Carter Nick : другие произведения.

91-100 Killmaster bailiúchán de scéalta bleachtaireachta

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:

  
  
  Carter Nick
  
  91-100 Killmaster bailiúchán de scéalta bleachtaireachta
  
  
  
  
  
  91-100 Cnuasach scéalta bleachtaireachta faoi Nick Carter é Killmaster.
  
  
  
  
  
  
  91. Comhcheilg N3 http://flibusta.is/b/699347/read
  Comhcheilg an N3
  92. Eachtra Beirut http://flibusta.is/b/612227/read
  Teagmhas Béiriút
  93. Bás an Ghabhúin http://flibusta.is/b/607566/read
  Bás an Fhabhúin
  94. Aztec Avenger http://flibusta.is/b/631177/read
  An Avenger Aztec
  95. Cás Iarúsailéim http://flibusta.is/b/611066/read
  Comhad Iarúsailéim
  96. Bás an Dochtúr http://flibusta.is/b/607569/léamh
  Bhí an Dr. Bás
  98. Sé Lá Fola an tSamhraidh http://flibusta.is/b/609150/léamh
  Sé Lá Fola Samhraidh
  99. Doiciméad Z http://flibusta.is/b/677844/read
  An Doiciméad Z
  100. Conradh Kathmandu http://flibusta.is/b/701133/léamh
  Conradh Katmandu
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Comhcheilg N3
  
  
  aistrithe ag Lev Shklovsky i gcuimhne ar a mhac Anton nach maireann
  
  
  Teideal bunaidh: The N3 Conspiracy
  
  
  
  
  An chéad chaibidil
  
  
  Fear óg geal a bhí ann le pleananna móra dá thír fhásaigh agus dó féin, ach bhí sean-rí ag teastáil ó na Stáit Aontaithe a theastaigh uaidh a threascairt, mar sin mharaigh mé é.
  
  
  Cén post a bhí agam: Nick Carter, Killmaster do mo thír, do AH, David Hawke agus ar thuarastal ard. Is Gníomhaire N3 mé sa Chór Airm, an eagraíocht is rúnda i Washington agus b'fhéidir ar fud an domhain.
  
  
  Bhí an reibiliúnach idéalach, fear bródúil agus láidir, ach ní raibh sé ar aon dul liom. Níor sheas sé seans. Lámhaigh mé é i ndramhaíl iargúlta a thíre, áit nach bhfaigheadh aon duine é agus go n-iompódh a chorp ina chnámha, arna ithe ag vultures.
  
  
  Lig mé don aspirant ró-uaillmhianach seo lobhadh sa ghrian agus d'fhill mé ar an mbaile chun mo thuarascáil a chur isteach trí bhealaí nach raibh mórán aithne acu ar mo Luger Wilhelmina agus é a ghlanadh.
  
  
  Má chónaíonn tú mar a dhéanaim, tugann tú aire mhaith do do chuid gunnaí. Seo iad na cairde is fearr atá agat. Diabhal, is iad seo na "cairde" amháin a bhfuil muinín agat astu. Is é Wilhelmina mo Luger 9mm. Tá stiletto agam freisin faoi mo mhuinchille darb ainm Hugo agus Pierre, ar mionbhuama gáis é a cheiltím áit ar bith.
  
  
  Chuir mé eitilt go Liospóin in áirithe freisin. An uair seo bhí mo chlúdach Jack Finley, déileálaí arm a bhí díreach tar éis "ordú" eile a chomhlíonadh. Anois bhí sé ag filleadh ar a chuid eile tuillte go maith. Ní raibh ach an áit a raibh mé ag dul go hiomlán socair.
  
  
  Mar Ghníomhaire N3 san Arm, ba mise an tAimiréal Éigeandála. Mar sin d’fhéadfainn siúl isteach in aon ambasáid nó bunáit mhíleata de chuid na Stát Aontaithe, an cód focal a rá, agus ansin iompar ar bith a éileamh suas go dtí agus lena n-áirítear iompróir aerárthaigh. An uair seo chuaigh mé ar ghnó pearsanta. Ní aontaíonn Seabhac, mo bhainisteoir, le cúrsaí pearsanta a bheith ag a ghníomhairí. Go háirithe má tá a fhios aige faoi, agus tá a fhios aige beagnach gach rud.
  
  
  D’athraigh mé eitleáin agus ainmneacha faoi thrí i Liospóin, Frankfurt agus Osló. Bhí sé ar seachrán timpeall Londain, ach ar an turas seo ní raibh mé ag teastáil ar shaothróirí nó faire. D'fhan mé i mo shuíochán an eitilt ar fad, i bhfolach taobh thiar de chairn irisí. Ní dheachaigh mé go dtí an salon fiú le haghaidh mo ghnáth-dheochanna nó níor thug mé aoibh gháire an chailín rua ar ais. Tá súile ag seabhac i ngach áit. de ghnáth is maith liom é; Maidir le mo chraiceann, is mór agam é. Agus nuair a bhíonn Seabhac de dhíth orm, bíonn sé in aice láimhe de ghnáth.
  
  
  Nuair a thuirling muid, bhí Londain dúnta mar is gnách. Bhí a cliché fíor, mar atá an chuid is mó clichés, ach anois bhí an ceo níos soiléire. Táimid ag bogadh ar aghaidh. Tá Aerfort Heathrow i bhfad taobh amuigh den chathair agus ní raibh mé in ann ceann dár ngluaisteán compordach a úsáid agus mar sin ghlac mé tacsaí. Bhí sé dorcha nuair a thit an tiománaí tacsaí amach mé i slums Chelsea in aice le óstán a bhí imithe i léig. Chuir mé in áirithe faoi cheathrú ainm eile. Sheiceáil mé an seomra cluttered, dusty do buamaí, micreafóin, ceamaraí agus peepholes. Ach bhí sí glan. Ach glan nó ná bíodh, ní raibh mé chun mórán ama a chaitheamh ann. Le bheith beacht: dhá uair an chloig. Ní soicind níos faide, ní soicind níos giorra. Mar sin bhog mé ar aghaidh go dtí mo chleachtadh dhá uair an chloig.
  
  
  Maireann gníomhaire speisialta, go háirithe conraitheoir agus Killmaster, de réir gnáthaimh den sórt sin. Caithfidh sé maireachtáil mar seo, ar shlí eile ní bheidh sé beo fada. Bhí nósanna intrenched, cosúil leis an dara nádúr, chomh lárnach dó is atá análaithe do dhuine ar bith eile. Glanann sé a intinn chun aon ghníomhartha tobann, athruithe nó contúirtí a fheiceáil, chun smaoineamh agus chun freagairt dóibh. Tá an nós imeachta uathoibríoch seo deartha chun a chinntiú go bhfuil an gníomhaire réidh le húsáid gach soicind le héifeachtacht 100%.
  
  
  Bhí dhá uair an chloig agam. Tar éis dom an seomra a sheiceáil, ghlac mé aláram beag agus cheangail mé leis an doras é. Dá mbainfinn an doras, bheadh an fhuaim ró-chiúin d’aon duine le cloisteáil, ach dhúiseofaí mé. Undressed mé go hiomlán agus a leagan síos. Caithfidh an comhlacht breathe, ní mór na nerves a scíth a ligean. Lig mé mo intinn folamh agus mo chéad ochtó punt de muscle agus cnámh suaimhneach. Nóiméad ina dhiaidh sin thit mé i mo chodladh.
  
  
  Uair an chloig agus caoga nóiméad ina dhiaidh sin dhúisigh mé arís. Las mé toitín, dhoirt mé deoch as an bhfleascán dom féin, agus shuigh mé síos ar an leaba shabby.
  
  
  Fuair mé cóirithe, bhain mé an t-aláram doras, sheiceáil an stiletto ar mo lámh, bhfostú an buama gáis sa chás ar mo thigh uachtair, luchtaithe an Wilhelmina agus shleamhnaigh amach as an seomra. D’fhág mé mo mhála taistil. D'fhorbair Hawk trealamh a lig dó a sheiceáil an raibh a ghníomhairí ag a bpoist. Ach má chuir sé a leithéid de rabhchán i mo mhála taistil an uair seo, theastaigh uaim go gcreidfeadh sé go raibh mé fós sábháilte san óstán lousy seo.
  
  
  Tá comharthaí an Dara Cogadh Domhanda fós ar crochadh sa stocaireacht ag treorú aíonna chuig scáthláin bhuama. Bhí an cléireach taobh thiar den chuntar gnóthach ag cur an phoist isteach sna hurranna balla, agus bhí an fear dubh ag brúchtadh ar tolg tattered. Bhí an cléireach wiry agus bhí a dhroim agam. Bhí an fear dubh ag caitheamh seanchóta, caol dá ghuaillí leathana, agus bróga nua snasta. D'oscail sé súil amháin chun breathnú ar dom. Scrúdaigh sé go cúramach mé, ansin dhún sé a shúile arís agus bhog sé chun luí níos compordaí. Níor fhéach an cléireach orm. Níor chas sé fiú féachaint orm.
  
  
  Lasmuigh de, chas mé ar ais agus peered isteach sa stocaireacht ó na scáthanna oíche ar Shráid Chelsea. D'fhéach an fear dubh orm go hoscailte, ní raibh an chuma ar an scéal gur thug an cléireach dubh faoi deara mé sa stocaireacht fiú. Ach chonaic mé a shúile olc. Níor éalaigh sé m’aird go raibh sé ag féachaint orm sa scáthán taobh thiar den chuntar.
  
  
  Mar sin níor thug mé aird ar an gcléireach. Bhreathnaigh mé ar an bhfear dubh ar an tolg. Bhí an cléireach ag iarraidh an fhíric go raibh sé ag féachaint orm a cheilt, thug mé faoi deara láithreach é, agus ní bhainfeadh fiú an chuideachta spiaireachta is saoire úsáid as duine chomh húsáideach a d'fhéadfainn a aithint le sracfhéachaint amháin. Ní hea, nuair a bhí an chontúirt ann, ó fhear dubh a tháinig sé. D'fhéach sé, rinne sé staidéar orm, agus ansin chas sé ar shiúl. Oscailte, macánta, ní amhrasach. Ach ní raibh a chóta oiriúnach go leor agus bhí a bhróga nua, amhail is dá mba rud é gur éirigh sé as áit éigin nach raibh an cóta seo de dhíth air.
  
  
  Rinne mé amach é i gcúig nóiméad. Má thug sé faoi deara dom agus go raibh suim aige, bhí sé ró-mhaith é a thaispeáint, a fhios agam go ndéanfainn réamhchúraimí. Níor éirigh sé as an tolg, agus nuair a stop mé tacsaí, ní raibh an chuma air go raibh sé ag leanúint orm.
  
  
  D'fhéadfainn a bheith mícheart, ach d'fhoghlaim mé freisin mo chéad instincts faoi dhaoine a leanúint agus iad a scríobh síos i mo fho-chomhfhiosach sula ndéanaim dearmad.
  
  
  Thit an tacsaí amach mé ar shráid ghnóthach Soho, timpeallaithe ag comharthaí neon, turasóirí, clubanna oíche agus striapacha. Mar gheall ar an ngéarchéim fuinnimh agus airgeadais, bhí níos lú turasóirí ná mar a bhí sna blianta roimhe seo agus bhí cuma níos lú ar na soilse fiú i Piccadilly Circus. Ní raibh mé cúram. Ag an nóiméad sin ní raibh an oiread sin suime agam i staid an domhain. Shiúil mé dhá bhloc agus chas mé isteach i alley áit a raibh beannacht ceo dom.
  
  
  Dhruid mé mo sheaicéad thar an Luger agus shiúil mé go mall trí chuisle an cheo. Dhá bhloc ar shiúl ó na soilse sráide, ba chosúil go raibh garlands ceo ag bogadh. Bhí mo chéimeanna le cloisteáil go soiléir, agus d’éist mé le macallaí fuaimeanna eile. Ní raibh siad ann. Bhí mé liom féin. Chonaic mé teach leathbhloic ar shiúl.
  
  
  Sean teach a bhí ann ar an tsráid cheo seo. Is fada ó chuaigh feirmeoirí an oileáin seo ar imirce go dtí an talamh ar a raibh mise ag siúl anois. Ceithre urlár de brící dearga. Bhí bealach isteach san íoslach, staighre ag dul go dtí an dara hurlár, agus ar an taobh bhí alley caol. Shleamhnaigh mé isteach sa alley sin agus timpeall an droma.
  
  
  Ba é an t-aon solas sa seanteach ná an seomra cúil ar an tríú hurlár. D'fhéach mé suas ar an dronuilleog ard solais dim. Shnámh ceol agus gáire tríd an gceo sa chomharsanacht spraíúil Soho seo. Ní raibh fuaim ná gluaiseacht sa seomra sin os mo chionn.
  
  
  Bheadh sé éasca an glas a phiocadh ar an doras cúil, ach is féidir na doirse a nascadh le córais aláraim. Thóg mé corda níolóin tanaí as mo phóca, chaith mé thar barra iarainn protruding é agus tharraing mé féin suas go dtí an fhuinneog dorcha dara hurlár. Chuir mé cupán súchán ar an ghloine agus ghearradh amach an ghloine ar fad. Ansin ísligh mé mé féin agus chuir mé an ghloine ar an urlár go cúramach. Ag tarraingt mé féin ar ais go dtí an fhuinneog, dhreap mé taobh istigh agus fuair mé mé féin i seomra codlata dorcha, folamh, taobh amuigh den seomra leapa bhí conair caol. Bhí boladh tais agus sean ar na scáthanna, cosúil le foirgneamh a tréigeadh céad bliain ó shin. Bhí sé dorcha, fuar agus ciúin. Ró-chiúin. Tá francaigh ag bogadh isteach i dtithe tréigthe i Londain. Ach ní raibh aon fhuaim lapaí beaga Furry scratching. Bhí duine eile ina chónaí sa teach seo, duine a bhí ann anois. aoibh mé.
  
  
  Dhreap mé an staighre go dtí an tríú hurlár. Dúnadh an doras go dtí an seomra soilsithe amháin. An hanla sníofa faoi mo lámh. D'éist mé. Ní dhéanfaidh aon ní ar athraíodh a ionad.
  
  
  I ngluaiseacht chiúin amháin d’oscail mé an doras; dhún sé láithreach taobh thiar dó agus sheas sé sa scáthanna, ag faire ar an mbean ina suí léi féin sa seomra gan solas.
  
  
  Shuigh sí léi ar ais chugam agus rinne sí staidéar ar roinnt páipéar ar an mbord os a comhair. Ba é an lampa tábla an t-aon fhoinse solais anseo. Bhí leaba mhór dhúbailte, deasc, dhá chathaoir, sorn gáis dóite, rud ar bith eile. Níl ann ach bean, muineál tanaí, gruaig dorcha, figiúr caol i gúna dubh daingean a nocht a cuair go léir. Thóg mé céim ón doras i dtreo di.
  
  
  Chas sí timpeall go tobann, a súile dubha i bhfolach taobh thiar de spéaclaí daite.
  
  
  Dúirt sí. - An bhfuil tú anseo mar sin?
  
  
  Chonaic mé a aoibh gháire agus ag an am céanna chuala pléascadh muffled. Scamall deataigh ag titim amach sa spás beag eadrainn, scamall a chuir i bhfolach láithreach í beagnach.
  
  
  Bhrúigh mé mo lámh go dtí mo thaobh agus tháinig mo stiletto amach as mo mhuin agus isteach i mo lámh. Tríd an deatach chonaic mé a rolladh go dtí an urlár agus chuaigh an solas dim amach.
  
  
  Sa dorchadas tobann, le deatach tiubh timpeall orm, ní raibh mé in ann faic níos mó a fheiceáil. Shuigh mé síos ar an urlár, ag smaoineamh ar a spéaclaí daite: is dócha spéaclaí infridhearg. Agus áit éigin sa seomra seo bhí foinse solais infridhearg. D'fhéadfadh sí mé a fheiceáil.
  
  
  Anois tháinig an sealgair an fiach, faoi ghlas i seomra beag go raibh a fhios aici níos fearr ná mise. Chuir mé mallacht faoi chois agus d'fhan mé go teann go dtí gur chuala mé fuaim nó gluaiseacht. Níor chuala mé tada. mhionnaigh mé arís. Nuair a bhog sí, ba é gluaiseacht cat é.
  
  
  Téad tanaí fillte timpeall chúl mo scornach. Chuala mé hiss anála i gcoinne mo mhuineál. Bhí sí cinnte go raibh sí ina lámha agam an uair seo. Bhí sí go tapa, ach bhí mé níos tapúla. Mhothaigh mé an rópa an nóiméad a fillte sí thart ar mo scornach é, agus nuair a tharraing sí daingean é, bhí mo mhéar istigh cheana féin.
  
  
  Shín mé amach mo lámh eile agus rug mé é. Chas mé timpeall agus chríochnaigh muid suas ar an urlár. Bhí sí ag streachailt agus ag sileadh sa dorchadas, gach matán dá colainn caol aimsir ag brú go dian orm. Matáin láidre i gcomhlacht oilte, ach bhí mé róthrom. Shroich mé an lampa deisce agus chas mé air. An deatach tuaslagtha. Gan cabhair faoi mo ghreim, luigh sí faoi mo mheáchan, a súile ag gliondar orm. Na spéaclaí daite imithe. Fuair mé mo stiletto agus bhrúigh mé é i gcoinne a muineál tanaí.
  
  
  Chaith sí a ceann ar ais agus gáire.
  
  
  
  
  Caibidil 2
  
  
  
  
  
  “Bastard,” adeir sí.
  
  
  Léim sí suas agus go tóin poill a fiacla isteach i mo mhuineál. Thit mé an stiletto, tharraing mé a ceann ar ais ag a cuid gruaige fada dubh agus phóg go domhain í. Giotán sí mo liopa, ach brú mé a béal go docht. Chuaigh sí limp, a liopaí ag oscailt go mall, bog agus fliuch, agus bhraith mé a cosa ar oscailt do mo lámh. Ghluais a teanga go probingly trí mo bhéal, níos doimhne agus níos doimhne, agus d'ardaigh mo lámh a gúna suas a ceathar aimsir. Ní raibh aon rud faoin gúna seo. Chomh bog, fliuch agus oscailte mar a béal.
  
  
  Fuair mo lámh eile a chíche. Sheas siad ard agus muid ag streachailt sa dorchadas. Anois bhí siad bog mín, cosúil le at a bolg nuair a bhain mé a cuid gruaige síodaí...
  
  
  Bhraith mé beagnach mé féin ag briseadh saor, ag fás agus bhí sé ag éirí deacair dom a bhrú isteach inti. Mhothaigh sí é freisin. Tharraing sí a liopaí ar shiúl agus thosaigh sé ag pógadh mo mhuineál, ansin mo bhrollach áit ar imigh mo léine le linn an streachailt, agus ansin ar ais go dtí mo aghaidh. Póga beaga ocrais, cosúil le sceana géara. Thosaigh mo dhroim agus mo dhroim níos ísle ag bualadh le rithim na fola tiubh, agus bhí mé réidh le pléascadh.
  
  
  “Nic,” adeir sí.
  
  
  Rug mé uirthi ag na guaillí agus bhrúigh mé ar shiúl. Bhí a súile dúnta go docht. Bhí flushed a aghaidh le paisean, a liopaí phógadh fós i fonn dall.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "A toitín?"
  
  
  D'éirigh mo ghuth go garbh. Ag dreapadh na haille géara buile de mhian pléascach, chuir mé iallach orm féin cúlú. Mhothaigh mé mo chorp ar crith, go hiomlán réidh le dul isteach sa tsleamhnán pléisiúir dhícheallach a chuirfeadh muid isteach in ullmhacht ard, ar fionraí don chéad seal te, géar eile. Bhrúigh mé ar shiúl í, ag gríosadh mo chuid fiacla ón bpian iontach seo. Ar feadh nóiméad ní raibh mé cinnte go ndéanfadh sí é. Anois ní raibh a fhios agam an bhféadfadh sí é a dhéanamh agus stop a chur leis. Ach d’éirigh léi. Le osna fada, crith, d'éirigh léi, a súile dúnta agus a lámha clenched isteach i dhorn crith.
  
  
  Ansin d'oscail sí a súile agus d'fhéach sé ar dom le gáire. “Tabhair dom an toitín damanta sin,” a dúirt sí. - Ó mo dhia, a Nick Carter. Tá tú go hiontach. Bhí mé lá ar fad déanach. Is fuath liom tú.'
  
  
  Rith mé uaidh agus thug mé toitín di. Smirking ar a corp nocht toisc go raibh a gúna dubh stróicthe inár paisean, las mé ár toitíní.
  
  
  D'éirigh sí agus luigh sí síos ar an leaba. Shuigh mé síos in aice léi, théamh ag an teas. Thosaigh mé a caress go réidh agus go mall a pluide. Ní féidir le go leor daoine é seo a láimhseáil, ach d'fhéadfaimis. Is iomaí uair a rinneamar é seo roimhe seo.
  
  
  “Tá mé lá iomlán déanach,” a dúirt sí, ag caitheamh tobac. 'Cén fáth?'
  
  
  “Is fearr gan ceist a chur ort, a Dheirdre,” arsa mise.
  
  
  Deidre Cabot agus bhí a fhios aici níos fearr. Mo chomhghníomhaire AX. N15, "Marú nuair is gá" céim, an contrapháirtí is fearr le stádas ordú oibríochta neamhspleách. Bhí sí go maith agus chruthaigh sí arís é.
  
  
  “Is beag nach bhfuair tú mé an uair seo,” a dúirt mé le gréin.
  
  
  “Beagnach,” a dúirt sí go gruama. Bhí a lámh saor ag baint na cnaipí deiridh de mo léine. "Sílim gur féidir liom tú a láimhseáil, Nick." Más rud é amháin go raibh sé fíor. Níl sa chluiche. An-dáiríre.
  
  
  “B’fhéidir,” arsa mise. “Ach caithfidh gurb é an saol agus an bás é.”
  
  
  "Ar a laghad a bhuail tú," a dúirt sí. A lámh unzipped mo pants agus stroked dom. “Ach ní fhéadfainn tú a ghortú, an bhféadfainn?” Ní fhéadfainn dochar a dhéanamh dó ar fad. A Dhia, oireann tú go han-mhaith dom.
  
  
  Bhí aithne agus grá agam uirthi le fada an lá. Bhí cion agus cosaint mar chuid dár dturas gach uair a bhuaileamar, cluiche te idir gairmithe; agus b'fhéidir go bhféadfadh sí déileáil liom dá mba ábhar beatha agus báis é. Is ansin amháin a throidfidh mé chun báis, agus ní hé seo an rud a theastaigh uainn óna chéile. Tá go leor bealaí ann chun fanacht sane sa ghnó seo, agus don bheirt againn thar na blianta, bhí ár gcruinnithe rúnda ar cheann de na bealaí sin. Sna hamanna is measa, i measc na bhfear agus na mban seo go léir, bhí solas i gcónaí ag deireadh an tolláin. Tá sí dom, agus tá mé ar a son.
  
  
  “Tá cúpla maith againn,” arsa mise. “Go fisiciúil agus go mothúchánach. Uimh seachmaill, eh? Ní fiú go rachaidh sé seo ar aghaidh go deo.
  
  
  Anois bhí mo pants as. Chlaon sí síos a phógadh bun mo ghoile.
  
  
  "Lá amháin beidh mé ag fanacht agus ní thiocfaidh tú," a dúirt sí. “Seomra i mBúdaipeist, i Nua-Eabhrac, agus beidh mé liom féin. Ní raibh, ní raibh mé in ann é a sheasamh, Nick. An féidir leat é a iompar?'
  
  
  “Ní féidir liom seasamh ach an oiread,” a dúirt mé, ag rith mo lámh síos a sliasaid go dtí an áit a raibh sé fliuch agus nochta. “Ach d'ardaigh tú an cheist seo, agus mar sin rinne mé féin.” Tá obair le déanamh againn.
  
  
  Ó la la, sea,” a dúirt sí. Chuir sí amach a toitín agus thosaigh caressing mo chorp leis an dá lámh. “Lá amháin gheobhaidh Seabhac amach. Seo mar a chríochnaíonn sé.
  
  
  Bheadh an Seabhac ag screadaíl agus ag iompú corcra dá bhfaigheadh sé amach. A dhá ghníomhairí. Bheadh pairilis air leis seo. Tá beirt dá ghníomhairí i ngrá lena chéile. Chuirfeadh an chontúirt seo as a mheabhair é, contúirt do AH, ní dúinne. Bhí muid inchaite, fiú N3, ach bhí AH naofa, ríthábhachtach agus curtha os cionn gach rud eile sa saol seo. Mar sin, coinníodh ár gcruinniú sa rúndacht is doimhne, d'úsáideamar ár n-éirim agus ár dtaithí ar fad, ag dul i dteagmháil lena chéile chomh bog agus a bhí muid ag obair ar chás. An uair seo rinne sí teagmháil. Shroich mé agus bhí sí réidh.
  
  
  Níl a fhios ag Seabhac go fóill,” a dúirt sí.
  
  
  Luigh sí go hiomlán fós ar an leaba mhór sa seomra te rúnda, a súile dubha oscailte agus ag féachaint isteach i m'aghaidh. Gruaig dorcha frámaithe a aghaidh beag ubhchruthach agus guaillí leathan; a cíoch iomlán ar crochadh anois ar an taobh, a siní mór agus dorcha. Beagnach sighing, dúirt sí an cheist. 'Anois?'
  
  
  Bhreathnaigh muid ar chomhlachtaí a chéile amhail is dá mba é an chéad uair.
  
  
  Ní raibh saill ar a pluide matán agus ar a pluide caol, rud ar bith i log a bolg os cionn Sliabh arda na Véineas. Sé troigh ar airde, bhí corp lúthchleasaí aici agus bhí cuma ard agus caol uirthi. Bhí sí ag fanacht liom.
  
  
  “Anois,” arsa mise.
  
  
  Bean a bhí ann. Ní cailín. Bean tríocha dó bliain d'aois agus níos sine ná an chuid is mó dá haois. Saighdiúir ó bhí sé seacht mbliana déag ann. Bhí sí mar chuid de commandos Iosrael, marú hArabaigh san oíche. Bean láidir a bhfuil coilm uirthi a thugann fianaise dá hathléimneacht: dónna céastóireachta ar a druim, scar lais os cionn a cíoch chlé, comhartha ceiste chatach os cionn a cuid gruaige i gcruth dingeacha inar ghearr dochtúir Arabach amach a leanaí gan bhreith agus mhúin sí fuath di.
  
  
  “Anois,” a dúirt sí.
  
  
  Simplí agus díreach, gan shyness, pretension nó machismo bréagach. Tá aithne againn ar a chéile ró-fhada agus ró-mhaith do na cluichí seo go léir a imríonn leannáin nua. Beagán. Cosúil le fear céile agus bean chéile. She wanted me to be in her, ba mhian liom bheith inti.
  
  
  D’oscail súile dubha agus dhírigh mé ar m’aghaidh, domhain agus te, ag breathnú ó áit éigin domhain istigh. Leath sí a cosa agus d'ardaigh sí ard iad. Díreach agus láidir, gan stró. D'fhéach mé díreach isteach ina súile agus isteach uirthi.
  
  
  Ní raibh muid i dteagmháil le chéile áit ar bith ach amháin ann. Ag sleamhnú go domhain agus go mall isteach i bhfáilte te leacht a corp. Go mall agus miongháire, d'fhéachamar isteach i súile a chéile. Bhog sí, shuddering, agus d'fhás mé taobh istigh di go dtí go dúnta a súile agus mo mhéara thochailt go domhain isteach sa leaba.
  
  
  Tharraing sí a cosa iontacha ar ais agus d’ardaigh sí a glúine go dtí gur bhain siad a cíoch agus gur bhain a sála le feoil chruinn a masa. Hug sí mo mhuineál agus tensed. Thóg mé i mo lámha í cosúil le liathróid bheag dúnta. Thóg mé as an leaba í agus choinnigh mé a corp ar fad i mo lámha, a pluide i gcoinne mo chliabhrach, a masa i gcoinne mo bholg, agus bhrúigh mé í níos doimhne, ag ligean moans íseal éalú óna liopaí.
  
  
  Bhogamar i rithim chomhionann, luasghéaraithe, cosúil le dhá chuid de cheann amháin. Feargach agus maol, faoi ghlas i bpian agus ansin faoi shíocháin mar thaoide tiubh te chomh domhain agus uile-íditheach agus an t-aigéan ag nigh os ár gcomhair, ag adhlacadh sa dorchadas ciúin sinn.
  
  
  Bhí an sorn te. Bhí sé ciúin sa seomra rúnda. Áit éigin bhí an ghaoth ag meirg agus bhí an chuma ar an scéal go raibh an ghaoth ag baint leis an teach. Áit éigin a bhí ceol agus gáire. I bhfad. Choinnigh sí toitín i lámh amháin. Leis an gceann eile caressed sí mindlessly mo bholg. "Cé mhéad ama atá againn?"
  
  
  “Feicfidh mé amárach thú,” arsa mise. 'Aontaíonn tú?'
  
  
  'Fheiceann tú amárach.'
  
  
  Tá sé seo go léir. Uimh ceisteanna níos mó. Taobh amuigh den seomra rúnda seo, thar na huaireanta gearra sin, bhí obair le déanamh againn. Bheadh rannpháirtíocht i gceist le ceisteanna a chur agus a fhreagairt, agus d’fhéadfadh contúirt agus athrú saoil a bheith i gceist le rannpháirtíocht. Chiallódh an t-athrú is lú go mbeadh a fhios ag Hawke faoi, nó go bhfaigheadh sé amach luath nó mall. Ba é an prionsabal docht nár ghlac muid páirt in obair a chéile an t-aon chosaint i gcoinne súile agus cluasa gan deireadh Hawke. Tá sé seo freisin oiliúint le blianta fada deacra: muinín aon duine, ní fiú an ceann grá agat.
  
  
  “Is fada go leor,” a dúirt Deirdre, agus í ag cur brú orm.
  
  
  “Anocht agus amárach. ..'
  
  
  “Dá uair anocht,” arsa mise. Tá an prionsa uaillmhianach i mo áitiú ró-fhada, ró-fhada ó mhná toilteanach.
  
  
  Bhí sí ag gáire. - Gach bliain éiríonn tú níos déine. Cad is féidir le bean dul i ngleic leis i ndáiríre?
  
  
  “Gach rud atá agam,” a dúirt mé, ag gáire. - Agus tá a fhios agat cé chomh maith é.
  
  
  “Níl sé chomh measartha sin, Nick Carter,” a dúirt Deirdre. ' Tú . ..'
  
  
  Ní bheidh a fhios agam cad a theastaigh uaithi a rá. Stop sí lár na habairte nuair a mhothaigh mé go raibh mo ghualainn ag éirí te agus ar lasadh. Comhartha ciúin agus rúnda a bhí ann, ach thug sí faoi deara mo chrith beag.
  
  
  Ní fhéadfaí an comhartha teasa beag bídeach a cuireadh faoi mo chraiceann a ghníomhachtú ach míle ar shiúl, rud a chiallaíonn go raibh an comhartha ag teacht ó fhoinse áitiúil. Ní raibh a fhios ach ag Seabhac faoi, agus úsáidtear é mar theagmháil éigeandála mar rogha dheiridh nuair a theipeann ar gach modh cumarsáide eile agus nuair nach mbíonn a fhios ag Seabhac cá bhfuil mé nó cén staid ina bhfuilim. Comhartha deartha le bheith do-fheiceálach, ach bhí a cuid rudaí ar eolas ag Deirdre Cabot. Tá sí chomh tapa agus atá mé, agus bhraith sí an teagmháil tobann.
  
  
  'Nic?'
  
  
  “Tá brón orm,” arsa mise. "Beidh muid caillte ach amárach agus anocht."
  
  
  D'éirigh mé as an leaba agus rug mé ar mo pants. Gan bogadh, ina luí ar an leaba, choinnigh sí ag féachaint orm.
  
  
  “Ní hea inniu,” a dúirt Deirdre. 'Arís. Anois.'
  
  
  Ceannasaíocht mhór a bhí sa chomhartha teasa, agus níor úsáideadh é ach i gcásanna éigeandála nuair a bhí luas ríthábhachtach. Ach theastaigh Deirdre liom arís, agus b’fhéidir nach mbeadh an chéad uair eile inár gcuid oibre. Agus theastaigh uaim í freisin, fiú dá mbeadh orm bás a fháil ar a shon.
  
  
  Thóg mé í nó thóg sí mé. Crua agus drochbhéasach. Le chéile, mar i gcónaí.
  
  
  Agus an bheirt againn gléasta, chonaic mé mar a d’imigh corp lánaibí isteach i mionbhrístíní beaga, stocaí dorcha, agus ansin isteach i ngúna daingean dubh. Mhothaigh mé cnap istigh, géarchor i mo dhroim, ach d’éirigh mé gléasta; agus, agus muid ag seiceáil ár n-arm, labhair muid faoi trifles. Phóg sí go spraíúil mé agus mé ag cur a lann ar an taobh istigh dá pluide. Bhí sí i bhfad níos fearr leis an scian sin ná mar a bhí mé. Cheangail sí a Beretta beag faoi chupán a bra. D'fhill mé mo stiletto go dtí a áit agus sheiceáil an Luger.
  
  
  D’fhágamar an seomra rúnda mar a bhí agus chuaigh muid amach trí fhuinneog eile. Chlúdaigh mé í agus í ag siúl ar ais isteach sa alley. Chlúdaigh sí mé agus mé ag sleamhnú síos an alley, agus amach as an dorchadas sheas sí amach ar an tsráid thréigthe. Shiúil sí anuas orm, mar is gnách, agus chuaigh sí amach ar an tsráid.
  
  
  Shábháil an nós imeachta uathoibríoch agus arís an gnáthamh athfhillteach seo sinn.
  
  
  Chonaic mé doras dorcha trasna na sráide. Scáth, scáth níos dorcha ná oíche, gluaiseacht lag pioctha suas ag mo radar pearsanta, le leanúint ag blianta de bhreathnóireacht leanúnach.
  
  
  scread mé. 'Faigh síos!'
  
  
  Dhá shots ghlaoigh amach as an dorchadas.
  
  
  
  
  Caibidil 3
  
  
  
  
  
  shots muffled. Bhí siad ag spalpadh amach san oíche chomh luath agus a chonaic mé an scáth dorcha agus scairt, "Éirigh síos!"
  
  
  Dhá shots agus soicind ina dhiaidh sin scread, cosúil le macalla toirt. Bhí Deirdre ina luí ar an urlár. Thit sí ar chloch chrua sráid i Londain a luaithe a chuala sí an shots agus mo scread. Ach cad a tháinig ar dtús: mo scread nó na seatanna?
  
  
  Leagan sí motionless.
  
  
  Bhí Wilhelmina agam. Lámhaigh mé isteach sa phóirse ag an am céanna tharraing mé amach Wilhelmina agus ghlac mé aidhm. Thiocfadh trí urchar roimh an scáth a thine arís sular sheas Deirdre ina seasamh, dá bhféadfadh sí bogadh arís.
  
  
  Ba é caoin fhada, balbh mo luach saothair.
  
  
  Bhí mé ag fanacht. Níor lámhachadh níos mó shots. Níor tháinig aon duine amach as an ceo le fiosrú. Chonaic mé fuil ar lámh dheas Dheirdre, ach ní bheidh sé ina chuidiú di má chéim ar aghaidh agus a maraíodh mé. Is fada an nóiméad é d’fhear le gunna, go háirithe má tá sé gortaithe.
  
  
  Go tobann, rolladh Deirdre trasna na sráide, d'éirigh sí suas agus imithe isteach sa scáth: bhí sí go breá.
  
  
  Caithfidh go raibh mo scread fad gruaige chun tosaigh ar na seatanna. Tar éis di oiliúint a fháil i measc na naimhde ar feadh a saoil, thit sí cothrom ar an tsráid i soicind scoilte. Caithfidh piléar ó lámhachóir nach bhfaca sí a lámh a innilt de réir mar a thit sí. Bhí mé buíoch as gach nóiméad contúirte a d'iompaigh muid isteach i airm uathoibríocha sár-éifeachtacha.
  
  
  D'fhan an doras dorcha ciúin, gan gluaiseacht. chéim mé ar aghaidh.
  
  
  Thit mé i dtreo an phóirse dorcha, ag tagairt don Luger leis an dá lámh. Tá Deirdre céim ar mo chúl lena Beretta.
  
  
  Bhí an fear dubh ina luí ar a dhroim. Fiú san oíche raibh mé in ann a fheiceáil dhá spotaí dorcha ar a cófra. Bhuail mé súil an tairbh le dhá cheann de na trí urchair. Ba cheart go raibh triúr ann.
  
  
  “Bhí tú buartha fúm,” a dúirt Deirdre. "Ní inseoidh mé do Seabhac."
  
  
  “Ní mhairfinn riamh,” arsa mise. 'An bhfuil tú ceart go leor?'
  
  
  Aoibh sí, ach bhí beagán níos gile ná cúpla nóiméad ó shin. Thriail an piléar an chuid uachtarach dá lámh.
  
  
  “Tá mé go maith,” a dúirt sí.
  
  
  Chlaon mé. Níor fhéach mé ar a lámh. Bhí sí ina gairmiúil, thug sí aire di féin. Bhí rudaí níos tábhachtaí le smaoineamh agam. Cé a bhí an fear dubh marbh seo ina dhiaidh? Agus cén fáth? 'An bhfuil aithne agat air?' Chuir mé ceist ar Dheirdre.
  
  
  “Ní hea,” adeir sí.
  
  
  Níorbh é seo an nigga céanna a chonaic mé i stocaireacht an Chelsea Hotel saor. Skinny agus níos óige, beagnach buachaill. Ach comhtharlú damanta a bhí sa bheirt dhubh in aice liom i Londain an oíche chéanna. Thairis sin, más cosúil go raibh an chéad cheann i Hurry ó áit éigin, ag caitheamh cóta báistí ildaite thar pants salach, léine olla saor agus roinnt sandals baile. Agus seo go léir i Londain gheimhridh.
  
  
  Phioc mé suas a ghunna ón taobhlíne. Sean Browning uathoibríoch a rinneadh sa Bheilg le muffler branda nua. Ní raibh cuma air mar fhear a raibh sé in acmhainn muffler nua a cheannach. Ina phóca bhí cúpla punt agus roinnt airgid aige, eochair óstáin gan mharcáil agus iris spártha don Browning. Timpeall a mhuineál chaith sé slabhra tanaí óir agus amulet-amulet beag air. Leon codlata.
  
  
  “Marc Chucky,” a dúirt Deirdre. - "Bhí sé ar mo thóir."
  
  
  - Ach nach bhfuil aithne agat air?
  
  
  - Ní hea, ach is dócha gur Súlúis é nó b'fhéidir Zwazi. Tá siad tar éis éirí beagán níos gaire le déanaí.
  
  
  “Chaka,” a dúirt mé. Agus ansin chliceáil rud éigin i mo chuimhne grianghrafadóireachta: “An chéad rí ar an Zulu, bunaitheoir Impireacht na Súlúis sna 1920í agus 1930í.” An arm dubh is mó agus is cumhachtaí sa stair. Bhuaigh na Breataine iad sa bhliain 1879, tar éis dóibh an lámh in uachtar a fháil ar Reunecken don chéad uair. Is cuid den Afraic Theas iad na Súlúis anois. Tá tír neamhspleách níos mó nó níos lú ag na Swazis ansin. Cad eile, a Dheirdre?
  
  
  "Cad eile atá ag teastáil ó dhaoine sa sclábhaíocht?" - dúirt sí. "Tá gá le dóchas, finscéal: Chaka, an leon codlata a fhillfidh lá amháin."
  
  
  “Is miotas é,” arsa mise. “Ní sheolann miotais daoine dubha ó jungles Zululand go Londain. Is é an leon codlata siombail de roinnt eagraíocht faoi thalamh. Cén fáth a bhfuil siad ag iarraidh tú marbh?
  
  
  Is féidir leat buille faoi thuairim, Nick,” a dúirt Deirdre.
  
  
  "Do shannadh?"
  
  
  Chlaon sí, d'fhéach sé ar an fear dubh marbh ar feadh nóiméad, agus ansin a chur ar an Beretta faoina cófra. Sheas sí i ndorchadas na sráide ceo, ag cuimilt a lámh go mall. Ansin thóg sí anáil domhain agus aoibh orm. ansin cinniúint an chéad uair eile,” a dúirt sí. - Ní féidir linn crochadh thart anseo.
  
  
  “Bí cúramach,” arsa mise.
  
  
  Lean mé í trí na sráideanna dorcha go dtí gur tháinig muid chun solais i bhfianaise agus bustle Piccadilly. Chroith sí a lámh agus d'imigh sí isteach sa slua lucht iarrtha pléisiúir. Stop mé tacsaí a rith. Níor fhill mé ar an óstán sin. Dá mbeadh an fear mór dubh sa stocaireacht sa ghrúpa céanna leis an lámhachóir, is dócha go mbeinn i gceannas ar Dheirdre iad. Ní fhaca mé conas, bhí mé cinnte nach raibh mé á leanúint, rud a chiallaíonn go raibh na daoine, na scileanna agus an trealamh acu chun mé a thabhairt faoi deara ar an mbóthar gan mé a thabhairt faoi deara. Más rud é go raibh siad chomh eagraithe go maith, ní raibh fonn orm filleadh ar an óstán.
  
  
  Níorbh fhéidir liom ceann de na tithe AH i Londain a chur i mbaol ná teagmháil a dhéanamh le duine dár dteagmhálaithe áitiúla. Bhí orm fón pá a úsáid agus glaoch ar an ionad cumarsáide.
  
  
  — Seirbhís Taighde Wilson, an féidir linn cabhrú leat?
  
  
  "An féidir leat stair na tua a rianú domsa?"
  
  
  - Nóiméad amháin, le do thoil.
  
  
  Ba é an focal "tua", AH, an príomhfhocal teagmhála, an chéad chéim, ach is féidir leis an bhfocal a bheith le feiceáil de sheans.
  
  
  Glór fireann socair: “Tá mé cinnte go bhfuil gach rud atá uait inár gcomhaid, a dhuine uasail. Cén tua catha a bhfuil suim agat ann?
  
  
  "Lefty ón Tuaisceart, as an tréimhse lár an saga." Cód deimhnithe a bhí anseo a chruthaigh gur ghníomhaire AX mé agus a d’inis dó cén gníomhaire: N3. Ach b’fhéidir gur impostor mé.
  
  
  “Ó tá,” arsa glór socair. "Cén rí ar dtús?"
  
  
  “Leath dubh,” arsa mise.
  
  
  Ní raibh a fhios ag an bhfíor-N3 ach an cód deireanach seo. D'fhéadfadh sé a bheith éigean amach as dom ag chéasadh, ach i ngach idirbheart bhí orm rioscaí a ghlacadh. Má rinne scammer iarracht teagmháil a dhéanamh ar an bhfón, ba é an rud is measa ná go bhféadfadh AH a ionad cumarsáide Londain a chailleadh. Ansin b'éigean na cóid teagmhála a athrú.
  
  
  Bhí sraith cad a tharlaíonn nuair a bhí mé ceangailte leis an líonra AX. Ansin ghlaoigh guth fuar géar amach: “Tá tú i Londain, N3. Cén fáth?'
  
  
  Guth réidh, nasal: Seabhac féin. Bhí fearg orm, ach tháinig an fhearg beagnach láithreach bonn le haste géar tirim a thug orm a thuiscint go raibh rud éigin tromchúiseach, tábhachtach agus deacair ag teastáil ón Seabhac.
  
  
  'Ná bac leis. Is féidir leat é seo a mhíniú níos déanaí. Braitheadh do ghlao. I sé nóiméad tiocfaidh carr duit. Tar láithreach.
  
  
  Bhí an obair seo tábhachtach. D'úsáid Seabhac m'uimhir N3 agus d'fhreagair sé an glao é féin ó fhón pá, gan idirghabhálaithe ná scramblers ar mo thaobh.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - Cá háit?
  
  
  Bhí crochadh sé suas cheana féin. Ní labhraíonn Seabhac ar an líne oscailte le fada an lá. Suíonn sé, gearr agus tanaí, ina oifig measartha i Washington, in ann an stáisiún spáis a rialú le focal. Ach níl aithne agam ar chúigear lasmuigh de AX agus tá aithne ag an tseirbhís rúnda air nó tá a fhios aige go bhfuil sé ann.
  
  
  Shiúil mé amach as an mboth gutháin, ag sméideadh féachaint an raibh aon rud neamhghnách ar an tsráid. Ní raibh aon rud i ceo agus soilse geala Soho. Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. Dhá nóiméad eile. Bhí sí, cúig soicind roimhe sin: carr beag liath le tiománaí ciúin. isteach mé.
  
  
  Uair an chloig ina dhiaidh sin sheas mé ar an rúidbhealach tréigthe de sheanbhunáit RAF clúdaithe le fiailí. Ní raibh aon charr ann agus bhí mé i m’aonar ar bhunáit RAF nach raibh a fhios agam. B'fhéidir Honington, mar gheall ar an maoile timpeall air, nó b'fhéidir Thetford.
  
  
  Chuala mé an t-eitleán ag druidim sula bhfaca mé é. Ní raibh mé ag súil le heitleán i bpáirc thréigthe san oíche. Ach shliocht sé, faoi threoir amháin ag a chuid soilse tuirlingthe féin. Fear ó Ruff. Tá teagmhálacha ag Hawk i ngach áit.
  
  
  “Tá brón orm,” a dúirt mé leis an bpíolóta.
  
  
  Bhí mustache leathan aige, ach bhí sé liath agus bhí níos mó faisnéise ina shúile ná an chuid is mó de bhuachaillí Aerfhórsa. Duine ar féidir leo roinnt ceisteanna a chur air féin uaireanta. An uair seo chuir sé in iúl dom dul ar bord agus tacsaí amach sula raibh mé i mo shuí i gceart agus go fírinneach.
  
  
  “Bhí duine ag teastáil uathu a thiocfadh i dtír anseo gan línte talún ná soilse,” a dúirt sé. “Níl mórán againn fágtha.”
  
  
  Iompaigh sé chun breathnú ar dom. "Caithfidh tú ar a laghad stop a chur leis an Dara Cogadh Domhanda."
  
  
  “Ar a laghad,” arsa mise.
  
  
  Rinne sé miongháire agus bhog sé an throttle ar ais go dtí a seasamh bunaidh. Mhothaigh mé cosúil le fear ag rith go dall i dtreo balla cloiche. Ach bhí aithne ag seanfhear an RAF ar a cheantar. Rinne sé é seo go héasca agus ansin eitil siar. Ní dúirt sé focal eile agus thit mé i mo chodladh.
  
  
  Bhí sé éadrom cheana féin nuair a dhúisigh lámha duine éigin mé. Thuirling muid ag aerpháirc beag timpeallaithe ag crainn arda lom agus páirceanna sneachta-clúdaithe. Bhí foirgnimh arda i gcéin, agus ba chosúil go raibh an tírdhreach eolach dom.
  
  
  Bhí cuma níos mó ar an eolas faoin gcarr a bhí ag gluaiseacht i mo threo: Cadillac dubh le pláta ceadúnais Maryland. D’fhill mé go Meiriceá agus bhí mé in aice le Washington. Obair an-deacair agus an-tábhachtach a bheidh anseo.
  
  
  Ní minic a thugann Seabhac abhaile mé chomh tobann sin, agus ní go Washington nuair is féidir leis rudaí a chur ina gceart. Is Killmaster uimhir a haon mé, íoctha go maith agus fíor-riachtanach, ach ní maith le haon duine a admháil go bhfuil mé ann, go háirithe iad i Washington. De ghnáth, nuair a bhíonn sé ag iarraidh labhairt liom, tagann Seabhac chugam i gcúinne éigin den domhan. Déanann sé teagmháil liom ansin nó tagann sé chugam, ach déanann sé iarracht gan aon duine a chur i mbaol mé a nascadh le AH nó fiú le Washington.
  
  
  Mar sin dhún siad na cuirtíní ar an Cadillac agus muid ag fágáil an aerfoirt agus ar aghaidh go Potomac. Bhí sé gnáth chomh fada agus a bhí imní orm. Ní maith liom Washington nó aon phríomhchathair eile. Tá polaiteoirí agus státairí ina gcónaí sna príomhchathracha náisiúnta agus tar éis tamaill bíonn na polaiteoirí agus na státairí ar fad ag iarraidh a bheith ina rí. Tosaíonn an chuid is mó acu ag smaoineamh gur ríthe iad. Ghearr siad cinn gach duine nach n-aontaíonn leo mar go bhfuil a fhios acu cad is fearr agus cad is gá a dhéanamh ar mhaithe leis na gnáthdhaoine.
  
  
  Ach ní raibh suim agam sa pholaitíocht, agus smaoinigh mé arís ar cén fáth ar lig Hawke dom teacht go Washington. Ní dhéanfadh sé é seo ach dá mba ghá mura mbeadh sé in ann bualadh liom áit éigin i bhfad uaidh. Caithfidh go raibh an obair seo chomh tábhachtach, tosaíocht chomh mór sin, nach raibh údarás iomlán fiú ag Hawke uirthi. Cibé rud a bhí ann, ba cheart go mbeadh sé i dteagmháil dhíreach leis na tiarnaí sinsearacha chun aon cheist a d'fhéadfainn a fhreagairt.
  
  
  Cuirfear tús leis an obair seo ón mbarr.
  
  
  
  
  Caibidil 4
  
  
  
  
  
  Brúdh mé amach as an Cadillac isteach i alley agus isteach i bhfoirgneamh mór, liath gan ainm. Thóg an t-ardaitheoir dúinn trí urlár ar a laghad faoin gcéad urlár. Chuir siad mé i veain bheag oscailte a sheas ar ráillí. Agus mé féin sa charr seo imithe isteach i dtollán cúng.
  
  
  Níor labhair aon duine liom, agus ba léir nár cheart go mbeadh a fhios agam cá raibh mé ag dul. Ach ní mhairfinn mar Killmaster chomh fada sin gan gach réamhchúram a ghlacadh. Ní raibh amhras ar bith ag éinne air, ní fiú an Seabhac, chomh fada agus is eol dom, ach bhí an tollán seo á iniúchadh agam i bhfad ó shin nuair a tugadh anseo mé den chéad uair. Bhí a fhios agam cá raibh mé agus cá raibh mé ag dul. Bhí mé ag taisteal ar an mion-iarnród is rúnda ar domhan, ag dul i dtreo sraith scáthláin buama faoi theach mór bán ar ascaill leathan.
  
  
  Stopadh an cart ag ardán cúng a bhí lasadh go hachomair. Os mo chomhair bhí doras liath ciúin. Bhain mé triail as an doras, ní raibh sé faoi ghlas. Shiúil mé isteach i seomra liath le tábla cruach, trí chathaoir, dhá toilg agus gan aon slí amach le feiceáil. Shuigh Seabhac ag an mbord cruach: David Hawk, Nua-Eabhrac, ceann Acadamh na nEolaíochtaí, mo Boss. Agus sin go léir a bhí a fhios agam mar gheall air. Maidir leis seo, bhí níos mó eolas agam air ná a bhformhór. Cibé an raibh am atá caite aige, teach, teaghlach, nó an raibh spraoi aige fiú le rud éigin seachas obair, ní raibh a fhios agam.
  
  
  “Inis dom faoi Londain,” chrot sé orm, a ghuth réidh, sróine chomh marfach agus chomh dochloíte le cobra.
  
  
  Is fear beag é le gáire a fhuaimeann cosúil le gunna nuair a bhíonn sé ag gáire agus grin sardónach nuair a bhíonn sé ag gríosadh. Anois níl ceachtar acu déanta aige ná an ceann eile. D'fhéach sé ar dom blankly. Bhí an seaicéad tweed céanna agus bríste liath á chaitheamh aige mar i gcónaí. Tá closet lán acu, tá gach rud mar an gcéanna.
  
  
  Bhíomar inár n-aonar i seomra liath, ach i ndáiríre ní raibh sé mar sin. Shuigh an fón dearg ar an mbord cruach cúpla orlach uaidh.
  
  
  “Tar éis dom m’ordú a chríochnú sa bhfásach,” a dúirt mé, “bhí eagla orm go dtabharfaí faoi deara mé. Mar sin ghlac mé bealach a ceathair go Londain le bheith slán sábháilte.”
  
  
  Is ar éigean a rinne sé ciall mar leithscéal, agus mar sin d’fhan mé leis go bpléascfadh sé. Níor tharla sin. Ina áit sin, bhí sé ag fidléir leis an bhfón dearg, agus dúirt a shúile liom nach raibh sé ag smaoineamh i ndáiríre ar cad a bhí á dhéanamh agam i Londain. Bhí a chuid smaointe gnóthach leis an obair a bhí sé ar tí a chur de chúram orm, agus an spléach ina shúile dúirt liom gur jab mór a bhí ann. Maireann Seabhac as a chuid oibre. Ní fhaca mé sos dó, níor chuala mé scíth riamh. Is é an t-aon rud a chuireann isteach air i ndáiríre ná go bhfuil a oifig AH fiú a chuid ama agus a “leanbh”.
  
  
  “Ceart go leor,” ar seisean. “Cuir isteach do thuairisc ar ball.”
  
  
  análaigh mé osna faoisimh. An uair seo d'fhéadfadh sé a bheith ar an imeall. Luath nó mall fuair sé amach go raibh Deirdre Cabot i Londain agus cheangail sé gach rud le chéile. Ba dhara nádúr dó. Ach anois las sé ceann dá todóga salach agus d'imir sé leis an teileafón dearg arís.
  
  
  “Suigh síos, a Nick,” ar seisean.
  
  
  Agus mé ag suí síos, thuig mé go raibh rud éigin go hiomlán difriúil an uair seo. Bhí sé mífhoighneach. Sea, bhí a shúile ag taitneamh le dúshlán. Ach ag an am céanna bhí sé preoccupied, beagnach feargach, agus ní raibh smaoineamh orm. Bhí rud éigin faoin “ordú” nua seo nár thaitin leis. Las mé ceann de na toitíní a raibh an t-ór orthu agus shuigh mé síos.
  
  
  “Ní raibh tú riamh go Mósaimbíc,” a dúirt Seabhac. - Tá tú ag dul ann i dhá uair an chloig.
  
  
  “Caithfidh mé mo chuid Portaingéilis agus Svahaílis a scuabadh suas,” a dúirt mé. “B’fhéidir go dtí an tSuasalainn agus b’fhéidir fiú go dtí an Afraic Theas,” lean Seabhac as láthair, amhail is nár chuala sé mo thuairim. D'fhéach sé suas agus chewed ar an deireadh a todóg saor. "Staid íogair."
  
  
  “Gheobhaidh muid rud éigin eile lá éigin,” arsa mise.
  
  
  “Níl sé chomh greannmhar sin,” a dúirt an seanfhear liom. "Níl dearmad déanta agam ar Londain fós."
  
  
  Lean mé ag gáire agus rinne mé amhlaidh.”
  
  
  Ní maith leis an Seabhac a bheith ag insint bréag. Bhí mé ag fanacht leis an buille. Níor tháinig sé. Go gairid stop mé miongháire. Droch-chomhartha nár fhreagair sé. Bhí fadhb ag Seabhac agus bhain sé rud éigin le AH féin. Bhí sé in am a bheith dáiríre.
  
  
  “Cad ba cheart dom a dhéanamh i Mósaimbíc?” - D'iarr mé go ciúin.
  
  
  Bhí Seabhac ag coganta todóg agus ag súgradh le téad teileafóin dearg. "Tá amhras ar Liospóin agus Cape Town ar éirí amach mór i gceantair Súlúis feadh na teorann."
  
  
  Thosaigh mo spine ag itch. Súlúis! Smaoinigh mé ar an shooter marbh i Londain agus Mark Chaka. An bhféadfadh an shooter a bheith i mo dhiaidh agus nach Deirdre? Fiú sula raibh a fhios agam go raibh baint ag obair leis an Zulus. †
  
  
  “Tá an Afraic Theas inniúil go leor chun éirí amach a chosc,” a dúirt mé. “Agus níl mórán reibiliúnaithe Mósaimbíc ann go fóill.”
  
  
  “Toisc gur éirigh le Cape Town i gcónaí an tromlach dubh a choinneáil scoite amach agus faoi smacht,” a dúirt Hawke. Ach toisc nach raibh airgead, tacaíocht nó ceannairí taithí acu riamh ag na daoine dubha i Mósaimbíc. Anois is cosúil go bhfuil ceannaireacht nua i Mósaimbíc, agus b'fhéidir go bhfuil botún déanta ag Cape Town ina pholasaí "tailte dúchais", "Bantustans" nó ainmneacha mhaisiúla eile do champaí tiúchana. Tá tír dhúchais na Súlúis suite feadh nó gar do theorainneacha Mhósaimbíc agus na Sualainne.”
  
  
  Seabhac a bhí ciúin agus sucked ar a todóg. “Is é an rud a chuireann imní mhór orthu ná go gceapann siad go bhfuil baint ag Swazis leo. Fágann sin go bhféadfadh an cás idirnáisiúnta pléascadh, agus sin é go díreach atá ag teastáil ó na trodaithe saoirse. Tugann sé tearmann dóibh freisin le haghaidh oiliúna, slógadh agus foscadh, rud nach raibh na daoine dubha ann riamh.”
  
  
  — An tSuasalainn? - A dúirt mé, chroitheadh mo cheann. “Ó neamhspleáchas, tá Swazis ag brath ar leasanna eachtracha, go háirithe iad siúd na hAfraice Theas agus na Portaingéile. Ní bheidh fadhb ar bith ag an Sean-Rí Sobhuza leo.
  
  
  “B’fhéidir nach mbeidh sé in ann smacht a chur ar a mhuintir, Nick,” a dúirt Hawk go gruama. “Tá go leor trodaithe óga teo aige sa tSuasalainn. Freasúra eagraithe fiú. Ach cuimhnigh go bhfuil, tar éis an tsaoil, tá sé ina cheannaire Bantu. Anois tá sé ag iarraidh Liospóin agus Cape Town, ach ní chuirfidh sé i gcoinne Mósaimbíc neamhspleách agus Zululand a cheanglaíonn an tSuasalainn. Chuirfeadh sé seo i riocht níos láidre é i gcoinne na hAfraice Theas agus b’fhéidir fiú an Afraic Theas a aonrú sa deireadh. Tá gluaiseacht Panbantub ann a bhfuilimid an-eolach uirthi. Agus tá na Swazis agus Zúlúis fiú níos gaire dá chéile, toisc go bhfuil Swazis san Afraic Theas. Sheas siad ghualainn le gualainn ar feadh dhá chéad bliain. Throid siad lena chéile ar feadh i bhfad, ach anois ní bhíonn siad ag troid lena chéile a thuilleadh.”
  
  
  Chuaigh todóg seabhac amach. Stop sé chun é a lasadh arís. Tharraing sé go dtí an todóg flared arís agus deatach tiubh líonadh an seomra.
  
  
  “Tá an Súlúis, an Swazi, an Shangan agus cuid de Ndebele tar éis eagraíocht a bhunú faoi dheireadh: Sleeping Lion,” a dúirt Hawke, ag féachaint orm. "Comhartha Chucky. Tá mana acu: United Assegai. Ciallaíonn an focal seo spear i measc na Súlúis, Siswati agus Ndebele agus léiríonn sé a mbunús agus a leasanna coitianta. Agus anois tá plean comónta acu: éirí amach chomh mór sin, fiú má theipeann air, go n-eascróidh na daoine geala a leithéid de fhuil ansin go mbeidh ar na NA agus na cumhachtaí móra idirghabháil a dhéanamh. Ceapann siad gur féidir leo neamhspleáchas Mhósaimbíc agus Zululand a chinntiú.”
  
  
  Plean loighciúil a bhí ann. Chonaic mé tiubh, páirceanna, sléibhte agus dufairs ag sileadh le fuil Bantú cheana féin, agus ag na NA bhí na cumhachtaí móra tar éis dul i ngleic. Ansin bhuailfí an Afraic Theas agus an Phortaingéil ceart don anam. Ach plean a bhí ann freisin a raibh go leor ceannaireachta ag teastáil uaidh chun na Bantus sin go léir a choinneáil le chéile. Bheadh líon mór fir ag fáil bháis taobh le taobh, ach ina n-aonar tá sé deacair a bhraitheann go bhfuil tú ag fáil bháis ar chúis. Theastódh scil agus airgead, eagraíocht agus arm dóthanach freisin lena chinntiú nach gcuirfí na trodaithe saoirse faoi chois láithreach.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - Cad a dhéanfaidh mé ann?
  
  
  Níor fhreagair Seabhac ar an bpointe boise. Thóg sé tarraing neirbhíseach ar a todóg. Cibé rud a bhí ag cur imní air bhí sé ag teacht níos gaire don dromchla.
  
  
  “Faraor, ní féidir le daoine gan chumhacht a leithéid de phlean a fhorbairt leo féin, a N3,” a dúirt an seanfhear go mall. “Ceann de na príomhfhachtóirí is ea fórsa mór nua amhais bhána ag feidhmiú i Mósaimbíc. Níl a fhios againn cé hé an captaen. Ach cibé duine é, tá sé go maith. Tá buntáiste breise aige freisin go bhfuil sé ina theagmhálaí ardchéime i rialtas Mhósaimbíc.”
  
  
  Thosaigh mé a thuiscint an scéal.
  
  
  'Cé chomh hard?'
  
  
  “An-ard,” a dúirt Seabhac. “Díreach faoin rialtóir coilíneach. Tá a fhios ag trodaithe saoirse gach rud atá á phleanáil ag rialtas Mhósaimbíc sula gcuireann sé a chuid pleananna i bhfeidhm. Bhuail na amhais na trúpaí coilíneacha arís agus arís eile.”
  
  
  - An bhfuil a fhios acu cé hé?
  
  
  “Chaol siad síos go dtí trí é,” a dúirt Seabhac. "Agus gan níos mó ná trí." Dheataigh sé. "Faigh amach é seo agus maraigh an fear seo ar a son."
  
  
  Go breá. Ní raibh sé seo ina staid nua, agus bhí sé seo freisin mo phost. Tá sé seo déanta agam roimhe seo, do go leor rialtas a raibh Washington ag iarraidh a bheith ina chairde leo.
  
  
  D’fhiafraigh mé de, “Cén fáth ar mheall siad sinn? Cén fáth nach ndéanann siad iad féin."
  
  
  "Toisc go gceapann siad nach féidir leo a rá cé acu de na trí cinn atá ann," a dúirt Seabhac. "Agus cad is féidir linn a dhéanamh."
  
  
  Bhí rud éigin sa tslí ar labhair sé a thug orm féachaint air. Chuaigh a todóg amach arís, agus mar gheall ar an mbealach a choganta sé é gan breathnú ar dom thug mé faoi deara go raibh teacht againn ar cad a bhí ag cur isteach air. Bhí deacracht ann agus bhí mé ag iarraidh a fháil amach cad a bhí ann.
  
  
  “Cén fáth a gceapann siad gur féidir linn é a dhéanamh níos fearr ná mar is féidir leo?”
  
  
  Bhrúigh Seabhac an todóg sa luaith-luaith agus d'fhéach sé go buile ar na hiarsmaí. "Toisc go bhfuil a fhios acu d'oibrigh muid leis na reibiliúnaithe."
  
  
  Mar seo. Lig mé dó dul ar aghaidh agus rinne sé soiléir go léir. Ach chonaic mé go hiomlán é. D'imir Washington an dá thaobh, ag fanacht le feiceáil cé a bhuaigh. Agus cibé duine a bhuaigh, beidh Washington ina bhuachaill lá breithe. Ach anois tá nóiméad na fírinne tagtha go tobann. Neartaíodh na scriúnna sciatháin agus bhí ar Washington a roghnú.
  
  
  “Chuireamar airm agus airgead chuig trodaithe saoirse Mhósaimbíc agus chuig an ngrúpa Zulu Sleeping Lion. Faoin tábla, ar ndóigh, le cabhair ó chlúdach. Ach rinne muid é. Chabhraigh muid le Sibhuza agus Swazi. Anois tá Cape Town agus an Phortaingéil tar éis a rá linn go bhfuil a fhios acu faoi agus go bhfuil siad ag fostú linn.”
  
  
  Anois bhí a fhios agam gach rud. 'Mar sin ba é AH a chabhraigh leis na reibiliúnaithe faoi cheilt?
  
  
  Chlaon seabhac. "Tá níos mó ag teastáil ó Liospóin agus Cape Town ó Washington ná mar atá ag na reibiliúnaithe faoi láthair."
  
  
  “Agus tá na reibiliúnaithe imithe,” a dúirt mé.
  
  
  Chlaon Seabhac arís. Níor fhéach sé orm, agus bhí a fhios agam cad a bhí ag cur isteach air sa deireadh ná nádúr na hoibríochta salach seo ar fad.
  
  
  “Is féidir linn an jab a dhéanamh,” a dúirt mé, “agus an reibiliúnach seo a mharú.” Toisc gur oibrigh muid leis na reibiliúnaithe. Tá teagmháil againn agus tá muinín acu asainn. Bainfidh Liospóin agus Cape Town leas as ár gcúnamh do na reibiliúnaigh, rud a ligeann dúinn iad a scrios. Go breá.'
  
  
  Seabhac stán orm.
  
  
  “Tháinig na reibiliúnaithe go dtí an AK freisin,” a dúirt mé. "Má mharaíonn muid an POF seo, beidh a fhios ag na trodaithe saoirse cé, conas agus cén fáth."
  
  
  mhionnaigh Seabhac. - 'A mallacht. Sruthlaigh cúig bliana d'obair síos an leithreas agus téigh go dtí ifreann! Dramhaíl choiriúil. Tógfaidh sé blianta orainn tosú as seo agus rud éigin nua a thógáil. Tá sé dúr agus neamhéifeachtach.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Ach déanaimid é seo?"
  
  
  'An ndéanfaimid é seo?' Seabhac blinked. "Tá orduithe againn."
  
  
  “Gan dílseacht do na reibiliúnaigh a spreag muid?”
  
  
  “Níl ach dílseacht amháin againn, an chéad cheann agus an ceann deireanach,” a chrom Seabhac orm.
  
  
  Ár leas pearsanta, cad a revolves gach rud thart, shíl mé le íoróin. "An féidir linn ár ngníomhaire a shábháil ann?"
  
  
  Seabhac shrugged agus aoibh faintly. "Tá sé suas chun tú, N3."
  
  
  Bhí rud éigin ar an mbealach a dúirt sé é. D'fhéach mé ar a tanaí, aghaidh sarcastic, ach bhí a shúile géar d'aois an pictiúr na neamhchiontachta. Níor mhothaigh mé compordach.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “Conas é seo a dhéanamh?
  
  
  “Fágann d’eitleán i gceann uair go leith,” a dúirt Seabhac go tirim, anois go raibh roinnt oibre praiticiúla le déanamh. “Caithfidh muid roinnt airgid a sheachadadh do na reibiliúnaigh. Tarlóidh an t-aistriú nuair a thrasnaíonn Abhainn Ingwavuma teorainn Zwaziland le Zululand. Aontaíodh go nglacfadh oifigeach rúnda reibiliúnach an t-airgead. Má dhealraíonn sé, maróidh tú é.
  
  
  “An bhfuil modh ar leith is fearr leat?” - D'iarr mé dryly.
  
  
  'Rud ar bith is mian leat. An uair seo, níl aon subtleties ag teastáil. Nuair a bheidh sé seo déanta, beidh ifreann ar fad scaoilte,” a dúirt an seanfhear go hachomair. “Tá tú ag obair lenár ngníomhaire áitiúil ansin, leis na reibiliúnaigh.” Déanfaidh sí tú a thionlacan chuig an bpointe teagmhála.
  
  
  Sí! Go deimhin, bhí a fhios agam cheana féin, agus mhínigh sé sin cad a bhí aisteach nuair a dúirt Seabhac liom go raibh sé suas domsa ár ngníomhaire a shábháil. Mar sin bhí a fhios ag an sean-sionnach. Bhí eolas aige ormsa agus ar Dheirdre Cabot, agus is dócha go raibh ar feadh na mblianta. Ní raibh iontas ar bith orm, níor chaill sé an oiread sin. grinned mé. Seabhac uimh.
  
  
  “Oibreoidh tú, a N3, agus ní imreoidh tú. Tá sé soiléir?
  
  
  “Cá fhad a bhfuil eolas agat ar N15 agus ormsa?”
  
  
  A liopaí cuartha isteach i Grin amused, magadh. - Ó thús, ar ndóigh.
  
  
  - Cén fáth nár stop tú sinn?
  
  
  “Bhí seachrán ag teastáil uait, agus bhí tú an-chúramach,” a dúirt an seanfhear. "Chomh fada agus a cheap tú go raibh tú ag magadh ormsa, leanfá ar aghaidh ag coinneáil rúndacht chuí agus gan aon chontúirt." Chlaon sé ar ais agus lit todóg eile. "Chomh fada agus a d'oibrigh tú go crua chun mé a mhealladh, ní thabharfadh aon duine eile tú faoi deara."
  
  
  Mar sin chuir sé in iúl dúinn nach raibh a fhios aige agus bhí sé beagnach ag breathnú thar ár ngualainn an t-am ar fad. Cursed mé meabhrach. Is dócha go dtabharfainn mórán pléisiúir dó. Leathnaigh a aoibh gháire sardonic.
  
  
  "Breathnaíonn cosúil le bean, nach bhfuil?"
  
  
  Tá sé chomh iontach agus atá sé éifeachtach, agus an chuid is mó den am bím sásta leis. Ba mhaith liom dó fanacht i mo dhiaidh. Ach ní i gcónaí a bhíonn gach rud ar eolas ag Hawke, agus bhí an-imní air nuair a d'inis mé dó faoin lámhachóir i Londain. Chlaon sé ar aghaidh go géar.
  
  
  “Comhartha cráifeach? Ciallaíonn sé sin go bhfuil siad ag faire ar an N15, agus tá amhras ar na reibiliúnaithe orainne.”
  
  
  Seans gur doirt duine éigin i rialtas Mhósaimbíc na pónairí.” Shíl Seabhac. “Mura raibh an Zulu seo ina ghníomhaire dúbailte.” Agus tá na Portaingéile ag iarraidh a chinntiú go gcríochnóidh muid an jab.
  
  
  B'fhéidir, a dúirt mé. "B'fhéidir nach bhfuil muinín acu as N15, ar eagla go bhfuil sé ró-dhílis do na reibiliúnaithe."
  
  
  “Imigh leat ansin agus bí cúramach,” a dúirt Seabhac. “Má cheapann tú go bhfeiceann siad díreach tríd an gcluiche N15, ná húsáid é. Mar bhaoite amháin.
  
  
  Dúisím. Shroich Seabhac an guthán dearg chun ár gcruinniú a thuairisciú. Stop sé agus d'fhéach sé ar dom. Ní mór dúinn a chur ar an oifigeach seo fuarú síos, bealach amháin nó bealach eile. Tuigeann tú?'
  
  
  Tuigim. Má bhíonn amhras ar Dheirdre, b’fhéidir gur cheart dom an fhíric sin a úsáid agus í a chaitheamh chuig na leoin. Ní raibh ach obair tábhachtach, agus bhí sé le déanamh ar aon mhodh a bhí ar fáil. Ní raibh cead ag mo mhothúcháin féin aon ról a imirt.
  
  
  
  
  Caibidil 5
  
  
  
  
  
  Bhuail an blonde ard agus mé amach é ar an 747 ó Londain go Cape Town nuair a fuaireamar amach go raibh muid beirt ag dul go Mbabane. Esther Maschler an t-ainm a bhí uirthi. D'oibrigh sí do chuideachta mianadóireachta Beilgeach agus bhí go leor eolais chun é a chruthú, mar sin ní raibh aon chúis a bheith in amhras orm faoi. Ach choinnigh mé mo shúile ar oscailt, go páirteach toisc go raibh sí ar cheann de na breasts is iomláine agus is airde a bhí feicthe agam riamh. Theastaigh uaim a fháil amach cén chuma a bhí orthu gan na héadaí seo.
  
  
  “Sílim go bhfeicfidh muid araon conas a théann sé,” a dúirt sí liom idir Cape Town agus Lorengo Marquez. "Tá tú fear a fheictear, Freddie."
  
  
  Ag an am, bhí mé Fred Morse, déileálaí trealaimh mianadóireachta idirnáisiúnta, spóirt, agus cearrbhach díograiseach. Bhí sé chomh maith le clúdach dóibh siúd a bhí ag dul go dtí an tSuasalainn. Tá an Royal Zwazi Hotel ar cheann de na cinn scríbe is nuaí do chruinniú idirnáisiúnta daoine.
  
  
  “Seo é atáim ag iarraidh a bheith,” a dúirt mé léi. Bhí cuma an-neamhchiontach uirthi, go polaitiúil ar a laghad.
  
  
  I Lorengo Marques, ar chósta Mhósaimbíc, chuaigh muid ar bord eitleán éadrom a thug go Mbabane sinn. Is "cathair" de thart ar 18,000 duine príomhchathair na Sualainne, áit a dtagann formhór na nEorpach a chónaíonn ar an talamh chun cuairt a thabhairt ar a bhfeirmeacha ollmhóra agus ar a n-oibríochtaí mianadóireachta. Ní fhaca mé riamh é agus rinne mé dearmad faoi láthair ar an blonde agus muid ag bancáil le haghaidh tuirlingthe.
  
  
  Bhí sé déanach sa gheimhreadh san Eoraip, agus mar sin bhí sé go luath san fhómhar anseo, agus na micrea-chathair glittered in aer fionnuar, soiléir an Plateau. Chuir sé an baile fuadar ag bun sléibhte Colorado i gcuimhne dom. Shín an fairsinge glas droimneach i ngach treo timpeall cúig shráid de thithe bána den chuid is mó, agus díonta dearga ar go leor acu. Bhí ocht nó naoi, sé nó seacht-scéal skyscrapers agus braislí de thithe bána agus árasáin ísle neadaithe ar na fánaí i measc na crainn dorcha glas. Suite i spás oscailte éadomhain, crann-líneáilte, bhí an baile beag roinnte ag príomhshráid ghnóthach ceithre lána a d'eascair páirc chiorclach ar thaobh amháin agus mórbhealach salachar ar an taobh eile. Bhí sé amhail is dá mbeadh sé tréigthe san fhásach, ionas gur oscail na sráideanna go léir ar bhóithre salachair ag dul trí fhairsinge gan teorainn an ardchláir.
  
  
  Ar an talamh phioc mé suas Hester Maschler arís agus chuaigh muid trí custaim le chéile. Breathnaíonn lánúin i gcónaí níos neamhchiontach ná fear singil. Bhí custaim Swazi éasca agus ní raibh aon rud imní orm. Níor oscail oifigigh Mbabane fiú ceann amháin de mo dhá chás. Níl sé mar a fuair siad rud ar bith. Tá mo chuid uirlisí pearsanta i bhfolach go maith i urrann luaidhe daingean ar thaobh mo mhála taistil má tá mé ag eitilt tráchtála, agus tagann gach mír throm le loingseoireacht réamh-eagraithe.
  
  
  Bhí an tiománaí miongháire ag fanacht leis an gcarr a d'ordaigh Fred Morse ó Londain. Bhí sé óg agus taitneamhach, ach ní submissive. Fear sa tír saor in aisce,. D'fhéach sé go faofa ach go múinte ar bhrollach iontach Esther Maschler agus mé ag cabhrú léi isteach sa charr. Ghabh sí buíochas leis le gáire agus liomsa le teagmháil mhall ar a cófra agus ar a masa agus í ag dul isteach. Bhí súil agam nach raibh aon phlean eile aici seachas oíche mhall, fhada le compánach taistil as baile.
  
  
  Tá an Royal Zwazi Hotel timpeall dhá chiliméadar déag ó Mbabane agus bhí orainn an chathair fuadar a thrasnú. Líon carranna an phríomhchathair lena aon solas tráchta, an t-aon solas tráchta amháin sa tír ar fad, agus líonadh na cosáin ar an tráthnóna grianmhar seo le daoine a bhí ag dul thart agus lucht siopadóireachta. Bhí hEorpaigh de gach náisiúntacht, Afracach Theas fionnuar, Portaingéilis perky ó Mhósaimbíc agus na céadta Swazis i meascán motley de craicne leon agus liopard. Sciortaí éadach daite go geal le seaicéid an Iarthair, stocaí níolón agus bannaí ceann feirbthe, hataí an Iarthair agus cleití turaco dearga a léiríonn ardstádas.
  
  
  Anseo i Mbabane, bhí Swazis saibhre, pro-Iarthair agus polaitiúil chumhachtach gnóthach leis an tasc dúshlán a thabhairt do céad go leith de riail na hEorpa. Sna toir agus páirceanna bhí na daoine coitianta fós ina gcónaí mar a bhí siad i gcónaí, ach bhí difríocht, go háirithe leis na blacks sa chomharsanacht Mósaimbíc agus an Afraic Theas. Bhí siad fós bocht agus neamhliteartha de réir caighdeáin Eorpacha, ach ní raibh siad chomh bocht agus a bhí siad roimhe seo agus ní raibh siad chomh neamhliteartha; ina theannta sin, ní raibh mórán imní orthu faoi chaighdeáin Eorpacha. Bhí a rí i gceannas orthu le breis agus caoga bliain, agus bhí eolas acu ar dhomhan an Iarthair agus ar nósanna an Iarthair. Thuig siad conas oibriú le hEorpaigh agus conas iad a úsáid. Ach níor chrom siad síos a thuilleadh ná níor chreid siad go bhféadfadh an Eoraip aon rud níos fearr a thairiscint ná a slí beatha féin. Thaitin a slí beatha leo agus shiúil siad le bród. Chuimhnigh mé ar fhocail Hawke: Bantú a bhí sa Rí Sobhuza, agus ní miste leis Bantus a shaoradh mar chomharsana.
  
  
  Thiomáin muid trí pháirc a bhí spléach le greenery agus ripple ar tráthnóna fionnuar fómhar. Chlaon blonde Esther Maschler i mo choinne agus shleamhnaigh mé mo lámh isteach ina gúna, caressing a breasts galánta. Níor chosain sí í féin. Gheall sé gur oíche spéisiúil a bhí ann, ach d’fhan m’intinn san airdeall agus mé ag scanadh an tírdhreacha timpeall orm agus an bóthar i mo dhiaidh. Ní fhaca mé aon rud amhrasach.
  
  
  Tá an Royal Zwazi suite ar thaobh sléibhe i nGleann scáthaithe Ezoelwini, timpeallaithe ag te Springs, linn snámha agus cúrsaí gailf ocht lána déag, súilíneach cosúil le long cúrsála só ar an aigéan. D'íoc mé an tiománaí, rinne mé coinne agus rinne mé coinne le Esther Maschler ag an salon i uair an chloig. I mo sheomra, nigh mé an deannach ó mo thuras fada, chuir mé orm mo tuxedo, agus ghlaoigh mé ar an deasc tosaigh le haghaidh aon earráidí. I láthair na huaire ní raibh aon cheann. Is maith liom é. Tiocfaidh an teagmháil agus maróidh mé m’íospartach, ach ní raibh aon deifir orm.
  
  
  Chuaigh mé síos staighre go dtí an beár agus seomraí cluichí. Faoi na candeliers galánta tasseled, ní raibh aon rud níos faide i gcéin ná an ardchlár lasmuigh agus na botháin bhabhta Swazi. Chliceáil meaisíní sliotán agus ag na táblaí roulette, chaith baill den scothaicme idirnáisiúnta sceallóga daite isteach sa chluiche. Fuair mé an caol Esther Maschler ag fanacht ag an gcuntar, in éineacht le prionsa Swazi goateed.
  
  
  Níor thug an prionsa freagra ró-fhabhrach ar mo theacht. D'iompair sé cruach sceallóga mór go leor chun crogall a thachtadh nó chun blonde a chur ina luí, ach d'fhan sé ag láithriú. Bhí sé imithe, ach ní rófhada, ach cúpla stól uaidh ag an taobh eile den bheár. Choinnigh mé súil air.
  
  
  "Ocras nó tart?" - D'iarr mé Hester.
  
  
  “Tá tart,” adeir sí.
  
  
  Seirbheáladh ár ndeochanna go tapa agus d'fhéach sí thar mo ghualainn ar na táblaí roulette.
  
  
  D'iarr sí. -An bhfuil an t-ádh ort, a Freddie?
  
  
  'Uaireanta.'
  
  
  “Feicfidh muid,” a dúirt sí.
  
  
  Bán agus dubh measctha ag na táblaí roulette, agus rácadóirí tuxedoed glided go tapa ar fud an chanbhás glas. D'imir na Portaingéile gasta ó Mhósaimbíc go galánta, ghlac na Sasanaigh tosaigh le buanna agus buanna gan smál, agus d'imir na hAfracaigh stocúla go socair le aghaidh ghruama. Rinne siad ionadaíocht ar speictream iomlán na gcearrbhachas, ó chearrbhachas crua a chuir geall ar na céadta ar uimhir amháin go dtí turasóirí fonnmhar a chuir cúpla punt i mbaol, bonn Swazi, ar dhearg nó ar dhubh.
  
  
  Imrím ar an mbealach céanna i gcónaí: fiche cúig ar dearg nó dubh, péire nó impireacht, go dtí go mothaím an bord agus an roth. Is leor é chun é a dhéanamh fiú gan gach rud atá agam a chur i mbaol. Fanaim go dtí go mothaím treo áirithe: táim ag lorg comhartha, luas, rud a dtugann imreoirí “giúmar” an rotha air. Tá giúmar áirithe ag gach rothaí sa tráthnóna. Tá siad déanta as adhmad, miotail agus plaisteach, a athraíonn ag brath ar theocht, taise, lubrication agus stíl láimhseála an déileálaí áirithe.
  
  
  Mar sin d'amharc mé agus d'fhan mé, mé féin a choinneáil siar. Bhí Esther fanatical agus mhothúchánach, tiomanta agus tarraingthe siar. Thaitin liom é. Geall sí roinnt sceallóga ar roinnt uimhreacha, d'imir sí leis an uimhir chéanna ar feadh tamaill, agus ansin d'athraigh sí na huimhreacha go randamach. Tá go leor caillte aici. Thug mé faoi deara gur tháinig an prionsa le goatee suas go dtí an bord agus bhí sé ag féachaint uirthi. Nuair a ghlac sé a súl, thosaigh sé ag imirt go mór, go dána, ag buachan mór agus ag cailleadh mór. Gáire sé os ard chun aird a mhealladh ar na críche sin. Agus i gcónaí ag súil le Hester Maschler.
  
  
  Ní raibh an chuma uirthi faoi deara.
  
  
  Chonaic mé bréan ón Afraic Theas ar phrionsa dubh. Ansin mhothaigh mé treo áirithe den roth: b'fhearr liom dubh agus corr. D'ardaigh mé an ante. Uair an chloig ina dhiaidh sin bhuaigh mé míle dollar. Anois d'fhéach sé tuar dóchais inti. Bhí mé réidh le huasghrádú go dtí uimhreacha pá níos airde, ach ní raibh an deis agam. Gheall Hester an dá sceallóg dheireanacha a bhí aici ar 27, caillte, agus d’fhéach sé orm.
  
  
  "Sin é go léir don lá inniu," a dúirt sí. "Ba mhaith liom deoch a bheith agam i mo sheomra leat, a Freddie."
  
  
  Tá cearrbhachas go maith, ach tá gnéas níos fearr. Ar a laghad domsa, go háirithe nuair a bhíonn an bhean chomh tarraingteach le Esther Maschler. Fiú ní fhaighim mórán cuirí díreacha, más é sin a bhí i gceist aici. Ní dhéanfaidh mé dearmad go deo ar cé mé - dá ndéanfainn, maródh sé go tapa mé - agus agus muid ag siúl go dtí a seomra, thug mé faoi deara go raibh an prionsa Swazi díreach tar éis a chuid soláthairtí a chailleadh agus d'éirigh sé ón mbord freisin. D'fhág an burly Afraic Theas cúpla nóiméad ó shin. Thóg mé lámh álainn, plump Esther agus muid ag dul suas staighre. Rith an Prionsa Swazi díreach os ár gcomhair agus chuaigh sé suas freisin.
  
  
  Bhí seomra Esther beag agus suite ar an urlár uachtarach. B'fhéidir nach raibh inti ach cailín nach raibh chomh saibhir sin ag spraoi. Nuair a shroicheamar a doras, ní raibh an Prionsa Swazi ann a thuilleadh. Níor mhothaigh mé aon tsúil ag breathnú orainn agus muid ag dul isteach. Chroch sí an slabhra ar an doras agus aoibh orm.
  
  
  “Déan fuisce dúbailte dom le leac oighir,” a dúirt sí.
  
  
  Rinne mé díreach tar éis mo. Níor athraigh sí agus shuigh sí ag an taobh thall den seomra, ag faire orm ag déanamh deoch di. Labhair mé faoin tSuasalainn agus faoi mhianadóireacht agus faoi chearrbhachas. Ní dúirt sí faic agus chonaic mé a scornach ag éirí níos mó go mall. Bhí an chuma uirthi go raibh sí ag tógáil rithim, rithim atá ag dul i méid, cosúil le cromáin mná nuair a théann tú isteach uirthi. Thuig mé gurbh é seo a cosán, mar chuid de gach rud. Thug sí go barr é, agus nuair a thóg sí an sip dheireanach óna gloine, bhí mé réidh.
  
  
  D'éirigh sí óna suíochán agus bhí mé ag fanacht léi cheana féin. Bhuaileamar le chéile i lár an tseomra. Bhrúigh sí chomh crua orm gur bhraith sí go raibh sí ag iarraidh mé a bhrú tríd. squirmed sí i mo lámha, a breasts arda, bog leacaithe. Bhí a súile dúnta. Nuair a chúlaigh mé, níor lean sí mé. Sheas sí ansin. Bhí a súile dúnta, a corp ag heaving, a lámha crochta ar a taobhanna i daze de tiúchan paiseanta.
  
  
  Shiúil mé suas chuici arís, unzipped an gúna agus tharraing anuas é. unclasped mé a bra, lig di titim tits mór faoi shaoirse agus ceirteacha tarraingthe síos a mionbhrístíní. Ansin bhain mé amach a bróga agus phioc mé suas í. Thit a ceann ar ais agus mé á iompar chuig an leaba. Chas mé an solas, d'éirigh mé as mo pants agus leag mé síos in aice léi. fillte sí í féin timpeall orm mar nathair mhór. Agus muid ag barróg, thochail sí a tairní isteach i mo dhroim. Rug mé ar a chaol na láimhe chun í a shlánú agus a lámha a scaipeadh chomh fada óna chéile agus mé ag scaipeadh a cosa.
  
  
  Nuair a bhí sé thart, thosaigh sí ag pógadh dom ar fad. Póga crua, ocras. Agus a súile dúnta, bhrúigh sí í féin i mo choinne, amhail is dá mba rud é nach raibh sí i ndáiríre ag iarraidh mé a fheiceáil, díreach ina aigne. Shroich mé mo sheaicéad agus mo thoitíní.
  
  
  Ag an nóiméad seo, bhí fuaimeanna solais le cloisteáil lasmuigh sa chonair.
  
  
  Rug mé ar mo pants. Ní raibh an chuma ar Esther, ina suí ar an leaba sa seomra óstáin dorcha, iad a chloisteáil. Luigh sí lena súile dúnta, a lámha clenched isteach dhorn, tharraing a glúine suas go dtí a cófra, ag díriú ach amháin ar í féin. D'fhág mé ansin í, shleamhnaigh go dtí an doras agus bhrúigh sé ar oscailt.
  
  
  Sa dorchla, chas an Afraic Theas stocmhar a bhí ag an mbord roulette thart nuair a d'fhéach mé amach. Ina láimh bhí piostal uathoibríoch aige le tostóir. Bhí fear dubh ina luí ar an urlár sa dorchla.
  
  
  Léim na hAfraice Theas thar an bhfigiúr seans maith agus imithe síos an t-éalú dóiteáin. Níor chuir sé aon am amú ag lámhach orm, shleamhnaigh sé go tapa tríd an doras dóiteáin agus imithe. Rith mé taobh amuigh.
  
  
  Bhí an doras tine faoi ghlas cheana féin, faoi ghlas ar an taobh eile.
  
  
  Chrom mé thar an fear a thit. Ba é an prionsa Swazi goateed a bhí ag iarraidh chomh dian a luí Esther ag an mbord cearrbhachais. Fuair sé ceithre urchair: faoi dhó sa chófra agus faoi dhó sa cheann. Bhí sé go mór marbh.
  
  
  Chonaic mé slabhra tanaí timpeall a mhuineál áit a raibh a léine galánta stróicthe. Ag deireadh an muince crochadh figiúr beag órga de leon codlata. Comhartha Chuck arís.
  
  
  D’oscail doras sa dorchla. Sheas mé suas go tapa agus d'fhéach mé isteach sa dorchla ciúin. Ní raibh aon bhealach le fágáil agus an doras tine dúnta seachas siúl an bealach ar fad síos an halla go dtí na hardaitheoirí agus an príomhstaighre. D’oscail doirse eile. Dúirt Voices liom go raibh daoine ag teacht anseo.
  
  
  Dá bhfaighfí marbh mé. †
  
  
  D'oscail an doras tine taobh thiar dom.
  
  
  "Damn é, Hurry suas."
  
  
  Guth mná a aithním ó na mílte.
  
  
  Léim mé amach an doras tine mar a d'éirigh na guthanna sa halla níos airde. Scairt duine éigin i mo dhiaidh.
  
  
  "Stop!"
  
  
  
  
  Caibidil 6
  
  
  
  
  
  Dhún Deirdre an doras, ag brú ar aghaidh mé.
  
  
  ‘Síos! Go tapaidh!'
  
  
  Shiúil mé síos an éalú dóiteáin trí chéim ag an am. Lean Deirdre mé. Chaith sí culaith léimneach dea-fheistithe a d’oirfeadh dá corp caol cosúil le lámhainní, ach amháin an bulge mór ar a lámh chlé áit ar lámhachadh í dhá lá ó shin ar shráideanna dorcha Londain. Bhí Beretta ina lámh aici. Dhá urlár thíos, threoraigh sí mé trí dhoras tine isteach i halla níos ísle. Bhí sé tréigthe.
  
  
  “Ar chlé,” adeir Deirdre.
  
  
  Sa chonair ar chlé, d'oscail doras seomra. Fear ard caol dubh i gculaith chosanta ar dhath dufair ag díriú orainn. Threoraigh Deirdre mé isteach sa seomra, níos faide go dtí an fhuinneog oscailte. Bhí téad ar crochadh ón mbinne ar a chúl. Shiúil Deirdre ar dtús, réidh agus sciobtha mar chat. Lean mé í agus thuirling mé in aice léi in aice leis an Land Rover i bhfolach sa undergrowth tiubh. Tháinig an fear ard dubh anuas faoi dheireadh. Chlanáil sé an rópa ón gceangal thuas, chuir sé isteach go tapa é agus chaith sé ag an Land Rover é. Thuas staighre chuala mé screadaíl agus gach saghas torainn timpeall an óstáin, rud a d’éirigh níos géire agus níos géire.
  
  
  “Déan deifir,” a chrom Deirdre orainn.
  
  
  Léim muid isteach sa Rover. Thóg an fear ard dubh an roth stiúrtha, tacaíocht suas ar feadh nóiméad, agus ansin tharraing ar aghaidh. Agus muid ag luascadh ar aghaidh, chonaic mé fear sna toir, faoi scáth an óstáin. Afracach Theas a bhí ann. Bhí a piostal uathoibríoch le tostóir suite in aice leis, agus bhí a scornach gearrtha. Bhreathnaigh mé ar Dheirdre, ach níor dúirt a súile faic liom agus níor iarr mé faic. Ní raibh a fhios agam cé na ceisteanna a d'fhéadfadh a bheith contúirteach.
  
  
  D'eitil an Land Rover amach as na crainn ar bhóthar dorcha salachair ag dul ó dheas. Bhí dath bán agus dearg ar an mbóthar san oíche. Níor dhúirt Deirdre ná an fear ard dubh focal agus an bóthar ag casadh agus ag casadh agus an Land Rover ag dul ar aghaidh, gan ach a thaobh-soilse a chasadh air le radharc a fháil ar an mbóthar. Chuamar thar phadóga beaga de bhotháin bhabhta Swazi agus cúpla foirgneamh Eorpach ard ar na cnoic. Bhí soilse ar chuid de na tithe iargúlta seo agus madraí ag tafann agus muid ag luascadh anuas.
  
  
  Tar éis tamaill chuaigh muid thar sráidbhaile le go leor botháin agus foirgneamh ar an stíl Eorpach. Rug tréad eallaigh i spás mór ciorclach. Thug guthanna dúshlán dúinn, agus chonaic mé súile buile agus sleá sleá: Assegai. Níor mhoilligh an fear dubh, agus d'imthigh an t-asgais agus na súile bréige taobh thiar dínn. Ó mhéid an tsráidbhaile, an tréad eallaigh agus an t-aon teach Eorpach, bhí a fhios agam go raibh Lobamba, príomhchathair spioradálta na Sualainne, an áit a raibh cónaí ar Mháthair na Banríona ina cónaí orainn: Ndlovoekazi, an eilifint.
  
  
  Tar éis Lobamba thiomáin muid ar feadh tamaill trí thailte uiscithe. Chuamar ansin ar chosán taoibh ghainmheach agus deich nóiméad ina dhiaidh sin stopamar i sráidbhaile dorcha. Ní raibh na madraí ag coirt, bhí an chuma ar na botháin tréigthe. D’éirigh Deirdre as an gcarr agus chuaigh isteach i gceann de na botháin bhabhta Zwazi. Nuair a bhí sí istigh, d'ísligh sí an craiceann thar an mbealach isteach, las sí lampa ceirisín agus, ag claonadh i gcoinne ceann de na ballaí, scrúdaigh sí mé.
  
  
  D'iarr sí. - Bhuel, an raibh spraoi agat, a Nick?
  
  
  Rinne mé gáire: "An bhfuil tú éad?"
  
  
  “D’fhéadfá an misean ar fad a mhilleadh.”
  
  
  Feargach, thit sí isteach ar chathaoir chanbhás. Taobh amuigh chuala mé an Land Rover ag tiomáint ar shiúl; fuair fuaim an innill bás i gcéin. Bhí sé an-chiúin sa bhothán agus ní raibh ach na soilse caol.
  
  
  “Ní fhéadfainn,” arsa mise. "D'ól mé léi, d'imir mé cártaí léi, fuair mé í, ach ní raibh muinín agam aisti."
  
  
  Snorted sí disdainfully agus lig mé di suanbhruith ar feadh beagán. Ní raibh aon fhuinneog ag an gcábán beag, agus, chomh maith le cathaoir chanbhás agus lóchrainn, bhí dhá mhála codlata, sorn gáis, backpack le bia, dhá raidhfil M-16, raidió ardchumhachta agus mála cáipéisí taidhleoireachta le haghaidh Airgead Zulu.
  
  
  "An gá duit i ndáiríre a fuck gach bean a mbuaileann tú?" - Dúirt Deirdre faoi dheireadh.
  
  
  “Dá bhféadfainn,” arsa mise.
  
  
  Sa jumpsuit dubh sin d'fhéach sí caol agus solúbtha cosúil le panther. Bean álainn agus fíor. B’fhéidir nach mbeinn ag iarraidh na mná tarraingteacha ar fad dá mbeadh gnáthshaol in ann dúinn. Ach conas a bhí sé anois?
  
  
  Chonaic sí mé ag féachaint uirthi agus rinne sí staidéar ar mo léiriú. Ansin aoibh sí. A meangadh beag, amhail is dá mbeadh sí, freisin, wondered cad a tharlódh dá mbeadh ár saol a bheith difriúil.
  
  
  “B’fhéidir go raibh éad orm,” adeir sí. 'Bhí sé go maith?'
  
  
  "Go foréigneach."
  
  
  "D'fhéadfadh sé seo a bheith spraoi."
  
  
  “Tá,” arsa mise. "Ní bhfuaireamar ár ndara lá an uair seo."
  
  
  “Ní hea,” adeir sí.
  
  
  Tá sé seo go léir. Thóg sí toitín as póca a cíche, las sé, agus chlaon sí ar ais sa chathaoir chanbhás. Las mé ceann de na toitíní óir-scriosta agus shuigh mé síos ar cheann de na málaí codlata. Theastaigh uaim an dara lá a chaitheamh léi. Bhí Esther Maschler tapa agus pléascach, ach níor fhág sí mé ach go páirteach sásta: ní shásaíonn an candy milis ach go sealadach mo ocras. Rud eile ab ea Deirdre, cuimhníonn fear uirthi le fada an lá. Ach d’fhéadfainn a rá leis an léiriú comhchruinnithe ar a héadan go raibh sé in am dul i mbun gnó. Bhreathnaigh sí buartha.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - Cad go díreach a tharla? “An bhfuil rud éigin cearr leis an ‘ordú’ a bhfuilimid ag obair air faoi láthair?”
  
  
  “Ní hea, ach dá nglacfaidís ann thú, bheadh siad á gcoinneáil agat, agus ní bheadh am ar bith le rudaí a chur ar bun arís,” a dúirt Deirdre. Chlaon sí ar ais ina cathaoir chanbhás amhail is dá mbeadh sí traochta. “Bhí an prionsa Swazi seo ina bhall rúnda den Chaka Mark, ceannaire na militants áitiúla atá ag iarraidh an Bantus ar fad a aontú. Bhí an Afraic Theas ina bhall de phóilíní rúnda Cape Town. Ar bhealach chonaic sé ceart tríd an Prionsa.
  
  
  “Bhí a fhios ag do phrionsa é,” arsa mise. “Rinne sé iarracht an namhaid a mhealladh trí ligean air go raibh sé ina chearrbhachas millte ag mealladh turasóir fionn."
  
  
  “Bhí a fhios aige cé hé an Afraic Theas,” a dúirt Deirdre, “ach ní raibh a fhios aige gur ordaíodh don fhear seo é a mharú, Nick.” Fuair muid amach, ach bhí sé ró-dhéanach. Ní raibh ach Damboelamanzi in ann an Afraic Theas seo a mharú.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Táimid?"
  
  
  Tá a fhios agat cheana féin gurb mise an teagmháil AH áitiúil leis an Zúlúis. Tar éis dhá bhliain, Nick, éiríonn tú níos gaire do dhaoine.
  
  
  “Ansin cén fáth a ndearna siad iarracht tú a mharú i Londain?”
  
  
  Chroith sí a ceann. - Ní dhearna siad é, a Nick. Gníomhaire dúbailte a bhí sa lámhachóir, b'fhéidir ag cruthú do Hawke go raibh a fhios ag Liospóin agus Cape Town go raibh muid ag cabhrú leis na reibiliúnaithe.
  
  
  “Bhí dhá cheann acu,” a dúirt mé, agus dúirt mé léi faoi Nígir eile, a chonaic Chelsea i stocaireacht an óstáin saor.
  
  
  D'éist sí go cúramach le mo chur síos. Ansin d’éirigh sí agus chuaigh sí go dtí an raidió. D’úsáid sí códfhocail i dteanga nach raibh a fhios agam. Zulu is dócha. Chuir mé a dhóthain aithne air go raibh a fhios agam gur teanga Bantú í.
  
  
  -Cad é an t-ábhar, a Dheirdre?
  
  
  - Tá mé ag tuairisciú an dara duine. Ní mór rabhadh a thabhairt do na reibiliúnaithe faoin dara gníomhaire dúbailte.
  
  
  Bhreathnaigh mé uirthi. “Ná n-aonar rómhór leo, a Dheirdre. Tar éis an "ordú" seo ní bheidh tú in ann fanacht. Táimid chun do chaidreamh leo a shéideadh suas.
  
  
  Chríochnaigh sí a craoladh, mhúch an raidió agus d'fhill sí ar an gcathaoir chanbhás. Las sí toitín eile agus chlaon sí a ceann i gcoinne balla an bhotháin.
  
  
  “B’fhéidir gur féidir liom rud éigin a shábháil, a Nick.” D'oibrigh mé leo anseo ar feadh dhá bhliain, ag soláthar dóibh ó Washington agus ag íoc leo. Ní féidir linn éirí as agus ár ndroim a iompú orthu."
  
  
  “Ara, is féidir linn,” a dúirt mé. "Sin mar atá rudaí."
  
  
  Dhún sí a súile agus thug sí tarraing dhomhain ar a toitín. “B’fhéidir go bhféadfainn a rá leo gur breabadh thú agus gur fhealltóir thú.” B’fhéidir go gcuirfeá piléar ionam chun breathnú go maith air.”
  
  
  Bhí a fhios aici a cuid rudaí níos fearr.
  
  
  Dúirt mé. “Ní bheidh muinín acu as AH a thuilleadh, ní bheidh aon duine as AH, fiú nuair a cheapann siad gur bribed mé.” - Níl, tá sé in am a rith, a stór. Anois caithfidh tú úsáid a bhaint as an bhfíric go bhfuil muinín na reibiliúnaithe seo faighte agat chun iad a scriosadh. Is é seo ár n-ordú.
  
  
  Bhí aithne mhaith aici ar a post, an post a chláraigh muid dó: ag déanamh a raibh AH agus Washington ag iarraidh orainn a dhéanamh. Ach níor oscail sí a súile. Shuigh sí agus deataithe go ciúin sa bhothán beag Swazi beag lit.
  
  
  "Jab iontach, nach ea, a Nick?" - "Saol álainn".
  
  
  “Is é an domhan céanna é i gcónaí. Níl sé níos measa agus is dócha i bhfad níos fearr ná céad bliain ó shin,” a dúirt mé go bluntly. “Caithfidh duine éigin ár gcuid oibre a dhéanamh. Déanaimid é mar is breá linn é, toisc go bhfuil muid go maith air, toisc go bhfuil sé suimiúil, agus toisc gur féidir linn níos mó airgid a dhéanamh agus maireachtáil níos fearr ná an chuid is mó. Ná meallaimis sinn féin, N15.
  
  
  Chroith sí a ceann amhail is dá mba chun gach rud a dhiúltú, ach bhí spréach ina súile nuair a d'oscail sí iad faoi dheireadh. Chonaic mé a nostrils beagnach bladhmadh, cosúil leis an tigress fiaigh a bhí sí i ndáiríre. Bhí sceitimíní agus contúirt ag teastáil uainn araon. Bhí sé mar chuid de dúinn.
  
  
  Dúirt sí. - "An rud a theastaíonn ó Washington, faigheann Washington." - Íocann siad go maith liom go dtí seo, ceart? Nó b'fhéidir go ndearna muid go neamhbhalbh é? N'fheadar an bhfuil a fhios ag Seabhac faoi seo.
  
  
  “Tá a fhios aige,” arsa mise go tirim.
  
  
  D’fhéach Deirdre ar a uaireadóir. “Dá mba rud é gur tugadh faoi deara dúinn, bheadh duine éigin anseo faoi láthair.” Sílim go bhfuil muid sábháilte, Nick. B'fhearr dúinn dul a chodladh anois mar táimid ag fágáil go luath ar maidin.
  
  
  'Codladh?' - Dúirt mé le grin. “Ba mhaith liom fós an dara lá sin.”
  
  
  - Fiú amháin tar éis an blonde sin?
  
  
  "Lig dom dearmad uirthi."
  
  
  “Táimid ag dul a chodladh,” a dúirt sí, ag éirí. “Tá málaí codlata ar leith ann inniu. Smaoineoidh mé fút amárach.
  
  
  Uaireanta bíonn ar bhean a rá nach bhfuil. Do na mná go léir. Ba chóir go mothaíonn siad go bhfuil an ceart acu gan é a rá, agus bheadh a fhios ag duine réasúnta é sin. Is é an ceart chun "ní hea" a rá an tsaoirse is bunúsaí. Is é seo an difríocht idir fear saor agus sclábhaí. Is í an fhadhb atá ann ná nach dteastaíonn ó fhear ar bith go ndéarfadh a bhean ‘ní hea’ i gcónaí.
  
  
  Chuamar isteach inár málaí codlata agus thit Deirdre ina codladh ar dtús. Bhí sí fiú níos lú neirbhíseach ná mar a bhí mé. Dhá uair a bhí mé awakened ag fuaimeanna na n-ainmhithe in aice le sráidbhaile tréigthe, ach ní raibh siad ag teacht níos gaire.
  
  
  Le breacadh an lae chuamar síos le gnó. D’ullmhaigh mé bricfeasta fad is a bhí Deirdre ag pacáil rudaí di agus ag dul i dteagmháil leis na reibiliúnaithe le haghaidh orduithe deiridh. Bhí an t-airgead le tabhairt ar láimh d’oifigeach anaithnid Mhósaimbíc dhá lá ina dhiaidh sin ag breacadh an lae áit éigin in aice le hAbhainn Fuguvuma ar thaobh na Súl den teorainn. Bhí an fíor-phlean ar eolas ag an mbeirt againn, ach amháin go raibh mé chun an t-oifigeach seo a mharú, ach níor ghnó éinne é sin ach mo ghnó féin.
  
  
  - An bhfuil aithne agat air, a Dheirdre?
  
  
  "Níl aithne ag éinne air ach cuid de na ceannairí is fearr sa dufair."
  
  
  Ní hé go bhfuil sé tábhachtach, maróidh mé é, cibé duine é. Tar éis lóin d'fhan muid, pacáilte agus réidh, i sráidbhaile folamh an tiománaí ard, Dambulamanzi. Lá soiléir, fionnuar, grianmhar a bhí ann ar an Highveld. Timpeall orainn bhí páirceanna uiscithe Ghleann na Mulkerns, agus i gcéin d'ardaigh sléibhte garbha teorainn thiar na Sualainne. Bhí na doiciméid riachtanacha go léir againn. Bhí cead ag Fred Morse cuairt a thabhairt ar Nsoko agus fanacht le seanchara, Deirdre Cabot, a bhí ina chónaí ar fheirm bheag in aice le Nsoko.
  
  
  Dambulamanzi feiceáil ar deireadh i scamall deannaigh dearg. Tar éis an jíp a lódáil, chuamar ar an mbóthar soir i dtreo baile margaidh Manzini. Cé go bhfuil Manzini níos lú ná Mbabane, tá sé níos gnóthaí agus luíonn sé i crios fada torthúil a thrasnaíonn an tSuasalainn ó thuaidh go deisceart. Níor stopamar fiú, ach leanamar orainn ag tiomáint feadh na talún torthúla. Bhí feirmeacha agus groves citris scaipthe timpeall orainn. Feirmeacha Eorpacha agus Swazi taobh le taobh ar a dtalamh féin.
  
  
  Ag Sipofaneni lean an bóthar ar aghaidh feadh Abhainn Mhór Usutu agus thiomáin muid i dtreo Big Bend trí mheán tor íseal agus talamh tirim mar a raibh eallach tanaí ag innilt. Bhí an chuma ar an tiománaí a bheith glaring ag na tréada.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - Nach maith leat eallach?
  
  
  Níor thóg an Zulu ard a shúile den bhóthar. “Is breá linn ár mbeostoc freisin, ach scriosfaidh siad sinn mura mbeimid cúramach. Maidir leis an Súlúis, ciallaíonn beostoc airgead, stádas, pósadh; is é anam gach duine agus an treibh go léir. Nuair a chuir na hAfraice Theas tús lenár bhfeirmeacha sinn agus chuir siad chuig an mBantúis a chruthaigh siad dúinn sinn, thug siad ciondálacha dúinn nach bhféadfadh aon duine maireachtáil orthu. Níl mo mhuintir ag iarraidh a bheith ina gcónaí sna sráidbhailte mar níl siad ag iarraidh a gcuid beostoic a thabhairt ar shiúl. Mar sin téann siad timpeall Zululand lena n-eallach, cuid den imirce mhór dhubh gan ceann scríbe.
  
  
  “Dumboelamanzi,” a dúirt mé, “nach é sin ainm an ghinearáil a buaileadh ag Rorke’s Drift, an lá tar éis do bhua iontach i gCogadh na Súlúis?”
  
  
  “Mo shinsear, col ceathar dár rí fíor deiridh, Cetewayo,” a dúirt an Zulu ard, gan féachaint orm go fóill. “I gcath oscailte scriosamar thart ar 1,200 acu, ach chailleamar 4,000 dár gcuid féin. Agus ag Rorke's Drift, stop 4,000 againn ag 100 duine. Bhí gunnaí agus clúdach acu. Bhí sleánna againn agus ár gcíocha lom. Bhí smacht acu, ní raibh ach misneach againn." Anois d'fhéach sé ar dom, a shúile dorcha líonadh le pian agus searbhas na haoise. “Ach i ndáiríre bhí oideachas acu, an cineál oideachais a chuireann ar shaighdiúir na hEorpa seasamh agus bás a fháil go neamhbhalbh. Troideann an saighdiúir Eorpach agus faigheann sé bás ar son tada, gan tada, ar son dualgais agus mórtais amháin. Is rud é seo atá fós le foghlaim againn."
  
  
  Dúirt mé. - "Comhartha Chucky?"
  
  
  Bhí Dambulamanzi ina thost ar feadh tamaill. - “Bhunaigh Chaka an náisiún Zulu, thiomáin sé amach gach treibh eile agus rialaigh Natal go léir agus níos faide i gcéin Bhí a chuid saighdiúirí dochreidte san Afraic toisc nach raibh siad ag troid ar son tairbhe phearsanta tar éis do Chaka dearmad a dhéanamh air seo, agus rinneadh sclábhaithe orainn . Tá Chaka ina chodladh, ach dúiseoidh sé lá amháin.”
  
  
  Ní dúirt sé aon rud eile. Rinne mé iarracht níos mó a fhoghlaim uaidh faoi na reibiliúnaithe a rug Marc Chuck, agus rud éigin a fhoghlaim faoin genius míleata, nó b'fhéidir an fear mad, a d'iompaigh cónaidhm lag na dtreibheanna Natal ina náisiún dubh. Ach thiomáin sé ar aghaidh, gan freagra agus gan léiriú ar a aghaidh. Bhí rud éigin mar gheall air a chuir imní orm agus imní orm. Bhí antagonism ann nach bhféadfadh sé a cheilt. An raibh an léirscrios seo dírithe ar gach gealánach, nach bhféadfainn an milleán a chur air, nó go háirithe ormsa? Bhí mé fós ag smaoineamh air nuair a shroicheamar Nsoko.
  
  
  “Fanfaimid anseo,” a dúirt Deirdre.
  
  
  Nuair a d’fhág Dambulamanzi chun labhairt lena mhuintir ar an taobh eile den teorainn don uair dheireanach, d’fhostaigh Deirdre beirt póirtéirí Swazi agus mé ag pacáil mo chuid fearas. Chomh maith leis an Luger caighdeánach, stiletto agus buama gáis, bhí mé M-16, dhá grenades ilroinnte, soláthar éigeandála ar eagla go mbeadh orm éalú an bealach crua, rópa níolón tanaí agus raidió mionsamhla speisialta i bhfolach i mo backpack.
  
  
  Bhí mo shean Springfield speisialta agam freisin, le radharc teileascópach agus scóip sniper infridhearg le haghaidh obair oíche. Thóg mé as a chéile é - mo dhearadh speisialta féin - agus chuir mé i bhfolach é i gcodanna éagsúla den mhála droma. Níl a fhios agam go fóill conas an t-oifigeach anaithnid seo a mharú. Ar deireadh thiar beidh sé ag brath ar an gcás nuair a fheicim é. Bhí seans ann freisin go mbeinn ag obair go cianda agus go bhféadfadh AH é seo a cheadú. B'fhéidir go bhféadfainn é a threorú chuig patról rialtais. Ní raibh mórán seans ann go dtitfeadh siad as, is gnách go mbíonn a fhios ag na trasnáin é seo ina dtír féin nuair a bhíonn patról in aice láimhe.
  
  
  Tá Dambulamanzi ar ais. “Tá ár ndaoine ag tuairisciú patróil bhreise sa cheantar. Tá go leor gníomhaíochta ann. Ní maith liom é.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - An gceapann tú go bhfuil amhras orthu faoi theagmháil?
  
  
  B'fhéidir," admhaigh an Zulu.
  
  
  “Caithfidh muid imeacht láithreach ansin,” a chinn Deirdre. “Caithfidh muid a bheith cúramach agus tógfaidh sé níos faide.”
  
  
  Go tapa bhí sneaiceanna ag Dambulamanzi linn agus d’imigh sé. Tráthnóna déanach a bhí ann agus bhíomar ag iarraidh a oiread míle agus is féidir a chlúdach roimh an dorchadas, tá taisteal oíche mall agus contúirteach do ghrúpa de chúigear i gcríoch an namhad. Thaisteal muid solas: gunnaí, roinnt uisce, lón lámhaigh agus walkie-talkie Deirdre. D'iompair na Swazis gach rud ach amháin mo mhála droma agus airm. Uair an chloig tar éis fágáil thrasnaigh muid teorainn Zululand.
  
  
  Uair amháin san Afraic Theas, bhí muid mídhleathacha, coirpigh, fágtha chun seasamh orainn féin. D’fhéadfaimis a bheith lámhaigh ar an láthair, agus ní bheadh Seabhac in ann faic a dhéanamh. Ní bheadh sé in ann sinn a aithint nó, dá mba ghá, sinn a adhlacadh.
  
  
  Shiúil mé go ciúin taobh thiar de Dheirdre, ag smaoineamh ar conas an t-oifigeach reibiliúnach seo a mharú. Dá bhféadfainn é a mharú sular shroicheamar an pointe cruinnithe, nó ligean dó an t-airgead a ghlacadh agus luíochán air ina dhiaidh sin, b’fhéidir go bhféadfainn AH a chosaint. Ach dá mba rud é gur mharaigh mé níos luaithe é, bheadh orm Dambulamanzi a mharú freisin. Agus ní dócha go nochtfaidh sé a chéannacht go dtí go bhfaighidh sé a chuid airgid. Chun é a mharú tar éis dó an t-airgead a ghlacadh bhí an baol ann go sleamhnódh sé, an baol go ndéanfaí é a smúlú, agus b’é mo chúram ar dtús é a mharú.
  
  
  Níl, is é an t-aon bhealach cinnte chun é a mharú ná é a dhéanamh an nóiméad a thugtar an t-airgead dó, agus muinín a bheith agat ansin go gcuideoidh iontas agus mearbhall linn éalú. Ba bhreá liom an saol mar aon duine eile.
  
  
  Chuaigh an ghrian go híseal i ngreim tobann na hAfraice agus chuamar ar lorg áit chun campa a chur ar bun. Smaoinigh mé ar scíthe agus ar Dheirdre. Theastaigh uaim an dara oíche a chaitheamh léi. Bhí meangadh beag ar a héadan, amhail is dá mbeadh sí ag smaoineamh air freisin.
  
  
  Bhí leapacha srutha, tirime caite, agus donga, ina bpaiste ar an mhachaire a bhí fhásta. Luaigh Deirdre ar chlé, chuig leaba níos doimhne ná na cinn eile agus i bhfolach go maith ag toir deilgneach. I bhfad sular thosaigh an stair, nuair a shiúil muid i scáthláin agus cónaí orainn i phluais, bhí eagla ar an duine agus bhí fainiciúil contúirte. Agus ó aimsir na n-uamhan, tá nóiméad contúirte ar leith ann: an nóiméad a fheiceann duine a uaimh díreach os a chomhair. Ligeann sé a scíth ar feadh nóiméad agus ligeann sé a gharda síos ró-luath. Tarlaíonn sé seo fiú domsa.
  
  
  Tháinig siad amach as na toir. Timpeall fiche whites i buataisí agus éide shabby. Rinne beirt Swazis iarracht éalú agus lámhachadh marbh iad. Shroich mé do mo Luger.
  
  
  “Nic,” a ghlaoigh Deirdre.
  
  
  Phairilis Dambulamanzi mo lámh le buille ó bhun a raidhfil agus choinnigh sé mé ag gunpoint. Bhí a aghaidh gan léiriú. Lámha rug ár n-arm. Chuaigh fear gearr, cnámhach le gruaig fhionn tanaí ar aghaidh agus dhírigh sé piostal ó thuaidh.
  
  
  “Lúfhán! Déan deifir!'
  
  
  Ba é an chéad rud a shíl mé ná gur patról san Afraic Theas a bhí anseo agus gur gníomhaire dúbailte a bhí i Dambulamanzi a d’iompaigh isteach orainn. Bhí mo dhara smaoineamh níos réasúnaí: shiúil na daoine seo ró-chiúin, róchúramach agus ró-ghnóthach: cosúil le saighdiúirí ní sa bhaile, ach ar chríoch an namhad. Meascán de tháirgeadh na Breataine, Mheiriceá agus na Rúise a bhí sna hairm. Gearmánach ab ea a gceannaire. Chonaic mé Sualainnigh, Francaigh agus daoine eile a raibh cuma Meiriceánaigh Theas orthu.
  
  
  Chuimhnigh mé ar fhocail Hawke faoi fhórsa nua i Mósaimbíc: amhais.
  
  
  Dhá uair an chloig ina dhiaidh sin bhí mé cinnte de. I measc na gcrann ar feadh abhainn leathan éadomhain, camouflaged sa dorchadas, bhí campa tent. Bhí na gardaí ciúine ag faire agus Deirdre agus mé féin á dtreorú chuig puball mór agus á mbrú istigh.
  
  
  Fear ard, tanaí, marbh-gheal ag miongháire orainn ó chúl a bhoird pháirce.
  
  
  
  
  Caibidil 7
  
  
  
  
  
  “Is mise an Coirnéal Carlos Lister ón bhFronta Aontaithe ar son Saoirse Mhósaimbíc,” a dúirt an fear ard caol. “Is spiairí agus gníomhairí an namhad sibh. Beidh tú a lámhaigh.
  
  
  Labhair sé Béarla, rud a chiallaigh go raibh a fhios aige níos mó fúinn ná mar a theastaigh uaim. Ach bhí Spáinnis a chaint. Castilian, le bheith beacht. A Spáinneach fíor. Bhí a éide ó aimsir eile. Chaith sé beiréad padded agus léine scaoilte, brístí maol agus buataisí ísle, agus suaitheantas cornal i bhfórsaí na Poblachta le linn Chogadh Cathartha na Spáinne. Agus fós ní fhéadfadh sé a bheith chomh sean sin, gan níos mó ná caoga a cúig. Ar a bhord bhí culaith taidhleoireachta le hairgead. Sheas mé ar aghaidh go feargach.
  
  
  “Tá tú amadán dúr,” thiomsóidh mé air. “Ní naimhde muid. Is le haghaidh d’eagraíochta an t-airgead seo, le haghaidh insurgency Zulu. Tá Dambulamanzi ina luí ort.
  
  
  Léim Gearmánach cnámhach agus fear gearr dorcha suas chun stop a chur orm. Chuir an Coirnéal Lister amach iad, beagnach go feargach, amhail is dá mbeadh an-chraic air go raibh air lámhach a dhéanamh orainn. “Is é Dambulamanzi ceannaire na gluaiseachta Súlúis faoi thalamh,” a dúirt sé. “D’oibrigh sé go dlúth le Miss Cabot agus tá aithne aige uirthi.” Ní luíonn sé. Tá a fhios againn cén fáth ar tháinig tú anseo an uair seo.
  
  
  mhionnaigh Deirdre. “Diabhal é, a Chornail, tá sé seo ag dul rófhada.” Lámhachadh mé i Londain, feall i Mbabane, agus anois seo. Tá marc iomlán Chuck lán le gníomhairí dúbailte. Anois tá sé cosúil le Dambulamanzi. ..'
  
  
  An fear gearr, wiry a bhí tar éis léim suas chun stop a chur mé mallacht go tobann i Spáinnis. Bhí a aghaidh dorcha contorted le fearg. Sula bhféadfadh aon duine freagairt, tharraing sé scian fada amach, rug sé ar Dheirdre lena gruaig fhada dhorcha agus d’ardaigh sé an scian. “Créad. fraochÚn Yankee!
  
  
  "Emilio!" Bhí glór an Choirnéil Lister cosúil le buille fuip. Bhí a shúile crua agus fuar. "Lig di dul."
  
  
  An fear beag hesitated. Lean sé air ag coinneáil na gruaige ar Dheirdre agus tharraing sé a ceann ar ais, ag nochtadh a muineál don scian. D’éirigh guth an Choirnéil Lister níos boige. Labhair sé Spáinnis.
  
  
  “Is leor sin, a Emilio,” arsa an cornal. “Ní meirleach muid. Déanfar é seo de réir na rialacha. Anois dul fionnuar as.
  
  
  An fear dorcha, Emilio, scaoileadh Deirdre, iompú agus imithe as an puball. Bhreathnaigh an Coirnéal Lister air imithe, chroith sé a cheann agus osna, gan féachaint ar Dheirdre ná ormsa.
  
  
  “Is Sile é Emilio. Sa tríú háit i gceannas. Saighdiúir maith. Tá sé ina chónaí anseo go sealadach chun filleadh ar an tSile agus troid ar son a mhuintire a shaoradh ó chaipitlithe míleata agus Mheiriceá. Idir an dá linn, tá sé ag troid anseo, ach ní hé na Meiriceánaigh na daoine is fearr leis.”
  
  
  Dúirt mé. - 'Conas a d'éirigh leat gan AH, a Chornail?' 'Ach is Meiriceánach é AH. Bíonn tú ag troid le dollar Mheiriceá, le cabhair ó Mheiriceá.
  
  
  “Toisc go bhfuil sé chun leasa Washington,” a dúirt Lister liom. Chroith sé a cheann arís. Súile domhain-leagtha glowed as a cheann cnámharlaigh. “Is cosúil go gceapann tú gur amadán muid go léir.” Tú féin agus do cheannaire, cibé duine é sin. Tá sé ina shuí ag bord mór éigin i Washington, ag sceimeáil agus ag tarraingt teaghráin, agus ag ceapadh nach bhfuil aon chiall ag éinne eile.
  
  
  Bhreathnaigh sé orm. Cuireann AH an íocaíocht Súlúis, íocaíocht speisialta? Ní féidir ach lenár gceannaire rúnda i rialtas Mhósaimbíc é a fháil. Aisteach, nach bhfuil? nár shíl tú go n-iontas dúinn cén fáth? gáire sé tanaí agus bitterly. “Cúig huaire an chloig tar éis an togra, bhí a fhios againn cad a bhí ar siúl agat. Níl mórán rúin fágtha ag rialtais choilíneacha atá ag fáil bháis. Is féidir gach rud a cheannach. Nuair a labhraíonn oifigeach amháin leat, beidh duine eile ann i gcónaí a labhróidh linn, íocfaidh an praghas céanna. Éilliú. Má oibríonn tú le rialtais truaillithe, seans go ndéanfar tú feallmharaithe."
  
  
  D'fhéach sé orm, ach ní dúirt mé rud ar bith. Go tobann chas sé a dhroim chugainn ina chathaoir.
  
  
  "Tá". - dúirt sé. "Grab iad."
  
  
  Rug Gearmánach cnámhach orm agus fear eile. Rug an bheirt eile ar Dheirdre. D’fhreagair sí go hinstineach: tháinig blianta oiliúna agus instincts marthanais isteach. Mar gheall ar bhuille géar júdó óna huillinn chuaigh duine de na fir faoi dhó. Ghearr sí amach an ceann eile lena pailme. Chaith mé an Gearmánach cnámhach leath bealaigh trasna an phubail agus leag mé síos an dara fear. Sheas siad suas agus d'ionsaigh siad arís sinn. Lámhaigh mé ceann arís, mar a rinne Deirdre.
  
  
  Bhreathnaigh an cornal orainn, beagnach buíoch as ár scil. Chuaigh níos mó saighdiúirí isteach sa phuball agus phionnaigh siad Deirdre go talamh. Bhí mé ag streachailt beagán níos faide. Go tobann bhuail an bata mo phíobán gaoithe agus mo lámha brúite go tapa i gcoinne an mhaide; Ba mhaith liom a bheith strangled mé féin má rinne mé iarracht troid a thuilleadh.
  
  
  “Troid, fear ó AH. - a dúirt Coirnéal Lister, - agus beidh tú suffocate. Tá Garotta, ár modh forghníomhaithe ársa na Spáinne, an-éifeachtach. Faigh bás mar is mian leat, ach creidim dom, is fearr a bheith lámhaigh."
  
  
  Stop mé ag troid. Rinne Coirnéal Lister aoibh. Chlaon sé agus ghluais sé chun a chuid fear a chur ar shiúl uainn.
  
  
  Nuair a chasamar timpeall, chuaigh Dambulamanzi isteach sa phuball. D'fhéach sé orm, shiúil suas go dtí an cornal agus whispered rud éigin ina chluas. D'fhéach an Coirnéal orm, ansin ar Dambulamanzi. Chlaon an dubh ard.
  
  
  “Fag iad,” adeir an cornal. "Tóg an bhean amuigh."
  
  
  Bhreathnaigh mé ar Dambulamanzi, ach bhí aghaidh an fhir dhubh chomh gan chaint agus a bhí i gcónaí. Lean sé Deirdre agus í á threorú amach.
  
  
  “Suigh síos,” ar seisean.
  
  
  - Má théann tú chuici. .. - Thosaigh mé.
  
  
  “Suigh síos,” a choirt an cornal orm.
  
  
  shuigh mé síos. Shroich sé go mall ina chathaoir, gan a shúile doimhne a bhaint díom ar feadh nóiméad.
  
  
  “Mar sin,” a dúirt sé faoi dheireadh. - Is tú Nick Carter. An cáiliúil Nick Carter. Tá go leor cloiste agam fút.
  
  
  Dúirt mé faic.
  
  
  'B'fhéidir . ..,” stad sé go tuisceanach. “N’fheadar, a Chartúir, cé mhéad is fiú do shaol duit? B'fhéidir comhaontú?
  
  
  "Cad déileáil?"
  
  
  Lister rocked ina chathaoir pháirc, ag smaoineamh. - Dúirt m'athair liom faoi tú. Sea, Nick Carter ó AH, Killmaster. Tá eagla ar gach duine agus tá a fhios aige faoi gach rud a tharlaíonn taobh istigh de AX, a tharlaíonn, ceart?
  
  
  Dúirt mé, "D'athair? Tá aithne agam air?
  
  
  Bhí mé ag stopadh le haghaidh ama. Tá seans i gcónaí má tá fiú an dóchas is lú agat cheana féin.
  
  
  “Tá,” arsa an cornal, “m’athair.” Timpiste i gCúba roinnt blianta ó shin. Le linn na géarchéime diúracán sin.
  
  
  — Liostóir Ginearálta? An é seo d'athair?'
  
  
  Mhínigh sé seo a éide Cogadh Cathartha na Spáinne. Bhí an Ginearál Poblachtach cáiliúil Lister, a athair, ar dhuine den bheagán ceannairí a d’aimsigh a ngairm sa choinbhleacht fuilteach sin, a throid go maith agus a tháinig chun cinn le honóir agus le cáil fiú tar éis an bhua. Níorbh é a ainm ceart. Bhí sé ina ógánach Spáinnis simplí a tháinig chun bheith "Ginearálta Lister." Tar éis an chogaidh, chuaigh sé go dtí an tAontas Sóivéadach chun leanúint leis an streachailt domhanda. Fear a bhí anseo a tháinig i gCúba níos mó ná uair amháin chun saighdiúirí Castro a thraenáil, chun cabhrú leis an réabhlóid ansin, agus a chuaigh i mo choinne agus a chaill mé oíche amháin.
  
  
  “Is cuimhin liom an ginearál,” arsa mise. “Is cuimhin liom freisin fear óg i gCúba ag an am sin. An tusa a bhí ann?'
  
  
  'Bhí mé ann.'
  
  
  “Tá tú anseo anois, an bhfuil cogadh nua ann?”
  
  
  Shrugged an Coirnéal. “Throid mé i go leor cogaí, in go leor áiteanna. Throid m'athair ar son saoradh na Spáinne; throid sé i gCúba, ar fud an domhain, agus leanaim ar aghaidh lena chuid oibre. Is de gach náisiúntacht iad mo chuid fear: Gearmánaigh, Francaigh, Sile, Brasaíleach, Sualainnigh, Portaingéilis. Saorfaimid an chuid seo den domhan, agus ansin bogfaidh mé ar aghaidh."
  
  
  “Áit eile, cogadh eile,” arsa mise. - An maith leat troid, a Chornail? An maith leat cogadh, an maith leat a mharú?
  
  
  “Is maith liom troid, sea. Ach táim ag troid ar son na saoirse."
  
  
  "Ar son saoirse anseo nó don Aontas Sóivéadach?"
  
  
  Bhreathnaigh sé orm. 'Tar liom.'
  
  
  Lean mé é amach as an puball. Bhí an oíche dorcha faoi na crainn ar feadh na habhann leathan, ach bhí an ghealach ardaithe cheana féin, agus nuair a choigeartaigh mo shúile, chonaic mé go raibh go leor gníomhaíochta sa champa. Shuigh na amhais i ngrúpaí beaga chun a n-arm a ghlanadh, nó shuigh siad i gciorcail bheaga ag éisteacht le ceacht a bhí cosúil le ceacht. D'oibrigh daoine eile le grúpaí beaga de dhaoine dubha. “Reibiliúnaithe Súlúis,” a dúirt Lister. “Oibrímid ar an dá thaobh den teorainn, agus nuair a bhíonn ar Zulu, Swazi nó daoine dubha eile teitheadh ón rialtas bán, cabhróimid leo, iad a cheilt agus iad a chosaint ar a mbealach chun sábháilteacht. Cabhraímid leo iad a oiliúint, iad a spreagadh.”
  
  
  Bhí an chuid is mó de na blacks óg, bhí go leor mná. Bhreathnaigh siad leath-star agus eagla, a súile rolladh san oíche. Bhí a gcuid éadaí stróicthe agus bhí siad ar crith. Thug na amhais bia, éadaí dóibh agus labhair siad leo.
  
  
  “Gan sinne ní bheadh seans ar bith acu, gan dóchas,” a dúirt an Coirnéal Lister in aice liom. “An bhfuil sé tábhachtach má oibrímid do dhuine éigin eile? Oibríonn do AH don dá thaobh, ach cén taobh is mó a bhfuil comhbhá agat leis, a Chartúir?
  
  
  “An cóisir a íocann mé,” a dúirt mé.
  
  
  “An marfóir é an máistir fostaithe? Rud ar bith eile?'
  
  
  “Glactar go maith liom as seo.”
  
  
  Cur amú ama. Bhíomar amuigh. Ní raibh mé faoi cheangal a thuilleadh. Campa gnóthach, dorcha, le fofhás tiubh agus donga domhain, agus abhainn ar gach taobh. Bhí mé ag fanacht le deis, ach bhí mé ag smaoineamh ar Dheirdre freisin.
  
  
  “B’fhéidir,” arsa Lister, agus a shúile i bhfolach sa dorchadas, “is cóir duit íoc.”
  
  
  'Conas?'
  
  
  “Tá tú N3. Tá gach rud ar eolas agat faoi AH,' a dúirt Lister. “Conas a oibríonn sé, ainmneacha na ngníomhairí, ainm an duine atá i gceannas. Ba mhaith liom a fhios seo go léir.
  
  
  “Cuirfidh sé seo trioblóid ort,” a dúirt mé.
  
  
  "Is arm domsa é agus fortún duit."
  
  
  - An bhfuil fortún agat, a Lister? Ní dóigh liom é. Ní dóigh liom gur féidir leat íoc as mo thuarastal bliantúil.
  
  
  “Tá a fhios agam cá bhfaighidh mé an t-airgead, a Chartúir,” adeir sé. A súile glowed san oíche. "Bheadh tú saor, saibhir, agus b'fhéidir go ligfinn duit fiú do thasc a chríochnú." Is féidir liom é seo a shocrú. Is féidir leat do sprioc a mharú agus filleadh abhaile agus do mhisean curtha i gcrích."
  
  
  “Is é sin le rá, ligfeá dom do cheannaire a mharú, agus ansin bí ag súil go mbeadh muinín agam asat,” a dúirt mé, “Is buachaill ceanndána thú.”
  
  
  “Tá mé níos tábhachtaí ná ceannaire dubh éigin.”
  
  
  Agus do AH. Ní bheidh siad in amhras orm go dtí go dtosaíonn na daoine AX ag fáil bháis cosúil le francaigh. Ní bheidh aon déileáil, Lister.
  
  
  "Is féidir liom a ráthú do shábháilteacht."
  
  
  “Má théim go dtí an taobh eile.” "Ní oibreoidh sé seo."
  
  
  "Níl tú ar aon dul liomsa, a Chartúir." Tá tú beagnach marbh.
  
  
  "Táimid go léir bás".
  
  
  Chuaidh an Coirnéal agus thug sé an t-ordú. Níor tháinig fir faoi stiúir Gearmánach a raibh an chuma orthu go raibh an dara ceann i gceannas orthu as áit ar bith. An uair seo ar fad bhí siad in aice linn sa dorchadas. Ní raibh ionadh orm. Rug siad orm agus thug siad go dtí an cúinne thall den champa mé, go dtí abhainn leathan éadomhain. D'imigh an cornal. Bogadh rud éigin san abhainn. “Féach,” a dúirt an Gearmánach cnámhach.
  
  
  Shín sé isteach i mbuicéad mór agus tharraing sé amach píosa mór feola. Ag meilt ormsa mar mhac tíre, chaith sé an fheoil isteach san abhainn. D’éirigh guairneán láidir san uisce dorcha agus bhí roar fuar le cloisteáil. Chonaic mé béal leathan, smuit fada agus eireabaill throma a bhuail an t-uisce isteach i cúr: crogaill. Bhí an abhainn lán acu. Throid siad thar píosa feola.
  
  
  Mar sin níor smaoinigh tú ar shiúlóid a dhéanamh, an ndearna tú? - a dúirt an cnámhach asshole. “Ní amháin,” arsa mise. “Cé tú féin? Gestapo? I SS? Garda slándála i Dachau?
  
  
  An Gearmánach blushed. “Ar cheap tú go raibh mé ar cheann de na muca sin?” Is saighdiúir mé, an gcloiseann tú, Meiriceánach? Sáirsint, Sáirsint Helmut Kurz, 1ú Rannán Panzergrenadier. A shaighdiúir, ní seaccal salach.
  
  
  "Cé thusa anois?"
  
  
  D'ardaigh an Gearmánach a lámh le ruaigeadh orm, ach stop sé go tobann. Aoibh sé. Chas mé agus chonaic mé an Coirnéal Lister i gciorcal leathan solais ar bhruach na habhann. Socraíodh sé cinn de shoilse faoi thiomáint ceallraí i gciorcal chun an limistéar a shoilsiú. I lár an chiorcail solais, bhí Deirdre ag triúr amhais. Taobh thiar di sheas Dambulamanzi, agus asegai aige agus lann leathan ag gleamadh ina láimh.
  
  
  “Nic,” a bhéic Deirdre. "Coinnigh do Mhisneach".
  
  
  Bhailigh na amhais timpeall uirthi, ag caitheamh scáthanna uirthi. Shiúil an Coirnéal i dtreo dom go dtí go raibh sé ceart os mo chomhair. D'fhéach sé orm díreach sa tsúil agus Chlaon. Taobh thiar dó, bhí Dambulamanzi dírithe ar ghualainn Dheirdre. Scairt sí mar a bhuail an t-asegai í.
  
  
  “Táimid go léir chun bás a fháil,” a dúirt an Coirnéal Lister gan casadh timpeall. D'fhéach sé díreach orm. - Is féidir leat a shábháil. An Chéad di, agus ansin tú féin.
  
  
  "Nic," ar a dtugtar Deirdre; bhí a guth báite ach soiléir. "Ná muinín dó".
  
  
  “Tá modh níos fearr fós agam duit,” a dúirt Lister.
  
  
  “Téigh go hifreann, a Liosadóir,” arsa mise.
  
  
  “Major Kurtz,” a dúirt Lister.
  
  
  Chuaigh mórshiúlóir na Gearmáine i dtreo an chiorcail solais. Níor bhain Coirnéal Lister a shúile díom. Thar a ghualainn chonaic mé Kurtz ag díriú ar an amhais a bhfuil Deirdre aige. Chuir siad iallach uirthi dul ar a glúine agus a lámha scaipthe ar fud an agus a ceann lúbtha chun tosaigh. Bhí na amhais agus cúpla Súlúis plódaithe timpeall an chiorcail solais. Chuir an Maor Kurtz ar leataobh iad le go bhfeicfinn Deirdre go soiléir.
  
  
  “Arís, Carter,” a dúirt an Coirnéal Lister. "A fair deal".
  
  
  “Ní hea,” arsa mise, ach bhí mo ghlór báite.
  
  
  An mbeidh sé? ..? Ní féidir leis...
  
  
  Níor chas Lister fiú féachaint ar an gciorcal solais mar a raibh Deirdre ar a glúine ina culaith léimneach dubh caol, a cuid gruaige síos agus bog. Chas an Coirnéal a cheann. D'ardaigh Dambulamanzi a assegaai agus d'ísligh sé arís go tapa é.
  
  
  Bhí an chuma ar a cuid fola ag brúchtadh i sruth óna torso gan ceann. Thit an ceann agus rolladh ar shiúl. Líonadh an campa le murmurs ciúin.
  
  
  Léim mé suas agus bhuail mé cearnóg Colonel Lister san aghaidh. Thit sé agus rug a lámha orm.
  
  
  Léim an cornal suas agus bhuail sé mé in aghaidh lena pailme. “Féach,” adeir sé. 'Féach!'
  
  
  Thionóil siad mo lámha, mo mhuineál agus mo cheann, rud a chuir iallach orm leanúint ar aghaidh ag breathnú tríd an dorchadas isteach i gciorcal an tsolais. Bhraith an corp caol sna rabhlaeir dhubha fós cramped ansin. Bhí a ceann casta suas agus bhí an chuma uirthi go raibh sí ag féachaint orm. Dorcha le fuil, bhí an chuma ar a ceann ag breathnú orm i lasracha solais, a gruaig fhada ag baint leis an talamh agus a súile dorcha reoite sa bhás.
  
  
  Chlaon Lister arís.
  
  
  Bhreathnaigh mé agus iad ag piocadh suas an corp agus ag caitheamh isteach san abhainn é.
  
  
  Thosaigh an t-uisce ag guairneáil agus crogaill ag luascadh isteach ó gach treo. d'oscail na gialla caol leathan le léim.
  
  
  Thosaigh mé ag croitheadh go foréigneach. Ar feadh na habhann, tháinig reiptílí uafásacha le haghaidh feola agus fola.
  
  
  Ba é seo mo sheans. †
  
  
  Thit mé mar chloch, ag briseadh saor ó na lámha a bhí i seilbh mé. An nóiméad a thit mé go talamh, lig mé dom féin rolladh isteach ar bhruach na habhann. Sheas mé suas arís ansin. Sheas mercenary amháin os mo chomhair. Chiceáil mé sa chrotch é agus chuir mé mo ordóg isteach ina shúil. scread sé. Rug mé ar a ghunna, chas mé agus lámhaigh an triúr agus iad ag luascadh orm.
  
  
  a scairt Lister. ‘Stop dó. shoot . ..'
  
  
  Rug mé ar cheann eile agus lámhaigh mé sa cheann ag raon gar dó. Thóg mé a gunna agus scian. Lámhaigh mé Lister. Tháinig sé anuas mar bhí sé ar meisce agus damanta.
  
  
  Bhí sé dorcha. Bhí leath acu dallta ag fáinne an tsolais laindéir. Shiúil siad thar a chéile, eagla a shoot ar eagla a bhuail a chéile nó an cornal.
  
  
  Leath mheabhair, fired mé agus maraíodh triúr eile. Rug mé ar cheann ag an scornach agus léim isteach san abhainn leathan, éadomhain. Seans beag a bhí ann, ach seans fós. Bhí na crogaill fós ag bogadh i dtreo a bhféile le corp Deirdre. D'fhéadfadh a bás a shábháil dom.
  
  
  Shliocht mé isteach sa dorchadas moonlit. Bhí solas na gealaí féin ag súgradh leis na scáthanna san abhainn. Shnámh logaí agus toir go dtí an dromchla, agus chuala mé crogaill ag druidim liom. Chaithfinn cóisir eile leo.
  
  
  Bhuail mé an mercenary a bhí á shealbhú agam, scoilt a scornach chun ligean don sreabhadh fola, agus shnámh mé tríd an uisce éadomhain chomh fada agus a d'fhéadfadh mo scamhóga é a ghlacadh. Tháinig sé chun solais faoi stoc ag gluaiseacht: crogall!
  
  
  Bhuail mé é, thug sé roinnt gearrthacha dó, agus theith arís. Bhí urchair ag eitilt timpeall orm. Scrat rud éigin mo ghualainn, agus an crogall ag fáil bháis scríobtha mo chos.
  
  
  Shnámh mé ar aghaidh, ach anois bhí mé ag cur fola. crogaill. .. Shnámh lomán mór anuas orm mar línéar farraige. Shroich mé chun é, chaill mé agus rug mé arís é.
  
  
  Rug mé greim air agus, ag gríosadh m’fhiacla, tharraing mé féin suas ar a bharr. Luigh mé cothrom, gasping mar a d'iompair sé mé trasna na habhann.
  
  
  
  
  Caibidil 8
  
  
  
  
  
  Dhúisigh mé. Ní dhéanfaidh aon ní ar athraíodh a ionad.
  
  
  Leag mé aghaidh síos agus níor ghluais aon rud mar bhí fuaim na habhann timpeall orm. D'ardaigh mé mo cheann go mall, go han-mhall. Bhí an stoc greamaithe ar bhruach gainimh, bhí uisce ar gach taobh agus crainn tiubh ar an gcladach i bhfad ar shiúl. Dhá crogall a leagan ar an shallows agus d'fhéach sé ar dom. Stad an fuiliú, agus nigh uisce na habhann mo chréachta thar oíche.
  
  
  Maidin liath scaipthe thar an abhainn agus savannahs i bhfad i gcéin. Bhí stoc dubh, dhá uair chomh leathan agus a bhí mé, ag sní isteach i bhfad san uisce. Sa deireadh shábháil sé mé ó na crogaill. Tá an sruth tapa, an dorchadas, agus corp marbh agus fola Deirdre in abhainn lán de crogaill. Thug sí mo sheans amháin dom: an abhainn. Lena fuil, lena cnámha agus lena saol.
  
  
  Bhí buile dall nite anuas orm agus mé ag luí san abhainn éadomhain. Deirdre. Anois ní bheidh an dara oíche. Ní bheidh, a thuilleadh amárach dúinn.
  
  
  An sár Nick Carter, Killmaster. Agus bhí orm féachaint ar a bás uafásach, bás a bhí chomh gan bhrí. Cuireadh iachall orm a bás a úsáid chun mé féin a shábháil. Lig mé don rage dul tríom, buile dall seargach a líon mé. Rage nuair a chailleann duine i mo phost i gcónaí é, cé go bhfuil amanna nuair nach bhfuil sé tábhachtach. Bhí fuath agam roimhe seo i mo shaol, ach ní raibh an oiread céanna fuath agam do Colonel Lister agus atá agam anois. Dall, fuath searbh.
  
  
  Ar maidin fhuar an fhómhair, bhí mé ag crith ar stoc trom crann. Gan chúnamh mar leanbh. Is gearr go n-éireodh an ghrian, agus ní raibh a fhios agam cé chomh fada agus a chuaigh mé ó champa an Choirnéil Lister. Nóiméad ar bith is féidir leo mé a fheiceáil arís
  
  
  Sheas mé suas ar an trunk agus thosaigh sé ag déanamh staidéir ar bhruacha na habhann leathan. Ní fhaca ná ní chuala mé tada. Ach ní chiallaíonn sé sin nach raibh siad ann; b'fhéidir go raibh siad ag féachaint orm agus mé á lorg. Ba ghairmithe iad freisin agus thuig siad a gcuid oibre. Marfóirí fostaithe oilte agus neamhthrócaireach. Cosúil liomsa?
  
  
  Ní hea, chuir fearg beagnach dalladh orm arís. Ní hea, ní cosúil liomsa. Marfóirí ba bhreá leo a mharú, a raibh cónaí orthu san fhuil... . †
  
  
  crith mé ar fud, ag streachailt le fearg. Ní dhéanfadh fearg ach mé leochaileach. Tá sé in am smaoineamh, smaoineamh ar cad é an cás. Bhí an abhainn ciúin agus tréigthe, bhí cuma na bruacha glan.
  
  
  An scian a thóg mé ón mercenary bheathaigh mé do na crogaill i bhfostú i log. Caithfidh go raibh sé déanta agam sular éirigh mé as, agus nuair a smaoinigh an mercenary sin rinne mé grin cosúil le mac tíre. Bhí súil agam nach raibh sé marbh nuair a rug na crogaill air.
  
  
  Ní raibh ach scríobadh mo ghualainn, agus ní raibh an chréacht ar mo chos ó fhiacla an crogall ró-thromchúiseach. Thug mé faoi deara piostal bhfostú i mo waistband. Caithfidh go ndearna mé é go huathoibríoch.
  
  
  Luger 9mm a bhí ann. Ar ndóigh, thóg siad go léir mo airm agus mo mhála droma le gach rud ann. Ach chaill siad na ceithre iris árasán ar an taobh istigh de mo chrios. Armlón do Luger. Mar sin bhí airm agam: scian agus Luger le ceithre irisleabhar.
  
  
  Bhí sé go maith, níos fearr ná mar a d'fhéadfadh a bheith ag súil agam. Ag féachaint go himníoch ar na crogaill, sleamhnaigh mé as an logáil agus rinne mé iarracht é a bhogadh. Gan mo mheáchan shleamhnaigh sé trasna na n-éadomhain. Bhí mé in ann é a shaoradh trí é a chaitheamh ar ais síos taobh an bharra gainimh agus ansin ag snámh amach go dtí an taobh.
  
  
  Rinne mé staidéar ar an ghrian ag ardú. Tabharfaidh an bruach clé siar mé go teorainn na Sualainne. Ísliú mé an bairille ar ais isteach san uisce. Ag coinneáil mo shúile ar na crogaill, luigh mé ar ais ar an lomán agus shnámh mé trasna an tsrutháin go dtí an bruach ard féarach agus na crainn arda.
  
  
  Shuigh mé síos faoi scáth na gcrann agus chonaic mé an log ag snámh go mall le sruth agus imíonn siad áit ar ardaigh an ghrian thar imeall an domhain. Lean mé ag faire go dtí gur imigh sé. Shábháil an log seo mo shaol.
  
  
  Nuair a shnámh sé uaidh, ghlac mé anáil dhomhain agus thosaigh mé ag smaoineamh ar cad ba cheart a dhéanamh ina dhiaidh sin. Ní raibh aon fhuaim timpeall orm, i measc na gcrann agus sa tSavannah bhí piostal agus scian agam. Ní raibh na amhais le feiceáil in aon áit agus thaispeáin an ghrian ag éirí dom an bealach ar ais go dtí an tSuasalainn agus an cosán chun éalú. Bhí mé Killmaster, N3 ó AH, ar mhisean. Bhí mo chuid freagrachtaí orm.
  
  
  Go hifreann leis na freagrachtaí seo!
  
  
  Go hifreann le AH agus an tasc seo. Agus mar sin ar aghaidh go dtí an imeall an-leis an tSuasalainn agus an cinn.
  
  
  Dúirt an ghrian ag éirí liom freisin cén áit ar tháinig mé agus cá raibh an campa. Agus theastaigh uaim na amhais a mharú. Theastaigh uaim an Coirnéal Carlos Lister a mharú.
  
  
  Chas mé mo dhroim ar an tSuasalainn agus chuaigh mé ó thuaidh in aghaidh an tsrutha go dtí an áit a bhfuair Deirdre Cabot bás. Chuaigh mé go dtí an Coirnéal Carlos Lister chun é a mharú, chun Major Helmut Kurtz a mharú agus gach duine a raibh mé in ann mo lámha a fháil air.
  
  
  Agus a mharú Dambulamanzi, go háirithe Dambulamanzi.
  
  
  Shiúil mé go ciúin agus go cúramach, ag leanúint na habhann, ach i gcónaí ag fanacht as radharc. Bhí an ghrian ag ardú go seasta, agus mar gheall ar an teas ag ardú bhí sé ag éirí níos deacra siúl. Gan leisce lean mé an abhainn ar feadh achar fada, a cúrsa marcáilte go doscriosta ag an líne foirceannadh na gcrann ar a bruacha sa talamh tirim seo. Ach bhí an Savannah crua, briste agus pitted le logáin gan teorainn, agus bhí orm dul i bhfolach sna thickets dlúth le fanacht as radharc. Ós rud é go raibh mo fhleascán bainte freisin, ní raibh braon uisce liom, agus bhí mo scornach agus mo bheola amh. Ach chomh luath agus a tháinig sé dorcha, chuaigh mé chun uisce a fháil ón abhainn agus bhog mé ó thuaidh ar feadh an chuid eile den lá.
  
  
  Ní fhaca mé aon bheatha, gan ainmhithe, gan daoine, ach cúpla paddock tréigthe sa tearcfhás. Bhí sé seo Zululand, bocht agus d'aon ghnó faillí le breis agus céad bliain ag an rialtas bán na hAfraice Theas. Anois tabharfar ar ais é do dhaoine nach bhfuil aon dóchas acu socrú ansin. Is fuath liom Cape Town agus theastaigh saol réasúnta don Zúlúis. Ach ba é seo an pholaitíocht, an todhchaí. Ach an t-aon rud a bhí uaim agus a theastaigh uaim faoi láthair ná díoltas a dhéanamh ar Dheirdre.
  
  
  Chomh bocht is a bhí sé, b’éigean rud éigin a bheith sa talamh gann: tréada beaga beostoic. Ní raibh aon rud cosúil leis an domhan a bheith á ithe ag swarm locusts. Go deimhin, locusts daonna a bhí ann ar an dá thaobh. Theith na daoine a bhí ina gcónaí anseo ó oppressors agus mar a thugtar orthu Saviors.
  
  
  I dtreo titim na hoíche fuair mé láthair campála ar bhruach na habhann, i measc na gcrann, mar a bhfuair Deirdre bás.
  
  
  Bhí sé folamh ann, ní raibh aon pubaill nó saighdiúirí. Chuardaigh mé an ceantar agus ní bhfuair mé faic. Is é sin, rud ar bith a theastaigh uaim a fháil. Fuair mé rud nach raibh mé ag iarraidh a fháil. Go domhain istigh ionam an t-am seo ar fad bhí amhras lag, dóchas lag nach raibh Deirdre marbh, gur mheall mo shúile mé ar bhealach éigin, nach bhfaca mé a raibh feicthe agam. Fuair an dóchas sin bás agus mé ag féachaint ar an linn fola dubh triomaithe ar an ngaineamh ar bhruach na habhann. Bhí sí marbh. Marbh, Carter. Agus fós bhí post agam. D'ól mé as an abhainn, dug tríd a n-pit truflais go dtí go bhfuair mé buidéal, é a líonadh le huisce agus ar chlé. Ní raibh tada ithte agam ó d’fhág mé Nsobo ceithre huaire fichead ó shin, ach ní raibh ocras orm. Bhí siad ar a laghad leath lá chun tosaigh orm. Ní dhearna siad ró-dhian a gcuid rianta a chlúdach. Chiallaigh sé seo go raibh siad ag brath ar a luas chun fanacht amach as an namhaid. Ní bheidh sé éasca iad a scoitheadh de shiúl na gcos.
  
  
  D’fhéadfainn teagmháil a dhéanamh le Seabhac, héileacaptar a iarraidh. Tá bearta éigeandála ar fáil cibé áit ina bhfuilim. Ach ní thabharfadh Seabhac cead dom fós an rud a bhí ar aigne agam a dhéanamh. Tá díoltas gan úsáid, neamhéifeachtach, neamhtháirgiúil. Ina theannta sin, casann sé corcra tar éis gach vendetta. Mar sin caithfidh mé dul. Chuaigh an rian díreach ó thuaidh isteach i Mósaimbíc.
  
  
  Shiúil mé tríd an jungle ar feadh na hoíche. Arna thiomáint ag an bhfuath, rith mé ró-ghasta, thit mé isteach i ndúlagar nár tugadh faoi deara agus stróic mé mo chuid éadaí ar na toir deilgneach. Cosúil le fear i seilbh, ní raibh mé in ann moilliú síos agus ar maidin bhí a fhios agam cheana féin go raibh mé ag teacht suas leo.
  
  
  Fuair mé a gcampa agus bhí an luaithreach as a gcuid tinte cócaireachta fós te. D’fhág siad roinnt bia, ach cé nach raibh mé tar éis ithe ar feadh níos mó ná tríocha sé huaire an chloig, ní raibh ocras orm fiú anois. Fearg líonadh go hiomlán dom. Chuir mé iachall orm féin rud éigin a ithe. In ainneoin mo chuid feirge, bhí a fhios agam go raibh orm rud éigin a ithe chun mo neart a choinneáil suas. Chuir mé iachall orm luí síos in áit i bhfolach agus titim ina chodladh ar feadh uair an chloig, gan níos mó. Ansin bhuail mé an bóthar arís. Agus an oíche ag druidim linn, thosaigh mé ag titim ar shráidbhailte agus ar dhaoine. Bhí orm moilliú beagán. Ní raibh a fhios agam cé acu cairde nó naimhde a bhí sna daoine seo. Labhair Portaingéilis le cuid de na guthanna i bhfad i gcéin san oíche. Bhí mé i Mósaimbíc. D'iompaigh rian na n-amhais go géar ar an taobh thoir.
  
  
  An chuid eile den lá a rith i ceo. Agus mé ag bogadh, d'iompaigh an talamh a raibh mé ag tiomáint tríd ón Savannah go dufair. Cuireadh bac ar an cosán ag swamps uisce agus mangrove. Lean mé ag siúl, d'éirigh rianta na n-amhais níos soiléire. Bhí a fhios agam go raibh mé ag éirí níos gaire don chladach agus go raibh orm ithe agus scíth a ligean. Teastaíonn a neart go léir ó fhear lena mharú.
  
  
  Dhá uair shleamhnaigh mé isteach sa sráidbhaile, ghoid mé roinnt bia agus bhog mé ar aghaidh. Is féidir liom sosa níos déanaí.
  
  
  Ní raibh sé go hiomlán dorcha fós nuair a fuair mé iad. Sráidbhaile mór áitiúil, cosanta ar thrí thaobh ag swamps mangrove, ar bhruach sruth domhain, mall a ghluaiseann go feadh ceann tíre ard i dtreo an Aigéan Indiach. Ach ní fhaca mé dúchais ar bith sa sráidbhaile. Ar a laghad aon natives fireann. Ó scáthanna na mangróf tiubh, chonaic mé na scóir de mhná áitiúla ag níocháin éadaí, ag ullmhú bia, agus ag leanúint na ndaoine amhais ghlasa isteach ina gcuid botháin. Fuair mé a gceanncheathrú. Anois d'fhéadfainn a scíth a ligean beagán.
  
  
  Le cuma gruama, d'fhill mé ar an swamp, thóg ardán beag duilleoga agus brainsí sna mangroves agus leag mé síos. Cúpla soicind ina dhiaidh sin thit mé i mo chodladh. Fuair mé iad.
  
  
  Dhúisigh mé sa dorchadas páirce agus mhothaigh mé go raibh duine ag siúl an-ghar dom. Leagan mé gan gluaiseacht ar mo ardán aistrithe. Bogadh rud éigin thíos fúm. Gan breathnú raibh mé in ann buille faoi thuairim a bhí ann. Cuirfidh ceannasaí oilte, oilte feighlithe i bpoist thábhachtacha; fáinne de fheighlithe leanúnacha cóngaracha, patróil a chuaigh níos faide, agus idir an fáinne seo agus na patróil chuaigh feighlithe ar seachrán nach ndeachaigh thar an áit chéanna faoi dhó ag an am céanna.
  
  
  Gan fuaim a dhéanamh, scar mé na brainsí thíos agus d'fhéach mé síos. Sa dorchadas, sheas an t-aon sentry glúine-domhain in uisce. Shlog sé an raidhfil thar a ghualainn agus stop sé chun sosa.
  
  
  Le scian i mo lámh, thit mé air mar chloch.
  
  
  Bhí sé ar an gcéad. Ghearr mé a scornach agus lig dó a chuid fola deiridh a dhraenáil san uisce swamp. Lean mé ar mo bhealach tríd an swamp dorcha i dtreo an sráidbhaile.
  
  
  Cuireadh an Swede ard taobh thiar de gunna meaisín ar chnoc tirim sa swamp. Ghearr mé a scornach freisin.
  
  
  Chuala Francach gearr tanaí mé ag sracadh suas, agus ar éigean go raibh am aige mallacht a chur ina theanga dhúchais sular bhuail mé trí huaire sa bhrollach é.
  
  
  De réir mar a fuair siad bás ceann ar cheann, bhraith mé an fearg ag fás níos láidre i mo bhrollach. Bhí orm mé féin a rialú, mé féin a rialú agus cuimhneamh ar an gcéad dul síos go raibh mé ag iarraidh an Coirnéal Lister, an sáirsint Gearmánach, Major Kurtz anois, agus Dambulamanzi a mharú. Anois bhí mé ag a gceanncheathrú.
  
  
  Bhí mé ag siúl tríd an gclaí imlíne seachtrach go dtí imeall na botháin nuair a chonaic mé an patról ag imeacht. Seisear faoi stiúir an Major Kurtz féin, agus Dambulamanzi in éineacht leis.
  
  
  Tháinig fearg orm mar laibhe leáite. An dá le chéile! D'fhill mé an bealach a raibh mé díreach tar éis teacht, agus mar a chuaigh an patról tríd an swamp láibeach mé, isteach leo.
  
  
  Chuaigh siad siar ó thuaidh. Trí chiliméadar ón sráidbhaile tháinig siad amach as an swamp isteach i sraith de chnoic charraigeacha ísle. Chuaigh siad isteach i ngleann caol. Bhí mé gar taobh thiar dóibh.
  
  
  Díreach faoi bhun an iomaire, scoilt an ravine agus scoilt an patróil ina dhá ghrúpa. D'fhan Kurtz agus Dambulamanzi araon leis an ngrúpa, a d'iompaigh ar chlé.
  
  
  Ba bheag an t-áthas a bhraith mé ansin. Rug mé iad araon. Ach áit éigin domhain istigh, tháinig mo thaithí chun solais agus dúirt sé liom a bheith cúramach. Ná tóg leat. .. Bí ar an airdeall. †
  
  
  Lig mé dóibh dul ar aghaidh, ag leanúint leo feadh an iomaire, agus ansin shliocht arís i ngleann eile. Bhí an sliocht rófhás le toir agus crainn, agus san oíche chaill mé radharc orthu. Ach lean mé na fuaimeanna síos go dtí an ravine, agus ansin suas arís i gciorcal fada. Agus go tobann bhí an mothú agam go raibh siad imithe rófhada chun tosaigh. Shiúil mé níos tapúla agus tháinig níos gaire. Bhí mé ag iarraidh iad a bhearradh beagán, chonaic mé go ndeachaigh an ravine thart ar chnoc íseal, agus d'fhág mé an trinse agus dhreap mé go barr an chnoic.
  
  
  Nuair a shroich mé an barr, thug mé faoi deara go raibh an cnoc clúdaithe le toir. Sheas mé suas agus d'fhéach sé timpeall.
  
  
  Bhí na aghaidheanna timpeall orm cosúil le swarm beacha, bhí na lámha a bhí i seilbh mé agus a chlúdaigh mo bhéal ar fad dubh. Agus an club ag slamadh isteach i mo cheann, chuimhnigh mé ar Seabhac ag rá go scriosfadh mo fhearg mé.
  
  
  
  
  Caibidil 9
  
  
  
  
  
  Shnámh mé sa cheo. Thriall an phian mo cheann, d'imigh sé agus polladh arís é, agus... †
  
  
  Mhothaigh sé mar a bhí mé ag léim san aer. Bhí rothaí ann, bhí na rothaí ag sníomh le squeak craiceáilte. aghaidheanna dubha swarmed timpeall orm. Clúdaigh lámha dubha mo bhéal. Bhain rud éigin liom. Ialtóg. Chuir Seabhac ceann dá sheaicéid bréidín air, chuir sé seaicéid bréidín damanta air, agus chroith sé a cheann. An fuar, guth nasal sounded irritated.
  
  
  “Scriosann olc spiaire. Scriosann fearg an gníomhaire."
  
  
  Lá amháin dhealraigh sé dom gur dhúisigh mé, agus faoi uasteorainn íseal, pale, crumbly bhí aghaidh dubh ag féachaint orm. Mhothaigh mo lámh an reo fola inti. Cén cineál uasteorainn atá pale agus crumbly?
  
  
  luascadh mé i rithim gan teorainn: suas agus síos... suas agus síos. .. Lámha... glór... ag titim... síos... agus síos... agus síos. .. Rinne Deirdre aoibh orm... scread sí... †
  
  
  Bhí sé ina shuí ar an ríchathaoir. A ríchathaoir ard-tacaíocht cosúil le Halo timpeall a cheann súilíneach. Ceann órga. Gob géar... seabhac. .. Seabhac, cá bhfuil tú...? Seabhac... seabhac...seabhaic. †
  
  
  “Inis dom faoi Seabhac, a Chartúir. Cad atá cearr le Seabhac? Cé hé sé? Duine a n-oibríonn tú leis? Inis dom. ..'
  
  
  Seabhac, Seabhac. Gob fada cuartha seabhac.
  
  
  D'éirigh go mall mo ghuth garbh. - Is seabhac thú. Gob cam.
  
  
  “Ó, Semitic, huh? An bhfuil tú i gcoinne Semites? An fuath leis an Seabhac seo na Seabhac seo freisin?
  
  
  Taobh istigh bhí mé ag streachailt. “Tusa, is seabhac thú. Seabhac.
  
  
  Ní raibh aon duine ann. Leagan mé ar leaba caol faoi uasteorainn chanbhás rocach. Phuball? Mar sin chuir siad ar ais mé i bpuball Lister. Bhí siad agam arís, bhí mé. †
  
  
  Arsa Seabhac Feargach, "Beidh do chuid tantrums do chealú, a N3."
  
  
  Tá an Clear imithe. Luigh mé ansin ag breathnú suas. Ní chanbhás, uimh. blinked mé. Bhí éide glas á lorg agam. Ní raibh aon cheann ann. Ní raibh mé i bpuball. Seomra grinn grianmhar le ballaí bána, fuinneoga draped, mósáicí casta agus fabraicí síoda luachmhara ar crochadh ón tsíleáil. Seomra ó 1001 oíche. Peirsis. .. Bagdad. †
  
  
  "Baghdad". - dúirt guth bog. “Ah, Carter, ba mhaith liom go raibh an ceart agat.” Is aisling é filleadh ar Bagdad.”
  
  
  Shuigh sé ar an ríchathaoir céanna a chonaic mé i mo hallucination. Fear mór i róbaí bána ag sileadh le héadach óir. Bhí sé chomh beag sin nár bhain a chosa leis an talamh. Éadaí boga luachmhara, fáinní óir agus clocha lómhara ar gach láimh agus caifín d'ór bán, ceangailte le cordaí tiubh óir. Prionsa Arabach, agus lasmuigh den seomra dallála bhí an ghrian ag taitneamh go geal.
  
  
  Ghrian! Agus cathaoir caoladóireachta a bhí sa ríchathaoir le droim ard, ciorcal mór a bhí ina halo timpeall ar a aghaidh dorcha, dubhán-nosed agus súile dubha. Agus féasóg tiubh dubh. Solas na gréine ag taitneamh. Ní illusion nó siabhránacht iad an chathaoir agus an seomra.
  
  
  “Cá bhfuil an ifreann agam,” arsa mise. 'Cé hé tusa?'
  
  
  Bhí mo inchinn ag obair go fiabhrasach, gan fanacht le freagra. Cibé áit a raibh mé, ní raibh sé sa sráidbhaile mercenary sa swamp, agus mar gheall ar an ghrian amuigh, bhí mé gan aithne nó leath-chomhfhiosach ar feadh i bhfad. Mhínigh sé seo an mothú ar snámh, rothaí, uasteorainn shaky: trucail le cochall chanbhás. Chuaigh mé i bhfad níos faide ná an campa mercenary, agus bhí an scian ar mo lámh ina steallaire: sedative chun fanacht gan aithne.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Cén fhad a bhfuil mé anseo?" 'Cá háit? Cé hé tusa?'
  
  
  “Seo, seo,” adeir an fear beag go réidh liom. - An oiread sin ceisteanna chomh tapa sin? Lig dom é seo a fhreagairt. In ord ansin. Tá tú i mo theach. Is mise Talil Abdullah Faisal Wahbi al-Hussein, Prionsa Jaffa agus Homs. Is fearr liom a bheith ar a dtugtar wahbi. Tá tú anseo le thart ar dhá uair an chloig déag. Tá tú anseo mar bhí eagla orm go mbeadh tú i mbaol níos mó ag fánaíocht tríd an dufair.
  
  
  “Na daoine sin a d'ionsaigh mé, na daoine dubha sin, an iad do mhuintir iad?”
  
  
  - Mo mhuintir, sea.
  
  
  - Uimh reibiliúnaithe Súlúis, aon amhais?
  
  
  ‘Ní hea. Dá mbeidís, tá amhras orm go mbeifeá fós beo."
  
  
  -Cad a bhí ar siúl acu ansin?
  
  
  "Déanaimis a rá gur maith liom súil a choinneáil ar an gCoirnéal Lister."
  
  
  - Mar sin táimid fós i Mósaimbíc?
  
  
  Chroith an Prionsa Wahbi a cheann. “Tá naimhde agam, a Chartúir. Is fearr liom gan mo shuíomh a nochtadh.
  
  
  "Cad chuige a bhfuil tú buartha fúm?"
  
  
  D'ardaigh Wahbi mala. “Ar mhaith leat capall bronntanais a chuardach sa bhéal? Carter? Bígí buíoch. Chuirfeadh an dea-chornail crochadh ar na magairlí thú i bhfad ó shin.
  
  
  Bhreathnaigh mé air go tuisceanach. — Prionsa Jaffa agus Homs? Níl, tá mé cloiste go doiléir fút. Is Hashemite é Al-Hussein, agus tá Homs agus Jaffa anois mar chuid den Araib Shádach agus Iosrael, agus ní cairde na Hashemites.”
  
  
  “An prionsa ar deoraíocht, a Chartúir,” a dúirt an fear beag, a aghaidh ag dorchadas. “Cas amuigh, agus tá mo chol ceathrair i gceannas san Iordáin. Ach aithníonn Allah mo mhaoin."
  
  
  “Cén chaoi a bhfuil a fhios agat cé mé; M'ainm?'
  
  
  "Tá a fhios agam go leor, Carter." Tá a fhios agam, mar shampla, cén fáth a dteastaíonn ón gCoirnéal Lister tú marbh, agus tá a fhios agam cinniúint do chara - uafásach. Phléigh an Prionsa Wahbi ar feadh nóiméad. “Ach tá tú sábháilte anseo.”
  
  
  “Caithfidh mé dul ag obair,” a dúirt mé. “Caithfidh mé tuairisc a thabhairt.”
  
  
  “Ar ndóigh, glactar le comhaontuithe. Ach ar dtús ní mór duit a ithe agus a gcuid eile. Faigh ar ais do neart.
  
  
  Aoibh sé agus sheas sé suas. Chlaon mé. Bhí an ceart aige. D'fhág sé. Bhí an ceart aige, ach ní raibh muinín agam as ar chor ar bith.
  
  
  Dhún mé mo shúile ar an tolg, amhail is dá mba mé traochta. Dá mbeadh rud éigin in aigne aige liom, bheadh duine éigin ag faire orm ó áit éigin. Mar sin dhún mé mo shúile, ach níor thit mé i mo chodladh. Sheiceáil mé a chomhad i mo chuimhne: Prince Wahbi, nia don chéad Hashemite Faisal, a throid i gcoinne na dTurcach sa Chéad Chogadh Domhanda. Col ceathrar renegade a chuidigh leis na Turcaigh. Tar éis an chogaidh, chuaigh an sean-mheisce a rinne cearrbhachas ar fud na hEorpa féimheach agus d'imigh sé as. Mar sin ba é an "prionnsa" Wahbi seo a mhac, agus níor chosúil go raibh sé briste ar chor ar bith.
  
  
  Thug siad dhá uair an chloig de "codlata" dom. Ansin stirred mé, yawned, agus lit toitín as an mbosca onyx-maisithe ar an tábla. Nuair a bhí an toitín leath dóite, d’oscail an doras agus chuaigh ceathrar fear dubh in éadaí iomlána bána isteach sa seomra le tráidirí bia. Bhí torthaí, arán, uaineoil rósta, súnna, bainne, fíon agus babhlaí lán le gal glasraí agus rís. Chuir na blacks seo go léir ar an mbord, leag siad amach dhá tábla, scaipeadh scaraoid bán dazzling orthu agus bowed arís. Shuidh mé síos go dtí béile croíúil.
  
  
  Dá mbeinn ceart in amhras faoi Phrionsa Wahbi, bheadh rud éigin sa bhia.
  
  
  Bhí sé fíor. Raibh mé in ann boladh air. Bhí aithne agam ar dhruga, rud éigin cosúil le suaimhneasán, a bhrisfeadh mo thoil. Chiallaigh sé seo go raibh Wahbi ag iarraidh roinnt ceisteanna a chur, agus ní raibh ach bealach amháin le fáil amach cén fáth. Ní raibh orm ach “ithe.” †
  
  
  Ní raibh aon am le fáil amach cá raibh mé á leanúint. Scrúdaigh mé an seomra agus ansin ghlaoigh mé ar an bhfreastalaí. Chuaigh duine de na blacks isteach. Luaigh mé fuinneog urchosc in alcove beag.
  
  
  “Cuir bord ansin. Is maith liom breathnú taobh amuigh agus mé ag ithe."
  
  
  Is cosúil go raibh orduithe ag an gcléireach caitheamh go maith liom. Ghlaoigh sé ar bheirt sheirbhíseach eile. Shocraigh siad an tábla sa nideoige, chuir siad mo chathaoir in aice leis agus bowed arís. Shuigh mé síos amhail is nach raibh mé in ann fanacht le béile mór a ithe.
  
  
  Ag tabhairt aghaidh ar an bhfuinneog i nideoige caol, ní fhaca éinne faic, ach mo dhroim, as a bhféadfadh siad féachaint orm.
  
  
  Thosaigh mé ag ithe. Chlaon mé anonn agus d'ith mé le lúcháir, ag titim gach forc sa naipcín isteach i mo mhuin. Chogannaigh mé, d'ól mé agus bhain mé taitneamh as. Ó am go chéile sheas mé suas, amhail is dá mba ag baint suilt as an radharc, agus ansin d'éirigh liom an bia gan ithe a líonadh isteach sa chrúiscín bainne. Uair nó dhó chas mé leath thart agus i ndáiríre d'ith mé píosa, ní mórán.
  
  
  Nuair a bhí na plátaí beagnach folamh, shuigh mé ar ais amhail is dá mba lán agus las mé an todóg a thug mé leis an mbia. Bhí sé faoi dhrugaí freisin, agus lig mé orm go cúramach go raibh mé ag caitheamh tobac i ndáiríre. Todóg ar láimh, d'fhill mé ar an tolg, staggering beagán. Shuigh mé síos agus thosaigh mé ag nodding. Ansin scaoil mé an todóg ó mo lámh ghlan agus scaoil mé mo cheann ar mo bhrollach.
  
  
  Tar éis tamaill, d’oscail an doras agus tháinig triúr fear isteach. Dhá mhatánach dhubh, nocht go dtí an choim in éadach malaí, agus Arabach le srón dubháin i róbaí dorcha criosacha. D'iompair na daoine dubha gunnaí agus chlaon siad in aghaidh an dorais agus an bhalla chlé. D'iompair an tArabach miodóg seoda ar a chrios agus téipthaifeadán ina láimh. Chuaigh sé go tapa chugam.
  
  
  Tharraing sé amach miodóg agus stabbed mé sa mhuineál. stirred mé agus moaned. Mhothaigh mé an Arabach suí síos agus cas ar an téipthaifeadán.
  
  
  “Fáilte romhat, a N3. Tá mé ag fanacht le do thuairisc.
  
  
  Moaned mé agus resisted. - Níl... ag an gceanncheathrú amháin. ..'
  
  
  - Seo ceanncheathrú, a Chartúir, nach bhfeiceann tú? Táimid i Washington. Níl aon am le cur amú. Is mise, Seabhac.
  
  
  Chlaon mé. - Seabhac, sea. “Caithfidh muid é seo a insint don boss. ..'
  
  
  “Boss, N3? Cá bhfuil sé? Cén t-ainm a úsáideann sé na laethanta seo?
  
  
  “A bhaile, Texas,” a dúirt mé. "Tá aithne agat air, a Sheabhaic." Manainneach. Seán Manainneach. Tá? Tá nuacht agam. Tá rialtas na Portaingéile réidh. ..'
  
  
  D'ísligh mé mo cheann agus d'ísligh mé mo ghlór go dtí murmur do-chloiste. Cursing, sheas an Arabach suas agus ansin lúb os cionn dom, timfhilleadh mé ina chuid éadaí. Rug mo lámh chlé ar a phíobán gaoithe agus bhrúigh sí chomh crua agus a d’fhéadfainn, agus rug mo lámh dheas ar a lann. stabbed mé é agus a bhfuil a chorp. Ní dhearna sé fuaim. Bhí mé ag súil go mbeadh na blacks thar a bheith disciplínithe. d'aithris mé an Arabach.
  
  
  Stop!'
  
  
  Léim siad araon orm cosúil le fianna, iad araon ag an am céanna. Chaith mé an t-Arabach marbh ar cheann acu agus thum mé scian isteach i scornach an chinn eile. Mharaigh mé an dara ceann sular éirigh leis é féin a shaoradh ón Arabach, agus ina dhiaidh sin rith mé amach as an halla isteach sa seomra.
  
  
  
  
  Caibidil 10
  
  
  
  
  
  Bhí an dorchla folamh. D'fhan mé, miodóg réidh. Tagann an chontúirt láithreach ó cibé duine a bhí ag faire ar an seomra. Níor tharla tada.
  
  
  Caithfidh go raibh an Arabach a mharaigh mé ag breathnú ar an seomra. Thug sé dom an méid a bhí ag teastáil uaim: am. Chuaigh mé ar ais taobh istigh, thóg mé an raidhfil ó cheann de na blacks marbh agus an lón lámhaigh go léir a raibh mé in ann a fháil ón mbeirt acu, agus chuaigh amach ar an dorchla. Shiúil mé ansin go ciúin i dtreo an tsolais a bhí le feiceáil ag an deireadh.
  
  
  D'fhéach mé síos ar an gclós whitewashed, glistening sa ghrian tráthnóna déanach, agus chonaic dufair dlúth thar na ballaí. I gcéin chonaic mé aigéan gorm. Tógadh teach an Phrionsa Wahbi cosúil le fortress fásaigh, gach balla bán, cruinneachán bán agus minarets; Bratach Ioslamach glas ar foluain os cionn an phríomhgheata. Ach ní raibh an dufair dlúth mar chuid den Shádach ná den Afraic Thuaidh, agus bhí an bhratach ar an túr lárnach na Portaingéile. Bhí mé fós i Mósaimbíc.
  
  
  Shiúil mná veiled in éadaí seirbhíseach garbh timpeall an chlós, agus Arabaigh armtha patróil ar traseptanna na ballaí. Dealraíonn sé go raibh a arm pearsanta féin ag an bPrionsa Wahbi freisin. Taobh thiar den bhalla istigh, i ghairdín le crainn agus fountains, shiúil mná níos mó veiled agus lazed. Bhí na mná seo gléasta le síoda: harem. Lean mé ar aghaidh síos na conairí geal geal, scáthaithe le haghaidh coolness ag barraí agus maisithe le mósáicí álainn i stíl Ioslamach dian, rud nach ligeann an léiriú ar an figiúr daonna. Bhí na conairí lush agus ciúin; seomraí príobháideacha an phrionsa. Níor bhuail mé le duine ar bith go dtí gur aimsigh mé an staighre cúil ag an mbun.
  
  
  Bhuail mé leis an ngarda a bhí ina shuí ag barr an staighre cloiche. Dozed sé amach, agus d'fhág mé gan aithne air agus cheangail sé suas lena burnous féin sa seomra taobh. Bhí an dara garda ag an doras cúil níos airdeallaí. Bhí an t-am aige éirí as nuair a leag mé síos é le cnap mo raidhfil. Cheangail mé suas é agus rinne mé iniúchadh ar an gclós taobh thiar de.
  
  
  Bhí na ballaí ró-ard le dreapadh, ach níor dúnadh an geata cúil beag ach ón taobh istigh le bolt trom. D'fhill mé, thóg an burnous as an garda deiridh, iad a chur ar agus shiúil go mall ar fud an gclós i ghathanna na gréine ag dul. Níor sheas aon duine i mo bhealach fiú, agus laistigh de fiche soicind bhí mé sa dufair cheana féin.
  
  
  Chuaigh mé soir. Beidh sráidbhailte feadh an chósta agus tá sé in am dul i dteagmháil le Seabhac agus dul ar ais ag obair. Tar éis do na blacks an Prionsa Wahbi a ghabháil agus triúr amhais a mharú, tháinig laghdú ar mo fhearg. Ní raibh mé dearmad Colonel Lister nó Dambulamantsi, ach anois bhí sé fuar rage; fionnuar agus suaimhneach, ag baint sult as na pleananna ilchasta a bhí agam dóibh.
  
  
  Bhí mé beagnach stumbled ar lonnaíocht jungle. Sráidbhaile mór múrtha, beagnach i bhfolach ó thuas ag crainn dlúth. Bhí na ballaí cré agus unpainted; Bhí cosáin choitianta mar thoradh ar an ngeata. Shiúil mé chomh fada leis le hiontas go dtí go raibh mé in ann breathnú isteach tríd an bpríomhgheata faoi urchosc.
  
  
  Tríd an bpríomhgheata chonaic mé limistéar leathchiorclach de chré dhlúth le roinnt grúpaí botháin timpeall air, gach grúpa scartha ón taobh eile ar gach taobh. Agus i ngach grúpa bhí deich botháin; bhí na fálta eatarthu ard. Scar geataí faoi ghlas gach grúpa botháin ón suíomh, cosúil le sraith mionsráidbhailte timpeall lárionad leathchiorclach, nó cosúil le coiréil do chapaill agus eallach timpeall ar réimse rodeo.
  
  
  Bhí mé ar tí bogadh beagán níos gaire nuair a chuala mé fuaim guthanna agus patrún na gcos ag bogadh feadh cheann de na cosáin leathana i dtreo an tsráidbhaile le ballaí. D'imigh mé isteach i scáthanna tráthnóna an dufair, plodaithe faoin scuab fliuch, ag faire ar an gcosán.
  
  
  Chuaigh siad go tapa. Choinnigh triúr hArabach armtha i gclócaí, criospaí le bandolair, súil ghéar ar an dufair thart orthu. Taobh thiar dóibh tháinig capaill agus asail, luchtaithe le hearraí, faoi cheannas dubh, crochadh freisin le bandoleers. Chuaigh an carbhán díreach chuig an bpríomhgheata, a d’oscail chun ligean dóibh dul tríd. Ach níor fhéach mé ar an ngeata.
  
  
  Tar éis do na capaill agus na hasail marcaíocht anuas, chonaic mé ceathrar Arabach eile ag iompar thart ar dheich gcinn duibh. Bhí siad go hiomlán nocht, ochtar ban agus beirt fhear. Bhí an bheirt fhear ard agus matánach, súile lasracha, a lámha ceangailte taobh thiar a ndroim agus a cosa slabhraithe. Chruthaigh triúr Arabach eile an cúil, agus d’imigh an colún iomlán isteach sa sráidbhaile. Dhún na geataí arís.
  
  
  De réir mar a dhorchaigh an tráthnóna, chuaigh mé i bhfolach sa dufair, ag ligean do gach rud a bhí feicthe agam dul tríom. Bhí sé cosúil le rud éigin a chonaic mé cheana, cosúil le cuimhne nach raibh mé in ann a chreidiúint. Bhí a fhios agam go cinnte, mar má bhí an guth beag istigh i gceart, bhí a fhios ag Seabhac. Ba rud é seo ar ghá rabhadh a thabhairt do Washington faoi agus a bheith ar an airdeall.
  
  
  D'fhan mé sa dufair go dtí dorcha agus ansin chuaigh mé amach. Líonadh fuaimeanna an oíche faoi na ballaí cré: spraoi, gáire ar meisce, screams na mban, screams na bhfear. D'fhéach an garda ag an ngeata, Arabach, le gáire ar a raibh ag tarlú laistigh den sráidbhaile. B’fhéidir nach raibh na gardaí ar fad ach ag tabhairt aird ar a raibh ag tarlú taobh istigh den lonnaíocht. Ba é seo mo sheans.
  
  
  Bhí craobhacha tiubh crochta ón mballa ar cheann de na crainn mhóra sa dufair. Dhreap mé isteach ar an stoc agus shleamhnaigh mé ar aghaidh feadh an bhrainse tiubh.
  
  
  Bhí an chuma ar an radharc laistigh de na ballaí seo mar thromluí iontach amháin. Shnámh Blacks agus hArabaigh an talamh i cacophony de torann agus gáire. D'ól na daoine dubha as crúiscíní fíona, doirteadh an t-ábhar ar an talamh, agus d'ól roinnt Arabach freisin; ach don chuid is mó de na saighdiúirí Arabacha a leagan an excitement in áiteanna eile. D’oscail siad geataí uile na ngrúpaí beaga botháin agus chuaigh siad isteach agus amach as imfhálú na ngrúpaí botháin. Bhí fuipeanna ag roinnt fear, bhí clubanna ag cuid acu, bhí ciseáin bia ag cuid acu agus buicéid de shaghas éigin ola.
  
  
  Bhí mná dubha i seomraí faoi ghlas. Mná dubha óga, nocht, a gcraiceann ag glioscarnach sna soilse geala. Bhí roinnt blacks, óg agus láidir, sa cheathrú dúnta freisin, gach ceann acu ceangailte le cuaillí le geimhle agus slabhraí. Ó am go chéile chuirfeadh duine de na hArabaigh an fear óg dubh ar a ghlúine.
  
  
  Bhuail siad freisin mná caol dorcha, ach ní hé sin go léir. Cothaíodh mná áirithe agus cuireadh iallach orthu ithe, cosúil le hainmhithe duaise a bhí á n-ullmhú don mhargadh. Níodh roinnt mná le leacht olach agus chuimil siad go dtí go raibh a gcraiceann dorcha ag lasadh sa solas. Bhí an chuid is mó díobh groped, stróicthe, tarraingthe isteach i botháin, agus leagadh go leor ar an talamh gan foscadh fiú i both.
  
  
  Tréadáladh iad go léir, idir fhir agus mhná, isteach in áit mhór oscailte agus cuireadh ar taispeáint iad os comhair fir shaibhre meisce, mar earraí i margadh.
  
  
  Margadh a bhí ann freisin, margadh sclábhaithe.
  
  
  Ba é an rud a chonaic mé ná an claochlú ríofa d’aon ghnó ar dhaoine ina sclábhaithe faoi sclábhaithe. Ní raibh aon cheannaitheoirí, ar a laghad le haghaidh anois. Ach bhí gach rud á ullmhú le haghaidh na huaire nuair a tháinig na ceannaitheoirí. Margadh sclábhaithe - tá - ach anois le feabhsuithe nua-aimseartha, le taithí agus cleachtas Dachau, Buchenwald, cages tíogair Saigon, agus oileánra Gulag.
  
  
  Conas a dhéanann tú sclábhaithe, go háirithe sclábhaithe baineanna, ionas gur mó an seans go ndíolfar iad le haon cheannaitheoir randamach. Conas fear saor a dhéanamh ina dhuine nach cuimhin a thuilleadh go raibh an tsaoirse ann tráth, ar féidir leis glacadh leis an sclábhaíocht mar bheannacht agus gan trioblóid a chur ar a lucht brúidiúla.
  
  
  Thit ciúnas tobann ar fud an tsráidbhaile cosúil le gong ollmhór. Torann, caos agus ansin ciúnas. Ní gluaiseacht amháin é agus díríodh gach súl ar an bpríomhbhealach isteach. Bhí mé ag fanacht.
  
  
  Shiúil an Prionsa Wahbi tríd an ngeata. Chuaigh fear beag, trom, isteach sa chlós ina róbaí óir agus bána, agus bhí hArabaigh armtha timpeall air. Cuireadh na mná dubha ar ais i seomraí faoi ghlas, dúnadh na geataí agus cuireadh faoi ghlas iad. Go tobann sobered, na saighdiúirí Arabacha agus dubha líne suas i dhá shraith le pasáiste eatarthu agus d'fhan Wahbi chun dul trí iad.
  
  
  Ina áit sin, d'iompaigh an prionsa go géar, shiúil sé ar shiúl agus shiúil ar dheis faoin mbrainse ar a raibh mé ina luí agus d'fhéach sé suas.
  
  
  "Ba cheart duit rith nuair a d'fhéadfá, Carter," a dúirt an Arabach beag. " Tá fíorbhrón orm".
  
  
  Taobh thiar den bhalla, thíos agus taobh thiar díom, sheas deichniúr dá chuid fear agus a gcuid gunnaí dírithe orm. Ag caitheamh an raidhfil goidte ar shiúl, dhreap mé thar an mbrainse agus léim go talamh. Rug na saighdiúirí Arabacha ar mo lámha agus threoraigh mé ar ais tríd an dufair dorcha go dtí an dúnfort Wahbi.
  
  
  Bhrúigh siad isteach sa seomra céanna mé agus shuigh siad mé ar an tolg céanna. Bhí sé fós fliuch le fuil an Arabach a mharaigh mé, ach bhí na coirp imithe as an seomra. Chroith an Prionsa Wahbi a cheann go brónach ag an dornán fola.
  
  
  “Ceann de na leifteanantacha is fearr atá agam,” a dúirt sé le shrug. “Fós féin, ní mharfainn thú ar a shon.” Gearradh pionós air mar gheall ar fhaillí, an chontúirt a bhain le saothar saighdiúra.”
  
  
  Chuir mé ceist ar. - Cén fáth ar mhaith leat mé a mharú?
  
  
  "Anois tá a fhios agat cad nach raibh mé ag iarraidh a insint duit." Mícheart, Carter. Thóg sé toitín fada Rúiseach agus thairg sé dom é. Thóg mé uaidh é. Lit sé dom. "Agus tá eagla orm, ós rud é go gcaithfidh tú bás a fháil ar aon nós, go bhfuil mo mhuintir ag súil le bás crua ar do shon, sea, fiú é a éileamh mar dhíoltas." Tá brón orm, ach caithfidh ceannaire freastal ar a mhuintir, agus is ar éigean atá mé sibhialta.
  
  
  - Ach an bhfuil tú sibhialta?
  
  
  “Tá súil agam, a Chartúir,” ar seisean. “Déanfaidh mé iarracht moill a chur ar do bhás chomh beag agus is féidir agus mé ag sásamh riachtanas mo chuid daoine le cúiteamh.” Aontaigh?'
  
  
  “Fear a mhaireann ón sclábhaíocht. “Is trádálaí sclábhaithe thú,” a dúirt mé le díspeagadh. - Bunús do shaibhreas, nach ea? Dhíol tú sclábhaithe dubha, Wahbi.
  
  
  Prionsa Wahbi sighed. - 'Ar an drochuair. Is eagal liom go dtagann laghdú ar an éileamh ar fhir mhaithe gach bliain. Is mór an trua é. Na laethanta seo, is gnách go ndéanann mo chliaint airgead ó ola agus infheistíochtaí. Agus is beag obair chrua a theastaíonn uathu.
  
  
  - An bhfuil rudaí ag dul go maith le mná?
  
  
  “Ar fheabhas i réimsí áirithe agus an-bhrabúsach mar is féidir leat a shamhlú. Ar ndóigh, tá claonadh ag mo chliaint cónaí i gceantair iargúlta, i bhfad ón domhan nua-aimseartha ina rialaíonn siad le dorn iarainn. Is éard atá i saol an Ioslam ná rialóirí aonair den chuid is mó. Ní chuireann an Koran cosc ar an sclábhaíocht agus ar na concubines, agus cad a d'fhéadfadh a bheith níos fearr ná sclábhaí? Agus í oilte i gceart, tá sí buíoch as aon chóireáil chineál, flaithiúil ina bhfabhar, agus buíoch go bhfuil na héilimh a chuirtear uirthi chomh simplí agus cairdiúil. Go háirithe cailín dubh simplí as sráidbhaile bocht sa dufair áit a raibh sí in ann a bheith ag súil leis ná pósadh agus sclábhaíocht ag dhá bhliain déag d’aois.
  
  
  "Mar sin déanann tú iad a fhuadach, iad a chéasadh, agus a dhíol le saibhre saibhre agus le hóstáin mire."
  
  
  “Múinim iad le bheith ullamh,” a dúirt Wahbi. “Agus de ghnáth ní fuadaíonn mé.” Tá barrachas ban ag formhór na sráidbhailte bochta, agus tá cinnirí sráidbhailte, fiú aithreacha, sásta na mná seo a dhíol. Cleachtas nach bhfuil anaithnid go hiomlán i dtíortha a mheastar a bheith sibhialta anois."
  
  
  - Conas is féidir leat é seo a dhéanamh gan phionós? Ní fhéadfá a bheith déanta gan tacaíocht intuigthe na Portaingéile. B'fhéidir níos mó ná adh.
  
  
  “I gcás ina bhfuil uacht, tá bealach ann, Carter.” Glaoch ar ghnó saor in aisce,. Má fhaigheann sráidbhailte bochta airgead agus má bhíonn níos lú béal le beatha acu, is lú i bhfad an t-ualach atá orthu ar an rialtas coilíneachta. Teastaíonn ó cheannairí dea-íoctha go bhfanfaidh rudaí mar a chéile agus nach maith leo dul amú. Ceapann gach oifigeach amhlaidh. Agus bíonn oifigigh choilíneach ag iarraidh airgead i gcónaí. Sin é an fáth go bhfágann an chuid is mó acu go dtí na coilíneachtaí nuair is fearr leo fanacht sa bhaile. Sean-scéal nár athraigh mórán.
  
  
  - Mar sin tá tú ag bribing rialtas Mhósaimbíc?
  
  
  ‘Ní hea. Ní oibrím le rialtais. Oibrím le daoine. Ní thugtar breab do rialtais."
  
  
  “Ach cuireann sé sin suim agat sa chaoi a dtéann rudaí, nach ea?” Seans nár éirigh chomh maith sin leat faoi rialtas reibiliúnach. Bíonn claonadh ag ceannairí reibiliúnach a bheith idéalaíoch diabhalta agus an-chúng.
  
  
  'B'fhéidir.' - Shrugged an Prionsa. “Ach cuireann an pholaitíocht biseach orm.” Ní gá dom é. Níl aon chiall ag baint le spriocanna agus prionsabail araon; Rachaidh mé tríd seo an-sásta, Carter. Ach, faraor, níl tú.
  
  
  Sheas sé ansin ar feadh tamaill, ag féachaint orm amhail is nach raibh sé fós ag iarraidh mé a mharú. Chroith sé a cheann.
  
  
  “An-dona,” a dúirt sé. “D’fhéadfá an buntáiste sin a thabhairt dom. Tá an oiread sin is féidir leat a rá liom. Ach ní chiontóidh mé tú trí chomhaontú féideartha a mholadh. Is daoine fásta sinn araon agus tá a fhios againn nach mbeidh muinín againn as a chéile choíche. Níl, ní mór duit imíonn siad. Tá fíorbhrón orm.
  
  
  “Mise freisin,” arsa mise go tirim.
  
  
  "Ó, dá mba rud é gur rith leat gan mo ghnó a fháil amach." Ach tá do chuid riachtanas agat, agus tá mo chuid féin agam. Áitíonn mo mhuintir ar fhorghníomhú poiblí maidin amárach. Ach anocht is féidir liom ar a laghad fáilteachais a thairiscint duit.
  
  
  D'iompaigh an fear beag le gáire agus d'fhág sé i guairneán de éadaí fluttering. Dhún an doras, bhí mé ina n-aonar. Ach ní le fada.
  
  
  Ghluais an taipéis crochta i dtreo an bhalla taoibh, agus bhí cailín caol dubh le feiceáil sa seomra. B'fhéidir cúig bliana déag d'aois. Tháinig sí isteach trí dhoras i bhfolach ag taipéis. Bhí sí nocht. Sheas sí go bródúil, a corp donn dorcha ag lonrú mar shíoda. Bhí a cíoch trom donn éadrom agus ró-mhór le haghaidh a cailín caol chorp; bhí na siní beagnach bándearg. Bhí a cuid gruaige trom fillte go docht timpeall a cinn, a cuid gruaige poiblí ina ding bheag os cionn bulge dumha Véineas. Bhí a béal beag agus dorcha dearg, a súile beagán slanted feargach.
  
  
  “Dia duit,” a dúirt mé go socair.
  
  
  Shiúil sí anuas orm feadh an halla droimneach, ag sileadh agus luigh sí síos ar an tolg. Dhún sí a súile agus scaipeadh a cosa. “Ní hea, go raibh maith agat,” arsa mise. - Abair leis an bprionsa go nglacann tú buíochas leis.
  
  
  D'oscail sí a súile, agus d'athraigh a aghaidh: te, paiseanta agus sensual. Sheas sí suas, shiúil anonn chugam, fillte a lámha thart ar mo mhuineál agus i bhfolach taobh thiar de mo chorp. Labhair sí i gcogar.
  
  
  “Tá siad ag iarraidh a bhfuil ar eolas agat. Caithfidh mé támhachán a thabhairt duit nuair a dhéanaimid grá. Caithfidh mé tuirseach a chur ort, cuir ort labhairt. Tá siad ag faire. Ba cheart dúinn grá a dhéanamh.
  
  
  
  
  Caibidil 11
  
  
  
  
  
  D'fhéadfadh go mbeadh a fhios agam. Ní raibh an prionsa ar cheann a thabhairt suas go héasca. Theastaigh uaidh an rud a theastaigh ón gCoirnéal Lister uaim: gach rud a bhí fágtha agam. Know gach rud faoi AH. Is fiú go mór an t-eolas seo má úsáidtear nó má dhíoltar é ag an am ceart. Bhí a fhios aige nach gcuirfeadh an chéasadh iallach air asam agus go mbeinn in amhras faoi aon tairiscint éalaithe nó pardún. Bhí súil aige go n-oibreodh an t-uafás, mar gheall ar an ngá soiléir mé a mharú.
  
  
  Má dhiúltaíonn mé don chailín, beidh plean eile ag Wahbi. B’fhéidir sa deireadh, mura bhfuil aon rogha eile aige, go gcéasfaidh sé mé fós. B'fhéidir go maróidh sé mé ar an bpointe boise. Ní raibh aon rogha eile agam. Crochadh an cailín orm. Bhrúigh sí go huafásach a liopaí chun mo chuid féin, a corp gar do mo chuid, amhail is dá mbeadh eagla uirthi gan an rud a dúradh léi a dhéanamh. An raibh grá agat riamh ar ordú, fios a bheith agat go raibh tú ag faire? Le bean a raibh a fhios agat nach raibh ag iarraidh níos mó ná tú? Ní fiú bean, ach cailín. Níl sé éasca, ach ní raibh aon rogha agam.
  
  
  Phioc mé suas í ón urlár agus d'iompair í, reoite agus brúite go díreach i mo choinne, go dtí an tolg. Chuir mé ann í, rud a chuir iallach ar m’intinn agus ar mo chorp díriú ar a corp, ar a liopaí agus ar a craiceann te. Dhíbir mé gach smaoineamh as m'intinn, fiú bás, agus rinne mé iarracht gan ach smaoineamh ar an gcailín seo agus a corp alluring os mo chomhair.
  
  
  Ní raibh ann ach cailín, ach sa dufair bíonn cailíní ina mná go tapa. I sráidbhailte bochta leathshibhialta, múintear cailín ón chliabhán le bheith ina bean; agus rinne sí gach rud ina cumhacht chun cabhrú liom. D'éirigh léi; Fuair mé a lámha san áit a raibh siad ag teastáil uaim, ag groping agus ag massaging, ag tochailt a tairní go domhain i mo chriosanna erogenous. An t-am seo ar fad bhí sí ag cogar go ciúin, ag caoineadh, ag briseadh a teanga go domhain isteach i mo chluasa agus isteach i loig mo mhuineál agus mo scornach. Go tobann thuig mé, cibé duine a bhí sí, ní raibh sí ina cónaí go díreach sa dufair. Ní raibh sí ó roinnt sráidbhaile leath-shibhialta.
  
  
  Spreag sí mé, whispering encouragement to me as Béarla. Béarla íon gan blas. Bhí a fhios aici cá háit le teagmháil a dhéanamh liom agus bhraith mé an paisean ag tógáil. D'éirigh liom éirí as mo pants agus léine. Shuíomar nocht os comhair a chéile agus níor imir muid é a thuilleadh. Ní domsa agus go tobann ní ar a son. Thiocfadh liom an cumha a mhothú ag creathadh go domhain laistigh di.
  
  
  Bhí a masa cosúil le cinn ghasúir, agus a cosa caol agus caol, cosúil le fia óg. Masa daingean, beaga a d'fhéadfainn a shealbhú le lámh amháin. Rug mé orthu agus bhog mé suas agus síos i mo choinne le lámh amháin agus na cíoch mór, luascadh mar aon leis an lámh eile. Rinne mé dearmad ar na súile a d'fhéach. Rinne mé dearmad ar Prince Wahbi. Rinne mé dearmad cá raibh mé nó cad a bhí á dhéanamh agam leis an gcailín seo, rud ba cheart dom a bheith ag smaoineamh gurbh é mo bhás nó éalú b'fhéidir.
  
  
  Theastaigh uaim í, beag, daingean agus daingean, cosúil le buachaill, ach ní cosúil le buachaill, nuair a scaipeadh sí a cosa agus fillte timpeall orm iad. Chuaigh mé isteach inti chomh tapa agus chomh héasca leis an scian a chuaigh isteach san Arabach ar an tolg céanna cúpla uair an chloig roimhe sin. An tolg, fós fliuch lena chuid fola, measctha anois lena sreabhán coirp.
  
  
  Bhuail mé isteach í agus scread sí, “Ó, ó. .. Dia . .. FAOI!
  
  
  Leathnaigh súile an chailín go dtí go raibh an chuma orthu go líonfadh siad a aghaidh an-bheag. Bhreathnaigh siad orm ó dhoimhneacht a raibh cuma an-i bhfad uaidh. Bhí siad i saol eile agus i am eile. An uair seo oscailte leathan, súile domhain ón taobh; le linn an ama seo, atá lán de dhúil dhomhain, láidir.
  
  
  'Ó . ..'
  
  
  Mhothaigh mé mo dhearcadh uirthi ag féachaint uirthi ón doimhneacht chéanna, ón ré réamhstairiúil chéanna, ón swamp céanna as ar tháinig muid go léir agus a gcuimhnímid fós uirthi in amanna eagla agus fuatha. Bhí an chuma air go raibh mé ag fás taobh istigh di, níos mó ná mar a d'fhéadfainn a shamhlú, níos mó ná mar a d'fhéadfainn a shamhlú, agus mo chuid fiacla go tóin poill i mo liopaí féin. biteann siad. ... agus ansin chríochnaigh sé ar fad le titim saor fhada, ardú gruaige, agus chríochnaigh mé ar a barr, agus na masa beaga daingean sin i mo lámh. Mhothaigh mé salann mo chuid fola féin ar mo bheola.
  
  
  Nóiméad ciúnas gan deireadh, ag féachaint ar a chéile le súile domhain dochreidte. Tharla rud éigin fíor. Chonaic mé é ina súile, bhraith sé i mianach. Ní raibh muid sa seomra ildaite seo le tamall. Bhí muid in áit eile, dofheicthe, ach an bheirt againn i láthair na huaire fionnachtana. An nóiméad nuair a thosaigh neamh agus talamh ag bogadh.
  
  
  Bhí a cogar ciúin i mo chluas: “Tiocfaidh siad anois nuair a thabharfaidh mé duit an comhartha gur thug mé seans duit.”
  
  
  Phóg mé a chluas. “Samhlaigh mé ag déanamh grá duit arís eile dom.”
  
  
  Go bog: "An féidir leat é a dhéanamh?"
  
  
  - Ní hea, ach déan iarracht mé a choinneáil istigh ionat. ligfidh mé orm. Cá bhfuil an steallaire seo?
  
  
  "I mo chuid gruaige."
  
  
  An t-aon áit a bhféadfadh sí é a cheilt. Bhí orm an plean a chur le chéile go cúramach. Chlaon mé ar aghaidh ag déanamh grá. Choinnigh sí mé istigh inti chomh teann agus a d’fhéadfadh sí, ag clúdach a cosa timpeall orm agus ag coinneáil mo chromáin lena lámha beaga. Giotán mé a cluas. "Cé atá ag faire?"
  
  
  Chuir sí a aghaidh i mo mhuineál. - Prionsa Wahbi amháin. sé . .. neamhchumhachtach. Is breá leis a bheith ag faire agus ní mór dó a bheith ina aonar chun taitneamh a bhaint as."
  
  
  D'fhéadfadh go mbeadh a fhios agam. Voyeur. Is dócha sadist freisin.
  
  
  “Tá beirt fhear taobh thiar den doras a tháinig mé isteach tríd,” a dúirt sí, ag brú a liopaí go dtí mo scornach. "Ní fheiceann siad rud ar bith."
  
  
  Bhíomar ag cur allais go mór, cuachta suas ar an tolg seo. Brúite mé mo aghaidh idir a daingean, breasts mór. “Cad a tharlaíonn nuair a shocraím ón instealladh?”
  
  
  “Cuirim comhartha ansin agus tagann Wahbi isteach. Seithí sé ansin taobh thiar den tolg. Tá mé ag rá leat gurb é mo ainm Deirdre agus tá mé ag cur ceisteanna ort faoi rud éigin faoin eagraíocht AH, faoi do cheannaire agus faoi do chuid oibríochtaí.
  
  
  Bhí mé clúdaithe le allais mar bhí orm mo dhícheall a dhéanamh fanacht ann agus ligean orm nach raibh an paisean fágtha fós. 'Fine. Anois ligeann muid orainn cum arís, ligeann tú ort instealladh a thabhairt dom agus tabharfaidh mé aire don chuid eile.”
  
  
  Chlaon sí. 'Mise freisin. Bhreathnaigh sí orm le súile blinking. Ansin chaith sí a ceann ar ais agus Stán orm le súile leathan go tobann chuma a doirteal domhain isteach inti. D’oscail a béal, a súile dúnta. - I... ó. .. Ach . ..'
  
  
  Mhothaigh mé gluaiseachtaí boga spreagúla, cosúil le tine leachta. Mhothaigh mé mé féin á líonadh arís, agus go tobann arís níor ghá dúinn ligean orainn. Mhothaigh mé mar fhórsa ollmhór ag ticeáil taobh thiar dá súile, taobh thiar dá aghaidh aimsir, agus ní raibh muid ag ligean orainn a thuilleadh, gan muid ag imirt a thuilleadh. Níor ghá dom a thuilleadh iarracht a dhéanamh fanacht ann. Ní fhéadfainn éirí as fiú dá mba mhian liom, dá dtabharfainn seans dom. Ní raibh mé ag iarraidh í a fhágáil, ní raibh mé ag iarraidh go dtiocfadh deireadh leis seo. Ní raibh imní orm faoi Wahbi, faoi éalú, faoin bplean nó... Ná stop, ná stop. † níl...
  
  
  Bhí mé ag filleadh go mall ó áit an-i bhfad i gcéin. Bhí mé ag streachailt le m'intinn a rialú. Tá sí. .. Mhothaigh mé teagmháil éadrom den steallaire ar mo thigh. Bhog mé agus d'fhéach sé isteach ina súile. Ag folach an steallaire i mo lámh go dtí an taobh díom, lig mé orm gur tugadh instealladh dom agus gur rolladh amach í. Shuigh mé suas, chroith mo cheann, leagan síos ansin ar mo dhroim, miongháire. Chlaon mé anáil dhomhain a ghlacadh ó éifeachtaí paisean agus éifeachtaí an druga. Rinne sí comhartha. D'éist mé agus chuala mé fuaim lag na gluaiseachta taobh thiar den bhalla. Bhí timpeall cúig soicind agam.
  
  
  Léim mé go dtí mo chosa, thrasnaigh mé an seomra luxurious agus brúite mé féin in aghaidh an bhalla inar oscail an doras. D'oscail sé. Tháinig an Prionsa Wahbi isteach, thóg sé trí chéim i dtreo an bhinse agus stop sé. Stán sé ar an áit a luigh bean dubh amháin, agus d'fhéach sé air le súile bródúil.
  
  
  Sheas mé cúpla céim taobh thiar dó, ag clúdach a bhéal ionadh agus ag instealladh dó lena drugaí féin. Ar feadh soicind scoilte bhí pairilis air ag an mbuille. Ansin thosaigh sé ag streachailt. Thit mé an steallaire agus choinnigh mé é le lámh amháin fós ag clúdach mo bhéal. Léim an cailín suas agus thum sé go talamh chun greim a choinneáil ar a chosa. Thionóil mé i mo lámha é ar feadh cúig nóiméad iomlán, sweating agus ag streachailt i gciúnas an tseomra. Go mall tháinig a shúile folamh. A chorp relaxed agus thosaigh sé ag gáire. D'iompair muid go dtí an tolg é agus leag ann é. D'fhéach sé orainn le súile, calma ciúin, Chlaon dúinn cairdiúil, blinked ansin, amhail is dá mba ag iarraidh rud éigin a mheabhrú. Chlaon mé go dtí an cailín.
  
  
  “Má deirim leat, cuirfidh tú air glaoch ar na daoine taobh thiar den doras rúnda sin.”
  
  
  Bhreathnaigh sí orm. “Féadfaidh siad a bheith amhrasach. Níl agat ach a scian. Coinneoidh mé ciúin é go dtí go n-éalóidh tú.
  
  
  “Nuair a thiocfas sé go dtí a chiall, craiceann sé beo thú,” arsa mise. “B’fhéidir níos measa fós. Beidh muid ag rith le chéile.
  
  
  Bhreathnaigh sí ar an bprionsa néal, miongháire. “Níl eagla an bháis orm. Fág a scian agus maróidh mé ar dtús é.
  
  
  - Ní hea, déan mar a deirim. Tá an dá fhealltóir seo ag teastáil uainn. Féadfaidh siad teacht isteach agus é a fháil ró-luath. Fágfaimid le chéile.'
  
  
  Sheas mé taobh thiar de chomh-aireachta arda in aice leis an gcairpéad os comhair an dorais rúnda agus Chlaon mé go dtí an cailín. Labhair sí go bog agus go géar le Wahbi. Chlaon sé, gan iarraidh a seasamh in aghaidh.
  
  
  'Ahmed. Harun. Tar anseo.'
  
  
  Cuireadh an taipéis ar leataobh agus phléasc beirt Arabach tríd an doras rúnda. Mhúin Wahbi go maith iad. Tháinig siad ró-luath ar a ordú. Stabbed mé ceann le scian Wahbi sular ghlac sé trí chéim, agus rug an ceann eile sula raibh sé leath iompú thart. Thóg sé go tapa as a arm agus chaith sé burnous ar an cailín. "Éirigh suas agus tóg an piostal agus an miodóg!"
  
  
  Fillte sí í féin i burnous agus rinne sé ionas nach raibh an gearrtha agus stain beag fola orthu le feiceáil. Ar ámharaí an tsaoil, bhí an Arabach gearr. Bhí raidhfil agus daga aici agus bhí sí réidh.
  
  
  Shiúil mé suas go Wahbi agus tharraing go dtí a chosa é. "Tá tú chun sinn a threorú chuig do shocrú sclábhaithe."
  
  
  Rinne an Prionsa aoibh agus d'fhág sé an seomra go ciúin romhainn.
  
  
  
  
  Caibidil 12
  
  
  
  
  
  D'ardaigh an chéad sentry a raidhfil nuair a chonaic sé mé. Bhí sé ag barr an staighre. D’ísligh sé a raidhfil arís nuair a chonaic sé an Prionsa Wahbi. Phóca mé an prionsa gan an garda a thabhairt faoi deara.
  
  
  “Tá mé ag tabhairt ar Carter chun an campa sclábhaithe a fheiceáil,” a dúirt an tArabach beag.
  
  
  D'fhéach an feighlí orainn go amhrasach, ach ní raibh sé chun cur isteach ar Wahbi le ceisteanna. Mar sin chuaigh sé i leataobh le bogha tapa. Shiúil muid síos an staighre go dtí an doras tosaigh. Níor thaitin an bealach a d'fhéach an garda orainn. Bhí scéal níos fearr ag teastáil uainn chun duine le níos mó údaráis a bhualadh.
  
  
  “Tá cinneadh déanta agam a bheith páirteach leat,” a dúirt mé le Wahbi agus muid imithe ón radharc sa chonair thréigthe thíos. - Thug tú cailín dom, is maith liom í. Mar sin tá mé leat. Tabharfaidh tú chuig campa na sclábhaithe mé chun do chuid oibre a thaispeáint dom.
  
  
  “Ah,” adeir an prionsa. - Tá áthas orm faoi, Carter.
  
  
  D’fhéach sé ormsa agus ar an gcailín. Ghlac mé anáil dhomhain agus muid ag dul isteach sa chlós. Chuir spotsoilse tuilte ar an áit ar fad le farraige solais. Chonaic na gardaí ar na ballaí Wahbi agus ghlac siad láithreach le dearcadh fainiciúil, urramach. Arabach ard i éadaí níos luxurious ná mar a bhí feicthe agam riamh deifir i dtreo dúinn. Bhí aghaidh sean vulture aige le súile dubha scáthaithe agus féasóg géar biorach. Chaith sé le Wahbi le meas, ach níor chrom sé os a chomhair.
  
  
  “Khalil al-Mansur,” a dúirt an cailín i mo chluas. "Príomhchomhairleoir don Phrionsa Wahbi agus a Chaptaen."
  
  
  “Tá Allah leat,” a dúirt an fear ard le Wahbi in Araibis. Dúirt mé, "Caithfidh tú a bheith Khalil. D'inis an prionsa dom faoi tú. Sílim gur féidir linn é seo a oibriú amach le chéile.
  
  
  D'fhéach an Arabach orm le meascán d'fhearg, iontas agus imní. - Faigh le chéile é, Carter? Tá sé seo i mBéarla íon.
  
  
  Thug mé brú dofheicthe eile sa chúl don Prince Wahbi. Chlaon an fear beag: “Tá Carter linn, a Khalil.” Dea-scéal go deimhin. Chlaon Wahbi arís. “Is maith leis an cailín a thug mé dó. Tá sé linn anois. Tógfaidh mé go dtí an lonnaíocht é agus taispeánfaidh mé mo chuid oibre dó.
  
  
  Bhreathnaigh Khalil ar an gcailín agus ansin ormsa. Chlaon sé. "Athraíonn bean aigne fir go minic."
  
  
  “Ar nós airgead,” arsa mise. “Is breá liom mná agus airgead. Níos mó ná uaigh.
  
  
  Chlaon an sean Arabach ard. "Cinneadh ciallmhar".
  
  
  “Agus duitse freisin,” a dúirt mé. “Tá a lán rudaí agam ar fiú iad a dhíol.”
  
  
  Spléach súile an Arabach. Ar bhealach bhí cuma ródhearfach air. “Sílim go bhfuil, a Chartúir,” ar seisean leis an bprionsa, “ar cheart dom glaoch ar do gharda coirp, an Prionsa Wahbi?”
  
  
  “Tá deifir orainn,” arsa mise. "Tá carr ag teastáil ón bprionsa."
  
  
  “Ó, tá,” arsa an prionsa nuair a thug mé greim air.
  
  
  Khalil al-Mansur a dtugtar an saighdiúir os a chionn. Tháinig jíp ón taobh thiar de theach mór. Shuigh muid taobh thiar den tiománaí. D'oscail an geata agus thiomáin muid síos bóthar salachar leathan go campa sclábhaithe sa dufair. An uair seo ní fhéachfainn ar rud ar bith. Beidh daoine marbh sa seomra le fáil luath nó mall.
  
  
  D’imigh an bóthar ciliméadar ó theach an phrionsa sa dufair. Chas an tiománaí ar an bhforc ar dheis, i dtreo an tsráidbhaile. Hissed mé rud éigin go tapa isteach i gcluas Prince Wahbi. Chlaon sé ar aghaidh.
  
  
  "Fan anseo, saighdiúir."
  
  
  Stop an tiománaí agus mharaigh mé é agus chaith mé amach as an gcarr é nuair a chosc sé. Léim mé taobh thiar den roth. Dúirt an cailín dubh taobh thiar dom go rabhadh: Carter.
  
  
  Chas mé timpeall. Stán an prionsa orm, ansin d'fhéach sé ar an tiománaí atá suite ar an talamh in aice leis an jíp. Bhí ionadh ar a shúile. Bhí sé saor cheana féin ó thionchar an druga. Ní raibh sé ina dhúiseacht go fóill, ach bhí an éifeacht ag dul in olcas.
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt mé leis an gcailín. “Is fearr linn é a cheangal suas.” †
  
  
  D'fhreagair sí. - 'Chun a cheangal?' - "Ní hea, tá bealach níos fearr agam."
  
  
  Phléasc an miodóg san oíche, agus scread an Prionsa Wahbi. Bhuail sí ina chroí é, ag sá an bhiodóg arís agus arís eile. De réir mar a thosaigh an fhuil ag sileadh, chlaon sé ar ais agus shleamhnaigh amach as an jíp ar an talamh. Rug mé ar an scian as a lámh.
  
  
  - Tá tú leathcheann fucking. Bhí gá againn leis.
  
  
  “Ní hea,” ar sise go stócach, “ní theastaíonn uainn ar chor ar bith é.” Ba chóir go bhfuair sé bás.
  
  
  mhionnaigh mé. ‘A mallacht! Ceart go leor, cá dtéann an bóthar seo? ..'
  
  
  Tháinig an fhuaim ón taobh thiar dínn ar an mbóthar. Bhí mé tostach agus éist. Ní fhaca mé tada, ach chuala mé: bhí daoine ag leanúint orainn feadh an bhóthair. Ní raibh am againn corp an Phrionsa Wahbi a cheilt áit ar bith. Lig mé don Jeep swerve ar aghaidh, chas sé thart, agus thiomáin amach an forc chlé sa bhóthar chomh tapa agus is féidir liom.
  
  
  Níos lú ná nóiméad ina dhiaidh sin chuala mé screams taobh thiar dúinn. “Diabhal é,” a bhéic mé. “Anois tá siad ag leanúint orainn. Cé chomh fada agus atá an bhunáit Phortaingéil is gaire?
  
  
  Chroith sí a ceann. - Ní bheidh na Portaingéile cabhrú linn. Is reibiliúnach mé agus is spiaire thú. Is saoránach measúil é an Prionsa Wahbi. D'íoc sé go leor le cuid acu.
  
  
  "Ansin, cad atá beartaithe agat a dhéanamh?"
  
  
  “Tá bóthar eile trí chiliméadar uaidh. Téann sí ó dheas go dtí an teorainn. Ar an taobh eile den teorainn tá mo chuid talún. Beimid sábháilte ansin, agus tabharfar cúnamh duit.
  
  
  Ní raibh am agam argóint a dhéanamh. Agus ní raibh mé chun a rá léi go raibh na reibiliúnaigh anois níos míshásta liomsa nó AH ná mar a bheadh siad le Khalil al-Mansir dá nglacfadh sé linn. B’fhéidir nach bhfuil an teachtaireacht sroichte go fóill ag na reibiliúnaithe ar fad. Bheadh orm é a imirt de réir na gcúinsí.
  
  
  Fuaireamar an bóthar agus chuamar ó dheas. Thiomáin mé gan soilse, ag éisteacht le fuaimeanna an chase. Ar feadh nóiméad shíl mé gur chuala mé rud éigin, ansin fuair an fhuaim bás ar shiúl, amhail is dá mba ag tiomáint ar feadh an bhóthair chósta. Lean mé ar aghaidh ag tiomáint ó dheas go dtí gur fhág an bóthar an dufair agus ar deireadh chríochnaigh mé mar rud ar bith níos mó ná cosán trasna machaire oscailte. “Caithfidh muid siúl as seo,” a dúirt an cailín.
  
  
  Táimid ag dul. Cúig mhíle eile i rith na hoíche, gan solas agus trí thalamh tréigthe, briste, le toir ghéar agus righin. Bhí mo phants stróicthe agus a cosa lom ag cur fola.
  
  
  “Bhéarfaidh mé roinnt bia leat sula rachaimid a chodladh,” a dúirt an cailín.
  
  
  D'imigh sí isteach san oíche, agus go tobann thuig mé go raibh a fhios agam gach rud faoina corp, a misneach agus a fearg, ach ní raibh a fhios agam a hainm. Ar bhealach, shábháil sí mo shaol, agus ní raibh a fhios agam aon rud mar gheall uirthi ach amháin go raibh mé ag iarraidh a bheith léi arís. Nuair a d'fhill sí, bhí a burnous lán de caora agus fréamhacha nach raibh a fhios agam. Bhlais siad go blasta agus shuigh sí in aice liom agus í ag ithe.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - 'Cad is ainm duit? Cé hé tusa?'
  
  
  "Nach cuma faoi?"
  
  
  “Tá,” arsa mise. ‘Tá m’ainm ar eolas agat. Ní gnáth cailín sráidbhaile tú. Tá tú an-óg, ach tá a fhios agat conas a mharú.
  
  
  Bhí a aghaidh i bhfolach sa dorchadas. “Indula is ainm dom. Is iníon mé le ceann feadhna Zulu. Tá ár kraal suite i bhfad ó dheas ag abhainn mhór Togela, i gcroílár ár dtíre, áit a raibh Chaka ina chónaí tráth. Bhí seanathair m’athar ar dhuine d’indunas Caetewayo. Throid sé inár mbua mór ar na Breataine agus fuair sé bás inár mbua deiridh."
  
  
  — An bua ag Oelindi?
  
  
  Bhí a súile ag lasadh orm san oíche. - An bhfuil ár stair ar eolas agat, a Mháistir? Carter?
  
  
  “Tá rud éigin ar eolas agam faoi,” arsa mise. — Nick is ainm dom, dála an scéil.
  
  
  “Nic,” a dúirt sí go ciúin. B'fhéidir go raibh sí ag smaoineamh freisin ar an dara huair a bhí againn ar an tolg.
  
  
  - Conas a fuair Wahbi tú?
  
  
  “Níor ghlac mo sheanathair ná m’athair le béasa na mbán, ná na hAfraice Theas ná na Sasanaigh. Chaith ár bhfear blianta fada sa phríosún. Nuair a chuaigh na fir óga isteach i Marcas Chuck, agus nach raibh aon mhac le cur ag m'athair, chuaigh mé. Bhí mé i mo reibiliúnach i gcoinne na hAfraice Theas. Bhí mé gafa faoi dhó agus ansin thairg mé luach saothair as mo ghabháil. Ceithre mhí ó shin bhí orm rith uaidh. Chuidigh ár ndaoine liom agus chuir siad amach as Zululand mé. Chabhraigh scuad amhais liom dul isteach i Mósaimbíc.
  
  
  “Aonad an Choirnéil Lister,” a dúirt mé.
  
  
  “Sea, chuir sé i bhfolach mé chomh maith le go leor eile, thóg trasna na teorann mé agus shábháil mé ó na saighdiúirí bána.”
  
  
  - Conas a fuair Wahbi tú?
  
  
  “Bhí mé ar mo bhealach go dtí an príomhchampa mercenary le díorma beag d'fhir Colonel Lister nuair a d'ionsaigh meirleach Wahbi sinn. D’éirigh liom éalú, ach rianaigh siad síos mé agus thug siad chuig campa sclábhaithe mé. Chaith mé trí mhí ann. Bhí a súile fiery. “Mura n-éalaimis, ní mhairfinn seachtain ann. Ní mó.'
  
  
  “Ní fhéadfadh Wahbi tú a dhíol le linn na dtrí mhí seo?”
  
  
  Rinne sí gáire garbh. “Rinne sé iarracht faoi dhó, ach gach uair a throid mé ar mire, agus ní thógfadh an ceannaitheoir mé. Ní raibh mé oilte go leor. Mar sin mhúin Wahbi dom beagán eile. Roimhe sin, thug sé dom go leor fear, go leor fir gach oíche.”
  
  
  “Tá brón orm,” arsa mise.
  
  
  “Ní hea,” a dúirt sí go tapa. "Tharla sé duit..."
  
  
  Shuddered sí. D'fhéach mé ar a figiúr dubh i dóiteáin dorcha.
  
  
  “Bhí sé rud éigin difriúil domsa freisin,” a dúirt mé. Bhain mé é agus bhraith mé creathadh. Bhí mé ag iarraidh í arís, anseo agus anois, agus bhí a fhios agam go raibh sí ag teastáil uaim freisin.
  
  
  “Tá áthas orm gur mharaigh mé é,” a dúirt sí le glór a d’iompaigh isteach i bpian. “Bhí sé cosanta ag na bána go léir, ó gach taobh den teorainn. Tá cosúlachtaí ag fiú blacks leis. Dhíol Swazis, seantaoisigh, agus seanóirí sráidbhailte a gcuid cailíní leis. Fiú i measc na Zulukraals, ar mhaithe le airgead agus cumhacht.
  
  
  Bhí fuath ina glór, ach freisin rud éigin eile. Labhair sí sa chaoi is nach smaoineamh, gan mothú. Labhair sí faoi Prince Wahbi a sheachaint ag caint faoi rud ar bith eile.
  
  
  “Tharla rud éigin ann,” arsa mise. - Indula? Tharla rud éigin duit ansin.
  
  
  Bhain mé léi agus d’imigh sí. Ní fada, ach cúpla orlach, b'fhéidir níos lú. Dúirt sí rud éigin, ach ní an-soiléir.
  
  
  “Tá,” ar sise. “Tharla rud éigin ansin nár mhothaigh mé riamh cheana. Fear bán agus tharla sé ar aon nós. Ach ní féidir leis seo tarlú arís."
  
  
  'Cén fáth nach bhfuil?'
  
  
  “Toisc go dteastaíonn an iomarca uaim,” a dúirt sí. Chas sí a aghaidh i dtreo dom, cosúil le spota dorcha san oíche. “Mharaigh mé an t-Arabach gruama sin toisc gur uirísle sé mé le caoga fear.” ..agus toisc gur thit mé i ngrá leis. Fuair mé amach go mbaineann mé an-taitneamh as gnéas, Nick. Thaitin an méid a thug Wahbi orm a dhéanamh. Tá náire orm.
  
  
  "Leis na fir go léir?"
  
  
  - Ní cosúil leatsa, ach fir is mó - tá.
  
  
  - Tá mearbhall ort, a Indula. B'fhéidir go mbeidh muid ag caint níos déanaí.
  
  
  “B’fhéidir,” a dúirt sí. 'Sea níos déanaí. Anois ní mór dúinn scíth a ligean.
  
  
  Timfhilleadh í féin i burnous, leagan sí síos. Leagan mé síos in aice léi. Bhí mé fós ag iarraidh uirthi. Ach tá na chuimhneacháin sin agat nuair a chaithfidh tú ligean don bhean rudaí a láimhseáil ina bealach féin. Bhí a cath féin aici. Bhí mé i mo chodladh.
  
  
  Dhúisigh mé go gairid roimh breacadh an lae Afracach. Mhothaigh mé fuar agus numb, ach ní raibh aon am le bíodh aon leisce ort. Dhúisigh Indula díreach i mo dhiaidh. D'itheamar an ceann deireanach de na caora a phioc sí agus lean sí ó dheas.
  
  
  Faoi mheán lae bhí an ghrian ard agus muid ag trasnú na teorann agus shroicheamar Zululand. Bhí an chuma ar Indula a luas a luascadh. Aoibh sí ag dom, amhail is dá mba go tobann bhraith sí níos lú náire ar a riachtanais ina tír féin. Rinne mé aoibh gháire ar ais, ach taobh istigh bhraith mé imní mhór agus lean mé ag breathnú ar an timpeallacht. Anois is féidir a cairde a bheith go héasca mo naimhde. Gheobhaidh mé amach go luath.
  
  
  Tháinig cúigear fear chugainn tríd an tearcfhás, ag baint úsáide as gaibhneacha agus cumhdach eile. Ní raibh siad ag iarraidh a bheith le feiceáil, ach chonaic mé iad ar aon nós. Chonaic mé iad roimh Indula, tá mé sa ghnó seo níos faide. Bhí siad reibiliúnaithe, partisans, ní raibh aon amhras faoi sin. Ní iompraíonn gnáthshráidbhaile gunnaí agus pangas, caitheann siad éide mar aon le seanéadaí cogaidh Súlúis, agus ní shleamhnaíonn siad tríd an tearcfhás le hintinn shoiléir.
  
  
  “Indula,” a dúirt mé.
  
  
  Chonaic sí iad agus aoibh uirthi. - "Ár bhfear." Sheas sí ar aghaidh agus ghlaoigh. ‘Solamh! Oisbéabó! Is mise. Indula Miswane!
  
  
  D’fhiafraigh duine acu: “Cé hé a thaistealaíonn le Indula Misvane?”
  
  
  “Cara as tír i bhfad i gcéin,” a dúirt an cailín. "Gan cara seo, bheinn fós i lámha an Phrionsa Wahbi, ar leis na sclábhaithe é."
  
  
  Chuaigh siad go léir i dteagmháil linn go mall. Dúirt duine de na fir: “Tá ráflaí ar fud na tíre go bhfuil an drochphrionsa Wahbi marbh. An bhfuil a fhios agat faoi seo, Indula?
  
  
  “Tá a fhios agam,” arsa an cailín. - Mharaigh muid é. Dúirt duine de na daoine eile: "Is lá áthas é seo do Zululand."
  
  
  “Tiocfaidh lá eile go luath,” arsa duine eile.
  
  
  “An lá a dhúisíonn Chaka,” a dúirt Indula.
  
  
  Chlaon an chéad duine a labhair agus níor bhain sé a shúile díom ar feadh nóiméad anois Indula. Ba léir go raibh sé ina cheannaire ar an ngrúpa reibiliúnach seo.
  
  
  “Labhraíonn tú ar son do chara, agus is maith sin,” ar seisean. Bhí sé ina Zulu beag, tanaí leis na súile deadly. “Ach ní thugaimid cara air go fóill.” Ar feadh tamaill fanfaidh sé linn. Rachaimid ar ais go dtí ár kraal. Beidh daoine eile linn. Thosaigh Indula ag agóidíocht. “Nach bhfuil muinín agat as mo chara Solomon Ndale?” Amhail is nach leor go labhraím ar a shon agus gur mharaigh sé Wahbi agus gur shábháil sé mo shaol. Ansin tá a fhios go bhfuil sé. ..'
  
  
  Chuir mé isteach uirthi, ag féachaint orthu go léir le gáire. “Aontaím fanacht le clann mhac Chucky.” Tá sé ciallmhar a chur ina luí ort féin gur cara é duine sula gcuireann tú cara air.”
  
  
  Bhí cuma an-tógtha ar an gceathrar acu. Ach bhí iontas ar Indula, amhail is dá mba thuig mé go raibh gearrtha agam uirthi. Agus d’fhéach an ceannaire, Solamh Ndale, orm go amhrasach. Ní raibh sé ina leathcheann. Ní raibh muinín aige as aon duine. Bhí orm Indula scanrúil a chur i mbaol beagán sula ndúirt sí leis go raibh mé leo. Ní raibh aon smaoineamh agam cad a bhí i gceist acu le AX.
  
  
  Ach d’éirigh Indula as í féin, agus ghuigh Solamh Ndale orm dul i dteannta leo. Roghnaímid ár mbealach tríd an tearcfhás go dtí go sroicheann muid cuan domhain le paddock beag thíos. Shiúil tuairim is cúig fhear déag agus cúpla bean idir na seacht mbothán cruinn sa bhfál deilgneach.
  
  
  Labhair Indula agus Solomon Ndale leis na fir aosta, agus ansin d'fhill Indula agus chrom sé i dtreo an bhotháin.
  
  
  “Tá siad ag fanacht le bualadh. Fanfaimid ansin.
  
  
  Crawled mé tríd an oscailt íseal agus shuigh síos ar an leaba tuí le Indula. Bhí an chuma ar an leaba bogadh. Bhí sé ag gluaiseacht i ndáiríre, infested le cockroaches. Ba chosúil nár thug Indula rud ar bith faoi deara; Is léir go raibh taithí aici ar chruatan bothán Zulu. Rinne mé dearmad faoi na cockroaches mar mo shúile a choigeartú leis an dorchadas. Ní raibh muid inár n-aonar.
  
  
  Bhí triúr ina suí ar an taobh eile den bothán. Bhí seanfhear ar dhuine acu le cleití turaco dearga sáite isteach ina chuid gruaige: ceann feadhna Swazi. Bean Zulu a bhí sa dara ceann agus afro leathan uirthi, gúna síoda agus bonn óir ar a gualainn uirthi. Fear meánaosta a bhí sa tríú háit le marcanna príomhfheidhmeannach cúnta Shangan. D’fhéach sé cosúil le cruinniú d’fhórsaí reibiliúnach meánleibhéil.
  
  
  Labhair Old Zwazi ar dtús, de réir mar a theastaigh a aois. "An bhfuil an fear bán ar cheann againn, Indula?"
  
  
  D’úsáid sé Svahaílis seachas Siswati, rud a thug deis dom é a thuiscint. Bhí sé dea-bhéasach dom.
  
  
  “Is cara cumhachtach é a chuidíonn linn ó chian,” a dúirt Indula. Bhreathnaigh sí ar Shangan. - An bhfuil an lá gar?
  
  
  “In aice láimhe,” a dúirt Shangan. “Tá daoine geala maithe ann.”
  
  
  “Táimid ag feitheamh anois le bánna maithe,” a dúirt an bhean. D’úsáid sí Béarla. Bhí sí Zulu, ach bhí sí níos dea-bhéasach fós dom, cé go raibh a blas láidir. Thug a gúna síoda agus a bonn óir le fios go raibh sí tábhachtach. D’fhéadfadh go raibh a aghaidh le srón leathan, a súile dorcha agus a craiceann mín dubh ag aon duine sna tríochaidí nó sna daichidí. Ach fásann mná Zulu sean go luath, agus measaim go raibh sí thart ar tríocha.
  
  
  - An dtiocfaidh d'fhear céile? - d'iarr Indula.
  
  
  “Tá sé ag teacht,” adeir an bhean. “Agus duine níos tábhachtaí fós. An té a insíonn dúinn gach rud faoi na Portaingéile.
  
  
  Rinne mé iarracht gan suim a léiriú, ach thit mo ghoile—caithfidh go raibh sí ag tagairt don reibiliúnach anaithnid sin i rialtas Mhósaimbíc. Mo sprioc. B’fhéidir gurb é seo mo sheans. Bhí miodóg agus raidhfil agam, a thóg mé ón ngarda Wahbi.
  
  
  Rinne mé iarracht labhairt go casually. “Chuala mé go bhfuil oifigeach ardchéime i Mósaimbíc ag cabhrú leat. An bhfuil sé ag teacht anseo?
  
  
  Bhreathnaigh sí orm go hamhrasach ar feadh tamaill. 'B'fhéidir.'
  
  
  Lig mé é, ach lean an bhean ag féachaint orm. Bhreathnaigh sí láidir. Fós óg, ach a thuilleadh cailín; ní cailín cosúil le Indula, le lámha matáin agus boilg cothrom. Bhí rud éigin ina gaze, ina aghaidh, ar an mbealach a bhreathnaigh sí. .. Bhí sé te sa chábán. D'fhéadfainn na cockroaches a mhothú ag gluaiseacht faoi mo dhroim, agus bhí an-aimsir ag smaoineamh ar conas a d'fhéadfainn an t-oifigeach sin a mharú agus éirí as. B’fhéidir gurbh é sin é, nó b’fhéidir gur thuig mé go tobann cad a bhí ag tarlú leis an mbean Zulu seo: chuir sí Deirdre Cabot i gcuimhne dom. Go tobann bhraith mé lag agus nauseous. Bhí orm éirí as an bothán seo.
  
  
  Bhí sé contúirteach. Ní raibh muinín iomlán asam go fóill, agus ghlacfaí le fágáil mar mhasla. Ach bhí orm riosca a ghlacadh. Smaoineamh Deirdre, ar an fhuil ag sileadh óna muineál an oíche sin ar bhruach na habhann. .. Dúisím.
  
  
  “Tá aer úr de dhíth orm, Indula.” Inis dóibh rud éigin.
  
  
  Ní raibh mé ag fanacht le freagra. Chrom mé amach tríd an oscailt íseal agus sheas mé ann, ag anáil go domhain faoi sholas na gréine. B'fhéidir go raibh sé ach an teas nó an cockroaches. Cibé rud a bhí sé, shábháil sé mo shaol.
  
  
  Níor thug aon duine faoi deara mé sa ghrian. Ní raibh aon duine ón sráidbhaile in aice liom. D'fhéach mé thart ar an Zúlúis agus chonaic mé iad ar imeall an paddock, ag breathnú ar an colún druidim na bhfear.
  
  
  Colún de whites i éadaí glasa. Scuad mercenary. Ba iad seo na cinn a raibh siad ag fanacht. Amhais faoi stiúir an Choirnéil Lister. Chonaic mé corp Spáinneach os mo chomhair.
  
  
  Is dócha go raibh siad ann chun bualadh le hoifigeach reibiliúnach ó Mhósaimbíc. Ach anois ní raibh am agam smaoineamh air. Thug fágáil an botháin seo seans dom. úsáid mé é. Gan leisce ar bith nóiméad, chas mé thart, shiúil mé thart ar an bothán agus rith mé i dtreo an fál deilgneach taobh thiar de. Ansin ghearr mé pasáiste le scian agus rith mé i ngleann domhain go dtí go raibh mé as radharc.
  
  
  
  
  Caibidil 13
  
  
  
  
  
  Níor stop mé go dtí go raibh mé amuigh faoin ngleann, go domhain isteach i gclúdach an fhrithfhásta tiubh. Bhí sé fós go luath tráthnóna, agus ní raibh an underbrush an foscadh is fearr a sheachaint ar an Zulus agus an amhais, ach má bhí seans.
  
  
  Ba é mo chúram fós an t-oifigeach reibiliúnach a mharú.
  
  
  Tháinig mé ar chnoc beag a raibh fásach air agus fásra dlúth ann. Chuas mé síos ansin chomh domhain agus a thiocfadh liom agus d’fhéach mé ar an bPadóg sa ravine. Shroich an Coirnéal agus a patról an Padóg, agus bhí an Zulus ag gáire go fonnmhar. Chonaic mé Solamh Ndale ina sheasamh in aice le Lister, agus ag breathnú suas chonaic mé Indula agus bean Zulu ag teacht amach as an bothán ina raibh mé díreach i mo shuí. Tháinig an bhean Zulu gar do Lister. Bhí sí ag fanacht lena fear céile. Ní haon ionadh gur chaith sí síoda agus ór. Rinne mé dearmad uirthi.
  
  
  D'fhéach Indula timpeall. Chonaic mé í ag caint le Solamh. Bhreathnaigh an bheirt thart, chuardaigh an bheirt. Dúirt an bhean Zulu rud éigin. Chas Coirnéal Lister thart. Chonaic mé é ag caint go feargach lena chuid fear agus ansin d'fhéach mé timpeall an choiréil. Níor ghá dom a chloisteáil cad a tharla. Shíl Lister go raibh mé marbh mar bhia crogall san abhainn. Nó báite ar a laghad. Anois bhí a fhios aige go raibh mé beo, agus go mbeadh cuimhne aige ar a thriúr fear marbh.
  
  
  Chonaic mé Solamh agus Indula ag tabhairt orduithe do na reibiliúnaithe Zulu. Chuaigh Lister i dtreo a phatróil. I gceann cúpla nóiméad feicfidh siad an áit a bhris mé tríd an gclaí. hesitated mé; Dúirt mo thaithí go léir liom imeacht chomh luath agus ab fhéidir, ach ag an am céanna dúirt siad liom dá n-éireodh liom iad a sheachaint, go mbeadh seans agam an t-oifigeach sin a mharú. Dá rithfinn uaidh, ní bheadh deis agam riamh é a lámhach. Mura mbeinn ag rith, ní bheadh lámhaigh agam ar aon duine arís.
  
  
  Aonair, i measc an fhásra gann, ina dtír féin ní raibh mórán seans agam. rith mé.
  
  
  Is lá eile é amárach. Bhí lá eile le dul, muna ndearna mo bhás rath áirithe ar mo mhisean. Ní raibh aon rath áirithe anseo chun mo fhéinmharú a chosaint, mar sin theith mé.
  
  
  Bhí luaidhe maith agam agus ní raibh gluaisteáin acu. Cé gurbh í a dtír féin í, bhí mé oilte níos fearr. Níos déanaí d’fhéadfainn smaoineamh ar an gCoirnéal Lister agus ar Dheirdre. Bhain mé leas as na réaltaí, ag bogadh go cúramach tríd an tearcfhásta oíche. Sheachain mé na sráidbhailte agus, tar éis dom an dufair agus swamps mangrove a bhaint amach, chuaigh mé i dtreo an chósta. Turas fada, mall a bhí ann.
  
  
  Gan trealamh, ba ag Lorengo Marques a bhí an pointe teagmhála ba gaire don AH. Ní bheadh sé éasca. Ní raibh mé ag súil le haon chabhair ó na Portaingéile. Bhí mé i mo ghníomhaire namhaid, spiaire dóibh chomh maith le duine éigin eile.
  
  
  Chodail mé ar feadh uair an chloig i log log nuair a chuaigh an Zulus ag oíche. Bhí cuma taibhsí dubha ar dheichniúr, agus fiú faoi sholas na gealaí d’aithin mé Solamh Ndale. Rianaigh siad mé go dtí seo. Lorgairí maithe agus diongbháilte a bhí iontu. An uair seo bhí gach rud tromchúiseach. Ní haon ionadh go raibh na cinn bhána i Liospóin agus Cape Town buartha.
  
  
  De réir mar a chuaigh siad ar aghaidh, sleamhnaigh mé as an logáil agus lean mé iad. Ba é an áit is sábháilte a d’fhéadfainn a bheith. Ar a laghad sin a cheap mé. Bhí dul amú beagnach marfach orm.
  
  
  Tá an ghealach leagtha. Lean mé iad i dtreo a gcuid fuaimeanna lag, agus mura mbeadh an Gearmánach seo tuislithe, ní bheinn i bhfad níos faide.
  
  
  "Himmel".
  
  
  Pléasc osna a bhí ann níos lú ná fiche slat ar mo chlé. Glór ciúin Gearmánach, caoineadh uafáis mar gheall ar thit sé isteach i gcrann agus stubbed a ladhar nó rud éigin mar sin. Chuaigh mé isteach sa swamp suas go dtí mo shúile, breathed chomh héasca agus is féidir liom, agus d'fhan. Mhothaigh mé iad timpeall orm san oíche dhubh. Na amhais, patról mór, swarm na jungles agus swamps cosúil le aonad SS sna Ardennes sneachta.
  
  
  Shnámh siad cosúil le deamhain, a róbaí glasa bán le salachar. Ciúnas, taibhsí marfacha, na Flying Dutchmen, beirt acu chomh gar sin go bhféadfainn teagmháil a dhéanamh lena gcosa. Bhí cuma chomh aimsir orthu nár thug siad faoi deara mé. Níor fhéach siad síos riamh.
  
  
  D'fhan mé faoi uisce suas go dtí mo nostrils. Go mall ag imeacht isteach sa swamp, rith siad liom.
  
  
  Bhí mé ag fanacht. Chuaigh uisce isteach i mo chluasa, srón agus béal, ach lean mé ag fanacht.
  
  
  Bhí an dara líne de amhais taibhse le feiceáil beagnach céad slat tar éis an chéad cheann. Sean-tactic arm Gearmánach, a úsáidtear go príomha i bhforaoisí dlúth. Modh d'aois, ach éifeachtach. Cosúil le fianna seilg nó coinín, tá sé beagnach dodhéanta ag fear seilg fanacht gan gluaiseacht nuair a bhíonn an namhaid imithe. Dúil dhochoiscthe ag baint leis chun léim suas agus a reáchtáil sa treo eile: díreach i dtreo na gunnaí an dara, líne namhaid.
  
  
  Chuir mé in aghaidh an áiteamh agus chuir mé ina aghaidh an dara huair. Bhí an tríú líne fágtha fós, grúpa snípéirí ciúine sa chúl. D'fhan mé sa foscadh ar feadh leathuaire. Ansin chas mé agus chuaigh mé i dtreo an chladaigh arís. Tá sé contúirteach fanacht ró-fhada freisin;
  
  
  Anois shiúil mé níos tapúla. I bhfianaise líon na n-amhais, ghlac mé leis go gcaithfidh go raibh siad tar éis filleadh ar a gcríoch. Caithfidh go raibh an príomh-shráidbhaile áit éigin sa swamp seo. Agus don Zulu bheinn níos sábháilte dá ndéanfainn torann ná dá ndéanfainn iarracht a bheith ciúin. Agus an oiread sin saighdiúirí sa tóir orm, cuireann an torann isteach orthu níos lú ná fuaimeanna na néaróg fidgeting. Rinne mé rogha, ghlac mé rioscaí don luas, agus bhí súil agam go raibh an ceart agam.
  
  
  Rinne mé é. Chonaic mé figiúirí dorcha ar ardú beag sa swamp mangrove. Scairt guth domhain rud éigin i Zulu. Bhí a fhios agam go leor faoin Bantu go mbeadh a fhios agam gur glaoch, ceist a bhí ann. D'fhreagair mé go feargach i nGearmáinis:
  
  
  “Mhar torc beirt dár bhfear cúpla míle uaidh seo. Bhí an Major Kurtz beagnach cúinne aige. Tabharfaidh mé grenades láimhe leat, go tapa! †
  
  
  Bhí mé i Hurry, gan stopadh. Ní raibh aon soilse acu chun mé a leanúint agus ba iad na Gearmánaigh amháin a raibh aithne acu orthu sa cheantar amhais. Chuala mé iad ag teacht ar ais tríd an swamp. Ba chóir go mbeadh an cosán os mo chomhair soiléir.
  
  
  An fhearg a bhí ann cúpla lá ó shin - laethanta a raibh an chuma orthu anois mar sheachtainí - corraigh ionam arís. Bhí mé gar do cheanncheathrú Lister. Anois, sa swamp, ag fiach le haghaidh roinnt chreiche dofheicthe, d'fhéadfadh mé a fháil go héasca i bhfad níos mó. Amháin ag an am. Ach ní mharfainn éinne anois. Bhí an Coirnéal Lister ullamh dom é sin a dhéanamh, mé a aimsiú agus dul ar stailc.
  
  
  Mar sin rinne mé mo bhealach chomh tapa agus a d'fhéadfadh mé tríd an swamp agus chuaigh díreach chuig an gcladach. Nuair a bhí mé ann, d'fhéach mé ar an gcathair agus chuaigh mé i dteagmháil le AH.
  
  
  D'éirigh leis na swamps dul go dtí jungles lush, agus ansin crainn pailme agus savannas cósta. Nuair a d'éirigh an ghrian, dhreap mé amach faoi na crainn phailme agus ar an trá bhán. Bhí na daoine dúchasacha ag caitheamh a gcuid líonta isteach san fharraige, agus níos faide amach san uisce gorm chonaic mé cabhlach beag bád iascaireachta ag dul go dtí na tailte iascaireachta níos faide amach ón gcósta. Bhí mé ar an taobh istigh den tír chomh fada, i measc swamps, jungles agus toir tirime, go raibh an chuma air cosúil le cineál éigin miracle neamhghnách. Theastaigh uaim tumadh isteach ann agus snámh. B'fhéidir lá éigin go mbeidh am agam le haghaidh míorúiltí agus roinnt scileanna snámha, ach níl an t-am sin tagtha fós. Ní i mo chuideachta.
  
  
  Chuala mé an t-aerárthach éadrom sular tháinig sé laistigh de mo líne radhairc. Ag sleamhnú go híseal os cionn na talún, chuaigh sé chugam. D'iompaigh sé go géar agus d'eitil sé sa treo céanna as a dtáinig sé. Chonaic mé a phlátaí ceadúnais agus bhí a fhios agam cad a bhí i gceist leis.
  
  
  Gasóga arm na Portaingéile. Agus dála an scéil a chuaigh sé chugam, thuig mé go raibh sé ag cuardach dom. Is dócha gur tuairiscíodh mé do Khalil al-Mansur, iad siúd sa rialtas a d’íoc an trádálaí sclábhaithe, agus ní raibh patról na Portaingéile i bhfad taobh thiar den scout.
  
  
  Ní raibh patróil rud éigin a theastaigh uaim dul i cath leis ar thrá oscailte. Chuaigh mé siar idir na crainn phailme agus chuaigh mé go cúramach ó thuaidh. Bhí ar Lorengo Marquez a bheith áit éigin in aice láimhe.
  
  
  Faoin deich a chlog ní raibh aon patról aimsithe agam, agus léirigh an méadú ar líon na bhfeirmeacha agus na bplandálacha go raibh mé ag dul isteach i gceantar daonra. Ar deireadh shroich mé sibhialtacht: bóthar pábháilte. Thosaigh mé ag lorg colún eile den tsibhialtacht nua-aimseartha - an teileafón. Mura mbeinn chomh tuirseach sin, chaithfinn gáire as an bpictiúr seo: níos lú ná sé huaire an chloig ó shin bhí mé á seilg i swamp, chomh primitive agus fiáin mar a bhí sé le míle bliain - seilg ag treibheanna le sleánna. Anois bhí mé ag siúl feadh bóthar pábháilte agus ag lorg fón. Afraic inniu!
  
  
  Fuair mé mo ghuthán i seomra gloine díreach in aice leis an mbóthar, cosúil le píosa beag Liospóin. Ón eolas a d’fhoghlaim mé líon an chonsalacht Mheiriceá i Lourenco Marquez. Thug mé códfhocal a d'iarr mé, a d'aithin AH. Dhá soicind ina dhiaidh sin bhí an consal ar an bhfón cheana féin.
  
  
  "Ah, an tUasal Morse. Bhí muid ag fanacht le do ghlaoch
  
  
  “Go raibh maith agat, a Chonsail,” a dúirt mé agus chroch mé suas.
  
  
  - Mothaím leithscéal as do dheirfiúr. Chiallaigh sé seo go raibh ifreann briste scaoilte ag an gconsalacht. Bhí orm crochadh suas agus glaoch arís go díreach trí nóiméad ina dhiaidh sin, agus chuir sé scairt orm ar an bhfón a raibh an scrambler ceangailte leis. chomhaireamh mé síos trí nóiméad agus chas mé timpeall arís. Thaifead muid ar an bpointe boise é.
  
  
  “Ó mo Dhia, a N3, cá raibh tú? Ní hea, ná inis dom. Fuaireamar tuairisc do bháis mar aon le N15; ansin tuairisc go bhfuil tú beo arís ó thug Arabach, a deir gur mharaigh tú an prionsa Arabach áitiúil. Tuairiscí gur chomhoibrigh tú le reibiliúnaithe i dtrí thír agus gur ionsaigh tú reibiliúnaithe i dtrí thír; gur ardaigh tú d'arm féin agus gur eitil tú go dtí an ghealach faoi do chumhacht féin.
  
  
  "Bhí mé gnóthach". - Dúirt mé dryly.
  
  
  - Bhuel, ní féidir leat teacht anseo. Tá patról cosáin agam anseo. Bhí tábhacht leis an Arabach sin a mharaigh tú. Is féidir linn a dhéanamh níos fearr. ..'
  
  
  - Ar do thaobh? Cé mhéad atá ann?' - Léim mé.
  
  
  'Cad é an luachair? Bhuel, ar a laghad lá nó dhó.
  
  
  Ró-fhada. I mbailte beaga coilíneacha, tá cumhacht gan teorainn ag an míleata agus ag na póilíní. Thapáil siad líne na consalachta agus, ag scramadh nó gan a bheith, rianaigh siad an glao go díreach trí cheanncheathrú na cuideachta teileafóin. I gceann cúig nóiméad, nó níos lú fós, beidh a fhios acu cén áit a bhfuil an comhrá ag teacht, agus beidh mé timpeallaithe ag saighdiúirí.
  
  
  Dúirt mé: 'Tuairisc chuig AH, amárach ag meán lae.' Teach an Phrionsa Wahbi ag teastáil uaim.
  
  
  D'fhág mé an both cheana féin agus shiúil leath bealaigh tríd an chéad sraith tithe, agus is dócha go raibh an consal fós ag muttering ar an taobh eile. Bhí mé díreach tar éis dul isteach i bhfoscadh na gcéad tithe nuair a rith an chéad jíp i dtreo an bhoth teileafóin. Léim saighdiúirí agus póilíní amach agus thosaigh siad ag scaipeadh ón mboth guthán folamh agus na hoifigigh ag scairteadh go buile ar a gcuid orduithe. Ní raibh mé in ann fanacht chun a n-éifeachtacht a mheas. D’éirigh mé as an mbealach chomh tapa agus a d’fhéadfainn. Bhí uafás ar dhuine éigin i rialtas Mhósaimbíc faoin méid a d’inis Wahbi dom, nó bhí m’oifigeach reibiliúnach ag iarraidh mé a bheith marbh i bhfad ó shin. Is dócha araon. Bhí gach taobh ag lorg mé. Chuir sé seo buile orm.
  
  
  Nuair a shroich mé an t-aigéan, thug bóthar pábháilte eile mé ó dheas. Bhí mo chuid ama ag rith amach. D'fhéach mé le haghaidh modh iompair níos tapúla agus fuair mé é i trucail a bhí páirceáilte ar thaobh an bhóthair in aice le both. D'fhág an tiománaí na heochracha le umar beagnach lán. Screamed sé agus yelled mar a thiomáin mé ó dheas. Ní raibh súil agam ach nár smaoinigh arm na Portaingéile fós ar bhaca bóthair agus gurbh i ndúnfort Prince Wahbi an áit dheireanach a mbeifeá ag súil leis.
  
  
  D’éirigh mé as an trucail nuair a tháinig deireadh leis an mbóthar pábháilte. Ní fhaca mé aon bhacainní. Níor shamhlaigh siad fiú go rachainn ó dheas. Faoin am a tháinig sé dorcha bhí mé ar ais sa swamp. Tháinig sé beagnach cosúil le seanchara ann; téann duine i dtaithí ar gach rud. Ach níor leomh mé mo scíth a ligean go fóill, ar a laghad ní raibh fós.
  
  
  Le gréasán intrigue, breabaireachta agus leasanna pearsanta laistigh den rialtas, bhí a fhios ag muintir Wahbi cheana féin go raibh mé le Lorengo Marquez; is dócha go raibh a fhios seo ag na reibiliúnaithe agus an Coirnéal Lister araon. Ní raibh siad ag súil go dtiocfadh mé ar ais anseo. Bhí cúpla uair an chloig tosaigh agam, ach gheobhadh an trucail, agus chuirfidís gach rud síos ceann ar cheann, agus ar maidin chuirfidís bualadh bos agus scairt i mo dhiaidh.
  
  
  Mar sin bhí sé mar sin. Chodail mé ar feadh cúpla uair an chloig agus ansin chuaigh siar i dtreo campa fortress agus sclábhaithe Wahbi.
  
  
  Ba é an chéad aonad a bhuail mé ná patról soghluaiste Portaingéalach a bhí ag taisteal ar an mbóthar céanna siar liom féin. Ní raibh eagla orm rompu. Ní fhágfaidh siad an bóthar agus ní rachaidh siad isteach sna swamps, ná do na reibiliúnaithe, Lister agus na hArabaigh thart. Ach coimeádfaidh sé mé sa swamp, agus déanfaidh sé na cinn eile níos contúirtí domsa.
  
  
  Chas mé ar an gcéad patról mercenary fiche míle ó chríoch an Phrionsa Wahbi. Bhog siad soir, agus crochadh mé cosúil le piorra lofa ar chrann go dtí go ndeachaigh siad. Beidh siad ar ais.
  
  
  Chuartuigh mé ó dheas go dtí gur aimsigh mé na reibiliúnaithe Zulu. Champáil siad i bpáirc oscailte, lasmuigh den limistéar swamp.
  
  
  Chuir sé seo iachall orm dul go dtí an iarthuaisceart arís, agus na hArabaigh ag coinneáil súil ar a raibh ag tarlú anseo. B’fhéidir gurbh iad an chontúirt is mó. Bhí cuma ar Khalil al-Mansour go raibh a chuid rudaí ar eolas aige. Sean-sionnach a bhí ann, agus b'í seo a chríoch. Ba iad na Swazis na cinn amháin nár lean mé. Níor thug sé aon tsíocháin dom. Má chuaigh rud éigin mícheart agus go raibh orm teitheadh mar seo, is dócha go mbeidís ag fanacht liom ag an teorainn.
  
  
  Ar deireadh fuair na hArabaigh mo rian cúig mhíle ó dhaingean an jungle whitewashed. As sin amach bhí sé ina rás reatha. Dodged mé é agus ghlas siad suas mé. B’fhéidir go raibh fuath ag gach páirtí dá chéile agus is dócha nár labhair siad lena chéile; ach go ciúin bhí a fhios acu go léir gur mhian leo bás agus adhlacadh dom. Chun anois beidh siad neamhaird a chéile. Léim mé, rith mé agus léim anonn is anall sa dufair seo, cosúil le liathróid billiard i dtrí chúisín. Ní raibh mórán ama agam. An bhfaigheadh Seabhac mo theachtaireacht?
  
  
  Bhí orm an asal a mharú, agus thug sé seo leid do Lister mé a chur faoi ghlas agus cosc a chur orm éalú ó thuaidh nó soir.
  
  
  Nuair a bhí orm mo raidhfil a úsáid i gcoinne dhá hArabaigh thart ar mhíle ón gcampa sclábhaithe, an nóiméad a chuaigh mé ró-ghar don bhóthar, tháinig siad le haghaidh an macalla sula bhfuair sé bás.
  
  
  Ansin thosaigh mo ghualainn ag dódh.
  
  
  Comhartha guaise, ach an bhfuil sé ró-dhéanach? Bhí mo tharrtháil níos mó ná míle ar shiúl, ach bhí siad go léir cheana féin ar mo eireaball. Peed mé isteach sa spéir agus chonaic héileacaptar ciorcal timpeall íseal thar aill carraigeach breathnú amach ar an dufair.
  
  
  An mbeidh mé in ann é seo a dhéanamh? D'fhéadfadh mo pursuers fheiceáil freisin an héileacaptar.
  
  
  Shroich mé bun an chnoic agus thosaigh mé ag dreapadh suas. Chonaic Khalil al-Mansur agus a hArabaigh mé. Bhí urchair ag crith timpeall orm agus mé ag rith i dtreo an tseid ina raibh an héileacaptar tar éis a dréimire rópa a ísliú. Bhuail piléar amháin sa ghualainn mé agus an ceann eile ag innilt mo chos. Thit mé. Léim mé ar mo chosa arís, bhí na hArabaigh caoga slat uaidh.
  
  
  Chonaic mé a gcuid fiacla agus an laftán creagach ar fad ag pléascadh faoina bhun. Ciorcal mór carraigeacha agus deannaigh ag pléascadh; slán liom sa chiorcal seo, AH! Chuir an éifeachtacht scanrúil néal orm arís. Ní fhaca mé ár ngníomhairí fiú a shéid suas an leac carraige seo, ach chonaic mé an staighre. Rug mé air agus thosaigh sé ag ardú, mar go bhfuair an héileacaptar airde go tapa agus thosaigh sé ag casadh timpeall.
  
  
  Dhreap mé isteach sa chábán agus luigh mé ann, ag análú go mór. “Bhuel, a N3,” a dúirt guth mín sróine. “Rinne tú an rud scriosta i ndáiríre, nach ea?”
  
  
  
  
  Caibidil 14
  
  
  
  
  
  Seabhac go pearsanta, i seaicéad tweed, i gcúl an héileacaptair.
  
  
  “Go raibh maith agat,” arsa mise. "Cén chaoi a bhfuil rudaí ag dul?"
  
  
  “Tá go maith agam,” ar seisean go tirim. “Is í an fhadhb ná conas a éiríonn linn rudaí a chur chun cinn as seo amach.”
  
  
  Dúirt mé. - “Bhí siad ag fanacht linn. Amhais. Mharaigh siad Deirdre."
  
  
  “Tá brón orm faoi N15,” a dúirt an seanfhear.
  
  
  “Thug duine éigin leid dóibh,” a dúirt mé. "Duine éigin i rialtas Mhósaimbíc nó b'fhéidir Liospóin."
  
  
  “Ní fheicim freagra ar bith eile ach an oiread,” a d’admhaigh Seabhac. - Ach arbh fhiú duit an prionsa Arabach seo a mharú? Bhris ifreann ar fad saor in aisce,.
  
  
  "Níor mharaigh mé é, ach ba mhaith liom go bhféadfainn é."
  
  
  “Gan seanmóireacht, a N3,” a léim Seabhac. Níl crusader de dhíth orm. Ba bhotún é an prionsa seo a mharú. Chuir sé seo ár gcaidreamh le Liospóin in olcas."
  
  
  — An maith leo an trádálaí sclábhaithe ansin?
  
  
  “Is cosúil go raibh sé úsáideach, agus ní maith leo go mbeadh a fhios againn faoina ghníomhaíochtaí, go háirithe ó roinn sé a bhrabúis le hoifigigh choilíneacha. Chuir tú iachall orthu glanadh suas mór a dhéanamh agus deireadh a chur leis an gcleachtas seo. Cuireann sé seo fearg orthu ag am a mbíonn siad i mbaol cáineadh.”
  
  
  “Go hiontach,” arsa mise.
  
  
  “Ní linne. Déanfaidh na reibiliúnaithe go leor torainn faoi seo. Seans go mbeidh ar Liospóin rud éigin a dhéanamh faoi seo, an meaisín coilíneachta ar fad a scriosadh, agus bainfidh sé seo an bonn dá gcomhbhrón linn.”
  
  
  "Cad atá ar eolas agat faoin gCoirnéal Carlos Lister?"
  
  
  “Saighdiúir maith. I seirbhís Sóivéadach, ach oibríonn anois anseo le haghaidh na reibiliúnaithe. Tá an t-arm is fearr aige anseo, buaileann sé gach duine, b'fhéidir fiú na Portaingéile.
  
  
  -An féidir liom é a mharú?
  
  
  “Ní hea,” a chrot an seanfhear orm, ag féachaint orm go fíochmhar. “Ní mór dúinn gach rud a chothromú anseo agus cothromaíocht a sholáthar.”
  
  
  "Mharaigh sé Deirdre."
  
  
  “Ní hea,” a dúirt Seabhac go fuarchúiseach agus an héileacaptar ag eitilt go híseal thar na sléibhte ó thuaidh. “Rinne sé a phost. Mharaigh muid í, N3. Rinneamar botún trínár bpleananna a thabhairt uainn.
  
  
  Bhreathnaigh mé air. - An gcreideann tú seo i ndáiríre?
  
  
  “Ní hea, a Nick,” a dúirt sé go socair. 'Ní chreidim é. .. Tá a fhios agam. Agus tá a fhios agat é freisin. Níl muid ag imirt cluichí leanaí anseo.
  
  
  Táimid anseo le todhchaí an domhain ar fad. Troideann gach fear mar ní mór dó agus déanann sé a chaithfidh sé. Bhí a fhios ag Deirdre é freisin. Anois is fearr a thuairiscíonn tú, níl mórán ama againn.
  
  
  Lean mé ar aghaidh ag féachaint air agus an héileacaptar ag preabadh as an updraft sna sléibhte. Glaotar strus na laethanta deiridh air. Toisc go raibh a fhios agam go raibh an ceart aige agus bhí a fhios aige go raibh a fhios agam é. Is saighdiúirí sinn araon i gcogadh, cogadh síoraí nach mbíonn le feiceáil i gcónaí, ach i gcónaí i láthair. Cogadh marthanais. Má mharaigh mé an Coirnéal Lister, ní de bharr gurbh é an namhaid é, ní de bharr gur mharaigh sé Deirdre. Agus dá mbeadh i gceist le maireachtáil mo thíre níos déanaí oibriú leis an gCoirnéal Lister, sin a dhéanfainn. Ansin thiocfadh Deirdre as an am atá caite nach mbaineann le hábhar, agus bhí a fhios agam é. Ach uaireanta bhí sé míthaitneamhach. †
  
  
  "N3?" - arsa Seabhac go socair. Toisc a éifeachtúlacht agus a máistreacht mharfach ar an bpost, is daonna é freisin.
  
  
  Thuairiscigh mé gach rud. Thaifead Seabhac é ar a téipthaifeadán féin. Ainmneacha go háirithe. Ní fios duit cathain a d’fhéadfadh ainm a bheith ríthábhachtach, arm, meán malartaithe, ceannasacht.
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt sé, ag casadh as an taifeadán, agus rinne an héileacaptar cas géar thar na sléibhte ar an taobh thiar. “Bhuel, tá siad fós ag iarraidh orainn an fealltóir a mharú ar a son. Deir siad go bhfuil plean nua acu chun é seo a dhéanamh. Buailfidh tú le duine a inseoidh na sonraí go léir duit. Duine ó Liospóin, Nick. Gan ainm, ach tá sé speisialta, os cionn an rialtóir coilíneach.
  
  
  'Cathain?'
  
  
  'Anois.'
  
  
  Bhreathnaigh mé síos agus chonaic mé caisleán sna sléibhte. D'fhéadfadh sé a bheith ar an Réine nó Tagus. Bhí sé feicthe agam ann cheana, macasamhail de chaisleán ard os cionn an Tagus ar iomaire creagach a théann siar go dtí na meánaoiseanna sa Phortaingéil. Tógtha ag barún coilíneachta nó tycoon gnó éad éigin nach mbeadh caisleán mar seo sa Phortaingéil choíche. Bhí sé timpeallaithe ag fál ard iarainn ar bhuaic creagach, agus chonaic mé gardaí éide ag féachaint ar an héileacaptar.
  
  
  “Caithfidh gur duine tábhachtach é,” a dúirt mé, ag féachaint ar an aeróg radair a bhí ag rothlú go mall timpeall thailte an chaisleáin, agus ar an scaird trodaire páirceáilte ar an rúidbhealach taobh thiar den chaisleán, rúidbhealach a chuaigh go domhain isteach sa dufair .
  
  
  'sé. Labhair leis agus tuairiscigh ar ais chugam ar ball,” a dúirt Seabhac. - Téigh.
  
  
  An héileacaptar hovered díreach os cionn faiche sprawling snoite amach as raon sléibhe creagach leis na céadta bliain de sclábhaíocht dubh. Tá mé síos. Bhí mé timpeallaithe láithreach ag saighdiúirí. Bhí siad dea-bhéasach cosúil le taidhleoirí dea-oilte agus tapa agus fuinniúil cosúil le commandos. D'aithin mé an marc ar an éide: Fórsaí Cigireachta na Portaingéile. Agus mé á threorú go dtí an caisleán, chonaic mé seabhac ag eitilt i dtreo an chósta. Níor ghá dom an cúrsóir nó an fomhuireán Polaris a fheiceáil le fios a bheith agam cá raibh sé ag dul.
  
  
  Bhí na hallaí sa chaisleán fionnuar, galánta, agus ciúin. Bhí an t-aer mór-léigthe ann, amhail is dá mbeadh an caisleán saortha, agus bhí fórsa ollmhór ag fanacht áit éigin sna spásanna seo. Threoraigh na saighdiúirí mé síos conairí agus trí dhoras isteach i seomra thuas staighre a bhí mar oifig anois. Ansin d’fhág siad an seomra go gasta, agus fuair mé mé féin duine le duine le fear gearr a bhí ag claonadh thar a dheasc agus a dhroim chugam. Níor bhog sé agus ní raibh a fhios aige go raibh mé sa seomra.
  
  
  Dúirt mé. - Ar mhaith leat labhairt liom?
  
  
  Bhí teannas ar a dhroim. Ach nuair a chuir sé síos go cúramach ar an peann agus iompú go sollúnta, beagnach majestically, aoibh sé. Ansin d’aithin mé é. Caithfidh go raibh Liospóin an-imní faoin éirí amach a d’fhéadfadh a bheith ann.
  
  
  'An tUasal. Carter,” a dúirt sé sa Phortaingéilis, amhail is dá mbeadh teanga ar bith eile faoina bhun, “suigh síos.”
  
  
  Ní ordú ná iarratas a bhí anseo. Thug sé onóir dom. Chomh maith leis sin ní gá dúinn i gcónaí grá a thabhairt dár gcomhghuaillithe. shuigh mé síos. Chrom sé a lámha le chéile cosúil le státaire ó haois eile agus shiúil sé go mall timpeall an tseomra agus é ag labhairt. Bhí a ghuth domhain, go hiontach ina pháirc, macalla ar fud an tseomra. Ba léir nár cheart dom cur isteach go dtí gur tugadh an phribhléid dom. Bhí rud amháin le tabhairt agam dó: tháinig sé díreach go dtí an pointe, gan aon stró.
  
  
  'An tUasal. Carter, tá cruthúnas iomlán againn anois go bhfuil an éirí amach beartaithe i gceithre lá. Tarlóidh sé seo nuair a bheidh ár n-oifigeach fealltach le feiceáil ar an teilifís, ag fógairt a chomhar agus ag cruthú ceannairc i measc ár dtrúpaí. Iarrfaidh sé freisin éirí amach i dtrí thír: Mósaimbíc, an tSuasalainn agus Zululand. Ag an bpointe seo, cuirfear tús le hionsaithe ar spriocanna rialtais sna trí thír seachas ceann amháin de na fórsaí reibiliúnach. Mar réamhrá pairilis, déanfaidh amhais an Choirnéil Lister ionsaí ar ár trúpaí Portaingéileacha géarchúiseacha ina mbeairic díreach dhá uair an chloig sula nochtfaidh an fealltóir é féin.
  
  
  Stop sé ag siúl agus d'fhéach sé díreach orm. "Is plean an-mhaith é seo agus d'fhéadfadh sé oibriú, go háirithe má éiríonn le amhais Lister pairilis a dhéanamh ar ár n-aonad is fearr."
  
  
  - Ach tú ag súil gur féidir leat repel an ionsaí? - Dúirt mé é díreach ag an am ceart.
  
  
  Chlaon sé agus d'fhan sé.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Cad é do phlean?"
  
  
  “Ar dtús aistreoimid ár trúpaí roghnaithe ón mbeairic go campa seasca cúig chiliméadar ó Imbamba.” Aoibh sé agus lit todóg. - Rúnda, ar ndóigh, san oíche. Agus fágaimid ina dhiaidh arm bréige. Níl a fhios seo ag éinne ach mise agus na hoifigigh.”
  
  
  Chlaon mé. Thosaigh sé ag siúl anonn is anall.
  
  
  “Ar an dara dul síos, cuirfimid Cape Town agus Mbabane ar an eolas.”
  
  
  Ní raibh gá le nod.
  
