — штаб-кватэра ФБР у акрузе Калумбія. Не вельмі добра. Яна даведалася, што з будынка Гувера прыходзяць толькі дрэнныя навіны. Яна выйшла з ліфта і вярнулася на бліскучую тэрацавую падлогу вестыбюля.
  - Коналі, - сказала яна.
  Мужчынскі голас, рэзкі і занадта дакладны: «Гэта Эмет Калмбах».
  На самай справе яму не трэба было называць сябе; яна ў любым месцы пазнала б цвёрдае выказванне. Калмбах быў памочнікам дырэктара ФБР, які кіраваў сотнямі агентаў у акрузе Калумбія і Вірджыніі, якія працавалі з Вашынгтонскага палявога офіса, а таксама са спадарожнага офіса ў Манасасе, штат Вірджынія. Яна сустракалася з Кальмбахам некалькі разоў, дастаткова, каб распазнаць яго тып: найгоршы выгляд бюракратычнага барацьбіта, які цалуецца, кік-даун. Грымучая змяя, якая штурхае паперу.
  У Калмбаха не было падстаў тэлефанаваць ёй наўпрост. Прынамсі, без важкай прычыны. І чаму ён тэлефанаваў з нацыянальнай штаб-кватэры ФБР, а не са свайго офіса на Чацвёртай вуліцы?
  "Так, сэр", сказала яна. Яна прагучала нахабна, але адчула, як у яе сціснулася жывот. Яна глядзела, як дзверы ліфта з матавай сталі зачыніліся перад ёй. Дзве паловы гіганцкага адбітка пальца, выгравіраванага на дзвярах ліфта, сышліся разам. Адбітак пальца быў уяўленнем нейкага ўрадавага камітэта аб мастацтве, што і выглядала менавіта так: мастацтва ўрадавага камітэта.
  «Агент Коналі, хто такі Ёзэф Падло?»
  Ах ха. «Ён інспектар польскай нацыянальнай паліцыі і займаецца трайным забойствам у Варшаве, якое...
  «Агент... Марыён, калі можна...»
  «MT, сэр.»
  Але ён плаўна працягваў, не звяртаючы на яе ўвагі: «— Наш прадстаўнік у Варшаве толькі што адправіў мне па электроннай пошце даручэнне ад польскага Міністэрства юстыцыі з просьбай даць гэтаму неадкладны ўезд у ЗША. . . Юзаф Падло. Ён кажа, што вы асабіста гарантавалі яму дазвол. Зразумела, наша спадчына пазначана галачкай».
  Дык вось, пра што ён тэлефанаваў. Яна не прайшла праз каналы, так што нейкая малодшая брыдкаслоўка ФБР, якая выбрала кароткую саломінку і ў выніку была прызначана ў Бюро амэрыканскай амбасады ў Варшаве, выйшла з формы.
  «Відавочна, што была нейкая праблема з перакладам», — сказала яна. «Я нічога не гарантаваў інспектару Падло. Ён аказаў нам неацэнную дапамогу ў справе ў Далесе, звязанай з забойствам аднаго, магчыма, двух паліцэйскіх. Паколькі гэта, здаецца, звязана з яго трайным забойствам, ён...
  «Здаецца, гэта звязана», - перабіў Калмбах. «Што гэта павінна значыць?»
  Спрабуючы схаваць сваё раздражненне, яна растлумачыла як мага выразней. «Падло змог ідэнтыфікаваць стралка ў Далеса як серба і ваеннага злачынца, які...»
  «Прабачце, агент Коналі. На падставе чаго ён ідэнтыфікаваў стралка?»
  «Відэа з камер назірання, зробленае ў Далесе».
  «Ах. Значыць, інспектар Падло паглядзеў відэа?»
  Яна пахіснулася. «Не. Я зрабіў. Але Падло зрабіў станоўчую ідэнтыфікацыю на аснове майго вуснага апісання яму».
  «Ваша . . . слоўнае апісанне, — ціха паўтарыў Кальмбах. Паблажлівасць сачылася з кожнага слова.
  «На самай справе...» пачала яна, але Кальмбах перапыніў яе.
  «Ці разумееце вы, наколькі складаным і складаным з'яўляецца працэс, з дапамогай якога прадстаўнік замежнага праваахоўнага органа атрымлівае права ўезду ў Злучаныя Штаты? Ён уключае ў сябе некалькі тыдняў юрыдычных высноў і сведчанняў пад прысягай аддзела па крымінальных справах Міністэрства юстыцыі, Упраўлення па міжнародных справах. Гэта грувасткая і надзвычай далікатная юрыдычная справа, да якой нельга ставіцца легкадумна. З аднаго боку, павінны быць абсалютна бясспрэчныя доказы падвойнага прызнаньня крымінальнай адказнасьці».
  «О, дзеля бога, — падумала яна. Хлопец жыў і дыхаў папераю. Было дзіўна, што ён яшчэ не памёр ад белых лёгкіх. «Сэр, калі Падла мае рацыю, гэтыя тры забойствы ў Варшаве звязаныя са стралянінай паліцыі ў аэрапорце імя Далеса, і мы маем выразны выпадак падвойнага прызнання злачынствам».
  «Справа пабудавана на вусным апісанні па тэлефоне, агент Коналі? Наўрад ці гэта з'яўляецца высновай аб падвойным прызнанні злачынства. Гэта страшэнна тонкі чарот. Баюся, мы не зможам даць візу інспектару Падло».
  Так, падумала яна. Калі Ёзэф хацеў патрапіць у краіну хутка і лёгка, без пытанняў, ён павінен проста далучыцца да Аль-Каіды і паступіць у лётную школу. Мы б яго ўпусцілі, не аглядваючыся.
  Але яна сказала: «Такім чынам, вы хочаце сказаць, што калі б у нас была дакладная ідэнтыфікацыйная асоба стралка — якая звязвае забойствы ў Варшаве з забойствамі Далеса — у вас не ўзнікла б праблем з тым, каб дапусціць Падло?»
  «У нас гэтага няма, праўда?» — рэзка сказаў Кальмбах.
  "Не, сэр", сказала яна. "Пакуль не."
  «Дзякуй, агент. . . Марыён».
  «MT», - сказала яна.
  Але ён паклаў трубку.
  
  Яна была МТ з трынаццаці гадоў.
  Яна заўсёды ненавідзела сваё імя «Мэрыён». Яе бацька таксама быў Марыён; але, як ён заўсёды з гонарам адзначаў, гэта было сапраўднае імя Джона Уэйна. У Галфпорце, штат Місісіпі, дзе тата быў па сумяшчальніцтве намеснікам у дэпартаменце шэрыфа акругі Харысан, герцаг быў там з Ісусам Хрыстом. Больш, для некаторых людзей.
  Але для яе «Марыён» была альбо бібліятэкаркай, альбо хатняй гаспадыняй у тэлесерыяле, і ні адна з іх не адпавядала яе ўяўленню пра сябе. Яна была карапузом і ганарылася гэтым. Такая ж цвёрдая, як любы хлопчык, яна нават збіла хулігана з сёмага класа за тое, што ён адважыўся назваць яе любімага малодшага брата Уэйна «сястрычкай».
  Таму яна настаяла на тым, каб яе называлі сваімі ініцыяламі, якія для яе вушэй гучалі жорстка і без празмернасцяў і былі дакладнай супрацьлегласцю дзяўчынцы. Можа, нават крыху загадкава.
  За гэтыя гады яна навучылася макіяжу, і ў яе з'явілася па-чартоўску прыгожая фігура, і кожную раніцу ў пяць яна займалася не менш за гадзіну. Калі яна хацела выглядаць гарачай, яна магла. І яна ведала, што, апранаючы абліпальную сукенку з трыкатажу з чырвонага трыкатажу ад Banana Republic, яна заўсёды прыцягвала ўдзячныя погляды мужчын.
  Аднак на працы яна максімальна прыніжала сваю жаноцкасць. ФБР усё яшчэ было клубам для хлопчыкаў, і яна была перакананая, што хлопцы ўспрымаюць цябе нашмат больш сур'ёзна, калі ты не абуджаеш іх лібіда.
  Як той хлопец, што сядзеў насупраць яе зараз. Яго звалі Брус Ардслі, і ён працаваў крыміналістычным відэааналітыкам аддзела аналізу аўдыё, відэа і малюнкаў Бюро. Галоўная лабараторыя ФБР знаходзілася ў акрузе Калумбія, у будынку Гувера, але яны нядаўна ўсталявалі тут аванпост з-за попыту на Бюро пасля 11 верасня.
  Ардслі насіў тоўстыя акуляры ў авіяцыйнай аправе, меў тлустыя валасы і доўгія густыя бакенбарды, якія, магчыма, былі моднымі ў 70-х гадах, і ён быў сумна вядомы тым, што спрабаваў наляцець на ўсіх жанчын-агентаў і адміністрацыйных памочнікаў. Але ён даўно адмовіўся ад яе. Цяпер яны добра ладзілі.
  Яго кабінет у падвале новага будынка рэзідэнцкай агенцыі быў не большы за шафу, застаўленую сталёвымі паліцамі, набітымі відэаманіторамі, лічбавымі мантажнымі дэкамі і працэсарамі. Да адной сцяны быў прылеплены скотчам плакат з чалавекам, які бег па прыступках стадыёна. Над яго размытай постаццю было слова НАСТОЙКАСЦЬ. Ля яго ног было напісана: «Няма ніводнага ГІГАНТСКАГА кроку, які б гэта зрабіў. Гэта шмат МАЛЕНЬКІХ крокаў».
  Яна працягнула Ардслі дзве кружэлкі. «Той, пазначаны Далесам, з аэрапорта Далеса», — сказаў Коналі.
  «Разумны».
  Яна ўсміхнулася. «На другім фотаздымкі з Варшавы». Як і абяцаў, Падло даслаў ёй па электроннай пошце фотаздымкі паплечнікаў Агіма Руговы. Адным з іх быў Драган Стэфановіч, чалавек, якога Падла лічыў стралком Далеса, які спрабаваў забіць Гаральда Мідлтана. Стэфанавіч служыў пад кіраўніцтвам Агіма Руговы, што рабіла яго як мінімум ваенным злачынцам. Пасля вайны, сказаў Падло, ён стаў наймітам і хаваўся.
  «Я спадзяюся, высокай выразнасці».
  «Сумняваюся», — адказала яна.
  "Ну, усё, што я магу зрабіць, гэта ўсё, што магу", - сказаў Ардслі. «Прынамсі адна рэч у нашу карысць - гэта новая сеткавая сістэма лічбавага відэаназірання ў Dulles. Адміністрацыя аэрапортаў выкінула на гэта кучу грошай пару гадоў таму. Купіў кучу дарагіх IP-камер Nextiva S2600e з шырокім дынамічным дыяпазонам і ўбудаванымі аналітычнымі праграмнымі рашэннямі».
  «Пераклад, калі ласка», — сказаў Коналі.
  «Гэта азначае, што праграмнае забеспячэнне для распазнання твараў па-ранейшаму дрэнь і выявы па-ранейшаму расплывістыя, але цяпер мы ўсе можам адчуваць сябе добра, колькі грошай мы кідаем на тэрарыстаў».
  «І гэта на нашу карысць. . . як менавіта?» — спытала яна.
  Ён паказаў на сталёвыя паліцы, застаўленыя відэаманіторамі. «Пасля таго, як у Бюро зразумелі, наколькі кепская сістэма распазнання твараў, яны былі вымушаныя ўкласці больш грошай у цацкі, з якімі могуць гуляць такія хлопчыкі, як я. Памятаеце Суперкубак?»
  Яна застагнала. У 2001 годзе ФБР усталявала шырокую сістэму назірання на Суперкубку ў Тампе, каб сканаваць твары ўсіх, хто праходзіць праз турнікеты, і супаставіць іх з выявамі вядомых тэрарыстаў. У ACLU здарыўся прыступ - гэта было да 11 верасня, калі людзі слухалі ACLU, - але ўся схема ў любым выпадку правалілася. Бюро схапіла пару скальпераў, і ўсё. «Вы хочаце сказаць мне, што цяпер тэхналогія не лепшая?»
  "О, так лепш", - сказаў Ардслі. «Ну, крыху лепш».
  Яе тэлефон зашчабятаў, яна, апраўдаўшыся, выйшла ў калідор.
  «Конолі».
  «Гэй, MT, гэта Таня Джэксан з тэхнічнай службы».
  "Гэта было хутка", - сказала яна. «У цябе што-небудзь?»
  Яна патэлефанавала ў аддзел тэхнічнай службы ФБР і папрасіла іх запусціць лакатар мабільнага тэлефона Мідлтана, каб даведацца, дзе ён знаходзіўся ў гэты момант. Яна ведала, што большасць сучасных мабільных тэлефонаў утрымліваюць чыпы GPS, якія дазваляюць вызначаць яго месцазнаходжанне з дакладнасцю да ста метраў, пакуль ён уключаны і перадае сігнал.
  "Ну, не зусім", - сказаў Джэксан. «Ёсць своеасаблівая працэдурная праблема».
  «Працэдурны? . . .”
  «Глядзі, MT, — сказаў Джэксан з прабачэннем, — ты ведаеш, што нам больш не дазволена адсочваць карыстальнікаў мабільных тэлефонаў без рашэння суда».
  «О, праўда?» — нявінна сказаў Коналі. Вядома, яна ўсё ведала пра апошнія пастановы. Цяпер вам трэба было атрымаць пастанову суда, каб прымусіць аператара бесправадной сувязі раскрыць месцазнаходжанне аднаго з іх мабільных тэлефонаў. І каб атрымаць пастанову суда, вы павінны былі прадэманстраваць, што злачынства адбывалася або адбылося.
  Але Джэксан рабіў ёй паслугі раней. Яна знайшла мабільныя тэлефоны для Коналі без неабходных дакументаў. Чаму яна раптам заклапоцілася юрыдычнымі тонкасцямі?
  - Таня, - сказала яна, - што адбываецца?
  На другім канцы лініі была цішыня.
  «Вас гэта хвалюе, ці не так?» Коналі сказаў.
  Яшчэ адзін момант маўчання, а затым Джэксан сказаў: «Праз пяць хвілін пасля таго, як вы мне патэлефанавалі, я пачуў ад кагосьці з даволі высокага рангу ў Бюро. Ён нагадаў мне, што знаходжанне сотавага тэлефона без пастановы суда з'яўляецца крымінальным злачынствам. Я магу сесці ў турму».
  «Прабачце, што паставіў вас у такое становішча», — сказаў Коналі.
  «Я проста хацеў, каб вы зразумелі».
  - Таня, - сказаў Коналі. «Выпадкова гэта быў Эмет Калмбах?»
  «Я… я не магу на гэта адказаць», — сказаў Джэксан.
  Але ёй не прыйшлося.
  
  "Вам пашанцавала", - сказаў Брус Ардслі. Ён ззяў.
  «Драган Стэфановіч страляў?»
  Ён кіўнуў.
  «Наколькі вы можаце быць упэўнены?»
  «Дзевяноста сем працэнтаў верагоднасці сапраўднай праверкі».
  «Брус, гэта фантастычна». Вазьмі, Кальмбах, падумала яна.
  «Аднак імавернасць іншага меншая».
  «Другі?»
  «Магчыма, семдзесят восем працэнтаў верагоднасці».
  «Пра якога іншага вы кажаце?»
  Ардслі павярнуўся ў крэсле, пастукаў па клавіятуры, і на плоскім маніторы, усталяваным на сцяне перад ёй, з'явілася вялікая фатаграфія. Гэта быў буйны план цёмнавалосага мужчыны гадоў 40, апранутага ў цёмны, дарагі на выгляд дзелавы касцюм. У яго былі плоскія, славянскія рысы твару.
  «Дзе гэта было зроблена?»
  «Камера назірання каля мужчынскага туалета ў зале D у Далесе».
  "Хто гэта?" яна сказала.
  «Найджэл Сэджвік».
  "Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?"
  Ардслі націснуў яшчэ адну клавішу, і на экране побач з першай з'явілася другое фота.
  «Брытанскі бізнесмен. З Бромсгроув, у графстве Вустэршыр. Гэта Англія. Прынамсі, так было напісана ў яго пашпарце. Тут, у акругу Калумбія, у паездцы з пакупкамі для свайго бізнесу з джакузі».
  «Здаецца, гэта было зроблена на пашпартным кантролі», - сказала яна.
  Ардслі павярнуўся, сціпла паціснуў плячыма, усміхнуўся. «Правільна».
  «А як вы гэта атрымалі?»
  «Я ўзламаў Нацыянальную бяспеку. Ну, сапраўды, не ўзламаны. Проста выкарыстаў бэкдор у базу дадзеных мытнай і памежнай аховы».
  «Дык хто насамрэч гэты хлопец?»
  На экране побач з двума іншымі з'явілася трэцяя выява. Яна адразу пазнала фотаздымак як адзін са здымкаў людзей Агіма Руговы, які Падло даслаў ёй па электроннай пошце.
  — Вукасін, — сказала яна.
  «Ён уехаў у краіну мінулай ноччу рэйсам British Airways з Парыжа. Выкарыстоўваючы брытанскі пашпарт».
  Коналі кіўнуў. «Я мяркую, што Нацыянальная Ахова не мае праграмнага забеспячэння для распазнавання твараў, так? Інакш бы яго спынілі».
  "О, у іх ёсць праграмнае забеспячэнне, паверце мне", - сказаў ён. «Да таго ж, гэты хлопец Вукашын знаходзіцца ў адным з іх спісаў назірання».
  «Магчыма, іх праграмнае забеспячэнне не такое добрае, як наша».
  «А можа хтосьці ведаў, хто ён такі, і ўсё роўна ўпусціў яго».
  «Гэта не мае ніякага сэнсу», - сказала яна.
  "Многае з таго, што робіць Нацыянальная бяспека, не мае сэнсу", - сказаў Ардслі.
  «Што ты кажаш — ты думаеш, што яго пазначылі як дрэннага хлопца, але ўсё роўна прапусцілі?»
  - Так, - сказаў Ардслі. «Вось што я думаю. Але я ўсяго толькі відэатэхнік, так што я ведаю?»
  «Ісус, - выдыхнула яна.
  «Такім чынам, дазвольце мне спытаць вас аб нечым», - сказаў ён.
  Яна адвярнулася ад плоскага экрана. «Ідзі наперад».
  «Вы калі-небудзь вольныя выпіць?»
  «Ты не здаешся, праўда?» Коналі сказаў.
  Ён паказаў на разарваны матывацыйны плакат на сцяне. «Настойлівасць», - сказаў ён з збянтэжанай усмешкай.
  
  Калі Коналі падышла да сваёй кабінкі, яна здалёк убачыла, што ў яе крэсле сядзіць мужчына. Побач з ім стаяў яшчэ адзін чалавек.
  Чалавекам у крэсле быў Эмет Калмбах. Чалавек, які стаяў побач з ім, быў высокім і жылістым, у рагавых акулярах і стрыжанымі валасамі. Яна паняцця не мела, хто ён.
  Тут мужчына, які стаяў, заўважыў яе, нешта прамармытаў, і Кальмбах павольна павярнуўся.
  - Агент Коналі, - сказаў Калмбах, падымаючыся на ногі. «Дазвольце мне прадставіць Рычарда Чэмберса з DHS.»
  Яна паціснула руку чалавеку ў рагавых акулярах. Поціск яго рукі быў халодным і млявым.
  - Дзік Чэмберс, - сказаў чалавек. Ён не ўсміхнуўся.
  «MT Коналі».
  "Дзік - рэгіянальны дырэктар унутранай бяспекі", - сказаў Калмбах.
  «Рада пазнаёміцца». Коналі захоўвала нейтральны тон і твар, быццам ніколі пра яго не чула. Але на самой справе мела. Яго бэкграўнд быў амаль клішэ дыпламатычнай дарожкай: Ельскі, OCS, а затым Дзярждэпартамент. Яго накіравалі ў адны з горшых гарачых кропак у свеце. Пасьля 11 верасьня ён перайшоў у аддзел унутранай бясьпекі, вырашыўшы, што ніводны тэрарыст ніколі не зьявіцца ў Сярэднеатлянтычным рэгіёне краіны. Чэмберс не карыстаўся папулярнасцю сярод федэралаў — грубы фасад над эга, якое не адступалася , — але ён быў чалавекам, які браў на сябе пажары, да якіх ніхто іншы не хацеў набліжацца. І, не саромеючыся рызыкаваць уласнай хованкай, ён прымусіў іх патушыць. Тое, што ён быў уцягнуты, выклікала ў яе трывогу. Сапраўды няпроста. «Цяпер хто-небудзь растлумачыць мне, што адбываецца?» — спытала яна.
  "Мы можам пагаварыць у канферэнц-зале", - сказаў Калмбах.
  
  «Агент Коналі, - сказаў чалавек з унутранай бяспекі, - здаецца, у нас узнікла праблема з сувяззю, якую, спадзяюся, мы ўсе зможам вырашыць асабіста». Ён заняў месца на чале стала для перамоваў з чырвонага дрэва, бязмоўна паказваючы сваё месца ў іерархіі.
  «Што за «праблема сувязі»?» — спытала яна.
  «Агент Коналі, — сказаў Калмбах, — тое, што адбылося ў аэрапорце імя Далеса, цалкам падпадае пад юрысдыкцыю паліцыі Вірджыніі. Я думаў, што я даў зразумець, што сітуацыя там не выклікае заклапочанасці ў Бюро».
  Гэта было не тое, што ён сказаў, вядома. Ён, здавалася, выступаў для чалавека з DHS. Але яна ведала, што лепш не спрачацца з Эмэтам Калмбахам наконт таго, што ён сказаў ёй ці не сказаў.
  «Насамрэч, — сказала Коналі, падымаючы кампакт-дыск, зроблены для яе Брусам Ардслі, — я думаю, што гэта вельмі хвалюе Бюро. Наша ўласнае праграмнае забеспячэнне для распазнання твараў ідэнтыфікавала двух сербскіх ваенных злачынцаў, якія нелегальна ўехалі ў краіну, адзін з іх з выкарыстаннем фальшывага брытанскага пашпарта пад імем...
  «Чаму вы спрабуеце знайсці Гаральда Мідлтана?» — перабіў Чэмберс, забіраючы ў яе з рук дыск.
  "Таму што ён істотны сведка", - сказаў Коналі. «У міжнароднай справе, якая ўключае ў сябе трайное забойства ў Варшаве, і яшчэ адно, ці, магчыма, ужо два…»
  «Я быў не зусім ясны?» – сказаў Кальмбах, яго твар пачырванеў, але чалавек з DHS паклаў руку на рукаў Калмбаха, відаць, каб прымусіць яго замаўчаць.
  «Агент Коналі, - ціха сказаў Чэмберс, - справа Гаральда Мідлтана ў сініх палосах».
  Яна паглядзела на яго, потым кіўнула. Сіняя паласа азначала, што файл быў зачынены з меркаванняў нацыянальнай бяспекі. Частка ваеннага запісу Мідлтана была пазначана як засакрэчаная кодавым словам. Гэта азначала ўзровень вышэй нават звышсакрэтнага.
  «Чаму?» — нарэшце спытала яна.
  Кальмбах спахмурнеў і нічога не сказаў. Чалавек з Бацькаўшчыны адказаў: «Як мне перадаць гэта на мове, якую вы зразумееце? Гэта вышэй за вашу зарплату, агент Коналі.
  «Гэта азначае, што я зняты са справы?» - выпаліла яна.
  «Не, агент Коналі», — сказаў Чэмберс. «Гэта азначае, што справы няма».
  
  
  10
  ДЖЫМ ФУСІЛІ
  Леанора Тэсла выйшла з жоўтага таксі на ажыўленым паўночна-заходнім рагу Шостай авеню і 35-й вуліцы і заехала ў Macy's. Яна з'явілася з коратка падстрыжанымі валасамі, апранутая ў чорную блузку на гузіках з высокім закручаным каўняром, чорныя штаны і чорныя туфлі на плоскай падэшве - шмат у чым супрацьлегласць таму, што яна насіла 24 гадзіны таму, калі забіла Гюнтэра Шміта. Новая чорная скураная сумка, шчыльна заціснутая ў яе пад пахай, утрымлівала зменную бялізну і тое, што засталося з таго моманту, як яна накіравала цела Шміта да разбуральных гіен у вадзі: сонечныя акуляры, наяўныя грошы, крэдытныя карты і пашпарт, яе партфель. і яе самая каштоўная маёмасць, яе цалкам загружаны iPod, падарунак Гаральда Мідлтана.
  Яна патэлефанавала праваабаронцу з таксафона на Геральд-сквер. Стажор адказаў і сказаў ёй, што Вэл Брока не заходзіў. Грып, яна паведаміла; у яго паведамленні гаварылася, што ён мае намер правесці другі дзень у ложку. Тэсла вырашыў не называць сваё імя і запатрабаваць свой апошні нумар сотавага, суцяшаючы сябе думкай, што дакучлівае пачуццё асцярожнасці Брока можа паслужыць яму добрую службу. Было б лепш: каб знайсці Мідлтан, яны спрабавалі забіць яе, адправіўшы агента ў Намібію для гэтай задачы. Несумненна, у іх ужо быў прынамсі адзін агент у метро акругі Калумбія, дзе знаходзіліся Мідлтан і Брока.
  Далей, з вестыбюля Madison Square Garden, яна паспрабавала Жан-Марка Леспасса ў Парквудзе, штат Паўночная Караліна. Г-н Леспасс, як ёй сказалі, больш не працуе ў TDD — Technologie de Demain, кампаніі, якую ён заснаваў. І не, лаканічна дадала парцье, ніякай інфармацыі аб перасылцы няма. Безумоўна, апошні нумар соты, які Тэсла меў для Леспасса, больш не быў актыўны.
  Унізе на станцыі Penn Station Тэсла заплаціла наяўнымі за білет у адзін канец на Acela Express да станцыі Union у Вашынгтоне, хоць яна планавала выйсці ў штаце Дэлавэр. Правяраючы табло адпраўленняў над галавой, яна ўбачыла, што ў яе было дастаткова часу, каб збегчы ў газетны шапік за мабільным тэлефонам з папярэдняй аплатай і наборам айчынных і міжнародных газет на дзве гадзіны язды на цягніку да Уілмінгтана.
  Збіраючы рэшту, яна падняла вочы. Там, на тэлевізары над стэлажам з батарэямі і аднаразовымі камерамі, было зярністае відэа перастрэлкі ў аэрапорце Далеса. «Два паліцыянты забітыя», — паведаміла маланка.
  - Гаральд, - сказала яна, і слова вырвалася раней, чым яна зразумела.
  Яна глядзела на бязгучны выпуск навін. Зашпілька-маланка пад відэа цяпер казала ёй, што ўзброены чалавек яшчэ не знойдзены.
  Яна чамусьці ўспрыняла гэта як праверку таго, што ён яшчэ жывы.
  Яна падумала, ці можна тое самае сказаць пра Леспаса і, магчыма, Брока.
  
  Дванаццаццю гадзінамі раней Гаральд Мідлтан пакінуў гатэль St. Regis з садысткай Элеанай Саберскі на руцэ і Zastava P25 у рэбрах. Калі яны з Саберскі ішлі на захад уздоўж К-стрыт, яны здаваліся незнаёмай парай у наваколлі: растрапаны мужчына сярэдніх гадоў у дзелавым касцюме, з партфелем на канцы кулака і элітная прастытутка, якая выпраменьвала халодную непранікальнасць. . За выключэннем таго, што яны пераязджалі з чатырохзоркавага гатэля, а не да аднаго на «спатканне» за 500 долараў за гадзіну.
  Мідлтан прыслухаўся да сірэн паліцэйскіх крэйсераў — несумненна, скурчаны бармэн выклікаў паліцыю акругі Калумбія, якая, у сваю чаргу, паведаміць ФБР. Хістаючыся, ён думаў, ці выратуюць яго людзі, якіх ён стараўся пазбягаць.
  Ён сказаў: «Дзе...»
  Насадка стрэльбы заграбала яму па рэбрах.
  «Плошча Фарагута, — адказаў Саберскі, — статуя. Шарлота там».
  Мідлтан спатыкнуўся, але Саберскі ўтрымаў яго ў вертыкальным становішчы.
  - Партфель, - сказаў ён.
  «Так, партфель», - адказаў Саберскі. «Вядома, партфель. Але партфеля не хапае».
  Мідлтан азірнуўся. Вуліца К была пустая, ходнікі згорнутыя цяпер, калі час абеду скончыўся. У Нью-Ёрку, Чыкага, Сан-Францыска, Кракаве, Варшаве былі б дзесяткі людзей, якія атрымлівалі асалоду ад начнога паветра на шляху ў новую гарачую кропку, іх балбатня і смех былі галавакружнай прэлюдыяй да таго, што будзе далей. У Вашынгтоне можна было пачуць бязрадасны скрыгат абутку ахоўнікаў каля парку Лафайет і Белага дома ў двух кварталах адсюль.
  «Што значыць «недастаткова»?» - спытаў Мідлтан, калі яны павярнулі на поўнач на 16-ю вуліцу.
  «Для мяне — паперка».
  "Мая дачка-"
  «Вядома, вы прамянялі б свайго Шапэна на дачку. Але што яшчэ?»
  Яны стаялі на рагу Канэктыкут-авеню, спыніўшыся, калі некалькі таксі рушылі на ўсход. Калі Мідлтан перавёў дыханне, ён нарэшце пачуў выццё сірэн, далей, чым ён спадзяваўся, але набліжаючыся.
  «Больш нічога няма», — сказаў ён. Стомленасць азмрочыла думкі. Людзі, якіх ён застрэліў у бары, шукалі рукапіс Шапэна, ці не так?
  "Палкоўнік Мідлтан", - адказала яна з іранічным смехам. «Давайце не будзем глупствам».
  «Але я не ведаю, чаго вы хочаце».
  Яна глыбей тыцнула пісталет яму ў грудную клетку. - Тады мы пакінем, што я ведаю, чаго вы хочаце - Шарлота і ваш унук.
  Наперадзе святлафор змяніўся, і Саберскі вывеў Мідлтан з абочыны на вуліцу.
  «Што заўгодна», - сказаў ён, калі яны дасягнулі жоўтай лініі.
  «Дзе Фаўст?»
  У канец кароткай чаргі чакаючых аўтамабіляў, перакрыўшы ім дарогу, прамчаўся седан Mercedes.
  «Фаўст?»
  «Мы ведаем аб вашых адносінах з Фаўстам», - сказаў Саберскі.
  «"Мы"? Хто-»
  Перш чым Саберскі паспеў зрэагаваць, кіроўца Mercedes высунуў левую руку ў адчыненае акно і выціснуў стрэл.
  Адзінокі снарад увайшоў у яе твар пад вуглом уверх, пранікнуўшы ў насавую косць і выбухнуўшы макушку. Чырвоны туман напоўніў паветра над Мідлтанам, калі Саберскі павалілася ў кучу, а «Застава» вывалілася з яе рук.
  - Пакінь гэта, Гары.
  Калі завілі сірэны, Мідлтан убачыў, як яго зяць глядзеў на яго з-за руля седана былой жонкі.
  - Пакінь гэта і заходзь. Цяпер Гары.
  Праз некалькі секунд Джэк Перэс павярнуў руль і, аб'ехаўшы чаргу, прарваўся праз скрыжаванне. Ён прамчаў на жоўтае святло ля бальніцы Універсітэта Джорджа Вашынгтона, збіраючыся дабрацца да шашы 66, перш чым паліцыя адрэагавала на чарговую страляніну, на гэты раз на Канэктыкут-авеню.
  "Чарлі?" - спытаў Мідлтан. Партфель ляжаў у яго на каленях.
  «У бяспецы», - сказаў Перэс, шыны завішчалі, калі ён павярнуў налева.
  «Сільвія?»
  - Не, Гары. Яны атрымалі Сільвію.
  «Дзе...»
  «Дом ля возера, Гары. Чарлі ў доме ля возера.
  Мідлтан выцер твар, потым утаропіўся на сваю акрываўленую далонь.
  - Перш чым мы туды прыедзем, Гары, табе лепш расказаць мне, што адбываецца.
  «Яны спрабуюць мяне забіць», - прамовіла Мідлтан.
  "Спрабую, але ты не памёр", - сказаў Перэс. «Сільвія, двое хлопцаў у бары, два паліцэйскія ў Далеса...»
  «Тры чалавекі ў Варшаве», — пачуў Мідлтан свой голас.
  «А цяпер прастытутка».
  «Яна не была...»
  «Гэта дзевяць, і ні адзін з іх не ты».
  Наперадзе пандус, і той невялікі рух быў свабодным.
  «Джэк, паслухай».
  Перэс зняў правую руку з руля і моўчкі загадаў свайму цесцю заставацца на месцы. «Я толькі што адмяніў працу, затрачаную на ўсё жыццё, каб змяніць рэпутацыю маёй сям'і дзеля цябе, Гары».
  Мідлтан маўчаў. Ён ведаў, што сям'я Перэс была звязана ў 60-х гадах са злачыннай сям'ёй Джэновезе праз Карла Марчэла, але армейская разведка заявіла, што малады Джэк прайшоў тэсты чыстымі. Ён ніколі не згадваў Чарлі пра неафіцыйную праверку.
  «У сваю чаргу, — працягваў Перэс, — вы скажыце мне, што вам падабаецца».
  «Тут ёсць рукапіс Шапэна», - сказаў Мідлтан, пастукаўшы па вечку партфеля. «Мяркуецца, што гэта частка тайніка, які нацысты скралі ў царкве ў Косаве».
  «Верылі»?»
  «Гэта падробка. Гэта не на руку Шапэну. Ён быў згорнуты, дрэнна абыходзіўся...
  «І ўсё ж нехта думае, што гэта каштуе дзевяці жыццяў?»
  Мідлтан памятаў целы, раскіданыя ўнутры Святой Сафіі, і адчайны крык паміраючай дзяўчынкі-падлетка. «Зялёная кашуля, зялёная кашуля. . . калі ласка».
  - Нашмат больш за дзевяць, Джэк.
  Цяпер яны былі на шашы, і Перэс вывеў Mercedes на хуткасную паласу, падштурхнуўшы яго да 70, седан ехаў на воблаку.
  - Такім чынам, я кажу табе, Джэк, што ты і Чарлі павінны працягваць думаць, што я быў у Кракаве, каб пацвердзіць сапраўднасць...
  «Рукапіс, які будзе ведаць іншы эксперт, таксама фальшывы. Раптам ты, які ўнёс у каталог партытуры Баха, Гендэля, Вагнера...
  «Моцарт», — дадаў Мідлтан.
  «— падманваюць відавочнай падробкай».
  «Джэк, тое, што я спрабую сказаць...»
  «І з Чарлі, гатовым да поп, вы едзеце ў Польшчу. Гэта не ты, Гары.
  Мідлтан глядзеў на клёны і таполі, якія праносіліся ля дарогі. «Вы збіраецеся кінуць гэты Python?»
  Перэс ехаў з .357, прыціснутым да руля. «Чорт вазьмі, не. Прынамсі, пакуль вы не будзеце са мной шчырыя».
  Мідлтан уздыхнуў. «Лепш бы табе не ведаць, Джэк».
  «Чаму?» - сказаў Перэс, углядаючыся ў камеру задняга выгляду. «Вы думаеце, што цяпер будзе яшчэ горш?»
  
  Нягледзячы на тое, што 19-гадовая Феліцыя Камінскі была загартаваная прыродным цынізмам і нялёгкім жыццём вулічнага музыканта, яна была занадта маладая, каб зразумець, што пачуццё справядлівасці і румянец аптымізму, выкліканы нечаканым поспехам, былі ілюзіямі, не больш надзейнымі, чым абяцанне або пацалунак. Усё яшчэ пад энергіяй ад кафеіну і бачання Фаўста, калі яго адцягвала ахова аэрапорта, яна накіравалася з крамы La Musica сіньёра Абэ ў інтэрнэт-кавярню каля Калізея — яшчэ адна прыкмета яе кемлівасці: яна ўцякла з Via delle Botteghe Oscure і не не пайшоў да Пантэона або на поўнач да фантана Трэві, раёнаў, якія даследаваў Фаўст; яна таксама не вярнулася ў свой дом у Сан-Джавані. Яна пачала адчуваць, што жыве таемным жыццём, мэтанакіраваным жыццём, у памяць пра свайго дзядзьку Генрыка.
  У першую ж хвіліну за камп'ютарам яна даведалася, што Гаральд Мідлтан выкладае "Шэдэўры музыкі" ў Амерыканскім універсітэце ў Вашынгтоне, акруга Калумбія.
  Гэта было ў 40 мілях — 40,23 мілі, калі быць дакладным — ад адраса ў Балтыморы, паводле якога Фаўст павінен быў стаць яе новым домам.
  Быў рэйс у 6:45 з Ф'юмічына праз Франкфурт, які павінен быў прыбыць у Вашынгтон у 12:45. Яна магла абмяняць білет першага класа на месца ў аўтобусе і мець дастаткова еўра — не, долараў — каб даехаць да каледжа на таксі. Нават калі б прафесар Мідлтан быў за межамі кампуса, яна магла б арганізаваць яго вяртанне — слоў «Я пляменніца Генрыка Едынака» было б дастаткова, каб заслужыць яго ўвагу.
  Яна правяла ноч на Лідо ў таннай куфлі, рашучая, але адчувала сябе голай без скрыпкі.
  Успомніўшы пра пашпарт Джааны Фелпс, які ёй даў Фаўст, яна абмяняла білет у стойцы Alitalia ў тэрмінале B, змоўніцка ўсміхнуўшыся маладой жанчыне за стойкай, калі тая патлумачыла, што не хоча ляцець на vecchio. sporcaccione - брудны стары - які купіў гэта на яе імя. Неверагодна, але жанчына загадала ёй забраць свой багаж, які быў выцягнуты з учорашняга рэйса.
  Яе апраўданне таксама згуляла з бяспекай пры атрыманні багажу, і яна вярнулася наверх да стойкі Lufthansa, каб перадаць амаль 1400 еўра за новы білет. Астатнія еўра яна перавяла ў долары, заплаціўшы па курсе, годным ліхвяра.
  Праз тры гадзіны магутны самалёт лунаў над Даламітамі на шляху да прыпынку ў Германіі. І цуд з цудаў, калі яна вылецела з Франкфурта, два месцы побач з ёй у 41-м шэрагу засталіся пустымі. Яна скінула чаравікі, схапіла коўдру з кантэйнера над галавой і пацягнулася, яе апошнія думкі былі малітвай, каб Мідлтан усё растлумачыла, і адчуваннем, што яна вось-вось даведаецца, што яе дзядзька загінуў, абараняючы мастацтва і культуру ў форме невядомага твора Моцарта.
  Яна была ў глыбокім сне, марыла пра музыку, пра скрыпку са срэбнымі струнамі, пра вяртанне ў Штаты — пробліск бацькі, які не з'яўляўся перад ёй шмат гадоў, і шыракаплечыя будынкі чыкагскай Стэйт-стрыт. — калі яна адчула, што яе пацягнулі за палец на назе. Яна павольна прачнулася, яе розум не мог успомніць, дзе яна была. Расплюшчыўшы вочы, яна пачала раскручваць сваё цела.
  «Шукаеце гэта?»
  Фаўст падняў вялікі канверт, які яна бачыла ў краме сіньёра Абэ. Несумненна, у ім быў рукапіс Моцарта.
  Яна прыўзнялася на локцях і, на сваё здзіўленне, загаварыла па-італьянску. «Che cosa avete fatto con l'anziano?»
  Ён штурхнуў яго на сядзенне ля праходу і паклаў указальны палец на падбародак. «Стары Навакоўскі ў парадку», — адказаў ён па-ангельску. "Ён можа працягваць быць у парадку".
  Яна ўтаропілася на яго. У дзелавым гарнітуры ў блакітную палоску, белай кашулі і сінім гальштуку, які пасаваў да неба над Атлантыкай, ён быў цалкам спакойны, калі пагладжваў свае доўгія чорныя валасы.
  «Табе вельмі пашанцавала, што цябе не забілі мінулай ноччу», — сказаў ён ёй.
  «Гэта не пашанцавала». Яе пачуцці пачалі вяртацца.
  «Ну, я мяркую, што вы хаваліся ад мяне, што таксама добра, як хавацца ад іх».
  «Скажы мне, што адбываецца».
  Фаўст агледзеў заднюю частку самалёта. Сцюардэсы знаходзіліся ў задняй каюце і рыхтавалі падачу напояў.
  - Падумай, Джаана, - сказаў ён. «Ваш сіньёр Абэ жывы, і вы таксама. У мяне ёсць Моцарт, якога твой дзядзька хацеў абараніць. Ведаючы гэта, скажыце мне, як вы можаце паверыць, што я вораг».
  «Ты нічога не кажы», — сказала яна, сеўшы, скрыжаваўшы ногі пад сабой. «Niente. Нік. Нічога».
  «З Моцартам у руках я пайду з табой на сустрэчу з Гаральдам Мідлтанам», — адказаў ён. «Апошні чалавек, які бачыў твайго дзядзьку жывым, калі не лічыць забойцу».
  «Вы ведаеце, хто забіў майго дзядзьку?»
  Фаўст устаў і працягнуў руку, махнуўшы ёй пакінуць вузкі шэраг. «Вядома», — сказаў ён па-польску. «Здраднік Вукашын. Ніжэйшы з мінімумаў. Шкада, што твайму дзядзьку давялося памерці ў яго прысутнасці».
  "Дзе ён?"
  «Вукасін? Без сумневу, ён знаходзіцца ў кіламетры ці каля таго ад палкоўніка Мідлтана.
  На гук каляскі з напоямі Фаўст павярнуўся ў праход.
  - Хадзем, Джаана, - сказаў ён, пацягнуўшыся да яе. «Яны падаюць шампанскае першага класа. І баварскі блю з гарбузовым хлебам—да абеду. Я ўпэўнены, што наступствы панцанелы і кантучы, якія вы елі мінулай ноччу, даўно прайшлі.
  Камінскі — не, Фэлпс — устала і зноў засунула ногі ў зношаныя туфлі.
  
  Артэрыяльныя пырскі з перарэзанага горла Брока ўжо высахлі на яго страшэнна мізэрным кухонным стале, і зацяканне пачало спадаць. Цікава, што толькі левая рука была звязана за спіной; яго правая млява вісела, кончыкі пальцаў былі ледзь вышэй запэцканай крывёй і мочой падлогі. Тэсла ўбачыў на стале абрыс рэпарцёрскага нататніка стандартнага памеру. Гэта азначала, што забойца прымусіў Брока напісаць што-небудзь перад смерцю. А прымусіць Брока нешта напісаць азначала, што перад забойствам яго катавалі.
  Забойца таксама запісаў голас Брока — як інакш мёртвы мог патэлефанаваць хворым пасля смерці? Разумны; спосаб купіць некаторы час.
  Але што ён хацеў, каб напісаў Брока? Шміт задаў Тэсла адно актуальнае пытанне: дзе Гаральд Мідлтан? Ёсць чатыры непасрэдныя адказы, якія Брока мог даць: сапраўднае месцазнаходжанне Мідлтан; ілжывы; саступка ў тым, што ён не ведаў, дзе ён знаходзіцца - як гэта зрабіў Тэсла - або адмова сказаць што-небудзь. Усё, акрамя першага, прывяло б да эскалацыі болю, і, калі б Брока не ведаў, дзе знаходзіцца яго стары бос, ён мог бы быць вымушаны да здагадак.
  Тэсла паглядзеў на свайго былога калегу, і, хаця яго галава была адкінута назад, а вочы расплюшчаныя і пустыя, яна з пяшчотай успомніла яго сур'ёзнасць, яго няёмкасць з жанчынамі, яго запал да класічнай музыкі 18-га стагоддзя, яго непарушную веру ў моц свабоды. прэса.
  Яна зазірнула яму ў рот і ўбачыла, што язык у яго быў выразаны. Што тлумачыла засохлую кроў на яго вуснах і падбародку, а таксама тое, што ён напісаў на старонцы нататніка.
  Тэсла падышоў да ракавіны, каб дастаць пацуклы ручнік, і паднёс яго да старога, запэцканага газетнай паперай жоўтага насценнага тэлефона. Яна набрала нумар 911, дала ім адрас Брока, а затым дазволіла трубцы ўпасці, а ручнік развязаўся і ўпаў на пацёрты лінолеўм.
  Калі яна павярнулася, каб сысці, яна ўбачыла, што на дзвярах Брока было пяць замкоў. Яго пацёрты сядзельны мяшок колеру хакі, які вісеў на ручцы, быў пусты.
  Вельмі асцярожны Брока ўпусціў забойцу. Забойца скраў ноўтбук Брока.
  Брока ведаў забойцу, і адрасоў электроннай пошты, захаваных у ноўтбуку, было недастаткова.
  Тэсла спусціўся ўніз па трох лесвічных пралётах і выйшаў на пасляабедзеннае сонца. Узрушаная, яе думкі былі занятыя жорсткім забойствам Брока, а таксама здагадкамі аб тым, дзе можа быць Гаральд, яна на імгненне адмовілася ад пільнасці, якую праяўляла, калі сыходзіла з Acela ў Уілмінгтане, толькі каб таксі даехаць да BWI, несціся па аэрапорце, быццам была спазніўся на рэйс, а потым вярнуўся на Amtrak да Union Station і купіў білет з дапамогай крэдытнай карты, выдадзенай жанчыне, якая працавала статыстам у Il Teatro Constanzi ў Рыме. Цяпер, калі яна спяшалася паспець на аўтобус на Джорджыя-авеню, які хрыпеў ад прыпынку, яна раптам з ашаламляльнай яркасцю ўспомніла нечакана прыемны поўдзень, які яна правяла з Гаральдам у доме на возеры Ганна. Калі б яна пачырванела, яна б пачырванела.
  «Возера Ганна», — сказала яна сабе, не ведаючы, што не ўбачыла чалавека ў старым, выпаленым сонцам «Сітраене», які сядзеў прама насупраць абшарпанага будынка Брока. Ён насіў чорную шапку-панчоху на паголенай галаве; кепка прыкрывала чорна-зялёную татуіроўку пікавага валета.
  Калі Тэсла ўскочыў у аўтобус, мужчына павярнуў ключ запальвання, склаў выключальнік, якім чысціў пазногці, і зняў машыну з месца.
  Ён чакаў, калі праз 33 хвіліны жанчына ў чорным выехала з парку Budget на Union Station на цёмна-сінім арэндным аўтамабілі з сонцаахоўнымі акулярамі на носе.
  
  Нічога іншага яны не маглі зрабіць. У іх не было выбару.
  Калі Перэс прыпаркаваў яго збоку ад дома, у «Мэрсэдэсе» былі каменьчыкі. Калі Мідлтан падняў сваё стомленае цела з машыны, Перэс сказаў: «Гары, без святла».
  «Яна спіць?»
  «Гары. . . »
  Не, вядома, не. Чарлі адправіла мужа ў «Шатландыю», каб выратаваць яе бацьку. Калі б яна не была цяжарная, яна б сама была там.
  Перэс выцягнуў пітона.
  Намацваючы цемру, яны ўвайшлі ў дом, і калі Перэс падымаўся па лесвіцы да спальні, Мідлтан паклаў свой партфель і накіраваўся праз кухню ў гасціную.
  Праз акно карціны ён убачыў сілуэт дачкі на ганку. Яна апусцілася ў плеценае крэсла.
  «Чарлі», — прашаптаў ён. Затым ён зноў вымавіў яе імя, на гэты раз гучней.
  Калі яна не адказала, Мідлтан паклікаў свайго зяця і выбег на вуліцу.
  Чарлі трымаў на каленях свой Браўнінг А-Болт.
  Пад плеценым крэслам была малюсенькая лужынка крыві, якая капала з-пад яе ног.
  Мідлтан адхіснуўся.
  «О, Ісусе», - сказаў Перэс, калі ён спыніўся. «Чарлі. Чарлі, прачніся. У гэты момант Мідлтан зразумеў, што яго дачка страціла дзіця. Ён адчуў прыглушаную палёгку: на імгненне, убачыўшы кроў, ён падумаў, што яны дабраліся да яе, як да Генрыка Едынака, Сільвіі і іншых — і спрабавалі забіць яго ў Далеса.
  Укленчыўшы, Перэс сказаў: «Ёй трэба...»
  "Так, яна робіць."
  А цяпер Шарлота Перэс папраўлялася ў бальніцы Марты Джэферсан. Асобны пакой, кропельніца на месцы, і яе муж побач, ледзь прачнуўся ў крэсле з .357 Magnum у бакавой кішэні курткі.
  Праз вокны лілося мядовае сонечнае святло. Верхавіны дрэў гойдаліся пад лёгкім ветрыкам.
  Хацелася схавацца навідавоку Гаральда Мідлтана.
  Джэку Перэсу таксама.
  
  
  11
  ПІТЭР ШПІГЕЛЬМАН
  Фэліцыя Камінскі павалілася на вялізную канапу, якая стаяла перад акном, якое запаўняла сцяну нумара наверсе гатэля Harbour Court. Тлустыя, абцягнутыя шоўкам падушкі ледзь не праглынулі яе ўсю. Далёка ўнізе агні ўнутранай гавані Балтымора міргалі на яе жоўтым і белым, а вялікія лодкі качаліся, як яйкі, на чорнай вадзе. Ці было нешта ў міргаючых агнях - нейкі ўзор, сігнал, паведамленне, прызначанае для яе? Калі і быў, яна занадта стамілася, каб расшыфраваць яго.
  За межамі стомленасці, сапраўды. Яна была знясіленая - знясіленая страхам і ўцёкамі, а таксама занадта вялікай колькасцю гадзінных паясоў і шампанскім, якое свабодна цякло ў салоне першага класа. Фаўст ледзь не навязаў ёй гэта, і ён не адставаў ад яе шклянкі за шклянкай, увесь час усміхаючыся, як Чэшырскі кот. Адна бутэлька прывяла да другой - так шмат бурбалак, - але ўсмешлівы містэр Фаўст, здавалася, цалкам неўспрымальны.
  Камінскі заплюшчыла вочы, але яна ўсё яшчэ магла бачыць яго белыя зубы і гэтыя цёмныя, каменныя вочы, усё яшчэ чула той глыбокі меладычны голас, які гаварыў па-італьянску, потым па-французску, па-польску, па-нямецку і цяпер па-англійску, калі ён звяртаўся да гатэля. чалавек. У яго словах была сумная ўсмешка. Не гледзячы, яна ведала, што супрацоўнік гатэля — не званок, а бездакорны хлопец у сінім касцюме з-за стойкі — усміхаўся ў адказ і ківаў. Усё гэта былі ўсмешкі, кіўкі і стрыманыя паклоны для містэра Фаўста на працягу ўсяго шляху: у самалёце; у прадстаўнічай гасцінай у Франкфурце, калі яны чакалі вылету ў Штаты; і ад чалавека з Dulles, які сустрэў іх, забраў іх багаж і адвёз іх на бліскучым чорным BMW аж да Балтымора. Было ўражанне, што ўсе яны ведалі яго, свайго старэйшага сябра, дарагога містэра Фаўста, які ўсміхаўся, піў шампанскае і гаварыў на многіх мовах, але не адказваў на пытанні ні на адной з іх.
  Камінскі ўздыхнуў і глыбей апусціўся ў падушкі. Яе галава кружылася, і агні гавані міргалі на яе, нават праз зачыненыя павекі. Аднойчы яна курыла опіум, алейную чорную пацерку з тым туніскім хлопчыкам — як яго звалі? — які граў на гітары каля замка Сант-Анджэла, і гэта прымусіла яе так паплыць. Плывучы, яе хвалюе не больш, чым далёкія агні.
  Раздаўся рэзкі стук, і яна апрытомнела з ударам. Яна працерла вочы і села, убачыўшы, як Фаўст адчыніў дзверы нумара. Увайшоў мужчына, прысадзісты і мускулісты, у джынсах і чорнай скураной куртцы. Яго валасы былі сівымі і коратка падстрыжанымі, і ён павітаўся з Фаўстам па-італьянску, потым зірнуў на госця і пераключыўся на нешта іншае. Што б гэта ні было, для вушэй Камінскага прагучала хутка і рэзка — па-славянску, падумала яна, але ў астатнім нічога не здагадалася. Фаўст слухаў, кіўнуў і паглядзеў на гадзіннік. Ён нешта сказаў чалавеку — загад, звальненне, — а той кіўнуў і пайшоў.
  Фаўст паглядзеў на яе. «Яшчэ адна паездка», — сказаў ён.
  Феліцыя ледзь знайшла голас. "Што? Цяпер? У гэтую гадзіну?»
  Зноў усмешка. «Няма спакою для бязбожнікаў, Феліцыя, але нас не будзе надоўга. Калі вы хочаце спачатку памыцца, я пачакаю».
  Яна пацерла твар рукамі, уціраючы ў яго жыццё. - Не, - сказала яна. «Я стаміўся ад таго, што мяне цягаюць, і цяпер я з гэтым скончыў. Sono rifinito. Non sto andando».
  Нават для самой сябе яна гучала як дзіця, але яна была па-за клопатам. Яна паглядзела на Фаўста, які так нязмушана прыхінуўся да дзвярной рамы, яго касцюм быў нейкім чынам без маршчын і кожны валасок на месцы, нібы ён сышоў са старонкі моднага часопіса.
  Ён паківаў галавой. - Ты не застанешся тут адна, Феліцыя.
  Гнеў кінуўся ў яе. «Не? А чаму не?»
  «Гэта небяспечна».
  «Я клапачуся пра сябе».
  «Так, я бачыў, як добра яшчэ ў Рыме».
  Яна сказала: «Хрэн ты! Мне не патрэбна праклятая няня».
  «Цяпер ты цвёрды маленькі вожык, а?»
  «Досыць моцна», - сказала Камінскі, скрыгочучы зубамі. «Я не вырас у такіх месцах, калі мяне чакалі па руках і нагах».
  Усмешка Фаўста пашырылася. «Вы думаеце, што я?»
  «Дапусцім, вы не выглядаеце недарэчна».
  Ён засмяяўся. «Вы не спазналі сапраўдную рамантыку вулічнага жыцця, пакуль не адчулі яе ў Буэнас-Айрэсе, апынуўшыся паміж Мантонерас і хлопцамі з батальёна 601. Цяпер гэта былі чароўныя хлопцы і значна больш адданыя сваёй справе, чым звычайны рымскі тэпіста».
  Камінскі масажаваў скроні, спрабуючы прымусіць мозг працаваць. Буэнас-Айрэс? Монтонерос? Што за хрэн? Аднойчы яна нешта чытала пра Брудную вайну, але не магла ўспомніць што. «Такім чынам, у вас было няпроста, і цяпер вы падняліся з канавы — сапраўдная гісторыя поспеху».
  «Штосьці падобнае».
  "Малайчына. Вы ўсё гэта заслужылі! І няважна, што ты злодзей, або шпіён, або нейкі тэрарыст — той, хто здзекуецца са старых і выкрадае дзяўчат з вуліц Рыма».
  «Я ўжо казаў табе, Феліцыя, твой сябар Эйб у парадку, і я не шпіён. У мяне ўвогуле няма густу да палітыкі. Калі б мне трэба было апісаць сваю прафесію, я б сказаў, што я быў брокерам. Я звязваю пакупнікоў з прадаўцамі і бяру плату. Сціплы ганарар, з улікам усяго».
  «Пакупнікі і прадаўцы чаго?»
  Фаўст паціснуў плячыма. «Гэта і тое. Шанцы і канцы».
  «Як скрадзеныя музычныя рукапісы?»
  «Рукапіс у шафе, Феліцыя, пад замком. Мае ўласныя музычныя схільнасці больш схіляюцца да Сінатры, чым да Моцарта».
  «Не музыка, тады што — наркотыкі, зброя? Што б гэта ні было, я ўпэўнены, што ваша сям'я гэтым вельмі ганарыцца».
  Камінскі адчуў, як мяняецца паветра, ціхае і густое вакол яе. Усмешлівы містэр Фаўст больш не ўсміхаўся, і гэтыя цёмныя вочы, здавалася, глядзелі проста скрозь яе. Непадпарадкаванне і гнеў зніклі з яе, замяніўшыся задушлівым страхам. На гэты раз стук у дзверы прынёс палёгку.
  Гэта зноў быў прысадзісты чалавек, і ён нервова паглядзеў на Фаўста. Фаўст сказаў чалавеку нешта — яна не ведала што — і выйшаў за дзверы. Прысадзісты чалавек павярнуўся да яе.
  «Ідзі», — сказаў ён на рэзкай англійскай мове.
  Яна не была схільная спрачацца.
  
  Фаўст не хлусіў пра паездку. Ён быў кароткім у кузаве вялікага БМВ, па начных вуліцах, асветленых натрыем. Камінскі шукаў знакі і арыенціры: Лайт-стрыт, Іст-Ламбард, вялікі стадыён злева, заліты святлом і засланы неверагоднай зелянінай, затым клубок вузейшых вулачак і старыя цагляныя будынкі. Праз 10 хвілін яны спыніліся перад адным з іх.
  Чатырохпавярховы і шырокі, будынак выглядаў ёй як склад ці старая фабрыка. Так і было калісьці, калі яна прачытала на бліскучай меднай дошцы каля сучаснага шклянога ўваходу: Фабрыка паруснага сукна — 1888 год. Адразу над гэтай таблічкай яшчэ адна з адрасам: 121 South Fremont Avenue.
  Дадому, падумала яна, і яе гнеў вярнуўся, калі яна ўвайшла ўслед за Фаўстам.
  Аголеная цэгла і дэкаратыўнае каванае жалеза шапталі аб індустрыяльным мінулым будынка; у адваротным выпадку, астатняя частка вестыбюля - зіхатлівая латунь, гравіраванае шкло і мармур - абвяшчала сваё цяперашняе ўвасабленне як раскошны жылы дом. Фаўст падышоў да ліфта, і Феліцыя ўвайшла за ім, а затым, на чацвёртым паверсе, зноў выйшла. За вуглом, па бледна-шэрым калідоры і да чорных дзвярэй у яго канцы; Фаўст двойчы пастукаў. Затым ён дастаў з кішэні курткі ключ, адчыніў замок і ўвайшоў унутр. І спыніўся.
  Камінскі не ўбачыў жылісты барадатага чалавека, які накіраваў Глок 30 на грудзі Фаўста, пакуль яна не ўрэзалася ў спіну Фаўста. Потым яна ахнула і ўхапілася за біцэпс Фаўста.
  - Ісус, - прашаптала яна.
  Барадач усміхнуўся Фаўсту, той усміхнуўся ў адказ. - Вось так , Начо, - сказаў Фаўст.
  « Нада , Джэфе», — сказаў мужчына і сунуў глок у кабуру за спіной. «На заходнім фронце ўсё ціха. Гляньце самі».
  Фаўст акуратна зняў руку Камінскага са свайго біцэпса і рушыў услед за Нача да акна. Яна глыбока ўздыхнула і азірнулася. Вялікая кватэра ў мансардзе — цагляныя сцены, высокія столі, адкрытыя бэлькі і каналы, бліскучая дашчаная падлога і мала мэблі: стол для карт, некалькі складаных крэслаў, цьмяны таршэр і цяжкія белыя шторы на вокнах. Тэхнічнага абсталявання было дастаткова: тры ноўтбукі; некалькі фотаапаратаў з доўгімі аб'ектывамі; і два масіўныя біноклі на штатыве. Яны былі накіраваны на вузкую шчыліну ў фіранках, і цяпер Начо важдаўся з адной з іх.
  «Ёсць узмацняльнік выявы на гэтым, Джэфе», - сказаў ён, калі Фаўст нахіліўся да акуляраў.
  «Калі была апошняя дастаўка?» — спытаў Фаўст, зірнуўшы.
  «Сёння днём. Можа, гадзін пяць».
  «Вы ведаеце, што гэта было?»
  Начо паглядзеў на Камінскі і перайшоў на іспанскую. Яна паспрабавала прытрымлівацца гэтага, але яно прыйшло занадта хутка, і акцэнты былі дзіўныя, і ў любым выпадку гэта прагучала для яе навукова, магчыма, хімічнымі тэрмінамі. Яна павольна падышла да бінокля, пакуль Фаўст і Начо гаварылі. Мужчыны бачылі яе, але, здавалася, не зважалі. Яна зазірнула ў акуляр.
  Звонку свет быў афарбаваны ў зялёны колер, як і цагляны будынак, нізкі і доўгі, які здавалася вельмі блізкім. У ім было шмат вокнаў, усе зачыненыя аканіцамі, і ёй здалося, што ён выглядаў закінутым. У цэнтры выявы была пагрузачная платформа, і адзінае, што рухалася, гэта поліэтыленавы пакет, які дзьмуў у цёплым начным ветрыку.
  Начо пацягнуў шторы, і вонкавыя выявы пацямнелі. Ён паглядзеў на Камінскага і кіўнуў галавой на крэсла ў кутку. Яна сядзела, усё яшчэ намагаючыся ўлавіць размову. Цяпер гэта было менш тэхнічна, Фаўст пытаўся нешта пра кагосьці — ці ведае ён? . . Ён ведае што? Гарарыё. Гэта было падобна на orario, што азначае графік, расклад? А хто гэта быў ён?
  Здавалася, што Начо таксама быў няўпэўнены. Ён паціснуў плячыма Фаўсту і падышоў да двухстворка вялікай шафы. Ён паклаў рукі на ручкі. «Магчыма, табе пашанцуе больш, чым мне, Джэфе», — сказаў ён па-англійску і шырока расчыніў дзверы.
  Камінскі закрычаў.
  Чалавек на падлозе шафы ўтаропіўся на яе, хоць ён быў звязаны дротам і заткнуты клейкай стужкай, а таксама крывацёк з раны на паголенай галаве, на якой, як яна заўважыла, была татуіроўка з выявай пікавага валета. Начо прыціснуў указальны палец да вуснаў і прасыхнуў.
  Яна не ўяўляла, колькі часу прайшло, перш чым яе галава праяснілася, але калі гэта адбылося, яна ўбачыла Фаўста, які стаяў на каленях каля татуіраванага чалавека. Яго рука мякка ляжала на плячы мужчыны, і ён ціха гаварыў яму на вуха. Клейкая стужка была з рота татуіраванага чалавека, і Камінскі бачыў, што вусны мужчыны былі расколатыя і што ён плакаў. І размаўляў таксама на тэрміновай, жахлівай ангельскай.
  «Не, не, не тыдні! Гэта дні, справа дзён. Можа, менш!»
  Фаўст зноў зацягнуў клейкую стужку на рот мужчыны і амаль ласкава паляпаў яго па спіне. Затым ён адышоў і зачыніў дзверы шафы. Начо паглядзеў на Фаўста і ўсміхнуўся.
  "Яшчэ зразумеў, Джэфе", - сказаў ён.
  Фаўст хвілінна ўсміхнуўся. «Вы тэлефануйце, калі будзе яшчэ якая-небудзь актыўнасць», - сказаў ён. Камінскаму ён дадаў: «Мы вяртаемся ў гатэль».
  Яна стаяла і здранцвела ішла за ім. Калі яны збіраліся выйсці ў калідор, яна дакранулася да рукі Фаўста і загаварыла шэптам. «Што будзе з ім, чалавекам у шафе?»
  - Начо паклапоціцца пра яго, - сказаў Фаўст. «А цяпер давайце, у нас ёсць планы на вячэру».
  
  Калі Джэк Перэс прачнуўся з .357-м у руцэ, у бальнічным пакоі было амаль цёмна. Адзінае святло ішло ад аранжавага святлення кнопак выкліку на сцяне, зялёных лічбаў на танометры і ружовага вулічнага святла праз зацененае акно. Таксама было амаль ціха — да яго вушэй даносіліся толькі гукі роўнага дыхання яго жонкі, ціхага шуму паветра ў вентыляцыйных адтулінах і электрычнага звону нейкага папераджальнага званка. Прыкладна на дзве ночы
  Але нешта абудзіла Перэса ад яго крохкага сну. Яго цесць выходзіць? Хтосьці ў калідоры?
  Перэс выцер далонню вочы, падняўся з шэзлонга і бясшумна прайшоў пакой. Ён абапёрся аб дзвярную раму, адной рукой трымаючыся за ручку і апускаючы .357 ўздоўж нагі. Ён глыбока ўдыхнуў і адчыніў дзверы.
  Мідлтан быў у калідоры, спіной да Перэса, і ціха размаўляў з мужчынам і жанчынай. Чалавек быў худы і бледны, а сківіцу цямнела трохдзённая барада. Яго вочы былі зацемненыя і бліскалі. Жанчына была высокая, загарэлая і шыракаплечая, яе цёмныя валасы былі коратка падстрыжаныя. Перэс не выдаў ні гуку, але нейкім чынам Мідлтан ведаў, што ён там.
  - Хадзем сустрэць старых сяброў, Джэк, - сказаў ён, не паварочваючыся. Перэс паклаў пітон у кішэню і зачыніў за сабой дзверы ў пакой жонкі.
  «Гэта Жан-Марк Леспас і Леанора Тэсла, мае былыя калегі. Нора, Дж.М., гэта мой зяць Джэк Перэс».
  Леспас кіўнуў Перэсу, і Тэсла працягнуў цёплую руку. - Гары расказаў нам усё, што адбылося, містэр Перэс. Мне вельмі шкада таго, што вы і ваша жонка перажылі. З ёй усё будзе добра?»
  «Яна страціла шмат крыві, але дактары кажуць, што яна паправіцца. Добра, гэта іншая гісторыя. Я не ведаю, ці з кім-небудзь з нас пасля гэтага ўсё будзе добра».
  Калі Тэсла спачувальна кіўнуў, Мідлтан сказаў: «Нора і Дж.М. самі прайшлі адцісканне за апошнія пару дзён. Чалавек ледзь не забіў Нору ў Намібіі, а JM ледзь пазбег выкрадання ў Чапел-Хіл».
  - Божа, Гары, усё гэта пра...?
  «Мы так лічым», — сказала Мідлтан. «Чалавек, які напаў на Нору, шукаў мяне».
  «Я не хадзіў, каб даведацца, чаго жадаюць тыя клоўны на стаянцы, — дадаў Леспас хрыплым шэптам, — але я чуў, як яны размаўляюць па-сербску, і яны везлі гэтыя танныя дзярмовыя «Заставы».
  «І гэта ўсё пра. . . што? Гэты чортавы рукапіс?» - спытаў Перэс.
  Тэсла і Леспас нервова заварушыліся. Мідлтан нічога не сказаў.
  «Дзеля Хрыста, Гары... . . », - сказаў Перэс, паківаўшы галавой. Ён паглядзеў на Тэсла. «Як вам двум удалося нас знайсці?»
  «Мы абодва бачылі навіны пра цяжкасці Гары з Далесам і ведалі, што ён . . . у палёце. Мы абодва здагадваліся, што ён можа з'явіцца ў доме ля возера.
  «Я сутыкнуўся там з Норай», - сказаў Леспас.
  “ . . . і ледзь не разнёс мне галаву».
  «Мы ўбачылі кроў і падумалі пра горшае», — дадаў Леспас. «Мы пачалі правяраць бальніцы, спачатку бліжэйшыя, і вось вы».
  Перэс зноў павярнуўся да свайго цесця. «Не надта складана. І тыя хлопцы, якія гналіся за табой, хто б яны ні былі, выглядаюць па-чартоўску няўмольнымі. Колькі яшчэ, перш чым яны з'явяцца і тут?»
  Любы адказ, які мог даць Мідлтан, быў перапынены начной медсястрой. «Вам і вашаму цесцю трэба будзе супакоіцца, містэр Перэс, а вашым сябрам давядзецца вярнуцца ў звычайныя гадзіны наведванняў».
  Мідлтан скарыстаўся магчымасцю. «Так, мэм, і нам вельмі шкада. Я проста правяду гэтых людзей, каб Джэк мог пасядзець з Чарлі.
  Ён узяў Тэслу пад руку і павёў яе і Жан-Марка да ліфта, пакінуўшы Джэка Перэса скрыгатаць зубамі ў цёмным калідоры.
  
  На вуліцы паветра было цёплым і цесным. Стаянка лякарні была амаль пустая. Жан-Марк Леспасс закурыў, глыбока зацягнуўся і выпусціў слуп дыму ў начное неба.
  Гары Мідлтан успомніў, як апошні раз бачыў Леспаса і Вэла Брока. Неверагодна гарачы дзень у хаатычным аэрапорце Кеніята. Ён таксама памятаў сваё развітанне з Норай Тэсла. Гэта было крыху пазней за яго апошнюю сустрэчу з двума мужчынамі, і месца было нашмат прыемнейшым — гасцініца на Лазурным беразе з алжырскім уплывам, — але гэты момант быў не менш цяжкім.
  Умяшаліся падзеі. . .
  Яна зірнула на яго адзін раз, а потым яе вочы разбегліся. Словы здаваліся лягчэйшымі.
  «Ваша сям'я паняцця не мае?» — спытала Леанора Тэсла ў Мідлтана.
  «Не. Я ніколі не казаў ім — ніколі не думаў, што мне давядзецца. Я думаў, што змагу абараніць іх ад. . . усё гэта».
  Яна схапіла яго руку, інстынктыўны жэст, і хутка адпусціла яе. - Гэта не твая віна, Гары, але твой зяць мае рацыю. Нам не было цяжка знайсці вас, і гэта не будзе цяжка для ўсіх, хто шукае. Гэта небяспечна».
  «Гэта дастаткова бяспечна на некаторы час - дастаткова доўга, каб я ўсё абдумаў. Саберская спытала пра Фаўста. Яна падумала, што я з ім нешта завязала».
  «Такім чынам, ты сказаў, Гары, і я сказаў табе, што Элеана Саберскі была сацыяпатам і прыроджаным хлусам», — сказаў Тэсла. «Вы павінны меркаваць, што ўсё, што яна сказала, мела на мэце ўвесці ў зман і маніпуляваць. Фаўст быў нашым бугімэнам — нашым белым кітом — і яна гэта ведала. Што можа быць лепшым спосабам прыцягнуць тваю ўвагу, чым вывешваць яго імя?»
  «Ёй не трэба было нічога боўтаць, Нора. У яе быў пісталет мне ў рэбры».
  Выпусціўшы яшчэ больш дыму, Леспас сказаў: - Яна думала, што будзе дапытваць цябе, Гары. Яна закладвала аснову, выводзячы вас з раўнавагі. Яна...
  Перш чым Леспасс паспеў скончыць, мабільны тэлефон Мідлтан згарэў. Ён знайшоў яго ў кішэні, адчыніў і пачуў толькі статычныя шумы. А потым далёкі голас, стары і з цяжкасцю на англійскай мове.
  «Палкоўнік Мідлтан? Мяне завуць Абрагам Навакоўскі. Тэлефаную з Рыма і маю паведамленне ад Феліцыі Камінскі — пляменніцы Генрыка Едынака. Тэрміновае паведамленне».
  Гаральд Мідлтан некалькі хвілін уважліва слухаў. Затым ён сказаў: «Ciao, Signor Abe, mille grazie». Зачыніўшы тэлефон, ён моцна ўздыхнуў. Тэсла і Леспас глядзелі на яго з чаканнем.
  «Калі гаварыць пра д'ябла, і д'ябал з'яўляецца», - сказаў Мідлтан. «Фаўст. Ён у краіне, і зблізку ў Балтыморы. У яго ёсць тое, што трымаў для мяне Генрык Едынак, і ў яго таксама ёсць пляменніца Едынака.
  «Балтымор? Якога чорта ён робіць у Балтыморы?» - спытаў Леспас.
  «Я не ведаю. Пляменніца Едынака здолела патэлефанаваць сябру сям'і ў Рыме — вось хто быў на сувязі. З таго, што ён сказаў, здаецца, што Фаўсту робяць нейкую аперацыю, але праз хвіліну дзяўчыну адрэзалі».
  «Яна сказала, дзе ў Балтыморы Фаўст?» — спытаў Тэсла.
  - Не, але яна сказала сяброўцы, дзе яны з Фаўстам будуць заўтра - праверце - сёння вечарам. Месца пад назвай Каліс Корт на вуліцы Тэмзы. Відаць, яны ўдваіх збіраюцца туды абедаць. Толькі ўдваіх. Я думаю, што, магчыма, нам варта далучыцца да іх».
  Тэсла і Леспас зірнулі на Мідлтана. Тэсла пахітала галавой. «Далучацца да іх? Ты не можаш быць сур'ёзным, Гары - калі нас толькі трое.
  «Нам патрэбна падтрымка для чагосьці падобнага, палкоўнік», - сказаў Леспас. «Калі тое, што вы хочаце, не ўваходзіць і не выходзіць, бац, бац, бац».
  Мідлтан паківаў галавой. «Гэта прывабна, але не разумна. Не, нам трэба пагаварыць з гэтым хлопцам, і доўга. Такім чынам, гэта рэзервовая копія». Гары зноў адкрыў свой тэлефон і пстрыкнуў па спісе кантактаў. Ён спыніўся на запісе з пазнакай EK і націснуў цыферблат.
  Адзін раз зазваніў тэлефон.
  Голас у вуху Мідлтана сказаў: «Прыйшоў час табе патэлефанаваць, Гары. Але я мяркую, што апошнім часам у вас былі поўныя рукі».
  «Мне патрэбна каманда, Эмет», - сказаў Мідлтан. «У Балтыморы».
  - Вядома, Гары. А што мне трэба?»
  «Мы таксама можам пагаварыць пра гэта, калі ўладкуемся ў Балтыморы».
  «Мы можам пагаварыць пра гэта зараз».
  - Апошнім часам людзі сутыкнуліся з табой не пашанцавала, Гары. У нас ёсць целы ў Далесе, у цэнтры горада на Шаснаццатай вуліцы, і два прыдуркі з фальшывымі пасведчаннямі Бюро ў бары побач. Добра, вядома, самаабарона. Але вам усё роўна трэба адказваць на пытанні. І мы не можам перашкодзіць мясцовым хлопчыкам прывесці вас, калі яны даведаюцца. Ісус, ты павінен быў сказаць нам, што адбываецца з самага пачатку.
  «Здагадайся, Эмет. Хтосьці забыўся даслаць мне парадак дня. Я не ведаў, што адбываецца. А я дагэтуль не».
  «Як бы там ні было, нам трэба пагаварыць».
  «Няма часу, Эмет. Мая батарэя разраджаецца».
  - Не хвалюйся, Гары, мы можам пагаварыць пра гэта за кавай. Скажам, праз пяць хвілін, у бальнічнай сталоўцы». Мідлтан паглядзеў налева, направа, зверху. Па тэлефоне Кальмбах брыдка засмяяўся. - Злева ад вас, - сказаў ён. "Праз вуліцу."
  Мідлтан углядаўся ў цемру, і фары аўтамабіля, выпушчанага Бюро, падміргнулі яму раз, другі. Эмет Калмбах усё яшчэ смяяўся. «Сліўкі і два цукру для мяне, Гары.»
  
  У сваім нумары ў гатэлі Harbour Court чалавек, вядомы як Фаўст, адказаў на прыглушаны гудок мабільнага тэлефона. Голас на другім канцы быў далёкі і стары. Фаўст уважліва слухаў, і на вуснах яго гуляла лёгкая задаволеная ўсмешка. «Малайчына, сіньёр Абэ», — сказаў ён.
  Фаўст адклаў тэлефон і паглядзеў праз гасціную, у меншую з двух спальняў нумара. Усплёск святла ўпаў на вялікі ложак, і ў ім ён убачыў бледны твар Камінскага на падушцы і пырскі светлых валасоў.
  "Чароўна", - сказаў ён зноў, ні да каго канкрэтнага.
  
  
  12
  РАЛЬФ ПЭЦУЛА
  Фэлс -Пойнце было нешта, што прывяло Гаральда Мідлтана ў непрыемны настрой. Магчыма, гэта было звязана з бойкай у The Horse You Came In Saloon, з-за якой яго выгналі з Вест-Пойнта. Магчыма, гэта было звязана са шнарам на левай скроні, які застаўся ад барнага крэсла — таго самага, які ўсё яшчэ пульсаваў, калі слупок тэрмометра апускаўся ніжэй за 40.
  «Гэтае сырое месца змяніла маё жыццё», — падумаў ён, уваходзячы ў туман, які, нібы няшчасце, навіс на Тэмз-стрыт у Балтыморы.
  выкідак Чарлі; гвалтоўная смерць яго былой жонкі Сільвіі; хаос і разбурэнне, якія пераследвалі яго з моманту сустрэчы ў Кракаве: цяпер ён быў поўны рашучасці выправіць усё гэта, прыйшоўшы, як святы Георгій, каб забіць дракона, як у пышным каляровым малюнку Рафаэля Санцыё, якім ён захапляўся, нават калі Фаўст выбраў Калі Калі Суд у нейкім хворым касьмічным жарце. Ён усміхнуўся сам сабе. Хіба Калі не была індуісцкай багіняй знішчэння?
  Калі ён углядаўся скрозь туман, Мідлтан нагадаў сабе засяродзіцца. Сілы, якія выступілі супраць яго, былі подлымі і цёмнымі. Ураўненне, якому ён прытрымліваўся, было простым. Ён прыйшоў, каб знішчыць зло, якое выяўлялася ў ашаламляльнай складанасці.
  У яго слухаўцы завішчаў голас Норы Тэслы. «Мэта ўвайшла. Адзін».
  Дзіўна, — падумаў ён, ідучы па тым самым бруку, на які яго выкінулі, як смецце, столькі гадоў таму. — Камінскі не з ім?
  «Я сказаў: «Адзін».»
  Так вы і зрабілі. Мідлтан адкінуў плечы, паправіў каўнер паліто і ўвайшоў у рэстаран. Гаспадыня з матавай усмешкай спыніла яго жорсткімі блакітнымі вачыма. «У вас ёсць браніраванне?»
  «Я сустракаюся з кімсьці. Чалавек. Гадоў каля трыццаці, доўгія цёмныя валасы, залізаныя назад, высокі. Толькі што прыбыў . . . »
  "Я ведаю яго. Так». Раптам збянтэжаная, яна здолела ўсміхнуцца і нахмурыцца адначасова. «Ён сказаў, што абедае адзін».
  «Не сёння вечарам, дарагая».
  Чаравікі Мідлтана для верхавой язды Dover Saddlery упэўнена луналі па арэхавай падлозе міма Тэслы і Леспаса ў суседняй будцы, разам з агентам ФБР і яшчэ адным чалавекам з неадназначным тытулам, але той, чыя праца стала больш зразумелай, калі вы ведалі, што яго нумар тэлефона быў пунктам абмену каля Крыстал Сіці , Вірджынія, дом Пентагона.
  Звонку ў кантрольным фургоне сядзелі некаторыя іншыя паважаныя госці: Эмет Калмбах і Рычард Чэмберс з Нацыянальнай бяспекі.
  Такі стаж на назіральнай аперацыі быў незвычайны. Але Фаўст быў такой дзікай карткай, а нядаўнія страляніны настолькі трывожнымі, што абодва асноўныя агенцтвы, адказныя за адсочванне замежных пагроз у ЗША, хацелі непасрэднага ўдзелу. Мідлтан ведаў Калмбаха. Чалавек мог быць бесхрыбетным, але Мідлтана было ўсё роўна; тым лягчэй атрымаць тое, што ён хацеў, ад ганарараў з Дзявятай вуліцы. Што да Дзіка Чэмберса, рэгіянальны дырэктар не меў бы асаблівай асабістай зацікаўленасці ў Фаўсце. Палітыка на Балканах яго не цікавіла. Ён здзейсніў адну паездку ў рэгіён падчас канфліктаў, відаць, падначаленыя палічылі гэта вырашальным, і накіраваўся на Блізкі Усход, дзе ён бачыў большую пагрозу для ЗША, у чым, вядома, меў рацыю.
  Але прысутнасць Чэмберса тут можна патлумачыць больш простай прычынай: DHS, арганізацыя, якая прынесла нам каляровыя кадыроўкі ўзроўню пагрозы і была даручана ахоўваць нашы межы, моцна аблажалася і засяродзілася на людзях, чые прозвішчы пачыналіся з ал. -, прапусціў Вукашына, вядомага ваеннага злачынца, і невядомую колькасць яго бандытаў, якія пракраліся ў краіну па фальшывых паперах.
  Што не абавязкова было дрэннай навіной для Мідлтан. Гэта азначала, што Чэмберсу неабходна было абараніць свой імідж і ён мог прыцягнуць рэсурсы да буйнога выкарыстання. Мідлтан быў упэўнены, што ўсе фігуры на месцы для мата.
  Заўважыўшы густыя чорныя бровы, якія тырчалі над верхняй часткай гоначнай формы, Мідлтан спыніўся і апусціў падбародак. - Добры вечар, Фаўст, - глыбока сказаў ён, кладучы край партфеля на стол. Сэрца білася хутка, далоні вільготныя. Чалавек, за якім ён сачыў гадамі, быў цяпер перад ім. Ён здаваўся паменшаным, значна меншым, чым чакаў Мідлтан, хоць ён ведаў фізічныя дэталі ваеннага злачынца лепш, чым ведаў сваіх уласных.
  «Мне вельмі спадабаўся Паці Спецыяльны ў восьмым серыі дзесяць да аднаго», - быў адказ. Фаўст паклаў паперу і старанна яе разгладзіў. «Палкоўнік Гаральд Мідлтан».
  Смуглявы мужчына з крывой усмешкай на кароткі час падняў вочы, а потым пстрыкнуў пальцамі ў бок нервовага афіцыянта з пушком светлых валасоў. «Прынясі шклянку для майго сябра». Потым Мідлтану ён сказаў: «Спадзяюся, вы не супраць Божоле».
  Амерыканец заззяў ад спробы яго кар'ера па-майстэрску. - Ты ў мяне ёсць, Фаўст, - сказаў ён, высунуў крэсла і сеў. «Мы можам зрабіць гэта як заўгодна».
  Фаўст склаў паперу і ўтаропіўся ў яго яркімі чорнымі вачыма. «Няшчасны гаспадар, за якім бязлітаснае бедства ішло хутка і ўсё хутчэй, пакуль яго песні не вынеслі цяжар; да плачаў яго надзеі, меланхалічнага цяжару Nevermore, Nevermore».
  «Я шкадую людзей, якія гуляюць з чужымі жыццямі».
  "Я таксама."
  «Усё скончылася».
  «Будзем спадзявацца, што не, палкоўнік». Чалавек адкусіў ежу, якая яму, відаць, спадабалася. Затым ён сказаў: «Адна рэч, за якую я ніколі табе не дзякаваў. Маё імя."
  "Ваша імя?"
  «Гэта было тваё стварэнне. Я мяркую, што вы знайшлі некаторыя дакументы ў томе шэдэўра Гётэ і назвалі мяне імем героя.
  «Вы лічыце, што Фаўст быў героем?»
  «Тады галоўны герой». Ён падняў шклянку. «Такім чынам, мы прадаем свае душы д'яблу».
  Мідлтан пакінуў свой келіх, не чапаючы яго.
  Яны сутыкнуліся позіркамі адзін з адным. Мідлтан не хацеў нічога іншага, як працягнуць руку і скруціць шыю малодшаму.
  Фаўст сказаў: «Вялікі Эдгар Ален По памёр у царкоўным шпіталі, зусім побач. Мала гараваў. Беднага вар'яцкага генія паклалі ў безыменную магілу. Яго апошнія словы: «Госпадзе, дапамажы душы маёй».
  «Здаецца, вы ідэнтыфікуеце сябе з ім».
  Фаўст паківаў галавой. «Я думаў, што ён больш падобны на цябе. Асуджаны хадзіць па зямлі як пазначаны чалавек. Ідучы па алеі жыцця, якую пераследуюць дэманы. Выкарыстоўваючы сваю волю, каб ператварыць свае пакуты ў мастацтва».
  Мідлтан выпіў віна і стукнуў кулаком па стале. «Ты злачынец! Нячысцік! Я ўсё яшчэ мару пра забітых дзяцей Косава і Рачака».
  Фаўст засмяяўся ў кулак, дадаўшы агню гневу Мідлтана. Потым падняў руку. «Спакойна, дружа. Чаму вы, амерыканцы, заўсёды лічыце, што ўсё чорна-белае?»
  «У дадзеным выпадку гэта так».
  «Такім чынам, калі вакол яго павязана ружовая стужка, гэта падарунак на дзень нараджэння?»
  «Магчыма, вы не самі націснулі на курок, але вы падтрымалі чалавека, які гэта зрабіў».
  «Ругова быў свіннёй. Няхай ён спачывае ў...
  «Я спадзяюся, што ён гніе ў пекле».
  «Ён быў карысны».
  Мідлтан тыцнуў пальцам у падбародак суперніка. «Вы смярдзіце пачуццём віны».
  «Вы мне падабаецеся, палкоўнік. Ты мне патрэбны. Вось чаму я павінен перашкодзіць вам працягваць прыніжаць свой уласны інтэлект».
  Перш чым Мідлтан паспеў адказаць, Фаўст пстрыкнуў пальцамі ў бок афіцыянта, які пабег праз сталовую. «Майму госцю тут будзе лакіраваны васьміног для пачатку; для мяне салата з груш і карамелізаваных грэцкіх арэхаў. Мы абодва хацелі б увесь Бронзіні. Без солі».
  Фаўст падняў шклянку. «Вось і пачатак нашага партнёрства. Поспеху!»
  «Пра што, чорт вазьмі, ты кажаш?»
  «Дзясяткі тысяч; можа быць, сотні тысяч людзей разлічваюць на нас, але не ведаюць пра гэта».
  «Аматары музыкі?» - змрочна спытаў ён.
  «Я шмат ведаю пра вас, палкоўнік. Я ўважліва вывучыў цябе. Вы чалавек, які нястомна імкнецца да таго, што вы лічыце годнай мэтай. Я спадзяюся, вы прабачце мяне, калі я скажу, што вашы мэты дагэтуль былі памылковымі».
  Салата і васьміног прыбылі, і неўзабаве іх частавалі свежым чорным перцам.
  - Б'юся аб заклад, што мы будзем працаваць разам да канца вечара, - прапанаваў Фаўст.
  Мідлтан кіўнуў у знак згоды.
  
  У невялікім кабінеце бухгалтара ў куце пахлай лімонам і расолам кухні Каліс Корт М. Т. Коналі сядзела і з адчайнай увагай слухала двух мужчын за сталом менш за 50 ярдаў ад яе, іх галасы гучалі праз навушнікі.
  Кальмбах. У яго распараджэнні былі сотні агентаў Бюро, і тым не менш, праявіўшы звычайна непатрэбную браваду, ён адзін даехаў да бальніцы Марты Джэферсан, не падазраючы, што Коналі знаходзіцца ззаду. Зараз, праз некалькі гадзін, Калмбах з Дзікам Чэмберсам прывёў яе да Мідлтана. І Фаўст, які пачынаў наступны этап сваёй дысертацыі з анекдота пра свайго бацьку.
  Коналі ўважліва прыслухаўся. Жучок быў пад хлебнай талеркай Фаўста.
  “ . . . Запрашэнні на танец простымі кіўкамі, - сказаў Фаўст. «Інтэнсіўнае заляцанне. . . »
  Яна падскочыла, калі зазваніў мабільны тэлефон. Яна выцягнула нагу і хутка вырвала яе з пояса. «Гэта Коналі».
  «Прывітанне, Люцік».
  Яна пайшла ў кут, далей ад цікаўных вачэй кухоннага персаналу. «Падло», - сказала яна, яе голас быў ледзь вышэйшы за шэпт. "Дзе ты?"
  «Sono a Roma», — адказаў ён з акцэнтам на італьянскай мове з такой жа вялікай колькасцю амерыканскай англійскай, як і на роднай польскай. «Хтосьці хоча павітацца».
  «Ёзэф, пачакай...»
  «О, і, дарэчы, яго англійская . . . Насамрэч, яго няма».
  Коналі ўздыхнула, а Фаўст і Мідлтан працягнулі ў яе другое вуха.
  «Buona sera, сіньёра Коналі», - нервова сказаў стары чалавек. «Il mio nome è Abe Nowakowski. Posso aiutarlo con il vostro commercio.»
  «Прабачце, «Commercio»? Я не...
  «Бізнэс», — сказаў Падла, узяўшы цяжкую чорную трубку ў краме старога. «Я мяркую, што ўсё яшчэ знаходзіць Мідлтан».
  «У мяне Мідлтан», — пачуў Падла яе словы. «І Фаўст».
  Калі Падло паўтарыў імёны, стары адхіснуўся.
  «Яны разам?» — спытаў Падло.
  «Разам і дамаўляемся».
  Навакоўскі, які жыў у жаху з моманту, калі ўпершыню ўбачыў партытуру Моцарта, сказаў: «Dove è il Felicia?»
  Падло ўбачыў, што стары задрыжаў. - Маладая дзяўчына, - сказаў намеснік Коналі. «Феліцыя Камінскі. Пляменніца Едынак». Успомніўшы яе фота, ён пачаў яе апісваць.
  - Яе тут няма, - сказаў Коналі.
  «Харбар-суд», — сказаў стары чалавек Падла.
  Падло паўтарыў назву гатэля.
  «Не цяпер», — падумала Коналі, зачыняючы мабільны тэлефон.
  У сталовай Фаўст зладзіў сваю п'есу.
  
  Фаўст сказаў: «Мой бацька быў адносна старым чалавекам, калі ажаніўся з маёй маці. Яны сустрэліся ў адным з танга-бараў, якія мы называем milangas, у Буэнас-Айрэсе. Драпіны Карласа Гардэля, спакуслівыя позіркі, напоўненыя прыніжаным жаданнем. Запрашэнні на танец простымі кіўкамі. Інтэнсіўнае заляцанне пачынаецца з паваротаў і ўдараў нагамі пад крыштальнымі люстрамі. Перш чым яны загавораць, майму бацьку здаецца, што яны займаюцца каханнем».
  - Якое дачыненне да гэтага твой бацька?
  «У юнацтве мой бацька быў хімікам у Польшчы. Ён сказаў, што мая маці нагадала яму яго першую жонку, цыганку Зумелу. Яна загінула ў Еўропе падчас вайны».
  «Разам з мільёнамі і мільёнамі іншых. Калі б мы не спынілі гэтага вар'ята, мы б усе размаўлялі па-нямецку».
  «Ён называў маю маці Ёлантай — кветка фіялкі. Ён быў чалавекам сентыментальным. Сваю першую жонку ён сустрэў, прадаючы кветкі фіялкі на Замкавай плошчы ў Варшаве».
  «Я не бачу, што гэта...»
  «Палкоўнік Мідлтан, падчас усіх вашых паездак або расследаванняў для ўрада вы калі-небудзь чулі назву Projekt 93?»
  «Я не веру, што ў мяне ёсць».
  «Ці знаёмыя вы з творчасцю Герхарда Шрадэра?»
  Мідлтан паківаў галавой.
  «Нямецкі хімік, які эксперыментаваў з хімічнымі рэчывамі. Ён вынайшаў табун, які першапачаткова выкарыстоўваўся для знішчэння насякомых, а затым адаптаваны ў якасці смяротнай зброі супраць чалавецтва. Нацысты выраблялі дванаццаць тысяч тон гэтага матэрыялу на сакрэтным заводзе ў Польшчы пад кодавай назвай Hockwerk».
  Фаўст пагрузіўся ў партфель ля ног і дастаў фотакопію дакумента з Нюрнбергскага трыбунала. «Мой бацька працаваў у Hockwerk. Яго імя ў гэтым спісе чацвёртае».
  «Казімір Рымут?»
  «Вы заўважыце зорачку, якая адносіцца да зноскі ўнізе. Гэта можа быць цяжка чытаць, таму я працытую гэта для вас: «Гэты чалавек быў апраўданы з-за супрацоўніцтва, якое ён аказваў у дачыненні да эксперыментаў, праведзеных на людзях».
  «Я не ўпэўнены, што ведаю, што гэта значыць».
  «Гэта азначае, што мой бацька чуў, што некаторыя хімічныя рэчывы, над якімі ён працаваў — рэчывы, якія, як ён меркаваў, будуць выкарыстоўвацца для знішчэння пацукоў і іншых грызуноў — выкарыстоўваліся на людзях. 14 кастрычніка 1944 г. доктар Ёзэф Менгеле вывез каля пяці тысяч цыган з канцэнтрацыйнага лагера Заксенхаўзен каля Араніенберга і адправіў іх на грузавіках у лясістую мясцовасць каля Рудна, Польшча. Там у іх распылілі газ зарын. На працягу некалькіх гадзін усе мужчыны, жанчыны і дзеці загінулі».
  «Ці не той самы матэрыял, які быў выкарыстаны ў тэракце ў метро ў Токіо?»
  «Для культу Аум Сінрыкё. Так».
  Рука Фаўста цягнулася да партфеля. «У мяне ёсць афіцыйная справаздача, але пашкадую вас падрабязнасцей. Дастаткова сказаць, што вынікі былі жудаснымі. Калі чуткі аб гэтай падзеі дайшлі да майго бацькі, я ўпэўнены, што ён спачатку не паверыў ім. Ён быў чалавекам, як і многія, які спрабаваў ізаляваць сябе ад пачварнасці навакольнага свету. Слухаў Вівальдзі, майстраваў гадзіннікі-ку-ку, пёк пірожныя, плакаў на тварах маленькіх дзяцей. Ён быў не такі, як мы, палкоўнік. І ўсё ж, сутыкнуўшыся з жахам таго, што адбывалася вакол яго, ён дзейнічаў».
  Мідлтан сказаў: «Здаецца, ваш бацька быў героем».
  «Ён стаў для мяне героем і выдатным прыкладам. Я не буду ўдавацца ва ўсе падрабязнасці таго, што ён зрабіў, за выключэннем таго, што ён знайшоў спосаб перадаць саюзнікам дэталі праграмы хімічнай зброі ў Хокверку, вядомую як Projekt 93 , што дапамагло ім нацэліцца на завод, перш чым гэта магло выклікаць больш шкоды».
  "Дзякуй Богу."
  Афіцыянт прыйшоў з Bronzini, ад якога пад далікатна-карычневай скарыначкай адчуваўся слабы водар апельсінавых кветак.
  «Так, дзякуй Богу», - сказаў Фаўст, паспрабаваўшы рыбу, палічыўшы яе цудоўнай. «Маньякаў спынілі. Але злыя людзі могуць нанава адкрыць для сябе самыя жахлівыя рэчы».
  Мідлтан кіўнуў. «Я веру, што зло з'яўляецца актыўнай сілай у свеце».
  Фаўст нахіліўся бліжэй і амаль прашаптаў: «І мы з табой спынім гэта».
  «Як?» Мідлтан разгубіўся. Частка яго хацела верыць Фаўсту; іншая частка паставілася да гэтага вельмі скептычна. «Я ўсё яшчэ не разумею, як гэта звязана з намі, тут, сёння ўвечары».
  «Таму што, палкоўнік, некаторыя з рукапісаў, якія вы знайшлі схаванымі ў Сафіі, у калекцыі Чартарыйскіх, не былі пра музыку. Гэта тое, што ваш сябар Генрык Едынак хацеў сказаць вам. Таму яго і забілі».
  «Чаму?»
  «Таму што ў музычных нотах зашыфраваныя формулы шэрагу V-агентаў — вельмі стабільных нервова-паралітычных рэчываў, якія былі распрацаваны ў Хокверку, у шмат разоў больш смяротных, чым зарын або табун. Самы магутны з іх вядомы як VX. Навукоўцы называюць гэта самым таксічным сінтэзаваным злучэннем, вядомым чалавеку».
  «Калі гэта праўда...»
  «Гэта, несумненна, праўда! Я дам пацвярджаючыя дакументы, - сказаў Фаўст. «Мяркую, вы самі ўважліва праверыце гісторыю».
  "Канешне."
  «Гадзіннік ідзе, палкоўнік. У нас няшмат часу».
  «Чаму?»
  «Я не думаю, што мне трэба казаць вам, якая формула зашыфравана ў рукапісе Шапэна».
  «VX».
  «Правільна».
  Розум Мідлтана ліхаманкава працаваў, адсочваючы ўсё, што адбылося з таго часу, як ён упершыню ўбачыў рукапісы ў Прышціне.
  Фаўст адарваў кавалак хлеба. «Вукасіна трэба спыніць!»
  «За ўсім гэтым стаіць Воўк? Ён думаў пра Сільвію, сваю былую; і Чарлі, які ўсё яшчэ быў у небяспецы.
  «Безумоўна. Яго план жахлівы. Неймаверна жорстка».
  «Але Ругова. . . Куды ён упісаўся?»
  «Часам нельга дазволіць сабе раскошу выбіраць найбольш спрыяльных саюзнікаў. Калі я даведаўся пра існаванне рукапісаў, я наняў Ругову ў дапамогу. Ён не быў асабліва надзейным і спагадлівым. Я быў, на жаль, у роспачы. Цяпер я ў яшчэ большым адчаі».
  
  Вукашын ведаў, што цяпер ён адзін — адзін сярод, магчыма, пяці паліцэйскіх машын, дзевяці паліцэйскіх у форме і, магчыма, удвая больш людзей у цывільным, якія прыехалі ў бальніцу Марты Джэферсан. Хтосьці быў разумны: яны паведамілі мясцовым праваахоўным органам, што Мідлтан, чалавек, які, на іх думку, забіў двух паліцыянтаў у Далесе, быў заўважаны ў бальніцы і хутка вернецца. Такім чынам, цяпер Шарлота Мідлтан-Перэс была абаронена гэтак жа, як і любы чалавек у Белтвеі. Яна не магла стаць наступнай ахвярай Вукашына. Шкада, падумаў ён. Яму трэба было б выцягнуць Мідлтан іншым спосабам.
  І ён павінен быў бы гэта зрабіць. Анджэй, яго апошні надзейны агент у Штатах, не здолеў звязацца з ім пасля таго, як адцягнуў добраахвотніка Тэслу з дому на возеры Анна хто ведае куды; Вукашын уявіў, што забойца і ягоная паголеная галава з недарэчнай татуіроўкай у выглядзе пікавага валета была пададзена свінням у сельскай мясцовасці. Саберскі таксама пацярпела няўдачу — ёй разнесла галаву пасярод вуліцы ў некалькіх хвілінах хады ад Белага дома. Каротка кажучы, ён задаўся пытаннем, што было апошняе выказванне садыста.
  «Што ж, — думаў Вукашын, адступаючы ў лесе за шпіталем. З усёй працай ідзе ўвесь гонар. Дзясяткі тысяч загінулых амерыканцаў, і заслуга будзе належаць толькі мне.
  Але апошні клопат.
  Гатэль Harbour Court, побач з Ground Zero, знаходзіўся ўсяго ў 150 мілях на поўнач. Едучы асцярожна, ён будзе на месцы праз чатыры гадзіны.
  Ён усміхнуўся пры думцы аб тым, што адбудзецца пасля яго прыезду.
  