  
  “Ar an tríú dul síos, maraigh an fealltóir sula bhféadfaidh sé labhairt.” Rinne sé staidéar ar a todóg. “Gan coinscríobh, gan éirí amach. Is é seo an eochair.
  
  
  - An é seo mo phost fós?
  
  
  'Díreach.'
  
  
  “Tá a fhios aige anois go bhfuil AH ina dhiaidh, agus rinne sé féinmharú,” a dúirt mé. “Chailleamar é uair amháin agus beidh sé níos deacra an uair seo.”
  
  
  “Theip ort mar gheall go ndearnadh feall ort,” a dúirt sé. “Ní tharlóidh sé arís, mar níl a fhios agam go mbainfidh tú triail eile as.” Chaill tú é toisc go raibh do chuid iarrachtaí ag brath ar é a mhealladh amach as an bpuball agus é a aithint.
  
  
  “Mar sin ní gá dom é a aithint níos mó?” - An bhfuil a fhios agat cé hé seo?
  
  
  - Ní hea, níl a fhios sin agam.
  
  
  “Bhuel diabhal, cad ba cheart dom a dhéanamh? ..'
  
  
  - An-simplí, a Mháire. Carter. Tá a fhios againn go bhfuil sé ar dhuine de thriúr fear. Maróidh tú iad go léir.
  
  
  Uaireanta mothaím beagán salach fiú ag an obair agus shudder nuair a smaoiním ar an gcaoi a bhfuil ár gcogadh i bhfolach á chaitheamh. 'Na trí cinn ar fad? Chun ceann a neodrú?
  
  
  “Chun deimhin a dhéanamh de go dteipeann ar an bhfealltóir, chun an marú atá beagnach dosheachanta a sheachaint, caithfidh an triúr bás a fháil. Tá brón orm go marófar beirt dílis, ach nach bhfuil a fhios agat bealach níos fearr?
  
  
  “Faigh ar bhealach éigin é. Caithfidh go bhfuil bealach ann.
  
  
  “B’fhéidir i gceann cúpla mí, cúpla seachtain. Ach níl ach cúpla lá againn. Tá sé ag obair inár measc le blianta fada, agus níl againn ach laethanta.
  
  
  Ní raibh aon rud eile le rá agam. Ba é seo a réimeas. I gcás gach a fhios agam, ar a laghad ceann amháin de na hoifigigh neamhchiontach a bhí a chara. I gcás gach a raibh a fhios agam, b'fhéidir fhealltóir freisin. Bhí mé ag fanacht. Fiú hesitated sé ar feadh nóiméad níos faide. Ansin thóg sé anáil dhomhain.
  
  
  “Is iad an triúr seo ná an Ginearál Mola da Silva, Leas-Aire Cosanta, an Coirnéal Pedro Andrade, Rúnaí Míleata ár ngobharnóir coilíneachta, agus an Seanadóir Maximilian Parma, Ceannaire Cúnta na Slándála Inmheánaí.”
  
  
  - An bhfuil i gceist agat na póilíní rúnda? Ar deireadh? Parma?
  
  
  'Tá eagla orm mar sin. Dara i gcéim.
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. 'Cá bhfaighidh mé iad? Agus Conas?'
  
  
  Aoibh sé tanaí. - Mar, is dócha, is é seo do phost, do speisialtacht. Más rud é, gheobhaidh tú é sa doiciméad seo. Is liosta mionsonraithe é seo inar féidir gach ceann de na trí cinn seo a fháil ar bhonn rialta.
  
  
  Thug sé an liosta seo dom, chríochnaigh sé a todóg agus dúirt le himní: “Tógfaidh mo scaird phríobháideach thú go Lorenzo Marques, aerfort rúnda nach bhfuil mórán aithne air i Liospóin. Gheobhaidh tú an arm atá uait agus ansin tá tú leat féin. Cuimhnigh, má tá tú gafa ag ár ndaoine sula gcríochnaíonn tú do phost, beidh mé a dhiúltú do bheith ann. Tá naisc tionchair ag na trí cinn i Liospóin.
  
  
  Ba é seo an gnáthchúrsa cúrsaí. Caithfidh gur bhrúigh sé roinnt cnaipe i bhfolach. Chuaigh na saighdiúirí isteach; d'fhill sé ar a dheasc agus stop sé ag féachaint orm. Thóg na saighdiúirí mé taobh amuigh.
  
  
  Bhí mé bhrú isteach i bhfeithicil ordaithe, a rushed ar fud an sliabh cosúil le tintreach. Ag an aerfort bhí mé i gceannas go dian ar an eitleán, agus thóg muid amach láithreach. Bhí sé ag éirí dorcha cheana féin nuair a tháinig muid i dtír ag aerfort rúnda in aice leis an bpríomhchathair. Thug scuad de chúigear mé chuig bothán duaithníochta áit a raibh mé chun na hairm a bhí ag teastáil uaim a fháil. Nuair a bhí mé fágtha i m'aonar leis an ordúil, leag mé síos air, shleamhnaigh amach an fhuinneog agus imithe isteach sa dorchadas.
  
  
  I mo phost, tá sé ina chuidiú aon sceideal atá ar eolas ag aon duine seachas tú féin a athrú chomh luath agus is féidir. Gheobhainn mo ghunna féin ar mo shlí féin, i m'am féin. Anois bhí mé i m’aonar agus ní raibh a fhios ag éinne cathain a thosaigh mé nó cá raibh mé. Aon duine.
  
  
  Ní bheadh a fhios acu go cinnte dá mbeinn i mbun na hoibre dá mbeinn i ndáiríre ar a taobh, agus sin é go díreach a bhí uaim.
  
  
  Chuaigh mé isteach sa chathair de shiúl na gcos, ag dul thar ár gconsalacht, agus chuaigh mé chuig caifé áirithe ar an gcuan. An nóiméad a chuaigh mé isteach sa chaifé, chonaic mé na héadaí, an modh agus boladh na n-iascairí Portaingéile áitiúla. Ghlac mé tábla sa chúl, d'fhéach sé an-ólta, agus d'fhan mé leis an bhfreastalaí.
  
  
  “Fuisce,” arsa mise. - Agus bean, ceart? Lulu nuair a bhíonn sí anseo.
  
  
  Scrios an freastalaí an tábla. - An bhfuil aithne aici ort, a sheanóir?
  
  
  "Conas a bhfuil aithne ag an iasc orm."
  
  
  “Níl ach fuisce Meiriceánach againn.”
  
  
  “Má tá an branda go maith. B’fhéidir H.O.?
  
  
  "Tógfaidh Lulu go dtí an seomra cúil é."
  
  
  D'fhág sé. D'fhan mé dhá nóiméad, sheas mé suas agus chuaigh isteach sa seomra cúil. Bhrúigh an scáth an gunna ar mo dhroim. “Ainmnigh rí a bhfuil meas agat air,” arsa an guth.
  
  
  "Leath ná dubh."
  
  
  D'imigh an gunna. "Cad ba mhaith leat, a N3?"
  
  
  msgstr "Ar an gcéad dul síos, déan teagmháil le Seabhac."
  
  
  Shiúil an freastalaí anuas orm, brúite é féin i gcoinne an bhalla, agus d'oscail an doras. Shiúil muid tríd an bhalla, síos an staighre agus fuair muid féin i seomra raidió rúnda.
  
  
  — Tá sé ar bord cruiser amach ón gcósta. Seo é an minicíocht agus an uimhir theileafóin.
  
  
  Rinne mé nótaí agus shuigh mé síos ag an raidió. D'fhág an freastalaí liom féin. Labhair mé liom féin le Seabhac. Tháinig sé díreach go dtí an gléas. Dúirt mé go mion leis faoi phleananna an fhir thábhachtach chun an éirí amach a chur faoi chois agus faoi mo chuid oibre.
  
  
  "Gach triúr acu?" - a dúirt sé i nguth fuar. Shos sé. “Feicim go bhfuil siad dáiríre.” An féidir leat críochnú in am?
  
  
  “Déanfaidh mé iarracht,” a dúirt mé.
  
  
  'Déan é. Cuirfidh mé ár muintir ar an eolas faoin gcuid eile de na pleananna.
  
  
  D'imigh sé, agus chuaigh mé a chuardach le haghaidh an fhreastalaí a sheachadadh na n-arm a bheadh de dhíth orm.
  
  
  
  
  Caibidil 15
  
  
  
  
  
  Fealltóir ab ea duine den triúr fear. Ach cé? Bhí ar an triúr bás a fháil, ach bhí an t-ord inar tharla sé tábhachtach domsa. Dá maraíodh mé beirt neamhchiontach ar dtús, bheadh rabhadh tugtha don fhealltóir agus éalaigh sé. Cluiche roulette a bhí ann nach raibh aon ráthaíocht ann go mbuafainn.
  
  
  Chaith mé an bonn chugam féin. Chaill an ginearál. Ró-olc dó.
  
  
  Thug mo liosta le fios gur gnách go n-oibreodh an Ginearál Mola da Silva go déanach; baintreach fir seasca bliain d'aois, le leanaí fásta sa Phortaingéil, gan droch-nósanna nó vices. Saighdiúir croíúil nach raibh beo ach as a chuid oibre. Mar Leas-Aire Cosanta Mhósaimbíc, ba é da Silva ionadaí an airm agus an chabhlaigh. Bhí a chuid oibre go soiléir, rud a d'fhág gur sprioc éasca é.
  
  
  Bhí an Aireacht Cosanta lonnaithe i bhfoirgneamh cosúil le fortress i Lorengo Marques. Ag a hocht a chlog um thráthnóna chuaigh mé isteach sa halla armtha in éide mórshiúlta den reisimint is mionlach sa Phortaingéil. Ag labhairt di Portaingéilis líofa, gan blas, d'fhéach mé páipéir le cur in iúl go raibh mé díreach tar éis teacht ó Liospóin le teachtaireacht phearsanta chuig an nGinearál da Silva.
  
  
  Bhí an tslándáil daingean, ach ní raibh cúram orm. Ní raibh uaim ach mo chuspóir a aimsiú. Má d'oibrigh sé ragobair ina oifig, bhí mé réidh chun é a mharú ansin agus ansin fág go sábháilte. Ní raibh sé san oifig.
  
  
  “Gabh mo leithscéal, a Mhór,” arsa an captaen, a bhí ag déanamh coinní ina oifig. “Ach tráthnóna inniu tá an Ginearál da Silva ag tabhairt óráid don Chomhlachas Leasanna Eachtracha. Ní bheidh sé anseo go maidin.
  
  
  An “Mór” beamed. “Go hiontach, tugann sé sin lá agus oíche bhreise dom i do chathair. Taispeáin dom an lána ceart, ceart go leor? Tá a fhios agat cad atá i gceist agam...spraoi agus, uh, cuideachta.
  
  
  An captaen grinned. “Bain triail as Manuelos. Taitneoidh sé leat.'
  
  
  Maidir leis an taifead, thug an tacsaí go Manuelo mé agus d'fhág mé, nach bhfuil a thuilleadh mór, tríd an doras cúil. Cosúil le gnáthfhear gnó, thug mé tacsaí eile go dtí cruinniú den chumann leasanna eachtracha, a reáchtáladh in óstán nua ar an trá bheannaithe.
  
  
  Bhí an cruinniú fós ar siúl, agus níor labhair an ginearál go fóill. Ní raibh aon fheighlithe ann. Níl an Forúnaí Coilíneachta chomh tábhachtach sin. Ach ní raibh mórán daoine sa seomra, agus ba chosúil go raibh aithne ag an gcuid is mó acu ar a chéile. Shleamhnaigh mé síos an halla go dtí seomra taisceadán na foirne ar chúl an fhoirgnimh. Bhí an fhoireann ar fad dubh, ar ndóigh, ach bhí doras ar chúl an tseomra taisceadáin ag dul thar podium an chainteora sa seomra comhdhála. D'oscail mé an crack agus thosaigh mé ag breathnú. Bhuail bualadh bos ollmhór an seomra agus mé ag faire. Rinne mé in am é. Sheas an ginearál suas agus chuaigh sé i dteagmháil leis an pulpit le gáire. Bhí sé ard le haghaidh Portaingéile, le ceann lonracha maol, ró-ramhar agus leathan, roguish aoibh gháire nár shroich a shúile riamh. Súile beaga, fuara agus bríomhara a bhí iontu, súile gasta an duine a bhí in ann deis a thabhairt dóibh.
  
  
  Cnuasach de ráitis iontacha, fholmha, a bhí ina chuid cainte, agus níor éist mé le fada. Bhí sé ag gluaiseacht leanúnach, ag soilsiú na sraitheanna suaitheantais. Ní fhaca mé gardaí coirp ar bith, ach choinnigh beirt fhear ar chúl an tseomra faire seasta ar an lucht féachana. Mar sin, gardaí cosanta príobháideacha. Ciontach nó neamhchiontach as tréas, bhí cúis ag an nGinearál da Silva a chreidiúint go raibh naimhde aige.
  
  
  Dhún mé an doras go ciúin agus imithe ón óstán. Bhí carr an ghinearáil páirceáilte ar thaobh an bhóthair os comhair an óstáin. Bhí an tiománaí míleata ina chodladh chun tosaigh. D'inis sé seo dhá rud dom. Ní bheidh an ginearál anseo i bhfad, nó bheadh am ag an tiománaí deoch a fháil nó earráid a rith agus filleadh ar ais roimh dheireadh an chruinnithe. D'fhoghlaim mé freisin go raibh sé beartaithe ag an nginearálta an cruinniú a fhágáil chomh tapa agus is féidir tríd an bpríomhbhealach isteach.
  
  
  Chuir an bord fógraí sa stocaireacht in iúl dom go dtiocfadh deireadh leis an gcruinniú i gceann beagán níos lú ná uair an chloig.
  
  
  Chuaigh mé go dtí an teach ósta sa alley áit a raibh seomra ar cíos agam mar dhéileálaí i Liospóin rudaí creidimh. Fágtha liom féin i mo sheomra, chuir mé culaith dhubh orm thar mo chulaith. Shuiteáil mé scóip sniper infridhearg ar raidhfil a tógadh ó ghardaí an Phrionsa Wahbi agus líonta mé isteach é a d'fhéach an-chosúil le mála fada léarscáileanna. Nuair a sheiceáil siad níos déanaí agus cheangail siad na hairm leis na hArabaigh Wahbi, bhí sé go hálainn. D'fhág mé mo mhála taistil agus rianaíodh go héasca é go náisiúnach Gearmánach a bhí díreach tar éis teacht ar an eitilt dheireanach ó Cape Town agus a chinntigh go raibh mé le feiceáil ag fágáil i mo chuid rabhlaeir dubha.
  
  
  Bhí an foirgneamh oifige os comhair an óstáin inar labhair an Ginearál da Silva dorcha. Arís, rinne mé cinnte go bhfaca roinnt turasóirí agus fear an dorais i stocaireacht an óstáin mé i mo chulaith ghreanta dhubh. Phioc mé an glas ar chúl an fhoirgnimh oifige agus chuaigh mé suas go dtí an tríú hurlár. D'fhág mé ansin an doras go dtí an staighre ar oscailt, ansin chuaigh suas go dtí an t-urlár barr agus d'oscail an doras go dtí an díon. Thóg mé amach mo chuid rabhlaeir agus d'fhág mé ar an staighre go dtí an díon iad. Ag filleadh ar an tríú hurlár, phioc mé an glas sa limistéar fáiltithe, dhún mé an doras i mo dhiaidh, thóg an raidhfil as mo mhála, shuigh mé síos ag an bhfuinneog agus d'fhan mé. Áit éigin bhuail clog túr deich.
  
  
  D'ardaigh mé mo raidhfil.
  
  
  Os comhair an óstáin, léim an tiománaí amach as carr Ginearálta da Silva agus deifir timpeall air ionas nach dúnadh an doras cúil.
  
  
  D'fhág an ginearál go sollúnta an stocaireacht. Shiúil sé chun tosaigh, freisin chun tosaigh ar a dhá garda coirp, mar a d'oirfeadh a thábhacht. Beannaigh an tiománaí.
  
  
  Stop an Ginearál da Silva chun cúirtéis a fháil sula ndeachaigh sé isteach sa charr.
  
  
  Scaoil mé lámhaigh amháin, scaoil mé an raidhfil ar an láthair, d'fhág mé an fhuinneog ar oscailt agus bhí sé sa chonair sular chuala na chéad screams.
  
  
  Chuaigh mé síos an staighre go dtí an dara hurlár. 'Thall ansin! Tríú hurlár. An fhuinneog oscailte sin. Cuir glaoch ar na póilíní. Coinnigh air.
  
  
  Go tapaidh!'
  
  
  Phioc mé an glas in oifig folamh ar an dara hurlár.
  
  
  - Mharaigh sé an ginearál. ..!
  
  
  ' An tríú hurlár . ..! Chuala mé feadóga póilíní shrill i ngach áit. .. sirens ag druidim ó i bhfad.
  
  
  Bhain mé mo chulaith amach, bhí éide an mhóraimh fós thíos.
  
  
  Phunt cosa suas an staighre ag dul go dtí an tríú hurlár agus phunt an oifig ansin. - Anseo tá sé - gunna. Raon feidhme sniper. Chuala mé guth feargach, feargach. “Ní fhéadfadh sé a bheith imithe i bhfad.” idiots. Caithfidh go raibh sé ar cheann de na gardaí coirp, eagla go raibh lámhaigh a Boss.
  
  
  In oifig dorcha ar an dara hurlár sheas mé ag an bhfuinneog. An jíp folamh screeched chun stop a. Lean beirt eile. Rith na hoifigigh amach as an óstán ar an tsráid. Bhí na póilíní ag screadaíl. Bhuail póilíní agus saighdiúirí foirgneamh na hoifige. Fuaimeann cosáin throma sna conairí os mo chionn. 'Ar an díon! Déan deifir.' Thug siad faoi deara doras oscailte don díon. I gceann cúpla nóiméad beidh an jumpsuit dubh le fáil. Bhí finnéithe tar éis an fear a bhí sna rabhlaeir a insint dóibh cheana féin agus rinne siad cur síos orm ar dheich mbealach éagsúla.
  
  
  Shiúil mé feadh chonair an dara hurlár, chuaigh mé i dtreo an staighre agus chuaigh mé isteach sa sruth saighdiúirí agus oifigeach ag dul i dtreo an díon. Ar an díon bhí mé cheana féin i gceannas ar thriúr póilíní.
  
  
  “Is féidir leis an gculaith léimneach seo a bheith ag cur as do dhaoine. An bhfuil urláir eile an fhoirgnimh cuardaigh agat cheana féin?
  
  
  “Ní hea, a Mhaoir,” arsa duine acu. - Níor cheapamar amhlaidh. ..'
  
  
  “Smaoinigh air,” a scaoil mé. “Tógann gach duine agaibh urlár amháin. Tógfaidh mé an dara ceann.
  
  
  Lean mé iad, bhrúigh mé gach ceann acu ar urlár folamh agus shiúil mé féin amach an doras tosaigh. Bhí mé ag caoineadh faoi na saighdiúirí agus na hoifigigh ar an tsráid.
  
  
  -Nach bhfuil tú in ann na sibhialtaigh a choinneáil?
  
  
  Glared mé ar feadh nóiméad agus ansin shiúil amach síos an tsráid chaotic. I gceann cúpla uair an chloig socróidh siad, rianóidh siad an fear in rabhlaeir chuig óstán síos an alley, b'fhéidir go bhfaighidh siad amach bunús an raidhfil, agus laistigh de mhí nó mar sin tosóidh siad ag lorg duine cosúil liomsa.
  
  
  Stop mé i gcarn áit ar chuir mé mo chuid éadaí i bhfolach, d'athraigh mé mo chuid éadaí, chaith mé éide an mhóraimh isteach sa bhruscar agus chuir trí thine é. Chuaigh mé go dtí mo sheomra óstáin eile ansin agus rinne mé réidh don leaba.
  
  
  Níor thit mé i mo chodladh ar an bpointe boise. Níorbh é mo choinsias a chuir isteach orm. Bhí mo chuid orduithe agam, agus ní bheidh aon duine ina ghinearál Portaingéile gan cúpla duine a mharú. imní agus teannas a bhí ann. Anois bhí a fhios acu go raibh marfach ann agus go ndéanfadh siad réamhchúraimí. Ní raibh mórán ama agam.
  
  
  Ní bheidh sé éasca an dá cheann eile a mharú.
  
  
  Faoi ghrian geal na maidine, luigh mé ar chnoc, ag féachaint trí dhéshúiligh ar Ard-Mhéara an Ghobharnóra cúig chéad méadar ar shiúl. Bhí árasáin mhóra ag an gCoirnéal Pedro Andrade san Ard-Mhéara; taobh thiar de bhalla ard tá geataí iarainn, dhá fhealltóir - ceann ag an ngeata agus ceann ag bealach isteach an Ard-Mhéara - agus feighlithe sna conairí tosaigh.
  
  
  Cad a bhí mé ag súil a tharla. Tháinig agus chuaigh gluaisteáin póilíní, feithiclí míleata agus limisíní sibhialta i sruth seasta, tapa. Stop na gluaisteáin agus na leoraithe go léir ag an ngeata. Stopadh duine ar bith a tháinig amach chun dul isteach agus chuardaigh sé ag doras an Ard-Mhéara. D'fhéach guys an airm ar buile, bhí cuma gruama ar na póilíní, agus bhí cuma imní ar mhuintir an bhaile.
  
  
  Ar a haon déag a chlog tháinig mo fhear an-tábhachtach i láthair go pearsanta. Fiú b’éigean é a stopadh, chuardaigh sé agus seiceáladh a dhoiciméid. Níor ghlac siad aon seans, bhí na gardaí an-aireach, foirmiúil agus neirbhíseach. Agus bhí na bearta slándála thar a bheith críochnúil, thar a bheith críochnúil. B'fhéidir ró-críochnúil. Leagan mé ar an gcnoc ar feadh dhá uair an chloig agus faire. Thángthas ar mhír amhrasach faoi dhó sa charr, agus tháinig captaen póilíní míleata ag rith le scuad saighdiúirí chun an carr a choinneáil ag gunpoint go dtí gur sheiceáil an captaen an rud agus dúirt go raibh gach rud in ord.
  
  
  Tháinig mé ar an bpríomhbhóthar a chuaigh os comhair an Ard-Mhéara. Rinne mé staidéar ar an mbóthar. Gearradh isteach ar thaobh an chnoic é agus cuartha timpeall cúig mhéadar is fiche thart ar Ard-Mhéara an Ghobharnóra ag airde an bhalla.
  
  
  Thiomáin trucail isteach ar an mbóthar. Tharraing mé piostal uathoibríoch amach, chuir mé tostóir air, agus de réir mar a chuaigh an trucail thar an bpríomhgheata agus an-ghar dom, scaoil mé ceann de na rothaí tosaigh amach. Phléasc an bonn agus scréach an trucail go stad. Tháinig an captaen tríd an geata lena aonad, agus laistigh de soicind bhí an trucail timpeallaithe.
  
  
  “Tá tú ann,” a chrom sé ar an tiománaí. “Tar amach agus cuir do lámha ar an gcarr. Go tapaidh.'
  
  
  Tháinig na gardaí go léir ag an bpríomhgheata amach agus, ar a ghlúine ar ghlúin amháin, chabhraigh siad leis an gcaptaen an trucail a chlúdach lena raidhfilí.
  
  
  Chuaigh mé i bhfolach i measc na gcrann agus na toir.
  
  
  Foirgneamh gruama, beagnach gan fhuinneog a bhí sa Cheanncheathrú Slándála Náisiúnta ar thaobhshráid nondescript i lár Lorenzo Marquez. Bhí sé níos gnóthaí fós anseo agus saighdiúirí, póilíní agus sibhialtaigh isteach. Ach ansin arís níor tháinig ach póilíní agus saighdiúirí amach. Coinníodh na póilíní daoine a raibh amhras fúthu lena gceistiú agus b’fhéidir gur chíor siad an chathair d’aon amhrastach, d’aon reibiliúnach, creachadóir nó comhraic polaitiúil.
  
  
  Thug mo liosta le fios go raibh oifig Maximilian Parma ar an dara hurlár sa chúl. Shiúil mé timpeall an fhoirgnimh. Ní raibh fuinneoga ar an dara hurlár ar chúl: bhí an foirgneamh in aice leis ceithre stór ar airde. Bhí oifig gan fhuinneog ag leas-cheannaire na Seirbhíse Slándála Inmheánaí.
  
  
  Bhí barraí ar na fuinneoga ceathrú agus cúigiú hurlár. Ní fhéadfaí ach fuinneoga an urláir uachtarach a úsáid mar bhealach isteach, agus bhí balla an fhoirgnimh bríce soladach gan aon tacaíocht. Bhreathnaigh mé ar feadh tamaill agus chonaic mé go raibh an feighlithe ag breathnú amach ó thar imeall an dín faoi dhó, rud a chiallaigh go raibh an díon cosanta. Ní fhéadfadh aon duine rópa a cheangal chun dul suas nó síos.
  
  
  Nuair a d’éirigh sé dorcha d’fhill mé ar an gcaifé ag an gcuan. Fuair mé an rud a theastaigh uaim, agus laistigh d'uair an chloig bhí mé ar dhíon an fhoirgnimh taobh thiar d'fhoirgneamh na Seirbhíse Slándála Náisiúnta. Bhí cupán súchán speisialta agam, mo chorda níolón tanaí, mallet rubair agus stash pinn a úsáideann dreapadóirí. Chuaigh me ag obair. Cheangail mé an cupán súchán chomh hard agus a thiocfadh liom leis an mballa cloiche sa dorchadas, tharraing mé mé féin aníos ar chorda níolóin a chuaigh trí shúil miotail throma an chupáin shúchán, agus thiomáin mé dhá phionna isteach sa stroighin idir na brící le rubar. mallacht. agus ag cur mo chosa ar na pionnaí, anois beagnach cothrom leis an gcupán súchán, scaoil mé an cupán súchán agus chuir mé timpeall cúig throigh níos airde in aghaidh an bhalla é.
  
  
  Rinne mé an nós imeachta seo arís agus arís eile arís agus arís eile, ag dreapadh an bhalla in incrimintí cúig troigh. Bhí sé tedious, obair mall. sweated mé buicéid an oíche dorcha sin. Bhí fuaim an mallet rubair ag bualadh na bioráin beagnach ciúin, ach fós ní raibh sé ciúin go leor. Uair ar bith, d’fhéadfadh duine ag dul thar an bhfuinneog nó ag féachaint síos thar imeall an dín mé a chloisteáil nó a fheiceáil. Raibh mé in ann a shleamhnaigh agus bhuail an balla. Féadfaidh an biorán éirí as agus eitilt síos le fuaim ghlaoch. B’fhéidir go ligfeadh an cupán súchán agus go dtitfidh mé.
  
  
  Ach níor tharla aon cheann de seo. Bhí an t-ádh orm, agus dhá uair an chloig ina dhiaidh sin bhí mé ag airde na fuinneoga ar an urlár uachtarach, ag cloí leis an mballa mar eitilt. Níor lig an t-ádh síos mé agus níor dúnadh an chéad fhuinneog a bhain mé triail as. I gceann cúpla soicind bhí mé cheana féin ar an urlár uachtarach ciúin seo, i seomra stórála beag. D'oscail mé go cúramach an doras agus d'fhéach sé amach. Bhí an dorchla ar an urlár uachtarach folamh. Chuaigh mé isteach sa dorchla.
  
  
  Chuala mé torann ó thíos, ag bualadh agus ag satailt guthanna agus cosa. Bhí mé san fhoirgneamh, ach níor chreid mé go gcabhródh sé go mór liom Maximilian Parma a mharú. Ach b’fhéidir gur leor é seo chun pointe lag ina mbearta slándála a nochtadh.
  
  
  Ghlac mé anáil dhomhain agus shiúil mé suas an t-éalú cúng dóiteáin a thug go dtí an cúigiú hurlár halla. Chuir na saighdiúirí na daoine a raibh amhras fúthu i gcillíní. Chuaigh na póilíní i muinchillí léine ar aghaidh le stoic pháipéir faoina n-arm agus piostail ag crochadh as guaillí ar a ngualainn nó ag cur taobhanna isteach ina gcuid criosanna. Pandemonium, ach cuspóir, agus d'fhéadfadh mé a fháil amach tráth ar bith. Ar an mbealach is fearr, measfar mé a bheith amhrasach, agus ansin tógfar ar shiúl leis na cinn eile. Ar an measa...
  
  
  Shleamhnaigh mé ar ais síos an staighre, bhain mé mo sheaicéad chun mo Luger a nochtadh, rug mé ar liosta sonraí na n-íospartach - an t-aon doiciméad a bhí agam liom - agus shiúil mé amach. Chuaigh mé díreach isteach i gconair ghnóthach, idir shaighdiúirí, phóilíní agus dhaoine a raibh amhras fúthu. Níor thug éinne cuma mhaith dom. Bhí gunna agam, mar sin ní raibh amhras orm, agus bhí aitheantas agam, agus mar sin bhí rud éigin le lorg agam. Tar éis dom pacáil suas leis na póilíní, saighdiúirí agus oibrithe oifige, ghlac mé an t-ardaitheoir go dtí an dara hurlár. Bhí níos lú mearbhaill anseo. Bhí poist slándála os comhair gach oifige. D'fhéach cuid acu orm agus mé ag dul thar fóir - cé hé seo, duine nach bhfuil taithí agam air - ach ní dhearna siad faic. Seo lagphointe stát na bpóilíní: tá an smacht chomh docht agus chomh ordlathach sin gur ar éigean a smaoiníonn daoine nó gur ar éigean a chuireann siad ceisteanna orthu féin. Má shiúlann tú timpeall go brazen agus má ligeann tú ort luí isteach, is annamh a ghlaofar ort chun ordú mura ndéanann tú botún suntasach.
  
  
  Is é cumhacht stáit póilíneachta go bhfuil gnáthamh chomh coitianta gur féidir leat botún mór a dhéanamh go héasca. Is féidir leat botúin a dhéanamh gach soicind, agus le gach soicind méadaíonn an baol.
  
  
  Ní raibh seomra amháin ag oifig Parma, ach dhá: suite a bhí ann. Sheas na maoir ag gach doras. Tá sé deacair dul isteach, agus níos deacra fós dul amach. Lig mé orm staidéar a dhéanamh ar mo liosta, ag coinneáil mo shúile ar dhoirse Parma. Lá amháin chonaic mé é, fear gearr, dorcha, aghaidh le duine le bastard bocht éigin a bhí á choinneáil i gcathaoir agus Parma screadaíl air. Chonaic mé uair amháin é ag rá faoi na póilíní ardchéime agus na saighdiúirí a bhí timpeall air. Agus lá amháin chonaic mé é sa dara seomra, ag scrúdú rudaí coitianta ar an mbord fada: mo raidhfil, mála cáipéisí agus rabhlaeir dubha.
  
  
  Thug sé seo smaoineamh dom le haghaidh plean. Plean contúirteach, ach cruthaíonn an t-am teoranta rioscaí móra. D'fhill mé ar an gcaifé ar an mbealach céanna a tháinig mé, ag clúdach gach rian. D’ullmhaigh mé cúpla rud a theastaigh uaim agus chuaigh mé a chodladh. Lá gnóthach a bheidh ann amárach.
  
  
  
  
  Caibidil 16
  
  
  
  
  
  Chaith mé an mhaidin i mo sheomra ag fáil mo threalamh réidh. Thóg sé seo an mhaidin ar fad orm. Bhí tonna trealaimh agam don phost, agus bheadh sé de dhíth orm má bhí rath ar mo phlean. Ní raibh an t-am ná an deis agam an dara hiarracht a dhéanamh. Mura n-oibreodh sé, ní bhacfainn leis an dara triail.
  
  
  Timpeall meán lae, thóg mé veain bheag ar cíos agus thiomáin mé go dtí teach an ghobharnóra. Pháirceáil mé an carr sa underbrush agus shiúil suas an cnoc as a raibh mé ag faire an lá roimh. Shocraigh mé síos ansin agus d'fhan mé.
  
  
  Luigh mé ansin an lá ar fad sna toir agus sa ghrian agus na vultures ag eitilt go hard os mo chionn agus ag faire ar na cuairteoirí ag teacht agus ag imeacht ó Ard-Mhéara an Ghobharnóra. Ní raibh mé in ann tobac a chaitheamh, mar sin ghlac mé cúpla sip uisce ó am go chéile. Lean mé ag fanacht. Thosaigh na vultures ag ciorcal thíos, cinnte, ós rud é nach raibh mé tar éis bogadh ar feadh i bhfad. Faoin tráthnóna, thosaigh na vultures ag péirse ar bhrainsí uachtaracha an chrainn acacia in aice láimhe. Agus chuaigh Coirnéal Andrade amach ag siúl i ngairdíní an Ard-Mhéara. Lean na vultures ag faire orm. Lean mé ag féachaint ar Andrade. Shábháil a shiúlóid mé ó fhadhbanna. Ní raibh orm a thuilleadh a chinntiú go raibh sé sa teach mór.
  
  
  D'fhill an Coirnéal isteach díreach mar a thit grian oráiste na hAfraice óna aghaidh isteach sna cnoic. Vultures eitil nuair a bhog mé. D'fhan mé leathuair eile, ansin lean an líne teileafóin ón Ard-Mhéara go dtí cuaille ar an mbóthar os comhair an tí. Dhreap mé suas an cuaille, cheangail mé an trealamh sreangtapping, agus ghlaoigh mé roinn coimeádta an Ard-Mhéara.
  
  
  “Glanadh,” a dúirt guth sa Phortaingéil.
  
  
  Bhain mé úsáid as Portaingéilis le blas áitiúil. “Tá brón orm, a Shoilse, ach an tráthnóna seo caithfimid sreangú an Ard-Mhéara a sheiceáil le haghaidh claochladán nua a bhfuil mo cheannairí ag iarraidh a shuiteáil amach anseo. Is ón gcomhlacht leictreach sinn.
  
  
  “Ceart go leor, mar sin déan cinnte go gcuirfidh do shárshaoránaigh na pasanna riachtanacha ar fáil. “Caithfidh tú a thaispeáint dó ag an bpríomhgheata,” a dúirt an guth.
  
  
  "Déanfaimid mar a déarfá."
  
  
  Crochadh mé suas agus dhiailiú an chuideachta cumhachta. “Seo áit chónaithe an Ghobharnóra. Ba mhaith leis a Shoilse go ndéanfadh duine éigin an sreangú a sheiceáil tráthnóna inniu. Faigh do phas agus déan cinnte go mbeidh tú anseo go pras ag 9 p.m.
  
  
  - Ar ndóigh. Láithreach.'
  
  
  Eiseofar pas, fanfaidh an maid leis an duine, seolfaidh an chuideachta leictreach duine, agus cuirfear amach an neamhréiteach níos déanaí.
  
  
  Dhreap mé síos ón cuaille agus d'fhill mé ar mo veain ar cíos. Tá sé go hiomlán dorcha cheana féin, tá sé in am tosú. Níor smaoinigh mé ar iarmhairtí na teipe nó fiú an fhéidearthacht a bhainfeadh leis. Má dhéanann Killmaster nó aon ghníomhaire eile é seo, ní chríochnóidh sé a chéad mhisean go deo, ar a laghad ní bheidh sé beo.
  
  
  Tharraing mé mo chuid cumhdaigh nua, mo raidhfil snípéir, mo mhála mór, éide mo leictreoir, agus mo mhála taistil trom amach as an veain agus amach ar an bpríomhbhóthar. Pháirceáil mé é sa láthair chéanna go díreach nuair a stop an trucail a bhí pollta agam ar an mbonn tosaigh inné. Scrúdaigh mé an teach mór le cinntiú go raibh an suíomh is fearr agam. oiriúnach sé.
  
  
  Anseo bhí an bóthar thart ar ocht méadar ó bhalla an eastáit, beagnach cothrom lena bharr. Shleamhnaigh an beirm síos ón mbóthar go bun an bhalla. Taobh amuigh den bhalla bhí an teach féin timpeall cúig slat is fiche ó na gairdíní. Foirgneamh trí-scéal a bhí ann déanta as cloch bhán le díon trom claonta d’adhmad dorcha.
  
  
  Bhí ceathrú príobháideach an ghobharnóra i gcúinne den chéad urlár, ag breathnú amach ar an ghairdín agus ar an mballa, díreach os comhair an áit ar fhan mé, cuachta suas sa dorchadas.
  
  
  D'ullmhaigh mé mo chuid rabhlaeir dhubha, chuir mé orm éide an leictreoir agus thosaigh mé ag obair ar an ábhar ó mo mhála faisnéise dubh. Chuimsigh sé caoga slat de líne tanaí níolón, céad slat de chorda níolóin níos tiús, ríl, roth teannais leictreach féinghluaiste le teaghrán, agus nascóir speisialta do mo raidhfil snípéir. Nuair a bhí an jumpsuit dubh réidh, cheangail mé an ceangaltán leis an raidhfil agus d'fhéach mé go cúramach ar dhíon an Ard-Mhéara timpeall caoga slat uaidh.
  
  
  Ní raibh sa fhuaim ach meirg bhog san oíche. Lorg an rinn dubh garbh stua mín trasna an bhalla agus an ghairdín, á adhlacadh i díon adhmaid an tí. Ag dul tríd an tsúil mhór ag deireadh an phointe cruach, crochadh snáithe níolón i stua dofheicthe ón áit a raibh mé i bhfolach go dtí an díon áit a raibh an pointe ar ancaire.
  
  
  Unhooked mé an snáithe as an mount ar mo raidhfil, ceangailte foirceann amháin le téad níolón thicker, agus daingnithe an taobh eile le spól agus lig an ghaoth snáithe. Chroch an snáithe go néata ar an spól, ag tarraingt an chorda níos troime trasna an bhalla agus an ghairdín ar an díon agus ansin ar ais chugam trí shúil an rinn chruach. Scaoil mé an sreang tanaí agus cheangail mé an dá cheann den chorda tiubh le cuaille a bhí tiomáinte isteach sa talamh ag an mbóthar.
  
  
  Anois bhí téad láidir agam ag dul ón mbóthar tríd an mballa agus an ghairdín go dtí an teach. Thóg mé mo threalamh go léir agus folaigh mé é áit éigin ar thaobh an bhóthair. Cheangail mé roth an úmacha leis an gcorda, agus cheangail mé na rabhlaeir dhubha, líonta d'ábhar saic mhóir, isteach sa úim agus d'éirigh mé ina sheasamh.
  
  
  Thóg mé an painéal rialaithe leictreonach ansin agus shleamhnaigh mé síos an príomhbhóthar go dtí áit a raibh mé an-ghar don phríomhgheata. A bhuíochas leis na cuairteoirí, osclaíodh na geataí. Sheas beirt fheighlithe i dteach cosanta díreach taobh istigh de na ballaí, agus socraíodh seicphointe díreach taobh amuigh den bhealach isteach.
  
  
  Bhrúigh mé cnaipe ar an bpainéal rialaithe. Tráthnóna dorcha amháin thosaigh mo chuid rabhlaeir líonta ag bogadh feadh an rópa; trasna an bhóthair, thar an mballa agus go hard sa spéir os cionn an ghairdín, go díon an tí. D'fhan mé go teann, réidh le rith.
  
  
  Níor tharla tada. Ní fhaca éinne an “fear” ag eitilt trasna an ghairdín go dtí an díon. D'fhan mé go dtí go bhfaca mé an Caochadán beagnach teacht ar an díon, ansin brúite cnaipe eile ar an bpainéal. Cuirfidh sé seo faoi deara torann agus scaoll.
  
  
  ‘Stop! Suas ansin! Aird! Aird! Ionsaí!'
  
  
  D'fhuaim na screams glórach agus borb, scanrúil agus scaoll, sna ballaí ar mo thaobh dheis. D'iompaigh an triúr feighlithe ag an ngeata agus d'fhéach siad ansin ar feadh nóiméad.
  
  
  ‘Aird! Foláireamh: foláireamh dearg. Uimhir an Ghobharnóra!
  
  
  Rith triúr feighlithe, fainiciúil agus aimsir faoi orduithe ó ghardaí breise, ón ngeata aláraim.
  
  
  Rith mé trasna an bhóthair, sheas mé thar an mbacainn, agus shiúil go socair na cúig slat is fiche den cabhsa chuig an Ard-Mhéara. Níor dúirt aon duine liom stopadh.
  
  
  Ar thaobh mo láimhe deise, shoilsigh spotsoilse díon an Ard-Mhéara, bhí oifigigh ag béicíl, saighdiúirí ag lámhach urchair rabhaidh, agus shrapnel ag eitilt ó imeall an dín. Rith na saighdiúirí amach as an teach agus d'áitigh oifigigh orthu. D'imigh an fhealltóir ag an doras tosaigh freisin. Chuaigh mé isteach agus shiúil mé trí na conairí ciúine, galánta. Bhí eagla ar na feighlithe taobh istigh freisin.
  
  
  B’fhéidir go bhfuil an t-ádh orm. Is féidir le slándáil ró-daingean costas a thabhairt duit i gcónaí; cruthaíonn sé an iomarca teannas néarógach. Bhí siad curtha ar an eolas faoi mharfóir i gculaith geansaí dubh, agus anois bhí fear acu i gculaith dhubh i mbun ionsaí ar an ngobharnóir. Imní ar gach taobh. Bhí gach duine ag iarraidh an rialtóir a shábháil.
  
  
  Fuair mé an dorchla a bhí de dhíth orm, chuaigh mé isteach ann agus chuaigh mé i dtreo doras sheomra an Choirnéil Pedro Andrade. D'oscail a doras. Le linn dó a bheith fós ag cóiriú, chuaigh sé amach. Tríd an doras oscailte chonaic mé bean taobh thiar dó a bhí ag fáil cóirithe go tapa freisin. Tháinig an Coirnéal díreach chugam.
  
  
  'Cé hé seo?' - d'iarr sé i ton ceannais. 'ionsaí? Cá háit?'
  
  
  Ghlac mé roinnt céimeanna i dtreo dó, muttering rud éigin mar gheall ar an rialtóir. Thit an stiletto a bhí ceangailte agam le mo lámh sa chaifé as mo mhuin. Bhuail mé sa chroí é, rug mé air sula bhféadfadh sé titim, agus d'iompair mé chuig alcove beag é. Shuigh mé ansin ar bhinse é, lena dhroim go dtí an doras. D'fhill mé ar an dorchla, fuair mé an chonair cheart don ghobharnóir agus thosaigh mé ar an líne cumhachta a dhíchóimeáil.
  
  
  Ag obair ar mo ghlúine, chonaic mé an gobharnóir ag éirí as a chuas agus saighdiúirí ag druidim chuige ó gach taobh. Bhrúigh beirt acu mé ar leataobh. Sheas mé i gcoinne an bhalla agus d'fhéach sé scanraithe agus mearbhall, díreach mar ba chóir d'oibrí.
  
  
  - Mannequin? - dúirt an gobharnóir le beirt dá mhuintir. “Ar rud éigin cosúil le ardaitheoir cathaoir. An oiread sin ábhar speisialta le haghaidh mannequin? Cén fáth? Tá tú cinnte?'
  
  
  “Caochadán. Stuffed le roinnt tuí tiubh. Fuaireamar rud éigin amhrasach. ..'
  
  
  “Ansin caithfidh gur cleas é seo,” a dúirt an gobharnóir, ag féachaint thart. 'Ach cén fáth? Ní dhearna aon duine iarracht mé a mharú, ceart?
  
  
  Chlaon an t-oifigeach. 'Liosta. Cuardaigh an teach. Thóg sé fiche nóiméad orthu corp an Choirnéil Pedro Andrade a aimsiú. Gheall an gobharnóir filleadh ar a chuid árasán.
  
  
  “Andrád! Ní fhéadfadh an maraí dul amach, an bhféadfadh sé?
  
  
  - Ní hea, a dhuine uasail. Tá mé cinnte nach bhfuil. Cuireadh na gardaí ag an doras láithreach chuig a bpoist.
  
  
  Chas mé mo cheann, d'iompaigh an chonair isteach i madhouse lán de guthanna feargach. Ag baint úsáide as mo Phortaingéilis is sibhialta, dúirt mé: “Ní mór dúinn gach duine anseo, fiú na hoifigigh, a ghabháil.”
  
  
  Tá amhras orm faoin ngobharnóir nó a bhfuil a fhios ag aon duine eile cé a scairt é go dtí an lá inniu. Ag an nóiméad seo, níor scoir siad de bheith ionadh, ach láithreach idircheapadh an scread. Bhreathnaigh mé agus gach duine nár bhain go díreach le gaireas nó foireann an ghobharnóra a urghabháil agus a ghabháil, ón seanchoirnéal feargach go dtí maid agus chailín an Choirnéil Andrade a dúnmharaíodh.
  
  
  Rug siad orm cúig nóiméad ina dhiaidh sin nuair a chonaic siad mé ceart faoina srón. Faoin am seo tháinig an fíorfhear ón gcomhlacht leictreach lena phas agus thug siad uaidh freisin é. Cuireadh iachall orainn isteach i gcarr agus tógadh amach faoi garda sinn. Daoine ón tSeirbhís Slándála Náisiúnta a bhí sna gardaí, mar a bhí a fhios agam. Anois luigh an chuid eile leis an Senor Maximilian Parma. Bhí súil agam nach gcuirfeadh sé díomá orm ach an oiread.
  
  
  An uair seo chuaigh mé isteach san fhoirgneamh Náisiúnta Slándála tríd an doras tosaigh. Tógadh muid go seomra ceistiúcháin, stripped agus cuardach. Ag an Ard-Mhéara fuair mé réidh leis an meicníocht stiletto agus caol na láimhe. Seachas sin, ní raibh aon rud cosúil le hairm nó trealamh liom. Ní raibh mé ag iarraidh é a dhéanamh ró-éasca, ró-ghasta nó ró-mhuiníneach do Parma.
  
  
  Maireann an tSeirbhís Slándála Dúchais i ngnáthamh, cosúil le gach seirbhís pholaitiúil; ach leis na póilíní slándála tá an scéal níos láidre fós. Bhí gach rud le déanamh ag an leabhar; Mhúin taithí dóibh go n-oibríonn rud mar seo is fearr, agus cuireann a meon orthu go dtaitníonn siad le bheith ag obair ar an mbealach seo. Dá mbeadh níos lú amhras ann, d’fhéadfaidís an comhlacht leictreach a sheiceáil, agus bheadh faighte amach acu nach raibh aithne acu orm ar chor ar bith. Agus ansin tharlódh sé dom ar an bpointe boise.
  
  
  Ina áit sin, toisc go raibh an oiread sin agallamh ann, bhíomar go léir faoi réir an imscrúdaithe céim ar chéim céanna, lena n-áirítear roinnt oifigeach feargach, agus seiceáladh ár scéalta agus ár n-ailibis. Scrúdaigh siad gach rud a bhí againn ar leithligh. Ní raibh agam ach airgead tirim, eochracha, sparán, ceadúnas tiomána bréige, grianghraif teaghlaigh falsa, agus mír bheag a raibh tábhacht mhór leis. †
  
  
  "Cé hé Manuel Quezada?"
  
  
  Fear tanaí a bhí ann agus aghaidh fhuar air, é fós ag caitheamh a sheaicéad agus é ina sheasamh i ndoras an tseomra ceistiúcháin.
  
  
  Sheas na himscrúdaitheoirí ar aird agus beagnach crawled os comhair an fear fionnuar. Fuair siad é!
  
  
  “An ceann sin, a dhuine uasail,” a dúirt an t-imscrúdaitheoir, ag cur in iúl dom.
  
  
  Shiúil an boss tanaí go mall mé ó bhun go barr. Thaitin sé é, agus aoibh gháire beag graced a aghaidh. Chlaon sé.
  
  
  "Come on."
  
  
  Bhrúigh na saighdiúirí mé ann. D'fhág muid an seomra, shiúil síos an dorchla áit a stop gach duine chun breathnú ar dom, agus dhreapamar an staighre go dtí an dara hurlár. Choinnigh mé m'aghaidh díreach agus ag an am céanna chomh neirbhíseach agus a thiocfadh liom. Ní raibh sé chomh deacair sin, bhí mé neirbhíseach go leor: bhí an t-aidréanailín ag pumpáil tríom anois. Tógadh go dtí oifig Maximilian Parma mé.
  
  
  Dhún an doras i mo dhiaidh. Sheas fear tanaí le súile fuara taobh thiar de dheasc bheag. Bhí triúr fear eile sa seomra. Gach póilíní, gan saighdiúirí. Bhí Maximilian Parma ina shuí ag a dheasc mór, gnóthach le roinnt páipéar. Níor fhéach sé suas ar feadh tamaill. Cleas an-sean.
  
  
  'Mar sin. - a dúirt sé, gan féachaint orm, - is é seo an tUasal Quesada, nach ea? Fostaí cuideachta leictreach.
  
  
  shlog mé. ' Tá . .. a dhuine uasail.
  
  
  “Conas,” ar seisean, “nár chuala siad trácht riamh ort?”
  
  
  “Mise mé. ..,” a dúirt mé.
  
  
  Chlaon Parma. Sheas an fear suas agus bhuail sé go crua orm san aghaidh. Tuislithe mé, ach níor thit. D'fhéach Parma orm. Chlaon sé arís. Thóg fear eile gunna, chuir sé go dtí mo cheann é agus tharraing sé an truicear. Níor chliceáil an truicear ach.
  
  
  Ní raibh aon duine ag gáire. Níor labhair aon duine. Sheas Parma suas ón mbord agus shiúil timpeall air, ag dul i dtreo dom. Stop sé agus d'fhéach sé dom díreach i súile. Bhí a shúile beag agus domhain-leagtar.
  
  
  “Mar sin,” a dúirt sé arís. “Manuel Quesada, caochadán, killer. Cad mar gheall ar ghnáthmhaise agus marfóir? Níl! Fear a bhfuil a fhios aige go bhfuil sé gafa ach ar éigean a imíonn ón bhuille. Fear ar ar éigean a chaochann, nach n-imíonn, agus nach labhrann ar chor ar bith nuair a chuirtear gunna air. Ní do mharfóir meánach, nach dóigh leat?
  
  
  Bhain mé úsáid as mo Phortaingéilis. - Tuigim. ... ach ní hé sin é.
  
  
  “Mar sin,” ba chosúil, an frása a bhí ag Parma. - Fós Portaingéilis agus fós an-mhaith. Portaingéilis an-mhaith, ach tá an chanúint áitiúil foirfe. Na rudaí álainn seo go léir agus níl ann ach seachrán. An-chliste agus an-éifeachtach.
  
  
  “Ordaíodh mé. Thug siad dom é. .. - Dúirt mé i bPortaingéilis.
  
  
  'Siad?' - A dúirt Parma. Chroith sé a cheann, d'fhill sé ar an mbord, phioc sé suas rud beag agus thaispeáin sé dom. 'An bhfuil a fhios agat cad é seo? Fuaireamar é le d’eochracha.
  
  
  Chuir mé ann é a fháil: i dhá áit. Ba é leath bhriste amulet Mharc Chaka, an leon codlata órga.
  
  
  “Mise mé. ..' Chaill mé arís. “Caithfidh gur chuir duine éigin i mo phóca é, a Shoilse.”
  
  
  “Is dóigh leat nach bhfuil a fhios agam cad é agus cad a chiallaíonn sé?” Cad a insíonn sé seo dom?
  
  
  Dá mbeadh a fhios aige, ní bheadh sé chomh héifeachtach agus a cheap mé, agus chuirfinn an-iarracht go neamhbhalbh. Bheadh mé féin marbh i gceann uair an chloig mura mbeadh a fhios aige cad a bhí mé ag súil leis. Ach níor dúirt mé faic fós.
  
  
  “Rachaimid,” ar seisean.
  
  
  Tógadh mé go dtí an dara seomra, áit a raibh tábla fada leis an bhfianaise go léir. Cócaire a bhí i Parma agus thaitin sé leis na comhábhair go léir a thástáil é féin. Anois, in aice leis na hábhair go léir a bhain le dúnmharú an Ghinearáil da Silva, leag ar an mbord mo mhodach dubh i rabhlaeir. Mura bhfuil sé seo, ba mhaith liom a bheith ag obair go leor do rud ar bith. Shroich Parma isteach sa tuí tiubh a bhí líonta agam isteach i mo chuid rabhlaeir agus tharraing mé amach an leath eile den leon codlata. Chas sé chugam agus thaispeáin sé dom é.
  
  
  “An botún beag atá acu,” a dúirt sé. Agus ansin i mBéarla: “Ach leis an méid atá ar eolas agam, is botún an-tábhachtach é sin, nach ea?”
  
  
  Bhreathnaigh mé air agus ansin d'úsáid mé Béarla freisin. An féidir linn caint?'
  
  
  Achhh. Beamed sé beagnach le háthas, ansin iompú géar ar a chuid fear. - Fan i m'oifig. Glaofaidh mé ort. Gan sos. Tá sé soiléir? Ba mhaith liom labhairt leis an duine seo amháin."
  
  
  D’imigh siad agus dhún siad an doras taobh thiar díobh. Parma lasadh toitín. “Beidh muid le chéile ar deireadh, agus beidh na cártaí go léir i mo lámha,” a dúirt sé. Ligh sé a liopaí, a shúile súilíneach ag an ionchas a chonaic sé. “Killmaster go pearsanta. N3 i mo lámha, AH i mo lámha. Is marfóir gafa thú, a Carter, beidh ar AH dul i mbun caibidlíochta costasach linn. Ar ndóigh liomsa.
  
  
  Bhí an ceart agam: mura raibh ann ach príomhfheidhmeannach beag póilíneachta rúnda, caithfidh go raibh a fhios aige go raibh N3 ar a chríoch agus go raibh sé ag comhoibriú leis na reibiliúnaithe Zulu de réir dealraimh. Nuair a bhí eagla air, caithfidh go raibh mo shlí oibre ar eolas aige. Mar sin nuair a fuair sé an leon codlata a chuir mé i mo chaochadán, bhí ionadh air, agus nuair a chríochnaigh an leath eile le Manuel Quesada, bhí sé lánchinnte go raibh N3 aige ó AH. Agus bhí AH ró-thábhachtach freisin d’aon duine seachas é féin chun déileáil leis.
  
  
  “Is botún é,” adeir mé. "Is cinnte go bhfuil mé ag éirí ró-shean."
  
  
  “Tá do chás an-íogair,” a dúirt Parma go bog.
  
  
  “Mura bhfuil aon amhras orm gur dúnmharfóir thú. .. - shrugged sé.
  
  
  - An féidir toitín a bheith agam? Thug sé ceann dom agus lig dom é a lasadh. 'Cuirimis tús le cad atá á dhéanamh ag AH anseo i ndáiríre? deataigh mé. "Ní chreideann tú go bhfuil mé chun labhairt, a dhéanann tú?"
  
  
  “Sílim go gcuirfimid tú ag caint fiú ag pointe éigin,” a dúirt Parma.
  
  
  “Má mhaireann tú fada go leor,” arsa mise.
  
  
  'Mise? Come on, tá tú cuardach go hiomlán. ..'
  
  
  Shiúil mé suas go dtí an mannequin agus chuir mé mo lámh air. Léim sé orm le gunna ina láimh agus bhrúigh sé go foréigneach mé ar leataobh. Shiúil mé trasna an tseomra. Lean Parma thar an mannequin chun teacht ar cad a cheap sé a bhí i bhfolach taobh istigh agam. Níor thaitin sé leis.
  
  
  Rinne sé iarracht casadh timpeall agus sheas sé suas. A aghaidh iompú gorm. Gasped sé. Bhí a shúile bulged uafásach agus i níos lú ná cúig soicind thit sé marbh go talamh.
  
  
  D’fhan mé sa chúinne thall den seomra. Ba é an gás a scaoileadh nuair a scaoil mé an toitín isteach sa leacht a raibh an tuí sáithithe agam an t-arm is marbh a bhí ar eolas agam. Bhí bás láithreach i gceist le hionanálú uair amháin. Tá amhras orm nár thuig Parma riamh cad a mharaigh é, nó fiú go raibh sé ag fáil bháis. Tharla sé sula bhféadfadh a intinn aon rud a rá.
  
  
  Is cinnte go dtabharfadh póilín a bhí ag iarraidh a fhianaise féin a scrúdú mannequin isteach ina oifig. Cinnte oifigeach a dhéileálann go pearsanta le rud éigin chomh tábhachtach le AH nó N3 agus a bhí ag iarraidh dul i mbun caibidlíochta. chomhaireamh mé ar sé, agus d'oibrigh sé. Anois ní raibh le déanamh agam ach dul amach beo.
  
  
  
  
  Caibidil 17
  
  
  
  
  
  Níor cheart go mbeadh sé chomh deacair sin.
  
  
  Nuair a fuair sé bás, ní raibh Parma fuaim a dhéanamh. Ordaíodh go dian dá chuid fear sa seomra eile fanacht ann agus bhí smacht maith orthu. Beidh sé i bhfad sular fiú an chéim is airde, is dócha gur cuimhin leis an bhfear tanaí sin leis na súile fuara a thug anseo mé, dul isteach nuair a dúradh leis gan dul isteach; nó fiú thosaigh sé ag smaoineamh an raibh rud éigin mícheart.
  
  
  Ní raibh mé in ann éadaí Parma a chaitheamh. Bhí sí ró-bheag dom. Ach bhí an dara doras ina oifig mar thoradh ar dorchla inar cuireadh fear eile sa phost. Faoin am seo, caithfidh go raibh a fhios ag an oifig ar fad go raibh an marfóir gafa, gur bhain sé le heagraíocht rúnda, agus go raibh an boss ag déileáil leis anois. Gheobhaidh siad go léir tagairt onórach agus b'fhéidir fiú ardú céime a fháil; De ghnáth scaipeann ráflaí go tapa in eagraíocht ar nós na póilíní rúnda. Le haon ádh, beidh an garda ar a suaimhneas agus beidh gach duine anois ag gáire ar a chéile agus iad ag ól fíona.
  
  
  Shíl mé faoi seo go léir sna cúpla soicind sin a choinnigh mé m'anáil, gur chuardaigh mé corp Parma, gur thóg mé a ghunna agus gur shiúil mé i dtreo an dorais a chuaigh isteach sa chonair. D'oscail mé é agus dúirt, ag aithris guth Parma trí ciarsúr: "Tar isteach anois."
  
  
  Rinne an saighdiúir deifir istigh. Arís an smacht céanna ró-dhian ar an stát póilíneachta. Dhún mé an doras agus, leis an ngluaiseacht chéanna beagnach, leag mé as a chosa é. Thit sé. Bhí sé beagnach mo airde. Ba mhaith liom fós a úsáid a éide, ach tá an t-ádh shábháil mé ó riosca go leor. Nocht mé é, chuir mé orm mo éide agus chuaigh mé amach sa dorchla.
  
  
  D'fhág mé go tapa amhail is dá mbeadh earráid thábhachtach agam do Parma. D’fheicfeadh an garda ag an doras eile mé ag teacht isteach agus ní miste leis dá n-íosfainn arís mé. Sé, freisin, ar éigean a ardaíodh a shúile; bhí sé ag comhrá go suairc le beirt fheighlithe eile, a bhí tar éis a bpoist a thréigean agus iad ag baint spleodar as an dúnmharfóir a ghabháil. Tá na ráflaí anseo imithe i ndáiríre chomh tapa agus a bhí súil agam.
  
  
  Ordaíodh do na hoifigigh shinsearacha a bhí le Parma le linn mo cheiste fanacht in oifig eile, agus is dócha go raibh siad fós ag fanacht ansin. Ní raibh orm a bheith buartha faoi aon duine acu ag tabhairt faoi deara m'aghaidh. Deifir mé trí na conairí noisy, chuaigh síos go dtí an urlár na talún agus i dtreo an doras tosaigh.
  
  
  D'fhéach an garda ag an bpríomhbhealach isteach orm go aisteach. Thairg mé deoch, agus rinne an t-uafás gáire. Ansin fuair mé mé féin ar shráid dorcha.
  
  
  Fuair mé réidh le mo éide i gcarn eile, d'athraigh mé ar ais isteach sna héadaí a bhí i bhfolach agam ann, agus d'fhill mé ar mo óstán saor. Phacáil mé mo chuid rudaí ansin, d'íoc mé agus shiúil mé dhá bhloc go dtí an tríú seomra a fuair mé ar cíos. Chuaigh mé suas staighre agus chuaigh mé a chodladh. Chodail mé go maith, lá an-fhada a bhí ann.
  
  
  Níor chuir fiú na póilíní agus feithiclí arm a thiomáin timpeall na cathrach ar feadh na hoíche agus a gcuid sirens ag blaosc mo chodladh.
  
  
  Chaith mé an lá ar fad ina shuí i mo sheomra. Bhreathnaigh mé ar an teilifís agus d'fhan mé le mo dhuine teagmhála. Is beag a dúirt an teilifís ach amháin na hiarrachtaí feallmharaithe. Chuaigh scaoll i ngleic leis an gcathair; Fógraíodh dlí airm agus cuireadh deireadh leis an limistéar. I ton hysterical, d'iarr an rialtas socair. Anois go raibh an ceannaire maraithe, bhí gach rud faoi smacht. Seo mar a chuaigh sé de ghnáth.
  
  
  I gceann cúpla seachtain, nuair nach maraíodh aon duine eile agus nach bhfuil aon rud eile tarlaithe, cinnfidh an rialtas go bhfuil an chontúirt imithe agus socróidh an choilíneacht síos arís. Rinne gach duine comhghairdeas leis an rialtas, agus rinne an rialtas comhghairdeas leis féin as an ngníomh cinntitheach a rinne sé a shábháil an chúis agus a bhain an dúnmharfóir borb. Ní fhéadfadh ach dornán daoine, sinicigh, filí, scríbhneoirí agus cúpla tuairisceoir, a shamhlú go bhféadfadh an marú a bheith díreach críochnaithe lena shaothar agus imithe abhaile.
  
  
  Tháinig mo theagmháil le feiceáil go gairid roimh lón i gcruth captaen airm le díorma saighdiúirí. Bhuail sé ar mo dhoras agus d'fhógair sé mo ghabháil. Bhí mé ar tí iad a phléasc tríd an doras nuair a scairt an captaen: “Ná cuir i gcoinne, a sheanóir. Gabhadh do dheartháir cheana féin. Tá do neart ar eolas, tá éalú dodhéanta.
  
  
  Ba é an focal eochair "deartháir."
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Cad é mo phearsantacht fíor?"
  
  
  "Tá tú Senor Halfdan Zwart, fostaithe ag Malmö Saw agus AX."
  
  
  D’oscail mé an doras. Níor aoibh an captaen ach uair amháin. D'ordaigh sé dá chuid fear mé a ghabháil. Rith muintir an bhaile amach ar an gcosán. roinnt spit orm. Bhrúigh na saighdiúirí mé isteach sa charr ordaithe, chuaigh an captaen isteach, agus thiomáin muid amach.
  
  
  'Cá háit?' - Chuir mé ceist ar.
  
  
  An captaen shrugged díreach. Bhreathnaigh mé air. Bhí rud éigin mar gheall air nár thaitin liom. Níor léirigh an captaen fiosracht ar bith, gan aoibh gháire, gan aon cheist. Bhí rud éigin dorcha faoi, bhí sé ró-fainiciúil. Agus níor fhéach sé orm go leor.
  
  
  D'fhágamar an chathair sa dorchadas corcra, isteach san fhásach dlúth ó dheas. Bhí sé dorcha cheana féin nuair a chuamar isteach i gclós hacienda mór faoin tuath. Sheas na saighdiúirí sna scáthanna timpeall orainn. Chomh maith leis sin dhá héileacaptar, ceann acu a raibh marcálacha SAM. Mhothaigh mé níos fearr. Thug an captaen taobh istigh mé. - Caithfidh tú fanacht anseo, a Mháire. Carter,” a dúirt an captaen.
  
  
  D'fhág sé liom féin. Anois níor thaitin sé liom ar chor ar bith. Rinne mé staidéar ar an seomra suí mór ina raibh mé i mo sheasamh. Bhí idir fheisteas luxurious agus rustic aige, chomh maith le heastát fir an-saibhir ó shean-theaghlach. Ní eastát Afraiceach, ach eastát Portaingéileach. Cathaoireacha agus táblaí, pictiúir agus airm ar na ballaí - aistríodh é seo go léir díreach ón bPortaingéil meánaoiseach.
  
  
  Ní raibh aon saighdiúirí anseo, ach chonaic mé scáthanna i ngach fuinneog. Mhothaigh mé gafa. Ach rinne mé mo phost. Níor tharla aon rud mícheart. Nó an raibh sé ceart? Tá mo phost déanta agam agus níl siad de dhíth orm a thuilleadh?
  
  
  An raibh a fhios agam an iomarca? Ionas go bhfuil duine tábhachtach anois ag iarraidh a chinntiú nach dteastaíonn uaidh mé a thuilleadh? Tá sé seo tarlaithe roimhe seo. Agus bhí a fhios ag an gcaptaen é.
  
  
  D'oscail an doras sa bhalla os mo chomhair. Tháinig fear isteach sa seomra agus d'fhéach sé thart chomh géar agus a bhí agam roimhe seo: Seabhac.
  
  
  Chonaic sé mé. 'Nic? Cád atá tú ag déanamh anseo?'
  
  
  "Nár chuir tú chugam?" - Léim mé.
  
  
  Frowned sé. - Sea, d'eagraigh mé teagmhálaí chun tú a thabhairt amach as an tír, ach... ... tá an "barántas" seo dúnta, nach ea?
  
  
  “Tá,” arsa mise. 'Ach céard?'
  
  
  “Shíl mé go rabhthas chun tú a thabhairt ar ais go dtí an tSuasalainn,” a dúirt an seanfhear. “Dúirt an tAire liom ar an bhfón go raibh gnó tábhachtach aige le tabhairt faoi liom. B'fhéidir gur mhaith leis buíochas a ghabháil leat.
  
  
  “B’fhéidir,” arsa mise. “Ach tá gardaí ag na fuinneoga go léir, agus tá mo ainm ceart ar eolas ag an gcaptaen.”
  
  
  'Do ainm!' mhionnaigh Seabhac. “Diabhal, téann sé seo i gcoinne an mhargaidh ar fad. Tá a fhios ag an aire. ..'
  
  
  D’oscail doras eile. 'Cad atá ar eolas agam, an tUasal Seabhac?'
  
  
  Bhí macalla ar fud an tseomra ag a ghuth domhain, chomh hiontach sin as a stádas beag. Sheas sé ansin, duine de phríomhfhir na Portaingéile, ag breathnú ar Seabhac agus ormsa. Ní raibh eagla ar Seabhac. Ní féidir leis an seabhac a bheith imeaglaithe ag aon duine ar domhan.
  
  
  "Nach mbeadh a fhios ag aon duine ainm N3 le linn an mhisin."
  
  
  “Ach tá an “misean” thart, nach ea? arsa an fear beag. “Tá ár dtriúr amhrastach marbh, an-ghairmiúil an tUasal. Tá an-taithí ag Carter ó AH.
  
  
  “Diabhal é,” arsa Seabhac, “sroich go dtí an pointe.” Chuir tú glaoch ar ábhar tábhachtach gnó. Níor dúirt tú go mbeadh N3 anseo, go dtabharfadh do mhuintir anseo é ag baint úsáide as an gcód a thug mé don teagmhálaí chun cabhrú leis éalú. Theastaigh uait go bhfágfadh sé Mósaimbíc chomh luath agus ab fhéidir. Ansin cén fáth go bhfuil sé anseo fós?
  
  
  “Tá an jab déanta,” a dúirt mé go mall. B’fhéidir anois go bhfuil sé ar intinn ag an Aire a rannpháirtíocht a cheilt agus nach bhfuil Acadamh na nEalaíon ag teastáil uaidh a thuilleadh.
  
  
  Seabhac gáire tanaí. - Ní mholfainn é seo, a Rúnaí.
  
  
  Bhí bagairt bheag ina ghlór, ach nuair a thugann Seabhac foláireamh, tá an chumhacht aige, tá AH taobh thiar de, agus ní bhíonn sé bog riamh. Is féidir le AH, más gá, náisiún iomlán a scrios. Ba cheart go mbeadh sé seo ar eolas ag an Aire, ach níor bhog matán amháin ar a aghaidh. Thosaigh mé ag mothú an-míchompordach. Cé acu...?
  
  
  “Tá an jab déanta,” a dúirt an tAire. - Ach an raibh sé riachtanach i ndáiríre? Tá triúr dár bhfíordhuine marbh, ach n’fheadar an raibh fealltóir ina measc.
  
  
  Bhí tost ar crochadh mar scamall sa seomra suí luxurious, chomh marfach leis an scamall gáis a mharaigh Parma. D'fhéach mé ar na fuinneoga, taobh thiar de a raibh scáthanna na sentries le feiceáil. D'fhéach Seabhac go simplí ar an aire, a aghaidh ag éirí dáiríre.
  
  
  "Céard is brí leis?" - a d'fhiafraigh an seanfhear.
  
  
  “Bhí muid lánchinnte go raibh a fhios ag na reibiliúnaigh agus ní fhéadfaimis é seo go léir a dhéanamh ach amháin dá mbeadh ceannaire acu faoi cheann d’oifigigh an rialtais. Fealltóir. Tá a fhios againn go gcaithfidh feall a bheith ann, ach b'fhéidir go raibh muid ag breathnú san áit mícheart.
  
  
  -Cén áit ar cheart duit féachaint ansin? D'iarr Seabhac go bog.
  
  
  'An tUasal. Mharaigh Carter an ceannaire reibiliúnach linn,” a dúirt an rúnaí, ag féachaint orm. “Ach tá an éirí amach ag dul de réir an phlean. Chuala muid go mbeadh an Coirnéal Lister le feiceáil ar an teilifís faoi thalamh i gceann cúpla uair an chloig chun tús a fhógairt agus chun círéibeacha agus stailceanna a éileamh i measc na ndaoine dubha. Tá sé cloiste againn ónár gcomharsana nach gcuirfear stop leis na reibiliúnaigh ná nach mbuailfear iad, agus gur féidir leo a gcuid pleananna a chur i gcrích gan fadhbanna suntasacha."
  
  
  Anois d'fhéach sé ar Seabhac. “Aréir, a luaithe agus a fuair mé amach faoi bhás Parma, d’ordaigh mé ár dtrúpaí is fearr a aistriú go rúnda ón mbeairic go Imbamba, 60 ciliméadar uaidh seo. Gach de réir an phlean. Bhreathnaigh sé ar an mbeirt againn. “Go luath tráthnóna, rinne amhais an Choirnéil Lister ionsaí ar ár dtrúpaí ag Imbamba. D'ionsaigh sé iad ar theacht dóibh, agus iad fós mí-eagraithe agus neamhfhoirmiúil, agus ba bheag nár scrios sé iad. Laistigh de dhá sheachtain beidh siad useless dúinn. Bhí Coirnéal Lister ag fanacht leo!
  
  
  Seabhac blinked. D'fhéach mé go meabhrach chun tosaigh. Conas a bhí sé seo indéanta? ..?
  
  
  ' Ach . .. — Thosaigh Seabhac ag magadh.
  
  
  “Sula thug mé an t-ordú, ní raibh a fhios ag beirt ach faoin ngluaiseacht trúpaí seo,” a dúirt an tAire. “Mise agus an tUasal Carter.
  
  
  “Mise freisin,” a léim Hawke. “Thuairiscigh N3, ar ndóigh, domsa.”
  
  
  - Agus ansin tú. - a dúirt an ministir. Bhí an fhearg go domhain ina ghlór anois. ' mé . .. agus AH, agus níor dúirt mé leo. Ansin thosaigh mé ag smaoineamh. Cé acu siúd go léir a bhfuil baint acu leis a bhfuil teagmháil againn linn, chomh maith leis na reibiliúnaithe? Cé a oibríonn don dá thaobh? Ó! Mura raibh ach duine amháin dár n-oifigigh ina fhealltóir, cé a d’fhéadfadh an t-eolas ar fad atá acu a thabhairt do na reibiliúnaigh seo? Foinse amháin: AH.'
  
  
  Chrom an ministir a mhéara. Phléasc na saighdiúirí isteach sa seomra trí na doirse go léir. Dúirt an tAire: "Gabh iad araon."
  
  
  Níor fhan mé. Ní raibh aon leisce orm ar feadh soicind. B'fhéidir go raibh mo fho-chomhfhiosach réidh dó seo, réidh ón nóiméad a shroich mé an hacienda seo. Bhuail mé síos beirt saighdiúir agus thum mé tríd an bhfuinneog. I mbáisteach gloine, thuirling mé ar bharr saighdiúir taobh amuigh, iompaithe anonn, agus sprang ar mo chosa. Chaith mé mé féin thar bhalla an hacienda.
  
  
  Ar an láimh eile, léim mé go dtí mo chosa agus tumadóireacht isteach sa dufair dorcha.
  
  
  
  
  Caibidil 18
  
  
  
  
  
  Tháinig siad chugam. Bhí mé níos lú ná fiche méadar ón dufair nuair a thosaigh urchair ag guairneáil timpeall mo chluasa, ag cuimilt duilleoga agus craobhacha ó na crainn. Chuala mé guth íseal buile an aire ag tathant ar a chuid fear. Más rud é nach raibh sé cinnte roimh ré, bheadh m'eitilt tar éis deireadh a chur lena amhras. Ach ní raibh seans ar bith agam: ní éistfeadh sé le míniú ar bith dá mbeadh siad agam. Ach ní raibh aon mhíniú agam, agus má bhí mé ag iarraidh ceann a fháil, bhí orm a bheith saor é sin a dhéanamh. Mhothaigh mé gur i gcampa Lister a bhí an freagra.
  
  
  Meascán de dufair agus savanna a bhí sa talamh timpeall ar an hacienda, agus rinne na saighdiúirí iarracht úsáid a bhaint as na tailte féaraigh oscailte chun mé a ghearradh amach agus mé a ghabháil i stiallacha níos dlúithe an dufair. Chuala mé iad timpeall orm, agus ansin, taobh thiar dom sa hacienda, casachtach inneall an héileacaptair. Chonaic mé é ag éirí as an oíche. Agus scanraigh a spotsoilse an talamh agus é ag casadh i mo threo. Glaofaidh an tAire isteach trúpaí breise, póilíní, aon duine is féidir leis. D’fhéadfadh póilíní agus arm iomlán Mhósaimbíc a bheith ar fáil aige dá mba mhian leis.
  
  
  Anois leanfaidh gach duine mé, ar an dá thaobh den teorainn agus anseo, ar an dá thaobh den choimhlint. Ní bheadh bac orm, agus bhí Seabhac, an t-aon chara liom, ina phríosúnach é féin anois. Ní dhéanfaidh siad dochar dó; bhí an iomarca cumhachta aige chuige sin, ach bheadh siad i seilbh air agus faoi láthair bhí AH teoranta ina ghníomhartha. Áit éigin bhí orm an freagra a fháil ar cad a tharla agus conas a tharla sé. Bhí orm Colonel Lister a aimsiú. Tá tábhacht ag baint le ham.
  
  
  Ní raibh ach bealach tapa amháin ann, an bealach is fearr faoi na cúinsí. B'fhéidir gurb é an t-aon bhealach chun éalú. Cruálach agus gan choinne. Tá mé ullmhaithe dó seo le blianta anuas. D'fhill mé ar an hacienda.
  
  
  Lean na saighdiúirí agus an héileacaptar ar mo thóir sa treo a raibh mé ag rith. Shleamhnaigh mé anuas orthu mar thaibhse. Ach ní raibh an ministir ina amadán. Níor thug sé neamhaird ar an bhféidearthacht go bhfillfinn. Bhí an hacienda fós ag slogadh le saighdiúirí. Ní hoscailte, ach bhí siad i bhfolach sa scáthanna i ngach áit, ag fanacht le mo ghluaiseacht.
  
  
  Ach bhí an ministir mícheart. Rinne sé botún. Seabhac a bhí aige, agus bhí a fhios aige an tábhacht a bhaineann le Seabhac. Mar sin bhí sé ag súil go ndéanfadh mé iarracht Hawke a shaoradh. Dhírigh na gardaí timpeall an tí féin, fainic acu ar aon iarrachtaí briseadh isteach arís agus Hawke a shaoradh. Ach níor smaoinigh mé triail a bhaint as.
  
  
  Shiúil mé ar feadh an bhalla go dtí go bhfuair mé taobh-gheata, phioc mé an glas agus shleamhnaigh taobh istigh. Bhí héileacaptar Arm na SA fós sa láthair chéanna. Ba é an héileacaptar a thug Seabhac chuig an gcruinniú. Is dócha go raibh an píolótach sáinnithe áit éigin sa teach, ach ar an dea-uair ní raibh sé ag teastáil uaim. Níor chosain ach duine amháin an héileacaptar. Bhuail mé síos é le buille dea-dhírithe amháin, d'fhág mé é áit ar thit sé, agus léim isteach sa chábán. Thosaigh mé an t-inneall agus thóg amach sular thuig na saighdiúirí cad a bhí ag tarlú.
  
  
  Thóg mé amach chomh tapa agus a d'fhéadfadh an héileacaptar eitilt. Bhuail roinnt urchair an chabhail agus an fonnadh, ach níor bhuail aon cheann mé. D'eitil mé go fiar i gciorcal mór agus imithe isteach san oíche gan soilse. Chas mé i dtreo an aigéin chun héileacaptar na Portaingéile a sheachaint. As sin chas mé ó dheas i dtreo na swamps mangrove agus sráidbhaile Colonel Lister.
  
  
  Thuirling mé ar an leac chéanna ag imeall an tsnáithe inar rug fir an Phrionsa Wahbi mé. Sa dorchadas rinne mé mo bhealach arís tríd an swamp go dtí an sráidbhaile mercenary. Ní fhaca mé nó níor chuala mé patróil ar bith agus fuair mé an fáinne amuigh de na feighlithe beagnach tréigthe. Bhí go leor feighlithe fós sa sráidbhaile féin, agus mná codlata a bhí sna botháin.
  
  
  Sa bhothán fuair mé Indula ina codladh agus bean Zulu i gclóca síoda, ar bhuail mé léi sa sráidbhaile reibiliúnach sa ghort. Caithfidh gur bean chéile Lister í. Ba léir go raibh an bothán ag Lister, níos mó ná na cinn eile agus lena oifig pháirce, ach ní raibh an cornal féin ann, ná a chuid airm.
  
  
  Cá raibh sé? Cá raibh na amhais?
  
  
  Níor dhúisigh mé Indula a fhiafraí. Cibé rud a tharla eadrainn sa seomra i ndúnfort Wahbi, shíl sí anois, ar ndóigh, gurbh mise an namhaid, agus ní raibh aon bhealach agam a chruthú nach raibh mé amhlaidh. Ní raibh mé ina namhaid, agus go deimhin ní raibh mé i mo namhaid don Zulus. Ach níor chiallaigh mo cheapachán aon chabhair dóibh faoi láthair.
  
  
  Lig mé a chodladh agus shleamhnaigh ar ais isteach sa swamp. Shuigh fear, i bhfáinne amuigh na bhfeighlithe, ag brúchtadh os cionn gunna meaisín éadrom. Bhí sé gearr agus wiry, le gnéithe Indiach agus lámh bandaged. B’fhéidir gur fhan an Meiriceánach Theas seo sa sráidbhaile toisc go raibh sé gortaithe.
  
  
  D’éirigh sé as a chodladh le scian ar a scornach.
  
  
  'Cá bhfuil siad?' - Hissed mé i Spáinnis.
  
  
  D'fhéach sé suas agus chroith sé an codladh as a shúile. 'EDS?'
  
  
  “Anáil go ciúin, gan fuaim a dhéanamh,” a dúirt mé, ag brú an scian go dtí a scornach. -Cá bhfuil Lister?
  
  
  Rolladh a shúile ar ais ina soicéid: “Imbamba. Ionsaí.'
  
  
  “Bhí sé go luath aréir. Ba cheart go mbeidís ar ais faoin am seo.
  
  
  Bhreathnaigh sé buartha. Bhí a fhios aige an iomarca. Nó an raibh eagla air roimh an méid a bhí ar eolas aige?
  
  
  “Ba cheart go mbeidís ar ais anois le dul ó dheas amárach,” arsa mise. "An Deisceart Thar an Éirí Amach."
  
  
  Anois bhí an-eagla air. Bhí a fhios agam an iomarca. Dá mbeadh an méid sin ar eolas agam... cé eile a bhí a fhios... cad iad na seansanna go n-éireodh leo... leis an airgead. ..luachanna? Bhí sé ina mercenary. Bhí Meiriceá Theas i bhfad ar shiúl, agus bhí a fhios aige cá raibh a chéad dílseacht. Cad atá i gceist don chuid is mó daoine: a bheith dílis duit féin. Shlog sé go crua.
  
  
  - Tá siad ar a mbealach, a dhuine uasail.
  
  
  'Cá háit?'
  
  
  “Thuaidh, tuairim is deich míle uaidh seo.” Iarnróid ón tSuasalainn go Lorenzo Marques.
  
  
  'Thuaidh? Ach . ..'
  
  
  Iarnród? An t-aon iarnród ón tSuasalainn go dtí an fharraige?
  
  
  Ón bhfarraige go Lorenzo Marquez? Tábhacht ríthábhachtach agus straitéiseach agus . .. Thosaigh mé ag amhras. Thuaidh!
  
  
  leag mé síos an mercenary. Mharaigh mé go leor daoine neamhchiontach cheana féin nó níos lú agus tá mo dhóthain faighte agam faoi láthair. Thuaidh!
  
  
  Seo an áit a n-ardódh trodaithe saoirse Mhósaimbíc, sea. Ach d’éiligh an plean iomlán go ndéanfaí pléascadh i gceantair na teorann, pléasc comhchruinnithe le amhais Lister mar an príomhfhórsa chun na Portaingéile a bhí ag teacht ar aghaidh ón tuaisceart agus trúpaí rialta na hAfraice Theas a bhí ag dul ar aghaidh ón iarthar a ruaigeadh. Dá mbeadh Lister agus a chumhacht dóiteáin tar éis bogadh ó thuaidh, amach ón teorainn, d’fhágfadh sé na Súlúis, na reibiliúnaithe Swazi agus príomhchorp Blacks Mósaimbíc chun aghaidh a thabhairt ar ghnáthfhórsaí na hAfraice Theas agus na Sualainne ina n-aonar.
  
  
  Nó, níos measa ná sin, dá mbeadh trúpaí na Portaingéile in ann bogadh ó dheas gan bhac ag amhais Lister—Lister ó thuaidh agus fórsaí coilíneacha na Portaingéile ó dheas—ní bheadh seans ar bith ag an Zulu agus ag reibiliúnaithe dubha eile. Beidh sé ina bloodbath fíor.
  
  
  Mhéadaigh m'amhrais. D'oibrigh Carlos Lister do na Rúisigh agus bhí sé chun na reibiliúnaithe a chaitheamh anseo chuig na leoin. Agus iad ag fáil bháis ag iarraidh ionsaí a dhéanamh ar fhórsaí na Portaingéile agus na Swazi, chuaigh Lister ar aghaidh ó thuaidh agus ghabh sé Mósaimbíc. Go tobann bhí a fhios agam go cinnte.
  
  
  Bhí orm rabhadh a thabhairt do na Zúlúis agus do dhubhcha eile a raibh orthu dul i ngleic le trúpaí airm nua-aimseartha le assegais agus seanghunnaí. Ach conas a fuair mé iad a chreidiúint dom? Conas?
  
  
  Cheangail mé an mercenary agus rinne mé mo bhealach ar ais go dtí an sráidbhaile mercenary folamh. D’fhill sé ar an bothán ina raibh Indula agus an bhean Zulu, máistreás Lister, ina gcodladh. Chuaigh mé isteach go ciúin sa bhoth, lúb thar Indula agus phóg í uair amháin, faoi dhó, ansin clúdaithe a béal le mo lámh.
  
  
  Dhúisigh sí le tús. Rinne sí iarracht bogadh, ach stop mé í ag clúdach a béal. Bhí a súile rollta wildly agus tháinig feargach mar a d'fhéach sí ar dom.
  
  
  “Indula,” a dúirt mé. "Is dóigh leat gur namhaid mé, ach níl mé." Ní féidir liom é a mhíniú go léir, ach bhí misean agam agus anois tá sé thart. Anois tá an deis agam rud éigin difriúil a dhéanamh: tú féin agus do dhaoine a shábháil.
  
  
  Bhí sí ag streachailt, glaring ag dom.
  
  
  “Éist,” adeir mé. - Nach é anois an t-am, an gcloiseann tú? mheall Lister sinn go léir. Tusa agus mise D'úsáid sé do dhaoine agus ansin iad a bhrath. Caithfidh mé stop a chur leis, agus caithfidh tú rabhadh a thabhairt do do dhaoine. Cá bhfuil Dambulamanzi?
  
  
  Chroith sí a ceann agus rinne sí iarracht mo lámh a bhualadh, a súile ag súil go fiáin.
  
  
  'Éist liom. Tá na amhais ag bogadh ó thuaidh. Tuigeann tú? Ó Thuaidh!
  
  
  Suaimhneas sí síos agus anois d'fhéach sé ar dom le amhras ina súile. Chonaic mé amhras: an tuaisceart agus an chuimhne ar an méid a tharla eadrainn sa seomra sin.
  
  
  “Admhaím gur cuireadh orm rud éigin a dhéanamh i do choinne, bhí sé polaitiúil. Ach anois tá mé leat, is polaitíocht í seo freisin, ach i bhfad níos mó. Anois tá mé ag déanamh cad ba mhaith liom: ag iarraidh stop a Lister.
  
  
  Bhreathnaigh sí ar dom motionless. Thóg mé mo sheans, bhain mé mo lámh as a béal agus lig di dul. Léim sí suas agus Stán orm. Ach níor scread sí.
  
  
  'Ar Thuaidh?' Dúirt sí. - Níl, tá tú ag luí.
  
  
  “Caithfidh tú rabhadh a thabhairt do do mhuintir.” Aimsigh Dambulamanzi agus inis dó. Ní rachaidh mé leat.
  
  
  - Conas is féidir liom muinín a chur ort, a Nick?
  
  
  "Toisc go bhfuil aithne agat orm agus toisc go raibh muinín agat asam roimhe seo."
  
  
  'Iontaobhas? A fhear bán?
  
  
  - Fear bán, sea. Ach ní ar an namhaid. Tá mo phost agam agus rinne mé é. Ach anois tá an obair déanta, agus tá mé leat.
  
  
  “I...” ar sise leisce.
  
  
  Go tobann chuala mé gluaiseacht agus go tapa iompú thart. Dhúisigh an tseanbhean Zulu, bean chéile Lister, agus shuigh suas ina gúna síoda le búcla óir a bhí ag lonrú sa solas caol.
  
  
  - Tá sé ina luí, Indula. Spy bán é seo. Tháinig sé anseo chun ár gceannaire a mharú agus an éirí amach a stopadh. Oibríonn sé do na Portaingéile.
  
  
  Chlaon mé. - Cuireadh mé le haghaidh seo. Ach anois tá gach rud difriúil. Ní chreidim go raibh ceannaire rúnda na Portaingéile ann riamh. An bhfaca tú riamh é, Indula? Ní hea, is é Lister an t-aon cheannaire bán agus baineann sé leas as Marc Chucky."
  
  
  - Ná éisteacht leis! - exclaimed an bhean. Anois labhair sí Béarla gan blas.
  
  
  D'fhéach Indula ar an mbean, ansin ormsa, agus chonaic mé amhras ag fás ar a aghaidh. B'fhéidir gur chuimhnigh sí anois ar amhras beag eile ón am atá thart.
  
  
  “A Shibena,” ar sise go mall, “tá do chuid Béarla an-mhaith anois.” Cár fhoghlaim tú é seo?
  
  
  "Tá mé oilte níos fearr ná mar a cheapann tú," a dúirt an bhean scothaosta go rudely. - Ar ár gcúis. An fear seo . ..'
  
  
  “Seo bean Lister,” arsa mise. “An bhfuil tú ag éisteacht le bean Lister, Indula?”
  
  
  Ba chosúil go raibh Indula ag smaoineamh ar rudaí a chuimhnigh sí. -Cad as duit, a Shibeana? An raibh aithne againn ort riamh sular tháinig Coirnéal Lister anseo? Tháinig tú chugainn mar a ionadaí. Bhí bean Zulu os a chomhair, agus mar sin bhí muinín againn aisti, ach...
  
  
  Chuaigh Shibena ag obair. Ionsaí tapa, cleachtadh. Scian fada ina lámh dorcha, matáin ag glioscarnach faoin gcraiceann dubh. Ionsaí a bhí ann orm. D'fhreagair sí chomh tapa agus chomh maith sin mura mbeadh Indula tar éis gníomhú, is cinnte go maraíodh sí mé. Chosain sí mé le athfhillteach. Toisc grá againn dá chéile? Cibé rud a bhí ann, ghníomhaigh Indula go spontáineach agus fuair sé ar bhealach Shibena. Chaith Shibena i leataobh í le luascadh gasta dá lámh saor, agus caitheadh Indula ar leataobh mar chleite. Ach ba leor sin. An miodóg beagnach bhuail mé sa chroí, agus bhraith mé pang i mo thaobh. Scag mé go tapa agus bhuail mé Shibena ar bharr a gialla. Thit sí cosúil le tarbh buaite. Bhuail mé chomh crua agus a thiocfadh liom.
  
  
  Rug mé ar lámh Indula. 'Tar liom.'
  
  
  Níor sheas sí a thuilleadh agus shiúil sí liom amach as an bpuball tríd an gcampa a bhí beagnach tréigthe. Mhoilligh muid síos agus thug mé rabhadh di a bheith ciúin. Shleamhnaigh muid tríd an fáinne de sentries ag an bpost mar a raibh an mercenary downed ceangailte fós. Ní dhearna sé iarracht an saol a dhéanamh deacair dúinn. B’fhéidir go raibh áthas air go raibh sé ceangailte agus nach raibh sé ag cur isteach orainn a thuilleadh.
  
  
  Chuaigh muid i dteagmháil leis an héileacaptar. Sa dorchadas, dhreap mé den charraig agus chas mé an carr ó thuaidh. D'fhéach Indula orm go buartha an t-am ar fad, gan a bheith cinnte go hiomlán díom. Bhí orm na amhais a aimsiú.
  
  
  Fuair mé iad. Bhí siad sa tuaisceart, mar a dúirt an fear. Campa ciúin gan tinte, feadh an iarnróid ón tSuasalainn go Lorenzo Marques, daichead ciliméadar ó thuaidh ón áit ar cheart dóibh a bheith, agus gan ach cúpla uair an chloig ón áit ar cheart dóibh a bheith daichead ciliméadar ar an taobh eile de na sráidbhailte.
  
  
  “Níor chuardaigh siad caoga míle roimh mheán lae inniu,” a dúirt mé. - An bhfuil tú cinnte?
  
  
  D'fhéach Indula síos. msgstr "B'fhéidir go bhfuil cúis leis seo."
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. "Déanaimis a fháil amach."
  
  
  
  
  Caibidil 19
  
  
  
  
  
  Beannaigh breacadh an lae liath orainn agus muid ag tuirlingt i spás beag oscailte timpeall míle ó dheas ó na amhais. Tá an dufair anseo iompú isteach i tor íseal agus Savannah. Bhí sé ciúin, na hainmhithe fiáine i bhfolach. Bhí fearg ar dhaoine.
  
  
  Shiúil muid go cúramach i dtreo an iarnróid, agus na scáthláin mercenary beag lined suas ceann i ndiaidh a chéile. Bhí siad i lán-ullmhacht do chomhrac. Cosnaíonn patróil sa pháirc an ceantar go dlúth. Ba chosúil nach raibh an Coirnéal Lister ag iarraidh go n-aimseofaí iad go dtí go ndearnadh é. Ó thraein a bhí ag dul thart, ní raibh aon duine in ann aon rian saighdiúirí a ghabháil. Ní bheidh sé chomh héasca dul isteach sa champa. Chonaic mé puball Lister beagnach sa lár, sábháilte agus cosanta go maith. Chonaic mé rud éigin eile, nó ní fhaca mé rud éigin.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “Cá bhfuil Dambulamanzi agus daoine dubha eile?” Mhothaigh Indula míchompordach. - B'fhéidir go bhfuil siad ar patról?
  
  
  “B’fhéidir,” arsa mise.
  
  
  Shiúil muid thart ar an fáinne seachtrach na sentries. Cé nach raibh mé in ann teacht ar bhealach sábháilte isteach sa champa, bhí Indula in ann dul isteach go simplí.
  
  
  “Má tá an ceart agam, is féidir leat dul isteach, ach ní féidir leat dul amach,” a dúirt mé léi.
  
  
  “Dá bhféadfainn teacht go Lister agus bualadh leis duine le duine, ba leor sin,” a dúirt sí “Ach tusa, thógfaidís thú...”
  
  
  Sa chiúnas bhris brainse. Bhrúigh mé Indula cothrom go talamh, ag iarraidh mé féin a chlúdach chomh maith agus is féidir. Bhris brainse eile agus bhí figiúr donn gan cruth le feiceáil ar imeall an dufair, ag stopadh chun breathnú amach thar na toir agus savannah. Arabach. Duine de na fir marbh Prince Wahbi! Cad a bhí le déanamh aige anseo? Chuir mé an fhadhb seo as mo cheann láithreach. Chun anois ní raibh sé ábhar. Is dócha gur thug Khalil al-Mansur aire d’amhais dá “chairde” sa Phortaingéil. Ach ba é seo mo sheans.
  
  
  Shleamhnaigh mé i dtreo dó. Ní raibh a fhios aige cad a tharla dó. Chuir mé noose thart ar a mhuineál agus thacht sé. Nocht mé go tapa é agus chuir mé air a keffiyeh donn dóite agus dubh, smeartha a aghaidh le cré agus tharraing an keffiyeh thar a aghaidh agus smig.
  
  
  “I do chás,” a dúirt mé le Indula, “b’fhéidir go mbeadh ionadh orthu. Ach is féidir leat féin agus an Arabach é a dhéanamh le chéile. Rachaimid go dtí.'
  
  
  Shiúil muid go ciúin ach go nádúrtha i dtreo an champa. Ghlaoigh an chéad fhealltóir orainn. Chuir Indula í féin in aithne agus dúirt sí leis an bhfear go raibh na hArabaigh ag iarraidh an Coirnéal Lister a fheiceáil. Choinnigh mé mo lámh ar an piostal ina thost faoi mo chulaith. tensed mé suas.
  
  
  Chlaon an garda. 'Lean ar aghaidh leat. Coirnéal ina phuball. D'fhéach Indula orm ar feadh nóiméad. Choinnigh mé léiriú impassive ar m'aghaidh. Ní raibh ionadh ar an sentry an Arabach a fheiceáil. Ba chosúil go raibh sé níos buartha faoi láithreacht Indula anseo. D'imigh an t-amhras as a súile.
  
  
  Shiúil muid ar dheis tríd an champa i bhfolach. D'fhéach na amhais glas orainn go aisteach. ach ní dhearna siad aon rud inár n-aghaidh. Chuir beirt fheighlithe isteach orainn, tar éis d’Indula ceist a chur ar dtús cad a bhí á dhéanamh aici anseo, cén fáth nach raibh sí sa sráidbhaile.
  
  
  “Tá teachtaireacht thábhachtach againn don choirnéal,” a dúirt sí. Labhair mé Araibis. “Teachtaireacht ó Shibena. Cuireann sí chuig Coirnéal Lister mé."
  
  
  D’aistrigh Indula é seo agus ansin d’fhiafraigh sé, “Cá bhfuil Dambulamanzi?”
  
  
  “Ar mhisean,” a dúirt an feighlí.
  
  
  Lig sé tríd dúinn. Ansin chonaic mé Gearmánach, Major Kurtz. Sheas sé os comhair puball Colonel Lister agus d'fhéach sé díreach orainn. Chuir mé m'aghaidh i bhfolach mar is fearr a d'fhéadfainn. Bhogamar ar aghaidh. Bhuail Kurtz linn os comhair puball Lister. Stán sé ag dom, ansin iompú tobann a Indula.
  
  
  - Cén fáth a bhfuil tú anseo, a bhean? - sciob sé i Svahaílis. -Cé a dúirt leat go bhfuil muid anseo?
  
  
  Bhí sé nonsense, ceist chontúirteach. Ní raibh Indula flinch. “A Shibín,” adeir sí go socair. “Tá teachtaireacht thábhachtach aici don choirnéal.”
  
  
  'Ó tá?' - a dúirt Kurtz. Bhí a aird ar fad dírithe ar an gcailín. Ní raibh aon aird aige ar an Arabach chiúin. “Ní bheadh an teachtaireacht seolta ag Shibena gan an focal faire. Cad é seo?'
  
  
  msgstr "Níor thug sí an focal faire dom." - dúirt Indula. An bhfuil pasfhocail ag teastáil ó chomhghuaillithe? An bhfuil aithne agat ar an reibiliúnach Súlúis agus ar iníon an phríomhoifigigh, Major Kurtz?
  
  
  Chaol an Gearmánach cnámhach a shúile. “B’fhéidir nach bhfuil, ach ba mhaith liom an teachtaireacht seo a chloisteáil. Imigh leat, an bheirt agaibh.
  
  
  Bhí Luger ina lámh tiubh aige. Chuir sé in iúl dúinn puball a bhí in aice le puball Colonel Lister. Shiúil muid isteach agus tensed mé mo matáin chun preabadh air. Bhí an baol ann, dá ndéanfadh sé fuss thiocfadh linn a sciobadh agus ní éireodh linn beo as an gcampa arís. Ach bhí sé agam. †
  
  
  Go tobann bhí mearbhall ar an taobh eile den champa. Kurtz iompú thart. Ní raibh mé in ann a fheiceáil cad a bhí ann, ach bhí sé seo mo sheans chun é a grab go tapa. bhog mé. Shiúil sé ar shiúl agus scairt sé chuig an sentry.
  
  
  “Coimeád an bheirt sin sa phuball agus coinnigh ann iad go bhfillfidh mé.”
  
  
  Shiúil sé i dtreo an commotion. Chuaigh an feighlí i dteagmháil leis an oscailt, bhrúigh sé sinn lena raidhfil chuig an mballa cúil agus dhún sé an brat pubaill. Léirigh a scáth go raibh sé ag breathnú go géar ar an mhachaire. “Nick,” a dúirt Indula, “má iarrann Kurtz teachtaireacht, cad is féidir linn a rá leis?”
  
  
  -An bhfuil tú cinnte anois?
  
  
  Bhreathnaigh sí an bealach eile. "Tá sé aisteach nach bhfuil muinín ag Kurtz asam." Fiú strainséir, bhí pasfhocal ag Shibena. “Ní raibh aon ionadh ar Kurtz go raibh a fhios ag Shibena go raibh siad anseo ó thuaidh.”
  
  
  “Lean sí,” arsa mise.
  
  
  “Ach d’fhéadfadh cúis a bheith leis seo,” a dúirt Indula. Tá sé deacair creideamh a chailleadh nuair a théann do bhrionglóidí saoirse suas i ndeatach. Bhí sí ag iarraidh Lister agus Shibena, bean óna muintir, a chreidiúint.
  
  
  Dúirt mé. - "Ba chóir go mbeadh Dambulamanzi anseo. Is é do theagmhálaí é, agus ba chóir go mbeadh sé in aice le Lister."
  
  
  - Sea, ach...
  
  
  Bhí cruthúnas deiridh ag teastáil uaithi. Ba é puball an Choirnéil Lister an t-aon áit a bhféadfaimis an méid a bhí ag teastáil uaithi a fháil.
  
  
  Chuardaigh Kurtz sinn gan aon deifir. Rug mé scian agus rinne mé gearrtha i mballa cúil an phuball. Bhí feighlí taobh thiar de phuball Lister. Ina theannta sin, bhí an fáinne seachtrach feighlithe díreach faoi chlaífort an iarnróid. Sheas siad garda agus níor fhéach siad ach ar na rianta iarnróid. Sheas beirt fheighlithe eile ar chlé agus bhí an chuma orthu go raibh siad ag breathnú ar rud éigin ag an taobh thall den champa, ar shiúl ó rianta an iarnróid.
  
  
  “Tá garda ina sheasamh taobh thiar dínn a fheicfidh go cinnte sinn,” a dúirt mé le Indula. “Tá dóchúlacht ard ann nár labhair Kurtz leis.” Déanfaidh mé poll i gcúl an phubail, agus téann tú amach agus labhair leis an bhfeighlíocht seo. Aithneoidh sé thú go cinnte. Distract dó ar bhealach, is cuma cad is féidir leat smaoineamh ar, agus a dhéanamh dó breathnú ar an mbealach eile.
  
  
  Chlaon sí. Ghearr mé an balla cúil go cúramach. Ní fhaca an feighlí é seo. Shleamhnaigh Indula amach agus chuaigh sé i dteagmháil leis an bhfeighil go neamhbhalbh. Bhí sé ina fheighlí maith, thug sé faoi deara í chomh luath agus a chuaigh sí chuige. Thóg sé mar aidhm aici, ansin ísliú go mall an raidhfil. Aoibh sé. Thairis sin, bhí an t-ádh air, bhí sé ina fhear óg a raibh cailín ag teastáil uaidh is dócha.
  
  
  Bhí mé ag fanacht.
  
  
  Chuaigh sí i dteagmháil leis an bhfeighlí óg, Spáinneach, páirtí óg, de réir dealraimh, i seirbhís an mhórchoirnéil Lister. Labhair siad lena chéile, agus bhí Indula, in ainneoin a hóige, ina páirtíneach le tamall maith. Chonaic sí an méid a chonaic mé: bhí sé ag iarraidh bean. Anois sheas sí an-ghar dó. Chonaic mé aimsir air. Bhí sé in aghaidh na rialacha agus na hoiliúna go léir don fheighlí duine a ligean chomh gar sin. Chuir sí suaimhneas air agus chonaic mé a áirse uirthi ar ais chun a cíoch a thabhairt beagnach ar a aghaidh. Bhí cíoch lom uirthi, cosúil le bean Zulu. Ligh sé a liopaí agus chuir sé an raidhfil ar an talamh, é a shealbhú le lámh amháin.
  
  
  Chas sí thart é agus chonaic mé í ag breathnú thart chun a chinntiú nach raibh na gardaí eile ag féachaint. Ansin Chlaon sí.
  
  
  Dhreap mé amach tríd an poll agus go tapa chuaigh go dtí an sentry. Éisteacht liom, chas sé go tapa agus iarracht a ardú a raidhfil. Leathnaigh a shúile go tobann agus ansin gloiniú os a chionn. Rug mé air sula bhféadfadh sé titim. Bhí daga beag géar ina láimh ag Indula. Bhí a fhios aici go díreach cá háit le duine a bhualadh.
  
  
  D'fhéach mé timpeall go tapa. Níor fhéach aon duine de na amhais fréamhaithe inár dtreo. Bhí an bheirt gharda a bhí romhainn ró-ghnóthach ag cuardach áit eile. Thug mé an duine marbh go cúl phuball Lister. Tent dúbailte a bhí ann le limistéar codlata sa chúl, ach bhí orm mo sheansanna a ghlacadh. Ghearr mé tríd an mballa cúil agus d'iompair muid an sentry marbh istigh.
  
  
  Ba é an troscán amháin ná bunc an choirnéil spartan, cófra agus cathaoir chanbhás. Bhí an chuid eile den limistéar codlata folamh. Chuireamar an sentry marbh faoin leaba. Níor bhog aon rud sa tosaigh ach an oiread. Peed mé tríd an crack agus chonaic Lister ag obair ina aonar ag a bord páirce. Bhí piostal, scian, bandoleer agus straps ghualainn an mhála droma aige. Bhí sé réidh le fágáil láithreach. Shuigh a leabhar nótaí páirce ar thaobh clé a dheasc agus an clúdach ar oscailt. Chlaon mé go Indula. Bhí orainn na taifid seo a bheith againn. Bhreathnaigh sí orm ag súil leis. D’fhéadfainn an cornal seo a mharú ar an láthair agus súil agam éirí beo, ach má mharaíonn mé é sula mbeidh cruthúnas agam, ní chreidfidh Indula mé choíche.
  
  
  “Éist,” a dúirt mé. “Beidh orainn fanacht go bhfágann sé an puball.” Nó go dtí go bhfaighimid amach é ar bhealach éigin. B'fhéidir . ..'
  
  
  Níor chríochnaigh mé an abairt. Roimhe seo, sheas Lister suas agus chuaigh Kurtz isteach sa phuball. Ní raibh cuma suaimhneach air.
  
  
  “Aoi, a Choirnéil,” a dúirt an Gearmánach.
  
  
  Cuireadh canbhás an phuball ar leataobh, agus chuaigh Khalil al-Mansur isteach sa phuball, chrom sé air, dhírigh sé a dhroim agus, ag gáire, chuaigh sé i dteagmháil leis an gcoirnéal.
  
  
  “Is mór an pléisiúr é, a Choirnéil,” ar seisean i mBéarla.
  
  
  Chlaon Lister. “Mo chomhbhrón, al Mansour. Chuir bás an phrionsa turraing orainn go léir.
  
  
  Labhair Lister Béarla freisin. Is dócha gurbh í an t-aon teanga a bhí i gcoiteann acu. Shuigh Khalil al-Mansur síos le gáire. Bhí cosúlacht láidir idir an bheirt fhear; d'fhéach an bheirt cosúil le wolves seasoned ciorcal timpeall ar a chéile. Lean Al-Mansur ag aoibh gháire.
  
  
  “Turraing, ach ar an drochuair ní tragóid do-athleasaithe é,” a dúirt an Arabach. —An bhfuil ag éirí go maith le do chuid pleananna?
  
  
  “Go hiontach,” a dúirt Lister. - An bhfuil pleananna agat, al-Mansur?
  
  
  “Cosúil le gach fear,” a dúirt Khalil. “Tá jab iontach déanta ag an bPrionsa ag baint díot na reibiliúnaithe dubha suaimhneacha a tháinig chugat le haghaidh cabhrach agus tacaíochta. Ba chuma leat cara, duine a chuidigh le teifigh agus a fuair réidh leo ansin gan fuss.
  
  
  “Ba chríonna an prionsa iad a dhíol le sclábhaíocht,” a dúirt Lister. - An rogha daoine óga dubh, láidir agus te-tempered. Thaitin a chliaint saibhre é. Mar gheall ar mo thionchar ar na ceannairí bhí sé níos éasca mná eile a ghabháil. Ar an mbealach seo is féidir leat cabhrú lena chéile.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar Indula. Bhí a aghaidh dorcha iompú beagnach liath. Fuath dóite ina súile. Bhí a fhios aici anois conas a bhí sí gafa ag fir Prince Wahbi nuair a cheap sí go raibh sí "sábháilte" i gcampa Lister. Thug Lister na daoine dubha go léir a shábháil sé do Wahbi le díol isteach sa sclábhaíocht ionas nach bhfaigheadh siad amach trí thimpiste go raibh Lister ar an mbealach.
  
  
  Bhreathnaigh sí orm agus Chlaon: anois chreid sí mé. I gcuid eile den phuball, labhair Khalil arís.
  
  
  “Sochar frithpháirteach,” a dúirt an tArabach. “An bhfuil fáth ar bith nár cheart go leanfadh sé seo liomsa in ionad an phrionsa?”
  
  
  "Níl aon chúis," d'aontaigh Lister. "Más féidir leat a áit a shábháil, al Mansour."
  
  
  “A áit agus a ghealltanais,” a dúirt Khalil. “Ár dtacaíocht duit i Lorenzo Marques, Mbabane agus Cape Town mar mhalairt ar do chomhaontú maidir lenár gcaidreamh gnó, mar sin féin.”
  
  
  “An bhfuil do thacaíocht ag teastáil uaim sna háiteanna seo, al Mansur?”
  
  
  Khalil aoibh arís. - Tar ar, a Chornail. Tá do phleananna ar eolas agam. Cé go gcuirfidh do easpa tacaíochta brú ar na reibiliúnaithe Zulu agus Swazi agus fórsaí coilíneacha na Portaingéile ag dul ar aghaidh ó dheas, buaileann tú anseo sa tuaisceart. Ba mhaith leat chun iarracht a dhéanamh cumhacht a urghabháil.
  
  
  “Tá an chumhacht seo á urghabháil ag Fronta Fuascailte Mhósaimbíc,” a dúirt an cornal. msgstr "Déanfar an t-ordú a athchóiriú ó chaos."
  
  
  “An chaos a chruthaíonn tú trí na reibiliúnaithe a thréigean, na hAfraice Theas a choinneáil ag gabháil do Zululand agus trúpaí na Portaingéile a chur amú agus a scrios ag na reibiliúnaithe. A massacre go bhfuil tú ag dul chun críche trí ghlaoch isteach do fostaithe dubh.
  
  
  Lasadh súile an Choirnéil Lister suas. “Beidh muid mar láidreacht iomlán i bhfronta saoirse Mhósaimbíc. Beidh an domhan ag caoineadh chun deireadh a chur leis an doirteadh fola. Ansin beidh muid mar an t-aon fhórsa atá in ann ord a athbhunú. Déanfaimid idirbheartaíocht le Liospóin agus glacfaimid cumhacht ansin: náisiún saor, ach inár lámha." Bhreathnaigh sé ar Khalil. “Is ea, is féidir le tacaíocht ó Cape Town, Liospóin, Rhodesia agus fiú an tSuasalainn cabhrú leat. Is féidir leat do "ghnó" a choinneáil, Khalil. Praghas beag le híoc as neart.
  
  
  “Tá tú ag dul i gcumhacht do na Rúisigh. An bhfuil tú cinnte go n-aontóidh siad?
  
  
  “Aontaimid,” a dúirt an Coirnéal Lister air. “Tá mé i gcumhacht i Mósaimbíc dom féin, dúinne. Airgead agus cumhacht, is tír shaibhir í seo.”
  
  
  Khalil gáire. - Feicim gur daoine tuata sinn araon. Rachaimid chomh maith, a Chornail.
  
  
  “Agus mise,” arsa Kurtz, “mise go léir.” Ardoifig, ór, villa, seirbhísigh, cad eile ar féidir leat troid ar a son?
  
  
  Anois bhí siad go léir ag gáire, miongháire ar a chéile cosúil le vultures ar brainse tirim.
  
  
  Bhí cogar Indula beagnach ró-ard. "Ní mór dúinn iad a mharú."
  
  
  “Ní hea,” a dúirt mé. “Ní mór dúinn do dhaoine a shábháil ar dtús. Scriosfar iad. Má thuigim Lister a thuilleadh, déanfaidh sé níos mó ná fanacht amach. Nochtfaidh sé do chuid pleananna agus tabharfaidh sé rabhadh don Afraic Theas. Ní mór dúinn do dhaoine a shábháil agus Lister a stopadh.
  
  
  “Ach conas is féidir linn é a dhéanamh linn féin? ..'
  
  
  “Sílim go bhfeicim bealach amach,” a dúirt mé go bog. ‘Seans. B’fhéidir go dtabharfaidh Khalil agus a chuid fear deis dúinn, agus caithfimid é a ghlacadh anois. Déan mar a deirim. Gabhann tú Khalil. Gan fuaim. Anois!'
  
  
  Shroicheamar tosach an phuball. I bhfaiteadh na súl, bhí a miodóg ag Indula ag scornach Khalil sula bhféadfadh sé fiú orlach a ardú óna chathaoir.
  
  
  Chuir mé an piostal tosta go ceann Lister agus hissed go Kurtz:
  
  
  - Ná déan faic, a chloiseann tú! Ní fuaim amháin!
  
  
  Níor bhog siad. Súile scanraithe d'fhéach sé ar Indula agus Stán orm i mo burnous donn. Cé a bhí mé? Níor chuir mé mé féin in aithne, ach is dóigh liom go bhfaca Kurtz cé mé. Iompaigh sé pale. Bhí mé Killmaster, i gceist agam cad a dúirt mé.
  
  
  “Táimíd go léir ag imeacht anois,” arsa mise go bog. “Tá Kurtz chun tosaigh le Indula. Beidh tú marbh sula mbeidh a fhios agat é, a Sháirsint, mar sin is fearr dom a bheith ag faire amach dá scian. Leanfaidh an Coirnéal agus Khalil mé, mar a éilíonn dea-nós Arabach. Aoibh gháire, labhair agus cuimhnigh nach bhfuil aon rud le cailliúint againn trí tú a mharú má aimsítear sinn. Déan cinnte nach gcuirtear stop linn.
  
  
  Chlaon siad agus Chlaon mé go Indula. Chuaigh an cailín le Kurtz ar dtús, a scian i bhfostú san áit ar a dhroim ina bhféadfadh sé bás a fháil ón gcéad bhuille. Lean mé Khalil agus Lister. Shiúil muid go mall trí lár an champa; Déanann an Coirnéal agus Khalil comhrá agus gáire agus leantóir Arabach Khalil ag siúl taobh thiar de. Dá mba rud é gur chuimhnigh aon cheann de na feighlithe nó amhais eile go ndeachaigh Khalil isteach sa phuball gan duine dá chuid fear, ní chuirfeadh sé ceist faoi. Cén fáth ar chóir dó? Ní raibh an Coirnéal buartha, agus shiúil Kurtz ar aghaidh le cailín Zulu miongháire a raibh aithne acu go léir uirthi.
  
  
  Go dtí go bhfuair Kurtz, Lister agus Khalil cróga nó dúr, bhí gach rud an-simplí. Níor thuig siad, mar sin d'éirigh sé níos éasca. Chuamar thar an bhfáinne amuigh de fheighlithe agus shiúil muid trí imeall an dufair. Bhí cnoc féarach díreach os ár gcomhair. Rinne mé iad go léir teacht díreach faoi bhun an barr, lig dóibh stopadh, agus ansin d'fhéach sé go ciúin orthu,
  
  
  Sa ghrian, timpeall caoga slat ar shiúl, chonaic mé roinnt Arabach ag fanacht le Khalil. Beagán níos faide ar aghaidh, d'fhógair roinnt gluaiseachta sna toir go raibh an chuid eile d'fhir an Phrionsa Wahbi nach maireann ann.
  
  
  Chas mé thart agus chonaic mé go raibh fáinne na amhais tostach timpeall céad méadar uaim. Bhreathnaigh roinnt amhais go cas ar a gceannasaí agus a leifteanant. Comhdháil ardleibhéil le Khalil. Cén saighdiúir a raibh cúram air faoi rudaí den sórt sin? Déarfaí leo cad ba cheart a dhéanamh, ionas go ligfidís a scíth.
  
  
  Bheadh sé distracting. Ghlac mé anáil dhomhain agus dhírigh mé ar Indula. Thug mé an Luger ó holster Kurtz di.
  
  
  “Guard Lister agus Kurtz,” a dúirt mé go cogar. "Agus má bhogann siad méar, shoot tú iad."
  
  
  Chlaon sí. Thóg mé lámh Khalil, leis an gunna ar a dhroim, agus shiúil leis go barr an chnoic. Nuair a bhí mé cinnte go bhfaca a chuid fear ina sheasamh ansin é, bhain mé den tostóir, scaoil mé sa chúl é faoi dhó agus thosaigh mé ag screadaíl in Araibis.
  
  
  “Mharaigh siad Khalil al-Mansour. Amhais. Mharaigh siad ár gceannaire. Ionsaí! Ionsaí! Allah nó Allah. Ionsaí!'
  
  
  Chas mé timpeall go tapa agus imithe as radharc. Chuala mé hArabaigh agus saighdiúirí Wahbi dubha. Sheas Coirnéal Lister agus Kurtz in uafás.
  
  
  Ar imeall an champa, bhí na amhais go léir ar a gcosa cheana féin, agus rinne na hoifigigh deifir ar aghaidh le breathnú. Ar an taobh clé, bhí na hArabaigh ag argóint cheana féin.
  
  
  “Lámhaigh iad,” a scairt mé ar Indula.
  
  
  Lámhaigh sí Kurtz agus dhírigh sí an gunna ar Lister. Bhí an Coirnéal beagán níos tapúla agus tum sé le haghaidh clúdach i log beag taobh thiar de charraig. lámhaigh Indula ar iarraidh...
  
  
  Ghlaoigh na amhais: “Arabaigh! Lámhaigh siad Major Kurtz agus an Coirnéal. Imní! Imní!'
  
  
  Rith orduithe i gcúig theanga anonn is anall feadh chéimeanna na saighdiúirí. Thosaigh na gunnaí meaisín ag creathadh. Phléasc grenades. Theith na hArabaigh ar aghaidh ag úsáid clúdach. Fuair siad Khalil.
  
  
  scairt mé go Indula. - 'Fág é. Tar liom!'
  
  
  Ar dheis againn bhí an dufair fós soiléir. Anois ní fhéadfadh Lister an scéal a athrú. Ní fhéadfadh sé ach fearg a chur orthu. Beidh an bua aige, ach beidh na amhais buailte go leor, agus tá níos mó ullmhaithe agam dóibh.
  
  
  Rith muid tríd an dufair, cófra Indula ag dul in airde mar éin shaor. Theastaigh uaim í a bheith aici, ach bhí a fhios agam go raibh an iomarca le déanamh. Shroicheamar an héileacaptar agus na hArabaigh agus amhais taobh thiar dínn i mbun cath fíochmhar.
  
  
  Thógamar amach gan urchar a lasadh agus chuamar ó dheas. Thit mé an raidió le minicíocht arm na Portaingéile. Chuir mé mé féin in aithne agus d'inis mé plean Colonel Lister agus dúirt sé leo gan dul ó dheas, ach díreach i dtreo an Choirnéil Lister. Bhain mé úsáid as ainm an aire agus lean mé ar aghaidh leis an teachtaireacht a athrá go dtí gur thrasnaigh muid teorainn Zululand. D’ísligh mé an héileacaptar in aice leis an sráidbhaile sa chuan mar a raibh mé in éineacht le Indula roimhe seo.
  
  
  “Tabhair foláireamh do dhaoine,” a dúirt mé nuair a d’imigh sí. 'Abair amach é! Beidh siad chreideann tú. Seol teachtairí agus coinnigh do mhuintir. Gabh mo leithscéal, ach tiocfaidh lá eile.
  
  
  Chlaon sí. Bhí a súile tais agus shining. 'Nic?' aoibh mé. Tháinig Solamh Ndale agus a chuid fear ag rith. Agus mé ag iompú ó thuaidh, chonaic mé í ag caint leo. Theith siad ar ais go dtí an sráidbhaile, agus chonaic mé na teachtairí fanning amach i ngach treo. Rinneamar é. Cuirfear stop leis an éirí amach. Ní bheidh aon massacre. Thiocfadh saoirse don Zúlúis níos déanaí. Ach tiocfaidh sé, agus mairfidh siad fós chun saoirse a ghlacadh agus a úsáid.
  
  
  Chas mé ar an raidió arís agus thosaigh mé ag athrá mo theachtaireacht chuig na Portaingéile. Gan éirí amach, ní raibh an grúpa amhais scanraithe ar aon dul le fórsaí na Portaingéile. B’éigean do Mhósaimbíc fanacht lena saoirse freisin, ach b’fhearr fiú na Portaingéile ná an tsaoirse searbh a bhí ag an gCoirnéal Lister.
  
  
  Lean mé le mo rabhadh trí phlean Lister a thuairisciú. Ghlaodh guth amach.
  
  
  “Chuala muid thú,” a dúirt guth domhain a d'aithin mé láithreach. “Tá ár gcuid trúpaí ar a mbealach cheana féin. An uair seo ní imeoidh siad uainn.
  
  
  “Is fearr sin,” arsa mise. “Cad mar gheall ar Seabhac, a rúnaí?”
  
  
  "Tá sé saor".
  
  
  “Timpeall a sráidbhaile freisin,” a dúirt mé, agus ansin thug sí a suíomh.
  
  
  “Go raibh maith agat,” a dúirt guth an Aire. Hesitated sé. “Tá leithscéal agam duit, a dhuine uasail. Carter. Ach tá iontas orm fós.
  
  
  “Níos déanaí,” a dúirt mé go hachomair, ag casadh as an raidió.
  
  
  Bhí deireadh leis. Cuireadh stop leis an éirí amach, cuireadh cosc ar mhurtall, agus bhí na amhais éagumasaithe go sealadach. Ach ní hé seo an deireadh go leor. Tá obair neamhchríochnaithe fós agam.
  
  
  
  
  Caibidil 20
  
  
  
  
  
  Go bog céimiúil mé trí scáthanna an swamp. Ní raibh ann ach meán lae, agus bhí na swamps timpeall an tsráidbhaile mercenary ciúin. D'imigh siad go léir. Tá na poist fheighlithe folamh agus tréigthe. Tháinig an teachtaireacht chun solais anseo.
  
  
  Stop mé ag imeall an tsráidbhaile. Fiú na mná imithe, gach aon cheann acu. Níor bhog aon rud faoi ghrian meán lae. Bhí roinnt comhlachtaí dubh agus amhais scaipthe, amhail is dá mbeadh quarrel tar éis tarlú, amhail is dá mbeadh scóir phearsanta socraithe, sular theith na haisluithe go dtí na tearmainn sábháilte sin a d'fhéadfaidís a bhaint amach. Beidh siad sábháilte. Bhí duine i gcónaí sa saol seo a bhí ag iarraidh daoine a fhostú; fir a bhí sásta troid gan cheist.
  
  
  Vultures ciorcal timpeall ar an sráidbhaile. Bhí cuid acu sna crainn ar an imeall, ach níor thit aon cheann acu go talamh. Bhí duine éigin eile fós beo anseo. Nó b’fhéidir go bhfuil duine eile fós beo sa sráidbhaile seo. Tharraing mé amach mo piostal uathoibríoch agus shiúil go mall idir na botháin chiúin faoin ghrian scorching scagadh tríd na crainn.
  
  
  Dá mbeadh an ceart agam, ní bheadh an Coirnéal Carlos Lister tar éis fanacht lena chuid fear an nóiméad a thuig sé go raibh a chluiche ar bun. Bhí raidió aige, mar sin ba chóir go mbeadh a fhios aige. Faoin am seo, bhí trúpaí coilíneach na Portaingéile timpeall ar a chuid fear. Thabharfadh an t-iarnród rochtain éasca ar an áit inar throid siad na hArabaigh. Bheadh Lister tar éis imeacht chomh luath agus a chonaic sé na trúpaí murar theith sé níos luaithe nuair a d’fhoghlaim sé go n-imeodh liom chun gach rud a phoibliú.
  
  
  Is í an t-aon cheist an éalóidh sé leis féin, i jeep nó i bhfeithicil ordaithe, nó fiú i héileacaptar dá gcuirfeadh sé i bhfolach áit éigin é, rud nach gcuirfeadh iontas orm. Nó an dtabharfaidh sé grúpa dá mhuintir leis? Anois agus Kurtz marbh, níor chreid mé go raibh sé in éineacht le haon duine eile. Tá sé i bhfad níos contúirtí do ghrúpa rith uait féin ná do dhuine aonair. Ní bhíonn a fhios agat riamh, b'fhéidir go gceapfadh na daoine iontaofa a thug tú leat i dteas an chatha go tobann gur borb thú nuair a ritheann tú uait.
  
  
  Ní hea, saighdiúir ab ea an Coirnéal Lister é féin agus ní sciobfadh sé amach é ach dá bhféadfadh sé. Ní raibh sé dílis ach dó féin agus dá fhostóir sa todhchaí, a raibh gá acu leis agus a d'fhéadfadh é a úsáid. Go háirithe dá mbeadh bealach éalaithe ullmhaithe aige, plean éalaithe ar eagla na heagla, rud a bhí, ar ndóigh.
  
  
  Plean agus modhanna éalaithe: airgead, tuilleamh, páipéir thábhachtacha is féidir a dhíol nó a úsáid le haghaidh dúmhál. Caithfidh go bhfuil stór de shaghas éigin aige, agus cá háit eile mura bhfuil anseo, sa sráidbhaile seo, faoi chúram a mhná céile is dócha. Sin an fáth a raibh mé anseo. Más rud é nach raibh Lister ar ais anseo, ba mhaith liom a bhuail leis áit éigin eile ag am éigin, ach bhí mé ag súil leis go dtiocfadh sé anseo, agus anois tá na vultures in iúl dom go bhfuil duine éigin beo sa sráidbhaile.
  
  
  Shiúil mé go cúramach idir na botháin, ag éisteacht leis an bhfuaim is lú: brainse ag briseadh, doras nó balla ag creabadh, raidhfil nó piostail ag cocadh, fuaim scian á tarraingt óna sheod... Níor chuala mé aon rud ach amháin cúpla shots i gcéin. Caithfidh gurbh iad seo na amhais a bhí gafa anois ag trúpaí na Portaingéile. Mar sin féin, ní dhéanann amhais troid ar feadh i bhfad má chailltear an cath. Imíonn siad, díreach mar atá siad imithe sa sráidbhaile.
  
  
  Chuala mé gunfire i gcéin agus an roar na n-eitleán i gcéin is i gcóngar. Eitleáin ag eitilt go hard os cionn an tsráidbhaile, agus eitleáin ag eitilt ó dheas, thar an teorainn. B'éigean gurb iad na hAfracaigh Theas a bhí anois, bhí súil agam, nár bhain aon sprioc amach. Ach bhí sprioc agam.
  
  
  Shroich mé bothán Lister agus chonaic mé Dambulamanzi. Bhí an Zulu ard ina luí sa deannach ag ceanncheathrú Lister. Bhí sé marbh, wounded sa cheann. Níor ghá dom teacht níos gaire. A lámh marbh clutched sleá. Fuair sé bás ag troid le duine, agus chuir an t-asegai ina láimh i gcuimhne dom an nóiméad a ghearr sé ceann Deirdre Cabot amach. Ní raibh brón orm an Zulu marbh seo a fheiceáil sa deannach.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar a chorp nuair a chuala mé amhránaíocht bhog. Amhránaíocht domhain melancholic. Tháinig sé ó bhoth Lister. Chuaigh mé isteach go cúramach, lúbtha os a chionn, ach bhí an gunna meaisín os mo chomhair leis an dá lámh. Nuair a choigeartaigh mo shúile don dorchadas, chonaic mé iad.
  
  
  Bothán mór a bhí ann, roinnte ina dhá chuid ag crochadh craicne. I seomra amháin bhí tocht tuí folamh, sa seomra eile bhí deasc agus roinnt cathaoireacha. Shuigh bean Zulu, Shibena, ar cheann de na cathaoireacha. Bhí a gúna síoda beagnach stróicthe óna corp agus clúdaithe le fuil. Bhí fuil ina gruaig tiubh Afraiceach freisin. Go mall, amhail is dá mba wounded, rocked sí ar ais agus amach. Phléasc an t-amhrán as a scornach.
  
  
  Luigh an Coirnéal Carlos Lister os cionn a dheasc. Crochadh a cheann ag foirceann amháin, a chosa booted ag an taobh eile. Bhí sé marbh. Bhí a scornach gearrtha. Bhí dhá chréacht eile aige ar a chorp, amhail is dá mbeadh sé sáfa sular gearradh a scornach chun an jab a chríochnú.
  
  
  Tháinig mé níos gaire. - Shibeana?
  
  
  Go mall rocking anonn 's anall, lean sí ag canadh, iompú a súile ar shiúl a nochtadh mbáine.
  
  
  - Shibeana? Cad a tharla?'
  
  
  Rinne a corp gluaiseacht réidh agus í ag luascadh. Faoi bhun a cuid gruaige sileadh, bhí a aghaidh níos lú ná mar a shamhlaigh mé, ró-bheag dá srón leathan. Bhí sí beagnach nocht, a gúna ar crochadh ach amháin le snáithe timpeall a cromáin. Bhí a guaillí leathan agus bog, agus bhí a breasts lán de siní bándearg dorcha. Ní raibh aon saill ar a pluide matáin agus ar a taobhanna caol, agus bhí a boilg beagnach cothrom. Bean. Rud corraithe laistigh dom.
  
  
  "Bhí mé a dhéanamh." - dúirt sí go tobann i mBéarla, Béarla íon gan blas, rud a chuir iontas ar Indula.
  
  
  - Ar mharaigh tú é? Lister?
  
  
  "Tháinig sé anseo nuair a theith sé ón gcath." Leathnaigh a súile bán agus Stán orm. “Theith sé óna mhuintir. Tháinig sé chugam, as a chuid airgid agus doiciméid. Caithfidh airgead agus doiciméid a bheith aige. Dúirt sé gur cheart dom a bheith in éineacht leis freisin. Ba chóir dom a bheith imithe leis.
  
  
  Ghearr sí tríd an aer doiléir an cábáin le gesture láimhe ferocious, scrios an Coirnéal Carlos Lister arís, b'fhéidir é a mharú arís. É a scriosadh as do riachtanas, do ghrá, do leaba agus do shaol. Agus marú air.
  
  
  “Bhí carr, airgead, airm aige. Theastaigh sé dom. Chroith sí a ceann go bríomhar. “Níl mé óg. Is bean mé. Bhí grá agam dó. Ach mo shaol ar fad d'oibrigh mé do mo mhuintir, chónaigh mé i dtír iasachta chun oideachas a fháil do mo mhuintir. Níorbh fhéidir liom é a bhrath.
  
  
  Bhreathnaigh sí suas, feargach agus bródúil. “Gheall sé mo mhuintir. Bhí an ceart agat, a fhir bhán. Dúirt sé liom. Dúirt sé liom. A chuid pleananna go léir, a bhrionglóidí go léir maidir le bheith ina cheannaire ar Mhósaimbíc, a chuid caibidlíochta leis na Whites chun rialú anseo. Dúirt sé gur bheag nár éirigh leis, ach go n-éireodh leis lá eile. Ar fhuil mo mhuintire. Mar sin stabbed mé air.
  
  
  Sheas sí suas agus d'fhéach sí ar an bhfear marbh. “Chonaic mé é agus ansin ghearr mé a scornach. Cheadaigh mé a chuid fola a dhoirteadh ar ithir na hAfraice, ar an talamh a raibh sé ag iarraidh fuil Afracach a dhoirteadh."
  
  
  "Ar mharaigh sé Dambulamanzi?"
  
  
  Chlaon sí. - Sea, bhí Dambulamanzi ag fanacht leis anseo. Ní raibh a fhios agam é. Ach Carlos... Coirnéal. .. mharaigh é. Lámhaigh sé Dambulamanzi, fear nár theastaigh uaidh ach troid ar son saoirse a mhuintire.”
  
  
  Bhí a cíoch ag preabadh suas agus síos le fearg faoin gcoimhlint fhoréigneach a bhí ann. Go tobann chonaic mé a súile dubha ar mo aghaidh. Súile beagnach ocras. Bhí an chuma ar a cíoch go n-éireodh sí as agus go raibh sí ag scaradh ag an am céanna, ag scaradh le glacadh leis an domhan. D'fhéach sí ar dom agus d'fhéach sé ar a corp beagnach naked. Bíonn éifeacht aisteach uaireanta ag bás, foréigean, fuil agus fuath. Tá grá agus gráin in aice láimhe, saol agus bás, saint agus foréigean. Bhraith mé é ina, dúil naked.
  
  
  Ar mhothaigh sí mar an gcéanna fúm?
  
  
  - Tú... tú. ..scriosta é,” a dúirt sí. 'Rinne tú é. Dúirt Indula liom.
  
  
  Mhothaigh mé í gar do mo bharraicíní. D'éirigh mo ghuth go garbh. - Cad a dúirt Indula leat?
  
  
  'Cad.' bhí a meangadh lag, “Ba fhear thú.”
  
  
  'Anseo?' - D'iarr mé, ag féachaint ar Lister, a crochadh a cheann as an tábla. 'Leis?'
  
  
  "Bhuel, díreach mar gheall air."
  
  
  Chaill sí an shreds deiridh dá gúna síoda, lig sé titim ar a rúitíní, agus ansin shiúil amach nocht. D'fhéach mé ar a corp plump, a cromáin baininscneach, an dumha feiceálach de Véineas agus an triantán de gruaige dubh ar a craiceann dubh.
  
  
  D'fhéach mé agus shlogtar mé, ach ní fada. Tháinig sí suas chugam agus tharraing mo bheola chugam. Mhothaigh mé a teanga, te agus géar, cosúil le scian, i mo bholg. Rinne mé dearmad ar an gCoirnéal Lister, phioc mé suas í, d'iompair isteach sa seomra leapa í agus leag ar an tuí í. Dhún sí a súile agus d'oscail sí a lámha agus a cosa dom.
  
  
  Ní cuimhin liom conas a d'éirigh mé as mo bhuataisí nó mo pants. Ní cuimhin liom a bheith suite in aice léi. Ní cuimhin liom conas a shleamhnaigh mé isteach inti, cosúil le buachaill ag tógáil bean don chéad uair, lán, trom agus beagnach ag caitheamh le pian. Is cuimhin liom a moans, a póga, a cosa dúnta timpeall orm, agus a cromáin a lean ar aghaidh ag ardú as an tuí ionas go raibh mé in ann dul níos doimhne isteach inti.
  
  
  Leagan muid taobh le taobh, agus i dteagmháil léi mé a corp san áit a d'ardaigh na mná dumha sa bolg íochtair faoin ding-chruthach gruaige dubh. Chlaon sí in aice liom, dhún a súile arís, amhail is dá titim ina chodladh; stróic a lámh chlé mo thaobh agus mo chliabhrach, agus go tobann d'eitil a lámh dheas suas agus chuaigh i dtreo mo bhrollach.
  
  
  Rug mé ar a caol an dá lámh, agus í ag gníomhú sa soicind scoilte céanna agus a rinne sí, agus í ag coinneáil láimhe na láimhe a raibh an scian á coinneáil aici uaim. Is dócha gurbh é an miodóg fhada ghéar a tharraing sí as tuí na leapa an ceann céanna a d’úsáid sí chun Carlos Lister a mharú. Phreab mé, chaith mé í os mo chionn le mo neart, agus leis an ghluaiseacht chéanna tharraing an miodóg as a lámh.
  
  
  Chuala mé géarchor mar a bhris a caol. Thit an miodóg go talamh agus bhuail sí balla an bhotháin. Ar an toirt bhí sí ar ais ar a cosa, flipping thar an nóiméad a bhuail sí an talamh. Rug mé mo piostal uathoibríoch ó mo phants, a thit mé ar an urlár in aice leis an leaba, agus chuir mé an t-arm in iúl di, agus é á shealbhú leis an dá lámh.
  
  
  Stop sí. Bhí sí ag crith ní ó eagla ná ó fhearg, ach ó bheith ag iarraidh fanacht gan stad. Bhí a corp ar fad aimsir í féin a chaitheamh chugam. Bhí a aghaidh dothuigthe le pian.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - 'Cén fáth?'
  
  
  Ní dúirt sí faic. Bhreathnaigh sí díreach orm.
  
  
  “Deirdre,” arsa mise. 'Cén fáth? Cén fáth a ndearna tú é seo?'
  
  
  Níor dúirt sí faic fós. Sheas sí ansin warily.
  
  
  Dúirt mé. - "Scar." - An scar sin le comhartha ceiste ar do bholg, a Dheirdre. Chonaic mé é nuair a chuir tú do chuid éadaí i bhfolach caithfidh gur bhain mé úsáid as le blianta. Ach bhí an scar ar eolas agam, nach raibh aithne mhaith agam ar do chorp?
  
  
  “An scar,” a dúirt Deirdre Cabot. - Sea, bhí eagla orm roimh an scar seo cheana féin. Sin an fáth nach raibh mé go hiomlán nocht nuair a tháinig tú anseo. Bhí súil agam sa solas lag, mar gheall ar bhás Carlos agus mar gheall ar an paisean, go mbeadh tú chailleann an scar agus go leor ama a thabhairt dom ..... - Shrugged sí. “Mná,” shíl mé, “is laige atá ag Nick. Má tá sé te go leor, ní fheicfidh sé an scar seo, agus an uair seo beidh an bua agam ina choinne. Bhí sé dáiríre an uair seo, nach raibh, a Nick? Ba chóir dom a bheith maraithe agat, nár cheart dom?
  
  
  Chlaon mé. "Bheadh sé amach agam luath nó mall ar aon nós." Ní raibh a fhios ag aon duine ach amháin aire na Portaingéile, Hawke agus mé féin faoin aistriú trúpaí seo go Imbamba. Mar sin féin, bhí a fhios Lister. An t-aon bhealach a bhí ann ná éisteacht le mo thuairisc chuig Seabhac, agus ní raibh ach gníomhaire AX in ann éisteacht leis. Gníomhaire AX a d’oibrigh le Carlos Lister. Agus ní fhéadfadh sé a bheith ach gníomhaire AX amháin: tusa, Deirdre Cabot, N15, an té atá gar do na reibiliúnaithe le blianta anuas. Ach níor oibrigh tú leis na reibiliúnaithe, d'oibrigh tú do Lister. Agus d'imir tú an bréag-fhorghníomhú seo le go ndéanfadh mé botún.
  
  
  “Tionchar láidir solais agus scátha,” a dúirt Deirdre. “Scátháin. Bhí duine d'fhir Lister ina dhraíodóir tráth. Maraíodh bean Zulu ionas go mbeadh corp againn chun na crogaill a bheathú. Agus bhí go leor fir timpeall a bhí réidh chun í a mhalartú ar mo shon le linn an fhorghníomhaithe. D'oibrigh sé, ach bhí tú ró-mhaith, nach raibh tú, Nick? An bealach a d'úsáid tú mo chorp chun éalú ó na crogaill. Bhí buile ar Carlos, ach níor chuir sé sin iontas orm. Bhí áthas orm go raibh mé “marbh” nuair a rith tú uait.
  
  
  “Is tú féin a bhí ann,” arsa mise. “Ní raibh aon fhealltóir ar chor ar bith. Tháinig sé seo go léir uait, in AH: faisnéis uile na Portaingéile. Bhí a fhios agat nach raibh aon oifigeach ann chun an t-airgead a thuairisciú, mar sin ba chóir duit ligean do Lister stop a chur orm. Glacaim leis go raibh an t-airgead seo uait agus Lister. Cén fáth, a Dheirdre?
  
  
  “ Neart, Nick. Agus airgead. Chuir ár saol ar fad, mo shaol féin agus Carlos, muid ag obair ar chúis mhaith, chuireamar ár saol i mbaol, ach go neamhbhalbh. Dá nglacfaí linn anseo, bheadh fíorchumhacht agus saibhreas fíor againn, ní hamháin obair shalach a dhéanamh do dhaoine eile. Tá an domhan ar fad truaillithe. Féach cad a rinne tú díreach. Níl moráltacht ann. Is salachar ar fad é. Theastaigh uaim cumhacht a bheith agam dom féin nuair nach raibh ann ach salachar. Bhí sé beagnach agam. ..'
  
  
  “Beagnach,” arsa mise. 'Níl i ndáiríre.'
  
  
  “Ní hea,” a dúirt sí, ag féachaint orm. “Chonaic tú an scar nuair a scaoil mé an róbaí.” Tá sé seo feicthe agat cheana. .. Agus fós thóg tú mé. ..'
  
  
  “Bhí tú dlite dom an dara oíche,” arsa mise.
  
  
  "Bhí a fhios agat. Agus fós chodail tú liom.
  
  
  "Is maith liom mná."
  
  
  “Ní hea,” adeir sí. Fuair sí bríste Colonel Lister agus chuir air iad. Ansin ceann dá léinte agus cnaipe suas é. “Bhí grá agam do Carlos, ach mharaigh mé é. éalú ; bhí aithne aige orm go ró-mhaith. Tá grá agat dom, Nick. An féidir leat mé a mharú?
  
  
  Tharraing mé suas mo pants. - "Ná tabhair dúshlán dom, a Dheirdre."
  
  
  Sula raibh mé in ann bogadh, a bhfuil an léine i lámh amháin, rith sí go dtí an doras. D'ardaigh mé mo piostal uathoibríoch agus ghlac mé mar aidhm. Bhí mo shúile ar a druim. Ghlac mé aidhm. I... .. d’imigh sí.
  
  
  Stop mé.
  
  
  Ghlaoigh lámhaigh amach taobh amuigh. Lámhaigh. Agus ansin ceann eile. Rith mé amach as an bothán.
  
  
  Sheas Seabhac ansin faoi sholas na gréine. Bhí piostal ina láimh aige. Bhí Deirdre ina luí ar an talamh. Phléasc saighdiúirí na Portaingéile isteach sa sráidbhaile. Bhreathnaigh Seabhac orm.
  
  
  'Bhí mé anseo. “Chuala mé an chuid is mó den chomhrá seo,” a dúirt sé ina ghlór réidh sróine. “Níor scaoil mé piostal le cúig bliana déag.” Ach ní raibh sí in ann fánaíocht faoi shaoirse nó láithriú sa chúirt. Ní thabharfadh AH di é, a ligean ar labhairt, ceart go leor?
  
  
  “Ní dóigh liom,” arsa mise.
  
  
  Chaith Seabhac an gunna uaidh agus chas sé thart.
  
  
  
  
  Caibidil 21
  
  
  
  
  
  D’iarr mé ar Hawke é seo ar fad a réiteach leis na Portaingéile, leis na rialtais eile ar fad, agus leis na reibiliúnaigh freisin, dá bhféadfadh sé. Is dócha gur saineolaí é seo, agus tá gach cúnamh ag teastáil ó na reibiliúnaigh, fiú ó eagraíocht a bhfuil aithne acu air a bhfuil ceangail aici leis an taobh eile. Thóg sé go dtí an eitleán mé a thógfadh amach as Lorenzo Marquez mé.
  
  
  “Tá Zululand ciúin anois,” a dúirt sé. " Mar i ngach áit . Tá siad fós ag teacht ar amhais Lister, ar a laghad is féidir iad a fháil. Tá trádálaithe daor ar an teitheadh freisin. Gan aon duine a ghlacadh ar láimh, briseann na sclábhaithe saor. Cuirfidh mé tuairisc faoi bhráid na NA faoin trádáil sclábhaithe seo, b’fhéidir go gcuirfidh sin deireadh léi.”
  
  
  “Ná bí ag brath air,” arsa mise. “Níl aon deireadh leis seo chomh fada agus go bhfuil sheikhs, ceannairí tionsclaíochta agus ceannairí bradacha a bhfuil airgead acu agus taoisigh i sráidbhailte bochta a bhfuil grá acu ar a gcumhacht beag agus an iomarca cailíní agus fir óga teomhar timpeall orthu.”
  
  
  “Tá radharc dorcha agat ar an gcine daonna, a Nick.”
  
  
  “Ní hea, ach leis an rud a mheastar a bheith saorfhiontar sa chuid is mó den domhan seo,” a dúirt mé. “Má tá duine ag iarraidh rud éigin a cheannach, bíonn duine ann i gcónaí ar féidir leis é a dhíol. Dúirt Arabach liom seo uair amháin.
  
  
  "Marbh Arabach." Tá an tAire ag iarraidh orm comhghairdeas a dhéanamh leat ar gach rud. Cé go ndeir sé gurb í an bhunlíne ná gur chaill sé triúr fostaithe gan tada agus go n-éireoidh go geal leis sa bhaile.”
  
  
  - Tabharfaidh sé aire dó. Glacann polaiteoirí agus ginearálaithe rioscaí nuair a ghlacann siad poist. An chéad uair eile, bí níos mó muiníne as do sprioc.
  
  
  “Nach mbeadh sé iontach mura mbeadh orainn é seo a dhéanamh?” - A dúirt Seabhac. Bhreathnaigh sé ar na heitleáin. “Ní raibh sí in ann é a sheasamh, a Nick.” Ár gcuid oibre.
  
  
  Fuair sé di. Uaireanta tá gníomhaire againn a thosaíonn ag smaoineamh nach mbaineann aon cheann de seo le hábhar agus ansin glacann sé gach rud is féidir leis a lámh a chur air. Is riosca é seo nach mór dúinn a ghlacadh.
  
  
  “Ar ndóigh,” arsa mise.
  
  
  - Tá sí craiceáilte, Nick. Smaoinigh air. Thosaigh sí ag féachaint ar ár gcumhacht mar a cumhacht féin, agus rinne sí dearmad cén fáth go raibh an chumhacht seo aici.
  
  
  “Ar ndóigh,” a dúirt mé arís.
  
  
  “An uair seo, tóg seachtain saor.”
  
  
  “B’fhéidir beirt,” arsa mise.
  
  
  Seabhac frowned. “Ná tóg aon saoirsí, a N3.”
  
  
  Ansin d'fhág mé é. Ón eitleán chonaic mé é ag dul isteach i Limisín dubh. Comhrá ardleibhéil. Thaitin sé liom. I ndeireadh na dála, is é an marú a dhéanfaidh mé, is fearr a oireann dom. Agus fós maraíonn muid beirt ar ár mbealaí féin ar an gcúis chéanna: domhan níos sábháilte agus níos fearr. Níl le déanamh agam ach coinneáil orm ag creidiúint ann.
  
  
  Díreach mar a bhí ar Indula leanúint ar aghaidh ag creidiúint go dtabharfadh a cúis saol níos fearr di. De réir mar a thosaigh an t-eitleán ag dul i dtacsaí faoi ghrian gheal Mhósaimbíc, n’fheadar ar cheart dom dul amach sa tóir ar Indula. Tharla rud éigin dúinn ansin ar tolg Prince Wahbi. Rud ar bith. ..ach bhí a saol féin agus a saol féin aici. Ní raibh sí ag teastáil uaim, agus tharla an "rud éigin" seo dom roimhe seo. Go deimhin, creidim go dtarlaíonn sé seo i gcónaí dom.
  
  
  Ní tharlóidh sé seo arís i gcruinnithe rúnda ar shráid éigin i gcathair rúnda nuair nár cheart go mbeadh beirt ghníomhairí ann. Bhí mé chun dearmad a dhéanamh ar na chuimhneacháin sin sna seomraí ceilte sin. FAOI
  
  
  Ach is fada liom uaim iad.
  
  
  Do anois . .. Shiúil bean ard, a bhí beagnach róthrom, le gruaig rua síos pasáiste an eitleáin agus an t-eitleán réidh le éirí as. Bhreathnaigh sí siar orm. aoibh mé. Déanta na fírinne, ní raibh sé trom ar chor ar bith. Níl ann ach bean mhór, mhór.
  
  
  hurried mé tar éis di. I gceann nóiméad ní mór dúinn suí síos agus ár criosanna sábhála a cheangal. Theastaigh uaim suí sa chathaoir cheart. Chlaon mé i dtreo an ceann dearg, bhí an dá lámh cinnte gnóthach.
  
  
  “Dia duit,” arsa mise. “Is breá liom martinis freisin. Is ainm dom . ..'
  
  
  
  
  
  
  Maidir leis an leabhar:
  
  
  Is í an Afraic, sáite ag na glúnta d'fhuath ciníoch agus blianta d'éirí amach fuilteach, lár an mhisin is déanaí a bhí ag Nick Carter: an tóir ar mharfóir gan aghaidh. Tá a fhios ag Killmaster Carter gur rúndiamhair féiniúlacht a íospartaigh, gur fhealltóir é an t-íospartach, ach gur dúnmharfóir neamhthrócaireach é freisin...
  
  
  Tá triúr amhrasach. Ordú Nick: "Ná tóg aon seans, maraigh na trí cinn!" Ach nach bhfuil sé chomh simplí sin. Bíonn sé ag streachailt leis an gcruachás, leis an bhfuath, leis an bhfásach íditheach, leis an mbarbarachas primitive agus le huafáis shibhialta san Afraic inniu. Cén ról atá ag Deirdre sa tasc seo?
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Eachtra Béiriút
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  Eachtra Béiriút
  
  
  
  Tiomnaithe do mhuintir na seirbhísí rúnda de Stáit Aontaithe Mheiriceá
  
  
  
  An chéad chaibidil
  
  
  
  Dhóigh an ghaoth te tirim m’aghaidh agus dhóigh mé mo bheola i dteas 130 céim na hAraibe. Don tríú huair, rith mé mo mhéara go soothingly thar an Butt dóite de Wilhelmina, mo 9mm Luger. Má ghlac mé riamh suas le Hamid Rashid agus an Ollainnis, bhí mé ag iarraidh a chinntiú nach raibh sé a bheith croitheadh as an earraigh-luchtaithe gualainn a d'iompair mé faoi mo sheaicéad. Rinne na potholes sa stráice dhá lána brablach a chuaigh tríd an bhfásach gliondar ar mo chuid fiacla.
  
  
  Rug mé ar an roth stiúrtha níos déine agus bhrúigh mé pedal gáis an Jeep chuig an urlár. Tháinig an tsnáthaid luasmhéadair go drogallach i dtreo seachtó.
  
  
  Rinne tonnta teasa glioscarnach an fhásaigh mo fhís a shaobhadh, ach bhí a fhios agam go raibh an trucail SAMOCO mór a bhí romham áit éigin ar an mhórbhealaigh romham.
  
  
  Bhí Hamid Rashid ina Arabach cunning, beag, dorcha, tanaí-cnámha, homosexual. Bhí sé ina killer sadistic freisin. Chuimhnigh mé ar chorp lofa duine de na gardaí píblíne ola a fuaireamar sa bhfásach díreach trí lá ó shin.
  
  
  Ar ndóigh, uaireanta caithfidh tú a mharú. Ach thaitin Hamid Rashid leis.
  
  
  Casadh mé trí mo spéaclaí gréine agus rinne mé iarracht luas a bhaint as an jíp. I bhfad i gcéin bhí grúpa dumhcha arda, gaothscuabtha a bhí breac le fuíoll na hAraibe, agus iomairí creagach garbha pacáilte crua ann nach ionann agus mesas Arizona.
  
  
  Mura bhfuair mé an trucail sular shroicheamar na dumhcha, bheadh luíochán áit éigin ar an bpíosa bóthair 37 míle idir Dhahran agus Ras Tanura. Agus bhí a fhios Hamid Rashid go mbeadh sé blush. Sula mbeidh an lá thart, gheobhaidh duine againn bás.
  
  
  Ollainnis. Ina bhealach féin, bhí an Ollainnis cairdiúil, fionn Harry de Groot chomh mormhar le Rashid. Tháinig miondealú na hÍsiltíre an oíche roimh ré i dteachtaireacht chódaithe ó AX, aonad frithfhaisnéise mionlach Mheiriceá:
  
  
  De Groot, Harry, 57. Ollainnis. Leas-Stiúrthóir, Enkhizen, 1940-44. An Ghearmáin Thoir, saboteur, 1945-47. Türkiye, an tSiria, an Iordáin, an Araib Shádach, spiaireacht, 1948-60. An Rómáin, saboteur, 1961-66. APSS, teagascóir spiaireachta, 1967-72. Oideachas: Ollscoil Göttingen, geolaíocht. Teaghlach: Níl. Rátáil: K-1.
  
  
  Bhí K-1 eochair. I stíl enigmatic AXE, chiallaigh sé "neamhthrócaireach agus gairmiúil." Bhí Kl comhionann le mo rátáil Killmaster féin. Bhí Harry de Groot ina mharfóir ardoilte.
  
  
  Mhínigh an gheolaíocht, ar ndóigh, cén fáth ar cuireadh chuig an Meánoirthear é.
  
  
  Oibrí ola a bhí i Rashid freisin. Cúig bliana déag ó shin rinne sé staidéar ag Ollscoil Mheiriceá Béiriút, ag díriú go príomha ar thaiscéalaíocht ola. Is mír an-tóir air seo sa chuid seo den domhan.
  
  
  Ba é seo freisin a thug go dtí an Araib Shádach mé ar shannadh práinneach Chéad Tosaíochta ó AX. Thosaigh sé ar fad go neamhurchóideach ar 17 Aibreán, 1973, nuair, de réir an New York Times, “d’fhéach saboteurs anaithnide píblíne Cuideachta Ola Araib-Mheiriceánach a shéideadh i ndeisceart na Liobáine.”
  
  
  Cuireadh muirir phléascacha faoin bpíblíne ceithre mhíle ó chríochfort Zahrani, ach ní raibh mórán damáiste ann. Díscríobhadh an iarracht theip ar sabotage ar dtús mar chniogbheartaíocht PLF eile ar Yasser Arafat.
  
  
  Ach ní raibh anseo ach an chéad cheann de shraith fhada teagmhas. Ní raibh sé i gceist acu cur isteach ar shreabhadh an ola go Meiriceá. Deireadh Fómhair 1973, bhí sé seo déanta cheana féin ag an gcogadh agus ag baghcat na stáit Arabacha ina dhiaidh sin. Ba é an sprioc ná an sreabhadh ola go Iarthar na hEorpa a ghearradh amach, agus ní raibh na Stáit Aontaithe in acmhainn sin. Bhí Iarthar na hEorpa láidir ag méadú go heacnamaíoch uainn chun cumhacht an bhloc Shóivéadaigh a neodrú, agus tháinig an ola a choinnigh tíortha NATO beo ón Araib Shádach. Mar sin, cé nach bhfuaireamar an ola féin, gheall cuideachtaí ola Mheiriceá sna tíortha Arabacha soláthar a dhéanamh dár gcomhghuaillithe san Iarthar.
  
  
  Nuair a rinne sceimhlitheoirí an iosta ola Sidi Ber a chreachadh, ghlaoigh mo cheannasaí AX te-tempered, David Hawk, orm.
  
  
  Is é mo phost, a dúirt Seabhac liom, ná na ceannairí a aimsiú agus an planda a ghearradh síos ag na fréamhacha. Turas fada a bhí ann, ag dul trí Londain, Moscó, Beirut, Tehran agus Riyadh, ach anois bhí siad agam - bhí siad ag rásaíocht romham ar an mhórbhealaigh go Ras Tanura.
  
  
  Bhí an trucail ag druidim, ach in éineacht leis bhí dhá dhumhcha arda agus druim carraigeach ag dul ar dheis. Chlaon mé ar aghaidh le mo aghaidh scorched fásaigh a cheilt taobh thiar de windshield beag an jíp. Raibh mé in ann a fheiceáil níos faide ná an cruth gorm luascadh ar an chliabhán mór go dtí an cas géar ar an mhórbhealaigh áit a ndeachaigh sé idir na dumhcha.
  
  
  Ní raibh sé ar intinn agam é seo a dhéanamh.
  
  
  Bhuail an trucail lúb ar luas ard agus imithe idir na dumhcha. Chas mé adhainte an Jeep ionas gurb é an t-aon fhuaim a d'fhéadfainn a chloisteáil sa teas ciúin fásach ná fuaim inneall an trucail ag rith.
  
  
  Beagnach láithreach gearradh an fhuaim amach agus bhuail mé ar na coscáin, ag eitilt leath bealaigh ón mbóthar sular tháinig mé ar stad. Rinne Rashid agus an Ollainnis go díreach mar a bhí amhras orm. Is dócha gur stop an trucail cois bóthair. Rith Rashid agus an Ollainnis i dtreo na gcarraigeacha ar an dá thaobh den bhóthar, ag súil go dtimpeallfainn isteach sa trucail bhlocála.
  
  
  Ní raibh sé ar intinn agam é seo a dhéanamh. I bhfolach timpeall lúb sa bhóthar, cosúil leo, shuigh mé sa jíp ar feadh tamaill, ag smaoineamh ar na chéad chéimeanna eile a bhí agam. Bhí an ghrian ar crochadh go geal sa spéir gan scamaill, liathróid tine do-door ag scoráil gaineamh an fhásaigh. Ag suí go fóill, mhothaigh mé allais ag rith síos mo bhrollach.
  
  
  Glacadh le mo thuairim. Tharraing mé mo chosa amach as an jíp agus bhog mé go tapa go bun an dumhcha ard. I mo lámh chlé d'iompair mé canna gásailín breise, a bhí mar threalamh caighdeánach ar gach feithicil fhásach SAMOCO. I mo lámh dheas bhí fleascán, a crochadh de ghnáth i lúibín faoin deais.
  
  
  Faoin bpointe seo, bhí Rashid agus an Dutchman, agus iad ag súil le timpiste mhór - nó ar a laghad mo chuid iarrachtaí frantic chun é a sheachaint - thuig cheana féin go raibh mé gafa suas leo. Anois bhí dhá rogha acu: fan liomsa nó lean mé.
  
  
  Bhí mé ag súil go bhfanfaidh siad: bhí an trucail ina bharacáid nádúrtha, agus d'fheidhmigh an bóthar le dumhcha ar gach taobh mar thonnadóir marfach a chuirfeadh mé go díreach isteach i muzzles dhá raidhfil AK-47 a bhí strapped faoi shuíochán an chairr. . cábáin trucail. Tógfaidh sé uair an chloig nó níos mó chun dul timpeall an dumhcha ar chlé. Ní fhéadfaí an dumhcha ar dheis, ag claonadh in aghaidh lomán fada carraige, a sheachaint. Shín sé ar feadh na mílte míle.
  
  
  Ní raibh ach bealach amháin - níos airde agus níos airde. Ach ní raibh mé cinnte an bhféadfainn é a dhéanamh. Os mo chionn, bhí an dumhcha a bhí ag teacht chun cinn níos mó ná seacht gcéad troigh ar airde, ag ardú go géar le fánaí géara snoite ag an Shamaal, stoirmeacha seafacha na gaoithe fásaigh a scuabann talamh dearg donn na hAraibe.
  
  
  Bhí toitín ag teastáil uaim, ach bhí mo bhéal tirim cheana féin. Ag cúngú ag bun na dumhcha, d'ól mé go ramhar an t-uisce goirt as an bhfleascán, ag ligean dó sreabhadh síos mo scornach. Doirt mé an chuid eile ar mo cheann. Rith sé síos m'aghaidh agus mo mhuineál, maos an bhóna de mo sheaicéad, agus ar feadh nóiméad mór amháin bhraith mé faoiseamh ón teas unbearable.
  
  
  Ansin, ag dísciúradh tapa an caipín as an canister, líonadh mé an fleascán le gásailín. Nuair a chuir mé an clúdach ar ais ar an canister, bhí mé réidh le dul.
  
  
  Bhí sé sin dochreidte. Dhá chéim suas, céim amháin ar ais. Trí suas, dhá chúl, shleamhnaigh an gaineamh amach as faoi mo chosa, ag fágáil mé aghaidh síos ar an bhfána dhó, an gaineamh chomh te blistered sé mo chraiceann. Rug mo lámha ar an bhfána géar agus ansin thóg mé as an gaineamh te. Níor oibrigh sé - ní raibh mé in ann dreapadh díreach suas an dumhcha. Ní thacódh an gaineamh reatha liom. Chun bogadh ar chor ar bith, bheadh orm síneadh amach ar an bhfána chun an tarraingt uasta a fháil; ach é sin a dhéanamh i gceist adhlacadh duine ar aghaidh sa ghaineamh, agus an gaineamh a bhí ró-the chun teagmháil.
  
  
  Chas mé thart agus luí ar mo dhroim. Thiocfadh liom blisters a mhothú ar chúl mo chinn. Bhí an chuma ar an dumhcha ar fad ag sileadh faoi mo sheaicéad agus síos mo pants, ag clúdach mo chorp sweaty. Ach ar a laghad ar mo dhroim a bhí m'aghaidh déanta de ghaineamh.
  
  
  Ag luí ar mo dhroim ar an sliabh gainimh seo, thosaigh mé ag dreapadh go mall suas an sliabh, ag baint úsáide as mo lámha i ngluaiseachtaí leathana agus mo chosa i gciceanna frog. Tá sé cosúil go bhfuil mé ag snámh ar mo dhroim.
  
  
  Bhuail cumhacht nocht na gréine mé go dícheallach. Idir an ghrian gheal, an spéir neamhchonclúideach, agus teas frithchaite na gaineamh, caithfidh go raibh an teocht agus mé ag streachailt suas an cnoc thart ar 170 céim. De réir chomhéifeacht Landsman, léiríonn gaineamh fásach thart ar aon trian de theas an aeir máguaird.
  
  
  Thóg sé fiche nóiméad iomlán dom sular shroich mé an iomaire, as anáil, díhiodráitithe, tart agus clúdaithe le gaineamh. Bhreathnaigh mé go cúramach. Dá dtarlódh an Dutchman nó Hamid Rashid ag breathnú i mo threo, thabharfaidís faoi deara láithreach mé, ach bheadh sé deacair dóibh a shoot - a shoot aníos.
  
  
  Bhí gach rud mar a bhí mé ag súil. Bhí an trucail páirceáilte trasna an bhóthair, bhí an dá dhoras oscailte. Throt Hamid Rashid, figiúr beag ina ghalib bán agus kaffiyeh seicteach dearg, ó thaobh an bhóthair ar ais go dtí an trucail agus shuigh é féin ionas go bhféadfadh sé a bheith mar aidhm aige feadh an bhóthair trí dhoirse oscailte an chábáin.
  
  
  Bhí an Ollainnis tar éis dul i mbun suíomh cosanta cheana féin faoin trucail, á chosaint ag an roth mór cúil. Raibh mé in ann an ghrian a fheiceáil ag gliondar as a spéaclaí agus é ag breathnú amach ó chúl bonn gainimh ata, a chulaith línéadaigh bhána agus a cheangal bogha stríocach mífhreagrach le leaba buailte sean-thrucail fhásaigh.
  
  
  Bhí an bheirt fhear ar an mhórbhealaigh.
  
  
  Ní raibh siad ag fanacht liom ag barr na dumhcha.
  
  
  Lean mé ar ais taobh thiar de chosaint an iomaire agus ullmhú le haghaidh gnímh.
  
  
  Ar dtús rinne mé seiceáil ar an Hugo, sála stiletto stiletto a iompraíonn mé i gcónaí i truaill suede strapáilte ar mo lámh chlé. Bheadh casadh tapa amháin de mo lámh agus Hugo i mo lámh.
  
  
  Tharraing mé an Wilhelmina amach as an holster agus sheiceáil an gníomh a dhéanamh cinnte nach raibh sé clogged le gaineamh. Stróicfidh an Luger atá ag pléascadh lámh an lámhachóra óna chaol. Ansin thóg mé an suppressor Artemis amach as mo phóca seaicéid agus ghlan mé go cúramach aon ghaineamh roimh é a chur ar bairille an gunna. Bhí réamhchúram breise ag teastáil uaim leis an tostóir le go bhféadfainn trí nó ceithre urchar a bhaint de sular thuig Rashid agus an Ollainnis cad as a raibh siad ag teacht. Thabharfadh urchar ó Luger gan tost mo sheasamh roimh am.
  
  
  Bhí obráid amháin eile le déanamh agam sula raibh mé réidh chun aisteoireacht. Díscriú mé an caipín as an bhfleascán atá clúdaithe le canbhás, chastar an ciarsúr isteach i rópa sé orlach agus greamaíodh sa gob é. Bhí mo bhéal agus scornach tirim. Níorbh fhéidir liom cúig huaire an chloig a bheith caite sa teas fásach seo gan uisce, ach bhí cúis mhaith agam chun gásailín a chur in ionad an uisce. Rinne sé cocktail iontach Molotov.
  
  
  Las mé fiús aistrithe agus d'fhéach mé le sásamh mar a thosaigh an ciarsúr sáithithe gásailín ag dul i laghad. Dá bhféadfainn dul i bhfad síos an fhána roimh é a chaitheamh, ba chóir go gcuirfeadh gluaiseacht tobann an chaitheamh go leor gásailín amach as muineál an cheaintín chun an rud ar fad a phléascadh. Ach má iompaíonn mo shliocht isteach i bpléasc buile síos fána de ghaineamh sleamhnú, sceithfidh an gás amach as an gcanna agus mé á shealbhú, agus pléascfaidh sé i mo lámh. Dúirt mé paidir chiúin agus chuir mé an buama smoldering ar an gaineamh in aice liom.
  
  
  Ansin rolladh mé ar mo bholg isteach sa ghaineamh lasrach agus bhog mé go mall i dtreo an iomaire, ag coinneáil chomh cothrom agus is féidir. Wilhelmina sínte amach os mo chomhair.
  
  
  Bhí mé réidh.
  
  
  Bhí Hamid Rashid agus an Ollannach fós ann, ach caithfidh gur thosaigh siad ag éirí buartha, ag smaoineamh ar cad a bhí ar siúl agam. Léirigh an ghrian gunna Rashid agus amach trí dhoras oscailte an chábáin, ach ní fhaca mé rud ar bith de Risteid féin ach paiste beag den kaffiyeh seicteach dearg agus bán a chaith sé ar a cheann.
  
  
  Mhol an Ollannach sprioc níos fearr. Crouched taobh thiar den roth cúil de trucail mhór, bhí sé beagán dronuilleach i dtreo dom. Nochtadh cuid dá dhruim, a thaobh agus a thigh. Ní raibh sé ar an sprioc is fearr ar domhan nuair a scaoiltear síos an fána trí na tonnta glioscarnach teasa é, ach b'shin a bhí agam.
  
  
  Ghlac mé aidhm go cúramach. Bheadh urchar maith tar éis a dhrom a bhriseadh, bheadh ceann an-mhaith tar éis a chromáin a bhriseadh. Bhí mé dírithe ar an spine.
  
  
  Tharraing mé an truicear go mall agus d’aon ghnó.
  
  
  Chrith Wilhelmina i mo lámh.
  
  
  Gaineamh splashed ag cosa an Ollainnis.
  
  
  Go neamhdheonach jerked sé ar ais, go páirteach straightening suas. Botún a bhí ann. Rinne sé seo sprioc níos fearr dó. Bhuail an dara urchar é agus rith sé leath bealaigh sular lachain taobh thiar de chlúdach rotha trucaile arís. An tríú lámhaigh kicked suas gainimh níos mó.
  
  
  Chuir mé mallacht ar agus scaoil mé ceathrú urchar trí chábán na trucaile. D'fhéadfadh éirí as an t-ádh Rashid a chur as aicsean.
  
  
  Anois dhreap mé agus thrasnaigh mé suaitheantas an chnoic, tumadóireacht, sleamhnú, beagnach glúine-domhain sa ghaineamh aistrithe; Rinne mé mo dhícheall gan mé féin a chaitheamh ar aghaidh ar thacaíocht neamhbhuana, clúdaíodh Wilhelmina i mo lámh dheas agus fleascán buama dóiteáin sa cheann eile, a choinnigh mé go cúramach san aer.
  
  
  Glaodh trí urchar ó raidhfil Hamid Rashid amach i gciúnas an fhásaigh. Scairt siad isteach sa ghaineamh romham i ndiaidh a chéile go tapa. Ní raibh an t-achar chomh dona sin, ach is sprioc beagnach dodhéanta é duine a thagann anuas ó thuas. Beidh fiú na lámhachóirí is fearr ar domhan i gcónaí ag titim íseal i gcúinsí den sórt sin, agus sin a rinne Rashid.
  
  
  Ach anois bhí mé ag éirí níos gaire agus níos gaire do bhun an chnoic. Bhí mé tríocha slat ón trucail, ach ní fhaca mé Rashid fós, a bhí ag lámhach trí dhoirse oscailte an chábáin arís. Strac an piléar póca mo sheaicéid.
  
  
  Tá sé fiche slat anois. Tháinig an talamh cothrom go tobann agus i bhfad níos soladach. Rinne sé seo rith níos éasca, ach rinne sé sprioc níos fearr dom freisin. Rinne raidhfil thundered ar mo dheis, ansin arís. D'fhill an Ollainnis ar an obair.
  
  
  Bhí mé cúig slat déag anois ó chábán an trucail. Shín muzzle AK-47 Rashid trasna na suíochán tosaigh, ag astú lasracha. Theith mé ar dheis agus ar thalamh soladach gan ach leath soicind sular feadaíl an piléar lastuas.
  
  
  Agus mé ar mo ghlúine, chastar mé mo lámh chlé i stua fada lúbach, ag caitheamh an bhuama loiscthe go cúramach isteach i gcábán na trucaile.
  
  
  Thuirling sí go foirfe ar an suíochán, ag rolladh thar bairille raidhfil Rashid i dtreo an fhir wiry Araib.
  
  
  Caithfidh nach raibh sé ach orlach óna aghaidh dorcha, ardchnámhaithe nuair a phléasc sé i ngeochairr lasrach.
  
  
  Tháinig deireadh le caoineadh tanaí na cráifeacha, rud a chríochnaigh le crescendo ard agus scamhóga Rashid ag iompú ina luaith. Bhí mé ag bogadh cheana féin, ag léim le haghaidh clúdach faoi chochall trucail mór SAMOCO.
  
  
  Chlaon mé i gcoinne an tuairteora tosaigh trom ar feadh nóiméid, gasping le haghaidh aer, an fhuil ag pulsáil i mo mhullach ó supertension, agus mo chliabhrach heaving.
  
  
  Anois mise agus an Ollainnis a bhí ann. Níl ann ach an bheirt againn ag imirt cat agus luch timpeall ar shean trucail ghorm le pionnaí i lár fhásach folamh na hAraibe. Díreach cúpla troigh ar shiúl bhí boladh géar an fheoil ar lasadh agam. Ní raibh baint ag Hamid Rashid leis an gcluiche seo a thuilleadh, ach an Ollannach.
  
  
  Bhí mé os comhair an trucail, traochta, as anáil, clúdaithe le gaineamh, róstadh i mo allais féin. Bhí sé suite go maith taobh thiar de roth chúl an trucail. Gortaíodh é, ach ní raibh a fhios agam cé chomh dona.
  
  
  Bhí sé armtha le raidhfil. Bhí seans maith ann freisin go raibh gunna aige. Bhí Wilhelmina agus Hugo agam.
  
  
  Ní raibh ach dhá rogha ag gach duine againn: dul sa tóir ar an gceann eile, nó suí agus fanacht leis an namhaid an chéad aistriú a dhéanamh.
  
  
  Knelt mé síos go tapa chun breathnú faoin trucail. Dá mbeadh sé tar éis bogadh, bheadh a chosa feicthe agam. Ní raibh siad le feiceáil. Píosa bídeach de chos bríste sracfhéachaint amach ón taobh thiar den roth dheis, gan ach spléachadh ar an línéadach bán.
  
  
  Bhain mé an muffler ó Wilhelmina le haghaidh cruinneas níos fearr. Ghabh mé isteach ar an tuairteoir le lámh amháin agus lean mé bun os cionn beagnach, lámhaigh mé go cúramach ar an píosa bán.
  
  
  Ar an mbealach is fearr, d'fhéadfainn é a chur faoi deara ricochet, nó b'fhéidir fiú pléascadh a chur faoi deara a chuirfeadh eagla air go leor chun clúdach a bhriseadh. Mar is measa, cuirfidh sé seo in iúl dó go díreach cá bhfuil mé agus go bhfuil a fhios agam cá bhfuil sé.
  
  
  Tháinig macalla ar an lámhaigh ina thost, amhail is dá mbeimis i seomra beag seachas i gceann de na háiteanna is uaigní ar domhan. D'eas-análú an bonn go mall agus leathnaíodh é go mall, ag claonadh an trucail mhóir ar uillinn achrannach i dtreo na láimhe deise. Mar thoradh air sin, bhí baracáide beagán níos fearr ag an Ollainnis ná mar a bhí roimhe.
  
  
  Sheas mé i gcoinne na barraí troma agus thosaigh mé ag comhaireamh. Go dtí seo scaoil mé ceithre shots. B'fhearr liom an gearrthóg iomlán is cuma cén. D’iascaigh mé cúpla sliogán as mo phóca seaicéid agus thosaigh mé ag athlódáil.
  
  
  Ghlaoigh lámhaigh amach agus chrom rud éigin ar sháil mo bhróg, gaineamh ag gushing as áit ar bith. flinched mé, amazed. Chuir mé mallacht orm féin mar gheall ar a bheith míchúramach agus léim isteach ar thuairteoir na trucaile i suíomh leath-lúbtha, ag coinneáil mo chloigeann faoi leibhéal an chochaill.
  
  
  Bhí a fhios ag an Ollainnis freisin conas lámhach faoi leoraithe. Tá an t-ádh orm. Mura raibh sé ag lámhach ó áit an-uafásach - agus caithfidh sé a bheith - d'fhéadfadh sé a bheith lámhaigh trí mo chosa.
  
  
  I láthair na huaire bhí mé sábháilte, ach amháin ar feadh nóiméad. Agus ní raibh mé in ann greim a choinneáil ar an gcochall miotail dofhulaingthe te sin a thuilleadh. Mhothaigh mo chorp cheana féin go raibh sé á mheilt thar ghual.
  
  
  Bhí mo roghanna teoranta. Thiocfadh liom titim go talamh, breathnú faoin trucail agus fanacht go ndéanfadh an Ollainnis a bhogadh, ag súil leis a lámhach ón bhfonnadh. Ach amháin lena raidhfil d’fhéadfadh sé an roth garda a sheachbhóthar agus aon radharc a d’fhéadfainn a roghnú gan mórán de mo chorp a nochtadh.
  
  
  Nó d’fhéadfainn léim den tuairteora seo agus léim isteach sa spás oscailte ar chlé ionas go mbeadh radharc iomlán agam ar an duine. Ach is cuma conas a léim mé, thuirling mé beagán as cothromaíocht - agus bhí an Dutchman ar a ghlúine nó suite seans maith agus cobhsaí. Le haghaidh lámhaigh dírithe, ní raibh air ach an bairille raidhfil a bhogadh cúpla orlach.
  
  
  Dá mbeinn imithe an bealach eile, ag tiomáint timpeall na trucaile agus ag súil le hiontas a chur air ón taobh eile, bheadh sé lámhaigh sna cosa mé an nóiméad a bhog mé sa treo sin.
  
  
  Roghnaigh mé an t-aon chosán atá ar fáil dom. Suas. Agus an Luger i mo lámh dheas agam, d'úsáid mé mo chlé mar ghiaráil agus dhreap mé isteach ar chochall an radaitheora, ansin ar dhíon an chábáin chun titim go ciúin ar leaba na trucaile. Má tá an t-ádh orm, beidh an Ollannach íseal go leor sa ghaineamh taobh thiar den bhoinn cheart chomhréidh, a aird greamaithe don spás faoi leaba an trucail, ag fanacht le radharc a fháil orm.
  
  
  Ní lámhaigh, ní flurry gluaiseachtaí. De réir dealraimh rinne mé mo bhogadh gan aird.
  
  
  D'fhéach mé isteach sa spás idir ráillí an leaba trucail lena tacaí arda. Chuaigh mé suas go mall ansin go dtí an choirnéal cúil ar dheis den charr.
  
  
  Ghlac mé anáil dhomhain agus sheas mé suas go dtí mo iomlán sé throigh ceithre orlach ionas go raibh mé in ann breathnú thar an mbarra barr na cófraí, Wilhelmina a bhí réidh.
  
  
  Bhí sé, sínte amach ar uillinn leis an roth, a bholg leacaithe ar an gaineamh. Shuigh a leiceann ar chnap an raidhfil - an suíomh clasaiceach seans maith le haghaidh lámhach.
  
  
  Ní raibh aon smaoineamh aige go raibh mé ann, ach trí troigh os a chionn, ag stánadh ar a dhroim.
  
  
  Go cúramach, d'ardaigh mé Wilhelmina suas go leibhéal an smig, ansin shroich mé thar bharr barra na trucaile. Bhí mé dírithe ar chúl an Ollainnis
  
  
  D'fhan sé gan gluaiseacht, ag fanacht leis an gcéad chomhartha gluaiseachta a d'fheicfeadh sé faoin trucail. Ach bhí mé ag dul ar an mbealach mícheart. Bhí sé beagnach marbh.
  
  
  Tharraing mé an truicear ar Wilhelmina.
  
  
  An gunna jammed! Gaineamh diabhal!
  
  
  Láithreach, d'aistrigh mé mo mheáchan ó mo chos chlé go dtí mo dheis agus go tapa thug mo lámh síos go dtí Hugo saor. Shleamhnaigh an stiletto go réidh isteach i mo lámh chlé, a láimhseáil péarla te go dtí an lámh.
  
  
  Ní raibh Hugo in ann dul i bhfostú. Rug mé an scian in aice leis an hanla agus d'ardaigh mé mo lámh, agus an biorán gruaige ag leibhéal na cluaise. Is fearr liom an lann a chaitheamh de ghnáth, ach ag an bhfad seo, gan spásáil le haghaidh smeach caighdeánach, bheadh sé ina chaitheamh díreach síos, trí chos, díreach idir na guaillí.
  
  
  Caithfidh gur thug an séú chiall rabhadh don Ollainnis. Rolladh sé go tobann ar a dhroim agus d'fhéach sé orm, a AK-47 ag luascadh i dtreo orm agus a mhéar ag tosú ag brú ar an truicear.
  
  
  Flicked mé mo lámh chlé ar aghaidh agus síos.
  
  
  Thriall pointe an stiletto liathróid súl dheas an Ollainnis agus chuaigh sé a lann trí thaobh isteach ina inchinn.
  
  
  Chuir an bás méar ar mhéar an saboteur, agus tháinig macalla ar an urchar go neamhdhíobhálach trasna gaineamh an fhásaigh.
  
  
  Ar feadh nóiméad, choinnigh mé isteach ar iarnród barr an trucail leis an dá lámh, ag brú mo mhullach ar chúl mo chnapshuim. Thosaigh mo ghlúine ag crith go tobann. Tá mé ceart go leor, ullmhaithe go maith, ní bheidh orm a bheith buartha. Ach tar éis dó a bheith thart, mothaím i gcónaí thar a bheith nauseous.
  
  
  Ar thaobh amháin, is gnáthdhuine mé. Níl mé ag iarraidh bás. Agus gach uair a mhothaigh mé borradh faoisimh, agus ní an bealach eile timpeall. Ghlac mé anáil dhomhain agus chuaigh mé ar ais ag obair. Anois bhí sé coitianta. Críochnaíodh an obair.
  
  
  Thóg mé amach an scian, wipe sé glan, agus ar ais chuig an truaill ar mo forearm. Ansin scrúdaigh mé an Dutchman. Bhuail mé leis an lámhach craiceáilte sin faoin gcnoc, ceart go leor. Bhuail an piléar an cófra ceart. Bhí go leor fola caillte aige agus bhí sé pianmhar, ach ní dócha gur créacht throm a bhí ann.
  
  
  “Is cuma i ndáiríre,” shíl mé. An rud ba thábhachtaí ná go raibh sé marbh agus go raibh an jab déanta.
  
  
  Ní raibh an Dutchman ag caitheamh aon rud tábhachtach, ach chuir mé a sparán i mo phóca. Seans go bhfoghlaimeodh na buachaillí sa tsaotharlann rud éigin suimiúil uaidh seo.
  
  
  Ansin thug mé aird ar a raibh fágtha de Hamid Rashid. Choinnigh mé m'anáil agus mé ag cuardach a chuid éadaí, ach ní bhfuair mé faic.
  
  
  Sheas mé suas, d'iascaigh mé ceann de na scagairí óir ó mo phóca seaicéid agus las mé é, ag smaoineamh ar cad atá le déanamh ina dhiaidh sin. Díreach é a fhágáil mar sin, chinn mé ar deireadh, ag ionanálú an deataigh go buíoch, in ainneoin mo bhéal tirim agus scornach, d'fhéadfainn an fhoireann kindergarten a sheoladh ar ais chun an trucail agus an dá chorp a phiocadh suas chomh luath agus a tháinig mé ar ais go Dhahran.
  
  
  Rug kafri dearg seicteach Rashid ar mo shúil agus chiceáil mé é le ladhar mo bhróg, á chur ag eitilt isteach sa ghaineamh. Bhí gliondar ar rud éigin agus chlaon mé anonn chun breathnú air níos mine.
  
  
  Feadán fada, tanaí miotail a bhí ann, cosúil leis an gcineál a úsáidtear chun todóga costasacha a phacáistiú. Thóg mé amach an caipín agus d'fhéach sé ar a. Breathnaíonn sé cosúil le siúcra gránaithe. Fliuch mé barr mo mhéar bhig agus bhain mé triail as an púdar. hearóin.
  
  
  Dhún mé an clúdach agus chothromaigh mé an feadán i mo phailme go smaointeach. Thart ar ocht n-unsa. Gan dabht ba íocaíocht é seo le Rashid ón Ollainnis. D’fhéadfadh ocht n-unsa de hearóin íon dul go mór chun emir a dhéanamh as pauper sa Mheánoirthear. Chuir mé i mo phóca cromáin é agus shíl mé cé mhéad de na píopaí seo a fuair an Arabach san am atá caite. Chuirfinn ar ais go AX é. D’fhéadfaidís pé rud ba mhian leo a dhéanamh leis.
  
  
  Fuair mé fleascán Rashid ar shuíochán tosaigh an trucail agus d'ól mé tirim é sular chaith mé ar leataobh é. Ansin chuaigh mé isteach sa jíp agus thiomáin mé ar ais feadh an mhórbhealaigh go Dhahran.
  
  
  * * *
  
  
  Dhahran loomed íseal ar na spéire, scáthchruth dorcha glas thart ar ocht míle síos an bóthar. Bhrúigh mé an luasaire níos deacra. Chiallaigh Dhahran cithfholcadáin fuara, éadaí glana, coinneac ard fionnuar agus sóid.
  
  
  Ligh sé a liopaí tirim lena theanga tirim. Lá nó dhó eile chun mo thuairiscí a chur in ord agus beidh mé imithe as an bpoll ifreann seo. Fillfimid ar na Stáit. Is é an bealach is tapúla ná trí Cairo, Casablanca, na hAsóir agus ar deireadh Washington.
  
  
  Ní bheadh aon cheann de na cathracha seo rangaithe i measc gairdíní an domhain, ach bhí neart ama agam mura mbeadh tasc réidh agus ag fanacht le David Hawk. Ba ghnách leis é seo a dhéanamh, ach dá gcuirfinn mo scíth i gcodanna ar an mbealach abhaile, is beag a d’fhéadfadh sé a dhéanamh faoi. Ní raibh le déanamh agam ach a chinntiú nach bhfuair mé teileagram nó teileagram ar bith ar an mbealach.
  
  
  In aon chás, shíl mé, níl aon phointe ann dul ar feadh bealach tirim agus neamhsuimiúil. Thabharfainn bealach eile abhaile, trí Karachi, Deilí Nua agus Bancác. Cad tar éis Bancác? Shrugged mé meabhrach. Kyoto, is dócha, mar ní raibh aon imní mhór orm riamh faoi thoitcheo nó torann Thóiceo.
  
  
  Ansin Kauai, Garden Island i Haváí, San Francisco, New Orleans agus ar deireadh Washington, agus seabhac feargach gan amhras.
  
  
  Roimhe seo go léir, ar ndóigh, bhí sé fós anocht - agus is dócha oíche amárach - i Dhahran. Mo matáin tensed go neamhdheonach, agus chuckled mé go féin.
  
  
  * * *
  
  
  Bhuail mé le Betty Emers díreach seachtain ó shin, a céad oíche i Dhahran tar éis saoire trí mhí sna Stáit. Lá amháin tháinig sí isteach sa chlub timpeall a naoi a chlog um thráthnóna, duine de na mná sin a raibh aura chomh sexy uirthi gur chuir sí teachtaireacht in iúl do gach fear sa bheár ar bhealach speisialta, caolchúiseach. Beagnach i gcomhluadar, d'iompaigh na cinnirí ar fad féachaint cé a tháinig isteach. Fiú mná d'fhéach sé uirthi, bhí sí mar sin.
  
  
  Bhí mé meallta láithreach chuici, agus ní raibh sí ina suí léi féin ag a deasc ar feadh níos mó ná cúig nóiméad sula shiúil mé anonn agus mé féin isteach.
  
  
  Bhreathnaigh sí orm lena súile dorcha ar feadh soicind gairid sular fhill sí ar an seó agus thug sí cuireadh dom a bheith páirteach léi. D'ól muid le chéile agus labhair. D'fhoghlaim mé go raibh Betty Emers ina fostaí de cheann de na cuideachtaí ola faoi úinéireacht Mheiriceá, agus d'fhoghlaim mé go raibh gné thábhachtach in easnamh ar a saol i Dhahran: fear. De réir mar a chuaigh an tráthnóna ar aghaidh agus go raibh mé ag tarraingt níos mó uirthi féin, bhí a fhios agam go mbeadh sé socraithe go luath.
  
  
  Chríochnaigh ár dtráthnóna le oíche ghránna buile ina háras beag, ár gcorp in ann a ndóthain a fháil ar a chéile. Bhí a craiceann coirtithe bog mar veilbhit, agus tar éis dúinn sinn féin a chaitheamh, leagan muid go ciúin, mo lámh ag caitheamh go réidh gach orlach den chraiceann iontach mín sin.
  
  
  Nuair a bhí orm imeacht an lá dár gcionn, rinne mé amhlaidh go drogallach, ag cithfholcadh agus ag gléasadh go mall. Tharraing Betty an róbaí tanaí anuas uirthi, agus bhí a slán a fhágáil ag husky, "Feicfidh tú arís, a Nick." Ní ceist a bhí ann.
  
  
  Anois smaoinigh mé ar a corp foirfe, a súile súilíneacha, a gruaig ghearr dhubh, agus mhothaigh mé a liopaí iomlána faoi mo chuid féin agus mé ag cur mo lámha timpeall uirthi agus ag coinneáil gar di agus muid ag lingeán fada agus domhain thar sáile a gheall níos mó pléisiúir. tar…
  
  
  Anois, agus mé ag tiomáint feadh bhóthar Ras Tanura sa jíp te, dusty, thosaigh mé ag cur allais arís. Ach ní mar sin a bhí. Chuaigh mé chugam féin agus mé ag tiomáint trí gheataí choimpléasc Dhahran. Ag teacht go luath.
  
  
  Stop mé ag an oifig slándála agus d'fhág mé teachtaireacht do Dave French, príomhoifigeach slándála SAMOCO, chun Rashid agus an Dutchman a phiocadh suas. Scuab mé a chomhghairdeachas agus a iarratais ar shonraí. "Beidh mé a thabhairt duit gach rud níos déanaí Dave, ceart anois ba mhaith liom deoch agus folcadh, san ord sin."
  
  
  “An rud a bhí uaim i ndáiríre,” a dúirt mé liom féin agus mé ag dul ar ais isteach sa Jeep, “ná deoch, folcadh agus Betty Emers.” Bhí mé ró-ghnóthach le Hamid Rashid agus a bhuíon chun níos mó ná cúpla glaoch gutháin a chaitheamh le Betty tar éis an chéad oíche sin. B’éigean dom teacht suas le beagán.
  
  
  Stop mé an Jeep ag mo bhoth Quonset agus dhreap mé amach. Chuaigh rud eigin mícheart.
  
  
  Nuair a shroich mé an doorknob, chuala mé fuaimeanna "I Can't Start" Bunny Berrigan ag teacht tríd an doras. Ba é mo thaifead é, ach is cinnte nár fhág mé é le himirt nuair a d’fhág mé an mhaidin sin.
  
  
  bhrúigh mé an doras i fearg. Ba é príobháideacht an t-aon bhealach amach as an choire tobac san Araib Shádach, agus bhí damanta orm nuair a sháraigh sé é. Dá mbeadh sé ar cheann de na Saudis, dúirt mé liom féin, bheadh a chraiceann a bheith agam, ach ceart go leor.
  
  
  I tairiscint amháin, d'oscail mé an doras agus rushed taobh istigh.
  
  
  Ag suí go compordach ar an leaba le deoch ard, lonrach i lámh amháin agus todóg saor leath-deataithe sa lámh eile bhí David Hawk, mo cheannasaí ag AX.
  
  
  Caibidil 2
  
  
  
  
  ======================================= ============
  
  
  "Dea-tráthnóna, Nick," a dúirt Seabhac go socair, a aghaidh ghruama Shasana Nua chomh gar do aoibh gháire agus a cheadódh sé riamh. Chas sé a chosa agus shuigh sé ar imeall na leapa.
  
  
  "Cad é an ifreann atá tú a dhéanamh anseo?" Sheas mé os a chomhair, towering thar an fear beag liath-haired, le mo chosa pointedly scaipeadh, cosa akimbo. Déan dearmad ar Karachi. Déan dearmad ar Deilí. Déan dearmad faoi Bancác, Kyoto, Kauai. Ní raibh David Hawk ann chun mé a chur ar laethanta saoire.
  
  
  “Nic,” adeir tú go ciúin. "Ní maith liom tú a fheiceáil chailleann smacht ort féin."
  
  
  “Tá brón orm, a dhuine uasail. Is é an diall sealadach an ghrian.” Bhí mé fós seething, ach bhí mé aithrí. Ba é seo David Hawke, figiúr legendary counterintelligence, agus bhí sé mo Boss. Agus bhí an ceart aige. Níl áit ar bith i mo ghnó ag fear a chailleann smacht ar a chuid mothúchán. Fanann tú i gceannas an t-am ar fad nó faigheann tú bás. Tá sé chomh simplí.
  
  
  Chlaon sé go cairdiúil, ag coinneáil an todóg salach go docht ina fhiacla. "Tá a fhios agam, tá a fhios agam." Chlaon sé ar aghaidh chun breathnú ar dom, caolú a shúile beagán. “Breathnaíonn tú uafásach,” a dúirt sé. "Glacaim leis go bhfuil tú críochnaithe le SAMOCO."
  
  
  Ní raibh aon eolas aige, ach ar chuma éigin bhí a fhios aige. Bhí an seanfhear mar sin. Shiúil mé anonn agus chrom mé síos chun breathnú orm féin sa scáthán.
  
  
  
  
  
  
  D'fhéach mé cosúil le sandman. Bhí mo chuid gruaige, scairddhubh de ghnáth le cúpla snáithe liath, mataithe le gaineamh, mar a bhí mo mhala. Bhí scratches stinging ar an taobh clé de m'aghaidh, amhail is dá mbeadh duine éigin gearrtha dom le páirín garbh clúdaithe le meascán triomaithe d'fhuil agus gaineamh. Níor thuig mé fiú go raibh mé ag cur fola. Caithfidh go raibh scratches níos measa agam ná mar a cheap mé ag dreapadh an dumhcha. Ba é an chéad uair a thuig mé freisin go raibh mo lámha tairisceana ó bheith brúite i gcoinne miotail te trucail sa bhfásach.
  
  
  Ag déanamh neamhairde de Seabhac, bhain mé mo sheaicéad agus shleamhnaigh mé amach as an holster a bhí i seilbh Wilhelmina agus Hugo. “Tá glanadh críochnúil de dhíth ar Wilhelmina,” shíl mé. Fuair mé réidh le mo bhróga agus mo stocaí go tapa agus ansin bhain mé mo pants agus shorts khaki amach in aon tairiscint amháin.
  
  
  Chuaigh mé go dtí an cith i gcúl bothán Quonset, fuarú crua an aerchóirithe ag lasadh mo chraiceann.
  
  
  "Bhuel," a dúirt Seabhac, "tá tú fós i gcruth fisiceach maith, a Nick."
  
  
  Bhí focail chineálta ó Seabhac fíor-annamh. teannadh mé matáin an bhoilg agus ghoid mé sracfhéachaint ar mo chuid biceps bulging agus triceps. Bhí eangú rocach, reddish-corcra ar mo ghualainn dheis - sean-chréacht gunshot. Tá scar fada, gránna ag rith trasna mo chliabhrach, toradh ar throid scian i Hong Cong blianta fada ó shin. Ach bhí mé fós in ann breis is sé chéad punt a fháil, agus bhí aicmithe "Top Expert" fós i mo thaifid ag ceanncheathrú AX i lámhach, karate, sciáil, marcaíocht agus snámh.
  
  
  Chaith mé leath uair an chloig sa chith, ag níocháin, ag sruthlú, agus ag ligean do spikes oighreata an uisce an salachar a ghlanadh ó mo chraiceann. Tar éis dom mé féin a ghlanadh go bríomhar, chuir mé orm roinnt shorts khaki agus chuaigh mé ar ais go dtí an Seabhac.
  
  
  Bhí sé fós ag puffing. B'fhéidir go raibh leid greann ina shúile, ach ní raibh aon cheann i bhfuachtas a ghutha.
  
  
  "Mothú níos fearr anois?" d'iarr sé.
  
  
  "Tá mé cinnte!" Líon mé gloine Courvoisier leath bealaigh, chuir mé ciúb oighir amháin agus splancscáileán sóid leis. “Ceart go leor,” arsa mise go h-umhail, “cad a tharla?”
  
  
  Thóg David Seabhac an todóg as a bhéal agus bhrúigh sé idir a mhéara é, ag féachaint ar an deatach a bhí ag titim as an luaithreach. "Uachtarán na Stát Aontaithe," a dúirt sé.
  
  
  "An t-uachtarán!" Bhí an ceart agam a bheith ionadh. Beagnach i gcónaí d'fhan an tUachtarán amach as gnóthaí AX. Cé go raibh ár n-oibríocht ar cheann de na cinn is íogaire a bhí ag an rialtas, agus go cinnte ar cheann de na cinn is tábhachtaí dá chuid, is minic a chuaigh sé thar theorainneacha na moráltachta agus na dlíthiúlachta ar cheart d’aon rialtas, ar a aghaidh ar a laghad, a sheasamh. Tá mé cinnte go raibh a fhios ag an Uachtarán cad a rinne AX agus, go pointe áirithe ar a laghad, go raibh a fhios aige conas a rinneamar é. Agus táim cinnte go raibh meas aige ar ár dtorthaí. Ach bhí a fhios agam freisin gurbh fhearr leis ligean air nach raibh muid ann.
  
  
  Chlaon Seabhac a cheann gar-barr. Bhí a fhios aige cad a bhí mé ag smaoineamh. “Tá,” ar seisean, “an t-uachtarán. Tá tasc speisialta aige do AX, agus ba mhaith liom go gcríochnódh tú é."
  
  
  Chuir súile gan chaoncadh Seabhac go dtí an chathaoir mé. "Caithfidh tú tosú anois...anocht."
  
  
  Shrugged mé mo ghualainn go humhal agus sighed. Slán leat Betty Emers! Ach ba mhór an onóir dom a bheith roghnaithe. "Cad ba mhaith leis an uachtarán?"
  
  
  Cheadaigh David Hawk aoibh gháire taibhseach dó féin. “Is cineál comhaontú Léasa Iasachta é seo. Beidh tú ag obair leis an FBI."
  
  
  FBI! Ní hé go raibh an FBI go dona. Ach ní sa léig chéanna le AX nó le cuid de na heagraíochtaí frith-fhaisnéise i dtíortha eile nach mór dúinn troid. Cosúil le Ah Fu sa tSín Dearg nó N.OJ. An Afraic Theas.
  
  
  Is é mo thuairim gur grúpa amaitéarach éifeachtach, tiomanta a bhí san FBI.
  
  
  Léigh Seabhac mo smaointe ó mo léiriú agus d'ardaigh sé a bhos. “Éasca, a Nick, éasca. Tá sé tábhachtach. Tá sé an-tábhachtach, agus d'iarr an t-uachtarán ort é féin."
  
  
  Bhí mé balbh.
  
  
  Lean seabhac. “Chuala sé fút ó chás Haitian, tá a fhios agam, agus is dócha ó chúpla tasc eile. Ar aon nós, d’iarr sé ort go sonrach.”
  
  
  D'ardaigh mé mo chosa agus rinne mé cúpla casadh tapa suas agus síos an chuid bheag de cad a bhí mar mo seomra suí. Go hiontach. Is beag duine i mo ghnó atá tofa go pearsanta chuig an leibhéal uachtaránachta.
  
  
  Chas mé chuig Seabhac, ag iarraidh gan mo phléisiúir bródúil a thaispeáint. "Ceart go leor. An bhféadfá na sonraí a líonadh isteach?"
  
  
  Giotán seabhac a todóg mar a chuaigh sé amach, ansin d'fhéach sé uirthi i iontas. Ar ndóigh, níor cheart go bhfágfadh todóg an teach agus David Seabhac ag caitheamh tobac. D'fhéach sé air le disgust agus frowned. Nuair a bhí sé réidh, thosaigh sé ag míniú.
  
  
  “Mar is dócha go bhfuil a fhios agat,” a dúirt sé, “nach bhfuil sa Mhafia na laethanta seo ná bailiúchán ragtag d’ gangsters Sicileach a dhéanann smuigleáil fuisce agus a mhaoiníonn cluichí caca ar snámh.”
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  “Le blianta beaga anuas - ag tosú, abair, timpeall fiche bliain ó shin - tá baint níos mó agus níos mó ag an mafia le gnó dlisteanach.
  
  
  
  
  
  Ar ndóigh, mothaíonn sí an-mhaith. Bhí airgead acu, bhí eagraíocht acu, bhí neamhthrócaireacht acu nár shamhlaigh gnó Mheiriceá riamh roimhe seo."
  
  
  shrugged mé. “Mar sin? Is eolas coitianta é seo ar fad."
  
  
  Rinne Seabhac neamhaird dom. “Anois, áfach, tá siad i dtrioblóid. Tá siad tar éis méadú agus éagsúlú chomh mór sin go bhfuil siad ag cailleadh an chomhtháthaithe. Tá níos mó agus níos mó dá gcuid fear óg ag dul isteach i bhfiontraíocht dhlisteanach, agus tá an Mafia - nó Syndicate mar a thugann siad orthu féin anois - ag cailleadh smachta orthu. Tá airgead acu, ar ndóigh, ach tá a n-eagraíocht ag titim as a chéile agus tá siad i dtrioblóid."
  
  
  “Fadhbanna? Dúirt an tuarascáil dheireanach a léigh mé go raibh an choireacht eagraithe i Meiriceá tar éis buaicphointe a bhaint amach, rud nár tharla riamh."
  
  
  Chlaon seabhac. “Tá a n-ioncam ag fás. Tá a dtionchar ag fás. Ach tá a n-eagraíocht ag titim as a chéile. Nuair a labhraíonn tú faoi choireacht eagraithe anois, ní faoin mafia amháin atá tú ag caint. Labhraíonn tú freisin faoi blacks, Puerto Ricans, Chicanos. san iarthar agus na Cúbaigh i bhFlorida.
  
  
  "Feiceann tú, tá an treocht seo ar eolas againn le tamall maith, ach tá Coimisiún an Mhafia ar eolas againn freisin." Cheadaigh sé aoibh gháire bán eile chun a aghaidh síondaite a mhaolú. - Glacaim leis go bhfuil a fhios agat cad é an Coimisiún?
  
  
  Clenched mé mo chuid fiacla. Is féidir an seanfhear a chur amú nuair a chuireann sé an t-aer patronizing sin air. "Ar ndóigh tá a fhios agam!" Dúirt mé, mo greannú leis an modh a mhíníonn sé an tasc seo le feiceáil i mo ghuth. Bhí a fhios agam go maith cad a bhí sa Choimisiún. Na seacht capos Mafia is cumhachtaí sna Stáit Aontaithe, gach ceann acu ina ceann ar cheann de na teaghlaigh mhóra, arna gceapadh ag a bpiaraí chun fónamh mar chomhairle rialaithe, cúirt ar nós na Sicile mar rogha dheireanach. Ní minic a tháinig siad le chéile, ach amháin nuair a bhí géarchéim thromchúiseach i mbaol, ach bhí a gcinntí, a ndearnadh machnamh cúramach orthu, go hiomlán pragmatach, sacrosanct.
  
  
  Bhí an Coimisiún ar cheann de na comhlachtaí rialaithe is cumhachtaí ar domhan, i bhfianaise a thionchar ar choireacht, foréigean agus, b’fhéidir an rud is tábhachtaí, ar ghnóthaí móra. Scanadh mé mo bhanc cuimhne. Thosaigh giotaí agus píosaí faisnéise ag titim i bhfeidhm.
  
  
  Chuaigh mé i gcion orm, agus dúirt mé ansin i monatón, “Feasachán Faisnéise Slándála an Rialtais Uimhir a Trí Fiche a Seacht, 11 Meitheamh, 1973.” Tugann an fhaisnéis is déanaí le fios go bhfuil an méid seo a leanas anois sa Choimisiún Sindeacáite:
  
  
  “Joseph Famligotti, seasca a cúig, Buffalo, Nua Eabhrac.
  
  
  "Frankie Carboni, seasca a seacht, Detroit, Michigan.
  
  
  “Mario Salerno, seachtó sé bliana d’aois, Miami, Florida.
  
  
  “Gaetano Ruggiero, daichead a trí, Nua Eabhrac, Nua Eabhrac.
  
  
  “Alfred Gigante, seachtó a haon, Phoenix, Arizona.
  
  
  “Joseph Franzini, seasca a sé, Nua Eabhrac, Nua Eabhrac.
  
  
  "Anthony Musso, seachtó a haon, Little Rock, Arkansas."
  
  
  Go héasca. Chaith mé mo lámh go hócáideach san atmaisféar aer-oiriúnaithe. “An féidir liom miondealú a thabhairt duit ar gach ceann acu?”
  
  
  Seabhac glare orm. "Sin go leor, Carter," thiomsóidh sé. “Tá a fhios agam go bhfuil meon fótagrafach agat… agus tá a fhios agat nach nglacann mé fiú searbhas subliminal.”
  
  
  "Tá, máistir." Ní thógfainn ach na rudaí seo ó David Hawk.
  
  
  Le beagán náire, chuaigh mé go dtí an meaisín Hi-Fi agus bhain mé na trí thaifead snagcheol a d'éist mé leo. "Tá fíorbhrón orm. Lean ort le do thoil,” a dúirt mé, ag suí siar i gcathaoir an chaptaen, ag tabhairt aghaidh ar an Seabhac.
  
  
  Phioc sé suas san áit a d'fhág sé cúpla nóiméad ó shin, jabbing a todóg san aer os mo chomhair le haghaidh béime. "Is é fírinne an scéil go bhfeiceann an Coimisiún chomh maith agus a dhéanaimid go bhfuil an rathúlacht ag athrú struchtúr traidisiúnta an tSiondacáit de réir a chéile. Cosúil le gach grúpa seanfhir, tá an Coimisiún ag iarraidh bac a chur ar athrú, ag iarraidh rudaí a thabhairt ar ais mar a d'úsáid siad. a bheith."
  
  
  "Mar sin, cad atá siad ag dul a dhéanamh?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  Shrugged sé. “Tá siad tosaithe cheana féin. Tugann siad arm iomlán nua isteach. Tá siad ag earcú meirleach óg, diana ó na cnoic ar fud na Sicile, díreach mar a thosaigh siad féin - nó a n-aithreacha. "
  
  
  Stop sé, biting an barr a todóg. “Má éiríonn leo sách maith, d’fhéadfadh an tír a bheith buailte ag tonn d’fhoréigean drong a bheadh ag teacht leis an méid a chuaigh muid tríd go luath sna 20idí agus 30idí. Agus an uair seo beidh overtones ciníocha aige. Tá an Coimisiún ag iarraidh smacht a chur ar na blacks agus Puerto Tá a fhios agat go bhfuil na Ricans tar éis a gcríocha a fhágáil agus nach bhfuil siad chun dul gan troid."
  
  
  “ Riamh. Ach conas a fhaigheann na sean Donna a gcuid earcaigh isteach sa tír? Chuir mé ceist ar. "An bhfuil aon smaointe againn?"
  
  
  Bhí aghaidh Seabhac gan léiriú. “Tá a fhios againn go cinnte - nó in áit, tá a fhios againn an mheicníocht, mura bhfuil na sonraí.”
  
  
  "Nóiméad amháin." Sheas mé suas agus d'iompair an dá ghloine go dtí an barra plaisteach a bhí mar bheár agus mar bhord itheacháin i gceathrúna POF SAMOCO. Rinne mé fuisce agus uisce eile dó, doirt mé brandy agus sóid agus ciúb oighir eile, agus shuigh mé síos arís.
  
  
  "Fine."
  
  
  “Seo
  
  
  
  
  
  “Tá siad go hiontach,” a dúirt sé. “Caidéil siad a n-earcach trí Castelmar sa tSicil agus ansin tógann siad ar bhád iad go dtí oileán na Niocóis - agus tá a fhios agat cad é an Nicosia.”
  
  
  Bhí a fhios agam. Is í an Niocóis séarach na Meánmhara. Is sa Niocóis a chríochnaíonn gach beagán mucus a oozing ón Eoraip nó ón Meánoirthear. Sa Niocóis, is daoine sofaisticiúla iad striapaigh agus ní féidir cur síos a dhéanamh ar an méid a dhéanann daoine eile ar leibhéil shóisialta níos ísle. Sa Niocóis, is gairm onórach í an smuigleáil, is bunchloch eacnamaíoch í an gadaíocht, agus is caitheamh aimsire é dúnmharú.
  
  
  “As ann,” a lean Seabhac, “tá siad á n-iompar go Beirut. I mBéiriút tugtar féiniúlachtaí nua, pasanna nua dóibh, agus ansin seoltar chuig na Stáit iad.”
  
  
  Ní raibh cuma ró-chasta air, ach bhí mé cinnte nach raibh na sonraí go léir ar eolas agam. Ní raibh na sonraí ar cheann de phointí láidre Hawk. “Níor cheart go mbeadh sé ró-dheacair stopadh, ceart? Níl le déanamh ach seiceálacha breise slándála agus aitheantais a ordú d’aon duine a thagann isteach sa tír le pas Liobáine.”
  
  
  "Níl sé chomh simplí sin, Nick."
  
  
  Bhí a fhios agam nach dtarlódh sé seo.
  
  
  “Is Meiriceánach iad a bpasanna go léir. Tá siad falsa, tá a fhios againn sin, ach tá siad chomh maith sin nach féidir linn an difríocht idir na cinn bhréige agus na cinn a eisíonn an rialtas a insint."
  
  
  feadaíl mé. "D'fhéadfadh duine ar bith a d'fhéadfadh é seo a dhéanamh fortún beag a dhéanamh leo féin."
  
  
  “Is dócha cibé duine a rinne é,” d’aontaigh Seabhac. "Ach tá go leor rudaí beaga ag an mafia gur féidir leis a chaitheamh ar sheirbhísí den sórt sin."
  
  
  “Is féidir leat fós cosc a chur ar gach duine teacht ó Béiriút. Ní gá an iomarca ceistiúcháin a dhéanamh chun a chinneadh gur ón tSicil i ndáiríre an duine ar an bpas agus nach ón Taobh Thoir Íochtarach de Manhattan."
  
  
  Chroith Seabhac a cheann go foighneach. “Níl sé chomh héasca sin. Tugtar ó gach cearn den Eoraip agus den Mheán-Oirthear iad, ní amháin ó Béiriút. Tosaíonn siad i mBéiriút, sin uile. Tar éis doiciméid aitheantais agus pasanna nua a fháil, is minic a sheoltar iad ar eitleán chuig cathair eile, agus ansin cuirtear ar eitleán iad chuig na Stáit. Tháinig siad ar eitiltí cairtfhostaithe fillte den chuid is mó, a bhfuil easpa eagraíochta orthu ón tús agus atá deacair a rialú.
  
  
  “Is gnách go mbíonn grúpa acu ar bord na long cúrsála móra nuair a thagann siad ar ais go dtí na Stáit freisin,” a dúirt sé.
  
  
  Ghlac mé sip fada de bhranda agus sóid agus smaoinigh mé ar an gcás. "Ba cheart go mbeadh gníomhaire istigh agat faoi láthair."
  
  
  “Bhí gníomhairí againn i gcónaí taobh istigh den Mhafia, nó - is é sin - an FBI, ach is deacair go leor iad a choinneáil. Séidfear a gclúdach ar bhealach éigin, nó caithfidh siad é féin a shéideadh chun fianaise a thabhairt.”
  
  
  “Ach anois tá duine éigin agat ansin,” a d'áitigh mé.
  
  
  “Tá sé ag an FBI, ar ndóigh, ach níl aon duine againn sa phíblíne seo a mheallfadh earcaigh. Seo ceann dár bpríomhábhair imní."
  
  
  Bhí mé in ann an treo a raibh rudaí ag dul a fheiceáil anois. “Ansin é an rud atá uait mé? Chun a fháil ar an crios iompair? Diabhal, níor chóir go mbeadh sé seo ró-chrua. Tionscadal a bhí ann ar tógadh go leor machnaimh é, ach is cinnte go bhféadfaí é a dhéanamh go measartha éasca.
  
  
  “Bhuel,” arsa Seabhac, “tá. Ciallaíonn mé, go bunúsach é. Feiceann tú,” ar seisean go mall, “d’iarr an bunphlean orainn an fear a tharraingt isteach sa chrios iompair, agus é a nochtadh ansin, é a bhriseadh, pé rud é.” Agus b’éigean gur duine dár muintir é. Tá a fhios agat go bhfuil an FBI as an cheist agus muid ag déileáil le tír iasachta."
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  "Ar ndóigh, d'fhéadfadh sé a bheith ar an CIA, ach anois tá sé ró-nasctha leis an Airgintín, agus, in aon chás, an t-uachtarán ..."
  
  
  Chríochnaigh mé an abairt dó. “Agus go ginearálta, na laethanta seo níl an t-uachtarán an-sásta leis an CIA, go háirithe Graefe.”
  
  
  Bhí Bob Graef ina cheannaire reatha ar an CIA, agus bhí a chuid difríochtaí leis an Uachtarán i ngach colún “taobh istigh” de Washington ar feadh míosa.
  
  
  “Go díreach,” a dúirt Seabhac go gruama. “Mar sin shocraigh siad gur post a bhí ann do AX.”
  
  
  "Fine." Ach fágadh mórán gan ráite. Cén fáth dom, mar shampla? Bhí a lán daoine maithe ag AX. "Rud éigin eile?"
  
  
  “Ceart go leor,” ar seisean. “Ba cheart, ar ndóigh, an smaoineamh iomlán seo maidir le AX a ordú d’fhear a bhí ar siúl, ar ndóigh, aird an Uachtaráin a thabhairt air, toisc go bhfuil dearcadh Roinn Stáit i gceist.” Rinne mé buille faoi thuairim gur thit Seabhac ina thost, ag cuardach na bhfocal cearta. “Shíl sé gur smaoineamh iontach a bhí ann, ach ansin dúirt sé cé go raibh muid chun é seo a dhéanamh, go bhféadfaimis é a thógáil níos faide fós, an bealach ar fad go dtí an barr.”
  
  
  Ar chúis éigin níor thaitin sé liom. "Cad is brí le 'an bealach ar fad go dtí an barr'?"
  
  
  “Ciallaíonn sé sin go scriosfaidh tú an Coimisiún,” a dúirt Seabhac go hobann.
  
  
  Shuigh mé i gciúnas stunned ar feadh tamaill. “Fan nóiméad, a dhuine uasail! Tá an rialtas ag iarraidh fáil réidh leis an gCoimisiún ó 1931, nuair a fuair siad amach ar dtús go raibh sé ann. Anois tá tú ag iarraidh orm é a dhéanamh?"
  
  
  "Ní mise." Bhreathnaigh seabhac smug. "An t-uachtarán."
  
  
  Shrugged mé, ag taispeáint neamhshuim nár bhraith mé. "Bhuel, ansin, buille faoi thuairim mé beidh orm iarracht a dhéanamh."
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. “Caithfidh mé tuairisc a thabhairt ar Rashid
  
  
  
  
  
  agus Ollainnis,” a dúirt mé. “Ansin is fearr liom eitilt a ghabháil go Béiriút an chéad rud ar maidin.”
  
  
  “Oíche amháin aréir le Betty Emers,” shíl mé. Betty lena cíoch iontach agus a cur chuige néata, gan néalríomhaireacht ar an saol.
  
  
  Sheas Seabhac suas freisin. Thóg sé clúdach litreach as a phóca léine agus thug dom é. “Seo do thicéad go Beirut,” a dúirt sé. “Is eitilt KLM é seo ó Karachi. Ag teacht anseo inniu ag sé fiche a trí.”
  
  
  "Sa tráthnóna?"
  
  
  “Anocht. Ba mhaith liom tú anseo." Ionadh, shín sé amach agus chroith mo lámh. Ansin chas sé agus shiúil amach an doras, rud a fhágann mé i mo sheasamh i lár an tseomra.
  
  
  Chríochnaigh mé mo dheoch, chuir mé an ghloine ar an gcuntar, agus chuaigh mé isteach sa seomra folctha chun mo chuid éadaí a phiocadh suas ón urlár agus tosú ag pacáil.
  
  
  Agus mé ag piocadh suas mo dhílsiú, thit an coimeádán alúmanaim hearóin a thóg mé as conablach Kharaid Rashid go dtí an urlár.
  
  
  Phioc mé suas an fón agus d'fhéach sé ar sé, ag smaoineamh cad a dhéanamh leis. Bhí mé ag smaoineamh ar é a rith, ach anois tá smaoineamh eile agam. Thuig mé gurbh mise an t-aon duine ar domhan a raibh a fhios agam go raibh sé agam.
  
  
  Ní raibh de dhíth orm ach cúpla todóg i gcoimeádán mar seo agus bheadh sé cosúil leis an seanchluiche trí sliogáin agus piseanna ag carnabhail.
  
  
  Rinne mé aoibh orm féin agus chuir mé an hearóin i mo phóca cromáin.
  
  
  Tharraing mé Wilhelmma ansin as a holster earraigh ar mo dhreasúra agus thosaigh mé ag glanadh go críochnúil í, ag rásaíocht m'intinn.
  
  
  Caibidil 3
  
  
  
  
  Níor tharla an eitilt go Béiriút. Chaith mé dhá uair an chloig ag iarraidh smaointe Betty Emers a bhaint as mo cheann, ag iarraidh plean a dhéanamh maidir le cad ba cheart a dhéanamh nuair a shroich mé an Liobáin.
  
  
  I mo ghnó, ar ndóigh, ní féidir leat pleanáil ró-fhada amach romhainn. Mar sin féin, tá gá le roinnt treorach chun tús a chur leis. Ansin tá sé níos mó cosúil le roulette na Rúise.
  
  
  Is é an chéad rud a theastaíonn uaim ná féiniúlacht nua. Níor cheart go mbeadh sé ró-dheacair i ndáiríre. Bhí Charlie Harkins i mBéiriút, nó an uair dheireanach a bhí mé, bhí Charlie ina scríbhneoir maith, an-mhaith le pasanna agus billí luchta bréagacha agus rudaí mar sin.
  
  
  Agus tá fabhar ag Charlie dom. D’fhéadfadh go mbeadh baint agam leis nuair a bhris mé suas an grúpa Palaistíneach seo a d’fhéach le rialtas na Liobáine a threascairt, ach d’aon ghnó d’fhág mé a ainm den liosta a thug mé do na húdaráis. Fry beag a bhí ann ar aon nós, agus shíl mé go bhféadfadh sé teacht i handy lá éigin. Déanann daoine mar seo i gcónaí.
  
  
  Bhí an dara fadhb a bhí agam i mBéiriút rud beag níos tromchúisí. Ar bhealach éigin bhí orm dul isteach sa phíblíne mafia.
  
  
  An rud ab fhearr - cheap mé gurbh é seo an t-aon bhealach amháin - ná ligean ort gur Iodálach é. Bhuel, idir mo choimpléasc dorcha agus lámhscríbhneoireacht Charlie d’fhéadfaí é a shocrú.
  
  
  Fuair mé feadán miotail hearóin in aice le dhá fheadán comhionann de thodóga daor. D'fhéadfadh an hearóin seo a bheith mar mo bhealach isteach i gciorcal fí.
  
  
  Chuaigh mo smaointe ar ais go Betty Emers agus léim an mhatán i mo thigh. Thit mé i mo chodladh ag brionglóideach.
  
  
  * * *
  
  
  Fiú ag a naoi a chlog tráthnóna bhí sé te agus tirim ag aerfort Beirut.
  
  
  Mhéadaigh an greamán "Gnó Rialtais" ar mo phas malaí i measc oifigigh chustaim na Liobáine, ach lig sé dom dul trí línte fada hArabaigh bhána agus Eorpaigh a oireann do ghnó. Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin bhí mé lasmuigh de fhoirgneamh an chríochfoirt, ag iarraidh mo chosa a bhrú isteach i suíochán cúil tacsaí beag bídeach Fiat.
  
  
  "Hotel Saint-Georges," a d'ordaigh mé, "agus fucking scíth a ligean." Bhí mé go Béiriút roimhe seo. Tá an stráice de bhóthar géar a théann ón aerfort go imeall na cathrach feadh aillte géara ar cheann de na bealaí is exhilarating ag an duine. Chas an tiománaí tacsaí ina shuíochán agus aoibh gháire orm. Bhí sé ag caitheamh léine spóirt gheal le muineál oscailte, ach ar a cheann bhí tarbush, fez dearg cónúil na hÉigipte.
  
  
  “Sea, a dhuine uasail,” adeir sé. "Sea, a dhuine uasail. Táimid ag eitilt íseal agus mall!"
  
  
  "Díreach mall," grumbled mé.
  
  
  "Tá, máistir!" - arís agus arís eile sé, chuckling.
  
  
  Chuamar amach as an aerfort ag luas barr, boinn ag luascadh, agus chuamar ar bhóthar Beirut ar dhá roth. Chlaon mé, chlaon mé ar ais i mo shuíochán, agus iachall ar mo ghualainn matáin a scíth a ligean. Dhún mé mo shúile agus rinne mé iarracht smaoineamh ar rud éigin eile. Bhí a leithéid de lá ann.
  
  
  Is cathair ársa Phoenician í Béiriút a tógadh roimh 1500 R.Ch. E. De réir an finscéal, ba é seo an áit inar mharaigh Naomh Seoirse an dragan. Gabhadh an chathair níos déanaí ag na Crusaders faoi Baldwin agus níos déanaí fós ag Ibrahim Pasha, ach sheas sé in aghaidh innill léigir Saladin agus chuir sé in aghaidh na Breataine agus na Fraince. Ag preabadh i gcúl Fiat faoi luas agus muid ag titim síos bóthar Beirut, n’fheadar cad a chiallaigh sé sin domsa.
  
  
  Óstán St. Seasann Georges ard agus galánta ar chladach imeall pailme na Meánmhara, ag breathnú amach ar shalachar agus ar bhochtaineacht dochreidte Cheathrú na dTieves.
  
  
  
  
  
  y cúpla bloc ón óstán.
  
  
  D'iarr mé seomra sa chúinne thiar theas os cionn an séú hurlár, fuair mé é agus seiceáil isteach é, ag tabhairt mo phas don chléireach neamhbhéasach, mar a éilíonn an dlí i mBéiriút. Dhearbhaigh sé dom go dtabharfaí ar ais é laistigh de chúpla uair an chloig. Is éard a bhí i gceist aige ná go raibh roinnt uaireanta an chloig caite ó rinne slándáil Béiriút é a sheiceáil. Ach níor chuir sé sin isteach orm; Ní raibh mé i mo spiaire Iosraelach chun braon Arabach a shéideadh suas.
  
  
  Déanta na fírinne, bhí mé spiaire Meiriceánach a shéideadh suas a bunch de Meiriceánaigh.
  
  
  Tar éis dom radharc na Meánmhara gealaí ó mo bhalcóin a dhíphacáil agus a sheiceáil, chuir mé glaoch ar Charlie Harkins agus d’inis mé dó cad a bhí uaim.
  
  
  Dúirt sé leis: "Bhuel, tá a fhios agat, ba mhaith liom cabhrú leat, Nick." Bhí whine neirbhíseach ina ghlór. Bhí sé i gcónaí. Fear neirbhíseach a bhí i Charlie. Lean sé air, "Níl ann ach... bhuel... d'éirigh mé as an ngnó seo agus..."
  
  
  "Tarbh!"
  
  
  “Bhuel, sea, is éard atá i gceist agam, níl. Ciallaíonn mé, bhuel, tá a fhios agat ..."
  
  
  Ní raibh aon aird agam ar an bhfadhb a bhí aige. Lig mé do mo ghuth titim cúpla deicibeil, "Tá tú i gcomaoin dom, Charlie."
  
  
  "Sea, Nick, tá." Rinne sé sos. Ní raibh mé in ann é a chloisteáil go neirbhíseach ag breathnú thar a ghualainn féachaint an raibh aon duine eile ag éisteacht. “Is é an rud go gcaithfidh mé anois oibriú go heisiach ar bhall éadaigh amháin, agus ní ar dhuine eile agus...”
  
  
  "Charlie!" Léirigh mé mo chuid impience agus greannú.
  
  
  “Ceart go leor, a Nick, ceart go leor. Díreach an uair seo, díreach duitse. An bhfuil a fhios agat cá bhfuil mé i mo chónaí?"
  
  
  “An bhféadfainn glaoch ort mura mbeadh a fhios agam cá bhfuil tú i do chónaí?”
  
  
  “Ó tá. Go breá. Cad é thart ar a haon déag a chlog ... agus tabhair do phictiúr leat."
  
  
  Chlaon mé isteach ar an teileafón. "A haon déag a chlog." Tar éis dom an fón a chrochadh, chlaon mé ar ais ar an leaba ollmhór sneachta-bán. Cúpla uair an chloig ó shin bhí mé ag déanamh mo bhealach trasna an dumhcha ollmhór seo, ag seilg Hamid Rashid agus an Dutchman. Thaitin an tasc seo níos fearr liom, fiú gan Betty Emers in aice láimhe.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. Deich tríocha. Am chun Charlie a fheiceáil. Rolladh mé amach as an leaba, chinn láithreach go mbeadh an chulaith dhonn éadrom a bhí á chaitheamh agam oiriúnach do leithéidí Charlie Harkins, agus chuaigh mé amach. Tar éis dom críochnú le Charlie, shíl mé go mb’fhéidir go mbainfinn triail as an Black Cat Café nó an Illustrious Arab. Is fada an lá ó fuair mé blaiseadh de shaol oíche Béiriút. Ach lá an-fhada a bhí ann inniu. Chlaon mé mo ghualainn ar aghaidh, síneadh mo matáin. B'fhearr dom dul a chodladh.
  
  
  Bhí Charlie ina chónaí ar Shráid Almendares, timpeall sé bhloc ón óstán, ar imeall thoir Cheathrú na dTieves. Uimhir 173. Shiúil mé suas trí eitilt de staighre salach, dimly lit. Bhí sé tais, i teas gan aer, le boladh fuail agus truflais ag lobhadh.
  
  
  Ar gach tuirlingt, tháinig ceithre dhoras a bhí glas uair amháin isteach i halla gearr os comhair ráille adhmaid sáite a chuaigh go contúirteach os cionn an staighre. Ón taobh thiar de na doirse dúnta tháinig screams báite, screams, pléasctha gáire, mallachtaí buile i dosaen teangacha, agus an raidió blaring. Ar an dara hurlár, de réir mar a chuaigh mé ar aghaidh, scoilt timpiste doras gan ghné, agus ceithre orlach de lann tua protruded tríd an painéil adhmaid. Taobh istigh, scread an bhean, fada agus trilling, cosúil le cat strae ar an bhfiach.
  
  
  Rinne mé an chéad eitilt eile gan stopadh. Bhí mé i gceann de na ceantair solas dearga is mó ar domhan. Taobh thiar de na doirse céanna gan aghaidh sna mílte foirgneamh árasán gan aghaidh ar shráideanna truflais na Ceathrún Rua, bhí na mílte agus na mílte whores ag iarraidh a chéile le haghaidh luach saothair airgeadaíochta chun riachtanais ghnéis scum an chine daonna a shásamh, nite sna slumaí uafásacha. . Béiriút.
  
  
  Péarla na Meánmhara is ea Béiriút agus cúlboil an Mheánoirthir. D’oscail doras amach romhainn agus rith fear ramhar ramhar amach, ag rádh. Bhí sé go hiomlán naked, ach amháin i gcás tarbush ridiculous ina suí go docht ar a cheann. Bhí a aghaidh saobhadh i grimace de agony ecstatic, a shúile dimmed le pian nó pléisiúir, ní raibh mé in ann a rá ó cad. Taobh thiar dó bhí cailín solúbtha, gual-dubh, cóirithe i buataisí leathair arda ceathar, le liopaí troma cosúil le masc phlegmatic, lean sí gan staonadh Arabach saille. Dhá uair flick sí a caol, agus faoi dhó shleamhnaigh sí an fuip trí-flash, beag bídeach, galánta agus cráite, ar fud pluide toned an Arabach. Gasped sé i bpian, agus sé shruthanna bídeacha fola eitseáilte a flesh crith.
  
  
  Shiúil an tArabach anuas orm, gan aird ar bith á tabhairt aige ar rud ar bith ach an lúcháir phianmhar a bhí air. Lean an cailín é le brat. Ní fhéadfadh sí a bheith níos mó ná 15 bliana d'aois.
  
  
  Dúirt mé le mo bholg dearmad a dhéanamh air agus shiúil mé suas an staighre deiridh. Seo an t-aon doras a chuir bac ar an staighre. Bhrúigh mé an cnaipe glao. Tá Charlie Harkins i seilbh an tríú hurlár ar fad chomh fada agus a bhí aithne agam air. Cúpla soicind sular fhreagair sé, tháinig pictiúr de squalor mór a árasáin cosúil le háiléar trí m'intinn: a bhinse soilsithe go geal le ceamaraí,
  
  
  
  
  
  Na pinn, pinn agus trealamh greanta a bhí i gcónaí ann, cosúil le oileán de calma i measc na stocaí salach agus fo-éadaí, cuid acu, chuimhnigh mé, d'fhéach sé amhail is dá mba a úsáidtear iad a thriomú an preas-rollta delicately crafted beag sa chúinne.
  
  
  An uair seo thóg sé nóiméad dom an fear beag a d’oscail an doras a aithint. Tá Charlie athraithe. Imithe a bhí na leicne báite agus coinleach trí lá na féasóg liath a raibh an chuma air i gcónaí a chothabháil. Fiú an marbh, súil hopeless ina shúile imithe. Bhí cuma cliste ar Charlie Harkins anois, b’fhéidir fainiciúil, ach ní raibh an oiread faitíos ar an saol agus a bhí air sna blianta a raibh aithne agam air.
  
  
  Bhí sé ag caitheamh seaicéad spóirt plaid éadrom, pants flannel liath brúite go néata, agus bróga dubha lonracha. Níorbh é seo an Charlie Harkins a raibh aithne agam air. Bhí mé an-tógtha.
  
  
  Chroith sé mo lámh go hesitantly. Ar a laghad, níl aon athrú air sin.
  
  
  San árasán, áfach. An rud a bhí ann tráth, tá sé néata agus glan anois. Chlúdaigh brat úr glas na seanchláir urláir scarred, agus bhí na ballaí péinteáilte go néata in uachtar. Cuireadh troscán neamhchostasach ach ar ndóigh nua chun línte an tseomra mhóir cosúil le scioból a bhriseadh suas...bord caife, cúpla cathaoireacha, dhá toilg, leaba fhada dhronuilleogach íseal ar ardán i gcúinne amháin.
  
  
  Bhí an rud a d'fheidhmigh go fánach tráth mar limistéar oibre Charlie scartha anois le painéil lataí agus soilsithe go geal mar a tháinig fianaise chun solais trí oscailtí críochdheighilte.
  
  
  D'ardaigh mé mo shúileáin, ag féachaint timpeall. "Is cosúil go bhfuil ag éirí go maith leat, a Charlie."
  
  
  Aoibh sé nervously. "Bhuel...uh...tá rudaí ag dul go maith, a Nick." A shúile sparkled. “Tá cúntóir nua agam anois, agus tá gach rud ag dul go han-mhaith…” d’éirigh a ghuth amach.
  
  
  Rinne mé grinned air. "Beidh sé níos mó ná cúntóir nua a ghlacadh chun é seo a dhéanamh leat, Charlie." D'éirigh mé as an maisiúchán nua. “Ó bharr mo chinn, déarfainn ar a laghad uair amháin i do shaol go bhfuil rud éigin inbhuanaithe aimsithe agat.”
  
  
  Chrom sé a cheann. "Go breá..."
  
  
  Ní raibh sé coitianta góchumadóir a aimsiú le gnó inbhuanaithe. Is gnách go mbíonn geolg tobann agus stadanna fada i gceist leis an gcineál seo oibre. Is dócha gur chiallaigh sé seo go raibh Charlie tar éis dul isteach sa chluiche góchumtha ar bhealach éigin. Go pearsanta, ní raibh mé cúram cad a rinne sé chomh fada agus a fuair mé cad a tháinig mé le haghaidh.
  
  
  Caithfidh gur léigh sé mo smaointe. "Uh... níl mé cinnte an féidir liom é seo a dhéanamh, a Nick."
  
  
  Thug mé gáire cairdiúil dó agus shuigh mé síos ar cheann de na toilg dhá thaobh a bhí ina seasamh dronuilleach lena chúpla, ag cruthú uillinn bhréagach i lár an tseomra suí. “Ar ndóigh is féidir leat, a Charlie,” a dúirt mé go héasca.
  
  
  Tharraing mé Wilhelmina amach as a holster agus waved sé casually san aer. "Mura ndéanann tú é seo, maróidh mé thú." Is cinnte nach mbeadh. Ní théim amach ag marú daoine thar rud éigin mar sin, go háirithe cinn bheaga mar Charlie Harkins. Ach ní raibh a fhios sin ag Charlie. Ní raibh a fhios aige ach go bhféadfainn daoine a mharú uaireanta. Is léir gur tharla an smaoineamh seo dó.
  
  
  Shín sé pailme pléadála. “Ceart go leor, a Nick, ceart go leor. Ní dhéanfaidh mé ach ... go maith, ar aon nós ..."
  
  
  "Fine." Chlúdaigh mé Wilhelmina arís agus chlaon mé ar aghaidh, ag cur mo uillinn ar mo ghlúine. "Ní mór dom féiniúlacht iomlán nua, Charlie."
  
  
  Chlaon sé.
  
  
  “Nuair a fhágfaidh mé anseo anocht, beidh mé ag Nick Cartano, ó Palermo ó dhúchas agus le déanaí ó Léigiún Eachtrach na Fraince. Fág mé tar éis timpeall bliana idir an Léigiún Coigríche agus anois. Is féidir liom ligean orm." Dá lú fíricí a chaithfidh daoine a sheiceáil, is amhlaidh is fearr as a bheidh mé.
  
  
  Harkins frowned agus tugged ar a smig. “Ciallaíonn sé seo pas, ráitis... cad eile?”
  
  
  Chuir mé tic le mo mhéara. “Beidh litreacha pearsanta ag teastáil uaim ó mo theaghlach i Palermo, ó chailín i Syracuse, cailín i Saint-Lo. Teastaíonn ceadúnas tiomána uaim ó Saint-Lo, éadaí ón bhFrainc, seanmhálas agus sean-sparán."
  
  
  Bhí cuma imníoch ar Charlie. “Gee, Nick, is dóigh liom gur féidir liom é a dhéanamh, ach tógfaidh sé tamall. Níor chóir dom a bheith ag déanamh rud ar bith do dhuine ar bith eile faoi láthair, agus beidh orm é a thógáil go mall agus... uh..."
  
  
  Arís, fuair mé an tuiscint go raibh Charlie i gcónaí ag obair do dhuine eile. Ach i láthair na huaire ní raibh mé cúram.
  
  
  “Ba mhaith liom anocht, a Charlie,” a dúirt mé.
  
  
  Sighed sé irritably, thosaigh sé ag rá rud éigin, ach ansin d'athraigh a intinn agus pursed a liopaí, ag smaoineamh. “Is féidir liom an pas a phróiseáil agus a scaoileadh amach, ceart go leor,” a dúirt sé ar deireadh. “Tá éileamh orthu siúd a bhfuil foirmeacha acu, ach...”
  
  
  “Faigh iad,” a chuir mé isteach.
  
  
  D'fhéach sé ar dom gloomily ar feadh nóiméad, ansin shrugged a ghuaillí humbly. "Déanfaidh mé iarracht."
  
  
  Ní dhéanfaidh roinnt daoine aon rud mura mbraitheann tú orthu. Lean mé ar Charlie agus timpeall meán oíche an oíche sin d’éirigh mé as an elegance plaisteach seo isteach ar shráideanna fetid na Ceathrún mar Nick Cartano. Tabharfaidh glao gutháin chuig ár n-ambasáid aire do mo sheanphas agus an cúpla rud a d’fhág mé in Óstán St.George.
  
  
  
  
  
  Ón nóiméad sin go dtí gur chríochnaigh mé an saothar seo, bhí mé Nick Cartano, Sicileach aireach le stair dhubh.
  
  
  Cheada mé port éadrom Iodálach agus mé ag siúl síos an tsráid.
  
  
  Bhog mé go dtí an Óstán Roma agus d'fhan mé. Dá mbeadh sruth Sicileach ag dul trí Beirut ar a mbealach go Meiriceá, rachfaidís tríd na gypsies. Is díol spéise dhochoiscthe ag baint leis na Romaigh i mBéiriút d'Iodálaigh, amhail is dá mba rud é go raibh an deasc fáiltithe garnished le clóibh gairleog. I ndáiríre, dála an scéil boladh sé, b'fhéidir.
  
  
  Mar sin féin, in ainneoin mo chuid pleananna go léir, an lá dár gcionn bhuail mé de thaisme Louis Lazaro.
  
  
  Bhí sé ar cheann de na laethanta teo sin a fhaigheann tú chomh minic sin ar chósta na Liobáine. Tá soinneáin an fhásaigh scorching, tá an gaineamh tirim agus an-te, ach bogann gorm fionnuar na Meánmhara an tionchar.
  
  
  Ar an gcosán os mo chomhair, bhrúigh Bedouins seabhac-aghaidh i abayas dubh bearrtha le brocade óir a mbealach anuas sleek lucht gnó Levantine; Is léir go raibh fuadar ag ceannaithe mustachioed san am atá caite, ag caint go fonnmhar i bhFraincis; anseo agus ansiúd le feiceáil tarbush, a gcuid caiteoirí uaireanta i n-oireann an Iarthair gearrtha go docht, uaireanta i galibs, sna nightgowns riamh-i láthair. Ar an gcosán, bhí beggar gan chosa ina luí sa salachar carntha ar an tsráid, ag caoineadh, “Baksheesh, baksheesh,” do gach duine a bhí ag gabháil dó, a bhosa ardaithe ag urghabháil, a shúile uisceacha ag pléadáil. Taobh amuigh, shuigh sean-haridan veiled go hard ar chamall gruama, a chuaigh i dtreo go doiléir síos an tsráid, gan trácht ar na tacsaithe ag fíodóireacht go fiáin síos an tsráid chúng, adharca hoarse ag bladhmadh in easaontas.
  
  
  Ar an taobh eile den tsráid, bhí beirt chailíní Meiriceánacha ag tógáil grianghraif de ghrúpa teaghlaigh neamh-Ghéabach a bhí ag máirseáil go mall síos an tsráid, na mná i seilbh crúiscíní cré-earraí ollmhóra ar a gceann, fir agus mná araon ag caitheamh na dathanna boga oráiste agus gorma. caitheann na daoine uaisle seo go minic. a gcuid róbaí agus turban. I gcéin, áit a gcloiseann Rue Almendares ó dheas i dtreo Saint-Georges, bhí an trá ghainmheach bán taibhseach breac le grianán. Cosúil le seangáin guairneáin i bhfarraige ghorm ghloine, d’fheicfinn beirt sciálaithe uisce ag tarraingt a gcuid bád cosúil le bréagán ar theaghráin dofheicthe.
  
  
  Tharla sé go tobann: bhí an tacsaí ag dul timpeall go dall timpeall an choirnéil, an tiománaí ag streachailt leis an roth stiúrtha agus é ag luascadh isteach i lár na sráide chun camall a sheachaint, agus ansin droim ar ais chun ligean do charr a bhí ag teacht isteach é. Na boinn squealed agus an chábán sníofa as smacht agus sníomh taobh le careening i dtreo beggar crawling ar thaobh an bhóthair.
  
  
  Instinctively, bhog mé i dtreo dó i tumadóireacht headlong, leath ag brú, leath ag caitheamh an Arabach amach as cosán an tacsaí agus tumbling tar éis dó isteach sa gutter mar a bhuail an tacsaí an cosán agus crashed isteach sa bhalla stucó an fhoirgnimh. ag brú i gcoinne an fhoirgnimh agus an agony screadaíl a bheith stróicthe as a chéile ag miotail.
  
  
  Ar feadh nóiméad, bhí an domhan ar Shráid Almendares stunned ag péinteáil an músaem céir. Ansin thosaigh an bhean ag caoineadh, caoineadh fada, tarraingthe amach a scaoil a eagla agus a raibh an chuma uirthi go raibh macalla le faoiseamh sa tsráid plódaithe. Leagan mé gan gluaiseacht ar feadh tamaill, ag comhaireamh meabhrach mo lámha agus mo chosa. Bhí an chuma orthu go léir a bheith ann, cé gur bhraith sé go raibh mé buailte go crua ar an mhullach.
  
  
  Sheas mé suas go mall, ag seiceáil mo chuid páirteanna oibre go léir. Is cosúil nach raibh aon chnámha briste, gan aon hailt sprained, agus mar sin shiúil mé go dtí an fhuinneog an doras tosaigh an cábáin, wedged grotesquely isteach an plástair unyielding.
  
  
  Bhí gort ilteangach i mo dhiaidh agus mé ag luascadh an dorais ar oscailt agus ag tarraingt an tiománaí amach as taobh thiar den roth chomh cúramach agus is féidir. Miraculously, bhí an chuma air gan díobháil, ach dazed. Bhí luaithreach ar a aghaidh olóige agus é ag claonadh go neamhsheasmhach in aghaidh an bhalla, tarbush breac ag claonadh thar aon súil amháin, ag stánadh go dothuigthe ar na fothracha a bhí ann.
  
  
  Sásta nach bhfuil anacair láithreach air. Thug mé aird ar an mbacach a bhí ag sracadh ar a dhroim sa gháitéir, ag fulaingt rómhór chun cabhrú leis féin, nó b’fhéidir ró-lag. Tá a fhios ag Dia go raibh sé chomh tanaí le haon duine ocrach a chonaic mé riamh. Bhí go leor fola ar a aghaidh, den chuid is mó ó créachta domhain ar a leiceann, agus bhí sé ag caoineadh pitifully. Mar sin féin, nuair a chonaic sé mé ag claonadh os a chionn, d'ardaigh sé é féin ar uillinn amháin agus shín sé a lámh eile.
  
  
  “Bakshish, naíolanna,” a dúirt sé. "Baksheesh! Baksheesh!"
  
  
  Chas mé ar shiúl, indignant. I New Delhi agus Bombay chonaic mé carn beo de chnámha agus cloigíní faoi bhláth ina luí ar na sráideanna ag fanacht le bás den ocras, ach fiú bhí níos mó dínit daonna acu ná mar a bhí ag beggars Béiriút.
  
  
  Thosaigh mé ag imeacht, ach chuir lámh ar mo lámh stop liom. Bhain sé le fear gearr, plump le aghaidh cherubic agus súile chomh dubh le a chuid gruaige. Chaith sé culaith shíoda dhubh, léine bhán agus carbhat bán, a bhí mí-oiriúnach sa teas Beirut.
  
  
  “Momento,” a dúirt sé go lúcháireach, a cheann ag béicíl suas agus síos amhail is dá mba le béim. "Nóiméad, in aghaidh an bhfabhar."
  
  
  D’aistrigh sé ón Iodáilis go Fraincis ansin. "Vous vous êtes fait du mal?" Dia dhuit
  
  
  
  
  
  Bhí an blas uafásach.
  
  
  “Je me suis blessé les genous, je crois,” a d’fhreagair mé, ag lúbadh mo ghlúin go cúramach. Chuimil mé mo cheann. “Roghnaigh et quelque bien solide m'aogné la tête. Mais ce n'est pas grave."
  
  
  Chlaon sé, frowning ach grinning ag an am céanna. Shíl mé nach raibh a thuiscint i bhfad níos fearr ná a chaint. Bhí sé fós i mo lámh. "Labhair i mBéarla?" - d'iarr sé go dóchasach.
  
  
  Chlaon mé go suairc.
  
  
  "Ar fheabhas ar fheabhas!" Bhí sé go leor seething le díograis. “Ní raibh uaim ach a rá gurbh é an rud ba chróga a chonaic mé riamh. Iontach! Bhog tú chomh tapaidh, chomh tapaidh!" Bhí sé thar a bheith paiseanta faoi.
  
  
  gáire mé. "Sílim go bhfuil sé ach gníomh athfhillteach." Mar sin a bhí, ar ndóigh.
  
  
  "Níl!" - exclaimed sé. “Bhí misneach ann. Ciallaíonn mé, b'fhíor-mhisneach a bhí ann, a dhuine!" Tharraing sé cás daor toitíní as póca a chóta istigh, d’oscail sé é agus thug dom é.
  
  
  Ghlac mé an toitín agus chlaon sé anonn chun pry an níos éadroime as a mhéara fonn. Níor thuig mé go maith cad a bhí uaidh, ach bhí sé greannmhar.
  
  
  "Ba iad sin na reflexes is fearr a chonaic mé riamh." A shúile sparkled le excitement. “An trodaire thú nó rud éigin? Nó acrobat? Píolótach?"
  
  
  Bhí orm gáire. “Ní hea, tá mé...” Feicfimid. Cad é an diabhal a bhí mé? I láthair na huaire bhí mé Nick Cartano, iar-chónaitheoir Palermo, le déanaí ina bhall den Léigiún Eachtracha, faoi láthair... ar fáil faoi láthair.
  
  
  “Ní hea, ní duine díobh sin mé,” a dúirt mé, ag brú anuas ar an slua a bhí bailithe thart ar an tacsaí briste agus ar an tiománaí a bhí sáite, agus a shiúil ar an gcosán. D’éirigh an fear beag as.
  
  
  Leath bealaigh ann sin shín sé a lámh. "Is mise Louis Lazaro," a dúirt sé. "Cad is ainm duit?"
  
  
  Chroith mé a lámh go leath-heartedly agus lean mé ag siúl. “Nic Cartano. Conas atá tú?"
  
  
  “Cartano? Hey a dhuine, an Iodáileach tú freisin?
  
  
  Chroith mé mo cheann. "Siciliano".
  
  
  “Hey, iontach! Is Sicileach mé freisin. Nó... is éard atá i gceist agam, bhí mo thuismitheoirí ón tSicil. Is Meiriceánach fíor mé."
  
  
  Ní raibh sé deacair a thuiscint. Ansin bhuail smaoineamh mé agus go tobann d'éirigh mé níos suaimhneach. Is fíor nach mbeidh an nasc Mafia a bhí á lorg ag gach Sicileach-Mheiriceánach i mBéiriút, ach tá sé chomh fíor céanna go bhféadfadh beagnach aon Sicileach i mBéiriút mé a chur sa treo ceart, cibé acu de thimpiste nó de dhearadh. . Bhí sé réasúnta glacadh leis go bhféadfadh Sicileach amháin a bheith mar thoradh ar cheann eile.
  
  
  "Níl aon kidding!" D’fhreagair mé le mo aoibh gháire “breathnaigh orm, is fear iontach mé”. “Bhí mé i mo chónaí ann le fada an lá. New Orleans. Prescott, Arizona. Cathair na nAingeal. I ngach áit".
  
  
  "Ar fheabhas ar fheabhas!"
  
  
  Ní fhéadfadh an fear seo a bheith fíor.
  
  
  "Dia!" Dúirt sé. “Beirt Meiriceánach Sicileach i mBéiriút, agus buailimid le chéile i lár na sráide. Domhan beag diabhal é, tá a fhios agat?”
  
  
  Chlaon mé, gáire. "Cinnte". Chonaic mé an Mheánmhuir, caifé beag bídeach ar chúinne Almendares agus Fouad, agus dhírigh mé ar an doras feirbthe. “Cad a deir tú go scoiltimid buidéal fíona le chéile?”
  
  
  "Mór!" - exclaimed sé. "Go deimhin, beidh mé é a cheannach."
  
  
  “Ceart go leor, a ghile, tá tú istigh,” d'fhreagair mé le fonn bréige.
  
  
  Caibidil 4
  
  
  
  
  Níl mé iomlán cinnte conas a chuaigh muid i ngleic leis an ábhar, ach chaith muid an fiche nóiméad nó mar sin ina dhiaidh sin ag plé Iarúsailéim. Bhí Louis díreach tar éis filleadh as sin, agus chaith T. dhá sheachtain ann uair amháin a bhuíochas d'eagraíocht an Uasail Seabhac.
  
  
  Chuamar ar camchuairt timpeall na cathrach i gcomhrá, thugamar camchuairt ar Mhosc Omar agus an Balla Thiar, stadamar ag Cúirt Phíoláit agus Tobar Ruth, shiúil muid stáisiúin na croise suas an Via Dolor agus chuaigh muid isteach i Séipéal na hEaglaise Naofa, a bhfuil na ceannlitreacha snoite fós air. de na crusaders a thóg é i 1099 bliain. In ainneoin a chuid éalárnachta go léir, bhí Louis an-eolach ar an stair, bhí meon sách léargasach aige agus dearcadh sách sotalach i leith na Máthar-Eaglaise. Bhí mé ag tosú ar thaitin leis.
  
  
  Thóg sé tamall orm an comhrá a chur ar aghaidh mar a theastaigh uaim, ach ar deireadh rinne mé é. "Cá fhad a bheidh tú i Béiriút, Louis?"
  
  
  Rinne sé gáire. Thosaigh mé a thuiscint nach raibh sa saol ach spraoi do Louis. “Beidh mé ar ais ag deireadh na seachtaine seo. I mo thuairimse, ar an Satharn. Cé, ar ndóigh, bhí sé an-spraoi anseo.”
  
  
  "Cá fhad atá tú anseo?"
  
  
  “Níl ach trí seachtaine. Tá a fhios agat ... gnó beag, spraoi beag." Waved sé go forleathan. "den chuid is mó spraoi."
  
  
  Más rud é nár mhiste leis ceisteanna a fhreagairt, níor mhiste liom iad a chur. "Cén cineál gnó?"
  
  
  "Ola ológ. Iompórtáil ola olóige. Ola olóige Franzini. Ar chuala tú trácht air riamh?
  
  
  Chroith mé mo cheann. “Ní hea. Ól mé féin branda agus sóid. Ní féidir liom ola olóige a sheasamh.”
  
  
  Louis gáire ag mo joke lag. Bhí sé ar dhuine de na daoine sin a raibh an chuma air i gcónaí ag gáire le droch joke. Maith an ego.
  
  
  Tharraing mé paca crumpled Gauloise as mo phóca léine agus las ceann, agus thosaigh mé go sásta ag déanamh pleananna gan choinne chun cairdeas a dhéanamh le Louis Lazaro, buachaill gáire an domhain Thiar.
  
  
  Bhí aithne mhaith agam ar ola olóige Franzini. Nó ar a laghad
  
  
  
  
  
  a bhí Joseph Franzini. Joseph "Popeye" Franzini. Bhí a fhios ag go leor daoine cé hé. Na laethanta seo ba é Don Joseph, ceannaire an dara teaghlach Mafia is mó i Nua-Eabhrac.
  
  
  Sular tháinig Joseph Franzini ina Don Joseph, bhí sé ar an "Popeye" ar an domhan thíos ar fad an Chósta Thoir. Tháinig "Popeye" óna ghnó fíordhlisteanach maidir le hiompórtáil agus margaíocht ola olóige. Bhí meas air as a macántacht neamhthrócaireach, a chloí go deasghnátha le dlí omerta an mhafia, agus as modhanna éifeachtacha gnó.
  
  
  Nuair a bhí sé tríocha bliain d'aois, bhí Popeye buailte le tinneas de shaghas éigin—ní raibh mé in ann cuimhneamh ar cad a bhí ann—a chuir air as na sráideanna agus isteach i riar na coireachta eagraithe. Bhí a aigne gnó den scoth an-luachmhar ansin, agus i dtréimhse an-ghairid bhí sé in ann fíorchumhacht a bhaint amach i gcearrbhachas agus i riar. Thóg sé féin agus a bheirt deartháireacha a n-eagraíocht go cúramach agus go daingean le acumen gnó. Anois ba é Don Joseph a bhí ann, na cearta aosaithe, grumpy, éad a d'oibrigh sé chomh crua sin a bhaint amach.
  
  
  Ba é Popeye Franzini - Don Joseph Franzini - a bhí taobh thiar den iarracht an eagraíocht Mheiriceánach a neartú le fuil óg ón tSicil.
  
  
  Bhí mé ag lorg mo bhealach isteach i gciorcail Sicileach i mBéiriút agus bhí an chuma ar an scéal gur bhain mé an pota óir amach. Ar ndóigh, bhí Béiriút ina áit loighciúil chun stop a chur le ceannaí ola olóige. Tagann cuid mhór de sholáthar an domhain ón Liobáin agus óna comharsana, an tSiria agus an Iordáin.
  
  
  Ach mhéadaigh láithreacht Louis Lazaro ó Franzini Olive Oil ag am nuair a bhí an Mafia ag bogadh a earcaigh trí Béiriút an cóimheas comhtharlú ró-mhór.
  
  
  Bhí smaoineamh eile agam freisin. D’fhéadfadh go mbeadh níos mó i gceist le Louis Lazaro ná an fear sásta go raibh an chuma air a bheith. Bheadh aon duine a rinne ionadaíocht thar ceann Popeye Franzini inniúil agus dian, fiú dá mbeadh - ag breith ar an bhfírinne a d'ionsaigh Louis an buidéal - seans maith go n-ólfadh sé an iomarca.
  
  
  Chlaon mé ar ais ar shála an chathaoir sreinge bhig ar a raibh mé i mo shuí agus chlaon mé an ghloine thar mo amiko nua. “Hey Louis! Ólaim buidéal fíona eile"
  
  
  Roared sé joyfully, slamming an tábla lena pailme cothrom. “Cén fáth nach bhfuil, cuir i gcomparáid! Taispeánaimis do na hArabaigh seo conas a dhéanann siad é sa tseantír." Chreid fáinne aicme Columbia ar a lámh dheas a chuimhní cumha agus é ag trácht ar an bhfreastalaí.
  
  
  * * *
  
  
  Is féidir le trí lá le Louis Lazaro a bheith traochta. Chonaiceamar cluiche peile ag Ollscoil Mheiriceá, chaitheamar an lá ar cuairt ar sheanfhothracha na Róimhe i mBalbek; d’ól muid an iomarca ag an Black Cat Café agus an Illustrious Arab, agus rinneamar é chuig beagnach gach bistro eile sa bhaile.
  
  
  Le linn na dtrí lá hectic seo d'fhoghlaim mé go leor faoi Louis. Shíl mé go raibh Mafia scríofa air ar fad, agus nuair a fuair mé amach cé chomh domhain agus a bhí sé clóite, thosaigh na cloig go léir ag glaoch. Bhí Louis Lazaro i mBéiriút ag obair le ola olóige Franzini, mar dhea, ag déanamh ionadaíochta ar a Uncail Popeye. Nuair a scaoil Louis an buama ar an gceathrú sciamhlann fíona, bhog mé mo chuimhne fíon-scamall chun eolas a fháil faoi. D'ardaigh Popeye Franzini mac a dhearthár, chuimhnigh mé ó thuairisc a léigh mé uair amháin. An nia sin a bhí ann? Is dócha go raibh sé, agus is dócha gur mionathrú cosmaideach a bhí ar an ainm dheireanach difriúil. Níor chuir mé brú air cén fáth a raibh Lazaro agus ní Franzini mar ainm air, ag déanamh amach dá mbeadh sé tábhachtach, go bhfaighfinn amach luath go leor.
  
  
  Mar sin fuair mé mo thicéad isteach i bpíblíne Franzini. Ní foláir nó go bhfuil mo idirghabhálaí aoibhinn, maorga, a tháinig trasna ar dtús mar mafioso ó cheoldráma grinn, go diabhaltach faoin modh cainteach fíonach sin. Ceachtar sin, nó d’éirigh le Uncail Iósaef a nia a chosaint ó réaltachtaí gránna na coireachta eagraithe, agus é a sheoladh go sábháilte chuig deireadh ceart na hoibríochta teaghlaigh.
  
  
  Ag druidim le lár an tráthnóna ar an tríú lá dár gcuireadh, rinne mé iarracht a dhéanamh amach cé chomh mór agus a bhí baint ag Louis Lazaro le cúrsaí mídhleathacha Uncail Joe.
  
  
  Bhí muid i Red Fez, gach bord greamaithe isteach ina nideoige beag ballaí féin, i gcuimhne ar stalla i cowshed. Bhí Louis sínte amach ina chathaoir, snáithe amháin de ghruaig dhubh ag tosú ar crochadh óna mhullach. Shuigh mé ina seasamh ach lig mé mo lámha ar an mbord beag adhmaid agus tharraing mé cuma mo dhaicheadú galusa den lá.
  
  
  "Hey Guy!" - dúirt Louis. "An bhfuil tú ceart go leor." Stop sé, ag féachaint ar a uaireadóir mar a dhéanann daoine nuair a bhíonn siad ar an eolas faoi am, fiú nuair a cheapann siad i laethanta, seachtainí nó míonna seachas uaireanta, nóiméad nó soicind. “Caithfidh muid teacht le chéile arís sna Stáit. Cathain a bheidh tú ar ais?"
  
  
  shrugged mé. "An bhfuil a fhios agat nuair is féidir liom a fháil pas maith?" - D'iarr mé casually.
  
  
  D'ardaigh sé a mhalaí, ach ní raibh aon iontas ina shúile. Ba shlí mhaireachtála do Louis Lazaro daoine a raibh fadhbanna pas acu. "Nach bhfuil ceann agat?"
  
  
  Rinne mé caoineadh agus ghlac mé sip den fhíon. “Cinnte. Ach..." Lig dó a bheith
  
  
  
  
  
  do chonclúidí féin a tharraingt.
  
  
  Aoibh sé go feasach, waving a lámh sa dífhostú. “Ach tháinig tú ó Palermo, ceart?”
  
  
  "Ceart."
  
  
  "Agus d'fhás tú suas i New Orleans?"
  
  
  "Ceart."
  
  
  "Ceithre bliana i Léigiún Eachtrach na Fraince?"
  
  
  "Ceart. Cad a bhí tú a dhéanamh, Louis? Nótaí a ghlacadh?"
  
  
  grinned sé disarmingly. “Agus an bhfuil a fhios agat. Cinntigh go n-éiríonn le T é i gceart.”
  
  
  “Tá sin ceart,” arsa mise. Bhí a fhios agam cá raibh a chuid ceisteanna ag dul - nó ar a laghad bhí súil agam go ndearna mé - fiú mura raibh sé ag iarraidh dul díreach go dtí an pointe.
  
  
  Rinne sé croscheistiú mar aon ionchúisitheoir maith. “Agus tá tú... uh... ag crochadh thart ar Béiriút le cúpla bliain anuas?”
  
  
  "Ceart." Doirt mé níos mó fíona isteach i ngach ceann dár spéaclaí.
  
  
  "Fine." Tharraing sé amach é le breathnú tuisceanach. “Is dócha gur féidir liom é a shocrú más mian leat dul ar ais go dtí na Stáit.”
  
  
  D'fhéach mé thar mo ghualainn díreach le haghaidh éifeacht: "Ní mór dom fucking éirí as seo."
  
  
  Chlaon sé. “B’fhéidir gur féidir liom cabhrú leat, ach…”
  
  
  "Ach céard?"
  
  
  “Ceart go leor,” adeir sé arís, an ghráin dhí-armáil sin. "Níl mórán eolais agam fút i ndáiríre seachas do mhisneach."
  
  
  Mheáigh mé an cás go cúramach. Ní raibh mé ag iarraidh mo chárta trump a imirt ró-thapa. Ar an láimh eile, d'fhéadfadh sé seo a bheith ar mo phointe briseadh isteach, agus d'fhéadfainn i gcónaí - dá n-éilíonn imeachtaí é - deireadh a chur le Louis.
  
  
  Tharraing mé an feadán todóg miotail as mo phóca léine agus chaith mé casually ar an mbord. rolladh sé anonn agus stop. Sheas mé suas agus bhrúigh mé suas mo chathaoir. "Caithfidh mé dul go dtí John, Louis." Patted mé air ar an ghualainn. "Beidh mé ag teacht ar ais."
  
  
  D'fhág mé, ag fágáil píopa beag fiú thart ar $65,000 ar an mbord.
  
  
  Thóg mé mo chuid ama, ach nuair a d'fhill mé, bhí Louis Lazaro fós ann. Mar sin bhí sé hearóin.
  
  
  Bhí a fhios agam ón cuma ar a aghaidh go raibh an t-aistriú ceart déanta agam.
  
  
  Caibidil 5
  
  
  
  
  Ag a cúig a chlog tráthnóna bhuail mé le Louis i stocaireacht m'óstán. An uair seo bhí an chulaith síoda gorm, beagnach leictreach. Bhí an léine agus an carbhat úr, ach fós bán ar bhán. Níor tháinig aon athrú ar a aoibh gháire buartha.
  
  
  Stopamar tacsaí ar an tsráid. “Saint-Georges,” a dúirt Louis leis an tiománaí, ansin shuigh sé ar ais ina shuíochán go smugach.
  
  
  Ní raibh sé ach sé bhloc agus d'fhéadfaimis siúl, ach ní hé sin an rud a chuir imní orm. Is é an rud, bhí Naomh Seoirse an t-aon áit i Béiriút áit a raibh mé aithne mar Nick Carter. Mar sin féin, ní beag an dóchúlacht go gcuirfeadh cléireach nó bainisteoir urláir beannú dom faoi ainm. Ní slí mhaireachtála i mBéiriút é an ródhéanamh más léir gur Meiriceánach thú.
  
  
  Níl aon rud le himní orm. Fiú amháin i mo chuid éadaí daingean, níor thug aon duine an aird is lú orm mar rinne Louis glaoch tapa ar an bhfón tí sa stocaireacht agus ansin thug sé isteach san ardaitheoir mé, ag comhrá go neirbhíseach.
  
  
  “Is bean álainn í seo, a fhir! Sí... is rud eile í i ndáiríre. Ach tá sí cliste freisin. Ó mamaí! Tá sí cliste!" Flicked sé a ordóg i gcoinne a fhiacla tosaigh. “Ach níl le déanamh agat ach a cuid ceisteanna a fhreagairt, tá a fhios agat? Just a imirt go socair. Feicfidh tú."
  
  
  “Ar ndóigh, a Louis,” a dúirt mé leis. Tá sé imithe tríd an nós imeachta seo leath dosaen uair cheana féin.
  
  
  Fear an-ard, tanaí le súile gorma gan chaint, d’oscail sé an doras chuig seomra ar an aonú hurlár déag agus mhol sé dúinn dul isteach. Bhog sé i leataobh mar a rith Louis, ach mar a lean mé é, go tobann rug sé ar an taobh istigh de mo uillinn ceart le méara cosúla agus sníofa timpeall. dom ar ais. Bhuail an chos ar chúl mo ghlúine mé go dtí an t-urlár agus é ag casadh air ionas gur bhuail mé isteach sa chairpéad tiubh ar m'aghaidh, mo lámh casta go hard anuas ar mo ghuaillí agus mo ghlúin chnámh brúite isteach i mbeag mo dhroma.
  
  
  Bhí sé go maith. Mar sin féin, ní maith sin. D'fhéadfainn a ghlúine a bhriseadh le mo shála nuair a rinne sé an chéad aistriú, ach níorbh é sin an fáth a raibh mé ann. Leagan mé ann agus lig dó Wilhelmina a tharraingt amach as an holster.
  
  
  Rinne an lámh iniúchadh tapa ar mo chorp. Ansin mhaolaigh an brú ar mo dhroim níos ísle. “Bhí sé seo aige,” a d’fhógair sé.
  
  
  Bhí sé míchúramach. Bhí Hugo fós ina luí sa truaill suede ceangailte le mo lamh.
  
  
  Chroch sé mé lena ladhar agus d'ardaigh mé go mall chun mo chosa. Íocfaidh sé as níos déanaí.
  
  
  Scuab mé mo chuid gruaige ar ais le lámh amháin agus rinne mé measúnú ar an scéal.
  
  
  Bhí mé i seomra suí seomra mór le roinnt doirse ag dul isteach ann. Bhí sé maisithe extravagantly - go dtí an pointe só. Comhlánaíodh an cairpéad gorm dorcha trom le draperies fabraic gorm. Chomhchuibhigh an dá Klees agus Modigliani go foirfe le troscán glan Art Nouveau na Danmhairge.
  
  
  Bhí lampaí beaga onyx agus luaithreadáin chrome ar gach taobh díobh. Bhí táblaí caife trom, íseal ina seasamh os comhair gach tolg, dronuilleoga móra de mharmar liath ina suí cosúil le hoileáin pale i bhfarraige domhain gorm.
  
  
  Os comhair an porthole bhí bábóg galánta Síneach, ceann de na mná is áille dá bhfaca mé riamh.
  
  
  i mo shaol. Bhí a cuid gruaige dubh díreach agus dubh, beagnach sroichte go dtí a coim, ag cumadh a gnéithe ard, fíneáil. D'fhéach súile almond-chruthach ar aghaidh alabaster orm go dorcha, liopaí iomlána lán le amhras.
  
  
  Rialaigh mé m'aghaidh go díthiomaíoch agus m'intinn ag cliceáil tríd an gcomhad cuimhne. Níor cuireadh amú na deich lá a chaith mé ag ceanncheathrú AX anuraidh ag déanamh rud ar a dtugaimid “obair bhaile” go géar. Chuir a grianghraf sa chomhad i Seomra Comhad B gasp orm nuair a chonaic mé é den chéad uair. Sa flesh bhí an buille céaduair.
  
  
  Ba í an bhean sa gúna tráthnóna síoda ard-collared liath i romham ná Su Lao Lín, in aice le Chu Chen, an gníomhaire faisnéise is airde-rangú le tacaíocht ó na Síne Dearg sa Mheán-Oirthear. Táim tar éis teacht ar Chu Chen roimhe seo, i Macao agus i Hong Cong; Su Lao Lín, nach bhfuil ach cloiste agam faoi.
  
  
  Ba leor an méid a chuala mé - neamhthrócaireach, iontach, éadrócaireach, te-tempered, ach meticulous ina phleanáil. Le linn Chogadh Vítneam, d'oibrigh sí leis an bpíblíne a thug hearóin isteach i Saigon. D’fhéadfadh líon pearsanra míleata Mheiriceá an milleán a chur ar a n-andúil ar chosa áille Su Lao Lin.
  
  
  Anois, de réir dealraimh, bhí sí i crios iompair eile - earcaigh mafia a sheoladh chuig na Stáit. Ní oibríocht éasca a bhí ann. Dá bhféadfadh Uncail Louis agus baill eile an Choimisiúin acmhainn a thabhairt do Su Lao Lín, b’fhiú infheistíocht ilmhilliún dollar a bheadh ann dá bhféadfaidís an chumhacht mhór a bhí acu i gcathracha móra na tíre a fháil – nó a fháil ar ais. . an chéad uair eile.
  
  
  Ag féachaint ar Su Lao Lín, tháinig teannas ar mo matáin bhoilg go neamhdheonach. Níor chuir síoda liath, trédhearcach i bhfianaise an lampa urláir taobh thiar di, ach béim ar foirfeacht an chomhlachta bídeach seo: trom, breasts beaga iomlána, waist tanaí béim ag solúbthacht na cromáin néata cruinn, cosa iontas fada do dhuine chomh beag bídeach, laonna caol agus solúbtha, mar a tharlaíonn go minic le Cantainis.
  
  
  Bhí an mhothúlacht idir an bheirt againn ar nós tintreach. Ba rúndiamhair an rud a bhí á dhéanamh ag gníomhaire Cumannach na Síne Uimh. 2 sa Mheánoirthear maidir le naisc leis an mafia Meiriceánach-Sicileach, ach níorbh é sin an t-aon chúis a raibh mé ag iarraidh í a fháil.
  
  
  Lig mé lust a thaispeáint i mo shúile agus chonaic mé gur aithin sí é. Ach níor admhaigh sí é. Is dócha go bhfaca sí an lust céanna sin i súile leathdhosaen fear gach lá dá saol.
  
  
  "An tusa Nick Cartano?" Bhí a guth bog ach ba chuma gnó, is ar éigean a bhí glór oirthearach na gconsain chrua le cloisteáil.
  
  
  “Sea,” a dúirt mé, ag rith mo mhéara trí mo chuid gruaige mioscaiseach. Bhreathnaigh mé ar an gcochall ard a dhúisigh mé nuair a shiúil mé tríd an doras. Bhí sé ina sheasamh ar mo chlé, timpeall troigh i mo dhiaidh. Thionóil sé Wilhelmina ina lámh dheas, á cur in iúl don urlár.
  
  
  Gesticulated sí casually, a tairní dorcha laicearaithe dearg súilíneach sa lampa. “Ár leithscéal as an míchaoithiúlacht, le do thoil, ach mothaíonn Harold go gcaithfidh sé seiceáil ar gach duine, go háirithe daoine a bhfuil do chuid féin acu…” Chuir sí leisce uirthi.
  
  
  "Mo cháil?"
  
  
  Bhí a súile clouded os cionn le greannú. “An easpa do chlú. Ní raibh muid in ann teacht ar aon duine a chuala riamh fút ach Louis."
  
  
  shrugged mé. "Buille faoi thuairim mé ciallaíonn sé seo nach bhfuil mé ann?"
  
  
  Bhog sí beagán, agus an solas ón bhfuinneog taobh thiar di poured idir a cosa, ag cur béime ar an scáthchruth exquisite. "Ciallaíonn sé sin gur falsa thú nó..."
  
  
  Ba nós leis an leisce lár na habairte seo.
  
  
  "Nó?"
  
  
  "...Nó tá tú i ndáiríre, gur maith." An taibhse de aoibh gháire flashed ar fud mo liopaí beagán parted, agus aoibh mé ar ais. Theastaigh uaithi go mbeadh mé “an-mhaith i ndáiríre.” Theastaigh sí dom, tréimhse. Mhothaigh mé é. Bhí an mothú ar a chéile, ach bhí cluiche le himirt againn fós.
  
  
  "I mo ghnó, ní dhéanaimid fógraíocht."
  
  
  “Ar ndóigh, ach i mo ghnó is gnách linn aird an chuid is mó de na daoine atá i… d’fhéadfá a rá… línte comhghuaillithe?”
  
  
  Mhothaigh mé an píopa súilíneach todóg i mo phóca léine.
  
  
  Chlaon sí. “Tá a fhios agam,” a dúirt Louis liom. Ach…"
  
  
  Ní raibh mé an milleán uirthi. Bhí cáil uirthi as gan botúin a dhéanamh, agus ba é an t-aon fhianaise fhisiciúil a bhí agam ar “am atá caite” ná feadán hearóin ocht n-unsa. Sin agus an fhíric go raibh Louis ag cur isteach go soiléir orm. Ach ba nia é Louis don fhear a mhaoinigh an chuid is mó de ghníomhaíochtaí Su Lao Lín. Sa deireadh, ba é seo an fachtóir cinntitheach. Ní bheadh sí ag iarraidh míshásamh a dhéanamh ar nia Popeye, Franzini.
  
  
  Ní bheadh fonn uirthi cur isteach uirthi féin ach an oiread. Stán mé uirthi brazenly. Leathnaigh a súile beagnach imperceptibly. Fuair sí an teachtaireacht ceart. Chinn mé í a ligean amach as an hook.
  
  
  D’iascaigh mé paca Gauloise as mo phóca agus bhain mé an ceann oscailte ar mo lámh chun toitín a fháil. Thapáil mé an imbhalla ró-chrua agus d'eitil duine go hiomlán amach agus thit ar an urlár. Lúbfaidh mé síos chun é a phiocadh suas.
  
  
  Ag an am céanna, chrom mé mo ghlúin dheis agus chiceáil mé mo chos chlé díreach ar ais. Taobh thiar dom, scread Harold, a ghlúine ag mionú faoi sháil chrua rubair mo bhróg, ag briseadh le gach uinge láidreachta a d’fhéadfainn a chruinniú.
  
  
  Chas mé ar chlé agus shuigh mé síos. Mar a chlaon Harold ar aghaidh, clutching a ghlúine briste, hooked mé dhá mhéar mo láimhe deise go domhain faoina smig, hooking faoina jaw; Rolladh mé ar mo ghualainn, ag casadh go cúramach air.
  
  
  Bhí sé cosúil le iasc a spíonadh as an uisce agus é a chaitheamh ar aghaidh agus i dtreo dom, ionas go ndearna sé stua gearr san aer. Díreach sular chaill mé an ghiaráil, chrom mé anuas agus a aghaidh slammed isteach an urlár le meáchan iomlán a choirp taobh thiar dó. D'fhéadfá a chloisteáil beagnach na cnámha a shrón briseadh.
  
  
  Ansin leagan sé motionless. Bhí sé marbh ó mhuineál briste nó bhí sé tar éis éirí as an turraing agus an fórsa tionchair ar an deic.
  
  
  Fuair mé Wilhelmina ar ais agus thug mé ar ais chuig an ngualainn é ina raibh sé.
  
  
  Is ansin a rinne mé mo chuid gruaige a rianúil siar le lámh amháin agus breathnú thart.
  
  
  Níor bhog Louis ná an bhean Síneach, ach shroich an sceitimíní Su Lap Lin. Bhí mé in ann é a fheiceáil i mbladhm beag a nostrils, teannas na féitheacha ag rith síos chúl a láimhe, gile a súl. Bíonn taithí dhian gnéasach ag daoine áirithe mar thoradh ar mhí-úsáid fhisiciúil. Bhí Su Lao Lín ag análú go trom.
  
  
  Léirigh sí le disgust an méid a bhí fágtha de Harold ar an urlár. “Tóg leat é le do thoil,” a d’ordaigh sí do Louis. Cheadaigh sí aoibh gháire beag di féin. “Sílim b’fhéidir go bhfuil an ceart agat, a Louis. D’fhéadfadh d’uncail fear cosúil leis an Uasal Cartano a úsáid anseo, ach is dóigh liom gurbh fhearr duit tú féin a chur in aithne. Is fearr an bheirt agaibh a bheith réidh le heitilt na maidine a thógáil."
  
  
  Bhí ton dímheasúil ina ton, agus shiúil Louis anonn go Harold chun wrestle. Su Lao Lín iompú dom. "Tar isteach i m'oifig, le do thoil," a dúirt sí go fuarchúiseach.
  
  
  Bhí a guth rialaithe, ach thug an ton ró-mhodhnaithe í ar shiúl. Excitement crith ar a liopaí. N’fheadar ar mhothaigh Louis é?
  
  
  Lean mé í tríd an doras isteach in oifig dea-cheaptha - deasc mhór nua-aimseartha le cathaoir sclóine cosúil le gnó, taifeadán miotail liath caol, dhá chathaoir dhíreach miotail, comh-aireachta comhdaithe liath sa chúinne - áit mhaith le bheith ag obair.
  
  
  Su Lao Lín shiúil i dtreo an tábla, iompú ansin agus chlaon sí ar ais ar an imeall, os mo chomhair, a mhéara beag bídeach leath hooked ar imeall an tábla, thrasnaigh a rúitíní.
  
  
  Scar na liopaí le fiacla cothroma, agus teanga bheag bídeach ag sileadh amach go neirbhíseach, seductively.
  
  
  Rug mé ar an doras le mo chos agus slammed taobh thiar dom.
  
  
  Thug dhá chéim fhada chuici mé, agus d'éalaigh moan beag óna liopaí agus mé i ngar dom í, ag coinneáil lámh amháin faoina smig, á chlaonadh aníos agus mo bhéal ocrach ag cromadh uirthi. Ardaíodh a lámha suas, fillte thart ar mo mhuineál mar a bhrúigh sí a corp i gcoinne mo.
  
  
  Chlampáil mé mo theanga thar a béal, ag iniúchadh, ag briseadh í. Gan subtlety. Bhí Su Lao Lín thar a bheith beag, ach bean fiáin, writhed sí, moaned, tairní fada Strac ar mo dhroim, clung a cosa chun mianach.
  
  
  Fuair mo mhéara an clasp ar an bhóna ard agus chuaigh sé ar ceal. An tintreach dofheicthe chuma a sleamhnú síos ar a chuid féin. fillte mé mo dhá lámh thart ar a waist petite agus choinnigh sí ar shiúl ó dom san aer. Bhris sí drogallach, ag iarraidh a béal a choinneáil ar mianach.
  
  
  Chuir mé ar an mbord é. Bhí sé cosúil le láimhseáil poircealláin mhín, ach d'fhéadfadh an poirceallán lúbarnaíl.
  
  
  Sheas mé ar ais, ag tarraingt as a gúna síoda liath. Ansin shuigh sí gan gluaiseacht, ag claonadh siar ar a lámha, a cíoch ag éiriú, a clúidíní ag gobadh amach, a cosa bídeacha ar an mbord, a glúine leathan óna chéile. Rith braon allais síos a boilg.
  
  
  Ní raibh aon rud á caitheamh aici faoina gúna síoda liath. Stán mé, faoi láthair néal a chur orm, ag blaiseadh na háilleachta alabastair ina suí mar phíosa ealaíne beo ar an mbord miotail lom. Go mall, gan leideanna, mo mhéara fumbled leis na cnaipí ar mo léine, fiddled le mo bhróga agus stocaí, unbuckled mo chrios.
  
  
  Thóg mé go réidh í faoina masa, á cothromú ar feadh nóiméad mar chupán ar shárlann, agus tharraing mé i dtreo mé agus mé i mo sheasamh le mo chosa óna chéile os comhair an bhoird. Ar an gcéad dul i bhfód gasped sí os ard, ansin scissored mo waist lena cosa ionas go raibh sí ag marcaíocht ar a cromáin fána.
  
  
  Brúite i gcoinne an tábla le haghaidh tacaíochta, chlaon mé ar ais le Su Lao Lín suite ar mo bharr. Phléasc an domhan isteach i guairneán de mhothúcháin sníomh. Ag sníomh, ag sníomh, chuamar in oifig nach raibh mórán soláthar uirthi i ndamhsa a bhí go fiabhrasach. An Beast dhá-chorp díreach suas, crashed isteach sa troscán agus chlaon i gcoinne an bhalla. Ar deireadh, le crith láidir spasm, thit muid go dtí an urlár, ag bogadh, sá, ag brú lenár matáin aimsir go léir, go dtí go tobann scread sí faoi dhó, dhá screams gearr ard-pitched, droimneach droimneach ainneoin mo mheáchan brú síos ar a.
  
  
  Tharraing mé ar shiúl agus rolladh anonn ar an urlár ar mo dhroim, mo bhrollach heaving.
  
  
  . Leis na seomraí codlata go léir ar domhan, d'éirigh liom deireadh a chur ar urlár na hoifige ar bhealach éigin. aoibh mé agus sínte. Tá cinniúint níos measa ann.
  
  
  Ansin thug mé faoi deara lámh beag bídeach ar mo cromáin. Le méara galánta, tarraingíodh patrún filigree ar an taobh istigh de mo chos. Ba léir nach raibh Su Lao Lín críochnaithe fós.
  
  
  Go deimhin, thóg sé roinnt uaireanta an chloig sula raibh sí sásta.
  
  
  Ansin, tar éis dúinn an lón a d'ordaigh mé a ní, a chóiriú agus a ithe, chuaigh sí i mbun gnó.
  
  
  "Lig dom do phas a fheiceáil."
  
  
  Thug mé. Rinne sí staidéar air go tuisceanach ar feadh nóiméad. “Bhuel, caithfidh mé ceann nua a cheannach duit,” a dúirt sí. “Faoi ainm go hiomlán difriúil, sílim.”
  
  
  Shrugged mé agus aoibh meabhrach. Is cosúil go mbeidh mo shaol mar Nick Cartano an-ghearr go deimhin - níos lú ná seachtain.
  
  
  “Ba mhaith liom tú a fhágáil anseo ar maidin,” a dúirt sí.
  
  
  “Cén fáth chomh tapaidh? Is maith liom anseo é.” Bhí sé fíor. Is fíor freisin gur theastaigh uaim oiread eolais agus ab fhéidir a fháil faoi chríochnú na hoibríochta i mBéiriút sular fhág mé go dtí na Stáit.
  
  
  Bhreathnaigh sí orm gan trácht, agus mheabhraigh sé seo dom gurbh é Su Lao Lin, gníomhaire Dearg na Síne a chuir an oiread sin saighdiúirí Meiriceánacha go hifreann feadh Bhóthar na Hearóin, agus ní an cat beag fiáin leochaileach ar urlár na hoifige.
  
  
  “Bhuel? Tráthnóna suimiúil a bhí ann, caithfidh tú aontú.”
  
  
  “Is gnó é seo,” a dúirt sí go fuarchúiseach. “Chomh fada agus atá tú thart, is féidir liom dearmad a dhéanamh nach bhfuil mé in acmhainn ..."
  
  
  “Mar sin, tá tú ag iarraidh orm imeacht as seo ar eitilt na maidine,” chríochnaigh mé ar a son. “Fine. Ach an féidir leat doiciméid a ullmhú dom chomh tapa sin?”
  
  
  Bhí a fhios agam go bhféadfadh Charlie Harkins é a dhéanamh. Ach bhí amhras orm go raibh Charlie fós ar crochadh timpeall Béiriút.
  
  
  Cheadaigh Su Lao Lín aoibh gháire arís í féin. "An dtairgfinn é mura bhféadfainn?" Ba dheacair a loighic a lochtú. “Ba mhaith liom tú a fhágáil,” a dúirt sí.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. “Tá sé a deich a chlog cheana.”
  
  
  “Tá a fhios agam, ach tógfaidh sé tamall... ba cheart duit teacht ar ais anseo sula bhfágann tú. Tuig?" Arís an taibhse de aoibh gháire. Thóg Su Lao Lín mo lámh agus thug mé go dtí an doras.
  
  
  Rinne mé aoibh uirthi. “Is tusa an boss,” admhaigh mé. "Cá bhfuil mé ag dul?"
  
  
  “Sráid Almendarez a haon a seacht agus a trí. Tá sé ar imeall na Ceathrún Rua. Feicfidh tú fear darb ainm Charles Harkins. Tabharfaidh sé aire duit. Just a insint dó chuir mé tú. Tá sé ar an tríú hurlár." Patted sí go réidh mo lámh. Is dócha gurbh é an rud ba chóngaraí a d’fhéadfadh sí a bhaint amach do chomhartha geanúil.
  
  
  Chuir mé mallacht orm féin mar amadán agus mé ag siúl síos an dorchla agus ghlaoigh mé ar an ardaitheoir. Ba chóir go mbeadh a fhios agam gurbh é Charlie Harkins a gníomhaire, rud a chiallaigh go raibh mé i dtrioblóid. Ní raibh aon bhealach a d'fhéadfadh Charlie a chur ar fáil dom le sraith nua páipéar agus gan a chur in iúl don Lady Dragon go raibh sí ag imirt le Field Gníomhaire #1 AX.
  
  
  Ar ndóigh, bhí bealach amháin amach. Mhothaigh mé meáchan dearfach Wilhelmina ar mo bhrollach agus mé ag dul isteach san ardaitheoir. Bhí sean-Charlie bocht le brú air arís, agus an uair seo bhí sé ag dul a bheith caol go leor.
  
  
  Caibidil a sé.
  
  
  Uimhir 173 Sráid Almendares. D'fhreagair Charlie cloigín an dorais beagnach sular bhain mé mo mhéar den chlog. Mar sin féin, ní mise a bhí ag súil leis.
  
  
  “Nic…! Cád atá tú ag déanamh anseo?"
  
  
  Ceist dlisteanach a bhí ann. “Hey, Charlie,” a dúirt mé go suairc, ag brú anuas air isteach sa seomra. Shuigh mé síos ar cheann de na toilg os comhair an bhoird caife, tharraing Gauloise as an bpacáiste leathfholamh i mo phóca, agus las sé le bord ornáideach níos éadroime a bhí cosúil go bhféadfadh sé teacht ó Hong Cong.
  
  
  Bhí Charlie neirbhíseach nuair a dhún sé an doras, agus tar éis roinnt leisce, shuigh sé síos sa chathaoir os mo chomhair. "Cad a tharla, Nick?"
  
  
  Rinne mé grinned air. “Tá post eile agam duit, a Charlie, agus ba mhaith liom labhairt leat freisin.”
  
  
  Aoibh sé beagán. Níor éirigh sé ró-mhaith. "I... uh... ní féidir liom mórán cainte a dhéanamh faoi chúrsaí gnó, a Nick," a phléadáil sé. "An bhfuil a fhios agat sin."
  
  
  Ar ndóigh bhí an ceart aige. Ba é leath de luach suntasach Charlie don domhan thíos ná a bhuanna iontacha: peann, ceamara, preas priontála, scuab aeir agus gléas cabhraithe. Bhí an leath eile ina thost iomlán. Dá labhródh sé riamh ar aon rud, bheadh sé marbh. Beidh an iomarca daoine sa Mheánoirthear ró-eagla gurb iad na chéad dreamanna eile a mbeidh sé ag caint fúthu. Mar sin bhí ciúnas mar chuid dá cheird, agus agus mé ag bualadh le Charlie ó am go chéile, níor iarr mé air riamh é a bhriseadh.
  
  
  Ach is féidir leis an saol a bheith deacair, shíl mé. Bhí aiféala orm faoi láthair cad a bhí mé ar tí a dhéanamh, ach mheabhraigh mé dom féin gur misean uachtaránachta a bhí anseo. Ní raibh mórán a bhféadfadh Charlie Harkins brath air sa saol seo.
  
  
  “Ba cheart go ndúirt tú liom go bhfuil tú ag obair don Bhantiarna Dragon, a Charlie,” a dúirt mé go suaimhneach.
  
  
  Rinne sé gáire amhail is nach raibh a fhios aige cad a chiallaigh sin.
  
  
  "Cad atá i gceist agat...uh, a Bhantiarna Dragain?"
  
  
  “Come on, Charlie. Su Lao Lín."
  
  
  “Su Lao Lín? Er...cé í?" Bhí eagla ina shúile.
  
  
  "Cá fhad a bhfuil tú ag obair di?"
  
  
  "Mise? Ag obair dó?"
  
  
  Chlaon mé. Ní raibh an oíche ar fad agam chun cluichí a imirt. “Charlie,” a dúirt mé go cantalach. “Chuir sí anseo mé. Teastaíonn sraith nua páipéir uaim. Tá mé ag fágáil na Stáit ar maidin."
  
  
  Stán sé orm agus ar deireadh breacadh an lae air. Bhreathnaigh mé ar a shúile agus é ag próiseáil seo ina intinn. Bhí a fhios aige gur gníomhaire AX mé. Má chuir Su Lao Lin chugam páipéir nua a fháil, chiallaigh sé sin go raibh mé ar bhealach éigin isteach sa phíblíne. Agus dá gcuirfinn isteach ar an gcó-iompróir, chiallódh sé nach n-oibreodh an iompróir seo a thuilleadh. Bhreathnaigh sé timpeall an tseomra amhail is dá bhfeicfeadh sé na ballaí úrnua péinteáilte, an cairpéad glas agus an troscán álainn imithe roimh a shúile.
  
  
  Fuair sé ceart é.
  
  
  D'iarr sé. "Tá tú cinnte?"
  
  
  "Tá mé cinnte, Charlie."
  
  
  Thóg sé anáil domhain. Bhí cinniúint i gcoinne Charlie Harkins agus bhí a fhios aige é. Bhí air a chur in iúl do Su Lao Lin go raibh hack déanta ag gníomhaire AX a córas slándála. Ach bhí Gníomhaire AX ceart ann sa seomra leis.
  
  
  Ní raibh éad orm.
  
  
  Ar deireadh rinne sé cinneadh agus sighed arís. Shroich sé don ghuthán ar an mbord caife.
  
  
  Chlaon mé thar an tábla caife agus bhuail sé go dian ar an droichead de mo shrón le mo pailme.
  
  
  Bhí deora go maith ina shúile agus é ag tarraingt ar ais. A trickle na fola flowed as an nostril chlé. “Caithfidh mé glaoch,” ar seisean. “Caithfidh mé a dhearbhú gur sheol sí chugat. Mura ndéanfaidh mé é seo, beidh a fhios aici go bhfuil rud éigin mícheart. Is nós imeachta caighdeánach é seo."
  
  
  Cinnte bhí an ceart aige. Bhí gá le córas dearbhaithe de shaghas éigin, agus bhí an fón chomh maith le haon cheann eile. Anois bhí mo aincheist féin agam le dul i ngleic leis. Murar chuir Charlie glaoch ar Su Lao Lin, bheadh a fhios aici go raibh fadhb ann áit éigin. Ar an láimh eile, ba é an rud deireanach a theastaigh uaim ag an nóiméad sin go mbeadh Charlie ag caint ar an bhfón le Su Lao Lin. Le lámh amháin thóg mé Wilhelmina as a holster, agus leis an lámh eile thug mé Charlie an glacadóir teileafóin. “Seo. Cuir glaoch uirthi amhail is dá mbeinn ar cheann de do chliaint rialta Sicileach. Ceart?"
  
  
  Chlaon sé fearfully. "Ar ndóigh, Nick."
  
  
  Chaith mé an gunna faoina shrón. “Ba mhaith liom tú a shealbhú ar an teileafón ionas gur féidir liom a chloisteáil í freisin. Agus níor mhaith liom go ndéarfá rud ar bith nach nglacfainn leis. Tá sé soiléir?"
  
  
  Chlaon Harkins go gruama. Diailigh sé uimhir, ansin choinnigh sé an fón go dtí lár an tábla, agus chlaon muid araon ar aghaidh go dtí go raibh ár cinnirí beagnach touching.
  
  
  Tháinig lisp bog, aristocratic The Dragon Lady ón nglacadóir. "Tá?"
  
  
  Harkins glanta a scornach. "Uh...Iníon Lao?"
  
  
  "Tá."
  
  
  “Uh... Seo Charlie Harkins. Tá fear agam anseo a deir gur sheol tú é.”
  
  
  “Déan cur síos air, le do thoil.”
  
  
  Cúpla orlach ar shiúl, rolladh Charlie a shúile. "Bhuel, tá sé timpeall sé throigh ceithre orlach ar airde, gruaig dhubh sleamhnaithe siar, jaw cearnach agus... uh... bhuel, guaillí an-leathan."
  
  
  Rinne mé aoibh gháire ar Charlie agus chroith mé barr Wilhelmina air.
  
  
  “Nick Cartano is ainm dó,” lean sé ar aghaidh.
  
  
  "Sea, chuir mé é." Raibh mé in ann í a chloisteáil os ard agus soiléir. “Beidh gach rud ag teastáil uainn - doiciméid aitheantais, pasanna, cead taistil. Tá sé ag imeacht ar maidin."
  
  
  “Sea, a mham,” a d’fhreagair Charlie go géilliúil.
  
  
  “Charlie...” Bhí sos ar an taobh eile den líne. “Charlie, ar chuala tú trácht ar an gCartano seo riamh? Ní raibh mé in ann eolas cruinn a fháil uaidh.”
  
  
  Chlaon mé go géar agus chuimil mé béal Wilhelmina faoi smig Charlie le béim a chur ar mo phointe.
  
  
  “Uh… ar ndóigh, Iníon Lao,” a dúirt sé. “Sílim gur chuala mé faoi rud beag timpeall an bhaile mhóir. Sílim go raibh sé beagán de gach rud."
  
  
  "Fine." Bhí áthas uirthi.
  
  
  D'fhéach Charlie ar an bhfón gan úsáid. D'fhéach sé ar dom, desperately ag iarraidh a blurt amach de chineál éigin rabhadh.
  
  
  Rinne mé bogadh beag le Wilhelmina.
  
  
  “Slán leat, a Iníon Lao,” ar seisean. Crochadh sé suas le lámh chroitheadh, agus clúdaithe mé Wilhelmina arís.
  
  
  D’fhéadfadh rabhadh códaithe de shaghas éigin a bheith seolta aige nó cód deimhnithe a bheith caillte aige, ach bhí amhras orm faoi. Ba ró-aisteach an scéal ina raibh sé anois le go mbeifí ag súil lena chuid den oibríocht le slándáil chomh casta.
  
  
  Don dara huair ó tháinig mé go Béiriút, chuaigh mé tríd an bpróiseas próiseála taifead le Charlie. Bhí sé go maith, ach uafásach mall, agus an uair seo thóg sé beagnach trí huaire an chloig.
  
  
  Shíl mé ar feadh i bhfad conas a d'fhéadfainn fáil réidh leis. Bhí sé seo ina fhadhb. Agus Charlie beo, ní rachainn go dtí an t-aerfort riamh, gan trácht ar dhul ar ais go dtí na Stáit. Fiú má fhágann mé ceangailte agus gobáilte é, saorfaidh sé é féin sa deireadh agus gheobhaidh siad mé, is cuma cá bhfuil mé.
  
  
  Ba é an freagra, ar ndóigh, é a mharú. Ach ní raibh mé in ann é a dhéanamh. Is iomaí uair a maraíodh mé i mo ghairm bheatha, agus is cinnte nach raibh Charlie ina gheam daonnachta.
  
  
  Ach mharaigh mé na daoine a throid mé nó a chuaigh mé ar a thóir nó ar a thóir. Sin rud amháin. Ach bhí Charlie duine eile arís.
  
  
  Is cosúil nach raibh aon rogha eile ann. Bhí ar Charlie imeacht. Ar an láimh eile, má thagann Harkins marbh nó ar iarraidh díreach tar éis dom mo dhoiciméid a bhailiú, beidh an Dragon Lady an-aisteach go deimhin. Bhí sé beagán de aincheist.
  
  
  Mar sin féin, chinn Charlie é dom.
  
  
  Bhí mé ag déanamh staidéir ar mo phacáiste nua doiciméad - an uair seo do Nick Canzoneri. Ba thaitin le Charlie i gcónaí fanacht chomh gar dá fhíorainm agus ab fhéidir. “Sábhálann tú ó uaireanta gan freagra a thabhairt nuair ba cheart duit,” a mhínigh sé.
  
  
  Bhí na páipéir go léir i riocht maith. Bhí pas ann a dúirt gur rugadh Nick Canzoneri i sráidbhaile beag Calabrese Fuzzio, cead oibre agus ceadúnas tiomána ó Milan, grianghraf d'fhear agus cailín óg do-aitheanta ag coinneáil lámh os comhair fhothracha na Róimhe, agus ceithre litir ó Nick Canzoneri. mháthair i Fuzzio.
  
  
  Rinne Charlie jab maith.
  
  
  Ansin, agus mé ag claonadh os cionn an bhoird chaife, ag féachaint trí mo pháipéir nua, thóg sé lampa ón mbord agus bhuail sé thar mo cheann mé leis.
  
  
  Chuir fórsa an tionchair mé den tolg agus isteach ar an mbord caife. Mhothaigh mé go raibh sé scoilte faoi mo dhroim agus mé ag titim go dtí an t-urlár, an domhan ina chol dearg de phian pollta. Níor éirigh mé as mar bhuail an lampa mé. Dlí Schmitz: Scaipeann meath réad atá ag gluaiseacht a fhórsa imbhuailte i gcomhréir dhíreach leis an ráta meathlaithe.
  
  
  Ach ghortaigh sé dom.
  
  
  Nuair a thit mé ar an urlár, chlaon mé instinctively ar mo palms agus chaith mé féin go dtí an taobh i rolla. Mar a rinne mé é seo, bhris rud éigin eile - is dócha lampa eile - in aice le mo cheann, cúng in easnamh orm.
  
  
  Anois bhí mé ar gach ceithre cinn, ag croitheadh mo cheann mar a bheadh madra créachtaithe, ag iarraidh m'intinn a ghlanadh. Bhí sé mar a bheadh buama beag pléascadh laistigh dó.
  
  
  Ní raibh mé in ann a fheiceáil go soiléir go fóill. Ach ní raibh mé in ann fanacht in aon áit amháin. Beidh Charlie ar an ionsaí. Ag titim mo lámha agus mo ghlúine, d'ísligh mé mo cheann ar mo lámha lúbtha agus rolladh ar aghaidh. Bhuail mo chosa ar an urlár agus rolladh mé anonn.
  
  
  Bhuail mé an balla. Ba chosúil gur chuidigh an brú. Agus mé in instinctively ducked chun leanúint ar aghaidh ag gluaiseacht, thosaigh mo fhís a ghlanadh. Mhothaigh mé fuil te ag sileadh síos m’aghaidh. Léim mé leataobh. Ní raibh leomh agam fanacht go fóill go bhfuair mé mo namhaid. Aon ghluaiseacht a d'fhéadfainn a dhéanamh, thiocfadh sé díreach chuige, ach ní fhéadfainn fanacht gan mhoill.
  
  
  Ansin chonaic mé é.
  
  
  Shiúil sé i mo dhiaidh ó thimpeall cúinne an tolg, lámh amháin ina luí ar chúl an tolg agus an lámh eile sínte óna thaobh. Bhí scian cuartha uafásach ann. Caithfidh gur tharraing sé amach as an scabbard Arabach maisiúil a chonaic mé ar crochadh ar an mballa.
  
  
  Choinnigh Charlie an scian ag leibhéal na coime, agus é dírithe ar mo bholg. Bhí a chosa scaipthe leathan le haghaidh cothromaíocht. Chuaigh sé chun cinn go mall.
  
  
  B’fhéidir gur shábháil mo leisce mo shaol, ach d’fhág sé mé ag brú isteach i gcúinne freisin, le tolg ar bhalla amháin agus bord trom darach ar an taobh eile.
  
  
  Chuir Charlie bac ar mo éalú.
  
  
  Bhrúigh mé féin in aghaidh an bhalla agus é ag tógáil céim eile chun tosaigh, gan ach ceithre throigh uaim. A liopaí tanaí brúite go docht le chéile. Bhí an t-ionsaí deiridh ag druidim.
  
  
  Ní raibh aon rogha agam. Rug mé instinctively Wilhelmina ó mo ghualainn holster agus fired.
  
  
  Bhuail an piléar Charlie cearnach sa scornach, agus sheas sé ann ar feadh nóiméad, stop ag an tionchar an piléar Luger. Bhí cuma an-iontas ar a aghaidh agus bhí an chuma air go mbreathnódh sé orm amhail is gur strainséir mé. Ansin mhaolaigh a shúile agus doirteadh fola ó bhonn a scornach. Thit sé ar a dhroim, fós clutching an scian ina láimh.
  
  
  Chuaigh mé go cúramach thar a chorp agus chuaigh mé isteach sa seomra folctha féachaint an bhféadfainn m'aghaidh a ní. Ar a laghad glanfadh an t-uisce fuar mo cheann.
  
  
  Thóg sé leathuair an chloig orm thar an doirteal agus fiche nóiméad eile le dhá chupán gaile de chaife dubh a d’ullmhaigh mé ar shorn Charlie sula raibh mé réidh le dul. Phioc mé suas mo pháipéir Nick Canzoneri ansin agus chuaigh mé ar ais go dtí Naomh Seoirse. Sula raibh mé in ann eitilt go dtí na Stáit, bhí fós "treoracha speisialta" ó Su Lao Lin.
  
  
  Agus bhí orm fáil réidh léi freisin sular fhág mé Beirut. Ní raibh mé in ann í a fhágáil ansin, ag brú mafiosi Sicileach trí idirthuras chuig an mafia i Nua-Eabhrac. Agus ós rud é gur mise an ceann deireanach a chuir sí chuig Charlie, ní fheicfeadh a bhás chomh maith sin orm.
  
  
  Chlaon mé agus mé ag glaoch ar an ardaitheoir i St. Seoirse ornáideach. Ní raibh mé ag iarraidh an Dragon Lady a mharú níos mó ná mar a theastaigh uaim Charlie a mharú, ach rinne mé stad amháin idir a árasán sa Cheathrú agus an t-óstán, agus chabhraigh an stad sin liom an chuid sin den jab a dhéanamh.
  
  
  Nuair a d'oscail Su Lao Lín an doras dom, bhí bog ina súile, ach d'éirigh sé go tapa i imní mar a d'fhéach sí ar mo gnéithe damáiste. Bhí stiall téip duchta agam ag rith trí mo theampall thar shúil amháin áit a raibh an lampa Harkins gearrtha eangú pianmhar ach i ndáiríre superficial, agus bhí an tsúil ata, is dócha discolored cheana féin.
  
  
  "Nic!" exclaimed sí. "Cad a tharla."
  
  
  "Tá sé ceart go leor," a dúirt mé léi, barróg léi. Ach tharraing sí ar ais chun breathnú orm san aghaidh. Chuimhnigh mé ar an Arabach ramhar agus an cailín óg céanna a chonaic mé ar mo chéad turas go dtí árasán Charlie. “Fuair mé idir Arabach agus a fraochÚn,” a mhínigh mé. "Bhuail sí liom leis an lampa in ionad dó."
  
  
  Bhreathnaigh sí buartha. "Caithfidh tú aire a thabhairt duit féin, a Nick ... domsa."
  
  
  shrugged mé. "Tá mé ag fágáil do na Stáit ar maidin."
  
  
  "Tá a fhios agam, ach feicfidh mé ann tú."
  
  
  "Ó?" Bhí sé ina turraing. Ní raibh a fhios agam go raibh sí chun teacht go Meiriceá.
  
  
  Bhí a aoibh gháire gar do measartha. Leag sí a ceann ar mo bhrollach. “Shocraigh mé tráthnóna inniu agus tú as baile. Beidh mé ann i gceann cúpla seachtain. Just cuairt. Ba mhaith liom fós Franzini a fheiceáil, agus...” Bhí sos eile i lár na habairte.
  
  
  “Agus...” a spreag mé.
  
  
  "...Agus is féidir linn níos mó ama a chaitheamh le chéile." Bhí a lámha tightened thart ar mo mhuineál. “Ar mhaith leat é seo? Ar mhaith leat grá a dhéanamh dom sna Stáit Aontaithe?"
  
  
  “Ba bhreá liom grá a dhéanamh duit áit ar bith.”
  
  
  Snuggled sí níos gaire. "Ansin, cad a bhfuil tú ag fanacht?" Ar bhealach éigin, bhí an rud emerald green chiffon a bhí á chaitheamh aici nuair a d'oscail sí an doras imithe. Bhrúigh sí a corp nocht i mo choinne.
  
  
  Phioc mé suas í agus chuaigh mé go dtí an seomra leapa. Bhí an chuid is mó den oíche amach romhainn, agus ní raibh mé chun é a chaitheamh san oifig.
  
  
  Níor dúirt mé léi nach dtiocfadh sí go dtí na Stáit choíche, agus an mhaidin dár gcionn bhí orm a mheabhrú dom féin na saighdiúirí Meiriceánacha a bhí scriosta ag a líonra drugaí sula bhféadfainn mé féin a thabhairt chun an méid a bhí le déanamh agam.
  
  
  Phóg mé í go bog ar na liopaí mar a d'fhág mé an mhaidin dár gcionn.
  
  
  Ní mhúchfadh an buama plaisteach a bhí ceangailte agam ar thaobh íochtair na leapa ar feadh uair go leith eile, agus bhí mé cinnte go gcodladh sé chomh fada sin, b’fhéidir níos faide dá dtógfadh an t-aigéad níos faide ar chúis éigin le dul isteach sa mhaidhmitheoir. .
  
  
  Fuair mé buama ar an mbealach go dtí St. George's tar éis dom teach Harkins a fhágáil. Má theastaíonn buama plaisteach uait riamh i gcathair eachtrach, is é an geall is fearr duit ceann a fháil ón ngníomhaire áitiúil CIA i do cheantar - agus is beagnach i gcónaí is féidir leat gníomhaire CIA a aimsiú i do cheantar agus tú ag ligean mar ionadaí áitiúil Associated Press. I Béiriút ba é Irving Fein, fear beag cruinn a raibh spéaclaí imeallaithe air a raibh fonn air línte díreacha a tharraingt.
  
  
  Bhuaileamar isteach ar a chéile níos mó ná cúpla uair sa Mheánoirthear, ach dhiúltaigh sé pléascáin a sholáthar dom i ngan fhios cé a bhí beartaithe agam a shéideadh agus gan dul i gcomhairle lena boss ar dtús. D'aontaigh sé ar deireadh nuair a chuir mé ina luí air gur ordú díreach ón Teach Bán a bhí ann.
  
  
  Ar ndóigh, ní raibh sé seo amhlaidh i ndáiríre, agus b'fhéidir go dtiocfaidh mé trasna air níos déanaí, ach mar a chreid mé, bhí Su Lao Lín ina ghníomhaire namhaid agus ba ghá é a dhíchur.
  
  
  Rinne sí go han-mhaith sa leaba freisin. Sin an fáth a phóg mé slán léi sular fhág.
  
  
  
  Seachtú caibidil.
  
  
  
  Bhuail Louis liom ag geata Trans World Airlines uair an chloig ina dhiaidh sin. Bhí sé ag caint le beirt fhear dorcha i n-oireann gearrtha Béarla neamhchostasach. B'fhéidir gur trádálaithe ola olóige a bhí iontu, ach ar chúis éigin bhí amhras orm faoi. Chomh luath agus a thug Louis faoi deara mé, rinne sé deifir i dtreo agus a lámh sínte amach.
  
  
  “Tá áthas orm tú a fheiceáil, a Nick! Tá áthas orm tú a fheiceáil!"
  
  
  Chroith muid lámha go croíúil. Rinne Louis gach rud ó chroí. Chuir sé in aithne dom ansin na fir a raibh sé ag caint leo, Gino Manitti agus Franco Loclo. Bhí forehead íseal ag Manitti a bhí ar crochadh thar a mhala, Neanderthal nua-aimseartha. Bhí Loklo ard agus tanaí, agus trína liopaí teann parted fuair mé spléachadh ar phéire buí de dhrochfhiacla. Níor labhair ceachtar acu a ndóthain Béarla chun madra te a ordú ag Oileán an Chónaigh, ach bhí cruas ainmhí ina súile agus bhí fearg le feiceáil i gcoirnéil a mbeal.
  
  
  Níos mó grist le haghaidh an muileann mafia.
  
  
  Chomh luath agus ar bord aerlínéar mór, shuigh mé in aice leis an bhfuinneog, agus bhí Louis sa chéad suíochán eile. Bhí beirt núíosach do theaghlach Franzini ina suí díreach taobh thiar dínn. Le linn na heitilte ar fad ó Béiriút go Nua-Eabhrac, níor chuala mé aon duine ag rá focal.
  
  
  Do Louis bhí sé níos mó ná mar a d'fhéadfainn a rá. Thosaigh sé ag goil ón nóiméad a cheangail muid ár criosanna sábhála.
  
  
  “Hey Nick,” a dúirt sé le gáire. “Cad a rinne tú aréir tar éis dom Su Lao Lin a fhágáil? Fear! Tá sé ina chick éigin, ceart?" Rinne sé gáire cosúil le buachaill beag ag insint joke salach. "An raibh dea-am agat léi, Nick?"
  
  
  Bhreathnaigh mé air go fuar. “Bhí orm labhairt le fear faoi mo chuid páipéir.”
  
  
  "Ó yeah. Rinne mé dearmad. Bheadh sé sin
  
  
  Charlie Harkins, is dócha. Is duine an-mhaith é. Sílim go bhfuil sé ar an duine is fearr sa ghnó."
  
  
  Bhí, shíl mé. “Rinne sé jab maith dom,” a dúirt mé go seachanta.
  
  
  Labhair Louis ar feadh cúpla nóiméad eile faoi Charlie go háirithe agus daoine maithe i gcoitinne. Níor inis sé mórán dom nach raibh a fhios agam cheana féin, ach ba bhreá leis a bheith ag caint. Ansin d'athraigh sé an t-ábhar.
  
  
  “Hey Nick, tá a fhios agat nach mór gur mharaigh tú an fear sin Harold in árasán Su Lao Lin. Dia dhaoibh! Ní fhaca mé aon duine ag bogadh chomh tapaidh sin!"
  
  
  Rinne mé aoibh ar mo chara. Seans go bhfuil mé flattered freisin. “Ní maith liom a bheith iompaithe orm,” arsa mise go géar. "Níor cheart go ndearna sé sin."
  
  
  “Tá Tá. Aontaím go cinnte. Ach diabhal, is beag a mharaigh tú an fear seo!"
  
  
  "Mura bhfuil tú in ann an liathróid a bhualadh, níor cheart duit dul isteach sa chath."
  
  
  “Sea, cinnte... fear... Dúirt an dochtúir san ospidéal go raibh a ghlúine scriosta go bunúsach. Dúirt sé nach mbeadh sé ag siúl arís. Tá gortú dromlaigh aige freisin. B'fhéidir pairilis ar feadh an tsaoil."
  
  
  Chlaon mé. Is dócha mar gheall ar an chop karate sin a thug mé go cúl an chinn dó. Uaireanta gníomhaíonn sé mar seo, mura maraíonn sé go hiomlán.
  
  
  Bhreathnaigh mé amach an fhuinneog ar chósta imithe na Liobáine, an ghrian ag taitneamh ar an Meánmhuir azure thíos fúinn. D'oibrigh mé ar feadh beagán níos mó ná lá, agus cheana féin fuair bás beirt, agus tháinig ceann amháin crippled ar feadh a saoil.
  
  
  Caithfidh go bhfuil ar a laghad beirt marbh. Bhreathnaigh mé ar m’uaireadóir: deich gcinn déag. Ba cheart go bpléasc an buama plaisteach faoi leaba Su Lao Lin leathuair ó shin...
  
  
  Go dtí seo tá mo phost déanta agam. Scriosadh an béal aistrithe i mBéiriút. Ach ní raibh ansin ach an tús. Ansin bhí orm dul i ngleic leis an mafia ina dtír dhúchais. Bheinn ag plé le heagraíocht a bhí fréamhaithe go domhain, tionscal ollmhór a bhí scaipthe ar fud na tíre cosúil le galar insidious.
  
  
  Chuimhnigh mé ar chomhrá a bhí agam le Jack Gourley cúpla mí ó shin, díreach sular tugadh an cúram dom déileáil leis an Ollainnis agus Hamid Rashid. Bhí beoir againn ag The Sixish ar Eighty-Eighth Street agus First Avenue i gCathair Nua-Eabhrac, agus bhí Jack ag caint faoin ábhar is fearr leis, an Syndicate. Mar thuairisceoir Nuachta, chlúdaigh sé scéalta slua ar feadh fiche bliain.
  
  
  "Tá sé deacair a chreidiúint, Nick," a dúirt sé. “Tá aithne agam ar dhuine de na siorcanna iasachta seo—a reáchtálann an teaghlach Ruggiero—a bhfuil os cionn ochtó milliún dollar in iasachtaí gan íoc, agus is é an t-ús ar na hiasachtaí sin ná trí faoin gcéad in aghaidh na seachtaine. Seo céad caoga a sé faoin gcéad in aghaidh na bliana ar ochtó milliún.
  
  
  “Ach níl anseo ach an t-airgead tosaithe,” lean sé ar aghaidh. "Tá siad i ngach rud."
  
  
  "Cosúil cad?" Bhí a fhios agam go leor faoin mafia, ach is féidir leat a fhoghlaim i gcónaí ó na saineolaithe. Sa chás seo, ba é Gourley an saineolaí.
  
  
  “Is dócha gurb é trucailí an ceann is mó. Tá ionad éadaí ann freisin. Tá ar a laghad dhá thrian de á rialú ag an mafia. Pacálann siad feoil, rialaíonn siad an chuid is mó de na meaisíní díola sa bhaile, bailiú truflais príobháideach, pizzerias. , barraí, tithe sochraide, cuideachtaí foirgníochta, gnólachtaí eastát réadach, cuideachtaí lónadóireachta, gnólachtaí jewelry, gnólachtaí buidéalú dí - ainmníonn tú é."
  
  
  "Níl sé cosúil go bhfuil siad mórán ama le haghaidh coireanna iarbhír."
  
  
  “Ná amadán tú féin. Tá siad eolach ar aerárthaí a fhuadach agus is féidir aon rud a ghabhfaidh siad a atreorú chuig a n-asraonta dlisteanacha mar a thugtar orthu. Is dócha go bhfuil an fear a leathnaíonn a ghnó éadaí ar Seachtú Ascaill á dhéanamh le hairgead drugaí, is dócha go bhfuil an fear a osclaíonn slabhra siopaí grósaeireachta i Queens á dhéanamh le hairgead a tháinig ó phornagrafaíocht Manhattan."
  
  
  Dúirt Gourley beagán liom faoin bPápa Franzini freisin. Bhí sé seasca seacht mbliana d’aois, ach bhí sé i bhfad ó scor. Dar le Gourley, bhí sé i gceannas ar theaghlach de níos mó ná cúig chéad ball tionscanta agus timpeall ceithre chéad déag ball "comhlach". “De na sean-Mhustachio Petes go léir,” adeir Gourley, “is é an sean-mhac so sosa an ceann is deacra i bhfad. Is dócha gurb é an duine is fearr eagraithe freisin."
  
  
  Ar an eitleán ag eitilt i dtreo na Stát ó Béiriút, d'fhéach mé ar mo chompánach, nia Franzini Louis. As na naoi gcéad déag gangster a rinne suas an teaghlach Franzini, bhí sé an t-aon duine a raibh mé in ann glaoch ar chara. Agus bhí amhras orm go mbeadh sé an-úsáideach le haghaidh rud ar bith seachas comhrá leanúnach dá n-éireodh go dona le rudaí.
  
  
  D'fhéach mé amach an fhuinneog arís agus sighed. Níorbh é seo an tasc a bhain mé taitneamh as. Phioc mé suas úrscéal Richard Gallagher agus thosaigh mé á léamh chun mo intinn a bhaint de mo thodhchaí láithreach.
  
  
  Trí huaire an chloig ina dhiaidh sin chríochnaigh mé, bhíomar fós san aer, bhí cuma gruama ar an todhchaí láithreach, agus labhair Louis arís. Eitilt míshásta a bhí ann.
  
  
  Bhuail Larry Spelman, garda coirp pearsanta Franzini linn san aerfort. Ón méid a thuigim, bhí ardmheas ag a uncail ar Louis.
  
  
  Bhí Spelman orlach ní b'airde ar a laghad ná mo chuid sé troithe-ceathair, ach caol agus cnámhach. Bhí srón fada ard-drochid agus pollta, súile gorma leathana aige agus aghaidh dhubh-fhite le dónna fada, ach ní raibh sé ach timpeall cúig bliana is tríocha d'aois. Bhí aithne agam air le cáil: diana mar tairní, fanatically a bheidh dírithe ar an Pápa Franzini.
  
  
  Lig sé gáire iontach ard amach agus é ag breith go réidh ar ghuaillí Louis. “Maith thú a fheiceáil, a Louis! Chuir an seanfhear anseo mé chun bualadh leat féin.”
  
  
  Thug Louis isteach Manitti, Loklo agus mise agus chroith muid lámha. Bhreathnaigh Spelman orm go aisteach, a shúile gorm gan staonadh. "Nach bhfuil aithne agam ort ó áit éigin?"
  
  
  Diabhal sé go maith d'fhéadfadh sé a dhéanamh. D’fhéadfainn smaoineamh ar aon cheann de dhosaen tascanna ina mb’fhéidir go mbeinn sannta dó. Ar cheann de na fachtóirí taobh thiar de rathúlacht na coireachta eagraithe sa tír seo bhí a córas iontach faisnéise. Féachann an domhan thíos ar ghníomhairí rialtais chomh gar agus a bhíonn an rialtas ag faire ar fhigiúirí an domhain mhóir. Níor bhuail mé riamh le Spelman go pearsanta, ach tá gach seans ann go n-aithneodh sé mé.
  
  
  A mallacht! Níl mé anseo ach cúig nóiméad agus tá mé i dtrioblóid cheana féin. Ach d’imir mé as go neamhbhalbh é agus bhí súil agam go gcuirfeadh an tan domhain a fuair mé san Araib Shádach beagán mearbhall air. Ba cheart gur chabhraigh an téip duchta ar mo mhullach freisin.
  
  
  shrugged mé. "An raibh tú riamh go New Orleans?"
  
  
  "Níl. Ní i New Orleans." Chroith sé a cheann irritably. "An bhfuil baint ar bith agat le Tony?"
  
  
  Tony?"
  
  
  "Tony Canzoneri, trodaire."
  
  
  Diabhal é arís! Rinne mé dearmad ar Canzoneri an t-ainm a bhí orm, fiú tar éis do Louis a chloisteáil in aithne dom ar an mbealach sin nóiméad ó shin. Cúpla teip níos mó mar seo agus beidh mé i ndáiríre i dtrioblóid.
  
  
  "Tá sé mo chol ceathrair," a dúirt mé. "Ar thaobh m'athar."
  
  
  "Trodaire iontach!"
  
  
  "Sea." Mhothaigh mé go raibh Larry Spelman ag coinneáil an chomhrá ar aghaidh ionas go bhféadfadh sé staidéar a dhéanamh orm beagán níos faide. D’imir muid cluiche greannmhar. Bhí a fhios aige go raibh mé díreach tar éis teacht ó Madame Su Lao Lin ó Béiriút agus nach Canzoneri a bheadh mar ainm ceart orm.
  
  
  Níor thaitin an cluiche seo liom. Luath nó mall beidh sé ag cuimhneamh cé mé agus pléascfaidh an charade iomlán seo. Ach i láthair na huaire ní raibh mórán a d'fhéadfainn a dhéanamh faoi. “Feicfidh mé thú i gceann nóiméid,” arsa mise. "Caithfidh mé dul go dtí an leithreas."
  
  
  Thug mé mo mhála liom agus, gan seomra na bhfear a fhágáil, d'aistrigh Wilhelmina agus Hugo go tapa ón mála taistil chuig a ngnátháiteanna: holster gualainn do Wilhelmina, truaill suede earrach-luchtaithe do Hugo. Tá bearta slándála i bhfeidhm anois ag an Liobáin, mar sin ní féidir leat dul ar bord eitleáin le hairm. Ar an láimh eile, téann trealamh maisíochta ar a bhfuil scragall luaidhe go han-mhaith leat i do mhála taistil agus tá cuma neamhurchóideach agus do-sheachanta ar mheaisíní X-gha bagáiste. D’fhéadfadh aon chigire custaim, ar ndóigh, cinneadh a dhéanamh é a phiocadh suas agus féachaint air, ach tá an saol lán de sheans, agus ar chúis éigin ní fhaca mé cigire custaim ag seiceáil feiste leithris. Féachfaidh siad síos bharraicíní do slipéir agus sniff do phúca tobac chun a chinntiú nach marijuana é, ach ní fhaca mé aon fhéachaint ar threalamh maisiúcháin.
  
  
  D’fhág mé seomra na bhfear i bhfad níos sábháilte.
  
  
  * * *
  
  
  Bhí an Chrysler mór a bhí Spelman ag tiomáint ar ais go dtí an baile líonta le comhrá Louis. An uair seo bhí meas agam ar a chuid monologue gáire gan stad. Bhí súil agam go gcuirfeadh sé smaointe Spelman díom.
  
  
  Bhí sé beagán tar éis 18:00. nuair a tharraing carr mór gorm suas go dtí lochta mór neamh-scríofa ar Shráid an Phrionsa, díreach in aice le Broadway. Bhí mé ar an duine deireanach amach as an gcarr agus d'fhéach sé ar an comhartha tattered ar aghaidh an fhoirgnimh: Franzini Olive Oil.
  
  
  Threoraigh Larry Spelman muid trí dhoras gloine beag agus síos halla oscailte, ag dul thar oifig bheag ina raibh ceathrar ban ag obair go dian ar a gcuid táblaí priontála, idir chaibinéid chomhdaithe liath agus balla. Níor fhéach aon duine acu suas agus muid ag dul thar bráid; i roinnt cuideachtaí is fearr gan fios a bheith agat cé atá ag siúl timpeall na hoifige.
  
  
  Thángamar ar dhoras gloine frosted le síniú Joseph Franzini scríofa go néata air. Amhail is dá mba dhréachtóirí sinn go léir a bhí díreach tar éis teacht go dtí an campa tosaithe, chuamar suas agus chuireamar ár málaí taistil in aghaidh aon bhalla amháin, agus ansin sheasamar timpeall ag breathnú go caoirigh. Ní raibh ach Louis díolmhaithe ó na nuances reisiminte a mhol an grúpa; léim sé thar an ráille beag adhmaid agus an chuma a grope an rúnaí prim, a d'ardaigh as a deasc nuair a chonaic sí é dul isteach.
  
  
  scread sí. - "Louis!" "Nuair a d'fhill tú?"
  
  
  Smothered sé í le póga. “Níl ach anois, a Philomina, ach anois. Hey! Tá tú álainn, milis, simplí go hálainn! Bhí an ceart aige. Agus í ag streachailt le í féin a shaoradh óna chulaith cosúil le gorilla, bhí a fhios agam é. In ainneoin a cuma - spéaclaí rimless, tharraing gruaig dhubh ar ais isteach i bun daingean, blús ard-collared - bhí sí ina fíor-áilleacht Iodálach, ard, caol, ach le breasts delicious, waist ionadh tanaí agus iomlán, cromáin cruinn. Bhí a aghaidh ubhchruthach, aibhsithe ag súile donn ollmhóra agus smig trom, pert, díreach ón tSicil leis
  
  
  a craiceann olóige, gnéithe dealbhaithe agus liopaí troma ciallmhara.
  
  
  Aoibh sí go cúthail inár dtreo, ag céim siar ón mbord agus ag díriú a sciorta. Ar feadh nóiméad bhuail ár súile ó ar fud an tseomra. Bhuaileamar léi agus thionóil muid í, ansin chuaigh sí ar ais chuig suí síos agus chuaigh an nóiméad thart.
  
  
  Shiúil Spelman go dtí an deasc agus imithe tríd an doras oscailte oifige taobh thiar agus ar dheis deasc Philomina. Shuigh Louis ar chúinne deasc an rúnaí, ag caint léi go ciúin. Fuair an chuid eile againn suíocháin ar chathaoireacha plaisteacha geala in aice leis an doras.
  
  
  Tháinig Larry Spelman amach arís, ag brú cathaoir rothaí chrome inar shuigh seanfhear ollmhór. Bhí sé disgusting, líonadh cathaoir rothaí ollmhór agus doirteadh thar na taobhanna. Caithfidh go raibh sé meáite trí chéad punt, b'fhéidir níos mó. Faoi bhun an dumha saille a bhí ina aghaidh gleamed súile dubh ominous strangely ringed le ciorcail dorcha, sampla clasaiceach de siondróm moonface a bhaineann de ghnáth le cóireáil cortisone.
  
  
  Is ansin a chuimhnigh mé ar an méid a léigh mé blianta fada ó shin: bhí Joseph Franzini ina íospartach de scléaróis iolrach. Bhí sé sa chathaoir rothaí sin ar feadh seacht mbliana is tríocha - sciobtha, gortach, neamhthrócaireach, iontach, láidir, agus é cráite ag galar néareolaíoch aisteach a chuir isteach ar an néarchóras lárnach. Déanann sé impulses mótair a shaobhadh nó a dhíspreagadh ionas go mbeidh an t-íospartach thíos le caillteanas radhairc, easpa comhordaithe, pairilis na géaga, mífheidhmiú bputóg agus lamhnán agus fadhbanna eile. Ní mharaíonn scléaróis iolrach, ní dhéanann sé ach crá.
  
  
  Bhí a fhios agam nach raibh aon leigheas ar scléaróis iolrach, gan aon chóireáil coisctheach nó fiú éifeachtach. Cosúil le formhór na n-othar a bhfuil scléaróis iolrach orthu, fuair Franzini an galar nuair a bhí sé óg, ag tríocha bliain d’aois.
  
  
  Ag féachaint air, n'fheadar conas a rinne sé é. Seachas roinnt tréimhsí gearra de loghadh spontáineach, bhí Franzini teoranta don chathaoir rothaí seo as sin amach, agus é ramhar agus sáite mar gheall ar easpa aclaíochta agus a ghrá ag ithe pasta Iodálach. Mar sin féin, bhí sé i gceannas ar cheann de na teaghlaigh mafia is cumhachtaí ar domhan le cumas gnó agus cáil i gciorcail underworld gan ach Gaetano Ruggiero.
  
  
  Ba é seo an fear ar tháinig mé go Nua-Eabhrac chun oibriú dó agus a scrios más féidir.
  
  
  "Louis!" Chroch sé le glór raspy ach iontach ard. "Maith go bhfuil tú ar ais". Glared sé ar an gcuid eile againn. "Cé hiad na daoine seo?"
  
  
  Louis deifir a thabhairt isteach. Rinne sé gesture. "Is é seo Gino Manitti."
  
  
  "Bon giorno, Don Joseph." Chrom an leath Neanderthal chuig an bhfathach gruama.
  
  
  "Giorno." D'fhéach Franzini ar Franco Loklo.
  
  
  Bhí crith eagla i nguth Loklo. "Franco Loklo," a dúirt sé. Ansin brightened a aghaidh. “A Chaisleál,” ar sé.
  
  
  Rinne Franzini gáire agus chas sé chugam. Bhuail mé lena radharc, ach ní raibh sé éasca. Bhí fuath ar lasadh sna súile dubha sin, ach bhí fuath feicthe agam roimhe seo. Ba rud eile é a raibh fuath ag Popeye Franzini air le paisean nár casadh orm riamh cheana.
  
  
  Go tobann thuig mé. Bhí fuath Franzini chomh fí sin toisc nach raibh sé dírithe ar dhuine amháin nó ar ghrúpa daoine, nó ar thír nó ar smaoineamh. Bhí fuath ag Franzini dó féin. Bhí fuath aige dá chorp tinn agus, fuath aige dó féin, bhí fuath aige don Dia a chruthaigh sé ina íomhá féin.
  
  
  Chuir guth Louis isteach ar mo smaointe. “Seo é Nick Canzoneri, Uncail Joe. Is é mo chara é. Bhuail mé leis i mBéiriút."
  
  
  Chlaon mé go dtí an seanfhear, ní bowing go leor.
  
  
  D’ardaigh sé mala bán amháin, nó rinne sé iarracht. Ba é an toradh ná gruaim níos buile mar gur thit taobh amháin dá bhéal oscailte agus a cheann claonta go dtí an taobh ón iarracht. "Cara?" - wheezed sé. “Cuireadh chugat gan cairde a dhéanamh. Ha!"
  
  
  Louis hastened chun é a chur ar a suaimhneas. “Tá sé ar dhuine againn freisin, Uncail Joe. Fan, inseoidh mé duit cad a rinne sé uair amháin."
  
  
  Ba aisteach an rud é fear fásta a chloisteáil ag glaoch "Uncail Joe" eile, ach is dócha go raibh sé mar chuid de chur chuige beagán óg Louis i leith an tsaoil. Maidir leis an méid a d'fhéadfadh sé a insint faoi na rudaí a rinne mé uair amháin, ní raibh a fhios aige a leath.
  
  
  Rinne mé miongháire ar Franzini chomh dílis agus a thiocfadh liom, ach i ndáiríre ní raibh mé in ann smaoineamh ar aon rud a rá, agus mar sin shrugged mé. Is bealach iontach na hIodáile é seo amach as aon chás.
  
  
  Stán an seanfhear ar ais ar feadh nóiméad, agus ansin le gluaiseacht tapa a láimhe, chas sé an chathaoir rothaí leath bealaigh ionas go raibh sé ag tabhairt aghaidh ar Louis. B’iontach an beart é d’fhear a raibh deacracht aige nóiméad ó shin a mhala a ardú.
  
  
  "Cuir na guys seo in áirithe ag Manny's," d'ordaigh sé. “Tabhair dóibh amárach é, agus ansin abair leo teacht go Ricco.” Bhreathnaigh sé orainn thar a ghualainn. "I dtigh diabhail!" Dúirt sé. "Cuirim geall nach labhraíonn siad Béarla fiú."
  
  
  Bhreathnaigh sé ar Louis. “Beidh cóisir againn i nGairdíní Toney oíche amárach. Inniu breithlá do chol ceathrar Philomina. Bí ann."
  
  
  Louis grinned go sona sásta. "Ar ndóigh, Uncail Joe."
  
  
  Bhí blushed gleoite ag a chol ceathrar Philomina.
  
  
  Bhain an seanfhear an cathaoir rothaí amach go deas agus chuaigh sé ar ais go dtí an oifig faoina chumhacht féin. D'fhéach Spelman orm go fuarchúiseach arís, agus ansin lean a shaoiste. Dá mbeadh a fhios aige riamh cé mise, lá amháin bheadh cuimhne aige.
  
  
  Agus Manitti, Lochlo agus mé féin ag leanúint Louis amach as an oifig agus isteach sa halla, bhí an-droch-mhothúchán agam faoi Larry Spelman.
  
  
  
  Ochtú caibidil.
  
  
  
  Ba le Manny an Chalfont Plaza, ceann de na sean-óstáin mhóra ar an taobh thoir de Manhattan i lár an bhaile. Le linn a staire fada, d'óstáil Chalfont Plaza níos mó ná ball amháin de theaghlach ríoga na hEorpa mar aoi. Tá sé fós ar cheann de na stadanna caighdeánacha do lucht gnó lasmuigh den bhaile a thugann cuairt ar Chathair Nua-Eabhrac.
  
  
  Cúpla bliain ó shin, cheannaigh grúpa gnó mór le rá Chalfont Plaza óna úinéirí bunaidh mar infheistíocht ghnó agus ansin dhíol siad é le Emmanuel Perrini, fear gnó óg, uaillmhianach a bhfuil go leor caipitil aige.
  
  
  Deir an síniú amach go fóill "Chalfont Plaza" ach tugann an mafia, mar gheall ar a egos síoraí, "Manny" air.
  
  
  "Ar mhaith leat stopadh agus deoch a fháil, a Nick?" D'iarr Louis sula ndeachaigh mé isteach san ardaitheoir tar éis dom seiceáil isteach.
  
  
  “Ní hea, go raibh maith agat, a Louis,” adeir mé. "Tá mé traochta."
  
  
  “Ceart go leor,” d’aontaigh sé go suairc. "Cuirfidh mé glaoch ort tráthnóna amárach agus cuirfidh mé in iúl duit cad atá ar siúl."
  
  
  "Fine." Chuir mé aoibh gháire cairdiúil deiridh orm agus shiúil mé slán agus doras an ardaitheora dúnta. Tuirseach? Ní hé an scaird-mhaoil ​​amháin a chuir orm dearmad a dhéanamh ar Wilhelmina a ghreamú faoina pillow roimh an leaba. Ina áit sin, chaith mé isteach sa holster é ar bharr an chairn éadaí a d'fhág mé i mo luí ar an urlár nuair a dhífheisteas mé.
  
  
  Nuair a dhúisigh mé, ní raibh sí ach ceithre orlach ó mo bhéal agus ag díriú go díreach ar mo shúil chlé.
  
  
  "Ná bog, a mhic soith, nó maróidh mé thú."
  
  
  Chreid mé é. Luigh mé go hiomlán go fóill, ag iarraidh mo shúile a choigeartú do sholas dallóg momentary an lampa ar an mbord cois leapa. Níl an Wilhelmina ach 9mm, ach ag an nóiméad sin bhraith sé go raibh mé ag féachaint síos bairille raidhfil cabhlaigh sé orlach déag.
  
  
  Lean mé mo radharc suas seafta Wilhelmina go dtí an lámh a bhí i seilbh í, ansin suas an lámh fhada go dtí go bhfuair mé a aghaidh. Mar a bheifí ag súil leis, sean-aithne a bhí ann: Larry Spelman.
  
  
  Mo shúile dóite le tuirse, agus nuair a dhúisigh mé go hiomlán, bhraith mé pian i mo chorp. Ní raibh aon smaoineamh agam cá fhad a bhí mé i mo chodladh. Timpeall tríocha soicind a rith.
  
  
  Spelman jerked a lámh, agus an láimhseáil cruach de mo piostal féin bhuail mé san aghaidh. D'ardaigh pian suas mo ghiall. D’éirigh liom mé féin a choinneáil ó screadaíl.
  
  
  Spelman grinned agus ceirteacha tarraingthe ar shiúl, a bhfuil fós ar an gunna in iúl dom. Sheas sé suas, rug sé ar an gcathaoir is gaire le lámh amháin agus tharraing sé i dtreo dó, gan fiú a shúile a bhaint díom.
  
  
  Chlaon sé ar ais ina chathaoir agus motioned go Wilhelmina. "Suigh síos."
  
  
  Ag ardú go cúramach, chuir mé dhá pillow taobh thiar dom. Nice agus compordach, ach amháin i gcás an gunna diabhal. Bhreathnaigh mé ar an gclog ar an mbord cois leapa. Trí a chlog, agus ó tharla nach raibh aon solas ag teacht trí na dallóga, caithfidh sé a bheith trí a chlog ar maidin. Chodail mé ar feadh thart ar ceithre huaire an chloig.
  
  
  Bhreathnaigh mé go ceistitheach ar Spelman agus, nuair a dhúisigh mé faoi dheireadh, chinn mé go gcaithfidh sé a bheith ar meisce. Bhí cuma aisteach ina shúile; Bhí an chuma orthu go raibh siad ag díriú go mícheart. Ansin chonaic mé go raibh cúngú déanta ar na daltaí. Ní raibh sé ar meisce, bhí sceitimíní air!
  
  
  Bhuail pian mo ghiall.
  
  
  "Is dóigh leat gur mac deas cliste le soith thú, nach tusa, a Chartúir?"
  
  
  winced mé meabhrach. Shéid sé mo chlúdach, ceart go leor. N'fheadar má dúirt sé le duine ar bith eile. Ní hé go bhfuil mórán tábhachta leis. Ón gcaoi ar fhéach sé ar rudaí faoi láthair, bhí an t-am ar fad ar domhan aige é a insint do dhuine ar bith a theastaigh uaidh.
  
  
  “Ní bhraitheann mé an-chliste faoi láthair,” admhaigh mé.
  
  
  Cheadaigh sé féin gáire beag. “Chuimhnigh mé ar deireadh, timpeall uair an chloig ó shin. Nick Carter. Oibríonn tú do AX."
  
  
  Diabhal hearóin! Uaireanta tarlaíonn sé seo: spreagtar cuimhne atá dearmadta le fada. Tá sé seo feicthe agam roimhe seo.
  
  
  “Bhí sé sin thart ar cheithre bliana ó shin,” a lean sé. "Léirigh Tom Murphy mé leat i bhFlorida."
  
  
  “Cuideachta maith a choinníonn tú,” arsa mise. Faoi bhun a aghaidh mar dhlíodóir clúiteach, bhí an gruagach, liath Murphy ar dhuine de na seoltóirí pornagrafaíochta is rathúla sa tír. Agus i gcás Murphy, ní bhaineann sé le gnéas agus hearóin amháin; bhí sé ag déileáil le salachar fíor.
  
  
  Léirigh Spelman a ghunna chugam go bagrach. "Cé eile atá i seo leat?"
  
  
  Chroith mé mo cheann. "Má tá a fhios agat gur mise Nick Carter, tá a fhios agat go n-oibríonn mé liom féin de ghnáth."
  
  
  “Ní an uair seo. Chomh luath agus a chuimhnigh mé cé tú féin, thug mé Béiriút air. Tá Su Lao Lín marbh. Tá Charlie Harkins marbh. Tá Harold san ospidéal."
  
  
  "Mar sin?" Ar a laghad d’oibrigh an chuid sin de mo phlean.
  
  
  Spelman grinned. "Mar sin ní raibh tú in ann oibriú i d'aonar an uair seo. Maraíodh an cailín Síneach sin beagnach uair go leith ina dhiaidh sin
  
  
  tá d'eitilt imithe as."
  
  
  "Ó?" Rug mé orm féin ag smaoineamh maith. Tharla sé dom dá gceapfadh Spelman go raibh daoine eile ag obair liom, seans go gceannódh sé am dom. Seans go gcuirfinn roinnt ball dlisteanach de theaghlach Franzini i gceist fiú. Féadfaidh siad a chruthú go luath gur hoax é, ach ar a laghad beidh sé ina chúis le roinnt uafáis.
  
  
  Bhrúigh mé an smaoineamh deireanach sin as mo cheann. Ní raibh mo chéad sprioc a chur faoi deara horror. Bhí sé a fháil amach anseo beo. Faoi láthair ní raibh an odds ró-mhaith.
  
  
  “Dá mbeadh duine éigin ag obair liom,” arsa mise go feargach, “cén fáth a déarfainn leat?”
  
  
  Rinne muzzle an Luger ciorcal beag san aer. “Beidh an scéal iomlán ag teastáil ón bPápa Franzini,” a dúirt sé. Ciorcal beag eile san aer. "Agus nuair a rachaidh mé agus a insint dó, beidh mé a thabhairt dó gach giotán."
  
  
  Pointe eile i mo bhfabhar! Níor dúirt Spelman le haon duine go fóill. Dá bhféadfainn fáil réidh leis sula bhfuair sé réidh liom, seans go n-éireoidh rudaí níos fearr. Ag tosú ó áit reclined gan arm ar leaba bog ní raibh sé ina thús maith dom, ach bhí orm rud éigin a dhéanamh.
  
  
  B’éigean dom é a fháil gar go leor chun greim a fháil air, agus an t-aon bhealach a d’fhéadfainn é sin a dhéanamh ná é a spreagadh chun ionsaí a dhéanamh orm. Ní raibh an smaoineamh ar ionsaí a spreagadh d'aon ghnó ó andúileach hearóin armtha ar cheann de na cinn is sona a bhí agam riamh. Bhí mo sheansanna thar a bheith caol. Ar an láimh eile, ní fhaca mé rogha eile.
  
  
  “Is leathcheann thú, a Spealman,” a dúirt mé.
  
  
  Chuir sé an gunna in iúl dom. Ba chosúil gurbh é seo an chomhartha is fearr leis.
  
  
  "Tosaigh ag caint, bog, nó gheobhaidh tú bás."
  
  
  phléasc mé. - "Lámhaigh!" “Ní féidir leat mé a mharú go dtí go bhfaighidh tú amach cé leis a bhfuil mé ag obair. Tá sé ar eolas agat. Ní thaitníonn Daid leis, a Larry. Bain úsáid as do cheann - má tá ceann agat leis an dáileog sin de hearóin ag rith trí do veins. "
  
  
  Shíl sé faoi ar feadh nóiméad. Faoi ghnáthchúinsí, ceapaim gur duine cliste go leor a bhí ann Larry Spelman. Ag siúl ar scamall hearóin, is ar éigean a d’fhéadfadh sé treo a smaointe a athrú.
  
  
  Lean mé ag caint. Dá mhéad a labhraím, is ea is faide a mhairfidh mé. “Conas a chuaigh buachaill deas Giúdach cosúil leatsa sa Mhafia, Larry?”
  
  
  Rinne sé neamhaird dom.
  
  
  Bhain mé triail as gambit eile. “An bhfuil a fhios ag do mháthair gur thóg sí andúileach hearóin, Larry? Ba chóir go mbeadh sí bródúil aisti féin. Cé mhéad máthair eile is féidir a rá gur andúiligh drugaí iad a mic a chaitheann an chuid is mó dá saol ag brú ar sheanfhear saille i gcathaoir rothaí? Geall liom go labhraíonn sí fút an t-am ar fad, tá a fhios agat: "Is dochtúir é mo mhac, is dlíodóir é mo mhac, agus ansin taispeánann do sheanbhean ag rá, 'Is andúileach drugaí mo mhac.'..."
  
  
  Bhí sé childish agus ní dócha go gcuirfí isteach i buile mheabhair é. Ach chuir sé irritated go mór air, más rud é amháin mar gheall ar mo ghlór isteach ar a chuid smaointe truflais-shrouded.
  
  
  "Shut suas!" - d'ordaigh sé go socair go leor. Thóg sé leath céim amach as an gcathaoir a raibh sé ina shuí ann agus beagnach casually bhuail mé le taobh an Luger.
  
  
  Ach an uair seo bhí mé réidh.
  
  
  Chas mé mo cheann ar dheis chun an buille a sheachaint, agus ag an am céanna chas mé mo lámh chlé suas agus amach, ag breith ar a chaol le gearrthóg géar karate a thug air an gunna a scaoileadh, ach níorbh amhlaidh.
  
  
  Rollaigh mé ar an taobh clé ar an leaba, rug sé a láimhe agus bhrúigh mé é, pailme suas, i gcoinne na bileoga bán, ansin ísliú sé thar mo ghualainn a chur i bhfeidhm brú uasta. A lámh eile fillte thart ar mo chom, ag iarraidh mé a tharraingt amach as mo lámh cuffed.
  
  
  Bhrúigh sé mo lámh dheas i gcoinne mo chorp féin. Rinne mé gluaiseacht tapa dronnach, ag bogadh mo dhroim agus ag cur glúine amháin faoi mo dhroim le haghaidh giarála, agus bhí mé in ann mo lámh a shaoradh. Anois bhí an dá lámh saor agam le bheith ag obair ar a lámh gunna, an ceann clé ag brú a láimhe chomh crua agus ab fhéidir, agus an ceann ceart ag breith ar a mhéar, ag iarraidh iad a lúbadh amach as an gunna.
  
  
  Scaoil mé méar amháin agus thosaigh mé ag curl uirthi go mall, gan staonadh. Bhí a mhéara iontach láidir. Laghdaigh an brú thart ar mo chom go tobann. Ansin fillte a lámh saor in aisce ar fud mo ghualainn, agus fada, mhéara bony rug mo aghaidh, hooked thart ar mo jaw, agus yanked mo cheann ar ais, ag iarraidh a bhriseadh mo mhuineál.
  
  
  Bhí muid ag streachailt i dtost, grunting le hiarracht. D'oibrigh mé an mhéar piostail sin, ag díriú ar ghiaráil agus úsáid á baint agam as mo chuid willpower agus muscle go léir chun mo cheann a choinneáil síos.
  
  
  Bhain mé an t-ochtú cuid de orlach amach le mo mhéar, ach ag an am céanna mhothaigh mé mo cheann á bhrú ar ais. D’imigh méara Spelman go domhain isteach i mo scornach, faoi mo ghialla, ag saobhadh mo bhéal go grod, a phailme ag brú i gcoinne mo shrón. I nóiméad, nuair a bheidh an artaire carotid gearrtha amach, caillfidh mé Chonaic.
  
  
  Chuir colúr bándearg scamall ar mo shúile agus chuaigh stríoca bána pian trí m’inchinn.
  
  
  D'oscail mé mo bhéal agus giotán síos go dian ar cheann de mhéara Spelman, ag mothú mo chuid fiacla ag gearradh isteach ann amhail is dá mba phíosa rib barbequed é. Rith fola te isteach i mo bhéal agus mo chuid fiacla ag teannadh
  
  
  ag bualadh isteach ina alt, ag lorg laige sa chomhpháirteach, ag gearradh trí na tendons ansin, ag brú na cnámh tairisceana.
  
  
  Screamed sé agus tharraing a lámh uaidh, ach chuaigh mo cheann leis, grabbing a mhéar le mo fiacla. Strac mé go brúidiúil cosúil le madra trí chnámh, ag mothú na fola ar mo bheola agus aghaidh. Ag an am céanna, mhéadaigh mé an brú ar a lámh leis an gunna. Bhí a mhéar ag lúbadh anois, agus ní raibh le déanamh agam ach é a chasadh ar ais.
  
  
  Ach tháinig lagú ar mo ghiall pianmhar agus thosaigh mé ag cailleadh mo ghreim ar a mhéar. Le jerk tobann bhris sé saor in aisce, ach ag an am céanna na méara a láimhe eile loosened a grip ar Wilhelmina, agus thit an Luger ar an urlár in aice leis an leaba.
  
  
  Hugged muid a chéile agus writhed ar an leaba i excruciating agony. Chuardaigh a tairní mo shúilíní, ach chuir mé mo cheann ina ghualainn chun é a chosaint agus rug mé ar a groin. Rollaigh sé a chromáin chun é féin a chosaint agus rolladh muid den leaba ar an urlár.
  
  
  Thriall rud éigin géar gan chroitheadh i mo cheann, agus thuig mé gur bhuail mé cúinne an bhoird cois leapa. Anois bhí Spelman ar a bharr, a aghaidh géar orlach uaim, a fhiacla faoi léan maniacal. Bhuail dorn amháin mé san aghaidh agus an lámh eile brúite i gcoinne mo scornach i chokehold scaoilte ag a mhéar mangled.
  
  
  Bhrúigh mé mo smig go dtí mo mhuineál chomh crua agus a d'fhéadfadh mé agus pollta a shúile le mo mhéara sínte amach, ach ag an nóiméad deireanach chas sé a cheann chun iad a chosaint, dúnadh iad go docht.
  
  
  Rug mé cluas mhór amháin agus tharraing mé go feargach, ag casadh timpeall. D'iompaigh a cheann go géar, agus bhuail mé a shrón géar le mo phailme. Mhothaigh mé an cartilage ag stróiceadh as fórsa an bhuille agus rith an fhuil ar m'aghaidh, ag dalladh orm.
  
  
  Lig Spelman gol éadóchasach amach agus mé ag briseadh saor óna ghreim agus ag rolladh amach. Ar feadh nóiméad sheas muid ar gach ceithre, ag análú go mór, gasping, clúdaithe le fuil, cosúil le dhá ainmhí créachtaithe i troid.
  
  
  Ansin thug mé faoi deara Wilhelmina amach go dtí an taobh agus in aice leis an tábla cois leapa. Ag titim mo lámha agus mo ghlúine, thum mé go tapa, ag sleamhnú ar aghaidh ar mo bholg agus mé ag titim go dtí an urlár, lámha sínte amach agus méara ag greim an ghunna. Scríob m'ingne an greim piostail agus rinne mé scamhadh arís. Mhothaigh mé an-áthas agus mo bhosa ag titim ar an mbolg agus mo mhéara ag cuachta timpeall air ar bhealach aithnidiúil.
  
  
  Bhí gunna agam, ach bhí Spelman, cosúil le cat mór cnámhach éigin, ar mo bharr cheana féin, a lámh mhór ag brú síos ar mo lámh sínte amach, agus a dhorn eile, cosúil le loine, ag slamming isteach i mo easnacha. Rith mé isteach ar mo dhroim, ag rolladh mo ghualainn ó chlé go deas agus ag tarraingt mo ghlúine suas ionas go raibh mo chosa faoi dhó go dtí mo bhrollach.
  
  
  Ansin bhrúigh mé mo chosa go géar amach, cosúil le earrach ag scaoileadh. Rug cos amháin Spelman sa bholg, an ceann eile sa bhrollach, agus d’eitil sé ar ais, ag cailleadh a ghreim ar mo chaol. Thuirling sé ar a bhun, an móiminteam á iompar ar a dhroim. rolladh sé ansin ar dheis, ag casadh a cheann síos agus síos, agus sheas sé ar gach ceithre, os mo chomhair.
  
  
  Knelt sé, airm ardaithe, cupáin beagán, réidh chun ionsaí. Bhí a aghaidh clúdaithe le fuil óna shrón briste. Ach bhí a shúile gorma geala ag lasadh le dianseasmhacht cuspóireach.
  
  
  Lámhaigh mé ceart san aghaidh ó thart ar 8 n-orlach ar shiúl. Bhí an chuma ar a chuid gnéithe a chrapadh isteach, ach d'fhan sé ar a ghlúine, a chorp ag luascadh.
  
  
  Bhí sé marbh cheana féin, ach bhog mo mhéar instinctively dhá uair níos mó as an truicir, fholmhú dhá urchair eile isteach san aghaidh disfigured.
  
  
  Ansin thit an corp chun tosaigh agus leag sé gan gluaiseacht ar an gcairpéad romham, lámh amháin gan bheatha ag bualadh i gcoinne mo chos. D'fhan mé áit a raibh mé, panting, heaving mo bhrollach. An taobh de mo cheann a bhí throbbing as an Butt an gunna, agus bhraith sé cosúil go raibh mé ar a laghad dhá nó trí easnacha briste. Cúig nóiméad a chuaigh thart sula raibh mé in ann a fháil ar mo chosa ar deireadh, agus ansin bhí orm a shealbhú ar an tábla cois leapa chun coinneáil ó titim.
  
  
  Ar dtús bhí faitíos orm go gcuirfeadh fuaim na dtrí urchar ar dhuine rith, ach i mo staid soineanta ní raibh mé in ann smaoineamh ar aon rud a d'fhéadfainn a dhéanamh faoi dá ndéanfadh duine éigin, agus mar sin sheas mé ansin go balbh, ag iarraidh mo mhothúcháin briste a mhaolú. teacht le chéile. In aon chathair eile ar domhan, bheadh na póilíní ag cnag ar mo dhoras laistigh de nóiméad. Rinne mé dearmad go raibh mé i Nua-Eabhrac, áit ar bheagán daoine a raibh cúram orthu agus nach ndearna éinne idirghabháil dá bhféadfadh siad cabhrú leis.
  
  
  Ar deireadh, sheas mé thar chorp Spelman agus chuaigh mé isteach sa seomra folctha. Rinne deich nóiméad de chithfholcadh te agus cúpla nóiméad fuar searbh ina dhiaidh sin iontais do mo chorp tinn agus chabhraigh sé le m’intinn a ghlanadh.
  
  
  Ón méid a dúirt Spelman, bhí mé cinnte go leor nach ndeachaigh sé i dteagmháil le duine ar bith lena chuid faisnéise nuair a thuig sé cé mé féin. Bhí meas agam air i mo cheann. Dúirt sé, i bpáirt, rud éigin faoi “cén uair a gheobhaidh Popeye Franzini amach faoi seo.” Maith go leor. Ansin bhí mé cinnte faoi seo, ar a laghad le haghaidh na huaire. Nó ar a laghad sin an rud a d’fhéadfainn a bheith ag súil leis.
  
  
  Anois tá fadhb fós le sárú agam faoi láthair. Ní raibh aon cheist an bhfuarthas sa seomra céanna le corp buailte Larry Spelman. Ní fhéadfadh an cás seo a bheith ina bhuntáiste i mo chaidreamh le teaghlach Franzini. Agus mé, ar ndóigh, ní raibh ag iarraidh idirghabháil póilíní. Beidh orainn fáil réidh leis.
  
  
  Agus bheadh orm fáil réidh leis gan é a fháil go ceann tamaill.
  
  
  Beidh na Francinis trína chéile faoi láthair Larry Spelman, agus beidh siad ar buile má éiríonn sé marbh. Agus is féidir leis an rage iontas a chur ar dhaoine: Lá amháin thaispeáin mé suas i mBéiriút, agus ceithre lá ina dhiaidh sin bhí an príomh-ghóchumadóir mafia sa Mheánoirthear marbh, in éineacht lena chomhghníomhaire Síneach. Ansin, níos lú ná ceithre huaire an chloig is fiche tar éis dom teacht go Nua-Eabhrac, maraíodh duine de na leifteanantacha is fearr a bhí ag Franzini. Níor theastaigh uaim go ndéanfadh an Francinis smaoineamh ar an gclaonadh seo. Níl Larry Spelman aimsithe go fóill.
  
  
  Smaoinigh mé air seo agus mé ag gléasadh suas. Cad a dhéanann tú le gangster sé troigh a cúig marbh agus buailte? Ní raibh mé in ann é a thabhairt go dtí an stocaireacht agus tacsaí a bhaint amach.
  
  
  Rith mé go meabhrach tríd an méid a bhí ar eolas agam faoin óstán, ón nóiméad a shiúil mé isteach sa stocaireacht le Louis, Manitti, agus Loclau, go dtí an nóiméad a dhúisigh mé agus béal Wilhelmina ag stánadh orm. Ní dhéanfaidh aon ní speisialta, ach le tuiscint doiléir de cairpéid dearg trom, scátháin i frámaí óraithe, cloigtheach i seaicéid dearga, ardaitheoirí féinseirbhíse cnaipe-bhrú, conairí antiseptic, níocháin cúpla doras ó mo sheomra.
  
  
  Níor chabhraigh aon rud i bhfad. Bhreathnaigh mé timpeall mo sheomra. Chodail mé ann ar feadh uaireanta, beagnach fuair bás ann, ach ní raibh mé ag féachaint ar sé i ndáiríre. Bhí sé caighdeánach go leor, rud beag messy faoi láthair, ach caighdeánach. Caighdeán! Ba é seo an eochair! Tá doras ceangail discréideach ag beagnach gach seomra óstáin i gCathair Nua-Eabhrac a théann go dtí an chéad seomra eile. Bhí an doras faoi ghlas i gcónaí agus níor tugadh eochair duit murar chuir tú seomraí in aice láimhe in áirithe. Ach bhí an doras seo ann i gcónaí, nó beagnach i gcónaí.
  
  
  Chomh luath agus a smaoinigh mé air, d'fhéach sí láithreach ar mo aghaidh. Ar ndóigh, tá an doras in aice leis an closet. Luíonn sé chomh maith sin isteach sa struchtúr adhmaid nár thug tú faoi deara fiú é. Bhain mé triail as an láimhseáil casually, ach ar ndóigh bhí sé dúnta.
  
  
  Ní fadhb a bhí ann. Chas mé an solas i mo sheomra agus d’fhéach mé ar an mbearna idir an t-urlár agus imeall bun an dorais. Ní raibh aon solas ar an taobh eile. Chiallaigh sé seo go raibh sé folamh nó go raibh an t-áititheoir ina chodladh. Is dócha go raibh sé ina chodladh an uair sin, ach b'fhiú a sheiceáil.
  
  
  Ba é 634 uimhir mo sheomra. Diailigh mé 636 agus choinnigh mé m'anáil. Tá an t-ádh orm. Lig mé air glaoch deich n-uaire agus ansin crochadh suas. Chas mé an solas arís agus roghnaigh mé dhá phioc cruach as an tsraith sé cinn a iompraíonn mé i gcónaí i mo threalamh folúis. Nóiméad ina dhiaidh sin díghlasáladh an doras cóngarach.
  
  
  Ag oscailt é, shiúil mé go tapa go dtí an balla eile agus chas mé ar an solas; bhí sé folamh.
  
  
  Ag filleadh ar mo sheomra, scaoil mé Spelman amach agus fillte mé a chuid éadaí go néata, á chur ag bun mo mhála taistil. Ansin tharraing mé isteach sa seomra eile é. Go hiomlán nocht, le praiseach fuilteach ar a aghaidh, níorbh fhéidir é a aithint láithreach. Agus chomh fada agus is cuimhin liom, níor gabhadh é riamh, mar sin ní raibh a mhéarloirg i gcomhad, agus chuirfí moill bhreise ar a aithint.
  
  
  D'fhág mé corp Spelman sa chith agus na doirse gloine frosted dúnta agus d'fhill mé ar mo sheomra le cóiriú a dhéanamh.
  
  
  Thíos ag an deasc tosaigh chuir mé isteach ar chléireach óg i seaicéad dearg. Níor thaitin sé leis a bheith tógtha óna pháipéarachas, ach rinne sé iarracht gan é a thaispeáint rómhór. "Tá, máistir?"
  
  
  “Tá mé sa seomra sé tríocha a ceathair, agus má tá sé tríocha sé, in aice liom, folamh, ba mhaith liom mo chara a thabhairt ann. Sí… uh… tiocfaidh sé níos déanaí.”
  
  
  Rinne sé gáire orm go feasach. “Ar ndóigh, a dhuine uasail. Cláraigh anseo le haghaidh do chara.” Chas sé an leabhar nótaí i dtreo dom.
  
  
  Fear cliste le asal! Shínigh mé ainm agus seoladh Irving Fain, a bhí tiomsaithe agam, agus d'íoc mé trí dollar is fiche le haghaidh lóistín na chéad oíche.
  
  
  Ansin thóg mé an eochair agus chuaigh mé ar ais thuas staighre. Shiúil mé isteach i 636, ghlac mé an comhartha "Ná Cuir Isteach" agus chroch mé lasmuigh den doras é. Agus an comhartha sin ar an doras, thuig mé go bhféadfadh sé a bheith trí nó ceithre lá sula ndearna duine ar bith níos mó ná seiceáil cursory.
  
  
  D’fhill mé ar mo sheomra agus d’fhéach mé ar an gclog. Ceathair a chlog ar maidin. Níl ach uair an chloig caite ó dhúisigh Spelraan mé. yawned mé agus shín. Ansin bhain mé mo chuid éadaí amach arís agus chroch mé go cúramach iad ar cheann de na cathaoireacha. An uair seo chinntigh mé go raibh Wilhelmina greamaithe faoi mo philiúir sula ndeachaigh mé isteach sa leaba.
  
  
  Ansin chas mé as an solas. Ní raibh aon rud le déanamh i Nua-Eabhrac ar a ceathair a chlog ar maidin.
  
  
  Thit mé i mo chodladh beagnach láithreach.
  
  
  
  Naoú caibidil.
  
  
  
  An mhaidin dár gcionn d’fhág mé teach Manny ar a naoi a chlog. Bhí éadaí Spelman pacáilte le mo chuid i mála taistil, mar a bhí ar cheann de na leatháin agus pillowcase, clúdaithe le fuil.
  
  
  Ó Chalfont Plaza thóg mé tacsaí i lár an bhaile trí Lexington go dtí an Chelsea Hotel ar an Tríú Sráid Fiche, in aice le Seachtú Ascaill. Na laethanta seo is sean-óstán atá thíos leis, a mheallann go leor carachtar aisteach. Mar sin féin, bhí a laethanta glóire. D’fhan Dylan Thomas, Arthur Miller agus Jeff Berryman ann. Ba é mo phríomhchúis le bogadh ann ná cumha liteartha: ní raibh corp Larry Spelman sa chomharsanacht.
  
  
  Ba é an chéad rud a rinne mé ná roinnt páipéar beartán donn agus liathróid sreangán a sheoladh. Ansin fillte mé go cúramach éadaí, bileog agus pillowcase Spelman agus thug an pacáiste chuig oifig an phoist.
  
  
  Sheol mé pacáiste chuig Popeye Franzini. Léigh an seoladh fillte: "Gaetano Ruggiero, 157 Sráid Thompson, Nua-Eabhrac, NY 10011." Dá fhaide nár aimsíodh corp Spelman, is amhlaidh is fearr, ach nuair a fuarthas é, theastaigh uaim go gcuirfí an t-amhras i leataobh uaim. Ag an bpointe seo ní heol dom aon droch-fhuil ar leith idir Ruggiero agus Franzini, ach nuair a bheidh an pacáiste seo seachadta beidh.
  
  
  Mar gheall ar an gcóras poist atá ann faoi láthair is féidir liom a bheith ag brath—le muinín réasúnta—ar an bhfíoras go dtógfaidh beartán den tríú rang a sheoltar ón Tríú Sráid is Fiche go Sráid an Phrionsa, achar tuairim is tríocha bloc, seachtain ar a laghad.
  
  
  Chuaigh mé go dtí an Angry Squire, beár beag deas ar Seventh Avenue timpeall an chúinne ón óstán, agus bhí lón suaimhneach agam, nite síos le dhá ghloine de leann maith Watney. Ansin ghlaoigh mé ar Louis ag a árasán sa Sráidbhaile.
  
  
  Bhí áthas ar Louis, mar i gcónaí. “Hey Nick! Cad a tharla, a ghile? Rinne mé iarracht glaoch ar Manny Place, ach dúirt siad gur sheiceáil tú amach."
  
  
  “Tá. Ró-chic dom. Bhog mé go Chelsea.
  
  
  “Ar fheabhas! Go hiontach! Tá aithne agam ar an áit seo. Hey, éist, Nick. Ba mhaith le Uncail Joe sinn a fheiceáil tráthnóna inniu.
  
  
  N’fheadar an raibh rogha agam. "Cinnte, cén fáth nach bhfuil."
  
  
  “Fine. Thart ar dhá uair an chloig. In oifig Uncail Joe."
  
  
  “Ceart go leor,” a dhearbhaigh mé dó. "Feicfidh mé ann thú."
  
  
  Lá taitneamhach a bhí ann agus bhí mé ag siúl go fóillíochta. Ní fhaca mé Nua-Eabhrac le blianta fada. Ar bhealaí áirithe bhí sé athraithe go mór, i gcásanna eile d'fhéach sé go díreach mar a chuimhnigh mé, go díreach mar a rinne sé caoga nó céad bliain ó shin is dócha.
  
  
  Shiúil mé go dtí Sixth Avenue, ansin i gceannas ar Downtown. Bhí cuma mar a chéile fós ar an Séú Ascaill go dtí an Ceathrú Sráid Déag, ach d'athraigh sé, agus ar feadh nóiméad ní raibh mé in ann é a aithint. Ansin tháinig breacadh an lae orm agus rinne mé miongháire orm féin. Bhí mé chomh cosmopolitan sin nár thug mé faoi deara rudaí áirithe a thuilleadh. Pórtó Ríce ab ea an Séú Ascaill ón Tríú Sráid is Fiche go dtí an Ceathrú Sráid Déag nach mór. Bhí na comhráite a chuala mé timpeall orm i Spáinnis den chuid is mó.
  
  
  The gratings sheas san áit chéanna, ach anois rug ainmneacha Spáinnis; Grotto EI, El Cerrado, El Portoqueño. Mar a chuimhnigh mé, bhí na sean-íogairí Iodálach fós ann, ach anois ba bodegas iad le níos mó torthaí agus níos lú glasraí. Más rud ar bith é, bhí Sixth Avenue níos glaine ná riamh, agus ba chéim mhór chun cinn iad na cailíní beoga, bríomhar Latina a bhí ag cliceáil ar a gcuid sála arda ó na mná a bhí ag gluaiseacht go mall lena málaí siopadóireachta a bhíodh ag líonadh na comharsanachta. .
  
  
  Bhí Fourteenth Street níos cosúla le Calle Catorse i San Juan, ach bhí aistriú tobann ann ón deisceart go dtí an Tríú Sráid. Bhí gach rud anseo mar a bhí i gcónaí: cuid bheag den Sráidbhaile, siopaí crua-earraí, cógaslanna, siopaí grósaera, siopaí delicatessen, siopaí dime, caiféanna. Ní raibh mórán eitneach riamh ar an bpíosa seo den ascaill, agus ní raibh fiú anois.
  
  
  Bhí sé ina slua de polyglots; fir ghnó atá cóirithe go néata i gceangaltáin, hippies fánacha le gruaig fhad ghualainn agus jeans gorm, mná tí chic ag brú strollers leanbh plaisteacha dubh, mná tí ag caitheamh aimsire le gnéithe cam agus súile folamh, leanaí armtha le lámhainní baseball, beggars ar crutches. Bhí níos mó lánúineacha measctha ann ná mar a chuimhnigh mé.
  
  
  Ag an Tríú Sráid chas mé soir thar McDougal agus Sullivan, ansin ó dheas arís ar Shráid Thompson, aoibh gháire brónach cuimhne ar m'aghaidh. Ní athraíonn Sráid Thompson riamh. An bealach ar fad síos go Sráid an Phrionsa, is sean-shráidbhaile Iodálach é: sráideanna ciúin le crainn ar an teorainn le sraitheanna leanúnacha de chloch dhonn, gach ceann acu le sraith céimeanna as a dtiocfaidh doirse tosaigh darach trom, gach ceann acu frámaithe le ráillí iarainn atá deartha chun na daoine a choinneáil gan aird. titim síos an sraith géar de chéimeanna nithiúla a théann chuig an íoslach. Ar chúis éigin, nuair a forbraíodh an Sráidbhaile go déanach sna 1880í, cuireadh doirse cellar i gcónaí sa tosaigh, ní sa chúl.
  
  
  Tá an luas anseo difriúil ná áit ar bith eile sa chathair. Is cosúil go bhfuil an torann báite agus moillíonn an gníomh. Seasann seandaoine i ngrúpaí de bheirt agus triúr, ní shuíonn siad ar an bpóirse riamh, ach seasann siad ag caint; mná tí saill-chíoch ag féachaint amach as na fuinneoga uachtair chun labhairt le comharsana,
  
  
  ina sheasamh ar an taobhlíne thíos.
  
  
  Ar chlós súgartha fálaithe Ardscoil Shóisearach St. Teresa, meascann buachaillí óga áitiúla na hIodáile, fadó as an scoil, le leanaí i gcluiche liathróid bhog. Siúlann cailíní Iodálach dubh-eyed, dubh-dubh feadh an sidewalks, ag breathnú díreach ar aghaidh má tá siad ina n-aonar. Má bhíonn siad le grúpa cailíní, bíonn siad ag magadh agus ag magadh, ag caint i gcónaí, ag rith a súl suas agus síos an tsráid, ag déanamh gáire orthu.
  
  
  Is beag gnóthas ar Shráid Thompson, an siopa milseán ó am go chéile, glas dorcha dosheachanta le scáthchruth faded leathghearrtha ag clúdach siopa nuachtán; delicacy nó dhó le salami ollmhór ar crochadh sna fuinneoga; anseo agus ansiúd cógaslann, beagnach i gcónaí ar an choirnéal. Mar sin féin, tá tithe sochraide ar Thompson - triúr acu. Téann tú chuig duine amháin más cara thú le Ruggero, chuig duine eile más cara thú le Franzini, chuig an tríú háit mura bhfuil baint ar bith agat le teaghlach ar bith nó má dhéanann tú ach mura dteastaíonn uait go mbeadh a fhios agat.
  
  
  Chomh maith leis sin ar Thompson, idir Houston agus an Earraigh, tá cúig bhialann, bialanna maithe Iodálacha, le héadaí boird bróidnithe go néata, coinneal ar gach tábla, barra beag ar bhalla amháin den seomra eile. Is minic a ólann comharsana i mbeáir, ach ní itheann siad ag boird. Itheann siad sa bhaile gach tráthnóna, gach béile. Mar sin féin, tá na bialanna pacáilte ar bhealach éigin gach tráthnóna cé nach ndéantar iad a fhógairt riamh - is cosúil go meallann siad lánúineacha, gach duine acu tar éis a mbialann Iodálach beag féin a fháil amach ar bhealach éigin.
  
  
  Faoin am a shroich mé Spring Street agus iompaithe ar chlé i dtreo West Broadway, bhí mé chomh tumtha sin in atmaisféar na Sean Cheathrú Iodálach go ndearna mé dearmad beagnach go raibh mo rannpháirtíocht rud ar bith níos lú ná taitneamhach. Ar an drochuair, ní dhéanann na sean-theaghlaigh Iodálach a chónaíonn ó dheas de Shráid Houston a chéile a eisiamh ón Mafia.
  
  
  Shroich mé Franzini Olive Oil ag díreach a dó a chlog tráthnóna. Chaith col ceathrar Philomina, col ceathrar Louis, geansaí bán a léirigh a cófra agus sciorta suede donn nach raibh ach cuid de chnaipe sa tosaigh ionas go raibh a cos dea-chruthach le feiceáil go soiléir nuair a d’aistrigh sí. Bhí sé i bhfad níos mó ná mar a bhí mé ag súil leis ón Philomina a bhí cóirithe go coimeádach an lá roimhe, ach ní raibh mé ag gearán faoi chailín an-tarraingteach in éadaí níos sciméire.
  
  
  Thug sí isteach in oifig Popeye mé le meangadh dea-bhéasach agus le haer neamhphearsanta a d’úsáid sí mar ghlantóir fuinneoige nó mar bhean ghlantacháin.
  
  
  Louis a bhí ann cheana féin, léim suas agus síos. Labhair sé le Popeye. Anois d’iompaigh sé, bhrúigh sé mo lámh le croitheadh láimhe te, amhail is nach bhfaca sé mé ar feadh míonna, agus chuir sé a lámh eile ar mo ghualainn. “Haigh Nick! Conas tá tú? Tá áthas orm tú a fheiceáil!"
  
  
  Bhí seanfhear mór i gcathaoir rothaí taobh thiar de bhord dubh ag gliondar orm. Chlaon sé go drogallach agus thonn sé a lámh. "Suigh síos." Shuigh mé síos ar chathaoir ar ais díreach, shuigh síos agus thrasnaigh mo chosa. Thóg Louis an ceann eile, chas sé thart é, agus ansin shuigh sé ar leataobh, ag trasnú a airm thar a dhroim.
  
  
  Chroith Popeye Franzini a cheann beagán, amhail is dá mba rúndiamhair Louis nach bhféadfadh sé a réiteach. D'aimsigh méara tiubha an bosca todóg ar a dheasc agus scaoil sé an ceallafán as todóg fada dubh. Chuir sé an todóg ina bhéal, lit sé as an níos éadroime ar an tábla, agus ansin d'fhéach sé ar dom tríd an deataigh.
  
  
  "Is cosúil go gceapann Louis go bhfuil tú go dona."
  
  
  shrugged mé. “Is féidir liom mé féin a láimhseáil. Bhí mé ann."
  
  
  D'fhéach sé orm ar feadh tamaill, ag measúnú an táirge. Ansin is cosúil go ndearna sé cinneadh. “Ceart go leor, ceart go leor,” a dúirt sé. Rinne sé fiddled leis an dá thaobh den chathaoir rothaí amhail is dá mba ag cuardach rud éigin, d'ardaigh sé a cheann ansin agus d'éiligh sé:
  
  
  “Philimín! Philomina! I dtigh diabhail! An bhfuil mo mhála cáipéisí agat?
  
  
  Tháinig col ceathrar Louis le feiceáil láithreach, cé gur chuir a grásta fíorálainn cosc ar a cuid gluaiseachtaí a bheith hasty. Chuir sí an sean-cheangail liath os comhair Popeye agus shleamhnaigh amach go ciúin.
  
  
  "An bhfaca tú an diabhal Larry sin?" - grumble sé le Louis, unfastening na claspaí. "Tá sé imithe an lá ar fad."
  
  
  Louis scaipeadh a lámha, bosa suas. "Ní fhaca mé é ó inné, a Uncail Joe."
  
  
  “Mise freisin,” arsa an seanfhear.
  
  
  Dia dhaoibh! Chiallaigh sé seo nach raibh cumarsáid déanta ag Spelman le Franzini sular tháinig sé chun mé a dhúiseacht. Is dócha go bhféadfainn buíochas a ghabháil le héifeachtaí hearóin as an botún sin.
  
  
  Thóg Popeye Franzini an leathán páipéir ó chás an attaché, rinne sé staidéar ar an gcéad leathanach ar feadh nóiméad, agus ansin chuir sé ar an gcás os a chomhair iad. A ghuth, a mannerism iomlán athrú go tobann agus anois bhí sé ina fhear gnó.
  
  
  “Le fírinne, a Nick, ní tusa an duine a roghnóinn don phost seo. Níl aithne mhaith againn ort maith go leor agus b’fhearr liom duine a d’oibrigh san eagraíocht seo. Mar sin féin, tá Louis anseo ag rá go bhfuil sé uait, agus má cheapann sé go bhfuil muinín aige asat, sin é atá tábhachtach."
  
  
  “Tá amhras orm faoi,” a dúirt a radharc gan focal.
  
  
  “Mar a deir tú, a Dhónaill Iósaef.”
  
  
  Chlaon sé. Ar ndóigh, is cuma cad a deir sé. “Is é fírinne,” a dúirt sé, “go raibh roinnt deacrachtaí ag an eagraíocht seo le déanaí. Tá ár ngnó stoptha, tá go leor dár ndaoine i dtrioblóid leis na póilíní, tá Ruggieros ag bogadh ar chlé agus ar dheis. I bhfocail eile, ar bhealach éigin, is cosúil go bhfuil smacht againn ar rudaí caillte. Nuair a tharlaíonn sé seo in eagraíocht gnó, cuireann tú glaoch ar speisialtóir éifeachtúlachta agus déanann tú roinnt athruithe. Bhuel, measaim gur eagraíocht ghnó sinn agus tá mé chun é a fheabhsú.”
  
  
  Thóg Popeye Franzini tarraing fhada óna todóg agus dhírigh sé tríd an deatach ag Louis. “Seo é mo shaineolaí éifeachtúlachta.”
  
  
  D'fhéach mé ar Louis, ag cuimhneamh ar chomh tapa agus a d'athraigh mo íomhá de i mBéiriút. Go seachtrach, mhol a iompraíocht rud ar bith ach éifeachtúlacht. Bhí mé ag tosú i ngrá leis an bhfear seo. Cé go raibh mé cinnte go raibh sé níos cliste ná mar a bhí an chuma air ar dtús, bhí amhras orm go raibh sé an-dian.
  
  
  Lean Popeye ar aghaidh amhail is dá mba ag léamh mo smaointe. “Tá Louis i bhfad níos fuaire ná mar a cheapann an chuid is mó daoine. D'ardaigh mé é ar an mbealach seo. Bhí sé amhail is dá mba mo mhac féin é." Bhí meangadh gáire ar a aghaidh, ag féachaint ar a nia, agus aoibh ar ais air. "Ceart, Louis?"
  
  
  "Ceart go leor, Uncail Joe." Leathnaigh sé a airm go sainráiteach, a aghaidh dorcha beaming.
  
  
  Bhí scéal Franzini i mo cheann agus mé ag éisteacht le cluas le scéal Popeye a bhí arís agus arís eile faoi mar a d’fhás Louis suas le bheith mar an fear a d’ardaigh sé le bheith.
  
  
  * * *
  
  
  Suas go dtí an Dara Cogadh Domhanda, bhí an triúr deartháireacha Franzini mar fhoireann. Maraíodh athair Louis, Luigi, le linn thuirlingthe na Mara ar Guadalcanal i Lúnasa 1942; Louis óg a thóg Iósaef.
  
  
  Faoin am sin, bhí Joseph ag streachailt le creathadh MS, cé go bhféadfadh sé siúl go fóill le gait agus tiomáint míchothrom. Bhí air freisin dul i ngleic lena dheartháir níos sine Alfredo; d'imigh an bheirt dheartháir go seasta óna chéile, agus tar éis bhás Luigi d'fhás a gcuid quarrels isteach i gcogadh brúidiúil chun leasanna an teaghlaigh a rialú.
  
  
  Dá leanfadh an scoilt idir na deartháireacha, bhainfí an bonn den teaghlach Franzini ar fad mar lárionad cumhachta an mhafia. Ní raibh Iósaef chun ligean dó sin tarlú. I mí Feabhra 1953, rinne sé idirbheartaíocht ar shíocháin le Alfredo. Lá an chruinnithe, thug sé a Cadillac leis féin a phiocadh suas Alfredo, agus thiomáin an dá deartháireacha soir amach as an Sráidbhaile.
  
  
  Ba é seo an uair dheireanach a chonaic duine ar bith Alfredo Franzini.
  
  
  Mhaígh Joseph - agus lean sé ag éileamh - tar éis dóibh cuairt a thabhairt ar theach Alfredo i New Jersey, gur thiomáin sé a dheartháir ar ais go dtí an baile, ag fágáil ar Shráid Sullivan é, an áit ar phioc sé suas é. Ní raibh aon duine riamh in ann a mhalairt a chruthú. Go hoifigiúil, fuadaíodh Alfredo Franzini ar shráideanna Nua-Eabhrac ag daoine anaithnide. Go neamhoifigiúil, bhí a fhios ag na húdaráis níos fearr.
  
  
  Ní fhéadfadh ach Joseph Franzini a n-amhras a dhearbhú, agus níor imigh Joseph Franzini óna scéal riamh.
  
  
  Léirigh Iósaef fonn mór díoltas a ghlacadh ar an té a rug a dheartháir. Thug sé bean chéile Alfredo, Maria Rosa, isteach ina theach - "le cosaint," a dúirt sé - in éineacht lena iníon Filomina, nach raibh ach trí bliana d'aois ag an am. Fuair Maria Rosa bás dhá bhliain ina dhiaidh sin ón ailse, ach lean Joseph ar aghaidh ag tabhairt aire do leanaí an bheirt deartháireacha amhail is dá mba leis féin iad. Ní raibh sé pósta riamh.
  
  
  * * *
  
  
  Lean Popeye Franzini ag caint, sliabh ar leith de fheoil atá clúdaithe i gcaighean chanbhás chrome le rothaí spóca.
  
  
  “...Mar sin chuir mé Louis chuig Ollscoil Columbia agus bhain sé céim onóracha amach. Ó shin i leith tá sé ag rith gnó ola olóige Franzini, agus is beagnach an t-aon rud atá againn a thugann isteach an t-ioncam ba chóir. "
  
  
  "Cad a bhí tú ag staidéar, Louis?" Bhí mé fiosrach.
  
  
  Aoibh sé cúthail. "Riarachán Gnó. Sin an fáth a gceapann Uncail Joe gur féidir liom cuid dár n-oibríochtaí a shocrú."
  
  
  "Cad iad na hoibríochtaí a bhfuil muid ag caint faoi?" - D'iarr mé ar an sean-fhear.
  
  
  Bhreathnaigh sé orm.
  
  
  “Féach,” arsa mise. “Más mian leat go n-oibreoidh mé le Louis, caithfidh go mbeadh a fhios agam cad atá á dhéanamh againn. Déanann tú dearmad, tháinig mé díreach anseo."
  
  
  Chlaon sé. “Fine. Táimid ag caint anois faoi porn, urrúis, trucailí, meaisíní díola, laundromats, siopaí bia agus drugaí."
  
  
  "Níl striapachas?"
  
  
  Dhiúltaigh sé an smaoineamh le díspeagadh. “Fágann muid faoi na pimps dubha é.” Bhreathnaigh sé tuisceanach. “Tá oibríochtaí eile againn, ar ndóigh, ach tá fadhbanna againn leis na cinn a luaigh mé.”
  
  
  Chas mé go Louis. "An bhfuil aon chonclúidí bainte agat as seo?"
  
  
  Chlaon sé agus d'fhéach sé beagán náire. "Go breá..."
  
  
  Mhínigh Popeye. “Ní raibh baint ag Louis riamh le haon cheann de na hoibríochtaí. D'oibrigh mé go crua chun é a choinneáil amach as gach rud ach ola olóige, agus tá sé ceart go leor."
  
  
  Rinne mé iarracht gan aoibh gháire. I Red Fez i Béiriút, tar éis dom mo chárta trumpa a tharraingt amach le feadán hearóin, Louis i manners
  
  
  le tuiscint go raibh sé ceart ansin, duine d'fhir a uncail taobh thiar de raicéid Franzini go léir. Go deimhin, ní raibh a fhios aige beagnach aon rud faoina n-oibriú inmheánach. Agus theastaigh Franzini dó chun déileáil leis na "oibríochtaí"? Caithfidh gur léirigh mo amhras.
  
  
  “Tá. Tá a fhios agam,” a dúirt Popeye. “Seans go bhfuil sé seo craiceáilte. Ach an bealach a bhfuil rudaí ag dul... ní mór rud éigin a dhéanamh. Sílim gur féidir le Louis é sin a dhéanamh trínár gcleachtais ghnó a shimpliú.”
  
  
  shrugged mé. “Seo é do chluiche liathróide. Cá háit ar cheart dom dul isteach?
  
  
  “Is é Louis mo shaineolaí éifeachtúlachta. Ba mhaith liom tú - duine éigin nua san eagraíocht - chun cabhrú liom. Oibríonn na guys seo go léir domsa agus déanann siad an méid a deirim. Ach uaireanta is gá iad a chur ina luí ar bhealach níos dírí. Más rud é nach bhfuil siad ag iarraidh Louis ag déanamh praiseach lena n-oibríochtaí mar is dócha go bhfuil siad ag screadaíl orm áit éigin ar an mbealach - tá a fhios sin agam. Má théann Louis ina aonar, déanfaidh siad iarracht é a bhualadh. Má théann tú, beidh a fhios acu gur chuir mé thú, agus mar sin beidh a fhios acu go bhfuil sé ag teacht díreach uaim, agus nach diabhal rud faoi."
  
  
  Maidir leis an obair a bhí le déanamh agam d’Uncail Sam, ba dheis é seo a cuireadh ó neamh. “Fine. Anois, luaigh tú porn, urrúis, trucailí, meaisíní díola, bia níocháin agus drugaí. Cad is “trucailí” ann?”
  
  
  Rug an seanfhear ar an dá roth dá chathaoir rothaí le lámha garbha agus bhog sé ón mbord scór nó mar sin sular thug sé freagra. Is é "Trucailí" an rud a dtugaimid ár n-oibríocht goid trucailí á reáchtáil ag Joe Polito. Is rudaí beaga iad seo den chuid is mó ón limistéar éadaí, ó am go chéile beagán trealaimh ar nós teilifíseáin nó soirn. An lá eile bhaineamar trí chéad sorn as Brooklyn. Iompaigh sé amach olc. Tá na póilíní, na feds, fiú Ruggiero, ar an mbealach."
  
  
  "Ruggero?" Bhí ionadh orm. Má cheap sé go raibh fadhb aige le Ruggiero anois, fan go bhfaighidh sé an mála sin d’éadaí Larry Spelman!
  
  
  Scaoil sé Ruggiero le tonn dá lámh. “Ní dhéanfaidh aon ní speisialta. An lá eile phioc cuid dár mbuachaillí ualach éadaí agus ansin ghoid cúpla buachaill Ruggiero ónár mbuachaillí é.”
  
  
  "Shíl mé go raibh gach rud aontaithe idir na teaghlaigh i Nua-Eabhrac."
  
  
  Chlaon sé a cheann ollmhór. “De ghnáth. An uair seo dúirt Ruggiero gur botún a bhí ann go ndearna a bhuachaillí é leo féin.”
  
  
  gáire mé. "An gcreideann tú é?"
  
  
  Bhreathnaigh sé siar orm. Ní raibh frivolity mar chuid de stíl mhaireachtála Popeye Franzini. "Sea tá fhios agam. Ó am go chéile caithfidh tú ligean do na buachaillí imeacht leo féin. Nuair a dhéanann tú iarracht iad a rialú céad faoin gcéad, tá go leor fadhbanna inmheánacha agat.”
  
  
  Bhí mé in ann a phointe a fheiceáil: “Cad faoi oibríochtaí eile?”
  
  
  “Go leor mar an gcéanna. Ní dhéanfaidh aon ní speisialta. Is cosúil go bhfuil rudaí ag dul go dona. I mo thuairimse, b'fhéidir go bhfuil sé mar gheall ar thar na blianta táimid tar éis éirí ró-scíth a ligean agus tar éis an iomarca ama a chaitheamh ag iarraidh gach rud a dhéanamh go dleathach. Bhí níos mó ratha againn nuair a d’imir muid go crua. Is é seo an rud ba mhaith liom a fháil ar ais chuige. Imir go Dian! Nósanna imeachta gnó maith, ach diana! "
  
  
  Rinne sé sos. “Dála an scéil, is féidir leat an bheirt a tháinig leat a úsáid má tá siad uait. Tabhair seachtain nó dhó dóibh le dul i dtaithí ar an gcathair, sin uile."
  
  
  "Ceart."
  
  
  "Cuireann sé seo i gcuimhne dom." Chas sé leath bealaigh ina chathaoir rothaí ionas go raibh sé dírithe i dtreo an dorais. "Philimín!" a scairt sé. “Philimín! An bhfuil an tuairisc faighte againn ó Beirut fós?”
  
  
  Dhealraigh sí láithreach ag an doras. “Ní hea,” a dúirt sí go ciúin. "Ní dhéanfaidh aon ní go fóill." D'imigh sí arís.
  
  
  "I dtigh diabhail!" phléasc sé. “Bhí an tuairisc seo le bheith inné, agus níl sé anseo fós! Ní féidir liom Larry a aimsiú! Tá an gnó damanta seo ar fad ag titim as a chéile!
  
  
  “Níl a leath de ar eolas aige go fóill,” shíl mé.
  
  
  Bhí sé suntasach conas a d'fhéadfadh sé aistriú ó phearsantacht amháin go pearsantacht eile, ó fhear gnó fuar féin-thábhachtach le habairtí cúramacha struchtúrtha go dtí anfhlaith Iodálach a bhí irritated, dorónach nuair nach ndeachaigh rudaí a bhealach agus suarach nuair a rinne siad.
  
  
  Anois slammed sé a dhorn ar an armrest an chathaoir rothaí. "I dtigh diabhail! Ní mór duit é seo a oibriú amach. Anois! Agus faigh Larry freisin. Is dócha go bhfuil ifreann de hearóin aige áit éigin.
  
  
  Louis sheas suas agus shiúil i dtreo an doras, ach stop nuair a chonaic sé gur fhan mé ina suí.
  
  
  Ghlaoigh an seanfhear. "Fine?"
  
  
  shrugged mé. “Tá an-bhrón orm, a Dhónaill Sheosaimh. Ach ní féidir liom a bheith ag obair saor in aisce,. Teastaíonn airgead uaim roimh ré."
  
  
  Snorted sé. “Airgead! cacamas! Fan liomsa, beidh go leor airgid agat." D'fhéach sé orm go dorcha ar feadh nóiméad, ansin chas sé ar ais go dtí an doras. "Philimín!" scread sé. “Tabhair airgead don fhear nua seo. Tabhair suim mhór dó." Chas sé an chathaoir rothaí i dtreo dom arís. “Faigh an ifreann as seo anois! Tá rudaí le déanamh agam”.
  
  
  "A bhuíochas sin do." Dúisím.
  
  
  "Agus ba mhaith liom tú a fheiceáil ag an gcóisir anocht."
  
  
  "Tá, máistir."
  
  
  Bhí sé fós ag faire agus muid ag fágáil na hoifige, seanfhear ollmhór i gcathaoir rothaí, meascán aisteach de neamhchúnaimh agus neart.
  
  
  Chuaigh mé go dtí an áit a bhfuil a rúnaí
  
  
  Bhí mé ag comhaireamh roinnt airgid ar mo dheasc.
  
  
  "Seo." Thug sí wad airgid dom.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar na billí. Fichidí agus caogaidí a bhí iontu seo.
  
  
  “Go raibh maith agat, a Philomina,” a dúirt mé go béasach. "Íocann d'uncail go han-mhaith, nach ea?"
  
  
  “Bíonn ró-íocaíocht ag m’uncail uaireanta,” a dúirt sí go géar, agus í ag cur béime ar an “thar.”
  
  
  Bhreathnaigh sí anuas orm ar Louis le gáire tobann. “Feicfidh mé anocht thú, a Louis. Tá an-áthas orm go bhfuil tú ar ais."
  
  
  “Ar ndóigh, a Phil,” a d’fhreagair Louis go caoithiúil.
  
  
  Shiúil muid le chéile ar an cosán. “Cad atá cearr le do chol ceathrar, Louis? Ar cheart dom mo shearbhónta a athrú nó cad é?
  
  
  Rinne sé gáire. "Ó, ná meabhair ar Philomina. Tá ag éirí go hiontach léi sa ghnó ola olóige, ach aon uair a théann sí isteach...uh...oibríochtaí eile, téann sí ar a capall ard. Níl sí ag iarraidh aon rud a dhéanamh leis, i ndáiríre."
  
  
  “Cad is brí leis sin? Tá sí sean go leor le fios a bheith aici nach féidir léi an dá bhealach a fháil, ceart?"
  
  
  Rinne sé gáire go neirbhíseach, ag cur a lámha go domhain isteach ina phócaí agus muid ag siúl. “Bhuel, do Philomina ní hé an dá rud go díreach é. Níl ann ach sin anois is arís bíonn uirthi airgead nó rud éigin mar a thug sí duit a thabhairt do dhuine éigin. Go ginearálta ní dhéanaimid gníomhaíochtaí eagraíochtúla san oifig seo. Sílim nach ndearnamar ach inniu é mar d’imigh Larry áit éigin agus ní raibh sé thart chun Uncail Joe a thabhairt go dtí Oifig na gCuntas."
  
  
  "Seomra Cuntais?"
  
  
  “San earrach beidh sé thart. Is seanfhoirgneamh mór é ina gcoimeádaimid ár dtaifid. Ceanncheathrú de chineál éigin."
  
  
  Shiúil muid i Silence ar feadh roinnt nóiméad. Ansin labhair Louis arís. "Cá háit a bhfaighidh muid Larry, dar leat?"
  
  
  "Nach ceist orm. Diabhal, tháinig mé anseo inné."
  
  
  “Tá. Rinne me dearmad ar". Patted sé dom ar an ghualainn. “Féach, cén fáth nach dtéann tú ar ais go dtí an t-óstán agus sos a fháil. Feicfimid sa bhialann thú anocht... timpeall a naoi a chlog."
  
  
  Ba chuma liom gur smaoineamh maith é seo. Is cinnte nach raibh fonn ar bith orm dul ar lorg Spelman. Thairis sin, bhí a fhios agam cá raibh sé. “Go hiontach,” a d'fhreagair mé le fíor-díograis.
  
  
  Shiúil sé ar shiúl go suairc, feadaíl, lena lámha ina phócaí, ceannteideal, mar a buille faoi thuairim mé, i dtreo an subway. Rug mé ar tacsaí agus ar ais go Chelsea.
  
  
  Ar ais ag an óstán, chuir mé glaoch ar Jack Gourley ag an Nuacht. Bhí sé aisteach m'ainm ceart a insint don oibreoir ar an bhfón.
  
  
  "Nick Carter!" - arís agus arís eile guth mall Sheáin. "Nuair a bhí an ifreann fuair tú ar ais go dtí an baile?"
  
  
  “Roinnt ama ó shin,” a chuir mé srian orm féin. "Éist, Jack, ba mhaith liom bhfabhar."
  
  
  "Ar ndóigh. Cad is féidir liom a dhéanamh duit?"
  
  
  “N’fheadar an bhféadfá scéal a chur suas áit éigin faoi Larry Spelman ar iarraidh agus an Francinis ag ceapadh go bhféadfadh go mbeadh baint ag na Ruggieros leis.”
  
  
  Is é an bealach is fearr le duine éigin a chur ag smaoineamh ar rud éigin uaireanta ná a insint dó cad ba cheart dó smaoineamh air.
  
  
  Feadóg Jack ar an taobh eile den líne. “Iompaigh seo ina scéal, a mhana é!” Déanfaidh mé scéal as! Ach an bhfuil sé fíor, a Nick? An bhfuil sé ar iarraidh i ndáiríre?
  
  
  “Tá sé ar iarraidh go mór,” arsa mise.
  
  
  “An dóigh leis na bProinsiasach...?”
  
  
  "Níl a fhios agam," d'fhreagair mé go macánta. “Ach ba mhaith liom go gceapfaidís amhlaidh.”
  
  
  Bhí sé ina thost ar feadh nóiméad, agus ansin: “Tá a fhios agat, d’fhéadfadh cogadh drong eile a bheith mar thoradh ar rud mar seo sa chathair. Níl an dá theaghlach seo ag réiteach chomh maith le déanaí."
  
  
  "Tá a fhios agam."
  
  
  “Ceart go leor, Nick. Má tá tú cinnte go bhfuil Spelman i ndáiríre ar iarraidh."
  
  
  “Tá sé imithe. I ndáiríre".
  
  
  “Ceart go leor, a dhuine, tá tú ar siúl. An bhfuil aon rud eile a theastaíonn uaim?"
  
  
  “Ní hea, Jack. Ach is mór agam é. Tá mé cineál gnóthach faoi láthair; b’fhéidir gur féidir linn dinnéar nó deochanna a bheith againn le chéile tráthnóna amháin agus mé saor.”
  
  
  “Le pléisiúr,” a dúirt sé agus chroch sé suas. Iarr ar Jack Gourley scéal a thosú agus ní bheidh sé ag iarraidh amadán a dhéanamh le caint bheag.
  
  
  Shín mé amach ar an leaba agus ghlac mé an staighre.
  
  
  
  
  Caibidil 10
  
  
  
  
  
  
  Shroich mé Tony Garden do chóisir Philomina timpeall a naoi a chlog an tráthnóna sin, agus ba é an chéad tuiscint a bhí agam ná gur cheart dom glaoch ar an FBI in ionad Jack Gourley. Bhí an áit chomh pacáilte le mafiosi Iodálach go raibh an chuma ar an scéal le Railí 1937 le Benito Mussolini
  
  
  De ghnáth is bialann beáir beag ciúin é Tony's a bhí ina chíor thuathail do scríbhneoirí uair agus tamall ó shin, ach atá anois ina mheicníocht don bharra reatha de bhóiminigh agus de hippí cnocadóireachta fealsúnacha atá faoi cheangal airgid. Thug peephole grátáilte iarainn sa chúldoras le fios go raibh sé ina bhialann agus ina bheár ar ais i laethanta an Toirmeasc.
  
  
  Bíonn sé dorcha i gcónaí, le ballaí dubha bearrtha i soilse dorcha donn agus dim. Tá an seomra bia sách mór, ach líonadh le táblaí garbh-hewn. Nuair a bheidh tú thar na táblaí, feicfidh tú seomra beáir beag le cuntair ar leibhéal na huillinne agus sraith de chrúcaí cótaí. Ar an iomlán, tá sé dorcha, dingy agus easpa decor, ach tá sé ar cheann de na spotaí is mó tóir ar feadh na mblianta.
  
  
  Ba é an chéad iontas a bhí agam ná an líon daoine atá i bhfostú san áit seo. Bhí na táblaí go léir glanta ach amháin trí cinn fhada os comhair an teallaigh, carntha ard le héagsúlacht dochreidte pasta Iodálach. Cóisir buffet a bhí ann le buffet agus barra oscailte, gach duine le gloine nó pláta ina lámha. Ag an mbarra, sheinn grúpa beag amhráin Iodálach go díograiseach.
  
  
  Ba iad Don Joseph Franzini agus a chuid aíonna onórach na cinn amháin a bhí ina suí, agus iad suite taobh thiar de charn de rósanna fada-ghasta a chlúdaigh barr tábla fada aonair a bhí sa chúinne. Cóisir lá breithe Philomina a bhí ann, ach bhí Franzini bródúil as áit - mais ollmhór feola clúdaithe i tuxedo galánta. Bhí Philomina Franzini ina shuí ar a dheis, agus in aice léi bhí bean mhór chuairceach nár aithin mé. Shuigh Louis ar chlé Franzini, agus in aice leis bhí fear gearr, portúil le aghaidh cherubic agus gruaig bhog, sneachta-bán.
  
  
  Bhí slua beag plódaithe timpeall an bhoird, ag croitheadh láimhe, ag tabhairt urraim, ag cur seo nó eile in aithne don seanfhear. Díríodh gach aird ar Franzini; shuigh a neacht go milis agus go measartha, le gáire reoite ar a aghaidh, is annamh a rá focal. Ach de réir mar a tháinig mé níos gaire, chonaic mé go leor de na clúdaigh beaga bán idirscartha i measc na rósaí. Agus mé ag breathnú, caitheadh cúpla eile ar an mbord.
  
  
  Bhí an feiniméan seo ag dul thar fóir orm nuair a chonaic Louis mé ar imeall an tslua. Léim sé láithreach ar a chosa agus chuaigh sé.
  
  
  “Haigh Nick! Conas tá tú? Tá áthas orm tú a fheiceáil!"
  
  
  "Hi Louis." Thóg sé ag an uillinn mé agus thug mé isteach sa bheár. “Bíodh deoch againn. Mothaím claustrophobic i mo shuí in aice leis na daoine seo go léir ag teannadh isteach orm.”
  
  
  D'ordaigh mé coinneac agus sóid. D’ól Louis an rud céanna a d’ól sé i mBéiriút – fíon dearg.
  
  
  Chlaon muid i gcoinne an bhalla cúil chun a sheachaint a bheith satailt. "Cóisir de shaghas éigin, huh?" chuckled sé. “Geallaim go bhfuil céad caoga duine againn anseo, agus ar a laghad céad acu ar meisce cheana féin.”
  
  
  Bhí an ceart aige faoi sin. Shiúil mé go cúramach timpeall an fhigiúr ard sa tuxedo agus é ag dul anuas orainn, gloine ina láimh agus snáithe gruaige ar a mhullach. “Mariateresa,” a ghlaoigh sé sách soiléir. "An bhfaca aon duine Mariateresa?"
  
  
  Rinne Louis gáire agus chroith sé a cheann. “Ba cheart go mbeadh sé ar fheabhas i gceann cúpla uair an chloig.”
  
  
  “Is cinnte go bhfuil cuma difriúil air seo ná mar is cuimhin liom,” d’fhéach mé timpeall an tseomra a raibh aithne air tráth, agus é líonta le fuaim anois. Nuair a bhí a fhios agam blianta fada ó shin, bhí sé ina áit le haghaidh beoir chiúin agus fiú cluichí fichille níos ciúine.
  
  
  “Ní raibh a fhios agam go raibh sé seo ar cheann de do chuid áiteanna,” a dúirt mé.
  
  
  Louis gáire go nádúrtha. “Tá sé seo mícheart. "Tá thart ar seacht mbialann déag againn sa cheantar thiar íochtair, agus dosaen eile nó mar sin tá, a ligean le rá, 'cleamhnaithe,' ach nach bhfuil Tony ar cheann acu."
  
  
  “Mar sin, cén fáth a bheith mar óstach ar chóisir Philomina anseo seachas do chóisir féin?”
  
  
  Patted sé mé ar an ghualainn agus gáire arís. “Tá sé éasca, Nick. Féach ar na guys anseo go léir? Is fir ghnó seanbhunaithe, cairde teaghlaigh agus a leithéidí cuid acu.”
  
  
  Chlaon mé agus lean sé. “Ar an láimh eile, tá go leor guys anseo freisin a bhféadfaí glaoch orthu... uh... mafiosos. Tá sé soiléir?"
  
  
  Chlaon mé arís. Níorbh fhéidir liom é seo a dhiúltú. Bhí na mílte daoine drochbhéasach ag caint, ag ól, ag canadh, ag béicíl, nó ag seasamh go suaimhneach sna coirnéil. Bhí cuma orthu go raibh siad fostaithe ó Central Casting don scannán nua Al Capone. Agus ag breathnú ar na seaicéid bulging a thug mé faoi deara, bhí níos mó arm san áit seo ná mar a d'fhéadfadh na Rúiseach a chruinniú i gcoinne na Breataine ag Balaclava.
  
  
  “Cad a chaithfidh an chóisir a dhéanamh leis seo agus gan a bheith i gceann de na háiteanna atá agat?”
  
  
  “Díreach. Nílimid ag iarraidh go bhfaigheadh ceann dár n-áiteanna drochainm. Tá a fhios agat, dá mbeadh na póilíní ag iarraidh, d'fhéadfadh siad an áit a ruathar anocht agus go leor de na rudaí a dtugann siad "carachtair neamh-inmhianaithe" orthu a phiocadh suas. Ní dhéanfaidís." Ar ndóigh, níl an locht orthu rud ar bith agus beidh orthu ligean dóibh imeacht sa deireadh. Ní bheidh ann ach ciapadh, ach déanfaidh sé ceannlínte maithe sna nuachtáin. Is olc an gnó é."
  
  
  Bhí ceann dearg ólta le freckles ar dhroichead a srón ag déanamh a bealach trí sheomra plódaithe agus dhá thugs dubh-dhubh ina barrach. Stop sí os comhair Louis, chuir sí a lámha thart ar a mhuineál agus phóg go domhain é.
  
  
  “Hey Louis, is seanfhear beag milis thú. Cé hé do chara dathúil anseo?" Bhí sí gleoite, fiú má bhí sí ar cheann de na cailíní faiseanta sin le comhlacht buachaill ceithre bliana déag d'aois, agus bhí sí an-eolach ar a gnéasacht. Bhreathnaigh sí orm go ocras. Bhreathnaigh beirt dá gcomrádaithe orm go feargach, ach d’fhill mé ar a súil. Dúirt a súile nach raibh cúram uirthi cad a cheap an chuid eile den domhan, ach dúirt mo shúile go breá más é sin a theastaíonn uait.
  
  
  Louis isteach é féin. Rusty Pollard an t-ainm a bhí uirthi agus d’oibrigh sí mar mhúinteoir i Séipéal Naomh Teresa. Ceann de na gorillas léi a bhí ar a dtugtar Jack Batey, an ceann eile ar a dtugtar Rocco rud éigin ... nó rud éigin eile.
  
  
  Rinne Batey roinnt tuairimí drochbhéasach faoi mhúinteoirí neamhghairmiúla, ach bhí an iomarca spraoi ag Rusty agus mé féin ag oscailt suas dá chéile.
  
  
  Bhí sí ina flirt outrageous.
  
  
  "Cad atá ar siúl ag fear mór mar tú anseo leis na hIodálaigh squat beag seo?" - d'iarr sí, ag cur lámh amháin ar thigh tanaí protruding, ag caitheamh a ceann ar ais.
  
  
  D'fhéach mé uirthi le eagla feigned. “Iodálaigh beaga scata? Leanaigí ar aghaidh leis an dea-obair agus gheobhaidh tú pizza amárach."
  
  
  Chaill sí an deis le tonn smeach ina lámh. "Ó, tá siad harmless."
  
  
  Bhreathnaigh mé go géar ar Rusty. “Cad atá á dhéanamh ag cailín chomh deas anseo leis na hIodálaigh scata beag seo?”
  
  
  Rinne Rusty gáire. "Is fearr nach ligfidh tú don Uasal Franzini go gcloiseann tú Filimina mar a bheadh Iodálach beag squat agat, nó beidh pie píotsa duine éigin agat."
  
  
  Shrugged mé, thairg mé toitín di agus las sé ar a son. "Níor fhreagair tú mo cheist".
  
  
  Chuir sí in iúl don tábla ina raibh Franzini agus a neacht ina suí. “B’fhéidir lá amháin a bhaileoidh mé na clúdaigh beaga bána seo mé féin.”
  
  
  Chonaic mé go raibh siad anois fillte go néata os comhair Philomina, agus nach bhfuil scaipthe i measc na sguab na rósaí. "Cad é an diabhal iad?" Chuir mé ceist ar. "Cártaí?"
  
  
  “Is é Nick Canzoneri an t-ainm atá ort agus níl a fhios agat cad é seo?” d'iarr sí.
  
  
  “Ar ndóigh tá a fhios agam,” a dúirt mé go feargach, “ach deireann tú liom, a Chailleach Mhór Iodálach Pollard. Ba mhaith liom a fháil amach má tá a fhios agat."
  
  
  Bhí sí ag gáire. “Cluichí a Imríonn Daoine. Tá seic ó dhuine de chomhpháirtithe an Uasail Franzini i ngach ceann de na clúdaigh bheaga seo. Fiú na buachaillí beaga dug suas cad a d'fhéadfadh siad. Tá sé seo go léir le haghaidh lá breithe Philomina. Is dócha go bhfuil seacht nó ocht míle dollar aici ansin. "
  
  
  "Agus ba mhaith leat mar an gcéanna?"
  
  
  "B'fhéidir lá amháin go mbeidh ceann de na hIodálaigh squat beag seo a thairiscint dom rud éigin eile seachas deireadh seachtaine i Atlantic City, agus nuair a dhéanann sé, beidh mé greim air. Agus nuair a dhéanfaidh mé, beidh mé ag deireadh suas i mo shuí ag bord lán de rósanna. , ag féachaint trí go leor clúdach beag bán."
  
  
  “Maidir leis an deireadh seachtaine sin san Atlantach...” Thosaigh mé ag rá, ach trasna an tseomra, ghlaoigh Popeye Franzini orm agus chroith sé a lámh i chomhartha ceannasach nach raibh aon leisce ort.
  
  
  Chrom mé leath do Rusty. “Tá brón orm, mil. Adeir Caesar. B'fhéidir go dtiocfaidh mé suas leat níos déanaí."
  
  
  Bhí a liopaí pouted. "Rat!" Ach bhí dúshlán fós ina súile.
  
  
  Bhrúigh mé mo bhealach tríd an halla plódaithe agus thug mé urraim do Franzini agus Philomina.
  
  
  Bhí a aghaidh daite le fíon agus bhí a chaint tiubh. "An raibh dea-am?"
  
  
  "Tá, máistir."
  
  
  "Maith go maith." Chuir sé a lámh thart ar ghuaillí Philomina. "Ba mhaith liom go dtabharfaidh tú mo chailín lit abhaile." Chuir sé brú ar a guaillí agus bhí an chuma uirthi go raibh sí ag crapadh beagán, a súile lag, gan féachaint ar cheachtar againn. “Níl sí ag mothú go maith, ach tá an cóisir tosaithe cheana féin. Mar sin tabharfaidh tú abhaile í, huh?"
  
  
  Chas sé go Philomina. "Ceart, mil?"
  
  
  Bhreathnaigh sí orm. "Ba mhaith liom é buíoch, an tUasal Canzoneri."
  
  
  chrom mé. "Cinnte."
  
  
  "Go raibh maith agat." Sheas sí suas go measartha. “Go raibh maith agat, a Uncail Joe. Bhí sé iontach, ach cuireann sé dizzy orm." Chlaon sí anonn agus phóg an sean-bhuafach ar an leiceann. Theastaigh uaim teagmháil a dhéanamh léi.
  
  
  "Ceart, ceart!" roar sé. Brúite sé dom le súile dull. "Tabhair aire duit féin, a chailín bhig."
  
  
  Chlaon mé. "Tá, máistir." Bhog Philomina agus mé féin tríd an slua go dtí an doras. Mumbled sí cúpla oíche mhaith anseo agus ansiúd, ach ní raibh aon duine an chuma a aird i bhfad chun di, cé go raibh sé ceaptha a páirtí.
  
  
  Ar deireadh bhrúigh muid tríd agus amach an doras go Sráid Bedford. Bhí blas maith ar an aer úr. Thóg Philomina agus mé anáil dhomhain agus aoibh ar a chéile. Chaith sí gúna tráthnóna íonghlan bán lasmuigh den ghualainn, ach amháin i gcás stríoc geal dearg a bhí ag rith go trasnánach síos an tosach. Tháinig a lámhainní agus a Rinn leis an stríoc dhearg. Iontach.
  
  
  D'fhan mé measúil. “Ar mhaith leat stopadh le haghaidh caife ar dtús, a Iníon Franzini, nó an mbeadh sé níos fearr dul díreach abhaile?”
  
  
  "Abhaile, le do thoil." Bhí Iníon Franzini fuar arís. Shrugged mé mo ghualainn agus chuaigh muid amach. D’éirigh liom tacsaí a chloí ag Seachtú Ascaill agus Sráid na Bearú.
  
  
  Ní raibh sé ach deich nóiméad go dtí foirgneamh árasán Philomina, Ardán Londain, agus thiomáin muid suas go dtí an ceannbhrat ag marcáil an mbealach isteach i Silence ríoga.
  
  
  D'íoc mé an tacsaí agus d'éirigh mé amach, ansin chabhraigh Philomina. Tharraing sí a lámh ar ais. “Déanfaidh sin,” a dúirt sí go fuarchúiseach. "Go raibh míle maith agat."
  
  
  Rug mé ar a huillín beagán garbh, chas mé timpeall uirthi agus threoraigh mé i dtreo an dorais í. “Tá brón orm, Miss Franzini. Nuair a insíonn Popeye Franzini dom tú a thabhairt abhaile, tógfaidh mé an bealach abhaile thú.”
  
  
  Is dóigh liom go dtuigfeadh sí é, ach bhraith sí nár ghá di freagra a thabhairt. Thógamar an t-ardaitheoir suas i gciúnas fuar agus rinne oibreoir an ardaitheora iarracht ligean air nach raibh muid ann.
  
  
  D'éirigh muid ar an seachtú hurlár déag agus lean mé í go dtí an doras, 17ú E.
  
  
  Thóg sí an eochair agus d'fhéach sé ar dom coldly.
  
  
  "Oíche mhaith, an tUasal Canzoneri."
  
  
  Aoibh mé go réidh agus go daingean thóg an eochair as a lámha. “Tá brón orm, Iníon Franzini. Fós. Ba mhaith liom do ghuthán a úsáid."
  
  
  “Is féidir leat an ceann a úsáid ag an mbarra síos an tsráid.”
  
  
  Rinne mé aoibh gháire arís agus mé ag cur an eochair isteach sa ghlas agus d'oscail mé an doras. "B'fhearr liom mise a úsáid." Is beag a thiocfadh léi a dhéanamh faoi. Bhí mé beagnach dhá uair a méid.
  
  
  Chas Philomina an solas sa halla beag, chuaigh sé isteach sa seomra suí a bhí feistithe go néata agus chas ar cheann den dá lampa urláir a bhí taobh leis an tolg compordach. Shuigh mé ar imeall an tolg, phioc mé suas an fón agus dhiailiú an uimhir.
  
  
  Thug Philomina cuma salach dom, thrasnaigh sí a lámha agus chlaon sí i gcoinne an bhalla os coinne. Ní raibh sí chun a cóta a bhaint fiú go dtí gur éirigh mé as sin.
  
  
  Bhí sé meán oíche caite cheana féin, ach lig mé ar an bhfón glaoch. Tá an uimhir theileafóin ag Lár-Oifig Faisnéise AX oscailte ceithre huaire is fiche sa lá. Ar deireadh, d'fhreagair guth baineann. "Sé-naoi-ó-ó."
  
  
  “Go raibh maith agat,” arsa mise. “An bhféadfá uimhir mo chárta creidmheasa a ghearradh ar an nglao seo, le do thoil? H-281-766-5502." Ba iad na ceithre uimhir dheireanacha, ar ndóigh, na príomhchinn, mo shraithuimhir mar Ghníomhaire AX #1.
  
  
  “Sea, a dhuine uasail,” a dúirt an guth ar an taobh eile den líne.
  
  
  “Tá seiceáil comhad dearg ag teastáil uaim,” a dúirt mé. Ar ndóigh, d'fhéadfadh Philomina gach rud a dúirt mé a chloisteáil, ach ní raibh sí in ann mórán brí a thuiscint uaidh. Ba sheic é an tSeiceáil Comhad Dearg ar liosta an-aicmithe gníomhairí rúnda an FBI. Bhí an comhad bán don CIA, an gorm don Ghníomhaireacht Náisiúnta Slándála, ach mheas mé gurbh é an ceann dearg a bhí de dhíth orm.
  
  
  “Sea, a dhuine uasail,” a dúirt an cailín ar an bhfón.
  
  
  “Nua Eabhrac,” arsa mise. “Philomina Franzini. F-r-a-n-c-i-n-i.” D'fhéach mé uirthi agus aoibh beagán. Sheas sí lena lámha ar a cromáin, a dhorn clenched ar a cromáin, a súile flickering.
  
  
  "Just a nóiméad, a dhuine uasail."
  
  
  Bhí sé níos mó ná nóiméad, ach d'fhan mé go foighneach agus Philomina faire.
  
  
  Tháinig an guth ar ais ar. "Philomina Franzini, a dhuine uasail? F-r-a-n-c-i-n-i?"
  
  
  "Tá."
  
  
  “Tá sé sin dearfach, a dhuine uasail. Comhad dearg. Stádas C-7. Ceithre bliana. dara grád déag. Cuideachta Franzini Olive Oil. An dtuigeann tú stádas agus aicme, a dhuine uasail?”
  
  
  Mhínigh sí iad, ach bhí a fhios agam ceart go leor. Bhí Philomina ina ghníomhaire FBI ar feadh ceithre bliana. Chiallaigh stádas C-7 go raibh sí ar cheann de na mílte faisnéiseoirí FBI atá ina n-oibrithe deonacha agus nach mbíonn teagmháil acu riamh le gníomhairí eile ach amháin an duine amháin atá i bhfeighil orthu. Chiallaigh Aicme 12 nach bhféadfaí riamh iarraidh uirthi beart a dhéanamh, agus ní raibh rochtain aici ar aon fhaisnéis rúnaicmithe faoin mBiúró.
  
  
  Dúirt Jack Gourley liom uair amháin go bhfuil na mílte gníomhairí C-7 - bheadh faisnéiseoirí ina bhfocal níos fearr - ag obair do chuideachtaí dlisteanacha i gCathair Nua-Eabhrac, ag scríobh tuarascálacha míosúla rialta ar idirbhearta gnó. Ní bhfuair nócha a cúig faoin gcéad aon rud fiúntach, a dúirt sé, ach rinne an cúig faoin gcéad eile an obair ghrunt ar fad chun athbhreithniú a dhéanamh ar na tuarascálacha.
  
  
  Crochadh mé suas agus chas mé go Philomina.
  
  
  "Bhuel, cad atá ar eolas agat?" - Dúirt mé. "Nach cailín beag milis tú?"
  
  
  "Cad é atá ar intinn agat?"
  
  
  “Ag spiaireacht ar m’uncail féin. Tá sé seo mícheart, a Philomina."
  
  
  Chas sí bán. D'eitil lámh amháin go dtí a béal agus giotán sí cúl an chnoic. "Cad é atá ar intinn agat?"
  
  
  “Go díreach cad a dúirt mé. Ag spiaireacht ar d'uncail don FBI."
  
  
  "Is é seo madness! Ní thuigim cad atá á rá agat!"
  
  
  Bhí faitíos uirthi agus ní raibh mé in ann an milleán a chur uirthi. Chomh fada agus a bhí a fhios aici, ní raibh mé ach mafioso eile a bhí chun bualadh le teaghlach Franzini. D’fhéadfadh an méid a dúirt mé í a mhilleadh. Ní raibh aon phointe ag baint léi a chéasadh. Thosaigh mé a insint di, ach stop.
  
  
  Rinne sí gluaiseacht bheag amháin, amhail is dá mba rud é go raibh sob á coinneáil siar aici, a lámha ag gobadh amach faoin Rinn dearg lasrach. Go tobann ina lámh bhí piostal beag, gránna, samhail Oíche Shathairn. Bhí sé dírithe go díreach orm. D'fhéach an bairille ollmhór.
  
  
  Chrap mé mo lámha go pras. "Hey, fan! Fan!"
  
  
  Bhí cuma an scaoll eagla orm a chuir trua di nóiméad ó shin imithe. Bhí cuma fuar, beagnach olc ina súile dubha, agus a béal bog, ciallmhar brúite isteach i líne daingean.
  
  
  Luaigh sí le piostal beag gránna. "Suigh síos!"
  
  
  "Fan anois..."
  
  
  "Dúirt mé suí síos."
  
  
  Chas mé chun suí ar an tolg, ag lúbadh beagán mar a dhéanann an chuid is mó daoine nuair a thosaíonn siad ag suí ar rud éigin chomh domhain le tolg. Ansin, in aon tairiscint luasctha amháin, rug mé ar an bpiliúr daingean gorm a bhí maisithe ar chúl an tolg agus chaith mé chuici é, ag tumadóireacht a chinn ar dtús thar imeall an tolg.
  
  
  An gunna roared i mo chluas agus an piléar slammed isteach sa bhalla díreach os cionn mo cheann.
  
  
  Ar an urlár, rinne mé lachan go tapa agus léim go dtí an áit ar cheart di a bheith ina seasamh, mo cheann ag eitilt ar aghaidh mar reithe fuidrimh agus é ag bualadh sa bholg.
  
  
  Ach sheas sí go cúramach leataobh. Chonaic mé an splanc gunna ar feadh nóiméad agus ansin dul síos. Bhuail rud éigin cúl mo chinn agus phléasc mo cheann i bpléasc ollmhór de phian dearg agus d’fholamh dubh.
  
  
  Nuair a tháinig mé, bhí mé i mo luí ar mo dhroim ar urlár an tseomra suí. Shuigh Philomina Franzini ar shiúl ó mo chorp. Bhí a fhios agam go doiléir go raibh a sciorta hiked go hard os cionn a cromáin, ach amháin awkwardly. Bhí mé i bhfad níos mó feasach ar an bhfíric go raibh an bairille gunna bhfostú i mo bhéal. Bhí an chuma ar an miotal fuar crua agus gan blas dom.
  
  
  Blinked mé chun an scannán a ghlanadh uathu.
  
  
  In ainneoin a seasamh neamhgraiseach, bhí guth Philomina fuar agus éifeachtach.
  
  
  “Fine. Labhair. Ba mhaith liom a fháil amach cé air a ghlaoigh tú agus cén fáth. Ansin tabharfaidh mé ar láimh thú don FBI. Tá sé soiléir? Agus má chaithfidh mé, maróidh mé thú."
  
  
  Bhreathnaigh mé ar a gloomily.
  
  
  "Labhair!" creaked sí. Bhog sí an gunna ar ais díreach go leor chun é a choinneáil ó gagging dom, ach bhí an muzzle fós touching mo bheola. Ba chosúil gurbh fhearr le Philomina lámhach pointe bán.
  
  
  "Labhair!" d'éiligh sí.
  
  
  Ní raibh mórán rogha agam. Sa 12ú grád, ní raibh sí ceaptha faisnéis rúnaicmithe a fháil. Agus mé, ar ndóigh, bhí rangaithe. Ar an láimh eile, bhí an gunna diabhal sin curtha in iúl aici ar m’aghaidh, agus bhí cuma dúr orm nuair a chuaigh mé i mbun mo dhíchill iompaithe isteach san FBI.
  
  
  Labhair mé.
  
  
  Tá sé deacair a bheith dáiríre agus tú i do luí ar do dhroim le cailín dea-phacáilte agus lasrach ina suí ar do bhrollach agus bairille gunna ag brú ar do bheola. Ach rinne mé iarracht. Rinne mé an-deacair.
  
  
  "Ceart go leor Sweety. Tá bua agat, ach socair tú."
  
  
  Bhreathnaigh sí orm.
  
  
  Rinne mé iarracht arís. “Féach, táimid ar an taobh céanna den cheist seo. Go hionraic! Cé air a ghlaoigh mé díreach, dar leat? Ní raibh mé ach ag glaoch ar an FBI chun seiceáil ort."
  
  
  "Cad a thug ort é seo a dhéanamh?"
  
  
  "An rud a dúirt tú. An bealach is fuath leat gach rud anseo agus fós fanacht anseo. Caithfidh go bhfuil cúis ann."
  
  
  Chroith sí a ceann, pursing a liopaí. “Cén fáth ar chuir tú glaoch ar an FBI agus ní ar Uncail Joe?”
  
  
  "Mar a dúirt mé, táimid ar an taobh céanna."
  
  
  Ní raibh aon chor ar bith ar chlár Saturday Night, ach caithfidh gur athraigh a smaointe. "Cad é an uimhir FBI?" - léim sí.
  
  
  Bhí sé éasca. “Dhá a dó, a sé, a cúig, a ceathair.”
  
  
  "Cad a d'inis siad duit?"
  
  
  Dúirt mé léi, Rang agus Stádas, é ar fad. Agus lean mé ag caint, go tapa. Níorbh fhéidir liom na sonraí rúnda a insint di, ach d'inis mé di faoi Ron Brandenburg agus Madeleine Leston ag oifig an FBI chun a thaispeáint di go raibh mé eolach air. Níor inis mé di go raibh mé in AX nó cad é mo mhisean, ach dúirt mé go leor léi gur thosaigh sí ar an smaoineamh a fháil. De réir a chéile thosaigh muzzle an ghunna ag bogadh ó m’aghaidh.
  
  
  Nuair a chríochnaigh mé, chrom sí go pianmhar agus chuir sí an gunna ar an urlár in aice le mo cheann. Ag clúdach a súile leis an dá lámh, thosaigh sí ag caoineadh.
  
  
  “Simplí, a mhile. Níos éasca". Shín mé amach chun breith ar a guaillí agus tharraing mé i dtreo mé í chun mo lámh a chromadh taobh thiar dá ceann. Ní raibh sí in aghaidh agus rolladh mé anonn í ionas go raibh muid taobh le taobh ar an urlár, a ceann resting ar mo lámh agus mo lámh eile timpeall uirthi.
  
  
  "Éasca, Philomina, éasca." Bhí sí fós ag caoineadh, anois uncontrollably. Raibh mé in ann íoc! a breasts bhabhta ar mo bhrollach. Chuir mé mo mhéara faoina smig agus tharraing mé a aghaidh ar shiúl ó mo ghualainn. Bhí deora ag sileadh síos a leicne.
  
  
  Níl ach bealach amháin ag fear chun bean a choinneáil ó bheith ag caoineadh. Phóg mé í go réidh, suaimhneasach, brúite go dlúth í, agus phóg mé arís í.
  
  
  De réir a chéile chuaigh an caoineadh i léig, agus d'éirigh a corp níos soláimhsithe agus níos suaimhní. Na liopaí emotionless softened, ansin de réir a chéile, beag ar bheag, parted, ansin fiú níos mó. Bhí stróc a teanga mianach, ansin tightened a lámha thart ar mo mhuineál.
  
  
  Thionóil mé í gar dom, ag mothú a cíoch bhabhta ag brú i mo choinne. Phóg mé go réidh a fabhraí fliucha agus tharraing mé ar shiúl díreach go leor chun labhairt.
  
  
  “Éasca, mil, éasca. Socair,” adeir mé.
  
  
  Rith crith trína corp, agus tharraing sí mo bhéal i dtreo, agus anois d'iompaigh a teanga ina horgán tapa, beo, ag dul isteach go domhain, a liopaí brúite i gcoinne mo chuid.
  
  
  Mo lámh dheas, brú uirthi i dtreo dom, fuair sé an zipper ar chúl a gúna as-an-ghualainn, agus tharraing mé go cúramach é ar shiúl, bhraith an gúna titim as a chéile faoi mo mhéara go dtí gur shroich siad an beag ar a droma, touching an. banna leaisteacha íogair a mionbhrístíní.
  
  
  Shleamhnaigh mé mo lámh faoina mionbhrístíní agus rith mé go réidh iad thar a masa, ionas gur tharraing cúl mo láimhe anuas iad. Ardaíodh a cromáin beagán ionas nach raibh siad ag baint leis an urlár agus tar éis nóiméad bhain mé mo mionbhrístíní amach agus chaith mé ar shiúl iad. Le gluaiseacht amháin de mo mhéara scaoil mé a bra agus, de réir mar a bhog mé ar shiúl chun spás a bheith agam chun é a bhaint, bhraith mé méara Philomina ag tumadh le mo bríste.
  
  
  I gceann nóiméad, bhí Philomina agus T. nocht, agus bhí a aghaidh curtha i mo ghualainn. D'iompair mé go dtí an seomra leapa í, mé sásta le mothú a cíoch nocht ar mo bhrollach,
  
  
  ansin bhí sé gar di, pulsating le fonn.
  
  
  Ansin thosaigh Philomina ag bogadh, go mall ar dtús, go réidh, ag baint suilt liom, ag stróiceadh orm, a béal fliuch te ag baint liom. Mo matáin tensed, ag glaoch amach di, crith le mífhoighne.
  
  
  Bhog sí níos tapúla anois, in ionad an déine ag subtlety, an lasair a lasadh an deataigh. I ngluaiseacht chumhachtach thrallach amháin dhreap mé anuas uirthi, phinn mé go dtí an leaba í, mharcaigh mé isteach í, bhuail mé í, bhuail mé í, ghreamaigh mé í agus chaith mé í.
  
  
  Scríob sí aníos, ag sracadh in eacstais, a lámha ag brú mo masa agus ag brú orm chuici. "Mo Dhia!" exclaimed sí. "Buíochas le Dia!" Bhí a cosa fillte go docht ar fud mo waist mar a d'ardaigh sí suas i gcoinne mo meáchain, agus d'ardaigh mé mé féin ar mo ghlúine chun freastal uirthi, slid níos doimhne, níos exquisitely, ansin thosaigh a caidéil wildly, frantically, agus ar deireadh phléasc i tuile mór de glee.
  
  
  
  
  Caibidil 11
  
  
  
  
  
  
  Níos déanaí, fós ina luí ar an urlár, barróg sí dom go docht. “Ná fág mé, a Nick. Le do thoil nach Fág Mise. Tá mé chomh aonair agus chomh scanraithe."
  
  
  Bhí sí uaigneach agus scanraithe ar feadh i bhfad. Dúirt sí liom faoi seo agus muid inár suí ag bord in aice leis an bhfuinneog, ag breathnú ar an breacadh an lae san oirthear agus ag ól mugaí caife dubh.
  
  
  Ar feadh na mblianta, agus í ag fás aníos i dteaghlach Francini ar Shráid Sullivan ina cailín beag, ní raibh aon tuairim aici go raibh Popeye Francini in aon duine seachas a cineál agus grámhar "Uncail Joe." Ón uair a bhí sí naoi mbliana d’aois, ba mhór an pléisiúr é ligean di é a bhrú ina chathaoir rothaí ar an Domhnach go Washington Square Park, áit ar thaitin sé leis na hioraí a bheathú.
  
  
  D’ól mé mo chupán caife agus chuimhnigh mé ar cheann de rúndiamhra is aisteach an tsaoil. Cén fáth nach féidir le gach bean atá thar a bheith maith sa leaba cupán réasúnta caife a dhéanamh? Dúirt cara liom gur féidir leat insint do bhean ró-ghnéasach leis na féitheacha feiceálach ar chúl a láimhe. Ach is é an taithí atá agam ná gur féidir leat a insint dóibh faoi chaighdeán disgusting a gcuid caife.
  
  
  Bhlaiseadh caife Philomina cosúil le siocaire. Sheas mé suas agus shiúil anonn go dtí a taobh den tábla. Chlaon mé thar agus phóg í go bog ar na liopaí. Shleamhnaigh mo lámh faoin gúna gorm a chaith sí anois agus chuir sí cúram ar a cíoch lom.
  
  
  Chlaon sí ar ais ina cathaoirleach ar feadh nóiméad, a súile dúnta, a fabhraí fada brúite go bog i gcoinne a leicne. "Mmmmmmmm!" Ansin bhrúigh sí go réidh mé ar shiúl. "Suigh síos agus críochnaigh do chaife."
  
  
  shrugged mé. "Mas mian leat".
  
  
  giggled sí. “Ní hea i ndáiríre, ach críochnaímid an caife ar aon nós.”
  
  
  Thug mé cuma magaidh di ar chauvinism fireann diúltaithe agus shuigh mé síos arís. Bhí blas an chaife fós ar nós siocaire.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “Cathain a fuair tú amach?”
  
  
  "Ciallaíonn tú Uncail Joe?"
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  Bowed sí a ceann thoughtfully. “Sílim go raibh mé timpeall trí bliana déag nó mar sin. Bhí scéal mór sa New York Times Magazine faoi Uncail Joe. Níor léigh muid an Times. Níor léigh aon duine ar Shráid Sullivan. Léimid go léir an Daily News, ach d’éirigh le duine éigin é a stróiceadh. agus sheol chugam é.” Aoibh sí. “Ar dtús ní raibh mé in ann é a chreidiúint.
  
  
  “Bhí mé an-trína chéile ar feadh i bhfad, cé nár thuig mé é go léir.” Thit sí ina tost, a béal ag teannadh. “Tá a fhios agam fiú cé a sheol chugam é. Ar a laghad sin é mo bharúil.”
  
  
  snort mé. De ghnáth ní iompraíonn daoine casaoidí déagóirí agus iad ina ndaoine fásta. "EDS?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  Winced sí. "Rusty Pollard."
  
  
  "An cailín caol dearg sin sa gúna glas ag an gcóisir?"
  
  
  "Is é seo an ceann." Chlaon sí agus lig di ton a mhaolú beagán. “Chuaigh Rusty agus mé féin tríd an ardscoil le chéile. Bhí fuath againn i gcónaí dá chéile. Sílim gur fuath linn fós é. Cé go bhfuil muid beagán aibí anois."
  
  
  "Cén fáth go raibh fuath agat i gcónaí dá chéile?"
  
  
  Philomina shrugged. “Iodálach saibhir, droch-Ghaeilge, beo béal dorais. Cad atá tú ag fanacht?"
  
  
  "Cad a tharla tar éis duit an scéal a léamh?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  “Níor chreid mé ar dtús é, ach ar bhealach ba chóir dom a bheith. Ciallaíonn mé, tar éis an tsaoil, bhí sé san Times. Agus is fuath liom é! Is fuath liom é! Bhí grá agam do m’Uncail Joe, agus bhíodh an oiread sin trua agam dó ina chathaoir rothaí agus gach rud, agus go tobann ní raibh mé in ann é a sheasamh ag baint suilt liom ná bheith in éineacht liom.”
  
  
  Bhí mearbhall orm. "Ach lean tú chun cónaí leis."
  
  
  Winced sí. “D’fhan mé leis mar bhí orm. Cad a bheadh á dhéanamh ag cailín trí bliana déag? Teith? Agus gach uair a léirigh mé fiú an beagán easaontais, bhuail sé mé." Gan aithne, chuimil sí a leicne. D'fhan bruise a ndearnadh dearmad uirthi le fada ina cuimhne. "Mar sin foghlaimíonn tú i Hurry."
  
  
  "An é sin a thug ort dul chuig an FBI?"
  
  
  Doirt sí cupán eile caife searbh di féin. “Ní ar ndóigh,” a dúirt sí, tar éis di smaoineamh ar feadh nóiméad.
  
  
  “Is fuath liom na rudaí uafásacha seo go léir maidir le dúnmharú, gadaíocht agus dallamullóg, ach d'fhoghlaim mé go mairfinn leis.
  
  
  Bhí orm. Chinn mé nuair a bhí mé ocht mbliana déag d'aois, go rachainn ar shiúl, go rachainn isteach sa Chór Síochána, go ndéanfainn rud éigin."
  
  
  "An gceapann an chuid is mó de na mná sa teaghlach ar an mbealach seo?"
  
  
  “Ní hea. Ní smaoiníonn an chuid is mó díobh riamh air. Ní ligeann siad dóibh féin smaoineamh air. Múineadh dóibh gan é seo a dhéanamh nuair a bhí siad ina gcailíní beaga. Is é seo an seanbhealach Sicileach: ní bhaineann an rud a dhéanann fir le mná. "
  
  
  "Ach bhí tú difriúil?"
  
  
  Chlaon sí grimly. “Ní raibh spéis agam air. Fuair mé repulsive é, ach ní raibh mé in ann fanacht amach as. Léigh mé gach rud a d'fhéadfainn a fháil sa leabharlann faoin mafia, an eagraíocht, gach rud.
  
  
  “Sin an fáth ar fhan mé agus cén fáth ar chuaigh mé chuig an FBI. Naisc teaghlaigh. M'athair. Mharaigh Uncail Joe m'athair! An raibh a fhios agat faoi seo? Mharaigh sé a dheartháir féin! M'athair".
  
  
  "An bhfuil a fhios agat go cinnte?"
  
  
  Chroith sí a ceann. “Ní hea i ndáiríre, ach chomh luath agus a léigh mé faoi rudaí a tharla nuair a bhí mé trí bliana d'aois—sílim go raibh mé san ardscoil an uair sin—bhí a fhios agam go raibh sé fíor. Is é seo a dhéanfadh Uncail Joe, níl a fhios agam ach é. ó shin, tá mé cinnte gur shíl mo mháthair amhlaidh freisin. Níor bhog sí ach le Uncail Joe mar gur chuir sé iallach uirthi.
  
  
  Sheas mé suas arís agus bhog mé ionas go raibh mé in ann brú a ceann i gcoinne mo bholg. “Is cailín fíor thú,” arsa mise go bog. "Lig dúinn dul ar ais a chodladh."
  
  
  D'fhéach sí suas agus aoibh, a súile súilíneach. “Ceart go leor,” a dúirt sí. Ansin d'éirigh léi giggle. “Ba cheart dom a bheith san oifig i gceann cúpla uair an chloig.”
  
  
  “Ní bheidh aon am amú agam,” a gheall mé.
  
  
  Gan a súile a bhaint díom, d'éirigh sí ina seasamh agus cheangail sí a crios, ionas gur thit an gúna gorm ar oscailt. Bhrúigh mé chugam í, mo lámha faoin gúna oscailte agus brúite mé i gcoinne a corp, ag stroking go mall, ag iniúchadh é. Thóg mé cíche amháin agus phóg an nipple pinched, ansin an ceann eile.
  
  
  Moaned sí agus slammed an dá lámh síos chun tosaigh ar mo pants, grabbing mé go foréigneach ach go réidh. Shuddered mé i eacstais, agus laistigh de chuimhneacháin bhí muid ar an urlár, writhing le paisean.
  
  
  Bhí a grá chomh maith agus a bhí an caife go dona.
  
  
  Tar éis do Philomina éirí as obair an mhaidin sin, lazed mé timpeall ar feadh cúpla uair an chloig, showered, fuair cóirithe, agus ansin shiúil dhá bhloc síos Fiche a Trí Sráid go dtí an Chelsea. Bhí nóta i mo bhosca poist: "Cuir glaoch ar an Uasal Franzini."
  
  
  Bhí cuma fainiciúil freisin i súile an chléireach. Níl mórán Francach i Nua-Eabhrac na laethanta seo.
  
  
  Ghabh mé buíochas leis an gcléireach agus chuaigh mé suas go dtí mo sheomra, d'fhéach mé ar an uimhir sa leabhar agus dhiailiú.
  
  
  D'fhreagair Philomina. "Ola olóige Franzini"
  
  
  "Dia dhuit."
  
  
  “Ó, Nick,” anáil sí isteach ar an bhfón.
  
  
  "Cad a tharla daor?"
  
  
  "Ó... ó, an tUasal Canzonerí." Tháinig a guth cinntitheach go tobann. Caithfidh gur tháinig duine éigin isteach san oifig. “Sea,” a lean sí. "Ba mhaith leis an Uasal Franzini tú a fheiceáil inniu ag a dó a chlog tráthnóna."
  
  
  "Bhuel," a dúirt mé, "ar a laghad, tabharfaidh sé seans dom tú a fheiceáil."
  
  
  “Sea, a dhuine uasail,” a dúirt sí go géar.
  
  
  "Tá a fhios agat go bhfuil mé craiceáilte fút"
  
  
  "Tá, máistir."
  
  
  "An mbeidh dinnéar agat liom anocht?"
  
  
  "Tá, máistir."
  
  
  "...Agus ansin tabharfaidh mé abhaile go dtí an leaba thú."
  
  
  "Tá, máistir."
  
  
  "...Agus grá a thabhairt duit."
  
  
  "Tá, máistir. Go raibh maith agat a dhuine uasail". Crochadh sí suas.
  
  
  aoibh mé an bealach ar fad go dtí an ardaitheoir. Rinne mé miongháire ar an gcléireach, agus an chuma air go raibh sé ag déanamh neirbhíseach air. "Rinne sé" boss mafia dom, agus ní raibh an smaoineamh oiriúnach dó.
  
  
  Shroich mé an cúinne go Angry Squire le haghaidh brunch tar éis dom cóip den News a phiocadh suas ag an bhoth ar chúinne Seachtú Ascaill.
  
  
  GO BHFUIL COGADH GAG NUA I RÉAMHRÁ Dúnmharaithe an Mhaifia
  
  
  D’fhéadfadh cealú mistéireach Larry Spelman, leifteanant ainme de cheannas an tslua Joseph “Popeye” Franzini, a bheith ina thús le cogadh gang nua, dar leis na póilíní Capt. Hobby Miller.
  
  
  Dúirt Miller, atá i gceannas ar Aonad Speisialta Coireachta Eagraithe na Roinne, in agallamh inniu go bhfuil Spelman, compánach agus garda coirp Franzini go minic, ar iarraidh ó thús na seachtaine.
  
  
  Dúirt an Captaen Miller, de réir an scéil, go raibh ráflaí ag scaipeadh sa domhan thíos gur maraíodh Spelman agus gur scriosadh a chorp, nó gur fuadaíodh é agus gur coinníodh é mar airgead fuascailte ag teaghlach faoi cheannas Gaetano Ruggiero.
  
  
  Rinne Jack Gourley jab iontach.
  
  
  Chríochnaigh mé an brunch go fóillíochta, ag bascadh i gcuimhní maithe Philomina agus an smaoineamh go raibh gach rud ag dul go maith go deimhin, chomh dochreidte agus a bhí sé nuair a thosaigh mé ar dtús.
  
  
  Shroich mé oifig Franzini Olive Oil Company ar a dó a chlog tráthnóna go díreach. Bhí Manitti agus Loklo chun tosaigh orm, ag mothú míchompordach sna cathaoireacha nua-aimseartha. Rinne mé aoibh gháire ar Philomina agus í ag taispeáint oifig Popeye dúinn. Blushed sí ach sheachain mo gaze.
  
  
  D'fhéach Popeye beagán níos sine agus níos saille inniu. Chuaigh an cóisir ar an oíche roimh ré. Nó b’fhéidir gurbh é éifeacht scéal Gourley é. Bhí cóip den nuachtán ar dheasc Franzini.
  
  
  Ag claonadh in aghaidh an bhalla ag ceann thall an tseomra, bhí cuma neirbhíseach ar Louis agus an triúr againn ag socrú os comhair deasc a uncail.
  
  
  Bhí Popeye ag gliondar orainn, an fuath ina anam ag suanbhruith ina shúile.
  
  
  Tá sé trína chéile faoi Spelman, shíl mé go sona sásta, ach bhí mé mícheart.
  
  
  "Tusa, Locallo!" - choirt sé.
  
  
  "Tá, máistir." Bhí faitíos ar an mafioso.
  
  
  “Cé acu fear agaibh a bhí ar an duine deireanach a chonaic an bhean Síneach sin Su Lao Lin i Béiriút?”
  
  
  Leathnaigh Loklo a lámha gan chúnamh. “Níl a fhios agam. D’imigh Manitty agus mise le chéile.”
  
  
  “Sílim go raibh Canzoneri anseo,” a dúirt Louis, ag díriú i mo threo. "D'fhág mé ansin é nuair a thug mé Harold chuig an ospidéal." Thug sé dom an cuma “caithfidh mé an fhírinne a rá”.
  
  
  "An raibh tú ann fadó?" - Popeye tafann.
  
  
  shrugged mé. "Níl a fhios agam. Labhair mé léi ar feadh cúpla nóiméad tar éis do Louis imeacht, ansin chuir sí mé chuig an bhfear Harkins sin."
  
  
  "An bhfuil a fhios agat an raibh sí ag súil le duine ar bith tar éis duit imeacht?"
  
  
  Chroith mé mo cheann.
  
  
  A shúile cúngaithe go tuisceanach orm. “Hmm! Caithfidh gur tusa an duine deireanach a chonaic Harkins freisin.”
  
  
  Bhí sé ag éirí ró-ghar do chompord, cé nár bhraith mé i ndáiríre go raibh mé i mórán trioblóide faoi láthair. “Ní hea,” arsa mise go neamhchiontach, “bhí an fear eile sin. Tháinig mé isteach ceart sular fhág mé. Ach fan! Rinne mé breathnú cuimhne go tobann. “Sílim gurbh é an fear céanna a chonaic mé i stocaireacht óstán Miss Lin nuair a d’fhág sí.” Bhrúigh mé mo mhéara go dtí mo mhullach. "Sea, fear céanna."
  
  
  straightened Popeye suas agus slammed a dhorn ar an mbord. "Cén Guy?"
  
  
  “Diabhal, níl a fhios agam an cuimhin liom. A ligean ar a fheiceáil ... Harkins isteach mé. Fuggy, sílim, nó rud éigin mar sin... Fujiero... ní cuimhin liom go díreach.”
  
  
  "Ruggero?" Chaith sé focail go hionraic orm.
  
  
  Thiomáin mé mo mhéara. “Tá. Sin é an méid. Ruggiero."
  
  
  "I dtigh diabhail! Cén t-ainm a bhí air?"
  
  
  shrugged mé. “A Dhia, níl a fhios agam. Bille, b’fhéidir, nó Joe, nó rud éigin mar sin.”
  
  
  "Agus deir tú chonaic tú ag an óstán?"
  
  
  Leathnaigh mé mo lámha, bosa suas. “Tá. Bhí sé sa stocaireacht ag fanacht leis an ardaitheoir nuair a bhain mé amach. Is cuimhin liom anois, d'aithin mé é níos déanaí nuair a tháinig sé isteach i dteach Harkins '."
  
  
  "Cad a bhí sé cuma mhaith?"
  
  
  “Tá a fhios agat, cineál meánach. Bhí gruaig dorcha air...” Mhothaigh mé go raibh mé ag díriú, ag gáire go tuisceanach. Seans chomh maith go ndearna mé go maith é agus mé i mbun é. “Smaoiním ar chúig throigh a deich, cosúil le craiceann dorcha. Ó sea, is cuimhin liom. Bhí culaith ghorm dorcha á caitheamh air."
  
  
  Chroith Popeye a cheann. "Níl a fhios aige, ach tá an oiread sin Ruggieros diabhal amuigh ansin go bhfuil sé deacair a insint." Chaill sé a dhorn síos ar an mbord arís, ansin chas sé an chathaoir rothaí ionas go raibh sé ag féachaint go díreach ar Louis. - Ar inis an bhean Síneach seo rud ar bith duit faoi Ruggiero?
  
  
  Chroith Louis a cheann. "Ní hea, a dhuine uasail, ní focal." Hesitated sé. "Cad atá cearr, Uncail Joe?"
  
  
  D'fhéach Popeye air i buile. “Bhí siad séidte suas! Sin a tharla! Shiúil mac soith éigin isteach ansin díreach tar éis daoibh éirí de thalamh agus an áit damanta a shéid suas. I dtigh diabhail! Buama! Ghlaoigh Vinny díreach ó Béiriút. Deir sé go bhfuil sé sna nuachtáin ar fad cheana féin. ann."
  
  
  "Cad mar gheall ar Su Lao Lín?"
  
  
  “Marbh mar ingne dorais damanta,” a deir Vinnie.”
  
  
  Bhí Louis anois díreach chomh trína chéile lena uncail, ag cur a lámha ar a chromáin agus ag greamú a cheann chun cinn. N'fheadar ar dhéileáil sé léi freisin.
  
  
  "An raibh aon duine eile gortaithe?"
  
  
  Chroith Popeye a cheann amhail is dá mbeadh díomá air. “Ní hea. Ach amháin an diabhal sin Charlie Harkins a lámhachadh."
  
  
  "An bhfuil sé marbh freisin?"
  
  
  Chlaon Popeye. "Sea."
  
  
  Louis frowned. "An dóigh leat go ndearna Ruggiero é seo?" “Buachaill maith, a Louis,” a mhol mé go ciúin.
  
  
  "Ar ndóigh, sílim go ndearna an Ruggieros é," d'fhás Popeye. “Cad é an diabhal atá tú ag smaoineamh? Feiceann Canzoneri anseo Ruggiero ag óstán an bhean agus buaileann sé leis ag teach Harkins. Ansin tá dhá chorp. Nach gceapann tú go bhfuil ceangal ann? An dóigh leat nach bhfuil anseo ach comhtharlú?
  
  
  “Ní hea, a Uncail Joe,” a dúirt Louis. “Ach amháin níl a fhios agam cén fáth ar chuir na Ruggieros mearbhall orthu. Thugamar cúpla fear isteach trí Béiriút dóibh fiú. Níl aon tairbhe ann mura bhfuil siad díreach chun sinn a fháil.”
  
  
  "I dtigh diabhail! Cad é an diabhal atá tú ag smaoineamh? Phioc Popeye nuachtán ón mbord agus d’fhiafraigh sé, “Ar léigh tú an nuachtán diabhal ar maidin?”
  
  
  Louis shrugged. “Níl a fhios agam, a Uncail Joe. Tá Larry imithe roimhe seo nuair a d’éirigh sé ard. D'fhéadfadh an scéal seo a bheith ach nonsens. Tá a fhios agat cad é caitheamh aimsire Miller cosúil. Is féidir leis an bhfear Gurley seo a thabhairt air cibé rud a theastaíonn uaidh a rá. "
  
  
  Ach níorbh fhéidir an seanfhear a náiriú. Chroith sé an páipéar arís. “Cad faoi Beirut, alec cliste? Céard faoi?"
  
  
  Chlaon Louis, ag iarraidh é a dhéanamh amach. "Sea tá fhios agam. Beirt le chéile i bhfad ró. Sílim go bhfuil siad chun sinn a dheisiú, ach diabhal, díreach cúpla seachtain ó shin bhí an chuma ar an scéal go raibh gach rud ag dul go maith."
  
  
  "I dtigh diabhail!" Bhuail an seanfhear a phailme lena dhorn
  
  
  a lámh eile. "Ní hé sin fuaime maith dom!"
  
  
  Chroith Louis a cheann. “Tá a fhios agam, tá a fhios agam, Uncail Joe. Ach ní dhéanann cogadh sráide ciall ar bith anois. Tá go leor fadhbanna againn."
  
  
  “Caithfidh muid rud éigin a dhéanamh! Níl mé chun an saghas cacamas sin a ghlacadh ó éinne,” a scairt Popeye.
  
  
  “Ceart go leor, ceart go leor,” a dúirt Louis. "Mar sin, cad ba mhaith leat dúinn a dhéanamh?"
  
  
  Caolaigh súile an tseanfhir, agus shiúil sé leath seal ón mbord. “Maraigh mé, damnaigh é! B'fhéidir ar a laghad beagán. Níl aon Ruggiero ag teastáil uaim. Fós. Níl mé ag iarraidh. “Ba mhaith liom go mbeadh a fhios acu nach ndéanfaimid praiseach de.” Tháinig sceitimíní ar an bhfuath i súile Popeye anois. Bhí boladh fola ar an seanfhear. Rug a lámh tiubh ar áirse na cathaoireach rothaí. "Lean ar aghaidh, a dhiabhail!" - a scairt sé. "Faigh bogadh!"
  
  
  
  
  Caibidil 12
  
  
  
  
  
  
  Shuigh Louis agus mé féin os cionn cappuccinos ag siopa caife Decima ar West Broadway.
  
  
  Bhí na ballaí donn seacláide agus bhí an t-urlár linóleum caite, b'fhéidir glas blianta fada ó shin, dubh salach. Dosaen pictiúr ollmhór i bhfrámaí óraithe ar crochadh ar na ballaí, a chanbhás le feiceáil ar éigean de bharr cuileoga agus ramhar. Taispeánadh bailiúchán tuirseach taosráin i gcás taispeána gloine salach - napoleone, baba al rum, mille fogli, cannoli, pasticiotti. Ba é an t-aon fhianaise ar ghlaineacht ná an meaisín espresso iontach ag ceann eile an chuntar. Scairt sé go geal, airgead agus dubh ar fad, snasta go lonrach. Rug iolar air, ag leathadh a sciatháin go dúshlánach, agus ríthe i nglóir iarainn theilgthe.
  
  
  Louis d'fhéach sé beagán tinn.
  
  
  corraigh mé an caife. “Cad a tharla, a Louis? Pór? Nó nár chuir tú aon duine amú riamh cheana?”
  
  
  Chlaon sé grimly. “Ní hea... bhuel, ní hea. Tá a fhios agat…"
  
  
  Bhí a fhios agam ceart go leor. Go tobann ní raibh rudaí chomh glan sin do Louis, nia beag Uncail Joe. Bhí cáil air ar feadh a shaoil mar gheall ar an mafia a imirt lena spleodar, a rómáns, a airgead agus a rúndiamhra. Ach ní raibh sé féin riamh i gceist. Do Louis, scoil phríobháideach mhaith a bhí sa saol, coláiste maith, post maith éasca, gnó dlisteanach ola olóige a reáchtáil, dea-uair ag cuimilt guaillí le gangsters cáiliúla, ach gan a bheith truaillithe acu.
  
  
  Chuimhnigh mé arís go raibh fiú a ainm íon. “Louis,” d'fhiafraigh mé de, “cén fáth a dtugtar Lazaro ort? Nárbh é Franzini ainm d’athar?”
  
  
  Chlaon Louis, ag miongháire go brónach. “Tá. Luigi Franzini. Lazaro is ainm roimh mo mháthar. D'athraigh Uncail Joe domsa é nuair a bhog mé isteach leis. Sílim go raibh sé ag iarraidh mé a choinneáil amach as an trioblóid ar fad. tabharfar Al Capone Jr ar an leanbh."
  
  
  gáire mé. “Tá. Sílim go bhfuil an ceart agat. Chuir mé ceist ar. "Mar sin, cad atá tú chun a dhéanamh anois?"
  
  
  Scaip sé a lámha helplessly. "Níl a fhios agam. Ní dhearna éinne tada i ndáiríre. Is éard atá i gceist agam, diabhal, ach dul amach agus fear a mharú mar go mbaineann sé le Ruggiero...”
  
  
  “Seo iad fíricí an tsaoil, a mhic,” shíl mé. brú mé a ghualainn. “Feicfidh tú rud éigin amach, a Louis,” a dúirt mé go soothing.
  
  
  D'fhágamar Decima agus d'fhéach Louis timpeall na sráide ar feadh nóiméad, amhail is dá mba ag iarraidh cinneadh a dhéanamh. “Féach, a Nick,” a dúirt sé le gáire tobann, “cén fáth nach dtaispeánaim Seomra na gCuntas duit?”
  
  
  "Seomra Cuntais?"
  
  
  “Tá. Tá sé seo fionnuar. Ceann de chineál, geall liom." Thóg sé ag an uillinn mé agus threoraigh mé síos an tsráid trí roinnt doirse. "Tá sé ar dheis anseo, Four Fifteen West Broadway."
  
  
  Ní raibh mórán cuma air. Ceann eile de na sean-lofts móra sin a fheiceann tú i gceantar SoHo i lár Nua-Eabhrac. Os cionn an rampa leathan bhí doras mór gorm a ghlac mé leis gur ardaitheoir lasta é. Ar a dheis bhí doras rialta le fuinneoga ar stíl chónaithe, le sraith chaighdeánach de bhoscaí poist foirgneamh árasán.
  
  
  Stiúir Louis mé tríd an doras. Sa fhorhalla bhrúigh sé cnaipe.
  
  
  D'fhreagair guth disembodied. "Tá? Cé hé?"
  
  
  "Louis Lazaro agus mo chara."
  
  
  “Ó, a Louis. Rachaimid go dtí". An dordánaí sounded, fada agus squeaky, agus Louis oscail an doras unlocked. Ón áit seo bhí cúig eitilt ghéar de staighre cúnga. Faoin am gur shroicheamar an barr, bhí deacrachtaí análaithe agam agus bhí Louis beagnach i gcruachás, a chuid análaithe ag teacht i ngasanna gearra agus allais ag sileadh óna aghaidh.
  
  
  Bhuail fear cairdiúil linn ar chonair an chúigiú hurlár agus chuir Louis, gan anáil, isteach mé. “Is é seo Nick Canzoneri, Chicky. Chicky Wright, Nick. Tá Chicky i gceannas ar Oifig Chuntasaíochta Uncail Joe. Shíl mé gur mhaith leat é seo a fheiceáil."
  
  
  shrugged mé. "Cinnte."
  
  
  Fear beag gnome-chruthach a bhí i Chicky le snáitheanna de ghruaig liath ag sileadh trasna a chinn maol agus malaí glasa tornapa ag fás óna aghaidh ghreannmhar. Chaith sé léine síoda dorcha ghorm, veist dhubh agus bhán dearg, agus bríste flannel liath. Mar gheall ar a cheangal bogha geal dearg agus garters dearg ar a sleeves, rinne sé scigaithris ar chearrbhach rásaíochta capall. Rinne sé aoibh gháire go forleathan agus sheas sé ar an taobh chun sinn a threorú trí dhoras mór gorm gan mharcáil.
  
  
  Louis sheas taobh thiar dó, beagán oscailte.
  
  
  “Tar isteach,” a dúirt sé go ginearálta. “Tá sé seo ar cheann de na hoifigí is fearr i Nua-Eabhrac.”
  
  
  Bhí sé mar sin. Ní raibh a fhios agam cad a bheith ag súil leis ó lochta ar an gcúigiú hurlár ar a dtugtar an Chúirt Chuntais, ach is cinnte nach é sin a fuair mé. Thóg Chiki céim ar chéim dúinn, ag míniú an oibríocht ar fad.
  
  
  "An rud atá déanta againn," a dúirt sé le bród soiléir, "is é ár n-oibríochtaí geallghlacadóireachta agus uimhreacha ríomhairithe."
  
  
  Tá an lochta iomlán tiontaithe ina oifig ghnó nua-aimseartha, snasta geal. Suas chun tosaigh, chrom banc ollmhór ríomhaire agus chliceáil air, fir óga dáiríre a raibh cuma néata orthu mar fhoireann, ag próiseáil sonraí ríomhaireachta le scil iomlán. D’oibrigh rúnaithe deasa go dian ar sraitheanna deasca a bhí socraithe go néata, agus a gcuid clóscríobháin leictreacha in iomaíocht lena chéile. Stóráladh na paraphernalia go léir d'aon fhoirgneamh riaracháin anseo.
  
  
  Chroith Chiki a lámh go forleathan. “Seo an áit a bpróiseáiltear gach geall uimhreacha a chuirtear faoi Shráid Houston agus gach geall capall. Déantar na torthaí rásaíochta go léir a sheachadadh go díreach ar an bhfón ó Arlington go Chicago East. Cuirtear gach geall airgid anseo, coinnítear gach taifead, déantar gach íocaíocht as seo.”
  
  
  Chlaon mé, tógtha. “Tá próiseáil sonraí leictreonacha ag teacht chuig oifig an gheallghlacadóra. An-deas!"
  
  
  Chicky gáire. “An-éifeachtach. Déanaimid próiseáil ar thart ar ochtó míle dollar in aghaidh an lae anseo. Creidimid go gcaithfimid é seo a reáchtáil mar ghnó. Tá deireadh tagtha le laethanta an fhir bhig sa siopa candy agus leabhar nótaí ina phóca cúil.”
  
  
  "Conas a dhéanann geallta offside difear duit?" D'fhaomh na vótálaithe oifigí OTB Nua-Eabhrac ar fud na cathrach ar dtús ní hamháin mar bhealach chun airgead a dhéanamh don chathair agus mar áis do chearrbhachas, ach freisin mar bhealach chun geallghlacadóirí a thiomáint amach as an domhan thíos.
  
  
  Chiki grinned arís. Dhealraigh sé cosúil le fear sásta. “Níor ghortaigh sé sinn ar chor ar bith, cé go raibh imní orm faoi uair amháin nuair a thosaigh sé ar dtús. Is maith le daoine déileáil le gnólacht seanbhunaithe, sílim, agus tá siad cineál amhrasach faoi oibríochtaí gealltóireachta an rialtais.
  
  
  “Agus ar ndóigh tá go leor uimhreacha againn, agus ní dhéileálann an rialtas le huimhreacha.”
  
  
  “Ar a laghad níl fós,” a dúirt Louis. “Ach mar a théann rudaí, is dócha go mbeidh siad go luath.” Patted sé dom ar an ghualainn. “Cad é do bharúil, a Nick? Go leor fionnuar, ceart? "B'fhéidir go mbeadh cuma agus gníomhú ar Uncail Joe cosúil le sean Mustachio Pete, ach caithfidh sé a bheith ar an ngiuirléid is déanaí sa ghnó."
  
  
  Ní raibh ach a naivety ag dul thar racht Louis. Ba chéim chun cinn é Seomra na gCuntas in eagrú an domhain choiriúil, ach ní raibh sé ar an bhfocal deiridh. D’fhéadfainn ionad cumarsáide a bhí á reáchtáil ag daoine a thaispeáint do Louis in óstán in Indianapolis a d’fhágfadh go mbeadh cuma lasc-chlár PBX ar Theileafón Nua-Eabhrac. Sroicheann torthaí na gcluichí cearrbhachas go léir sa tír - rásaíocht, baseball, cispheil, peil, etc. - an t-óstán seo gach lá agus aistrítear iad i micrisoicindí chuig leabhair spóirt ó chósta go cósta.
  
  
  Mar sin féin, nuálaíocht spéisiúil a bhí i Seomra na gCuntas: láraithe, eagraithe, éifeachtach. Ní dona. “Go hiontach,” arsa mise. "Go hiontach!" Tharraing mé ar mo earlobe. “Buille faoi thuairim go n-oibríonn tú ar leoraithe anseo freisin, huh?”
  
  
  Louis frowned. “Ní hea, ach... níl a fhios agam, b'fhéidir nach droch-smaoineamh é. Is éard atá i gceist agat mar phost ceannais lárnach?”
  
  
  "Ceart."
  
  
  Chicky fhéach beagán trína chéile. "Bhuel, níl mórán spáis againn i ndáiríre, a Louis, gan trácht ar cé chomh deacair is atá sé teacht ar dhuine a bhfuil muinín aige as na laethanta seo."
  
  
  Bhí orm gáire. Bhí sé suas go dtí a mhuineál sa ghnó underworld, ach d'fheidhmigh mar aon bainisteoir oifige in aon ghnó dlisteanach ... buartha go bhféadfadh sé a bheith níos mó oibre le déanamh, nó b'fhéidir go mbeadh air a athrú a bhealaí oibre. Ní daoine macánta amháin a chuireann in aghaidh athrú.
  
  
  “Tá Nick nua sa bhaile,” a mhínigh Louis, “agus shíl mé go dtaispeánfainn ár n-oibríocht taispeána dó. Ar aon nós, beidh Nick ag Uncail Joe agus déanaim na lialanna go léir ar cheann de na laethanta seo, féachaint an féidir linn.” níos doichte suas beagán. "
  
  
  "Sea." D'fhéach Chiki amhrasach.
  
  
  “Beidh imní orainn go príomha faoi chúrsaí sábháilteachta,” a dúirt mé.
  
  
  Chicky beamed. "Ó go maith. Teastaíonn cabhair uaim ansin."
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “An raibh aon fhadhb agat?”
  
  
  Chlaon sé. “Tá. Níos mó ná ba mhaith liom. Tar go dtí m’oifig agus inseoidh mé duit faoi.”
  
  
  Shiúil muid go léir isteach in oifig álainn painéil i gcúinne lochta mór. Bhí cairpéad néata ar an urlár, agus línéadaigh caibinéid comhdaithe cruach an balla ar fad. Díreach taobh thiar de dheasc Chica sheas sábháilte tiubh in íomhá dubh. Ar an mbord bhí grianghraif de bhean tharraingteach liath-haired agus leathdhosaen leanaí d'aoiseanna éagsúla.
  
  
  "Bíodh suíochán, guys." Luaigh Chicky péire cathaoireacha le taca díreach agus shuigh síos sa chathaoir sclóine ag an mbord. “Tá fadhb agam, b’fhéidir gur féidir leat cabhrú liom.”
  
  
  Tharraing Louis suas a chathaoir
  
  
  Rinne mé aoibh air go muiníneach. Faoi láthair, bhí dearmad déanta aige gur thug Popeye treoracha soiléir go leor dó. Bhí Uncail Joe ag iarraidh duine a mharú.
  
  
  "Cad a tharla, Chicky?" - a d'fhiafraigh Louis.
  
  
  Chlaon Chicky ar ais agus las toitín. "Tá sé Lemon-Drop Droppo arís," a dúirt sé. “Ar a laghad is dóigh liom gurb é féin é. Chroch sé as ár rádala arís. Nó ar a laghad duine éigin."
  
  
  “Diabhal é, a Cheeky,” a chuir Louis isteach. “Bíonn duine éigin i gcónaí ag robáil reathaithe. Cad é an déileáil mór?
  
  
  “Is é an rud is mó go bhfuil sé seo ag éirí go mór! An tseachtain seo caite buaileadh muid ceithre huaire déag, agus an tseachtain seo buaileadh muid cúig huaire. Ní féidir liom acmhainn é”.
  
  
  Louis iompú dom. “Is gnách go gceapaimid go dtógfaimid rádala trí nó ceithre huaire sa tseachtain as an méid a iompraíonn sé, ach tá sé seo i bhfad níos mó ná mar is gnách.”
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Nach féidir leat iad a chosaint?"
  
  
  Chroith Chicky a cheann. “Tá céad daichead a seacht fear againn a thugann airgead anseo gach lá ó ar fud Manhattan níos ísle. Ní féidir linn iad go léir a chosaint." grinned sé. “Go deimhin, ní miste liom fiú má robáiltear cuid acu ó am go chéile, rud a fhágfaidh go mbeidh daoine eile níos cúramaí. Ach sin ifreann go leor!”
  
  
  "Cad mar gheall ar an droppo titim líomóid?"
  
  
  Louis gáire. “Tá sé anseo le fada an lá, Nick. Duine de ghrúpa Ruggiero, ach uaireanta imíonn sé leis féin. Bhí sé féin ina reathaí do Gaetano Ruggiero uair amháin, agus is cosúil go roghnaíonn sé reathaí gach uair a bhíonn sé gann ar airgead. Tá siad furasta go leor a fháil, tá a fhios agat. "
  
  
  "Sea." Tá na reathaithe ag bun an dréimire choiriúil. Tógann siad an t-airgead agus cúpóin agus cuireann siad chuig an mbanc polasaí iad agus sin é. Is gnách go mbíonn siad leathchraicneach agus iad rófhada síos an bhochtaineacht seanaoise le rud ar bith eile a dhéanamh, nó páistí beaga atá ag fáil airgid go tapa. Tá na mílte acu i Nua-Eabhrac, seangáin ghalánta a chothaíonn iompar na gcoirpeach a chaitear ar shiúl.
  
  
  “Ceapann tú go gcabhróidh fáil réidh leis an gcarachtar Lemon Drop seo linn?”
  
  
  Chiki grinned arís. “Ní ghortóidh sé. Fiú murab é féin é, d’fhéadfadh sé eagla a chur ar dhuine éigin.”
  
  
  Chlaon mé agus d'fhéach mé ar Louis. "D'fhéadfadh sé fiú dhá éan a mharú le cloch amháin, Louis."
  
  
  Ní raibh an réaltacht seo éasca do Louis Lazaro. Bhreathnaigh sé géar. “Sea,” a dúirt sé.
  
  
  "Cén fáth a dtugann siad Lemon Drop air?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  D'fhreagair Louis. "Tá sé obsessed le braonacha líomóide, itheann sé iad an t-am ar fad. Sílim go bhfuil a ainm ceart Greggorio, ach le ainm cosúil le Droppo agus mála de líomóid titeann ina phóca an t-am ar fad... Ba fuath liom é a bhualadh díreach mar sin sracadh as cúpla reathaí.
  
  
  shrugged mé. Is cosúil go ndearna mé go leor de seo le linn an taisc. “Braitheann sé ortsa. Ní raibh ann ach smaoineamh."
  
  
  Louis fhéach sé míshásta. “Tá. Déanfaimid smaoineamh air."
  
  
  "Cad é seo, dhá éan le cloch amháin?" - d'iarr Chiki.
  
  
  “Is cuma,” arsa Louis.
  
  
  "Tá, máistir." Bhí a fhios ag Chicky go maith fós gurbh é Louis nia Popeye Franzini.
  
  
  Tháinig sos míshuaimhneach ina dhiaidh sin. Chroith mé mo lámh i dtreo na caibinéid comhdaithe gleamacha, gach cruachta bactha ag slat iarainn bagarthach ag rith ón urlár suas trí gach láimhseáil tarraiceán agus scriúdaithe go barr an chomhaid. "Cad é atá agat ansin, a sheodaí clainne?"
  
  
  Chuir Chicky a toitín amach agus rinne sé gáire, sásta leis an athrú atmaisféar. “Seo iad ár gcomhaid,” a dúirt sé. “é go léir a thaifeadadh ó A go Z.”
  
  
  "Gach?" Rinne mé iarracht luí. "Ciallaíonn tú an oibríocht gealltóireachta ar fad?"
  
  
  “Ciallaíonn mé an eagraíocht ar fad,” a dúirt sé. "Gach."
  
  
  Bhreathnaigh mé timpeall. "Cé chomh maith is atá do shlándáil?"
  
  
  “Fine. Go breá. Ní bhacann sé liom. Táimid ar an gcúigiú hurlár anseo. Tá na ceithre urlár eile folamh ach amháin i gcás cúpla árasán a úsáidimid i gcásanna éigeandála. Gach oíche chuir muid suas geataí cruach ar gach urlár. Luíonn siad go díreach isteach sa bhalla agus socraítear iad ann. Agus ansin tá madraí ann,” a dúirt sé go bródúil.
  
  
  "Madraí?"
  
  
  “Tá. Ar gach urlár tá dhá mhadra garda, Dobermans. Scaoilimid iad gach oíche, dhá cheann ar gach urlár. Ciallaíonn mé, a dhuine, níl aon duine ag dul suas an staighre leis na madraí seo. Is mic ghalánta na soithí iad! Fiú gan iad, ní bheidh aon duine in ann briseadh tríd an ngeata seo gan foláireamh a thabhairt do Big Julie agus Raymond."
  
  
  "Cé hiad?"
  
  
  “Dhá cheann de mo gharda. Bíonn siad ina gcónaí anseo gach oíche. Nuair a fhágann gach duine an geata seo agus glas orthu, ní féidir le duine ar bith dul isteach.”
  
  
  “Is maith liom é,” a dúirt mé. "Más féidir le Big Julie agus Raymond aire a thabhairt dóibh féin."
  
  
  Chicky gáire. “Ná bí buartha, a dhuine. Is í Big Julie an fear is deacra ar an taobh seo den sorcas, agus bhí Raymond ar dhuine de na sáirsintí gunnadóireachta ab fhearr sa Chóiré. Tá a fhios aige cad is arm ann."
  
  
  "Maith go leor dom." D'ardaigh mé mo chosa agus rinne Louis mar an gcéanna. “Go raibh míle maith agat, a Chicky,” a dúirt mé. "Sílim go bhfeicfimid thú."
  
  
  “Tá sin ceart,” ar seisean. Chroith muid lámha agus shiúil mé féin agus Louis síos an staighre. Agus mo shúile scafa, d'fheicfinn geataí cruach tógtha isteach i mballaí gach tuirlingthe. Socrú deas diana a bhí ann, ach bhí tuairim agam conas a d’fhéadfaí é a shárú.
  
  
  
  
  Caibidil 13
  
  
  
  
  
  
  Bhí an dinnéar blasta, tábla beag i gcúl Minetta ar oíche nuair nach raibh beagnach aon duine ann - antipasto éadrom, dea-oso buco, stiallacha zucchini friochta domhain agus espresso. Bhí Philomina sa ghiúmar grámhar radanta sin a thugann sceitimíní beag ar an saol.
  
  
  Nuair a phóg mé oíche mhaith di os comhair an dorais, d'iompaigh gach rud isteach i buile ghealtachta Siciliano. Stom sí a cos, chuir sí i leith mé dul a chodladh le seisear cailíní eile, pléasctha i deora, agus sa deireadh chaith a lámha thart ar mo mhuineál agus smothered mé le póga.
  
  
  “Nick..., le do thoil, Nick. Ní fada."
  
  
  Tharraing mé saor in aisce go daingean. Bhí a fhios agam dá rachainn isteach, go mbeinn ann ar feadh i bhfad. Bhí rudaí le déanamh agam an oíche sin. Phóg mé í go crua ar bharr a srón, chas sí í ionas go raibh sí ag féachaint ar a doras, agus bhuail sé go géar ar a chúl. "Leanúint ar aghaidh. Fág an doras i bhfolach agus feicfidh mé thú nuair a bheidh na rudaí a theastaíonn uaim chun aire a thabhairt dom críochnaithe agam.”
  
  
  Bhí a meangadh maorga, agus, arís thar a bheith sásta, dúirt sí: "Geall?"
  
  
  "Geall". D'fhill mé ar an halla sular lagaigh mo rún.
  
  
  Ba é an chéad rud a rinne mé nuair a shroich mé mo sheomra ag Chelsea ná glaoch ar Louis. “Dia duit, seo é Nick. Éist, cad faoi bualadh liom anocht? Sea, tá a fhios agam go bhfuil sé déanach, ach tá sé tábhachtach. Ceart! Ó, timpeall meán oíche. Agus tabhair leat Loklo agus Manitta. Tony, sílim. Tá sé chomh maith agus a fhaigheann sé. Go breá? Ceart go leor... ó, a Louie, faigh seoladh Lemon Drop Droppo sula dtagann tú, ceart go leor? "
  
  
  Crochadh mé suas sula bhféadfadh sé freagra a thabhairt ar an iarratas deiridh. Shiúil mé síos ansin agus timpeall an chúinne go Angry Squire. D’ordaigh mé beoir ó Sally, an barmaid deas Sasanach, agus ansin ghlaoigh mé ar Washington ar an bhfón a bhí ar crochadh ar an mballa ag deireadh an bheáir. Ba réamhchúram gnáthaimh é seo ar eagla go gclisfí ar an bhfón i mo sheomra óstáin.
  
  
  Chuir mé glaoch ar AX Emergency Supply agus, tar éis dom mé féin a aithint i gceart, d'ordaigh mé trealamh bainte 17B, a sheol Greyhound chugam an oíche chéanna. Is féidir liom é a phiocadh suas ar maidin ag stáisiún bus Údarás Port ar an Ochtú Ascaill.
  
  
  Tá tacar 17B an-néata, an-cur isteach. Sé caipín pléasctha, sé fiúsanna lasc ama is féidir a shocrú chun dóiteáin na caipíní ag aon eatramh ó nóiméad amháin go cúig uair an chloig déag, sé phíosa corda primer le haghaidh poist níos lú éilimh, agus go leor plaisteach chun an choróin séideadh as ceann an dealbh de na Saoirse. .
  
  
  Bhí sé deacair mé a thuiscint faoin torann a chruthaigh teaglama snagcheoil an-mhaith ach an-ard thart ar sé throigh uaim, ach ar deireadh fuair mé mo theachtaireacht trasna agus chroch mé suas.
  
  
  Ag aon bhliain déag is tríocha d'fhág mé an Feargach Squire agus chuaigh mé síos ar an Seachtú Ascaill, ag déanamh pleananna don Lemon-Drop Droppo. Ag cúinne Christopher and Seventh chas mé ar dheis ar Christopher thar na barraí aeracha nua go léir, ansin chas mé ar chlé arís go Sráid Bedford agus bloc go leith níos déanaí go dtí Tony's.
  
  
  Radharc iomlán difriúil a bhí ann ón oíche roimhe ag cóisir Philomina. Bhí sé anois ciúin agus cluthar arís, ar ais go dtí a ghnáth-atmaisféar dungeon-mhaith, na soilse oráiste dim ar na ballaí donn dorcha a sholáthar ar éigean go leor solais do na freastalaithe chun bogadh idir na táblaí a bhí ar ais chuig a n-spotaí is gnách sa seomra is mó. .
  
  
  In ionad mafiosi Iodálach tuxedo-cladáilte agus a mná i ngúnaí fada, bhí an áit faoi líon beag daoine anois le leath-dhosaen de bhuachaillí óga fada i jeans gorm agus seaicéid denim agus líon comhionann cailíní óga gearr-ruacha. cóirithe ar an mbealach céanna. Ach ní raibh an comhrá mórán difriúil ón oíche roimhe sin. Cé go raibh comhrá an pháirtí dírithe go príomha ar ghnéas, peil, agus capaill, labhair slua an lae inniu go príomha faoi ghnéas, cluichí peile agus fealsúnacht.
  
  
  Shuigh Louis ina aonar ag an mbord, i gcoinne an bhalla ar an taobh clé den bhealach isteach, claonta sullenly thar gloine fíona. Ní raibh cuma ró-shásta air.
  
  
  Shuigh mé síos leis, d'ordaigh coinneac agus sóid, agus patted air ar an ghualainn. “Come on, Louis, bíodh spraoi agat. Níl sé chomh dona sin!"
  
  
  Rinne sé iarracht grin, ach níor oibrigh sé.
  
  
  "Louis, tá tú i ndáiríre ní ag iarraidh é seo a dhéanamh, a dhéanann tú?"
  
  
  "Cad atá le déanamh?"
  
  
  Cé a bhí sé ag magadh? "Tabhair aire do Droppo."
  
  
  Chroith sé a cheann go pathetically, gan bualadh le mo shúile. “Ní hea, is éard atá i gceist agam, níl ann ach ... ó, diabhal! Níl!" Dúirt sé le fórsa níos mó, sásta go raibh sé amuigh faoin aer. “Ní hea! Níl mé ag iarraidh é seo a dhéanamh. Ní dóigh liom gur féidir liom é seo a dhéanamh. Tá mé díreach tar éis ... diabhal, d'fhás mé suas leis an bhfear seo, Nick!"
  
  
  “Fine! Go breá! Is dóigh liom go bhfuil smaoineamh agam a thabharfaidh aire don leanbh Lemon Drop, a dhéanfaidh do Uncail Joe sásta, agus a choinneoidh tú as an mbaol. Conas is maith leat an pacáiste seo?
  
  
  Bhí glimmer dóchais ina shúile agus thosaigh a aoibh gháire adorable ag scaipeadh ar a aghaidh. “Go hionraic? Hey Nick, bheadh sé sin go hiontach!
  
  
  “Fine. Rinne tú fabhar dom i mBéiriút trí mo thabhairt anseo. Anois déanfaidh mé ceann duit, ceart?"
  
  
  Chlaon sé.
  
  
  “Fine. Ar an gcéad dul síos, fuair mé é seo i mo bhosca ag Chelsea inniu." Thug mé nóta dó a scríobh mé féin.
  
  
  Amhráin: Gheobhaidh tú Spelman
  
  
  I seomra 636 den Chalfont Plaza Hotel.
  
  
  Tá sé lom-assed agus fucking marbh.
  
  
  Stán Louis air le míchreideamh. "I dtigh diabhail! Cad é an diabhal é seo? An gceapann tú go bhfuil sé seo fíor?
  
  
  “Is dócha go bhfuil sé fíor, ceart go leor. Mura mbeadh, ní bheadh sé in ann é a sheoladh chugam."
  
  
  “Ní hea, is dócha nach bhfuil. Ach cén fáth an ifreann a chuir siad air? Tá tú díreach tagtha!"
  
  
  shrugged mé. “Maraíonn sé an ifreann asam. Dubhairt an cléireach go dtáinig fear éigin agus d'fhág sé é. B’fhéidir, cibé duine a cheap é, go raibh mé díreach úsáideach agus go gcuirfidh sé ar aghaidh chugat é ar aon nós.”
  
  
  Louis fhéach puzzled, mar ba chóir dó a bheith. "Ní thuigim fós." Shíl sé ar feadh nóiméid. “Éist, Nick. An gceapann tú gur Ruggiero a bhí ann?
  
  
  Atta leanbh Louis! Cheap mé. “Sea,” arsa mise. "Sin é mo thuairim".
  
  
  Frowned sé. “Mar sin cad a bhaineann sé seo le teacht anseo anocht? Agus le Lemon-Drop Droppo?”
  
  
  “Níl ort ach smaoineamh. An bhfuil Loklo agus Manitti leat?”
  
  
  “Tá. Tá siad sa charr."
  
  
  “Fine. Sin a bhfuilimid chun a dhéanamh." Mhínigh mé mo smaoineamh dó agus bhí áthas air.
  
  
  "Mór, Nick! Go hiontach!"
  
  
  Ní raibh 88 Horatio ach cúpla bloc ar shiúl, thart ar bhloc ón Hudson. Mhínigh mé do Loklo agus Manitty agus muid ag tarraingt suas. “Cuimhnigh. Ba mhaith linn é a bheith beo. Tá sé ceart go leor má tá beagán damáiste déanta dó, ach níl aon chomhlachtaí uaim. Tá sé soiléir?"
  
  
  Taobh thiar den roth, shrugged Loklo. “Bíonn sé sin craiceáilte domsa.”
  
  
  Bhuail Louis é go héadrom ar chúl a chinn chun a chur in iúl dó cé a bhí i gceannas. “Níor chuir aon duine ceist ort. Déan mar a deir Nick."
  
  
  Foirgneamh liath gan ghné a bhí in Horatio Ochtó a hOcht le sraith de chéimeanna arda comhionann agus ráillí iarainn. Thóg sé timpeall daichead a cúig soicind ar Manitty dul tríd an glas ar an doras seachtrach agus tríocha eile chun an ceann istigh a oscailt. Dhreap muid an staighre chomh ciúin agus ab fhéidir agus ar deireadh stop muid ar an séú urlár tuirlingthe chun stop a bheith as anáil ón gcuairteoir. Ní raibh ach triúr againn – Loklo, Manitti agus mise – ó d’fhág muid Louis thíos staighre sa charr.
  
  
  Ní raibh aon fhadhb ag Manitti leis an doras chuig árasán 6B. Níor úsáid sé cárta plaisteach mar a dhéanann na leabhair spiaireachta go léir anois. Go simplí, bhain sé úsáid as lann árasán sean-aimseartha, múnlaithe cosúil le scalpel máinliachta, agus uirlis bheag a d'fhéach le snáthaid cniotála cruach. Ní raibh fiche soicind imithe fiú sular oscail an doras go ciúin agus sheas Manitti ar leataobh le ligean isteach, aoibh gháire mór comhghairdeas féin-shásamh ar a aghaidh Neanderthal.
  
  
  Ní raibh aon solas sa seomra suí a bhí soiléir, ach bhí solas taobh thiar de dhoras dúnta ag an taobh eile den seomra. Bhog mé ar aghaidh go tapa, bhí Loklo agus Manitti ceart taobh thiar, gach duine againn le piostal ina láimh.
  
  
  Shroich mé an doras, d'oscail mé é, agus chuaigh mé isteach sa seomra leapa in aon tairiscint sciobtha amháin. Ní raibh mé ag iarraidh seans a thabhairt do Droppo dul chun an gunna a fháil.
  
  
  Níor ghá dom a bheith buartha.
  
  
  Bhí Gregorio Droppo ró-ghnóthach, i láthair na huaire ar a laghad, le bheith buartha faoi eachtra chomh beag sin agus fear trí arm ag pléascadh isteach ina sheomra leapa uair amháin ar maidin. Bhí corp nocht Droppo ag sileadh go dronnach, ag casadh agus ag sileadh na mbileog faoin gcailín a raibh sé ag déanamh grá di. Bhí a lámha fillte go docht thart ar a mhuineál, ag tarraingt chuige, bhí a n-aghaidheanna brúite i gcoinne a chéile, ionas nach raibh le feiceáil againn ach gruaig líofa le ramhar, faoi mhéara géara an chailín. Bhí a cosa tanaí, caol agus bán i gcoinne dorchadais ghruaige a choirp, gearrtha thart ar a choim, slabhraithe leis an allais sleamhain a bhí ag stealladh anuas air. Bhí a lámha agus a cosa go léir a d'fhéadfadh muid a fheiceáil.
  
  
  Le iarracht mhór, rinne Droppo an tairiscint spike ar ais agus suas clasaiceach roimh an léim screadaíl deiridh. Gan gloine uisce oighir a bheith ar láimh agam, ghlac mé an chéad chéim eile agus bhuail mé sna heasnacha é le ladhar mo bhróg.
  
  
  Reoite sé. Ansin bhuailtí a cheann thart, súile ag leathnú i disbelief. "Whaaaa...?"
  
  
  Chiceáil mé arís é agus gasped sé i bpian. Bhris sé saor agus rolladh amach an cailín ar a dhroim, ag coinneáil a thaobh i gcruachás.
  
  
  Mar gheall ar imeacht tobann a leannán d'fhág an cailín sprawled ar a druim agus a súile bulging san uafás. Propped sí í féin suas ar a uillinn, a béal oscailt le screadaíl. Chuir mé mo lámh chlé thar a béal agus brúite sí ar ais i gcoinne an chláir, chlaon sí síos ansin agus léirigh Wilhelmina uirthi, a muzzle ach orlach óna súile.
  
  
  Bhí sí ag streachailt ar feadh tamaill, ag bogadh a corp sweaty faoi bhrú mo láimhe, ansin thuig cad a bhí sí ag féachaint ar agus froze, greamaithe a súile leis an gunna. Bhí coirníní allais ina seasamh ar a mhullach, ag bualadh na snáitheanna míshuibhne de ghruaig rua.
  
  
  In aice léi, thosaigh Droppo ag crochadh a chosa thar imeall na leapa, ach bhí Loklo ann. Trí thimpiste beagnach, bhuail sé Droppo ina aghaidh le muzzle a gunnáin agus thit sé ar ais le gol pianmhar, ag bualadh a shrón fuilteach. Le lámh amháin, d'ardaigh Locallo an pillow crúptha ón urlár agus bhrúigh sé go dtí aghaidh Droppo é, ag cur na fuaimeanna isteach. Chaill sé an ceann eile idir cosa sínte Droppo, ionas gur bhuail smig a piostal isteach i groin an fhir nocht.
  
  
  Tháinig fuaim ainmhíoch faoin gcluasán, agus shuddered an corp go hard san aer, an cúl droimneach, an meáchan iomlán ag luí ar na guaillí, agus ansin thit sé go héadrom ar an leaba.
  
  
  “Tá sé tar éis bás a fháil, a Boss,” a dúirt Loklo go laconically. Sílim go raibh díomá air.
  
  
  “Bain an pillow ionas nach múchfaidh sé,” d’fhéach mé ar an gcailín agus chrom mé go bagrach ar Wilhelmina. “Níl aon torann, rud ar bith nuair a bhainim mo lámh. Tá sé soiléir?"
  
  
  Chlaon sí mar ab fhearr a d’fhéadfadh sí, ag féachaint orm in uafás. “Ceart go leor,” arsa mise. “Scíth a ligean. Ní dhéanfaimid dochar duit." Bhain mé mo lámh as a béal agus céim siar.
  
  
  Leagan sí motionless, agus sheas an triúr againn ann le piostail inár lámha agus admired a áilleacht. In ainneoin go raibh sí ag caitheamh allais ó ghnéas, uafás ina súile agus gruaig tangled, bhí sí iontach. Bhí a cófra lom heaved agus deora flowed go tobann as a súile glas.
  
  
  "Le do thoil, ná déan dochar dom," a dúirt sí. "Tá fáilte romhat, Nick."
  
  
  Ansin d'aithin mé í. Rusty Pollard a bhí ann, an ceann dearg sa ghúna glas a raibh mé ag suirí leis ag cóisir Tony, an té a chuir tús le crá Philomina na blianta ó shin le clúdach litreach gan ainm ina raibh clipping ón Times.
  
  
  Agus é ina sheasamh in aice liom, thosaigh Manitti ag análú go mór. "Mac soith!" - exclaimed sé. Chlaon sé thar an leaba agus shroich le haghaidh a cíche le lámh amháin.
  
  
  Bhuail mé thar an ceann leis an piostal agus jerked sé ar ais, stunned.
  
  
  Shruth deora síos leicne Rusty. D'fhéach mé contemptuously ar a corp nocht. "Mura bhfuil sé ina squat Iodáilis amháin, tá sé eile, ceart, Rusty?"
  
  
  Shlog sí ach níor fhreagair sí.
  
  
  Shín mé amach agus bhrúigh mé Droppo, ach bhí sé gan gluaiseacht. “Beir leat é,” a dúirt mé le Locallo.
  
  
  Chas mé ar ais go Rusty. "Éirigh agus a fháil gléasta."
  
  
  Thosaigh sí ag suí suas go mall agus d'fhéach sé ar a corp nocht féin, amhail is dá mba díreach tar éis a thuiscint go raibh sí ina luí go hiomlán nocht i seomra le ceathrar fear, triúr acu go praiticiúil ina strainséirí.
  
  
  Shuigh sí suas go tobann, ag tabhairt a glúine le chéile agus ag lúbadh os a comhair. thrasnaigh sí a airm thar a cófra agus d'fhéach sé ar orainn wildly. “A chlanna lousy na bitches,” a dúirt sí.
  
  
  gáire mé. “Ná bí chomh measartha sin, a Rusty. Tá feicthe againn cheana féin conas a dhéileálann tú leis an leathcheann seo. Ní dócha go bhfeicfimid tú ag breathnú níos measa.” Tharraing mé láimh í agus tharraing mé amach as an leaba í ar an urlár.
  
  
  Mhothaigh mé spréach beag de streachailt láithreach pléasctha as a. Lig mé dul di agus d'ardaigh sí go mall ar a cosa agus shiúil anonn go dtí an chathaoir in aice leis an leaba, ag seachaint ár súile. Ghlac sí bra dubh lacy agus thosaigh sí á cur air, agus í ag féachaint ar an mballa. náiriú iomlán.
  
  
  Manitti ligh a liopaí agus d'fhéach mé air. D'fhill Loklo ón gcistin le ceithre channaí beorach fuar.
  
  
  Chuir sé ar an cófra tarraiceán iad go léir agus d'oscail sé go cúramach iad. Thug sé dom ceann, Manitti ceann, agus thóg sé é féin. Thóg sé an ceathrú ceann ansin agus dhoirt sé go cothrom é ar chorp támh Lemon-Drop Droppo, an beoir ag doirteadh ar a éide sweaty agus ag maothú an leatháin timpeall air.
  
  
  Dhúisigh Droppo le osna, a lámha ag síneadh amach go hintinneach ar a baill ghiniúna corracha.
  
  
  Bhuail mé é ar dhroichead srón míchumtha Wilhelmina agus é chomh láidir sin gur tháinig deora ar a shúile. "Cad?" gasped sé, "cad...?"
  
  
  "Déan díreach mar a deirim, a chara, agus is féidir leat maireachtáil."
  
  
  "Cad?" d'éirigh leis dul amach arís.
  
  
  aoibh mé go maith-naturedly. “Pápa Franzini,” a dúirt mé. "Éirigh anois agus cuir ort."
  
  
  Léirigh uafás ina shúile agus é ag éirí go mall as an leaba, lámh amháin fós ag bearradh a groin. Chóirigh sé go mall agus de réir a chéile bhraith mé athrú ar a dhearcadh. Rinne sé iarracht an cás a mheas, ag lorg bealach amach. Is fuath leis níos mó ná mar a d'fhulaing sé, agus tá fuath ag duine contúirteach.
  
  
  Chríochnaigh Droppo an próiseas dian chun a chuid buataisí a cheangal, corruair ag éalú óna liopaí a bhí brúite go docht, ansin rug sé ar an leaba leis an dá lámh chun ardú ar a chosa. Chomh luath agus a sheas sé suas, glúine mé air sa chrotch. Screamed sé agus thit ar an urlár i faint marbh.
  
  
  Luaigh mé Loklo. "Pioc suas arís é, Franco."
  
  
  Ar fud an tseomra, cóirithe go hiomlán, tháinig Rusty Pollard ar an saol go tobann. Bhí a cuid gruaige míshásta fós agus a lipstick smudged, ach chaith sí a sciorta glas Kelly agus blús síoda dubh.
  
  
  caite thar a bra agus mionbhrístíní thug sí misneach arís.
  
  
  “Bhí sé sin cruálach,” hissed sí. "Ní dhearna sé tada leat."
  
  
  “Bhí sé cruálach freisin an ghearrthóg sin a sheoladh chuig Philomina Franzini na blianta ó shin,” a dúirt mé. "Ní dhearna sí aon rud leat ach an oiread."
  
  
  Bhain an brúidiúlacht dheireanach seo le Lemon-Droppo a rian deiridh de spiorad troda, agus shiúil sé síos an staighre linn, beagán lúbtha anonn, an dá lámh brúite go dtí a bholg.
  
  
  Chuireamar Rusty chun tosaigh le Loklo agus Manitti agus chuireamar Droppo idir Louie agus mise sa suíochán cúil. Ansin chuamar go dtí Chalfont Plaza. Chuaigh Louis, Droppo agus mé isteach ar an mbealach isteach tosaigh ar theach Manny agus tháinig an triúr eile isteach ó Lexington Avenue.
  
  
  Bhuaileamar le chéile os comhair sheomra 636. Bhain mé an comhartha Ná Cuir Isteach den doras agus chas mé an eochair. Ní raibh an boladh ró-olc ó d'iompaigh mé an t-aerchóiriú ar lán soinneáin sular fhág mé dhá oíche ó shin, ach bhí sé faoi deara.
  
  
  "Cad é an boladh sin?" D'iarr Rusty, ag iarraidh ar ais ar shiúl. bhrúigh mé go crua í agus sprawl sí leath bealaigh trasna an tseomra agus chuaigh muid go léir isteach. Dhún Manitti an doras taobh thiar dúinn.
  
  
  Thug mé rabhadh do na daoine eile cad a bheith ag súil leis, agus bhí Droppo ró-thinn le cúram a dhéanamh. Ach ní Rusty. D'ardaigh sí ar a cosa, ag breathnú go soiléir feargach. "Cad é an ifreann atá ar siúl anseo?" - squealed sí. "Cad é an boladh sin?"
  
  
  D’oscail mé doras an seomra folctha agus thaispeáin mé corp nocht Larry Spelman di.
  
  
  "Ó mo Dhia! Ó mo Dhia!" Rusty wailed, ag clúdach a aghaidh lena lámha.
  
  
  “Bígí díot do chuid éadaí anois, an bheirt agaibh,” a d’ordaigh mé.
  
  
  Droppo, a aghaidh contorted fós i bpian, dúr thosaigh sé ag déanamh de réir. Níor chuir sé a thuilleadh ceisteanna.
  
  
  Ní Rusty. "Céard a dhéanfas tú?" scread sí orm. "Mo Dhia..."
  
  
  “Déan dearmad ar Dhia,” arsa mise, “agus bain díot do chuid éadaí. Nó ar mhaith leat go ndéanfadh Gino duit é?”
  
  
  Rinne Manitti grinned agus thosaigh Rusty go mall ar a blús a dhíchnaipe. Stripped síos go dtí a mionbhrístíní bra agus bikini, hesitated sí arís, ach waved mé Wilhelmina ag di agus chríochnaigh sí ostentatiously an post, ag caitheamh a cuid éadaí i gcarn beag ar an urlár.
  
  
  Thóg Louis an dá shraith éadaí agus líonta isteach sa mhála beag a thug sé leis. Shuigh Droppo ar imeall an leaba, ag féachaint ar an urlár. Bhrúigh an Dresser Rusty isteach sa chúinne ionas nach raibh le feiceáil againn ach a ceathar lom. Clúdaigh a lámha a cófra agus shuddered sí beagán. Bhí an seomra fuar ón aerchóiriú.
  
  
  Sheas mé sa doras agus muid ag imeacht. “Is mian liom go bhfanfadh beirt éan grá anseo anois,” arsa mise. “Tar éis tamaill, seasfaidh duine éigin agus beidh tú in ann rudaí a chur ina gceart. Idir an dá linn, beidh Manitti ina seasamh taobh amuigh den doras. Má osclaíonn sí an chraic bheag fiú sula dtagann aon duine anseo, maróidh sé thú. An dtuigeann tú seo? " Stop mé. "Ar a laghad, maróidh an diabhal thú, a Droppo.
  
  
  Dhún mé an doras agus chuaigh muid go léir síos an ardaitheoir.
  
  
  Sa stocaireacht, chuir mé glaoch ar Jack Gourley ó fhón pá.
  
  
  "Mac soith!" - grumbled sé ar an teileafón. "Tá sé a dó a chlog ar maidin."
  
  
  “Déan dearmad air,” arsa mise. “Tá scéal agam duit i seomra 636 ag Cearnóg Chalfont.”
  
  
  "Gach rud níos fearr a bheith go maith."
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. “Is maith an rud é, a Sheáin. Ann, i seomra 636, tá triúr daoine, iad go léir nocht, agus tá duine acu marbh. Agus is bean í duine acu.”
  
  
  "Íosa Críost!" Bhí sos fada ann. "Mafia?"
  
  
  “Mafia,” a dúirt mé agus chroch mé suas.
  
  
  Shiúil muid go léir trasna na sráide go Sunrise Cocktail Bar agus bhí deoch againn. Ansin chuamar abhaile.
  
  
  Caibidil 14
  
  
  
  
  Bhain Philomina mo lámh óna cíoch chlé agus shuigh suas sa leaba, ag tógáil an philiúir taobh thiar di chun tacú lena cúl níos ísle. Frowned sí i mearbhall.
  
  
  “Ach ní thuigim, a Nick. Tá sé greannmhar, nó uafásach, nó rud éigin mar sin. Ní féidir leis na póilíní a chruthú gur mharaigh Rusty agus Droppo Larry Spelman, an féidir leo? Ciallaíonn mé…"
  
  
  Phóg mé a cíche ceart agus bhog mé chun sosa mo cheann ar a boilg, atá suite trasna na leapa.
  
  
  mhínigh mé. "Ní bheidh siad in ann a chruthú gur mharaigh Rusty agus Droppo Spelman, ach beidh ifreann ama ag an mbeirt sin ag cruthú nach ndearna siad é."
  
  
  "Ciallaíonn tú go mbeidh an próistí lig dóibh dul díreach?"
  
  
  "Níl i ndáiríre. Cuimhnigh mar a dúirt mé leat gur fhág mé an coimeádán todóg miotail sin ar an ndreaser sular fhág mé?”
  
  
  Chlaon sí. “Bhí sé lán de hearóin. Gabhfar an bheirt le haghaidh seilbhe."
  
  
  "Ó." Frowned sí. “Tá súil agam nach gcaithfidh Rusty dul chuig an bpríosún. Ciallaíonn mé, is fuath liom í, ach ..."
  
  
  Patted mé a glúine, a bhí áit éigin ar an taobh clé de mo chluas chlé. “Ná bí buartha. Beidh go leor rudaí sna páipéir agus go leor daoine ag scríobadh a gcinn, ach is drochshuíomh é seo go bhféadfadh dlíodóir maith ar bith iad a bhaint díobh.”
  
  
  “Ní thuigim fós
  
  
  
  
  
  agus seo,” a dúirt sí. “Nach mbeidh na póilíní sa tóir ort féin agus ar Louis?”
  
  
  “Seans ar bith. Tá a fhios ag Droppo, ach níl sé chun a insint do na póilíní cad a tharla. Tá sé seo fucking náirithe. Ní admhóidh sé go brách leo go bhféadfadh drong iomaíochta éalú leis. Beidh na Ruggieros an-bhródúil as. , ar an láimh eile, agus sin é go díreach atá uainn."
  
  
  "Cad a dhéanfaidh siad?"
  
  
  “Bhuel, má imoibríonn siad mar a bhfuil súil agam go ndéanfaidh siad, tiocfaidh siad amach ag lámhach.”
  
  
  An lá dár gcionn, ar ndóigh, tháinig nuachtáin amach faoin lámhach. Tabhair buachaill nuachta fear nocht agus cailín naked i seomra óstán le corp nocht agus beidh sé sásta. Cuir dhá dhruid faoin domhan iomaíoch leis agus coimeádán de hearóin ard-ghrád agus tá sé i do thrácht. Bhí Jack Gourley thar barr faoin iriseoireacht.
  
  
  An mhaidin dár gcionn bhí na pictiúir sa Nuacht chomh maith agus a chonaic mé riamh. Rug an grianghrafadóir Droppo ina shuí nocht ar an leaba le Rusty naked sa chúlra, ag iarraidh é féin a chlúdach le hairm thrasnaigh. Bhí orthu roinnt aerbrushing a dhéanamh le go mbeadh sé sách maith le priontáil. Bhí am maith ag an bpríomhscríbhneoir freisin:
  
  
  Mafioso Nude agus gal gafa nocht le corp agus dope
  
  
  Níor mheas an New York Times gur scéal leathanach tosaigh é, mar a rinne an News, ach bhí meas aige ar an gceanglóir sé cholún, séú leathanach déag le colún go leith agus barra taoibh ar stair an Mhafia i Nua. Eabhrac. . Bhí róil mhóra ag Franzini agus Ruggiero araon, lena n-áirítear cuntas measartha mionsonraithe ar quarrel ceaptha Popeye le athair Philomina roinnt blianta roimhe sin.
  
  
  Ní raibh Popeye féin cúram. Bhí sé sásta chomh mór sin gur lig a fhuath don domhan dó fanacht. Rinne sé gáire nuair a thaispeáin Louis an scéal dó an lá dár gcionn, ag cromadh ar ais ina chathaoir agus ag caoineadh. Ní raibh an chuma air gur maraíodh Larry Spelman ag cur isteach air ar chor ar bith, ach amháin gur léirigh bás Spelman masla ó Ruggero Franzini.
  
  
  Maidir le Popeye, ba mhó an náire agus an dínit a d’fhulaing Ruggiero mar gheall ar cheann de na cnaipí a bhí acu i gcás chomh ridiciúil sin a dhéanamh suas don dúnmharú. I gcás Franzini an tsaoil seo, is rud coitianta é dúnmharú, agus is annamh a bhíonn áiféiseacht.
  
  
  Bhí Louis, freisin, thar a bheith sásta leis an bpost nua a fuair sé i súile a uncail. Ní raibh orm creidiúint a thabhairt dó. Faoin am a shroich mé oifig Franzini Olive Oil an mhaidin sin, bhí Louis ag cur síos ar an moladh cheana féin. Tá mé cinnte nár inis Louis do Popeye gurbh é a smaoineamh a bhí ann, ach níor inis sé dó nach raibh sé ach an oiread.
  
  
  Shuigh mé síos agus d'fhan mé le Ruggiero a fhreagairt.
  
  
  Níor tharla aon rud, agus rinne mé athmhachnamh ar mo sheasamh. Is léir go ndearna mé gannmheas ar Ruggiero. Agus mé ag breathnú siar, ba cheart dom a bheith tugtha faoi deara nárbh é Gaetano Ruggiero an cineál ceannaire a d’fhéadfaí a scaoll isteach i gcogadh dronganna fuilteacha agus costasacha mar gheall ar an gcineál shenanigans a bhí tosaithe agam.
  
  
  Tá Popeye Franzini provoked go héasca, ach ní Ruggiero. Sa chás sin, roghnaigh mé Popeye arís. Is féidir liom brath ar a imoibriú agus ar a imoibriú láidir. Bhí plean agam roimhe seo agus mar sin d'ordaigh mé an trealamh 17B seo ó Washington agus níor theastaigh ach beagán cabhrach ó Philomina chun é a chur ar bun. Ba é an Chúirt Iniúchóirí a bhí mar sprioc agam, croí oibríocht iomlán Franzini.
  
  
  Fuair mé é díreach cúig lá tar éis an caper Lemon-Drop Droppo.
  
  
  Ní raibh de dhíth orm ó Philomina ach alibi ar eagla go bhféadfadh gardaí Chumann na gCuntas mé a aithint níos déanaí. Bhí sé ar intinn agam a chinntiú nach bhféadfaidís, ach ba réamhchúram simplí a bhí ann.
  
  
  Ní raibh sé faoi rún ag Franzini Olive Oil Com go bhfaca Philomina "go leor den fhear nua sin, Nick, an fear a thug Louis anonn as sin." Bhí gach rud simplí. An oíche sin chuamar díreach chuig ceolchoirm David Amram ag Lincoln Center. Tá sé beagnach dodhéanta ticéid a fháil chun Amram a fheiceáil i Nua-Eabhrac na laethanta seo, agus mar sin ní raibh sé ach nádúrtha gur cheart dúinn beagán a thaispeáint faoi na cinn a fuair mé. Ach ní raibh a fhios ag éinne gur ó Jack Gourley ón News iad.
  
  
  D'fhan mé go dtí go ndeachaigh na soilse amach sa teach agus d'fhág mé. B’fhéidir gurb é Amram an cumadóir comhaimseartha is fearr i Meiriceá, ach bhí go leor oibre agam agus gan mórán ama agam dó. Bhí mé ag iarraidh teacht ar ais roimh dheireadh an seó.
  
  
  Thóg sé níos lú ná cúig nóiméad déag le dul i dtacsaí ó Lincoln Center go Soho, 417 W. Broadway, in aice leis an Teach Comhairimh.
  
  
  Foirgneamh den chineál céanna a bhí ann, ceithre urlár d’árasáin le háiléar mór ar an urlár uachtarach. Ní raibh an t-ardaitheoir lasta ann a mharcáil an foirgneamh béal dorais, ach ní raibh madraí cosanta ar gach urlár ann freisin, gan trácht ar bharraí cruach ar gach tuirlingthe. Ní raibh bealach ar bith agam an staighre a dhreapadh go Seomra na gCuntas. Tá sé beagnach dodhéanta glas gráta cruach a phiocadh le lámh amháin agus Doberman fola-crazed a throid leis an taobh eile.
  
  
  Chuaigh mé isteach san fhoirgneamh ag 417 agus scanadh mé
  
  
  
  
  
  Ainmneacha in aice le cloigíní dorais. Phioc mé ceann go randamach - Candy Gulko - agus ghlaoigh mé an clog.
  
  
  Nóiméad a rith sular tháinig guth ón gcainteoir ionsuite. "Tá?"
  
  
  Ar ámharaí an tsaoil, guth mná a bhí ann. “Siopa Bláthanna Fremonti,” a d’fhreagair mé.
  
  
  Sos. "Cén?"
  
  
  Chuir mé nóta mífhoighne le mo thóin. “Siopa Bláthanna Fremonti, a Mheá. Tá bláthanna agam do Candy Gulko."
  
  
  "FAOI! Tar leat, éirigh." An dordánaí sounded, ag oscailt an glas uathoibríoch ar an doras istigh, agus shiúil mé isteach agus thuas staighre, waving mo chás attaché branda nua cosúil le haon ghnó Nua-Eabhrac measúil.
  
  
  Is cinnte nár stop mé ag urlár Candy Galko. Ina áit sin, chuaigh mé díreach suas, anuas ar an gcúigiú hurlár, agus suas an eitilt bheag dheireanach de staighre a ba chúis leis an díon.
  
  
  Ní raibh sé ach cúpla nóiméad sula raibh mé ag scutáil ar dhíon 417 West Broadway, ag smaoineamh ar na deich dtroigh d'aer oscailte idir an dá fhoirgneamh, agus thit mo shamhlaíocht gan stró ar an talamh.
  
  
  Scrúdaigh mé an díon clúdaithe tarra agus, atá suite in aice leis an simléar bríce, fuair mé ar deireadh cad a bhí á lorg agam - bord caol fada. Ba mhian liom nach raibh sé chomh cúng sin, ach ní raibh aon dóchas ann dó sin. Bhí droichead ag teastáil uaim. Nuair a bhí mé sa choláiste léim leathan fiche ceithre troigh sé orlach, ach bhí sé sin i bhfad ó shin, bhí sé i solas an lae, le rúidbhealach maith, bróga spiked, agus níos tábhachtaí, ag leibhéal na talún, ní raibh mé chun. déan iarracht léim deich dtroigh idir foirgnimh an oíche sin.
  
  
  Ní raibh an bord ach sé orlach ar leithead, leathan go leor le ceannach ach ró-chúng le bheith cinnte. Bhrúigh mé é tríd an mbearna idir an dá fhoirgneamh ionas go leag sé go cothrom ar gach díon. Reáchtáil an mhála taistil os mo chomhair leis an dá lámh, chuir mé go cúramach mo chos ar mo dhroichead rickety, bhailigh mé féin, agus rith trí chéim.
  
  
  Bhí orm rith. De ghnáth ní fhulaingím acrafóibe, ach dá ndéanfainn iarracht rith trasna air, ní bheinn in ann riamh. Dhéanfadh eagla botún dom, agus ní raibh spás ann dó sin. Sheas mé motionless ar feadh roinnt nóiméad, suaimhneach síos, fós ar crith ach sweating le faoiseamh.
  
  
  Nuair a bhí suaimhniú agam, shiúil mé go dtí an doras a chuaigh go dtí an staighre. Dá gcuirfí isteach é ón taobh istigh, bheadh orm dul isteach in oifigí Seomra na gCuntas tríd an spéirléibh, agus bheadh sé sin deacair.
  
  
  Níl an doras faoi ghlas. Ní raibh orm ach é a oscailt agus a bhrú tríd. Ba é seo rud éigin cosúil leis an méid a rinne na Breataine i Singeapór: bhí a gcuid gunnaí go léir dírithe ar an bhfarraige chun aon ionsaí cabhlaigh a repel; Ghlac na Seapánaigh an bealach talún, chuaigh siad isteach sa doras cúil agus ghabh siad Singeapór. Mar an gcéanna, bhí sé i gceist ag cosaintí na Cúirte Cuntas cosc a chur ar dhul i bhfód thíos; níor shíl siad riamh go bhféadfadh ruathar teacht ó thuas.
  
  
  Rinne mé machnamh ar chnagadh ar dhoras Oifig na gCuntas ar an gcúigiú hurlár, díreach chun rud éigin a thabhairt do Big Julie agus Raymond ina nead beag baracáide, ach ní raibh mé in acmhainn rabhadh a thabhairt dóibh, díreach chun mo chiall a shásamh. greann.
  
  
  Tharraing mé stocaí níolón dubh thar m’aghaidh, d’oscail mé an doras agus shiúil mé isteach, ag coinneáil mo cheangail i lámh amháin agus Wilhelmina sa lámh eile.
  
  
  An bheirt fhear Stán orm, tógtha ag iontas. Shuigh siad ar gach taobh de bhord cruachta ar ar imir siad cártaí. Bhí buidéal gin leathfholamh ar an mbord, mar aon le dhá ghloine agus cúpla luaithreadán a bhí ag cur thar maoil. Ar thaobh an mhála páipéir dhonn fhan iarsmaí ceapaire. Faoin solas tábla íseal-chrochta, crochadh deataigh san aer. I scáth an tseomra mhóir, bhí ríomhaire ollmhór ag cosaint sraitheanna deasc gan gluaiseacht agus clóscríobháin chiúin go ciúin.
  
  
  Cúpla troigh ón mbord shuigh dhá sheanchliabhán airm taobh le taobh.
  
  
  Bhí duine de na fir ag an mbord ollmhór, a chorp ollmhór matáin ag glioscarnach sa solas. Chaith sé barr umar muinchille agus péire bríste liatha scrofa ceangailte go scaoilte faoina chos leathan. An Butt de todóg tiubh brúite a fhiacla buí faoi tor ollmhór mustache. Gan dabht, a Julie Mhór.
  
  
  Bhí a chompánach níos airde ná an meánairde, fíor-dhuine sráide ag caitheamh hata braite leathan-brimmed glas, léine síoda geal dearg gan chnaipe beagnach go dtí an choim, agus bríste Uiscerianta flared. Ar lámh chlé Raymond, bhí dhá fháinne ollmhóra diamaint ag lonrú, i gcodarsnacht le dubhacht a chraicinn. Chuir sé ionadh orm. Ní raibh mé ag súil go mbeadh duine de bhuachaillí Chickie Wright dubh. Má thosaigh Iodálach den scoth a raibh smaointe iontach aige ar deireadh ag cailleadh a chuid claontachtaí dúchasacha, bhí an domhan ina áit níos fearr le maireachtáil.
  
  
  Níor mhair pairilis na n-iontas ach nóiméad. Phléasc lámh chlé Raymond go tobann i dtreo an ghobáin a bhí ar crochadh ar chúl chathaoir an chlóscríobhaí in aice leis.
  
  
  Choirt Wilhelmina agus bhuail an piléar isteach sa chathaoir, ag caitheamh roinnt orlach dó. Reoite lámh Raymond san aer, ansin d'fhill go mall ar an mbord.
  
  
  
  
  
  
  “Go raibh maith agat,” a dúirt mé go béasach. "Fan ach a chur, uaisle."
  
  
  bulged súile Big Julie, bhog an cnap todóg go drogallach i gcúinne a bhéal. “Cad é an diabhal...” chrom sé de ghlór guttural.
  
  
  "Shut suas." Chaith mé Wilhelmina air, ag coinneáil súil ghéar ar Raymond. As an dá cheann, chinn mé go bhfuil “sé an ceann is contúirtí. Bhí mé mícheart, ach ní raibh a fhios agam é an uair sin.
  
  
  Chuir mé an cás ar an mbord néata os mo chomhair agus d'oscail mé é le mo lámh chlé. Thóg mé amach dhá phíosa fada rawhide a bhí roghnaithe agam an lá sin ag siopa deisithe bróg.
  
  
  Áit éigin thíos, bhí madra ag tafann.
  
  
  Bhreathnaigh an dá gharda ar a chéile, ansin ar ais orm.
  
  
  “Madraí,” a chrooked Big June. "Conas is mian leat le haghaidh madraí?"
  
  
  chuckled mé. “Díreach patted ar an ceann iad agus mé ag siúl thart. Is breá liom madraí".
  
  
  chuckled sé incredulously. "Geataí…?"
  
  
  chuckled mé arís. "Dóite mé iad go luaithreach le mo gunna ghathaithe Super." Ghlac mé céim níos gaire agus waved an piostal arís. “Tusa. Réamainn. Luigh aghaidh síos ar an urlár."
  
  
  "Fuck tú, fear!"
  
  
  scaoil mé. Bhuail an lámhaigh barr an tábla agus ricocheted. Tá sé deacair a rá cén áit ar phreab an piléar, ach ag breathnú ar an marc ar an mbinse oibre, caithfidh sé gur chaill sé milliméadar ar shrón Raymond.
  
  
  Chlaon sé ar ais ina chathaoir, ardú a airm os cionn a cheann. "Tá, máistir. Ar an urlár. Láithreach". D’ardaigh sé go mall ar a chosa agus a airm ardaithe go hard, ansin d’ísligh sé é féin go cúramach síos go dtí an t-urlár.
  
  
  "Cuir do lámha taobh thiar de do dhroim."
  
  
  Do ghéill sé láithreach.
  
  
  Ansin chas mé le Julie agus gáire. Bhí deic na gcártaí ina láimh fós aige. Caithfidh go raibh sé ag trádáil nuair a tháinig mé isteach.
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt mé, ag caitheamh ceann de na strapaí rawhide chuige. "Ceangail suas do chara."
  
  
  D'fhéach sé ar an mionbhrístíní, ansin ag dom. Ar deireadh fillte sé na cártaí agus d'ardaigh awkwardly ar a chosa. Phioc sé suas go húr na strapaí agus sheas sé ag féachaint orthu.
  
  
  “Bog! Ceangail a lámha taobh thiar a chúl."
  
  
  Rinne Julie Mór mar a dúradh leis. Nuair a chríochnaigh sé agus céim siar, sheiceáil mé na snaidhmeanna. Rinne sé jab maith go leor.
  
  
  Chaith mé an gunna air arís: “Ceart go leor. Is é do sheal. Ar an urlár".
  
  
  "Cad é..."
  
  
  "Dúirt mé ar an urlár!"
  
  
  Chlaon sé, go cúramach thóg sé an cnap toitíní as a bhéal agus é a chur sa luaithreach ar an mbord. Luigh sé síos ansin ar an urlár, cúpla troigh ar shiúl ó Raymond.
  
  
  "Cuir do lámha taobh thiar do chúl."
  
  
  Chlaon sé arís agus chuir sé a lámha taobh thiar a chúl, ag brú a leiceann go dtí an urlár.
  
  
  Chuir mé Wilhelmina ar an gcathaoir a raibh Big Julie ina suí air agus ar a ghlúine os a chionn, trasna ar a chorp chun a lámha a cheangal.
  
  
  Lámhaigh a chosa suas, slamming isteach i mo dhroim, agus a chorp ollmhór twisted agus crith i trithí ollmhóra as an iarracht, a chaitheamh mé i gcoinne an tábla agus cailleadh mo chothromaíocht. Chuir mé mallacht ar mo stuamacht agus tum mé don ghunna, ach rug sé liom ag an chaolán le lapa maol láidir, thóg sé lena chorp mé agus phinn sé go dtí an t-urlár mé lena mheáchan ollmhór.
  
  
  Bhí a aghaidh in aice liom, ag brú i mo choinne. D'ardaigh sé suas agus slammed a cheann síos, ag iarraidh a bhuail sé i gcoinne mo. Chas mé go géar agus bhuail a cheann ar an urlár. Roared sé cosúil le tarbh sáite agus chas ar ais chugam.
  
  
  Lean mé ar a shúile le mo lámh saor in aisce, ag troid leis an meáchan ag brú anuas orm, ag bogadh mo dhroim ionas nach gcuirfí mo chorp gan chúnamh faoi. Fuair mo mhéara cuardaigh a shúile, ach bhí siad squinted go docht. Ghlac mé an chéad rogha eile is fearr trí dhá mhéar a ghreamú isteach ina chuinn agus é a chromadh ar ais agus suas.
  
  
  Mhothaigh mé gur ghéill an creatlach agus scread sé, ag scaoileadh mo láimhe eile le go bhféadfadh sé a lámh ionsaithe a tharraingt. Bhrúigh mé amach le mo lámh saor in aisce agus rolladh muid ar an urlár. Chuamar i gcoinne cos an bhoird. Rug mé an dá chluasa agus slammed a cheann i gcoinne an troscán miotail.
  
  
  Scaoil a ghreim agus bhris mé saor, ag titim uaidh. Léim mé go dtí mo chosa díreach in am chun Raymond a fheiceáil, a lámha fós ceangailte taobh thiar dá dhroim agus é ag streachailt le seasamh. Chiceáil mé sa bholg é le pointe mo bhróg agus thumadh chun Wilhelmina a tharraingt ón áit ar fhág mé ar an gcathaoir í.
  
  
  Rug mé ar an Luger agus sníomh thart díreach mar a rinne Big Julie lunged orm ón urlár mar catapult grunting, sweaty. Dodged mé agus lig dó eitilt anuas orm agus mé ag bualadh air sa cheann le bun mo piostal. Chrom sé a cheann isteach i gcathaoir agus luigh sé go tobann glan, fuil óna shrón stróicthe ag stealladh isteach ina fhód íochtair, ag maothú a mustache. Ar an urlár in aice leis, Raymond writhed agus moaned, a lámha fós fáiscthe taobh thiar a chúl.
  
  
  D'athchóirigh mé Wilhelmina. Oibríocht chomh glan a bhí ann go dtí gur tháinig Big Julie laochúil orm. D'fhan mé go dtí go raibh mé ag análú de ghnáth, ansin cheangail mé lámha Big Julie le chéile mar a thosaigh mé ag déanamh cúpla nóiméad ó shin. Ansin chas mé na soilse ar fad ar
  
  
  
  
  
  oifige agus thosaigh sé ag breathnú tríd an banc mór comhad in oifig Chika Wright.
  
  
  Bhí siad faoi ghlas, ach níor ghlac sé i bhfad orm na glais a phiocadh. Ábhar eile, áfach, a bhí á lorg agam. Ach ar deireadh fuair mé é. Is ionann dáileadh sócmhainní Franzini de réir dollar ar leasanna gnó na cathrach.
  
  
  feadaíl mé. Ní hamháin go ndearna Popeye gach rud mídhleathach sa chathair, níor chaill sé go leor oibríochtaí dlíthiúla: pacáil feola, bróicéireacht, tógáil, tacsaithe, óstáin, fearais leictreacha, táirgeadh pasta, ollmhargaí, báicéireachta, parlús suathaireacht, pictiúrlanna, táirgeadh cógaisíochta.
  
  
  D'oscail mé ceann de na tarraiceáin chomhdaithe agus thug mé faoi deara go raibh roinnt clúdaigh mhainile móra fillte sa chúl. Ní raibh aon lipéid acu agus dúnadh na comhlaí. Strac mé as a chéile iad agus bhí a fhios agam go mbuailfinn an pota óir. Bhí taifid sna clúdaigh seo - le dátaí díolachán, díolacháin, ainmneacha agus gach rud eile - ar oibriú hearóin Franzini, píblíne casta ón Meánoirthear go Nua-Eabhrac.
  
  
  Is cosúil nár éirigh mo chara Su Lao Lín, nach maireann, as gnó na ndrugaí nuair a d’fhág ár seirbhíseach Indochina. Bhí sí díreach tar éis bogadh go Béiriút, na mílte míle uaidh. Dhíol an bhean álainn seo drugaí chomh maith le fir. Cailín gnóthach a bhí inti.
  
  
  Chuir a dearcadh i leith Franzini imní orm i gcónaí. N’fheadar i gcónaí cén fáth ar bhuail mé le gníomhaire dearg Síneach agus le hiar-dáileoir drugaí a bhí ag obair mar oifig fostaíochta do ghasúr Meiriceánach. Ní raibh ach dualgas dúbailte á déanamh aici, agus ní raibh baint agam ach le gné amháin dá cuid buanna eagraíochtúla. Tháinig gach rud soiléir, agus rinne mé miongháire nuair a shíl mé gur bhain mé an bonn de cheangail Franzini leis an Meánoirthear gan chuimhneamh.
  
  
  Tá aon eagla a bhí orm roimhe seo faoina scrios imithe go hiomlán.
  
  
  Fillte mé go néata na páipéir ar an mbord in aice leis an mhála taistil, ansin thóg mé na pléascáin phlaisteacha amach as an tarraiceán agus líneáil suas iad. Níl an plaisteach an-chobhsaí agus ba chóir é a láimhseáil go cúramach. Nuair a seoladh chugam ar bhus ó Washington é, seoladh é i dhá phacáiste - ceann amháin don phléascán féin, an ceann eile do na caipíní agus na maidhmitheoirí. Mar sin bhí sé sábháilte.
  
  
  Anois chuir mé isteach go cúramach na caipíní agus maidhmitheoirí lasc ama. Nuair a bheidh na maidhmitheoirí socraithe go dtí an t-uasmhéid, scoirfidh siad cúig nóiméad tar éis gníomhachtaithe. Chuir mé ceann acu áit a scriosfadh sé an ríomhaire, agus ansin scaip mé na trí cinn eile timpeall an tseomra áit a bhféadfadh siad an damáiste is mó a dhéanamh. Ní raibh orm a bheith ró-chruinn. D’fhéadfadh ceithre bhuama plaisteacha Seomra na gCuntas a scartáil go héasca.
  
  
  "A dhuine uasail, ní fhágfaidh tú anseo sinn." Ba mhó pléadáil é ná ceist ón bhfear dubh ar an urlár. Chas sé a fheiceáil dom. Tamall ó shin stop sé ag caoineadh.
  
  
  aoibh mé air. “Ní hea, Raymond. Tiocfaidh tú féin agus do chara ramhar liom.” D'fhéach mé ar Julie Mhór, a shuigh suas ar an urlár agus d'fhéach sé ar dom le bloodshot súile. “Ba mhaith liom go dtabharfadh duine éigin teachtaireacht dom ó Popeye Franzini.”
  
  
  "Cén teachtaireacht?" Bhí fonn ar Raymond é a shásamh.
  
  
  “Abair leis gur mhol Gaetano Ruggiero saothar an lae inniu.”
  
  
  “Bhuel, damnaigh é...” Julie Mhór a bhí ann. Shruth fuil síos a aghaidh óna shrón stróicthe.
  
  
  D'athphaca mé mo cheangaltán go cúramach, ag cinntiú go raibh na doiciméid inchoiritheacha go léir ann, ansin dhún mé agus chuir faoi ghlas é. Tharraing mé Raymond agus Big Julie chun a gcosa agus bhí orthu seasamh i lár an tseomra agus mé ag siúl thart agus na lasc ama a ghníomhachtú ar gach maidhmitheoir. Ansin d'éirigh an triúr againn go práinneach amach as sin, d'eitil suas an staighre go dtí an díon agus slammed an doras ar an díon taobh thiar dúinn.
  
  
  Chuir mé iallach ar Raymond agus Big Julie luí ar a n-aghaidh arís, ansin ghlac anáil dhomhain agus rith mé trasna an droichid rickety plank go dtí an chéad fhoirgneamh eile. Chomh luath agus trasna, bhog mé an bord ar shiúl, chaith mé ar an díon é agus thosaigh sé ag siúl síos an staighre, ag feadaíl go áthas orm féin. Oíche mhaith oibre a bhí ann.
  
  
  Leath bealaigh síos an staighre, mhothaigh mé an foirgneamh ar crith mar tháinig ceithre phléasc cumhachtacha ón bhfoirgneamh béal dorais. Nuair a shiúil mé lasmuigh, bhí an t-urlár uachtarach de 415 West Broadway trí thine. Stop mé ag an choirnéal a tharraingt ar an t-aláram dóiteáin, i gceannas ansin i dtreo Sixth Avenue agus clú agus cáil ar tacsaí ceannteideal uptown. D’fhill mé ar mo shuíochán in aice le Philomina roimh dheireadh cheolchoirm Amram, a bhí mar chríoch an chláir.
  
  
  Bhí mo chuid éadaigh rud beag míshásta, ach bhí an chuid is mó den salachar a bhí roghnaithe agam á chroitheadh agam ag rolladh thart ar urlár an tSeomra Cuntasaíochta. Níl an éadaí neamhfhoirmiúil a chaitheann daoine áirithe ag ceolchoirmeacha inniu faoi deara ach go háirithe.
  
  
  Caibidil 15
  
  
  
  
  An mhaidin dár gcionn, nuair a d’imigh Philomina chun oibre, fillte mé suas na páipéir a bhí tógtha agam ón gCúirt Chuntais agus chuir mé chuig Ron Brandenburg iad. Bhí go leor ann chun ualach bus a choinneáil den FBI, Roinn an Chisteáin, agus Tascfhórsa Coireachta Eagraithe Cheantar an Deiscirt.
  
  
  
  
  
  y thar na sé mhí atá romhainn.
  
  
  Ghlaoigh mé ar Washington ansin agus d’ordaigh mé sraith eile de phléascáin 17B. Bhí mé ag mothú cosúil leis an Mad Bomber, ach ní féidir leat dul i ngleic leis an mafia i d'aonar le piostal agus stiletto.
  
  
  Nuair a fuair mé réidh faoi dheireadh, chuir mé glaoch ar Louis.
  
  
  Beagnach léim sé thar an líne teileafóin ag dom. “A Dhia, a Nick, táim an-sásta gur ghlaoigh tú! Tá an áit diabhalta seo ar fad imithe ar mire! Ní mór duit teacht anseo láithreach. Táimid…"
  
  
  “Mall síos, mall síos. Cad atá ag tarlú?"
  
  
  "Gach!"
  
  
  “Sámh, a Louis. Tóg go bog é. Cad atá ar siúl ag an ifreann?
  
  
  Bhí an oiread sin sceitimíní air go raibh sé deacair dó a insint dom, ach sa deireadh tháinig sé amach.
  
  
  Shéid duine éigin ó slua Ruggiero suas Seomra na gCuntas; is ar éigean a bhí am ag comhraiceoirí dóiteáin beirt gharda a shábháil, a buaileadh, ceangailte agus a fágadh marbh ar an díon.
  
  
  Fágtha marbh, damnaigh é! Ach ní dúirt mé rud ar bith.
  
  
  Lean an Pápa Franzini, Louis, ar buile, ag béicíl agus ag bualadh ar an mbord idir tréimhsí de dhúlagar suarach nuair a shuigh sé ina chathaoir rothaí agus d’fhéach sé amach an fhuinneog. “Ba é scrios an Dlísheomra Cuntasaíochta an ceann deireanach,” a dúirt Louis. Chuaigh drong Franzini "go dtí na tochtanna" - ó thaobh an mafia, ag bunú árasáin loma ar fud na cathrach, áit a bhféadfadh sé go deichniúr "saighdiúirí" a cheilt, i bhfad óna ngnáthscáthláin, arna gcosaint ag a chéile. D'fheidhmigh na hárasáin, a raibh tochtanna breise iontu do na mafiosi a bhí fágtha iontu, ní hamháin mar “scátháin”, ach freisin mar bhoinn óna bhféadfadh na fir bhrú-chnaipe dul ar stailc ag fórsaí freasúracha.
  
  
  Ba é seo tús an chogaidh drong is mó i Nua-Eabhrac ó throid Gallo agus Columbo cath a chríochnaigh le Columbo pairilis agus Gallo marbh.
  
  
  Chuaigh Louis, mé féin, Locallo agus Manitti, mar aon le leathdhosaen thugs Franzini eile, chuig na tochtanna in árasán tríú hurlár ar Shráid Houston. Bhí trí fhuinneog ann a thug radharc maith ar an tsráid, agus - nuair a dhún mé an doras don díon - ní raibh ach bealach rochtana amháin ann - suas staighre caol.
  
  
  Thiomáin muid isteach, shuigh muid síos agus d'fhan muid leis an gcéad chéim eile. Cúpla bloc suas Sráid Ruggiero rinne siad an rud céanna. Bhí leathdhosaen árasán eile áitithe againn ar an mbealach céanna, agus mar sin rinne ár n-iomaitheoirí: gach ceann acu ina raibh leath-dhosaen nó níos mó cásanna trom, gach ceann acu ina raibh soláthar iomlán de piostail, raidhfilí, gunnaí fo-inneall agus armlón, gach ceann acu a teachtaire áitiúil féin. ag tabhairt nuachtáin, beoir úr agus bia beir leat, gach ceann acu lena chluiche pócair féin ar feadh an lae, gach ceann acu lena theilifís gan teorainn féin, gach ceann acu lena boredom dofhulaingthe féin.
  
  
  Bhí Philomina ar an bhfón trí huaire in aghaidh an lae, agus mar sin tharraing sí roinnt nótaí aisteacha ó dhuine de chairde le cochall Louis. Chonnaic mé dhá fhiacal agus ní dhearna éinne trácht air ina dhiaidh sin.
  
  
  Ba é Philomina agus na nuachtáin a thug ár dteachtaire go laethúil dúinn a choinnigh i dteagmháil leis an domhan lasmuigh sinn. Go deimhin, níor tharla aon rud speisialta. Dar le Filomina, ba é an ráfla gur áitigh Gaetano Ruggiero nach raibh baint ar bith aige le bás Spelman ná le buamáil na Cúirte Cuntas. Lean sé ag rá go raibh sé ag iarraidh dul i mbun caibidlíochta, ach choinnigh Popeye a chuid fionnuar. An uair dheireanach a rinne Ruggiero idirbheartaíocht, roinnt blianta ó shin sa rachlas le San Remo, bhí sé ina gaiste a chríochnaigh le San Remo maraíodh.
  
  
  Ar an láimh eile, de réir Philomina, chreid Popeye dá mba mhian le Ruggiero dul i mbun caibidlíochta i ndáiríre, ní raibh sé ag iarraidh níos mó naimhdeas a chruthú dá rival. Mar sin, ar feadh coicíse, chroch an dá dhruid amach sna hárasáin bhrónacha sin, ag léim isteach i scáthanna samhailfhadú.
  
  
  Féadfaidh fiú mafiosi na hIodáile éirí leadránach le himeacht ama. Ní raibh muid ceaptha an t-árasán a fhágáil ar chúis ar bith, ach bhí orm labhairt le Philomina gan éinne eile. Tráthnóna amháin cheadaigh na guys eile an smaoineamh go mbeadh níos mó beorach fuar acu - mo mholadh - agus d'éirigh liom go deonach é a fháil. D’éirigh liom diúltú do rabhaidh daoine eile faoi fhearg Franzini agus an chontúirt a bhí á nochtadh agam dom féin, agus d’aontaigh siad ar deireadh, ag creidiúint go raibh mé ar an craziest den chuideachta ar fad.
  
  
  Ar an mbealach ar ais ón siopa grósaera is gaire, chuir mé glaoch ar Philomina.
  
  
  “Sílim go bhfuil Uncail Joe ag ullmhú chun bualadh leis an Uasal Ruggiero,” a dúirt sí liom.
  
  
  Ní raibh mé in acmhainn é. Ba é leath de mo phlean cath ná slua amháin a chur in aghaidh slua eile, chun rudaí a thógáil suas go dtí an oiread sin fiabhras a bheadh ar an gCoimisiún idirghabháil a dhéanamh.
  
  
  Shíl mé beagán. “Fine. Anois éist go cúramach. Iarr ar Jack Gourley glaoch ar an árasán i gceann deich nóiméad agus iarraidh ar Louis.” D'inis mé di go mion ansin cad a theastaigh uaim do Jack a rá le Louis.
  
  
  Ghlaoigh an fón timpeall cúig nóiméad tar éis dom teacht ar ais agus d'fhreagair Louis.
  
  
  “Tá? Uimh kidding? Ar ndóigh... Ar ndóigh... Ceart go leor... Sea, ar ndóigh... Ar an bpointe boise...? Go breá".
  
  
  Crochadh sé suas le breathnú excited ar a aghaidh. Bhrúigh sé go caoithiúil ar an .45 mór a bhí ceangailte lena bhrollach i ngualainn. "Tá sé seo ar cheann de bhuachaillí Uncail Joe," a dúirt sé.
  
  
  "Dúirt sé gur maraíodh triúr dár gcuid guys ar Shráid Bleecker ach cúpla nóiméad ó shin."
  
  
  D’fhiafraigh mé de: “Cé a maraíodh, a Louis? Aon duine a bhfuil aithne againn? Cé chomh dona is atá sé?
  
  
  Chroith sé a cheann agus scaipeadh a lámha. “Dia! Níl a fhios agam. Dúirt an fear nach bhfuair sé ach an nuacht. Ní raibh a fhios agam aon sonraí eile." Louis stop agus d'fhéach sé timpeall an tseomra impressively. “Dúirt sé go bhfuil Uncail Joe ag iarraidh orainn bualadh le muintir Ruggiero. Bhuail siad go maith iad."
  
  
  An uair seo chuir an sceitimíní an iomarca ar aon amhras a bhí ar Louis roimhe seo. Déanann an rás cath é seo do dhaoine, fiú Louis bhí ón saol seo.
  
  
  * * *
  
  
  An oíche sin thugamar cuairt ar an Garden Park Casino i New Jersey, ochtar againn in dhá limisín compordach. Ní raibh aon fhadhb ag garda slándála an stocaireachta in Óstán Garden Park, gléasta mar oibreoir ardaitheoir; Ní raibh aon oibreoir ar an ardaitheoir príobháideach, nach ndeachaigh ach go dtí an Casino ar an tríú hurlár déag a cheaptar nach raibh ann. Chuireamar iachall ar an ngarda dul isteach san ardaitheoir ag gunpoint, leag muid amach iad araon agus thosaigh muid féin ar an ardaitheoir.
  
  
  Tháinig muid amach as an ardaitheoir réidh, le gunnaí meaisín os ár gcomhair. Radharc thar cionn a bhí ann. Bhí candeliers criostal ar crochadh ón tsíleáil ard, agus chuidigh drapes plush agus cairpéad domhain le hamhránaíocht an rácadóir, cliceáil na liathróide cruach ar an roth rúiléid a chliceáil, agus an chromán is bun leis an gcomhrá hushed á ngearradh ag sceitimíní corracha. Ba é an stuara is mó ar an gCósta Thoir.
  
  
  Casadh fear dathúil i tuxedo mín oiriúint le miongháire. Bhí sé thart ar 30, rud beag stocach ach iontach, le gruaig scaird-dubh agus súile geala, cliste - Anthony Ruggiero, col ceathrair Don Gaetano.
  
  
  Thuig sé an tábhacht a bhain lenár mbealach isteach i milleasoicind amháin, chas sé ar a shála agus léim i dtreo an lasc ar an mballa. Chuir gunna meaisín Loklo fearg air - foréigean brúidiúil in atmaisféar deas. Chuaigh cúl Ruggiero i búcla amhail is dá mbeadh sé gearrtha ina dhá leath ag lámh ollmhór dofheicthe, agus thit sé cosúil le bábóg ceirteacha in aghaidh an bhalla.
  
  
  Scairt duine éigin.
  
  
  Léim mé ar an mbord blackjack agus lámhaigh ag an tsíleáil, ansin bhagairt an slua le mo gunna. Ag an mbord craps deich troigh ar shiúl, bhí Manitti ag déanamh an rud céanna. Louis, raibh mé in ann a fheiceáil amach as an choirnéal de mo shúil, bhí ina sheasamh díreach in aice leis an ardaitheoir, ag féachaint ar Ruggiero chorp.
  
  
  “Ceart go leor,” a bhéic mé. "Coinnigh gach duine ciúin agus ná bog, agus ní bheidh aon duine gortaithe." Ar thaobh na láimhe clé, chrom an croupier go tobann taobh thiar dá tábla. Lámhaigh duine de na mafiosi eile a tháinig lenár ngrúpa sa cheann é.
  
  
  Go tobann bhí ciúnas báis gan gluaiseacht. Ansin thosaigh thugs Franzini ag bogadh tríd an slua, ag bailiú airgid ó tháblaí agus ó sparán, ag tógáil fáinní, uaireadóirí agus dealga daor. Bhí ionadh ar an slua mór, mar a bhí Louis.
  
  
  Bhíomar amuigh ansin i níos lú ná seacht nóiméad agus ar ais inár limisín i dtreo Thollán na hOllainne agus ár bhfolachán i Greenwich Village.
  
  
  Louis choinnigh athrá. - "Dia!" "Dia!"
  
  
  Patted mé air ar an ghualainn. “Sámh, a Louis. Tá sé ar fad mar chuid den chluiche!" Mhothaigh mé beagán dona mé féin. Ní thaitníonn sé liom ach an oiread nuair a lámhaightear daoine mar sin, ach ní raibh aon tairbhe ann é a thaispeáint. Bhí orm a bheith fionnuar. Ach an uair seo, cuireadh an fhreagracht ormsa mar gur shocraigh mé an glao gutháin falsa seo. Ní raibh mé in ann ligean dó cur isteach orm ró-fhada. Nuair a imríonn tú an cluiche a d'imir mé, is féidir le duine a bheith gortaithe.
  
  
  Agus an lá arna mhárach d'éirigh go leor daoine tinn.
  
  
  Ar an gcéad dul síos, rinne na Ruggieros ruathar ar Bhialann Alfredo ar Shráid Mhic Dhúghaill, áit, in aghaidh orduithe, go raibh ceithre fuadaitheoir trucail Popeye sneaked chun lón a fháil. Tháinig beirt mhíleatach ón taobh thiar, scaoil siad leo le gunnaí meaisín agus iad ina suí, agus d'imigh siad go tapa. Fuair an ceathrar go léir bás ag a mbord.
  
  
  Bhuail Franzini ar ais. Dhá lá ina dhiaidh sin, fuadaíodh Nick Milan, leifteanant aosaithe an teaghlaigh Ruggiero, as a theach i Brooklyn Heights. Dhá lá ina dhiaidh sin, fuarthas a chorp, ceangailte le sreang throm, i líonadh talún. Lámhachadh é i gcúl an chinn.
  
  
  Maraíodh Cheeky Wright ansin ar chéimeanna oifig an dochtúra áit a ndeachaigh sé chun roinnt táibléad fiabhras féir a cheannach.
  
  
  Ina dhiaidh sin bhí Frankie Marchetto, fo-cheannaire fada Ruggiero - fuarthas é taobh thiar den roth sa charr, lámhaigh ceithre huaire sa bhrollach.
  
  
  Fuarthas coirp nocht bheirt fhear Franzini i mbád ag imeacht i gCuan Iamáice. Gearradh an dá scornach.
  
  
  D'éalaigh Mickey Monsanno - Mickey Mouse - duine de cheannairí drong Ruggiero, gortú nuair a chuir sé duine dá chlann mhac chun a charr a tharraingt amach as an gharáiste. Phléasc an carr nuair a chas an fear ar an adhainte, é a mharú láithreach.
  
  
  Tháinig an tuí deireanach Dé hAoine nuair a chuaigh seisear fear Ruggiero armtha le gunnaí agus gunnaí meaisín ar an Franzini Olive Oil Co.
  
  
  Níor shábháil Franzoni ach timpiste; Lámhachadh ceathrar fear eile san oifig, ach fágadh beirt chléirigh ban gan díobháil.
  
  
  Bhíomar ag cur críoch le plean aisteach Popeye chun creach a dhéanamh ar eastát Pháirc Ghairdín Ruggiero nuair a cuireadh deireadh leis go tobann. Bhí an Coimisiún buartha faoin méadú tobann ar aird ar chúrsaí an Mhaifia chomh maith leis an méadú laethúil ar an líon bás, dúradh gur thionóil sé cruinniú i Nua-Eabhrac chun an scéal a athbhreithniú.
  
  
  Bhí sceitimíní ar Louis arís agus muid ag fágáil ár n-árasán ar Shráid Houston agus ar aghaidh abhaile, Louis chuig a eochaircheap baitsiléara sa Sráidbhaile, mé ar ais go Philomina's."
  
  
  “Buachaill, Nick! Tá a fhios agat, ba chóir dóibh go léir teacht! Cool Joey Famligotti, Frankie Carboni, Littles Salerno, na guys mór! Tá Ellie Gigante ag teacht ón Fhionnuisce fiú! Tá siad chun cruinniú a bheith acu. Ar maidin Dé Sathairn."
  
  
  Bhí sé cosúil le leanbh ag caint faoi na laochra baseball is fearr leis ag teacht chun an bhaile, ní ar na seacht bhfigiúirí coireachta is tábhachtaí i Meiriceá.
  
  
  Chroith mé mo cheann le míchreideamh, ach rinne mé miongháire air. "Cá mbeidh sé?"
  
  
  "Seomra Cruinnithe Chumann na mBaincéirí ag Ascaill na Páirce agus ag an gCúigiú Sráid Déag."
  
  
  "Ag magadh atá tú? Is é seo an banc is coimeádaí sa chathair.”
  
  
  Rinne Louis gáire go bródúil. "Is Linne é! Nó ar a laghad is éard atá i gceist agam go bhfuil scaireanna againn.”
  
  
  “Ar fheabhas,” arsa mise. Ba cheart dom na páipéir a thóg mé ó Seomra na gCuntas a léamh níos cúramaí, ach is beag nach raibh go leor ama agam chuige sin. Patted mé Louis ar an ghualainn. “Ceart go leor, Paisano. Tá dáta agam le Philomina inniu. An bhfuil mé ag teastáil uait?"
  
  
  Frowned sé. “Ní hea inniu. Ach ar an Satharn, caithfidh gach coimisinéir beirt fhear a thabhairt go dtí an banc leis. Ar mhaith leat teacht liom agus Uncail Joe? Is féidir go leor spraoi a bheith aige."
  
  
  “Ar ndóigh,” shíl mé. áthas gan srian. “Bí orm, a Louis,” arsa mise. "Fuaimeanna cosúil le smaoineamh iontach." Thréig mé agus chuaigh mé isteach sa tacsaí, ach in ionad dul díreach go Philomina, chuaigh mé uptown go dtí an Banker's Trust Association ar Park Avenue. Bhí mé ag iarraidh a fheiceáil cad a bhí sé cosúil. Bhí cuma scanrúil air.
  
  
  Chuaigh mé go dtí an stáisiún bus, phioc mé suas mo threalamh 17B agus chuaigh mé ar ais go Chelsea chun smaoineamh ar mo fhadhb. Beannacht ba ea an deis freastal ar chruinniú an Choimisiúin, ach bhí orm bealach a aimsiú chun an leas is fearr a bhaint as. Ní bheidh sé éasca. Amárach beidh foirgneamh Chumann Iontaobhas an Bhaincéara faoi lánseol le mobsters, gach aon fanatical faoi chosaint a boss.
  
  
  Rud aisteach go leor, ba é Philomina a thug an smaoineamh dom tráthnóna tar éis an dinnéir.
  
  
  Snuggled sí suas dom ar an tolg agus yawned. “An bhfuil fonn ormsa nuair a bhuailfidh tú le Uncail Joe agus Louis amárach, ceart go leor?”
  
  
  Chuir mé mo lámh ar a cófra: "Ar ndóigh."
  
  
  "Anois stop é!" Bhain sí mo lámh. “Ar do bhealach chun na hoifige, an bhféadfá stopadh agus buidéal uisce te nua a fháil d’Uncail Joe?”
  
  
  "Buidéal uisce te?"
  
  
  “Ná bíodh iontas ort. Tá a fhios agat... ceann de na rudaí dearga rubair sin. Nuair a thosaíonn Uncail Joe ag crith chomh dona sin nach féidir leis é a smachtú, is cosúil go gcabhróidh eochaircheap teasa te a bhíonn aige ina lámha. Iompraíonn sé leis i gcónaí é. sa raca beag seo faoi shuíochán a chathaoir rothaí, mar sin tá sé áisiúil aon uair is mian leis."
  
  
  “Ceart go leor, má deir tú amhlaidh. Cad a tharla don sean?
  
  
  “Thosaigh sé ag sceitheadh,” a dúirt sí. “Bhí sé in úsáid le fada an lá.”
  
  
  An oíche sin chuaigh mé go dtí an siopa drugaí ar an choirnéal Naoú Ascaill agus Fiche a Tríú Sráid agus cheannaigh ceann. Ansin, níos déanaí an oíche sin, nuair a bhí mé cinnte go raibh Philomina ina chodladh go tapa, d'éirigh mé agus líonta mé go cúramach le plaisteach í.
  