  
  13
  ЛІЗА СКОТАЛАЙН
  Харлі Мідлтан-Перэс лунала ў гэтым падземным свеце паміж няспаннем і сном, трывога тузала яе свядомасць, як малое дзіця за падол матчынай спадніцы. Яна цьмяна ведала, што знаходзіцца ў бальнічным пакоі, што яе муж Джэк спіць у крэсле побач з ёй і што лекары далі ёй лекі, каб дапамагчы ёй адпачыць. Знадворку з залы даносіўся слабы грукат каляскі, якая слізгала па паліраванай падлозе, і людзі, якія гаварылі ціхімі галасамі. Яна не клапацілася настолькі, каб падслухоўваць. Яна заставалася ў наркатычным кокане, фармацэўтычна ізаляваная ад сваіх страхаў.
  На жаль, гэта сціралася. І ніякія лекі не маглі заглушыць гэтыя страхі, не назаўжды. Столькі ўсяго адбылося, амаль усё адразу. У думках яна ўбачыла, як сцэны мільгаюць назад у часе, жудасная перамотка назад. Хтосьці спрабаваў яе забіць. Яны забілі яе маці, і яна бачыла яе мёртвай на падлозе, яе цудоўныя рысы твару скрывіліся, а пад галавой чарнела лужына крыві, якая прасочвалася ў крупінкі дубовай падлогі, запаўняючы яе лініі, як жудасная гравюра.
  Устрывожаная, варухнуўшыся ў ложку, яна ўспыхнула на свайго бацьку, які бяжыць, ратуючы сваё жыццё. А яе муж Джэк рызыкаваў усім, каб выратаваць іх абодвух.
  Але было адно жыццё, якое ён не змог выратаваць.
  Яна пачула лёгкі стогн і зразумела, што гэта ад яе. Яна прачыналася, хоць і не была ўпэўнена, што хоча. Бліжэй да няспання, чым да сну, яна адчувала пустэчу, якая, як яна зразумела, была літаральна праўдай. Цяпер яна была пустая.
  Дзіцяці не было. Дзіця, якое яна насіла апошнія пяць месяцаў у сваім целе.
  Яна любіла быць цяжарнай, кожную хвіліну. Яны так доўга спрабавалі нарадзіць дзіця, і яна не магла паверыць, калі яны нарэшце зацяжарылі. Яна вучыла на памяць дзіцячыя кніжкі і з першага дня цяжарнасці ўсведамляла, што кожную лыжку, якую яна клала ў рот, і кожны глыток кожнага напою прымала за іх абодвух. Яна ела просты ёгурт, адмовілася ад любімага шакаладу, уцякала ад пасіўнага курэння і адмаўлялася ад лекаў супраць млоснасці, калі ранішняя млоснасць была найгоршай. Кожная яе думка была пра тое, каб гадаваць дзіця, якога яны абодва так жадалі.
  Джэк малодшы
  Яна вырашыла назваць яго Джэкам-малодшым, і Джэку спадабалася б гэтая ідэя. Цяпер яна ніколі не раскажа яму свой план. Яму не хацелася ведаць, хлопчык гэта дзіця ці дзяўчынка, таму яна таксама ўтоіла ад яго гэта, хаця была ўсхвалявана гэтай навіной.
  «Здзіві мяне», — сказаў ён у тую ноч, калі яна даведалася, і ўсмешка гуляла на яго вуснах. І яна адчула сябе такой поўнай любові да яго нехарактэрнай непасрэднасці, што абняла яго і вельмі моцна абняла, прынамсі па мерках цяжарнасці, гэта было на адлегласці трох футаў.
  Яна варухнулася на ложку, і яе павекі расплюшчыліся. Яна ўбачыла святло з вокнаў, за інстытуцкімі бэжавымі фіранкамі. Яркасць падказала ёй, што была раніца, хоць яна не ведала, які дзень. Яшчэ не заплюшчыўшы вочы, яна заўважыла Джэка, спячы сілуэт, які апусціўся ў крэсле, яго шырокія плечы былі нахілены ўніз. Яго галава з растрапанымі пясочнымі валасамі ўпала набок; у яго будзе карак на шыі, калі ён прачнецца.
  Яна адчула боль кахання да яго разам з болем за іх страту. Яго сын. Іх сын. Сын можа працягваць выкупляць прозвішча, заплямленае ценявымі справамі яго дзеда. Ён стаў адным з самых паважаных адвакатаў у Новым Арлеане, калі не ў Луізіяне, і яго таемным матывам было прымусіць заглушыць шэпт, які хіхае за рукамі, злосныя размовы пра сувязі з крэольскай натоўпам і яшчэ горш. Ён працаваў у некалькіх камітэтах па размеркаванні сродкаў дапамогі ахвярам урагану, і яго праца па аказанні дапамогі ахвярам урагану прыцягнула да яго ўвагу ў краіне. Для яго сын увасабляў новую, светлую будучыню.
  Я вазьму па адным, Чарлі, сказаў ён аднойчы ўвечары, калі яна ляжала на яго грудзях пасля таго, як яны заняліся каханнем. Ён быў пяшчотны з ёй у ложку, нават больш, чым звычайна, асцярожна рухаючыся па яе расце жывоціку. Ні адзін з іх не хацеў рабіць нічога, каб пашкодзіць дзіцяці, абодва яны напалохаліся, як кацяняты.
  Але цяпер не было б ні дзіцяці, ні сына, ні адкуплення. Толькі пустата.
  Яна міргнула, потым заплюшчыла вочы, добра адчуваючы слёзы. Яна не плакала, спыняючыся на мяжы пачуццяў, баючыся ўпасці ў прорву поўнага гора. Наркотыкі перашкаджалі пачуццям да яе даходзіць, аддалялі нават ад самой сябе. Напэўна, у яе нейкая запаволеная рэакцыя. У тую ноч, калі ў яе здарыўся выкідак, яна была так напалохана, калі пачула, што яна ў небяспецы і Гары таксама, што ў яе не было часу адрэагаваць на страту дзіцяці, а тым больш аплакваць яго.
  Яе павекі зноў задрыжалі, і фонавы шум стаў мацней. Яна прачыналася; ад гэтага нельга было пазбегнуць. Яна зразумела, што гавораць не ў зале, а голас мужа. Ён казаў: «Не хвалюйся, яна спіць і павінна ўстаць прыкладна праз гадзіну».
  Яна азірнулася, яе зрок праясніўся, і зразумела, што ён не спаў, а размаўляў па мабільніку, які быў у яго на шыі.
  «Добра, поспехаў», — сказаў ён у трубку. «Я буду трымаць вас у курсе».
  "Джэк?" — хрыплым голасам спытала яна.
  «Гэй, соня». Ён зачыніў трубку, падняўся і з цёплай усмешкай падышоў да ложка. «Як ты сябе адчуваеш?»
  «Добра». Ёй не хацелася гаварыць праўду, не цяпер.
  «Гэта быў твой бацька, правяраў цябе». Ён сеў на ложак і пагладзіў яе валасы з ілба. "Добрыя навіны. Ён у парадку. Ён аб'яднаў намаганні з некаторымі людзьмі, у якіх, здаецца, верыць. Я павінен верыць, што ён ведае, што робіць».
  «Ён робіць». Яна адчула палёгку. Прафесіянал, яе бацька ведаў, каму давяраць і ад каго ўцякаць.
  Перэс нахіліўся і далікатна пацалаваў яе. «Такім чынам, усё, пра што мы цяпер павінны турбавацца, гэта пра вас».
  Раптам з адчыненых дзвярэй пачуўся выбух смеху, і яны абодва паднялі вочы і ўбачылі, як у пакой мітусіцца мажная медсястра ва ўзорных халатах з працягнутай далонню ўверх рукой. «Дай сюды, дружа!» - сказала яна Перэсу. Яе голас быў гучней, чым ветліва, але яна смяялася.
  "Ніякім чынам." Ён таксама засмяяўся.
  «У нас была дамоўленасць», - адказала медсястра і, не прапускаючы ні слова, выхапіла мабільны тэлефон з яго рукі. «Ваш муж занадта шмат працуе», - сказала яна. «Я сказаў яму, што ён не можа карыстацца тэлефонам у бальніцы. Цяпер канфіскоўваю».
  Перэс падняўся, прытворна нахмурыўшыся. «Кім ты павінен быць? Медсястра Рэтчэт?
  «Ведаеце, ваш бедны муж нічога не еў з учорашняга абеду», - сказала медсястра. «Ён не пакіне цябе».
  «Ой». Яна адчула пачуццё віны. Медсястра не магла ведаць, што Джэк ахоўвае яе на выпадак, калі забойца прыйдзе іх шукаць.
  «Усе іншыя дзяўчаты ўлюбляюцца ў яго, але я неўспрымальная да яго абаяння».
  «Немагчыма», - сказаў Перэс з ухмылкай.
  Яна адчувала сябе ў бяспецы цяпер, калі была раніца і яе бацька быў у парадку. Плюс шпіталь прачынаўся, у калідоры ўсё больш шумна. - Джэк, - сказала яна, - чаму б табе не пайсці паснедаць? Зрабіце перапынак».
  «Не, я ў парадку». Ён адпусціў яе рукой, але медсястра схапіла яго за руку.
  «Ідзі, выходзь. Я павінен праверыць некаторыя рэчы ў вашай жонцы, і я ўсё роўна выкіну вас.
  Перэс сказаў: «Ты ў парадку, Чарлі?»
  «Так. Калі ласка, ідзі. З'еш што-небудзь».
  Перэс кіўнуў, потым з задавальненнем паглядзеў на медсястру. «Дай мне мой тэлефон, Рэтчэт».
  "Калі вы вернецеся."
  «Але мне трэба тэлефанаваць».
  «Ідзі і адпачні».
  «Сэр, так, сэр». Перэс усмешліва адсалютаваў, сыходзячы.
  «Ну як справы?» – спытала медсястра. У яе быў прыемны мясісты твар з жывымі блакітнымі вачыма і веснушчатым носам, і яна насіла свае жорсткія рыжаватыя валасы, сабраныя ў нямодна доўгі хвост.
  «Добра, я думаю». Яна не збіралася адкрываць свае пачуцці таму, каго мала ведала. Медсястра перацягнула каляску, высунула лічбавы тэрмометр і замяніла пластыкавы наканечнік.
  «Шырока адкрыйце».
  Яна паслухалася, як птушаня, і медсястра сунула ёй у рот тэрмометр.
  «Вы добра спалі, і ваш колер выглядае добра. Мне трэба праверыць вашы жыццёвыя паказчыкі».
  Тэрмометр пішчаў. Медсястра высунула яго, хутка прачытала і паклала ў каляску.
  «Ты вярнуўся да нармальнага жыцця», - сказала яна.
  «Выдатна. Гэта тое, што вы павінны мяне праверыць?»
  «Не, я проста сказаў гэта, каб даць нам час сам-насам». Медсястра ўзяла манжету для вымярэння артэрыяльнага ціску з стойкі на сцяне і пачала накручваць яе на руку пацыента. «Я хацеў паглядзець, як ты сябе адчуваеш. Сапраўды адчуваю, я маю на ўвазе. Гэта цяжка, эмацыйна, я ведаю. Я сам аднойчы прамахнуўся».
  Прамахнуўся. Напэўна, гэта жаргон.
  «Вы перажывеце гэта, я абяцаю. Не спяшайцеся». Медсястра сціскала чорную гумовую грушу, і манжэта націскала ўсё мацней і мацней.
  «Прабачце, дамы!» — паклікаў голас з дзвярэй. Увайшоў доктар, а за ім, як клін белых халатаў, ляцелі двое інтэрнаў.
  «Вы рана, доктар», сказала медсястра, яе ўсмешка знікла. Яна дазволіла абшэўцы хутка здуцца.
  «Наша галоўная зброя — здзіўленне», — сказаў доктар, і маладыя інтэрны засмяяліся.
  «Калі ласка, больш не Monty Python». Медсястра закаціла вочы, склала манжэту для вымярэння крывянага ціску і засунула яе назад у краты. «Я больш не магу».
  «Ха! А цяпер нешта зусім іншае». Доктар з хітрай усмешкай падышоў да ложка, і інтэрны зноў засмяяліся.
  - Рыхтуйцеся да фальшывага смеху, місіс Перэс, - сказала медсястра, паляпваючы яе па руцэ. «Яны мужчыны, таму яны гэта купяць». Яна працягнула мабільны тэлефон. «Ой, ледзь не забыўся, вось тэлефон твайго мужа».
  - Дзякуй, - сказала яна, не пазнаўшы, што гэта належыць Джэку. Напэўна, ён атрымаў новы.
  «Да сустрэчы, не хацеў бы быць табой». Медсястра выбегла з пакоя.
  «Я доктар Леман, і гэта мае стажоры, але вам неабавязкова ведаць іх імёны. Думайце пра іх як пра Пэйлін і Гіліяма да майго Джона Кліза».
  Яна фальшыва засмяялася, і медсястра мела рацыю. Ён купіў. У доктара Лемана была квадратная сківіца і доўгі нос, і ад яго пахла свежым адэкалонам. Выраз яго твару быў цёплым, пакуль не змяніўся.
  «Ну, дарагая, ты прайшла праз пекла».
  «Так».
  «Мы атрымалі некаторыя справаздачы, пра якія нам трэба з вамі пагаварыць». Доктар Леман амаль строга нахмурыўся, вілы склаліся пасярод ягонага ілба пад стальнымі сівымі валасамі, як у Брыло. «Аналіз крыві паказвае незвычайныя ўзроўні гармонаў, якія адпавядаюць некаторым лекам. Вы ўзялі што-небудзь, пра што мы павінны ведаць?»
  Яна разгублена заміргала вачыма. «Не, зусім не».
  «Нічога?»
  «Зусім нічога. Я нават дзіцячы аспірын піць не буду».
  «Сапраўды?»
  «Сапраўды».
  «Ну». Доктар Леман нахмурыўся на яе па-над сталёвай верхавінай сваіх акуляраў. «Я не буду вымаўляць словы. Шчыра кажучы, вашы ўзроўні супадаюць з тымі, хто прайшоў RU 486».
  Яна не разумела.
  «Мифепрекс. Лепш за ўсё прымаць пад наглядам лекара. Але, на жаль, жанчынам, якія жадаюць выклікаць выкідыш, звычайна прызначаюць яго самастойна на значна больш позніх тэрмінах цяжарнасці. Гэта шырока вядома як таблетка для перапынення цяжарнасці».
  Яна не магла бачыць, куды ён ішоў. «Добра, але якое дачыненне гэта мае да мяне?»
  «Магчыма, вы хацелі перапыніць цяжарнасць».
  «Я? Не. Ні ў якім разе». Яна адчула сябе ўражанай. «Ніколі».
  Доктар Леман паглядзеў на яе з сумневам. «Многія людзі, якія самі прымаюць таблеткі на позніх трыместрах, не разумеюць, што гэта вельмі небяспечна і можа прывесці да надзвычайнай страты крыві, што і адбылося ў вашым выпадку. Вы маглі сысці крывёю да смерці».
  «Вы думаеце, што я спрабавала зрабіць сабе аборт?»
  "Так. Вы можаце сказаць мне праўду ці не. Вырашаць табе." Доктар Леман зрабіў паўзу, нібы дзеля прызнання.
  «Таму ў мяне здарыўся выкідыш?»
  «Так».
  "Як вы можаце быць упэўнены?"
  «Вашы ўзроўні можна патлумачыць толькі адным. Фактычна, яны мяркуюць, што вы прынялі дзве таблеткі. Вы таксама не былі б першай жанчынай, якая падумала пра гэта. Тым не менш, гэта вельмі і вельмі небяспечна».
  «Не, не тое было! Я не прымаў таблеткі, ніякай таблеткі. Я б ніколі. Я хацеў гэтага дзіцяці».
  «Я проста кажу вам, што паказвае аналіз крыві».
  «Тады гэта не мой аналіз крыві. Адбылася памылка». Яна паглядзела на яго маршчыністы твар, потым на такія ж сур'ёзныя твары інтэрнаў. «Напэўна, была памылка».
  «Паслухайце, місіс Перэс, гэта ваша справа. Я хачу падкрэсліць вам, што было б неразумна рабіць гэта зноў». Выраз твару доктара Лемана памякчэў. «Ніякага асуджэння тут няма. Я хвалююся толькі за вашу бяспеку».
  Яна спрабавала функцыянаваць. «Як гэтая таблетка выклікае аборт?»
  «Сутнасць у тым, што пасля прыёму таблеткі ўзнікаюць моцныя курчы і плод выкідваецца. Пры адсутнасці медыцынскага кантролю, як у вашым выпадку, гэта патрабуе D&C, каб быць поўным ". Доктар Леман паглядзеў на гадзіннік. «Мы павінны ісці. Вялікія туры сёння раніцай. Мы праверым вас пазней».
  Яна моўчкі назірала за імі. Пасля таго, як яны сышлі, яе думкі кідаліся адна за адну, хутка і люта. Яна не прымала ні таблеткі для перапынення цяжарнасці, ні тым больш двух. Але ў тую ноч у яе былі курчы, такія моцныя, што яна згарнулася ўдвая ад іх. Курчы пачаліся недзе пасля абеду.
  Яна думкамі вярнулася да той жахлівай ночы. Яны з Джэкам ладзілі звычайны вячэру ў пятніцу, які ён звычайна гатаваў для яе напрыканцы тыдня. Ён прыгатаваў курыцу з размарынам і бульбяным пюрэ, яе любімае. Ён нават выгнаў яе з кухні, калі яна паспрабавала дапамагчы, і пачаставаў яе на сваім месцы, раздаўшы дадатковае бульбяное пюрэ, насуперак яе пратэсту.
  Ад памяці спынілася сэрца.
  няма
  Яна пахітала галавой. Гэта не мела сэнсу. Гэта не магло мець сэнсу. Аналіз крыві павінен быў быць няправільным. Любая іншая магчымасць была неймаверная. Немагчыма. Павінна быць памылка.
  Яна спрабавала разгадаць яго, зноў і зноў круцячы мабільны тэлефон у руцэ. Яго гладкая металічная аздабленне ўлавіла святло ад рэзкіх люмінесцэнтных лямпаў, і яна імгненна адчыніла яго. Малюсенькі рознакаляровы экран паказаў меню, і яна імпульсіўна націснула кнопку часопіса выклікаў. На экране з'явілася рэзкае вылучэнне апошняга выкліку, які паступіў. Гэта павінна было паказаць, што гэта быў яе бацька, але імя таго, хто тэлефанаваў, не чытала ні ТАТА, ні нават ГАРЫ.
  Замест гэтага было напісана: МОЦАРТ.
  га?
  Чаму Джэк назваў яе бацьку Моцартам? Збянтэжаная, яна гартала меню адраснай кнігі і бегла праглядала спіс адрасоў. Імёны былі ў алфавітным парадку, і яна бегла іх перабірала: БАХ, БЕТХОВЕН, БРАМС, ШАПЭН, ГЕНДЕЛЬ, ЛІСТ, МАЛЕР, МЕНДЭЛЬЗОН, СКАРЛАЦІ, ШУБЕРТ, ШУМАН, ШАСТАКОВІЧ, СІБЕЛІУС, ЧАЙКОЎСКІ, ВІВАЛЬДЗІ.
  Што?
  Усе яны былі кампазітарамі. Але Джэк нічога не ведаў пра музыку; яе бацька быў музычным знаўцам. Што адбывалася? Выглядала, што імёны былі нейкім кодам на мабільным тэлефоне, пра існаванне якога яна нават не ведала.
  Што адбывалася? Кім быў Моцарт? Джэк чуў ад Гары? Няўжо ён схлусіў пра гэта? Навошта яму? Гары сапраўды быў у парадку? Раптам яна нічога не зразумела. Выкідак. Таблеткі для перапынення цяжарнасці. Сакрэтны тэлефон з зашыфраванымі адрасамі. Сэрца грымела ў грудзях. У роце перасохла. Ёй патрэбны былі адказы.
  Яна націснула кнопку MOZART, перавярнула вялікі палец да журнала выклікаў і націснула кнопку профілю MOZART. У ім не было ні сапраўднага імя, ні электроннай пошты, ні іншай інфармацыі, акрамя нумара тэлефона, у якім было занадта шмат лічбаў. Што гэта значыць? Потым яна зразумела, што перад нумарам стаіць код краіны. Яна не ведала, якая гэта краіна, але ведала, што гэта міжнародны нумар.
  Яна націснула кнопкі яшчэ двух профіляў, ГЕНДЭЛЯ і ЛІСТА. Абодва профілі таксама былі міжнароднымі званкамі без іншай інфармацыі, напрыклад, сапраўднага імя, электроннай пошты ці хатняга тэлефона. Навошта Джэку мабільны тэлефон, цалкам — і выключна — з міжнародных нумароў? Ён нават ніколі не выязджаў за мяжу; яна была сусветнай падарожніцай з двух.
  Што з дзіцем?
  Яна націснула кнопку і ўспомніла МОЦАРТА, хто б гэта ні быў. Тры разы зазваніў тэлефон.
  «Вукасін», — адказаў мужчына з моцным акцэнтам, які яна не магла вызначыць.
  Яна націснула End, яе сэрца калацілася. Кім быў Вукашын? Што адбывалася? Яна не магла разгадаць гэта досыць хутка. Нешта было жудасна не так, і Джэк вернецца ў любую хвіліну. Яна не ведала, што рабіць. Супрацьстаяць яму? Потым яна зразумела, што гэты Вукашын можа ператэлефанаваць і раскрыць яе.
  Рабіць было толькі адно.
  Яна з усёй сілы шпурнула мабільны тэлефон на падлогу бальніцы. Пластыкавая задняя частка тэлефона расчынілася, і тонкі аранжавы акумулятар вылецеў, саслізнуўшы да сцяны перад крэслам.
  Тут у дзвярах з'явіўся Перэс, усміхаючыся. «Мілая, я дома!»
  Яна накрыла твар жаночай маскай і сарамліва павярнулася да дзвярэй. «Калі ласка, не злуйся», - сказала яна, прымушаючы сябе паводзіць сябе натуральна. «Медсястра дала мне ваш тэлефон, але я яго выпусціў».
  «Чорт вазьмі, Чарлі». Прыкрасць мільганула на яго прыгожых рысах. «Гэта быў новы».
  "Я заўважыў. Выбачайце». Яна легла назад у ложак, назіраючы за мужам з новым падазрэннем. «Вы набылі для гэтага адзін з тых страхавых кантрактаў?»
  «Не». Ён падышоў да крэсла, нахіліўся і пачаў збіраць кавалкі мабільнага тэлефона. «Здаецца, усе каралеўскія коні і ўсе царскія людзі...»
  “ . . . не можаш зноў сабраць?» Яна скончыла яго фразу з эрзац-раскаяннем.
  «Не, але гэта нармальна». Ён сунуў пластыкавыя аскепкі тэлефона ў кішэню курткі і павярнуўся да жонкі з усмешкай, якую яна так любіла, што разбіла ёй сэрца.
  Ты забіў наша дзіця?
  Ты спрабаваў мяне забіць?
  Але пакуль што яна ні аб чым не пыталася ў яго. Яна павінна была пралічыць свой наступны крок. Пакуль яна не даведаецца больш, лепшым спосабам было трымаць рот за зубамі і вочы адкрытымі.
  Яна не дарма была дачкой Гары Мідлтана.
  
  
  14
  Пі Джэй Пэрыш
  Камінскі стаяў ля акна і глядзеў на ўнутраную гавань. Насунуўся туман, і агні будынкаў міргалі на яе, як вочы ў цемры.
  Яе галава калацілася — ад стомленасці да костак і працяглага ўздзеяння шампанскага Фаўста. Але і ад страху.
  Яна ніколі раней не адчувала такога страху. Не тады, калі яе бацькі зніклі і яна засталася адна. Не тады, калі яна адчула ціск скрыпічнай струны на сваёй шыі, калі мужчына спрабаваў забіць яе ў Рыме. Нават не пасля таго, як яна даведалася, што дзядзька Генрык быў забіты.
  Але гадзіну таму, убачыўшы звязанага ў шафе татуіраванага чалавека з лысай галавой, аблітай крывёю, пачаўся халодны, калоцячы страх. Яно нарастала, калі яна чула, як ён скуголіў, калі Фаўст шаптаў яму на вуха, калі яна бачыла яго слёзы ад жаху, адчувала смурод яго мачы.
  Дрыжучы, яна адышла ад акна, паціраючы рукі. Яна агледзела гасціную нумара, яе ўсходнія дываны і каланіяльную мэблю. Бар з чырвонага дрэва дамінаваў у адным куце, бліскучы дзіцячы раяль у другім. Злева, праз адчыненыя французскія дзверы, яна бачыла адну з дзвюх спальняў. На ложку з балдахінам ляжаў дафль Фаўста Vuitton.
  Пасля паездкі ў кватэру Фаўст закінуў яе ў гатэль і, не кажучы больш ні слова, замкнуў за сабой дзверы і выйшаў. Чалавеку, якога ён назваў Начо, загадалі сачыць за ёй. Калі ён нарэшце задрамаў у крэсле каля дзвярэй са стрэльбай у руках, Камінскі думаў бегчы.
  Але куды ёй дзецца? Фаўст забраў яе пашпарт, той, на якім было імя Джааны Фелпс, і грошы. Яна нікога не ведала ў гэтай краіне.
  Не, гэта была няпраўда. Яна ведала аднаго чалавека: Гаральда Мідлтана, які выкладаў у Амерыканскім універсітэце ў Вашынгтоне, акруга Калумбія, і чыё імя было на пакунку з рукапісам Моцарта, які дзядзька Генрык даслаў сіньёру Эйбу за некалькі дзён да таго, як яго забілі.
  Камінскі заплюшчыла вочы, прапанова Эйба Навакоўскага аб дапамозе адбілася ў яе галаве. Яна спрабавала патэлефанаваць яму яшчэ раз у Рым, але аператар сказаў ёй, што ў яе тэлефоне блакіроўка. Без званкоў. І таму яна была вязнем Фаўста, і сама не ведала чаму.
  Начо заварушыўся, але вярнуўся да свайго храпу.
  Камінскі павольна хадзіў па гасцінай.
  Яе вочы знайшлі піяніна ў куце, і яна падышла да яго.
  Яна правяла рукой па гладкай чорнай паверхні, потым павольна падняла вечка клавіятуры. Ключы свяціліся ў мяккім святле.
  Раптам у яе галаве паўстаў вобраз бацькі. Яна амаль бачыла, як яго доўгія пальцы рухаліся па клавішах старога піяніна ў іх доме. Яе маленькія ручкі так стараліся на ўроках, каб дагадзіць яму.
  Ён быў вельмі расчараваны, калі яна выбрала скрыпку, інструмент сваёй маці. Амаль як быццам яна выбрала сваю маці, а не яго. Але такога ніколі не было. Яна так любіла свайго бацьку, так сумавала па ім.
  І калі ён памёр, дзядзька Генрык быў побач з ёй, каб замяніць яго.
  Цяпер пацяклі слёзы. Камінскі іх не спыніў.
  Яна села за піяніна.
  Яна сыграла адзін акорд. Затым кароткі ўрывак з напаўзабытай песні. У Yamaha быў занадта яркі гук і занадта лёгкае дзеянне. Але гэта не мела значэння. Проста пачуць ноты супакойвала.
  Яна сыграла гімнапедыю Саці, а затым пачала Eine Kleine Nachtmusik, п'есу, якую так любіў дзядзька Генрык.
  Яна раптам спынілася.
  Моцарт.
  Яна выцерла твар рукой. Рукапіс Моцарта, які даў ёй сіньёр Абэ: Ці гэта была прычына, па якой Фаўст прывёз яе сюды?
  Яна зірнула на Начо, які сачыў за ёй стомленымі вачыма.
  Яна хутка пайшла ў спальню Фаўста. Ён сказаў, што рукапіс «у бяспецы», зачынены ў шафе. Яна адчыніла дзьверы з жалюзі. У шафе было пуста. Яна павярнулася і заўважыла яго тонкі чорны партфель, які сядзеў на ложку каля сумкі.
  У ім не было нічога, акрамя аўтаматычнага пісталета з пустой абоймай побач і копіі Il Denaro. Яна ўтаропілася на дату: чатыры дні таму. Яна ўзяла яго і разгарнула паперу.
  Некалькі пажоўклых рукапісных папер пырснулі на ложак. Дзе лепш для такога чалавека, як Фаўст, схаваць бясцэнны рукапіс Моцарта, як не навідавоку, у камплекце з фінансавымі навінамі?
  Яна старанна сабрала старонкі. У La Musica, калі яна ўпершыню ўбачыла рукапіс, у яе не было часу зірнуць на яго. Але цяпер усё зарэгістравана. Чорныя драпіны былі беспамылковымі. Тонкія мазкі выцвілых чарнілаў. Адметны подпіс. І, нарэшце, у левым куце зусім маленькі: няма. 28.
  Яе сэрца пачало біцца хутка. Яна ведала, што ёсць толькі дваццаць сем фартэпіянных канцэртаў Моцарта ў каталог. Многія з арыгіналаў, якія адкрыліся пасля вайны, цяпер захоўваюцца ў Ягелонскай бібліятэцы ў Кракаве.
  Адкуль узяўся гэты?
  І ці была гэта прычына смерці яе дзядзькі?
  Яна аднесла рукапіс назад да піяніна. Яна села, беражліва паклаўшы перад сабой далікатныя паперы. Яна пачала гуляць.
  Першая частка пачалася з пульсуючых рэ-мінорных акордаў. Ёй прыйшлося ісці павольна, тэхнічныя патрабаванні значна перавышалі яе навыкі. Яе сэрца калацілася ад хвалявання, калі яна ўсвядоміла, што, магчыма, стане першай за стагоддзі, хто сыграе гэта.
  Яна пацела да таго часу, як дайшла да канца першай часткі. Яна раптам спынілася.
  Божа мой. Кадэнцыя.
  Яна ўтаропілася ў ноты. Яе бацька вучыў яе, што сам Моцарт часта ўводзіць у сваю музыку кадэнцыі — імправізаваныя віртуозныя сола. Але ён іх ніколі не запісваў. Сучасныя выканаўцы звычайна запаўнялі прабелы ўласнымі імправізацыямі, якія спрабавалі імітаваць задуму майстра.
  Яна пачала граць кадэнцыю. Але яе вушы пачалі ўлоўліваць дзіўныя супярэчлівыя гукі. Дзіўныя маленькія дысанансы і ўзоры. Яна раптам пачула голас свайго бацькі, які размаўляў з ёй ззаду, калі яна займалася.
  З Моцартам, дарагая, з такой чыстай музыкай, найменшая памылка выяўляецца як беспамылковая загана.
  Камінскі спынілася, трымаючы пальцы на клавішах.
  У гэтай кадэнцыі было нешта вельмі дзіўнае.
  
  Рэстаран быў амаль пусты. Два афіцыянты ўважліва стаялі за чырвонай фіранкай. Мідлтан бачыў па іх тварах, што яны жадаюць вярнуцца дадому.
  Аднак Фаўст, здавалася, нікуды не спяшаўся.
  — Значыць, вы ніколі нічога не падазравалі пра Шапэна? — спытаў Фаўст.
  Мідлтан не ведаў, што сказаць яму. Ён усё яшчэ не давяраў чалавеку.
  Раптам ён падумаў пра сваю перапыненую паездку ў Балтымор з двума наркотыкамі Трэйсі і Маркусам. Як ён прымусіў іх паслухаць рэчытатыў Шэнберга і крэк Маркуса, які гучаў толькі як няправільныя ноты.
  Тым лягчэй схаваць паведамленне, сказаў ён Маркусу.
  Наколькі цяжка тады было зашыфраваць код у матэматычнай прыгажосці Шапэна?
  "Як толькі я ўбачыў гэта, я адчуў, што з ім нешта не так", - сказаў Мідлтан. «Але я проста прыпісаў гэта кепскай падробцы».
  «Едынак нічога не сказаў?» — спытаў Фаўст.
  Мідлтан паківаў галавой. «Калі мы праглядалі ўсе рукапісы, здавалася, што яго вельмі зацікавіў Шапэн. Ён настойваў на тым, каб я вярнуў яго ў Штаты для праверкі сапраўднасці. Хаця я сказаў яму, што ўпэўнены, што гэта фэйк».
  «Магчыма, ён спрабаваў бяспечна вывезці яго з краіны. Магчыма, ён спрабаваў утрымаць яго ад чужых рук».
  «Едынак ведаў, што ў ім зашыфравана формула VX?»
  Фаўст паціснуў плячыма.
  Мідлтан сеў на спінку крэсла. «Значыць, я павінен быў быць нейкім чортавым мулам?»
  Фаўст нічога не сказаў. Што яшчэ больш раззлавала Мідлтан.
  «Я магу гэта паглядзець?» — спытаў Фаўст.
  Калі Мідлтан не паварушыўся, Фаўст сумна ўсміхнуўся. "Я казаў табе. Я ў роспачы. Мне патрэбна ваша дапамога."
  Мідлтан апусціўся да партфеля ля яго ног і выцягнуў рукапіс. Ён перадаў яго Фаўсту праз стол.
  Фаўст глядзеў на імгненне, потым яго цёмныя вочы вярнуліся да Мідлтана.
  «Я ведаю хімію. Ты ведаеш музыку». Ён штурхнуў яго праз стол. «Скажы мне, што ты бачыш».
  Мідлтан вагаўся, потым перавярнуў рукапіс, каб ён мог прачытаць. Адных толькі паперы і чарнілаў яму было дастаткова, каб выказаць Едынаку сваё першапачатковае меркаванне, што гэта, верагодна, падробка. Так, добры, але ўсё роўна падробка.
  Але цяпер ён засяродзіўся на саміх нотах. Ён не спяшаўся. Спала ціхая мітусня афіцыянтаў, якія прыбіралі сталовыя прыборы і бялізну. Ён згубіўся ў музыцы.
  Ён раптам падняў вочы.
  «Нечага не хапае», - сказаў ён.
  "Што ты маеш на ўвазе?" — спытаў Фаўст.
  Мідлтан паківаў галавой. «Напэўна, нічога. Гэта, у рэшце рэшт, проста падробка. Але канец першай часткі — яе кавалак адсутнічае».
  - Але ты не ўпэўнены, - спытаў Фаўст.
  «Шкада, што я меў . . . »
  «Хацелася б, каб у вас быў іншы вопытны вачэй?»
  «Так», - сказала Мідлтан.
  - У мяне ёсць для цябе, - сказаў Фаўст. «Прыходзьце. Пойдзем . . . Але мы едзем адны. Ні з якімі наведвальнікамі».
  «Хто б яшчэ з намі пайшоў?»
  Фаўст усміхнуўся і зірнуў у бок рэстарана, дзе чакалі Тэсла і Леспас. «Адзін. . . Гэта адна з нязменных умоваў пагаднення».
  «Я пайду за вашым прыкладам».
  Фаўст працягнуў руку і тузануў Мідлтан за малюсенькі драцяны мікрафон/навушнік. Ён выпусціў яго на падлогу і раздушыў. Затым ён аплаціў рахунак. «Пачакай тут». Ён зрабіў тэлефонны званок з таксафона каля мужчынскага пакоя і вярнуўся да стала. Не больш чым праз пяць хвілін здалёк завілі сірэны, усё набліжаючыся. Увага ўсіх у рэстаране адразу звярнулася на парадныя вітрыны. Потым, у шквале святла і гудкоў, паліцэйскія машыны і грузавікі хуткай дапамогі забуксавалі і спыніліся праз мудрагелістую вуліцу ад рэстарана, перад барам. Сапёрная група была цэнтральнай часткай аперацыі.
  Мідлтан павінен быў аддаць належнае Фаўсту. Ні ў рэстаране, ні на вуліцы ніхто не быў засяроджаны ні на чым, акрамя як на дзеяннях міліцыі. Хутка яны даведаюцца, што гэта была ілжывая трывога, але адцягненне ўвагі паслужыць сваёй мэты.
  Мідлтан сунуў рукапіс Шапэна назад у свой партфель і падняўся на ногі. Фаўст паказаў на кухню.
  «Праз спіну. Спяшайцеся. Часу мала».
  
  Менавіта тут была Феліцыя Камінскі, падумаў М. Т. Коналі, і менавіта тут Мідлтан і Фаўст працягнуць сваё спатканне.
  Цяпер Коналі ведаў, што ёсць у Мідлтана, што так шмат людзей лічылі дастаткова каштоўным, каб забіваць: здавалася б, бясцэнны рукапіс, створаны для задавальнення, але цяпер сапсаваны магчымасцю масавага забойства.
  Нават седзячы ў адзіноце каля гэтага гатэля, у змрочнай адзіноце ўласных думак, ёй было крыху сорамна прызнацца, што яна не ведае дзіўнай гісторыі гэтай партытуры Шапэна і чалавечай каштоўнасці такой знаходкі. Больш за тое, да сённяшняга вечара яна, як і большасць амерыканцаў, не ведала аб трагедыях у Святой Сафіі.
  Але яна разумела патрэбу монстра ў славе, якой бы пачварнай і неймавернай яна ні была для разумнага чалавека. І гэта была цікавая нататка да падзей апошніх дзён. Яе калегі з праваахоўных органаў шукалі Мідлтана, бо лічылі, што ён забіў двух паліцэйскіх. Але, дзякуючы Юзафу, свайму анёлу ў Польшчы, яна ведала лепш. Мідлтан меў у руках формулу масавага знішчэння, і хоць ён заключыў саюз з Калмбахам і Чэмберсам, яна лічыла, што яму патрэбна яе дапамога, каб не дапусціць гэтага да Вукашына. Калмбаху і Чэмберсу яна не давярала. У глыбіні душы яна верыла, што адзіны спосаб спыніць хімічную атаку ў межах Злучаных Штатаў - гэта захаваць Гаральда Мідлтана ў жывых.
  Яна зірнула на вуліцу і паглядзела на гадзіннік. Не было сэнсу заходзіць у гатэль, пакуль не прыедуць Мідлтан і Фаўст, бо толькі тады з'явіцца Вукашын. Яна пакінула свой папярэдні пост у рэстаране ўсяго за некалькі секунд да Мідлтана і Фаўста, упэўненая, што яны прыйдуць сюды, каб параіцца з Камінскі, які можа дапамагчы ім вырашыць іх галаваломку.
  
  Цяпер вуліца спала і ціха, мала агеньчыкаў адлюстроўвала жыццё, за выключэннем вокнаў гатэля Харбар-Корт. Белы BMW стаяў пад мігатлівым вулічным ліхтаром, прыпаркаваны так, каб яго было добра відаць. Прыкладна ў 100 футах на поўдзень, схаваны ў цені старога дуба, стаяў вугальны седан, капот якога блішчаў кроплямі дажджу, бакавыя вокны запацелі: Коналі.
  Вукашын быў схаваны ў шчодрых шэрых ценях суседняга будынка і назіраў за ёй. Ён не будзе рухацца, пакуль яна не зробіць.
  Праз дзевяць хвілін ён быў узнагароджаны за цярпенне. Амаль незаўважны зрух шасі сказаў яму, што яна пераналадзілася ў больш зручнае становішча. Ён быў упэўнены, што яна занадта доўга знаходзілася ў цішыні і бяспекі седана.
  Хаця ён аддаваў перавагу, каб за рулём быў Мідлтан, ці Фаўст, ці нават Камінскі, было мала значэння, хто быў у машыне. Гэта можа быць нявінная душа, якая чакае каханага, або дурань, які спіць апошні смак таннага віскі. Нязначнае адцягненне ўвагі, у лепшым выпадку. Але той, з якім трэба было змагацца. Ён не мог дазволіць сабе быць заўважаным.
  Вукашын выслізнуў з нябачнасці і накіраваўся да седана. Ён дадаў сваёй хадзе хістанне і апусціў плечы, каб імітаваць апошняе падарожжа доўгай п'янай ночы.
  Седан зноў штурхануўся, калі Вукашын наблізіўся да яго, пасажыр ажыў. Ён не мог бачыць унутры, калі праходзіў міма, але пачуў слабы рып мокрага шкла, які рухаўся, калі жыхар крыху разбіў акно, каб убачыць, хто праходзіць міма.
  Ён вырашыў пагуляць.
  Ён вярнуўся да седана, раскінуўшы рукі. «Добры вечар, добры сэр, не маглі б вы пашкадаваць некалькі даляраў і накіраваць мяне да бліжэйшага аўтобуса?»
  «Ідзі прэч», — сказала Коналі, думаючы пра Мідлтан і рукапіс.
  Вукашын падсунуўся бліжэй. «Я бяскрыўдны, запэўніваю вас», — сказаў ён.
  «Ідзі да чорта адсюль. Ідзі».
  Акно апусцілася ніжэй, агаляючы бледны жаночы твар, яе рудыя і падстрыжаныя валасы. «Я паліцыянт», — сказала яна. «А цяпер рухайцеся».
  — Дык можа, хочаш выпіць? — спытаў ён, палезшы ў кішэню. «У мяне ёсць бутэлька «Рускай»...
  Ён убачыў, як нешта пачало крышталізавацца ў яе вачах, калі ён пачаў здымаць аўтамат.
  Яна ведае, падумаў ён з усмешкай. Яна ведае, што я не амерыканец і не п'яніца, які проста праходзіў міма.
  Яе вочы расплюшчыліся ў поўным разуменні.
  Яна ведала, хто ён.
  І калі яна ўбачыла металічны бляск глока, накіраванага на яе галаву, яна зразумела, што вось-вось памрэ.
  Ён стрэліў, прыглушаны стрэл прагучаў як не больш чым невялікі, але моцны дыханне гарачага паветра на пустой вуліцы.
  
  
  15
  ЛІ ЧАЙЛД
  Яны выйшлі на галоўную вуліцу Харбар-Корт. Фаўст павёў да яго, пацягнуў і дазволіў Мідлтану прайсці першым. Добрыя манеры, этыкет і выразны сігнал семафора персаналу гатэля: я госць, а гэты хлопец са мной. Літаральныя абдымкі, адна рука трымае дзверы, а другая ўводзіць Мідлтана ўнутр. Банальная дынаміка, якая паўтараецца на ўваходзе ў гатэль тысячу разоў на дзень. Супрацоўнікі паднялі вочы, зразумелі, адвялі вочы.
  Вукашын не адвёў позірку. З 40 ярдаў яго погляд сачыў за абодвума мужчынамі да ліфта.
  
  Ліфт рухаўся плаўна, але павольна, настроены на невысокі дом. Фаўст выйшаў першым, таму што Мідлтан не ведаў, куды павярнуць. Фаўст трымаў рукі пад прамым вуглом, як даішнік, закрываючы направа, паказваючы налева. Мідлтан ішоў наперадзе. Тоўсты дыван, ціхае паветра. Прыглушаны гук піяніна. Яркі тон і хуткае лёгкае дзеянне. «Ямаха» або «Каваі», — падумаў Мідлтан. Грандыёзны, але не еўрапейскі цяжкавагавік. Японскі бэбі, перакрыжаваны. Лёгкі ў басе, звонкі ў высокіх. Левай рукой упэўнена ігралася рэ-мінорнае аблігата, а правай — нерашучая мелодыя ў стылі Моцарта. Але не Моцарт, падумаў Мідлтан. Безумоўна, Моцарта ён ніколі раней не чуў. Чытанне з вачэй, што можа растлумачыць ваганні. Магчыма, пастыш. Або акадэмічная ілюстрацыя, каб прадэманстраваць стандартную музыказнаўчую тэорыю аб тым, што Моцарт пераадолеў разрыў паміж класічнымі кампазітарамі і рамантыкамі. Мелодыя нібы гаварыла: бачыш? Мы пачынаем з Баха, а праз 200 гадоў даходзім да Бетховена.
  Па меры іх хады гук стаў мацнейшым, але не выразнейшым. Фаўст рушыў наперад і паўтарыў сваю працэдуру даішніка за дзвярыма, блакуючы калідор, заганяючы Мідлтана да прыпынку. Фаўст дастаў з кішэні картку-ключ. Ён апусціўся ў шчыліну, чырвоная лямпачка загарэлася зялёнай, і механізм пстрыкнуў.
  Фаўст сказаў: «Пасля цябе».
  Мідлтан павярнуў ручку, перш чым святло зноў загарэлася чырвоным. Яркі фартэпіянны гук размываўся ў ім. Зноў мелодыя, пачатая спачатку, сыграная на гэты раз упэўнена, яе архітэктура цяпер цалкам прадумана, структура зразумелая.
  Але ўсё ж не Моцарт.
  Мідлтан увайшла ўнутр і ўбачыла люкс, раскошны, але не традыцыйны. Худы барадаты мужчына ў крэсле каля дзвярэй са стрэльбай у руцэ. Яго мянушка, аказалася, Начо. Yamaha baby grand, з дзяўчынкай за клавіятурай. Старонкі рукапісу, раскладзеныя злева направа перад ёй на вечку піяніна. Дзяўчына была худая. У яе былі цёмныя валасы і ўскудлачаны ўсходнееўрапейскі твар, поўны тысячы смуткаў. Рукапіс выглядаў як рукапісны арыгінал. Старая рыжаная папера, неахайныя запісы, выцвілыя чарніла.
  Дзяўчынка перастала гуляць. Розум Мідлтана запоўніў тое, што будзе далей, аўтаматычна, да канца фразы. Фаўст увайшоў ззаду Мідлтана і зачыніў дзверы. У пакоі стала ціха. Фаўст праігнараваў чалавека ў крэсле. Ён падышоў проста да фартэпіяна, сабраў старонкі рукапісу, стыкаваў іх і паклаў у акуратны стос на крэдэнцы. Затым ён адступіў і акуратна зачыніў вечка на клавіятуры піяніна, даючы дзяўчыне час прыбраць пальцы. Ён сказаў: «Час для справы. У нас ёсць рукапіс Шапэна».
  «Падрабленыя і падробленыя», - сказаў Мідлтан.
  - Сапраўды, - сказаў Фаўст. «І я думаю, не хапае старонкі. Вы б пагадзіліся?»
  Мідлтан кіўнуў. «Канец першай часткі. Магчыма, не ўсю старонку. Можа быць, усяго шаснаццаць тактаў ці менш».
  «Колькі запісак?»
  «Гэта немагчымае пытанне. Гэта канцэрт. Дзесятак інструментаў, шаснаццаць тактаў, нот могуць быць сотні».
  - Сольны інструмент, - сказаў Фаўст. «Тэма. Ігнаруйце астатняе. Колькі нот?»
  Мідлтан паціснуў плячыма. «Можа, сорак? Заява, рэфармаванне, пастанова. Але гэта ўсё роўна немагчымае пытанне. Гэта не Шапэн. Гэта нехта прыкідваецца Шапэнам».
  Фаўст сказаў: «Я думаю, што гэта дапамагае нам. Мы павінны адгадаць таго, хто здагадваецца. Гаворка ідзе пра тое, што праўдападобна».
  «Мы не можам скласці канец таму, чаго не існавала з самага пачатку».
  Фаўст расхінуў пінжак і дастаў з унутранай кішэні складзены пергамінавы канверт. Разгарнуў і разгладзіў. За малочным ацэтатам быў адзіны аркуш паперы. Ён быў вырваны з журналісцкага нататніка. Ён быў усеяны засохлымі карычневымі плямамі крыві. Дробныя кропелькі. Не артэрыяльны спрэй. Проста такія пырскі, якія паходзяць ад невялікіх нажавых раненняў або моцных удараў па твары. Пад плямамі папера ўручную была разабрана ў нотныя ноты. Пяць радкоў, чатыры інтэрвалы, паўтараюцца чатыры разы. Скрыпічны ключ. EGBDF. Кожны добры хлопчык заслугоўвае ласкі. Такт 4/4. Шаснаццаць мер. Мелодыя, замаляваная спрытнымі неахайнымі росчыркамі пяра.
  Фаўст паклаў старонку перад дзяўчынай, на вечку піяніна, дзе быў Моцарт. Ён сказаў: «Выкажам здагадку, што кагосьці, хто бачыў адсутную старонку, папрасілі ўзнавіць тое, што там было».
  Дзяўчына паглядзела на пырскі крыві і сказала: «Пыталі?»
  Фаўст сказаў: «Такім чынам, патрабуецца».
  Дзяўчына сказала: «Гэта напісаў мой дзядзька».
  «Вы можаце сказаць?»
  «Напісана ад рукі. Почырк ёсць почырк, ці гэта словы, ці ноты».
  Мідлтан сказаў: «Ваш дзядзька?»
  Фаўст сказаў: «Гэта Феліцыя Камінскі. Часова выступае як Джаана Фелпс, але яна пляменніца Генрыка Едынака. Ці яна была». Затым ён паказаў на Мідлтан, звярнуўся да дзяўчыны і сказаў: «А гэта палкоўнік Гаральд Мідлтан. Ён бачыў твайго дзядзьку ў Варшаве. Ваш дзядзька быў мужным чалавекам. Ён скраў старонку. Ён ведаў, што пастаўлена на карту. Але нікуды не сышоў».
  «Хто гэта з ім зрабіў?»
  «Мы да гэтага дойдзем. Спачатку трэба даведацца, ці выклаў ён праўду на паперу».
  Фаўст дастаў астатнюю частку рукапісу першай часткі і працягнуў яе дзяўчыне. Яна расклала яго па чарзе. Яна сачыла пальцам за мелодыяй, бязгучна напяваючы. Яна зноў падняла вечка піяніна і няўпэўнена выбірала фразы на клавішах. Яна падскочыла да запэцканай крывёй старонкі і працягнула. Мідлтан кіўнуў сабе. Ён пачуў пераемнасць, логіку, сэнс.
  Да апошняй меры.
  Апошні такт быў там, дзе рух павінен быў вярнуцца дадому, каб адпачыць, з цэлай нотай, якая асядала ў корані роднага ключа, са спакоем і няўмольнай непазбежнасцю. Але не атрымалася. Замест гэтага ён вісеў у паветры з абсурднай нязгоднай трэляй, шаснаццатыя ноты, якія біліся праз увесь такт, густы чорны беспарадак на старонцы, рэзкі пульс у пакоі.
  Дзяўчына сказала: «Апошні такт не можа быць правільным».
  Фаўст сказаў: «Мабыць».
  Дзяўчына зноў зайграла трэль, хутчэй. Сказаў: «Добра, цяпер я разумею».
  "Паглядзім, што?"
  «Дзве запіскі разыходзяцца. Іграйце іх досыць хутка, і інтэрмадуляцыя паміж імі мае на ўвазе трэцюю ноту, якой насамрэч няма. Але вы можаце пачуць гэта. І гэта правільная нота. На скрыпцы гэта было б вельмі відавочна».
  Мідлтан сказаў: «Шапэн такога не пісаў».
  Дзяўчына сказала: «Я ведаю».
  Фаўст спытаў: "Што маецца на ўвазе?"
  Дзяўчына іграла трэль на працягу паловы такту, а потым націснула клавішу паміж імі, і пачуўся чысты тон, мілы, правільны і абнадзейлівы. Яна сказала: «Дзве запіскі».
  Фаўст сказаў: «Для мяне гэта падобна».
  «Апошняя нота гэтага руху і першая наступнага. Гэта Шапэн. Хто гэта зрабіў з маім дзядзькам?»
  Фаўст не адказаў, таму што тут жа дзверы адчыніліся і ўвайшоў Вукашын. Ён трымаў за сцягно «глок» з глушыцелем, і з адлегласці шасці футаў Мідлтан адчуў пах, што ім карысталіся, прычым нядаўна. Фаўст сказаў: «Мы ўсе тут». Ён афіцыйна прадставіў адзін аднаму Вукашына, Мідлтана, Начо, Камінскі. Ён спыніўся на Камінскі і сказаў: «Палкоўнік Мідлтан забіў твайго дзядзьку. Ён катаваннямі вырваў з яго гэтую старонку, а потым перарэзаў яму горла. У Варшаве пасля абеду».
  «Няпраўда», - сказаў Мідлтан.
  — Праўда, — сказаў Вукашын. «Я бачыў, як ён сыходзіў. Я зайшоў і знайшоў цела. Тры целы. Двое мінакоў, відаць, перашкодзілі».
  Фаўст адышоў убок, калі Нача ўзяў Мідлтана за рукі і прыціснуў яго. Вукашын падняў глок з глушыцелем і накіраваў яго ў твар Мідлтану. Потым Вукашын зноў апусціў пісталет, перавярнуў яго ў руцэ і прапанаваў дзяўчыне прыкладам наперад. Сказаў: «Ваш дзядзька. Ваша праца, калі вы гэтага хочаце».
  Дзяўчына ўстала з піяніна, абышла клавіятуру і падышла наперад. Узяў пісталет у Вукашына, які сказаў: «Гатовы да працы. Няма бяспекі на Glock. Проста навядзіце і здымайце, як танная камера. Шуму ня будзе».
  Затым ён стаў злева ад яе. Яна падняла пісталет і накіравала яго туды, куды цэліў ён, у пераноссе Мідлтана. Морда крыху вагалася, дробнымі адрывістымі кругамі. З шумаглушыцелем гэта была доўгая і цяжкая зброя.
  Мідлтан сказаў: «Яны хлусяць».
  Дзяўчына кіўнула.
  "Я ведаю", сказала яна.
  Яна павярнулася налева, выкруціўшыся ад паясніцы, і стрэліла Вукашыну ў твар. Ён меў рацыю. Шуму было мала. Толькі стук, падобны да грукату цяжкай кнігі аб стол, і мокры храбусценне, калі куля трапіла ў цэль, і мяккае падзенне цела на тоўсты дыван. Потым нічога, толькі смурод пораху і назапашаная кроў.
  Дзяўчына вывярнулася назад і выстраілася на Фаўста.
  "Мідлтан разумее музыку", - сказала яна. «Я бачу гэта адсюль. Яму б не трэба было ні ў кога выбіваць гэтую мелодыю. Гэта было прадказальна. Як ноч за днём».
  Фаўст сказаў: «Я не ведаў».
  «Дзве супярэчлівыя ноты», - сказала дзяўчына. «Стварэнне фантомнага трэцяга. Дзядзька заўсёды называў гэта воўчым тонам. А Вукашын па-польску азначае воўк. Гэта было закадаванае паведамленне. Ён называў імя свайго забойцы».
  - Я не ведаў, - зноў сказаў Фаўст. "Я клянуся."
  «Размаўляць».
  «Я наняў Вукашына. Напэўна, нехта чужы дабраўся да яго. Наняў яго з-пад мяне. Ён падвойваў мяне».
  "Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?"
  «Я не ведаю. Я клянуся. І мы не можам марнаваць на гэта час. У музыцы больш кода, чым у тым, хто забіў твайго дзядзьку».
  «Ён мае рацыю, Феліцыя», - сказала Мідлтан. "Перш-наперш. Гаворка ідзе пра нервова-паралітычны газ. 11 верасня можа выглядаць як дзень на пляжы».
  - І гэта хутка, - сказаў Фаўст.
  Камінскі кіўнуў.
  «Дзён, - сказала яна.
  Яна апусціла стрэльбу.
  - Сорак банкнот, - сказаў Фаўст. «Сорак літар паміж А і Г. Гэтага мала».
  «Дадайце кадэнцыю Моцарта», — сказаў Камінскі. «Гэта таксама лухта».
  Мідлтан сказаў: «Моцарт не пісаў кадэнцый».
  Камінскі кіўнуў. «Дакладна. Не напісаў ён і дваццаці васьмі фартэпіянных канцэртаў. Кадэнцыя - гэта частка паслання. Тая ж дошка, тая ж гульня».
  Фаўст спытаў: «Што спачатку?»
  «Моцарт. Ён быў да Шапэна».
  «Тады колькі запісак?»
  «Дзве рэчы разам, можа быць, пару сотняў».
  «Яшчэ не хапае. І вы не можаце напісаць рэчы толькі ад А да Г. Асабліва не па-нямецку».
  «Ёсць дыез і бемоль. Моцарт рэ-мінор».
  «Вы не можаце завастрыць і сплюшчыць літары алфавіту».
  «Лічбы», - сказаў Мідлтан. «Гэта не літары алфавіту. Гэта лічбы».
  «Адзін за А, два за Б? Гэтага яшчэ мала. Гэтая рэч складаная».
  "Не адзін для А", сказаў Мідлтан. «Канцэртная пляцоўка. А над сярэднім C складае 440 цыклаў у секунду. Кожная нота мае пэўную частату. Дыез і бемоль, аднолькава. Пару сотняў банкнот дадуць восемдзесят тысяч лічбаў. Як штрых-код. Восемдзесят тысяч лічбаў дадуць усю інфармацыю, якую вы хочаце».
  Фаўст спытаў: "Як нам гэта зрабіць?"
  «З дапамогай калькулятара», - сказаў Мідлтан. «На высокім носьбіце другая прабел уверх - гэта ля над сярэднім до. Гэта 440 цыклаў. На актаву вышэй першы абертон, або другая гармоніка, 880 цыклаў. На актаву ніжэй - 220 цыклаў. Мы можам выпрацаваць інтэрвалы паміж імі. Верагодна, мы атрымаем кучу знакаў пасля коскі, што яшчэ лепш. Чым больш лічбаў, тым больш інфармацыі».
  Фаўст кіўнуў. Нічога ў яго твары. Ён дастаў рукапіс Моцарта з крэдэнцыі і сутыкнуў яго разам з запэцканай старонкай у пергамінавым канверце. Заціснуў стос пад пахай і кіўнуў Начо. Затым ён паглядзеў на Камінскі і Мідлтан і раптам скокнуў наперад, вырваўшы з яе рукі «Глок» з глушыцелем.
  Ён сказаў: «Раней я быў не зусім сумленны. Я не браў на працу Вукашына. Нас абодвух наняў нехта іншы. З той жа мэтай. Што, баюся, не зусім добразычліва. У нас ёсць рыцына, і ўсё, што трэба. Але мы не змаглі стабілізаваць сумесь. Цяпер мы можам, дзякуючы вашай праніклівай свядомасці. За што мы вам дзякуем. Мы выкажам сваю падзяку практычна — з міласэрнасцю. Роўна праз дзесяць хвілін, калі я буду ў бяспецы, Начо стрэліць вам абодвум у галаву. Хутка і бязбольна, абяцаю».
  Пісталет у руцэ Начо падняўся і спыніўся роўна, устойлівы, як камень. Ён вярнуўся ў крэсла, цвёрда замацаваўшыся паміж Мідлтанам і дзвярыма. Камінскі ахнуў і схапіў Мідлтан за руку. Фаўст аднойчы ўсміхнуўся, і яго блакітныя вочы бліснулі, і ён выпусціў сябе.
  
  Дзесяць хвілін. Доўгі час, або кароткі час, у залежнасці ад абставін. Дзесяць хвілін у чарзе на пошце здаюцца вечнасцю. Апошнія 10 хвілін твайго жыцця здаюцца імгненнем вока. Начо не варухнуў ні мускулам. Ён быў як статуя, за выключэннем таго, што дула яго стрэльбы рухалася, каб адсочваць кожны міліметр, зроблены Мідлтанам або Камінскі, і за выключэннем таго, што прыкладна кожныя 90 секунд ён глядзеў на гадзіннік.
  Ён кінуў апошні позірк на той час і падняў стрэльбу крыху вышэй. Вышыня галавы, а не вышыня кішачніка. На курку збялеў палец.
  Потым дзверы адчыніліся.
  У пакой увайшоў Джэк Перэс.
  Начо павярнуўся да яго. Сказаў: «Што...»
  Перэс падняў пісталет і стрэліў Нача ў твар. Няма глушыцеля. Шум быў катастрафічны. Яны сышлі па пажарнай лесвіцы, вельмі спяшаючыся.
  
  Праз дзесяць хвілін яны былі ў закусачнай Inner Harbor, і Перэс спытаў: «Такім чынам, вы расказалі яму ўсё?»
  Камінскі сумна кіўнула галавой і сказала: «Так».
  Мідлтан рашуча паківаў галавой і сказаў: «Не».
  «Дык што гэта?» - сказаў Перэс. "Так ці не?"
  «Не», - сказаў Мідлтан. «Але толькі ненаўмысна. Я зрабіў пару памылак. Я мяркую, што я не думаў занадта прама ".
  «Якія памылкі?»
  «Канцэртны пітч — з'ява даволі свежая. Як міжнародныя гадзінныя паясы. Ідэя аб тым, што ля над сярэднім до павінна быць настроена на 440 цыклаў, з'явілася яшчэ пасля таго, як з'явіліся Моцарт і Шапэн. У той час наладкі па ўсёй Еўропе вельмі адрозніваліся, і не толькі ад краіны да краіны ці час ад часу. Вышыня можа адрознівацца нават у межах аднаго горада. Вышыня гуку аргана ангельскага сабора ў 1600-х гадах магла быць на пяць паўтонаў ніжэйшай, чым у клавесіна ў доме біскупа па суседстве. Варыяцыі могуць быць велізарнымі. Ёсць трубка 1720 года, якая грае Ля вышэй за сярэдняе До з 380 цыкламі, а арганы Баха ў Германіі граюць Ля з 480 цыкламі. Літара A на трубе была б F на органах. У нас таксама ёсць пара камертонаў Гендэля. Адзін гуляе A на 422 цыклах, а другі на 409».
  Перэс сказаў: "І?"
  «Такім чынам, разлікі Фаўста, хутчэй за ўсё, акажуцца бессэнсоўнымі».
  «Хіба што?»
  «Калі толькі ён не высветліць сапраўдны базавы лік для А.»
  «Што было б?»
  «Я мяркую, што 428. Праўдападобна для таго перыяду, і падказка тут жа, у Моцарце. 28-ы фартэпіянны канцэрт, на які ён так і не трапіў. Паведамленне было схавана ў кадэнцыі. Калі 28 не павінны былі нешта значыць самі па сабе, яны маглі б упісаць фальшывую кадэнцыю ў любы з першых дваццаці сямі сапраўдных канцэртаў».
  «Фаўст зразумее гэта. Калі ўсё астатняе не дапамагае. У яго рукапіс Моцарта».
  "Нягледзячы на гэта", - сказаў Мідлтан. Ён звярнуўся да Камінскага. «Твайму дзядзьку было б сорамна за мяне. Загартоўку я не ўлічыў. Ён бы. Ён быў выдатным наладчыкам піяніна».
  Перэс спытаў: «Што, чорт вазьмі, такое гартаванне?»
  Мідлтан сказаў: «Музыка — гэта не матэматыка. Калі вы пачынаеце з А з 440 цыклаў і рухаецеся ўверх з інтэрваламі, якія падказвае матэматыка правільныя, вы будзеце расстроены ў межах актавы. Вы павінны падштурхоўваць і вадзіць па дарозе. На слых. Вы павінны рабіць тое, што ваша вуха кажа вам, што гэта правільна, нават калі лічбы кажуць, што вы памыляецеся. Бах зразумеў. Вось што такое The Well-Tempered Klavier. У яго была свая схема. На яго першапачатковым тытульным лісце быў рукапісны малюнак. На працягу стагоддзяў лічылася, што гэта проста ўпрыгожванне, насамрэч дудл, але цяпер людзі думаюць, што гэта была схема таго, як загартаваць клавіятуру, каб яна гучала ідэальна».
  Перэс дастаў ручку і хутка падлічыў на сурвэтцы. «Дык што ты кажаш? Калі A роўна 440, то B не 495?»
  «Не зусім, не».
  «Дык што гэта?»
  «493, магчыма».
  «Хто б ведаў? Наладчык піяніна?»
  «Наладчык піяніна адчуў бы гэта. Ён бы гэтага не ведаў».
  «Дык як гэтыя нацысцкія хімікі закадзіравалі гэта?»
  «З добра настроеным піяніна, мікрафонам і асцылографам».
  «Гэта адзіны спосаб?»
  «Не цяпер. Цяпер гэта нашмат прасцей. Вы можаце адправіцца ў Radio Shack і купіць лічбавую клавіятуру і інтэрфейс MIDI. Вы можаце наладзіць клавіятуру да А роўна 428, гуляць у гамы і чытаць лічбы прама са святлодыёднага акна».
  Перэс кіўнуў.
  І сеў назад.
  І ўсміхнуўся.
  
  
  16
  ДЖЭФІ ДЫВЕР
  
  
  
  
  « Няма падвядзенняў». Эмет Калмбах і Дзік Чэмберс кіравалі вобыскам нумара ў Харбар-Корт, які Фаўст арандаваў пад фальшывым імем. Натуральна, Мідлтан разважаў кісла, мабільны тэлефон у яго вуха; чалавек быў майстрам замятаць сляды.
  «Нічога?» - спытаў ён, ківаючы галавой Феліцыі Камінскі і Джэку Перэсу, якія сядзелі насупраць яго ў закусачнай.
  "Не. Мы ўсё абследавалі», — сказаў Калмбах. «І абшукалі цела Вукашына. І нейкая сволач з дзіўнай татуіроўкай. Імя Стэфан Анджэй. Ой, і таго мексіканца ваш зяць вывез. Але няма ніякай падказкі, куды мог падзецца Фаўст.
  «Бінокль, пра які нам расказала Феліцыя?» Камінскі растлумачыў пра гульню Начо ў «Я-шпіён за акном» і фрагменты размовы, звязаныя з пастаўкамі і тэхнічнай інфармацыяй. «Яны былі сканцэнтраваны на складзе насупраць, але ён быў пусты».
  «Значыць, ён узяў хімікаты ў іншым месцы».
  «І мы паняцця не маем, куды», - прамармытаў агент ФБР. «Мы будзем працягваць шукаць. Я вярнуся да цябе, Гары.
  Лінія абарвалася.
  «Не пашанцавала», - прамармытаў Мідлтан. Ён адпіў кавы і дапіў цукерку. Ён сказаў сабе, што гэта дзеля энергіі; насамрэч, яму больш за ўсё патрэбны быў камфорт ад шакаладу. «Прынамсі, я даў Фаўсту няправільную інфармацыю пра код у музыцы. Ён можа даехаць толькі з газам».
  «Але метадам спроб і памылак, — спытаў Камінскі, — ці змог бы ён прыдумаць правільную формулу?»
  «Так, ён мог. І шмат людзей загіне — і смерць будзе вельмі непрыемнай».
  Нейкую хвіліну яны сядзелі моўчкі, потым ён зірнуў на Перэса. «Вы выглядалі даволі камфортна з гэтай Beretta». Як гэта было з Colt, калі ён збіў Элеану Саберскі.
  Ягоны зяць засмяяўся. «Я трымаўся далей ад сямейнага бізнесу ў Лосейане. «Але гэта не значыць, што я не ведаў пра сямейны бізнес». Сарамлівая ўсмешка. «Але вы гэта ведаеце, так?»
  Мідлтан паціснуў плячыма. «Я правяраў вас, вядома. Ты жаніўся з маёй дачкой. . . Калі б у вашай шафе была кропля бруду, у Чарлі зараз не было б імя праз злучок».
  «Я паважаю клопат пра сваякоў, Гары. Я буду такім жа чынам са сваім. . . Яго голас сціх, і ён апусціў вочы, думаючы, вядома, пра дзіця, якое ў іх ледзь не нарадзілася. Мідлтан дакрануўся да яго рукі, сціснуў.
  Камінскі спытаў: «Мой дзядзька ведаў вас як музыказнаўцу, уна прафесара. Але вы значна больш, чым гэта, ці не так?»
  «Так. Ну, я быў. Я працаваў у войску і ва ўрадзе. Тады ў мяне была група, якая высочвала ваенных злачынцаў».
  «Як чалавек, які забіў майго дзядзьку?»
  «Так».
  «Вы сказалі «меў». Што здарылася?"
  «Група распалася».
  «Чаму?» - спытаў Перэс.
  Мідлтан вырашыла падзяліцца з імі гісторыяй. «У Афрыцы быў інцыдэнт. Мы ўчатырох высачылі ваеначальніка ў Дарфуры. Ён краў у мясцовых жыхароў лекі ад СНІДу і прадаваў дзяцей у салдаты. Мы зрабілі экстраардынарнае выданне — заманілі яго ў міжнародныя воды і збіраліся вярнуць у Гаагу на суд. Тады ўсе нашы галоўныя сведкі супраць яго загінулі выпадкова ў пажары. Яны знаходзіліся ў ахоўным доме. Дзверы былі зачыненыя і згарэла. З большасцю з іх былі сем'і. Загінула дваццаць дзяцей. Без сведак не абышлося і без суда. Прыйшлося адпусціць яго. Я збіраўся вярнуцца ў Дарфур і распачаць супраць яго справу за пажар, але Вэл — Валянцін Брока — прайграў яе. Ён чуў, як чалавек ухмыляўся пра тое, як ён нас біў. Вэл выцягнуў яго назад і стрэліў яму ў галаву.
  «Я не мог працягваць пасля гэтага. Я распусціў групу. Вы павінны гуляць па правілах. Калі вы гэтага не зробіце, іх бок выйграе. Мы не лепшыя за іх».
  «Падобна на тое, што гэта вас вельмі турбавала», - сказаў Камінскі.
  «Яны былі маімі сябрамі. Гэта было цяжка».
  І адзін з іх быў значна больш, чым проста сябар. Але гэта была частка гісторыі, якой Мідлтан не падзялілася.
  Яго тэлефон піскнуў. Ён зірнуў на экран і прачытаў доўгую смс. «Кажы пра д'ябла. . . Гэта Леспас і Нора, - растлумачыў ён. «Гэта цікава. . . Яны размаўлялі з адным з нашых старых кантактаў. Ён даведаўся, што абсталяванне, якое можа быць выкарыстана для стварэння сістэм дастаўкі біялагічнай зброі, было адпраўлена ўчора на завод у цэнтры Балтымора». Ён падняў вочы. «У мяне ёсць адрас. Думаю, пайду праверыць». Ён сказаў Перэсу: «Вядзі Феліцыю ў бяспечнае месца і...»
  Чалавек паківаў галавой. «Я пайду з табой».
  «Гэта не твой бой, Джэк».
  «Гэта тэрарысты. Гэта барацьба ўсіх. Я з табою."
  «Вы ўпэўнены ў гэтым?»
  «Без мяне ты нікуды не пойдзеш».
  Мідлтан ласкава кіўнуў яму. Затым ён тонка выцягнуў з-за пояса службовы глок і, трымаючы пісталет пад сталом, праверыў патроны. «Мне не хапае некалькіх раундаў. Дайце мне паглядзець вашу Beretta.
  Перэс падсунуў яму зброю, схаваны з поля зроку.
  Мідлтан прагледзеў кліп. «У вас дванаццаць і адзін у яме. Я пазычу тры-чатыры».
  «Ах, ты не абавязаны мне вяртаць грошы», - змрочна сказаў яго зяць. Потым усміхнуўся. «Аддайце іх Фаўсту».
  Мідлтан засмяяўся.
  Яны выйшлі з закусачнай і павялі Камінскі ў атэль, які знаходзіўся ўверсе па вуліцы. Мідлтан даў ёй трохі грошай і сказаў зарэгістравацца і трымацца па-за ўвагай, пакуль яны не патэлефануюць.
  «Я хачу ісці», — запярэчыла яна.
  «Не, Феліцыя».
  «Мой дзядзька памёр з-за гэтага чалавека».
  Ён усміхнуўся ёй. «Гэта не ваша сфера працы. Пакіньце гэта экспертам».
  Яна неахвотна кіўнула і павярнулася ў бок вестыбюля гатэля.
  Мідлтан сеў на кіроўчае сядзенне машыны Перэса, і мужчыны разам панесліся па вуліцах, якія станавіліся ўсё больш грубымі, калі скрозь зношаны асфальт праступала брукаванка.
  Ён сказаў: «Дастаўка была на Уэст-Элікот-стрыт, 4,38. Гэта прыкладна міля адсюль». Затым Мідлтан зірнуў направа. Перэс паківаў галавой, усміхаючыся.
  Свёкар жмурыўся ад цікаўнасці. "Што?"
  «Смешна. Ты і твае сябры».
  "Сусветная арганізацыя па ахове здароўя? Леспас і Нора?»
  «Так».
  «Што з імі?»
  Голас цяпер быў рэзкі з сарказмам. «Мяркуецца, што ты так добра спраўляешся са сваёй працай. І вось вы тут, гоніцеся за бадзягай».
  «Пра што ты кажаш?»
  Берэта з'явілася хутка. Мідлтан уздрыгнуў, калі адчуў дула ў сваёй шыі. Яго зяць узяў Глок, кінуў яго ў кузаў разам з мабільным тэлефонам Мідлтана. Потым ён расшпіліў рамень бяспекі свайго цесця, але не прычапіў свой.
  "Што адбываецца?" Мідлтан ахнуў.
  «Сістэма падачы газу была адпраўлена ў Вірджынію, а не ў Балтымор. Мы пад'ехалі. Што б ні было на Элікот-стрыт, гэта не мае да нас ніякага дачынення».
  «Мы?» - прашаптаў Мідлтан. - Ты з імі, Джэк?
  «Баюся, што так, тата. Тут павярніце направа. Накіруйцеся да набярэжнай».
  «Але...»
  Чорны аўтамат штурхае вуха Мідлтан. «Зараз».
  Ён зрабіў, як яму загадалі, і пайшоў да бязлюднага пірса, застаўленага старымі складамі. Перэс загадаў яму спыніцца. Пісталет не вагаўся, ён вывеў Мідлтана з машыны і праштурхнуў яго праз стары дзвярны праём.
  Фаўст падняў вочы, нібы яны былі гасцямі якраз на вечарыне. У камбінезоне, у тоўстых пальчатках, ён стаяў за захламленым працоўным сталом, застаўленым інструментамі, трубкамі і электроннымі або камп'ютэрнымі часткамі. Побач стаяў паддон з бензабакамі . Іх было каля 50 чалавек. На іх на шасці мовах было надрукавана «Небяспека — біялагічная небяспека».
  Фаўст хутка ацаніў Мідлтан. «Абшукайце яго».
  "Я ўжо-"
  «Абшукайце яго».
  Перэс пагладзіў яго. «Чысты».
  Мідлтан паківаў галавой. «Я не разумею. . . Джэк стрэліў у Начо».
  Фаўст скрывіўся. «Нам прыйшлося ахвяраваць тлустым маленькім уколам, каб вы паверылі містэру Перэсу і далі нам сапраўдны музычны код. Я сумняваўся, што ты будзеш шчыры са мной там».
  «Ён не быў», - пацвердзіў Перэс. «Ён сцвярджаў, што не думаў ясна. Але я ўпэўнены, што ён хлусіў. Ён расказаў мне, як гэта працуе». Ён растлумачыў, што Мідлтан сказаў пра рэгуляванне вышыні ля і выкарыстанне простай электроннай прылады для дэкадавання формулы.
  Фаўст ківаў. «Не разглядаў гэта. Канешне."
  Мідлтан сказаў: "Такім чынам, Джэк, які прыйшоў да нас на дапамогу ў Харбар-суд, быў часткай плана".
  «Даволі шмат».
  «Што, чорт вазьмі, адбываецца?»
  «Я проста бізнесмен, палкоўнік. Свет тэрарызму цяпер іншы. Занадта шмат спісаў назірання, занадта шмат сачэння, занадта шмат кампутараў. Вы павінны аўтсорсінг. Мяне бралі на працу людзі патрыёты, ідэалісты, абаронцы сваёй культуры».
  «Вы так апісваеце этнічную чыстку?»
  Фаўст нахмурыўся. «Абараняючы іх ад нечысці, як яны гэта апісваюць. Вы ўмешваліся ў іх краіну. Вы заплаціце за гэта. Сто тысяч чалавек будуць плаціць».
  - А ты, Джэк? - адрэзаў Мідлтан.
  Малады чалавек змрочна засмяяўся. «У мяне ёсць свае ідэалы. Але ў іх ёсць коскі і коска. Я зарабляю дзесяць мільёнаў, каб сачыць за табой і дапамагаць ім. Так, я вучыўся ў юрыдычнай школе і кінуў сямейны бізнес. . . І гэта была найгоршая памылка ў маім жыцці. Стаць законным? Глупства». Ён пагардліва зірнуў на цесця. «Паглядзіце на сябе, містэр Гары Мідлтан. . . Зорка ваеннай разведкі, музычны геній. . . Фаўст вёў вас па ўсім свеце, як на павадку».
  - Джэк, у нас няма часу, - сказаў Фаўст. «Я паспрабую карэкціраваць формулу. Калі гэта атрымаецца і ён нам больш не патрэбны, вы можаце пра яго паклапаціцца».
  Мідлтан сказаў: «Джэк, ты гатовы забіць столькі людзей?»
  «Я ахвярую частку з дзесяці мільёнаў у фонд дапамогі. . . ” Усмешка. "Ці не."
  Потым ён перастаў гаварыць. Кіўнуў галавой.
  Фаўст таксама глядзеў уверх.
  — Верталёт, — прамармытаў малады чалавек.
  Але Фаўст выплюнуў: «Не, гэта два. Пачакай, тры».
  Фаўст падбег да акна. «Гэта пастка. Паліцыя. Салдаты». Ён злосна зірнуў на Джэка. «Вы прывялі іх сюды!»
  «Не, я зрабіў тое, што мы дамовіліся».
  Мідлтан чуў удалечыні дызелі джыпаў і грузавікоў, якія хутка набліжаліся. З вышыні свяціліся пражэктары.
  Фаўст стукнуў далонню па кнопцы на сцяне. Склад пагрузіўся ў цемру. Мідлтан кінуўся да Фаўста, але ўбачыў, як невыразная постаць чалавека адбегла ў кут склада, адчыніла люк і знікла. Праз некалькі секунд запусціўся рухавік маторнай лодкі.
  пекла! Мідлтан падумаў. Ён уключыў выключальнік. Ён пабег да люка. Паспрабаваў, але Фаўст замкнуў яго знізу.
  Пацеючы, шалёны, Перэс накіраваў пісталет на Мідлтана. «Гары, не рухайся. Ты мой білет адсюль».
  Мідлтан праігнараваў яго і накіраваўся да ўваходных дзвярэй склада.
  - Гары! Перэс цэліўся ў галаву Мідлтана. «Я не кажу вам зноў!»
  Іх вочы сустрэліся. Перэс націснуў на курок.
  Націсніце.
  Мідлтан выцягнуў з кішэні жменю куль. Ён іх паказаў. Прыкідваючыся, што дастаў толькі тры-чатыры кулі з абоймы ў закусачнай, ён забраў іх усе — і тую, што была ў патронніку.
  Яго вочы ўпіваліся ў вочы малодшага. «Тое тэкставае паведамленне, якое я атрымаў раней? Гэта было не ад Норы і Леспаса. Гэта было ад Чарлі. «Зялёны ліхтар». Гэта наш код для надзвычайнай сітуацыі. І яна напісала мне смс, ад каго мне пагражае небяспека. Ты, Джэк. Я ведаў, што ты прывядзеш мяне да Фаўста. Таму я адправіў смс-паведамленне Леспасу і Норы і сказаў ім ісці за мной з закусачнай».
  Мідлтан скокнуў наперад і стукнуў кулаком у сківіцу Перэса, а затым лёгка выкруціў аўтамат. Упусціў у патроннік патрон, замкнуў затвор, прыцэліўся ў зяця.
  «Гары, ты не разумееш. Я проста прыкідваўся. Падыгрываем, каб высветліць, хто быў уцягнуты. Я патрыёт».
  «Не. Ты здраднік, які быў гатовы забіць сто тысяч грамадзян. . . Яго павекі апусціліся. «Сто тысяч адзін».
  «Адзін?»
  «Мой унук. Чарлі сказаў мне, што ты зрабіў. Як вы маглі зрабіць нешта падобнае? Як?»
  Плечы Перэса апусціліся. Ён апусціў вочы і кінуў усялякі выгляд хлусні. «Дзіця не адпавядала майму новаму ладу жыцця».
  «І Чарлі таксама не зрабіў, так? Такім чынам, страціўшы дзіця, мая дачка была, што? Збіраецца забіць сябе ў роспачы?»
  Ён не адказаў. Яму не трэба было. Мідлтан схапіў яго за каўнер, прымусіў дрыжачага стаць на калені, дакрануўся пысай да яго лба. Ён адчуў, як сціскае яго ўказальны палец.
  Гэты чалавек забіў вашага ўнука, збіраўся забіць вашу дачку. Мы знаходзімся ў сярэдзіне ліквідацыі, ён напаў на вас. . .
  Нікому не будзе справы да таго, калі вы яго выведзеце.
  Цяпер зрабі гэта! Перш чым хто-небудзь увайшоў.
  Перэс прыжмурыўся, заплюшчваючы свае няшчасныя вочы. - Калі ласка, Гары. Калі ласка».
  Зялёная кашуля, зялёная кашуля, зялёная кашуля. . .
  Мідлтан апусціў стрэльбу. Ён штурхнуў Перэса жыватом на падлогу. Дзверы расчыніліся. Тузін вайскоўцаў і мужчын у куртках ФБР увайшоў у пакой. Агенты надзелі Перэса ў кайданкі, калі блок стрымлівання біялагічнай зброі, падобны да касманаўтаў у ахоўнай экіпіроўцы, накіраваўся прама да бензабакаў і абсталявання на працоўным стале, падмятаючы іх датчыкамі. Праз некалькі хвілін адзін з іх абвясціў: «Яшчэ нічога не змяшана. Няма ніякай небяспекі».
  У пакой увайшоў сівы чалавек у форме з маёрскімі лампасамі. Твар маёра Стэнлі Джэнкінса быў змрочны.
  О не . . . Мідлтан зрабіў выснову, што чалавек толькі што даведаўся.
  «Палкоўнік, прабачце. Ён уцёк».
  Мідлтан уздыхнуў.
  Ну, прынамсі, яны забяспечылі сабе нервова-паралітычны газ. Горад быў бяспечны.
  І Фаўст стаў бы прадметам аднаго з самых масавых вышукаў у гісторыі ЗША. Знайшлі б яго. Мідлтан пераканаўся б у гэтым.
  
  Праз паўгадзіны Джэк Перэс быў у зняволенні, а Мідлтан быў на вуліцы з Тэслай, Леспассам і Джэнкінсам — яго былым калегам па арміі. Пад’ехала машына. Без маркіроўкі. Федэралы думалі, што людзі не пазнаюць такія колы? Збоку магло быць выдзелена тлустым шрыфтам «Мы служым і абараняем».
  Двое мужчын вылезлі. Адным быў Дзік Чэмберс, супрацоўнік унутранай бяспекі, а другім - памочнік дырэктара ФБР Калмбах.
  «Эмет».
  «Палкоўнік, я...»
  — перапыніў Чэмберс. - Я не ведаю, што сказаць, Гары. Ваша краіна павінна перад вамі велізарны доўг. Вы выратавалі тысячы жыццяў».
  Мідлтан спадзяваўся, што Калмбах прывык да таго, што яго пагарджаюць. Спатыкнуўшыся і адпусціўшы Вукашына і яго хлопцаў у краіну, Чэмберс збіраўся даіць перамогу за ўсё, што мог.
  Ён дадаў: «Мы павінны апытаць вас зараз. Мы хацелі б...
  «Не», - цвёрда сказаў Мідлтан. «Цяпер я павінен пайсці да сваёй дачкі.»
  «Але, палкоўнік, я павінен пагаварыць з дырэктарам і Белым домам».
  Але Чэмберс у гэты момант размаўляў толькі са спіной Гары Мідлтана.
  
  Яна была б добрая.
  Фізічна, прынамсі. Псіхічныя пакуты ад страты дзіцяці і здрады мужа бралі сваё, і Мідлтан адвёз яе ў дом ля возера.
  Яны шмат часу праводзілі перад тэлевізарам, глядзелі навіны. Як ён і прадказваў, Дзік Чэмберс і іншыя чыноўнікі з Нацыянальнай бяспекі ўзялі на сябе вялікую заслугу ў спыненні атакі з выкарыстаннем нервова-паралітычнага газу і пошуку тэрарыстаў, якія прабраліся ў краіну — «дзякуючы надзвычай добра аформленым падробленым дакументам», ён шматзначна дадаў. ФБР прыпісалі ў зносцы.
  Гары Мідлтан не быў згаданы зусім.
  Так, вядома, і працавала гэтая гульня.
  Пасмяротнае даследаванне паказала, што Фаўст адказваў за змову з мэтай адпомсціць Амерыцы за міратворчую аперацыю. Ругова працаваў на яго, але стаміўся ад турмы і зьбіраўся падкупіць яго выкрадзеным здабычай на падтрымку тэрарыстаў.
  Таму яго ліквідаваў Вукашын. Стэфан Анджэй, татуіраваны чалавек, які забіў Вэла Брока, верагодна, быў здраднікам і быў забіты па гэтай прычыне — і за сваю некампетэнтнасць.
  Паляванне на Фаўста працягвалася ў гарачым тэмпе, і пачалі выяўляцца некалькі следаў. У яго ўсё яшчэ былі некаторыя няўлічаныя сілы ў краіне, і запісы з перадаплачанага мабільнага, на які Перэс часта тэлефанаваў, як мяркуецца, Фаўста, паказалі, што ён неаднаразова тэлефанаваў на таксафоны ў пэўным раёне акругі Калумбія, дзе, відаць, жылі яго кагорты. Неадкладна былі ўсталяваныя назіранне і электроннае назіранне.
  Але Мідлтан, па меншай меры, на дадзены момант, не была часткай палявання. Яго больш цікавіла выздараўленне дачкі.
  І ў аднаўленні сувязі з Норай Тэсла і Жанам-Маркам Леспассам.
  Ён запрасіў іх на некалькі дзён у дом ля возера. Ён не быў упэўнены, што яны з'явяцца, але яны з'явіліся. Здавалася, што яго дачка даравала Тэсле тое, што яна лічыла разрывам маці і бацькі, хоць яна таксама зразумела, што развод быў непазбежны задоўга да таго, як Нора Тэсла ўвайшла ў карціну.
  Але замаячылі іншыя праблемы, і спачатку размовы паміж імі былі павярхоўныя. Нарэшце, як гэта часта бывае, узнікла тэма мінулага, і яны закранулі тэму дарфурскага ваеначальніка, забітага Брока, і распаду добраахвотнікаў з-за гэтага інцыдэнту.
  Ні ад каго не было саступак і прабачэнняў, але не было і абароны, і праз цуды плыні часу — і сяброўства, якое вынікае з агульнай мэты — інцыдэнт быў нарэшце спынены.
  Тэсла і Мідлтан правялі некаторы час разам, шмат размаўляючы пра малазначныя рэчы. Яны доўга шпацыравалі і апынуліся на мысе з выглядам на суседняе возера. Сям'я аленяў выскачыла з хмызняку і паскакала прэч. Спалохаўшыся, яна схапіла яго руку — і на гэты раз не адняла.
  Неўзабаве пасля таго, як быў знойдзены нервова-паралітычны газ, Мідлтан патэлефанавалі. Эйб Навакоўскі, які зараз знаходзіцца пад арыштам у Рыме, заключыў здзелку з пракуратурай ЗША, Польшчы і Італіі. У абмен на змякчэнне тэрміну пакарання ён бы ад нечага адмовіўся.
  Нешта незвычайнае, як аказалася.
  Ноччу ў дом Мідлтана на возеры прыбыла пасылка. Ён адчыніў яго і правёў наступныя два дні ў сваім кабінеце.
  «Чорт вазьмі», — было яго афіцыйнае выказванне, і першым, каму ён сказаў, была не яго дачка, Нора Тэсла або Дж.М. Леспас, а Феліцыя Камінскі, якая асабіста прыйшла да яго дадому ў адказ на навіну.
  Ён паказаў тое, што ляжала на Steinway, у сваім кабінеце.
  «І гэта не фальшыўка?»
  - Не, - прашаптала Мідлтан. «Гэта рэальна. Няма ніякіх сумневаў».
  У аплату за свае паслугі Фаўсту Навакоўскі атрымаў тое, што цяпер пацвердзіў Мідлтан: сапраўдны рукапіс Шапэна, пра які раней не было чуваць, відаць, частка скарбаў, знойдзеных Руговай у царкве Святой Сафіі.
  Гэта была саната без назвы для фартэпіяна і камернага аркестра.
  Дзіўная знаходка для аматараў музыкі ва ўсім свеце.
  Акрамя таго, Мідлтан было весела даведацца пра гэта. Прадстаўнікі Міністэрства ўнутранай бяспекі ўспрынялі гэтую навіну і, яшчэ больш палепшыўшы імідж федэралаў пасля іх перамогі з дапамогай нервова-паралітычнага газу, настойвалі на ўрачыстай сусветнай прэм'еры п'есы ў канцэртнай зале Джэймса Мэдысана ў Вашынгтоне, акруга Калумбія. Мідлтан асабіста патэлефанаваў Дзіку Чэмберсу і настаяў каб Феліцыя Камінскі была галоўнай салісткай. Ён без ваганняў пагадзіўся, сказаўшы: «Я павінен табе, Гары». Яе галоўным інструментам, вядома, была скрыпка, але, як яна пажартавала на сваёй англійскай мове з лёгкім акцэнтам: «Я таксама ведаю, як абыходзіцца са слановай косткай».
  Мідлтан засмяяўся. Яна пасур'ёзнела і дадала: «Гэта гонар, пра які толькі марыць музыка». Яна абняла яго. – А свой выступ я прысвячу памяці майго дзядзькі».
  Нора Тэсла, Леспас і Шарлота будуць прысутнічаць, як і большая частка культурнай і палітычнай эліты Вашынгтона.
  
  За некалькі дзён да канцэрту Чарлі Мідлтан знайшла свайго бацьку ў кабінеце ля возера позна ўвечары.
  «Гэй, тата. Што ты задумаў?»
  тата? Прайшло шмат гадоў, як яна ўжыла гэтае слова. Гэта гучала дзіўна.
  «Проста гляджу на Шапэна. Як справы, дарагая?»
  «Папраўляецца. Крок за крокам."
  Яна села побач з ім. Ён пацалаваў яе ў галаву. Яна адпіла яго віна. «Смачна». Тое, што ён казаў ёй пасля таго, як паспытаў яе малака за сняданкам, даўно-даўно, каб прымусіць яе выпіць гэты напой.
  «Гэта дзіўна, ці не так?» — спытала яна, разглядаючы рукапіс.
  «Калі падумаць, што Фрыдэрык Шапэн сапраўды трымаў гэтыя аркушы. А паглядзі, што каракулі. Ён выпрабоўваў ручку? Ён чымсьці адцягнуўся? Гэта быў пачатак запіскі для самога сябе?»
  Яе вочы глядзелі ў акно на чорную прасціну, якая была ціхім возерам. Яна ціха плакала. Яна прашаптала: «Ці становіцца калі-небудзь лепш?»
  «Вядома, так. Ваша жыццё зноў вернецца ў патрэбнае рэчышча».
  І Гаральд Мідлтан падумаў: так, становіцца лепш. Заўсёды так. Але смутак і жах ніколі не знікаюць цалкам.
  Зялёная кашуля. . . Зялёная кашуля. . .
  І раптам да Гары Мідлтана прыйшла думка. Ён задаваўся пытаннем, ці выкарыстаў ён забойства Брока дарфурскага ваеначальніка ў якасці апраўдання — каб адступіць ад барацьбы, для якой, як ён лічыў, быў народжаны. Ён не мог выратаваць усіх, таму спыніў спробы выратаваць каго-небудзь і адышоў у свет музыкі.
  «Я іду спаць. Люблю цябе, тата».
  «Ноч, дзетка».
  Калі яна сышла, Мідлтан адпіў віна і зноў паглядзеў на Шапэна, думаючы пра дзіўную іронію. Гэта быў твор мастацтва, напісаны ў той час, калі музыка стваралася ў асноўным для славы Бога, і тым не менш гэты твор, на які ён глядзеў, быў часткай жудаснай змовы з мэтай забойства тысяч выключна з помслівай рэлігійнай жарсці.
  Часам свет проста вар'яцеў, - заключыў Гары Мідлтан.
  
  
  17
  ДЖЭФІ ДЫВЕР
  А апоўначы людзі скончылі працу. "Я змардаваны. Мы скончылі?» Мова была сербскахарвацкая.
  Другі таксама быў стомлены, але нічога не сказаў і трывожна паглядзеў на трэцяга, яго твар быў цёмны, з доўгімі і зачасанымі назад чорнымі валасамі.
  Чалавек, які сачыў за іх працай, Фаўст, ціхім голасам сказаў ім, што так, можна сыходзіць. Гаварыў па-ангельску.
  Калі яны сышлі, ён прайшоўся па склепе, выкарыстоўваючы ліхтарык, каб праверыць, чым яны займаліся апошнія чатыры гадзіны: прапускаючы двухцалевы шланг — хто б мог падумаць, ён быў неверагодна цяжкі? — праз доступныя тунэлі з трох будынкі прэч. Карпатліва, выкарыстоўваючы бясшумныя ручныя помпы, яны напоўнілі гумовыя бурбалкі бензінам, у агульнай складанасці каля 900 галонаў вадкасці. Затым яны змясцілі балоны з пропанам і дэтанатары паміж бурбалкамі і, што самае цяжкае з усіх, сфальсіфікавалі электроніку.
  Адзін цяпер у падвале канцэртнай залы Джэймса Мэдысана, Фаўст правёў апошнія дыягнастычныя праверкі сістэмы. Усё было ў парадку. Ён дазволіў сабе пафантазіраваць, што адбудзецца ў гэты вечар. Падчас адажыа падчас сусветнай прэм'еры нядаўна адкрытай санаты Шапэна унікальная камбінацыя нот выслізгвала з мікрафона над піяніна саліста і электронна перакладалася ў лікавыя значэнні. Гэта будзе распазнана камп'ютэрным кантролерам як каманда невялікім рухавікам, якія адкрываюць бакі з пропанам. Затым праз некалькі хвілін, калі партытура перайшла ў рух vivace, іншая камбінацыя нот запусціла дэтанатары. Прапан успыхне, расплавіць бурбалкі і імгненна ператворыць канцэртную залу ў крэматорый.
  Гэтая складаная сістэма была неабходная, таму што радыё, мікрахвалевыя печы і сотавыя тэлефоны выкарыстоўваліся ў грамадскіх месцах, якія клапоцяцца аб бяспецы ў DC. Прылады дыстанцыйнага кіравання былі бескарыснымі. І прылады сінхранізацыі можна было ўлоўліваць звышадчувальнымі мікрафонамі.
  Па іроніі лёсу, дэтанатарам была сама Феліцыя Камінскі.
  Цяпер Фаўст схаваў бурбалкі, ёмістасці і драты за скрынямі. Ён застаўся задаволены планам. Мідлтан і ўрад ухапіліся за вуду, прапанаваную ім Навакоўскі, за рукапіс. І было ясна, што яны паверылі ўсёй шарадзе, усёй ілжывай інфармацыі, якую Фаўст перадаў Джэку Перэсу і Феліцыі Камінскі — код на першых старонках рукапісу, атака нервова-паралітычным газам, бінокль у гавані суда, скіраваны на склад, таямнічы размова пра пастаўкі і хімічныя формулы, катаванні татуіраванага чалавека ў шафе. . .
  Абарона яго ворага была парушана. Яму прыйшла ў галаву трапная метафара: яны лічылі, што канцэрт скончыўся; яны ніколі не падазравалі, што ён зладзіў эфектнае, нечаканае крэшчэнда.
  Цяпер Фаўст выслізнуў са склепа, занепакоены ўяўленнем Феліцыі Камінскі, якая памірае ў агні. Вядома, яго не турбавала сама маладая жанчына. Ён быў занепакоены тым, што, калі яна выкарыстае арыгінальную партытуру для выканання, рукапіс будзе знішчаны.
  У рэшце рэшт, гэта лёгка каштавала мільёны долараў.
  
  Натоўп пачаў збірацца на вуліцы рана, чарга цягнулася далёка за будаўнічую пляцоўку побач з залай Джэймса Мэдысана. Шмат было людзей без білетаў, спадзеючыся на акупантаў. Але гэта была сусветная прэм'ера оперы Шапэна, а не перадсезонныя "Чырвонаскурыя", так што білетаў не было.
  Гаральд Мідлтан на кароткі час наведаў Камінскі за кулісамі, пажадаў ёй дабра, а потым далучыўся да гасцей у холе: Леаноры Тэслы, Дж.М. Леспасса і яго дачкі Чарлі.
  Ён перадаў прывітанне некаторым выкладчыкам музыкі з Джорджтаўна і Джорджу Мэйсану, а таксама некалькім супрацоўнікам Міністэрства абароны і Міністэрства юстыцыі са свайго мінулага жыцця. Эмет Калмбах падышоў і паціснуў яму руку. «Дзе Дзік?» — спытаў ён.
  Мідлтан засмяяўся і паказаў праз залу на кіраўніка ўнутранай бяспекі. «Аддаў білет свайму босу».
  Супрацоўнік ФБР сказаў: «Прынамсі, я цаню культуру».
  «Вы калі-небудзь раней чулі Шапэна, Эмет?»
  «Вядома».
  «Што ён напісаў?»
  «Гэтая рэч».
  "Справа?"
  «Ведаеце, знакаміты».
  Мідлтан усміхнуўся, калі Калмбах змяніў тэму.
  Святло ў вестыбюлі патухла, і яны ўвайшлі ў залу, знайшлі свае месцы.
  «Гары, расслабся», — пачуў Мідлтан словы сваёй дачкі. «Ты выглядаеш так, быццам ты выступаеш».
  Ён усміхнуўся, заўважыўшы, як яна звярталася да яго. Адсутнасць пяшчоты ніколькі не засмуціла яго; гэта было прыкметай таго, што яна папраўляецца.
  Але што тычыцца расслаблення: што ж, гэтага не здарыцца. Гэта павінен быў быць важны вечар. Яго распірала ад хвалявання.
  Дырыжор выйшаў на сцэну пад бурныя апладысменты. Потым ён падняў руку направа, і дзевятнаццацігадовая Феліцыя Камінскі ў плыўнай чорнай сукенцы выйшла на сцэну, выглядаючы ўпэўнена, як прафесіянал. Яна ўсміхнулася, пакланілася і крадком зірнула на Гаральда Мідлтана. Ён паверыў, што яна падміргнула. Яна села за клавіятуру.
  Праваднік заняў сваё месца ля трыбуны. Ён падняў дубінку.
  
  «Дзік, тут нешта цікавае».
  Чамберс знаходзіўся ў сваім кабінеце ў Дэпартаменце ўнутранай бяспекі і працаваў дапазна. Ён думаў пра канцэрт і думаў, ці ўдзячны яго бос за білет. Ён падняў вочы.
  «Магчыма, захочацца пагаварыць з гэтым хлопцам», - сказаў яго памочнік па прамой стрэлцы.
  Тэлефанаваў работнік рэстарана каля канцэртнай залы Джэймса Мэдысана. Рана раніцай ён сыходзіў з працы, як растлумачыў ён, убачыў чалавека, які выйшаў праз бакавыя дзверы калідора. Недалёка ад пляцоўкі ён сеў у машыну. Падумаўшы, што гэта здаецца падазроным — зала была зачынена ўвесь дзень, — ён сфатаграфаваў машыну і нумар на мабільны тэлефон. Раней ён хацеў выклікаць міліцыю, але забыўся пра гэта. Ён толькі што патэлефанаваў у паліцыю акругі Калумбія і атрымаў накіраванне ў Нацыянальную бяспеку, бо на канцэрце будуць прысутнічаць некаторыя высокапастаўленыя дзяржаўныя чыноўнікі.
  "У наш час, - сказаў работнік рэстарана, - вы ніколі не ведаеце - тэрарысты і ўсё такое".
  Чэмберс сказаў: «Нам лепш прасачыць за гэтым. Дзе ты?"
  Як растлумачыў мужчына, ён толькі што выйшаў з працы. Ён назваў адрас рэстарацыі. Цяпер ён быў зачынены, таму Чэмберс сказаў яму чакаць у парку побач з гэтым месцам. Неўзабаве ў яго там будуць агенты.
  «І дзякуй, сэр. Такія грамадзяне, як вы, робяць гэтую краіну такой, якая яна ёсць».
  