  
  Bhí sé deacair pléascán, maidhmitheoir le lasc ama, a shuiteáil i bpáipéar teasa le huisce, ach d'éirigh liom fós. Bhí an cruinniú le tosú ar a deich a chlog an mhaidin dár gcionn, mar sin shocraigh mé an t-amadóir ar feadh deich tríochad agus thrasnaigh mé mo mhéara.
  
  
  Bhí orm bealach a dhéanamh le gan a bheith thart nuair a phléasc an diabhal rud, mar nuair a phléasc sé i ndáiríre, bheadh pléascadh mór ann. Ach beidh orm imirt le cluas. Ar aon nós, admhaím go raibh mé suaimhneach sa leaba an oíche sin.
  
  
  
  
  Caibidil 16
  
  
  
  
  
  
  Thiomáin Locatello Popeye, Louis agus mise ón oifig chuig Cumann na mBaincéirí agus chabhraigh sé linn Popeye a dhíluchtú ón gcarr isteach ina chathaoir rothaí. Ansin, le Louis ag brú an chathaoir rothaí agus mise ag siúl in aice léi, chuaigh muid isteach i bhfoirgneamh mór.
  
  
  Bhí an seomra cruinnithe ar an tríochadú hurlár, ach sa stocaireacht ar urlár na talún stopamar ag beirt thugs an-oilte a rinne seiceáil béasach dúinn le haghaidh airm. Ní raibh iarann ag Popeye, ach bhí Derringer beag ridiculous ag Louie agus bhí orm Wilhelmina agus Hugo a thabhairt. Thug an dá mhafiosi admháil uimhrithe dom do mo ghunna agus thógamar an t-ardaitheoir suas. Níor thug éinne faoi deara an buidéal uisce te sa raca faoi shuíochán chathaoir rothaí Popeye.
  
  
  Bhí Gaetano Ruggiero ann cheana féin in éineacht le beirt fhear dá chuid,
  
  
  agus muid ag dul isteach sa halla mór taobh amuigh den seomra cruinnithe. Sheas sé ard agus géar ag an taobh eile den seomra, níos óige ná mar a shíl mé, ach le spotaí liath ar a sideburns dubha. Ba é an goid agus an cearrbhachas a phríomhleasanna, mar a thugtar air coireacht íon, ach bhí sé i ndrugaí freisin agus ba é dúnmharú a shlí mhaireachtála. Le hordú Gaetano, maraíodh an sean Don Alfredo Ruggiero, a uncail, ionas go bhféadfadh an fear óg freagracht a ghlacadh as an teaghlach.
  
  
  Lean na daoine eile isteach sinn, gach ceann acu le dhá gharda coirp.
  
  
  Joseph Famligotti - Cool Joey - ó Buffalo. Gearr, stocach, le aghaidh dorcha, ramhar agus bolg ollmhór a chuaigh thar a choim. Chuaigh sé ag caitheamh anuas agus é ag siúl, a sheaicéad gan cnaipe chun scíthe i gcoinne a bholg. Rinne sé miongháire ar Ruggiero agus Franzini, ansin shiúil sé díreach isteach sa seomra cruinnithe. D’fhan a bheirt gharda coirp le meas sa halla.
  
  
  Frankie Carboni ó Detroit. Gruaig liath, saibhir i gcuma, ag caitheamh culaith áille oiriúnaithe d’olann liath, bróga pointeacha liatha, léine síoda liath agus carbhat síoda bán. Fuair sé seanbhuíon de chuid Detroit le hoidhreacht agus rinne sé a chuid tactics fuilteacha a threorú isteach in oibríocht neamhthrócaireach ach éifeachtach a raibh éad ar gach coireachta eagraithe. D'fhéach sé cosúil le duine uasal cheerful.
  
  
  Mario Salerno - Liathróidí Beaga Salerno - ó Miami - cosúil le héan, fear beag cráite a raibh a cheann ag dul siar agus anall go amhrasach, craiceann coirtithe trom sínte go grotesquely thar chnámha sainithe go géar, srón mór gob agus smig pointeáilte. Thosaigh sé i mbunaíochtaí cearrbhachais i Havana, bhog sé go Miami, ansin shín sé a tentacles fuilteacha go domhain isteach sa Mhuir Chairib agus siar go Las Vegas. Ag seachtó a sé, bhí sé ar an boss drong is sine i Meiriceá, ach ní raibh aon phleananna aige dul ar scor. Thaitin a ghairm go mór leis.
  
  
  Alfred Gigante ó Fhionnuisce. Chomh coirtithe le Mario Salerno, meánairde, cóirithe go néata, chromtha os a chionn, gach gluaiseacht mall agus d’aon ghnó, ag taispeáint gach bliain dá sheachtó is a haon, ach tá a shúile gorm buailte fuar agus a cheann gan ghruaig ag polladh. Bhí ráflaí ann go raibh a chuid pléisiúir gnéis dírithe ar chailíní beaga. D’ardaigh sé trí chéimeanna an Mhafia mar cheann de na chéad allmhaireoirí móra hearóin isteach sna Stáit Aontaithe.
  
  
  Anthony Musso - Tony an Sagart - ó Little Rock, Arkansas. Ard, caol agus galánta, le cuma saibhir, cairdiúil. Fáinní diamaint spréach ar a mhéara, agus bioráin diamaint spléach as a cheangal. Chaith sé spéaclaí gréine gorma a chuir na coilm i bhfolach timpeall ar a shúil chlé sular cailleadh é i gcogaí dronganna na 1930idí luatha. Ag seachtó a haon, bhí sé fós ina rí ar an striapachas, cé gur mhaígh sé go ndearna sé níos mó airgid as maoin a goideadh ná as a chuid oibríochtaí eile.
  
  
  Ceann ar cheann chuaigh siad isteach sa seomra cruinnithe. Raibh mé in ann iad a fheiceáil tríd an doras oscailte, chroitheadh lámh os cionn an tábla agus pleasantries a mhalartú. Na Seacht bhFear is Contúirtí i Meiriceá. Ba é Popeye Franzini an duine deireanach a chuaigh isteach, á iompar i gcathaoir rothaí ag Louis. Nuair a tháinig siad isteach, chonaic mé aisling le huisce te faoin gcathaoir rothaí.
  
  
  Sheas an chuid eile againn, timpeall cúig cinn déag nó mar sin, go suaimhneach sa halla, ag féachaint ar a chéile go amhrasach. Níor labhair aon duine. Ansin dhún an doras go dtí an seomra cruinnithe.
  
  
  Mo dhorn clenched convulsively. Ní raibh mé ag súil go bhfanfadh Louis sa seomra boird lena uncail. I dtigh diabhail! Thaitin an fear seo liom! Ach ar ndóigh ní féidir leat acmhainn sin i mo ghnó.
  
  
  Bhí mé díreach ar tí imeacht nuair a d'oscail an doras agus shiúil Louis amach, dúnadh é taobh thiar dó. Tháinig sé suas chugam.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. 10:23. Seacht nóiméad fágtha. “Lig dúinn dul,” a dúirt mé le neamhchothromaíocht feigned. "Lig dúinn dul ag siúl agus a fháil ar roinnt aer."
  
  
  D'fhéach sé ar a faire agus grinned. “Cinnte! Cén fáth nach bhfuil? Beidh siad ann ar feadh uair an chloig ar a laghad, b'fhéidir níos mó. I dtigh diabhail! Nach é sin Frank Carboni? A Dhia, tá cuma shaibhir ar an bhfear seo. Agus is sagart é Tony! Chonaic mé uair amháin é nuair a ..."
  
  
  Bhí sé fós ag caint nuair a thugamar an t-ardaitheoir síos go dtí an príomh-stocaireacht, áit ar bhailigh muid na hairm ón seomra taisceadáin agus ansin shiúil muid amach ar Ascaill na Páirce.
  
  
  Bhíomar díreach tar éis an tsráid a thrasnú agus bhíomar ag féachaint ar na fuaráin a bhí ag sileadh i bplás foirgneamh mór oifige nuair a scrios pléascadh an chuid is mó den tríochadú hurlár d’fhoirgneamh Chumann na mBancéirí.
  
  
  Louis iompú, ag cur lámh amháin ar mo forearm, agus d'fhéach sé ar an deatach dubh ag ardú ard amach ó thaobh an fhoirgnimh. "Cad a bhí sé?"
  
  
  “Díreach buille faoi thuairim,” a d’fhreagair mé go hócáideach, “ach is dóigh liom go bhfuil tú díreach i gceannas ar an dara teaghlach Mafia is mó i Nua-Eabhrac.”
  
  
  Ach níor chuala sé mé. Bhí sé ag rith cheana féin, ag seachaint tráchta ar Ascaill na Páirce cosúil le cúlpháirtí peile, é éadóchasach dul ar ais isteach san fhoirgneamh, chuig a Uncail Joseph, agus ar a fhreagracht féin.
  
  
  Shrugged me meabhrach agus d'airigh mé tacsaí. Chomh fada agus is eol dom, bhí mo chuid oibre críochnaithe.
  
  
  Ní raibh le déanamh agam ach Philomina a phiocadh suas óna árasán agus dul go dtí an aerfort. Bhí dhá thicéad i mo phóca agus shocraigh mé
  
  
  go bhféadfadh an bheirt againn thart ar thrí seachtaine a chaitheamh sa Mhuir Chairib díreach fuar, grámhar agus scíth a ligean. Ansin tuairisceoidh mé go Washington.
  
  
  Bhuail sí liom ag doras an árasáin nuair a shiúil mé istigh, ag caitheamh a cuid arm timpeall mo mhuineál agus ag brú a corp ar fad i mo choinne.
  
  
  “Dia duit, a mhile,” a dúirt sí go sona sásta. “Tar isteach sa seomra suí. Tá iontas orm duit”.
  
  
  "Iontas?"
  
  
  "Do chara." Bhí sí ag gáire. Shiúil mé isteach sa seomra suí agus aoibh David Hawk orm ón tolg. Sheas sé suas agus chuaigh sé leis agus a lámh sínte amach. “Tá sé go maith tú a fheiceáil, a Nick,” a dúirt sé.
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  
  
  Bás an Fhabhúin
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Bás an Fhabhúin
   Caibidil 1
  
  
  
  
  Thug an guthán ag glaoch i mo sheomra deis don fhear sa teach trasna na sráide maireachtáil ar feadh tríocha soicind eile. Bhí mé cinnte go mbeadh an fón ag glaoch arís, ansin a bheith ciúin ar feadh fiche soicind sula mbeadh sé ag glaoch faoi dhó eile; córas speisialta dhá fháinne Hawk a bheadh ann, rud a chuir in iúl dom glaoch a chur air láithreach. Thar na blianta, d'fhorbair mé tuiscint beagnach instinctive fios a bheith agat nuair a bhí an comhartha Seabhac ag teacht ón gcéad fáinne. Agus nócha a naoi n-uaire as céad bhí mé ceart. Dhírigh mé arís ar raon feidhme Anschutz 1413 Super Match 54 nuair a ghlaoigh an clog an dara huair, ansin chuaigh sé ina thost. Roimh an dara clog dúbailte, tharraing mé an truicear.
  
  
  Bhí an sliocht foirfe. Trí dhoirse na Fraince a bhí oscailte go páirteach trasna na sráide, chonaic mé an tríú súl le feiceáil go tobann i forehead m'íospartaigh. Bhí sé beagán thuas agus idir bheirt eile nach bhfeicfeadh go deo arís go sona sásta gníomhaire AX á chéasadh mar eolas. Tháinig deireadh go deo lena gcuid caochaíl olc nuair a thit Krischikov ar an mbord. Níor dhealraigh ach an tríú súl seo beo nuair a tháinig at beag fola inti, a d'éirigh go geal sa solas, agus ansin a rolladh síos droichead na srón.
  
  
  Sheinn an dara fáinne dúbailte den teileafón go gairid tar éis mo lámhaigh, agus, ag cúlú ó fhuinneog oscailte m'árasán laethúil shabby, leag mé an raidhfil ar an leaba agus phioc mé suas an glacadóir. Diailigh mé uimhir dhíreach Hawk agus d'fhreagair sé láithreach.
  
  
  “Níl dul amú ort,” a dúirt sé, mar is gnáth.
  
  
  Ní raibh gá le scrambler a shuiteáil ar an bhfón san árasán beag seo i Montreal. Agus i gcuimhne Hawk, ach níor thug sé suas é, agus d'fhreagair mé go huathoibríoch, "Tá a fhios agam."
  
  
  "An bhfuil an díol seo déanta agat cheana?"
  
  
  “Cheannaigh an tUasal Kay é,” a dúirt mé leis, “Ní mór dom an oifig seo a dhúnadh chomh tapa agus is féidir anois agus bogadh ar aghaidh.”
  
  
  “Sílim go bhfuil sé in am agat dul ar ais chuig d’oifig bhaile,” a dúirt an Seanfhear go mall. “Tá cliant againn sa bhaile a bhfuil do chuid seirbhísí de dhíth air.” D'fhan sé nóiméad agus dúirt sé ansin, “Tá sé seo ar cheann dár gcliaint is mó i Washington. Tuigeann tú?"
  
  
  Stop sé seo mé ar feadh nóiméad. Níorbh minic a theastaigh Seabhac i Washington; ní raibh sé ag iarraidh an baol go dtabharfadh duine de na hiomaitheoirí mé faoi deara - ní ar a thaobh ná ar ár taobh féin; mar má tharlaíonn aon rud sa phríomhchathair, cuirfear an milleán air féin agus ar a ghníomhairí N-rátáil a fhéadfaidh a bheith ann ag an am. Sin an fhadhb leis an rátáil N - is mise N3 - agus an cead chun an fhadhb a réiteach ar deireadh. Is dóigh le gach duine gur drochdhuine tú; Is cinnte go bhfuil mothú ar a gcuid féin, agus ar ár gcuid féin freisin - mura bhfuil tú ag déanamh beagán oibre salach nach féidir leo a láimhseáil. Ansin éiríonn Killmaster an laoch - go dtí go bhfuil an jab déanta.
  
  
  Thairis sin, ní raibh mórán díograise léirithe ag Seabhac chun mé a thabhairt ar iasacht do ghníomhaireacht eile, agus d'fhéadfadh eagraíocht faisnéise eile a bheith i gceist leis an tagairt a rinne sé do “chliant”. Theastaigh uaim a fhiafraí de cén ghníomhaireacht sár-fhaisnéise a bhí ag screadaíl arís agus a theastaigh uainn na píosaí a phiocadh suas dóibh, ach bhíomar ar ghlao gutháin gan chriptiú, mar sin bheadh ar mo cheisteanna fanacht go dtí go bhfillfinn ar na Stáit.
  
  
  Ina theannta sin, thuig mé go raibh i bhfad níos mó i gceist le ton mall, toiliúil Hawke ná ídiú simplí ag deireadh lá fada eile. Bhí a fhios agam níos fearr ná sin. I gcás fear a raibh rath air le blianta anuas, d'fhéadfadh sé a chuid féin a choinneáil leis an gcuid is fearr againn nuair a bhí an post ag teastáil. Ní hea, níor labhair Seabhac sa tóin sin mar bhí sé tuirseach; bhí duine éigin san oifig leis, agus thug ton aireach a ghutha foláireamh dom gan an deis a thabhairt dó aon rud a rá a thabharfadh leid do dhuine ar bith cá raibh mé nó cad a bhí á dhéanamh agam.
  
  
  “Sea, a dhuine uasail,” a dúirt mé go simplí.
  
  
  “Paca do chuid rudaí agus téigh go dtí an aerfort,” a dúirt sé go tirim. “Ceannóidh mé ticéad eitleáin duit ar an gcéad eitilt eile go DC... Ó sea, ní dóigh liom go mbeidh do threalamh ar fad ag teastáil uait. “Sílim gur féidir leat cuid acu a stóráil san oifig áitiúil.”
  
  
  Bhí a fhios agam nach mbeadh ár n-oifigeach-ar-arm sásta a fháil amach gur fhág mé ceann de na raidhfilí is fearr leis i Montréal; ach ba léir go raibh Seabhac ag iarraidh mé ar ais go tapa, agus níor theastaigh uaidh go gcuirfí moill orm le himréiteach an aerfoirt, rud a bheadh dosheachanta dá ndéanfainn iarracht dul ar bord eitleáin leis an arm seo. Bhí mála cáipéisí luaidhe saindeartha agam le haghaidh mo ghunnaí féin, ach ní le haghaidh mo raidhfil.
  
  
  “Beidh mé i d’ oifig go luath maidin amárach,” a dúirt mé.
  
  
  Bhí smaointe eile aige. "Níl, téigh díreach chuig an Óstán Watergate." Déanfaidh mé teagmháil leat ansin. Tá áirithint déanta cheana féin i d'ainm." Níor dúirt sé fiú m'ainm, gan trácht ar uimhir an tseomra, ar an bhfón gan chriptiú. "Thug mé an tsaoirse dom duine éigin a chur ann le héadaí duit aigne.
  
  
  "Ní hea, a dhuine uasail. Bhí sé sin an-smaoineamh ort."
  
  
  Sheas Seabhac go foirmiúil os comhair a chuideachta é, agus bhí a fhios agam go gcaithfeadh sé a bheith ina dhuine tábhachtach; de ghnáth ó
  
  
  
  
  
  An Pentagon nó an CIA nuair a tháinig siad a iarraidh le haghaidh bhfabhar.
  
  
  Tar éis dúinn slán a fhágáil díreach chomh dian, chuir mé an fón síos agus sheas mé ag féachaint air ar feadh tamaill. Bhí mé cinnte go leor nár tháinig an tUachtarán go dtí oifig Hawke. Ach ní raibh ach duine amháin i Washington a raibh meas mór ag an Old Man air: duine dá sheanchairde scoile ar éirigh leis rudaí a chur ina gceart le haghaidh athraithe. Agus mo chuid rudaí á bpacáil agam go deifir, n’fheadar cad a labhair an Rúnaí Stáit le Hawke agus conas a d’fhéadfadh sé dul i bhfeidhm orm.
  
  
  Tar éis dom an tsráid a sheiceáil lena chinntiú nach raibh corp trí shúile an Uasail Kay aimsithe go fóill agus go raibh duine éigin tar éis an líne tine a fheiceáil, phioc mé suas an fón arís chun glaoch ar ár n-oifig áitiúil; B'éigean dom socruithe a dhéanamh leis an gcarr ar cíos a bhí á thiomáint agam go Montréal a phiocadh suas agus an raidhfil a bhí glasáilte agam ina stoc. Ba é an ceann deireanach a bhí pacáilte ná mo Wilhelmina Luger i ngualainn mo ghualainn agus mo Hugo Stiletto i truaill mhaol suede. Chuaigh siad isteach i urrann bhunaidh i mála cáipéisí a bhí deartha ag teicneoirí saotharlainne do ghníomhairí a bhí ag taisteal le hairm ar eitiltí tráchtála. Chuir cosaint speisialta luaidhe cosc ar an aláram imeacht nuair a chuaigh muid ar bord an eitleáin. Is mór an trua nach raibh aon am ann chun culaith den chineál céanna a dhéanamh chun raidhfil a iompar; Ba mhaith liom é a thabhairt ar ais go pearsanta do Eddie Blessing, ár ngunnaí. Soilsíonn a aghaidh i ndáiríre nuair a thagann duine dá "leanaí" abhaile. Bhuel, bhí mé sásta go leor na páistí a thabhairt liom. Bhí mothú agam go mbeadh siad de dhíth orm go luath.
  
  
  Díreach deich nóiméad ina dhiaidh sin bhí aiféala orm mo phacáil hasty. Ag fágáil an tí lóistín a bhí ar lár os comhair an tí a bhíodh faoi choimirce Krischikov, thug mé faoi deara beirt fhear ag suí taobh amuigh den Nova ar cíos go raibh dhá dhoras páirceáilte agam síos an tsráid. Le mála taistil i lámh amháin agus mála cáipéisí sa lámh eile, ní raibh cuma ró-bhagrach orm mar níor fhéach siad ach go hachomair ar fhuaim an dorais ag dúnadh i mo dhiaidh agus ansin lean siad lena gcomhrá. D’fhoghlaim mé gur Rúisis a bhí ann, agus d’inis sracfhéachaint sciobtha ar a n-aghaidheanna i bhfianaise na lampaí sráide dom cérbh iad.
  
  
  Thosaigh mé ag glaoch orthu "Laurel and Hardy" le linn an ama ghairid a d'fhéach mé ar Krischikov agus an péire ag leanúint ina chéimeanna. D'inis an oifig AX áitiúil dom a bhfíor-fhéiniúlacht agus a bpoist mar fheallmharfóirí agus gardaí coirp is fearr leis na spiairí. Uair an chloig roimhe sin chonaic mé iad ag tiomáint suas lena boss agus é a scaoileadh amach os comhair a cheilt; ansin d'imigh siad. Ag an am, ba rud neamhghnách dom nach ndeachaigh siad isteach san fhoirgneamh leis mar ba ghnách, agus ghlac mé leis trí dhearmad go gcaithfidh sé gur chuir sé ar mhisean éigin iad. De réir dealraimh, áfach, ordaíodh dóibh dul ar ais agus siúl timpeall lasmuigh. Ceachtar bhí roinnt oibre ag Krischikov nach raibh sé ag iarraidh go mbeadh a fhios acu faoi, nó bhí sé ag súil le duine éigin agus chuir sé iad chun fanacht taobh amuigh, b'fhéidir a chuairteoir a phiocadh suas agus é a sheiceáil sula ligeadh isteach sa teach é.
  
  
  Ag an nóiméad sin, ní raibh sé cuma liomsa cad a bhí ar a gclár oibre; Bhí orm dul isteach sa Nova seo agus dul amach sula ndeachaigh duine de sheirbhísigh an fhir le trí shúil isteach i seomra Krischikov agus fuair sé amach an corp. An t-aon rud a chuir stad orm ó dhul amach as sin bhí cúpla killers. Bhí mé cinnte go leor gur cuireadh ar an eolas iad faoi chuma an chuid is mó dár ndaoine, mise san áireamh. Ní hé ár líonra faisnéise an t-aon duine atá cliste go leor chun an namhaid a choinneáil faoi rún.
  
  
  Ní raibh mé in ann seasamh ar leac an dorais a thuilleadh gan a n-amhras a mhúscailt, agus ba é an Nova an t-aon fheithicil a bhí agam chun an ceantar a fhágáil, agus mar sin chuaigh mé i dtreo. Bhí a dhroim ag Hardy - an fear saille a thug AX foláireamh dom gur carn marfach de mhatán crua é - a dhroim dom. D’fhéach an lanky one - Laurel, saineolaí lasc-láimhe clúiteach a raibh lúcháir air píosaí beaga a ghearradh as a chuid braighdean sula raibh siad réidh le labhairt - ag breathnú go díreach orm agus mé ag druidim linn, ach ní fhaca sé mé sa scáth agus é gafa sa chomhrá. .
  
  
  Bhí mé in ann a fheiceáil go raibh thart ar an am a shiúil mé suas go dtí an trunc an ghluaisteáin, go raibh mé i gciorcal beag an tsolais ón lampa sráide, agus is dócha go mbeadh Laurel ag breathnú orm agus mé ag druidim níos gaire. Chas mé go dtí an colbha ionas gur chuir cúl Hardy bac go páirteach ar mo thuairim ar a chompánach. D'fhéadfadh méid an chúl sin bac a chur ar dhul isteach umar M16, ach amháin go raibh Laurel thart ar cheann níos airde ná a pháirtí. Instinctively, bhí a fhios agam go raibh rud éigin mar gheall orm tar éis tarraingt ar Laurel aird agus mé céim amach den cosán agus a chur ar mo bhagáiste taobh thiar den charr. Ag coinneáil mo cheann iompaithe i dtreo na sráide, thóg mé amach mo chuid eochracha agus d'oscail mé an trunc, ag mothú, mar a rinne mé, gur stop Laurel ag caint agus go raibh sé ag siúl i dtreo chúl an ghluaisteáin.
  
  
  Dúirt cliceáil an lasc-lann liom go raibh mé aitheanta. Chas mé chun aghaidh a thabhairt air agus é ag luascadh orm, agus cúig orlach cruach roimhe. Sheas mé siar agus lig a mhóiminteam é a iompar ar aghaidh, ansin ar ais.
  
  
  
  
  
  
  agus bhuail sé ar thaobh a mhuineál sa lár nerve díreach faoi bhun an chluas. Thit sé aghaidh síos isteach sa trunc, agus shín mé amach agus slammed an clúdach ar an beag a droma. Bhuail imeall an mhiotail throma é thart ar leibhéal a choim, agus chuala mé léim ard nach mór a bhí ina dhrom.
  
  
  D’oscail mé clúdach an chliabhraigh arís agus i bhfrithchaitheamh solais a solais chonaic mé a aghaidh corraithe i bpian, a bhéal oscailte i gcrónáin chiúin nár chuala éinne.
  
  
  Faoin am sin bhí Hardy ag titim timpeall an chairr, lámh amháin cosúil le liamhás ag sroicheadh chugam agus an lámh eile ag magadh lena chrios dá ghunna. Tharraing mé an corn amach as an cófra agus, á úsáid mar shíneadh ar mo lámh, slammed díreach isteach é sin aghaidh ollmhór maróg. D'éirigh sé as a chéile, ag spochadh as fiacla splintering agus ag caoineadh faoi phian agus an fhuil ag sileadh as a raibh ina shrón. An lámh a bhí ag iarraidh greim a fháil orm d’éirigh sí ina cuaille luascadh chomh dian le dhá-ar-cheathair agus é ag spochadh an chorc as mo lámha. D’eitil sé tríd an aer agus d’eitil sé amach ar an tsráid.
  
  
  Dá mbeadh sé cliste, bheadh sé ag iarraidh a ghunna a shaoradh, a bhí greamaithe idir a bolg ró-líonta agus an crios daingean. Ina áit sin, agus é faoi dhraíocht ag pian, theith sé ar aghaidh mar a bheadh béar feargach, lámha sínte amach ar fud an domhain chun mé a chlúdach i rud a raibh a fhios agam a bheadh ina bharróg mharfach. Tugadh rabhadh dom gurbh é seo an modh maraithe ab fhearr leis. Fuarthas ar a laghad beirt fhear a raibh aithne againn orthu brúite go laíon beagnach, a n-easnacha brúite in aghaidh orgáin ríthábhachtacha, agus iad ag fáil bháis go uafásach, báite ina gcuid fola féin. Sheas mé ar an sidewalk arís; ag féachaint ar a lámha ollmhóra.
  
  
  Agus mé ag siúl ar shiúl ón gculaith uafásach sin, thuisleadh sé thar chosa Laurel marbh agus thit ar a ghlúine. Ag bualadh mo lámha le chéile, chuir mé iad ar chúl a mhuineál, agus shín sé amach ar an tsráid ar a airde iomlán. Bheadh an buille maraíodh an chuid is mó daoine láithreach, ach de réir mar a Stán mé air i iontas, chuckled sé, shook a cheann ollmhór amhail is dá mba ag iarraidh a ghlanadh a inchinn mearbhall, agus thosaigh sé ar a ghlúine. A lámha groped amach le haghaidh tacaíochta, agus ceann acu dúnta ar an lasclann Laurel ar, a thit ar an sidewalk. Méara cosúil le ispíní fillte ar fud an láimhseáil an scian mar a thosaigh sé ag ardú. Cad a bhí beagnach aoibh gháire le feiceáil ar an fuilteach, béal garbh anois, agus na súile mhuiniompair beag glinted viciously agus iad ag díriú ar dom. Tháinig aitheantas dóibh freisin nuair a thuig sé cé mé féin, agus tháinig fuil as a bheola nuair a rinne sé mallacht ar Rúisis agus dúirt:
  
  
  “A mhic madra! Roinnfidh mé i do leath thú, a Chartúir, agus beathaigh mé do na muca thú. Tháinig teannas ar na matáin ina mhuineál agus bhí a chuisle trom ag rince go grotesquely díreach faoi bhun an fheoil dearg a mhuineál tiubh. Thóg sé dhá chéim awkward i dtreo dom. Cosúil le imreoir a bheith tréigthe ag líne chosanta na Lochlannaigh, chiceáil mé é san aghaidh ghránna sin le pumpkin brúite.
  
  
  An braon cumhachtach feola rushed ar aghaidh arís. Bhuail an lámh a raibh an scian uirthi an tsráid ar dtús, agus an lann á coinneáil ina seasamh mar a thit an muineál tiubh air. Dodgedged mé an spraeála fola gushing as a artaire scoite agus shiúil ar chúl an Nova; Tharraing mé corp fós Laurel ag casadh amach as an stoc agus slammed an clúdach.
  
  
  Agus mé ag cur mo bhagáiste sa suíochán cúil, chuala mé screadaíl ón teach trasna na sráide. Shiúil sé trí dhoirse oscailte na Fraince ar an dara hurlár, agus bhí a fhios agam go bhfuarthas corp Krischikov. Ag dul isteach sa Nova, thiomáin mé go tapa ar an tsráid a bhí fós ciúin agus chuaigh mé i dtreo an aerfoirt, ag smaoineamh go gruama go raibh níos mó iontas fós ag fanacht leis an bhfear thuas staighre nuair a thosaigh sé ag lorg gardaí coirp Krischikov.
   Caibidil 2
  
  
  
  
  Rud amháin a bhí le rá agam faoin ról a chuir Seabhac iallach orm a imirt ná gur timpeallacht mhaith a bhí ann. De réir na clibeanna ar an mbagáiste Gucci a bhí ag fanacht sa seomra ag an Watergate nuair a shroich mé, bhí mé Nick Carter ó East 48th Street i Manhattan. D’aithin mé an seoladh mar chloch dhonn i Turtle Bay a d’úsáid ár mbiúró mar oifigí, mar “teach sábháilte,” agus mar áit chónaithe i Nua-Eabhrac. Is léir go raibh na héadaí sna málaí costasach, dath coimeádach, agus gearrtha i gcuimhne ar bhlas milliúnaí ola an Iarthair. B'fhéidir nach bhfuil na buachaillí Dallas agus Houston i mbrúiríní geala agus plaidí, ach is maith leo a gcuid éadaí taistil a bheith chomh compordach leis na Levi's a chaitheann siad sa sean paddock. Ar na seaicéid leathan-ghualainn le gaothairí taoibh, bhí bríste tanaí orthu le pócaí tosaigh gorm-jean-stíl agus lúba leathana do na criosanna righin práis-bhúcla a tháinig leo. Bhí pócaí dúbailte ag na léinte cadáis an-bhog bán le cnaipí síos chun tosaigh. Thug mé faoi deara go raibh gach rud ar an méid ceart, fiú roinnt péirí de bhuataisí lámhdhéanta trí chéad dollar.
  
  
  “Má tá Hawke ag iarraidh orm fear saibhir ola a imirt,” shíl mé agus mé ag díphacáil agus ag cur rudaí ar shiúl sa seomra feistis ollmhór, “is cuma liom ar chor ar bith. Chuidigh an seomra freisin. Chomh mór le cuid de na hárasáin stiúideo a bhfuil cónaí orm iontu - sin mar a dearadh iad ar dtús, mar gur dearadh an Watergate mar
  
  
  
  
  
  
  Nuair a d'oscail sé ar dtús, dormitory a bhí ann - bhí an seomra suí / seomra leapa in éineacht leis an seomra suí thart ar fiche is ceithre troigh ar fad agus ocht dtroigh déag ar leithead. Bhí tolg lánmhéide air, cúpla cathaoir uilleach, teilifís mhór dhath, cistin lántrealmhaithe, agus leaba mhór dhúbailte san alcove.
  
  
  Doirteadh solas isteach sa seomra ó fhuinneoga urláir go síleáil ag breathnú amach ar an ardán. D'fhéach mé amach thar choimpléasc deich n-acra Watergate go dtí an Maorga, Abhainn Potomac stairiúil agus chonaic ceithre cloigeann ag scimeáil trasna an uisce. Bhí séasúr na rásaíochta ar tí tosú, thuig mé agus mé ag féachaint ar fhoirne an choláiste ag sníomh a gcuid maidí rámha go rithimiúil. D'fhéadfainn an nóiméad cruinn a aimsiú nuair a mhéadaigh na helmsmen freasúra a luas, mar gheall ar theith na sliogáin ar aghaidh go tobann sa sruth tapa. Chuir glaoch an ghutháin isteach ar mo mheas ar chomhordú dlúth na n-iomairí. Chuir mé geall le Seabhac nuair a phioc sé suas an fón. Ach ba é an guth a dúirt, “Mr. Carter? dúradh liom go raibh sé am amháin as gach céad go raibh mé mícheart.
  
  
  "Is é seo an tUasal Carter."
  
  
  “Is é seo an concierge, an tUasal Carter. Tá do charr ag an doras tosaigh.
  
  
  Ní raibh a fhios agam cén carr a raibh sé ag caint faoi, ach ar an láimh eile, ní raibh mé chun argóint. D'fhreagair mé go simplí: "Go raibh maith agat, rachaidh mé anois."
  
  
  Supposedly Seabhac an t-aon duine a raibh a fhios Nick Carter a bhí ag Watergate, mar sin shíl mé go raibh a sheol sé carr dom; Chuaigh mé go dtí an stocaireacht.
  
  
  Agus mé ag dul thar an deasc concierge ar mo bhealach go dtí an doras tosaigh, thug mé bille cúig dollar go cúramach don bhean álainn a bhí i gculaith dhubh taobh thiar den chuntar agus dúirt mé go suairc, “Go raibh maith agat as glaoch ar mo charr.” Dá dteastódh ó Seabhac go mbeadh mé saibhir, d’imreoinn saibhir – le hairgead AX.
  
  
  "Go raibh maith agat, an tUasal Carter." Lean a thóin sofaisticiúil mé agus mé ag brú an doras gloine a oscailt a chuaigh go dtí an cabhsa ciorclach a thugann foscadh don bhealach isteach chuig an óstán. Thosaigh fear an dorais ag fiafraí ar cheart dó comhartha a thabhairt do cheann de na tacsaithe uileláithreach a bhí páirceáilte ar an gcabhsán, ansin stop mé agus mé ag siúl i dtreo limo Mhór-Roinn a bhí ag réabadh ag an gcosán. Ós rud é gurb é an t-aon chineál é, chinn mé go gcaithfeadh sé a bheith i mo charr. Agus mé ag druidim linn, bhí an tiománaí, ag claonadh i gcoinne a thaobh, tensed chun a aird a fháil agus dúirt go bog: Carter? Nuair a Chlaon mé, d'oscail sé an doras.
  
  
  Ní raibh aon duine istigh, rud a chuir beagán fainiciúil orm; Instinctively bhain mé imlíne mo Luger agus an clúdach a chur ar mo shuaimhneas mé féin go raibh mo chairde is fearr in aice láimhe, ansin shocraigh mé ar ais isteach sa upholstery leathair glove-mhaith mar a tháinig an tiománaí a ghlacadh a áit taobh thiar den roth. Chas sé an carr mór thart agus síos an cabhsa go Achadh an Iúir, áit ar chas sé ar dheis.
  
  
  Nuair a stopamar le haghaidh solas tráchta, bhain mé triail as an doras agus d'oscail sé gan aon fhadhb. Chuir sé seo socair beagán orm, agus mar sin d'ardaigh mé clúdach an phainéil sa armrest agus bhrúigh mé an lasc a d'ísligh an fhuinneog gloine a scar mé ón tiománaí. "An bhfuil tú cinnte go bhfuil a fhios agat an bealach?" D'iarr mé, ag iarraidh a dhéanamh breathnú sé éasca.
  
  
  “Ó sea, a dhuine uasail,” d’fhreagair an tiománaí. D'fhan mé nóiméad, ag fanacht air rud éigin a chur leis a d'fhéadfadh a insint dom cá raibh muid ag dul, ach níor tháinig aon rud.
  
  
  "An dtéann tú ann go minic?"
  
  
  "Tá, máistir." Stailc a dó.
  
  
  "Tá sé i bhfad?"
  
  
  "Níl a dhuine uasail, beidh muid ag an Teach Bán i gceann cúpla bomaite."
  
  
  Rith abhaile. Go deimhin, soiléir an pháirc liathróid; ní raibh cuairteanna ar an Teach Bán mar chuid de mo ghnáthchúrsaí taistil. Bhuel, dúirt mé liom féin, chuaigh tú ó Rúnaí Stáit go hUachtarán thar oíche. Ach cén fáth?
  
  
  Ach ba é Seabhac, ní an tUachtarán, a dúirt liom go mbeinn ag imirt nanny le bean darbh ainm Silver Falcon go luath, agus ba í an bhean ba phléascaí ar domhan í.
  
  
  Gormfhabhcún Airgid.
  
  
  “Is é Liz Chanley an t-ainm atá uirthi agus sroichfidh sí Washington amárach,” a dúirt Hawk. “Agus is é do phost ná a chinntiú nach dtarlóidh aon rud di. Dúirt mé leis an Uachtarán agus leis an Rúnaí go nglacfaimid freagracht as a sábháilteacht go dtí nach mbeidh sí i mbaol a thuilleadh."
  
  
  Nuair a luaigh Seabhac an bheirt eile a bhí sa seomra linn, d’fhéach mé ar gach ceann acu ar a seal. Ní raibh mé in ann cabhrú leis. Rug an tUachtarán air seo agus chrom sé beagán. Ghlac an Rúnaí Stáit mé ag déanamh é seo freisin, ach bhí sé i bhfad ró-fhear uasal chun cur le mo náire trí é a admháil. Chinn mé gurb é an t-aon seans a bhí agam dul ar ais ná breathnú cliste, agus mar sin dúirt mé: “Tá a fhios agam cé hé Liz Chanley, a dhuine uasail.”
  
  
  Bhí an chuma ar an Seabhac go bhféadfadh sé mé a mharú go díreach an uair sin agus ansiúd chun é a dhéanamh soiléir fiú go mb’fhéidir nach mbeadh a fhios ag duine de na fir duaise cé a bhí tábhachtach do gach duine, ach bhí faoiseamh orm nuair, sula bhféadfadh sé é a stóráil ina cheann, stopadh níos déanaí, an D’fhiafraigh an Rúnaí Stáit go tobann: “Conas?”
  
  
  “Tá roinnt tascanna déanta agam sa Mheánoirthear, a dhuine uasail, agus tá ár n-eolas cúlra sách críochnúil.”
  
  
  "Cad atá ar eolas agat faoi Liz Chanley?" lean an rúnaí.
  
  
  “Go bhfuil sí mar iar-bhean chéile Shah Adabi. Go bhfuil an t-ainm Araibis uirthi Sherima, agus go raibh triplets orthu timpeall sé bliana ó shin. Agus thart ar shé mhí ó shin, colscartha sí féin agus an Shah. Is Meiriceánach í agus bhí a hathair Tex
  
  
  
  
  
  mar fhear ola a chuidigh le hoibríochtaí druileála a eagrú ag Adabi agus a bhí ina dhlúthchara leis an Shah."
  
  
  Bhí an chuma ar an scéal nach raibh aon duine ag iarraidh mo chuid cainte a stopadh, mar sin lean T. air: “Go díreach i ndiaidh an cholscartha, phós Shah Hassan iníon ginearál Siria. D’fhan Liz Chanley – tá Sherima ag baint úsáide as a hainm Meiriceánach arís – sa phálás ríoga i Sidi Hassan go dtí timpeall coicíse ó shin agus chuaigh sí go Sasana ar cuairt ansin. Is dócha go bhfuil sí ag filleadh ar na Stáit chun áit a cheannach i gceantar Washington agus socrú síos. Tá roinnt cairde aici anseo, ar bhuail an chuid is mó díobh le linn a cuid cuairteanna taidhleoireachta leis an Shah.
  
  
  “Maidir leis an ainm sin,” arsa mise, “níor chuala mé trácht air. Is dóigh liom go bhfuil sé rangaithe."
  
  
  “Ar bhealach, tá,” a chrom an rúnaí, agus is ar éigean a bhí meangadh faoi deara ar a bheola. Ba é "Silver Falcon" an t-ainm a thug an Shah di tar éis a bainise chun a seasamh ríoga nua a shiombail. Ba é a rún príobháideach go dtí gur thosaigh an fhadhb seo.”
  
  
  - shoiléirigh an t-uachtarán. “D’úsáideamar é mar chód, mar a déarfá.”
  
  
  “Feicim,” a d'fhreagair mé. “I bhfocail eile, nuair nach bhfuil sé ciallmhar i gcásanna áirithe labhairt faoi go díreach…”
  
  
  "Tá sí mar an Gorm Airgid," chríochnaigh Hawke le haghaidh mc.
  
  
  Chas mé chuig an uachtarán. “A dhuine uasail, táim cinnte gur cheart go mbeadh níos mó eolais agam faoin iar-bhanríon agus faoi Adabi.”
  
  
  “Le do chead, an tUasal Uachtarán, cuirfidh mé roinnt sonraí leis go mb’fhéidir nach mbeadh a fhios ag an Uasal Carter,” thosaigh an Rúnaí Stáit. Tar éis dó nod formheasta a fháil, lean sé air, “Is náisiún beag ach cumhachtach é Adabi. Cumhachtach toisc go bhfuil sé ar cheann de na tíortha is saibhre a tháirgeann ola, agus freisin toisc go bhfuil a arm ar cheann de na cinn is fearr oilte agus feistithe sa Mheánoirthear. Agus tá an dá fhíric seo go príomha a bhuíochas leis na Stáit Aontaithe. Cuireadh oideachas ar Shah sa tír seo, agus díreach agus é ag críochnú a chuid staidéir iarchéime in Harvard, fuair a athair bás le hailse cnámh. D'fhéadfadh an sean-Shah a bheith ina chónaí níos faide dá mbeadh cúram leighis leordhóthanach in Adabi, ach ní raibh aon cheann ann, agus dhiúltaigh sé a thír a fhágáil.
  
  
  “Nuair a tháinig Shah Hasan ina rialtóir,” lean an rúnaí air, “bhí sé meáite ar nach mbeadh cóir leighis ag teastáil ó dhuine dá mhuintir go deo. Theastaigh uaidh freisin a chinntiú go bhfaigheadh a chuid ábhar na deiseanna oideachais is fearr a d’fhéadfadh airgead a cheannach. Ach ní raibh aon airgead in Adabi mar níor aimsíodh aon ola ann ag an am sin.
  
  
  “Thuig Hassan go raibh an comhdhéanamh geolaíoch céanna ag a chuid talún go bunúsach agus a bhí i dtíortha eile a tháirgeann ola, agus mar sin d’iarr sé cabhair ar ár rialtas le druileáil taiscéalaíochta. Bhunaigh roinnt cuideachtaí ola atá bunaithe i Texas corparáid agus chuir siad a saineolaithe druileála chuig Adabi mar fhreagra ar iarratas ón Uachtarán Truman. Fuair siad níos mó ola ná mar a d'fhéadfadh aon duine a shamhlú, agus thosaigh airgead ag sreabhadh isteach i gcófra Sidi Hassan."
  
  
  Mhínigh an rúnaí freisin go raibh iar-bhean chéile Hassan iníon le duine de na saineolaithe ola Texas in Adabi. Bhí Liz Chanley ina Moslamach nuair a phós sí an Shah. Bhí siad thar a bheith sásta lena dtriúr iníonacha beaga. Ní raibh mac aici riamh, ach níor bhain sé sin le Hassan a thuilleadh. D'ordaigh an conradh pósta go gcuirfí an choróin ar aghaidh chuig a dheartháir níos óige. “Cé, b’fhéidir, a thaitníonn leis na Stáit Aontaithe freisin, ach ní thaitníonn sé chomh mór le Hassan,” thug an Rúnaí Stáit faoi deara.
  
  
  “Thar na blianta, go háirithe tar éis an chogaidh Arabach-Iosraelach 1967,” lean sé ar aghaidh, “d’éirigh le Shah Hassan guth measartha a bhaint amach sna comhairlí Arabacha. Ach tá méadú mór tagtha ar an mbrú atá air. Dhá uair le blianta beaga anuas tá iarracht déanta ag lucht leanúna Hassan a mharú. Ar an drochuair do na plotters in aghaidh an Shah, an feallmharú iarrachtaí ach rallied a fir taobh thiar a chúl."
  
  
  Níorbh fhéidir liom cabhrú ach sos chun fiafraí cén fáth ar colscartha Hassan do Sherima.
  
  
  Chroith an Rúnaí Stáit a cheann. “Ba smaoineamh Sherima an colscaradh. Mhol sí é seo tar éis na hiarrachta deiridh ar shaol Hassan, ach níor chuala sé faoi. Ach lean sí ag rá leis dá bhfágfadh sé í go bhféadfadh tíortha Arabacha eile é a ghlacadh mar chomhartha go raibh sé fíor ar a taobh agus stop a chur lena bhfeachtas chun é a threascairt. Chuir sí ina luí air faoi dheireadh go gcaithfeadh sé é a dhéanamh, mura rud é ar mhaithe lena shábháilteacht féin, ansin ar mhaithe lena chailíní beaga.
  
  
  “Ba í Sherima freisin a mhol go bpósfadh sé arís láithreach agus d’áitigh sí gur Arabach a bheadh ina bhean chéile nua. Go deimhin, is í a roghnaigh an cailín tar éis taiscéalaíochta - mar chomhghuaillíocht a d'fhéadfadh Hassan a nascadh le fear cumhachtach míleata i dtír eile."
  
  
  “Cén fáth a bhfuil imní mar sin faoina sábháilteacht?” Chuir mé ceist ar. Dhealraigh sé dom,” a mhínigh mé, “nuair a scoir sí de bheith ina bean chéile ag an Shah, nach mbeadh sí i mbaol ar bith.
  
  
  Chas an tUachtarán chuig Seabhac agus dúirt sé, “Sílim gur fearr an chuid seo den mhíniú a fháil díreach. Tá faisnéis curtha ar fáil ag foinsí do ghníomhaireachta maidir le plota chun iar-Bhanríon Sherima a fheallmharú. Chas sé ó Seabhac chugam, ansin ar ais arís, sular dúirt sé, "Agus tá do ghníomhaireacht tar éis teacht ar chuid de phlota go"
  
  
  
  
  
  
  a chruthú gur ghníomhaigh sí mar ghníomhaire rúnda de chuid Rialtas na Stát Aontaithe le linn thréimhse iomlán a pósta."
  Caibidil 3
  
  
  
  
  “Tá cur amach agat, ar ndóigh, ar mheicníocht Silver Scimitar,” a thosaigh Seabhac. Níor fhan sé liom an fhíric seo a admháil - agus ní fhéadfainn an milleán a chur air as iarracht a dhéanamh dul i bhfeidhm ar an Uachtarán leis an toimhde go raibh a phríomhghníomhaire eolach, ar ndóigh, ar gach rud a bhí ar siúl sa Mheánoirthear; tar éis an tsaoil, ba é an Fear é nuair a tháinig sé chun cistí oibriúcháin a raibh géarghá leo a fháil mar gheall ar agóidí an CIA agus an Phentagon. Lean sé ar aghaidh: “Ó cruthaíodh ar dtús é mar ghéag forfheidhmithe ghluaiseacht mhí Mheán Fómhair Dhubh, tá fanaticism a chomhaltaí méadaithe beagnach laethúil.
  
  
  “Le míonna beaga anuas, chuir scála na n-uafás a rinne na Scimitars scanradh ar Al-Fatah fiú. Tá sé tar éis teacht ar an bpointe go bhfuil eagla ar Black September, a sholáthraíonn cistí oibriúcháin do Yatagan, iarracht a dhéanamh stop a chur leis an doirteadh fola. Fuarthas duine de cheannairí Mheán Fómhair, a rinne iarracht mar sin féin an t-aiseanna a dhéanamh níos doichte, a maraíodh i Bagdad. Chuir rialtas na hIaráice i bhfolach conas a fuair sé bás, ach d'fhoghlaim ár n-oifig i mBagdad sonraí a "fhorghníomhaithe." Bhí sé electrocuted. Tar éis é a bhaint, a bhualadh agus a lot, bhí slabhra fillte thart ar a chorp; ansin bhí críochfoirt meaisín táthú stua ceangailte le foircinn an chuaird agus cuireadh an sruth ar siúl. Gach nasc dóite trína flesh. Ó shin i leith, tá a chonair féin ag Scimitar; gan aon agóidí."
  
  
  Stop an Seabhac chun a todóg a chogaint, agus ansin lean sé ar aghaidh, “Glaonn ceannaire an Scimitar air féin mar Chlaíomh Allah, agus níl a fhíor-aitheantas ar eolas ach ag beirt nó triúr ball d’ardcheannas Mheán Fómhair. Fiú go bhfuil eagla orthu a ainm ceart a rá. Ar chúis éigin, is fuath leis Shah Hassan agus tá rún daingean aige é a thiomáint as an ríchathaoir. Tá a fhios againn go raibh sé taobh thiar den iarracht dúnmharaithe is déanaí agus is dócha gur thionscain sé an chéad cheann.
  
  
  "Ghlac ár n-oifig i Sidi Hassan duine de na leifteanantacha is fearr le Sword agus chuir sé ina luí air a raibh ar eolas aige faoi phleananna an Scimitar a insint dúinn..."
  
  
  "Conas?" - D'iarr an t-uachtarán.
  
  
  "A dhuine uasail?"
  
  
  "Conas a chuir tú ina luí air?"
  
  
  “D’úsáideamar teicníc táthú stua,” admhaigh Hawk. “Níor bhrúigh muid ach an lasc. Ghlac an fear páirt i bhforghníomhú an cheannaire Mheán Fómhair agus chonaic sé a iarmhairtí. Labhair sé mar a shroich ár bhfear don lasc.
  
  
  Bhí ciúnas gairid ann, ansin dúirt an tUachtarán, “Lean ar aghaidh.”
  
  
  "Díríodh ar Sherima mar iarracht Hassan a fheallmharú," a dúirt Hawk. “Nuair a fuair Sword amach go raibh sí ag filleadh ar na Stáit, tháinig sé ar phlean iontach.
  
  
  “Cad é dá gcuirfí chun báis í agus í i Washington? Agus ag an am céanna, cuireadh fianaise i láthair Hassan - bréagach agus bréagach, ar ndóigh, ach beagnach dodhéanta a bhréagnú - go raibh Sherima ina ghníomhaire rúnda ag ár rialtas le linn a bpósta.
  
  
  “Ach nach a mhalairt é?” Chuir mé ceist ar. "Dá mbeadh sí ina gníomhaire de chuid na Stát Aontaithe, nach mbeadh sí sábháilte anseo?"
  
  
  “Sin an áit a dtagann an t-imreoir beag isteach sa phictiúr,” a dúirt Houck. “Ó fhoinse éigin gar do Sherima, fuair sé ráiteas a airbheartaíonn a bheith ina admháil. Go bunúsach, deir sé gur tháinig sí go Washington i ndáiríre chun a rá lena bosses caipitleach go raibh díomá uirthi faoin méid a rinne sí leis an bhfear a raibh grá aici i gcónaí, agus go raibh sí chun an fhírinne a insint do Hassan. Is é an scéal a bheadh ag Sword ansin ná gur mharaigh an CIA í sula bhféadfadh sí a insint don Shah conas a d’úsáid sí é. Beidh a "admháil" bréige, ar ndóigh, i lámha an Shah."
  
  
  "An gcreidfidh an Shah é seo?" Theastaigh ón Rúnaí Stáit eolas a fháil.
  
  
  "Tá a fhios againn cé chomh dlúth mhothúchánach is atá sé léi - tá sé deacair a rá cad é mar a d'fhreagair fear atá i ngrá," a dúirt Hawke. "Má d'fhéadfadh sé a bheith cinnte go raibh Sherima ag brú ar cholscaradh chun éirí as an tír toisc nach raibh sí ag iarraidh é a ghortú a thuilleadh, d'fhéadfadh sé glacadh leis go bhfuil sé loighciúil leis an bhfianaise bhréagach ar a baint leis an CIA."
  
  
  "An tUasal Carter," a dúirt an rúnaí, "an féidir leat a shamhlú cad a tharlódh sa Mheánoirthear dá n-iompódh Shah Hassan inár n-aghaidh? Le blianta fada measadh Hassan mar cheann dár gcairde is fearr ina chuid den domhan. Thairis sin, tá a chuid míleata beagnach mar leathnú ar ár smaointe féin agus ar phleananna an Phentagon mar a bhaineann sé leis an iarracht cogaidh uile-amach Tá sé ríthábhachtach go bhfanfaidh sé ina chara leis na Stáit Aontaithe."
  
  
  Ar an mbealach ón Teach Bán go dtí ceanncheathrú AX i Limisín an Rúnaí Stáit, bhí cuma imní ar Seabhac. Chuir sé ceisteanna simplí faoi m'eitilt fillte, conas a thaitin liom mo sheomra ag an Watergate, agus cibé an oireann an clóiséid a d'ordaigh sé dom le chéile dom. Bhí mé beagnach cinnte go raibh sé ag iarraidh níos mó a insint dom, ach ní raibh an baol ann go gcloisfeadh an tiománaí an iomarca, in ainneoin na críochdheighilte trom a scar muid uaidh. Ordaíodh don tiománaí sinn a thógáil áit a raibh muid ag iarraidh agus ansin filleadh ar ais chun an rúnaí a phiocadh suas, a raibh rud éigin eile le plé aige leis an Uachtarán.
  
  
  
  
  
  
  
  Agus muid inár suí in oifig Hawke—an t-aon seomra inar mhothaigh sé i ndáiríre sábháilte, toisc go raibh a shaineolaithe leictreonaice á sheiceáil go laethúil le haghaidh feistí faireachais—chog sé Dún Aill chomh fada agus a bhraith sé an-chompordach. Chuaigh mé ar mo shuaimhneas i gceann de chathaoireacha troma an chaptaen darach a sheas os comhair a dheasc agus é ag scanadh go práinneach ar an nuacht is déanaí sa tsruth neamhtheoranta seolta, teachtaireachtaí códaithe agus tuarascálacha measúnaithe staide a chuaigh tríd a oifig.
  
  
  Faoi dheireadh laghdaíodh an chairn páipéir go trí fhillteán mainile. Thug sé dom an chéad chomhad fairsing ar Sherima, a chuaigh ar ais go dtí a hóige i Texas agus a chuimsigh beagnach gach rud a rinne sí ó shin i leith. Ag tarraingt m’aird ar na tuarascálacha is déanaí faoin iar-bhanríon, thug sé achoimre ghearr orthu le treoracha chun an t-eolas a mheabhrú go dtí an mhaidin. Dar le Hawk, bhí Shah Hassan thar a bheith flaithiúil leis an mbean a scar sé, ag cur in iúl gur fhoghlaim ár n-oifig Zurich go raibh $10,000,000 aistrithe isteach ina cuntas an lá a d’fhág sí Sidi Hassan.
  
  
  Ó oifig AX i Londain, áit ar chuaigh Sherima ar dtús tar éis dó Adabi a fhágáil ar Boeing 747 pearsanta Shah, bhí achoimre ar na céadta uair an chloig de scannán a ghlac ár bugs. Tharla sé go raibh Sherima, mar a dúradh liom cheana, ag pleanáil eastát a cheannach áit éigin faoin tuath in aice le Washington. Bhí na staileanna Arabacha agus na láracha goir a thug sí go grámhar i bpálás Sidi Hassan le hiompar chuici nuair a lonnaigh sí.
  
  
  De réir na tuarascála, beidh Sherima ag teacht go DC i díreach dhá lá. Ordaíodh d’ambasáid Adab anseo seomra a shocrú di féin agus dá haíonna in Óstán an Watergate. “Tá gach rud réidh,” a dúirt Seabhac. “Tá do sheomra in aice leis an seomra seo. Ní raibh sé deacair é seo a shocrú. Mar sin féin, níor éirigh linn an pacáiste seo a shocrú go fóill. Ní fhágfaidh an lánúin atá ag fanacht ann faoi láthair go dtí maidin an lae a shroichfidh sí, agus ar an drochuair fuair an bhean a bhí ann an víreas dhá lá ó shin agus níor fhág sí an seomra ó shin. Déanfaimid iarracht duine éigin a fháil ann sula dtiocfaidh cóisir Sherima, ach ná cuir aon bhotúin san áireamh le lá nó dhó."
  
  
  D’fhoilsigh mé trí na comhaid ar na daoine a bheadh ag taisteal le Sherima. Bhí beirt acu; A. garda coirp agus compánach. Nuair a roghnaíonn sí eastát, déanfar foireann iomlán a fhostú ar a son.
  
  
  Chlúdaigh an chéad fhillteán garda coirp Abdul Bedawi. D'fhéach sé cosúil le Omar Sharif, ach amháin i gcás a shrón, a raibh droichead feiceálach a thug sé hook tipiciúil Arabach. “Roghnaigh Hasan é don phost,” a dúirt Seabhac. “Ba iar-gharda pálás é an fear seo a shábháil beatha Hassan le linn na hiarrachta deiridh ar fheallmharú. Níl an iomarca eolais againn air, ach amháin gur tháinig sé ina gharda coirp pearsanta do Shah ina dhiaidh sin agus is dóigh go bhfuil sé an-dílis dó - agus do Sherima. Chuala muid go ndearna sé agóid nuair a shann Hassan don iar-bhanríon é agus gur chuir sé uaidh é, ach sa deireadh rinne sé mar a ordaíodh dó.
  
  
  “Caithfidh Abdul a bheith ina tharbh láidir agus ina shaineolaí ar júdó agus karate, chomh maith le bheith ina fhear marcála den scoth le gach cineál arm. Seans go mbeidh sé áisiúil má bhíonn deacracht agat. Ach ná bíodh muinín agat as. Ná muinín duine ar bith”.
  
  
  Shroich Hawk an chéad fhillteán eile le miongháire agus dúirt, "Sílim go dtaitneoidh an chuid seo den phost leat, Nick."
  
  
  Bhí a fhios agam cad a bhí i gceist aige chomh luath agus a d’fhéach mé ar an ngrianghraf a bhí ceangailte leis an gclúdach istigh. Chuir an cailín a srón i mbainne an stail bháin. Bhí a cuid gruaige fionn-dearg ina mane dá cuid féin agus í ag titim faoi bhun a guaillí caola, ag cumadh a aghaidh álainn le cnámha arda leicne. Bhí a liopaí tais agus iomlán, agus an chuma ar a súile móra donn ag gáire ar dhuine nó ar rud éigin i gcéin.
  
  
  Bhí an comhlacht leis an aghaidh seo fiú níos mó iontach. Bhí sí ag caitheamh geansaí turtleneck dubh, ach ní fhéadfadh a chuid is mó a cheilt ar an cuair a aibí, breasts iomlán, ard agus beagnach straining a scaoileadh. Tharraing an bríste plaide dubh agus bán feistithe a coime caol agus thaispeáin sí a cromáin chrutha agus a cosa caola fada.
  
  
  Ghlan Seabhac a scornach le ahem fada. "Nuair a bhíonn tú críochnaithe ag féachaint ar an ngrianghraf, is féidir leat breathnú ar an gcuid eile den chomhad," a dúirt sé. Bhog mé obediently ar.
  
  
  Candace (Candy) Knight a thug teideal ar gach bileog a chuaigh leis. Bhí na bunghnéithe sa chéad cheann. Cé go raibh an chuma uirthi go raibh sí tuairim is fiche trí, bhí sí tuairim is tríocha i ndáiríre. Cosúil le Liz Chanley, rugadh i Texas í, agus bhí a hathair baintreach ar dhuine de na hoibrithe ola a chuaigh le Chanley go Adabi chun druileáil thaiscéalaíoch a dhéanamh. Bhí mé ag tosú a thuiscint an vardrús a roghnaigh Seabhac dom. Ba dhlúthchairde iad athair Candace Knight agus Bill Chanley, agus rinne Candace cairdeas le Sherima.
  
  
  Labhair an sainchomhad ar iarracht eile ar shaol Shah; cosúil le Abdul, shábháil athair Kendi an Shah. Ach murab ionann agus Abdul, chosain a laochas a shaol ar athair Candy. Theith sé os comhair an shooter. Is cosúil nach ndearna Hassan dearmad air seo.
  
  
  
  
  
  
  Mar gheall ar an bhfíric nach raibh máthair ag an gcailín óg, ghlac sé go praiticiúil Candy isteach sa teach ríoga. Chreid mé go ndearna a cairdeas leis an banríon an t-aistriú beagán níos éasca.
  
  
  Ní raibh aon chlann fágtha ag Candy Knight tar éis bhás a hathar. Ní raibh sí pósta agus is cosúil go raibh sí tiomnaithe do Sherima, de réir na tuarascála. Tar éis an cholscartha, d'áitigh an Shah ar Candy dul in éineacht léi go Washington.
  
  
  D’oscail sé cuntas leathmhilliún dollar do bhean óg i Zurich ag an am céanna a d’oscail sé cuntas Sherima.
  
  
  De réir tuairimí i dteach Shah, bhí an chuma ar Candy fuar i gcónaí i dtreo Hassan, in ainneoin a chineáltais ábhartha agus daonna ina leith. Thuairiscigh ár n-imscrúdaitheoir Sidi Hassan go raibh ráflaí ann go raibh Candy i ngrá le Hassan uair amháin.
  
  
  Thosaigh mé an fillteán a dhúnadh, ag pleanáil é a léamh go cúramach arís i mo sheomra óstáin.
  
  
  “Ní hea, fan,” arsa Seabhac. "Féach ar an gcuid dheireanach."
  
  
  “Cuid neamhfhíoraithe?” - D'iarr mé, an comhad a oscailt arís. “Ach de ghnáth ní bhíonn i gceist leis na codanna neamhdheimhnithe sa chuid is mó de na sainchomhad ach tuairimíocht ó...”
  
  
  Stop mé féin nuair a thit mo shúile ar an gcéad chúpla mír de Candice Knight: Unconfirmed. Sonraíodh sa nóta saol gnéis an sprice.
  
  
  "Tá beagán níos lú monotonous ná an chuid eile den tuarascáil, nach bhfuil sé, Nick?"
  
  
  "Tá, máistir." D'fhill mé ar feadh nóiméad ar an ngrianghraf den bhean óg ar léigh mé faoi a saol pearsanta.
  
  
  Ar ndóigh, ní raibh sé i gceist ag an scríbhneoir é a rá go hiomlán, ach ag déanamh breithiúnas ar an mbailiúchán de chleasanna agus ráflaí a bhailigh sé, ba chosúil gur nymphomaniac í an bhean óg donn-shúileach, confidante na hiar-Bhanríon Adabi. Deir ráfla go ndeachaigh Candy trí legion fíor Meiriceánaigh fostaithe ag na cuideachtaí ola in Adabi agus chuaigh sé ar aghaidh chun freastal ar an chuid is mó de na daoine a sannadh d'Ambasáid na Stát Aontaithe i Sidi Hassan.
  
  
  Bhí an t-imscrúdaitheoir dea-bhéasach go leor chun a thabhairt faoi deara gur thosaigh saol gnéis ró-ghníomhach Candy go gairid tar éis bhás a hathar agus pósadh Sherima leis an Shah, agus mhol sé go mb'fhéidir gur mar thoradh ar na himeachtaí seo a chuaigh sí ag lorg bealach amach. as a mothúcháin.
  
  
  Deir an mhír dheireanach gur chosúil le bliain go leith anuas gur laghdaigh sí a gníomhaíocht ghnéasach, ar a laghad chomh fada agus is eol do AX.
  
  
  “Go críochnúil,” a dúirt mé.
  
  
  “An dóigh leat gur féidir leat é a láimhseáil, a N3?” - D'iarr Seabhac.
  
  
  “Déanfaidh mé mo dhícheall, a dhuine uasail,” a d’fhreagair mé, ag iarraidh gan gáire a dhéanamh.
   Caibidil 4
  
  
  
  
  Ós rud é go raibh mo chlúdach ina réiteach fabhtcheartaithe do chuideachta ola i Houston a bhfuil spéis ar fud an domhain air, chaith mé mo dhara lá ag cruinniú faisnéise ar an ngnó ola. An chéad leath den lá a ritheadh sa chúlra; is é an dara ceist an méid a d'fhoghlaim mé. Tá bainc mo chuimhne ag obair go maith, agus bhí mé cinnte gur éirigh liom nuair a ghlaoigh Seabhac isteach ina oifig mé timpeall a deich a chlog an oíche sin le gáire ar a aghaidh.
  
  
  “Bhuel, a Nick,” a dúirt sé. “Deirim leis an bhfaisnéisiú gur éirigh go maith leat. Conas a mhothaíonn tú faoi seo? "
  
  
  “Le bheith macánta, a dhuine uasail,” a dúirt mé leis, “ba mhaith liom cúpla lá eile. Ach is dóigh liom gur féidir liom é a láimhseáil."
  
  
  “Maith, mar níl am ar bith ann. Sroicheann Sherima agus na cinn eile ó Londain timpeall meán lae amárach. Anois táimid cinnte go leor nach dtarlóidh aon rud di ar feadh lá nó dhó. Is é plean Sword, mar a thuigimid é, ligean di seiceáil isteach in óstán agus teagmhálacha a dhéanamh; socróidh sé feallmharú ansin chun amhras a ardú faoin CIA.
  
  
  “Labhair an Rúnaí Stáit le Sherima i Londain cheana féin. Tugadh cuireadh di chuig a bhaile le haghaidh dinnéir. Tabharfaidh Abdul Bedawi go teach an aire in Alexandria í. Cheangail sé seo an bheirt le chéile don tráthnóna agus d’fhágfadh sé an cailín ridire ina aonar.
  
  
  “Agus seo an áit a dtugaim,” arsa mise.
  
  
  "Ceart. Déanfar teagmháil leat go luath sa tráthnóna. Ba mhaith liom tú beirt a bheith cairde maithe. Maith go leor ionas gur féidir leat freastal go héasca ar Sherima agus, mar gheall ar do gean soiléir do Candice Knight, tá leithscéal chun fanacht gar dóibh. Ceart?"
  
  
  "Tá a dhuine uasail. Cá fhad a bheidh agam?"
  
  
  “Feicfidh an rúnaí go mairfidh an lón go suairc. Ansin, nuair a thagann an t-am do Sherima filleadh ar ais, beidh roinnt fadhbanna beaga ag a carr leis an monarcha. Ní dhéanfaidh aon ní speisialta agus rud ar bith a chothódh amhras Bedawi."
  
  
  chuckled mé. Bhí mo fhoireann cúltaca ar fheabhas. “Slán leat, a dhuine uasail,” a dúirt mé, ag dul i dtreo an dorais.
  
  
  “Maith ádh ort,” a d’fhreagair Seabhac.
  
  
  Sna seacht mbliana oibríochta, tá an Watergate Hotel tar éis freastal ar dhaoine cáiliúla idirnáisiúnta, agus tá dearcadh taibhseach forbartha ag a fhoireann go nádúrtha i leith láithreacht daoine cáiliúla a thagann agus a théann. Tá an chuid is mó de na réaltaí móra rince agus amharclainne le feiceáil ag an Kennedy Centre ag am amháin nó eile, mar sin béal dorais don ionad rogha loighciúil dóibh fanacht. Aisteoirí scannán ag teacht go dtí an Dúiche le haghaidh láithrithe pearsanta stopann i gcónaí ag an Watergate; agus is é seo teach as baile do marcach. An chuid is mó de pholaiteoirí an domhain
  
  
  
  
  
  
  tar éis fanacht ann, agus is minic a labhraíonn roinnt ceannairí idirnáisiúnta ardleibhéil a bhfuil cónaí orthu go sealadach ag teach aíochta oifigiúil an rialtais, Teach Blair, ag cruinnithe i gceann de sheomraí féasta luxurious an óstáin.
  
  
  Mar sin féin, cé go bhfuil foireann an óstáin i dtaithí ar dhaoine cáiliúla idirnáisiúnta den sórt sin, thug iar-bhean chéile ceann de na monarcaí iomlána atá fágtha ar domhan sos dóibh. Ba léir go raibh aird ar leith á tabhairt ag Sherima, agus de réir mar a bhreathnaigh mé ar mo phost sa halla, chonaic mé go raibh sí ag fáil.
  
  
  Chinn mé a bheith sa stocaireacht an lá sin nuair a bhí a fhios agam go raibh Sherima ag fágáil go Alexandria. Níl mórán spáis ann le suí, ach tar éis dom a bheith ag fánaíocht timpeall os comhair an tsiopa nuachtán ar feadh tamaill, ag seiceáil na páipéir tíre agus ag stopadh ag siopa Gucci ag príomhbhealach an óstáin, d’éirigh liom ceann de na cathaoireacha a éileamh. sa stocaireacht. Bhí an trácht trom, ach d'fhéadfainn súil a choinneáil ar an dá ardaitheoir beag a fhreastalaíonn ar na hurláir uachtaracha agus ar an deasc concierge.
  
  
  Thart ar a cúig a chlog chonaic mé fear a d’aithin mé mar Bedawi ag fágáil an ardaitheora, ag bogadh go dtí an staighre a théann chuig an gharáiste, agus imíonn sé. Ag glacadh leis go raibh sé ag dul a phiocadh suas an Limisín, shiúil mé casually suas go dtí an mbealach isteach; Thart ar deich nóiméad ina dhiaidh sin, tharraing Cadillac mór le plátaí ceadúnais taidhleoireachta isteach sa chabhsa agus stop sé. Thosaigh fear an dorais ag insint don tiománaí go gcaithfeadh sé tiomáint i gciorcal, ach tar éis comhrá gairid, d'éirigh Bedawi amach agus chuaigh sé taobh istigh, ag fágáil an ghluaisteáin ag an doras. De réir dealraimh d’aontaigh fear an dorais nár cheart don iar-bhanríon dul níos mó ná cúpla céim chuig a carráiste.
  
  
  Chonaic mé Bedawi dul go dtí an deasc concierge agus ansin ar ais chun fanacht ar a phaisinéir. Bhí sé níos giorra ná mar a bhí súil agam, thart ar cúig troigh a deich, ach tógtha go cumhachtach. Chaith sé seaicéad dubh dea-oiriúnaithe a chuir béim ar a ghuaillí ollmhóra agus a thit go géar ar a choim tanaí. Léirigh a pants daingean dubh as a pluide dochreidte matáin. Bhí a thógáil cosúil le ceathrúchúlaí peile gairmiúla luath. Chlúdaigh gruaig an tiománaí a chaipín, rud a bhí a fhios agam óna ghrianghraf gearrtha gearr agus dubh dubh. Bhí a shúile ag teacht lena chuid gruaige agus chuir siad clúdach ar gach duine a chuaigh thart air. D'fhill mé ar an siopa Gucci chun féachaint air ó chúl sraith de málaí láimhe fir ar crochadh san fhuinneog in aice leis an doras. Chinn mé nach raibh aon rud in easnamh air.
  
  
  Bhí a fhios agam go raibh an nóiméad Sherima le feiceáil ina réimse radhairc ag an teannas tobann a líonadh an fear. Shroich mé an doras díreach in am chun í a fheiceáil ag siúl tríd. Bhí a fhios agam ó thuarascáil AX go raibh sí cúig throigh cúig orlach ar airde, ach go pearsanta bhí an chuma uirthi i bhfad níos lú. Mar sin féin, bhí gach orlach an méid banríon.
  
  
  Choinnigh Bedawi an doras ar oscailt di, agus de réir mar a shleamhnaigh sí isteach sa limisín, shleamhnaigh a gúna os cionn a glúine ar feadh nóiméad sular tharraing sí a cos istigh. Tháinig roinnt daoine a bhí ina seasamh in aice láimhe ag fanacht le tacsaí chun breathnú, agus d’fhéadfainn a rá ó na cogaraí gur aithin cuid acu í, b’fhéidir ó na grianghraif a d’iompair na nuachtáin áitiúla an mhaidin sin le scéalta faoina raibh súil léi teacht go dtí an phríomhchathair.
  
  
  Chinn mé go raibh sé in am dul ag obair agus chuaigh mé chuig an ardaitheoir.
  Caibidil 5
  
  
  
  
  Bhí a corp chomh te agus chomh hoscailte agus a shamhlaigh mé. Agus ba mhór an dúshlán a bhí inti don ghrá a dhéanamh agus a bhí romham riamh. Ach chuir cuireadh griofadach a méar ag sleamhnú feadh mo mhuineál agus mo chliabhrach paisean ionam go dtí gur éirigh ár gcarúin níos déine agus níos práinní.
  
  
  Ní dóigh liom gur bhain mé craiceann bog, íogair riamh. Agus muid tuirseach tuirseach agus tuirseach ar na bileoga cuachta, scuab mé snáithe fada gruaige shíoda as a cófra, ag ligean do mo mhéara teagmháil éadrom a dhéanamh lena gualainn. Bhí sé cosúil le veilbhit stroking, agus fiú anois, lovesick, moaned sí, ag brú mé ar aghaidh agus teacht ar mo bheola léi.
  
  
  "Nick," a dúirt sí, "tá tú iontach."
  
  
  Ag ardú mé féin ar mo uillinn, d'fhéach mé isteach na súile móra donn. Ar feadh nóiméad gairid bhí íomhá mheabhrach agam dá grianghraf sa chomhad, agus thuig mé nár léirigh sé ar chor ar bith doimhneacht a sensuality. Chlaon mé síos chun a béal iomlán a chlúdach, agus tar éis nóiméad ba léir nach raibh muid beagnach chomh tuirseach agus a cheapamar.
  
  
  Níor breithníodh riamh mé mar bhándearg gnéasach, ach an oíche sin cuireadh brú orm go dtí imeall an ídithe íontaigh le bean a raibh a héilimh chomh láidir - agus chomh spreagúil - le bean ar bith a raibh grá agam di riamh. Ach, tar éis gach buaic fhiáine, agus muid ag luí i lámha a chéile, mhothaigh mé an dúil ag dul in airde arís agus í ag ligean dá méar mo mhéire a mhaslú go leisciúil nó a liopaí a scuabadh i gcoinne mo láimhe.
  
  
  Mar sin féin, ba é Candy Knight, ní mise, a thit i gcodladh tuirseach faoi dheireadh. Agus mé ag faire ar ardú seasta agus titim a cíoch, anois leath i bhfolach ag an leathán a bhí draped mé os cionn linn, d'fhéach sí níos mó cosúil le déagóir neamhchiontach ná an bhean dosháraithe a bhfuil moans fós macalla i mo chluasa. Thiontaigh sí beagán, ag bogadh níos gaire dom agus mé ag teacht anonn go dtí an seastán oíche agus phioc mé suas an t-uaireadóir.
  
  
  Meán oíche a bhí ann.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Tháinig gaoth fhuar tríd an bhfuinneog leath-oscailte, ruaig sé na cuirtíní agus chuir sé crith orm. Shroich mé anonn agus phioc mé suas an fón, ag iarraidh a bheith chomh ciúin agus is féidir, agus bhrúigh mé an cnaipe “O”.
  
  
  D'fhreagair oibreoir an óstáin láithreach.
  
  
  Ag breathnú go bog ar fhoirm chodlata Candy, dúirt mé, “An bhféadfá glaoch orm ag dhá bhliain déag is tríocha? Tá coinne agam agus níor mhaith liom a bheith déanach... Go raibh maith agat.
  
  
  In aice liom, stirred Candy arís, ag tarraingt an chláir go docht thar a guaillí mar a rolladh sí os a chionn. Fuaim beag bídeach, beagnach cosúil le whimper, tháinig as a scornach, agus ansin d'fhéach sí fós níos childish ná riamh. Chlaon mé síos go cúramach, scuabtha snáithe gruaige as a forehead, agus phóg go réidh é díreach os cionn a súile.
  
  
  Ansin leag mé síos ar mo dhroim, ag dúnadh mo shúile. Bheadh tríocha nóiméad go leor scíthe dom, agus mar sin bheadh Candy. Dúiseoidh an bheirt againn sula dtiocfaidh Sherima ar ais chuig an óstán.
  
  
  Ag mo scíth a ligean, lig mé dom féin smaoineamh siar ar na huaireanta ó chuaigh mé suas staighre tar éis do Sherima imeacht. Shiúil mé go doras a seomra agus sheas mé suas, fiddling leis an eochair, ag iarraidh a fháil isteach sa glas...
  
  
  Cosúil le go leor daoine, rinne Candy botún ag oscailt flap dorais an phíobáin leis an solas ar a chúl ionas go bhféadfainn a rá go raibh sí ag iarraidh a fheiceáil cé a bhí ag iarraidh dul isteach sa seomra. De réir dealraimh níor chuir an méid a chonaic sí isteach uirthi mar d’oscail an doras go tobann. Bhí a radharc chomh ceisteach lena glór.
  
  
  "Tá?" Dúirt sí.
  
  
  Feigning iontas, Stán mé uirthi, d'fhéach sé ar mo eochair, ar an uimhir ar a doras, ansin shiúil ar ais síos an halla go dtí mo doras. Ag sleamhnú as mo Stetson, dúirt mé i mo chuid is fearr de Texas drawl, “Gabh mo leithscéal, a Mháire. Tá brón orm go fírinneach. Sílim go raibh mé ag smaoineamh ar rud éigin agus chuaigh sé i bhfad ró-. Tá mo sheomra ar ais ansin. Tá brón orm as an trioblóid."
  
  
  Leathan, airdeall súile donn ar aghaidh ag méadú dom suas, ag tabhairt faoi deara an hata, culaith agus buataisí cearnach-toed, agus ar deireadh ghlac i mo fráma sé-chos arís agus chonaic mo aghaidh. Ag an am céanna, chonaic mé go soiléir í. Léirigh an chandelier geal i bhforhalla an svuít a cosa fada faoin negligee fórsa beagnach chomh soiléir agus a léirigh an fabraic tanaí gach mionsonra blasta dá cíoch daingean ag sníomh go tuisceanach i mo choinne. D'ardaigh fonn laistigh dom cosúil le turraing leictreach, agus beagnach láithreach mhothaigh mé gur bhraith sí é freisin, mar a súil thit go dtí mo waist agus thíos, áit a raibh a fhios agam go mbeadh bríste daingean a thabhairt ar shiúl dom má sheas muid ag féachaint ar a chéile do chara nóiméad níos faide. I comhartha de náire bréige, bhog mé an Stetson os mo chomhair. D’fhéach sí suas agus ba léir gur chuir mo chomhartha geit as di. D’iompaigh a aghaidh dearg nuair a labhair sí faoi dheireadh.
  
  
  “Tá sé ceart go leor,” a dúirt sí. “Níor chuir tú isteach orm. Tá mé i mo shuí anseo ag baint suilt as mo chéad nóiméad i mo aonar le seachtainí anuas."
  
  
  “Go háirithe ós rud é go gcaithfidh mé mo leithscéal a ghabháil, a Mháire,” a d’fhreagair mé. “Tá a fhios agam cad a bhraitheann tú. Tá mé ar an mbóthar, ag rith ó chruinnithe anseo i Washington, go Dallas, go Nua-Eabhrac, le beagnach trí seachtaine, agus tá mé tuirseach de bheith ag caint le daoine. Is dóigh liom mar Cayuse atá sa Paddock le tamall anuas, ach gan rith maith. Bhí súil agam go ciúin nach raibh mé imithe thar bord le mo chaint.
  
  
  "Is Texan thú, a Mháistir, huh...?"
  
  
  “Carter, mam. Nick Carter. Sea ma'am, tá mé cinnte. Rugadh mé in aice le Poteeta, i gContae Atacosa. Conas atá a fhios agat?"
  
  
  “Cowboy, is féidir leat an buachaill a thabhairt ó Texas, ach ní féidir leat Texas a thógáil ón mbuachaill. Agus ba chóir go mbeadh a fhios agam; Is Texan mé freisin.
  
  
  “Bhuel, déanfaidh mé...” phléasc mé. "Cad é faoi? Ach tá tú cinnte nach bhfuil cuma cailín ó Texas. "Lig mé mo shúile bogadh níos lú cúramach suas agus síos a curvaceous, corp scantily cumhdaithe arís, ansin iarracht chun iad a ardú ar a aghaidh le léiriú sheepishly ciontach . Dúirt a aoibh gháire sásta liom gur éirigh liom magadh a dhéanamh di ar an mbealach gur léir go raibh grá aici ar an mblagadóireacht.
  
  
  "D'fhág mé Texas i bhfad ó shin," a dúirt sí, ag cur leis beagnach brónach, "Ró-fhada."
  
  
  “Bhuel, a mham, níl sé sin go han-mhaith,” a rinne mé comhbhrón. “Ar a laghad tagann mé abhaile go minic. Mar sin féin, ní oiread agus ba mhaith liom le déanaí. Is cosúil go gcaithim an chuid is mó de mo chuid ama ag rith anonn is anall idir seo agus Nua-Eabhrac, ag iarraidh a mhíniú do dhaoine anseo cén fáth nach bhfuil muid ag ardú níos mó ola, agus do dhaoine i Nua-Eabhrac cén fáth nach dtuigeann daoine anseo tú' Ní hamháin go n-iompaíonn tú an sconna níos mó agus ligeann tú do níos mó sreabhadh amach.” D’éirigh mo shíneadh níos fusa anois go raibh an Texan dúchais curtha ina luí.
  
  
  "An bhfuil tú sa ghnó ola, an tUasal Carter?"
  
  
  "Sea, ma'am. Ach ná cuir an milleán orm mura bhfuil go leor gáis agat. Sin uile na hArabaigh atá an locht." Tá brón mór orm go bhfuil tú i do sheasamh anseo."
  
  
  Tá a fhios agam gur thaitin leat a bheith i d'aonar nuair a chuir mé isteach agus beidh mé ag dul ar ais go dtí mo chuid...
  
  
  “Tá sé ceart go leor, an tUasal Carter. Bhain mé taitneamh as éisteacht leat ag labhairt. Níl a leithéid de chatter cloiste agamsa le fada an lá, ó shin i leith... le fada an lá. Fuaimeann sé go deas
  
  
  
  
  
  
  
  OH agus cuireann sé abhaile i gcuimhne dom. Dála an scéil," lean sí uirthi, agus í ag baint amach a láimhe, "Candy, Candy is ainm dom." Ridire.
  
  
  “Is mór an pléisiúr é, a Mháire,” arsa mise, ag tógáil a láimhe. Bhí an craiceann bog, ach bhí an greim daingean, agus chroith sí a lámha cosúil le fear, ní an greim báis a thairgeann roinnt mná. Amhail is dá mba bhuail inspioráid tobann mé, theith mé ar aghaidh. “A Mhama, ar mhaith leat dinnéar a bheith agat liom? Mura bhfuil an tUasal Knight a bhréagnú.
  
  
  “Ní hea an tUasal Knight,” a dúirt sí arís le brón ina glór. "Cad mar gheall ar Mrs Carter?"
  
  
  - Níl Mrs Carter anseo ach an oiread. Ní raibh an t-am agam riamh mé féin a thiomnú ar an mbealach sin.”
  
  
  "Bhuel, an tUasal Carter ..."
  
  
  "Nick, ma'am le do thoil."
  
  
  “Ach amháin má ghlaonn tú Candy orm agus má dhéanann tú dearmad ar an máthair seo ar feadh tamaill.”
  
  
  "Sea, ma'am... uh... Candy."
  
  
  "Bhuel, Nick, i ndáiríre níl mé ag iarraidh dul amach chuig dinnéar." Ansin, le feiceáil ar an díomá soiléir ar mo aghaidh, hurried sí ar. “Ach cén fáth nach mbeimis in ann dinnéar a bheith againn san óstán? B'fhéidir fiú ar dheis anseo? Níl mé ag iarraidh a bheith i m'aonar chomh mór sin go gcaillim an deis labhairt le fíor-Texan beo arís."
  
  
  “Ceart go leor, a Iníon Candy... uh... Candy. Fuaimeanna iontach. Féach, cén fáth nach ligeann tú dom rud éigin a mhothú ón tseirbhís seachadta bia, é a chur i mo thochailt agus iontas a chur ort. Mar sin ní gá duit fiú a ghléasadh. Sracfhéachaint sí ar a negligee, a bhí stróicthe leathan le linn a comhrá beoite, ansin d'fhéach sé cúthail agus accusingly ag dom, a bhí ag leanúint ar a súil. “Ciallaíonn mé, uh, d’fhéadfá rud éigin compordach a chaitheamh agus gan a bheith buartha faoi ghléasadh.”
  
  
  "Ní dóigh leat go bhfuil sé seo compordach, Nick?" - d'iarr sí glic, ag tarraingt a peignoir beagán níos déine i os comhair, amhail is dá bhféadfadh sé seo a cheilt ar bhealach a breasts faoi na fabraice trédhearcach.
  
  
  “Sílim go bhfuil,” thosaigh mé, agus ansin, le náire arís, dúirt mé, “Is éard atá i gceist agam, má thagann tú síos go dtí mo sheomra, b’fhéidir nach mbeadh fonn ort é seo a iompar trasna an halla.”
  
  
  Chuir sí a ceann amach an doras, d'fhéach sí go pointeáilte feadh fiche troigh nó mar sin ar mo dhoras agus dúirt, “Tá an ceart agat, a Nick. Is siúlóid fhada é, agus níor mhaith liom turraing a chur ar éinne ag Watergate." Ansin dúirt sé le wink: “Tá go leor scannal anseo cheana féin. Ceart go leor, tabhair uair nó dhó dom agus beidh mé ann. Bhí leid gáire ina glór agus dúirt sí go cúthail, “Agus déanfaidh mé iarracht a bheith cúramach nach bhfeiceann duine ar bith mé ag dul isteach i do sheomra.”
  
  
  “Ó, a mham, ní h-é sin a bhí i gceist agam,” do bhéic mé, ag gabháil siar d'aon ghnó agus ag tuisleadh thar mo chos. "Ciallaíonn mé-
  
  
  “Tá a fhios agam cad a bhí i gceist agat, a Theacsan mhóir,” a dúirt sí, agus í ag gáire go croíúil faoin náire soiléir a bhí orm agus mé ag leanúint ar ais ó mo dhoras. “Feicfidh mé thú i gceann uair an chloig. Agus rabhadh mé tú, tá ocras orm.
  
  
  D'éirigh sé amach nach raibh an bia an t-aon rud a theastaigh uaithi.
  
  
  Ba dheacair a chreidiúint go ndéanfadh duine le figiúr chomh caol an oiread sin rudaí a phacáil isteach i mbéile amháin. Agus mar a d’ith sí, doirteadh na focail amach. Labhair muid faoi mo chuid oibre agus Texas, rud a thug go loighciúil di ag míniú conas a chríochnaigh sí in Adabi agus a raibh sí ina compánach do Sherime. Níor thit sí ach uair amháin, nuair a tháinig sé chun bás a hathar a phlé. “Ansin d’éirigh m’athair tinn…” thosaigh sí ag pointe amháin, ach d’athraigh sí é go “Agus ansin fuair m’athair bás agus fágadh mé i m’aonar...”
  
  
  Faoin am a bhí mé ag freastal ar an mousse seacláide, a bhí curtha ag an bhfreastalaí sa chuisneoir beagnach folamh sa chistin chun é a choinneáil fuar, bhí roinnt taighde críochnúil déanta ag Candy ar a stair. Tháinig sé seo go díreach leis an méid a bhí ar eolas agam cheana féin ó thuarascáil AX, ach amháin an bealach a sheachain sí aon trácht ar fhir ina saol. Ach ní raibh mé chun labhairt faoi. Bhí sé deacair gan smaoineamh air, áfach, mar a bhreathnaigh mé go brú coirp crua ag gach seam, nó mar a chrom sí síos a phiocadh suas naipcín a bhí shleamhnaigh as a lap, agus ceann chíche breá foirmíodh beagnach shleamhnaigh amach as an domhain. V a léine.
  
  
  Bhí tochas ar mo lámha dul faoin léine sin, agus bhraith mé go raibh a fhios aici é. Ag deireadh an dinnéar, mar a sheas mé taobh thiar Candy chun cabhrú léi as a cathaoir, chlaon mé go tobann i chun póg di go hiomlán ar na liopaí, ansin ceirteacha tarraingthe go tapa ar shiúl. "Tá brón orm. Ní raibh mé in ann cur i gcoinne ... m'am."
  
  
  Bhí a súile móra donn bog nuair a labhair sí. “Is é an t-aon rud a chuirim ina choinne, a Nick, ná mamaí. Thaitin an chuid eile liom..."
  
  
  - Ansin déanaimis iarracht arís. Thug mé barróg di agus bhrúigh mé mo bheola go dtí a béal iomlán. tensed sí go hachomair, ansin mhothaigh mé teas Rush chun a liopaí nuair a parted siad. Go mall ach go instinctive d'fhreagair sí do mo caresses, scíth a ligean i mo lámha. Bhrúigh mé í níos gaire dom, ag bogadh mo lámh ar aghaidh beagán go dtí go raibh mo mhéara díreach faoi chuar a cófra. Bhog sí i mo lámha ionas gur shleamhnaigh mo lámh suas agus barróg mé léi go réidh, ansin níos déine fós mar a mhothaigh mé a nipple at agus crua faoi mo mhéara.
  
  
  Lean Candy ar ais ar an tolg agus lean mé í, mo bheola fós greamaithe di i bpóg a raibh cuma endless air. Bhog sí i leataobh le go bhféadfainn síneadh amach in aice léi gan focal a rá. Ní raibh sé ag teastáil uaithi mar go mbraithfinn a corp brúite i mo choinne. A súile
  
  
  
  
  
  
  
  dúnta, ach d'oscail siad leathan, le feiceáil scanraithe nó mearbhall ar feadh nóiméad roimh dhúnadh arís.
  
  
  Shleamhnaigh mo lámh taobh istigh dá léine agus d’éirigh a craiceann síoda velvety agus te faoi mo lámh. Bhí candy ag caoineadh go domhain ina scornach agus bhí a lámha níos déine.
  
  
  Fós gan focal a rá, writhed sí ar an piliúir bog. Ar feadh nóiméad shíl mé go raibh sí ag iarraidh mé a bhrú amach as an tolg, ach bhog a lámha, a bhí ag scríobadh mo ghuaillí le scratches annoying erotically, go dtí mo waist agus thuig mé go raibh sí ag iarraidh seomra a thabhairt dom a luí ar mo dhroim. ionas go bhféadfadh sí bogadh i dtreo dom. Le mo chabhair rinne sí é go héasca, ansin sleamhnaigh lámha boga thar mo bhrollach go dtí coiléar mo léine. Nuair a d'áitigh sí, bhí mo cheangal bainte agam cheana féin sular shuigh muid síos le hithe fiú, ionas nach gcuirfeadh aon rud isteach ar a méar cuardaigh agus iad ag tosú ar na cnaipí a chealú.
  
  
  Ag ardú leath uachtarach a corp, ach gan an póg a bhriseadh, dhírigh sí mo léine agus tharraing sí foircinn mo phants amach. Bhí mo lámha gnóthach freisin, agus le beagnach na gluaiseachtaí céanna tharraing muid amach léinte a chéile, a leagan ar ais ansin, clinging le chéile arís ar fad iomlán, ár breasts lom touching agus caressing.
  
  
  Sheas muid ansin ar feadh i bhfad sular rug mé léi ag an waist, d'ardaigh beagán di, agus ansin bhog mo lámh idir linn a cealú a crios búcla. Chas sí ar a taobh chun é a dhéanamh níos éasca dom, agus d'fhreagair mé go tapa unfastening na cnaipí móra Levi. D'ardaigh sí í féin beagán arís ionas go raibh mé in ann na jeans a shleamhnú síos a cromáin.
  
  
  Ag cur a liopaí as mo bheola agus ag ardú a ceann, d'fhéach Candy orm. "Mo sheal," a dúirt sí go bog. Ag bogadh ar ais ar feadh mo chorp, chlaon sí síos go dtí póg mo bhrollach, d'ardaigh ansin ar a ghlúine. Bhain sí an chéad cos amháin de a jeans agus mionbhrístíní, ansin an ceann eile, sula leaning síos arís chun unbuckle mo crios.
  
  
  Bhogamar i dtreo na leapa i gculaith, agus tráth eile ní raibh mé ag imirt a thuilleadh...
  
  
  Bhí an glao gutháin gearr, ach dhúisigh mé láithreach. Phioc mé suas an fón sular ghlaoigh sé arís, ag rá go ciúin, "Dia duit."
  
  
  "An tUasal Carter, tá sé dhá cheann déag is tríocha." Labhair an t-oibreoir freisin go huathoibríoch go bog, agus deifir sí, beagnach leithscéalta, "D'iarr tú orm glaoch ort ionas nach mbeadh tú chailleann an gcruinniú."
  
  
  “Sea, go raibh míle maith agat. Tá mé i mo dhúiseacht.” Rinne mé nóta meabhrach chun Hoka a dhéanamh níos deacra ar airgead agus rud éigin a sheoladh chuig na hoibreoirí lasc-chláir.
  
  
  Shuigh Candy suas agus thit an leathán as a cófra. "Cén t-am é anois?"
  
  
  msgstr " 1230."
  
  
  "Ó mo Dhia, ba chóir go mbeadh Sherima sa bhaile." Thosaigh sí ag sreapadh as an leaba, ag éileamh: "Conas a d'fhéadfá ligean dom codladh chomh fada?"
  
  
  “Níor chodail tú ach ar feadh leathuaire,” arsa mise. "Meán oíche a bhí ann nuair a thuirling tú."
  
  
  "Dia, cá ndeachaigh an oíche?" - A dúirt sí, ísliú a cosa ar an urlár agus seasamh in aice leis an leaba.
  
  
  Lig mé mo shúile roam suggestively thar a corp nocht agus ansin thar an leaba rumpled gan aon rud a rá.
  
  
  “Ná habair é sin,” a gáire sí, agus chas sí ansin chuig an tolg chun greim a fháil ar a jeans agus a léine. Ag tuscadh orthu, dúirt sí: “Tá súil agam nach bhfuil Sherima ann. Is cinnte go mbeidh imní uirthi agus beidh fearg ar Abdul.”
  
  
  Bhí an chuid dheireanach dá focail á labhairt le beagán eagla. Chinn mé é seo a leanúint suas. “Abdul? Cén fáth ar chóir dó a bheith feargach? Ní hé do shaoiste é, an ea?
  
  
  Nóiméad flustered, ní raibh sí freagra. Ansin, ag bailiú a neart, chuaigh sí i dtreo an dorais, gáire agus dúirt: “Ní hea, ar ndóigh ní hea. Ach is maith leis fios a bheith aige cá bhfuil mé an t-am ar fad. Sílim go gceapann sé gur chóir go mbeadh sé ina gharda coirp agam freisin.
  
  
  Sheas mé suas agus lean mé í go dtí an doras. Nuair a thug mé isteach í le haghaidh póg fhanann dheireanach, dúirt mé agus mé ag scaoileadh léi, "Tá áthas orm nach raibh sé ag cosaint do chorp anocht, a Mháire."
  
  
  Bhreathnaigh sí orm agus a súile lán de shyness. “Mise freisin, Nick. Agus is éard atá i gceist agam i ndáiríre. Anois, le do thoil, caithfidh mé dul.
  
  
  Phioc mé suas mo Stetson as an chathaoir agus rith sé thar mo pluide lom. "Sea, ma'am. Féach leat ag bricfeasta."
  
  
  "Bricfeasta? Ó yeah, bainfidh mé triail as Nick, bainfidh mé triail as i ndáiríre."
   Caibidil 6
  
  
  
  
  Bhí mé ag smaoineamh ar an gcomórtas gnéis aréir nuair a ghlaoigh mo ghuthán.
  
  
  “Nic, an bhfuil tú suas? Is é seo an Candy.
  
  
  Dúirt mé léi go raibh mé díreach tar éis cóiriú a dhéanamh, cé go raibh mé suas go dtí beagán tar éis a cúig i ndáiríre. Tar éis oibriú amach agus cithfholcadh, chaith mé thart ar tríocha nóiméad ar an bhfón ag ceanncheathrú AX. Theastaigh uaim a fháil amach an raibh aon eolas breise faighte faoi phleananna an Chlaíomh, ach mar a dúradh liom, ní bhfuarthas aon eolas. Tá sé foghlamtha ag ár ngníomhairí áitiúla go bhfuil an chuma ar an scéal go bhfuil formhór na ngrúpaí radacacha faoi thalamh i gceantar an chontae tar éis éirí gníomhach tar éis fanacht sách ciúin ar feadh beagnach bliain. Bhí cruinnithe rúnda ag cuid acu, go háirithe an grúpa sceimhlitheoireachta réabhlóideach ar a dtugtar Comhghuaillíocht Arabach-Mheiriceánach, ar fhreastail ceannairí aonad amháin orthu, cé gur cuireadh gach ball ar an airdeall. Cén fáth nach bhfeiceann aon duine
  
  
  
  
  
  
  níor chóir go mbeadh a fhios.
  
  
  “Bricfeasta, Nick,” a dúirt Candy go mífhoighneach.
  
  
  “Go hiontach,” a d'fhreagair mé. "Síos an staighre?"
  
  
  "Sea. Féach tú ag an Ardán i thart ar leath uair an chloig."
  
  
  - Mar sin dhíol tú Sherima trí dhul amach agus bualadh lena pobal?
  
  
  D'fhreagair Candy: "Ní bheidh ach beirt againn, Sherima agus mise." Ní dhearna sé mórán ciall mar fhreagra ar mo cheist, ach ansin thuig mé gur dócha go raibh an iar-bhanríon in aice láimhe agus nach raibh Candy in ann labhairt ró-shaoirse. Ba ró-láidir an t-áiteamh í a spochadh in imthosca den sórt sin, mar sin dúirt mé:
  
  
  "Caithfidh mé hata bó agus cur suas."
  
  
  D'éalaigh a gáire liom sular crochadh sí suas.
  
  
  Ar dtús, níor chas ach cúpla cloigeann féachaint ar an mbeirt bhan tharraingteach ag siúl i dtreo mo bhoird; ach nuair a rinne an freastalaí ceann, cosúil le Sherima a aithint, idircheapadh orthu leath bealaigh trasna an tseomra agus thosaigh sé ag déanamh fuss foirmiúil faoina cuid, ghlac daoine fógra. D’iompaigh guthanna ina gcogar agus d’iompaigh radharcanna ócáideacha ina stares agus Sherima ag caint leis an bhfreastalaí. Faoin am a shiúil siad ar deireadh thiar an fhreastalaí ceann patronizing, chonaic mé gur aithin beagnach gach duine sa seomra an banríon iar. Bailíodh fiú na freastalaithe agus na freastalaithe a bhíonn gnóthach go hiondúil thart ar an mbord fada buifé chun an teacht cáiliúil a phlé.
  
  
  "Nick, tá brón orm go bhfuil muid déanach," thosaigh Candy, "ach tá mé ..."
  
  
  “Ná creid í, an tUasal Carter, Nick,” a chuir Sherima isteach. “Ní raibh baint ar bith ag Candy lenár bheith déanach. Is ormsa atá an locht. Teastaíonn am uaim chun cinneadh a dhéanamh go bhfuil mé réidh le tabhairt faoin méid atá ag tarlú taobh thiar dúinn, táim cinnte.” Shín sí a lámh agus dúirt sí, "Is mise Liz Chanley."
  
  
  Ag fáil leid ar casacht uaithi, chroith mé a lámh.
  
  
  “Hi Liz. Deir Candy go ndeachaigh tú ag seilg inniu, arsa mise. "Cá bhfuil tú ag dul?"
  
  
  "A Maryland," a dúirt sí. - Timpeall an Potomac agus ó thuaidh uaidh sin. Bhí dinnéar agam le Secre aréir...le seanchara agus mhol sé go mb'fhéidir go mbeadh an rud go díreach atá á lorg agam sa cheantar. Ba mhaith liom áit éigin inar féidir liom mo chapaill a chur.
  
  
  Thaitin an chaoi ar stop Sherima liom sular inis sé don Rúnaí Stáit agus gur “seanchara” é. Léirigh sé seo go raibh sí muiníneach go leor gan ainmneacha cáiliúla a thabhairt suas chun a post a dhaingniú. Chinn mé go raibh duine deas taobh thiar den aghaidh dathúil sin.
  
  
  Chuaigh an freastalaí isteach go fíochmhar sa chúlra agus mhol mé dó ár mbia a ordú. Uibheacha poached, tósta, caife do Sherima; mar an gcéanna le Candy, ní bheidh ach a cuid liathróidí ag snámh thar cuid mhór de mhairteoil corned; liamhás agus uibheacha, tósta agus caife dom.
  
  
  Thiontaigh mé an comhrá ar chlár oibre Sherima don lá, ag tairiscint mo chuid seirbhísí go cineálta mar threoir - le cead a Mhórgachta, ar ndóigh. Ghlac sí go cineálta freisin le seirbhísí Meiriceánach báúil. Chuimil cos Candy i gcoinne mo chuid, go mall agus go tuisceanach. Nuair a d'fhéach mé uirthi, rinne sí miongháire neamhchiontach orm, agus ansin d'iompaigh sí chun níos mó caife a thairiscint do Sherima, níor stop a cos ar feadh nóiméad.
  
  
  Bhí am deacair agam ag díriú ar eastát réadach Maryland.
  
  
  D’oscail garda an choirp husky an doras Limisín chomh luath agus a chonaic sé Sherima agus Candy le feiceáil ag bealach isteach an óstáin. Ansin thug sé faoi deara go tobann go raibh mé ag siúl gar taobh thiar de, a lámh dheas scaoileadh an doras agus go huathoibríoch rushed chuig a crios. Chuir focail Sherima stop leis sula bhféadfadh sé an gunna a raibh a fhios agam a bheadh i bhfolach ann a tharraingt amach. Is léir gur thuig sí freisin cad a bhí i gceist lena ghníomh tobann.
  
  
  "Tá sé ceart go leor, Abdul." - dúirt sí go ciúin, ag casadh liom, ag cur: Tá Carter linn. Shiúil mé suas chuici agus Candy agus lean sí uirthi, “Nick, an tUasal Carter, ba mhaith liom go mbuailfidh tú le Abdul Bedawi, atá ag tabhairt aire dom féin agus Candy. Tiocfaidh Abdul, an tUasal Carter linn inniu. Is é mo chara é agus tá a fhios aige cá bhfuil muid ag dul."
  
  
  Ní raibh mé in ann a chinneadh cé acu an raibh an léiriú ar aghaidh Abdul mar thoradh ar amhrais, aitheantas ar m'ainm, nó naimhdeas iomlán. Ach ar an toirt chlúdaigh sé suas le gáire leathan, cé go lean a shúile a mheas mé ó cheann go ladhar mar bowed sé. Agus é ag caint le Sherima, d’amharc sé go géar orm. "Mar is mian leat, a bhean uasail."
  
  
  Shín mé mo lámh dheas agus dúirt mé, “Dia duit, a Abdul. Go deas bualadh leat. Déanfaidh mé iarracht gan dul amú.
  
  
  “Déanfaidh mé iarracht freisin gan ligean dúinn dul ar seachrán,” a d’fhreagair sé.
  
  
  Bhí roinnt leisce ar a chuid sular thóg sé mo lámh ar deireadh. Ar feadh nóiméad gairid eile, rinneamar tástáil ar neart a chéile, ach níor thug ceachtar againn faoi deara. Bhí a ghreim ag brú, agus ba chosúil go raibh ionadh air nár dhein mé iarracht tarraingt uaidh. Mar sin féin, ní bheadh amhras ar éinne a bhí ag faire faoin gcath beag a bhí againn leis an aoibh gháire ar ár n-aghaidh nó ag a chroíúlacht nuair a scaoil sé amach faoi dheireadh, chrom sé agus dúirt sé, "Go deas bualadh leat, an tUasal Carter." Bhí a chuid Béarla foirmiúil, beacht, agus ba ghnách leis na hArabaigh a ardaíodh i dtíortha ina raibh tionchar láidir ag na Breataine agus na Meiriceánaigh.
  
  
  Choinnigh Bedawi an doras go dtí go raibh muid i suíochán cúil an ghluaisteáin, ansin shiúil timpeall agus thóg sé a shuíochán.
  
  
  
  
  
  
  Thug mé faoi deara gurb é an chéad rud a rinne sé ná an fhuinneog a ísliú a scar an urrann chúil ó shuíochán an tiománaí, mar a dhéanfadh paisinéirí de ghnáth agus iad réidh chun labhairt leis an tiománaí. Níor bhaol dó focal den mhéid a dúradh a chailleadh.
  
  
  Agus muid ag imeacht, d'fhéach Sherima timpeall an ghluaisteáin agus dúirt, "Carr difriúil inniu, Abdul?"
  
  
  Ba léir an díspeagadh ina ghlór agus é ag freagairt, “Sea, a bhean. Níl a fhios agam cad atá ar siúl ag an ambasáid. Is cosúil nach dtuigeann siad gur chóir go mbeadh ár gcarr féin againn. Chaith mé dhá uair an chloig tar éis dúinn teacht ar ais aréir ag seiceáil an carr eile chun a chinntiú nach mbeadh aon fadhbanna againn arís inniu. Ansin nuair a shroich mé an ambasáid ar maidin, bhí an carr seo réidh dúinn. Tá an ceann eile ar iarraidh."
  
  
  Tharla sé dom go mb’fhéidir go raibh Seabhac ag imirt cluichí leis an gcarr arís, ach bhí mé cinnte go leor go ndúirt sé sin liom. N’fheadar an raibh baint ag aon duine san ambasáid le plota Sword nuair a threoraigh siad Bedawi trí Georgetown isteach i Sráid M go Bóthar na Canálach. Bhí sé deacair loingseoireachta agus treoraí turasóireachta a imirt ag an am céanna, ach d’éirigh liom roinnt siopaí suimiúla agus bialann den scoth a chur in iúl san earnáil bhreá seo den phríomhchathair agus muid ag tiomáint thart.
  
  
  “Is é seo Bóthar na Canálach, Abdul,” a dúirt mé agus muid ag iompú amach M Sráid agus i gceannas síos an mhórbhealaigh radhairc. “Fanfaidh muid ar an gcosán seo ar feadh tamaill. Tagann sé chun bheith ina George Washington Boulevard agus tógann sé sinn go díreach áit ar mhaith linn dul."
  
  
  “Sea, an tUasal Carter,” d'fhreagair an tiománaí go fuarchúiseach. “Chaith mé roinnt ama ag déanamh staidéir ar léarscáileanna ar maidin.”
  
  
  "Nach bhfuil tú codladh riamh?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  "Is beag codlata a theastaíonn uaim, a dhuine uasail."
  
  
  - Chuir Sherima isteach, ag mothú, mar a mhothaigh mé, an teannas a bhí ag fás eadrainn. “Cén fáth a dtugann siad Bóthar na Canálach air?”
  
  
  “Bhuel, feiceann tú an díog mhór sin líonta le huisce,” a dúirt mé, ag cur in iúl an fhuinneog. Nuair a chrom siad go huathoibríoch, lean mé ar aghaidh, “Seo atá fágtha de sheanbháirsí Chanáil Chesapeake agus Ohio. Bhí báirsí le lasta agus paisinéirí tarraingthe ag miúileanna. Is féidir leat an rian a fheiceáil fós. Stráice lom féir in aice leis an gcanáil é.
  
  
  “De réir mar is cuimhin liom, dúirt duine éigin liom gur nós leis an gcanáil dul chomh fada le Cumberland, Maryland, nach mór go raibh sé beagnach dhá chéad míle. Tar éis an tsaoil, bhí sé ceangailte ag tarbhealach de chineál éigin trasna an Potomac go Alexandria. Ar feadh céad bliain bhí báirsí ag plúchadh na canála agus ansin dúnadh í timpeall an ama a tháinig deireadh leis an gCéad Chogadh Domhanda."
  
  
  “Cad atá ar siúl acu leis anois?” - D'iarr Candy.
  
  
  “Tá sé caomhnaithe ag Seirbhís na bPáirceanna Náisiúnta,” a mhínigh mé, “agus ní úsáideann daoine é ach amháin chun siúl nó rothaíocht ar an turas. Níl a fhios agam an ndéanann siad seo nó nach ndéanann, ach nuair a bhí mé anseo cúpla bliain ó shin bhí báirse fámaireachta fós ag rith feadh na canála. Ar ndóigh, ní raibh sé ar cheann de na cinn bunaidh, ach cóip amháin. Deir siad liom gur turas an-spraoi a bhí ann agus miúil ag tarraingt an bháirse. Caithfidh gur lá iontach a bhí ann.
  
  
  Cé gur bhreathnaigh na mná amach an fhuinneog, ag maíomh arís agus arís eile faoi áilleacht an radharcra feadh bhealach na canála, d’fhéach mé ar Bedawi ag tiomáint an mheaisín mhóir. Bhí sé ina thiománaí den scoth, in ainneoin a bheith ag tiomáint ar bhóithre neamhaithnidiúla, ag coinneáil súil ghéar ar gach comhartha agus cas. Ag pointe éigin, thug sé faoi deara go raibh mé ag breathnú air sa scáthán rearview, agus aoibh gháire daingean le feiceáil ar a aghaidh.
  
  
  "Ná bíodh imní ort, an tUasal Carter," a dúirt sé go tirim, "beidh mé ann go sábháilte sinn."
  
  
  “Beidh muid ar an George Washington Parkway go luath,” a dúirt mé, amhail is dá mba ag iarraidh mo aird a mhíniú dó agus an bóthar. “Leanaimid ag tiomáint síos é go dtí go mbeidh sé ina MacArthur Boulevard. Ansin is féidir linn éirí as ag pointe ar bith beagnach agus dul isteach i dtír na gcapall timpeall Potomac, Maryland.”
  
  
  “A bhean,” ar seisean go tapaidh, “nár mhaith leat dul go bhfeice tú radharc na slighe so?”
  
  
  “Ó tá,” ar sise. “An bhFál Mór. Caithfidh sé a bheith go hálainn ansin. Nach gcuireann sé sin isteach orainn, a Nick?
  
  
  "Tá fáilte romhat. MacArthur Boulevard mar thoradh ceart air. Agus tá sé i ndáiríre rud éigin a fheiceáil."
  
  
  Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin tharraing an carr go réidh isteach i bpáirceáil Pháirc Mhór na bhFál. Is beag carr a bhí ann, rud nach ionadh. Thuig mé go tobann gur lá seachtaine a bhí ann agus go raibh an chuid is mó de Washington ag obair.
  
  
  Sherima, Candy agus mé i gceannas i dtreo an eas. D'fhan Bedavi. Nuair a chas mé a fheiceáil cad a bhí sé ar bun, bhí sé ag lean thar an cochall oscailte, is cosúil tinkering leis an inneall.
  
  
  Agus muid ag bogadh síos an cosán tríd an loc canála a bhíodh ann tráth, bhog triúr fear a bhí ina seasamh taobh amuigh d’oifig na Seirbhíse Páirce sa cheantar a bhí tráth mar shuíomh scíthe canála agus óstán an bealach sin freisin. Ag déanamh breithiúnas ar an mbealach go raibh siad beagnach obsessively ag tógáil pictiúir dá chéile os comhair comhartha in aice láimhe, agus ag bailiú ceamaraí ar crochadh thart ar gach ceann dá necks, bhí amhras orm go raibh siad Seapáine. Chonaic mé go raibh an ceart agam nuair a tháinig muid níos gaire agus thrasnaigh siad go dtí an taobh eile den chanáil.
  
  
  
  
  
  
  Rachaimid,” a scairt duine acu ar a chomrádaithe, ag féachaint ar a uaireadóir. “Ní mór dúinn deifir a dhéanamh más mian linn grianghraif a ghlacadh de na easanna agus dul isteach sa bhaile fós chun grianghraif a ghlacadh den Capitol agus an Séadchomhartha Washington.”
  
  
  Rinne mé miongháire orm féin, ag smaoineamh ar cé chomh tipiciúil agus a bhí sé dá mhian gach rud a chonaic siad a thaifeadadh ar téip. Ansin chuir sé in iúl dom go tobann gurb é an rud a bhí neamhghnách faoin radharc seo ná go raibh Béarla ag baint le ceannaire dealraitheach an triúrachta seachas an tSeapáinis. Agus mé ag faire orthu i deifir ar bhruach na canála agus i dtreo na gcrann agus na toir óga, ghlaoigh clog beag rabhaidh i gcúl m'intinne. Mar a thrasnaigh Sherima agus Candy an cosán os cionn an chanáil, stop mé agus d'fhéach mé ar ais i dtreo an áit a raibh Bedavi fós fiddling faoina cochall ardaithe. Thuig mé gurbh é ár gcarr an t-aon charr a bhí sa chrannchur mór, seachas an Datsun a bhí páirceáilte ag an gceann is faide. De réir dealraimh, d’fhág grúpa turasóirí a d’fhill ón eas agus muid ag teacht isteach i gcarranna éagsúla. De réir dealraimh cheap garda coirp Sherima freisin go raibh muid tar éis dul isteach i bhfoirgneamh seirbhíse na páirce, mura mbeadh sé tar éis sinn a leanúint.
  
  
  "Nick! Tar ar!" Candy waved dom mar a chas sí isteach san fhoraois. Shiúil mé agus lean mé iad, gan stad ach nóiméad le casadh timpeall arís féachaint an gcloisfeadh Bedawi í agus an leanfadh sé sinn. Níor fhéach sé suas. “Is dócha go bhfuil an t-inneall ag rith agus ní féidir liom aon rud a chloisteáil,” chinn mé.
  
  
  Nuair a ghlac mé suas le Sherima agus Candy, bhí siad ag léamh go gnóthach plaic chopair a bhí ceangailte de bholláin ollmhór in aice leis an rian go dtí an eas. Ní raibh na fabhtanna ceamara Seapánacha le feiceáil in aon áit, rud nár chuir iontas orm, ach bhí mé ag súil go gcloisfinn iad ar an mbóthar tosach a bhí romham. Mar sin féin, bhí an fhoraois timpeall orainn ciúin, agus ba é an t-aon fhuaim a bhí ag comhrá na mban.
  
  
  Shiúil mé anuas orthu, ansin d'fhan mé go dtí gur shroich siad an droichead coise thar an gcéad cheann de na sruthanna beaga luachra a shreabhann go torannach tríd an bhforaois. Agus iad ag breathnú ar an uisce cúr thíos fúinn, d’fhiafraigh Candy, “Cén fáth a bhfuil sé chomh cúr? Ní cosúil go bhfuil an t-uisce ag bogadh go tapa go leor chun cúr a chruthú."
  
  
  “Ní chruthaíonn nádúr na boilgeoga seo. Níl ann ach sean-thruailliú Meiriceánach, a dúirt mé. “Is iad na suds seo go díreach an chuma atá orthu - suds gallúnaí. Glantach a bheith beacht. Téann siad isteach san abhainn in aghaidh an tsrutha, agus ansin nuair a thógann an sruth tapa isteach iad, tosaíonn cúr ag foirmiú, mar atá i meaisín níocháin.”
  
  
  Thrasnaigh muid go droichead coise eile a thrasnaigh sruth níos tapúla a bhí gearrtha lintéar níos doimhne sa charraig. Chuir Sherima in iúl dúinn áit amháin a raibh an t-uisce ráith tar éis poll a thochailt; Bhí cloch bheag wedged taobh istigh den pholl, agus an t-uisce ag sileadh tríd an poll a bhí sé sníomh furiously. Thosaigh sí ag insint do Candy faoin ghairdín oighearshruth ar thug sí cuairt air i Lucerne, an Eilvéis. Bhain mé leas as an spéis a bhí acu agus mé ag plé conas is féidir le huisce clocha beaga a dhéanamh as clocha móra agus shleamhnaigh ar shiúl feadh an chosáin.
  
  
  Timpeall fiche slat uaidh, froze mé léim tobann de bhrainse ar an taobh agus beagán os mo chomhair. D'fhan mé nóiméad, ansin, gan rud ar bith eile a chloisteáil, d'fhág mé an cosán agus shleamhnaigh isteach sna toir, ag bogadh i gciorcal leathan.
  
  
  "Cá bhfuil siad?"
  
  
  Bhí an cogar sa tSeapáinis, ar mo chlé, níos gaire don chosán chuig an eas. Agus mé ag dul ar aghaidh, fuair mé mé féin ag féachaint ar chúl beirt thurasóirí Seapánacha a bhí i bhfolach taobh thiar de bholláin ollmhór.
  
  
  “Dún suas,” a dúirt an dara fear mar fhreagra ar cheist imníoch a chomrádaí. "Beidh siad anseo go luath."
  
  
  Níorbh fhéidir an néaróg a chur ina thost. “Cén fáth a bhfuil triúr acu ann? Dúradh linn nach mbeadh ann ach beirt bhan. Ar cheart dúinn an fear seo a mharú freisin? Cé hé?"
  
  
  “Ní fheadar cé hé,” arsa fear eile. D’aithin mé é mar bhreathnadóir a raibh Béarla aige.
  
  
  Bhí sé deacair cogar Seapáinis a aistriú, agus theastaigh uaim go n-úsáidfeadh sé Béarla arís. “Pé duine é, caithfidh sé bás mar iad. Níor cheart go mbeadh aon fhinnéithe ann. Seo ord an Chlaíomh. Anois a bheith ciúin; cloisfidh siad thú."
  
  
  Seapáinis agus ag obair do Mecha! “Fan go bhfaighidh Seabhac amach faoi seo,” a shíl mé agus chuir sé liom féin, má fhaigheann sé amach go deo. Bhí mé cinnte go leor go bhféadfainn an péire a láimhseáil os mo chomhair, in ainneoin na piostail chiúin a bhí á gcoinneáil acu. Ba é seo an tríú duine a bothered dom. Ní raibh a fhios agam cá raibh sé go díreach, agus bheadh na mná ann am ar bith. Ag guí go ndéanfadh an pothole agus an charraig sníomh hypnotize iad ar feadh cúpla nóiméad eile, tharraing mé an Wilhelmina as a crios crios agus lig an Hugo titim isteach i mo lámh as a truaill forearm. Bhí an dá mharfóirí feithimh ceaptha bás a fháil ag an am céanna, gan aon torann a dhéanamh. Ag baint de mo sheaicéad, fillte mé é thart ar mo lámh chlé agus ar an Luger. Tostóir aistrithe a bhí ann, ach bhí sé le déanamh.
  
  
  Bhog mé ceithre chéim ar aghaidh go tapa, ag críochnú suas díreach taobh thiar den lánúin sular thug siad faoi deara mo láithreacht. An nóiméad a bhain an Luger éadach fillte ar chúl muineál an fhir neirbhíseach Seapáine, tharraing mé an truicear
  
  
  
  
  
  
  . Chinntigh mé go raibh an muzzle dronuilleach aníos ionas go rachadh an piléar trína inchinn agus go bhfágfadh sé barr a chinn. Mar a ríomh mé, lean an piléar a cosán isteach sa spéir. Ní raibh mé in ann an torann a bheadh dosheachanta a dhéanamh dá mbuailfeadh sé carraig nó crann agus é ag fágáil a cloigeann.
  
  
  Fiú agus a cheann ag brú ar ais i gcrapadh marfach, sleamhnaigh mo scian idir na dioscaí ar dhrom an duine eile, ag baint na ligaments a rialaíonn a néarchóras. Tháinig mo lámh i mo sheaicéad ar aghaidh agus dhún sé thart ar bhéal an fhir mhairbh ar eagla go screadfadh sé, ach ní raibh aon aer fágtha i mo bhéal. Chas mé mo chromán chun an chéad fhear marbh a phionnadh i gcoinne an bholláin agus d'ísligh mé an dara ceann go ciúin go talamh, ansin lig dá chompánach sleamhnú go ciúin in aice leis. Mar a rinne mé é seo, chuala mé glaoch ó mo chúl feadh an chosáin.
  
  
  "Nick, cá bhfuil tú?" Candy a bhí ann. Caithfidh gur thuig siad nach raibh mé ann a thuilleadh, agus b'fhéidir go raibh eagla orthu roimh chiúnas na foraoise.
  
  
  “Seo,” a d'fhreagair mé, ag cinneadh gur cheart dom ligean don tríú marfóir teacht orm. "Lean ort ag siúl ar feadh an chosáin."
  
  
  Tar éis dom mo sheaicéad a phacáil amhail is dá mba rud é gur slap mé thar mo lámh é, shiúil mé amach ar an gcosán agus lean mé ar aghaidh. Bhí a fhios agam go gcaithfeadh sé a bheith in aice láimhe - ní bheadh siad ró-fhada óna chéile - agus bhí an ceart agam. Agus an leac eibhir ollmhór á shlánú agam a chruthaigh balla in aice leis an gcosán go héifeachtach, tháinig sé chun solais go tobann, ag cur bac ar mo chosán. Piostail le tostóir dírithe ar mo bholg
  
  
  “Ná scaoil; “Is mise an Claíomh,” a dúirt mé sa tSeapáinis. Thug a leisce le fios go raibh sé neamhghairmiúil agus gur chosain sé a shaol dó. Bhuail piléar ó mo Luger, fillte i mo sheaicéad, é sa chroí agus d'eitil sé aníos, ag tógáil a chorp ar feadh nóiméad sular thosaigh sé ag titim ar aghaidh. Rug mé air agus tharraing mé taobh thiar den leac eibhir é, agus é á chaitheamh ann. D'éalaigh gurgle uafásach óna bhéal gaping. Ní thiocfadh liom an baol go gcloisfeadh Sherima nó Candy é agus iad ag dul thar bráid, mar sin tharraing mé braon féir agus cheangail mé go domhain é idir mo bheola gorma cheana féin. Shruth an fhuil anuas faoi mo ghobán aistrithe, ach níor thángthas ar fhuaim inti. Ag casadh agus ag rith cúpla troigh go dtí an áit a raibh na Seapánaigh marbh eile ina luí, threoraigh mé iad timpeall an bholláin a raibh luíochán orthu agus ghníomhaigh mé go tapa mar a chuala mé guthanna Sherima agus Candy ag druidim. Faoin am a shroich siad mé, bhí mé i mo sheasamh ar an gcosán arís, mo sheaicéad fillte arís thar mo lámh ionas nach raibh na poill urchair le feiceáil, mo bhóna agus mo cheangal gan déanamh. D'aistrigh mé an gunna, an holster, agus an sparán chuig mo phócaí pants.
  
  
  Chuir Candy an cheist a bhí ar a n-aghaidh. "Too te, Nick?"
  
  
  “Sea, a mham,” arsa mise. “Ar lá chomh te sin, is cinnte go mbeidh an turas seo ina ábhar te. Tá súil agam nach miste libh a mhná.
  
  
  “Níl a fhios agam go cinnte,” a dúirt Sherima. “Tá cuma an-mhíchompordach ar an chulaith seo leis na bríste olann freisin.”
  
  
  “Mise freisin,” a dúirt Candy isteach. “I ndáiríre, is dóigh liom go gcaithfidh mé an seaicéad seo thar mo ghualainn.” Bhain sí a seaicéad amach, agus mar a chabhraigh mé léi é a choigeartú thar a gualainn, thug mé faoi deara go raibh sí socraithe ar bra faoi léine bhán an lae in oiriúint do fhir. Ní raibh sí in ann a cíocha cuimsithí a choinneáil. Bhí an chuma uirthi gur bhraith sí mo cháineadh mar d’iompaigh sí go leor chun teagmháil a dhéanamh le mo bhrollach dheas agus ansin d’fhéach sí orm go neamhchiontach. D'imir mé an cluiche seo léi, ag ardú mo lámh amhail is dá mba chun snáithe strae a bhaint de mo chuid gruaige, ach ag an am céanna ag iarraidh mo mhéara a choinneáil ag sleamhnú feadh bulge mo léine. Dúirt a osna sciobtha, muffled liom gur bhraith sí an dúil chéanna agus a bhí agamsa.
  
  
  “Sílim gur fearr dúinn bogadh ar aghaidh,” a dúirt mé, ag imeacht uaithi agus an bealach a threorú arís. “Níl ann ach siúlóid ghearr chuig an eas. Má éisteann tú go dlúth, is féidir leat uisce a chloisteáil.”
  
  
  “Caithfidh gurbh é sin an torann a chuala mé,” a dúirt Sherima, ag casadh ar Candy. “Ach shíl mé gur tusa a bhí ann, a Nick, ag bogadh isteach sna toir os ár gcomhair tar éis dúinn tú a chailleann ag an bpointe poll sin.”
  
  
  “Caithfidh gur eas a bhí ann,” d’aontaigh mé, buíoch as an torann méadaitheach a tháinig chugainn agus muid ag siúl. “Shocraigh mé leanúint ar aghaidh agus tú beirt ag breathnú ar na caisleáin. Is fear ceamara mé agus shíl mé go dtiocfainn suas leis na turasóirí Seapánacha sin agus go bhfeicfinn cén cineál trealaimh atá acu. Ach caithfidh gur éist siad leis an té a bhí chomh buartha sin faoin am, mar níl siad thart, agus is dócha go bhfuil siad i bhfad chun tosaigh orainn cheana féin. Feicfimid iad ag an deic breathnadóireachta ag an eas."
  
  
  Faoin am sin bhí roar an uisce ag luascadh síos na easanna a bhí romhainn sách ard, ansin agus muid ag druidim an choire bhuail áilleacht an easghluaiseachta ollmhór géar sinn.
  
  
  “Ó mo Dhia, tá sé seo iontach,” a dúirt Sherima. “Tá sé chomh gleoite agus chomh scanrúil sin ag an am céanna. An bhfuil sé seo cruálach i gcónaí, a Nick?
  
  
  “Ní hea,” a dúirt mé agus muid ag druidim leis an bpíobán miotail a bhí mar fhál timpeall an deic bhreathnóireachta a chruthaigh nádúr agus an tSeirbhís Páirce. “An tráth seo den bhliain le leá an earraigh, tá an t-uisce ard.
  
  
  
  
  
  
  Deirtear liom go mbíonn sé ina trickle uaireanta, ach faoi láthair tá sé deacair a chreidiúint. Agus ón méid is cuimhin liom ó mo chuairt dheireanach anseo, tá an chuma ar an scéal gur nigh na tuilte go leor de na bruacha anseo.”
  
  
  “An bhfuil aon chontúirt ann?” - D'iarr Candy, ag bogadh beagán ar shiúl ón ráille.
  
  
  “Ní hea, táim cinnte go bhfuil sé sábháilte nó ní ligfidh duine ón tseirbhís pháirce isteach sinn,” a dúirt mé. Chaith mé mo sheaicéad thar an ráille, chas mé ansin, thóg mé a lámh agus tharraing mé ar aghaidh arís í. “Éist, feiceann tú go gcaithfidh an t-uisce ardú fós sula dtiocfaidh sé anseo.”
  
  
  Nuair a bhí sí cinnte go raibh ár bpointe amhairc sábháilte, thug mé aird ar an taobh eile den abhainn. “Seo taobh Virginia,” a mhínigh mé. “Tá an talamh níos airde ansin. Cruthaíonn sé palisades, rud éigin cosúil leis na cinn ar an Hudson os coinne Nua-Eabhrac, ach nach bhfuil chomh géar. Ritheann an mhórbhealaigh ar an taobh céanna, agus is áit iontach é an Plateau seo chun breathnú síos ar na Rapids. Ann, freisin, bhunaigh siad garrán beag le haghaidh picnic. B'fhéidir go bhfeiceann tú an bhFál Mór as sin... Hey! Taosc é!"
  
  
  "Ó, a Nick, do sheaicéad!" - Exclaimed Candy, leaning thar an ráille agus ag breathnú go brónach mar a bhog mo seaicéad go tapa tríd an aer i dtreo an uisce.
  
  
  Chlaon mé go simplí, agus chrom sí féin agus Sherima go báúil agus é ag titim isteach san uisce agus é á iompar amach ag an sruth cúr thíos dínn. Ag tarraingt a n-aird ar an mbruach eile, bhain mé mo sheaicéad thar an ráille. B’fhéidir nach raibh Seabhac ró-shásta faoi chuid de wardrobe costasach a chaitheamh chomh héasca sin, ach fós ní bheinn in ann é a chaitheamh arís. Ní chreidfeadh éinne gurbh iad dhá pholl bhabhta scorched an rud is déanaí i gcúrsaí na bhfear—fiú i Texas.
  
  
  “Ó, a Nick, do sheaicéad álainn,” a dúirt Candy arís. “An raibh aon rud luachmhar inti?”
  
  
  “Ní hea. Ar ámharaí an tsaoil, tá mo sparán agus an chuid is mó de mo pháipéir i mo phants,” a dúirt mé, ag taispeáint mo sparán agus ag súil go gceapfaidís gurb é an bulge Luger ar an taobh eile mo “pháipéir.” Dúirt mé freisin, "Tá sé ina nós a phioc mé suas i Nua-Eabhrac tar éis pickpocket piocadh suas beagnach gach rud a bhí mé ag iompar agus a bhí mé ag insint dó conas a fháil go Times Square."
  
  
  “Nick, mothaím freagrach,” a dúirt Sherima. “Ba cheart duit ligean dom é a athsholáthar duit. Tar éis an tsaoil, tá tú anseo mar gheall ar. Bhí mé ag iarraidh an eas a fheiceáil. Ba mhaith liom nár mhol cara Abdul é seo riamh."
  
  
  “Tá mé anseo mar ba mhaith liom a bheith anseo,” a dúirt mé léi. “Agus ná bí buartha faoi rud a chur ina ionad; tá a fhios agat cé mhéad airgid a chaitheann lucht tionscail na hola isteach i gcuntais stocaireachta i Washington."
  
  
  Bhreathnaigh sí orm go aisteach, ansin rinne sí féin agus Candy gáire nuair a dúirt mo aoibh gháire leo go raibh mé ag magadh. “Dá mbeadh a fhios acu ach,” shíl mé, “cad as a bhfuair mé an cuntas!”
  
  
  D'fhéach mé ar m'uaireadóir agus dúirt mé gurbh fhearr dúinn dul ar ais go dtí an carr agus leanúint lenár bhfiach tí. Agus muid ag dul siar ar ár gcéimeanna, dúirt mé, “Bhí súil agam go bhféadfaimis lón a fháil áit éigin deas i gceantar Potomac, ach bím in éineacht liom i muinchillí léine beidh orainn socrú le haghaidh Mac Mór.”
  
  
  "Cad é Mac Mór?" - d'fhiafraigh an bheirt acu láithreach, iontas agus siamsa measctha ina nguthanna.
  
  
  “Tá sé sin ceart,” arsa mise, agus mé ag slaod orm féin ar an gclár, “dearmad mé go bhfuil sibh beirt as an tír chomh fada sin nach raibh maitheas na haoise agaibh riamh. A Mhná, geallaim daoibh, má aimsímid McDonald's, go mbeidh fíor-iontas oraibh."
  
  
  Rinne siad iarracht a chur ina luí orm rún an Mhic Mhóir a insint dóibh agus muid ag siúl, agus d’fhostaigh mé mo chluiche, ag diúltú aon rud a mhíniú tuilleadh. Chuaigh mé i ngleic leo sa chomhráití gáirsiúil seo agus muid ag dul thar limistéar ina raibh triúr coirp bruscair sa bhfothalamh, agus chuaigh siad thart gan aon leid ar an doirteadh fola a tharla ann le déanaí. Bhí an droichead díreach sroichte againn, áit a raibh na mná ag faire ar an gcarraig ag sníomh sa pholl, nuair a rith Abdul suas chugainn. N’fheadar cén fáth nár tháinig sé i láthair níos luaithe, mar gheall ar a thiomantas ceaptha don ról faire, ach bhí míniú réidh aige.
  
  
  “A bhean, logh dom,” a d’impigh sé, beagnach ag titim ar a aghaidh os comhair Sherima. “Shíl mé go ndeachaigh tú isteach san fhoirgneamh sin in aice leis an ionad páirceála, agus mar sin thosaigh mé ag seiceáil inneall an chairr, mar a theastaigh uaim a dhéanamh sular fhág muid. Díreach cúpla nóiméad ó shin fuair mé amach nach raibh tú ann agus tháinig láithreach chun tú a fháil. Gabh logh dom.” Is beag nár bhain a bhogha leis an talamh arís.
  
  
  “Ó, Abdul, tá sé ceart go leor,” a dúirt Sherima, ag tógáil a láimhe ionas go raibh air seasamh suas. “Bhí spraoi againn. Shiúil muid díreach chuig an eas agus ar ais. Ba cheart duit a bheith ann... Ar fheiceáil gur thuig sé í, agus é á ghlacadh mar iomardú, rinne sí deifir air a mhíniú: “Ní hea, is éard atá i gceist agam gur cheart duit a bheith ann chun an t-eas a fheiceáil. Tá siad go hiontach, díreach mar a dúirt do chara leat. Agus d'fhéadfá seaicéad an Uasail Carter a fheiceáil ag eitilt isteach sna suds gallúnaí.
  
  
  Bhí an chuma ar an scéal gur chuir na focail dheireanacha sise isteach go hiomlán uirthi, agus faoin am a raibh deireadh curtha léi
  
  
  
  
  
  
  Mhínigh Ed mo chailliúint dó agus d’fhilleamar ar an limisín. D'fhéach sé ar dom thoughtfully mar a fuair muid isteach sa charr, agus figured mé go raibh sé wondering dócha cén cineál leathcheann míchúramach a bheadh má chaill mé seaicéad luachmhar mar a rinne mé, ach chuir sé in iúl ach go múinte a oth, ansin shuigh síos agus thosaigh ag siúl. ar ais go Bóthar na bhFál.
  
  
  Bhí muid díreach tar éis tosú trasna an Potomac nuair a nocht an miodóg bheag a bhí pollta mo smaointe é féin: Cén cara d’Abdul a d’inis dó faoin bhFál Mór? Ní raibh sé sa tír seo riamh roimhe seo. Mar sin, cathain a bhuail sé lena chara anseo? Luaigh Sherima faoi dhó go ndearna an cara anaithnid seo an moladh le haghaidh turas taobh go dtí an eas, agus chláraigh m'inchinn faoi dhó é sin agus bhog sé ar aghaidh chuig rudaí eile ansin. Rinne mé nóta meabhrach eile chun iarracht a dhéanamh a fháil amach, ó Candy nó tríthi, cén áit ar bhuail Abdul leis an aithne seo.
  
  
  Caitheadh an chéad chúpla uair an chloig eile ag tiomáint timpeall an cheantair, rud a thug deis do Sherima na cineálacha tithe cónaithe a bhí ann agus na cnoic a chuaigh leo a fheiceáil. Bhí orainn stop a chur arís agus arís eile agus í ag déanamh iontais den tréad capall ag innilt san fhéarach, nó mar a rinne sí iontas ar an gcúrsa spíonán príobháideach a shíneadh beagnach go dtí an colbha.
  
  
  Níor aimsigh muid McDonald's riamh, agus mar sin bhí ar T insint dóibh faoin slabhra burgair agus a mbiachlár. Stopamar ag teach ósta beag tíre le haghaidh lóin tar éis dom seiceáil a dhéanamh chun a chinntiú go ndéanfaí freastal orm gan seaicéad.
  
  
  Ag pointe amháin, ghabh mé mo leithscéal agus chuaigh mé go dtí seomra na bhfear, agus ina ionad sin chuaigh mé chuig an mboth gutháin a thug mé faoi deara in aice leis an gclár airgid. Bhí ionadh orm Abdul a aimsiú os mo chomhair. Dhiúltaigh sé dine linn; nuair a bhíomar istigh, mhínigh Sherima gurbh fhearr leis a bhia féin a chócaráil, ag cloí go docht lena dhlíthe creidimh aiste bia.
  
  
  Thug sé faoi deara dom beagnach an am céanna a chonaic mé é sa bhoth gutháin, agus crochadh sé suas go tapa agus shiúil amach a thabhairt dom a shuíochán.
  
  
  “Thuairisc mé don ambasáid ina raibh muid,” a dúirt sé go fuarchúiseach. "B'fhéidir gur mhian lena Shoilse dul i dteagmháil le mo bhean am ar bith, agus ordaítear dom ár nAmbasadóir a thabhairt cothrom le dáta go rialta faoin áit a bhfuil muid."
  
  
  Ba chosúil gur míniú loighciúil é seo, agus mar sin dúirt mé rud ar bith, lig dó pas a fháil agus faire air go dtí gur tháinig sé amach sa charr. Ghlaoigh mé ar Seabhac ansin chun mé féin a thuairisciú. Ní raibh aon ghá a bheith buartha faoi easpa scrambler sa fón pá. D’éirigh sé rud beag trína chéile nuair a d’iarr mé ar dhuine tírdhreachú na bhFál Mór a ghlanadh. D'fhág mé na sonraí ar conas a bhailiú na trí chomhlacht gan dúisigh an amhras ar roinnt fostaí de chuid na Seirbhíse Páirce os a chomhair, agus díreach thug dó rundown tapa ar ár sceideal don chuid eile den lá, agus ansin dúirt sé leis ba mhaith liom a fháil. ar ais chuige. nuair a d’fhilleamar ar Watergate.
  
  
  Díreach sular crochadh mé, d'fhiafraigh mé an raibh an Rannóg Cumarsáide in ann dul isteach i gceathrúna Sherima chun ár gcuid botúin a dhéanamh amach. Dúirt a ghruaim náire liom nár cuireadh aon ghléasanna éisteachta isteach, agus ansin mhínigh sé cén fáth. “Dealraíonn sé gur ghlaoigh duine éigin ar ambasáid Adabiya agus mhol sé go mb’fhéidir go mbeadh Sherima níos sa bhaile dá gcuirfí pictiúir agus ceardaíocht áitiúla chun an seomra a mhaisiú agus í as baile. Ar aon chuma, bhí an Céad Rúnaí sa seomra beagnach ón nóiméad a d’fhág sibh go léir, agus bhí daoine aige ag tabhairt rudaí isteach agus amach an lá ar fad. Táimid réidh le bogadh isteach chomh luath agus a éiríonn siad as sin, ach sílim go bhfuil an chéad rúnaí ag iarraidh a bheith thart nuair a fhaigheann Sherima ar ais ionas go mbeidh sé in ann an obair chríochnaithe a ghlacadh.
  
  
  “Cé a ghlaoigh chun é seo go léir a thairiscint?”
  
  
  "Ní raibh muid in ann a fháil amach - go fóill," a dúirt Seabhac. “Is dóigh lenár bhfear san ambasáid gur cuireadh an glaoch díreach chuig an ambasadóir, mar sin caithfidh gur tháinig sé ó Sherima í féin, do Iníon Knight, nó b’fhéidir an Bedawy sin.”
  
  
  “Ag labhairt dó,” a dúirt mé, “féach an féidir leat a fháil amach an bhfuil aithne aige ar aon duine san ambasáid nó an raibh deis aige teagmháil a dhéanamh le cara anseo.”
  
  
  Dúirt mé leis mar a moladh ár dturas taobh go dtí an bhFál Mór. Dúirt Seabhac go ndéanfadh sé iarracht freagra a thabhairt dom faoin am a d'fhill muid.
  
  
  Ansin, ag ardú a ghutha chuig ton beagnach rabhaidh, dúirt sé, “Tabharfaidh mé aire do na trí phacáiste earraí Seapánacha a luaigh tú trí iad a fhágáil ag an eas, ach déan iarracht a bheith níos cúramaí amach anseo. Tá sé deacair go leor seirbhís bailiúcháin den chineál seo a eagrú sa réimse seo. Tá an iomaíocht chomh mór idir na gníomhaireachtaí a bhféadfadh go mbeadh orthu a bheith rannpháirteach go bhféadfadh sé a bheith brabúsach do dhuine acu an fhaisnéis atá inár gcoinne a úsáid ó thaobh gnó de.”
  
  
  Bhí a fhios agam go raibh i gceist aige go mbeadh air dul i mbun caibidlíochta leis an FBI nó CIA chun cinniúint an triúr feallmharfóirí a cheilt. Chuir iarratais den sórt sin ar chabhair isteach air i gcónaí, mar bhí sé cinnte go mbeadh air an bhfabhar a aisíoc deich n-uaire ina dhiaidh sin. “Tá brón orm, a dhuine uasail,” a dúirt mé, ag iarraidh a fhuaimniú mar a bhí mé. “Ní tharlóidh sé seo arís. An chéad uair eile fágfar mé i mo dhiaidh."
  
  
  “Ní bheidh gá leis sin,” a dúirt sé go géar.
  
  
  
  
  
  ansin crochadh suas.
  
  
  Ag filleadh ar Sherima agus Candy, fuair mé amach go raibh lón tagtha cheana féin. Bhíomar go léir ocrach tar éis na siúlóide agus ó bhí mé ag déanamh beagán níos mó aclaíochta ná na cinn eile bhí mo bholg ag screadaíl le haghaidh gach rud agus bhí an bia go maith. Chríochnaíomar go tapa, ansin chaitheamar uair an chloig eile ag taisteal tríd an tír seilge, le Candy ag glacadh nótaí go gnóthach agus dúirt Sherima léi cé na rannóga a raibh spéis ar leith acu ann. Chinn siad go dtosódh Candy i dteagmháil le gníomhairí eastát réadach, an lá dár gcionn. Tá súil agam go bhfaighidh siad teach laistigh de sheachtain nó dhó.
  
  
  Bhí sé go gairid tar éis a sé sa tráthnóna. agus Abdul iompú ar ais an Limisín isteach i cabhsa Watergate. Faoin am sin bhí socraithe againn lón a bheith againn i Georgetown. D'áitigh mé go mbeadh siad mar aíonna agam ag Bialann 1789, láthair bia den scoth atá suite i bhfoirgneamh a tógadh an bhliain a fuair an bhialann a hainm. Bhí leisce ar Sherima í féin a bhrú orm arís, ach chuir mé ina luí uirthi aontú trí ghlacadh lena cuireadh chun bheith ina haoi tráthnóna dár gcionn.
  
  
  Nuair a bhain muid an carr amach, dúirt Sherima le Abdul teacht ar ais ag a hocht tríochad chun sinn a phiocadh suas. Chuir mé in iúl go bhféadfaimis dul go Georgetown go héasca i dtacsaí agus go bhféadfadh oíche mhaith a bheith ag Abdul.
  
  
  “Go raibh maith agat, a Uasail Carter,” a dúirt sé lena ghnáth-chúlchiste oighreata, “ach níl lá saor de dhíth orm. Is é mo phost ná a bheith ar fáil do mo bhean. Beidh mé ar ais ag ocht tríochad."
  
  
  "Ceart go leor, Abdul," a dúirt Sherima, b'fhéidir ag braiteadh go bhféadfadh gortaíodh mothúcháin a garda coirp iontaofa. “Ach is cinnte go bhfaighidh tú rud éigin le hithe.”
  
  
  “Sea, a bhean,” ar seisean, ag béiceach. “Déanfaidh mé é seo san ambasáid láithreach. Is féidir liom dul ann go héasca agus teacht ar ais anseo, mar a dúirt tú. Chuir sé deireadh leis an bplé ag siúl timpeall an ghluaisteáin go tapa agus ag tiomáint uaidh.
  
  
  “Tógann Abdul an-dáiríre ar a phost, Nick,” a dúirt Sherima agus muid ag tabhairt an ardaitheoir go dtí ár n-urlár. “Ní theastaíonn uaidh a bheith mí-bhéasach; níl ann ach a mhodh."
  
  
  “Tuigim,” a dúirt mé, ag stopadh ag mo dhoras agus iad ag leanúint ar aghaidh chuig a seomra. "Feicfidh tú sa halla."
  
  
  Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin bhí mé ar an bhfón le Hawk, a raibh roinnt eolais aige dom.
  
  
  “Ar an gcéad dul síos,” thosaigh sé, “níor éirigh leis an gCéad Rúnaí amadánach sin fanacht ar Sherima tuairim is cúig nóiméad déag ó shin. Ní dheachaigh muid isteach sa tsraith riamh, mar sin ná bí ag brath ar aon bhotúin."
  
  
  Thosaigh mé ag rá rud éigin faoi ghuthán neamhchriptithe, ach chuir sé isteach ar a rá nár chuir Communications a lá amú ag Watergate ar a laghad. “Tá scrambler suiteáilte ar do ghuthán ionas gur féidir leat labhairt go saor.”
  
  
  "Mór! Cad mar gheall ar mo thriúr cairde ag an eas?"
  
  
  “Fiú anois,” a dúirt sé go mall, “tá a gcorp dóite go hiomlán á n-aisghabháil ó raic a Datsun ar MacArthur Boulevard, in aice leis an Ionad um Thaighde Cabhlaigh. Caithfidh gur séideadh an bonn toisc gur sleamhnaigh siad go tobann agus bhuail siad isteach i trucail breosla a bhí ag fanacht le dul isteach san Ionad. Ag an am seo, bhí cúpla oifigeach faisnéise cabhlaigh ag dul thart agus chonaic siad an timpiste. Luckily, an tiománaí an tancaer léim díreach roimh an pléascadh. Bunaithe ar an méid a dúirt finnéithe na hInstitiúide Cabhlaigh le Maryland State Police, is cosúil go bhfuil an tiománaí trucail go hiomlán sábháilte. Ní raibh ann ach timpiste."
  
  
  “An raibh tú in ann aon rud a fháil amach fúthu roimh an timpiste?”
  
  
  “Tógadh a ngrianghraif agus a gcuid asphriontaí agus fuaireamar amach gur baill den Rengo Sekigun iad. Shíl muid gur gabhadh nó maraíodh an chuid is mó de lucht leanúna Arm Dearg na Seapáine, ach de réir dealraimh theith an triúr seo as Tóiceo agus thug siad aghaidh ar an Liobáin; Tógadh iad faoi Mheán Fómhair Dubh.
  
  
  "Conas a fuair siad anseo?"
  
  
  “Níl sé suiteáilte againn go fóill, ach táimid ag obair air. Deir oifig Béiriút go raibh tuairisc acu gur chinn roinnt Seapánach a bhí oilte ag Black September nach raibh eagraíocht mhí Mheán Fómhair cathach go leor dóibh, agus mar sin rinne siad teagmháil leis an Silver Scimitars of the Sword guys leo féin. B’fhéidir gur shocraigh sé iad a chur anseo chun an obair seo a dhéanamh ar Sherim.
  
  
  "Mar sin, níor shíl siad go raibh Dubh Meán Fómhair cathach go leor," mused mé. “Cad a cheap siad ar an mbás beag sin a rinne a gcomhghleacaithe ag Aerfort Lod i Tel Aviv cúpla bliain ó shin - gníomh síochánaíochta?”
  
  
  “Cad iad na pleananna atá agat don tráthnóna?” Bhí Seabhac ag iarraidh a fháil amach. msgstr "Ar mhaith leat aon chúltaca a shannadh?"
  
  
  D'inis mé dó faoinár ndinnéar i mBialann 1789, a ghlaoigh air ansin. Amhail is dá mba rud é go raibh cnag ar mo dhoras.
  
  
  Ag scaoileadh mo cheangal, shiúil mé go dtí an doras agus d'oscail sé. Candy bhrú láithreach anuas orm, go tapa dhúnadh an doras taobh thiar di.
  
  
  "Ná thagann tú isteach sa seomra ariamh?" reproached mé léi.
  
  
  “Ní inseoidh tú go deo cé atá ann,” a d’fhreagair sí, ansin chuir sí a lámha thart ar mo mhuineál agus phóg mé go domhain. D’imir ár dteangacha cluichí ar feadh tamaill, ansin tharraing sí a béal uaidh agus dúirt, “Mmm. Bhí mé ag iarraidh é seo a dhéanamh ar feadh an lae, Nick. Ní féidir leat a shamhlú fiú cé chomh deacair a bhí sé iompar go maith agus Sherima ann.”
  
  
  "Níl aon smaoineamh agat cé chomh deacair a bhí sé dom, ach cad faoi Sherima?" D'iarr mé, ní distracted go hiomlán ag an bhfíric go raibh sí oscailte suas.
  
  
  
  
  
  
  ag baint a léine amach, ag baint a chrios amach agus á threorú i dtreo na leapa.
  
  
  “Thóg sí cith tapa agus ansin dúirt sí go raibh sí ag dul a chodladh go dtí seacht daichead a cúig,” d'fhreagair Candy, ina shuí síos ar an leaba agus ag geallúint dom a bheith in éineacht léi. "Ciallaíonn sé sin go bhfuil breis agus uair an chloig againn sula gcaithfidh mé dul ar ais ansin agus mé féin a ghléasadh."
  
  
  Shuigh mé síos in aice léi, cupping a aghaidh i mo lámha.
  
  
  "Ní miste leat maireachtáil go contúirteach lenár rún beag, an bhfuil?"
  
  
  Ar dtús rinne sí miongháire air seo, ach go tobann tháinig dorcha ar a aghaidh agus d’fhéach a súile móra donn anuas orm i dtreo an dorais. Bhí searbhas aisteach ina glór agus í ag rá go neamhbhalbh, “Tá rún ag gach éinne.” Gach duine againn, ceart? Tusa, mise, a Sherima, Abdul... Dúradh an ceann deireanach le gruaim dorcha, agus ar feadh soicind ní raibh mé ag iarraidh cén fáth. “Fiú a Mhórgacht is Airde agus a Mhórgacht Hassan…”
  
  
  Thuig sí go raibh mé ag faire uirthi go dlúth agus í ag labhairt, agus ba chosúil go raibh sí ag briseadh óna giúmar, ag timfhilleadh a lámha caol timpeall mo mhuineál agus ag tarraingt anuas orm.
  
  
  “Ó Nick, coinnigh mé. Uimh rúin anois - ach a shealbhú dom.
  
  
  Chlúdaigh mé a béal iomlán le mo cheann agus phóg mé í. Rith sí a méar trí mo chuid gruaige, ansin rith siad síos mo mhuineál, phógadh mé fada agus domhain. Undressed muid a chéile. Chuaigh sí chuig an leaba.
  
  
  Bhí sí ina luí ar a druim, a gruaig fhada wavy scaipthe ar fud an pillow thuas a ceann. Bhí cuid de na súile dúnta agus bhí a aghaidh níos suaimhní. Rith mé mo mhéar síos a smig, ansin síos a fada, muineál clasaiceach, agus lig sí osna domhain éalú a liopaí mar a bhí mo caresses níos pearsanta. Iompaigh sí chuici agus phóg mé insistently.
  
  
  Leagan muid taobh le taobh ar feadh roinnt nóiméad, gan labhairt, touching a chéile beagnach triaileach, amhail is dá mbeadh gach duine againn ag súil leis an duine eile a réad ar bhealach. Chonaic mé go raibh sí tar éis filleadh ar a smaointe. Ó am go chéile dhúnfadh sí a súile go docht, amhail is dá mba rud é go scriosfaí roinnt machnaimh óna aigne, ansin iad a oscailt go leathan chun breathnú orm agus ligean d’aoibh gháire a bheith ar a liopaí.
  
  
  Ar deireadh, d'iarr mé, "Cad é, Candy? Smaoiníonn tú faoi seo nó go leor." Rinne mé iarracht labhairt chomh casually agus is féidir.
  
  
  “Ní dhéanfaidh aon ní, rud ar bith i ndáiríre,” a d'fhreagair sí go bog. “Ba mhaith liom gur bhuaileamar le chéile deich mbliana ó shin...” Rith sí isteach ar a druim arís agus chuir a lámha ar a ceann. “Ní bheadh an oiread sin rudaí tar éis tarlú ansin... Le grá a thabhairt duit...” Thit sí ina tost, ag féachaint ar an tsíleáil.
  
  
  Propped mé mé féin suas ar mo uillinn agus d'fhéach sé ar a. Ní raibh mé ag iarraidh go dtitfeadh an bhean álainn seo i ngrá liom. Ach ansin ní raibh na mothúcháin chéanna agam di agus a bhí agam.
  
  
  Ní raibh rud ar bith a d’fhéadfainn a rá mar fhreagra ar a focail nach gcuirfeadh as an scéal go raibh i bhfad níos mó ar eolas agam faoina rún féin – agus faoi na rudaí a raibh sí ag caint faoi anois is dócha – agus mar sin líon mé an ciúnas le póg fhada.
  
  
  Ar an toirt, dúirt ár gcomhlachtaí gach rud a bhí le rá ag an am. Rinneamar grá go mall agus go héasca, cosúil le beirt daoine a bhfuil aithne acu ar a chéile le fada an lá, ag tabhairt agus ag fáil pléisiúir chomhionann.
  
  
  Níos déanaí, agus muid ag leagan go ciúin le ceann Candy ar mo ghualainn, mhothaigh mé í a scíth a ligean, imíonn teannas a smaointe roimhe seo. Go tobann shuigh sí suas díreach.
  
  
  "Ó mo Dhia, cén t-am é?"
  
  
  Ag tógáil an uaireadóra ón mbord cois leapa, dúirt mé, “Tá sé go beacht seacht daichead, a Mhama,” i gcruachás áibhéalach.
  
  
  Bhí sí ag gáire. "Is breá liom an bealach a labhraíonn tú, Nick." Agus ansin: “Ach anois caithfidh mé rith.” Agus í ag bailiú a cuid éadaí agus ag léim isteach iontu go praiticiúil, labhair sí mar chailín scoile ag druidim le cuirfiú. "A Dhia, tá súil agam nár dhúisigh sí fós... Bhuel, déarfaidh mé go raibh orm dul síos go dtí an stocaireacht le haghaidh rud éigin... Nó gur thóg mé siúlóid nó rud éigin..."
  
  
  Chomh luath agus cóirithe, chlaon sí thar an leaba agus phóg mé arís, ansin iompú agus rith amach as an seomra. “Feicfidh mé thú i gceann cúig nóiméad is daichead,” a bhéic mé ina diaidh.
  
  
  Mar a ghlac mé cith, thuig mé gur cuma cad a dhírigh mé mo smaointe ar, d'fhill siad i gcónaí a fhoirmiú timpeall ar an íomhá de Candy agus arís a focail. Bhí rúin ag daoine - sin fíric. Agus b’fhéidir gurbh é mo rún uaithi an rud ba mhó ar fad. Ach chuir rud éigin ina ton isteach orm.
  
  
  Bhí sé seo ag iompú isteach i níos mó ná an tasc amháin a chosaint ar an banríon iar. Bhí rúndiamhair ann a chuir isteach ar shaol na ndaoine seo, agus cé go mb’fhéidir gur ábhar pearsanta a bhí ann, chuir sé spéis i gcónaí mé. Mar sin féin, ba chosúil gur nithe níos mó a bhí iontu seo ná nithe pearsanta: agus ba chosúil go raibh siad dírithe ar Abdul.
  
  
  D'fhéadfadh Bedawi a bheith in éad leis an mbealach a d'úsáid mé a ról. Is cinnte go raibh an chuma air go raibh sé uiríslithe mar gheall ar shirked a chuid dualgas ar ais ag an dtagann, agus a coldness i dtreo dom méadaithe ach amháin ina dhiaidh sin. Mar sin féin, níorbh fhéidir liom an mothú a bhí agam go raibh níos mó ag baint leis an ngarda coirp bagarthach ná mar a bhain leis an tsúil. Bhí cúlscéal AX air ró-neamhiomlán.
  
  
  Ag súil go bhfaigheadh Seabhac tuilleadh eolais faoi chairde Bedawi i Washington, d’éirigh mé as an gcith faoi ghathanna téimh an lampa lasnairde. Ba chóir dom a bheith curtha
  
  
  
  
  
  
  Dúirt mé liom féin go ligfeadh mo réasúnaíocht dom scíth a ligean ar feadh tamaill go dtí go mbeadh eolas níos iontaofa agam.
  
  
  Ag roghnú tuxedo a raibh blas Texas air, thosaigh mé ag gléasadh, ag gáire go ciúin faoin gcaoi nár chaill Seabhac mionsonra amháin i mo wardrobe. Cé go raibh an seaicéad foirmiúil, bhí cnaipí le lógó mo ghnó molta.
   Caibidil 7
  
  
  
  
  “Bhí sé sin iontach, ach is dóigh liom gur ghnóthaigh mé ar a laghad deich bpunt,” a dúirt Candy go díograiseach agus í féin agus Sherima ag fanacht liom a gcótaí a fháil ón seomra feistis. “Má ghnóthaíonn sí meáchan, ní bheidh sé faoi deara,” shíl mé, agus na seiceanna á dtabhairt ar láimh agam. Bhí cuma ar an ngúna bán fad urláir a bhí á chaitheamh aici amhail is go raibh sé curtha in oiriúint di, agus lámha mín an t-ábhar bog brúite go dtí gach cuar. Gan muinchille agus gearrtha ar na glúine, thug sé amach buaicphointí deargacha a cuid gruaige ag sileadh agus an tan órga a raibh a fhios agam a chlúdaigh gach orlach blasta dá corp. Bhí amhras orm gur roghnaigh sí an gúna ar an gcúis seo.
  
  
  “Mise freisin,” d’aontaigh Sherima. “Nic, bhí an dinnéar iontach. Tá an ealaín anseo chomh maith le haon ealaín a bhain mé triail as i bPáras. Go raibh míle maith agat as a thabhairt linn."
  
  
  “Ba mhór an pléisiúr dom é, a Mháire,” arsa mise, ag baint a cóta fionnaidh fada sable ón ngaol agus á bhualadh thar a guaillí caol mar a thug sí le fios gurbh fhearr léi stíl na gcapaill a chaitheamh, mar a rinne sí roimhe seo. Chaith sí gúna dubh i stíl na himpireachta a leag béim ar a gruaig dhubh ar fad agus na cíoch arda a mhaígh a figiúr caol. Bhí mé bródúil as a bheith ag siúl isteach i seomra bia i 1789 le beirt bhan álainn den sórt sin agus a fhreagairt coolly radharc éad gach fir ann. A bhuí leis na naisc a bhí cosúil le gan teorainn, d’éirigh le Hawke bord beag príobháideach a shocrú dúinn ar ghearrfhógra, ach thuig mé go raibh an focal faoi láithreacht na hiar-banríona tar éis scaipeadh go tapa nuair a thosaigh sruth daoine ag déanamh leithscéalta chun dul thart orainn agus muid ag ithe. . Bhí mé cinnte gur thug Sherima agus Candy faoi deara freisin, ach chinn ceachtar acu é sin a rá.
  
  
  "Tá tú," a dúirt mé, ag tabhairt Candy an cóta prionta liopard. Agus í fillte in éadaí sólásacha a chuirfeadh as do lucht caomhantais fiadhúlra, ligim do mo lámh fanacht ar a guaillí ar feadh nóiméad, ag baint a craiceann bog, íogair. Thug sí meangadh gasta, feasach dom. Ansin, ag casadh le Sherima, dúirt sí rud éigin a thacht beagnach mé.
  
  
  "Tá a fhios agat, sílim go bhfuil mé chun roinnt aclaíochta a dhéanamh sula dtéann mé a chodladh anocht."
  
  
  "Sin smaoineamh maith," d'aontaigh Sherima, ansin d'fhéach sé go géar ar Candy, b'fhéidir amhras faoi bhrí dúbailte a cara.
  
  
  Nuair a d’fhill Candy ar a súil le léiriú neamhchiontach ar a héadan, ag rá, “Mura bhfuil mé ró-thuirseach, ar ndóigh. Tá an oíche fós óg,” bhris aoibh gháire te ar aghaidh Sherima. Bhain sí lámh Candy go réidh agus chuamar i dtreo an dorais.
  
  
  Nuair a chuamar lasmuigh, shiúil mé idir an bheirt bhan, ag ligean do gach duine lámh a thógáil. Bhrúigh mé lámh Candy ar an uillinn agus thug sí an chomhartha ar ais ag brú mo lámh. Ansin tháinig crith beag uirthi, rud a raibh a fhios agam de bharr arousal gnéasach, a shárú.
  
  
  "Fuar?" - D'iarr mé, grinning ar a.
  
  
  “Ní hea. Tá sé go hálainn anocht. Tá sé chomh te anseo, níos mó cosúil le samhradh ná earrach. Nick, a Sherima,” a dúirt sí go tapa, “cad a déarfá faoi shiúlóid bheag?” Tá na sean-tithe anseo chomh hálainn, agus rachaidh an aclaíocht chun sochair dúinn go léir.”
  
  
  Chas Sherima chugam agus d’fhiafraigh sé, “An mbeidh sé seo sábháilte, a Nick?”
  
  
  “Ó, sílim go bhfuil. Is cosúil go bhfuil go leor daoine ag baint sult as an aimsir mhaith tráthnóna inniu. Dá mba mhian leat, d’fhéadfaimis siúl timpeall Ollscoil Georgetown, ansin dul timpeall agus siúl síos N Street go Wisconsin Avenue agus ansin síos M Street. Sin an áit ar thug tú faoi deara na siopaí seo go léir ar maidin, agus sílim go bhfuil cuid acu oscailte go déanach. Tá sé beagán tar éis a haon déag agus ar a laghad d'fhéadfá siopadóireacht fuinneoige beag a dhéanamh.
  
  
  “Come on, Sherima,” a dúirt Candy. "Fuaimeanna spraoi".
  
  
  Faoin am sin bhí an Limisín sroichte againn, áit ar sheas Abdul ag coinneáil an dorais. “Ceart go leor,” d’aontaigh Sherima. Ag casadh ar a garda coirp, dúirt sí, "Abdul, táimid ag dul ar siúl beag."
  
  
  “Sea, a bhean,” ar seisean, ag cromadh mar is gnáth. "Leanfaidh mé sa charr thú."
  
  
  "Ó, ní bheidh gá leis sin, Abdul," a dúirt Sherima. “A Nick, an bhféadfaimis cúinne a phiocadh inar féidir le Abdul bualadh linn i gceann tamaill bhig? Níos fearr fós, tá smaoineamh agam. Abdul, fan saor in aisce ar feadh na hoíche. Ní bheidh tú ag teastáil uainn níos mó inniu. Is féidir linn an tacsaí a thógáil ar ais go dtí an t-óstán, ceart, Nick?
  
  
  “Ó, ar ndóigh,” arsa mise. “Bíonn go leor tacsaithe ar Wisconsin Avenue i gcónaí.”
  
  
  Nuair a thosaigh a garda coirp ag maíomh nach mbeadh aon fhadhb aige ag leanúint orainn sa charr agus gurbh é seo an áit a raibh sé in éineacht léi, d’ardaigh Sherima a lámh chun é a chur ina thost. Is léir gur iarsma dá laethanta mar Bhanríon Adabi agus Abdul, cúirtéirí le taithí, a bhí sa chomhartha seo, toisc go raibh sé ina thost láithreach.
  
  
  “Ordú é seo, a Abdul,” a dúirt sí leis. “Thug tú aire dúinn i gcónaí ó tháinig muid go dtí an tír seo, agus táim cinnte gur féidir leat an chuid eile a úsáid. Anois déan mar a deirim." Níor fhág a ton spás ar bith le haghaidh argóinte.
  
  
  Ag bogha go domhain,
  
  
  
  
  
  
  Dúirt Abdul, “Mar is mian leat, a bhean. Beidh mé ag dul ar ais go dtí an ambasáid. Cén t-am ar mhaith leat mé a bheith san óstán ar maidin? »
  
  
  “Is dócha go mbeidh a deich a chlog luath go leor,” a dúirt Sherima. "Sílim go bhfuil Candy agus mé in ann oíche mhaith codlata a fháil freisin, agus beidh an siúlóid bheag seo díreach mar a theastaíonn uainn."
  
  
  Abdul bowed arís, dhún an doras agus shiúil timpeall an ghluaisteáin, ag bogadh amach! agus muid ag siúl síos Ascaill na Radharc i dtreo thailte na hollscoile ach cúpla bloc ar shiúl.
  
  
  Agus mé ag siúl thar na sean-fhoirgnimh ar an gcampas, d'inis mé do na cailíní an beagán a bhí ar eolas agam faoin scoil. Beagnach dhá chéad bliain d'aois, bhí sé á reáchtáil ag na hÍosánaigh tráth sular tháinig sé chun bheith ar cheann de na hinstitiúidí is mó cáil ar domhan maidir le staidéar seirbhíse idirnáisiúnta agus eachtrannach. “Tá staidéar déanta ag go leor dár státairí is tábhachtaí anseo le blianta anuas,” a dúirt mé, “rud atá loighciúil i mo thuairimse ós rud é go bhfuil sé sa phríomhchathair.”
  
  
  “Tá sé seo go hálainn,” a dúirt Sherima, agus í ag meas mhórúlacht Ghotach cheann de na príomhfhoirgnimh agus muid ag siúl thart. “Agus tá sé chomh ciúin anseo; mothaíonn sé beagnach mar go bhfuil céim siar againn in am. Sílim go bhfuil sé suntasach conas a caomhnaíodh na foirgnimh. Tá sé chomh brónach i gcónaí a fheiceáil nach dtugtar aird ar ailtireacht maorga na gceantar níos sine sa chathair agus go bhfuil drochbhail uirthi. Ach tá sé iontach."
  
  
  “Bhuel, a mham, tiocfaidh deireadh lenár dtaisteal ama nuair a bhainfimid amach Wisconsin Avenue,” a dúirt mé. “Ar oíche mar seo bheadh ​​na tithe tábhairne lán de dhaoine óga i mbun deasghnátha sóisialta an-nua-aimseartha! Agus dála an scéil, caithfidh go bhfuil cuid de na mná is áille ar domhan ag Washington. Bhí seanchara liom ó Hollywood ag obair ar scannán anseo agus mhionnaigh sé nach bhfaca sé an oiread sin mná tarraingteach in aon áit amháin roimhe seo. Sin a déarfaidh fear Hollywood.
  
  
  “An é sin an fáth ar mhaith leat an oiread sin ama a chaitheamh i Washington?” - D'iarr Candy jokingly.
  
  
  “Níl ach gnó liomsa, a Mháire,” a d’áitigh mé, agus thosaigh muid ar fad ag gáire.
  
  
  Faoin am sin chasamar isteach ar N Street agus thug siad faoi deara sean tithe, a bhí caomhnaithe go cúramach ina riocht bunaidh. Mhínigh mé nach bhfuil cead ag aon duine, ó 1949 i leith agus rith Acht Shean-Bhaile Sheoirse, foirgneamh a thógáil nó a scartáil sa Cheantar Stairiúil gan cead ó Choimisiún na Mínealaíne.
  
  
  “Nick, is cosúil le treoraí taistil tú,” a dúirt Candy lá amháin.
  
  
  "Is breá liom Georgetown," a dúirt mé go hionraic. “Nuair a thógaim an t-am le taisteal anseo, bím ag siúl na sráideanna i gcónaí, ag baint sult as atmaisféar iomlán an cheantair. Déanta na fírinne, má bhíonn am againn agus nach bhfuil tú ró-thuirseach ón turasóireacht, taispeánfaidh mé teach duit ar mhaith liom a cheannach lá éigin agus díreach i mo chónaí ann. Tá sé ag Tríocha-dara agus P. Lá éigin—b'fhéidir go han-luath—ach lá éigin beidh an teach seo agam, smaoinigh mé os ard.
  
  
  Agus mé ag leanúint ar aghaidh le mo thuras gearr cainte, thuig mé go mb'fhéidir nach dtiocfadh mo dháta scoir deiridh choíche. Nó go bhféadfadh sé tarlú go han-luath - agus go foréigneach.
  
  
  Amach ó choirnéal mo shúl, thug mé faoi deara go raibh seanchara sean-stáisiúin buailte linn don tríú huair agus muid ag tarraingt suas os comhair 3307 N Street, agus mhínigh mé gurbh é seo an teach a raibh an tUachtarán Kennedy, seanadóir ag an am, ann. a cheannaigh. do Jackie mar bhronntanas tar éis bhreith a hiníne Caroline. “Bhí cónaí orthu anseo sular bhog siad go dtí an Teach Bán,” a dúirt mé.
  
  
  Cé gur bhreathnaigh Sherima agus Candy ar an teach agus labhair siad go ciúin, thapaigh mé an deis an wagon stáisiúin a leanúint agus é ag bogadh timpeall an bhloic. Díreach timpeall an chúinne de Tríocha Tríú Sráid stop sé, dúbailte-páirceáil i láthair dorcha faoi na soilse sráide. Mar a bhreathnaigh mé, tháinig dhá fhigiúr dorcha amach an doras ceart, thrasnaigh an tsráid agus shiúil beagnach go dtí an crosbhealach amach romhainn. Thug mé faoi deara go raibh ceathrar sa vaigín stáisiúin, mar sin d'fhan beirt acu ar ár taobh den tsráid. Gan a bheith soiléir do Sherima agus Candy, bhog mé an cóta a bhí á chaitheamh agam thar mo lámh dheas go dtí an taobh eile tar éis dom mo Luger a chur i mo lámh chlé ionas go raibh an cóta draped thar é. Ansin chas mé ar ais go dtí na cailíní, a bhí fós ag caint i whispers faoi thragóid JFK.
  
  
  “Imigh leat, a bheirt,” arsa mise. “Oíche spraoi a bhí ann. Tá brón orm gur stop mé anseo."
  
  
  Chuaigh siad i dteagmháil liom, idir chinniúnach agus gan mórán cainte agus muid ag siúl. Thrasnaíomar an Tríú Sráid is Tríocha agus d'fhág mé ar a smaointe iad. As mo fhís imeallach chonaic mé beirt fhear ag trasnú na sráide. D'fhill siad ar ár taobh agus thit taobh thiar dúinn. Timpeall tríocha slat chun tosaigh, d’oscail an dá dhoras taobh tiománaithe den veain, ach níor tháinig aon duine amach. Shíl mé go dtarlódh sé agus muid ag druidim níos gaire don áit a raibh an dorchadas is doimhne ar an mbloc.
  
  
  Is cosúil nár thug mo chomrádaithe faoi deara na céimeanna a bhí ag druidim linn go tapa, ach bhí mé ann. Cúpla slat eile agus beidh muid idir dhá phéire assassins réidh le hiarracht eile a dhéanamh ar Sherim. Chinn mé a bheith ag gníomhú agus muid ag
  
  
  
  
  
  
  áit a scagadh cuid den solas ó lampa sráide trí bhrainsí na gcrann gan duilliúr.
  
  
  Ag casadh thart go tobann, thug mé aghaidh ar dhá dhubh arda mhatánacha a bhí beagnach ag rith chun teacht suas linn. Stop siad nuair a d'éiligh mé go géar:
  
  
  "An bhfuil tú ag mealladh linn?"
  
  
  Ar mo chúl, chuala mé duine de na mná ag gaspaireacht agus iad ag casadh go tobann chun aghaidh a thabhairt ar lánúin sladmhargadh i róbaí dorcha a bhí ag breathnú orm go suairc. Chuala mé freisin thud miotalach ó bhloc i bhfad i mo dhiaidh, a dúirt liom go raibh an doras ar wagon stáisiún dhá pháirceáil oscailte agus slammed isteach i gceann de na gluaisteáin ar thaobh an bhóthair.
  
  
  "Ní hea, cad faoi a bhfuil tú ag caint?" rinne duine de na fir agóid. Mar sin féin, chuir a ghníomhartha bac ar a chuid focal agus é ag luascadh ar aghaidh leis an scian oscailte.
  
  
  Bhog mo lámh brataithe an scian go dtí an taobh agus mé ag tarraingt truicear an Luger. Bhuail an piléar sa bhrollach é agus chaith sé ar ais é. Chuala mé grunt air, ach bhí mé iompaithe cheana féin le mo pháirtí, a bhí ag scratching ar an piostal bhfostú ar a crios. Thit mo stiletto isteach i mo lámh dheas agus sháigh mé isteach é, ag brú a láimhe i gcoinne a bholg ar feadh nóiméad sular tharraing sé amach é. Ansin lunged mé ar aghaidh arís agus plunged an lann go domhain isteach ina scornach, ansin láithreach tharraing sé amach.
  
  
  Rinne duine éigin, shíl mé go Candy, screadaíl ag fuaim mo lámhaigh, agus ansin scread eile - an uair seo ó Sherima - thug mé ar ais chucu láithreach. Beirt blacks hefty eile a bhí beagnach ar a chosa. D'ardaigh duine acu piostal; bhí an chuma ar an duine eile go raibh sé ag iarraidh scian lasc-lann a oscailt. Lámhaigh mé Wilhelmina arís, agus d'imigh cuid de mhullach an lámhachóra go tobann, agus tháinig sruth fola ina ionad.
  
  
  Reoite an ceathrú ionsaitheoir ina áit agus mé ag tarraingt an Luger as mo chóta báistí agus é a dhíriú air. Tháinig solas ar dhoras an tí in aice linn, agus chonaic mé eagla an aghaidh dhubh a iompú ina masc glioscarnach allais. Tháinig mé níos gaire agus dúirt go ciúin:
  
  
  “Cé hé Sword? Agus i gcás sé? »
  
  
  Bhí cuma pairilis ar ghnéithe an fhir scanraithe agus é ag breathnú orm agus ansin ag muzzle an Luger le fios aníos faoina smig. “Níl a fhios agam, a dhuine. Geallaim. Go hionraic a ghile, níl a fhios agam fiú cad faoi a bhfuil tú ag caint. Níl a fhios agam ach gur dúradh linn tú a scriosadh as aghaidh an domhain.
  
  
  D'fhéadfainn a rá go raibh Sherima agus Candy ag druidim liom, ag lorg cosanta instinctive. Agus bhí a fhios agam freisin go raibh mo phríosúnach ag insint na fírinne. Níor bhac aon duine a raibh an oiread sin eagla air roimh an mbás rúin a choinneáil.
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise, “Agus abair leis an té a thug ordú duit fuarú, nó beidh sé anseo mar do chairde.”
  
  
  Níor fhreagair sé fiú; chas sé go simplí, raced go dtí an wagon stáisiúin agus thosaigh an t-inneall, a bhí fágtha ag rith, agus thiomáin ar shiúl gan bodhraigh a dhúnadh na doirse, a crashed isteach dhá gluaisteáin páirceáilte ar feadh na sráide.
  
  
  Go tobann a bhaint amach go raibh na soilse ar lasadh i mbeagnach gach teach in aice láimhe, chas mé a aimsiú Sherima agus Candy cuachta le chéile, ag féachaint le uafás ag dom agus na trí figiúirí sprawled ar an talamh. Ar deireadh, labhair Sherima:
  
  
  “Nic, cad atá ar siúl? Cé hiad iad?” Cogar crosta a bhí ina glór.
  
  
  “Robálaithe,” arsa mise. “Is seanchleas é. Oibríonn siad ina gceathrar agus cuireann siad a n-íospartaigh i mbosca ionas nach féidir leo rith i dtreo ar bith."
  
  
  Thuig mé go raibh siad araon ag féachaint ar an gunna agus an scian i mo lámha - go háirithe an stiletto fós fuilteach. Shroich mé síos, greamaithe sé go domhain isteach sa talamh in aice leis an cosán pábháilte, agus tharraing sé amach glan. Ag teannadh suas, dúirt mé, “Ná lig dó seo do chur síos. Déanaim iad a iompar liom i gcónaí. Chuaigh mé isteach sa nós i Nua-Eabhrac ach níor bhain mé úsáid astu riamh roimhe seo. Tá siad faighte agam ó robáladh mé ann oíche amháin agus chaith mé seachtain san ospidéal ag fáil greamanna isteach agus amach."
  
  
  Agus mé muiníneach go ndearnadh an glaoch chuig na póilíní ó cheann de na tithe a bhí soilsithe go geal anois ar an mbloc, chuir mé an Luger ar ais ina holster agus chuir mé an scian ar ais isteach i mo mhuin, ansin thóg mé lámh ar na cailíní agus dúirt:
  
  
  “Come on, a ligean ar a fháil amach anseo. Níl tú ag iarraidh a bheith páirteach i rud éigin mar sin." Bhí mo chuid focal dírithe ar Sherima, agus in ainneoin a turrainge, thuig sí cad a bhí i gceist agam.
  
  
  “Ní hea. Níl. Beidh sé sna nuachtáin ar fad... Cad mar gheall orthu? Bhreathnaigh sí ar na coirp ar an talamh.
  
  
  “Ná bí buartha. Tabharfaidh na póilíní aire dóibh. Nuair a thagaimid ar ais go dtí an t-óstán, cuirfidh mé glaoch ar mo chara ó na póilíní agus míneoidh mé cad a tharla. Ní aithneoidh mé beirt thú mura bhfuil fíorghá leis. Agus fiú más mar sin atá, sílim go mbeidh na póilíní DC díreach chomh ag iarraidh an scéal fíor a choinneáil amach as na nuachtáin agus atá tú féin. Dhéanfadh an t-ionsaí ort ceannlínte níos mó fós ná mar a lámhachadh an Seanadóir Stennis, agus tá mé cinnte nach bhfuil an Dúiche ag iarraidh a thuilleadh den phoiblíocht sin.
  
  
  Agus muid ag caint, threoraigh mé go tapa iad anuas ar bheirt fhear marbh agus fear amháin ag fáil bháis ina luí ar an talamh, agus lean mé ar aghaidh ag stiúradh timpeall an chúinne go dtí an Tríú Sráid is Tríocha. Ag bogadh go pras agus ag súil go sroichfeadh na gluaisteáin póilíní am ar bith, choinnigh mé iad ag bogadh go dtí gur shroicheamar an cúinne.
  
  
  
  
  
  
  Shráid O agus ansin lig dóibh scíth a ligean os comhair Shean-Eaglais Easpaig Naomh Eoin stairiúil.
  
  
  "Nick! Féach! Tacsaí!"
  
  
  Ba iad na chéad fhocail a bhí ag Candy ó thosaigh an t-ionsaí na cinn is binne atá cloiste agam le fada an lá. Ní hamháin gur chiallaigh sé gur tháinig sí amach as an turraing a bhí pairilis sealadach a cordaí gutha agus a bhí ag tosú ag smaoineamh réasúnach arís, ach ag an nóiméad sin ní raibh aon rud níos mó dúinn ná tacsaí folamh. Chuaigh mé taobh amuigh agus stop mé leis. Chuidigh mé leo suí síos, shuigh taobh thiar díobh, agus dúirt mé go socair leis an tiománaí, “Watergate Hotel, le do thoil,” agus mé ag bualadh an dorais. Agus é ag tarraingt ar shiúl, roar carr póilíní contae síos an Tríú Sráid is Tríocha. Faoin am a shroicheamar Wisconsin Avenue agus M Street, príomhthrasnaíonn Georgetown, ba chosúil go raibh gluaisteáin póilíní ag druidim ó gach treo.
  
  
  “Caithfidh gur tharla rud éigin mór,” a dúirt an tiománaí tacsaí, ag stopadh le ligean do dhuine de na báid chúrsála é a chur ar aghaidh. "Ceachtar é sin nó tá na páistí ag dúnadh arís i Georgetown agus níl na póilíní ag iarraidh é a chailleann an uair seo ar eagla go gcinnfidh na cailíní páirt a ghlacadh."
  
  
  Níor theastaigh ó cheachtar againn freagra a thabhairt air, agus ní foláir gur chuir ár gciúnas isteach ar a ghreann, mar níor dúirt sé focal go dtí gur shroicheamar an t-óstán agus d’fhógair sé an táille. Thug an rinn dhá dollar a aoibh gháire ar ais, ach theip go mór ar m'iarracht aghaidheanna mo chompánaigh a ghealú agus muid ag dul isteach sa stocaireacht, mar níor fhreagair duine acu mo cheist:
  
  
  "An rachaimid go dtí an t-ardaitheoir?"
  
  
  Agus muid ag tarraingt suas go dtí ár n-urlár, tháinig sé chun solais go tobann orm gur dócha nach raibh a fhios acu faoi na stríoca toisc nach raibh siad sa sráidbhaile nuair a tharla an craze. Ní raibh mé in ann a mhíniú freisin, shiúil mé go dtí an doras iad agus dúirt: "Oíche mhaith." D'fhéach siad araon ag dom strangely, muttered rud éigin, ansin dhún an doras i mo aghaidh. D'fhan mé leis an deadbolt a cliceáil, ansin chuaigh go dtí mo sheomra agus ghlaoigh seabhac arís.
  
  
  “Is as Nua Eabhrac beirt acu, marbh. Tá an té a lámhachadh sa bhrollach fós in aonad dianchúraim an ospidéil agus níltear ag súil go mairfidh sé nó fiú go n-athghinfidh sé comhfhios. Is as DC é. Is cosúil go bhfuil baint acu go léir leis an Black Liberation Army. Deir Nua-Eabhrac go bhfuil lánúin as sin ar iarraidh i Connecticut mar gheall ar dhúnmharú saighdiúir stáit. Tá duine áitiúil amuigh ar bannaí le haghaidh robála bainc ach tá sé á iarraidh arís le haghaidh robála ollmhargadh."
  
  
  Bhí sé beagnach dhá ar maidin nuair a d'fhill Seabhac chugam. Ní raibh cuma chomh trína chéile air is a bhí nuair a ghlaoigh mé air níos luaithe a insint dó cad a tharla i Georgetown. Ba é an t-imní a bhí air láithreach ansin ná clúdach sochreidte a bhunú laistigh de na póilíní dúiche. Agus ceann de na rátaí coireachta is airde sa tír, ní rabhthas ag súil go nglacfadh siad go cineálta le trí dhúnmharú eile a chur leis an iomlán áitiúil i dtuarascálacha staitistiúla an FBI.
  
  
  "Cad é an leagan oifigiúil?" Chuir mé ceist ar. Bhí a fhios agam go gcaithfeadh na póilíní míniú éigin a fháil ar na lámhaigh agus na coirp i gceann de na ceantair chónaithe is fearr sa chathair.
  
  
  “Rinne ceathrar robálaithe an botún maidir le foireann decoy a roghnú, agus beirt bleachtairí ina mná, agus bhí siad ar an taobh caillte le linn lámhaigh amach.”
  
  
  -An gceannóidh daoine nuachtáin é?
  
  
  “B’fhéidir nach bhfuil, ach déanfaidh a n-eagarthóirí. Tháinig an t-iarratas ar a gcomhoibriú ó leibhéal chomh hard sin nárbh fhéidir leo aontú leis. Tiocfaidh deireadh leis an scéal sna nuachtáin, ach ní imreofar amach ar chor ar bith é. Tá an rud céanna fíor i gcás raidió agus teilifíse; is dócha go dtabharfaidh siad suas go hiomlán é."
  
  
  "Tá brón orm as an oiread sin trioblóide a chur ort."
  
  
  “Ní dóigh liom gur féidir aon rud a dhéanamh faoi, a N3.” Bhí ton Hawk i bhfad níos boige ná mar a bhí cúpla uair an chloig ó shin. “Is é an rud is mó a chuireann imní orm,” ar seisean, “is é go mb’fhéidir gur shéideadh tú do chlúdach le Sherima agus leis an gcailín. Ní thuigim fós cén fáth ar aontaigh tú leis an tsiúlóid seo. Feictear dom go mbeadh sé níos críonna filleadh ar an óstán i gcarr.”
  
  
  Rinne mé iarracht a mhíniú go raibh mé ag tabhairt aghaidhe ar an gceist an chuma liom mar ainmhí cóisire agus b'fhéidir go gcaillfí an buntáiste a bhainfeadh le bheith le feiceáil mar chuideachta thaitneamhach, nó an baol a bheith ann siúl isteach i limistéar ar cheart a bheith sábháilte go leor.
  
  
  “Ní raibh mé ag súil go gcuirfeadh an ceathrar seo geall ar an mbialann,” admhaigh mé. “Mar sin féin, tá an fhéidearthacht ann i gcónaí, mura mbeadh siad gafa linn agus iad ag bogadh, go mbeidís tar éis an carr a mhúchadh agus díreach tosaithe ag lámhach.”
  
  
  “D’fhéadfadh sé a bheith míthaitneamhach,” d’aontaigh Seabhac. “De réir ár bhfaisnéise ó Nua-Eabhrac, úsáideann duine acu gunna gráin sábhadh de ghnáth. Sin mar a cheangail siad é le dúnmharú an tsaighdiúra. Dá mba rud é gur oscail sé é seo agus an triúr agaibh crammed isteach i suíochán cúil an limo, tá seans maith go leor go mbeadh an líon céanna na n-íospartach ag póilíní an cheantair, ach lineup eile. N’fheadar cén fáth nár úsáid sé lasmuigh é. Is dócha go raibh sé i vaigín an stáisiúin."
  
  
  “B’fhéidir gur leag an Claíomh na bunrialacha,” a mhol mé. “Má bheartaíonn sé
  
  
  
  
  
  
  bagairt an CIA le bás Sherima mar go bhfuil amhras orainn go mb’fhéidir nach mbeadh an chuma ar an scéal gur arm oiriúnach é gunna gráin le húsáid ag gníomhairí rúnda.”
  
  
  “Cé leis an tsiúlóid bheag seo ar aon nós?” Bhí Seabhac ag iarraidh a fháil amach.
  
  
  Nóiméad a bhí ag cur isteach orm ón nóiméad a dhreap an triúr againn isteach inár gcábán randamach agus chuaigh ar ais go dtí an Watergate. D’athsheinn mé go meabhrach an comhrá as ar tháinig ár siúlóid beagnach marfach agus dúirt mé le Hawk nach raibh m’intinn déanta agam fós faoina bhunús.
  
  
  “Tá mé cinnte gurbh é Candy a bhí ag ceiliúradh na hoíche álainn seo agus go tobann a fuair spreagadh chun dul amach,” a mhínigh mé do mo boss. “Ach is cosúil gur tháinig an smaoineamh chuici go dtí gur labhair sí féin agus Sherima faoi aclaíocht. Agus thosaigh an comhrá faoi aclaíocht, chomh fada agus is cuimhin liom, i ndáiríre nuair a rinne Candy ráiteas a bhí beartaithe domsa agus nach raibh baint ar bith aige le siúl."
  
  
  "Mar seo?"
  
  
  Ag iarraidh gan fearg mhorálta Seabhac a mhúscailt, mhínigh T. chomh simplí agus ab fhéidir go raibh an chuma ar an scéal go raibh sé mar aidhm ag a focail an teachtaireacht a chur in iúl go dtabharfadh sí cuairt ar mo sheomra níos déanaí an oíche sin. Chuckled sé beagán agus ansin chinn, mar a bhí mé i bhfad roimhe seo, go raibh sé dodhéanta an milleán ar siúl Georgetown ar aon motives ulterior. Ar a laghad go dtí seo.
  
  
  Mar sin féin, ní raibh Seabhac chun ábhar mo eachtraí gnéis a thréigean. “Táim cinnte go ndéanfar iarracht eile ar shaol Sherima go luath amach anseo,” a dúirt sé. “B’fhéidir fiú anocht. Tá súil agam nach ligfidh tú do aird a tharraingt ort féin, a N3.
  
  
  “Ba chóir go mbeadh mo mhuirir ina chodladh go tapa faoin am seo, a dhuine uasail. Sa bhFál Mór inniu, dúirt Candy liom go raibh suaimhneasáin aici, mar sin dúirt mé léi féin agus le Sherima ceann nó dhó a thógáil roimh leaba anocht. Agus d’aontaigh siad gur smaoineamh maith a bhí ann. Tá súil agam go gcabhróidh oíche mhaith scíthe leo dearmad a dhéanamh ar chuid de shonraí an tráthnóna agus tá súil agam go mbainfidh siad aon amhras breise a d’fhéadfadh a bheith acu faoin míniú atá agam ar a bheith armtha.
  
  
  Sular crochadh sé, dúirt Seabhac go raibh sé tar éis leanúint leis an tairiscint a rinne mé inár gcomhrá tosaigh tar éis an ionsaí. “Agus muid ag plé, fuair mé glaoch ó bhainisteoir cúnta an óstáin. Dúradh leis gur ó ambasáid Adabiya a tháinig an glao agus go ndeachaigh saorghrianghrafadóir leanúnach chuig Sherima ag dinnéar an tráthnóna sin. D'iarr "Gentleman Adabi" go bhfeicfeadh duine éigin an dorchla ar do urlár anocht agus a chinntiú nach gcuirfidh aon duine isteach uirthi. Dúirt an bainisteoir oíche go dtabharfadh sé aire dó láithreach, agus mar sin caithfidh go bhfuil duine éigin ann."
  
  
  “Tá sé ann,” arsa mise. “Sheiceáil mé féin an halla níos luaithe agus lig an seanfhear Éireannach a bhí ceaptha a bheith ina bhleachtaire tí air breathnú ina phócaí ar eochair an tseomra go dtí gur tháinig mé ar ais istigh.”
  
  
  "Nach raibh amhras air gur bhain tú do cheann amach sa chlocha?"
  
  
  “Ní hea. Chuir siad caife chugam chomh luath agus a fuair mé ar ais, mar sin chuir mé an tráidire ar ais taobh amuigh den doras. Is dócha gur ghlac sé leis go raibh mé á chur ann ionas go bhféadfainn é a thabhairt chuig seirbhís seomra.
  
  
  "Bhuel, nuair a bheidh sé ann, is é an t-aon bhealach isteach eile go seomra Sherima tríd an mbalcóin, agus sílim go ndúnfaidh tú é sin," a dúirt Seabhac.
  
  
  “Tá mé ag breathnú air faoi láthair, a dhuine uasail. Go fortunately, tá corda fada ar an dara fón sa seomra seo, agus táim ag doras an bhalcóin anois.
  
  
  "Ceart go leor, N3. Tá mé ag fanacht le glaoch uait ar maidin... Ha, sílim mar tá sé ar maidin cheana féin, is é sin, ar maidin.
  
  
  Nuair a dúirt mé go mbainfinn suas é ar a hocht ar maidin, dúirt Seabhac, “Imigh leat ar a seacht. Beidh mé ar ais anseo faoin am sin.
  
  
  “Sea, a dhuine uasail,” a dúirt mé agus chroch mé suas, fios a bheith agam nach dtiocfadh an seanfhear abhaile chun a chodladh, ach go gcaithfeadh sé an chuid eile den oíche ar an tolg leathair caite ina oifig. Ba é seo a “sheomra dualgas” nuair a bhí oibríocht mhór ar siúl againn.
  
  
  Chas mé dhá chathaoir iarainn saoirsithe ar mo dheic bhig ina gcathaoir suantraí aistrithe agus mo chóta báistí isteach i brat. Bhí an oíche fós taitneamhach, ach chuaigh taise an Potomac isteach sa deireadh, agus sheas mé suas chun bogadh beagán agus an fuacht a chroitheadh go dtí na cnámha. Léigh aghaidh glórach m’uaireadóir trí bliana is tríocha agus bhí mé ar tí roinnt brú-suas a thriail nuair a tharraing fuaim chnag bog ar an gcéad bhalcóin eile lasmuigh de sheomra Sherima m’aird. Chuas ar lár sa chúinne is dorcha in aice leis an doras, d’fhéach mé thar an mballa íseal ag scaradh mo bhalcóin ó Sherima’s.
  
  
  Ar dtús ní fhaca mé aon rud ann. Ag brú mo shúile sa dorchadas, thug mé faoi deara rópa a bhí ar crochadh ó dhíon an óstáin agus é ag dul thar bhalcóin Sherima. Thuig mé gur chuala mé an rópa ag bualadh agus ag titim anuas ar an mballa tosaigh cuartha. Ansin chuala mé fuaim eile ó thuas agus d'fhéach mé suas le duine a fheiceáil ag dreapadh síos an rópa. Shleamhnaigh a chosa go contúirteach thar an mbarra agus thosaigh sé ar shliocht mall, ag aistriú a airm. Ní raibh mé in ann faic a fheiceáil ach a bhróga agus cufaí a brístí agus mé ag léim thar an chríochdheighilt agus mé féin á bhrú in aghaidh an bhalla eile, go domhain faoi na scáthanna. Go dtí seo bhí sé dodhéanta
  
  
  
  
  
  a thabhairt faoi deara dom. Nóiméad ina dhiaidh sin, nuair a bhí sé slánaithe ar bhalla an bhalcóin trí throigh ar airde, bhí sé níos lú ná deich dtroithe uaim. Bhí teannas orm, ag rialú mo chuid análaithe, ag seasamh go hiomlán gan stad.
  
  
  Gléasta go hiomlán i dubh, tharraing sé é féin le chéile ar feadh nóiméad agus ansin thit go ciúin go dtí an urlár an ardán. Stop sé amhail is dá mbeadh sé ag súil le rud éigin. Ag smaoineamh go bhféadfadh sé a bheith ag fanacht le compánach chun é a leanúint síos an rópa, d'fhan mé freisin, ach ní raibh an chuma ar aon duine ó thuas a bheith páirteach leis. Ar deireadh shiúil sé suas go dtí an doras gloine sleamhnáin agus an chuma a bheith ag éisteacht le haghaidh rud éigin, b'fhéidir chun a chinneadh an raibh aon duine ag bogadh taobh istigh.
  
  
  Nuair a rinne sé iarracht an doras a oscailt, chinn mé go raibh sé in am gníomhú. Shiúil mé suas taobh thiar dó, chaith mé féin thar mo ghualainn agus clúdaithe a bhéal le mo lámh, agus ag an am céanna a ligean dó a bhraitheann ar muzzle mo Luger ar thaobh a chinn.
  
  
  “Ní focal, ní fuaim,” a dúirt mé. "Téigh ar ais mar a rinne mé agus bog amach ón doras."
  
  
  Chlaon sé agus thóg mé trí chéim ar ais, mo lámh brúite fós thar a bhéal, agus mar sin lean sé mo Retreat cibé an raibh sé ag iarraidh nó nach raibh. Chas mé air chun aghaidh a thabhairt orm nuair a shroicheamar an cúinne is faide ón doras. Sa solas bog a tháinig suas ó chlós Watergate, d'fheicfinn gur Arabach a bhí ann. Fearless freisin. Fiú sa glow subtle sin chonaic mé an fuath ina súile; Ní raibh aon rian de eagla ar a aghaidh feargach a bheith gafa.
  
  
  Ag coinneáil mo bairille Luger díreach os comhair a bhéal, d'fhiafraigh mé, "Duine ar bith eile ar an díon?"
  
  
  Nuair nár fhreagair sé, mharcáil mé air mar dhuine gairmiúil; de réir dealraimh thuig sé nach raibh mé sásta é a lámhach agus an baol ann go ndúiseoidh sé an t-óstán ar fad. Ag tástáil cé chomh fada agus a chuaigh a ghairmiúlacht, chastar mé an bairille de piostal trom trasna droichead a shrón. Bhí an géarú cnámh glórach, ach bhí a fhios agam nach raibh ann ach toisc go raibh mé i mo sheasamh chomh gar dó. Rinne mé iarracht an cheist a chur arís. Bhí sé ina dhuine fíor, níor fhreagair sé agus ní raibh leomh fiú a lámh a ardú chun an fhuil a dhoirteadh síos a smig a ghlanadh.
  
  
  Ag aistriú an ghunna go dtí mo lámh chlé, lig mé don stiletto titim ar mo dheis agus thug mé faoina scornach é, ag stopadh gan an craiceann a bhriseadh. Chlaon sé, ach d'fhan a shúile dúshlánach agus d'fhan a liopaí dúnta. Thóg mé an pointe an tsnáthaid beagán agus pricked sé a chraiceann, ag tarraingt níos mó fola. Bhí sé fós ina thost. Chuir an brú beag an spota ina scornach níos doimhne, díreach faoi bhun úll Adam, rud a thosaigh ag sméideadh go neirbhíseach.
  
  
  “Orlach eile agus ní bheidh tú in ann labhairt go deo arís,” thug mé rabhadh dó. “Anois déanaimis iarracht arís. An bhfuil aon duine eile...
  
  
  Chuir fuaim oscailt dorais bhalcóin Sherima stop tobann leis an gceistiú. Ag coinneáil an stiletto ar mhuineál an phríosúnaigh, chas mé beagán, chastar mo Luger chun an figiúr a d'eascair as an doras a chlúdach. Candy a bhí ann. Ar feadh nóiméad, nuair a chonaic sí an radharc eerie, bhí sí caillte ina céimeanna. Nuair a súile a choigeartú chun an dorchadas, d'aithin sí dom; ansin d'fhéach sí le horror expressionless ag an fear fuilteach beagnach impaled ag an lann i mo lámh.
  
  
  "Nick, cad atá ar siúl?" - D'iarr sí go bog, go cúramach ag druidim liom.
  
  
  “Ní raibh mé in ann codladh,” a dúirt mé léi, “mar sin chuaigh mé amach ar an mbalcóin chun aer a fháil agus chun mo scíth a ligean beagán. Thug mé faoi deara an fear seo ina sheasamh ag doras Sherima, mar sin léim thar an bhalla agus rug mé air."
  
  
  “Cad atá tú ag dul a dhéanamh leis?” d'iarr sí. "An robálaí é?"
  
  
  “Sin a raibh muid ag caint faoi,” a dúirt mé. “Ach rinne mé an chaint ar fad.”
  
  
  "Cad a tharla dá aghaidh?"
  
  
  “Sílim gur chríochnaigh sé trí thimpiste ar an mbalcóin,”
  
  
  Bhí mé i mo luí.
  
  
  Níor bhog mo phríosúnach, ach amháin i gcás a shúile, a shleamhnaigh thar ár n-aghaidh le linn an chomhrá. Mar sin féin, nuair a luaigh mé a "thimpiste," cuachta coirnéil a bhéal isteach i aoibh gháire caol.
  
  
  “Breathnaíonn sé Araibis,” a dúirt Candy. “An bhféadfadh sé iarracht a dhéanamh dochar a dhéanamh do Sherima?”
  
  
  “Is dóigh liom go rachaimid béal dorais liom agus go labhróimid beagán faoi seo,” a dúirt mé, agus áthas orm a fheiceáil go raibh rian eagla i súile an tsiúlóra oíche faoi dheireadh.
  
  
  "Ní féidir linn glaoch ar na póilíní, Nick?" - A dúirt Candy, ní ag cur a súile as an Arabacha. “Ag deireadh an lae, má tá duine ag iarraidh dochar a dhéanamh do Sherima, ba cheart dúinn cosaint éigin a fháil. B’fhéidir gur cheart dom glaoch ar an ambasáid agus Abdul a fháil.”
  
  
  Nuair a bhí ainm an gharda á lua aici, chrom nostrils an Arabach mhóra agus é ag sú in anáil. Chiallaigh an t-ainm go soiléir rud éigin dó; Agus mé ag faire air, bhí braon allais le feiceáil ar a mhullach, agus fuair mé an tuiscint go raibh faitíos air roimh fheirg chaomhnóir tiomnaithe na banríona. Rolladh a shúile trasna an bhalcóin agus ansin chrom sé aníos, amhail is dá mbeadh sé ag lorg bealach éigin amach.
  
  
  “Bheadh sé go deas glaoch ar Abdul,” d’aontaigh mé. "B'fhéidir gur féidir leis roinnt freagraí a fháil ónár gcara anseo."
  
  
  An Arabach ar súile flickered aníos arís, ach dúirt sé faic.
  
  
  “Rachfaidh mé anois é,” a dúirt Candy agus é ag siúl amach. "Sherim
  
  
  
  
  
  Tá sé ina chodladh go tapa, tá na piollaí ag obair, mar sin inseoidh mé do Abdul... Nick, bí ag faire amach!
  
  
  Ní raibh a caoineadh glórach, ach ag an am céanna rug sí ar mo lámh, agus bhrúigh a fórsa go hiomlán gan choinne mo lámh ar aghaidh, ag tumadh an scian go domhain isteach i scornach mo chuing. D'oscail a shúile i mearbhall ar feadh nóiméad, agus ansin dúnta beagnach ag an am céanna. Tharraing mé an stiletto ar ais. Tar éis sin, sreabhadh an fhuil, agus thuig mé láithreach nach mbeadh sé ag labhairt le duine ar bith arís. Bhí sé marbh. Ní raibh mé buartha faoi ceart ansin, áfach, mar gheall ar d'fhéach mé ar ais a fheiceáil cad a rinne Candy gasp i horror.
  
  
  Fós clutching mo lámh, dúirt sí aníos, is cosúil nach bhfuil fós ar an eolas faoi na hiarmhairtí a bhrú tobann ar mo lámh. “Tá rud éigin ag bogadh ann,” a dúirt sí. "Breathnaíonn cosúil le nathair."
  
  
  “Is rópa é,” arsa mise, ag coinneáil na feirge siar. Chas mé agus chrom mé thar an Arabach, a shleamhnaigh isteach i gcúinne an ardán. "Sin mar a fuair sé anseo."
  
  
  "Cad a tharla dó?" - d'iarr sí, ag féachaint ar an mórchóir dorcha ag mo chosa.
  
  
  Níorbh fhéidir liom a chur in iúl di gurbh í an chúis a fuair sé bás. Bhí a dóthain trioblóide aici gan ualach eile a iompar. “Rinne sé iarracht siúl amach nuair a rinne tú screadaíl agus shleamhnaigh tú agus thit ar mo scian,” a mhínigh mé. "Fuair sé bás."
  
  
  "Nick, cad tá muid ag dul a dhéanamh?" Bhí eagla ina glór arís, agus ag an nóiméad sin ní raibh mé ag iarraidh go mbeadh bean hysterical ar mo lámha. Ag lúbadh síos go tapa, chaith mé an fhuil ón scian ar seaicéad an fhir mhairbh, ansin cheangail mé an lann isteach i mo mhuiníl agus thug mé an Luger ar ais chuig a holster.
  
  
  “Ar dtús,” arsa mise, “beidh mé an corp thar an mballa isteach i mo sheomra. Ní féidir linn fanacht anseo agus labhairt, b'fhéidir go múscail muid Sherima agus bheadh sé níos fearr mura mbeadh a fhios aici rud ar bith faoi tar éis a bhfuil déanta aici anocht cheana féin. Ansin cabhróidh mé leat dreapadh thar an mballa agus labhróimid beagán. Anois, agus mé ag tabhairt aire dó, léimeann tú ar ais taobh istigh agus cinntigh go bhfuil Sherima fós ina chodladh. Agus cuir ort róba nó rud éigin agus ansin tar ar ais anseo."
  
  
  Imeachtaí ar athraíodh a ionad chomh tapa sin nár thug mé faoi deara go dtí sin go raibh gach Candy ag caitheamh a bhí negligee tanaí buí pale, gearrtha go V domhain agus ar éigean a raibh a cíoch flaithiúil, a heaved convulsively le gach anáil néaróg.
  
  
  Mar a d'iompaigh sí a dhéanamh mar a dúirt mé, phioc mé suas an fear marbh ón urlár agus chaith unceremoniously thar an mballa a scar an dá bhalconaí. Shiúil mé anonn ansin chuig rópa an mharfóra, a bhí fós ag crochadh thar bhalla tosaigh ardán Sherima. Bhí mé lánchinnte nár shroich sé an t-óstán leis féin; is dócha go raibh ar a laghad comrádaí amháin eile fós ag fanacht ar an díon ar an urlár os ár gcomhair.
  
  
  Agus bhí mé cinnte gur bhain an té a bhí ann j tar éis an ceann seo nár fhill tar éis tréimhse réasúnta ama. Dá mbeadh comhchoirí na nArabach chomh proifisiúnta lena chara marbh, thuigfeadh sé go raibh rud éigin mícheart. Má éiríonn leis an dúnmharú ba cheart go mbeadh an dúnmharú tarlaithe laistigh de chúig nó deich nóiméad ar a mhéad. Agus d’inis sracfhéachaint ar m’uaireadóir dom go raibh cúig nóiméad déag caite ó tháinig a chosa ar an rópa den chéad uair. Agus cé go ndearnadh gach comhrá lasmuigh de sheomra Sherima i whispers, agus bhí an chuid is mó gluaiseachtaí muffled, bhí fós an deis ann gur chuala an dara fear nó daoine rud éigin, toisc go raibh an gclós Watergate ciúin ag an uair sin. Níor bhris ach fuaim cairr ó am go chéile ag tiomáint feadh an mhórbhealaigh in aice leis an Potomac ciúnas na hoíche, agus níorbh fhéidir leis seo an torann ar an mbalcóin a bháthadh.
  
  
  Chinn mé gan an rópa a dhreapadh go dtí an díon; Ina áit sin, léim mé ar ráille an bhalcóin agus ghearr mé an rópa go páirteach, ag lagú go leor é ionas, dá ndéanfadh aon duine iarracht é a dhreapadh arís, nach dtacódh sé le meáchan an ionraitheora agus chaithfeadh sé isteach sa chlós é deich n-urlár thíos. Tháinig Candy arís ag doras an bhalcóin agus mé ag léim den ráille. Shocht sí scread, ansin chonaic go raibh sé dom.
  
  
  "Nick, cad?"
  
  
  “Bí cinnte go n-úsáideann aon duine eile an bealach seo anocht,” a dúirt mé. "Conas atá Sherima?"
  
  
  “Téann sí amach mar sholas. Sílim gur thóg sí cúpla suaimhneasán eile, Nick. Thug mé dhá cheann di sula ndeachaigh sí a chodladh, ach is i mo sheomra folctha anois a thug mé faoi deara go raibh an buidéal ar an doirteal. Rinne mé iad a chomhaireamh agus bhí ar a laghad dhá cheann níos lú ná mar ba chóir dom a bheith.
  
  
  "An bhfuil tú cinnte go bhfuil sí ceart go leor?" Bhí imní orm go bhféadfadh go raibh ródháileog neamhbheartaithe ag an iar-bhanríon.
  
  
  "Sea. Sheiceáil mé í ag análú, tá sé gnáth, b'fhéidir beagán mall. Tá mé cinnte nár ghlac sí ach ceithre cinn de mo pills, agus is leor sin chun í a leigheas ar feadh deich nó dhá uair déag."
  
  
  Raibh mé in ann a insint ó Breathnaíonn Candy ar go raibh sí go leor ceisteanna. Chuir mé mo chuardach le haghaidh freagraí ar leataobh ar feadh tamaill, ag fiafraí di, “Cad mar gheall ort? Cén fáth ar dhúisigh tú? Nár ghlac tú freisin rud éigin chun cabhrú leat codladh?
  
  
  “Sílim go raibh mé chomh tógtha sin le suaimhneas Sherima agus
  
  
  
  
  
  
  Rinne mé dearmad, Nick. Ar deireadh plopped mé síos ar an leaba agus thosaigh ag léamh. Caithfidh go raibh mé tar éis éirí as ar feadh thart ar uair an chloig gan aon suaimhneasáin a ghlacadh. Nuair a dhúisigh mé, chuaigh mé a sheiceáil ar Sherima agus ansin chuala mé torann ar a mbalcóin... tá a fhios agat cad a tharla ina dhiaidh sin. Stop sí, agus ansin d'iarr go géar: "Nick, cé tú féin?"
  
  
  “Níor cuireadh aon cheist, a Chandy. Is féidir leo fanacht go dtí go sroicheann muid mo sheomra. Fan anseo nóiméad.
  
  
  Léim mé thar an chríochdheighilt arís agus d'iompair mé an Arabach marbh isteach i mo sheomra, d'fholaigh mé sa chith é agus tharraing mé an imbhalla trasna an fholcadáin ar eagla go dtiocfadh Candy isteach sa seomra folctha. D'fhill mé ansin ar bhalcóin Sherima agus thóg mé Candy thar an críochdheighilt, tar éis an rud a raibh súil agam a bhí mar dhídean deiridh don oíche.
  
  
  Bhí leisce ar Candy dul isteach sa seomra, agus thuig mé gur dócha go raibh sí ag súil le fear marbh a fheiceáil ar an urlár. Threoraigh mé taobh istigh í agus dhún mé an doras sleamhnáin taobh thiar dínn. Chas mé ar an solas nuair a bhí mé istigh roimhe seo chun an corp a cheilt. Bhreathnaigh Candy go gasta timpeall an tseomra, ansin rinne sí sigh le faoiseamh nuair nach bhfaca sí áit ar bith é. Chas sí chugam agus dúirt, "An féidir leat a rá liom anois, a Nick?"
  
  
  Bhreathnaigh sí go díreach orm agus súile leathana gan chasóg agus í ag cromadh ar an negligee fórsa thar a gúna meaitseála. Thug mé barróg di agus threoraigh mé chuig an tolg í. Shuigh mé síos in aice léi agus thóg a lámha. Tar éis dom a bheith ag déanamh machnaimh i m’intinn faoin scéal a raibh súil agam a bheadh inchreidte, thosaigh mé ag labhairt.
  
  
  “Is é Nick Carter, Candy an t-ainm atá orm, agus táim ag obair do chuideachta ola, ach is lú brústocaire mé agus is imscrúdaitheoir príobháideach mé. De ghnáth déanaim seiceálacha sábháilteachta foirne, nó má bhíonn fadhbanna ag duine dár ndaoine, déanaim iarracht na himill gharbh a réiteach agus a chinntiú nach bhfuil aon cheannlínte ann a chuirfeadh cuma olc ar an gcuideachta. Tá ceadúnas agam gunna a iompar agus bhí orm é a úsáid cúpla uair thar lear. Thosaigh mé ag iompar scian tar éis dom a bheith ina praiseach go leor i Cairo lá amháin - thóg cúpla thugs mo ghunna agus chuaigh mé san ospidéal."
  
  
  “Ach cén fáth a bhfuil tú anseo anois? An bhfuil sé mar gheall ar Sherima?
  
  
  “Sea,” admhaigh mé. “Cuireadh in iúl dúinn ónár n-oifig san Araib Shádach go bhféadfaí iarracht a dhéanamh ar a saol. Ní raibh cuma ró-thromchúiseach ar an mbagairt, ach chinn na húdaráis mé a chur anseo ar eagla na heagla. Má rinne duine éigin iarracht rud éigin agus go raibh mé in ann í a shábháil, bhí an chuideachta ag súil go mbeadh Shah Hasan an-bhuíoch dúinn - tá ár gcuideachta ag iarraidh rudaí a réiteach leis le tamall anuas. Tá go leor cúlchiste ola féideartha fós in Adabi nár tugadh ar léas d’aon duine le haghaidh taiscéalaíochta, agus ba mhaith le mo cheannasaithe oibriú orthu.”
  
  
  Bhí an chuma uirthi go raibh sí ag iarraidh glacadh le mo mhíniú, ach chuir sí an cheist fhollasach: “Nár dúradh le rialtas Mheiriceá go raibh bagairt ann do Sherima? Nach é an post atá acu í a chosaint?
  
  
  “Shíl mé mar sin freisin ar feadh tamaill,” a dúirt mé, ag iarraidh a dhéanamh náire. “Ach tá na daoine a íocann mo thuarastal, rud atá go maith, ag iarraidh go mbreathnófar orthu mar na daoine maithe má tharlaíonn rud éigin. Beidh na billiúin i gceist má bhuann siad cearta druileála in Adabi. Agus le fírinne, ní dóigh liom gur ghlac aon duine an bhagairt dáiríre. Ba chosúil nach raibh aon chúis ag duine ar bith a bheith ag iarraidh Sherima a mharú. B'fhéidir dá mbeadh sí fós pósta le Hassan, ach níor bhraith muid go raibh sí i mbaol ar bith tar éis an cholscartha."
  
  
  “Ach an fear sin ar an mbalcóin... an dóigh leat go raibh sé ag iarraidh dochar a dhéanamh do Sherima?”
  
  
  “Níl a fhios agam go cinnte. D’fhéadfadh sé a bheith ina robálaí, cé go gcuireann an chomhtharlú go bhfuil sé ina Arabach iontas orm anois.”
  
  
  “Cad faoi na fir sin i Georgetown anocht? An comhtharlú é seo freisin?
  
  
  “Tá mé cinnte gur comhtharlú a bhí ann. Le déanaí rinne mé seiceáil le mo chara ag roinn póilíneachta an chontae agus dúirt sé liom go raibh taifid mar bhuirgléirí nó mar mhion-ghadaithe ag an triúr fear a fuair siad ar an tsráid. Bhí an chuma orthu go raibh siad ag fánaíocht timpeall ag lorg íospartaigh féideartha agus thug siad faoi deara sinn ag fágáil na bialainne, chonaic muid go raibh Limisín againn, ach thosaigh muid ag siúl, agus mar sin lean siad sinn."
  
  
  “An ndúirt tú leis gur lámhaigh tú iad? An mbeidh orainn ceisteanna a fhreagairt agus imscrúdú póilíní a dhéanamh? Gheobhaidh Sherima bás go simplí má chuireann sí isteach ar chúrsaí dá leithéid. Déanann sí iarracht chomh dian sin gan náire a chur ar Hassan.
  
  
  Mhínigh mé nár inis mé do mo chara póilíní ceaptha nach raibh a fhios agam rud ar bith faoi eachtra Georgetown seachas a rá go simplí go raibh mé sa cheantar ag an am agus go bhfaca mé na gluaisteáin póilíní go léir agus go raibh mé ag smaoineamh ar cad a tharla. “Bhraith mé gur shíl na póilíní go ndearna na daoine dubha seo botún, ag iarraidh roinnt déileálaithe móra drugaí nó rud éigin a robáil, agus é a chur i bhfolach faoin brat. Ní dóigh liom go ndéanfaidh na póilíní iarracht ró-dhian a fháil amach cé a mharaigh iad. Is dócha go gceapann siad go bhfuil trí níos lú thugs acu le bheith buartha fúthu ar an tsráid."
  
  
  “Ó, Nick, tá sé seo ar fad chomh uafásach,” a dúirt sí, ag cloí liom. “Cad a tharlaíonn má tá duine ag iarraidh í a ghortú?
  
  
  
  
  
  
  Cad a tharlaíonn má maraíodh tú? Bhí sí ciúin ar feadh nóiméad, go domhain i machnaimh. Ansin go tobann jerked sí go géar agus d'fhéach sé ar dom leis na súile ar lasadh. “Nic, cad fúinn? An raibh bualadh liom mar chuid de do phost? An raibh ort cur orm titim i ngrá leat ach go bhféadfá fanacht gar do Sherima?
  
  
  Ní raibh mé in ann ligean di é a chreidiúint, agus mar sin tharraing mé beagnach garbh i dtreo dom agus phóg í go domhain, cé gur dhiúltaigh sí. Nuair a scaoil mé amach í, dúirt mé, “A bhean mhilis, ordaíodh dom gan fiú teagmháil a dhéanamh le Sherima nó le haon duine léi mura bhfuil bagairt ann. D'eagraigh mo cheannasaithe an seomra seo domsa in aice léi, sea, ach ba sheans fíorghlan an cruinniú a bhí agam leat. Iompaigh sé amach a bheith iontach freisin. Ach nuair a fhaigheann an chuideachta amach gur crochadh mé féin agus Sherima amach, tá mé i dtrioblóid mhór. Go háirithe má cheapann siad go mb'fhéidir go ndearna mé rud éigin a d'fhéadfadh a bheith níos déanaí agus iad ag iarraidh na conarthaí ola sin a fháil."
  
  
  Bhí an chuma uirthi gur chreid sí mé, mar go tobann tháinig cuma imní ar a héadan agus chlaon sí isteach chun mé a phógadh, ag rá go bog, “A Nick, ní inseoidh mé d'aon duine. Fiú Sherima. Bhí eagla orm go raibh tú ag baint úsáide as dom. Ní dóigh liom gur féidir liom...” Gearradh an phianbhreith nuair a adhlacadh sí a héadan i mo bhrollach, ach bhí a fhios agam cad a bhí sí chun a rá agus n’fheadar cé a bhí á úsáid aici agus a chuir an phian sin uirthi. Ag baint di, d'ardaigh mé a aghaidh agus brúite go réidh mo bheola chun a cuid arís. Bhí a freagra níos déine mar a chuaigh a teanga i dteagmháil léi mo bheola, agus nuair a d'oscail mé iad, theith sí isteach le bheith ina deamhan spíonta, spíonta a spreag freagairt láithreach uaim.
  
  
  Ar deireadh briseadh an barróg, d'iarr sí, "Nick, an féidir liom fanacht anseo in éineacht leat ar feadh na hoíche?"
  
  
  Theastaigh uaim glaoch a chur ar AX agus socrú a dhéanamh do bhailiúchán eile - an fear sa bathtub - agus mar sin dúirt mé go smeach, “Tá eagla orm nach bhfuil mórán ama fágtha don oíche. Ardóidh an ghrian i gceann cúpla uair an chloig. Cad a tharlóidh má dhúisíonn Sherima suas agus má fhaigheann sé amach go bhfuil tú imithe?
  
  
  "Dúirt mé leat go mbeidh sí imithe ar feadh cúpla uair an chloig." Pout sí agus dúirt, "Nach bhfuil tú ag iarraidh orm fanacht ... anois go bhfuil a fhios agam gach rud fút?" D'iompaigh an pout ina léiriú gortaithe agus bhí a fhios agam gur shíl sí go raibh sí á húsáid arís.
  
  
  Agus í á tógáil i mo lámha, sheas mé suas agus d'iompair mé go dtí an leaba í. “Bain amach na héadaí seo,” a d’ordaigh mé, ag miongháire. "Taispeánfaidh mé duit cé atá ag iarraidh ort fanacht." Nuair a thosaigh mé ag baint éadaí, phioc mé suas an fón agus dúirt mé leis an bhfoireann mé a dhúiseacht ag seacht tríochad.
  
  
  Nuair a tháinig an glaoch tar éis éirí suas, d'éirigh mé suas agus rinne mé na cleachtaí. Phioc mé suas an fón tar éis an chéad fáinne, go ciúin buíochas a ghabháil leis an oibreoir ionas nach múscail Candy. Bhí cúpla nóiméad eile de phríobháideachas ag teastáil uaim sular chuir mé ar ais í go ceathrú Sherima.
  
  
  Ar dtús, bhí orm éirí gléasta agus sleamhnú amach ar an mbalcóin chun an córas aláraim baile a phiocadh suas. Tar éis dom Candy a chaitheamh ar an leaba, d'áitigh sí dul go dtí an seomra folctha sular thosaigh muid ag déanamh grá. Mhínigh sí go raibh sí ag iarraidh a makeup a bhaint, ach bhí mé cinnte go ndearna a fiosracht dhian í a sheiceáil nuair a chuir mé an fear marbh i bhfolach.
  
  
  Thapaigh mé an deis píosa fada snáithe dubh a bhaint as an spól a d’iompair mé i mo bhagáiste i gcónaí. Cheangail mé foirceann amháin de thart ar ghloine ó chúinne na cistine agus léim amach tríd an mballa go doras BALCÓIN Sherima, cheangail mé an taobh eile den láimhseáil. Ní raibh sé le feiceáil sa dorchadas. Ag léim ar mo thaobh arís, chuir mé an ghloine ar bharr na críochdheighilte. Aon duine a rinne iarracht doras Sherima a oscailt, stróic sé an ghloine agus bhuail sé ar urlár an bhalcóin. Ós rud é nach raibh aon timpistí ann le roinnt uaireanta an chloig roimh breacadh an lae, bhí a fhios agam nach ndearna aon duine iarracht Sherima a bhaint amach ar an mbealach seo. Agus ní dhearna bleachtaire an óstáin sa halla aon stró.
  
  
  Nuair a d'fhill mé ar an seomra, chonaic mé go raibh na héilimh a bhí déanta againn ar a chéile ar feadh níos mó ná dhá uair an chloig de paisean sular thit Candy ina chodladh ar deireadh le feiceáil ar a aghaidh, bathed i ghrian na maidine a Scairt tríd an doras BALCÓIN. Rinne sí grá le dúthracht iomlán agus ghéill sí le déine a sháraigh ár dteagmhálacha go léir roimhe seo. Tháinig muid le chéile arís agus arís eile, agus tar éis gach buaic bhí sí réidh arís, a lámha caressing agus béal chuimil beagnach iallach orm a chruthú mo gean arís, a scriosadh aon smaoineamh go raibh mé ag baint úsáide as go simplí í.
  
  
  Chlaon mé síos agus phóg a liopaí bog fliuch. "Candy, tá sé in am a fháil ar bun." Níor bhog sí, agus mar sin shleamhnaigh mé mo bheola feadh a muineál tanaí, ag fágáil rian de póga tapaidh. Moaned sí go bog agus rith lámh thar a aghaidh mar frown childish go tapa thrasnaigh a aghaidh. Chuir mé mo lámh faoin mbileog agus bhrúigh mé chuig a cíche é, ag massaging go réidh, ag pógadh a liopaí arís.
  
  
  “Hey, a álainn, tá sé in am éirí,” arsa mise arís, ag ardú mo chinn.
  
  
  Chuir sí in iúl dom go raibh sí ina dhúiseacht ag síneadh amach agus ag clúdach a dhá lámh timpeall mo mhuineál sula raibh mé in ann éirí. Tharraing sí mé i dtreo di agus an uair seo thosaigh sí ag pógadh m'aghaidh agus mo mhuineál. Dar críoch muid suas i barróg fada agus lig mé amach di
  
  
  
  
  
  
  a rá ar deireadh:
  
  
  “Dúiseoidh Sherima go luath. Beagnach a hocht a chlog.
  
  
  “Ní cóir mise a chur amach mar seo,” adeir sí, ag cromadh siar ar na piliúir agus ag béiceach le grian geal na maidine. Chas sí chun aghaidh a thabhairt dom agus aoibh cúthail, ansin d'fhéach sé ar mo pants.
  
  
  "Tá tú gléasta," a dúirt sí. "Níl sé sin cothrom ach an oiread."
  
  
  “Tá mé gléasta le tamall anuas,” a dúirt mé. "Rinne mé roinnt aclaíochta, scríobh mé leabhar, chuaigh mé ar camchuairt an cheantair, agus bhí am chun féachaint ar scannán gearr."
  
  
  Shuigh sí síos, ag líonadh an tseomra le gáire. “Creidim gur thug tú brandáil ar thréad eallaigh iomlán freisin,” a dúirt sí agus í ag gáire.
  
  
  "Bhuel, a mham," a dúirt mé, "anois go bhfuil tú ag trácht air..."
  
  
  "Ó, Nick, fiú le gach rud a tharla," osna sí, a aghaidh go bog, "ní dóigh liom gur bhain mé taitneamh as comhluadar fir chomh mór agus a bhfuil mise - ní le fada."
  
  
  D'imigh an aoibh gháire óna héadan agus d'éirigh sí dáiríre arís, léiriú tuisceanach le feiceáil ar a héadan. Shuigh sí ar na piliúir ar feadh nóiméad, ag éisteacht leis an méid a bhí a intinn ag insint di. Ansin, díreach chomh tobann, thug sí a súile donn geala ar ais chugam, agus chonaic mé caochaíl aoibh gháire ar choirnéil a béil.
  
  
  “Níl Sherima ag éirí go fóill,” a gáire sí, ag tosú ag cromadh ar ais ar an leaba. "Ar a laghad uair eile... ó... leathuair an chloig..."
  
  
  "Ó ní hea, ná!" - Dúirt mé, léim suas as an chathaoir a bhí tógtha agam. "An uair seo i gceist agam é!"
  
  
  Bhí an iomarca le déanamh agam ar maidin chun bealach a thabhairt do chuirí mealltacha Candy. Ag druidim leis an leaba, chrom mé anuas agus bhain mé an brat as, leis an ngluaiseacht chéanna d'iompaigh mé anonn í ar a boilg agus chrom mé ar an mbun í.
  
  
  “Ó! Gortaíonn sé!"
  
  
  Bhí amhras orm gur ghortaigh mé í, ach léim sí as an leaba.
  
  
  “Anois,” arsa mise, “caithfidh muid do thabhairt go dtí do sheomra thú.”
  
  
  Ar dtús thug sí cuma imcheisteach dom, ansin, ag féachaint ar a faillíoch agus negligee ina luí ar an gcathaoir, dúirt sí: “Ó, ceart. Níl eochracha agam.
  
  
  “Ceart, mar sin is é seo an bealach a tháinig tú.”
  
  
  Nuair a chuir sí ar an peignoir, ba chosúil go raibh sí ag cuimhneamh go tobann ar a goile ollmhór eile. "Nick, cad faoi bricfeasta?"
  
  
  "Is beag níos déanaí. Ní mór dom glaoch."
  
  
  "Go hiontach. Conas is féidir liom teacht ar ais go dtí mo sheomra gan aird?"
  
  
  "Mar seo." Phioc mé suas í agus d'iompair mé chuig an mbalcóin í, ansin d'ardaigh í thar an mballa roinnte. Má bhí daoine eile suas go luath an mhaidin sin ag Watergate, caithfidh gur shíl siad go raibh rud éigin le feiceáil acu. Nuair a chuaigh sí síos go dtí an urlár, chlaon sí ar ais i gcoinne an bhalla agus phóg mé go tapa, ansin chas thart agus... rith tríd an doras go seomra Sherima.
  
  
  Ag filleadh ar mo sheomra, chuaigh mé chuig an bhfón agus thosaigh mé ag glaoch ar uimhir Hawk. Bhí mé ar tí an digit dheireanach a dhiailiú nuair a thosaigh mo chluigín dorais ag glaoch go buile agus ag an am céanna bhí cnag ar phainéal an dorais. Ag caitheamh síos an fón, rith mé go dtí an doras agus d'oscail sé. Sheas Candy ansin, a aghaidh pale agus a súile líonta le deora.
  
  
  "Nick," a dúirt sí, "Tá Sherima imithe!"
   Caibidil 8
  
  
  
  
  Tharraing mé Candy ar ais go seomra Sherima agus bhuail mé an doras taobh thiar dínn. Bhí go leor trioblóide agam gan cuireadh a thabhairt d’aíonna fiosracha a bheith i láthair sa stocaireacht nó glaoch ar an deasc tosaigh le fáil amach cén fáth a raibh cailín ag screadaíl an uair seo. Sheas Candy ag doras seomra Sherima, ag sracadh a lámha agus ag rá: “Is é mo lochtsa é. Níor chóir dom a bheith fágtha ina n-aonar. Cad ba cheart dúinn a dhéanamh, a Nick? Cad a dhéanfaimid?"
  
  
  Tá rud éigin déanta agam cheana féin. Ó chuma seomra suí na hiar-banríona, ba léir nach raibh aon streachailt ann. D'fhill mé ar an fhorhalla, áit a raibh brúite Candy i gcoinne an dorais, fós ag athrá a litany an éadóchais. Léirigh sracfhéachaint thapa ar a seomra dom nach raibh aon streachailt ann ach an oiread. Is cosúil gur tógadh Sherima ar shiúl agus í fós faoi thionchar tranquilizers. Ach conas a fuair na fuadaitheoirí amach as an óstán í? Cad a tharla do gharda Watergate a bhí ceaptha an oíche a chaitheamh sa halla? B'éigean dom a shuíomh a sheiceáil, ach ní fhéadfainn Candy caoineadh a chur i mbaol tar éis dom dul isteach sa halla arís. Bhí orm í a choinneáil gnóthach.
  
  
  Agus í á shealbhú go daingean ag na guaillí, chroith mé go héadrom í, agus ansin níos deacra fós, go dtí gur stop sí ag screadaíl agus d'fhéach sé orm. “Candy, ba mhaith liom tú a fheiceáil trí éadaí Sherima agus a insint dom má tá aon rud in easnamh. Ní mór dúinn a fháil amach cad a bhí sí ag caitheamh nuair a d'fhág sí an t-óstán. Cé go ndéanann tú é sin, ní mór dom dul ar ais go dtí mo sheomra ar feadh nóiméid, ceart go leor? Ba mhaith liom tú a choinneáil ar an doras dúnta agus faoi ghlas. Ná lig d’aon duine isteach ach mise. An bhfuil tú ag éisteacht? An dtuigeann tú cad is gá duit a dhéanamh? "
  
  
  Chlaon sí, a smig crith agus deora ina súile. Tháinig crith ar a liopaí agus í ag fiafraí de, “A Nick, cad atá le déanamh againn? Caithfimid í a aimsiú. Nach féidir linn glaoch ar na póilíní? Nó Abdul? Cad faoi Hassan? Ar cheart dúinn é a chur ar an eolas? Cad mar gheall ar an ambasáid?
  
  
  “Tabharfaidh mé aire do gach rud,” a dhearbhaigh mé di.
  
  
  
  
  
  
  barróg ar feadh nóiméad a chur ar a suaimhneas. “Déan mar a deirim agus féach an féidir leat a dhéanamh amach cad a bhí á chaitheamh aici. Beidh mé ar ais go luath. Anois cuimhnigh ar a dúirt mé faoi gan ligean d’aon duine isteach. Agus gan aon ghlaonna gutháin faoi láthair. Ná labhair ar an bhfón ionas má dhéanann Sherima iarracht glaoch ort, ní bheidh an líne gnóthach. An ndéanfaidh tú é, a Chandy? "
  
  
  Agus í ag sníomh a srón, thóg sí muinchille amháin dá faillí daor agus chaith sí na deora ag sruthlú a h-aghaidh. “Ceart go leor, Nick. Déanfaidh mé an méid a deir tú. Ach tar ar ais le do thoil. Níl mé ag iarraidh a bheith anseo ina n-aonar. Le do thoil."
  
  
  “Beidh mé ar ais i gceann cúpla bomaite,” a gheall mé. Agus mé ag siúl amach an doras, chuir sí an glas ar mo chúl.
  
  
  Ní raibh aon chomhartha fós ar gharda slándála an óstáin sa dorchla. Ceachtar d'fhág sé an obair, rud nach dócha murach fostaí eile a tháinig ina áit, nó... Ag casadh thart, bhrúigh mé an cnaipe a ghlaoigh an clog ar dhoras seomra Sherima. Nuair a d'iarr Candy nervously, "Cé hé seo?" Thug mé isteach mé féin go bog, thit sí an bolt agus lig mé isteach.
  
  
  Thosaigh sí ag rá: "Nick, thosaigh mé ag breathnú ..."
  
  
  Shleamhnaigh mé anuas uirthi, theith mé isteach ina seomra agus sheiceáil mé an seomra folctha. Tá sé folamh anseo. Rith mé ar ais go dtí cábáin Sherima agus chuaigh mé isteach ina seomra folctha. Tarraingíodh an imbhalla cithfholcadh thar an bathtub agus tharraing mé leataobh é.
  
  
  De réir dealraimh ní mise an t-aon duine a chuir an corp i bhfolach an oíche sin. Ina luí i linn reoite fola sa bathtub bhí an bleachtaire teach ag dul in aois a chonaic mé níos luaithe fumbling le haghaidh a chuid eochracha. Ba é an bás an t-aon fhaoiseamh a fuair sé, bhí mé in ann a fheiceáil nuair a bhí an fhuil ag sileadh ó roinnt créachtaí pollta ina bhrollach. Is dócha go ndearna sé botún dul ró-ghar don té a tháinig go doras seomra Sherima gan a gunnán a tharraingt ar dtús. Leag mé an imbhalla folctha ar ais síos agus shiúil amach as an seomra folctha, dúnadh an doras i mo dhiaidh.
  
  
  Caithfidh gur léirigh m’aghaidh rud éigin mar d’fhiafraigh Candy go hoarsely, “Nick, cad é seo? Cad atá ann? Go tobann ghread sí agus d'eitil a lámh go dtí a béal: “Nick, an Sherima é seo? Tá sí ann?
  
  
  “Ní hea, ní Sherima é,” arsa mise. Ansin, nuair a shroich sí do láimhseáil doras an seomra folctha, rug mé a lámh. “Ná téigh ann, a Chandy. Tá duine éigin ann... Tá sé marbh. Níl a fhios agam cé hé, ach is dóigh liom go bhféadfadh sé a bheith ina oifigeach slándála óstán a rinne iarracht Sherima a chosaint. Níl aon rud is féidir linn a dhéanamh dó faoi láthair, mar sin níl mé ag iarraidh ort dul isteach ann.
  
  
  Bhí cuma candy mar go raibh sí ar tí lagú, agus mar sin thug mé ar ais í isteach sa phríomhseomra suí agus shuigh mé síos í ar feadh nóiméid, ag stroking a cuid gruaige álainn agus í ag plódú ar ais ar a sobs. Ar deireadh, d'fhéach sí orm agus dúirt:
  
  
  “Ní mór dúinn glaoch ar na póilíní, Nick. Agus caithfidh mé an ambasáid a chur ar an eolas ionas gur féidir leo dul i dteagmháil le Hassan. Is é seo mo phost. Bhí orm a bheith léi agus cabhrú léi a chosaint." Thosaigh sí ag sobbing arís.
  
  
  Bhí a fhios agam go raibh am luachmhar á chur amú agam, ach bhí orm í a choinneáil ó ghlaonna a dhéanamh a d’fhéadfadh ráflaí a scaipeadh faoi dhul ar iarraidh Sherima chuig an bpálás i Sidi Hassan. Tá sé in am an fhírinne a insint di - a leagan ar a laghad. D’ardaigh mé a ceann agus, gan mo shúile a bhaint díot, rinne mé iarracht labhairt go hiomlán ó chroí, ag rá:
  
  
  “Candy, caithfidh mé rud éigin a insint duit. Níl an méid a dúirt mé leat aréir faoi bheith i d'imscrúdaitheoir do chuideachta ola fíor.
  
  
  Theastaigh uaithi rud éigin a rá, ach chuir mé mo mhéar ar a liopaí crith agus lean mé ag caint.
  
  
  “Tá mé cineál cosúil le imscrúdaitheoir, ach do rialtas na Stát Aontaithe. Oibrím i Rannóg um Chosaint Feidhmiúcháin na Seirbhíse Sicréidí. Sannadh dom Sherima a chosaint tar éis dúinn scéala a fháil ó fhoinsí eachtracha go bhféadfadh duine éigin iarracht a dhéanamh Sherima a mharú.”
  
  
  Leathnaigh súile Candy ar mo chuid focal agus stop mé ionas go bhféadfadh sí a ceist a chur. “Cén fáth, Nick? Cén fáth a ndéanfadh duine ar bith dochar do Sherima? Ní hí an bhanríon í a thuilleadh.
  
  
  “Chun náire a chur ar SAM,” a mhínigh mé. “Sin é an pointe ar fad. Tá daoine in Adabi ar mhaith leo go gcaillfeadh na Stáit Aontaithe a dtionchar ar Shah Hassan. Agus má tharlaíonn aon rud do Sherima anseo sna Stáit, táimid cinnte go dtarlóidh sé. Tá a fhios agat go bhfuil cúram air go fóill faoina cuid, ceart?
  
  
  "Ar ndóigh," a dúirt Candy, wiping away eile cuimilt. “Tá níos mó grá aige di ná aon rud ar domhan. Rinne sé seo i gcónaí. Ní raibh sé ag iarraidh a colscaradh, ach thug sí air é a dhéanamh. Nick, seo a rún; An cuimhin leat gur dúirt mé leat go bhfuil rúin ag gach duine? Bhuel, dúirt Sherima go raibh ar Hassan í a thabhairt suas chun a shaol agus na leanaí a shábháil... Ó Nick, cad a tharlóidh di? Cad a rinne siad di?
  
  
  “Ná bí buartha,” a dúirt mé, ag súil go raibh mé muiníneach. “Gheoimid Sherima agus tabharfaidh muid ar ais go sábháilte í. Ach caithfidh tú cabhrú. Ní hamháin Sherima, ach freisin do thír féin." Mar fhreagra ar an gceist a tháinig trasna ar a héadan, lean mé ar aghaidh: “Feiceann tú, má dhéanann tú teagmháil le hambasáid Adabiya anois, scaipfear an scéala faoi fhuadach Sherima. -Láithreach beidh a fhios ag an domhan gur theip ar na Stáit Aontaithe í a chosaint. Agus sin an rud a fhaigheann sí kidnapped
  
  
  
  
  
  
  Tá na fuadaitheoirí ag comhaireamh. Sílim go bhfuil sé ar intinn acu í a choinneáil ar feadh tamaill, b'fhéidir fada go leor chun aird gach duine a dhíriú ar í a sheilg, agus ansin...” Níor ghá dom an rud soiléir a lua - dúirt an cuma ar aghaidh Candy liom gur thuig sí cad a bhí agam i gcuimhne. .
  
  
  “Mar sin, a fheiceann tú,” lean mé ar aghaidh, “chomh fada agus is féidir linn a cur i bhfolach, beidh sí slán. Tá ceannlínte de dhíth ar na daoine a ghlac léi. Ar a laghad ar feadh tamaill is féidir linn iad a choinneáil ó iad a fháil. Ach tá do chabhair ag teastáil uaim. An ligfidh tú ort go bhfuil Sherima anseo agus slán? D'fhéadfadh sé seo a saol a shábháil agus cabhrú le do thír."
  
  
  "Nick; d'fhág mé anseo chomh fada ó shin nach dóigh liom é mar mo thír a thuilleadh. Ach déanfaidh mé cibé rud a cheapann tú a chuideoidh le Sherima.
  
  
  “Cabhróidh sé seo freisin le Hassan agus Adabi,” thug mé faoi deara. “Má fhágann an Shah na Stáit Aontaithe, ní mhairfidh sé i bhfad. Tá daoine sa Mheánoirthear nach bhfuil ach ag fanacht leis an deis bogadh go dtí a thír. Agus ní hamháin é a dhíbirt as an ríchathaoir. Chiallódh sé a shaol."
  
  
  Ar feadh nóiméad, las súile Candy suas agus spit sí, “is cuma liom mar gheall air. Tá an méid a fhaigheann sé tuillte aige." Ní foláir nó gur léirigh m’iontas ar m’aghaidh, mar lean sí uirthi, an-smachtach, “Ó, Nick, ní hé sin a bhí i gceist agam. Níl ann ach Sherima is mó a chuireann imní orm. Ní dhearna sí tada chun aon duine a ghortú."
  
  
  Ní raibh am agam í a cheistiú faoina toimhde soiléir go raibh daoine gortaithe ag Hassan, ach rinne mé nóta meabhrach chun filleadh air níos déanaí. Ina áit sin dúirt mé, "An féidir liom brath ar do chabhair?" Nuair a chrom sí, dúirt mé, "Um, seo an méid a chaithfidh tú a dhéanamh ..."
  
  
  “Beidh Abdul ag teacht go Watergate go luath chun í féin agus Sherima a phiocadh suas chun dul ag tóraíocht tí arís,” a mhínigh mé, agus an t-am á lua. Ba é an post a bhí aici ná é a fháil amach faoi dhul ar iarraidh Sherima, toisc go raibh sé ina sheirbhíseach do Shah Hassan agus bhraith sé go raibh sé de dhualgas air a imithe a thuairisciú láithreach. Bhí Candy ag iarraidh a fháil amach conas ba chóir di é seo a dhéanamh, agus mar sin chuir mé in iúl dom nuair a ghlaoigh Abdul ón stocaireacht, dúirt sí leis nach raibh Sherima ag mothú go maith agus chinn sí fanacht ina seomra agus scíth a ligean ar feadh an lae. Mar sin féin, bhí uirthi a rá leis an garda coirp gur theastaigh óna máistreás air Candy a thabhairt ar ais go Maryland ionas go bhféadfadh sí teagmháil a dhéanamh le gníomhairí eastát réadach, ó bhí Sherima socraithe sa cheantar chun eastát a cheannach.
  
  
  "Cad é má tá Abdul ag iarraidh labhairt le Sherima?" - D'iarr Candy.
  
  
  “Abair leis gur thit sí ina codladh arís agus nach bhfuil sí ag iarraidh cur isteach uirthi. Abair leis má áitíonn sé go mbeidh air freagracht a ghlacadh. Is dóigh liom go raibh sé ullamh go leor chun déanamh de réir orduithe Sherima tríotsa, go ndéanfadh sé mar a dúradh leis. Anois, ba mhaith liom tú dul ar dháta leis agus é a choinneáil i Potomac chomh fada agus is féidir. Stop ag gach gníomhaireacht eastáit réadaigh is féidir leat a fháil agus iad a dhéanamh fanacht agus tú ag breathnú tríd na liostaí. Tabhair dom an oiread ama agus is féidir sula bhfillfidh mé ar Washington. Ansin, nuair a bhíonn ort filleadh, mínigh gur gá duit roinnt siopadóireachta a dhéanamh do Sherima agus iarr air tú a thabhairt go dtí roinnt siopaí i lár na cathrach. Tabharfaidh sé seo cúpla uair an chloig dom chun iarracht a dhéanamh teacht ar Sherima agus féachaint an féidir linn í a fháil ar ais sula bhfillfidh tú. Ar fheabhas?"
  
  
  Chlaon sí agus d’éiligh sí ansin, “Ach cad mura bhfaighidh tú í faoin am sin, a Nick? Ní féidir liom é a chur as go deo. Beidh sé ag iarraidh glaoch ar dhochtúir nó rud éigin mura bhfuil Sherima suas faoin am a dtiocfaimid ar ais. Cad ba cheart dom a rá le hAbdul ansin? »
  
  
  “Ní bheidh orainn ach a bheith buartha faoi nuair a thiocfaidh an t-am. Is féidir leat a rá leis an mbainisteoir sula bhfágann tú anseo ar maidin nach bhfuil Sherima ag aireachtáil go maith agus nach bhfuil sé ag iarraidh a bheith buartha... ag mná céile nó glaonna gutháin. Ar an mbealach seo ní dhéanfaidh aon duine iarracht dul isteach sa seomra inniu. Agus ní ghlacfaidh an lasc-chlár le glaonna isteach sa seomra. Níos fearr fós, b’fhéidir gur cheart duit treoir a thabhairt don bhainisteoir an lasc-chlár a chur in iúl do gach duine a ghlaoigh ar Sherima go raibh sí as an óstán ar feadh an lae. Bí cinnte go dtuigeann sé gur gá é seo a insint do gach duine, fiú más duine ón ambasáid atá ag glaoch. Béim ar an bhfíric go bhfuil Sherima tinn agus nach bhfuil ag iarraidh glaonna nó cuairteoirí. Éistfidh sé leat, mar, ag déanamh breithiúnas ar an méid a dúirt tú liom cheana féin, tá tú ag plé le foireann an óstáin ó tháinig tú.
  
  
  “An dóigh leat go n-oibreoidh sé seo, a Nick? An féidir leat teacht ar Sherima sula ngortaítear í?
  
  
  “Déanfaidh mé gach rud is féidir. Anois is gá dom dul béal dorais agus roinnt glaonna a dhéanamh. Níl mé ag iarraidh an fón seo a nascadh faoi láthair, ar eagla na heagla. Faigh gléasta agus bí réidh nuair a thagann Abdul isteach. Agus ná déan dearmad breathnú trí éadaí Sherima chun a fheiceáil cad a bhí á chaitheamh aici nuair a tógadh í.
  
  
  Rinne mé cinnte go raibh sí in airde agus ag bogadh thart sula ndeachaigh mé ar ais chuig a seomra agus glaoch ar Seabhac. Chomh hachomair agus is féidir, d'inis mé dó cad a tharla agus gur aontaigh mé le Candy gan ligean don nuacht a scaipeadh. Ní raibh sé chomh cinnte go raibh an ceart agam glaoch orm féin mar ghníomhaire don tSeirbhís um Chosaint Feidhmiúcháin - dá n-éireodh le rud éigin mícheart, d'fhéadfadh iarmhairtí tromchúiseacha a bheith ann, agus bhí an chuma ar an scéal gurbh é an biúró a bhí ann.
  
  
  
  
  
  
  Bhí tú chun an milleán a ghlacadh as seo - ach d'aontaigh sé go raibh an scéal seo níos fearr ná an fhírinne a insint di faoi féin agus AX.
  
  
  Bhí beagán mearbhall air freisin maidir le go raibh air dul i mbun caibidlíochta maidir le seachadadh dhá chomhlacht go Watergate, ach tháinig muid suas go tapa le plean. Sheachadfadh beirt fhear dá chuid cúpla cliathbhoscaí loingseoireachta chuig mo sheomra, agus bheadh trealamh teilgin scannán ar cíos iontu de réir dealraimh. Iarrfar ar gach fostaí óstán a théann tríd an mbealach isteach seachadta an trealamh comhdhála gnó a shocrú i mo sheomra agus ansin filleadh air níos déanaí. Téann na coirp leis na boscaí pacála.
  
  
  “Cad mar gheall ar gharda slándála an óstáin?” - D'iarr mé Seabhac. “Tá seans ann go dtiocfaidh duine eile ina áit go luath. De réir dealraimh bhí sé ar dualgas ar feadh na hoíche.
  
  
  “Chomh luath agus a bhainimid an fón,” a dúirt Seabhac, “rachaidh mé chuige. Ós rud é go bhfuil an oiread sin tionchair againn ar na daoine a reáchtálann an t-óstán, táimid i riocht maith go leor, ach mar sin féin, beidh orainn gach iarracht a dhéanamh chun é a choinneáil faoi rún. Agus ní féidir linn é a choinneáil ciúin ach go dtí go mbeidh míniú oifigiúil éigin ar a bhás."
  
  
  Ordaíodh dom fanacht i mo sheomra agus fanacht le tuilleadh eolais ó Seabhac. Theastaigh uaim tosú, ach d’admhaigh sé nuair a thug sé le fios nach raibh mórán a d’fhéadfainn a dhéanamh faoi láthair. Dhearbhaigh sé dom go dtabharfadh sé fógra láithreach trí gach bealach oifigiúil féachaint amach do bhean atá ag teacht le tuairisc Sherima, gan a hainm a lua. Ina theannta sin, ordófar do na gníomhairí AX go léir a bhfuil grúpaí radacacha foréigneacha insíothlaithe acu agus eagraíochtaí treascracha aitheanta atá ag feidhmiú sa Cheantar a ordú aon mhodhanna atá ar fáil dóibh a úsáid chun an iar-bhanríon a lonnú.
  
  
  Mar fhreagra ar cheist Hawk, dúirt mé leis go raibh mé muiníneach go gcomhoibreodh Candy Knight chun iarracht a dhéanamh dul ar iarraidh Sherima a chlúdach. “Ní mar sin atá sé mar gheall ar a tír,” a dúirt mé leis an Seanduine, “ach do Sherima í féin. Agus is cinnte ní ar son Hasan,” arsa mise leis, ag rádh leis mar gheall ar a mí-thaithí do'n fhear do dhein an méid sin ar a son. “Ba mhaith liom a fháil amach cad atá taobh thiar dá mothúcháin don Shah,” a dúirt mé.
  
  
  “Feicfidh mé an féidir liom aon rud eile a fháil ónár mbrainse Sidi Hassan,” a dúirt Seabhac. “Ach is dóigh liom gur chuir siad an t-eolas ar fad is féidir leo isteach sa chomhad seo. Anois, a N3, mura bhfuil aon rud eile agat, ba mhaith liom é a chur i ngníomh.”
  
  
  “Tá sé sin ceart, a dhuine uasail. Beidh mé ag fanacht le do ghlaoch. Níl uaim ach dul béal dorais féachaint an bhfuil Candy réidh le seachaint Abdul Bedawi, ansin rachaidh mé ar ais go dtí mo sheomra chomh luath agus a bheidh a fhios agam go bhfuil siad ag fágáil Maryland."
  
  
  Sular ghearramar ár gcomhrá, mheabhraigh Seabhac dom comhartha “Ná Cuir Isteach” a chrochadh ar mo dhoras agus ar dhoras sheomra Sherima. "Ní féidir linn a maid teacht isteach in aon cheann de na seomraí agus tús a ghlanadh an cith," a dúirt sé. D'aontaigh mé, mar i gcónaí, ar a suaimhneas leis an aird a thug sé ar na sonraí is lú, is cuma cé chomh casta is atá an oibríocht ina hiomláine. Ansin chroch siad suas.
  
  
  “Tá Abdul ag fanacht liom thíos staighre,” a dúirt Candy chomh luath agus a ghlan sí an doras agus lig mé isteach i seomra Sherima.
  
  
  “Conas a fuair sé an scéala gur fhan Sherima sa bhaile inniu?”
  
  
  “Ar dtús d’áitigh sé ar labhairt léi. Ansin shíl mé go mb’fhéidir go raibh an iomarca ceiliúrtha againn tar éis é a fhágáil aréir – a Dhia, an amhlaidh a bhí aréir? Is cosúil go raibh sé chomh fada ó shin - agus go raibh ocras uirthi, nach raibh sí ag iarraidh duine ar bith a fheiceáil, nach raibh sé cleachta le hól an oiread sin ... Bhí sé beagán faoi ghlas i air - tá a fhios agat Moslamaigh agus alcól. Ach sa deireadh d'aontaigh sé leis. Coinneoidh mé uaidh é agus coimeádfaidh mé gnóthach é oiread agus is féidir liom, Nick, ach caithfidh tú í a aimsiú go tapa. Maróidh Abdul mé má chreideann sé go raibh baint ar bith agam lena imithe, nó má bhíonn amhras air fiú go raibh mé ag coinneáil air í a aimsiú.”
  
  
  “Ná bíodh imní ort, a Chandy,” a dúirt mé chomh muiníneach agus is féidir. “Gheobhaidh muid í. D'éirigh mé as an bhfón le ceanncheathrú agus tá go leor daoine á lorg cheana féin. Cad a bhí uirthi?
  
  
  “Sílim go raibh sí fós ag caitheamh a negligee. Chomh fada agus is féidir liom a rá, níl aon cheann dá gúnaí in easnamh, ach tá an oiread sin acu. Sea, tá a poll fada imithe freisin.
  
  
  “Is dócha gur chuir siad timpeall uirthi é chun í a fháil amach. Thar an negligee bheadh an chuma air go raibh sí ag caitheamh gúna tráthnóna. Ón méid a thuigim, is dócha gur thóg siad síos an t-ardaitheoir seirbhíse í agus ansin tríd an gharáiste. Dá mba rud é go raibh sí fós dópáilte ar na piollaí sin, b’fhéidir go mbeadh cuma uirthi mar chailín a bhfuil an iomarca le n-ól aici agus atá á cuidiú abhaile ag cúpla cara.
  
  
  Go tobann ghlaoigh an fón, scanrúil an bheirt againn. “Nach ndearna tú cinnte nár ghlac an lasc-chlár le glaonna?” Chuir mé ceist ar.
  
  
  “Ní raibh an bainisteoir ar dualgas go fóill, ach bhí an bainisteoir cúnta an-chineálta liom.
  
  
  “Freagair,” a dúirt mé agus an fáinne ag canadh arís. “Caithfidh gurb é sin Abdul ag caint ar an bhfón tí sa halla. Lasc-chlár
  
  
  
  
  
  Ní féidir liom a rialú cé a dialann díreach as sin. Bí cinnte é a iomardú as a ghlaoch agus as a bheith i mbaol dúiseacht Sherima.”
  
  
  Phioc Candy an fón, d’éist sé go hachomair agus, ag cur in iúl dom go raibh an ceart agam i mo thuairim, lean an scéal! Bhí fonn ar Abdul glaoch ar an seomra nuair a dúradh leis fanacht léi agus gan cur isteach ar Sherima. Láimhseáil sí go maith é agus mhol mé go meabhrach a scileanna aisteoireachta i measc an strus.
  
  
  Tar éis di crochadh suas, chas sí agus dúirt, “Nick, caithfidh mé dul. Mura ndéanfaidh mé, beidh sé anseo chugainn. Deir sé nach bhfuil sé cinnte fós ar cheart dó dul as baile nuair nach bhfuil "mo bhean" ag mothú go maith."
  
  
  “Ceart go leor, Candy,” d’aontaigh mé, ag tabhairt póg thapa di agus í ag caitheamh a seaicéad sionnach thar a blús bán briosc. “Ná lig dó amhras a chur ar rud ar bith. Déan gnáth agus coinnigh ar shiúl é chomh fada agus is féidir."
  
  
  “Déanfaidh mé é, a Nick,” a gheall sí agus mé ag ligean amach an doras í. "Faigh ach Sherima." Póg tapaidh amháin eile agus bhí sí imithe. Ag dúnadh an dorais taobh thiar di, sheas mé ar feadh nóiméad, ag féachaint ar an glas agus slabhra, ag an doras - feistí cruach láidir. N'fheadar conas a d'fhéadfadh duine dul isteach sa seomra gan an slabhra a bhriseadh, ag déanamh a dhóthain torainn chun gach duine ar an urlár a mhúscailt. De réir dealraimh bhí an slabhra as áit. Ní fhéadfadh sé seo tarlú mar go raibh Candy i mo sheomra ag an am an fhuadaigh agus ní raibh aon bhealach chun é a dhaingniú in áit roimh sin. Agus muid ag déanamh grá, d'úsáid duine éigin an doras folamh chun dul isteach agus an t-iar-bhanríon a bhí ceaptha dom a chosaint a thabhairt ar shiúl. Agus sa phróiseas, mharaigh siad fear nár chuir a ghairm bheatha mar gharda slándála riamh isteach air in aghaidh aon rud níos contúirtí ná sealgaire uathghrafaí ró-dhíograiseach nó mionghadaí baile. Bhí mé disgusted liom féin, draped mé an comhartha Ná Cuir Isteach thar an doorknob de Sherima seomra agus ar ais go dtí mo sheomra. Nuair a d'oscail mé an doras, ghlaoigh an fón agus rith mé chun é a fhreagairt. Labhair an seabhac a luaithe a d'aithin sé mo ghlór:
  
  
  “Déanfaidh na fir do theilgeoir scannáin agus míreanna eile a sheachadadh i gceann uair an chloig. Baitsiléir a bhí sa gharda a mharaigh siad agus, de réir a chuid faisnéise pearsanta, ní raibh aon teaghlach sa cheantar. Ar a laghad tá sé sos; ní bheidh aon duine ag fanacht leis sa bhaile ar maidin. Cuirfidh bainisteoir an óstáin in iúl do phríomhfheidhmeannach slándála Watergate go bhfuil Hogan - sin ainm an fhir - ar sannadh speisialta, agus go gcaithfear é a thógáil as dualgas ar feadh cúpla lá. Sin go léir atá agam duit - fan nóiméad..."
  
  
  Chuala mé an dornán de ghlao ar chuid eile den iliomad guthán deisce a bhí ag Hawk, agus chuala mé é ag caint le duine éigin ar an taobh eile, ach ní raibh mé in ann a dhéanamh amach cad a bhí á rá aige. Ansin d'fhill sé ar mo líne.
  
  
  “Ceangal a bhí ann,” a dúirt sé. “Tuairiscíonn ár monatóirí gur tarchuireadh comhartha, i gcód de réir dealraimh, chuig stáisiún Adabi níos lú ná deich nóiméad ó shin. Níl an seoltóir ar líne fada go leor chun é a shocrú anseo. Bhí an teachtaireacht gearr agus arís agus arís eile trí huaire. Tá díchódú ag obair air seo anois - má thagann siad suas le rud ar bith, rachaidh mé ar ais chugat ar an bpointe boise.
  
  
  “Tá carr againn a chlúdaíonn Limisín Sherima?” Chuir mé ceist ar. Bhí sé seo mar chuid den phlean a d'oibrigh mé féin agus Seabhac amach níos luaithe. Ní raibh muid ag iarraidh ach an oiread go ngabhfadh aon duine Candy agus garda coirp Sherima. Rinne mé dearmad d'aon ghnó an fhéidearthacht seo a lua le Candy, gan iarraidh a mholadh di go bhféadfadh go mbeadh rud éigin imní uirthi go pearsanta.
  
  
  msgstr "Tá. Fan agus seiceálfaidh mé a suíomh."
  
  
  Chuala mé Seabhac ag caint le rud éigin arís. Ghlac mé leis gurb é seo an seomra raidió ónar díríodh oibríochtaí áitiúla, ansin chas sé chugam arís:
  
  
  “Faoi láthair, tá an tiománaí agus an cailín i Georgetown, ag ullmhú chun casadh ar Canal Road; go garbh ar an mbealach céanna a rinne tú an lá eile.”
  
  
  "Ceart go leor. Sílim gur éirigh léi a chur ina luí air go raibh sé ina phost acu teach a fháil do Sherima chomh tapa agus is féidir. Anois, más féidir léi é a choinneáil ar áitiú an chuid is mó den lá, beidh roinnt ama againn sula sroicheann an teachtaireacht an ambasáid. ."
  
  
  “Tá súil againn go bhfuil,” d’aontaigh Seabhac, agus dúirt leis, “go dtiocfaidh mé ar ais chugat a luaithe a gheobhaidh mé aon rud eile duit, a N3.”
  
  
  Nuair a chroch sé suas, chuaigh mé isteach sa seomra folctha agus seiceáil ar an Arabach marbh. Bhí an corp ina luí reoite sa bathtub, go fortunately i riocht chomh gann go raibh sé níos éasca é a chur sa chiste aistrithe a bhí le seachadadh go luath chuig mo sheomra. Bhí áthas orm faoi seo; Ní raibh fonn ar bith orm tosú ag briseadh airm nó cosa duine marbh.
   Caibidil 9
  
  
  
  
  Meán lae a bhí ann nuair a chuala mé ó Seabhac arís. Faoin am sin, bhí na coirp bainte as mo sheomra agus as árasán Sherima. Ní raibh an post deireanach chomh héasca sin. Faoin am a tháinig fir Hok, bhí na mná céile ag obair ar an urlár cheana féin. Ní raibh aon fhadhb ag baint leis an Arabach a fháil isteach i gceann de na boscaí trealaimh i mo sheomra, ach b'éigean aird a tharraingt ar an gcailín i mo sciathán tamall beag agus chuaigh siad isteach sa chéad seomra eile agus bhain siad an pacáiste uafásach.
  
  
  
  
  
  as an seomra folctha ann. Chun seo a dhéanamh, bhí orm dul síos an dorchla go dtí an seomra ina raibh an maid ag obair agus siamsaíocht a chur uirthi le ceisteanna dúr agus iad ag déanamh a gcuid oibre.
  
  
  Faoin am a mhínigh an maid dom go raibh sí ró-ghnóthach chun cúpla cnaipí a fhuáil ar mo léinte agus an níocháin a láimhseáil go pearsanta domsa - bheadh an bhean ghlantacháin agus an tseirbhís valet sásta aire a thabhairt d'aon tascanna dá leithéid, d'áitigh sí arís agus arís eile agus mé ag déanamh amhlaidh. Is cosúil nach dtuigim cad a bhí i gceist aici - caithfidh gur shíl sí gur leathcheann iomlán mé. Faoi dheireadh, áfach, bhí mé beagnach in ann í a labhairt síos trí bhille fiche dollar a thaispeáint di. Chlaon mé orm éirí nuair a chuala mé casacht sa halla - comhartha go raibh fir Hawke críochnaithe - agus chuaigh mé i dtreo an ardaitheoir seirbhíse, ag cur na fiche ar ais i mo phóca. Mar sin féin, scriosadh a cuma díomá go páirteach leis na cúig dollar a thug mé di mar "consolation", agus na costais saor in aisce - más rud é go raibh siad simplí - mheall an Texan cara eile ar fhoireann Watergate.
  
  
  Mar sin féin, ní dhearna glaoch Hawk aon rud chun an imní a bhraith mé faoi a bheith i bhfostú sa seomra seo a mhaolú. Bhí a fhios agam go raibh Sherima ina phríosúnach ag Sword nó a chuid fear áit éigin, agus bhí mé i mo shuí ar mo thóin agus ní raibh mé in ann aon rud a dhéanamh faoi go dtí gur tháinig gníomhairí rúnda AX agus a gcuid faisnéiseoirí suas le luaidhe. Agus níor chabhraigh freagra Hoke ar mo cheist láithreach faoin treoir fhéideartha seo:
  
  
  "Ní dhéanfaidh aon ní. Is cosúil go bhfuil a fhios ag éinne rud ar bith. Agus ní hé sin an chuid is measa, N3."
  
  
  "Anois, cad?"
  
  
  “Tá iarratas faighte ag an Roinn Stáit ó Ambasáid Adabiya maidir le sábháilteacht Sherima. Ghníomhaigh an t-ambasadóir ar iarratas díreach ó Shah Hasan. Chuir duine éigin in Adabi - cibé duine a fuair an comhartha raidió seo - in iúl don Shah go raibh saol Sherima i mbaol anseo. Níl a fhios againn fós cé a tharchuir an comhartha ar maidin nó cé a fuair é i Sidi Hassan. Ach is é seo an teachtaireacht a díchódaithe anailís bunaithe ar an comhartha nóiméad roimh an glaoch ó ambasáid Adabiya ar: "Tá an claíomh réidh le dul ar stailc."
  
  
  “Is cosúil go bhfuil sí fós beo,” chuir mé isteach. "Nach dóigh leat go mbeadh rud éigin mar 'Bhuail an claíomh' ráite dá mbeadh sí marbh?"
  
  
  Ba chosúil freisin gur tháinig Hawke ar an gconclúid chéanna, ós rud é gur aontaigh sé liom, cé gur dóigh liom gur admhaigh muid araon go rabhamar ag súil leis an gceann is fearr, agus an eagla is measa againn. “Mar sin féin,” ar seisean go gruama, “ní dóigh liom go bhfuil an iomarca ama againn. Dúirt an stát liom go raibh fiosrúcháin seolta cheana féin ag ambasáid Adabiya chuig Watergate faoi cá raibh Sherima. Dúradh leo gur imigh sí ar feadh an lae mar gur iarr tú ar an gcailín socruithe a dhéanamh leis an mbainisteoir. Ar deireadh, labhair an ambasáid leis an mbainisteoir go díreach, agus chomhlíon sé, ag insint don chéad rúnaí gur thuig sé go raibh Sherima imithe go Maryland chun teach a chuardach. Tá sé seo sásta iad le tamall anuas, ach anois tá an brú orthu ag dul i méid.”
  
  
  "Mar seo?"
  
  
  "Dealraíonn sé gur thuig duine éigin ag an ambasáid go tobann nach raibh Abdul Bedawi i láthair an lá ar fad, mar a bhí sé ag déanamh de réir dealraimh."
  
  
  “Tá cuma aisteach ormsa freisin,” admhaigh mé. “N’fheadar nár ghlaoigh sé. Ba ghnách leis béim a chur air seo. Cá bhfuil an Limisín anois?
  
  
  D’fhág Seabhac an líne chun an seomra raidió a sheiceáil, agus ansin thug sé tuairisc dom: “Tá do chara ina shuí anois in oifig eastát réadach i Potomac. Seo í an dara ceist a raibh sí ina cónaí uirthi. Tá an tiománaí ag fanacht sa charr.
  
  
  “Tá rud éigin mícheart,” a dúirt mé. “De ghnáth bhainfeadh sé leas as an deis chun glao gutháin a dhéanamh chun é seo a thuairisciú. Más rud é amháin…"
  
  
  "Cad é má, N3?"
  
  
  - Mura raibh a fhios aige cheana féin cad a gheobhadh sé amach nuair a chuaigh sé i dteagmháil leis an ambasáid, a dhuine uasail. An féidir leat ár gcarr a choinneáil in aice leo as seo amach? Ní maith liom an socrú iomlán seo a thuilleadh." Bhí m'intinn ag dul chun tosaigh ar mo chuid focal de réir mar a thit gach rud ina áit.
  
  
  “Táimid ag fanacht chomh gar dóibh agus is féidir cheana féin gan ár lámha a bhaint go hiomlán. Ach fan nóiméad, insíonn Nick - Communications dom gur cheap ár ndaoine faoi cheilt sa charr maidin amháin gur cinnte gur maraíodh iad. Gearradh amach as Limisín Sherima iad ag carr patróil a bhí in éineacht le mórshiúl na sochraide. Nuair a bhí siad in ann leanúint ar aghaidh ag tiomáint faoi dheireadh, is cosúil go raibh moill ar an Limisín toisc nach raibh sé ach cúpla bloc. Is cosúil go mb’fhéidir go raibh Bedawi ag fanacht leo teacht suas.”
  
  
  Thosaigh Seabhac ag rá rud éigin eile, ansin d'iarr orm fanacht nuair a chuala mé guthán eile ag glaoch ina oifig. Nuair a d'aithin mé an fáinne seo, bhí mé sáraithe le chills - fáinne dúbailte. Bhí a fhios agam go raibh sé ag teacht ón teileafón dearg suite in aice le uillinn ceart Hawke agus go raibh sé ceangailte go díreach leis an Oifig Oval sa Teach Bán. Bhí mé in éineacht le Seabhac lá amháin nuair a ghlaoigh sé, agus dúirt a fhreagra uathoibríoch - “Sea, an tUasal Uachtarán” - liom gur ghlaoigh mé ar an mbeolíne. Níor dheimhnigh sé an smaoineamh riamh
  
  
  
  
  
  
  D'fhéadfainn a rá go raibh fearg air leis féin mar gheall ar an bhfón a fhreagairt ar an mbealach sin le haon duine a raibh cluas air.
  
  
  D'fhan mé nach mór nach raibh ann ach cúig nóiméad dó dul ar ais ar an líne, ach bhraith sé mar uaireanta. Níor chuala mé cad a dúirt sé; bhí béalphíosa saindeartha ag an teileafón dearg a chuir srian ar fhocail chuig an tarchuradóir. Bhí mé cinnte go raibh scrambler iontach ar an líne freisin.
  
  
  "N3?" Tháinig Seabhac ar ais chugam sa deireadh ar an bhfón.
  
  
  "Tá, máistir."
  
  
  “Ar aithin tú an fáinne?” Níor chaill sé rud ar bith, ach nuair a bhí mé san oifig aige an lá a d'fhreagair sé glao an Uachtaráin, rinne mé iarracht ligean orm nár chuala mé é ag freagairt an ghutháin dhearg. Mar sin féin, chuimhnigh sé go soiléir ar an eachtra.
  
  
  “Sea, a dhuine uasail,” admhaigh mé.
  
  
  “Tá an Rúnaí Stáit leis an Uachtarán. Bhí an tAmbasadóir Adabian tar éis dul i dteagmháil go díreach leis, ag gníomhú dó faoi orduithe speisialta Shah Hassan. Iarradh ar Rialtas na Stát Aontaithe gach bealach a úsáid chun iar-Bhanríon Sherima a aimsiú láithreach agus chun teagmháil dhíreach a dhéanamh léi lena Mhórgacht Ríoga. Ní raibh de rogha ag an rúnaí ach a rá go ndéanfaimid iarracht é seo a dhéanamh láithreach."
  
  
  "Cé chomh luath" láithreach "?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  “Cheannaigh an rúnaí tamall orainn, N3, ach san am céanna chuir sé stad orainn. Dúirt sé leis an Ambasadóir Adabiya a chur in iúl do Shah Hasan go raibh Sherima le filleadh ar a theach don dinnéar an tráthnóna sin, ní in Alexandria, ach ag an teach baile a choinnigh sé i Georgetown. Dúirt sé leis an ambasadóir a chinntiú don Shah go ndéanfadh Sherima teagmháil leis go díreach as sin trí líonra raidió na Roinne Stáit. Tá nasc tarchuradóra idirnáisiúnta aige óna theach baile agus óna theach cónaithe in Alexandria. Chuir an t-ambasadóir in iúl don rúnaí gur labhair mé leis go mbeadh an Shah ag fanacht ar a raidió, in ainneoin na difríochta sé huaire an chloig."
  
  
  "Cé mhéad ama atá againn?"
  
  
  “Dúirt an rúnaí go raibh Sherima le teacht chun lón timpeall a hocht a chlog. Beidh sé a dó a chlog ar maidin i Sidi Hassan. Agus is féidir leat geall go mbeidh an Shah ag fanacht. Ciallaíonn sé sin go bhfuil timpeall seacht n-uaire go leith againn chun Sherima a fháil ar ais go Watergate, Nick.
  
  
  D'iarr mé ar Seabhac an ndéanfadh sé teagmháil leis na gníomhairí sa charr a chlúdaíonn Candy agus Abdul agus iarr orthu ainm na hoifige réadmhaoine in Potomac ina raibh an Limisín páirceáilte. Dúirt sé go n-aithneodh sé an t-ainm sin dom ar feadh nóiméad, d'fhiafraigh sé ansin cén fáth a raibh an t-ainm sin ag teastáil uaim.
  