  На сцэне канцэртнай залы Феліцыя Камінскі іграла так, як ніколі ў жыцці не грала. На гэта яе падштурхнула не тое, што гэта яе першы выступ у якасці салісткі на сусветнай прэм'еры, а сама музыка. Было хмельнае.
  Музыкі знаёмяцца з творамі са свайго рэпертуару гэтак жа, як муж і жонка з гадамі збліжаюцца. Але ёсць нешта ў сустрэчы, а потым і ў выкананні новай працы, што падобна на пачатак кахання.
  Гарачы, хвалюючы, цалкам захапляльны. Астатні свет перастае існаваць.
  Цяпер яна цалкам пагрузілася ў музыку, не заўважаючы тысячы людзей у зале, святла, высокіх гасцей, іншых членаў камернага аркестра вакол яе.
  Толькі адно крыху ўмяшалася.
  Слабы пах дыму.
  Але потым яна натрапіла на складаны ўрывак у Шапэне і, моцна засяродзіўшыся, страціла ўсведамленне водару.
  
  Цёмны седан хутка спыніўся каля невялікага парку на паўночным захадзе акругі Калумбія, дзе на лаўцы ў парку сядзеў мужчына сярэдніх гадоў у запэцканым ежай камбінезоне, азіраючыся, як нервовая птушка.
  Ён уздрыгнуў, калі машына спынілася, і толькі ўбачыўшы таблічку «Афіцыйнае дзяржаўнае выкарыстанне» і літары збоку «DHS», падняўся. Ён падышоў да чалавека, які выйшаў з машыны.
  «Я Джо. З закусачнай, - сказаў ён. "Я тэлефанаваў."
  «Я Дзік Чэмберс». Яны паціснулі адзін аднаму рукі.
  «Калі ласка, сэр», - сказаў рабочы. Ён падняў мабільнік. «У мяне ёсць фота нумарнога знака. Гэта цяжка чытаць, але я ўпэўнены, што ў вас ёсць кампутары, якія могуць зрабіць гэта, ведаеце, больш зразумелым».
  «Так, наш тэхнічны аддзел можа тварыць цуды».
  З машыны вылез мужчына. Ён патэлефанаваў: «Дзік, толькі што пачуў рэпартаж CNN па радыё! Пажар у канцэртнай зале. Выглядае вялікім. Сапраўды вялікі!»
  Дзік Чэмберс усміхнуўся, потым павярнуўся да чалавека, які толькі што крыкнуў яму з машыны.
  Гэта быў Фаўст. Двое яго бандытаў выйшлі з задняй часткі машыны і далучыліся да яго.
  «Вось, гэта той чалавек, якога я бачыла», — усклікнула ўсхваляваная работніца рэстарацыі. «Вы яго арыштавалі!»
  Але потым паківаў галавой, убачыўшы, што рукі Фаўста не скаваныя кайданкамі. «Не, не, не». Ён выпусціў мабільны тэлефон, утаропіўшыся на Чэмберса. «Вы частка гэтага! Я мёртвы!»
  «Так, у значнай ступені, — падумаў чалавек з Нацыянальнай бяспекі.
  Чэмберс спытаў Фаўста: «Што адбываецца ў зале?»
  «Гэта толькі папярэднія звесткі. Ніхто нічога не бачыць. Вуліцы зацягнуты дымам. Паўсюль пажарныя машыны».
  “Зала канцэртаў! Ты ўзарваў?»
  Работніцы рэстарана ён раздушыў пад абцасам мабільны тэлефон. «Я баюся, што вы апынуліся не ў тым месцы і не ў той час». Затым ён зірнуў на Фаўста, які дастаў пісталет з глушыцелем і пачаў цэліцца ў рабочага.
  «Калі ласка, сэр. Не!»
  У той момант успыхнулі пражэктары, фіксуючы Чэмберса, Фаўста і іншых у пякучым бліку.
  Работнік рэстарана ўпаў на траву і пабег прэч, калі з гучнагаварыцеля загрымела: «Гэта Эмет Калмбах, Чэмберс. У нас ёсць снайперы, і яны маюць зялёнае святло, каб страляць. На зямлі. Усе вы».
  Супрацоўнік DHS узрушана міргаў вачыма, але вагаўся толькі імгненне. Ён быў у гэтай справе доўгі час. Да смерці яго заставалася чатыры фунты, і ён ведаў гэта. Ён скрывіўся, апусціўся на жывот і выцягнуў ногі і рукі. Двое бандытаў зрабілі тое самае.
  Фаўст, аднак, вагаўся, пісталет павольна падскочваў у яго руцэ.
  «Ты, зараз на зямлю!»
  Але, несумненна, Фаўст ведаў, што яго чакае - допыт, асуджэнне і альбо пажыццёвае зняволенне, альбо смяротная іголка - і выбраў адчай, а не мудры. Ён стрэліў у бок пражэктараў, потым павярнуўся і пабег.
  Хударлявы чалавек, які ўцякаў ад наступстваў сваіх дзеянняў, атрымаў шэсць футаў, перш чым снайперы назаўсёды скончылі яго кар'еру.
  
  Гары Мідлтан рушыў наперад да ліхтароў, устаноўленых супрацоўнікамі ФБР у Вашынгтоне.
  Ён зірнуў на цела Фаўста, потым паціснуў руку чалавеку, які быў іх таемнай прыманкай — таму, хто зрабіў выгляд, што бачыў, як Фаўст крадзецца з канцэртнай залы.
  «Юзаф. ты ў парадку?»
  "Ах, так", - сказаў Падло. «На маёй далоні драпіна, якая трапляе пад прыкрыццё. Не горш за гэта».
  Польскі інспектар здымаў з сябе форму працаўніка рэстарацыі, якую апрануў для дэманстрацыі. Ён прыляцеў той раніцай. Гэта праўда, што атрымаць паўнамоцтвы для замежнага супрацоўніка права, каб прыехаць у Амерыку, было складана, але валакіта не існавала для такіх людзей, як Гаральд Мідлтан і яго ананімныя кіраўнікі.
  Падло даведаўся, што Фаўст спрычыніўся да смерці яго палюбоўніка М. Т. Коналі, і патэлефанаваў Гары Мідлтану, настойваючы на тым, каб той прыйшоў дапамагчы знайсці Фаўста і яго паплечнікаў. Ніякай экстрадыцыі вінаватых у Польшчу не будзе, сказаў Мідлтан, але Падла быў гатовы даць амерыканцам доказы ў справе забойстваў Едынак, якія маглі б быць карыснымі для любога судовага пераследу тут.
  Мідлтан далучыўся да Калмбаха і ў асяроддзі двух агентаў ФБР надзеў наручнікі Дзіка Чэмберса, які глядзеў на палкоўніка.
  «Але . . . Агонь. Ты быў . . . Яго голас сціх.
  «Павінен памерці? Разам з тысячай іншых нявінных людзей? Ну, каманда раззброіла бомбу сёння ўдзень, выкачала газ. Але нам трэба было выйграць некаторы час, пакуль мы наладзілі гэтае месца. Калі б пажару не было наогул, я баяўся, што вы можаце запанікаваць і абгарнуць. Таму мы распалілі кантраляваны агонь на будаўнічай пляцоўцы побач з холам. Ніякіх пашкоджанняў, але шмат дыму. Дастаткова, каб атрымаць неадназначныя навіны.
  «Ой, калі цікава, канцэрт прайшоў, як і планавалася. Шапэнаўская п’еса, дарэчы, была даволі добрая. . . Я б паставіў яму мінус. Я ўпэўнены, што вашаму начальніку гэта спадабалася. Цікава, што вы аддалі яму білет, ведаючы, што ён загіне ў агні. Я павінен быў бачыць яго твар, калі я сказаў яму, што гэта ты адказны».
  Чэмберс ведаў, што яму трэба проста заткнуцца. Але ён не ўтрымаўся. Ён сказаў: "Адкуль вы даведаліся?"
  «Ну, гэтая гісторыя, што Фаўст быў натхняльнікам? Фігня. Я не магла ў гэта паверыць. Ён быў занадта пыхлівы і імпульсіўны. У мяне было адчуванне, што за гэтым стаіць нехта іншы. Але хто? Я прапанаваў некаторым калегам правесці камп'ютэрную карэляцыю падчас паездак у Польшчу і Італію за апошнія некалькі месяцаў, звязаных з любымі злучэннямі ў той частцы акругі Калумбія, дзе Фаўст тэлефанаваў на таксафоны. З'явіліся некаторыя дыпламаты, некаторыя бізнесмены. І вы, хто працаваў у агенцтве, выпадкова ўпусцілі Вукашына ў краіну. Я даведаўся, што вы таксама тэлефанавалі Навакоўскаму ў турму за дзень да таго, як ён прапанаваў адмовіцца ад рукапісу Шапэна.
  «Вы былі падазраваным нумар адзін. Але нам трэба было пераканацца. І мы павінны былі змыць Фаўста. Такім чынам, мы падставілі вам фальшывага сведку ў якасці падману. Юзаф Падло, якога вы ніколі не сустракалі».
  «Гэта смешна. Вы не ведаеце, пра што гаворыце».
  «Так, я. Дзік. Як толькі мне патэлефанавалі з Польшчы наконт першага рукапісу Шапэна, я засумняваўся і зрабіў некалькі званкоў. Разведка паўночнаеўрапейцаў сведчыць пра магчымую тэрарыстычную дзейнасць з Польшчы і Рыма. Музыка можа мець да гэтага дачыненне. Так што я пайшоў разам, каб паглядзець, што адбываецца. След прывёў да магчымай атакі з выкарыстаннем нервова-паралітычнага газу ў Балтыморы. Мы атрымалі хімікаты, і гэта здавалася канцом гісторыі, за выключэннем вышуку Фаўста.
  «Але мінулай ноччу мне прыйшлося абдумаць рэчы. Атака з помсты за нашае ўмяшальніцтва на Балканах? Не, этнічная чыстка была звязана з палітыкай і зямлёй, а не з рэлігійным фундаменталізмам. Гэта не адпавядала профілю. Можа быць, Вукашын паверыў у ідэалогію, акрамя галоўных гульцоў, Фаўста і Руговы? Не, усе яны былі пра грошы.
  «А коды нервова-паралітычнага газу ў рукапісе? Проста такая рэч, якая спадабалася б гуру разведкі і не давала нам глядзець на агульную карціну. Але ў гэтыя дні скрэмблераў і крыптаграфіі былі лепшыя спосабы перадачы формул з адной краіны ў іншую. Не, адбывалася нешта іншае. Але што? Я вырашыў, што трэба па-іншаму прааналізаваць сітуацыю. Я глядзеў на гэта гэтак жа, як гляджу на нотныя рукапісы, каб вырашыць, ці яны сапраўдныя: у цэлым. Гэта выглядала як сапраўдная тэрарыстычная змова? Не. Наступным лагічным пытаннем было тое, што дасягнула фальшывая змова з нервова-паралітычным газам?
  «Толькі адно: гэта вывела мяне і астатніх валанцёраў з пенсіі. Гэта была ваша думка, вядома. Каб ліквідаваць нас. Валанцёры».
  Калмбах спытаў: «Але чаму, Гары?»
  «Блізу мільярда долараў скрадзеных твораў мастацтва, скульптуры і рукапісаў — выкрадзеных нацыстамі з усёй Еўропы і схаваных у тузіне цэркваў і школ у Косаве, Сербіі і Албаніі. Як і ў Сафіі. Мы ведалі, што Чэмберс зрабіў кароткі тур па Балканах, але хутка выйшаў. Напэўна, ён сустрэўся з Руговай і даведаўся пра здабычу. Затым ён прафінансаваў аперацыю і наняў Фаўста кантраляваць яе.
  «Прайшло некалькі гадоў, і яны хацелі зарабіць, прадаўшы творы прыватным калекцыянерам. Але Ругова апярэдзіў іх — і стаў неасцярожным. Ён не стаў замятаць сляды, і пайшла гаворка пра скарбы. Калі валанцёры пачнуць збіраць кавалачкі, было толькі пытаннем часу. Такім чынам, Чэмберс і Фаўст павінны былі ліквідаваць Ругову — і нас таксама. Але каб зняць з сябе падазрэнні, ім прыйшлося зрабіць так, каб гэта здалося часткай сапраўднага тэрарыстычнага нападу. Прывялі сюды Вукашына і яго бандытаў.
  «Ну, пасля таго, як я зразумеў яго матыў, я проста шукаў, што было б ідэальным спосабам забіць усіх нас. І было відавочна: напад на канцэртную залю».
  Цяпер Мідлтан звярнулася да Чэмберса. «Я не быў здзіўлены, даведаўшыся, што гэта ты з Службы нацыянальнай бяспекі прапанаваў канцэрт, Дзік».
  «Гэта ўсё фігня. І вы яшчэ не чулі апошняе».
  «Памылка нумар адзін. Правільна на другім: я буду сведкам на вашым судовым працэсе, таму я буду чуць пра гэта значна больш. І вы таксама».
  Кальмбах і два іншых агента адвезлі Чэмберса і двух бандытаў Фаўста для браніравання.
  
  Мідлтан і інспектар Ёзэф Падло апынуліся адны на халодным рагу вуліцы. Пачаўся дробны дожджык
  «Джозэф, дзякуй, што робіш гэта».
  «Я б інакш не зрабіў. Такім чынам . . . Гэта скончана».
  «Не зусім. Ёсць некалькі пытанняў, на якія трэба адказаць. Ёсць адзін інтрыгуючы аспект, які мяне цікавіць: Элеана Саберскі. Яна мела дачыненне да Вукашына. Але я думаю, што ў ёй было нешта большае. Я думаю, што ў яе быў свой парадак дня».
  Ён нагадаў, што яна сказала перад самым расстрэлам: «Мы ведаем пра вашы адносіны з Фаўстам».
  «А, — сказаў Падла, — значыць, нехта яшчэ зацікаўлены ў здабычы. Ці, магчыма, хто мае нешта сваё і хацеў бы пашырыць сваю долю на рынку».
  «Я так думаю».
  «Адзін з людзей Руговы?»
  Мідлтан паціснуў плячыма. «Сумняваюся. Яны былі панкамі. Я думаю, што вышэй. Хтосьці высокапастаўлены, як Дзік Чэмберс, але ў Рыме, Варшаве ці Маскве».
  «І вы збіраецеся даведацца, хто?»
  «Справа мая кроў. Выраз ведаеце?»
  «Зараз разумею».
  «Я буду працягваць гэта, пакуль не буду задаволены».
  «І ты будзеш рабіць гэта адзін, — з разумным бляскам у вачах спытаў польскі паліцэйскі, — ці з дапамогай сяброў?»
  Мідлтан не магла не ўсміхнуцца. «Так, мы гаварылі пра ўз'яднанне валанцёраў».
  Падло вышукаў у кішэні пачак цыгарэт «Сабескі». Ён выцягнуў адну. Потым нахмурыўся. «О, у Амерыцы, гэта нармальна?»
  Мідлтан засмяяўся. «На вуліцы ў парку? Гэта яшчэ законна».
  Падло загарэлася, атуліўшы запалку ад туману. Глыбока ўдыхнуў. - Як ты думаеш, Гары, дзе скрадзенае мастацтва?
  «Фаўст і Чэмберс, напэўна, маюць паўтузіна бяспечных дамоў па ўсім свеце. Мы іх знойдзем».
  «І што вы там знойдзеце?»
  «Калі Шапэн ёсць нейкай падказкай, дух захопіць. Нават не ўяўляю».
  Мідлтан зірнуў на гадзіннік. Было ўжо за поўнач. Тым не менш, гэта быў паўночна-заходні акруга Калумбія, аазіс япі ў горадзе, які часта спіць. «Вы далучыцеся да мяне выпіць? Я ведаю бар, дзе добрая польская гарэлка».
  Інспектар сумна ўсміхнуўся. «Я думаю, што не. Я стаміўся. Мая праца тут зроблена. Я з'язджаю заўтра. А я павінен рана ўставаць, каб з кімсьці развітацца. Можа, вы ведаеце, дзе гэта?»
  Ён паказаў Мідлтан лісток з адрасам могілак у Александрыі, штат Вірджынія.
  «Вядома, я магу даць вам напрамкі. Але вось што скажу. . . А калі мы пойдзем разам? Я павязу».
  «Вы б не супраць?»
  «Ёзэф, мой сябар, гэта было б гонарам».
  
  
  ЧАСТКА II
  Медны бранзалет
  
  
  1
  ДЖЭФІ ДЫВЕР
  Нарэшце сем'і засталіся адны.
  З пачатку водпуску два дні таму яны пастаянна былі на публіцы, аглядаючы славутасці гэтага турыстычнага раёна ўздоўж пляжаў каля Ніцы, Францыя. Яны бачылі музеі ў Антыбе Жуан-ле-Пен, духмяны парфумерны горад Грас, фіялетавыя палі сярэднявечнага Турэт-сюр-Лу і бліжэйшыя Каны — сумную правінцыйную вёсачку, пазбаўленую рэжысёраў, папарацы і акцёраў.
  І куды б яны ні пайшлі: вакол занадта шмат людзей, каб ён мог падысці для забойства.
  Цяпер, нарэшце, амерыканцы засталіся адны, праводзячы пікнік на бязлюдным участку з белым пяском і чырвонымі скаламі каля ле Плаж дэ Онд на мысе Антыб - паштоўка з паўднёвай Францыі. На зямлі панурая восень, усе вярнуліся з адпачынку. Сёння было пахмурнае і ветранае надвор’е, але гэта не збянтэжыла дзве сям’і — мужа і жонку ў сталым узросце і крыху маладзейшую пару з малым. Відаць, вырашылі ўзяць выхадны з агляду славутасцяў і прагулак міма табак, кавярняў і сувенірных крамаў і правесці дзень у адзіноце.
  Дзякуй, падумаў Каві Балан. Яму трэба было зрабіць працу і сысці. Было шмат спраў.
  Смуглявы мужчына, які нарадзіўся ў Нью-Дэлі і цяпер, як яму хацелася думаць, стаў жыхаром свету, назіраў за сям'ёй у дарагі бінокль з сотні ярдаў, на пагорках над пляжам. Ён прыпаркаваўся ў арандаваным «Фіяце» і слухаў пяшчотную французскую поп-музыку. Ён углядаўся ў шэрую ваду, шэрае неба, шукаючы знакаў жандараў або паўсюдных дзяржаўных чыноўнікаў, якія матэрыялізаваліся з ніадкуль у Францыі, каб папрасіць ваш пашпарт або пасведчанне асобы і нахабна патрабаваць ваш бізнес.
  Але там нікога не было. Акрамя сем'яў.
  Разглядаючы іх, Балан таксама задаваўся пытаннем, якое часта турбавала яго ў галаве апошнія некалькі дзён: што б ён паставіўся да забойства цэлай сям'і. Дарослыя, вядома, не былі праблемай, нават жанчыны. Ён забіваў жанчын без адзінай кроплі раскаяння. Але дзіця малодшай пары — так, гэтае забойства яго турбавала б.
  Мінулай ноччу ён не спаў, разважаючы над гэтай дылемай. Цяпер, гледзячы, як маладая маці рассеяна калыхае дзіцячую люльку, ён прыняў рашэнне. Балану было загадана нікога не пакідаць у жывых, але гэта было з-за неабходнасці ліквідаваць тых, хто валодае пэўнай інфармацыяй. Дзіцяці ён не бачыў, але яму не магло быць больш за год. Ён наўрад ці мог яго ідэнтыфікаваць, і не падтрымаў бы ніякай размовы паміж дарослымі. Ён пашкадаваў бы дзіця.
  Балан расказваў свайму настаўніку, што ён занепакоіўся кімсьці набліжэннем, калі збіраўся забіць дзіця, і хутка пакінуў пляж, каб яго не выявілі. Гэта не было неразумным і не было поўнай хлуснёй. Тут стаялі дамы, побач праязджалі машыны і грузавікі. Нягледзячы на тое, што пляжы былі бязлюднымі, людзі ўсё яшчэ жылі ў гэтым раёне круглы год.
  там. Ён вырашыў. Балану стала лепш.
  І ён больш уважліва засяродзіўся на пастаўленай перад ім задачы.
  Весяліліся сем'ямі, смяяліся. Яго канчатковая мэта — муж-амерыканец гадоў пяцідзесяці — пажартаваў са сваёй жонкай, крыху маладзейшай. Не класічна прыгожая, а экзатычная, з доўгімі цёмнымі валасамі. Яна нагадала Балану старэйшую Карыну Капур, балівудскую кіназорку. Думаючы пра гэта, ён адчуў, як праз яго пракацілася хваля пагарды да гэтых людзей. амерыканцы . . . яны паняцця не мелі пра багацце індыйскага кіно (ні адзін амерыканец, якога ён калі-небудзь сустракаў, нават не ведаў, што той Бамбей дае «Б» для Балівуда, які, яны таксама не ведалі, быў толькі часткай нацыянальнай кінаіндустрыі) . Яны таксама не разумелі індыйскай культуры ў цэлым, глыбіні яе гісторыі і духоўнага жыцця. Амерыканцы лічылі Індыю кол-цэнтрамі абслугоўвання кліентаў, кары і «мільянерам з трушчоб».
  На пляжы двое мужчын ускочылі на ногі і выцягнулі амерыканскі футбол. Яшчэ адна дрыготка пагарды прабегла па ім, калі ён глядзеў, як яны кідаюць выцягнуты мяч туды-сюды. Яны называлі гэта гульнёй, сеткавым футболам. Абсурд. Вялікія людзі набягаюць адзін на аднаго. Не так, як сапраўдны футбол — тое, што яны называлі футболам. Або самая ўзнёслая гульня ў свеце: крыкет.
  Ён паглядзеў на гадзіннік. Хутка, падумаў ён. Толькі адзін тэлефонны званок. Ён праверыў сваю Nokia, каб пераканацца, што яна працуе. Гэта было. Балан быў вядомы як фанатык дэталяў.
  Ён зноў накіраваў бінокль на сем'і. Паколькі яны збіраліся памерці, ён не мог не задацца пытаннем, дзе яны знаходзяцца на лесвіцы духоўнасці. Індус, Балан цаніў канцэпцыю рэінкарнацыі — канцэпцыю вяртання на зямлю пасля смерці ў той ці іншай форме, якая паўтарае духоўную справядлівасць у мінулым жыцці. Аднак яго філасофія крыху супярэчыла традыцыйным індуісцкім поглядам, бо ён лічыў, што, хоць і прысвяціў сваё жыццё смерці і катаванням, ён выконваў вышэйшую працу тут, на зямлі. Дзіўным чынам, магчыма, паскараючы смерць сем'яў - перш чым яны мелі магчымасць весці яшчэ больш нячыстае жыццё - ён мог паскорыць іх духоўны рост.
  Яму, вядома, не патрэбна была гэтая ідэя, каб апраўдаць тое, што павінна было адбыцца. Усё, што мела значэнне, гэта тое, што яго настаўнік, Дэврас Сікары, вылучыў яго для выкрадання мужа — і забойства ўсіх з ім — а затым катаваць чалавека, каб даведацца, чаму ён навучыўся падчас сваёй нядаўняй паездкі ў Парыж.
  У індуісцкай рэлігіі больш за 300 000 бажаствоў, але Сікары, хаця і быў з плоці і крыві, у свядомасці Балана быў вышэй за іх усіх. У Індыі сацыяльная і эканамічная каставая сістэма неверагодна складаная, з тысячамі сект і падсектаў. Але рэлігійны тэкст Бхагавад-Гіта вызначае толькі чатыры касты: вышэйшая - гэта духоўныя лідэры брахманаў, ніжэйшая - шудры рабочага класа.
  Дэврас Сікары належаў да касты кшатрыяў, духоўных воінаў і правадыроў. Гэта быў другі па духоўнасці клас, ніжэйшы толькі за брахманаў. У Бхагавад-Гіце гаворыцца, што прадстаўнікі касты кшатрыяў «гераічнага розуму, унутранага агню, пастаянства, вынаходлівасці, мужнасці ў бітве, шчодрасці і высакароднага лідэрства». Гэта дакладна апісала Сікары. Яго першае імя Дэўрас азначала слуга Божы. Прозвішча азначала «паляўнічы».
  Мужчына ўзяў імёны, калі «нарадзіўся двойчы», фраза, якая не мае нічога агульнага з рэінкарнацыяй, але адносіцца да цырымоніі паўналецця для індуісцкай моладзі. Балан лічыў, што імя важна. Яго ўласнае імя, напрыклад, азначала паэт, і ён сапраўды цаніў прыгажосць і словы. Прозвішча Махатмы Гандзі азначала «гандляр зелянінай» — і было ідэальным апісаннем лагоднага абывацеля, які змяніў гісторыю сваёй краіны шляхам міру і пасіўнага супраціву.
  Дэврас Сікары, абраны богам паляўнічы, таксама зменіць свет, хоць і зусім інакш, чым Гандзі. Ён зрабіў бы адзнаку так, як належыць яго імя.
  Цяпер Балан успамінаў той дзень, калі ён адправіўся на гэтую місію. Цёмны мініяцюрны Сікары — узрост якога немагчыма адгадаць — прыйшоў у бяспечны дом Балана ў Паўночнай Індыі. Сікары быў апрануты ў пакамечаныя белыя штаны і шырокую кашулю. З нагруднай кішэні распускалася чырвоная хустка. (Чырвоны быў колерам, які асацыяваўся з кастай кшатрыяў, і Сікары заўсёды насіў або меў пры сабе нешта чырвонае.) Правадыр прывітаў яго ціхім голасам і пяшчотнай усмешкай — ён ніколі не крычаў і не дэманстраваў гневу — а потым растлумачыў, наколькі важна для яго знайсці канкрэтны амерыканец, геолаг, які распытваў пра Сікары ў Парыжы.
  «Мне трэба ведаць, чаму ён навучыўся. І чаму ён хоча пра мяне ведаць».
  «Так, Дэўрас. Канешне." Сікары настаяў на тым, каб яго людзі выкарыстоўвалі яго імя.
  «Ён пакінуў Індыю. Але знайдзіце яго. Забіце з ім каго заўгодна, потым катуйце, - сказаў ён так нязмушана, нібы заказваў кубак кашмірскага шыр-чаю - гарбаты з ружовай соллю.
  "Канешне."
  Яго настаўнік тады ўсміхнуўся, узяў Балана за руку і даў яму падарунак: тоўсты медны бранзалет, здаецца, антыкварны. Прыгожы твор з зялёнымі палосамі. Ён быў упрыгожаны старажытным пісьмом і гравюрай слана. Ён надзеў бранзалет на запясце Балана і адступіў.
  «О, дзякуй, Дэўрас».
  Яшчэ адна ўсмешка, і чалавек, які прынёс столькі смерці адным і надзею іншым, прашаптаў адзін са сваіх любімых выразаў: «Ідзі і зрабі мне добра».
  І з гэтымі словамі Дэврас Сікары выйшаў за дзверы і знік назад у сельскай мясцовасці Кашміра.
  Цяпер, застаючыся схаваным ад ахвяраў, якія хутка памерлі, Балан зірнуў на бранзалет. Ён ведаў, што гэта азначае больш, чым удзячнасць: падарунак азначае, што яму наканавана высокае месца ў арганізацыі Сікары.
  Гэта таксама быў напамін не падвесці.
  Зрабі мне добра. . .
  Тэлефон Балана затрэскаў.
  "Так?"
  Без усялякага прывітання Яна прахалодна спытала: «Вы на месцы?»
  «Так».
  «Я іду па пляжнай дарозе, сто ярдаў». У Яна быў нізкі і пяшчотны голас. Яму спадабаўся гук. Ён уявіў яе пышнае цела. У апошнія некалькі дзён, калі яны рыхтаваліся да нападу і вялі сачэнне, яна насіла аб'ёмную вопратку, якая хавала яе постаць. Толькі мінулай ноччу, калі яны сустрэліся ў кавярні, каб агледзець шлях уцёкаў, яна апранула што-небудзь адкрытае: тонкую футболку і вузкую спадніцу. Яна зірнула на ўбор і грэбліва патлумачыла, што гэта яшчэ адзін касцюм. «Я толькі гуляю ў турыста».
  Гэта азначае, што я не пасылаю вам паведамленне.
  Хаця, канешне, Яна ведала, што ён родам з краіны, дзе самыя прыгожыя жанчыны часта ходзяць у сары, нават на пляж, і што Балан павінен быў сачыць за яе целам. Так што, магчыма, было паведамленне.
  Але забойца супраціўляўся нават зірнуць на яе постаць. Ён быў прафесіяналам і навучыўся душыць сваю пажадлівасць. Сікары заўсёды быў першым.
  Цяпер Яна сказала праз свой мабільны тэлефон: «Я падрыхтаваў для яго падскурны ін'екцыйны сродак».
  План заключаўся ў тым, што Балан аглушыць амерыканца тазерам і заб'е астатніх. Потым Яна імчалася на фургоне. Чалавека кінулі ўнутр і ўкалолі транквілізатар. Яна адвязе яго на допыт на закінуты склад за Ніцай. Балан неўзабаве сустрэне яе там.
  «Ты заб'еш сям'ю», - сказала яна, як быццам гэта было тое, пра што яны спрачаліся, але не спрачаліся.
  «Так».
  "Усе яны."
  "Канешне." Ён вырашыў прытрымлівацца свайго рашэння не нашкодзіць дзіцяці. Але ён не мог не задацца пытаннем пра яе: як жанчына магла быць такой нязмушанай, забіваючы немаўля?
  — Бярыся за працу, — рэзка сказала Яна.
  Паколькі яна была прыгожай, ён не даў ёй з'едлівага адказу, што было яго першай рэакцыяй. Замест гэтага ён проста адключыўся.
  Балан азірнуўся ў пошуках руху. На размеценай ветрам пляжнай дарозе нікога не было. Ён вылез з машыны з палатнянай сумкай цераз плячо. Унутры знаходзілася аўтаматычная зброя з шумаглушыцелем. Ён мог страляць 600 стрэлаў у хвіліну, але ён наладжваў страляць чэргамі з трох стрэлаў пры кожным націску на курок. Гэта было нашмат больш эфектыўна, чым цалкам аўтаматычнае, і больш смяротна, чым адзіночны стрэл.
  Кулі былі невялікія — .22 калібра, — але ім і не трэба было быць. Сікары даручыў сваім людзям глядзець на зброю як на працяг больш прымітыўнай зброі, такой як дзіды або нажы. «Ваша мэта, - сказаў Сікары, - адкрыць плоць і дазволіць жыццю выцячы. Хай цела знішчыць само сябе».
  «Які ён геніяльны», — падумаў Балан, і яго сэрца моцна стукала ад любові і трапятання, калі ён паціраў медны бранзалет і падыходзіў бліжэй да людзей, чыё жыццё павінна было так рэзка змяніцца.
  Ён перайшоў пясчаную дарогу і шмыгнуў за выцвілую шыльду з рэкламай цыгарэт Gitane. Ён вызірнуў. Сям'я разлівала віно і піва і раскладвала ежу.
  Іх апошні прыём ежы.
  Балан паглядзеў на старэйшага мужа, які быў даволі прыдатны для чалавека сярэдняга ўзросту. Адсюль — ярдаў за 50 — ён быў прыгожы па-амерыканску невыразна; усе яны здаваліся яму аднолькавымі. А жонка зблізку яшчэ больш кідалася ў вочы. Малодшы мужчына, вырашыў цяпер Балан, не іх сын. Ён быў недастаткова малады. Да таго ж ён не быў падобны ні на аднаго са старэйшай пары. Магчыма, ён быў калегам па працы, суседам або малодшым братам амерыканца. Яго жонка, маці дзіцяці, была бялявая і спартыўнага целаскладу. Успомніўшы свае думкі пра спорт, ён вырашыў, што яна падобная на чырлідарку.
  Балан палез у сумку, дастаў пісталет і яшчэ раз пераканаўся, што ён гатовы да стральбы. Затым ён апрануў сінюю куртку з надпісам Inspecteur des Plages і фальшывым значком, накінуў раменьчык на плячо і павесіў пісталет на спіну, каб яго не было відаць спераду.
  Ён думаў пра Сікары.
  Ён падумаў пра Яну, халодную прыгожую жанчыну, якая цяпер чакала ў фургоне.
  Ці будзе яна чакаць яго пазней гэтай ноччу? У яе ложку? Магчыма, гэта была толькі фантазія. Але, як вучыў Сікары сваіх паслядоўнікаў, фантазіі існуюць для таго, каб мы маглі імкнуцца зрабіць іх рэальнасцю.
  Потым, падняўшыся, ён нязмушана накіраваўся да сям'і.
  Сто метраў.
  Затым 75.
  Павольна рухаючыся па дробным белым пяску.
  Амерыканец, усміхнуўшыся сказаным жонкай, зірнуў у бок, але не звярнуў на Балана ўвагі. Ён бы падумаў, пляжны інспектар? Гэтыя вар'яты французы. У горшым выпадку мне давядзецца заплаціць пяць еўра за дазвол паабедаць тут.
  Пяцьдзесят ярдаў.
  сорак.
  Ён страляў, калі знаходзіўся на адлегласці 15 метраў. Балан добра страляў. Ён навучыўся свайму майстэрству забіваць пакістанцаў, мусульман і іншых зламыснікаў у сваім доме ў Кашміры. Ён быў дакладны, нават стоячы на адкрытай пляцоўцы, калі праціўнік адстрэльваўся.
  Малодшая жанчына, маці каля дзіцячай люлькі, зірнула ў яго бок без цікавасці, а потым зноў павярнулася да музыкі, якая цякла ў яе вушы праз iPod. Яна нахілілася наперад на сваім пляжным крэсле, зазірнула ў вагон, усміхнулася і прашаптала дзіцяці.
  Гэта будзе яе апошняя выява, калі яна памерла: твар яе дзіцяці.
  Трыццаць ярдаў.
  Дваццаць пяць.
  Балан захаваў стрыманую ўсмешку. Тым не менш, ніхто з іх не выклікаў падазрэнняў. Магчыма, яны думалі, што з яго карычневай скурай ён з Алжыра ці Марока. Тут было шмат французаў, якія мелі карані ў Паўночнай Афрыцы.
  Дваццаць ярдаў.
  Ён выцер далоні аб сіні пінжак.
  Пятнаццаць.
  Добра . . . зараз!
  Але Балан застыў, гледзячы на сям'ю. Пачакай . . . што гэта было?
  Двое мужчын і старэйшая жанчына ныралі ў пясок.
  Жанчына з навушнікамі iPod ускочыла з крэсла і пацягнулася да люлькі. Яна выцягнула з яго чорны кулямёт Heckler & Koch MP-5, які накіравала на грудзі Балана.
  Здзіўлены індзеец азірнуўся направа і налева, калі двое мужчын у натаўскіх аліўкава-шэрых уніформах і двое французскіх салдат у цёмна-сінім адзенні выбеглі з пустых кабінак. Напэўна, яны хаваліся там усю раніцу; ён старанна агледзеў пляж пасля прыбыцця амерыканцаў.
  Пастка! Яго падставілі!
  Адзін з афіцэраў НАТА, бландын з хлапчуковым тварам — на бэйджыку было напісана «Уэтэрбі» — прарыкнуў: « Атакана !» з ідэальным акцэнтам хіндзі. За гэтым рушыла ўслед « Arretez maintenant !» Затым «Стоп!» Як быццам Балану патрэбны быў перакладчык, каб растлумачыць, што яму заставалася каля пяці секунд ад смерці, калі ён не будзе выконваць інструкцыі.
  Размахваючы вялікім пісталетам, Уэтэрбі падышоў бліжэй і паўтарыў папярэджанні.
  Балан застаўся на месцы, павярнуўшы галаву ад афіцэраў злева да амерыканцаў, потым да іншых салдат справа.
  Яго позірк упаў на старэйшага мужа, які падымаўся на ногі, разглядаючы Балана — з цікавасцю, але без здзіўлення. Такім чынам, ён быў адказным за пастку.
  І ў гэты момант ён таксама зразумеў, што такі разумны чалавек сапраўды ўяўляе сур'ёзную пагрозу для Дэўраса Сікары.
  Ён сказаў сабе: ты яго расчараваў. Вы пацярпелі няўдачу. Тваё жыццё бессэнсоўна. Выкарыстоўвайце сваю смерць у добрых мэтах. Забіць амерыканца. Прынамсі, любы рызыка для Сікары і яго планаў памрэ разам з ім.
  Балан хутка прысеў і пацягнуўся да стрэльбы.
  Вось тады яго свет звар'яцеў. У яго вачах танцавалі жоўтыя агеньчыкі. Яго мускулы спазмаваліся, і боль пракаціўся ад зубоў да пахвіны.
  Ён апусціўся на калені, яго канечнасці не рэагавалі. Ён зірнуў уніз і ўбачыў у баку тазерныя колы. Гэта была тая самая зброя, якую ён прывёз з сабой, каб выкарыстаць яе супраць амерыканца.
  У Балана ад болю заплаканыя вочы.
  І ад яго няздольнасці «пайсці і зрабіць добра» для свайго любімага настаўніка.
  Ён упаў наперад на пясок і больш нічога не ўбачыў.
  
  «Яго завуць Каві Балан, сэр», — сказаў Піці Уэтэрбі, малодшы з двух салдат НАТА, якія дапамагаюць тут у аперацыі. Ён гаварыў з паўночна-бостанскім акцэнтам. Нецярплівы мужчына з стрыжкай, перакладчык па спецыяльнасці, кіўнуў на зняволенага, які сядзеў са скаванымі рукамі і нагамі і павольна апамятаўся каля адной з зачыненых на сезон кіёскаў. Ён быў пад вялікай шыльдай з надпісам «Crème glacée! Pommes Frites! Hot Dawgs!»
  «Балан. Ніколі пра яго не чуў, - кіўнуў Гаральд Мідлтан, чалавек, які выдаваў сябе за старэйшага мужа ў спецаперацыі.
  Уэзербі працягнуў: «Мы знайшлі яго машыну. Арэнда пад фальшывым імем і адрасам, перадаплачаная крэдытная карта. Але ў нас ёсць яго сапраўдны пашпарт, і мы вярнулі кампутар».
  «Кампутар? Выдатна». Мідлтан агледзеў бязлюдны пляж, потым павярнуўся да аднаго з французскіх салдат. Па-французску ён спытаў: "Якія-небудзь прыкметы Сікары?"
  «Не, палкоўнік Мідлтан. Але перыметр . . . Хударлявы француз па-гальскі паціснуў плячыма і скрывіў губу.
  Гэта азначае, як разумеў Мідлтан, што ў іх не хапае людзей, каб шукаць далёка. Французы да пэўнай ступені супрацоўнічалі, але не ўдзельнічалі ў аперацыі, у першую чаргу амерыканскай і натаўскай, і даставілі падазраванага не ў Палац правасуддзя ў Парыжы, а ў Міжнародны крымінальны суд у Гаазе. — трыбунал з юрысдыкцыяй судзіць ваенных злачынцаў і іншых парушальнікаў правоў чалавека.
  Мідлтан сумняваўся, што сам Дэврас Сікары будзе тут. У той час як крыніцы ў разведцы паведамлялі, што нехта з Кашміра адправіўся на поўдзень Францыі, каб забіць або выкрасці «амерыканскага геолага», малаверагодна, што Сікары рызыкне выйсці з хованкі за такое банальнае злачынства.
  Лепшае, на што ён спадзяваўся, - гэта захапіць каго-небудзь, хто мог бы прывесці іх да Сікары.
  Якія, здавалася, і мелі.
  Мідлтан працягнуў французу: «Але ў яго будзе саўдзельнік. Вы знайшлі іншыя машыны паблізу? Сачыць за любымі радыёперадачамі?»
  — Не, — сказаў француз.
  «Вы?» — спытаў Мідлтан Уэтэрбі. Афіцэры НАТА мелі сваю сістэму назірання.
  «Не, палкоўнік». Ён згадаў званне Мідлтана, калі той сышоў з арміі шмат гадоў таму.
  Мідлтан аддаваў перавагу «Гары», але некаторыя прозвішчы проста заставаліся, і «Палкоўнік» было лепш, чым іншыя, якія ён мог прыдумаць.
  Менавіта тады да іх далучылася «жонка» Мідлтан. На самай справе яна была Леанора Тэсла, калега. Энергічная жанчына з грывай цёмных міжземнаморскіх валасоў падняла Nokia. «Мабільны тэлефон з перадаплатай. Некаторыя мясцовыя званкі за апошнія паўгадзіны, але ўсе яны заблакіраваны ідэнтыфікатарам абанента».
  Успышка белага ўдалечыні прыцягнула погляд Мідлтана. Гэта быў проста фургон, які павольна імчаў у пагоркі.
  Тэсла дадаў: «JM зараз праглядае кампутар. Ён сказаў, што гэта абаронена паролем, але ён спрабуе абыйсці гэта.»
  Мідлтан зірнула туды, куды яна ківала. У кузаве натаўскага фургона без апазнавальных знакаў Жан-Марк Леспасс, «муж» малодшай пары, стукаў па клавішах ноўтбука. Спартыўны, з калючымі чорнымі валасамі, Дж.М. на працягу апошніх двух дзён адыгрываў сваю ролю ва ўкусе, называючы свайго боса, які быў усяго на 15 гадоў старэйшы, «татам» і пытаўся, ці варта яму скараціць ежу для Мідлтан. яго.
  «Што мы ведаем пра яго?» Мідлтан кіўнуў у бок свайго палоннага, які ўпаў на зямлю і быў у напаўпрытомнасці.
  «Я толькі што адправіў электроннае паведамленне ў Інтэрпол», — сказаў яму Тэсла. «Яны хутка нам паведамяць».
  Падышоў чацвёрты член фальшывай сям'і: дваццацідзевяцігадовая Канстанс «Коні» Карсан, якая, як Мідлтан і Леспасс, была былая ваенная. Яна вярнула «малюшку» — аўтамат МР-5 — у натаўскі фургон. Нягледзячы на тое, што яны не маглі легальна насіць зброю без дазволу — якога французы ім не далі, — Коні, з яе мускулістым целам дзяўчыны-каровы і пранізлівымі блакітнымі вачыма, не была той рэччу, якой можна сказаць «не». Яна падышла да афіцэраў НАТА, зняла аўтамат з падстаўкі для зброі, паставіла патрон і кінула пісталет у люльку. Не звяртаючы ўвагі на іх пратэсты, яна сказала: «Проста правяду яе на невялікую прагулку» з акцэнтам, які паказваў яе карані ў Заходнім Тэхасе.
  Яна адключыла навушнікі рацыі, замаскіраваныя так, быццам яны належалі iPod, і агледзела дарогі. «Напэўна, ён не адзін».
  «Вось што я думаю», - сказаў Мідлтан. «Аднак мы нікога не можам знайсці».
  Коні працягвала шукаць магчымыя абразлівыя пагрозы. Мідлтан даведалася, што гэта яе характар.
  «Ён прыходзіць у сябе, палкоўнік», — паклікаў другі афіцэр НАТА, які стаяў каля Балана, седзячы пад знакам. Гэта выглядала як мультфільм са словамі «Pommes Frites!» у дыялогавым паветраным шары над галавой.
  "Як доўга?" - спытаў Мідлтан.
  «Пяць хвілін».
  «Што вы хочаце, каб я зрабіў, палкоўнік?» - спытаў Уэтэрбі.
  «Трымайся. Мне можа спатрэбіцца, каб вы пераклалі».
  «Так, сэр».
  Гаральд Мідлтан пацягнуўся і ўтаропіўся ў мора, думаючы, што ён знаходзіцца далёка-далёка ад свайго дома ў акрузе Фэрфакс, штат Вірджынія, за межамі Вашынгтона, акруга Калумбія, дзе ён быў толькі на мінулым тыдні.
  Ён быў трохі падцягнуты, чым некалькі гадоў таму, калі жыў камфортна — «тоўсты і нахабны», — казаў ён сваёй дачцэ Чарлі, — займаючыся дзвюма выдатнымі працамі: правяраючы сапраўднасць музычных рукапісаў і выкладаючы гісторыю музыкі. Ён узяў іх пасля таго, як выйшаў на пенсію з той, якая была значна больш патрабавальнай. Будучы афіцэрам ваеннай разведкі, Мідлтан быў сведкам вынікаў ваенных злачынстваў, этнічных чыстак і іншых зверстваў у многіх частках свету. Поўная рашучасці дапамагчы прыцягнуць вінаватых у гэтыя злачынствы да адказнасці, ён пакінуў службу і стварыў некамерцыйную групу пад назвай War Criminal Watch, прысвечаную вышуку парушальнікаў правоў чалавека, якіх шукаў Міжнародны крымінальны суд у Гаазе і іншыя трыбуналы па ўсім свеце. свет.
  Паколькі яны не былі звязаны ні з якімі праваахоўнымі органамі або няўрадавымі арганізацыямі і практычна не зараблялі грошай за сваю працу, яны былі вядомыя як валанцёры. Яны заваявалі рэпутацыю ва ўсім свеце дзякуючы сваёй бліскучай дэтэктыўнай працы па вышуку няўлоўных злачынцаў.
  Па розных прычынах група распалася некалькі гадоў таму, і Мідлтан перайшоў да сваёй любімай музыкі, Леаноры Тэслы, каб аказваць дапамогу Афрыцы, а іншыя добраахвотнікі - сваім уласным жыццям.
  Але нядаўна злосны ваенны злачынец, які шукаўся, які гадамі ўхіляўся ад іх, выявіўся з планамі жудаснай бойні. Добраахвотнікаў выгналі на пенсію. Ім удалося затрымаць забойцу — праўда, толькі пасля таго, як былая жонка Мідлтана была забітая, а яго дачка ледзь не была забітая ўласным мужам, які апынуўся звязаным са злачынцам.
  Разумеючы, што ён больш не можа заставацца ў акадэмічным асяроддзі, пакуль такое зло працягвае квітнець, Мідлтан вырашыў зноў заснаваць валанцёраў. У групу ўваходзілі тры першапачатковыя члены: ён сам, Леанора Тэсла і Жан-Марк Леспас. Навічкамі ў групе былі Коні Карсан і Джымі Чанг, які цяпер вярнуўся ў штаб-кватэру за межамі Вашынгтона, акруга Калумбія. Амерыканец тайваньскага паходжання з невялікім целаскладам цудоўна валодаў мовамі, вучоныя ступені ў галіне камп'ютэраў і навукі і любоў да даследаванняў - Леспас называў яго «Вікі» Чанг пасля он-лайн энцыклапедыі. Дапамагала ім і дачка Мідлтан.
  Глянуўшы цяпер на Балана, які з цяжкасцю сядзеў прама пасля штуршка электрошокера, Мідлтан упэўнена спадзяваўся, што допыт прайшоў паспяхова. Яны адчайна хацелі схапіць начальніка гэтага чалавека. Дэврас Сікары быў цікавым персанажам. Сікары, які нарадзіўся ў беднай сям'і ў Кашміры, спрэчнай тэрыторыі на поўначы Індыі, нейкім чынам здолеў немагчымае: ён вучыўся ў элітнай школе ў Англіі. Бліскучы студэнт, яго розум вастрэйшы, чым у многіх яго выкладчыкаў, ён вывучаў тэхніку і інфарматыку.
  Хадзілі чуткі, што ён быў аплачаны ўсю адукацыю і выдаткі на жыццё, але ніхто не ведаў, хто гэта можа быць; крыніца яго андэррайтынгу была ананімнай. Як толькі ён пакінуў універсітэт, ён ухіліўся ад дзясяткаў прапаноў ад буйных брытанскіх фірмаў і вярнуўся дадому ў Індыю, дзе нейкім чынам — ніхто дакладна не ведаў, як — ён назапасіў значны стартавы капітал. Ён пачаў ствараць машынабудаўнічыя і камп'ютарныя кампаніі і зарабляць мільёны ў свеце высокіх тэхналогій Індыі, які развіваўся.
  Затым, разбагацеўшы, ён знік з Мумбаі і Нью-Дэлі, дзе знаходзіліся яго кампаніі. «Неўзабаве пасля гэтага ён з'явіўся ў Кашміры, - растлумачыў Джымі Чанг, - і стаў ваеначальнікам, паўстанцам і культавай фігурай».
  Чанг праінфармаваў Мідлтан і іншых добраахвотнікаў аб Кашмірскім канфлікце. Раней вядомы як «княская дзяржава», Кашмір быў аб'ектам смяротнай гульні ў перацягванне каната больш за паўстагоддзя. Індыя і Пакістан кантралююць асобныя часткі рэгіёну, у той час як Кітай ажыццяўляе ўладу над меншай часткай паўночнага ўсходу. Але падзел проста цярпім; і Індыя, і Пакістан сцвярджаюць, што ўся дзяржава належыць ім, і часта змагаюцца за права ўласнасці. Масіўная, урадлівая тэрыторыя стала асновай для, мабыць, самага цеснага ядзернага супрацьстаяння паміж краінамі пасля кубінскага ракетнага крызісу ў 1960-х гадах.
  Дэврас Сікары пасяліўся ў Джаму, у кантраляванай Індыяй і ў значнай ступені індуісцкай частцы Кашміра, і цяпер жыў у асноўным у падполлі, акружаны сотнямі паслядоўнікаў, хаця было вядома, што ён часта выязджаў за межы краіны, выкарыстоўваючы фальшывыя дакументы, дыпламатычныя дакументы і маскіруючыся.
  Апошнія некалькі гадоў ён правёў, арганізуючы забойства, выкраданне і катаванні мусульман, пакістанцаў, будыстаў і хрысціян у Кашміры — усіх, хто не быў індзейцам ці індусам, і тых, хто, на яго думку, не меў права знаходзіцца ў рэгіёне свайго нараджэння ці пагроза незалежнасці Кашміра. Яго падазравалі ў масавых забойствах цэлых лагераў для бежанцаў і вёсак, і ён нават уварваўся ў частку Кашміра, якая кантралюецца Пакістанам.
  Пракуроры Міжнароднага крымінальнага суда на працягу некаторага часу хацелі прыцягнуць яго да адказнасці, але былі спынены, таму што Індыя не з'яўляецца членам суда, таму злачынствы Сікары, хоць і жудасныя, не маглі пераследвацца ў МУС. Але Мідлтану ўдалося знайсці шчыліну: добраахвотнікі выявілі, што Сікары нясе адказнасць за здзяйсненне забойстваў у краінах, якія былі падпісантамі, што зрабіла яго пад юрысдыкцыяй ICC.
  Адзінай праблемай было знайсці няўлоўнага чалавека. Але нарэшце яны знайшлі падказку: крыніца ў Інтэрполе паведаміла, што Сікары быў заўважаны ў Парыжы, калі рабіў запыты аб куплі складанага абсталявання і праграмнага забеспячэння, якое выкарыстоўваецца для пошуку крыніц падземных вод. Аднак гэта было дзіўна. Кашмір быў адным з нямногіх месцаў у свеце, дзе было шмат вады. Фактычна назва штата паходзіць ад слоў ka shimir , што азначае акт «высыхання вады», адносіцца да асушэння першароднага возера, якое пакрывала большую частку сушы. Многія буйныя рэкі ў Індыі і Пакістане бяруць пачатак у Кашміры і іншых частках рэгіёну — як у Кітаі, які пастаянна пакутуе ад засухі — і сілкуюць усё магчымае вадой з прытокаў, якія выцякаюць адтуль.
  Мідлтан скарыстаўся гэтай магчымасцю — як ён жартаваў з іншымі добраахвотнікамі — «змыць» Сікары. Ён прыляцеў у Парыж пад выглядам амерыканскага геолага і спрабаваў арганізаваць сустрэчу з Сікары або яго прадстаўнікамі.
  Але на вуду ніхто не ўхапіўся. Такім чынам, Мідлтан пакінуў выразны след на поўдзень Францыі, прыкідваючыся, што адпачывае з жонкай і сябрамі, у надзеі, што Сікары або яго паплечнік паспрабуюць знайсці іх. Яны прабылі тут толькі адзін дзень, калі назіральныя падраздзяленні НАТА і французскай арміі паведамілі, што за імі сочыць смуглявы чалавек, які мог быць індзейцам.
  Ідэальна, падумаў Мідлтан. І ён і Леанора Тэсла стварылі джала.
  Цяпер былы палкоўнік падышоў да Балана і прысеў на кукішкі. Ён сказаў: «Вады? Ежа?» Мідлтан верыў у паважлівы, мерны допыт.
  Псыхалягічна, а тым больш фізычна, гвалтаваць над вязьнямі не было сэнсу. Як ён зразумеў, гэта контрпрадуктыўна.
  «Я нічога не хачу ад вас». Ён ледзь прыкметна ўсміхнуўся.
  Мідлтан яшчэ раз зірнуў на пагоркі над пляжам. Ён зноў убачыў белы фургон. Ці, магчыма, гэта быў іншы. Ён быў прыпаркаваны прыкладна за паўмілі. На лабавым шкле быў блік. Ён не ведаў, ёсць хто ўнутры ці не. Магчыма, гэта не мела дачынення да Балана. Але Мідлтан быў падазроны. Ён паклікаў аднаго з французскіх войскаў. «Калі ласка, не маглі б вы пайсці праверыць гэты фургон?»
  Чалавек прыжмурыўся. «Гэта толькі адзін фургон з многіх, якія я бачыў. Яны тут вельмі распаўсюджаныя».
  «Калі вы не супраць».
  «Ці разумна раз'яднаць нашы сілы?»
  - Калі ласка, - цярпліва сказала Мідлтан.
  Французскі афіцэр паціснуў плячыма, сеў на матацыкл і з грукатам панёсся па пляжнай дарозе.
  У Тэслы зазваніў тэлефон. Яна адказала, потым абвясціла: «Гэта Інтэрпол. Яны збіраюцца праінфармаваць мяне пра Балана».
  Яна адвярнулася і, слухаючы, рабіла нататкі.
  — сказаў Мідлтан свайму вязню. «Каві, мы ведаем, што цябе адправілі сюды, каб выкрасці ці забіць мяне. І мы ведаем, што гэта замовіў Дэврас Сікары. Гэта факты, і яны не аспрэчваюцца. Цяпер ты пойдзеш у турму надоўга. Гэта нічога не зменіць. Але я магу зрабіць так, каб турма, у якую вы патрапілі, была цярпімай або была пеклам на зямлі».
  «Вы можаце рабіць са мной, што хочаце. Вы ўсе -"
  «Тссс», - прыязна сказала Мідлтан. «Мяне прамовы не цікавяць. Гэта пустая трата вашага часу, і мяне гэта раздражняе. Цяпер я хачу ведаць, як мы можам яго знайсці? Сікары?»
  «Я не ведаю, дзе ён». Мужчына засмяяўся. «І калі б я гэта зрабіў, вы б ніколі не выцягнулі з мяне інфармацыю». Ён зірнуў на свае рукі, у кайданках перад ім і прыкаваных да пояса кайданамі, якія Уэтэрбі старанна замкнуў вакол яго. Мідлтан спачатку падумаў, што паскардзіцца на кайданкі, але не, ён проста з замілаваннем глядзеў на шырокі медны бранзалет на сваім запясце.
  Вочы Балана бліснулі люта, калі ён працягваў. «Вы паняцця не маеце, з кім маеце справу. Ты не варты нават стаяць у яго цені. Аднак пабачыш. Вось пабачыш».
  Мідлтан задаўся пытаннем аб гэтым. Ці меў ён на ўвазе нешта канкрэтнае? Ці гэтыя словы былі проста пустой пазірацыяй?
  Ён задаваў дадатковыя пытанні, але зняволены не быў больш гатовы да супрацоўніцтва.
  У Мідлтана зламалася радыё. Французскі салдат тэлефанаваў і паведамляў, што ў фургоне нікога не знайшоў. Ён правяраў рэгістрацыю. Ён распісаўся.
  Можа, і нічога не было. Ён падумаў пра каментар афіцэра аб падзеле сіл. Ён азірнуўся і не ўбачыў нікога на пляжы.
  Тэлефон Балана, які ляжаў у кішэні Мідлтан, зазваніў. Ён выцягнуў. На экране: Nombre Inconnu. Ён сказаў Балану: «Ты адкажаш. Калі гэта Сікары, скажы яму, што ты зняволены, і я хачу весці перамовы». Ён перадаў трубку Піці Уэтэрбі: «Няхай пагаворыць. Скажы мне, што менавіта ён кажа».
  «Вядома, палкоўнік». Уэзербі так і зрабіў.
  Вязень сказаў нешта на хіндзі.
  «Ён перадае прывітанне», — сказаў Уэтэрбі Мідлтану, адыходзячы. «Гэта звычайны спосаб адказаць на званок у...»
  Потым каля вуха Балана ўспыхнуў велізарны аранжавы агністы шар. Глухі трэск выбуху.
  Паваліўшы на калені, Мідлтан прыжмурыўся ад пякучага пылу і дыму і зразумеў, што большая частка шыі і пляча зняволенага знікла, а кроў у выпадковым парадку пырскае па пяску. Рука Піці Уэтэрбі таксама адсутнічала, яе разнесла на драбнюткія кавалачкі. Расплюшчыўшы вочы, салдат схапіўся за рану і ўпаў на калені, калі яго пырскаючая кроў злілася з кроўю Балана.
  «Не», - закрычаў Тэсла, падбягаючы наперад і зрываючы свой пояс, каб зрабіць жгут для Уэтэрбі. Але бомба ў тэлефоне была такой магутнай, што не засталося рукі, каб звязаць яе.
  Мідлтан крыкнуў другому французскаму афіцэру: «Выклікайце падмацаванне. І медыцынскі!»
  Коні Карсан не звяртала ўвагі на разарваныя целы. Яна зноў схапіла MP-5 і зрабіла ўсё правільна, прысеўшы ў класічную абарончую пазіцыю для стральбы, накіраваўшы стрэльбу ў той бок, адкуль маглі прыйсці нападаючыя. Леспас схапіў пісталет і накрыў паўднёвы бок пляжу. Другі салдат НАТА, трымаючы ў руках .45, прыкрываў поўнач.
  Потым з пагоркаў пачуліся гукі стрэлаў.
  Мідлтан дакладна ведаў, што адбылося. Саўдзельнік выслізнуў з фургона, каб шпіёніць за імі, затым зрабіў тэлефонны званок і, калі тэлефон быў каля галавы Балана, узарваў бомбу ў тэлефоне, затым вярнуўся ў фургон і забіў французскага афіцэра.
  Гэта быў кашмар.
  Мідлтан у шоку глядзеў на бойню. Уэтэрбі цяпер быў без прытомнасці, яго твар збялеў. Цудам Балан быў яшчэ жывы, хоць і губляў кроў так хутка, што доўга не мог пражыць.
  Палкоўнік прысеў. "Скажы мне! Дзе Сікары? Не дазваляйце больш гінуць нявінным».
  Вязень зірнуў на яго згаслымі вачыма, потым зрабіў нешта дзіўнае. Ён падняў рукі, наколькі дазвалялі кайданы, і нагнуў галаву. Ён пацалаваў медны бранзалет. Прамармытаў некалькі слоў. А потым абмяк. Ён перастаў дыхаць.
  Мідлтан глядзеў на імгненне, потым зірнуў на свае ногі і ўбачыў малюсенькі мабільны тэлефон.
  Уразіла думка. Ён хутка павярнуўся да Леспаса, які стаяў каля друкаркі побач з кампутарам Балана. Ён закрычаў: «JM, кампутар! Удар па калодзе!»
  Былы вайсковец быў запраграмаваны імгненна выконваць загады. Ён нырнуў на зямлю.
  Другая міна-пастка — унутры камп'ютара — выбухнула яшчэ большым шарам полымя, засыпаўшы вобласць пластыкавымі і металічнымі аскепкамі.
  Коні Карсан падбегла да яго і дапамагла яму падняцца, не адрываючы вачэй ад іншых нападнікаў.
  «З вамі ўсё ў парадку?» - спытаў Мідлтан.
  "Я мяркую." Леспас паморшчыўся, памасіраваўшы руку і шыю. Ён далучыўся да астатніх.
  Задыхаючыся, Тэсла кіўнула на Уэтэрбі. «Яго няма».
  Мідлтан быў у лютасці на сябе. Ён павінен быў прадбачыць, што прылады будуць сабатаваныя. Цяпер вясёлы, малады афіцэр памёр, усё з-за сваёй неасцярожнасці. . .
  Але спыніцца на трагедыі не паспеў. Ён глядзеў на схіл гары. Белы фургон імчаў прэч. Ён зірнуў на Карлсана, які цэліў на яго з МП-5. Але жанчына пахітала галавой і апусціла стрэльбу. "Занадта далёка."
  Яны перадалі б інфармацыю французам, але ён ведаў, што фургон хутка пакінуць, а кіроўцы даўно няма.
  І хто быў гэты партнёр?
  Кіслыя рэшткі дыму хімічнай выбухоўкі віселі ў паветры і калолі рот і насы.
  Затым Мідлтан заўважыў Тэсла, які глядзеў на разбітае цела Балана. Штосьці было ў яе на розуме, ён мог зразумець.
  "Што гэта?"
  «Штосьці тут дзіўнае». Яна падняла нататнік з запісамі з размовы з супрацоўнікам Інтэрпола. «Каві Балан быў з Сікары на працягу многіх гадоў. Ён быў яго галоўным трыгерам, выконваў сотні працоўных месцаў. Сікары быў яго настаўнікам, і ён рыхтаваў Балана да высокіх пасад у сваёй арганізацыі».
  Кіўнуўшы, Мідлтан сказаў: «Сікары так хваляваўся, што мы нешта даведаемся, што забіў свайго любімага пратэжэ, каб прымусіць яго маўчаць?»
  «Дакладна».
  «Як вы думаеце, што гэта?»
  Леспасс сказаў: «Магчыма, у нас ёсць падказка-другая». Ён сабраў некалькі аркушаў паперы, якія толькі што раздрукаваў і якія паляцелі на зямлю, калі выбухнуў кампутар. «Мне ўдалося перамагчы код доступу і раздрукаваць тры электронныя лісты, перш чым ён падарваўся. Два з іх з'яўляюцца вулічнымі адрасамі. Адзін у Лондане, а другі ў Фларыдзе. Тампа».
  Мідлтан агледзеў іх. Гэта былі рэзідэнцыі? Офісы? «Якое трэцяе электроннае паведамленне?»
  Малады чалавек прачытаў: « Каві, я рады, што табе падабаецца твой падарунак. Носіце яго вечна на шчасце. Калі ваш праект на поўдні Францыі будзе завершаны і вы дашлеце мне інфармацыю пра амерыканца, вы павінны неадкладна з'ехаць. Часу вельмі мала. Вы памятаеце, што я планаваў для «Вёскі». Гэта павінна адбыцца ў бліжэйшы час, перш чым мы зможам рухацца далей. У нас ёсць максімум некалькі тыдняў. І будзьце ўвесь час у курсе Скарпіёна».
  Леспас падняў вочы. «Падпісана, ДС».
  Дэўрас Сікары.
  «Знішчэнне цэлай вёскі?» - прашаптала Леанора Тэсла. «Больш этнічных чыстак?» Яна нахмурылася. «А дзе гэта? Кашмір?»
  Мідлтан паціснуў плячыма. «Гэта можа быць дзе заўгодна. І гэта ў двукоссі. Амаль як быццам гэта кодавае слова для чагосьці зусім іншага».
  Леспас сказаў: «І што ён мае на ўвазе пад «перш чым мы зможам рухацца далей»?»
  Карлсан сказаў: «Што-то нам, чорт вазьмі, лепш высветліць. . . А Скарпіён? Гучыць як чалавек. Але хто?»
  Пытанняў шмат, адказаў няма.
  Тэсла спытаў: «Ці варта нам выклікаць уладу?»
  Добраахвотнікі не мелі дзяржаўнай улады. Іх намаганні павінны былі каардынавацца праз Міжнародны крымінальны суд, сілы Еўрапейскага саюза, НАТА, ААН або мясцовыя ўлады. Часам усё вышэйпералічанае займала шмат часу і валакіты.
  Мідлтан глядзеў на цела маладога Піці Уэтэрбі - маладога чалавека, з якім яны пазнаёміліся за апошнія некалькі дзён. Ён успомніў часы, калі яны разам смяяліся і пілі віно, размаўлялі пра спорт і палітыку ў Штатах.
  «Мы патэлефануем ім пасля таго, як надзенем на Сікары кайданкі і апынемся ў самалёце, які накіроўваецца ў Гаагу», — прамармытаў Мідлтан. Ён тыцнуў пальцам па лістах пыльнай паперы ў руцэ Леспасса. «Хто хоча Фларыду, а хто Лондан?»
  Цішыня на імгненне. Потым сваім сэксуальным тэхаскім расцягваннем Карлсан сказала: «Не ведаю, наколькі добра я ўпісалася б на Пікадзілі, ці не так? Чорт вазьмі, здаецца, я затрымаўся ў Тампе».
  «У вас усё атрымаецца. JM, ты ідзі з ёй. Нора, здаецца, мы з табой пакуем чамаданы ў Лондан.
  Хаця што ці каго яны шукалі ў тым ці іншым месцы, было поўнай таямніцай.
  Леспас зноў праглядаў трэці ліст. «Цікава, што падарыў яму Сікары».
  «Здаецца, я ведаю». Мідлтан успомніў апошні цікавы жэст Балана — пацалунак у медны бранзалет. Сурвэткай ён акуратна зняў упрыгожванне з мужчынскага запясця. Ён уважліва агледзеў яго, сочачы, каб не зрушыць ніякіх рэчавых доказаў, якія маглі ўтрымлівацца ў мудрагелістых гравюрах. Па краях з зялёнымі палосамі медзі былі тонкія надпісы, верагодна, на санскрыце ці хіндзі. А на адным баку, дзе бранзалет ператвараўся ў авал, была вытанчаная разьба з выявай слана. Жывёліна падымала свой хобат і пырскала вадой у неба, у бок маладзіка.
  Карлсан працягнуў: «Мяркую, у рэшце рэшт, гэта была не такая ўжо і ўдача».
  «Магчыма, не для яго», - сказаў Гары Мідлтан. «Але гэта можа быць для нас».
  
  
  2
  ГЭЙЛ ЛІНДС
  П'ер Крэйн патраціў месяцы, каб дасягнуць гэтага моманту. Было дзіўна, што ўсё скончылася на ўскраіне Парыжа, але расследаванне з самага пачатку было складаным і дзіўным.
  Было 10 гадзін ночы, чорнае неба падміргвала яркімі зоркамі. Калі таксі імчала па бульвары Барг у Манфермеі, Крэйн насцярожана глядзеў убок. Кажуць, што абедзве Фрэнсіс сустрэліся тут: злева ад яго раскінуліся акуратныя даваенныя сямейныя дамы з акуратнымі садамі і старанна пафарбаванымі ў чорны колер сталёвымі агароджамі, а справа была яго мэта - грамадскі жылы дом з вялікімі 10-павярховымі шматкватэрнымі будынкамі, якія змяшчаюць тысячы людзей. імігранты і іх дзеці, унукі і праўнукі, якія нарадзіліся ў Францыі.
  Камяніцы называліся Les Bosquets, «Гаі», выклікаючы ўяўленне пра пышную прыродную прыгажосць. Але тое, што Крэйн убачыў праз акно таксі, - гэта асфальтава-бетонныя джунглі, заваленыя графіці, разбітымі тратуарамі, пустазеллем і глыбокімі ценямі. Гэта быў апошні прыпынак перад бяздомнасцю для тых, хто не мог дазволіць сабе іншага прытулку, што дапамагло растлумачыць узровень беспрацоўя, які ўвесь час вагаўся каля 50 працэнтаў.
  Змрочная сцэна толькі павялічыла дзіўнасць прысутнасці Крэйна: чалавек, якога ён павінен быў сустрэць, быў багаты і ўплывовы і з такой жа верагоднасцю жыў у Лес-Боскеце, што і манашка ў публічным доме Лас-Вегаса.
  « Nous sommes ici », — сказаў Крэйн кіроўцу на ідэальнай французскай мове. Яго маці была францужанкай, і ён правёў шмат шчаслівых летаў дзяцінства з яе сям'ёй у краіне Шампань вакол Рэймса.
  Кіроўца адрэагаваў імгненна, з'ехаў на абочыну і аб'явіў кошт праезду. Ён працягнуў руку. “ S'il vous plaît .” Выраз яго заклапочанага твару казаў усё: ён быў гатовы сысці .
  П'ер Крэйн аддаў еўра і вылез у ноч. Яму было трыццаць восем гадоў, ён быў высокім і вузкім, з каштанавай скурай, цьмянымі каштанавымі валасамі, вялікім носам і доўгай шыяй. У дзяцінстве яго дражнілі з-за яго знешняга выгляду і калегі называлі за спіной «Журавель» (яму падабалася тое, што ён гэта ведаў), у яго хутка развілося пачуццё гумару і ўдзячнасць за тое, што яго недаацэньваюць. На службе абодвум ён таксама валодаў чорным поясам па каратэ, пра які мала хто ведаў — і меў яго на працягу 20 гадоў.
  Нядбайна апрануты ў штаны колеру хакі і капронавую куртку, зашпіленую на маланку ад прахалоднага восеньскага ветру, Крэйн крыху павярнуўся на тратуары, калі таксі з віскам уключылася ў рух. Захоўваючы нейтральны позірк, ён назіраў, як паўтузіна хлопчыкаў-падлеткаў змянілі кірунак і накіраваліся да яго праз лужу святла лямпаў, пстрыкаючы пальцамі і робячы сутэнёрскую хаду пад музыку алжырскага хіп-хопа, якая грымела з бум-бокса, які гучаў з усіх сіл. мускулістае плячо.
  Калі яны падышлі бліжэй, Крэйн злёгку сагнуў калені, знайшоў раўнавагу і дазволіў пустым рукам апусціцца ўніз, расціснуўшы пальцы.
  Юнакі ацанілі яго каменнымі позіркамі, іх целы ўсё яшчэ каціліся і акуналіся.
  Ён пацiснуў плячыма, усмiхнуўся i дакрануўся да краёў кепкi.
  Некалькі секунд здзіўлення адбілася на іх змрочных тварах. Потым іх напружанне, здавалася, зменшылася. Але калі яны прайшлі міма яго, у адказ пачулася папярэджанне: «Ідзі дадому, Français de souche! Фраза літаральна азначала «француз з каранямі», слэнг для этнічных французаў.
  Ён задуменна глядзеў ім услед, выпукласці на сцегнах кішэняў іх нізкіх джынсаў паказвалі тое, што ён падазраваў - яны неслі нажы.
  Адчуваючы дрыжыкі, Крэйн нагадаў сабе, што трапляў у больш небяспечныя сітуацыі, чым гэтая. Журналіст-расследавальнік Reuters, ён рэдка распавядаў пра свае поспехі, але яшчэ ў 1990-х гадах ён выявіў жыццёва важную інфармацыю, якая дапамагла высунуць абвінавачванні ў ваенных злачынствах супраць Радавана Караджыча, меркаванага архітэктара халакосту ў Босніі. Пазней ён раскрыў напоўненую зверствамі гісторыю Коза Ностры галоўнага кандыдата ў прэзідэнты Італіі, зрабіўшы загалоўкі па ўсёй Еўропе і адправіўшы палітыка ў турму. А ў мінулым годзе, працуючы над невялікай гісторыяй, ён адкапаў вялікі прыз — адзін з сакрэтных сховішчаў золата Садама Хусэйна, нягледзячы на тое, што за ім увесь час трымалі трох наймітаў.
  Памятаючы ўсё гэта, журналіст рашуча рушыў у Les Bosquets, яго вялікія ногі з'ядалі адлегласць сярод высачэзных лабірынтаў паўразбураных цэментавых дамоў. Гарэлі лямпы на слупах, тыя, што працавалі. Ён назіраў, як жанчыны ў хіджабах і пышнай вопратцы млява заходзілі і выходзілі з дзвярэй, многія з немаўлятамі на руках. З адчыненага акна гаманілі радыёнавіны на арабскай мове. Высока ўгары маляўнічыя пустынныя мантыі былі накінуты на балконы, гатовыя высахнуць на ранішнім сонцы.
  Ён не адчуваў небяспекі, але ўсё ж затармазіў і ўважліва агледзеўся. Ён ведаў, што не памыліўся ў напрамках, але ні ў адным з будынкаў не было нічога блізкага да патрэбнага яму нумара.
  Ён ішоў далей, накіроўваючыся да наступнага кута. Ён павярнуў яго своечасова, каб убачыць двух маладых людзей з неабдуманымі тварамі, якія дамаўляюцца аб здзелцы з наркотыкамі. Назіраў за гэтым з пярэдняга крыжа мужчына з чорнай густой барадой, які адкрыта чысціў 9-міліметровы пісталет Beretta. Мужчына хутка перавёў позірк на Крэйна, яго вострыя карыя вочы ацэньвалі, як ястраб, які заўважыў патэнцыйную здабычу.
  Раптам дзверы будынка, які стаяў насупраць, расчыніліся, і адтуль выскачылі трое мужчын у джынсавых джынсах і кашулях з кароткімі рукавамі, трымаючы ў руках аўтаматы. Гэта была зброя Ingram Model 10s, кароткая, кампактная і абсталяваная прыгнятальнікамі MAC, якія зніжалі хуткасць выкіду газу да дозвукового ўзроўню.
  П'ер Крэйн знерухомеў.
  Пара, якая гандлявала наркотыкамі, разбеглася ў розныя бакі. Чалавек з Берэтай знік у памяшканні. Засталася толькі ўзброеная тройка — і Крэйн.
  Пакуль яны глядзелі на яго змрочнымі выразамі твару, пот слізгаў па спіне. Спадзяючыся , што гэта тыя, кім ён думаў, ён сказаў арабскія словы, якія яму загадалі сказаць: « aDetni a'rabba . » Мяне ўкусіў скарпіён.
  Чалавек справа ад яго кіўнуў. «Скарпіён зараз убачыць цябе». Словы былі па-англійску, і голас быў нізкі. Гэта быў правільны адказ, і гэта было ўсё, што мела значэнне для Крэйна.
  Ахоўнікі бяспечна падштурхнулі яго па прыступках і ўнутр. Дзверы зачыніліся з гучным грукатам, за якім пачуўся пстрычка батарэі ўстаўленых на месца замкоў. Відавочна, што гэта была не звычайная кватэра, і цяпер настойлівасць Скарпіёна на тым, каб сустрэча адбылася ў Ле-Боскеце, мела сэнс: Крэйна папярэдзілі прыйсці аднаму, і, прайшоўшы праз лабірынт будынкаў па адрасе, якога не існавала, людзі Скарпіёна было дастаткова часу, каб паназіраць за ім і пераканацца, што ён не толькі адзін, але і за ім ніхто не сачыў.
  Ён удыхнуў і азірнуўся. Фае было старое, але чыстае, з нізкай столлю. Пасярэдзіне стаяў чацвёрты чалавек, бяззбройны і зусім іншага роду.
  «Месье Крэйн, вы спазняецеся. Спадзяюся, у вас не ўзнікла праблем». Мужчына быў старэйшы, дзесьці каля 50-ці, з вуглаватым тварам, яхтным загарам і арэолам салёна-сівых валасоў, кожная пасма на месцы. Крэйн вывучаў крой і тканіну свайго касцюма — вугальна-шэры шоўк з 24-каратнай залатой палоскай, прыблізны кошт 10 000 долараў. А туфлі — ад Berlutti, з алігатара з натуральнымі швамі — мінімум 1500 долараў. Гальштук быў Hermès і каштаваў 5000 долараў. Але яго ўвагу прыцягнуў гадзіннік — Patek Phillippe, 200 000 долараў, ні на сантым менш.
  Крэйн падняў позірк. «Такім чынам, я нарэшце сустрэў Скарпіёна».
  Ярка-блакітныя вочы бліснулі на яго ў адказ. «Ты разумны хлопец». Акцэнт быў лёгкім брытанскім, і ён глядзеў міма Крэйна на сваіх людзей, нязмушана высакародна . «Абшукайце яго».
  Крэйн ведаў дрыль. Ён падняў рукі і рассунуў ногі. Ніхто не прамовіў, калі ахоўнік пагладзіў яго ўніз, а потым другі правёў па ім палачкай у стылі аэрапорта. У яго правяралі не толькі зброю, але і ўсялякія запісвальныя прыборы, што Крэйна задавальняла. З гадамі ў яго развілася надзвычайная памяць не толькі на дакументы, але і на размовы. Мала хто ведаў, што ён валодае такімі талентамі.
  «Ён чысты», - далажыў чалавек з палачкай.
  Скарпіён глядзеў убок. Цяпер ён зноў засяродзіўся на Крэйне. «Мы паедзем на ліфце».
  Двое ахоўнікаў ішлі наперадзе, яны ўвайшлі ў кабіну ліфта, а за імі ішоў апошні чалавек, які націснуў кнопку, якая адправіла іх не ўверх у кватэры, а ўніз.
  Крэйн спытаў: «Калі вы сталі ўдзельнічаць у...»
  Ён падняў руку, прымушаючы яго маўчаць. «Мы абмяркуем сур'ёзныя справы, калі будзем у лімузіне. Ён адладжаны, а вокны апрацаваны такім чынам, што ніякія прылады дэмадуляцыі не могуць прачытаць нашы галасы. Вы выглядаеце здзіўленым, што я ведаю пра такія рэчы». Ён паціснуў плячыма. «Гэта свет, у якім мы жывем, хлопец. Шкада, ці не так?» Потым ён заззяў. "Але гэта робіць добры бізнес".
  «Безумоўна, як я разумею, гэта ваша справа». Крэйн захаваў нейтральны тон.
  Старэйшы схіліў галаву. "Як вы кажаце."
  Дзверы ліфта адчыніліся, адкрываючы традыцыйны склеп з цэментнай падлогай са смеццевымі бакамі, пральняй і кацельнямі. Справа была шырокая прастора кіёскаў, агароджаных драцяной агароджай, кожная з варотамі і кодавымі замкамі. Сховішча нейкае. Калі Крэйн вывучаў мясцовасць, спрабуючы ўбачыць не толькі кардонныя скрынкі, магутны аўтамабільны рухавік ажыў.
  З ценю вынырнуў доўгі лімузін «Мэрсэдэс». Ён рушыў да іх, яго чорная паліраваная паверхня блішчала ў люмінесцэнтным асвятленні, як толькі што пралітае чарніла.
  «Наша калясьніца», — растлумачыў Скарпіён.
  У той час як шафёр заставаўся за рулём, двое ахоўнікаў адчынілі заднія дзверы і адступілі, стоячы на месцы. Крэйн прайшоў на другі бок і праслізнуў, далучыўшыся да гаспадара.
  Машына пахла новай скурай і цытрынавым воскам. Кіроўца быў апрануты ў традыцыйную цывільна-карычневую форму і плоскую кепку з жорсткім краем. З таго, што Крэйн бачыў, ён выглядаў старым - у яго былі тонкія белыя валасы, а скура на патыліцы была бледнай і маршчыністай. Рукі яго закрывалі кароткія вадзіцельскія пальчаткі з цялячай скуры, якія паказвалі медны бранзалет на правым запясце.
  Бранзалет прыцягнуў увагу Крэйна. Нейкія словы акантоўвалі. Нават на такой адлегласці ён мог бачыць, што літары выглядалі экзатычна, што, вядома, заўсёды было інтрыгуючым. Бранзалет, напэўна, вельмі стары, вырашыў ён, бо медзь такога насычанага колеру. Сапраўды, здавалася, што яна пераліваецца, нібы ад нейкага глыбокага ўнутранага агню. Бранзалет быў ашаламляльнай цацанкай — вось чаму ён прыцягнуў яго погляд, і гэта ўсё.
  Крэйн прышпіліў рэмень бяспекі. Дзверы зачыніліся, і яны засталіся адны.
  «Працягвай».
  Кіроўца паглядзеў у люстэрка задняга віду і кіўнуў, пацвярджаючы загад. Затым ён пакаціў лімузін да пад'язной дарожкі, якая падымалася да ўзроўню вуліцы і зорак.
  Крэйн глядзеў, як яго гаспадар уладкаваўся на спінку скуры і сказаў: «Перш чым я адкажу на твае пытанні, ты павінен адказаць на мае. Скажы мне, як ты зацікавіўся мной. Пачні з пачатку».
  Гэта было дзіўнае пытанне, але, магчыма, Скарпіён не ведаў усёй гісторыі. «Я рабіў даследаванне для артыкула, калі наткнуўся на нешта, што не мела да гэтага ніякага дачынення, але мяне заінтрыгавала. Гэта была анамалія».
  "Працягваць."
  «Анамаліяй сталі тры бліскучыя маладыя замежныя студэнты Кембрыджа — індыйскі, пакістанскі і кашмірскі, — якія скончылі навучанне з адзнакай у 1988 годзе. Яны былі блізкімі сябрамі. Усе нарадзіліся беднымі, але іх выдаткі на адукацыю ў Англіі, якая пачалася, калі ім было дзесяць гадоў, былі аплачаны. Потым, калі яны пакінулі Кембрыдж, яны адкрылі розныя прадпрыемствы, зноў цалкам фінансаваныя. Кожны быў хутка паспяховым. Але індзеец памёр у Нью-Дэлі на працягу пяці гадоў, патануўшы ў паводцы, а той, хто ў Пакістане, памёр праз дзесяць гадоў, атруціўшыся дрэннай калодзежнай вадой. І трэці, кашмірец — Дэўрас Сікары — усё яшчэ жывы, але ён прадаў сваю кампанію і жыве ў кустах як нейкая камбінацыя ваеначальніка і патэнцыйнага святога. Уся сітуацыя, здавалася, прасіла разабрацца. Вось што я зрабіў. Я выявіў, што гэтыя трое не ведалі адзін аднаго да Англіі, усе былі індуістамі і ніхто ніколі не называў імя свайго спонсара. Адзіная падказка на гэтую тэму была ў незразумелым індуісцкім часопісе. У ім Сікары цытуе, што дабрадзей быў «святым, але ад гэтага свету».
  «Так, я чуў некаторыя з іх. Працягвайце».
  Крэйн дазволіў сабе кароткую ўсмешку. «Цытата Сікары была захапляльнай. Навошта дабрадзею хаваць сваю шчодрасць? У рэшце рэшт, ён даў адукацыю тром бедным дзецям, і яго гісторыя можа натхніць іншых быць такімі ж шчодрымі». Калі толькі чалавек зусім не альтруіст, падумаў ён пра сябе. Хіба што ў яго былі зусім іншыя — і куды менш вартыя захаплення — матывы. «Нарэшце мне ўдалося знайсці назву кампаніі, якая аплаціла іх выдаткі. Гэта быў падставы, які прывёў да больш падстаўных кампаній. Але адно было нязменным. Іх бяспеку забяспечвала BlueWatch Global Services».
  BlueWatch са штаб-кватэрай у Дубаі была сапраўднай справай, прыватным агенцтвам бяспекі і прыватных расследаванняў са спецыяльным аддзелам, які абслугоўвае вельмі багатых кліентаў. «Натуральна, я папрасіў інтэрв'ю з прэзідэнтам і старшынёй праўлення містэрам Фрэнсісам Ксаверыем Кімбалам».
  З усяго, што ён мог сказаць, Кімбал не існаваў. Тым не менш, Крэйн не быў гатовы адзначыць гэта, прынамсі, пакуль, таму што менавіта яго даследаванне асобы Кімбала выклікала электронныя лісты Скарпіёна, якія заканчваліся запрашэннем сустрэцца. Ён ніколі не чуў пра Скарпіёна, але адна з яго крыніц, якая мела добрыя сувязі ў злачынным свеце міжнароднай злачыннасці, апісала яго як багатага, небяспечнага, невядомага імя і паходжання, якога ніколі не бачылі. Неўзабаве пасля гэтага каманда ІТ-бяспекі Reuters паведаміла Крэйну, што электронная пошта Scorpion праходзіла праз некалькі краін, у тым ліку Кітай і Расію, і іх сігналы немагчыма прасачыць.
  Скончыўшы размову, П'ер Крэйн выглянуў, зразумеўшы, што яны даўно мінулі Лес Боске. Здавалася, што яны знаходзіліся ў цудоўным жылым квартале ўскрайку Парыжа, дзе па абодва бакі машыны віднеліся хісткія дрэвы, восеньскія кветкі і лужкі, залітыя месячным святлом. З'явіліся высокія жывыя загарадзі і сцены, пафарбаваныя ў пастэльныя колеры. Выпадковыя пад'язныя дарогі былі зачыненыя багата ўпрыгожанымі варотамі, якія сапраўды былі барыкадамі высокай бяспекі.
  "Дзе мы?" — спытаў Журавель.
  «Асабліва нідзе. Гэта сапраўды не мае значэння, праўда? На самай справе, я таксама не ведаю. Нас проста заганяюць. Сэнс быў у тым, каб мы з вамі вялі ціхую, бесперапынную размову. І што мы сапраўды маем. Вы толькі што распавялі займальную гісторыю, містэр Крэйн. Ён змахнуў пыл з рукава свайго цудоўнага касцюма ўяўнае раздражненне. «І што вы плануеце з гэтым рабіць?»
  «Я хацеў бы напісаць гісторыю пра геніяльнага маладога кашмірца, які адвярнуўся ад Захаду і стаў змагаром за незалежнасць. Дабрачынца, які фінансаваў яго адукацыю і быў аддадзены, калі Сікары вярнуўся ў Кашмір, з'яўляецца часткай гэтай гісторыі. Імя «Скарпіён» узнікла ў некалькіх размовах. Такім чынам, вы пацвердзіце, што вы дабрачынца? Добры самаранін, якога здрадзілі?»
  «Бываюць выпадкі, калі ўсім лепш застацца ананімнымі», — адказаў мужчына. «Акрамя таго, як вы самі сказалі, з-за таго, што двое мужчын мёртвыя, а трэці, верагодна, звар'яцеў, наўрад ці хто-небудзь захоча ўзяць на сябе заслугу эксперыменту».
  «Эксперымент»? Гэта яшчэ больш інтрыгуе. Што вы спадзяваліся дасягнуць?”
  "Не не. Я быў не той. Калі б я быў, і я не хацеў, каб вы ведалі, я б проста ўхіліўся ад вашых пытанняў. Я не меў да гэтага ніякага дачынення». Ён падняў дагледжаную руку. «Калі ласка, дазвольце мне скончыць. У той жа час я таксама хацеў бы ведаць больш».
  «Чаму?»
  «Чалавек не можа мець занадта шмат ведаў. Калі я дам вам адрас месца, дзе вы, верагодна, знойдзеце новую інфармацыю, ці паабяцаеце вы паведаміць мне ў дэталях тое, што вы адкрыеце?»
  — здзівіўся Журавель. Ён чакаў, што Скарпіён паспрабуе спыніць яго, і любая дапамога, якую ён атрымае ад таямнічага багацея, павінна была быць выцягнута з яго або падманам.
  «Чаму ты сам не ідзеш?» — запатрабаваў Крэйн.
  У блакітных вачах пажылога чалавека зноў бліснула. «Праз цябе я буду. Так, скажам так, больш стрымана. З усяго, што мне кажуць мае людзі, ты чалавек слова. Які ваш адказ?»
  «Добра, дам вам справаздачу. Пасля гэтага я нічога не абяцаю».
  «Будзьце вельмі асцярожныя, калі туды ідзяце. Ёсць чалавек, які пераследуе Сікары. Ён былы супрацоўнік арміі ЗША, насамрэч былы супрацоўнік ваеннай разведкі. Добра навучаны і бязлітасны». Ён сунуў руку ў пінжак і дастаў каляровую фатаграфію. «Гэта ён. Яго клічуць Гаральд Мідлтан. Увесь час будзьце асцярожныя з ім».
  Крэйн зірнуў на фотаздымак, але, падняўшы вочы, перастаў слухаць. Яго захапіла сцэна па той бок вакна машыны — з'явіўся яшчэ адзін чорны лімузін і без святла імчаў побач па цеснай двухпалоснай жылой дарозе. Ён трымаў ідэальны і вельмі небяспечны тэмп, яго пярэднія крылы супадалі з пярэднімі крыламі іх лімузіна. Халоднае месячнае святло адбівалася ад зацемненых бакавых шыбаў. Унутры ён нікога не бачыў. Яго лёгкія сціснуліся.
  Гаварыў шафёр. «Я глядзеў гэта». Крэйну спадабалася яго гучанне — у голасе быў аўтарытэт, чалавек, які ведаў, як даводзіць справу да канца.
  Шафёр націснуў на педаль газу. Шыны лімузіна закруціліся і завішчалі, і паскарэнне адкінула іх глыбока на сядзенні.
  Калі яны пакінулі іншы лімузін, які адсмоктваў выхлап, шафёр скамандаваў: «Даставайце зброю».
  Крэйн убачыў, як гаспадар ткнуў гузік на плюшавым падлакотніку. За вадзіцельскім сядзеннем адчыніліся дзверы. Ён выцягнуў аўтамат МР5 і хуценька сунуў яго праз сядзенне шафёру. Затым ён схапіў другі пісталет і асцярожна паклаў яго сабе на калені.
  «Гэта Яна», - злосна сказаў кіроўца. «Я мог бачыць яе праз лабавое шкло. Як яна нас знайшла?»
  «Адкуль мне ведаць?»
  «Гэта твая праца, чорт вазьмі! Ты аблажаўся!»
  Журавель быў агаломшаны. Шафёр распытваў Скарпіёна. Ён аддаваў загады Скарпіёну. Ён казаў яму, што пацярпеў няўдачу. І Скарпіён нічога не рабіў, каб вярнуць кантроль.
  Калі лімузін імчаўся далей, Крэйн заўважыў, што акно паміж пярэднімі і заднімі сядзеннямі ўвесь час заставалася адчыненым. Шафёр усё чуў. Крэйн хутка ўспомніў, калі ўбачыў чалавека ў фае жылога дома і спытаў, ці быў ён Скарпіёнам. «Ты разумны хлопец», — сказаў ён, і гэта было ўсё, што ён сказаў, што зусім не было адказам. Ён ухіліўся ад пытання.
  Журавель адчуў, як моцна забілася сэрца. Маскіроўка шафёра была ідэальнай, каб схаваць легендарную сакрэтную асобу Скарпіёна падчас вядзення бізнесу. Быў толькі адзін адказ, які меў сэнс — шафёр быў начальнікам. Ці можа шафёр быць сапраўдным Скарпіёнам?
  Другі лімузін зноў пад'ехаў, і акно з боку пярэдняга пасажыра апусцілася. Крэйн зазірнуў унутр. Ён улавіў цьмяны вобраз кіроўцы — прыгожай жанчыны з доўгімі бліскучымі цёмнымі валасамі, якая танцавала ў плыні. Яе левая рука была на рулі. Яе справа, па-за полем зроку.
  Яна зірнула на Крэйна, і ён адчуў дрыжыкі — ад яе прыгажосці і ад таго, што ён убачыў як фанатычны агонь у яе вачах. Захапляльны, жахлівы. Потым яна страціла да яго ўсякую цікавасць і замест гэтага засяродзілася на двух іншых мужчынах у аўтамабілі. Нешта ў яе позірку, калі яна глядзела на кіроўцы, зафіксавала расчараванне. Яна толькі імгненне вагалася, потым узняла аўтамат. Магчыма, «Узі», можа, «Мак-10». Калі Крэйн задыхаўся і скурчыўся, з дула выйшла вогненная бура, і, як моцны град, кулі стукалі ў вокны, гучна, але няўдала адскокваючы ад браняванага металу і куленепрабівальнага шкла. Жах расплыўся па твары Яна, і яна павярнула руль направа, упіхнуўшы іх лімузін у травяністы абочын, дзе ён адскочыў і спыніўся.
  Аўтамабіль Яна знік у воблаку пылу.
  «Як яна нас знайшла?» — агрызнуўся кіроўца.
  «Ішоў за ім?» Чалавек на заднім сядзенні зірнуў на Крэйна, які заўважыў, што той моцна трымае пісталет у цвёрдай руцэ. Ён думаў, ці не памрэ ён.
  Кіроўца развярнуўся і адрэзаў: «Ніколі нельга нікога недаацэньваць у гэтым. Ніколі».
  Чалавек побач з ім сказаў: «Што нам з ім рабіць?»
  Кіроўца разважаў. "Спадар. Крэйн, там у канцы той дарогі вакзал. Вы бачыце?»
  «Так».
  «Вы можаце сесці на цягнік, які давязе вас назад у Парыж. Баюся, у нас іншыя клопаты».
  "Так, канечне."
  «Ідзі за прыкладам Лондана. Але будзьце асцярожныя. Што б вы ні рабілі, будзьце асцярожныя».
  Крэйн вылез з лімузіна, які выскачыў з мяккай абочыны і зрабіў разварот у процілеглым накірунку, куды імчала Яна.
  Карэспандэнт, які цяпер дрыжаў і задыхаўся ад здарэння, пайшоў да дарогі. Яго рэпарцёрскі інстынкт падказаў яму важнае паведамленне: жанчына збіралася забіць Скарпіёна, але расчараванне нахмурылася, калі яна ўбачыла мужчын у лімузіне, сказала яму, што ні адзін з мужчын насамрэч не быў такім замкнёным характарам.
  Любы чалавек са здаровым сэнсам адыдзе ад гэтай гісторыі. Гэта было надзвычай небяспечна, але недзе ў глыбіні душы яму, Жураўлю, гэта падабалася. Ён быў непрыгожы, але яго розум і дух былі прыгожыя. Яго цікаўнасць распалілася, і, як закаханы ў першым агнявым прыліве адплаты, ён убачыў, як з яго здзіраюць скуру і абезгалоўліваюць, перш чым адмовіцца ад гэтай дзіўнай гісторыі.
  Выцягнуў камеру і пабег па вуліцы. Удалечыні завішчалі паліцэйскія сірэны. Ён іх праігнараваў. Яго думка была пра Лондан і пра тое, што ён там знойдзе.
  