  
  “Bhéarfaidh mé ar ais anseo iad,” a dúirt mé leis. “Cuirfidh mé glaoch ar Candy agus déarfaidh mé léi go bhfuil amhras ar an Ambasáid gur tharla rud éigin do Sherima, agus mar sin ní fiú di ligean uirthi féin go bhfuil sí in éineacht le Abdul. Inseoidh mé di gan a thaispeáint gur ghlaoigh mé, ach inis dó go bhfuil sé in am dul ar ais; b'fhéidir go ndéarfadh sí go bhfuil imní uirthi freisin faoi Sherima a bheith ina haonar nó rud éigin mar sin. Ba mhaith liom a fheiceáil cad a tharlaíonn nuair a thagann siad ar ais. Tá rud éigin cearr leis seo go léir, ach ní féidir liom a dhéanamh amach. Nó b'fhéidir go bhfuil mé tuirseach de bheith i mo shuí sa seomra óstáin seo agus sílim gur féidir liom beart éigin a spreagadh mar seo. An bhfuil tú ceart go leor, a dhuine uasail?
  
  
  "Tá tú i gceannas, N3," a dúirt Seabhac. “An bhfuil aon rud eile atá uait uaim anois?”
  
  
  "Ní hea, a dhuine uasail. Níl le déanamh ach abair leis an bhfeithicil chumhdaigh sin fanacht gar dóibh, agus ba mhaith liom go gcoinneofaí ar an eolas iad faoina suíomh nuair a fhilleann siad ar an gCeantar."
  
  
  “Iarraim ar an seomra raidió teagmháil dhíreach a dhéanamh leat gach deich nóiméad, N3,” a dúirt Hawk. “Beidh orm dul go dtí an Teach Bán. Teastaíonn ón Uachtarán go mbeidh mé ann nuair a chinnfidh sé féin agus an Rúnaí Stáit cad atá le déanamh mura bhfuil am ag Sherima labhairt le Hassan."
  
  
  Theastaigh uaim a insint dó go ndéanfainn gach rud is féidir chun a leithéid de fhéidearthacht a chosc, ach bhí a fhios agam cheana féin go raibh a fhios aige faoi.
  
  
  Go gairid tar éis do Hawk crochadh suas, d'iarr an t-oibreoir raidió AX ainm na gníomhaireachta eastáit réadaigh ina raibh Candy i mbun a cuid den charade a thabhairt. Fuair mé an uimhir ó fhaisnéis agus ghlaoigh mé, rud a chuir iontas ar an mbean a d'fhreagair ag fiafraí de Ms Knight. Nuair a fuair Candy ar an líne agus fuair mé glaoch uirthi, bhí an chuma uirthi níos mó ionadh.
  
  
  "Nic, conas a bhí a fhios agat cá bhfaighidh tú mé?"
  
  
  “Níl aon am le míniú, a áilleacht. Inseoidh mé gach rud duit níos déanaí. Tá forbairt nua déanta agus ba mhaith liom go dtiocfaidh tú ar ais anseo chomh luath agus is féidir."
  
  
  "Cad a tharla? An Sherima í? An bhfuair tú í?
  
  
  Chuir mé isteach air ag rá, “Ní hea, ní Sherima é, agus ní bhfuaireamar í. Ach tá ráflaí cloiste againn go bhfuil Shah Hasan ag iarraidh dul i dteagmháil léi. Ar bhealach éigin, creidimid, cuireadh in iúl dó go raibh sí imithe. Anois, ná inis do Abdul go bhfuil rud éigin ar eolas agat. Just a rá go bhfuil cinneadh déanta agat ar ais; tá imní ort faoi Sherima ar an gcéad dul síos, agus go bhfuil an chuma ar an scéal go bhfuil dóthain tithe ag na gníomhairí ar thug tú cuairt orthu cheana féin do Sherima féachaint orthu gan bogadh ar aghaidh.
  
  
  “B’fhéidir go ndéanfaidh sé deifir ar ais chugam, a Nick? Má dhéanaim é seo, b'fhéidir go gceapfadh sé go bhfuil rud éigin mícheart."
  
  
  Bhí ciall lena réasúnaíocht, mar sin mhol mé di gan iallach a chur air dul díreach go dtí an chathair, ach tiomáint.
  
  
  
  
  
  Lean ár bplean bunaidh - stop le cúpla siopa, de réir dealraimh chun roinnt earráidí a rith i Sherim. “Ach tóg do chuid ama,” a thug mé rabhadh, “agus ná lig d’Abdul teacht chuig an ambasáid más féidir leat. Tóg go dtí a sheomra é nuair a thagann tú ar ais go Watergate.
  
  
  “Cá bhfuil tú anois, a Nick?”
  
  
  “Sea, Candy. Beidh mé ag fanacht le do fhilleadh.
  
  
  Stop Candy, agus ansin d'fhiafraigh sé go mall, “Nick, an dóigh leat go raibh baint ag Abdul le himeacht Sherima? An é sin an fáth gur mhaith leat dó teacht ar ais?
  
  
  “Faoi láthair níl a fhios agam cad a cheapann mé. Ach b'fhearr liom é a bheith agam áit ar féidir liom súil a choinneáil air. Déan iarracht teacht ar ais anseo i gceann cúpla uair an chloig más féidir leat é a dhéanamh, ná bí ró-shoiléir faoi."
  
  
  “Ceart go leor, Nick. Feicfidh mé go luath thú."
  
  
  Cúig nóiméad tar éis dom an fón a chur síos agus mé ag plocadh síos ar an leaba, ghlaoigh an t-oibreoir raidió AX agus dúirt sé go raibh Candy tar éis oifig an eastáit réadaigh i Potomac a fhágáil agus go raibh an Limisín ag dul ar ais go Washington.
  
  
  “Coinnigh mé ar an eolas faoi gach gluaiseacht a rinne siad,” a d’ordaigh mé sular crochadh mé.
  
  
  Deich nóiméad ina dhiaidh sin ghlaoigh an fón arís. Cuireadh in iúl dom go raibh an fheithicil chlúdaigh ag taisteal ó dheas ar Highway 190 - Bóthar na hAbhann - timpeall cúig chéad slat taobh thiar de limisín Sherima agus ag druidim leis an áit a dtrasnaíonn Cabin John Parkway. Chiallaigh sé seo go raibh Abdul ag glacadh bealach níos dírí isteach sa Cheantar ná mar a bhíodh sé féin agus Candy chun dul go tír capall Maryland. Is léir go raibh na léarscáileanna á léamh aige beagán eile ón turas a bhí againn roimhe sin.
  
  
  “Tabhair treoir don fheithicil chlúdaigh iad a choinneáil i radharc i gcónaí,” a dúirt mé leis an oibreoir raidió. “Is cuma liom má théann siad díreach isteach sa tuairteora cúil, níl mé ag iarraidh an carr seo a chailleadh.”
  
  
  “Sea, a dhuine uasail,” a d’fhreagair sé, agus sular crochadh sé fiú, chuala mé é ag tosú ar m’orduithe a tharchur tríd an tarchuradóir cumhachtach AX.
  
  
  Chuir an luas a tháinig a chéad tuairisc eile iontas orm. Agus ní raibh a thuairisc spreagúil ar chor ar bith.
  
  
  "Stop feithicil an ábhair ag stáisiún seirbhíse in aice le crosbhealach Bhóthar na hAbhann agus Bóthar na Seacht nGlas." Chas mé an cárta, agus lean sé air: “Tuairiscíonn Car C go bhfuil an tiománaí stoptha ag stáisiún gáis, agus go bhfuil an comhghafach ag líonadh an limisín. Tá carr "C" stoptha, as radharc an stáisiúin, agus tá gníomhaire amháin ag bogadh ar aghaidh de shiúl na gcos chun faireachas a choinneáil suas... An féidir liom fanacht ar an líne chun a thuairisc a fháil, a dhuine uasail?
  
  
  “Affirmative,” a dúirt mé leis agus d’fhan mé tuairim is deich nóiméad sular chuala mé an craic raidió sa chúlra le tuairisc. D’fhill an t-oibreoir raidió ar an bhfón le focail a dhearbhaigh ceann de na himní ba mheasa a bhí orm: Ní fhéadfadh Candy stop a chur le Abdul dul tríd an bhfón:
  
  
  “Tuairiscíonn an gníomhaire i gCarr C go raibh an tiománaí limisín ag an stáisiún seirbhíse ocht nóiméad sular fhill sé ar a charr. Ag an am seo, chonaic an gníomhaire an tiománaí ar fhón pá ag an stáisiún tar éis athrú a fháil ón bhfreastalaí. Chuir an tiománaí ar a laghad dhá ghlao agus ceann amháin ó phaisinéir baineann, ach ní raibh an gníomhaire gar go leor chun na huimhreacha a fheiceáil ar dhiailiú. Tá an Limisín agus na paisinéirí ag taisteal ó dheas anois ar an gCábán John Boulevard... Nóiméad díreach, a dhuine uasail. Chuala mé tarchur eile, ach ní raibh mé in ann an teachtaireacht a dhéanamh amach. D'inis an t-oibreoir AX dom go luath cad a bhí ar siúl:
  
  
  “Chuaigh feithicil an ábhair isteach i bPáirc Chuimhneacháin George Washington agus tá sí fós ag taisteal ó dheas. Tuairisceoidh Meaisín C arís i gceann cúig nóiméad mura mian leat go gcoimeádfaidh mé i dteagmháil, a dhuine uasail.
  
  
  “Ní hea. Ní gá ach tuairisc a thabhairt do mheaisín C chun an sceideal tuairiscithe seo a choinneáil.”
  
  
  Nuair a dhínascadh mé, bhí mé ag smaoineamh ar cé a rinne Abdul teagmháil. Bhí sé loighciúil go ndearnadh ceann dá ghlaonna ar an ambasáid, rud a chiallaigh go raibh a fhios aige anois cad a tharla do Sherima - mura raibh a fhios aige cheana féin. Ach cé eile a ghlaoigh sé?
  
  
  Tháinig na trí theachtaireacht eile, ag eatraimh cúig nóiméad, ónár gcarr C, rud a d'inis dom ach go raibh limisín Sherima ag leanúint ar aghaidh ag bogadh ar ais go dtí an ceantar ar George Washington Boulevard. Nuair a d'iarr mé ar an oibreoir raidió luas an ghluaisteáin a sheiceáil, chuir sé iarratas chuig Car C agus chuir sé in iúl dom go luath go raibh an chuma air go raibh Abdul ag cothabháil an 45-50 msu céanna agus a choinnigh sé agus é ag tiomáint chuig Potomac agus uaidh. D'iarr mé dearbhú ar an luas seo agus bhí mé muiníneach go raibh an t-eolas bunaidh ceart.
  
  
  D’ardaigh sé seo níos mó amhrais faoin treo ina raibh sé á thógáil. Dá mbeadh Abdul curtha in iúl ag an ambasáid go bhféadfadh Sherima a bheith i mbaol, ba cheart go mbeadh sé tar éis filleadh ar an gcathair chomh luath agus is féidir. Ba mhian liom go bhfillfeadh Seabhac ar a oifig le go bhféadfadh sé a theagmhálaithe ag an ambasáid a sheiceáil agus a fháil amach ar ghlaoigh an garda coirp ann. Mar sin féin, ós rud é nach ndearna Hawke teagmháil liom, ghlac mé leis go raibh sé fós sa Teach Bán. Dheimhnigh oibreoir raidió AX an méid sin dom le linn a chéad tuarascála eile.
  
  
  “Tá tú ag iarraidh ar Communications glao éigeandála a chur amach ar a ghlaoire?” - a d'fhiafraigh an t-oibreoir raidió.
  
  
  “Ní bheidh gá leis sin,” a dúirt mé leis, nuair a chonaic mé feadán beag Seabhac ag tosú ag magadh.
  
  
  
  
  
  Mar sin féin, i láthair na huaire bheadh sé úsáideach go mbeadh a fhios an raibh aon cheann dár dteagmhálaithe faoi thalamh in ann dul ar iarraidh Sherima. Mar an gníomhaire i bhfeighil na hoibríochta, bhí an ceart agam dul i dteagmháil le hoifig feidhmiúcháin Hawk agus stádas aon tuarascálacha allamuigh a iarraidh, ach chinn mé go bhfanfainn go dtí go bhfillfinn an Seanfhear ar an gceanncheathrú. Cibé ar bith, bhí mé cinnte go raibh orduithe tugtha aige go gcuirfí ar an eolas mé faoi gach cumarsáid thábhachtach a bhaineann leis an gcás.
  
  
  Tar éis do charr Sherima a bheith ar mo léarscáil agus na tuairiscí á dtarchur chugam, rianaigh mé a bealach isteach go Bóthar na Canálach agus thuig mé go raibh sí ar ais sa cheantar. Ós rud é gur ghlac mé leis go raibh a fhios ag Abdul go raibh rud éigin cearr le Sherima, bhí mé ag súil leis agus Candy filleadh ar an óstán go luath. Ní bheadh sí in ann a aird a tharraingt ó aon rud a dhéanamh dá bhraith sé go raibh "A Mhórgacht" i mbaol.
  
  
  Díreach dhá nóiméad tar éis a thuarascáil dheireanach, bhí an t-oibreoir raidió AX ar ais ar an bhfón liom. “A dhuine uasail, tá rud éigin tar éis tarlú is dóigh liom gur cheart go mbeadh a fhios agat. Thosaigh Carr C ag tarchur go luath chun a thuairisciú go raibh moill shuntasach tagtha ar an limisín a bhí á leanúint aige. Ansin chaill meaisín C teagmháil go tobann agus ní raibh mé in ann é a phiocadh suas arís.”
  
  
  “Lean ar aghaidh,” a d’ordaigh mé. "Fanfaidh mé i dteagmháil."
  
  
  Arís agus arís eile chuala mé é ag sracadh as uimhreacha gutháin Charr C. Ní raibh air glaoch orm chun a rá liom nach bhfuair sé freagra. Ansin, go tobann, ar an bhfón, chuala mé teachtaireacht éigin ag teacht isteach sa seomra raidió, agus thosaigh mé ag súil go bhféadfadh Car C a bheith sa chrios stad tarchuir. Buaileadh iad go tapa nuair a d’fhill an t-oibreoir raidió ar an líne:
  
  
  “A dhuine uasail, tá eagla orm go bhfuil tú i dtrioblóid. Tháinig an mhonatóireacht ar lasadh ó phóilíní an chontae ag ordú do chúrsálaithe patróil imscrúdú a dhéanamh ar thimpiste ar Bhóthar na Canálach sa cheantar inar shroich ár gcarr limistéar C. an uair dheireanach. An bhfuil aon orduithe agat? »
  
  
  "Is ea. Céim amach as an líne agus iarr ar an Breathnadóir glaoch orm go díreach. Ba mhaith liom a fháil amach gach focal atá le rá ag na póilíní contae faoin nglao seo."
  
  
  Nócha soicind ina dhiaidh sin ghlaoigh mo ghuthán arís—caithfidh gur shíl lasc-chlár Watergate go raibh mé ag ordú geallta taobh amuigh de mo sheomra agus an oiread sin glaonna orm. Thosaigh breathnadóir i rannóg monatóireachta AX ag tuairisciú a raibh foghlamtha acu trí éisteacht le guth phóilíní an chontae. Ní raibh an nuacht go maith. Bhí an chuma ar chúrsálaí contae a bheith gar don láthair ar Bhóthar na Canálach agus tháinig sé ar an láthair go tapa. Ba é an tuairisc tosaigh chuig an gceanncheathrú ná go raibh carr tuairteála agus gur ghabh sé tine agus go raibh gá le otharchairr.
  
  
  “Fan nóiméad, a dhuine uasail,” a dúirt m’idirghabhálaí nua, agus chuala mé croschaint arís ar an raidió sa chúlra. D'fhill sé go luath ar an líne le nuashonrú. “Tá cuma olc air, a dhuine uasail,” ar seisean. “D’éiligh an cúrsálaí DP go bhfreagródh Dúnbhásaithe an guthán agus go seolfaidís gach feithicil spártha a bhí ar fáil. Dúirt an trooper a ghlaoigh go raibh an dara cruiser tagtha agus go raibh siad ag iarraidh an tine a chur amach, ach bhí trucail dóiteáin ag teastáil uathu freisin. Ina theannta sin, dúirt sé go raibh fianaise ann maidir le tine uathoibríoch airm."
  
  
  "Níl aon léiriú go bhfuil an dara feithicil ag an láthair - Limisín?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  "Ní dhéanfaidh aon ní fós. Fan, tá ceann eile... Tuairiscíonn Cruiser triúr marbh, a dhuine uasail. Bhí triúr fear againn sa charr C sin; is cosúil gur cheannaigh siad é."
  
  
  D'ordaigh mé dó teachtaireacht a tharchur chuig ár seomra raidió chun an t-aonad AX is gaire a bhí ar fáil a sheoladh chuig an ardán. “Ba mhaith liom achoimre iomlán ar cad a tharla chomh tapa agus is féidir. Caithfidh go bhfaca duine éigin é, nó ní bheadh na póilíní dúiche tar éis é a bhaint amach chomh tapaidh. Nuair a d'fhill sé ar an líne tar éis dom m'orduithe a sheoladh, bhí rud amháin eile agam dó: “Tóg guthán eile agus faigh amach an bhfuil an Seanfhear ar ais... Níl, níos fearr fós, cuir an comhartha éigeandála ar a ghuthán. comhartha fuaime. Ba mhaith liom go ndéanfadh sé teagmháil liom anseo chomh luath agus is féidir. Rachaidh mé ar an bhfón anois ionas gur féidir leis glaoch a chur orm.
  
  
  Chomh luath agus a chroch mé suas, ghlaoigh mo ghuthán arís. Ag piocadh suas an fón, d'fhiafraigh mé, "Ar chuala tú, a dhuine uasail?"
  
  
  Ní Seabhac an guth a d’fhreagair.
  
  
  "Nick? Tá sé dom, Candy."
  
  
  Ar strae, is beag a scairt mé: “Cá bhfuil tú?” aici.
  
  
  “I siopa beag ar Wisconsin Avenue i Georgetown,” a dúirt sí. "Cén fath Cad a tharla?"
  
  
  "Cá bhfuil Abdul?" - D'éiligh mé, ag cur mo chuid ama a mhíniú.
  
  
  “Suigh os comhair an chairr. Cén fáth, Nick? Cad a tharla?"
  
  
  "An bhfuil tú cinnte go bhfuil sé ann?"
  
  
  “Ar ndóigh, táim cinnte. Táim ag féachaint air amach an fhuinneog anois. Nick, inis dom, le do thoil, cad atá mícheart. Rinne mé mar a dúirt tú agus d'iarr mé air stopadh anseo, is dócha ionas go bhféadfainn an geansaí a chonaic Sherima sa bhfuinneog aréir a phiocadh suas agus luaigh sé go raibh sí ag iarraidh. An raibh sé seo mícheart? Dúirt tú go gcuirfeá moill air filleadh ar an óstán go dtí go bhféadfainn é.
  
  
  Bhí mé cinnte go gcaithfidh Seabhac a bheith ag iarraidh teagmháil a dhéanamh liom faoin am sin, ach b'éigean dom fios a bheith agam ar rud éigin ó Candy. “A Mhile, ná fiafraigh díom faoi láthair conas atá a fhios agam, ach shocraigh tú féin agus Abdul ort
  
  
  
  
  
  stáisiún gáis agus rinne sé roinnt glaonna gutháin. An bhfuil a fhios agat cé? »
  
  
  Thosaigh sí ag fiafraí cén chaoi a raibh a fhios agam faoin stad cois bóthair, ach chuir mé isteach uirthi agus dúirt go géar, “Ní anois, a Chandy. Just inis dom, an bhfuil a fhios agat a ghlaoigh sé? »
  
  
  “Ní hea, Nick. Ní dheachaigh mé isteach sa stáisiún. Rinne mé iarracht é a choinneáil ó stopadh ansin, ach d'áitigh sé go raibh gás uainn, agus ...
  
  
  “Tá a fhios agat, ba mhaith liom a chloisteáil go léir faoi, ach anois caithfidh mé a chrochadh suas. Déan bhfabhar dom agus coinnigh Abdul gnóthach chomh fada agus is féidir leat. Geall? »
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt sí, go raibh an-chion uirthi mar bhí mé ag scuabadh siar iarracht mhaith ar a cuid. “Innis dom rud amháin,” lean sí uirthi, “an bhfuil aon rud faoi Sherim?”
  
  
  “Ní hea. Ach ná bí buartha. Anois caithfidh mé crochadh suas." Chuala mé í ag rá rud éigin agus mé ag brú an cnaipe a dhínascadh dúinn, ach ní raibh mé in ann cúram cad a bhí sé faoi láthair. Agus ghlaoigh an fón arís láithreach. An uair seo d'fhan mé go dtí go raibh mé cinnte gurbh é an guth a d'fhreagair mo bheannacht ná Seabhac sular chuir mé ceist, "Ar chuala tú cad a tharla, a dhuine uasail?"
  
  
  "Sea. Bhí mé díreach ag siúl isteach san oifig nuair a ghlaoigh mo ghlaoire. Rinne mé iarracht glaoch ort, ach bhí do líne gnóthach." Bhí an dara ceann beagnach iomardú.
  
  
  “Braithim gur chaith mé mo shaol ar fad leis an bhfón seo,” a dúirt mé go gruama, “cé gur maraíodh daoine eile.” Ansin thosaigh mé ag míniú a raibh ar eolas agam faoi thuras Candy go Potomac agus na himeachtaí a lean tar éis dom dul i dteagmháil léi ansin agus shocraigh mé féin agus Abdul filleadh ar an gcathair. “Tá mé cinnte go raibh baint ag a chuid glaonna leis an méid a tharla níos déanaí ar Bhóthar na Canálach,” a dúirt mé agus mo thuarascáil á críochnú.
  
  
  “Is dócha go bhfuil an ceart agat,” a d’aontaigh Seabhac. "Lig dom a insint duit cad a d'fhoghlaim mé sna cúpla nóiméad a d'fhill mé ..."
  
  
  Ar dtús, ba léir go raibh triúr dár bhfear marbh. Chuaigh Seabhac i dteagmháil lena theagmhálaí le póilíní an chontae, agus tar éis go leor fiosruithe raidió hasty agus freagraí ó oifigigh ar an láthair, fuarthas amach gur linne an carr agus go raibh na coirp ann nó gar go leor le bheith ina bpaisinéirí. . “Agus níor thuisleadh é,” lean Seabhac. “Bhí an tuairisc bhunaidh mícheart. Phléasc sé - nó in áit, caitheadh grenade faoi agus phléasc sé, é a chaitheamh isteach i díog. Ansin, de réir an fhir a thuairiscigh an eachtra ar dtús - is oibreoir trucail tarraingthe é a bhfuil raidió ina trucail, agus is é sin an fáth a fuair na póilíní an focal chomh tapa sin - tharraing camper VW suas in aice leis an gcarr dóite C. Fuair beirt fhear amach as an láthair champála agus scaoil sé gunnaí meaisín ag an longbhriseadh"
  
  
  “An bhfuil uimhir cheadúnais faighte ag oibreoir an trucail tarraingthe don champálaí?”
  
  
  Bhí an iomarca ar an bhfinné mar gheall ar an ráig tobann foréigin chun pláta ceadúnais an VW a thabhairt faoi deara, dúradh le Hawke, ach bhí sé in ann cur síos measartha maith a thabhairt ar an bhfeithicil luíocháin. Agus é ag obair i ngaráiste, bhí cur amach aige ar an gcuid is mó de dhéantúsaíocht na ngluaisteán agus na trucailí, agus bhí an t-eolas a chuir sé ar fáil curtha cheana féin i bhfeasachán ginearálta sa chontae agus timpeall air. Cuireadh bacanna bóthair ar bun ar gach droichead agus mórbhealach amach as Washington, agus choinnigh póilíní an stáit i Maryland agus in Achadh an Iúir in aice láimhe faire leanúnach ar na mórbhealaí go léir agus chuir siad báid chúrsála chuig bóithre nach raibh mórán úsáide acu.
  
  
  Ní raibh am agam insint do Hawk faoi ghlaoch Candy ó Georgetown, agus nuair a rinne mé, bhí a chonclúid mar an gcéanna mo. “Tá sé ag cloí le gnáthamh,” d’aontaigh Seabhac, “mar sin ní cosúil go raibh baint ar bith aige leis an ionsaí ar ár meaisín C a eagrú is dócha nach bhfuil a fhios aige go ndeachaigh duine dár bhfear a bhí ina dhiaidh ar aghaidh agus d'fhéach sé mar a ghlaonn sé ag an stáisiún seirbhíse. Chomh fada agus is eol dó, níor stop Carr C as radharc agus d’fhan sé leis dul ar ais ar an mhórbhealaigh.”
  
  
  Ghlaoigh rud éigin a dúirt Seabhac i m’intinn, ach ní raibh am agam díriú air mar thug sé roinnt treoracha dom. "Fan i do sheomra, Nick, agus mé ag comhordú an tóraíocht ar an Volkswagen seo." Ba mhaith liom a bheith in ann teagmháil a dhéanamh leat nuair a fhaightear amach é, ansin beidh post agam duit." Mar a dúirt sé níor fhág sé aon amhras orm faoi conas a bheadh an post seo nuair a aithníodh na maraitheoirí. “Agus ba mhaith liom go bhfanfaidh tú go dtí go dtiocfaidh Iníon Knight agus an garda coirp sin Abdul Bedawi ar ais chuig an óstán. Dá gcloífeadh sé lena phatrún, rachadh sé suas go dtí árasán Sherima féachaint conas a bhí ag éirí léi.
  
  
  “Beidh mé anseo, a dhuine uasail,” a dhearbhaigh mé dó nuair a tháinig deireadh lenár gcomhrá.
  
  
  Nuair a ghlac Hawk le rialú cumarsáide, bhí mé ag súil go mbeadh mo ghuthán ina stad ar feadh tamaill, ach bhí mé mícheart. Ghlaoigh sé arís beagnach láithreach, agus nuair a d'fhreagair mé, thug an glaoiteoir isteach í féin mar chléireach ag siopa i Georgetown - ainm a bhí cosúil le rud éigin glic.
  
  
  “An tUasal Carter, rinne mé iarracht glaoch ort, ach bhí do líne gnóthach,” a dúirt sí, “Thug bean amháin fiche dollar dom as geallúint a thabhairt duit glaoch a chur ort agus teachtaireacht a thabhairt duit. t am chun glaoch orm féin.
  
  
  "Cad a tharla
  
  
  
  
  
  
  teachtaireacht leictreonach? “D'fhiafraigh mé, agus fios agam cé hé an bhean seo.
  
  
  "Dúirt sí liom a rá leat go ndúirt Candy glaoch ort agus a rá leat go bhfuil duine éigin - ní cuimhin liom an t-ainm, bhí sí chomh deifir sin nár ghlac mé - mar sin féin, d'fhág duine éigin agus bhí sí ag dul. chun iarracht a dhéanamh chun é a leanúint, agus beidh sí glaoch ort níos déanaí. An gciallaíonn sé seo rud ar bith duit, an tUasal Carter?
  
  
  “Ar ndóigh,” a dúirt mé léi. "Ciallaíonn sé sin go leor. Ar tharla tú a fheiceáil nuair a chuaigh sí?"
  
  
  “Ní raibh a fhios agam. Tharla gach rud chomh tapa sin nár smaoinigh mé fiú breathnú. Níor ghlac sí ach peann luaidhe ón gcuntar anseo ag an gclár, scríobh sí síos d’ainm agus d’uimhir theileafóin, thug sí bille fiche dollar dom agus d’imigh sí.”
  
  
  “Go raibh míle maith agat,” a dúirt mé, ag fiafraí di a hainm agus a seoladh arís agus á scríobh síos. “I gceann lá nó mar sin, gheobhaidh tú fiche dollar eile sa phost.”
  
  
  D’áitigh sí nach raibh gá leis sin agus ansin d’iarr sí orm an líne a choinneáil. Chuala mé í ag caint le duine éigin sular chas sí chuig an bhfón agus dúirt sé liom, “Bhí an tUasal Carter, duine de na cailíní a oibríonn liom anseo, ag breathnú ar an mbean agus í ag fágáil an tsiopa. Deir sí go bhfaca sí í ag dul isteach i dtacsaí agus gur éirigh sé as go tapa."
  
  
  Ghabh mé buíochas léi arís, ansin chroch mé suas agus ghlaoigh mé ar Hawk chun í a thabhairt cothrom le dáta ar na hathruithe is déanaí. Chinn sé iarraidh ar phóilíní an chontae gach feithicil a raidió chun Limisín Sherima a rianú. Dúirt mé má aimsítear an carr, ná stop, ach déan iarracht é a choinneáil faoi fhaireachas go dtí go stopann sé. Thug sé an t-ordú agus ansin dúirt, "Cad é do bharúil faoi seo, a N3?"
  
  
  “Sílim go gcaithfidh Abdul Candy a fheiceáil ag glaoch ón siopa sin agus gur thuig sé go raibh a chuid pleananna chun athrú. Caithfidh go bhfuil a fhios aige go bhfuil sí ag cabhrú le duine éigin a chlúdach suas imithe Sherima, agus is dócha go gceapann sé go bhfuil mé. Is é sin, dá mbeadh aon bhaint aige lena fuadach.
  
  
  Agus déanann a ardú ar an mbealach seo sé soiléir. Tá mé ag buille faoi thuairim gur dócha go bhfuil sé ag dul go dtí an áit a bhfuil Sherima acu. Má tá sí fós beo. Tá súil agam go bhfaighidh na póilíní dúiche é go luath. Aon eolas ar an camper VW? »
  
  
  “Ní dhéanfaidh aon ní go fóill,” a dúirt Seabhac go brónach. “Cuirfidh mé glaoch ar ais ort má chloisim rud ar bith. Ar aon chuma, beidh ort fanacht ansin ar eagla go nglaofaidh Iníon Knight.
  
  
  “Tá a fhios agam,” a dúirt mé go dorcha, ag mothú go bhfuil mé ag éirí as fanacht i mo sheomra go deo. “Tá súil agam nach ndéanann sí iarracht bleachtaire a imirt agus dul ró-ghar dó. Sílim go bhfuil sé sábháilte glacadh leis go bhfuil sí fós ar a rian áit éigin. Dá gcaillfeadh sí é, bheadh sí i dteagmháil liom féin."
  
  
  Cé go raibh mé tar éis tosú ag cur as do mo ghuthán ag glaoch de shíor, bhí súil agam anois go nglaodh sé arís tar éis do Seabhac crochadh suas. Níor tharla sé sin, agus shuigh mé agus d'fhéach mé ar na soicind a iompú ina nóiméid a bhí cosúil le gan deireadh, a fhios agam, nuair a thosaigh siad ag iompú ina n-uaireanta, go dtiocfadh an t-am go luath nuair a bhí orm cuireadh a thabhairt do Sherima chuig teach an Rúnaí Stáit le haghaidh a comhrá raidió le Shah. Hassan. Agus a fhios agam freisin, mura gcomhlíonaimid an dáta seo, go bhféadfadh an domhan ar fad tosú ag titim as a chéile i bpléascanna a leathfadh ón Meánoirthear go dtí an spás amuigh.
  
  
  Faoin am ar ghlaoigh Candy díreach tar éis a ceathair, bhí an staighre gearr tógtha agam as cairpéad lush an Gheata Uisce. Le linn an ama seo, ghlaoigh Seabhac faoi dhó le tuairiscí dubhacha nár aimsíodh camper na maraitheoirí ná Limisín Sherima agus tiománaí. D’fhéadfainn a thuiscint go mbeadh sé deacair limisín a aimsiú i measc na mílte saoránach poiblí agus príobháideach i Washington, ach ba cheart go mbeadh an camper níos éasca mura raibh sé i bhfolach áit éigin sular bhuail an feasachán líon na bpóilíní.
  
  
  Shruth focail Candy amach mar uisce ó dhamba briste; Níor fhan sí fiú dom a cuid ceisteanna a fhreagairt:
  
  
  “Nick, seo Candy. An bhfuair tú mo theachtaireacht? D’imigh Abdul, rug mé ar tacsaí agus lean mé é. Bhíomar i ngach áit. Chosain sé cúig dollar déag orm mar dúirt an tiománaí tacsaí nár cheart dó é a dhéanamh. Ar aon nós, pháirceáil Abdul timpeall ar bhloc ó Ambasáid Adabian agus shuigh sé ansin ar feadh tamaill, ansin tháinig fear nár aithin mé amach agus chuaigh sé isteach ina charr agus thiomáin siad amach. Lean mé iad agus thiomáin siad i gciorcail ar feadh tamaill agus ansin...
  
  
  "Candies!" Ar deireadh bhí mé in ann briseadh tríd an sruth mínithe nuair a stop sí a ghlacadh a anáil. "Cá bhfuil tú anois?"
  
  
  “Ag Coláiste Naomh Eoin,” a d'fhreagair sí go casaideach, agus ansin nuair a rinne mé an t-ainm a athrá go han-chreidiúnach, lean sí uirthi: “Tháinig mé anseo chun an fón a úsáid. Bhí siad an-chineálta agus thug siad deis dom ceann a úsáid gan íoc tar éis dom a rá go raibh sé práinneach. Dúirt an bhean...
  
  
  Nuair a scairt mé “Candy” arís agus d’éiligh sí go n-inseodh sí dom cá raibh Abdul, rinne sí olc arís, ag rá, “A Nic, sin é a bhí mé ag iarraidh a rá leat. Tá sé i dteach thart ar bhloc as baile ar an mBóthar Míleata. Dúirt sí gur thiomáin garda cabhlach Sherima an limisín díreach chuig an gharáiste taobh thiar den teach. “Chonaic mé é mar gur thiomáin an tiománaí tacsaí anuas go han-mhall nuair a chonaic sé Abdul ag casadh isteach sa chabhsa. D'iarr mé air mé a ligean amach ag an gcéad chúinne eile
  
  
  
  
  
  
  ar Utah Avenue, shiúil mé ar ais ansin thar an teach, ach is dóigh liom go raibh sé féin agus fear na hAmbasáide imithe istigh cheana féin."
  
  
  "Nick, an dóigh leat go bhféadfadh Sherima a bheith ann?"
  
  
  “Sin é go díreach cad ba mhaith liom a fháil amach,” a dúirt mé léi, ag iarraidh an seoladh ar an mBóthar Míleata.
  
  
  Thug sí dom é agus dúirt sí ansin, "A Nick, an bhfuil tú ag teacht amach duit féin nó an bhfuil tú chun na póilíní a sheoladh?" Nuair a dúirt mé léi go mbeinn ar mo bhealach chomh luath agus a thiocfadh liom dul síos staighre agus isteach i dtacsaí, dúirt sí, “Tá sin go maith. Seans go mbeidh náire ar Sherima má thagann na póilíní isteach agus go bhfuil fuss ann.
  
  
  Ba mhaith liom gáire a dhéanamh mura mbeadh an cás chomh tromchúiseach; ach uair an chloig roimhe sin, bhí Candy ar fad as glaoch san arm, sa chabhlach, agus cibé duine eile chun cabhrú le teacht ar Sherima, ach nuair a ba léir go bhféadfadh an banríon iar a fháil, bhí imní uirthi faoi chosaint cháil a cara agus a fostóir. .
  
  
  “Ná bí buartha,” a dúirt mé léi. “Déanfaidh mé iarracht ainm Sherima a choinneáil amach as na nuachtáin. Anois fan liom ar scoil. Cad is ainm arís? Coláiste Naomh Eoin...” Rinne mé neamhaird dá hagóid gur theastaigh uaithi dom í a phiocadh suas agus í a thabhairt isteach sa teach liom, ag áitiú, “Déan mar a deirim. Níl a fhios agam cad atá ar bun ag Abdul agus a chara, ach d'fhéadfadh trioblóid a bheith ann agus níl mé ag iarraidh go gcuirfí amú ort." B'fhearr nach raibh a fhios aici fós cé mhéad fear a fuair bás cheana féin an lá sin, agus is cinnte go dtiocfadh níos mó dá éis. “Tiocfaidh mé chugat chomh luath agus is féidir liom. Anois tá sé in am agam tosú.” Crochadh mé suas sula bhféadfadh sí argóint a thuilleadh.
  
  
  Roimh éirí de thalamh b'éigean dom glaoch arís. D'éist Seabhac agus mé ag insint dó cad a dúirt Candy leis, ansin dúirt sé, "D'fhéadfadh an fear a phioc sé suas ag an ambasáid a bheith Sword, N3." Nuair a d’aontaigh mé, lean sé air: “Agus d’aithin mé an seoladh seo ar an mBóthar Míleata. Is é seo a úsáideann an CIA uaireanta mar "tearmann sábháilte". Shíl mé gurbh sinne an t-aon dream seachas an CIA a bhí ar an eolas faoi seo, ach is cosúil go bhfuil foinsí faisnéise maith go leor ag an namhaid freisin. An dtuigeann tú cad is dócha go mbeidh an Sword a dhéanamh, Nick?
  
  
  “Seo an áit a gheobhfar an Gormfhabhcún Airgid marbh,” arsa mise. “Agus beidh neart fianaise ann gur oibrigh sí don CIA agus gur maraíodh í nuair a bhagair sí comhcheilg a hiarfhostóra in Adabi a nochtadh. Ach nach gcoinníonn an CIA duine ar a n-áitreabh an t-am ar fad? »
  
  
  "Ceapaim. Ach ní bhíonn leisce ar an gClaidheamh aon duine a sheasann sa bhealach ar a chuid pleananna a mharú. Agus más rud é, mar a deir Iníon Knight, gur shiúil sé féin agus Bedawi díreach isteach sa teach, is dócha go ndearna siad a ndúnmharú cheana féin.
  
  
  “Tá mé ar mo bhealach, a dhuine uasail,” a dúirt mé leis. Agus muid ag caint, rinne mé seiceáil ar mo léarscáil agus mheas mé go dtógfadh sé cúig nóiméad is fiche dom dul chuig an seoladh ar an mBóthar Míleata. Dúirt Seabhac go seolfadh sé foireann chúltaca chugam chomh luath agus is féidir. Bhí an chuid is mó de na gníomhairí áitiúla amuigh sa pháirc ag iarraidh an camper VW agus a chriú marfach a rianú, ach dúirt sé go gcuirfeadh sé foireann chuig mo chúnamh láithreach. Bhí a fhios agam, áfach, gurbh é seo cúram an mháistir fheallmharfóra, agus d’iarr mé air treoir a thabhairt dá chuid fear fanacht siar mura raibh sé iomlán cinnte go raibh cabhair uaim.
  
  
  Dúirt sé go gcuirfeadh sé na horduithe riachtanacha ar aghaidh, ansin ghuigh sé ádh orm - rud nach ndearna sé de ghnáth - agus chuir sé deireadh leis an nglao.
   Caibidil 10
  
  
  
  
  Agus mé ag siúl amach as an seomra, bhuail rud crua isteach i mo dhroim agus dúirt guth fuar fiú go bog, “Tógfaimid an t-ardaitheoir seirbhíse anuas, a Uasail Carter... Ní hea, ná cas timpeall.” Rinneadh an t-ordú le buille eile don spine. “Is magnum .357 é seo, agus dá mbeadh orm an truicear a tharraingt ar an áit a raibh sé ag díriú anois, tiocfaidh an chuid is mó de do spine amach trí do bholg... Sin níos fearr, lean ort síos an halla go dtí an t-ardaitheoir agus bí cinnte coinnigh do airm díreach ar do thaobh”.
  
  
  Ní raibh aon bhealach agam rabhadh a thabhairt don oibreoir nuair a d'oscail sé an doras ardaitheoir seirbhíse. Bhuail Blackjack láithreach é go dtí urlár an chairr. Díreach roimhe seo, mhothaigh mé an brú ar mo dhroim gan stró ar feadh nóiméad, agus, ag féachaint ar mhullach brúite an oibreora, thuig mé gur aistrigh mo ghabhtar an Magnum go dtí a lámh chlé, ag fágáil a dheis saor chun an fear a bhualadh. .
  
  
  Tar éis orduithe a dhéanamh, tharraing mé an t-oibreoir ardaitheoir isteach sa closet línéadaigh is gaire agus bhuail mé an doras air, ag súil go bhfaighfí é in am le haghaidh cóir leighis. Thug an gníomh seo deis dom fear a bhí i seilbh gunna mór a fheiceáil ag pointeáil orm agus mé ag obair. Arabach eile a bhí ann, a bhí níos giorra agus níos láidre ná an ceann a fuair bás ar an mbalcóin le mo scian ina scornach. D'athraigh sé lámha leis an gunna arís fada go leor chun eochair closet línéadach an coimeádaí tí a ghlacadh, rud a d'fhág go fortunately chun a chuspóirí - nó b'fhéidir trí shocrú - sa ghlas closet línéadaigh. Bhí sé ina connoisseur sú leathair. Bhris an tionchar eochair an ghlais, rud a chinntigh go gcuirfí moill níos faide fós ar fhionnachtain a n-ábhar briste.
  
  
  “Anois, rachaimid síos go dtí an íoslach, an tUasal Carter.
  
  
  
  
  
  
  - a dúirt mo chara stocach. “Seas díreach isteach san ardaitheoir, ag tabhairt aghaidh ar an mballa cúil... Is leor sin... Anois lean ar aghaidh ón gcoim agus brúigh do lámha in aghaidh an bhalla. Tá na póilíní feicthe agat ag cuardach na bpríosúnach, an tUasal Carter, ionas go mbeidh a fhios agat cad atá le déanamh... Tá sé sin ceart, agus ná bog.
  
  
  Shiúil muid síos go leibhéal níos ísle an Gheata Uisce ina thost. Fuaim dordánaí, ag tabhairt le fios gur brúdh cnaipí ar roinnt urlár chun piocadh a chur in iúl, ach cuireadh an carr faoi smacht láimhe agus níor stop an Arabach. Nuair a d'oscail na doirse faoi dheireadh, bhí treoracha scoir tugtha dom cheana féin: cas timpeall, airm ar do thaobh, siúil díreach amach as an gcarr agus cas ar chlé. Má tá duine ag fanacht, siúil thart amhail is nár tharla aon rud. Má dhéanaim aon rud chun amhras a ardú, gheobhaidh mé féin agus roinnt daoine neamhchiontach bás.
  
  
  Ní raibh aon duine ag fanacht san íoslach, ach de réir mar a shiúil muid trí na conairí a bhí ag dul go dtí gharáiste Watergate, d'fhéach beirt fhear in éidí seirbhíse óstáin orainn go aisteach. Chun a saol a shábháil, lig mé air go raibh comhrá cairdiúil agam leis an bhfear a bhí ina sheasamh in aice liom, a ghunna anois i bhfostú i m’easnacha as póca a sheicéid. De réir dealraimh ghlac siad leis gur bhainisteoirí óstáin nó aíonna muid a chuaigh amú agus iad ag cuardach an gharáiste agus a shiúil anuas orainn gan tada a rá.
  
  
  “Ar fheabhas, an tUasal Carter,” a dúirt mo ghabháil dea-bhéasach nuair a bhí muid imithe as cluas na lánúine. Chuaigh sé siar ar mo chúl, ag tabhairt treoracha a thug go dtí cuid iargúlta den gharáiste sinn sa deireadh. Ní raibh ach cúpla carr páirceáilte ann, chomh maith le camper Volkswagen. Ní haon ionadh é nár thug na patróil faoi deara é. Caithfidh gur thit an Arabach liom as a chomrádaithe áit éigin, ansin thiomáin sé díreach go dtí garáiste Watergate agus d'fhan sé ag an doras beagnach ón nóiméad a thosaigh an fiach orthu.
  
  
  Go huathoibríoch chuaigh mé i dtreo an camper, agus thuig an Arabach i gceart mo ghníomhartha. “Mar sin tá a fhios agat faoi, an tUasal Carter. Bhíomar muiníneach go ndéanfá é. Sin an fáth a cuireadh mé ar do shon. Mar sin féin, úsáidfimid carr atá páirceáilte in aice leis an Volkswagen. Tá sé anseo ó aréir. Níor fhill duine dár bhfear ar ais chuige tar éis cuairt a thabhairt ar an díon. Tá mé cinnte go bhfuil a fhios agat cén fáth.
  
  
  Níor fhreagair mé, ach is léir nach raibh mo chara cainteach ag súil le freagra mar lean sé air, “Téigh go díreach ar chúl an Vega, an tUasal Carter. Gheobhaidh tú go bhfuil an trunk oscailte. Just a phiocadh suas agus go mall tóg taobh istigh. Níl aon duine thart, ach fós ní bheadh fonn orm an gunna seo a lámhach sa gharáiste. Beidh an fhuaim ard go leor, agus má thagann duine chun imscrúdú a dhéanamh, beidh orthu é a mharú freisin.”
  
  
  Bhí mé beagnach i stoc an Vega nuair a thuig an fear gunna de réir dealraimh go ndearna sé botún tromchúiseach agus cheartaigh sé láithreach é. “Stop, an tUasal Carter. Anois lean thar chlúdach an trunc... Tógfaidh mé an gunna. Ceart go leor, is féidir leat éirí arís agus an truflais a oscailt... Má shuíonn tú síos agus go n-éireoidh tú ar do chompord, beidh muid go maith chun dul.
  
  
  Ag tlú suas sa chábán cramped, rinne mé cinnte go raibh mo cheann chomh fada faoin ceannbhrat agus is féidir agus a choinneáil mo chosa brúite i gcoinne an oscailt. Agus mé ag cowering, lean an Arabach ar aghaidh ag pointeáil an Magnum i mo cheann; ansin, nuair is cosúil go raibh mé socraithe, sheas sé ar ais agus shroich sé go dtí an clúdach ar an cófra. De réir mar a thosaigh sé ag dul síos, choinnigh mé mo shúile ar a chorp chun a chinntiú nach raibh sé ag bogadh níos faide. Ag an nóiméad sin, nuair a bhí a fhios agam go gcuirfí bac iomlán ar a dhearcadh ormsa ag clúdach an chliabhraigh a bhí beagnach dúnta, bhuail mé leis an dá chos, ag cur fórsa mo chosa cuachta go léir i bhfeidhm ar an buille.
  
  
  Léim clúdach an chófra suas, bhuail sé isteach i rud éigin agus lean sé ag bogadh. Faoin am a raibh mé in ann a fheiceáil, fuair mé mé féin ag féachaint ar aghaidh grotesquely contorted ar cheann a bhí claonta ar ais ag an chuma ar uillinn dodhéanta. Súile unseeing, a bhí tús curtha cheana féin a céimnithe, d'fhéach sé ar dom ó taobh thiar an imill íochtair a soicéid. Chuaigh lámh a raibh an Magnum mór uirthi go neamhdheonach i dtreo stoc an chairr, ach níor tharchuir an córas néaróg an comhartha chuig na méara reoite sin chun an truicear a tharraingt.
  
  
  Mar a chaith mé cos amháin thar imeall an cófra agus thosaigh sé ag dreapadh amach, go tobann thit an Arabach ag fáil bháis ar ais, righin mar bhord. Bhuail cúl a chinn urlár an gharáiste coincréite ar dtús agus chuaigh sé ar aghaidh le crack ard. Ní go dtí gur chrom mé síos chun mo Luger a tharraingt as crios an fhir a bhí i mbraighdeanas orm a thuig mé cad a tharla agus mé ag slamadh barr an chliabhraigh. Bhí a lann, cosúil le lann gilitín dull, gafa faoin smig, ag caitheamh a cheann ar ais le fórsa mar sin gur bhris sé a mhuineál.
  
  
  Tar éis dom a phócaí a chuardach, fuair mé dhá shraith d'eochracha gluaisteáin. Bhí clib ar an uimhir chéanna ar fháinne amháin: veain champála VW agus ainm gníomhaireachta carrchíosa. Bhain mé triail as ceann de na heochracha ar fháinne eile sa trunk Vega agus d'oibrigh sé. Ba fhianaise sách diongbháilte é seo go raibh an fear seo leis an gceann a sháraigh mé.
  
  
  
  
  
  
  ar bhalcóin Sherima aréir. N'fheadar cé eile a d'fhéadfadh a bheith thart le haghaidh misean a bhí ceaptha chun an iar-bhanríon a fhuadach. An bhféadfadh an Claíomh a bheith ar dhíon an óstáin freisin? An é an ceann a mharaigh mé de thimpiste nuair a tháinig scaoll ar Candy agus bhuail sé mo lámh, ag iarraidh é seo a insint dom gan focal a rá agus é ag rolladh a shúile in airde?
  
  
  Ní raibh aon am ann an Volkswagen a sheiceáil, agus ní raibh mé ag iarraidh go bhfaigheadh duine ar bith corp marbh sa gharáiste mé go tobann. Chaith mé isteach i stoc an Vega é, slammed an clúdach a thóg a shaol, agus chuaigh isteach i suíochán an tiománaí. Cad é an diabhal, beidh sé a shábháil ar an táille tacsaí AX go Bóthar Míleata agus comhlacht amháin níos lú do Seabhac a bheith acu má tá sé a eagrú bogadh amach as Watergate.
  
  
  Fiche nóiméad tar éis dom íoc as páirceáil Vega - stampáladh an ticéad beagnach sé huaire déag níos luaithe ag 1am. - Chuaigh mé thar an seoladh a bhí uaim ar an mBóthar Míleata. Go fortunately, bhí an chuid is mó de fheithiclí póilíneachta an chontae an lá sin dírithe ar an camper VW a sheilg gan a bheith buartha faoi sháraitheoirí nó luasairí soilse tráchta, agus mar sin thiomáin mé go tapa agus gan stad. Chas mé an cúinne eile agus páirceáilte. Ag filleadh ar an áit a dtrasnaíonn mé, thug mé faoi deara grúpa mór d'fhoirgnimh ísle ar an gcnoc trasna na sráide agus chinn mé gur dócha gurb é seo talamh Choláiste Naomh Eoin, áit a raibh Candy ceaptha a bheith ag fanacht liom. Chas mé an cúinne agus shiúil mé ar ais go tapa ar an mBóthar Míleata, gan mé ag iarraidh a chur i mbaol a mhíniú do dhuine a bhí ag gabháil thar bráid cabhrach go raibh a fhios agam nár cheart go mbeadh páirceáil ar an taobh seo den tsráid agus nár cheart go mbeadh spás ar an taobh eile, agus go raibh mé i Hurry.
  
  
  Agus mé ag tiomáint thart, thug mé súil thapa ar an teach mar a dúirt Candy Abdul agus an fear a raibh amhras orm go raibh Sword istigh ann. Dhealraigh sé a d'oirfeadh isteach sa chomharsanacht na brící dearga, ranches il-leibhéil. Is dócha idir fiche agus cúig bliana is fiche d'aois, agus é scáthaithe ag crainn sa samhradh, bhí sé timpeallaithe ag “fál a ligeadh chun fás ard go leor chun radharc na ndaoine a bhí ag dul thart a cheilt gan aon ráthaíocht shoiléir ar phríobháideacht a sholáthar. . Tharla briseadh an chlaí tosaigh sa chabhsán as a dtáinig an garáiste dhá ghluaisteán ar chúl an tí. Lean cosán cloiche go dtí an doras tosaigh. Ón taobh amuigh bhí cuma air mar theach do theaghlach measartha saibhir.
  
  
  Má reáchtáil an CIA a "thithe sábháilte" ar an mbealach céanna le AX, bheadh ​​​​an íomhá seo de respectability á saothrú go cúramach ag buanchónaitheoirí an tí. De ghnáth shann an Seabhac dhá ghníomhairí do gach ceann de na tithe sábháilte, a d'úsáid muid le haghaidh cruinnithe rúnda, nó chun gníomhairí namhaid a bhí "iompaithe" a cheilt go dtí go bhféadfaí aitheantas nua a bhunú dóibh, nó mar phointí aisghabhála do phearsanra créachtaithe. Ba cheart do ghníomhairí áitiúla, fear agus bean a bhíonn ag ligean orthu féin mar lánúin phósta de ghnáth, a bheith cairdiúil lena gcomharsana ach gan a bheith chomh amuigh sin go nglaonn na daoine béal dorais gan choinne. Is maith le Seabhac a chuid seithí a chur ar bun i gceantair chónaithe seachas i gceantair iargúlta atá níos oscailte d’ionsaí iontasacha. Agus ba chosúil go raibh socrú comhchosúil glactha ag an CIA, ar a laghad chomh fada agus a bhain le roghnú réimsí.
  
  
  Shiúil mé thar an teach agus chuaigh mé go dtí doras an tí chomharsanacht. D'oscail sé nóiméad tar éis dom glaoch, ach amháin chomh fada agus a cheadódh an slabhra. Chuir an bhean bhán a srón isteach sa pholl agus béic an Aoire Gearmánaigh ag sileadh orm. D'fhiafraigh an bhean go suairc, le beagán amhrais: "Tá?" Dúirt an t-aoire rud ar bith, ach chuir sé a chuid amhrais in iúl níos soiléire agus é ag caoineadh domhain. Chuir sí ar a suaimhneas é: “Hush, Arthur!”
  
  
  “Gabh mo leithscéal,” arsa mise, “ach táim ar lorg na nDeoise. Níl a fhios agam an líon cruinn, ach caithfidh siad a bheith ina gcónaí ar an mBóthar Míleata, in aice le Utah, agus shíl mé b'fhéidir go raibh aithne agat orthu.
  
  
  “Ní aithním an t-ainm sin. Ach le cúpla bliain anuas tá go leor daoine nua sa chomharsanacht.”
  
  
  “Is lánúin óg í seo,” a mhínigh mé. “Tá sí fionn, timpeall tríocha, agus tá Augie thart ar an aois chéanna. Is fear mór é; tabharfaidh tú faoi deara cinnte dó mar tá sé timpeall sé throigh ceithre orlach agus meáchan thart ar dhá chéad daichead punt. Ó sea, tiomáineann siad veain champála VW."
  
  
  Chroith sí a ceann go dtí gur luaigh mé an camper, agus ansin spléach ar a haitheantas flicker trasna a aghaidh. “Bhuel,” a dúirt sí go géarchúiseach, “tá lánúin óg deas ina gcónaí béal dorais. Tá siad ann le thart ar bhliain, ach níor aithin mé iad seachas a rá hello. Ach tá mé cinnte nach bhfuil siad do chairde. Níl sí fionn agus níl sé chomh mór sin. B'fhéidir go ponytail, ach le taobh tanaí. Is é an t-aon rud ..."
  
  
  "Tá?" - go áitigh mé.
  
  
  “Bhuel, thug mé faoi deara nuair a rug mé féin agus m’fhear céile ar an mbus chun na hoibre ar maidin go raibh campálaí Volkswagen páirceáilte sa chabhsa.”
  
  
  "Cén t-am a bhí sé?"
  
  
  “Sílim go bhfuil sé ceathrú chun a hocht nó mar sin ós rud é go bhfágann muid de ghnáth.”
  
  
  “Níor thug mé faoi deara aon duine ann díreach anois,” a dúirt mé. “An bhfuil seans ar bith agat
  
  
  
  
  
  
  an bhfaca tú é ag fágáil? "
  
  
  “I ndáiríre, tá. Ní raibh mé ach ag siúl amach an doras níos déanaí ar maidin - caithfidh sé a bheith meán lae nó b'fhéidir lár na dtríochaidí - nuair a chonaic mé í ag tarraingt ar shiúl agus ag tiomáint ar shiúl. Bhí mé chun cuairt a thabhairt ar chara ar Legation Street, agus...
  
  
  “An bhfaca tú cé a bhí ann?” - Chuir mé isteach. "B'fhéidir go raibh siad mo chairde."
  
  
  “Ní raibh a fhios agam. Bhí sé imithe cheana féin sula bhfuair mé síos go dtí an sidewalk, agus an chuma orthu a bheith i Hurry. Tá brón orm."
  
  
  Bhí mé cinnte go leor cá raibh an Volkswagen agus a fhoireann marfóirí ag dul; Bhí dáta acu ar Bhóthar na Canálach, a socraíodh go pras trí ghlao gutháin. Ghabh mé buíochas leis an mbean as a cuid cabhrach agus dúirt mé go mb’fhéidir go ndéanfainn iarracht béal dorais ar eagla go mbeadh na daoine sa champálaí ina gcairde agam trí ghlaoch a chur ar chomharsa eile. An t-aoire growled arís mar a chas mé a fhágáil, agus rug sé beagnach a muzzle nuair a dhún sí an doras.
  
  
  Ag siúl mé casually síos an cabhsa go dtí an hideout CIA, lean mé ar aghaidh timpeall an tí go dtí an gharáiste. Bhí a dhoras fillte díghlasáilte, agus mar sin shleamhnaigh mé suas é ar insí dea-greasaithe. Bhí Limisín Sherima fós ann, in aice leis an Mustang a ghlac mé leis gur le buanchónaitheoirí an tí é. Ag dúnadh an dorais go ciúin, shiúil mé amach ar an patio beag den rainse. Sheas cart barbeque, meirgeach as seasamh amach i sneachta an gheimhridh.
  
  
  “Níl gach rud chomh maith sin, a bhuachaillí,” shíl mé. Stórálfadh úinéirí tí fíor a gcuid barbeques sa gharáiste don gheimhreadh.
  
  
  Cuireadh glas ar an doras scáileáin, ach chuir pry beag leis an bpointe stiletto iachall air oscailt. Bhí an doras cúil faoi ghlas freisin. Bhog mo chárta plaisteach American Express an bolt, agus agus é á choinneáil in áit, rinne mé iarracht an láimhseáil a chasadh le mo lámh eile. Chuaidh sé agus d'oscail an doras. Chuir mé an cárta creidmheasa ar ais chuig mo sparán sular bhrúigh mé an doras a thuilleadh agus bhí faoiseamh orm a fháil amach nach raibh aon latch slabhra ann.
  
  
  Shiúil mé isteach go tapa agus fuair mé mé féin sa chistin. Nuair a d'fhéach mé timpeall, bhí an teach ciúin. Bhí na miasa, ón mbricfeasta is dócha, nite agus curtha sa raca triomú in aice leis an doirteal. Tiptoed mé isteach sa seomra bia, ansin isteach sa seomra suí. Ní raibh aon chomharthaí de streachailt in áit ar bith thíos. Ansin, agus mé ar tí dreapadh leath bealaigh suas an eitilt staighre a thug go dtí na seomraí codlata de réir dealraimh, tarraingíodh m’aird ar pholl beag sa phlastair ar an mballa in aice leis an staighre. Ag baint úsáide as an bpointe stiletto arís, thochail mé an piléar isteach sa bhalla. D'fhéach sé cosúil le .38 leacaithe i plástair. Ag lúbadh síos, scrúdaigh mé an brat saor oirthearach a chlúdaigh an t-urlár os comhair an bhealaigh isteach.
  
  
  Bhí an láthair corcairdhearg beagnach caillte sa phatrún. D'oscail duine éigin an doras tosaigh agus bhí lámhaigh, chinn mé. Is dócha ó .38 le suppressor. Bhí wardrobe sa fhorhalla beag. Fuair mé amach go raibh an doras faoi ghlas, rud a bhí neamhghnách go leor chun go mbeadh mé ag iarraidh a fheiceáil cad a bhí istigh. Tar éis triail a bhaint as roinnt de mo phiocanna, fuair mé ceann a d'iompaigh glas simplí.
  
  
  Ar urlár an leithreas, faoi na cótaí atá ar crochadh ann, leag corp fear. Bhí hata agus cóta ar an gcorp, agus d’fhéadfainn a rá go raibh sé ard dála an scéil a bhí a ghlúine faoi dhó chun é a bhrú isteach sa spás teann. Ag brú siar an hata a bhí slumped thar a aghaidh, chonaic mé áit a raibh an piléar isteach a shúil chlé. An méid sin do leath den “lánúin óg álainn béal dorais.” De réir dealraimh bhí sé ar tí an teach a fhágáil nuair a tháinig duine éigin go dtí an doras tosaigh, agus rinne sé an botún marfach gan an peephole a úsáid féachaint cé a bhí amuigh sular oscail sé é. An té a bhí ina sheasamh bhí piostal le tostóir réidh, agus scaoil sé chomh luath agus a d'oscail an doras, ansin rug sé ar a íospartach agus d'ísligh sé go cúramach é ar an gcairpéad ar an urlár gan "bean" an fhir mhairbh a fhios fiú cad a tharla. .
  
  
  Chinn mé go gcaithfidh sí a bheith áit éigin sa teach freisin. Ní baol do mhuintir an Chlaíomh an corp a dhéanamh. Ag tógáil an Luger, shiúil mé suas an staighre go dtí an leibhéal uachtarach. Sa chiúnas a tháinig chun cinn sa teach, bhí cuma glórach ar creaking beag na gcéimeanna cairpéad. Chun mo láimhe deise ag barr an staighre, bhí an doras go dtí an seomra leapa oscailte. Shiúil mé isteach agus fuair mé folamh é. Chuaigh mé go tapa go dtí an closet. Bhí éadaí na bhfear agus rud ar bith eile ann. Ag casadh go tapa ar na clúdaigh, thuig mé nach raibh aon rud faoin leaba, agus mar sin d'fhill mé ar an halla agus d'oscail mé an chéad doras eile go mall ar an taobh céanna. Ba é an seomra folctha - folamh. Bhí earraí maisíochta na bhfear agus rásúir sa chomh-aireachta leighis os cionn an doirteal. Caithfidh go raibh trioblóid boilg ag an bhfear marbh thíos; Ar cheann de na seilfeanna bhí buidéil antaiginí. Bhuel, ní chuireann sé sin isteach air a thuilleadh.
  
  
  Ag siúl síos an halla, shiúil mé trí dhoras oscailte eile isteach i seomra a cheap mé óna mhéid a bhí mar phríomhsheomra leapa an tí. Bhí an bhean a raibh mé ina diaidh néata; bhí a cuid éadaí socraithe go néata ar chrochaill agus bhí a bróga i mboscaí arna gcruacháil ar urlár an chlóiséid mhóir dhúbailte. De réir dealraimh, choinnigh sí féin agus a páirtí caidreamh gnó docht, in ainneoin go raibh siad ina gcónaí le chéile ar feadh thart ar bhliain. Níl ach ceann amháin den bheirt
  
  
  
  
  
  
  bhí wrinkles na piliúir leaba. Tháinig sé chun solais go tobann orm nach raibh an leathán ar an leaba ach tucked ar thaobh amháin. Caithfidh go raibh sí ag déanamh suas nuair a chuaigh an fear gunna suas go dtí an dara hurlár.
  
  
  Ag titim ar mo ghlúine, d'fhéach mé faoin leaba. Bhí súile dalla ag stánadh orm ó aghaidh nach mór a bhí go hálainn sular stróic an piléar cuid den fhód, ag spalpadh fola isteach i gruaig fhada dhubh a bhí ag fánaíocht trasna an urláir. Bhí cóta tí buí cuilteáilte á caitheamh aici, agus bhí a tosach clúdaithe le fuil thriomaithe áit ar bhuail an dara urchar í.
  
  
  Chaith mé síos an brat agus d'ardaigh go dtí mo chosa. Ag siúl go tapa tríd an gcuid eile den urlár uachtarach, rinne mé seiceáil ar an tríú seomra leapa agus an máistir seomra folctha, rud a léirigh níos mó slacht na coimeádaí tí CIA. I bhfolach taobh thiar de chairn tuáillí sa chlóiséad línéadaigh, d'aimsigh mé raidió cumhachtach dhá bhealach a bhí tiúnta ar mhinicíocht a d'aithin mé a bhain leis an CIA. Is dócha nár oibrigh sé ach nuair a bhí an teach sábháilte in úsáid. Ní raibh aon ghá le teagmháil dhíreach le ceanncheathrú rúnda na gníomhaireachta faisnéise in aice le Langley, Achadh an Iúir, ach amháin i gcásanna den sórt sin. D’iompaigh mé an lasc glacadóra, ach ní raibh aon torann ag teacht ón teilifís. Ag mothú timpeall taobh thiar den chomh-aireachta, phioc mé suas roinnt sreanga a bhí tarraingthe amach agus gearrtha.
  
  
  Chomh luath agus a bhí mé thíos staighre, stad mé sa stocaireacht tosaigh agus d'éist mé go cúramach le haon fhuaim a d'fhéadfadh Sword agus Abdul Bedawi a léiriú, tá súil agam go raibh Sherima agus b'fhéidir dhá cheann de na trí mharfóirí campála fós sa teach. Níor tharla ach an ticéad a bhí ag seanchlog coirceogach Seth Thomas ar bhuifé an tseomra bia.
  
  
  Thit mé ar ais isteach sa chistin agus fuair mé doras a ba chóir a bheith mar thoradh ar an íoslach. Sheiceáil mé an láimhseáil agus fuair mé amach go raibh sé díghlasáilte, agus mar sin d'oscail mé beagán é. Bhí corcán beag le cloisteáil ón gcraic, ach níor chuala mé aon fhuaim dhaonna ar dheich gcéim an staighre nuair a d’oscail mé an doras ar leithead.
  
  
  Mar sin féin, bhí an solas san íoslach ar siúl, agus faoi bhun raibh mé in ann a fheiceáil ar an urlár clúdaithe le linóleum. Agus mé ag siúl go mall síos na céimeanna, bhí an chuma ar níocháin triomadóir i gcoinne an bhalla i bhfad. Taobh thiar den staighre, bhí an dóire ola agus an téitheoir uisce múchta. Beagnach ag bun na céimeanna stop mé go tobann, a thuiscint go tobann nach raibh ach an tríú cuid den íoslach oscailte; “B’fhéidir níos lú,” chinn mé, ag cuimhneamh ar na seomraí cluttered thuas staighre.
  
  
  Tá an chuid eile den íoslach gearrtha amach ag blocbhalla coincréite. Is léir gur cuireadh an balla leis i bhfad tar éis an teach a thógáil, mar bhí na bloic ghlasa i bhfad níos nuaí ná iad siúd a bhí mar thrí thaobh eile den limistéar a ndeachaigh mé isteach. Agus measúnú tapa á dhéanamh ar mhéid an tí féin, mheas mé gur chruthaigh an CIA seomra nó seomraí rúnda arbh ionann é agus cúig chéad déag troigh cearnach. Mar sin, ba é an chuid is sábháilte den fhoscadh é, áit a bhféadfadh cairde nó naimhde a raibh gá acu le cosaint a dhídean. Mheas mé gur dócha go raibh an taobh istigh fuaimdhíonach freisin, agus mar sin dá mbeadh duine i bhfolach ann, ní dhéanfadh a láithreacht aon torann dá dtabharfadh na comharsana cuairt gan choinne ar na gníomhairí áitiúla.
  
  
  Chuir an toimhde nach ndeachaigh aon fhuaim isteach ar bhallaí agus uasteorainn an fholaithe rúnda mé ina luí orm go raibh Sherima agus a gabhálaithe istigh freisin. Bhí amhras orm go raibh mé ag fanacht le rud éigin nó le duine éigin, ach ní raibh a fhios agam cad é nó cé leis. Ar ndóigh, ní mar gheall ar aon chomhartha ar an raidió thuas, toisc go raibh a úsáidí scriosta ag an té a ghearr na sreanga. Mar sin féin, bhí seans maith ann gur tarchuireadh teachtaireacht Adabi - "Tá an claíomh réidh le dul ar stailc" - as seo sular díchumasaíodh an raidió.
  
  
  Ní raibh an chuma air go raibh aon bhealach isteach sa seomra le líneáil choincréite, ach shiúil mé suas go dtí an balla chun breathnú níos géire air. Chruthaigh an CIA illusion álainn; is dócha, nuair a bhí gá le míniú ar an íoslach neamhghnách beag, dá mbeadh ar an “lánúin óg” léitheoirí méadair nó oibrithe cothabhála a ligean isteach san íoslach, is dócha go ndéarfadh siad nach raibh an tógáil críochnaithe fós ag na daoine ar cheannaigh siad an teach uathu. cellar mar gheall ar easpa cistí, agus tá dúnta díreach an chuid eile den tochailt. Is beag nár chuala mé an bhean dheas fhitheach ag rá le hionadaí aisteach an chomhlachta leictreach, “Ó, críochnóimid é seo lá éigin nuair a bheidh sé níos éasca airgead an mhorgáiste a fháil. Ach cheannaigh muid an teach chomh maith sin mar ní raibh íoslach iomlán ann."
  
  
  Níos gaire don phointe is faide den bhalla ón staighre, fuair mé an rud a bhí á lorg agam. Léirigh scoilt bheag sna bloic achar thart ar seacht dtroigh ar airde agus b'fhéidir tríocha sé orlach ar leithead. Bhí sé seo ceaptha a bheith mar an doras do gach rud a bhí taobh amuigh, ach conas a d'oscail sé? Chuir an solas geal ó na bolgáin neamhscáthaithe lastuas neart solais ar fáil agus mé ag cuardach lasc nó cnaipe éigin a d’osclódh an doras ceilte. Ba chosúil nach raibh aon fheiste den sórt sin ar an mballa féin, agus mar sin thosaigh mé ag breathnú timpeall i gcodanna eile den íoslach. Bhí orm dul tríd an doras sin go tapa; bhí am ag rith amach.
  
  
  Chuardaigh mé ar feadh deich nóiméad frustrachas ach ní bhfuair mé faic. Bhí mé díreach ar tí tosú ag cliceáil ar
  
  
  
  
  
  
  bloic choincréite gnáth sa bhalla le súil go bhféadfadh ceann acu a bheith ar an eochair. Agus mé ag cúlú go dtí an doras rúnda, chuaigh mé thar ceann de na bíomaí móra tacaíochta agus amach as cúinne mo shúil chonaic mé cad a bhí romham an t-am ar fad - lasc solais. Ach cad a chuir an lasc seo ar siúl? Is cosúil nach raibh rialú ag an gceann ag barr staighre an íoslaigh ach dhá bholgán solais, agus bhí siad ar siúl cheana féin.
  
  
  Sheiceáil mé an sreangú a tháinig ón lasc. D'fhéadfadh go mbeadh baint aige leis an trealamh níocháin nó leis an dóire ola. Ina áit sin, chuaigh an sreang díreach go dtí an tsíleáil agus thrasnaigh sé pointe in aice leis an crack marcáil an mbealach isteach chuig an seomra rúnda. Thionóil mé an Luger i lámh amháin agus d'iompaigh mé an lasc leis an taobh eile. Ar feadh nóiméad níor tharla aon rud. Ansin mhothaigh mé creathadh beag ar an urlár faoi mo chosa agus chuala mé fuaim meilt muffled mar a thosaigh cuid den bhalla ag luascadh amach ar insí dea-ola, tiomáinte ag mótar leictreach áit éigin taobh thiar de, de réir dealraimh.
  
  
  Le arm ar láimh, chuaigh mé isteach sa oscailt chomh luath agus a bhí sé leathan go leor chun mé a ligean isteach. D’fhéadfadh an radharc a bheannaigh mé a bheith in iomaíocht le clúdach ceann de na sean-irisí poiblí.
  
  
  Bhí Sherima ceangailte leis an mballa thall os mo chomhair. Bhí sí go hiomlán nocht, ach ní raibh am agam a thuiscint na cuair curvaceous a figiúr beag bídeach. Bhí mé ró-ghnóthach ag féachaint ar an bhfear a bhí ina sheasamh in aice léi agus na cinn eile sa seomra á sciathadh le mo Luger. Bhí Abdul ina sheasamh in aice le Sherima agus thiocfadh liom a rá leis an amharc ar a aghaidh go raibh sé ag déanamh rud éigin suarach, rud a chuir isteach orm nuair a tháinig mé. Ina shuí ag bord sa spás mór oscailte a bhí bunaithe ag an CIA bhí Arabach dea-chóirithe a bhí mé cinnte gurb é an fear a roghnaigh Abdul suas ag ambasáid Adabiya - an Seabhac amháin agus mé féin a chreid Sword. . De réir dealraimh bhí sé ag obair ar roinnt páipéar; thóg sé a cheann de na páipéir agus Stán orm agus an gunna.
  
  
  Bhí beirt Arabach eile ina luí i gcúinne eile den fhoscadh. Bhí duine ina shuí ar leaba a úsáideann aíonna sealadacha an CIA de ghnáth. Bhí raidhfil uathoibríoch suite in aice leis. Bhí a chúpla i lámha an duine deiridh den ghrúpa seo de chónaitheoirí foscadh rialtais. Thosaigh sé ag ardú a raidhfil agus mé ag dul isteach sa seomra, ach stop nuair a chas an muzzle de mo piostal ina threo. Ní raibh aon ionadh ar bith acu ormsa a fheiceáil, ach amháin Sherima, a d’ardaigh a súile ar dtús le hiontas agus ansin faoi deara náire faoina nocht. Bhí mé cinnte go raibh siad ag fanacht liom nuair a labhair Abdul:
  
  
  “Tar isteach, a Uasail Carter,” a dúirt sé agus é fós dea-bhéasach, fiú sa staid aimsir a bhí ann. - Bhíomar ag fanacht le do theacht. Anois tá mo phlean comhlíonta."
  
  
  Chuir a phlean iontas orm ar feadh nóiméad agus é ag glaoch air. Bhí Seabhac agus mise mícheart. B'é Sword an fear a d'imir mar gharda coirp Sherima agus a bhí ina thiománaí d'oifigeach ambasáid Adabiya, ní an duine a bhí ina phaisinéir aige. Bhreathnaigh mé ar Abdul anois amhail is dá mbeinn ag féachaint air don chéad uair. Ansin, amach as an choirnéal mo shúil, thug mé faoi deara gluaiseacht ó threo an tseomra, áit a raibh reoite beirt fhear i bhfeidhm. Tharraing mé an truicear, chroitheadh ​​​​mo cheann, agus bhuail piléar ón Luger an Arabach leis an raidhfil uathoibríoch sa teampall agus é ag iompú chun iarracht a dhéanamh an bairille a dhíriú orm. Bhí sé marbh sular thit sé ar an urlár agus a raidhfil ag titim as a lámha.
  
  
  “Ná déan iarracht,” thug mé rabhadh dá chomrádaí, a thosaigh ag lorg an ghunna in aice leis ar an leaba. Ní raibh mé cinnte gur thuig sé Béarla, ach de réir dealraimh ní raibh aon deacracht aige ton mo ghutha nó mo rún a léirmhíniú mar go raibh a lámha ag sní siar agus suas i dtreo an tsíleáil.
  
  
  “Ní raibh sé sin riachtanach, a Uasail Carter,” a dúirt Abdul go fuarchúiseach. “Ní bheadh lámhaigh aige ort. Ní raibh sé seo mar chuid de mo phlean."
  
  
  “Ní raibh leisce air an rud seo a úsáid inniu,” a mheabhraigh mé do Sword. "Nó an raibh na trí chuid seo de do phlean á marú agat?"
  
  
  “Ba ghá,” a d'fhreagair Abdul. "Tá sé beagnach in am dom teacht anseo - agus tá siad ag breathnú ró-ghéar orm chun é sin a dhéanamh gan a nochtadh cá bhfuil mo mhuintir i seilbh a Mhórgachta." Dúradh go magadh faoin gcuid dheireanach agus é ag iompú beagán i dtreo Sherima. "An raibh cuideachta mhaith acu, a bhean?" Dúirt sé na focail deiridh sin i ton a rinne cuma níos salach orthu ná aon rud a d'fhéadfadh sé nó a dhá thugs a dhéanamh leis an chuing álainn faoi cheangal, agus an blush ag leathadh óna aghaidh go dtí a scornach lom agus cófra heaving dúradh liom go raibh sí tástáil. idir mheabhrach agus fhisiciúil.
  
  
  Níor labhair Sherima fós ó d'oscail mé an doras rúnda agus chuaigh mé isteach sa seomra rúnda. Mhothaigh mé go raibh sí i turraing nó díreach tar éis titim amach as. Nó b'fhéidir go raibh sí drugged níos faide ná an tranquilizers Candy thug di, agus go raibh sé ach anois ag tosú a rialú go hiomlán a mothúcháin.
  
  
  "Ceart go leor, Abdul, nó ar cheart dom Seif Allah a rá?" Dúirt mé. Ba é an freagra a thug sé ar an úsáid a bhain mé as an bhfocal Araibis do chlaíomh Allah ná bogha beag a dhéanamh. - Bain na slabhraí seo óna Mhórgacht. Go tapa."
  
  
  “Ní bheidh gá leis sin, a Abdul,” arsa glór.
  
  
  
  
  
  
  Dúirt mé. "Buail an gunna, Nick, agus cuir do lámha suas."
  
  
  "Dia duit, Candy," a dúirt mé gan casadh timpeall. “Cad a bhí á choinneáil siar ort? Tá mé ag fanacht leat a bheith linn anseo. Dá mba rud é gur tháinig tú cúpla nóiméad roimhe sin, d’fhéadfá saol duine de do chairde a shábháil.”
  
  
  Mar gheall ar an turraing a chonaic a cara agus a compánach fadtréimhseach ag gabháil gunna ar an bhfear a tháinig chun í a shábháil, d'éirigh Sherima go hiomlán. "Candy! Cad atá á dhéanamh agat? Tháinig Nick chun mé a thabhairt as seo!"
  
  
  Nuair a dúirt mé léi gurbh é Candy Knight an té a d’fhéadfadh í a ghabháil, bhí an nochtadh i bhfad ró-mhór don iar-Bhanríon. Phléasc sí isteach i deora. Imithe a bhí an dínit ríoga a thacaigh go cróga léi i bhfianaise a cráite. Bean a bhí inti a bhí geallta ag duine éigin a raibh grá aici mar dheirfiúr, agus ghlaoigh sí arís agus arís eile: “Cén fáth, Candy? Cén fáth?"
   Caibidil 11
  
  
  
  
  Níor scaoil mé an gunna go fóill nó níor ardaigh mé mo lámh, ach d'fhág Abdul Sherima agus tháinig sé chun an Luger a thógáil uaim. Ní raibh mórán a d’fhéadfainn a dhéanamh ag an bpointe sin ach ligean dó é a thógáil. Dá dtarraingeodh Candy an truicear orm, ní bheadh aon dóchas fágtha don bhean a bhí ag gol ar thit a ceann ar a cófra. Scoilt a domhan ina billiún píosa, agus as a cuid, rinneadh dearmad ar phian coirp. Ní raibh na fillteacha garbha gearrtha isteach i rópaí a chaol na láimhe agus a rúitíní spréite chomh cruálach a thuilleadh agus próiseas a saoil ag titim as a chéile - próiseas a thosaigh nuair a cuireadh iallach uirthi an fear a raibh grá aici di agus a clann a fhágáil.
  
  
  "Anois, más rud é go mbainfidh tú dul díreach go dtí an balla, an tUasal Carter," a dúirt Abdul, ag cur in iúl le mo gunna áit a raibh sé ag iarraidh orm dul.
  
  
  Chun am a fháil, d’fhiafraigh mé de, “Cén fáth nach ligeann tú do Candy insint do Sherima cén fáth ar dhíol sí í? Níl aon rud le cailliúint agat anois.
  
  
  “Ní dhéanfaidh aon ní ach am,” a dúirt sé, ag iarraidh a ordú don ghunnadóir ar an bunc teacht chun mo chosaint. Mar a thóg an fear an gunna meaisín agus shiúil i dtreo dom, stop sé chun breathnú ar a chomrádaí marbh. Fury flashed trasna a aghaidh, d'ardaigh sé a raidhfil bagrach agus chuir sé ag dom.
  
  
  "Stop!" - D'ordaigh Abdul, fós ag labhairt leis i Araibis. “Ní féidir é a mharú leis an arm seo. Nuair a bhíonn gach rud réidh, is féidir leat an gunna a d'úsáid na daoine thuas staighre a úsáid.
  
  
  D'ardaigh Sherima a ceann agus d'fhéach sé orm go ceistitheach. De réir dealraimh coinníodh lasmuigh í go dtí go bhfuair muintir an Chlaíomh réidh leis na gníomhairí CIA cónaitheacha. “Tá ‘lánúin mhaith óg’ marbh thuas staighre,” a dúirt mé léi. “Ar a laghad dúirt an comharsa go raibh siad go maith.”
  
  
  “Ba spiairí iad do do CIA impiriúil,” a dúirt Abdul liom. “Tá aithne againn ar an teach seo le tamall anuas, an tUasal Carter. Bhí Selim anseo,” a lean sé, ag sracadh ar an bhfear a bhí ag an mbord, a d’fhill ar a dhoiciméid tar éis dom a bheith dí-armáilte, “an-chabhrach ina leith seo. Tá sé ag gabháil leis na sonraí slándála ag an ambasáid agus bhí air a bheith in éineacht le Shah Hasan anseo uair amháin nuair a bhí ár monarc illustrious i Washington chun orduithe a fháil óna máistrí CIA. Mhair an cruinniú seo beagnach sé huaire an chloig, agus bhí neart deiseanna ag Selim cuimhneamh ar leagan amach an tí. Maidir le spiairí, ní raibh siad an-chliste; Bhí cead ag Selim fiú bheith ina gharda ag doras rúnda an tseomra seo agus féachaint ar conas a d’oibrigh sé agus é ag fanacht le Hassan.”
  
  
  "Níor ghlac an Shah orduithe ó dhuine ar bith!" - Rinne Sherima tafann ar a hiargharda coirp. “Is cuimhin liom é ag insint dom faoin gcruinniú seo nuair a d’fhill sé ar Sidi Hassan. Choinnigh an CIA ar an eolas é faoina raibh ar siúl sa chuid eile den Mheán-Oirthear ionas go bhféadfadh sé é féin a chosaint orthu siúd a ligean orthu go raibh siad inár gcairde agus iad ag beartú an ríchathaoir a thógáil uaidh."
  
  
  “Cé seachas tusa agus Hassan a chreideann san fhicsean seo?” - A dúirt Abdul smugly. “Faoin am a gcríochnóidh muid, beidh a fhios ag gach duine sa domhan Arabach faoina bhrath agus faoin gcaoi ar cheadaigh sé é féin agus a mhuintir a úsáid ag téitheoirí impiriúlach. Agus conas a tháinig sé ina mhadra reatha a bhuíochas leat"
  
  
  Agus comhartha ceiste mór le feiceáil ar aghaidh álainn Sherima, gloated Abdul. “Ó sea, a bhean,” ar seisean, agus é ag filleadh chuici, “nách raibh a fhios agat? Is tusa an té a chuir scamall chomh mór ar aigne Hassan nach bhféadfadh sé a chinneadh cad ab fhearr dá thír. Bhain tú úsáid as do chorp olc seo chun é a lasadh le paisean ionas nach bhfeicfeadh sé cérbh iad a chairde fíor.” Chun béim a leagan ar a phointe, bhain Abdul amach agus stróic sé cófra agus pluide Sherima go míshuaimhneach agus í ag iarraidh a caresses cráite a sheachaint; léirigh an phian óna naisc gharbh agus an masmas óna dteagmháil bharbarach ar a héadan ag an am céanna.
  
  
  “Ansin, nuair a rinne tú Hassan mar sclábhaí grá agat,” a lean Abdul, “thosaigh tú ar orduithe do mháistrí a chur in iúl dó anseo i Washington.”
  
  
  "Is bréag!" Dúirt Sherima, a aghaidh ag casadh dearg arís, an uair seo ó fearg seachas náire faoin méid a bhí á dhéanamh ag a hiarsheirbhíseach lena corp. “Níor smaoinigh Hassan ach ar cad ab fhearr dá mhuintir. Agus tá a fhios agat go bhfuil sé fíor, Abdul. Bhí muinín aige asat mar chara agus tá muinín aige asat go minic ón lá a shábháil tú a shaol.”
  
  
  
  
  
  
  Ar ndóigh, tá a fhios sin agam, a Mhórgacht,” admhaigh Abdul. "Ach cé a chreideann nuair a fheiceann an domhan an fhianaise go bhfuil Selim ag ullmhú anseo - fianaise atá ag fanacht cheana féin le tabhairt ar láimh don Shah cumhachtach nuair a thuairiscímid do bhás ag lámha an CIA."
  
  
  Sherima gasped. “An bhfuil tú chun mé a mharú agus an milleán a chur ar an CIA? Cén fáth ar chóir don Shah an bréag seo a chreidiúint? Go háirithe má tá tú chun a thabhairt le tuiscint gur oibrigh mé don CIA."
  
  
  Thiontaigh Abdul chugam agus dúirt, “Inis di, an tUasal Carter. Tá mé cinnte go bhfuil tú figured amach cheana féin mo phlean.
  
  
  Ní raibh mé ag iarraidh a nochtadh cé chomh maith agus a bhí a fhios ag AX faoi phlota an Chlaíomh, agus mar sin dúirt mé, "Bhuel, b'fhéidir go ndéanfadh siad iarracht a chur ina luí ar an Shah gur maraíodh tú toisc gur shocraigh tú oibríochtaí CIA a nochtadh in Adabi go Hassan agus sa chuid eile de. an domhain."
  
  
  "Go díreach, an tUasal Carter!" A dúirt Abdul. “Feicim go bhfuil inchinn agatsa, fostaithe na Seirbhíse um Chosaint Feidhmiúcháin, freisin. Ghlacamar leis nach raibh tú níos mó ná gardaí coirp glóire, go maith ar feadh beagán níos mó ná seasamh lasmuigh d’ambasáidí agus consalachtaí.”
  
  
  Ní raibh a fhios ag Sword é, ach d'fhreagair sé an cheist mhór a bhí ar m'intinn ó dúirt sé liom ar dtús go raibh sé ag fanacht liom ag teach sábháilte an CIA. Is léir nach raibh a fhios aige faoi AX nó cé a bhí mé i ndáiríre. Bhreathnaigh mé ar Candy, a sheas go ciúin, fós i seilbh an piostal beag ar fud an chomhrá idir Abdul agus Sherima.
  
  
  “Sílim gur cheart dom buíochas a ghabháil leat as ucht a insint dó cé mé, a mil,” a dúirt mé. Bhí a aghaidh dúshlánach agus mé ag leanúint ar aghaidh, “Tá tú go maith ag baint úsáide as do chorp chun an t-eolas atá uait a fháil. A bhuíochas sin do."
  
  
  Níor fhreagair sí, ach rinne Abdul grinned agus dúirt, "Tá, an tUasal Carter, úsáideann sí a corp go maith." Ón mbealach a rinne sé magadh agus é ag labhairt, thuig mé go raibh taithí aige freisin ar thaitneamhachtaí cluichí grá Candy. “Ach i do chás,” ar seisean, “ní paisean do-rialaithe a chuaigh i bhfeidhm uirthi. Mar aoi, caitheadh tú a pléisiúir - de réir mo threoracha. B'éigean dom fios a bheith agam cá bhfuil tú sa phictiúr, agus nuair a fuair sí amach go raibh tusa ag obair don rialtas caipitleach freisin, chinn mé tú a chur san áireamh i mo phleananna."
  
  
  “Ba mhór an pléisiúr dom é,” a dúirt mé, ag tabhairt aghaidh ar Candy seachas Abdul. “Inis dom, Candy, an fear ar bhalcóin Sherima - an timpiste a bhí ann nuair a chuir tú mo scian isteach ina scornach? Nó an raibh eagla ort go raibh sé chun labhairt agus a rá liom go raibh Sword freisin ar dhíon an Gheata Uisce, chun tosaigh ar iarracht fuadach Sherima? »
  
  
  Dhiúltaigh súile donn mór breathnú orm, agus d’fhan Candy ina thost. Ní raibh Abdul chomh srianta sin, áfach. Sásta go n-éireodh lena bheart chun Shah Hasan a mhilleadh agus nach seasfadh aon rud ina bhealach, bhí an chuma air beagnach réidh chun plé a dhéanamh ar gach gné den oibríocht.
  
  
  "Bhí sé sin an-chliste di, nach raibh sé, an tUasal Carter?" - a dúirt sé condescendingly. “Chuala mé faoi nuair a chuaigh mé síos go seomra Sherima féachaint cad a chuaigh mícheart. Sin nuair a dúirt mé léi tú a choinneáil ar siúl ar feadh na coda eile den oíche agus muid ag siúl amach lena Mhórgacht…tá brón orm, a Iar-Mhórsa. Samhlaigh, cheap an sean-amadán sin ó bleachtaire an óstáin go bhféadfadh sé stop a chur linn. Tháinig sé gar agus theastaigh uaidh a fháil amach cad a bhí á dhéanamh agam ag doras an tseomra ag an uair an chloig, flaunting suaitheantas mo óstán amhail is dá mba sracadh mé. Níor chuir sé an rud soiléir leis - nach mbeadh air an seanfhear a mharú - tar éis an tsaoil, aithníodh Abdul mar gharda oifigiúil Sherima.
  
  
  “Ar an drochuair dó, b’fhéidir gur shíl sé amhlaidh,” a dúirt mé. "Níor thuig sé i ndáiríre cad a bhí ar siúl, ach go raibh sé a chosaint ar an bhean ó ciapadh." D’admhaigh mé liom féin gurbh é ár botún a bhí ann.
  
  
  Chuir Sherima eagla uirthi roimh gach rud a bhí cloiste aici le cúpla nóiméad anuas, agus d’fhiafraigh sí dá seanchara scoile arís: “Cén fáth, Candy? Conas a d'fhéadfá é seo a dhéanamh domsa? Tá a fhios agat go raibh grá agam duit a Mhórgacht agus mé. Cén fáth?"
  
  
  Shroich an cheist Candy ar deireadh. Agus súile gealánacha uirthi, dúirt sí go dímheasúil: “Ar ndóigh, bhí grá ag Hassan dom. Sin an fáth ar mharaigh sé m’athair! "
  
  
  "D'athair!" - Exclaimed Sherima. “Candy, tá a fhios agat gur maraíodh d’athair ag an bhfear céanna a rinne iarracht an Shah a mharú. Shábháil d'athair beatha Hassan trína chuid féin a íobairt. Anois déanfaidh tú é seo domsa agus dó.”
  
  
  "Níor íobairt m'athair a bheatha!" Candy screamed beagnach agus cried ag an am céanna. “Maraigh Hassan é! Tharraing sé m’athair os a chomhair chun a shaol lousy a shábháil nuair a d’ionsaigh marfóir é. Mhionnaigh mé go ndéanfainn teagmháil le Hassan nuair a fuair mé amach faoi seo, agus anois tá mé chun é a dhéanamh."
  
  
  “Níl sé sin fíor, a Chandy,” a dúirt Sherima léi go paiseanta. “Bhí an oiread sin iontais ar Hassan nuair a phléasc an fear seo isteach i seomra fáiltithe an pháláis agus lean é gur stop sé. Léim d’athair os a chomhair agus rinneadh é a shá. Mharaigh Abdul an maraí ansin."
  
  
  "Conas atá a fhios agat?" D'fhreagair Candy í. "Bhí tú ann?"
  
  
  “Ní hea,” admhaigh Sherima. “Tá a fhios agat, bhí mé leat ag an am sin. Ach dúirt Hassan liom faoi seo níos déanaí. Mhothaigh sé freagrach as bás d’athar, agus
  
  
  
  
  
  
  cad atá freagrach as tú"
  
  
  “Bhí sé freagrach! Ba mharfach a bhí ann agus fuair m’athair bás mar gheall air! Ní raibh sé in ann an fhírinne a insint duit mar ansin bheadh a fhios agat gur borgaire é freisin."
  
  
  “Candy,” a phléadáil Sherima léi, “d’inis m’athair an rud céanna dom. Agus ní bheadh sé bréag faoi rud éigin mar sin. Bhí sé an cara is fearr ag d'athair agus...
  
  
  Ní raibh Candy ag éisteacht. Ag cur isteach ar Sherima arís, ghlaoigh sí, “Bhí d'athair díreach cosúil le mo athair. Fear cuideachta ar dtús. Agus níorbh fhéidir leis an gcuideachta ola a chur in iúl dá mhuintir gur bhádaí é Hassan, nó ní thacódh siad leis. Ansin chaithfí an chuideachta lómhar amach as an tír. Rinne Hassan bréag, agus thacaigh gach duine a bhí ag obair leis an gcomhlacht ola leis."
  
  
  Bhreathnaigh mé ar Sord mar a bhí an bheirt chailíní ag argóint agus d’ardaigh an smirk ar a aghaidh ceist i m’intinn. “Ní cosúil le candy í féin,” shíl mé. Bhí sé beagnach amhail is dá mbeadh sí ag athrá scéal a dúradh léi arís agus arís eile. Rinne mé idirghabháil chun mo cheist a chur. "Candy, a dúirt tú faoi cad a tharla an lá sin?"
  
  
  Chas sí chun aghaidh a thabhairt orm arís. “Abdul. Agus ba é an t-aon duine a bhí ann nach raibh aon rud le cailliúint aige leis an fhírinne a insint dom. Ba bheag nár maraíodh an fear seo an lá sin freisin. Ach ní raibh sé ina Coward. Shiúil sé suas go dtí an killer mire agus lámhaigh air. Bhí an t-ádh dearg ar Hassan go raibh Abdul ann, murab é go dtógfadh an fear seo díreach i ndiaidh m’athar é.”
  
  
  "Cathain a d'inis sé duit faoi seo?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  “An oíche chéanna sin. Tháinig sé suas chugam agus iarracht a consól dom. Níor tharla sé ach an méid a tharla i ndáiríre a ligean thar ceal agus sciob mé an chuid eile uaidh. Thug sé geallúint dom gan a insint d’aon duine cad a rinne an Shah. Dúirt sé go mbeadh sé olc ag an am sin ar an tír dá mbeadh a fhios ag gach duine go raibh an Shah a Coward. Ba é seo ár rún. Dúirt mé leat go bhfuil rúin ag gach duine, a Nick.
  
  
  “Go leor de seo,” a dúirt Abdul go géar. “Tá go leor le déanamh againn fós. Selim, conas a thiocfaidh na doiciméid? An bhfuil tú beagnach críochnaithe? »
  
  
  "Cúig nóiméad níos mó." Ba é seo an chéad uair ó tháinig mé isteach sa seomra a labhair oifigeach Ambasáide. “D’úsáid mé an leabhar cóid a fuaireamar thuas staighre chun tuarascáil a ullmhú a léirigh gur inis A Mhórgacht - an t-iar Bhanríon - dá ceannairí nár chreid sí a thuilleadh go raibh an rud a rinne an CIA in Adabi ceart, agus go raibh aiféala uirthi cabhrú leo go léir. an am seo. Bhagair sí an CIA a nochtadh dá Mhórgacht agus do phreas an domhain."
  
  
  "Rud éigin eile?" - D'éiligh Abdul freagra.
  
  
  “Is teachtaireacht chódaithe é an páipéar atá á chríochnú agam faoi láthair ag ordú do mhuintir an tí fáil réidh le Sherima mura bhfuil siad in ann a n-intinn a athrú. Más féidir, ba cheart go mbreathnóidís air mar thimpiste. Seachas sin, ba chóir í a lámhaigh agus a corp a dhiúscairt ar bhealach nach bhfaighfear choíche é. Sa chás seo, dúirt an tuarascáil, go n-eiseofaí scéal clúdaigh, ag rá gur chreid sí go raibh sí imithe toisc go raibh eagla uirthi go dtógfadh gluaiseacht Meán Fómhair Dubh a saol. Tá an páipéar eile réidh freisin.”
  
  
  Bhí orm a admháil go raibh scéim ceaptha ag Sword a chuirfeadh an CIA – agus rialtas na Stát Aontaithe leis sin – ar an leathanach céanna le Shah Hassan agus an domhan i gcoitinne. Bhí mé ag smaoineamh ar iarmhairtí féideartha na scéime nuair a d'iarr Candy orm go tobann:
  
  
  “A Nick, dúirt tú go raibh tú ag fanacht liom. Conas atá a fhios agat? Conas a thug mé mé féin ar shiúl? »
  
  
  “Chuimhnigh mé ar dhá rud ar an mbealach anseo,” a dúirt mé léi. “Ar dtús, cad a thuairiscigh duine de na fir a lean tú féin agus Abdul isteach sa Potomac ar maidin. D’amharc sé agus Abdul ag stopadh ag stáisiún gáis agus d’úsáid an bheirt agaibh an fón. Cuireann sé sin i gcuimhne dom gur fhiafraigh mé díot an raibh deis agat a chloisteáil cé hé Abdul a bhí ag glaoch nó féachaint cén uimhir a bhí á dhiailiú aige nuair a ghlaoigh tú orm níos déanaí ag Watergate. Agus dúirt tú nach ndeachaigh tú go dtí an stáisiún póilíní leis. Ach rinne tú, a stór. Ní raibh a fhios agat ach go bhfaca duine éigin tú á dhéanamh agus gur thuairiscigh sé é.”
  
  
  “Mar sin ba iad muintir na Seirbhíse um Chosaint Feidhmiúcháin a bhí inár ndiaidh, an tUasal Carter,” a dúirt Abdul. “Smaoinigh mé air, ach ní raibh go leor taithí agam sa tír seo le bheith in ann aithne a chur ar na hoibreoirí rúnda éagsúla. Ach níor shíl mé go raibh fonn ar aon duine acu teacht chomh cóngarach sin chun sinn a fheiceáil ag an stáisiún. Shíl mé gur fhan siad thart ar an gcor go dtí go bhfaca siad muid ag dul ar an mbóthar arís."
  
  
  “An áit a thiomáin tú mall go leor chun go sroichfeadh do chuid fear sa veain pointe an luíocháin,” a dúirt mé leis.
  
  
  "Díreach."
  
  
  “Rinne tú dhá ghlao, a Abdul,” a dúirt mé leis, agus chrom sé ar aontú. “Tá a fhios agam conas a bhí sé leis na fir sa teach seo a choinnigh Sherima i mbraighdeanas - tar éis dóibh fear agus bean a mharú. Cé a bhí an glaoiteoir eile...Selim? »
  
  
  - Ceart arís, an tUasal Carter. Bhí orm a rá leis go mbainfinn suas é go luath. Tar éis Iníon Knight agus mé féin a imirt ar ár charade beag i Georgetown i do bhfabhar ionas go bhféadfaí tú a mhealladh ar dheis anseo.
  
  
  “Mar sin ba cheart go gcuirfeá glaoch ar an gcomhlacht tacsaí,” a dúirt mé, ag féachaint ar Candy. “Bhí ort tacsaí a ordú go díreach ón siopa go
  
  
  
  
  
  d’fhéadfá dul amach go tapa agus a chinntiú go bhfágann tú sula leanann an cailín sin amach tú chun aon cheisteanna a chur.”
  
  
  “Arís eile,” a dúirt Abdul, gan ligean do Candy freagra a thabhairt dom. Bhí sé ag iarraidh a chinntiú go bhfuair sé creidmheas iomlán as an suiteáil iomlán a phleanáil. “Agus d'oibrigh sé, an tUasal Carter. Tá tú anseo mar a bhí beartaithe."
  
  
  Bhí mé ag iarraidh roinnt aeir a scaoileadh uaidh, agus mar sin dúirt mé, “I ndáiríre, ba é an rud tacsaí sin a chuir orm smaoineamh ar Candy agus ar an iliomad comhtharlúint a raibh baint aici leo. Is i scannáin amháin a ritheann duine amach as foirgneamh agus a théann isteach i dtacsaí láithreach. Tá sé mar má fhaigheann an laoch i gcónaí láthair pháirceála go díreach nuair a bhíonn sé ag teastáil uaidh. Ar aon nós, chuimhnigh mé gurbh é smaoineamh Candy an tsiúlóid bheag sin a dhéanamh timpeall Bhaile Sheoirse agus gur áitigh sí aréir a chaitheamh liom agus Sherima á fuadach. Ansin chuimhnigh mé ar na glaonna gutháin ag an stáisiún gáis, agus thit gach rud i bhfeidhm.”
  
  
  "Tá eagla orm go bhfuil sé ró-dhéanach, an tUasal Carter," a dúirt Abdul. Chas sé chuig an bhfear taobh thiar den deasc, a thosaigh ag bailiú a chuid páipéir agus ag stuáil rud éigin - leabhar cóid CIA, buille faoi thuairim mé - isteach ina phóca. "An bhfuil tú réidh, a Shéamuis?"
  
  
  "Tá." Thug sé roinnt píosaí páipéir a raibh sé ag obair orthu do Sword agus dúirt, “Seo iad na cinn atá le fáil timpeall an tí.” Thóg a cheannaire iad, ansin shín sé a lámh arís. D'fhéach Selim air ar feadh nóiméad, ansin thóg sé an códleabhar as a phóca go timidiúil. “Shíl mé gur cheart dom aire a thabhairt dó,” ghabh sé a leithscéal. "Tá an seans ann i gcónaí nuair a thagann na póilíní go bhféadfaidís cuardach a dhéanamh ort agus ní bheadh sé ciallmhar iad a bheith ar fáil duit."
  
  
  “Ar ndóigh, a chara,” a dúirt Abdul, ag cur a lámh thart ar a ghualainn. “Bhí sé go maith agat smaoineamh ar mo shábháilteacht. Ach beidh imní orm faoi seo agus ag an am céanna bain aon temptation as do chosáin. Tá daoine ann a d’íocfadh go leor chun lámh a chur ar an leabhar beag seo, agus is fearr go dtéann an t-airgead go díreach chugam féin agus ár ngluaiseacht ghlórmhar Silver Scimitar. Nach amhlaidh atá, a Shéamais? »
  
  
  Chlaon góchumadóir na hAmbasáide beag go tapa agus bhí an chuma air go raibh sé faoisimh nuair a scaoil Sword an barróg béar a bhí aige thart ar ghualainn an fhir. "Anois tá a fhios agat cad atá le déanamh?"
  
  
  “Rachaidh mé díreach chuig an ambasáid agus ansin...” Stop sé go tobann, d’fhéach sé scanraithe, agus d’fhiafraigh sé, “Cén cineál gluaisteán ba cheart dom a úsáid?” Agus Muhammad, a bhí ceaptha an Carter seo a thabhairt anseo? Cad a tharla dó?
  
  
  Thiontaigh Abdul chugam. “Ó tá, an tUasal Carter. Bhí mé ag iarraidh ceist a chur ort faoi Muhammad. Is dóigh liom gur fhulaing sé an chinniúint chéanna lenár gcairde san Black Liberation Army i Georgetown. Agus srl."
  
  
  Bhí mé ar tí é a fhreagairt nuair a chonaic mé an cuma cheistiúcháin ar aghaidh Candy agus chinn mé nach raibh a fhios aici rud ar bith faoi "na cinn eile." Ag cuimhneamh ar an triúr Seapánach a bhí ag fanacht linn sa bhFál Mór, bhí nochtadh eile agam agus chuir mé an smaoineamh ar leataobh le húsáid sa todhchaí. “Más é Mohammed an fear a bhí ag fanacht taobh amuigh de mo sheomra, tá sé faoi choinneáil. D'iarr sé orm a insint duit go mbeidh sé déanach. Ró-dhéanach. Go deimhin, ní dóigh liom go mairfidh sé ar chor ar bith."
  
  
  Chlaon Abdul. "Bhí amhras orm faoi," a dúirt sé.
  
  
  “Candy, an raibh tú ag faire nuair a tháinig an tUasal Carter mar a dúirt mé leat? Conas a fuair sé anseo? »
  
  
  “Chonaic mé é ag éirí as an gcarr a pháirceáil sé timpeall an chúinne,” a dúirt sí. "Bhí sé Vega."
  
  
  “Arís, díreach mar a bhí amhras orm,” a dúirt Abdul, ag cromadh chugam. "Tá an chuma ar an scéal go bhfuil go leor le híoc againn ar ais leat, an tUasal Carter, lena n-áirítear ár gcarr a thabhairt anseo ionas gur féidir le Selim dul ar ais chuig an ambasáid." Shín sé a lámh. “An féidir na heochracha a bheith agam? Téigh i dteagmháil leo go han-chúramach." Dhírigh sé ar an dúnmharfóir leis an meaisínghunna, agus chonaic mé a mhéar gar go héadrom ar an truicear.
  
  
  D’iascaigh mé an fáinne eochrach as mo phóca agus thosaigh mé á chaitheamh chuig an bhfear leis an raidhfil. “Ní hea! Maidir liom féin,” a dúirt Abdul go tapa, réidh le haghaidh aon ghníomhartha amhrasacha ar mo thaobh. Rinne mé mar a dúirt sé, ansin thug sé eochracha an ghluaisteáin dá fhear Selim, ag rá, "Lean do threoracha a leanúint."
  
  
  “Ag an ambasáid beidh mé ag fanacht le do ghlao. Nuair a thagann sé seo, cuirim glaoch ar na póilíní agus deirim gur ghlaoigh tú orm ón seoladh seo agus go ndúirt tú gur dúnmharaíodh A Mhórgacht. Rinne mé raidió ansin chuig A Mhórgacht cad a tharla.”
  
  
  “Agus conas a shroich mé an seoladh seo?”
  
  
  “Chuir mé anseo thú nuair a tháinig sé chun solais go raibh A Mhórgacht ar iarraidh. Chuimhnigh mé gur iarr A Mhórgacht Ríoga orm uair amháin é a thabhairt go dtí an teach seo chun bualadh le Meiriceánaigh áirithe, agus shíl mé go mb'fhéidir go raibh A Mhórgacht tagtha anseo chun cuairt a thabhairt ar a cairde Meiriceánacha. Agus níl a fhios agam aon rud eile faoi cé leis a bhfuil sé nó aon rud mar sin.
  
  
  “Ceart go leor. Ná déan dearmad ar an méid a dúirt mé leat, a Shéamais,” a dúirt Abdul agus é ag maíomh ar a chúl . Páirceáil sa charrchlós é.” in aice leis an ambasáid agus abair leis an bhfear a bhí ar dualgas go dtiocfaidh duine éigin le haghaidh na n-eochracha.” Nuair a d’iompaigh Abdul lasc taobh istigh den fhoscadh cosúil leis an gceann ar an gcolún taobh amuigh, d’oscail an doras trom arís . Dúirt sé an focal deireanach lena fhear tar éis féachaint ar a uaireadóir. "Tá sé a chlog anois. Ba cheart duit a bheith ann."
  
  
  
  
  
  
  ag an ambasáid i leath uair an chloig, agus faoin am sin ba chóir dúinn a bheith críochnaithe anseo. Bí ag súil le mo ghlao idir sé tríocha agus sé daichead a cúig. Tá Allah leat."
  
  
  “Agus leatsa, a Sheif Allah,” a dúirt an t-oifigeach fealltach Adab agus an painéal coincréite dúnta arís, ag cur séalaithe sa seomra fuaimdhíonach sinn agus Sherima agus mise ag stánadh i súile báis áirithe.
   Caibidil 12
  
  
  
  
  Chomh luath agus a d’fhág Selim, thosaigh Abdul ag postáil a mheamraim falsa CIA. Choinnigh Mustafa Bey a ghunna in iúl dom le aghaidh feargach, gan ach ag bogadh a radharc ar feadh nóiméad le breathnú ar chorp nocht a iar-bhanríon. Ar bhealach éigin bhí a fhios agam gurbh é an té a bhí ag cur moille uirthi agus í ag crochadh ó na rópaí a choinnigh a lámha agus a cosa óna chéile. Bhí mé cinnte freisin gur dócha go raibh sé féin agus a chomrádaí marbh anois faoi orduithe diana ón gClaidheamh gan a mbraighdeanas a éigniú. Nochtfaí aon mhí-úsáid ghnéasach mar sin ag uathóipse, agus níor shíl mé go raibh an cineál sin casta ag teastáil ó Sword. Bhí ar an dúnmharú a bheith néata, amhail is dá mbeadh sé déanta ag gairmithe CIA.
  
  
  Nílim iomlán cinnte conas a mhíneodh an Claíomh an difríocht in am an bháis idir na coirp thuas agus Sherima. Ansin chuir sé ina luí orm nach raibh na coirp seo le fáil sa teach. Ní raibh le déanamh aige ach a rá gur bhris sé isteach agus gur aimsigh sé an doras rúnda ar oscailt agus corp Sherima ina luí sa seomra rúnda. D'fhéadfadh sé a rá freisin go bhfaca sé duine nó beirt ag tiomáint ar shiúl nuair a shroich sé an Limisín. Nó b'fhéidir gur oscail sé stoc an Mustang sa gharáiste agus ansin dúirt sé leis na póilíní gur rith duine éigin nuair a tharraing sé suas é. Glacadh leis go loighciúil go raibh an marfóir ar tí corp Sherima a iompar uaidh nuair a tháinig a garda coirp ann agus é scanraithe.
  
  
  N'fheadar cén áit a luíonn mé isteach ina phlean. Ansin thuig mé go mbeinn i mo dhuine marbh a chuideodh le scéal Abdul a dhéanamh níos do-sheachanta fós, agus thuig mé cén fáth nár cheart mé a mharú le raidhfil uathoibríoch. Ba chóir go bhfuair mé bás de bharr piléar ón ghunna céanna a mharaigh Sherima. D’fhéadfadh Abdul a rá gur threoraigh sé mé go dtí an teach chun í a chuardach, agus scaoil an fear a rith ón gharáiste nuair a shroicheamar urchar eile sular rith sé amach, rud a chuir uafás orm. Chlaon Abdul air nach raibh a fhios aige gur ón tSeirbhís um Chosaint Feidhmiúcháin mé (mar a cheap sé go raibh mé anois) agus mhínigh sé nach raibh ionam ach duine a bhí cairdiúil le Sherima, ar iarr sé cabhair air.
  
  
  Ar ndóigh, ní sheasfaidh a scéal le grinnscrúdú in imscrúdú oifigiúil. Ach an mbeidh an rialtas in ann a chur ina luí ar Shah Hassan nach bhfuil ár scéal mar chlúdach suas do rannpháirtíocht an CIA ina dúnmharú? Agus ní dhéanfadh nochtadh ar mo fhíor-aitheantas mar ghníomhaire AX ach an cás iomlán níos casta agus níos amhrasaí. Tar éis an tsaoil, bhí mé sách gar don iar-bhanríon beagnach ó tháinig sí go Washington. Conas is féidir é seo a mhíniú don fhear a raibh grá aige di?
  
  
  Agus mé ag smaoineamh ar chastacht an phlota, bhí mé ag breathnú ar Candy. Shuigh sí ar an leaba agus an chuma a sheachaint ag féachaint ar dom nó Sherima. Ní dóigh liom go raibh sí ag súil go bhfeicfí a hiarchara sáite agus ceangailte go brúidiúil. Thuig mé go gcaithfidh na marcanna rópa ar a chaol na láimhe agus a rúitíní a bheith tugtha amach mar chuid de chéasadh an CIA chun iarracht a dhéanamh iallach a chur ar an iar-bhanríon a aigne a athrú maidir le solas a chaitheamh ar a plota líomhnaithe ar Adabi.
  
  
  Faoin am sin bhí deireadh curtha ag Abdul na nótaí góchumtha a cheilt. Chuaigh sé i dteagmháil le mo gharda agus thosaigh sé ag tabhairt orduithe i Araibis. “Téigh suas staighre agus tóg an dá chorp go dtí an taobh-doras. Ansin siúl suas go dtí an Limisín chomh gar don doras agus is féidir. Oscail an trunk agus iad a luchtú. Déan cinnte nach bhfeiceann aon duine tú ag déanamh seo. Tar ar ais anseo do Karim ansin. Ar an drochuair, caithfidh sé marcaíocht leis na muca caipitleacha. Beidh paisinéir eile sa stoc, mar sin déan cinnte go bhfuil spás ann."
  
  
  Ba mise an t-aon duine a chuala a raibh á rá ag Sword lena fhear, agus thug a chuid focal le tuiscint rud éigin nár smaoinigh mé air go dtí an nóiméad sin. Má aimsítear Sherima agus mé féin marbh ag an láthair, ansin caithfidh gurb é Candy an t-aon “phaisinéir” sa stoc! Agus rinne mé buille faoi thuairim cad a bhí ar an “pháipéar eile” a chríochnaigh an brionglóir Selim, agus nach ndearna sé trácht ar a bhfuil ann. Bhí mé cinnte gur léirigh sé Candy mar nasc an CIA le Sherima agus dá bhrí sin Shah Hassan. Neartaíodh an chuid seo de phlean Abdul toisc go mbeadh cuma níos amhrasaí fós ar a n-imeacht le linn bhás Sherima mura mbeadh an CIA in ann í a thabhairt ar aird chun an fhianaise a rinne Sword a bhréagnú.
  
  
  Nuair a d’imigh Mustafa agus an doras ollmhór dúnta arís, dúirt mé, “Candy, inis rud éigin dom. Cathain a chuir tú iallach ar Abdul a bheith páirteach leat chun díoltas a lorg i gcoinne Shah Hassan? »
  
  
  "Cén fáth? Cad a chiallaíonn sé seo?" D'fhéach sí ar dom a fhreagairt, ach d'fhéach sé ar shiúl arís.
  
  
  "Creidim go raibh sé seo thart ar an am a tháinig an nuacht faoi cholscaradh Sherima agus filleadh ar na Stáit chun solais, ceart?"
  
  
  D’fhéach súile donn go géar ar m’aghaidh agus chrom sí ar deireadh agus dúirt sí ansin:
  
  
  
  
  
  
  bhí sé seo thart ansin. Cén fáth?"
  
  
  Ní dúirt Abdul tada, ach chuaigh a shúile seabhac dubh ag sméideadh uaithi agus mé ag leanúint ar aghaidh ag caint, ag súil go raibh sé ró-thréan a thabhairt faoi deara nár ardaigh mé mo lámh arís tar éis dom eochracha an chairr a chaitheamh air.
  
  
  "Cad a dúirt sé?" D'iarr mé agus ansin d'fhreagair mo cheist féin. “Geall liom gur thuig sé faoi dheireadh go raibh an ceart agat. Drochfhear ab ea an Hassan seo nár chuidigh i ndáiríre lena mhuintir, ach a chruinnigh saibhreas dó féin agus a thug cúpla scoil agus ospidéal uaidh chun na daoine a choinneáil ina dtost.”
  
  
  Dúirt a héadan liom gur bhain mé an sprioc amach, ach ní raibh sí réidh é a admháil léi féin fiú. “Thaispeáin Abdul cruthúnas dom ar seo! Thaispeáin sé taifid dom ó bhanc Eilvéiseach. An bhfuil a fhios agat gur chuir Hasan, an sean-dhaonchara maith, breis agus céad milliún dollar ann? Conas is féidir leat cabhrú leat féin agus ní le do thír féin? "
  
  
  Tháinig Sherima ar an saol arís agus d’éist lenár gcomhrá. Arís eile, rinne sí iarracht a chur ina luí ar Candy go raibh sí mícheart faoina iar-fhear céile. “Ní mar sin atá, a Chandy,” a dúirt sí go ciúin. “Ba é an t-aon airgead a sheol Hasan riamh ó Adabi ná íoc as an trealamh a bhí de dhíth ar ár muintir. Seo é an t-airgead a chuir sé i dtaisce i Zürich duitse agus domsa.
  
  
  “Sin é an méid atá ar eolas agat faoi do Hassan lómhar,” a scairt Candy uirthi. "Thaispeáin Abdul na taifeadtaí dom agus ansin mhol sé conas a d'fhéadfaimis é a scriosadh ag baint úsáide as tú."
  
  
  “D'fhéadfadh go gcuirfí isteach ar na taifid, a Chandy,” a dúirt mé. “Chonaic tú anocht saineolaí Selim ar rudaí mar seo. Bheadh sé i bhfad níos éasca doiciméid bhainc a chruthú ná nótaí bainc códaithe CIA.”
  
  
  D'fhéach Candy uaim ar Abdul, ach ní bhfuair sé aon fhaoiseamh ón amhras a bhí á chur agam air. “Ní dhéanfadh Abdul é sin,” a dúirt sí go géar. “Chabhraigh sé liom mar bhí grá aige dom, más mian leat a fháil amach!”
  
  
  Chroith mé mo cheann. “Smaoinigh air, Candy. An ligfeadh fear a raibh grá agat duit dul a chodladh le duine eile - ordú duit é a dhéanamh - cosúil leatsa? »
  
  
  "Ba ghá, nach raibh, a Abdul?" A dúirt Candy, beagnach ag caoineadh mar a chas sí dó chun cabhair a fháil. “Inis dó mar a mhínigh tú dó go gcaithfí é a choinneáil ar siúl san oíche le go bhféadfá Sherima a ghlacadh, nach raibh ann ach bealach amháin chun fear mar é a choinneáil ar siúl. Abair leis, a Abdul." Ba iarratas ar chabhair iad na trí fhocal deiridh, rud nár freagraíodh mar ní dúirt Abdul rud ar bith. Bhí gáire éadrócaireach ar a aghaidh; bhí a fhios aige cad a bhí mé ag iarraidh a dhéanamh agus ní raibh aon imní air mar bhraith sé go raibh sé ró-dhéanach aon rud a athrú.
  
  
  “Ní féidir liom é a cheannach, a Chandy,” a dúirt mé, ag croitheadh mo cheann arís go mall. “Ná déan dearmad, bhí a fhios agat cheana féin cén cineál duine a bhí mé. Bhí tú féin agus mise le chéile sula raibh a fhios ag Abdul fúm. D'imigh sé go Alexandria le Sherima sular bhuail mé leat an chéad oíche sin. Is cuimhin leat an oíche sin, nach bhfuil? "
  
  
  "Bhí sé díreach toisc go raibh mé chomh uaigneach!" Anois bhí sí ag sobbing, ag breathnú wildly ar Abdul. De réir dealraimh, níor inis sí gach rud dó faoin gcéad chruinniú a bhí aici liom. “Ní raibh an deis ag Abdul agus mé féin a bheith le chéile le roinnt míonna anuas. Bhí an oiread sin le déanamh chun ullmhú chun Sidi Hassan a fhágáil. Agus ansin an t-am ar fad a bhí muid i Londain, bhí orm a bheith le Sherima mar ghníomhaigh sí mar leanbh. Abdul, ní raibh aon rud cearr leis an chéad oíche sin. Caithfidh tú mé a chreidiúint. Níl de dhíth orm ach duine. Tá a fhios agat conas atá mé."
  
  
  Rith sí i dtreo dó, ach chuaigh sé siar ionas nach gcuirfeadh sé a shúile díom. “Fan ann, a stór,” ar seisean go géar, agus í ag stopadh. "Ná tar idir an tUasal Carter agus mo chara." Waved sé a piostal. "Sin é go díreach cad ba mhaith aige uait."
  
  
  “An bhfuil gach rud ceart go leor mar sin? An dtuigeann tú, a Abdul? » Chaoch sí a deora. "Inis dom go bhfuil sé ceart go leor, mil."
  
  
  “Sea, a Abdul,” bhrúigh mé air, “inis gach rud di.
  
  
  Inis di faoin Scimitar Airgid agus gurb tusa Sword of Allah, i gceannas ar an bpaca marfóirí is brúidiúla ar domhan. Inis di faoi na daoine neamhchiontach go léir-2 a d'íobairt tú chun iarracht a dhéanamh smacht a fháil ar an Meán-Oirthear ar fad. Agus bí cinnte a insint di conas a bheidh sí an t-íospartach eile.
  
  
  " "Sin go leor, an tUasal Carter," a dúirt sé coldly, agus d'iarr Candy, "Cad a bhfuil sé ag caint faoi, Abdul? Cad mar gheall ar an Scimitar Airgid agus cad mar gheall ormsa nuair a bheidh mé ar an gcéad íospartach eile? »
  
  
  “Níos déanaí, a stór,” a dúirt sé, ag féachaint orm go géar. “Míneoidh mé gach rud a luaithe a fhillfidh Mustafa. Tá go leor le déanamh againn fós."
  
  
  “Tá sin ceart, a Chaitlín,” arsa mise go géar. “Beidh a fhios agat nuair a fhilleann Mustafa. Faoi láthair tá sé ag luchtú stoc Cadillac le comhlachtaí beirte ar a bharr. Ba chóir dó dul ar ais ansin le haghaidh Kareem ar an urlár. Agus sábhálann sé spás duit sa stoc freisin. Ceart, Abdul? Nó an fearr leat an Claíomh Allah anois go bhfuil nóiméad do bua chomh gar? »
  
  
  “Sea, a Uasail Carter, is dóigh liom,” a dúirt sé. Chas sé ansin beagán i dtreo Candy, a bhfuil a lámha brúite chun mo aghaidh i horror. Bhreathnaigh sí air go han-ghreannmhar agus é ag iompú chuici agus lean sé ar aghaidh le ton oighreata, crua: “Ar an drochuair, a stór, tá an tUasal Carter an-cheart. Is mise
  
  
  
  
  
  
  An mothú dom dar críoch chomh luath agus a thug tú dom an deis a dhéanamh ar an banríon iar mo príosúnach agus lured an tUasal Carter anseo. Maidir leatsa, a Uasail Carter,” lean sé air, ag casadh orm arís, “is dóigh liom go bhfuil do dhóthain ráite agat.” Bígí i mo thost anois le do thoil, nó beidh orm an raidhfil seo a úsáid, fiú má athraítear mo phleananna.”
  
  
  Chuir an nochtadh go raibh an ceart agam faoi rún Sword mo chorp a úsáid mar an fhianaise is fearr chun tacú lena scéal - go raibh sé féin agus mé ag iarraidh Sherima a shábháil - rud beag níos misniúla dom i bhfianaise na n-arm uathoibríoch. Ní bheadh sé ag lámhach ach mar rogha dheireanach, chinn mé, agus go dtí seo níl iachall orm é sin a dhéanamh. Theastaigh uaim leanúint leis an gcomhrá le Candy, in ainneoin a bhagairtí, mar sin dúirt mé:
  
  
  “Feiceann tú, Candy, go bhfuil daoine ann a dhéanann grá do chomhphléisiúr, cosúil leatsa agus mise, agus tá daoine cosúil le Abdul anseo, a dhéanann grá as fuath chun a gcuid spriocanna a bhaint amach. Tháinig Abdul chun bheith ina leannán duit nuair a bhí sé réidh chun tú a úsáid, agus ní roimhe sin, mar a thuigim é.”
  
  
  D'ardaigh sí a aghaidh cuimilt-dhaite agus d'fhéach sé ar dom, gan féachaint. “Go dtí sin ní raibh ionainn ach cairde. Tháinig sé agus labhair muid faoi m'athair agus cé chomh uafásach a bhí sé do Hassan a bheith freagrach as a bhás chun a shaol greedy a shábháil. Ansin ar deireadh dúirt sé liom go raibh grá aige dom le fada an lá agus... agus bhí mé chomh cúramach ar feadh i bhfad, agus... - Thuig sí go tobann go raibh sí ag caint fúithi féin agus d'fhéach sé go ciontach ar Sherima agus ansin ar ais. . dom.
  
  
  Bhí amhras orm gur inis sí do sheanchara i bhfad ó shin faoin dian-lorg sásaimh a thug uirthi ó dhuine go fear uair amháin. Ach ní raibh a fhios aici go raibh a fhios agam faoina nymphomania. Ba léir anois gur tháinig náire uirthi nuair a thosaigh sí á admháil seo os mo chomhair. Níos tábhachtaí fós, bhí a fhios agam go raibh an t-am thart agus go dtiocfadh Mustafa ar ais go dtí an seomra i bhfolach gan mhoill. Ba chóir dom a bheith déanta bogadh roimhe seo, agus ligean ar cíos Candy páirt a ghlacadh sa phlé faoina affair le Abdul bheadh i gceist rud ar bith eile seachas cur amú nóiméad luachmhar.
  
  
  Agus an baol ann gur rud den am atá caite a bhí sa phlota Arabach cunallach, d’fhiafraigh mé di: “An ndúirt Abdul leat riamh gurbh é an té a phleanáil an iarracht ar fheallmharú a mharaigh d’athair? Nó nár cheart go bhfuair an marfóir go dtí an Shah riamh. Nach bhfuil sé? " Chlaon mé air agus Candy agus Sherima gaped i turraing agus disbelief. "Nach raibh sé ach duine éigin a raibh tú ag baint úsáide as, ar intinn a shoot air sular tháinig sé gar go leor chun stab iarbhír Hassan? Bhí a fhios agat go mbeadh shábháil ar an saol Shah tairbhe a mhuinín, ó bhí sé ina dhuine den sórt sin Thairis sin, dá maraíodh Hassan an uair sin, scriosfadh a mhuintir gach duine a raibh baint ar bith aige leis an dúnmharú, agus is dócha go gciallódh sé seo deireadh do ghluaiseacht Silver Scimitar láidir go leor chun cabhair a iarraidh ón gcuid eile den domhan Arabach."
  
  
  Níor fhreagair an claíomh, ach chonaic mé a mhéar níos doichte timpeall an truicear arís. Bhí mé sách cinnte go raibh sé ceart agam, ach ní raibh a fhios agam cé chomh fada agus a d'fhéadfainn dul sular thosaigh na hurchair sin ag stealladh orm. Bhí orm dul céim amháin eile chun iarracht a dhéanamh Candy a fháil chun beart a dhéanamh.
  
  
  “An bhfeiceann tú cé chomh ciúin is atá an fear mór anois, a Chandaí?” Dúirt mé. “Tá an ceart agam, agus ní admhóidh sé é, ach is air féin atá an milleán as bás d’athar, agus ina theannta sin...”
  
  
  "Nick, tá an ceart agat!" - Sherima exclaimed, cur isteach orm. Strac Abdul a shúile uaim ar feadh nóiméad le breathnú ina treo, ach d'fhill an radharc fuar orm sula bhféadfaí é a dhíriú air.
  
  
  Agus é lán de sceitimíní, lean Sherima ar aghaidh ag rá: “Níor chuimhnigh mé ach ar a dúirt Hassan nuair a d’inis sé dom faoin iarracht ar a shaol. Ní raibh sé cláraithe ansin, ach tá an méid a dúirt tú díreach i gcuimhne air - comhsheasmhach go loighciúil. Dúirt sé go raibh sé ró-olc gur cheap Abdul Bedawi go raibh air an tUasal Knight a bhrú os comhair an marfóra sular scaoil sé é. Go raibh a ghunna tarraingthe ag Abdul cheana féin agus is dócha go bhféadfadh sé a bheith lámhaigh dó gan iarracht a dhéanamh seachrán a chruthú trí Mr. Knight a bhrú. Ba é Abdul a d’ofráil d’athair, Candy, ní a Mhórgacht! »
  
  
  Ní raibh an claíomh in ann féachaint ar an triúr againn. Ar chúiseanna soiléire, dhírigh sé ar Sherima agus ar a scéal féin, chomh maith liomsa. Más rud é nach raibh Candy screadaíl i bpian agus rage agus í ag casadh a grab an gunna ar an leaba, ní bheadh sé dírithe uirthi go tapa go leor. Is ar éigean a d’ardaigh sí an piostal beag go dtí a coim nuair a thosaigh urchair throma ag déanamh a mbealach trasna a cófra agus ansin ar ais trasna a aghaidh agus Abdul ag iompú treo a piostal piléar. Sileadh mionfhoinsí fola ó phoill gan áireamh ina cófra álainn agus pléasctha ó shúile donna nach raibh cúngaithe le paisean a thuilleadh agus í ag spochadh a leannán chuig barr gan teorainn.
  
  
  Bhuail ceann de na chéad urchair ag Abdul gunna Candy as a lámh agus chuir sé sníomh trasna an urláir í. Theith mé i dtreo dó, agus lean sé de bheith i seilbh an truicir an raidhfil, go feargach lámhaigh sruth de urchair ag
  
  
  
  
  
  
  sprioc a bhain geit as an tionchar fiú nuair a caitheadh an cloigeann dearg a bhí tráth álainn ar ais ar an leaba.
  
  
  Bhí mé díreach ar tí piostal Candy a ghlacadh, Beretta Model 20 den chaighdeán .25, nuair a tharraing mo ghluaiseachtaí a aird go soiléir. A raidhfil trom Bent i dtreo dom. Bhuail bua ina shúile, agus chonaic mé go raibh a mheabhair agus an lust i gcumhacht tar éis gach smaoineamh ar an ngá a bhí aige le mo chorp a scriosadh níos déanaí. Tháinig an t-am, agus aoibh gháire le feiceáil ar a aghaidh agus é dírithe d'aon ghnó an muzzle ar mo groin.
  
  
  “Ná arís, a Uasail Carter,” a dúirt sé, a mhéar truicear bán le brú agus é ag tarraingt níos faide agus níos faide siar go dtí gur stop sé ag gluaiseacht. A aghaidh iompú pale go tobann mar a thuig sé le uafás, ag an nóiméad céanna mar a rinne mé, go raibh an gearrthóg folamh, agus a ábhar deadly baineadh úsáid as i lánúnas gruesome leis an corp.
  
  
  Bhí orm gáire a dhéanamh faoin úsáid neamhbheartaithe a bhain sé as mana Giúdach idirnáisiúnta a bhí ag maíomh nach ndéanfaí an t-uafás a tharla uair amháin do Ghiúdaigh Eorpacha arís. “Ag rá go bhféadfaí tú a chiceáil amach as Léig na nArabach,” a dúirt mé leis agus mé ag breith ar an Beretta agus é a dhíriú ar a bholg.
  
  
  Is léir nár mhúch bás Candy a chuid feirge; d'fhág gach cúis a cheann agus é ag cursed agus chaith sé an raidhfil chugam. Dodged mé é agus thug sé am dó a tharraingt ar ais mo seaicéad daingean agus a tharraingt amach an gunna a bhí ar eolas agam le fada a bheith holstered. Ansin bhí sé ar mo sheal an truicear a tharraingt. Tá cáil ar an Múnla 20 as a chruinneas, agus bhris an piléar a chaol, díreach mar a bhí mé ag súil leis.
  
  
  Chuir sé mallacht ar ais arís, ag féachaint ar na méara claonta nach raibh in ann an gunna a sheasamh. Thit sé go dtí an t-urlár ar uillinn, agus d'fhéach muid araon, momentarily motionless agus spéisiúil, mar a bhí sé ag sníomh go hachomair ar a chosa. Ba é an chéad duine a bhog, agus d'fhan mé arís mar a lámh chlé rug an gunna meaisín trom. Nuair a d'ardaigh sé beagnach go dtí a choim, Beretta Candy choirt an dara huair, agus bhí sé wrist briste eile; thit an meaisínghunna ar an urlár arís.
  
  
  Tháinig an claíomh chugam ar nós fear imithe as a meabhair, a airm ag bualadh gan úsáid ag foircinn a airm ollmhóra agus iad ag síneadh amach chun mé a chuimsiú i rud a raibh a fhios agam a bheadh ina bearbán brúite. Ní raibh mé ag dul i mbaol é a fháil dom. Léirigh dara crack an Beretta an freagra géar a tháinig roimhe an soicind.
  
  
  Scread Abdul faoi dhó agus na hurchair ag dul isteach ar a ghlúine, ansin scar scread eile óna scornach agus é ag titim ar aghaidh agus ag tuirlingt ar a ghlúine, a bhí ag seoladh stríoca pianta scian-ghéar tríothu cheana féin. Rialaithe ag inchinn nach raibh ag feidhmiú go loighciúil a thuilleadh, propped sé é féin suas ar a uillinn agus shiúil go mall i dtreo dom ar fud na tíleanna linóleum. Bhí gáirsiúlacht ag sileadh óna liopaí cuachta cosúil le bile go dtí go raibh sé ag sraoilleáil ar mo chosa faoi dheireadh, ag muttering neamhchomhleanúnach.
  
  
  Chas mé agus shiúil mé i dtreo Sherima, ag tabhairt faoi deara go tobann go raibh a screadaíl, a thosaigh nuair a scar urchair an Chlaíomh Candy óna chéile, tar éis iompú isteach ina sobs domhain, hoarse. Ag atheagrú mo lámha airm le bheith réidh ar eagla go dtosódh an doras rúnda ag oscailt, scaoil mé mo stiletto agus ghearr mé an chéad cheann dá slabhraí. De réir mar a thit a lámh gan saol ar a taobh, thug sí faoi deara mo láithreacht agus d'ardaigh sí a ceann cromtha. Bhreathnaigh sí orm, ansin ar an Chlaíomh ag osna i bpian ar an urlár, agus chonaic mé a matáin scornach aimsir, ag coinneáil siar an athfhillteach gobán.
  
  
  “Cailín maith,” a dúirt mé agus í ag troid ar ais ón urlacan. “Ligfidh mé thú i gceann nóiméid.”
  
  
  Shuddered sí agus go neamhdheonach thosaigh chun breathnú i dtreo an leaba. Bhog mé os a comhair ionas nach bhfeicfí an bhean fhuilteach a raibh grá aici mar dheirfiúr mar a scaoil mo lann a lámh eile. Thit sí isteach ar mo bhrollach, barr a cinn ar éigean ag baint le mo smig, agus easanálaithe: “Ó, a Nick... Candy... Candy... Is ormsa atá an locht... Is ormsa atá an locht….”
  
  
  "Ní hea, ní mar sin atá," a dúirt mé, ag iarraidh í a chonspóid agus í á coinneáil suas le lámh amháin agus ag cúngú síos chun na rópaí a ghearradh timpeall ar a rúitíní. Ag briseadh an chaidrimh mhí-úsáidigh dheireanach, sheas mé siar agus choinnigh mé gar di, ag rá go soothing, “Ní ormsa atá an locht. Ní fhéadfadh Candy cabhrú léi féin. Chuir Abdul ina luí uirthi go raibh Hassan ciontach...
  
  
  “Ní hea! Níl! Níl! “Ní thuigeann tú,” adeir sí, agus í ag claonadh siar chun mo bhrollach a bhualadh lena dhorn beag bídeach. “Is é mo locht féin go bhfuil sí marbh. Mura ndúirt mé an bréag sin agus mé ag cuimhneamh ar a dúirt Hassan, ní dhéanfadh sí iarracht Abdul a mharú, agus... agus ní bheadh a leithéid tarlaithe riamh." Iallach sí í féin chun breathnú ar an uafásach fola-dhaite figiúr sínte amach ar an leaba.
  
  
  "Arbh bréag é sin?" - D'iarr mé incredulously. “Ach táim cinnte gurb é sin a tharla. Rinne Abdul é sin go díreach - chuir mé in iúl an Beretta ag an gClaidheamh, a leagan motionless. Níorbh fhéidir liom a rá cé acu ar chaill sé Chonaic nó nár chaill. Mura raibh, níor chuir sé in iúl go soiléir gur chuala sé an méid a dúirt Sherima liom. “Cad a thug ort é sin a rá mura dtarlódh sé riamh?”
  
  
  “Chonaic mé go raibh tú ag iarraidh a ardú
  
  
  
  
  
  
  air nó seachrán air ionas go bhféadfadh sé léim air agus a ghunna a thógáil. Shíl mé dá ndéarfainn an méid a rinne mé, go mb'fhéidir go mbreathnódh sé ar mo bhealach nó go leanfadh sé mé agus go mbeadh do sheans agat. Níor shíl mé riamh go mbeadh Candy ann. Chroith a corp arís le sobs uafásach, ach ní raibh am agam í a chur ar a suaimhneas. Trí fhuaim a caoineadh, chuala mé rud éigin eile, an guairneáil de mhótar leictreach, agus m'intinn sníofa in éineacht leis, ag cuimhneamh ar an torann a bhí cláraithe an chéad uair a d'oscail mé an doras chuig an teach sábháilte CIA.
  
  
  Ní raibh aon am le bheith uasal. Bhrúigh mé Sherima i dtreo an bhoird agus bhí súil agam go raibh dóthain cúrsaíochta curtha ar ais ar a cosa chun tacú léi. Agus mé ag casadh i dtreo na hoscailte, chonaic mé amach as cúinne mo shúil go raibh sí i bhfolach go páirteach taobh thiar den chlúdach a bhí beartaithe agam a ghlacadh.
  
  
  Is ansin a fuair mé amach go raibh an Claíomh ag léiriú neamhfhios. Sular osclaíodh an bacainn choincréite ollmhór fada go leor chun go rachadh a fhear isteach sa seomra, sheas sé ar a uillinn arís agus scairt sé rabhadh in Araibis:
  
  
  “Mustafa Bey! Contúirt! Tá gunna ag Carter! Go cúramach!"
  
  
  Bhreathnaigh mé ina threo agus é ag titim ar ais ar na tíleanna. Ag iarraidh foláireamh a thabhairt dá meirleach ghlac an ceann deireanach dá neart, rud a d'fhág a chréachta agus an fhuil ag oozed amach. Faoi aimsir, d'fhan mé go siúlfadh an marfóir tríd an doras. Ní raibh sé le feiceáil, áfach, agus chríochnaigh an mótar a bhí ag tiomáint an phainéil throm a thimthriall nuair a thosaigh an doras ag dúnadh arís. D’inis giota aeir dom agus é ag séalaithe an fhothain. Bhíomar sábháilte istigh, ach bhí a fhios agam go raibh orm éirí amach. Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. Sé fiche. Is deacair a chreidiúint go bhfuil an oiread sin tarlaithe ó a sé a chlog, nuair a chuir an Sword a shearc Selim ar ais chuig an ambasáid. Rud a bhí níos deacra fós a chreidiúint ná go raibh orm Sherima a thabhairt amach as sin agus í a sheachadadh chuig an Rúnaí Stáit i nócha nóiméad.
  
  
  Bhí a fhios agam go raibh treoracha faighte ag Selim gan dul i dteagmháil lena chohóirt i Sidi Hassan go dtí gur chuala sé ón gClaidheamh. Ar ndóigh, chuir mé moill ar an gcuid seo den phlean, ach ní raibh mé in ann stop a chur leis an Shah ó bheith ag súil le guth Sherima ar an raidió. Agus réidh chun stop a chur orm ó fháil di a bhí ina killer gairmiúil. Bhí a raidhfil uathoibríoch agam, ach bhí an tostóir .38 fós ar iarraidh, rud a bhí an-éifeachtach chun dhá ghníomhairí CIA a thabhairt síos le shots dea-dírithe. Rinne mé níos tábhachtaí ná é i gcumhacht dóiteáin, mar a rinne mo Luger, ach bhí sé de bhuntáiste aige go raibh sé in ann fanacht liom imeacht tríd an t-aon bhealach amach as an seomra rúnda. Thairis sin, bhí spriocdháta agam agus ní raibh.
  
  
  Ba cheart go bhfanfainn amuigh—caithfidh go raibh fir Hawks tagtha faoin am seo—ach bheidís faoi ordú gan cur isteach murach gur léir go raibh cabhair ag teastáil uaim. Agus ní raibh aon bhealach chun cumarsáid a dhéanamh leo ó soundproof seomra.
  
  
  Cuireadh isteach go tobann ar mo mhachnamh ar na corrlaigh a bhí romham ag glór crith i mo dhiaidh: “A Nick, an bhfuil gach rud ceart go leor anois?”
  
  
  Rinne mé dearmad ar an iar-bhanríon, a bhrúigh mé go garbh chun an urláir. "Sea, a Mhórgacht," a dúirt mé léi, ag gáire. “Agus ar mhaithe le Pete, aimsigh do chuid éadaí. Tá mo dhóthain smaointe agam chun nach gcuirfidh d'áilleacht isteach orm.
  
  
  Tar éis dom é sin a rá, bhí aiféala orm an focal álainn a úsáid.
  
  
  Thug sé cuimhní ar ais ar an mbean álainn a rinne gáire agus grá dom, agus a bhí anois ina píosa feola a maraíodh le piléar sa chúinne. Bhí sé mo sheal a choinneáil siar an Gorge ag ardú taobh istigh orm.
  Caibidil 13
  
  
  
  
  D'aimsigh Sherima an faillí a bhí á chaitheamh aici nuair a tógadh amach í, ach ní raibh an cóta mionc. Shocraigh muid go gcaithfidh duine a bheith tógtha léi tar éis dúinn í a aistriú chuig an íoslach. Ní raibh sí in ann cuimhneamh ar mórán ar a tharla, is dócha toisc go raibh na suaimhneasáin a thug Candy di i bhfad níos éifeachtaí ná mar a thuig sí.
  
  
  Ba dheacair mo shúile a choinneáil ó bheith ag baint taitnimh as cuair órga fhigiúr petite Sherima faoina fo-éadaí tanaí mar dúirt sí liom go práinneach gur chuimhnigh sí go doiléir ar Abdul a bheith múscailte go tobann, a dúirt rud éigin léi faoin rud a rinne duine éigin iarracht a dhéanamh chun dochar a dhéanamh di, agus go raibh sé chun í a thabhairt uaidh, is léir nach raibh a fhios ag aon duine faoi. Caithfidh go raibh duine dá chuid fear in éineacht leis mar chuimhnigh sí ar bheirt ag cur suas í agus í ag dul isteach sa limisín.
  
  
  Níor chuimhnigh sí ar aon rud eile ach dúiseacht níos déanaí agus í féin ceangailte leis an mballa, nocht. An té arbh eol dúinn anois é Mustafa rith a lámha thar a corp. Is léir nár theastaigh uaithi labhairt faoin gcuid seo dá gcruachás agus rinne sí neamhaird de go tapa, ag dul ar aghaidh ag míniú go raibh Abdul tagtha in éineacht le Selim ón ambasáid sa deireadh. Ní raibh aon bhac ar a hiargharda coirp a ceisteanna a fhreagairt agus rinne sí gáire nuair a d'ordaigh sí dó í a scaoileadh saor.
  
  
  “Dúirt sé go luath nach mbeadh orm a bheith buartha níos mó,” a dúirt Sherima le shudder, “agus bhí a fhios agam cad a bhí i gceist leis.”
  
  
  Agus í ag labhairt, scrúdaigh mé an Sword agus fuair mé amach go raibh sé fuar fós. Strac mé an stiall
  
  
  
  
  
  
  Dhiúltach Sherima agus bandaged a wounds chun stop a chur leis an fhuil a bhí fós ag oozing uathu. Bheadh sé beo dá bhféadfainn é a fháil amach as sin chomh tapa agus is féidir agus cúnamh leighis a fháil. Ach ba léir nach mbeadh sé in ann mórán a dhéanamh lena lámha, fiú dá ndeiseofaí a chaol na láimhe. Agus thógfadh sé máinliacht fhairsing na glúine briste sin a iompú isteach i rud éigin a d'fhéadfadh ligean dó fiú tarraingt timpeall ar nós cripple.
  
  
  Ní raibh a fhios agam cá fhad a fhanfadh Mustafa taobh amuigh, agus a fhios agam go raibh a cheannaire i mo phríosúnach anois. Shíl mé dá mbeadh sé chomh fanatical leis an chuid is mó de mhuintir an Chlaíomh, nach mbeadh sé ag gníomhú go ciallmhar agus a reáchtáil ar shiúl. Is é an t-aon dá rogha atá aige ná iarracht a dhéanamh dul isteach agus Abdul a shábháil, nó suí agus fanacht liom chun iarracht a dhéanamh dul amach.
  
  
  Shleamhnaigh mé amach as mo sheaicéad agus dúirt mé le Sherima: “Suigh síos ag an mbord seo arís. Tá mé chun an doras a oscailt agus féach cad a dhéanann ár gcara. Is féidir leis shoot díreach, agus tá tú ag seasamh anois ar dheis sa líne na tine.
  
  
  Nuair a bhí sí as radharc, flick mé lasc a bhog painéal coincréite. Mhothaigh an cúpla soicind a thóg sé a oscailt mar uaireanta agus fágadh mé pinned in aghaidh an bhalla, mo Luger réidh. Mar sin féin, níor tharla aon rud agus ní mór dom a fháil amach an raibh an killer fós i bhfolach san íoslach seachtrach.
  
  
  Ag caitheamh mo sheaicéad thar bairille raidhfil uathoibríoch folamh, shiúil mé i dtreo fráma an dorais agus é ag tosú ag slam stoptha arís. Tar éis dom an seaicéad a chur isteach sa pholl cúngaithe, d'fhéach mé agus é ag teacht amach ó bairille an raidhfil, ag an am céanna chuala mé dhá pop beag taobh amuigh. Tharraing mé an raidhfil ar ais sular ghlas an doras trom sinn arís.
  
  
  “Bhuel, tá sé fós ann agus tá an chuma ar an scéal nach dtiocfaidh sé isteach,” a dúirt mé liom féin níos mó ná aon duine eile. Chuala Sherima mé agus chrom sí a ceann thar imeall an bhoird.
  
  
  "Cad atá muid ag dul a dhéanamh, Nick?" d'iarr sí. "Ní féidir linn fanacht anseo, an féidir linn?"
  
  
  Ní raibh a fhios aici cé chomh riachtanach agus a bhí sé dul amach as sin chomh tapa agus ab fhéidir; Níor ghlac mé an t-am le labhairt faoina iar-fhear céile agus faoi am a chuma ar an raidió.
  
  
  “Rachaidh muid amach, ná bí buartha,” a dhearbhaigh mé di, gan a fhios agam conas a bhí muid chun é a dhéanamh.
  
  
  Duine ciallmhar, d’fhan sí ina tost agus mé ag machnamh ar an gcéad ghluaiseacht eile a bhí agam. Chonaic mé cuid den íoslach atá suite taobh thiar den doras. Bhí an meascán níocháin/triomadóir rófhada ón doras chun clúdach a sholáthar dá mba rud é go raibh an baol ann go mbrisfinn. Sheas an dóire ola i gcoinne an bhalla i bhfad, in aice leis an staighre. Ghlac mé leis gur dócha go raibh Mustafa i bhfolach faoi na céimeanna. As sin d’fhéadfadh sé an doras a choinneáil dúnta agus fanacht as radharc ar eagla go dtarlódh ionsaí gan choinne ó thuas.
  
  
  D'fhéach mé thart ar an hideout CIA, ag súil le teacht ar rud éigin a d'fhéadfadh cabhrú liom. Bhí ballaí i gcúinne amháin den seomra mór, ag déanamh cubicle beag lena dhoras féin. Bhí mé ag glacadh leis roimhe seo is dócha go raibh an seomra folctha; Ag siúl go dtí an doras, d’oscail mé é agus fuair mé amach go raibh an ceart agam. Bhí doirteal, leithreas, caibinéad leigheasra scáthánaithe ann agus stalla cithfholcadh le cuirtín plaisteach trasna air. Bhí na socruithe bunúsach, ach bhí an chuid is mó d'aíonna an CIA gearrthéarmach agus is dócha nach raibh siad ag súil go mbeadh na hárasáin in iomaíocht lena chéile ag Watergate.
  
  
  Gan a bheith ag súil le rud ar bith a bhfuil luach leis a fháil dom, rinne mé seiceáil go huathoibríoch ar an trealamh garchabhrach. Má d'úsáid fear an foscadh, bhí sé feistithe go maith. Bhí earraí maisíochta ar na seilfeanna triple - rásúir sábhála, canna aerasóil d'uachtar bearrtha, buidéal Seanspís, bandaids agus téip duchta, chomh maith le raon de tháibléad fuar agus antacids cosúil leis na cinn a fhaightear ar na seilfeanna seomra folctha. in úsáid ag an ngníomhaire marbh thuas staighre. Déan é seo i stoc an Limisín lasmuigh, mar is léir go bhfuil seanfhear Sord déanta ag imirt gnóthaire thuas staighre.
  
  
  Thosaigh mé ag fágáil an seomra folctha, ach chas mé ar ais nuair a bhuail smaoineamh mé. Ag obair go frantically, rinne mé roinnt turais idir an seomra folctha agus an doras rúnda, carnadh gach rud a theastaigh uaim ar an urlár in aice leis. Nuair a bhí mé réidh, chuir mé glaoch ar Sherima óna hionad folaithe agus chuir mé ar an eolas í faoina raibh le déanamh aici, ansin bhrúigh mé an tábla trasna an urláir tílithe go dtí láthair in aice leis an lasc a d’oibrigh an doras.
  
  
  “Ceart go leor, sin é,” a dúirt mé, agus shuigh sí síos in aice leis an mbord. "An bhfuil a fhios agat conas é seo a úsáid?" Thug mé a piostal beag Candy ar.
  
  
  Chlaon sí. “D’áitigh Hassan go bhfoghlaimeoinn conas lámhach tar éis an dara ionsaí ar a shaol,” a dúirt sí. “D’éirigh mé go maith leis freisin, go háirithe le mo ghunna.” Léirigh a hullmhú nuair a sheiceáil sí go raibh an gunna luchtaithe. “Bhí sé díreach mar an gcéanna. Thug Hassan ceann agus a chúpla dom, an ceann seo, Candy. Mhúin sé di conas shoot freisin. Ní raibh sé ag súil leis go lá éigin... Bhí a súile líonta le deora agus thit sí ina tost.
  
  
  “Níl aon am chuige seo anois, a Sherima,” a dúirt mé.
  
  
  Análadh sí sna deora agus Chlaon, ansin chrom síos agus d'ardaigh sí negligee chun iad a wipe amach. Am ar bith eile bheinn buíoch díot
  
  
  
  
  
  
  D'fhéach mé thart, ach anois chas mé a ullmhú le haghaidh ár n-iarracht éalaithe.
  
  
  Ag tógáil canna cúr bearrtha, bhain mé an barr agus bhrúigh mé an soc go dtí an taobh le cinntiú go raibh go leor brú sa channa. Dúirt fuaim an chúr sní liom gur ceann nua a bhí ann.
  
  
  Ansin tháinig an cuirtín cith. Agus an coimeádán uachtar bearrtha á fhilleadh i gclúdach plaisteach saor, rinne mé o? cispheile, ansin daingnigh go héadrom é le stiallacha téip, ag cinntiú nach raibh sé pacáilte ró-dhian mar theastaigh uaim aer a fháil idir fillteacha an imbhalla. Ag glacadh leis i mo lámh dheas, chinn mé go raibh sé go leor chun é a rialú chun mo críocha.
  
  
  “Anois,” arsa mise, ag síneadh mo láimhe deise go Sherima.
  
  
  Thóg sí ceann den dá rolla spártha de pháipéar leithris a bhí glanta agam ó sheilf an seomra folctha, agus cé go raibh mé in áit é, thosaigh sí ag beartú téip duchta timpeall air, ag gabháil leis an taobh istigh de mo lámh dheas díreach os cionn mo láimhe. . Nuair a bhí an chuma air go raibh sé slán, rinne sí an rud céanna leis an dara rolla, é a dhaingniú go dtí mo lámh díreach os cionn an chinn eile. Faoin am a bhí sí déanta, bhí thart ar cheithre orlach de stuáil makeshift agam feadh an taobh istigh iomlán de mo lámh ó chaol na láimhe go dtí an uillinn. Ní raibh a fhios agam go leor chun stop a chur leis an piléar, ach tá súil agam go leor tiús chun an piléar a shraonadh nó a fhórsa a laghdú go suntasach.
  
  
  “Sílim gurb é sin é,” a dúirt mé léi, ag breathnú thart chun a chinntiú go raibh mo threalamh eile áisiúil. Go tobann stop mé, iontas ar mo chuid féin gearr-radharcachta. “Meaitseáil,” a dúirt mé, ag féachaint uirthi gan chúnamh.
  
  
  Bhí a fhios agam nach raibh aon cheann i mo phócaí, agus mar sin rith mé suas go dtí an Karim marbh agus chuardaigh sé le mo lámh chlé saor in aisce. Gan aon chluichí. Bhí sé mar an gcéanna le Abdul, a groaned nuair a rolladh mé anonn é chun teagmháil a pócaí.
  
  
  "Nic! Seo!"
  
  
  Chas mé go Sherima, a bhí ag rummaging trína tarraiceán deisce. Bhí ceann de na lastóirí indiúscartha sin á gcoinneáil aici. "Oibríonn sé?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  Chliceáil sí an roth; nuair a tharla aon rud, groaned sí i díomá seachas pian.
  
  
  “Ag an am céanna, caithfidh tú greim a choinneáil ar an gcleas beag seo,” a dúirt mé, ag rith suas chuici mar thuig mé gur dócha nach bhfaca sí go leor de na lastóirí seo in Adabi. Rinne sí iarracht arís, ach níor oibrigh aon rud. Thóg mé uaithi é agus chliceáil ar an roth. Tháinig an lasair ar an saol agus bheannaigh mé an smoker anaithnid a rinne dearmad ar a lastóir.
  
  
  Phóg mé Sherima ar an leiceann le dea-ádh agus dúirt sé, "Rachaimid amach as seo." Shroich sí lasc an dorais agus mé ag filleadh ar mo shuíochán, ag coinneáil suas an buama cispheile i mo lámh dheas agus ag coinneáil an lastoir sa cheann eile.
  
  
  "Faoi láthair!"
  
  
  Bhuail sí an lasc agus ansin thit ar an urlár taobh thiar a deasc, clutching an gunna ina dhorn. D'fhan mé go dtosódh an t-inneall ag swirling, agus nuair a rinne sé, flicked mé an níos éadroime. De réir mar a thosaigh an doras ag luascadh oscailte, bhain mé an lasair leis an mála plaisteach i mo lámh. Chuaigh sé trí thine láithreach, agus faoin am go raibh an doras ar lasadh, bhí liathróid lasrach i mo lámh agam cheana féin. Ag druidim le pointe taobh istigh de fhráma an dorais, chuasaigh mé an oscailt le mo lámh agus threoraigh mé an liathróid lasrach i dtreo na háite inar shíl mé go raibh Mustafa ceaptha a bheith i bhfolach.
  
  
  Mhúch sé na soilse san íoslach ionas go soillseoidh an solas ón taobh istigh aon duine a shiúil tríd an doras. Ina áit sin, d'oibrigh an t-aistriú ina fhabhar; nuair a tháinig píosa plaisteach ar lasadh go tobann sa dorchadas, chuir sé dallamullóg air go sealadach nach raibh sé in ann é a dhíriú agus é ag lasadh le mo lámh.
  
  
  Tháinig ceann de na hurchair chaighdeán .38 den rolla páipéir leithris is gaire do mo chaol na láimhe. Bhuail an dara ceann an bairille gar do mo uillinn, bhí sé beagán scoite agus threáitear é an chuid méithe de mo lámh ansin. Tharraing mé mo lámh amach mar a thosaigh fuil ag sreabhadh ó ghearradh feargach ar mo lámh.
  
  
  Ní raibh mé in ann mé féin a stopadh chun stop a chur leis. Ag breith ar an meaisín-ghunna ag claonadh in aghaidh an bhalla, bhrúigh mé é idir fráma an dorais agus an painéal ollmhór féin. Chinn mé go mbeadh an doras cothrom go néata ionas go mbeadh an raidhfil láidir go leor chun é a choinneáil ó dhúnadh.
  
  
  Ní raibh aon am le feiceáil an n-oibreodh sé. Bhí orm an chéad chuid eile de mo phlean a chur i bhfeidhm. Ós rud é nach raibh mé chun mo cheann a ghreamú i bhfráma an dorais féachaint cé chomh héifeachtach agus a bhí mo bhualadh dóiteáin, d'úsáid mé doras le scáthán a tharraing mé amach as an gcaibinéad míochaine sa seomra folctha. Agus é á chumhdach timpeall an fhráma agus ag súil go mbeidh mo pheireascóp iompaithe scriosta ag an gcéad piléar eile de chuid Mustafa, rinne mé suirbhé ar an radharc lasmuigh.
  
  
  Chaill mé mo sprioc - an nideoige taobh thiar den staighre go dtí an íoslach. Ina áit sin, thit an liathróid dóiteáin baile in aice leis an dóire ola. Agus mé ag faire air, léim Mustafa amach as a áit fholaigh agus rug sé ar an mbeartán lasrach lena dhá lámh, agus é á choinneáil ar neamhthuilleamaí ionas nach gcloisfeadh na lasracha é. Chiallaigh sé seo gur chaith sé an gunna uaidh nó gur chuir sé ar ais ina chrios é. Ní raibh mé ag fanacht a thuilleadh a fheiceáil. Agus an scáthán á chaitheamh agam, tharraing mé amach mo Luger agus chuaigh mé amach, thuig mé é sin
  
  
  
  
  
  
  Sílim gur chuir mo ding raidhfil cosc ar an doras coincréit a dhúnadh.
  
  
  Bhí Mustafa fós i seilbh an liathróid dóiteáin, ag breathnú go dian timpeall an íoslaigh le haghaidh áit chun é a chaitheamh. Ansin thug sé faoi deara mé ag seasamh os a chomhair le gunna dírithe, agus a shúile scanraithe cheana leathnaithe níos mó fós. Thiocfadh liom a rá go raibh sé ar tí paicéad lasrach a chaitheamh orm, agus mar sin tharraing mé an truicear. Ní raibh aon bhealach agam féachaint an mbuailfinn é.
  
  
  Cailleadh craic mo Luger sa phléasc a chuaigh i ngleic le comhchoirí Shoird. Níl a fhios agam ar mhaidhm mo philéar an canna brúite den uachtar bearrtha nó ar shraonadh an buama ag an teas ón plaisteach lasrach. B’fhéidir gur meascán den dá rud a bhí ann. Phioc Mustafa an pacáiste chun é a chaitheamh chugam, agus bhuail an pléascadh é díreach san aghaidh. Ar mo ghlúine le fórsa an phléasctha, bhreathnaigh mé agus a chuid gnéithe ag dul i léig. Chomh luath agus a chuaigh an t-íoslach dorcha arís - mhúch an pléascadh na lasracha - ba chosúil dom go raibh súile an marfóra tar éis iompú ina leacht agus go raibh sé ag sruthlú síos a leicne.
  
  
  Ar crith ach gan díobháil, léim mé go dtí mo chosa agus chuala mé screadaíl Sherima sa seomra a bhí ina seomra céastóireachta go gairid roimhe sin.
  
  
  "Nick! Nick! An bhfuil tú ceart go leor? Cad a tharla?"
  
  
  Chuaigh mé ar ais isteach sa doras ionas go bhfeicfeadh sí mé.
  
  
  “Scór dhá phointe dár bhfoireann,” a dúirt mé. “Anois cuidigh liom é seo a bhaint de mo lámh. Beidh gach rud ceart go leor.
   Caibidil 14
  
  
  
  
  Chuir an téip a choinnigh na rollaí páipéir leithris fola-soaked chuig mo lámh mo stiletto in áit freisin. Bhí orm fanacht go bhfaighidh Sherima an siosúr sa tarraiceán sula bhféadfadh sí an fabraic corcairdhearg a ghearradh. D'éirigh níos mó stiallacha dá negligee fórsa bindealáin dom, agus faoin am a stop sí an fhuil ag bubbling as an crease urchair, ní raibh mórán fágtha de rud a bhí tráth ina phíosa éadaí costasach.
  
  
  “Beidh tú i ndáiríre i do mhothú ag dinnéar anocht,” a dúirt mé, ag meas na gcíoch bheaga, dhaingean a bhí ag brú ar an bhfabraic bhog agus í ag obair ar mo lámh. Ba é mo mhíniú hasty ar a ceapachán i dteach an Rúnaí Stáit níos lú ná uair an chloig ina dhiaidh sin ba chúis leis an rud a bhí áthas orm a fheiceáil ná imoibriú baininscneach de ghnáth: "Nick," gasped sí. "Ní féidir liom dul mar seo!"
  
  
  “Tá eagla orm go mbeidh ort é seo a dhéanamh. Níl aon am le dul ar ais go Watergate agus tú fós ar an raidió faoi a hocht a chlog. Anois, a ligean ar a fháil amach anseo.
  
  
  Sheas sí ar ais, ag casadh chun breathnú ar dtús ar chorp Candy ar an leaba, ansin ag an Sword atá leagtha amach ar an urlár. “Nick, cad faoi Candy? Ní féidir linn í a fhágáil mar seo."
  
  
  “Iarrfaidh mé ar dhuine éigin aire a thabhairt di, a Sherima. Agus Abdul freisin. Ach creidim dom, is é an rud is tábhachtaí faoi láthair ná deis a thabhairt duit labhairt ar an raidió le...
  
  
  “AIRD SÍOS. TÁ AN TEACH SEO AR FÁIL! Tar Amach LE DO LÁIMH ARDAITHE! AIRD SÍOS. TÁ AN TEACH SEO AR FHÁIL. TAIGH AMACH, DO LÁIMH ANSEO.”
  
  
  Tháinig macalla ar an meigeafón arís, ansin thit sé ina thost. Tá cabhair tagtha. Caithfidh gur ionsaigh fir seabhac an teach nuair a chuala siad an buama uachtar bearrtha ag imeacht, agus is dócha go ndearna siad ruathar ar na seomraí ar na hurláir uachtaracha sula ndearna siad cinneadh an fear screadaíl a thabhairt go doras an íoslaigh. Is dócha gur chuir siad ionadh go leor orthu nuair a d'oscail siad é agus an Clear crógach ón lasair phlaisteach múchta rolladh os a gcionn.
  
  
  Shiúil mé suas go dtí an doras coincréite agus scairt, “Is é seo Nick Carter,” agus ansin chuir mé féin in aithne mar fheidhmeannach na cuideachta ola a d’fhostaigh mé. Tá go leor nár mhínigh mé do Sherima fós, agus tá roinnt rudaí nach n-inseofar di choíche. Ag an bpointe seo, mhothaigh mé gurbh fhearr dul ar ais chuig an dóigh a raibh aithne aici orm ar dtús.
  
  
  “Tá mé anseo le... le Miss Liz Chanley. Teastaíonn cabhair uainn. Agus otharcharr."
  
  
  "Tar isteach sa doras, do lámha suas."
  
  
  Chloígh mé le treoracha an mheigeafóin. D'aithin duine de na gníomhairí AX thuas staighre mé, agus líonadh an t-íoslach go tapa le fir Seabhac. Thóg mé cúpla nóiméad luachmhar chun treoir a thabhairt do cheannaire an ghrúpa cad ba cheart a dhéanamh sa bhaile, agus ansin dúirt mé, “Tá carr ag teastáil uaim.”
  
  
  Thug sé a chuid eochracha ar láimh agus dúirt sé liom cá raibh a charr páirceáilte. “An bhfuil duine ag teastáil uait chun tú a thiomáint?”
  
  
  “Ní hea. Déanfaimid é. Chas mé ar Sherima agus shín mé mo lámh chuici, ag rá, “An rachaimid, a Mhórgacht?”
  
  
  Arís eile, d'ainneoin gúna ríoga a bheith á caitheamh ag an mBanríon a bhí stróicthe go lár a pluide agus a d'fhág beagán den tsamhlaíocht, thóg sí mo lámh. "Tá áthas orainn dul ar scor, an tUasal Carter."
  
  
  “Sea, a mham,” a dúirt mé agus í i gceannas ar na gníomhairí AX mearbhall a bhí ag obair ar na Sord cheana féin. Bhí siad ag iarraidh é a athbheochan sular tháinig an t-otharcharr chun é a thabhairt chuig ospidéal beag príobháideach a chuir Hawke cistí gníomhaireachta ar fáil go fial le go bhféadfadh sé seomra speisialta a bheith aige do na hothair a raibh suim aige ann. Stad Sherima ag an doras nuair a chuala sí é ag caoineadh arís, agus chas sí nuair a d'oscail a shúile agus d'fhéach sé uirthi.
  
  
  “A Abdul, tá tú bréan de,” a dúirt sí go hiontach, ansin d’eitil sí amach as an bhfoscadh agus suas an staighre romham.
  
  
  Cosúil le rún
  
  
  
  
  
  
  
  Bhí an Rúnaí Stáit agus an Seabhac le feiceáil ón taobh thiar de dhoras na leabharlainne lán-phainéalaithe, agus d’ardaigh mé mo chosa. Bhí cathaoir an leór ceannbhrait compordach agus chuaigh mé beagnach dozed as. Labhair an Rúnaí go hachomair leis an Old Man, ansin ar ais go dtí an seomra ina raibh a tarchuradóir cumhachtach suite. Tháinig Seabhac suas chugam.
  
  
  “Theastaigh uainn cúpla nóiméad príobháideachta a thabhairt di ar an raidió leis,” a dúirt sé. “Ar a laghad an oiread príobháideachta agus is féidir leat a fháil leis an trealamh monatóireachta atá againn inniu.”
  
  
  "Conas a bhí sé?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  “Bhí gach rud sách foirmiúil,” a dúirt sé, agus d’fhiafraigh sé go béasach: “Conas atá tú?” agus "An bhfuil gach rud ceart go leor?"
  
  
  N’fheadar cé chomh foirmiúil is a bheadh an pictiúr dó mura mbeadh clóis an halla seiceáilte agam agus muid ag fágáil teach sábháilte an CIA agus ag aimsiú cóta mionc Sherima ann. Thairg an rúnaí cuidiú léi nuair a shroicheamar é, ach choinnigh Sherima ina lámha é, ag míniú go raibh slaghdán air ar an mbealach ansin agus go mbeadh sí á coinneáil ar feadh tamaill, agus ansin lean an rúnaí isteach sa leabharlann mar a bheadh. seanathair. bhuail an clog ina stocaireacht ocht n-uaire.
  
  
  Sa tréimhse ó shin i leith, tá sé ráite agam le Seabhac cad a tharla ag an teach ar an mBóthar Míleata. Labhair sé ar an bhfón arís agus arís eile, ag eisiúint treoracha agus ag soiléiriú tuairiscí ó aonaid éagsúla ar shann sé tascanna speisialta dóibh tar éis dom mo scéal a chríochnú. Bhí líne criptithe ag an rúnaí a cheangail go díreach le hoifig Hawke, agus aistríodh treoracha an Old Man uirthi trínár líonra cumarsáide.
  
  
  Chuaigh Seabhac chun glaoch eile a dhéanamh agus shuigh mé ar ais sa chathaoir mhór tuige antique. Nuair a d’fhill sé, d’fhéadfainn a rá go raibh an nuacht go maith mar bhí meangadh beag agus chuir sé an-áthas in iúl.
  
  
  “Beidh an claíomh go breá,” a dúirt Seabhac. "Táimid chun é a chur ar a chosa agus ansin é a sheoladh chuig Shah Hassan mar chomhartha ar ár gcairdeas frithpháirteach."
  
  
  “Cad a gheobhaidh muid ar ais?” - D'iarr mé, amhrasach ar fhlaithiúlacht den sórt sin ó mo Boss.
  
  
  "Bhuel, N3, shocraigh muid a mholadh go mbeadh sé go deas dá dtabharfadh an Shah ar ais ach cuid de na bronntanais bheaga sin a bhí na buachaillí Pentagon ag sleamhnú air nuair nach raibh aon duine ag lorg."
  
  
  "An n-aontóidh sé leis seo?"
  
  
  "Is dóigh liom mar sin. Ón méid a chuala mé díreach sa leabharlann, sílim go mbeidh an Shah a thabhairt suas a ríchathaoir go luath. Ciallaíonn sé sin go mbeidh a dheartháir a ghlacadh ar láimh, agus ní dóigh liom go bhfuil Hassan ag iarraidh aon duine eile a choinnigh mé mo mhéar ar an truicir. de na bréagáin seo De réir mar a thuigim é, tá scam eile timpeall an chúinne freisin, agus...
  
  
  Iompaigh sé i dtreo an fhuaim an oscailt doras leabharlainne. Tháinig Sherima amach, agus an Rúnaí Stáit ina dhiaidh, a dúirt: “Bhuel, a stór, is dóigh liom gur féidir linn dul chuig lón faoi dheireadh. Tá siad tar éis an teas a chasadh suas sa seomra bia, mar sin táim cinnte nach mbeidh cóta de dhíth ort anois.
  
  
  Nuair a shroich sé amach chun é a thógáil, gáire mé. Thug Sherima aoibh gháire agus wink dom, ansin chas sé le sleamhnú amach as an bpoll. Bhí náire air, chrom Seabhac orm agus dúirt sé go huafásach faoina anáil: “Cén fáth a bhfuil tú ag gáire, a N3? Cloisfidh siad thú.
  
  
  “Is rún é, a dhuine uasail. Tá ceann ag gach duine.
  
  
  Nuair a thit an cóta fada ó ghuaillí Sherima, bhí an chuma ar an scéal gur chaill an Gormfhabhcún a sciatháin. Agus í ag siúl go ríoga i dtreo an tseomra bia faoi sholas coinnle, nochtadh mo rún. Agus í freisin.
  
  
  
  Deireadh.
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  
  
  Avenger Aztec
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Avenger Aztec
  
  
  Aistriúchán ag Lev Shklovsky
  
  
  
  An chéad chaibidil.
  
  
  Cúpla mí ó shin bhí taithí agam ar an rud a thabharfadh síceolaí ar ghéarchéim aitheantais. Bhí sé éasca na hairíonna a aithint. Ar dtús thosaigh mé ag cailleadh suime i mo chuid oibre. Ansin d’iompaigh míshástacht nagging isteach agus, ar deireadh, níor thaitin thar barr leis an méid a bhí á dhéanamh agam. Mhothaigh mé sáinnithe agus mé ag tabhairt aghaidh ar an bhfíric go raibh mé i saol maith agus cad é an ifreann a bhí bainte amach agam?
  
  
  Chuir mé ceist lárnach orm féin.
  
  
  "Cé hé tusa?"
  
  
  Agus ba é an freagra: "Is dúnmharfóir mé."
  
  
  Níor thaitin an freagra liom.
  
  
  Mar sin d’fhág mé AX, d’fhág mé an Seabhac, d’fhág mé Dupont Circle i Washington, D.C., agus gheall mé nach ndéanfainn jab eile dóibh chomh fada agus a mhair mé.
  
  
  Wilhelmina, caliber 9 mm. Bhí an Luger, a bhí beagnach cosúil le síneadh ar mo lámh dheis, pacáilte le Hugo agus Pierre. Rith mé mo mhéara go réidh feadh chruach mharfach ghéar an stiletto sular leag mé síos é agus timfhilleadh an ghunna, an scian agus an buama beag bídeach gáis ina líneáil suede. Chuaigh an triúr isteach i mo bhosca taisce sábháilte. An lá dár gcionn bhí mé imithe
  
  
  Ó shin i leith, tá mé i bhfolach i leath dosaen tíortha faoi dhá oiread ainmneacha bréagacha. Theastaigh uaim suaimhneas agus suaimhneas. Theastaigh uaim a bheith fágtha liom féin, a bheith muiníneach go rachainn tríd gach lá chun taitneamh a bhaint as an chéad lá eile.
  
  
  Bhí sé mhí agus dhá lá díreach agam sular ghlaoigh an guthán i mo sheomra óstáin. Ag naoi tríochad ar maidin.
  
  
  Ní raibh mé ag súil leis an nglao gutháin. Shíl mé nach raibh a fhios ag aon duine go raibh mé in El Paso. Mar gheall ar an gcloch a ghlaoch, bhí a fhios ag duine éigin fúmsa nár cheart go mbeadh a fhios acu. Níor thaitin an smaoineamh seo liom i ndáiríre mar chiallaigh sé go n-éireoinn míchúramach, agus d'fhéadfadh neamhchúram mé a mharú.
  
  
  An fón ar an nightstand in aice le mo leaba squealed insistently. Shín mé amach agus phioc mé suas an fón.
  
  
  "Tá?"
  
  
  “Tá do thacsaí anseo, an tUasal Stephans,” a dúirt guth ró-mhúinte an fháilteoir.
  
  
  Níor ordaigh mé tacsaí. Chuir duine éigin in iúl dom go raibh a fhios aige go raibh mé ar an mbaile agus go raibh a fhios aige freisin an ailias ar chláraigh mé faoi.
  
  
  Ní miste buille faoi thuairim a thabhairt cé hé. Ní raibh ach bealach amháin le fáil amach.
  
  
  “Abair leis go mbeidh mé ann i gceann cúpla bomaite,” a dúirt mé agus chroch mé suas.
  
  
  Thóg mé mo chuid ama d’aon ghnó. Bhí mé i mo luí sínte amach ar an leaba rí-mhéid, mo cheann propped suas ar piliúir fillte, nuair a ghlaoigh an teileafón. Chuir mé mo lámha taobh thiar mo cheann agus Stán ar fud an tseomra ag mo mhachnamh sa tsraith mhór mionaoiseach os cionn an fada, gallchnó-veneer, cófra tarraiceán triarach.
  
  
  Chonaic mé corp caol, solúbtha le aghaidh aois éiginnte. Chaill an aghaidh seo ach áilleacht, ach ní hé sin an pointe. Aghaidh a bhí ann a léirigh fuacht le súile a raibh an iomarca feicthe aige i saol amháin. An iomarca bás. An iomarca dúnmharuithe. Tá an iomarca céasta, ciorraithe agus doirteadh fola níos mó ná mar ba chóir d'aon fhear a fheiceáil.
  
  
  Chuimhnigh mé mar a bhí lá amháin, roinnt blianta ó shin, i seomra ag teach lóistín beag i gceantar nach bhfuil chomh galánta sa Róimh, cailín ag lasadh suas orm agus ghlaoigh orm mac soith sorog, fuar-fola. .
  
  
  “Is cuma leat! Ní mar gheall ormsa, ní faoi rud ar bith! " a bhéic sí orm. “Níl aon mhothúcháin agat! Shíl mé go raibh rud éigin i gceist agam duit, ach bhí mé mícheart! Níl ionat ach bastard! Ní chiallaíonn sé rud ar bith duit - cad atá ar siúl againn le uair an chloig dheireanach? »
  
  
  Ní raibh freagra agam di. Leagan mé naked ar an leaba rumpled agus faire uirthi cóiriú chríochnú, gan rian de mhothúcháin ar mo aghaidh.
  
  
  Rug sí ar a sparán agus chuaidh sí go dtí an doras.
  
  
  “Cad a chuireann as duit cé tú féin?” d'iarr sí orm beagnach piteously. “Cén fáth nach féidir linn teagmháil a dhéanamh leat? Tá sé dom? Nach cuma leatsa? An bhfuil mé fíor rud ar bith a thabhairt duit?
  
  
  “Glaofaidh mé ort ag a seacht inniu,” a dúirt mé go suairc, ag déanamh neamhairde dá héilimh feargacha.
  
  
  Chas sí go géar agus shiúil sí amach an doras, ag slamming taobh thiar di, thug mé aire di, a fhios agam go mbeadh sí amach ar an toirt dom go raibh sí "nár rud ar bith." Níor lig mé do mo mhothúcháin a bheith tábhachtach mar ó thús ár ngnó, bhí sí ar dhuine de go leor a raibh ról acu i mo shannadh AX. Tháinig deireadh lena ról an oíche sin. D’fhoghlaim sí an iomarca, agus ag seacht tráthnóna thug mé anuas a cuirtín deiridh le mo stiletto.
  
  
  Anois, roinnt blianta ina dhiaidh sin, luigh mé ar leaba eile i seomra óstáin in El Paso agus d'fhéach mé ar m'aghaidh sa scáthán. Chuir an t-aghaidh seo i leith mé go raibh gach rud a dúirt sí liom - tuirseach, ciniciúil, sotalach, fuar.
  
  
  Thuig mé go bhféadfainn luí ar an leaba seo ar feadh uaireanta, ach bhí duine éigin ag fanacht liom sa tacsaí, agus ní raibh sé ag dul in áit ar bith. Agus má bhí mé ag iarraidh a fháil amach cé a chuaigh isteach i m'ainmfhocal, ní raibh ach bealach amháin ann chun é a dhéanamh. Téigh síos agus aghaidh a thabhairt air.
  
  
  Mar sin chas mé mo chosa den leaba, d'éirigh mé suas, dhírigh mé mo chuid éadaí, agus shiúil mé amach as mo sheomra, ag iarraidh go gcuirfí sábháilteacht Wilhelmina faoi mo chuid armpit - nó fiú an spriocdháta fuar a bhí ag Hugo tanaí peann luaidhe, an cruach chrua sin. a bhí ceangailte le mo lámh.
  
  
  
  
  Sa stocaireacht, chrom mé ar an gcléireach agus mé ag siúl anuas agus ag imeacht tríd an doras imrothlach. Tar éis fuacht aerchóirithe an óstáin, chuir teas tais maidin El Paso go luath sa samhradh faoi chuimsiú tais mé. Bhí an tacsaí ina sheasamh le taobh an bhóthair. Chuaigh mé go mall go dtí an cábáin, go huathoibríoch ag breathnú timpeall air. Ní raibh aon rud amhrasach ar an tsráid chiúin nó ar aghaidheanna an bheagáin daoine a bhí ag siúl go cas ar an gcosán. Shiúil an tiománaí timpeall an tacsaí ar an taobh thall. "An tUasal Stefans?" Chlaon mé. “Jimenez is ainm dom,” a dúirt sé. Rug mé glint na fiacla bán ar aghaidh dorcha, crua. Bhí an fear stocach agus tógtha go láidir. Bhí léine spóirt le muineál oscailte á caitheamh aige thar bríste gorm. Jimenez an doras cúil a oscailt dom. Chonaic mé nach raibh aon duine eile sa tacsaí. Rug sé ar mo shúil. "Tá tú sásta?" Níor fhreagair mé é. Shuigh mé sa chúl, dhún Jimenez an doras agus shiúil sé go dtí suíochán an tiománaí. Shleamhnaigh sé isteach sa suíochán tosaigh agus tharraing sé an carr isteach sa trácht éadrom. Bhog mé níos faide ar chlé go dtí go raibh mé i mo shuí beagnach díreach taobh thiar den fhear stocach. Mar a rinne mé amhlaidh, chlaon mé ar aghaidh, mo matáin teannta, mhéara mo láimhe deise cuachta ionas go tensed na hailt, ag casadh mo dhorn isteach i arm marfach. Jimenez fhéach sé sa scáthán rearview. "Cén fáth nach bhfuil tú ag suí síos agus do scíth a ligean?" - mhol sé go héasca. “Ní tharlóidh aon rud. Níl uaidh ach labhairt leat." "EDS?" Jimenez shrugged a ghuaillí cumhachtacha. "Níl a fhios agam. Ní mór dom a rá leat go ndúirt Seabhac gur cheart duit treoracha a leanúint. Cibé rud a chiallaíonn sé sin. Chiallaigh sé go leor. Chiallaigh sé go raibh Seabhac lig dom sosa beagán. Chiallaigh sé go raibh a fhios Seabhac i gcónaí conas teagmháil a dhéanamh liom. . Chiallaigh sé seo go raibh mé fós ag obair do Hawk agus do AX, gníomhaireacht faisnéise is fearr i Meiriceá “Ceart go leor,” a dúirt mé go traochta, “cad iad na treoracha?” "Ní mór dom tú a thabhairt chuig an aerfort," a dúirt Jimenez, "aerárthach éadrom ar cíos. Déan cinnte go bhfuil na tancanna lán. Nuair a bheidh tú glan ón tír-raon, socraigh do raidió cumarsáide chuig Unicom." De réir dealraimh tá mé chun bualadh le duine éigin," a dúirt mé, ag iarraidh tuilleadh eolais a fháil. "An bhfuil a fhios agat cé hé?" Chlaon Jimenez, “Gregorius.” Chaith sé an t-ainm isteach san aer eadrainn amhail is gur thit sé buama. minicíocht. Unicom chun comhrá a dhéanamh idir na heitleáin dom agus ag filleadh ar an Baile Átha Troim baritone sna cluasáin. “Cúig... naoi... Alfa. An é sin tú, a Chartúir? Thóg mé mo mhicreafón. "Affirmative." “Lean mé,” ar seisean, agus ghluais an Bonanza ó thuaidh go réidh, ag sleamhnú os comhair m’eitleáin, beagán ar chlé agus beagán os mo chionn, áit a bhféadfainn é a choimeád go héasca i radharc. Do chuaidh mé an Cessna 210 dá leanmhuin. , ag brú an throttle ar aghaidh agus ag piocadh suas luas chun é a choinneáil i radharc. Beagnach uair an chloig ina dhiaidh sin, mhoilligh an Bonanza, ísligh a flapaí agus a ghléas tuirlingthe, agus chuaidh suas bruach géar chun tuirlingt ar rúidbhealach a bhí lán le hurlár an ghleanna. Agus mé ag leanúint an Bonanza, chonaic mé Learjet páirceáilte ag an taobh thall den rúidbhealach agus bhí a fhios agam go raibh Gregorius ag fanacht liom. Taobh istigh den taobh istigh luxurious den Learjet, shuigh mé os coinne Gregorius, beagnach clúdaithe le cathaoir leathair daor. "Tá a fhios agam go bhfuil fearg ort," a dúirt Gregorius go socair, a ghuth réidh agus snasta. “Mar sin féin, le do thoil ná lig do mhothúcháin stop a chur ort ó bheith ag smaoineamh. Ní bheadh sé cosúil leatsa ar chor ar bith. “Dúirt mé leat nach ndéanfainn jab eile duit go deo arís, a Ghriogair. Dúirt mé sin le Seabhac freisin. Bhreathnaigh mé go géar ar an bhfear mór. “Mar sin a rinne tú,” admhaigh Gregorius. Thóg sé sip dá dheoch. “Ach ní bhíonn aon rud sa saol seo críochnaitheach - ach amháin bás.” Aoibh sé ag dom le aghaidh rubair mór le gnéithe móra. Béal mór, súile móra bulging cosúil le troisc faoi eyebrows liath tiubh, srón ollmhór bulbous le nostrils trom, pores garbh ar an gcraiceann yellowish - bhí aghaidh Gregorius cosúil le cré garbh dealbhóir ceann, caitheadh go comhréir heroic a mheaitseáil leis an gcuid eile dá chorp. comhlacht garbh. “Sea theannta sin,” a dúirt sé go bog, “Thug Seabhac tú ar iasacht dom, ionas go n-oibríonn tú dó i ndáiríre, tá a fhios agat.
  
  
  
  
  
  
  "Chruthú é."
  
  
  Tharraing Gregorius leathán fillte de leathar tanaí as a phóca. Shín sé a lámh agus thug dom í.
  
  
  Bhí an teachtaireacht sa chód. Níl sé sin deacair a dhéanamh amach. Deciphered, léigh sé go simplí: “N3 Léas Iasachta do Gregorius. Uimh AX go dtí múchadh. Seabhac.
  
  
  D'ardaigh mé mo cheann agus d'fhéach sé ar Gregorius coldly.
  
  
  “D’fhéadfadh sé a bheith falsa,” a dúirt mé.
  
  
  “Seo an cruthúnas go bhfuil sé fíor,” a d’fhreagair sé agus thug sé an pacáiste dom.
  
  
  Bhreathnaigh mé isteach i mo lámha. Bhí an pacáiste fillte i bpáipéar, agus nuair a stróic mé é, fuair mé pacáiste eile faoin suede. Agus faoi chaiméis bhí mo Luger 9mm, an scian tanaí a d'iompair mé i truaill ceangailte le mo lámh dheis, agus Pierre, buama beag bídeach gáis.
  
  
  Ba mhaith liom iad a bhaint - go sábháilte, - shíl mé, - sé mhí ó shin. Ní bheidh a fhios agam go deo conas a fuair Seabhac mo bhosca taisce sábháilte nó conas a fuair sé a raibh ann. Ach ansin bhí Seabhac in ann a lán rudaí a dhéanamh nach raibh a fhios ag aon duine fúthu. Chlaon mé.
  
  
  “Tá do phointe cruthaithe agat,” a dúirt mé le Gregorius. "Tá an teachtaireacht fíor."
  
  
  “Mar sin, an éistfidh tú liom anois?”
  
  
  “Imigh leat,” arsa mise. "Tá mé ag éisteacht le."
  
  
  CAIBIDIL A DÓ
  
  
  Dhiúltaigh mé tairiscint lón Gregorius, ach d'ól mé roinnt caife agus é a chur ar shiúl an béile mór. Níor labhair sé agus é ag ithe, ag díriú ar an mbia le dúthracht beagnach iomlán. Thug sé seo deis dom staidéar a dhéanamh air agus mé ag caitheamh tobac agus ag ól caife.
  
  
  Bhí Alexander Gregorius ar dhuine de na fir is saibhre agus is rúnda ar domhan. Sílim go raibh níos mó aithne agam air ná ar aon duine eile mar chuir mé suas a líonra dochreidte nuair a thug Seabhac ar iasacht mé dó.
  
  
  Mar a dúirt Seabhac, “Is féidir linn é a úsáid. Is féidir le fear a bhfuil a chumhacht agus a chuid airgid cabhrú linn go leor. Níl ach rud amháin nach mór duit a mheabhrú, Nick. Cibé rud a bhfuil a fhios aige, ba mhaith liom a fháil amach freisin.
  
  
  Chruthaigh mé córas faisnéise iontach a bhí ceaptha a bheith ag obair do Gregorius, agus ansin thástáil mé é ag ordú faisnéis a bailíodh ar Gregorius féin. Chuir mé an fhaisnéis seo isteach i gcomhaid AX.
  
  
  Is beag eolas iontaofa a bhí damanta faoina luathbhlianta. Don chuid is mó tá sé seo neamhdhearbhaithe. Bhí ráflaí ann gur rugadh é áit éigin sna Balcáin nó san Áise Mion. Bhí ráflaí ann go raibh sé ina chuid de chuid na Cipire agus na Liobáine. Nó Siriach agus Turcach. Ní raibh aon rud deiridh.
  
  
  Ach fuair mé amach nach raibh a ainm ceart Alexander Gregorius, a fhios ag daoine beag. Ach fiú ní raibh mé in ann a thuiscint cén áit ar tháinig sé i ndáiríre nó cad a rinne sé sa chéad cúig bliana is fiche dá shaol.
  
  
  Tháinig sé as áit ar bith díreach tar éis an Dara Cogadh Domhanda. Sa chomhad inimirce san Aithin bhí sé liostaithe mar theacht ó Ancara, ach bhí a phas ón Liobáin.
  
  
  Faoi dheireadh na 50idí bhí baint mhór aige le loingseoireacht na Gréige, le hola Kuwaiti agus na hAraibe Sádaí, baincéireacht na Liobáine, allmhairiú-onnmhairithe na Fraince, copar Mheiriceá Theas, mangainéise, tungstain - ainmníonn tú é. Bhí sé beagnach dodhéanta a chuid gníomhaíochtaí go léir a rianú, fiú ó shuíomh an chos istigh.
  
  
  Is tromluí a bheadh ann do chuntasóir a chuid sonraí cruinne a nochtadh. Chuir sé i bhfolach iad trí Lichtinstéin, Lucsamburg, an Eilvéis agus Panama a ionchorprú - tíortha ina bhfuil an rúndacht chorparáideach beagnach dosháraithe. Tá sé seo toisc go seasann SA tar éis ainmneacha cuideachtaí ón Eoraip agus Meiriceá Theas do Societe Anonyme. Níl a fhios ag aon duine cé hiad na scairshealbhóirí.
  
  
  Ní dóigh liom go bhféadfadh Gregorius é féin a chinneadh go cruinn méid a shaibhreas. Níor thomhais sé ina ndollair a thuilleadh é, ach i dtéarmaí cumhachta agus tionchair - bhí neart an dá cheann aige.
  
  
  Ba é an rud a rinne mé dó ar an gcéad thasc seo ó Hawk ná seirbhís bailithe faisnéise a chruthú a chuimsigh cuideachta árachais, eagraíocht seiceála creidmheasa, agus iris nuachta le bureaus eachtracha i mbreis agus tríocha tír nó níos mó. na céadta comhfhreagraí agus sreangóirí. Cuir gnólacht próiseála sonraí leictreonacha agus gnó taighde margaidh leis seo. Bhí a n-acmhainní taighde comhcheangailte iontach iontach.
  
  
  Thaispeáin mé do Gregorius conas a d’fhéadfaimis na sonraí seo go léir a chur le chéile, ag cruthú sainchomhaid mhionsonraithe ar na céadta míle duine. Go háirithe iad siúd a d'oibrigh do chuideachtaí a raibh spéis aige iontu nó a raibh úinéireacht iomlán aige orthu. Nó a d’oibrigh dá iomaitheoirí.
  
  
  Tháinig an fhaisnéis ó chomhfhreagraithe, ó oifigigh iasachta, ó thuairiscí árachais, ó speisialtóirí taighde margaidh, ó chomhaid a irise nuachta. Cuireadh é seo go léir chuig banc de ríomhairí IBM 360 ó EDP, atá lonnaithe i Denver.
  
  
  I níos lú ná seasca soicind, d'fhéadfainn asphrionta a bheith agam ar aon duine de na daoine seo, é a líonadh le heolas chomh cuimsitheach sin go gcuirfeadh sé eagla an domhain orthu.
  
  
  Beidh sé iomlán ón nóiméad a rugadh iad, na scoileanna a ndeachaigh siad chucu, na gráid a fuair siad, an tuarastal cruinn as gach post a bhí acu riamh, iasachtaí a fuair siad riamh, agus na híocaíochtaí atá dlite dóibh. Is féidir leis fiú do cháin ioncaim bhliantúil mheasta a ríomh do gach bliain oibríochta.
  
  
  Tá a fhios aige na cásanna atá acu nó a bhí acu. Cuirimis imní a mistresses láithreach leis na hainmneacha. Agus bhí faisnéis ann faoina gclaonadh gnéasach agus a gclaonadh gnéasach
  
  
  
  
  
  .
  
  
  Tá spól speisialta scannán amháin ann freisin ina bhfuil tuairim is dhá mhíle sainchomhad nó níos mó, agus ní phróiseáiltear ionchur agus aschur ach ag roinnt iarfhostaithe de chuid an FBI a roghnaíodh go cúramach. Tá sé seo amhlaidh toisc go bhfuil an fhaisnéis ró-íogair agus ró-chontúirteach do dhaoine eile a fheiceáil.
  
  
  Dhíolfadh aon Aighne Dúiche SAM a anam chun a lámha a fháil ar spól sonraí a bhailítear ar theaghlaigh Mafia agus ar bhaill an tSiondacáit.
  
  
  Ní raibh ach Gregorius nó mise in ann asphrionta a údarú ón ríl speisialta seo.
  
  
  * * *
  
  
  Chríochnaigh Gregorius a lón ar deireadh. Bhrúigh sé an tráidire i leataobh agus shuigh sé ar ais ina chathaoir, dabbing a liopaí le naipcín línéadach.
  
  
  “Is í Carmine Stocelli an fhadhb,” a dúirt sé go géar. "An bhfuil a fhios agat cé hé?"
  
  
  Chlaon mé. “Tá sé cosúil le fiafraí díom cé leis atá Getty Oil. Ritheann Carmine an teaghlach mafia is mó i Nua-Eabhrac. Is iad uimhreacha agus drugaí a shainiúlacht. Conas a bhuail tú leis? "
  
  
  Gregorius fropped. “Tá Stockelli ag iarraidh a bheith páirteach i gceann de na fiontair nua atá agam. Níl mé ag iarraidh é a bheith ann."
  
  
  "Inis dom na sonraí."
  
  
  Tógáil roinnt sanatoriums. Ceann amháin i ngach ceann de na sé thír. Samhlaigh iamhchríoch ina bhfuil só-óstán, roinnt foirgneamh íseal-ardú condominium in aice leis an óstán, agus thart ar 30-40 Villas príobháideacha mórthimpeall an choimpléasc ar fad."
  
  
  Rinne mé grinned air. - "Agus do millionaires amháin, ceart?"
  
  
  "Ceart."
  
  
  Rinne mé an mata i mo cheann go tapa. “Is infheistíocht de thart ar ocht gcéad milliún dollar é seo,” thug mé faoi deara. "Cé atá ag maoiniú é?"
  
  
  “Mise,” arsa Gregorius, “is é mo chuid airgid féin gach pingin a infheistítear ann.”
  
  
  “Is botún é seo. Bhain tú úsáid i gcónaí as airgead a fuarthas ar iasacht. Cén fáth a bhfuil siad leatsa an uair seo?
  
  
  “Toisc go bhfuil cúpla cuideachta ola bainte amach agam,” a dúirt Gregorius. “Tá druileáil sa Mhuir Thuaidh uafásach daor.”
  
  
  "Ocht gcéad milliún." Shíl mé faoi ar feadh nóiméid. "Tá a fhios agam conas a oibríonn tú, Gregorius, déarfainn go bhfuil tú ag féachaint ar thoradh ar d'infheistíocht thart ar cúig go seacht n-uaire níos mó ná sin nuair a bheidh tú críochnaithe."
  
  
  Bhreathnaigh Gregorius orm go géar. “An-ghar dó, a Chartúir. Feicim nach bhfuil teagmháil caillte agat leis an ábhar. Is í an fhadhb atá ann ná go dtí go mbeidh na tionscadail seo críochnaithe, ní bheidh mé in ann pingin a bhailiú.”
  
  
  - Agus tá Stocelli ag iarraidh a mhéara i do phióg?
  
  
  “I mbeagán focal, tá.”
  
  
  "Conas?"
  
  
  “Tá Stockelli ag iarraidh ceasaíneo a oscailt ag gach ceann de na hionaid saoire seo. A casino cearrbhachas. Ní bheadh baint agam leis seo."
  
  
  "Abair leis dul go hifreann."
  
  
  Chroith Gregorius a cheann. "D'fhéadfadh sé a bheith costas dom mo shaol."
  
  
  Tilted mé mo cheann agus d'iarr mé air le eyebrow ardaithe.
  
  
  “Is féidir leis é a dhéanamh,” a dúirt Gregorius. "Tá daoine aige."
  
  
  "Ar inis sé sin duit?"
  
  
  "Tá."
  
  
  "Cathain?"
  
  
  “Ag an am sin thug sé cuntas dom ar a thogra.”
  
  
  "Agus an bhfuil tú ag súil go mbainfidh mé réidh le Stocelli thú?"
  
  
  Chlaon Gregorius. "Díreach."
  
  
  "De réir marú air?"
  
  
  Chroith sé a cheann. “Bealach éasca a bheadh ann. Ach dúirt Stocelli liom go díreach, dá ndéanfainn iarracht ar bith chomh dúr, go mbeadh orduithe ag a chuid fear mé a fháil ar aon chostas. Caithfidh go bhfuil bealach eile ann."
  
  
  aoibh mé go ciniciúil. - "Agus ní mór dom é a fháil, nach bhfuil?"
  
  
  “Más féidir le duine ar bith, is tusa amháin atá in ann,” arsa Gregorius. "Sin an fáth gur chuir mé ceist ar Seabhac fút arís."
  
  
  Ar feadh nóiméad a bhí mé ag smaoineamh ar cad a d'fhéadfadh a thabhairt ar iasacht Seabhac dom. Ní oibríonn AX do dhaoine aonair. Ní oibríonn AX ach do rialtas Mheiriceá, fiú mura raibh a fhios ag nócha a naoi faoin gcéad de rialtas Mheiriceá go raibh sé ann.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “An bhfuil tú i ndáiríre chomh muiníneach sin as mo chumais?”
  
  
  “Seabhaic,” arsa Gregorius, agus sin deireadh leis.
  
  
  Dúisím. Bhain mo cheann beagnach le síleáil chábáin Learjet.
  
  
  "An é sin go léir, a Ghriogair?"
  
  
  Gregorius d'fhéach sé ar dom. “Deir gach duine eile go bhfuil,” a dúirt sé.
  
  
  "An é sin go léir?" - D'iarr mé arís. Bhreathnaigh mé síos air. An fuacht a mhothaigh mé, tháinig an naimhdeas amach i mo ghlór.
  
  
  "Sílim go mbeidh sé seo go leor fiú duit."
  
  
  Dhreap mé amach as an Learjet agus shiúil mé síos na céimeanna go dtí an urlár fásaigh, bhraith an teas tobann an lae beagnach chomh dian leis an fhearg a bhí tosaithe a thógáil laistigh dom.
  
  
  Cad a bhí an diabhal a rinne Seabhac dom? A N3, a mharbh- mháistir, an bhfuil cosc ​​air é mharbhú? Tugann Carter aghaidh ar bhainisteoir slua ardchéime - agus nuair a tháinig mé air, ní raibh mé ceaptha teagmháil a dhéanamh leis?
  
  
  A Íosa, an raibh Seabhac ag iarraidh mé a mharú?
  
  
  AN TRÍÚ CAIBIDIL.
  
  
  Faoin am a d'eitil mé an Cessna 210 ar ais go dtí Aerfort EI Paso, iompú isteach an eochair agus d'íoc mé an bille, bhí sé meán lae. Bhí orm siúl timpeall dhá chéad slat ón bothán eitilte go dtí an príomhfhoirgneamh críochfoirt.
  
  
  Sa halla chuaigh mé díreach go dtí an banc gutháin. Chuaigh mé isteach sa bhoth, dhún mé an doras i mo dhiaidh, agus dumpáil na boinn ar sheilf bheag cruach dhosmálta. Chuir mé dime isteach sa sliotán, dhiailiú náid, agus ansin dhiailiú mé an chuid eile d'uimhir Denver.
  
  
  Chuaigh an t-oibreoir isteach.
  
  
  “Faigh glaoch,” a dúirt mé léi. "Is é mo ainm Carter." Bhí orm é seo a mhíniú di.
  
  
  D'fhan mé go mífhoighneach leis an gcloigeann ag bualadh i mo chluas go dtí gur chuala mé an fáinne gutháin.
  
  
  
  
  
  
  Tar éis an tríú fáinne, d'fhreagair duine éigin.
  
  
  "Sonraí Idirnáisiúnta".
  
  
  Dúirt an t-oibreoir, “Is é seo an t-oibreoir El Paso. Tá an tUasal Carter ag glaoch orm. An nglacfaidh tú? »
  
  
  "Nóiméad amháin le do thoil." Bhí clic ann, agus nóiméad ina dhiaidh sin chualathas guth fear.
  
  
  "Ceart go leor, tóg," a dúirt sé.
  
  
  "Lean ar aghaidh, a dhuine uasail." D'fhan mé go dtí gur chuala mé an t-oibreoir a dhícheangal
  
  
  “Tá Carter anseo,” arsa mise. - Ar chuala tú cheana ó Gregorius?
  
  
  “Fáilte ar ais,” a dúirt Denver. "Tá an focal faighte againn."
  
  
  "An bhfuil mé ar?"
  
  
  “Tá tú ar siúl agus tá siad ag taifeadadh tú. Ordú."
  
  
  “Tá asphrionta de dhíth orm faoi Carmine Stocelli,” a dúirt mé. “Gach rud atá agat air agus ar a eagraíocht. Sonraí pearsanta ar dtús, lena n-áirítear uimhir theileafóin inar féidir liom teagmháil a dhéanamh leis.”
  
  
  “Go luath,” a dúirt Denver. Bhí sos gairid eile ann. msgstr "Réidh le cóipeáil?"
  
  
  "Réidh."
  
  
  Thug Denver uimhir theileafóin dom. “Tá cód ann freisin a chaithfidh tú a úsáid chun é a bhaint amach,” a dúirt Denver agus mhínigh sé dom.
  
  
  Crochadh mé suas i Denver, ansin dhiailiú an uimhir Nua-Eabhrac.
  
  
  Níor ghlaoigh an fón ach uair amháin sular roghnaíodh é.
  
  
  "Sea?"
  
  
  “Carter is ainm dom. Ba mhaith liom labhairt le Stocelli."
  
  
  “Tá an uimhir mícheart agat, a bhuachaillí. Níl aon duine anseo leis an sloinne sin.
  
  
  “Abair leis gur féidir dul i dteagmháil liom ag an uimhir seo,” a dúirt mé, ag déanamh neamhairde den ghuth. Léigh mé uimhir na mboth gutháin in El Paso. “Is fón pá é seo. Ba mhaith liom cloisteáil uaidh i gceann deich nóiméad."
  
  
  “Fuck off, Charlie,” ar an guth ag caoineadh. “Dúirt mé leat go bhfuil an uimhir mícheart agat.” Crochadh sé suas.
  
  
  Chuir mé an fón ar an Hook agus chlaon ar ais, ag iarraidh a fháil compordach sa spás cramped. Thóg mé amach ceann de mo thoitíní óir-scriosta agus las mé é. Bhí an chuma ar an am ag eitilt. Bhí mé ag imirt le boinn ar an tseilf. Chaith mé an toitín beagnach síos go dtí an scagaire sular chaith mé ar an urlár é agus bhrúigh mé faoi mo bhróg é.
  
  
  Ghlaoigh an teileafón. D’fhéach mé ar m’uaireadóir agus chonaic mé nach raibh ach ocht nóiméad caite ó chroch mé suas. Phioc mé suas an fón agus láithreach, gan focal a rá, é a chur ar an hook. Bhreathnaigh mé ar an dara láimhe de mo uaireadóir tic frantic. Chuaigh dhá nóiméad díreach thart sular ghlaoigh an guthán arís. Deich nóiméad tar éis crochadh mé suas i Nua-Eabhrac.
  
  
  Phioc mé suas an fón agus dúirt, "Carter, anseo."
  
  
  “Ceart go leor,” arsa guth trom, crosta, inar aithin mé Stocelli. msgstr "Fuair mé do theachtaireacht."
  
  
  "Tá a fhios agat cé mé?"
  
  
  “Dúirt Gregorius liom a bheith ag súil le glao uait. Cad atá uait?"
  
  
  "Chun bualadh leat."
  
  
  Bhí sos fada ann. “An n-aontóidh Gregorius le mo thogra?” - D'fhiafraigh Stocelli.
  
  
  “Seo é ba mhaith liom labhairt leat faoi,” a dúirt mé. "Cathain agus cén áit ar féidir linn bualadh le chéile?"
  
  
  Rinne Stocelli gáire. “Bhuel, tá tú leath bealaigh ann anois. Buailfidh mé leat amárach in Acapulco.
  
  
  "Acapulco?"
  
  
  "Yeah. Tá mé i Montreal anois. Tá mé ag dul ó anseo go Acapulco. Feicfidh mé tú síos ann. Tá tú ag seiceáil isteach in Óstán Matamoros. An é sin d'ainm? Déanfaidh mo bhuachaillí teagmháil leat agus beidh muid le chéile."
  
  
  "Maith go leor."
  
  
  D'fhiafraigh Stocelli de, agus é ag caoineadh ansin, “Éist, a Chartúir, tá rud éigin cloiste agam fút. Mar sin, tá mé ag rabhadh duit. Ná himirt cluichí liom! »
  
  
  “Feicfidh mé in Acapulco thú,” a dúirt mé agus chroch mé suas.
  
  
  D'iascaigh mé deich cent eile as mo phóca agus ghlaoigh mé ar Denver arís.
  
  
  “Carter,” a dúirt mé, ag cur mé féin in aithne. “Tá asphrionta den oibríocht in Acapulco ag teastáil uaim. Cé atá ceangailte le Stocelli ansin? Cé chomh mór is atá sé? Conas a oibríonn sé? Gach rud is féidir a tharraingt amach orthu. Ainmneacha, áiteanna, dátaí."
  
  
  "Tuigim."
  
  
  "Cé chomh fada a thógfaidh sé?"
  
  
  “Faoin am a shroicheann tú Acapulco, beidh an t-eolas agat chomh maith leis na hábhair eile a d’iarr tú. An bhfuil sé luath go leor? Aon rud eile?"
  
  
  “Sea, go deimhin.
  
  
  Thosaigh Denver ag agóidíocht, ach chuir mé isteach air. "Ifreann, cíos eitleán beag má tá ort," a dúirt mé go géar. “Ná déan iarracht pingin a shábháil. Is airgead Gregorius é, ní mise!
  
  
  Crochadh mé suas agus chuaigh mé amach chun stop a chur le tacsaí. Ba é an chéad stad eile a bhí agam ná Biúró Turasóireachta Mheicsiceo chun ceadúnas cuairteora a fháil, agus as sin chuaigh mé trasna na teorann go Juarez agus an t-aerfort. Is ar éigean a rinne mé é ar an Aeromexico DC-9 go Chihuahua, Torreon, Cathair Mheicsiceo agus Acapulco.
  
  
  CAIBIDIL A CEATHAIR
  
  
  Buachaill maith ab ea Denver. Bhí an telecopier ag fanacht liom i mo sheomra nuair a sheiceáil mé isteach in óstán Matamoros. Ní raibh aon am le haghaidh tuairisce fós, agus mar sin chuaigh mé síos go dtí an ardán leathan tíl os cionn an chuan, shuigh síos i cathaoir leathan caoladóireachta agus d'ordaigh gloine de rum. Shil mé go mall é, ag féachaint trasna an chuain ar na soilse cathrach a bhí díreach tar éis teacht ar aghaidh, agus na cnoic dorcha doiléir ag ardú os cionn na cathrach ó thuaidh.
  
  
  Shuigh mé ann ar feadh i bhfad, ag baint suilt as an tráthnóna, an ciúnas, soilse na cathrach agus binneas fionnuar an rum.
  
  
  Nuair a d’éirigh mé faoi dheireadh, chuaigh mé isteach le haghaidh dinnéar fada suaimhneach, mar sin ní raibh sé go dtí beagnach meán oíche a fuair mé glaoch ó Denver. Thóg mé i mo sheomra.
  
  
  Chas mé ar an telecopier agus chuir mé an handset isteach ann. Thosaigh páipéar ag teacht amach as an meaisín.
  
  
  Scanadh mé é go dtí gur shleamhnaigh sé amach, go dtí faoi dheireadh go raibh cruachán beag páipéir romham.
  
  
  
  
  
  Stad an carr. Phioc mé suas an fón arís.
  
  
  “Sin é,” a dúirt Denver. “Tá súil agam go gcabhraíonn sé seo leat. Aon rud eile?"
  
  
  "Fós".
  
  
  “Ansin tá rud éigin agam duit. Fuaireamar eolas díreach ó dhuine dár dteagmhálaithe i Nua-Eabhrac. Aréir, phioc oifigigh chustaim triúr Francach ag Aerfort Kennedy. Bhí siad gafa ag iarraidh lastas hearóin a smuigleáil. Is iad Andre Michaud, Maurice Berthier agus Etienne Dupre a n-ainmneacha. An aithníonn tú iad? »
  
  
  “Tá,” a dúirt mé, “tá baint acu le Stocelli sa chuid Francach dá oibríochtaí drugaí.”
  
  
  “Bhí tú ag féachaint ar an tuairisc mar a tháinig sé isteach,” chuir Denver i leith mé.
  
  
  Shíl mé ar feadh nóiméad agus ansin dúirt mé, “Ní dhéanann sé sin ciall. Tá na daoine seo ró-mhór chun na hearraí a iompar iad féin. Cén fáth nár úsáid siad cúiréireachta? "
  
  
  “Ní féidir linn é seo a thuiscint ach an oiread. De réir na teachtaireachta a fuaireamar, tháinig an t-eitleán ó Orly. Phioc Michaud suas a mhálaí ar an tábla agus d’iompair go dtí an cuntar custaim iad amhail is nach raibh aon rud le cur i bhfolach aige. Trí mhála, ach líonadh ceann acu le deich gcileagram de hearóin íon."
  
  
  "Cé mhéad a dúirt tú?" - Chuir mé isteach.
  
  
  “Chuala tú mé i gceart. Deich gcileagram. An bhfuil a fhios agat cé mhéad a chosnaíonn sé? "
  
  
  “Costas sráide? Thart ar dhá mhilliún dollar. Mórdhíola? Cosnóidh sé ó chéad deich go dtí céad fiche míle don allmhaireoir. Sin an fáth go bhfuil sé chomh deacair a chreidiúint."
  
  
  “Is fearr a chreideann tú é. Anois a thagann an chuid greannmhar. Mhaígh Michaud nach raibh a fhios aige rud ar bith faoi hearóin. Shéan sé gurbh leis féin an mála."
  
  
  "Bhí sé?"
  
  
  “Bhuel, cás attaché a bhí ann - ceann de na cinn mhóra - agus bhí a chuid ceannlitreacha stampáilte air. Agus bhí a chlib ainm ceangailte den láimhseáil."
  
  
  “Cad mar gheall ar an mbeirt eile?”
  
  
  "An rud céanna. D'iompair Berthier dhá chileagram déag ina mhála thar oíche, agus d'iompair Dupree ocht gcileagram. Is é an t-iomlán ná thart ar thríocha cileagram den hearóin is íonaí ar tháinig custaim air riamh."
  
  
  "Agus deir siad go léir an rud céanna?"
  
  
  "Thug tú buille faoi thuairim ceart é. Cuireann gach duine a mhála ar an gcuntar seiceála, trom le práis, amhail is nach bhfuil aon rud ann ach léinte agus stocaí. Scairt siad gur calaois é."
  
  
  “B’fhéidir,” shíl mé, “ach amháin rud amháin. Ní chaithfidh tú luach trí chéad caoga míle dollar ar dhrugaí chun fráma a chruthú. Is leor leath cileagram - ifreann, fiú cúpla unsa.
  
  
  “Ceapann lucht custaim é sin.”
  
  
  "An raibh tip?"
  
  
  "Ní focal. Chuaigh siad trí chuardach iomlán mar a fhios ag custaim faoina ngníomhaíochtaí i Marseille agus tá a n-ainmneacha ar liosta speisialta. Agus a dhéanann sé fiú strainséir. Bhí a fhios acu go raibh siad ar an liosta seo. Bhí a fhios acu go raibh siad go críochnúil. sheiceáil ag custaim, mar sin conas a d'fhéadfadh siad a bheith ag súil a fháil amach leis?
  
  
  Ní dhearna mé trácht. Lean Denver. “Beidh sé seo níos suimiúla fós má chomhcheanglaíonn tú é le píosa eile faisnéise sa chomhad a thugamar duit. An tseachtain seo caite bhí Stocelli i Marseille. Déan buille faoi thuairim cé leis ar chuir sé dáta leis agus é ann? »
  
  
  “Michaud, Berthier agus Dupre,” a dúirt mé. "Guy cliste." Bhí mé i mo thost ar feadh nóiméad: “An dóigh leat gur comhtharlú é seo?” - D'iarr Denver. “Ní chreidim i gcomhtharlúint,” a dúirt mé go bog. "Táimid, freisin".
  
  
  "An é sin go léir?" “D'fhiafraigh mé agus dúirt Denver tá, ghuigh sé an t-ádh orm agus chroch sé suas. Chuaigh mé síos agus d'ól mé níos mó.
  
  
  Dhá uair an chloig ina dhiaidh sin, bhí mé ar ais i mo sheomra, undressing, nuair a ghlaoigh an fón arís.
  
  
  “Tá mé ag iarraidh dul i dteagmháil leat le cúpla uair an chloig anois,” a dúirt Denver le leid de greannú ina ghlór.
  
  
  "Cad atá ag tarlú?"
  
  
  “Séid sé an lucht leanúna,” a dúirt Denver. “Faighimid tuairiscí ónár muintir an lá ar fad. Go dtí seo, tá Dattua, Torregrossa, Vignal, Gambetta, Maxi Klein agus Solly Webber ar an mbille! »
  
  
  Chuir sé iontas orm go raibh Denver díreach tar éis seisear de na gáinneálaithe drugaí is fearr a bhaineann le Stocelli a ainmniú ina chuid oibríochtaí ar an gCósta Thoir. "Inis dom na sonraí."
  
  
  Ghlac Denver anáil dhomhain. “Ar maidin inniu ag Aerfort LaGuardia, tháinig Raymond Dattua Dattua, fear gabhadh an FBI, ar eitilt ó Montreal. Cuardaíodh Dattua agus fuarthas eochair a thaisceadán aerfoirt ina phóca cóta. Bhí fiche cileagram de hearóin íon sa mhála taistil sa taisceadán."
  
  
  "Leanúint ar aghaidh."
  
  
  “Fuair Vinnie Torregrossa bosca ina theach i Westchester go luath ar maidin. Seachadadh é i veain seirbhíse beartán Aontaithe rialta. Is ar éigean a bhí am aige é a oscailt sular ionsaigh gníomhairí an Bhiúró Támhshuanaigh agus Dhrugaí Contúirteacha a bhí ag gníomhú ar tip é. Bhí cúig chileagram déag de hearóin sa bhosca!
  
  
  “Gabhadh Gambetta agus Vignal tráthnóna thart ar 7 pm ag an NYPD,” lean sé ar aghaidh.
  
  
  “Tugadh foláireamh dóibh ar an nguthán. Phioc siad suas an bheirt i gcarr Gambetta i lár an bhaile Manhattan agus fuair sé amach fiche cileagram de hearóin pacáilte i urrann boinn spártha sa stoc."
  
  
  Dúirt mé faic mar a lean Denver a cheolchoirm.
  
  
  “Tuairim is a deich a chlog tráthnóna, chuaigh na feiliúnóirí isteach i dteach óstán Maxi Klein i Miami Beach. Bhí Klein agus a pháirtí Webber díreach tar éis an lón a chríochnú. Fuair gníomhairí cúig chileagram déag de hearóin in urrann den bhord bia a thug an freastalaí leis an lón níos lú ná uair an chloig roimhe sin.
  
  
  
  
  
  Stop Denver, ag fanacht liom rud éigin a rá.
  
  
  “Tá sé soiléir go leor gur cuireadh ar bun iad,” shíl mé.
  
  
  “Ar ndóigh,” d’aontaigh Denver. “Ní hamháin gur cuireadh na feisirí agus na póilíní áitiúla ar an eolas, ach cuireadh na nuachtáin ar an eolas freisin. Bhí duine dár dtuairisceoirí biúró nuachta againn ag gach ceann de na cruinnithe seo. Amárach beidh an scéal seo ag uimhir a haon i ngach nuachtán sa tír. Tá sé ar an aer cheana féin."
  
  
  “An bhfanfaidh na gabhálacha?
  
  
  “Sílim go bhfuil,” a dúirt Denver tar éis dó smaoineamh ar feadh nóiméad. “Tá siad ar fad ag screadaíl faoin gcalaois, ach tá na fealsúnachta agus na póilíní áitiúla ag fanacht le fada an lá chun na daoine seo a ingne. Sea, is dóigh liom go gcuirfidh siad iallach orthu é a admháil."
  
  
  Rinne mé roinnt matamaitice i mo cheann. “Níl ann sin ach céad agus a dó cileagram hearóin,” a dúirt mé, “ag smaoineamh ar an méid a thóg siad ó Michaud Berthier agus Dupre dhá lá ó shin.”
  
  
  “Ar dheis ar an tsrón,” a dúirt Denver. “Ag cur san áireamh go bhfuil luach sráide idir dhá chéad agus dhá chéad fiche míle dollar in aghaidh an chileagraim ag an táirge, is mó ná fiche haon milliún dollar an t-iomlán. Heck, fiú ag deich go dhá mhíle dhéag dollar an cileagram de Stokely nuair a allmhairíonn sé é ó Marseille, sin níos mó ná milliún céad míle dollar
  
  
  “Gortaíodh duine éigin,” a dúirt mé.
  
  
  "Ar mhaith leat an chuid eile a chloisteáil?"
  
  
  "Tá."
  
  
  “An raibh a fhios agat go raibh Stocelli i Montreal inné?”
  
  
  "Sea. Labhair mé leis ann."
  
  
  “An raibh a fhios agat go raibh sé ag comhrá le Raymond Dattua nuair a bhí sé ann?”
  
  
  "Ní hea" Ach leis an bhfaisnéis a thug Denver dom, ní raibh sé ró-ionadh orm.
  
  
  “Nó an lá roimh casadh le Dattua, bhí Stocelli i Miami Beach ag bualadh le Maxi Klein agus Solly Webber?”
  
  
  "Níl"
  
  
  “Nó seachtain tar éis dó filleadh ón bhFrainc, bhuail sé le Torregrosa i Westchester agus le Vignal agus Gambetta i Brooklyn?”
  
  
  "Chuir mé ceist ar. “Cá bhfios duit é seo go léir faoi Stocelli?”
  
  
  "Thug Gregorius súil síos ar Stocelli timpeall trí seachtaine ó shin," a mhínigh Denver. “As sin amach, bhí foirne de bheirt agus triúr againn ag déanamh monatóireachta air ceithre huaire fichead sa lá.” grinned sé. “Is féidir liom a rá leat cé mhéad uair sa lá a chuaigh sé go dtí an leithreas agus cé mhéad leathán páipéir a d’úsáid sé.”
  
  
  “Stop bragging,” a dúirt mé leis. “Tá a fhios agam cé chomh maith agus atá an tseirbhís faisnéise.”
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt Denver. “Agus anois seo fíric eile a shábháil mé duit. Go gairid sular ghabh na feds é, bhí Maxi Klein ag caint le Hugo Donati i Cleveland. D’iarr Maxey ar an gCoimisiún conradh a dhéanamh do Stocelli. Dúradh leis go raibh sé sna saothair cheana féin.”
  
  
  "Cén fáth?"
  
  
  “Toisc go raibh Maxie buartha go raibh Michaud, Berthier agus Dupre bunaithe ag Stocelli. Chuala sé ar an raidió faoi Torregrossa, Vignale agus Gambetta. Shíl sé gur chuir Stocelli suas iad agus gurbh é an chéad cheann eile é.”
  
  
  Le searbhas dea-natured, dúirt mé, “Glacaim leis gur ghlaoigh Maxi Klein agus gur inis sé duit go pearsanta cad a dúirt sé le Donati?”
  
  
  “Sin é,” a dúirt Denver le gáire. "Ó bhuail Maxie le Stocelli, táimid ag cnagadh ar a ghutháin."
  
  
  “Níl Maxie dúr go leor chun na fóin ina seomra óstáin a úsáid chun glaoch mar sin a dhéanamh,” a dúirt mé. “D’úsáidfeadh sé both amuigh.”
  
  
  “Tá,” arsa Denver, “ach tá sé míchúramach go leor chun an bothán céanna a úsáid níos mó ná uair amháin. Táimid tar éis sreang a chur ar leathdhosaen bothanna a fuaireamar amach go bhfuil sé ag úsáid go comhsheasmhach le cúpla lá anuas. D’íoc sé as anocht.”
  
  
  Ní fhéadfainn an milleán a chur ar Denver as a bheith bogásach. Rinne a mhuintir jab maith damanta.
  
  
  D'fhiafraigh mé: "Conas a thuigeann tú é seo?" “An dóigh leat gur bhunaigh Stocelli a chomhpháirtithe?”
  
  
  “Breathnaíonn sé mar sin i ndáiríre, nach ea? Agus is cosúil go gceapann an Coimisiún amhlaidh freisin, ó bhronn siad conradh air. Tá Stocelli marbh.
  
  
  “B’fhéidir,” arsa mise go seachanta. “Tá sé i gceannas ar cheann de na teaghlaigh is mó sa tír freisin. Ní bheidh sé éasca dóibh a fháil dó. Aon rud eile?"
  
  
  "Nach leor sin?"
  
  
  “Sílim go bhfuil,” a dúirt mé. "Má bhriseann aon rud eile, cuir in iúl dom."
  
  
  Chroch mé an fón go smaointeach agus shuigh mé síos i gcathaoir ar an mbalcóin bheag lasmuigh den fhuinneog. Las mé toitín, ag breathnú amach ar dhorchadas oíche éadrom Mheicsiceo agus ag scanadh an eolais a bhí chomh tobann sin buailte liom.
  
  
  Dá mbeadh an méid a dúirt Denver fíor - dá mbeadh Stocelli faoi chonradh - bheadh a lámha lán go ceann roinnt míonna eile. An oiread sin ionas nach raibh am aige bac a chur ar Gregorius. Sa chás seo rinneadh mo chuid oibre.
  
  
  Ach ba chosúil gur réiteach ró-shimplí, ró-ócáideach é seo ar fhadhb Gregorius.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar na fíricí arís. Agus thosaigh amhras ag luascadh isteach i mo cheann.
  
  
  Dá mba rud é gur chuir Stocelli an socrú ar bun, bheadh a fhios aige go raibh a shaol féin i mbaol. Bhí a fhios aige go gcaithfeadh sé luí íseal go dtí go laghdódh an teas. Ar ndóigh, ní thiocfadh sé chomh hoscailte sin go Acapulco.
  
  
  Ní raibh ciall leis.
  
  
  Ceist: Cá rachadh sé chun céad is dhá chileagram a fháil? Sin go leor hearóin. Ní bheadh sé faighte óna chairde i Marseilles - dá mbeadh sé chun é a úsáid chun iad a shocrú. Agus dá n-iompódh sé ar fhoinsí eile, bheadh cloiste agam faoi cheannach chomh mór sin.
  
  
  
  
  
  Ceist: Cá bhfaigheadh sé breis agus milliún dollar in airgead tirim chun an ceannach a dhéanamh? Fiú amháin i saol thíos an mhafia agus na sindeacáite, tá sé deacair an cineál seo airgid a fháil i gcnapshuimeanna agus i gcuntais bheaga nach féidir a rianú. Ní ghlacann aon duine le seiceanna nó ní thairgeann sé creidmheas!
  
  
  Ceist: Cá háit a stórálfadh sé rudaí? Cén fáth nach raibh aon fhocal faoin ábhar seo sular cuireadh é? Interpol, an Biúró Támhshuanaigh na Fraince - L'Office Central Pour la Suppression du traffic des Stupefiants - ár Roinn féin SAM de Támhshuanaigh agus Drugaí Contúirteacha - ní mór go mbeadh a fhios ag gach duine faoi seo roimh ré óna líonraí ollmhóra faisnéiseoirí íoctha.
  
  
  Smaoineamh eile: Dá bhféadfadh Stocelli méid chomh mór hearóin a dhíscríobh, arbh ionann sin agus a rá go bhféadfadh sé a lámha a fháil ar chainníochtaí níos mó fós?
  
  
  Is é seo an rud a d'fhéadfadh a bheith ina chúis le chills i ndáiríre i duine.
  
  
  Chuaigh na ceisteanna seo agus a lán freagraí féideartha timpeall i mo cheann cosúil le timpeallán gan mharcach le capaill adhmaid ag galloping suas agus síos ar a gcuaillí cruach, agus a luaithe a shroich mé smaoineamh amháin, dhealródh ceann eile a raibh an chuma níos loighciúil air. .
  
  
  Bhí mé caillte ar deireadh i labyrinth na díomá.
  
  
  Ba í an cheist is mó ná cén fáth ar thug Hawke mé ar iasacht do Gregorius? Is é an eochair don réiteach ná an frása “Léas Iasachta”. Bhí mé á thabhairt ar iasacht, agus bhí Seabhac chun rud éigin a fháil mar chúiteamh ar mo chuid seirbhísí. Cad?
  
  
  Agus níos mó ná sin. Chiallaigh “No AX” nach raibh mé in ann teagmháil a dhéanamh le háiseanna nó le pearsanra táirgeachta AX. Fiontar príobháideach amháin a bhí ann. Dúirt Seabhac liom go raibh mé liom féin!
  
  
  Go breá. D'fhéadfainn é sin a thuiscint. Is gníomhaireacht ardrúnda de chuid rialtas SAM é AX agus is cinnte nach post rialtais é seo. Mar sin, níl aon ghlaonna ar Washington. Uimh spares. Níl aon duine a ghlanadh suas mo praiseach.
  
  
  Díreach mise, Wilhelmina, Hugo agus, ar ndóigh, Pierre.
  
  
  Dúirt mé go hIfreann leis ar fad agus chuaigh mé síos staighre le haghaidh deoch deas deireanach amháin ar an ardán roimh dul a chodladh.
  
  
  CAIBIDIL A CÚIG
  
  
  Dhúisigh mé sa dorchadas mo sheomra ó roinnt atavistic, mothú primordial contúirte. Naked faoi brat éadrom agus leathán, leagan mé gan gluaiseacht, ag iarraidh gan a oscailt mo shúile nó a chur in iúl ar bhealach ar bith go raibh mé awake. Lean mé fiú a breathe i mall, codlata rialta. Bhí a fhios agam go raibh rud éigin tar éis mé a mhúscailt, fuaim nár bhain leis an seomra a chuaigh i dteagmháil le m’intinn codlata agus a chuir isteach i staid dhúiseacht mé.
  
  
  Thit mé mo chluasa le rud ar bith a bhí difriúil ó ghnáthfhuaimeanna na hoíche a phiocadh suas. Chuala mé meirgeadh éadrom na cuirtíní sa ghaoth ón oiriúntóir aer. Chuala mé tic lag ar chlog aláraim an taistealaí bhig a chuir mé ar sheastán na hoíche in aice le mo leaba. Chuala mé fiú titim uisce ag titim as an faucet seomra folctha. Níor dhúisigh aon cheann de na fuaimeanna seo mé as mo chodladh.
  
  
  Bhí rud ar bith a bhí difriúil contúirteach dom. An nóiméad interminable ritheadh roimh chuala mé arís é - an sleamhnú mall, cúramach na bróga ar fud an carn na cairpéad, agus ina dhiaidh easanálú tanaí a bhí ar siúl i bhfad ró.
  
  
  Fós gan bogadh nó athrú ar rithim mo análaithe, d'oscail mé mo shúile trasnánach, ag faire ar na scáthanna sa seomra ó choirnéal mo shúile. Bhí triúr strainséirí. Tháinig beirt acu go dtí mo leaba.
  
  
  In ainneoin gach impulse, chuir mé iachall orm féin fanacht gan gluaiseacht. Bhí a fhios agam nach mbeadh aon am fágtha le haghaidh gníomhartha a phleanáiltear d’aon ghnó i bhfaiteadh na súl. Braithfidh marthanacht ar luas m'imoibrithe fisiceacha instinctive.
  
  
  Tháinig na scáthanna níos gaire. Scar siad, ceann ar gach taobh de mo leaba.
  
  
  Nuair a chlaon siad thar dom, phléasc mé. Dhírigh mo torso go tobann, scaoil mo lámha suas agus rug a muineál chun a gceann a bhriseadh le chéile.
  
  
  Bhí mé ró-mhall ar feadh soicind scoilte. Rug mo lámh dheas ar dhuine de na fir, ach d'éalaigh an duine eile as mo ghreim.
  
  
  Rinne sé fuaim feargach agus ísligh a lámh. Bhuail an buille mé ar an taobh clé de mo mhuineál sa ghualainn. Bhuail sé dom le níos mó ná díreach a dhorn; Beagnach fainted mé as an pian tobann.
  
  
  Rinne mé iarracht mé féin a chaitheamh amach as an leaba. Chuaigh mé go dtí an t-urlár nuair a phreab an tríú scáth orm, ag slamming mo dhroim isteach sa leaba. leag mé síos é le mo ghlúin, ag bualadh go dian air sa groin. Screamed sé agus faoi dhó os a chionn, agus thochail mé mo mhéara isteach ina aghaidh, gan aird a shúile.
  
  
  Ar feadh nóiméad a bhí mé saor in aisce,. Chuaigh mo lámh chlé ar neamhní ón buille go cnámh mo choil. Rinne mé iarracht neamhaird a dhéanamh air, ag titim go dtí an urlár i squat díreach go leor chun an luamhán a phreab san aer. Bhuail mo chos dheas go cothrománach. Bhuail sé le duine de na fir go hard sa chliabhrach, é a sheoladh ag eitilt isteach sa bhalla. Easanálú sé i bpian.
  
  
  Chas mé go dtí an tríú fear agus luascadh imeall mo láimhe ina dhiaidh le cic gearr taobhlíne ar cheart dó a mhuineál a bhriseadh.
  
  
  Ní raibh mé tapa go leor. Is cuimhin liom tosú ag caitheamh pollta agus a lámh a fheiceáil ag luascadh chugam agus fios a bheith agam sa soicind scoilte sin nach mbeinn in ann é a shraonadh in am.
  
  
  
  
  
  
  Bhí an ceart agam. Chuaigh gach rud ar an bpointe boise. Thit mé isteach sa pholl is doimhne, is dubh dá raibh mé riamh. Thóg sé go deo orm titim agus bualadh ar an urlár. Agus ansin ní raibh aon Chonaic ar feadh i bhfad.
  
  
  * * *
  
  
  Dhúisigh mé agus fuair mé mé féin ina luí ar an leaba. Bhí an solas ar siúl. Bhí beirt fhear ina suí i gcathaoireacha in aice leis an bhfuinneog. Sheas an tríú fear ag bun mo leapa. Bhí piostal uathoibríoch Gabilondo Llama .45 mór de dhéantús na Spáinne aige, agus é dírithe orm. Bhí duine de na fir sna cathaoireacha ag coinneáil .38 Colt agus bairille dhá orlach ina láimh. Thapáil duine eile bos a láimhe clé le truncheon rubair.
  
  
  Gortaítear mo cheann. Gortaítear mo mhuineál agus mo ghualainn. Bhreathnaigh mé ó cheann go ceann eile. Ar deireadh, d'fhiafraigh mé de, "Cad é an ifreann seo go léir?"
  
  
  Dúirt an fear mór ag bun mo leapa, “Tá Stocelli ag iarraidh tú a fheiceáil. chuir sé chugat sinn a thabhairt.”
  
  
  “Dhéanfadh glao gutháin é,” a dúirt mé go géar.
  
  
  Shrugged sé a ghuaillí indifferently. "D'fhéadfá a bheith éalaigh."
  
  
  “Cén fáth ar cheart dom rith? Tháinig mé anseo chun bualadh leis."
  
  
  Gan freagair. Just a shrug an ghualainn meaty.
  
  
  "Cá bhfuil Stocelli anois?"
  
  
  “Thuas staighre sa teach penthouse. Cuir Ort Do Chuid Éadaigh."
  
  
  Tuirseach, d’éirigh mé as an leaba. Bhreathnaigh siad go géar orm agus mé ag tarraingt ar mo chuid éadaí. Gach uair a shroich mé le mo lámh chlé, mo matáin ghualainn gortaithe. Cursed mé faoi mo anáil. Thóg na sé mhí a chaith mé amach ó AX a dola. Ní raibh mé in ann coinneáil suas le mo chleachtaí ióga laethúla. Lig mé mo chorp a scíth a ligean. Ní mórán, ach rinne sé difríocht bheag. Ní raibh mo chuid frithghníomhartha chomh tapa agus a bhí roimhe seo. Ba leor soicind scoilte na moille do thriúr thugs Stocelli. Roimhe sin, d'fhéadfainn an bheirt acu a bheith gafa ag claonadh os cionn mo leaba agus a gceann a bhriseadh le chéile. Ní éireodh an tríú ceann go deo ón urlár tar éis dom é a bhualadh.
  
  
  “Imigh leat,” a dúirt mé, ag cuimilt mo chnámh collar goirt. “Nílimid ag iarraidh Carmine Stocelli a choinneáil ag fanacht, an ndéanaimid?”
  
  
  * * *
  
  
  Shuigh Carmine Stocelli i gcathaoir leathair íseal, upholstered ag an taobh thall de seomra suí ollmhór a penthouse. Bhí a fhigiúr portúil fillte i gúna síoda suaimhneach.
  
  
  Bhí sé ag ól caife nuair a tháinig muid. Chuir sé síos an cupán agus scrúdaigh sé go cúramach mé. A shúile beaga peered amach ó aghaidh cruinn le smig dorcha, líonadh le naimhdeas agus amhras.
  
  
  Bhí Stocelli ag druidim le caoga. Bhí a cheann beagnach maol, ach amháin i gcás tonsure an manach gruaige olach dubh, a d'fhás sé amach agus cíortha i glais scanty thar a scalp lom snasta. Agus é ag breathnú orm ó cheann go ladhar, thug sé amach aura de neart neamhthrócaireach chomh láidir sin go mbraithfinn é.
  
  
  “Suigh síos,” ar seisean. Shuigh mé síos ar an tolg os a chomhair, chuimil mo ghualainn tinn.
  
  
  D'fhéach sé suas agus chonaic sé a thriúr buachaillí ina seasamh in aice láimhe. A aghaidh frowned.
  
  
  "Téigh amach!" - léim sé, ag pointeáil lena ordóg. "Ní gá dom tú a thuilleadh."
  
  
  “An mbeidh tú ceart go leor?” a d'fhiafraigh an ceann mór.
  
  
  D’fhéach Stocelli orm. Chlaon mé.
  
  
  “Sea,” a dúirt sé. "Beidh mé ceart go leor. Fuck as."
  
  
  D'fhág siad sinn. Bhreathnaigh Stocelli orm arís agus chroith sé a cheann.
  
  
  “Tá ionadh orm gur buaileadh tú chomh héasca sin, a Chartúir,” a dúirt sé. "Chuala mé go raibh tú i bhfad níos déine."
  
  
  Bhuail mé lena gaze. “Ná creid gach a gcloiseann tú,” arsa mise. “Thug mé cead dom féin a bheith beagán míchúramach.”
  
  
  Dúirt Stocelli rud ar bith, ag fanacht liom leanúint ar aghaidh. Shroich mé isteach i mo phóca, thóg mé amach paca toitíní agus las mé toitín.
  
  
  “Tháinig mé anseo,” a dúirt mé, “a insint duit go bhfuil Gregorius ag iarraidh fáil réidh leat. Cad is gá dom a dhéanamh chun a chur ina luí ort go mbraitheann tú go dona má thagann tú chuige?
  
  
  Níor fhág súile beaga crua Stocelli m’aghaidh riamh. “Sílim go bhfuil tú tosaithe ar mo chur ina luí orm cheana féin,” ar seisean go fuarchúiseach. “Agus ní maith liom cad atá ar siúl agat. Michaud, Berthier, Dupre - chuir tú suas go maith iad. Beidh sé diabhal deacair dom foinse eile a chruthú atá chomh maith leo.”
  
  
  Lean Stocelli ar aghaidh le guth feargach, hoarse.
  
  
  “Ceart go leor, inseoidh mé duit faoin amhras atá orm. Ligean le rá gur shuiteáil tú iad sular labhair tú liom, ceart go leor? Mar a bhí ort a thaispeáint dom go raibh liathróidí agat agus go bhféadfadh tú go leor dochar a dhéanamh dom. Níl mé ar buile faoi. Ach nuair a labhair mé leat ó Montreal, dúirt mé leat nach bhfuil níos mó cluichí. Ceart? Nár inis mé tuilleadh cluichí duit? Mar sin, cad atá ar siúl? »
  
  
  chomhaireamh sé ar a mhéara iad.
  
  
  “Torregrossa! Vignal! Gambetta! Trí cinn de mo chliaint is mó. Tá teaghlaigh acu nach bhfuil mé ag iarraidh a bheith ag argóint leo. Thug tú do theachtaireacht dom, ceart go leor. Anois is é mo sheal é. Tá mé ag rá leat, beidh aiféala ar do boss ligean duit dul saor! An gcloiseann tú mé?"
  
  
  D’iompaigh aghaidh Stocelli dearg le fearg. Chonaic mé cé mhéad iarracht a thóg sé air fanacht ina chathaoir. Bhí sé ag iarraidh éirí agus bhuail mé lena dhorn trom.
  
  
  “Ní raibh baint ar bith agam leis seo!” Chaith mé na focail seo ina aghaidh.
  
  
  Phléasc sé. - "Caic tarbh!"
  
  
  "Smaoinigh air. Cá bhfaighfinn mo lámha ar níos mó ná céad cileagram hearóin?"
  
  
  Thóg sé tamall é seo a bhaint amach. De réir a chéile, léirigh disbelief ar a aghaidh. "Céad cileagram?"
  
  
  - Le bheith beacht, céad is a dó. Seo mar a tharla nuair a thóg siad Maxi Klein agus Solly Webber...
  
  
  
  
  
  "...thóg siad Maxie?" - chuir sé isteach.
  
  
  "Anocht. Timpeall a deich a chlog. Chomh maith le cúig cileagram déag de seo go léir.
  
  
  Níor iarr Stocelli sonraí. D'fhéach sé cosúil le fear a bhí stunned.
  
  
  “Lean ort ag caint,” ar seisean.
  
  
  "Rinne siad conradh leat."
  
  
  Lig mé do na focail titim air, ach ba é an t-aon imoibriú a d'fhéadfainn a fheiceáil ná matáin Stocelli a dhúnadh faoina ghialla troma. Ní raibh aon rud eile le feiceáil ar a aghaidh.
  
  
  D'éiligh sé. - "EDS?" “Cé a chuir suas an conradh?”
  
  
  Cleveland.
  
  
  “Donaití? Shínigh Hugo Donati conradh dom? Cad é an heck? "
  
  
  “Ceapann siad go bhfuil tú ag iarraidh ceannas a ghlacadh ar an gCósta Thoir ar fad. Ceapann siad gur shocraigh tú do chairde."
  
  
  "Déanaimis!" - D'fhás Stocelli go feargach. "Cén sórt cacamas é seo?" Ghlan sé orm, agus ansin chonaic sé nach raibh mé ag magadh leis. D'athraigh a ton. "An bhfuil tú dáiríre? An bhfuil tú dáiríre?
  
  
  "Tá sé seo fíor."
  
  
  Chuimil Stocelli a lámh tiubh thar an gconall garbh ar a smig.
  
  
  "Damn é! Ní dhéanann sé ciall fós. Tá a fhios agam nach mise a bhí ann.
  
  
  "Mar sin, tá tinneas cinn ort arís," a dúirt mé leis go bluntly. “D’fhéadfá a bheith sa chéad duine eile ar an liosta le bheith tiúináilte.”
  
  
  "Dom?" Bhí Stocelli dochreidte.
  
  
  "Tusa. Cén fáth nach bhfuil? Mura bhfuil tú taobh thiar de cad atá ar siúl, ansin tá duine éigin eile ag iarraidh a ghlacadh ar láimh. Agus beidh sé chun fáil réidh leat, Stocelli. Cé hé a bheith?"
  
  
  Lean Stocelli air ag cuimilt a leicne le gotha feargach. A bhéal twisted isteach i grimace de greannú. Las sé toitín. Doirt sé cupán eile caife dó féin. Ar deireadh, dúirt sé go drogallach, “Ceart go leor, mar sin. suífidh mé anseo. Fuair mé penthouse ar cíos. Gach ceithre seomraí. Ní thagann aon duine isteach nó amach ach amháin mo bhuachaillí. Is féidir leo a sheoladh cibé duine is mian leo, ach tá mé cosanta chomh fada agus tá mé anseo. Más gá, is féidir liom fanacht ar feadh roinnt míonna."
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “Cad a tharlóidh idir an dá linn?”
  
  
  "Cad é sin ceaptha a chiallaíonn?" - D'ardaigh amhras a mhalaí.
  
  
  “Agus tú i do shuí anseo, beidh Donati ag iarraidh ceannas a ghlacadh ar d’eagraíocht i Nua-Eabhrac. Feicfidh tú allais gach lá, ag smaoineamh an bhfuil Donati tar éis dul chuig duine agaibhse chun tú a ullmhú don tionchar. Beidh tú i do chónaí le gunna i do lámh. Ní itheann tú mar go bhféadfadh siad do bhia a nimhiú. Ní chodlóidh tú. Dúiseoidh tú ag smaoineamh ar chuir duine éigin maide dynamite sna seomraí thíos fút. Ní hea, a Stocelli, a admháil. Ní féidir leat fanacht sábháilte anseo. Ní fada."
  
  
  D'éist Stocelli liom gan focal a rádh. Bhí a aghaidh dorcha dáiríre impassive. Níor bhain sé a shúile as mo shúile beaga dubha. Nuair a chríochnaigh mé, Chlaon sé a cheann bhabhta gloomily.
  
  
  Ansin chuir sé síos a chupán caife agus go tobann grinned ag dom. Bhí sé cosúil le vulture saille miongháire air, a liopaí tanaí cuachta isteach i scigaithris meaningless de cairdiúlacht ar a aghaidh cruinn.
  
  
  “D’fhostaigh mé thú,” a d’fhógair sé, sásta leis féin.
  
  
  "Cad atá á dhéanamh agat?"
  
  
  "Cad a tharla? Nár chuala tú mé? “Dúirt mé gur fhostaigh mé thú,” a dúirt Stocelli arís. "Tusa. Bainfidh tú amach mé leis an gCoimisiún agus le Donati. Agus cruthóidh tú dóibh nach raibh baint ar bith agam leis an méid a tharla.
  
  
  D'fhéachamar ar a chéile.
  
  
  "Cén fáth ar chóir dom a dhéanann tú den sórt sin i dtús báire?"
  
  
  “Mar gheall,” arsa Stocelli arís, “déanfaidh mé beart leat. Tabharfaidh tú faoiseamh dom ó mo fhreagracht le Donati, agus fágfaidh mé Gregorius leis féin.
  
  
  Chlaon sé i dtreo dom, aoibh gháire tanaí, humorless slipping as a aghaidh.
  
  
  “An bhfuil a fhios agat cé mhéad milliún is féidir liom a dhéanamh as na bunaíochtaí cearrbhachais seo i dtionscadail Gregorius? Ar stop tú riamh chun é seo a thuiscint? Mar sin, cad is fiú domsa go ndearna tú an obair seo? "
  
  
  "Cad atá ag cur bac orm ligean don Choimisiún aire a thabhairt duit?" - D'iarr mé air go díreach. “Ansin ní bheidh tú thart chun bac a chur ar Gregorius.”
  
  
  “Mar go gcuirfidh mé mo bhuachaillí ina dhiaidh mura ndéanaim comhaontú leat. Ní dóigh liom go dtaitneoidh sé leis.
  
  
  Thit Stocelli ina thost, a shúile beaga dubha ag stánadh orm.
  
  
  “Stop a bheith ina amadán, a Chartúir. An beart é seo? »
  
  
  Chlaon mé. "Tá sé le déileáil."
  
  
  “Ceart go leor,” adeir Stocelli, ag claonadh siar ar an tolg. Waved sé a ordóg go garbh. “Buailimis an bóthar. Chuaigh.
  
  
  "Ní anois". Chuaigh mé go dtí an bord agus fuair mé leabhar nótaí le soláthairtí óstáin agus peann gránbhiorach. Shuigh mé síos arís.
  
  
  “Tá roinnt eolais de dhíth orm,” a dúirt mé agus thosaigh mé ag déanamh nótaí agus Stocelli ag labhairt.
  
  
  * * *
  
  
  Ar ais i mo sheomra, phioc mé suas an fón agus, tar éis argóint a dhéanamh le hoibreoir an óstáin agus ansin leis an oibreoir fad-achair, chuir mé glaoch ar Denver ar deireadh.
  
  
  Gan bhrollach, d’fhiafraigh mé, “Cé chomh tapa agus is féidir leat asphrionta de leathdhosaen liostaí paisinéirí aerlíne a fháil dom?”
  
  
  "Cé chomh fada?"
  
  
  “Gan níos mó ná cúpla seachtain. Roinnt ach an lá eile.
  
  
  “Eitiltí intíre nó idirnáisiúnta?”
  
  
  "An dá."
  
  
  "Tabhair dúinn lá nó dhó."
  
  
  "Tá siad de dhíth orm níos luaithe."
  
  
  Chuala mé Denver ag osna go truagh. “Déanfaimid gach rud atá inár gcumhacht. Cad atá uait? »
  
  
  Dúirt mé leis. “Bhí Stockelli ar na chéad eitiltí eile. Air France ó JFK go Orly ar an bhfichiú den mhí seo caite. Eitlíonn Air France ó Orly go Marseille an lá céanna. TWA ó Orly go JFK ar an séú lá fichead. National Airlines, ó Nua Eabhrac go Miami ar an ochtú...
  
  
  "Fan píosa.
  
  
  An bhfuil a fhios agat cé mhéad eitilt a oibríonn siad in aghaidh an lae? »
  
  
  “Níl suim agam ach sa cheann a raibh Stocelli air. Baineann an rud céanna le hAer Canada: Nua-Eabhrac go Montreal ar an gceathrú háit, an Oirthir go Nua-Eabhrac ar an gcúigiú, agus Aeromexico go Acapulco an lá céanna."
  
  
  - Le heitiltí Stocelli amháin?
  
  
  "Tá sé sin ceart. Níor cheart go mbeadh sé ró-dheacair. Ba mhaith liom freisin go bhfaigheadh tú an forléiriú paisinéara d'eitilt Dattua ó Montreal go Nua-Eabhrac."
  
  
  “Dá mbeadh uimhreacha eitilte againn, d’fhéadfaimis go leor ama a shábháil.”
  
  
  “Beidh níos mó agat má choinníonn do mhuintir súil air,” a dúirt mé.
  
  
  “Ar mhaith leat cóipeanna de na forógraí seo a sheoladh chugat?”
  
  
  "Ní dóigh liom," a dúirt mé go tuisceanach. “Is féidir le do ríomhairí obair a dhéanamh níos tapúla ná mar is féidir liom. Ba mhaith liom na liostaí a sheiceáil féachaint an bhfuil aon ainm le feiceáil ar dhá cheann nó níos mó de na heitiltí seo. Go háirithe ar eitiltí idirnáisiúnta. Teastaíonn pas nó ceadúnas turasóireachta uathu, mar sin beidh sé níos deacra ainm bréagach a úsáid.
  
  
  “Lig dom a fheiceáil an bhfuair mé na heitiltí seo i gceart.”
  
  
  “Tóg ón téip é,” a dúirt mé leis. Bhí mé ag éirí tuirseach agus mífhoighneach. - Tá súil agam gur thaifead tú mé?
  
  
  "Sin ceart," a dúirt Denver.
  
  
  “Ba mhór agam an t-eolas a fháil chomh tapa agus is féidir leat é a thochailt. Rud amháin eile - má fheiceann tú ainm atá luaite ar níos mó ná ceann amháin de na heitiltí seo le Stocelli, ba mhaith liom léargas iomlán a fháil ar cé hé an duine sin. Gach rud is féidir leat a fháil amach faoi. Eolas iomlán. Cuir an oiread fear air agus is gá duit. Agus coinnigh mé ag beathú faisnéise dom mar a thagann sé. Ná fan lena chur ar fad le chéile."
  
  
  “Déanfaidh,” a dúirt Denver. "Aon rud eile?"
  
  
  Shíl mé beagán. “Ní dóigh liom,” a dúirt mé agus chroch mé suas. Shín mé amach ar an leaba agus laistigh de nóiméad bhí mé ina chodladh go tapa, in ainneoin mo cheann throbbing agus pian i mo ghualainn.
  
  
  CAIBIDIL A SÉ
  
  
  chodail mé déanach. Nuair a dhúisigh mé, bhí mo bhéal tirim ó chaitheamh tobac i bhfad ró-an oíche roimh ré. Ghlac mé cith agus chuir mé orm mo trunks snámha agus léine trá éadrom. Chuir mé orm mo spéaclaí gréine agus shiúil síos go dtí an linn snámha le mo cheamara timpeall mo mhuineál agus mo mhála fearas thar mo ghualainn.
  
  
  Déanann trealamh ceamara agus spéaclaí gréine atá péireáilte le léine spóirt ildaite le patrún clúiteach iad mura dteastaíonn uait go dtabharfaidh daoine faoi deara tú. Níl ionat ach turasóir eile i gcathair atá lán acu. Cé atá chun breathnú ar gringo eile?
  
  
  Ag an linn snámha d'ordaigh mé huevos rancheros don bhricfeasta. Ní raibh ach cúpla duine timpeall na linne. Bhí cúpla cailín deas óg Sasanach. Caol, gruaig, le guthanna fionnuara, soiléire Béarla ag teacht ó bheola beagnach gan gluaiseacht. Bhí an ton mín, bhí na gutaí leacht mar uisce agus fós glisteáilte ar a gcorp coirtithe.
  
  
  Bhí beirt bhan eile ag spalpadh timpeall sa linn le pearsantacht mhatánach acu ar chosúil go raibh sé sna tríochaidí déanacha. Chonaic mé an fear. Tá a chuid peiceanna bulging agus biceps go léir rófhorbartha ó ardú leanúnach trom.
  
  
  Ghníomhaigh sé cosúil le pian sa asal. Níor thaitin an bheirt chailíní leis san uisce. Bhí mná Sasanacha ag teastáil uaidh, ach rinne siad neamhaird ar leith air.
  
  
  Chuir rud éigin mar gheall air irritated dom. Nó b’fhéidir gur theastaigh uaim a chruthú go bhféadfainn é a dhéanamh. D'fhan mé go dtí go d'fhéach na mná Sasanacha i mo threo agus aoibh gháire orthu. Rinne siad aoibh ar ais orm.
  
  
  "Dia dhuit." Bhí an fionnóg fhada ag crith orm.
  
  
  motioned mé dóibh teacht agus bheith páirteach liom, agus rinne siad amhlaidh, sileadh uisce, leathadh amach ar a n-cromáin, agus casually.
  
  
  "Cathain a tháinig tú?" a d'fhiafraigh duine eile.
  
  
  "Aréir."
  
  
  "Shíl mé," a dúirt sí. “Níor thugamar faoi deara thú anseo roimhe seo. Níl mórán aíonna ann ar chor ar bith. An raibh a fhios agat faoi seo?
  
  
  “Margaret is ainm dom,” a dúirt an chéad chailín.
  
  
  "Agus is mise Linda ..."
  
  
  “Is mise Paul Stefans,” a dúirt mé, agus mo chlúdach á thabhairt agam.
  
  
  Nuair a fuair Matáin amach, bhí splancscáileán sa linn.
  
  
  Gan féachaint air, dúirt Linda: “Seo chugainn an fear leadránach arís. An bhfuil siad go léir mar seo i San Francisco?
  
  
  "San Francisco?" - D'iarr Margaret puzzled. "Dúirt Henry liom ag bricfeasta ar maidin gur as Las Vegas é."
  
  
  “Is cuma leis,” a dúirt Linda. "Pé áit a bhfuil sé, ní féidir liom seasamh leis."
  
  
  Chuir sí meangadh gáire orm agus chas sí timpeall ar a cosa fada coirtithe. Bhailigh Margaret a gcuid tuáillí. Bhreathnaigh mé agus iad ag siúl suas an staighre ag dul go dtí ardán an óstáin, a gcosa lithe, cré-umha ag bogadh i gcuntar álainn chuig a gcorp leath-éadach, ciallmhar.
  
  
  Ag an am céanna, bhí mé fiosrach faoi Henry, a tháinig ó San Francisco nó Las Vegas.
  
  
  Timpeall an ama seo, tháinig lánúin óg anuas an staighre agus carn a gcuid rudaí in aice liom.
  
  
  Bhí an fear tanaí agus dorcha. Cosa an-ghruaig. Bhí an bhean leis caol agus bhí figiúr álainn. Bhí a aghaidh níos dána ná álainn. Chuaigh siad isteach san uisce agus shnámh siad, agus ansin tháinig siad amach. Chuala mé iad ag caint lena chéile i bhFraincis.
  
  
  Triomaigh sé a lámha le tuáille agus thóg amach paca Gauloises. “Tá na lasáin fliuch,” adeir sé leis an mbean.
  
  
  Thug sé faoi deara go raibh mé ag féachaint air agus tháinig sé anonn. Dúirt sé go cineálta, "An bhfuil cluiche agat?"
  
  
  Chaith mé níos éadroime air. Chrom sé a lámha os comhair a aghaidh chun toitín a lasadh.
  
  
  
  
  
  
  "Go raibh maith agat. Lig dom mé féin a thabhairt isteach. Jean-Paul Sevier. Is í Celeste an bhean óg. Agus tusa?"
  
  
  "Paul Stefans."
  
  
  Rinne Jean-Paul miongháire orm.
  
  
  “Tá brón orm nach gcreidim thú,” ar seisean. "Tá tú Nick Carter."
  
  
  froze mé.
  
  
  Chaith Jean-Paul a lámh go héadrom. "Ná bí buartha. Níl uaim ach labhairt leat."
  
  
  " Labhair?"
  
  
  "Tá an ceangal atá agat le Stocelli faoi chaibidil againn."
  
  
  "Táimid?"
  
  
  Shrugged sé. “Déanaim ionadaíocht ar ghrúpa ó Marseille. An gciallaíonn an t-ainm Andre Michaud rud ar bith duit? Nó Maurice Berthier? Nó Etienne Dupre?
  
  
  "Tá a fhios agam na hainmneacha."
  
  
  “Ansin tá aithne agat ar an eagraíocht a bhfuil mé ag déanamh ionadaíochta di.”
  
  
  "Cad a dhéanann tú ba mhaith uaim?"
  
  
  Shuidh Jean-Paul síos ag mo bhord. “D’aonraigh Stockelli é féin. Ní féidir linn a bhaint amach dó. Ní féidir lenár gcairde Mheicsiceo anseo teacht air ach an oiread. Is féidir leat."
  
  
  “Níl a fhios agam cad a bhfuil tú ag súil uaim. Siúil isteach agus shoot fear? "
  
  
  Jean-Paul aoibh. “Ní hea. Ní dhéanfaidh aon ní níos rude. Níl uainn ach do chomhoibriú - mar a déarfá - é a chur ar bun. Tabharfaimid aire don chuid eile."
  
  
  Chroith mé mo cheann. "Ní oibreoidh sé seo."
  
  
  D’éirigh guth Jean-Paul crua. "Tá tú aon rogha, an tUasal Carter." Sula raibh mé in ann cur isteach, lean sé go tapa. “Bealach amháin nó bealach eile, táimid chun Stocelli a mharú. Ciallaíonn sé seo go ndéanfaidh ár dteagmhálaithe Meicsiceo fabhar dúinn. Níl le déanamh acu anois ach bualadh leat. Níl sé i bhfad, ceart?
  
  
  "Cruinniú díreach?"
  
  
  Chlaon sé.
  
  
  Shíl mé ar feadh soicind. B’fhéidir gur iarracht é seo chun mearbhall a chur orm. Ar an láimh eile, dar liomsa ba é an bealach is tapúla chun a fháil amach cé hiad na Meicsicigh seo. I mo ghnó ní fhaigheann tú rud ar bith. Más mian leat rud éigin, caithfidh tú riosca a ghlacadh.
  
  
  “Buailfidh mé leo,” aontaigh mé.
  
  
  Jean-Paul aoibh arís. “Sa chás sin, tá dáta agat inniu. Senora Consuela Delgardo is ainm di.
  
  
  Dúradh liom gur bean an-álainn í seo. Cuirfidh sí glaoch ort anseo ag an óstán timpeall seacht tríocha.
  
  
  D’éirigh sé.
  
  
  "Tá mé cinnte go mbainfidh tú tráthnóna taitneamhach," a dúirt sé go béasach agus ar ais chun páirt a Celeste, a bhí díreach tagtha chun cinn as an linn snámha arís.
  
  
  * * *
  
  
  Go déanach san iarnóin, thóg mé tacsaí síos an cnoc ón óstán go El Centro, limistéar an ardeaglais, cearnach agus séadchomhartha do na laochra. Is é El Centro lár na cathrach. Ón áit seo, ríomhtar na táillí tacsaí agus bus ar fad de réir an limistéir.
  
  
  Is é Acapulco an phríomhchathair i stát Guerrero. Agus is é Guerrero an stát is gan dlí i Meicsiceo. Tá na cnoic in aice le Acapulco líonta le bandits a ghearrfaidh do scornach ar feadh cúpla pesos. Níl na póilíní in ann an dlí a fhorfheidhmiú lasmuigh de theorainneacha na cathrach. Tá fadhbanna ag an arm fiú leo.
  
  
  Ag caitheamh léine spóirt gheal, péire bríste gorm éadrom agus cosa i bríste leathair nua, shiúil mé isteach sa pháirc in aice leis an chlaífort.
  
  
  I ngach áit ar chas mé chonaic mé los Indeos, aghaidheanna leathana dorcha na bhfear le gruaig ghearr scaird-dubh. Bhí a mná ag scata in aice leo. Agus bhí súile obsidian ag gach duine acu, cnámha leicne arda, aghaidheanna smaointeacha Indiacha.
  
  
  Agus mé ag breathnú orthu, thuig mé go raibh an dealbh d'aois a n-déithe ársa níos mó ná an íomhá de roinnt deity anaithnid; Thairis sin, caithfidh sé a bheith cosúil go maith leis an chuma a bhí ar na Toltecs féin sna laethanta sin.
  
  
  Agus níor athraigh siad mórán le himeacht na gcéadta bliain. Bhí cuma ar na hIndiaigh seo go bhféadfaidís do bhrollach a ghearradh ar oscailt fós le scian breochloiche agus do chroí folaithe a shracadh amach.
  
  
  Chuaigh mé go dtí cuid níos ciúine den chlaífort, ag tógáil grianghraif de réir mar a chuaigh mé. Níos faide ar aghaidh ar chuar an chlaífoirt chonaic mé bád tuinnín tráchtála, stocach agus squat. Bhí a chuid deiceanna bruscair le trealamh, agus bhí sé ceangailte chun tosaigh agus go leor le cáblaí manila trom le mullaird iarainn dubh ar an macón coincréite.
  
  
  I gcéin, ar na duganna faoi bhun obair chloiche ollmhór Fort San Diego ar bharr cnoic, chonaic mé lasta feistithe in aice leis na stórais.
  
  
  Shiúil mé ar feadh an malecon. Ag na céimeanna cloiche a théann go dtí imeall an uisce, stad mé agus d'fhéach mé síos.
  
  
  Bhí beirt iascairí ann. Óg agus aosta. Bhí an bheirt nocht ach amháin i gcás a gcuid shorts stróicthe. Eatarthu bhí turtar ollmhór sé-troigh acu. Luaigh an turtar ar a dhroim agus bhí sé gan chúnamh.
  
  
  Tharraing an fear óg amach scian le lann fhada tanaí, é géaraithe an oiread sin uaireanta go raibh sé anois ina chorrán tanaí de chruach dhronnach.
  
  
  Shleamhnaigh sé an lann faoi bhun sliogán an turtair in aice leis an eite cúil. D’iompaigh an fhuil dearg ón gcéad bhuille. Ghearr sé le strócanna meara buile, tharraing sé an scian faoi imeall an bhlaosc íochtair, sliseadh trí chraiceann, feoil, matán, agus seicní le flicks tapa a chaol na láimhe agus é ag scata in aice leis an turtar.
  
  
  D'iompaigh an turtar a cheann ó thaobh go taobh le pian mall ciúin. Bhí a súile slanted, reptilian dull ón ngrian. Bhí a chuid smeacháin fluttered i rithimeach, helplessness hysterical.
  
  
  Bhreathnaigh mé agus scian an fhir óig ag dul níos doimhne isteach sa turtar. Le gach buille tháinig dearg ar a lámha le fuil, a mhéara ar dtús, ansin a airm, ansin a chaol na láimhe agus ar deireadh a bhrollach chuig a uillinn.
  
  
  
  
  Raibh mé in ann taobh istigh an turtar a fheiceáil, pulsating le liathróidí bándearg, fliuch de Inní.
  
  
  Tar éis cúpla nóiméad chríochnaigh siad. Doirt siad buicéid uisce farraige síos céimeanna an duga agus chuir siad feoil turtar i gciseán bushel.
  
  
  Lámhaigh mé rolla iomlán de scannán daite agus iad ag búistéireacht ar an turtar. Anois, agus mé ag athchasadh an scannáin agus ag tosú ag athlódáil an cheamara, chuala mé guth i mo dhiaidh.
  
  
  “Tá siad go maith, nach bhfuil? An ceann leis an scian, huh?
  
  
  Chas mé timpeall.
  
  
  Bhí sé sna fichidí luatha, dathúil, le corp stocach, lúthchleasach, matáin ag gluaiseacht go héasca faoina chraiceann dorcha copair-dearg. Bhí sé gléasta i bríste cadáis, sandals agus léine spóirt a d'oscail go hiomlán chun a bhrollach leathan a nochtadh. D’fhéach sé cosúil le gach duine eile ó na céadta buachaillí trá a bhíonn ag crochadh timpeall na n-óstán.
  
  
  "Cad ba mhaith leat?"
  
  
  Shrugged sé. "Braitheann sé. An bhfuil treoir uait, a sheanóir?"
  
  
  “Ní hea” chas mé ar shiúl agus shiúil mé i dtreo Costera Miguel Aleman. Shiúil an buachaill in aice liom.
  
  
  “Cad faoi mhná, a sheanóir? A? Winked sé ag dom. “Tá aithne agam ar chailín álainn a bhfuil a lán cleasanna ar eolas aici...”
  
  
  "Gread leat!" - A dúirt mé, irritated ag a insistence neamhghnách. "Ní maith liom pimps!"
  
  
  Ar feadh nóiméad shíl mé go raibh an fear seo chun ionsaí a dhéanamh orm. Bhí a aghaidh dorcha dhaite le fuil tobann dorcha. D'fhill a lámh ar a phóca cromáin agus stop sé. Chonaic mé splanc rage dúnmharaithe íon ina shúile.
  
  
  tensed mé, réidh chun léim.
  
  
  Thóg sé anáil domhain. Chuaigh an solas as a shúile. Dúirt sé, ag iarraidh gáire a dhéanamh ach ag teip: “A Sheanadóir, níor cheart duit labhairt mar sin. Lá éigin déarfaidh tú an focal seo le duine éigin agus greamóidh sé scian i d’easnacha.
  
  
  “Dúirt mé leat nach raibh do chabhair ag teastáil uaim.”
  
  
  Shrugged sé. “An-dona, a sheanóir. Is féidir liom cabhrú leat go leor. B'fhéidir go n-athróidh tú d'intinn an chéad uair eile a mholfaidh mé duit, huh? Louis is ainm dom. Luis Aparicio. Ar feadh tamaill, slán.
  
  
  Chas sé agus shiúil sé ar shiúl, ag siúl le gait áibhéalacha, ag taispeáint a charachtar firinscneach.
  
  
  Bhí rud éigin aisteach faoi cad a tharla díreach. insulted mé air. Chuir mé ainm air a thabharfadh, mar a dúirt aon fhear eile ó Mheicsiceo, scian a choinneáil go dtí mo scornach. Mar sin féin, shlog sé a bhród agus lean sé air ag ligean air nach raibh ann ach treoraí turasóireachta eile.
  
  
  Bhí mé chun deoch a fháil i lár na cathrach sula ndeachaigh mé ar ais go dtí an t-óstán, ach anois tá m'intinn athraithe. Bhí mé cinnte nach raibh tograí mo chara sa todhchaí de thaisme. Bhí a fhios agam go bhfeicfinn Luis Aparicio arís.
  
  
  Shiúil mé taobh amuigh, ag scairteadh ag tacsaí le comhartha snáthoptaice. Agus mé ag dul isteach, chonaic mé figiúr eolach ar an taobh eile den Kostera. Jean-Paul a bhí ann. Bhí an Francach tanaí le Celeste. D'ardaigh sé a lámh ag beannú agus mo tacsaí ag tiomáint ar shiúl.
  
  
  * * *
  
  
  Senora Consuela Delgardo deifir. Tharraing sí suas go dtí an t-óstán beagnach go díreach ag seacht-30 i Volkswagen beag dearg. Chonaic mé í ag dul isteach sa stocaireacht agus ag breathnú thart. Agus mé ag siúl i dtreo chuici, chonaic sí mé agus shín sí a lámh. Shiúil muid amach an doras le chéile.
  
  
  Thiomáin Consuela feadh na mbóithre foirceannadh amhail is dá mbeadh sí rannpháirteach sa Mille Miglie.
  
  
  Bhí deochanna againn ag Sanborn's, áit nach raibh ach na suíocháin thart ar an mbarra pianó ar lasadh. Thug mé faoi deara gur threoraigh sí sinn chuig na táblaí seo. Ní raibh mé in ann aon duine a fheiceáil, ach d'fhéadfadh aon duine diabhal a fheiceáil dom.
  
  
  Ansin chuamar go dtí Hernando's don lón. Bhuaileamar le Sasanach ard, rua, a raibh blas Briotanach aige chomh tiubh agus a bhí sé beagnach ina scigaithris. Dúirt Consuela liom gurbh é Ken Hobart an t-ainm a bhí air agus gur rith sé aerlíne cairtfhostaithe. Bhí mustache tiubh de chineál RAF aige faoi ghob a shrón. Ar deireadh d'fhág sé, ag fágáil linn féin.
  
  
  Bean álainn a bhí i Consuela Delgardo. Bhí sí ina tríochaidí déanacha, bean dána, álainn le aghaidh láidir. Bhí gruaig fhada dhonn dhonn uirthi a chaith sí beagnach go dtí a coim. Bhí sí ard, le cosa iontach, waist caol agus breasts iomlán. Ní raibh aon rian den chaint sa Bhéarla aici.
  
  
  Chuir sé isteach orm gur fhéach sí orm chomh dána agus chomh measúil is a d’fhéach mé uirthi.
  
  
  Thar caife dúirt mé, "Senora, is bean an-deas thú."
  
  
  “...Agus ba mhaith leat dul a chodladh liom,” a chríochnaigh sí.
  
  
  gáire mé.
  
  
  “Má chuireann tú mar sin é, ar ndóigh.”
  
  
  “Agus mise,” ar sise, “is dóigh liom gur duine an-mhaith thú. Ach ní rachaidh mé a chodladh leat anocht."
  
  
  “Sa chás sin,” a dúirt mé, ag dul ar mo chosa, “téimid go dtí do chairde agus faigh amach cad ba mhaith leo a insint dom.”
  
  
  Chuamar go dtí Johnny Bickford's.
  
  
  * * *
  
  
  Bhí Bickford sna seascaidí luatha, liath-ruaig, le srón briste agus dath donn domhain. Bhí cniogáin an dá lámh cothrom mar gheall ar a bheith briste go minic sa fháinne. Guaillí leathana bulged ó ulóg cniotála cadáis gearr-sleeved. Chlúdaigh tatúis faded, gorm ar chúl craiceann dorcha donn, an dá fhorearms.
  
  
  Bhí a bhean Doris beagnach chomh coirtithe is a bhí sé. Gruaig fhionn platanam, malaí gréine tuartha agus tint fhionn ar a lámha. Thairis sin, bhí sí i bhfad níos óige ná Bickford. Déarfainn go raibh sí sna tríochaidí. Agus teased sí. Ní raibh bra faoina gúna agus bhí a scoilteacht iomlán agus crua.
  
  
  Bhí boladh sí cosúil le cumhrán Arpege. Agus tá mé sásta geall a dhéanamh nuair a bhí sí níos óige go ndeachaigh sí ar feadh dhá chéad oíche ar a laghad. Is féidir leat cailín iar-ghlao a fheiceáil i gcónaí. Tá rud éigin mar gheall orthu a thugann ar shiúl iad.
  
  
  Bhí ardán Bickford ag breathnú amach ar an mbá cúng a théann ón Aigéan Ciúin isteach sa chuan. Bhí mé in ann fairsinge dorcha na farraige a fheiceáil, chomh maith le soilse Las Brisas agus an bonn cabhlaigh ag bun na gcnoc trasna an chuain. Scaipthe go randamach suas agus síos an chnoic bhí soilse na dtithe eile, cosúil le fireflies motionless clúdaithe i an geilitín na scáthanna oíche corcra.
  
  
  Bhí an bheirt againn inár n-aonar ar an ardán. Ghabh Consuela í féin agus chuaigh sí isteach chun a makeup a athnuachan. Chuaigh Doris léi chun an bealach a thaispeáint di go seomra na mban.
  
  
  Ghlac mé seans agus dúirt mé go géar sa dorchadas: “Níl mé ag iarraidh a bheith mar chuid de do chomhaontú, Bickford.”
  
  
  Ní raibh aon ionadh ar Bickford. Dúirt sé go héasca, “Sin a dúradh linn, an tUasal Carter. Ach luath nó mall gheobhaimid Stocelli. Ós rud é go bhfuil sé níos éasca duit é a fháil ná dúinne, sábhálfaidh tú go leor ama dúinn."
  
  
  Chas mé go Bickford agus dúirt go géar, "Ba mhaith liom tú a fháil de Stocelli."
  
  
  Bickford gáire. - Anois, a ligean ar dul, an tUasal Carter. Bhí a ghuth crosta, cosúil le guth iar-bhuaiteora. "Tá a fhios agat nach féidir leat a insint dúinn cad atá le déanamh."
  
  
  “Is féidir liom do eagraíocht ar fad a stróiceadh as a chéile,” a dúirt mé. “Cén staid ina bhfuilim?”
  
  
  Rinne Bickford gáire. "Is bagairt é seo?"
  
  
  "Cuir glaoch air cad ba mhaith leat, ach tá tú níos fearr a ghlacadh dom dáiríre, Bickford."
  
  
  “Ceart go leor,” ar seisean, “cruthaigh é.”
  