  
  3
  ДЭВІД Х'ЮСАН
  Фэліцыя Камінскі грала Баха — другую партыту рэ мінор, чакону, адну з самых складаных сольных скрыпічных песень, калі-небудзь напісаных, — калі ў дзверы ўварваўся чалавек са стрэльбай.
  За шалёнай, заклапочанай постаццю была жанчына, якая з сілай рухалася ў пакой маленькага катэджа з тэрасамі на лонданскай вуліцы Лэмбс Кандуіт. Яна была высокая і элегантная, з доўгімі цёмнымі валасамі і нечым падобным на пісталет-кулямёт — Камінскі хацеў, каб зброя не была такой звыклай — працягнутай у правай руцэ.
  Маладая польская музыка паставіла сваю скрыпку і смычок Bela Szepessy на старадаўні столік з арэхавага дрэва каля акна і сказала: «Гаральд. Леанора. Так прыемна бачыць цябе зноў. Як у наш час музычны бізнес? Павольна ці хутка? Гледзячы на цябе ў гэты момант, мне цяжка судзіць. Вы тут на мой дэбют у Wigmore Hall? Калі так. . . Яна паклала на шчаку тонкі палец з падстрыжаным пазногцем. «Мне трэба сказаць, што ў мяне некаторыя праблемы з адзеннем».
  "Вось дзярмо." Мідлтан прыбраў зброю, і Леанора Тэсла пайшла за ім, хаця і крыху больш павольна. Ён тэатральна ляпнуў сябе па лбе. «Прабач, Феліцыя. Мы ўбачылі, што ўнутры хтосьці быў. Я забыўся, што ў цябе ключы».
  «У Лондане страляюць рабаўнікоў, Гаральд? Такі прыгожы домік. Не памятаеш, каму пазычыў?»
  Мідлтан зірнуў на жанчыну з ім. «Я сказаў, што Феліцыя можа скарыстацца гэтым месцам. Для яе . . . Ён спатыкнуўся аб дэталях.
  “ . . . для майго дэбюту ў Вігмар-холе, - паўтарыла Феліцыя, падымаючы скрыпку і паказваючы ім. «Я думаў, што вы хочаце ўбачыць, як я сыграю гэта. Гэта каштавала вам вялікіх грошай».
  Гаральд Мідлтан — яна адмовілася скарачаць яго імя, бо, як хацела сказаць Феліцыі, не была калегай — аказаўся свайго роду добрым сябрам. Ён неаднаразова ратаваў ёй жыццё, калі яна была ўцягнута ў смяротную гульню тэрору і злачыннасці, якая павінна была скончыцца расправай у канцэртнай зале Джэймса Мэдысана ў Вашынгтоне, акруга Калумбія, у той час як яна выступала ў якасці галоўнай салісткі нядаўна раскапанага твор Шапэна.
  За апошнія два гады было значна больш паслуг. За гэты час яна перастала быць маладой збяднелай польскай эмігранткай, спачатку без сяброў, без бацькоў, і пачала павольна прыстасоўвацца да жыцця прафесійнага музыканта, робячы першыя крокі па міжнароднай аркестравай лесвіцы, зрэдку і толькі калі зусім неабходна, выкарыстоўваючы шматлікія сувязі Гаральда Мідлтана. Яна была ўдзячная. Яна таксама моцна ўсведамляла, што частка яго шчодрасці вынікала з нейкай асабістай унутранай віны за тое, што ён пазнаёміў яе з цёмным і жорсткім светам, у які ён зараз вярнуўся, у мільёнах міль ад музыкі, якую ён сапраўды любіў.
  «Я буду бачыць, як вы гуляеце», - настойваў Мідлтан.
  «Мы абодва будзем, Феліцыя», - дадала Леанора Тэсла.
  Мідлтан здрыгануўся, калі не змог успомніць дату канцэрта.
  «Сёння ўвечары», - нахмурыўшыся, перапыніла яна. "07:00. Я напісаў табе. Я адправіў па электроннай пошце. . . »
  «Я прашу прабачэння. Дайце мне час, калі ласка. Жыцця мала. . . — ён пераглянуўся з калегам... . . цяпер мітуслівы».
  Мідлтан падышла да высокай шафы ў гасцінай, грувасткага, пачварнага прадмета мэблі - адзінага недарэчнага прадмета ў пакоі і схаванага ў цені, каб яго не было відаць з доўгага падвойнага акна, якое выдаў на вуліцу. Катэдж знаходзіўся ў вузкім джоргіянскім завулку ў затоцы Блумсберы, у некалькіх хвілінах хады ад Вест-Энда і канцэртнай залы, дзе яна павінна была ў той дзень на апошнюю рэпетыцыю. Гэта была ціхая, стрымана заможная частка цэнтральнага Лондана, удалечыні ад натоўпу і турыстаў, амаль вёска.
  Калі ён адчыніў дзверцы гардэроба, Феліцыя выявіла, што глядзіць на прадмет, які яна знайшла там, калі шпацырала тут два дні таму пасля прыезду з Нью-Ёрка — чорную, цяжкую металічную шафу з паваротным кодавым замкам. , як у старамодным сейфе. Мідлтан набраў нумары, а затым пацягнуў за ручку, каб адкрыць дзверы. У Феліцыі перахапіла дыханне, хоць насамрэч яна ведала, што не варта было здзіўляцца. Невялікі склад зброі — пісталеты, вінтоўкі, скрыні з патронамі і іншыя прадметы, якія яна не пазнавала — быў акуратна выкладзены ўнутры.
  Леанора Тэсла паклала сваю сумку, далучылася да яго і пачала калупаць фурнітуру. Мідлтан прынёс дзве шэрыя сумкі для іх здабычы. Яны двое выглядалі як пара ў шыкоўнай шакаладнай краме, спрабуючы вырашыць, якія дэлікатэсы ўзяць з сабой.
  «Такім чынам, валанцёры вярнуліся да справы», — сказала Феліцыя.
  «Попыт і прапанова, малы», - адказаў Тэсла, здымаючы нешта падобнае на пачак маленькіх металічных шарыкаў. Можа гранаты нейкія. «Будзьце ўдзячныя, што вы займаецеся лепшай справай».
  Мідлтан і Тэсла былі настолькі захопленыя.
  Праз хвіліну яна сказала: «Я ўдзячная. Тым не менш, на новай працы вы знаходзіце час, каб купіць прыгожыя ўпрыгажэнні. Нора, гэта для цябе?»
  Яны перасталі пакаваць зброю ў мяккія шэрыя футляры і павярнуліся паглядзець. У сваіх далікатных бледных пальцах Феліцыя трымала бліскучы прадмет, які прыцягнуў яе ўвагу, калі Леанора Тэсла паклала сваю сумку на крэсла каля абедзеннага стала, верхні напалову адкрыты. Артыкул быў заключаны ў празрысты пластыкавы пакет доказаў і пазначаны этыкеткай NATO з датай папярэдняга дня і назвай, падобнай на французскую. Феліцыі прыйшло ў галаву, што яны сапраўды паспяшаліся, калі шукалі зброю, перш чым даставіць тое, што, як яна ўяўляла, павінна было быць чымсьці важным.
  «Ведаеш, калі мы ўпершыню пазнаёміліся, я не памятаю, каб ты мела звычку перабіраць рэчы людзей», — сказала ёй Мідлтан.
  «Я пастарэў, Гаральд. Хутка. Вы памятаеце? З кампаніяй, з якой вы мяне пазнаёмілі, гэта мела сэнс. Што гэта?"
  Яна адкрыла сумку з доказамі і зняла бліскучы яркі бранзалет, уважліва яго разглядаючы. Калі яна скончыла, яна агледзела яшчэ два прадметы, якія ляжалі побач: лісток паперы і нядаўні індыйскі пашпарт на імя Каві Балан. Фота ўнутры паказала бяскрыўднага індыйца гадоў 30 з мяккім, магчыма, наіўным тварам. Яна думала, што ў яго былі вельмі выпуклыя і незвычайныя вочы, і было цікава, ці заўважылі яны гэта. Напэўна, не. Гаральд Мідлтан і Леанора Тэсла абодва былі разумнымі, працавітымі афіцэрамі, апынуўшыся ў пастцы, як заўважыла Феліцыя, ўнутры арганізацыі, якую яны, здавалася, не маглі пакінуць. Але дробныя дэталі часта выслізгвалі ад іх. У іх не было ні часу, ні жадання зазірнуць далей за відавочнае.
  «Наша справа, не ваша», — абвясціў Мідлтан.
  «Я думаю, ён мёртвы», - сказала яна, і яны не адказалі. «Вы не заўважылі яго вочы. . . ?»
  Яна марудзіла, і яны гэта ведалі. Гаворачы, яна праглядала аркуш паперы. Напісанне было ў руцэ Гаральда Мідлтана, лёгка пазнаваемае па культурных, але паспешлівых каракулях.
  Было напісана: Кашмір. Пошук вады. Геалогія. медзь. Бранзалет. Скарпіён. Дэўрас Сікары.
  "Гэта гучыць як галаваломка", - сказала яна. «Я люблю загадкі. Я ніколі не ведаў, што ты гэта зрабіў. . . »
  «Я іх ненавіджу».
  «Што азначае Скарпіён?»
  «Гэта была спасылка ў электронным лісце ад Сікары. Я думаю, што гэта чалавек, але я не ведаю, ці з'яўляецца ён саюзнікам Сікары, ці ўяўляе для яго пагрозу».
  «Бранзалет прыгожы».
  Ён выглядаў як медны, хоць колер быў больш светлым, больш залацістым, чым большасць бранзалетаў такога тыпу. У Польшчы медныя бранзалеты былі папулярныя сярод пажылых людзей, якія лічылі, што яны абараняюць ад рэўматызму і хвароб. Ювелірныя ўпрыгажэнні, якія яна бачыла, як разносіліся на танных вулічных рынках у Варшаве, не выглядалі так. Метал тут быў мякчэйшы, бледнейшы, як быццам гэта быў нейкі тонкі сплаў, краю з зялёнымі крапінкамі, больш тонка апрацаваныя, з лініямі напісання плыўным, незразумелым індыйскім пісьмом і, што самае цікавае, авальны элемент накшталт значка, магчыма, знак гонару для яго ўладальніка.
  "Што гэта значыць?" — спытала яна.
  «Шкада, каб я ведаў», — адказаў ён. «Мы лічым, што гэта з Кашміра. Ідэнтыфікацыйны бранзалет, магчыма, абазначаючы прыналежнасць да банды, культу, нейкай арганізацыі. Мабыць, эмблемы нешта абазначаюць. Гэта можа быць звязана з Індыяй. Ці Пакістан. Паўстагоддзя яны ваююць адзін з адным за Кашмір. Трэба аднесці ў лабараторыю, каб надпіс пераклалі».
  Феліцыя ўтаропілася на гэта і нахмурылася.
  «У вас ёсць ідэі?» — спытаў ён.
  "Што? Нейкі маленькі польскі музыка? Што б я ведаў?» Яна зноў паглядзела на медны бранзалет. «Вы ніколі не разбіраеце крыжаванкі?»
  "Я казаў табе. Я ненавіджу галаваломкі».
  «Гэта таму, што вы думаеце лагічна, толькі ў адным кірунку. Крыжаванкі падобныя на Баха. Ці джаз. Яны патрабуюць, каб вы думалі ў некалькіх розных кірунках адначасова. Званок і адказ, пытанне і адказ — усё ў адзін і той жа момант».
  Яна зноў агледзела бранзалет.
  «Справа ў тым. . . Уся неабходная інфармацыя ёсць. Перад тварам. Нічога не прапала. Вам проста трэба зрабіць спасылкі».
  Мідлтан выглядаў зацікаўленым. Гэта зрабіла згадка пра Баха.
  «Мая праблема, — дадала яна, — што я ўсё яшчэ думаю па-польску, а не па-ангельску. Я люблю крыжаванкі, але яны занадта цяжкія для мяне на вашай мове. Раней мне хацелася, каб вы маглі іх бачыць, а не чытаць. Вы разумееце, што я маю на ўвазе? Паглядзіце на выявы крыжоў . Не словы. Такім чынам, мова не такая важная».
  У іх была такая зброя, якую яны хацелі. Яны былі гатовыя ехаць. Мідлтан працягнуў руку, і яна перадала яму запіску і фатаграфію мёртвага індзейца з цікаўнымі вачыма. Ён паклаў іх назад у пакет доказаў і сунуў у сваю сумку. Яна трымалася за медны бранзалет, чакаючы пытання.
  «Калі малюнкі на бранзалеце былі крыжаванкай, - спытала Мідлтан, - што б яны маглі азначаць?»
  Леанора Тэсла пахітала галавой. - Гары, мы перадаем іх групе экспертаў. Не знаўца крыжаванак».
  «Гэта ганьба», - сказала Феліцыя.
  Яны глядзелі на яе.
  «Таму што? . . .” - спытаў Мідлтан.
  Яна паказала на месяц на бранзалеце
  «Гэта быў бы адказ, я думаю. Частка, якая кліча. Паглядзіце, як гэта асобна, а два іншыя элементы з'яўляюцца дапаможнымі для яго, як быццам іх адказ нейкім чынам адказвае на ўсё. Слон. Тое, як ён смешна дзьме сваім ствалом у неба, як фантан, за выключэннем таго, што вадкасць не цячэ вельмі далёка, праўда? Ручай падае на зямлю так хутка, быццам важыць больш, чым трэба. Гэта здаецца мне відавочным».
  «Відавочна?» — спытаў ён.
  «Глядзі! Гэта слон. Самая вялікая наземная жывёла на планеце. Што ён робіць? Спрабую апырскаць месяц, і няўдала. Два словы. Можа, гэта я вар'ят, але памятайце: я нарадзіўся ў год Чарнобыля. Мы былі недалёка. Можа, пяцьсот кіламетраў. У школу кожныя паўгода прыходзілі і бралі кроў, ці не зрабіў нам выбух чагосьці дрэннага».
  Тая тупая іголка, той самай, якой выкарыстоўвалі ўсіх, была балючай, таму яна так прагна чытала, каб зразумець прычыну.
  Яна паклала палец на старанна выразанага звера на бранзалеце і сказала: «Цяжкі».
  Затым яна паказала на фантан вадкасці, які падымаўся ад звера да неба і зноў апускаўся назад, занадта хутка. «Вада».
  Феліцыя Камінскі не магла не заўважыць, што Гаральд Мідлтан стаў крыху больш бледным, калі яна сказала гэта.
  «Чарнобыль здарыўся таму, што не было цяжкай вады», — хутка сказала яна. «Расейцы выкарыстоўвалі нейкі свой танны і бескарысны метад, каб вырабіць ядзерны рэактар, таму станцыя выбухнула. мне шкада. Гэта, несумненна, толькі я. . . Што да месяца, я паняцця не маю».
  Нейкі момант яны нічога не казалі, пакуль Мідлтан глядзеў на яе, яго лагодны, мяккі твар быў зморшчаны заклапочанасцю.
  «Ты трэніруешся тут да канца дня?» — спытаў ён.
  «Практыка, практыка, практыка. Праз нейкі час . . . »
  «Заставайцеся ў памяшканні. Я арганізую для вас таксі ў Вігмар-Хол і гасцініцу сёння вечарам. Спакаваць рэчы. Пакіньце тут сумку, калі пойдзеце на канцэрт. Мы забярэм яго пазней».
  «Але . . . »
  Яны не чакалі нічога, акрамя некалькіх кароткіх любезнасцяў. Феліцыя Камінскі назірала за імі, шкадуючы, што яны не маглі застацца яшчэ крыху. Яна нікога не ведала ў Лондане. Яна адчувала сябе крыху адзінокай і сумнай.
  «Практыкуйцеся», - прашыпела яна. «Калі я патрэніруюся яшчэ раз, я звар'яцею».
  Калі дзверы зачыніліся, яна ўзяла ліст паперы і накрэмзала словы, якія запомніла з запіскі Гаральда Мідлтана.
  Некаторыя эксперты-крыміналісты праглядаюць усе да апошняга, каб паспрабаваць стварыць сувязь. Можа быць, — яна крыху занепакоілася з-за выразу твару Мідлтан, калі яна выказала сваю ідэю наконт бранзалета — яны будуць шукаць, што азначае тэрмін «цяжкая вада» ў дачыненні да Індыі, Пакістана і Кашмірскага пытання. Даволі шмат, магчыма, не тое каб яна хацела думаць пра гэта. Цёмны цень Чарнобыля, які кінуў на Усходнюю Еўропу, так і не зняўся з яе.
  Яна паглядзела на дзедаў гадзіннік ля каміна. Да выхаду ёй заставалася дзве гадзіны, крыху менш, калі яна спакуе рэчы, як хацела Мідлтан. Яна паспела. Было нешта яшчэ, што яна таксама магла выкарыстаць, тое, што, як яна была ўпэўнена, Мідлтан і Тэсла ніколі б не пагадзіліся.
  Феліцыя Камінскі падышла да свайго партатыўнага кампутара і адкрыла вэб-старонку Bicchu, новай пошукавай сістэмы, на якую яна наткнулася толькі месяц таму. У сацыяльных сетках гэта было на ўра. Адказы былі рэзкімі і адпаведнымі, амаль як калі б хтосьці чытаў пытанне, а потым думаў пра яго кантэкст і перспектыву, перш чым адказаць. Ён адчуваў сябе разумным і чалавечным, а не часткай нейкай тупой машыны. Лепш за ўсё тое, што Bicchu паабяцаў плаціць вам за знаходжанне ў сетцы, за ўвод запытаў і адсочванне вынікаў. Усяго некалькі цэнтаў, але гэта было нешта. Нягледзячы на ўвесь гламур з'яўлення ў Уігмар-холе, яна ўсё яшчэ адчувала сябе студэнткай музыкі, калі глядзела на свой банкаўскі баланс. Пройдуць гады, перш чым яна зможа нават спадзявацца на надзейны прыбытак.
  Феліцыя зірнула ўніз і набрала словы на сваёй накрэмзанай запісцы.
  Кашмір. Пошук вады. Геалогія. медзь. Бранзалет. Скарпіён. Дэўрас Сікары.
  Потым дадала ўласную фразу: цяжкая вада .
  І яшчэ: меднае кольца вакол вачэй.
  Адказы з'явіліся больш, чым звычайна. Добрых 10 секунд. Напэўна, гэта шырокапалоснае злучэнне Мідлтан, падумала яна.
  
  Ён сядзеў у рэстаране каля Пікадзілі, прылеплены да iPhone, які яны яму далі, і працаваў з прыватным дадаткам, які праз мабільную сетку бяспечна, прыватна падключаўся да палявога штаба. Ён паняцця не меў, дзе гэта. У Кашміры. У Парыжы. У двух дзвярах у цэнтры Лондана. Гэта было неістотна. Дні стацыянарных баз, небяспечных бяспечных дамоў і фізічных сетак, здольных пранікнуць. . . усё гэта было ў мінулым. Прайшло трынаццаць месяцаў, як ён апошні раз асабіста не сустракаўся з іншым таварышам. У любым выпадку , наколькі ён ведаў. Заказы прыходзілі праз абароненую зашыфраваную электронную пошту на некалькі адрасоў, якія пастаянна змяняліся. Планы і праекты прыходзілі ў выглядзе абароненых паролем сціснутых pdf-файлаў, чыталіся, паглыналіся і выдаляліся назаўжды. Гэта быў шлях свету. Усё было віртуальна. Нічога не было сапраўднага. За выключэннем, нагадаў ён сабе, крыві і грошай.
  Відэа на YouTube толькі пачалося - трэйлер нейкага новага балівудскага фільма - калі тэлефон забіваў і ўспыхнуў сігнал абвесткі. Сыгналу спатрэбілася секунда-дзве, каб справіцца з наступным аб'ёмам дадзеных. Потым, калі маленькая трубка дагнала яго, ён назіраў, як серыя запытаў вэб-пошуку адлюстроўваецца на яго маленькім экране. Вынікі пастаянна звужаліся. Аб'ём і маштаб запытаў прымусілі яго зразумець, чаму яны звязаліся. Маленькае акенца ў правым верхнім куце паказала IP-адрас крыніцы. Гэта было ў цэнтры Лондана, недзе каля Брытанскага музея. Ён націснуў некалькі кнопак. Надышла паўза, потым ён апынуўся ў тэчцы «Мае дакументы» аддаленага кампутара. Там захоўваўся доўгі спіс карэспандэнцыі. Усё гэта было зашыфравана. Ён шукаў аддалены жорсткі дыск, пакуль не знайшоў тэчку, у якой тэкставы працэсар захоўваў свае шаблоны, нябачныя, часта забытыя тымі, хто імі карыстаўся. Вядома, калі ён прыйшоў туды, ён знайшоў адзіны файл з пазнакай «асабісты ліст». Ён быў адкрытым, неабароненым шыфраваннем, проста тэкстам.
  Ён націснуў на значок, і дакумент намаляваўся на экране тэлефона. Пераводзячы пальцам па літарах, ён здолеў перапісаць адрас у запіску. Затым ён націснуў кнопку ў прыватным дадатку з надпісам «key-log all remote». Кожная літара і лічба, набраная на аддаленай машыне, цяпер будзе перададзена рэхам непасрэдна ў файл дзесьці ў сістэме Бікчу, а затым незаўважна перададзена ў зашыфраваным выглядзе ад пачатку да канца на яго тэлефон, дзе прыватная праграма аўтаматычна дэкадзіруе тэкст.
  Пасля гэтага ён скапіяваў нумар дома і вуліцу ў загалоўку і ўставіў іх у Google Maps. Ён ведаў агульную мясцовасць. Хады было не больш за дзесяць хвілін. Паклаўшы ў кішэню iPhone, ён вярнуўся на кухню. Ён быў напоўнены знаёмымі пахамі, кменам і куркумай, духоўкай тандыры і падпаленай курыцай з прыправамі.
  Су-шэф глядзеў, як ён увайшоў, нібы напалову чакаючы таго, што павінна было адбыцца. Маленькі чалавечак з Бангладэш мяцежна глядзеў на офіс, які заказваў абед на шаснаццаць. Ён быў замацаваны на дошцы заказаў усяго трыццаць хвілін таму.
  «Вы справіцеся», — сказаў ён, здымаючы фартух і запэцканы ток. Потым ён выйшаў ззаду, спыняючыся толькі для таго, каб па дарозе забраць свой маленькі пісталет Вальтэр.
  
  Бікчу адчуваў сябе гаваркім. Неўзабаве адказы пачалі прыходзіць так хутка, што ў яе закружылася галава. Яна думала пра страшныя чарнобыльскія гады, боль, няпэўнасць. І школьных сяброў, якіх яна страціла, двух, якія паміралі павольна, амаль ва ўсіх на вачах, дзень пры дні.
  Гэта быў свет мінулага, ці так яна думала. Свет жорсткай, жорсткай навукі, у палоне людзей, якія не клапоцяцца пра наступствы сваіх дзеянняў. Назіраючы, як падказкі, падказкі і спасылкі пачынаюць збірацца, калі хвіліны пераходзілі ў гадзіну, яна адчувала, што тое, што адкрывала, адначасова адштурхвае і прыцягвае. Гэта было важна, яна ведала. І забароненыя, страшныя веды.
  Пасля аднаго значнага прарыву яна адарвалася ад камп'ютара, зрабіла сабе кубак зялёнай гарбаты, адчула сябе вінаватай за тое, што занядбала свой інструмент, і замест гэтага вырашыла паслухаць адно са сваіх любімых выкананняў твора, які яна сыграе пазней. Другі паляк, Генрык Шэрынг, грае сваю знакамітую песню Гварнеры дэль Джэзу «Le Duc» для Deutsche Grammophon у 1968 годзе: чатырнаццаць з паловай хвілін асалоды.
  Потым яна вярнулася і паглядзела, што знайшла. Шмат. Занадта. Гэта прымусіла яе розум накіравацца ў сябе, прагнучы спакою і простай веры музыкі.
  Яна патэлефанавала на мабільны тэлефон Мідлтан. Адказу не было. Нават не было магчымасці пакінуць паведамленне.
  «Гэта не твой сапраўдны нумар, Гаральд?» - сказала яна сама сабе, напалову слухаючы, як Шэрынг бярэцца за музыку з цвёрдай упэўненасцю, якой, як яна спадзявалася, калі-небудзь яна стане валодаць.
  
  Яму было цікава, што будзе ў рэстаране, калі яго не будзе. Бангладэш быў кампетэнтны, але павольны. Гэта ўсё яшчэ быў бізнес, усё яшчэ месца, якому трэба было клапаціцца пра сваіх кліентаў.
  Пазней, думаў ён. Верхні канец Лэмбс Кандуіт Стрыт, пасля пабаў і крам, быў бязлюдны. Усе пайшлі на працу. Гэта было добра. Адзіным аўтамабілем вакол быў вялікі чорны фургон з непразрыстымі вокнамі на метр у паркавым канцы вуліцы. Дзеці скакалі і танцавалі на маленькай пляцоўцы па той бок дарогі. Ён зірнуў на фургон і паківаў галавой. Лонданскія маці. Яны больш не дазвалялі сваім каштоўным маленькім прынцам хадзіць і паўмілі.
  
  Яна набрала тое, што знайшла, у электронным лісце для Мідлтана і абавязкова пазначыла яго для шыфравання, дадаўшы лічбавы подпіс, які ён пераканаў яе заўсёды выкарыстоўваць у сетцы. Ніхто не мог прачытаць тое, што яна напісала, калі яно выйшла за межы яе кампутара, і Мідлтан магла быць упэўнена, што паведамленне сапраўды прыйшло ад яе, а не ад нейкага самазванца, які ведаў, як падрабіць адрас электроннай пошты.
  «Факт першы», — напісала яна і задрыжала, бо не магла выціснуць з розуму сапраўднае значэнне сваіх слоў. «Фота мёртвага чалавека Каві Балана. Чаго вы не заўважылі, так гэта вельмі своеасаблівага зялёна-карычневага адцення яго вачэй. Гэта можа быць нармальна. Але гэта можа быць сімптомам атручвання меддзю з-за вельмі моцнага ўздзеяння металу. Для атрымання дадатковай інфармацыі знайдзіце кольца Кайзера-Флейшара. Абескаляроўванне выклікана адкладамі медзі ў воку».
  Яна паглядзела на свае нататкі, потым паглядзела на гадзіннік. Шэсць хвілін да канца Баха. Тады б яна сапраўды займалася.
  «Факт другі. Індыя з'яўляецца найбуйнейшым у свеце вытворцам цяжкай вады. Гэта вельмі рэсурсаёмістае практыкаванне. У залежнасці ад працэсу можа спатрэбіцца да 340 000 тон звычайнай вады, H 2 O, каб зрабіць адну тону цяжкай вады, D 2 O (гэта дэйтэрый, Гаральд - паглядзіце). Магчыма, таму вашы людзі шукаюць новыя крыніцы».
  Чай рабіўся цёплым.
  «Памятаеце, што я вам казаў пра Чарнобыль і цяжкую ваду? Вам гэта не заўсёды трэба. Але калі вы хочаце вырабляць зброевы плутоній, гэта выдатны спосаб абыйсці працэс узбагачэння ўрану, які ўключае вялікую колькасць тэхналагічнай інфраструктуры, якую немагчыма схаваць. Не тое каб цяжкую ваду лёгка вырабіць, але гэты працэс трохі нагадвае перагонку каньяку з віна. Розніца ў тым, што ў звычайным працэсе для перагонкі выкарыстоўваецца сістэма люмінафорнай бронзы, у той час як спіртныя напоі традыцыйна вырабляюцца з выкарыстаннем меднага перагоннага апарата».
  Яна паглядзела на словы на старонцы і адчула гонар за сябе. Ці, дакладней, пра Бікчу, якая так хутка выдала адказы, што нават не магла паверыць, з якой лёгкасцю яны былі сабраны.
  «Факт трэці. Адзінаццаць гадоў таму ў ЗША быў пададзены патэнт на новы працэс распрацоўкі цяжкай вады. Наколькі я бачу, гэта ніколі не было запушчана ў прамысловую вытворчасць, таму што некаторыя тэхналогіі яшчэ не створаны для шырокамаштабнага выпуску. Патэнт быў пададзены амерыканскім аддзяленнем індыйскай кампаніі, якая, здаецца, з'яўляецца падстаўной кампаніяй. Прынамсі, я не бачу ніякіх фінансавых дакументаў для гэтага ў ЗША ці Індыі». Яна бясплатна атрымала ўсю заяву з базы дадзеных Бюро патэнтаў ЗША і захавала яе як асобны дакумент.
  «Імя Сікары таксама значыцца ў патэнце разам з парай іншых людзей. Згодна з заявай на патэнт, гэты працэс скараціў бы ўдвая колькасць сілкуючай вады, звычайна неабходнай для дыстыляцыі цяжкай вады, значна скараціў працэс і дазволіў мінімізаваць выдаткі на запуск. Вы амаль маглі разглядаць гэта як самаробны набор для вырабу сыравіны для плутоніевага завода. І . . . »
  Заўсёды пакідайце лепшае напрыканцы. Мёртвы Генрык Шэрынг, кланяючыся свайму Гварнеры на заднім плане, так і зрабіў.
  «Асаблівая кругавая структура трубаправода, якая выкарыстоўваецца для працэсу, ляжыць у аснове патэнта. Гэта робіць яго унікальным. У дакументах гэта называецца «медны бранзалет». За выключэннем таго, што гэты мае трыццаць футаў ростам.
  Яна дапіла халодную гарбату і ўслухалася ў апошнюю, завяршальную фазу музыкі.
  
  У дзверы пазванілі, калі яна націснула "Адправіць". Феліцыя вылаяла перапыненне. Адным з менш прывабных аспектаў Lamb's Conduit Street была колькасць людзей, якія прыходзілі ў прыватныя дамы, спрабуючы прадаць усё - ад фальшывых DVD да кітайскіх карцін. Ля пярэдняй часткі дома ў Мідлтана была маленькая шыльда: гандляроў забаронена. Гэта было бескарысна. У Англіі ў яго не было відэакамеры на дзвярах. Быў давер да ціхай вуліцы вышэйшага класа, як гэтая, разам з вялікімі магутнымі замкамі і высокатэхналагічнай сістэмай сігналізацыі.
  Званок яшчэ раз пачуўся, калі яна выходзіла з гасцінай у калідор.
  «Не хачу», — крыкнула яна і са здзіўленнем пачула ў сваім голасе амерыканскі гук. Два гады ў Нью-Ёрку зрабілі гэта з табой, здагадалася яна.
  Яна адамкнула клямку і напалову адчыніла дзверы. Там стаяў каржакаваты мужчына блізкаўсходняга выгляду. Яму было не больш за 30, ён насіў футбольную кашулю «Чэлсі» пад пінжаком, модную залізаную стрыжку і дурную самазадаволеную ўхмылку, якой любяць займацца некаторыя маладыя лонданскія мужчыны, калі сутыкаюцца з супрацьлеглым полам.
  - Я не хачу, - паўтарыла яна з уздыхам.
  Ён выглядаў задаволеным сабой і падняў нешта падобнае на новы iPhone. Там быў яе электронны ліст Гаральду Мідлтану, у апошніх некалькіх абзацах вялікімі чорнымі літарамі былі бачныя словы «за выключэннем таго, што гэты выпадкова трыццаць футаў ростам». Збянтэжаная Феліцыя Камінскі міргнула вачыма.
  «Ты ўсё роўна атрымаў», — сказаў мужчына.
  Яна адступіла, каб ляпнуць дзвярыма перад яго тварам. Па дарозе дрэва аб штосьці стукнулася. Яна пачула крык болю, але ён скончыўся, і не было магчымасці выцягнуць яго на вуліцу. Блізкі ўдар ударыў яе па шчацэ, і яна, спатыкнуўшыся, пайшла да гасцінай і схапіла драўляныя ўнутраныя дзверы, адкінуўшы іх за сабой.
  Ён атрымаў моцны ўдар па твары другі раз і зноў закрычаў. Гнеў. Балюча. Абодва ёй падабаліся.
  Яна абаперлася на канапу, спрабуючы падумаць, спрабуючы знайсці што-небудзь, што можа здацца зброяй.
  "Гэй", сказаў ён.
  Ён падняў рукі і выглядаў пакрыўджаным. Яго правае вока стала фіялетавым ад месца, дзе яго зачапілі дзверы.
  «Мы проста хочам пагаварыць», — сказаў ён. "Гэта ўсе."
  «Хто хоча пагаварыць?» — спытала яна, усё яшчэ гледзячы, абмацваючы правай рукой канапу.
  «Некалькі вялікіх хлопцаў. Яны не жадаюць вам нічога дрэннага. Мне гэта сказалі. Яны проста хочуць, каб вы наведалі».
  «Ёсць больш прыемныя спосабы спытаць».
  Свабоднай рукой ён залез у куртку і дастаў пісталет.
  «Ёсць і больш агідныя. Жывы - не тое самае, што непашкоджаны. Ты выбіраеш, дзяўчынка. Так ці інакш, ты пойдзеш са мной».
  Шэрынг іграла адзін са сваіх самых любімых урыўкаў. Феліцыя Камінскі ненавідзела гэтага ананіма за тое, што ён яго сапсаваў.
  Яна паглядзела яму ў вочы і сказала: «Яны не зробяць мне балюча? Гэта абяцанне?»
  «Абяцанне».
  У левай руцэ ў яго ўсё яшчэ быў iPhone. Яна глядзела, як ён трымаў яго. Відавочная прыхільнасць, якую ён меў да гэтай рэчы.
  Яна прыклала руку да галавы і распусціла свае доўгія каштанавыя валасы, якія закруціла для практыкі. Ён глядзеў на яе, зноў усміхаючыся.
  «Ці не новая версія?» — спытала яна, паказваючы на тэлефон. «Той, з GPS ці што?»
  Яны ўсе іх любілі. Часам здавалася, што на планеце няма нічога даражэйшага.
  «Так. . . Ён падняў яго крыху вышэй і націснуў кнопку. На экране пачало круціцца відэа МУС. "У мяне ёсць . . . »
  На ёй былі вастраносыя скураныя боты, якія яна набыла ў аутлеце Gucci каля Сан-Джавані. Гэтыя іголачныя пальцы выйшлі з моды, але яны ёй падабаліся. Яна зрабіла адзін моцны крок наперад, адпусціла правую нагу крыху назад, каб набраць абароту, а потым адпусціла ўдар нагой, як толькі магла - якраз там, дзе было больш за ўсё балюча.
  Ён закрычаў. Пісталет пайшоў убок. Яна ўзяла яго запясце і ўдарыла ім кулаком па вострым краі шафы, у якой ляжаў арсенал Гаральда Мідлтана. Зброя ляснула на падлогу. Айфон, за які ён трымаўся, але не пасля другога ўдару. Да таго часу ён ляжаў на зямлю, курчыўся, выглядаючы яшчэ больш шалёным, чым калі-небудзь.
  «Калі ён падымецца, я мёртвая», — падумала яна.
  Яе рука цягнулася да бліжэйшага даступнага прадмета. Яна адчула гэта і захацела заплакаць. Гэта была каштоўная Bela Szepessy, якую для яе купіў Гаральд Мідлтан. Найлепшы музычны інструмент, якім калі-небудзь валодала Феліцыя Камінскі.
  Яна моцна ўдарыла яго па твары цвёрдым, як костка, кампазітным падбародкам. Дно скрыпкі адразу адарвалася ад цела. Гэта знікла, і яна гэта ведала. Такім чынам, яна ўзяла шыю абедзвюма рукамі, пакруціла векавым інструментам, як малатком, ударыўшы зубчастым дрэвам па яго галаве, пакуль ён зноў не ўпаў на падлогу, яго нос быў у крывавай кашы, а вочы напоўнены болем і страхам.
  Стаяла старая ваза, вялікая і цяжкая пад рукой. Яна выпусціла з рук разбураную скрыпку, падняла вазу і шпурнула яму ў галаву, ударыўшы ў скронь.
  Ён змоўк.
  Хутка і эфектыўна яна выхапіла запасныя металічныя струны са свайго чахла для скрыпкі, штурхнула яго нагой на грудзі, паклала адно калена яму на пазваночнік і звязала ззаду рукі, потым ногі.
  Пакуль яна скончыла, ён зноў прыйшоў у сябе. Ён нікуды не рухаўся. Яна была грунтоўнай. На ўсялякі выпадак яна нахілілася, дастала яго пісталет і моцна трымала зброю ў правай руцэ, ненавідзячы адчуванне.
  Са слязамі на вачах яна паглядзела на разбураныя рэшткі сваёй скрыпкі, а потым на раздушанага чалавека на падлозе і сказала: «Я не маленькая. А я не дзяўчынка».
  Шум прымусіў яе падняць вочы. Уваходныя дзверы былі яшчэ адчынены. Яна магла бачыць гэта з гасцінай і праклінала сябе за тое, што была такой дурной. Высокі, грузнаваты мужчына з выключна бледнай скурай і пачварным тварам увайшоў у дзверы, выглядаючы і спалоханым, і рашучым адначасова.
  Феліцыя Камінскі хацела нешта сказаць, але ў гэты момант яе галава заблакіравалася. Сакавітае выкананне партыты Баха Шэрынгам дасягала сваёй апошняй ноты, цудоўная рэ, сыграная на двух струнах, адна адкрытая, другая з вібрата, а потым памірала ў цішыні. Ёй падабаўся гэты дотык, і яна так доўга жадала, каб аднойчы паўтарыць яго. Магчыма, сёння вечарам у Уігмар-холе. Сёння вечарам. . .
  
  П'еру Крэйну спатрэбіўся адзін удар, каб выбіць зброю з пальцаў стройнай, прыгожай маладой жанчыны, і другі, каб яна страціла прытомнасць, калі яна стаяла, анямела, ляжала на падлозе, з апухлым тварам. усё яшчэ бачна ў жаху. Яна звалілася ў кучу побач з ім. Вочы Крэйна блукалі па пакоі. Больш нікога ў хатцы не было. Ён адчуваў гэта.
  Крэйн хутка абшукаў кватэру, якая належала Гаральду Мідлтану, амерыканцу, пра якога яго папярэдзіў кіроўца машыны за Парыжам. Ён знайшоў нешта падобнае на сейф для зброі і прагледзеў шэраг дакументаў і нататак на стале.
  «Знайшоў што-небудзь карыснае, П'ер?» - сказаў жаночы голас за спіной, такі спакойны і неўсхваляваны, што ў яго астыла кроў, і яго рука кінулася за пісталетам у кабуры пад курткай.
  Нешта ўкалола яго ў плячо, перш чым яго пальцы дасягнулі паловы.
  «Не будзь дурнем», - сказала яна.
  Ён павярнуўся і ўбачыў жанчыну, якую цяпер ведаў як Яну. Яна трымала доўгі чорны пісталет з доўгім глушыцелем. Прафесійнае зброю. Яна ўважліва паглядзела на яго, яе позірк нагадаў тое, што адбылося паміж імі на бязлюднай двухпалоснай дарозе за Парыжам нядаўна. «Мы зноў сустрэнемся, П'ер».
  Крэйн ледзь чутна засмяяўся, хоць і здрыгануўся пры ўспаміне пра кулі, якія стукалі па вокнах лімузіна. "Ты мяне ведаеш?"
  «Вы робіце сваю папярэднюю працу як рэпарцёр», — паціснула плячыма Яна. «Я раблю тое ж самае ў сваёй лініі».
  Якая сказала Крэйну, што яна сапраўды ішла за ім на сустрэчу за межамі Парыжа з чалавекам, які выдаваў сябе за Скарпіёна.
  «Дзе Мідлтан?» — спытала яна.
  «Я не ведаю».
  «Жанчына, з якой ён працуе? Тэсла?»
  Крэйн паківаў галавой. «Я яе не ведаю».
  Удалечыні ўсё набліжаўся настойлівы вой міліцэйскай сірэны. Хто-небудзь паведаміў аб парушэннях? Бачылі зброю? Яна скрывілася, гледзячы на кватэру і, відаць, зразумела, што часу на грунтоўны пошук у яе няма.
  Яна загадала: «Выведзі дзяўчыну на вуліцу. Там фургон». Яна вагалася. «Ідзі з ёй. Я да вас далучаюся праз імгненне».
  — Думаеш, я не пабягу?
  Усмешка. «Не».
  «Чаму?» - спытаў ён, спрабуючы ўбачыць нейкае акно атакі, разумеючы, з яе асцярожнай пазіцыі і ўстойлівага позірку ў вачах, што гэта немагчыма. Ён таксама не быў упэўнены, што хоча; нешта — журналіст у ім? Ці мужчына?—сказаў яму проста пагадзіцца з тым, што адбываецца.
  - Таму што ты шукаеш праўду, ці не так, П'ер?
  Яна працягнуў руку і выняў з курткі зброю. Потым яна ўбачыла, як ён падняў маладую жанчыну без прытомнасці на рукі і выйшаў на вуліцу.
  Каля пярэдніх дзвярэй стаяў фургон «Мэрсэдэс» з непразрыстымі вокнамі і кіроўца ў чорнай форме, пальчатках і кепцы, які рассоўваў заднія дзверы.
  Калі Крэйн дайшоў да варот з дзяўчынай на руках, ён пачуў гук ззаду і адразу пазнаў, што гэта было. Нізкі, выбуховы рык зброі з глушыцелем, за якім рушыў услед рэзкі, пакутлівы крык болю, які доўжыўся секунду, не больш.
  
  
  4
  ДЖЫМ ФУСІЛІ
  Шэрая раніца ў Парыжы змянілася цудоўным, спакойным днём, і, перасякаючы плошчу Згоды і выходзячы на галечную сцежку, якая рассякала Елісейскія палі, яна ўспомніла свой дзень: ранняя прабежка па авеню Георга V праз Сена ў Пойнт д'Альма, назад праз Парк дзю Марсавае поле і пад Эйфелевай вежай; душ у яе пакоі ў гатэлі Queen Elizabeth на П'ер-1-дэ-Сербі; і ў тонкім персікавым швэдры з v-вобразным выразам, джынсах і кароткай скураной куртцы, якую яна купіла за невялікую суму ў доларах ЗША ў краме на бульвары Сэн-Жэрмен, прагулялася за вугал да гатэля George V, каб выпіць аўсяных шматкоў, пасыпаных карычневым цукрам, калі яна чытала The Wall Street Journal Europe and USA Today . Затым яна вярнулася да каралевы Лізаветы, села на падлогу спіной да незасланага ложка і зарыдала.
  Гэта не працавала. «Прыязджай у Парыж», — сказаў яе бацька. «Вам патрэбна крыху магіі». «Дзякуй, не, Гары. Зашмат успамінаў, - адказала яна. "Чарлі, магчыма, у цябе з'явяцца новыя ўспаміны", - далікатна сказаў ён, бяручы яе за руку. «Ты патрэбны нам сярод жывых. Мы сапраўды робім. . . »
  Але паўсюль у Парыжы нагадвалі ёй пра тое, што яна страціла: яе дзіця, выкідыш, выкліканы, з усіх людзей, яе нябожчыкам, які ўдзельнічаў у змове, якая забрала жыццё і яе маці. Кожны дзень быў няспынным паўторам таго, што магло быць і чаго ніколі не будзе. Нават цяпер, калі яна шпацыравала ў плямістых сонечных прамянях пад ліставымі дрэвамі, галіны якіх увянчалі дарожку, яна ўбачыла маленькіх дзяцей, якія смешна гулялі, ганяючыся за галубамі, а іх задаволеныя маці ўсміхаліся, назіраючы. Нічога больш для яе не існавала ў той момант, ні годных старых у карычневых гарнітурах, якія размаўлялі з разуменнем, ні бізнесменаў і жанчын на Елісейскіх палях, якія вярталіся ў свае офісы, ні турыстаў, якія блукалі да Абеліска і сада Цюільры. . Усё, што яна ўбачыла, былі тоўстыя дзеці, якія смяяліся, і іх ззяючыя маці, і яна адчула цяжар безнадзейнасці і глыбокае, моцнае пачуццё страты. Яна ведала, што ніколі больш не будзе цэлай і ніколі не будзе давяраць мужчынам настолькі, каб палюбіць яго. Што тычыцца ўласнага дзіцяці, яна баялася, што ніколі не зможа даць адчуванне бяспекі і аптымізму, неабходныя дзіцяці для росквіту. Яна лічыла свае дні, разважаючы, калі яе паглыне пустата ўнутры яе.
  Такім чынам, усё, што заставалася для Шарлоты Мідлтан — яна вярнулася да свайго дзявочага прозвішча, калі даведалася аб ступені ўдзелу яе мужа ў змове з мэтай забіць тысячы людзей у Вашынгтоне, акруга Калумбія — гэта праца, якую яна выконвала для добраахвотнікаў. Яе бацька сказаў ёй, што яна яму патрэбна. Цалкам магчыма, што ён зрабіў. Пратэстуючы, яна сказала: «Гары, я не магу. Улічваючы, як бессэнсоўна, як пуста. . . Чорт вазьмі, я хацеў бы растлумачыць, каб ты ведаў». "Чарлі, - адказаў ён, - калі я думаю пра тое, якім было б маё жыццё без цябе, я ведаю".
  У шапіку каля Тэатра Марыньі яна купіла бутэрброд з тонкіх лустачак вяндліны, кавалачка грюера і салёнага масла на хрумсткім хлебе і бутэльку Бадуа і села на лаўку ў патоку сонечнага святла, Этуаль і Трыумфальная арка ўдалечыні, няспынны рух па брукаванцы. У спробе разгадаць свае думкі, яна ўспомніла некаторыя даследаванні, якія яна правяла для валанцёраў. Яе думкі блукалі да Коні Карсан і бравады, якую ўжыў у кожную задачу, якую бярэ гэты маленькі тэхаскі фанер, а потым да захаплення Вікі Чэнга Другім жыццём і таго, як чароўны 19-гадовы кампутарнік зрабіў сабе чорны аватар з выявай 70-х гадоў Афра і выразнае цела, за якое б забіў любы спартсмен. «Паспрабуйце», — прапанавала Вікі. «Кожнаму патрэбна месца, каб быць кімсьці новым». Як толькі гэтыя словы праляцелі з яго вуснаў, ён збянтэжана адхіснуўся. «Я не кажу, што тваё жыццё дрэннае, Чарлі. Не, тое, пра што я кажу, я кажу, Чарлі, гульня... Магчыма, ты завядзеш новых сяброў... Калі ты хочаш новых сяброў, Чарлі... . . Ах чорт вазьмі . . . »
  Прыкладна ў той жа час Леанора Тэсла, якой яна захаплялася яшчэ больш цяпер, калі зразумела, чаго дасягнулі валанцёры, папрасіла яе далучыцца да яе выпіць у непрацоўны час. Яны зайшлі ў лацінскую гасцёўню ў Дзюпон-Серкл, дзе іх акружылі нядбайныя адзінокія людзі, якія луналі паміж маладосцю і абавязкамі, шэсць свежых твараў, якія сядзелі за столікамі на чацвярых. Галавакружныя размовы падымаліся пад бурліваю музыку. «Чарлі, — крыкнуў Тэсла, — вось мая парада: не прымай ніякіх парад. Слухайце сваё сэрца ў свой час».
  Зараз на Елісейскіх палях, разважаючы пра гэтыя ўспаміны за чатыры тысячы міль адсюль, Чарлі глядзеў, як турыстычны аўтобус, напісаны шрыфтам хангыль, спыніўся, перакрыўшы рух. Яна скрывілася, калі загудзелі гудкі таксі, а потым вярнулася ў сваю адзіноту.
  
  Можа быць, у 30 ярдах ззаду Шарлоты Мідлтан у парку быў самазадаволены мужчына гадоў 50 з загарэлымі валасамі колеру солі і перцу. Яго блакітны касцюм, скроены да дасканаласці, уражваў нават у акрузе , дзе размяшчаліся дамы Сен-Ларана, Діора, Шанэль і Лакруа. Седзячы, ён дастаў з унутранай кішэні шаўковую насоўку і выцер чаравікі Berlutti, выдаляючы пласт пылу. Яго мабільны тэлефон завібраваў, калі ён вярнуў хустку на месца.
  «Я за дачкой Мідлтан», — сказаў ён. «У Парыжы. Я застануся з ёй». Ён паклаў трубку, не дачакаўшыся адказу.
  Ян Барэт-Боўн пераадолеў шок ад таго, што яго ледзь не застрэлілі на дарозе за Парыжам. Ён і яго працадаўца прывыклі валодаць грашыма і пагрозамі гвалту — і самім гвалтам — каб прымусіць людзей рабіць самыя подлыя рэчы. Многія з іх пырскалі, лаяліся і абяцалі адыграцца. Але мала хто зрабіў.
  Яна была іншай, вядома.
  Сам Барэт-Боўн быў матываваны грашыма і вострымі адчуваннямі. Камісійную працу ён лічыў найчысцейшай з катаванняў.
  Але Яна? Што рухала ёю?
  Ідэалізм, меркаваў ён. Які дзіцячы матыў. Як умешваецца.
  Тым не менш, яе з'яўленне на той дарозе за Парыжам было рэзкім напамінам аб небяспецы, з якой сутыкнуліся ўсе.
  Колькі іншых смерцяў адбылося б - усё з-за меднага бранзалета?
  Ён глядзеў, як Чарлі падняўся з лаўкі. Яна зрабіла апошні глыток газаванай вады і выкінула зялёную пластыкавую бутэльку ў сметніцу разам з акрайчыкам хлеба. Тады яна адумалася, дастала хлеб, скамячыла яго і прапанавала крошкі дзяўбці галубам.
  «Яна не магла б быць больш амерыканкай, калі б паспрабавала», - прамармытаў сабе пад нос Барэт-Боўн, гледзячы на прывабную жанчыну з пэўнай агідай.
  Ён зірнуў на свой наручны гадзіннік Patek Phillippe, працягваючы сачыць за дачкой Мідлтан з пэўнай адлегласці. Ён уявіў, што яна будзе працягваць бязмэтна блукаць, яе асцярожнасць апусцілася, без абароны.
  
  Феліцыя Камінскі, якая цяпер знаходзіцца ў свядомасці, і П'ер Крэйн сядзелі побач у заднім шэрагу фургона «Мерседэс», іх запясці былі скаваныя пластыкам, лодыжкі прывязаныя адна да адной. Кіроўцу ўдалося закаваць іх у кайданы за лічаныя секунды, пакуль Яна накіравала стрэльбу на двух палонных.
  Прагучаў двайны гудок мабільнага тэлефона. – адказала Яна. Яна размаўляла на мове, якую Крэйн лічыў хіндзі. Потым яна павярнулася да палонных. «Я толькі што даведалася, — сказала яна на англійскай мове з моцным акцэнтам, — што вы не Шарлота Мідлтан».
  Феліцыя нічога не сказала.
  — гаўкнула Яна на Крэйну. "Хто яна?"
  «Паняцця не маю. Я магу спытаць яе, але гэта павінна быць па-ангельску. Але я не думаю, што яна гаворыць па-французску».
  «Ты», — сказала Яна па-ангельску. «Як цябе завуць?»
  «Феліцыя».
  Яна паглядзела на Крэйну. «Гэта французскі», - сказала яна па-ангельску.
  «Польскае», — адказаў ён па-французску. Ён збіраўся адзначыць яе акцэнт, але ведаў, што Яна не магла яго заўважыць, як і ён мог адрозніць алжырца ці мараканца, калі яны размаўлялі па-французску. «Яна можа быць яго пакаёўкай».
  «Служанка, якая ўмее біцца».
  «Я думаю, што яна абаранялася. Шчаслівы ўдар інструментам. У вас не тая дзяўчына».
  Крэйн ведаў, што яны ідуць на паўднёвы ўсход.
  "Я думаю, што яна крыху не ў стане", - дадаў ён. «Некампетэнтны. Ведаеш . . . »
  Феліцыя, здавалася, сама спрабавала не глядзець на яго, не тупнуць нагой.
  Яна трымала на каленях Крэйнаў пісталет.
  «Адпусціце яе», — сказаў журналіст.
  Шафёр зірнуў на Яну.
  «Адпусці яе, і я табе дапамагу». Крэйн быў за гісторыяй. Ён быў за Янай. З маладой жанчынай не сварыўся.
  «Як? Чым вы можаце мне дапамагчы?»
  «Я шукаю Скарпіёна. І вы таксама. Я ведаю пра яго сёе-тое. Я бачыў твой твар, калі ты заўважыў людзей у лімузіне. Вы былі расчараваныя, што ні адзін з іх не быў ім.
  «Дайце мне факт. Тое, што я магу выкарыстоўваць ".
  — І ты адпусціш яе?
  Яна ўтаропілася на яго. «Можа, я заб'ю цябе і яе», - адказала Яна.
  «А можа, я дапамагу табе, і ніхто не памрэ».
  «Плата за адно жыццё. Твая ці яе. Дайце мне факт».
  Журавель на хвіліну задумаўся. Што было б ёй дарагое, але не аддавала занадта шмат? «Ёсць сувязь з Дубаем».
  «Дубай? Што?"
  «Гэта ўсё, што я вам пакуль скажу. Дзеля ўласнай абароны».
  Яна спрачалася. Затым яна павярнулася да кіроўцы і загаварыла па-арабску. «Кіньце яе каля O2», — сказала яна. «Мы яго трымаем».
  
  Мідлтан стаяў з боку кіроўцы сваёй машыны, расчаравана апусціўшы галаву. Адрас у Лондане, які Жан-Марк Леспас выявіў на камп'ютары Каві Балана, быў мячэццю на поўдзень ад парку Тафнел, квітнеючага раёна ў паўночным Лондане, населенага сотнямі мусульман і значна меншай колькасцю індусаў. Мячэць мела шкодную рэпутацыю, якую новае памяркоўнае кіраўніцтва не змагло знішчыць: перад асуджэннем за забойства і расавую нянавісць яе папярэдні імам выступаў за джыхад з тэрарыстамі-смяротнікамі як асноўную форму — здаецца, ніхто не сумняваўся ў яго ўдзеле ў 7/7. напады. Падтрымліваючы гвалтоўную дзейнасць Аль-Каіды, яна прапанавала навучанне валоданню штурмавой зброяй і служыла цэнтрам абмену тэлекамунікацыйным абсталяваннем, якое немагчыма прасачыць.
  - Хітрасць, - сказаў ён. "Жарт."
  З супрацьлеглага боку машыны Тэсла адказаў: «Неабавязкова. Магчыма, нехта тут, - яна кіўнула ў бок мячэці і прысадзістых цагляных будынкаў, што ўздоўж вуліцы, - ведае пра напад на мячэць. Магчыма, гэта не тупік».
  «Але гэта тэндэнцыя, на якую спатрэбяцца тыдні пранікнення. У нас няма часу. Не з тым, што адбываецца».
  Тэсла тузануў дзверы аўтамабіля, але яны былі зачыненыя. "Вы маеце рацыю. Нам трэба выпрацаваць стратэгію».
  Мідлтан пакапаўся ў кішэні і кінуў ёй ключы. «Бяры машыну», — сказаў ён. Ён паказаў рукой у напрамку станцыі метро Tufnell Park. «Я іду ў Вігмар-Хол да Феліцыі. З майго боку было бяздумна забыць яе канцэрт. Страці зброю і дагані мяне, калі хочаш. Мы можам пагаварыць з Коні і Жан-Маркам, калі яны ўладкуюцца ў Тампе».
  
  Мідлтан выйшаў з падземкі Оксфардскага цырка, забаўлены тым, наколькі хуткай была паездка, нават з перасадкай у Юстане. Ён уявіў сабе, што Нора ўсё яшчэ едзе на шашы 503, калі рух хістаецца. Інстынктыўна ён спачатку праверыў свой агульны мабільны тэлефон. Адно паведамленне ад Феліцыі, верагодна, папракаючы яго за тое, што ён не запомніў яе канцэрт, або за тое, што ён не цікавіцца крыжаванкамі, крыптаграмамі і падобным. Калі ён паглядзеў на свой зашыфраваны тэлефон, то ўбачыў, што ў яго няма ніякіх паведамленняў — нічога ад НАТА, Францыі, Інтэрпола або МУС у якасці пасмяротнага вынікаў аперацыі на мысе Антыб; ні ад Чарлі, Норы, Жан-Марка, Коні ці Вікі. Перасякаючы парк на Кавендыш-сквер, ён на імгненне падумаў пра Уэтэрбі, яркага афіцэра НАТА, які аддаў сваё жыццё, каб дапамагчы прадухіліць чарговае бязбожнае пакаранне нявінных. Каб пазбавіцца ад смутку, Мідлтан даўно навучыўся хутка пераключаць свае думкі на місію: выкананне яе азначала б гонар для маладых Уэтэрбі. Сікары і прэсная вада. Дэврас Сікары зацікавіўся прэснай вадой. Што гэта можа значыць?
  Мідлтан выйшаў з парку і, чакаючы, пакуль праедуць чорныя таксі, убачыў натоўп, які мітусіўся пад шатром хола са шкла і філіграннага жалеза. Уладальнікі білетаў, меркаваў ён, чакаюць, каб увайсці. Не тое каб ён марудзіў: яму падабаліся алебастрава-мармуровыя сцены залы, карціна на купале над сцэнай, на якой фігура, якая ўвасабляла Душу Музыкі, са страхам глядзела на агністы шар, які сімвалізаваў Генія Гармоніі. Уігмарская сцэна была алтаром, а музыка ўяўляла ахвяру Нябёсам. Для Мідлтана музыка была сувяззю чалавецтва з боскасцю. Гэта была яго перадышка, яго палёгка ад пачварнай, банальнай праўды свету пакут і нянавісці, у якім ён апынуўся, пераследуючы такіх, як Дэўрас Сікары. Толькі назіранне за тым, як Чарлі квітнее, дало яму пачуццё задавальнення і трансцэндэнтнасці, як і музыка, якую ён любіў.
  "Ёсць праблема?" — сказаў ён першай наведвальніцы, якую ўбачыў, жанчыне сярэдніх гадоў, апранутай супраць пагрозы дажджу.
  «Яны яшчэ не адчыняюцца, — адказала яна, — але дакладна не сказалі, чаму».
  Мідлтан падзякавала ёй і накіравалася да ўваходу ў артысты за вуглом Уімпол-стрыт. Ён ніколі не ведаў, што Феліцыя была занадта патрабавальнай мастачкай, таму меркаваў, што праблема была ў доме. Магчыма, піяніст захварэў.
  Яго зашыфраваны тэлефон зазваніў, яго званок быў хутчэй старамодным амерыканскім званком, чым ідэнтыфікацыйным рынгтонам, як у Шапэна на іншай лініі.
  - Гары, - сказаў Тэсла.
  «Нора-»
  - Гары, табе лепш вярнуцца дадому.
  
  Жан-Марк Леспас сустрэўся з Коні Карсан у зале міжнароднага аэрапорта Тампа. Ён усміхнуўся, убачыўшы, як яна з мілай усмешкай прыцягнула ўвагу аднаго з мужчын, якія спрабавалі заляцацца да яе падчас палёту з Ніцы праз Парыж. Са свайго месца ў некалькіх шэрагах за ёй Леспас назіраў, як пасажыры адзін за адным знаходзілі прычыну падысці да яе. Коні была не адзінай прывабнай жанчынай у рэйсе, але яна свяцілася такой наіўнай, вясёлай самаўпэўненасцю, якой мужчыны цягнуліся, як пчолы да званочкаў. Як і было ў яе спосабе, ёй удалося сказаць кожнаму з такім шармам, што яны не заўважылі, што іх збілі.
  «Вось ты і дзе!» - усклікнула яна, калі Леспас наблізіўся.
  Апошні мужчына хутка адышоў, і Карсан падняла сваю надзьмутую скураную сумку, падняўшы раменьчык на яе плячо. Яна ўзяла яго за руку, і яны пайшлі прэч, выява шчаслівай пары.
  «Праверыць свой КПК?» — спытала яна.
  «Такім чынам, я мяркую, што я шчасліўчык...»
  «Не пачынай, Жан-Марк. Некалькі з гэтых хлопчыкаў прымусілі мяне шукаць парашут». Яна выпусціла яго руку.
  «Вы атрымліваеце такое ж паведамленне з Wiki?»
  Яна кіўнула. «Вялікія файлы».
  «Я буду карыстацца камп'ютарам у прадстаўнічай гасцінай», - сказаў ён.
  «І я вазьму машыну напракат. Дай мне сваю сумку».
  «Коні...»
  «Дай мне праклятую сумку».
  Леспасс бачыў, як Карсан вывіхнуў чалавеку нос такім хуткім ударам, што мог паклясціся, што яе рука ніколі не адрывалася ад яе.
  «Так, мэм», — адказаў ён.
  Яны сустрэліся праз 30 хвілін, Карсан прыхінуўся да капота Prius у зоне забароны стаяць. «Куды?» - спытала яна, адчыняючы пасажырскую дзверы.
  Калі Карсан ускочыў за руль, Леспас прачытаў з яго запісаў. «Выязджайце на міждзяржаўную магістраль дзвесце семдзесят пяць на ўсход».
  Яна засмяялася, з'язджаючы з абочыны. «Мне падабаецца, як ты гэта гаворыш. «Міждзяржаўная аўтамагістраль дзвесце семдзесят пяць на ўсход». Усё фармальна і такое».
  «Я-дзвесце семдзесят пяць на ўсход лепш?»
  «Два семдзесят пяць усходніх падыдзе. Як доўга ты жывеш у Амерыцы, Жан-Марк?»
  «Амаль дзесяць гадоў», — сказаў ён. Ён надзеў сонцаахоўныя акуляры, калі яны ехалі пад яркае сонца за тэрыторыю аэрапорта. Тампа была такой жа яркай, як і Ніца.
  «Дзесяць гадоў, а гэта ўсё яшчэ «Міждзяржаўная» і ўсё такое?»
  «Стаміўся, відаць. Трывожна».
  «Тое самае», - сказала яна. «Вы прыйшлі сюды працаваць з палкоўнікам?»
  «Ну, я працаваў з ім раней. Але, так, Гаральд Мідлтан быў прычынай таго, што я прыехаў у Амерыку».
  «Вы маглі б застацца ў Францыі».
  «Мая жонка аддала перавагу Паўночнай Караліне».
  "Ваша жонка? Жан-Марк, я не ведаў, што ты жанаты. Яна паглядзела на трэці палец на левай руцэ. Без кальца.
  «Мы працавалі разам у Technologie de Demain...»
  «Ваша кампанія».
  «Яна пачынала як сістэмны аналітык, я магу вам сказаць, што гэта не было прычынай таго, што я заўважыў яе. Але Ёхана была вельмі разумная, вельмі дакладная. Неўзабаве яна стала для мяне неацэннай. І, вядома, я быў закаханы».
  «Яна таксама была, калі я вас правільна чую».
  «Мне пашанцавала. . . »
  Карсан паглядзеў на від з боку пасажыра і пайшоў да шашы.
  - Першы выхад, - сказаў Леспас. «Не сядайце на Інтэр — не сядайце на чацвёрты маршрут».
  Prius з лёгкасцю ўзяў пандус.
  «Жан-Марк, я бачу, ты не носіш пярсцёнак. . . »
  Ён расшпіліў верхнія гузікі свайго Оксфарда і зняў ланцужок, які насіў на шыі. Ён быў закручаны вакол залатога заручальнага пяльца.
  «Жан-Марк. . . »
  «Яе забілі. 11 верасня ў Пентагоне. Прэзентацыя новага бізнесу запланавана на 10 раніцы. Яна была ранняя, як звычайна. Шанцаў на бізнэс у нас, вядома, не было. Але гэта была Ёхана. Баец. Вельмі па-амерыканску. Як і ты, Коні.
  Карсан убачыў яго горкую ўсмешку.
  «Жан-Марк, мне вельмі шкада».
  «Як і я. Дзякуй». Леспас зірнуў праз лабавое шкло. «Вось выхад».
  Карсан пастукаў па мігалцы.
  
  «Формачка для печыва», — сказала яна, калі яны падышлі да доўгага аднапавярховага будынка ў кутку індустрыяльнага парку недалёка ад заліва Маккей. «Шкло і сталь. Яны разбураюць фундамент і скідаюць іх з неба».
  «Так, але тут ёсць пальмы», - сказаў Леспас.
  Спераду стаялі скрыні FedEx, DHL і UPS, а таксама бляшаная скрынка з надпісам Doolittle Diagnostics з папярэджаннем, што ў ёй знаходзяцца прадукты крыві. На першым паверсе засунутыя жалюзі паказвалі пустую сталовую з гандлёвымі аўтаматамі і газетамі, раскіданымі на стальніцах.
  Карсан і Леспас увайшлі ў вестыбюль, каб паглядзець на дошку, усеяную белымі пластыкавымі літарамі.
  «Sindhu Power & Electric», — сказаў ён. «Дваццаць шосты поўдзень. Значыць, яны ўсё яшчэ тут”.
  «Калі толькі ніхто не падумаў змяніць шыльду».
  «Мы можам сабе ўявіць, што Сікары быў тут. Магчыма, ён вярнуўся».
  "ДОБРА. Але я не думаю, што мы знойдзем яго за сталом».
  - Не, - сказаў Леспас, працягваючы разглядаць дошку. «Але давайце паглядзім, што мы можам убачыць».
  Яны падышлі да парцье, маладой смуглай жанчыны, якая хавала школьны падручнік пад сталом у форме паўмесяца. Яна сустрэла іх цёплай усмешкай і кубінскім акцэнтам.
  Леспас сказаў: «Мы з жонкай запісаліся на прыём да доктара Фарадэя».
  Карсан кіўнуў. «Мы ведаем дарогу».
  Адміністратар вагаўся. — Можаш ісці, — нарэшце сказала яна.
  Калі яны павярнулі ў доўгі калідор, засланы дыванамі, Карсан сказаў: Фарадэй?»
  «Яго офіс — васемнаццаць поўдня».
  «Ах».
  Драўляныя дзверы ў кожны кабінет былі зачынены, прыглушаючы шум актыўнасці. У канцы залы дзве жанчыны карысталіся меншай прыёмнай, каб праглядзець прэзентацыю на ноўтбуку. Леспас рушыў услед за Карсанам па крутым павароце, і неўзабаве яны мінулі кабінет доктара Фарадэя.
  Дваццаць шосты поўдзень быў у канцы калідора, і Карсан зразумеў, што яго вокны выходзяць на стаянку, якая кішыла аўтамабілямі, якія блішчаць на пасляабедзенным сонцы. «Што за спектакль?» яна сказала.
  Леспас пакапаўся ў кашальку і выцягнуў візітоўку Technologie de Demain. «Халодны званок», - сказаў ён. «Я папрашу кіраўніка IT».
  «Вы думаеце, у іх тут будзе штат? Я маю на ўвазе, што гэты офіс, напэўна, самы вялікі з гэтага боку будынка. Але гэта абалонка, калі што».
  «Мяркую, вы можаце падаць патэнт з паштовай скрыні. Навошта ісці на адкрыццё офіса, калі вы не збіраецеся ім карыстацца?»
  Карсан пацягнуўся да дзвярэй. «Гатовы?»
  Ён падняў палец. «Прабачце, але я зраблю моцны акцэнт. Магчыма, гэта растлумачыць, чаму я такі. . . такі маршчыністы».
  Яна ўсміхнулася. «Прынамсі, вы носіце штаны. Я ў джынсах і майцы».
  «Так, але твая футболка такога ж колеру, як твае боты, і ніхто не носіць джынсы, як ты, Коні. Можа быць, 100 чалавек на нашых рэйсах паклянуцца ў гэтым». Ён не згадаў ні пра макіяж, які яна нанесла ў аэрапорце, ні пра памаду, якую яна асвяжыла перад тым, як яны выйшлі з машыны.
  «Для бяспекі я называю цябе «шэф».
  « Très bien », - адказаў Леспас.
  
  Карсан адчыніў дзверы, і ўнутр увайшоў Леспас.
  Кабінет быў пусты.
  Тонкія правады звісалі са зрушаных столевых панэляў, а некалькі тэлефонных трубак ляжалі на падлозе. Было месца, магчыма, для 10 сталоў, але іх не было відаць. Кандыцыянер быў выключаны.
  Калі Карсан мінуў яго, Леспасс уключыў верхняе святло. Яны то мігцелі, то свяціліся. "Хтосьці аплаціў рахунак", - сказаў ён.
  Карсан увайшоў у асабісты кабінет. Ён таксама быў пусты, дыван запляснелы і запэцканы, шафа расчынена і голая. «Шмат пра Sindhu Power & Electric. . . »
  Насупраць офіса была яшчэ адна шафа, у якой захоўваліся папяровыя вырабы, састарэлыя файлы ў кардонных скрынках, магчыма, месца для пінжакоў і асабістых рэчаў. Нехта пачаў яго прыбіраць — напэўна, каб зноў падрыхтаваць памяшканне да здачы ў арэнду.
  Разам Карсан і Леспасс прагледзелі яго і не знайшлі нічога павучальнага — за выключэннем пустой этыкеткі ад міжнароднай транспартнай кампаніі, пра якую яна ніколі не чула. Яна таксама знайшла выкінутую цыдулку Post It: Тэлефануйце ў Маскву. 14.00 гадзін . Карсан запісаў інфармацыю. «Вось і ўсё», - уздыхнула яна. «Калі хтосьці грэбуе, ён звычайна нешта пакідае ».
  Яна агледзелася. Жалюзі былі шчыльна зацягнуты, але пад верхнім святлом яна бачыла, што паўсюль валяецца пыл — на карнізе пад вокнамі, на тэлефонах на падлозе. Усе дзверы ў пакоі былі расчынены. За выключэннем яшчэ адной дзверцы шафы.
  «Магчыма, яны і маюць», - сказаў Леспас, падыходзячы да яго, «давайце паглядзім, што мы...»
  Калі Леспас адчыніў дзверы, з шафы грымнуў выбух, які загрукатаў будынак. Сіла шпурнула яго праз увесь пакой, агністы шар цягнуўся за ім, калі разбіліся вокны, выкінуўшы шкло і смецце на паркоўку.
  Карсан прачнуўся пад патокам вады, якая лілася з распырсквальнікаў над галавой. Праз звон у вушах яна пачула, як набліжаюцца сірэны. Яна адчула ў роце прысмак крыві. Яна паспрабавала ўстаць, каб знайсці Леспаса, але не здолела. Паваліўшыся, яна зноў страціла прытомнасць і ўпала на вільготны дыван.
  
  
  5
  ДЖОН ГІЛСТРЭП
  Фэліцыя з усіх сіл спрабавала ўтаймаваць сваё бічачае сэрца і, такім чынам, кантраляваць сваю галаву, якая калацілася. Яна не разумела, што гавораць яе выкрадальнікі, але лёгка ўразумела мову цела. Яны былі злыя, але не так, як тое, што падштурхнула іх забраць яе. Двойчы, калі жанчына размаўляла па тэлефоне і балбатала на, як яна лічыла, арабскім дыялекце, слова Шарлота ўзвышалася над балбатняй, і кожнае паўтарэнне выклікала ўсё большы ўзровень гневу.
  Часткі лёгка сталі на свае месцы. Яны думалі, што яна Чарлі Мідлтан. А чаму б і не? У рэшце рэшт, яна была ў доме Гаральда, і яны з Чарлі былі настолькі блізкія па ўзросце, што можна было проста зрабіць выснову, што яна яго дачка.
  «О, Божа, мая Бэла Шэпешы» , — моўчкі скуголіла яна. Чаму з усёй патэнцыйнай зброі ў яе распараджэнні яна павінна была выбраць нешта такое каштоўнае — нешта такое блізкае яе душы?
  Пасля таго, як сука з пісталетам паклала трубку, гарачая дыскусія з палонным яе збянтэжыла. Здавалася, што паміж імі былі такія ўсвядомленыя — хоць і няпростыя — адносіны, якія ўзнікаюць у людзей, якія раней працавалі разам. Чаму тады Феліцыя была звязана з гэтым чалавекам і чаму ён працягваў размаўляць са сваім выкрадальнікам такімі ж сардэчнымі тонамі, як і са страхам? Размаўляючы, кожны па чарзе глядзеў прама на яе. Відавочна, што яна была ў цэнтры іх расчаравання.
  Феліцыя зразумела, што ў яе бяда, калі жанчына паразмаўляла непасрэдна з кіроўцам. Гэта было нешта ў тым, як яна кідала галавой, адначасова грэбліва і рашуча. Праз імгненне кіроўца змяніў паласу руху і выехаў на з'езд. Ад яе збіраліся пазбавіцца.
  Яе збіраліся забіць. У гэты момант, улічваючы ўсё, што адбылося, які ў іх быў выбар? Ці не яны ўжо забілі аднаго са сваіх у кватэры Гаральда? Забойства было забойствам у вачах закона, незалежна ад таго, забіў ты аднаго або дваццаць. Калі б яны скончылі з ёй — а яна была ўпэўненая, што так — яны б звар'яцелі, каб не забіць яе. Было толькі пытанне, калі і як.
  Яе сэрца працягвала біцца аб грудзіны, пакуль яна ўзважвала свае варыянты. Яснасць яе мыслення ўзрушыла яе, нават калі яна вырашыла, што ў яе насамрэч не было варыянтаў.
  
  Карсан павольна вярнуўся ў наваколле. Было святло і быў боль, хаця першага значна больш, чым другога. Калі яна вылазіла з цёмнага калодзежа, які быў яе стратай прытомнасці, у яе ўзнікла дзіўная бессэнсоўная думка, што яна жыве ў місцы з чырвоным жэле. Святло мела нейкі чырвоны адценне, так што гэта было часткай ілюзіі, але яна магла прымусіць сябе паверыць, што яе галава таксама была набіта гэтымі рэчамі. Слых быў прыглушаны, а яе пазухі былі быццам набітыя ватай.
  Бліжэй да вусця калодзежа святло станавілася яшчэ ярчэй, і гудзенне, якое яна амаль не адчувала, наладзілася на галасы.
  “ . . . у любы час. Я, вядома, не магу сказаць дакладна, але я не думаю...
  «Мне трэба пагаварыць з ёй як мага хутчэй».
  Сусветная арганізацыя па ахове здароўя? З кім ім трэба было гаварыць? У чым была тэрміновасць і чаму Чалавек А не дазволіў Чалавеку Б рабіць усё, чорт вазьмі, што хоча?
  Па меры таго, як галасы праясніліся, знік і боль. Яно было такім жа яркім, чырвоным і пранізлівым, як святло, і цяпер аднолькава непазбежным. Ён ішоў ад падставы яе шыі, па правай руцэ да кончыкаў пазногцяў і ўнутр да пупка. З такім болем можна было падумаць, што ты ведаеш, адкуль ён узяўся. Магчыма, менавіта пра гэта яны хацелі пагаварыць з тым іншым чалавекам. Магчыма, яна магла б расказаць ім усім, чаму яна адчувала сябе так, быццам каталася ў лязах брытвы і купалася ў алкаголі.
  Гэта быў жудасны вобраз, але нешта ў ім яе забаўляла. Ляза і алкаголь. Дадайце трохі агню ў дадатак.
  Агонь.
  Быў пажар!
  Жан-Марк. Яна павінна была яго папярэдзіць. Яму пагражала небяспека. Яна адкрыла рот, каб закрычаць, але калодзеж не дазволіў ёй. Пакуль не. Крычаць як мага гучней, усё, што яна магла выдаць, гэта стогн. Сачыце! - завішчала яна. Але гуку не было.
  «Яна варушыцца», - сказаў голас. «Яна прачынаецца».
  Так! Раскажы ёй пра Жан-Марка. Папярэдзьце яго!
  "Коні?"
  Так! Я тут!
  «Коні, ты мяне чуеш?»
  Святло станавілася яшчэ ярчэй, і частка колеру знікла. Дапамажы мне! Я тут! Падцягні мяне! Жан-Марк -
  «Яна ўсё яшчэ не ў стане, док?» - спытаў іншы голас. Гэты быў не такі прыязны. На самай справе не быў прыязным.
  «Яна прыходзіць у сябе», - сказаў першы голас. «Прывітанне, Коні, мне трэба, каб ты прачнуўся для мяне».
  Прачнуцца. Прачнуцца ад чаго?
  Ад выбуху.
  О, Божа, Жан-Марка забралі...
  Яна вярнулася да прытомнасці з гіганцкім уздыхам. Ад самага намагання яна падскочыла, а скачкі дадалі яшчэ больш алкаголю лязам брытвы. Святло зрабілася белым, а вакол белага стала яшчэ больш белага.
  А потым твар, які глядзеў на яе ўніз, яго сілуэт міласэрна кідаў цень на яе вочы. «Прывітанне, Коні», - сказаў твар. Ён гаварыў па-ангельску, але з моцным акцэнтам, які яна ведала, што пазнала, але не магла дакладна разабраць. Гэта быў індыйскі. Можа, пакістанскі. Толькі дзе яна была?
  «Жан-Марк!» яна сказала. Для яе ўласных вушэй яе голас здаваўся нармальным, хоць і аддаленым, але кут мужчынскай галавы падказваў ёй, што яна памылялася. «Ратуйце Жан-Марка!» - настойвала яна. Яна паспрабавала сесці, але гэта аказалася немагчымым, як толькі яе раны зноў забліснулі.
  «Коні, ты ў парадку», - сказаў твар. «Вы ў бальніцы. Я доктар Ахмед. Вы патрапілі ў аварыю».
  Фрагменты тысячы няшчасных выпадкаў пранесліся ў яе галаве. Як яна трапіла ў Індыю ці Пакістан? "Дзе я?"
  «Вы знаходзіцеся ў агульнай бальніцы Тампы. Цябе даставілі сюды на верталёце».
  «Тампа», - сказала яна, правяраючы слова. «Тампа, Фларыда». Гэта вярталася да яе. Закінуты офіс. Пыл. Шафа.
  «Жан-Марк у парадку?» — спытала яна. Але калі яе галава яшчэ больш праяснілася, для яе выкрышталізаваліся сапраўдныя вобразы таго моманту. Ён ніяк не мог выжыць у той выбух.
  "Спадарыня. Карсан, - сказаў іншы мужчына злева ад яе. Гэта быў другі мужчына, які выглядаў непрыязна, калі яна вылазіла з жалейкі. «Мяне завуць дэтэктыў Лангер з дэпартамента паліцыі Тампы. Мне трэба, каб вы адказалі мне на некалькі пытанняў».
  Яна пасунулася, каб зірнуць на яго, але чарговы боль спыніў яе. "Што здарылася?"
  «Адбыўся выбух», — сказаў Лангер.
  Карсан адрэзаў: «Я ведаю, што быў выбух. Я быў там. Я меў на ўвазе тое, што здарылася са мной? Чаму мне так балюча?»
  «Вы зламалі правую руку», — сказаў лекар. «У трох месцах. І ёсць некалькі апёкаў».
  Яе страўнік перавярнуўся. «Дрэнныя апёкі?» — спытала яна. Менавіта гэтай траўмы яна баялася больш за ўсіх. Боль. Знявечанне.
  «Вам спатрэбіцца аперацыя».
  «Але спачатку мне трэба з вамі пагаварыць», — перабіў Лангер. «Такая бомба, нам трэба як мага больш інфармацыі, як толькі мы можам яе атрымаць».
  "Вы можаце сказаць "не", калі вы не адчуваеце, што да гэтага", - сказаў доктар.
  "Насамрэч, вы не можаце", - сказаў Лангер. «Не, калі вы хочаце пазбегнуць абвінавачванняў у перашкодзе правасуддзю. Любы з вас».
  Ва ўсім свеце паліцэйскія сілы чэрпалі свой персанал з адной пароды. «Тады чаму б вам не стаць так, каб я мог вас бачыць?» - сказаў Карсан.
  Лангер апынуўся лялькай Кена. Шэсць год з густымі светлымі валасамі, на ім былі штаны колеру хакі і сіняя трыкатажная кашуля, што прымусіла яе задумацца, ці не яе няшчасце выцягнула яго з поля для гольфа. «Скажы мне, што здарылася», — сказаў ён.
  На тое, каб перадаць факты, спатрэбілася ўсяго дзве хвіліны. Калі яна скончыла, яна заключыла: «Жан-Марк мёртвы, ці не так?»
  Лангер кіўнуў. У ягоных вачах была шкада, але яна адчула, што гэта выраблена. «Так, я баюся, што ён. Вы так і не сказалі, чаму вы былі там».
  - Я ведаю, - сказаў Карсан. «Гэта больш доўгая гісторыя».
  «У мяне ёсць час».
  «Відаць, не». Яна зірнула на доктара, які заўважыў, што гэта рэпліка працягваць план лячэння.
  Лангер падняў руку, каб замарозіць дзеянне. «Не падштурхоўвайце мяне, місіс Карсан. Зараз вы адзіны жывы чалавек, знойдзены на месцы выбуху. Гэта робіць вас падазраваным».
  «Я далёка не пайду», - сказала яна.
  «Яна мае рацыю», - умяшаўся доктар Ахмед. «Пагавары з ёй зараз, пагавары з ёй праз дваццаць гадзін, пасля аперацыі і выздараўлення. Якая розніца?»
  "Гэта мае вялікае значэнне", - сказаў Лангер. «Гэта была не проста бомба, док». Ён перавёў позірк на Карсана. «Гэта была тэрмабарычная прылада, значна больш...»
  Карсан ахнуў. Яна не збіралася гэтага рабіць, і калі б не лекі, якія яна прымала, яна б ніколі так не паказала руку.
  «Гэта нешта значыць для вас, місіс Карсан?» — спытаў Лангер.
  Чорт вазьмі, так, для яе гэта нешта значыла. Тэрмабарыкі былі класам выбуховых рэчываў, якія дазвалялі зарадам нізкай шчыльнасці вырабляць высокую шчыльнасць. У той час як стандартныя выбуховыя рэчывы ўтрымліваюць хімічныя акісляльнікі ў высокіх канцэнтрацыях, якія дазваляюць сумесі спажываць усё сваё паліва ў адно імгненне, ствараючы, такім чынам, эфект выбуху, тэрмабарычная прылада мае адносна нізкі ўзровень акісляльніка, але напоўнена лёгка гаручым, часта экзатычным палівам . Калі зарад дэтануе, дробна здробненае паліва рассейваецца па больш шырокай плошчы, і кісларод у паветры выконвае тую ж ролю, якую выконвае хімічны акісляльнік у стандартных выбуховых рэчывах. Па сутнасці, выпушчанае воблака паліва працягвае дэтанаваць, часта пры больш высокіх тэмпературах, такім чынам значна павялічваючы радыус забойства.
  - Нічога, - схлусіў Карсан.
  «Я табе не веру».
  «Тады арыштуйце мяне».
  «Лічы зробленым».
  «Выдатна», - сказаў Карсан. Яна звярнулася да доктара. «Ці магу я зараз пайсці на аперацыю?»
  Доктар Ахмед усміхнуўся. «Безумоўна».
  «Лічыце, што яна знаходзіцца пад вартай, док», - сказаў Лангер. Але ён раптам збянтэжыўся, як быццам гэты новы паварот быў зусім нечаканым.
  «Пра гэта я буду думаць перш за ўсё», — сказаў доктар.
  Праз тры хвіліны яны ўжо ішлі да ліфта — усе трое, плюс пара медсясцёр і, здаецца, прыхваляльнікі. Здавалася, што Лангер заўсёды быў у поле зроку Карсана. Ліфт даставіў іх да падвойных дзвярэй, над якімі было напісана: ХІРУРГІЯ. ТОЛЬКІ ДЛЯ ЎПАЎНАЗНАЧАНАГА ПЕРСАНАЛУ. Пад ім быў меншы знак са стрэлкай, які накіроўваў усіх астатніх у зону чакання.
  «Вы не можаце ўвайсці», - сказаў Ахмед Лангеру.
  Паліцэйскі, здавалася, змагаўся за словы. «Такім чынам, яна ваша адказнасць», - сказаў ён. Верагодна, ён хацеў, каб гэта была больш знішчальная пагроза, чым аказалася.
  Па той бок падвойных дзвярэй Карсан і доктар абмяняліся пераможнымі ўхмылкамі. «Мне часта не падабаюцца паліцыянты, - сказаў Ахмед.
  "Ён рабіў сваю працу як мага лепш", - сказала Карсан, здзіўленая сваім мацярынскім тонам. Калі б Леспас быў побач, ён быў бы шакаваны, пачуўшы такое прабачэнне.
  Леспас. Яна бачыла, як за гэтыя гады загінула занадта шмат сяброў, каб больш аплакваць іх па адным, але яна пажадала яму поспехаў на наступным этапе яго Вялікага Падарожжа.
  «Доктар, мне патрэбны тэлефон», — сказала яна.
  Іх агульны момант яшчэ больш збянтэжыў яго твар. "Прабачце мяне?"
  «Тэлефон. Тэрміновая справа».
  "Ваша здароўе - самая неадкладная справа ў дадзены момант", - сказаў Ахмед.
  Карсан схапілася за падол яго кашулі здаровай рукой, запаліўшы вокамгненны боль ад моцнай рукі. «Доктар, спыніцеся, калі ласка». Каляска спынілася. «Гэта сапраўды не так», - сказала яна. «Я люблю сваё ўласнае здароўе гэтак жа моцна, як і наступны чалавек, насамрэч, напэўна, больш. Але ў дадзеным выпадку гэта далёка не так важна, як тэлефонны званок, які мне трэба зрабіць».
  
  Ган-Біч і кіроўца зноў пагаварылі адзін з адным, і Феліцыя зразумела, што крэшчэнда вось-вось пачнецца. Гэта была іх манера размаўляць, змоўніцкі тон. Калі Ган-Біч паглядзела на яе ў канцы іх размовы, Феліцыя зразумела, што гэта будзе дрэнна для яе.
  Кіроўца націснуў сігнал павароту і пачаў дрэйфаваць налева - гэта зрух у натуральным парадку правабаковага свету, да якога яна не думала, што калі-небудзь зможа па-сапраўднаму прыстасавацца - і калі яны затармазілі, Сука-зброя палезла ў сваю сумачку , шукаючы нешта. Пульс Феліцыі пачасціўся ў чатыры разы. Што яна магла выцягнуць?
  Гэта аказалася пара кусачак, падобных на абцугі, і на імгненне ёй здалося, што яна глядзіць на прыладу будучага катавання. Аднак калі яе выкрадальнік нахіліўся наперад і пацягнуўся да завязаных маланкай лодыжак Феліцыі, яна адчула, што кепскі канец гэтай прыгоды набліжаецца.
  Феліцыя пачула ўскрыгат , і адразу ж да яе ног вярнулася адчуванне, якое яна нават не ведала, што яны страцілі. Яна думала выгнаць выкрадальніка, але што потым? Калі яе запясці былі звязаны з мужчынам, які сядзіць побач, што будзе яе наступным крокам? Нават калі б выбіла суку ўдарам нагі па галаве, яна ўсё роўна не ўратавалася б.
  «Не будзь дурнем», - сказала Ган-Біч па-ангельску. Яна выставіла пісталет у цалі ад ілба Феліцыі. «Рухайся, я страляю».
  Яна груба пацягнула Феліцыю за левае плячо, каб павярнуць яе направа. Калі яна стаяла тварам да дзвярэй, яе рукі балюча выцягнуліся за межы іх межаў, яна спачатку адчула блізкасць плеч свайго выкрадальніка, а потым холад кусачак на сваёй плоці, калі малюсенькія сківіцы праслізнулі паміж плоццю яе запясцяў.
  Сніп.
  Яна была абсалютна свабоднай і без сумневу ведала, што яе за некалькі секунд ад смерці. У той момант, калі яе рукі зноў належалі ёй, Феліцыя зразумела, што прыйшоў час дзейнічаць; гэтак жа, як яна ведала, што яе акно, каб зрабіць гэта можа быць вымерана ў секундах, а не ў хвілінах.
  Яе першы ўдар нагой трапіў у жывот Ган-Бітч, выклікаўшы крык, які быў роўнай часткай болю і здзіўлення. Але ўдар кулаком, які трапіў дакладна ў нос яе выкрадальніка, выклікаў крык, увесь у якім быў боль, і фантан, увесь у крыві.
  Машына імгненна затармазіла, нібы сам кіроўца стаў ахвярай нападу Феліцыі. Той момант няўвагі адкрыў яшчэ адно акно магчымасцяў. Яна кінулася да дзвярной ручкі і пацягнула, выклікаючы ўраганны шум ветру і дарогі.
  Відавочна, усё яшчэ аслепленая ўдарам па носе, Ган-Біч павярнула зброю ў напрамку шуму і выдала каманду на мове, якую Феліцыя не разумела, але значэнне якой было універсальным: «Стоп, інакш я стрэлю!»
  Феліцыя ўдарыла жанчыну кулаком па запясце, злучыўшыся прама з сухажыллямі на мяккай ніжняй баку і адправіўшы пісталет па спіралі на калені яе палонніка, які рэфлекторна буркнуў ад удару.
  Транспартны сродак затармазіў яшчэ больш, калі кіроўца павярнуўся, каб убачыць, што адбываецца, але калі Сука-Стрэлка гаўкнуў яшчэ адзін загад, ён развярнуўся назад, каб стаць тварам наперад, і сілы паскарэння пачаліся зноў.
  Феліцыя кінулася на гоначны тратуар.
  
  Мідлтан ведаў, што тэрміновасць у тоне Тэслы была абумоўлена прысутнасцю трупа пасярод яго кватэры. Яго разбураная кватэра.
  Безумоўна, цела выклікала занепакоенасць, але Мідлтан бачыла занадта шмат з іх за гэтыя гады, каб празмерна раскруціцца пра яшчэ адно. З мёртвым целам, вы атрымліваеце аналітычны. Вы маглі б не спяшацца. Хто-небудзь з тых, хто памёр сёння, памёр бы праз тыдзень, так што тэрміновасць знікла. Пырсканая кроў і мазгі былі ў прамым і пераносным сэнсе справамі апекі - трывожнымі непрыемнасцямі, якія пазней трэба было ачысціць з невялікім часам, цярпеннем і мыйным сродкам.
  Значна больш непакоіла яго разбітая скрыпка на падлозе. Адпачываючы, раскіданая сярод абломкаў перакуленай мэблі і зламаных цацанак, Мідлтан адразу зразумела, чаму канцэрт быў адкладзены. Справа была не ў знікненні піяніста і не ў тэхнічнай праблеме. Гэта была зніклая зорка шоу.
  «Хто забраў Феліцыю?» — здзівіўся Тэсла.
  Мідлтан прамармытаў: «Той, хто пакінуў мёртвага чалавека ў маім фае».
  «Яны не проста так яго тут пакінулі. Яны застрэлілі яго тут», — сказаў Тэсла. «Трэба паведаміць мясцовым жыхарам. Цяпер, калі адбылося забойства, мы павінны ўцягнуць іх».
  «Добра». Мідлтан не мог клапаціцца менш. Дзе, чорт вазьмі, была Феліцыя? Навошта камусьці так на яе нападаць?
  «Ты кажаш гэта так лёгка», - сказаў Тэсла, спрабуючы ўцягнуць яго ў сучаснасць. «Але яны будуць задаваць некалькі чортава складаных пытанняў».
  Мідлтан хмурыўся на яе і кіўнуў галавой, нібы толькі што пачуў размову на замежнай мове. "Што?" Потым стала на месца. «О, добра. Выдатна. Што заўгодна. Няхай задаюць свае пытанні. Нора, нам трэба яе знайсці.
  Яна пахітала галавой. «Не, нам трэба іх знайсці . Яны ідуць як пакет».
  Але з чаго пачаць? З вялікай колькасцю рухомых частак, як, чорт вазьмі, яны павінны былі...
  У кішэні зазвінеў мабільны тэлефон. «Ісус, - плюнуў ён і, зірнуўшы на дысплей ідэнтыфікатара абанента, не пазнаўшы ні нумара, ні нават станцыі, ледзь не націснуў кнопку ігнаравання. Але потым адумаўся. Калі ўсё так хутка ішло не так, вы ніколі не ведалі, куды прывядзе наступны паварот. Ён паднёс трубку да вуха. «Мідлтан».
  «Карсан».
  Ён заўважыў розніцу ў яе голасе, і ў яго сціснулася жывот. "Ты ў парадку?"
  - Леспас памёр, - сказала яна. Прастата выказвання магла здацца жорсткай, але ў гэтым выпадку ён адчуў, што, прамовіўшы гэтыя словы ўслых, яна вызваліла сябе ад цяжару.
  «Мёртвы! Як?» На ўсклік яе калегі галава Тэслы хіснулася.
  «Тампа была пасткай. Здавалася, што месца пуставала некалькі тыдняў. Яны нам бомбу падклалі».
  Зазваніў яго стацыянарны тэлефон. Ён праігнараваў гэта. "Для цябе ? Як табе бомбу падкласці? Яны не маглі ведаць, што вы прыедзеце».
  «Калі не мы, то нехта. Божа, Гары, дай мне перапынак у граматыцы, добра? Я іду на аперацыю».
  Такім чынам, Карсан таксама пацярпеў. Ён не думаў пра гэта. «Што з табой здарылася?» Стацыянарны тэлефон правёў трэці званок, і Мідлтан кіўнуў, каб Тэсла адказаў за яго.
  «Некалькі апёкаў і зламаных костак. Не так ужо і дрэнна, я не думаю».
  Нягледзячы на яе словы, ён чуў у яе голасе боль і страх. «Гэта тое, што вы кажаце, ці гэта ад доктара?»
  Карсан сказаў: «Я не заклікаў да спачування, Гаральд. У мяне ёсць важная навіна, якой я павінен падзяліцца, перш чым легчы пад нож».
  На другім баку пакоя Тэсла закрыла муштук рукой і памахала Мідлтану.
  Усё яшчэ ашаломлены весткай аб смерці свайго таварыша і сябра, Мідлтан няўцямна глядзеў на яе, спрабуючы засяродзіцца на ўласным званку. «Пачакай, Коні».
  Тэсла сказаў: «Гэта пра Феліцыю».
  «Яна ў парадку?»
  «Гэта міліцыя на сувязі. Кажуць, яна ў сіняках і скрываўленым зайшла на вакзал і нешта казала пра тое, што выскачыла з машыны, якая рухалася. Адправілі яе ў шпіталь».
  «Хто яе схапіў?»
  «Жанчына. Маладая. Прыгожая. Жорсткі . . . Магчыма, Блізкі Ўсход. індыйскі, пакістанскі. Шры-Ланка. Гаральд, што мне сказаць паліцыі?»
  «Што вы ім ператэлефануеце».
  Ён вярнуў сваю ўвагу на Карсана. «Добра, Коні, ідзі».
  Тэхасец тлумачыў сваю неадкладную справу. Адна фраза выскачыла і цалкам пераарыентавала яго на мабільны тэлефон.
  "Пачакайце хвілінку", сказаў ён. «Вы сказалі тэрмабарычная выбухоўка?»
  "Я", - сказаў Карсан. Нават па тэлефоне ён чуў яе задавальненне ад таго, што злучыў свой уласны набор кропак. «Як і ўсе тыя, з кім мы мелі справу ў Косаве. Гэтак жа, як і тых, каго афганцы раззбройваюць дзесяцігоддзе».
  Тэрмабарыкі былі ўдасканалены адзінай вядомай яму нацыяй, войскі якой рэгулярна іх разгортвалі. «Такім чынам, вы лічыце, што тут ёсць расейская сувязь?»
  «Вядома, можа быць. Знайшоў запіску аб званку ў Маскву. Няма нумара. І транспартная этыкетка ў сметніцу. Пустыя, але ў іх могуць быць запісы». Яна дала яму імя, яе голас дрыжаў ад болю.
  Ён падзякаваў ёй. «Коні, прабач».
  Мацней расцягваючы, яна сказала: «Пазней, Гары. Я павінен бачыць чалавека пра нож».
  Тэлефон абвіс у руцэ Мідлтан. Ён павярнуўся да Тэслы і глыбока ўдыхнуў. Потым ён падзяліўся страшнай навіной пра Леспаса.
  «Не! Божа мой, не!»
  «І Коні пацярпела». Але потым ён стрымаў эмоцыі і працягнуў, расказваючы ёй тое, што Карсан растлумачыў пра тэрмабарыку».
  «Расія?»
  «Магчыма». Затым ён кіўнуў на тэлефон Тэслы. «А як наконт Феліцыі?»
  «Яна сказала паліцыі, што яе выкрадальнік быў злы, што яны схапілі не таго чалавека. Яна думае, што яны сапраўды шукалі Чарлі.
  Мідлтан адчуў, як з яго шчок знік колер. «Вядома, Феліцыя маладая і была ў маёй кватэры. Яны думалі, што яна мая дачка. Потым зразумелі, што яна полька, а не амерыканка. Напэўна, яе збіраліся забіць. Дзякуй Богу, яна ўцякла».
  «Яна ўсё яшчэ ў аддзяленні хуткай дапамогі — ёй не дазваляюць патэлефанаваць. Але яна даслала паведамленне. Вы павінны прачытаць сваю электронную пошту».
  Ён падняў мабільнік, раз'юшаны на сябе за тое, што не адразу адкрыў паведамленне Феліцыі. «Ісус, — сказаў ён, чытаючы, — Сікары запатэнтаваў тэхналогію новай сістэмы цяжкай вады для вытворчасці ядзернага матэрыялу».
  «Тое, што яна казала нам пра цяжкую ваду. . . »
  «Правільна».
  Мідлтан дастаў свой зашыфраваны мабільны тэлефон і патэлефанаваў у офіс валанцёраў каля акругі Калумбія. Ён зрабіў глыбокі ўдых і, калі мужчына адказаў, сказаў: «Вікі. . . »
  «Бос? Што не так?"
  «Мне ёсць што табе сказаць». Пасля хвіліннага вагання ён паведаміў навіну пра Леспаса.
  «Не, Гары. . . О не."
  «Баюся, што так. Коні была з ім. Зараз яна на аперацыі ў Фларыдзе. Мне трэба, каб ты быў у курсе таго, што адбываецца там унізе».
  «Ты робіш стаўку. Канешне . . . Шэф, прабач».
  Потым Мідлтан адкінуў успаміны пра памерлага калегу і пракансультаваўся з яго нататкамі. Ён сказаў: «Мне трэба, каб вы ўзламалі запісы аб дастаўках Continental-Europe Transport Ltd. Знайдзіце ўсе пастаўкі ў і з Sindhu Power у Тампе. Коні знайшла іх транспартную этыкетку».
  «І гэта адзенне ў Фларыдзе, дзе былі Коні і Дж.М.?»
  «Так. Адрас на кампутары Балана».
  Мідлтан зачыніў тэлефон і павярнуўся да Тэслы. - Добра, Нора, калі яны схапілі Феліцыю, думаючы, што яна Чарлі...
  «Гэта азначае, што Чарлі ў бядзе. Ты хочаш паехаць у Парыж, Гаральд?»
  «Не, я хачу, каб ты. Электронны ліст на кампутары Балана гаварыў, што ўсё, што павінна адбыцца ў «вёсцы», адбудзецца ў бліжэйшы час. Наша аперацыя ў Фларыдзе сарвана. Улічваючы, што Коні знайшла цыдулку аб званку ў Маскву, наша адзіная завадская інфармацыя — гэта адзіная краіна, якая прадае тэрмабарыку на чорным рынку. Я павінен дабрацца туды як мага хутчэй».
  Пераступіўшы праз цела, ён схапіў свой чамадан, які не паспеў распакаваць.
  Тэсла паглядзеў на цела. "Паліцыя. Я павінен ператэлефанаваць ім. Што ім сказаць?»
  Мідлтан спыніўся на імгненне, каб падумаць. «Скажы ім што-небудзь», — сказаў ён. «Усё, калі хочаце». Ён рушыў да ўваходных дзвярэй. «Нас усё роўна не будзе, калі яны прыедуць сюды». Ківок на корпус. «Цяпер ён іх праблема».
  
  
  6
  ЯЗЭФ ФІНДЭР
  Неўзабаве пасля трох гадзін змрочнага дня Boeing 727 прызямліўся на ўзлётна-пасадачнай паласе нумар 3 маскоўскага міжнароднага аэрапорта Дамадзедава.
  Рэверсіўныя падрульвальнікі ўключыліся з гучным віскам, і неўзабаве роў рухавікоў сціх, калі самалёт выключылі.
  Некалькі хвілін пілот і яго экіпаж з трох чалавек проста сядзелі, цярпліва чакаючы, пакуль пачнуцца стомныя рытуалы — памежны і мытны кантроль, афармленне спачатку экіпажа, а потым грузу. Гадзіны формаў і пытанняў, але больш за ўсё чакання. Савецкага Саюза ўжо не было, але яго бюракратыя жыла. Дождж стукаў у акно кабіны з аргшкла, якое паступова пачало запацець.
  І яны чакалі.
  Паколькі гэта быў грузавы самалёт, пасажыраў для высадкі не было. Галоўная каюта ўяўляла сабой пячорны грузавы адсек, набіты адзінаццаццю грузавымі кантэйнерамі — іглу, як іх называлі ў бізнэсе, — якія ў сваю чаргу былі забітыя скрынямі. Усё: ад тэлевізараў з плоскім экранам да iPhone, ад касцюмаў Armani да арманьяка.
  Седзячы ўздоўж пераборкі ў невялікім адсеку ў кармавой частцы кабіны, другі афіцэр ціха размаўляў з новым чалавекам, які быў далучаны да экіпажа ў апошнюю хвіліну, перад самым узлётам у Франкфурце.
  «Вы мала гаворыце», — сказаў другі афіцэр. Ён не пераставаў размаўляць з таго часу, як яны ад'ехалі з Франкфурта.
  "Так, добра", сказаў другі мужчына.
  «Вы калі-небудзь былі ў Маскве?»
  «Раз ці два. Даўно."
  «Вы не пазнаеце месца».
  «Так я чую».
  «Ну, у цябе ёсць цэлая ноч, каб убачыць Маскву, перш чым мы развернемся і паляцім адсюль раніцай. Я ведаю пару цудоўных начных клубаў. Паляць гарачых рускіх дзетак».
  «У любым выпадку дзякуй», - сказаў новы чалавек. «Я падумаў, што магу крыху агледзець славутасці».
  «Давай , чувак. Што будзеш рабіць, пойдзеш на магілу Леніна ці што? Гэтае месца, куды я збіраюся, уразіць вас, калі вы ўбачыце, як гэтыя рускія дзеткі...
  «Я ў парадку», - сказаў новы чалавек. «Я выцерты. Напэўна, проста прайдуся, пагляджу, якая цяпер Масква».
  «Ну, будзь асцярожны, дружа», - сказаў другі афіцэр. «Цяпер у іх вулічная злачыннасць, ведаеце. У некаторых частках горада не хочацца хадзіць па начах, будучы іншаземцам і ўсё».
  "Я буду мець гэта на ўвазе", - сказаў новы член экіпажа.
  Другі афіцэр устаў і сказаў: «Мне трэба скарыстацца туалетам».
  Калі ён выйшаў з прыбіральні, ён пачуў рэзкі стук па кузаве самалёта. На борт падняўся мажны агент памежнага ўпраўлення ФСБ у форме.
  «Пашпарт», — гаўкнуў расеец.
  Другі афіцэр працягнуў свой пашпарт і ўбачыў, як агент сканаваў яго партатыўнай прыладай.
  Потым другі афіцэр павярнуўся, каб зірнуць на свайго калегу, але другое раскладное месца было пустым.
  Нікога не было.
  Калі расеец увайшоў у кабіну, каб праверыць пашпарты пілота і другога пілота, другі афіцэр разгублена азірнуўся. Ён падняўся, зазірнуў у кабіну, але і там новага хлопца не было. Ён рыўком адчыніў дзверы грузавога адсека, але там ледзь хапіла месца, каб хтосьці мог праціснуцца паміж радамі іглу.
  Хлопца не было.
  Вельмі дзіўна.
  
  Палкоўнік Гары Мідлтан шпацыраваў па Старым Арбаце, брукаванай вуліцы, якая была пераўтвораная ў пешаходны цэнтр, перапоўнены пакупнікамі і разносчыкамі, барадатымі менестрэлямі, якія граюць на дзіўных гітарах, і падлеткамі, якія проста тусуюцца. У сувенірных крамах прадаваліся вычварныя лакаваныя шкатулкі -палехі і рускія матрошкі з тварамі замежных лідэраў і зорак эстрады.
  Ён ужо аднойчы наведваў Маскву ў разгар халоднай вайны. Цяпер усё выглядала і адчувалася па-іншаму: каляровае, а не шэрае; шумны і кіпучы замест ціхага і злавеснага. На змену старым іржавым «Волгам» і «Жыгулям» прыйшлі «Ферары» і «Бэнтлі». Але вялізная сталінская вежа, у якой месцілася Міністэрства замежных спраў, засталася там, у канцы Арбата, як і паўстагоддзя таму. Магчыма, у рэшце рэшт, змены не былі такімі глыбокімі.
  Апошнія дваццаць чатыры гадзіны былі напружанымі і знясільваючымі, але ён падазраваў, што наступныя дваццаць чатыры гадзіны будуць яшчэ горшымі.
  Проста патрапіць у Маскву трэба было патэлефанаваць у стос чыткоў. Як стары сябар з часоў у Косаве, пілот верталёта Apache з 82-й паветрана-дэсантнай дывізіі арміі ЗША, які сышоў у адстаўку з арміі і падняўся ў шэрагах міжнароднай авіяперавозчай кампаніі — і быў гатовы дадаць чацвёртую членам экіпажа ў маскоўскі рэйс. І яшчэ адзін стары сябар, хітры кар'ерыст КДБ па імені Руслан Максімавіч Каровін, які ў той жа час быў у Косаве і стаў адной з самых каштоўных крыніц Мідлтана ў расійскай выведцы.
  Яны даставілі яго ў Маскву, але Мідлтан ведаў, што калі што-небудзь пойдзе не так, яны не змогуць яго выцягнуць.
  Цяпер Мідлтан выявіў, што глядзіць на вітрыну антыкварнай крамы праз дарогу ад старога рэстарана «Прага». Вітрына была кучай запыленых рарытэтаў — медных калейдаскопаў і няўдалых копій абразоў, расейскіх віктролаў і пацёртых алейных карцін.
  Ён, вядома, не аглядаў антыкварыят. Ён глядзеў на адлюстраванне ў шкле. Але пакуль што ён не выявіў ніводнага падпісчыка. Калі расейская выведка заўважыць замежніка , які шпацыруе па вуліцах Масквы, было толькі пытаньнем часу . Замежнік, які нейкім чынам здолеў прабрацца ў Расію, не пакінуўшы адбіткаў пальцаў у базах дадзеных. Калі б яго прывялі на допыт. . .
  Што ж, пра такую магчымасць лепш было не думаць.
  Мідлтан адчыніў цяжкія ўваходныя дзверы. Прыемна звінеў званочак крамніка. Тут няма электроннага абвесткі аб уваходзе. Месца выглядала, нават пахла, стогадовай даўніной, затхлым і зацвілым. Мідлтан амаль чакаў убачыць Аляксандра Пушкіна, які калісьці жыў на гэтай самай вуліцы, праглядаючы тавары.
  За перапоўненым пыльным шкляным прылаўкам стаяў пажылы мужчына са зморшчаным суровым тварам і вялікімі круглымі акулярамі ў чорнай аправе.
  « Добрый день» , — сказаў клерк.
  «Добры дзень», - адказала Мідлтан. «Я цікаўлюся абразамі».
  Клерк падняў бровы, і яго вялікія круглыя акуляры падняліся разам з імі. «А? Што-небудзь асаблівае, сэр?»
  «Мяне асабліва цікавіць наўгародская школа».
  Бліск пазнання на твары старога хутка знік. "Так, вядома, сэр", сказаў ён. «Яны адны з нашых лепшых. Але іх вельмі мала, і яны даволі дарагія».
  «Я разумею,» сказаў Мідлтан.
  - Калі ласка, - сказаў клерк, паказваючы на бардовую аксамітную фіранку, якая аддзяляла пярэднюю частку крамы ад яго офіса. «Калі ласка, ідзіце за мной».
  Там было цёмна, і яшчэ больш затхласці, і пылінкі плавалі ў косым прамені святла, які прабіваўся з-за фіранак.
  Рускі дастаў з шуфляды для файлаў патрапаны скураны партфель і адчыніў зашпільку. Унутры корпус быў абабіты чорнай пенапластам для кардоннай шкарлупіны. У выразе ў цэнтры быў усталяваны зусім новы SIG Sauer P229, кампактны паўаўтаматычны пісталет з матава-чорным пакрыццём.
  Мідлтан хутка праверыў, адцягнуў слайд і быў задаволены. «Пад патрон 9 мм», — сказаў ён.
  Стары прыказчык кіўнуў, падціснуў вусны.
  Мідлтан вылучыў пяць стодаляравых купюр са скрутка з наяўнымі ў сваёй пярэдняй кішэні і паклаў іх на прылавак. Рускі скрывіўся і паківаў галавой. Ён падняў два пальцы. — Дзве тысячы, — сказаў ён.
  «Гэта не было здзелкай», - запярэчыў Мідлтан.
  «Тады мне вельмі шкада, што мы сёння не можам весці справы», — сказаў расеец.
  Мідлтан уздыхнуў, потым паклаў яшчэ пятнаццаць купюр. Ён ненавідзеў, калі яго так трымаюць, але ў яго не было выбару. «Я мяркую, вы кінеце скрынку з патронамі», - сказаў ён.
  З іншай шуфляды расеец дастаў старадаўнюю на выгляд скрынку з вушамі з-пад вінчэстараў. Каля дваццаці-трыццаці баксаў дадому. «Сёння мы заключылі асаблівую здзелку», - сказаў клерк. «Усяго пяцьсот даляраў».
  
  Руслан Максімавіч Каровін быў рускім мядзведзем чалавекам, невысокім і круглявым, з акуратна падстрыжанай казлінай бародкай, якая ўпрыгожвала мясісты, румяны твар. Ён працягнуў свае кароткія рукі і абняў Мідлтан.
  «Гаральд!» - усклікнуў Каровін. Гэта было максімальна блізка да «Гаральда», як мог сказаць Каровін. Ён праводзіў Мідлтана ў вялікі камфартабельны пакой, падобны на англійскі джэнтльменскі клуб. Падлогу засцілалі ўсходнія дываны; сям-там стаялі скураныя крэслы, у якіх за палатковымі асобнікамі «Праўды» драмалі хісткія старыя . За выключэннем выбару газеты, гэта магла быць Boodle's у Лондане.
  Фактычна гэта быў нейкі мужчынскі клуб, толькі мужчыны былі старыя чэкісты. У гэтым гарадзкім доме дзевятнаццатага стагодзьдзя на вузкай вулачцы ад вуліцы Пятніцкай былыя і адстаўныя афіцэры расейскай разьведкі зьбіраліся за гарэлкай і юшкай з асятрынай і капустай, каб успомніць старыя дрэнныя часы.
  - Руслан Максімавіч, - сказала Мідлтан, крыху спатыкаючыся аб грувасткае імя па бацьку. «Дзякуй, што прынялі мяне ў такі кароткі тэрмін».
  Цішэй Каровін сказаў: «Я спадзяюся, мае сябры ў аэрапорце паставіліся да вас з належнай павагай».
  Каровін, які правёў у КДБ больш за тры дзесяцігоддзі, быў легендарным аператыўнікам, які ведаў, як цягнуць за нітачкі, пра існаванне якіх большасць людзей нават не падазравала. Яго сетка кантактаў распаўсюдзілася нават на тэхнічнае абслугоўванне аэрапорта Дамадзедава, куды экіпаж запраўшчыкаў кантрабандай вывез Мідлтана з грузавога самалёта ў цэнтр Масквы. Безумоўна, рызыкоўнае пранікненне, але Мідлтан ведаў, што можа давяраць Каровіну, што план пройдзе бездакорна.
  Указанні старога чэкіста былі дакладныя. І яны былі перададзены Мідлтану з дапамогай самай простай, але самай сучаснай з усіх шпіёнскіх тэхнік: Каровін напісаў электронны ліст, але замест адпраўкі ён захаваў яго як чарнавік на ўліковым запісе Gmail для у абодвух мужчын быў пароль. Уліковы запіс электроннай пошты быў адным з многіх, створаных Вікі Чангам у невялікім офісе валанцёраў у Вірджыніі. Агентам разведкі больш не патрэбныя такія рэчы, як мікракропкі і пакетныя перадатчыкі, нават калі яны маглі выкарыстоўваць стары добры Інтэрнэт.
  "Шчыра кажучы, усё прайшло значна лягчэй, чым я чакаў", - сказаў Мідлтан.
  «Ад мяне трэба чакаць толькі лепшага», — сказаў Каровін. «А я чую, што вы рабілі пакупку ў краме Валодзі на Арбаце, так? У яго самы лепшы выбар ікон ва ўсёй Маскве».
  "Але дорага", - сказаў Мідлтан.
  «Ну, у рэшце рэшт, гэта рынак прадаўцоў, дружа, - сказаў Каровін.
  «Я не вагаўся», — сказаў Мідлтан.
  Каровін павёў яго ў сталовую, цёмную, змрочную і амаль пустую. Яны сядзелі за невялікім столікам, ужо застаўленым мінеральнай вадой і запыленымі на выгляд шклянкамі і чаркамі.
  Афіцыянтка мітусілася з падносам. Старая старуха з рэдкімі белымі валасамі і бледна-шэрымі вачыма, на выгляд гадоў васьмідзесяці, была ў доўгай чорнай кашулі і белай блузцы з доўгімі рукавамі. Напэўна, падумаў Мідлтан, пенсіянерка з нейкага бэк-офіса на Лубянцы. Мацаючы рукамі, яна паставіла асартымент закускі , рускіх закусак, такіх як салата з буракоў і грыбная «ікра», вэнджаная рыба і марынаваная цыбуля. Затым няўпэўнена напоўніла ім чаркі айчыннай гарэлкай.
  Каровін выцягнуў цыгарэту з пачкі Marlboro, запаліў яе старой чырвонаармейскай запальнічкай і прамовіў тост за іх працу ў Косаве. Два аператыўнікі разведкі адыгралі закулісную ролю ў тым пачварным канфлікце дзесяць гадоў таму, пра якую свет ніколі не даведаецца.
  Дзесяць гадоў таму яны ўбачылі, наколькі канфлікт у Косаве прывёў дзве звышдзяржавы да вайны. Расейцы падтрымлівалі сэрбскіх партызанаў, а НАТО і амэрыканцы абаранялі этнічных альбанцаў, нават калі з абодвух бакоў было шмат «этнічных чыстак» — гэтага гратэскавага эўфэмізму. Калі Расія нарэшце пагадзілася адмовіцца ад сербаў у абмен на асобную ролю ў міратворчым працэсе, НАТА адмовілася ад пагаднення. Расейскія войскі выконвалі загады ад амерыканскага генерала. Яны адчувалі сябе прыніжанымі і падбітымі. Напружанасць цалкам магла перарасці ў вайну паміж дзвюма ядзернымі дзяржавамі, калі б не ціхія намаганні некалькіх афіцэраў разведкі, такіх як Каровін і Мідлтан.
  Цяпер двое выпілі, а потым Каровін зноў наліў. Але перш чым ён паспеў сказаць яшчэ адзін тост з кветкамі, ён скоса зірнуў на Мідлтан. «Я думаў, што ты на пенсіі, Гарролд».
  "Я таксама думаў", - сказаў Мідлтан.
  «І ўсё ж вам трэба было ўвайсці ў маю краіну нерэгістрацыйна. Гэта сведчыць аб тым, што вы зноў сталі актыўнымі».
  «У пэўным сэнсе». Ён хутка распавёў свайму расійскаму сябру прадэзінфікаваную версію працы, якую выконвалі валанцёры, а затым распавёў яму пра дзіўны інцыдэнт на Лазурным беразе, які зноў актывізаваў валанцёраў. «Мне патрэбна інфармацыя».
  «Ах». Што магло азначаць так, безумоўна. Ці наадварот.
  «Інфармацыя аб тэрмабарыцы».
  «Лягчэй атрымаць выбухоўку, чым атрымаць інфармацыю пра выбухоўку. У любым выпадку бяспечней».
  "Ну, дазвольце мне спытаць, у любым выпадку", сказаў Мідлтан. «Я папрасіў свайго калегу зазірнуць у дакументы транспартнай кампаніі, якая даставіла некаторыя тавары на прадпрыемства ў Фларыдзе. Думаю, гэта была выбухоўка. Ён звязаўся са мной у рэйсе і сказаў мне, што шэраг грузаў з этыкеткай «будаўнічыя вырабы» былі адпраўлены з Албаніі ў Маскву ў Магадзіша ў Алжыр і, нарэшце, у ЗША. Кампанія зразумела, што ён трапіў у іх сістэму, і заблакіравала яго, але не раней ён атрымаў мне імёны ўсіх задзейнічаных экспедытараў».
  «Ты глядзіш на мяне даволі свядома, дружа. Я лічу, што цяпер нервуюся».
  Хоць Каровін не выглядаў нервовым. Ён выглядаў забаўным у той паблажліва-змоўніцкай манеры былых афіцэраў савецкай арміі і аператыўнікаў КДБ спаўзаць на твары, як рабаўнікі банкаў робяць лыжную маску.
  «І вы хочаце пачуць смешнае супадзенне?» - спытаў Мідлтан.
  "Не, я не."
  «Усе транспартныя кампаніі былі зарэгістраваныя адной юрыдычнай фірмай у Маскве. І здагадайцеся, каго яны таксама прадстаўляюць? Ваш начальнік Аркадзь Чарнаеў».
  Аркадзь Чарнаеў быў самым багатым чалавекам у Расеі, бадай, у сьвеце. Ён дзяліў свой час паміж сваім маёнткам у Найтсбрыдж, Лондан, і асабняком на ўскраіне Масквы. Не кажучы ўжо пра тузін іншых аб'ектаў па ўсім свеце, некалькі прыватных самалётаў і тры непрыстойна вялікія яхты. Чарнаеў разбагацеў на нафтавым бізнэсе падчас халявы ў апошнія дні Савецкага Саюзу.
  «Не, не бос». Насуплены погляд.
  «Руслан, вы займаліся ў яго прыватнай аховай. Нават не спрабуйце гэта адмаўляць. Мае крыніцы наконт гэтага бездакорныя».
  Каровін адвёў позірк, потым заняўся рассячэннем селядца з вытанчанасцю кардыяхірурга, які робіць каранарнае шунтаванне. Ён паклаў кожную лустачку селядца на кавалачкі чорнага хлеба і падняў вочы. - Гэта было даўно, - сказаў ён нарэшце з цвёрдым выразам твару. «Чаму гэта так важна для вас?»
  «Таму што, калі за гэтым стаіць Чарнаеў, у што я пачынаю верыць, я думаю, што ён накіроўвае грошы, або выбухоўку, або і тое, і іншае небяспечнаму фанатыку па імі Дэврас Сікары. Пунктам судакранання іх інтарэсаў была Тампа, штат Фларыда».
  «Тады скажам дзеля спрэчкі, што вы маеце рацыю. Вось чаму вы хацелі зброю? Бо ты думаеш прастрэліцца на дачу Чарнаева? Вы ведаеце, колькі целаахоўнікаў увесь час акружае гэтага чалавека? І толькі адзін з вас?»
  Мідлтан паціснуў плячыма, нічога не сказаў.
  «І за што? Вы плануеце забіць Чарнаева і спадзяецеся выжыць?»
  «Забіць яго? Не, вядома, не. Мне трэба з ім пагаварыць. Вы можаце сказаць мне што-небудзь пра яго?»
  «Ён вырас замкнёным. У яго былі нейкія фінансавыя праблемы».
  «Самы багаты чалавек у краіне?»
  "Болей не. Багацце прыходзіць і сыходзіць, як прыліў, мой сябар. . . але ён цяпер на адскоку, мы чуем. Ніхто не ведае, якая яго ўдача. Я не магу даць вам веды з першых вуснаў. . . Скажыце, пра што гэта?»
  У Мідлтана была думка - Сіла Сіндху. Панізіўшы голас, ён пайшоў лавіць рыбу. «З-за меднага бранзалета».
  Нервовая ўсмешка бліснула на твары Каровіна і знікла. «Я паняцця не маю, пра што вы кажаце».
  "Я думаю, што вы ведаеце".
  Каровін патушыў цыгарэту, дастаў з пачкі другую і закурыў. Калі ён загаварыў у наступны раз, гэта было праз глыток дыму, яго голас быў глухі. - Медны бранзалет, - сказаў ён. «Гэта не што іншае, як тое, што мы называем сказкамі. Народныя казкі. Тое, што вы называеце казкамі старых баб. Гісторыі, якія распавядаюць напалоханыя старыя, каб павялічыць уласную значнасць».
  «Паспрабуй мяне», - сказаў Мідлтан.
  «Не. Меднага бранзалета больш няма. Тую змяю забілі даўно. Дзесяцігоддзі таму».
  «Пацешце мяне».
  «Першапачаткова гэта апісвала нейкі стары навуковы працэс. Але потым назва стала адносіцца да культу. Культ вар'ятаў — фанатыкаў, як вы кажаце, — якія паўсталі з попелу Другой сусветнай вайны. Вы ведаеце пра завод Norsk Hydro?»
  Мідлтан паківаў галавой.
  «Гэта была фабрыка ў Нарвегіі, якая сумесна належала Norsk Hydro і IG Farben».
  «Гіганцкая нацысцкая карпарацыя».
  «Так. Ён быў знішчаны войскамі саюзнікаў і нарвежскім рухам супраціву. Адна з самых выдатных дыверсій вайны».
  «Што фабрыка вырабляла — зброю?»
  «У пэўным сэнсе так. Медна-бранзалетная сістэма вырабляла цяжкую ваду. Гэта быў рэвалюцыйны спосаб вытворчасці ядзернага матэрыялу».
  Мідлтан адразу падумаў пра разуменне Феліцыі і яе зашыфраванае паведамленне яму. Цяжкая вада. Патэнты Сікары.
  «Гэта спатрэбілася нацыстам для стварэння атамнай зброі. Але як толькі фабрыка была разбурана, нацысцкая праграма стварэння атамнай бомбы была спынена. Гісторыя, Гарролд - сказка - заключаецца ў тым, што завод, магчыма, быў знішчаны, але некаторыя запісы аб тэхналогіі захаваліся. Група расейцаў і немцаў — можна сказаць, пераемнікаў нацыстаў — спадзявалася, што нехта рэканструюе навуку, якая стаіць за гэтым».
  «Сувязь з Чарнаевым?»
  «Нічога, пра што я ніколі не чуў».
  «Ну, мне трэба даведацца. Як да яго дабрацца?»
  - Я... - Каровін змоўк, калі падышла хісткая старая афіцыянтка. Яна нешта сказала яму ціхім голасам.
  - Прабачце, калі ласка, - сказаў Каровін, падымаючыся з-за стала, у яго падскочвалі калені. «Мне тэлефануюць на хатні тэлефон».
  
  Руслан Каровін рушыў услед за афіцыянткай праз сталовую ў невялікую пярэдні пакой побач з кухняй. Там, у старадаўняй драўлянай будцы, на сцяне быў замацаваны стары чорны тэлефон. Каровін зняў трубку, нічога не чуў. Ён некалькі разоў націснуў на поршань, потым павярнуўся да афіцыянткі і сказаў: «Чаргі няма».
  «Так», - сказала афіцыянтка. Яе голас загучаў неяк дзіўна глыбей, мацней. «Яно мёртвае». Яна зачыніла зашчапку на кухонных дзвярах.
  Раптам яна кінулася на яго, убачыўшы яго шыю ў мускулістым згіне свайго локця. Каровін змагаўся, задыхаўся, але гэтая жанчына, якая, як ён цяпер ведаў, напэўна, не была старой, адолела яго. Яна павярнула яму галаву ў адзін бок, тулава ў другі.
  Раздаўся жудасны шчоўк, і Каровін апусціўся на падлогу, і апошнім, што ён убачыў, быў медны бранзалет на левым запясце нападніка, ледзь прыкметны пад вытанчанай аборкай яе рукава.
  
  
  7
  ЛІЗА СКОТАЛАЙН
  Дэўрасу Сікары патрэбны быў час, каб падумаць, і калі, як цяпер, ён не быў у сваім улюбёным Кашміры, ён прыязджаў сюды, у сваё другое любімае месца ў свеце — на сваю каланіяльную ферму ў сельскай Пенсільваніі.
  У прыватнасці, у куратнік.
  Сікары сядзеў у дырэктарскім крэсле на пашы і назіраў, як яго куры радуюцца сонейку. Ён любіў сваю невялікую ферму плошчай каля дзевяноста акраў, з коньмі на заднім двары і малюсенькай статкам куранят, і хоць ён быў індзейцам з Белгрэйвіі, ён адчуваў сябе найбольш спакойна ў гэтым неверагодным месцы. Тут ён мог скінуць смокеры і гальштукі Hermés, зняць вопратку, як і касцюмы, і, нарэшце, стаць самім сабой. Гэта не мела сэнсу нават для яго. Сікары не вырас у краіне, але для яго гэтая ферма была домам удалечыні ад дома.
  Паветра было шчырым кастрычніцкім духам, але шырокія джынсы і старая фланелевая кашуля сагравалі яго, а наваксаваная куртка яшчэ запылілася ад ранішняй паездкі. Калі ён пераставіў адну нагу на іншую, чырвоная кашміровая шкарпэтка вызірнула з-пад верху яго пацёртых Бландстоунаў. У яго руцэ была кружка Phillies з дрэннай кавай, якую ён зварыў сам. Яго ахмістрыня магла зварыць каву, якую ён любіў, але ў яе быў выхадны, таму Сікары затрымаўся на ўласным пойме. Ён зрабіў глыток, і смак стаў горкім, а цяпер халодным. Ён паківаў галавой ад іроніі. Ён запатэнтаваў формулу, якая здзівіла б у тупік большасць фізікаў-ядзершчыкаў, але пацярпеў паразу ад Dunkin' Donuts.
  ШКВАТ! - прамовіла адна з курэй, здзівіўшы Сікары з яго думак. Яго ўвага зноў пераключылася на вывадак.
  «Згадайся, Ням-Ням», — ціха сказаў ён, хоць карапуз толькі міргнуў у адказ, бліснуўшы ідэальна круглым залацістым вокам. Юм-Ям быў Араўканай, дрэнна выхаванай птушкай з бліскучым румяна-карычневым апярэннем і чорнымі плямамі. Сікары трымаў трох араукан з-за іх незвычайных зелянява-блакітных яек, а таксама пару карычневых сасэксскіх, якія нагадвалі яму Англію, а таксама некалькі пакорлівых Бард Плімутрокс, сапсаваную амерыканскую пароду і драматычную чорна-і- белы Wyandotte па імені Прынцэса Іда. Усе яго куры былі названы ў гонар яго асабістага захаплення, аперэт Гілберта і Салівана, хоць Бард-Рокс былі настолькі падобныя, што ён проста назваў іх Жаночым хорам. Кіраўнік яго фермы цярпеў, як ён назваў курэй, лічачы Сікары эксцэнтрычным мультымільянерам, што адпавядала яго мэтам. Яго супрацоўнікі лічылі, што ён быў кіраўніком міжнароднага перастрахавання, і ён плаціў ім дастаткова добра, каб не задаваць пытанняў.
  Сікары глядзеў на курэй, і гэтае відовішча ўзбадзёрыла яго. Некаторыя з іх сабраліся разам на мяккай зямлі вакол свайго куратніка, сядзячы разам крылы да крылаў, падсунуўшы ногі пад сябе, а іх пульхныя грудзі з пёрамі ўтварылі грабеньчыкі. Іншыя ляжалі на баку, паклаўшы галовы ў зямлю, нібы гэта была земляная падушка, іх жоўтыя ступні раскінулі ў бакі. Сікары ніколі не ведаў, што куры робяць такое. У першы раз, калі ён убачыў іх так ляжаць, ён падумаў, што яны ўсе памерлі. Гэта прымусіла яго зноў падумаць пра Каві Балана, і на імгненне ён глядзеў на курэй, не бачачы іх, паглыблены ў думкі, забыўшыся пра каву.
  Сікары прыйшлося змірыцца з тым, што справы ў яго ідуць не вельмі добра. Усё было на месцы — геалогія, персанал, нават «Скарпіён», — але Мідлтан быў яшчэ жывы, а Каві Балан — мёртвы. Ужо адно гэта было вялікім зрывам. Сікары рыхтаваў Балана, каб стаць яго нумарам адзін, але цяпер яго планы пайшлі наперакасяк, апошнія дзевяць гадоў былі змарнаваныя. Сітуацыя была нестабільнай, што пагражала яго будучыні і багаццю, а таксама пазбавіла яго душэўнага спакою. Ён абдумваў рашэнне, але яшчэ не прыняў канчатковага рашэння. Прайшоў час, калі ён не дзейнічаў, але ён верыў, што яго шлях стане ясны ў свой час. Сікары быў наўмысным чалавекам, і гэта была адна з прычын яго поспеху. Прасцей кажучы, ён планаваў там, дзе іншыя не рабілі. Яго метадам дзеяння былі мэтанакіраваныя паводзіны, незалежна ад таго, ці была яго мэта страта вагі або стварэнне зброі масавага знішчэння.
  Ён заўсёды дасягаў сваёй мэты.
  Ён зрабіў глыток халоднай кавы, калі прынцэса Іда прачнулася і ўстала, выцягнуўшы адну жоўтую нагу ззаду, потым другую. Сікары ўсміхнуўся пры выглядзе сваёй птушынай дзівы, выцягнуўшы шыю з пёрамі, каб таксама выцягнуць яе, зрабіўшы сябе вышэйшай і мацнейшай. Прынцэса Іда была дамінуючай курыцай, і ён глядзеў, як яна ўскудлаціла пёры на крылах, а потым вярнула іх на месца; гэты просты рух прымусіў Ням-Ням, Піп-Бо і Жаночы хор падняцца на ногі, дзе ўсе яны пачалі драпацца і дзяўбці па бураватай траве, ідучы за прынцэсай Ідай. Гэта нагадала Сікары, што ўся прырода мае парадак дзеянняў, які забяспечвае стабільнасць.
  Ён падумаў пра сябе: « Стабільнасць будзе адноўлена, як толькі мой парадак адновіцца». Гэта ўсе. Гэта так проста.
  Гэта прыняло рашэнне за яго, і не было часу марудзіць. Ён паставіў кружку кавы на зямлю, палез у кішэню, выцягнуў мабільны тэлефон і націснуў адну літару. Калі званок адказалі, ён сказаў у трубку: «Прыходзь у куратнік. І прывядзі свайго брата». Ён з пстрычкай зачыніў тэлефон і зноў паклаў яго ў кішэню, яго погляд упаў на прынцэсу Іду.
  Курыца паглядзела на яго з адабрэннем.
  Праз дзесяць хвілін яго сыны-блізняты стаялі перад ім з аднолькавымі напаўусмешкамі, і, як заўсёды, відовішча яму спадабалася. Яны таксама былі часткай плана. Ён не мог дакладна сказаць, што любiў iх, таму што занадта шмат падарожнiчаў, каб пазнаць iх, але яму падабалася думка, што ў яго два такiя разумныя, актыўныя, прыгожыя сыны. Яны былі шэсць футаў ростам, з іх кучаравымі цёмна-русымі валасамі, круглымі блакітнымі вачыма і ўпэўненымі ўсмешкамі, Арчера і Харыса было амаль немагчыма адрозніць адзін ад аднаго. Яны не маглі выглядаць больш адрознымі ад Сікары, але, вядома, ён не быў іх біялагічным бацькам. Ён купіў іх немаўлятамі на завулках Прагі; ён паняцця не меў, адкуль яны ўзяліся, і ўсё роўна гэта не мела значэння. Ён сказаў ім, свайму персаналу на ферме і настаўнікам, якія навучалі іх дома, што ён іх хросны бацька, дарагі сябар іх памерлых бацькоў-французаў, таму што ведаў, што тут, у глухім кутку, гэта прымалася за экзотыку.
  «Вам дваім не холадна?» — спытаў Сікары, таму што ніхто не насіў паліто. Яны былі апранутыя ў стылі, які людзі называлі прэппі: водолазка, штаны колеру хакі і цёмна-сінія швэдры з круглым выразам.
  Хлопцы пахіталі галовамі. – Не, тата, – амаль хорам адказалі яны. Яны былі больш чым лепшымі сябрамі адзін для аднаго; яны былі настолькі блізкія, што былі амаль адным чалавекам. Гэта было так, як хацеў Сікары, важна для таго, што ад іх калі-небудзь чакалі. Яны вучыліся баявым мастацтвам і абодва былі надзвычай адоранымі, вывучалі асабліва геалогію і навукі; іх IQ нават вышэй, чым у яго. Яны абодва павінны былі паступіць у Гарвард у наступным годзе, але цяпер гэта зменіцца. Каледж не мог навучыць іх таму, што ён мог; ён мог прапанаваць ім свет, літаральна. Яны былі б занадта маладыя, каб стаць яго пераемнікамі, нават праз дзесяць гадоў, але смерць Балана не пакінула яму выбару. Сікары будзе побач, каб кіраваць імі на працягу наступных трыццаці гадоў або каля таго, і калі ён пачне іх даглядаць зараз, яны будуць гатовыя ўзяць стырно ў свае рукі.
  Праблема была ў тым, што яму патрэбны быў толькі адзін з іх.
  Ён ведаў, што гэты дзень прыйдзе, таму і купіў двайнят, каб у яго заўсёды была запасная копія, спадчыннік і запасны. Але цяпер яму трэба было выбраць адзін, і ён не ведаў, як. Яны былі двайнікамі, і іх тэмпераменты былі аднолькавымі, наколькі мог судзіць Сікары.
  «Калі вы вярнуліся дадому, бацька?» — спытаў Арчэр нязмушаным тонам, і на яго зірнулі двайныя пары блакітных вачэй.
  "Гэтай раніцай. Вы, хлопцы, былі ў спартзале. Слухай, у нас праблема».
  "Што?" - спытаў Арчер.
  Харыс падняў брыво. «Арч зрабіў гэта», - сказаў ён, і блізняты засмяяліся, паўтараючы адзін аднаму.
  Сікары ўсміхнуўся, для паказухі. "Слухай мяне. Гэта сур'ёзна. Да гэтага дня вы рыхтаваліся ўсё жыццё. Вы проста гэтага не ведалі».
  Абодва хлопчыкі змоўклі і міргалі адначасова, што Сікары падалося жудасным. У дзяцінстве ў іх была свая мова, і ён заўсёды задаваўся пытаннем, ці гавораць яны пра яго.
  Прынцэса Іда пачала дзяўбці гультайку Арчера, але хлопчык гэтага не заўважыў.
  Сікары сказаў: «Мне трэба, каб адзін з вас змяніў мяне ў сямейным бізнэсе, калі прыйдзе час. Але мне патрэбны толькі адзін з вас. Мяркую, вы абодва хочаце падняцца».
  «Вядома», — адказалі яны абодва, і раптам ні адзін не глядзеў на аднаго, іхнія позіркі скіраваліся на Сікары.
  «Дык як мне выбраць паміж вамі?»
  Арчер крыва ўсміхнуўся. «Той, хто зможа злавіць прынцэсу Іду, атрымае заданне».
  «Выдатная ідэя!» Харыс пляснуў у далоні, як знак прыпынку ў канцы фразы. «Як наконт гэтага, бацька?»
  «Ха!» Сікары засмяяўся, і на гэты раз гэта было шчыра. Яны не ўяўлялі грандыёзнасці пазіцыі, на якую змагаліся. Гэта было падобна на тое, каб выцягваць саломінку, каб стаць прэзідэнтам Злучаных Штатаў. Чамусьці яму спадабалася абсурднасць гэтай думкі. Ён усміхнуўся сам сабе. «Але ніхто не можа злавіць прынцэсу Іду».
  «Я магу», - сказаў Арчер.
  Харыс гулліва штурхнуў яго. «Я таксама магу, няўдачнік».
  Рот Арчера адкрыўся. «Я лаўлю іх ноччу».
  - Не без маёй дапамогі, - адказаў Харыс.
  «Той, хто першы яе зловіць», - сказаў Сікары, устаючы. У яго не было лепшага спосабу выбару паміж імі, і ён таксама мог быць адвольным. Калі б двайняты былі настолькі падобныя, падышло б тое і іншае. Ён падняў правую руку. «Калі я кажу «Ідзі».»
  Арчер і Харыс апусціліся нагамі ў зямлю і злёгку сагнулі калені, ідэальная стойка футбаліста. Куры імгненна адрэагавалі, адчуўшы нешта. Прынцэса Іда ўзмахнула крыламі, даючы знак жаночаму хору, а Піп-Бо і Піці-Сінг гучна закукаталі, падымаючыся са сваіх брудных ваннаў і бегаючы вакол.
  «Гатовы, стойкі, наперад!» - сказаў Сікары, апусціўшы руку.
  «На гэта!» Арчер закрычаў, узлятаючы, але прынцэса Іда з усіх сіл пабегла да куратніка, а Харыс кінуўся за імі абодвума. Разумная курыца павярнула ўлева, не дайшоўшы да маленькіх дзвярэй у куратнік, у выніку чаго Арчэр урэзаўся ў сцяну, і Харыс кінуўся ў пагоню, кідаючыся за прынцэсай Ідай, яго ногі калаціліся, а рукі смешна круціліся. Хуткая курыца ўхілялася туды-сюды, напалову ўцякала, напалову адлятала ад хлопчыкаў, гучна кудахтаючы ў знак трывогі і пратэсту, не даючы быць злоўленай.
  «Ідзі, Іда, ідзі!» Сікары пачуў свой крык, на імгненне страціўшыся ў духу спаборніцтва. Яго зачаравала бачыць гэтых двух маладых людзей, якія смяяліся і бегалі, выдатныя асобіны ў поўнай маладосці і абяцанні, іх залацістыя валасы палалі на сонцы, і Сікары адчуў, што шкадуе, што ён быў для іх сапраўдным бацькам.
  «БАЎККК! БАВВКК!» Прынцэса Іда закрычала, калі двое хлопчыкаў пагналіся за ёй да Сікары, і ён адступіў, каб яны не ўрэзаліся ў яго. Блізняты бегалі побач адзін з адным, іх твары ажывалі ад вострых адчуванняў бітвы, і ў той момант, калі Сікары збіраўся зноў закрычаць, ён заўважыў, што выраз твару Арчэра пацямнеў, быццам навальнічная хмара праляцела над яго тварам. Адным нечаканым рухам Арчэр падняў правую руку і ўдарыў ёю назад па шыі Гарыса.
  «Не!» Сікары пачуў свой плач, і гэты гук быў заглушаны млосным гартанным шумам, які зыходзіў з горла Харыса. Вочы хлопчыка расплюшчыліся ад узрушэння, яго рукі рэфлекторна ўзляцелі да раздушанага адамавага яблыка, а ярка-чырвоная кроў дугой пырснула з разяўленага рота.
  Сікары не паверыў сваім вачам. Ён прывык да гвалту, але не тут, не дома, не цяпер. Ён не мог зразумець, што адбываецца. Ён з жахам глядзеў, як Харыс паваліўся на зямлю, яго ногі моцна сагнуліся пад ім, яго твар урэзаўся ў зямлю. Інстынкт падштурхнуў Сікары да пацярпелага хлопчыка, і ён кінуўся на зямлю з крыкам: «Харыс, Харыс, Харыс». Ён перавярнуў хлопчыка за плечы, але Харыс быў ужо мёртвы, яго вочы глядзелі ў неба, з рота цякла кроў жыцця. Абдымаючы Гарыса, Сікары ў шоку і здзіўленні падняў вочы. Над ім стаяў Арчер з прынцэсай Ідай, сціснутай пад руку.
  «Я выйграў», - проста сказаў Арчэр, і Сікары знайшоў яго голас.
  «Чаму?» - спытаў ён, змоўкнуўшы.
  «Таму што я мацнейшы, разумнейшы і лепшы за яго. І таму, што прыйшоў мой час».
  «Але . . . Ён быў тваім братам».
  «Такім чынам? Не хвалюйся, бацька. Я спраўляюся з адказнасцю. Я ведаю, што ад мяне патрабуецца. Я ўсё ведаю».
  "Што? Як?» - здзіўлена спытаў Сікары.
  «Я прагледзеў вашы дакументы. Я ўзламаў ваш кампутар. Я нават узламаў код вашых пароляў. Я ведаю ўсё, што мне трэба ведаць. Вы разумееце, што гэта значыць?»
  Сікары зразумеў, але на долю секунды спазніўся за сваёй Берэтай у кабуры. Апошняе, што ён убачыў, гэта кончык лайдака Арчэра, які штурхаўся наперад, каб забіць нос яму ў мозг.
  Дэврас Сікары зразумеў, што яго пераемнік цяпер на месцы і што новы кароль разумнейшы, мацнейшы, маладзейшы і нават больш бязлітасны, чым стары.
  І, паміраючы, ён думаў: што я выпусціў на свет?
  
  
  8
  ДЭВІД КОРБЭТ
  Аральд Мідлтан глядзеў на пакамечаны акраек «Мальбара» Каровіна, расцёрты ў яго талерцы з закускі , і чамусьці ўспомніў папрок Феліцыі, што ў яго занадта часта не хапае часу і жадання глядзець далей за відавочнае. Яму вельмі хацелася б у той момант убачыць від, па-за відавочным: кавалачкі тытуню ўсыпалі марынаваную цыбулю; абвуглены водар халоднага попелу цягнуўся з воцатным адценнем тушаных буракоў і вэнджанага селядца.
  Погляд на гадзіннік — які тэлефонны званок запатрабуе столькі часу? Магчыма, неспакойна падумаў Мідлтан, яго таемны ўезд у Расію ў Дамадзедава больш не быў сакрэтам. Магчыма, Каровіна цягнуў па вуглях маладзейшы, больш афіцыйны і менш прабачлівы чалавек, яго замена ў новым мегаліце расійскай разведкі, ФСБ.
  Зрэшты, можа, бедны Руслан проста сварыўся з жонкай. Або яго каханая — і, магчыма, азербайджанка, або гарачы ўзбек.
  Глядзі за межы відавочнага, нагадаў ён сабе.
  Ён пагрузіўся ў вінаваты гумар. Феліцыя ледзь пазбегла смерці ў Лондане, цаной таго, што яна засталася ў яго кватэры. Колькі няшчасцяў можна нанесці на сябра, думаў ён, перш чым сяброўства ператворыцца ў праклён? А што з Чарлі — ці не ён нанёс ёй такую ж небяспеку, настойваючы на тым, каб яна далучылася да яго ў гэтым донкіхоцкім крыжовым паходзе? Што за бацька так робіць са сваёй дачкой?
  Пытанні паднялі яго з мяккага крэсла і накіравалі, разважаючы, да акна. Далёкія краі Масквы раскінуліся пад слаямі гарадскога туману, які забруджваў попельнае, асветленае месяцам неба. Яго ўражанне ад пераўтворанай Расіі знікла. Смеццевыя пажары ўсеялі менш цэнтральныя часткі гарадскога пейзажу, што стала надзейным сведчаннем захавання статусу краіны Трэцяга свету. Скрозь аконнае шкло прабіваўся гніласны смурод прагорклага дыму: няякаснае шкло, яшчэ адна рэліквія з рабочага раю.
  Бляск росквіту, які ён заўважыў па дарозе ў Маскву, быў не больш істотны, чым фарба-на-іржы шпон савецкай эпохі, галоўнай прэтэнзіяй на багацце быў усплёск даходаў ад нафты за апошнія некалькі гадоў. Нават гэта раптоўна апынулася пад пагрозай з-за рэзкага падзення коштаў на нафту — настолькі, што нават такім алігархам, як Аркадзь Чарнаеў, прыйшлося звяртацца па дапамогу да ўрада. Літаральна на мінулым тыдні ён быў літаральна за некалькі хвілін ад таго, каб страціць сваю галоўную даччыную кампанію еўрапейскім банкам.
  Алей, падумаў Мідлтан. Мефітычная вадасховішча сучаснай палітыкі. Папраўка, сказаў ён сабе: нафта і наркотыкі. Гэта былі два ненажэрныя патрэбы, якія трымалі ЗША ў падпарадкаванні такіх дэспатаў, як Пуцін, Чавес і Ахмадзінежад, трымалі іх у сувязі з сумніўнымі сябрамі, такімі як Саудаўская Аравія і Калумбія, або з вечна няўдачымі дзяржавамі, такімі як Нігерыя і Мексіка. Дзесьці на працягу майго жыцця, разважаў ён, краіна, у якой я вырас, краіна самастойнасці і ініцыятывы, ператварылася ў дзённае ток-шоу, населенае тоўстымі, плаксівымі, залежнымі. Гэтага было дастаткова, каб патрыёт заплакаў.
  Што і прывяло яго да Феліцыі — полькі па паходжанні, яна была насамрэч цыганкай. Ён раптам адчуў шок ад немагчымай і шчымлівай зайздрасці, у якой ён адчуў, што тое, што абяцае будучыня, належыць Феліцыям свету - тым, хто мае талент на пашпарт, пакуль яны рухаюцца, захоўваючы нязменную дыстанцыю ад людзі з патрыятычнай апантанасцю і ідэалістычнымі капрызамі - такія людзі, як Дэўрас Сікары. Такія людзі, як Гаральд Мідлтан.
  Дзверы ў заднюю пакой адчыніліся, і Мідлтан павярнуўся, каб павітаць Каровіна, які нарэшце вярнуўся пасля свайго бясконцага тэлефоннага званка - толькі падышоў не яго мядзведжы сябар. Гэта была старажытная афіцыянтка. Магчыма, гэта было таму, што ён толькі што меў на ўвазе Феліцыю — ці, дакладней, яе папрокі ягонай няўважлівасцю, — але цяпер ён заўважыў тое, што павінен быў заўважыць раней, нешта штучнае ў яе хісткай хадзе, тонкую энергію ў яе рухах. што супярэчыць узросту жанчыны. І беласнежныя валасы, ледзь-ледзь збочаныя: парык.
  Мідлтан імгненна здагадаўся, што яго сябар, Руслан Каровін, мёртвы, і ў той жа момант яго позірк сустрэўся з бледна-шэрымі вачыма самазванца.
  Ён засунуў руку ў куртку, выцягнуў з-за рамяня SIG Sauer P229, калі афіцыянтка страціла ўсякі выгляд маскіроўкі і кінулася наперад. Мідлтан апусціў засцерагальнік, націснуў на курок, ва ўпор: нічога. Пісталет не стрэліў. У імгненне адрэналінавага ўспаміну ён задумаўся, ці зарадзіў ён яго, успомніў, што зарадзіў — не, абойма была поўная, ён нават падбіў кулю. У той момант фальшывая афіцыянтка наляцела на яго, ударыўшы яго нагой у грудзі, і ён адкінуўся ў пакой, разбіўшыся аб нізкі стол з падносам з закускай . Парык зламысніка распусціўся, яе сапраўдныя валасы былі моцна падстрыжаныя, мужчынскія задзірыны. Яна выцягнула нож знутры пацёртай белай блузкі. Мідлтан з цяжкасцю падняўся на ногі, паслізнуўшыся ў салёным месіве, змяніўшы руку на пісталет, каб выкарыстоўваць яго як дубінку, цьмяна адчуваючы, што былыя афіцэры КДБ у пакоі заварушыліся, гатовыя ўстаць.
  Зламыснік не паменшыўся праніклівасці Мідлтана. Яна спадзявалася на хуткае забойства, імклівы ўцёкі. Яна кінулася, не сякаючы нажом, а штурхаючы ім, без ваганняў, без грэблівасці — рэзаць было для баязліўцаў. Мідлтан адбіўся ад удару пісталетам, парыраваўшы яго, але жанчына адказала грукатам левым, які зачапіў яго ў скроні - яго зрок пацямнеў, калені падгнуліся. Яго розум выкашляў адно-адзінае слова: Чарлі.
  Здаецца, у ягоным вуху прагучаў несумнеўны гук макараўскага ПМ — аднекуль зблізку ззаду адзін са старых апаратчыкаў падштурхнуў да дзеяння, выбраўшы, прынамсі, пакуль што бок амерыканца, з якім пасябраваў адзін з яго старых аднадумцаў.
  Скрозь вадзяністае поле яго зроку ператварылася ў вадзяністую плёнку, Мідлтан убачыў, як афіцыянтка схапілася за плячо, адвалілася на крок назад і апусцілася на адно калена.
  Стары чэкіст выйшаў наперад і прамармытаў нешта коратка і тупа па-расейску. З рукі абстрыжанай жанчыны выпаў нож. Чалавек шпурнуў яго нагой праз увесь пакой, дзе адзін з астатніх паспешліва шаснуў, каб забраць яго.
  Жанчына цяжка дыхала, схапіўшыся бледнай рукой за плячо, якая расла, крывавая пляма.
  Стары чэкіст паглядзеў уніз на Мідлтана, гледзячы на нікчэмнага SIG Sauer у яго руках. Яго вусны скрывіліся ва ўсмешцы, калі на пяшчотнай англійскай мове з моцным акцэнтам ён сказаў: «Выдатная ікона. Наўгародская школа, так?»
  
  «Нішто так не кажа пра старую добрую англа-амерыканскую тугу па радзіме, як міска аўсяных шматкоў».
  Чарлі падняла погляд са свайго Wall Street Journal Europe . Чалавек, які звяртаўся да яе, быў тым самым цвёрдым незнаёмцам, які сачыў за ёй учора, калі яна ішла па Елісейскіх палях, абедаючы ў сонечным святле з Этуалем і Трыумфальнай аркай удалечыні. Ён быў па-старэчаму прыгожы, грубаваты, з загарэлымі, падцягнутымі валасамі з яркімі валасамі. Ён апранаўся дорага, прыкметна, як сацыяльны альпініст, які спадзяецца пазбегнуць непазбежнага, свайго класа. Значыць, брытанец, падумала яна. Занадта брытанскі.
  Чаму, здзівілася яна, ён хоча мяне забіць?
  Ён сказаў: «Ці магу я далучыцца да вас?»
  У ягоным акцэнце быў роўны мерсійскі акцэнт, які яна пазнала з спецыяльных выпускаў на "Бітлз". Тады яна не разумела, што акцэнт Джона Ленана быў не зусім яркі — ці, як яны казалі, салачны. Калі «Бітлз» не былі шляхтай, то хто быў?
  - Калі ласка, - сказала яна, не зірнуўшы на Леанору Тэсла, якая сядзела насупраць элегантнай сталовай гатэля. Яна прыляцела з Лондана, каб папярэдзіць яе, што яе жыццё ў небяспецы, і сачыць за ёй. Феліцыю Камінскі выкралі з кватэры Мідлтана ў Блумсберы, памылкова мяркуючы, што яна Чарлі.
  Шыкоўны брытанец адсунуў крэсла насупраць, сеў. - Ян, - сказаў ён чароўна, працягваючы руку.
  «Шарлота».
  "Я ведаю."
  З’явіўся цемнаскуры аўтобуснік — магчыма, алжырец, можа, турак — з кавайнікам. Барэт-Боўн адмовіўся.
  Чарлі, закранаючы невінаватасць Інгеню: «Вы ведаеце маё імя?»
  «Вы ў значнай небяспецы, міс Мідлтан. Я хацеў бы дапамагчы...»
  Леанора матэрыялізавалася за ім, штурхаючы спінку крэсла. Адна рука ляжала ў яе кішэні, другая мякка ляжала на яго плячы. У руцэ ў кішэні быў пісталет, якім яна асцярожна тыцнула яго патыліцай.
  Ён расплыўся ў бездапаможнай усмешцы. «Вы, янкі. . . »
  «Падобна на тое, — адказаў Чарлі, жэстам паказваючы на чэк, — што навокал вялікая небяспека».
  
  «У гэтым не было асаблівай неабходнасці, ведаеце».
  Яны сядзелі ў кузаве таксі і бязмэтна ехалі па Восьмай акрузе , таксіст прыцішыў музыку, каб яны маглі размаўляць. Малітоўныя пацеркі, нанізаныя на люстэрка задняга выгляду, бразгалі пры кожным павароце. Ян Барэт-Боўн сядзеў паміж добраахвотнікамі; Леанора Тэсла ўсё яшчэ трымала настаўлены на яго пісталет з кішэні паліто. Глянуўшы ў задняе акно, Шарлота Мідлтан назірала за машынамі.
  Тэсла запатрабаваў: «Што табе патрэбна ад Шарлоты?»
  Яна была заклапочаная, але не занадта. Яна ўзяла яго імя па яго брытанскім пашпарце — вядома, гэта быў адзін з некалькіх — і патэлефанавала камусьці ў іншую краіну; ён мог зразумець гэта з таго, колькі разоў яна націскала на клавіятуру. Інфармацыя, якая прыйшла, была, як ён ведаў, што Ян Барэт-Боўн быў бізнес-кансультантам без судзімасцей і не фігураваў ні ў адным спісе назірання па ўсім свеце.
  «У гэтым пытанні пастаўлена шмат грошай».
  «Што за справа?»
  «О, намаганні Сікары, яго кампаніі. . . Хацелася б крыху паўдзельнічаць у гэтым. З гэтай мэтай я хацеў бы перадаць паведамленне Гаральду Мідлтану». Ён быў зусім спакойны, няўцямна забаўлены. «Магчыма, я змагу выявіць у яго некалькі дэталяў пра Сікары».
  "Такія як?"
  «Вы разумееце, чаму я хацеў бы падзяліцца гэтым выключна з палкоўнікам Мідлтанам».
  «І вы разумееце, чаму гэтага не адбудзецца».
  Барэт-Боўн прытворна насупіўся. «Шкада».
  «Вы пагаворыце з намі».
  «А калі я не? Калі ласка, не кідайце пустых пагроз. Ваша рэпутацыя апярэджвае вас. Вось у чым праблема ганаровасці, ведаеце. Па-чартоўску цяжка напалохаць людзей».
  Тэсла ўзяў яго твар сваёй рукой, сцiснуўшы вусны. «Вы спрабавалі забіць нявінную жанчыну».
  Ён страсянуў яе рукі, але на імгненне яго бесклапотнасць пахіснулася. «Ах, вось тут вы памыляецеся. Народ, які я прадстаўляю, і я не мелі да гэтага ніякага дачынення. Гэта была выдумка Сікары. Жанчыну з яго заробку звалі Яна. Паўднёваазіяцкая дзяўчына, прыгожая на выгляд, непрыемны характар. Таксама ніхто не заслугоўвае даверу».
  «А які народ вы прадстаўляеце?»
  «Я думаю, вы прапусцілі тонкі намёк у тым, што я толькі што сказаў. Гэтая Яна, яна не надта заслугоўвае даверу. Яна крыху распусная птушка. У яе можна гуляць, калі таго патрабуюць умовы. І кошт правільны».
  «Чаму мы павінны табе верыць?»
  «Ну, чорт вазьмі, каханая, чаму хтосьці павінен камусьці верыць?»
  Тэсла нахіліўся бліжэй. Прашаптала яму на вуха: «Калі ты яшчэ раз назавеш мяне каханкай, я застрэлю цябе дзеля чыстага задавальнення».
  Ён глядзеў на яе з прытворным жахам. «Што гэта з амерыканскімі жанчынамі?»
  «Які народ вы прадстаўляеце?»
  «Глядзі, я ўжо паклаў некалькі карт на стол».
  «Хто такі Скарпіён?»
  Ён схаваўся за маскай сарамлівага здзіўлення. «Я не ўпэўнены, што ведаю, каго вы маеце на ўвазе. Для мяне гэта гучыць як герой коміксаў».
  «Б'юся аб заклад, злыдзень».
  Ён паціснуў плячыма. «Нарцысізм нязначных адрозненняў».
  Кіроўца сігналіў наравістаму веласіпедысту, які ў адказ пстрыкнуў рукой па падбародку. Тэсла сказаў: «Вы працуеце на яго. Скарпіён».
  «Я тут, размаўляю з вамі, з уласнай ласкі. І проста каб пацвердзіць сваю добрасумленнасць, я раскажу вам невялікія дэталі, якія павінны даць зразумець, што я ведаю, што кажу».
  Ён падняў брыво. Дзве жанчыны чакалі.
  «Безумоўна, вы бачылі бранзалет. Вы знялі яго з цела небаракі па імі Каві Балан. Яна была тая, хто падарваў яго - старая выкрут выбуху мабільнага тэлефона. Зразумей, што яна, чорт вазьмі, ледзь не дастала цябе з ноўтбукам».
  «Такім чынам, яна была тая, што на мысе Антыб».
  "Правільна. Бранзалет мае пэўнае значэнне, сэнс, калі хочаце. Слон, пырскі вады...
  «Месяц», - сказаў Тэсла.
  «Цалкам».
  «Скажы мне, што значыць месяц».
  Барэт-Боўн узняў брыво. «І вы будзеце . . . ?»
  «Я больш уважліва пагляджу на вашу просьбу паразмаўляць з палкоўнікам Мідлтанам».
  Ён уздыхнуў. «Вы жорсткая, міс».
  «Месяц. Скажы мне."
  «Ну, я ўпэўнены, што вы зразумелі, што гэта не мае нічога агульнага з ісламам. Сікары быў індусам і ўсё такое».
  "Працягваць."
  «Паўмесяц як сімвал, насамрэч, яшчэ да ісламу. Візантыя выбрала яго задоўга да таго, як на сцэну з'явіўся Мухамед. Ён прадстаўляў багіню Дыяну. Яна была паляўнічай — спыніце мяне, калі ведаеце гісторыю, — але яна таксама была абаронцай слабых і ўразлівых. Нябеснае святло ў цемры, божа». Ён узмахнуў рукой, як мюзік-хол. «Часам бачыш яе факеланосцам, які асвятляе шлях іншым. Яна была каралеўская, ганарлівая, велічная, везла сваю калясьніцу па пустыні».
  «Якое гэта мае дачыненне да Сікары?»
  Ён паківаў галавой. «Пытанне, якое вы павінны задаць: якое дачыненне гэта мае да Яны?»
  «Ну?»
  «Яна шукае Скарпіёна. Усе шукаюць Скарпіёна».
  «Сікары таксама, я мяркую.
  «Што, калі я скажу табе, што Сікары мёртвы?»
  Тэсла спрабаваў схаваць свой шок. Чалавек, які быў цэнтрам місіі добраахвотнікаў, мёртвы!
  Барэт-Боўн працягваў: «І здаецца, забіты яго ўласным сынам. Але Яна па-ранейшаму расхістваецца».
  «У пошуках скарпіёна».
  «І, магчыма, гэта яшчэ не ўсё».
  - Працягвай, - адрэзаў Тэсла. «Раскажыце нам».
  «Слухай, яшчэ адна падказка, тады я скончу. Вы чулі пра плаціну Багліхарскай гідраэлектрастанцыі?»
  Нягледзячы на сябе, Чарлі Мідлтан напружылася. Апошнія некалькі дзён Wiki амаль кругласутачна займалася ўзломам і ўзломам, спрабуючы ўзламаць коды шыфравання і адбівацца ад контрзахадаў — траянскіх коней, рут- камплектаў, бэкдораў, рэгістратараў ключоў, ботаў, нападаў зомбі — у спробе вызначыць, што Наступным крокам Сікары будзе. Гэтая спроба выявіла існаванне Скарпіёна - хаця ніякіх падрабязнасцей пра яго - а таксама выявіла згадкі пра плаціну Багліхар.
  Тэсла паціснуў плячыма. «У Індыі будуецца плаціна».
  «Кашмір», — паправіў Барэт-Боўн. «Дакладней, рэгіён Джаму Кашміра, які кіруецца Індыяй».
  «Раён, адкуль родам Сікары».
  «Цалкам».
  «Што з гэтым?»
  «Вы ведаеце, што вакол гэтага ідзе сур'ёзная спрэчка».
  Пакістан заявіў у ААН пратэст у сувязі з тым, што плаціна пагражае ірыгацыі з ракі Чэнаб, на якую абапіраецца сельская гаспадарка краіны. Ён нават зайшоў так далёка, што абвінаваціў Індыю ў тым, што яна наўмысна ідзе наперад з праектам, каб проста пазбавіць Пакістан вады, неабходнай для выжывання. Перамовы паміж дзвюма краінамі сарваліся па праблеме ісламскага тэрарызму ў рэгіёне, і таму Сусветны банк, які пасярэднічаў у 1960 годзе ў дагаворы аб водных рэсурсах Інда для Кашміра, прызначыў арбітра для разгляду спрэчкі. Зусім нядаўна арбітр вынес сваё рашэнне: Індыя, якая сцвярджала, што плаціна была неабходная для забеспячэння гэтак неабходнай электраэнергіі, цалкам мела права завяршыць праект, зрабіўшы нязначную саступку, знізіўшы вадаскід на пяць футаў.
  Тэсла сказаў: «Якое дачыненне гэтая спрэчка мае да Сікары? Яго бок перамог».
  «Зрабіў цяпер?» Барэт-Боўн зноў апусціўся на сядзенне, скрыжаваўшы рукі, падміргваючы. «Баюся, што гэта ўсё, што я гатовы сказаць. Пакуль што. Пакуль я не сустрэнуся тварам да твару з легендарным Гаральдам Мідлтанам».
  
  У турэмных камэрах усё было нядрэнна — адзін з тых вялізных скразняковых пакояў у нейкім правінцыйным маёнтку на ўскраіне Масквы ці, магчыма, у суседняй сельскай мясцовасьці, рэліквія эпохі Раманавых, якая вельмі добра паказвае непазьбежную зношанасьць і прынцыповае ігнараванне сацыялістычнага ст.
  Дошкі на падлозе былі цьмяныя і з ямінамі, сцены брудныя і ў плямах ад вады. Вокны былі заклеены, пакідаючы затхлы пах цвілі і гнілі, з адценнем водару драўнянага дыму, які прасочваўся аднекуль. Не тут — ні дроў у каміне, ні сагравальнага полымя, толькі недарэчны абагравальнік, які нагадвае шлем з распаленым тварам за рашоткай. Ён вылучаў прыкладна столькі ж цяпла, колькі начнік. Калі не лічыць трох хісткіх крэслаў, гэта быў адзіны прадмет мэблі ў пакоі.
  Мідлтан шчыльна нацягнуў сваё паліто вакол цела, дыханне вырывалася з ноздраў паветранымі пярунамі. Яго вусны здранцвелі.
  Колькі гадзін яны яго тут трымалі? Колькі яшчэ прайсці — і што далей?
  Прынамсі, не для яго катаванняў. Ён чуў крыкі з іншага месца ў вялікім доме - жанчына з стрыжанымі валасамі, як ён меркаваў, нападала на яго. Забойца Руслана. Яны б не пашкадавалі яе лішняга. Апытанне было б амаль другарадным.
  Ён зірнуў на столь: запэцканая прастора пажоўклай тынкоўкі ў пухірах і расколінах стала падобная да контурнай карты. Ён гадзінамі сядзеў і глядзеў на яго, ствараючы ўяўны пейзаж, прасочваючы рэкі, ручаі і прытокі, поймы, вадазборныя басейны, тэрасаваныя схілы пагоркаў, балоцістыя ўгоддзі і шырокія прывабныя стэпы. Дзе будуць гарады, думаў ён, а дзе ўскраінныя вёскі? З якога боку ўварвуцца мангольскія вершнікі — ці хвалёная Шостая армія нацыстаў?
  Калі гэты спосаб баўлення часу збіваўся, ён заплюшчваў вочы і спрабаваў у думках аднавіць познія санаты Бетховена, у прыватнасці Hammerklavier , з адгалоскамі Баха ў чацвёртай частцы фугі — што, вядома, нагадвала яму толькі Феліцыю.
  І гэта была яго трэцяя манера бавіць час: ён думаў, дзе яна, ці ўсё з ёй у парадку. Калі б яна была жывая. Яго пачуццё віны перарасло ў гнеў, які ператварыўся ў бацькоўскі клопат, які ператварыўся ў безнадзейны смутак. З часам роспач перапаўзла на Чарлі, потым на Леанору — названую ў гонар Леаноры, гераіні адзінай оперы Бетховена «Фідэліо», — што вярнула яго да разумовай рэканструкцыі санат, пакуль, нарэшце, столь зноў не паклікала.
  Ён стараўся не думаць пра Руслана. Мядзведжы рускі ведаў пра рызыку, і ўсе яны ведалі. Нават так . . .
  Адчыніліся адзінокія дзверы пакоя. Час ежы, меркаваў ён. Сняданак? Абед? Вячэра? Ён страціў усялякае пачуццё часу. Але замест згорбленага і тхарынага бабкі — на гэты раз сапраўднага, — які раней разносіў свой паднос з баршчом і чорным хлебам, пададзеным з сырой нарэзанай на чвэртачкі цыбуляй і шклянкай гарэлкі, з'явіўся высокі і добра апрануты мужчына. : энергічны, невыразна вайсковы, з точаным славянскім касцяком, непаўторна душэўнымі вачыма. На ім быў просты чорны касцюм пад цяжкім шарсцяным паліто; яго блюхеры былі каламутныя. Увайшоўшы адзін, ён зачыніў за сабой дзверы пад грукат засаў з калідора.
  "Спадар. Мідлтан, - сказаў мужчына, яго англійская мова нагадвала пра брытанскую апеку, а не пра амерыканскую. «Я спадзяюся, вы не пацярпелі занадта жудасных нязручнасцяў?»
  Усмешка яго здавалася шчырай, тон — праніклівым. Мідлтан падумаў пра крыкі, якія ён чуў скрозь сцены ўсяго некалькі гадзін таму - нязручнасці? «Зусім не». Ён шчыльней захутаўся ў паліто і зірнуў на столь. «Я любаваўся выглядам».
  Незнаёмы паслужліва сачыў за яго вачыма. «Прашу прабачэння за затрымку. Мы хацелі пераканацца, што ў нас ёсць факты, перш чым турбаваць вас».
  Факты. Канешне. Вось што даюць катаванні, трывожныя факты.
  «Мяркую, было б нахабствам з майго боку пытацца, каго менавіта вы маеце на ўвазе пад «мы», — сказала Мідлтан. Ён выказаў здагадку, што старыя чэкісты, якія выратавалі яго, натрапілі на нейкі ценявы элемент у ахове. Гангстэры, магчыма. Магчыма, абодва.
  Незнаёмец усміхнуўся, падсунуў адно з двух астатніх крэслаў-шкілетаў, абцёр яго пыльную паверхню і сеў. «Я вольны сказаць вам вось што: ёсць некалькі груп, вельмі зацікаўленых у тым — як гэта сказаць? — набыцці вас, скажам так. Прапаноўваліся немалыя сумы. Спакуслівыя сумы. Але мы — і не, я больш не буду распавядаць вам пра тое, хто такія «мы» — клапоцімся не столькі пра фінансавую ўзнагароду, колькі пра выключнае задавальненне, якое дае адно і толькі адно: інфармацыя. Нам падабаецца ведаць, што адбываецца. Гэта прычына нашага існавання».
  Бінга, падумаў Мідлтан. Застаючыся пакерным тварам, ён сказаў: «Гэта было б занадта шмат, каб мець ваша імя?»
  «Так. Прабач». Усмешка засталася на месцы. «Без імёнаў. Мы гатовы абараняць вас, містэр Мідлтан, ад тых, хто з радасцю заплаціў бы за прывілей вашай кампаніі. Людзі, якія, я баюся, напэўна ўскладнілі б вам справы. Але ў абмен на гэтую абарону, якую мы прапануем, мы чакаем чагосьці ўзамен».
  Голас Чалавека без Імя сціх у пустаце. Ён працягнуў рукі ў абодва бакі, паказваючы велізарны запас ведаў — інфармацыі, — якую ён чакаў атрымаць.
  «Некалькі груп», - сказаў Мідлтан. «Я магу прыгадаць толькі двух, хто можа быць зацікаўлены».
  «Вы недаацэньваеце сваю каштоўнасць».
  «Гэты інтарэс актуальны?»
  «Не. Здаецца, што некаторыя з іх ідуць у мінулае. У вас ёсць доля ворагаў, містэр Мідлтан. Я лічу гэта цудоўным, дарэчы. Але так, дзве групы першапачаткова знайшлі шлях да зваротнага канала, звязаліся з намі, распыталі. Потым выступіў трэці — скажам, у той жа сферы інтарэсаў. Астатнія, здаецца, нясуць старыя крыўды, але як толькі яны даведаліся, што ідзе тарговая вайна, яны былі вельмі пагадлівыя».
  Тры, - падумаў Мідлтан. Сікары, Скарпіён і хто яшчэ? Чарнаеў? Але чаму ён стаў супраць Сікары? І адкуль ён мог ведаць, што Мідлтан цікавіцца ім? «Здаецца, выбару ў мяне мала».
  Нядобразычлівая ўсмешка засталася, нават калі мужчына паціснуў плячыма. «Як кажа Сартр, заўсёды ёсць выбар, хоць бы ў тым, як памерці».
  Мідлтан задумаўся. Ён мог аддаць сябе ворагам, але навошта? Яны б не цярпелі ніякіх ваганняў. Яны напэўна ўскладнілі б справу . Яны прычынілі б яму нязручнасці . Ён здрыгануўся, уявіўшы гэта. Ён ведаў, што ў яго ёсць свае вартасці, ведаў, што ён самаахвярны і ў меру адважны, але яму не хапала ўпэўненасці ў тым, што супрацьстаяць катаванням гадзіну за гадзінай, дзень за днём, тыдзень за тыднем. Магчыма, ён меў бы хрыбет, каб схлусіць, выйграць час. Але калі не было часу купляць, што тады?
  І гэта былі не толькі яго ўласныя катаванні. Старыя апаратчыкі КДБ забралі ў яго абодва мабільныя тэлефоны — шыфраваны і звычайны. Усё, што трэба, гэта адзін званок Вікі, Леаноры, Феліцыі, Чарлі - сігнал дакладна вызначыць іх месцазнаходжанне.
  Мідлтан пацёр рукі, каб сагрэць іх. «Як мы гэта зробім?»
  Можна было падумаць, што ён толькі што пахваліў густ мужчыны ў каханках: усмешка зрабілася ласкавай, яго сумныя вочы заззялі. «Ну, не смейцеся, але мне больш падабаецца дыялектычны падыход».
  Хто гэты персанаж, задаваўся пытаннем Мідлтан. «Агонь прэч».
  «Пачнем з простага. Вас цікавіць Дэврас Сікары. Правільна?»
  Мідлтан не вагаўся. «Так».
  "Вельмі добра. І чаму вы прыйшлі сюды ў тым заданні? У Расею?»
  Гэта было не пытанне. Гэта было выпрабаванне. «Адзін з маіх людзей быў забіты, другі цяжка паранены ў выніку выбуху ў Фларыдзе ў месцы, звязаным з Сікары. Выкарыстоўваная прылада была тэрмабарычнай, што сведчыць пра расейскую крыніцу, улічваючы выкарыстанне такой зброі арміяй у Чачні і...
  Чалавек падняў руку. «Калі ласка, містэр Мідлтан, не абражайце мяне». Усмешка згасла. «Марскія пяхотнікі ЗША ўжылі ў Іраку тэрмабарычную зброю. Яны актыўна выкарыстоўваліся ў другой бітве за Фалуджу. Прылада атрымала назву SMAW, плячавая шматмэтавая штурмавая зброя. Выкарыстоўваўся супраць умацаваных пазіцый — дамоў, мячэцяў. Вы думаеце, мы гэтага не ведаем? Божа мой, шасцігадовае дзіця, якое можа гугліць, магло б сказаць мне столькі ж».
  Мідлтан адказаў: «А вы думалі, што ў мяне не будзе іншых патэнцыйных кліентаў?»
  «Я сур'ёзна, містэр Мідлтан. Калі вы не будзеце са мной шчырыя, ваша каштоўнасць рэзка падае. Асабліва адносна тых сум, якія прапаноўваюцца наяўнымі».
  Мідлтан моцна зацягнуў каўнер свайго паліто, каб ад холаду. «Калі вы дазволіце мне скончыць? Гэтым расейскім зьвязкам быў Аркадзь Чарнаеў. Я спадзяюся пагаварыць з ім. Я хачу ведаць пра гэтыя выбуховыя рэчывы».
  Усмешка мужчыны зусім знікла. «Вы збіраліся паразмаўляць з Аркадзем Чарнаевым».
  «Я павінен быў паспрабаваць».
  «Каб дасягнуць чаго? Вы чуеце, як вы гучыце?»
  «Група, якую я прадстаўляю, мае ў сваім арсенале толькі перакананне».
  «Вы спадзяваліся ўгаварыць яго».
  «Так».
  «Ты альбо дурань, альбо хлус».
  На імгненне Мідлтан задумаўся, ці не памыліўся ён. Магчыма, гэты чалавек быў не нейкім жулікам-агентам разведкі, а адным з аператыўнікаў Чарнаева — хоць яго пратэсты мелі цьмяна тэатральнае гучанне. Ён вампіраваў, спрабуючы выклікаць адказ. І што скажа яму Мідлтан — праўду? Ён лічыў, што Чарнаеў і вялікая колькасць іншых расейцаў бачылі гонку ўзбраенняў на субкантыненце непазбежнай. Горш за тое, што Кітай, перш чым гэтая гонка ўзбраенняў прасунулася значна далей, уварвецца ў Кашмір са сваіх кантраляваных тэрыторый у Аксай-Чыне і Транс-Каракорумскім урочышчы, робячы гэта дзеля вады, выдумляючы нейкую падставу для наступу, напрыклад, абараняючы ў іншым выпадку расходную этнічную групу меншасць. Расія можа быць уцягнута ў наземную вайну з Кітаем або дазволіць ваяваць за яе давераным асобам - уводзіць Чарнаеў. Прычына, па якой яго кампанія была выратавана падчас нядаўняга фінансавага крызісу, заключалася ў тым, што ён абяцаў выкарыстаць сваю прыватную армію для садзейнічання развіццю дружалюбных сіл у Кашміры - магчыма, нацыяналістаў, без сумневу, шалёных ідэалістаў, але ўсё яшчэ схільных да простага подкупу. Ці застануцца яны такімі з сакрэтнай крыніцай цяжкай вады, сховішчам ядзернай зброі? Ці ведаў Чарнаеў пра медны бранзалет? Яго пасярэднікамі былі расейцы?
  Усё гэта праходзіла ў галаве Мідлтана, калі ён разважаў над пытаннем гэтага чалавека: навошта Чарнаеву ўцягвацца ў такую недарэчную схему?
  Але ў любым выпадку Мідлтан патрэбна была інфармацыя. Ён вырашыў згуляць правага абаронцу. Ён прыняў азартную гульню. «У мяне не было іншага выбару, як прыехаць сюды. Мае падводы да Скарпіёна высахлі. У мяне застаўся толькі Чарнаеў», — блефаваў ён.
  Рэакцыя была тонкай, але паказальнай. Стараючыся не здавацца нецярплівым, мужчына сказаў: «Што вы ведаеце пра Скарпіёна?»
  «Значыць, ён не таргуецца за мяне?»
  Няма адказу.
  У Мідлтан была ўспышка. І паспрабаваў яшчэ адну азартную гульню. «Я мала ведаю», — сказаў ён. «Але я скажу вам, што гэта было бянтэжыць. Мы не маглі зразумець, як адна асоба магла заплаціць за ўсю адукацыю Сікары, а потым закласці яго пасля заканчэння школы са стартавым капіталам для яго карпарацый? Гэта павінны былі быць кампаніі або фонды, якія былі задзейнічаны».
  Мужчына адказаў так, быццам падтрымка Скарпіёна Сікары была агульнавядомай. «Вы ніколі не думалі, што кампаніі, якімі ён ці яна валодае, у канчатковым выніку былі створаны як хітрасць. Пласты за пластамі кампаній. Як BlueWatch.»
  «BlueWatch?» Мідлтан нахмурыўся. «Служэнне аховы ў Дубаі?» Кампанія BlueWatch была аб'ектам шэрагу расследаванняў пасля расстрэлаў супрацоўнікаў па ўсім свеце, якія былі занадта захопленымі. Большасць расследаванняў скончылася без судовага пераследу - некаторыя казалі, што кампанія запалохвала пракурораў і суддзяў, прымушаючы іх зняць абвінавачванні.
  Мужчына сказаў: «Але грошы ў канчатковым рахунку паступілі ад аднаго чалавека, які кантраляваў усе кампаніі. Скарпіён».
  Такім чынам, ён не толькі пацвердзіў, што Скарпіён заплаціў за адукацыю Сікары і фінансаваў яго кампаніі, але і тое, што па нейкай прычыне No Name і яго арганізацыя, якой бы яна ні была, вельмі ўважліва сачылі за гісторыяй Кашміра. І, несумненна, яны таксама імкнуліся знайсці Скарпіёна.
  Што казала Мідлтану, што ён—ці яна—гэта адказ на ўсё.
  «Ну, — сказаў ён свайму выкрадальніку, — як я ўжо казаў, нам не ўдалося знайсці Скарпіёна».
  No Name працягваў: «Вы ведаеце, як Сікары апісаў свайго дабрадзея? Ён сказаў, што ён «святы, але з гэтага свету».
  «Так, але я думаю, што гэта быў сапсаваны пераклад. Словы, якія выкарыстоўваў Сікары, былі джняна і віджняна. Прыстаўка vi , дададзеная да назоўніка, мае тэндэнцыю памяншаць або інвертаваць значэнне гэтага назоўніка. Джнана - гэта духоўнае веданне. Віджняна , такім чынам, - гэта практычныя або свецкія веды. Часам віджняна і джняна , якія выкарыстоўваюцца разам, азначаюць веды і мудрасць. Усё, што ён меў на ўвазе, гэта тое, што ў гэтага чалавека былі не толькі свецкія, але і філасофскія схільнасці».
  No Name паціснуў плячыма. «Што яшчэ вы ведаеце пра гэтага Скарпіёна? Скажы мне, і я палегчу табе тут жыццё».
  "Не шмат . . . ” Яшчэ адна азартная гульня. Ён падумаў пра электронны ліст Феліцыі. «Канечне, акрамя меднага бранзалета».
  Спроба No Name схаваць сваё здзіўленне была марнай. Яго рэакцыя была яшчэ больш яркай, чым пры згадванні Скарпіёна. Нібы не ў сілах спыніцца, ён спытаў: «А якая сувязь паміж Скарпіёнам і медным бранзалетам?» Што вы маеце на ўвазе, палкоўнік?»
  Мідлтан хацеў даўжэй разыгрываць чалавека, але ён ведаў, што, калі ён раскажа занадта шмат, ён зрасходуе ўсе каштоўнасці, якія мае. «Я думаю, што я сказаў усё, што збіраўся на дадзены момант.»
  Мужчына нахіліўся наперад, настойваючы. «Ці ведаеце вы аб задзейнічаных тэхналогіях? Што вы даведаліся?»
  Мідлтан усміхнуўся і паківаў галавой.
  Без Імя некаторы час разглядаў яго, потым падняўся і павярнуўся да дзвярэй.
  Гледзячы на спіну свайго цяжкага ваўнянага паліто, Мідлтан адчуў дзіўнае прадчуванне, быццам само жыццё пакіне яго там аднаго. Ён усталяваў сваю каштоўнасць і даведаўся некаторыя факты, але ці ненаўмысна падвяргаў сябе працяглым прыступам катаванняў, каб даведацца, што яшчэ ведаў?
  "Што цяпер?" Ён стараўся не здавацца спалоханым. «Я супрацоўнічаў. Як доўга вы яшчэ збіраецеся трымаць мяне тут?»
  Мужчына ціха пастукаў у дзверы. З грукатам адчыніліся засаўкі. Не азіраючыся праз плячо, ён сказаў: «На жаль, гэта не мне вырашаць».
  
  Ян Барэт-Боўн стаяў каля L'église de la Madeleine, нахіліўшыся так, што яго твар быў на адным узроўні з тварамі Чарлі Мідлтана і Леаноры Тэслы. Ён сказаў: «Ведаеце, вы робіце памылку».
  «Вы заўсёды можаце пагаварыць са мной», - сказаў Тэсла.
  Ён цяжка ўздыхнуў. «Непрымальна. Колькі разоў...»
  «Тады я перадам паведамленне палкоўніку Мідлтану. Калі ён хоча звязацца з вамі, у нас ёсць нумар, які вы далі».
  Ён нахіліўся бліжэй, паклаўшы руку на дах кабіны. «Прапанова дзейнічае да поўначы, ні галачкай больш. Пасля гэтага, баюся, гонка пачынаецца. І вы, ведаеце, у значна нявыгадным становішчы. Увесь час быў на крок ззаду. Я магу гэта змяніць. Сапраўды. Але я буду чакаць пэўнай узнагароды, разумееце. Толькі справядліва».
  «Як я ўжо сказаў, я перадам гэта». Яна дала знак кабеце ехаць далей. «Дзякуй за ваш. . . »
  Яны апынуліся па-за межамі слыху, перш чым яна пазнала, як скончыць. Дзве жанчыны назіралі праз задняе шкло, як шыкоўны, бандыцкі, загадкавы англічанін станавіўся менш, гледзячы на іх праз прывідны слуп чорнага выхлапу.
  Тэсла паспрабавала яе тэлефон яшчэ раз, але не змагла звязацца з Мідлтан. Званок Вікі Чангу паказаў, што ён адправіў іх босу інфармацыю аб некаторых транспартных кампаніях, якія падазраюцца ў адпраўцы выбуховых рэчываў у Фларыду з Расіі, і што Мідлтан расследуе гэтую інфармацыю ў Маскве. Але тэхнічны эксперт таксама не змог звязацца з ім.
  Таксі павярнула на плошчу Згоды і злілася з рухам, які накіроўваўся на Елісейскія палі. Чарлі павярнулася наперад, яе голас быў пустым шэптам. «Ведаеш, чым я ў табе больш за ўсё захапляюся, Нора?» Сашчапіўшы пальцы, яна глядзела на свае складзеныя рукі на каленях, быццам не зусім упэўненая, каму яны належалі. «Вы пераканалі гэтага чалавека і, магчыма, сябе, што мой бацька яшчэ жывы».
  
  
  9
  ЛІНДА БАРНС
  Пладахін узвышаўся над пакоем, як трон на памосце. Каралеўскія сінія драпіроўкі луналі па сценах колеру слановай косці. Покрыва з бірузовага атласа ператварыла ложак у мігатлівы басейн. Тоўстыя херувімы ганяліся адзін за адным вакол мудрагелістай разьбы. На адкрытым паветры закаханых, якія падзяліліся пацалункам, гледзячы на ярка размаляваныя дау, якія праплываюць па ручаю, могуць пасадзіць у турму. Тут, у адным з найлепшых гатэляў Дубая, люстэрка было ўсталявана да столі над ложкам, дастаткова вялікім для чатырох чалавек.
  Яна палічыла дэкаданс адначасова трывожным і правакацыйным. Яе цёмна-сіні футляр з доўгімі рукавамі быў кансерватыўнага крою, як і належыць жанчыне, якая падарожнічае па Блізкім Усходзе, такую сукенку магла абраць гаспадыня авіякампаніі, або манашка, хоць ні тая, ні іншая не зацягнулі б яе шырокім скураным поясам.
  Яна без працы знайшла BlackBerry, засунуты ў кут сярэдняй шуфляды бюро злева ад ложка, як было дамоўлена. Роўна ў восем яна націснула на клавішы. Злучэнне заняло час, але голас, калі ён адказаў, быў чыстым. Правільны голас.
  Арчер вывучыў хіндзі ад чалавека, якога ён называў бацькам, Дэўраса Сікары. Яны размаўлялі на гэтай мове, Яна ганарылася тым, што валодае роднай мовай маці. Яна рэдка прамаўляла гэта ўслых, дазваляючы іншым бачыць у ёй недасведчаную паўднёваазіятку, якая амаль аднолькава размаўляе на англійскай і французскай мовах. Здагадкі іншых стамлялі яе, асабліва здагадкі мужчын.
  «Так, - сказала яна, - ён са мной. Ён запэўніў мяне, што ёсць сляда, і я яму веру». Яна некаторы час слухала, ківаючы галавой, увесь час змагаючыся з навінамі, якія толькі што мімаходзь перадаў Арчер - аб смерці яго бацькі Дэўраса Сікары. Вядома, гэта было непазбежна, хоць асаблівыя абставіны ператварылі справу ў больш шэкспіраўскую трагедыю. Яе сэрца моцна калацілася, калі яна разважала пра наступствы смерці гэтага чалавека. Іх было шмат.
  «Ёсць навіны пра Мідлтан?» — спытала яна.
  «Затрыманы расейцамі. Я сумняваюся, што нам трэба далей клапаціцца пра аматараў».
  «Яны білі нас Баланам, - адказала яна, - але мы зрабілі так, каб нам было выгадна, так?»
  Менавіта верхняе люстэрка выдала П'ера Крэйна. Яна магла б не заўважыць журналіста, калі б аглядала пакой на ўзроўні вачэй, але ў адлюстраванні ў люстэрку на столі лёгкі рух дзвярэй у гасціную нумара быў відавочны, як і прычына гэтага.
  Яна не панізіла голасу і не змяніла тону. «Дык тады, калі мы перанясем абсталяванне?»
  Арчер сказаў: «Хутка. Ён усталяваны. Гэта будзе зроблена. Мудрыя кіруюць светам».
  - Мудрыя самі сябе кантралююць, - хутка сказала яна, націскаючы кнопку, якая спыніла размову.
  Яна вярнула «БлэкБэры» ў шуфляду і, распакоўваючы сваю маленькую сумку, падумала пра Крэйна, які хаваўся ў суседнім пакоі. У яе былі змешаныя пачуцці да журналіста. Яе крыніцы далі ёй шмат інфармацыі пра яго. Ён быў не пра грошы ці ўладу. Ён быў пра журналістыку і гісторыю - з вялікай літары. Гэта азначала, што яна магла давяраць яму да пэўнага моманту. Аднак Яна ніколі не верыла ў давер; дачкі, чый бацька забіты, рэдка. Але Крэйн меў доступ да важных фактаў.
  І ў гэтай цьмянай справе ёй патрэбныя былі факты.
  Акрамя таго, недарэчны рэпарцёр прагнуў яе, і таму было б лёгка дакрануцца да таго, што ён ведаў пра Скарпіёна, Мідлтана і іншых.
  Пасля таго, як дзяўчына, якую яна лічыла Шарлотай Мідлтан, уцякла ў Лондан, Яна вызваліла Крэйна, і ён паводзіў сябе так, як яна думала: як шчанюк, які не жадае адлучацца ад сваёй гаспадыні, на павадку ці без яго. Яна спрабавала даведацца ў яго, якой інфармацыяй ён валодае, але ён працягваў утойваць падрабязнасці, за выключэннем таго, што галоўная інфармацыя была ў Дубаі. Яна адразу ўсвядоміла, што адбываецца, і прапанавала ім пайсці туды разам. Яна з першых вуснаў выявіла б сувязь са Скарпіёнам, пакуль ён працягваў пошукі гісторыі.
  Гэта тое, на што ён спадзяваўся ўвесь час. Той адразу пагадзіўся.
  Цяпер знарочыста шумнымі крокамі падышоў Крэйн і пастукаў.
  "Увайдзіце."
  «Вы, людзі, добра сябе паводзіце, Яна», — сказаў ён па-французску. «Спальня ў далёкім баку гасцінай захапляе. Шмат месца. Таксама выдатны выгляд. Вы бачыце ўсе гэтыя дзіўныя караблікі». Ён хутка пераключыў перадачы. "Раскажы мне пра сябе."
  «Пытанні, - сказала Яна, - заўсёды пытанні».
  «Я даў табе Дубай. Вы абяцалі мне праўду ў маёй гісторыі. Так?»
  «Праўда, П'ер, яшчэ пытанне? Ці можам мы засяродзіцца на чымсьці іншым, акрамя размовы? Мы гадзінамі ляцелі ў самалёты». Яна сцішыла голас, але не глядзела на вочы. Яна ведала, як гуляць у гэтую гульню, справа тону і рухаў цела, а не слоў.
  Журавель падхапіў вуду. «Вы вельмі прывабная жанчына, Яна».
  «Камплімент ад чалавека, які зарабляе на жыццё хлуснёй, чаго гэта каштуе?» Зноў жа, яе словы мала што значылі.
  «Я журналіст. Я не хлушу . . . Ну, не вельмі часта. Да таго ж прыгожым жанчынам не патрэбныя кампліменты ад хатніх мужчын».
  «Дык цяпер я прыгожая?»
  «Вы выдатна ведаеце, што вы ёсць».
  «Ах, але вы называеце сябе хатнім? Гэта абсурд. Для жанчыны быць прыгожай азначае прымусіць жанчыну адчуваць сябе жанчынай. Думаю, вы разумееце, што я маю на ўвазе». Усміхаючыся, Яна склала рукі пад грудзьмі, даючы ім непатрэбны штуршок.
  "Ну, мы, як правіла, стараемся больш", - сказаў Крэйн.
  «Але як мы з вамі маглі дасягнуць узаемнага даверу?»
  У Янавых вачах, як заўважыў Крэйн, у вясёлкавай абалонцы былі карамельныя, амаль залатыя плямы. Яе вейкі былі доўгія і густыя, як і валасы. «Магчыма, нам трэба было б пачаць з абшуку адзін аднаго», — сказаў ён.
  Яна падняла падбародак і апусціла вейкі. «Сапраўды?»
  «Калі б вы не супраць».
  Яна на імгненне патрымала яго вочы, потым павольна павярнулася, прыўзняўшы левай рукой цяжкія валасы з патыліцы, агаліўшы тонкую маланку, якая змяёй праходзіла па даўжыні яе цёмна-сіняга футарала. «Жанчын, як вядома, трэба старанна і старанна абшукваць».
  
  Трэці раз, калі Коні Карсан прачнулася, яна не адчула млоснасці. Яна ведала, што папраўляецца ў бальнічным пакоі, і халаднаватае белае святло больш не палохае яе. Як і адсутнасць пачуццяў у правай руцэ, настолькі моцная, што яна баялася апусціць вочы, упэўненая, што не ўбачыць нічога, акрамя куксы.
  Але яе здзівіў твар, які глядзеў на яе ўніз. Лангер, падумала яна, паліцэйскі Кен-дол.
  «Думаеце, вытрымаеце? Рухацца?» — паспешліва спытаў ён.
  Ціхая інтэнсіўнасць яго голасу напоўніла яе арганізм адрэналінам.
  «Вы сапраўды разварушылі асінае гняздо». Ён агледзеўся, нібы чакаючы дзеянняў. "Давай. Мы павінны ісці».
  Калі б ёй не спатрэбілася ўся яе сіла, каб сесці і перакінуць ногі праз борцік вузкага ложка, сказаў бы Карсан, гэта менавіта тое, што я хацеў зрабіць. Яе тэлефонны званок і адказ Мідлтан, напэўна, прыцягнулі чыюсьці ўвагу.
  «Дазвольце мне дапамагчы». Лангер пацягнуўся да яе левага локця.
  «Я магу, дзякуй. Ці ведае доктар Ахмед, што вы...
  «Ахмед ужо занадта зацікавіўся табой. Ён не наш сябар». Цяпер, калі яна ўстала самастойна, Лангер кінуў ёй халат, потым хутка схапіў яе карту з краю ложка і засунуў яе ў сумку. «Ён размаўляў па тэлефоне з сябрамі ў Пакістане».
  Пакой круціўся не зусім. Ён зрабіў лянівы паўкруг, перапынены піруэт.
  «Вой, давай, Коні, застанься са мной». Лэнгер падскочыў да яе, абхапіў яе за талію, дапамагаючы апрануць сіні сінелавы халат, у два разы большы за яе стройную фігуру. «Мы на трэцім паверсе. За дзвярыма паварочваем направа, дваццаць крокаў да другіх дзвярэй злева, тры пралёты ўніз, поручні да канца. Ты мяне чуеш? Дзверы з ручкай унізе адчыняюцца непасрэдна вонкі. У канцы шляху стаіць чорны фургон. Заднія дзверы адчыняцца, калі вы наблізіцеся. Унутры ёсць адзенне для вас».
  «Чаму?» - прашаптала Карсан, апусціўшыся на ложак, вырашыўшы пакуль што не націскаць кнопку, якая выклікала б медсястру. Ёй было цікава, ці можна давяраць Лангеру - ці не галюцынавала яна ўвесь эпізод. Раптам дзверы адчыніліся, і ён вярнуўся, на гэты раз штурхаючы каталку.
  "Ладзіць."
  «Вы мне не адказалі».
  «Якое было пытанне?»
  «Чаму я павінен табе давяраць?»
  Лангер падняў яе як трохгадовую і моцна паставіў на каталку. Яна ўжо адкрыла вусны, каб закрычаць, пакуль яго адказ даляцеў да яе вуха.
  «Вікі Чанг».
  «Вікі—»
  «Мы спрабуем выратаваць табе жыццё, Коні».
  
  У ложку Яна думала пра сябе не як пра дзяўчыну з фільма, пра шлюху, якая рассоўвае сцёгны перад любым героем, любым злыднем, а як вялікага рэжысёра. Яна была дзяўчынай, так, але яна цалкам кантралявала сітуацыю. Часам дзяўчына была падобная на ўласнае адлюстраванне Яны, гарачы блізнюк з бліскучымі цёмнымі валасамі. Часам яна была малодшай Янай, такой жа Янаю, якой і была некалі, наіўнай малодшай сястрой братоў, якія занадта рана навучылі яе, што такія дзяўчаты, як яна, добрыя. Часам яна была аддаленай бландынкай са скурай слановай косці. Рэжысёр у Яне рэдка карыстаўся такой магчымасцю, якую даваў дубайскі люкс: келіхі з шампанскім на тумбачцы; атласныя прасціны зіхацяць у мяккім рассеяным святле. Гэта быў не танны парнаролік, а трылер, падобны на Джэймса Бонда, высакакласная фантастыка.
  Крэйн, як яна прызналася сабе, наўрад ці выглядаў з гэтай ролі. Яго доўгія канечнасці былі бледнымі, як рыбіны жывот. Яго валасы былі цьмяныя, нос доўгі, але ён быў надзіва мускулісты, вельмі дужы. Яна глядзела на адлюстраванне ў люстэрку на столі, разглядала рух канечнасцяў Крэйна, які ляжаў на яе цёмнай скуры.
  Яна мала што змяніла б у сваім целе. Яе парадавала пухліна грудзей і сцёгнаў. Ёй хацелася, каб яе нос быў карацейшым, крыху больш выразным . Больш за тое, ёй хацелася не пацець. Дзяўчына з кіно заўсёды выглядала бліскуча і крута ў ложку, падчас і пасля самых гарачых нагрузак. Дзяўчына Бонда пералівалася і свяцілася. Яна спацела; гэта перашкаджала яе буйным планам, робячы іх нязручна рэальнымі.
  Журавель фыркнуў. Яна мацней сціснула руку ў падставы яго хрыбетніка, мармычучы яму на вуха, павольна круцячы сцёгнамі, заахвочваючы яго застацца даўжэй. Яна выявіла, што рэжысёры засяроджваюцца на задавальненні мужчыны. Дырэктарка Яна засяродзілася на сваім. Чаму не? яна думала. Яна паспела забіць.
  Крэйн лічыў сябе такім разумным, такім тонкім са сваімі завуаляванымі пытаннямі пра Скарпіёна, пра Яна Барэта-Боўна. Як калі б яны былі важныя, як калі б яны былі рухаючымі сіламі, планіроўшчыкамі і выканаўцамі місіі. Гэта было так, як казаў Буда ў старажытным дэвізе на санскрыце, выгравіраваным на медным бранзалеце: ірыгатары накіроўваюць ваду, флетчары вырабляюць стрыжань, цесляры гнуць дрэва. Мудрыя самі сябе кантралююць.
  Магчыма, Арчер меў рацыю, змяніўшы апошнюю фразу: « Мудрыя кантралююць сябе» , што робіць так, што мудрыя кіруюць светам . Ён ужо змяніў другую фразу: ужо не лётчыкі майструюць дрэўка , а лучнік пускае стралу .
  Яна ўсміхнулася фанабэрыстасці. Затым яе думкі пра Арчера зніклі, і неўзабаве з'явіўся вобраз Дэўраса Сікары.
  Яе настрой імгненна змяніўся. Яна імітавала другі, больш тэатральны, аргазм. Калі яна зморшчылася ад нязручнасці, ён спешыўся і лёг побач, паклаўшы адну нязграбную руку на яе жывот.
  Здавалася, ён цалкам задаволены сабой, школьнік, які выдатна здаў выпускны экзамен. Калі ён перавёў дыханне, ён сказаў: «Ці не думаеце вы, што я заслугоўваю адказу на адно ці два пытанні?»
  «Вядома, П'ер». Гэта тое, што адказала б любая падатлівая дзяўчына Бонда. «Але мне трэба ў туалет, дарагая».
  Калі ён сумняваўся, што заваяваў яе, гэта была небяспека, калі мужчына пратэставаў, спрабаваў схапіць яе ці ўцякаць. Рэжысёр Яна сачыла за дзеяннем на экране.
  - Хутчэй назад, - усё, што сказаў Крэйн.
  
  Звонкі званкоў абвясцілі ліфт. Павярнуўшы галаву набок, Карсан прачытала шыльду, якая папярэджвала супрацоўнікаў бальніцы не абмяркоўваць догляд за пацыентамі ў грамадскіх месцах. Лангер меў свой SIG Sauer P226 пад верхнім лістом, адкуль ён мог яго хутка дастаць. Карсан задаваўся пытаннем, ці зможа яна дабрацца да яго - Лэнгер пераканаў яе, што ёй гэта можа спатрэбіцца.
  Яна глядзела на белы свет, калі ліфт спускаўся. Кожны раз, калі яны міналі лесвічную пляцоўку без перапынку, Лангер казаў: «Спакойна, Коні. Мы бліжэй. Бліжэй».
  На ўзроўні склепа Лангер высунуў каляску з ліфта, шукаючы вачыма направа і налева. «Гэты калідор вядзе да пагрузачнай платформы», — сказаў ён.
  Карсан бездапаможна глядзеў у столь.
  «Гатовы?» — спытаў Лангер.
  У горле перасохла, Карсан кіўнула.
  Раптам Лангер памчаўся на каталцы па бясконцым калідоры. Свіст аўтаматычных дзвярэй апярэджваў цёплае паветра, водар акіяна, сонечнае святло.
  Калі яны каціліся па пандусе, Карсан убачыў чорны Chevrolet Express, які чакаў у канцы дарожкі.
  Зблізку яна пачула віск шын.
  Лангер памчаўся з ёй да фургона, дзе каля адкрытага люка чакаў Джымі Чанг, чалавек, якога Жан-Марк Леспас ахрысціў «Вікі». Ён паклікаў яе, шалёна махаючы рукой, шырока расплюшчыўшы вочы.
  Да пагрузачнай пляцоўкі памчаўся чорны гарадскі аўтамабіль.
  Яна ведала, што гэта нехта звязаны з Sindhu Power. Кампанія магла быць неіснуючай, але людзі, якія хацелі захаваць яе сакрэты, былі жывыя і здаровыя.
  Дэтэктыў сказаў: «Вось дзе мы развітваемся, Коні».
  "Што?"
  «Не думайце, што мая юрысдыкцыя ўключае ў сябе тое, што вы і вашы людзі збіраецеся праследаваць сляды ў гэтай справе. Лепшае, што я магу зрабіць, гэта гуляць тут у абароне. А цяпер рухайся!»
  Ён дастаў свой SIG і павярнуўся да сустрэчнага Лінкальна.
  Машына затармазіла.
  «Лангер. . . »
  «Ідзі!»
  "Дзякуй."
  Чанг выскачыў і падняў Карсан з каталкі, яе параненае цела застыла ў яго руках. Ён засунуў яе ўнутр, і фургон з грукатам паехаў да выхаду.
  «Гэй, ты цудоўна выглядаеш», — сказаў Чанг, уладкоўваючыся на сядзенне.
  Карсан мог толькі ўявіць, як яна выглядае, стоячы без касметыкі, у вялізным халаты, босыя. Яна адчула паколванне ў правай руцэ.
  «Я маю на ўвазе, што ты такі ж, як на фота. Я маю на ўвазе, ты бледны, але ў адваротным выпадку. . .”
  Адсек фургона быў пераўтвораны ў нешта сярэдняе паміж машынай хуткай дапамогі і кампутарнай лабараторыяй, працоўнай прасторай для Wiki, якая пастаўлялася ў камплекце з дзіцячым ложкам. Уздоўж аднаго боку, тры яркія шырокафарматныя ВК-маніторы і пара працоўных лямпаў на гусінай шыі, размешчаныя на доўгай паліцы, абкручанай кабелямі. Мігцелі маленькія зялёныя агеньчыкі.
  Чанг сказаў: «Хочаш легчы ў ложак? Чорт вазьмі, гэта дакладна не атрымалася. Што я маю на ўвазе. . . Я маю на ўвазе, ёсць ложачак. . . З-за вашай аперацыі. Ваша рука, напэўна, чортава баліць».
  «Я рады цябе бачыць, Вікі». Ён таксама быў падобны на сваю фатаграфію, зусім не падобны на яго гламурны мускулісты аватар з Другога жыцця. У твар Чанг быў падобны на падоўжанага дванаццацігадовага падлетка з круглым тварам, вялікімі акулярамі і дрэннай прычоскай. «Што б вы ні зрабілі з паліцэйскім, вы ператварылі яго ў шапіках. Я думаў, ён мяне арыштуе, як толькі ачуняю».
  «Лангер нядрэнны. Яго людзі сачылі за індустрыяльным паркам, той...
  Вось і ўзарваўся. Той, дзе загінуў Жан-Марк.
  Здавалася, Чанг пачуў яе думку. «Так, у паліцыі Тампы была інфармацыя, што адзін з нарадаў у парку быў прыкрыццём для групы мексіканскіх наркагандляроў з картэля Хуарэс. Яны трымалі гэта пад наглядам. У аддзеле нават пасадзілі кагосьці на рэгістратуру».
  Перад вачыма Карсана танцаваў вобраз Жан-Марка. «Шкада, што чалавек не...»
  «Аперацыя была спынена некалькі месяцаў таму, перш чым Sindhu Power і Electric ачысціліся. Паліцыянты Тампы кажуць, што Сіндху здавалася звычайнай справай».
  «Але калі ў іх быў хтосьці на стойцы рэгістрацыі, яны, напэўна, нешта заўважылі».
  «Лепш, чым гэта; яны захоўвалі копіі ўсяго, грузавыя маніфесты, і такія рэчы. Яны абшуквалі сметніцы, вы ведаеце, шукаючы інфармацыю пра наркагандляроў, але практычна перабіралі ўсё смецце. Лангер сказаў мне, што людзі ў Sindhu былі заўзятымі здрабняльнікамі, але аднойчы група назірання знайшла дыск. Муста ўпаў пад стол ці нешта падобнае, і прыбіральшчыкі яго кінулі».
  «І ў цябе ёсць?»
  Фургон памчаўся ў напрамку 275. «Лангер паспрабаваў прачытаць гэтую рэч, сказаў, што яна зашыфравана да чорта і назад, уяўляў з імем накшталт «Сіндху», і яны прыбіраліся, хто-небудзь павінен гэта праверыць. Такім чынам, ён паведаміў сябру з унутранай бяспекі. Хлопец мог бы вярнуцца да яго праз чатыры-пяць гадоў».
  «Але ў вас ёсць дыск?»
  «Вядома. Так, можна паспрачацца».
  Яе рука калацілася; яна адчувала смагу і была знясіленая, але Карсан павінен быў усміхнуцца яго энтузіязму. Потым яна ўспомніла пра Жан-Марка, і ў яе ў горле падняўся камяк. Чанг быў такі малады. Хоць яна была ўсяго на некалькі гадоў старэйшая, у параўнанні з ёй яна адчувала сябе старажытнай.
  Яна сказала: «Дадайце мне інфармацыю. Які наш наступны крок? Хто кіруе гэтай устаноўкай?» «Сябар. Ён круты. Ён таксама быў вайсковым медыкам, калі вы...
  «Вы ўсё прадумалі».
  Яго ўсмешка была заразлівай. «Калі вы на гэта згодныя, мы накіроўваемся на ваенную авіябазу».
  «МакДіл? Загады Мідлтана?»
  Твар маладога чалавека стаў сур'ёзным. «Не зусім. . . Коні, палкоўнік Мідлтан прапаў без вестак.
  "Што?"
  «Няма тэлефона для адсочвання, нічога. Накіраваўся ў Расію, а потым знік».
  «Вы нічога ад яго не чулі?»
  «Ні слова. Tesla дапоўніць вас ".
  «Ты не пойдзеш са мной?»
  «Я павінен утрымліваць тут крэпасць».
  «Правільна. Ты ж не павінен пакідаць лабараторыю?»
  «Гэй», — сказаў ён, шырока ўсміхаючыся і махаючы рукамі ў бок салона фургона. «Я прынёс гэта з сабой».
  