  
  “Níl ach roinnt fíricí,” a dúirt mé. “Soláthraíonn do mhuintir hearóin do na Stáit. Thart ar bhliain ó shin ní raibh baint agat ach le táirgí a fhástar i Meicsiceo. Ach bhí na húdaráis ag géarleanúint ar tháirgeoirí poipí, agus bhain sé seo foinse soláthair díot, mar sin d’iompaigh tú go Marseille. Tá d’eagraíocht mar chuid den phíblíne ó Marseille go dtí na Stáit. Téann tú chuig na Stáit trí Matamoros go Brownsville, Juarez go El Paso, Nuevo Laredo go Laredo, Tijuana go Los Angeles. Téann go leor acu díreach as seo go San Diego, San Francisco, Seattle, ar bhád tuinnín nó long lastais de ghnáth. Eitlítear go leor ar scaird phríobháideach trasna na teorann go Texas, Arizona agus Nua-Mheicsiceo. An bhfuil ainmneacha cuid de na longa a úsáideann tú ag teastáil uait? Is féidir liom iad a sholáthar, an tUasal Bickford. Brúigh crua orm go leor agus tabharfaidh mé do na húdaráis iad."
  
  
  "Íosa Críost!" - A dúirt Bickford go mall agus go bog, amhail is dá mbeadh sé i turraing. "Cad é a fhios agat go leor chun tú a mharú, Carter!"
  
  
  “Tá a lán rudaí ar eolas agam a d’fhéadfadh mé a mharú,” d’fhreagair mé go fuarchúiseach. "Cad faoi seo? An bhfágfaidh tú Stocelli i do dhiaidh? »
  
  
  Bhí Bickford fós stunned ag an méid a bhí cloiste aige. Chroith sé a cheann. “Ní féidir liom é seo a dhéanamh, níl mé in ann a leithéid de chinneadh a dhéanamh.”
  
  
  "Cén fáth?"
  
  
  Bhí sos, agus ansin d'admhaigh sé: "Toisc go bhfuil mé ach an Guy i lár."
  
  
  “Cuir an focal ar aghaidh ansin,” a dúirt mé leis, á bhrú go docht air. “Abair le do bhainisteoir,” a chonaic mé Bickford ag baint úsáide as an bhfocal, “go bhfuil mé ag iarraidh air Stocelli a fhágáil leis féin.”
  
  
  Chonaic mé beirt bhan ag teacht amach as an teach i dtreo chugainn. Chuaigh mé ar mo chosa
  
  
  “Sílim go mbeidh orainn rith,” a dúirt mé, ag tógáil lámh Consuela agus í ag druidim chugam.
  
  
  Bickford sheas suas, mór, fear lean, le gruaig bán i sholas na gealaí, léiriú buartha ar a aghaidh traochta, agus bhí a fhios agam go raibh breithiúnas ceart agam air. Thit sé amach as an troid mar ní raibh an misneach aige buille mór a ghlacadh agus teacht ar ais ar bhealach mór. Bhí sé ar taispeáint go léir. Bhí a athléimneacht seachtrach.
  
  
  “Caithfidh tú teacht arís,” a dúirt Doris go suairc, ag féachaint orm, a súile lán de chuireadh. “Tiocfaidh beirt,” ar sise.
  
  
  “Déanfaimid é,” a dúirt mé, gan miongháire a dhéanamh uirthi. Chas mé go Bickford. "Bhí sé go deas ag caint leat."
  
  
  "Cluinfidh tú uainn go luath," a dúirt Bickford, ag déanamh aon iarracht a choimeád ar bun. Doris thug dó le breathnú rabhadh géar.
  
  
  Shiúil an ceathrar againn suas go dtí carr beag Consuela agus dúirt siad oíche mhaith.
  
  
  Ar an mbealach ar ais go dtí mo óstán, bhí Consuela ciúin. Bhí muid beagnach ann nuair a d’fhiafraigh mé go tobann, “Cé hé Luis Aparicio? An bhfuil sé ar cheann de do mhuintir? "
  
  
  "EDS?"
  
  
  "Luis Aparicio." Rinne mé cur síos ar fhear óg ó Mheicsiceo ar bhuail mé leis an tráthnóna sin ar an malecón.
  
  
  Tar éis sos, dúirt sí, “Níl aithne agam air. Cén fáth?"
  
  
  “Díreach ag smaoineamh. An bhfuil tú cinnte?"
  
  
  "Níor chuala mé trácht air." Dúirt sí ansin, “Níl aithne agam ar gach duine san eagraíocht.”
  
  
  "Agus an níos lú a fhios agat, is amhlaidh is fearr?"
  
  
  Níor fhreagair Consuela ar feadh i bhfad. Ar deireadh, dúirt sí le glór gan teas ar bith: “Tá mé fós beo, an tUasal Carter. Agus, ar mo bhealach féin, tá ag éirí go maith liom."
  
  
  CAIBIDIL SEACHT
  
  
  Thit Consuela amach ag an óstán mé agus lean sí ar a bealach, giaranna an Volkswagen ag bualadh. Bhí an stocaireacht folamh. Shiúil mé tríd go dtí ardán leathan os cionn na cathrach trasna an chuain. Fuair mé cathaoir agus shuigh mé síos, ag iarraidh toitín deireanach amháin a chaitheamh roimh dul amach don oíche.
  
  
  Agus mé ag lasadh mo thoitín, chas mé thar an ráille é, an gual te ina stua beag bídeach dearg sa dorchadas. Agus mé ar tí mo chosa a bhaint amach, chuala mé duine ag teacht amach ar an ardán.
  
  
  Shiúil Henry suas chugam, ag féachaint orm sa dorchadas, ag iarraidh mé a aithint.
  
  
  “Dia duit. Bhí tú ag an linn snámha ar maidin, nach raibh?” a d’fhiafraigh sé go cúramach.
  
  
  "Tá."
  
  
  Lig sé a chorp trom isteach sa chathaoir os mo chomhair. “Níor thaispeáin siad riamh,” a rinne sé gearán, a ghlór irritated le díomá.
  
  
  "Cad atá tú ag caint faoi?"
  
  
  “Na sicíní seo,” a dúirt Anraí le doicheall, “níl aon duine acu.” Tríocha atá ann agus níor tháinig aon duine de na cailíní dúr seo ag tumadh tanaí riamh.
  
  
  “Ar cheap tú i ndáiríre go raibh siad ag tumadh tanaí?”
  
  
  "Ar ndóigh. Ar a laghad an bheirt a raibh mé leo. Is dócha go bhfuair siad roinnt beachgoers diabhal diabhal ina ionad!"
  
  
  Shroich sé isteach ina phóca léine le haghaidh toitín. Léirigh splanc chluiche a aghaidh trom, coirtithe sular shéid sé an lasair.
  
  
  "Is é an chick Sasanach seo an ceann ar mhaith liom mo lámha a fháil air," a dúirt sé go sullenly. “Scrannach. Tá an ceann eile tógtha go maith, ach faigheann Margaret an áilleacht ar fad. Tá a seanfhear luchtaithe. Is é an t-aon fhadhb atá ann ná go bhfuil sé chomh fuar diabhal is dócha go dtabharfaidh sé frostbite duit!
  
  
  Ag déanamh neamhairde de mo dhifríocht dó, d’fhiafraigh mé chomh cas agus is féidir, “Cad atá tú a dhéanamh?”
  
  
  "Is féidir liom? Ní thuigim thú, a ghile.
  
  
  "Cad é do ghairm bheatha?"
  
  
  Henry gáire. “Hey man, ní hé seo domsa! Cónáim! Níl mé ceangailte leis an obair. Fanfaidh mé saor in aisce, tá a fhios agat?
  
  
  Dúirt mé. - "Níl ní thuigim."
  
  
  “Tá ceangail agam. Tá aithne agam ar na daoine cearta. Ó am go chéile déanaim fabhar dóibh. Mar shampla, más mian leo mé a leanacht ar dhuine. Tá mé go maith air.
  
  
  "An bhfuil tú muscle?"
  
  
  "Sea, is féidir leat é sin a rá."
  
  
  “Ar lean tú go dáiríre ar dhuine ar bith? Ar shínigh tú conradh riamh? "
  
  
  “Bhuel, níor mhaith liom labhairt faoi rud éigin mar sin,” a dúirt Henry. "Ciallaíonn mé, ní bheadh sé ciallmhar é a bhalbhú, an mbeadh?" Stop sé chun ligean do na focail dul isteach agus dúirt ansin, “Ba mhaith liom gan dabht a bheith ag sníomh leis an gclaí beag Limey sin. Is féidir liom cúpla cleas a mhúineadh di! »
  
  
  - Agus í a thabhairt leat go Las Vegas?
  
  
  "Faigheann tú an smaoineamh."
  
  
  “Nó San Francisco a bheidh ann? Cad as duit? "
  
  
  Bhí sos gairid ann, agus ansin dúirt Henry le guth crua neamhchairdiúil: "Cad é do ghnó?"
  
  
  “Tá suim agam i ndaoine nach bhfuil a fhios acu cá as a dtagann siad. Cuireann sé imní orm."
  
  
  “Faigh do shrón diabhal amach as mo ghnó,” adeir Henry. “Beidh sé i bhfad níos sláintiúla.”
  
  
  "Níor thug tú freagra ar mo cheist, a Henry," d'áitigh mé go bog, iontas air ag rá a ainm.
  
  
  Mallacht sé agus d'ardaigh chun a chosa, scáth ulking sa dorchadas, a lámha móra clenched i dhorn cloiche.
  
  
  "Éirigh suas!" - a dúirt sé go feargach, ag fanacht liom a fháil ar bun. Ghlac sé céim bhagrach níos gaire. "Éirigh, a dúirt mé!"
  
  
  Shroich mé isteach i mo phóca, thóg amach toitín óir-tipped agus lastas go héadrom é. Ag slamadh an stopalláin níos éadroime, dúirt mé, “Henry, cén fáth nach bhfuil tú díreach ag suí síos agus mo cheist a fhreagairt?”
  
  
  "Go ropa an diabhal thú!" - A dúirt Henry go bagrach. "Éirigh, a mhic soith."
  
  
  Thóg mé an toitín as mo bhéal agus in aon tairiscint leanúnach amháin chuir mé isteach in aghaidh Henry é, an luaithreach ag scaipeadh agus spréach ag eitilt isteach ina shúile.
  
  
  A lámha ardaigh instinctively a chosaint ar a aghaidh, a eyelids dúnta reflexively; agus ag an nóiméad sin léim mé amach as mo chathaoir, mo forearm droimneach, ghlac mo chorp ar fad an turraing mar a thiomáin mo reoite, dorn cothrom-knuckled isteach go domhain isteach i boilg Henry díreach faoi bhun a ribcage.
  
  
  Scaoil sé grunt pléascach amach agus chuaigh sé faoi dhó i gcruachás. Bhuail mé leis san aghaidh agus é ag titim, ag bualadh droichead a shrón, ag briseadh an cartilage. Anraí gagged, a ghlúine buckling mar a shleamhnaigh sé i dtreo na leaca. Bhí an fhuil ag sileadh óna shróin isteach ar a smig agus ar na tíleanna.
  
  
  "Buíochas le Dia!" - gasped sé i bpian. Gortaítear. Bhrúigh sé a lámh go dtí a shrón briste. "Nach bhfuil níos mó!"
  
  
  Sheas mé ar ais, ag féachaint ar an figiúr mór, helpless, cuachta romham.
  
  
  "Cá bhfuil tú as, Henry?" - D'iarr mé air go ciúin.
  
  
  Ghlac an fear mór anáil dhomhain.
  
  
  “Vegas,” a dúirt sé, pian ina ghlór. “Tá mé i Vegas le cúpla bliain anuas. Roimhe sin bhí sé San Francisco."
  
  
  "Cad é atá tú a dhéanamh i Vegas?"
  
  
  Chroith Henry a cheann.
  
  
  “Ní dhéanfaidh aon ní,” a dúirt sé. “Bhí mé i mo phreabadóir i gclub. Baineadh geit asam an mhí seo caite."
  
  
  "Éirigh suas."
  
  
  D'ardaigh Anraí go mall ar a chosa, ag trasnú lámh amháin thar a bholg agus ag brú ar an taobh eile go dtí a shrón, gan aird ar an fhuil ag sileadh síos a chaol.
  
  
  "Cé hiad do naisc?"
  
  
  Chroith Henry a cheann. “Níl aon rud agam,” adeir sé. "Bhí sé ach comhrá." Rug sé ar mo shúil. “Go hionraic! Tá mé ag insint na fírinne duit!" Rinne sé iarracht anáil dhomhain a ghlacadh. "A Dhia, mothaíonn sé gur bhris tú rib."
  
  
  “Sílim gur cheart duit imeacht anseo,” a mhol mé.
  
  
  "A?"
  
  
  “Anocht,” a dúirt mé beagnach go suairc. "Sílim go mbeidh sé níos fearr duit."
  
  
  “Hey, éist...” Thosaigh Henry, agus ansin stad sé agus stán orm, ag iarraidh mo chuid cainte a léamh sa dorchadas, ach gan aon leas a bhaint as. Thug sé suas.
  
  
  “Ceart go leor,” adeir sé. “Lean mé go leor ar na buachaillí i mo chuid ama.
  
  
  Buille faoi thuairim gurb é mo sheal anois é, huh? Chroith sé a cheann. "Mise agus mo bhéal mór."
  
  
  Chuaigh sé siar go mall uaim go dtí gur shroich sé na doirse stocaireachta, agus ansin chas sé go tapa agus shiúil sé taobh istigh.
  
  
  Shuigh mé siar sa chathaoir agus thóg mé amach toitín eile.
  
  
  “Caitheann tú an iomarca,” a dúirt guth ó cheann i bhfad níos dorcha an léibhinn. “Tá ionadh orm go ngluaiseann duine a chaitheann an oiread agus a chaitheann tú chomh tapaidh sin. Bhí mé cinnte go mbeadh tú gortaithe. Cad Henry, tá sé ina fhear mór, n'est ce pas? "
  
  
  “Dia duit, a Jean-Paul,” a dúirt mé gan iontas. "Cá fhad atá tú anseo?"
  
  
  "Is fada go leor. Nochtann tú an iomarca contúirtí duit féin, a chara.
  
  
  “Níl sé contúirteach. Is punc é.
  
  
  “Is beag nach bhfuair sé bás,” a dúirt Jean-Paul. “Dá mbeadh a fhios aige cé chomh gar agus a bhí sé, is dóigh liom go ndéanfadh sé a chuid fo-éadaí a dhathú.”
  
  
  “Bhí mé mícheart mar gheall air,” a dúirt mé go sobr. “Shíl mé go raibh sé i ndiaidh Stocelli. Ba chóir go mbeadh a fhios agam níos fearr. Ní haon duine é."
  
  
  "Tarlaíonn sé. Tá sé níos fearr a bheith mícheart agus leithscéal a ghabháil mura féidir leat a bheith ceart. Dála an scéil, cé hé an Meicsiceo sin a tháinig suas chugat tráthnóna inniu?
  
  
  “Dúirt sé gurb é Luis Aparicio an t-ainm a bhí air. Rinne sé iarracht a chuid seirbhísí a dhíol liom mar threoir, mar chúntóir nó mar phimp - pé rud a theastaigh uaim. Shíl mé go mb’fhéidir gur sheol do chairde é.
  
  
  "B'fhéidir. Cad a chuireann é sin ag smaoineamh ort?"
  
  
  “Mo nádúr amhrasach,” a dúirt mé go tirim. “Ar an láimh eile, deir Consuela nár chuala sí trácht air roimhe seo.”
  
  
  Jean-Paul ar sos. Ansin, beagnach mar iar-smaoineamh, dúirt sé, “Dála an scéil, tá teachtaireacht agam duit. De réir dealraimh, pé rud a dúirt tú leo anocht, fuair tú freagra tapa. Tráthnóna amárach, déan plean le do thoil dul go El Cortijo don chomhraic. Tosaíonn sé ar a ceathair a chlog."
  
  
  “Cathain a fuair tú an teachtaireacht seo?” - D'iarr mé amhrasach.
  
  
  “Díreach sular fhill tú ar an óstán. Bhí mé ar mo bhealach chun é a sheachadadh nuair a léirigh do chara Henry suas. Chinn mé fanacht go mbeimis inár n-aonar."
  
  
  "Cé as é seo?"
  
  
  “Dúirt sé gurbh é Bickford an t-ainm a bhí air. Dúirt sé gur thug sé an glaoch ar a bhainisteoir. Beidh tú ag caint le feidhmeannaigh."
  
  
  "Tá sé seo go léir?"
  
  
  "Is leor sin, nach ea?"
  
  
  “Má labhair tú le Bickford,” a dúirt mé, “tá a fhios agat cad a dúirt mé leo. Ba mhaith liom go bhfágfá Stocelli i do dhiaidh."
  
  
  “Sin a dúirt sé. Dúirt sé liom freisin faoi do bhagairt.
  
  
  "Fine?"
  
  
  Fiú sa dorchadas chonaic mé aghaidh Jean-Paul ag éirí dáiríre. “Tá mo mhuintir i Marseille ag iarraidh go gcuirfí pionós ar Stocelli. Ní féidir linn ár gcairde Meicsiceo a bhrú níos mó ná mar atá againn cheana féin. Sin é a gcinneadh."
  
  
  "Agus tú féin?"
  
  
  Shrugged sé. “Má bhíonn orainn, is féidir linn fanacht. Ní fhágfaidh Stocelli an t-óstán seo beo go deo. Dúirt sé, áfach, má chinneann siad gan aontú lena bhfuil beartaithe agat, má chinneann siad dul sa tóir ar Stocelli d'ainneoin do bhagairtí, ansin, de réir dealraimh, ní fada go mairfidh tú ach an oiread. Ar smaoinigh tú faoi seo?
  
  
  "Tá go leor le smaoineamh, nach bhfuil?" - Dúirt mé go héasca agus isteach sa stocaireacht mé féin.
  
  
  * * *
  
  
  I mo sheomra, dhíphacáil mé an Xerox Telecopier 400 óna chás agus chuir mé in aice leis an bhfón é. Seachadadh mo ghlao go Denver gan mórán moille.
  
  
  "An bhfuil tú ag teacht suas le rud ar bith?"
  
  
  “Bhuaileamar an marc,” a dúirt Denver. “Níl na liostaí poiblí paisinéirí go léir againn go fóill, ach fuaireamar iad ar Air France, Air Canada agus Eastern. An féidir linn labhairt go hoscailte, nó ar mhaith leat é seo a bheith ar an bhfón?
  
  
  “Sa charr,” arsa mise. “Tá deacrachtaí anseo. Ghlac eagraíocht Mhichaud páirt ann. Agus ghlac a gcairde áitiúla páirt ann.”
  
  
  Denver feadóg. "Tá do lámha lán, nach bhfuil?"
  
  
  "Is féidir liom a láimhseáil seo."
  
  
  Dúirt Denver, “Ceart go leor, cuirfimid ar an gcóipeálaí teileafóin é. Dála an scéil, bhí an t-ádh linn. Tá comhad againn ar an ábhar seo. Ar aghaidh tríd ár mbiúró seiceála creidmheasa. Cúpla bliain ó shin rinne siad tuairisc ar a chuideachta. Tá roinnt buaicphointí curtha san áireamh againn inár dtuarascáil. Níl an t-eolas ar fad againn faoi go fóill, ach ní luíonn sé go díreach le grúpa cairde Stocelli mar a fheiceann muid."
  
  
  “Cuir ar an tsreang é,” a dúirt mé le Denver, agus chuir mé an sás láimhe sa chliabhán Teileascópach agus chas mé an trealamh air.
  
  
  Nuair a chríochnaigh an meaisín ag obair, phioc mé suas an fón agus dúirt, "Tabhair dom gach rud a fhaigheann tú amach chomh luath agus is féidir."
  
  
  “Ar léigh tú líne dheireanach na tuarascála?” D'iarr Denver.
  
  
  "Fós."
  
  
  “Léigh é seo,” a dúirt Denver. "Ba cheart go gcuirfeadh sé eagla ar an ngreann as Stocelli má fhaigheann sé amach faoi seo."
  
  
  Bhailigh mé suas mo threalamh agus chuaigh mé ar ais chun cúpla alt den tuairisc ar facs a léamh.
  
  
  COMPARÁID LE PAISINÉIRÍ Léirítear do? AIR FHRAINC, JFK GO ORLY, 20 Aibreán - AER AN FHRAINC, ORLY GO MARSEILLE, 20 Aibreán - Aerlínte NÁISIÚNTA, JFK GO MIAMI INTERNATIONAL, 28 Aibreán - AIR CANADA, NUA-Eabhrac GO MONTREAL, 5/4.
  
  
  AN CHÉAD RANGA DO PHAISINÉIRÍ STOCELLI AR GACH Eitiltí NÍOS ARD. [EN] AINMNEACHA EILE PAISINÉIRÍ DEN CHÉAD RANGA A CHUR CHUN CINN. Mar sin féin, DLÍTHIÚCHÁN AR GACH Eitiltí THUAS - ATHDHÉANAMH - AR GACH Eitiltí THUAS SA ROINN "GEILLEAGRACH" ATHSCRÍOBHÁIDÍ PAISINÉIRÍ FAOI AINM HERBERT DIETRICH.
  
  
  AG SEICEÁIL AR MANIFESTO PASSENGER AIR CANADA,
  
  
  MONTREAL GO DTÍ AN LAGUARDIA, 5/6 - LIOSTAÍ A BHFUIL AINMNITHE AR RAYMOND DATTUA AGUS HERBERT DIETRICH.
  
  
  FAOI DEIREADH, SEICEÁIL AEROMEXICO, JFK CHUIG CATHAIR MEXICO AGUS AC
  
  
  
  
  
  APULCO, 4/5 - STOCELLI AGUS DIETRICH.
  
  
  LEANÚINT CHUN MANIFESTOS PAISINÉIRÍ EILE a Sheiceáil. TABHAIR FAOI DEARA CONAS A BHFUIL AN FAISNÉIS A FHÁIL againn.
  
  
  TÁSCAIREACHT IS FEARR: Tá HERBERT DietRICH suite in ACAPULCO.
  
  
  - CRÍOCH -
  
  
  Thug mé faoi deara an dara bileog:
  
  
  FAISNÉIS A DÍORTHAÍODH ÓN TUAIRISCIÚ INIÚCHÓIREACHTA CREIDMHEASA Ó DIETRICH CHEMICAL COMPANY, INC.
  
  
  HERBERT DIETRICH, UACHTARÁN. TUARASCÁIL IOMLÁN AR FÁIL. IS EOLAS PEARSANTA AMHÁIN Í SEO A LEANAS: HERBERT DIETRICH, 63, VIDER, SEOLADH 29 FAIRHAVEN, MAMARONECK, NUA-Eabhrac. DIETRICH Rugadh LAWRENCE, KANSAS. Céimí de chuid OLLSCOIL KANSAS. MS sa Cheimic, Cornell. D’OIBRÍODH CEIMICEÁN TAIGHDE, CAIRBÍD AN AONTAIS, EI DUPONT, AR CHEIMIC AN ATBOMB SA TIONSCADAL MANHATTAN LE LINN AN COGAIDH IDIRDHOMHANDA STIÚRTHÓIR TAIGHDE CEIMICEACHA AGUS CEIMICEACHA TAR ÉIS AN COGAIDH. OSCAILT AN tSAOTHARLAINNE T&F FÉIN, 1956. AG DIETRICH CHEMICAL CO. FAOI LÁTHAIR THRÍOCHA FOSTAITHE ANN. GNÍOMHAÍOCHT BRABÚSACH A BHFUIL SAINTRÉITHE AR THIONSCADAIL TAIGHDE
  
  
  FEIDHMIÚ. ROINNT TAIGHDE NEAMHSPLEÁCH. TÁ IONCAM LÍONRA BHLIANTÚIL SNA SEACHT LUACH TABHAIR FAOI DEARA DO DHÍOL CÉAD FÓRAMAL PAITINNÍ LUACHMHAINE. NÍOS MÓR IMREOIR BLIANTÚIL IOMLÁN $3,000,000. Bhí DIETRICH ina chónaí i MAMARONEK Ó 1948 i leith. MEAS MÓR. SLÁNDÁLA AIRGEADAIS. GNÍOMHACH SA GRÚPAÍ EAGLAIS AGUS POBAIL. LEANAÍ: SUSAN, Rugadh 1952. Alice, Rugadh 1954. NÍ I PÓSTAÍ. Bean Chéile: Charlotte, fuair bás 1965.
  
  
  TÁIMID TOSAITHE AR THAIGHDE IOMLÁN. CUIR AN TUAIRISC A CHUR ISTEACH mé.
  
  
  - CRÍOCH -
  
  
  Chuir mé síos dhá bhileog páipéir, undressed agus chuaigh mé a chodladh. Agus mé ag luí sa dorchadas, díreach sular thit mé i mo chodladh, chuaigh mé go meabhrach thar an líne dheireanach den chéad leathanach den tuarascáil:
  
  
  TUARASCÁIL IS DÉANAÍ: TÁ HERBERT DIETRICH suite in ACAPULCO.
  
  
  N’fheadar cé hé an diabhal a bhí Herbert Dietrich agus cén bhaint a d’fhéadfadh a bheith aige le coirpigh ar nós Stocelli, Michaud, Dattua, Torregrossa, Vignal, Webber agus Klien?
  
  
  CAIBIDIL A HOCHT
  
  
  An mhaidin dár gcionn bhí mé in aice leis an linn snámha nuair a tháinig Consuela Delgardo síos na céimeanna agus trasna faiche na linne le bheith páirteach liom. Bhí ionadh orm a fheiceáil cé chomh níos tarraingtí a bhí sí i solas an lae. Chaith sí cóta trá scaoilte, fite, éadrom a chríochnaigh díreach faoi bhun a cromáin, ag taispeáint a cosa taibhseach a bhí ag rothlú i rithimeach rithimeach ag sileadh agus í ag siúl i dtreo chugam.
  
  
  “Maidin mhaith,” a dúirt sí ina glór suairc, agus í ag miongháire orm. "An bhfuil tú chun cuireadh a thabhairt dom suí síos?"
  
  
  "Ní raibh mé ag súil le tú a fheiceáil arís," a dúirt mé. Tharraing mé amach cathaoir di. "Ar mhaith leat deoch?"
  
  
  "Ní mar sin go luath ar maidin." Thóg sí amach a cóta trá agus é a chlúdach thar chúl an chathaoir tolg. Thíos bhí culaith snámha dorcha gorm, beagnach trédhearcach ach amháin i gcás an cófra agus crotch. Bhí an chuma ar an scéal go raibh sí ag caitheamh lín éisc agus í ag cur thar a culaith snámha. Cé gur chlúdaigh sé níos mó í ná mar a bheadh ar bicíní, bhí sé beagnach chomh nochtadh agus is cinnte go raibh sé i bhfad ní ba shuntasaí. Thug Consuela faoi deara go raibh mé ag féachaint uirthi,
  
  
  "Is maith liom é?" d'iarr sí.
  
  
  “Tá sé an-tarraingteach,” admhaigh mé. “Is beag bean atá in ann é a chaitheamh agus cuma chomh maith leatsa.”
  
  
  Shuigh Consuela síos sa chathaoir a tharraing mé amach ar a son. Fiú amháin i solas díreach, bhí an chuma ar a craiceann mín agus leaisteach.
  
  
  “Dúirt mé leo go raibh mé mar aoi agat,” a dúirt Consuela, “tá súil agam nach miste leat.”
  
  
  "Tá fáilte romhat. Ach cén fáth? Tá mé cinnte nach glaoch sóisialta é."
  
  
  "Tá an ceart agat. Tá teachtaireacht agam duit."
  
  
  "Ó?"
  
  
  "Bickford."
  
  
  “Maidir leis an gcomhrac in El Cortijo? Fuair mé teachtaireacht aréir.
  
  
  “Rachaidh mé leat,” a dúirt Consuela.
  
  
  "Mar sin, aithníonn siad dom?"
  
  
  “Sea.
  
  
  "I dtigh diabhail!" - Dúirt mé irritably. “Cén fáth nach féidir leo a rá liom tá nó níl? Cén fáth seo go léir nonsense? "
  
  
  - De réir dealraimh, aréir d'inis tú rud éigin do Bickford faoina gcuid gníomhaíochtaí. Chuir sé ionadh orthu. Níor shíl siad go raibh mórán eolais ag éinne faoin oibríocht a bhí ar siúl acu. Sílim gur éirigh leat iad a scanradh.
  
  
  “Cá bhfuil tú istigh leis seo go léir?” - D'iarr mé uirthi go díreach.
  
  
  "Tá sé aon cheann de do ghnó."
  
  
  “D’fhéadfainn é seo a dhéanamh i mo ghnó.”
  
  
  Thiontaigh Consuela agus d'fhéach sé orm. “Nach bhfuil mé tábhachtach san oibríocht. Ní gá ach mé a ghlacadh ar a aghaidh."
  
  
  "Agus cad é?"
  
  
  “Díreach bean tharraingteach a shiúlann timpeall an bhaile ó am go chéile.”
  
  
  “Ní hea,” arsa mise, “tá tú níos mó ná sin. Cuirim geall dá mbeinn ag breathnú ar do phas, go mbeadh sé líonta le stampaí víosa. Ar a laghad ocht go deich turas go dtí an Eoraip. An Eilvéis agus an Fhrainc a bheidh i bhformhór na stampaí iontrála. Ceart?"
  
  
  Reoite aghaidh Consuela. “Bastard,” adeir sí. "Chonaic tú é!"
  
  
  “Ní hea,” arsa mise, ag croitheadh mo chinn. “Tá sé soiléir. Tá go leor airgid i do ghnó. Ní féidir leo ligean dóibh snámh anseo i Meicsiceo nó sna Stáit. Is é an áit is fearr chun é a cheilt san Eilvéis nó sna Bahámaí - le billí uimhrithe. Caithfidh duine éigin an t-airgead a thabhairt uaidh seo go dtí seo. Cé atá níos fearr ná tú? Bean tharraingteach, chultúir, ghalánta. Geallfaidh tú a bheith i do chúiréireachta dóibh.
  
  
  
  
  
  An té a dhéanann na turais iontacha ar fad agus a dhéanann miongháire ar na hoifigigh chustaim agus é ag gabháil tríd an tír, agus a bhfuil aithne ag leathdhosaen áiritheoir bainc i Zurich, Berne agus sa Ghinéiv air.
  
  
  “Cad eile a bhfuil tú chomh cinnte faoi?”
  
  
  “Nach iompraíonn tú drugaí choíche. Ní bheidh an baol ann go mbeidís gafa mar gheall ar smuigleáil drugaí. Ansin beidh orthu teacht ar chúiréireachta eile a mbeidh muinín acu as le hairgead tirim ar an mbealach céanna a bhfuil muinín acu asat anois. Agus is deacair sin a dhéanamh."
  
  
  "Tá tú diabhal ceart!" Bhí fearg ar Consuela: “Tá a fhios acu nach n-iompróidh mé drugaí liom choíche.”
  
  
  “An mothaíonn sé níos fearr duit smaoineamh nach n-iompraíonn tú ach airgead?” - D'iarr mé uirthi le beagán leid de searbhas i mo ghlór. “An bhfuil sé seo ceart go leor? Tá a fhios agat, déanann hearóin airgead. Má tá tú ag dul a bheith morálta, cén áit a dtarraingíonn tú an líne? "
  
  
  “Cé hé thusa chun labhairt liom mar sin?” - D'iarr Consuela go feargach. “Ní dhéanfaidh aon ní a dhéanfaidh tú seasamh suas le grinnscrúdú ach an oiread.”
  
  
  Dúirt mé faic.
  
  
  “Nílimid chomh difriúil sin,” a dúirt Consuela liom agus fearg á báthadh a guth mar oighear gorm-bán ag clúdach cloch i lár an gheimhridh. “Thuig mé i bhfad ó shin gur saol crua é seo. Tá a fhios agat an chuid is fearr is féidir leat. Déanann tú do chuid oibre, agus déanaim mo chuid féin. Ná déan breithiúnas orm." Iompaigh sí uaim. "Glac liom mar atá mé, sin uile."
  
  
  “Is beag breithiúnas a dhéanaim,” a dúirt mé léi. "Agus rud ar bith i do chás."
  
  
  Shín mé amach, rug mé ar a smig, agus chas a aghaidh chugam. Bhí a súile reoite le fearg fuar. Ach faoi shraith tanaí buile faoi chois, mhothaigh mé guairneán de mhothúcháin chorraitheacha nárbh éigean di a rialú. Mhothaigh mé frithghníomh láidir taobh istigh don mhothú céadfaíoch tobann a bhain le míne a craiceann ar mo mhéara, agus d’éirigh riachtanas rómhór ionam chun an suaitheadh a bhí ar bun inti a scaoileadh saor.
  
  
  Ar feadh nóiméad fada gan deireadh chuir mé iallach uirthi breathnú orm. Throid muid cath ciúin sa cúpla orlach de spás a scar ár n-aghaidh, agus ansin lig mé mo mhéara sleamhnú go mall ar feadh a smig agus scim thar a liopaí. Leáigh an t-oighear, d'fhág an fhearg a súile. Chonaic mé a aghaidh a mhaolú, a leá isteach i ngéilleadh iomlán agus utter.
  
  
  Scar Consuela a liopaí beagán, biting mo mhéara go réidh, gan a súile a bhaint díom. Bhrúigh mé mo lámh chun a béal, mothú a fiacla dteagmháil mo flesh. Ansin lig sí dul. Bhain mé mo lámh as a aghaidh.
  
  
  “Go nimhneach thú,” a dúirt Consuela agus é ag sciobadh is ar éigean a shroich mé.
  
  
  "Is dóigh liom ar an mbealach céanna." Ní raibh mo ghuth níos airde ná í.
  
  
  "Cén chaoi a bhfuil a fhios agat conas a bhraitheann mé?"
  
  
  Anois bhí an fhearg dírithe uirthi féin as ucht a bheith chomh lag sin agus ligean dom é a fháil amach.
  
  
  “Mar gur tháinig tú anseo chun mé a fheiceáil nuair a d'fhéadfá glaoch a chur air chomh héasca céanna. Mar gheall ar an cuma ar d'aghaidh ceart anois. Toisc gur rud é nach féidir liom a chur i bhfocail nó fiú iarracht a mhíniú."
  
  
  Thit mé i mo thost. Sheas Consuela suas agus phioc suas a gúna trá. Chuir sí ar aghaidh é in aon tairiscint sholúbtha amháin. Sheas mé in aice léi. Bhreathnaigh sí orm.
  
  
  “Lig dúinn dul,” a dúirt mé, ag tógáil a láimhe. Shiúil muid feadh imeall na linne agus feadh an chosáin gairbhéil, suas roinnt eitiltí staighre a théann chuig an ardán agus chuig na hardaitheoirí a thug go dtí mo sheomra sinn.
  
  
  * * *
  
  
  Sheas muid gar dá chéile sa seomra caol agus fionnuar. Dhún mé na cuirtíní, ach tháinig an solas tríd fós.
  
  
  Thug Consuela barróg dom agus bhrúigh sí a aghaidh go dtí mo ghualainn, gar do mo mhuineál. Mhothaigh mé bog a leicne agus fliche a liopaí agus a cuid fiacla ag cromadh go réidh ar tendons mo mhuineál. Tharraing mé níos gaire dom í, iomláine trom a cíoch ag brú go bog i gcoinne mo chliabhrach, mo lámha ag brú a ceathar.
  
  
  Anois gur ardaigh sí a héadan go diongbháilte chugam, chlaon mé i dtreo. Thosaigh a béal le cuardach fí, leanúnach, gan staonadh ar mo bheola agus mo bhéal. Bhain mé a cóta trá amach, tharraing mé na strapaí maillota as a guaillí, agus tharraing mé an chulaith síos go dtí a cromáin. Bhí a breasts thar a bheith bog - craiceann silky i gcoinne mo bhrollach lom.
  
  
  “Ó, fan,” ar sise go h-anáil. "Fan." Agus d'fhág sí mo lámha fada go leor chun an chulaith a bhaint as a cromáin agus céim amach as. Chaith sí dornán de líontán isteach ar an gcathaoir agus shroich sí banna waist mo stocaí snámha. D'éirigh mé as iad agus bhog muid le chéile chomh instinctach, amhail is dá mbeadh an gníomh seo déanta againn an oiread sin uaireanta roimhe sin anois bhí sé mar dhara nádúr dúinn agus níor ghá dúinn smaoineamh ar cad atá le déanamh ina dhiaidh sin.
  
  
  Bhog muid go dtí an leaba. Shín mé amach léi arís agus bhí mé an-mhín agus an-leanúnach léi go dtí gur tháinig sí ar an saol i mo lámha.
  
  
  Lá amháin dúirt sí, gan anáil: “Níor shíl mé go mbeadh sé mar seo. A Dhia, cé chomh maith.
  
  
  Chrith sí i mo lámha. "Ó mo Dhia, tá sé seo go maith!" - exclaimed sí, análú a te, anáil tais isteach i mo chluas. “Is breá liom cad a dhéanann tú dom! Ná stad! "
  
  
  Bhí a craiceann tanaí agus bog, mín le sceal subtle allais, mín cosúil le corp mná aibí, ata le spleodar. Bhí a liopaí te agus fliuch, ag cloí go fliuch liom cibé áit a phóg sí mé. Bhog sí go mall mar fhreagra ar mo strócanna méar go dtí go raibh sí fliuch agus iomlán, agus ní raibh sí in ann seasamh in aghaidh casadh cinntitheach i dtreo dom.
  
  
  Ar deireadh, tháinig muid le chéile i deifir mheabhair, a lámha fillte timpeall orm, a cosa fite fuaite le mianach, brúite sí í féin i mo choinne chomh crua agus a d'fhéadfadh sí, ag tarraingt isteach chuici lena lámha, a scornach beagán pollta fuaimeanna a d'fhás isteach i. cat-mhaith growl , lán de helplessness.
  
  
  Ag an nóiméad deireanach, d'oscail a súile agus d'fhéach sé isteach i mo aghaidh, ach lámh lámh ar shiúl uaithi, agus screamed sí i nguth briste: "Ainmhí damanta!" de réir mar a phléasc a corp i gcoinne mo chroí, bhuail a cromáin i mo choinne le fury nach bhféadfadh sí a bheith ann.
  
  
  Níos déanaí leagamar le chéile, a ceann ar mo ghualainn, gach duine againn ag caitheamh toitín,
  
  
  “Ní athraíonn sé rud ar bith,” a dúirt Consuela liom. Bhí a súile socraithe ar an tsíleáil. "Seo a bhí mé ag iarraidh a dhéanamh ..."
  
  
  “...bhíomar ag iarraidh é seo a dhéanamh,” cheartaigh mé í.
  
  
  “Ceart go leor, táimid,” a dúirt sí. “Ach ní athraíonn sé rud ar bith. Smaoinigh air faoi láthair."
  
  
  "Níor cheap mé go mbeadh."
  
  
  “Bhí sé go maith, áfach,” a dúirt sí, ag casadh orm agus ag miongháire. "Is maith liom grá a dhéanamh i solas an lae."
  
  
  "Bhí sé an-mhaith."
  
  
  “A Thiarna,” ar sise, “bhí sé chomh maith fear a bheith agat arís. Ní raibh aon duine buartha. Díreach díreach,” thug mé barróg uirthi níos déine.
  
  
  “Tá sé seo craiceáilte,” a cheap Consuela. "Níor cheart go mbeadh sé chomh maith seo an chéad uair."
  
  
  "Tarlaíonn sé uaireanta".
  
  
  “Sílim go mbeidh tú ceart go leor i gcónaí,” a dúirt Consuela. “Ná smaoinigh air, ceart? Níl a fhios againn an dtarlóidh sé seo go deo arís, an ndéanaimid? "
  
  
  Chas sí i dtreo dom ionas gur luigh sí ar a taobh, chuir sí cos amháin ar a bharr agus bhrúigh sí í féin i gcoinne mo chorp.
  
  
  “Éist,” a dúirt sí le cogar práinneach, “bí cúramach, ceart go leor? Geall dom go mbeidh tú cúramach.
  
  
  “Is féidir liom aire a thabhairt dom féin,” a dúirt mé.
  
  
  “Sin é a deir gach éinne,” ar sise. Bhain a méar leis na coilm ar mo bhrollach. "Ní raibh tú chomh cúramach nuair a fuair tú é, an raibh tú?"
  
  
  "Beidh mé a bheith níos cúramach."
  
  
  Léim Consuela amach uaim agus luigh sí ar a druim.
  
  
  "Crap!" - a dúirt sí i nguth aibí hoarse. “Is ifreann é a bheith ina bean. An bhfuil a fhios agat cad é seo?"
  
  
  CAIBIDIL A NAOI
  
  
  Chuaigh Consuela abhaile chun cóiriú a dhéanamh. Dúirt sí go mbeadh sí ar ais i gceann uair an chloig chun mé a phiocadh suas le haghaidh cruinnithe níos déanaí. Bhí mé ag glacadh cithfholcadh agus bearrtha go fóilliúil nuair a ghlaoigh an guthán. Níor bhac an glór gruff é féin a aithint.
  
  
  “Tá Stocelli ag iarraidh tú a fheiceáil. Anois. Deir sé go bhfuil sé tábhachtach. Faigh suas anseo chomh tapa agus is féidir.
  
  
  Chuaigh an fón ina thost i mo lámha.
  
  
  * * *
  
  
  Bhí aghaidh chruinn, dhorcha Stocelli beagnach corcra agus buile impiriúil.
  
  
  “Féach air seo,” ar seisean liom. "Diabhal é! Féach ar seo! Fuair mac soith é is cuma cén.
  
  
  Léirigh sé a mhéar innéacs tiubh ar phacáiste a bhí fillte i bpáipéar donn agus píosa gorm páipéir téipithe air.
  
  
  "Is dóigh leat gurb é seo mo níocháin diabhal?" a scairt Stocelli orm ina ghlór garbh. "Tóg é. Tar ar, tóg é! »
  
  
  Thóg mé an mála as an mbord caife. Bhí sé i bhfad níos troime ná mar ba chóir a bheith.
  
  
  “D’oscail muid é,” adeir Stocelli. “Buille faoi thuairim cad atá istigh.”
  
  
  "Ní gá dom a buille faoi thuairim."
  
  
  “Tá an ceart agat,” a dúirt sé go feargach. “Cúig chileagram capall. Conas is maith leat é?"
  
  
  "Conas a fuair sé anseo?"
  
  
  “Thug an teachtaire é. Tá sé ag dul suas san ardaitheoir, mar sin stopann mo bhuachaillí é ag an mbealach isteach. Insíonn sé dóibh gurb é seo an níocháin a sheol mé inné, cuireann sé ar an gcathaoir é agus tógann sé an t-ardaitheoir ar ais síos. Tip siad fiú dó. Na bastards dúr seo! Suíonn an pacáiste diabhal ann ar feadh níos mó ná uair an chloig sula fiú smaoineamh siad a insint dom faoi. Conas is maith leat é? »
  
  
  “An fostaí óstán é?”
  
  
  nocht Stocelli. “Sea, is fostaí é. Thugamar anseo é... Níl a fhios aige ach go bhfuil sé ina shuí ar an gcuntar i mboth an gharsúin ag fanacht le seachadadh. Tá m’ainm agus uimhir penthouse ar an duillín níocháin, mar sin tugann sé suas anseo é.”
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Ní dóigh liom go bhfaca sé cé a d'fhág é?"
  
  
  Chroith Stocelli a cheann cruinn, beagnach maol. “Ní hea, bhí sé díreach mar sin. D’fhéadfadh aon duine d’fhostaithe páirceála valet an óstáin é seo a thabhairt suas. Tharla sé go bhfaca sé ar dtús é agus shíl sé go dtabharfadh sé pacáiste eile leis."
  
  
  Stom Stocelli go trom i dtreo na fuinneoige. D'fhéach sé go bán ar an bpacáiste, gan é a fheiceáil. Ansin chas sé a chorp tiubh, cnapánach i dtreo dom.
  
  
  "Cad é an ifreann atá tú ag déanamh le lá go leith?" - d'iarr sé irritably.
  
  
  “Choimeád tú ón mbás thú,” arsa mise chomh géar céanna. “Chuir an eagraíocht Michaud duine anseo chun an eagraíocht áitiúil a chur chun báis.”
  
  
  Ar feadh nóiméad, bhí Stocelli gan urlabhra. Chrom sé a dhorn isteach i dtearmann a láimhe eile le frustrachas.
  
  
  "Cad é an ifreann?" phléasc sé. “Mallacht? An Coimisiún ar dtús, agus anois an drong Michaud? Chroith sé a cheann mar a bheadh tarbh gearr feargach. D'éiligh sé. - "Conas a bhí a fhios agat faoi seo?"
  
  
  "Chuaigh sé i dteagmháil liom."
  
  
  "I gcomhair Cad?" - Dhírigh súile beaga Stocelli orm, ag caolú go hamhrasach ar a aghaidh cruinn. Níor bearr sé, agus bhí an chonnlach dubh i gcodarsnacht le sceal dubh an chúpla snáithe gruaige a chíor sé thar a spota maol.
  
  
  "Tá siad ag iarraidh orm cabhrú leo tú a mharú."
  
  
  "Agus an bhfuil tú ag insint dom faoi seo?" Chuir sé a lámha ar a chromáin, chuaigh a chosa trasna, ag claonadh i dtreo mé, amhail is dá mbeadh am deacair aige é féin a stopadh ó ionsaí a dhéanamh orm.
  
  
  "Cén fáth nach bhfuil? Ba mhaith leat a fháil amach, nach bhfuil?"
  
  
  "Cad a d'inis tú dóibh?" - D'fhiafraigh Stocelli.
  
  
  "Chun éalú uait."
  
  
  D’ardaigh Stocelli mala súl go ceistitheach. "Really? Rud éigin eile? Agus más rud é nach, cad ansin?"
  
  
  “Ansin nochtfaidh mé a n-eagraíocht.”
  
  
  “Ar innis tú sin dóibh?”
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  Lean Stocelli a liopaí beaga go tuisceanach... "Bíonn tú ag súgradh go garbh, ná bí..."
  
  
  "Siad freisin".
  
  
  “Cad a dúirt siad nuair a dúirt tú é sin leo?”
  
  
  “Ba cheart dom a bhfreagra a fháil tráthnóna inniu.”
  
  
  Rinne Stocelli iarracht gan imní a léiriú. "Cad a déarfaidh siad?"
  
  
  “Déan cinneadh duit féin. Teastaíonn eagraíocht Michaud uathu níos mó ná mar a dhéanann tú. Déanann sé inchaite tú."
  
  
  Ba réalaíoch é Stocelli. Má bhí faitíos air, níor thaispeáin sé é. "Sea. Caithfidh tú smaoineamh, ceart?" D'athraigh sé an t-ábhar go tobann.
  
  
  “Duine darb ainm Jean-Paul Sevier. An bhfuil aithne agat air?"
  
  
  A mhala furrowed thoughtfully. "Sevier?" Chroith sé a cheann. “Ní dóigh liom gur bhuail mé riamh leis.”
  
  
  Rinne mé cur síos ar Jean-Paul.
  
  
  Chroith Stocelli a cheann arís. “Níl aithne agam air go fóill. Ach ní chiallaíonn sé sin rud ar bith. Níor thug mé aon aird riamh ar aon cheann acu ach amháin na guys a reáchtáil an eagraíocht. Michaud, Berthier, Dupre. ní bheadh aithne agam ar aon duine eile."
  
  
  - An gciallaíonn an t-ainm Dietrich rud ar bith duit?
  
  
  Gan imoibriú. Má bhí an t-ainm ar eolas ag Stocelli, chuir sé i bhfolach go maith é. “Níor chualathas trácht air. Cé leis a bhfuil sé?
  
  
  “Níl a fhios agam an bhfuil sé le haon duine. Ar dhéileáil tú riamh le duine ar bith leis an ainm sin? "
  
  
  “Éist,” arsa Stocelli, “buail mé le cúpla míle fear i mo shaol. Cén chaoi a bhfuil tú ag súil go gcuimhneoidh mé gach duine ar bhuail mé leo? Tá sé sin cinnte - gan aon duine ar dhéileáil mé riamh leis. Cé hé an fear seo?"
  
  
  "Níl a fhios agam. Nuair a gheobhaidh mé amach, cuirfidh mé in iúl duit."
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt Stocelli, ag déanamh neamhairde den ábhar. “Anois tá jab beag agam duit. Ba mhaith liom go mbainfidh tú réidh leis an bpacáiste diabhal seo. Chuir sé a ordóg in iúl don phacáiste.
  
  
  “Ní mise do bhuachaill earráide. Iarr ar dhuine de do mhuintir é a chaitheamh amach.
  
  
  Rinne Stocelli gáire os ard. "Cad a tharla duit? An gceapann tú go bhfuil mé dúr? An gceapann tú go bhfuil mé balbh go leor chun ligean d'aon duine de mo bhuachaillí rith timpeall an óstáin seo le cúig chileagram hearóin? Má bhíonn siad gafa, tá sé cosúil le méar a dhíriú orm. Thairis sin, tá a fhios agat diabhal maith nach féidir liom muinín a chur iontu chun fáil réidh le seo. An bhfuil a fhios agat cé mhéad a chosnaíonn sé? An té a thabharfaidh mé dó, is é an chéad rud a dhéanfaidh sé ná iarracht a dhéanamh a dhéanamh amach cén uillinn ar féidir leis é a dhíol. Tá cúig cileagram níos fearr ná milliún dollar ar an tsráid. Tá sé i bhfad ró-de temptation. Níl a dhuine uasail, ní duine de mo bhuachaillí! "D'athraigh mé m'intinn. "Ceart go leor," a dúirt mé. "Beidh mé é a ghlacadh." Stocelli tháinig go tobann amhrasach faoi mo chomhaontú éasca. "Fan soicind," growled sé. "Ní chomh tapaidh. Cén fáth nár inis tú dom imeacht? Tá mé ag iarraidh fabhar mór ort. Gheobhaidh tú gafa leis seo agus caithfidh tú na tríocha bliain atá romhainn i bpríosún i Meicsiceo, ceart? Ón méid atá cloiste agam, níl aon áit le fiú tríocha nóiméad a chaitheamh. Mar sin cén fáth ar mhaith leat do mhuineál a chloí go dtí seo domsa? "
  
  
  Rinne mé miongháire air agus dúirt mé, “Is cuma, a Stocelli. Is mise an t-aon duine anseo is féidir a bheith iontaofa chun fáil réidh leis seo duit agus gan mo thóin a fháil salach. Ní raibh mé chun a insint dó cad a bhí i gceist agam. Dá lú a raibh a fhios ag Stokely faoi mo phleananna, is amhlaidh is fearr. Chlaon Stocelli go mall. "Sea. Bígí ag smaoineamh air, tá sé greannmhar, nach ea? Ach is sibhse an t-aon duine ar féidir liom brath air."
  
  
  "An-ghreannmhar."
  
  
  Ghlac mé an pacáiste agus tucked sé faoi mo lámh, ansin chas a fhágáil.
  
  
  "Cuir in iúl dom cad atá ar siúl," a dúirt Stocelli i nguth beagnach cairdiúil. Shiúil sé liom go dtí an doras. "Tá mé neirbhíseach i mo shuí anseo gan a fhios agam cad atá ar siúl."
  
  
  Thóg mé an t-ardaitheoir síos go dtí mo sheomra gan bualadh le duine ar bith. D'oscail mé an doras le mo eochair agus isteach. Agus stad sé. Ar mo leaba bhí mála donn fillte páipéir agus liosta níocháin gorm ceangailte leis, comhionann leis an gceann a bhí agam i gcromán mo láimhe, a bhí díreach tar éis dom a bhaint as teach tí Stocelli.
  
  
  * * *
  
  
  Níor thóg sé níos mó ná deich nóiméad orm gach rud a shocrú ionas nach bhfaighidh siad faic nuair a tháinig na póilíní. Dá mbeadh an patrún mar a chéile, bhí a fhios agam go mbeadh an scéal faighte ag na póilíní go mb’fhéidir go bhfaighidís stash hearóin amháin i dtigh Stocelli agus ceann eile i mo sheomra. Is dócha go raibh siad ag dul chuig an óstán cheana féin.
  
  
  Níos lú ná leath uair an chloig ina dhiaidh sin bhí mé sa stocaireacht ag fanacht le Consuela chun mé a phiocadh suas. Chaith mé an ceamara thart ar mo mhuineál le lionsa telephoto 250mm ceangailte leis. Ar mo ghualainn bhí mála ceamara mór cowhide agam.
  
  
  Bhí Consuela déanach. Chuir mé mála le ceamara trom agus an ceamara ar
  
  
  suíochán cathaoireach. “Coinnigh súil air seo domsa, ceart go leor,” a dúirt mé le duine de na teachtairí, ag tabhairt nóta deich bpósa dó. Shiúil mé suas go dtí an tábla.
  
  
  D'fhéach an cléireach orm le gáire.
  
  
  - Senor Stefans, nach ea? An féidir liom cabhair a thabhairt duit?"
  
  
  “Tá súil agam,” a dúirt mé go béasach. "Tá aoi cláraithe agat darb ainm Dietrich - Herbert Dietrich?"
  
  
  “Momentito,” a dúirt an cléireach, ag casadh ar chomh-aireachta na n-aoi. Scan sé é agus ansin d'fhéach sé suas. “Tá, tháinig an seanadóir El senor Dietrich inné.
  
  
  Inné? Má tháinig Dietrich inné, agus Stocelli an lá roimhe, agus d'eitil sé ar an eitleán céanna le Stocelli, ansin cá raibh Dietrich ar feadh ceithre huaire fichead?
  
  
  Shíl mé faoi ar feadh nóiméad agus ansin d'fhiafraigh mé, "An bhfuil a fhios agat cén seomra ina bhfuil sé?"
  
  
  “Tá sé uimhir a naoi agus a trí,” a dúirt an cléireach, ag seiceáil an fillteán arís.
  
  
  “An bhfuil a fhios agat cén chuma atá air?” Chuir mé ceist ar. “An féidir go bhféadfá cur síos a dhéanamh ormsa?”
  
  
  Shrugged an cléireach. “Is breá liom, Senor Stefans. Tá sé seo dodhéanta! Tá brón orm, ach ní raibh mé ar dualgas nuair a sheiceáil Senor Dietrich isteach.
  
  
  “Níl sé tábhachtach,” a dúirt mé leis. "Mar sin féin go raibh maith agat." Thug mé an bille fillte dó.
  
  
  Rinne an cléireach aoibh orm. “Dia, a sheanóir. Más féidir liom cabhrú leat amach anseo, cuir in iúl dom le do thoil."
  
  
  Shiúil mé ar ais tríd an stocaireacht agus rug mé mo threalamh. Chroch mé an ceamara thart ar mo mhuineál nuair a tháinig Consuela chugam.
  
  
  “Ó mo Dhia,” a dúirt sí, agus í ag gáire fúm, “is cuma leat i ndáiríre mar thurasóir agus an trealamh grianghrafadóireachta sin go léir ceangailte leat.”
  
  
  Rinne mé aoibh ar ais uirthi. “Uirlisí mo cheirde,” a dúirt mé go héasca. “Is saorghrianghrafadóir mé, cuimhnigh?”
  
  
  “Inis dom faoi níos déanaí,” a dúirt Consuela, ag féachaint ar a uaireadóir agus ag tógáil mo láimhe. "Beidh muid déanach má éiríonn linn dul i bhfostú sa trácht."
  
  
  Bhí muid díreach ag fágáil an cuarbhóthar os comhair an óstáin nuair a chas carr póilíní agus stop sé os comhair an mbealach isteach agus a siren blaring. Léim ceathrar póilíní amach agus chuaigh siad isteach san óstán go tapa.
  
  
  “Cad é atá uathu, dar leat?” - D'iarr Consuela, ag féachaint sa scáthán rearview.
  
  
  "Beidh mé damned má tá a fhios agam."
  
  
  D'fhéach Consuela orm go leataobhach, ach dúirt sé rud ar bith eile. Dhírigh sí ar luasghéarú feadh an Costera Miguel Aleman, thar an Acapulco Hilton go Diana Circle, áit a dtrasnaíonn an Paseo del Farallon an Costera. Bhí sí ag tiomáint ar Highway 95 ag dul ó thuaidh go Cathair Mheicsiceo.
  
  
  Thart ar mhíle níos faide síos an bóthar, chas Consuela isteach ar bhóthar salachar a chuaigh isteach sna bunchnoic. Ar deireadh, tharraing sí isteach i gclós páirceála gairbhéil leath lán de charranna.
  
  
  “El Cortijo,” a d’fhógair sí. "Teach Feirme"
  
  
  Chonaic mé struchtúr adhmaid, péinteáilte geal dearg agus bán, rud a bhí i ndáiríre rud ar bith níos mó ná ardán mór ciorclach tógtha sé troigh os cionn na talún, timpeall ar fháinne beag clúdaithe le gaineamh. Cuireadh díon tílithe os cionn an tsuímh, a raibh a lár oscailte don spéir agus don ghrian gheal. Bhí an t-ardán féin díreach os cionn deich dtroigh ar leithead, díreach leathan go leor chun freastal ar tháblaí beaga dhá dhomhain timpeall an imlíne.
  
  
  Shuidh muid ag bord in aice leis an ráille, os comhair an geata trí a raibh na tairbh ceaptha chun dul. Ón suíomh seo bhí ár radharc ar an bhfáinne thíos dínn gan bhac.
  
  
  Thosaigh an banna ag seinm fonn mall. Shiúil ceathrar fear amach trasna gaineamh crua an fháinne, ag taispeáint buille an cheoil. Mhol an slua iad.
  
  
  Bhí mé ag súil go mbeadh siad gléasta sa trajas de luces traidisiúnta, na “cultacha le soilse” a bhí oiriúnaithe go docht agus go hiontach agus a bhí á gcaitheamh ag na matadors a bhí feicthe agam i dtairbh na Pamplona, Barcelona, Maidrid agus Cathair Mheicsiceo. Ina áit sin, chaith na ceithre cinn seaicéid ghearr dorcha, léinte ruffled bán, agus pants liath ceangailte i buataisí rúitín dubh. Stop siad ag ceann thall an fháinne agus chrom siad.
  
  
  Bhí bualadh bos scaipthe. Chas na matadors agus shiúil siad ar ais, ag imeacht faoin ardán thíos dúinn.
  
  
  Bhí an bord in aice linn lán. Bhí seisear sa ghrúpa. Shuigh beirt den triúr cailíní lena ndroim don fháinne. Bhí ceann acu fionn, an ceann eile le gruaig rua. Bhí an tríú cailín beag agus dorcha, le aghaidh cloiche galánta.
  
  
  Ag ceann an tábla, thosaigh fear ard, liath le bolg mór ag magadh leis na cailíní. Shuigh fear ard caol idir fear rua agus Meicsiceach stocach, aghaidh chré-umha.
  
  
  Chlaon mé i dtreo Consuela. “An iad seo do mhuintir?”
  
  
  "Dhá cheann acu." Ba ar éigean a bhí a guth níos airde ná cogar. Níor chuaidh sí ón bhfáinne.
  
  
  "Cén dá?"
  
  
  "Beidh siad in iúl duit."
  
  
  Anois chuaidh an picador isteach san fháinne ar chapall agus stuáil throm ar a thaobh deas agus span fada ar thaobh a shúl deise i dtreo nach bhfeicfeadh sé an tarbh.
  
  
  D’ísligh an tarbh a adharca agus rith sé ar an gcapall. Le sá fí, chlaon an picador síos agus thiomáin sé pointe a liús go domhain isteach i ngualainn chlé an tairbh, ag cur a mheáchan ar an mbonn fada. Chuir sé in aghaidh brú an tairbh go láidir, ag coinneáil na n-adharc óna chapall. D'éalaigh an tarbh ón bpian agus rith sé timpeall an fháinne, ag stealladh fola geal ó chréacht ar a ghualainn, ribín dearg stríocach ar a fhothlach dubh dusty.
  
  
  
  Chuaigh an chéad banderillero isteach sa fáinne. I ngach lámh bhí sleá aige le seafta fada, agus, ag síneadh a airm i gcruth triantáin, rinne sé rith cuartha i dtreo an tairbh. D'ísligh an tarbh a cheann chun é a mhuirearú. Ag cromadh, chuir an banderillero spears géaraithe ar gach gualainn den tarbh. Shleamhnaigh an t-iarann géar isteach i bhfolach daingean an ainmhí amhail is dá mba de pháipéar fíocháin é. Bhreathnaigh mé ar na daoine ag an gcéad tábla eile. Níor thug aon duine acu aird ar bith orm. Bhreathnaigh siad ar an aicsean sa fáinne. Tháinig an matador amach arís, ag iompar miúil bheag. Shiúil sé suas go dtí an tarbh le céimeanna gearra, ag iarraidh a fháil chun é a Rush. Bhí an tarbh an-dona. Ach leis an matador bhí sé níos measa fós. D'iompaigh an blonde ag an gcéad tábla eile ón bhfáinne. "Hey, Garrett, nuair a dhéanann siad a mharú an tarbh?" “I gceann nóiméid nó dhó,” a d’fhreagair an fear trom. "Ní fheicfidh tú é go dtí go n-iompóidh tú timpeall." “Níl mé ag iarraidh é seo a fheiceáil. Ní maith liom radharc na fola." Bhí an tarbh tuirseach tuirseach, bhí an matador réidh le marú, bhí taobhanna an tairbh ag éirigh go mór le hídiú, a cheann lúbtha i dtreo an ghainimh Shiúil an matador suas go dtí an ceann íslithe, chrom sé síos agus plunged a chlaíomh isteach sa tarbh go dtí an hilt ina mhuineál, an fhuil ag sileadh as an gcré úr agus ag sileadh as an dá sleá ar a ghualainn agus as an gcré bhearnach sa phictiúr an fionn, a d'iompaigh go neamhdheonach ar an bhfáinne, "Is tír dhamanta í seo!" Cuireann cruach agus fuiliú lenár mbraistint ar mhisneach na bhfear. Tá tusa, a Northamericano, ró-bhog claíomh. Lean an matador thar an tarbh agus rinne sé tairiscint mionghearrtha. Ghearr an lann corda an dromlaigh agus thit an tarbh ar an ngaineamh. Chas Garrett a cheann agus rug sé ar mo shúil. D’éirigh sé. “Tá cúpla buidéil fuisce agam sa charr,” a dúirt sé os ard. "Déanaimis iad a fháil, Carlos." Chonaic mé iad ag siúl timpeall imlíne an réimse agus trasna an ardán adhmaid a ba chúis leis an charrchlós. Bhain Consuela mo lámh. msgstr "Is féidir leat a bheith páirteach leo anois." Lean mé iad as an imfhálú. Rinne Garrett a bhealach tríd na carranna páirceáilte go dtí gur shroich sé an ceann is faide amach den chrannchur. Stop sé chun casadh timpeall agus fanacht liom. Nuair a chuaigh mé, d'fhéach sé ar dom coldly. Stop mé os a chomhair. Níl a fhios agam cad a raibh sé ag súil leis uaim, ach níor chuir mé amú focal nó am. “Fág leat féin Stocelli,” arsa mise go géar, agus mé ag féachaint isteach ar éadan trom cathach Garrett. D'aistrigh mo radharc ansin go Carlos, a bhuail mo dhearcadh le léiriú mí-bhéasach míshásta. Chaith Carlos bríste glasa éadroma, léine síoda amh, agus builín bán tasseled ar a chosa beaga. D'fhéach sé cosúil le jerk, ach bhraith mé croí domhain de cruas ann dó nach raibh Garrett. Bhí Garrett bluffing agus pompous. Ba é Carlos an ceann ba chontúirtí den bheirt. Shín Carlos amach agus bhain sé mo lámh. Bhí a ghuth an-socair agus dea-bhéasach. “A Sheáin, is dóigh liom go bhfuil aeráid Acapulco éirithe an-mhíshláintiúil duit.”
  
  
  "Níl faitíos orm".
  
  
  Shrug Carlos a ghuaillí plump beagán. “Tá sé seo an-dona,” a dúirt sé. "Uaireanta is féidir le eagla beag saol fear a shábháil." Chas mé uathu, ag cur mo chuid feirge i bhfolach. D'fhill mé ar an bhfáinne trí na táblaí go Consuela. Bhain mé a lámh léi. “Beidh fadhbanna ann. An féidir leat dul ar ais go dtí an baile mór le do chairde? "Ar ndóigh. Cén fáth?" “Tabhair dom eochracha do charr. "Fágfaidh mé iad ag mo óstán." Chroith Consuela a ceann. “Thug mé anseo thú. Tógfaidh mé ar ais thú. "Lig dúinn dul ansin." Phaca mé mo cheamara agus mála mór trealaimh. Tar éis Consuela céim i mo dhiaidh, d'fhág mé an imfhálú. Bhíomar ag trasnú droichead beag adhmaid, Consuela ina seasamh in aice liom, nuair a tháinig mé go tobann ar ghluaiseacht éigin amach as cúinne mo shúl. Trí athfhillteach instinctach glan, chaith mé Consuela uaim i gcoinne an ráille agus theith mé i dtreo an bhalla adhmaid a bhí ar thaobh amháin den phasáiste. Preab mé as an mballa ar uillinn, sníofa timpeall, agus thit ar cheann glúine. Chuaigh mo mhuineál trí thine, amhail is dá mbeadh duine éigin dóite le iarann te. Mhothaigh mé braon fola ag rith síos mo bhóna. "An rud atá ann?" - Exclaimed Consuela, agus ansin thit a gaze ar an banderilla fad-láimhseáil a bhí fós ar crith sa bhalla idir linn, a spike cruach sharpened leabaithe go domhain san adhmad. Lása fada le ribín ag luascadh anonn is anall ar nós meitréan marfach.
  
  
  
  
  Chuimhnigh mé ar chomh héasca agus a chuaigh an cruach dheilgneach i bhfolach i bhfolach leathair an tairbh. Ní raibh sé deacair a shamhlú go raibh an sling iliac ag polladh mo scornach murar ghníomhaigh mé chomh tapa sin.
  
  
  Sheas mé suas agus dusted de na glúine de mo bríste.
  
  
  “Níl do chairde ag cur am ar bith,” a dúirt mé go feargach. "Anois, a ligean ar a fháil amach anseo."
  
  
  * * *
  
  
  Bhí Jean-Paul ag fanacht liom sa halla. Léim sé ar a chosa mar a tháinig mé. Shiúil mé tríd an stocaireacht i dtreo na n-ardaitheoirí agus shiúil sé in aice liom.
  
  
  "Fine?"
  
  
  “Dúirt siad liom an ifreann a bhaint as Acapulco.”
  
  
  "AGUS?"
  
  
  "Rinne siad freisin a mharú dom."
  
  
  Chuamar isteach san ardaitheoir. Dúirt Jean-Paul, “Sílim go bhfuil tú i ndrochstaid, a chara.”
  
  
  Níor fhreagair mé. Stop an t-ardaitheoir ar mo urlár. D'fhágamar agus shiúil muid síos an dorchla. Nuair a shroicheamar mo sheomra, bhain mé an eochair amach.
  
  
  “Fan,” a dúirt Jean-Paul go géar. Shín sé a lámh chlé don eochair: “Tabhair dom é.”
  
  
  Bhreathnaigh mé síos. Choinnigh Jean-Paul piostal ina lámh dheas. Ní dhéanaim argóint chomh dlúth sin le gunnaí. Thug mé an eochair dó.
  
  
  "Anois céim ar leataobh."
  
  
  Shiúil mé ar shiúl. Chuir Jean-Paul an eochair isteach sa ghlas agus chas sé go mall é. Le gluaiseacht tobann, chaith sé an doras ar oscailt, ag titim go glúine amháin, an gunna ina lámh dírithe ar an seomra, réidh le duine ar bith a bhuail taobh istigh.
  
  
  “Níl aon duine ann,” a dúirt mé leis.
  
  
  D'ardaigh Jean-Paul ar a chosa.
  
  
  "Ní bhíonn mé cúthail riamh faoi a bheith cúramach," a dúirt sé. Chuamar isteach sa seomra. Dhún mé an doras taobh thiar dúinn, chuaigh go dtí an fhuinneog ardán agus d'fhéach sé amach. Taobh thiar dom, bhí Jean-Paul ag ullmhú deochanna dúinn. Chaith mé an mála leis an trealamh ar an gcathaoir agus chuir mé an ceamara air.
  
  
  Ag breathnú amach thar an gcuan, chonaic mé báid mhótar ag tarraingt skiers uisce. Bhí roinnt bád seoil mótair ar ancaire ag an gclub luamh. Bhí an bád tuinnín a chonaic mé an lá roimhe sin fós ceangailte leis an gcéibh. Shíl mé faoi.
  
  
  D'fhiafraigh Jean-Paul, "Nach bhfuil eagla ort do dhroim a chasadh orm?"
  
  
  "Níl"
  
  
  Do chorraigh sé na deochanna. “Agus tú as baile, bhí sceitimíní de shaghas éigin orainn. Thug na póilíní áitiúla cuairt ar an óstán. Chuardaigh siad árasán penthouse Stocelli."
  
  
  "Mar sin?"
  
  
  “Chuardaigh siad do sheomra freisin.” D'fhéach Jean-Paul go géar ar m'aghaidh, ag iarraidh an léiriú is lú ar iontas a ghabháil. "An gcuireann sé seo bac ort?"
  
  
  "Bhí mé ag súil leis."
  
  
  Chas mé timpeall agus d'fhéach mé amach an fhuinneog arís. Bhí a fhios agam ón nóiméad a chonaic mé an mála níocháin bréige ar mo leaba go mbeadh na póilíní ag glaoch orm.
  
  
  Is dócha gur tugadh rabhadh dóibh árasán Stocelli agus mo sheomra a chuardach le haghaidh drugaí. Rinne duine éigin iarracht fráma trom a chur ar Stocelli.
  
  
  Ach níorbh é sin an rud a chuir isteach orm.
  
  
  “Cén fáth a gcuardódh na póilíní penthouse Stocelli?” - a d'fhiafraigh Jean-Paul.
  
  
  “Toisc gur seachadadh cúig chileagram hearóin inniu dó, agus é fillte mar chuach níocháin,” a dúirt mé.
  
  
  Chuir Jean-Paul iontas air.
  
  
  “De réir dealraimh, ciallaíonn sé sin go bhfuair sé réidh leis. Eh bien? "
  
  
  “Fuair mé réidh leis é.”
  
  
  "Ó?" Sos fada eile. “An é sin an fáth ar chuardaigh siad do sheomra?”
  
  
  “Ní hea. Pacáiste eile, amhail is dá seachadadh chuig mo sheomra é,” a dúirt mé go socair, fós le mo dhroim le Jean-Paul. “Cúig chileagram eile sa phacáiste díreach céanna.”
  
  
  Rinne Jean-Paul an fhaisnéis a dhíleá go tuisceanach. Dúirt sé ansin, "Ós rud é nach bhfuair na póilíní tada, an bhféadfainn fiafraí de cad a rinne tú leis an hearóin?"
  
  
  "Thóg mé liom é."
  
  
  “Agus fuair tú réidh é tráthnóna inniu? Cé chomh cliste is atá tú a mon amil.
  
  
  Chroith mé mo cheann. “Ní hea, tá sé fós i mo mhála trealaimh. Deich gcileagram ar fad. Déanaim é a iompar liom ar feadh an lae."
  
  
  Chas Jean-Paul agus d’fhéach sé ar an mála toirtiúil trealaimh a bhí curtha agam ar an gcathaoir in aice leis an bhfuinneog. Thosaigh sé ag gáire.
  
  
  “Tá greann iontach agat, a chara. An bhfuil a fhios agat cad a tharlódh dá bhfaigheadh na póilíní é seo ort? "
  
  
  "Sea. Tríocha bliain de shaothar crua. Sin a dúirt siad liom."
  
  
  "Nach bhfuil sé sin ag cur isteach ort?"
  
  
  "Níl an oiread sin le rud éigin eile."
  
  
  Thug Jean-Paul deoch dom. Thóg sé a chuid agus shuigh síos ar cheann de na cathaoireacha.
  
  
  D'ardaigh sé a ghloine. "A voire sante!" Thóg sé sip. "Cad atá ag cur isteach ort?"
  
  
  Chas mé timpeall. “Ní ó eagraíocht Michaud thú.”
  
  
  Ghlac Jean-Paul sip de rum. Bhí dúshlán ina shúile liath. "Cén fáth a cheapann tú amhlaidh?"
  
  
  “Ar an gcéad dul síos, tá tú róchairdiúil liom. Tá tú níos cosúla le mo gharda coirp. Ar an dara dul síos, níl tú ag brú ar son scrios Stocelli. Ar deireadh, bhí a fhios agat an lá ar fad go raibh duine éigin ag iarraidh Stocelli a fhrámú, díreach mar a bhí Michaud frámaithe. Ba chóir go mbeadh sé seo cruthaithe duit nár shocraigh Stocelli Michaud agus sin an fáth go bhfuil tú ag dul i ndiaidh an fhir mhícheart. Ach ní dhearna tú faic faoi."
  
  
  Dúirt Jean-Paul faic.
  
  
  Bhog mé ar aghaidh. “Ní hamháin sin, ach bhí tú i bhfostú san óstán an lá ar fad cé go raibh ceathrar póilíní ag cuardach drugaí sa bhialann. Dá mba as eagraíocht Marseille thú i ndáiríre, rithfeá mar ifreann an chéad uair a leag tú súile orthu.”
  
  
  "Mar sin?"
  
  
  "Mar sin, cé hé an ifreann tú?"
  
  
  "Cé a cheapann tú mé?"
  
  
  "Oifigeach póilíní."
  
  
  "Cad a cheapann tú go bhfuil sé seo amhlaidh?"
  
  
  “An bealach a shiúil tú tríd an doras cúpla nóiméad ó shin. seo
  
  
  trealamh póilíneachta go docht. Sin mar a múineadh duit.
  
  
  “Tá tú léargasach, mon vieux! Sea, is póilín mé.
  
  
  "Drugaí?"
  
  
  Chlaon Jean-Paul. “L'Office Central Doirt an Suppression du Trafic des Stupifiants. Táimid ag obair le do Bhiúró Cónaidhme Támhshuanaigh agus Drugaí Contúirteacha, BNDD."
  
  
  “Cad mar gheall ar phóilíní Mheicsiceo?”
  
  
  “Don oibríocht seo, tá. Feds. Tá a fhios acu go bhfuil mé faoi cheilt."
  
  
  “Ar sheol eagraíocht Michaud duine éigin anseo i ndáiríre chun iallach a chur ar bhuíon Acapulco deireadh a chur le Stocelli? Nó an clúdach a bhí ann? »
  
  
  “Ó, chuir siad fear, ceart go leor. Sin mar a fuaireamar amach faoi. D’iarramar ar phóilíní Mheicsiceo é a choinneáil nuair a d’éirigh sé as an eitleán i gCathair Mheicsiceo.”
  
  
  “Agus d'inis sé duit go léir faoina bpleananna do Stocelli? Shíl mé nár labhair Corsaicigh. Tá siad ceaptha a bheith níos ciúine fós ná na Sicileach.
  
  
  Jean-Paul aoibh orm. “Níl póilíní Mheicsiceo chomh srianta céanna agus atá muid. Go háirithe le coirpigh eachtracha. Cheangail siad leictreoidí dá magairlí agus chas siad ar an sruth. Screamed sé ar feadh cúig nóiméad agus ansin bhris síos. Ní bheidh sé mar an gcéanna choíche, ach d'inis sé gach rud dúinn."
  
  
  D'athraigh mé an t-ábhar. "Conas atá a fhios agat fúm?"
  
  
  Jean-Paul shrugged. "Tá a fhios agam go bhfuil tú ó AX," a dúirt sé. Tá a fhios agam go bhfuil tú N3 - assassin mionlach san eagraíocht seo. Sin an fáth gur mhaith liom tú a bheith ag comhoibriú linn."
  
  
  “Cé hé muid’? Agus Conas?"
  
  
  “Tá Stocelli ag teastáil ó na Meiriceánaigh. Éilíonn póilíní Mheicsiceo leachtú na heagraíochta Acapulco. Agus ba mhaith linne Francach an ceangal idir drong Michaud, drong Stocelli agus drong Acapulco a bhriseadh."
  
  
  “Is ó Washington a thagann m’orduithe,” a dúirt mé leis. “Caithfidh mé seiceáil leo.”
  
  
  Jean-Paul aoibh orm. "Ciallaíonn tú go mbainfidh tú dul i gcomhairle le Hawke."
  
  
  Dúirt mé faic. Ní raibh baint ar bith ag Jean-Paul leis an eolas faoi Seabhac - nó go raibh mé ag Uimhir 3, nó gur ainmníodh mé mar fheallmharfóir. Bhí a fhios aige an iomarca.
  
  
  “Hey, cuirfidh mé in iúl duit,” a dúirt mé.
  
  
  Sheas Jean-Paul suas agus chuir sé síos a ghloine. Shiúil sé go dtí an doras agus d’oscail sé é. Thosaigh sé ag siúl amach agus ansin chuaidh sé isteach sa doras.
  
  
  “Ba mhaith liom do fhreagra a fháil tráth nach déanaí ná an tráthnóna seo,” a dúirt sé. "Tá sé ar intinn againn..."
  
  
  Cosúil le snáthaid phonograph scoite amach go tobann ó thaifead, briseann a ghuth lár na habairte agus críochnaíonn an focal le iontas doiléir. Stumbled sé, swayed, leath céim ar aghaidh isteach sa seomra, slamming an doras taobh thiar dó. Ansin chlaon sé ar ais ina h-aghaidh agus shleamhnaigh go dtí an urlár.
  
  
  Léim mé trasna an tseomra. Dúnadh eyelids Jean-Paul. Phléasc boilgeog corcairdhearg go tobann as a scamhóga. Fuil gushed as a bhéal. Phreab a chosa go mór in aghaidh an urláir mar agóid in aghaidh an bháis.
  
  
  Shroich mé an doorknob, ach thit a chorp ar an bpainéal íochtair agus cosc orm é a oscailt.
  
  
  Taobh amuigh, chuir an cairpéad tiubh sa halla isteach ar aon chos a d’fhéadfadh a bheith ann. Scaoil mé as an gcarn agus chuaigh mé ar mo ghlún os comhair corp caol an Fhrancaigh. Mhothaigh mé mo chuisle. Bhí sé as láthair. Chas mé go leith chuige agus chonaic mé scian le cnámh-láimhseáil ag brú isteach ó dhroim Jean-Paul i bhfoirmiú aisteach urchóideach.
  
  
  CAIBIDIL A DEICH
  
  
  Bhí uainiú an marú foirfe. Níor chuala mé na doirse ag oscailt nó ag dúnadh. Níor tháinig aon duine amach isteach sa dorchla. Bhí an halla taobh amuigh de mo sheomra ciúin. Sheas mé thar chorp Jean-Paul ar feadh i bhfad sular bhain mé amach agus rug an brat halla, tharraing an corp níos doimhne isteach sa seomra agus bhog sé amach as an doras. D'oscail mé go cúramach an doras agus d'fhéach sé amach. Bhí an dorchla folamh. Dhún mé agus bolted an doras, knelt síos os comhair an comhlacht caol an Francach, sínte amach ar an cairpéad fuilteach, agus d'fhéach sé ar a aghaidh ar feadh i bhfad, an t-am ar fad ag mothú fearg raging taobh istigh orm mar go raibh botún déanta agam. .
  
  
  Ba cheart dom a bheith tugtha faoi deara níos luaithe in El Cortijo go raibh na pleananna go léir curtha i bhfeidhm ag Carlos cheana féin chun fáil réidh liom sular bhuail sé féin agus Brian Garrett liom fiú. Ba cheart go mbeadh a fhios agam nach raibh sé chun ligean dom Acapulco a fhágáil beo chomh fada agus a bhí a fhios agam cad a dhéanfainn dá eagraíocht. Shíl mé go mbeadh níos mó ama agam, go dtí maidin amárach ar a laghad, ach bhí mé mícheart sa toimhde sin. Tá an t-am istigh agus anois tá Jean-Paul marbh mar gheall air. Bhí a fhios agam freisin nach mbeinn in ann choíche a thabhairt ar phóilíní Mheicsiceo, go háirithe an Leifteanant Fuentes, nach raibh mé páirteach i mbás Jean-Paul.
  
  
  Bhí sé thar am dom a bheith ag gníomhú. Bhreathnaigh mé ar shúile oscailte Jean-Paul ag stánadh agus shín mé amach chun a chuid eyelids a dhúnadh. Bhain mé an cnaipe a sheaicéad. Múnla Aermheáchain Smith & Wesson 42 Cuireadh gunnán .38-chaighdeán le láimhseáil gallchnó isteach i holster gearr i mbanda waist a pants. D’aistrigh mé an piostal go dtí mo phóca cromáin féin. Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir - bhí sé ró-luath sa tráthnóna chun iarracht a dhéanamh fáil réidh leis an gcorp. Cé nach raibh mórán aíonna san óstán, bheadh sé i bhfad ró-mhór glacadh leis go bhfuil na conairí folamh faoi láthair.
  
  
  Fillte mé go cúramach a chorp i brat tanaí. ní ar a rúitíní, ach bhí a aghaidh clúdaithe.
  
  
  Ag baint úsáide as stiallacha fabraice a stróic mé as an pillowcase, cheangail mé an brat dá cófra agus glúine.
  
  
  D'fhéach mé le haghaidh áit i bhfolach sa seomra. Bhí an clóiséad éadaí ró-chontúirteach, agus mar sin chinn mé an comhlacht cairpéad a bhrú faoin leaba dhúbailte, ag ligean don chlúdach titim ar a thaobh ionas go raibh a imeall suite beagnach ar an urlár.
  
  
  Agus Jean-Paul as an mbealach ar feadh nóiméad, dhírigh mé m’aird ar an bhfianaise ar cad a tharla a ghlanadh. Chas mé ar an solas sa halla, ag seiceáil na ballaí le haghaidh spásaire fola. Fuair mé cúpla. Bhí painéal íochtair an dorais ina praiseach. Sa seomra folctha, sáithim tuáille in uisce fuar, d'fhill mé ar ais go dtí an halla agus nigh mé an doras agus na ballaí.
  
  
  Choinnigh an mata an fhuil ó dhul ar an urlár.
  
  
  Ina dhiaidh sin, nigh mé an tuáille mar is fearr a d'fhéadfainn, chrom mé suas é, agus chaith mé ar an urlár é faoin doirteal. Thóg mé amach mo chuid éadaí fuilteacha agus ghlac mé cith.
  
  
  Bhain mé úsáid as dhá thuáillí eile, thriomaigh mé mé féin agus rolladh suas iad agus chaith mé faoin doirteal iad in éineacht leis an tuáille eile. Lig don maid smaoineamh gur slob mé. Ar a laghad chuir sé cosc uirthi breathnú ró-ghéar ar an gcéad tuáille.
  
  
  Tar éis dom a bheith bearrtha, d'athraigh mé isteach i léine glan spóirt, slacks, agus seaicéad Madras.
  
  
  Bhí mé ag dul a chur ar an Hugo agus a chur ar an Wilhelmina, mo Luger 9mm, ach tugann aon piostal 9mm méid bulge mór go leor. Tá sé ró-éasca a fheiceáil faoi éadaí éadrom, agus mar sin d'fhág mé an piostal agus scian i bun bréagach mo chás attaché.
  
  
  Ina áit sin, shocraigh mé ar gunnán éadrom Jean-Paul .38.
  
  
  Go hiondúil ní chaithfinn seaicéad. Tá tráthnónta na Bealtaine in Acapulco ró-the chun seaicéad a dhéanamh gan ghá, ach bhí gunnán Jean-Paul agam, agus cé go raibh sé beag, bhí sé fós ró-fheiceálach murar chaith mé rud éigin chun é a chlúdach.
  
  
  Tar éis críochnú gléasta, chuaigh mé ar ais go dtí an seomra folctha. Thóg mé buidéal piollaí codlata Nembutal as an trealamh bearrtha. Bhí deich nó dhá cheann déag de capsúil sa bhuidéal. Uaireanta nuair nach féidir liom codladh, glacaim ceann acu seo. Anois bhí úsáid eile agam dóibh. Chuir mé coimeádán beag plaisteach i mo phóca mar aon le rolla leath-orlach téip duchta a bhí agam i mo threalamh garchabhrach.
  
  
  Ag filleadh ar an seomra leapa, phioc mé suas mo ceamara agus slung an mála ceamara toirtiúil thar mo ghualainn.
  
  
  Nuair a bhí mé amuigh ar an doras, chroch mé an comhartha NÁ Cuir Isteach ar láimhseáil an dorais lasmuigh. Chuir mé eochair an tseomra i mo phóca. Cosúil le go leor óstán, cheangail na Matamoros plaic chré-umha trom leis an eochair ionas nach mbeadh aíonna ag iarraidh é a iompar leo agus go mbeadh claonadh acu an eochair a fhágáil ar an gcuntar. Ní maith liom é seo a dhéanamh. Ba mhaith liom a bheith in ann siúl isteach agus amach as mo sheomra gan aird a tharraingt, ag stopadh ag mo dheasc gach uair. Bhí an eochair agus an t-ainmchlár ina luí go mór i bpóca cúil mo bhríste.
  
  
  Ag dul síos go dtí an stocaireacht, ní fhaca mé aon duine sa dorchla nó san ardaitheoir. Stop mé ag an deasc tosaigh chun fiafraí de an raibh post ann dom. Ní raibh mé ag súil le haon rud, ach nuair a chas an cléireach chuig na cuntair taobh thiar dó, bhí mé in ann an sliotán a sheiceáil le haghaidh Suite 903. Bhí an dá eochair sa tarraiceán. De réir dealraimh, níor tháinig Dietrich fós.
  
  
  An cléireach iompú ar ais, miongháire ruefully. "Níl, a sheanóir, níl aon rud ar do shon." Níorbh é seo an cléireach céanna a labhair mé níos luaithe sa lá,
  
  
  “An bhfuil aithne agat ar Senor Dietrich?”
  
  
  "Seanadóir Dietrich?"
  
  
  “Sraith a naoi a trí,” a spreag mé leis.
  
  
  “Ó! Cinnte. Is duine uasal an-deas é a tháinig inné. Chláraigh mé mé féin é."
  
  
  "Níl sé anseo anois, an bhfuil?"
  
  
  Chroith an cléireach a cheann. “Ní hea. Chonaic mé é a fhágáil thart ar leath uair ó shin.
  
  
  “An bhfuil tú cinnte? A dhuine seasca— stad mé.
  
  
  “Ar ndóigh tá a fhios agam cén chuma atá air! Ard go leor. An-tanaí. An-den scoth. Gruaig airgid. Súile gorma. Siúlann sé le limp beag, cé nach bhfuil cána aige. Tá a iníon an-álainn."
  
  
  "A iníon?"
  
  
  “Sea, a sheanóir. Ní féidir leat dearmad a dhéanamh ar chailín álainn mar í! ach , a sheanóir ?
  
  
  - Maith go leor, is é seo Dietrich. Thug mé an bille don chléireach. "Beidh mé i dteagmháil leis níos déanaí."
  
  
  - An féidir liom teachtaireacht a fhágáil dó, a sheanóir?
  
  
  “Ní hea, níl a fhios agam cathain a bheidh mé in ann é a fheiceáil. Go raibh maith agat as an eolas."
  
  
  “Dia.”
  
  
  * * *
  
  
  Ghlac mé sedan ar cíos ó oifig Hertz agus thiomáin mé go Sanborn, áit ar cheannaigh mé mionléarscáil sráide de Acapulco. Sa chaifitéire, shuigh mé i mboth, d'ordaigh mé caife, agus leag mé amach léarscáil ar an mbord os mo chomhair. Rinne mé iarracht mo bhealach a fháil go dtí Villa Bickford, áit ar thóg Consuela mé aréir. Níor thaispeáin an léarscáil na taobhsráideanna níos lú ar fad, mar sin ní raibh mé iomlán cinnte gur roghnaigh mé an tsráid cheart. Chuimhnigh mé gur cul-de-sac gearr a bhí ann agus nach raibh ach cúpla teach air. Féachann na tithe go léir thar an mbá.
  
  
  
  
  
  Bhí mé cinnte go n-aithneoinn an tsráid dá bhfaighfinn arís í. Ba é teach Bickford an ceann deireanach ag deireadh an cul-de-sac, scoite amach ó na cinn eile.
  
  
  Chuaigh mé go meabhrach trí na féidearthachtaí go léir go dtí gur cúngaigh mé iad go dtí trí cinn. Thóg sé dhá chupán caife agus leath-dhosaen toitín orm sular fillte mé an cárta ar deireadh agus d'fhág mé.
  
  
  Ní raibh deireadh na sráide marbh, mar a léirigh an léarscáil. Leathnaíodh é chun dul isteach i lána eile, mar sin chas mé thart agus bhain mé triail as an dara ceann. Sráid marbh a bhí inti, ach bhí an iomarca tithe uirthi, iad brúite le chéile chomh gar agus ab fhéidir.
  
  
  Rinne mé iarracht arís. Bhí sé sin mícheart freisin, mar sin thiomáin mé ar ais ar an mhórbhealaigh agus tharraing mé as an mbóthar. Faoin am seo bhí sé beagnach deich tríocha. Chas mé ar an solas agus unfolded an léarscáil arís, ag iarraidh a dhéanamh amach nuair a chuaigh mé mícheart. Ar deireadh fuair mé é. Chas mé ag an crosbhealach mícheart. Chas mé an solas, rolladh suas an léarscáil agus chuaigh mé ar ais ar an mbóthar.
  
  
  An uair seo fuair mé an tsráid ar an dara iarracht. Ar a fhad bhí ceithre theach deighilte go forleathan. Ba é teach Bickford an ceann deireanach ar an mbá; Osclaíodh balla ard brící láibe le barraí geata iarainn ar an tsráid. Ní dheachaigh mé chuige. D'fhág mé an carr as radharc timpeall an chúinne agus shiúil síos an bóthar salachar go dtí an geata, a bhí daingnithe le slabhra agus glas eochair. Bhrúigh mé an cnaipe glao agus d'fhan mé. Sa dorchadas, bhí mé in ann feithidí ag sileadh na ndeor agus na duilleoga pailme ag cliceáil ag cuimilt a chéile i ngaoth milis, tais na farraige.
  
  
  Roinnt nóiméad a ritheadh roimh an geataí, bhí an chuma ar leath-póir liath-haired scothaosta le mustache bristly, tucking a léine isteach ina bríste baggy agus sé ag siúl feadh an chosáin.
  
  
  Níor thug mé am dó smaoineamh.
  
  
  Léim mé i Spáinnis. - "Déan deifir, viejo!" “Tá Senor Bickford ag fanacht liom!”
  
  
  Stop an seanfhear cos ón ngeata, ag féachaint orm agus a mhalaí roctha go tuisceanach.
  
  
  "Níl a fhios agam aon rud-"
  
  
  "Oscail an geata!"
  
  
  Thóg an seanfhear splancsholas as a phóca. Chas sé i dtreo mo aghaidh.
  
  
  “Ní i mo shúile, a shean-amadán! Dírigh an solas i dtreo mo láimhe."
  
  
  Chuir an seanfhear an splancsholas in iúl go géarchúiseach. Chonaic sé cruach ghorm ó Smith & Wesson .38. Gan a shúile a bhaint den piostal, thóg an geataí braon tiubh eochracha as póca a bríste caite. Tháinig crith ar a mhéara agus é ag roghnú eochair agus é a chur isteach. D'oscail an glas. Shroich mé le mo lámh chlé agus unhooked an slabhra. bhrúigh mé an geata a oscailt, fós ag cur in iúl an gunna ag an seanfhear, agus chuaigh sé taobh istigh.
  
  
  “Dún an geata, ach ná glas é.”
  
  
  Rinne sé mar a dúirt mé leis.
  
  
  "Cé eile atá anseo?" Luaigh mé le mo piostal chun éirí as an gcosán.
  
  
  “An seanóir agus an seanóir amháin,” d’fhreagair sé go neirbhíseach.
  
  
  "Do bhean?"
  
  
  “Mise es muerta. Tá sí marbh, níl fágtha ach mise.
  
  
  "Seirbhisigh eile?"
  
  
  "Tá siad ag teacht. Ní chodail siad anseo. Ní thiocfaidh siad ar ais go dtí an mhaidin."
  
  
  “An bhfuil Senor Bickford imithe a chodladh fós?”
  
  
  Chroith an seanfhear a cheann. "Ní dóigh liom é; tá solas ar thíos fós.
  
  
  D'fhéach sé suas orm le súile uisceacha, eagla orm. “Le do thoil, a dhuine uasail, is seanfhear mé. Níl mé ag iarraidh aon trioblóid.
  
  
  “D’fhéadfadh go leor trioblóide a bheith anseo inniu,” a dúirt mé, ag breathnú air.
  
  
  “Is féidir liom a bheith i bhfad i bhfad in achar an-ghearr,” a phléadáil an seanfhear. "Go háirithe má d'fhéadfadh na póilíní teacht."
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. Shroich mé isteach i mo sparán agus tharraing mé amach ceithre chéad pesos-thart ar tríocha dó dollar.
  
  
  “Chun do thuras a dhéanamh níos éasca. Chun do mhíchaoithiúlacht. “Chuir mé na nótaí bainc i lámh an gheataí.
  
  
  Bhreathnaigh an seanfhear síos agus chuir sé na billí ina phóca: “An féidir liom dul anois?”
  
  
  Chlaon mé. D'oscail an fear an geata ar leithead láimhe agus shleamhnaigh tríd. Rith sé láithreach síos an bóthar salachar, a chuid buataisí ag slapping i gcoinne a shála agus ag déanamh fuaimeanna bog scríobadh ar an gairbhéal. Chas sé an cúinne agus bhí sé as radharc i gceann cúpla soicind.
  
  
  Bhrúigh mé an geata a oscailt agus shiúil isteach i dorchadas na tailte dea-choimeádta i dtreo an tí.
  
  
  Ón doras a théann ón gcistin go dtí an seomra bia, d'fhéach mé ar Bickford agus a bhean chéile. Bhí siad araon ina suí sa chuid den seomra suí go raibh mé in ann a fheiceáil ar fud an seomra bia.
  
  
  Chuir Bickford síos an irisleabhar a bhí á choimeád aige agus bhain sé a spéaclaí léitheoireachta le fráma tiubh.
  
  
  “Ar mhaith leat deoch sula rachaimid a chodladh?” - d'iarr sé ar Doris.
  
  
  Shuigh Doris ar an tolg, ag péinteáil a h-earrann go mór. Gan breathnú suas, dúirt sí, "Déan a ghlacadh."
  
  
  Chuaigh mé isteach sa seomra bia agus stad mé ag an áirse a scar é ón seomra suí. “Molaim duit é seo a fhágáil ar ball,” a dúirt mé.
  
  
  Bickford d'fhéach sé suas i iontas. Thit Doris an buidéal snas ingne ar an tolg bán. "Ó cac!" bhí gach a dúirt sí.
  
  
  Shiúil mé isteach sa seomra suí agus lig Bickford fheiceáil an gunna i mo lámh.
  
  
  D'éiligh sé. - "Cad é an ifreann seo go léir?"
  
  
  "Ní mian le do chairde go mbeadh rudaí éasca."
  
  
  Ligh sé a liopaí, ag féachaint nervously ar an gunna. "Cén fáth dom? Rinne mé cad a d'iarr tú."
  
  
  
  “Mar a dúirt tú uair amháin, níl ionat ach an fear sa lár. Is dóigh liom go gciallaíonn sé sin go bhfaigheann tú ón dá thaobh é.”
  
  
  "Cad ba mhaith leat?"
  
  
  "Tá beagán. Tá tú féin agus mé ag dul chun dul ar turas le chéile."
  
  
  "Hey, fan soicind!" - A scairt Doris.
  
  
  “Ní ghortófar é má dhéanann sé an rud a deirim leis,” a dhearbhaigh mé di.
  
  
  "Cad mar gheall uirthi?" Bhí Bickford fós neirbhíseach faoin ghunna.
  
  
  "Tá sí ag fanacht." Thóg mé an buidéal as mo phóca agus chroith mé dhá capsúl ar bharr an mbarra.
  
  
  "A Bhean Uasal Bickford, bheinn buíoch dá dtógfá na piollaí seo...
  
  
  "Níl!" - Phléasc Bickford, ag dul ar a chosa. - Fág ar leataobh í!
  
  
  “Seo a dhéanfaidh mé. Níl mé dúr go leor chun í a cheangal suas. Tá an iomarca seans ann go bhfaighidh sí saor. Agus b'fhearr liom gan í a bhualadh thar an ceann.
  
  
  D'iarr sé, "Cad é - cad é seo?"
  
  
  "Pills codlata. Ní bheidh siad Gortaítear di."
  
  
  D'éirigh Doris ón tolg agus shiúil sé anonn go dtí an barra. Thug mé faoi deara nach raibh eagla uirthi ar chor ar bith. Thug sí fiú gáire tapa dom, rud nach bhfaca Bickford. Ghlac sí na piollaí agus dhoirt sí gloine uisce di féin.
  
  
  "An bhfuil tú cinnte nach mbeidh siad Gortaítear dom?" Bhí leid de spraoi ina glór, agus a súile glasa tiubh-lashed d'fhéach sé go dána isteach mo. Chuir sí na piollaí ina béal agus nigh sí síos iad, ansin tháinig anonn chugam. "Gach tá mé ag dul a dhéanamh ná titim i mo chodladh?"
  
  
  "Suigh síos, Mrs Bickford."
  
  
  “Doris,” a dúirt sí, agus í fós ag breathnú go dána isteach i m’aghaidh, aoibh gháire beag bídeach ar a liopaí.
  
  
  “Ar ais ar an tolg.” D'iompaigh Doris go mall uaim agus d'fhill ar an tolg, ag luascadh a cromáin d'aon ghnó. Shiúil Bickford suas chuici agus shuigh síos in aice léi. Thóg sé go cúramach a lámh, ach tharraing sí ar shiúl.
  
  
  “Ar son Dé, a Johnny. Tá mé ceart go leor, mar sin socair síos, ceart go leor? Dá mba mhian leis mise a ghortú, ní thiocfadh leat stop a chur leis." Iompaigh sí chun aghaidh a thabhairt dom. "Cé chomh fada a thógann sé?"
  
  
  “Deich go fiche nóiméad,” a dúirt mé. “D'fhéadfá síneadh amach agus scíth a ligean. Fanfaimid.
  
  
  * * *
  
  
  Níos lú ná cúig nóiméad déag ina dhiaidh sin, dhún Doris a súile. D’ardaigh a cíoch agus thit sí i rithim éasca na codlata. D'fhan mé cúig nóiméad eile agus motioned Bickford ar shiúl uaithi.
  
  
  "Téigh."
  
  
  Bickford ardaigh ar a chosa. "Cá háit?"
  
  
  “Táimid chun cuairt a thabhairt ar an mbád tuinnín,” a dúirt mé. - An ceann atá ceangailte leis an gclaífort...”
  
  
  "Cad é an diabhal a bhfuil tú ag caint faoi?"
  
  
  “... Agus ansin ar bord,” lean mé orm, amhail is nach mbeadh focal ráite ag Bickford, “caithfidh tú bualadh leis an gcaptaen agus an pacáiste a thabhairt dó. Abair leis go bpiocfar suas i San Diego é ar an ngnáthbhealach.
  
  
  "Tá tú craiceáilte!" - Phléasc Bickford. "An bhfuil tú ag iarraidh a mharú dúinn araon?"
  
  
  “Níl tú marbh fós,” a dúirt mé, ag ardú an ghunna go dtí a bhrollach.
  
  
  Sheas sé ansin, lumbering, ag dul in aois, defeat a dhéanamh air níos sine ná a chuid blianta. “Ach maróidh siad mé nuair a fhaigheann siad amach. Tá a fhios agat seo, nach bhfuil? "D'fhéach sé orm. "Conas a bhí a fhios agat faoin mbád tuinnín?" - d'iarr sé dúr.
  
  
  “Dúirt mé leat aréir go bhfuil liosta agam de na soithí a d’úsáid do mhuintir chun hearóin a smuigleáil isteach sna Stáit. Is é an Mary Jane ó San Diego an bád tuinnín. Tá sé ag crochadh thart le roinnt laethanta, ag fanacht leis an gcéad dháileacht eile."
  
  
  “Is féidir leat buille faoi thuairim,” a dúirt Bickford go hesitantly, ach fuair mé flicker ar a aghaidh agus ba é sin an deimhniú go léir a bhí ag teastáil uaim.
  
  
  “Ní abair,” arsa mise. “Téanaimis an pacáiste a bhfuil siad ag fanacht leo a fháil dóibh.”
  
  
  * * *
  
  
  Ní raibh aon fhadhb ag baint leis an bpacáiste a fháil chuig an mbád tuinnín. Thiomáin muid carr Bickford go dtí an claífort, Bickford ag tiomáint agus mise in aice leis, .38 ina láimh.
  
  
  Nuair a bhí sé ar an mbád, chuaigh Bickford díreach go dtí cábáin an chaptaen. Líon an triúr againn an seomra beag. D’inis Bickford an scéal. Níor chuir an captaen aon cheist seachas féachaint orm go amhrasach nuair a thug mé na pacáistí dó.
  
  
  “Tá go breá,” a dhearbhaigh Bickford dom. “Seo é a cheannach. Níl uaidh ach a chinntiú go seachadaimid."
  
  
  “Ní raibh aon fhadhb againn riamh,” a rinne an captaen gearán, ag tógáil an phacáiste uaim. D'fhéach sé ar é agus twirled sé ina lámha. "Níocháin? Tá sé seo nua dom.
  
  
  “Cé chomh luath agus is féidir leat an bóthar a bhualadh?”
  
  
  "Leath uair an chloig - b'fhéidir níos lú."
  
  
  "Ansin is fearr leat dul."
  
  
  An captaen fhéach questioningly ag Bickford. “Déan mar a deir sé,” a dúirt Bickford leis.
  
  
  "Cad mar gheall ar an bpacáiste a bhí mé ag fanacht?"
  
  
  Bickford shrugged. “Cuireadh siar é. Ní féidir linn ligean duit fanacht anseo ró-fhada.
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt an captaen. "Dá luaithe a ghlanann tú mo dheic, is luaithe is féidir liom tosú."
  
  
  D'fhág Bickford agus mé féin an cábáin, ag déanamh ár mbealach go mall sa dorchadas feadh an deic cluttered. Stop mé ansin ag an mbád tarrthála clúdaithe le canbhás agus go tapa, ag casadh mo dhroim air ionas nach bhfeicfeadh sé cad a bhí á dhéanamh agam, líonta mé an dara pacáiste faoin chanbhás trom isteach sa bhád tarrthála.
  
  
  Agus muid ag léim ar an gcé, chuala muid na hinnill ag tosú. Bhí flurry gníomhaíochta ar an deic.
  
  
  Shiúil muid go dtí an áit a raibh Bickford páirceáilte a charr ar Kostera.
  
  
  "Anois, cad?" - D'iarr Bickford orm nuair a tháinig muid.
  
  
  “Sílim gur cheart dúinn dul a fheiceáil Brian Garrett,” a dúirt mé. Dúirt Bickford agóid a dhéanamh ach d’athraigh sé a intinn.
  
  
  
  Bhí an gunnán gearr gormach cruach agam cúpla orlach uaidh. Thiomáin sé an carr soir ar Costera Miguel Aleman, ag fágáil na cathrach go barr an Rinn. Ar deireadh, chas sé ar bhóthar tánaisteach agus stop sé tar éis cúpla nóiméad.
  
  
  - Tá teach Garrett thíos ansin. Ar mhaith leat dom tiomáint díreach isteach? "
  
  
  Sheas an teach amach ann féin, díreach faoi chliabh droma ar imeall aille a chuaigh síos dhá chéad troigh go dtí an fharraige thíos ann. Bhíomar timpeall céad slat ón gcabhsán a chuaigh go dtí geata tosaigh an tí.
  
  
  "Níl, stop anseo."
  
  
  Chas Bickford an carr go dtí taobh an bhóthair. Stop sé é agus mhúchadh an adhainte agus ceannsoilse. Go tobann tháinig dorchadas timpeall orainn, agus ag an nóiméad sin bhuail mé cúl chinn Bickford le bun an piostal, ag bualadh air díreach taobh thiar den chluas. Thit sé ar an roth stiúrtha. Chuir mé an gunna i bpóca ceart mo sheaicéad agus bhain mé rolla téip as an bpóca eile. Tharraing mé lámha Bickford ar chúl a dhroim, ag tapáil a chaol na láimhe le dosaen casadh téip mháinliachta. Líon mé ciarsúr isteach ina bhéal, ag cur stiall gliú ó leiceann amháin go dtí an ceann eile chun an gobán a choinneáil ina áit.
  
  
  Ag siúl timpeall an sedan, d'oscail mé an dá dhoras chlé. Bhí Bickford trom. Thug na blianta meáchan trom dó. Bhí orm a streachailt chun a chorp támh a bhogadh isteach sa chúl an sedan. Bent mé síos agus bandaged a rúitíní agus glúine. Nuair a chríochnaigh mé, bhí mé as téip, ach bhí sé ceangailte go daingean. Ní gá dom a bheith buartha faoi ag dul saor in aisce.
  
  
  Deich nóiméad ina dhiaidh sin shiúil mé go ciúin sa dorchadas feadh imeall an bhóthair go dtí gur tháinig mé ar an mballa ard a bhí timpeall ar Villa Garrett. Thosaigh an balla ag aill precipitous ar mo dheis, gearrtha trí pháirc, ansin déanta leathchiorcal thart ar an teach mór go dtí an imeall na haille ar an taobh thall.
  
  
  Bhí solas taobh thiar den bhalla. Bhí mé in ann guthanna a chloisteáil ag glaoch ar a chéile. Agus mé níos gaire don bhalla, chuala mé an splancscáileán uisce. D’aithin mé guthanna duine de na cailíní mar ghuth na blonde a chonaic mé an lá céanna in El Cortijo.
  
  
  Chuaigh mé suas le bonn an bhalla go dtí gur shroich mé an cabhsa a bhí mar thoradh ar an mbóthar. Bhí os comhair an gheata soilsithe ag dhá spotsoilse ar crochadh go hard ar na príomhthacaí. Ní raibh aon bhealach a d’fhéadfainn an cabhsa a thrasnú chomh gar don teach gan a bheith le feiceáil, agus mar sin shiúil mé ar ais go dtí an bóthar agus thrasnaigh mé é áit ar fhág mé Bickford agus an carr. Thóg sé fiche nóiméad orm an taobh eile den teach a iniúchadh go hiomlán ó imeall na haille go dtí an bóthar, agus ansin chuaigh mé siar ar an mbóthar agus d'fhill mé ar imeall an bhóthair arís.
  
  
  Bhí mé ar tí dul trasna an bhóthair, bhí teannas ag matáin mo chos cheana féin chun céim a ghlacadh, nuair a chuir braistint chontúirte éigin i mo shuí stop orm.
  
  
  Níor athraigh fuaimeanna na hoíche. Faoi bhun na haille, bhí mé in ann na tonnta a chloisteáil ag bualadh in aghaidh na mbolláin ina rithim mall neamhrialta ar an trá ghainmheach caol. An ghaoth farraige ón iarthar rustled na duilleoga pailme, amhail is dá chuimil lámha tirim. Na feithidí oícheanta whined agus chirped, chirping sa dorchadas timpeall orm, ach bhí sé amhail is dá mbeadh roinnt aláraim primal imithe i m'intinn.
  
  
  I bhfad ó shin d'fhoghlaim mé muinín iomlán a bhaint as mo chuid instincts. Fiú sular shroich an chéad cogar caol na fuaime mo chluasa, bhí rushed mé go dtí an taobh, dodging mo chéile comhraic dofheicthe.
  
  
  Bhí mé beagnach gan díobháil. Bhuail an buille, a bhí dírithe ar mo spine, mé sa forearm, mar a chas mé, chuaigh lann an scian isteach i mo lámh dheas díreach faoi bhun an uillinn, é a tholladh go dtí an chaol na láimhe, rud a chuir orm an piostal a bhí i mo lámh a scaoileadh. . Ag an nóiméad céanna, bhuail corp crua matán isteach chugam, rud a chuir an t-iarmhéid asam.
  
  
  Thit mé aghaidh síos, ar éigean a bhí mé in ann an stailc retaliatory a sheachaint agus an lann ag sileadh tríd an aer áit a raibh mé díreach soicind ó shin. Gan smaoineamh, ag gníomhú di mar athfhillteach amháin, rolladh mé go tapa ar shiúl go dtí imeall an bhóthair.
  
  
  D'fhéach mé suas agus chonaic mé an figiúr cearnach de mo ionsaitheoir, ina sheasamh i Trodaire ar staidiúir lena chosa scaipthe ar fud. Léiríodh solas na gealaí den lann chruach ghéar ar nós rásúir, a choinnigh sé ina lámh sínte amach, ag bogadh a lámh anonn is anall. Chuala mé gasps rasping mar an fear chun cinn i dtreo dom, shuffling céim ar chéim.
  
  
  Bhailigh mé mo chosa faoi dom. Scríob mo lámh chlé an bóthar. Fuair mé agus rug mé carraig dhorn-iarrachtaí. Mhothaigh mé teas fliuch na fola ag sileadh síos mo bhrollach agus mo láimhe deise. Rinne mé iarracht mo lámh dheas a bhogadh. Bhí sé beagnach uselessly numb as an buille.
  
  
  Chuaigh an fear i dteagmháil le fuinneog oscailte shuíochán an tiománaí in aice leis an gcarr. Chonaic mé é ag cur a lámh tríd an bhfuinneog, agus go tobann tháinig soilse an ghluaisteáin ar aghaidh, ag soilsiú an bhóthair agus imeall na páirce, ag brú orm lena solas bán crua.
  
  
  Go mall d'ardaigh mé mo chosa, ag casadh mo shúile ar ghile na soilse.
  
  
  
  Thosaigh mé ag bogadh, ag iarraidh a fháil amach as faoi na ceannsoilse.
  
  
  Sheas an t-ionsaitheoir amach os comhair an ghluaisteáin, scáthchruth géar agus contúirteach i gcoinne chúlra radiance blinding na gathanna.
  
  
  Thóg mé céim amháin eile é.
  
  
  “Níor cheart duit rith.”
  
  
  Thosaigh lann fhada na scian ina láimh ar a fhí mall, nathair arís.
  
  
  “Stop, hombre! Déanfaidh mé go tapa duit é.
  
  
  D'aithin mé an guth. Bhain sé leis an bhfear óg stocach a tháinig chugam ar an gclaífort dhá lá roimhe sin—Luis Aparicio. Thug an chuimhne sruth daoine eile ar ais. Ar chúis éigin, tháinig an íomhá de turtar gutted flashed trí mo cheann. I mo cheann d’fhéadfainn an turtar a fheiceáil arís ina luí gan chabhair ar a dhroim, séideadh gasta scian an iascaire, an lámh mhatánach go fuilteach go dtí an uillinn, agus na liathróidí fada liath-bándearg den phutóg fhliuch ag doirteadh feadh chéimeanna an ché.
  
  
  Ag brú na n-íomhánna ar leataobh, rinne mé iarracht fanacht socair. "Hi Louis."
  
  
  “Dúirt mé leat go mbuailfimid le chéile arís,” a dúirt Louis. Thóg sé céim shuffling eile. “Anocht chuir mé do chara chuig an gcéad domhan eile san óstán. Anois tabharfaidh mé aire duit."
  
  
  "An raibh tú ag leanúint mé?"
  
  
  Chroith Louis a cheann. “Níl, níl mé ag leanúint ort. Tháinig mé anseo chun Carlos Ortega a fheiceáil, chun insint dó cad a bhí á dhéanamh agam san óstán. Táim ag siúl feadh an bhóthair agus feicim carr. Cad a cheapann tú a fhaigheann mé taobh istigh, tá sé ceangailte suas, huh? Mar sin táim ag fanacht. Cé a thaispeánfaidh go luath i do bharúil? “Ghlac sé meangadh gáire agus thóg sé céim eile i dtreo mé. "Hombre, tá mé chun tú a ghearradh go mall agus ní bheidh tú in ann aon rud a dhéanamh."
  
  
  Bhí mo intinn ag rásaíocht, ag smaoineamh ar na roghanna a bhí agam. Ní dhéanfaidh rith ach moill ar an deireadh ar feadh cúpla nóiméad éadóchasach. Bhí sé chomh húsáideach céanna seasamh agus troid gan ach cloch mar arm agus lámh gan chúnamh. Bheadh troid gan arm le Trodaire oilte le scian féinmharú íon.
  
  
  Sa dara ceann sin, rinne mé meastóireacht agus dhiúltaigh mé do gach rogha seachas ceann amháin, agus fiú ansin bhí a fhios agam go gcuirfí an seans go mór i mo choinne. Chuimhnigh mé fíric bheag amháin. Chuimhnigh mé ar chomh tapa agus a chaill Louis a mheon nuair a dhiúltaigh mé dá thairiscint a bheith i mo threoir. Geall liom air.
  
  
  "Punc beag cosúil leatsa?" “Rinne mé gáire air, agus shín an magadh i mo ghlór amach agus ghairim é mar slap san aghaidh. “Níl ach ón taobh thiar agus sa dorchadas - agus fiú ansin chaill tú!”
  
  
  Stop Louis ag bogadh ar aghaidh. Ní raibh muid níos mó ná ocht dtroigh óna chéile
  
  
  "An dóigh leat nach féidir liom é seo a dhéanamh?"
  
  
  "Tar agus bain triail as!" Shín mé mo lámh chlé ionas go bhfeicfeadh Louis an chloch a raibh mé inti. Chas mé mo lámh d'aon ghnó agus lig sé titim go talamh.
  
  
  “Seans go mbeidh gunna ag teastáil uaim ó fhear,” a dúirt mé, ag cur an oiread díspea agus is féidir i mo ghlór. “Ar do shon...” spléach mé ar an mbóthar.
  
  
  Louis iompú beagán i dtreo dom. Chuaigh na ceannsoilse i dteagmháil léi agus soilsithe a aghaidh le triantáin ghéar dubh agus bán. A bhéal twisted isteach i grimace feargach.
  
  
  Go mall, shroich mé isteach i mo phóca cromáin arís le mo lámh chlé agus tharraing amach ciarsúr. fillte mé é thart ar mo lámh gearrtha ceart.
  
  
  "Cad atá tú ag dul a úsáid nuair a ghearradh mé do bholg oscailte?" Louis gáire.
  
  
  Níor fhéach mé air, cé go raibh gach nerve i mo chorp ag screadaíl orm chun mo shúile a choinneáil ar an scian i dhorn Louis. Shín mé amach le mo lámh chlé arís, mo mhéara ag dul isteach i mo phóca agus ag clúdach an pláta práis trom a bhí ceangailte le heochair mo sheomra óstáin. Choinnigh mé mo chorp ar shiúl ó Luis agus mé ag tarraingt an eochair agus an pláta as mo phóca.
  
  
  “Níl an misneach agat teacht duine le duine liom,” a dúirt mé leis. “Is féidir liom an scian seo a thógáil uait, tú a chur ar gach ceithre cinn agus í a lí le do theanga mar mhadra! Ba bhreá leat é sin, nach mbeadh, maladonada beag.
  
  
  "Ná habair é sin!" Louis growled, chroitheadh le rage.
  
  
  bhrúigh mé arís é. “Malcredo, chico! Ní féidir liom a chur diabhal ar pimps beag cosúil leatsa! »
  
  
  Chas mé mo dhroim chuige d’aon ghnó agus thóg mé céim ar shiúl uaidh. Louis screamed i rage agus rushed i mo dhiaidh.
  
  
  Leis an gcéad fhuaim scratching, theith mé go dtí an taobh agus chas mé timpeall. Chuaigh scian Louis amach orm, ag gearradh tríd an aer mar a raibh mé i mo sheasamh soicind scoilte roimhe seo.
  
  
  D'fhág luascadh buile a chuid lunge oscailte leathan dó. Leis an neart go léir a d'fhéadfainn a chruinniú, chrom mé mo lámh chlé thart agus bhuail mé an pláta práis agus an eochair díreach isteach in aghaidh Louis gan ach cúpla orlach uaidh. Rug imeall trom an phláta copair ar a chuid eyelids.
  
  
  Screamed sé i bpian. D'ardaigh lámh amháin go neamhdheonach ar a shúile dall, an lámh eile bhfostú go dian amach scian mar a thuisling sé, a sandals sleamhnú ar an gairbhéal scaoilte an bhóthair. Thit sé go dtí glúine amháin, a lámh chlé síneadh a bhriseadh a titim, an ceann eile fós clutching an scian.
  
  
  Ghlac mé céim fhada, fhiáin chun cinn, ag caitheamh cic cumhachtach le cumhacht mo chos dheas ar fad - matáin na ceathar, matáin lao, matáin droma - iad go léir comhchruinnithe go pléascach le neart mo chorp ar fad, mo rúitín faoi ghlas, mo ladhar le fios go crua .
  
  
  Agus Louis, ag brú go géar air féin, d'ardaigh ar a chosa, ag luascadh dall ó buille bharr mo bhróg díreach i lár a scornach.
  
  
  Thit a bhéal oscailte. Thit a scian. Chuaigh an dá lámh go dtí a mhuineál. Bhí sé ag streachailt chun a chosa, tuislithe, straightening, ar deireadh ina sheasamh ar a ghlúine lúbtha, luascadh, cuachta, fuaim amh ainmhíoch a chaoin bactha ina scornach ag laringe briste.
  
  
  Chas Louis chugam, glare harsh na ceannsoilse ag soilsiú a shúile bulging agus aghaidh traochta. Shruth fuil óna eyelids áit a raibh an eochair agus plaic stróicthe oscailte iad. D’oscail agus dhún a bhéal agus é ag iarraidh aer a shúchán isteach ina scamhóga. Chroith a chliabhrach le hiarracht ollmhór agus futile. Ansin d'éirigh a chosa agus thóg sé anáil chroith agus thit sé ar aghaidh, ag bualadh a aghaidh ar ghairbhéal an bhóthair. Bhuail sé thart mar phortán sa láib, ag iarraidh análú, ag iarraidh éirí. A chorp mhatánach droimneach i gceann spasm ollmhór deiridh, agus ansin froze sé.
  
  
  Ar feadh i bhfad, ag breith ar mo anáil, d'fhéach mé air go cúramach. Shiúil mé suas ansin chuige agus thóg mé an scian in aice lena chorp. Chaith mé mo chuid fola den lann ar léine Louis, fillte mé an lann isteach sa hanla agus chuir mé i mo phóca é. Fuair mé eochair an óstáin agus, tar éis cúpla nóiméad cuardaigh, fuair mé an gunnán den chaighdeán .38 a bhain sé as mo lámh ina chéad bhrú dúnmharaithe.
  
  
  Ar deireadh, d'fhill mé ar an gcarr agus mhúchadh na ceannsoilse. Ní raibh a fhios agam cé chomh fada a bheadh sé sula bhféadfadh aon duine a thaispeáint suas. Sa dorchadas tobann, bhraith mé traochta agus tuirseach, agus thosaigh mo lámh ag dul amú go dona, ach bhí rud éigin le déanamh agam fós roimh dheireadh na hoíche. Ar an gcéad dul síos, ní raibh mé in ann corp Louis a fhágáil san áit a raibh sé. Ní raibh mé ag iarraidh é a fháil amach go fóill.
  
  
  D'oscail mé stoc an chairr agus, in ainneoin mo thuirse, tharraing mé a chorp go dtí an carr agus tharraing mé isteach sa urrann é, ansin bhuail sé an clúdach.
  
  
  Go traochta, dhreap mé isteach sa suíochán tosaigh agus thosaigh mé ar an gcarr. Chas mé timpeall air sa dorchadas roimh casadh ar na ceannsoilse agus tiomáint ar ais go dtí teach Bickford.
  
  
  * * *
  
  
  Leath uair an chloig ina dhiaidh sin shuigh mé go foighneach i seomra suí Bickford, ag fanacht leis an bhfear mór chun comhfhios a fháil ar ais. Thug mo lámh ifreann dom, go háirithe nuair a bhí orm corp támh Bickford a iompar ón gcarr isteach sa teach, ach d’éirigh liom é in ainneoin an phian. Ghlan mé an gearrtha le sárocsaíd agus fillte go docht le bindealáin a fuair mé sa chomh-aireachta leighis i seomra folctha Bickford. Bhí an chréacht éadomhain, níor gearradh na tendons, ach anois bhí an numbness imithe agus bhí sé pianmhar. Rinne mé iarracht neamhaird a dhéanamh den phian, ag traenáil mo mhéara chun iad a choinneáil ó aimsir a fháil. Ó am go chéile ghlac mé an piostal i mo lámh lucht créachtaithe agus brú go docht ar an cnap. Tar éis tamaill bhí mé cinnte go bhféadfainn é a úsáid le mo lámh dheas dá mba ghá.
  
  
  Bhí Bickford fós ar iarraidh. Agus a bhean freisin. Is dócha go gcodladh Doris go dtí go mall ar maidin. Agus mé ag fanacht go dtiocfadh Bickford ar a chuid céadfaí, chuaigh mé chuig an bhfón agus fuair mé an uimhir a theastaigh uaim ó fhaisnéis. Chuir mé glaoch ar an stáisiún póilíní agus chroch mé suas go tapa mar ní raibh mé ag iarraidh aon cheist a fhreagairt. D'fhill mé ar an gcathaoir agus d'fhan mé go foighneach.
  
  
  Thart ar chúig nóiméad déag ina dhiaidh sin dhúisigh Bickford. Chonaic mé an t-iontas ar a aghaidh nuair a fuair sé é féin sínte amach ar an urlár ag féachaint ar mo bhróga. Chuck sé go trom agus rolladh anonn ar a dhroim. Chlaon mé anonn agus sracadh an téip as a bhéal. Scairt sé amach an gobán.
  
  
  “A mhic soith,” ar seisean go grod, “cad chuige ar bhuail tú mé?”
  
  
  Rinne mé neamhaird den cheist. "Ba mhaith liom tú chun glaoch Garrett."
  
  
  Bickford glare orm. "Cad é an diabhal ba cheart dom a rá leis?" - d'iarr sé go géar. “Cad a d’éirigh liom? Cén fáth a bhfuil tú i do shuí anseo i mo theach le gunna i do lámh agus ag iarraidh labhairt leis?
  
  
  "Go díreach. Síos go dtí na sonraí seo caite."
  
  
  Chuaigh mé ar mo ghlúine in aice leis, thóg mé scian Louis as mo phóca agus bhrúigh mé an cnaipe ar thaobh an láimhe. D'eitil an lann amach agus leathnaigh súile Bickford le eagla tobann. Thart ar labhairt, chas mé ar a thaobh é, ag gearradh tríd an téip a cheangail a chaol na láimhe taobh thiar dó, agus ansin gearradh an téip ar a rúitíní agus a ghlúine.
  
  
  Shuigh sé suas go mall, flexing a mhéar. D'ardaigh sé unsteadily ar a chosa, ag gluaiseacht ponderously timpeall an tseomra. Thit a radharc ar an tolg ar a raibh Doris ina luí.
  
  
  “Tá sí fós ina codladh. Tá sé seiceáilte agam cheana féin.
  
  
  “Is fearr í a bheith ceart go leor,” arsa Bickford.
  
  
  Rinne mé neamhaird ar an trácht: "Pioc suas an fón agus abair le Garrett go bhfuil mé ag fanacht leis anseo agus gur chóir dó a chara Carlos a thabhairt leis."
  
  
  Bickford glared orm, ach shroich sé le haghaidh an teileafón agus ghlaoigh. Ní raibh de rogha againn ach fanacht go dtí gur shroich Brian Garrett agus Carlos Ortega.
  
  
  CAIBIDIL A HAON Déag
  
  
  Bhí Doris fós ina chodladh ar an tolg. Shuigh Bickford in aice léi, awkward mar ainmhí, pale le tuirse agus imní. Shuigh Carlos i gceann de na cathaoireacha, ag trasnú a chosa go cúramach os a chomhair ionas nach millfeadh sé na cromáin ina bríste.
  
  
  D'fhéach sé go ciúin ar an mbandán a chlúdaigh mo lámh dheas ó uillinn go caol. Bhí mo sheaicéad Madras ina luí ar an urlár in aice liom, a muinchille dheas stróicthe. Bhí an gunna i mo lámh dheas seasta, gan an comhartha is lú de chroitheadh, in ainneoin an phian a bhraith mé. Ní raibh mé in ann ligean dó smaoineamh go raibh mé gortaithe go dona. Shuigh Brian Garrett sa chathaoir eile, lean sé ar aghaidh, a aghaidh mhairtiúil lasta air le fearg, ag gliondar orm.
  
  
  “Díreach ionas go mbeidh a fhios agat cad a dúirt Bickford leat atá fíor,” a dúirt mé. Chlaon mé thar an tábla caife, littered le irisí agus nuachtáin. Bhí Meicsiceo City News ar an Domhnach ar fheabhas. Phioc mé suas cuid den nuachtán. Thíos bhí mála plaisteach aon-chileagraim líonta le púdar bán.
  
  
  D'fhéach Carlos agus Garrett araon ar an mála, a súile tarraingthe dó go dochoiscthe ag baint leis. Le mo lámh chlé thóg mé amach scian Louis agus flicked an lann.
  
  
  Níor tháinig aon athrú ar léiriú Carlos. Má d’aithin sé an scian, níor thug sé aon chomhartha, ach ansin bhí na céadta eile mar é sa chathair, ceann acu a bhí fite fuaite go domhain i spine Jean-Paul.
  
  
  Chuir mé barr an lann isteach sa mhála, ag cuimilt beagán é. Scaipeann cuid den phúdar ar an mbord gloine.
  
  
  "Ar mhaith leat é a sheiceáil?"
  
  
  Bhain Carlos an púdar lena mhéar. Chuir sé a mhéar ar a theanga. Chlaon sé.
  
  
  Leathnaigh mé an scian arís agus mhéadaigh mé an gearrtha. Chuir sé an scian ar ais ina phóca, fós clutching an gunna. Thóg mé ansin an mála stróicthe i mo lámh chlé agus shiúil i dtreo na doirse na Fraince. bhrúigh mé ceann de na doirse le mo chos. Agus mé i mo sheasamh sa doras, fós ag breathnú orthu, bhí an .38 Smith & Wesson dírithe díreach ar Carlos, chas mé an mála stróicthe amach ionas gur eitil an púdar bán isteach san oíche.
  
  
  Léim Garrett ar a chosa, phléasc sé: "Amadán!" "An bhfuil a fhios agat cé mhéad a chosnaíonn sé?"
  
  
  “Suigh síos, a Bhrian,” a dúirt Carlos go socair. “Is cluiche ard-gheallta é seo. Léiríonn an fear seo dúinn go bhfuil sé d’acmhainn aige a bheith páirteach ann.”
  
  
  Chuaigh Brian ar ais isteach ina chathaoir. Rith sé lámh meaty tríd a chuid gruaige graying. “Diabhal dhuit,” a dúirt sé liom go feargach. “Cad atá uait uainn?”
  
  
  “Go díreach cad a bhí uaim roimhe seo. Fágtar ina n-aonar Stocelli. Fan amach uaim."
  
  
  "Nó?" - D'iarr Carlos go socair.
  
  
  “Buailfidh mé chun báis thú. Dúirt mé leat faoi seo cheana féin.
  
  
  “Labhraíonn tú go ginearálta, an tUasal Carter. Ní chreidim gur féidir leat é seo a dhéanamh."
  
  
  “Bhí mé ag féachaint ar dhoirse oscailte na Fraince. Anois dúirt mé, “Tar amach ar feadh nóiméid. Ba mhaith liom tú a fheiceáil rud éigin.
  
  
  Mhalartaigh siad radharcanna. Shrug Carlos amhail is dá rá nár thuig sé cad a bhí i gceist agam. D'ardaigh an triúr acu ar a gcosa agus shiúil siad amach ar an ardán.
  
  
  "Tá. Féach ar an bonn cabhlaigh."
  
  
  D'fhéadfaimis tonn gníomhaíochta a dhéanamh amach nuair a tháinig na soilse ar aghaidh go tobann. Tháinig feadóg na loinge, fuaimeanna géarchúiseacha, géarchúiseacha na stáisiún cath, chugainn trasna an chuain mar gheall ar feadóg dhomhain, leanúnach fheadóg na loinge. I gceann cúpla nóiméad d’fhéadfaimis scáthchruth caol corvette a dhéanamh amach ón duga agus ansin uisce a mhúchadh ag an deireadh mar a bhí sé. Thosaigh sé a fháil móiminteam chun tosaigh. Faoin am a shroich an corvette an bealach isteach caol go dtí an aigéan, bhí sé ag gluaiseacht ar luas beagnach cliathánach, gcuacha de spraeála bán ag cruthú dhá eireaball rooster ar an bogha.
  
  
  "Cad a chiallaíonn sé seo go léir?" - a d'iarr Garrett.
  
  
  “Inis dó cad a cheapann tú,” a dúirt mé le Bickford. Fiú i sholas na gealaí raibh mé in ann an eagla a fheiceáil ar a aghaidh.
  
  
  “Tá siad ag dul i ndiaidh an bháid tuinnín,” a dúirt sé.
  
  
  "Go hiomlán ceart."
  
  
  "Ach conas? Conas a d'fhéadfadh a fhios acu faoi seo?"
  
  
  “Dúirt mé leo,” a dúirt mé go hachomair. “Anois rachaimid ar ais istigh?”
  
  
  * * *
  
  
  “Lig dom é seo a fháil díreach,” a dúirt Carlos. “Thug tú cúig chileagram hearóin don chaptaen agus chuir tú uaidh é?”
  
  
  Chlaon Bickford go trua. “Mharfadh sé mé, Carlos. Ní raibh aon rogha agam."
  
  
  Chas Carlos liom. “Agus ansin thug tú fógra don bhunáit chabhlaigh?”
  
  
  "Go hindíreach. Chuir mé glaoch ar na póilíní. Sílim go dtógfaidh siad do long sa chéad leathuair a chloig eile nó mar sin."
  
  
  Carlos aoibh muiníneach. “An dóigh leat go mbeadh mo chaptaen chomh dúr go ligfí do na póilíní dul ar bord a loinge gan an pacáiste a ligean thar bord ar dtús?”
  
  
  “Ní ar ndóigh,” d’aontaigh mé. “Ach níl a fhios aige faoi na ceithre chileagram eile a chuir mé isteach nuair a d'fhág mé féin agus Bickford an long. Gheobhaidh siad an dara pacáiste mar gheall ar dúirt mé leo cá háit le cuardach a dhéanamh air. Ní raibh sa chéad cheann ach decoy."
  
  
  Masc olóige a bhí ar aghaidh Carlos agus dhá shúil chúngaithe dírithe orm.
  
  
  "Cén fáth?"
  
  
  “An gceapann tú go fóill nach féidir liom d’eagraíocht a scrios?”
  
  
  "Feicim." Chlaon sé ar ais ina chathaoir. “Tá costas mór orainne agat, a Uasail Carter. Ceapfaidh ár gcaptaen gur mheall muid é. Beidh sé deacair é a choinneáil ó bheith ag caint agus é ag smaoineamh mar sin.
  
  
  “Seo an chéad chéim,” a dúirt mé.
  
  
  "Sílim go mbeidh orainn deireadh a chur leis le haghaidh maith," mused Carlos amach os ard. "Ní féidir linn an baol air ag caint."
  
  
  “Ní mór an chailliúint é. Suimigh an chuid eile den damáiste."
  
  
  “Chailleamar long freisin. An é seo a bhí i gceist agat? An bhfuil sé fíor. Níos measa fós, scaipfidh ráflaí. Beidh sé deacair dúinn duine eile a aimsiú ina áit.”
  
  
  "Anois tuigeann tú".
  
  
  
  
  "Agus é seo a thug tú suas - lig dom a fheiceáil - eile ceithre agus cúig, naoi cileagram, móide an ceann a chaith tú amach chomh mór sin a chur ina luí orainn - deich cileagram hearóin?"
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  “Sin go leor airgid le caitheamh uait,” a dúirt Carlos agus é ag faire orm.
  
  
  "Is fiú é."
  
  
  "Níor mheasamar thú." Bhí a ghuth socair fós. D’fhéadfaimis a bheith beirt fhear gnó ag plé luaineachtaí sa stocmhargadh: “Caithfidh muid rud éigin a dhéanamh faoi seo.”
  
  
  “Ná déan iarracht. Tá sé costas tú cheana féin beirt fhear.
  
  
  "Dhá?" D’ardaigh Carlos mala. “Tá an captaen ina aonar. Cé eile? "
  
  
  "Luis Aparicio."
  
  
  An uair seo bhí mé in ann a fheiceáil conas a chuir mo chuid focal ionadh ar Carlos, ach fuair an fear smacht arís air féin beagnach láithreach. Luaigh mé an bandage ar mo lámh.
  
  
  “Thóg sé beagnach mé. Mar sin féin, ní raibh sé maith go leor."
  
  
  "Cá bhfuil Louis?"
  
  
  "Marbh."
  
  
  Bhreathnaigh mé mar froze Carlos - gach rud ach amháin a shúile, a d'fhéach sé ar dom doubtfully, amhail is dá mba nár chreid sé cad a chuala sé.
  
  
  “Gheobhaidh tú i gcarr Bickford é,” a dúirt mé, ag breathnú go cúramach ar an éifeacht a bhí ag mo chuid focal ar na trí cinn acu. Beagnach léim Bickford amach as a chathaoir. Bhí ar Carlos a lámh a shíneadh amach chun é a choinneáil siar. D'iompaigh aghaidh Garrett dearg mottled. Lean Carlos ar aghaidh agus don chéad uair chonaic mé fuath íon ar a aghaidh.
  
  
  “Ba nia mo dhuine,” a dúirt Carlos. Bhí na focail a tháinig amach as a bhéal numb le réadú an méid a bhí ráite agam.
  
  
  “Ansin beidh dualgas teaghlaigh ort a chorp a adhlacadh,” a dúirt mé agus bhog mé mo lámh ionas go raibh an gunnán caliber squat .38 dírithe go díreach ar cheann Carlos. Chuaigh Carlos ar ais isteach ina chathaoir.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - Nach gcuireann tú ceist orm faoi Jean-Paul Sevier?
  
  
  Chroith Carlos a cheann. “Níl sé de dhíth orm. Deir do cheist liom gur éirigh le Luis."
  
  
  "Mar sin, bhí Louis ceart?"
  
  
  "Ní féidir liom a thuiscint cad is ciall agat". Tharraing Carlos é féin le chéile arís.
  
  
  “Shíl mé gur maraíodh Jean-Paul trí dhearmad, gurbh mise an sprioc. Ach má mharaigh Louis é d'aon ghnó, bhí a fhios agat gur gníomhaire póilíneachta a bhí ann.
  
  
  Chlaon Carlos go mall. "Tá."
  
  
  "Conas a fuair tú amach?"
  
  
  Carlos shrugged. “Rinneadh go leor iarrachtaí ár n-eagraíocht a insíothlú san am a chuaigh thart. Le déanaí ní mór dúinn a bheith an-chúramach. Inné, chun a bheith cinnte faoi dhó gurbh é Jean-Paul a dúirt sé a bhí ann, chuir mé glaoch ar ár gcairde i Marseille. Sheiceáil siad gach rud ach amháin. Ní raibh Jean-Paul Sevier oiriúnach don chur síos ar an bhfear a sheol siad. Mar sin dúirt mé le Luis fáil réidh leis."
  
  
  Níor léirigh a ghuth fós aon imní. A aghaidh ar ais chuig a equanimity is gnách, agus a gnéithe a fuarthas a softness is gnách.
  
  
  “Tá detente sroichte againn, Senor Carter,” a dúirt Carlos. “Tá an chuma ar an scéal nach féidir le ceachtar againn bogadh a dhéanamh gan díoltas brúidiúil a thabhú ón taobh eile.”
  
  
  "Mar sin?"
  
  
  "Fan soicind, Carlos!" Chuaigh Garrett isteach chun agóid a dhéanamh. “An bhfuil tú ag rá go rachaimid leis an mac soith seo?”
  
  
  D'fhéach mé ar an aghaidh feargach, giolcacha, na féitheacha beaga briste ar shrón Garrett, na ciorruithe ar a smig tiubh áit ar ghearr sé é féin agus é ag bearradh. Thuig mé gur fear é seo a bhféadfadh a impís é a mhilleadh tríd an smaoineamh seo a chaitheamh amach.
  
  
  Carlos shrugged. “Cén rogha eile atá againn, a Amigo?”
  
  
  "Diabhal é! Chosain sé beirt fhear agus long orainn. An bhfuil tú chun ligean dó imeacht leis seo?"
  
  
  "Tá." Níor fhéach Carlos ar Garrett agus é ag labhairt. "Níl aon rud níos mó is féidir linn a dhéanamh ag an bpointe seo."
  
  
  “Cad atá beartaithe agat dom níos déanaí?” - Cheap mé. Bhí mé cinnte nach raibh Carlos chun ligean dom maireachtáil dá bhféadfadh sé cabhrú leis, bhí mé ró-chontúirteach dó. Bhí a fhios agam go dtiocfadh Carlos liom faoi láthair mar ní raibh aon rogha eile aige. Ba í an cheist cé chomh fada a mhairfidh sé?
  
  
  Dúisím. "Ceapaim gur thoiligh tú Stocelli a fhágáil i do dhiaidh?"
  
  
  Chlaon Carlos. "Is féidir leat a rá leis go bhfuil sé sábháilte uainn."
  
  
  "Agus mise freisin?"
  
  
  Chlaon Carlos arís. “Déanfaimid gach iarracht ár n-eagraíocht a chosaint ón damáiste atá déanta agat cheana féin. Marthanas a thagann ar dtús, Senor Carter.
  
  
  Bhog mé go mall i dtreo na doirse na Fraince. Ag stopadh ag an doras, dúirt mé: “Rinne tú botún amháin inniu. Dúirt mé leat go mbeadh sé costasach. Ná bac liom arís. Botún eile a bheadh ann."
  
  
  “Bainimid leas as ár gcuid botún.” Níor bhain sé a shúile díom. "Bí cinnte nach mbeimid chomh dúr an chéad uair eile."
  
  
  D’fhéadfaí an ráiteas seo a ghlacadh ar dhá bhealach. Shíl mé go raibh mé cinnte go mbeadh sé níos cúramaí an chéad uair eile a chuir sé duine éigin i mo dhiaidh.
  
  
  “Cuimhnigh ar Louis,” thug mé rabhadh dó. “Má tá iarracht eile ar mo shaol, rachaidh mé i ndiaidh an té a sheol é - tusa! Entiende, Senor Ortega?
  
  
  "Tuigim go han-mhaith."
  
  
  Chas mé go tapa agus shiúil amach trí dhoirse na Fraince, ag fágáil an triúr acu sa seomra suí: Carlos ina shuí i cathaoireach domhain, an réidh a aghaidh masc inscrutable bhfolach a mothúcháin agus sé ag faire dom a fhágáil; Bickford, an bruiser liath-aghaidh, ina shuí ar an tolg in aice lena bhean chéile codlata; agus Brian Garrett, ag lasadh faoi dheannach an phúdair bháin ar an gcairpéad agus an mála plaisteach stróicthe folamh ina luí ar an urlár in aice leis an doras inar scaoil mé é.
  
  
  
  
  Thrasnaigh mé an deic agus chrom mé mo chosa thar an balustrade bloc coincréite maisiúil go dtí an féar sa chlós. Ansin, i bhfolach sa dorchadas, chas mé ar ais agus sheas mé ag an fhuinneog oscailte in aice leis an ardán, mo dhroim brúite i gcoinne an bhalla an tí, le piostal i mo lámh, ag fanacht le feiceáil an mbeadh siad ag leanúint mé.
  
  
  Ag casadh mo cheann, chonaic mé iad sa seomra suí. Níor bhog aon duine acu.
  
  
  Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin, shiúil Brian Garrett anonn agus phioc sé suas mála plaisteach hearóin.
  
  
  “Deich gcileagram! Cén áit ar chuir sé a lámha ar dheich gcileagram chun iad a chaitheamh amach mar nárbh fhiú cent iad?
  
  
  "Is amadán tú!" Scairt Carlos amach na focail. Garrett iompú chun aghaidh a thabhairt air. “Déan dearmad ar hearóin. Ba mhaith liom Carter. Ba mhaith liom marbh é! Nach dtuigeann tú cad atá á dhéanamh aige dúinn?
  
  
  CAIBIDIL A DÓ
  
  
  Chuaigh mé isteach san óstán tríd an mbealach isteach seirbhíse mar ní raibh mé ag iarraidh mo láithreacht a fhógairt. In ionad dul go dtí mo sheomra, ghlac mé an t-ardaitheoir seirbhíse go dtí an naoú hurlár.
  
  
  Bhí Seomra 903 ag deireadh na conaire. Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. Trí fichid ar maidin, ach bhí stiall beag bídeach solais ag briseadh tríd an mbearna idir an doras agus leac na fuinneoige. N'fheadar cén fáth a éiríonn Dietrich chomh déanach sin. Cuir an taiscéalaí miotail isteach sa ghlas go cúramach agus brúigh sé an cárta plaisteach tanaí isteach sa doras ar an latch.
  
  
  D'iompaigh an cróluas ar ais, ag déanamh ach cliceáil lag. D'fhan mé, éist, agus nuair nach raibh aon torann fós ar an taobh eile den doras, thóg mé amach mo snub-nosed .38 Smith & Wesson agus go ciúin bhrúigh an doras ar oscailt.
  
  
  Chuaigh mé isteach sa seomra suí. Chuala mé torann i gceann de na seomraí codlata. Beagnach láithreach, tháinig fear ard, liath le feiceáil sa doras. tanaí agus cnámhach, bhí an chuma air chomh lag le mantis guí, lena aghaidh fhada chnámhach agus a dhínit ghruama. Stop sé i iontas iomlán,
  
  
  "Cad é an diabhal atá tú a dhéanamh anseo?" - d'éiligh sé imperiously. "Cuir uait an gunna!"
  
  
  "An bhfuil tú Herbert Dietrich?"
  
  
  “Sea, is mise Dietrich. Cad é seo? Robáil? "
  
  
  “Paul Stefans is ainm dom,” a dúirt mé, “agus sílim go bhfuil sé thar am againn labhairt, an tUasal Dietrich.”
  
  
  Aitheantas flashed ina súile. "Is tú fear Stocelli!" - a dúirt sé accusingly.
  
  
  Chroith mé mo cheann. "Cén fáth a gceapann tú go bhfuil baint agam le Stocelli?"
  
  
  "Dúradh liom go raibh cruinniú rúnda agat leis ar a trí a chlog ar maidin an oíche a tháinig tú."
  
  
  Chlaon mé. De réir dealraimh bhí a fhios ag gach duine san óstán faoin gcuairt meán oíche seo.
  
  
  “Ní fear Stocelli mé. Tá mé ag déanamh obair do Alexander Gregorius. Chuir sé anseo mé chun déileáil le Stocelli faoi ábhar gnó.”
  
  
  Thóg Dietrich nóiméad a bhaint amach cad a bhí díreach tar éis a dúirt mé leis.
  
  
  Exclaimed sé: "Ó mo Dhia!" “Rinne mé ach rud uafásach. Agus tá sé ró-dhéanach é a shocrú! "
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “Cúig chileagram hearóin atá i gceist agat i mo sheomra?”
  
  
  Chlaon Dietrich - agus ba é seo an deimhniú a theastaigh uaim. Ní lú ná sin a d’admhaigh sé gurbh é an té a bhunaigh páirtnéirí Stocelli agus a rinne iarracht an rud céanna a dhéanamh do Stocelli agus domsa.
  
  
  “Fuair mé réidh é,” a dúirt mé leis.
  
  
  Chroith Dietrich a cheann. “Níos mó fós. Chuir mé cloigtheach chuig do sheomra le culaith dhubh déanta air.
  
  
  “Ar chuir tú na póilíní ar an eolas cheana féin?”
  
  
  Chroith Dietrich a cheann go mall. "Bhí mé ag déanamh réidh ... nuair a chuala mé an doras ar oscailt."
  
  
  “Ní bhacfaidh na póilíní liom faoi seo,” a dúirt mé leis, ag breathnú ar a imoibriú.
  
  
  Bhí nóta eagla ina ghlór.
  
  
  “Cé tusa, an tUasal Stephans? Cén sórt duine thú gur cuireadh i d’aonar thú chun déileáil le beithíoch mar Stocelli? Ní bhacann na póilíní leat. Ní bhacann sé leat ar chor ar bith go bhfuil go leor hearóin i do sheomra chun tú a chur taobh thiar de bharraí don chuid eile de do shaol. Phléasc tú isteach i seomra óstáin ag beagnach a ceathair ar maidin le gunna i do lámh. Cé hé an diabhal tú? »
  
  
  “Duine nach ndéanfaidh dochar duit,” a dhearbhaigh mé dó. Chonaic mé go raibh sé ar tí briseadh. "Níl mé ag iarraidh uait ach roinnt faisnéise."
  
  
  Dietrich leisce ort. Ar deireadh exhaled sé. "Ceart go leor, a ligean ar dul."
  
  
  “I láthair na huaire, tá níos mó ná céad agus daichead cileagram hearóin a dháileadh agat a chomhaireamh. Tá a luach margaidh idir ocht milliún agus tríocha dó milliún dollar. Conas a d'fhéadfadh fear cosúil leatsa a lámha a fháil ar an oiread sin hearóine? Ní féidir le Stocelli fiú é seo a dhéanamh lena theagmhálaithe go léir. Cad as an ifreann a fhaigheann tú é seo? "
  
  
  D’iompaigh Dietrich uaim, cuma na stubbornness ar a aghaidh.
  
  
  "Sin é an t-aon rud nach ndéarfaidh mé leat, an tUasal Stephans."
  
  
  "Sílim gur chóir duit a insint."
  
  
  Tháinig glór mná ón taobh thiar dínn.
  
  
  Chas mé timpeall. Sheas sí sa doras go seomra leapa eile, agus í gléasta i ndiúltach éadrom tréshoilseach. Thíos, bhí gúna oíche níolón gearr ar fad glúine á caitheamh aici. Thit a gruaig fhionn fhada dhíreach beagnach go dtí a coim. Bhí sí áit éigin ina fichidí lár, a aghaidh leagan níos boige, níos baininscneach de ghnéithe fadaithe Dietrich. Faoi bhun a forehead leathan, bhí a aghaidh coirtithe roinnte ar tanaí, srón fada go raibh cuma ró-tanaí beagnach. Bhí a súile chomh bog le súile a hathar.
  
  
  Ba mheascán íogair é an smig de chuair leathana an leicne agus an fhód.
  
  
  “Is mise Susan Dietrich. Chuala mé cad a dúirt tú le m'athair. Gabhaim mo leithscéal leat. Ba é mo locht. Is mise a thug breab don teachtaire chun eolas a thabhairt duit. Dúirt sé liom go bhfaca tú ag fágáil penthouse Stocelli an lá eile. Sin an fáth a cheap muid go raibh tú a mercenary.
  
  
  Chuaigh sí isteach sa seomra suí agus sheas in aice lena hathair, barróg dó.
  
  
  “Sílim go bhfuil sé in am rud éigin a insint duit. Strac sé as a chéile tú ar feadh na mblianta. Ní mór duit a stopadh. Tá tú ag dul ró-dhomhain.
  
  
  Chroith Dietrich a cheann. “Ní stopfaidh mé, Susan. Ní féidir liom stop a chur! Ní go dtí gach ceann acu ...
  
  
  Chuir Susan a méar ar a liopaí. - "Le do thoil?"
  
  
  Bhain Dietrich a lámh. "Ní inseoidh mé dó," a dúirt sé go defiantly, a ghuth beagnach fanatical. “Inseoidh sé do na póilíní agus éireoidh leo go léir. Gach ceann acu! Nach dtuigeann tú? Mo chuid iarrachtaí ar fad - cuirfear amú na blianta seo ar fad."
  
  
  “Ní hea,” arsa mise, “go h-ionraic, ní dhéanaim aon dochar do na daoine a bhunaigh tú ná cá fhad a lobhfaidh siad sa phríosún. Níl a fhios agam ach cad as a bhfuil an hearóin seo á fháil agat.
  
  
  Dietrich ardaigh a tanaí, aghaidh pale dom. Raibh mé in ann a fheiceáil línte na fulaingthe eitseáilte go domhain isteach ina chraiceann. Ní fhéadfadh ach blianta cráite radharc pianmhar a thabhairt isteach i súile an tseanfhir. D’fhéach sé orm go géar agus gan leid cainte ina ghuth dúirt go simplí: “Is féidir liom é a láimhseáil, a Uasail Stefans.”
  
  
  * * *
  
  
  Choinnigh Dietrich lámh Susan go docht leis an dá lámh agus é ag insint a scéal dom.
  
  
  “Bhí iníon eile agam, an tUasal Stephans. Alice an t-ainm a bhí uirthi. Ceithre bliana ó shin, fuarthas marbh í de bharr ródháileog hearóine i seomra óstáin scanrúil i gCathair Nua-Eabhrac. Ní raibh sí fiú ocht mbliana déag an uair sin. Bliain roimh a bás, bhí sí ina striapach. Mar a dúirt na póilíní liom, ghlac sí le haon duine a d'fhéadfadh fiú cúpla dollar a íoc léi mar go raibh géarghá léi airgead chun íoc as a andúil. Ní fhéadfadh sí maireachtáil gan hearóin. Fuair sí bás sa deireadh mar gheall ar seo.
  
  
  “Mhionnaigh mé díoltas. Gheall mé go bhfaighidh mé na daoine a chreideann, na cinn a fhágann gur féidir - na cinn ag an mbarr! Daoine móra nach féidir leis na póilíní teagmháil a dhéanamh leo mar ní dhéileálann siad riamh le rudaí iad féin. Daoine ar nós Stocelli, Torregrossa, Vignale, Gambetta, Klein agus Webber. An giolc ar fad! Go háirithe iad siúd a phróiseálann iad. Fir cosúil le Michaud, Berthier agus Dupre.
  
  
  “Má tá a fhios agat rud ar bith fúm, tá a fhios agat gur poitigéir mé. Fuair mé bealach le díoltas a fháil le déanaí. Fuair mé bealach chun iad a adhlacadh ina sruth salach féin! »
  
  
  Stop sé, a shúile ag súil le solas ag teacht ó dhoimhneas a anama.
  
  
  "Fuair mé bealach chun hearóin sintéiseach a dhéanamh."
  
  
  Chonaic Dietrich an abairt ar mo aghaidh.
  
  
  - Ní chreideann tú mé, an tUasal Stefans. Ach tá sé fíor. Tá modh aimsithe agam chun hidreaclóiríd hearóin a tháirgeadh a bhfuil íonacht níos mó ná nócha haon faoin gcéad aige." D'eirigh sé ar a chosa. "Tar liom."
  
  
  Lean mé isteach sa chistin é.
  
  
  Dietrich iompú ar an solas agus léirigh. "Féach ar tú féin."
  
  
  Ar an gcuntar leagan córas simplí de retorts gloine agus feadáin gloine. Ní raibh ciall leis an gcuid is mó de, ach ní poitigéir ar bith mé
  
  
  “Tá sé fíor,” a dúirt Susan, agus chuimhnigh mé gur chuir Denver chugam ar an dara leathanach den tuarascáil trí Telecopier, an príomhfhrása faoi Dietrich Chemical Inc. “taighde agus forbairt.” An bhfuil bealach aimsithe ag an seanfhear chun hearóin a tháirgeadh go sintéiseach?
  
  
  “Sea, an tUasal Stephans,” a dúirt Dietrich beagnach go bródúil, “ hearóin shintéiseach. Cosúil le go leor fionnachtana, is beag nár tháinig mé ar strae ar theicníc chun an druga a shintéisiú, cé gur thóg sé tamall fada orm é a chur i gcrích. Agus ansin,” a shroich Dietrich anonn go dtí an gcuntar agus phioc sé suas buidéal plaisteach donn ceathair, agus é a choinneáil, “ansin fuair mé amach conas an tsubstaint shintéiseach a chomhchruinniú. Tá hearóin sintéiseach tiubhaithe sa bhuidéal seo. Sílim gur analaí maith a bheadh ann é a chur i gcomparáid le sacairín leachtach tiubhaithe, a bhfuil braon amháin de cothrom le taespúnóg iomlán siúcra. Bhuel, tá sé níos comhchruinnithe fós. caolaigh mé é le huisce sconna simplí, leath unsa an galún."
  
  
  Caithfidh go raibh amhras orm faoi mar gur rug Dietrich mo lámh. “Caithfidh tú mé a chreidiúint, an tUasal Stephans. Rinne tú tástáil air seo tú féin, nach ndearna? "
  
  
  Ní raibh a fhios agam, ach chuimhnigh mé ar Carlos Ortega ag síneadh amach agus ag baint an phúdair lena mhéar innéacs, ag baint a theanga leis, agus ansin ag smideadh, ag aontú gur hearóin a bhí ann go deimhin.
  
  
  "Conas a oibríonn sé?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  “Tá a fhios agat nach nochtfaidh mé an fhoirmle choíche.”
  
  
  “Níor chuir mé ceist ort faoi sin. Ní thuigim conas púdar criostalach a fháil uaidh seo,” a dúirt mé leis an mbuidéal, “agus uisce glan.”
  
  
  Dietrich sighed. "An-simplí. Tá maoin criostalaithe uisce ag an tiúchan. Díreach mar a n-iompaíonn an fuar báisteach isteach i gcáithníní sneachta, rud nach bhfuil níos mó ná uisce criostalach. Tá galún uisce thart ar thrí cileagram meáchain. Tá go leor tiúchan sa bhuidéal seo chun beagnach dhá chéad a dhéanamh cileagram de hearóin sintéiseach, atá aitheanta ó hidreaclóiríd hearóin fíor.
  
  
  Bhí a fhios agam go cinnte, fiú mura raibh. Bhí iarmhairtí ollmhóra ar an méid a bhí díreach ráite ag Dietrich. Shiúil smaointe thart mar bhruscar ó thíofún. Níorbh fhéidir liom a chreidiúint nach raibh a fhios ag Dietrich cad a dúirt sé.
  
  
  D'fhill muid ar an seomra suí, Dietrich ag luascadh anonn is anall, amhail is dá mbeadh an fuinneamh ann chun teacht ar scaoileadh éigin eile seachas focail. Bhí mé i mo thost mar bhí mé ag iarraidh na smaointe i mo cheann a thuiscint.
  
  
  “Is féidir liom é seo a dhéanamh áit ar bith. An hearóin a rinne mé iarracht a phlandáil i do sheomra? Ar cheap tú gur thug mé an oiread sin hearóin isteach i Meicsiceo? Ní raibh orm é a iompar. Is féidir liom é a dhéanamh anseo chomh héasca agus a rinne mé sa Fhrainc nuair a chuir mé ar na Francaigh sin é. Rinne mé i Nua Eabhrac é. Rinne mé é i Miami."
  
  
  Shuigh Susan síos ar an tolg. Bhreathnaigh mé ar Dietrich ag luas anonn is anall laistigh de theorainneacha an tseomra suí, agus bhí a fhios agam nach raibh an fear seo go hiomlán sláine.
  
  
  Fuair mé a aird. - "An tUasal Dietrich."
  
  
  "Tá?"
  
  
  “D'iarr tú orm roimhe seo an raibh a fhios agam cad a bhí i gceist le d'fhionnachtain? Tú?"
  
  
  Dietrich iompú chun aghaidh a thabhairt dom, puzzled.
  
  
  “An bhfuil a fhios agat cé chomh luachmhar is atá do fhionnachtain do na daoine a bhfuil tú ag iarraidh a scrios? An bhfuil a fhios agat cad iad na rioscaí atá á nglacadh acu anois trí dhrugaí a thabhairt isteach sna Stáit Aontaithe? Nó cé mhéad milliún dollar in airgead tirim a chaithfidh siad íoc as? Ní dhéanann siad seo ach ar chúis amháin. Brabús iontach. Na céadta milliún sa bhliain. Anois tá bealach aimsithe agat a chuirfidh deireadh leis an mbaol ó smuigleáil drugaí isteach sna Stáit, agus a thabharfaidh níos mó brabúis dóibh ná mar a d’fhéadfadh siad a bheith ag brionglóid riamh faoi. Nach bhfuil a fhios agat cad is fiú do fhoirmle dóibh? "
  
  
  Dietrich stán orm i disbelief.
  
  
  “Níl duine de na daoine seo nach ndéanfadh dosaen dúnmharuithe chun do fhoirmle a fháil. Nó tú, ar an ábhar sin.
  
  
  Stop sé beagnach leath bealaigh, a aghaidh in iúl eagla tobann.
  
  
  “Mise... níor smaoinigh mé riamh air,” a dúirt sé.
  
  
  "Damn é, smaoineamh air!" Fuair mé tríd dó ar deireadh. Níl aon rud níos mó le rá.
  
  
  Shiúil an seanfhear anonn go dtí an tolg agus shuigh sé síos in aice lena iníon, ag clúdach a aghaidh lena lámha. Chuir Susan a lámh thart ar a ghualainn tanaí chun é a chompord. Bhreathnaigh sí ar dom ar fud an tseomra le súile liath pale.
  
  
  "An mbeidh tú ag cabhrú linn, an tUasal Stephans?"
  
  
  “Is é an rud is fearr is féidir leat a dhéanamh anois ná dul abhaile agus do bhéal a choinneáil dúnta. Ná habair focal le haon duine."
  
  
  “Níl aon duine eile againn chun cabhrú linn,” a dúirt sí. "Le do thoil?"
  
  
  Bhreathnaigh mé orthu, athair agus iníon, gafa i ngréasán díoltas. Ba é mo dhualgas do Gregorius, agus d'fhonn cabhrú leis, bhí orm a choinneáil ar mo ghealltanas do Stocelli go soiléir dó os comhair an Choimisiúin. Ní raibh le déanamh agam ná an bheirt seo a thabhairt ar láimh dó, ach ba náireach an smaoineamh cad a dhéanfadh Stocelli dá dtitfeadh Dietrich isteach ina lámha. Agus dá dtabharfainn Dietrich do Stocelli, bheadh sé mar an gcéanna le foirmle Dietrich a thabhairt dó. Laistigh de bhliain, rialóidh Stocelli gach gáinneáil ar dhrugaí sna Stáit. Ní féidir le haon oibreoir mór dul san iomaíocht leis. Agus an baol go ndéanfaí smuigleáil hearóin isteach sna Stáit curtha as an áireamh agus na brabúis dochreidte mar gheall ar a gcostas táirgthe íseal, ní raibh aon am ann sula raibh Stocelli ag soláthar gach déileálaí drugaí i ngach cathair sa tír. Níl aon stad air. Bheadh sé cosúil le plá a thabhairt chun na tíre dá dtabharfaí Dietrich suas go Stocelli.
  
  
  Bhí a fhios agam go raibh orm foirmle Dietrich a choinneáil ar shiúl ó Stocelli. Agus toisc go raibh sé faoi ghlas in aigne an tseanfhir, bhí orm an bheirt acu a fháil amach as Meicsiceo.
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. “Ach caithfidh tú a dhéanamh go díreach mar a deirim leat.”
  
  
  "Déanfaimid."
  
  
  “Cé mhéad hearóin atá agat ann?” - D'iarr mé Dietrich.
  
  
  D'fhéach Dietrich suas. msgstr "Beagnach daichead cileagram i bhfoirm chriostail."
  
  
  “Faigh réidh é. Agus ó gach rud a chócaráil tú, freisin. Faigh réidh le gach earraí gloine. Ní baol duit a bheith le feiceáil ag an maid nó cloigtheach. Glan an limistéar seo go críochnúil."
  
  
  "Aon rud eile?"
  
  
  "Tá. Amárach ba mhaith liom tú a chur in áirithe d'eitilt ar ais go dtí na Stáit ar an gcéad eitleán amach."
  
  
  "Agus ansin?"
  
  
  “Ní dhéanfaidh aon ní fós. Sin go léir is féidir leat a dhéanamh.
  
  
  Mhothaigh mé traochta go tobann. Mo lámh pian le dull, throbbing pian. Bhí scíth agus codladh de dhíth orm.
  
  
  "Cad faoi Stocelli?" - D'fhiafraigh Dietrich, an tine fanatical ina shúile ag lasadh suas arís. "Cad mar gheall air? An bhfaigheann sé ar shiúl scot-saor in aisce? Ciallaíonn sé sin nach mbeidh sé a phionósú?
  
  
  “Hey, tabharfaidh mé aire do Stocelli. Tugaim mo bhriathar duit.
  
  
  "An féidir liom muinín agat?"
  
  
  "Beidh ort a chreidiúint."
  
  
  Sheas mé suas agus dúirt sé leo go raibh mé tuirseach agus go raibh mé ag fágáil, agus shiúil amach an doras, dúnadh go cúramach taobh thiar dom. Nuair a d'fhág mé, ní dúirt ceachtar againn faic. Ní raibh aon rud níos mó le rá.
  
  
  * * *
  
  
  Bhí sé go maith cheana féin tar éis a ceathair ar maidin nuair a d'fhág mé Dietrich agus a iníon, ach bhí post deireanach amháin le déanamh agam sula bhféadfainn codladh. Chuaigh mé ar ais go dtí mo sheomra chun na téipthaifeadáin a phiocadh suas - méid póca agus beagán níos mó.
  
  
  
  Bhí an taifeadán níos mó feistithe le athsheinm ardluais. D'fhéadfadh sé uair an chloig iomlán de téip a sheinm i níos lú ná tríocha soicind. Do dhuine ar bith a d’éist leis, ní raibh sa fhuaim a rinne sé ach caoineadh ardchlaonta.
  
  
  Leis an dá ghluaisteán, chuaigh mé síos go dtí an stocaireacht tréigthe agus shocraigh mé isteach i gceann de na bothanna gutháin. Ag ligean orm labhairt isteach i micreafón, dheachaigh mé tuairisc ar mo ghníomhaíochtaí isteach i dtaifeadán póca beag. Chlúdaigh mé beagnach gach imeacht a tharla ach amháin dúnmharú Luis Aparicio. Thóg sé beagnach cúig nóiméad déag orm sular chríochnaigh mé ag labhairt.
  
  
  Ansin chuir mé glaoch ar Denver.
  
  
  “Breathnaíonn tú tuirseach,” a dúirt Denver agus é ag siúl suas go dtí an líne.
  
  
  “Sea,” a dúirt mé go loiscneach, “mar sin déanaimis é seo a shárú, ceart go leor?”
  
  
  “Tá mé ag taifeadadh anois.”
  
  
  “Ardluas,” a dúirt mé go tuirseach. "Ná déanaimis obair ar feadh na hoíche."
  
  
  "Roger. Réidh le glacadh."
  
  
  “Ceart go leor, tá sé seo pearsanta. Le haghaidh atáirgeadh amháin do Gregorius. Déan - ach amháin do Gregorius.
  
  
  Chuir mé an téip téip isteach san imreoir ardluais agus bhrúigh mé é i gcoinne micreafón an ghutháin. Bhrúigh mé súgradh agus an meaisín screeched cosúil le scread shrill an chonaic i bhfad i gcéin. Mhair an fhuaim seacht nó ocht soicind, ansin stop go tobann.
  
  
  Chuir mé an fón le mo chluas agus d'fhiafraigh mé, "Conas a bhí an coinne?"
  
  
  "Léiríonn na hionstraimí go bhfuil gach rud in ord," admhaigh Denver.
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. “Ba mhaith liom go scriosfar an téip seo díreach tar éis é a thabhairt do Gregorius.”
  
  
  "Déanfaidh mé é. Rud ar bith eile?"
  
  
  Dúirt mé, "Ní dóigh liom go bhfuil go dtí seo."
  
  
  chroch mé suas. Sular fhág mé an mboth, rinne mé an buntéip a athdhúchadh, balbhaigh mé an micreafón, agus rith sé i mód "taifead" ar an meaisín téip ardluais go dtí go ndearnadh an téip a scriosadh go hiomlán.
  
  
  Ar ais i mo sheomra, bhí orm na cuirtíní a tharraingt chun glare an breacadh an lae a sheachaint. Nocht mé, chuaigh mé a chodladh agus luigh mé ann ar feadh i bhfad ag smaoineamh, toisc go raibh mo smaointe dírithe ar an gcuid dheireanach den teachtaireacht a chuir mé chuig Gregorius:
  
  
  “Tá an rud a fuair Dietrich amach chomh contúirteach sin nach féidir muinín a chur ann. Tá an fear thar a bheith neurotic agus éagobhsaí. Má thit a fhoirmle hearóin sintéiseach riamh isteach sa lámha mícheart, ní ba mhaith liom smaoineamh ar na hiarmhairtí. Go hoibiachtúil, mholfainn deireadh a chur leis - chomh luath agus is féidir."
  
  
  CAIBIDIL A TRÍ Déag
  
  
  Chodail mé go dtí go déanach sa tráthnóna nuair a dhúisigh Susan hysterical agus scanraithe mé suas lena frantic cnag ar mo dhoras.
  
  
  D'éirigh mé as an leaba agus d'oscail sé an doras go hesitantly. Ní raibh ach bicíní agus seaicéad trá iomlán á chaitheamh ag Susan. Chas a gruaig fhada fhionn síos a cófra.
  
  
  scread sí. "Tá m'athair imithe!"
  
  
  Bhí eagla scríofa i scáth pale ar a aghaidh. A súile iompú isteach i stare bán distracted de turraing a d'fhéadfadh sí a rialú ar éigean.
  
  
  Nuair a mhaolaigh mé ar deireadh í, chuir mé pants, léine agus sandals orm. Chuamar suas go dtí a seomra.
  
  
  Bhreathnaigh mé timpeall seomra suí an Dietrich Suite. Rout a bhí ann. Cuireadh na lampaí ar ceal agus bhí an bord caife ar a thaobh. Scaipeadh bunanna toitíní ó na luaithreadáin ar an urlár.
  
  
  Chas mé go dtí an chistin. Bhí sé go hiomlán folamh. Ní raibh aon rud fágtha de na retorts, feadáin agus trealamh saotharlainne eile a bhí feicthe agam ann ach cúpla uair an chloig roimhe sin.
  
  
  "Tá!" - a dúirt Susan. "Féach air!"
  
  
  "Inis dom cad a tharla."
  
  
  Ghlac sí anáil dhomhain chun í féin a chur ar a suaimhneas. “Dhúisigh mé ar maidin timpeall a deich agus a tríocha. Bhí Athair fós ina chodladh. Chuaigh muid a chodladh díreach tar éis duit imeacht, ach bhí sé chomh buartha go ndearna mé dó piollaí codlata a ghlacadh. Chuir mé glaoch ar na haerlínte chomh luath agus a d’éirigh mé agus chuir mé in áirithe dúinn imeacht tráthnóna inniu. Ba é seo an eitilt is luaithe a raibh mé in ann a chur in áirithe. Ansin d’ól mé cupán caife. Faoin am sin bhí sé a haon déag a chlog. Bhí mé ag iarraidh grianghortha níos faide agus níor shíl mé go mbeadh sé níos fearr ligean do m'athair codladh chomh fada agus is féidir, mar sin chuaigh mé síos go dtí an linn snámha. Ní raibh mé ann ach cúpla nóiméad ó shin. Chuaigh mé ar ais chun mo chuid rudaí a phacáil agus - agus fuair mé é seo! " Chaith sí a lámh in éadóchas.
  
  
  “An bhfuair tú nóta nó rud ar bith anseo?”
  
  
  Chroith sí a ceann. - "Ní dhéanfaidh aon ní! Réir dealraimh, dhúisigh athair suas agus fuair cóirithe. Caithfidh sé a bheith cooked féin bricfeasta. Tá na miasa fós ar an tábla ar an ardán. Gach raibh sé riamh go raibh sú, caife agus ubh ".
  
  
  Bhreathnaigh mé thart ar an chistin. - Ar ghlan sé suas anseo?
  
  
  "Níl a fhios agam. Ní dhearna sé aréir é. Bhí sé ró-thuirseach. Dúirt sé go ndéanfadh sé ar maidin é."
  
  
  “Cad a dhéanfadh sé leis an trealamh saotharlainne?”
  
  
  “Dúirt sé liom go mbainfeadh sé é agus go gcaithfeadh sé na píosaí sa bhruscar.”
  
  
  "Agus sé?"
  
  
  Thóg Susan clúdach an bhruscair. “Ní hea. Níl aon miasa anseo.
  
  
  “Dúirt sé liom go ndearna sé daichead cileagram eile hearóin. Cár choinnigh sé é? "
  
  
  "Sa chaibinéad os cionn an doirteal."
  
  
  "An bhfuil sin ann?"
  
  
  D’oscail sí doirse an chlóiséid ionas go bhfeicfinn go raibh na seilfeanna folamh. Chas sí a aghaidh puzzled i dtreo dom.
  
  
  "Ar fhág sé air?"
  
  
  Chroith sí a ceann. "Níl a fhios agam. Ní dóigh liom é sin. Ní dhearna sé aon rud aréir ach amháin dul a chodladh.
  
  
  “Cad mar gheall ar chomhchruinniú?
  
  
  D'fhéach Susan timpeall na cistine arís. Thóg sí clúdach an choimeádáin bhruscar. "Seo," a dúirt sí, ag piocadh suas na tuáillí páipéir úsáidte. Phioc sí suas an buidéal plaisteach. "Tá sé folamh."
  
  
  - Ar a laghad, buíochas le Dia.
  
  
  D'fhill mé ar an seomra suí.
  
  
  "An bhfuil sé ag imirt a chluiche eile?" - D'iarr mé Susan. “Chuaigh sé tar éis Stocelli?”
  
  
  "Mo Dhia!" exclaimed sí le uafás: "Níor smaoinigh mé faoi sin!"
  
  
  “Dúirt mé leis go raibh sé ag imirt le dúnmharfóirí! Cad é an diabhal a rinne sé? "
  
  
  Chroith Susan a ceann go ciúin. Líonadh deora a súile. Theith sí go tobann isteach i mo lámha. Bhí a gruaig fhada fhionn ag sileadh síos a druim. Bhraith mé an teas a corp beagnach nocht in aice le mo, a beag, breasts daingean brú i gcoinne mo bhrollach.
  
  
  Sniffed sí mo bhrollach agus rug mé a smig le mo lámh chun a aghaidh a iompú i dtreo dom. Dhún sí a súile, bhrúigh sí a liopaí chun mo chuid féin agus d'oscail sí a béal.
  
  
  Tar éis nóiméad tharraing sí a béal ar shiúl, ach gan ach codán de orlach.
  
  
  "A Dhia," a dúirt sí, "Déan dearmad orm!" Ní féidir liom é a ghlacadh a thuilleadh Le do thoil, le do thoil ... déan dearmad orm! "
  
  
  Agus rinne mé é. Sa raic sa seomra suí. I gathanna an tsolais ag rith trí na fuinneoga. Ar bhealach éigin, scriosamar ár gcuid éadaí agus chuireamar barróg ar a chéile agus fuaireamar dearmad agus scaoileamar ár teannas féin.
  
  
  D'oirfeadh a bhrollach mo bhosa amhail is dá mbeadh siad dealbhaithe dá gcruth. Bhí a pluide scaipthe agus fillte timpeall orm. Gan spochadh. Ní dhéanfaidh aon ní ach troid tobann foréigneach lena chéile. Thóg sí an oiread agus a thóg mé í.
  
  
  Agus ar deireadh, clúdaithe le allais, slick le allas, i borradh buile de fuinneamh gnéasach, phléasc sí i mo lámha, a tairní tochailt isteach i mo dhroim, a fiacla ag tochailt isteach i mo ghualainn, agus moans ag líonadh an tseomra.
  
  
  Bhí muid díreach imithe, tuirseach ach satiated, nuair a ghlaoigh an fón.
  
  
  D'fhéachamar ar a chéile.
  
  
  “Freagair mé,” a dúirt sí go tuirseach.
  
  
  Shiúil mé trasna an tseomra go dtí an bord in aice leis an bhfuinneog. "Dia dhuit?"
  
  
  "Tá mé sásta ar do shon ann, Carter," a dúirt fear guth go géar. “Tá saol Senor Dietrich i do lámha. Buailfidh an bhean lena bhfuil tú in aice leat anocht. Ocht n-uaire an chloig. An áit chéanna a raibh dinnéar agat léi roimhe seo. Agus déan cinnte nach bhfuil tú á leanúint ag na póilíní.
  
  
  Chuaigh an guthán i bhfostú i mo chluas, ach ní sular aithin mé glór Carlos Ortega, bog, dea-bhéasach, in áirithe agus gan an leid is lú mothúcháin ná drámaíochta.
  
  
  chroch mé suas.
  
  
  "Cé a bhí sin?" - a d'fhiafraigh Susan.
  
  
  “Uimhir mícheart,” a dúirt mé agus ar ais chuici.
  
  
  * * *
  
  
  Chaith muid an lá i lust taitneamhach. Shuigh Susan isteach chugam, amhail is go raibh sí ag iarraidh dul i bhfolach ón domhan. Chuaigh muid isteach ina seomra leapa, tharraing anuas na cuirtíní agus bac amach an solas agus onóir. Agus rinne muid grá.
  
  
  Níos déanaí, i bhfad níos déanaí, d'fhág mé í chun dul go dtí mo sheomra a athrú.
  
  
  “Ba mhaith liom go bhfanfá anseo,” a dúirt mé léi. “Ná fág an seomra. Ná hoscail an doras. Aon duine, aon eisceachtaí. Tuigeann tú?"
  
  
  Aoibh sí orm. "Gheobhaidh tú é, nach bhfaighidh?" - d'iarr sí, ach bhí sé níos mó de ráiteas ná ceist. "Beidh Daid ceart go leor, ceart?"
  
  
  Níor fhreagair mé í. Bhí a fhios agam nach raibh aon bhealach agam í a thabhairt faoi deara cruálacht uafásach na bhfear ar shiúil mé ina measc, nó an neamhshuim a bhí acu le pian fir eile.
  
  
  Conas a d’fhéadfainn a mhíniú di domhan inar fhillte tú slabhra thart ar do dhorn lámhainní agus inar bhuail tú fear sna heasnacha arís agus arís eile go dtí gur chuala tú géarchor tirim na gcnámh ag briseadh agus d’amharc tú go mífhoighneach agus é ag tosú ag spochadh as a chuid fola féin ? Nó ar chuir sé a lámha ar an gclár agus ar bhris sé a chnapáin le barra croiche? Agus níor thug sé aird ar bith ar na screams ainmhí de phian a tháinig óna scornach stróicthe, agus níor thug sé aird ar na spasms brúite a thug ar a chorp iompú ina matáin ghlana agus ina fhíocháin stróicthe.
  
  
  Conas a d’fhéadfainn fir ar nós Carlos Ortega, Stocelli nó Luis Aparicio a thuiscint? Nó mise, ar an ábhar sin.
  
  
  Agus Susan ina staid aigne faoi láthair b’fhearr gan faic a rá. Ní raibh sí Consuela Delgardo.
  
  
  Phóg mé í ar an leiceann agus d'fhág, glasáil an seomra i mo dhiaidh.
  
  
  * * *
  
  
  I mo sheomra féin, thug mé faoi deara láithreach suitcase dubh, a dúirt Herbert Dietrich liom thart ar tríocha cileagram de hearóin íon. Gan é a oscailt, chuir mé an mhála taistil liom. Rud eile is ea corp Jean-Paul. Dá bhféadfainn glaoch ar AX, bheadh sé éasca fáil réidh leis. Ach bhí mé liom féin agus bhí sé sin ina fhadhb.
  
  
  Ní raibh aon bhealach le fáil réidh leis agus bhí an t-am gearr, agus mar sin chinn mé ar deireadh gan aon ghníomh a dhéanamh. Chas mé an corp thart, ansin phioc mé suas é agus rinne sé amach ar an ardán é, go cúramach é a chur ar cheann de na seomraí gréine. Do bhreathnadóir ócáideach ar bith, bhí an chuma air go raibh sé ag tógáil nap.
  
  
  Cith mé agus d'athraigh mé go tapa, ansin strap Hugo ar mo lamhnán clé agus shleamhnaigh ar bolg ghualainn íseal-slung. Sheiceáil mé conas a shleamhnaíonn Wilhelmina faoina huillinne. Bhain mé an gearrthóg de ammo 9mm, athlódáil mé an gearrthóg, agus chliceáil ar bhabhta isteach sa seomra roimh an tsábháilteacht a shuiteáil.
  
  
  Chuir mé orm seaicéad éadrom eile.
  
  
  
  
  Ní raibh mé in ann éalú leis i rith an lae. Is gunna mór é an Luger 9mm le haon síneadh den tsamhlaíocht, agus bheadh an bulge faoi mo sheaicéad tugtha dom. Ach san oíche d’fhéadfainn déileáil leis. Is é sin, má d'fhéach aon duine ar dom ró-ghéar.
  
  
  Nuair a bhí mé réidh, d'fhág mé an seomra agus shiúil síos an halla go dtí an ardaitheoir seirbhíse, ceannteideal i dtreo an slí amach ar ais.
  
  
  I níos lú ná cúig nóiméad bhí mé amach as an óstán, cuachta i gcúl tacsaí, ceannteideal go El Centro.
  
  
  Nuair a bhí cúpla bloc siúil againn, shuigh mé síos sa suíochán. Thiomáin muid siar feadh Kostera. Tá Costera ró-oscailte agus tá an iomarca carranna póilíneachta ann chun go mbraitheann mé compordach, agus mar sin d'iarr mé ar an tiománaí tarraingt anonn agus muid ag druidim le Calle Sebastian el Cano. Tar éis trí bhloc chas muid ar chlé ar Avenida Cuauhtemoc, a shíneann comhthreomhar le Costera beagnach an bealach ar fad go El Centro. Nuair a théann Cuauhtémoc isteach in Avenida Constituyentes chas muid ar chlé arís. D’iarr mé air stopadh ag cúinne Avenida Cinco de Mayo agus d’íoc mé leis, ag breathnú air ag tiomáint as radharc sular bhog mé.
  
  
  Ní raibh mé ach dhá bhloc ón ardeaglais, a bhfuil a spires graceful, gorm-phéinteáil oinniún-daite cuma sé cosúil le eaglais Cheartchreidmheach na Rúise. Ghlac mé tacsaí eile agus scaoil sé cúpla bloc mé ó theach Hernando. D'fhéadfainn an t-achar sin a shiúil mar ní raibh sé chomh fada sin, ach ba lú an aird a tharraingfinn dá tharraingfinn suas i dtacsaí.
  
  
  Bhí sé díreach a hocht a chlog nuair a shiúil mé isteach Hernando's. Sheinn an pianódóir rithimí boga ar an bpianó lena lámha móra dubha, a shúile dúnta, ag sníomh go réidh anonn is anall ina shuíochán. Bhreathnaigh mé timpeall. Ní raibh Consuela sa phianó. Shiúil mé tríd na seomraí bia. Ní raibh sí in aon cheann acu.
  
  
  Shuigh mé ag an mbarra chun deoch a fháil agus mé ag fanacht léi. Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. Cúig nóiméad tar éis a hocht. D'éirigh mé, chuaigh mé go dtí an fón pá agus ghlaoigh mé ar an óstán. Chuir siad Suite 903 ar a dtugtar. Ní raibh aon fhreagra. De réir dealraimh lean Susan mo threoracha go docht. Níor fhreagair sí glaonna gutháin fiú.
  
  
  Nuair a chas mé ar shiúl ón bhfón, bhí Consuela ina sheasamh ar mo uillinn. Thóg sí mo lámh agus phóg mo ghrua.
  
  
  “An ndearna tú iarracht dul i dteagmháil le Susan Dietrich ag an óstán?”
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  "Ansin tá a fhios agat nach bhfuil Iníon Dietrich ina seomra," a dúirt sí. “Ní raibh sí ann ar feadh leathuaire ar a laghad. D'imigh sí le duine ar bhuail tú léi cheana féin."
  
  
  "Brian Garrett?" - A dúirt mé, mothú neamhchinnte.
  
  
  Chlaon Consuela.
  
  
  “Is dóigh liom gur inis sé an scéal di faoi í a thabhairt chuig a hathair?”
  
  
  “Conas a d’fhéadfá buille faoi thuairim fiú? Sin é go díreach a rinne sé. Ní raibh sí fuss ar chor ar bith."
  
  
  "Cén fáth?"
  
  
  "I measc rudaí eile, déan cinnte nach gcuireann tú aon trioblóid ort nuair a thugaim leat bualadh le Carlos níos déanaí." Bhí a aghaidh softened. “Tá brón orm, Nick. Tá a fhios agat go gcaithfidh mé dul leo, fiú má ghortaíonn sé tú. Cé mhéad a chiallaíonn an cailín seo duit? "
  
  
  D'fhéach mé ar Consuela le iontas. “Bhuail mé léi aréir,” arsa mise. "Nach raibh a fhios agat?"
  
  
  “Ar chúis éigin fuair mé an tuiscint gur seanchara leatsa a bhí inti.”
  
  
  "Déan dearmad air. Cad atá romhainn?"
  
  
  “Tugann tú cuireadh dom dinnéar ag La Perla.” Aoibh sí orm. "Táimid ag dul a ithe roinnt bia maith agus féachaint ar na tumadóirí ard."
  
  
  "Cad mar gheall ar Carlos?"
  
  
  "Beidh sé ag bualadh linn ann." Shín sí amach agus go réidh i dteagmháil léi mo ghrua lena méar. “Ar mhaithe le Dia, a Nick, ná bí ag breathnú chomh dian sin. Níl mé chomh mítharraingteach sin nach féidir leat meangadh gáire a dhéanamh orm, ceart? "
  
  
  * * *
  
  
  Shliocht muid céimeanna cúnga cloiche a ghearr go géar isteach ar dhromchla istigh carraigeacha Quebrada faoi bhun óstán El Mirador. Bhí dinnéar éadrom againn i mbialann El Gourmet ar an leibhéal uachtarach agus anois lean mé Consuela agus í ag siúl síos sa dorchadas go La Perla ar an leibhéal níos ísle. Fuair sí suíochán ag ceann de na boird in aice leis an ráille a d'fhéach amach ar ledge caol farraige agus na tonnta ag titim ag bun na haille.
  
  
  Bhí sé beagnach a deich a chlog. Ní dhearna Consuela aon iarracht caint bheag a dhéanamh le linn am lóin.
  
  
  "Cé mhéad níos mó?" - D'iarr mé uirthi nuair a shuigh muid síos.
  
  
  "Ní fada. Beidh sé anseo go luath. Idir an dá linn, is féidir linn féachaint ar na tumadóirí ard."
  
  
  Faoin am a raibh ár gcéad deoch críochnaithe againn, bhí scairp íseal creagach sroichte ag na tumadóirí ar thaobh na láimhe clé agus anuas go dtí leac díreach os cionn an uisce. Bhí triúr acu. Cholm duine acu isteach sa chuan ó lomán carraige agus shnámh sé trasna go dtí an taobh eile. Anois bhí na soilse go léir múchta ach amháin roinnt spotsoilse. Tháinig an chéad tumadóir as an uisce, a chorp fliuch ag glioscarnach. Lean na spotsoilse é agus é ag dreapadh go mall ar an aill a bhí beagnach lom as a raibh sé ar tí tumadóireacht a dhéanamh. Agus é ag seasamh leis an taca, ag gabháil leis an gcarraig lena mhéara, rinne sé a bhealach go dtí an barr. Ar deireadh, léim sé ar leac céad agus tríocha troigh os cionn an chuain.
  
  
  Chuaigh an tumadóir óg ar a ghlúine go hachomair roimh an scrín beag taobh thiar den ledge, chrom sé a cheann agus thrasnaigh sé é féin sular éirigh sé ar a chosa.
  
  
  
  Ansin d'fhill sé ar imeall na haille.
  
  
  Anois bhí na spotsoilse imithe agus bhí sé sa dorchadas. Thíos, thíos fúinn, thuirling tonn láidir, agus d’eirigh cúr bán go hard os cionn bonn na gcarraigeacha. Ar an taobh eile den abyss, las tine déanta de nuachtáin crumpled suas, soilsiú geal an ardán. Thrasnaigh an buachaill é féin arís. Shín sé ar a bharraicíní.
  
  
  De réir mar a d'éirigh leis na drumaí a luas, léim sé amach sa dorchadas, a lámha ag eitilt go dtí a thaobh, a chosa agus a chúl ag bogadh go dtí go raibh sé ina bhogha san aer, go mall ar dtús, agus ansin níos tapúla, ag titim isteach sa ghile. solas na tine agus, ar deireadh, tonn ollmhór - a lámha isteach ar léim na healaí agus ag an nóiméad deireanach ardú os cionn a chinn.
  
  
  Bhí ciúnas ann go dtí gur bhris an t-uisce ina cheann, agus ansin bhí shouts, bualadh bos agus gártha.
  
  
  De réir mar a chuaigh an torann timpeall orainn síos, chuala mé Carlos Ortega ag labhairt as mo chúl. "Tá sé ar cheann de na tumadóirí is fearr." Tharraing sé cathaoir in aice liom agus shuigh síos.
  
  
  “Gach anois is arís,” a dúirt Carlos go béasach, ag suí síos agus ag díriú a chathaoir, “maraíonn siad iad féin. Dá sleamhnódh a chos amach as an leac agus é ag léim, nó murar léim sé fada go leor chun na carraigeacha a ghlanadh...shrug sé. “Nó má thugann sé breithiúnas mícheart ar an tonn agus má thumann sé ró-ghéar nuair nach bhfuil go leor uisce ann. Nó má thugann an rolladh siar ar muir é. Is féidir é a bhriseadh le tonn. in aghaidh na cloiche. Seo mar a fuair Angel Garcia bás nuair a scannánaíodh scannán jungle anseo i 1958. An raibh a fhios agat faoi seo?
  
  
  “Is féidir leat an léacht athbhreithnithe a scipeáil,” a dúirt mé. "Déanaimis a fháil síos chun gnó."
  
  
  “An bhfuil a fhios agat gurb é Senor Dietrich m’aoi?”
  
  
  “Bhí mé in ann é a dhéanamh amach dom féin.”
  
  
  “An raibh a fhios agat gur shocraigh a iníon dul isteach leis?”
  
  
  “Mar sin fuair mé amach,” a dúirt mé go diongbháilte. "Cad é an diabhal atá uait uaim?"
  
  
  Labhair Consuela. "An féidir liom tú a fhágáil anois, Carlos?"
  
  
  "Ní anois". Thóg sé amach todóg beag, tanaí agus las sé go mall. D’fhéach sé suas orm agus dúirt go suairc: “Ar mhaith leat comhoibriú linn?”
  
  
  Bhí mé ag súil le bagairtí. Bhí mé ag súil agus ag smaoineamh ar beagnach gach imeacht seachas an ceann seo. Chuir an tairiscint iontas orm. Bhreathnaigh mé ar Consuela. Bhí sí ag fanacht le mo fhreagra freisin.
  
  
  Carlos chlaon fiú níos gaire dom. smelled mé a aftershave. “Tá a fhios agam faoi fhoirmle Dietrich,” a dúirt sé, agus is ar éigean a shroich a ghuth mo chluasa. “Tá a fhios agam faoina chomhrá leat agus cad is féidir leis a tháirgeadh.”
  
  
  “Is fíorchóras spiaireachta óstáin é seo,” a dúirt mé.
  
  
  Rinne Carlos neamhaird ar mo thuairim.
  
  
  “D’fhéadfadh an rud a fuair Dietrich amach gur billiúnaí sinn go léir.”
  
  
  Chlaon mé ar ais i mo chathaoir.
  
  
  "Cén fáth a thabhairt isteach sa mhargadh mé, Ortega?"
  
  
  D'fhéach Carlos iontas. “Shíl mé go mbeadh sé soiléir duit. Tá tú ag teastáil uainn."
  
  
  Agus ansin thuig mé gach rud. “Stocelli,” a dúirt mé. “Tá dáileoir hearóin de dhíth ort. Beidh Stocelli mar dháileoir agat. Agus ní mór duit mé a bhaint amach go Stocelli.
  
  
  Rinne Carlos aoibh orm le gruaim tanaí olc.
  
  
  Labhair Consuela. Chuir Ortega ina thost. “B'fhéidir gur cheart duit sinn a fhágáil anois, a stór. Tá a fhios agat cá mbuailfidh tú linn - má aontaíonn an tUasal Carter a bheith linn."
  
  
  Sheas Consuela suas. Shiúil sí thart ar an mbord beag in aice liom agus chuir sí a lámh ar mo ghualainn. Mhothaigh mé brú daingean a mhéara tanaí.
  
  
  "Ná déan rud ar bith gríos, a Nick," adeir sí. “Tá triúr fear ag an gcéad tábla eile armtha. Nach bhfuil sé sin ceart, a Carlos?
  
  
  "Esverdad."
  
  
  Bhog Consuela i dtreo an staighre. Bhreathnaigh mé uirthi ar feadh nóiméad sular chas mé ar ais go Ortega.
  
  
  "Anois go bhfuil sí imithe, a Ortega, cad ba mhaith leat a rá liom nach mian leat a fháil amach?"
  
  
  Ar feadh nóiméad níor fhreagair Ortega. Phioc sé suas ceann dár spéaclaí folamh agus twisted sé leisciúil ina mhéara. Ar deireadh, chuir sé síos é agus chlaon sé i dtreo dom.
  
  
  “Is dóigh leat nach bhfuil a fhios agam gur lagadóir é John Bickford ar féidir é a bhrú timpeall gan an iomarca trioblóide? Smaoiníonn sé lena bod. Dó, níl ach a bhean chéile tábhachtach, an striapach daor seo. Agus Brian Garrett? An gceapann tú nach bhfuil a fhios agam nach bhfuil Garrett níos láidre ná Bickford?
  
  
  Carlos bhí whispering anois, a aghaidh ach orlach ó mo. Fiú sa dorchadas thiocfadh liom a shúile a fheiceáil ag lasadh suas le cumhacht a fhíse istigh.
  
  
  “Is féidir liom a bheith ar cheann de na daoine is saibhre ar domhan. Ach ní féidir liom é a dhéanamh mé féin. Anseo i Meicsiceo tá tionchar éigin agam. Tá ceangail agam. Ach cad a tharlaíonn nuair a bhogaimid ár n-oibríochtaí go dtí na Stáit? Ní bheadh ann ach Bickford, Garrett agus mise. An bhfeiceann tú Bickford ina sheasamh go Stocelli? Nó Garrett? Bheadh siad salach ar a gcuid pants an chéad uair a tháinig siad aghaidh le duine leis. An dtuigeann tú cad atá á rá agam leat?
  
  
  "Sea. Gheobhfá réidh le Garrett agus Bickford ionas go mbeidh tú in ann déileáil liom."
  
  
  "Go díreach. Cad a deir tú?"
  
  
  "Cad scoilt?" “Dúirt mé, agus a fhios agam go nglacfadh Ortega mo cheist mar an chéad chéim i dtreo mo chomhaontú dul leis, rinne Carlos aoibh gháire. “Deich faoin gcéad,” a gáire mé amach os ard. Bhí a fhios agam go gcuirfeadh Ortega ina luí orm margadh a dhéanamh.
  
  
  
  Más rud é nach raibh sé seo déanta agam, bheadh sé amhrasach. Tá deich faoin gcéad ridiculous. “Má théim leat, roinnfimid go cothrom.”
  
  
  "Caoga faoin gcéad? Cinnte nach bhfuil."
  
  
  "Faigh buachaill eile duit ansin." Chlaon mé ar ais i mo chathaoir agus phioc suas mo phacáiste toitíní a bhí ina luí ar an mbord. I lasair an níos éadroime, chonaic mé aghaidh Ortega ag fáil a chomhshuíomh mín, fionnuar arís.
  
  
  "Ní féidir leat mhargadh."
  
  
  “Cé a dúirt é sin? Éist, Ortega, tá tú ag teastáil uaim. Dúirt tú liom nach féidir leat an margadh seo a dhéanamh gan mise. Bickford agus Garrett? D'íosfadh Stocelli iad, spreacadh amach iad, agus ruaigfeadh sé thú. Anois éist. Má tá tú chun cairéad a thabhairt dom ionas go mbeidh mé in ann é a shíneadh ina dhiaidh sin, is fearr an diabhal é a dhéanamh sailleacha agus súiteach, nó ní dhéanfaidh mé greim fiú air.
  
  
  "Daichead faoin gcéad?" - Mhol Carlos go cúramach, ag breathnú orm go cúramach.
  
  
  Chroith mé mo cheann. "Caoga faoin gcéad. Agus má ghlacaim riamh thú ag iarraidh mé a mhealladh - fiú pingin - tiocfaidh mé i gcomhair do sheiche."
  
  
  Bhí Carlos hesitant, agus bhí a fhios agam go raibh mé ina luí air. Ar deireadh, Chlaon sé a cheann. “Tá tú ag margáil le fírinne,” a dúirt sé go drogallach. Shín sé a lámh. "D'aontaigh."
  
  
  Bhreathnaigh mé ar a lámh. “Come on, Ortega. Ní cairde muid fós, mar sin ná déan iarracht cur orm smaoineamh gur mise do chara. Is idirbheart gnó amháin é seo. Is maith liom airgead. Chun tú féin freisin. Fágaimis é ar an mbonn sin.
  
  
  Ortega aoibh. "Ar a laghad tá tú macánta." Thit sé a lámh go dtí a thaobh agus d'ardaigh a chosa. "Anois gur comhpháirtithe sinn, an rachaimid, a Sheanóir Carter?"
  
  
  "Cá háit?"
  
  
  “Is aoi mé ag hacienda Garrett. D'iarr sé orm cuireadh a thabhairt duit a bheith linn ann - má shocraíonn tú dul i gcomhar linn." Aoibh sé ar a íoróin féin.
  
  
  Agus muid ag siúl suas an staighre cúng cloiche agus coincréite a bhí ag dul ó chlub oíche La Perla, chonaic mé go raibh triúr fear ina dhiaidh sin a bhí ina suí ag an gcéad bhord eile an tráthnóna againn.
  
  
  Bhí carr ag fanacht linn ar an tsráid chiorclach cobblestone ag barr na haille. Choinnigh an tiománaí an doras ar oscailt agus muid ag druidim leis. Ba é Ortega an chéad duine a shuí sa suíochán cúil agus mhol sé dom dul isteach leis. Nuair a bhí mé socraithe, dhún an tiománaí an doras agus shiúil sé anonn go dtí an suíochán tosaigh. Thosaigh sé ar an inneall agus ansin chas sé chun aghaidh a thabhairt dom, a dhorn tiubh clutching an cnap de piostal mór Mauser Parabellum, a muzzle le fios go díreach ar mo aghaidh ó ach cúpla orlach ar shiúl.
  
  
  Gan bogadh, d'fhiafraigh mé, "Cad é an ifreann é seo go léir, Carlos?"
  
  
  “Do ghunna,” a dúirt Ortega, agus é ag gabháil amach a láimhe. “Chuir sé neirbhíseach orm an tráthnóna ar fad. Cén fáth nach dtugann tú dom é ionas gur féidir liom mo scíth a ligean? »
  
  
  “Abair leis a bheith cúramach,” arsa mise. "Iarraim anois é."
  
  
  “Nonsense,” a léim Ortega. "Má fhaigheann sé ar bhealach éigin as an seaicéad, beidh sé shoot."
  
  
  Tharraing mé Wilhelmina amach as an holster go cúramach. Thóg Ortega uaim é.
  
  
  "An bhfuil arm ar bith eile agat, a Sheáin Carter?"
  
  
  Níor thóg sé ach soicind scoilte orm cinneadh a dhéanamh. Scaoil mé Hugo agus thug mé an stiletto tanaí d'Ortega. “Tabhair aire domsa dóibh,” a dúirt mé go héasca.
  
  
  "Vamanos, Paco!" Ghearr Ortega as a chuid focal. Chas an tiománaí timpeall agus thosaigh sé ar an gcarr. Thiomáin sé timpeall an oileáin láir agus síos an cnoc.
  
  
  Shiúil muid go mall síos sráideanna cobblestone na n-aillte Quebrada agus trí na sráideanna cúnga an chuid d'aois Acapulco. Agus muid ag casadh ar Costera Miguel Aleman agus ag dul soir, d'fhéadfainn breathnú trasna an chuain ag soilse Óstán Matamoros. Rug Ortega mo shúil.
  
  
  “Bheadh sé an-dona duit fiú smaoineamh ar fhilleadh ar an óstán, Senor Carter,” a dúirt Ortega go tirim.
  
  
  "Conas a rinne tú buille faoi thuairim sin?"
  
  
  “Is féidir leat siúl isteach i Teniente Felix Fuentes ón gCónaidhm,” a dúirt Carlos. “Agus bheadh sé sin olc don bheirt againn, nach mbeadh?”
  
  
  Chas sé a cheann i dtreo dom, a shúile dorcha gealánacha le siamsaíocht olc.
  
  
  “Shíl tú nach raibh a fhios agam go raibh Teniente Fuentes anseo in Acapulco?” d'iarr sé. "An dóigh leat gur amadán mé?"
  
  
  Caibidil a ceathair déag.
  
  
  Bhí cóisir noisy ar siúl ar urlár na talún i hacienda ollmhór Garrett. Tháinig dosaen dá chairde ó Thrá Bhaile Uí Fhiacháin ar bhád seoil mótair ochtó troigh. Bhí an steirió ag borradh, bhí leath na n-aíonna ar meisce cheana féin. Tharraing Ortega agus Paco mé thuas staighre go dtí an seomra leapa. Bhrúigh Paco isteach sa seomra mé, slammed agus ghlas sé an doras i mo dhiaidh.
  
  
  Bhí Consuela ina luí ar leaba ollmhór rí. Trasna an tseomra uaithi bhí balla iomlán de closets, a raibh a dhoirse scáthánaithe chun gach machnamh sa seomra a léiriú.
  
  
  Rinne sí aoibh orm agus go tobann bhí sí ina cat dufair caol, curvy, sínte go ciallmhar. Thionóil sí a lámha. "Tar anseo."
  
  
  Shín mé amach sa chathaoir, chlaon mé ar ais agus thrasnaigh mo chosa.
  
  
  “Ba mhaith liom go ndéanfaidh tú grá dom,” a dúirt Consuela, a súile leathdhúnta agus a corp ag sileadh mar thíogán caol, lithe. Shuigh mé go fóill agus d'fhéach mé uirthi go tuisceanach.
  
  
  "Cén fáth?" Chuir mé ceist ar. “Toisc go bhfuil an teach lán daoine? An gcuireann sé sceitimíní ort?
  
  
  "Tá." Bhí súile Consuela beagán oscailte.
  
  
  Aoibh sí go possessively ag dom. “Tá tú ag spochadh orm,” a dúirt sí. "Tar anseo."
  
  
  Sheas mé suas agus bhog mé i dtreo an leaba.
  
  
  Chuaigh mé go tóin poill síos ar a barr, brúite mo bheola go dtí an réidh a scornach, i seilbh a corp fada, aibí i mo lámha. Lig mé mo mheáchan titim uirthi agus mé ag breathe isteach ina cluas.
  
  
  “Tá tú bastard!” Thóg Consuela mo cheann, ag tógáil sa dá lámh é agus miongháire isteach i mo shúile.
  
  
  D'éirigh mé uaithi agus shiúil mé trasna an tseomra,
  
  
  "Cá bhfuil tú ag dul?"
  
  
  “Bearrtha,” arsa mise, ag cuimilt mo láimhe thar an gconlach ar mo ghrua. Chuaigh mé go dtí an seomra folctha, bhain mé mo chuid éadaí, chas mé ar an cith agus chuaigh mé isteach.
  
  
  D’éirigh mé tirim agus bhí m’aghaidh á ní agam nuair a chuala mé a scairt, “Cad é a thóg chomh fada sin ort?”
  
  
  “Bígí liom,” a d’fhreagair mé.
  
  
  Nóiméad ina dhiaidh sin chuala mé í ag teacht suas i mo dhiaidh agus ansin mhothaigh mé a corp nocht ag brú i mo choinne, cíoch bog ag brú i gcoinne mo dhroim, lámha míne ag clúdach mo choim, liopaí fliucha ag pógadh mo lanna gualainn agus ag rith síos mo dhrom. go dtí mo mhuineál.
  
  
  "Déanfaidh tú mé féin a ghearradh."
  
  
  “Crith níos déanaí,” a dúirt sí isteach i mo dhroim.
  
  
  “Tóg cithfholcadh agus mé ag críochnú bearrtha,” a dúirt mé.
  
  
  Bhreathnaigh mé uirthi sa scáthán agus í ag imeacht. Chas sí ar an uisce agus imithe taobh thiar de na cuirtíní cith. Chuala mé sruth láidir anama ag gobadh amach as an gcanna uisce. D'fhéach mé go tapa timpeall na seilfeanna in aice leis an scáthán. Ar an gcuntar fuair mé buidéal pionta iarshabhála i meánmhosca trom criostail.
  
  
  Chuir Consuela glaoch orm. "Tar anseo liom, a stór!"
  
  
  “I nóiméad,” a d'fhreagair mé.
  
  
  Rug mé tuáille láimhe ón gcuntar agus fillte sé thart ar an gcaraf. Agus an dá cheann den tuáille á shealbhú i lámh amháin, chastar mé anonn is anall é, ansin bhuail mé meáchan trom an airm aistrithe i gcoinne mo lámh chlé. Bhuail sé mo pailme le buille suaimhneach daingean.
  
  
  Shiúil mé anonn go dtí an seomra folctha agus tharraing mé ar ais go cúramach an imbhalla.
  
  
  Sheas Consuela lena droim chugam, a aghaidh ardaithe agus a súile dúnta ón sprae láidir uisce ag bualadh ina coinne. Ar feadh nóiméad bhreathnaigh mé ar chuaracht shaibhir chuartha a colainne, ar mhíne a droma agus ar an mbealach a raibh a coim cuartha agus ansin leathnaigh sí chun freastal ar a cromáin bhabhta agus a líne cromáin fhada.
  
  
  Le osna ard de aiféala, smack mé an deascán tuáille fillte i gcoinne chúl a cinn le flick gairid, tapa ar mo chaol na láimhe. Bhuail an buille í díreach taobh thiar den chluas.
  
  
  Agus í ag titim tríd, rug mé ar a meáchan i mo lámh chlé, ag mothú a craiceann bog sleamhnú i gcoinne mo chuid féin, mothú go léir an flesh réidh, daingean scíth a ligean go tobann i an crook de mo lámh. Chaith mé an deascán ar an brat i mo dhiaidh agus shroich mé faoina cosa le mo lámh dheas.
  
  
  Tharraing mé amach as an folctha í agus thug mé isteach sa seomra leapa í. Leag mé go réidh í ar an leaba, ansin shiúil go dtí an taobh thall agus tharraing mé na clúdaigh ar ais. Phioc mé suas í arís agus chuir mé go cúramach ar an mbileog í.
  
  
  Bhí a gruaig fhada dhonn, tais óna cith, scaipthe amach ar an bpiliúr. Bhí ceann dá cosa caol coirtithe leath lúbtha ar na glúine, bhí an ceann eile sínte díreach amach. Bhí a ceann tilted beagán go dtí an taobh.
  
  
  Mhothaigh mé aiféala ar a raibh le déanamh agam agus mé ag tarraingt an leatháin bharr anuas uirthi chun acomhal álainn a cosa a chlúdach. Thóg mé ansin a lámh dheas agus chuir mé ar an pillow os cionn a ceann. Sheas mé siar agus d'fhéach mé uirthi. Bhí an éifeacht díreach i gceart - amhail is dá mbeadh sí ag codladh.
  
  
  Anois tharraing mé ar ais an brat ar an taobh eile den leaba, d'aon ghnó rumpling na bileoga. Phunt mé an pillow go dtí go raibh sé disheveled agus chaith mé go randamach i gcoinne ceann na leapa. Chas mé na soilse go léir sa seomra amach ach amháin lampa beag amháin sa chúinne thall den seomra.
  
  
  Ag filleadh ar an seomra folctha, d'éirigh mé cóirithe agus sheiceáil mé an seomra leapa an uair dheireanach sular shleamhnaigh mé trí dhoirse arda na Fraince ar an mbalcóin dorcha, ag dúnadh na doirse i mo dhiaidh go cúramach.
  
  
  Shroich fuaimeanna an chóisir mé ó thíos. Bhí an ceol chomh hard céanna nuair a tháinig mé in éineacht le Carlos. Bhí an linn snámha soilsithe ag tuilsoilse, rud a fhágann go bhfuil cuma níos dorcha fós ar an gceantar timpeall air. Bhí an BALCÓIN a raibh mé i mo sheasamh air sa chuid is dorcha den scáth.
  
  
  Bhí an seomra i mo dhiaidh i sciathán an tí os cionn na linne, agus bhí mé cinnte go mbeadh teaghlach Dietrich i sciathán eile an tí. Ag bogadh go ciúin, shiúil mé ar feadh an bhalcóin, ag brú i gcoinne an bhalla chun fanacht sa scáth.
  
  
  Díghlasáladh an chéad doras a chuaigh mé. D'oscail mé beagán é agus d'fhéach mé isteach sa seomra. Bhí sé folamh.
  
  
  Bhog mé ar aghaidh. Bhain mé triail as an seomra eile. Ní dhéanfaidh aon ní arís. Shiúil mé go dtí tosach an hacienda. Ón áit a chuas mé faoi scáth an bhalcóin, bhí mé in ann an dá gharda a fheiceáil ag an ngeata tosaigh, a bhí soilsithe go geal agus go dian ag na spotsoilse suite os cionn an bhealaigh isteach. Taobh thiar de bhí bóthar rochtana a lean bóthar ag imeall na haille. Is dócha go raibh gardaí eile ar patról sa cheantar.
  
  
  D’fhill mé ar an sciathán ina raibh seomra codlata Consuela Delgardo suite. Sheiceáil mé gach seomra codlata ann. Ba é an ceann deireanach an ceann inar chodail Ortega.
  
  
  
  Líon an boladh trom a bhí ina shearbhónta mo shrón chomh luath agus a tháinig mé isteach sa seomra. Ghlac mé seans agus las mé an lampa. Bhí wardrobe mór in aghaidh an bhalla i bhfad. D'oscail mé na doirse dúbailte. Taobh thiar de na bríste agus na léinte spóirt a bhí ar crochadh go néata Ortega, fuair mé bosca cairtchláir leis na flapaí dúnta. D'oscail mé é. Taobh istigh bhí mais málaí plaisteacha hearóine aithnidiúla. Ba iad seo an daichead cileagram a bhí ag Dietrich.
  
  
  Tar éis an bosca cairtchláir a dhaingniú, chuir mé ar ais sa closet é agus dhún na doirse, ansin mhúchadh an lampa agus ar chlé.
  
  
  Bhuel, fuair mé an hearóin, ach ní raibh aon chomhartha de Dietrich nó a iníon fós. Ag seasamh i ndorchadas an bhalcóin, brúite i gcoinne bhalla an tí, thosaigh mé ag mothú mo díomá. Bhreathnaigh mé ar lámha glowing mo uaireadóir. Níos mó ná deich nóiméad a rith.
  
  
  Bhí orm seiceáil thíos fós, d'fhill mé go dtí an taobh thall den bhalcóin agus, ag titim go héadrom, chuaigh sé síos go dtí an talamh. Ní raibh imeall na haille ach cúpla troigh ar shiúl agus thit sé go géar isteach san fharraige beagnach céad troigh thíos. I bhfolach sna toir, bhog mé ó sheomra amháin go seomra eile, ag iniúchadh go hiomlán ar an urlár íochtair. Sin comhartha de na Dietrichs.
  
  
  cheathrú maid? Sea, cinnte. D'fhéadfadh siad a bheith ann. Rinne sé seo níos mó ciall ná iad a choinneáil sa phríomhtheach, áit a bhféadfaí dul i léig orthu trí thimpiste. Bhog mé ar feadh an féar go néata bearrtha, ag bogadh ó chrann pailme amháin go ceann eile, i bhfolach ina scáth. B’éigean dom gardaí patróil a sheachaint faoi dhó, ar an dea-uair ní raibh madraí ar bith leo.
  
  
  Foirgneamh fada, íseal aon-scéal a bhí i gceathrúna na seirbhíseach déanta as brící láibe. D’fhéadfainn breathnú isteach i ngach ceann de na sé sheomra trí na fuinneoga. Bhí gach ceann díobh ar lasadh, agus bhí gach ceann folamh ach amháin cúntóirí Mheicsiceo Garrett.
  
  
  Shiúil mé ar shiúl ón bhfoirgneamh, cuachta faoi na duilleoga de pailme anann ag fás íseal. Bhreathnaigh mé siar ar an hacienda. Tógadh é ar dúshraith leac coincréite gan íoslach. Ní raibh aon áiléir ann ach an oiread. Sheiceáil mé an teach go cúramach agus bhí mé cinnte nach raibh na Dietrichs ann, ach amháin má bhí siad marbh agus go raibh a gcorp líonta i closet beag éigin nár thug mé faoi deara. Ach ní dócha go raibh. Bhí gá le Carlos beo.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir arís. Fiche nóiméad a rith. Cá bhféadfaidís a bheith? Arís eile chuaigh mé trí na roghanna a fágadh dom. D’fhéadfainn filleadh ar an seomra ina raibh Consuela ina luí gan aithne agus ag fanacht le Carlos a leanúint. Nuair a d’fhág muid Óstán El Mirador, dúirt sé go raibh muid ag imeacht go dtí na Stáit timpeall a ceathair nó a cúig ar maidin. Ach dá mbeadh sé seo déanta agam, dá mbeinn tar éis fanacht leis an nóiméad seo, bheadh an tionscnamh agus an buntáiste ag Carlos.
  
  
  Botún a bheadh ann sin. Bhí a fhios agam go gcaithfinn sosanna a ghlacadh liom féin. Bealach amháin nó bealach eile, bhí a fhios agam go raibh orm éirí as Carlos, agus bhí orm é a dhéanamh go tapa.
  
  
  D'éalaigh mé na gardaí patróil go cúramach agus chuir mé ciorcal timpeall ar an hacienda, ansin chuaigh mé i dtreo imeall na n-aillte. Tar éis dul i dtír ar an imeall, thosaigh mé ag ísliú.
  
  
  Sa dorchadas, is ar éigean a d’fhéadfainn mo chos a dhéanamh amach agus mé ag déanamh mo bhealach síos an charraig. Iompaigh an aill amach a bheith níos géire ná an chuma. Orlach ag orlach, a bhfuil mo lámh, lig mé mé féin síos. Lá amháin shleamhnaigh mo bharraicíní amach as an dromchla sleamhain, farraige-fhliuch, agus níor choinnigh ach greim éadóchasach mo bharraicíní mé ó thitim céad troigh ar bhun na haille atá scaipthe ar bholláin.
  
  
  Ní raibh mé ach deich dtroigh faoi imeall na haille nuair a chuala mé gardaí ag dul os mo chomhair. Chuir torann na dtonn agus na gaoithe cosc orm a gcur chuige a chloisteáil níos luaithe. Reoite mé i bhfeidhm, eagla a dhéanamh fuaime.
  
  
  Las duine acu cluiche. Bhí splanc gearr ann, agus ansin dorchadas arís. Shíl mé go mb’fhéidir go dtógfadh aon dara duine acu céim go himeall na haille agus breathnú thart, agus an chéad rud a bheadh a fhios agam gur tugadh faoi deara mé ná piléar ag cuimilt de mo thacaí neamhbhuana. Bhí mé go hiomlán leochaileach, go hiomlán helpless. Chuaigh mo lámha i gcruachás as mé féin a choinneáil i riocht achrannach nuair a chuala mé lastuas iad den chéad uair.
  
  
  Bhí siad ag gossip mar gheall ar an cailín ar an mbaile, ag gáire ar roinnt cleas a tharraing sí ar cheann acu. Ghluais an toitín thar an aill, a ghual dearg ag titim anuas orm.
  
  
  "... Vamanos!" arsa duine acu faoi dheireadh.
  
  
  Chuir mé iachall orm fanacht gan stad ar feadh beagnach nóiméad iomlán sular chuir sé iallach orm iad a fhágáil. Thosaigh mé síos arís, mo intinn dírithe ar an shliocht. Shín mé mo chos, fuair mé cos isteach eile, sheiceáil mé go cúramach é, agus d'ísligh mé féin sé orlach eile. Faoin bpointe seo bhí mo mhatáin pianmhar ón gcrónán. Thosaigh mo lamh dheas, áit ar ghearr Louis mé, ag dul i bpian. Le hiarracht chomhfhiosach toil, chuir mé bac ar gach rud a bhí i m'intinn ach amháin an shliocht mall, de réir a chéile.
  
  
  Lá amháin shleamhnaigh mo chos isteach i gcraic agus bhí orm é a tharraingt amach. Gortaítear mo rúitín ón cas géar ar an mbealach síos. Bhí mo lámha stróicthe, an craiceann ar mhéara agus bosa mo lámha stróicthe ag na clocha.
  
  
  Lean mé ag rá liom féin nach raibh ach cúpla troigh fágtha agam le dul, cúpla nóiméad eile, beagán eile.
  
  
  Agus ansin, ag brúchtadh, beagnach ídithe go hiomlán, fuair mé mé féin ar thrá chúng, ag bogadh feadh bhonn na n-aillte, ag seachaint na bolláin, ag brú orm féin rith go tuirseach feadh cuar an Rinn, ag iarraidh gan smaoineamh ar an méid ama a bhí aige. caite ar mo shliocht.
  
  
  CAIBIDIL A CÚIG Déag
  
  
  Ag deireadh an Rinn d'aimsigh mé gaitheach réidh gearrtha idir aillte géara. Le linn shéasúr na báistí, sruth uisce a bheadh ann a dhoirteadh uiscí tuile ó na cnoic isteach san fharraige. Anois sholáthair sé cosán dom go barr na haille.
  
  
  Ag sleamhnú orm, ag sleamhnú ar an scealla scaoilte, dhreap mé suas an ravine go dtí gur tháinig mé amach céad slat ón mbóthar. Ar an taobh thoir, beagnach leathmhíle ar shiúl, bhí mé in ann na tuilsoilse a fheiceáil os cionn geata tosaigh hacienda Garrett.
  
  
  D'fhan mé le taobh an bhóthair, á chur orm féin fanacht go foighneach, ag iarraidh gan smaoineamh ar cé chomh tapa agus a bhí an t-am ag dul thar mo cheann. Bhí an uair a cheadaigh mé féin níos mó ná trí cheathrú den bhealach tríd. Ar deireadh, bhí ceannsoilse le feiceáil i gcéin. Shiúil mé amach i lár an bhóthair, ag croitheadh mo lámha. Stop an carr agus chrom an tiománaí a cheann amach an fhuinneog.
  
  
  "Qui pasa?" - a scairt sé orm.
  
  
  Shiúil mé suas go dtí an carr. Bhí an tiománaí ina dhéagóir le gruaig fhada dhubh cíortha ar ais taobh thiar dá chluasa.
  
  
  "Teileafón. An féidir leat mé a thabhairt go dtí an teileafón? El asunto es muy importante!"
  
  
  "Faigh isteach!"
  
  
  Rith mé go dtí tosach an chairr agus shleamhnaigh mé isteach sa suíochán. Fiú nuair a dúirt mé: "Vaya muy de prisa, por Favor!" chuaigh sé i ngleic leis an gcleas ag tús an rása. Gairbhéal eitil amach as faoi na rothaí cúil, rushed an carr ar aghaidh, léirigh an tsnáthaid luasmhéadair seasca, seachtó, agus ansin céad agus deich ciliméadar in aghaidh na huaire.
  
  
  Níos lú ná nóiméad ina dhiaidh sin, scread sé isteach i stáisiún Pemex agus dódh rubar agus é ag stopadh.
  
  
  D'oscail mé an doras agus rith mé go dtí an fón pá. Chuir mé glaoch ar an Matamoros Hotel, ag smaoineamh ar a íorónta a bhí sé gur inis Ortega féin dom cá háit le Teniente Fuentes a fháil!
  
  
  Thóg sé beagnach cúig nóiméad é a nascadh leis an bhfeadán. Thóg sé cúig nóiméad eile a chur ina luí air go raibh mé chun an cúnamh a d’iarr Jean-Paul orm nóiméad a thabhairt dó roimh a dhúnmharú. D'inis mé do Fuentes ansin cad a bhí uaim uaidh agus cá háit le bualadh liom.
  
  
  "Cé chomh luath agus is féidir leat teacht anseo?" - D'iarr mé ar deireadh.
  
  
  "B'fhéidir deich nóiméad."
  
  
  “Déan é níos luaithe más féidir leat,” a dúirt mé agus chroch mé suas.
  
  
  * * *
  
  
  Bhí aghaidh ag Teniente Felix Fuentes cosúil le idol Toltec snoite as cloch donn. Cófra ollmhór gearr, airm chumhachtacha.
  
  
  “Ar thug tú an raidhfil leat?” D'iarr mé, ag dul isteach ina charr póilíneachta gan mharcáil.
  
  
  “Tá sí sa suíochán cúil. Is é seo mo arm seilge cluiche beag pearsanta. tugaim aire dó. Cad atá i gceist agat? "
  
  
  Thosaigh Fuentes an carr póilíní. Dúirt mé leis cá háit le dul. Agus muid ag tiomáint, labhair mé faoi na rudaí a tharla. Dúirt mé le Fuentes faoi Dietrich agus a fhoirmle chun hearóin shintéiseach a tháirgeadh. Dúirt mé leis go raibh Ortega faoi chuing Dietrich anois agus go raibh sé beartaithe ag Ortega a dhéanamh. D'éist Fuentes go sober agus mé ag insint gach rud dó.
  
  
  “Anois,” a dúirt mé, “caithfidh mé dul ar ais go dtí an teach sin sula mbeidh a fhios acu go bhfuil mé imithe. Agus a luaithe a fhillfidh mé, ba mhaith liom do chuid fear a ruathar é. Caithfimid fáil réidh le Ortega. Más féidir linn scaoll a chur faoi deara, tá seans maith ann go dtiocfaidh Ortega go Dietrich mé.
  
  
  “Cén bonn cirt atá agam le hacienda Garrett a ionsaí, Senor Carter?” Is duine an-tionchar é. Ortega freisin.
  
  
  "An leor leithscéal daichead cileagram hearóin?"
  
  
  Fuentes feadaíl os ard. "Daichead cileagram! Ar dhaichead cileagram brisfinn isteach i dteach an uachtaráin!"
  
  
  Dúirt mé leis cá háit le hearóin a fháil. Ghlac Fuentes an micreafón agus an ceanncheathrú raidió, ag éileamh atreisiúcháin. Bhí sé macánta. Uimh sirens, gan aon soilse gealánacha, aon ghníomhaíocht go dtí gur thug sé an comhartha.
  
  
  Faoin am seo bhíomar ag tiomáint arís ar an mbóthar a chuaigh thar hacienda Garrett. Beagnach go díreach san áit a raibh carr Bickford páirceáilte agam an oíche roimhe, stad sé chun mé a ligean amach.
  
  
  Thóg mé an raidhfil agus an cábla as an suíochán cúil. D'ardaigh mé mo arm. “Is áilleacht í seo,” a dúirt mé leis.
  
  
  “Mo sheilbh duaise,” a dúirt Fuentes. “Arís, iarraim ort a bheith cúramach leis seo.”
  
  
  “Amhail is dá mba liom féin é,” arsa mise agus chuaidh mé ag cromadh síos agus ag féachaint thart ar an bpáirc. Thacaigh Fuentes leis an gcarr póilíní suas an bóthar timpeall céad slat uaidh chun na cinn eile a thascradh agus iad ag teacht.
  
  
  Roghnaigh mé spota ar ardú beag timpeall dhá chéad troigh ón gcabhsán a chuaigh ón mbóthar go dtí a theach. Bhí mé ar uillinn beag leis an geata. Chaith mé an dubhán ar mo chosa agus leag mé síos go cúramach ar mo bholg, ag coinneáil an raidhfil i mo lámha.
  
  
  Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin tháinig dhá charr póilíní, an dara beagnach díreach taobh thiar den chéad cheann. Threoraigh Fuentes iad ina n-áit, duine ar gach taobh den bhóthar a chuaigh go dtí an cabhsa, na fir i gcarranna ag fanacht lena n-innill agus a gceannsoilse amach.
  
  
  
  Thóg mé an gunna trom ar mo ghualainn. Raidhfil álainn déanta Schultz & Larson 61 ar chaighdeán .22 a bhí ann, arm gníomhaíochta boltaí lámhaigh amháin le bairille 28 orlach agus radharc tosaigh liathróide. Bhí an chuid eile pailme inchoigeartaithe chun mo lámh chlé a fheistiú. Gearradh an stoc le poll ordóg ionas go mbeinn in ann an greim piostail leathmhúnlaithe a choinneáil le mo lámh dheas. Bhí an raidhfil, a rinneadh go speisialta do chluichí idirnáisiúnta, chomh cruinn sin go bhféadfainn piléar a chur trí dheireadh toitín i bhfad céad slat. Rinne a meáchan trom, sé phunt déag go leith, í cobhsaí i mo lámha. Dhírigh mé é ar cheann den dá spotsolas a bhí suite go hard os cionn an taobh clé den gheata tosaigh.
  
  
  Mo dhorn clenched go mall, mo mhéar brú ar an truicir. Chroith an raidhfil beagán i mo lámha. Chuaigh an spotsolas amach ag an am céanna le crack géar fuaime i mo chluasa. Chas mé an bolt go tapa, ag tarraingt suas agus ar ais, agus d'eitil an datha caite suas. Chas mé babhta eile, slammed an bolt agus ghlas é.
  
  
  Lámhaigh mé arís. Phléasc an dara spotsolas. Bhí screams sa hacienda, ach bhí an geata tosaigh agus an ceantar timpeall air sa dorchadas. Scaoil mé an bhlaosc arís agus athlódáil mé an raidhfil. Trí ghríl oscailte an gheata d’fheicfinn an fhuinneog ghloine sa seomra suí ag breathnú amach ar an linn snámha a bhí fós lasta.
  
  
  Choigeartaigh mé an scóip le haghaidh achair bhreise agus ghlac mé mar aidhm arís. Chuir mé piléar isteach sa ghloine, chuir an ngréasán i bhfostú beagnach sa lár. Agus mé ag athluchtú, chuala mé screadaí beaga ag teacht ón teach. Scaoil mé an ceathrú piléar trí fhuinneog pláta gloine nach mó ná 30cm ón bpoll eile.
  
  
  Bhí screams le cloisteáil ón teach. Go tobann chuaigh na soilse go léir amach. Ceol freisin. Tá an príomh-lasc bainte amach ag duine éigin ar deireadh. Chuir mé an raidhfil áit a raibh Fuentes in ann é a fháil go héasca, thóg mé an rópa agus rith sé trasna na páirce go dtí an balla timpeall an tí.
  
  
  Anois agus mé gar, bhí mé in ann fuaimeanna agus screams a chloisteáil ag teacht ón taobh istigh. Chuala mé Carlos ag béicíl ag na gardaí. Lámhaigh duine acu isteach sa dorchadas go dtí go raibh a piostal folamh. Carlos scairt furiously air chun stop a chur.
  
  
  Bhog mé go tapa ar feadh an bhalla. Timpeall daichead nó caoga troigh ón ngeata stop mé agus bhain mé an dubhán de mo ghualainn. Chaith mé an hook thar an mballa agus na fiacla gafa ar an gcéad chaitheamh, an miotail leabaithe go daingean i brící an bhalla. Lámh ar láimh, thóg mé mé féin suas go barr an bhalla. Agus an dubhán á bhaint de, chaith mé thar an taobh eile é agus léim síos in aice leis, ag tuirlingt ar mo shealgairí.
  
  
  Agus mé ag rith tríd na toir go dtí taobh an tí amach ón linn snámha, chornaigh mé an rópa arís. Ag stopadh faoi bhun an bhalcóin, chaith mé an hook arís, agus rug sé ar an ráille.
  
  
  Tharraing mé mé féin suas go dtí gur rug mo mhéara ar an ráille iarann saoirsithe agus dhreap mé thar an imeall. Níor thóg sé ach nóiméad an rópa a dhéanamh níos doichte agus rith mé trasna an bhalcóin go dtí an seomra a bhí fágtha agam uair an chloig ó shin.
  
  
  Mar a d'oscail mé an doras chun sleamhnú taobh istigh, chuala mé an chéad caoineadh ag méadú ar na sirens carr póilíní. Bhí Consuela fós gan aithne. Sa dorchadas, líonta mé an rópa coiled faoin leaba dhúbailte. Bhain mé mo chuid éadaí amach go tapa, ag ligean dóibh titim ar an urlár i gcarn. Naked, shleamhnaigh mé faoi m'éadaí seachtracha in aice le corp te nocht Consuela.
  
  
  Chuala mé an caoineadh insistent, ag ardú agus ag titim de ag druidim le sirens póilíní, ansin screams ó thíos agus lasmuigh. Ansin bhí cnag ar dhoras an tseomra leapa. Chroith an lámh go feargach.
  
  
  Chuir duine éigin eochair sa ghlas agus d’iompaigh sé go foréigneach é. D’oscail an doras agus bhuail sé an balla. Sheas Ortega le flashlight i lámh amháin agus piostail sa lámh eile.
  
  
  "Cad é an ifreann ar siúl?" - D'éiligh mé.
  
  
  "Faigh gléasta! Níl aon am le cur amú! Tá na póilíní anseo!"
  
  
  Rug mé go deifir ar mo phants agus mo léine agus chuir mé orm iad. Shleamhnaigh mé mo chosa isteach i mo moccasins, gan bac a chur ar stocaí.
  
  
  "Múscail í!" - D'fhás Ortega, ag tagairt don splancsholas ag Consuela. Bhí sí ina luí ansin nuair a d'fhág mé í, a cuid gruaige ag eitilt trasna an philiúir, a lámh lúbtha, a ceann, a aghaidh iompú go taobh amháin.
  
  
  Rinne mé grinned air. “Seans ar bith. D’ól sí an iomarca. Dhícheangail sí uaim nuair a d’éirigh rudaí suimiúil.”
  
  
  Bhí díomá ar Carlos. “Fágfaimid ansin í,” a chinn sé. "Chuaigh!" - D'fhuadaigh sé a piostal.
  
  
  Chuaigh mé chun tosaigh air. Chuala mé na sirens póilíní arís.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “Cad é an diabhal atá á dhéanamh ag na póilíní anseo?”
  
  
  “Ba mhaith liom fios a bheith agam féin é sin,” a dúirt Carlos go feargach. "Ach níl mé ag dul chun fanacht agus a fháil amach."
  
  
  Lean mé Ortega síos an dorchla go dtí an staighre. Shined sé a flashlight ar na céimeanna. Sheas Brian Garrett ag bun an staighre, ag blink isteach sa solas agus ag breathnú suas le léiriú eagla ar a aghaidh geal. Rith sé leath bealaigh i dtreo chugainn, an meisce ag glanadh an scaoll as.
  
  
  
  
  a scairt sé. - “Ar son Dé, a Charóil!” “Cad é an ifreann a dhéanaimid anois?”
  
  
  "Éirigh as mo bhealach." Shiúil Carlos síos na céimeanna chun dul thar Garrett. Rug Garrett ar a lámh. "Cad mar gheall ar daichead cileagram hearóin?" - d'iarr sé hoarsely. “Diabhal é! Seo é mo theach!
  
  
  Stop Carlos leath bealaigh. Chas sé go Garrett, agus an solas a flashlight soilsithe iad eerily.
  
  
  “Tá an ceart agat,” a dúirt Carlos. "Níl áit agat le rith, huh?"
  
  
  D'fhéach Garrett air leis na súile scanraithe, ag pléadáil go ciúin leis.
  
  
  “Má rug siad ort, labhraíonn tú. “Ní dóigh liom go dteastaíonn fadhbanna den sórt sin uaim,” a dúirt Carlos go rudely. D’ardaigh sé an gunna agus tharraing sé an truicear faoi dhó. Bhuail an chéad urchar cearnóg Garrett i lár an chófra. D’oscail sé a bhéal le turraing mar a stróic an dara piléar a aghaidh óna chéile.
  
  
  Cé go raibh corp Garrett brúite go lag i gcoinne an ráille, bhí Carlos ag siúl síos an staighre cheana féin. Bhí sé beagnach ag rith, agus bhí mé ach céim taobh thiar dó.
  
  
  "Seo!" Scairt Carlos thar a ghualainn agus muid ag casadh i dtreo dheireadh an tseomra suí. Shiúil sé síos an halla go dtí an chistin agus amach tríd an doras seirbhíse. Bhí sedan mór ag fanacht ann, an t-inneall ag réabadh, agus an tiománaí céanna taobh thiar den roth.
  
  
  D’oscail Carlos an doras cúil. "Faigh isteach!" - thiomáin sé. Theith mé isteach sa charr. Rith Carlos go dtí an suíochán tosaigh, slamming an doras.
  
  
  "Vamanos, Paco!" a scairt sé. “Fíor! Pronto! »
  
  
  Chuir Paco an carr i bhfearas agus bhrúigh sé an cos gáis. Boinn saille le tráchta leathan dug isteach sa gairbhéal. Phiocamar an luas agus muid ag druidim le cúinne an tí, ag leanúint cuar an chuarbhóthar os comhair an bhealaigh isteach. Chaith Paco an roth go fíochmhar chun dul i dtreo an gheata, ag liúchadh a adharc chomh hard agus a d’fhéadfadh sé ar na leathcheann chun an geata a oscailt.
  
  
  Slammed sé ar na coscáin ar feadh nóiméad, ag moilliú ar an carr go dtí go raibh ceann de na geataí oscailte go leor dúinn a squeeze tríd, agus ansin bhuail sé an pedal gáis arís. D’eitil carr mór amach as an ngeata.
  
  
  Páirceáladh an chéad charr póilíní níos lú ná fiche slat ón teach, rud a chuir bac ar rochtain ar an bpríomhbhóthar. Chuaidh na póilíní ar chúl an chairr agus las siad ag an ngeata agus sinn ag tiomáint anuas.
  
  
  Ní raibh aon leisce ar Paco. Cursed sé, chas sé roth stiúrtha an ghluaisteáin, é a sheoladh amach as an cabhsa agus ar an talamh míchothrom na páirce, fós ag brú ar an gcos gáis. Sa dorchadas, gan ceannsoilse, rith an sedan trom trasna na páirce, ag magadh agus ag luascadh cosúil le mustang fiáin a bhí go tobann as a mheabhair, ag caitheamh amach eireaball coiligh deannaigh agus cnapáin de shalachar.
  
  
  An preabadh, casadh rolla an sedan helplessly tossed mé ó thaobh go taobh. Chuala mé iad ag lámhach linn. Bhris an fhuinneog cúil, ag cur cithfholcadh orm le blúiríní gloine briste.
  
  
  Bhí níos mó shots ann agus ansin stop an carr ag tumadh nuair a chas Paco an roth arís go tobann agus thug sé ar ais ar an mbóthar sinn. Thóg muid amach ag luas ard.
  
  
  Ní raibh aon chase. Chomh luath agus ar an mhórbhealaigh, chas Paco ar na ceannsoilse agus thug an carr mór suas go dtí luas rásaíocht beagnach.
  
  
  Shuigh Carlos síos agus chlaon sé thar chúl na suíochán tosaigh. Rinne sé miongháire orm agus dúirt, “Is féidir leat suí síos anois, a Sheonóir Carter. Go dtí seo, sílim go bhfuil muid sábháilte."
  
  
  "Cad é an diabhal é sin go léir?" D'ardaigh mé ón urlár mar a raibh mé caite agus chlaon mé ar ais i gcoinne na cúisíní suíocháin. Thóg mé amach ciarsúr agus scuab mé go cúramach na píosaí gloine géara de mo bríste.
  
  
  “Sílim gur mar gheall ar labhair captaen ár loinge,” a dúirt Carlos. “Bhí a fhios aige go gcaithfimid an lasta a sheoladh. Sílim gur thuig na póilíní go raibh sé ag Garrett.
  
  
  "Anois, cad?"
  
  
  “Anois tógfaimid Senor Dietrich agus a iníon agus rachaimid go dtí na Stáit. Níl aon athrú ar ár bpleananna. Bogadh iad ar feadh cúpla uair an chloig.”
  
  
  "Cad mar gheall ar Consuela?"
  
  
  Carlos shrugged.
  
  
  “Má choinníonn sí í féin faoi smacht, beidh gach rud go breá. Ní raibh a fhios ag aíonna Garrett ar ár ngníomhaíochtaí. Tá Consuela cliste go leor chun a mhaíomh nach raibh inti freisin ach aoi agus nach bhfuil a fhios aici cad a gheobhaidh siad.
  
  
  “Cad faoi dhúnmharú Garrett? Tuigim gur thug tú aire don fhadhb seo.
  
  
  Ortega shrugged. "Luaithe nó mall bhí sé a dhéanamh."
  
  
  "Cá háit anois?"
  
  
  “A Bickford,” a d'fhreagair Ortega. "Is é seo an áit a bhfuil na Dietrichs ar siúl."
  
  
  CAIBIDIL SÉ Déag
  
  
  D'imigh an léiriú bog tairisceana ó aghaidh Doris Bickford. Ba é an rud a bhí ag sceitheadh amach anois ná an croí neamhthrócaireach neamhthrócaireach a bhí ina fíor féin, rud a bhí níos déine fós mar gheall ar an gcodarsnacht lena gnéithe beaga cosúil le bábóg agus a cuid gruaige fada blonde platanam frámaithe. Stócaigh John Bickford an seomra suí cosúil le leon ollmhór a bhí ag dul in aois, ag déanamh bacainní ar na míonna deireanacha dá shaol agus é ag cur isteach go feargach ar chailleadh a láidreachta, a mane white with age. Ní raibh sé in ann focail a aimsiú. Níorbh fhéidir leis na hathruithe a tharla dá bhean chéile le cúpla uair anuas a thuiscint.
  
  
  Shuigh Herbert Dietrich síos ar an tolg, Susan in aice leis.
  
  
  
  Fear tuirseach tuirseach ab ea Dietrich, an tuirse ó bhrú an lae ag taispeáint ar a aghaidh, seanfhear ar tí titim amach, ach ina shuí go díreach agus go borb ag diúltú aitheantas a thabhairt don tuirse a bhí socraithe ina chnámha. Ach bhí a shúile clúdaithe le gafa dull, unseeing, cuirtíní taobh thiar i bhfolach sé ón domhan.
  
  
  Chas Doris chugainn mar Carlos agus chuaigh mé isteach sa seomra, chuir an gunna ina lámh in iúl go tapa inár dtreo sular aithin sí sinn.
  
  
  “Ar mhaithe le Dia,” a dúirt sí go searbhasach, ag iompú an piostal, “cén fáth ar thóg sé chomh fada sin?”
  
  
  “Níl ann ach a trí a chlog,” a dúirt Carlos go héasca. "Ní raibh muid ag pleanáil ar fhágáil go dtí beagnach cúig."
  
  
  - Mar sin, tá muid réidh a fhágáil? Ní dóigh liom go bhféadann sé,” a dúirt sí lena fear céile agus an gunna, “láimhseáil i bhfad níos faide.” Tá sé ina bheart nerves. Bhí a guth géar agus géar le díspeagadh. Bickford iompú thart, imní oscailte ar a garbh, aghaidh scarred. "Ní raibh mé ag margadh ar a shon, a Carlos," a dúirt sé. "Is féidir leat brath ar dom".
  
  
  Choil Carlos a cheann agus stán sé ar an iarbhuaiteoir mór. "An bhfuil i gceist agat i ndáiríre sin?"
  
  
  Chlaon Bickford go dáiríre. “Tá mé diabhal cinnte. Níl mé ag iarraidh páirt a ghlacadh sa fhuadach nó sa dúnmharú."
  
  
  "Cé a dúirt rud ar bith faoi dhúnmharú?"
  
  
  "An dtuigeann tú cad is ciall agam?" - Doris isteach. “Tá sé mar seo ar feadh an lae, ariamh ó thug tú an seanfhear anseo. Agus nuair a shiúil Brian Garrett isteach leis an gcailín, chuaigh sé go hiomlán fiáin."
  
  
  "Ní féidir liom maireachtáil leis seo, Carlos," a dúirt Bickford go leithscéalach. "Tá brón orm."
  
  
  Luaigh Doris mé. "Céard faoi?" Rinne Carlos aoibh uirthi don chéad uair. "Tá sé linn as seo amach," a dúirt sé. Doris fhéach sé ar dom i iontas.
  
  
  D'fhéach Susan Dietrich suas. Bhí turraing scríofa ar fud a aghaidh. D'fhág mé mo aghaidh féin bán. Iompaigh Susan uaim, bhí éadóchas agus eagla le sonrú ina súile.
  
  
  Mheas Doris mé chomh fuar agus a d’fhéadfadh sí scrúdú a dhéanamh ar chóta fionnaidh sable daor a tugadh chuici lena cheadú. Ar deireadh, dúirt sí, “Déanfaidh sé. Ceapaim i bhfad níos fearr ná Johnny.
  
  
  Bickford iompú thart. "Cad atá i gceist agat?"
  
  
  "Theastaigh uait imeacht, nach raibh?"
  
  
  "Tá sé ceart. Don bheirt againn. Tiocfaidh tú liom."
  
  
  Chroith Doris a ceann, a gruaig fhada platanam ag sileadh os comhair a aghaidh. “Ní mise, a mhile,” a dúirt sí go searbhasach. “Ní theastaíonn uaim imeacht. Ní anois. Ní nuair a thosaíonn an t-airgead mór ag teacht isteach.”
  
  
  "Cad a tharla duit?" - D'iarr Bickford incredulously. Shiúil sé anonn agus rug sé uirthi ag na guaillí. "Is tú mo bhean! Téigh áit a dtéim!"
  
  
  "I dtigh diabhail! Ba mhaith liom fear, ní sean-dornálaí briste nach bhfuil in ann labhairt faoi rud ar bith ach na seanlaethanta maithe a bhain leis an cacamas a chiceáil amach as. Bhuel, tá na seanlaethanta maithe díreach ag teacht chugam, a stór. Agus ní chuirfidh tú bac orm taitneamh a bhaint astu! "
  
  
  Bhí cuma ar Bickford go raibh ceart crua aige ar an fhód. A shúile froze i bewilderment. “Éist,” adeir sé, á chroitheadh go garbh. “Thóg mé ón saol sin thú. Thug mé rudaí duit. Rinne mé bean thú, ní cailín céad dollar glaoch! Cad a chuir an ifreann isteach ort?
  
  
  "Chuir mé mé féin as an saol sin!" - Dúirt Doris leis go géar. “Agus is mise an té a bhrúigh ort a bheith in ann rudaí a thabhairt dom. Cé a chuir Brian Garrett in aithne duit? Cé a réitigh an bealach duit? Ná bheith i do amadán, a Johnny. Bhí sé dom an bealach ar fad. Más rud é nach bhfuil tú ag iarraidh dul in éineacht leat, beidh mé ag dul i d'aonar. Ná bí ag smaoineamh gur féidir leat stop a chur orm.
  
  
  Shiúil Bickford uaidh. Bhreathnaigh sé go neamhbhalbh ar Doris agus ansin d’iompaigh sé gan chúnamh chuig Carlos. "Carlos?"
  
  
  "Is fearr liom gan cur isteach."
  
  
  “Cad é an ifreann atá tú a dhéanamh,” a dúirt Doris go muiníneach, ag casadh ar Ortega. “Tá tú féin agus mise páirteach ann cheana féin. Tá sé in am don leathcheann mór dúr sin eolas a fháil fúinn, Carlos.
  
  
  D'fhéach Bickford ar gach ceann acu ar a seal, an fear rocked le buille amháin i ndiaidh a chéile, ach fós ina sheasamh, fós ag iarraidh pionós.
  
  
  "Tá tú dhá?" - d'iarr sé, stunned.
  
  
  "Tá, táimid beirt," arís agus arís eile Doris. "An t-am seo ar fad. Nach raibh a fhios agat, a Johnny? Ní raibh tú beagáinín amhrasach fiú? Cén fáth, dar leat, a dhéanaimid an oiread sin turais go Meicsiceo gach bliain? Cén fáth ar thug Carlos cuairt orainn chomh minic sin i Los Angeles, dar leat?"
  
  
  Ghlaoigh an fón, ag briseadh an tost a lean a focail. Phioc Ortega an fón go tapa. “Bueno!... Ó, is tusa a bhí ann, a Hobart. Cá bhfuil an ifreann...ag an aerfort?...Ceart go leor! Cé chomh luath agus is féidir leat imeacht? » D'fhéach sé ar a uaireadóir. - Sea, fiche nóiméad ar a mhéad. B'fhéidir níos lú. Ba mhaith liom tú a bheith réidh le éirí de thalamh nuair a bhainfimid ann. Umair iomlán, a ligean ar dul go dtí an deireadh.
  
  
  Ortega crochadh suas. "An rachaimid? Hobart ag an aerfort."
  
  
  Sheas Bickford os a chomhair. “Níl go fóill,” a dúirt sé go stócach. “Tá rud éigin agatsa agus agamsa le labhairt faoi. Ba mhaith liom rud éigin a shoiléiriú ar dtús."
  
  
  “Níos déanaí,” a dúirt Ortega go mífhoighneach.
  
  
  "Anois!" Dúirt Bickford agus é ag dul i dtreo go feargach agus ag tarraingt ar ais a dhorn briste briste chun Ortega a bhualadh ina éadan.
  
  
  "Johnny!"
  
  
  Chas Bickford chuig a bhean chéile. D'ardaigh Doris an gunna ina lámh, dhírigh sí a lámh ionas go raibh sé ag díriú air, agus tharraing sé an truicear.
  
  
  
  A lámhaigh géar ghlaoigh amach. Susan screamed. Contorted aghaidh Bickford. D'oscail sé a shúile leathan. Níorbh fhéidir liom a rá cé acu ar tháinig cuma an iontais ar a aghaidh ó thionchar an urchair a bhuail é, nó ón turraing a bhain le fios gurbh é Doris a scaoil é. D’oscail a bhéal agus rith braon fola síos a smig. Chuir sé iallach air féin céim iontach a ghlacadh i dtreo Doris, ag síneadh a dhá lámh chumhachtach i dtreo. Thacaigh sí ar shiúl agus tharraing an truicear arís. Thit Bickford go dtí an urlár.
  
  
  Sa chiúnas, chas Doris go Carlos agus dúirt go cinntitheach, “An bhfuil muid chun a bheith anseo ar feadh na hoíche?”
  
  
  * * *
  
  
  Aerfort beag príobháideach a bhí ann, rúidbhealach amháin salachar le dhá hangar ag an gceann deiridh. Bhí Hobart ag fanacht linn nuair a d’fhág sedan mór an príomhbhóthar agus rith sé feadh an bhóthair sraoille i dtreo an taobh thall den pháirc. Faoi sholas na gealaí bhí an chuma ar an eitleán níos mó ná mar a bhí sé i ndáiríre. D'aithin mé an t-eitleán mar Piper Aztec Múnla D le dhá inneall turbocharged i nacelles cothrom.
  
  
  Bhain muid amach an carr, gach duine seachas Paco. Shuigh sé motionless, bhí an t-inneall ag rith.
  
  
  "Dia dhuit!" - Dúirt Hobart nuair a chonaic sé mé. “Is tusa an fear ar bhuail mé leis aréir. Is deas bualadh leat arís go luath.
  
  
  "An bhfuil tú réidh chun dul?" - D'iarr Carlos go mífhoighneach.
  
  
  “Chuir mé suas na tancanna mé féin. Is féidir linn éirí de thalamh a luaithe a bheidh tú ar bord.
  
  
  Chabhraigh Susan lena hathair ar an eitleán agus lean sé é. Lean Doris isteach iad, ag dreapadh ar fhréamh na sciathán, ag fanacht leo suí síos agus a gcriosanna sábhála a cheangal sula ndeachaigh sí isteach.
  
  
  Dhreap mé isteach ar an sciathán agus stop mé. Ón nóiméad a shroicheamar Bikfor go dtí seo ní raibh am agam beart ar bith a dhéanamh. Dá mbeinn i m’aonar, bheadh rudaí difriúil, ach chonaic mé cé chomh trócaireach a chuir Doris Bickford dhá urchair isteach ina fear céile. Bhí a fhios agam go ndíreodh sí an gunna ar Susan nó Dietrich gan aiféala. Ní bheadh leisce ar bith uirthi duine acu a mharú ná mar a bhí aici Johnny Bickford a mharú.
  
  
  Ba é seo an deis dheireanach chun sos a ghlacadh, bealach amháin nó bealach eile, ach dá mbeadh a fhios agam faoin bhfíric seo, bheadh Carlos freisin. Dúirt sé go géar, “Ná déan iarracht sinn a choinneáil, le do thoil. Níl mórán ama againn”.
  
  
  Ní raibh rud ar bith a d'fhéadfainn a dhéanamh, ní raibh Doris ar an eitleán ag coinneáil gunna ar Dietrich agus Susan, ní le Carlos a raibh gunnán aige a d'fhéadfadh sé a chasadh orm i soicind, agus go háirithe ós rud é go raibh Paco ag breathnú amach ar fhuinneog an chairr anois, a bhfuil piostal mór Mauser Parabellum 9mm ina láimh aige, amhail is dá mbeadh sé ag súil le deis é a úsáid.
  
  
  Bhí mé ar tí mo cheann a thumadh isteach san eitleán nuair a chuala mé fuaim cairr ag luascadh síos an bóthar salachar i dtreo orainn.
  
  
  "Déan deifir!" - a scairt Ortega dom.
  
  
  Chas an carr póilíní ar a fhuaimneach agus an solas gealánach dearg. Agus é ag rásaíocht i dtreo orainn feadh bóthair tuaithe, scaoileadh sraith shots. Chuala mé fuaim urchair ag bualadh ar thaobh sedan trom. Chaith Paco an doras ar oscailt agus theith sé go dtí tosach an chairr. Thosaigh sé ag lámhach sa charr póilíní. Chroith an Parabellum mór ina láimh le gach urchar.
  
  
  Chuala mé Ken Hobart ag screadaíl, ach bhí a scread báite ag pléascadh Paco's Mauser.
  
  
  Go tobann d'imigh an carr póilíní den bhóthar i sciorradh fada, ag sníomh i mbonn screadaíl, imithe ó smacht go hiomlán, a cheannsoilse ag foirmiú stuanna sníomh sa dorchadas cosúil le fathach ag sníomh roth Naomh Caitríona. Stop Paco den lámhach. Chuala mé wheezing Carlos análaithe.
  
  
  Bhí an ciúnas beagnach críochnaithe, agus ag an nóiméad sin, nuair a bhí an chontúirt imithe, thit Paco i scaoll. Léim sé ar a chosa agus chaith é féin isteach i suíochán an tiománaí. Sula bhféadfadh Carlos fiú a thuiscint cad a bhí á dhéanamh aige, chuir Paco an carr i bhfearas agus bhí sé ag rásaíocht san oíche trasna na bpáirceanna chomh tapa agus a d'fhéadfadh sé an carr a thiomáint.
  
  
  Scairt Carlos air teacht ar ais. "Leathcheann! Amadán! Gan baol! Cá bhfuil tú ag dul? Tar ar ais!"
  
  
  D'fhéach sé ar taillights an ghluaisteáin, a bhí ag éirí níos lú gach soicind. Shrugged sé ansin agus léim den sciathán, ag tumadóireacht faoi sé chun teacht ar Ken Hobart. Bhí Sasanach lanky, rua, ina luí in aimhréidh ar an talamh in aice leis an bpríomhfhearas tuirlingthe ceart.
  
  
  Sheas Carlos suas go mall, agus an gunna aige go héadrom ina láimh, díomá le feiceáil i ngach líne dá chorp.
  
  
  "Fuair sé bás." Labhair sé na focail seo i ton éirí as oifig ciúin. "Agus d'imigh an t-amadán so." Chuaidh sé as an gcorp. Léim mé den sciathán agus ar mo ghlúine síos in aice le Hobart. Thit cloigeann na Sasanach ar bhoinn dheis an eitleáin. Bhí a bhrollach clúdaithe le fuil a bhí fós ag oozing go mall as dó.
  
  
  Tharraing mé Hobart chomh fada ar shiúl ón eitleán agus is féidir. Ag glanadh na fola ó mo lámha le ciarsúr, d'fhill mé go Carlos, a bhí fós ina sheasamh in aice leis an eitleán. D'iarr mé air rudely. - "Cad a tharla duit?"
  
  
  Bhí an bua scríofa ar gach líne dá aghaidh. "Táimid críochnaithe, a Amigo," a dúirt sé go cuí. “D’imigh Paco leis an gcarr. Tá Hobart marbh
  
  
  
  
  Níl bealach ar bith againn éalú ón áit seo. Cá fhad a bheidh sé sula mbeidh níos mó póilíní ag teacht anseo, dar leat? »
  
  
  Rinne mé gríosadh air. - “Ní sula bhfágann muid. Téigh ar an eitleán sin! "
  
  
  Carlos fhéach sé ar dom blankly.
  
  
  "Crap!" mhionnaigh mé air. “Má sheasann tú ansin mar leathcheann, ní éireoidh muid as seo go deo! Bog go tapa! »
  
  
  Dhreap mé ar an sciathán agus shuigh mé i suíochán an phíolóta. Lean Carlos mé, ag slamming an doras cábáin agus suí síos ar an suíochán.
  
  
  Chas mé ar an solas lastuas sa cockpit agus go tapa scanadh ar an bpainéal. Ní raibh aon am ann dul tríd an seicliosta iomlán. Ní fhéadfainn ach a bheith ag súil go raibh Hobart ceart nuair a dúirt sé go raibh an t-eitleán réidh le haghaidh éirí de thalamh, agus ghuigh mé nach mbuailfeadh aon cheann de na seatanna a scaoil na póilíní cuid ríthábhachtach den eitleán.
  
  
  Beagnach go huathoibríoch, chas mo lámh ar an bpríomh-lasc, na scoradáin chiorcaid turbocharger, na lasca turbo ar siúl. Chas mé ar na caidéil maighnéadó agus breosla leictreacha, ansin choinnigh mé na throttles síos thart ar leath-orlach agus bhrúigh na luamháin meascán breosla throttle iomlán. Thosaigh méadair sreafa breosla ag clárú. Rachaimid ar ais chuig an luas díomhaoin a mhúchadh. Chas mé ar an lasc tosaithe chlé agus chuala an tosaithe ag caoineadh, scream ag ardú.
  
  
  Chas an lián ar chlé uair amháin, faoi dhó, agus stop sé ansin le timpiste. Measc arís go dtí go sáithithe go hiomlán. Thosaigh mé an t-inneall ceart.
  
  
  Níl aon am ann chun na gléasanna go léir a sheiceáil. Ní raibh ach go leor ama ann chun na hardaitheoirí, na hailerons, agus an rudder a bhogadh de réir mar a chuir mé cumhacht i bhfeidhm ar na hinnill chúpla agus thacaigh mé an t-eitleán ar an rúidbhealach, ag casadh air, ag iarraidh a imlíne doiléir a dhéanamh de réir a chéile sa dorchadas. Chas mé na soilse cábáin agus chas mé ar na soilse tuirlingthe. Leag mé na flapaí ceathrúna agus ansin rug mo lámha ar na cúpla throttle, ag brú ar aghaidh go réidh iad go dtí gur shroich siad a stad. An mór turbocharged Lycoming roared mar a thosaigh an eitleán ag bogadh síos an rúidbhealach níos tapúla agus níos tapúla.
  
  
  Nuair a shroich an táscaire luais ochtó míle san uair, tharraing mé ar ais ar an roth stiúrtha. D'ardaigh an srón, stop fuaim na rothaí ar an stiall salachar bumpy. Chas mé an solas. Bhíomar san aer.
  
  
  Rinne mé an chuid eile den dreapadh sa dorchadas iomlán, d'ardaigh mé an luamhán fearas, chuala mé whine, agus ansin an ordóg trom den tiomáint deiridh á tharraingt isteach sa áirsí roth. Ag céad fiche míle in aghaidh na huaire, bhearr mé an t-eitleán chun ráta seasta tóg a choinneáil.
  
  
  Ar an gcúis chéanna gur mhúchadh mé na soilse tuirlingthe chomh luath agus a bhuail mé an talamh, níor chas mé ar na soilse reatha dearga agus glasa nó ar an beacon rothlach. Theastaigh uaim nach bhfeicfeadh aon duine ar an talamh an t-eitleán. Bhí muid ag eitilt i dorchadas iomlán, mídhleathach mar ifreann, gan ach na lasracha gorm lag ón ár sceite a thabhairt ar shiúl ár suíomh, agus nuair a laghdaigh mé an chumhacht tóg, fiú iad siúd imithe.
  
  
  Ar ocht gcéad déag troigh, chas mé an t-eitleán siar ó thuaidh, ag coinneáil na sléibhte ar mo dheis. Chas mé go Carlos. “Féach san urrann chárta. Féach an bhfuil a léarscáileanna ag Hobart ann.
  
  
  Tharraing Ortega cruach cártaí WAC amach.
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. “Anois, má insíonn tú dom cá bhfuil muid ag dul, déanfaidh mé iarracht sinn a fháil ann.”
  
  
  CAIBIDIL A SEACHT Déag
  
  
  Bhí sé éadrom cheana féin nuair a laghdaigh mé an chumhacht agus shíolraigh mé na sléibhte go dtí na cnoic lom donn áit éigin sa cheantar atá teorantach le Durango, Torrin agus Matamoros. Bhí muid ag eitilt ar airde níos lú ná cúig chéad troigh, agus Ortega bhí ag breathnú amach as an fhuinneog starboard agus a thabhairt dom treoracha.
  
  
  Thuirling mé ar rúidbhealach lastuaidh de rainse iargúlta. Ag deireadh an stiall ní raibh ach bothán adhmaid. Thacaigh mé an t-eitleán mór chuige agus mhúch mé na hinnill.
  
  
  Tháinig fear ó Mheicsiceo a raibh aghaidh sullen air agus chinos caite amach chun bualadh linn. Níor labhair sé linn nuair a thosaigh sé ag seirbhísiú an eitleáin, ag cur suas na n-umar agus ag seiceáil an ola.
  
  
  D'éirigh muid go léir as an eitleán. Leag mé amach na léarscáileanna ón aer i gcuid ar sciathán an eitleáin, agus tharraing Carlos bealach chugam ba chóir dom a leanúint, ag cur in iúl an pointe a mbeimis ag dul trasna na teorann isteach sna Stáit.
  
  
  “Seo an áit a dtrasnaíonn muid,” a dúirt sé, ag tagairt do láthair ar Abhainn Rio Bravo ó dheas de bhaile iarnróid Texas, Sierra Blanca. "Ag tosú as seo," a dúirt sé arís go dtí áit níos mó ná céad míle taobh istigh Meicsiceo, "beidh ort eitilt chomh híseal agus is féidir." Trasnaíonn tú an abhainn ag airde nach airde ná na crainnte, cas láithreach chun dul timpeall ar an Siarra Blanca ó thuaidh, agus ansin, ag an bpointe seo, téigh soir ó thuaidh."
  
  
  "Agus ó ann?"
  
  
  Dhírigh Carlos suas. “As sin treoróidh mé arís thú. Cuimhnigh, íosairde go dtí go dtrasnaimid an teorainn."
  
  
  Fill mé na cairteacha agus chuir mé san ord a d'úsáid mé iad. Chríochnaigh na Meicsiceo an t-eitleán a athbhreoslaithe. D’fhill Doris le Susan agus an seanfhear. Chuaigh siad ar bord an eitleáin, níor thug Susan aird orm, amhail is dá mba rud é nach raibh mé ann, shiúil Dietrich cosúil le fear i trance. Lean Carlos mé isteach.
  
  
  Dhún sé agus ghlas sé an doras agus cheangail sé a chrios sábhála. Shuigh mé ansin ar feadh nóiméad, chuimil na blisters ar mo smig, mo shúile tuirseach as easpa codlata, pian mo lámh dheas.
  
  
  "Lig dúinn dul go dtí?" - go áitigh Ortega.
  
  
  ;
  
  
  Chlaon mé agus thosaigh na hinnill. Chas mé an t-eitleán isteach sa ghaoth agus chuir mé cumhacht i bhfeidhm agus muid ag rásaíocht trasna páirce láibeach agus isteach sa spéir ghorm mheicsiceach.
  
  
  Tógann an eitilt ó Torreon Durango go Rio Bravo roinnt uaireanta. Bhí go leor ama agam le smaoineamh, agus thosaigh na smaointe doiléire a thosaigh ag teacht i mo cheann an oíche roimh ré - smaointe fiáin, beagnach dodhéanta - ag criostalú isteach in amhras crua a d'fhás níos mó agus níos daingne gach nóiméad.
  
  
  Ag leanúint treoracha Carlos, shíolraigh mé go híseal agus thrasnaigh mé an teorainn ag airde crann ó dheas den Sierra Blanca, ansin ciorcal timpeall ar an mbaile fada go leor chun a bheith as radharc. Deich míle ó thuaidh, chas mé an t-eitleán soir ó thuaidh. De réir mar a chuaigh na miontuairiscí ar aghaidh, thosaigh an t-amhras i mo cheann ag dul i méid níos mó ná gluaiseacht doiléir, míchompordach.
  
  
  Phioc mé suas an léarscáil aerbhealaigh arís. Bhí El Paso siar ó thuaidh uainn. Theilg mé líne shamhailteach ó El Paso ar uillinn seasca céim. Lean an líne ar aghaidh go Nua-Mheicsiceo, ag druidim le Roswell. Bhreathnaigh mé ar an chompás ar phainéal an eitleáin. Ar ár n-eitilt reatha trasnóimid an líne seo i gceann cúpla nóiméad. Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir.
  
  
  Mar dá mbeadh sé féin, freisin, ag féachaint ar léarscáil agus ag lorg líne shamhailteach, dúirt Carlos ag an nóiméad ceart: “Tóg an cosán seo le do thoil,” agus dhírigh sé a mhéar ar áit a bhí lastuaidh dínn i ngleannta na Gaillimhe. Sléibhte Guadalúip.
  
  
  Anois ní raibh sé ina amhras a thuilleadh. D'iompaigh an smaoineamh seo ina mhuinín. Lean mé treoracha Carlos go dtí go ndeachaigh muid thar an iomaire faoi dheireadh agus chonaiceamar gleann, agus dhírigh Carlos air agus dúirt, “Tá! Seo an áit ba mhaith liom tú a theacht i dtír.
  
  
  Chas mé na throttles ar ais ar aghaidh, bhog mé na rialuithe meascáin chuig an chumhacht iomlán, d'ísligh mé na flapaí agus an trealamh tuirlingthe, agus d'ullmhaigh mé dul i dtír. Chas mé an t-eitleán cúpla-inneall isteach i mbruach géar, ag díriú amach ar an gcur chuige deiridh le flapaí ag an nóiméad deireanach.
  
  
  Níor chuir sé iontas orm scaird mhór Lear a fheiceáil ag an taobh thall den rúidbhealach nó Bonanza aon-inneall in aice leis. Leag mé síos an t-eitleán agus lig mé dó socrú go réidh ar an rúidbhealach salachar, gan ach beagán cumhachta á chur i bhfeidhm chun an rolladh amach a shíneadh, ionas nuair a chas mé an t-eitleán den rúidbhealach ar deireadh, stop sé achar gearr ón dá eitleán eile.
  
  
  Chas Carlos liom.
  
  
  "An bhfuil ionadh ort?" - d'fhiafraigh sé le miongháire ar a bheola tanaí agus gliondar siamsa ina shúile dorcha. Bhí an gunna ina láimh arís. Ón achar gairid seo thiocfadh liom a fheiceáil go raibh gach seomra sa sorcóir luchtaithe le piléar tiubh seaicéid copair.
  
  
  Chroith mé mo cheann. “I ndáiríre, ní hea.
  
  
  “Sílim go bhfuil Gregorius ag fanacht linn,” a dúirt Carlos. "Ná choinneáil orainn ag fanacht air a thuilleadh."
  
  
  * * *
  
  
  I solas na gréine geal Nua-Mheicsiceo, shiúil mé go mall in aice le figiúr ollmhór Gregorius. Bhí Carlos, Doris Bickford, Susan Dietrich agus a hathair san eitleán aer-oiriúnaithe Lear. Shiúil Trodaire matáin le scars acne dosaen céim ar ár gcúl, gan a shúile a bhaint díom.
  
  
  Shiúil Gregorius go mall, d’aon ghnó, lena lámha taobh thiar a chúl agus a cheann ardaithe go dtí an spéir lonrach gan scamall.
  
  
  D’fhiafraigh sé go casaideach, “Cad a chuir in amhras go mb’fhéidir go mbeinn páirteach?”
  
  
  “D’fhoghlaim Carlos an iomarca ró-luath. Níorbh fhéidir liom a chreidiúint go raibh a mhuintir féin faoi dhianfhaireachas chomh mór sin go raibh a fhios acu gach gluaiseacht a bhí agam. Ar ndóigh, an chéad uair a bhuail mé le Stocelli, ní raibh mé fainiciúil. An rud nárbh fhéidir liom glacadh leis ná gur lean fir Ortega mé an oíche a chonaic mé Dietrich, nó gur chuala siad ár gcomhrá ar fad. Bhí sé i bhfad ró-chomhtharlú. Rinne Carlos fuadach ar Dietrich cúpla uair an chloig tar éis dom mo thuairisc a dhéanamh do Denver - agus is chun do chluasa amháin a bhí an tuairisc sin! Cé is moite de, ba tusa an t-aon duine ar domhan a raibh a fhios aige cad a d’aimsigh Dietrich agus cé chomh luachmhar agus a bhí sé. Mar sin ní mór go bhfuair Ortega faisnéis uait.
  
  
  “Bhuel,” arsa Gregorius, “is í an cheist, cad atá tú chun a dhéanamh faoi?”
  
  
  Níor fhreagair mé é. Ina áit sin, dúirt mé, “Féachfaimid an bhfuil mo thuairim ceart, a Ghriogair. Ar an gcéad dul síos, is dóigh liom go ndearna tú do fhortún tosaigh trí smuigleáil moirfín ón Tuirc. D'athraigh tú d'ainm ansin agus rinneadh saoránach de réir an dlí, ach níor fhág tú gnó na ndrugaí riamh. Ceart?"
  
  
  Chlaon Gregorius a cheann mór go ciúin.
  
  
  “Sílim gur chabhraigh tú le maoiniú Stocelli. Agus anois tá a fhios agam gur tusa an fear airgid taobh thiar de Ortega.
  
  
  Bhreathnaigh Gregorius orm go géar agus ansin d'fhéach sé ar shiúl. Scar a liopaí méithe amhail is dá mbeadh sé ag pouting. “Ach bhí a fhios agat freisin nach bhféadfadh Ortega Stocelli a láimhseáil.”
  
  
  “Is féidir leat Stocelli a láimhseáil,” a dúirt Gregorius go socair.
  
  
  "Sea, is féidir liom. Sin an fáth gur ordaigh tú Ortega dom a thabhairt isteach sa mhargadh. Ní bheadh sé riamh é féin a dhéanamh. Tá an iomarca bród agus fuatha go leor mar gheall ar mharaigh mé a nia."
  
  
  
  "Tá tú ag smaoineamh go han-soiléir, Nick."
  
  
  Chroith mé mo cheann. Bhí mé tuirseach. Bhí an easpa codlata, an strus a bhaineann le bheith ar eitleán ar feadh an oiread sin uaireanta, an gearradh ar mo lámh dheas ar fad ag dul i gcion orm.
  
  
  “Ní hea, i ndáiríre, rinne mé botún.
  
  
  “Ach ní cheadóidh do chomhbhá don tseanfhear é seo. Agus anois cuirim na deiseanna céanna ar fáil duit le Ortega. Cuimhnigh, beidh tú i mo pháirtí, ní dá chuid, agus is cinnte nach dtabharfaidh mé an caoga faoin gcéad iomlán duit. Mar sin féin, beidh sé seo go leor chun a bheith ina dhuine an-saibhir.
  
  
  "Cad é má rá liom aon?"
  
  
  Chlaon Gregorius a cheann i dtreo an meirleach timideach a sheas cúpla slat uaidh agus a d’amharc orainn. “Maróidh sé thú. Ní féidir leis fanacht lena thaispeáint cé chomh maith agus atá sé."
  
  
  “Cad faoi AX? Agus Seabhac? Níl a fhios agam conas a d'éirigh leat é a mhealladh le smaoineamh gur duine fíor thú chomh fada sin, ach má théim leat, beidh a fhios ag Seabhac cén fáth. Agus ní chosnóidh mo shaol pingin! Ní ghéilleann seabhac riamh."
  
  
  Chuir Gregorius a lámh thart ar mo ghualainn. Chuir sé brú air i chomhartha cairdiúil. “Uaireanta cuireann tú iontas orm, a Nick. Is killer tú. Killmaster N3. Nach raibh tú ag iarraidh éalú ó AX ar an gcéad dul síos? An amhlaidh go bhfuil tú tuirseach den mharú díreach ar mhaithe le hidéal doiléir? Ba mhaith leat a bheith saibhir, agus is féidir liom é a thabhairt duit, Nick.
  
  
  Bhain sé a lámh agus d'éirigh a ghuth oighreata.
  
  
  “Nó is féidir liom bás a thabhairt duit. Anois. Déanfaidh Ortega do cheann a sracadh go sásta! »
  
  
  Dúirt mé faic.
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt Gregorius go géar. “Tabharfaidh mé am duit smaoineamh ar do amhras agus ar an airgead a d’fhéadfadh a bheith leatsa.”
  
  
  D’fhéach sé ar a uaireadóir. "Fiche nóiméad. Ansin fanfaidh mé le freagra."
  
  
  Chas sé agus shiúil ar ais go dtí an Learjet. D'fhan an meirleach ina dhiaidh, ag coinneáil a fhad uaim go cúramach.
  
  
  Go dtí seo, bhí mé cinnte nach mbeadh Gregorius marú mé. Bhí sé de dhíth orm chun déileáil le Stocelli. Ach ní má deirim leis dul go hifreann. Ní má dhiúltaíonn mé dó. Agus bhí mé ag dul a dhiúltú dó.
  
  
  Stop mé ag smaoineamh ar Gregorius agus dhírigh mé ar an bhfadhb a bhaineann le dul amach as an praiseach seo beo.
  
  
  D'fhéach mé thar mo ghualainn ar an thug i mo dhiaidh. Cé go raibh an gunna á iompar aige i ngualainn in áit ina lámh, chaith sé a chóta spóirt ar oscailt ionas go bhféadfadh sé an gunna a tharraingt agus é a chur trí thine sula mbeinn in ann gar dó. Shiúil sé nuair a shiúil mé agus stop mé nuair a stop mé, ag coinneáil cúig nó fiche slat ar a laghad uaim i gcónaí ionas nach raibh seans ar bith agam léim air.
  
  
  Ní raibh an fhadhb ach conas a d'fhéadfadh liom éalú. Ar bhealach amháin nó ar bhealach eile, is dócha go raibh mé in ann éalú ón thug seo. Ach bhí Dietrichs. Níorbh fhéidir liom iad a fhágáil i lámha Gregorius.
  
  
  Cibé rud a chinn mé a dhéanamh bhí orm oibriú an chéad uair mar ní raibh an dara seans ann.
  
  
  Go meabhrach, rinne mé seiceáil ar a raibh agam a d'fhéadfainn a úsáid mar arm i gcoinne an meirleach i mo dhiaidh. Roinnt boinn Mheicsiceo. Ciarsúr agus sparán i bpóca cromáin amháin.
  
  
  Agus sa cheann eile - scian fillte le Luis Aparicio. Ba chóir gur leor sin mar b'shin a bhí agam.
  