  Увогуле, П'ер Крэйн лічыў, што зрабіў нядрэнна. Ён быў жывы. Ён быў — калі не бліжэй да таямніцы таго, хто фінансаваў адукацыю Сікары або да загадкі Скарпіёна, — прынамсі, бліжэй да жанчыны, якая пэўным чынам была ўплецена ў жыццё Скарпіёна. Хто хацеў яго смерці або хацеў яго выкарыстаць. Жанчына, якая, цалкам магчыма, была яму роўнай. Ён добра апраўдаў сябе ў ложку. Казанова, як ён чуў, быў калі не пачварным чалавекам, то чалавекам без асаблівых фізічных адрозненняў.
  Ён ацаніў небяспеку на дадзены момант і палічыў яе мінімальнай. Іх заняткі любоўю паказалі гэта. І, акрамя таго, ён ведаў, што фізічна больш чым адпавядае Яне. У рэшце рэшт, ён быў экспертам у розных відах рукапашнага бою і быў упэўнены, што справа не звядзецца да агнястрэльнай зброі. Хіба ён не быў з ёй, калі яна пазбаўлялася свайго пісталета перад уваходам у тэрмінал Хітроў? Хіба ён не сядзеў побач з ёй падчас доўгага рэйса і не суправаджаў яе ў таксі прама ў гатэль? І цяпер яна была голая. . .
  Яму было цікава, што яна магла б праліць на гісторыю трох маладых паўднёваазіятаў, якія зрабілі стаўку на адукацыю і стартавы капітал, што ён лічыў сваёй «гісторыяй анамаліі». Гісторыя Скарпіёна. Як журналіст ён шанаваў максіму «ідзі за грашыма». Скарпіён збіраў грошы, меў грошы, але Крэйна раздражняла тое, што пасля ўсіх гэтых месяцаў ён усё яшчэ не быў бліжэй да таго, каб даведацца, хто гэты чалавек. Тое, што ён быў чалавекам без асаблівай вернасці, было дадзенасцю; такія людзі дзейнічалі праз нацыянальныя межы. Грошы і эканоміка былі глабальнымі, таму злачыннасць таксама была глабальнай. Магчыма, яму варта было б менш увагі звяртаць на дзеячаў палітычных інтрыг, а больш на фігур з арганізаванай злачыннасці. Арганізаваная злачыннасць мела сеткі, неабходныя міжнароднаму тэрарызму, кантрабандныя маршруты, пастаўшчыкі падробленых дакументаў, зброю і сувязі з адмываннем грошай. Грошы рухаліся з маланкавай хуткасцю, і грошы спарадзілі больш грошай, такіх багаццяў, якія маглі б будаваць палацы ў пустыні, цэлыя гарады, такія як Дубай. Чые грошы стаялі за такім бурным развіццём? Нафтавыя грошы, так, але ён чуў казкі пра багацце магутных расійскіх алігархаў.
  Крэйн пачуў, як у ваннай цячэ вада.
  Ён зноў падумаў пра цела Яны.
  І думкі пра Скарпіёна выслізнулі з яго галавы.
  
  Вікі Чанг уключыў верхняе святло. Карсан міргала, трымцеючы павекамі, пакуль яе вясёлкавыя вочы не прыстасаваліся да яркай флюарэсцэнцыі. Унутры чорнага фургона, вось дзе яна была — фургон, які імчаў да ваеннай авіябазы, — і яна ляжала на ложачку, падобна на каталку, на якой яна ўцякла са шпіталя, за выключэннем таго, што гэтая была прыкручана да сцяны. насупраць экранаў кампутараў.
  «Я?»
  «Вы спрабавалі задрамаць стоячы. Я злавіў цябе перад тым, як ты ўпаў, і прынёс сюды. Я мацнейшы, чым выглядаю». Твар Чанга загарэўся пунсовым колерам. «Не тое, што ты цяжкі, я не гэта меў на ўвазе, спадзяюся, ты не супраць».
  Сапраўды, падумаў Карсан, ён быў зусім чароўны.
  «Не, не, не ўставай», — настойваў ён, калі яна паспрабавала сесці. «Вы павінны ляжаць. Я даследаваў ваш пасляаперацыйны догляд, але наяўнасць вашай карты сапраўды дапамагае. Прыкладна праз дваццаць хвілін вам спатрэбяцца абязбольвальныя. У мяне яны гатовыя. Вашы антыбіётыкі будуць...
  "Я ўпэўнены, што вы трымаеце гэта пад кантролем", - сказаў Карсан. «Калі ласка, вяртайцеся на працу. Вы сказалі, што дыск зашыфраваны...
  «Сапраўдны мядзведзь».
  «Вы не змаглі яго расшыфраваць?» Карсан не ведала, як доўга яна была без прытомнасці, таму паспрабавала стрымаць расчараванне ў сваім голасе. Усе казалі, што Wiki Chang быў лепшым, але калі Лангер, аматар, і паліцыя Тампы не змаглі яго ўзламаць, а яго сябар з Нацыянальнай бяспекі, прафесіянал, ужо запусціў гэта. . .
  «Не, я расшыфраваў дыск. Бачыце?» Як быццам тры астатнія маніторы былі толькі для паказу, Чанг падняла тонкі ноўтбук, нахіляючы экран, пакуль яна ўхвальна кіўнула.
  «Я нават не ўпэўнены, на што гляджу».
  «Гэта ZIP-файл, архіў, які змяшчае кучу іншых файлаў. Я адкрыў яго з дапамогай fcrackzip, гэтай цудоўнай праграмы грубага ўзлому ZIP для Linux. Я маю на ўвазе, што ў яго сапраўды не было вельмі складанага пароля, і нават калі б ён быў нашмат больш складаным, я мог бы выкарыстаць масу інструментаў крыптааналізу. Шыфраванне ZIP-файлаў не вельмі добрае».
  «Я паверу вам на слова», — сказаў Карсан.
  Чанг паспяшаўся, паказваючы на экран указальным пальцам, каб падкрэсліць. «Цяпер закадаваныя файлы - гэта файлы малюнкаў, разумееце? Зняў іх нікан. За выключэннем гэтага. Гэты вельмі мілы. Гэта не фота — гэта схема, глядзіце, план плаціны гідраэлектрастанцыі. Я супаставіў гэта з архітэктурнымі чарцяжамі і схемамі для праекта плаціны Багліхар».
  «У Джаму і Кашміры».
  «Правільна. Стары добры J&K, але бачыце гэта? Чарцяжы былі змененыя».
  «Зменены?»
  «Дададзена да. Гэта падобна на планы па ўстаноўцы цяжкаводнага рэактара ў цэнтры плаціны. У нейкай падземнай камэры».
  Карсан не магла стрымаць хвалявання ў сваім голасе. «Але гэта магло быць тое, што мы шукалі, тое, што Sindhu Power and Electric пастаўляла за мяжу, дэталі для цяжкаводнага рэактара. Там напісана, калі рэактар запусцяць? Ці дае спатканне? Мы павінны звязацца з Мідлтан».
  «Пачакай, Коні. У планах — пераробкі — для размяшчэння цяжкаводнага рэактара. . . Я глядзеў на іх, і прабачце, але яны або лухта, або яны няпоўныя. У тым выглядзе, у якім яны ёсць цяпер, яны падобныя на ашуканца высокага класа, спосаб апраўдаць нейкія неверагодныя выдаткі, але насамрэч яны не прынясуць патрэбы. Ёсць прычына, па якой патэнт на гэты матэрыял быў пададзены, але так і не быў выдадзены. Уся гэтая тэхналогія «меднага бранзалета», здаецца, пабудавана вакол памылковых здагадак».
  «Медны бранзалет?»
  «Так, з-за формы медных труб», — сказаў ён.
  «Добра, значыць, рэактар насамрэч не будзе працаваць?» Святло адбівалася ад вялікіх лінзаў Чанга, і Карсан павярнула галаву, каб лепш бачыць экран.
  «Здаецца, не будзе», - сказаў малады чалавек. «Магчыма, ёсць спосаб выправіць гэта, але, здаецца, на дадзены момант ні ў каго няма тэхналогій для гэтага. Ва ўсякім выпадку, на плаціне няма генератара цяжкай вады. . . Коні, усё гэта не так пахне.
  «Вы лічыце, што файлы — гэта нейкая пастка, накшталт той, што ўстаноўлена ў офісе?»
  «Я думаю, што гэты дыск больш , чым здаецца».
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  «Файлы малюнкаў, паглядзіце на іх». Чанг паказаў серыю малюнкаў на экране ноўтбука.
  Карсан паціснуў бы плячыма, калі б яе рука і плячо функцыянавалі. «Гэта падобна на офіс, офіс у Сіндху». Вобраз гэтага месца быў выпалены на яе сятчатцы вока разам з выявай Жан-Марка, які ляжаў там, вачыма, якія тупа глядзелі ў прастору.
  Чанг сказаў: «Ці падобныя яны на тое, што вы хочаце зашыфраваць? Фота пісьмовага стала, крэсла, стала?»
  «Магчыма, яны проста захоўвалі іх на адным дыску».
  «Магчыма. Ці яны могуць быць чымсьці іншым. Я маю на ўвазе, навошта змяшчаць гэтыя нявінныя на выгляд фатаграфіі ў такі складаны файл? Я вырашыў, што пад выявамі павінен быць яшчэ адзін пласт».
  "Але як вы даведаецеся, калі..."
  «Стэганаграфія», — сказаў Чанг. «Ён можа ўбудаваць інфармацыю ў файл, але вярнуць яе — гэта не проста запусціць простую праграму ўзлому — трэба высветліць, як гэта было зроблена, таму што існуе так шмат розных спосабаў. Я паспрабаваў некалькі падыходаў, пакуль вы не разбіраліся, і я нарэшце разабраўся з гэтым з дапамогай Digital Invisible Ink Toolkit, і на гэтым малюнку дакладна ёсць убудаваная інфармацыя. Такім чынам, ён у мяне ёсць, але ён таксама зашыфраваны».
  «І ў вас няма ключа шыфравання». «Колы ў колах», — падумаў Карсан. Колькі слаёў яны павінны прабіць?
  «Яшчэ не», - сказаў Чанг. «Гэта стары шыфр алоўка і паперы — вы можаце зразумець, таму што гэта толькі літары — але пачакайце хвілінку, паглядзіце на частату літар! Я не бачыў такога шмат гадоў, але думаю, што гэта можа быць шыфр Playfair».
  «Плэйфэр?» - сказаў Карсан. «Шпіёны выкарыстоўвалі гэта вельмі даўно — у Другую сусветную вайну, так? Як знайсці ключ шыфравання?»
  «Калі гэта Playfair, гэта будзе група з 10-15 унікальных літар. Гэта можа быць адно слова, але часам гэта, скажам, доўгая фраза ў кнізе, тэкст песні…»
  «Фраза, якую павінны ведаць усе члены групы».
  Чанг кіўнуў. «Любы, каму трэба дэкадаваць паведамленні».
  «Вікі, вы назвалі тэхналогію цяжкаводнага рэактара «медным бранзалетам». так?»
  «Так».
  «Калі мы былі ў Францыі, «медны бранзалет» быў сапраўдным медным бранзалетам. Ювелірныя вырабы». Гаворачы, Карсан паспрабавала абвесці правай рукой левае запясце. Ад намаганняў яна ўздыхнула. «На ім былі выгравіраваны словы на хіндзі, або...»
  «Санскрыт. Хочаце абязбольвальныя? Яшчэ крыху рана, але. . . »
  "Я пачакаю. Вы гэта бачылі? Бранзалет?»
  «Са сланом і месяцам? Вядома. Мідлтан даслаў яго мне ў лабараторыю. У мяне гэта з сабой».
  «Ведаеце, што там напісана?»
  «Так, вядома. Гэта цытата з Буды. «Ірыгатары накіроўваюць ваду; Флетчары майструюць вал, Цесляры гнуць дровы. Мудрыя самі сябе кантралююць».
  «Адкуль гэта, цытата?»
  «Тэкст пад назвай Дхамапада . Гэта падборка слоў Буды».
  «Ці можа гэта ключавое слова? Дхамма - што заўгодна?»
  Чанг паківаў галавой. «Занадта шмат паўтаральных літар».
  «Ну, ці можа сама цытата быць ключом шыфравання?»
  «Гэта досыць доўгая фраза», — сказаў Вікі. «Давайце пакруцімся».
  "Здаецца, я памятаю, як гэта зрабіць", - сказаў Карсан. «Вы робіце сетку пяць на пяць, праўда?»
  «Так. Самы распаўсюджаны спосаб зрабіць гэта - узяць першую літару кожнага слова ў фразе. Такім чынам, мы б пачалі з "I", "D", "W", "F", потым "A", з другой літары "fashion", паколькі мы ўжо выкарыстоўвалі "F", потым "H" ', 'S' і гэтак далей. Вы расстаўляеце літары ў пачатку вашай сеткі, адну да квадрата, за імі ідуць астатнія літары алфавіту па парадку, апускаючы Q, а часам і J. І калі першая літара ў кожным слове не працуе, вы паспрабуйце апошнюю літару, або...
  «Такім чынам, ёсць шмат магчымасцяў. Гэта можа заняць некаторы час».
  «Вазьміце ў мяне некалькі хвілін, каб напісаць малюсенькую праграму на Perl. Сапраўды, гэта нашмат хутчэй, чым запаўняць сетку хітоў або промахаў».
  «Perl?»
  «Прабачце. Гэта вельмі простая камп'ютарная мова - я вам да чорта надакучыў, ці не так?»
  «Не, Вікі, я люблю галаваломкі». Яна спынілася. Боль цяпер прачнуўся сур'ёзна; агонь палаў па даўжыні яе рукі. «Можа, ты лепш дасі мне адну-дзве таблеткі?»
  «Гэй, прабачце. Я забыла."
  Чанг з грукатам знік з поля зроку Карсана, выкарыстоўваючы стол з крэслам на колцах, каб праскочыць па салоне фургона. Ён дастаў флакон з таблеткамі з ранца, папяровы шкляначку і бутэльку вады з паліцы манітора, перш чым вярнуцца да ложачка. «Ляжы і расслабся, добра? Ты з кожнай секундай бляднееш».
  "Але я-"
  «Гэй. Паказанні лекара».
  Карсан паслухмяна праглынуў таблеткі. Чанг адсунуў крэсла да паліцы, павярнуў лямпу на гусінай шыі, каб засяродзіцца на клавіятуры ноўтбука, сагнуў пальцы і ўзяўся за працу.
  «Не першая літара кожнага слова», — сказаў ён. «Не апошні. Чорт вазьмі».
  Карсан заплюшчыла вочы. Гэта было правільна, заснаваўшы ключ шыфравання на цытаце з бранзалета. «Вось і здагадкі. Што нам цяпер рабіць?»
  «Гэй, давай. Калі яны могуць закадзіраваць гэта, я магу ўзламаць яго. Гэй, пачакай. Я атрымаў гэта! Проста тое, што гэта ідэальна, маленькая жамчужына праграмы, якую я калісьці напісаў для конкурсу галаваломак».
  «Конкурс загадак?»
  «Так, гэта неяк няёмка, праўда? Для Амерыканскай асацыяцыі крыптаграм. Куча пенсіянераў-крыжаванцаў і некалькі камп'ютаршчыкаў таксама. Я ніколі не думаў, што гэтая рэч спатрэбіцца, але давайце паглядзім. . . Так, гэта зойме не больш за адну-дзве хвіліны. Гэта будзе працаваць нашмат хутчэй на гэтым дзіцяці, чым на кампутары, якім я карыстаўся, калі пісаў гэта».
  Пальцы Чанга лёталі па клавішах ноўтбука.
  «Як справы, Коні? Таблеткі працуюць?»
  «Так. Я так думаю». Агонь сціхаў; Карсан вітаў пульсацыю замест яго.
  «Гэй, эй, мы паспелі. Во, паглядзі на гэтага лоха, чацвёртая літара ў кожным слове».
  «Што там напісана?»
  «О, чорт, - прамармытаў сабе пад нос Чанг. «Чорт вазьмі».
  «Гэта не спрацавала. . . Карсан адчуваў сябе цалкам знясіленым ад расчаравання. Яна пачула, як колы крэсла перасеклі падлогу.
  Цёмныя вочы Чанга глядзелі на яе з-за акуляраў. «Не. Гэта спрацавала, добра, - сказаў ён, - але вось што: яны не плануюць выходзіць у сетку з заводам па вытворчасці цяжкай вады. Цяжкаводнага рэактара няма, цяжкаводнага рэактара ніколі не было. Сіндху не даслаў ніякага "меднага бранзалета". «Медны бранзалет» — гэта арганізацыя, а не нейкі ярлык да ядзернага рэактара».
  «А як наконт гэтых грузавых маніфестаў? Сіндху нешта даслаў».
  «Вы ведаеце, дзе завод, праўда?»
  «На рацэ Чэнаб».
  «Гэта праект, які фінансуецца Індыяй, але месца знаходзіцца на спрэчнай тэрыторыі, паміж Пакістанам і Індыяй».
  - Я ведаю, - нецярпліва сказала Коні. «Традыцыйныя ворагі».
  «З ядзернай зброяй», - дадаў Чанг.
  «Так. Так?»
  «Такім чынам, яны не даслалі медныя трубы і змеявікі. Яны паслалі тэрмабарычную выбухоўку. Яны збіраюцца ўзарваць плаціну Багліхар да неба».
  
  Падобна таму, як BlackBerry быў папярэдне пакладзены ў шуфляду, Browning Buck Mark .22 быў заклеены ўнутры бачка ўнітаза. Яна ацаніла камплімент. .22 быў стрэльбай для стралка. Большая зброя была б пераборам.
  Ванная пакой была такой жа вялікай, як пакой, які яна дзяліла са сваімі братамі ў дзяцінстве. Ванну і паравы душ акружаў белы мармур з прожылкамі, на сценах і падлозе зіхацела мармуровая плітка.
  Яна хутка скарысталася паслугамі, спусціла ваду ва ўнітазе і ўключыла гарачую ваду ў джакузі, выкарыстоўваючы шум, каб прыкрыць гук, калі яна прыкручвала глушыцель Gemtech да разьбовага канца ствала Trail-Lite.
  Яна высунула галаву ў спальню. Крэйн ляжаў голы на ложку і разглядаў меню абслугоўвання нумароў.
  - П'ер, - сказала яна. «Ідзі сюды».
  Крэйн прагледзеў меню. «Я збіраўся загадаць нам...»
  «Гэта лепш», - сказала яна над бурнай вадой.
  «Хутчэй», — адказаў ён, пацягнуўшыся да тэлефона.
  Ён нешта загадаў.
  Яна часова паклала пісталет на край джакузі, адкрыла слоік з соллю для ваннаў, крыніцай водару язміну, і глыбока ўдыхнула. На краі дзежкі тоўстым стосам былі складзеныя белыя ручнікі.
  Яна ўгледзелася ў люстэрка над двайнымі ракавінамі, паправіла прычоску. «Калі ласка, П'ер».
  Крэйн скаціўся з ложка і адчыніў дзверы. Ён стаяў голы ў кадры. «Я замовіў нам крыху ікры…»
  Яна спыніла яго ў дзвярах, нацэліўшы пісталет з глушыцелем яму на калена. Не так блізка, каб ён мог падысці і схапіць яго адным са сваіх рухаў каратэ.
  У вачах Крэйна адбіўся шок.
  «Вы здзіўлены, П'ер? Вось да чаго ўсё дайшло. Калі хочаш жыць, адкажы мне. Па-першае, што вы ведаеце пра Гаральда Мідлтана?»
  Бліск пазнання ў яго вачах. Мужчына не спрабаваў блефаваць. «Ён былы супрацоўнік ваеннай разведкі ЗША. Можа, забойца. Я неўпэўнены. Маецца на ўвазе тое, што ён мае нейкую сувязь са Скарпіёнам. Таму я апынуўся ў Лондане. Глядзі, я на тваім баку».
  "Дзе ён?"
  «Я не ведаю. Я клянуся."
  «Што вы яшчэ пра яго ведаеце? Скажы мне."
  «У мяне не было шмат часу, каб нешта даведацца, калі вы памятаеце. Вы спынілі мяне на яго кватэры».
  «Вы хлусіце».
  «Я—»
  "Скажы мне." Яна сказала гэта спакойна, і тое, што яна не выставіла тэатральна наперад зброю, здавалася, напалохала яго яшчэ больш.
  «Я нешта бачыў у яго кватэры. Запіска. Пра яго дачку».
  «Што з ёй?»
  «Там, дзе яна засталася ў Парыжы. Гатэль Queen Elizabeth. Зарэгістраваны пад дзявочым прозвішчам маці».
  Яна ведала, што дачка часам працавала ў валанцёрах. Яна захавала гэтую новую інфармацыю.
  "Імя?"
  «Розвальд. Я думаю."
  "Добра. А цяпер раскажы мне ўсё, што ведаеш пра Скарпіёна. Няма гульняў. Без размоў на падушках. Факты».
  Яго вочы шукалі сваю гульню. Але ён быў голы і занадта далёка, каб паспрабаваць шлюбнае мастацтва. Яго выгляд здрады быў удаваным; ён не давяраў ёй з самага пачатку. І ва ўсялякім разе, у глыбіні душы ён ведаў, што яна не з тых, каго кранаюць пакрыўджаныя погляды або просьбы аб спачуванні.
  «Ён прафінансаваў Сікары і некаторых іншых. Ананімна. Але я не ўпэўнены, што ён хацеў ад іх. Ён у гэтым — што б гэта ні было — дзеля грошай. Калі ён ён. Я нават не ўпэўнены, што ён. Ён можа быць нават групай. Падумайце пра гэта».
  «Якая сувязь з Дубаем? Чаму мы тут?»
  Ён паглядзеў на яе вочы, і яго зусім страцілі гуллівасць.
  - Скарпіён звязаны з BlueWatch, - сказаў Крэйн як мага спакайней. «Тут знаходзіцца штаб-кватэра».
  Ад гэтай інфармацыі яе вочы заззялі. «Ахоўная кампанія. так . . . Раскажы мне больш».
  «Іх — і, як мяркуецца, інтарэсы Scorpion — у цяперашні час датычацца Індыі і Пакістана».
  «А што гэта за інтарэсы?»
  «Я гэтага не ведаю. Я не».
  Рэпарцёр зараз дэманстраваў страх. Ёй было цікава, ці не пачне ён плакаць.
  «Я вас яшчэ раз пытаюся: ці ведаеце вы яшчэ што-небудзь пра яго асобу?»
  «Не, клянуся. Калі ласка, Яна. . . »
  Яна паверыла яму. «Яшчэ адно пытанне: хто былі тыя людзі ў лімузіне той ноччу за Парыжам?»
  «Я думаў, ты ведаеш. Вы спрабавалі іх забіць».
  «Я спрабаваў іх забіць, бо не пазнаў. Скажы мне."
  «Мяне прымусілі паверыць, што адным з іх быў Скарпіён. Я быў неправы. Яны ніколі не ідэнтыфікавалі сябе акрамя гэтага. Яны спрабавалі атрымаць ад мяне інфармацыю, я мяркую. Яны адправілі мяне ў кватэру Мідлтана ў Лондане. Але я не ведаю чаму».
  Яго тон і гаворка пераканалі яе, што ён казаў праўду.
  Крэйн слаба ўсміхнуўся. «Цяпер я зрабіў сваю частку. Ваша чарга адказаць на некаторыя з маіх пытанняў». Ён пацягнуўся за ручніком, каб прыкрыць сваю галізну.
  Яна імгненна зразумела, што гэта фінт — яго пакорлівая поза выдавала яго. Такім чынам, яна была цалкам гатовая, калі ён шпурнуў ручнік у яе бок і скокнуў наперад, мабыць, у нейкім класічным руху каратэ, замахнуўшыся сваёй доўгай рукой і плоскай, падобнай да нажа, рукой проста да яе горла.
  Ёй дастаткова было адступіць на два футы і некалькі разоў націснуць на курок.
  Аддача была нязначнай.
  
  
  10
  ДЖЭНІ СІЛЕР
  « Штосьці адбываецца», — падумаў Гаральд Мідлтан, услухоўваючыся ў прыглушаныя гукі, якія даносіліся з свету за патрэсканымі гіпсавымі сценамі яго камеры. Пасля столькіх незлічоных часоў у адзіночнай камеры Мідлтан быў падобны на сляпога, яго пачуцці былі настроены так тонка, як струны на каханым Феліцыі Szepessy. Ён навучыўся адрозніваць розныя крокі ў калідоры за дзвярыма і тое, што яны азначаюць: ці будзе яго страва з прагорклым супам пададзена са злой ухмылкай ці проста з апатычнай усмешкай; калі пытанні, якія збіраліся задаць яму, мелі мэту або калі будучы допыт быў проста спосабам прабавіць час.
  Але гэта было іншае. У павышаных галасах і паспешлівых рухах адчувалася настойлівасць, якой ён раней не чуў. Аднекуль з-за забітых дошкамі вокнаў даносіўся слабы, але раўнамерны гул рухавіка і відавочны намёк дымельных пароў.
  Яны рыхтаваліся перанесці яго: Мідлтан быў амаль упэўнены, што гэта так, але чаму было менш зразумела. Калі б адна з фракцый, зацікаўленых у ім, нарэшце зрабіла выйгрышную стаўку? Ці ў расейцаў сарвалася цярпенне і яны вырашылі памыць ад яго рукі — назаўжды? Улічваючы абставіны, ні адна магчымасць не абяцала яму выжыць. Калі ён збіраецца выбрацца з гэтага жывым, вырашыў Мідлтан, яму трэба будзе дзейнічаць зараз.
  Ён хутка агледзеў пакой, шукаючы што-небудзь, што магло б служыць зброяй. Яго вочы загарэліся на старажытны абагравальнік, і ён кінуўся да яго, штурхнуўшы крышку падэшвай ботаў, адчуваючы, як іржавыя шрубы, якія мацавалі яе да сцяны, саступілі. Яшчэ адзін удар нагой, і вечка адчынілася, паказваючы свеціцца награвальны элемент, крыжавіну з голага металу. Востры і гарачы, казаў сабе Мідлтан, наносячы трэці ўдар нагой, выбіваючы стыхію на волю ў ліўні іскраў. Ён мог толькі спадзявацца, што ў яго руках гэта будзе больш эфектыўна, чым пры прызначэнні.
  У калідоры адразу за дзвярыма пачуліся шквал крокаў, і Мідлтан пазнаў голас расейца з сумнымі вачыма, які наведаў яго раней. Нацягнуўшы рукаў курткі на рукі, ён падняў распалены элемент, сунуў яго ў кішэню і паспешліва зачыніў абагравальнік, молячыся, каб чалавек занадта спяшаўся заўважыць пакавечанае пакрыццё.
  Амаль імгненна дзверы адчыніліся, і ў пакой увайшоў яго інквізітар у суправаджэнні больш нізкага росту, мацнейшага і відавочна зласлівейшага на выгляд суайчынніка ў чорнай скураной куртцы і жорсткіх джынсах.
  «Вон!» — скамандаваў грубаваты мужчына, дастаючы з-за пояса штаноў пісталет, паказваючы на дзверы.
  "Што адбываецца?" - запатрабаваў Мідлтан, звярнуўшы ўвагу на абраную мужчынам зброю - пытанне расійскага ваеннага Ярыгіна ПЯ.
  Чалавек з сумнымі вачыма дастаў з кішэні чорны мяшок з тканіны і працягнуў яго Мідлтану. «Калі б вы маглі надзець гэта», — прапяяў ён са сваім культурным акцэнтам.
  Мідлтан вагаўся, адчуваючы цяжар і цяпло металу ў сваёй кішэні, абдумваючы свае варыянты. Калі яны сапраўды збіраліся перанесці яго ў іншае месца, яму лепш пачакаць, пакуль яны выйдуць на вуліцу, каб выкарыстаць сваю самаробную зброю.
  «У мяне ёсць іншыя спосабы прасіць, але не вельмі добра», — нагадаў яму расеец.
  Мідлтан неахвотна ўзяў мяшок і надзеў яго на галаву.
  Нечая рука груба схапіла яго за руку, і ён адчуў, што яго штурхнула наперад, за дзверы і ўніз па калідоры, потым уніз па вузкай, пакручастай лесвіцы. У сляпым стане ён спатыкнуўся аб пад'ёмнік і кінуўся наперад, балюча стукнуўшыся плячом аб сцяну.
  «Уверх! Уверх! Уверх!» — крычаў мужчына з Ярыгіным, лаяўся па-руску Мідлтана, штурхаючы яго пісталетам. Ад яго пахла смажанай цыбуляй, танным тытунём і сахарным смуродам напалову пераваранай гарэлкі. У межах лесвічнай клеткі стаяў неверагодны смурод.
  Стараючыся не ванітаваць, Мідлтан, хістаючыся, падняўся на ногі і працягнуў паспешлівы спуск. Цяпер ён чуў больш галасоў, настойлівыя крыкі па-руску. Хутчэй! Хутчэй! і зноў гэты рухавік, гучней і бліжэй. Потым раптам пачуўся парыў халоднага паветра, і яны апынуліся на вуліцы.
  Мідлтан зрабіў глыбокі ўдых, спрабуючы дакладна зразумець, што адбываецца вакол яго. Цьмянае ранішняе святло прабівалася праз маску. Паветра было цяжкім ад пахаў фастфуду і прамысловага забруджвання. Па рухах вакол сябе ён здагадаўся, што там было прынамсі чацвёра чалавек, а магчыма, і больш, без сумневу, усе ўзброеныя. Тым не менш, калі б ён змог пазбавіць Ярыгіна ад яго выкрадальніка, у яго быў бы шанец. Гэта было зараз або ніколі.
  Сунуўшы адну руку ў кішэню і схапіўшы награвальны элемент, Мідлтан працягнуў руку і зняў мяшок з галавы.
  Перш чым рускі паспеў зрэагаваць, Мідлтан развярнуўся, упіхнуўшы зубчасты канец металічнага элемента ў вока мужчыны. Самаробная зброя з млосным ударам знайшла свой след, трывала ўпёршыся ў верхнюю частку шчакі ахоўніка.
  Мужчына застагнаў ад болю. Мідлтан схапіў руку з пісталетам і выкруціў яго назад. Наносячы вольным локцем рэзкі ўдар рускаму ў рэбры, ён вызваліў Ярыгіна, а затым павярнуўся тварам да астатніх.
  Доля секунды - гэта ўвесь час, які Мідлтан павінен быў агледзець сітуацыю, але гэтага было дастаткова, каб ён зразумеў, што яго значна пераўзыходзяць. Ён меў рацыю наконт пяцярых узброеных мужчын, якія свабодна сабраліся вакол пабітай «Нівы», расійскай версіі Range Rover з нізкай арэндай. Чаго ён не чакаў, так гэта чатырох астатніх ахоўнікаў, якія ахоўвалі высокую жалезную браму, якая блакавала ўваход у двор вілы. Ва ўсіх былі ручныя кулямёты, з выгляду ізраільскія Негевы.
  Першым стрэліў адзін з мужчын з «Нівы», і пачаўся шквал стральбы. Ахоплены выбухам адрэналіну, Мідлтан кінуўся ў пошуках адзінага даступнага прыкрыцця: дзвярнога праёму, з якога ён толькі што выйшаў. Краем вока ён убачыў, як мускулісты ахоўнік упаў на зямлю, яго грудзі былі прабітыя кулямі.
  Скурчыўшыся ў цемры, Мідлтан ненадоўга абдумваў свае магчымасці, якія змяншаюцца. Выбрацца з двара, як ён ведаў, было б раўназначна самагубству. Мужчыны толькі што застрэлілі аднаго са сваіх; яны заб'юць яго, як толькі ён выйдзе за дзверы. Адзінай альтэрнатывай было вярнуцца на вілу, хоць гэта не здавалася больш перспектыўным. Над сабой ён ужо чуў крокі. У адчаі ён падняўся на нагах, жадаючы дзейнічаць.
  Але не паспеў ён гэта зрабіць, як аглушальны грукат напоўніў паветра. Гэта быў гук, які Мідлтан добра ведаў, беспамылковае рыканне ўваходзячай RPG. Пачулася ўспышка распаленага святла і адзіны грымотны пляск. Сіла выбуху збіла Мідлтана з ног, уразіўшы яго ў сцяну ззаду, абсыпаўшы яго тынкоўкай. Віла здрыганулася, хістаючыся і хістаючыся, як лодка на хвалі. Адна з бэлек, якія ўтрымлівалі столь, саступіла, пачуўся ванітны шчоўк. Потым у адно імгненне ўсё пацямнела.
  
  «Не магу спаць?»
  Леанора Тэсла адвярнулася ад свеціцца экрана свайго ноўтбука і ўбачыла Чарлі Мідлтана ў рамцы ў дзвярах спальні гасцінічнага нумара. «Здаецца, я не адзін такі. Вы павінны паспрабаваць, вы ведаеце ".
  Чарлі слаба ўсміхнуўся. «Так і ты павінен», — адказала яна, прашчупваючы пакой і ўладкоўваючыся на канапе. «Да таго ж, цяпер раніца».
  Тэсла зірнула на гадзіннік у ніжнім куце экрана і са здзіўленнем убачыла, што было амаль пяць. "Ледзь", сказала яна.
  "Што ты робіш?"
  «Проста вынікаючы здагадцы».
  «Хочаш дапоўніць мяне? Я нікуды не паеду».
  Гатэль «Queen Elizabeth» з яго добразычлівай, жывой атмасферай і згодлівым персаналам быў чароўнай клеткай, калі такая наогул існавала, але, прынамсі, на дадзены момант, гэта была клетка. Пасля сутыкнення з добра апранутым брытанцам яны не захацелі выходзіць за сцены гатэля. Тэсла ведаў, што калі гэты чалавек змог іх знайсці, іншыя таксама змаглі б іх знайсці.
  «Я даведаўся больш пра тое, што твой бацька распавядаў нам пра маладосць Сікары», — сказаў Тэсла. «Калі ён быў падлеткам, яго разам з двума іншымі хлопчыкамі выбралі ў школу ў Англіі. Усё гэта фінансавалася ананімнай крыніцай. Шэсць гадоў у школе-інтэрнаце, потым у Кембрыджы. І пасля таго, як яны скончылі навучанне, кожны з іх атрымаў стартавы капітал. Мы не змаглі высветліць, чаму, але мы думаем, што гэта быў нейкі сацыяльны эксперымент. Усе тры хлопчыкі былі індуістамі, але адзін быў пакістанцам, другі быў індыйцам, а адзін — Сікары — быў кашмірцам».
  «Сацыяльны эксперымент гучыць неяк злавесна», - заўважыў Чарлі. «Чаму вы думаеце, што гэта была не простая старая філантропія?»
  «Гэта тое, пра што мы думалі, перш чым даведацца, што Сікары быў адзіным з трох жывых. Індыец, мужчына па імені Санджыў Дас, патануў у Нью-Дэлі дваццаць гадоў таму, а пакістанец Санташ Гровер памёр, выпіўшы дрэннай калодзежнай вады праз некалькі гадоў. Вы пачынаеце бачыць шаблон?»
  Чарлі выглядаў скептычна.
  «Гэта не адзінае», - працягваў Тэсла. «Адгадайце, што ўсе трое вывучалі ў Кембрыджы?»
  «Не кажы мне».
  «Вы здагадаліся: машынабудаванне, энергетыка і гідралогія».
  «Дык хто ж крыніца?» — спытаў Чарлі.
  «Здаецца, няма. Пакуль усё, што Wiki змагла знайсці, гэта ўражлівая калекцыя падстаўных кампаній. Але мяне гэта не цікавіць».
  «Не?»
  «Сікары было так шмат увагі, што ніхто не папрацаваў даведацца пра двух мёртвых», — растлумачыў Тэсла. «Я палічыў, што не пашкодзіць трохі пашукаць».
  Чарлі Мідлтан села наперад на канапу, падпёршы падбародак далонямі. «І? Што вы знайшлі?»
  Тэсла спахмурнеў. «Пакуль няшмат. Але тады мне не так шмат працаваць».
  Чарлі паказаў на чорна-белую фатаграфію групы людзей, якая адлюстроўвалася на экране. "Што гэта?"
  «Гэта цырымонія закладкі першага каменя. Нейкі праект, над якім працавала інжынерная фірма Санташа Гровера. Я толькі што выцягнуў гэта з архіваў Daily Dawn ». Яна паказала на стройнага чалавека ў заходнім касцюме з рыдлёўкай. «Гэта Гровер».
  «Хто маленькая дзяўчынка?» - спытаў Чарлі, нахіляючыся бліжэй, каб лепш разгледзець гнуткага падлетка, які стаяў крыху ў баку ад групы. Інтэнсіўнасць яе выразу абяззбройвала.
  Тэсла прыжмурыўся, каб прачытаць подпіс. «Гэта дзіўна. . . »
  "Што?"
  «Гэта кажа, што яна дачка Гровера, Яна. Але больш нічога, што я знайшоў, не згадвалася пра тое, што ў яго ёсць дзіця. У яго некралогу ў Dawn не было спісу тых, хто выжыў».
  «Магчыма, гэта памылка».
  Тэсла перавёў погляд з Гровера на дзіця і назад. Кучаравыя валасы дзяўчыны і пераважна міжземнаморскія рысы твару былі відавочна недарэчныя ў натоўпе пераважна паўднёваазіятаў. Але ў той жа час яе падабенства з Гроверам было дзіўным. У абодвух быў аднолькавы высокі лоб, аднолькавыя поўныя вусны.
  «А можа, яна прыклала шмат намаганняў, каб схаваць сваю асобу».
  
  «На што ты глядзіш?» – агрызнулася Яна, ныраючы ў кузаў лімузіна каля аэрапорта Ле Буржэ ў Парыжы. Яе малады мараканскі кіроўца не мог адвесці ад яе вачэй з таго часу, як яны сустрэліся каля мытні, але цяпер ён хутка адвёў позірк, гледзячы ўніз на кончыкі сваіх танных туфляў.
  У звычайных умовах Яна магла б вітаць ліслівасць, нават з боку такога беспародніка, як ён, але сёння раніцай у яе не было настрою. Яна была ў лютасьці, што яе прымусілі забіць Крэйна і яна ня змагла дапытаць яго далей.
  Яна гадзінамі спрабавала даведацца ўсё магчымае пра сувязь паміж Скарпіёнам і ахоўнай кампаніяй BlueWatch. Цікава, што, нягледзячы на яе немалыя таленты, яна змагла даведацца вельмі мала; Кампанія была ахутана пластамі карпаратыўнай маскіроўкі, як руская матрошка . Аднак, на шчасце, адной з прычын, чаму яна не дасягнула вялікага поспеху, было тое, што многія супрацоўнікі BlueWatch пакінулі ААЭ для выканання вялікай місіі. Гэта само па сабе было важнай знаходкай — тым больш, калі яна даведалася, што планы палёту прывялі іх у Мумбаі і Нью-Дэлі.
  Яна яшчэ не ведала, што з гэтым рабіць. Але ў яе былі некаторыя ідэі.
  Яна змагалася са знясіленнем. Але ўсяго праз два дні, нагадала сабе Яна, у яе будзе ўвесь час на свеце, каб паспаць. Але пакуль неабходна было засяродзіцца на пастаўленай задачы. Яна і Арчэр пагадзіліся прытрымлівацца адной падказкі, якую даў Крэйн: Яна паляціць у Парыж і забярэ Шарлоту Мідлтан, пажадана жывую, каб нейтралізаваць любую небяспеку з боку яе бацькі і даведацца, якой інфармацыяй валодае гэты чалавек. Яна пераканала Арчэра, што Мідлтан сапраўды была пагрозай. Прынамсі, яна магла забіць жанчыну; яе смерць адцягне Мідлтана і, магчыма, прымусіць яго адмовіцца ад сваёй місіі ў цэлым.
  «Avenue Pierre 1er de Serbie», — гаўкнула Яна, калі кіроўца сеў за руль і назваў яму адрас гатэля Queen Elizabeth. Чалавек кіўнуў, затым ад'ехаў ад абочыны, зліўшыся з бліскучым чорным патокам карпаратыўных лімузінаў, якія пакідалі Ле Буржэ і накіроўваліся ў Парыж. Яна націснула кнопку на скураным падлакотніку і падняла перагародку паміж імі.
  Французскі сняданак быў пададзены на невялікім бары: выбар выпечкі на фарфоравай талерцы, тэрмас з café au lait , алей у форме ружы, малюсенькія слоічкі з лавандавым мёдам і абрыкосавыя кансервы, акружаныя далікатнымі срэбнымі лыжкамі. Дастаткова, каб пракарміць маленькі народ, падумала Яна, і ад лішку ёй раптам стала непрыемна.
  Не звяртаючы ўвагі на ежу, яна палезла пад сядзенне і націснула на маленькі і стрымана размешчаны рычаг. Адразу ж падлакотнік адчыніўся, паказваючы 9-мм Hawlen з адпаведным глушыцелем і паўтара дзясятка запасных заціскаў. Яна дастала са схованкі пісталет і з любоўю перабірала яго пальцамі. Тут, нарэшце, была раскоша, якую яна магла ацаніць.
  
  Гаральд Мідлтан расплюшчыў вочы на клубы тлустага чорнага дыму. Ён не мог выходзіць на вуліцу больш чым на хвіліну-дзве, але за гэты кароткі прамежак часу скразняковая віла ператварылася ў пекла на зямлі. Столь, дзе яна ўсё яшчэ была, гарэла полымем, сцены пяклі навобмацак. У паветры адчуваўся слабы пах гарэлай плоці.
  Мідлтан з цяжкасцю падняўся, спрабуючы зарыентавацца. Ён страціў Ярыгін пры выбуху, але гэта была найменшая яго праблема. Лесвіца, па якой ён спусціўся некалькі хвілін таму, знікла, замест яе зяўлялася дзірка. Палаючы прамень ляжаў упоперак дзвярэй, яго адзінага выхаду. Хутка рухаючыся, Мідлтан скінуў з сябе куртку і кінуў яе праз бэльку, спадзеючыся часова патушыць полымя і стварыць для сябе вузкі праход. Тактыка спрацавала, хоць і ледзь. Скарыстаўшыся кароткай магчымасцю, ён пераскочыў праз бэльку і выскачыў у дзвярны праём.
  Сітуацыя звонку была толькі крыху менш жахлівая. Азіраючыся вакол сябе, Мідлтан нагадала галаваломкі, якія Чарлі любіла, калі была маленькай дзяўчынкай: малюнкі, дзе ўсё было крыху не так, дзе можна было глядзець і глядзець, але ўсё роўна не бачыць чалавека з чаравікам на вуху або кола ровара, сапраўды была кнопка. Па двары ляжалі целы, некалькі з іх гарэлі, у аднаго без галавы, у іншага без рукі. «Ніва» была ахоплена полымем. Аскепкі шкла і іншыя абломкі вілы валяліся на зямлі. Высокія жалезныя вароты пры ўваходзе ў двор былі знесены з завес.
  Звычайнае выбуховае прыстасаванне не магло выклікаць столькі разбурэнняў, Мідлтан ведаў, што яго мозг павольна зноў пачаў функцыянаваць цяпер, калі ён быў па-за непасрэднай небяспекай. Не, такая вялікая шкода павінна была быць вынікам тэрмабарычнай бомбы.
  Калі ён прабіраўся скрозь завалы, накіроўваючыся да варот, Мідлтан прыслухаўся да гукаў машын экстранай дапамогі, якія набліжаліся. Прыбыццё пажарнай службы было толькі пытаннем часу, і ён не хацеў быць там, каб вітаць іх. Але, як ні дзіўна, ён не чуў ніякіх сірэн.
  На самай справе, раптам зразумеў ён, ён нічога не чуе. Не роў пекла. Не той лямант ад болю вартаўніка каля варот з уваткнутым у сцягно металічным стрыжнем. Выбух анямеў яго барабанныя перапонкі.
  Адбіваючы хвалю панікі, спрабуючы засяродзіцца на чым-небудзь, акрамя таго, што ён быў глухі, Мідлтан прымусіў сябе паставіць адну нагу перад другой і працягваць рухацца.
  
  «Пачакай тут», — сказала Яна кіроўцу, калі яны спыніліся каля ўваходных дзвярэй гатэля.
  Мужчына пацягнуўся да ключа, але Яна спыніла яго. «Працягвай працаваць», — сказала яна, адчыняючы перад сабой дзверы, выкідваючы чорныя скураныя боты на бардзюр. «Я не затрымаюся».
  Яшчэ не было і шасці гадзін, калі яна ўвайшла ў гатэль Queen Elizabeth. Яе час, калі не ідэальны, быў спрыяльным. Праз паўгадзіны ёй прыйшлося б пазмагацца са швейцарам і званком, але ў гэты ранні час за стойкай рэгістрацыі была толькі адзінокая парцье.
  "Ці магу я дапамагчы вам?" - спытаў мужчына, падымаючы погляд ад экрана свайго кампутара, пакуль Яна прабіралася праз маленькае, але элегантнае вестыбюль. Ён выкарыстаў фармальны вус, каб звярнуцца да яе, але тон яго голасу быў чыстай пагардай.
  Яна дакладна ведала, пра што ён думае: што гэтая арабская шлюха робіць у маім гатэлі? Ён збіраўся даведацца.
  «Дайце мне ключ ад пакоя Шарлоты Розвальд», — запатрабавала Яна, падыходзячы да стойкі рэгістрацыі.
  Парцье прыўзняў адно чорнае брыво. «Мадам таксама хоча камбінацыю з сейфам?» - спытаў ён з з'едлівым сарказмам.
  «Ключ!» - агрызнулася Яна, выцягваючы Хаўлен з-пад курткі, падымаючы ствол з глушыцелем да ўзроўню сэрца мужчыны. «Зараз!»
  Ён спакойна зірнуў на пісталет. «Мы не карыстаемся ключамі», — сказаў ён, падняўшы пластыкавую картку, каб Яна паглядзела. Яго пазногці былі ідэальна дагледжаныя, пакрытыя тонкім пластом празрыстага бляску. «Мне трэба будзе запраграмаваць гэта для вас».
  «Зрабі гэта», — сказала яму Яна, трымаючы прыцэл 9 мм на яго грудзях.
  
  Чарлі прыклала вуха да дзвярэй ваннай і з задавальненнем прыслухалася да шуму душа. Яна разумела нежаданне Леаноры пакідаць гатэль, але пачынала звар'яцець. Калі яна хутчэй не выйдзе і не падыхае свежым паветрам, яна адчуе, што можа прычыніць камусьці боль.
  Яна не прасіла шмат, толькі хутка прабегчыся і спыніцца ў кандытарскай насупраць авеню Георга V, каб паспытаць чагосьці іншага, акрамя несуцяшальных круасанаў, якія падала каралева Лізавета. Як толькі Тэсла паспрабуе сапраўдную боль з шакаладам , усё будзе даравана.
  Да таго ж, яна не ўцякала. Яна пакінула Леаноры запіску, дзе патлумачыла, куды пайшла і што вернецца праз гадзіну ці каля таго са сняданкам. Тым не менш, яна адчула пачуццё віны, калі апранулася ў спартыўную вопратку і выйшла ў калідор.
  Ліфт стаяў каля дзвярэй іх пакоя, але ён быў, як вядома, павольны і скрыпучы. Часцей за ўсё яна аддавала перавагу падымацца па лесвіцы, а не чакаць, пакуль яна поўзце ўверх. Але па нейкай невядомай прычыне — магчыма, недахоп сну ўплываў на яе мозг — яна націснула кнопку выкліку. Недзе далёка ўнізе, у нетрах будынку, ажываў састарэлы механізм.
  
  Адміністратар некалькі разоў стукнуў па клавіятуры, затым правёў картку праз прыладу шыфравання побач з камп'ютарам, перш чым аддаць яе Яне.
  «Нумар пакоя?» — спытала яна.
  «Два дзевятнаццаць», — усміхнуўся ён.
  «Колькі гасцей?»
  «Дзве жанчыны. Адзін старэйшы і мадам Розвальд.
  Ён усё яшчэ насміхаўся, калі Яна націснула на курок.
  Схаваўшы цела парцье за стойку, Яна накіравалася да лесвіцы, кінуўшыся на пляцоўку другога паверха. Калі яна ступіла ў калідор, яна пачула, як дзверы ліфта зачыніліся. Ранні пад'ём, падумала яна раздражнёна. Без сумневу, былі б і іншыя. Яна павінна была працаваць хутка.
  Яна метадычна прабіралася па калідоры, правяраючы нумары пакояў: 215, 217. Спыніўшыся перад 219, яна спынілася, каб прыслухацца. Яна чула, як ліфт шумна рухаўся ўніз. А ўнутры пакоя чуецца слабы свіст вады.
  Левай рукой Яна ўсунула пропуск у электронны замок і назірала, як святло чырвонага святла змяняецца на зялёнае. Трымаючы 9 мм напагатове, яна павярнула медную ручку і ўвайшла ўнутр. Такім чынам, двое жыхароў: Шарлота Мідлтан і, як мяркуецца, нейкая няня, якую прывёў яе бацька.
  Яна ціхенька зачыніла за сабой дзверы і прабралася праз невялікую гасціную, рухаючыся насустрач шуму душа. Яе запясці былі сціснутыя на месцы, палец лёгкі на спускавым кручку Хоулена, яе розум быў вострым. Яна штуршком адчыніла напалову зачыненыя дзверы спальні і спынілася, аглядаючы пакой, два незасланыя ложкі.
  Калі яны не прымалі душ разам, цяпер тут быў толькі адзін.
  Раптам душ спыніўся. Яна пачула, як адчынілася фіранка і як нехта вылазіў з ванны.
  "Чарлі?" — азваўся жаночы голас.
  «Няня», — падумала Яна, прыціраючыся да дзвярэй у ванную, цэлячыся ў вышыню галавы сярэдняй жанчыны.
  "Чарлі?" Тон быў крыху больш настойлівы.
  Дзверы адчыніліся, і перад імі з'явілася цёмнавалосая жанчына, старэйшая, але далёка не старая, у белым ручніку. Убачыўшы Яну, якая стаяла са стрэльбай, яна крыху адхіснулася.
  «Дзе Шарлота Мідлтан?» – патрабавала Яна.
  Жанчына не адказала. Яе вочы ўважліва глядзелі на Яну, нешта шукаючы. І тут раптам на яе твары прамільгнула выраз пазнання. - Ты дачка Санташа Гровера, - пераможна сказала яна.
  Яна ўздрыгнула. Немагчыма было, каб гэтая жанчына ведала пра свайго бацьку, але яна ведала. «Дзе Шарлота Мідлтан?!» — яшчэ раз спытала яна, нагадваючы сабе, што любыя веды, якімі валодае жанчына, хутка стануць недарэчнымі.
  Жанчына ўсміхнулася. "Ідзі ў пекла."
  «Ты першая», — сказала Яна, націскаючы на курок.
  
  
  11
  ДЭВІД ЛІС
  Дым , гарачыня вогнішчаў, падаючыя абломкі, попел, які заляпіў яму рот і задушыў лёгкія - усё гэта было амаль невыносным, як і пальцы смерці, якія сціскалі яго па пятах, але што яму больш за ўсё было балюча, калі ён праз гэтую сцэну разбурэння праходзіла вера ў тое, што да канца свайго жыцця — незалежна ад таго, працягвалася яно дзесяцігоддзі ці хвіліны — ён больш ніколі не пачуе музыку, якую так любіў. У яго прапаў слых. Няма званка. Няма гулу. нічога. Гаральд Мідлтан адчуваў сябе так, нібы апынуўся ў пастцы жудаснага, жорсткага снежнага шара, здольны толькі бездапаможна ўглядацца ў знешні свет. Ён бег па разбураным комплексе, пераскокваючы праз разбураныя сцены, раскіданую мэблю, мёртвыя целы, спрабуючы знайсці выхад з разбурэння, трымаючыся дзіўнай і дзіцячай думкі, што калі ён зможа ўцячы даволі хутка, магчыма, яго слых адновіцца. як яго прыз. Ён адчуваў сябе пабітым, у сіняках і гарачым, але, акрамя слыху, ніякіх пашкоджанняў не здавалася сур'ёзнымі або пастаяннымі, і за гэта ён быў удзячны.
  У правай руцэ ён сціскаў пабіты аўтамат АК-47, які знайшоў сярод руін, са шрамамі, але метал не быў перагрэты. Ён выпусціў эксперыментальны снарад — дзіўна дэзарыентаваў яго маўчанне — перад тым, як адправіцца зноў, і цяпер Мідлтан быў рады, што падхапіў яго, таму што, завярнуўшы за вугал разбуранай паваленай сцяны, ён убачыў двух запанікаваных расейцаў, якія накіроўваліся прама да яго. Ззаду іх разбураная сцяна выплёўвала гарачыя языкі агню, як раз'юшаны дэман. Адзін з іх спыніўся на месцы, нібы ашаломлены прысутнасцю іншай жывой істоты, другі лепш захоўваў самавалоданне. Ён падняў зброю і пачаў бясшумна весці агонь.
  Мідлтан упаў на зямлю, пакаціўся і схаваўся за скручанай масай металу і каменя. Ён адчуў, як разбітае шкло ўрэзалася ў яго далонь, і ў яго ціхім свеце боль быў нейкім больш яркім, больш рэальным, чым гэта было раней. Ён хутчэй адчуў, чым пачуў удар снарадаў аб яго сховішча, і нізка прысеў, ацэньваючы сваё становішча. Тут яго ахоўвалі. Наступныя некалькі секунд ён быў у бяспецы. Ён мог скласці план.
  Усё гэта было так недарэчна. Так, раней ён выконваў рызыкоўную працу з валанцёрамі, але не так даўно ён быў прафесарам музыкі, чалавекам, які даследаваў і правяраў нотныя рукапісы. Цяпер ён быў тут, у разбураным, палаючым комплексе дзесьці за Масквой, абстраляны людзьмі, чыя прыналежнасць і вернасць былі для яго загадкай. Усё гэта было для яго загадкай. Столькі ўсяго адбылося з таго дня на пляжы на поўдні Францыі, і ўсё гэта не мела ніякага сэнсу.
  У сонным стане, які суправаджае страту аднаго з пачуццяў, Мідлтан глядзеў над сваім сховішчам. Адзін з рускіх стаяў, шырока расставіўшы ногі, згорбіўшы плечы, рухаючы зброяй узад і ўперад. У ягоных вачах быў шалёны, адчайны позірк, і адразу стала ясна, што расеец лічыць, што калі ён зможа забіць Мідлтана, гэта нейкім чынам прывядзе да яго бяспекі, гэтак жа, як Мідлтан верыў, што калі ён зможа ўцячы досыць хутка, да яго вернецца слых .
  Мідлтан выціснуў кароткі рывок, і расіянін апусціўся ўніз. Цяпер другі расеец, які стаяў нерухома і раўнадушна, падняў сваю штурмавую вінтоўку. Мідлтан пачаў нахіляцца, але яго кашуля зачапілася за які тырчаў кавалак металу. Спатрэбілася ўсяго секунда, каб вызваліцца, але гэтая секунда павінна была стаць яго канцом, калі расеец не ўпаў у пырскі попелу і крыві.
  Мідлтан адчуў гэта яшчэ да таго, як убачыў гэта, слабы гул верталёта. Калі ён падняў вочы, ён вісеў, магчыма, у пяцідзесяці футах над абломкамі комплексу, магчыма, у двухстах ярдах ад яго цяперашняга становішча. Адзін чалавек у верталёце прысеў са зброяй, аглядаючы хаос, а другі перакінуў вяровачную лесвіцу і памахаў Мідлтану. Ён нешта крыкнуў, але Мідлтан не магла пачуць за шумам здрабняльніка.
  Але ён чуў гэты шум. Да яго вяртаўся слых разам са званком, але слых вяртаўся.
  У Мідлтан было некалькі варыянтаў. Ён мог паспрабаваць знайсці выхад з гэтага палаючага бязладзіцы, адбіваючыся ад новых расейцаў, якія ён знайшоў, або ён мог уцячы, прапанаваны верталётам. Здавалася, гэта лепшы з двух варыянтаў. Пазней ён будзе турбавацца аб лагатыпе BlueWatch верталёта.
  
  У сваім парыжскім нумары Леанора Тэсла ўпала на калені. Правай рукой яна прыціснула рану на левым плячы. Яна жудасна сыходзіла крывёю, але гэта не была небяспечная для жыцця рана - асабліва, калі яна хутка атрымае медыцынскую дапамогу. Было пякельна балюча, і яна спрабавала ясна думаць праз боль, ясна бачыць скрозь слёзы пакуты, якія затуманілі яе зрок. На ёй усё яшчэ было нічога, акрамя вялікага ручніка, абгорнутага вакол яе, і, як ні дзіўна, яна адчувала сябе няёмка. Ёй варта было апрануць што-небудзь больш адпаведнае яе ўласнай здымцы.
  Над ёй лунала дачка Санташа Гровера, чалавека, які вучыўся з Сікары. Яна была высокая для выхадца з Паўднёвай Азіі, прыгожая, смуглая, і рухалася з нейкай лёгкасцю і грацыяй, якімі Тэсла не мог не захапляцца. Яна таксама была вельмі жорсткай. Тэсла бачыў гэта ў яе вачах.
  «Гэта, — сказала жанчына на сваім французскім акцэнце, паказваючы зброяй на рану, — каб вы ведалі, што я сур'ёзна. Больш нічога. Вы можаце падумаць, што вам балюча, але гэта нішто ў параўнанні з тым, што вы адчуеце, калі я стрэлю вам у калена. Акрамя таго, вы будзеце ведаць, што больш ніколі не будзеце хадзіць без старонняй дапамогі. Падумай, што тады будзе, калі я прастрэлю табе абодва калені. Знайдзіце хвілінку, каб паразважаць над гэтымі рэчамі, і тады я зноў спытаю вас».
  «Я не веру, што калі-небудзь зноў буду хадзіць», — адказаў Тэсла па-французску, спрабуючы прыдумаць што-небудзь, што-небудзь, каб даць ёй больш часу, каб вывесці гэтую жанчыну з раўнавагі. «Ты не пакінеш мяне ў жывых. Я падазраю, што гэта так, як вы працуеце, але нават калі б гэта не было, я ведаю, што вы дачка Гровера. Ты думаеш, што можаш забіць мяне, каб захаваць сакрэт, але сакрэт ужо раскрыты. Я ўжо адправіў тузін лістоў».
  Нешта цёмнае прабегла па твары жанчыны, але за ім рушыла жорсткая ўсмешка. «Тады ў мяне будзе больш пытанняў да вас. Я толькі спадзяюся, што вы лёгка адкажаце. Пасля таго, як я пулю кулі ў калені і локці, любое іншае месца, дзе я страляю, будзе мець невялікі эфект. Я бачыў, як гэта адбывалася”.
  «Я ўпэўнены, што ў вас ёсць», - буркнуўшы, сказаў Тэсла. Яе вочы сканіравалі пакой вакол сябе, шукаючы тое, што яна магла б выкарыстаць у якасці зброі: лямпу, тэлефон, тэлефонны шнур, крэсла. Па праўдзе кажучы, Тэсла не ведаў, колькі катаванняў яна магла вытрымаць, перш чым здрадзіць таму, што ведала. Яна меркавала, што добра, што яна так мала ведала. Мяркуючы па ўсім, Чарлі больш не было ў нумары; яна імпульсіўна выслізнула. Што ж, добра ёй. Але яна вярнулася б. Гэта было тое, што Тэсла ведаў ці, магчыма, меркаваў. Чарлі рана ці позна вернецца, і што яна знойдзе, вярнуўшыся? Мёртвае цела Тэслы, і гэты забойца чакае?
  Яна падняла пісталет з глушыцелем. «Вы не можаце праігнараваць маё пытанне без таго, каб я разбурыў вашу каленную чашачку, таму я спадзяюся, што вы гатовыя адказаць мне. Дзе Шарлота Мідлтан?»
  Тэсла прымусіла сябе шырока ўсміхнуцца. «Чаму, яна адразу за вамі.»
  Выкрут не павінен быў спрацаваць, насамрэч, ён бы не спрацаваў, калі б Тэсла не выглядаў такім надзвычай задаволеным, калі прамаўляла гэтыя словы. Усе трэніроўкі і інстынкты гэтай жанчыны — і Тэсла не сумняваўся, што яны значныя — праваліліся ў прысутнасці таго, што здавалася сапраўднымі чалавечымі эмоцыямі. Яна павярнулася і паглядзела.
  Нягледзячы на тое, што гэта выклікала ў яе найвялікшую агонію, якую яна калі-небудзь адчувала, Тэсла ўскочыла на ногі і ўрэзалася ў жанчыну сваім здаровым плячом, урэзаўшыся ў яе, як гулец у амерыканскі футбол. Яна ўдарыла забойцу крыху ніжэй рэбраў, і боль быў моцны сам па сабе, але ён адбіваўся па ўсім целе і адчувалася, быццам нехта ўткнуў гарачую качаргу ў яе кулявую рану. Тэсла закрычаў, але і забойца таксама.
  Цёмная жанчына адскочыла назад і сутыкнулася з крэслам, аб якое спатыкнулася, упала і моцна стукнулася галавой аб дывановую падлогу. Дыван не быў тоўстым, а бетон унізе цяжкім. Тэсла пачуў, як у жанчыны шчоўкнулі зубы, і з рота ў яе адразу пацякла раўчук крыві; Дачка Гровера, несумненна, прыкусіла сабе язык. Аднак яна ўсё яшчэ трымала пісталет, і Тэсла не мог дазволіць сабе чакаць, каб даведацца, наколькі ашаломлены забойца. Размашыстым жэстам, вытанчаным і пакутлівым, яна падняла драўлянае крэсла настолькі, наколькі ёй дазваляла рана, і стукнула ім аб спіну забойцы. Яна хацела аглушыць яе, вывесці з ладу, але, спадзяюся, не забіць. Яна хацела, каб жанчына была жывая і магла адказаць на пытанні, але Тэсла заб'е яе, калі ёй спатрэбіцца.
  Боль пранізаў яе, і яна падумала, што можа страціць прытомнасць, але яна прымусіла сябе быць напагатове, прымусіла сябе ігнараваць агонію. Яна амаль не заўважыла, што яе ручнік зваліўся. Яна зноў падняла крэсла, на гэты раз не вышэй за пояс. Яна адчувала сябе неверагодна цяжкай, і яна адчувала, што спатыкаецца як ад знясілення сіл, так і ад галавакружэння. Яе зрок пацямнеў, калі яна падняла крэсла, рыхтуючыся нанесці новы ўдар. Гэта было, калі дзверы адчыніліся.
  Чарлі Мідлтан, твар якой свяціўся ад поту, увайшла ў пакой з пакетамі з парыжскай пякарні. Яна замерла, і Тэсла мог толькі ўявіць, наколькі шакавальнымі павінны здавацца рэчы — гэтая дзіўная жанчына, нерухомая на падлозе, з рота якой сачылася слізістая кроў, і сама Тэсла, голая і акрываўленая, якая трымала крэсла, як дубіну.
  Тэсла ўпусціў крэсла, упаў на падлогу і адразу заплакаў і шалёна зарагатаў.
  
  Па ўсіх правах Арчер павінен быў баяцца. Любы здаровы чалавек баяўся б. Ну, паправіў ён, любы нармальны чалавек пры здаровым розуме, але ён ніколі не быў нармальным чалавекам, не можа зразумець, што гэта значыць быць нармальным чалавекам. Яго брат Харыс быў нармальным чалавекам, а Харыс быў мёртвы. З гэтага простага факту можна было даведацца шмат праўды.
  Ён сядзеў за нізкім сталом у невялікай вёсцы за Джэлумам у Пакістане, недалёка ад мяжы Джаму і Кашміра. Ён сядзеў з трыма мужчынамі, усе цемнаскурымі выхадцамі з Паўднёвай Азіі, і разумеў, што яго ўласны светлы колер твару з'яўляецца самай вялікай перашкодай. Ён заўсёды ведаў, што так будзе, і разлічыў рашэнне. Арчэру здавалася наўрад ці магчымым, каб гэтыя людзі, з іх падазронасцю да старонніх - на самай справе падазронасцю да ўсіх - змаглі перайграць яго разлікі. Нягледзячы на гэта, на імгненне Арчэр пазайздросціў Сікары і лёгкаму праходу, які прынесла яму яго з'яўленне. Ён, набожны індус, падмануў гэтых мусульман — дурняў, але разумных дурняў. Гэта не магло быць лёгкім для яго, і цяпер задача Арчера стала значна цяжэй.
  Ну што з таго? Ён зрабіў справай свайго жыцця падман. Ён падманваў свайго брата амаль кожны дзень, падманваючы ўсё больш і больш, толькі каб убачыць, што яму сыдзе з рук. Не, Харыс, я не ведаю, што здарылася з тваімі кнігамі. Не, Харыс, я паняцця не маю, як скрадзеная бутэлька віскі апынулася ў тваім пакоі. Не, Харыс, я не выпісваў тыя парнаграфічныя часопісы ад твайго імя. Гэта былі дробязі, вядома, дзіцячыя свавольствы, але тады яны былі дзецьмі. Але ён навучыўся хлусіць, тлумачыць немагчымае, прымушаць іншых верыць яму, калі яго хлусня была такой відавочнай.
  Цяпер ён сядзеў з трыма мужчынамі ў цёмнай хаціне. Над імі гарэў толькі адзіны агеньчык — голая лямпачка, якая працавала ад генератара, які гудзеў звонку. Усе трое глядзелі на яго з гарачай падазронасцю і тупой цікаўнасцю, але ў асноўным гаварыў толькі адзін, іх лідэр, чалавек па імені Санам. Ён быў вельмі высокі і да болю худы, з доўгай барадой і вельмі інтэнсіўнымі вачыма. Ён насіў тыя ж белыя мантыі і такію, што і Арчер.
  Санам адпіў гарбату. «Гэта ўсё вельмі раптоўна», — сказаў ён на урду. Ён усю ноч пераходзіў з ангельскай на урду на кашмірскую на арабскую, як бы каб трымаць Арчэра ў напружанні, прымусіць яго памыліцца, але Арчэр выдатна размаўляў на ўсіх мовах, як Сакары пераканаўся, што ён можа.
  «Смерць часта вельмі раптоўная,» сказаў Арчер. «Смерць майго бацькі - гэта страшны ўдар для мяне асабіста і, вядома, для нашай справы, але гэта таксама воля Алаха. Мой бацька памёр, і я буду аплакваць яго, але я таксама буду шанаваць яго, працягваючы яго працу. Вельмі шкада, што ён памёр у момант, калі падзеі падыходзяць да вяршыні, але мы не павінны дазволіць нашым выпрабаванням перашкодзіць нашым мэтам».
  «Мне не падабаецца слухаць, як гэты светлавалосы амерыканец гаворыць пра Алаха, пра Прарока або святы Каран», — сказаў Умер, адзін з іншых мужчын. З трох мужчын яму было найбольш непрыемна знікнуць Сікары са сцэны. «Усю ноч вы сыпалі размову такімі рэчамі, быццам мяса саліце, а хіба нас, дзяцей, так лёгка падмануць? Ты не падобны на мусульманіна. Ты выглядаеш як амерыканская мадэль у трусах».
  Арчер адчуваў, што Умер будзе яго самай вялікай перашкодай. «Я не разумею, як мае еўрапейскія продкі павінны ўтрымаць мяне ад ісламу», — сказаў ён, гаворачы цяпер па-арабску. «Мой бацька выхоўваў мяне так, як павінен выхоўваць сына мусульманін. Тое, што мяне ўсынавілі, не мае значэння».
  Санам кіўнуў. «Было б грахом сумнявацца ў яго веры з-за яго выгляду. Тым не менш, вы павінны зразумець нашы падазрэнні. Гэта небяспечныя часы. На нас палюе пакістанскі ўрад, ваш урад, урад Індыі. Мы павінны быць асцярожнымі. Мы павінны быць перакананыя, што вы той, за каго сябе выдаеце».
  Арчэр засмяяўся. «Кім яшчэ я мог бы быць? Я ведаю, што мой бацька казаў вам пра сваіх сыноў, таму маё існаванне не можа вас здзівіць. Магчыма, я агент ЦРУ, арганізацыі, вышэйшыя чыны якой прыйшлі да высновы, што найлепшым спосабам пракрасціся ў вашу арганізацыю будзе даслаць светласкурага блакітнавокага чалавека. І, вядома, ЦРУ не мае большага прыярытэту, чым пранікненне груп, якія ў першую чаргу зацікаўлены ў будучыні Кашміра». Працягваючы свой сарказм, ён дадаў: «Агульнавядома, што ў ЦРУ шмат агентаў, якія размаўляюць па-арабску і, вядома, урду і кашміры».
  Санам фыркнуў. «Вы падымаеце добрыя моманты. Вашага валодання мовамі павінна быць дастаткова, каб пераканаць нас, што вы не амерыканскі агент. Вашы веды аб нашых звычаях і звычаях уражваюць і выглядаюць натуральнымі, а інфармацыя, якую вы нам прапанавалі, не толькі важная, яна адпавядае таму, што мы змаглі атрымаць. Маё адзінае пытанне: чаму вы павінны клапаціцца? Твой бацька клапаціўся, бо ён дасягнуў паўналецця ў Кашміры і добра разумеў, што значыць трымаць нашу зямлю ў руках няверных. Вы, хоць і мусульманін, усё роўна амерыканец. Што для вас мае значэнне Кашмір?»
  «Гэта важна для мяне, - сказаў Арчер, - таму што гэта было важна для майго бацькі. Гэта быў джыхад майго бацькі, а цяпер ён мой. Ці ёсць сярод вас хто-небудзь, хто лічыць, што гэта недастатковая прычына?»
  Пачуліся ўхвальныя крыкі. Нават Умер выглядаў задаволеным, а Арчэр стараўся трымаць твар пустым, каб не выказаць ніякага задавальнення. І ён меў поўнае права быць задаволеным. Штосьці зрушылася ў пакоі, бо Санам цяпер гаварыў значна больш упэўнена. «Дазвольце мне пачуць, як вы думаеце, што мы павінны паступіць, і я спадзяюся, што вы скажаце мне аб сваёй тэрміновасці. Гэтую атаку мы планавалі даўно. Чаму мы павінны дзейнічаць цягам пяці дзён?»
  Санам, лічыў Арчер, быў прыроджаным лідэрам. Яго людзі паважалі яго гэтак жа, як і людзі Сікары. Яго група складалася з паўсотні чалавек, адгалінаванне групоўкі Харакат-уль-Муджахедзін. Менавіта Сікары пераканаў Санама пакінуць Харакат-уль-Маджахедзін і стварыць уласную групу, прыхільную рэальным, канчатковым і нават канчатковым дзеянням у Кашміры. Яны гадамі планавалі гэтую падзею, на кожным кроку якой кіраваў Сікары. Вядома, Сікары выкарыстаў іншае імя, пераканаўшы іх, што ён ісламскі экстрэміст, і таму ён меў намер разыграць гэтых людзей, як фігуры на шахматнай дошцы. Ён усталяваў іх, і цяпер Арчер будзе іх перамяшчаць.
  «Праз пяць дзён амерыканскі дзяржсакратар наведае плаціну Багліхар без папярэджання», — сказаў Арчер. «Я не магу прыдумаць лепшага часу для нападу. Вы разбурыце не толькі гэтую праклятую плаціну, якая пагражае аслабіць раку Чэнаб, але вы нанясеце ўдар па амерыканскаму рэжыму, які адчуецца ва ўсім свеце. Дзяржсакратар добра вядомая — ва ўсіх нацыях яна намінальная. Яе смерць пераканае, што ўвесь свет разумее рызыку прыняць бок Індыі, калі яна спрабуе скрасці мусульманскую зямлю».
  Санам кіўнуў. «Лепшага часу быць не можа. Я згодны з гэтым».
  «Нават калі дзяржсакратара там не будзе, — сказаў Арчер, — час надыдзе. Неўзабаве сакрэтныя аб'екты па вытворчасці цяжкай вады Baglihar будуць адкрыты. Мы не можам гэтага дапусціць. Мы павінны нанесці ўдар у бліжэйшы час, і калі мы можам нанесці ўдар і прынізіць амерыканскі рэжым, я думаю, што было б недаравальна не скарыстацца гэтай магчымасцю».
  Санам зноў кіўнуў. «Вы можаце даць нам тое, што нам трэба? Што твой бацька абяцаў?»
  «Выбухоўка, так».
  «Я ўлічу ўсё, што вы сказалі», — абвясціў Санам, устаючы з-за стала. «Я абмяркую гэта са сваімі людзьмі, і мы паведамім вам».
  - Не чакай, - сказаў Арчэр, падымаючыся. «У нас шмат што трэба зрабіць і мала часу на падрыхтоўку».
  «Вы атрымаеце наш адказ на працягу 12 гадзін».
  У машыне, калі ён ехаў да свайго памежнага пункта, Арчэр слухаў, як мужчыны абмяркоўваюць свае варыянты. Яны захапілі дом наўздагад, і як толькі яны скончаць, яны ніколі не вернуцца ў яго. Яны лічылі, што гэта робіць яго бяспечным. Гэта, безумоўна, зрабіла для Арчера бяспечным праслухоўванне дома. Праслухоўвальнае прыстасаванне, якое Арчэр пакінуў пад сталом, ніколі не знойдзецца, таму што цяпер у іх не было прычын падмятаць пакой.
  «Мы павінны гэта зрабіць», — сказаў Умер. «Каб нарэшце пазбавіцца ад плаціны і заадно забіць гэтую гнюсную жанчыну. Гэта праславіць імя Алаха».
  «Дык ты цяпер больш даверлівы?» - спытаў Санам.
  Арчер пачуў, як фыркнуў Умер. «Я нікому не веру, вы гэта ведаеце. Але ў амерыканца ёсць аргументы, якія цяжка абвергнуць. Хто пашле яго дзейнічаць супраць нас? А што нам губляць? Давайце пагодзімся з яго планам, і калі выбухоўка з'явіцца там, дзе ён кажа, мы яе ўжывем. Калі не, то не будзем, і мы нічым не ахвяравалі. На нас не могуць паляваць больш, чым зараз. Мы не можам прыняць больш мер засцярогі, чым мы ўжо робім. Мы існуем, каб дзейнічаць, і цяпер у нас ёсць магчымасць гэта зрабіць».
  «Я таксама так думаю», - сказаў Санам. «І, па праўдзе кажучы, гэты амерыканец мне падабаецца. Ён можа быць белым са светлымі валасамі, але ён адзін з нас. Я гэта адчуваю».
  Калі ён ехаў на машыне, Арчер засмяяўся. Адзін з іх, сапраўды. Ён толькі што падмануў гэтых дурняў на іх уласнае знішчэнне, на страту Кашміра і, вельмі магчыма, на знішчэнне Пакістана.
  Групоўка Санама заб'е амерыканскага дзяржсакратара. Урад Пакістана, які да таго часу атрымаў бы сфальсіфікаваныя чарцяжы плаціны Багліхар, натуральна, адмовіўся б асудзіць напад, замест гэтага абвінаваціўшы Індыю ў атручванні вод Чэнаба. Амэрыканцы, абураныя сьмерцю дзяржсакратара, стануць на бок Індыі, тым больш, што палічаць заявы Пакістану аб прадпрыемстве па вытворчасьці цяжкай вады глупствам, якім яны і ёсьць. Абодва бакі будуць падманутыя, і абодва бакі будуць цалкам упэўнены, што яны маюць рацыю. Індыя, упэўненая, што прэтэнзіі Пакістана - гэта хлусня, прызначаная для мусульманскай вуліцы, звар'яцее ад жадання помсты. Пакістан, лічачы сябе пакрыўджаным, ніколі не даруе Індыі і яе заходнім саюзнікам. Непазбежным вынікам стане поўная вайна з дапамогай амерыканцаў Індыі. Арчер падштурхне Санама да новых нападаў на амерыканскія мэты, і неўзабаве барацьба з Пакістанам будзе ўспрымацца як цэнтр абсурднай вайны з тэрарызмам.
  Было няпроста незаўважаным прайсці з Пакістана ў Кашмір, і перад Арчерам была цяжкая ноч, але пачуццё спакою і задавальнення ахапіла яго. Асноўныя сусветныя падзеі цяпер былі ў яго руках. Неўзабаве загінуць сотні, потым тысячы, і яны былі падобныя на цацачных салдацікаў, якія стукаюць па дзіцячым століку. Вось-вось павінна была пачацца барацьба за канчатковае размяшчэнне Кашміра. Адзінай праблемай, якая засталася, былі Мідлтан і яго смешныя добраахвотнікі. Праглядаючы нататкі Сікары, Арчэр быў упэўнены, што яго бацька зрабіў жудасную памылку, нацэліўшыся на Мідлтан. Сапраўды, часткова па гэтай прычыне ён вырашыў забіць Сікары, а не проста забіць свайго брата. Калі б яго бацька пакінуў усё ў спакоі, Мідлтан ніколі б не даведаўся пра каштоўнасць інфармацыі, якую ён сабраў падчас сваёй паездкі ў Індыю. Магчыма, ён сабраў усё гэта пасля факту, але не паспеў спыніць усё. Цяпер, калі за ім палявалі, Мідлтан і яго каманда будуць шукаць, каб разабрацца ва ўсім, і была небяспека, што ён знойдзе тое, пра што не ведаў, што ў яго ёсць, што ён зможа своечасова сабраць галаваломку.
  Гэта была небяспека, пакуль жыў Сікары, але гэтая небяспека мінула. Да гэтага часу дачка Мідлтан будзе з Янай, і добраахвотнікі марнуюць час на яе пошукі. Магчыма, Яна час ад часу пасылала ім палец ці вуха, каб падтрымліваць іх цікавасць. Да таго часу, калі яны зразумеюць, што выкраданне Шарлоты Мідлтан было толькі адцягненнем увагі, будзе занадта позна.
  Пры думцы пра Яну Арчэр адчуў, што ўзрастае. Як ён кахаў яе. Як ён хацеў яе. Сікары заўсёды загадваў Арчэру і Харысу разглядаць яе як сястру. Арчеру гэта спадабалася. Гэта зрабіла рэчы больш цікавымі. Яму вельмі хацелася, каб яго сястра была побач з ім, але яны хутка будуць разам.
  
  Падарожжа на верталёце заняло нядоўга, але да таго часу, як яны прызямліліся, слых Мідлтана ў значнай ступені аднавіўся. Як цудоўна, іранічна падумаў ён, што вяртанне гуку павінна быць сустрэта жахлівым грукатам чоппера. Расейцы, якія зацягнулі яго, былі маўклівы, і Мідлтан падазраваў, што ім загадалі нічога яму не казаць, але гэта было добра. Ён ведаў, што адказы будуць неўзабаве.
  Мідлтан зірнуў уніз, дзе яны прызямляліся: прыгожы асабняк, які патрулявалі «падрадчыкі», апранутыя ў форму BlueWatch — той самай кампаніі, чый філіял фінансаваў адукацыю Дэўраса Сікары — і што ён здрадзіў, забраўшы шарыкі і пайшоўшы дадому.
  Ён зразумеў, што пра яго даведаўся Скарпіён і прывёў яго сюды.
  Калі яны спусціліся на верталётную пляцоўку на вяршыні адной з вежаў асабняка, Мідлтану давялося пасмяяцца з гэтай іроніі. Чаму BlueWatch выратаваў яго? І што яны цяпер хацелі са сваім трафеем?
  Расейцы, якія знаходзіліся на борце верталёта BlueWatch, цвёрда, хоць і не моцна, суправаджалі Мідлтана з верталёта, а потым праз верталётную пляцоўку і ўнутр вежы. Толькі апынуўшыся ўнутры і ўдалечыні ад няспыннага шуму, Мідлтан зразумеў, наколькі моцна ў яго ўсё яшчэ звініць у вушах. Тым не менш, ён чуў гукі сваіх крокаў, шолах вопраткі, гук, які ён выдаваў, калі ўдыхаў паветра праз нос.
  Адзін з расейцаў, мужчына з бледным і цьмяным тварам і трывожна адведзеным падбародкам, але пры гэтым фігурай бодзібілдара, правёў Мідлтана да ліфта.
  «Палкоўнік Мідлтан, — сказаў ён на англійскай мове з ухілам ад рускай мовы, — я разумею, калі вы хочаце прыбрацца перад тым, як вітацца з гаспадаром, але справы вельмі тэрміновыя. Вы можаце потым прыбраць, вядома.
  "Ну, гэта сведчыць аб тым, што я ўсё яшчэ буду жывы", - сказаў Мідлтан, атрымліваючы асалоду ад гукам уласнага голасу. «Гэта добрая навіна. Я не памятаю, калі апошні раз добра еў. Ці ёсць шанец, што мой гаспадар можа тэрмінова пагаварыць са мной, пакуль я буду есці?»
  Рускі ўсміхнуўся, нібы патураючы капрызам дзіцяці. "Спадар. Чарнаеў усё можа арганізаваць».
  "Гэта павінна быць прыемна", - сказаў Мідлтан.
  Ліфт прывёз іх у вялізны пакой, які, здавалася, быў вельмі падобны на вестыбюль, але навошта чалавеку вестыбюль ва ўласным доме, ён не ведаў. Тэма была барока, і паўсюль былі пазалочаныя статуі і карціны 18-га стагоддзя ў пазалочаных рамах і барочныя канапы ўздоўж сцен. Бодзібілдар прывёў Мідлтана ў калідор у тым жа стылі ракако, а затым у гасціную, якая была цалкам сучаснай, з крэсламі і сталамі з жорсткімі лініямі і вострымі кутамі. На сценах былі адносна сучасныя партрэты, але Мідлтан не пазнала, хто яны.
  Бодзібілдар апраўдваўся, і Мідлтан апынуўся адзін у прасторным пакоі. Яму не было асабліва холадна, але ён падышоў да каміна і пацёр рукі перад агнём, галоўным чынам таму, што гэта было чымсьці заняцца, і штосьці адцягвала яго ад уласнага смуроду, голаду, стомленасці і дыскамфорту. Акрамя таго, яго рукі былі брудныя і акрываўленыя, і ён не вырашаўся да чаго-небудзь дакрануцца.
  Не больш чым праз хвіліну адны з дзвярэй адчыніліся, і сімпатычная дзяўчына-служылка паставіла паднос на адзін са сталоў. Да вялікай забаўкі Мідлтана, у ім былі гамбургер, бульба фры і шклянка колы. Магчыма, бодзібілдар думаў, што амерыканцы не здольныя ёсць што-небудзь яшчэ. Гэта не было б першым выбарам Мідлтан, але пакуль што падыдзе. Ён ачысціў рукі цёплым ручніком з аднаго боку падноса і з'еў ежу за некалькі хвілін.
  Неўзабаве пасля таго, як ён скончыў, дзверы зноў адчыніліся. Мідлтан спадзяваўся на прыгожую дзяўчыну-паслугу, як ён спадзяваўся на папаўненне газаванай вады, але гэта была не яна.
  Чалавека, які стаяў перад ім, можна было лёгка пазнаць па справаздачах разведкі і фота ў прэсе.
  Аркадзь Чарнаеў.
  І кавалкі сталі на свае месцы. Чарнаеў быў Скарпіёнам.
  
  Чалавек быў высокім і элегантна прыгожым, мужчынам, які з'яўляўся ў невыразна вечным царстве мужчын за пяцьдзесят ці шэсцьдзесят, якія былі ў выдатнай фізічнай форме і апраналіся ў бездакорную вопратку. Чарнаеў быў у цёмным касцюме з ідэальна завязаным чырвоным гальштукам і белай кашулі з высокім каўняром. Ён быў вельмі падобны на палітыка, які збіраецца выступіць з тэлевізійным зваротам.
  «Палкоўнік Мідлтан, я рады, што вы ў парадку. Наеліся і выпілі, спадзяюся», — сказаў Аркадзь Чарнаеў.
  Мідлтан падняў шклянку. «Мне спатрэбіцца яшчэ колы».
  «Так, — сказаў Чарнаеў, — выратоўвацца з палаючага комплексу — справа цяжкая».
  Адразу з'явілася служачка са свежай шклянкай. Яна ўзяла стары Мідлтан і сышла. Цяпер Чарнаеў жэстам папрасіў Мідлтан сесці на адно з крэслаў каля каміна. Ён так і зрабіў. Да яго далучыўся расеец.
  «Такім чынам, — сказаў Чарнаеў, — як я разумею, вы хочаце задаць мне некалькі пытанняў».
  «Я так. І ў мяне ёсць некаторыя, якія толькі што прыйшлі ў галаву».
  Чарнаеў вельмі тонка ўсміхнуўся. "Я магу сабе ўявіць. Вы хочаце ведаць, чаму, магчыма, я напаў на комплекс.
  «Я збіраўся пачаць з «калі », - сказаў Мідлтан, «але я з задавальненнем перайду да таго, чаму ».
  «Чаму гэта досыць проста. У вас ёсць вельмі важная інфармацыя, і яна патрэбна мне, каб выйсці ў свет. Мужчын, якія вас трымалі, такія рэчы не цікавілі».
  «Хто яны былі?»
  «Яны называюць сябе групай. Імя, на мой погляд, вельмі недарэчнае ў сваёй прастаце, але яго расплывістасць ім пасуе. Іх папярэднікі былі створаны ў канцы Другой сусветнай вайны, збор навукоўцаў, акадэмікаў і палітыкаў, якія сабралі рэшткі нацысцкай ядзернай праграмы. У асноўным немцы і рускія. Але яны не гандляры зброяй, не выключна. Яны спадзяюцца аказаць свой ціск на падзеі ў сьвеце».
  Культ, пра які яму распавядаў яго сябар Руслан, строй, які хацеў адрадзіць медна-бранзалетную тэхніку.
  «Вы кажаце гэта з такой пагардай», - сказаў Мідлтан. «Вы не ўхваляеце».
  «Я не ўхваляю тое, як яны так робяць, а не тое, што яны так робяць. Я быў бы крывадушнікам, калі б пярэчыў ім, бо сам вінаваты ў такіх рэчах. Я давяраю вам, палкоўнік Мідлтан, і спадзяюся, вы разумееце, што я б не зрабіў гэтага, калі б падзеі былі не такімі страшнымі. Разумееце, я таксама спрабую фармаваць сусветныя падзеі, але, спадзяюся, з больш высакародных прычын. У гэтай якасці я карыстаюся кодавым імем...
  «Скарпіён».
  «Вы гэта ведаеце?» — здзіўлена спытаў ён.
  Мідлтан кіўнуў.
  Чарнаеў падняў руку, нібы ад чагосьці адгаворваючыся. "Я ведаю, я ведаю. Гэта абсурд. Мне вельмі патрэбна мая ананімнасць, вы гэта разумееце. Імя «Скарпіён» мне далі супраць маёй волі, але гэта іншая гісторыя. Ёсць так шмат іншых гісторый, і будзе час на ўсе іх пазней, але пакуль я ведаю, што ты, напэўна, стаміўся і табе трэба прыняць душ, таму гэтая сустрэча будзе кароткай. Я патрабую ад вас толькі аднаго, палкоўнік Мідлтан.
  «А гэта што?»
  «Праз некалькі дзён амерыканскі дзяржсакратар наведае без папярэджання цырымонію адкрыцця плаціны Багліхар. Вам важна прысутнічаць у гэтым візіце».
  "Дзе гэта?" — спытаў ён.
  «На рацэ Чэнаб у паўночным Кашміры. Бліжэйшы горад - месца перасялення людзей, пераселеных пры будаўніцтве дамбы. Я не памятаю індзейскую назву, але ўсе ведаюць яе як «Вёска».
  
  Леанора Тэсла была цалкам апранута ў нумары гатэля ў Парыжы, хаця ручнік, ператвораны ў імправізаваную павязку, прамокла і запэцкала яе цёмную блузку. Чарлі Мідлтан стаяў над Янай, дачкой Гровера. Яна сядзела на падлозе, яе рукі былі звязаны за спіной тэлефонным шнуром, а ногі былі звязаны электрычным шнуром, вырваным з лямпы. Яе рот быў заткнуты падранай кашуляй.
  Чарлі Мідлтан трымаў пісталет, Тэсла - нож для адкрыцця лістоў, які яна знайшла ў стале нумара.
  «Нора, мы сапраўды павінны даставіць цябе ў бальніцу», - сказала Мідлтан.
  «Гэта ў асноўным спыненне крывацёку. Хутка мы паедзем у бальніцу, але спачатку трэба прыдумаць, што з ёй рабіць».
  Тэсла паклаў нож для адкрыцця лістоў, зняў кляп з рота забойцы і хутка адышоў. Яна зноў узяла нож для адкрыцця лістоў.
  «Такім чынам, - сказаў Тэсла, - магчыма, вы скажаце нам, каму патрэбна спадарыня Мідлтан і чаму?»
  Жанчына паглядзела на іх абодвух, яе вочы былі цёмнымі ад нянавісці і пагарды. Па-французску яна сказала: «Няма такога болю, які я не магу вытрымаць».
  Тэсла сустрэў яе позірк. «Давайце даведаемся, ці праўда гэта».
  
  
  12
  Пі Джэй Пэрыш
  Скуголячы гук прыцягнуў вочы Тэслы ў кут. Чарлі апусціўся да сцяны. 9-міліметровы пісталет Hawlen усё яшчэ быў у яе руцэ, але ствол з доўгім глушыцелем быў накіраваны ў падлогу.
  «Чарлі!» — рэзка сказаў Тэсла. «Трымай пісталет на ёй».
  Яе вочы падняліся, напоўненыя слязьмі. Калі падняла пісталет, прыйшлося трымаць яго дзвюма дрыготкімі рукамі.
  Тэсла павярнуўся да Яны, якая сядзела на падлозе перад ёй. Яе цёмная скура блішчала ад поту, а дыханне рабілася такім хуткім і павярхоўным, што Тэсла сапраўды чуў свіст паветра праз яе вусны, калі яна з усіх сіл захоўвала спакой.
  У трэці раз Тэсла выхапіў полымя з запальніцы і паставіў на яе счарнелы кончык срэбнага ножа для адкрыцця лістоў. Ад ляза віўся дым — не ад абвугленага срэбра, а ад пякучых кавалачкаў плоці, якія прыліплі да яго.
  Калі яна пацягнулася да твару Яны, у яе ў галаве пранеслася ўспамін. Пляж на мысе Антыб. Гаральд дапытвае Балана гэтак жа, як і ўсіх падазраваных, незалежна ад таго, наколькі мярзотныя іх злачынствы.
  Пачцівы, мерны допыт. Здзеквацца над зняволенымі не было сэнсу, сказаў ён. Гэта было контрпрадуктыўна.
  Тэсла выкінуў з розуму твар і словы Гаральда. Гэта быў ён, а не яна.
  Тэсла трымаў адкрывалку для лістоў перад тварам Яны. Вочы жанчыны напоўніліся дзёрзкімі слязьмі. Яе цёмныя валасы былі ў крыві ад раны, нанесенай, калі Тэсла ўдарыў яе крэслам. І губа ў яе распухла ад кулакоў Тэслы. Нішто не прымусіла яе нават уздрыгнуць. Пакуль Тэсла не закрануў распаленым металам ножа для адкрыцця лістоў гладкую аліўкавую скуру тонка вылепленай скулы Яна.
  Марнасць. Гэта быў ключ, каб разблакаваць язык гэтай жанчыны.
  «Чаму вы спрабуеце забіць Чарлі Мідлтана?» Тэсла запатрабаваў.
  Яна заплюшчыла вочы.
  «З кім вы працуеце?»
  Яна прыціснулася да сцяны, спрабуючы адысці ад ножа для адкрыцця лістоў.
  Тэсла зноў нагрэў яго кончык, падносячы яго да полымя, пакуль ён не заззяў чырвоным. Затым яна прыціснула яго да шчакі Яна.
  Яна тузанулася ўбок і закрычала.
  Калі Яна саслізнула на дыван, з кішэні яе плашча выпаў мабільны тэлефон. Тэсла ўбачыў, як жанчына зірнула на гэта. Яна схапіла яго і выкінула ў недаступнае месца.
  «На каго вы працуеце?» Тэсла запатрабаваў.
  «Я ніколі табе не кажу», — праз скрыгат зубоў прашаптала Яна па-англійску. «Я ніколі не здраджваю яму».
  «Каму здрадзіць? Скарпіён? Твой бацька? Ён мёртвы».
  - Мёртвы, - прашаптала Яна. «Ты хутка памрэш». Яна паглядзела на Чарлі. «Яе таксама».
  Тэсла зноў прыціснуў ножык да шчакі Яна. Яна зноў закрычала, калі пах гарэлай плоці напоўніў пакой.
  «Стоп!» Чарлі Мідлтан закрычаў.
  У Тэслы закружыліся вочы.
  "Хопіць! Хопіць!"
  Чарлі заціснулася ў кут, закрыўшы рот адной рукой. Пісталет звісаў з другога.
  - Чарлі, - роўным голасам сказаў Тэсла.
  Але яна не слухала. Цяпер яна ўсхліпвала. Тэсла глядзеў на яе, разважаючы, падысці да яе ці прымусіць пакінуць пакой. Але кулявое раненне ў яе ўласным плячы калацілася, і нават калі Яна была звязаная і аслабленая, яна не давярала сабе, што зараз справіцца з гэтым адна.
  І яна паабяцала Гаральду, што будзе ахоўваць Чарлі. Гэта было апошняе, пра што ён прасіў яе, калі яны расставаліся ў Лондане. Ён расказаў ёй пра свой план трапіць у Расію, і калі яна настойвала на тым, каб паехаць з ім, ён папрасіў яе сустрэцца з Чарлі ў Парыжы.
  Нора, я не магу страціць яе.
  Позна ў тую ноч, калі Тэсла ляжаў, скурчыўшыся на сваіх потных грудзях, з вільготнымі ад іх заняткаў прасцінамі, яна адчула ў Гаральдзе Мідлтане смутак, якога ніколі раней не адчувала. Яго пачуццё віны было адчувальным за тое, што ён паставіў пад пагрозу сваю любімую дачку ў выніку таго, што ён назваў «гэтым донкіхотскім крыжовым паходам». У цемры яна трымала яго і абяцала абараняць.
  «Бедная маленькая Шарлота».
  Пачуўшы голас Яна, вочы Тэслы вярнуліся да цемнавокай жанчыны, прыціснутай да сцяны.
  «Маўчы!» — прашыпеў Тэсла.
  Яна паспела азызла ўсміхнуцца. Па-французску яна сказала: «У дачкі няма смеласці бацькі».
  «Я сказаў заткніся!» Тэсла размахнуўся і моцна ўдарыў Яну тыльным бокам далоні. Парэз на губе Яна разарваўся, пырскаючы крывёю па сцяне.
  "Хопіць!" Чарлі заплакаў. «Не больш, Нора, калі ласка!»
  Тэсла ўтаропіўся на яе. Што гэта было? Адкуль гэта? Апошнія пятнаццаць хвілін, пакуль Тэсла дапытваў Яну, Чарлі маўчаў. Нягледзячы на тое, што стогны Яна ад болю сталі глыбей, Чарлі не варухнуўся, не выдаў ні гуку. Цяпер раптам яна разыходзілася.
  «Ня больш, Нора», - прашаптала яна. «Калі ласка. Калі ласка. Я не магу прыняць гэта. Я больш не магу».
  Раптам Тэсла даведаўся. Нягледзячы на ўсю сваю браваду, Чарлі ніколі не была сведкай нічога падобнага — допыту і катаванняў іншага чалавека. Жанчына, не менш. Нягледзячы на гатоўнасць Гаральда дазволіць Чарлі гуляць на перыферыі Добраахвотнікаў, ён ніколі не прыцягваў яе да гвалту гэтага свету. Чарлі Мідлтан узламаў кампутары, правёў даследаванні. Яе рэальнасць была віртуальнай. Яе рукі былі чыстыя.
  Але яе ўласнае мінулае было азмрочана гвалтам. Жорсткае забойства маці ворагамі бацькі. Здрада і смерць мужа. Страта яе дзіцяці.
  Яшчэ адна думка мільганула ў галаве Тэслы. Учора ў кавярні Чарлі падняла ахову дастаткова доўга, каб пагаварыць пра смерць маці і тое, што яна сказала пасля. Я ведаю, што вы з Гары былі палюбоўнікамі, і я ненавідзеў вас за гэта, але цяпер не. Я захапляюся табой, Нора.
  І другая ўспышка памяці. Пагроза, якую яна зрабіла ўчора ў таксі ў таксі, калі Чарлі слухаў: Я заб'ю цябе дзеля чыстага задавальнення.
  Рыданні Чарлі напоўнілі вушы Тэслы. Яна зірнула на Яну, чые цёмныя вочы блішчалі нянавісцю.
  - Бедная маленькая Шарлота, - сказала Яна амаль матчыным голасам. «Вакол вас смерць. Маці, муж. Ваша дзіця адрэзанае ад вашага...
  Тэсла павярнуўся і моцна шлёпнуў Яну, выклікаўшы ў жанчыны сутаргі кашлю і харкання крывёю.
  Мяккі стук. Краем вока Тэсла ўбачыла, як Чарлі апусціўся на дыван.
  Адна секунда дыверсіі, але гэтага было дастаткова. Яна хуткім рыўком падняла свае звязаныя запясці, злавіўшы Тэслу пад сківіцу і адкінуўшы яе назад. Адкрывалка для лістоў паляцела.
  Другі ўдар трапіў Тэсла ў параненае плячо. Белыя нажы болю прарэзалі яе цела. На секунду пакой закружыўся шэра-чорным, і яна адчула, што ўпала на калені.
  Яна была проста размытай плямай, якая размахвала і цягнула за электрычны шнур на шчыкалатках.
  Тэсла стрымлівала хвалі болю і млоснасці, адна думка ў галаве. пісталет . . . атрымаць пісталет.
  Тэсла кінулася да цела Чарлі. Цёмны ствол пісталета быў ледзь бачны пад сінім касцюмам Чарлі. Тэсла схапіў Хаўлен, рыўком стаў на калені і выраўнаваў яго, сціснуўшы палец на спускавым кручку.
  Яна зірнула на пакой у цэнтры ўвагі.
  нічога. Проста ўспышка чорных ботаў і белага плашча, якія знікаюць за адчыненымі дзвярыма гасцінічнага нумара.
  
  Яна спатыкнулася ўніз па лесвіцы, але, трапіўшы ў вестыбюль гатэля, застыла. За сталом стаяў мажны мужчына ў зялёнай вятроўцы і шарыку. Твар яго быў чырвоны, і ён стукаў у званок па стале.
  "Добры дзень? Гэй, тут ёсць хто?»
  Са свайго пункту гледжання Яна магла ўбачыць чаравікі мёртвага клерка за сталом, але амерыканец не мог. Каля дзвярэй мітусня, калі тоўстая жанчына спрабавала працягнуць вялізны чамадан. За акном Яна магла бачыць адкрыты багажнік таксі і кіроўцу, які выпусціў струмень хрумсткага фрэнча, калі выцягваў дадатковы багаж.
  Таксі было прыпаркавана двойчы, заблакаваўшы яе лімузін. А за стырном нікога не было.
  Дзе, чорт вазьмі, быў яе кіроўца?
  Потым яна заўважыла мараканца насупраць, які купляў цыгарэты ў табаке. Яна вылаялася, асцярожна дакрануўшыся пальцам да сваёй абпаленай шчакі.
  Гук ззаду яе на лесвіцы. Сука гналася за ёй. Часу не было.
  Яна пабегла ўніз па вузкім калідоры. Маленькая кухня была размытай, калі яна адчыніла дзверы і, спатыкаючыся, выйшла на халоднае ранішняе паветра. Хуткі погляд паказаў ёй, што яна ў тупіку з адным выхадам.
  Няма выбару. Ёй давядзецца рызыкнуць на вуліцы. Яна пачала бегчы.
  
  У вестыбюлі Тэсла хутка ацаніў сітуацыю. Цела за сталом, двое разгубленых і аблезлых амерыканцаў. Але не Яна.
  Трымаючы «Хоўлен» збоку, Тэсла ўскараскаўся на гару багажу, якая загароджвала дзверы, не звяртаючы ўвагі на крыкі амерыканца. Яна слізганула і спынілася на вуліцы.
  Тэсла ў думках перабіраў варыянты з кампутарнай хуткасцю.
  Таксі? Ні на адной вуліцы Парыжа нельга было вітаць яго, а на бліжэйшых стаянках не было таксі.
  Метро? Бліжэйшы быў Георг V, добрых пяць хвілін паходу.
  Не, Яна паспрабуе звязацца з тым, хто яе даслаў.
  Тэсла хутка агледзеў вуліцу. Нават у самы ажыўлены час сутак вуліца П'ера Першага Сербія была спакойнай вуліцай жылых дамоў з каменнымі фасадамі. Цяпер, а сёмай гадзіне гэтай халоднай кастрычніцкай раніцы, на вуліцы быў толькі адзін уладальнік кавярні, які парушаў цішыню.
  Акрамя . . .
  Адзінокая постаць у белым проста знікае за далёкім вуглом. Тэсла кінуўся ў пагоню.
  Але дайшоўшы да кута, яна рэзка спынілася.
  Віхор руху, гукаў, пахаў і людзей.
  Чорт. субота. Базарны дзень.
  Тэсла рушыў па вузкім праходзе, бегаючы вачыма паміж перапоўненымі прылаўкамі гародніны, садавіны, рыбы і сыроў. Натоўп ціснуўся — маладыя жанчыны штурхалі калыскі, бабулькі цягалі кошыкі з саломай, хлопцы на мапедах. Тэсла асцярожна трымаў пісталет, спадзеючыся, што яе свабодныя штаны будуць нейкім прыкрыццём. Апошняе, што ёй было патрэбна, - гэта панічны натоўп.
  Яна пайшла далей, гледзячы ў натоўп у пошуках Яна. Жанчына не магла доўга заставацца незаўважанай. Яе твар быў кашыстым, а белы плашч быў у крыві.
  Дзе яна была?
  Тэсла скрывіўся ад болю. Яна ўбачыла сябе ў вітрыне кафэ. Дзікія валасы і свежая пляма крыві на блузцы ад прасочваючайся раны на плячы.
  Яе адлюстраванне было апраўлена аранжавай і чорнай крэпавай паперай, якая вісела з акна кафэ. Папяровыя шкілеты і чорныя каты. Хэлоўін. Сёння быў Хэлоўін, свята, якое парыжане зусім нядаўна прысвоілі сабе ў амерыканцаў. Сёння вечарам Елісейскія палі будуць кішэць п'янымі дзецьмі ў зубах вампіраў і тэатральнай крыві.
  Дзве жанчыны, якія спатыкаюцца па вуліцы, мокрыя ад сапраўднага, наўрад ці зірнуць сёння.
  У дваццаці ярдах — успышка белага сярод буянства колераў на далёкім стойле. Тэсла дабраўся да кветкавага кіёска, калі Яна зноў знікла. Злева быў вузкі завулак, як і тупік у гатэля. Тэсла хутка зрабіў выбар і памчаўся да адчыненых дзвярэй прыкладна на паўдарогі.
  кухня. Апусцеў.
  Пэндзаль цяжкай драпіроўкі, і яна апынулася ў маленькай сталовай бістро. Хударлявы мужчына ў белым паліто складаў сурвэткі, а цяпер проста глядзеў.
  «Куды яна падзелася?» Тэсла запатрабаваў.
  Вочы маладога чалавека расплюшчыліся, калі ён убачыў яе стрэльбу.
  « Часвая жанчына! Où est-elle allée ?»
  « La bas ». Ён паказаў на вінтавую лесвіцу.
  Зняўшы глушыцель, Тэсла дрыготка ўздыхнуў і рушыў уніз па вузкай лесвіцы.
  Яна хутка абшукала дзве маленькія прыбіральні. нічога. Былі і трэція дзверы. Яна адкрывалася ў невялікае цёмнае сховішча. Тэсла стукнула па халоднай сцяне, і яе рука знайшла выключальнік. Маленькі пакой ажыў пад адзінай віслай голай лямпачкай. Шурпатыя каменныя сцены, патрэсканая пліткавая падлога. Кучы старых сталоў, зламаных бістро крэслаў, скрынак і скрынь. Ён быў напоўнены барахлом, за выключэннем сцежкі, якая вяла да стойкі з віном, якая цягнулася праз адну каменную сцяну.
  Тэсла павольна правёў пісталетам па цені. Яна ведала, што ў Яна няма зброі, але не рызыкавала. Яна прапаўзла праз абломкі, моцна сціснуўшы Хаўлен дзвюма рукамі.
  Яна спынілася і стала зусім нерухома, прыслухоўваючыся да якога-небудзь гуку.
  нічога.
  Але потым яна гэта адчула. Жорсткі струмень халоднага паветра на яе шыі.
  Яна павярнулася і накіравала стрэльбу на крэслы бістро. Яна асцярожна наблізілася, яе вочы былі насцярожаныя, каб не заўважыць любы рух за дзесяціфутавым клубком ножак і пацёртых ротангавых сядзенняў. Струмень паветра мацнеў.
  Тэсла схапіў нагу на вяршыні груды і рэзка тузануў. Верхнія крэслы з грукатам ляпнулі на плітку, адно з іх абрэзала лямпачку, якая вісела, і яна шалёна размахнулася.
  Ісус.
  Маленькія адчыненыя дзверы ў каменнай сцяне. З кожным узмахам лямпачкі Тэсла мог зірнуць на тое, што ляжыць за ім.
  Тунэлі. Не камень, а нейкі грубы шэра-белы матэрыял. Нізкая выгнутая столь не вышэй за шэсць-восем футаў над земляной падлогай.
  Панёсся пыльны смурод.
  Што гэта было?
  Але потым адчуўся дзіўны пах. Мел?
  І разам з гэтым прыйшла ўспышка памяці. Гаральд . . . той ноччу пяць гадоў таму, калі ў самы разгар іх рамана ён прывёз яе сюды, у Парыж, на выходныя. Вячэра ў Taillevent, Haut Brion за трыста еўра. А каб уразіць яе яшчэ больш, паход у вінны склеп рэстарана. Там сомелье расказаў ім, што гладкае скляпенне раней было сырой пячорай, часткай сеткі тунэляў пад Парыжам, якія калісьці былі квітнеючымі крэйдавымі кар'ерамі ў горадзе. Тунэлі пралягалі на сотні міль пад кватэрамі, кафэ і крамамі. Усе, акрамя некалькіх, былі закінутыя і забітыя дошкамі.
  Тэсла ўдыхнуў і ступіў у цемру.
  Лямпачка, якая хісталася, прапаноўвала рухомыя кавалкі чорнага і белага. Але за трыццаць футаў усё святло знікла.
  Тэсла стаяў зусім нерухома, пачуцці ўкалоліся ад найменшага руху. Наркатычны прыліў адрэналіну прытупіў боль у яе плячы.
  Яна павольна ішла наперад. З паміраючым ваганнем святла яна бачыла, што тунэль наперадзе разгаліноўваўся на два іншыя.
  Скітэр. Пацукі.
  Капнула чагосьці на яе шыю. вада.
  Пах нечага мёртвага і блізкага.
  Удар прыйшоўся злева, у яе хворае плячо. Але яна была дастаткова хуткай, каб рвануць, так што бутэлька віна трапіла ёй у плечо.
  Тэсла сціснуў зубы ад болю і мацней сціснуў пісталет.
  Грукат над яе галавой, і яе пырснулі шклом і аблілі нечым халодным. Чарговая бутэлька выбухнула, і яна заплюшчыла вочы, каб не адчуць пякучага віна ў твары.
  Побач пачуўся стук дрэва аб дрэва, і Тэсла ўбачыў, як Яна ўцякае праз службовыя дзверы. З усіх сіл стрымліваючы боль, з цяжкасцю дыхаючы, параненая жанчына як мага хутчэй пайшла за нападнікам.
  Пешая пагоня на поўдзень па ціхіх вуліцах з элітнымі таунхаусамі і прыватнымі гатэлямі, здавалася, доўжылася вечна і скончылася толькі тады, калі Яна перасекла авеню дэ Нью-Ёрк, накіроўваючыся да Пон д'Альма. Але, нягледзячы на боль і знясіленне, Тэсла зачынілася. І як толькі Яна дабралася да моста, яна ўпала. Не маючы магчымасці бачыць далей, схаваўшы пісталет, Тэсла паспяшалася праз дарожны рух, накіроўваючыся прама да свайго нападніка.
  Яне ўдалося падняцца на ногі. Яна падняла вочы і ўбачыла, што Тэсла перайшоў дарогу і набліжаўся.
  Зміранасць і адчай напоўнілі цёмны твар Яна.
  Калі б Тэсла не адчуваў такога болю, калі б яна не бачыла ў жывых успамінах руку маладога салдата НАТА, раздробненую выбухам па загадзе Яна, калі б яна не ведала, на якую бойню была здольная гэтая жанчына, яна магла б пашкадаваць яе.
  Але твар Яны ясна тлумачыў, што яна ведала, што прыйшоў канец і што больш не дазволіць сябе катаваць. Яна зірнула на бераг Пон-д'Альма ў бок Сены і заўважыла набліжэнне аднаго са знакамітых бато-мушаў — «лятаючых лодак», якія падымаюць і спускаюць турыстаў па рацэ. Вочы Яна сустрэліся з вачыма Тэслы, і яны з цяжкасцю падняліся на парэнчы моста.
  «Не!» — закрычала Тэсла, выцягваючы руку.
  Яна вагалася толькі імгненне, а потым скацілася ў каламутную ваду, прама на шлях лодкі. Тэсла ўбачыў, як яна знікае пад носам.
  Карабель прайшоў, капітан не ведаў аб трагедыі. Голас экскурсавода бесперапынна гучаў над вадой. Тэсла пачакаў толькі імгненне, пакуль не ўбачыў на кільватэры абрысы жаночага тулава, якое плыло на жываце з раскінутымі рукамі і цалкам схіленай галавой пад карычневай вадой.
  
  Якраз прыбыла паліцэйская машына, калі Тэсла вярнуўся ў гатэль Queen Elizabeth. Яна павярнула ў тупік і паднялася наверх. Дзверы ў іх пакой не былі зачыненыя.
  - Яе няма, - прашаптаў Тэсла. «Мёртвы».
  Чарлі скурчыўся на канапе, абняўшы яе калені. Яна падняла вочы на Тэслу, яе твар быў папяльцовым.
  «Гэта не спыніцца», - сказала яна.
  Тэсла паставіў пісталет на стол. Чарлі быў у шоку. Яна пайшла і села побач.
  «Усё ў парадку, Чарлі», - сказаў Тэсла.
  «Гэта не спыніцца».
  "Я ведаю. Але..."
  - Тэлефон, - сказаў Чарлі. «Гэта не спыніцца».
  У Тэслы балела ўсё цела, кружылася галава. Але яна зразумела, што Чарлі глядзеў на нешта на дыване. Гэта быў мабільны тэлефон Яна.
  Тэсла падняў яго. На экране было пяць званкоў і тры паведамленні. «Вы адказалі?» — спытала яна.
  Чарлі толькі пахітала галавой.
  Тэсла хутка пракруціў званкі. Усе з аднаго нумара, але яна яго не пазнала. Яна націснула на пошук паведамлення. Першы быў на індуісцкай мове, нечытэльны для яе. Але другі быў на французскай мове: ÒU ÊTES-TU?
  Спыніцца яе прымусіў трэці. Гэта перакладзена як "ПАРАДАВАЦЬ СТАТУС МІСІІ CM".
  СМ? Шарлота Мідлтан? Але якая была місія?
  Тэсла вагаўся, а потым набраў тэкставы адказ на французскай мове: МІСІЯ ВЫКАНАНА.
  Адразу ж сота загудзела, потым з'явілася паведамленне: ЖЫВЫ АБО МЕРТВЫ?
  Такім чынам, быў яе адказ. Ім патрэбна была дачка Гаральда. Але чаму? Потым яна зразумела, што нічога не чула пра Гаральда з таго часу, як ён сышоў — ні са сваёй звычайнай мабільнай, ні з зашыфраванай. Гэта азначала, што яго альбо схапілі, альбо забілі. Адзін званок Чарлі ці ёй мог бы дакладна вызначыць іх месцазнаходжанне. Гаральд не хацеў, каб пра месцазнаходжанне яго дачкі даведаліся.
  Тэсла паглядзеў на Чарлі, які павольна хістаўся наперад і назад.
  Прынада, адцягненне ўвагі. Такім быў Чарлі. Яе хацелі неяк выкарыстаць супраць бацькі. Яна была яго адзінай слабасцю, і калі Гаральд думаў, што яна ў небяспецы, яны ведалі, што ён зробіць усё, каб дабрацца да яе.
  Раптам Тэсла зразумела, што ёй рабіць.
  Яна набрала тэкставы адказ. CM МЕРТВЫ.
  Тэсла заплюшчыла вочы, чакаючы адказу. Калі ён прыйшоў, кроў у яе астыла.
  АДПРАВІЦЬ ДОКАЗ.
  Яна зноў паглядзела на Чарлі. Ці магла яна гэта зрабіць? Ці магла яна прыцягнуць гэтую разбітую маладую жанчыну на дапамогу?
  Тэсла падышла да канапы і ўзяла рукі Чарлі ў свае. "Чарлі, мне трэба, каб ты мяне выслухаў", - мякка сказала яна.
  Чарлі проста паглядзеў на яе.
  «Чарлі, мне трэба цябе сфатаграфаваць».
  «Малюнак?»
  Тэсла сканаваў абломкі пакоя. Яна заўважыла на Яне акрываўленую блузку, якую выкарыстоўвала як кляп. «Дапамажыце мне, хутка», - сказала яна.
  Ведаючы Чарлі за руку, яна ўзяла блузку і адвяла Чарлі да месца, дзе сядзела Яна. «Апрані гэта», - сказаў Тэсла.
  Чарлі адхіснуўся. "Што?"
  «Калі ласка, Чарлі, у нас не так шмат часу».
  «Чаму? Што-"
  «Чарлі, гэта дапаможа твайму бацьку. Гэта дапаможа Гары.
  - Гары?
  «Апрані блузку».
  Чарлі пахітала галавой. «Не, пакуль вы не скажаце мне, чаму. Дзе Гары? Што з ім здарылася?»
  Тэсла стрымала нецярпенне. Яна хутка сказала Чарлі, што яе бацька ў Расіі і што ён не можа рабіць тое, што яму трэба, калі не верыць, што яна ў бяспецы.
  «Тады чаму вы хочаце, каб ён думаў, што я мёртвы?»
  «Не твой бацька. Я хачу, каб той, хто паслаў Яну за табой, думаў, што ты мёртвы. Твой бацька павінен умець. . . рабіць тое, што яму трэба. Ці можаце вы гэта зразумець?»
  Чарлі адвёў позірк.
  «Чарлі, ты мне давяраеш?»
  Яна павольна кіўнула, але не глядзела на яе.
  «Тады, калі ласка, зрабіце тое, аб чым я вас прашу. Калі ласка».
  Чарлі ўзяў акрываўленую блузку і надзеў яе на футболку. Але потым яна спынілася і падышла да пісьмовага стала.
  "Чарлі?"
  Яна нешта накрэмзала тлустымі рыскамі фламастэра і прынесла паперу Тэсле. «Намалюй гэта на малюнку», — сказала яна.
  Тэсла ўзяў яго. Чарлі напісаў тры словы: ЗЯЛЁНЫ ЛІХТАР. EVAC.
  "Што гэта?"
  «Калі я быў маленькім, мы з Гары склалі код на выпадак, калі я калі-небудзь траплю ў бяду. Мама думала, што гэта глупства, але мы. . . Яе вочы напоўніліся слязамі. «Зялёны Ліхтар — наш любімы герой коміксаў. «Эвакуацыя» азначае, што я пайшоў у бяспечнае месца чакаць, пакуль ён прыйдзе за мной».
  Тэсла вагаўся, потым абняў Чарлі.
  Каб размясціць Чарлі для фатаграфіі, спатрэбілася ўсяго некалькі хвілін. Яна пазіравала, прываліўшыся да сцяны, на фоне крыві Яна на сцяне і дыване. Тэсла размясціў купюру так, што яна выглядала як бяскрыўдная паперка, высыпаная са смеццевага кошыка.
  Тэсла дасылаў фатаграфію да таго часу, калі з'явілася Чарлі з чамаданам. Унізе яны паспяшаліся з кухні, пазбягаючы натоўпу, які хутка павялічваўся вакол мёртвага клерка ў вестыбюлі.
  У галаве Тэслы ўжо складваўся план. Яна пашле Чарлі першым жа самалётам у Штаты. Як толькі Чарлі будзе ў бяспецы, яна знойдзе спосаб дабрацца да Гаральда.
  У Яна загудзеў сотавы. Калі яны выйшлі з гатэля і рушылі па вуліцы П'ера 1 дэ Сербі, Тэсла зірнуў на экран камеры.
  Адно слова па-ангельску:
  ПРЫГОЖАЯ.
  
  
  13
  БРЭТ БАТЛЫ
  « Вы павінны ведаць, што Сікары мае на ўвазе», — сказаў Гаральд Мідлтан Чарнаеву. У яго астыла кроў, калі расеец паведаміў яму, што дзяржсакратар ЗША наведае Багліхарскую плаціну. Ён расказаў чалавеку пра электроннае паведамленне ад Сікары Каві Балану — план Вёскі. Падарваць дамбу тэрмабарычнай выбухоўкай з Фларыды. Цяпер Мідлтан зразумеў.
  Чарнаеў нібы на хвіліну разглядаў Мідлтан. «Сікары памёр», — сказаў ён.
  «Мёртвы?» Амерыканец ахнуў.
  «Сваёй уласнай нахабствам, наколькі я разумею. Чалавек, якога ён называў сваім прыёмным сынам, узяў на сябе кантроль над інтарэсамі Сікары. Інтарэсы Сікары былі ў самой дамбе. Гэта сын, Арчэр, убачыў магчымасць, якую створыць візіт дзяржсакратара».
  Мідлтан глядзеў у нішто, ашаломлены гэтай навіной. Увесь сэнс місіі добраахвотнікаў заключаўся ў тым, каб знайсці Сікары і прыцягнуць ваеннага злачынца да адказнасці. І ўсё ж, нават калі гэтага чалавека няма, здавалася, што цяпер адбываюцца больш жахлівыя падзеі.
  «Але ты адказны, Чарнаеў. Вы прадалі яму выбухоўку».
  «Не! Мае кампаніі прадаюць выбухоўку, так. І я адправіў некаторыя на месца дамбы разам з вялікай колькасцю іншых матэрыялаў. Я партнёр па будаўніцтве».
  «Тэрмабарыкі ваеннага ўзроўню».
  Чарнаеў ледзь прыкметна ўсміхнуўся. «Таму мне прыйшлося грузіць іх, скажам так, аб'язным маршрутам. Мае інжынеры не хацелі выкарыстоўваць тратыл. Работы па стварэнні падмурка доўжацца вечна. Яны хацелі сапраўднага».
  «Ну, гэта сапраўдная рэч будзе выкарыстана, каб разнесці Вёску ў пух і прах».
  Чарнаеў скрывіўся. «Вы высачылі мяне праз нашу кампанію ў Тампе, так? Сіла Сіндху».
  "Правільна."
  «Перш чым зачыніць, нас абрабавалі. Скралі выбухоўку».
  Гэта тлумачыла, чаму Сікары зацікавіўся гэтым месцам. І чаму злодзеі пакінулі бомбу, якая забіла Жан-Марка Леспаса.
  «Тым не менш, вы фінансавалі адукацыю Сікары».
  «Ах, мінулае. . . мінулае. Як бы я хацеў, каб мы маглі гэта змяніць. Так, я прызнаў яго геніяльным, адным з самых разумных маладых людзей, якіх я калі-небудзь ведаў. Я хацеў, каб ён працаваў на мяне, ствараючы менш выдатную ядзерную энергію для краін, якія развіваюцца. Мы пасварыліся. Мне не падабалася, куды ён ішоў. Яго не цікавіла мірнае выкарыстанне хэві-металу. Яго цікавіла зброя. Але ці паслухаў бы ён? Не. Як і многія маладыя ідэалісты, ён хацеў вярнуцца на радзіму і змагацца за незалежнасць».
  «А тэхналогія, якую шукае Група?»
  «Тое, што распрацаваў Sikari, грунтавалася на старой нацысцкай тэорыі медных бранзалетаў. Але створанае ім атрымалася толькі часткова. Ён не будзе працаваць як супергенератар так, як ён хацеў. . . Паслухайце, я бізнесмен, палкоўнік Мідлтан. Я зарабляю больш грошай на жывых, чым на мёртвых. Калі нешта здарыцца з амерыканскім дзяржсакратаром, нам трэба будзе турбавацца не толькі аб вайне на Індыйскім субкантыненце».
  Гаральд Мідлтан не быў упэўнены, што паверыў усяму, што сказаў расеец, але гэта было праўдай, што калі б сакратар быў забіты, увесь свет здрыгануўся б ад наступстваў.
  Калі б гэты Лучнік Сікары сапраўды рухаўся наперад з планам свайго бацькі, то прыбыццё дзяржаўнага сакратара было б занадта непераадольным, каб прапусціць яго. Адной з мэтаў, якую сакратар паставіў неўзабаве пасля прысягі, было паслабленне напружанасці паміж Індыяй і Пакістанам з акцэнтам на неспакойны рэгіён Кашмір. Гэта, несумненна, было прычынай яе паездкі ў гэты раён.
  Мідлтан сказаў: «Мы павінны неадкладна звязацца з Дзярждэпартаментам».
  «Вядома, апавяшчалі. Але яны згодныя, што візіт трэба працягваць. Бяспека будзе вельмі высокай — і Дзярждэпартамент, і мая кампанія BlueWatch. У любым выпадку, мы не ведаем, што Арчэр нават ведае пра візіт ".
  «Чаму вы хочаце, каб я пайшоў туды?»
  «Гэта не толькі я». Расеец перадаў Мідлтан расшыфраванае камюніке Дзярждэпартамента. Ён пазнаў імя аднаго з намеснікаў дырэктара. Ён дазволіў Мідлтану і валанцёрам знайсці Арчера Сікары і ўзгадніць дзеянні з мясцовымі ўладамі для яго арышту. Апошні абзац дадаў, што Тэсла, Карсан і Чанг былі апавешчаныя і пацвердзілі атрыманне. Гэта азначала, што яны былі ў парадку.
  Мідлтан заўважыў, што ў дакуменце нічога не сказана пра Чарлі.
  «Мне трэба звязацца з дачкой».
  «Толькі зашыфраваныя электронныя лісты», — сказаў Чарнаеў. «Маё злучэнне пастаянна скануецца на наяўнасць сотавых і тэкставых сігналаў».
  Ён напісаў паведамленне для Чарлі. Чарнаеў аддаў яго маладому чалавеку ў форме BlueWatch. Ён паспяшаўся адправіць.
  «Ці паедзеш у Кашмір?»
  «Вядома», - сказаў Мідлтан.
  «Адзін з маіх людзей адвядзе вас у пакой, дзе вы зможаце крыху адпачыць. Зараз прапрацоўваюцца дамоўленасці, і як толькі ўсё будзе гатова, вы адпраўляецеся ў дарогу». Ён працягнуў руку Мідлтану. «Жадаю вам бяспечнага і паспяховага падарожжа».
  Мідлтан паглядзеў на руку Скарпіёна, затым неахвотна працягнуў руку і паціснуў яе.
  
  Як і ведаў Арчер, Санам патэлефанаваў яму, каб сказаць, што яны гатовыя ажыццявіць план. Арчер ужо запусціў пастаўку выбухоўкі праз сваіх амерыканскіх субпадрадчыкаў. На працягу 36 гадзін людзі Санама пачалі размяшчаць зарады ў загадзя вызначаных месцах на плаціне.
  Арчер адчуваў сябе вельмі задаволеным. Заставалася толькі вызначыць, дзе ён будзе знаходзіцца ў момант вялікай падзеі. Плаціна была размешчана ў горнай сельскай мясцовасці, але ён мог выбраць шмат месцаў, дзе ён мог бы ўбачыць плаціну, калі яна рассыпалася ў бескарысную кучу цэменту, несучы дзяржсакратара да смерці.
  Да большасці месцаў можна было дабрацца толькі на верталёце, але для яго гэта не было праблемай. Маючы цяпер у сваім распараджэнні багацце бацькі, ён мог бы набыць парк верталётаў, калі спатрэбіцца.
  Ён адчуваў моц, якая калацілася пад яго скурай. Гэта была электрычная сіла, пра якую раней ён мог толькі марыць. Ва ўсе тыя ночы, калі яны з Харысам жылі ў адным пакоі і пасля таго, як яго брат заснуў, Арчер дазваляў свайму розуму ўявіць гэты самы момант - гэты час, калі ён будзе кіраваць. Калі б ён быў уладай.
  Калі яго нешта і турбавала, дык гэта Яна. Яна была яго мечам і каханай, але ён не чуў яе голасу больш за два дні, толькі пасля таго, як яна пераслала яму фотадоказ таго, што Шарлота Мідлтан мёртвая.
  Шкада за гэта. Ён спадзяваўся, што ім удасца ўзяць дачку Гаральда Мідлтана жывой. Але лепш мёртвым, чым бегчы на волі.
  Яна даслала смс, у якім гаварылася, што яна прыедзе да яго, як толькі зможа, але член валанцёраў Гаральда Мідлтана сачыць за ёй, таму ёй трэба спачатку вырашыць гэтую праблему.
  Ён так хацеў яе назваць, але стрымаўся. Іх працэдура заключалася ў тым, каб пазбегнуць галасавога кантакту. Гэта была ідэя Арчера. Ён хацеў, каб ніхто не ведаў, як гучыць яго голас. Нават пры найлепшым шыфраванні заўсёды быў шанец, што нехта дзесьці зможа яго ўзламаць.
  Сіла Арчера будзе грунтавацца на яго здольнасці заставацца прывідам, якога баяцца і не ведаюць.
  Такім чынам, пакуль яна не прыйшла, ён павінен быў здавольвацца чаканнем яе побач.
  Тое, у чым ён ужо напрактыкаваўся.
  
  «У нас праблема», — прашаптаў Умер Санам.
  Яны сядзелі ў рэстаранчыку ў вёсцы за 20 кіламетраў ад Багліхарскай плаціны. Рэстаран сапраўды быў парадным пакоем напаўразбуранай халупы. Астатняя частка халупы служыла домам для сям'і, якая кіравала гэтым месцам.
  На дадзены момант адзінымі кліентамі былі Санам і Умер. Хлопчык, які прыслугоўваў ім, пайшоў ззаду, каб пакінуць іх у спакоі, пакуль яны елі.
  "Што гэта?" — спытаў Санам.
  «Пульты дыстанцыйнага кіравання дэтанатарамі».
  «Што з імі?»
  «Яны не працуюць».
  Санам на імгненне застыў, напалоханы словамі старога сябра. «Яны няспраўныя?»
  «Не зусім. Калі мы ўкладваем іх у дамбу, бетону занадта шмат. Сігнал не павінен праходзіць».
  «Але яны працуюць інакш?»
  «У мяне быў адзін з мужчын, які кантрабандай прынёс пульт, і я паспрабаваў. Звонку гэта працавала нармальна».
  Ідэя паесці больш не падабалася Санам. Усё, над чым яны працавалі, гады пранікнення і фізічнай працы, увесь ціск, якому ён падвяргаў сваіх людзей за апошнія два дні, усё было дарма. І магчымасць, якую яны збіраліся змарнаваць, ануляваная чымсьці такім простым, як заблакіраваны радыёсігнал. Як такое магло здарыцца?
  «Амерыканец, — сказаў Умер, — мы не павінны былі яму давяраць. Ён даў нам абсталяванне, пра якое ён павінен быў ведаць, што яно не будзе працаваць».
  Санам бачыў у вачах сябра забойства. «Спакойся, Умер. Яшчэ ёсць час. Я пагавару з ім і атрымаю пульты, якія будуць працаваць».
  «А калі яны таксама няспраўныя?»
  «Мы разбярэмся з гэтым, калі гэта адбудзецца».
  «Мне гэта не падабаецца», - сказаў Умер, яго няшчасце ўсё яшчэ было напісана на яго твары.
  Гук шаркання ног з задняга боку рэстарана абвясціў аб вяртанні хлопчыка, які абслугоўваў. Ён падышоў да іх століка, каб спытаць, ці хочуць яны яшчэ чаго-небудзь.
  «Больш нічога, дзякуй», — сказаў Санам.
  Як толькі хлопчык прыбраў посуд і вярнуўся назад, Умер сказаў: «Кажу табе, мне гэта не падабаецца».
  "І я кажу вам, што я разумею", сказаў Санам. «Мяне гэта таксама не задавальняе. Я пагавару з амерыканцам і пагляджу, што можна зрабіць».
  
  Мідлтан расплюшчыла вочы.
  Што гэта было, чорт вазьмі?
  Ён спаў мёртвым сном, потым нешта выцягнула яго з гэтага так хутка, што сэрца забілася. Мара? Калі б гэта было, гэта было б самым напружаным, што ён меў за апошнія гады. Што тады?
  Ён падышоў да тумбачкі і паглядзеў на гадзіннік.
  Было 4:09 раніцы
  Мідлтан ведаў, што яму варта паспрабаваць зноў заснуць. Ляжаць без сну толькі зводзіць яго з розуму. Калі ён пачаў заплюшчваць вочы, то пачуў глухі трэск. Потым яшчэ, і яшчэ.
  Страляніна. Яно даносілася з фасада маёнтка.
  Ён імгненна падняўся, ведаючы, што быў стрэл раней, стрэл, які вырваў бы яго са сну.
  Ён адкінуў коўдру, але не паспеў нават падняцца з ложка, як пачуў бразгат ключа. Яго дзверы адчыніліся.
  «Хутчэй! Апранацца. Вы павінны спяшацца!»
  Гэта быў ахоўнік, які напярэдадні ўвечары прынёс яму вячэру, але, у адрозненне ад мінулай ночы, цяпер у яго быў аўтамат. За ім ішоў іншы ахоўнік, таксама экіпіраваны.
  Мідлтан ускочыў з ложка і ў паўцемры абмацаў сваю вопратку.
  Знадворку страляніна ўзмацнілася. Было цяжка сказаць, наколькі блізка гэта было, але той факт, што побач былі двое ахоўнікаў, якія з нецярпеннем чакалі, пакуль ён апранецца, сказаў Мідлтану ўсё, што яму трэба было ведаць.
  Калі ён нацягнуў апошні чаравік, першы ахоўнік сказаў: «Ідзі. Прыходзьце».
  Ён схапіў Мідлтана за руку і выпіхнуў у калідор.
  «У той бок!»
  Ахоўнік выцягнуў яго наперад і кінуўся ўцякаць. Мідлтан нічога не заставалася, як зрабіць тое ж самае. З іншых частак дома ён чуў, як людзі выкрыкваюць загады і ногі імчацца па іншых калідорах.
  Ахоўнік завярнуў яго за вугал і накіраваў да шырокай каменнай лесвіцы. Інстынктыўна Мідлтан павярнуў да палёта, які вёў уніз, але ахоўнік тузануў яго ўлева.
  «Не. Уверх. Уверх».
  Яны падняліся па дзве лесвіцы адначасова, імчачы ўверх, не спыняючыся, пакуль не дабраліся да адчыненых металічных дзвярэй. За ім Мідлтан мог бачыць начное неба і роўную паверхню даху асабняка.
  Калі яны ступілі праз дзверы, інтэнсіўнасць стральбы ўзмацнілася.
  "Гэта тупік", - сказаў Мідлтан. «Што мы робім...»
  Раптам іншы гук заглушыў гук куль. Гэта было гучна, рытмічна і звыкла. Мідлтан своечасова павярнуўся і ўбачыў, як верталёт падняўся з задняй часткі асабняка роўна настолькі, каб ачысціць край даху. Ён зразумеў, што ён, напэўна, нізка праляцеў над тылам маёнтка Чарнаёвых, каб не бачыць тых, хто нападаў наперадзе.
  Як толькі ён дакрануўся да зямлі, бакавыя дзверы адчыніліся.
  Мідлтан не стаў чакаць інструкцый. Ён адразу ж накіраваўся да верталёта. Калі ён падняўся на борт, пілот паказаў яму сесці на самае далёкае ад дзвярэй сядзенне і прышпіліцца.
  Як толькі рамень бяспекі быў зашпілены, Мідлтан падняў вочы і махнуў пілоту рукой, каб даць зразумець, што ён гатовы.
  Але верталёт не крануўся.
  Палазы трывала трымаліся на даху.
  Потым рух за адчыненымі дзвярыма прыцягнуў увагу Мідлтан. Нехта іншы залез на дах. Але гэта ледзь было зафіксавана Мідлтанам, як неба ярка ўспыхнула ад моцнага выбуху. Шум быў аглушальны, нават на імгненне перасільваючы гук ротараў.
  Як толькі шум сціх, ён нахіліўся да пілота і закрычаў: «Мы павінны ісці!»
  «Так, Кірыл. Час."
  Мідлтан павярнуўся на гук голасу. У дзвярны праём выцягнуўся Чарнаеў.
  Як толькі Скарпіён сеў, верталёт узляцеў. Ён сышоў, як і прыляцеў, ляцеў нізка ад перастрэлкі.
  Пасля таго, як ён адчуў дастаткова ўпэўненасці, што іх не саб'юць, Мідлтан паглядзеў на Чарнаева. "Што гэта было?"
  «Прашу прабачэння», — сказаў Чарнаеў. «Здаецца, днямі мы не ўсе іх атрымалі».
  «Група?»
  Чарнаеў паціснуў плячыма. "Канешне."
  Мідлтан некалькі хвілін моўчкі сядзеў. «Дык куды мы ідзем?» «Той самы пункт прызначэння, пра які я вам казаў. Індыя. Розніца толькі ў тым, што я вырашыў пайсці з табой».
  
  Доктар не задаваў ніякіх пытанняў. Ён прывык да пацыентаў, якія з'яўляліся ў яго на заднім дзвярыма з мноствам траўмаў ад зламаных рэбраў да апёкаў трэцяй ступені і нажавых раненняў. Такім чынам, калі Тэсла з'явіўся з агнястрэльным раненнем аднаго пляча, а Чарлі Мідлтан падтрымліваў яе за другое, ён нават не ўздрыгнуў. Ён проста назваў цану, а затым зрабіў усё магчымае, каб аднавіць шкоду.
  Пасля абедзве жанчыны знялі нумар у невялікім гатэлі каля Лацінскага квартала, дзе хаваліся, выходзячы на вуліцу толькі ў выпадку неабходнасці. Часцей за ўсё ездзілі па ежу, але аднойчы прысвоілі ноўтбук. Уладальнік, верагодна, студэнт, пакінуў яго без нагляду ў кавярні каля Сарбоны, пакуль пайшоў у туалет. Чарлі пагадзіўся дапамагчы толькі ў тым выпадку, калі Тэсла паабяцаў, што яны пазней знойдуць студэнта і вернуць яго, калі скончаць. Затым яна назірала, пакуль Тэсла сунуў яго ў вялікую сумку і нязмушана выйшаў на вуліцу.
  Вярнуўшыся ў гатэль, яны аднавілі кантакт з Вікі Чанг.
  «Якія-небудзь словы?» — спытала яна.
  «Нічога. Тэлефоны ў начальніка абодва няспраўныя».
  Тэсла ўздыхнуў. Затым яны абодва працавалі над тым, каб высачыць чалавека, які адправіў тэкст на тэлефон Яны з жаданнем даведацца, што здарылася з Чарлі.
  У Тэслы было даволі добрае ўяўленне аб тым, хто гэта можа быць. Ян Барэт-Боўн сказаў, што Сікары быў забіты яго сынам і што ў гэтым была замешана Яна. Тэсла здагадаўся, што гэты чалавек быў альбо сынам, альбо кімсьці, хто працаваў на яго.
  Адпраўшчык хацеў ведаць, калі прыедзе Яна. Куды, не сказаў. Але Тэсла зразумеў па тону паведамленняў, што паміж Янай і адпраўніком былі больш чым дзелавыя адносіны. Гэта прымусіла яе здагадацца, што гэта павінен быць сын. І калі гэта было, было яшчэ больш важна, каб яны вызначылі яго месцазнаходжанне.
  "Гэй, гэта не зусім проста", - сказаў Чанг. Ён займаўся гэтым некалькі гадзін.
  Яго выява была ў полі, якое запоўніла правы верхні кут ноўтбука.
  «Вы кажаце гэта кожны раз, потым вы разумееце гэта», - сказаў Тэсла.
  «Так, добра. . . »
  «Вы ж не скажаце мне, што на тэлефоне адпраўшчыка няма GPS?» - сказаў Тэсла.
  «Я ўпэўнены, што так, але кожны раз, калі я яго блакірую, ён перамяшчаецца з Беліза ў Японію, у Малі, у Данію, куды заўгодна. Ён выкарыстоўвае праграмнае забеспячэнне, якое паказвае яго месцазнаходжанне паўсюль і робіць немагчымым выправіць яго. Захаванне яго сігналу перадачы не дае мне лепшых вынікаў. Наколькі я магу зразумець, ён дасылае толькі тэкставыя паведамленні. Звычайна гэта не павінна быць праблемай, але паходжанне паведамленняў адразу ж хаваецца ў момант іх адпраўкі».
  «Такім чынам, мы не можам зафіксаваць яго месцазнаходжанне?» — спытаў Тэсла.
  «Я гэтага не казаў», — сказаў Вікі.
  Тэсла не мог сказаць, але было падобна, што Вікі ўсміхаецца.
  «Што ў цябе?»
  «Ну, калі мы не можам сачыць за паведамленнем, то я думаў, што нам трэба проста сачыць за паведамленнем. Я сфальсіфікаваў гэта, каб я мог адправіць тэкст Арчэру прама са свайго кампутара, які ён палічыць з вашага тэлефона. Ён будзе несці пакет трасіроўкі, які адправіць мне месцазнаходжанне, як толькі ён прыбудзе ".
  У Тэслы расплюшчыліся вочы. «Дык чаму ты яшчэ не напісаў яму?»
  «Вы сапраўды хочаце, каб я яму напісаў тэкст? Я маю на ўвазе, што б я сказаў?»
  Тэсла пачала смяяцца, але раптоўна спынілася, калі яе плячо пачало брахаць ад болю. Замест гэтага яна ўсміхнулася Чангу і сказала яму, што паслаць.
  
  Арчер чакаў смс ад Санам амаль 24 гадзіны. Было амаль расчараванне, што пакістанцу спатрэбілася так шмат часу, каб зразумець, што ёсць праблема. Але ўсё роўна, кантакт адбыўся, сустрэча прызначана.
  Арчер абраў аддаленае месца ў паўтары кіламетрах на поўнач ад старой індуісцкай святыні, якая занядбана.
  У той час як Санам будзе падарожнічаць на машыне, Арчер будзе прыбываць на верталёце. Гэта дало б яму магчымасць прасканаваць тэрыторыю вакол месца сустрэчы на наяўнасць любых цеплавых прыкмет, якія могуць паказваць на магчымую пастку.
  Ён не думаў, што Санам паспрабуе нешта выцягнуць. Пакістанец быў аслеплены перакананнем, што яны працуюць над адной мэтай, але быць асцярожным было проста добрай практыкай. Як вучыў яго бацька, у іх свеце не было параноі.
  Як ён і чакаў, адзіным цеплавым прыкметай у межах кіламетра ад месцазнаходжання быў Санам. Ён стаяў каля сваёй машыны, менавіта там, дзе загадаў яму быць Арчер.
  Задаволены, Арчэр даў пілоту дазвол пасадзіць іх.
  Як толькі бегуны дакрануліся да зямлі, бакавыя дзверы адчыніліся, і адтуль выскачылі чацвёра людзей Арчэра — людзей, якія толькі нядаўна служылі яго бацьку. Кожны з іх быў узброены Mini Uzi, атрыманым з перанакіраванай пастаўкі, прызначанай для арміі Шры-Ланкі. Усе яны былі хіндзі, але пад кіраўніцтвам Сікары шмат трэніраваліся, як прыкідвацца мусульманамі.
  Арчер пачакаў яшчэ 30 секунд, затым увайшоў у дзвярны праём і ступіў на траву.
  Згодна з інструкцыямі, двое з яго людзей падышлі да яго ззаду, а двое іншых засталіся каля верталёта, робячы выгляд, што прыкрываюць яго бок.
  Вядома, гэта было шоў, усё накіраванае супраць Санама. Цяпер, больш чым калі-небудзь, Арчер хацеў узмацніць з пакістанцам, наколькі ён магутны.
  « Ас-Сал му 'Алайкум », - сказаў Арчэр, спыняючыся ў двух футах ад Санама.
  « ва 'Алейкум Ас-Салам », - сказаў Санам. Яго погляд скінуўся на ўзброеных людзей, якія стаялі ззаду Арчэра. «Я вам не пагражаю».
  "Канешне не. Я хвалююся не за цябе. Але мы знаходзімся на тэрыторыі, якую кантралюе наш вораг. І калі б яны ведалі, што я тут, то зрабілі б усё магчымае, каб мяне спыніць».
  Санам схіліў галаву ў знак саступкі.
  «Ты адзін?» - спытаў Арчер.
  «Гэта былі вашы інструкцыі».
  - Добра, - сказаў Арчер і шырока ўсміхнуўся. «Пагуляем?»
  Яны накіраваліся праз поле ў неканкрэтным кірунку. Арчер адчуваў, што Санам не хоча пачынаць размову, таму ўзяў на сябе ініцыятыву.
  «У вашым паведамленні згадвалася праблема», - сказаў Арчер.
  "Так", - сказаў Санам.
  «Ну?»
  «Пульты кіравання дэтанатарамі. Мы іх правяралі, але таўшчыня дамбы не дазваляе ім працаваць».
  Вядома, яны не спрацавалі. Але цяпер ён узвысіў голас ад абурэння. «Вы хочаце сказаць, што я даў вам няспраўнае абсталяванне?»
  «Не, я гэтага не кажу. Пульты ў нармальных умовах працуюць нармальна. Але радыёсігнал не можа прабіцца праз бетон».
  «Магчыма, вы іх не сфальсіфікавалі належным чынам», - сказаў Арчер. Яму падабалася гуляць з гэтым чалавекам, які лічыў яго саюзнікам.
  «Яны сфальсіфікаваныя дакладна ў адпаведнасці з інструкцыямі».
  Арчер змоўк, выглядаючы так, нібы быў у глыбокім роздуме. «Службы бяспекі нейкім чынам дадалі ў плаціну спецыяльны маскіруючы матэрыял», — сказаў ён. «Але мы не можам упусціць гэтую магчымасць».
  "Я згодзен. Мы спадзяемся, што вы своечасова атрымаеце замену, якая запрацуе?»
  "Я паспрабую. Але акно кароткае, і я баюся, што яны не паспеюць».
  «Але калі яны гэтага не зробяць, мы будзем вымушаныя спыніць».
  Арчэр зрабіў паўзу для эфекту, потым нахіліўся да пакістанца.
  «Насамрэч, гэта не зусім так».
  
  Санам зноў і зноў паўтараў у думках словы Арчэра, вяртаючыся да хаціны, дзе ён павінен быў правесці ноч. Арчер паабяцаў зрабіць усё магчымае, каб атрымаць новыя пульты, але Санам ведаў, што верагоднасць гэтага вельмі нізкая.
  Больш за ўсё Санама турбаваў прапанаваны Арчэрам альтэрнатыўны план. Гэта вырашыла б праблему, але Санам хацеў прыдумаць нешта лепшае. На жаль, пакуль ён прыехаў, да яго нічога не прыйшло.
  Умер і двое іншых яго людзей чакалі яго ўнутры.
  «Ну што?» — спытаў Умер.
  «Ён спрабуе знайсці нам замену».
  «Спрабуеш?» - сказаў Умер. «Калі ён не атрымае замены, уся наша праца нічога не будзе значыць».
  Астатнія двое выказалі згоду.
  «Што вы чакаеце?» — сказаў Санам з большай злосцю ў голасе, чым меў на ўвазе. «Што яны з'яўляюцца з паветра?»
  Некалькі імгненняў ніхто нічога не сказаў. Потым Умер спытаў: «Ці сказаў ён хаця б, калі даведаецца, ці зможа іх атрымаць?»
  «Ён сказаў мне, што звяжацца з намі да раніцы».
  Умер кіўнуў. «Тады мы хаця б даведаемся, ці зможам выканаць план. Калі ён не зможа атрымаць іх своечасова, мы можам выкарыстаць выбухоўку ў іншым месцы. Ёсць шмат іншых годных мішэняў».
  "Але ні адзін такі вялікі, як гэты", - сказаў Санам.
  У пакоі заціхла, усе ведалі, што ён мае рацыю.
  Глыбока ўздыхнуўшы, ён паглядзеў на сваіх людзей. «План будзе выконвацца з пультамі або без іх».
  «Пра што вы кажаце?» - сказаў Умер. «Як мы без пультаў прывядзем выбухоўку?»
  "Ёсць спосаб", - сказаў Санам.
  «Якім шляхам?» — спытаў Умер.
  Санам зрабіў паўзу, усё яшчэ спадзеючыся, што да яго прыйдзе альтэрнатыўны адказ, але так і не было. «Мы будзем іх залічваць уручную. Іх можна сфальсіфікаваць так, што гэта можа зрабіць толькі адзін чалавек».
  Умер утаропіўся на яго.
  "Гэта адзіны спосаб", - сказаў Санам.
  "Гэта не можа быць хто-небудзь", - сказаў Умер. «Гэта павінен быць той, каму мы давяраем, і не адмовіцца. У нас няма нікога, каму я так давяраю».
  "У нас ёсць адзін", - сказаў Санам.
  Санам паглядзеў на свайго сябра, і ў гэты момант ён зразумеў, што Умер зразумеў адзіную магчымасць.
  - Я, - сказаў Умер. Не пытанне.
  Санам нічога не сказаў.
  
  
  14
  ЛІ ЧАЙЛД
  Праблемай партатыўных кампутараў быў тэрмін службы батарэі. Праблема са скрадзенымі ноўтбукамі заключалася ў тым, што яны рэдка пастаўляліся з зараднымі прыладамі. Калі толькі вам не пашанцавала патрапіць у прыдурка, які паўсюль насіў пачварны нейлонавы футляр, поўны правадоў і аксесуараў. Але студэнт Сарбоны не быў такім дурнем. Усё, што было ў Норы і Чарлі, - гэта MacBook Air хлопца, тонкі, гладкі, голы, які еў сілу, быццам галодны. Значок у форме чорнай разраджанай батарэі раптам змяніўся на чырвоную разраджаную батарэю. Потым пачаў міргаць. Ён падміргваў сам сабе ў правым верхнім краі экрана. Прама над тварам Вікі Чанга.
  Тэсла сказаў яму: «Гэтая рэч зачыніцца ў любую хвіліну. Трэба будзе знайсці інтэрнэт-кавярню».
  Чанг сказаў: «Не, не рабі гэтага. Вы ў Парыжы. Наколькі нам вядома, інтэрнэт-кавярні падключаныя да спецслужбаў».
  «Дык што нам рабіць?»
  «Ду? Ідзі купі зарадную прыладу».
  «Дзе?»
  «У любым месцы».
  «Гэта яблык. У яго ёсць дзіўная маленькая галава».
  Чанг адвёў вочы ад Тэслы і перавёў вочы на іншы экран. Потым вярнуліся. «Яны планавалі пабудаваць краму Apple пад шкляной пірамідай у Луўры. Можа, цяпер і адкрыта”.
  "ДОБРА. Мы знойдзем».
  "Пакуль не. Застанься са мной. У мяне навіна. Прынамсі, я так думаю. След у ячэйцы прызначэння? Ён усё яшчэ падскоквае. Я атрымаў Кашмір, Аргенціну, Швецыю, Новую Зеландыю і Канаду».
  «Гэта не навіна. Гэта азначае, што іх праграмнае забеспячэнне ўсё яшчэ працуе, і ўсё».
  «Я не так упэўнены. Ён пераключаецца кожныя дзве секунды. Як гадзіннік. Вось як я чакаў, што гэта будзе напісана. Але ў пачатку на тры секунды паказаў Кашмір. Не два. Мне цікава, ці не атрымалася заблакіраваць у першы раз. Магчыма, гэта выкрыла яго сапраўднае месцазнаходжанне».
  «Гэта скачок».
  «Не вельмі. Падумайце пра гэта з іншага боку. Хто напісаў гэтую праграму? Такі хлопец, як я, вось хто. А што я ведаю пра краіны свету? Не шмат. Я не магу сядзець тут і называць іх усіх. Я, вядома, не ведаю іх усіх. Для мяне Kashmir — гэта песня Led Zeppelin».
  «Ну што?»
  «Такім чынам, мне спатрэбіцца нейкі спіс».
  «Іх называюць атласамі».
  «Друкаваная кніга? Я так не думаю. Не для праграміста. Ён узламаў бы спіс аднекуль. ААН, магчыма, але гэта, напэўна, занадта бяспечна. Я мяркую, што ён паспрабаваў пажартаваць знутры і ўзламаў Nokia або каго-небудзь для продажу мабільных тэлефонаў па краіне. І ведаеце што? Аказваецца, Кашмір - гэта не краіна. Не афіцыйна».
  Няма адказу ад Tesla.
  «І нават калі б гэта было, я б'юся аб заклад, што Nokia не прадае там шмат».
  Чырвоны значок усё яшчэ міргаў.
  Чанг сказаў: «Добра, я ведаю, гэта толькі здагадка, але я думаю, што маю рацыю. Я думаю, што праграмнае забеспячэнне збілася, толькі ненадоўга. Я думаю, што Кашмір - гэта сапраўднае месца ".
  «Мы павінны сказаць Гаральду».
  «З майго боку дагэтуль ні слова. Вы?»
  «Не».
  «Ну, ёсць яшчэ».
  «Будзь хуткім».
  «У мяне запушчаныя іншыя праграмы. У асноўным для забавы, але ўсе яны звязаны. Я атрымаў сцяг з базы дадзеных Федэральнага авіяцыйнага ўпраўлення. Ёсць план палёту, пададзены з паветранай прасторы акругі Калумбія ў Лахор, які з'яўляецца бліжэйшай доўгай узлётна-пасадачнай паласой да рэгіёна Кашмір. Нумар хваста вяртаецца да ачышчальніка ўраджаю ў Канзасе».
  «Вікі, выкажы сваю праклятую думку, ці не так? У нас няма часу».
  «Добра, пылавіку з Канзаса не трэба складаць план палёту, і ён, вядома, не можа ляцець міжкантынентальна. Так што гэта падробка. Гэта тое, што я бачыў раней. Гэта тое, што яны робяць, калі адзін з Air Force One рыхтуецца да палёту».
  «Што вы маеце на ўвазе, адзін з? Там толькі адзін Air Force One».
  «Не, іх тры. У любым выпадку, калі на борце знаходзіцца прэзідэнт, гэта называецца Air Force One. У адваротным выпадку гэта проста ўрадавы самалёт».
  «Дык што ты кажаш?»
  «Альбо прэзідэнт, альбо нейкі буйны член кабінета едзе ў Кашмір. Хутка. І вось дзе дрэнны хлопец».
  Змёр экран ноўтбука.
  
  Верталёт прыляцеў нізка над прыгарадам Масквы, нахіліўся і павярнуў да аэрадрома ў мілі на ўсход. Не Дамадзедава. Прыватнае поле. Можа, некалі вайсковыя, а цяпер цывільныя. Або падзяліўся. Але гэта было вялікае месца. Узлётна-пасадачныя паласы і рулёжныя дарожкі былі выкладзены вялізным трохкутнікам. Там былі вялізныя ангары і доўгія нізкія будынкі. Там былі прыпаркаваныя самалёты ўсіх памераў. Маленькія Гальфстрымы, Ліры і Груманы, вялікія Аэробусы і Боінгі. Не менш за дваццаць мільёнаў долараў. Самым вялікім быў шырокафюзеляжны Boeing 777. Дзвесце футаў у даўжыню, дзвесце футаў ад крыла да крыла, верагодна, дзвесце мільёнаў, каб купіць. «У Чарнаева, — падумала Мідлтан. Гэта была адназначная заява расейца-багацея, і верталёт накіроўваўся прама да яе.
  Трансфер прайшоў хутка. Чарнаеў і Мідлтан нізка прыгнуліся пад ротар і пабеглі, сагнуўшыся, да прыступак, усталяваных на платформе пікапа. Яны паспяшаліся, увайшлі праз пярэднія дзверы «Боінга» і ступілі ў прастору, якая нагадала Мідлтану дом на Пятніцкай вуліцы, дзе ён сустрэў Каровіна, а той, у сваю чаргу, нагадаў яму лонданскі клуб «Будлс». Паўсюль былі дубовыя панэлі, дыван з цёмнымі ўзорамі, карціны алеем, цяжкая скураная мэбля і пах кубінскіх цыгар.
  «Бізнэс павінен быць добрым», - сказаў ён.
  Чарнаеў сказаў: «Я не магу скардзіцца».
  Дзверы за імі зачыніліся, і свет заціх, за выключэннем шыпення паветра і шуму і цікання матораў. ПА у кабіне перадаваў балбатню ў кабіне, кожная заява спачатку рабілася на рускай , а потым зноў на англійскай мове, мове сусветнай авіяцыі па змаўчанні. Дазвол на ўзлёт быў імгненны. Мідлтан здагадаўся, што Чарнаева ніхто ніколі не прымушаў чакаць. Шум рухавіка ўзмацніўся, і самалёт пачаў руліць. Ніякай затрымкі. Ён павярнуў на ўзлётную паласу і нават не спыніўся. Ён проста моцна паскорыўся, нахіліўся і напружыўся, а потым узляцеў, несучы двух чалавек у месцы, якое змяшчае трыста чалавек.
  Чарнаеў сказаў: «Прыемнага палёту, Гары».
  Што Мідлтан быў гатовы зрабіць, за выключэннем таго, што пачуццё гармоніі яго музыказнаўцы было парушана дзвюма рэчамі. Па-першае, алейныя карціны былі няправільнымі. Гэта былі Рэнуары. Прыгожыя палотны, без сумневу, багатыя, зіхатлівыя, інтымныя і каштуюць, напэўна, трыццаць мільёнаў кожнае. Але недарэчна. Дэкор лонданскага клуба застыў у часе, перш чым Рэнуар узяў у рукі пэндзаль. Гейнсбара, Стабс або Канстэбль былі б больш сапраўднымі.
  Другое, пра што думаў Мідлтан, было менавіта тое, чым салон самалёта нагадваў клуб у доме ля Пятніцкай вуліцы. Ён не мог пераадолець тое, як ён націснуў на курок SIG, і нічога не адбылося. Яго абадралі. Што не было канцом свету, хоць гэта магло быць. Але для Чарнаева і такіх, як ён, гэта можа быць канец свету.
  Мідлтан сказаў: «У вас ёсць хлопец па імені Валодзя?»
  «Уласны?» — сказаў Чарнаеў. «Я не валодаю людзьмі».
  «Ён гандляр зброяй у антыкварнай краме на Старым Арбаце. Якраз насупраць таго месца, дзе быў рэстаран «Прага». Такі хлопец у новай Маскве, камусьці належыць. Можаце быць вы».
  "Я ведаю яго. Гэта ўсё, што я прызнаю. Ён вам чымсьці не спадабаўся?»
  «Ён прадаў мне SIG P229 за дзве тысячы. Плюс пяцьсот на боепрыпасы. Пісталет не спрацаваў».
  "Гэта не добра."
  «Чорт вазьмі, гэта не так. Бізнес патрабуе даверу. Вы пацерпіце ў рэшце рэшт. Вы вернецеся ў звычайным старым Гальфстрыме, не заўважыўшы гэта».
  "Прашу прабачэння. Я табе гэта загладжу. Калі мы скончым, я дам вам SIG, які працуе».
  «Я не хачу SIG. Я аддаю перавагу Beretta».
  «Амерыканскія вайскоўцы заўсёды рабілі. Але вы павінны дазволіць мне даць вам нешта.
  Мідлтан усміхнуўся. «Быў шапік, дзе прадаваліся расейскія матрэшкі з тварамі замежных лідэраў. Яны спадабаюцца маёй дачцэ».
  «Гэтыя рэчы? Гэта проста грубыя спробы гумару. Вы ведаеце, якія расейцы параноікі. Мяркуецца, што за нашымі лідэрамі стаяць іншыя лідэры. А за імі яшчэ іншыя. Як вы думаеце, каго яны малююць у самым цэнтры?»
  "Я не ведаю", - сказала Мідлтан.
  
  Іншая праблема са скрадзенымі ноўтбукамі заключалася ў тым, што людзі звычайна хацелі іх вярнуць. Студэнтка з Сарбоны ўпэўнена. Не зусім з-за кошту абсталявання ў еўра. Але з-за каштоўнасці файлаў, якія ён захоўвае. Там былі ягоныя вершы. Яго гульня. Пачатак яго рамана. Тое, што аднойчы прынясе яму Ганкураўскую прэмію. Плюс некалькі курсавых работ. Як і ўсе астатнія ў свеце, яго рэзервовая руціна была бязладнай.
  Ён пайшоў да мянтоў. Ён узяў панятых. Фактычнага выкрадання ніхто не бачыў. Але трое сяброў успомнілі дзвюх амерыканак. Міліцыянтаў гэта не вельмі цікавіла. Парыж быў напоўнены большымі рэчамі — мусульманскімі беспарадкамі, тэрарызмам, рабаваннямі, наркотыкамі. Але потым адзін з трох сяброў сказаў, што адна з дзвюх амерыканак была бледная і нязграбна рухалася, быццам ёй было балюча, і на яе кашулі была цёмная пляма, падобная да крыві.
  Магчымае агнястрэльнае раненне ў горадзе, дзе зброя ўсё яшчэ была рэдкасцю, і ў горадзе, дзе дзве ахвяры толькі што апынуліся забітымі.
  Паліцэйскія не былі тупымі. Яны ведалі, што вялікая верагоднасць таго, што ноўтбук будзе выкінуты ў смецце, калі батарэя разрадзіцца. З іншага боку, MacBook Air быў прывабнай рэччу. Вельмі пажадана. Так што, магчыма, злодзеі паспрабавалі б купіць зарадную прыладу. Што дало ім абмежаваную колькасць пунктаў прызначэння ў Парыжы. Дастаткова лёгка высачыць іх усіх. Няма недахопу ў маладых афіцэрах, якія ахвотна бадзяюцца ў такіх месцах. Калі ім надакучылі бліскучыя цацкі, яны маглі паглядзець на дзяўчат-турыстаў.
  
  Арчэр зноў паглядзеў на фатаграфію мёртвага Чарлі Мідлтана. Ён шанаваў яго, таму што ён любіў мёртвых людзей, і таму што гэта паходзіла ад Яна. Гэта было як любоўны ліст. На ім была намаляваная дзяўчына ўніз і змятая, у акрываўленай кашулі. Раздзяленне было не вельмі добрым. Але гэта было дастаткова добра, каб быць цікавым.
  І дастаткова добра, каб крыху трывожыць.
  Былі дзве рэчы, у якіх Арчэр не быў упэўнены. Першай была пастава мёртвай дзяўчыны. Арчер бачыў шмат мёртвых людзей, некаторых зусім нядаўна. Не было нічога падобнага да млявасці і пустаты трупа. І ён не быў упэўнены, што гэтыя характарыстыкі былі там, у целе Чарлі Мідлтана. І не выглядала акрываўленая кашуля . . . арганічны. Не было падобна, што яна насіла яго ў момант смерці. Гэта выглядала. . . накінуты, магчыма, потым.
  Што не мела сэнсу.
  І быў кавалак паперы, які, відаць, высыпаўся са смеццевага вядра. Каракулі зялёнага почырку, які, здавалася, таксама не меў сэнсу. Код, можа, ці замежны алфавіт. Можа, кірыліца. Або спалучэнне замежных літар і лічбаў. Ён доўга глядзеў на гэта.
  Потым перавярнуў тэлефон дагары нагамі.
  ЗЯЛЁНЫ ЛІХТАР. EVAC.
  Ён адразу падумаў пра Харыса. На імгненне ён пашкадаваў, што не трэба было ліквідаваць яго. Харыс любіў коміксы. Што было часткай таго, што зрабіла яго бескарысным марнатраўцам. Але ён бы зразумеў спасылку, можа быць.
  Арчер напісаў Яне: «ПАЗВАНІ МНЕ ЗАРАЗ».
  
  У той момант, калі яны з Чарлі зайшлі ў гандляр Apple на бульвары Сен-Жэрмен, у кішэні Норы загрукаў тэлефон Яна. Пад пірамідай Луўра не было крамы Apple. Запланаваны, але яшчэ не пабудаваны. Заграз у бюракратыі. Старая Еўропа. Сен-Жэрмен рэкамендаваў прадавец у краме мабільных тэлефонаў Orange. Orange быў старым France Telecom і быў эксклюзіўным аператарам для новага iPhone у Францыі. Зарадная прылада iPhone падыходзіла для iPod, але не падыходзіла да MacBook Air. Адсюль паездка на таксі і кароткі пошук уздоўж шэрагу шыкоўных буцікаў.
  У куце крамы бадзяліся два хлопцы. Тэсла заўважыў іх адразу. Яна падумала: мянты . Потым тэлефон Яны выдаў гук, і яна затрымалася на важную секунду. Яна бачыла, як паліцэйскія глядзелі на яе, на яе твар, на кашулю, на яе нязручную позу.
  Яна сказала: "Чарлі?"
  "Так?"
  «Бяжы».
  "Што?"
  «Зараз».
  
  Вялікі «Боінг» ляцеў далей, роўна і роўна, трыццаць восем тысяч футаў. Мідлтан дапіў соду і сказаў: «Плаціны - гэта вялікая рэч».
  Чарнаеў сказаў: «Раскажыце мне пра гэта. Большую частку бетону я заплаціў».
  «Занадта вялікі, каб знішчыць выбухоўкай. Праблема вывучалася шмат разоў, як у абароне, так і ў нападзе».
  "Я ведаю. Такім чынам, незалежна ад дзікай карты, якая тут дзейнічае, яна не толькі дзікая, але і, магчыма, дурная».
  «Дык навошта хвалявацца?»
  «Плаціна вытрымае. Без сумневу. Але мы не можам даць такую ж гарантыю адносна вашага дзяржаўнага сакратара».
  «Яна памрэ, будзе сусветная вайна».
  Чарнаеў сказаў: «Я гэтага не хачу».
  «Проста рэгіянальная вайна?»
  - Па-першае, Гары.
  
  Цясле перашкаджаў шалёны боль у плячы, таму Чарлі выйшаў на вуліцу першым. Нора павярнулася ў дзверы і выкінула з кішэні першае, што трапілася пад руку, — мабільны тэлефон Яна. Гэта моцна зачапіла галоўнага паліцэйскага пад вокам, ён адвярнуўся і ўрэзаўся ў шкляную вітрыну, і дробныя тэхнічныя прадметы паляцелі па падлозе. Другі паліцэйскі спатыкнуўся і адышоў убок, і Тэсла апярэджвала ў два ярды да таго часу, як яна стукнулася аб тратуар.
  Чарлі імчаў наўпрост праз затор. Паніка, напэўна, але і разумная. Тэсла кінуўся за ёй скрозь ляск шын і гукі гудкоў. Разам яны пераправіліся.
  Яны пабеглі.
  Яны паняцця не мелі, куды ідуць. Яны бязладна паварочвалі налева і направа ў завулках і пад'ездах і прарываліся праз натоўпы людзей. Кожны крок наносіў удары агоніі па целе Норы, а кожны выпадковы кантакт з мінакамі ледзь не забіваў яе. Але адрэналін трымаў яе рухацца.
  Рухаецца, але недастаткова хутка.
  Паліцыянты былі ў сваім горадзе і ў іх былі радыёпрыёмнікі. Для Тэслы і Чарлі вуліцы былі лабірынтам. Для паліцыянтаў вуліцы былі картай, якую яны ведалі на памяць. Завулкі мелі выезды, і выезды можна было перакрыць. Паўсюль вылі сірэны, стукалі ногі, дзьмулі свісткі, у паветры гучна гучала радыё. Двойчы Тэсле і Чарлі прыйшлося спыніцца, развярнуцца і зноў узляцець у тым напрамку, куды яны прыйшлі. Двойчы вуліцы за імі былі перакрыты, таму яны нырнулі ў крамы, прарваліся і выйшлі праз заднія ўваходы, каб пачаць усё спачатку. Аднойчы паліцэйскі схапіў руку Чарлі за рукаў, і яна павярнулася, нахілілася, вырвалася і ўцякла.
  У рэшце рэшт, боль Тэслы выратаваў іх. Яны перасталі бегчы. Неразумны, але правільны ход у мабільнай гульні. Уцекачы бягуць. Пераследнікі шукаюць хуткага руху. Людзі, якія сядзяць нерухома, праходзяць незаўважанымі.
  Яны працягнуліся праз дзверы сарочніцы і задыхаючыся паваліліся на канапу. Праз дзве секунды нарад міліцыі прабег міма ўваходу ў краму, не азірнуўшыся. Падышоў сарочнік, рулетка на шыі.
  Чарлі сказаў: «Мы чакаем майго бацьку».
  Кашульшчык адышоў.
  Чарлі прашаптаў: «Што цяпер?»
  Тэсла сказаў: «Аэрапорт».
  «Але нашы рэчы ў гатэлі».
  «Пашпарт?»
  «Тут».
  «Астатнія рэчы мы пакінем. Мы павінны ісці».
  «Дзе?»
  «Не магу размаўляць з Вікі, не магу размаўляць з Гаральдам. Цяпер усё залежыць ад нас».
  «Дык дзе?»
  «Кашмір».
  
  Трыццаць восем тысяч футаў, але Мідлтан убачыў наперадзе справа горы, якія выглядалі амаль на адным узроўні з самалётам. Сотні міляў ад іх, верагодна, хітрасць перспектывы з пункту гледжання адлегласці, але не было ніякіх сумненняў у іх вышыні. Гіганцкі хрыбет, белы, ледзяны, зубчасты, велічны, ахутаны нізкімі хмарамі па калені.
  Беспамылкова.
  Вядомы.
  Гімалаі.
  Але: з іх права?
  Мідлтан спытаў: «Куды, чорт вазьмі, мы ідзем?»
  Чарнаеў сказаў: «Як вы думаеце, хто намаляваны на ўнутранай ляльцы? Як вы думаеце, каму мы ўсе ў канчатковым рахунку служым?»
  І ў гэты момант два рэактыўныя знішчальнікі падняліся побач, адзін злева, другі з правага борта, абодва яны павольна, пачціва і лагодна. Непагрозлівы. Эскорт. Для бяспекі і ветлівасці. Знішчальнікі былі афарбаваны ў прыглушаныя камуфляжныя ўзоры, а ў задняй частцы тонкіх фюзеляжаў яны мелі ярка-чырвоныя паласы, падзеленыя чырвонымі пяціканцовымі зоркамі.
  Мідлтан сказаў: "Кітай?"
  
  
  15
  ДЖОН ЛЭНД
  М ідлтан спрабаваў выкарыстоўваць горы, каб зарыентавацца, захаваць арыентацыю. Але неўзабаве неба выкрала іх у яго, бруя знікла ў аблоках. У хвіліны маўчання, якія рушылі ўслед за ім, ён адчуў яго круты спуск у глыбіні жывата. Хмары рассеяліся і паказалі горы, якія зніклі з поля зроку, і нейкую ўзлётна-пасадачную паласу ўнізе.
  «Мы прызямляемся».
  Яго словы выклікалі толькі ўсмешку Чарнаева, і Мідлтан зразумеў, што вышыня гуляе з яго сапсаваным слыхам. Яго голас гучаў як чужы, і кульгавасць яго заявы прымусіла яго шкадаваць, што гэта было насамрэч. Мідлтан прызямліўся на дастаткова сакрэтных аэрадромах, каб ведаць, што гэта нешта зусім іншае, чым любы з іх. Занадта бясплодныя, каб быць ваеннымі, і занадта ізаляваныя, каб калі-небудзь быць цывільнымі. Ніякіх пасадачных агнёў нідзе не было, пакуль ён не заўважыў абескаляроўваюцца плямы на зямлі па абодва бакі паласы. Гэтыя плямы, як паказаў яго досвед, верагодна, схавалі магутныя галагены, якія можна было актываваць адпаведным сігналам ад самалёта, які набліжаўся пад покрывам цемры, пасля чаго фальшывы газон адступаў, каб агні маглі ўсплываць.
  Хтосьці прыняў вялікія меры, каб схаваць усю праўду.
  Паласа не магла пахваліцца ніводнай забудовай. Ні ангар, ні вежа, ні сховішча, ні запраўка — нічога. «Ну, не зусім», — падумаў Мідлтан, адчуўшы, як шасі самалёта апусцілася. Таму што ў далёкім канцы ўзлётна-пасадачнай паласы, дзе асфальт пашыраўся ў пліту памерам з футбольнае поле, стаяў яшчэ адзін рэактыўны самалёт.
  Ён пачуў шыпенне іх знішчальнікаў суправаджэння, якія ляцелі прэч, калі рэактыўны самалёт Чарнаева прызямліўся і руліў да другога, 767.
  — Давай, — жэстам паказаў Чарнаеў пасля таго, як іх самалёт спыніўся.
  Мідлтан пачаў падымацца, разумеючы, што забыўся адшпіліць рамень бяспекі. Ён далучыўся да Чарнаева ў праходзе.
  "Дзе мы?" - спытаў яго Мідлтан.
  «Там, дзе мы павінны быць. Там, дзе мы патрэбны свету». Чарнаеў спыніўся і амаль сумна ўсміхнуўся яму. «Вы хацелі адказаў, таварыш, і цяпер вы іх атрымаеце. Хаця я падазраю, што вы можаце пашкадаваць, што калі-небудзь задавалі пытанні.
  Холад ахапіў іх, як толькі яны выйшлі з бруі. Здавалася, яно вырывалася з гор, цяпер зноў бачных на захадзе, іх заснежаныя вяршыні прабіваліся скрозь аблокі і цягнуліся да неба. Мідлтан ведаў значна больш халодныя прастуды, чым гэты, але той, які ён адчуваў цяпер, быў іншым, больш глыбокім, што ён перадаваў трывозе і чаканню, якія імчалі ў ім.
  Калі яны падышлі да лесвіцы перад пераборкай 767-га, дзверы адчыніліся, і за імі была пара ўзброеных кітайскіх салдат. Чарнаеў павёў па лесвіцы ў самалёт. Салдаты напружыліся і адсалютавалі, здавалася, пазнаючы яго, але зусім не звярталі ўвагі на Мідлтана. Чарнаевы салютавалі ім у адказ, а затым павялі праз заслону ў велічную бібліятэку, упрыгожаную драўлянымі панэлямі і скураной мэбляй, з насычаным пахам у паветры. Відовішча яшчэ больш дэзарыентавала Мідлтана, кінуўшы на яго зрок непразрысты, падобны да сну, прасвет. Ён паспрабаваў нагадаць сабе, што ён у самалёце, але гэтая думка не магла ўтрымацца.
  Потым ён убачыў постаць кітайца ў генеральскай форме, якая паднялася са скуранога крэсла з высокай спінкай і прайшла міма багата ўпрыгожаных паліц, застаўленых акуратнымі кнігамі ў скураных пераплётах. Ён быў высокім і худым, яго валасы былі чорнымі, за выключэннем аднолькавай белай плямы на абодвух скронях. Мужчына ўхмыльнуўся, падышоўшы да Чарнаева з разведзенымі рукамі. Яны ненадоўга абняліся, потым разышліся і пакланіліся адзін аднаму, перш чым погляд кітайца ўпаў на Мідлтан.
  «І гэта павінен быць амерыканец». Ён працягнуў руку вонкі. «Я шмат чуў пра вас, містэр Мідлтан, большую частку гэтага задоўга да сённяшняга дня».
  "Сусветная арганізацыя па ахове здароўя-"
  «— я? У мяне шмат імёнаў. Сёння я генерал Занг».
  «Мой супрацьлеглы ва ўрадзе Кітая», — сказаў Чарнаеў.
  «Вы маеце на ўвазе ваенныя».
  «Тое ж самае», - сказаў Занг. «Таксама на пенсіі».
  «Збольшага ўсё роўна», — дадаў расеец.
  Занг зноў павярнуўся да Мідлтан. «Мы абаронцы».
  «Абаронцы чаго?»
  Занг паціснуў плячыма. «Запоўніце прабел тым, што вы вылучыце. Нашы краіны сталі значна менш замкнёнымі і ўзаемазалежнымі. Вы, вядома, ведаеце, што такое эфект матылька?»
  «Матылёк узмахвае крыламі ў Бостане...»
  «А ў Кітаі мусон прарастае», — перапыніў Занг, зноў завяршаючы сваю думку. «У гэтым выпадку, вядома, асабліва дарэчы. Мы з маім расійскім сябрам любім лічыць сябе абаронцамі гэтай узаемнай залежнасці. Быў час, калі мы глядзелі на заходні свет, хварэючы за непазбежнае падзенне, якое прывядзе да хаосу, здольнага яго паглынуць. Цяпер мы больш за ўсё баімся гэтага хаосу і працуем над тым, каб яго прадухіліць».
  «З-за гэтай узаемнай залежнасці».
  Чарнаеў сказаў: «Палкоўнік, так, я маю фінансавы інтарэс да плаціны. Але гэта значна больш, чым грошы». Ён дастаў з кішэні пінжака пару цыгар і працягнуў адну Зангу. «Кубінец», — абвясціў ён. «Прынамсі, нашы таварышы-камуністы там яшчэ на нешта добрыя».
  "Спадар. Мідлтан, - сказаў Занг, усё яшчэ любуючыся сваёй цыгарай, - ты правёў сваю кар'еру, асабліва з добраахвотнікамі, змагаючыся з тымі ж ворагамі і бітвамі, у якіх мы змагаемся цяпер.
  «Вы проста гэтага не зразумелі», — дадаў Чарнаеў.
  «Вы змагаліся за захаванне парадку; магчыма, не гэтымі словамі, але гэта быў канчатковы эфект. І вы назіралі, як свет ператвараецца ў значна больш небяспечнае месца».
  «З-за матылька», - уставіў Мідлтан.
  «Дакладна. Мы ўсе выраслі ў эпоху яснасці, калі вораг абвяшчаў сябе сваёй уніформай. Цяпер мы носім адну і тую ж уніформу, дзелавы касцюм, што яшчэ больш ускладняе выяўленне ворагаў сярод нас і тым лягчэй ім парушыць далікатны баланс, за захаванне якога мы змагаемся».
  «Што гэта мае дачыненне да...»
  «—ты, твае пошукі, твая дачка. . . »
  "Мая дачка ?"
  «Нашы новыя ворагі не гуляюць па тых правілах, па якіх мы прывыклі. Фактычна, яны гуляюць зусім без правілаў. Члены сям'і цяпер лічацца сумленнай гульнёй. Тактыка жорсткая, агідная. Яны пераварочваюць мне жывот, - сказаў Занг, запальваючы цыгару і смакуючы першыя зацяжкі. «Вы стаіце ў маім доме, містэр Мідлтан. Для такіх людзей, як я і таварыш Чарнаеў, занадта небяспечна заставацца дзе-небудзь дастаткова доўга, каб яны змаглі нас знайсці. Ёсць пяцьдзесят такіх аэрадромаў, раскіданых па ўсім Кітаі, і я ніколі не праводжу ні на адным з іх больш за адну ноч».
  Мідлтан уважлівей разглядаў Занга, супастаўляючы твар з іншай эпохай, з іншым чалавекам. Тая самая бліскучая, упэўненая ўсмешка, засланая ценем валасоў, яшчэ не закранутых белым колерам. Карацейшы, танчэйшы, ярчэйшы, але з такімі ж вачыма.
  «Здаецца, я ведаю цябе, — пачаў ён, — з…»
  «—Кітайскі сакрэт па—»
  «Тэ-Ву», - сказала Мідлтан, перш чым Занг паспеў скончыць.
  Занг трымаў сваю цыгару на адлегласці выцягнутай рукі, застыўшы. "Я ўражаны. Магчыма, нашы шляхі неяк перасякліся».
  «Не твая, твайго бацькі. Ён быў адным з Тэ-Ву, абвінавачаных у пранікненні ў Злучаныя Штаты пасля Карэйскай вайны».
  «Не толькі адзін з. Гэта была яго аперацыя!»
  «Вы гучыце горда».
  «З яго намаганняў, з нашай спадчыны, так. Тэ-Ву датуецца 550 г. да н.э.»
  «Я чуў, што ў групы нават ёсць свой падпольны дыялект, які робіць немагчымым пранікненне ў яе».
  Занг выплюнуў некалькі слоў на кітайскай мове, якія не мелі сэнсу ні для Чарнаева, ні для Мідлтана. «Але цяпер, — рэзюмаваў ён, пераходзячы на ангельскую мову, — мы апынуліся з іншым ворагам, з іншай місіяй».
  «Сікары?»
  «Хаос у цэлым, з якога Сікары ўяўляў толькі невялікую частку, невялікі, але вельмі небяспечны з-за сваёй здольнасці нанесці незлічоную шкоду нашаму хісткаму ўзаемазалежнаму свету».
  «Матылёк. . . »
  Занг кіўнуў, выпусціўшы вялізныя клубы цыгарнага дыму. «І ў гэтым выпадку гэты матылёк прызямліцца на плаціну Багліхар праз некалькі гадзін. І калі мы не прымусім яго ўзляцець зноў, цаной будзе канец новага свету, зшытага хісткімі ніткамі еўра і долараў».
  «Вайна паміж Індыяй і Пакістанам».
  «Дакладна».
  «Не», - не пагадзілася Мідлтан. «Мы ведаем, што выбухоўка, якую маюць людзі Сікары, не можа разбурыць плаціну, нават калі ім удасца забіць дзяржсакратара. . . »
  Мідлтан сцішыў голас, нешта ў раптоўна няўпэўненым выразе твару Занга гаварыла яму, што ён усё памыліўся, што яму не хапае важнай часткі галаваломкі.
  "Гэта не дзяржсакратар, які прыедзе", - сказаў яму кіраўнік Тэ-Ву.
  
  Тэсла сядзеў побач з Чарлі Мідлтанам на апошнім этапе серыі знясільваючых палётаў, якія ў канчатковым выніку скончыліся ў Кашміры. Салон быў перапоўнены, што дадало шырокую маскіроўку да разумнай хітрасці, якую яны распачалі ў аэрапорце Орлі. Усведамляючы, што французскія ўлады будуць шукаць іх, а таксама людзей Арчера Сікары, якіх папярэдзіла падазроная сувязь праз выратаваны мабільны тэлефон Яна, Тэсла замаскіраваў Чарлі пад старую жанчыну. Хітрасць была выканана з дапамогай спалучэння макіяжу, сродкаў для прычоскі і адзення, усё гэта было адабрана з крамаў у тэрмінале, а трансфармацыя была выканана ў кабіне для прыбіральні для інвалідаў. Атрымаць інваліднае крэсла ў авіякампаніі аказалася простай справай, і Тэсла забраніраваў білеты па тэлефоне, каб не выклікаць падазрэнняў, выкліканых распродажам.
  Засмучаныя ўлады напагатове з-за дзвюх жанчын, якія сустракаюцца з апісаннямі Чарлі і Тэслы, не маюць падставаў звяртаць увагу на старую жанчыну, якая апусцілася ў інвалідным крэсле, падбароддзе ля яе слабых грудзей і дрэмле, пакуль дачка праводзіла яе праз тэрмінал. Людзі Сікары былі б больш праніклівымі і праніклівымі, але Тэсла сумняваўся нават у іх здольнасці вылучыць значныя сілы за такі кароткі прамежак часу. Каб адштурхнуць іх ад трасы, яна паклала тэлефон Яна ў ручную паклажу пасажыра, які накіроўваўся ў Нью-Ёрк, пакінуўшы іх гнацца за сваімі GPS-хвастамі па ўсім свеце.
  Тэсла сустрэў позірк Чарлі на сядзенні побач з ёй і здолеў абнадзейліва ўсміхнуцца. «Ты хутка будзеш з бацькам».
  «Гэта не значыць, што мы будзем у бяспецы».
  «Магчыма, вы не ведаеце свайго бацькі».
  «Магчыма, вы маеце рацыю. Я ўжо нічога не ведаю».
  Макіяж, які Тэсла выкарыстаў для старэння Чарлі, пачаў цьмянець, і яна заўважыла паласы слёз на абедзвюх сваіх шчоках, сведчанне таго, што яна плакала ў тыя хвіліны, калі Тэсле ўдалося выспацца на апошнім адрэзку іх знясільваючага падарожжа.
  Яна не стала адмаўляць сцвярджэнне маладой жанчыны. «Ты маеш рацыю, Чарлі. Як толькі вы пойдзеце па дарозе, па якой мы ідзём, шляху назад ужо няма».
  «Як ты з гэтым жывеш, чым займаешся?»
  «Лёгка, таму што не рабіць гэтага значна горш».
  - За кошт усяго астатняга, - прамармытала Чарлі, паківаючы галавой.
  «Калі мы правалімся, усяго астатняга не будзе. Стаўкі такія высокія. Людзі загінулі, і будзе яшчэ больш, калі мы не зможам спыніць людзей Сікары ў Кашміры».
  Чарлі фыркнуў носам. «Я проста хачу дадому».
  «Гэта небяспечна, Чарлі».
  «Ці будзе гэта калі-небудзь зноў?»
  «Напэўна, не».
  Чарлі адкінулася на крэсле, глыбока ўдыхнуўшы. «Дзякуй, што сказалі мне праўду».
  Тэсла абнадзейліва паклаў руку Чарлі на падлакотнік. «У рэшце рэшт, гэта ўсё, што ў нас ёсць».
  
  «Гэта адзіны спосаб».
  «Гэта не можа быць хто заўгодна. Гэта павінен быць той, каму мы давяраем, і не адмовімся. У нас няма нікога, каму я так давяраю».
  «У нас ёсць адзін».
  «Я».
  Стоячы побач з дамбай, якая была пабудавана, Арчэр у думках прайграў размову паміж Умерам і Санамам. Абодва былі дурнямі, імі лёгка маніпуляваць, каб служыць сваім мэтам. І, адпаведна, справа з дэтанатарамі і размяшчэннем выбуховых рэчываў была дурной справай. Але яны паставілі Арчеру патрэбную яму армію ў выглядзе адгалінавання Харакат-уль-Муджахедзіна, 50 верных салдат, гатовых памерці за справу.
  Арчер і яго паплечнікі забяспечылі паўнамоцтвы прэсы для размяшчэння ўсіх 50 чалавек. Арчеру заставалася завяршыць працэс атрымання іх відэа- і відэаапаратуры, усё пабудаванае так, каб прайсці праверку бяспекі, нават праверку, якую чакаюць амерыканцы. Сакрэтная служба.
  Арчэр утаропіў позірк на плаціну, крыху сумняваючыся над тым фактам, што ахоўнае абсталяванне будынка было значна вышэй, чым ён чакаў. Ён адчуў, як у яго жываце зацягнуўся вузел, трывога з-за таго, што яго місія была скампраметавана, што пазбавіла яго лёсу і мары.
  Ты быў дурань, бацька. Вы павінны былі пакінуць увесь гэты праект мне.
  Ён ведаў, што Сікары памёр, захапляючыся, нават шануючы сына, які стане яго пераемнікам; на самай справе перавышае яго. Але калі б яго план на плаціне праваліўся, усё было б марна. Яго мары і мары яго бацькі памруць тут, вір, які ніколі не перарасце ў вогненнае пекла, якое абавязкова паглыне свет. І калі гэты свет будзе перароблены, ён стане вобразам, абраным Арчерам і іншымі падобнымі яму, вобразам, прадказаным яго бацькам.
  Пачынаючы тут. За лічаныя гадзіны.
  
  «Хутчэйшы крок не давядзе нас туды хутчэй, мой сябар», — сказаў Чарнаеў Мідлтану, калі іх «Боінг» ляцеў па небе на шляху ў Кашмір, а аэрадром генерала Занга быў ззаду іх.
  Мідлтан спыніўся. «Мы не можам дапусціць гэтага».
  «І не будзем. Там нас сустрэнуць мае людзі. Разам з амерыканскімі сіламі бяспекі і індыйскай службай бяспекі. Людзі Сікары будуць спыненыя».
  Мідлтан падсунуўся бліжэй да сядзення Чарнаева і злосна ўтаропіўся на яго. «Гэта недастаткова добра. Гаворка ідзе пра прэзідэнта Злучаных Штатаў. Дзяржсакратар быў адно, а гэта . . . »
  «Я прызнаю, што гэта нечаканае ўскладненне».
  «Нечаканае ўскладненне? Гэта лепшае, што вы можаце зрабіць?»
  «Вы не далі мне скончыць, таварыш. Гэта нечаканае ўскладненне, але мы не павінны адцягнуць нас ад знішчэння Сікары раз і назаўжды».
  «Сікары мёртвы».
  «Але не яго справа, яго місія. Мы знойдзем гэтага яго спадчынніка і можам скончыць з гэтым назаўжды».
  «Гэта не варта рызыкі».
  «Вы кажаце так, быццам у нас ёсць выбар. Прэзідэнт прыязджае сюды пад прыкрыццём. Нават яго самыя давераныя дарадцы лічаць, што ён хворы на грып у Белым доме. Ён прыходзіць на адкрыццё плаціны, каб зрабіць заяву, і нішто, што мы можам зрабіць, не можа яго спыніць. Яму паведамілі пра небяспеку, і ён усё роўна прыйдзе».
  Мідлтан адчуваў, як біцца сэрца ў яго ў грудзях. «Ва ўмовах пагрозы жыццю. Тыя выбуховыя рэчывы. . . »
  «Немагчыма разбурыць плаціну. Цяпер мы гэта ведаем. Памятайце, мы нават не ўпэўнены, што Арчэр там».
  «Тады нам чагосьці не хапае. Нам гэтага ўвесь час не хапала». Мідлтан на імгненне задумаўся. «Сын Сікары таксама не мог прадбачыць яго прысутнасці тут».
  «А цяпер што вы хочаце сказаць?»
  «Усё, усе планы Сікары, грунтаваліся б на дзяржсакратары. Менш бяспекі. Іншы вынік іх планаў».
  «Не сачу, таварыш».
  «Занг сказаў гэта за вас абодвух: хаос. Вось пра што гаворка з пункту гледжання Арчера. Накіраваць свет на шлях ядзернага супрацьстаяння паміж Індыяй і Пакістанам. Вы ведаеце, што гэта будзе азначаць».
  «Я чытаў тыя ж даследаванні, што і вы», — сказаў Чарнаеў, далучаючыся да Мідлтана. «Поўны крах сусветнай эканомікі. Дзесяць ці больш гадоў глыбокай дэпрэсіі. І гэта толькі для пачатку».
  «Раней магчымы, але малаверагодны сцэнар. Цяпер з прэзідэнтам. . . »
  «Верагодна, калі не непазбежна».
  «Дакладна», - сказаў Мідлтан. «У нападзе будуць абвінавачаныя пакістанскія баевікі. Адказ Злучаных Штатаў будзе . . . Божа, я нават не магу знайсці слова».
  «Зроку хапае. Помста Пакістана была накіравана на Індыю, таму што гэта ўсё, што ў іх ёсць. Знішчыць наш проксі».
  «Ядзерная вайна», - сказаў Мідлтан. «Свет хаосу».
  «Не, калі мы зможам гэта спыніць», — сказаў яму Чарнаеў.
  Працягваючы хітрасць, Тэсла правёз Чарлі праз аэрапорт Срынагар. Аэрапорт і горад, вядомы як летняя сталіца Джаму і Кашміра, знаходзіўся ў самым сэрцы Кашмірскай даліны ў мілі над узроўнем мора. Тэсла ведаў, што ўнутраныя і нізінныя водныя шляхі робяць яго ідэальным месцам для плаціны Багліхар.
  Будучы меншым аэрапортам, гэты аб'ект прапаноўваў лёгкую бяспеку, нават сімвалічную. Але тэрыторыя як унутры тэрмінала, так і на самой асфальце кішэла індыйскімі салдатамі і раённай паліцыяй.
  "Што адбываецца?" - спытала Чарлі, усё яшчэ апусціўшыся ў крэсла, каб не быць заўважаным.
  «Глядзі». Тэсла паказаў на вялікі знак, які вітаў наведвальнікаў цырымоніі адкрыцця плаціны. Потым яна выдыхнула: «Чарлі». Яна схапіла малодшую жанчыну за руку.
  У ніжняй частцы шыльды была некаторая інфармацыя пра плаціну — памеры, магутнасць электраэнергіі і факты, адна з якіх заключалася ў тым, што людзі, пераселеныя ў выніку будаўніцтва і паводкі, былі пераселены ў прыгожы новы горад паблізу. Яе ласкава называлі «Вёска».
  «Папярэджанне ў электронным лісце Балана! Зараз тут нешта адбудзецца». Яна падышла да кіёска і купіла мабільны з перадаплатай. Калі ён быў актываваны, яна тэлефанавала на ўсе нумары Мідлтана — нават на стацыянарныя — і адпраўляла тэкставыя паведамленні і электронныя лісты.
  Скончыўшы, яна высунула тэлефон і вывезла Чарлі за дзверы. «Калі ваш бацька зможа дабрацца да любога тэлефона або кампутара, ён даведаецца, дзе мы знаходзімся і чаму».
  - Калі ён жывы, - прамармытаў Чарлі.
  «Спыніце», — сказаў Тэсла, хоць і нядобразычліва. «У яго ўсё добра. Я ведаю, што ён. Ён нават можа быць тут. Калі ён ведае пра Вёску».
  «Вы двое дурні».
  "Што?"
  Чарлі падняла позірк уверх настолькі, каб на кароткі час сустрэцца з позіркам Тэслы. «Навошта ратаваць свет, калі вы не можаце атрымліваць асалоду ад гэтага?»
  «Чарлі, калі ласка. . . »
  «Не, я хачу, каб вы ведалі, што ў мяне ўсё ў парадку. Шчыра кажучы, я не ўпэўнены, што вы маеце лепшае ўяўленне, як гэта вызначыць, чым я. Але вы павінны гэта асэнсаваць, дзеля сябе».
  "Дзякуй."
  Дзверы механічна адчыніліся, і Тэсла павярнуў Чарлі ў парывае паветра. Ён ударыў па яе скуры, як доменная печ, і, здавалася, імгненна растапіў макіяж, які ўжо ператварыў яе твар у маску Хэлоўіна. Тэсла падсунуў крэсла да бардзюра і падняў руку, каб выклікаць таксі.
  Амаль імгненна белы седан, пакрыты брудам, з віскам прамчаўся наперад, адрэзаўшы яшчэ адно таксі ў чарзе. Жорсткі абмен выбуховымі стрэламі на хіндзі ўзад і ўперад, і таксі-пераможца, седан, спынілася перад жанчынамі. Тэсла занялася тым, што дапамагала Чарлі ў касцюме падняцца з крэсла і сесці на задняе сядзенне. Пакінуўшы выпушчаную авіякампаніяй інвалідную каляску каля абочыны, яна абышла і забралася на бок кіроўцы таксі.
  «Які ваш пункт прызначэння?» — спытаў старажытны кіроўца ў чалме на нязграбнай англійскай мове. У запэцканае люстэрка задняга выгляду зірнуў на іх ягоны маршчыністы твар.
  «Вядзі нас да плаціны Багліхар», — сказаў Тэсла.
  
  Арчэр усё яшчэ нічога не чуў пра Яну і баяўся горшага яшчэ да таго, як да яго дайшла інфармацыя, што яна, відаць, была ў шляху ў Злучаныя Штаты - прынамсі, яе мабільны тэлефон быў. Ён задаўся пытаннем, ці не было гэта нейкай формай касмічнага пакарання, што пазбаўленне жыцця бацькі прысудзіла яго да жыцця ў ізаляцыі без адцягнення кахання і рамантыкі. Няважна. Ён быў дастаткова малады, каб атрымліваць асалоду ад плёну сваёй працы і канчатковай улады, якая прыйдзе, калі яго праца на плаціне будзе зроблена.
  Тым не менш, яго непакоіла тое, што Яна не звязалася з ім, як і анамаліі на фота відавочна мёртвай дачкі палкоўніка Гаральда Мідлтана. І калі Шарлота Мідлтан была яшчэ жывая, то і добраахвотніца Тэсла таксама была жывая, моцна трымаючыся следу Арчэра. Добра, што ён прыняў меры засцярогі, яшчэ адна спадчына, завешчаная яму самім Сікары.
  Як па камандзе, зашыфраваны мабільны тэлефон Арчэра прапіскнуў, і ён падняў яго, каб праверыць уваходнае тэкставае паведамленне ад чалавека, якога ён адправіў у Кашмір.
  МІСІЯ ВЫКАНАНА
  
  Мідлтан стаяў у ачэпленай зоне бяспекі, гледзячы ў неба ў чаканні прыбыцця прэзідэнта. Канструкцыя плаціны Багліхар за яе межамі стварала цудоўнае відовішча. Адзінае, што хаця б аддалена набліжалася да яго па памерах і размаху, - гэта вялізная плаціна Гувера ў Невадзе. Тады, як і цяпер, будаўніцтва ішло па сутнасці ў пустыні; пустыня для Гувера, сельская незаселеная зямля для Багліхара. Калі б бетон, які выкарыстоўваўся тут, быў нават удвая меншым, чым быў там, Мідлтан не бачыў, каб любая выбухоўка, акрамя ядзернай разнавіднасці, у тым ліку тэрмабарычнай, магла разбурыць аб'ект. Гэта таксама не магло прывесці да пабочнай шкоды, здольнай дасягнуць месца, дзе будзе выступаць прэзідэнт: па сутнасці, разгалісты натуральны амфітэатр, пабудаваны, каб адкрываць надзвычайны, зручны для турыстаў від на раку Чэнаб, яе велізарная сіла цяпер выкарыстоўваецца паміж мільёнамі тон бетону і сталі.
  Што менавіта меў на ўвазе Дэврас Сікары ў сваім электронным лісце Балану?
  Вы памятаеце, што я планаваў для «Вёскі». Гэта павінна адбыцца ў бліжэйшы час, перш чым мы зможам рухацца далей.
  Гледзячы на гэта, ён падумаў: «Нядзіўна, што Пакістан падаў такі рашучы пратэст Ірыгацыі ААН, таму што значная частка нацыянальнай сельскай гаспадаркі апынулася пад пагрозай, асабліва калі сезон стане больш сухім, чым звычайна. Ад аднаго боку Пакістана да іншага людзі маглі галадаць, што стала ідэальнай падставай для нанясення ўдару ў адказ. Мідлтан не магла не задацца пытаннем, ці быў гэта план з самага пачатку.
  «Мне трэба нешта паглядзець, таварыш», — сказаў Чарнаеў, апынуўшыся побач з Мідлтанам, працягваючы свой «БлэкБэры». «Чалавека на фота клічуць Умер, вядомы паплечнік Сікары і Арчэра, які дапамог ім атрымаць выбухоўку. Разведка генерала Занга паказвае, што ён будзе тым, хто справакуе выбух».
  «У гэтым няма сэнсу».
  "Што?"
  «Навошта перажываць усе гэтыя праблемы, каб падрываць выбухоўку ўнутры плаціны, якую яны не могуць эфектыўна разбурыць?»
  Чарнаеў паціснуў плячыма. «Дэманстрацыя сілы, магчыма, улады як прадвеснік чагосьці значна горшага».
  «Не, гаворка ішла пра забойства дзяржсакратара з самага пачатку. Цяпер гэта прэзідэнт. Вось з чым мы сутыкаемся».
  «Як толькі мае людзі знойдуць людзей Арчэра, пройдзе некаторы час, перш чым нам давядзецца зноў сутыкнуцца з ім. І калі нам пашчасціць знайсці самога хлопчыка . . . »
  Мідлтан павярнуўся, гледзячы на вялізны натоўп, які расцягнуўся на тысячы людзей, якія пульсавалі ў натуральным амфітэатры, з якога прэзідэнт Злучаных Штатаў ахрысціў бы адкрыццё дамбы з беспрэцэдэнтнай пышнасцю і акалічнасцю.
  «Ці пашанцавала пакуль?»
  Чарнаеў зноў паціснуў плячыма. «Вельмі вялікі натоўп, таварыш. Але мае мужчыны добрыя і ведаюць, што шукаць».
  «Людзі BlueWatch?»
  « Так . І, паверце мне, палкоўнік, іх падрыхтавалі да такой працы».
  «Што гэта за работа?»
  «Завяршэнне зблізку».
  «Як стрэліць радыеактыўнай дробкай у нагу перабежчыка?»
  Чарнаеў хмыкнуў, падміргнуў. «Таварыш, адкуль вам такая думка прыйшла ў галаву?»
  Іх вочы перамясціліся ў неба, адначасова насцярожаныя далёкім гукам верталёта. Мідлтан адчуў напружанне рускіх, нават калі яго ўласны пазваночнік выпрастаўся.
  Прэзыдэнт прыяжджаў.
  