  
  Shiúil mé feadh stiall fada salachar ar feadh beagnach dhá chéad slat. Ansin chas mé agus shiúil mé ar ais i stua leathan, ionas gur gan é a thabhairt faoi deara, d'éirigh liom dul taobh thiar dár eitleán, i bhfolach ón Learjet.
  
  
  Faoin am seo bhí an ghrian beagnach díreach os a chionn, agus chuir teas an lae tonnta glioscarnach ag frithchaitheamh aníos ón talamh lom. Stop mé taobh thiar den eitleán agus thóg amach ciarsúr, ag glanadh an allais ó mo mhullach. Agus mé ag bogadh ar aghaidh arís, ghlaoigh fear gunnaí orm. "Dia duit! Thit tú do sparán.
  
  
  Stop mé agus chas mé timpeall. Bhí mo sparán ina luí ar an talamh, áit ar scaoil mé é d’aon ghnó nuair a thóg mé amach mo ciarsúr.
  
  
  “Rinne mé,” a dúirt mé, ag cur iontas orm. "A bhuíochas sin do." De sheans chuaigh mé ar ais agus phioc mé suas é. Níor bhog an meirleach. Bhí sé ina sheasamh ag sciathán an eitleáin, as radharc gach duine sa Learjet, agus anois ní raibh mé ach deich dtroithe uaidh. Bhí sé ró-choileach nó ró-mhíchúramach chun cúl a thabhairt.
  
  
  Agus mé fós ag féachaint air, chuir mé mo sparán i mo phóca cromáin eile agus dhún mé mo mhéara thart ar láimhseáil scian Luis Aparicio. Thóg mé mo lámh as mo phóca, mo chorp ag sciath mo lámh ón shooter. Ag brú an cnaipe beag ar an láimhseáil, bhraith mé an lann sé-orlach pop amach as an láimhseáil agus Léim isteach i bhfeidhm. Chas mé an scian i mo lámh, greim ar an lann i riocht caitheamh. Thosaigh mé ag casadh ar shiúl ón shooter, agus ansin iompú ar ais go tobann. D'ardaigh mo lámh agus lámhaigh mo lámh ar aghaidh. Thit an scian as mo lámh sular thuig sé cad a bhí ag tarlú.
  
  
  Bhuail an lann é sa scornach díreach os cionn acomhal a chnámha collar. Gasped sé. Chuaigh an dá lámh suas go dtí a scornach. Theith mé air, rug mé ar na glúine é agus chaith mé go talamh é. Ag ardú mo lámh, rug mé ar láimhseáil an scian, ach bhí a lámha ann cheana féin, agus mar sin dhorn mé a lámha agus tharraing go géar.
  
  
  
  ;
  
  
  Doirteadh an fhuil as an bhfeoil stróicthe agus as an cartilage a mhuineál trom. Ní raibh a aghaidh pockmarked ach cúpla orlach ó mo cheann, a shúile ag féachaint ar dom le ciúin, fuath éadóchasach. Ansin thit a airm agus a chorp ar fad ar a suaimhneas.
  
  
  Squatted mé síos, an fhuil ar mo lámha mar lotion sú craobh greamaitheach. Chaith mé mo lámha go cúramach le fabraic a seaicéad. Bhain mé suas dornán gainimh agus scríob mé amach cibé rud a bhí fágtha.
  
  
  Ar deireadh, shín mé isteach ina sheaicéad don piostal, a d'iompair sé chomh stuama faoina lámh, agus ní ina dhorn, réidh le tine.
  
  
  Tharraing mé amach mo arm - gunnán ollmhór Smith agus Wesson .44 Magnum. Is piostail ollmhór é seo, atá deartha go sonrach chun cruinneas agus cumhacht buailte a sholáthar fiú i bhfad i gcéin. Is arm ró-chumhachtach é seo le tabhairt timpeall.
  
  
  Agus an piostal i mo lámh taobh thiar de mo dhroim, sheas mé suas agus go tapa shiúil thart ar an eitleán go dtí an Learjet. Shiúil mé suas na céimeanna go dtí an cábáin.
  
  
  Ba é Gregorius an chéad duine a chonaic mé.
  
  
  “Ah, Nick,” a dúirt sé le gáire fuar ar a aghaidh. "Tá do chinneadh déanta agat."
  
  
  “Tá,” arsa mise. Tharraing mé an magnum trom ó chúl mo dhroim agus dhírigh mé air. "Tá."
  
  
  Shleamhnaigh an aoibh gháire ó aghaidh Gregorius. “Tá tú mícheart, Nick. Ní bhfaighidh tú amach leis seo. Níl anseo."
  
  
  "B'fhéidir". Bhreathnaigh mé ar Susan Dietrich. “Tar amach,” a d’ordaigh mé.
  
  
  D'ardaigh Doris an gunna agus chuir sé faoi cheann Susan é. “Suigh go fóill, a mhile,” a dúirt sí ina guth géar tanaí. Bhog mo lámh beagán agus bhrúigh mo mhéar an truicear. Bhuail piléar trom .44 magnum Doris ar ais isteach sa cheann toirtithe, ag stróiceadh leath a ceann amach i bpléasc de chnámh bán, smior liath, agus fola dearg ag gushing.
  
  
  Chuir Susan a lámha chun a béal. Léirigh a súile an tinneas a bhraith sí.
  
  
  "Fág!" - Dúirt mé léi go géar.
  
  
  Sheas sí suas. "Cad faoi m'athair?"
  
  
  D'fhéach mé ar an áit a raibh Dietrich sínte amach i gceann de na cathaoireacha móra leathair, a bhí go hiomlán reclined. Bhí an seanfhear gan aithne.
  
  
  “Ba mhaith liom go dtéann tú amach ar dtús,” a shiúil Susan go cúramach timpeall Gregorius. Sheas mé leataobh ionas go bhféadfadh sí dul trasna taobh thiar dom. Shiúil sí amach an doras.
  
  
  "Conas atá tú chun é a fháil amach?" - D'iarr Gregorius, ag cur in iúl Dietrich. “Tá tú ag súil go gcabhróidh muid leat é a aistriú?”
  
  
  Níor fhreagair mé. Sheas mé ansin ar feadh nóiméad, ag breathnú ar Gregorius ar dtús, ansin ag Carlos, agus ar deireadh ar an seanfhear. Gan focal a rá, chúlaigh mé amach an doras agus síos na céimeanna.
  
  
  Tharla flúirse tobann gníomhaíochta i Learjet. Chuaigh na céimeanna suas, dhún an doras, slammed, rith Susan suas chugam agus rug mo lámh.
  
  
  "D'fhág tú m'athair ann!" scread sí.
  
  
  Thug mé barróg di agus chúlaigh mé ón eitleán. Tríd an fhuinneog beag cockpit chonaic mé an sleamhnán píolótach isteach ina shuíochán. D'ardaigh a lámha, lasca flicking go tapa. Nóiméad ina dhiaidh sin chuala mé go dtosaíonn na hinnill ag caoineadh agus na lanna rótair ag iompú.
  
  
  Tharraing Susan amach as mo lámh. “Nár chuala tú mé? Tá m'athair istigh fós! Tóg uaidh é! Tabhair amach é le do thoil! “Anois bhí sí ag screadaíl orm, os cionn ruaim na n-inneall scaird. Bhí éadóchas scríofa ar fud a aghaidh. "Le do thoil! Déan rud éigin!"
  
  
  Rinne mé neamhaird di. Sheas mé ansin leis an gunnán trom i mo lámh dheas agus faire mar an Learjet, an dá inneall anois trí thine, lumbered agus thosaigh a rolladh ar shiúl uainn.
  
  
  Rug Susan ar mo lámh chlé, á chroitheadh agus ag screadaíl hysterically, “Ná lig dóibh éalú!”
  
  
  Bhí sé mar a sheasfainn seachas an bheirt againn, faoi ghlas i mo shaol uaigneach féin. Bhí a fhios agam cad ba ghá dom a dhéanamh. Ní raibh aon bhealach eile. Mhothaigh mé fuar in ainneoin na gréine te i Nua-Mheicsiceo. Chuaigh an fuacht isteach go domhain istigh orm, ag cur eagla orm go dtí an croí.
  
  
  Shín Susan amach agus bhuail sí mé san aghaidh. Níor mhothaigh mé rud ar bith. Bhí sé amhail is nár bhain sí liom ar chor ar bith.
  
  
  Screamed sí ag dom. "Cabhair leis, ar son Dé!"
  
  
  Bhreathnaigh mé ar an eitleán ag druidim leis an taobh thall den rúidbhealach.
  
  
  Bhí sé cúpla céad slat uaidh anois, na hinnill ag scaoileadh screadaíl deannaigh taobh thiar de. Chuaidh sé thart ar an rúidbhealach agus thosaigh sé ag éirí de thalamh. Bhí na cúpla inneall ag screadaíl anois, hairicín pollta torainn ag bualadh ár n-eardrums go deafeningly, agus ansin phioc an t-eitleán suas luas agus rith ar feadh an rúidbhealach salachar i dtreo chugainn.
  
  
  Tharraing mé mo lámh chlé as greim Susan. D'ardaigh mé an .44 Magnum agus fillte mo lámh chlé thart ar mo chaol na láimhe deise, ardú an gunnán go leibhéal na súl, líneáil suas an iarnróid radharc tosaigh leis an groove radharc cúil.
  
  
  Nuair a ghabh an t-eitleán suas linn, bhí sé beagnach ag uasluas éirí de thalamh, agus an nóiméad sin sular thosaigh roth na srón ag ardú, scaoil mé leis. Phléasc an bonn clé agus bhí piléar trom briste ina phíosaí. Thit an eite chlé. Rug a bharr ar an talamh, ag casadh an eitleáin le scread láidir agonizing de bhriseadh miotail. D’oscail na tancanna wingtip agus stealladh breosla isteach san aer i sruth dubh, gréisceach.
  
  
  
  Ag gluaiseacht mall, d'ardaigh eireaball an eitleáin níos airde agus níos airde, agus ansin, de réir mar a bhris an sciathán ag an bhfréamh, chuaigh an t-eitleán suas agus síos ar a dhroim, ag casadh an rúidbhealaigh i scamall deannaigh breosla dubh agus deannaigh donn, shards. miotail ag eitilt go fiáin i mballaí geala.
  
  
  Scaoil mé arís ar an eitleán, ansin an tríú agus an ceathrú. Bhí splanc tapa lasair ann; Leathnaigh liathróid dóiteáin oráiste-dearg ó mhiotal briste mangled an fhuselage. Tháinig stop leis an eitleán, lasracha ag éalú uaidh agus deatach dubh olach tiubh ag stealladh amach as uileloscadh tine léimneach.
  
  
  Fós gan an comhartha slightest de mhothúcháin ar mo aghaidh, d'fhéach mé mar a scrios an eitleán é féin agus a phaisinéirí. D'ísligh mé m'arm agus sheas mé tuirseach ag bun an ghleanna; uaigneach. Shleamhnaigh Susan isteach ar mo mhuin agus a héadan brúite i gcoinne mo chos. Chuala mé guairneán an éadóchais ag éalú óna scornach, agus shín mé amach go cúramach le mo lámh chlé agus bhain mé barr a cuid gruaige órga, gan gan a bheith in ann labhairt léi ná a chompord ar bith.
  
  
  CAIBIDIL OCHT Déag
  
  
  Thuairiscigh mé chuig Hawk ar an nguthán ó El Paso agus ag an deireadh dúirt sé leis go ciniciúil go raibh Gregorius ag mealladh é le blianta. Gur thug sé amach mé ó AX do dhuine de na coirpigh is fearr ar domhan.
  
  
  Chuala mé seabhac ag gáire thar an líne.
  
  
  “An gcreideann tú é seo i ndáiríre, a Nick? Cén fáth a gceapann tú gur bhris mé na rialacha go léir agus gur lig mé duit oibriú dó? Agus tuairisc a thabhairt nach féidir leat dul i dteagmháil le AX chun cabhair a fháil? "
  
  
  "Atá i gceist agat-?"
  
  
  “Tá suim agam i Gregorius le blianta fada. Nuair a d'iarr sé ort, shíl mé gur deis iontach a bheadh ann dó tobac a chaitheamh amuigh faoin aer. Agus rinne tú é. Jab iontach, Nick.
  
  
  Arís eile, bhí Seabhac céim amháin chun tosaigh orm.
  
  
  “Ceart go leor,” adeir mé, “sa chás sin, tá mo laethanta saoire tuillte agam.”
  
  
  “Trí seachtaine,” a léim Hawke. “Agus abair leat le Teniente Fuentes.” Crochadh sé suas go tobann, rud a fhágann mé ag smaoineamh ar conas a fhios aige go raibh mé ag dul ar ais go Acapulco arís?
  
  
  Mar sin, anois i bríste beige, sandals agus léine spóirt oscailte, shuigh mé ag tábla beag in aice le Teniente Felix Fuentes ó Phóilíní Chónaidhme Seguridad. Sheas an bord ar ardán leathan óstán Matamoros. Ní raibh Acapulco riamh níos áille. Glistened sé sa ghrian trópaiceach déanach san iarnóin, nite ar shiúl ag an bháisteach go luath tráthnóna.
  
  
  Gorm shaibhir a bhí in uiscí an bhá, agus bhí an chathair ar an taobh eile, beagnach i bhfolach taobh thiar de na crainn phailme a bhí timpeall ar an bhfileón agus an pháirc, ina doiléirigh liath ag bun cnoic donn-iomaire.
  
  
  “Tuigim nár inis tú gach rud dom,” thug Fuentes faoi deara. “Níl mé cinnte gur mhaith liom gach rud a fháil amach, mar ansin b'fhéidir go mbeadh orm beart oifigiúil a dhéanamh, agus níl mé ag iarraidh é sin a dhéanamh, a Sheáin Carter. Mar sin féin, tá ceist amháin agam. Stocelli? »
  
  
  "Ciallaíonn tú go bhfuair sé saoirse ó phionós?"
  
  
  Chlaon Fuentes.
  
  
  Chroith mé mo cheann. “Ní dóigh liom,” arsa mise. "An cuimhin leat cad a d'iarr mé ort a dhéanamh nuair a ghlaoigh mé tráthnóna inné ó El Paso?"
  
  
  "Ar ndóigh. Chuir mé in iúl go pearsanta do Stocelli go measann mo rialtas gur persona non grata é agus d'iarr mé air Meicsiceo a fhágáil tráth nach déanaí ná maidin inniu. Cén fáth?"
  
  
  “Mar gheall ar ghlaoigh mé air díreach tar éis dom labhairt leat. Dúirt mé leis go dtabharfainn aire do gach rud agus go bhféadfadh sé filleadh ar na Stáit."
  
  
  "Ar lig tú dó imeacht?" Fuentes frowned.
  
  
  "Ní i ndáiríre. D'iarr mé air bhfabhar a dhéanamh dom agus d'aontaigh sé."
  
  
  "Favor?"
  
  
  “Tabhair ar ais mo bhagáiste liom.”
  
  
  Bhí mearbhall ar Fuentes. "Ní thuigim. Cad é an cuspóir a bhí leis seo?"
  
  
  “Bhuel,” a dúirt mé, ag féachaint ar m'uaireadóir, “má thagann a eitleán in am, sroichfidh Stocelli Aerfort Kennedy sa chéad leathuair eile. Beidh air dul trí chustaim. I measc a bhagáiste tá culaith dhubh éadach gan aon mharcanna a thabharfadh le fios gur le haon duine seachas Stocelli é. Féadfaidh sé a mhaíomh gur ceann de mo mhálaí é, ach níl aon bhealach aige é a chruthú. Thairis sin, ní dóigh liom go dtabharfaidh lucht custaim aird ar a chuid agóidí.”
  
  
  Tuiscint breacadh an lae i súile Fuentes.
  
  
  - An é seo an mhála taistil a sheol Dietrich chuig do sheomra?
  
  
  “Tá,” arsa mise le miongháire, “agus fós tá na tríocha cileagram de hearóin íon a chuir Dietrich ann.”
  
  
  Thosaigh Fuentes ag gáire.
  
  
  D'fhéach mé anuas air isteach sa doras amach as an stocaireacht óstán. Bhí Consuela Delgardo ag siúl i dtreo orainn. Agus í ag druidim linn, chonaic mé an abairt ar a héadan. Meascán áthas agus oirchill a bhí ann, agus cuma a d’inis dom go dtiocfadh sí ar ais chugam ar bhealach éigin, ar bhealach éigin, ar an méid a bhí déanta agam léi ag hacienda Garrett.
  
  
  Shiúil sí suas go dtí an bord, bean arda, maorga, plump, a aghaidh ubhchruthach riamh ag breathnú níos áille ná anois. D'iompaigh Fuentes ina chathaoir, chonaic sí í, agus d'ardaigh sé ar a chosa agus í ag druidim linn.
  
  
  "Señora Consuela Delgardo, Leifteanant Felix Fuentes."
  
  
  Shín Consuela a lámh. Thug Fuentes chuig a bheola é.
  
  
  “Bhuaileamar,” a dúirt Fuentes. Ansin straightened sé suas. Dúirt sé, “Má tá tú le bheith i Meicsiceo am ar bith, Senor Carter, bheinn buíoch díot dá mbeifeá i mo aoi dinnéir tráthnóna éigin.
  
  
  
  Thóg Consuela mo lámh go sealbhach. Rug Fuentes ar an chomhartha.
  
  
  “Bhíomar sásta,” a dúirt Consuela go hoarsely.
  
  
  D'fhéach Fuentes uirthi. Ansin d'fhéach sé ar dom. Tháinig léiriú caolchúiseach ar a shúile ar feadh nóiméad, ach d’fhan a aghaidh chomh dofhulaingthe agus chomh géar agus a bhí sé riamh – íomhá cnó-dhonn de dhia ársa Toltec.
  
  
  “Bíodh spraoi agat,” a dúirt Fuentes liom go tirim. Agus ansin dhún sé súil amháin i wink mall, voluptuous.
  
  
  Deireadh.
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  
  
  cás Iarúsailéim
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Killmaster
  
  
  cás Iarúsailéim
  
  
  
  
  
  Tiomnaithe do chomhaltaí de Sheirbhís Rúnda na Stát Aontaithe
  
  
  
  
  Nuair a bhuailfidh tú le daoine neamhchreidmheacha, gearr amach a gceann go mbeidh mór-shluagh ina measc; agus ceangail le snaidhmeanna iad, agus ansin scaoil saor iad, nó iarr airgead fuascailte...
  
  
  Koran
  
  
  
  
  
  
  Prologue
  
  
  
  
  
  An aerchóirithe a bhí ar siúl ag luas uasta sa bálseomra óraithe an Óstán Eden, ach líonadh an seomra le dhá chéad singles partygoers, agus an deataigh, feoil, agus éadóchais rinne sé chomh te mar dufair. .
  
  
  Chuaigh doirse móra dúbailte ag deireadh an tseomra amach go dtí an ceann i bhfad, chuig cosán creagach a chuaigh síos go dtí an trá, go dtí an t-aer úr fionnuar, go dtí áit chiúin inar bhuail an t-aigéan gorm-dubh leis an gcladach gainimh gan aon chúnamh. . Sonny, d'óstach don deireadh seachtaine.
  
  
  De réir mar a chuaigh an tráthnóna ar aghaidh, d'imigh cuid de na páirtithe. Shiúil an t-ádh lámh ar láimh, an fear ag leagan amach a sheaicéad ar an ngaineamh don chailín. D'imthigh na daoine mí-ádhmhara féin amach. Smaoinigh ar cén fáth go raibh siad chomh mí-ádh; smaoinigh ar an airgead a caitheadh agus na laethanta saoire imithe, nó faigh aer úr sula ndéanfaidh tú iarracht eile. Agus chuaigh cuid acu amach chun breathnú ar na réaltaí sula ndeachaigh siad abhaile chuig árasáin sna Stáit, go cathracha nach bhfuil réaltaí acu a thuilleadh.
  
  
  Níor thug aon duine faoi deara an fear ard i seaicéad Cardin ag siúl i dtreo an taobh thall den trá. Shiúil sé go tapa le flashlight, ag siúl lena mhadra ó óstán daor sna Bahámaí síos go dtí an áit a raibh an trá is dorcha agus is ciúine. Lá amháin d'fhéach sé ar na daoine uaigneach ag dul thart. Súil a d’fhéadfaí a léirmhíniú mar greannú. Ach níor thug éinne faoi deara é seo.
  
  
  Níor thug éinne an héileacaptar faoi deara ach an oiread. Ní go dtí go n-éireodh sé chomh híseal sin gur shíl tú go raibh sé ag eitilt díreach chugat, agus mura dtuirlingfeadh sé go gasta, d’eitil sé trí na doirse móra gloine agus thuirling sé i lár an tseomra bálseomra súilíneach.
  
  
  Thit triúr fear le cochall amach as an héileacaptar. Bhí airm acu. D'fhéach an fear i seaicéad Cardin, cosúil le gach duine eile, suas le iontas ciúin. Dúirt sé, "Cad é an diabhal! Agus ansin rug siad air agus go tapa, bhrúigh siad é i dtreo an héileacaptair. Sheas na daoine ar an gcladach, go fóill mar chrainn phailme ar an trá, ag fiafraí de arbh aisling é an rud a bhí le feiceáil acu, agus ansin ghlaoigh an fear beag ó Brooklyn, "Stop iad!" Thit rud éigin sa slua ciúin, slua de lucht caillte na cathrach mór fuadar, agus rith cuid acu i dtreo a n-aislingí chun troda, b’fhéidir don chéad uair ina saol. na fir cochaill aoibh, d'ardaigh a gcuid gunnaí submachine agus chlúdaigh an trá le urchair agus shouts, agus leis an roar na gunnaí, an hiss fann de grenade fosfar, agus ansin an tine - tine mear-ghluaiste a d'ith na gúnaí ceannaithe. don ócáid, agus geansaithe beaga meaitseála, agus tuxedos ar cíos, agus fear beag ó Brooklyn, agus múinteoir ó Bayonne...
  
  
  Ceathrar déag a maraíodh, fiche a dó wounded.
  
  
  Agus tógadh fear agus madra ar héileacaptar.
  
  
  
  
  
  
  An chéad chaibidil.
  
  
  
  
  
  Luigh mé nocht sa ghrian. Níor bhog mé matán le breis agus uair an chloig. Bhí mé ag tosú ar thaitin sé. Thosaigh mé ag smaoineamh ar gan matán a bhogadh arís. N’fheadar an mbeifeá i do luí sa ghrian fhásach fada go leor, an bhféadfadh an teas tú a iompú isteach i dealbh? Nó séadchomhartha? B'fhéidir go bhféadfainn a bheith i mo shéadchomhartha. Tá Nick Carter anseo. Geall liom go mbeinn i mo dhealbh turasóireachta
  
  
  Attraction. Thabharfadh teaghlaigh cuairt orm ar an deireadh seachtaine ceithre lá, agus sheasfadh na páistí agus dhéanfadh aghaidheanna - mar a dhéanann siad le gardaí Pálás Buckingham - ag iarraidh orm bogadh a dhéanamh. Ach ní dhéanfainn. B’fhéidir gur féidir liom dul isteach sa Guinness Book of World Records: “Is é 48 bliain agus dhá nóiméad déag an taifead gan aon ghluaiseacht matán, socraithe ag Nick Carter i Tucson, Arizona.”
  
  
  Casadh mé ar na spéire fada, na sléibhte gorma soineanta timpeall ar an bhfásach, agus thóg mé anáil dhomhain aeir chomh glan sin gur bhraith sé gur sluma a bhí i mo scamhóga.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar mo chos. Thosaigh sí ag breathnú cosúil le cuid de dom arís. Ar a laghad bhí an donn dorcha céanna air agus an chuid eile de mo chorp, ag breathnú níos lú cosúil le hose folúsghlantach agus níos mó cosúil le cos daonna fíor.
  
  
  Ag labhairt di ar gan matáin a bhogadh, sé seachtaine ó shin a bhí sé seo ina ábhar touchy. Sé seachtaine ó shin bhí an teilgthe fós ar mo chos agus bhí an Dr. Scheelhouse ag ciceáil agus ag plé mo théarnaimh i "má" in ionad "cén uair." Mhill an piléar a raibh mí-ádh air Jennings leis an gcnámh agus an shrapnel gearrtha isteach i matán nó nerves nó pé rud eile a thug ar an gcos a rud a dhéanamh, agus ní raibh muid ag magadh nuair nach raibh muid ag bogadh níos mó.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar an radharc arís. I saol endless na gaineamh, saoi agus gréine, i gcéin - marcach aonair ar láir chré-umha. Dhún mé mo shúile agus shnámh mé.
  
  
  Buail!
  
  
  Bhuail sí mé le páipéar rollta suas agus dhúisigh mé ó aisling rátáil X. Dúirt sí, “Carter, tá tú gan dóchas. Fágfaidh mé thú ar feadh uair an chloig agus fágfaidh tú.”
  
  
  D'oscail mé mo shúil. Milli. Go hálainn. Fiú san éide altra bán dúr sin. Gruaige blonde luscious, platanam órga agus gruaig bándearg buí, súile móra donn, tan iontach agus béal iomlán bog, agus ansin ag bogadh síos agus ag léamh ó chlé go deas, dhá cheann de na breasts is áille ar domhan, saibhir agus ard agus cruinn agus ansin - diabhal é, bhog mé muscle.
  
  
  groaned mé agus rolladh os a chionn. “Imigh leat,” ar sise. "Faigh ar ais ag obair." Chiallaigh an obair teiripe fisiciúil do mo chos. Ba fisiteiripeoir é Millie. Do mo chos. Bhí gach rud eile neamhoifigiúil.
  
  
  Thóg mé tuáille agus fillte timpeall orm féin. Bhí mé i mo luí ar mata chanbhás ar bhord suathaireachta ar an mbalcóin de sheomra leapa príobháideach i an Ard-Mhéara mór Spáinneach stíl misean thart ar tríocha cúig míle siar ó dheas ó Tucson. Dídean Aintín Tilly Nó, mar a thugtar níos lú affectionately air, ATR AX Teiripe agus Athshlánaithe. Teach lóistín do shaighdiúirí an Chogaidh Fhuair.
  
  
  Bhí mé ann le caoinchead Harold (“Happy”) Jennings, iar-bootlegger, ex-con, úinéir expatriate óstán beag ar na hOileáin Caicos, díreach trasna ó Háití. Bhí an Happy Hotel ina theach imréitigh do ghrúpa saoroibrithe ar a dtugtar Blood And Vengeance. Ba é an sprioc a bhí aige ná fuil agus díoltas a fháil ar ghrúpa roghnaithe eolaithe Meiriceánacha. Bhí an ghluaiseacht maoinithe ag iar-Naitsíoch Mheiriceá Theas saibhir a rinne cuma fiú Happy. Is rud den am atá caite iad fuil agus retribution, ach d'íoc mé as an bua le coma coicíse agus cos briste. Mar mhalairt air sin, chuir AX dhá mhí de chleachtaí gréine agus aisghabhála ar fáil dom agus Millie Barnes.
  
  
  Rug Millie Barnes mo chos chlé agus cheangail sí meáchan miotail di. “Agus sín,” ar sise, “agus lúb... agus lúb... agus sín, a dó nó a trí - haigh! Níl sé go dona. Geall liom go mbeidh tú ag siúl gan crutches an tseachtain seo chugainn." Bhreathnaigh mé uirthi gan amhras. Shrugged sí. “Ní dúirt mé rith.”
  
  
  aoibh mé. “Is gnáthach é seo freisin. Chinn mé nach raibh mé i bhfad faoi deifir. Luigh mé anseo ag ceapadh go bhfuil an saol gearr agus go gcaitear an iomarca ama ag rith."
  
  
  D’ardaigh sí a malaí. "Ní cuma le macasamhail Killmaster é."
  
  
  shrugged mé. “Mar sin b'fhéidir nach mar sin atá an scéal. B'fhéidir go bhfuil mé ag smaoineamh ar éirí as AX. Ina luí thart. Déan cad a dhéanann daoine fíor." spléach mé uirthi. "Cad a dhéanann daoine fíor?"
  
  
  "Bréag ar mian leo go raibh siad Nick Carter."
  
  
  "Le mo neart."
  
  
  "Lean ar aghaidh ag bogadh do chos."
  
  
  "Cé ba mhaith leat a bheith?"
  
  
  Thug sí aoibh gháire oscailte cailíneach dom. "Nuair a bhíonn mé in éineacht leat, tá mé sásta a bheith Millie Barnes."
  
  
  "Cathain a fhágfaidh mé?"
  
  
  “Ó! Nuair a fhágann tú, cuirfidh mé faoi ghlas mé féin sa seomra seo le mo chuimhní cinn, mo dheora agus mo leabhair filíochta.” pursed sí a liopaí. "An é seo an freagra a theastaigh uait a chloisteáil?"
  
  
  "Bhí mé ag iarraidh a fháil amach cad ba mhaith leat ón saol."
  
  
  Sheas sí ar mo chlé, ag ráille an bhalcóin, agus a lámha trasna ar a cófra, an ghrian ag taitneamh mar réaltaí buí ina cuid gruaige. Shrugged sí. “Níor smaoinigh mé ar rud éigin a bheith uait le blianta anuas.”
  
  
  “... a dúirt sí le Mamó Barnes ar a nócha bliain. C'mon leanbh. Ní smaoineamh é seo do bhean óg.
  
  
  Leathnaigh sí a súile. Tá mé fiche ocht."
  
  
  "Tá an ceann seo sean, huh?"
  
  
  "Lean do chos a shíneadh"
  
  
  Shín mé mo chos. Shín sí amach agus d'ardaigh sí a lámh níos airde fós, thuislithe agus beannú na gréine. Bhain sí a lámha agus d'ardaigh mé suas iad, i bhfad níos airde ná mar a cheap mé. “An chéad uair eile, brúigh tú féin chomh hard sin.” Bhí mé ag lúbadh agus ag claonadh agus ag brú chomh hard sin.
  
  
  "Mille... má d'fhág mé..."
  
  
  “Nonsense, Nick! Is é an rud atá tú ag dul tríd ná smaoineamh tipiciúil don dóú seachtain déag.”
  
  
  "Beidh mé greim. Cad é?"
  
  
  Chlaon sí. . “Níl anseo ach an chéad mhí a chaithfidh tú anseo, tá deifir mhór oraibh go léir éirí amach. Is crua an dara mí a dhíríonn tú ar an obair, an tríú mí. - Níl a fhios agam - tá do chuid athruithe meitibileach ag dul i dtaithí ar na bréaga seo go léir. Tosaíonn tú ag fealsúnacht, tosaíonn tú ag lua Omar Khayyam. Faigheann tú ceo-eyed ag breathnú ar The Waltons." Chroith sí a ceann. "Seachtain tipiciúil dhá cheann déag ag smaoineamh,"
  
  
  "Mar sin, cad a tharlaíonn ina dhiaidh sin?"
  
  
  Aoibh sí. "Feicfidh tú. Just a choinneáil ar lúbadh cos sin. Beidh sé uait."
  
  
  Ghlaoigh an fón i mo sheomra. Chuaigh Millie chun freagra a thabhairt. Bhreathnaigh mé ar na matáin i mo chos ar crith. Bhí gach rud ag teacht ar ais. Is dócha go raibh sí ceart. An tseachtain seo chugainn is féidir liom na crutches a chaitheamh amach. Choinnigh mé an chuid eile de mo chorp i gcruth le dumbbells agus rópaí léim agus snámh fada laethúil, agus bhí mé fós ag meáchan árasán 165. Ba é an t-aon rud a chuir mé leis le linn mo chuid ama ag Aintín Tilly's ná mustache bradach álainn, ridiciúil. Dúirt Millie gur chuir sé fearg orm. Shíl mé go raibh cuma Omar Sharif orm. Dúirt Millie gurbh é an rud céanna é.
  
  
  D’fhill sí ar dhoras an bhalcóin. “An féidir liom muinín a chur ort go leanfaidh tú ag obair an uair seo? Teacht Nua…"
  
  
  D'fhéach mé uirthi agus grumbled. “Úrscéal iontach. Ar dtús fágann tú mé don lón, agus anois fear eile. Cé hé an fear seo?"
  
  
  "Duine darb ainm Dunn."
  
  
  "Dunn ó Bheirlín?"
  
  
  "Mar an gcéanna".
  
  
  “Hm. Gach rud a mheas, tá níos mó éad orm roimh lón."
  
  
  "Uch!" - a dúirt sí, tháinig suas agus phóg mé. Theastaigh uaithi go mbeadh sé éadrom. Póg beag mar joke. Ar bhealach d'iompaigh sé isteach i rud éigin eile. Ar deireadh sighed sí agus tharraing ar shiúl.
  
  
  Dúirt mé, “Tabhair dom an nuachtán seo sula dtéann tú. Sílim go bhfuil sé in am dom m’inchinn a fheidhmiú arís.”
  
  
  Chaith sí an nuachtán orm agus rith sí uaidh. fillte mé ar ais go dtí an chéad leathanach.
  
  
  Tá Leonard Fox fuadaithe.
  
  
  Nó i bhfocail an Tucson Sun:
  
  
  Fuadaíodh an Billionaire, an t-óstán Leonard Fox, óna cheiltí sa Grand Bahama i gcruachás urchair agus grenades.
  
  
  Fuair Carlton Warne, cisteoir chuideachta shealbhaíochta Fox, nóta fuascailte ar maidin ag éileamh $100 milliún. Síníodh an nóta "Al-Shaitan," a chiallaíonn "an diabhal" i Araibis.
  
  
  Is é an chéad ionsaí sceimhlitheoireachta ag grúpa a chreidtear a bheith ina splinter de Black September, fórsaí speisialta na Palaistíne atá freagrach as na maruithe ag na Cluichí Oilimpeacha München agus massacres ag aerfoirt na Róimhe agus na hAithne.
  
  
  Nuair a fiafraíodh de conas a bheartaigh sé an t-airgead a chruinniú, dúirt Warn go mbeadh ar an gcuideachta scaireanna a dhumpáil agus sealúchais a dhíol “ar chaillteanas suntasach. Ach, a dúirt sé, nach é anois an t-am chun smaoineamh ar airgead. Ag deireadh an lae, tá saol an fhir i mbaol."
  
  
  Thairg Yasser Arafat, príomh-urlabhraí an PLO (Eagraíocht Fuascailte na Palaistíne, coiste stiúrtha na bhfórsaí fedayeen go léir) a ghnáth-"No comment."
  
  
  
  
  Bhí roinnt íoróin fhiáin leis seo. Chuaigh Sionnach go dtí na Bahámaí go príomha chun a shaoirse agus a fhortún a chaomhnú. Bhí na feals ag fáil réidh leis an leabhar a chaitheamh air. Eagrán Speisialta faoi cheangal i leathar le greanadh óir; ceann nach liostaíonn ach coireanna milliún dollar - calaois urrús, calaois sreang, comhcheilg, calaois cánach. Ach d’éirigh le Fox éalú. Chuan sábháilte dlíthiúil na Bahámaí Mhóra.
  
  
  Anois tagann íoróin uimhir a dó: Fiú dá n-íocfadh Varn an airgead fuascailte, ba é an dóchas ab fhearr a bhí ag Fox go bhfanfadh sé beo dá bhfuadódh gníomhairí feidearálacha ar ais é. Ba é seo an sampla deiridh den sean-smaoineamh go bhfuil an diabhal a bhfuil aithne agat air níos fearr ná an diabhal - nó Al-Shaitan - nach bhfuil a fhios agat.
  
  
  Glacfaidh Washington ceannas, ceart go leor. Ní le haghaidh grá Leonard Fox. Ní fiú amháin mar gheall ar an bprionsabal atá i gceist. Ba mhaith linn a bheith ar seo ar an gcúis simplí féin-chosaint, a choinneáil ar na céadta milliún dollar d'airgead Mheiriceá ó titim isteach i lámha na sceimhlitheoirí.
  
  
  Thosaigh mé ag smaoineamh an raibh baint ag AX. Agus cé atá in AX. Agus cad a bhí sa phlean. D'fhéach mé amach ar an tírdhreach gréine agus go tobann mhothaigh mé an gá atá le cosáin oighreata, smaointe fionnuara agus arm fuar crua i mo lámh.
  
  
  Bhí an ceart ag Millie.
  
  
  Tá an dóú seachtain déag thart.
  
  
  
  
  
  
  An dara caibidil.
  
  
  
  
  
  Bhí Leonard Fox marbh.
  
  
  Marbh, ach ní maraíodh ag Al-Shaitan. Fuair sé bás díreach. Nó mar a deir mo chara, “thug a chroí buille.”
  
  
  “Tar éis dhá sheachtain a chaitheamh i gcampa sceimhlitheoireachta, tuirlingt go sábháilte ag Aerfort Lucaya, tar éis Dia duit a rá le ceamaraí teilifíse, tar éis dó céad milliún dollar a íoc le maireachtáil - fuair Leonard Fox bás. Trí huaire sa bhaile agus pfft!
  
  
  Má tá a leithéid de rud ann agus Cinniúint, caithfidh tú aontú go bhfuil greann dorcha aige.
  
  
  D'fhéach Jens ar a chártaí. "Tá mé le haghaidh pinginí."
  
  
  Tharraing Campbell ceann amach agus ghlac sé greim. A dúirt Ferrelli, "bata." Thit mé dime agus phioc mé suas nicil. Rinneamar grúpa imreoirí iontach. Bhailigh siad timpeall leaba an ospidéil. Jens lena chosa pinned go dtí an tsíleáil sa chéasadh magnanimous sin ar a dtugtar deadlift, Campbell le paiste os cionn súil amháin agus Ferrelli le féasóg tiubh dubh ceithre mhí ina suí i gcathaoir rothaí ag teacht chucu féin ó gach rud a tharlaíonn nuair a bhuaileann urchair gang tú sa. guta. Maidir liom féin, shiúil mé míle ar maidin agus i gcomparáid le daoine eile, bhraith mé sláintiúil.
  
  
  Chas mé go Jens. Ár fear sa Damaisc. Ar a laghad seachtain ó shin. Bhí AX nua aige ach bhí aithne aige ar an Meánoirthear. "Mar sin, cad a cheapann tú a dhéanfaidh siad leis an airgead?"
  
  
  "Meaitseálann tú an nicil sin." Chaith sé an nicil ar an leaba. “Diabhal, níl a fhios agam. Tá do thuairim chomh maith agus atá agamsa." D'fhéach sé suas ó na cártaí. "Cad é do buille faoi thuairim?"
  
  
  shrugged mé. "Níl a fhios agam. Ach tá amhras orm go n-úsáidfidh siad é chun earraí stánaithe a stocáil, mar sin is dóigh liom gur cheannaigh muid braon uafáis dúinn féin.
  
  
  Mheas Campbell imirt ar phingin. “B'fhéidir go gceannóidh siad cúpla diúracán SAM-7 eile. Buail roinnt eitleán ag teacht isteach i dtír. Hey, cén uair a bheidh séasúr seilge 747 ann?
  
  
  Dúirt Ferrelli: "Mí ar bith le B"
  
  
  “Greannmhar,” arsa mise. "An bhfuil muid ag imirt cártaí?"
  
  
  Chinn Campbell pinginí a ghearradh amach. Agus Campbell ar an eolas, bhí lámh mhaith aige. “Is é an rud is measa,” a dúirt sé le Ferrelli, “cibé sceimhle a chinnfidh siad a cheannach, ceannóidh siad é le sean-airgead Meiriceánach.”
  
  
  "Leasú. Le airgead Leonard Fox." Chuck Ferrelli agus stróc a féasóg. "Sceimhle Cuimhneacháin Leonard Fox".
  
  
  Chlaon Campbell. "Agus ní dóigh liom go bhfuil Sionnach ag cailleadh mórán codlata."
  
  
  "Ag magadh atá tú?" Ferrelli fillte. “An áit a bhfuil Sionnach anois, ní chodail siad. Coinníonn tine agus ruaimneach tú i do dhúiseacht. A dhuine, chuala mé gur droch-anam amháin a bhí ann."
  
  
  D'fhéach Jens ar Ferrelli. Bhí aghaidh oifigeach Briotanach ag Jeans. Desert tan, gruaig fhionn ghrian-tuartha; an scragall foirfe do shúile gorm oighreata. Jens aoibh. “Sílim go mbraithim fuaim ghlas an éad.”
  
  
  chuir mé fearg orm. “Cé a d’fhéadfadh a bheith in éad le Leonard Fox nach maireann? Ciallaíonn mé, cé a bhfuil cúpla billiún dollar ag teastáil uathu, caisleán sa Spáinn, Villa sa Ghréig, scaird príobháideach, luamh céad méadar agus cúpla chailín réalta scannán a bhfuil cáil dhomhanda orthu? cacamas! Tá na luachanna is fearr ag Ferrelli, nach tusa, Ferrelli? "
  
  
  Chlaon Ferrelli. “Cinnte. Is féidir le rudaí mar sin d'anam a mhilleadh."
  
  
  “Tá sin ceart,” arsa mise. Is iad na rudaí is fearr sa saol ná an ghrian agus an ghealach agus fianáin Oreo."
  
  
  “Agus mo shláinte,” a dúirt Ferrelli. "Fuair mé mo shláinte."
  
  
  "Ní bhfaighidh tú é mura dtéann tú ar ais a chodladh." Sheas Millie sa doras. Chuaigh sí go dtí an fhuinneog agus d'oscail sé leathan. “A Dhia,” ar sise, “cad a bhí tú ag caitheamh tobac? Tá sé cosúil le seomra fíor-líonta deatach." Chas sí liom. "Ba mhaith leis an Dr Shielhouse tú a fheiceáil i gceann cúig nóiméad déag, Nick." Ghlan sí a scornach. "Ba mhaith leis freisin Ferrelli a fheiceáil sa leaba agus Campbell sa seomra aclaíochta."
  
  
  "Cad mar gheall ar Jens?" A dúirt Ferrelli. “Cad ba mhaith leis a fheiceáil ag caitheamh Jens?”
  
  
  “I drag,” a mhol Campbell.
  
  
  “I bhfiacha,” a dúirt Ferrelli.
  
  
  “Ar mire,” a dúirt Campbell.
  
  
  "I..."
  
  
  "Téigh!" - arsa Millie.
  
  
  Chuaigh siad.
  
  
  Shuigh Millie síos i gcathaoir dhubh phlaisteach. “Is scéal suimiúil é faoi Leonard Fox. Ní raibh mé in ann é a chreidiúint nuair a chuala mé an nuacht. Sin deireadh fiáin."
  
  
  Chroith mé mo cheann. “Tá sé seo i bhfad ó shin, a leanbh. B’fhéidir gurb é seo deireadh Leonard Fox, ach níl ann ach tús rud éigin eile. Cibé cleasanna atá beartaithe acu leis an airgead.”
  
  
  Chlaon Millie. “Tá a fhios agam cén cineál capers a dhéanfainn. Bhuel, cuir ceist ormsa, a chairde mionc.”
  
  
  Thiontaigh Jens agus thug sé cuma oighreata di. "Ar mhaith leat i ndáiríre?" Tháinig sé an-tromchúiseach go tobann. Bhí a forehead snoite le wrinkles domhain. "Ciallaíonn mé - an bhfuil na rudaí seo tábhachtach duit?"
  
  
  Stop sí ar feadh nóiméad agus d'athraigh a súile. Bhí sé amhail is dá mbeadh rud éigin léite aici idir na línte. “Ní hea,” a d'fhreagair sí go mall. “Ní hea, Ted. Níl ar chor ar bith". D'athraigh sí a ton go tobann. “Mar sin is dóigh leat go gcaithfidh Al-Shaitan an t-airgead ar sceimhle.”
  
  
  Bhog Jens freisin. "Mura bhfaighimid ar dtús iad."
  
  
  D’fhéach Millie go tapa ó Jens chugam go Jens arís. “Dála an scéil” muid “is dócha
  
  
  an bhfuil AX i gceist agat? "
  
  
  Bhreathnaigh sé ar a chos ag teacht i dtreo an tsíleáil. “Bhuel, cuirimis ar an mbealach seo é - ní chiallaíonn mé mé. Buíochas leis an leathcheann dúr dúr sin. Tá a fhios agat, dúirt gypsy Arabach liom uair amháin gurbh é Dé Máirt mo lá mí-ádhúil. Mar sin, gach oíche Dé Luain cuirim mo ghunna uaidh agus ní dhéanaim aon rud gruama Dé Máirt. Mar sin, cad atá ar siúl? Táim ag siúl síos an tsráid ar earráid neamhchiontach agus buaileann turasóir clochach mé lena charr. Cathain? "
  
  
  "Dé hAoine?"
  
  
  Jens neamhaird dom. “Agus thabharfainn mo chos dheas le bheith sa tSiria anois.”
  
  
  Bhreathnaigh mé ar a chos. Dúirt mé, "Ní ghlacfaidh aon duine é seo."
  
  
  Lean sé ag neamhaird dom agus d'fhéach sé ar Millie. “Mar sin féin, chun do cheist a fhreagairt, mil, is féidir leat geall a chur go bhfuil go leor guys ag lorg Shaitan faoi láthair.” Anois chas sé chugam. "A Dhia, bhí os cionn coicíse acu - saol iomlán de ghníomhairí te - agus níorbh fhéidir leo teacht suas le rud diabhal."
  
  
  “Agus ansin fágann Sionnach agus faigheann sé bás sular féidir leis labhairt. Geall liom go bhfuil Washington ar buile." Bhreathnaigh mé go taobh ar Jens. "Is dóigh leat AX a bhí ann?" Thosaigh sé a shrug.
  
  
  Dúirt Millie go tapa, “Maidir le Al-Shaitan - cad iad na gníomhartha atá á bpleanáil acu, dar leat? Ciallaíonn mé, cé ina choinne?"
  
  
  Jens shrugged arís. “Braitheann sé ar cé hé Al Shaitan. Tá mórán faicsin sa Fedayeen, agus tá spriocanna beagán difriúil acu go léir agus liosta naimhde atá beagán difriúil.
  
  
  Chuir Millie fríde. "An bhféadfá a mhíniú?"
  
  
  Winked sé uirthi. “Is maith liom a mhíniú. Cuireann sé cliste orm. Éist: tá cúpla grúpa antoisceach agat nach bhfuil ach ag iarraidh Iosrael a dhíbirt as aghaidh an domhain, ach ba mhaith leo freisin réimeanna Arabacha a threascairt - réabhlóid iomlán a thosú. Agus má tá Al Shaitan mar chuid den drong seo, d’fhéadfadh an liosta “in aghaidh” a bheith sách fada. Ar an láimh eile, tá Al-Fatah, an grúpa is mó. Cloíonn siad níos mó nó níos lú le comhréiteach, is féidir a bheith bullshit. Toisc go gcaithfidh Black September - na fir is fola san PLO ar fad - a bheith mar chuid de Fatah." clasped sé a lámha. “Mar sin déanann tú iarracht é a dhéanamh amach.”
  
  
  “Ach dúirt an nuachtán go bhféadfadh Shaitan a bheith mar chuid de Black September.” D’fhéach Millie orm. "Cad a deir sé seo mar gheall orthu?"
  
  
  Chroith mé mo cheann. “Tada ar bith. Féach, tá an oiread sin faicsin acu mar tá a gcuid smaointe féin ag gach duine. Mar sin cruthaíonn siad grúpa, agus go han-luath tosaíonn an grúpa ag briseadh suas ina ngrúpaí, agus go han-luath tá na splinters ag briseadh suas ina ngrúpaí, agus mar is eol dúinn go léir, b'fhéidir gur seisear fear dúr a bhí i Shaitan nár thaitin leis an méid a bhí á fháil acu. don dinnéar." Chas mé go Jens. “Conas é sin don teoiric? Buachaillí veigeatóirí cumhacht-crazed?"
  
  
  D'fhéach Jens orm go han-aisteach.
  
  
  chuir mé fearg orm. "Seo - ar eagla nach dtuigeann tú - bhí sé ina joke."
  
  
  Choinnigh sé ag féachaint orm go han-aisteach. "B'fhéidir go bhfuil an ceart agat."
  
  
  Chas mé go Millie. "Sílim go bhfuil gá aige le lámhaigh."
  
  
  "Táim ceart go leor". D'fhéach sé aisteach go fóill. “Is é an rud atá mé ag iarraidh a rá leat, b'fhéidir go bhfuil an ceart agat. Is féidir le Al-Shaitan a bheith ina dhuine ar bith. D'fhéadfadh sé a bheith rud ar bith ar chor ar bith. Ag glacadh leis nach raibh ann ach seisear fear, ní bheadh níos mó de dhíth ort le ruathar a thabhairt ar Sionnach..."
  
  
  "Mar sin?"
  
  
  “Mar sin... mar sin b'fhéidir go bhfuil siad ina n-aonar. B’fhéidir go bhfuil a scéim craiceáilte féin acu i ndáiríre.”
  
  
  "B'fhéidir gur mhaith leo cairéid a dhéanamh dleathach?"
  
  
  "Nó b'fhéidir gur mhaith leo an domhan a shéideadh suas."
  
  
  Rinneamar sracfhéachaint fhada chiúin a mhalartú go tobann. Tháinig muid suas le ifreann amháin de smaoineamh salach. Dá mbeadh Shaitan sé huaire dÚsachtach leis féin, bheadh sé i bhfad ní ba dheacra dóibh a gcuid tuairimí a athbhreithniú. Is féidir a gcuid gluaiseachtaí agus pleananna a bheith rud ar bith. Cinnte rud ar bith.
  
  
  Shíl mé faoi seo cúpla nóiméad ina dhiaidh sin nuair a thástáil Shielhouse mé, nigh sé mo chos agus labhair sé níos fearr ná mé. “Is fearr i bhfad, a N3. Beagnach céad faoin gcéad,” adeir sé.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Rinne Millie aoibh. "I bhfad níos fearr."
  
  
  slapped mé léi ar a asal álainn naked. “Soith neamhrómantach,” arsa mise. “Ag caint ar mo chos ag am mar seo...”
  
  
  "Bhuel," a dúirt sí go glic, "ní raibh mé in ann cabhrú ach a thabhairt faoi deara ..."
  
  
  “Níor chóir duit aon rud a thabhairt faoi deara. Caithfidh tú a bheith ró-ghnóthach ag féachaint ar shoilse daite."
  
  
  “Ó, iad seo,” a dúirt sí, go han-mhall ag rith a méar feadh mo dhroma, ar fud mo dhroma. “Is éard atá i gceist agat na rudaí caochaíl dearga agus gorma sin a tharlaíonn nuair a ghlaonn na cloigíní…?”
  
  
  Bhreathnaigh mé uirthi. “Tá an t-ádh leat,” a dúirt mé, agus í ag tarraingt orm, “go dtaitníonn J le mná cliste.” Chuasnaigh mo lámha a cíoch agus chuaigh mo chupán thar maoil lena bean álainn.
  
  
  "Daor?" ars sise go bog, "Ar son an cheirnín," phóg sise mo chluas, "is seómra iontach fuaime agus éadrom thú."
  
  
  "Agus dhéanfá...
  
  
  - Phóg mé a cófra: - “Ar mhaith leat an ceirnín seo a sheinm arís?”
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Níor chodail Millie. Mhothaigh mé go raibh a fabhraí ag sleamhnú thar mo ghualainn. Chlaon sí uirthi go raibh sí ina codladh, agus rinne mé fabhar di trí ligean orm í a chreidiúint. Nuair a imríonn bean an cluiche seo, bíonn cúis mhaith aici de ghnáth. Agus níor imir Millie cluichí gan brí.
  
  
  Bhí an seomra ciúin agus dorcha ach amháin i gcás solas na gealaí a bhí ag scagadh trí na dallóga, ag cruthú patrún stríocach ar an tsíleáil. Bhí an oíche fionnuar agus bhí an corp donn cuartha a bhí fillte timpeall orm clúdaithe le brat dorcha gorm, níor ghá dom é a fheiceáil. Shnámh sé i mo cheann, rince idir an stripes na gealaí ar an tsíleáil.
  
  
  Paradacsa a bhí i Millie. Cailín simplí casta. Bhí éifeachtúlacht unwavering aici. Chuir aon rud bac ar Millie. D'fhéadfadh sí breathnú ort sa tsúil fiú má séideadh leath d'aghaidh. Agus sa cuma seo ní raibh trua ná eagla. Agus bheadh a fhios agat nach raibh sí ag imirt.
  
  
  Bhí gach rud le Millie gnó mar is gnách, sinn san áireamh. Cairdeas maith, domhain a bhí ann a chuimsigh gnéas, ach ní rómánsaíocht. Bhí caidreamh grá amháin ag Millie le Sam tráth, ach fuair Sam bás.
  
  
  Ní raibh ach an pictiúr mícheart. Níl aon duine "grá arís." Mura mbeadh a meon caillte ag Juliet, ceithre bliana ina dhiaidh sin bheadh sí tar éis duine eile a phósadh, agus ar feadh cúig gheobhaidh tú deichniúr, bheadh sí pósta ar son an ghrá. B'fhéidir nach bhfuil an grá céanna go díreach, ach tá grá díreach mar an gcéanna. Toisc go bhfuil grámhara cosúil le tallann ar bith eile. Má dhéanann tú rud éigin go maith, ní mór duit é a dhéanamh arís. Bhí tallann ag Millie. Bhí eagla uirthi go simplí é a úsáid.
  
  
  Bhog sí taobh thiar de mo ghualainn. "Cén t-am é anois?" d'iarr sí.
  
  
  Bhí sé a haon déag a chlog.
  
  
  Shín mé mo chos agus chas mé ar an teilifís le mo bharraicíní. Dúirt sí, "Stop a thaispeáint as," agus mé mé féin cúramach.
  
  
  Chuaigh an teilifís ar siúl agus d'fhógair an bhean go Meiriceá codlatach nach raibh boladh a armpits ag cur isteach uirthi. Chlúdaigh Millie a aghaidh le pillow. “Má fhéachann tú ar an scannán, inseoidh mé duit conas a chríochnaíonn sé. Bíonn an bua i gcónaí ag Meiriceánaigh, buachaillí bó agus póilíní."
  
  
  Dúirt mé, "Níl mé ag iarraidh a insint duit, ach tá sé beartaithe agam féachaint ar an nuacht."
  
  
  “Críoch céanna. Bíonn an bua i gcónaí ag Meiriceánaigh, buachaillí bó agus póilíní."
  
  
  Dúirt an fógróir, “Tá an uafás ar ais sna ceannlínte arís.” Shuigh mé suas díreach. Millie rollta isteach i mo lámha.
  
  
  “Trí lá tar éis bhás Leonard Fox, fuadach eile daredevil. An uair seo ar Riviera na hIodáile, nuair a fuadaíodh an milliúnaí Meiriceánach Harlow Wilts óna bhaile príobháideach. Tá Wilts, ar leis an tromlach i slabhra motel Cottage, díreach tar éis teacht go dtí an Iodáil chun pleananna a phlé chun Óstán Ronaldi a cheannach." (Fós lámhaigh de Wilts ag teacht go dtí an Iodáil.) "Bhí Chris Walker ó Minnesota ag caint lena bhean chéile..."
  
  
  Phanáil an ceamara chuig seomra suí sómhar i mbruachbhaile millionaire Somewhere, Minnesota, áit ar inis Bean deorach Wilts an scéal fuar céanna. Theastaigh céad milliún dollar ar na fuadaitheoirí. Ar feadh coicís. Airgead. Thug siad Al-Shaitan orthu féin. Diabhal.
  
  
  Cibé rud a bheartaigh siad a cheannach leis an airgead seo, shroich an praghas dhá chéad milliún anois. Agus mura sábhálann duine Wilts, beidh ar an Diabhal íoc as.
  
  
  Dhún mé mo shúile. Díreach cad atá de dhíth ar an domhan faoi láthair. Sceimhle dhá chéad milliún dollar.
  
  
  Shroich Millie anonn agus chas an teilifís as. “Coinnigh liom,” ar sise. "Just a shealbhú dom, ceart go leor?"
  
  
  barróg mé í. Bhí sí i ndáiríre shaky. Dúirt mé, "Mil, hug! An rud atá ann? Éist, níl aon duine i do dhiaidh."
  
  
  “Mmm, tá a fhios agam. Ach tá mothú uafásach agam go bhfuil duine éigin ag stalcaireacht ort. Sin í an oíche dheireanach a bheidh muid le chéile."
  
  
  chuir mé fearg orm. “Déanaimis. Cé atá á leanúint agam? Cé a fhios fiú go bhfuil mé anseo?"
  
  
  “AXE,” a dúirt sí go ciúin. "AX fhios go bhfuil tú anseo."
  
  
  D’fhéachamar ar a chéile ar feadh tréimhse an-fhada. Agus go tobann stop sé a bheith ina frása folamh. Go tobann tháinig sé i bhfad níos mó ná cairdiúlacht amháin.
  
  
  “Tá a fhios agat...” thosaigh sí.
  
  
  phóg mé í. "Tá a fhios agam.'"
  
  
  Tharraing mé níos dlúithe í, chomh gar agus a thiocfadh liom, agus níor athraigh rud ar bith ina dhiaidh sin.
  
  
  Go deimhin, rinne sé difríocht.
  
  
  An mhaidin dár gcionn ghlaoigh Seabhac ó AX i Washington, agus faoin tráthnóna bhí mé ar eitilt go dtí an Meánoirthear. Misean: aimsigh agus stop an Diabhal.
  
  
  
  
  
  
  An tríú caibidil.
  
  
  
  
  
  Is é Rechov Dizengoff an Broadway de Tel Aviv. Nó, le bheith níos cruinne, tá Piccadilly Circus, Sunset Strip agus Miami Collins Avenue rollta isteach i gceann amháin. Tá caiféanna, siopaí, beáir, beáir, diamaint, denim, ceol, amharclanna, soilse, torann, gluaisteáin, sluaite agus seastáin nua pizza plaisteach.
  
  
  Bhí mé i mo shuí ag an mbord i
  
  
  caifé faoin aer ina n-ólaim mo thríú beoir Réalta Óir agus féachaint ar an ngrian ar lasadh ar fud na cathrach. D'fhéach sé cosúil le liathróid trá dearg ramhar ag titim go mall ar fud an spéir oráiste.
  
  
  Bhí mé anseo toisc go raibh Jackson Robie marbh. Chónaigh Robi i Tel Aviv. Ach bhí sé mícheart. D'aithin a víosa é mar iriseoir Meiriceánach, comhfhreagraí an Mheán-Oirthir don iris World. Thug an teideal deis dó ceisteanna éagsúla a chur agus teileagraim a sheoladh, cripteach agus eile, chuig an tSeirbhís Cónasctha Preasa agus Sreanga. Tarlaíonn sé go díreach mar sin go Washington Akes. Bhí a ghairm bheatha fíor mar bhreathnadóir AX.
  
  
  Tá obair bhreathnóra an-chosúil lena fhuaimniú. Breathnaigh. - A fháil amach cad atá ar siúl ina chuid den domhan. Ciallaíonn sé seo, i measc rudaí eile, fios a bheith agat cé hiad na faisnéiseoirí, na matán fostaithe agus na gangsters áitiúla, chomh maith le fáil amach cé hiad na guys ar féidir leo bád a thabhairt ar iasacht duit, clúdach a thabhairt duit nó piléar a ghearradh. Bhí Robie go maith. Níos fearr ná maith. Smaointeoir ab ea Robie. Bhí ceann de na meoin anailíseacha sin ag máistir fichille. Tá sé ag obair sa phost seo le breis agus trí bliana agus níl sé tar éis glaoch a chur orainn mar shooter mícheart. Mar sin nuair a rinne Robie teileagraf i gcód ceithre réalta: “Fuarthas an diabhal. Cuir na trúpaí isteach,” ní raibh ach ceist amháin fágtha le cur: An bhfuil spás ar Shliabh Rushmore d’aghaidh Robie?
  
  
  Díreach uair an chloig ina dhiaidh sin, fuair Robie bás. Sánadh sa chúl é i gcarn in Iarúsailéim. Bhí Fox fós ina phríosúnach nuair a tharla sé seo, ach dá mbeadh a fhios ag Robie cá raibh an milliúnaí, ní raibh am aige insint do dhuine ar bith eile. Ar a laghad ní raibh am aige insint do AX faoi.
  
  
  Ba é mo phost ná iarracht a dhéanamh an plé a atosú. Lean rian Robie go dtí bhfolachán Al-Shaitan agus tarrtháil an t-íospartach nua, Harlow Wilts. Chinn mé tosú i Tel Aviv mar sin an áit ar thosaigh Jackson Robie. Chuir an méid a d'fhoghlaim sé in Tel Aviv ar an gcosán go Iarúsailéim é.
  
  
  B'fhéidir.
  
  
  B'fhéidir gurb é seo an ceann is fearr atá agat. Is éard atá i bpost gníomhaire ná sliabh dóchúlachta, cruach ollmhór dóchúlachta. Agus tá tú i gcónaí ag imirt "faigh an tsnáthaid" agus tá tú i gcónaí ag imirt in aghaidh an ama.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. Bhí sé in am dul. Stop mé an freastalaí agus d'éiligh an seic mar a tháirgtear an spéir rósanna agus ansin iompú dearg go domhain corcra-bándearg amhail is dá mbeadh sé cloiste go léir na ceamaraí cliceáil agus fuair sé é féin uneasy mar gheall ar an rud ar fad.
  
  
  Rinne mé mo bhealach tríd an slua i dtreo Sráid Allenby, ag faire ar na cailíní i jeans íseal-slung agus bog, léinte bróidnithe scaoilte a hinted ag cruinn, opulence braless. Bhreathnaigh mé agus buachaillí ag féachaint ar chailíní agus turasóirí i ngúnaí cadáis ag féachaint leis na súile a bhí chomh fíochmhar céanna ag taispeáint earraí bácáilte ar chairteacha i gcaiféanna.
  
  
  D’aimsigh mé tacsaí agus thug mé an seoladh mícheart in Jaffa, seanchathair Arabach cúpla míle ó dheas agus cúpla céad bliain ó shin. Ar ais go dtí na sráideanna cúnga, cosáin chloiche boghtach agus labyrinths ar nós Kasbah. Rachaimid ar ais go dtí an Meánoirthear fíor agus amach ón Nua-Aois Uilíoch atá cosúil le gach cathair ar domhan a iompú isteach i ngach cathair eile ar domhan.
  
  
  D'íoc mé an tiománaí agus shiúil ceithre bhloc go Rekhov Shishim, chuig foirgneamh squat le ballaí tiubh agus díon dearg. Tríd an gclós cloiche agus suas staighre amháin.
  
  
  Bhuail mé trí huaire ar an doras trom adhmaid.
  
  
  "A?" arsa an guth. Bhí sé géar agus domhain.
  
  
  “Glidat vanil,” a d'fhreagair mé i falsetto.
  
  
  "Hayom har?" Thosaigh sé ag gáire.
  
  
  “Féach,” arsa mise leis an soprán. "Yorad Geshem."
  
  
  Aistriúchán amháin air seo is ea: "Cad?" "Uachtar reoite Vanilla." "Fuar?" “Ní hea, tá sé ag cur sneachta.” Aistriúchán eile ná nach raibh mé á leanúint.
  
  
  D'oscail an doras. Benjamin aoibh. Léirigh sé mé i dtreo an dorcha, clutter clutter an tseomra. “Gach uair a chaithfidh mé ceann de na cóid seo a úsáid, mothaím mar ghníomhaire grinn leabhar. Ar mhaith leat roinnt coinneac?
  
  
  Dúirt mé cad ba mhaith liom.
  
  
  Chuaigh sé go dtí an chistin agus dhoirt sé dhá ghloine. Bhí David Benjamin ina ghníomhaire den chéad scoth de sheirbhís faisnéise Iosrael Shim Bet. D'oibrigh mé leis timpeall deich mbliana ó shin agus bhí mé anseo mar go bhféadfadh Robie oibriú leis freisin. Ní mór do bhreathnadóir aonair AX i dtír chairdiúil comhoibriú le gníomhairí áitiúla. Agus mura raibh sé i dteagmháil le Beniamin, b’fhéidir go mbeadh a fhios ag Beniamin cé leis a raibh sé i dteagmháil.
  
  
  D'fhill sé le spéaclaí agus buidéal agus chuir sé a fhráma gangly sé troigh ar an tolg leathair donn caite. Ag ardú a ghloine, dúirt sé: “Le Chaim. Maith thú a fheiceáil, a Chartúir." Chuir sé a chosa ar an mbord scarred.
  
  
  Benjamin Tá athrú. Bhí radharc iontach an ghaiscíoch óig caillte aige agus é ag glacadh le neamhbhásmhaireacht. Anois d'fhéach sé cosúil le laoch fíor. Níos deacra agus níos boige ná an buachaill a bhí sé. Gearradh an aghaidh síos go dtí na príomh-uillinneacha, agus bhí na súile gorm frámaithe le línte slanting. Bhí geansaí itchy á chaitheamh aige
  
  
  agus jeans.
  
  
  las mé toitín. “D’inis mé do Vadim cén fáth go raibh mé ag iarraidh tú a fheiceáil. Mar sin is dóigh liom nach gá dom tosú ag an mbarr.”
  
  
  Chroith sé a cheann. “Ní hea. Tuigim cad é an fhadhb. Is í an fhadhb atá ann ná go raibh easpa spiorad an chomhoibrithe ar ár gcara frithpháirteach. Ó sea, ar ndóigh," chroith sé agus chlaon sé ar ais, "má tá eolas ag teastáil uaim, má tá sé aige, inseoidh sé dom é." Dá mbeadh ceist agam air. Is cinnte nach raibh sé ina oibrí deonach."
  
  
  Bhreathnaigh mé air agus aoibh orm. "Inis dom," a dúirt mé, "dá mbeadh a fhios agat cá raibh Shaitan i bhfolach, an mbeadh tú ag luascadh chuig an mboth gutháin agus ag glaoch ar AX?"
  
  
  Benjamin gáire. “Ceart go leor,” ar seisean. "Mar sin déanann sé seo cothromú dúinn. Dá mbeadh a fhios agam, rachainn ann le mo mhuintir agus ghlac mé leo chun glóire níos mó Iosrael. Ach dá mbeadh a fhios agam, agus gur iarr tú orm, bheadh sé d'oibleagáid orm a insint duit. Agus ós rud é go bhfuil mé mar sin tuigim go bhfuil tú ag fiafraí - níor inis sé aon rud dom faoin áit a bhféadfadh Al-Shaitan a bheith.”
  
  
  "An bhfuil a fhios ag aon duine eile cad a d'fhéadfadh siad a rá?"
  
  
  “Sa Gheall Shin? Níl. Dá ndúirt sé le haon duine b’é mise. Rinne mé roinnt tochailt ar do shon. Tháinig tú suas le rud éigin a d'fhéadfadh nach gciallaíonn rud ar bith, nó d'fhéadfadh sé a bheith ina áit le tosú. Díreach sular fhág Robi Tel Aviv go Iarúsailéim, fuair sé tuairim is dhá mhíle dhéag óna chiste."
  
  
  "Trí mhíle dollar."
  
  
  "Tá."
  
  
  "Íocaíocht le duine ar bith?"
  
  
  “Mar sin cuirim i láthair. Agus tá rud éigin a fhios agam faoi Jackson Robie. Níor íoc sé riamh go dtí gur fhíoraigh sé an fhaisnéis. Mar sin caithfidh tú a dhéanamh amach gur inis duine éigin an fhírinne mhór dó ar feadh trí mhíle dollar.”
  
  
  "Tá an cheist fós: An raibh an t-airgead do dhuine anseo i Tel Aviv nó do dhuine éigin a raibh sé chun bualadh le chéile in Iarúsailéim?"
  
  
  Benjamin aoibh. "Fágann sé sin ceist." Doirt sé cuid eile de coinneac beagán milis. “Arís - dá mbeadh an freagra ar eolas agam, déarfainn leat. Agus arís - níl a fhios agam, "thóg sé sip tapaidh agus grimaced. “Éist,” ar seisean, “tá an drong diabhalta seo ag cur isteach orainn freisin. Mo Dhia, is sinne na cinn a bhfuil siad i ndáiríre ina dhiaidh. Má fhaigheann siad lámh ar na ceithre chéad milliún sin..."
  
  
  “Fan soicind! Ceathrar? Cá as mé, ceann móide a haon is a dó. Sionnach agus Wilts. Dhá chéad milliún."
  
  
  “Agus Jefferson agus Miles. Ceithre chéad milliún." Thrasnaigh sé an seomra agus phioc suas an Jerusalem Post. "Seo.".
  
  
  Chaith sé nuachtán chugam. Léigh mé tuarascáil Roger R. Jefferson, Cathaoirleach Bhord na Mótair Náisiúnta. Thurgood Miles, oidhre bia madraí il-milliún dollar. Fuadaíodh an bheirt an oíche roimhe, agus fuadaíodh iad as tithe sábháilte sna Stáit. Anois bhí orm triúr guys a shábháil. Chuir mé síos ar an nuachtán.
  
  
  "Fuaimeann an Shaitan seo ró-chiallmhar le bheith fíor."
  
  
  Chlaon Benjamin. "Ach ní iad." Aoibh sé grimly. “Agus tá miotas neamhéifeachtúlachta na nArabach ag titim amach.”
  
  
  Rinne mé staidéar air agus sighed. “Dúirt tú go bhfuil imní ar Shin Bet freisin…”
  
  
  “Cinnte. Tá duine éigin ag obair air." Chroith sé a cheann. “Ach cé? Cá háit? Tá mé chomh aineolach leatsa. Is é an t-aon rud is féidir linn glacadh leis go muiníneach ná nach bhfuil bonn Shaitan in Iosrael. Fágann sé seo go leor roghanna eile. Libia? Liobáin? tSiria? Iaráic? Tá na partisans ag fás."
  
  
  "Ceart go leor, mar sin tá a fhios againn gurb é seo an Meánoirthear - agus tháinig an chéad luaidhe Roby ó Tel Aviv."
  
  
  “Nó Iarúsailéim. Éist, tá a fhios ag Vadim cén fáth a bhfuil tú anseo. Labhair tú leis inniu. Is é Vadim mo bhainisteoir, cosúil le do Seabhac. Mar sin mura bhfuil aon rud ráite aige leat, b’fhéidir go gceapfá nach bhfuil aon rud ar eolas aige... nó go bhfuil rud éigin ar eolas aige agus nach bhfuil sé ag iarraidh é a insint duit. Mise, tá mé anseo ar ábhar eile. Is é an rud is fearr is féidir liom a dhéanamh ná tú a dhíriú sa treo ceart agus a rá leat má bhí tú pinn riamh síos i gcarn le do dhroim in aghaidh an bhalla agus sé ghunna ar do bholg - más féidir leat dul chuig both gutháin, cuir glaoch ar agus tiocfaidh mé."
  
  
  “Go raibh maith agat, David. Is peach fíor thú."
  
  
  Aoibh sé. “Níl siad níos fearr ná mise. An bhfuil aon treoracha uait?
  
  
  "Ar chóir dom freagra?"
  
  
  “Mholfainn duit Sarah Lavi a chuardach. Sráid Allenby anseo i Tel Aviv. Athdhúichiú Meiriceánach. Sílim gur múinteoir é. Bhí sé féin agus Robie... ar crith. An focal seo?"
  
  
  “Croitheadh,” gáire mé. "Ach tá sé an rud céanna."
  
  
  Shíl sé faoi ar feadh nóiméid agus aoibh gháire. Ansin thosaigh sé ag gáire. Fuaim rollta íseal, iomlán. Chuir sé sean-tráthnóna i gcuimhne dom. David agus a chailín. D'fhiafraigh mé de conas a bhí sí.
  
  
  A shúile iompú liath. "Tá Daphne marbh." Shroich sé le haghaidh toitín, a aghaidh clochach. Bhí a fhios agam go leor gan a rá paltry "brón orm." Lean sé go cothrom. "Tá buille faoi thuairim eile agam b'fhéidir gur mhaith leat a leanúint." D’impigh a shúile orm gan a mhothú a chur air.
  
  
  "Lámh," a dúirt mé.
  
  
  "Tá an bhialann ar Shráid El Jazzar. Agus más mian leat leid a thabhairt faoin gceantar, is focal Arabach é El Jazzar a chiallaíonn thug.
  
  
  choinnigh súil ar an áit, agus lá amháin chonaic Robie dul isteach ann. B'fhéidir go raibh teagmháil aige ansin."
  
  
  B’fhéidir daichead chun a haon eile.
  
  
  Shrugged sé leathan. "Tá a fhios agam nach bhfuil sé i bhfad, ach tá sé go léir is féidir liom smaoineamh ar." Chlaon sé ar ais agus bhuail mo gaze. “Níl a fhios ag mo fhoinsí féin aon rud úsáideach.”
  
  
  "Cad má rinne siad?"
  
  
  Ghlan sé a scornach, "Déarfainn leat."
  
  
  "Go hionraic?"
  
  
  "Téigh go dtí ifreann."
  
  
  Dúisím. “Ní mise. Tá mé ag dul chun na bhflaitheas. Ar son mo smaointe glana agus mo ghníomhartha maithe." Ghlac mé mo sip deireanach coinneac.
  
  
  Shín sé a lámh. “Go n-éirí leat,” ar seisean. “Agus is éard atá i gceist agam, Nick. Má tá cabhair uait, féadfaidh tú brath orm."
  
  
  "Tá a fhios agam," aoibh mé. “Chomh fada agus a bhfuil deich cent agam don ghuthán.”
  
  
  
  
  
  
  Caibidil a ceathair.
  
  
  
  
  
  A ligean ar labhairt faoi ifreann. Taobh istigh, d'fhéach Club El Jazzar le Seachtú Ciorcal Dante. An áit a fhágann siad do killers. Sluagh fir amháin a bhí ann, agus le fear ba dhóigh leat gurbh fhearr dóibh thú a mharú ná tú a ól.
  
  
  Bhí an seomra beag, plódaithe agus dorcha, péinteáilte corcra domhain. Crochadh scimitars ó cordaí tasseled, agus sáirsintí deataigh dhreap na ballaí i dtreo an tsíleáil íseal, dappled, áit a raibh na sciatháin dubha de lucht leanúna guairneáil iad a buille ar ais i scamaill gan brí. Ó áit éigin sa doimhneacht tháinig fuaim an oud agus fáinne tambóirín.
  
  
  Nuair a shiúil mé tríd an doras, stop gach rud. Daichead péire súl scuabtha tríd an aer; ochtó súl ar athraíodh a ionad ag an toirt céanna. D'fhéadfá beagnach iad a chloisteáil ag sníomh timpeall. Ansin thosaigh an comhrá arís. Thíos. Rumbling. Agus tambóirín.
  
  
  Tháinig fear beag dorcha i léine fliuch le allas aníos agus thug sé cuma gruama orm. Thrasnaigh sé a airm agus glare orm, ró-ghairid le go n-oibreodh a chuma macho go maith. Spat sé ar an urlár. Leath orlach ó mo tosaithe.
  
  
  aoibh mé. “Tráthnóna maith dhuit freisin.”
  
  
  Chrom sé a cheann. "Meiriceánach?"
  
  
  “Ceart. Meiriceánach. Meiriceánach ocrach. Mhol cara liom ó Mira áit duit.” Dúirt mé os ard é.
  
  
  D'aistrigh sé a mheáchan; scriosadh, agus ansin frowned arís. "Ar tháinig tú le haghaidh bia?"
  
  
  Chlaon mé. "Agus deoch."
  
  
  Chlaon sé. "Tá me isteach. Tabharfaimid cead duit." Bhí mé ag fáil dóiteán croí cheana féin ó bholadh a anála, agus ag déanamh breithiúnas ar an mbealach a dúirt sé, "Tabharfaimid cead duit," chinn mé gur smaoineamh maith a bhí ann agus chinn mé buidéal gualaigh a cheannach. Is frithcheann maith damanta é gualaigh gníomhachtaithe d’aon nimh nó druga a d’fhéadfadh duine a chur isteach i do dheoch. Nó stuif isteach i stobhach é. spúnóg bhoird i gloine uisce agus is dócha go mbeidh tú beo chun an scéal a insint.
  
  
  Threoraigh sé mé ar feadh an tseomra plódaithe, thar an curfá súile feadaíl, isteach sa dara seomra ar chúl. Threoraigh siad mé go dtí mboth plaisteach ar dhath fíona a raibh an chuma air go raibh sé taobh na fáinne ar feadh céim bheag. Sheas beirt maistíní óga i léinte satin dubha in aice leis an stáitse agus chas siad ceol, agus chroith an tríú cuid, i dteach sruthán bán, tambóirín gan aigne.
  
  
  Ní raibh aon tuairim agam in ifreann cá raibh mé. Chuaigh mé isteach i gcríoch duine eile. lair meirleach. Ach cén drong?
  
  
  Tháinig fear mór leathan chuig an mbord. Arabach dorcha, fuinniúil a bhí ann. Thóg sé mo phaca toitíní, thóg sé ceann, las sé, tharraing sé, shuigh síos agus scrúdaigh an t-ór ar bharr an tsealbhóra toitíní. "Meiriceánach?" Labhair sé le blas beag.
  
  
  “Tá mé tá. Toitíní - níl."
  
  
  "Tuircis?"
  
  
  “Tá. Ceart. Tuircis". D'fhan mé leis chun an pointe a bhaint amach. Nó ar a laghad is é sin an rud a bhí súil agam a bhí ina bhunchloch. Bhí mo phlean simplí. Dúr, ach simplí. D'imir mé dhá b'fhéidir i gcoinne an lár. Seans dúbailte a bhí in uimhir a haon go mb’fhéidir go raibh faisnéiseoir Robie anseo agus b’fhéidir go ndéanfadh sé iarracht teagmháil a dhéanamh, ag súil le trí mhíle eile a dhéanamh go tapa. B’fhéidir gurbh í uimhir a dó b’fhéidir go raibh marfóir Robie anseo. D’fhéadfadh sé seo go leor ama a shábháil dom freisin. Is é an bealach is tapúla chun a fháil amach cé hé do namhaid ná dul isteach i alley agus féachaint cé atá ag iarraidh tú a mharú.
  
  
  Rinne mé staidéar ar an bhfear trasna an bhoird. Bhí sé crua, cearnóg-jawed agus matáin. Faoi bhun daingean glas cadáis T-léine. Faoi na jeans bulging faded siad. Tháinig an freastalaí. D'ordaigh mé arak. Buidéal. Dhá ghloine.
  
  
  Dúirt an fear trasna an bhoird, "An bhfuil tú ag sluming?"
  
  
  "Slum?"
  
  
  Chaol sé a shúile go dúshlánach. “Mura bhfuil sé tugtha faoi deara agat, is sluma é seo. Níl aon óstán mór os cionn na farraige. Uimh seomraí gréine le seomraí folctha príobháideacha."
  
  
  Chlaon mé go mór. “Mar sin, cá bhfuil sé seo mar thoradh orainn? I dtreo reitric nó troid in alley?” Chroith mé mo cheann. “Éist, a chara, chuala mé é. Clúdaíonn mé radhairc don World Magazine." Lig mé sin doirteal isteach roimh leanúint ar aghaidh. “Agus tá na focail go léir cloiste agam, tá na cogaí go léir feicthe agam, agus díreach anois is mian liom
  
  
  suí agus ól agus ná téigh i dtrioblóid te ar bith."
  
  
  “World Magazine,” a dúirt sé go socair.
  
  
  Dúirt mé, "Sea," agus las toitín. Arak tagtha.
  
  
  Dúirt sé, "Cad is ainm duit?"
  
  
  arsa mise, "Mac Coinnich."
  
  
  "Ní dóigh liom é."
  
  
  Dúirt mé: "Cad é atá agat?"
  
  
  “Youssef,” a dúirt sé liom. "Abu Abdelhir Shukair Youssef."
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. "Níl aon amhras orm faoi"
  
  
  Ghearr solas geal tríd an deatach ar an stáitse agus scairt an tambóirín, “Naam! Naam! agus chuaigh sé isteach i bhfuadar Jangles pairilis. Thosaigh an fheadóg fiú sular fhág sí; cailín dorcha-craiceann i bpíosa glioscarnach airgid ar a bharr agus sciorta a bhí ag sileadh cosúil le cuirtín feirbthe ó ribín a thosaigh go maith faoina coim. Thit sruthanna na gruaige dorcha síos a droim, ag cumadh a aghaidh bog, álainn, gan smidiú beagnach go hiomlán.
  
  
  Thosaigh an ceol ag seinm, gan blas, beagnach hypnotic ina monotony. Agus thosaigh an cailín go mall. Wavy, mín, go dtí go raibh an chuma ar a corp a bheith déanta de leacht, agus na soilse le feiceáil ó airgead a gúna, cosúil le réaltaí i spéir iontach tonnmhar, agus a corp ag leá, an corp dochreidte seo.
  
  
  Lig dom a insint duit faoi damhsa bolg. Tá siad de ghnáth plump, mná saille le ceithre tonna de makeup agus ceithre bellies. Agus nuair a thosaíonn mná mar sin á chaitheamh thart, suífidh tú ansin agus tá súil agam nach gcloíonn sé. Bhí an cailín seo rud éigin eile. Níor shamhlaigh tú riamh níos fearr. Fiú i do bhrionglóidí is fiáine agus is craziest.
  
  
  Tá an rince, mar a déarfá, thart. Chas mé go dtí Yusef. D'fhág sé. Ina áit sin, chlaon an t-úinéir sweaty thar an mboth, a aghaidh saobhadh ag aoibh gháire meirgeach. Chinn mé gur thaitin sé níos fearr liom nuair a chuir sé olc air. “Bia,” ar seisean. "An bhfuil tú ag rá go dteastaíonn bia uait?" Dúirt mé go ndearna mé. D'fhás a aoibh gháire níos leithne. "Tugann muid duit an dul ar aghaidh." Is é an toradh ná scála nótaí íslitheach. Ghlaoigh an tambóirín.
  
  
  D'fhág sé. Ghlac mé sip de mo arak, deoch spicy beagán cosúil le ouzo nó Turkish rakia. Shiúil triúr gangsters beáir thar an tábla, tríréad de léinte níolón clóite oscailte don choim, ag nochtadh matáin agus boinn maisithe go mionchruinn. Tháinig freastalaí sullen le bia. Sracfhéachaint súile tapa orm. Bhí cuma bhreá ar an mbia, rud a chiallaigh nach mbeadh aon leigheas míorúilteach ag teastáil uaim. Bromo, tá. Gual, uimh. Thosaigh mé ag ithe.
  
  
  D'fhill an triúr agus fuair sé mé, ag ríomh mo airde, meáchan agus neart. D'fhill siad ar an mbarra agus thuairiscigh siad a gcuid torthaí do na daoine eile. Chun an drong.
  
  
  Cén drong?
  
  
  Cibé rud a bhí a bhfeidhmíocht, ní raibh sé subtle. Chuaigh triúr buachaillí eile ón mbeár ar siúl. Is céimeanna iad A-one, a-dó, a-Trí agus a Amaithe go dtí an rithim Jangling. Rith siad liom, chas siad agus shnámh siad ar ais. Meánairde: cúig throigh deich n-orlach; meánaois: bliain is fiche. Tháinig siad go dtí mo bhord agus shuigh siad sa bhoth timpeall orm. Lean mé ag ithe. Bhreathnaigh siad. An té a bhí ag caitheamh an léine chorcra agus oráiste lean sé ar aghaidh ar an mbord. Bhí gruaig fhada air agus éadan meaty, pouty righin. “Mar sin,” a dúirt sé i mBéarla, “an maith leat kebab?”
  
  
  A ligean ar dul, shíl mé. Beidh sé a leithéid de radharc. Achrann stíl cochall na 1950í, "dumbass cliste" as dáta.
  
  
  "Ní hea, dúirt mé. "D'ordaigh mé mosquitoes.
  
  
  An corcra-oráiste iompú isteach i stripes dearg. “Cliste,” ar seisean. "Tá an Meiriceánach cliste."
  
  
  “Cliste,” a dúirt Red Stripe, nach raibh cliste go leor chun smaoineamh ar aon rud eile.
  
  
  “Mar sin, níl a fhios agam...” Bláthanna Glasa a bhí ann le gréin leathan. "Ní dóigh liom go bhfuil sé chomh cliste sin."
  
  
  Athbhliain faoi mhaise daoibh 53ú, a dúirt mé liom féin. Bhí a fhios agam nach raibh siad armtha. Bhí léinte daingean, lonracha agus pants daingean, lonracha fuaite chomh gar dá gcorp néarógach nach raibh siad in ann fiú siosúr cuticle a cheilt. Raibh mé in ann iad go léir a chur ar agus siúl amach miongháire. Ach ní raibh a fhios acu sin, nó ní raibh cúram orthu. Bhí siad óg, feargach agus ag iarraidh troid.
  
  
  “Níl sé chomh cliste sin,” a dúirt Corcra-Oráiste. Cheap mé gurbh é ceannaire an phaca é. (Cén pacáiste?) “Níl sé chomh cliste sin teacht go El Jazzar. An bhfuil a fhios agat cad a chiallaíonn El Jazzar?"
  
  
  Chlaon mé. "Éist, guys. Sílim go bhfuil sé iontach go bhfuil tú ag teacht anseo. Ciallaíonn mé, ní bheadh go leor daoine a ghlacadh am amach ach a cheer suas strainséir uaigneach. Mar sin ba mhaith liom tú a fhios go bhfuil mé ag rá seo le buíochas agus meas mór. . Tá tú imithe anois."
  
  
  Bhí comhdháil bheag ar bhrí an fhocail "away." Chuir mé mo lámh dheas i mo lap ar eagla go mbeadh orm dul i dtreo mo Luger. Cuirfidh outburst Wilhelmina scanradh orthu. Ní bheidh aon fhadhb agam leo amháin, ach chomh luath agus a thosaíonn troid dorn anseo, beidh mé ag troid leis an gcliant iomlán. Agus ní hé seasca chun a haon an deis is fearr a bhí agam.
  
  
  Litríodh siad "ar shiúl" agus rinne siad a gcéad bogadh le aghaidheanna bagracha, ag seasamh suas
  
  
  Choinnigh mé mo lámh ar chnap an piostal, ach níorbh é cnap Wilhelmina a tháinig chun mo tharrthála. D’fhill an rinceoir bolg ar an stáitse. “A dhaoine uaisle,” a dúirt sí in Araibis, “Tá cabhair uaim le damhsa speisialta. Cé atá ag cabhrú liom? Bhreathnaigh sí timpeall an tseomra. "Tú!" Dúirt sí go tapa le Corcra-Orange. Chuachta sí a méar le beannacht. “Rachaimid,” a d’áitigh sí.
  
  
  Hesitated sé. Leath annoyed, leath flattered. “Lig dúinn dul,” a dúirt sí arís. “Nó an bhfuil tú cúthail? Ó, an bhfuil tú cúthail? Ó, cé chomh dona!" Phóir sí a liopaí agus bhog sí cromáin. "An bhfuil eagla ar fhear mór roimh chailín beag mar sin?"
  
  
  Rinne an seomra gáire. Mar sin léim an ceann corcra-oráiste ar an stáitse. Rith sí a lámh tríd a chuid gruaige fada dubh. “Seans go mbeidh cairde uait chun tú a chosaint. Rachaimid, a chairde." D'fhéach sí isteach sa solas agus beckoned lena méar. "Tar, a chosaint air."
  
  
  Rinne sí bump. Arís gáire te as an seomra deataithe. Agus tar éis cúpla soicind, bhí stripes dearga agus bláthanna glasa le feiceáil ar an stáitse.
  
  
  Tá an ceol tosaithe. Chroith a corp. Ag fíodóireacht agus ag snámh thart ar thriúr fear. Lámha níos ísle, tonn, tease; ag bogadh an chúl, ag díriú na cromáin. De réir caighdeáin an Mheán-Oirthir bhí sí tanaí. Láidir agus solúbtha, le bloating beag. waist caol. Breasts cruinn, taibhseach, melon-chruthach.
  
  
  Bhreathnaigh sí orm.
  
  
  Bhí sí fós ag cuardach.
  
  
  Chroith sí a ceann go géar. Soicind ina dhiaidh sin rinne sí arís é, d'fhéach sí sa tsúil orm agus chroith sí a ceann; iompú a gaze i dtreo an doras. Teanga idirnáisiúnta le haghaidh scram.
  
  
  Lean mé a comhairle. Bhain sí na páistí as mo dhroim. Nó b’fhéidir nach comhtharlú é. Thairis sin, chríochnaigh mé ag El Jazzar. Thaispeáin mé m'aghaidh agus thairg mé baoite. Scaipfidh an focal. Dá mbeadh duine ag iarraidh mé a fháil, bheadh sé déanta acu. Agus b’fhéidir go bhfuil cúis ann le fágáil anois. B'fhéidir go raibh duine éigin ag iarraidh bualadh liom. Nó b'fhéidir go raibh duine éigin ag iarraidh mé a mharú. Chaith mé an t-airgead agus d'imigh.
  
  
  Fadhb ar bith ag dul amach tríd an mbarra. Ní raibh súile aon duine ag feadaíl fiú. Ba cheart gurbh é seo mo chéad leid.
  
  
  Chuaigh me taobh amuigh. Las mé toitín os comhair an chlub. D’éist mé le fuaimeanna a d’fhéadfadh a bheith ina mbróga ag scríobadh feadh sráid chloiche bhriste, lann scian ag teacht amach as sliogán, nó anáil fhada a tógadh roimh léim. Ach níor chuala mé tada.
  
  
  Chuaigh mé. Ní raibh an tsráid níos mó ná dhá throigh déag ar leithead; balla go balla dhá throigh déag ar leithead. Chlaon na foirgnimh. Mo céimeanna macalla. Fós gan fuaimeanna, ach sráideanna cúnga, caoin cat, solas na gealaí.
  
  
  An milleán! Léim sé amach as an bhfuinneog droimneach, an chuid is mó den fhear ag tuairteáil isteach orm, lár-ghualainn, ag tabhairt mé leis ar thuras fada bíseach ar gcúl. D'iompair an tionchar sinn araon tríd an aer agus rolladh sé i dtreo an slí amach as an alley.
  
  
  D'fhan siad, seisear acu, rushed go dtí an slí amach. Agus ní raibh siad seo mífhoighneach, leanaí sloppy. Daoine fásta a bhí iontu seo agus bhí a gcuid rudaí ar eolas acu. Shleamhnaigh an bairille agus léim mé suas, ag cur Hugo, mo Stiletto, isteach i mo pailme. Ach bhí sé gan dóchas. Léim beirt fhear eile amach ón taobh thiar, ag breith orm le mo lámha agus ag casadh mo mhuineál.
  
  
  Chiceáil mé an chéad groin protruding agus rinne mé iarracht briseadh amach as an bpríosún júdó. Riamh. Is é an t-aon rud a bhfuil deacracht agam leis le ceithre seachtaine déag anuas ná mála pollta Aintín Tilly. Agus ní thugann málaí pollta an freagra. Mo chuid ama imithe. Bhí siad ar fad os mo chionn, ag gortú sa bholg mé, ag pléascadh mo ghialla, agus bróig duine éigin ag polladh mo shin, mo shin chlé nua-mheanta, agus más mian leat a fháil amach cad a tharla ina dhiaidh sin, is fearr é a iarraidh ort. Ní raibh mé ann.
  
  
  
  
  
  
  An cúigiú caibidil.
  
  
  
  
  
  An chéad rud a chonaic mé ná an fharraige dubh. Ansin bhí an chuma ar na réaltaí go mall. Agus an corrán. Thuig mé nach bhfuair mé bás agus dul chun na bhflaitheas mar is dóigh liom nuair a bhíonn tú marbh nach bhfuil cuma melon brúite ar do ghiall agus ní sheolann do chos teachtaireachtaí cód Morse chugat i bpian.
  
  
  Tá mo shúile coigeartaithe. Bhreathnaigh mé tríd an spéirléas agus mé i mo luí ar an tolg sa seomra mór. Stiúideo. Ceardlann ealaíontóra. Bhí sé ar lasadh le coinnle ar sheastáin arda, ag caitheamh scáthanna crua ar na hurláir lom adhmaid agus canbhásanna cruachta ar an gcosán.
  
  
  Ag deireadh an tseomra, timpeall tríocha troigh uaim, shuigh Abu Abdelhir Shukair Youssef ar chathaoir, ag scrúdú mo phiostail.
  
  
  Dhún mé mo shúile agus smaoinigh mé air. Ceart go leor, chuaigh mé go El Jazzar, gan inchinn agus meirgeach, ag iarraidh trioblóide, agus deonaíodh gin mhaisiúil mo mhian. Trí bogadh dúr in aon tráthnóna gearr. Briseadh an taifead domhanda le haghaidh dúr. Go tapa. Cuir glaoch ar Guinness. Bhí a fhios agam go luath nó mall go gcuirfinn isteach ina leabhar taifead.
  
  
  Ar dtús, rinne bean lofa ag damhsa ar a bolg mé a mhealladh; sa dara háit, bhuail drong de thugs mé i gcabhlach; ar an tríú dul síos, an rud is graí ar fad, shíl mé go raibh mé cliste, stuama, sin é an focal. Níos mó misneach ná tuiscint coiteann.
  
  
  Agus anois tá mé i bhfostú sa chluiche.
  
  
  Rinne mé iarracht éirí. Níor shíl mo chorp gur smaoineamh maith é. Go deimhin, rinne sé mo cheann eitilt suas. Mo cheann géilleadh - cruinn agus cruinn.
  
  
  Thosaigh Yusef ag dul trasna an tseomra. Luger Wilhelmina an piostal atá idir lámha.
  
  
  Dúirt sé, "Is cosúil go raibh beagán contrártha ag beirt agaibh."
  
  
  Ní raibh cuma chomh beag air."
  
  
  gáire sé humorlessly. "Anseo - má mhaireann tú an streachailt, a mheasamar a bheith beag é." Chuaigh sé go tóin poill agus thug sé an gunna dom. "Sílim go gcaillfidh tú é." Tharraing sé amach mo stiletto. “Agus seo freisin.”
  
  
  "Bhuel, beidh mé damned." Thóg mé an Luger, chuir mé isteach i mo chrios é, agus shleamhnaigh an stiletto ar ais ina sheath. Bhreathnaigh mé ar Yusef. Chaill sé a radharc dorcha gan trócaire agus d'fhéach sé orm le measúnú ciúin.
  
  
  "Conas a fuair mé anseo?"
  
  
  “Shíl mé go gcuirfeá ceist ort. Fuair mé sa alley tú."
  
  
  Shuddered mé ag an frása. Mhothaigh sé cosúil le craiceann oráiste nó mála de thailte caife ag sceitheadh. Rudaí is féidir a fháil i alleys.
  
  
  “Fuair mé do ghunna taobh thiar de philéar freisin. Rinne siad jab maith leat."
  
  
  "Braitheann 'Maith' ar an áit a shuíonn tú." Bhuail mé lena gaze. "Cá bhfuil tú i do shuí?"
  
  
  "D'fhéadfá a rá gur drochchara mé leis an drong."
  
  
  Anois. Ar deireadh. "Cén drong?"
  
  
  "An bhfuil tart ort?"
  
  
  "Cén drong?"
  
  
  D’éirigh sé agus fuair sé buidéal vodca. “Ar dtús,” a dúirt sé trasna an tseomra, “b’nai Megiddo a thugann siad orthu féin. I mBéarla: Sons of Armageddon. Agus más cuimhin leat do Bhíobla…”
  
  
  "Is é Armageddon deireadh an domhain."
  
  
  “Tá tú gar. Anseo tá siad ag troid leis an gcogadh deiridh."
  
  
  “Is é mo cheann an áit ar throid siad sa chogadh deiridh. Cé hiad na guys seo? Agus cad atá acu i gcoinne mo chinn?
  
  
  Thug sé an buidéal dom. Bhain mé an breiseán uaidh agus rinne mé staidéar cúramach ar a aghaidh. Aghaidh mhór cnámhach le srón cuartha. Gruaig ghearrghearrtha. Súile cliste-brónach. Anois shimmered siad le siamsaíocht éadrom. “B’fhéidir gur theastaigh uathu tú a robáil... nó b’fhéidir go dtuigeann siad cé tú féin.”
  
  
  "EDS? mé? Mackenzie ó Myra?
  
  
  Chroith sé a cheann. “Agus is mise Rí Faisal. Ní dóigh liom go bhfuil a fhios ag Megiddo cé tú féin, ach is dóigh liom. D'oibrigh tú le Roby, agus mar sin rinne mé. Agus ní chaitheann tuairisceoirí Lugers agus sála stiletto. Anois ar mhaith leat labhairt faoi ghnó nó nach bhfuil? "
  
  
  "Cé mhéad a chosnaíonn sé?"
  
  
  "Cúig chéad dollar le do chuid airgid."
  
  
  "Cad a d'íoc Robie?"
  
  
  “Tá. Cinnte ceart. Tugaim slánú do do shaol."
  
  
  Ghlac mé sip eile. “Conas mar gheall ar vodca? An bhfuil sé sa teach?
  
  
  Chlaon sé ar ais agus Stán coldly orm. “Ó tá. Tá tú feargach liom as mé a chúiseamh. Meiriceánach íonghlan, phrionsabálta agus Arabach ghalánta, fussy, mímhorálta."
  
  
  Chroith mé mo cheann. “Uh. Mícheart. Agus a fhad agus a chloíimid le steiréitíopaí, is oth liom a bheith á mheas mar aigne glan.” Thug mé an buidéal dó. “Ach tá tú ceart faoi rud amháin. Tá mé amhrasach faoi guys a dhíol nuacht mar go bhfuil nuacht rud is féidir a dhíol faoi dhó. Uair amháin i ngach treo. Brabús dúbailte glan."
  
  
  Bhrúigh a lámh an buidéal. A shúile gearrtha i mianach. "Ní bhaineann sé sin."
  
  
  Throid ár súile ar feadh cúpla soicind eile. “Ceart go leor,” arsa mise, “is dóigh liom go gceannóidh mé é. Ar dtús, inis dom - conas a chuaigh tú isteach sa chluiche nuachtáin?
  
  
  “Do thosaitheoirí,” a dúirt sé arís, ag scríobh síos an frása, “Is cara mé. Tuigeann tú?"
  
  
  Tuigim. Is seict bheag Ioslamach iad na Druze a ndéantar géarleanúint orthu i bhformhór na dtíortha Arabacha. Tá thart ar 40,000 acu ina gcónaí in Iosrael agus ag maireachtáil i bhfad níos fearr ná faoi na hArabaigh. Lig mé dó leanúint ar aghaidh.
  
  
  “Is as na Golan Heights mé. An talamh a bhuaigh Iosrael i 1967. Ach ní saothróir glasraí mé. Agus ní fíodóir ciseán mé." Bhreathnaigh mé go tapa ar na stoic chanbhás. Tírdhreacha láidre, creagach, dubha. “Mar sin,” a dúirt sé go simplí, “tháinig mé go Tel Aviv.”
  
  
  “De réir mar a thuigim é, gan grá do na Siriaigh.”
  
  
  “Go hiomlán gan grá. Agus is Siriach mé." Stán sé ar an mbuidéal a bhí ina láimh aige. “Ach is fear mé ar dtús. Agus sa dara háit, druse." Thosaigh sé ag gáire. “Tá sé greannmhar mar a cheanglaíonn daoine lena lipéid. Chun an fhírinne a rá, creidim gur aindiachaí mé, ach tugann siad Druze orm. Tá siad ag leanúint liom cosúil le cara. Agus sin an fáth a deirim go bródúil gur cara mé.”
  
  
  Thóg sé sip fhada agus chuir sé an buidéal síos. "Agus tá an scéal seo freisin "sa teach." Anois táimid ag plé B'nai Megiddo."
  
  
  Dúirt Yussef liom go raibh B'nai Megiddo spreagtha ag grúpa ar a dtugtar Matzpen. Aistriúchán: Compás. Ceapann siad go bhfuil siad ag díriú sa treo ceart. Léiríonn siad an treo i bhfad ar chlé.
  
  
  Tá timpeall ochtó ball ag Matzpen, idir Arabach agus Giúdaigh, agus mic léinn is mó acu. Tá siad ag iarraidh Stát Iosrael a dhíscaoileadh agus stát cumannach a chur ina ionad.
  
  
  An fhoirm seo de rialtas. Bunaithe ar an smaoineamh seo, d’ainmnigh siad an fear don pharlaimint agus ní raibh aon rud mar thoradh air. Toisc go raibh a n-iarrthóir sa phríosún ag an am, agus é cúisithe as spiaireacht a dhéanamh ar fhaisnéis na Siria, níor tháinig feabhas mór ar a seansanna.
  
  
  Mar sin féin, ní sceimhle a stíl. Ní go dtí seo. Foilsíonn siad go príomha i nuachtáin na Palaistíne, ag teacht le "communists i ngach áit", lena n-áirítear na commandos Palaistíne. Agus iad ag rith le haghaidh oifige agus ag iarraidh a n-iarrthóir a shaoradh, chuaigh siad go barraí áitiúla, ag bualadh áiteanna mar El Jazzar Street, áit a bhfuil an saol crua agus is féidir le hamhrán siren a bhforógra fuaime cosúil le bhaoite an Phíobaire Breac. .
  
  
  Agus an chéad rud eile a fhios agat, tá sé B'nai Megiddo. A bunch de frustrated, páistí feargach a cheapann "communism" ciallaíonn "rud éigin do rud ar bith." Agus ní amháin seo. Is bealach é freisin gaile a shéideadh, cúpla fuinneog a bhriseadh, cúpla jaws a bhriseadh, agus mar sin cosán níos fearr a bhunú.
  
  
  Cé go bhfuil muid ar an ábhar, a ligean ar a phlé ar an mbealach is fearr. Caithfidh ceann a bheith ann. Caithfidh bealach a bheith ann chun deireadh a chur leis an mbochtaineacht agus le slumaí marbha, le fuath, le réamhchlaonadh agus leis na sean-uilc eile go léir. Ach ní hiad córais chumannacha - lena nglanadh, a gcampaí saothair agus a reisimint, a mbóthar brící buí mí-loighciúla féin, a gcur faoi chois brúidiúil agus a stáit ríoga - an bealach is fearr, má iarrann tú orm.
  
  
  "Conas atá siad ceangailte le Al-Shaitan?"
  
  
  Chroith Yusef a cheann. “Bnai Megiddo? Níl mé cinnte go bhfuil sé iad. Ar a laghad go dtí seo. Lig dom tosú ón tús. Tá mé i mo chónaí cúpla bloc ó El Jazzar, mar sin tá sé éasca dom dul ann go minic. Is Siria mé, ealaíontóir. Is dócha go mbeidh mé i mo réabhlóideach freisin. Mar sin labhraíonn mé leis an líne páirtí agus labhraíonn siad liom freisin. Ar aon nós, cúpla lá sular fuadaíodh Fox, bhí duine de na buachaillí ansin ag caint os ard. Bhí sé ag iarraidh go gceannódh Megiddo go leor arm, dúirt sé go bhféadfadh sé Kalashnikovs a cheannach ar dhá chéad déag punt. Trí chéad dollar atá i gceist. Bhí gach duine an-sásta.
  
  
  “Is é an rud, brúnn an fear seo hashish freisin. Leath an ama tá sé os cionn na scamaill, agus mar sin shíl mé go bhféadfadh sé seo a bheith ar cheann dá aisling píb. Dúirt mé, 'An bhfuil an t-airgead seo chun titim ó na crainn?' Nó an bhfuil sé beartaithe agat boghtaí Óstán an Hilton a ghoid? “Ní dúirt sé liom, tá foinse mór airgid aige.”
  
  
  "Agus rinne sé seo?"
  
  
  “Cé a fhios? Bhí sé cosúil le píosa mór pie sa spéir. Thosaigh sé ag caint faoina dheartháir, a raibh cara aige a tháinig saibhir go tobann. D'fhiafraigh a dheartháir, a dúirt sé, de chara cá bhfuair sé an t-airgead, agus dúirt sé go raibh a chuid oibre aontaithe. Áiríodh leis an bpost plean fuadach, agus dúirt sé go mbeadh an t-aisíoc ollmhór."
  
  
  "Agus bhí baint ag Megiddo?"
  
  
  "Ná léim go conclúidí. Chomh fada agus is eol dom, ní raibh aon duine i gceist. Ní fhaca aon duine an deartháir nó a chara riamh. Tá cónaí orthu sa tSiria. I sráidbhaile ar a dtugtar Beit Nama. Díreach cúpla míle ón áit shuntasach. Nuair a deirim leat go raibh an fhuaim seo cosúil le pióg sa spéir, chiallaigh mé go raibh sé ar fad dréimire "ifs."
  
  
  "AGUS?"
  
  
  "Agus ní fhaca mé aon airgead, ní fhaca mé aon airm, agus ní raibh aon duine i Megiddo bragged mar gheall ar an fuadach."
  
  
  "Agus an fear a dúirt leat faoi seo?"
  
  
  “Tá. Maraíodh an fear."
  
  
  Bhí muid araon ciúin ar feadh nóiméad, ach amháin i gcás na rothaí cliceáil inár gceann.
  
  
  "Agus d'inis tú an scéal seo faoi Robie a bheith kidnapped."
  
  
  Chlaon sé. “Tá. Chomh luath agus a chuala mé é."
  
  
  "Cathain a maraíodh an béal mór?"
  
  
  Bhreathnaigh Yusef ar an taobhlíne ar phointe san aer. "Fan agus inseoidh mé duit go díreach." Bogadh an féilire aer go dtí an dáta. Shín sé a mhéara. “Fiche cúigiú. Dhá lá roimh dhúnmharú Robie. Ceithre lá sula bhfilleann Leonard Fox. Ach ní hea - chun do chéad cheist eile a fhreagairt - níl a fhios agam an raibh ceangal ann. Níl a fhios agam ar lean Roby é seo. "
  
  
  Chuimhnigh mé ar a dúirt Benjamin faoi Robie. Níor íoc sé riamh go dtí gur sheiceáil sé an t-eolas. "Ach d'íoc sé leat?"
  
  
  “Cinnte. An lá d'fhág sé an baile."
  
  
  "Cé go bhfios duit, ní raibh aon ráthaíocht go raibh an grúpa i gceist Al-Shaitan nó go raibh an t-íospartach kidnap ceaptha a bheith Leonard Fox."
  
  
  Chroith sé a cheann. “Tá an fhírinne á rá agam do Robie. Cibé an bhfuil an fhírinne seo úsáideach, ní hé mo ghnó féin é.”
  
  
  Mar sin d’fhéadfadh Robie a bheith íoctha aige ar aon nós. Ionracas. Cáilmheas.
  
  
  "An bhfuil a fhios agat cén fáth a ndeachaigh Robi go Iarúsailéim?"
  
  
  aoibh Yusef. "Ní thuigeann tú. Thug mé an t-eolas do Robie. Ní an bealach eile timpeall."
  
  
  aoibh mé ar ais. "B'fhiú iarracht a dhéanamh." Bhí rud éigin ag cur isteach orm. "Cara an dearthár a mheall airgead..."
  
  
  "Tá. Cad atá cearr leis?
  
  
  "Bhí sé ag splancadh airgid roimh an fhuadach."
  
  
  Chaol Yusef a shúile. "Mar sin?"
  
  
  “Mar sin ní íoctar an thug fostaithe sula gcuirtear tús leis an ngníomh. Ar a laghad rud ar bith speisialta."
  
  
  Anois bhíomar beirt ag féachaint ar phonc as aer tanaí.
  
  
  Chas mé go dtí Yusef. "Cad ainm a bhí ar an bhfear a maraíodh?"
  
  
  “Mansur,” adeir sé. “Hali Mansour. Ali is ainm do mo dhearthár, sílim.”
  
  
  “An bhfuil do dheartháir ina chónaí fós i mBeit Nam?”
  
  
  Shrugged sé. "Má tá an deartháir fós beo."
  
  
  “Sea,” a dúirt mé, “tuigim cad atá i gceist agat. Uaireanta is féidir leis an mbás a bheith tógálach.”
  
  
  Shocraigh muid áit dom chun airgead a sheoladh, agus ghlaoigh Youssef ar chara a raibh trucail briste síos aige teacht agus mé a phiocadh suas.
  
  
  Bhí an cara Siria, ach ní ealaíontóir. Níos cruinne, ba saghas dramh-dhéileálaí é—i gciall an fhocail “junk” sa naoú haois déag—agus bhí an trucail líonta le sean-éadaí, potaí fiaclóireachta, agus tocht mór stiallacha gorma dhaite a bhí ag luascadh go dtí an teach. talamh. ar a ghualainn agus é ag tiomáint an ghluaisteáin. Chas sé timpeall, chuir sé mallacht air, throid sé as é agus lean sé ag tiomáint lena lámh eile. Rafi an t-ainm a bhí air, agus nuair a scaoil sé amach mé ag an seoladh a thug mé dó, ghuigh mé gach rath air dá sheachtú mac.
  
  
  Chlaon sé agus dúirt sé liom go raibh ochtar iníonacha aige.
  
  
  
  
  
  
  Caibidil a sé.
  
  
  
  
  
  "Ar mhaith leat caife?" Oíche fada a bhí ann. Is dócha gur smaoineamh maith a bhí sa chaife. Dúirt mé go ndéanfainn agus d'imigh sí, ag fágáil liom féin sa seomra suí cineálach Uilíoch Nua-Aimseartha. Tolg striped donn, boird gloine, macasamhail de chathaoir Barcelona.
  
  
  Ghlaoigh Sarah Lavi cloigín an dorais go smior ag meán oíche. Go deimhin, bhí an mothú agam go raibh sí ag fáiltiú roimh an gcur isteach. Ní raibh an chuma uirthi go raibh sí ag iarraidh codladh na hoíche sin. Bhí soilse ar siúl ar fud an árasáin, agus bhí pillowcase mór neamhchríochnaithe le pointe snáthaide ag bun na cathaoireach mar aon le liathróidí d'olann geal daite. Bhí an ceol ag seinm, pulsating bossa nova.
  
  
  D'fhill sí le pota agus cupáin. “Níor chuir mé ceist - an dtógann tú uachtar agus siúcra le do chaife?"
  
  
  "Siúcra, má tá sé agat."
  
  
  D'imigh sí i gcuisle sciortaí. Duine ildaite Sarah Lavi. Ar fad i sciorta tuathánach agus blús tuathánach, le fonsaí ollmhóra óir ina gcluasa. Chuir an chulaith seo siopa péint i Seattle i gcuimhne dom. An ceann a bhfuil an comhartha neon sa bhfuinneog: "Mura bhfuil dath againn, níl sé ann." Bhí gruaig dorcha, beagnach dubh uirthi, í cíortha siar go láidir, rud a d'oir go maith di - d'éirigh sé as a héadan éadrom le cnámha leicne arda agus súile ollmhóra, fabhraí, beagnach dubha. Bhí sí thart ar tríocha agus gar do rud ar a dtugann siad bean fíor.
  
  
  "Mar sin chuir an Domhan chugat áit Sheáin a ghlacadh." Thug sí babhla siúcra agus spúnóg dom.
  
  
  “Ní post beag é, chomh fada agus is eol dom, chuala mé go raibh sé go maith.”
  
  
  Beagán tost.
  
  
  "Tá cúis eile gur chuir siad chugam," a dúirt mé, "ba mhaith linn níos mó a fháil amach faoi ... cén fáth a bhfuair sé bás."
  
  
  A súile ar athraíodh a ionad go ciúin ar shiúl ó dom. Shrugged sí helplessly agus thit ar ais i tost i bhfad i gcéin.
  
  
  Dúirt mé, “Ba mhaith liom roinnt ceisteanna a chur ort. Tá brón orm... tá brón orm.”
  
  
  Bhreathnaigh sí isteach i mo shúile arís. "Tá brón mór orm," a dúirt sí. “Ní raibh mé ag iarraidh gníomhú mar bhláth íogair. Leanúint ar aghaidh. Cuir do chuid ceisteanna."
  
  
  “Fine. Ar dtús, an bhfuil a fhios agat cén scéal a raibh sé ag obair air?” Bhí orm imirt in éineacht le clúdach Robie. Bhí a fhios ag an gcailín an fhírinne nó ní raibh a fhios aici. Is dócha, an dá. Bhí a fhios aici agus ní raibh a fhios aici. Is gairmithe iad mná i rudaí den sórt sin. Tá a fhios acu agus níl a fhios acu nuair a bhíonn a gcuid fear céile ag caimiléireacht. Tá a fhios acu agus níl a fhios acu nuair a bhíonn tú ag luí.
  
  
  Chroith sí a ceann. “Níor inis sé dom faoina chuid oibre...” Ardú beag ag deireadh na pianbhreithe, rud a d’iompaigh ina ceist neamhfhiosrach: inis dom faoina chuid oibre.”
  
  
  Rinne mé neamhaird ar an bhfothéacs. “An dtig leat rud éigin a insint dom faoin méid a rinne sé. Ar an iomlán. Abair seachtain sula bhfágann sé.”
  
  
  Bhreathnaigh sí folamh arís. “Bhí dhá oíche ann nuair a fágadh é leis féin don dinnéar. Níor fhill go dtí... bhuel, b'fhéidir meán oíche. An é sin atá i gceist agat?
  
  
  Dúirt mé go raibh. D'fhiafraigh mé di an raibh a fhios aici cá ndeachaigh sé na hoícheanta sin. Ní raibh sí. Dúirt sí nach raibh a fhios aici riamh. Níor iarr sí riamh. Blushed sí beagán agus shíl mé go raibh a fhios agam cén fáth.
  
  
  “Tá amhras orm gurbh í an bhean eile í,” a dúirt mé léi.
  
  
  Bhreathnaigh sí orm le léiriú wry. “Is cuma,” a dúirt sí. "Tá sé i ndáiríre." Bhí uirthi a súile a chuimilt ó ‘dáiríre’.
  
  
  Thóg sí sip caife agus chuir sí an cupán síos. “Tá eagla orm go bhfaighidh tú ábhar díomá dom mar fhoinse faisnéise. Is beag a bhí a fhios agam faoin gcuid eile de shaol Sheáin. Agus bhí sé sin mar chuid dár... bhuel, 'déileáil' nach ndearna mé iarracht riamh a fháil amach." Rith sí a méar thar an dearadh ar an cupán.
  
  
  Rinne sí arís é agus dúirt sí go mall, "Sílim go raibh a fhios agam i gcónaí nach mairfeadh sé."
  
  
  Cuireadh chun comhrá a bhí sa dara ceann.
  
  
  D'fhiafraigh mé de cad a bhí i gceist aici.
  
  
  “Ciallaíonn mé, ní raibh mé an-mhaith air. Bhí a chuid rialacha ar eolas agam agus lean mé a rialacha, ach bhí mé i gcónaí ag smaoineamh cén fáth a bhfuil rialacha ann?" Bhí a súile cosúil le spotsoilse iontach ar m'aghaidh. Ní bhfuarthas aon rud. Chuaigh siad ar ais go dtí an babhla. Shrugged sí, teip taithí agus graceful. “Ní raibh mé cinnte riamh. Ní raibh mé riamh cinnte de rud ar bith. Agus bhí Jack an-mhuiníneach." Tharraing sí amach an chluasán agus aoibh gháire arís. "Ní féidir le bean a bheith muiníneach as fear a bhfuil muinín aige as féin."
  
  
  "Ar mhúin do mháthair é seo duit?"
  
  
  “Ní hea. Fuair mé amach gach rud mé féin. Ach tá mé cinnte nach bhfuil tú anseo chun foghlaim faoi na rudaí a d'fhoghlaim mé faoi na fir. Mar sin cuir do chuid ceisteanna, a Uasail McKenzie."
  
  
  Stop mé chun toitín a bheith agam. Ba é an chéad rud a d'fhoghlaim mé a fháil amach faoi chailín an ghníomhaire marbh. An bhfuil sí cliste go leor le bheith ina gníomhaire namhaid? Uaillmhianach go leor chun é a dhíol? Dúr go leor chun a thabhairt dó ar shiúl? Nó an leor olc? Bhí amhras orm go raibh Sarah ar aon cheann de na rudaí sin, ach ní raibh sí cinnte faoi. Agus rinne sé aisteach di, ainneoin í féin. Agus má tá bean aisteach, is féidir léi a bheith míchúramach freisin. In ainneoin mé féin.
  
  
  “Labhair muid faoina seachtain dheireanach anseo. An bhfuil a fhios agat rud ar bith a rinne sé - cé leis ar labhair sé?"
  
  
  Thosaigh sí ag rá nach bhfuil. “Bhuel... fan. Rinne sé go leor glaonna achair fhada. Tá a fhios agam mar gheall orainn... toisc go bhfuair mé an bille díreach.”
  
  
  "An féidir liom a bheith ag breathnú?"
  
  
  Shiúil sí anonn go dtí an deasc, rummaged thart, agus tháinig ar ais le bille gutháin. D'fhéach mé go tapa air. Mionsonraíodh na glaonna. Béiriút. Damaisc. Liostaíodh na huimhreacha. Dúirt mé go raibh mé ag iarraidh é a choinneáil agus é a chur i mo phóca. “A leabhar gutháin,” a dúirt mé. "An bhfuair tú é?" Ba é sin ceann de na rudaí ar tháinig mé chuige. Seans go dtabharfadh an leabhar líne dom ar a theagmhálaithe. Gan an líne seo bheinn ag obair sa dorchadas.
  
  
  “Ní hea,” ar sise. “Bhí sé i mbosca le rudaí eile.”
  
  
  "Cén bosca?" Dúirt mé. "Leis na rudaí eile."
  
  
  “Le mo nótaí agus páipéir. Choinnigh sé sa closet iad i drawer faoi ghlas."
  
  
  "Cad a tharla don bhosca?" - Dúirt mé go mall.
  
  
  "Ó. Meiriceánach eile a thóg é."
  
  
  "Meiriceánach eile?"
  
  
  msgstr "Tuairisceoir eile."
  
  
  "Ón Domhan?"
  
  
  "Ón Domhan".
  
  
  Thosaigh mé an babhta seo ag mothú reoite. Bhí an mothú anois san íoslach.
  
  
  "An bhfuil a fhios agat a ainm?"
  
  
  Bhreathnaigh sí orm go géar. “Cinnte. Ní thabharfainn rudaí Sheáin do strainséir."
  
  
  "Mar sin, cad a bhí a ainm?"
  
  
  “Jeans,” ar sise. "Ted Jans."
  
  
  Thóg mé tarraing dheireanach amháin ar mo thoitín agus go mall, mhúch mé sa luaithreadán é. “Cén uair a bhí... Ted Jens anseo?”
  
  
  Bhreathnaigh sí orm go ceistitheach. "Trí nó ceithre lá ó shin. Cén fáth?"
  
  
  “Níl aon chúis,” a dúirt mé go tapa. “Bhí mé díreach fiosrach. Má thagann Jens arís, cuir in iúl dom, ceart go leor? Ba mhaith liom rud éigin a iarraidh air."
  
  
  Bhí a aghaidh suaimhneach. “Cinnte. Ach tá amhras orm faoi, diabhal é. Tá sé san oifig sa Damaisc, tá a fhios agat.”
  
  
  Dúirt mé, "Tá a fhios agam."
  
  
  Chinn mé dul bealach eile. “Chomh maith leis na páipéir a ghlac Jens, an bhfuil aon rud eile ó Jack atá fós anseo? Cad faoi na rudaí a bhí aige leis in Iarúsailéim?
  
  
  “Bhí. Go deimhin, tháinig siad inniu. Sheol an t-óstán iad. Tá culaith agam i mo sheomra leapa anois. Níor oscail mé é. I... Ní raibh mé réidh. Ach má cheapann tú go gcuideoidh sé seo ..."
  
  
  Lean mé í isteach sa seomra leapa. Seomra mór fairsing a bhí ann le leaba thréigthe. Thosaigh sí a straighten an leaba. “Thall ansin,” a dúirt sí lena smig ar an mhála taistil leathair caite.
  
  
  Dúirt mé. "Eochracha?"
  
  
  Chroith sí a ceann. “Teaglaim. Uimhreacha 4-11. Mo bhreithlá".
  
  
  "Do bhreithlá?"
  
  
  “Seo é mo mhála taistil. Thit mála Sheáin as a chéile."
  
  
  Phróiseáil mé an meascán agus d'oscail mé an mála. Chríochnaigh sí leis an leaba. "Cuir anseo é."
  
  
  Phioc mé suas an mhála taistil agus chuir mé ar an leaba é. Shuidh sí síos in aice leis. Ba mhian liom go bhféadfainn a rá léi an seomra a fhágáil. Ní hamháin mar sin ní bheadh sí thar mo ghualainn, ach toisc go raibh sí ina ifreann ar bhean tharraingteach. Agus do anois, bean a bhfuil gá a shealbhú. Thosaigh mé ag dul trí rudaí Robie.
  
  
  Gan páipéir. Gan gunna. Níor shleamhnaigh aon rud ar líneáil an mhála amach. Cé a d'fhág na héadaí. Jeans. Chinos. Cúpla sweatshirt. Culaith dhonn dorcha. Blazer. Buataisí.
  
  
  Buataisí. Buataisí troma. Don chathair Iarúsailéim? Thóg mé ceann amháin agus d'fhéach mé air go cúramach, ag casadh air. Deannach oráiste greamaithe den t-aon. Scríob mé le mo mhéar é. Deannach oráiste.
  
  
  Agus ar bhun an chinos, deannach oráiste. Ní raibh Robie sa chathair, ach áit éigin eile. Bhí sé ar an plain. Simplí le carraigeacha cailc meirgeach.
  
  
  Sarah fhéach sé ar dom le wariness puzzled.
  
  
  “Ar chuala tú ó Sheán agus é as baile? An bhfuil a fhios agat ar fhág sé Iarúsailéim áit éigin?”
  
  
  “Sea, tá,” a dúirt sí. "Conas atá a fhios agat? Chuaigh sé go Iarúsailéim díreach as seo. D’fhan sé ag an American Colony Hotel. Tá a fhios agam go ndeachaigh sé ann ar dtús mar ghlaoigh sé orm an oíche sin. Agus ansin dhá oíche ina dhiaidh sin... ní hea, trí, cúig is fiche a bhí ann. cúigiú. Chuir sé glaoch orm arís agus dúirt sé go raibh sé ag imeacht ar feadh cúpla lá agus nár cheart dom a bheith buartha mura mbeinn in ann teagmháil a dhéanamh leis." D’ardaigh a ráitis ceisteanna arís. Níor fhiafraigh mé an raibh a fhios aici cá ndeachaigh sé.
  
  
  Mar sin ní raibh a fhios agam go léir gur fhág Robi Iarúsailéim ar feadh X agus ar ais go Iarúsailéim. Cibé áit a rachadh sé, bheadh sé ar ais beo. Maraíodh in Iarúsailéim é. Fiche seacht.
  
  
  Lean mé ag staidéar éadaí Robie. I os comhair Sarah, bhraith mé cosúil le vulture. Éan fuar-fola a chothaíonn iarsmaí. Fuair mé bosca maids i mo phóca seaicéid. Chuir mé i mo phóca é. Is féidir liom breathnú níos déanaí.
  
  
  Agus ba iad seo na héifeachtaí deiridh de Jackson Robie.
  
  
  “Cad mar gheall ar an gcarr? An bhfuil sí fós in Iarúsailéim?
  
  
  Chroith sí a ceann. “Níor thóg sé an carr. D'fhág sé dom é."
  
  
  "Sparán, eochracha, airgead?"
  
  
  Chroith sí a ceann arís. “An té a mharaigh é thóg sé gach rud. A uaireadóir freisin. Sin an fáth a raibh mé cinnte gur... bhuel, mar a dúirt na póilíní, robáil a bhí ann. Ar a laghad... bhí mé cinnte go dtí anocht.” Ceist eile.
  
  
  Thug mé an freagra di. Mar fhreagra, chreidfeadh sí agus ní chreidfeadh sí. “Is dócha gur robáil a bhí ann,” a dúirt mé.
  
  
  Dhún mé an mhála taistil.
  
  
  D’fhan sí ar an leaba.
  
  
  Bhí an ceol ag teacht ó seomra eile. Buille sexy bossa nova.
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt sí. “Má tá tú críochnaithe...” Ach níor bhog sí. Bhí ionadh uirthi nár bhog sí. Ach níor bhog sí fós. Mise freisin. Bhreathnaigh mé ar a guaillí. Bhí cuair mhíne ag sileadh go dtí a muineál, agus tháinig smig bheag in airde ar a muineál fada, síodaí, agus a smig ag sileadh go dtí liopaí boga, meara.
  
  
  “Tá,” arsa mise. "Sílim go bhfuil mé ag déanamh."
  
  
  Seachtain tar éis do dhuine éigin mé a shá i gcarn, níl mé ag iarraidh go mbeadh fear éigin eile ag déanamh praiseach do mo chailín. Shíl mé b'fhéidir gur bhraith Robie ar an mbealach céanna.
  
  
  Dúirt mé oíche mhaith agus d'imigh.
  
  
  
  
  
  
  Seachtú caibidil.
  
  
  
  
  
  Bricfeasta Dé Domhnaigh mór ceithre chúrsa a bhí ann agus chuir seirbhís seomra tábla ar bun ar an mbalcóin. Bhí sé déanach, 10:30. Chodail mé i codlata domhain, damhán alla, agus a snáitheanna cráite fós mo inchinn.
  
  
  Bhí an aimsir éadrom, bhí an ghrian ag taitneamh agus an bhalcóin ag breathnú amach ar an Meánmhuir. Fuaim na n-éan mara. Splash na dtonn. Bhí an lá cosúil le miongháire milis Mata Hari ag iarraidh mé a stiúradh ó mo dhualgas.
  
  
  Doirt mé níos mó caife, lit toitín, agus shroich mé don nuachtán a d'ordaigh mé le bricfeasta. Thug alt gearr roinnt drochscéala dom.
  
  
  Fuadaíodh Harrison Stohl, úinéir agus eagarthóir ar an iris mhíosúil mhóréilimh Public Report. Al Shaitan arís. Arís, ar feadh céad milliún dollar.
  
  
  Agus ceithre agus aon - cúig chéad milliún. Leath billiún dollar.
  
  
  I gcomhair Cad?
  
  
  Bhain mé triail as roinnt rudaí eile. D'fhéach mé tríd an liosta na n-íospartach kidnap. Fuair m'intinn patrún go huathoibríoch. Ní raibh aon chúis le patrún a bheith ann, ach tá m'intinn sreinge chun patrúin a lorg.
  
  
  Leonard Fox, rí na n-óstán. Óstáin gloine móra i ngach cathair ar domhan. Bruscar buidéil ollmhóra Coca-Cola na spéire. Bhí fadhbanna ag Sionnach. Fadhb mhór. I measc rudaí eile, bhí fadhbanna airgid. Dlí príobháideach le haghaidh damáistí ar feadh dhá chéad milliún; cuir anois cad a d'fhéadfadh an rialtas a fháil. Cúpla milliún i gcánacha neamhíoctha, chomh maith le fíneálacha ar a laghad dosaen cás calaoise. Bhí Fox ina chónaí sna Bahámaí, ach bhí Foxx Hotels Inc. bhí an cás neamhbhuana.
  
  
  Roger R. Jefferson: Mótair Náisiúnta. Mionghnó gluaisteáin sraithe, tinneas cinn mór sraithe. Bhí díolacháin gluaisteán ag titim ar fud an tionscail ar chúiseanna éagsúla - an ghéarchéim fuinnimh, praghsanna ag ardú agus aireagán an ghluaisteáin ocht-mpg. Tá dhá mhonarcha dúnta ag National Motors agus tá sé ag díriú ar an tríú cuid faoi láthair. Gnáthfhear a bhí i Jefferson le tuarastal ($200,000 in aghaidh na bliana). Bíodh sin mar a bhí, ní fhéadfadh sé an airgead fuascailte a ardú. Rinneadh an t-éileamh i gcoinne National féin.
  
  
  Harlow Wilts: Teachín Motels. Líonra Turas Oíche amháin Thiar Theas. Ritheann an gnó motel freisin ar ghásailín, agus smaoiníonn daoine faoi dhó ar laethanta saoire a ghlacadh nuair a chosnaíonn hamburger caoga dollar in aghaidh an phunt. Agus bhí Wilts róshínte cheana féin ina phleananna chun óstán Iodálach a cheannach.
  
  
  Harris
  
  
  ar Shtohl: rud ar a dtug siad “eagarthóir crusader.” Shroich gníomhaíochtaí poist agus priontála leibhéal chomh hard sin gur thacaigh sé leis an "Taifead Poiblí" trí ranníocaíochtaí breise a éileamh.
  
  
  Mar sin tá patrún ann go dtí seo. Bhí fadhbanna ag gach duine leis an airgead. Cad a chiallaigh sé seo? Chiallaigh sé seo nach mbeadh bainc iasachtaí a thabhairt de na céadta milliún dollar. Chiallaigh sé seo go mbeadh ar chuideachtaí a gcuid sócmhainní a dhíol agus go n-imeodh siad féimheach. Cad a bhí i gceist leis go léir? Ní dhéanfaidh aon ní. Cén fáth ar chóir Al-Shaitan cúram faoi fhéimheacht?
  
  
  Agus ansin tharla eachtra Thurgood Miles chun an scéim a chasta. Miles ó Doggie Bag Dog Food chomh maith le scoileanna cónaithe, sciamhlanna, siopaí éadaí, siopaí bronntanais, ospidéil, óstáin agus séipéil sochraide - do mhadraí ar fad. Agus tugann sé seo go léir brabús is féidir a boggle an samhlaíocht. Thurgood Miles: briseadh patrún.
  
  
  Agus ní raibh aon chúis leis an bpatrún a bheith ann.
  
  
  Ghlaoigh an teileafón. D'fhreagair mé an síneadh ar an mbalcóin. D'fhreagair David Benjamin mo ghlao.
  
  
  D'iarr mé air an ndéanfadh sé na huimhreacha gutháin a sheiceáil. Faigh amach cé air a ghlaoigh Robi i mBéiriút agus sa Damaisc seachtain roimh a bhás.
  
  
  Scríobh sé síos na huimhreacha. "Ar fhoghlaim tú aon rud eile tábhachtach?" Dhealraigh sé seachanta. Bhí sé amhail is dá mbeadh a fhios aige go raibh a fhios agam rud éigin.
  
  
  "Ní dhéanfaidh aon ní speisialta".
  
  
  "Hmmm. An bhfuil tú cinnte?"
  
  
  "Ar ndóigh, tá mé cinnte." Bhí mé ag féachaint ar an trá, nó níos cruinne, ar bhikini dearg ar leith ar an trá.
  
  
  “Cad iad na pleananna atá agat mar sin? An bhfanfaidh tú sa chathair?
  
  
  D'fhéach mé suas as an bikini. “Ní hea,” a dúirt mé leis. "Tá mé ag imeacht go Iarúsailéim."
  
  
  “Bhuel, má tá sé beartaithe agat carr a fháil ar cíos, bain triail as Kopel ar Shráid Yarkon. Is féidir leat Fiat 124 a ghlacadh agus é a thrádáil in Iarúsailéim le haghaidh Jeep... má tá ceann uait.”
  
  
  shos mé. “Cén fáth a bhfuil gá agam le jíp in Iarúsailéim?”
  
  
  "Ní bheidh jíp uait," a dúirt sé, "in Iarúsailéim."
  
  
  "An bhfuil aon mholtaí cabhracha eile?"
  
  
  "Ith glasraí duilleacha agus faigh neart scíthe."
  
  
  Mhol mé dó rud éigin a dhéanamh.
  
  
  Fuair mé Fiat 124 ar cíos ó Kopel Rent-A-Car ar Shráid Yarkon. Naoi mbuic sa lá móide deich cent an mhíle. Dúirt siad go bhféadfainn é a mhalartú le haghaidh jíp in Iarúsailéim.
  
  
  Chuaigh mé soir ó dheas feadh mhórbhealaigh ceithre lána a shín ar feadh seachtó ciliméadar. Timpeall ceithre mhíle is daichead. Chas mé ar an raidió. American Rock Painéal plé ar leasacháin. Chas mé as an raidió.
  
  
  Ní raibh mé ag luí go hiomlán le Benjamin nuair a dúirt mé leis nach raibh aon rud tábhachtach amach agam. Go deimhin, is dócha go raibh sé painfully fíor. Ar chúig chéad dollar cheannaigh siad dom an t-ainm deartháir corpse i Beit Nam. Sin uile, agus is dócha rud ar bith.
  
  
  Agus maidir leis na cúig chéad dollar, dá mba é sin go léir a bhí íoctha ag Robi Yussef, bhí dhá mhíle cúig chéad dollar fágtha fós. Áit éigin síos an líne, bhain sé níos mó amach.
  
  
  Cé a d'íoc sé?
  
  
  Gan a liosta teagmhála, ní raibh aon smaoineamh agam.
  
  
  Agus gan aon leideanna, d'fhéadfadh cúig guys a bheith caillte cúig chéad milliún. Nó b'fhéidir a saol.
  
  
  Cuireann sé seo chuig an cheist mé: cé a raibh na leideanna? Cé a thóg rudaí Robie? Bhí sé éasca. Séamas. Ach bhí sé ceangailte le leaba in Arizona. Go dtí an tús. Thóg an "American" iad. Gníomhaire? Spy? Cara? Namhaid?
  
  
  Chas mé an raidió ar siúl arís agus bhí mé ag sroicheadh toitín nuair a chuimhnigh mé air.
  
  
  Bosca cluiche. An ceann as seaicéad Robie.
  
  
  Folcadáin Shanda
  
  
  Sráid Omar 78
  
  
  Iarúsailéim
  
  
  
  
  Tá an t-ainm Chaim lámhscríofa ar an gclúdach istigh.
  
  
  Ansin arís, b'fhéidir nár chiallaigh sé rud ar bith.
  
  
  
  
  
  
  Ochtú caibidil.
  
  
  
  
  
  Léann léarscáil Iosrael mar chomhartha chuig an mBíobla. Is féidir leat tosú le Geineasas agus dul trí Mhianaigh Sholamón, Tuama Dháiví, Beithil agus Nazarat agus críochnú le Armageddon. Más mian leat an leagan gearr, tar go Iarúsailéim.
  
  
  Tógann an chathair d'anáil leat le gach céim. Toisc go bhfuil tú i do sheasamh áit a choinnigh Solamh a chapaill, agus anois tá tú ag siúl ar feadh Via Dolorosa, an tsráid ar feadh a shiúil Críost leis an chros. Agus chuaigh Muhammad suas chun na bhflaitheas. Agus tuama Absalom. Agus uaigh Mhuire. Balla na nDeora. Cruinneachán Órga Mhosc Omar; seomra gloine dhaite an Suipéar Déanach. Tá sé ar fad ann. Agus tá gach rud mar an gcéanna mar a bhí sé an uair sin.
  
  
  In Iarúsailéim tá 200,000 Giúdaigh, 75,000 Moslamach agus 15,000 Críostaithe; tá teannas ann freisin, ach níl sé níos mó ná anois, nuair a roinneadh an chathair agus na hArabaigh ina gcónaí faoi riail Arabach gan uisce reatha nó séarachas.
  
  
  Bhain cuid den chathair ar a dtugtar “Iarúsailéim Thoir” leis an Iordáin roimh chogadh na bliana 1967. Is amhlaidh atá Sliabh Scopus agus Sliabh na nOllóga.
  
  
  Mar sin, tá carachtar Arabach ag "Iarúsailéim Thoir".
  
  
  Is féidir "Araibis i gcarachtar" a mhíthuiscint. Toisc go bhfuil míthuiscint ar an gcarachtar Arabach, ar a laghad ag an gcuid is mó againn hArabaigh an Iarthair, tá sé fós in aigne an Iarthair mar an barbarian coimhthíocha deiridh. Sheikhs le ceathrar mná céile, dlí Sharia, mhoráltacht amhrasach agus drochfhiacla. Ceannaithe atá ar éalaithe a dhíolfaidh “fíor-chairpéad seandachta” duit agus a iarrfaidh dhá phiastr níos mó dá n-iníon. Is iad na drochdhaoine a chrá na daoine maithe i scannáin agus nach bhfuil aon mhaith déanta acu ón lá a fuair Rudolph Valentino bás. Níor chabhraigh sceimhlitheoirí leis an íomhá. Go deimhin, tá siad tar éis éirí fiú íomhá. Agus tá sé go leor dúr.
  
  
  Ní sceimhlitheoirí foréigneacha na hArabaigh go léir ná na sheikhs Arabacha go léir. Dá gcaithfinn ginearálú a dhéanamh ar na hArabaigh – agus go ginearálta is fuath liom ginearálú – déarfainn go bhfuil meon iontach acu, greann leathan, béasaíocht den scoth agus cairdiúlacht a bhíonn teoranta go minic ar an iomarca.
  
  
  Tá an choilíneacht Meiriceánach suite in Iarúsailéim Thoir. Bhí sé seo uair an Pálás an Pasha. Cruinneachán pléisiúir leacaithe óraithe. Cosnaíonn seomraí fiche dollar in aghaidh an lae anois. Seomraí ollmhóra le huasteorainneacha beamed agus patrúin oirthearacha ar na ballaí.
  
  
  Sheiceáil mé isteach mar Mackenzie ó Myra agus chuaigh mé amach go dtí an clós gréine chun lón a fháil. Is é an bia Fraincis agus freisin Meán-Oirthear. D'ordaigh mé bia Francach agus fíon Iosraelach. Tráthnóna déanach a bhí ann agus bhí an chuid is mó de na táblaí tíl folamh. Cuireadh clocha ar fáil do cheathrar lucht gnó áitiúil trí leaba gheiraniums bláthanna. In aice liomsa, bhí lánúin coirtithe, costasach ag breathnú ar an bpota espresso airgid, ag fanacht leis an gcaife a dhorchaiú mar ba mhaith leo. Chlaon an fear. Ní raibh sé ag iarraidh go gcoimeádfaí é ag fanacht.
  
  
  Tháinig mo chuid fíona agus chrom an fear ar a mhuineál chun an lipéad a fheiceáil. Lig mé dó iarracht a dhéanamh. Shíl mé dá ndéarfainn leis, go ndéanfaimis samplaí fíona sa chéad leathuair eile. Ansin beidh sé ag iarraidh labhairt faoi bhialanna sa Fhrainc agus an déantóir léine is fearr ar Saville Row. Mar sin lig mé dó deoch.
  
  
  Ghlan sé a scornach. “Tá brón orm,” ar seisean. Meiriceánach. "Níl mé ach fiosrach ..."
  
  
  "Michabh Iosrael"
  
  
  "Tá brón orm?"
  
  
  "Fíon." Chaith mé an buidéal. "Michabh Iosrael"
  
  
  "Ó." Léigh sé an lipéad. "Michabh Iosrael"
  
  
  Bhí culaith sé chéad dollar á chaitheamh aige - culaith dhonn, léine dorcha, craiceann dorcha, agus gruaig donn. Rud ar féidir a dtugtar rath inláimhsithe. Chríochnaigh an bhean in aice leis an cuma. Blonde Grace Kelly i síoda gorm pale.
  
  
  “Shíl mé níos luaithe go raibh cuma eolach ort.” Labhair sí i séiseanna. Accent, Fraincis. “Ach anois tá a fhios agam cé a chuireann tú i gcuimhne dom.” Bhí an cuma flirting. Cool, ach te. Chas sí chuig fógrán le haghaidh lotion suntan. "Cé a cheapann tú go bhfuil tú, Bob?"
  
  
  Bhí Bob ina thost. Tá mo bhia tagtha. Chlaon sí i dtreo an fhreastalaí agus thóg mo lámh. "Omar Sharif!" An waiter winked ag dom agus d'fhág. Chlaon sí ar aghaidh. "Ní dhéanann tú ... a dhéanann tú?"
  
  
  "Omar Sharif. Uh. Tá brón orm." Chuir mé amach mo thoitín agus thosaigh mé ag ithe lóin. Bhreathnaigh Bob ar mo thoitíní. I gceann nóiméid iarrfaidh sé an paca a fheiceáil. Ghlan sé a scornach.
  
  
  “Is mise Bob Lamott. Agus seo é Jacqueline Raine."
  
  
  Thug mé suas. "Mac Coinnich." Chroith muid go léir lámha.
  
  
  "An bhfuil tú anseo ar laethanta saoire?" - d'iarr Bob.
  
  
  Dúirt mé go bhfuil mé ag obair le World Magazine. Dúirt mé seo chomh minic sin gur thosaigh mé á chreidiúint.
  
  
  Dúirt sé liom go raibh sé ag obair do Fresco Oil. Dúirt mé "Ó" agus lean mé ag ithe. Ní "Ó?" Just "Ó." Níor cheart go raibh faitíos air.
  
  
  "Cosúil le quiche?"
  
  
  "Hm?"
  
  
  Luaigh sé go dtí mo phláta. "Kish. Conas é sin?"
  
  
  "Mór."
  
  
  "Níl sé chomh maith le Madame Dit's, geall liom." An raibh tú riamh go Madame Dit's i bPáras? An quiche is fearr ar domhan, ach amháin."
  
  
  "Beidh cuimhne agam air"
  
  
  "An bhfuil tú anseo i d'aonar?"
  
  
  “Mmm. Sea."
  
  
  "Ceart go leor," a dúirt Jacqueline. “Sa chás sin, b’fhéidir...” Léigh an cuma a thug sí ar Bob cosúil le cártaí teleprompter. Thuig Bob a chuid cainte.
  
  
  “Ó sea. B'fhéidir gur mhaith leat ticéad chuig an gceolchoirm anocht? Tá cruinniú agam, cruinniú gnó, agus, bhuel, tá Jacqueline ag iarraidh teacht anseo, ach tá sí, bhuel, tá sé cineál awkward di dul ina haonar. Mar sin uh. ..."
  
  
  Bhreathnaigh Jacqueline orm fada agus go mall. Ní ghortóidh an cuma cén fáth-I-cat-away-cad-é-n-bhfuil a fhios-. Bhí a súile glas agus flecked le hór.
  
  
  Dúirt mé, "A Thiarna, tá brón orm, ach tá pleananna eile agam."
  
  
  Cuireann daoine cosúil le Lamott orm rudaí cosúil le "damn it." Agus tá mná cosúil le Jacqueline díobhálach don anam. Is féidir leat a rothaí a chloisteáil ag cliceáil agus iad ag beartú tú a chnapáil, ach boladh caolchúiseach, gruaig shíoda, lámh éadrom ar do lámh, ansin ag sleamhnú amach... agus an chéad rud eile atá ar eolas agat, tá tú tar éis léim ar an gcrúca. Agus an chéad rud eile a fhios agat, tá tú ar ais san aigéan.
  
  
  "B'fhéidir an chéad uair eile?" Dúirt siad le chéile é agus ansin gáire siad araon.
  
  
  “B’fhéidir,” a dúirt mé agus iad ag gáire.
  
  
  D'iarr mé ar an seic, íoctha agus ar chlé.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Tá folcadáin Tuircis agus folcadáin Tuircis ann.
  
  
  Agus ansin tá Shanda.
  
  
  Folcadáin barántúla Tuircis agus barántúla. Uimh nonsense. Roghnaigh ó théamh gaile nó teas tirim, linn te, linn fuar nó meán-te. Tá Shanda lonnaithe in iar-phálás eile. Fuinneoga gloine dhaite, urláir mósáic, huasteorainneacha cruinneacha óraithe arda.
  
  
  Agus cé, in ainm Allah, a bhí Chaim? D’fhéadfadh Chaim a bheith ag obair anseo nó díreach ag crochadh thart. D’fhéadfadh Chaim teacht uair amháin ar a laghad chun bualadh le Robi. Ní fhéadfadh Chaim a bheith anseo ar chor ar bith. Nó Robie freisin. B'fhéidir nach bhfuair sé ach bosca imeartha. Gabh mo leithscéal a chailleann, an bhfuil solas agat? Cinnte. Anseo. Tá gach rud breá. Coinnigh iad.
  
  
  Shiúil mé suas go dtí an tábla. Deasc buailte oifige ó 1910 i lár an stocaireachta ar nós Pasha. Dúirt an comhartha, "Iontráil IL 5. $1.15." D'íoc mé an airgeadóir. Bhí sé cosúil le mo chuimhní cinn ar S.Z. Is turcaí é Sackell le liathróidí ime ag caitheamh spéaclaí.
  
  
  fillte mé mo athrú agus smaoinigh ar feadh nóiméid.
  
  
  "Mar sin?" ar seisean i mBéarla, "so what's the matter?"
  
  
  Dúirt mé, "An cuma liom mar a tharla rud éigin?"
  
  
  “An bhfaca tú aon rud ag tarlú do dhuine éigin riamh? Tá rud éigin difriúil ag gach duine. Mar sin, cén fáth a bhfuil tú difriúil?
  
  
  aoibh mé. "Ní féidir liom."
  
  
  Shrugged sé. "Mar sin?"
  
  
  Mar sin cén fáth nach bhfuil. Dúirt mé, "An bhfuil Chaim anseo?"
  
  
  Dúirt sé: "Cé hé Chaim?"
  
  
  "Níl a fhios agam. Cé atá agat?"
  
  
  Chroith sé a smig. "Ní Chaim anseo." Chrom sé a cheann. "Mar sin, cén fáth a bhfuil tú ag iarraidh?"
  
  
  "Dubhairt duine éigin liom ceist a chur ar Chaim."
  
  
  Chroith sé a smig arís. "Ní Chaim anseo."
  
  
  "Ceart go leor. Ceart go leor. Cá bhfuil an taisceadán?"
  
  
  "Má dubhairt tú gur chuir Chaim thú, sin rud eile."
  
  
  "Aon rud eile?"
  
  
  “Má dúirt tú gur chuir Chaim thú, tá mé ag glaoch ar an mbainisteoir. Má ghlaoim ar an mbainisteoir, gheobhaidh tú cóir speisialta.”
  
  
  scríob mé mo cheann. "An bhféadfá glaoch ar an boss le do thoil?"
  
  
  “Chuir glaoch ar an mbainisteoir áthas agus áthas orm. Níl ann ach fadhb amháin. Níor sheol Chaim thú.”
  
  
  “Féach, abair linn tosú arís. Dia dhuit. Lá maith. chuir Chaim chugam."
  
  
  Aoibh sé. "Tá?"
  
  
  aoibh mé. "Sea. An mbeidh tú ag glaoch ar an Boss?"
  
  
  “Dá gcuirfinn glaoch ar an boss, bheinn sásta agus sásta. Níl ann ach fadhb amháin. Níl an boss anseo"
  
  
  Dhún mé mo shúile.
  
  
  Dúirt sé: Inis dom go bhfuil tú ag dul go dtí an seomra gaile. Seolfaidh mé an boss níos déanaí."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Bhí sraith seomra gaile ag Fellini. Babhta agus ard, cosúil le Colosseum beag, timpeallaithe ag leaca cloiche bán cruinn a d'ardaigh, cosúil le bleachers, go dtí uasteorainn ard cruinneachán de ghloine daite. Leis an gal a bhí sé cosúil le aisling osréalaíoch de Pompeii. Bhí na comhlachtaí, sprawled ar na céimeanna cloiche, le feiceáil san aer, ach díreach in am chun imbhualadh a chosc. Bhí an infheictheacht beagnach nialas.
  
  
  Fuair mé taisceadán agus fuair mé ar cíos tuáille mór Peirsis-patterned agus scraper snáithíní a dtugann siad washcloth. Ní raibh a fhios agam conas a d'fhéadfadh an Boss teacht orm. Ní raibh mé in ann teacht ar mo chosa fiú.
  
  
  Dhreap mé ar an leac ag timpeall fiche troigh. Ardaíonn gaile. Bhí sé go deas agus te. Shíl mé go bhféadfainn na dents a leigheas ón oíche roimhe sin. Scíth a ligean matáin tinn. Dhún mé mo shúile. B’fhéidir gur tháinig Jackson Robie anseo chun scíth a ligean. B’fhéidir gur tháinig sé don gal, don linn agus don chóireáil speisialta a chuir Chaim chugam.
  
  
  Bhí orm a admháil go raibh an chóireáil speisialta. Ó áit éigin amach as ceocháin Pompeii d'eitil péire lámha isteach go tapa. Rug siad orm le casúr agus leag siad den chothromaíocht mé. Bhí sé chomh te diabhal nach raibh mé in ann é a fheiceáil. Ach tá a fhios agam conas an casúr a thógáil síos. Is féidir liom é seo a dhéanamh, mar a deir siad, le mo lámha taobh thiar de mo dhroim.
  
  
  D'fhreagair mé le cic júdó agus d'eitil an fear amach as dom, arís agus arís eile, agus imithe i puff gaile.
  
  
  Ní le fada.
  
  
  Bhuail sé isteach sa easnacha mé le bun a ghunna (ní mór duit radar chun troid ann) agus shleamhnaigh mé ar charraig. D'eitil an tuáille agus bhí mé nocht, agus ansin bhí sé ag dom arís, blob mór faceless, ag tosú ar buama a tumadóireacht don mharú.
  
  
  D'fhan mé go bhfágfadh an chos eile an talamh agus smeach anonn! Shleamhnaigh mé síos an chéim, agus a chorp crashed isteach i cloch folamh. Bhí mé air sula bhféadfadh sé "ugh" a rá! Bhuail mé sa scornach é le taobh mo láimhe, ach chuir sé bac orm le lámh chomh tiubh le stoc crann. Tógadh é cosúil le King Kong agus ag féachaint ar a aghaidh níor athraigh m'intinn. Bhí muid ag déanamh wrestling Indiach beagnach go dtí go grunted agus winced agus rolladh muid araon arís agus arís eile agus go tobann thit mé ar an chéim,
  
  
  agus bhuail sé a cheann ar chloich.
  
  
  Is thart ansin go bhféadfainn cabhair Wilhelmina a úsáid. Ach ar ndóigh níor thug mé mo Luger isteach sa seomra gaile, ach thóg mé an Hugo, mo stiletto iontaofa. Ar an drochuair, chuir mé i bhfolach i banna waist an tuáille é agus d'eitil sé nuair a d'eitil an tuáille agus chaill mé áit éigin sa phéire é.
  
  
  Ach, mar a dúirt duine éigin, a lorg agus gheobhaidh tú. Mhothaigh mé rud éigin géar ag tingling mo dhroim. Sa blockbuster seo, bhí mé pionta síos mar eitilt agus iarracht a dhéanamh ae mionghearrtha as mo cheann agus thosaigh mo scian féin stabbing sa chúl mé.
  
  
  Bhí go leor luamhánaithe agam chun bogadh a dhéanamh. Rug mé ar an gcéim os mo chionn agus bhrúigh mé, agus rolladh muid anonn is anall, síos - agus anois bhí stiletto agam. Ach anois bhí mo lámh leis an scian, agus chas muid arís, ag brú ar an scian, ach amháin anois bhí sé ar a bharr agus brú mo lámha. D'ardaigh mé mo ghlúin agus thosaigh a shúile ag bulge agus shiúil muid i dtreo arís. Chuala mé géarchor rud éigin, d'éirigh a chuid análaithe feadaíl, agus a lámh suaimhneach. Bhí mé ag druidim agus thuig mé go raibh mé ag brú an scian isteach sa chorp.
  
  
  Sheas mé suas go mall, ag féachaint ar mo ionsaitheoir. Bhí a mhuineál briste ar choirnéal na céime agus a cheann ar crochadh thar an imeall. Sheas mé suas, ag análú go mór. Thit a chorp. Thosaigh sé ag rolladh. Suas agus síos trí na seastáin de chéimeanna bán cloiche, síos trí na scamaill ag ardú de gal hellish.
  
  
  Shiúil mé timpeall an rotunda agus chuaigh mé síos na céimeanna. Bhí mé leath bealaigh amach an doras nuair a chuala mé duine ag rá, "Cad é do bharúil ar an torann sin?"
  
  
  D'fhreagair a chompánach: "Cén torann?"
  
  
  Chinn mé cuairt a thabhairt ar an boss. Fuair mé gléasta agus chuaigh mé go dtí an doras marcáilte "Stiúrthóir." Dúirt a rúnaí liom nach raibh sé ann. Shiúil mé thar a deasc agus a cuid agóidí agus d'oscail an doras chuig oifig an boss. Bhí sé as láthair. Sheas an rúnaí ar mo uillinn; bean lár-aosta, chros-shúileach, chrosáilte a lámha thar a cófra. "An bhfuil aon teachtaireacht?" Dúirt sí. Sarcastach.
  
  
  “Sea,” arsa mise. “Abair leis go raibh Chaim anseo. Agus seo an uair dheireanach a mholaim a áit.”
  
  
  Stop mé ag an deasc fáiltithe.
  
  
  “Chuir Haim go leor cairde?”
  
  
  “Ní hea,” ar seisean. “Is tú an chéad duine. Dúirt an boss liom dhá lá ó shin, "Bí cúramach nuair a deir duine éigin Chaim."
  
  
  Dhá lá ó shin. Thosaigh sé ar a thír féin de bhrí a chruthú.
  
  
  B'fhéidir.
  
  
  "Mar sin?" d'iarr sé orm. "Tharla rud éigin?"
  
  
  “Ní hea,” a dúirt mé go mall. "Tá gach rud breá. Maith go leor."
  
  
  
  
  
  
  Naoú caibidil.
  
  
  
  
  
  Níor chabhraigh Kopel Rent-A-Car liom. Agus Avis freisin. Bhí an t-ádh liom Hertz. Sea, thóg an tUasal Robie carr ar cíos. an cúigiú cuid is fiche. Seacht ar maidin. D'ordaigh sé Land Rover go speisialta. Ghlaoigh mé an lá roimhe chun áirithint a dhéanamh.
  
  
  “Cathain a thug sé ar ais é?”
  
  
  Rith sí a méar thar an admháil a cuireadh isteach. Cailín gránna le craiceann dona. Thug sí gáire dom a bhí cosúil le ceann fostaithe. "Fiche seacht. A haon déag tríocha."
  
  
  Fiche nóiméad ina dhiaidh sin sreangaigh sé AX. Uair an chloig ina dhiaidh sin fuair sé bás i alley.
  
  
  Thosaigh sí ag dúnadh an tarraiceán comhaid.
  
  
  "An féidir leat a insint dom rud éigin eile?"
  
  
  Dúirt an comhartha ar an gcuntar gurbh é Iníon Mangel a hainm.
  
  
  "An féidir leat a insint dom cé mhéad míle a chuir sé ar an Rover?"
  
  
  Chaith sí a tairní pluma i gcruth sleá ar ais tríd an R go dtí gur shroich sí Robie. "Cúig chéad daichead ciliméadar, a dhuine uasail."
  
  
  Cuirim nóta caoga punt ar an gcuntar. "Cad é seo, cad chuige?" - d'iarr sí amhrasach.
  
  
  "Is é sin toisc nár chuala tú trácht ar an Uasal Robie riamh, agus níor chuir aon duine anseo ceist air."
  
  
  "Faoi cé?" - a dúirt sí agus thóg an bille.
  
  
  Thóg mé an cárta ón gcuntar agus d'fhág mé.
  
  
  Bhí sé ag luí na gréine agus níor thiomáin mé ach ar feadh tamaill, ag iarraidh m'intinn a scíth a ligean agus a bheith réidh don chéad bout mór eile goir. Bhí dath an ór róis ar an gcathair, cosúil le bráisléad ollmhór a caitheadh idir na cnoic. Ghlaodh cloigíní na heaglaise agus bhí glór muezzin na tíre le cloisteáil ó na mianairí óraithe. La ilaha illa Allah. Moslamach glaoch chun urnaí.
  
  
  Bhí an chathair féin cosúil le cineál paidir. Mná Arabacha, coimhthíocha i caillí, ag cothromú ar chiseáin ar a gcuid coirníní, ag cumasc le turasóirí i jeans gearrtha agus sagairt Cheartchreidmheacha ina róbaí fada dubh agus gruaig fhada dhubh, agus fir i kaffiyehs ar a mbealach chuig an mosc agus Hasidim. Téann Giúdaigh go dtí an Balla. N'fheadar an mbeadh an chathair ar a dtugtar an Dia le trí ainm ag taitneamh as an spéir ar an scáthán lá éigin agus a rá, "Féach, guys, is é seo an chaoi a bhfuil sé ceaptha a bheith. Cónaíonn gach duine le chéile faoi shíocháin." Shalom Aleichem, Salam Aleikum. Suaimhneas síoraí duit.
  
  
  D'fhill mé ar mo sheomra agus d'ordaigh vodca, ansin dhoirteadh uisce te isteach sa
  
  
  folctha agus thug mé vodca isteach sa dabhach liom. Seachas áit ar chúl mo chinn inar ghortaigh sé mo chuid gruaige a chíor, rinne mo chorp dearmad ar an lá. Gan forgiving, ach dearmad.
  
  
  Ghlaoigh an teileafón. groaned mé. I mo phost níl a leithéid de rud ann agus an sólás possum a bheith in ann glaoch ar ghutháin nó cloigíní dorais a ghlaoch. Ceachtar tá duine éigin amach chun tú a fháil, nó tá duine éigin amach chun tú a fháil. Agus ní bhíonn a fhios agat cad go dtí go bhfreagraíonn tú.
  
  
  Chuir mé mallacht orm agus dhreap mé amach as an bhfolcadán, ag sileadh isteach ar mo ghuthán agus ag fágáil lorg ar an brat oirthearach.
  
  
  "Mackenzie?"
  
  
  Beniamin. Dúirt mé leis fanacht. Dúirt mé gur ith mé uachtar reoite fanaile. Theastaigh uaim é a fháil. Shíl mé go raibh sé ag leá. Cód Comic: B'fhéidir go bhfuilimid á bhfabhtáil. Sheiceáil mé an seomra, ar ndóigh, ach is féidir monatóireacht a dhéanamh ar an bhfón lasc-chláir ó áit ar bith. Agus bhí duine éigin in Iarúsailéim sa tóir orm. Crochadh mé suas agus chomhaireamh fiche, agus nuair a phioc mé suas dúirt sé go raibh sé chun dul; ghlaoigh a chlog dorais. Dúirt mé go gcuirfinn glaoch ar ais air. Dúirt sé liom glaoch ar a deich.
  
  
  Mheas mé dul ar ais go dtí an folctha, ach tá sé cosúil le tósta a aththéamh - níos mó oibre ná mar is fiú. Rug mé tuáille, mo dheoch agus léarscáil agus shín mé amach ar leaba méid an rí.
  
  
  Thaistil Roby 540 ciliméadar turas cruinn. Dhá chéad seachtó a haon slí. Ag tosú ó Iarúsailéim. Sheiceáil mé an scála ag bun na léarscáile. Daichead ciliméadar in aghaidh an orlach. Thomhais mé 6 orlach agus tharraing mé ciorcal timpeall ar Iarúsailéim; 270 ciliméadar i ngach treo. Iomlán thart ar 168 míle.
  
  
  Chuaigh an ciorcal ó thuaidh agus chlúdaigh sé an chuid is mó den Liobáin; soir-thuaidh, chuaigh sé isteach tSiria; Ag bogadh soir ó dheas, ghabh sé an chuid is mó den Iordáin agus smután caoga míle den Araib Shádach. Sa deisceart chlúdaigh sé leath de Shíonái agus san iardheisceart thuirling sé ar phóirse Phort Said.
  
  
  Áit éigin sa chiorcal seo fuair Robi Shaitan.
  
  
  Áit éigin sa chiorcal seo gheobhaidh mé Shaitan.
  
  
  Áit éigin ar plain le deannaigh oráiste.
  
  
  Na chéad rudaí ar dtús. Is críoch namhaid í an Iordáin do na commandos, agus tá an Éigipt ag éirí neamhiontaofa go tapa. Is áit mhaith é Leithinis Shinai le dul i bhfolach, ach tá sé lán d’Iosraelach agus de bhreathnóirí na Náisiún Aontaithe, chomh maith le hÉigiptigh Sadat, atá ag éirí compordach go leor leis na Stáit Aontaithe. Marcáil é seo mar "b'fhéidir" ach ní mar chéad rogha. Ní raibh Arabach ar bith ach oiread, a d’fhág cuid den tSiria agus den chuid is mó den Liobáin, tír le meitheal mór Palaistíneach. Tá súil ag an tSiria, a raibh a arm fós ag troid in Iosrael, bonn a bhaint amach in ainneoin na gcainteanna síochána. Liobáin, bonn cáiliúil fórsaí speisialta.
  
  
  Mar sin, bhí an figiúr de Shaitan sa Liobáin nó tSiria.
  
  
  Ach an raibh siad fós san áit a raibh siad nuair a d’aimsigh Robie iad? Nó ar shocraigh siad go raibh siad sábháilte go leor chun fanacht díreach tar éis an mharú?
  
  
  an Liobáin nó an tSiria. Ghlaoigh Robi go dtí an Damaisc, Béiriút, an tSiria agus an Liobáin.
  
  
  Ansin thosaigh ráflaí popping suas i mo cheann.
  
  
  B’fhéidir gur lorg Benjamin na glaonna.
  
  
  B’fhéidir go raibh eolas iontach aige.
  
  
  B'fhéidir gur cheart dom a bheith gléasta agus dul ag lón.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Tugadh "Ridirí Arabacha" ar an mbialann agus clúdaíodh na ballaí agus an uasteorainn le fabraic; corcra, dearg, buí agus dizzying. A birdcage ollmhór líonadh lár an tseomra, agus an corcra, dearg, agus buí éan glared balefully ag na cuairteoirí candlelit.
  
  
  Ghlac mé tábla agus d'ordaigh mé vodca agus mias uaineoil, cnónna, chickpeas, rís, spíosraí agus sesame. Dúirt mé, "Ba mhaith liom síolta sesame a oscailt." Chrom an freastalaí go cineálta agus thacaigh sé ar shiúl.
  
  
  D’fhill sé cúpla nóiméad ina dhiaidh sin le deoch, agus cúpla nóiméad ina dhiaidh sin d’fhill sé le Jacqueline Raine.
  
  
  "Shíl mé go raibh tú sa chúinne. Ar mhaith leat a bheith i d'aonar, nó...
  
  
  Shocraigh muid ar “nó” agus shuigh sí síos. Bhí sí gléasta i bPáras, agus boladh Pháras uirthi, agus a gruaig fhionn bailithe ar a ceann agus thit i gcuacha beaga síos a muineál. Bhí diamaint ag spréiceadh go glic ina cluasa, agus rud éigin eile ag dealú go glic ina súile.
  
  
  D’ísligh sí iad agus dúirt, “Ní thaitníonn tú liom, an ea?”
  
  
  Dúirt mé, "Níl a fhios agam tú."
  
  
  Gáire sí beagán garbh. "An bhfuil slonn ann le haghaidh 'iarraidh ceist a chur?' “Sílim gur chuir tú an cheist seo díreach. Tá mé á iarraidh arís. Cén fáth nach dtaitníonn tú liom?
  
  
  "Cén fáth ar mhaith leat dom é seo a dhéanamh?"
  
  
  Phóir sí a liopaí dearga agus chrom sí a ceann. "Do fhear chomh tarraingteach, tá sé go leor naive"
  
  
  “A bhean chomh tarraingteach sin,” rinne mé iarracht an dealg sin a léamh ina súile, “ní gá duit dul ar thóir fir nach dtaitníonn leat.”
  
  
  Chlaon sí agus aoibh. “Touché. Anois, an gceannóidh tú deoch dom nó an gcuirfidh tú abhaile a chodladh mé gan dinnéar?”
  
  
  Thaispeáin mé don fhreastalaí é agus d'ordaigh mé
  
  
  Ba chóir di dearg a ól. Bhreathnaigh sí ar an éan. “Bhí súil agam go mbeimis go maith dá chéile. Bhí súil agam…” reo a guth agus thit sé ina thost.
  
  
  "An raibh do dhóchas in airde agat?"
  
  
  Thaispeáin sí dom a súile glas-ór. “Bhí mé ag súil go dtabharfá leat mé nuair a d'fhág tú. As seo amach."
  
  
  "Cé?"
  
  
  Pout sí agus rith a méar thar é. "Ní maith liom cad a dhéanann sé dom." Bhreathnaigh mé ar na diamaint ag taitneamh ar a cluasa agus shíl mé gur thaitin leis an méid a bhí á dhéanamh aici dó. Thug sí faoi deara mo gaze. “Ó sea. Bíodh airgead agat. Tá go leor airgid ann. Ach airgead, creidim, nach bhfuil gach rud. Tá tenderness agus misneach ... agus..." - d'fhéach sí orm le cuma fhada leá. "Agus go leor leor eile". Scar sí a liopaí.
  
  
  Tóg é agus é a phriontáil. Droch-radharc a bhí ann ó dhrochscannán. Bhí rang aici, ach ní raibh sí in ann imirt. Agus cé go n-admhaím go raibh mé cróga agus uasal agus go raibh cuma Omar Sharif orm agus sin go léir, níorbh é grá gach rud a d’éirigh ina súile. Ní raibh sé fiú lust íon maith. Rud eile a bhí ann, ach ní raibh mé in ann é a léamh.
  
  
  Chroith mé mo cheann. “Mícheart Patsy. Ach ná tabhair suas. Cad faoin bhfear ard sin?" Chuir mé in iúl don fhreastalaí Arabach dathúil. “Níl a lán airgid, ach geall liom go bhfuil i bhfad níos mó aige.”
  
  
  Chuir sí síos ar an ghloine agus d'éirigh sí suas go tobann. Bhí deora ina súile. Deora fíor. “Tá brón mór orm,” a dúirt sí. “Rinne mé amadán díom féin. Shíl mé, is cuma cad a cheap mé." Shruth deora fíor síos a héadan, agus chaith sí ar shiúl iad le méara crith. "Níl ann ach go bhfuil mé ... Tá mé chomh éadóchasach, a OH!" Shuddered sí. "Oíche mhaith, Mister Carter."
  
  
  Chas sí agus rith leath amach as an seomra. Shuigh mé ansin i bewilderment. Ní raibh mé ag súil leis an deireadh seo.
  
  
  Níor inis mé di ach oiread gurbh é Carter mo ainm.
  
  
  Chríochnaigh mé mo chaife roimh a deich, chuaigh mé go dtí an both gutháin agus chuir mé glaoch ar Benjamin.
  
  
  "Tá duine éigin ag casadh suas an teas, huh?"
  
  
  Mar fhreagra, d'inis mé an scéal dó sa seomra gaile.
  
  
  "Suimiúil."
  
  
  "Nach bhfuil sé? An gceapann tú go bhfuil am agat an áit seo a sheiceáil amach? Go háirithe an Boss? Chaim, is dócha, a bhí ann ach leid."
  
  
  "Ciallaíonn Chaim saol."
  
  
  "Sea tá fhios agam. Tugann mo shaol go leor áiteanna aisteacha mé."
  
  
  Sos. Chuala mé é ag bualadh cluiche agus ag tarraingt as a thoitín. "Cad a cheapann tú a bhí Robie a dhéanamh leis an matchbox?"
  
  
  Dúirt mé, “Imigh leat, a Dháiví. Cad é seo? Tástáil faisnéise sa chéad bhliain? Planda do mo shúile amháin a bhí sa bhosca maidse. Chuir duine éigin isteach i mbagáiste Robie é, agus fios aige go bhfaigheadh duine cosúil liomsa é. Agus lean é. Is é an rud is fuath liom faoin smaoineamh seo ná go bhféadfadh gach rud a aimsím anois a bheith ina phlanda."
  
  
  Rinne sé gáire. "Mór."
  
  
  "Hm?"
  
  
  “Ar an tástáil. Nó ar a laghad tháinig mé ar an bhfreagra céanna. Aon rud eile ar mhaith leat a roinnt?"
  
  
  “Ní hea faoi láthair. Ach ghlaoigh tú orm."
  
  
  “Glaonna gutháin Robie. Lorg mé na huimhreacha."
  
  
  Thóg mé amach leabhar agus peann luaidhe. "Labhair."
  
  
  “Is é an seomra i Béiriút an Fox Hotel.” Ghlaoigh Roby ó stáisiún go stáisiún, mar sin níl aon taifead ar a ghlaoigh sé."
  
  
  "Cad mar gheall ar Damaisc?"
  
  
  "Sea. Feicim. Fón, nach bhfuil liostaithe. Teach príobháideach. Theodor Jens. An bhfuil aon rud i gceist?"
  
  
  Ó ó. Bhí bille gutháin Sarah liom. Sheiceáil mé dátaí glaonna Robie. Bhí mé ag imirt poker le Jens in Arizona nuair a bhí sé ag caint le Robie.
  
  
  Cad a bhí i gceist?
  
  
  Go socraíodh an timpiste a chríochnaigh le Jens ag Aintín Tilly's. Bhí an Robie seo ag caint leis an impostor Jensa. Go bhfuil AX insíothlaithe ag duine éigin ón gcoigríoch. Agus d'fhéadfadh an strainséir céanna a bheith i dteagmháil léi Robie. Fós...
  
  
  "Ní hea, a dúirt mé. 'Ní chiallaíonn sé rud ar bith dom.'
  
  
  "Ar mhaith leat dom é a sheiceáil amach?"
  
  
  "Cuirfidh mé in iúl duit."
  
  
  Sos eile. "Bheadh tú a bheith i do kibbutznik lofa, a thuiscint?"
  
  
  "Brí?"
  
  
  "Níl aon spiorad an chomhair - cosúil le Robie."
  
  
  “Tá. Ta tu ceart. Ar scoil rith mé rian in ionad peil a imirt. Agus is é an t-aon rud a raibh aiféala orm riamh ná gan cheerleaders a fháil ar an mbóthar. agus comhghleacaithe foirne."
  
  
  “Dála an scéil, chuir mé comhghleacaí foirne chugat.”
  
  
  "Cad a chuir tú chugam?"
  
  
  “Ná bí buartha. Níorbh é mo smaoineamh é. Mar a deir siad, ghéill mé.”
  
  
  "Vadim?"
  
  
  "Seabhac. Ó do bhainisteoir go dtí mo bhanaltra. Ó mise chugat."
  
  
  "Cad é an heck?"
  
  
  "Chun dul go dtí an tSiria - nó an Liobáin - nó áit ar bith eile nach inseoidh tú dom faoi."
  
  
  "Cad a dhéanann cheapann tú go bhfuil mé ag teacht?"
  
  
  "Come on, Carter. Rinne mé na huimhreacha seo a rianú go Damaisc agus Béiriút. Agus ina theannta sin, ní dóigh liom
  
  
  Tá cúigear Meiriceánach i bhfolach i lár Iosrael ag Shaitan. An gceapann tú go tobann gur amadán mé? "
  
  
  “Cad é má theastaíonn cara uaim? Cad é an diabhal é seo?
  
  
  “Hey, stoptar suas. Is orduithe iad orduithe. Is Arabach é an “cara” seo a chuir mé chugat. Ní gníomhaire go díreach é, ach duine a bhí cabhrach duit. Agus sula n-iompaíonn tú do shrón suas, sílim go mbeidh roinnt cabhrach uait. Agus Arabach le páipéir. Chuir mé chugat iad freisin. Déan iarracht na teorainneacha seo a thrasnú mar iriseoir Meiriceánach nua-aimseartha agus b’fhéidir go ndéarfá leo gur spiaire tú.”
  
  
  Chlaon mé. “Fine. Is fear caillte na himeartha mé."
  
  
  “Ar nós ifreann. Cloisim thú ar lasadh."
  
  
  "Mar sin?"
  
  
  "Mar sin tá sé do bhogadh."
  
  
  “Fine. Glaofaidh mé ort i gceann lá nó dhó. Cibé áit as mé. Chun féachaint ar a bhfuil foghlamtha agat faoi fholcadáin Shand." shos mé. “Tá súil agam go gcoimeádfaidh do ghníomhaire iontaofa neamh-chomhtháite thú ar an eolas fúm.”
  
  
  Rinne sé gáire. "Agus dúirt tú go raibh tú ag teip graceful."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  D’íoc mé an seic, fuair mé a lán athraithe agus chuaigh mé go dtí an Intercontinental Hotel. Fuair mé both gutháin agus shocraigh mé isteach ann.
  
  
  Na chéad rudaí ar dtús. Go cúramach. Ba cheart go mbeadh sé seo déanta agam an oíche roimhe, ach níor theastaigh uaim an t-aláram a shocrú.
  
  
  "Dia dhuit?" Bossa nova eile sa chúlra.
  
  
  “Sarah? Seo Mackenzie."
  
  
  "Mackenzie!" Dúirt sí. "Tá mé ag smaoineamh ort ar feadh i bhfad."
  
  
  "Tá _ agat?"
  
  
  "Tá agam."
  
  
  Stop sí chun sosa le dhá bharra. "Sílim go raibh mé dúr."
  
  
  Dhá bharra bossa nova eile.
  
  
  “An oíche roimhe, nuair a bhí tú ag imeacht, chuaigh mé go dtí an fhuinneog agus d’fhéach mé ort ag imeacht. Is cuma cén fáth. Ar aon nós, droch-nós, mar a tharraing do tacsaí amach, carr trasna an bhóthair ceirteacha tarraingthe amach as an gcabhsán. Black Renault, Agus go tobann thuig mé go raibh an carr seo ann ar feadh dhá lá agus go raibh sé i gcónaí le duine éigin. Dhá lá - an gcloiseann tú mé, a Mhic Coinnich? "
  
  
  "Cloisim thú, Sarah."
  
  
  “Thiomáin an carr tar éis duit imeacht. Agus ní raibh sí ann.”
  
  
  Cibé rud a bhí siad, ní raibh siad dúr. Bhí a fhios acu go leanfadh duine ó AX Robi, agus fuair siad a áit chun a fháil amach cé hé. Chiallaigh sé seo nach raibh a fhios acu cé mé go dtí go ndeachaigh mé a fheiceáil Sarah. Mar sin ní raibh a fhios acu gur bhuail mé Yusef nó go bhfaca mé Benjamin.
  
  
  B'fhéidir.
  
  
  "An bhfaca tú an fear istigh?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  “Bhí beirt acu. Ní fhaca mé ach an tiománaí. Cosúil le Jack Armstrong. Buachaill uile-Mheiriceánach."
  
  
  "Ciallaíonn tú mór agus fionn?"
  
  
  "An bhfuil saghas eile?"
  
  
  “Mar sin inis dom anois cén fáth a gcuireann sé seo go léir dúr thú.”
  
  
  Stop sí arís. “Is dóigh liom gur chuir sé seo go léir cliste orm. Bhí mé dúr an uair seo. Anois tá a fhios agam, a MhicCoinnigh. Faoi obair Sheáin. Agus... agus mise, is dócha. Bhí a fhios agam i gcónaí go raibh sé fíor. Bhí a fhios agam. agus ní raibh mé ag iarraidh a fháil amach. Bhí sé ró-scary fios a bheith agat i ndáiríre. Dá mbeadh a fhios agam, bheadh orm a bheith buartha gach uair a d’fhág sé an teach.” Bhí féin-ionchollú feargach ina glór. “An dtuigeann tú, a Mhic Coinnich? Bhí sé níos éasca a bheith buartha faoi "mná eile" nó fúm féin. Buarthaí beaga milis, slána, cailíneacha.”
  
  
  "Éasca ann, Sarah."
  
  
  Thóg sí mo focail agus sníomh iad. “Ní raibh sé sin éasca. Bhí sé deacair don bheirt againn." Bhí a guth searbh. “Ó, cinnte. Níor bhac mé riamh leis. Níor chuir mé ceisteanna air riamh. Rinne mé banlaoch dom féin. “Féach conas nach gcuirim ceisteanna ort? “Agus uaireanta tháinig mé ar ais díreach. Léim sí ina tost. Ó, caithfidh gur chuir sé sin an-sásta é." Bhí mo ghuth leibhéal. “Tá mé cinnte go ndearna tú an-áthas air. Maidir leis an gcuid eile, thuig sé. Ba chóir go raibh sé. An gceapann tú nach raibh a fhios aige cad a bhí tú ag dul tríd? Tá a fhios againn, Sarah. Agus is é an bealach inar imir tú é ach an t-aon bhealach chun é a imirt."
  
  
  Bhí sí ina tost ar feadh tamaill. A chara, ciúnas fada, fad-achair.
  
  
  Bhris mé an ciúnas. "D'iarr mé ceist a chur."
  
  
  Thit sí amach as a trance ach go leor chun gáire léi féin. "Ciallaíonn tú nach raibh tú ag glaoch chun éisteacht le mo fadhbanna?"
  
  
  “Ná bí buartha faoi. Tá áthas orm gur labhair tú liom. Anois ba mhaith liom labhairt faoi Ted Jens."
  
  
  "Fear as an Domhan?"
  
  
  Níor fhreagair mé. Dúirt sí go mall, go hesitantly, painful, "Oooh."
  
  
  "Cad é an chuma atá air?"
  
  
  "Ó mo Dhia, tá mé ..."
  
  
  “Cén chaoi a mbeadh a fhios agat? Déanaimis. Inis dom. Cén chuma a bhí air."
  
  
  “Bhuel, gruaig ghainmheach, súile gorma. Bhí go leor tan aige."
  
  
  "Airde?"
  
  
  “Meán, meán-thógáil.”
  
  
  Go dtí seo tá sí ag cur síos ar Ted Jens.
  
  
  "Aon rud eile?"
  
  
  “Mmm... dathúil, déarfainn. Agus cóirithe go maith."
  
  
  "Ar thaispeáin sé aon aitheantas duit?"
  
  
  “Tá. Cárta preas ó World Magazine.”
  
  
  World Magazine nach ea?
  
  
  Clúdach jeans.
  
  
  Chlaon mé. “Ar chuir sé aon cheist ort? Agus ar fhreagair tú é?
  
  
  “Bhuel, d’fhiafraigh sé an rud céanna leatsa. Difriúil. Ach den chuid is mó bhí sé ag iarraidh a fháil amach cad a bhí ar eolas agam faoi obair Jack agus a chairde. Agus d'inis mé an fhírinne dó. Cad a dúirt mé leat. Ní raibh a fhios seo agam. rud ar bith."
  
  
  Dúirt mé léi a bheith cúramach ach gan codladh a chailleadh. Bhí amhras orm go gcuirfeadh siad isteach uirthi níos mó. Chomhlíon sí a feidhm - cumarsáid liom.
  
  
  Bhí mé ag rith amach as an athrú agus bhí orm glaoch amháin eile a dhéanamh.
  
  
  Guím oíche mhaith ar Sarah Lavi.
  
  
  Thug mé cúpla bonn breise don mheaisín agus dhiallaigh mé uimhir Jacques Kelly sa bhaile i mBéiriút. Déanann “Jacques Kelly” cur síos ar Jacques Kelly. Fiáin Fraincis-Gaeilge. Déanann Belmondo aithris ar Errol Flynn. Bhí Kelly inár bhfear i mBéiriút freisin.
  
  
  Bhí sé sa leaba freisin nuair a ghlaoigh mé. Ag déanamh breithiúnas ar an sluán ina ghlór, ní raibh mé ag cur isteach ar oíche mhaith codlata nó ar an Late Show sa Liobáin.
  
  
  Dúirt mé go ndéanfainn go tapa é, agus rinne mé iarracht an-deacair. D'iarr mé air stad le Fox Beirut chun an liosta aoi a fháil do na laethanta a ghlaoigh Robi air. Dúirt mé leis freisin go bhfuil doppelgänger ag Ted Jens. Dúirt mé leis an nuacht a theileagrafaíocht chuig Seabhac agus a chinntiú nach raibh aon duine tar éis dul thar an Damaisc. Chuirfeadh AX duine eile chuig Jens, ach níor ghlac mé an baol muinín a bheith agam as duine eile. Ní mura raibh a fhios agam cé hé, rud nach raibh a fhios agam.
  
  
  "Cad mar gheall ar Jens féin?" chomhairligh sé. “B'fhéidir gur cheart dúinn roinnt taighde cúlra a dhéanamh air. Faigh amach an bhfuil uisce ag sileadh ar bhogha a bháid.”
  
  
  “Tá. Seo é an chéad rud eile. Agus abair le Seabhac molaim dó Millie Barnes a úsáid."
  
  
  "Cad?"
  
  
  "Mille Barnes. Cailín atá in ann ceisteanna a chur ar Jens.”
  
  
  Rinne Kelly pionta nár cheart a dhéanamh arís.
  
  
  Crochadh mé suas agus shuigh mé sa bhoth. Thuig mé go raibh fearg orm. Las mé toitín agus thóg mé tarraing feargach. Go tobann thosaigh mé ag gáire. I gceann dhá lá, bhí tricked, gafa, buailte faoi dhó, stalk, níos mó ná dócha bugged, agus bhí mé go ginearálta mar mhalartú teileafóin le haghaidh drochscéala ag teacht isteach agus amach. Ach cad a chuir fearg orm ar deireadh?
  
  
  Pionta gnéis Kelly faoi Millie.
  
  
  Déan iarracht é seo a thuiscint.
  
  
  
  
  
  
  Caibidil a deich.
  
  
  
  
  
  CULTÚR ISLAMACH.
  
  
  14:00 amárach sa bálseomra
  
  
  Aoi Léachtóir: An Dr. Jamil Raad
  
  
  
  
  "Do athrú?"
  
  
  Bhreathnaigh mé anuas ón gcomhartha agus ar ais go dtí an cailín taobh thiar den chuntar toitíní. Thug sí bonn caoga agorot dom agus mo phaca toitíní eccentric. Is sa Mheánoirthear agus i gcodanna de Pháras amháin a dhíoltar mo bhranda dÚsachtach a bhfuil scipeáil óir air ar ghnáth-chuntair tobac óstáin. D'fhéadfainn a dhéanamh gan an barr óir. Ní hamháin go bhfuil mátrúin meánaosta i dteagmháil liom i n-éadaí dearthóirí agus cailíní hippie óga le tairní péinteáilte glas ("Cá bhfuair tú na toitíní gleoite / fionnuar sin?"), ach caithfidh mé freisin féachaint ar cad a dhéanfaidh mé le mo bhunanna toitíní. . . Léann siad cosúil le comhartha a deir "Carter Was Here."
  
  
  Stop mé ag an deasc chun mo theachtaireachtaí a sheiceáil. Rinne an cléireach gáire. Lean sé ag féachaint orm go cúthail agus go feasach. Nuair a d’iarr mé go ndéanfaí mé a dhúiseacht ar a seacht ar maidin chun “tosú go gasta,” b’fhéidir gur shíl tú gurbh mise Robert Benchley ag scrios ceann de na radharcanna is fearr. Scríob mé mo cheann agus ghlaoigh mé ar an ardaitheoir.
  
  
  Bhí an t-oibreoir ardaitheoir i spiorad ard freisin. D'éalaigh mé agus dúirt mé, "Ní féidir liom fanacht le dul a chodladh," agus chláraigh an méadar giggle 1,000 saille.
  
  
  Sheiceáil mé mo dhoras roimh an eochair a úsáid agus - ho ho - d'oscail an doras agus mé imithe. Chuaigh duine éigin ar aghaidh chuig mo mhala dorais speisialta agus tháinig sé ar cuairt taobh thiar de mo dhroim.
  
  
  An raibh mo chuairteoir fós ar cuairt chugam?
  
  
  Tharraing mé amach mo ghunna, chliceáil ar an tsábháilteacht, agus chaith mé an doras oscailte le neart fórsa chun aon duine a bhí i bhfolach taobh thiar dó a bhriseadh.
  
  
  Gasped sí agus d'éirigh as an leaba.
  
  
  Chas mé ar an solas.
  
  
  rinceoir bolg?
  
  
  Sea, rinceoir bolg.
  
  
  "Mura ndúnann tú an doras, gheobhaidh mé slaghdán." Bhí sí ag gáire. Níl, tá mé ag gáire. Ar liom. Bhí a cuid gruaige dubh mímhaiseach. Bhí mé fós i mo sheasamh sa doras leis an gunna. Dhún mé an doras. D'fhéach mé ar an gunna, ansin ar an cailín. Ní raibh sí armtha. Ach amháin an comhlacht seo. Agus an ghruaig seo. Agus na súile sin.
  
  
  Bhuail mé léi gaze. "Bhí mo chath agam don lá cheana féin, mar sin má tá tú ag beartú mé a chur ar bun, tá tú ró-dhéanach."
  
  
  Bhreathnaigh sí orm le bewilderment dáiríre. "Ní thuigim é seo..." socrú "?"
  
  
  Chuir mé an gunna síos agus shiúil anonn go dtí an leaba. shuigh mé síos. "Mise freisin. Mar sin is dócha go n-insíonn tú dom.” Chlúdaigh sí í féin le blaincéad, ag breathnú scanraithe agus náire. Déanann súile móra topaz scanadh ar mo aghaidh.
  
  
  Rith mé mo lámh thar mo aghaidh. "Tá tú ag obair do B'nai Megiddo, nach bhfuil?"
  
  
  "Níl. Cad a chuireann tú ag caint?"
  
  
  Chlaon mé. “Níl iontu ach slap don ghiod, cic don shin agus crios don bholg. Ligean le rá go dtosaímid arís agus arís eile. Cé dó a oibríonn tú agus cén fáth a bhfuil tú anseo? Agus is fearr liom rabhadh a thabhairt duit. Bhí mo Wilhelmina agam freisin. Vampire an lae inniu, mar sin ná déan iarracht mé a mhealladh le do chorp óg tairisceana."
  
  
  Thug sí breathnú fada, aisteach dom; ceann go taobh, biting ingne fada. “Labhraíonn tú go leor,” a dúirt sí go mall. Agus ansin aoibh gháire eile, cheerful, áititheach.
  
  
  Dúisím. "Ceart go leor. Suas!" Buail mé mo lámha. "Lickety-scoilt. Faigh isteach do chuid éadaí. Amach an doras. Amach!"
  
  
  Tharraing sí na clúdaigh níos airde agus aoibh níos leithne. “Ní dóigh liom go dtuigeann tú. Nár dhúirt Dáiví leat fanacht liom?”
  
  
  "David?"
  
  
  "Bheinimin."
  
  
  Cuir é seo le chéile agus gheobhaidh tú David Benjamin. David - Tá mé ag cur-chugat-mar-chomhalta foirne - Benjamin.
  
  
  Comhghleacaí, diabhal. Cheerleader a bhí ann.
  
  
  Rinne mé staidéar air. “Sílim gur fearr é a chruthú duit.”
  
  
  Shrugged sí. "Cinnte." Agus sheas sí suas.
  
  
  Ní nocht. Bhí sí ag caitheamh gúna daingean le neckline íseal. Turquoise gorm. Déan dearmad ar an gúna. Corp... a Thiarna!
  
  
  "Seo." Thug sí clúdach dom. Nóta ó Benjamin. Sheas sí níos mó ná sé orlach uaidh. Lean mo chuid fola ag sileadh i dtreo. Ghlac mé an litir. Ba é an chéad chuid a dúirt sé liom ar an bhfón. Agus an chuid eile:
  
  
  Níl aon amhras ach gur cuimhin leat Miss Kaloud, ár ngníomhaire rúnda in El Jazzar (nó ar cheart dúinn ár “gníomhaire nochtaithe” a rá?). Dúirt sí liom go bhfuil sí tar éis cabhrú leat cheana féin. Socraíodh do bhord ag an gclub ar thrapdoor, agus tar éis duit an greim deiridh bia a shlogadh, bhí sé beartaithe ag an urlár tú a shlogadh.
  
  
  
  
  Sin an fáth gur thug sí an comhartha dom rith uaidh. D'fhéach mé ar an mbean os mo chomhair agus aoibh orm. “Más mian leat d’intinn a athrú faoi do chorp a thairiscint...”
  
  
  Tháinig sí indignant go tobann. D'fhill sí ar mo leaba, crawled faoi na clúdaigh, ach fós d'fhéach sé outraged. “An tUasal Carter,” a dúirt sí, agus bhí a fhios agam láithreach go raibh an tairiscint curtha ar ceal, “tá mé ag ligean orm go bhfuil Bean Uí Mhic Coinnich anseo mar is iad seo mo chuid orduithe. Glacaim leis na horduithe seo mar mar Arabach déanaim éad orthu siúd ar sceimhlitheoirí iad. Agus mar ba mhaith liom, mar bhean, a bheith saor ó tyranny an veil agus purdah. Seo iad mo chúiseanna. Na cinn pholaitiúla amháin. Coimeádfaidh tú go cineálta ár gcaidreamh polaitiúil."
  
  
  fluffed sí na piliúir agus tharraing an brat suas. “Agus anois,” ar sise, “is mian liom codladh.” Dhún sí a súile agus d'oscail arís iad. Múch na soilse ar do bhealach amach le do thoil"
  
  
  Thug mé le breathnú air go bhfuil mé in áirithe do Martians agus roinnt pictiúir ciúbach doiléir. “Sílim,” arsa mise go mall, “gurbh fhearr dúinn é a thógaint arís. Seo é mo sheomra. Agus is é an ceann ar a bhfuil tú i do luí mo leaba, Bean Uí Mhic Coinnich. Agus fiú dá bhféadfainn seomra eile a fháil ar cíos, ní mise a bheadh ann.” Breathnaíonn an ceart, a Bhean Mhic Coinnich, ó thaobh ár gclúdaigh, a Bhean Mhic Coinnich, má bhogaim suas agus má ritheann mé amach ar mhias cosúil leatsa.”
  
  
  Shuigh sí síos, chlaon sí ar a huillinn agus shíl: "Bhuel ... tá an ceart agat." Chaith sí an pillow ar an urlár agus thosaigh sé ar an brat a bhaint as an leaba.
  
  
  Chaith mé ar ais an pillow. "Is cuma cén chaoi a n-imrímid é, is déagóir a bheidh ann, ach tá an diabhal orm má chaithim an oíche ar an urlár." Thosaigh mé go pras ag scaoileadh mo cheangal. Bhreathnaigh sí orm le súile leathana agus d'fhéach sí óg. "Tá mé ag rabhadh duit," a dúirt sí, agus í ag iarraidh ton rabhaidh a choinneáil, "Ní dhéanfaidh mé ... ní dhéanfaidh mé ..." agus faoi dheireadh dúirt sí, "mé' m maighdean."
  
  
  Reoite mo lámh ar snaidhm mo cheangal. Is é an pointe gur chreid mé í. Cúig bliana is fiche d'aois, luscious, sexy, bolg rinceoir, spy... maighdean.
  
  
  D'fhág mé mo chuid fo-éadaí ar siúl agus mhúchadh an troid. Shuigh mé síos ar an leaba agus las mé toitín. "Cad is ainm duit?" - D'iarr mé uirthi go bog.
  
  
  "Leila," a dúirt sí.
  
  
  “Ceart go leor, Leila. Coinneoimid ár gcaidreamh go docht polaitiúil."
  
  
  Crawled mé faoin brat agus go tapa d'fhéach sé ar a. Sheas sí lena ais chugam, agus a súile dúnta.
  
  
  Déanann an pholaitíocht fellows aisteach.
  
  
  
  
  
  
  An dara caibidil déag.
  
  
  
  
  
  Bhí sé beagnach, ach ní go fóill, breacadh an lae. Bhí na soilse fós ar siúl i stocaireacht an óstáin, agus dúirt an cléireach oíche lá agus oíche chrua. Bhog comhghafach glas dorcha folúsghlantóir thar an brat. Tháinig macalla ar a roar tríd an halla folamh. Ceartú: Níl an stocaireacht iomlán folamh.
  
  
  Bhí aghaidh aige cosúil le póstaer earcaíochta airm. Tá gach duine blonde, gorm-eyed, óg agus fionnuar. Culaith Mheiriceánach daor. Ach beagán cnapánach faoin lámh. Timpeall an áit a bhfuil an holster crochta. Agus beagán fionnuar timpeall na súl. Agus cad go díreach a bhí ar siúl aige sa halla, ag léamh an nuachtáin ag a cúig ar maidin. An bhandia mhaighdean a bhí i mo leaba, ní a chuid.
  
  
  Bhí a fhios agam cé hé. Jack Armstrong, a
  
  
  Siombail uile-Mheiriceánach.
  
  
  Is é an t-aon rud a bhí i gcuimhne dom nuair a d'fhág mé an seomra ná siúl timpeall an bhloc le haghaidh insomnia. Anois chinn mé an carr a thógáil agus breathnú sa scáthán rearview.
  
  
  Agus, ar ndóigh, Renault dubh. D’fhág sé an áit os comhair an óstáin. Ní bhfuair mé ach tuiscint thapa ar a chuma. Dubh-dubh agus hefty. Ach ní raibh cuma Arabach air ach an oiread. Cérbh iad na guys seo go léir? Agus cad a chaithfidh Al-Shaitan leis?
  
  
  Chas mé ar dheis ar Shráid Hayesod.
  
  
  Thiontaigh an Renault ar dheis ar Shráid Hayesod.
  
  
  Cén fáth go raibh siad go tobann ag leanúint orm anois? Níor lean aon duine mé ar an mbealach ó Tel Aviv. Agus inné bhí an bóthar taobh thiar dom soiléir. Mar sin, cén fáth anois?
  
  
  Toisc go dtí seo bhí a fhios acu cá raibh mé ag dul. Coilíneacht Mheiriceá. folcadáin Shanda. Rinne siad diabhal cinnte go raibh mé ag dul go dtí an Shand Baths agus chinn siad go rachainn chuig an morgue as sin. Anois ní raibh a fhios acu cad a bheith ag súil leis. Mar sin bhí scáth orm.
  
  
  Nó an raibh marú orm?
  
  
  Chas mé timpeall arís. Chuaidh sé arís.
  
  
  Stop mé ag ceann thall Shráid Rambon, ag breathnú amach ar an gcathair atá fós ina codladh. D'fhág mé an t-inneall ag rith agus tharraing mé amach an gunna.
  
  
  Thiomáin an Renault ag.
  
  
  Ní killer.
  
  
  Ní gá.
  
  
  Tháinig carr aníos ó Shráid Agron. Tagann lovers óga chun breathnú ar éirí na gréine.
  
  
  Is dócha go raibh sé in am Iarúsailéim a fhágáil.
  
  
  Más rud é go raibh teagmháil Roby fós anseo (dá mbeadh teagmháil ag Roby anseo ar dtús), bheadh an fear tar éis na scáthanna a fheiceáil agus é a sheachaint cosúil leis an bplá. Scáth ar scáth? Ná bí buartha. Ba ghnáthmharsaigh bheaga iad seo. Shanda? Seiceálfaidh Shin Bet é seo. Ach is dócha gur mion-chomhcheilg a bhí ann. Bhí mé ag lorg sceimhlitheoirí Arabacha. Agus ní fhaca mé Arabach fiú.
  
  
  Bhí sé in am Iarúsailéim a fhágáil.
  
  
  Bhí a fhios agam go díreach cá raibh mé ag iarraidh dul.
  
  
  Ba í an cheist, an raibh a fhios ag na scáthanna?
  
  
  Las mé toitín, chas mé ar an gceol agus lig an ghrian ar m'aghaidh tríd an bhfuinneog. Dhún mé mo shúile.
  
  
  Agus Jacqueline Raine ag rince i mo cheann.
  
  
  Cá bhfuil Jacqueline Raine suite?
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Bhain mé úsáid as píosa aicéatáit agus chliceáil mé an glas ina áit.
  
  
  Níor chodail sí.
  
  
  Ba pharadacsa d’uafás suaimhneach é an t-amharc a bhí ar a héadan nuair a d’oscail mé an doras. Nuair a chonaic sí gurbh mise a bhí ann, osna sí agus chlaon sí ar ais i gcoinne na piliúir.
  
  
  Dúirt mé, "Bhí tú ag iarraidh labhairt."
  
  
  Dúirt sí, "Ó, buíochas le Dia."
  
  
  Chaith mé an peignoir lása den chathaoir agus shuigh mé síos. Chuir Jacqueline méar ar a liopaí. “Bí cúramach,” a dúirt sí, “Bob – fanann sé sa seomra thall.”
  
  
  Dúirt mé léi go raibh a fhios agam go raibh mé ag seiceáil féachaint an raibh siad cláraithe le chéile. D'iarr sí toitín. Chaith mé an mála droma di. Scuab sí a gruaig fhionn as a aghaidh, a lámh ar crith beagán. Tá an aghaidh beagán swollen.
  
  
  Shéid sí amach an cluiche. "An dtabharfaidh tú liom leat?"
  
  
  “Tá amhras orm faoi,” arsa mise. "Ach is féidir leat iarracht a chur ina luí orm."
  
  
  Bhuail sí le mo fhéachaint agus chlaon sí ar aghaidh beagán, a cíoch ag teacht amach faoina gúna lása glas...
  
  
  “Le loighic,” a dúirt mé. “Mar sin cuir do stoc deas ar ais san áit a mbaineann sé.”
  
  
  Thóg sí an brat agus aoibh wryly. “Tá mo chroí go léir agat.”
  
  
  “Is cluasa mé go léir. Ar mhaith leat labhairt - nó ar mhaith leat mé a fhágáil?"
  
  
  D'fhéach sí ar dom agus sighed. "Cá thosóidh mé?"
  
  
  "Cé hé Lamott?"
  
  
  "I... níl a fhios agam."
  
  
  “Slán, Jacqueline. Bhí sé deas comhrá."
  
  
  "Níl!" - a dúirt sí go géar. "Níl a fhios agam. Níl a fhios agam ach cé hé a deir sé."
  
  
  "Cá fhad a bhfuil aithne agat air?"
  
  
  "Tuairim is dhá mhí."
  
  
  "Ceart go leor. Ceannóidh mé é. Cár bhuail tú?"
  
  
  "Sa Damaisc."
  
  
  "Conas?"
  
  
  "Ag an chóisir."
  
  
  "Cé leis an teach?"
  
  
  “Ní sa teach. Ag an bialann"
  
  
  msgstr "Páirtí príobháideach nó páirtí gnó?"
  
  
  "Ní thuigim".
  
  
  msgstr "Páirtí príobháideach nó páirtí gnó?"
  
  
  "Ní thuigim cén fáth go bhfuil tú ag iarraidh na sonraí seo."
  
  
  Toisc gurb é an bealach is fearr le fáil amach an bhfuil duine ina luí ná ceisteanna a chur ar nós urchair gunna meaisín. Is cuma cad iad na ceisteanna. Tá luas tábhachtach. Ní féidir ach le gairmí é seo a dhéanamh go tapa. Agus gan ach duine gairmiúil a bhfuil cleachtadh maith déanta aige. Ní gairmí ar bith í Jacqueline Raine, cibé duine a bhí inti.
  
  
  msgstr "Páirtí príobháideach nó páirtí gnó?"
  
  
  "Gnó,"
  
  
  "Cé?"
  
  
  "Comhdháil Ola".
  
  
  “Ainmnigh na cuideachtaí a d’fhreastail ar an gcomhdháil.”
  
  
  "Trans-Com, Fresco, S-Standard, sílim. I..."
  
  
  "Conas a fuair tú ann?"
  
  
  "Tá mé... le cara."
  
  
  "Cén cara?"
  
  
  "Fear. An bhfuil sé seo fíorthábhachtach? mé…"
  
  
  "Cén cara?"
  
  
  "Is é a ainm - Jean Manteau is ainm dó."
  
  
  bréag.
  
  
  "Leanúint ar aghaidh."
  
  
  "Leis an méid?"
  
  
  “Manto. Cara? Nó an é do leannán é?
  
  
  "Lover". A dúirt sí i nguth ciúin.
  
  
  "Leanúint ar aghaidh."
  
  
  "Cad é? Mo Dhia! Cad?"
  
  
  “Lamott. D'fhág tú Manto do Lamott. Mar sin, cad atá ar eolas agat faoi Bob LaMotta?
  
  
  "Dúirt mé leat. Ní dhéanfaidh aon ní speisialta. I... Níl a fhios agam ach go bhfuil baint aige le rud éigin dona. Cuireann sé eagla orm. Ba mhaith liom éalú."
  
  
  “Mar sin? Cad atá ag cur stad ort".
  
  
  "Tá a fhios aige."
  
  
  "Conas?"
  
  
  Ciúnas. Ansin: “Tá beirt fhear aige ag faire orm. Ligean orm nach bhfuil a fhios agam. Ach tá a fhios agam. Tá siad ag faire. Sílim go maróidh siad mé má dhéanaim iarracht éalú. Sílim go maróidh siad mé má fhaigheann siad amach cad atá á rá againn."
  
  
  Ciúnas.
  
  
  "Leanúint ar aghaidh."
  
  
  "Cad ba mhaith leat?"
  
  
  "An bhfuil sé fíor. Tosaigh ag an mbarr. Cé leis a raibh tú ag an gcomhdháil ola?
  
  
  Ar feadh nóiméad shíl mé go raibh sí ag dul a faint. Thit a corp agus thosaigh a eyelids ag crith.
  
  
  “B’fhéidir go ndéarfá liom freisin. Tá a fhios agam cheana féin".
  
  
  Ní raibh sí faint. Bhí sí ag tachtadh le sobs. Groaned sí agus chas sí anonn chun aghaidh a thabhairt ar an balla.
  
  
  “Ted Jens. Ceart? Oibríonn sé le Trans-Com Oil sa Damaisc. Ar a laghad sin cuid dá phost. Agus dhíol tú é ar cluaise diamanta.” Shíl mé conas a cheistigh Jensa Millie. An bhfuil suim ag Millie faoin airgead? Anois déanann sé ciall ar fad, diabhal é. “Agus is beag nár mharaigh tú é, bíodh a fhios agat.”
  
  
  "Ná é a dhéanamh, le do thoil!"
  
  
  “Níl tú ró-bhog le cloisteáil faoi rudaí mar seo. Cad atá ar siúl, dar leat?
  
  
  Shuigh sí síos limply. “Ní raibh ag teastáil ó Bob ach na heochracha don árasán. Dúirt sé nár ghá dó ach árasán Ted a úsáid, rud nach mbeadh a fhios ag aon duine. Go mbeimid saibhir."
  
  
  "Cad a bhí ar siúl aige in árasán Ted?"
  
  
  Chroith sí a ceann. "Ní raibh mé ann".
  
  
  "Cá raibh Ted?"
  
  
  "Bhí sé i mBéiriút"
  
  
  "Nuair a d'fhág sé?"
  
  
  “Níl a fhios agam. I mo thuairimse, ar an gCéadaoin."
  
  
  "An dóú cuid déag?"
  
  
  Shrugged sí. "B'fhéidir. Ceapaim".
  
  
  figured mé amach é. D'fhág Jens an Damaisc Dé Céadaoin an dóú cuid déag. Chuaigh sé go Beirut agus bhuail carr é. “Dé Máirt,” ar seisean. Mar sin bhí sé Dé Máirt an t-ochtú lá déag. Bhí sé seo amaithe ag an am céanna leis an am a thaispeáin sé in Arizona. An bealach a dúirt sé é, níor shíl sé go raibh baint aige le AX.
  
  
  Sin an t-aon bhealach ar cheart dó a bheith.
  
  
  B'fhéidir fiú a bhaineann le Fox.
  
  
  Fuadaíodh Sionnach ar an gcúigiú déag. Faoin am a thosaigh Lamothe ag úsáid árasán Jeans.
  
  
  Agus thosaigh Robie ar bís faoin scéal.
  
  
  Agus bhí a fhios ag duine go raibh sé ag éirí te. "Cathain a ghlaoigh Jackson Robie ar dtús?"
  
  
  Ní raibh aon leisce uirthi fiú ar feadh i bhfad. “Déanach tráthnóna amháin. B'fhéidir ar a haon a chlog ar maidin."
  
  
  "Agus ní raibh Ted ann."
  
  
  Chroith sí a ceann.
  
  
  "Agus bhí Lamott."
  
  
  Chlaon sí.
  
  
  “Agus thug tú an fón dó. Dúirt tú, "Díreach nóiméad, beidh mé ag glaoch Ted." Agus chuir tú LaMotta agus Roby ar an bhfón."
  
  
  Chlaon sí.
  
  
  "Agus tar éis sin d'iarr sé ar an eochair."
  
  
  Nod eile.
  
  
  Agus ina dhiaidh sin do leagadh Jens síos.
  
  
  Agus d'fhan Lamott ina dhiaidh, ag freagairt glaonna Robie. Tuairiscíonn Robie ar dhul chun cinn an imscrúdaithe.
  
  
  Mar sin, nuair a d’aimsigh Robie Shaitan, bhí a fhios ag Lamott faoi agus d’inis sé do dhuine éigin. Agus mharaigh sé Robi.
  
  
  “Ceist amháin eile. An chéad lá a tháinig mé anseo. Seo cuireadh chun tú a thabhairt chuig ceolchoirm. Ar shíl LaMotte i ndáiríre go dtitfinn isteach i do lámha agus go dtosóinn ag cogarnaigh rúin stáit i do chluasa?”
  
  
  “Ní hea,” a d'fhreagair sí go mall. “Ba é mo smaoineamh é. Dúirt mé leis gur shíl mé go bhféadfainn tú a chur ag caint faoi do chás. Ach ní raibh uaim ach a bheith i d’aonair leat... cabhair a iarraidh ort.”
  
  
  “Agus bhí sé ar intinn agat scéal éigin a insint dom faoin hooliganism. Tá an cailín i dtrioblóid."
  
  
  Dhún sí a súile. "Tá mé i dtrioblóid."
  
  
  Dúisím.
  
  
  Bhí a súile oscailte agus scaoll flared. "Le do thoil!" d’impigh sí. “Ní féidir leat mé a fhágáil. Tá Ted beo agus tá a fhios ag Dia go bhfuil brón orm. Déanfaidh mé gach rud a shocrú. Cabhróidh mé leat".
  
  
  "Tóiceo Rose dúirt an rud céanna."
  
  
  “Go deimhin! Beidh mé. Mise … foghlaimeoidh mé rud éigin ó Bob agus déarfaidh mé leat.”
  
  
  Thóg mé na toitíní ón leaba. Las mé ceann amháin agus chuir mé an mála droma i mo phóca. Is cosúil gur thug mé roinnt machnaimh di moladh. “Feiceann tú,” a dúirt mé, “dá bhfaigheadh do chara Lamott amach go raibh mé anseo agus go tobann go raibh tú ag cur ceisteanna, bheadh sé stuama go leor chun é a chur le chéile. Ciallaíonn sé seo go bhfuil tú marbh"
  
  
  Shiúil mé go dtí an doras agus d'oscail sé go ciúin. Níl aon duine sa halla. Níl cuma ar na súile. Fuaimeanna snoring ó sheomra LaMotte. Chuaigh mé isteach agus dhún mé an doras. Chuir mé amach mo thoitín sa luaithreach in aice leis an gcathaoir.
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. “Tá eolas ag teastáil uaim agus ba mhaith liom é anocht.”
  
  
  Shlog sí go crua. "An bhfuil tú cinnte nach mbeidh a fhios ag Bob go raibh tú anseo?"
  
  
  D'ardaigh mé mala. "Ní fheicfidh mé insint."
  
  
  Chlaon sí agus Chlaon.
  
  
  aoibh mé agus d'fhág mé.
  
  
  Slí amháin nó slí, d'oibrigh sé agus bhí mé sásta leis. B'fhéidir gur féidir léi roinnt eolais a fháil. Bhí amhras mór orm faoi, ach b'fhéidir go bhféadfadh sí. Ar an láimh eile - agus is dócha - dá mbeadh Lamothe cliste, bheadh a fhios aige go raibh mé ann.
  
  
  Bhí dhá bhun toitíní i seomra Jacqueline.
  
  
  Oculi óir-tipped, inléite mar chomhartha. Comhartha a léann "Carter Was Here."
  
  
  Chuaigh mé ar ais thuas staighre agus chuaigh mé a chodladh. Bhí Leila ann, fós ina chodladh go tapa.
  
  
  Bhí mé diabhal tuirseach, ní raibh cúram orm.
  
  
  
  
  
  
  Caibidil a Dó.
  
  
  
  
  
  Shamhlaigh mé go raibh mé suite áit éigin sa bhfásach, timpeallaithe ag clocha oráiste ollmhór, agus na clocha iompú isteach i gcruth an diabhail agus thosaigh sé ag breathe tine agus deatach. Mhothaigh mé an teas agus mo chuid allais féin, ach ar chúis éigin ní raibh mé in ann bogadh. Sa treo eile bhí sléibhte corcra, fionnuar agus scáthaithe, agus i gcéin marcach aonair ar láir chré-umha. D’eirigh cloch mhín ón talamh romham. Bhí sé scríofa ar an gcloch. Bhí mé ag súil le léamh: “Seo atá Nick Carter.” Mhothaigh mé rud éigin fuar ar thaobh mo chinn. Chroith mé mo cheann. Níor bhog sé, d'oscail mé mo shúile.
  
  
  Sheas Bob Lamott os mo chionn. Ba bairille gunna é “rud éigin fuar”. Bhreathnaigh mé ar chlé. Bhí an leaba folamh. Ní raibh Leila ann.
  
  
  D'fhill mo smaointe ar an ardán níos luaithe. Tá mé i mo sheasamh sa halla ar maidin. Ina sheasamh os comhair doras Lamotte. Luach an ionraidh a mheá. Thug mé suas é. Rith mé tríd an gcás is dóichí agus chinn mé nach n-imreofaí an t-idirphlé.
  
  
  Mise (luaigh mo ghunna go díreach ar a cheann): Ceart go leor, Lamott. Inis dom cé dó a n-oibríonn tú agus cá háit a bhfaighidh mé iad.
  
  
  Lamott: Maróidh tú mé mura ndéanaim, nach mbeidh?
  
  
  Mise: Sin é go léir.
  
  
  Lamott: Agus an dtabharfaidh tú cúig dom má dhéanaim sin? Is deacair liom a chreidiúint, an tUasal McKenzie.
  
  
  Mise: Glac riosca.
  
  
  Lamott (tarraingíonn scian amach as áit ar bith agus stabs go clumsily mé sa taobh): Ugh! Ó!
  
  
  Mise: Bám!
  
  
  Ní hé go gceapaim gur laoch é LaMotte. Is maith le fir a chaitheann ceangail caoga dollar a muineál a choinneáil cosanta. Shíl mé go mbeadh sé buíoch as an odds. Murar labhair sé, bheadh orm é a mharú. Dá labhródh sé, bheadh orm é a mharú. Cad a d'fhéadfainn a dhéanamh? Fág beo é chun rabhadh a thabhairt do Al-Shaitan? Bogfaidh siad a gculaith sula dtiocfaidh mé ann, agus cibé rud a bhuailfidh mé beidh sé ina ghaiste. Agus bhí Lamott cliste go leor chun é a cheadú. Mar sin, in ionad aon fhreagra a thabhairt dom - seachas b'fhéidir an freagra mícheart - rinne sé iarracht mé a mharú, agus bheadh orm é a mharú. (Cás scéal a bhí ann le deireadh sona.) Ar shlí, ní thiocfadh liom fíor-eolas a fháil agus is dócha go maródh sé clue luachmhar.
  
  
  Mar sin shiúil mé amach ó dhoras LaMotte, ag smaoineamh go ndéanfainn rud éigin difriúil leis.
  
  
  Sin é an méid.
  
  
  “Bhuel, tá tú dúisithe faoi dheireadh,” a dúirt sé. "Lamha suas."
  
  
  Bhí Lamothe gléasta cosúil le míle dollar, agus shreabhadh tonnta Zizani óna aghaidh. Dúirt Sarah go raibh sé "dathúil go leor" - an fear a tháinig agus a ligean air gurb é Jens é - ach ba chosúil go raibh sé ina leanbh millte domsa. Tá liopaí ró-bhog. Súile gruama.
  
  
  “Sea,” arsa mise. “Go raibh maith agat as an tseirbhís. Tá sé ifreann a dúiseacht go dtí aláram ag glaoch. Mar sin anois agus mé suas, cad is féidir liom a thairiscint duit?"
  
  
  Aoibh sé. “D’fhéadfá bás a fháil. Sílim go n-oirfidh sin dom."
  
  
  gáire mé. “Ní bheadh sé sin ciallmhar, a Lamott. Ar dtús, déantar do ghuth a thaifeadadh ar téip. Thosaigh tú an carr nuair a d’oscail tú an doras.” Thosaigh sé ag breathnú timpeall an tseomra. “Uh,” arsa mise. "Tá amhras orm go bhfaighidh tú é má fhéachann tú ar an lá ar fad." Giotán mé mo liopa. “Má tá an t-am agat cuardach a dhéanamh chomh fada sin.”
  
  
  Ní raibh sé in ann é a fháil mar ní raibh sé ann. Tá a fhios agam go bhfuil sé míthaitneamhach, ach uaireanta bréag mé.
  
  
  “Is é an pointe anois,” a dúirt mé go socair, “go bhfuil roinnt fíricí ar eolas ag mo chairde atá bailithe agam go dtí seo. Lena n-áirítear: “Bhí mé ag féachaint air,” fíoras do láithreacht. Má mharaíonn tú mé, tá tú marbh. Má ligeann tú dom maireachtáil, ligfidh siad duit maireachtáil, ar eagla go ndéanfaidh tú botún agus go dtreoraíonn tú Shaitan sinn.”
  
  
  A shúile cúngaithe, ag iarraidh a léamh dom. D'fhan an gunna gan gluaiseacht, dírithe anois ar mo bhrollach. Bhí cuid áirithe díom ag iarraidh gáire a dhéanamh. Beretta 25 chaighdeán a bhí san arm. Piostail James Bond. Bhuel, ar ndóigh, beidh gunna James Bond ag Lamott.
  
  
  Chroith sé a cheann. "Ní dóigh liom creidim tú."
  
  
  "Ansin cén fáth nach maraíonn tú mé?"
  
  
  "Tá sé ar intinn agam go hiomlán é seo a dhéanamh."
  
  
  “Ach ní roimh... cad é? Dá mba rud é gur dúnmharú an t-aon rud a bhí agat ar d’intinn, scaoilfeá mé sular dhúisigh mé.”
  
  
  Bhí fearg air. "Ní maith liom a bheith patronized." Sounded sé annoyed. “Ar a laghad, is é an uair a dhéanann coirp féideartha é. Ba mhaith liom tú a insint dom cé mhéad atá ar eolas agat. Agus cé a d’inis tú, más éinne é.”
  
  
  Mise: Agus maróidh tú mé mura ndéanaim, nach ea?
  
  
  Lamott: Sin é.
  
  
  Mise: Agus ligfidh tú dom maireachtáil má dhéanaim é seo? Ní chreidim é, an tUasal Lamott.
  
  
  Lamott: Snicke...
  
  
  Mé (mo lámh ar aghaidh le buille cumhachtach a bhuaileann an Beretta as a lámh, mo chosa luascadh ar aghaidh agus titim go dtí an urlár, tagann mo ghlúin suas chun beannú a bholg, agus tá mo lámh cosúil le cleaver ar chúl a chuid. muineál agus é fós fós thit ar aghaidh ón bhuille go dtí a bholg): Agus anois - cad a deir tú, cad a bhí tú ag iarraidh a fháil amach?
  
  
  Lamott (síolraigh, ach ansin tógann sé leis mé, anois ar mo bharr, a lámha ar mo mhuineál agus a bhúcla crios ag déanamh poll i mo bholg): Ugh! Ó!
  
  
  Mise: Bám!
  
  
  Thóg an bastard dúr sin mo ghunna amach as faoin gcillín agus chuir ina phóca seaicéid é. Sin é, fuair mé amach nuair a bhí mé ag piocadh tríd a phócaí.
  
  
  Bhí fuil ag doirteadh as a bhéal agus smál ag foirmiú ar thaobh a sheaicéid. Dá mbeadh sé beo, bheadh sé níos craiceáilte ná ifreann. Tá culaith mhaith den sórt sin scriosta.
  
  
  Bhrúigh mé a chorp, chuardaigh sé a phócaí agus fuair mé na heochracha. Ní raibh aon rud eile tábhachtach dó. Léigh a ID mar a cheap mé. "Robert Lamott ó Fresco Oil." Sráid sa Damaisc a bhí sa seoladh baile.
  
  
  Thosaigh mé ag gléasadh.
  
  
  D'oscail an doras.
  
  
  Leila i sciorta cadáis agus blús. Tá a cuid gruaige braided. D'fhan breacán beag de subh sútha talún greamaitheach go sona sásta in aice lena béal. “Tá tú suas,” a dúirt sí. "Ní raibh mé ag iarraidh tú a dhúiseacht, mar sin chuaigh mé go dtí bricfeasta ..."
  
  
  "Cad a tharla?" Dúirt mé. - “Nach bhfaca tú an corp riamh?”
  
  
  Dhún sí an doras agus chlaon sí ina choinne, d'fhéadfainn a rá go raibh brón uirthi gur ghlac sí sos...
  
  
  "Cé hé?" Dúirt sí.
  
  
  “An fear ar cheart dó fanacht sa leaba. Déileálfaimid leis seo níos déanaí. Idir an dá linn, ba mhaith liom tú a dhéanamh i bhfabhar dom."
  
  
  Dúirt mé léi faoin bhfabhar. Chuaigh sí chun é a dhéanamh.
  
  
  Chroch mé an comhartha Ná Cuir Isteach ar an doras agus shiúil mé anonn go seomra LaMotte.
  
  
  Dhá mhíle dollar airgead Meiriceánach. Ceithre chulaith dhéag, trí dhosaen léine agus an líon céanna ceangail. punt go leith de hearóin ardchaighdeáin agus cás leathair Gucci beag leis na paraphernalia gunfight. Ní hé go díreach cad a bhí i gcuimhne Gucci.
  
  
  Ní dhéanfaidh aon ní níos mó. Uimh seiceálacha. Uimh litreacha. Uimh leabhar dubh le huimhreacha teileafóin. Chuaigh mé go dtí a fón.
  
  
  "Tá, máistir?" Bhí glór an oibreora áthasach.
  
  
  Seo an tUasal Lamott ó 628. Ba mhaith liom a fháil amach, le do thoil, má tá aon teachtaireacht agam? "
  
  
  “Ní hea, a dhuine uasail,” ar sise. "Níl ach an ceann atá agat ar maidin."
  
  
  "An ceann ón Uasal Pearson?"
  
  
  “Ní hea, a dhuine uasail,” ar sise, “ón Uasal el-Yamaroun.”
  
  
  “Ó sea. seo. Fuair mé é. Oibreoir, ba mhaith liom a fháil amach - b'fhéidir go bhfuil mé ag seiceáil amach an tráthnóna seo agus go mbeidh orm cuntas speansais a scríobh - an bhfuil go leor glaonna achair fhada amuigh agam?"
  
  
  Dúirt sí go mbeadh orm labhairt le duine eile. Mar sin, ach soicind, a dhuine uasail. Cliceáil, cliceáil, glaoigh.
  
  
  Ní raibh ach an glaoch sin a rinne mé ar an nGinéiv. Scríobh mé síos an uimhir.
  
  
  D'iarr mé a bheith ceangailte le hoibreoir seachtrach agus ghlaoigh mé ar Kelly le haghaidh aisíocaíocht.
  
  
  Dúirt mé leis an méid a d'fhoghlaim mé ó Jacqueline. Kelly feadaíl. "Tá sé beagnach go leor a dhéanamh dom codladh aonar." Stad sé agus dúirt, "Beagnach, a dúirt mé."
  
  
  "An raibh deis agat seiceáil amach as an óstán?"
  
  
  "Tá agus níl. Tá an áit seo torannach. Áitíonn sheikh ola áirithe ó Abu Dhabi ar an urlár an t-am ar fad. Tá ceathrar mná céile ag Guy, dosaen cúntóirí agus foireann seirbhíseach pearsanta. cócaire féin."
  
  
  "Mar sin, cad a dhéanann sé seo a dhéanamh linn?"
  
  
  “Shíl tú gur mhaith leat a fháil amach cén fáth a bhfuil do bhille gáis agus leictreachais chomh hard sin. Ná bí chomh mífhoighneach, a Chartúir. Is é an rud a bhaineann leis seo linn ná go bhfuil slándáil acu i ngach áit mar gheall ar an Sheikh a bheith ina cruinneachán. Agus ós rud é nach féidir liom impigh nó faisnéis a cheannach, caithfidh mé iarracht a dhéanamh é a ghoid, tá a fhios agat? Agus an chaoi a gcuirtear rudaí le chéile, tá sé chomh deacair an liosta aíonna a ghoid don tseachtain a ghlaoigh Robie air agus é a bhaint as milliún dollar. Ní féidir liom a rá leat ach ceist a chur ort ná go raibh coinbhinsiún ola ann an tseachtain sin. Bhí an t-óstán pacáilte le cineálacha Meiriceánacha agus go leor sheikhs Arabacha ar Chósta na Murascaille."
  
  
  "Cad mar gheall ar an bhfoireann óstán?"
  
  
  “Ní dhéanfaidh aon ní suimiúil. Ach tógfaidh cur i láthair iomlán roinnt laethanta. Agus dála an scéil, cad atá á lorg agam? Cara nó namhaid? Chuir Robbie glaoch orm.
  
  
  An raibh mé i mo chara chun faisnéis a fháil nó ar ghlaoigh sé ar an amhrastach chun cás a threorú?
  
  
  "Tá go díreach."
  
  
  "Sea, cad go díreach?"
  
  
  "Sin go díreach an cheist."
  
  
  "Tá tú adorable, Carter, tá a fhios agat sin?"
  
  
  “Sin a dúirt siad liom, a Cheallaigh. Sin a dúirt siad liom."
  
  
  Crochadh mé suas agus shiúil anonn go closet LaMotte ar. Chonaic mé culaith mhór Vuitton. Luach dhá mhíle dollar de bhagáiste. Níorbh fhéidir leat cónra níos costasaí a cheannach duit féin. Fiche nóiméad ina dhiaidh sin bhí Lamott istigh. Bhí seirbhís na sochraide simplí, ach blasta. Dúirt mé “Bon Voyage” agus chuir “Amen” leis.
  
  
  D'fhill Leila ó thuras siopadóireachta. Bhí ciseán mór Druze á iompar aici.
  
  
  "An bhfuil fadhbanna agat?"
  
  
  Chroith sí a ceann.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. Tríocha a bhí ann. “Ceart go leor,” arsa mise. "Ansin táimid ag dul níos fearr."
  
  
  
  
  
  
  An treas caibidil déag.
  
  
  
  
  
  Bhailigh níos mó ná dhá chéad duine sa seomra bálseomra le haghaidh léacht an Dr. Raad ar an gcultúr Ioslamach, ag líonadh sraitheanna de chathaoireacha fillte os comhair ardán draped le micreafóin, ag líonadh an aeir le casachtaí dea-bhéasach agus boladh bog an chumhráin.
  
  
  Turasóirí a bhí sa slua den chuid is mó, Meiriceánaigh den chuid is mó, agus mná den chuid is mó. Bhí an léacht le bheith mar chuid den phacáiste, mar aon le haistrithe aerfoirt saor in aisce, turas bus timpeall na cathrach agus turas speisialta fámaireachta oíche. Bhí rang de dhaltaí ardscoile agus timpeall fiche hArabaigh ann freisin, cuid acu ag caitheamh culaith agus keffiyehs bán, ceannbheart fir Arabacha tipiciúil. Bhí an chuid eile i bhfolach i róbaí ag sileadh, ceannbhearta níos iomláine agus spéaclaí dorcha.
  
  
  Agus ansin bhí Mackenzie - Leila agus mé. Ní raibh spéaclaí dorcha ag teastáil ó Leila amháin le haghaidh duaithníochta. Le veil liath agus dubh agus clóca cosúil le puball, bhí sí faoi cheilt go praiticiúil mar bolt fabraice.
  
  
  Ba é an rud is fearr a d'fhéadfainn teacht suas leis, agus ní raibh sé go dona. Chuimhnigh mé ar chomhartha na léachta sa stocaireacht agus chuir mé Leila chulaith chulaith a cheannach dúinn agus buíon Arabach a earcú in éide gúna iomlán don chlúdach.
  
  
  Bealach chun an chathair a fhágáil gan éinne do leanúint.
  
  
  D'fhreagair an Dr. Jamil Raad ceisteanna ón lucht féachana. Fear beag géar ab ea Raad le leicne báite agus súile gar-radharcach. Chuir an hafiya fráma ar a aghaidh géar, rud a chuir iallach air breathnú tríd an bhfuinneog cuirtíní.
  
  
  An bhfuil cultúr Ioslamach iarthair?
  
  
  Níl. Tá sé nuachóirithe. Lean an freagra. Thosaigh na mban ag creak ina gcathaoireacha. Bhí sé ceithre a chlog.
  
  
  Tháinig freastalaithe ar chúl an tseomra, thug siad tráidirí caife agus cácaí leo agus chuir siad ar an mbord buifé iad.
  
  
  Sheas an mac léinn suas. An bhfuil trácht ag Raad ar fhuadach an lae inniu?
  
  
  Torann sa seomra. Chas mé go Leila. Shrugged sí ag an folds a veil.
  
  
  “Ciallaíonn tú, glacaim leis, cúigear Meiriceánach. Tá sé trua," a dúirt Raad. "Ar an drochuair. Ar Aghaidh?"
  
  
  Hum-hum. Ní chloiseann formhór na ndaoine an nuacht go dtí an tráthnóna. Níor chuala an slua faoi na fuadaigh ach oiread.
  
  
  "Cén cineál Meiriceánaigh?" - a scairt an bhean.
  
  
  "Ciúin le do thoil!" Bhuail Raad an t-ardán. “Is ábhar é seo nach bhfuilimid anseo. Anois fillimis ar cheisteanna cultúrtha.” Scanadh sé an lucht féachana don chultúr. Don chuid is mó, ní raibh sé seo amhlaidh ar dtús.
  
  
  Bhí an dalta scoile ard fós ina sheasamh. Tar éis dó a chath in aghaidh acne a chailleadh go soiléir, ní raibh sé ar intinn aige aon bhua a fháil. “Is cúig mhilliúnaí Meiriceánacha eile iad na Meiriceánaigh,” a dúirt sé. Bhí siad ar thuras fiaigh bliantúil de shaghas éigin. Tá siad ina n-aonar i roinnt cábáin príobháideach san fhoraois. Agus fuair Al-Shaitan iad.” D'fhéach sé ar Raad. "Nó ar cheart dom a rá gur shaor Al-Shaitan iad."
  
  
  Hum-hum.
  
  
  Bhog an leanbh ar aghaidh. “Tá céad milliún dollar á iarraidh acu arís. Céad milliún dollar in aghaidh gach duine. Agus an uair seo is é an spriocdháta ná deich lá.”
  
  
  Hum. Ó. Buille casúr.
  
  
  "Tá an ceathrar fear eile fós acu, nach bhfuil?" Ba é guth mná meánaosta ón slua é. Tháinig eagla uirthi go tobann.
  
  
  Mise freisin. Díríodh ar naonúr Meiriceánach, agus b’ionann an glanbhrabús agus naoi gcéad milliún. Ceartú. Anois bhí sé ina billiún saill. Naoi nialais le ceann tosaigh. Bhí airgead Fox acu cheana féin.
  
  
  Agus bhí deich lá agam.
  
  
  Thosaigh an dalta scoile ard ag freagairt.
  
  
  Bhuail Raad a bhois síos ar an ardán, amhail is dá mba ag iarraidh na mothúcháin a bhí ag sileadh agus ag buíochán timpeall an tseomra a chur ar ceal. “Sílim go bhfuil deireadh lenár gcruinniú anseo. Mban. A dhaoine uaisle. Tugaim cuireadh duit fanacht agus sult a bhaint as roinnt sólaistí.” D'fhág Raad an stáitse go tobann.
  
  
  Theastaigh uaim an ifreann a bhaint as sin. Go tapa. Rug mé ar lámh Leila agus d'fhéach mé ar cheann dár nArabaigh. Thosaigh sé, cosúil leis an gcuid eile againn, a dhéanamh a bhealach
  
  
  amach an doras. Cosúil le gach duine againn, ní raibh sé i bhfad.
  
  
  Bhí mná Meiriceánacha ag snámh thart orainn. Tar éis an tsaoil, bhí muid fíor-Arabaigh. Rud fíor-choimhthíocha-barbarach. Tá villains le feiceáil faoi láthair freisin. Thug bean le gruaig chatach liath agus comhartha plaisteach "Dia duit, is mise Irma" pinn ar a geansaí radharc ionraidh orm. Bhí Raad ag dul inár dtreo freisin. Dúirt mé le Leila chun aird a tharraingt air. Ní raibh mé in ann ról Arabach do Raad a láimhseáil. Bhí na doirse go dtí an stocaireacht oscailte leathan, agus bhí an dá scáthanna eolach ag breathnú taobh istigh. D’éirigh le Layla bualadh isteach i Raad. Faoin am gur iarr sí míle pardúin air - ceann amháin ag an am - bhí Raada sáinnithe ag ciorcal na dturasóirí.
  
  
  Dia duit, bhí mé ag déanamh mo bhealach chugam. Is cosúil gurb é a hainm iomlán Dia duit, is mise Martha.
  
  
  Labhair an seomra ar fhoréigean agus uafás. D'ullmhaigh mé mé féin le haghaidh ionsaí sneak de chineál éigin.
  
  
  “Ba mhaith liom tú a insint dom rud éigin,” thosaigh sí. Rum sí ina mála agus tharraing sí amach bróisiúr dar teideal "Great Deeds of Islam, Courtesy of Liberty Budget Tours." “An dán é seo faoi luamh ruby...?”
  
  
  "Rubai," a dúirt mé.
  
  
  “luamh Ruby. Bhí mé ag iarraidh a fháil amach - cé hé an t-údar?
  
  
  Chlaon mé agus aoibh go múinte: "Khayyam."
  
  
  "Tú!" blushed sí. “Mo Dhia! Francis - ní dhéanfaidh tú buille faoi thuairim go deo cé mé anseo! aoibh Francis agus shiúil i dtreo dúinn. Thug Proinsias Madge agus Ada.
  
  
  “Ni gonhala mezoot,” a dúirt mé le Martha. "Gan Béarla a labhairt." Thacaigh mé ar shiúl.
  
  
  "Ó!" D'fhéach Martha beagán náire. “Bhuel, sa chás sin, inis dúinn rud éigin Araibis.”
  
  
  D’eagraigh Leila ár gcóisir teacht amach. Bhí siad ag fanacht liom i ngrúpa ag an doras.
  
  
  "Ní gonhala mezoot." Rinne mé an gibberish arís agus arís eile. D’éirigh Martha réidh agus rug sí ar mo lámh.
  
  
  "Nee gon-holler mezoo. Cad a chiallaíonn sé sin anois?"
  
  
  “Ah, a stór,” a aoibh mé. "Ah salud byul zhet."
  
  
  Bhris mé saor in aisce agus chuaigh mé go dtí an doras.
  
  
  Shiúil muid tríd an stocaireacht díreach thar an láthair faireachais; Seacht hArabaigh, cuirtíní le éadach, ag plé os ard agus teas. “Ni gonhala mezoot,” a dúirt mé agus muid ag tiomáint anuas agus muid ar fad isteach sa Rover dusty a bhí ag fanacht linn os comhair an dorais.
  
  
  D'fhág muid an chathair gan leid ar eireaball.
  
  
  Ar feadh tamaill bhraith mé an-chliste.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  "Cá bhfuil muid ag dul anois?"
  
  
  Bhí Leila agus mé féin sa fheithicil uile-tír-raon. Bhíomar fós gléasta mar na hArabaigh. Bhíomar ag dul ó thuaidh. Chas mé ar an raidió agus fuair mé roinnt ceoil twangy Meán-Oirthear.
  
  
  "Feicfidh tú go luath."
  
  
  Níor thaitin an freagra léi. pursed sí a liopaí agus d'fhéach sé díreach ar aghaidh.
  
  
  Chas mé agus d'fhéach sé ar a suí in aice liom. Tharraing sí ar ais an veil a chlúdaigh a aghaidh. Bhí a phróifíl foirfe. Díreach agus ríoga. Bhreathnaigh mé ró-fhada agus thosaigh sí ag blush. “Maróidh tú sinn mura bhfeiceann tú an bóthar,” a dúirt sí.
  
  
  Rinne mé aoibh agus chas mé chun breathnú ar an mbóthar. Shín mé amach chun an stáisiún raidió a athrú agus dúirt sí, “Ní hea, tá mé á dhéanamh. Cad a thaitníonn leat?"
  
  
  Dúirt mé léi gach rud nach raibh creathadh. Fuair sí ceol pianó. Dúirt mé go bhfuil sé ceart go leor.
  
  
  Thiomáin muid trí na mílte groves oráiste agus muid ag dul ó thuaidh tríd an Iordáin áitithe, limistéar ar a dtugtar an Bhruach Thiar. Cónaíonn Palaistínigh anseo. Agus na Jordanians. Agus na hIosraeilítigh. Cé leis an talamh agus cé leis ar cheart é a chur, is iad na ceisteanna atá á gcur acu le cúig bliana fichead i seomraí comhdhála, beáir, agus uaireanta seomraí cogaidh, ach leanann an talamh de bheith ag iompar torthaí díreach mar a rinne sé cúpla bliain ó shin. . míle bliain, fios a bheith aige b'fhéidir, mar a dhéanann an domhan i gcónaí, go mairfidh sé a chuid iomaitheoirí go léir. Go mbeidh úinéireacht ag an talamh orthu sa deireadh.
  
  
  Shroich sí anonn agus chas sí as an raidió. "B'fhéidir gur féidir linn labhairt?"
  
  
  "Ar ndóigh. Cad atá ar d'intinn?"
  
  
  "Níl. Ciallaíonn mé, b'fhéidir labhairt againn Araibis."
  
  
  “Mmm,” arsa mise, “tá mé rud beag meirgeach air.”
  
  
  “Ní gonhala mezoot,” a aoibh sí. "Níl aon kidding."
  
  
  “Déanaimis. Bí macánta. Ní raibh ann ach ligean. Déanta na fírinne, labhraím Araibis cosúil le mo mháthairtheanga.” Bhreathnaigh mé uirthi agus aoibh orm. "Meiriceánach dúchasach"
  
  
  Mar sin chaitheamar an chéad leathuair a chloig eile ag cleachtadh ár n-Araibis agus ansin stopamar ag caifé don lón.
  
  
  Caifé Arabach a bhí ann - seo qahwa - agus d'ordaigh mé cailc ó suffragah in Araibis sochreidte, shíl mé. Dá gcasfaí mo chaint as, d’fhéadfadh sé dul thar chanúint. Conas is féidir le drawl Deiscirt Yankee a fhuaimniú. Tháinig Leila ar an tátal céanna. “Tá sin go maith,” a dúirt sí nuair a d’imigh an freastalaí. “Agus tá cuma ort, sílim, go leor... barántúil.” Rinne sí staidéar ar mo aghaidh.
  
  
  Rinne mé staidéar uirthi freisin ag bord beag faoi sholas coinnle. Súile cosúil le píosaí de topaz deataithe, mór agus cruinn, súile; craiceann cosúil le satin beo de shaghas éigin,
  
  
  agus liopaí a theastaigh uait a lorg le do mhéara chun a chinntiú nach raibh tú ag samhlú a gcuar amháin.
  
  
  Agus ansin beidh uirthi é a cheilt arís faoi fhillteacha an veil dhubh seo.
  
  
  “Níl do dhath,” ar sise, “go holc ach oiread. Agus ina theannta sin, is cúis imní é seo,” a dúirt sí le fad mo choirp.
  
  
  Dúirt mé; "Níor cheart do Mhaighdean rudaí mar sin a thabhairt faoi deara."
  
  
  Bhí a aghaidh iompú dearg. “Ach caithfidh gníomhairí.”
  
  
  Thug an freastalaí fíon bán maith le cumhra géar. Thosaigh mé ag smaoineamh ar cinniúint. N'fheadar an raibh sé seo ar fad mar chuid dá bplean. Tá mé i mo luí naked sa ghrian Arizona. An raibh siad i ndáiríre ag ullmhú dom a dtabharfar Arabach dom? Fiú nuair a bhí mé ag smaoineamh ar éirí as caitheamh tobac agus - cad a dúirt Millie - thosaigh sé ag fealsúnacht, ag lua Omar Khayyam?
  
  
  D'ardaigh mé mo ghloine go Leila. “Ól - mar níl a fhios agat cá as a dtagann tú nó cén fáth; ól - óir tá a fhios agat cén fáth a bhfuil tú ag dul agus cá háit." D’ól mé mo ghloine.
  
  
  Aoibh sí go béasach. "An maith leat a lua Khayyam?"
  
  
  "Bhuel, tá sé níos fuaire ná 'Old Black Magic' a chanadh i do chluas." Níor thuig sí. Dúirt mé, "Is cuma." Doirt mé níos mó fíona. “Bhí doras ann nach bhfuair mé an eochair dó; bhí veil trí nach raibh mé in ann a fheiceáil; labhair beagán fútsa agus Mise - agus ansin ní raibh Tú ná Mise níos mó.” buidéal. “Tá. Is maith liom Khayyam. Tá sé go hálainn."
  
  
  pursed sí a liopaí. “Is smaoineamh an-mhaith é seo freisin. Ná labhair níos mó fútsa agus Mise." Ghlac sí sip fíona.
  
  
  las mé toitín. “Bhí sé seo beartaithe mar mhachnamh ar bhásmhaireacht, Leila. Tá mo thuairim níos dírí. Ar aon nós, ba mhaith liom labhairt fútsa. Cad as duit? Conas a tháinig tú anseo?"
  
  
  Aoibh sí. “Fine. Is as Riyadh mé."
  
  
  "Araibis".
  
  
  “Tá. Is ceannaí é m’athair. Tá a lán airgid aige."
  
  
  "Leanúint ar aghaidh."
  
  
  Shrugged sí. “Déanaim staidéar in ollscoil i Jeddah. Ansin buaileann mé scoláireacht chun staidéar a dhéanamh i bPáras, agus tar éis go leor deacrachtaí ligeann m'athair dom imeacht. Gan ach sé mhí ina dhiaidh sin cuireann sé glaoch orm sa bhaile. Ar ais go dtí an Araib." Stop sí.
  
  
  "AGUS?"
  
  
  “Agus táim fós ag súil le cailleóg a chaitheamh. Táim fós ag tiomáint go mídhleathach. Níl cead agam ceadúnas a fháil." D’ísligh sí a súile. “Tá mé ag pósadh le ceannaí meánaosta. Tá triúr ban ag an bhfear seo cheana féin.”
  
  
  Bhíomar beirt ina dtost. D'fhéach sí suas, d'fhéach mé isteach ina súile, agus bhí muid araon adh.
  
  
  Ar deireadh dúirt mé, "Agus Shin Bet. Conas a chuaigh tú i dteagmháil leo?
  
  
  Súile síos arís. A shrug beag. “Tá mé ag rith as baile. Tá mé ag filleadh go Páras. Ach an uair seo tá gach rud difriúil. Níl scoil nó cairde agam i ndáiríre. Déanaim iarracht a bheith Iarthar, ach níl mé ach uaigneach. Ansin buailim leis na Suleimons. teaghlach Iosrael. Tá siad iontach dom. Deir siad teacht linn. Fill ar Iarúsailéim. Cabhróidh muid leat socrú síos." Stop sí agus a súile sparkled. “Caithfidh tú a thuiscint. Bhí siad cosúil le mo theaghlach. Nó cosúil leis an teaghlach a shamhlaigh mé i gcónaí. Bhí siad te, cineálta agus gar dá chéile. Gáire siad go leor. Deirim leo go dtiocfaidh mé. Eitlíonn siad abhaile agus deirim leo go mbeidh mé in éineacht leo an tseachtain seo chugainn. Maraítear iad ag aerfort Lod amháin.”
  
  
  msgstr "Ionsaí sceimhlitheoireachta."
  
  
  "Tá."
  
  
  Ciúnas eile.
  
  
  “Mar sin táim fós ag teacht. Téim chuig an rialtas agus cuirim mo chuid seirbhísí ar fáil.”
  
  
  "Agus a dhéanann siad tú rinceoir bolg?"
  
  
  Aoibh sí beagán. "Ní dhéanfaidh. Déanaim a lán rudaí eile. Ach ba é an damhsa bolg mo smaoineamh."
  
  
  Bhí go leor le smaoineamh.
  
  
  Tháinig an bia agus chas sí chuig a pláta, d'éirigh sí tostach agus blush nuair a d'fhéach mé uirthi. Bean aisteach. Cailín greannmhar. Leath Thoir, leath Thiar, agus fuair siad iad féin ar an verge of contrártha.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Tháinig an ghealach lán amach. Gealach leannán nó gealach sniper, ag brath ar an gcaoi a fhéachann tú ar rudaí. Thiomáin muid na mílte deireanach ina dtost agus stad muid ag moshav, comhfheirm, ar a dtugtar Ein Gedan. Tá an áit athraithe i ndeich mbliana, ach fuair mé an bóthar ceart, an píosa ceart talún agus teach feirme adhmaid leis an gcomhartha "Lampek".
  
  
  Chrom mé chuig an bhfear a d’oscail an doras. “Iarraim do phardún, a dhuine uasail,” a dúirt mé in Araibis. Chlaon sé go tapa agus d'fhéach sé fainiciúil. Chrom mé arís agus bhain mé mo scairf amach. Lámhaigh a mhala suas.
  
  
  "Nick Carter?"
  
  
  "Bhí tú ag súil, b'fhéidir, Mrs Nussbaum?"
  
  
  Thug Uri Lampek barróg dom agus thosaigh sé ag aoibh gháire go forleathan. “Is teachtaire ionat! Tar isteach." Bhreathnaigh sé ar Leila agus ansin ar ais orm. “Feicim go bhfuil tascanna deacra fós á ndéanamh agat.”
  
  
  Thóg sé isteach i seomra beag Spartan sinn, thug sé tae, coinneac, bia dúinn; d'innis dúinn go raibh Raisa, a bhean, ina codladh; yawned agus dúirt sé, an bhfuil gá dom rud éigin práinneach nó an gá dom ach leaba?
  
  
  Bhreathnaigh mé ar Leila. “Dhá leaba,” arsa mise.
  
  
  Shrugged sé fealsúnach. "Tá an t-ádh ort, sin é go léir atá agam."
  
  
  Thug sé isteach i seomra ina raibh bunchleapacha sinn, arsa “Shalom, a bhuachaill,” agus d’fhág sé leis féin sinn.
  
  
  Thóg mé an bunk barr.
  
  
  Dhún mé mo shúile.
  
  
  Chuala mé Layla ag bogadh thíos fúm.
  
  
  Chuir sé ar mire mé nach raibh mé in ann í a fheiceáil.
  
  
  rachainn ar mire dá bhfeicfinn í.
  
  
  
  
  
  
  Caibidil a ceathair déag.
  
  
  
  
  
  Is é an ghné is suntasaí ná an chuid den tSiria a raibh áitithe ag Iosrael i gCogadh Dheireadh Fómhair. Timpeall deich míle ar doimhne agus cúig mhíle dhéag ar leithead, síneann sé soir ó Arda Golan. Bhí líne na sos cogaidh ar imeall an laftáin. Níl ach an tine bás síos go fóill. Bhí sé seo míonna fada tar éis “deireadh an chogaidh” agus bhí airtléire na Siria fós ag lámhaigh agus daoine ag fáil bháis ar an dá thaobh, ach níor thug siad cogadh air.
  
  
  Bhí Beit Nama ceithre mhíle soir ón líne. Ceithre mhíle domhain isteach i taobh na Siria. Theastaigh uaim dul go Beit Nama. Ba é an príomhról a bhí ag Yousef mo dhícheall, agus ba é Beit Nama príomhról Yusef. Áit a bhfuil Ali Mansour, a d’fhéadfadh nó nach raibh baint aige le fuadach a d’fhéadfadh nó nach raibh baint aige le Leonard Fox, b’fhéidir go bhfuil nó nach bhfuil fós ina chónaí.
  
  
  Agus ba é sin an smaoineamh is fearr a bhí agam.
  
  
  Bhí sé sách amhrasach dul ann freisin.
  
  
  Phléamar an t-ábhar seo ar maidin. Uri, Raisa, Leila agus mé ag cupán caife i gcistin Lampek. Bhí mo léarscáil scaipthe ar an mbord adhmaid, ag bailiú stains caife agus subh ar na cuimhneacháin.
  
  
  Bealach amháin is ea dul siar ó dheas agus trasnú isteach san Iordáin. Fadhb ar bith. Bhí an teorainn leis an Iordáin gnáth. As sin rachaimid ó thuaidh, trasna go dtí an tSiria - tá fadhb mhór ann - agus sroichfimid Beit Nama tríd an doras cúil. Tá an tasc dodhéanta. Fiú má thugann ár ndoiciméid go dtí an tSiria sinn, beidh trúpaí timpeallaithe ag an líne sos cogaidh agus beidh rochtain ar an limistéar teoranta. Bheimis iompú ar ais ar an mbóthar mura mbeadh siad caite isteach sa phríosún sinn.
  
  
  Bealach eile ná na hAirde a thrasnú agus dul isteach san áit shuntasach ar thaobh Iosrael. Ní go díreach anraith lachan ach an oiread. Bhreathnaigh na hIosraeilítigh ar an ngluaiseacht freisin. Agus ní raibh aon ráthaíocht go mbeadh comhfhreagraí domhanda nó fiú gníomhaire Meiriceánach in ann dul tríd. Agus fiú má théim chun tosaigh, conas a thrasnóidh tú an líne tine?
  
  
  “Go cúramach,” a gáire Uri.
  
  
  "An-chabhrach." winced mé.
  
  
  “Deirim go rachaimid i bhfad. Táimid ag dul tríd an Iordáin." Shuigh Leila lena cosa fillte faoi agus shocraigh sí stíl yoga ar chathaoir adhmaid. Jeans, bréid agus aghaidh tromchúiseach. “Agus a luaithe a shroichfimid an tSiria, labhróidh mé.”
  
  
  “Go hiontach, a mhile. Ach cad a deir tú? Agus cad a déarfaidh tú le arm na Siria nuair a stopfaidh siad sinn ar an mbóthar go Beit Nama? cnoic?"
  
  
  Thug sí dom breathnú go mbeadh roinnt a mheas salach. Ar deireadh shrugged sí. “Ceart go leor, tá bua agat. Mar sin táimid ar ais chuig do cheist bhunaidh. Conas is féidir linn an bóthar a thrasnú os comhair an airm?”
  
  
  Ba é an chuid ba mheasa den abairt seo ná “muid.” Is dhá rud difriúil iad conas a thiocfadh liom dul thar gunnaí na Siria agus conas é a dhéanamh.
  
  
  Labhair Uri. D'fhéadfadh Uri a bheith faoi dhó in ionad Ezio Pinza. Fear mór láidir le aghaidh mhór láidir, gruaig bhán den chuid is mó, agus srón feiceálach. “Feicim thú ag druidim leis an líne as seo. Ciallaíonn mé, ón taobh seo. Má chabhraíonn sé." Labhair sé liom, ach d'fhéach sé ar a bhean chéile.
  
  
  D'ardaigh Raisa a mala beagán. Tá Raisa ar cheann de na aghaidheanna neamhchoitianta sin. Síonchaitheamh agus líneáilte, agus déanann gach líne cuma níos taibhseach air. Is aghaidh iontach é seo, corp tanaí ach baininscneach agus gruaig rua ach liath síos go dtí an choim, ceangailte le gearrthóg ar chúl an chinn. Má cheadaíonn na Cinniúint dom maireachtáil go dtí seanaois aibí, ba mhaith liom Raisa do mhíonna an fhómhair.
  
  
  “Tuigfidh mé,” a dúirt sí agus thosaigh sé ag seasamh. D'fhág Uri í.
  
  
  “Tóg do chuid ama,” a dúirt sé. "Lig Nick an chéad chinneadh"
  
  
  Dúirt mé, “Ar chaill mé rud éigin? An rud atá ann?"
  
  
  Chlaon Uri. “Tá am,” ar seisean. “Is í an cheist ag an teach fós conas an líne a thrasnú.”
  
  
  “Go hifreann leis seo,” arsa mise. "Beidh mé trasna an líne." Níl a fhios agam conas. Níl le déanamh agam ach é a dhéanamh. Éist - roinn Maois an fharraige, b'fhéidir gur roinn ifreann na Siriaigh."
  
  
  Thiontaigh Uri go Raisa. “An ndéanann an fear seo puntaí uafásacha i gcónaí?”
  
  
  “Sílim go bhfuil,” a dúirt sí. "Ach bhíomar níos óige ansin."
  
  
  Rinne Uri gáire agus chas sé chugam arís. "Ansin é seo do chinneadh?"
  
  
  “Is é seo mo chinneadh. Cibé scéal é, beidh fadhbanna agam sa lána, ach b’fhéidir go mbeidh arm cairdiúil taobh thiar díom freisin.” Chas mé go Leila. “Conas ba mhaith leat
  
  
  fanacht ar an bhfeirm? Táim cinnte go bhfuil Raisa agus Uri..."
  
  
  Chroith a ceann i séanadh láidir.
  
  
  “Ansin lig dom é a chur ar bhealach eile. Tá tú chun cúpla lá a chaitheamh ar an bhfeirm."
  
  
  Bhí sí fós ar crith. “Tá mo chúram féin tugtha dom. Caithfidh mé dul ann le nó gan tú. Is fearr domsa má théim leat." Bhreathnaigh sí orm go dáiríre. “Agus beidh sé níos fearr duit má thagann tú liom.
  
  
  Tost reigned sa seomra. Bhreathnaigh Raisa agus Uri ag faire agus mé ag féachaint ar Leila. Bhí an chuid faoina tasc féin nuacht. Ach go tobann rinne sé ciall an-mhaith. Déileáil tapa idir Yastreb agus Vadim. Scrataíonn na bosses droim a chéile, agus oibrím mar thionlacan.
  
  
  Ghlan Uri a scornach. “Agus tusa, a Leila? An aontaíonn tú le plean Nick?"
  
  
  Aoibh sí go mall. "Is cuma cad a deir sé a bheith ceart." Bhreathnaigh mé uirthi agus chúngaigh mé mo shúile. Bhreathnaigh sí orm agus shrugged.
  
  
  D’fhéach Uri agus Raisa ar a chéile. Daichead a seacht teachtaireacht anonn is anall in dhá soicind den radharc fear céile agus bean chéile. Sheas siad beirt agus d’fhág siad an seomra. Chun "é" a fháil.
  
  
  Chas mé go Leila. Bhí sí gnóthach ag glanadh na gcupán caife, ag iarraidh gan freastal ar mo radharc. Nuair a thóg sí an cupán a bhí ar mo uillinn, bhain a lámh go héadrom le mo lámh.
  
  
  D'fhill Uri, a lámh ag baint "é" go docht. Ba léir go raibh “sé” níos lú ná bosca aráin. Ag breithiúnas leis an abairt ar aghaidh Uri, ní raibh "seo" aon joke ach an oiread. “Coimeádfaidh tú é seo le do shaol, agus tabharfaidh tú ar ais chugam é.” Níl a dhorn bainte amach aige fós. "Cabhróidh sé seo leat dul thar aon bhac bóthair in Iosrael, ach tugaim rabhadh duit má fhaigheann na hArabaigh amach go bhfuil sé agat, gur fearr leat tú féin a lámhach ná ligean dóibh tú a thógáil." D'oscail sé a pailme.
  
  
  réalta David.
  
  
  Dúirt mé, "Is mór agam an gesture," Uri. Ach boinn reiligiúnacha..."
  
  
  Stop sé ag gáire mé. Gáire mhór mhór. Chas sé an lúb ag barr an bonn, an ceann a cheangail an diosca leis an slabhra. Phreab triantán barr na Réalt amach, agus é greanta thíos:
  
  
  '/'
  
  
  
  
  A. Aleph. An chéad litir den aibítir Eabhraise. A. Aleph. Grúpa frithsceimhlitheoireachta Iosraelach.
  
  
  Mar sin tá Uri Lampek leis arís. Bhí sé mar chuid den Irgun i '46. Saineolaí scartála. Fear a bhí ag iarraidh Iosrael neamhspleách agus a chreid i droichid a dhó taobh thiar a chúl. Nuair a bhuail mé leis i 1964, bhí sé ag obair le foireann braite buama. Anois agus é caoga bliain d’aois, bhí sé ag cur rudaí ar siúl san oíche arís.
  
  
  “Seo,” ar seisean. “Caithfidh tú é seo.”
  
  
  Thóg mé an bonn agus chuir mé air.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  D'fhágamar san oíche. Cé go raibh muid gan cultacha, bhí páipéir Araibis agam, iad brionnaithe go hiontach agus iad síonchaite, agus Réalt Dháiví Uraí timpeall mo mhuiníl.
  
  
  D’fhéadfá na hAirde a thaisteal san oíche freisin. Ní dhéanfaidh aon ní a fheiceáil anseo. Ardchlár cothrom, basalt-dubh, scaipthe le smionagar na dtrí chogadh. Umair dóite meirgeach, meirgeach agus raic na n-iompróirí armúrtha pearsanra scaipthe mar leaca uaighe trasna na bpáirceanna creagach, mar aon le tithe briste gan díon, sreang dheilgneach meirgeach agus comharthaí ag léamh “Danger!” Mianaigh!
  
  
  Mar sin féin, tá ocht bhfeirm déag Iosraelach as na bóithre, agus coinníonn tuathánaigh Arabacha a bpáirceanna, ardaíonn siad a gcuid caoirigh, agus teitheann siad nó ní bhíonn siad buartha fiú nuair a thosaíonn an sliogáil. Tá siad go léir ar mire nó díreach daonna. Nó b'fhéidir gurb é an rud céanna é.
  
  
  Stopadh fear againn le M-16. Thaispeáin mé mo phas preas Corn an Domhain agus lig sé dúinn leanúint ar aghaidh. Fiche slat ina dhiaidh sin, timpeall an chora, bhí imshuí iomlán ar an mbóthar. Léirigh gunna meaisín 30-chaighdeán a bhí suite ar thríchosach méar feargach ar an rover.
  
  
  Bhí an leifteanant Iosrael dea-bhéasach ach daingean. Ar dtús dúirt sé liom nach raibh mé ionam féin chun dul in áit ar bith chun tosaigh, gur cogadh a bhí anseo, is cuma cad a thug siad air, agus nach bhféadfadh aon duine mo shábháilteacht a ráthú. Dúirt mé leis nár tháinig mé le haghaidh picnic. Dúirt sé go fóill nach. Cinnte nach bhfuil. Lo. Thóg mé leataobh é agus thaispeáin mé an bonn dó.
  
  
  D'fhill mé ar an Rover agus thiomáin ar aghaidh.
  
  
  Stopamar ag suíomh Iosraelach ar an talamh íseal, cúpla céad slat ó líne na Siria. Sráidbhaile Arabach a bhí san áit seo tráth. Anois ní raibh ann ach bailiúchán brablach. Gan damáiste míleata. Damáiste iarchogaidh. Toradh tine laethúil airtléire Siria trasna na líne.
  
  
  “Tá sé cosúil le réamhaisnéis na haimsire faoi ghiúmar a n-uachtarán,” a dúirt saighdiúir Iosraelach liom. Chuck Cohen an t-ainm a bhí air. Tháinig sé ó Chicago. Roinneamar ceapairí agus caife Raisa agus muid inár suí ar an gclaí cloiche trí scór ar airde a bhí mar bhalla an tí tráth. “Deich nóiméad tine - ní deir sé ach Dia duit. Uair an chloig agus insíonn sé don domhan Arabach ar fad gur féidir leo aontú ar cibé rud is mian leo, ach amháin an tSiria.
  
  
  Ba mhaith leis an tSiria troid go dtí an deireadh."
  
  
  "An gcreideann tú ann?"
  
  
  Shrugged sé. “Má dhéanann siad é seo, críochnóidh muid iad.”
  
  
  Tháinig captaen Iosraelach chuige. An té a d’fhéach ar an mbonn agus dúirt sé liom go ndéanfadh sé pé rud a d’fhéadfadh sé chun cabhrú. Bhí an Captaen Harvey Jacobs tríocha bliain d'aois. Fear fionn láidir tuirseach tuirseach a mhúin na mínealaíne san ollscoil nuair nár glaodh chun cogaidh air, doirt Leila caife ó thermos air.
  
  
  D'iarr Jacobs orm conas a bhí mé chun an líne a thrasnú. Ní raibh plean agam, ach nuair a bhí ceann agam, rinne mé cinnte é a insint dó. Níl aon phointe ag lámhach ón dá thaobh.
  
  
  Bhí dearcadh Jacobs i leith mé aireach. Thug an aleph thart ar mo mhuineál stádas gan shéanadh dom, ach óna thaobh féin chiallaigh sé trioblóid freisin. An raibh mé chun tacaíocht mhorálta a iarraidh air nó an raibh mé chun tacaíocht dóiteáin a iarraidh air? Bhí go leor fadhbanna ag Jacobs gan mé. D'iarr mé air an dtaispeánfadh sé dom ar léarscáil ina raibh na gunnaí Siria suite. “I ngach áit,” ar seisean. “Ach tá sé uait ar an léarscáil, taispeánfaidh mé duit ar an léarscáil.”
  
  
  Shiúil muid tríd an margadh scriosta agus shiúil le solas na gealaí go foirgneamh mór cloiche, an ceann is airde sa chathair, an stáisiún póilíní d'aois. Breathnóireacht iontach a bhí ann agus ansin sprioc iontach. Bhí gach rud a bhí fiúntach ag an mbealach isteach. Doras dúbailte tiubh faoi phlaic cloiche ar a bhfuil an inscríbhinn Gendarmerie de L’Etat de Syrie agus an dáta 1929, nuair a bhí an tSiria faoi riail na Fraince.
  
  
  Shiúil muid thart, seachas tríd, an doras agus síos na céimeanna brablach-scaipthe isteach san íoslach. Go seomra cogaidh aistrithe an Chaptaein Jacobs. Tábla, cúpla comhad, bolgán solais lom amháin, teileafón a d’oibrigh go míorúilteach. Tharraing mé amach mo chárta agus líon sé go mall le X agus O; cuaillí amach, seicphointí, cuaillí ordaithe, umair. Cluiche tic-tac-ladhar ar feadh a saoil.
  
  
  Rith mé mo lámh thar mo shúile.
  
  
  "Glacaim leis go bhfuil an cailín oilte sa troid?" Sheas sé leaning thar an tábla, an solas lasnairde ag caitheamh daichead vata scáthanna ar na scáthanna péinteáilte faoina súile.
  
  
  In ionad freagra a thabhairt, las mé toitín agus thairg mé ceann dó. Thóg sé mo thoitín mar fhreagra. Chroith sé a cheann. “Tá tú ar mire ansin,” a dúirt sé.
  
  
  Bhí saighdiúir le feiceáil ag an doras; stopadh nuair a chonaic sé mé. Ghabh Jacobs a leithscéal agus dúirt sé go mbeadh sé ar ais. D'fhiafraigh mé an bhféadfainn a ghuthán a úsáid fad a bhí sé as baile. Rinne mé iarracht dul i dteagmháil le Benjamin ag feirm Lampek, ach ní raibh mé in ann é a lorg. Seans gurb é seo mo sheans deireanach.
  
  
  D'fhill Jacobs agus phioc suas an fón. Chroith sé an glacadóir trí nó ceithre huaire agus ansin dúirt, “Bloom? Jacobs. Éist. Ba mhaith liom tú a chur ar aghaidh ar an nglao seo...” Bhreathnaigh sé orm. "Cá háit?"
  
  
  A chuig Tel Aviv.
  
  
  "Teil Aviv. Ardtosaíocht. Mo chead." D'fhill sé mo ghuthán, ag cruthú go raibh mé VIP agus go raibh sé an-VIP. D’imigh sé lena shaighdiúir.
  
  
  Thug mé uimhir theileafóin dearg Benjamin, agus tar éis deich nó cúig nóiméad déag d'athraigh cáilíocht an leictreachais statach ar an líne teileafóin, agus trína chuala mé Benjamin ag rá, "Tá?"
  
  
  “Folctha Shand,” arsa mise. "Cad a fuair tú amach?"
  
  
  "Is é an áit... rag."
  
  
  “Cad is áit ann? Ní raibh agam ach a bheith statach.”
  
  
  “Tosaigh don gháinneáil ar dhrugaí. A úsáidtear chun bheith ina stóras le haghaidh loingseoireachta codlaidín. Ach tar éis na páirceanna poipín Tuircis dúnta - bwupriprip - thosaigh an Boss ag trádáil hash ina ionad sin. Trádáil áitiúil amháin.
  
  
  "Cé hé an Boss anseo?"
  
  
  “Bwoop-crack-bwwoop-st-crack-t-bwoop.”
  
  
  
  
  
  
  "Arís?"
  
  
  "Gach seo?"
  
  
  "Tá."
  
  
  "Terhan Kal-rrip-ccrackle. Ní leis an áit seo, ach ritheann é"
  
  
  "An é seo a smaoineamh nó a threo?"
  
  
  “Is dócha é. Is le Regal, Inc. an teach. Regal, Inc. - corparáid na hEilvéise - bwup. Mar sin ní féidir linn a lorg cé hé an fíor-úinéir. Agus cad fútsa? Cá bhfuil an crackle?
  
  
  
  
  
  
  "Tá mé…"
  
  
  "Bwoop-crack-sttt-poppp-buzz-zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz"
  
  
  
  
  
  
  Téarma.
  
  
  Tá brón orm, David. Agus déarfainn an fhírinne fiú.
  
  
  Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin d’fhill Jacobs. "Mar sin?" Dúirt sé.
  
  
  Chroith mé mo cheann. “Tógfaidh sé cúpla uair an chloig dom plean a dhéanamh.”
  
  
  “Mmm,” a dúirt sé. “Níl uaim ach rabhadh a thabhairt duit. Lámhaigh siad ar gach rud a ghluaiseann. Is féidir liom tú a chlúdach ón áit a bhfuil m'arm, ach ní féidir liom an baol a thabhairt do dhaoine teacht leat. Ní ar thuras féinmharaithe ba cheart a bheith ann. "
  
  
  "D'iarr mé ort?" D'ardaigh mé mala.
  
  
  “Ní hea,” a d'fhreagair sé. "Ach anois ní gá dom a bheith buartha faoi tú."
  
  
  D'fhill mé ar Rover agus dhún mo shúile.
  
  
  Ní oibreoidh sé seo. Plean cath Scarlett O’Hara, beidh imní orm fúm féin
  
  
  Bhí amárach anseo. Agus ní raibh aon smaointe maithe agam fós.
  
  
  Plean a haon: fág Leila leis an gcaptaen. Tóg mo sheans chun é a dhéanamh leat féin. Go hifreann leis an margadh idir Yastreb agus Vadim. Dá bhfágfainn í, bheadh sí beo ar a laghad. A bhí níos mó ná raibh mé in ann a ráthú má tháinig sí liom.
  
  
  Plean a dó: cas timpeall. Téigh ar ais tríd an Iordáin nó téigh suas go dtí an Liobáin agus déan iarracht é a bhréagadh trasna teorainn na Siria. Ach níor sheas an dara plean san áit chéanna agus a bhí roimhe seo. Ní rachainn in aice le Beit Nama fiú. Cén fáth a raibh an áit seo chomh gar don líne?
  
  
  Plean a trí: bog Beit Nama. An-ghreannmhar.
  
  
  Plean ceithre - tar ar, ní mór go mbeadh ceithre.
  
  
  Thosaigh mé ag gáire.
  
  
  Plean a ceathair.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Bhí urchair ag eitilt. Tá ár gcinn ar iarraidh, ach ní leor. Ní raibh ann ach breacadh an lae agus ba chreach éasca sinn; tá dhá fhigiúr Arabacha ag rith trasna na páirce. Léim mé taobh thiar den chloch agus fired, ag cur aidhm cúramach: Crack!
  
  
  Mhol mé do Leila níos mó píosaí scannáin a thriail. Whiz! Boeing! Na urchair scaipthe ar fud na carraige a bhí i bhfolach taobh thiar mé. Róghar. Chuir sé seo fearg orm. D'ardaigh mé mo raidhfil agus ghlac aidhm; Crack! An lámhaigh whizzed díreach thar ceann Jacobs '. Rat-a-tat-tat. Fuair sé an teachtaireacht. An chéad bhabhta eile a dhírigh sé orm, in easnamh orm le clós.
  
  
  Níl gunnaí na Siria tosaithe fós. Is dócha go raibh siad gnóthach ag dópáil. Ní raibh an tine Iosrael dírithe orthu. Bhí sé dírithe - yeah! - beirt fhigiúr Arabacha ag rith trasna na páirce. Leathcheann! Cad a bhí ar siúl acu? Ag iarraidh éalú trí theorainneacha Iosrael? Rat-a-tat-tat. Buaileann Jacobs arís. Crack! Mo lámhaigh imithe i ndáiríre. Thuisle Leila agus thit sí ar chloch.
  
  
  "An bhfuil tú ceart go leor?" a dúirt mé.
  
  
  "A mallacht!" Dúirt sí.
  
  
  "An bhfuil tú ceart go leor. Leanaimis ar aghaidh".
  
  
  Rinneamar iarracht cúig slat eile. D'fhan shots Jacobs laistigh de chlós.
  
  
  Agus mar sin d'oscail na Siriaigh tine. Ach ní dúinn. D’oibrigh an plean. Bhí na gunnaí Iosraelacha ag lámhaigh ar na Siriaigh anois, agus áit éigin síos an líne ghlaoigh urchar trom amach nuair a d'fhág gunna umar an T-54 de dhéantús na Sóivéide faoi 105 milliméadar. Choinnigh na hairm a chéile dea-bhéasach agus ag gabháil mar a thrasnaigh Layla agus mé na línte.
  
  
  Go tobann ritheamar isteach i saighdiúir Siria.
  
  
  "Mann!" thug sé dúshlán. (Éist, cé atá ag teacht?)
  
  
  “Bassem Aladeen,” aoibh mé. M'ainm. Chrom mé: "Salaam." Frowned sé. "Imraa?" (Woman?) Shrugged mé agus dúirt sé leis go raibh sé mo bhagáiste. Dúirt sé liom é a leanúint, ag coinneáil a ghunna meaisín in iúl dom. Rinne mé comhartha do Leila. Dhiúltaigh sé le gesture. "Fág an bhean."
  
  
  Anois bhí mé ag dul isteach i seomra cogaidh na Siria. Foirgneamh cloiche eile. Píosa spallaí eile. Tábla eile le bolgán solais lom eile. Captaen eile, tuirseach agus feargach. Ghuigh mé le dia ilteangach Berlitz go gcuideodh mo dhea-Araibis liom dul tríd.
  
  
  Roghnaigh mé féiniúlacht. Humble, mífhoighneach, beagán dúr. Cé eile ach amadán a dhéanfadh an rud a rinne mé? A spiaire, sin cé. Bhí orm a bheith i mo spiaire nó i mo amadán. Bhí mé ag brath ar an neamhloighciúlacht beagnach foirfe a chuireann i gcónaí na meoin is loighciúla chun báis. Thrasnaigh mé an teorainn go garbh, go hoscailte; fired ó taobh thiar ag trúpaí Iosrael. Bhí sé chomh soiléir sin spiaire a sheoladh nach gcreidfeadh éinne go ndéanfadh a namhaid é. Rud is léir nach féidir a bheith fíor. Is é seo an loighic aindleathúil an chogaidh.
  