  «Я не змагу наблізіць цябе, чым гэта».
  «Гэта нармальна», - сказаў Тэсла кіроўцу. «Мы справімся».
  Кіроўца паглядзеў на кульгаючага Чарлі ў люстэрка задняга віду і працягнуў: «Але ёсць VIP -секцыя, нашмат, значна бліжэй да афіцыйнай цырымоніі. Магчыма, у вас ёсць нейкія прэсавыя ці палітычныя паўнамоцтвы. . . »
  «Насамрэч я так», — схлусіў Тэсла. І перадаў яму 50 даляраў.
  Ён ззяў. «Тады я зраблю ўсё магчымае, каб даставіць вас туды».
  Кіроўца павярнуў направа і паехаў па ізаляваным участку спехам выраўнаванай дарогі да ахоўнай агароджы, за якой стаяла тройка індыйскіх спецназаўцаў. Яны далі сігнал таксі спыніцца, адзін аб'ехаў з боку кіроўцы, а двое іншых трымаліся на сваіх месцах перад капотам аўтамабіля.
  Тэсла павярнулася да Чарлі, гатовая сказаць некалькі абнадзейлівых слоў, калі раптоўная ўспышка руху вярнула яе ўвагу на пярэдняе сядзенне. Рукі кіроўцы раптоўна адарваліся ад руля, абедзве сціскалі пісталеты з глушыцелем. Перш чым яна паспела зрэагаваць, ён выштурхнуў іх у акно і адкрыў агонь па ахоўніку, які набліжаўся, і двум, што стаялі ў пярэдняй частцы машыны.
  Вугал стрэлу павінен быў быць немагчымым. Хіба што практыкавалася. Нікога не было побач, каб убачыць іх забойствы.
  Тэсла ахнуў. Яе першым інстынктам было абараніць Чарлі. Без зброі, яна мала што магла зрабіць.
  Потым краем вока яна ўбачыла, як з кустоў выслізнуў іншы мужчына, дзе, відаць, яго чакалі. Апрануты ў мясцовае адзенне, з доўгай барадой, ён хутка падышоў да акна кіроўцы. Ён загаварыў на хіндзі з кіроўцам, потым звярнуўся да жанчын.
  «Калі ласка, ідзіце са мной. Цяпер». Ён сказаў яшчэ нешта, але яго словы зніклі, калі прэзідэнцкі верталёт, акружаны парай гарматных караблёў, узляцеў над галавой.
  
  Мабільны тэлефон Арчэра прагучаў, сігналізуючы аб уваходным тэксце, і ён падняў яго ўверх, абараняючы ад сонца, каб прачытаць паведамленне Умера:
  НА МЕСЦЫ. УСЕ ГАТОВА.
  Арчер зноў націснуў на цёмны экран тэлефона, не адказаўшы; не было патрэбы. Ён назіраў, як прэзідэнцкі верталёт сеў на бяспечную імправізаваную пасадачную пляцоўку, якая была пабудавана для яго размяшчэння для цырымоній адкрыцця. Гарматныя караблі ахоўна луналі над галавой, іх ротары ўзбівалі бруд і смецце ў вірлівае воблака.
  Калі б дзень быў занадта ветраны, каб верталёт мог прызямліцца, разважаў ён, усе яго планы былі б марнымі. Нават лёсы ўсміхаліся яму. Ён адчуваў прысутнасць бацькі побач, таксама ўхваляючы, разумеючы неабходнасць уласнай смерці, каб здзейсніцца вялікі лёс.
  
  Мідлтан слухаў, як індыйскі міністр сказаў пасля ўступнага слова: «Дамы і спадары, мне вельмі прыемна ў гэты радасны і важны дзень прадставіць прэзідэнта Злучаных Штатаў!»
  Мідлтан не назіраў за тым, як прэзідэнт падняўся на сцэну пад бурныя воклічы і апладысменты, якія скаланалі зямлю. Замест гэтага ён стаяў побач з Чарнаевым, прабіраючы вачыма скрозь натоўп у пошуках Умера ці каго-небудзь з людзей Арчэра, калі на тое пайшло. Велізарнае мора чалавецтва нічога не аддало. Калі прэзідэнт пачаў чытаць свае падрыхтаваныя заўвагі аб адкрыцці дамбы, Мідлтан працягваў паступова прасоўвацца праз натоўп, нахіляючыся да набітай і абвязанай пляцоўкі, адведзенай для прэс-службы. Камеры ўспыхвалі і гудзелі, некаторыя не меншыя за далонь, фіксуючы кожнае слова і жэст прэзідэнта.
  Як бы я гэта зрабіў?
  Мідлтан паспрабаваў паставіць сябе на месца Арчера. Тэрмабарычная выбухоўка, якую яму ўдалося атрымаць, ніколі не прызначалася для таго, каб падарваць саму плаціну — гэта было відавочна. Тое, што не было відавочным, дык гэта тое, што гэта пакінула? Сама сцэна і пляцоўка амфітэатра былі старанна правераны на ўсе віды выбухоўкі, але безвынікова. Што азначала. . . Што азначала. . .
  Выбухоўкі тут ніколі не было. І гэта магло толькі азначаць, што Арчэр прыдумаў план прыцягнуць іх іншымі спосабамі пасля таго, як пачаліся выступы.
  «У гэты дзень я стаю перад вамі, прадстаўляючы самага вернага і галоўнага саюзніка Індыі, гатовага вітаць новую эру энергетычнай незалежнасці, якая прыйшла да вашага парога. . . »
  Мідлтан глядзеў на верталётныя караблі, якія занялі пазіцыі занадта высока ў небе, каб зрабіць іх небяспечнымі для прэзідэнта ў выпадку выбуху. Дык што з гэтага засталося?
  «Пяцьдзесят чалавек, — падумаў ён, — калі б у мяне было пяцьдзесят чалавек, як бы я іх выкарыстаў?» Укладванне тэрмабарычных выбуховых рэчываў у камізэлькі тэрарыстаў-смяротнікаў было б магчымым, калі б усе, хто ўваходзіў, не павінны былі праходзіць праз партатыўныя дэтэктары. Дык што з гэтага засталося?
  Пяцьдзесят чалавек. . .
  «Нічога», — адрапартаваў Чарнаеў, атрымаўшы чарговую справаздачу ў свой амаль незаўважны навушнік.
  «Дзясяткі тысяч жыхароў Індыі цяпер будуць мець святло і энергію без шкоды для навакольнага асяроддзя і далейшага марнавання рэсурсаў. Адкрыццё гэтай плаціны служыць прыкладам таго, чаго могуць дасягнуць найноўшыя тэхналогіі ветру, вады і сонца. . . »
  «Мы ніколі не павінны былі дапускаць, каб гэта працягвалася», — адрэзаў Мідлтан Чарнаеву, калі іх раптоўна штурхалі, калі натоўп адрэагаваў на яшчэ адну моцную фразу прэзідэнта.
  «Які ў нас быў выбар?» — кінуў яму выклік Чарнаеў. «Хто б нас слухаў? Мы знойдзем гэтага Умера. Мы спынім гэта».
  «Нам лепш», - сказаў Мідлтан.
  
  Умер прабраўся наперадзе натоўпу, павольна слізгаючы, не збіраючыся рабіць нічога, што магло б яго заўважыць. Яму не трэба падыходзіць так блізка, каб выклікаць выбух, але ён паабяцаў сваім людзям, што далучыцца да іх у іх слаўнай місіі і першым прывітае іх, калі яны дасягнуць нябёсаў. Гэта не было цяжкай ахвярай; пасля сённяшняга дня нішто, што ён зрабіў, не магло зраўняцца з паслугай, якую ён выконваў. Яму трэба было падзяліць гэтую славу, быць ушанаваным як герой, нават калі гэта было абмежавана вузкім колам, якія ведалі яго ролю.
  Яго людзі падзялялі яго амбіцыі і мужнасць, кожны з іх ведаў, што яны былі народжаны для гэтага дня. Кожны ўвайшоў у гэта з шырока расплюшчанымі вачыма, гатовымі аддацца служэнню Усявышняму. Умер адчуваў сябе дзіўна спакойным, у нейкі богападобны момант усвядоміўшы, што ён гаспадар лёсу, якім кіруе малюсенькі дэтанатар у яго кішэні. Пераключыце выключальнік, націсніце кнопку, і свет зменіцца назаўсёды за адну нанасекунду.
  Умер маліўся, каб ён мог бачыць наступствы са свайго месца на нябёсах.
  
  « Давайце не будзем трымаць сябе ў палоне перажыткаў мінулага. Давайце прымем будучыню, не баючыся складанасцяў, якія прыходзяць з адвагай і яркай прасторай, якую надае новы кірунак. Час страху і няўпэўненасці мінуў. . . »
  «Табе гэта ніколі не сыдзе з рук», — слаба сказаў Тэсла Арчэру.
  З прыватнай кабінкі ў VIP-зоне Арчер, здавалася, быў цалкам упэўнены, што можа сысці з рук усё, што заўгодна.
  «Мой бацька хацеў бы, каб Мідлтан памерла тут», — сказаў ён. «Але я аддаю перавагу, каб ён назіраў, як я забіваю яго дачку. Лепш, каб ён жыў у няшчасці».
  «Ён будзе паляваць на цябе да краю зямлі».
  Вусны Арчера фліртавалі ва ўсмешцы, відавочна незнаёмай з гэтым жэстам. «Калі ён выжыве, што малаверагодна. А калі зробіць, няхай ідзе за мной. Няхай яго асабістая нянавісць паглыне яго няўдалую місію. І неўзабаве пасля сённяшняга дня гэтая зямля стане зусім іншым месцам».
  Тэсла коратка задумаўся. «Ці праўда, што вы забілі свайго бацьку?»
  Арчэр напружыўся, не адказаў.
  «Я ўспрыму гэта як так. Хтосьці назваў бы гэта канчатковай здрадай».
  «Узрост здрадзіў яму», - стрэліў у яе Арчер. «Слабасць яго выдала. Ён занадта доўга гуляў у гэтую гульню».
  «Гэта тое, што гэта для вас?»
  «Як гэта было з маім бацькам. Але ён больш не клапаціўся аб перамозе ".
  «Вы толькі што адказалі на маё пытанне», - сказаў Тэсла. «Гэта быў ваш план увесь час. Гэта быў ваш план, і ён адмовіўся яго выконваць. Ён перадумаў, таму вы яго забілі».
  Арчер не стаў адмаўляць гэта. «Мы па-іншаму ўбачылі свет».
  
  Мідлтан набліжаўся да велізарнай масы чалавецтва, звісаючы з яго горла, убачыў чалавека, які стаяў збоку. На першы погляд, ён не звярнуў бы на яго ўвагі, хіба толькі тое, што яго вочы былі заплюшчаныя, нібы ён спаў. Або маліцца. Другі позірк бліснуў пазнаннем на той карціне, якую паказаў яму Чарнаеў:
  Умер!
  Мідлтан ледзь паспеў сфармаваць гэтую думку, як адзін з рэпарцёраў, якія ўціснуліся ў шэрагі прэсы, рушыў да праходу з бляскам на твары ад поту. Мідлтан глядзеў, як ён сарваў раменьчык камеры са сваёй шыі і адкінуў яго ў бок, а супрацоўнікі службы бяспекі накіраваліся да яго.
  Мідлтан вярнуўся да Умера. Вочы яго расплюшчыліся, рука лезла ў кішэню.
  У той момант усё стала ясна. Паўсотні салдат, тэрмабарычная выбухоўка, выкінутая камера. . .
  Людзі Арчера былі пераапранутыя ў журналістаў , выбухоўка была закладзена ў іх Nikon, Canon і відэакамеры.
  Абсталяванне было б перароблена, каб уключыць свінцовы экран, які робіць выбухоўку ў асноўным нябачнай для прылад выяўлення. Дадайце да гэтага той факт, што тэрмабарыкі былі настолькі новымі, што іх подпіс, магчыма, яшчэ не ідэнтыфікаваны і не закадзіраваны.
  Мідлтан накіраваўся да Умера, шкадуючы, што яны з Чарнаевым не рассталіся.
  «У мяне ён», — ціха сказаў ён у малюсенькі партатыўны мікрафон, які яму даў расеец. «Натоўп наперадзе, на паўднёвы ўсход».
  Мідлтан убачыў, як Умер абхапіў рукамі малюсенькі даўгаваты дэтанатар і падняў іх у позу для малітвы. Ён зноў заплюшчыў вочы. Ён накіраваўся да берэтты, якую паставіў Чарнаеў, але не адважыўся рызыкнуць стрэліць. Нават забойны стрэл у мозг можа выклікаць спазм, больш чым дастатковы для актывацыі дэтанатара. Мідлтан павінен быў выйграць гэтую бітву ў блізкім выніку.
  
  Мітусня ў прэс-службе адцягнула погляд Арчэра ад двух яго палонных. Гаральд Мідлтан з цяжкасцю прабіваўся па праходзе.
  - Не, - прахрыпеў Арчер. І тут яго голас растварыўся ў гартанным крыку распешчанага дзіцяці. «Не!»
  З гэтымі словамі ён нанёс асляпляльны ўдар у горла Тэслы, які раздушыў бы ёй трахею, калі б яна не павярнулася ў апошні момант. Удар адбіўся ў бок, усё яшчэ разбіваючы храсток і кідаючы яе на імгненне, задыхаючыся, на калені.
  Задыхаючыся, Тэсла ўбачыў, як Арчэр тузануў Чарлі наперад і пацягнуў яе ўніз да натоўпу.
  
  Карыстаючыся рашучай засяроджанасцю Умера, Мідлтан наляцеў на яго збоку, выцягнуўшы руку наперад, каб адцягнуць усе пальцы, якія змог знайсці. Умер лямантаваў ад болю, раз'юшаныя вочы глядзелі на Мідлтана, нібы раптоўна прачнуўшыся ад цудоўнага сну. Мітусня перакінула людзей, якія сабраліся бліжэй за ўсё, у падзенне, падобнае на даміно, у выніку чаго супрацоўнікі Сакрэтнай службы ўварваліся на сцэну і зачынілі прэзідэнта ахоўнай рухомай бурбалкай.
  Хаос.
  Слова замацавалася ў галаве Мідлтана, калі яно бушавала вакол яго. Ён стукнуў локцем па твары Умера, раздушыўшы яму нос і выбіўшы пярэднія зубы. Ён пачуў, як нешта ляскнула па бетоне, і зразумеў, што гэта мог быць толькі дэтанатар, калі Умер упаў, каб намацаць яго. Мідлтан далучыўся да яго сярод стукаючых ног, якія рухаліся ва ўсіх напрамках адначасова. Калі адзін з іх націснуў на кнопку дэтанатара. . .
  На сцэне ён убачыў Сакрэтную службу, якая толькі што пачала дастаўляць прэзідэнта ў бяспечнае месца, яшчэ колькі-небудзь доўгіх-доўгіх секунд, перш чым ён апынуўся па-за зонай дзеяння, якую выклікалі б 50 асобных тэрмабарычных выбухаў. Мідлтан адчуў, як калена стукнула яго па чэрапе, нага ўрэзала яго ў рэбры, дзякуючы натоўпу, які ўцякаў. Ён працягваў навобмацак шукаць згублены дэтанатар, баючыся пашкадаваць руку, якая спатрэбіцца, каб нацягнуць пісталет на Умера. Ён убачыў, як ён шастае па зямлі скрозь мора дрыгаючых ног і адчайна ўцякаючых кадраў.
  Мідлтан убачыў дэтанатар, яго чорны корпус цяпер патрэскаўся, працягнуў да яго руку толькі каб пальцы наступілі на яго, калі іншая нага адштурхнула ад яго прыладу. Ён адскочыў адзін раз і паляцеў прама да Умера, які махнуў па ім рукой.
  Пальцы на яго правай руцэ пульсавалі і бескарысныя, Мідлтан выхапіў пісталет левай і стрэліў адным рухам. Куля захапіла Умера ў шчаку, знесла яму важкую частку твару. Ён паваліўся на дэтанатар, захінаючы яго ад наступаючых ног дастаткова доўга, каб Мідлтан адчайна зачыніўся на карачках і вырваў яго з-пад свайго цела.
  Падняцца на ногі аказалася цяжкай, амаль невыканальнай задачай, бо ён абедзвюма рукамі ўчапіўся ў дэтанатар, каб абараніць яго. Яго вочы ўпалі на немагчымае відовішча, выкліканае, безумоўна, рэзкімі ўдарамі па галаве: бачанне яго дачкі Чарлі.
  Але потым дымка рассеялася, паказаўшы Арчэра, які трымае пісталет у галаве Чарлі.
  "Дай гэта мне!" - зароў Арчэр, выглядаючы надзіва маладым і адчайным. «Аддайце мне, а то яна памрэ!»
  
  
  16
  ДЖЭЙМС ФЭЛАН
  рычара выбухнула і пакрыла твар Чарлі крывёй. У яго пісталет дастаў буйнакаліберны патрон.
  Ён пацягнуў Чарлі з сабой на зямлю і знік з поля зроку Мідлтана. Вакол іх мітусіўся натоўп, тысячы людзей у цісканіне імкнуліся выйсці з амфітэатра.
  Мідлтан згорбіўся і сагнуў калені, каб знізіць цэнтр цяжару, яго штурхалі, калі ён ішоў супраць плыні, дабіраючыся туды, дзе яны ўпалі - нічога. Кроў на зямлі, пісталет Арчера ў кавалках, без следу.
  Мідлтан зрабіў кар'еру, дапамагаючы іншым. Ён ніколі нічога не прасіў узамен. Зараз, калі спалоханы натоўп хлынуў вакол яго, ён хацеў адваротнага.
  
  Коні Карсан і Вікі Чанг сядзелі ў грузавым аддзяленні самалёта MV-22B Osprey з паваротным ротарам, амерыканскія марскія пяхотнікі вакол іх, на тварах гульні, з аўтаматамі M4 напагатове. Яны ўзляцелі вертыкальна, як верталёт, стыль палёту ператварыўся ў стыль самалёта, калі два вялізныя рухавікі рушылі наперад для гарызантальнага палёту, і яны моцна і хутка рушылі на поўнач.
  Заціснуты паміж марскім пяхотнікам, утрая большым за яго, і Карсанам, Чанг так моцна абняў свой заплечнік, што здавалася, ён хацеў запаўзці туды, каб пазбегнуць неверагоднага шуму ўнутры каюты, калі два іншыя Osprey ляцелі цесна.
  Ён трымаўся, але не больш - Чанг вырваў у сумку, якую яму даў начальнік экіпажа. Карсан паляпаў яго па спіне.
  «Вы . . . усміхаецца?»
  «Прайшло шмат часу з тых часоў, як я рабіла infil з марской пяхотай», - сказала яна, знешнасць чырлідаркі маскіравала былога нападніка з амерыканскіх вайскоўцаў. Яна не столькі прымала сітуацыю, як качка ў ваду, але хутчэй адчувала шчасце, як свіння, якая катаецца ў брудзе. Яна пачухалася па гіпсе з шкловалакна на руцэ. «Гэта зусім не падобна на кампутарную гульню, праўда?»
  Зубы ў яго з грукатам вырываліся з гняздоў. Калі марскі пяхотнік, які сядзеў побач з ім, уляпіў скрынку са стронгамі ў сваю пілу M249 і ўвёў патрон у патроннік, Чанг паківаў галавой.
  
  Чарнаеў назваў яго імя па рацыі.
  Мідлтан агледзеўся, падняўся і паспрабаваў зазірнуць па-над галовамі, і яго ледзь не звалілі — там, за пулам для прэсы, сход усё яшчэ збіраўся ў сваёй ачэпленай зоне ўнізе і па-за полем зроку прэзідэнта, пакуль POTUS эвакуявалі і мірнае насельніцтва масава высылалася. Нават не ўвесь прысутны персанал службы бяспекі змог кантраляваць гэты натоўп, які рухаўся як адзінае цэлае.
  "Там!"
  Мідлтан рушыў услед за працягнутай рукой Чарнаева і паказаў пальцам:
  Арчер цягне Чарлі назад да прыпаднятай VIP-зоны, ззаду гучыць гук верталёта.
  
  «Дзве хвіліны!» - крычаў камандзір марской пяхоты. «Маскі!»
  Усе марскія пяхотнікі надзелі процівагазы.
  Карсан паглядзеў на Чанга, на яго твары была сумесь асцярогі і чыстага страху. Літаральна дваццаць хвілін таму іх спынілі на галоўным кантрольна-прапускным пункце ў дзесяці кіламетрах на поўдзень ад дамбы, і ёй удалося ўгаварыць індыйскіх ваенных вартавых, каб яны дазволілі ёй пагаварыць з палкоўнікам марской пяхоты ЗША, чалавекам, які цяпер стаяў, гледзячы наперад. плечы лётчыкаў.
  «Вікі, мы ўжо ў зоне дзеяння?» - спытаў Карсан.
  Чанг паківаў галавой і зрабіўся новым адценнем млоснасці, праглынуў ваніты, якія падняліся да горла. Яна абняла яго за плечы. Ратуючы не толькі свайго прэзідэнта, але і гэты рэгіён ад патэнцыйнай ядзернай вайны. . . Так, гэта будзе добра для вас.
  Сакрэтная служба трымала прэзідэнта за высокай сцяной з куленепрабівальнага шкла, якая разгортвалася кожны раз, калі галоўнакамандуючы выступаў з публічнай прамовай. Ахоўная дэталь, усе з табельнай агнястрэльнай зброяй на руках, аглядалі натоўп, некаторыя глядзелі ўгору на гук Marine One, вялікага Sikorsky VH-3D Sea King, які хутка набліжаўся да зоны пасадкі.
  
  Мідлтан моцна бег, прабіваючы шлях праз усіх, хто трапляўся яму на шляху. Калі б не агні ў яго каленях, ён мог бы вярнуцца на 35 гадоў назад, у шырокім прыёмніку Вест-Пойнта. Разрыў у натоўпе, яшчэ адзін стрэл ззаду, ён не здрыгануўся, шукаючы вачыма, уцягваючы паветра.
  там. Мёртвым наперадзе.
  Недалёка ад таго месца, дзе падножжа дамбы сутыкалася з лесвіцай на прыпаднятую VIP-платформу, Арчер павярнуўся да яго тварам. Рука моцна сціснула Чарлі за талію, акрываўленая кукса рукі спераду, яго другая рука схаваная за яе спіной. Можа быць пісталет, можа быць нож.
  Мідлтан паглядзеў на дачку. Усе думкі пра бягучы натоўп пакінулі яго галаву. Бомбы таксама. Ён быў як у воку шторму, нават гук верталёта змоўк у гэты момант. Людзі з крыкамі бегалі вакол іх, калі ён стаяў на месцы і сутыкаўся з ёй. Вочы Чарлі малілі яго. Гэта быў не яе бой. Яго праца зноў паставіла яе пад пагрозу. Ніякім чынам.
  Хлопец, адзін з аператараў BlueWatch Чарнаева, выхапіў пісталет і накіраваўся на яго — яго галава адкінулася назад, і ён упаў на зямлю. Сакрэтная служба або марскі снайпер. Мідлтан амаль пашкадаваў, што не кінуў Beretta, але ён інстынктыўна засунуў яе за пояс, калі стаяў. Будзем спадзявацца, што гэта не будзе разглядацца як пагроза.
  «Кантралёр, Мідлтан, або яна памрэ».
  Чарлі закрычаў, калі Арчер штурхнуў нешта ёй у спіну.
  Яны былі метраў за дзесяць. Мідлтан скараціў разрыў да пяці. Спыніліся. Трымаў кантролер свабодна ў правай руцэ, бачны Арчеру.
  «Вы хочаце гэтага?»
  «Гэта заканчваецца тут, вы гэта ведаеце.»
  «Магчыма, для мяне і для вас», - адказаў Мідлтан. «Для яе гэта не скончыцца».
  «Магчыма, не для яе». Арчэр кіўнуў галавой праз плячо. «А як наконт тваёй другой сукі?»
  Мідлтан рушыў услед Арчеру. На вяршыні лесвіцы, якая вяла да VIP-зоны, Тэсла цяжка дыхала, ярка-чырвоны струмень выцякаў з кутка яе рота, яе твар апусціўся і стомлены. Яе затаптаў натоўп.
  «Адпусці іх абодвух, Арчер», - сказаў Мідлтан, паварочваючыся. «Толькі здзелка, якую вы атрымаеце. Ты думаеш, што можаш накіравацца на мяне і не быць забітым снайперам, ідзі».
  
  Шэсцьдзесят марскіх пяхотнікаў у поўным баявым абмундзіраванні беглі двойчы, прабіваючы шлях праз сярэдзіну масавага зыходу.
  Чанг трымала руку за пояс Карсана, як было загадана, і ён не спрачаўся і не пытаўся, калі яна адлучыла ад патоку марскіх пяхотнікаў і пабегла па лесвіцы ў VIP-зону злева ад іх.
  
  «Толькі так гэта скончыцца, Арчер. Вы адпусцілі маю дачку і майго калегу. Вы даяце ім час сысці».
  Арчер амаль усміхнуўся. Чарлі зморшчыўся, змяніўшы хватку, і яго цёплая кроў зацякла па яе шыі.
  «Дэтанатар на зямлі, і я дазволіў ім працаваць на працягу трыццаці секунд», - сказаў Арчер. «За мной вольны шлях у зону абслугоўвання плаціны. Яны будуць пазбаўлены ад выбуху».
  Мідлтан ведаў, што ў яго не было выбару, акрамя як пайсці, нават калі вочы Чарлі казалі «не».
  «Дваццаць пяць секунд».
  Ён паглядзеў направа — марскі пяхотнік падыходзіў да пасадкі. Ён думаў пра Леспаса і Уэтэрбі, двух загінуўшых таварышаў. Ён падумаў пра маці Чарлі. Ён думаў пра ўсіх тых, хто сышоў занадта рана, каго забралі сквапныя людзі. Гэта было тое, што ён стварыў добраахвотнікаў, каб прадухіліць.
  «Дваццаць. Пакіньце даўжэй, і яны не паспеюць».
  Мідлтан яшчэ раз азірнуўся — заўважыў знаёмы твар: за ім ішоў Чарнаеў.
  «Добра», - сказаў Мідлтан. Ён выцягнуў руку і паклаў дыстанцыйны дэтанатар на зямлю, у некалькіх кроках ад Арчэра. Ён адпусціў Чарлі, падштурхнуўшы яе да Тэслы, якая рабіла ўсё магчымае, каб паспяшацца ўніз па лесвіцы.
  «Бяжы!» - крыкнуў на іх Мідлтан. «Бяжы!»
  Тэсла схапіў Чарлі за руку. З усёй сілы, што засталася, яна адцягнула яе, пацягнула бегам да бяспечнага жалезабетону дамбы.
  
  Натоўп прарваў шлагбаум і лінію аховы на пляцоўцы марской пяхоты One. Яшчэ некалькі тысяч чалавек змагаліся за магчымасць вырвацца з амфітэатра, сотні з іх ішлі гэтым новым шляхам.
  Сакрэтныя службы былі вымушаныя трымаць прэзідэнта за куленепрабівальным шкляным экранам, прыкладна ў двухстах ярдах ад месца эвакуацыі, якое зараз занята. Marine One застаўся на станцыі, лунаючы прама над сваёй LZ. Усе яны надзелі процівагазы, нават прэзідэнт і яго ахова.
  
  Арчэр прысеў на зямлю, паказаўшы, што ў яго невялікі пісталет, узяў у той жа руцэ пульт, увесь час праводзячы скалечанай рукой грудзі. Паглядзеў на маленькую пластыкавую скрыначку. Усміхнуўся. Змест. Адкінуў крышку выключальніка. Ён падумаў пра тое месца, пра якое расказаў яму бацька, пра мястэчка пародзістых пастухоў коз у Кашміры, адкуль паходзіць Пашміна. Кажуць, што караван Аляксандра прайшоў праз гэта амаль дзве з паловай тысячы гадоў таму, і людзі, якія знаходзяцца там, да гэтага часу маюць доказы гэтага, з пясочнымі валасамі, румянымі шчокамі і блакітнымі вачыма. З дзяцінства ён прагнуў убачыць гэта — магчыма, смерць прывядзе яго туды. Пакута мае свой радасны бок, адчай мае сваю лагоднасць, а смерць мае сэнс. Кожная смерць.
  
  Завісшы над натоўпам, бакавыя дзверы Marine One адчыніліся, агент высунуўся і выпусціў тры снарады CS прама ўнізе ў LZ. 40-мм гранатам з пускавой устаноўкі M32 спатрэбілася менш за паўсекунды, каб патрапіць у зямлю ў пяцідзесяці ярдах ніжэй. Слезацечны газ падзейнічаў імгненна.
  
  «Не!» — крычаў Чарнаеў праз шырму бегучых людзей.
  Арчэр націснуў на дэтанатар.
  Мідлтан заплюшчыў вочы. Ён думаў пра Чарлі.
  Нічога не здарылася.
  Мідлтан расплюшчыў вочы. Арчер недаверліва паглядзеў на пульт. Ён засунуў пісталет за пояс, зноў націснуў кнопку. нічога. Зноў.
  Зноў.
  - Добрая спроба, Арчер, - сказаў Карсан.
  Яна спусцілася па лесвіцы з Чангам, які падняў трубку POLENA, падключаную да яго заплечніка.
  "Ён глушыў сігнал", - сказаў Мідлтан. Ён бачыў Коні Карсан і Чанга ў кустах побач, якія сігналілі яму, што можна аддаць пульт дыстанцыйнага кіравання. Ратуючы яго ад вельмі цяжкага рашэння: дачка або прэзідэнт.
  Чанг кіўнуў, выглядаючы стомленым і адчуўшым палёгку, быццам ён мог страціць прытомнасць ад адрэналіну. Нягледзячы на ўсе яго высокія камп'ютэрныя і навуковыя ступені і моўныя навыкі, якія дапамагалі добраахвотнікам, не выходзячы з яго працоўнага стала ў акругі Калумбія, ніколі не было такім жаданым відовішчам у гэтай галіне, як гэты слабарослы амерыканец тайваньскага паходжання да яго.
  «Спачатку я падумаў, што яны могуць выкарыстоўваць прыладу для адчынення дзвярэй гаража, але потым я зразумеў, што Сакрэтная служба павінна быць мудрай у такіх рэчах, з-за ўсіх самаробных выбуховых прылад і іншага ў Іраку», — сказаў ён, падняўшы слухаўку. Ён суцяшаўся тэхналагічнай мовай. «Такім чынам, я глушыў усе частоты, як толькі марскія пяхотнікі высадзілі нас».
  Мідлтан усміхнуўся і паглядзеў на Арчэра, які ўстаў з пісталетам за поясам і радыёдэтанатарам у карыснай руцэ. Яго вочы бегалі па баках, потым ён нібы расслабіўся.
  «Добрая праца, Вікі».
  «Няма праблем, бос», — адказаў Чанг. Ён паглядзеў на мітусню марской пяхоты Адзін, якая лунала над сушай, бурбалка бяспекі абараняла прэзідэнта. «Чорт вазьмі, — сказаў ён, — гэта сапраўды прэзідэнт. . .
  «І для запісу, - дадаў Чанг, - цяжкай вады не было. Медны бранзалет адносіўся да арганізацыі».
  «Так», - сказала Мідлтан. «Я таксама зразумеў гэта».
  Ён убачыў, як набліжаецца Чарнаеў, з ім пара яго ахоўнікаў. Падобна на тое, што ўсё-такі гэта спрацавала як перамога.
  «Узламалі Bicchu, гэтую пошукавую сістэму?» Чанг сказаў. "І вы ніколі не здагадаецеся, каму ён належыць - Гэй!"
  Мідлтан павярнуўся. Ён убачыў Вікі Чанга на зямлі, які паціраў сківіцу.
  Чарнаеў адабраў у яго заплечнік. Падышоў да Арчэра, пстрыкаючы пераключальнікамі на трубцы.
  «Належыць адной з маіх карпарацый», — сказаў Чарнаеў. Ён кінуў глушылку каля ног Арчэра і забраў у яго дэтанатар. Калі дзесятак узброеных да зубоў супрацоўнікаў службы бяспекі BlueWatch выйшлі на тэрыторыю, ён зірнуў на маладога чалавека. «Цяпер гэта павінна працаваць. Амаль час...»
  «І калі ласка, я пагляджу вашы рукі, палкоўнік Мідлтан».
  
  POTUS праводзілі да яго верталёта. Бег на сто пяцьдзесят ярдаў. Зараз марскія пяхотнікі былі на LZ, сцяне з 100-працэнтнай чыстай амерыканскай мускулатуры, каб не дапусціць натоўп да ўзвышша. Ваенныя караблі таксама былі побач, іх вялізны гук узмацняў паведамленне тым, хто ўнізе: гэта не выйсце. Прэс-служба трымала свае камеры на LZ, чакаючы здымка з грашыма прэзідэнта ў процівагазе, каб стаць загалоўкам інфармацыйных службаў.
  
  Свет Мідлтана круціўся.
  Чарнаеў.
  Ён бы гэта наладзіў. Ён пабудаваў гэтую плаціну, каб прыцягнуць чыноўніка ЗША. Ён усё наладзіў. . .
  Ён схлусіў пра камюніке Дзяржаўнага дэпартамента — і, вядома, ніколі не адпраўляў ліст Чарлі. І спасылка на Тампу на кампутары Балана — гэта была не адна з кампаній Дэўраса Сікары, а Чарнаева. Верагодна, Сікары быў занепакоены тым, што гэта значыць, і збіраўся адправіць Балана або каго-небудзь туды, каб праверыць гэта.
  А Чарнаеў вінаваты ў смерці свайго дарагога сябра і калегі Леспаса.
  «Першапачаткова я збіраўся задушыць Пакістан, каб ён стаў больш пакорлівым таму, што я мог ім даць», — сказаў ён, пераводзячы вочы з Мідлтана на сцэну дэталяў прэзідэнта, якія рухаюцца праз густы дым CS. «Баюся, што я не такі цярплівы».
  «Мы ведалі, што некаторыя з вашых добраахвотнікаў дабяруцца сюды», — сказаў Арчер. «На самай справе, мы заўсёды збіраліся мець цябе тут, Гаральд, жывым ці мёртвым».
  "О?" Мідлтан адчуў, як Коні прыціснулася да яго. Ён сачыў за тым, каб трымаць рукі спераду, каб не бачыць Чарнаева, у якога пад курткай быў накіраваны пісталет з глушыцелем.
  «Было зразумела, што вы прыйдзеце да мяне». — сказаў Чарнаеў. Ён паказаў Арчэру, каб ён пабачыў, што прэзідэнт амаль у зоне забойства. Слезацечны газ рассейваўся, дзьмуў на поўдзень, пераследваючы натоўп, які эвакуяваўся.
  «Нават мёртвы, якім вы хутка станеце, вы служыце сваёй мэты. Сённяшнія падзеі змяняюць не толькі гэтую сферу, але і стануць апошнім цвіком у труну вашай маленькай групы. Пакістан, як яго ведае свет, прыйдзе да канца. Афганістан таксама, Кашмір, частка Індыі. Карты, складзеныя старымі каланіяльнымі майстрамі, будуць зноўку перамаляваны. Гэта пачатак канца — і для вашых добраахвотнікаў, гэта дае нам час, неабходны для стварэння».
  «МУС і ААН будуць займацца гэтым».
  «Я так не думаю», — сказаў Чарнаеў з усмешкай. «Мы забіваем вас, добраахвотнікаў, і прыйдзе больш — лепш арганізаваных, больш рэсурсаў. Я разумею. Але мы ўцягваем вас у гэта, і ваша арганізацыя будзе такой жа мёртвай, як і вы».
  
  Мідлтан паглядзеў на прэзідэнта, на лінію ў сто ярдаў ад Marine One, якая збіралася патрапіць у поле зроку сабранай прэсы, адзінай групы тут, хто, здавалася, атрымліваў асалоду ад таго, што адбывалася вакол іх.
  «Мае людзі, - сказаў Арчэр, - усе пяцьдзесят з іх накіравалі свае камеры на вашага прэзідэнта. За іх лінзамі — медныя дыскі».
  Яны былі б увагнутымі, таўшчынёй да цалі. Кумпяныя зарады, прызначаныя для прабівання бронетэхнікі, як у Іраку і Афганістане. Мідлтан ведаў пра іх усё, ён бачыў, на што яны здольныя. Гэта будзе як паўсотні дыверсійных танкавых снарадаў: нічога не застанецца. нічога. Кумулятыўныя зарады забіваюць кінэтычнай энергіяй, такой неверагоднай сілай, якая ператвараецца ў цяпло, выбухаючы і плавячыся праз усё і ўся. Гульня скончана.
  Чарнаеў падняў рукаў, адкрыўшы над гадзіннікам тонкі медны бранзалет, крыху іншы, чым той, які Мідлтан бачыў на запясце Балана. «Гэты бранзалет? Нічога іншага, як фрагменты працэсу, зробленыя ў мудрагелістыя падарункі, якія ўдзельнікі з гонарам носяць».
  «Чарнаеў, падумай», — сказала Мідлтан. «Гэта пачне вайну. . . .”
  Ён рашуча паківаў галавой. Забраў дыстанцыйны дэтанатар у Арчера. Вялікі палец над кнопкай.
  «Гэтаму рэгіёну спатрэбіцца шмат міратворцаў — зараз у мяне ёсць прапанова з ААН, каб сто тысяч маіх падрадчыкаў BlueWatch пераехалі, каб запоўніць пустэчу ў бяспецы. Адкуль бы яны яшчэ? ЗША? Я так не думаю».
  Сто тысяч — гэта было вялікае войска ў кнізе любога народа. Мідлтан і падумаць не мог, што ў расейца столькі бутсаў. Але ў яго былі грошы.
  Потым ён зразумеў. «Кітай», - сказаў Мідлтан. «У канчатковым рахунку ўсё пра Кітай, так?» Яго тактыка адтэрміноўкі была афарбаваная сапраўднай цікавасцю. Тайнае палітычнае кіраўніцтва Кітая, Тэ-Ву, напэўна, стаяла за навучаннем трох мужчын. «Гэта для таго, каб Кітай мог рушыць на Кашмір?»
  «Яны ўжо кіруюць часткай гэтага, і, несумненна, ім патрэбная жылая плошча. І вада. Вялікая панда памірае ад смагі».
  Кітай рабіў тут тое ж самае, што і з сітуацыяй у Тыбеце, спрабуючы выбраць наступнага Далай-ламу: яшчэ ў сярэдзіне 90-х гадоў яны прынялі дзіцяці, Г'янкайна Норбу. Зараз малады чалавек, Кітай лічыць яго наступным увасабленнем Панчэн-ламы, займаючы другое месца пасля Далай-ламы ў іерархіі тыбецкага будызму. Ён дапаможа выбраць рэінкарнацыю Далай-ламы, і, улічваючы, што ён быў выхаваны ў падпарадкаванні Камуністычнай партыі Кітая, гэта, несумненна, прывядзе да стварэння прапекінскай улады ў Тыбеце. Назавіце гэта страхоўкай.
  Дэврас Сікары, бацька Арчэра, быў часткай іх страхоўкі для здабыцця Кашміра і, магчыма, нават больш за тое, што павінна было адбыцца тут.
  «А гэтыя хлопцы, якія ў вас там, гэтыя бамбавікі? А Умер? Санам?» - спытаў Мідлтан.
  «Ва ўсіх была мэта, як і ў вас».
  Вакол завіхаліся людзі Чарнаева з BlueWatch. У Мідлтана не было ніякага шанцу перашкодзіць яму націснуць на дэтанатар — ён не праляцеў больш за два крокі, а ён быў як мінімум у тузіне ад яго.
  Арчэр ахнуў, хістаючыся ад агнястрэльнай раны, і хрыпла крыкнуў: «Мой бацька хацеў, каб ваша расследаванне было праяснена. І ён меў рацыю. Для гэтага і для будучыні мы не можам мець нікога на сваім шляху. Нам было ўсё роўна, прыйдзеш ты сюды жывым ці мёртвым, пакуль ты быў тут на крэшчэнда».
  "Што?"
  «Смерць прэзідэнта, які цяпер набліжаецца да зоны забойства».
  Яны паглядзелі насустрач — марскі пяхотнік адзін падыходзіў да зямлі, ПОТУС быў у сваім ахоўным бурбалцы з людзей Сакрэтнай службы, на шасцідзесяці секундах.
  Арчер сказаў: «Чаму б не дыскрэдытаваць добраахвотнікаў, пакуль мы дасягаем сваёй мэты?»
  Мідлтан разумеў - ён сам будзе вінаваты.
  Чарнаеў сказаў: «Прама цяпер ФБР праводзіць ператрус у вашым доме ў акрузе Фэрфакс. Яны знаходзяць там самыя розныя матэрыялы для вырабу СВУ. У тым ліку такарны станок, які зрабіў увагнутыя медныя дыскі, з якіх яны з'яўляюцца пабочным прадуктам ".
  Медны бранзалет на Чарнаевым запясце бліснуў у сонечных промнях.
  «Чаму складаная разьба? Хітрасць, каб даставіць нас сюды? Каб прымусіць нас паверыць у тое, чаго гэтага месца не было?»
  «Гэта больш як маё хобі», — сказаў Чарнаеў. Ён падышоў да Мідлтана і перадаў яму маленькую рускую матрошку, якая змяшчалася ў яго на далоні. Гэта была цвёрдая, самая ўнутраная лялька.
  Ён быў пафарбаваны ў адценні белага і шэрага, гладкі навобмацак ад празрыстага лаку.
  
  Marine One прызямліўся, масіўныя ротары Sea King стварылі новую хвалю дыму CS, які застаўся ў непасрэднай блізкасці. Людзі прэзідэнта ўдарылі па гербе LZ, сотні ўспышак камер сышлі і асвятлілі дым. Прэс-корпус выкрыкваў пытанні, але ахоўная бурбалка не спынялася.
  
  Твар лялькі быў пусты.
  «Каму хочаш», — сказаў Чарнаеў, стаўшы вышэй, трымаючы вялікі палец на выключальніку. «Тут намаляваны твае самыя страшныя страхі».
  Мідлтан чуў менавіта пра гэты тып лялькі, нават бачыў фатаграфіі ў файлах МУС ад следчых расійска-афганскай вайны. Яны з'явіліся на некалькіх месцах ваенных злачынстваў. Знішчальная група ОСНАЗ КДБ выдавала іх па каштоўных цэлях у якасці маркера смерці. Мясцовыя жыхары і нават рэгулярнае расійскае войска пачалі распаўсюджваць чуткі, што гэта была група міфічных жанчын-снайпераў «Белыя калготкі». Нястрымны. Нядобрасумленны. Яны забілі б вас у сне, стралялі б у вас з двух кіламетраў, яны вывезлі б усю вашу сям'ю з самаробнымі выбуховымі устройствамі, якія зробяць сучасны Ірак падобным да таго, што ён належаў да каменнага веку. Файлы ICC мелі іншую назву для гэтага забойцы - і яны былі перакананыя, што гэта быў толькі адзін чалавек, прызначаны ў Альфа-групу OSNAZ. Яны называлі яго «Лялечнік».
  Імя мне далі супраць маёй волі, але гэта іншая гісторыя. Ёсць так шмат іншых гісторый, і на ўсе іх будзе час пазней. . .
  «Я ведаю, хто вы», - сказаў Мідлтан.
  «Шкада. Мы маглі б пагаварыць пра гэта яшчэ. Несвоечасова."
  Краем вока Мідлтан убачыў постаць, якая прабягала праз натоўп, ідучы на іх. Што заўгодна, што заўгодна, было позна. Рука Чарнаева падымала дыстанцыйны дэтанатар.
  «Аркадзь, навошта так?» - сказаў яму Мідлтан, яго голас быў здушаны ад непазбежнага. Пад якім бы імем ні быў вядомы гэты чалавек - Лялечнік, Скарпіён - адно было нязменным: яго мастацтва было смерцю, і ён збіраўся напісаць свой шэдэўр.
  «Прабач, Гаральд. Гэта складана."
  
  
  17
  ДЖЭФІ ДЫВЕР
  Прэзыдэнт быў ярдаў за трыццаць ад LZ, пыл, лісьце, галіны ўцякалі ад турбулентнага кільватэра верталёта. Ротары таксама разганялі слезацечны газ.
  Галоўнакамандуючы імчаўся, як бег-бэк, у атачэнні фалангі таварышаў па камандзе да лініі варот: бяспека чоппера.
  Фальшывыя рэпарцёры, падняўшы зброю, падышлі бліжэй.
  Чарнаеў быў усталяваны з дэтанатарам. Праз трыццаць секунд ён стрэліць.
  - Рыхтуйся, - ахнуў Арчер, яго твар збялеў. Ён з цяжкасцю ўскараскаўся на пагорак і меў добры агляд зоны прызямлення. Ён паміраў, але давёў бы гэта да канца.
  Мідлтан накіраваўся да рускага, але двое ахоўнікаў BlueWatch намалявалі яго сваімі складанымі чорнымі аўтаматамі. Ён спыніўся.
  «Дваццаць секунд».
  Сцэна там - верталёт, прэзідэнт, натоўп, рэпарцёры, законныя і фальшывыя - была поўным хаосам. Але гэтая пляцоўка, ля глядзельнай трыбуны, была амаль бязлюднай. Сведкаў жахлівай драмы не было.
  — крыкнуў Чарнаеву Мідлтан. «Не трэба, Аркадзь. Ёсць тысяча прычын, чаму вы не можаце гэтага зрабіць».
  Рускі праігнараваў яго і зірнуў на Арчера.
  «Дзесяць секунд», - ахнуў паранены.
  Тут уварваўся іншы голас. «Насамрэч, не тысяча, але ёсць некалькі вельмі добрых». З хмызу сарваўся потны, запылены, але добра апрануты чалавек. Акцэнт быў брытанскі. Гэта быў чалавек, які праплываў праз натоўп незадоўга да гэтага. «Я маю на ўвазе прычыны не націскаць гэтую кнопку».
  Чарнаеў адступіў, стралкі BlueWatch замахнуліся стрэльбамі на брытанца.
  «А-а-а, не спяшайся», — сказаў чалавек. Ён паглядзеў у бок Чарнаева. - Іэн Барэт-Боўн, - сказаў ён, нібы прадстаўляючыся на кактэйльнай вечарыне.
  «Хто ты, чорт вазьмі?» — спытаў расеец.
  Мужчына праігнараваў пытанне. «Па-першае, апошнія паўгадзіны мая каманда ўсё запісвала. Вашы фатаграфіі знаходзяцца на жорсткіх дысках у некалькіх вельмі бяспечных месцах. Вы націснеце гэты дэтанатар, за вамі прыйдуць адны з лепшых праваахоўных органаў у свеце. І яны цябе знойдуць. Гэта калі вы ўцячэце, вядома. Чаго вы, напэўна, не зробіце. Паколькі тры мае снайперы нацэліліся на цябе ў гэты момант».
  Рускі неспакойна азірнуўся.
  «Вы іх не заўважыце. Яны нашмат лепш, чым. . . - Яго голас сціх, калі ён пагардліва паглядзеў на смуглявага супрацоўніка службы бяспекі BlueWatch, які стаяў побач. Брытанец працягнуў: «О, другая прычына, па якой вы не хочаце націснуць кнопку і забіць прэзідэнта? Было б крыху марнаваць час. З-за таго, што ён сапраўды не прэзідэнт».
  « Што ?» Мужчына ахнуў.
  «Ой, калі ласка, Аркадзь. Падумайце пра гэта. На амерыканскую знешнюю палітыку можна разлічваць на некаторыя манументальныя памылкі, але адміністрацыя наўрад ці настолькі дурная, каб адправіць свайго кіраўніка ў такую вядомую зону пагрозы. Сапраўдны прэзідэнт у Вашынгтоне. Дарэчы, адсочваю ўсё, што тут адбываецца».
  «Падобны?» - прашаптала Коні Карсан.
  «Зусім так. Мы не зусім былі ўпэўненыя, што тут адбудзецца, але я ведаў, што гэта датычыцца Scorpion і нейкага паплечніка з Народнай Рэспублікі. Мы сабралі гэтую шараду, каб вывесці асноўныя аперацыі на адкрытае месца».
  Арчер глядзеў на LZ. Разгублены, ён бушаваў: «Штосьці не так. Марская пяхота і сакрэтная служба. . . Яны не сыходзяць. Яны нацэлены на людзей Санама».
  Мідлтан задаў лагічнае пытанне. «А хто гэта «мы»?»
  Барэт-Боўн сказаў: «МІ5, аддзел замежных аперацый. Мы працуем з ЦРУ і амерыканскімі і брытанскімі вайскоўцамі». Ён прамовіў у каўнер, і адразу ж з кустоў выйшлі два дзясяткі чалавек у сур'ёзнай баявой экіпіроўцы, накіраваўшы зброю на Чарнаева і супрацоўнікаў службы бяспекі BlueWatch.
  Мідлтан пазнаў уніформу і знакі адрознення з крылатым кінжалам знакамітай брытанскай спецыяльнай авіяцыйнай службы, пяхотнага падраздзялення накшталт амерыканскіх сіл Delta або Navy Seals. Аб сур'ёзнасці іх місіі сведчыць той факт, што двое былі ўзброеныя кулямётамі FN Minimi, а астатнія мелі аўтаматы SA80 з усталяванымі «Uglies» — падвеснымі гранатамётамі.
  Гатовы — не, ахвотны — распаліць варожасць па-вялікаму, калі б дайшло да гэтага.
  «Тут ёсць дзвесце іншых людзей, якія атачаюць тэрыторыю, і, шчыра кажучы, я сумняваюся, што вашы хлопцы з BlueWatch лічаць, што іх зарплата вартая таго, каб павысіць наш SAS, вы не згодныя?» Барэт-Боўн нахмурыўся. «О, і для запісу, я абавязаны паведаміць вам, што мы тут з поўнага ведама і санкцыі генерал-лейтэнанта Паўночнага камандавання індыйскай арміі ў Удхумпары і індыйскага спецыяльнага аддзела. . . Што з'яўляецца дыпламатычным спосабам сказаць, што вашы людзі выпусцяць адну кулю з адной зброі, вы ўсе знікнеце, і гэта вельмі непрыемна».
  Чарнаеў сумеўся. З чырвоным ад злосці тварам ён азірнуўся. Потым нагнуўся, паставіў дэтанатар на зямлю і даў задні ход.
  Праз дзве секунды салдаты SAS надзелі на яго кайданкі і пазбавілі зброі, тэлефона і асабістых рэчаў. Толькі крыху даўжэй Вікі Чанг дэактываваў дыстанцыйны дэтанатар.
  Затым брытанскія салдаты раззброілі і надзелі кайданкі на супрацоўнікаў службы бяспекі BlueWatch.
  Не занадта мякка, Мідлтан з задавальненнем адзначыў.
  Барэт-Боўн зноў загаварыў яму ў каўнер. «Капітан, дэтанатар пад нашым кантролем. Рухайцеся і арыштоўвайце маджахедаў. Тэрмабарыкі не могуць быць узарваны імі, але ў некаторых можа быць іншая зброя, і, несумненна, усе яны запушчаныя». Ён уздыхнуў. «Фундаменталісты таааааак стамляльныя».
  Прыбыў медык з каманды Барэт-Боўн, і Мідлтан адразу ж паказаў на Арчэра. «Я хачу, каб ён быў жывы», — сказаў ён. «Рабі ўсё магчымае, каб выратаваць яго».
  «Так, сэр».
  Але перш чым медык дабраўся да яго, Арчэр раптоўна сеў, утаропіўся нябачнымі вачыма на Мідлтана, а потым паваліўся на спіну. Ён здрыгануўся адзін раз, потым ляжаў нерухома.
  Медык выбег наперад і схіліўся над чалавекам. Ён дакрануўся да сваёй шыі, потым паглядзеў угару, скрывіўшыся. «Страціў занадта шмат крыві, сэр. Я баюся, што яго няма».
  
  Добраахвотнікі сядзелі ў вялікім вагончыку каля пляціны. Чарлі быў у асобным; яе бацька хацеў мінімізаваць траўму, праз якую яна перажыла. Усе выціралі вочы ад рэшткаў слезацечнага газу КС.
  Мідлтан размаўляла па тэлефоне з Вашынгтонам, Гаагай, Нью-Дэлі і Лонданам. Усё, што сказаў ім Барэт-Боўн, спраўдзілася. Замена прэзідэнта, маніторынг, які праводзілі MI5, MI6, Лэнглі і Індыйскі спецыяльны аддзел.
  Чарнаева змясцілі ў імправізаваную турму — яшчэ адзін вагончык, які ахоўвалі войскі індыйскага паўночнага камандавання. І Барэт-Боўн толькі што паведаміў, што тайная аператыўная група завяршыла экстраардынарную перадачу генерала Занга. Магчыма, Пекін быў саюзнікам з ім і Чарнаевым, а можа і не, але яны імгненна дыстанцыяваліся ад яго і накіравалі дзве траціны сваіх салдат на мяжу з Кашмірам, як толькі гэта было магчыма.
  Нягледзячы на выратаванне, Тэсла быў раздражнёны Барэт-Боун: «Ты схаваў на нас трэкер, ці не так? У Парыжы».
  «Вядома, я зрабіў. На табе, уласна. Я не быў упэўнены, што спадарыня Мідлтан паедзе з намі на паездку - якой бы паездка ні была».
  «Але вы спрабавалі нас забіць!»
  «Адумайся, каханая».
  «Я папярэджваў вас пра «люв».»
  «Прабачце. Але відавочна, я не збіраўся цябе забіваць. Я даглядаў цябе. Было б няёмка, калі б цябе схапілі ці забілі».
  - Няёмка, - прамармытала яна.
  «І мне трэба было звязацца з Гаральдам тут. Мы паспрабавалі ўсё, але ён прапаў».
  «Вы маглі сказаць што-небудзь пра тое, кім вы былі».
  «Як я мог гэта зрабіць? Калі б цябе схапілі, я не ведаў, колькі ты раскажаш. Я ведаю, што добраахвотнікі не ідуць на інтэнсіўныя допыты, але многія людзі, вы ведаеце, робяць гэта».
  Пры гэтым Нора Тэсла чамусьці змоўкла, пазбягаючы вачэй Мідлтана.
  Затым Мідлтан іранічна сказаў брытанскаму агенту: «І вам таксама трэба было выкарыстоўваць нас для атрымання інфармацыі».
  Пазнавальная ўсмешка. «Відавочна, палкоўнік. Гэта спосаб гульні, ці не так? Тут многае пастаўлена на карту. Я шукаю Скарпіёна ўжо некалькі гадоў пад прыкрыццём. Выдаючы сябе за чалавека, які цікавіцца Сікары, бізнесмена, рухальніка. Але падводы высахлі. . . Пацешна, улічваючы ўсю гэтую шуміху пра ваду. Мы чулі балбатню пра таго дзіўнага рэпарцёра Крэйна, што ў яго былі нейкія падказкі. Мы ўвялі яго ў гульню і даставілі ў прыгарад Парыжа. Мы спрабавалі прымусіць яго думаць, што адзін з нас быў Скарпіёнам — таварыш за рулём быў начальнікам станцыі ў Парыжы. Ён нават насіў медны бранзалет, які я купіў у Selfridge's. Крэйн не паддаўся, я думаю. Але ён рушыў услед нашай прапанове пайсці ў вашу кватэру, Мідлтан.
  «Вы выкарысталі яго ў якасці прынады», - адрэзаў Тэсла.
  Брытанскі агент паглядзеў на яе так, нібы яна ўсклікнула: «Зямля ж круглая!» «Гэта спрацавала, ці не так? Так мы трапілі на Яну. Але яна нас абмінула — дзякуй самому Крэйну. Ён кудысьці паляцеў з ёй. У Дубай, здаецца. Ноч у раі, напэўна, думаў ён. Вядома, гэта аказалася літаральна праўдай, бо яна яго забіла».
  Тэсла агрызнуўся: «Вось як Яна трапіла да нас у Парыжы. Гэтага б не адбылося, калі б вы не ўмяшаліся».
  «Я памятаю , як прасіў прабачэння», — раздражнёна сказаў спрытны чалавек. « Памятаеце, я там даглядаў вас» .
  «Але не вельмі добра, таму што мяне застрэлілі, а Чарлі ледзь не забілі».
  «Што цяпер будзе?» — спытаў Вікі Чанг.
  «Мы вернем іх абодвух у Лондан — Чарнаева і Занга. Паглядзіце, што мы можам арганізаваць для судовага разбору. У рэшце рэшт Занг вернецца дадому і, хутчэй за ўсё, будзе застрэлены. Што тычыцца вашага расейскага сябра, то калі яго запатрабуе Крымінальны суд, «баюся, вам давядзецца стаяць у чарзе».
  «Яны абодва вашы на дадзены момант», - сказаў Мідлтан. «Адзіны ордэр у нас быў на Дэўраса Сікары». Потым задумаўся і засмяяўся.
  "Што?" — спытала Коні.
  «Скарпіён — дабрачынца Сікары». Мідлтан паківаў галавой. «Усё, што мы ведалі пра яго, гэта тое, што ён «святы, але ад гэтага свету». Але мне цікава, ці было гэта памылкай? Магчыма, фраза пачалася на англійскай мове, перш чым яе пераклалі на хіндзі. Першапачатковая фраза магла быць «цалкам з гэтага свету».
  Брытанскі агент сказаў: «Не магу з гэтым не пагадзіцца: гэта, безумоўна, апісвае Чарнаева. . . Размова пра прагнасць. Распродаж цэлай краіны».
  Мідлтан кіўнуў галавой. «Гэта выклікае пытанне. Матывам Чарнаева былі грошы, а Занга — анексія тэрыторыі з добрай крыніцай вады для Кітая. Але матывам Сікары быў незалежны Кашмір. Дык які ж быў ягоны ўдзел ва ўсім гэтым?» Ён махнуў рукой, паказваючы на дамбу. «Ствараецца ўражанне, што ён быў пешкай, якой карыстаўся Чарнаеў. Але ён відавочна планаваў нешта для Вёскі - гэта было ў яго электронным лісце Каві Балану.
  Было шмат пытанняў без адказу, падумаў ён.
  «Я лепш загадаю сёе-тое аб транспарціроўцы», - Барэт-Боўн паглядзеў на надзвычай дарагі гадзіннік. Ён бачыў Мідлтан адносна гэтага. Ён засмяяўся. «Я не краў. Я родам з грошай, мой сябар. Не паверыце, але я дзяржаўны служачы, таму што мне падабаецца праца. Немагчыма быць дабрачынцам свету мастацтва і музыкі ўвесь час і не сумаваць. Да таго ж я яшчэ і нейкі патрыёт, як бы гэта не ў модзе. Зараз ура». Ён ішоў у пыльную спякоту.
  Мідлтан дастаў свой новы тэлефон і атрымаў абнаўленне статусу. Пяцьдзесят маджахедаў і іх лідары былі ўзятыя пад варту, як і людзі BlueWatch. Тэрыторыя і выбухоўка былі ў бяспецы.
  Цяпер ён падняўся. «Я пайду праверыць Чарлі». Яго душа была цяжкая ад усведамлення таго, што яна была ўцягнута ў гушчар гэтай жудаснай справы - у той час, калі ёй больш за ўсё патрэбны быў шанец вылечыцца.
  «Я пайду з вамі», - сказаў Тэсла.
  Ён быў амаль да дзвярэй, калі ў яго загудзеў тэлефон. "Так?"
  «Палкоўнік Мідлтан?» — спытаў брытанскі голас.
  "Правільна."
  «Камандзір Ітан тут. SAS».
  «Ідзі наперад».
  «Наткнуўся на крыху дзіўную сітуацыю. Падумаў, што лепш паведаміць вам. У нас ёсць цела таго Лучніка Сікары. Але, што ж, самае дзіўнае. Здаецца, ён памёр не ад страты крыві. Напэўна, ён бы, але не гэта яго дабіла. Яго расстралялі. У патыліцу».
  "Што?"
  «Без пытанняў».
  Мідлтан успомніў, як бачыў, як мужчына раптоўна сеў, а потым упаў. Але стрэлаў ён не чуў. Ён сказаў гэта афіцэру SAS і спытаў: «А як наконт вашых людзей?»
  «Не, сэр. Ні з нашых, ні з вашых глушыцеляў не выдавалі».
  «Вы мне дазволіце пагутарыць з Чарнаевым?»
  «Я паразмаўляю з містэрам Барэтам-Боўнам, сэр, але з пункту гледжання SAS, усё нармальна».
  Ён падзякаваў афіцэру і паклаў трубку. Ён распавёў іншым валанцёрам, што здарылася.
  «Але ніхто з супрацоўнікаў BlueWatch не застрэліў бы яго — яны працавалі разам».
  Мідлтан сказаў: «У мяне засталося занадта шмат пытанняў. Мне патрэбны некаторыя адказы».
  Ён выйшаў за дзверы на яркае сонца, Нора Тэсла побач з ім.
  
  Яны падышлі да вагончыка, дзе трымалі палоннага. Мідлтан прадставіўся шасці індыйскім ахоўнікам, якія праверылі пасведчанні асобы, а потым кіўнулі імі праз часовы перыметр з калючым дротам, пераканаўшыся, што Барэт-Боўн і SAS пагадзіліся на іх інтэрв'ю.
  Прычэп быў вялікі — двайны амэрыканскі ўзор, з кандыцыянэрам. У парадным офісе двое ахоўнікаў сядзелі ў металічных крэслах, трымаючы ў руках аўтаматы H&K. Адзін праверыў іхнія пасведчанні і яшчэ раз патэлефанаваў вышэйстаячым афіцэрам і, здавалася, Барэт-Боўну. Мідлтан не пярэчыў; з гэтымі зняволенымі не можа быць асаблівай бяспекі.
  Затым ён паклаў трубку і сказаў: «Вы можаце зайсці, праз імгненне. Як толькі медсястра скончыць».
  «Медсястра?»
  «Медсястра брытанскай арміі».
  Мідлтан нахмурыўся. «Чарнаеў паранены?»
  "Не не. Яна сказала, што гэта звычайная праверка, каб дазволіць яму ўехаць у Лондан». Ён усміхнуўся. «Магчыма, яму патрэбна прышчэпка ад каровінага шаленства».
  «Пусціць яго ў Лондан? З Індыі не ідзе каранцін. У любым выпадку ён не ляціць камерцыйным рэйсам. Хто гэта ўхваліў?»
  «Афіцэр у нашым камандаванні».
  «Унутр, цяпер! Трымайце зброю напагатове».
  «Яна была проста медсястрой».
  «Я паклічу паўночнае камандаванне, калі трэба».
  Ахоўнікі глядзелі адзін на аднаго. Яны падняліся, падрыхтавалі кулямёты.
  Адзін прыкрыў дзверы, а другі адамкнуў і адчыніў іх. Ён зазірнуў унутр, яго твар быў маскай шоку. «Ёсць праблема. Не не!"
  Іншы індыйскі салдат убег у пакой, Мідлтан і Тэсла адразу за ім.
  Яны хутка спыніліся, убачыўшы цела Чарнаева. Ён знаходзіўся пасярод маленькага кабінета, вокны якога былі зацягнуты тоўстай сталёвай сеткай. Яму застрэлілі патыліцу, калі ён адчайна спрабаваў выбрацца кіпцюрамі.
  «Медсястра», — прашаптаў ахоўнік, паказваючы на адзіныя дзверы ў пакоі, якія вялі ў трэці кабінет.
  «Тут ёсць чорны ход?»
  «Не, толькі адзін, пярэдні».
  Медсястра трапіла ў пастку. Яны трымаюць яе на месцы і выклікаюць марскую аператыўную каманду. «Я атрымаю...»
  «Не, мы спынім яе».
  «Пачакай!» - прашаптаў Мідлтан. «Яна не можа...»
  Яны адчынілі дзверы і міргнулі, калі ўключыўся яркі агеньчык, які выкарыстоўваўся на будоўлі ноччу. Аслепленыя, яны адступілі, калі чатыры добра пастаўленыя снарады з глушыцелем знайшлі свае мэты — ілбы мужчын.
  У тумане жанчына выбегла. Яна была апранута ў форму салдата брытанскай арміі, але дрэнная пасадка і маленькая чырвоная пляма на грудзях падказалі Мідлтан, як яна знайшла гэты ўбор. Ён не пазнаў яе.
  Яна вагалася ў шоку, не чакаючы, што двое іншых будуць у пакоі. Але перш чым яна зноў паспела падняць .22, Мідлтан выцягнуў Берэтту, якую даў яму Чарнаеў. Калі ён дакрануўся дулам да яе галавы, яна толькі імгненне задумалася і выпусціла сваю зброю.
  Затым Тэсла ступіў наперад, схапіў жанчыну і, паморшчыўшыся ад раны ў яе ўласным плячы, моцна шпурнуў нападніка на падлогу. Затым яна люта ўдарыла яе па галаве і твары.
  «Нора, спыніся!» Сказаў Мідлтан, адцягваючы яе і замацоўваючы стралка адным з кайданкоў мёртвага ахоўніка. «Табе не трэба было гэтага рабіць».
  «О, так, я зрабіў».
  Мідлтан нахмурыўся.
  Тэсла сказаў: «Вы не ведаеце, хто яна такая?»
  «Не».
  «Гэта Яна Гровер».
  
  «У Парыжы вы правяралі маё цела?» — пагардліва кінула Яна на Тэслу. «Вы тэлефанавалі les gendarmes , ці тэлефанавалі вы ў Le Deuxieme Bureau . Не, вядома, не. Тое, што вы бачылі, як плавае ў Сене, - гэта мая куртка. І вы прынялі гэта за чыстую манету. Мне вельмі шкада, што я ўцёк і пазбавіў вас яшчэ адной магчымасці катаваць мяне».
  Мідлтан зірнуў на Тэсла, маўчаючы пры гэтым. Цяпер ён зразумеў ранейшую рэакцыю на тое, што сказаў Ян Барэт-Боўн. Ён адпусціў гэта.
  Яны сядзелі ў тым самым вагончыку, дзе была камера Чарнаева. І яго труна. Цела было вывезена. І па месцы праязджала судова-медыцынская група.
  Акрамя Коні Карсан і Вікі Чанга, тут быў Ян Барэт-Боўн. Ён кусаў вусны ад шаленства на індзейцаў за тое, што яны ўпусцілі забітую жанчыну ў трэйлер. Афіцэр, якога Яна падкупіла за дазвол на доступ, сядзеў пад вартай, але гэта было слабым суцяшэннем.
  «Чаму?» — спытаў брытанскі агент.
  «Яна так абыходзіцца з усімі калегамі, - з горыччу сказаў Тэсла, - калі ёсць шанец, яны могуць быць сведкамі супраць яе. Гэтак жа, як яна забіла Каві Балана на поўдні Францыі».
  «Я не так упэўнены», - сказаў Мідлтан, зноў разглядаючы пытанні без адказу. «Я думаю, што тут адбываецца нешта іншае».
  «Ах, вы такі рэзкі, як я думаў, палкоўнік. Як бы я хацеў, каб Балан быў паспяховым у той дзень на пляжы на мысе Антыб.
  - Я не разумею, - сказаў Барэт-Боўн.
  «Не, вы, вядома, не», сказала прыгожая пакістанка. «Вы нічога не зразумелі — ніхто з вас з самага пачатку... . . Я не быў ні з Чарнаевым, ні з кітайцамі. Яны былі маімі ворагамі . Я месяцамі змагаўся, каб знайсці іх і забіць».
  «Што ты маеш на ўвазе?»
  Нібы звяртаючыся да школьнікаў, Джана сказала: «Некаторы час таму Дэврас Сікары вёў перамовы з маджахедамі тут, у Джаму, аб падзеле ўлады, калі ён зможа забяспечыць незалежны Кашмір. Але ён даведаўся, што гэты чалавек, вядомы як Скарпіён, і кітайскі паплечнік хацелі сфабрыкаваць нейкі тэракт у якасці апраўдання для кітайскага ўварвання і акупацыі Кашміра. Яны планавалі абвінаваціць у жудасным здарэнні Дэўраса. Ён даведаўся аб іх схеме і прыдумаў план іх выкрыцця: ён зрабіў выгляд, што заклікае маджахедаў дапамагчы яму падарваць плаціну. Так, ён арганізаваў крадзеж і адпраўку туды некаторых выбуховых рэчываў, але ён ведаў, што плаціна занадта трывалая, каб яе разбурыць. Памятаеце, ён быў інжынерам».
  Тэсла сказаў: «Але электронная пошта, якую мы знайшлі на кампутары Каві Балана, гаварыла, што ён планаваў знішчыць Вёску».
  «Пачакай. Не, не было», — запярэчыла Мідлтан. «Тут проста было сказана, што ён нешта «запланаваў».
  «І ён зрабіў,» працягвала Яна. «Ён планаваў дакапацца да праўды аб змове Скарпіёна. Ён не збіраўся знішчаць Вёску. Ён збіраўся выратаваць яго - і выставіць Скарпіёна і яго паплечніка ўсяму свету, калі мы не зможам спыніць іх першымі.
  Мідлтан павінен быў засмяяцца. Ён зразумеў, што ён і Добраахвотнікі былі тымі, хто дасягнуў мэты Сікары: абараніў Вёску і выкрыў план Скарпіёна і Занга.
  Яна працягвала: « Мая праца складалася ў тым, каб знайсці Скарпіёна і ліквідаваць пагрозы. Вось чаму мне патрэбна была твая дачка. . . выкарыстоўваць яе, каб даведацца, што вы ведалі. Пасля таго, як Балан не здолеў забіць цябе, я даведаўся, хто ты. Не нейкі шпіён для Скарпіёна. Ці для тых вар'ятаў з групы. Але добраахвотнікі». Яе твар пацямнеў. «Я быў блізкі да таго, каб спыніць цябе і даведацца, хто такі Скарпіён. . . А потым трагедыя. Арчер забіў свайго бацьку».
  Барэт-Боўн сказаў: «Трагедыя? Ды ты ж дапамог яму гэта зрабіць!»
  "Ты з'ехаў з глузду?" - бушавала яна. «Дэўрас быў маім настаўнікам, калегам майго бацькі. Ён быў геніем. Арчер быў вулічным бандытам, дурнем». Жанчына задрыжала ад агіды. «Ён ніколі не разумеў палітыку, культуру, глыбіню нашага краю. І, як большасць дурных людзей, яго лёгка спакусіў Скарпіён. Ён так і не ўсведамляў, што апошняе, чаго хацеў Дэўрас, - гэта сапраўдны інцыдэнт, асабліва смерць замежнікаў. Гэта назаўжды разбурыць яго надзеі на свабодны Кашмір».
  Мідлтан сказаў: «Такім чынам, вы той, хто застрэліў Арчэра».
  Яна ўздыхнула. «Я шкадую толькі пра тое, што не змог падысці дастаткова блізка, каб сказаць яму, як я пагарджаў ім, перш чым націснуць на курок».
  «А Крэйн?» - спытаў Барэт-Боўн. «Карэспандэнт».
  «Я думаў, што ён будзе карысны ў пошуку Скарпіёна. Ён прывёў мяне да вашай дачкі і да яе. Пагардлівы кіў у бок Тэслы. «Але ён даў мне мала што».
  «Вы хацелі, каб спынілі Чарнаева і Занга, так?» Коні Карсан сказала.
  «Так, вядома, я зрабіў».
  «Ну, спынілі. Яны былі ў нас пад вартай. Чаму вы забілі Чарнаева?»
  «Чаму ты не зрабіў ?» — з пагардай адказала Яна. «Вельмі магутны чалавек? Гэта было толькі пытаннем часу, калі ён збег ці купіў сабе выхад з турмы ".
  «Але ёсць іншая прычына, ці не так?» — спытаў Тэсла.
  Яна холадна ўсміхнулася ёй. «Так. Вінаваты ў смерці майго бацькі Чарнаеў. Ён і Занг забілі яго і індыйскага студэнта, якога яны таксама спансавалі. Яны захавалі Дэўраса ў жывых толькі для таго, каб выкарыстоўваць яго ў сваёй змове. Шмат гадоў таму я вырашыў, што кім бы ні быў Скарпіён, у чым бы ён ні быў вінаваты, ён памрэ за забойства майго бацькі. Атруціўся калодзежнай вадой. Ён памёр у пакутах».
  Мідлтан сказаў: «Такім чынам, Чарнаеў выкарыстаў маджахедаў тут сёння, гэта быў запасны план, так? Першапачаткова яны з Зангам збіраліся сцвярджаць, што ў плаціне была тэхналогія меднага бранзалета - гэта было б апраўданнем кітайцаў для акупацыі Кашміра».
  «Дакладна. Зброя масавага паражэння. І да таго часу, як стала вядома, што іх няма, уся краіна была б пад замком. Шкада, што зброі не знайшлі, але мы не сыходзім». Яна змрочна ўсміхнулася амерыканцам. «Гэта добра спрацавала для вас нядаўна, так?»
  «А як наконт тэхналогіі меднага бранзалета?» - ахвотна спытаў Вікі Чанг.
  «Дэўрас быў апантаны гэтым. Праект паглынуў яго ва ўніверсітэце і пасля. Але ён ніколі не ўдасканальваў практычную сістэму. Ён ніколі не мог узнавіць тое, што зрабілі нацысты. Ён запатэнтаваў частку тэхналогіі, але яна ніколі не магла працаваць так, як ён марыў. Тым не менш, ён думаў пра праект з любоўю. Калі хто-небудзь станавіўся яму дарагім, ён дарыў яму свой найвялікшы сімвал прыхільнасці і ўдзячнасці — сапраўдны медны бранзалет».
  Мідлтан зірнуў вонкі і ўбачыў групу індыйскіх войскаў, якія праходзілі міма. Больш бяспекі, меркаваў ён, хоць у іх больш не было ключавога вязня, якога трэба было ахоўваць. Ім прыйшлося б задаволіцца простай забітай жанчынай.
  Потым адчуў сверб. Нешта было не так.
  Што гэта было?
  Ён зірнуў на тэлефон Арчэра, які ляжаў побач у сумцы з доказамі. Ён зноў нагадаў апошняе паведамленне: «Місія выканана».
  І зразумеў яшчэ нешта. Яну не менш за ўсё турбавала яе захоп. І яна гаварыла даволі свабодна. За апошнія дзесяць хвілін яна прызналася ў некалькіх забойствах.
  Чорт вазьмі, адзіны спосаб, якім яна магла б падзяліцца такой інфармацыяй, - гэта калі . . .
  Яе цёмны прыгожы твар павярнуўся да яго і ўсміхнуўся.
  Мідлтан зразумеў тэкставае паведамленне: Арчер распрацаваў план вываду, каб вывесці яго з раёна пасля выбухаў на плаціне. Адзін з яго паплечнікаў напісаў яму паведамленне, што план гатовы да рэалізацыі. Яна, несумненна, выйшла на сувязь і патлумачыла, што Арчер мёртвы, але яна бярэ на сябе аперацыю і яе трэба выцягнуць з плаціны.
  Мідлтан закрычаў: «Усе, лезьце ўніз! Атрымаць...
  Звонку грымнула аўтаматная страляніна, і рамны зарад з пранізлівым трэскам прабіў вялікую дзірку ў кволым баку прычэпа. Балончыкі са слезацечным газам закаціліся ўнутр і напоўнілі памяшканне невыносным дымам.
  Нягледзячы на амаль слепату і агонь у лёгкіх, Мідлтан кінуўся да Яны. Яе рукі былі скаваныя кайданкамі, але ногі не былі скаваныя кайданамі, і, хоць яна была гэтак жа пашкоджана газам CS, як і ўсе астатнія, яна дакладна заўважыла, дзе знаходзіцца праём у сцяне вагончыка, перш чым воблака запоўніла пакой. Яна натыкнулася на яго і выкінулася — у чакаючыя абдымкі выратавальнай групы.
  Група паўстанцаў, верных Арчэру, не ведаючы аб здрадзе Яна, пры адступленні прыкрывала агонь.
  Мідлтан і Барэт-Боўн змагаліся звонку, перапаўзаючы ад вокладкі да вокладкі. Уздымалася ўсё больш хмар слезацечнага газу, і ніхто з індыйскіх або SAS не ведаў, што адбываецца.
  Нарэшце Мідлтан заўважыў, як група з дзясятка чалавек знікла на паляне, дзе чакаў верталёт. Ён не бачыў Яну, але ведаў, што гэта павінна быць налёт; калі адзін чалавек ступіў праз сонечную смугу, Мідлтан убачыў залаты бліск на яго запясце.
  Яе крыніцай, як ён ведаў, быў медны бранзалет.
  Тое, што павінна было адбыцца, чакалася вельмі-доўга.
  Гэта была думка ў галаве стройнай жанчыны, якая ішла па ажыўленай вуліцы пахмурнага Лондана. Восеньскі вецер круціў вакол яе пясок, паперы і хрумсткія лісце.
  На рагу вуліцы яна спынілася і шчыльней нацягнула на сябе паліто. Яна зарыентавалася і заўважыла пункт прызначэння: мячэць Тафнел Парк.
  Нехта штурхануў партфель, які яна несла, але Яна Гровер моцна трымала яго. Ніводны вораг не ведаў, што яна тут — гэта была проста дзяўчынка-падлетак, якая беспамылкова размаўляла па мабільным, — але калі б рабаўнік паспрабаваў забраць у яе кейс, яна ўмомант забіла б яго.
  Так, партфель быў такі важны.
  Сапраўды, яго змест быў цэнтральным элементам канчатковага плана Дэўраса Сікары.
  Яна зірнула на вуліцу і ўбачыла выцвілы надпіс белай фарбай «Глядзі направа». Папярэджанне для пешаходаў аб тым, што транспарт можа наляцець з нечаканага боку.
  Гэта яе вельмі забаўляла. Святло змянілася, і яна пайшла праз вуліцу, да мячэці.
  Спрабую ўявіць сабе наступствы таго, што павінна было адбыцца.
  Манументальны.
  Ухіляючыся ад патоку пешаходаў. Некаторыя з іх былі англічанамі: дзяўчынкі і хлопцы ў школьнай форме або балахонах, разносчыкі, жорстка апранутыя бізнесмены, салідныя жанчыны, якія кіруюць пашарпанымі каляскамі. У асноўным, праўда, арабы, іранцы, пакістанцы. . . Некалькі сікхаў і індыйцаў таксама.
  Лондан, які плавільны кацёл.
  Яна была апранута ў заходнюю вопратку, але ў штаны. Таксама, вядома ж, хустку. Яна павінна была ўліцца.
  І зноў падумала: надоўга.
  Сціскаючы свой каштоўны партфель, яна прыйшла да мячэці і абышла несамавіты будынак, які быў адным з нямногіх тут без графіці. Ён быў адным з самых вялікіх у Лондане. Штодня тут маліліся амаль дваццаць пяцьсот чалавек; жанчыны таксама, хоць і ганебна адкінутыя за брудныя фіранкі.
  Яна шукала аховы. Нічога незвычайнага. Ёй не трэба хвалявацца.
  Усё ішло па плане.
  Яна спынілася каля ўваходу. Задрыжала, калі парыў ветру пранёсся па ёй.
  І яна павярнулася, зайшла ў кавярню «Нэро» насупраць і заказала латтэ.
  У гэтым раёне, нават у сетцы кавярняў, падобных на Starbucks, было крыху незвычайна бачыць жанчыну адну без мужа, брата або дружак сябровак. Традыцыйныя каштоўнасці тут моцна ўліліся. Фактычна, забойства ў гонар гонару пакістанскім братам яго сястры, якая ўцякла, адбылося ўсяго ў двух кварталах адсюль.
  Калі Яна выпіла каву, села і скінула з плячэй паліто, увайшоў барадаты мужчына ў цюрбане і пагардліва паглядзеў на яе, нягледзячы на кансерватыўны ўбор і шалік.
  Яна вырашыла, што калі ён зробіць ёй нейкі каментар, яна ў нейкі момант прычыніць яму вельмі і вельмі балюча.
  Ён узяў гарбату, мармычучы сабе пад нос. Несумненна пра няверных, жанчын і павагу.
  Яшчэ адзін погляд на мячэць.
  І яна адчула радасць ад амаль выкананай місіі.
  Місія, якая была жыццёвым планам Дэўраса Сікары.
  Дэврас быў адным з самых яркіх рэвалюцыянераў свайго часу. У той час як Чарнаеў, Занг, Арчер і маджахеды лічылі, што іх мэты могуць быць дасягнуты выбухоўкай і агнём, Дэўрас ведаў, што гэта недальнабачны падыход прастадушных людзей. Па-дзіцячы.
  Чаму, паглядзіце на Палестыну і Ізраіль, паглядзіце на Шры-Ланку і тыграў Тамала, Англію і ІРА. Паглядзіце на Афрыку.
  О, не было нічога дрэннага ў гвалце як хірургічным інструменце; неабходна было ліквідаваць рызыкі. Але як сродак для дасягнення палітычнай мэты?
  Гэта было неэфектыўна.
  Дэўрас разумеў, што лепшы спосаб дасягнуць сваёй мэты - незалежнасці Кашміра - выкарыстоўваць іншую, значна больш магутную зброю, чым тэрмабарычная выбухоўка, снайперы або тэрарысты-смяротнікі.
  Гэта зброя?
  Жаданне, жаданне, прага.
  У Кембрыджы і пасля гэтага Дэврас Сікары — разам са сваім бацькам і іх індыйскім аднакласнікам — сапраўды здолелі паўтарыць тэхналогію вырабу медных бранзалетаў, якую ўдасканалілі немцы падчас Другой сусветнай вайны. Яна хлусіла Мідлтану і іншым пра гэта.
  Фактычна, трое чалавек пайшлі далёка за рамкі першапачатковага праекту і стварылі дзіўна простую і прадукцыйную сістэму для стварэння цяжкай вады.
  Але, усвядоміўшы яе патэнцыял і тое, як ён можа яе выкарыстоўваць, Дэврас настаяў на патэнтаванні толькі часткі тэхналогіі, пакінуўшы ключавыя часткі навукі, без якіх было б немагчыма перавесці сістэму ў сеткавы рэжым.
  У партфелі, які яна зараз несла, былі зашыфраваныя дыяграмы, формулы і спецыфікацыі гэтых асноўных элементаў, выключаных з патэнтаў.
  Гэта быў план Дэўраса: прадаць тэхналогію медных бранзалетаў буйным краінам АПЕК у абмен на іх згоду прымусіць Індыю, Кітай і Пакістан падзяліць Кашмір і ў канчатковым выніку даць незалежнасць. Калі б тры «акупацыйныя» краіны не зрабілі гэтага, вытворцы нафты пачалі б закрываць нафтавыя краны, а фабрыкі, камунальныя службы і такія важныя танныя аўтамабілі, якія запаўняюць субкантынент, памерлі б ад смагі.
  Блізкаўсходнія краіны прагнулі ядзернай зброі; Кітай і Індыйскі субкантынент прагнулі нафты.
  Наступныя некалькі гадзін яна правядзе тут, сустракаючыся па чарзе з прадстаўнікамі гэтых краін, мужчынамі, якія зараз маліліся ў мячэці. Іх душы прагнулі духоўнага экстазу, іх сэрцы — расшчапляльнага матэрыялу.
  Алах, як мяркуецца, задаволіў першае, а Джана выканала другое.
  Яна паклала партфель на стол. Унутры было шэсць флэш-назапашвальнікаў па 8 гігабайт з зашыфраванай тэхналогіяй на іх. Яна ведала, што мужчыны будуць у захапленні ад таго, што яна прынясе на стол. Асабліва прывабным было тое, што тэхналогія была кампактнай і эфектыўнай, і аб'екты былі ў значнай ступені па-за сеткай, і іх было б цяжка выявіць нават самым вострым вокам у небе.
  Зірнула на гадзіннік. Першы з прадстаўнікоў — з Сірыі — будзе тут праз тры хвіліны.
  Які гэта быў экстатычны момант!
  Калі б толькі Дэўрас быў тут, каб выпрабаваць гэта разам з ёй. . .
  Яна адпіла латтэ і зноў зірнула на чалавека ў чалме, які стаяў побач, усё яшчэ мармычучы, яго твар быў цёмным.
  Дзверы ў кавярні з грукатам адчыніліся, і ўвайшоў араб у заходнім адзенні. Яна прызнала яго памочнікам сірыйскага аташэ па пытаннях эканамічнага развіцця і падтрымкі інфраструктуры.
  Чытай: шпіён.
  Яна заўважыла яго кашулю, какетліва расшпіленыя два гузікі, голую галаву, дарэмна падстрыжаную бараду. Такі крывадушнік, падумала яна. У іх краінах: ні алкаголю, ні свініны, ні наркотыкаў, ні жанчын, акрамя жонкі або жонак. Тут, у Лондане, усё пайшло.
  Тым не менш, яна ўсміхнулася яму: Яна Гровер была такой жа дзейснай дзелавой жанчынай, як і забойцай.
  Ён зірнуў на яе і ўсміхнуўся масляністым фліртам. Ён рушыў наперад.
  Нарэшце, Дэўрас. Кашмір будзе свабодным. . .
  Потым мужчына застыў, гледзячы ў акно. З віскам спыняліся міліцэйскія машыны, з іх выскоквалі мужчыны.
  не! Што адбывалася?
  Ён павярнуўся, каб уцячы, але яго спыніў шыкоўны мужчына ў дзелавым касцюме, які ўвайшоў у дзверы. Ён зваліў сірыйца на зямлю.
  Яна зразумела, што яе раскрылі, усю змову раскрылі!
  Яна адштурхнулася ад стала і ўстала, дастаючы пад блузку Высокі Стандарт .22.
  Але моцная рука схапіла яе запясце і балюча сагнула ззаду. Пісталет упаў на падлогу.
  Яна азірнулася. Гэта быў араб у чалме, які ўпіхнуў ёй у шыю пісталет. Яна люта змагалася.
  «Чорт вазьмі, любоў. Спецыяльнае аддзяленне. Дайце адпачыць, чаму б і не нам?»
  Гучыць як Алі Дж.
  
  «Яна цалкам твая», — сказаў Гаральд Мідлтан Яну Барэт-Боўну, чые штаны былі моцна запэцканы падчас знішчэння сірыйца. Ён з некаторым раздражненнем пачысціў пляму.
  Яны былі на тратуары перад кавярняй «Неро». Яна Гровер была ўзятая пад варту на час паездкі ў Нью-Скотланд-Ярд, дзе яе будзе дапытваць адзін з лепшых у свеце аддзел па барацьбе з тэрарызмам сталічнай паліцыі.
  Мідлтан быў адзіным добраахвотнікам, які прысутнічаў на дадзены момант, хоць Вікі Чанг знаходзіўся ў тэхнічнай лабараторыі MI5 на Юстан-Роўд і рыхтаваўся ўзламаць шыфраванне флэш-назапашвальнікаў.
  Якая, згодна з дакументамі, знойдзенымі ў партфелі Яна, уключала ў сябе падрабязную інфармацыю аб тэхналогіі вырабу меднага бранзалета — сакрэтныя элементы, якія зробяць сістэму працаздольнай.
  - Ты быў на месцы, Гары. Трэба спытаць, як вы гэта зразумелі?»
  Мідлтан задумаўся над сваім адказам. «Можна сказаць, гледзячы на тое, чаго не было перад намі».
  «Як гэта?»
  «Пытанні. Я ўвесь час вяртаўся да пытанняў без адказу. Перш за ўсё, электронная пошта».
  «Які гэта?»
  «Ад Сікары да Балана. Мы знайшлі гэта на камп'ютары Балана, які Сікары і Яна па-чартоўску імкнуліся знішчыць». Ён працытаваў гэта для Barrett-Bone. «Тут было напісана: «Вы памятаеце, што я планаваў для «Вёскі». Гэта павінна адбыцца ў бліжэйшы час, перш чым мы зможам рухацца далей. У нас ёсць максімум некалькі тыдняў».
  «Ах, перш чым мы зможам рухацца далей».
  «Дакладна. Гэта падказала мне, што ён нешта запланаваў пасля інцыдэнту на плаціне».
  «Але як вы гэта тут звязалі?»
  «Гэта было яшчэ адно надакучлівае пытанне: у нас была наводка на мячэць у самым пачатку, але гэта не атрымалася. Мы ведалі, што гэта не было памылковым напрамкам, таму што гэта таксама было на кампутары, той, які яны ўзарвалі. Але мы не змаглі знайсці ніякай сувязі падчас першага расследавання. Гэта падказала мне, што гэта можа мець нейкае дачыненне да таго, што планаваў Сікары пасля будаўніцтва плаціны».
  - А чаму вы думалі, што гэта звязана з сістэмай цяжкай вады?
  «Гэта былі здагадкі, я прызнаю. Але гэтая ідэя ўзнікла ў мяне дзякуючы майму добразычліваму гаспадару некалькі дзён таму: г-ну No Name—з групы».
  «Ах, гэтыя шалёныя нацысцкія ўблюдкі?»
  «Правільна. Яны былі настолькі непахісныя ў пошуку тэхналогіі, што вынікала, што яны ведалі, што Сікары пайшоў далей у распрацоўцы сістэмы цяжкай вады, чым здавалася. Яны бачылі патэнты і ведалі, што яго медны бранзалет не будзе працаваць. Тады чаму яны так імкнуліся выкрасці мяне і высачыць Скарпіёна? Яны падазравалі, што Сікары схаваў частку сваіх даследаванняў».
  Потым Мідлтан звязаўся з Барэтам-Боўнам, які арганізаваў узмацненне назірання вакол мячэці, што было даволі лёгка ў горадзе, які можа пахваліцца адной камерай відэаназірання на кожных трох жыхароў.
  Уважлівая каманда сталічнай паліцыі адразу пазнала некалькіх прадстаўнікоў культурных і эканамічных спраў з асноўных краін АПЕК, якія прыбылі на малітву. Не было прычын для іх знаходжання ў Лондане, а тым больш у гэтым раёне, калі толькі не праводзіліся нейкія аперацыі.
  Мідлтан адчуваў, што Яна Гровер з'явіцца. І сёння, нарэшце, яна была. Круг вакол мячэці, а потым нырненне ў кафэ Nero. Агент спецыяльнага аддзела пакістанскага паходжання праслізнуў унутр па кубак, каб пераканацца, што гэта яна, і накрыць яе.
  Калі аператыўнік сірыйскага консульства ўвайшоў унутр, пастка зачынілася.
  Раптам жаночы голас раз'юшыўся: «Вы нас ніколі не пераможаце!»
  Яна Гровер глядзела на яго, калі яе саджалі ў службовую машыну.
  «Ты ніколі не пераможаш!»
  Здаецца, мы толькі што зрабілі, падумала Мідлтан, але не адказала.
  Барэт-Боўн спытаў: «Я мяркую, вы захочаце яе дапытаць. Я магу гэта арганізаваць».
  Амерыканец зірнуў на гадзіннік. Барэт-Боўн, шпіён з густам Patek Philippe, не змог стрымацца ад таго, што нахмурыўся ад жалю, калі заўважыў Timex.
  Мідлтан засмяяўся над яго рэакцыяй. «Пазней. На дадзены момант у мяне ёсць планы». Потым нахмурыўся. «Але, магчыма, ты можаш нешта зрабіць для мяне, Ян».
  «Што б гэта ні было, мой сябар, назаві гэта».
  
  Патухла хатняе святло.
  Публіка канцэртнай залы павольна змоўкла.
  Але заслона не паднялася. А праз імгненне ўспыхнулі агні і пачуўся голас па сістэме агучвання. «Дамы і спадары, прашу вашай увагі. Адміністрацыя, на жаль, павінна паведаміць вам, што будзе невялікая затрымка. Канцэрт пачнецца праз пятнаццаць хвілін».
  Феліцыя Камінскі, стоячы ў флігелях, уздыхнула. Яна яшчэ не цалкам акрыяла ад выкрадання, раненняў, псіхалагічнага жаху. Ні ад страты яе любімай скрыпкі Бэлы Шэпесі (цяпер яна трымала ў руках функцыянальны, але не натхняльны інструмент, пазычаны ў музыканта з Лонданскага сімфанічнага аркестра).
  Да таго ж яна была адзінокай. Яна не бачыла Гаральда Мідлтана з таго часу, як ён вярнуўся ў Лондан, каб арыштаваць жанчыну, якая выкрала Феліцыю. Яна таксама не бачыла Нору Тэсла або Чарлі.
  Феліцыя ведала, што ёй патрэбна сто пяцьдзесят працэнтаў канцэнтрацыі, каб даць канцэрт такога кшталту. Тым не менш, у гэтых умовах, яна не была дзе-небудзь блізка. А цяпер гэтая лухта з адтэрміноўкай старту пагоршыла сітуацыю.
  Яна ведала, што канцэрт будзе катастрофай.
  Якая была затрымка? — з роспаччу здзівілася яна.
  Адказ прыйшоў у выглядзе нізкага амерыканскага голасу ззаду яе.
  "Добры дзень."
  Феліцыя павярнулася. Яна ахнула, убачыўшы Гаральда Мідлтана. Яна паклала інструмент і пабегла абняць яго.
  «Я чуў, што ў цябе ўсё добра. Але я вельмі хваляваўся».
  Са слязлівымі вачыма яна разглядала парэзы і сінякі.
  "Я ў парадку", - сказаў ён, смеючыся. Ён таксама агледзеў яе. «Здаецца, у вас усё ў парадку».
  Яна паціснула плячыма.
  «Ведаеце, - працягваў Мідлтан, - цяпер у нас ёсць адна агульная рэч».
  «Што гэта такое, Гаральд?»
  «Нас абодвух выкралі. І ўцёк».
  Потым яна адышла і выцерла вочы. «Я мяркую, што вы вінаватыя ў затрымцы старту?»
  Ён усміхнуўся. «Вы вывелі гэта».
  Яна кіўнула.
  «Ну, ёсць праблема бяспекі».
  «Не! Што?" Яна выглянула ў перапоўненую залу.
  «Не ім», — сказаў ён. «Рызыка для вашага сэрца».
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  «Ты страціў сваю Бэлу Шэпешы ў маёй кватэры. Я нясу адказнасць».
  «Гаральд, калі ласка. . . »
  «Вы можаце пагуляць з дзіцячай цацкай і прымусіць анёлаў плакаць. Але я думаў, што ў вас павінен быць інструмент, варты вашага таленту. Я пазычыў адзін, каб ты выкарыстоўваў яго, пакуль твая Бела не будзе адрамантавана. Я прасіў кіраўніцтва аб адтэрміноўцы, каб вы прызвычаіліся».
  Ён працягнуў ёй пакет. Яна адкрыла яго. І ахнуў.
  "Гэта не . . . о Божухна!" Яна трымала ў руках скрыпку Джузэпэ Гварнеры дэль Джэзу — той самы інструмент, які яна слухала ў кватэры Гаральда, калі яе выкралі. У свеце існуе толькі каля трохсот, што ўдвая менш, чым зроблена знакамітым Страдывары. Вы не можаце знайсці Гварнеры менш чым за мільён долараў.
  Пайграць на такім інструменце хоць раз — мара ўсіх скрыпачоў.
  «Як, Гаральд? Іх нават немагчыма знайсці».
  «У ходзе справы я знайшоў новага сябра. Дзяржаўны служачы, не паверыце, але вядзе даволі шыкоўны лад жыцця, кажучы яго словамі. Ён зрабіў некалькі тэлефонных званкоў. . . Мая адзіная просьба, каб вы не ламалі галаву выкрадальнікам».
  «Што такое «мозг»? Ах, вы маеце на ўвазе, ударыць каго-небудзь гэтым?»
  «Так».
  «З гэтага часу я буду выкарыстоўваць для гэтага толькі крыкетныя біты, Гаральд».
  «Такім чынам, ідзіце наладжвайцеся або рабіце ўсё, што вам трэба. Публіка пачынае неспакойна».
  Феліцыя трымала ў руках духмянае дрэва, лёгкае, як птушка. «О, Гаральд». Яна дастала смычок з чахла, нацягнула ніткі конскага воласа і вырвала клавішы, якія, як яна знайшла, былі ідэальна наладжанымі і трымалі канцэрт.
  Яна павярнулася, каб яшчэ раз падзякаваць.
  Але яго не было.
  Пасля дзесяці хвілін практыкі яна адчула, што хатняе святло зноў цьмянее. На сцэну выйшаў аркестр, потым дырыжор. Нарэшце пад яшчэ больш гучныя апладысменты ўвайшла салістка Феліцыя.
  Яна пакланілася гледачам, потым дырыжору і іншым ігракам і заняла сваё месца злева ад сцэны.
  Дырыжор стукнуў дырыжорскай палачкай, нахіліўся наперад і пачаўся канцэрт. Адлічваючы меркі, Феліцыя агледзела залу.
  Нарэшце яна ўбачыла іх, два дзесяткі радоў ззаду. Чарлі, Гаральд і Нора Тэсла, чыю руку ён трымаў. Яна лёгка ўсміхнулася Гаральду і, нягледзячы на пражэктар у яе вачах, паверыла, што ён усміхнуўся ў адказ.
  Потым партыя аркестра сціхла, сігналізуючы аб набліжэнні яе. Яна паднесла бясцэнны інструмент да падбародка.
  Ад позірку дырыжора Феліцыя заплюшчыла вочы і пачала іграць, цалкам аддаючыся музыцы, якая, як лагодны прыліў, аблівала публіку.
  
  
  Аўтарскае права No 2009 International Thriller Writers, Inc.
  
  Выдавец Vanguard Press,
  член Perseus Books Group
  
  Усе правы ахоўваюцца. Ніякая частка гэтай публікацыі не можа быць прайграна, захавана ў пошукавай сістэме або перададзена ў любой форме і любымі сродкамі, электроннымі, механічнымі, фотакапіраваннем, запісам або іншым спосабам, без папярэдняга пісьмовага дазволу выдаўца. Па інфармацыю і запыты звяртайцеся ў Vanguard Press, 387 Park Avenue South, 12th Floor, New York, NY 10016, або па тэлефоне (800) 343-4499.
  
  
  
  Бібліятэка Кангрэса каталагізаваных даных у публікацыі
  
  Watchlist : шматсерыйны трылер / паводле ідэі Джэфры Дзівера.
  стар. см.
  «Лінда Барнс, Брэт Бэтлс, Лі Чайлд, Дэвід Корбэт, Джэфэры Дывер, Джозэф Фіндэр, Джым Фусілі, Джон Гілстрэп, Джэймс Грэйдзі, Дэвід Х'юсан, Джон Лэнд, Дэвід Ліс, Гейл Ліндс, Джон Рэмзі Мілер, Пі Джэй Пэрыш, Ральф Пэзула, Джэймс Фэлан, С.Дж. Розан, Ліза Скотолайн, Джэні Сайлер, Пітэр Шпігельман, Эрыка Спіндлер».
  eISBN: 978-1-593-15619-0
  І. Дывер, Джэфры.
  PS3600.A1W37 2010
  813'.6—dc22
  2009038746
  
  Кнігі Vanguard Press даступныя са спецыяльнымі зніжкамі пры аптовых пакупках у ЗША карпарацыямі, установамі і іншымі арганізацыямі. Для атрымання дадатковай інфармацыі, калі ласка, звярніцеся ў аддзел спецыяльных рынкаў Perseus Books Group, 2300 Chestnut Street, Suite 200, Philadelphia, PA 19103, або па тэлефоне (800) 810-4145, даб. 5000, або па электроннай пошце special.markets@perseusbooks.com.
  
  
 Ваша оценка:

Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"