  
  Thóg an saighdiúir ag an doras mo raidhfil. Aoibh mé, bowed agus beagnach buíochas a ghabháil leis. Chrom mé arís chuig captaen na Siria agus thosaigh mé ag comhrá, ag miongháire, sceitimíní, focail ag rolladh thar a chéile. Alf Shukur - míle buíochas; Bhí mé i seilbh naimhde (adouwe, chuimhnigh mé), choinnigh siad mé i mo kariya, i mo sráidbhaile. Ila ruka al-an - go dtí seo shealbhaigh siad mé, ach bhuail mé amach a chuid gruaige agus thóg a musad - thug mé suntas don raidhfil a dúirt mé a ghoid - agus ansin, min fadlak, le do thoil ceart go leor Captaen, fuair mé mo imra agus rith isteach sa jabal. Lean mé ar aghaidh ag bogha, aoibh gháire agus drool.
  
  
  Chroith captaen na Siria a cheann go mall. D'iarr sé mo dhoiciméid agus chroith sé a cheann arís. D'fhéach sé ar a chúntóir agus dúirt, "Cad é do bharúil?"
  
  
  Dúirt an cúntóir gur shíl sé gur amadán mé leis na bunghnéithe. Amadán ádh. Choinnigh mé miongháire mar amadán.
  
  
  D'fhiafraigh siad díom cá raibh mé ag dul as seo. Dúirt mé go raibh kindergarten agam i mBeit Nam. Cara a chabhróidh liom.
  
  
  An captaen waved a lámh i disgust. “Imigh ansin, a amadán. Agus ná tar ar ais."
  
  
  Rinne mé aoibh arís agus chrom mé agus mé ag siúl amach: “Shukran, shukran. Ila-al-laka." Go raibh maith agat, a chaptaen; Go raibh maith agat agus beannacht.
  
  
  D'éirigh mé as an bhfoirgneamh a bhí briste, d'aimsigh Leila agus chrom mé mo cheann. Lean sí mé, deich céimeanna taobh thiar.
  
  
  Chuamar thar an gcéad fháinne de thrúpaí na Siria agus chuala mé a guth, "Jid jiddan." Bhí tú an-mhaith.
  
  
  “Ní hea,” arsa mise i mBéarla. “Tá mé
  
  
  amadán ádh."
  
  
  
  
  
  
  Caibidil a cúig.
  
  
  
  
  
  Is gearr go scar an t-amadán agus an t-ádh leis. Rinne mé díreach é seo, ach is féidir leat a lua dom más mian leat.
  
  
  Míle ina dhiaidh sin stop garda tráchta sinn. Mac soithigh sotalach, éadrócaireach, an cineál fear atá dona go leor mar shibhialtach, ach tabhair gunna agus culaith saighdiúir dó agus tá brónaí teifeach agat. Bhí sé leamh agus tuirseach agus craved siamsaíochta: Tom agus Jerry stíl.
  
  
  Chuir sé bac ar an mbóthar.
  
  
  Chrom mé, aoibh mé agus dúirt, "Le do thoil ..."
  
  
  grinned sé. "Ní maith liom". D'fhéach sé ar Layla agus grinned, iomlán na fiacla dubh agus glas. “An maith leat í? Bean? An maith leat í?" bhrúigh sé anuas orm. "Sílim go bhfeicfidh mé an maith liom í."
  
  
  Dúirt mé, "Ní hea, a charn aoiligh!" Is i mBéarla amháin a tharla é a rá. Tharraing mé amach mo stiletto agus scaoil mé amach é. "Abdel!" a scairt sé. "Rug mé spiaire!" Ghearr mé a scornach, ach bhí sé ró-dhéanach. Tháinig Abdel. Le triúr eile.
  
  
  "Buail an scian!"
  
  
  Shealbhaigh siad gunnaí meaisín.
  
  
  Thit mé an scian.
  
  
  Tháinig duine de na saighdiúrí suas chun aghaidh a thabhairt orm. Dorcha agus súile dorcha; Tá a cheann i turban. Bhuail sé ar an fhód mé, ag rá focal nár mhúin Leila dom. Rug mé air agus chaith mé timpeall air os mo chomhair, ag trasnú mo lámha taobh thiar dá dhroim. Sa phost seo rinneadh sciath de. Bhí an gunna i bhfolach i mo chulaith fós agam. Dá bhféadfainn ach...
  
  
  Ná bac leis. D’aistrigh na meaisínghunnaí go Leila. "Lig dó dul."
  
  
  lig mé dó dul. Chas sé thart agus bhuail mé sa scornach. Bhí sé láidir le rage, agus ní raibh mé in ann éalú. Bhain mé úsáid as mo mheáchan chun sinn beirt a bhrú chun na talún. Rolladh muid tríd an deannach creagach, ach bhí a lámha cosúil le cruach. D'fhan siad ar mo mhuineál.
  
  
  "Go Leor!" - a dúirt an gunnadóir. "Abdel! lig dó!" Sos Abdel. Fada go leor. Bhain mé amach é le buille don scornach. Contorted sé an deannaigh, gasping chun anáil. Uirlis! - arsa an gearr. - Beidh fadhbanna againn. Tá an Coirnéal ag iarraidh na spiairí go léir a cheistiú. Níl sé ag iarraidh orainn corpáin a thabhairt chuige."
  
  
  Shuigh mé ar an talamh agus massaged mo mhuineál. Sheas Abdel suas, fós ag iarraidh a anáil a ghabháil. Spat sé agus ghlaoigh sé orm intestines muc. Chas an saighdiúir arda go báúil. “Ó, a Abdel bhocht, ná bíodh éadóchas ort. Nuair a úsáideann an cornal a chuid modhanna speisialta, beidh an spiaire ag iarraidh ort é a mharú anois." Rinne sé aoibh gháire leathan dubh-uaine.
  
  
  Ó sea. Iontach. "Modhanna speisialta". Smaoinigh mé ar an mbonn timpeall mo mhuineál. Níor chuardaigh aon duine mé. Níor chuardaigh aon duine mé. Bhí an gunna fós agam - agus bhí an bonn fós agam. Gcéad dul síos, caith an bonn. Shroich mé don clasp.
  
  
  "Suas!" tá an t-ordú tagtha. "Lamha suas!" Ní raibh mé in ann teacht ar an clasp diabhal! "Suas!" Níorbh é seo an t-am le haghaidh heroism. D'ardaigh mé mo lámha. Chuir duine de na guys gunna leis an gcloch, tháinig suas agus cheangail sé mo lámha taobh thiar de mo dhroim. Tharraing sé na rópaí agus thóg sé chun mo chosa mé. Bhí aghaidh ar an bhfear cosúil le pláta sliseanna. Craiceáilte ag grian, gaoth agus fearg. “Anois,” ar seisean. "Táimid ag tabhairt go dtí an cornal é." Sin nuair a thosaigh Leila ag aisteoireacht. Leila, a sheas ciúin mar charraig. Go tobann scairt sí: “La! La” agus rushed i dtreo dom, tuislithe agus thit. Anois luigh sí sa deannach, ag gol agus ag screadaíl, “Ní hea! Níl! Le do thoil! Níl!" Rinne na saighdiúrí gáire a bhreacáin. Thosaigh an fear ar na rópaí ag dul siar orm. D'éirigh Leila agus rith sí; gortach, fiáin, craiceáilte, chaith sí í féin ar mo chosa faoi dheireadh, ag breith orm ag na rúitíní, ag pógadh mo bhróga. Cad a bhí sí ag déanamh ann? Rug Abdel uirthi agus tharraing uaidh í. Nudged sé ansin í le srón an gunna.
  
  
  "Bog!" Dúirt sé. “Táimid ag dul go dtí an cornal. Rachaimid go dtí an cornal i mBeit Nam."
  
  
  Bhuel, shíl mé, is é seo bealach amháin chun a fháil ann.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Bhí oifig an choirnéil suite in aice leis an stocaireacht ar a raibh óstán na cathrach. Thóg sé féin agus a chuid fear é, agus chuir Óstán Nama le chéile an chuid ba mheasa de: drúthlann, beairic agus ionad ceistiúcháin.
  
  
  Bhí an ceol ag teacht ó seomra síos an halla. Gáire glórach. Boladh booze. Líonadh an stocaireacht le hArabaigh áitiúla, agus coinníodh cuid acu faoi choimeád, ina n-aonar den chuid is mó, agus saighdiúirí ar patról le raidhfilí gleamacha. Tugadh Leila chun suíochán sa stocaireacht. Tógadh go dtí an Coirnéal Kaffir mé.
  
  
  Nuair a thug siad liom ar dtús, ní fhaca mé é. Sheas an cornal lena dhroim go dtí an doras. Chlaon sé thar scáthán beag, go géar Fáscadh amach pimple. Chrom sé ar na gardaí agus lean sé lena chuid oibre. Slap! A aghaidh poured isteach sa scáthán. Sighed sé le pléisiúir beagnach gnéasach. Bhreathnuigh mé air as cúinne mo shúl. Bhí mé i mo shuí ar chathaoir ar an taobh eile den seomra, mo lámha fós ceangailte taobh thiar de mo dhroim. Rinne sé staidéar ar a aghaidh arís sa scáthán, amhail is dá mba
  
  
  léarscáil de na campaí namhaid a bhí ann; bhí an cornal ag iarraidh cá háit ar cheart dul ar stailc.
  
  
  Bhreathnaigh mé timpeall. Maisíodh an oifig go cúramach i dtraidisiúin iontach dorchadais na hAraibe. Clúdaíodh na ballaí le plástar buí dorcha, crochadh le cairpéid gruama, dusty. Troscán trom, doirse adhmaid snoite agus fuinneoga beaga gloine daite. Barraí ar na fuinneoga. Gan imeacht. Bhí boladh deannaigh, fual agus hashish sa seomra. Bhí doras na hoifige beagán oscailte. Mar thoradh air seo bhí seomra lom plástráilte. An t-aon chathaoir. Agus rud éigin miotail neamhspleách. Rud éigin cosúil le hanger cóta cruach ollmhór le slat iarainn tiubh ar uillinn ceart ag an mbarr. Bhain sé beagnach leis an tsíleáil dhá chos déag. Meaisín chéasadh. "Modhanna speisialta". Mhínigh sé seo an boladh géar bitheolaíoch.
  
  
  Rinne an Coirnéal a rogha dheireanach. Sluaiste sé síos le dhá mhéar salach agus bhuail. Bullseye! Misean Críochnaithe. Chaith sé a smig ar chufa a sheaicéad. Chuaidh sé thart. Fear ar dhath olóige le mustache leathan agus aghaidh breoite, cnapánach, marcáilte air.
  
  
  Sheas sé suas agus d'fhéach sé orm ar an mbealach caithfidh daoine breathnú air sular tháinig sé ina choirnéal. D'iarr sé orm intestines muc freisin.
  
  
  Bhí mo chuid cainte réidh arís. An ceann céanna a d'úsáid mé ar an líne lámhaigh. An t-aon fhear a chuala mé ag labhairt Béarla ná an fear a mharaigh mé ar an mbóthar. Mharaigh mé é mar d'ionsaigh sé mo bhean. Bhí mé fós Bassem Aladeen, an leathcheann dúr, humble, lovable.
  
  
  Is “seans saille” a thugtar ar thrádáil!
  
  
  Bhí mo fheidhmíocht thar cionn agus gan locht, mar i gcónaí, le difríocht amháin. Coirnéal Kaffir. Bhain Kaffir taitneamh as an gcéasadh agus ní raibh sé chun a bheith ina amadán. Níor thug an cogadh ach leithscéal dlisteanach dó. Le linn na síochána, is dócha gur chuaigh sé ar seachrán, ag mealladh striapacha sráide chun báis spreagúil.
  
  
  Lean Kaffir ag insint dom faoi mo mhisean a insint dó.
  
  
  Lean mé ag insint do Kaffir nach raibh misean ar bith agam. Ba mise Bassem Aladeen agus ní raibh misean ar bith agam. Thaitin an freagra leis. D'fhéach sé ar an raca cosúil le bean ramhar ag féachaint ar banana scoilte. Tháinig numbness de tuirse anuas orm. Tá mé céasadh roimhe seo.
  
  
  Sheas Kaffir suas agus ghlaoigh sé ar a gharda. D’oscail sé doras na hoifige amuigh agus chuala mé ceol agus gáire agus chonaic mé Leila ina suí sa stocaireacht idir péire piostail faire.
  
  
  Tháinig na gardaí isteach agus dhún siad an doras. Dhá phíosa mairteola a bhfuil cuma olc orthu, éide agus turban orthu, agus iad ag boladh beorach. Anois tá mé cuardach. Fast, ach go leor. Chuaigh mo sheanchara Wilhelmina ann. Shuigh sí ar an mbord ar bharr roinnt fillteán, ciúin agus useless, cosúil le paperweight.
  
  
  Ní raibh aon rud le déanamh. Bhí mo lámha, mar a deir siad, ceangailte. Cheannaigh mé é seo. Cad é an diabhal a bhí sin? Agus bhí an bonn sin fós thart ar mo mhuineál. B'fhéidir go bhfaighidh Kaffir amach cad atá ann. B'fhéidir nár casadh sé an lúb. Bhí mé ag bun an bairille féideartha.
  
  
  B'fhéidir…
  
  
  B'fhéidir go raibh mé díreach tar éis smaoineamh maith.
  
  
  Thug siad ar ais go seomra súgartha Kaffir mé.
  
  
  Chaith siad ar an urlár mé agus scaoil siad mo lámha. Chaith an Coirnéal rópa chugam. Dúirt sé liom mo rúitíní a cheangal le chéile. “Deann,” ar seisean. "Déan daingean é nó déanfaidh mé daingean é." Cheangail mé mo rúitíní le chéile. Craiceann-daingean. Bhí mé fós ag caitheamh mo bhuataisí ard leathair tréigthe. Thaitin an Coirnéal mo chuid buataisí freisin. A leathcheann tinn fíor. Bhí réaltaí ina shúile agus é ag breathnú orm ag casadh na rópaí. Choinnigh mé mo léiriú féin.
  
  
  Thosaigh sé ag cur allais. Scaoil sé an luamhán ar an raca cóta ollmhór agus shleamhnaigh an barra ag an mbarr go dtí an talamh. Chlaon sé ar a gardaí. Cheangail siad mo lámha leis an rópa céanna a cheangail mo chosa. Chrom mé anonn agus bhain mé mo bharraicíní.
  
  
  Chaith siad na rópaí thar bharra an chuaille agus d'ardaigh siad an barra ar ais go dtí an tsíleáil. Fágadh mé ar crochadh ansin ar nós sloth codlata, mar phíosa mairteola i bhfuinneog búistéir.
  
  
  Agus ansin sleamhnaigh an bonn síos agus chas sé thart agus thaispeáin sé a thaobh tosaigh i lár mo dhroma.
  
  
  Chonaic an Coirnéal é seo. Ní fhéadfadh sé a chailleann. “Sea! Tá sé soiléir. Bassem Aladeen leis an Réalt David. An-suimiúil, Bassem Aladeen.”
  
  
  Bhí seans fós ann. Mura n-aimsíonn sé an litir fholaithe “A”, b’fhéidir go gcabhródh sé leis an mbonn a chuardach. Go leor comhsheasmhach le mo smaoineamh maith.
  
  
  “Sin é mar sin,” a dúirt Bassem Aladeen. "Réalt David!"
  
  
  Rinne an kaffir fuaim a bhí cosúil le snort agus giggle. “Go gairid ní bheidh tú ag magadh mórán. Go gairid beidh tú ag impí orm ligean duit labhairt. Maidir le rudaí tromchúiseacha. Mar shampla, faoi do mhisean."
  
  
  Tharraing sé amach fuip fhada leathair. Chuaidh sé go dtí na gardaí. Dubhairt sé leo dul.
  
  
  D'imigh na gardaí.
  
  
  Dhún an doras.
  
  
  D'ullmhaigh mé mé féin don rud a bhí le teacht.
  
  
  Bhí an róbaí stróicthe ón gcúl.
  
  
  Agus ansin bhí an chuma ar na fabhraí.
  
  
  Aon.
  
  
  Beirt.
  
  
  Gearradh. Sizzling. Dó. Ag cuimilt. Ag tosú i mo flesh agus ag pléascadh i mo inchinn.
  
  
  20.
  
  
  tríocha.
  
  
  Stop mé ag comhaireamh.
  
  
  Mhothaigh mé an fhuil ag rolladh síos mo dhroim. Chonaic mé fuil ag sileadh síos mo chaol na láimhe.
  
  
  Shíl mé go raibh i gceist ag an gcoirnéal níos measa.
  
  
  Shíl mé nach raibh mo smaoineamh maith chomh maith.
  
  
  Shíl mé go raibh roinnt scíthe de dhíth orm.
  
  
  lagaigh mé.
  
  
  Nuair a dhúisigh mé, bhí sé roinnt uaireanta an chloig ina dhiaidh sin, agus ní raibh sé breacadh an lae milis, mall. Bhí tine beag Chicago ar mo dhroim. Chuimil an bastard sin salann isteach i mo chréachta. Sean-chéasadh Bíobla iontach.
  
  
  Chinn mé go raibh mo dhóthain agam. Go leor le haghaidh tír, bród agus dualgas.
  
  
  Tá mé briste.
  
  
  Thosaigh mé ag béicíl "Stop!"
  
  
  Dúirt sé: “Do mhisean. Ar mhaith leat a insint dom faoi do mhisean?"
  
  
  "Tá Tá".
  
  
  "Inis." Bhí díomá air. Bhí sé fós ag cuimilt sa tine ghráinneach. "Cén fáth ar cuireadh anseo thú?"
  
  
  “Chun... teagmháil a dhéanamh. Le do thoil! Stop!"
  
  
  Níor stad sé. "Déan teagmháil cé?"
  
  
  A Dhia, cé chomh pianmhar é!
  
  
  "Déan teagmháil cé?"
  
  
  “M-Mansoor,” a dúirt mé. Ali Mansour
  
  
  Agus cá bhfuil an fear seo? "
  
  
  “H-seo. beit-nama."
  
  
  “Suimiúil,” ar seisean.
  
  
  Loisg an tine, ach ní raibh sé níos teo.
  
  
  Chuala mé é ag dul go dtí a oifig.
  
  
  Chuala mé an doras ar oscailt. Ghlaoigh sé ar a ghardaí. Chuala mé é ag rá an t-ainm Ali Mansour.
  
  
  Dúnadh an doras seachtrach. Tháinig a chéimeanna níos gaire. Dhún an doras go dtí an seomra súgartha taobh thiar dó.
  
  
  “Sílim go n-inseoidh tú an scéal ar fad dom anois. Ach ar dtús, tabharfaidh mé spreagadh beagán níos mó duit. Spreagadh beag le cur ina luí ort go bhfuil tú ag insint na fírinne.” Tháinig an Coirnéal suas chugam agus sheas os mo chomhair, a chliabhán ag gobadh amach, a shúile ar lasadh. "Agus an uair seo, sílim go gcuirfimid an brú i bhfeidhm áit éigin ... níos gaire don bhaile."
  
  
  Chaith sé a lámh leis an fuip agus thosaigh sé ag amas.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Nuair a thug na gardaí Ali Mansur isteach san oifig, sheas an cornal lena dhroim go dtí an doras. Chlaon sé thar an scáthán arís. Chrom sé ar na gardaí agus lean sé lena chuid oibre. Ar deireadh, chas sé agus d'fhéach sé ar Mansur.
  
  
  Bhí lámha Mansur ceangailte taobh thiar dá dhroim, ach rinne sé iarracht léiriú sullen a choinneáil ar a aghaidh. Bhí aghaidh bhabhta, beagnach boyish ag Mansur. Srón árasán tiubh. Plump, liopaí twitching. Aghaidh an eagla a léiríonn dúshlán.
  
  
  Ní raibh Kaffir chun easumhlaíocht a fhulaingt.
  
  
  bheannaigh sé Mansur le fuip chun an duine. “Mar sin,” a dúirt sé. "Tá tú ag comhoibriú le spiairí."
  
  
  "Níl!" D’fhéach Mansur ar an doras. Ag féachaint ar an bpíosa ollmhór amh feola a bhí ar crochadh ón mbarra ar hanger ollmhór.
  
  
  Lean Kaffir radharc an fhir. "Ar mhaith leat labhairt anois nó ar mhaith leat a bheith cinnte?"
  
  
  “Ní hea! Ciallaíonn mé, tá. Is é sin, níl a fhios agam rud ar bith. Níl aon rud le rá agam. Táim dílis don tSiria. Tá mé leis na Palaistínigh. Creidim sa Fedayeen. Ní dhéanfainn... Ní dhéanfainn... Coirnéal, I..."
  
  
  “Tusa! Is gutaí muc thú! Labhair tú leis na hIosraeilítigh. Le gníomhairí Mheiriceá. Tá plean áirithe curtha i gcontúirt agat. Plean fuadach. Tú féin agus do dheartháir muice bastaird.” Chas Kaffir a fuip tríd an aer. Mansour groaned agus chroith a cheann, a shúile darting anonn 's anall mar a bheadh cockroaches. "Níl!" Dúirt sé. "Mo dheartháir. Ní mise. Agus tá mo dheartháir marbh. A! Shaitan é a mharú. Anois. Feiceann tú. Ba cheart go gcruthódh sé seo é. Dá mbeinn feall orthu, bheinn marbh freisin."
  
  
  “Ansin cén fáth ar inis an píosa feola sin a bhí tráth ina ghníomhaire dom gurbh é a mhisean teagmháil a dhéanamh leat?”
  
  
  Bhí Mansúr i gcruachás. Lean sé air ag croitheadh a chinn ó thaobh go taobh. “Mo... mo dheartháir, bhí sé ag caint le gníomhaire Meiriceánach. B'fhéidir go gceapann siad go bhfuil mé ag caint freisin. ní dhéanfainn. Gheobhaidh mé bás ar dtús. Geallaim. Ní mise”.
  
  
  “Ansin inis dom a bhfuil ar eolas agat faoi do dheartháir.”
  
  
  “Amadán a bhí i mo dheartháir. Ní raibh a fhios seo agam nuair a d'inis mé dó faoin bplean. Dúirt mé go mb'fhéidir go mbeadh go leor airgid ann. Tá airgead ag teastáil ó mo dheartháir chun airm a cheannach. Nuair a theipeann ar an bplean, bíonn fearg ar mo dheartháir. Deireann sé. Tá sé chun airgead a fháil dó féin. An chéad rud eile atá ar eolas agam, tá Khali marbh. Deir siad gur labhair sé le spiaire Meiriceánach. D’fhan sé in Iarúsailéim go n-íocfadh an spiaire é.”
  
  
  Bhí an stair ag titim i bhfeidhm. Gritted mé mo chuid fiacla i bpian. Tháinig éide Kaffir ar mo dhroim. Is cinnte go raibh súil agam nach raibh mé ag cur fola fós. Cé go mb’fhéidir gur shíl Mansur gur fuil duine eile a bhí ann. Tá fuil dhaonna ar crochadh sa seomra súgartha. Fuil an fíor-Choirnéal Kaffir.
  
  
  “Cad atá i gceist agat nuair a theip ar an bplean? Tá an plean atá ar eolas agam faoi curtha i bhfeidhm cheana féin.”
  
  
  “An plean, sea. Níl ár rannpháirtíocht ann.”
  
  
  fanaim
  
  
  ba é cara Ali a bhí i gceist. Ní Ali é féin. “Do chara,” arsa mise. "An té a d'inis duit faoin bplean..."
  
  
  "Ahmed Rafad?"
  
  
  "Cá bhfuil sé anois?"
  
  
  “Sílim i Ramaz. Má tá Shaitan fós ann, sílim go bhfuil sé leo."
  
  
  “Inseoidh tú dom anois cad a bhí ar eolas ag do dheartháir.”
  
  
  D'fhéach Mansur orm. "Bhí a fhios aige an fhírinne."
  
  
  D'imir mé leis an fuip. "Ná inis dom an fhírinne." Caithfidh go bhfuil a fhios agam go beacht an scéal a d’inis tú dó, mar sin beidh a fhios agam an scéal a d’inis sé don spiaire. Agus cad a dhéanann tú chomh bródúil as an Emir go gceapann tú gur dúradh an fhírinne leat? A! Tú? Ar inis siad an fhírinne duit? Hm!"
  
  
  Bhí a shúile crawled go dtí an urlár. “B’fhéidir gurb é sin a mhíníonn,” a dúirt sé leis an gcairpéad.
  
  
  “A? Cad? Labhair, a phéist."
  
  
  D'ardaigh sé a shúile, agus leo a ghuth. “B’fhéidir, mar a déarfá, go ndearna Rafad bréag liom. B’fhéidir gurb é sin an fáth nach bhfuil sé feicthe agam ó shin.”
  
  
  Ba é an plean, mar a dúirt sé é, Sionnach a fhuadach. Coinnigh é i sráidbhaile Ramaz sa tSiria. Ní raibh a fhios aige cén teach a bhí i Ramaz. Fostaíodh ceathrar don phost. Bhí a chara Rafad ceaptha an t-eitleán a eitilt. “Ní hea, ní eitleán. Agus...” Bhí Mansur ag iarraidh gothaí a dhéanamh lena lámha. Bhí a lámha ceangailte.
  
  
  "Héileacaptar."
  
  
  “Héileacaptar,” a dúirt sé. “An rud céanna, ceart? Dúirt Rafad go n-íocann siad go leor airgid leis. Roinnt roimh ré, cuid eile níos déanaí. Deir siad leis oibrithe maithe eile a lorg. Ná fruiliú, ach faire." D'fhéach Mansour scanraithe arís. “Sin é an méid atá ar eolas agam. Gach eolas agam."
  
  
  "Agus theip ar an bplean?"
  
  
  “Dúirt Rafad gur athraigh siad a n-intinn faoi fhostú. Ní raibh siad ag iarraidh daoine eile ag obair."
  
  
  "Agus cé hiad?"
  
  
  Chroith Mansour a cheann. “Ní dóigh liom go bhfuil a fhios ag Rafad faoi. Níor labhair siad leis ach ar an bhfón. Dúirt siad gur cheap siad go raibh sé contúirteach go dtí seo. Bhí a fhios acu gur eitil sé héileacaptair. Bhí a fhios acu go raibh sé dílis. Dúirt siad gurb é sin a bhí ag teastáil uathu don chuid eile - chuir siad a lán airgid chuige agus sin é an rud a bhí ag teastáil ó Rafad.”
  
  
  bhfostú mé mo shúile isteach sa scáintí vile. "Ní chreidim thú. Tá a fhios agat cé hiad. Mura n-inis siad duit, b'fhéidir go ndearna tú buille faoi thuairim." Tharraing mé go tobann leis an collar. "Cad a bhí do buille faoi thuairim?"
  
  
  "I... ní raibh aon smaoineamh agam."
  
  
  "Tá buille faoi thuairim ag gach duine. Cad a bhí agatsa?"
  
  
  “Ah... cosúil le Saika. Shíl mé go raibh siad mar chuid de As Saiki. Ach deir na nuachtáin gur "Meán Fómhair Dubh" iad. I... sílim go bhféadfadh sé sin a bheith amhlaidh freisin.”
  
  
  Scaoil mé as a bhóna agus d'fhéach mé air le mo shúile. "C-Colonel, le do thoil, ní raibh mo dheartháir in ann a rá leis na Meiriceánaigh i bhfad. Ní raibh a fhios aige ach cad a dúirt mé leis. Agus na rudaí seo go léir - dúirt mé leat. Agus - agus - ag insint do mo dheartháir, ní dhearna mé rud ar bith. mícheart Dúirt Shaitan le Rafad earcú, agus dúirt Rafad, tá, is féidir liom labhairt le mo dheartháir, ní dhearna mé aon rud mícheart, le do thoil, a Choirnéil, an ligfidh tú dom dul?
  
  
  "Tá mé ag ligean duit dul anois ... go seomra eile."
  
  
  A shúile froze. Thug mé go seomra eile é. Chuir mé ar chathaoir é, cheangail mé suas é agus gagged air. Bhreathnaigh an bheirt againn ar chorp Kaffir. Bhí a cheann iompaithe ar aghaidh agus aghaidh an bhalla. Bheadh sé tamall sular thug aon duine faoi deara é - sula raibh siad bac ar breathnú ar a aghaidh.
  
  
  Agus nuair a dhéanann siad, beidh mé i bhfad ar shiúl.
  
  
  B'fhéidir.
  
  
  
  
  
  
  An séú chaibidil déag.
  
  
  
  
  
  B'fhéidir gur mhaith leat a fháil amach conas a rinne mé é.
  
  
  Caithfidh tú dul siar go radharc an chnuic, ón áit a ndúirt na gunnadóirí, “Buail an scian,” go dtí an áit a raibh Leila ina luí ar mo chosa. Sin mar a fuair mé Hugo ar ais. Phioc Layla suas é nuair a "thuas agus thit sí" agus ansin shleamhnaigh an stiletto isteach i mo bhróg.
  
  
  Ní raibh a fhios agam conas é a úsáid. Nó fiú dá mbeadh deis agam é a úsáid. Ní raibh a fhios agam fiú nuair a bhí mé in oifig an choirnéil. Is é an rud a shíl mé nuair a tháinig na gardaí isteach ná nach mbeinn in ann dul a fheiceáil Ali Mansour. Agus ansin tháinig an seanfhocal Ioslamach: "Mura bhfuil Muhammad in ann teacht go dtí an sliabh, beidh an sliabh ag teacht go Muhammad." Mar sin shocraigh mé go dtiocfadh Mansur chugam. Go ligfidh mé don chornail a rud a dhéanamh, go ligfidh mé air tar éis tamaill Mansur a bhriseadh síos agus Mansúr a lua agus é a thabhairt chugam.
  
  
  Ádh mór a bhí sa chuid eile den scéal. Tá an chuid eile i gcónaí luck. Ádh mór mar a fhanann daoine is mó beo. Is ionann brains, brawn, airm agus inní agus suas le caoga faoin gcéad. Tá an t-ádh ar an gcuid eile. Ba é an t-ádh a bhí air nár chuardaigh aon duine mé thar an ghunna, gur thaitin le Kaffir fear a fheiceáil ceangailte suas é féin, agus gurb é an chéad chéim eile ná mo lámha a cheangal le mo rúitíní. Nuair a d'fhág Kaffir an seomra chun Mansour a ghabháil, rug mé scian, ghearr mé féin, crochadh ann (nó thuas) amhail is dá mba ceangailte mé suas, agus nuair a d'fhill Kaffir, léim mé air, chaith lasso air, bhuail sé é agus mharaigh. dó. Agus ní dhearnadh an bhualadh, cuirim leis, ach chun an chuma ar an mbabhtáil coirp a bheith dlíthiúil.
  
  
  Tar éis dom Ali Mansur a ghlasadh, chuaigh mé go dtí an doras agus ghlaoigh mé ar an “bhean.” Chuir mé mo lámh lem aghaidh agus ní raibh le déanamh agam ach “Imraa!” bean]
  
  
  Nuair a tugadh isteach í, bhí mé arís ag an scáthán. aoibh mé fiú. Bhí mé ag smaoineamh ar ailt in irisí leighis. Fuair mé amach an t-aon leigheas ar domhan ar acne. Bás.
  
  
  D'imigh na gardaí. Chas mé timpeall. D'fhéach mé ar Leila, d'fhéach sí orm, agus d'iompaigh a súile ó phíosaí oighir go haibhneacha, agus ina dhiaidh sin bhí sí i mo chuid arm, agus thit an veil, agus thit na ballaí, agus níor phóg an bhean cosúil le maighdean.
  
  
  Stop sí díreach fada go leor chun breathnú orm i súile. "Bhí mé ag smaoineamh - is éard atá i gceist agam, bhí siad ag caint ansin - faoi Kaffir - faoi - cad a bhí ar siúl aige ..."
  
  
  Chlaon mé. “Tá a fhios aige... Ach níor shroich sé ach mo dhroim. Dála an scéil, dála an scéil…” scaoil mé a greim.
  
  
  Sheas sí ar ais, go tobann ag imirt Clara Barton. "Lig dom a fheiceail."
  
  
  Chroith mé mo cheann. “Uh. Ní hé an rud atá de dhíth air a fheiceáil. Is é an rud a theastaíonn uaidh ná novocaine agus aureomycin, agus is dócha stitches agus bandage an-mhaith. Ach is rud é féachaint nach bhfuil de dhíth air. Chuaigh. Tá obair fós le déanamh againn."
  
  
  Bhreathnaigh sí thart. "Conas is féidir linn a fháil amach?"
  
  
  “Seo an obair atá le déanamh againn. Smaoinigh ar conas a fháil amach, agus ansin é a dhéanamh."
  
  
  Dúirt sí, "Tá jípeanna páirceáilte chun tosaigh."
  
  
  “Ansin níl le déanamh againn ach dul chuig na jeeps. Is é sin, níl le déanamh agam ach pas a fháil don Choirnéal Kaffir os comhair a bhuíon diabhal iomlán. Cé mhéad fear atá sa halla?
  
  
  “B’fhéidir deich. Ní mó ná cúig cinn déag,” chrom sí a ceann. "An cuma leat Kaffir?"
  
  
  "Díreach beagán timpeall an mustache." Mhínigh mé gnéithe sainiúla Kaffir. “Bhí sé faoi bhláth níos mó ná an pháirc san earrach. Agus ní hé sin an rud a chailleann gach duine. Ní gá ach duine amháin a rá nach Kaffir mé agus tuigfidh siad go tapa go bhfuil Kaffir marbh. Agus ansin ....., mar a dhéanaimid. "
  
  
  Stop Leila agus shíl mé beagán. “Chomh fada is nach bhfuil aon duine ag féachaint ort.”
  
  
  "Is féidir liom i gcónaí a chaitheamh comhartha a deir 'Ná Féach'."
  
  
  "Nó d'fhéadfainn comhartha a chaitheamh a deir 'Féach orm.'"
  
  
  Bhreathnaigh mé uirthi agus frowned. Ar an gciúnas beag a chuala mé ceol. Tagann ceol ón halla.
  
  
  "Leila - an bhfuil tú ag smaoineamh ar cad atá mé ag smaoineamh?"
  
  
  "Cad a cheapann tú liom?"
  
  
  Rith mé mo lámh go héadrom thar a corp clúdaithe le róbaí. "Conas a dhéanfaidh tú é seo?"
  
  
  “Tá imní orm faoi conas. Tá tú ag éisteacht ach ar an nóiméad ceart. Ansin éiríonn tú amach agus isteach sa jeep. Tiomáin timpeall go cúl an óstáin."
  
  
  amhras orm é.
  
  
  Dúirt sí, “Déanann tú gannmheas orm. Cuimhnigh, ní fheiceann na fir seo mná beagnach riamh. Ní fheiceann siad ach babhtaí siúil éadaí.”
  
  
  D'fhéach mé go tobann níos amhrasaí. Dúirt mé léi nach ndearna mé meas faoina luach ar chor ar bith, ach shíl mé go raibh sí ag déanamh meastachán ró-íseal ar na guys seo dá gceapfadh sí go bhféadfadh sí crith agus crith agus siúl amach mar níor tharla aon rud.
  
  
  Aoibh sí. "Níor tharla aon rud go fóill." Agus ansin shiúil sí go tobann amach an doras.
  
  
  Thosaigh mé ag cuardach deasc an choirnéil. Fuair mé a chuid páipéir agus chuir mé i mo phóca iad. Bhí a piostal agus a holster tógtha agam cheana féin, bhí mo scian ceangailte le mo mhuin, agus d'éirigh liom Wilhelmina agus chuir mé i mo bhróg í. Bhí léarscáil de Hertz agam freisin le stains caife, subh, X's, O's agus ciorcal a tharraing mé chun turas Robie a mheaitseáil.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar an léarscáil. Thit cathair bheag na Siria, Ramaz, fiche míle laistigh den chiorcal. Thosaigh mé ag gáire. In ainneoin gach odds a bhí cruachta i mo choinne, d'fhéadfadh mé a bheith bhuaigh b'fhéidir billiún dollar. Campa al-Shaitan. Ceardlann diabhail.
  
  
  Tá na héifeachtaí fuaime sa stocaireacht athraithe. Bhí an ceol níos airde, ach ní hé sin go léir. Sighs, mutterings, feadaíl, muttering, fuaim seachtó feadaíl súl. Rinne Layla, bhuel, a damhsa bolg El Jazzar go pompously. D'fhan mé go dtí gur shroich na fuaimeanna crescendo; Ansin d’oscail mé doras an Choirnéil agus shiúil mé tríd an stocaireacht plódaithe, dofheicthe cosúil le cailín ramhar ar thrá Malibu.
  
  
  Bhí na jeeps a bhí romhainn gan duine ina láthair, thiomáin mé ceann acu agus d'fhan mé, páirceáilte taobh thiar de tor crann pailme.
  
  
  Cúig nóiméad.
  
  
  Ní dhéanfaidh aon ní.
  
  
  Níor oibrigh a plean.
  
  
  Beidh orm dul ann agus Leila a shábháil.
  
  
  Cúig nóiméad eile.
  
  
  Agus ansin dhealraigh sí. Ritheann i dtreo dom. Gléasta ina culaith sequined airgid.
  
  
  Léim sí isteach sa jíp. Dúirt sí. "Déanaimis!"
  
  
  Tharraing mé ar shiúl agus thiomáin muid amach go tapa.
  
  
  Tar éis leathmhíle thosaigh sí ag míniú. “Choinnigh mé ag dul amach na doirse isteach sa ghairdín agus ag teacht ar ais le níos lú éadaí agus níos lú.”
  
  
  
  “Agus cheap siad, cathain a bhí an uair dheireanach a tháinig tú amach...?”
  
  
  Bhreathnaigh sí orm go mischievous agus gáire, ag caitheamh a ceann in airde agus ag ligean don ghaoth a cuid gruaige a shéideadh. Chuir mé iachall ar mo shúile filleadh ar an mbóthar agus thiomáin mé an jíp chomh tapa agus a d'fhéadfainn.
  
  
  Leila Kalud. Mianach óir Freud. Ag imirt ar an imeall gnéas agus riamh ag fáil níos gaire don rud fíor. teases sé é féin díreach cosúil le gach duine eile. Dúirt mé, “Ceart go leor, ach clúdaigh suas anois. Níl muid ag iarraidh míle súl ag féachaint ar an Jeep seo."
  
  
  Bhí sí ag streachailt isteach sa róbaí a bhí cosúil le saic agus fillte a aghaidh i veil. "Mar sin, cén áit a théann muid anois?" Dhealraigh sí beagán offended.
  
  
  “áit ar a dtugtar Ramaz. Oirdheisceart anseo."
  
  
  Thóg sí an cárta ón suíochán in aice liom. D'fhéach sí air agus dúirt, "Stadfaimid ag Ilfidri."
  
  
  Dúirt mé "Níl".
  
  
  Dúirt sí, “Tá tú ag cur fola. Tá aithne agam ar dhochtúir a bhfuil cónaí air in Ilfidri. Tá sé ar a bhealach."
  
  
  "An féidir leat muinín an Guy?"
  
  
  Chlaon sí. "Ó sea."
  
  
  Sráidbhaile beag ach dlúth a bhí in Ilfidri ina raibh tithe íseal cloiche squat. Féadfaidh an daonra a bheith dhá chéad. Shroicheamar go moch. Ní raibh aon duine ar na sráideanna unpaved, ach bhí an fhuaim an Jeep déileáil go mór. D'fhéach aghaidheanna aisteacha amach ó fhuinneoga, ó taobh thiar de bhallaí cloiche agus ó na alleys.
  
  
  "Seo," a dúirt Leila. "Teach an Dochtúra Nasr." Stop mé os comhair bosca bán cloiche. "Siúl mé liom féin agus a rá cén fáth go bhfuil muid anseo."
  
  
  "Sílim go mbeidh mé ag dul in éineacht leat."
  
  
  Shrugged sí. "Tá gach rud breá."
  
  
  D'fhreagair an Dr. Daoud Nasr an cnag. Fear gearr, tanaí, rocach agus éadaí. Thug sé faoi deara conas a bhí cóirithe mo choirnéal Siria suas, agus a shúile sparkled le airdeall tapa.
  
  
  "Salam, mo chornail." Bowed sé beagán.
  
  
  Ghlan Leila a scornach agus tharraing sí ar ais a brat. "Agus gan aon salam do do Leila?"
  
  
  "Ó!" Thug Nasr barróg di. Ansin tharraing sé ar shiúl agus chuir sé méar ar a liopaí. “Tá na haíonna istigh. Ná habair faic níos mó. Coirnéal? D'fhéach sé orm go appraisingly. "Bhí mé ag smaoineamh b'fhéidir gur tháinig tú chuig m'oifig?"
  
  
  Chuir Nasr a lámh thart ar mo dhroim, a chulaith ag clúdach mo sheaicéid fhuil. Thug sé isteach i seomra beag sinn. Chlúdaigh brat caite an t-urlár coincréite áit ar shuigh beirt fhear ar chúisíní bróidnithe. Shuigh an bheirt eile ar bhinse a bhí clúdaithe le cúisín a tógadh thart ar bhalla cloiche. lóchrainn ceirisín soilsithe an seomra.
  
  
  “A chairde,” a d’fhógair sé, “Cuirim mo chara maith, an Coirnéal i láthair chugat...” stad sé, ach ar feadh nóiméad amháin, “Haddura.” Chuir sé isteach ar ainmneacha na n-aíonna eile. Safadi, Nusafa, Tuveini, Khatib. Is fir mheánaosta, stuama iad go léir. Ach níor fhéach aon duine acu orm leis an aláram a d’fhéach Nasr orm ag an doras.
  
  
  Dúirt sé leo go raibh "gnó príobháideach" againn agus, fós lena lámh timpeall orm, thug sé go dtí seomra ar chúl an tí mé. Leila imithe isteach sa chistin. Ní thugtar faoi deara.
  
  
  Ba oifig dochtúra primitive an seomra. Bhí clóiséad amháin ina chuid soláthairtí. Bhí doirteal gan aon uisce reatha sa seomra agus bord scrúdaithe de chineál ar bith; bloc adhmaid le tocht cnapánach. Bhain mé mo sheaicéad agus mo léine fola-soaked as. sucked sé i anáil trí fiacla clenched. “Kaffir,” a dúirt sé agus chuaigh sé ag obair.
  
  
  D'úsáid sé spúinse le leacht agus chuir sé roinnt greamanna gan ainéistéise. Moaned mé go bog. Níorbh fhéidir mo dhroim a rá leis na daoine maithe ó na drochdhaoine. Maidir le mo nerves, bhí Nasr agus Kaffir na villains.
  
  
  Chríochnaigh sé a phost trí roinnt goo a scaipeadh ar stiall uige agus é a fhilleadh thart ar mo lár amhail is go raibh sé ag caitheamh mummy. Sheas sé siar beagán agus bhí meas aige ar a chuid oibre. “Anois,” ar seisean, “dá mba mise tusa, measaim go ndéanfainn iarracht bheith ar meisce. Is é an faoiseamh pian is fearr is féidir liom a thabhairt duit aspairín."
  
  
  “Glacfaidh mé,” arsa mise. "Beidh mé a ghlacadh."
  
  
  Thug sé piollaí agus buidéal fíona dom. D’fhág sé an seomra ar feadh cúpla nóiméad, tháinig sé ar ais agus chaith sé léine ghlan chugam. “Ní chuirim ceisteanna ar chara Leila, agus is fearr gan ceisteanna a chur orm.” Doirt sé an leacht thar mo sheaicéad agus thosaigh na stains fola ag imeacht. “Ó thaobh leighis de, molaim duit fanacht anseo. Ól. Codladh. Lig dom mo chuid éadaí a athrú ar maidin." D'fhéach sé suas go tapa óna chuid oibre ar na tirimghlantóirí. “Go polaitiúil, cabhróidh tú go mór liom má fhanann tú. Go polaitiúil, imrím cluiche deacair go leor.” Dúirt sé i bhFraincis é: Un jeu complqué. “Cuideoidh do láithreacht ag mo bhord go mór liom... os comhair na ndaoine eile.”
  
  
  “Tá an chuid eile, de réir mar a thuigim é, ar an taobh eile.”
  
  
  “Tá an chuid eile,” ar seisean, “an taobh eile.”
  
  
  Má léigh mé i gceart, bhí mo chara nua Nasr ina ghníomhaire dúbailte. D'ardaigh mé mala. "Un jeu d'addresse, ar aghaidh." Cluiche scile.
  
  
  Chlaon sé. "Tá tú ag fanacht?"
  
  
  Chlaon mé. "Hey, tá mé ag fanacht."
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Ceiliúradh a bhí sa lón. Shuigh muid ar an urlár ar chúisíní bróidnithe agus d'ith muid rag a chuireamar ar an brat. Babhlaí anraith pónaire, sicín grilled, babhlaí ollmhóra de ríse gaile. Bhí an comhrá polaitiúil. Rudaí simplí. Táimid ag tiomáint Iosrael isteach san fharraige. Fill ar ais go léir Golan Heights. Gaza agus an Bhruach Thiar a fháil ar ais mar bhaile do na Palaistínigh bochta.
  
  
  Ní mhaígh go bhfuil na Palaistínigh bocht, agus ní mhaígh gur buaileadh iad. Is é an rud a chuireann iontas orm ná cráifeacht na nArabach, mar gheall ar an méid mór a chuir siad le réiteach iomlán ar fhadhb na Palaistíne. Smaoinigh: Cuireadh Gaza agus an Bruach Thiar in áirithe do stáit na Palaistíne ar dtús. Ach ghoid an Iordáin an Bhruach Thiar i '48 agus shlogtar an Éigipt suas Stráice Gaza agus chaith siad na Palaistínigh isteach i gcampaí teifeach. Ba iad na hArabaigh a rinne é seo, ní na hIosraeilítigh. Ach ní ligeann na hArabaigh amach iad.
  
  
  Ní íocann na hArabaigh fiú as na campaí. Bia, tithíocht, oideachas, leigheas - gach rud atá ag teastáil chun saol na ndídeanaithe a shábháil - téann sé seo go léir chuig na NA. Soláthraíonn SAM $25 milliún in aghaidh na bliana, agus tagann an chuid is mó den chuid eile ón Eoraip agus ón tSeapáin. Na tíortha Arabacha, lena gcuid cainte go léir agus a gcuid billiúin ola, bhlaosc amach iomlán de dhá mhilliún dollar. Agus ní ranníocann an Rúis agus an tSín, na cosantóirí móra sin de na maiseanna nach bhfuil bainte amach acu, rud ar bith.
  
  
  Is é an smaoineamh Arabach chun cabhrú leis na Palaistínigh gunna a cheannach dóibh agus é a dhíriú ar Iosrael.
  
  
  Ach dúirt mé: "Seo, anseo!" Agus tá!” agus “Chun Bua” d’ól sé tósta don arm agus don Uachtarán Assad.
  
  
  Agus ansin rinne mé tósta do Al-Shaitan.
  
  
  Is beag duine a bhí ar eolas faoi Al-Shaitan. Ba é an grúpa a raibh mé leo ná As Saiqa. Brainse na Siria PLO Toisc ciallaíonn Sayqa "tintreach" i Syriac. Níor scaoil na guys ag an mbord. Labhair siad go leor, ach ní raibh siad trodaithe. B’fhéidir pleanálaithe. Straitéisí. Bombusters. Bhí mé ag smaoineamh ar cad a chiallaíonn toirneach i Syriac.
  
  
  Dúirt fear darb ainm Safadi - mustache beag, néata, dath mála páipéir donn air - go raibh sé cinnte go raibh al-Shaitan mar chuid de Cheannasaíocht Ghinearálta Jabril, na Raidéirí Liobáine a bhuail na hIosraeilítigh i Kiryat Shmona.
  
  
  Chroith Nusafa a cheann. “Ó! Impigh mé a bheith difriúil, mon ami. Tá sé seo ró-subtle d'intinn Jebril. Creidim gur comhartha é seo ó Hawatme.” Chas sé chugam lena dheimhniú. Tá Hawatmeh i gceannas ar ghrúpa fedayeen eile, an People's Democratic Front.
  
  
  Rinne mé aoibh gháire ar an aoibh gháire I-know-ach-ní féidir liom-a rá. las mé toitín. “Táim fiosrach, a dhaoine uaisle. Dá mba leatsa an t-airgead, conas a chaithfeá é?
  
  
  Bhí cogar agus aoibh gháire timpeall an bhoird. Tháinig bean Nasr isteach le pota caife. Bhí brat - saghas seálta lán-fhad - clúdaithe thar a ceann, agus clutched sí go docht timpeall a aghaidh. Doirt sí an caife, gan aird a láithreacht. B’fhéidir go raibh sí ina seirbhíseach nó ina róbat faoi shroud.
  
  
  Chlaon Tuvaini siar, ag caitheamh an phiobair agus an salann ina fheasóg. Chlaon sé agus cúngaigh sé a shúile, bordered ag línte. “Sílim,” a dúirt sé le guth ard sróine, “is dóigh liom gurbh fhearr an t-airgead a chaitheamh ar ghléasra idirleata úráiniam a thógáil.”
  
  
  Cinnte, pleanálaithe a bhí sna guys seo.
  
  
  "Sea, sílim go bhfuil an-mhaith, nach bhfuil?" Chas sé ar a chomhghleacaithe. “D’fhéadfadh costas billiún dollar a bheith ar ghléasra mar seo le tógáil, agus bheadh sé an-úsáideach é a bheith ann.”
  
  
  DIY trealamh núicléach.
  
  
  “Ó, ach mo chara mór le meas,” a dúirt Safadi ina bhéal, “is plean an-fhada é seo. Cén áit ar féidir linn cúnamh teicniúil a fháil? Cabhróidh na Rúisigh lenár rialtas, tá, ach ní bheidh an fedayeen. - ar a laghad ní go díreach."
  
  
  “Cá bhfaighimid úráiniam, a chara?” Chuir an ceathrú fear, Khatib, a ghuth leis. Phioc sé suas an cupán agus líonadh bean Nasra le caife agus ansin ar ais go dtí an chistin. “Ní hea, ní hea,” a dúirt Khatib. “Tá plean níos práinní de dhíth orainn. Dá mba liomsa an t-airgead, d’úsáidfinn é chun cadres fedayeen a chruthú i ngach cathair mhór ar domhan. Tír ar bith nach gcuidíonn linn - déanaimid a gcuid foirgneamh a shéideadh, a gceannairí a fhuadach. Is é seo an t-aon bhealach le ceartas a bhaint amach." Chas sé chuig a mháistir. "Nó nach n-aontaíonn tú, a chara coimeádach?"
  
  
  Bhreathnaigh Khatib ar Nasr le pléisiúr. Agus faoin spraoi scríobh a shúile trioblóidí. Sin an fáth a raibh Nasr ag iarraidh mé timpeall. Bhí a “choimeádachas” faoi amhras.
  
  
  Chuir Nasr síos a chupán go mall. Bhreathnaigh sé tuirseach agus, ina theannta sin, tuirseach. “Mo chara Khatib. Ní focal eile é Coimeádach ar mhídhílseacht. Creidim anois, mar a chreid mé i gcónaí, go bhfuilimid inár naimhde is measa féin nuair a dhéanaimid iarracht an cruinne ar fad a sceimhle. Teastaíonn cabhair uainn ón gcuid eile den domhan. ní féidir eagla agus naimhdeas a chruthú ach amháin trí sceimhle.” Chas sé chugam. “Ach is dóigh liom go bhfuil mo chara an cornal tuirseach. D'fhill sé díreach ón tosach."
  
  
  "Abair nach bhfuil níos mó."
  
  
  Sheas Khuvaini suas. Lean na daoine eile é. “Tá meas againn ar do chuid iarrachtaí, a Chornail Khaddura. Is é ár ngnó beag ár ranníocaíocht féin.” Bowed sé. “Go raibh Allah leat. Salam."
  
  
  Rinneamar malartú salams agus wa-alaikum al-salaams, agus d'éirigh na ceithre sceimhlitheoirí dea-bhéasach meánaosta siar san oíche dheannach.
  
  
  Threoraigh Nasr mé isteach sa seomra leapa amháin. Tá tocht mór tiubh ar leac cloiche, clúdaithe le piliúir agus bileoga an-ghlan. Níor ghlac sé le agóidí. Ba liomsa a theach. Bhí a leaba liom. Codfaidh sé féin agus a bhean faoi na réaltaí. Bhí sé te inniu, nach raibh? Ní chloisfidh sé faoi phlean ar bith eile. Bheadh sé offended. Agus labhródh daoine dá mbeadh a fhios acu nár thug sé a theach don choirnéal.
  
  
  "Leila?" Dúirt mé.
  
  
  Nasr shrugged. "Tá sí ina codladh ar an urlár sa seomra eile." D'ardaigh sé a lámh. “Ní hea, ná inis dom do thairbh Thiar. Níor buaileadh í inniu, agus ní bheidh uirthi troid amárach.
  
  
  Lig mé dó ina luí orm. Thairis sin, bhí baint aige le ceartas fileata. In Iarúsailéim dúirt sí liom codladh ar an urlár. Chroith mé mo cheann go mall agus smaoinigh mé ar cé chomh praiticiúil agus a bhí maighdeanas.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Caithfidh gur chodail mé ar feadh leathuaire. Chuala mé fuaim ag doras an tseomra leapa. Rug mé ar an gunna. B’fhéidir gur chuir Nasr ar bun mé. ("Codladh," a dúirt sé. "Codladh. Bí ar meisce.") Nó b'fhéidir gur thuig duine dá chairde. ("Is fear aisteach an Coirnéal Haddura seo, nach ea?")
  
  
  D’oscail an doras go mall.
  
  
  Chas mé an fiús.
  
  
  "Nic?" a dúirt sí. Bhrúigh mé an lasc sábháilteachta.
  
  
  Shnámh sí tríd an seomra dorcha. Bhí sí fillte i veil cosúil le blaincéad. “Leila,” arsa mise. “Ná bheith i do amadán. Is duine tinn mé."
  
  
  Shiúil sí anonn agus shuigh sí ar imeall na leapa.
  
  
  D'oscail an veil. Dhún mé mo shúile, ach bhí sé ró-dhéanach. Tá a corp feicthe ag mo chorp cheana féin. “Leila,” arsa mise. "Tá muinín agat asam i bhfad ró-."
  
  
  “Tá. “Tá muinín agam asat,” ar sise, “go leor.”
  
  
  D'oscail mé mo shúile. "Go Leor?"
  
  
  "Go Leor."
  
  
  Rith sí a méar thar mo aghaidh, feadh mo mhuineál, feadh mo bhrollach, áit a raibh an ghruaig ina seasamh ar deireadh, agus thosaigh sé ag rince. “Sainmhínigh “go leor,” a dúirt mé go daingean.
  
  
  Anois bhí sé ina sheal a súile a dhúnadh. "Stop ag iarraidh ... chun grá a dhéanamh dom."
  
  
  Ba chosúil go raibh fonn dá cuid féin ar mo lámh. Chup sé a cíoch agus fuair sé péire de purrs ón mbeirt againn. “Mil,” a d’anáil mé, “níl mé chun troid leat go dian. An bhfuil tú cinnte gurb é seo an rud atá uait i ndáiríre?
  
  
  Bhí a muineál droimneach agus a súile fós dúnta. "Ní raibh mé cinnte de rud ar bith... riamh."
  
  
  Bhog sí agus thit an veil go dtí an urlár.
  
  
  Is dóigh liom gurb é seo aisling gach duine. Chun a bheith ar dtús. Nó, mar a dúirt siad in Star Trek, “dul áit nach ndeachaigh aon fhear roimhe.” Ach ó mo dhia, bhí sé gleoite. An comhlacht réidh, aibí, dochreidte seo, ag oscailt go mall faoi mo lámha, ag déanamh gluaiseachtaí nach gluaiseachtaí amháin a bhí iontu, ach a bhí áthas orm, chuir sé iontas ar na chéad mothaithe, bíoga athfhillteacha, imfhoighneach, fáisceadh méara iomasach, luascadh sna cromáin, agus anáil á shealbhú. Ag an nóiméad deireanach, ar imeall na haille, rinne sí fuaim lyrical de chineál éigin. Agus ansin shudded sí, ag rá, "Tá siad go léir daoine fásta."
  
  
  Leag muid le chéile agus chonaic mé a aghaidh agus an chuisle a bhí ina scornach, lean mé a corp, agus rith mé mo mhéar feadh chuar a liopaí go dtí gur stop sí mo mhéar lena teanga. D'oscail sí a súile agus d'fhéach siad ar dom, beaming. Shín sí amach agus rith a lámh trí mo chuid gruaige.
  
  
  Agus ansin dúirt sí an focal amháin a dúirt go raibh sí anois ina bean saor.
  
  
  “Níos mó,” a dúirt sí.
  
  
  
  
  
  
  Caibidil a seacht déag.
  
  
  
  
  
  Tá slonn sa Giúdais: drhrd offen dec. Ciallaíonn sé seo, a deir Uri liom, ag foircinn an domhain; níl sé soiléir cén áit; chuaigh go hifreann. Ramaz a bhí ann. Céad míle ó dheas ón Damaisc agus céad míle ó aghaidh Iosrael. Na tríocha míle deireanach a bhí trí Níláit ar bith. A chathair gan chrann, lava-scattered Rud ar bith, le spéir ceo agus deannaigh ciúin. Bhí an tírdhreach breactha feadh an bhóthair le cabhlacha meirgeacha na n-umar marbh agus, ag pointe amháin, fothracha dúnfort ársa Byzantine.
  
  
  Bhí draped Layla sa chúirt a bhean Arabach, a bhí anois ar a laghad cuspóir praiticiúil; deannaigh agus ghrian a shábháil. Níorbh í grian an tsamhraidh í go fóill, ní an bioráin sin sa spéir a chaitheann snáthaidí teasa ar do chraiceann. Ach bhí sé sách te, agus an deannach agus an Clear scríobtha ar mo shúile fiú taobh thiar de spéaclaí dorcha Colonel Kaffir.
  
  
  Thug Leila fleascán uisce dom. Thóg mé é, d'ól mé é agus thug mé ar ais é. Ghlac sí sip agus ansin fliuchadh a méar go cúramach agus rith a méar fuar feadh mo mhuineál. Bhreathnaigh mé uirthi
  
  
  agus aoibh. Bíonn mná i gcónaí ag iarraidh a fháil amach an bhfuil "athrú" orthu. Leila tar éis athrú. Chaill sí an patina docht stáirse agus gnáthamh Rita-Hayworth-drámaí-Sadie-Thompson. Stop sí ag imirt agus díreach ag imirt. Thóg mé a lámh as a muineál agus phóg é. Bhí an talamh thíos fúinn mar chré an-bhriste, agus ár rotha ag brúchtadh air, ag maistreadh suas deannaigh. Deannach oráiste.
  
  
  Bhrúigh mé an pedal agus mhéadaigh mé an luas.
  
  
  Is ar éigean a bhí cathair Ramaz ina chathair. Níos mó cosúil le grúpa beag foirgneamh. Botháin brící láibe tipiciúla le díonta cothroma, cuid acu péinteáilte gorm chun an t-olc a chosc.
  
  
  Ba é an chéad chónaitheoir Ramaz a thug faoi deara sinn ar an mbóthar fear thart ar céad agus ochtó bliain d'aois. Chuaigh sé ag sileadh ar chána iompaithe agus chrom sé go híseal nuair a chonaic sé an jíp, agus shíl mé go gcaithfinn é a shábháil.
  
  
  Stop mé. Dhealraigh sé ionadh. “Fáilte,” adeir sé, “Ó, a Chornail onórach.”
  
  
  Shín mé mo lámh go Leila agus d’oscail mé an doras. “Suigh síos, a shean-duine. Tabharfaidh mé turas duit."
  
  
  aoibh sé aoibh gháire toothy mór. "Déanann an Coirnéal onóir dom."
  
  
  Chrom mé mo cheann. “Tá an t-ádh orm gur féidir liom cabhrú.”
  
  
  “Go gcuir Dia beannacht chugat.” creaked sé go mall isteach sa jíp. Fuair mé réidh agus chuaigh mé síos an bóthar go dtí an chathair.
  
  
  “Tá teach á lorg agam i Ramaz, seanfhear. B’fhéidir go n-aithneoidh tú an teach atá á lorg agam.”
  
  
  “Inseal,” ar seisean. Más toil le Dia é.
  
  
  “Beidh go leor fear sa teach atá á lorg agam. Meiriceánaigh a bheidh i gcuid acu. Is hArabaigh an chuid eile."
  
  
  Chroith sé a aghaidh nutshell. “Níl a leithéid de theach i Ramaz,” a dúirt sé.
  
  
  “An bhfuil tú cinnte, a sheanfhear? Tá sé an-tábhachtach".
  
  
  “Ní raibh sé ag iarraidh an choirnéal a chiontú, bhí sé oiriúnach do Allah mo mhothúcháin a fhágáil orm. Nach mbeadh duine dall mura mbeadh aithne aige ar a leithéid de theach, dá mbeadh a leithéid de theach i Ramaz?”
  
  
  Dúirt mé leis go bhfuil mé ag adhradh a eagna agus an eagna Allah. Ach níor thug mé suas. Ba cheart go mbeadh ceanncheathrú Shaitan anseo. Toisc go raibh lár na Níláit ar bith an áit iontach. Agus toisc gurbh é an t-aon áit a raibh a fhios agam faoi. D'fhiafraigh mé de b'fhéidir go raibh teach eile ann - áit a raibh rud éigin neamhghnách ag tarlú.
  
  
  D'fhéach an seanfhear orm le súile licorice. “Níl aon rud neamhghnách faoin ngrian. Tá gach rud a tharlaíonn tar éis tarlú roimhe seo. Cogaí agus aimsir na síochána, na foghlama agus an dearmad. Athdhéantar gach rud arís agus arís eile, ó earráid go soillseachadh agus siar go hearráid.” Chuir sé méar cnámhach orm, agus faoi mhuinchillí a chulaith scaoilte stróicthe, las rud éigin airgid ar a chaol: “Is é an t-aon rud neamhghnách ar domhan ná fear le croí lúcháireach.”
  
  
  Ó! An áilleacht an aigne Arabach! Ghlan mé mo scornach. “Glacaim le contrárthacht leat, a sheanduine, ach tarlaíonn an-áthas sin gach lá. Níl le déanamh agat ach iarraidh a fháil amach go bhfuil sé amhlaidh.”
  
  
  D’fhéach sé ar mo lámh ar an roth stiúrtha. “Creideann an Coirnéal gur daoine maithe an rud ar a dtugann siad an chine daonna. Ach díreach mar a léirítear solas neamhaí na gréine i seod fháinne an choirnéil, deirim leis an gcoirnéal nach mar sin atá.”
  
  
  Thóg mé fáinne Kaffir de mo mhéar. “Ní maith liom é nuair a bhréagnaíonn daoine mé, a sheanfhear. Molaim duit, ar phian mo mhór-mhíshásaimh, glacadh leis an bhfáinne seo - comhartha an bhacaigh, ach tugtha le lúcháir - agus ansin admhaíonn tú gur beag meas a dhéanann tú ar do chomhfhir." Shín mé mo lámh go Leila agus thug mé an fáinne dó. Chonaic mé an splanc airgid ar a chaol arís.
  
  
  Ghlac sé leis an bhfáinne go drogallach. "Tá mé ag déanamh seo ach amháin a sheachaint is cúis le cion, ach b'fhéidir go raibh mo bhreithiúnas mícheart tar éis an tsaoil."
  
  
  Thosaigh muid ag druidim le teach beag gorm. Maith an seanfhear dom agus dubhairt sé gurbh é seo a theach. Thiomáin mé suas ar aghaidh agus stop an jíp. Shiúil sé amach go mall agus ansin chas sé chun aghaidh a thabhairt dom.
  
  
  "B'fhéidir agus an cornal ag dul trí Ramaz, is féidir leis a stopadh ag teach Kalouris." Luaigh sé go dtí an fairsinge creagach. “Is é teach Shaftek agus Serhan Kaloori an t-aon teach buí i Bhamaz. Maidir leis seo, is é an duine is mó ... neamhghnách."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ní raibh sé sách buí. Rinne duine éigin iarracht é a phéinteáil buí, ach caithfidh gur bhain siad úsáid as an bpéint mícheart. Tháinig smután ollmhór péint as, ag nochtadh paistí randamacha cloiche.
  
  
  Agus ní raibh an teach féin ar lasadh le soilse. Bhí cearnóg dhá-scéal eile daite le gaineamh díreach trasna na sráide. Ba é an t-aon rud eile sa tírdhreach tréigthe ná carn garbh de charraigeacha oráiste leath bealaigh idir dhá theach.
  
  
  Ní raibh de rún agam ach an áit a scóráil. "Tá tú faoi ghabháil." Mar sin féin, d'fhág mé Leila sa jíp páirceáilte thart ar leathmhíle den bhóthar. Shiúilfinn an chuid eile den bhealach.
  
  
  An teach trasna na sráide chuma go hiomlán thréigthe; Níl na fuinneoga dúnta, tá an doras oscailte.
  
  
  Tharraing mé ciorcal leathan timpeall an tí leath-buí. Dúnadh a fuinneoga agus bhí comhlaí dorcha taobh thiar díobh. Ar chúl bhí bealach isteach beag caol, rud éigin cosúil le clós mionúr cloiche, b’fhéidir cúig throigh ar doimhne agus cúig throigh ar leithead, faoi dhíon dara scéal an tí. Bhí an doras adhmaid warped ag deireadh an chlóis. Chuir mé mo chluas leis, ach níor chuala mé tada. bhuail mé go hard. Teastaíonn faisnéis ón gcoirnéal Siria.
  
  
  Ní dhéanfaidh aon ní.
  
  
  Gan freagair. Gan torann. Níl aon rud. Tharraing mé amach mo ghunna agus d’oscail mé an doras.
  
  
  Bhuail sé an balla agus ansin rocked ar ais agus amach. Creak, creak.
  
  
  Ní dhéanfaidh aon ní níos mó.
  
  
  isteach mé.
  
  
  Urláir lom, ballaí cloiche lom agus binsí lom cloiche timpeall orthu. Sorn dubh salach pot-bellied. Lampa ceirisín. Tá ceithre cannaí beorach folamh scaipthe ar an urlár. Tá dosaen bunanna toitíní líonta isteach iontu. Meaitseálann páipéar carntha ar an urlár.
  
  
  Seomra eile, beagnach mar an gcéanna. Beagnach, ach amháin i gcás rud amháin. Clúdaíodh an binse lom cloiche le stains dearga. A stain fola mór an méid duine marbh.
  
  
  Seomra eile ar an gcéad urlár. Carn eile de bhruscar beorach. Binse eile gránna, bás-scaipthe.
  
  
  Suas na céimeanna caol. Dhá sheomra eile. Dhá radharc eile de dhúnmharú fuilteach.
  
  
  Agus gan ach fuaim na gaoithe tríd an bhfuinneog agus an doras urláir íochtair ag creaking, creaking, creaking.
  
  
  I dtigh diabhail. Imithe. Foiche a bhí ann in Al-Shaitan, agus bhí Jackson Robie anseo freisin. Agus ní hé an deannach oráiste amháin a chruthaigh seo. Ba ghnáthuaireadóir AX chronometer é an splanc airgid sin ar chaol an tseanfhir.
  
  
  Chaith mé an sínteoir i leataobh agus shuigh mé síos. Os comhair an bhinse sheas tábla beag laicearaithe clúdaithe le fáinní cannaí beorach. Chomh maith leis sin pacáiste toitíní. branda Siria. Agus scríobhadh bosca maids ar a bhfuil: I gcónaí só - óstáin Foxx - coinbhinsiúin, saoire.
  
  
  mhionnaigh mé agus chaith mé an bosca maids ar ais ar an mbord. Chríochnaigh mé. Sin é an méid. Deireadh an bhóthair. Agus in ionad freagraí ní raibh ann ach ceisteanna.
  
  
  Las mé toitín agus chiceáil mé canna beorach. Chas sí anonn agus thaispeáin sí poill di. Poill urchair. Ceann ar gach taobh. Ar thaobh amháin, agus ar an taobh eile. Phioc mé suas é agus chuir ar an mbord é. Stán muid ar a chéile.
  
  
  Is dócha nach ndearna sé aon difríocht, ach más rud é go raibh an lámhaigh tríd an gcarn ina urchar caillte...
  
  
  Sheas mé suas agus thosaigh mé ag ríomh ruthag.
  
  
  Tharla an massacre i lár na hoíche. Caithfidh gur maraíodh gach duine anseo ar an mbinse. Rug muid dozing iad. Ó piostal le tostóir. Mar sin, samhlaigh go bhfuil sé mar aidhm agam ceann an fhir codlata, áit a bhfuil an stain fola. Tá canna beorach ar an mbord. Tá sé mar aidhm agam an fear, ach deireadh suas i jar ina ionad. Mar sin, tá mé i mo sheasamh ... cá háit? Tá mé i mo sheasamh anseo, agus bheadh an piléar ag dul tríd an canna agus i dtír - agus seo é. Tharraing mé amach as an chloch bhog é. Caliber beag .25 piléar. Cosúil le David Little. Beag, ach OH mo.
  
  
  D’fhág mé an teach tríd an doras tosaigh. Agus bhí jíp páirceáilte ar an mbóthar. Agus sheas Leila taobh leis.
  
  
  Bhog mé i dtreo di, feargach mar ifreann. "Leila, cad é an..."
  
  
  "Nick! Tar ar ais!"
  
  
  Crack! cacamas!
  
  
  Saigheada ar na díonta. "Síos!" scairt mé léi. cacamas! Ró-dhéanach. Chuir an piléar a cos ar féarach agus í ag dul i gclúdach. "Faigh faoin jeep!" Rith mé go dtí na clocha. Crack! cacamas! Bhí ceathrar girseach ann, beirt ar gach díon. Bhí mé mar aidhm ag an shooter trasna an bhóthair. Bullseye! Gháir sé agus thit isteach sa deannach. Phreab dhá urchair as mo dhíon. Bhí mé dírithe ar an bhfear eile agus chaill mé Whang! Chaill sé trí scór níos lú. Bhí buntáiste airde acu go léir, Wang! Theith mé i dtreo an mbealach isteach dúnta, urchair ag caitheamh suas deannaigh ar mo chosa. Ducked mé taobh istigh agus sheas, análaithe go mór, díreach as a bhaint amach. Le tamall anuas.
  
  
  Bhí mé ag fanacht leis an méid a bhí ag teacht.
  
  
  Ciúnas marbh.
  
  
  Doirse creak.
  
  
  Uimh céimeanna. Sin fuaim eile. Níor chuala mé ach iad i mo shamhlaíocht. Anois, a dúirt an léarscáil ama agus áite i mo cheann. Anois tá an aill sroichte acu, anois tá siad ag an teach, anois tá siad... Shuigh mé síos ar an talamh agus d'éirigh liom. A haon, a dó, a trí, anois. D'fhéach mé amach agus fired ag an am céanna. Chuir mé i lár a chulaith ghlan bhán é agus chuas ar ais in am le buille eile a chailleadh ón bhfear, gunna eile. Bhí sé ag bogadh ón taobh eile. "Inal abuk!" - a scairt an shooter. Mallacht m'athar. Loisg mé arís agus dove mé ar ais isteach i mo fochla beag bídeach.
  
  
  "Yallah!" - a scairt sé. Déan deifir! Arís, chonaic mé é ag súgradh i mo cheann sular tharla sé. Scaoil mé urchar eile díreach isteach sa doras. Chuir an fear ar an díon am a léim chun é a ghabháil. Leath bealaigh, ó léim go titim.
  
  
  Faoin am a bhuail sé an talamh, bhí fuil ag gushing as a intestines. Chríochnaigh mé é le soicind tapa. Anois bhí sé ceann ar cheann. Lámhach amháin fágtha. Mar sin, cá raibh an ifreann aige? Thaispeáin an stiall scannáin i mo cheann frámaí folamh. Dá mba mise an fear deireanach, cad a dhéanfainn?
  
  
  Bhreathnaigh mé timpeall an chúinne agus chonaic mé é. Cliceáil! Bhí mo ghunna folamh. Tháinig sé cróga go tobann. Chuala sé cliceáil agus bhog sé ar aghaidh. Ducked mé ar ais agus cursed os ard, ansin chaith an piostal useless ag an doras. Tháinig líon na gceathrar agus chonaic sé timpeall an chúinne le meangadh buaiteach ar a aghaidh allais. Bualadh bos! Lámhaigh mé ceart dó sa Grin.
  
  
  Bhí gunna Kaffir folamh, ach ní raibh gunna Wilhelmina.
  
  
  
  
  
  
  An t-ochtú caibidil déag.
  
  
  
  
  
  Sheiceáil mé na comhlachtaí. Ní raibh aon doiciméid ag an bhfear gan aghaidh freisin. Arabach Arabach, sin go léir a bhí a fhios agam. Bhí an aghaidh Araibis, d'fhéach sé cosúil le hAraibe.
  
  
  Comhlacht uimhir a dó: tumadóir ar an díon. Arabach eile gan ainm.
  
  
  Uimhir choirp a trí: Chiceáil mé air. Bhí a headband checkered tite amach. Feadaíl mé go bog. Jack Armstrong a bhí ann. An fear mór fionn ó stocaireacht an óstáin. Thannaigh sé a chraiceann ach níor ruaim sé a chuid gruaige. Shiúil mé díreach ar shiúl ag croitheadh mo cheann.
  
  
  Comhlacht uimhir a ceathair: os comhair an tí. Mo chéad lámhaigh ádh bhuail sé den díon. Bhain mé mo cheannbheart amach. An fear a lean mé ag Renault.
  
  
  Shiúil mé go mall i dtreo an jíp. Leila a bhí ina suí cheana féin i os comhair, shuigh mé i suíochán an tiománaí agus dhún an doras.
  
  
  "Cén chaoi a bhfuil do chos?" - Dúirt mé dúr.
  
  
  Bhreathnaigh sí orm go aisteach. "Gortaigh sé, ach níl sé ró-olc."
  
  
  Bhreathnaigh mé ar aghaidh ar na spéire ceo.
  
  
  "Nic?" Bhí a ton aireach. "Cad a tharla duit? Breathnaíonn tú ... cosúil go bhfuil tú i trance de shaghas éigin."
  
  
  Las mé suas agus chaith mé gach rud sula ndúirt mé, “Tá mé stumped, sin é an rud. Milliún leideanna agus ní chuireann tada suas. Tá mé ag nialas arís."
  
  
  Shrugged mé agus thosaigh an t-inneall. Chas mé go Leila. “Is fearr ligean do Nasr breathnú ar an gcos seo. Ach ar dtús is gá dom a stopadh..."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Níor chuir mé am amú ar sheoladh dea-bhéasach indíreach. Phléasc mé tríd an doras le gunna i mo lámh agus thóg an seanfhear den urlár. “Labhraímis,” arsa mise.
  
  
  Bhí a scéal mar seo:
  
  
  Go déanach oíche amháin cúpla seachtain ó shin, chuala seanfhear fuaim sa spéir. Dhúisigh sé seo é agus rith sé go dtí an fhuinneog. Feithid ollmhór, mosquito monstrous le sciatháin rothlach ollmhór. Chonaic sé é ag titim díreach ón spéir in aice le teach buí Kaloori. Bhí an créatúr seo feicthe ag an seanfhear roimhe seo. Thit sé ó neamh ar an mbealach céanna. Dúradh leis gur iompair sé daoine ina bholg, agus gan dabht bhí sé seo fíor, dar leis. Toisc go raibh deartháir Shaftek agus Serhan Kalouris agus a mbeirt chol ceathracha le feiceáil sa teach.
  
  
  Agus an Meiriceánach?
  
  
  Ní hea, ní Meiriceánach.
  
  
  Cad a tharla ina dhiaidh sin?
  
  
  Ní dhéanfaidh aon ní speisialta. Deartháir fágtha. D’fhan col ceathracha.
  
  
  Cad faoi feithid?
  
  
  Bhí sé fós ann. Ina chónaí ar an machaire, dhá mhíle soir ón gcathair.
  
  
  Cad mar gheall ar an dara feithid? An ceann a léirigh suas i lár na hoíche?
  
  
  D'imigh sé uair an chloig ina dhiaidh sin.
  
  
  Cad eile a tharla?
  
  
  An lá dár gcionn tháinig strainséir eile. Meiriceánach b'fhéidir.
  
  
  Ar inseacht?
  
  
  Sa charr.
  
  
  Chuaigh sé go dtí an teach buí freisin. Lean an seanfhear é, fiosracht ag cur dána air. D’fhéach sé amach fuinneog an tí bhuí. Bhí Shaftek Kalouris ina luí ar an mbinse. Marbh. Ansin chonaic sé an strainséir isteach sa seomra. Chonaic an strainséir é freisin - sa bhfuinneog. Bhí faitíos ar an seanfhear. Phioc an strainséir suas an bráisléad airgid agus dúirt sé leis an seanfhear gan eagla a bheith air. Thóg an seanfhear an bracelet agus ní raibh eagla air. Chuaigh sé féin agus an strainséir suas staighre. Ag an mbarr fuair siad trí chorp eile. Serb Kaloori agus col ceathracha.
  
  
  Agus ansin?
  
  
  Agus ansin d'iarr an strainséir roinnt ceisteanna. D'inis an seanfhear dó faoi fheithidí. Sin é an méid.
  
  
  "Tá sé seo go léir?" Choinnigh mé fós an gunna le fios ag a cheann.
  
  
  “Molaim an t-Allah trócaireach, nach leor é seo?”
  
  
  Ní hea, níor leor sin. Ní leor Robi a chur go Iarúsailéim chun teileagraif AX go bhfuil Shaitan aimsithe aige. ceithre chorp marbh agus gan Leonard Fox? Níl. Níor leor é.
  
  
  Ach bhí sin go léir. Bhreathnaigh Robie ar na coirp agus ar na cannaí beorach; thóg sé toitíní agus lasáin. Sin é an méid. Tá sé seo go léir. D'fhág sé an teach feargach agus mearbhall. “Cad é an chuma atá ort anois,” adubhairt an sean-fhear. Ach sin uile.
  
  
  "Cé a chuir na coirp?"
  
  
  Chlúdaigh veil trom eagla a shúile.
  
  
  
  "Tugaim mo bhriathar duit, ní dhéanfaidh siad dochar duit."
  
  
  D'fhéach sé ó mo ghunna go dtí mo aghaidh agus ar ais arís. “Tháinig ceathrar eile. An lá dár gcionn. Tá siad fós ann, ag fanacht i dteach Kalouris."
  
  
  “Stop siad ansin,” a dúirt mé leis an seanfhear.
  
  
  Thuig sé.
  
  
  “Alhamdulila,” a dúirt sé. Dia dhaoibh.
  
  
  Iontach. Mharaigh mé mo cheithre leid dheireanacha.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Bhí an héileacaptar ar an machaire. Le feiceáil go soiléir. Sa oscailte. Shiúil mé suas an dréimire beag alúmanaim. Tá an carr sean, ach coinnithe go maith. Léirigh an méadar gáis go mairfeadh sé céad caoga míle eile.
  
  
  D'iompair mé Leila isteach sa chábán agus tharraing mé an dréimire taobh istigh arís.
  
  
  "An féidir leat eitilt seo?" Bhreathnaigh sí beagán scanraithe.
  
  
  D'fhéach mé annoyed. "An bhfuil tú ag dul a bheith ar an píolótach backseat?"
  
  
  "Ní thuigim é seo". A guth sounded offended.
  
  
  Níor fhreagair mé. Bhí mo cheann ró-phlódaithe le spás a fháil do na focail. Mhothaigh mé na pedalanna stiúrtha ar mo chosa. Is fearr an t-inneall a sheiceáil ar dtús. ghlas mé na coscáin rotha agus bhrúigh mé an luamhán rialaithe pitch. Chas mé ar an bhreosla agus brúigh an tosaithe. Choughaigh an t-inneall deannach oráiste. Hissed sé agus ar deireadh thosaigh sé hum. Scaoil mé an coscán rótar, chas mé an throttle, agus thosaigh na lanna rótar ollmhóra ag casadh cosúil le swatter eitilt ollmhór de shaghas éigin. D'fhan mé go dtí go sníomh siad ag 200 rpm, ansin scaoileadh na coscáin roth agus mhéadaigh an luas. Anois, beagán níos mó gáis agus thosaigh muid ag dreapadh. Suas agus go dtí an taobh.
  
  
  Tiomáint láimhe deise.
  
  
  Coinnigh ar aghaidh.
  
  
  An chéad stad, Ilfidri.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Bhí Leila ina codladh ar leaba Nasrov.
  
  
  Chodail sí i gúna gorm cadáis scaoilte, timpeallaithe ag piliúir bróidnithe geala agus tonnta súilíneacha a cuid gruaige dubh féin. D'oscail sí a súile. Shuigh mé síos ar an leaba. D'oscail sí a airm agus tharraing mé gar dom.
  
  
  “Tá brón orm,” a dúirt mé.
  
  
  "I gcomhair Cad?" Dúirt sí.
  
  
  "Ar son a bheith áit éigin eile. I..."
  
  
  "Níl aon ghá". Chuir sí a méar le mo bheola. “Bhí a fhios agam ón tús nach raibh grá agat dom. Agus bhí a fhios agam cad a cheap tú faoi do chuid oibre. Agus tá gach rud go breá. Tá gach rud i ndáiríre ceart go leor. I - theastaigh uaim go mbeadh tú ar dtús. Nó b'fhéidir an ceann deireanach. ar feadh i bhfad. Ach sin é m'imní, ní mise." Rinne sí aoibh go bog. "Buille faoi thuairim mé go mbeidh muid ag briseadh suas go luath, huh?"
  
  
  Bhreathnaigh mé uirthi. "Cá bhfuil tú ag dul?"
  
  
  Chlaon sí. “Fanfaidh mé anseo ar feadh cúpla lá. Ní féidir liom rince le mo chos bindealáin."
  
  
  "Damhsa?"
  
  
  Chlaon sí. “Tháinig mé anseo chun obair i gclub oíche sa tSiria. Áit a mbailíonn oifigigh airm."
  
  
  frown mé go géar. "Leila Kalud - an bhfuil a fhios agat cad atá tú a dhéanamh?"
  
  
  Aoibh sí arís. Sa chiall leathan. “Ní féidir le bean ar bith a buadh a chosaint níos fearr ná an té a rinne é le cúig bliana is fiche.” Lean sí ag gáire. "Nár chuir mé iallach ort fiú d'fhad a choinneáil?"
  
  
  "Agus tú féin?"
  
  
  "Ciallaíonn mé nuair a bhí mé leat a."
  
  
  aoibh mé freisin. Dúirt mé, "Cad é an t-achar atá agam anois?"
  
  
  Níor aoibh gháire sí. "Ba mhaith níos dlúithe a bheith deas."
  
  
  Bhí sé go deas a bheith níos gaire.
  
  
  Phioc mé suas an gúna cadáis gorm scaoilte agus tugged go réidh go dtí gur imigh sé.
  
  
  Go hiontach.
  
  
  Níos taitneamhaí.
  
  
  An chuid is mó taitneamhach.
  
  
  Bhí a cíoch bhabhta brúite i gcoinne mo bhrollach, agus a corp flowed faoi mo abhainn; abhainn shíoraí, mhín ag sileadh. Agus ansin tháinig a análaithe tapa agus go minic, roared an abhainn, agus ansin fuair bás síos. Mhothaigh mé a deora ar mo chraiceann.
  
  
  "An bhfuil tú ceart go leor?"
  
  
  Chroith sí a ceann.
  
  
  "Níl?"
  
  
  “Ní hea. Níl mé go breá. Tá mé brónach, agus táim sásta, agus tá eagla orm, agus táim beo, agus táim ag báthadh, agus ... agus gach rud ceart go leor."
  
  
  Rith mé mo lámh thar a srón agus ar feadh an chuair a liopaí lush. Bhog sí agus leag sí a ceann ar mo bhrollach. Leag muid ann mar sin le tamall.
  
  
  "Leila, cén fáth ar fhan tú chomh fada?"
  
  
  "Chun grá a dhéanamh?"
  
  
  "Tá."
  
  
  Bhreathnaigh sí síos orm. "Ní thuigeann tú mé ar chor ar bith, a dhéanann tú?"
  
  
  stróic mé a cuid gruaige. "Níl an-mhaith."
  
  
  rolladh sí anonn ar a uillinn. “Tá sé simplí go leor i ndáiríre. Ardaíodh mé a bheith ina Moslamach maith. Chun a bheith gach rud a fhios agam nach raibh mé. Maine, géilliúil, measúil, dea-mhéineach, iompróir mac, seirbhíseach daoine. Thosaigh mé fuath gach fir. Ansin bhí mé díreach scanraithe. Mar gheall ar ciallaíonn tabhairt suas, tá a fhios agat ... éirí as. Mar gheall ar a bheith ina bean ciallaíonn ... a bheith ina bean. Tuigeann tú? »
  
  
  D'fhan mé beagán. "Beagán. B’fhéidir, sílim. Níl a fhios agam. Ní iarrann gach fear géilleadh iomlán.”
  
  
  “Tá a fhios agam,” ar sise, “agus seo,
  
  
  fadhb freisin."
  
  
  Bhreathnaigh mé uirthi. "Ní thuigim".
  
  
  "Tá a fhios agam," a dúirt sí. "Ní thuigeann tú".
  
  
  Bhí a fhios agam gurb é an fhadhb a bhí ann ná gur thaistil mé ró-éadrom chun géilleadh mná a iompar liom. Choinnigh mé díreach ciúin.
  
  
  Faoin am go raibh mé ag iarraidh labhairt arís, bhí sí ina chodladh, cuachta suas i mo lámha. Ní mór dom a bheith dozed as. Daichead a cúig nóiméad. Agus ansin thosaigh an meaisín pinball i mo cheann ag dul: cliceáil, borradh, cliceáil; bhuail smaointe isteach ar a chéile, bhuail ballaí, chaith Lamott ar ais.
  
  
  Seo ar fad ar bhealach éigin ba chúis le Lamott. Lamott, a lig air gurbh é Jens é; a labhair le Robie. Lamott, a bhí ag fanacht liom in Iarúsailéim.
  
  
  Cad eile a bhí ar eolas agam faoi Bob LaMotta?
  
  
  D'éirigh sé andúile le drugaí agus ghlaoigh sé áit éigin sa Ghinéiv.
  
  
  Ghinéiv.
  
  
  Ba le corparáid na hEilvéise folcadáin Shand.
  
  
  Agus dúirt Beniamin gur tosaigh drugaí é Shanda. Codlaidín sula ndúnann réimsí na Tuirce. Anois gnó beag a bhí ann a tháirgeann hashish.
  
  
  Dúirt Youssef gur chuir Khali Mansour an hash ar aghaidh. Hali Mansour, a labhair le Robi. Ar thug a dheartháir, Ali, go Ramaz mé. An raibh an boss ag Folcadáin Shanda ceangailte le Khali?
  
  
  B'fhéidir.
  
  
  Is dócha nach bhfuil.
  
  
  Boss i Shanda. Terhan Kal ab ainm dó - chatter-crackle. Strac na statacha breithiúnas Benjamin óna chéile. Terhan Kal - ooris? Tríú deartháir?
  
  
  B'fhéidir.
  
  
  Nó b'fhéidir nach bhfuil.
  
  
  Ba iad na thugs a lámhaigh mé ar na díonta i Ramaz na fir chéanna a ghabh mé in Iarúsailéim ag breathnú ar theach Sarah i Tel Aviv. Dúirt rud éigin liom go raibh siad ag obair do LaMotte, bhí eagla ar na guys roimh Jacqueline.
  
  
  Lamott. Lamott ba chúis leis go léir. Robert Lamott ó Fresco Oil. Lena piostail .25 James Bond. Cosúil le piléar James Bond .25 a fuair mé ar urlár an tí bhuí.
  
  
  Cuir é go léir le chéile agus cad atá agat?
  
  
  Nóinín. Anord. Luíonn na píosaí le chéile agus ní dhéanann siad pictiúr. Thit mé i mo chodladh.
  
  
  Bhí mé ag an siopa plandaí. D'fhás cachtais, eidhneán, philodendron agus líomóid anseo. Agus crainn oráiste.
  
  
  Chuaigh an díoltóir i dteagmháil liom. Bhí sé gléasta mar Arabach, le ceannbheart agus spéaclaí gréine ag clúdach a aghaidh. Rinne sé iarracht crann líomóide a dhíol liom agus dúirt sé go raibh trí phota eidhneán ann ina theannta sin. Dhíol sé go dian. “Caithfidh tú a cheannach i ndáiríre,” a d’áitigh sé. “Ar léigh tú an leabhar deireanach? Anois deirtear linn gur féidir le plandaí labhairt. Sea, tá,” a dhearbhaigh sé dom. "Sin fíor go hiomlán." Rinne sé aoibh glas. D'fhás plandaí as a bhéal.
  
  
  Bhí na crainn oráiste ar chúl an siopa. Dúirt mé go raibh mé ag lorg crann oráiste. Dhealraigh sé sásta. “Rogha den scoth,” a dúirt sé. "Oranges, liomóidí - tá siad go léir an rud céanna." Lean sé mé ar ais go dtí an áit a raibh na oráistí ag fás. Shiúil mé suas go dtí an crann agus scáinte! cacamas! bhí urchair ag eitilt ón díon trasna an bhóthair. Bhí mé os comhair teach an Kaluris. Bhí mé gléasta mar choirnéal. Lámhaigh mé ar ais. Thit ceathrar míleatach Arabacha ón díon i stíl mhall-ghluaisne, tromluí. Chas mé timpeall. Bhí an díoltóir Arabach fós ann. Sheas sé ag an gcrann oráiste agus aoibh go forleathan. Bhí piostal ina láimh aige. Bob Lambott a bhí ann.
  
  
  Dúisigh sweating.
  
  
  Shuigh sé suas díreach sa leaba agus Stán ar an mballa.
  
  
  Agus ansin tháinig sé chugam. Cad ba cheart a bheith mar fhreagra? Bhí sé ann an t-am ar fad. Dúirt mé liom féin é. “Planda a bhí sa bhosca maids,” a dúirt mé le Benjamin, agus dúirt mé leis, “An rud is mó nach dtaitníonn liom faoi seo ná go bhféadfadh aon rud a aimsím anois a bheith ina phlanda.”
  
  
  Sin é an méid. Planda a bhí ann ar fad. Planda saothraithe go cúramach. Gach mion. Ó scéalta Hali Mansour in El Jazzar - is féidir le plandaí labhairt - an bealach ar fad go dtí an teach i Ramaz. Níor tharla faic sa teach i Ramaz. Ach amháin gur maraíodh ceithre phlanda ansin. Planda a bhí sa teach. Bhí an rian ar fad plandaí. Scáileán deataigh, cuirtíní, baoite.
  
  
  Anois tá na foircinn scaoilte go léir tar éis titim i bhfeidhm. Gach rud nár thuig mé. Cén fáth a bhfostaíonn grúpa sceimhlitheoireachta daoine. Cén fáth ar spreag siad caint fholamh. Toisc go raibh siad ag cruthú luaidhe bréagach agus theastaigh uathu go dtiocfadh an scéal amach.
  
  
  Ba mhealltóirí neamhchiontacha na Mansurs agus Kaloori. Chreid siad go raibh gach rud a rinne siad fíor. Ach baineadh úsáid astu. Tá daoine chomh cliste go bhfuil sé iontach. Daoine a raibh a fhios acu go raibh siad ag déileáil le cinn te agus leannlusanna agus a fhios cad a bheith ag súil. Chreid siad go ndíolfadh Khali Mansour amach, agus choinnigh siad i dteagmháil le Roby chun a dteoiric a thástáil. Ansin mharaigh siad an bheirt acu le meáchan a thabhairt don scéal.
  
  
  Ní bhfuair ach Jackson Robie an fhírinne. Ar a bhealach ar ais ó Bhamaz thuig sé seo. Mar an gcéanna liomsa. B'fhéidir nach bhfuil na sonraí go léir líonta agam, ach le haon ádh beidh na freagraí ar fad agam. Go luath.
  
  
  Agus cad faoi Benjamin?
  
  
  Cad a bhí ar eolas aige? Caithfidh go raibh rud éigin ar eolas aige. D'imir sé ró-fhionnuar agus rud beag cúthail. Agus shuigh sé Leila Kalud in aice liom.
  
  
  dhúisigh mé í.
  
  
  Dúirt mé, "Boladh mé francach." Rinne mé cur síos ar an francach.
  
  
  Bhreathnaigh sí orm go dáiríre agus Chlaon sí. “Tá. Ta tu ceart. Lean Shin Bet an rian céanna le Robi. Fuair siad coirp freisin i dteach i Bhamaz. Chinn siad freisin go raibh an lorg ... cad a déarfá... planda."
  
  
  “Mar sin chuir siad bac orm, d'úsáid siad mé chun Al-Shaitan a choinneáil ar áitiú ionas go bhféadfadh siad - máistrí an Shin Bet - dul amach agus an cosán ceart a aimsiú. Go raibh míle maith agat, Leila. Is breá liom a bheith in úsáid."
  
  
  Chroith sí a ceann go ciúin. "Ní thuigeann tú."
  
  
  "Cad é an ifreann atá mé ag déanamh."
  
  
  “Ceart go leor, níor thuig tú go páirteach. Tá a fhios acu freisin go ndearna Robie sreangáil AX. Mar sin ceapann siad go mb’fhéidir go bhfuair sé an fhírinne i measc na mbréag. An fhírinne a chaill siad. Shíl siad dá leanfá rian Robie go mb’fhéidir go bhfaighfeá amach… is cuma cad a bhí ann. Tá Shin Bet ag obair go dian ar seo, Nick. Beagnach gach gníomhaire..."
  
  
  “Tá Tá. Go breá. Dá mbeinn i mo Bhiniáimin, dhéanfainn an rud céanna. Is é an pointe gur oibrigh sé."
  
  
  "Cad a chiallaíonn tú gur oibrigh sé?"
  
  
  "Ciallaíonn mé, tá a fhios agam cá bhfuil Al-Shaitan."
  
  
  Bhreathnaigh sí orm le súile leathana. "An bhfuil tú ag déanamh? Cá?"
  
  
  “Uh, mil. Is liomsa an chéad bhabhta eile."
  
  
  
  
  
  
  An naoú caibidil déag.
  
  
  
  
  
  Bhí bricfeasta againn le iógart, torthaí agus tae milis. Nasr agus mé. De réir rialacha a theach, d'ith na fir leo féin. Bhí muid ag plé As Sayqa, an grúpa commando a bhí insíothlaithe ag Nasr. Le déanaí dhírigh a ngníomhaíochtaí ar Ghiúdaigh dhúchasacha na Siria. Giúdaigh sa ghetto. Cuireann an dlí iallach orthu cónaí i ghetto, ní féidir leo oibriú, agus cuirfiú a bheith acu ar na sráideanna. Gan pasanna, gan saoirse, gan teileafón. Ionsaí ar an tsráid, stabbed chun báis ar whim. Más mian leat a fháil amach cad a tharla don fhrith-Ghiúdachas, tá sé beo agus go maith i gcodanna áirithe den Mheánoirthear. Ní féidir le Giúdaigh dul isteach san Araib Shádach agus ní féidir leo teacht amach as an tSiria ar chor ar bith. Bhí mé in ann a lán rudaí faoi na hIosraeilítigh a thuiscint go héasca trí iad a shamhlú roinnt mílte bliain ó shin.
  
  
  D'fhiafraigh mé de Nasr cén fáth ar tháinig sé ina dhúbailte.
  
  
  D'fhéach sé iontas. "Tá tú ag fiafraí cén fáth a bhfuil mé ag obair mar ghníomhaire dúbailte - shíl mé go raibh muid díreach á phlé sin." Phioc sé suas braon beag fíonchaora. “Tá an chuid seo den domhan an-ársa. Agus tá ár dtalamh chothaithe i gcónaí le fuil. Léigh an Bíobla. Tá sé scríofa i fola. Giúdach, Éigipteach, Filistíneach, Hiteach, Siria, Críostaí, Rómhánach. Agus ansin bhí an Bíobla. scríofa. Moslamaigh. Turcaigh. Crusaders. Ah, a chaillfidh na crusaders a lán fola. In ainm Chríost grámhar na síochána chaill siad é." Twirled sé na fíonchaora san aer. Tá mé tuirseach ag ithe bia a fhástar san fhuil. Tá mé tuirseach den mheabhair gan stad a bhíonn ag daoine ag argóint faoin maith agus faoin olc amhail is dá mbeadh a fhios acu i ndáiríre é. Cheapann tú Sílim go bhfuil an Israelis ceart. Níl. Is dóigh liom go bhfuil dul amú orthu siúd atá ag iarraidh iad a mhilleadh. - Chaith sé na fíonchaora agus thosaigh sé ag gáire. - Agus b'fhéidir le breithiúnas den sórt sin mé ag déanamh mo stupidity féin.
  
  
  Dúirt mé go gcreidim gur chóir go mbeadh fear breitheamh. Bíonn daoine bródúil as a rá nach ndéanaim breithiúnais, “ach ní mór roinnt rudaí a mheas. Uaireanta, mura bhfuil tú breithiúnas, is é do chiúnas maithiúnas. Nó mar a dúirt duine éigin eile a throid uair amháin ar son a chreidimh: “Mura bhfuil tú mar chuid den réiteach, is cuid den fhadhb tú.”
  
  
  Nasr shrugged. “Agus cruthaíonn an réiteach sraith nua fadhbanna. Is síol é gach réabhlóid - cé acu ceann? An chéad réabhlóid eile! Ach,” chroith sé a lámh aerdhíonach, “caithfidh muid go léir ár ngeallta a dhéanamh ar shaol foirfe, nach ea?” Agus déanann na Cinniúintí comhcheilg uaireanta, nach ea? Chuidigh mé leat agus chabhraigh tú liom. Nuair a bhíonn an t-ádh orainn, creidimid gur roghnaigh Dia ár taobh.”
  
  
  “Cathain a bhí an t-ádh linn?”
  
  
  “Ó! Ansin beidh a fhios againn an bhfuil taobh Dé roghnaithe againn. Idir an dá linn, is cinnte gur chuir an dara cuairt chugam ón héileacaptar gnó seo le mo ádh. N'fheadar an bhfuil níos mó is féidir liom a dhéanamh duitse? "
  
  
  “Tá. Is féidir leat súil a choinneáil ar Leila."
  
  
  "Ní gá duit é sin a iarraidh, a chara. Ah!" D'fhéach Nasr thar mo ghualainn. Chas mé agus chonaic mé Leila ina seasamh sa doras. Sheas Nasr suas. “Sílim go bhfuil rud amháin eile is féidir liom a dhéanamh. Anois is féidir liom tú a fhágáil chun slán a fhágáil.”
  
  
  D'imigh Nasr. Leila bhog i dtreo dom, limping beagán. Dúirt mé léi stopadh. Phioc mé suas í agus d'iompair mé chuig an mbinse í. Bhí an chuma ar an scéal gur ghá roinnt agallamh Hollywood. Dúirt mé: "Uaireanta, Tanya, nuair a thagann deireadh leis an gcogadh, buailfimid le chéile ar chéimeanna Leningrad."
  
  
  Dúirt sí é sin?"
  
  
  aoibh mé. "Is cuma." Shuigh mé síos ar an mbinse í agus shuigh mé in aice léi. Is nóiméad greannmhar é nuair nach bhfuil aon rud le rá agat. Cad atá á rá agat?
  
  
  Dúirt sí: “Tá focal maith ag na Francaigh.
  
  
  Deir siad à bientôt. Go dtí an chead uair eile."
  
  
  Thóg mé a lámh. Dúirt mé, "Go dtí an chéad uair eile."
  
  
  Phóg sí mo lámh. Ansin dúirt sí go tapa, "Téigh, ceart go leor?"
  
  
  Bhí an nóiméad sin nuair nach mbeadh mo chosa bogadh. Ansin d'ordaigh mé iad. D'éirigh. Thosaigh mé ag caint. Chroith sí a ceann. "Níl. Just a fhágáil."
  
  
  Bhí mé beagnach ag an doras.
  
  
  "Nic?"
  
  
  Chas mé timpeall.
  
  
  "Nach inseoidh tú dom cá bhfuil tú ag dul?"
  
  
  gáire mé. “Éireoidh leat mar ghníomhaire Shin Bet. Ar ndóigh inseoidh mé duit cá bhfuil mé ag dul. Glacaim héileacaptar agus eitilt liom."
  
  
  Cá?"
  
  
  “Cá háit eile? Go Iarúsailéim, ar ndóigh."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  D’eitil mé thar an Iordáin agus thuirling mé ar aerstráice taobh amuigh de Iarúsailéim. Ní raibh sé chomh héasca sin. Bhí orm labhairt go leor agus go han-tapa. Ó rialú raidió go túr aerfoirt. Fiú ansin bhí arm ag tabhairt aghaidh orm nuair a d’oscail mé an doras. I bhfianaise chulaith choirnéil na Siria, bheadh an cheist curtha i gcrích agam go fóill murab é an t-Aleph Uri draíochtúil é. D’oibrigh sé cosúil le bonn St. Christopher san Eabhrais.
  
  
  D'fhill mé ar mo sheomra ag an Coilíneacht Mheiriceá, showered, bearrtha, d'ordaigh bradán deataithe agus buidéal vodca, agus fuair a bheith ag obair.
  
  
  Tá eitleán curtha in áirithe agam.
  
  
  Tá seomra óstáin curtha in áirithe agam.
  
  
  Rinne mé an tríú glao gutháin. Dúirt mé leis cad ba cheart a thabhairt liom, cá háit agus cathain chun bualadh liom. Rinne mé an ceathrú glao gutháin. Dúirt mé leis cad ba cheart a thabhairt liom, cá háit agus cathain chun bualadh liom.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir.
  
  
  Shaved mé mo mustache.
  
  
  Ghlan mé agus d'athluchtaigh mé Wilhelmina.
  
  
  Chuir mé orm mo chuid éadaí.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. Níor chaith mé ach daichead nóiméad.
  
  
  Fuair mé réidh agus d'fhan leath uair eile.
  
  
  Chuaigh mé amach sa chlós agus d'ordaigh mé deoch. Bhí mé fós dhá uair an chloig a mharú.
  
  
  Ní dhearna an deoch tada. Bhí mé ar an giúmar le haghaidh gníomhaíochta. Bhí mé ann cheana féin agus bhuail mé síos an doras. Bhíodar go léir ann. Naoi millionaires. Agus Al-Shaitan. Sean mhaith Al S. Bhí orm a bheith ceart. Mar ní raibh mé in acmhainn botúin a dhéanamh a thuilleadh. Bhí mé mícheart an t-am ar fad.
  
  
  Anois bhí seans agam a bheith go hiomlán ceart.
  
  
  D'ól mé go dtí sin.
  
  
  Agus anseo tá sí. Jacqueline Raine. Le leifteanant póilíneachta dathúil ar láimh. Threoraigh an freastalaí iad trasna an léibhinn thar mo bhord. Stop Jacqueline.
  
  
  “Bhuel, dia duit, a Mháistir... Mhic Coinnich, an ea?” Chaith sí an gúna síoda gorm céanna, an gruaig fhionn síoda chéanna, an slonn síoda céanna. N'fheadar cén chuma atá ar a grianghraf san áiléar?
  
  
  “Iníon... Sneachta...” Thiomáin mé mo mhéara. "Níl. Seo é Iníon Raine."
  
  
  Aoibh sí. “Agus seo é Leifteanant Yablon.”
  
  
  Mhalartaigh muid beannachtaí.
  
  
  Dúirt Jacqueline: “Bhí an Leifteanant Yablon chomh cineálta sin. Rinne mo chara... féinmharú. Turraing mhór." Chas sí go Yablon. "Ní dóigh liom go mairfinn gan tú." Thug sí aoibh gháire dazzling dó.
  
  
  "Féinmharú?" Dúirt mé, wondering má cheap siad Lamothe lámhaigh é féin agus ansin chuaigh isteach sa trunk, nó chuaigh isteach sa trunk agus ansin lámhaigh é féin.
  
  
  “Tá. Fuarthas a chorp ar a leaba."
  
  
  Agus bhí a fhios agam go díreach cé a d'ordaigh é. Chlaon mé léi go buíoch. Bhí sí ag éirí suaimhneach. Chuaidh sí chuig a leifteanant. “Bhuel...” a dúirt sí. Thug an freastalaí an dara deoch dom. D'ardaigh mé mo ghloine. “Le Chaim,” arsa mise.
  
  
  "Le Chaim?" - arís agus arís eile sí.
  
  
  “Ar son féinmharaithe,” a dúirt mé.
  
  
  D'fhéach an leifteanant puzzled.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ar a cúig a chlog tháinig mé i dtír i Beirut.
  
  
  Bhí Uri ag fanacht liom ag an aerfort, é gléasta i gculaith ghnó dorcha, ag iompar bagáiste trom agus mála plaisteach Aer France breactha. Stopamar tacsaithe ar leith.
  
  
  Thiomáin mé ar mo ghlúine agus mé ag tiomáint tríd an gcathair. Tugtar Páras an Mheánoirthir ar Béiriút. Tugtar parasite air freisin. Ionad siopadóireachta, siopa mór; tá sé ina chónaí ó tháirgí tíortha eile, feidhmíonn sé mar phointe trasloingsithe ollmhór, oifig mhór allmhairiú-onnmhairithe. Stiallacha, gearrthóga, airgead éasca; ansin, ar an taobh eile, láithreacht éagobhsaí na bPalaistíneach, láithreacht as a dtagann ruathair trasteorann, i bpreasa eite chlé corraithe, corraithe, in “teagmhais” in aghaidh réimeas rialaithe a mhaireann faoi dhubhchró na Palaistíne.
  
  
  Tharraing mo charr suas go Fox Beirut. Chuaigh mé amach agus d'íoc mé agus fuair fear an dorais an cloigín chun an bagáiste a sheachadadh. Chonaic mé Uri ag siúl tríd na doirse óraithe. Mharaigh mé nóiméad eile agus lean mé é.
  
  
  Shiúil mé suas go dtí an tábla. “A Mhic Coinnich,” arsa mise. "Tá áirithint agam."
  
  
  "An tUasal McKenzie." Bhí an cléireach dorcha agus dathúil
  
  
  fear óg. Bhí sé ag sórtáil trí chairn foirmeacha bándearg. “Ah, seo sinn. An tUasal Mac Coinnich. Singil le folcadh." Shínigh mé an clár. Dúirt sé liom fanacht. Tháinig an leanntóir agus thaispeáin sé dom mo sheomra. Bhí Uri ag fanacht freisin. Las mé toitín agus d'fhéach mé thart ar an stocaireacht. Tá marmair bán fucking i ngach áit. Cairpéid bán le teorainneacha dearga. toilg bhána agus cathaoireacha dearga. Táblaí agus lampaí laicearaithe bána le bláthanna dearga. Beirt gharda in éidí taupe le .38 maolán den scoth ag foluain óna chromáin. Dhá, ní trí, in éadaí sibhialta.
  
  
  Seo chugainn Kelly. Deich nóiméad déanach. Kelly agus culaith leathair caite.
  
  
  Bhí málaí Uirí ar chairt ag an teachtaire. Bhí sé ag líonadh mo mhála, réidh le dul.
  
  
  Chuaigh mé i dteagmháil le Kelly.
  
  
  "Inis dom, an bhfuil tú ..."
  
  
  "Cinnte, cad mar gheall ort ..."
  
  
  "Mac Coinnich."
  
  
  “Mac Coinnich. Cinnte. Tá tú anseo le haghaidh..."
  
  
  "Tá. Go díreach. Tú freisin?"
  
  
  "Díreach."
  
  
  Thug an cléireach peann do Cheallaigh. Chonaic mé logáil isteach air: Tom Myers.
  
  
  "Conas atá Maureen?"
  
  
  "Tá sí ceart go leor."
  
  
  "Agus Tom beag?"
  
  
  "Geallann sé níos mó gach lá."
  
  
  "Ó, tá siad ag fás i ndáiríre."
  
  
  "Sea, cinnte".
  
  
  Faoin am seo bhí an leór tar éis glaoch ar leanntóir agus bhí bagáiste Kelly ar an tralaí in éineacht lenár gceann féin. Dúirt fear an dorais: "A dhaoine uaisle?"
  
  
  Rinneamar aoibh agus céim ar aghaidh. D'oscail an t-ardaitheoir. Thiomáin an cloigtheach isteach i gcairt luchtaithe. Lean fear an dorais é. Ansin tá triúr againn. Thosaigh an t-oibreoir ardaitheoir an doras a dhúnadh. Bean ghearr, ramhar, mheán-aois, clúdaithe le diamaint agus a cíoch ollmhór brú laistigh trí na doirse dúnta.
  
  
  “Deich,” a dúirt sí i mBéarla, agus í ag cur suas a méaracha go léir agus ag béim ar na diamaint ar chúig cinn de na deich gcinn.
  
  
  Thosaigh an carr.
  
  
  “Seisear,” a dúirt fear an dorais, ag féachaint ar ár n-eochracha. "Sé agus ansin seacht."
  
  
  "Aon cheann déag," a dúirt Kelly.
  
  
  D'fhéach an t-oibreoir air le iontas. “Dodhéanta, a dhuine uasail. Is urlár príobháideach é aon cheann déag. Tá fíorbhrón orm".
  
  
  “Tá brón mór orm,” a dúirt mé, ag baint mo ghunna amach. Rug Kelly ar airm an oibreora ón taobh thiar sula bhféadfadh sé aon chnaip aláraim a bhrú, agus rug Uri ar an matron timpeall a béal sula bhféadfadh sí scread diamanta a ligean amach.
  
  
  Bhí eagla ar an leór agus ar an teachtaire cruinn-shúileach.
  
  
  Bhrúigh mé an cnaipe Stop. Stop an t-ardaitheoir. Kelly handcuffed an t-oibreoir ardaitheoir agus flashed a póilíní .38 scoth. Bhí a lámh fós ag Uirí thar bhéal na mná. “A bhean,” arsa mise, “tá tú ag screadaíl agus tá tú marbh. Tuigeann tú?"
  
  
  Chlaon sí.
  
  
  Uri lig di dul.
  
  
  brúite mé sé. Thosaigh an t-ardaitheoir. Díreach cosúil le béal mná. Míle sa nóiméad.
  
  
  “Má cheapann tú gur féidir leat éirí as seo, tá tú chomh mícheart leis an mbáisteach. Ba mhaith liom go mbeadh a fhios agat gur fear tábhachtach é mo fhear céile. Beidh m'fhear céile ag faire ort go dtí deireadh an domhain. Mo fhear céile…"
  
  
  Chlúdaigh Uri a béal lena lámh arís.
  
  
  Shroicheamar an séú hurlár.
  
  
  Ghlac Kelly trí shraith eochracha ón bhfáilteoir. “Ceart go leor,” ar seisean. “Táimid go léir ag imeacht anois. Fast agus ciúin. Fuaim amháin, chomhartha amháin, lámhaigh mé. Tá sé soiléir?"
  
  
  Chlaon na ceithre cinn. Dúirt mé leis an cloigín an bagáiste a fhágáil. Scaoil Uri a lámh ón Bhéal. Dúirt sé go mall, "Go dtí an deireadh an domhain."
  
  
  D’oscail mé an doras. Níl aon ghluaiseacht ann. Chroith Kelly a heochracha agus chrom sí. “Seomra a Sé Déag? Anseo, a bhean uasail."
  
  
  Shiúil siad síos an halla. Dhún mé an doras ardaitheoir. Thum Uri agus mé féin le haghaidh ár mbagáiste. Bhí dhá chulaith i mála Kelly. Léinte gorma dubhghorm, bríste agus Mae Wests meaitseála. Lámhainní bog. Clogaid stáin. Dhá dhoiciméad aitheantais oifigiúil. cártaí poist. Dhíthíomar agus thosaigh muid ag athrú go héadaí nua. Thug mé a bhonn sceimhlitheoireachta do Uri. “Mar a gealladh,” arsa mise.
  
  
  "Chuidigh sin?"
  
  
  "Chabhraigh sin. Ar thug tú na míreanna leat?"
  
  
  “Tá rudaí ceart. Thug tú ordú mór, buachaill. Tugann tú ceithre huaire an chloig dom dul trasna na teorann agus inis dom gur mhaith leat seasamh mar scuad buama.”
  
  
  "Mar sin?"
  
  
  “Mar sin... níl mé ag iarraidh Rush fós. Thrasnaigh mé an teorainn faoi cheilt a dhéanamh mar sheanfhear. Agus is é an rud a thug mé liom, a stór, ná bruscar.” Sheas sé ina bhrollach gruagach agus shorts, ag tarraingt ar léine dorcha gorm.
  
  
  Dúirt mé _ "Cén sórt bruscar?" .
  
  
  “ Bruscar. Antenna teilifíse. Sorcóir clóscríobhán. Ach ná bí ag gáire. Rith an t-antenna sin trasna an bhalla agus ceapfaidh siad gur slat aisteach dúthrachta éigin é."
  
  
  “Ní bheadh fonn orm mo shaol a ghealladh air. Cad eile a thug tú leat?
  
  
  “Ní cuimhin liom fiú. Mar sin fan beagán. Beidh ionadh ort”.
  
  
  “Fine. Is breá liom ach iontas."
  
  
  D'ardaigh sé mala. "An bhfuil tú ag gearán?" Dúirt sé. Chaith sé a chuid
  
  
  seaicéad i mála taistil. “Seachas do bhéal agus do chuid smaointe móra, cad a thug tú chuig an gcóisir seo?”
  
  
  "Sailéad prátaí".
  
  
  “Greannmhar,” ar seisean.
  
  
  Tá cnag ar dhoras an ardaitheora.
  
  
  "Cén focal faire?"
  
  
  "Fuck tú."
  
  
  D’oscail mé an doras.
  
  
  Bhí Kelly gléasta mar oibreoir ardaitheoir. Chuaigh sé isteach go tapa agus dhún sé an doras. Ar deireadh, chuir mé in aithne go hoifigiúil é go Uri agus mé ag strapáil ar an veist inslithe throm.
  
  
  "Cén chaoi a bhfuil ár gcairde?" Dúirt mé le Kelly. "An bhfuil tú iad a choinneáil gnóthach?"
  
  
  “Sea. D'fhéadfá a rá go bhfuil siad ar fad ceangailte."
  
  
  “A bhean bhocht,” arsa mise.
  
  
  "Fear céile bocht, i gceist agat."
  
  
  “Go críocha an domhain,” a dúirt Uri.
  
  
  Rug Kelly mála plaisteach le haghaidh na n-eitiltí. "An bhfuil an raidió anseo?"
  
  
  Dúirt Uri: “Ocht. Suigh sa stocaireacht agus fan ar an comhartha. Ina dhiaidh sin, tá a fhios agat cad atá le déanamh."
  
  
  Chlaon Kelly. “Ná bí i dtrioblóid sa chéad deich nóiméad. Tabhair am dom athrú agus dul chuig an stocaireacht."
  
  
  Dúirt mé, "Sílim go bhfuil tú go hálainn díreach mar atá tú."
  
  
  Rinne sé gesture gáirsiúil.
  
  
  Chas mé go Uri. “Sílim go n-insíonn tú dom conas comhartha a chur ar Kelly.”
  
  
  “Tá Tá. Cinnte. Tá rud atá cosúil le braiteoir i do bhosca. Tá dhá chnaipe ann. Brúigh an ceann is airde agus fógróidh tú Kelly."
  
  
  "Cad mar gheall ar an bun amháin?"
  
  
  Aoibh sé. "Cuirfidh tú comhartha chuig an domhan."
  
  
  Bhí Uri ag díphacáil dhá bhosca miotail. Bhí cuma orthu mar bhuicéid lóin ollmhóra khaki.
  
  
  Chroith Kelly a cheann. "Tá tú craiceáilte. Tú araon".
  
  
  D’fhéach Uri air. “An tusa an tUasal Sane? Mar sin, cad atá á dhéanamh agat anseo, an tUasal Sane?"
  
  
  Rinne Kelly aoibh gháire ar a Belmondo. “Fuaim sé ró-mhaith pas a fháil suas. Ar aon nós. Má tá Carter ceart, seo é an plota fuadach is mó ó d’imigh Aimee Semple McPherson. Agus má tá sé mícheart - agus sílim go bhfuil sé - bhuel, is fiú é sin ann féin an praghas iontrála."
  
  
  Chrith Uri trí ábhar a bhosca. “Meiriceánaigh,” adeir sé. "Le do spiorad iomaíoch, tá sé ina miracle bhuaigh tú guys an cogadh."
  
  
  “Anois, anois. Ná cuirimis mearbhall ar spiorad na hiomaíochta. Tar éis an tsaoil, tháirg sé an Edsel agus Diet Cola."
  
  
  Thug Uri bosca miotail dom. "Agus Watergate."
  
  
  shrugged mé. "Agus a leigheas." Chas mé go Kelly. “Mar sin cad ba cheart dúinn a bheith ag súil? Ciallaíonn mé, thuas ansin."
  
  
  Kelly shrugged. "Trioblóid."
  
  
  Uri shrugged. "Mar sin, cad atá nua anseo?"
  
  
  “Gardaí,” a dúirt Kelly. “Sílim go bhfeicfimid na gardaí nuair a osclóidh muid an doras. Tá tríocha seomra ar gach urlár.” Thug sé máistir-eochair rochtana do gach duine againn.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar Uri. "Glacann tú an taobh deas, tógfaidh mé an taobh clé."
  
  
  Dúirt sé, "Sílim gur chóir dúinn dul le chéile."
  
  
  “Uh-uh. Siúlfaimid an chuid is mó de mo bhealach. Thairis sin, mo bhealach, má tá duine againn gafa, tá seans fós ag an duine eile comhartha a dhéanamh.”
  
  
  D'ísligh Uri a spéaclaí ar a aghaidh. “Agus is dócha go nglacann siad sinn, ach ní Al-Shaitan iad. A ligean ar glacadh leis go bhfuil siad go díreach cad a deir siad go bhfuil siad. Grúpa sheikhs ó... - chas sé go Kelly, - cad as a dúirt tú é sin?
  
  
  “Ó Abu Dhabi. Agus seo sheikh amháin. Ahmed Sultan el-Yamaroun. Is daoine easca, seirbhísigh agus mná céile an chuid eile de na gasúir.”
  
  
  "An bhfuil a mhná céile guys?"
  
  
  “Go hiontach,” arsa mise. “Cad é an diabhal é seo? Buaileann Abbott agus Costello le Al-Shaitan? Imigh ar dheis, agus rachaidh mé ar chlé, ach ar son Dé, rachaimid.” Bhrúigh mé an cnaipe.
  
  
  Leagamar amach.
  
  
  11ú hurlár
  
  
  D’oscail Kelly an doras.
  
  
  Bhí beirt gharda in éide ina seasamh sa halla. Cuma oifigiúil. Ach ansin bhí muid.
  
  
  “Suad buama,” a dúirt mé, ag taispeáint an chárta. Shiúil mé amach an doras. Bhí an bóthar bactha ag garda.
  
  
  “Fan,” ar seisean. "Cad é faoi?"
  
  
  "Buamaí!" Dúirt mé go leor os ard. "Ón mbóthar". Chas mé go Uri agus Chlaon mé. Thosaigh muid beirt ag bogadh i dtreonna eile. Mhalartaigh na gardaí radharcanna. Dhún Kelly an doras ardaitheoir. Thosaigh duine de na gardaí ag tóraíocht mo chosa “B-b-ach,” a dúirt sé. msgstr "Níl focal ordú faighte againn."
  
  
  “Ní hí ár bhfadhb,” arsa mise go crosta. “Chuir duine éigin buama san óstán seo. Más mian leat cabhrú linn, déan cinnte go bhfanfaidh gach duine ina seomra." Tháinig mé go dtí an áit a raibh an cas agus d'fhéach sé ar an garda. “Is ordú é seo,” a dúirt mé. Scríob sé a shrón agus chúl ar shiúl.
  
  
  Shiúil mé an cairpéad dearg agus bán go dtí an deireadh. Bhí an doras marcáilte "Staircase" faoi ghlas go daingean, faoi ghlas ón taobh istigh. Bhuail mé ar an doras deireanach sa líne. Gan freagair. Tharraing mé amach an eochair rochtana agus d’oscail mé an doras.
  
  
  Bhí fear ina chodladh go tapa ar an leaba. Bhí trealamh garchabhrach ar an mbord in aice leis. Comharthaí agus siombailí. . Snáthaid hypodermic. Bhí orm a bheith ceart.
  
  
  An té a kidnapped na Meiriceánaigh caithfidh sé a bheith anseo. Shiúil mé anonn go dtí an leaba agus chas an fear anonn.
  
  
  Harlow Wilts. Úinéir millionaire de motels teachín. Chuimhnigh mé ar a aghaidh ón scannán teilifíse.
  
  
  Bhí an doras go dtí an seomra tadhlach beagán oscailte. Taobh thiar dó, chuala mé glaonna ar chluiche peile ar an teilifís. Taobh thiar díobh tá fuaimeanna an chith ag rith agus barraí baritoned na n-amhrán pornagrafach. Glacann Guardian Wilta sos. Bhreathnaigh mé tríd an crack. Ar an leaba shuigh Araibeach dóite, ceannbheart seiceáilte agus piostal den scoth .38.
  
  
  Bhí sé. mianach óir. Dídean Al-Shaitan. Ádh mór, Al. Smaoineamh iontach. Urlár príobháideach in óstán gnóthach. Ag baint úsáide as an chlúdach sheikh ola saibhir. Seirbhísigh phríobháideacha, cócaire príobháideach. Bhí sé seo beartaithe go léir chun daoine ón taobh amuigh a choinneáil amach. Ní bheidh a fhios ag an mbainistíocht fiú an fhírinne. Ach d’aithin Robie é, agus rinne mé féin é. Toisc nuair a thuig tú cé hé Al Shaitan, bhí tú saor chun a fháil amach cé hé Al Shaitan.
  
  
  Go breá. Cad atá romhainn? Aimsigh Uri, aimsigh an máistir agus comhlánaigh gach rud.
  
  
  Níor tharla sé san ord sin.
  
  
  Chuaigh mé amach isteach sa halla agus bhuail garda slándála.
  
  
  "Ba mhaith leis an Sheikh tú a fheiceáil."
  
  
  Ní raibh mé réidh chun bualadh leis an sheikh. Bhain mé triail as Bomb Squad a sheinm. “Tá brón orm,” arsa mise, “níl am agam.” Bhuail mé cnag ar an doras trasna an halla. “Na póilíní,” a bhéic mé. "Oscail."
  
  
  "Cad?" Mearbhall guth mná.
  
  
  "Póilíní," arís agus arís eile mé.
  
  
  Tharraing an garda gunna amach.
  
  
  Chas mé an bosca miotail i mo lámh, agus an choirnéal de goug amach píosa de a leiceann mar a bhí a bhfuil sa bhosca doirteadh ar an urlár. Thit an garda lena dhroim go dtí an balla, a ghunna ag lasadh go fiáin agus ag ardú an diabhail - mná céile an diabhail ar a laghad. Osclaíodh ceithre dhoras, díríodh ceithre ghunna, agus shiúil ceithre thugs i dtreo dom, lena n-áirítear ceann fliuch, úr ó chith. Bhí an seans go ndéanfaí iarracht shootout íseal. Fuair ​​​​mé mé féin gafa i gceann caol marbh den halla.
  
  
  "EDS?" - arís agus arís eile an guth baineann.
  
  
  “Déan dearmad air,” arsa mise. "Lá Amadán."
  
  
  Chuaigh mé, mar a dúirt an fear, go dtí an sheikh. An tUasal Al-Shaitan é féin.
  
  
  Ba é seo an Royal Suite. Ar a laghad sa seomra céanna. Seomra daichead troigh le troscán óraithe, cumhdaitheoireachta damasca, rugaí Peirseacha agus lampaí Síneacha. Ba é an dath is mó ná turquoise gorm. Shuigh Uri ar chathaoir turquoise, le gardaí Arabacha armtha ar gach taobh di. Sheas beirt gharda eile ag péire doirse dúbailte. Bhí siad gléasta i gorm dorcha le headdresses turquoise. Sea, a dhuine uasail, tá blas ar na saibhir. Cé eile a mbeadh scuad goon dath-chomhordaithe aige?
  
  
  Chuardaigh mo chuas féin mé go tapa, d'aimsigh Wilhelmina, agus ansin Hugo. Dí-armaíodh mé chomh minic sin le seachtain anuas gur thosaigh mé ag mothú cosúil leis an Venus de Milo. Bhrúigh siad isteach i gcathaoir turquoise mé agus chuir siad mo "bhuama" in aice le hÚirí, ar bhord timpeall deich dtroithe uaim. Bhailigh siad an t-ábhar ón urlár agus líonta go pras isteach sa bhosca. Bhí an clúdach oscailte, ag nochtadh scriúnna Molly agus rollóirí clóscríobháin, a bhí díreach cosúil le scriúnna Molly agus rollóirí clóscríobháin. Dúirt rud éigin liom go raibh an cheolchoirm thart.
  
  
  Uri agus mé shrugged. Bhreathnaigh mé trí na boscaí agus ansin d'fhéach mé air. Chroith sé a cheann. Ní hea, níor chuir sé fios ar Kelly ach an oiread.
  
  
  Ag deireadh an tseomra, d'oscail doirse dúbailte. Sheas na gardaí ar aird. An ceann i róbaí, beirt in éide, agus an ceann as an cith le tuáille ar a crios.
  
  
  Tríd an doras, i gúna síoda, bandage síoda le agal órga, le poodle dubh faoina lámh, chuaigh an Wizard of Oz, ceannaire na sceimhlitheoirí, Al-Shaitan, Sheikh el-Yamaroun:
  
  
  Leonard Fox.
  
  
  Shuigh sé síos ag an mbord, chuir sé an madra ar an urlár ag a chosa agus thosaigh sé ag féachaint orm, ansin ag Uri, ansin ag dom, ansin ag a gardaí, le gáire buadhach ar a liopaí tanaí.
  
  
  Labhair sé leis na gardaí, ag briseadh as a bpost iad go léir seachas na ceithre ghunnaí gorma. Bhog sé an bheirt a bhí in aice le hUirí ag doras an halla. Bhí Fox timpeall daichead a cúig agus bhí sé ina mhilliúnaí le fiche bliain anuas; an deichniúr seo caite mar billiúnaí. Rinne mé staidéar ar na súile pale, beagnach aoil-ghlasa, an aghaidh tanaí, géar, dea-chíortha. Níor luigh sé le chéile. Cosúil le portráid péinteáilte ag beirt ealaíontóirí éagsúla, bhí an aghaidh contrártha ar bhealach éigin. Iontas ocrach flashed ina súile; bhí a bhéal socraithe i íoróin leanúnach. Cogadh spraíúil agus aoibhnis soiléir. Bhí aisling a óige ar shaibhreas do-áirimh tagtha chun bheith ina leanbh, agus áit éigin bhí a fhios aige é, ach mharcaigh sé a bhrionglóid cosúil le fear ag marcaíocht ar thíogair, agus anois, ar bharr an tsléibhe, bhí sé ina phríosúnach. Bhreathnaigh sé ar Uri agus ansin chas sé chugam.
  
  
  “Bhuel, an tUasal Carter. Shíl mé go raibh tú ag teacht i d'aonar."
  
  
  Chlaon mé. "Mar sin cheap tú go raibh mé ag teacht. Ceart go leor,
  
  
  an raibh a fhios agat go raibh mé ag teacht? Ní raibh a fhios agam fiú go dtí aréir. Agus níor leanadh mé, chomh fada agus is eol dom."
  
  
  Phioc sé suas bosca soladach óir ar an mbord agus tharraing amach toitín. Mo bhranda. Thairg sé ceann dom. Chroith mé mo cheann. Shrugged sé agus las sé le lastóir óir. “Come on, Carter. Níor cheart dom thú a leanúint. Cuimhníonn mo ghardaí thíos ar d’aghaidh. Bhí do ghrianghraf agam ó Tel Aviv. Agus tá eolas agam ar do bhuanna iontacha ó laethanta Izmir."
  
  
  "Izmir".
  
  
  Casadh sé agus shéid sé amach scamall deataigh. "Cúig bliana ó shin. Tá líonra codlaidín na Tuirce dúnta agat.”
  
  
  "Is mise?"
  
  
  “Ar an drochuair. Bhí tú an-chliste. An-chliste. Beagnach chomh cliste liom." An aoibh gháire flickered cosúil le tic na liopaí. “Nuair a fuair mé amach gur chuir siad chugat Robie a leanúint, bhí nóiméad fíor-imní orm. Ansin thosaigh mé ag baint suilt as. An smaoineamh a bheith agat adversary fíor. Fíor-thástáil ar m'intinn. Al Shaitan vs Nick Carter, an t-aon fhear atá cliste go leor le tosú fiú an fhírinne a dhéanamh amach."
  
  
  D'fhéach Uri orm le meas. D’aistrigh mé i mo chathaoir. “Rinne tú dearmad ar rud éigin, a Shionnaigh. Thug Jackson Robie faoi deara tú ar dtús. Nó nach raibh a fhios agat sin?”
  
  
  Chaith sé ar ais a cheann agus gáire, ha! “Mar sin. Chreid tú i ndáiríre é. Ní hea, an tUasal Carter, nó an féidir liom Nick a ghlaoch ort? Níl. Bhí sé seo mar chuid den bhaoite freisin. Bhí muid na cinn a wired go AX. Ní Robie."
  
  
  Ghlac mé sos. “Mo mholtaí, a Shionnaigh, nó an féidir liom Al a ghlaoch ort?”
  
  
  Chuir na liopaí tic arís. “Grág an oiread agus is mian leat, a Nick. Bhí an joke ort. Bhí an glao mar chuid den phlean. Plean chun AX a choinneáil ar an mbóthar mícheart. Ó, ní hamháin AX. D'éirigh liom go leor gníomhairí a mhealladh. Shin Bet, Interpol, CIA. Chuaigh siad go léir i dteagmháil le Ramaz go cliste. Chonaic cuid acu coirp, chonaic cuid eile fuil. Ach d’fhág siad go léir cinnte go raibh siad ar an gcosán ceart. Gur chaill siad an deis Al-Shaitan a aimsiú. Ansin tá sé in am do rianta a chlúdach."
  
  
  "Maraigh na géanna a leag na huibheacha gé órga."
  
  
  "Tá."
  
  
  "Cosúil le Khali Mansour."
  
  
  “Ar nós Khali Mansour agus a chomhghleacaithe. Na daoine a d'úsáid mé do na chéad leideanna. Agus, ar ndóigh, bhí orainn ceann de na gníomhairí a mharú. Leis an tuiscint a chruthú go raibh an iomarca ar eolas aige faoi Ramaz.”
  
  
  "Cén fáth Robie?"
  
  
  Líon sé an toitín isteach i mbabhla fáinní jade. “Déarfainn go bhfuil AX agam is gá a mheilt. Bealach eile chun Washington a náiriú. Bealach eile chun tú a mhoilliú. Dá mbeadh Robie marbh, bheadh duine eile seolta agat. Is é an bealach mícheart é tosú arís.”
  
  
  “Mar sin is féidir leat amaidí dúbailte a dhéanamh dínn.”
  
  
  “Amaidí dúbailte? Níl. Níos mó ná dúbailte, Carter. Ba é an chéad rud a rinne Washington iarracht a dhéanamh dul i ndiaidh Leonard Fox."
  
  
  D'fhéach Uri orm le mala ardaithe.
  
  
  d'fhreagair mé Uri. “Cuimhnigh cad a tharla d’Eadsel,” a dúirt mé.
  
  
  Fox aoibh. Cuir tic agus coinnigh. “Má tá tú ag iarraidh analaí a dhéanamh liom, tá dul amú ort. Go hiomlán bréagach. Níl mo bhrionglóidí ró-mhór agus ní rócócó. Maidir le mo thairiscint, ceannaíonn gach duine é. Tá Leonard Fox marbh. Agus tá na sceimhlitheoirí Arabacha marbh. fuadach”.
  
  
  Ghlan Uri a scornach. "Agus muid ag caint faoi, cad a bhfuil tú ag brionglóideach faoi?"
  
  
  Bhreathnaigh Sionnach ar Uri go míshásta. “B’fhéidir gur droch-rogha focal a bhí sna brionglóidí. Agus tá mo chuid pleananna ag teacht i gcrích go tapa. Tá leath den airgead fuascailte faighte agam cheana féin. Agus ar eagla nár léigh sibh na páipéir, chuir mé fógra amach chuig na rannpháirtithe nach scaoilfear aon duine de na híospartaigh amach go dtí go mbeidh an t-airgead ar fad i mo lámha. Tá brón orm. I lámha Al-Shaitan."
  
  
  "Agus conas a bheidh tú ag caitheamh é?"
  
  
  “Conas a chaith mé i gcónaí é. Ar thóir an tsaoil mhaith. Just smaoineamh, uaisle, billiún dollar. Gan cáin. Tógfaidh mé pálás dom féin, b’fhéidir san Araib. An ngabhfaidh mé ceathrar mná céile agus cúigear i splendor nach bhfuil ar eolas ag an Western Power? gheobhaidh mé é. Cumhacht gan teorainn. Cumhacht feudal. Cumhacht nach féidir ach le prionsaí an oirthir a bheith aici. Bhí an daonlathas ina aireagán den sórt sin."
  
  
  shrugged mé. “Gan seo, bheadh tú fós... cad é? Cé a bhí tú nuair a thosaigh tú? Tiománaí trucail, ceart?"
  
  
  Tá cúpla cuma níos cairdiúla faighte agam i mo chuid ama. “Tá tú ag cur mearbhall ar an daonlathas agus ar an gcaipitleachas, a Nick. Tá mo sonas faoi chomaoin saor in aisce ag fiontair. Is é an daonlathas atá ag iarraidh mé a chur i bpríosún. Cruthaíonn sé seo go bhfuil teorainneacha ag an daonlathas.” Frowned sé go tobann. “Ach tá go leor le labhairt againn faoi, agus tá mé cinnte gur mhaith leat uaisle deoch. Tá a fhios agam go mbeadh."
  
  
  Bhrúigh sé an cnaipe clog agus tháinig seirbhíseach le feiceáil. Fear cosnochta.
  
  
  "An dtuigeann tú cad is ciall agam?" Luaigh Sionnach go dtí an t-urlár. “Tá teorainneacha ag baint leis an daonlathas. Ní bhfaighidh tú seirbhísigh mar sin sna Stáit." D'ordaigh sé go tapa agus scaoil sé an fear, a bhain ár mboscaí miotail agus chuir sé ar an urlár iad faoin mbord. As teacht agus anois
  
  
  infheictheacht.
  
  
  Ní raibh Uri ná mise go háirithe buartha. Bhí Fox gnóthach ag doirteadh a chuid inní, bhíomar beo agus fós i gcruth maith, agus bhí a fhios againn go dtiocfaimis ar bhealach chun teagmháil a dhéanamh le Kelly. Agus conas a d'fhéadfadh muid a chailleadh? Ní raibh a fhios ag Fox faoi Kelly fiú. Gan trácht ar ár scéim dúr.
  
  
  
  
  
  
  Caibidil a Fiche.
  
  
  
  
  
  Thug an seirbhíseach tráidire práis ollmhór dó ar a raibh vodca Polannach agus spéaclaí Baccarat, dumha caviar beluga, oinniúin, uibheacha mionghearrtha agus slisní tósta. Doirt Sionnach vodca fuar-oighear air féin. Tháinig garda armtha isteach agus thug sé spéaclaí dúinn.
  
  
  Ghlan Sionnach a scornach agus chlaon sé ar ais ina chathaoir. “Thosaigh an phleanáil míonna roimhe sin...” Bhreathnaigh sé orm go tapa. “Glacaim leis gur mhaith leat an scéal seo a chloisteáil. Tá a fhios agam gur mhaith liom do cheann a chloisteáil. Mar sin. Mar a dúirt mé, thosaigh an phleanáil míonna roimh ré. Bhí mé leamh i Beirmiúda. Sábháilte, ach leadránach. Is fear mé a bhfuil taithí aige ag taisteal ar fud an domhain. Taisteal, eachtraíochta, margaí. Seo é mo shaol. Ach go tobann fuair mé mé féin teoranta i líon beag áiteanna. Agus bhí mo chistí teoranta. Bhí mo chuid airgid ceangailte sa dlíthíocht, infheistíodh i maoin, cailleadh domsa, i ndáiríre. Bhí mé ag iarraidh mo saoirse. Agus bhí mo chuid airgid ag teastáil uaim. Bhí mé ag léamh faoi sceimhlitheoirí Palaistíneacha agus go tobann shíl mé: cén fáth nach bhfuil? Cén fáth nach socrófá go bhfuadófar mé agus go n-athródh sé mar a rinne na hArabaigh é? Bhí go leor teagmhálacha agam sa Mheánoirthear. Raibh mé in ann daoine a fhostú chun breathnú air legit. Agus tá an oiread sin grúpaí antoisceacha Arabacha ann nach mbeidh a fhios ag aon duine cén áit ar tháinig sé. Mar sin - chum mé Al-Shaitan."
  
  
  Stop sé agus ghlac sé sip fada vodca. “Ba é an Shanda Folcadáin an bonn is fearr a bhí agam anseo. Tá súil agam go bhfuil tú ar an eolas faoin gceangal atá agam leo. Mar chuid den líonra codlaidín a rith mé, rinneadh an t-airgead a scagadh trí chorparáidí na hEilvéise. Bhí Shanda mo ... ligean le rá, "gníomhaireacht earcaíochta." D’fhéadfadh Kalurisov, an lucht tosaigh, arm de thugs a cheannach dom go héasca. Pushers a dhéanfaidh aon rud ar tháille. Agus andúiligh drugaí a dhéanfaidh aon rud as a gcuid dramhphoist."
  
  
  "Ní arm an-iontaofa."
  
  
  “Ó! Díreach. Ach d'iompaigh mé an dliteanas seo ina shócmhainn. Lig dom leanúint ar aghaidh. Ar dtús, d'iarr mé ar Caloris fir a mholadh. Ag an nóiméad sin, ní raibh sa phost ach m'fhuadach a chur ar stáitse. Chuamar tríd an liosta ainmneacha agus tháinig sé suas leis an ainm Khali Mansour. Bhí a fhios ag Calouris go raibh baint ag Khali le drong sráide, chomh maith le deartháir a bhí ina chónaí sa tSiria. Shíl sé go ndéanfadh sé spota maith dall ar eagla go dtosódh duine ar ár rianú. Ach ansin dúirt sé nach. Tá Khali Mansour neamhiontaofa. Dhíolfadh sé sinn dá mbeadh an t-airgead ceart. Agus ansin bhí smaoineamh fíor agam. Díol Mansur sinn. Bhí a fhios agam go mbeadh gníomhairí ar an gcás, agus le daoine neamhiontaofa mar Mansour, d'fhéadfainn a bheith cinnte go raibh na gníomhairí ag dul ar an mbealach mícheart.
  
  
  Bhí cás Mansur an-íogair. Theastaigh uaim é a spreagadh. Tease dó go dtí an pointe betrayal. Treoraigh é agus ansin cuir díomá air. Ach bhí orm gníomhú go han-chúramach lena chinntiú nár fhoghlaim sé fiú rian den fhírinne. Mar sin chuaigh mé tríd an doras cúil. Thosaigh muid le fear darbh ainm Ahmed Rafad, cara le deartháir Khali ó Beit Nama. Bhí Rafad ar an héileacaptar a thug ó Beirmiúda mé. Ach bhí sé sin níos déanaí. Ar dtús dúirt muid le Rafad agus le cúpla fear eile cabhrú linn oibrithe eile a fhostú. Trí fhostú, chuir siad le scaipeadh tonn ráflaí. Shroich ráflaí mo chluasa. Cluaise na bhfaisnéiseoirí. Bhí a fhios againn freisin go n-earcódh Rafad a chara Ali. Agus earcóidh Ali, ina dhiaidh sin, a dheartháir Khali."
  
  
  “Agus an Khali seo, nuair a spreagfar é, díolfaidh sé thú.”
  
  
  "Díreach."
  
  
  Chroith mé mo cheann agus aoibh mé. Sílim gurbh é Lawrence na hAraibe a dúirt: “San Oirthear mionníonn siad gur fearr cearnóg a thrasnú ar thrí thaobh.” Sa chás seo, bhí aigne fíor-oirthearach ag Fox, rud a chothaigh caidreamh indíreach leis an ard-ealaín."
  
  
  las mé toitín. “Anois inis dom conas a luíonn Lamott isteach. Agus Jens."
  
  
  Rug Sionnach suas liathróid mhór leadóige caviar agus thosaigh sé á scaipeadh ar a thósta.
  
  
  Chun an dá cheist seo a fhreagairt le chéile, "thóg sé greim, agus splancscáileán caviar scaipthe trasna an bhoird cosúil le coirníní ó muince briste. Thóg sé sip vodca chun an carball scoilte a ghlanadh." Ní féidir codlaidín a úsáid sa lár. Thoir, gan a fhios agam cé hé an gníomhaire SAM, d'oibrigh Lamott i m'eagraíocht. Brainse na Damaisc. Bhí a fhios aige faoi Jens. Agus earcaíodh Lamothe, ag brath ormsa. Ní hamháin le haghaidh hearóin, ach freisin le haghaidh airgead mór. Teastaíonn airgead uaidh chun nós eile a chothú"
  
  
  “Tá. Bhí sé ina dandy freisin."
  
  
  Fox aoibh. “Tá. Cinnte ceart. Nuair a fuair ár ngnó codlaidín bás, bhí eagla ar Lamott. Ní raibh sé in acmhainn a nós ceimiceach agus freisin a chuid... mar a déarfá, mothú faisin. Fiú amháin as a thuarastal ag Fresco Oil, a geallaim duit go raibh sé sách mór. Mar sin, Jens. Bhí roinnt eolais chúlra againn ar Jens. Bhí a fhios againn go raibh sé i dtrioblóid.
  
  
  Agus strus. Bean a raibh tuiscint faisin aici freisin. Cé chomh héasca a bhí sé do LaMotte í a thabhairt uaidh. I ndáiríre ní raibh mórán spraoi ag Bob bocht leis. Níor shroich a blas an gnéas baineann. Ach rinne fir níos measa ar hearóin agus ar airgead, mar sin mheall Bob an Jacqueline seo - agus chuir iallach uirthi a hiarleannán a bhrath. Ar dtús, smaoinigh muid ar Jeans a úsáid mar mhealltóir. Ach bhí mearbhall ann. Tháinig an ráfla a d'aontaigh muid a scaipeadh sa Damaisc ina ionad sin go dtí oifigeach CIA. Ach ansin - cad luck. Tá ráflaí cloiste ag do Robi i Tel Aviv."
  
  
  “Na ráflaí a dúirt Mansour in El Jazzar…”
  
  
  “Tá. Chuala Robi iad agus bhuail sé le Mansur. Rinne sé iarracht ansin glaoch ar Jens sa Damaisc. Ón áit sin, sílim go bhfuil a fhios agat cad a tharla. Ach d’éirigh Robie amhrasach. Ní Mansour, ach Jens/LaMotta. D'iarr sé anseo ar Fox dul go Beirut, áit a raibh na Jens fíor ag fanacht ag a chomhdháil ola ..."
  
  
  "Agus an áit a bhuail an Renault dubh ar an tsráid é."
  
  
  “Mmm. Nár mharaigh é, ach tá sé ceart go leor. Ar a laghad ní bhfuair sé labhairt le Robie.”
  
  
  "Agus bhí tú anseo ag an óstán an t-am ar fad."
  
  
  "Gach t-am. Fiú amháin ansin, faoi cheilt a dhéanamh mar sheikh ola. Ach caithfidh go bhfuil rud éigin amach agat faoi láthair.”
  
  
  "Sea. Athbheochan an clue na gardaí. Chuala mé go raibh siad anseo chun airgead an sheikh a chosaint. Airgead i bhfolach i cruinneachán óstán. Bhí sé ró-éicintreach le bheith fíor. Tugann sheikhs na Murascaille a gcuid airgid go dtí an Liobáin, ach cuireann siad i mbainc é. , cosúil le gach duine eile, mar sin, tháinig an breacadh an lae orm go tobann.
  
  
  “Ach cén fáth mé, a Nick? Sa deireadh, bhí mé marbh."
  
  
  "Ní gá. Shroich tú Beirmiúda beo, ar eitleán. Léirigh ceamaraí teilifíse é seo. Ach d’fhág tú Beirmiúda i gcónra dúnta. Ní fhaca éinne an corp ach amháin do “dhlúthchomhpháirtithe”. Agus is bealach maith é cónra dúnta chun duine beo a bhaint den oileán. Anois tá ceist agam. Cathain a shocraigh tú na cinn eile a fhuadach? Ní raibh sé seo mar chuid den bhunphlean."
  
  
  Sionnach shrugged. “Tá. Tá tú ceart arís. Tháinig an smaoineamh chugam le linn mo... mbraighdeanas. Shuigh mé sa seomra seo an dá sheachtain seo agus smaoinigh mé ar na daoine ar fad nár thaitin liom. Agus shíl mé - ah! Má oibríonn an scéim uair amháin, cén fáth nach n-oibreoidh sí anois is arís. Voila! Tháinig Al-Shaitan gnó mór. Ach anois is dóigh liom go bhfuil sé in am agat é a insint dom..."
  
  
  "Conas a bhí a fhios agam"
  
  
  “Cén chaoi a raibh a fhios agat go bhfuil súil agam nach miste leat a rá liom, a Nick?”
  
  
  shrugged mé. "Tá a fhios agat dom, Al." Bhreathnaigh mé ar an gcairpéad agus ansin ar Uri. Bhí Sionnach agus a dheasc rófhada uaidh. Choinnigh sé sinn araon i bhfad slán agus faoi bhagairt tras-tine dúbailte. Bhí dóchas caillte agam dul go dtí na boscaí. Tá an dara plean fós. D’fhéadfainn Fox a labhairt chun báis. Mura mbeadh an comhartha faighte ag Kelly uair eile ina dhiaidh sin, bheadh sé fós imithe agus a rud déanta.
  
  
  Ghlan mé mo scornach: “Conas a bhí a fhios agam. Níl a fhios agam, Fox. Go leor rudaí beaga. Nuair a thuig mé go raibh deireadh marbh ag Ramaz, go raibh an rud ar fad falsa ó thús go deireadh, thosaigh na codanna eile ag titim as a chéile. áit. Nó ar a laghad raibh mé in ann a fheiceáil cad a bhí na codanna eile. Mar shampla, ceann de na cúiseanna a bhfuil tú i dtrioblóid leis na feds ná imghabháil cánach. Ráflaí faoi do chorparáidí na hEilvéise agus margaí cunning a ghlanadh suas airgead salach. Mar sin, cén áit a bhfaigheann tú do chuid airgid salach ar fad? Ní ó óstáin. Caithfidh gur rud mídhleathach é. Rud éigin cosúil le druga. Agus cad a fhios agat? Bhain na trí phíosa de mo bhfreagra Al-Shaitan go léir le drugaí. Ba andúileach drugaí é Mansour Lamott. Agus bhí folcadáin Shand mar chlúdach don fháinne. Folcadáin Shand - bhain le corparáid na hEilvéise. Do chorparáid na hEilvéise. Agus thug Lamott an Eilvéis air. Ciorcal foirfe. An chéad bhabhta.
  
  
  “Anois faoi LaMotta. Bhí sé suas go dtí a mhuineál in Al-Shaitan. Shíl mé freisin lámhaigh sé na guys i Ramaz. Ní iompraíonn go leor sceimhlitheoirí lón lámhaigh 0.25mm. Ach ní raibh sé seo amhlaidh. An raibh Lamothe ag obair le OOP? ciall a bhaint as. Ach ansin, ní raibh ciall le go leor rudaí. Ah, na Meiriceánaigh a choinnigh ag taispeáint suas. Agus an t-airgead go léir flashed thart. Ní thugs fostaithe iad trúpaí commando. Is haters kamikaze tiomnaithe iad. ní raibh na píosaí oiriúnach - má réitigh Al-Shaitan an bhfreagra. Ach athraigh an t-ainm go Leonard Fox..."
  
  
  Chlaon Fox go mall. "Bhí an ceart agam ag smaoineamh go raibh tú ar an namhaid fíor."
  
  
  D'imir mé níos mó ama. “Tá rud amháin ann nach dtuigim. Labhair tú le Lamott ar maidin a fuair sé bás. Sheikh El-Yamaroun a ghlaoigh air. Cén fáth a ndúirt tú leis tacú liom?”
  
  
  D'ardaigh sionnach mala. “Tá mé tuirseach go leor den Uasal Lamott. Agus dúirt sé liom gur cheap sé go raibh amhras ort faoi rud éigin. Agus shíl mé cad é an bealach is fearr chun tú a choinneáil sa dorchadas ná an t-aon luaidhe amháin atá agat a mharú."
  
  
  "An raibh a fhios agat go mbeadh mé é a mharú?"
  
  
  "Bhuel, níor shíl mé i ndáiríre go n-éireodh leis tú a mharú. Ach ansin arís, dá ndéanfadh sé... bhuel,
  
  
  - D'ardaigh sé a shúile arís. - An mbeadh do scéal thart nó an bhfuil aon rud eile ann?
  
  
  "Rud éigin eile. Fuadach íospartaigh. Ar dtús thiomáin sé craiceáilte mé. Tá mé ag iarraidh a thuiscint cén fáth na guys. Ansin cheap mé: bhuel... gan aon chúis. Cuarc. Ach chomh luath agus a thosaigh mé ag amhras ort, rinne an dorn patrún. Wilts, a sháraigh tú ag óstán na hIodáile. Stol, a léirigh tú ina iris, Is é Thurgood Miles an fear bia madraí do chomharsa ar Long Island. Ansin a shamhlú cúig sealgairí. Rún domhain dorcha a bhí i suíomh an chábáin. ní raibh a fhios ag na mná céile cá raibh sé. Ní raibh a fhios ag na sceimhlitheoirí Arabacha. Ach chuimhnigh mé ag léamh go raibh do chaitheamh aimsire ag fiach. Go mba le grúpa beag seilge eisiach tú uair amháin."
  
  
  “An-mhaith, Nick. An-mhaith. Caithfidh go raibh an t-alt seo faoi mo spéis sa tseilg le feiceáil nuair - deich mbliana ó shin? Ach tá duine amháin a chaill tú. Roger Jefferson."
  
  
  "gluaisteáin náisiúnta".
  
  
  “Mmm. Thosaigh mo dhochar ina leith fiche bliain ó shin. Thairis sin. Fiche cúig. Mar a déarfá, thiomáin mé trucail uair amháin. Trucail náisiúnta. Agus bhí smaoineamh agam. Chuaigh mé go Detroit agus bhuail mé le Roger Jefferson. Ag an am sin, bhí sé ina cheann ar an rannán lasta. Bhronn mé dearadh nua trucaile air. Dearadh a dhéanfadh réabhlóidiú ar ghnó. Dhiúltaigh sé dom. Fuar. Garbh. Gáire i mo aghaidh. Go deimhin, is dóigh liom gur aontaigh sé. féach mé chun taitneamh a bhaint as gáire i m'aghaidh."
  
  
  “Tá. Bhuel, is cinnte go raibh an gáire deireanach agat."
  
  
  Aoibh sé. “Agus tá an ceart acu. Is é seo an leagan is fearr. Agus maidir leis an taifead, tá Thurgood Miles, an díoltóir bia madraí, ar mo liosta ní toisc go raibh sé i mo chomharsa, ach mar gheall ar an mbealach a chóireáil a chlinicí madraí. Ní dhéanann siad ach ainmhithe breoite a eotanú agus a dhíol le coláistí le haghaidh beocht. Barbarism! Mídhaonna! Ní mór é a stopadh! "
  
  
  "Mmm," a dúirt mé, ag smaoineamh ar an seirbhíseach slumped ar an urlár, ag smaoineamh ar na deceivers maraíodh ag Ramaz agus na daoine neamhchiontach a maraíodh ar an trá. Bhí Fox ag iarraidh go gcaithfí le madraí mar dhaoine, ach níor mhiste leis caitheamh le madraí mar mhadraí. Ach, mar a dúirt Alice: "Ní féidir liom a insint duit anois cad é an moráltacht é, ach beidh mé ag cuimhneamh air tar éis tamaill."
  
  
  Shuigh muid ina tost ar feadh roinnt nóiméad. Dúirt Uri: “Táim ag mothú cosúil le Harpo Marx. Nár mhaith leat rud éigin a iarraidh orm? Mar shampla, conas a chuaigh genius cliste cosúil liomsa i dtrioblóid dá leithéid? Nó b'fhéidir go bhfreagróidh tú rud éigin dom. an bhfuil sé beartaithe agat bheith linn anois? "
  
  
  "Ceist mhaith, a Mháistir...?"
  
  
  "An tUasal Moto. Ach is féidir leat Quasi a ghlaoch orm."
  
  
  Fox aoibh. “Go hiontach,” ar seisean. “Ar fheabhas i ndáiríre. B'fhéidir gur cheart dom an bheirt agaibh a choinneáil sa chúirt mar ghaiscígh na cúirte. Inis dom,” bhí sé fós ag féachaint ar Uri, “cad iad na buanna eile is féidir leat a mholadh?”
  
  
  "Buanna?" Uri shrugged. “Amhrán beag, damhsa beag. Déanaim omelette maith."
  
  
  Reoite súile Fox. “Ba leor é! D'fhiafraigh mé de cad a bhí á dhéanamh agat."
  
  
  “Buamaí,” a dúirt Uri. “Déanaim buamaí. Cosúil leis an gceann atá sa bhosca ar do chosa."
  
  
  Leathnaigh súile an tSionnaigh roimh chúngú. "Tá tú ag bluffing," a dúirt sé.
  
  
  Uri shrugged. "Bain triail as dom." D’fhéach sé ar a uaireadóir. “Tá leathuair agat le déanamh cinnte go bhfuil mé ag luí. An gceapann tú go bhfuil muid chun teacht isteach anseo, beirt daoine craiceáilte, ina n-aonar, gan aon aces Jem a fháil amach? Is dóigh leat go bhfuil deireadh leis, an tUasal Leonard Fox."
  
  
  Mheas Fox seo. Bhreathnaigh sé faoin mbord. Bhí a mhadra faoin mbord freisin. Chrom sé a mhéar agus rith an madra amach, ag luascadh go dtí glúin Sionnach, ag léim suas agus ag breathnú air le grá canine. Phioc Sionnach suas é agus choinnigh sé ar a mhuin é.
  
  
  “Ceart go leor,” ar seisean. “Glaofaidh mé do bluff. Feiceann tú, níl aon rud á choinneáil agam sna seomraí óstáin seo. Is mise Sheikh Ahmed Sultan el-Yamaroun, is féidir liom teacht agus imeacht. Ach tusa, ar an láimh eile...” chros sé ar a ghardaí. “Ceangail leis na cathaoireacha iad,” a d’ordaigh sé in Araibis. Iompaigh sé chugainn arís. “Agus geallaim daoibh, a dhaoine uaisle, mura maróidh an buama thú i gceann leathuaire, déanfaidh mé.”
  
  
  Thosaigh Uri ag tumadóireacht do na boscaí. Sheas mé suas agus pollta air go dúr sa jaw mar a chuaigh trí piostail as, crack-crack-crack - in easnamh air ach amháin mar gheall ar athraigh mé a threo.
  
  
  Bogadh dúr. Ní dhéanfadh sé seo choíche. Bhí na boscaí níos mó ná deich troigh ar shiúl. Agus in aon chás, ní fiú ag fáil bháis le haghaidh. Ní raibh buama ar bith iontu, ach cianrialtán. Ní hé nach gcreidim i laochas. Creidim go díreach go sábhálfaidh mé iad i gceann amháin de dhá chás. Nuair nach féidir leat a chailleadh. Agus nuair nach bhfuil aon rud le cailliúint agat. Ní thuigim é seo ach an oiread - fós.
  
  
  Shíl mé go dtógfadh Sionnach a gharda agus go bhfágfadh sé. Agus ar bhealach, fiú ceangailte le cathaoireacha, bhí an bheirt againn in ann teacht ar na tarraiceáin agus brúigh dhá cnaipí. Ba chóir go gcuirfeadh an chéad cheann foláireamh Kelly ina suí sa stocaireacht, agus an dara ceann, dhá nóiméad ina dhiaidh sin a bheidh ina chúis le pléascadh torannach sa mhála eitilte. Ní buama fíor. Just a pléascadh mór. Go leor chun mála plaisteach a sracadh. Go leor chun
  
  
  seol deatach dubh billowing san aer. Agus go leor chun glaoch ar na póilíní Béiriút, a bheidh Kelly a sheoladh chuig an urlár déag. Radharc póilíní saor in aisce,.
  
  
  Plean a dó, is ar éigean a d’oibrigh an plean “mura gcloiseann tú uainn-in-uair an chloig-gheobhaidh tú-na-próistí-ar aon nós”. Ní má choinnigh Sionnach a fhocal. Mura maraíodh an buama taobh istigh de leath uair an chloig sinn, bheadh sé tar éis sinn a mharú. Beidh na próistí fós ag teacht, ach gheobhaidh siad ár gcorp. Léaráid iontach de bhua Pyrrhic. Ach is féidir go leor tarlú i leath uair an chloig. Agus bhí neart ama le haghaidh heroism.
  
  
  Bhíomar ceangailte leis na cathaoireacha, ár lámha le hairm na cathaoireach, ár gcosa lena cosa. Dhúisigh Uri díreach mar a bhí Sionnach agus a thugs ag imeacht. Phúic Sionnach a cheann tríd an doras.
  
  
  “Ó, tá rud amháin nár luaigh mé, a dhuine uasail. Fuaireamar do chara ina shuí sa halla."
  
  
  D'oscail sé an doras beagán níos leithne. Chaith siad Kelly ar an brat Peirsis. Bhí sé ceangailte lámh agus cos, bhí a lámha taobh thiar a chúl, agus a aghaidh clúdaithe le gorm agus gorm bruises.
  
  
  “Tá sé á rá linn anois,” a dúirt mé le hUri.
  
  
  Dhún Sionnach an doras. Chuala muid faoi ghlas é.
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. "Seo an plean..."
  
  
  Bhreathnaigh an bheirt acu orm amhail is go raibh sé agam.
  
  
  “Tá brón orm,” arsa mise. “Cuireann greann. Cá bhfuil an mála, a Cheallaigh?
  
  
  Kelly rolladh anonn le deacracht. “Ceart go leor, Pollyanna. Seo do dhea-scéal. Tá siad fós sa stocaireacht."
  
  
  “Seo do dhrochscéal, a Uasail Mhór,” d’fhéach Uri go feargach orm. “Fiú má éiríonn linn é a phléascadh, ní bheidh a fhios ag na póilíní teacht anseo. Cén fáth ar bhuail tú mé, tú leathcheann dúr? Bhí na seansanna is fearr againn nuair nach raibh aon srian orainn."
  
  
  “Ar an gcéad dul síos,” bhí fearg orm freisin, “cad a d’fhéadfadh a bheith níos fearr? Ag cur san áireamh go bhfuil Kelly imithe."
  
  
  “Fine. Ach ní raibh a fhios agat é an uair sin.”
  
  
  “Fine. Ní raibh a fhios agam é, ach fós shábháil mé do shaol."
  
  
  "Ar feadh leathuaire b'fhiú an iarracht ar éigean."
  
  
  “Ba mhaith leat do chuimhneacháin dheireanach a chaitheamh ag glanadh suas mé?
  
  
  Nó ar mhaith leat rud éigin a dhéanamh agus tú ag iarraidh maireachtáil.”
  
  
  “Is dóigh liom gur féidir liom turas a thabhairt duit níos déanaí i gcónaí.”
  
  
  “Téigh go dtí an bosca ansin agus pléasc an buama.”
  
  
  Shiúil Uri i dtreo na tarraiceáin ar a chathaoir. Bhí sé orlach ag orlach "Favus?" Dúirt sé. “Cén fáth a bhfuil sé seo á dhéanamh agam? Mar sin is féidir le póilíní Béiriút a bheith ag crochadh amach beagán?”
  
  
  Shiúil mé anonn i mo chathaoir go Kelly, a shiúil anonn chugam le deacracht. “Níl a fhios agam cén fáth,” a dúirt mé le hUri. “Ach amháin nach n-éireoidh Leonard Fox agus a ghrúpa thugs gorm níos faide ná an stocaireacht. Suífidh siad ansin agus comhairfidh siad ar feadh leathuaire. B'fhéidir go mbeidh faitíos orthu nuair a fheiceann siad na póilíní. Rith chuige. Fág an t-óstán. Nó b'fhéidir go dtabharfaidh siad na póilíní anseo ar bhealach éigin. Nó b'fhéidir go gceapfaidh siad go bhfuil buamaí againn i ngach áit."
  
  
  “An smaoineoidh na póilíní, nó an smaoineoidh Sionnach?” Bhí Uri fós ceithre throigh ó na boscaí.
  
  
  “Diabhal, níl a fhios agam. Nílim ach ag rá gur féidir liom."
  
  
  “Rinne tú dearmad ar rud amháin,” a dúirt Kelly ó chos ar shiúl. "B'fhéidir go bhfuil sé ach aisling olc."
  
  
  “Is maith liom é seo,” a dúirt mé, ag claonadh na cathaoireach ionas gur thit sé go dtí an urlár. "Anois, b'fhéidir gur mhaith leat iarracht a dhéanamh mé a scaoileadh?"
  
  
  Sheas Kelly suas go mall go dtí go raibh a lámha in aice liomsa. Thosaigh sé awkwardly a grab mo rópaí. Shroich Uri áit in aice leis an mbord agus chaith sé a chathaoir ar an urlár. Nudged sé an bosca oscailte lena smig. Chlaon sé ar aghaidh, doirteadh an t-ábhar. Thit an cianrialtán amach agus thuirling sé in aice leis. "Níl!" - a dúirt sé go tobann. "Fós. Tá trí nóiméad is fiche againn chun an buama a mhadhmadh. Agus b'fhéidir, mar is maith lenár óstach a rá, b'fhéidir go gcuirfidh an pléascadh Fox anseo. B’fhearr dúinn iarracht a dhéanamh scíth a ligean ar dtús.”
  
  
  Níor thug Kelly aon rud níos laige dom. Bhreathnaigh Uri ar an mbruscar mí-ordúil ar an urlár. “Tuigim,” ar seisean. "Tuigim, tuigim."
  
  
  "Ciallaíonn tú cad?"
  
  
  “Nippers. Is cuimhin liom na gearrthóirí sreang a chaitheamh. Níl ann ach fadhb amháin. Tá na gearrthóirí sreang sa dara tarraiceán. Agus tá an tarraiceán diabhal ró-fhada faoin mbord. Agus ní féidir liom a fháil ann, ceangailte leis. cathaoir." Chas sé a cheann inár dtreo." Déan deifir, a Cheallaigh, is dóigh liom go bhfuil ádh na n-Éireannach ag rith amach anseo."
  
  
  Chuaigh Kelly i dtreo an bhoird. Bhí cuma pháirc peile air. Ar deireadh fuair sé ann. D'úsáid sé a chosa ceangailte mar thaiscéalaí agus bhrúigh sé an bosca isteach i spás soiléir.
  
  
  D'fhéach Uri. “Mo Dhia. Tá sé faoi ghlas."
  
  
  Dúirt mé go mall, "Cá bhfuil na heochracha?"
  
  
  "Ná bac leis. Tá na heochracha ar slabhra thart ar mo mhuineál."
  
  
  Nóiméad fada de chiúnas uafásach. “Ná bí buartha,” arsa mise. "B'fhéidir go bhfuil sé ach aisling olc."
  
  
  Ciúnas eile. Bhí deich nóiméad againn.
  
  
  “Fan,” a dúirt Uri. “Bhí do bhosca faoi ghlas freisin
  
  
  . Conas a d’oscail tú é? "
  
  
  "Ní dhearna," arsa mise. “Chaith mé ar an ngarda é agus d’oscail sé leis féin.”
  
  
  “Déan dearmad air,” ar seisean arís. “Ní bheidh an ghiaráil againn choíche chun an rud seo a chaitheamh amach.”
  
  
  “Fine. Antenna".
  
  
  "Cad faoi seo?"
  
  
  "Tóg é."
  
  
  chuckled sé. "Feicim. Cad anois?"
  
  
  “Iasc don bhosca. Tóg í ar láimh. Ansin déan iarracht é a iompú oiread agus is féidir.”
  
  
  "I dtigh diabhail. Ní féidir leat a bheith chomh dúr sin."
  
  
  Rinne sé é. D'oibrigh sé. Bhuail an bosca ar imeall an tábla, d'oscail, agus thit an bruscar ar fad ar an urlár.
  
  
  "Is fíor-chaisleán é seo, a Uri."
  
  
  "An bhfuil tú ag gearán?" d'iarr sé.
  
  
  Bhí Kelly scaoileadh cheana féin leis.
  
  
  "Ó!" Dúirt sé.
  
  
  "An bhfuil tú ag gearán?" - a d'fhiafraigh Kelly.
  
  
  Bhí beagnach cúig nóiméad fágtha againn. Tráthúlacht foirfe. Cuirimid an mála ar an eitilt. Tiocfaidh na póilíní i níos lú ná cúig nóiméad. Chuamar i dtreo an dorais. Rinneamar dearmad go raibh sé faoi ghlas.
  
  
  Níorbh iad na doirse eile na cinn a thug go dtí an chuid eile den seomra. D’aimsigh mé Wilhelmina ar an ngléasra agus chaith mé mo stiletto chuig Uri Kelly, a thóg scian as tarraiceán na cistine.
  
  
  "Teileafón!" Dúirt mé. "Ó mo Dhia, an fón!" Thum mé don ghuthán agus dúirt mé leis an oibreoir oops a sheoladh. Mar a dúirt sí, “Sea, a dhuine uasail,” chuala mé pléascadh.
  
  
  Bhí na doirse go léir go dtí an halla faoi ghlas. Agus bhí siad go léir déanta as miotal unbreakable. Tá gach rud breá. Mar sin fanfaimid, ní féidir linn a chailleadh anois. D'fhill muid ar an seomra suí, ar ais go dtí an áit ar thosaigh muid. D'fhéach Uri orm. "Ar mhaith leat a bhriseadh suas nó fanacht le chéile?"
  
  
  Ní raibh orainn cinneadh a dhéanamh riamh.
  
  
  D’oscail an doras agus d’eitil urchair. Tá gunna submachine ag cuimilt suas an seomra. Ducked mé taobh thiar den tábla, ach bhraith an urchair sruthán mo chos. Bhris mé agus bhuail mé an shooter ina chroí gorm-chumhdaithe, ach shiúil beirt lámhachóirí tríd an doras, spitting urchair i ngach áit. Fired mé uair amháin agus thit siad araon.
  
  
  Fan soicind.
  
  
  Tá mé ceart go leor, ach níl sé chomh maith sin.
  
  
  Nóiméad fada ciúnais eerie. Bhreathnaigh mé timpeall an tseomra. Bhí Uri ina luí i lár an chairpéad, agus poll piléar ina dhílsiú padded. Bhí lámh dheas Kelly dearg ar fad, ach chuaigh sé i gclúdach taobh thiar den tolg.
  
  
  D'fhéachamar ar a chéile agus ansin ar an doras.
  
  
  Agus bhí mo sheanchara David Benjamin.
  
  
  aoibh sé aoibh gháire diabhal. “Ná bí buartha, a mhná. Tá an marcra anseo."
  
  
  "Téigh go hifreann, David."
  
  
  Shiúil mé anonn go corp Úirí. Bhí fuil ag sileadh síos mo chos. Mhothaigh mé a chuisle. Bhí sé fós ann. Dhiúltaigh mé mo dhílsiú. Shábháil sé a shaol. Choinnigh Kelly a lámh fuilteach. “Sílim go bhfaighidh mé dochtúir sula ngoillfidh sé.” Shiúil Kelly amach as an seomra go mall.
  
  
  Bhí na guys Shin Bet ar fud an halla anois. Rinne siad féin agus póilíní na Liobáine meascán sách suimiúil, ag glacadh príosúnaigh. Agus ansin tháinig na cops. Póilíní Béiriút. Labhraímis faoi na colainn aisteacha, Shin Bitahon.
  
  
  “Bainfidh an Liobáin úsáid as an scéal seo go ceann na mblianta atá le teacht. Déarfaidh siad, “Conas is féidir leat an milleán a chur orainn as cabhrú leis na Palaistínigh?” Nár oibrigh muid leis an Shin Bet uair amháin? “Dála an scéil,” a dúirt Benjamin, “tá Leonard Fox againn.” Tá Béiriút sásta é a thabhairt ar shiúl. Agus beidh áthas orainn é a thabhairt ar ais go Meiriceá."
  
  
  "Ceist amháin, David."
  
  
  "Conas a fuair mé anseo?"
  
  
  "Ceart."
  
  
  “Dúirt Leila liom go bhfuil tú ag dul go Iarúsailéim. Tá foláireamh tugtha agam don rúidbhealach chun mé a chur ar an eolas nuair a thagann tú. Ansin rianú mé tú síos. Bhuel, ní faireachas díreach. Ba linne an fheithicil airm a thug chuig d’óstán thú. an tacsaí a thug chuig an aerfort tú. Chonaic an tiománaí tú ag dul ar bord an eitleáin ag gabháil go Beirut. Ina dhiaidh sin ní raibh sé chomh deacair sin. Cuimhnigh - sheiceáil mé taifid ghutháin Robie duit. Agus bhí Fox Beirut ar cheann de na huimhreacha. Níor thuig mé riamh gurbh é Leonard Fox a bhí i Al Shaitan, ach thuig mé gur stop tú agus shíl mé go mb’fhéidir go mbeadh beagán cabhrach uait ó do chairde. Tá fear againn ag aerfort Beirut - bhuel, bhí fear againn - anois tá a chlúdach séidte. Tá tú ag casadh glas, a Chartúir. Bainfidh mé triail as a chríochnú go tapa ionas gur féidir leat pas a fháil amach. Cá raibh mé? Ó sea. D'fhan mé sa halla. Tá triúr guys liom. Fuaireamar amach nach raibh Mackenzie ina sheomra “Mar sin cá raibh Mackenzie? Chuaigh fear amháin ar do lorg ag an mbeár. Chuaigh mé chun seiceáil ar an oibreoir. B’fhéidir gur ghlaoigh McKenzie ar sheirbhís fánaíochta eile.”
  
  
  “Fine. Ná hinis dom. Bhí tú ag caint leis an oibreoir nuair a ghlaoigh mé ar na póilíní."
  
  
  “Ceart go leor, ní inseoidh mé duit. Ach sin mar a bhí. Tá tú an-glas, a Chartúir. Go páirteach glas agus bán. Sílim go bhfuil tú chun bás a fháil."
  
  
  “Marbh,” arsa mise. Agus rith sé amach.
  
  
  
  
  
  
  An t-aonú chaibidil is fiche.
  
  
  
  
  
  Luigh mé nocht sa ghrian.
  
  
  Ar an mbalcóin. N’fheadar cad a dhéanfainn le billiún dollar. Is dócha nach ndéanfainn aon rud difriúil. Cad atá le déanamh? An bhfuil ceithre chulaith dhéag agat mar Bob LaMotta? An bhfuil pálás san Araib? Ní hea. leadránach. Taisteal? Seo rud eile a dhéanann daoine leis an airgead. Ar aon chuma, is é an taisteal a bhfuilim paiseanta faoi. Taisteal agus eachtraíochta. Go leor eachtraí. Lig dom insint duit faoin eachtra - is lámhaigh sa lámh é. Nó cos.
  
  
  Samhlaím an t-airgead seo an t-am ar fad. Leath billiún dollar. Cúig chéad milliún. An t-airgead a thóg siad as cruinneachán Leonard Fox. Airgead le haghaidh airgead fuascailte. Cúig chéad milliún dollar sna caogaidí. An bhfuil a fhios agat cé mhéad billí é sin? Deich milliúin. Deich milliún caoga billí dollar. Sé orlach in aghaidh an bhille. Cúig mhilliún troigh airgid. Díreach faoi bhun míle míle. Agus is é seo an morálta: ní féidir leis sonas a cheannach. Ar a laghad do Fox. Ní féidir leis fiú éarlais a cheannach dó. Gcéad dul síos, mar gheall ar ais siad an t-airgead. Agus ar an dara dul síos, shocraigh an breitheamh, mar aon le farce dlíthiúil, bannaí Fox ag billiún dollar.
  
  
  Ní raibh aon ghlacadóirí.
  
  
  Ghlaoigh an teileafón. Bhí sé ina luí in aice liom ar an mbalcóin. Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. meán lae. Doirt mé gloine vodca Polannach orm féin. Lig mé an fón glaoch.
  
  
  Choinnigh sé ag glaoch.
  
  
  Phioc mé suas é.
  
  
  Seabhac.
  
  
  "Tá, máistir."
  
  
  "An maith leat é?"
  
  
  "Uh, sea, a dhuine uasail ... Ar ghlaoigh tú chun fiafraí an raibh mé ceart go leor?"
  
  
  "Ní i ndáiríre. Conas atá do chos?"
  
  
  shos mé. “Ní féidir liom bréag, a dhuine uasail. I gceann cúpla lá beidh gach rud go breá."
  
  
  “Bhuel, tá áthas orm a chloisteáil nach féidir leat bréag a thabhairt dom. Ceapann roinnt daoine go bhfuil tú ar liosta na léirmheastóirí."
  
  
  Dúirt mé, "Ní féidir liom a shamhlú conas a thosaigh na ráflaí seo."
  
  
  “Ní féidir liom ach an oiread, a Chartúir. Ní féidir liom freisin. Mar sin, déanaimis labhairt faoi do chéad tasc eile. Chríochnaigh tú cás Fox inné, mar sin anois ba chóir duit a bheith réidh don chéad cheann eile."
  
  
  “Tá, a dhuine uasail,” arsa mise. Ní raibh mé ag súil leis an Duais Nobel, ach an deireadh seachtaine... "Lean ar aghaidh, a dhuine uasail," a dúirt mé.
  
  
  “Tá tú sa Chipir anois. Ba mhaith liom go bhfanfaidh tú ann ar feadh an dá sheachtain eile. Tar éis an ama seo, ba mhaith liom tuairisc iomlán a fháil ar líon beacht na gcrann ón gCipir sa Chipir.”
  
  
  "Dhá sheachtain, a dúirt tú?"
  
  
  “Tá. Dhá seachtain. Níl comhaireamh tapa crappy de dhíth orm."
  
  
  Dúirt mé leis go bhféadfadh sé brath orm go cinnte.
  
  
  Crochadh mé suas agus thóg spúnóg eile caviar. Cá raibh mé? Ó sea. Cé a theastaíonn airgead?
  
  
  Chuala mé fuaim eochair sa doras. Rug mé tuáille agus rolladh os a chionn. Agus anseo tá sí. Seasamh ar an tairseach an doras BALCÓIN. Bhreathnaigh sí orm le súile leathana agus rith suas chugam.
  
  
  Knelt sí ar an mata agus d'fhéach sé ar dom. "Maróidh mé thú, Nick Carter! Sílim go mór go bhfuil mé chun tú a mharú!"
  
  
  “Hey. Cad a tharla? Nach bhfuil tú sásta mé a fheiceáil?
  
  
  "Maith a fheiceann tú? Bhí faitíos orm leath chun báis. Shíl mé go raibh tú ag fáil bháis. Dhúisigh siad mé i lár na hoíche agus dúirt siad, “Tá Carter gortaithe. Caithfidh tú eitilt go dtí an Chipir."
  
  
  Rith mé mo lámh tríd a cuid gruaige buí agus bándearg. "Hey Millie... Dia duit."
  
  
  Ar feadh nóiméad aoibh sí aoibh gháire álainn; ansin las a súile suas arís.
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt mé, “má bhraitheann sé níos fearr duit, tá mé gortaithe. Féach faoin bandage. Tá gach rud garbh ann. Agus is é seo an chaoi a mbraitheann tú faoi laoch créachtaithe - créachtaithe ar líne cosanta a thíre? Nó Lig dom é a chur ar bhealach eile. An é seo mar a mhothaíonn tú faoin bhfear a shocraigh go mbeadh saoire coicíse agat sa Chipir? "
  
  
  "Laethanta saoire?" Dúirt sí. "Dhá seachtain?" Ansin winced sí. "Cad é an chéad phraghas?"
  
  
  Tharraing mé níos gaire di. “Chaill mé uaim thú, a Mhuilinn. Chaill mé go mór do bhéal searbh."
  
  
  Chuir mé in iúl di cé mhéad a chaill mé air.
  
  
  "Tá a fhios agat?" - a dúirt sí go bog. "Sílim go gcreidim tú."
  
  
  Phóg muid ar feadh na huaire go leith eile.
  
  
  Ar deireadh chas sí thart agus luigh ar mo bhrollach. Thóg mé snáithe dá cuid gruaige go dtí mo bheola, ionanálú a gcumhrán, agus d'fhéach sé amach thar an Mheánmhuir, ag smaoineamh go raibh teacht againn ar bhealach ciorcal iomlán.
  
  
  Bhreathnaigh Millie orm ag breathnú amach ar an bhfarraige. "Smaoineamh ar scor AX arís?"
  
  
  “Uh. Sílim gurb é seo mo chinniúint."
  
  
  "Is mór an trua é. Shíl mé go mbeadh sé go deas duit teacht abhaile.”
  
  
  Phóg mé barr a ceann milis buí. “A mhil, dhéanfainn sibhialtach lousy, ach chuir mé geall go bhféadfainn socrú a dhéanamh go ndéanfaí díobháil thromchúiseach uair sa bhliain ar a laghad. Cad faoi seo?
  
  
  Chas sí agus greim ar an gcluas mé.
  
  
  “Hmm,” a dúirt sí. "Geallúintí, geallúintí."
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  
  
  Bás Dochtúir
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Bás Dochtúir
  
  
  Tiomnaithe do mhuintir na seirbhísí rúnda de Stáit Aontaithe Mheiriceá
  
  
  
  
  An chéad chaibidil
  
  
  Stop an tacsaí go tobann ag an mbealach isteach go Rue Malouche. Chas an tiománaí a cheann shaved i dtreo dom agus blinked a shúile bloodshot. Chaith sé an iomarca kief.
  
  
  “Drochshráid,” ar sé go suairc. “Ní thiocfaidh mé isteach. Ba mhaith leat teacht isteach, a théann tú."
  
  
  chuckled mé. Sheachain fiú áitritheoirí Arabacha crua Tangier Rue Malouche, caolas caol, foirceannadh, droch-lit agus drochbholadh i lár an medina, leagan Tangier den Kasbah. Ach tá níos measa feicthe agam. Agus bhí gnó agam ann. D'íoc mé an tiománaí, thug mé leid de chúig dirhams dó agus d'fhág mé. Chuir sé an carr i bhfearas agus bhí sé céad slat uaidh sula raibh deis agam toitín a lasadh.
  
  
  “An Meiriceánach thú? Ar mhaith leat dea-am a bheith agat?
  
  
  Bhí an chuma ar leanaí as áit ar bith agus lean siad mé agus mé ag siúl. Ní raibh siad níos mó ná ocht nó naoi mbliana d'aois, gléasta i ndallabas salach, tattered, agus bhí cuma na leanaí tanaí eile orthu nach bhfuil aon áit ar bith acu i Tangier, Casablanca, an Damaisc agus dosaen cathracha Arabacha eile.
  
  
  "Cad a thaitníonn leat? An maith leat buachaillí? Cailíní? Beirt chailíní ag an am céanna? An mbaineann tú taitneamh as féachaint ar an seó? An cailín agus an t-asal? Maith sibh buachaillí an-bheag. Cad a thaitníonn leat?"
  
  
  “An rud is maith liom,” a dúirt mé go daingean, “is é a fhágáil liom féin. Anois dul amú."
  
  
  “Ar mhaith leat kief? Ar mhaith leat hashish? Cad atá uait?" - a scairt siad go áitigh. Bhí siad fós ar mo shála nuair a stop mé os comhair doras leac neamh-mharcáilte agus bhuail mé ceithre huaire. D'oscail an painéal sa doras, peered aghaidh mustachioed amach, agus na páistí rushed ar shiúl.
  
  
  "Sean?" arsa an aghaidh gan abairt.
  
  
  “Carter,” a dúirt mé go hachomair. "Nic Carter. Táim ag fanacht".
  
  
  D'aistrigh an painéal láithreach, chliceáil na glais, agus d'oscail an doras. Chuaigh mé isteach i seomra mór le síleáil íseal, a chuma ar dtús fiú níos dorcha ná an tsráid. Líon boladh géar an hashish dhó mo chuinn. Thriall screadaí géara an cheoil Araibis mo chluasa. Ar thaobh an tseomra, ag seasamh tras-legged ar na rugaí nó leaning ar ais ar piliúir, sheas roinnt dosaen figiúirí dorcha. Roinnt silt tae mint, daoine eile deataithe hashish ó hookah. Bhí a n-aird dírithe ar lár an tseomra, agus thuigfinn cén fáth. Bhí cailín ag damhsa ar an urlár rince sa lár, soilsithe ag spotsoilse corcra éadrom. Ní raibh sí ag caitheamh ach bra gearr, bloomers tréshoilseach agus culaith. Bhí corp cuartha aici, cíoch iomlán agus cromáin mhíne. Bhí a gluaiseachtaí mall, silky agus erotic. smelled sí cosúil le gnéas íon.
  
  
  "An mbeidh tú ag suí, monsieur?" - a d'fhiafraigh an mustachioed. Bhí a ghuth fós gan chaint agus ní raibh an chuma ar a shúile bogadh nuair a labhair sé. D’fhéach mé go drogallach ar shiúl ón gcailín agus dhírigh mé ar áit in aghaidh an bhalla, os comhair an dorais. Nós imeachta caighdeánach oibriúcháin.
  
  
  “Seo,” arsa mise. “Agus tabhair dom tae mionta. Ag fiuchadh."
  
  
  Imithe sé isteach sa twilight. Shuigh mé síos ar mhaolú i gcoinne an bhalla, d'fhan go dtí go raibh mo shúile coigeartaithe go hiomlán ar an dorchadas, agus scrúdaigh an áit go cúramach. Chinn mé gur rogha mhaith an duine a raibh mé ar tí bualadh leis. Bhí an seomra dorcha go leor agus an ceol ard go leor chun go mbeadh roinnt príobháideachta againn. Dá mbeadh aithne agam ar an bhfear seo chomh maith agus a cheap mé, bheadh sé de dhíth orainn. Seans go mbeidh gá againn freisin le ceann amháin de roinnt bealaí amach a thug mé faoi deara láithreach. Bhí a fhios agam go raibh daoine eile ann, agus d’fhéadfainn fiú buille faoi thuairim cá háit. Ní mhairfeadh aon chlub i Tangier i bhfad gan cúpla bealach amach discréideach ar eagla go dtabharfadh na póilíní cuairt orthu nó cuairteoirí nach raibh chomh inmhianaithe.
  
  
  Maidir le siamsaíocht - bhuel, ní raibh aon ghearán agam faoi sin ach an oiread. Chlaon mé i gcoinne an bhalla cré garbh agus d'fhéach sé ar an cailín. Bhí a cuid gruaige scairddhubh agus shroich sí a coim. Go mall, go mall, swayed sí sa solas dorcha, go dtí an buille seasta an buille ina boilg. Thit a ceann ar ais, ansin ar aghaidh, amhail is nach raibh aon smacht aici ar cad a theastaigh, a theastaigh, nó a rinne a corp. Chuaigh gruaig ghual-dubh i dteagmháil léi le cíche amháin, ansin an ceann eile. Chlúdaigh siad agus ansin nocht siad matáin an bhoilg, ag glioscarnach go fliuch le allas. Rinne siad rince ar feadh a pluide aibí, mar a bheadh lámha fir ag tumadh go mall isteach i bhfiabhras erotic. D’ardaigh a lámha, ag brú a cíoch iontach ar aghaidh amhail is dá mbeadh sí á dtairiscint acu, á dtairiscint go seomra iomlán na bhfear.
  
  
  “Nic. Nick Carter."
  
  
  D'fhéach mé suas. Ar dtús níor aithin mé an figiúr dorcha-craiceann i jeans a bhí ina seasamh os mo chionn. Ansin chonaic mé súile doimhin agus jaw géar-razor. Le chéile bhí siad do-thuigthe. Remy St-Pierre, duine den chúigear ball sinsearach den Bureau Deuxieme, an coibhéis Francach dár CIA. Agus cara. Bhuail ár súile le chéile ar feadh nóiméad, ansin rinne muid araon aoibh. Shuidh sé síos ar an gcliathán in aice leis
  
  
  
  
  
  “Níl ach ceist amháin agam,” a dúirt mé le guth íseal. “Cé hé do oiriúint? Inis dom ionas gur féidir liom é a sheachaint."
  
  
  Tháinig splanc aoibh gháire eile ar an aghaidh aimsir.
  
  
  “I gcónaí, mon ami,” d'fhreagair sé chomh ciúin céanna. “Tá na blianta fada caite ó chonaic mé an uair dheireanach thú, ach tuigeann tú láithreach an éirim nuair a bhuailfimid arís faoi dheireadh.”
  
  
  Tá sé seo fíor. Bhí sé i bhfad ó shin. Go deimhin, ní raibh Remy feicthe agam ó shann David Hawk, mo cheannasaí agus mo cheannasaí ar oibríochtaí AX, mé chun cabhrú le Bureau Deuxieme feallmharú an Uachtaráin de Gaulle a chosc. Ní dhearna mé droch-jab de má deirim é sin mé féin. Cuireadh deireadh leis an mbeirt fheallmharfóirí, fuair an tUachtarán de Gaulle bás nádúrtha agus síochánta ina leaba féin cúpla bliain ina dhiaidh sin, agus scar Remy agus mé féin le meas dá chéile.
  
  
  "Conas eile is féidir liom spraoi a bheith agam, Remy?" - Dúirt mé, ag tarraingt amach toitíní agus ag tairiscint ceann dó.
  
  
  An jaw láidir clenched grimly.
  
  
  “Sílim, a dhuine uasail, go bhfuil rud éigin le spraoi agam fiú thú, an spiaire is éifeachtaí agus is maraí dá raibh ar eolas agam riamh. Ar an drochuair, ní chuireann sé seo amú orm ar chor ar bith.”
  
  
  Thóg sé an toitín, d'fhéach sé ar an rinn órga sular chuir sé ina bhéal é, agus chroith sé a cheann beagán.
  
  
  “Toitíní monagramaithe saincheaptha fós, feicim. An t-aon phléisiúr atá agat."
  
  
  Las mé a thoitín, ansin mo cheannsa, ag amharc ar an rinceoir.
  
  
  "Ó, rith mé isteach i roinnt daoine eile. Go docht ar dualgas, ar ndóigh. Ach níor sheol tú an glao práinneach ardtosaíochta seo trí Seabhac - agus, b'fhéidir go gcuirfinn isteach, cuir isteach ar laethanta saoire beag deas - chun labhairt faoi mo chuid toitíní, mon ami." Is dóigh liom nár thug tú cuireadh dom fiú anseo féachaint ar an gcailín seo ag iarraidh grá a dhéanamh do gach fear sa seomra láithreach.
  
  
  Chlaon an Francach.
  
  
  “Is oth liom nach bhfuil ócáid ár gcruinnithe níos taitneamhaí, ach...”
  
  
  Chuaigh an freastalaí i dteagmháil le dhá ghloine gaile de thae mionta, agus chlúdaigh Remy a aghaidh le cochall a djellaba. A ghnéithe beagnach imithe isteach sa scáthanna. Tháinig méadú beag ar luas an cheoil chrua ar an urlár rince. Tháinig gluaiseachtaí an chailín níos troime agus níos leanúnach. D'fhan mé go dtí go raibh an freastalaí dí-ábhartha, mar a dhéanann freastalaithe Mharacó, ansin labhair go ciúin.
  
  
  “Ceart go leor, a Remy,” a dúirt mé. "Déanaimis é seo."
  
  
  Thóg Remy tarraing óna toitín.
  
  
  “Mar a fheiceann tú,” thosaigh sé go mall, “tá mo chraiceann daite agam agus tá éadaí Mharacó á chaitheamh agam. Ní hé seo an masquerade amaideach is cosúil. Fiú san áit seo, a mheasaim a bheith sábháilte, b’fhéidir go bhfuil ár naimhde timpeall orainn. . Agus níl a fhios againn, nílimid cinnte cé hiad féin. Is é seo an ghné is scanrúla den chás seo. Níl a fhios againn cé hiad féin agus níl a fhios againn cad iad na cúiseanna atá leo. Ní féidir linn ach buille faoi thuairim."
  
  
  Rinne sé sos. Tharraing mé fleascán airgid as mo sheaicéad agus dhoirt mé go discréideach rum 151 Barbadós isteach sa dá ghloine. Ní ólann Moslamaigh - nó níor chóir - agus níor smaoinigh mé ar athrú chuig a gcreideamh. Chlaon Remy go buíoch, ghlac sip tae agus lean ar aghaidh.
  
  
  "Rachaidh mé díreach go dtí an pointe," a dúirt sé. “Tá duine éigin imithe. Duine a bhfuil leas ríthábhachtach aige ó thaobh na slándála de, ní hamháin don Fhrainc, ach don Eoraip, don RA agus do SAM ar fad. I mbeagán focal, duine ar spéis leis an domhan Thiar."
  
  
  "Eolaí." Ráiteas a bhí ann, ní ceist. Mar gheall ar imeacht tobann eolaí amháin ba mhó scaoll ná mar a thréig dosaen maorlathaigh, is cuma cén tír inar tharla sé.
  
  
  Chlaon Remy.
  
  
  "Ar chuala tú trácht ar Fernand Duroch riamh?"
  
  
  Thóg mé an-tarraingt ar mo thoitín agus rinne mé athbhreithniú meabhrach ar bhithchomhaid AX ar cheannairí eolaíocha na Fraince. Cúig troigh déag ar shiúl, bhí damhsóir ag déanamh a dhícheall chun mo aird a tharraingt. Bhí an ceol ag méadú go seasta. Mhothaigh mé cos i mo bholg. Bhí crith ar an gcailín, tháinig brú ar a matáin bhoilg go buille an cheoil, bhí a cromáin ag brúchtadh.
  
  
  "Dr. Fernand Duroch, ball Ph.D. den Léigiún Onórach. Rugadh é in Alsace i 1914. Céim amach den chéad uair sa rang ó Polytechnique École i bPáras, 1934. Taighde ar chórais tiomána fomhuirí do Chabhlach na Fraince roimh ionradh na Gearmáine. Na Francaigh faoi stiúir de Gaulle roimh an tsaoirse Bhí aithne air faoin gcódainm "Doctor Death" as a thaithí le substaintí pléascáin.
  
  
  Chlaon Remy arís. Anois bhí a shúile dírithe ar an gcailín freisin. Bhí a cíocha ar crith gléiste go fliuch sa solas deatach. Bhí a súile dúnta agus í ag rince.
  
  
  “Tá do pháirt déanta agat
  
  
  
  
  obair bhaile. Bailíonn AX faisnéis go maith. B'fhéidir ró-mhaith domsa mar Stiúrthóir Slándála RENARD. Mar sin féin, is é seo an duine a bhfuil muid ag caint faoi."
  
  
  “Agus is é an eochairfhocal ina chomhad, ar ndóigh, ‘núicléach,’” a dúirt mé.
  
  
  "B'fhéidir".
  
  
  D'ardaigh mé mala.
  
  
  "B'fhéidir?"
  
  
  “Tá eochairfhocail eile ann. Mar shampla, “ríomhaireacht” agus “córais tiomána faoi uisce.” Cé acu ceann atá ceart, níl a fhios againn."
  
  
  "B'fhéidir iad go léir?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  "Arís, b'fhéidir." Remy corraigh beagán. Mise freisin. Tháinig míshuaimhneas beag ar an seomra, teannas a bhí ag dul i méid agus beagnach infheicthe. Bhí sé teannas gnéasach íon ag teacht as an cailín sa lár. Bhí a veil íslithe anois. Níor chlúdaigh ach fabraic tanaí trédhearcach na mbláthanna agus na bra a cíoch cuimsithí le siní juicy agus cromáin juicy. Tríd an ábhar seo, d'fhéadfadh gach fear sa seomra an triantán dubh dá inscne a fheiceáil. Bhog sí go hypnotically é, gesturing lena lámha, ag tabhairt cuireadh, ag impí ar aird.
  
  
  Ghlan Remy a scornach agus thóg sé sip eile dá thae rum.
  
  
  “Lig dom tosú ag an tús,” a dúirt sé. “Tuairim is trí mhí ó shin, d’fhág an Dr. Duroch ceanncheathrú RENARD i Cassis dá laethanta saoire bliantúla trí seachtaine. De réir a chomhghleacaithe, bhí sé i spiorad ard. Bhí an tionscadal ag druidim le críochnú rathúil go tapa agus, i ndáiríre, ní raibh ach roinnt sonraí fós le soiléiriú. Bhí Duroch ag dul go Loch Lucerne san Eilvéis, áit a raibh sé i gceist aige saoire báid a chaitheamh le seanchara a bhí ina chónaí san Ollscoil Polytechnic. Phaca sé a chuid málaí agus ar maidin an Fichiú Samhain phóg sé slán ag a iníon ar..."
  
  
  "A iníon?"
  
  
  “Is baintreach fir é Duroche. Cónaíonn a iníon Michelle, fiche trí bliana d’aois leis agus oibríonn sí mar leabharlannaí ag RENARD. Ach tiocfaidh mé ar ais chuige níos déanaí. Mar a dúirt mé, phóg Duroch a iníon slán ag aerfort Marseille. , ar bord eitleáin go Milan, a eitilt go Lucerne. Ar an drochuair… "
  
  
  “Níor thaispeáin sé riamh,” chríochnaigh mé dó.
  
  
  Chlaon Remy. Chas sé beagán chun an rinceoir a choinneáil as a radharc. Raibh mé in ann a thuiscint cén fáth. Níor chabhraigh sé le tiúchan. D'fhág sí lár an halla agus bhí sí ag caoineadh anois i measc an lucht féachana, ag baint a cíoch agus a pluide go toiliúil le fear amháin fonnmhar, ansin le fear eile.
  
  
  “Chuaigh sé ar an eitleán,” a lean Remy. “Tá a fhios againn seo. Chonaic a iníon é seo. Ach níor chuaigh sé trí chustaim agus inimirce i Lucerne. Go deimhin, níl sé liostaithe ar an eitleán ó Milan go Lucerne.
  
  
  “Mar sin tharla an fuadach, más fuadach é, i Milano. Nó ar bord an eitleáin ó Marseille,” a dúirt mé go tuisceanach.
  
  
  “Is cosúil go bhfuil,” a dúirt Remy. Ar aon chuma, fuair a iníon litir uaidh dhá lá ina dhiaidh sin. Aontaíonn Mademoiselle Duroch agus ár saineolaithe peannaireachta is fearr go raibh sé scríofa go deimhin ag Duroch féin. riachtanas tobann le uaigneas, agus rinne sé cinneadh go spontáineach é féin a aonrú áit éigin chun “smaoineamh ar rudaí a dhéanamh.”
  
  
  "Stampa?" - D'iarr mé, iallach orm féin gan breathnú ar an rinceoir. Bhí sí ag éirí níos gaire. Moans Íseal a bhí ag éalú anois a scornach; d'éirigh a cuid gluaiseachtaí torso frantic.
  
  
  “Ba é an Róimh an postmharc ar an litir. Ach, ar ndóigh, ní chiallaíonn sé sin rud ar bith.”
  
  
  “Níos lú ná tada. An té a d’fhuadódh é d’fhéadfadh sé go gcuirfí iallach air litir a scríobh agus í a phostáil ó áit ar bith.” Chríochnaigh mé an rum agus an tae i gceann gulp éadrom. "Más rud é, is é sin, bhí sé kidnapped."
  
  
  "Díreach. Ar ndóigh, in ainneoin a thaifead iontach ar an tírghrá, ní mór dúinn a admháil go bhféadfaí tréigthe Duroch. Má ghlacaimid focail agus ton a litreacha ag a aghaidhluach, is é is dóichí ná sin."
  
  
  "An raibh níos mó ná litir amháin?"
  
  
  “Trí seachtaine tar éis dó dul ar iarraidh, fuair Michelle Duroch litir eile. Sa lámhscríofa arís, dúirt Durocher go raibh sé ag éirí níos buartha faoi nádúr na hoibre a bhí ar siúl aige ag RENARD agus chinn sé sé mhí eile a chaitheamh ina aonar le “breithniú” an raibh sé ag iarraidh leanúint leis. Is ansin a tháinig fíor-eagla ar a iníon - níor chuir sé in iúl sa litir cá raibh sé agus níor chuir sé in iúl cén uair a dhéanfadh sé cumarsáid léi arís - agus chinn sé gurb é a dualgas mar fhostaí RENARD é, chomh maith lena iníon. , teagmháil a dhéanamh leis na húdaráis. Tugadh isteach sa chás láithreach mé, ach ó shin i leith níor tháinig mórán luach ar ár n-imscrúduithe.”
  
  
  "Rúiseach? Sínis?" Bhí an cailín gar dúinn. D'fhéadfainn boladh an chumhráin agus musca a colainne radanta. Chonaic mé coirníní allais idir a cíoch cuimsithí. Fir shroich amach chun teagmháil a dhéanamh léi, chun grab di.
  
  
  
  
  
  “Tá ár ngníomhairí go léir diúltach faoi,” a dúirt Remy. “Mar sin, feiceann tú, mon ami, tá muid i ndáiríre os comhair balla bán. Níl a fhios againn cé leis atá sé, cibé an bhfuil sé in éineacht leo as a shaorthoil féin nó nach bhfuil, agus níos tábhachtaí fós, níl a fhios againn cá bhfuil sé. Tá a fhios againn, leis an bhfaisnéis atá i gceann Fernand Duroch, go bhféadfadh aon duine aon áit ar domhan an tionscadal RENARD a mhacasamhlú ar feadh cúpla milliún dollar."
  
  
  "Cén chaoi a marfach é?"
  
  
  “Marbhtach,” a dúirt Remy go gruama. “Ní buama hidrigine nó cogaíocht bhaictéareolaíoch é, ach baol marfach sna lámha mícheart.”
  
  
  Anois bhí an cailín chomh gar go raibh mé in ann a anáil te a mhothú ar m'aghaidh. D'éirigh a moans guttural, éilitheach, a pelvis ag gluaiseacht anonn is anall i bhfuadar, a lámha ag síneadh suas amhail is dá mba i dtreo leannán dofheicthe a bhí ag táirgeadh agony ecstatic ina feoil; ansin leathnaigh a pluide chun é a fháil. Shín fir eile amach chuici, a súile ag lasadh leis an ocras. Sheol sí iad, níor chaill sí fócas ar a trithí inmheánacha féin.
  
  
  “Cad faoi d'iníon? An gceapann sí gur éirigh le Duroch leis féin 'smaoineamh ar rudaí'?"
  
  
  “Labhraíonn tú le d'iníon tú féin,” a dúirt Remy. "Tá sí i bhfolach agus beidh mé mar thoradh chuici. Seo ceann de na cúiseanna, mon ami, d'iarr mé ort teacht anseo go Tangier. Is é an chúis eile, agus an chúis a fuair mé tú féin agus AX i gceist, mar gheall ar mo amhras . Ainmnigh é , mar a déarfá, a hunch . .
  
  
  Lean mé níos dlúithe, ag iarraidh focail Remy a chloisteáil. Bhí an ceol ag screadaíl go géar agus an cailín os ár gcomhair, a béal oscailte i scread chiúin eacstais, thosaigh sí ag bogadh a corp i dtreo an spasm deiridh. Amach as an choirnéal de mo shúil, raibh mé in ann a fheiceáil beirt fhear ag bogadh purposefully trasna an tseomra. Bouncers? Chun an lucht féachana a choinneáil faoi smacht agus cosc a chur ar an radharc iompú ina ollradharc éignithe? Bhreathnaigh mé go cúramach orthu.
  
  
  “...Sean chairde arís - tuairisc gníomhaire - bolcán...” Chuala mé giotaí de chomhráite Remy. Agus mé ag faire ar an mbeirt fhear ag bogadh níos gaire, shín mé amach agus thóg a lámh. Cúpla orlach ar shiúl, tháinig crith ar chorp an chailín agus ansin shuddered ar deireadh.
  
  
  “Remy,” a dúirt mé, “coimeád súil ar...”
  
  
  Thosaigh sé ag casadh timpeall. Ag an bpointe seo, chaith an bheirt fhear a gcuid djellabas amach.
  
  
  "Remy!" scread mé. "Síos!"
  
  
  Bhí sé ró-dhéanach. Sa seomra le huasteorainn íseal tá roar bhodhar de shots ó mheaisínghunnaí Sten. Chuaigh corp Remy ar aghaidh, amhail is dá mba briseadh trasna an droma é le casúr ollmhór. Bhí líne de phoill fuilteacha le feiceáil feadh a dhroim, amhail is dá mba tatú iad ansin. Phléasc a cheann. Scoilt an cloigeann oscailte i brúchtadh fola dearga, brains liath, agus blúiríní bána cnámh. Bhí mo aghaidh sáithithe lena chuid fola, bhí mo lámha agus mo léine splattered.
  
  
  Ní raibh aon rud a d'fhéadfainn a dhéanamh do Remy anois. Agus ní raibh am agam é a bhrón. An dara scoilt tar éis na chéad urchair a bhuail, thit mé agus thosaigh mé ag rolladh. Bhí an Wilhelmina, mo Luger 9mm agus mo chompánach seasta, i mo lámh cheana féin. Ag luí ar mo bholg, dhreap mé taobh thiar de cholún bríce agus d'fhill mé tine. Bhuail mo chéad piléar an sprioc. Chonaic mé duine den bheirt fhear ag titim a ghunna fo-inneall agus áirse a cheann ar ais, clutching a mhuineál agus screadaíl. Sileadh fola ón artaire carotíde amhail is dá mba as píobán ardbhrú. Thit sé, fós clinging dó féin. Bhí sé ina fhear marbh ag breathnú air féin bás. Ach bhí an fear eile fós beo. Fiú nuair a bhuail mo dhara piléar a aghaidh, thit sé ar an urlár agus bhrúigh sé corp a charad a bhí fós beo os a chomhair. Ag baint úsáide as é mar sciath, lean sé ag tine. Na urchair kicked suas deannaigh agus splinters as an urlár cré orlach ó mo aghaidh. Níor chuir mé am nó ammo amú ag iarraidh an cúpla orlach de cloigeann an lámhachóra a bhualadh a d'fheicfinn. Chas mé Wilhelmina suas agus d'fhéach mé ar na trí bolgán solais a bhí an t-aon fhoinse solais sa seomra. Chaill mé an chéad uair, cursed, ansin bhris na bolgáin solais. Chuaigh an seomra isteach sa dorchadas domhain.
  
  
  "Cabhrú! Le do thoil! Cabhair liom!"
  
  
  As anord bodhra na screams, shouts agus gunshots, ghlaoigh guth mná amach in aice liom. Chas mé mo cheann. Damhsóir a bhí ann. Bhí sí cúpla troigh ar shiúl uaim, ag teannadh go mór leis an urlár le haghaidh foscadh nach raibh ann, a héadan go mór as a riocht. Sa mhearbhall, bhí a bra stróicthe agus bhí a cíocha lom clúdaithe le splancscáileán geal fola. Fuil Remy Saint-Pierre. Shín mé amach í, rug mé uirthi go garbh lena cuid gruaige fada tiubh dubh, agus tharraing mé taobh thiar den chuaille í.
  
  
  “Ná tar anuas,” arsa mise. "Ná bog".
  
  
  Sí "clung dom. Bhraith mé an curves bog a corp i gcoinne mo lámh le piostail. Thionóil mé tine ar feadh nóiméid, ag díriú ar an flashes na n-arm an shooter. Anois fired sé an seomra ar fad, ag leagan líne na tine go bheadh slogtha orm - mura mbeadh aon foscadh agam.
  
  
  
  D’iompaigh an seomra go hifreann, isteach i gclais tromluí an bháis, sáite le corpáin, inar shatail an dream atá fós beo, ag screadaíl, coirp sracadh an bháis, sleamhnaigh i linnte fola, tuislithe thar fheoil bhriste agus loit, ag titim mar urchair. bhuail brutally iad ar chúl nó aghaidh. Cúpla troigh ar shiúl, scread fear go leanúnach, ag coinneáil a lámha ar a bholg. Bhí a bholg stróicthe oscailte ag urchair agus doirteadh a stéig ar an urlár.
  
  
  "Le do thoil!" whined an cailín in aice liom. "Le do thoil! Bígí linn as seo!"
  
  
  “Go gairid,” a scaoil mé. Dá mbeadh deis an meirleach seo a ghabháil agus é a thabhairt beo, theastaigh uaim é. Shuigh mé mo lámh ar an bpost, ghlac mé aidhm chúramach agus fired. Just a chur in iúl dó go bhfuil mé fós ann. Dá bhféadfainn é a thabhairt slán as a bheartaíocht tine chruachta agus é ag súil go mbuailfinn go randamach mé agus go gcuirfí iallach air dul ar mo lorg sa dorchadas - bhraithfinn Hugo, mo stiletto tanaí peann luaidhe suite go compordach ina lámh chamois.
  
  
  "Éist!" - dúirt an cailín in aice liom go tobann.
  
  
  Rinne mé neamhaird di agus thóg mé lámhaigh eile. Stopadh an lámhach ar feadh nóiméad, ansin arís. Athlódáil an meirleach. Agus bhí sé fós ag lámhach go randamach.
  
  
  "Éist!" - dúirt an cailín arís, níos insistently, ag tarraingt mo lámh.
  
  
  Chas mé mo cheann. Áit éigin i gcéin, mar gheall ar an cnag géar ar piostal Sten, chuala mé an scread shrill tréith de ghluaisteán póilíní.
  
  
  "Póilíní!" arsa an cailín. "Caithfidh muid imeacht anois! Caithfimid!"
  
  
  Caithfidh gur chuala an lámhachóir an fhuaim freisin. An lámhaigh deiridh ghlaoigh amach mar brící splintering feadh an cholúin agus cré ardaigh ón urlár míchompordach in aice leis an áit a raibh muid, agus ansin bhí ciúnas. Dá bhféadfá glaoch ar an gcruinniú seo de screams, groans agus crith, ciúnas. Rug mé ar lámh an chailín agus chuir mé iallach í féin agus mé féin a ardú. Ní raibh aon chiall le crochadh thart sa foscadh. Tá an meirleach imithe le fada.
  
  
  “Ar ais amach,” arsa mise leis an gcailín. “An ceann nach dtéann amach ar aon tsráid. Go tapaidh!"
  
  
  “Thall ansin,” a dúirt sí láithreach. "Tá taipéis taobh thiar den bhalla."
  
  
  Ní raibh mé in ann a fheiceáil cad a bhí sí ag díriú ar sa dorchadas, ach ghlac mé léi ar a focal. Ag tarraingt a láimhe, chrom mé mo bhealach ar feadh an bhalla trí thiús na gcorp daonna, marbh agus ag fáil bháis. Lámha brú mo chosa, mo waist. Bhrúigh mé ar leataobh iad, gan aird a thabhairt ar na screams timpeall orm. Ní raibh am agam Florence Nightingale a imirt. Ní raibh am agam a bheith ceistithe ag na póilíní Mharacó.
  
  
  “Faoi an taipéis,” a chuala mé an cailín ag cogar i mo dhiaidh, “tá peigín adhmaid. Caithfidh tú é a yank. go láidir".
  
  
  Fuair mo lámha an olann gharbh de thaipéis Mharacó. Strac mé de thalamh é agus bhraith mé le haghaidh peg faoi. Bhí mo lámha fliuch agus sleamhain leis an méid a bhí a fhios agam a bhí fola. Bhí screech an ghluaisteáin póilíneachta níos gaire anois. Go tobann stop sé.
  
  
  "Déan deifir!" d'impigh an cailín. "Tá siad taobh amuigh!"
  
  
  Fuair mé peg garbh-chruthach agus tharraing mé - amhail is dá mba rud é go raibh mé tar éis a thabhairt faoi deara, don bhreathnadóir neamhchiontach, go raibh cuma ró-imní ar an gcailín na póilíní a sheachaint.
  
  
  "Déan deifir!" d’impigh sí. "Le do thoil!"
  
  
  Tharraing mé níos deacra. Go tobann, bhraith Ti go raibh píosa den bhalla cré ag géilleadh. Shroich sé ar ais, ag ligint isteach i bpléasc d'aer fionnuar na hoíche isteach i ngearradh marfach an tseomra. Bhrúigh mé an cailín isteach san oscailt agus lean mé í. Ón taobh thiar, lámh duine éigin desperately rug mo ghualainn, agus comhlacht éigin iarracht a squeeze tríd an poll i romham. Mo lámh dheas luascadh suas agus ansin tháinig anuas i chop karate leath-mharú. Chuala mé grunt pianmhar agus thit an corp. Bhrúigh mé amach as an poll é le cos amháin agus shiúil tríd an poll, ag brú ar ais ar an mballa ar ais i bhfeidhm taobh thiar dom. shos mé. Cibé áit a raibh muid, bhí an pháirc dubh.
  
  
  “Mar seo,” a chuala mé an cailín in aice liom ag cogar. Shín a lámh amach agus fuair sí mianach. - Ar do dheis. Bí cúramach. “.
  
  
  Lig mé di lámh a tharraingt mé síos an staighre agus trí chineál éigin tollán caol. Bhí orm mo cheann a choinneáil síos. Bhí boladh deannaigh, meathlaithe agus meirg ar aer na hoíche.
  
  
  “Is annamh a úsáidtear an bealach amach seo,” a dúirt an cailín liom sa dorchadas. "Níl a fhios ag an úinéir agus ag roinnt dá chairde faoi."
  
  
  "Cosúil le beirt fhear le gunnaí Sten?" thairg mé.
  
  
  “Ní cairde iad na daoine le gunnaí. Ach ... anois caithfimid crawl. Bí cúramach. Tá an poll beag."
  
  
  Fuair mé mé féin ar mo bholg, ag streachailt trí phasáiste ar éigean mór go leor do mo chorp. Bhí sé tais agus stink. Níor thóg sé mórán machnaimh dom a thuiscint go raibh muid ag baint leasa as seanchuid den chóras séarachais nár úsáideadh. Ach tar éis cúig nóiméad aimsir, tháinig méadú ar an sreabhadh aer úr.
  
  
  
  Stop an cailín i romham go tobann.
  
  
  “Seo,” a dúirt sí. “Anois caithfidh tú brú suas. Ardaigh na barraí."
  
  
  Shín mé amach agus bhraith mé na barraí iarainn meirgeach. Ag gabháil dom féin ar na glúine, d'ardaigh mé suas le mo dhroim suas. creaked sé, ansin d'ardaigh suas orlach ag orlach. Nuair a d’éirigh an poll mór go leor, ghluais mé go bhfágfadh an cailín tríd. Chuaigh mé ina dhiaidh. D'fhill an grille ar a áit le clang muffled. D'fhéach mé thart: scioból mór, soilsithe go díreach ó sholas na gealaí taobh amuigh, scáthanna gluaisteán.
  
  
  "Cá bhfuil muid?"
  
  
  “Cúpla bloc ón gclub,” a dúirt an cailín. Bhí sí ag análú go trom. “Garáiste tréigthe don chalafort. Táimid sábháilte anseo. Lig dom scíth a ligean ar feadh tamaill le do thoil."
  
  
  D’fhéadfainn sos a úsáid mé féin. Ach bhí rudaí níos tábhachtaí ar m’intinn agam.
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. “Tá tú ag scíth. Agus tú ag ligean do scíthe, glacaimis leis go bhfreagróidh tú cúpla ceist. Ar an gcéad dul síos, cén fáth a bhfuil tú chomh cinnte nach raibh na fir armtha seo ina gcairde leis an úinéir? mar gheall ar tháinig na póilíní? "
  
  
  Ar feadh nóiméad, lean sí uirthi ag streachailt chun a anáil a ghabháil. Bhí mé ag fanacht.
  
  
  “An freagra ar do chéad cheist,” a dúirt sí sa deireadh, a guth fós ag sracadh, “is é gur mharaigh fir gunnaí Remy St. Pierre. Ba chara leis na húinéirí é St. Pierre, agus mar sin ní fhéadfadh na fir ghunna bheith ina gcairde leis na húinéirí."
  
  
  rug mé ar a ghualainn.
  
  
  "Cad atá ar eolas agat faoi Remy St. Pierre?"
  
  
  "Le do thoil!" - exclaimed sí, sníomh timpeall. "Ghortaigh tú mé!"
  
  
  “Freagair me! Cad atá ar eolas agat faoi Remy St-Pierre?
  
  
  "I... Mr Carter, shíl mé go raibh a fhios agat."
  
  
  "Tá a fhios agam?" Scaoil mé mo ghreim ar a gualainn. "Tá a fios agam?"
  
  
  "Is mise... Michel Duroch."
  
  
  
  Caibidil a dó
  
  
  D'fhéach mé ar a, fós a bhfuil a ghualainn. Bhreathnaigh sí orm go géar.
  
  
  - Mar sin níor inis Saint-Pierre duit?
  
  
  “Ní raibh am ag Saint-Pierre insint dom,” a dúirt mé. “Séideadh a cheann díreach nuair a bhí an scéal ag éirí suimiúil.”
  
  
  Shuddered sí agus chas ar shiúl.
  
  
  “Chonaic mé,” a dúirt sí. “Tharla orlach ó m’aghaidh. Bhí sé uafásach. Beidh tromluí agam ar feadh an chuid eile de mo shaol. Agus bhí sé chomh cineálta, chomh compordach. Tar éis do m'athair imeacht..."
  
  
  “Dá mba é d’athair amháin é,” arsa mise. "Má tá tú Michel Duroch."
  
  
  “Ó, feicim,” a dúirt sí go tapa. “Tá sé deacair duit iníon Fernand Duroch, eolaí mór le rá, a shamhlú, agus é i mbun damhsa du ventre i gclub hashish Mharacó. Ach…"
  
  
  “Ní hea, ní hea,” arsa mise. “Go deimhin, is é seo go díreach a shocródh Remy St-Pierre. Cad é an áit is fearr chun tú a chur i bhfolach? Ach ní chruthaíonn sé sin dom gur tusa Michel Duroch.”
  
  
  “Agus cad a chruthaíonn dom gur tusa Nick Carter, an fear ar chuir St. Pierre síos orm mar an spiaire is gile agus is maraí ar cheithre mhór-roinn?” a d'fhiafraigh sí, a guth ag éirí níos géire.
  
  
  Bhreathnaigh mé uirthi go tuisceanach.
  
  
  “D’fhéadfainn é a chruthú,” arsa mise. "Cén fhianaise atá uait?"
  
  
  "Très bien," a dúirt sí. “Ba mhaith leat a fháil amach an bhfuil a fhios agam faoi do mhodhanna aitheantais. An-mhaith. Taispeáin dom taobh istigh de do uillinn dheis."
  
  
  Tharraing mé ar ais sleeves mo sheaicéad agus mo léine. Chlaon sí ar aghaidh go dtí léamh an aitheantais AX tattooed ar an taobh istigh de mo Elbow, ansin d'ardaigh a ceann agus Chlaon.
  
  
  “Tá do chódainm ar eolas agam freisin: N3 agus do theideal: Killmaster,” a dúirt sí. "Mhínigh St Pierre dom freisin, an tUasal Carter, gurb é an AX seo a bhfuil tú ag obair dó an ghníomhaireacht is rúnda i gcóras faisnéise rialtais na Stát Aontaithe, agus go bhfuil an obair a dhéanann sé ró-dheacair agus ró-salach fiú don CIA."
  
  
  "Go hálainn," a dúirt mé, ag rolladh suas mo sleeves. “Tá a fhios agat gach rud fúm. Agus a bhfuil ar eolas agam fút ..."
  
  
  “Ní hamháin iníon Fernand Duroch mé,” a dúirt sí go tapa, “ach is leabharlannaí an tionscadail RENARD mé freisin. Tá imréiteach slándála Aicme 2 agam, a éilíonn an cineál oibre seo. Má ghlaonn tú ar cheanncheathrú RENARD, tabharfaidh siad bealach duit chun mé a aithint go daingean: trí cheist phearsanta nach bhfuil ach mise agus RENARD ar eolas acu."
  
  
  "Cad faoi do mham?" - Chuir mé ceist ar. "Nach mbeadh na freagraí ar chuid de na ceisteanna seo ar eolas aici?"
  
  
  “Gan dabht,” d'fhreagair an cailín go fuarchúiseach. "Mura bhfuil, mar is eol duit gan dabht, fuair sí bás sé bliana déag ó shin."
  
  
  chuckled mé beagán.
  
  
  "Is fear an-amhrasach tú, an tUasal Carter," a dúirt sí. “Ach caithfidh tú a thuiscint, fiú, nach raibh mórán áiteanna agam le haitheantas a chur i bhfolach sa chulaith a rinne mé...”
  
  
  Gasped sí
  
  
  
  
  go tobann agus chaith an dá lámh thar a breasts lom.
  
  
  “Dé Luain! Rinne mé dearmad go hiomlán. ”…
  
  
  chuckled mé arís.
  
  
  "Ní raibh a fhios agam," a dúirt mé. Bhain mé amach mo sheaicéad agus thug mé di é. “Caithfidh muid éirí as seo, agus tarraingeoidh tú go leor airde ar an tsráid mar atá sé. Ní bheadh fonn orm círéib a thosú."
  
  
  Fiú amháin i solas na gealaí caol a scagadh trí na fuinneoga salach, raibh mé in ann a fheiceáil blush mar a chuir sí ar a seaicéad.
  
  
  "Ach cá háit is féidir linn dul?" d'iarr sí. “Chodail mé i seomra beag ar an urlár os cionn an chlub a shocraigh Remy dom lena chairde, na húinéirí. Bhí eagla air..."
  
  
  “...Más rud é gur fuadaíodh d’athair agus nár chomhoibrigh sé lena ghabhálaithe, d’fhéadfá a bheith ar an liosta eile. Giall do chomhoibriú d'athar." Chríochnaigh mé ar a son.
  
  
  Chlaon sí. "Díreach. Ach ní féidir linn dul ar ais go dtí an club anois. Beidh na póilíní ann agus seans go n-éireoidh an lámhachóir a d’éalaigh arís.”
  
  
  Chuir mé mo lámh ar a ghualainn agus thug mé go dtí an doras í.
  
  
  “Nílimid ag dul áit ar bith in aice leis an gclub,” a dhearbhaigh mé di. “Tá cara agam. Ahmed is ainm dó agus tá beár aige. Rinne mé cúpla fabhar dó." D’fhéadfainn a chur leis an gcaoi ar shábháil mé é ó phianbhreith saoil i bpríosún sa Fhrainc, ach ní raibh. “Anois tá sé chun fabhair a thabhairt dom ar ais.”
  
  
  "Mar sin, creideann tú i ndáiríre go bhfuil mé Michel Duroch?" d'iarr sí. Phléadáil a guth.
  
  
  “Mura bhfuil,” arsa mise, agus mé ag féachaint síos ar an radharc atá idir lapaí mo sheaicéad, rud a bhí feabhsaithe go mór ón gceann atá á chaitheamh anois, “is spéisiúil duine eile thú.”
  
  
  Rinne sí aoibh gháire orm agus mé ag oscailt an dorais agus shiúil muid isteach.
  
  
  "Is dóigh liom níos fearr," a dúirt sí. "Bhí eagla orm…"
  
  
  Gasped sí arís. Bhí sé níos mó de scread muffled.
  
  
  "D'aghaidh... d'aghaidh..."
  
  
  Mo bhéal níos doichte. I solas geal na gealaí, d’fhéadfainn a shamhlú cén chuma a bheadh ar m’aghaidh, ar mo lámha agus ar mo léine, clúdaithe le fuil Remy St. Pierre. Thóg mé ciarsúr glan as mo phóca bríste, fhliuch mé é le rum as an bhfleascán, agus rinne mé mar is fearr a d'fhéadfadh mé. Nuair a chríochnaigh mé, d'fhéadfainn a rá le cuma uafáis rialaithe ar a aghaidh go raibh mé fós cosúil le rud éigin as tromluí.
  
  
  “Imigh leat,” a dúirt mé, ag tógáil a láimhe. “Tá cithfholcadh te de dhíth orainn beirt, ach is féidir leis sin fanacht. I gceann cúpla uair a chloig beidh arm póilíní anseo."
  
  
  Thug mé uaidh an port í, ar shiúl ón gclub. Thóg sé roinnt bloic dom sula raibh a fhios agam go díreach cá raibh mé. Tháinig mé ar Shráid Girana ansin agus chas mé ar dheis isteach sa chosán fada foirceannadh a théann go barra Ahmed. Boladh sé, mar aon alley eile i Tangier, fual, cré fliuch agus leath-lofa glasraí. Bhí na tithe láibe lofa ag sciobadh amach ar gach taobh dínn dorcha agus ciúin. Bhí sé déanach. Níor thiomáin ach dornán daoine anuas orainn, ach ghlac na daoine a chuaigh thart aon sracfhéachaint thapa agus, ag casadh a gceann, rith siad ar shiúl go ciúin. Ní mór go bhfuaireamar pictiúr suaite: cailín fada caol álainn, í gléasta ach amháin i mbláthanna tréshoilseach agus seaicéad fir, in éineacht le fear gruama, a raibh a chraiceann daite le fuil dhaonna. Sheachain daoine a bhí ag dul thart sinn go hinstineach: bhí boladh na trioblóide orainn.
  
  
  Rinne barra Ahmed an rud céanna.
  
  
  Ba é an Marrakesh Lounge an barra is luxurious, costasach agus glamorous sa Medina. Thaitin sé le fear gnó Mharacó saibhir sofaisticiúil, chomh maith le turasóir eolach nach raibh ag iarraidh hashish ná gaiste turasóireachta bréagach. Bhí Ahmed ag sábháil airgid ar feadh i bhfad chun é a cheannach, agus anois d'úsáid sé go han-chúramach é. Ar ndóigh, d'íoc sé airgead cosanta na bpóilíní, díreach mar a d'íoc sé le roinnt gnéithe cumhachtacha eile ar an taobh eile den dlí. Ach sheachain sé trioblóid leis an dlí freisin trína chinntiú nach raibh an barra ina thearmann do dhéileálaithe drugaí, andúiligh, smuigléirí agus coirpigh. Cuid de dhaingniú a shuíomh ba ea a shocrú: bhí an barra ag an taobh thall den chlós. Sa chlós bhí balla ard ar a bharr le gloine briste agus coincréit agus doras trom adhmaid air. Bhí dordánaí agus idirchum ag an doras. Chuaigh na cliaint isteach, thug siad a n-ainmneacha, agus níor ligeadh isteach iad ach amháin má bhí aithne ag Ahmed orthu nó ar an duine a chuir ar aghaidh iad. Nuair a bhí siad sa chlós, bhí siad faoi réir tuilleadh grinnscrúdaithe ag súil ghéar Ahmed. Más rud é nach raibh siad ag iarraidh, fuair siad iad féin ar an tsráid in am taifead. Nuair a dhún an barra ar maidin, bhí an doras patio agus an doras go dtí an barra féin faoi ghlas faoi dhó.
  
  
  Dúnadh an beár. Ach bhí an doras chuig an gclós cúpla orlach oscailte.
  
  
  Ní fhaca mé aon rud mar seo sna sé bliana a raibh an áit seo faoi úinéireacht Ahmed.
  
  
  "Cad a tharla?" - cogar an cailín nuair a chonaic sí mé leisce ort os comhair an dorais.
  
  
  "Níl a fhios agam," d'fhreagair mé. “B’fhéidir faic. B'fhéidir go n-éiríonn le Ahmed a bheith míchúramach agus ócáideach. Ach ní féidir an doras seo a oscailt.”
  
  
  
  
  
  
  D'fhéach mé go cúramach tríd an crack sa doras isteach sa chlós. Bhí an barra dorcha. Gan comhartha gluaiseachta.
  
  
  "Ar chóir dúinn teacht isteach?" - d'iarr an cailín go neamhchinnte.
  
  
  “Rachaimid,” arsa mise. “Ach ní trasna an chlós. Ní hé an áit a bhfuilimid mar sprioc iontach do dhuine ar bith a d’fhéadfadh a bheith i mbarra i bhfolach sa dorchadas agus muid i solas geal na gealaí.”
  
  
  "De bhrí?"
  
  
  Gan focal a rá, threoraigh mé í ar ghualainn síos an tsráid. Bhí bealach éalaithe ag Ahmed freisin, fiú mura raibh aon rún agam é a úsáid mar bhealach amach. Ar a laghad, ní bhaineann sé le séaraigh nach bhfuil in úsáid a ardú. Chuaigh muid i dtreo an choirnéil, choinnigh mé an cailín ar feadh nóiméad go dtí go raibh mé cinnte go raibh an tsráid folamh, ansin chas muid ar dheis agus go ciúin shiúil i dtreo an tríú foirgneamh ar an tsráid. Scríobhadh na focail "Mohammed Franzi" agus "Spíosraí agus Incense" i script Araibis ar chomhartha faded, feannadh os cionn an dorais. Bhí an doras féin, déanta as miotal trom, meirgeach, faoi ghlas. Ach bhí an eochair agam. Tá sé agam le sé bliana anuas. Ba é seo bronntanas Ahmed dom ag an gcéad taibhiú: ráthaíocht go mbeadh teach sábháilte agam i gcónaí nuair a bhí mé i Tangier. Bhain mé úsáid as an eochair, bhrúigh mé an doras ar oscailt ar a insí dea-ola, chiúin agus dhún sé taobh thiar dúinn. Stop an cailín in aice liom agus sniffed.
  
  
  “An boladh sin,” a dúirt sí. "Cad é an boladh aisteach seo?"
  
  
  “Spíosraí,” arsa mise. “spíosraí Arabacha. Miorr, frankincense, cóimhiotail, gach rud a léann tú faoi sa Bhíobla. Agus ag caint ar an mBíobla…”
  
  
  Chrom mé mo bhealach anuas ar bairillí de spíosraí mínmheilte agus málaí tuisle go dtí nideoige sa bhalla. Ansin, ar éadach maisithe go mion, leagan cóip den Koran, leabhar naofa Ioslam. Is féidir le ionróir Moslamach gach rud a robáil san áit seo, ach ní dhéanfaidh sé teagmháil leis an rud a bhain mé leis. Osclaíodh go leathanach ar leith, ag athrú an t-iarmhéid meáchain sa nideoige. Thíos agus os a chomhair, rolladh siar cuid den urlár.
  
  
  “Maidir le sleachta rúnda,” a dúirt mé leis an gcailín agus í ag tógáil a láimhe, “is fearr é seo ná an ceann atá fágtha againn.”
  
  
  “Tá brón orm,” adeir an cailín. "Dia bac Nick Carter stumbles isteach i sliocht aicme turasóireachta rúnda."
  
  
  aoibh mé meabhrach. Cibé an iníon Fernand Durocher í nó nach raibh, bhí misneach ag an gcailín seo. Tá leath téarnamh déanta aici cheana féin ó thaithí a d’fhágfadh go leor daoine i riocht suaite ar feadh míonna.
  
  
  "Cá bhfuil muid ag dul?" whispered sí taobh thiar dom.
  
  
  “Téann an phasáiste faoi dhá theach agus faoi chuas,” a dúirt mé, ag lasadh ár gcosán feadh seafta cúng cloiche le spléach peann luaidhe. "Tá sé oiriúnach ..."
  
  
  Stopamar beirt go tobann. Bhí fuaim fhuaimiúil suas chun tosaigh, agus ina dhiaidh sin náire fuaimeanna screeching.
  
  
  "An rud atá ann?" - dúirt an cailín go géarchúiseach, ag brú a corp te i mo choinne arís.
  
  
  D'éist mé ar feadh nóiméad níos faide agus ansin d'impigh mé uirthi.
  
  
  “Ní dhéanfaidh aon ní a bheith buartha faoi,” a dúirt mé. "Just a francaigh."
  
  
  "Rats!" Rinne sí stop a chur orm. "Ní féidir liom ..."
  
  
  Tharraing mé ar aghaidh í.
  
  
  “Níl am againn le haghaidh milseoga anois,” a dúirt mé. “Más rud ar bith, tá níos mó eagla orthu ionainn ná mar atá orainne.”
  
  
  "Tá amhras orm go bhfuil."
  
  
  Níor fhreagair mé. Tá deireadh leis an sliocht. Shiúil muid suas staighre gearr géar cloiche. Chun tosaigh, sa bhalla, bhí deireadh bairille fíona cúig troigh ar trastomhas. Luaigh mé spotsolas air, rith mé léas tanaí tuathalach timpeall an truflais agus fuair mé an ceathrú slat ón mbarr. bhrúigh mé air. An foirceann oscailte luascadh oscailte. Bhí an bairille folamh ach amháin i leith urrann bheag ag an bhfoirceann uachtarach, ina raibh roinnt galún fíona, a d'fhéadfaí a úsáid chun aon duine a mhealladh le bheith in amhras go raibh an bairille folamh.
  
  
  Chas mé go dtí an cailín. Brúite sí í féin i gcoinne an bhalla tais, shivering anois ina culaith flimsy.
  
  
  “Fan anseo,” arsa mise. “Tiocfaidh mé ar ais chugat. Mura dtiocfaidh mé ar ais, téigh chuig ambasáid Mheiriceá. Abair leo gur cheart duit dul i dteagmháil le David Hawk ag AX. Inis dóibh é sin, ach faic níos mó. Ná labhair le haon duine ach an Seabhac. Tuigeann tú ? "
  
  
  “Ní hea,” a dúirt sí go tapa. “Rachaidh mé leat. Níl mé ag iarraidh a bheith anseo liom féin."
  
  
  "Déan dearmad air," a dúirt mé go curtly. “Is i scannáin amháin a gheobhaidh tú amach mé ag dul in éineacht leat.” Má tá aon fhadhbanna ann, chuirfeá isteach go simplí. Ar aon nós,” rith mé mo mhéar feadh a smig agus a muineál. "Tá tú ró-álainn chun siúl timpeall le do cheann stróicthe."
  
  
  Sula bhféadfadh sí agóid a dhéanamh arís, shroich mé deireadh an bharaille agus slammed an clúdach taobh thiar dom. Tháinig sé chun solais láithreach gur úsáideadh an bairille chun fíon a stóráil i bhfad sular úsáideadh é mar mhúnla. Chuir an boladh iarmharach gagged agus chuir sé meadhrán orm. D'fhan mé nóiméad, calmed síos, crawled ansin go dtí an deireadh i bhfad agus d'éist.
  
  
  
  
  Ar dtús níor chuala mé tada. Ciúnas. Ansin, ag achar éigin, guthanna. Nó ar a laghad fuaimeanna a d’fhéadfadh a bheith ina nguthanna. Ach amháin go raibh siad saobhadh, agus d'inis cáilíocht beagnach mídhaonna dom nach raibh an saobhadh díreach mar gheall ar achar.
  
  
  Hesitated mé nóiméad níos faide, ansin chinn an riosca a ghlacadh. Go mall, go cúramach, brúigh mé ar dheireadh an bharaille. Chas sé oscailte go ciúin. Chrom mé síos le Wilhelmina i mo lámh réidh.
  
  
  Ní dhéanfaidh aon ní. Dorcha. Ciúnas. Ach le solas na gealaí ag teacht trí fhuinneog bheag chearnógach ard sa bhalla, d'fhéadfainn cruthanna toirtiúla bairillí fíona agus sraitheanna adhmaid seilfeanna do bhuidéil fíona a dhéanamh amach. Bhí an chuma ar an ngnáth-uair an chloig seo ar maidin go raibh cellar fíona Ahmed, ina bhfuil an bailiúchán is fearr de fhíonta míne san Afraic Thuaidh.
  
  
  Ansin chuala mé na fuaimeanna arís.
  
  
  Ní raibh siad go hálainn.
  
  
  Crawled mé amach as an bairille, dúnadh go cúramach é taobh thiar dom, agus padded ar fud an urlár cloiche i dtreo na barraí miotail chumadh an mbealach isteach chuig an cellar fíona. Bhí eochair agam dóibh freisin, agus bhí mé i mo thost. Bhí an halla a chuaigh go dtí an staighre go dtí an barra dorcha. Ach tháinig dronuilleog bheag buí an tsolais ón seomra lastall den chonair.
  
  
  Agus guthanna.
  
  
  Bhí triúr acu. Ar an dara dul síos, anois d'aithin mé an duine. D’fhéadfainn fiú an teanga a labhair siad a aithint – Fraincis. An tríú - go maith, bhí a chuid fuaimeanna animalistic. Fuaimeanna ainmhí in aimhréidh.
  
  
  Ag brú mo chorp i gcoinne an bhalla, bhog mé i dtreo an dronuilleog an tsolais. D'éirigh na guthanna níos airde, fuaimeanna an t-ainmhí níos pianmhar. Nuair a bhí mé cúpla orlach ón doras, chlaon mé mo cheann ar aghaidh agus d'fhéach mé tríd an bhearna idir an doras agus an fráma.
  
  
  Chas an rud a chonaic mé mo bholg. Agus ansin chuir sé orm mo chuid fiacla a ghreanadh le fearg.
  
  
  Bhí Ahmed naked, a chaol na láimhe faoi cheangal ag an duán feola as a raibh sé ar fionraí. Ráithe dubhaithe de chraiceann charred, matán agus nerves a bhí sa torso. Bhí an fhuil ag sileadh óna bhéal agus ó chráitéir cuasaithe a soicéid súl. Mar a bhreathnaigh mé, ionanálú duine den bheirt fhear an todóg go dtí gur iompaigh an barr dearg, ansin é a bhrú go brúidiúil i gcoinne thaobh Ahmed, i gcoinne an fheoil tairisceana faoina lámh.
  
  
  scread Ahmed. Ach ní raibh sé in ann scread fíor a dhéanamh a thuilleadh. Na gugling fuaimeanna mídhaonna seo amháin de pian.
  
  
  Bhí an t-ádh ar a bhean chéile. Bhí sí ina luí cúpla troigh ar shiúl uaim. Bhí a scornach gearrtha chomh domhain agus chomh leathan sin go raibh a ceann beagnach gearrtha óna muineál.
  
  
  Bhí barr an todóg brúite arís i gcoinne flesh Ahmed. A chorp twitched convulsively. Rinne mé iarracht gan na fuaimeanna a tháinig as a bhéal a chloisteáil, agus gan an fhuil a fheiceáil a tháinig amach ag an am céanna.
  
  
  “Tá tú fós dúr, Ahmed,” a dúirt an fear leis an todóg. “Is dóigh leat má dhiúltaíonn tú labhairt go fóill, ligfimid duit bás a fháil. Ach geallaim daoibh go bhfanfaidh sibh beo - agus is oth liom a bheith beo - chomh fada agus is mian linn tú - go dtí go n-insíonn tú dúinn, is mian liom a fháil amach."
  
  
  Dúirt Ahmed faic. Tá amhras orm gur chuala sé focail an fhir fiú. Bhí sé i bhfad níos gaire don bhás ná mar a cheap na daoine seo.
  
  
  “A stór, a Henri,” a dúirt duine eile i bhFraincis éifeachtúil de chuid Marseille ó dhúchas, “an féidir an ghráin seo a choilleadh?”
  
  
  Tá go leor feicthe agam. Ghlac mé céim siar, dhírigh mé mo chuid fuinnimh ar fad agus chiceáil mé. Bhris an doras amach a insí agus rushed isteach sa seomra. eitil mé ceart amach chun é. Agus mar a d'iompaigh an bheirt fhear, bhrúigh mo mhéar go réidh truicear Wilhelmina. Bhí ciorcal geal dearg le feiceáil ar mhullach an fhir leis an todóg. Chas sé thart agus rushed ar aghaidh. Bhí sé ina chorp sular bhuail sé an t-urlár. D’fhéadfainn fáil réidh leis an bhfear eile i soicind scoilte le piléar eile, ach bhí pleananna eile agam dó. Sula raibh a lámh in ann an gunnán den scoth .38 a bhaint amach a bhí holstered faoina lámh chlé, d'imigh Wilhelmina agus shleamhnaigh Hugo isteach i mo lámh. Shleamhnaigh splanc geal de lann cruach tríd an aer, agus barr Hugo slisnithe go néata trí tendons lámh an dara fir. Screamed sé, clutching a lámh. Ach ní raibh sé ina Coward. Cé go raibh a lámh dheas fola agus gan úsáid, theith sé orm. D'fhan mé d'aon ghnó go dtí nach raibh sé ach cúpla orlach déag ar shiúl sular bhog sé go dtí an taobh. Elbowed mé sa cloigeann é mar a chorp, anois go hiomlán as rialú, eitil anuas orm. Lámhaigh a cheann suas mar a bhuail an chuid eile dá chorp an t-urlár. Chomh luath agus a thit sé, chas mé aghaidh air agus bhrúigh mé dhá mhéar i gcoinne nerve sciatic nochta a láimhe fuilteacha. Chuir an scread a d’éalaigh óna scornach beagnach bodhar orm.
  
  
  "Cé dó a bhfuil tú ag obair?" creaked mé. "Cé chuir chugat?"
  
  
  Stán sé orm, a shúile leathan le pian.
  
  
  "Cé chuir chugat?" - D'éiligh mé arís.
  
  
  Bhí an t-uafás ina shúile an-mhór, ach dúirt sé faic. Bhrúigh mé an nerve sciatic arís. Screamed sé agus a shúile rolladh ar ais isteach ina cheann.
  
  
  
  
  
  “Labhair, damnaigh tú,” arsa mise. “Ba mhór an sásamh a bhraith Ahmed i gcomparáid leis an méid a tharlóidh duit mura labhraíonn tú. Agus cuimhnigh, bhí Ahmed mo chara."
  
  
  Ar feadh nóiméad d'fhéach sé ach ag dom. Ansin, sula raibh a fhios agam cad a bhí á dhéanamh aige, bhí a ghialla ag gluaiseacht go tapa agus go buile. Chuala mé fuaim scáineadh fann. Tháinig teannas ar chorp an fhir agus shín a bhéal ina aoibh gháire. Ansin thit an comhlacht, motionless. Shroich boladh lag na n-almond searbh mo chuinn.
  
  
  Capsúil féinmharaithe i bhfolach ina fhiacla. "Bás sula labhraíonn tú," a dúirt siad leis - cibé duine iad - agus mar sin rinne sé.
  
  
  bhrúigh mé a chorp ar shiúl. Bhí na caoineadh lag a bhí fós le cloisteáil agam ó Ahmed ag éalú ón taobh istigh ionam. Thóg mé Hugo ón urlár agus, ag tógáil a chorp i mo lámh chlé, bhris sé bannaí mo chara. Leag mé ar an urlár é chomh réidh agus is féidir. Bhí a anáil éadomhain agus lag.
  
  
  "Ahmed," a dúirt mé go bog. "Ahmed, mo chara."
  
  
  Thoisigh sé. Lámh amháin groped do mo lámh. Go hiontach, bhí rud éigin cosúil le aoibh gháire le feiceáil ar an mbéal ídithe, fuilteach.
  
  
  "Carter," a dúirt sé. "Mo chara."
  
  
  "Ahmed, cé hiad?"
  
  
  “D’oscail an smaoineamh... a chuir Saint-Pierre... na geataí amach dóibh tar éis don bheár dúnadh. Carter... éist..."
  
  
  D’éirigh a ghuth níos laige. Chrom mé mo cheann go dtí mo bhéal.
  
  
  “Tá mé ag iarraidh teagmháil a dhéanamh leat le dhá sheachtain anuas... tá rud éigin ar siúl anseo... ár seanchairde...”
  
  
  Rinne sé casacht. Do rith braon fola as a bheola.
  
  
  "Ahmed," a dúirt mé. "Inis dom."
  
  
  “Mo bhean,” a dúirt sé. "Tá sí ceart go leor?"
  
  
  Ní raibh aon phointe ag insint dó.
  
  
  “Tá sí go breá,” arsa mise. “Chaill mé ach comhfhios.”
  
  
  “Maith... bean,” a dúirt sé. “Throid mé mar ifreann. Carter... éist..."
  
  
  Chlaon mé níos gaire.
  
  
  “... Rinne mé iarracht... teagmháil a dhéanamh leat, ansin St. Pierre. Ár seanchairde... bastards... chuala siad gur fuadaigh siad duine éigin..."
  
  
  "Cé a kidnapped?"
  
  
  "Níl a fhios agam ... ach ... ar dtús thug mé anseo é, Tangier, ansin ..."
  
  
  Is ar éigean a d’fhéadfainn na focail a dhéanamh amach.
  
  
  "Ansin, cén áit, Ahmed?" - D'iarr mé go práinneach. "Cá ghabhadar tar éis Tangier é?"
  
  
  A spasm urghabhadh a chorp. Shleamhnaigh a lámh thar mo lámh. Rinne an béal lofa an iarracht dheireanach éadóchasach labhairt.
  
  
  “...Leopards...” ba chosúil go raibh sé ag rá. -...leopards...péarlaí..."
  
  
  Ansin: “Vulcan, Carter... bolcán...”
  
  
  Thit a cheann go dtí an taobh agus a chorp ar a suaimhneas.
  
  
  Fuair Ahmed Julibi, mo chara, bás.
  
  
  D'aisíoc sé mo sheirbhísí. Agus ansin beagán níos mó.
  
  
  Agus d'fhág sé oidhreacht dom. Sraith mistéireach focail.
  
  
  Liopards.
  
  
  Péarla.
  
  
  Agus an focal céanna a labhair Remy Saint-Pierre don uair dheireanach ar an domhan seo:
  
  
  Bolcán.
  
  
  
  An tríú caibidil.
  
  
  Nuair a thug mé an cailín tríd an mbairille fíona folamh isteach sa cellar, bhí sí ar crith. Thiocfadh liom a rá óna súile nach raibh sé chomh fuar ón bhfuacht agus ón eagla.
  
  
  "Cad a tharla?" - d'impigh sí, ag tarraingt mo lámh. “Chuala mé shots. An bhfuil aon duine gortaithe?
  
  
  “Ceathair,” arsa mise. “Tá gach duine marbh. Beirt a bhí i mo chairde. Bhí an chuid eile scum. Scum áirithe."
  
  
  "Cineál speisialta?"
  
  
  Threoraí mé síos an dorchla í go dtí an seomra inar luigh Ahmed agus a bhean chéile marbh in aice lena gcráite, a dúnmharfóirí. Theastaigh uaim go bhfeicfeadh sí cén cineál daoine a raibh muid ag plé leo, ar eagla nach raibh a dóthain oideachais faighte aici ó tharla an club.
  
  
  “Féach,” arsa mise go gruama.
  
  
  Bhreathnaigh sí istigh. D'oscail a béal agus d'iompaigh sí pale. Nóiméad ina dhiaidh sin bhí sí leath bealaigh síos an halla, lúbtha anonn agus gasping chun aer.
  
  
  Dúirt mé. "Féach cad a bhí i gceist agam?"
  
  
  “Cé... cé hiad? Cén fáth…"
  
  
  “Is cairde iad beirt Mharacó, Ahmed agus a bhean chéile. Is iad an bheirt eile na daoine a chéasadh agus a mharaigh iad.”
  
  
  "Ach cén fáth?" D'iarr sí, a aghaidh fós bán ó turraing. "Cé hiad? Cad a bhí uathu?
  
  
  “Go gairid sula bhfuair sé bás, dúirt Ahmed liom go raibh sé ag iarraidh teagmháil a dhéanamh liom le roinnt seachtainí anuas. D'fhoghlaim sé go raibh rud éigin ag tarlú anseo i Tangier. Bhí duine éigin kidnapped agus a thabhairt anseo. Cuir glaoch ar aon bells. ? "
  
  
  Leathnaigh a súile.
  
  
  “fuadaithe? An bhfuil i gceist agat - an bhféadfadh sé a bheith m'athair?
  
  
  “Caithfidh gur cheap Remy St-Pierre amhlaidh. Mar nuair nach raibh Ahmed in ann teacht orm, chuaigh sé i dteagmháil le Saint-Pierre. Gan dabht ar bith sin an fáth a thug Remy mise agus tú anseo.”
  
  
  "Chun labhairt le Ahmed?"
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  “Ach sula raibh Ahmed in ann labhairt le duine ar bith, tháinig an bheirt fhear chuige. Thug siad isteach iad féin mar emissaries de Saint-Pierre, rud a chiallaíonn go raibh a fhios acu go raibh Ahmed ag iarraidh dul i dteagmháil le Remy. Bhí siad ag iarraidh a fháil amach cad a bhí ar eolas ag Ahmed agus cad a chuir sé in iúl."
  
  
  
  .
  
  
  "Ach cé a bhí siad?"
  
  
  Thóg mé a lámh agus threoraigh mé síos an dorchla. Thosaigh muid ag siúl suas an staighre a théann go dtí an beár.
  
  
  “Thug Ahmed ‘ár seanchairde’ orthu,’” a dúirt mé. “Ach ní cairde cairdiúil a bhí i gceist aige. Go gairid roimh a dhúnmharú, d'úsáid Remy St-Pierre na focail chéanna chun tagairt a dhéanamh do na daoine a d'fhéadfadh a bheith taobh thiar de dhul ar iarraidh d'athar. Dúirt sé freisin go raibh na daoine seo in ann RENARD a insíothlú agus dóthain eolais a fháil faoina athair chun é a fhuadach ag an tráth ceart."
  
  
  Stad an cailín. “Bhí siad in ann St. Pierre a aimsiú freisin agus é a mharú,” a dúirt sí go mall. "Marbh é nuair a d'fhéadfaidís an bheirt againn a mharú."
  
  
  Chlaon mé. “Faisnéis inmheánach ó fhoinsí iolracha laistigh de rialtas na Fraince. Cad é agus cé a thairgeann é?
  
  
  Bhuail ár súile.
  
  
  “OAS,” a dúirt sí go simplí.
  
  
  "Tá sé sin ceart. Eagraíocht arm rúnda a bhí i gceannas ar éirí amach i gcoinne an Uachtaráin de Gaulle agus a rinne iarracht é a mharú arís agus arís eile. D'oibrigh Remy agus mé féin ina gcoinne le chéile. Bhí mac ag Ahmed a bhí ag obair mar gharda coirp de Gaulle, mac a maraíodh le duine amháin. de na hiarrachtaí dúnmharaithe.
  
  
  “Agus tá lucht tacaíochta ardchéime fós aici,” chríochnaigh sí an fhoirm.
  
  
  "Ceart arís."
  
  
  "Ach cad ba mhaith leo ó m'athair?"
  
  
  "Is é sin," a dúirt mé, "ceann de na rudaí a bheidh muid ag dul a fháil amach."
  
  
  Shiúil mé suas an chuid eile den staighre, tríd an mbarra, agus d'oscail an doras chuig áit chónaithe Ahmed ar chúl an tí.
  
  
  "Ach cén chaoi?" arsa an cailín taobh thiar díom. “Cén t-eolas atá againn? Ar dúirt do chara rud ar bith leat sula bhfuair sé bás?”
  
  
  Stop mé os comhair an seomra leapa.
  
  
  “Dúirt sé cúpla rud liom. Níl mé chun aon cheann acu a insint duit. Ar a laghad go dtí seo."
  
  
  "Cad é? Ach cén fáth?" Bhí sí indignant. “Ba é m’athair a fuadaíodh, nach ea? Is cinnte go gcaithfidh mé smaoineamh ..."
  
  
  "Ní fhaca mé aon fhianaise fíor gur iníon Duroch tú." D’oscail mé an doras go dtí an seomra leapa. “Tá mé cinnte go gcaithfidh tú cithfholcadh agus athrú chomh mór agus a dhéanfaidh mé. Tá iníon ag Ahmed a théann ar scoil i bPáras. Ba chóir duit teacht ar a cuid éadaí sa closet. Seans go dtiocfaidh sí anall fiú. Ní maith liom cad atá á chaitheamh agat anois."
  
  
  Blushed sí.
  
  
  “Caithfidh an t-uisce a bheith te,” arsa mise. “Tá an t-aon phluiméireacht nua-aimseartha ag Ahmed i Medina. Mar sin bíodh spraoi agat. Beidh mé ar ais i gceann cúpla bomaite”.
  
  
  Shiúil sí istigh agus dhún sí an doras gan focal a rá. Bhuail mé léi áit a raibh cónaí uirthi - a vanity baininscneach. D'fhill mé ar an mbarra agus phioc mé suas an fón. Cúig nóiméad ina dhiaidh sin rinne mé trí ghlao: ceann amháin chun na Fraince, ceann chuig an aerlíne agus ceann chuig Hoku. Nuair a d’fhill mé ar an seomra leapa, bhí doras an seomra folctha fós dúnta agus d’fhéadfainn an cith a chloisteáil. Rug mé ar cheann de róbaí Ahmed agus chiceáil mé mo bhróga agus mo stocaí agus mé ag dul síos an halla go dtí an seomra folctha eile. Mar gheall ar an cith te bhraith mé an duine arís beagnach. Nuair a d’fhill mé ar an seomra leapa an uair seo, bhí doras an seomra folctha oscailte. Fuair an cailín ceann de róbaí iníon Ahmed agus chuir sí air é. Ní raibh aon rud le caitheamh, agus chuir an méid a bhí ann ach béim ar an méid nach raibh clúdaithe. Ba mhaith an rud nach raibh clúdaithe.
  
  
  “Nic,” a dúirt sí, “cad a dhéanaimid anois? Nár cheart dúinn éirí as seo sula dtagann duine agus na coirp sin a aimsiú?"
  
  
  Shuigh sí ar an leaba agus chíor sí a cuid gruaige fada tiubh dubh. Shuigh mé síos in aice léi.
  
  
  “Níl go fóill,” a dúirt mé. "Tá mé ag fanacht le rud éigin."
  
  
  "Cá fhad a bheidh orainn fanacht?"
  
  
  "Ní le fada."
  
  
  Bhreathnaigh sí go leataobhach orm. “Is fuath liom fanacht,” a dúirt sí. “B'fhéidir gur féidir linn teacht ar bhealach chun am a bhrostú,” a dúirt sí. Bhí ton speisialta ina glór, ton hoarse, languid. A ton de sensuality íon. Bhraith mé an húire a flesh bog bán.
  
  
  "Conas ba mhaith leat do chuid ama a chaitheamh?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  D'ardaigh sí a lámha os cionn a ceann, ag scaipeadh comhrianta cuimsithí a cíoch.
  
  
  Ní dúirt sí faic, ach d'fhéach sí orm ó faoi eyelids ísliú. Ansin, in aon tairiscint réidh amháin, tharraing sí ar ais a gúna agus rith sí a bos go mall feadh craiceann velvety a pluide istigh go dtí a glúine. D'ísligh sí a súile agus lean sí an lámh, ag athrá an ghluaiseacht. "Nick Carter," a dúirt sí go bog. “Ar ndóigh, ceadaíonn duine cosúil leatsa cuid de phléisiúir an tsaoil dó féin.”
  
  
  "Mar?" Chuir mé ceist ar. Rith mé mo mhéar feadh chúl a cinn. Shuddered sí.
  
  
  “Mar shampla...” bhí a guth crocach anois, a súile dúnta agus í ag claonadh go mór i mo choinne, ag casadh orm. "Ar nós an ceann seo..."
  
  
  
  
  Go mall, le sensuality excruciating, scríobtha a tairní géar go héadrom suas an craiceann de mo chosa. A béal darted ar aghaidh agus a fiacla bán giotán mo bheola. Ansin cuachta a teanga i dtreo mo. Bhí a anáil te agus go minic. Bhrúigh mé go dtí an leaba í, agus chuair throma iomlána a corp cónasctha le mo chuid féin de réir mar a bhí sí thíos fúm. Chaith sí go fonnmhar as a gúna agus mé ag sleamhnú as mo chuid féin agus ár gcorp ceangailte.
  
  
  "Ó, Nick!" gasped sí. "Ó mo Dhia! Nick!"
  
  
  Nochtadh coirnéil baininscneach rúnda a colainne dom. tasted mé a flesh, rode a suaitheantas. Bhí sí fliuch ar fad. Bhí a béal chomh te agus a feoil. dóite sí i ngach áit - chumasc liom. Thángamar le chéile ar nós guairneáin, a corp ag sileadh agus ag sracadh le rithim mo chinn. Más rud é go raibh a damhsa te, ba leor a grá a dhéanamh chun an chuid is mó de Tangier a dhó. Níor mhiste liom an saghas sin dóite. Agus cúpla nóiméad tar éis don tine bás síos, d'éirigh sé suas arís. Agus arís. Bhí sí ina bean foirfe agus go hiomlán tréigthe. Screaming le fonn agus ansin le sásamh.
  
  
  Gach rud a measadh, bhí sé ina bhealach maith diabhal chun fanacht ar an teileafón glaoch.
  
  
  * * *
  
  
  Tháinig an glaoch le breacadh an lae. Saor mé mé féin ó na géaga mífhoighneach, fós éilitheach agus shiúil trasna an urláir fuar cloiche go dtí an barra. Mhair an comhrá níos lú ná dhá nóiméad. Ansin d'fhill mé ar an seomra leapa. Bhreathnaigh sí orm le súile codlatacha ach fós ocras. Shín sí a lámha chugam, a corp lustach ag tabhairt cuireadh dom leanúint leis an bhféile.
  
  
  "Ní dúirt mé. "Tá an cluiche thart. Tá trí cheist agam nach mór duit a fhreagairt agus beidh a fhios agam gur tusa Michel Duroch."
  
  
  Blinked sí, ansin shuigh suas díreach.
  
  
  "Fiafraigh," a dúirt sí, a ton gnó go tobann.
  
  
  "An Chéad: Cén dath a bhí ar do chéad pheata mar leanbh?"
  
  
  "Donn". - a dúirt sí láithreach. "Bhí sé ina hamster."
  
  
  “Dhá: Cén bronntanas a thug d’athair duit ar do lá breithe cúig bliana déag?”
  
  
  “Ní hea. Rinne sé dearmad. An lá dár gcionn thug sé gluaisrothar chugam chun cúiteamh a dhéanamh ar an am caillte.”
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  “Fíor go dtí seo. Eile. Cén t-ainm a bhí ar do chara is fearr ar scoil chónaithe nuair a bhí tú dhá bhliain déag?”
  
  
  “Té,” a dúirt sí láithreach. “Toisc go raibh Béarla aici agus bhí sí i gcónaí ag iarraidh tae tar éis dinnéir.”
  
  
  Shuigh mé síos ar imeall an leaba.
  
  
  "Fine?" Dúirt sí. "An gcreideann tú mé anois?"
  
  
  “Dar le RENARD, cuireann sé seo Michel Duroch gan amhras réasúnach ar bith. Agus tá an rud atá maith go leor do RENARD maith go leor domsa.”
  
  
  Aoibh sí, ansin yawned agus d'ardaigh a lámha os cionn a ceann.
  
  
  “Tá sé in am gléasadh,” arsa mise. “Tá tú féin agus mise chun dul ar turas eitleáin. Tá fear darb ainm David Seabhac ag iarraidh labhairt leat. Agus liomsa."
  
  
  Bhí a súile gnó arís. Chlaon sí go ciúin agus shleamhnaigh as an leaba. Thosaigh sí ag breathnú tríd na héadaí ina closet. Shlog mé go crua agus mé ag féachaint ar a corp naked taibhseach. Bíonn amanna ann nuair nach bhfuil sé éasca a bheith i do ghníomhaire rúnda gan néal.
  
  
  “Ceist amháin eile,” a dúirt mé.
  
  
  Tá sí tar éis claochlú. Shlogtar mé arís.
  
  
  “Conas,” a d’fhiafraigh mé de, “ar fhoghlaim iníon Fernand Duroif conas an damhsa bolg is erotic dá bhfaca mé riamh i mo shaol a dhéanamh?” Ceachtanna?"
  
  
  Aoibh sí. Thit a guth ceithre octaves.
  
  
  “Ó ní hea,” ar sise. “Díreach tallainne. Tallann nádúrtha."
  
  
  Bhí orm aontú.
  
  
  
  Caibidil a Ceathair
  
  
  Tá eitilt tapa, chompordach agus áisiúil ar maidin ag Aer Maroc ó Tangier, ag teacht go Maidrid in am le haghaidh lón fóillíochta, sula nascann sé le heitilt tráthnóna atá chomh tapa, chomh compordach agus áisiúil go Nua-Eabhrac trí Iberia.
  
  
  Daor do thurasóirí. Great do lucht gnó. Sármhaith do thaidhleoirí.
  
  
  Droch-ghníomhairí rúnda.
  
  
  Chuaigh muid ar bord eitilt mall, sean agus rickety go Malaga, áit ar shuigh muid taobh amuigh den aerfort te ar feadh trí uair an chloig roimh dul ar bord eitleán mall, sean agus cinneadh rickety rickety eile go Sevilla, áit a raibh sé ina tráthnóna dusty, allais-soaked sula raibh muid in ann dul ar bord. eitilt iontach go Nice. Tháinig feabhas ar an mbia ansin agus ba é Air France DC-8 an t-eitleán a thugamar go Páras. Bhí an bia i bPáras níos fearr fós mura raibh muid beirt ró-thuirseach chun taitneamh a bhaint as; agus bhí an Air France 747 go Nua-Eabhrac, a chuaigh muid ar bord ar a seacht ar maidin, compordach agus poncúil. Mar sin féin, faoin am ar tháinig muid i dtír ag JFK, bhí mo dhamhsóir bolg te adorable iompú isteach i cailín beag ídithe agus cantalach nach raibh in ann smaoineamh - ná labhairt - faoi rud ar bith seachas leaba glan agus codladh, faoi nach raibh aon ghluaiseacht ann.
  
  
  “Bhí tú i do chodladh,” a dúirt sí go cúisimh agus muid ag siúl síos an rampa ón eitleán go dtí an teirminéal.
  
  
  
  
  
  
  "Gach uair a d'éirigh an t-eitleán as, thit tú i do chodladh ar nós lasc a mhúchadh, agus chodail tú mar leanbh go dtí gur tháinig muid i dtír. Tá sé ró-éifeachtach. Ní fear thú, is meaisín thú."
  
  
  “Agus tallann faighte,” arsa mise. “Riachtanach chun maireachtáil. Dá mbeinn ag brath ar leapacha compordacha chun mo shuaimhneas a dhéanamh, bheinn tar éis bás a fháil i bhfad ó shin.”
  
  
  “Bhuel, beidh mé ag dul in olcas go deo,” a dúirt sí, “mura bhfuil mé in ann dul isteach sa leaba. Ní féidir linn..."
  
  
  “Ní hea,” a dúirt mé go daingean. "Ní féidir linn. Ar dtús, ní mór dúinn aire a thabhairt don bhagáiste."
  
  
  “Ó,” adeir sí, “tabhair leat ár mbagáiste. Cinnte".
  
  
  “Ná freagair an guthán,” a dúirt mé. “Faigh réidh le barraíocht bagáiste. Bagáiste daonna. Cairde gan iarraidh atá ró-ghaolmhar linn.”
  
  
  Bhreathnaigh sí orm, agus í ag cur isteach orm, ach ní raibh am agam a mhíniú, agus ní raibh áit ar bith don slua dul tríd an inimirce ar aon nós. D'éirigh muid mar chuid den slua, stampáladh ár bpasanna falsa a raibh cuma réalaíoch orthu, agus ansin chuamar trí chustaim chun ár mbagáiste a sheiceáil. Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin, bhí mé i mboth gutháin ag déanamh glao códaithe chuig ceanncheathrú AX ar Dupont Circle, Washington, DC. Agus mé ag fanacht leis an scrambler a bheith ag glaoch, chonaic mé trí bhallaí gloine an bhoth.
  
  
  Bhí siad fós linn.
  
  
  Bhí cuma an-choimhthíocha agus an-deas ar an gcailín Síneach i dao Vítneaimis, de réir dealraimh, iris faisin na Fraince a cheannach ó sheastán nuachta plódaithe. An Francach, an-dea-bhéasach i gculaith oiriúnaithe, le stríoca airgid pronounced ina chuid gruaige, d'fhéach sé languidly i gcéin, amhail is dá mba ag fanacht le carr le tiománaí.
  
  
  Ar ndóigh, ní hé seo an Francach céanna a chuaigh ar an turas linn. Fear beag maol, rumpled ab ea an té a bhuail linn ag aerfort Tangier agus é i mbun léine agus bríste spóirt nach raibh oiriúnach, agus é i bhfolach taobh thiar de chóip de Paris Match. I Malaga tháinig tugaí ina áit a raibh a aghaidh ina fhinné ar ghairm bheatha nár éirigh leis sa fáinne nó i mbeáir gharbh éigin. D’fhan sé linn tríd Seville, díreach go Nice, áit ar tháinig an carachtar taidhleoireachta a bhí á bhreathnú agam anois ina áit.
  
  
  Phioc cailín Síneach suas ag aerfort Tangier sinn agus d'fhan sí linn gach céim den bhealach, ag déanamh aon iarracht a cheilt go raibh sí ag leanúint orainn. Bhuail sí isteach chugam fiú d’aon ghnó ar an eitilt ó Pháras agus rinne sí iarracht comhrá a thosú. I mBéarla. Seo nach bhféadfadh sí a thuiscint. Agus le bheith macánta, chuir sí isteach orm.
  
  
  Ach thug an bealach ridiculously ciorclach a ghlac mé ó Tangier go Nua-Eabhrac an méid a bhí uaim: deis a fháil amach an raibh agus cé a bhí ag leanúint orainn. Chuir mé an t-eolas seo in iúl do Seabhac agus é ag druidim leis an oifig teileagraif. Nuair a chríochnaigh mé, bhí sos ann.
  
  
  "A dhuine uasail?" - Dúirt mé ar deireadh.
  
  
  "Hak hak harurrmunmrnph!" Ghlan Seabhac a scornach, ag smaoineamh. Raibh mé in ann boladh beagnach an boladh uafásach ar cheann dá todóga saor. Bhí meas iomlán agam ar Seabhac, ach ní raibh mo mheas ar a rogha todóga.
  
  
  “Síneach. Ar chuala tú an chanúint réigiúnach?” - d'iarr sé ar deireadh.
  
  
  “Cantainis. Glan agus clasaiceach. I mBéarla…"
  
  
  shos mé.
  
  
  "Fine?" - D'éiligh Seabhac freagra. "An raibh blas áirithe uirthi nuair a labhair sí Béarla?"
  
  
  “Mott Street,” a dúirt mé go tirim. "B'fhéidir Pell."
  
  
  “Hack hak hak,” a chuala fuaimeanna. Shíl Seabhac. “Harump. Mar sin rugadh anseo í. Nua Eabhrac, Chinatown."
  
  
  “Cinnte,” arsa mise. Tuilleadh ciúnas. Ach anois bhí mé cinnte go raibh muid ag smaoineamh ar an tonnfhad céanna. Ba bheag nár chualathas a bheith ina ghníomhaire de chuid Cumannach na Síne do Shíneach eitneach a rugadh i Meiriceá. Mar sin, cé dó a raibh sí ag obair? - D'iarr mé Seabhac.
  
  
  “Ní féidir linn a rá go cinnte,” a dúirt sé go mall. “Tá roinnt deiseanna suimiúla ann. Ach níl am againn é a sheiceáil anois. Just a chroith é. Agus croith an Francach. Ba mhaith liom tú i Washington faoi mheán oíche. Le cailín. Agus, Nick..."
  
  
  “Seo leat, a dhuine uasail,” a dúirt mé le deacracht. Lasmuigh den bhoth, lean Michelle ina aghaidh, dhún sí a súile agus thosaigh sí ag sleamhnú go síochánta trasna an dromchla gloine mar a bheadh braon báistí ag titim. Ar eagla na heagla, bhain mé lámh amháin amach agus d'ardaigh mé é. D'oscail a súile agus ní raibh sí buíoch ar chor ar bith.
  
  
  "Nick, croith an Francach, ach ná Gortaítear é."
  
  
  "Ná ..." Tá mé tuirseach. Thosaigh mé ag éirí irritated. "A dhuine uasail, caithfidh sé a bheith OAS."
  
  
  Seabhac sounded annoyed anois.
  
  
  “Ar ndóigh is CLS é. Dhearbhaigh ár bhfear inimirce ag JFK é seo cúpla nóiméad ó shin. Is oifigeach taidhleoireachta Francach é freisin. Rang a dó. Nuachtáin. Ní hé an phoiblíocht go díreach cad a éiríonn le AX, an ea, Nick? Mar sin, croith é féin agus an cailín ar bhealach oiriúnach neamh-fhoréigneach agus olc agus téigh anseo go Washington.
  
  
  
  
  
  
  “Feicim, a dhuine uasail,” a dúirt mé chomh suaimhneach agus is féidir.
  
  
  Bhí clic ann agus chuaigh an líne marbh. Níor thaitin seabhac slán. Rinne mé glaoch eile - chuig gníomhaireacht a bhí speisialaithe i gcarranna eachtracha a fháil ar cíos do dhaoine a bhfuil riachtanais neamhghnácha acu - ansin d'fhág mé an mboth chun a fháil amach go raibh Michelle tar éis a fháil amach go raibh sé indéanta codladh go compordach ina seasamh. Chroith mé í.
  
  
  "Tá," arsa mise, "dúisigh."
  
  
  “Ní hea,” ar sise go daingean, ach go codlatach. "Dodhéanta".
  
  
  “Ó tá,” arsa mise. “Is féidir. Níl tú ag déanamh iarrachta crua go leor."
  
  
  Agus slapped mé léi. D'oscail a súile, a aghaidh contorted le rage, agus shín sí amach a grab mo shúile. Thionóil mé a lámha. Ní raibh am agam am a chur amú ar mhíniú fada, mar sin dúirt mé léi go díreach.
  
  
  “An bhfaca tú cad a tharla d'Ahmed agus a bhean chéile? Ar mhaith leat go dtarlódh sé seo dúinn? Tá sé sábháilte a rá go dtarlóidh sé seo murar féidir linn an dá charachtair seo a chroitheadh as sinn. Agus ní féidir linn é a chroitheadh má tá orm cuid de mo chuid ama a chaitheamh ag tarraingt áilleacht codlata ó áit amháin go háit eile.
  
  
  Fuair cuid den fhearg bás ina súile. D'fhan an fearg, ach bhí sé rialaithe.
  
  
  “Agus anois,” arsa mise, “caife.”
  
  
  Chuamar go dtí an siopa caife aerfoirt is gaire agus d'ól muid caife. Agus níos mó caife. Agus níos mó caife. Dubh, le go leor siúcra le haghaidh fuinneamh tapa. Faoin am a raibh m'ainm - is é sin an t-ainm ar mo phas - glaoite tríd an gcóras glaoireachta, bhí cúig chupán ag gach duine againn. Ina ainneoin sin, d’ordaigh mé ceithre cinn eile a thabhairt linn nuair a d’fhág muid.
  
  
  Bhí BMW ag fanacht linn sa charrchlós. Is carr measartha beag é agus níl an cuma spraíúil, spraíúil ar Jag nó Ferrari air. Ach tá a luas luasghéaraithe comhionann le luas Porsche, agus láimhseálann sé an bóthar cosúil le sedan Mercedes. Ina theannta sin, nuair a bhíonn sé ag rith i gceart, is féidir leis 135 mph a bhualadh láithreach. Tá obair cheart déanta ar seo. Bhí a fhios agam. Tá sé marcaithe agam roimhe seo. Chaith mé ár málaí sa truflais agus thug mé cúig dollar don fhear rua a sheachadadh ar an gcarr chun cúiteamh a dhéanamh ar an díomá a bhí air agus é ag tiomáint anseo sa trácht chomh plódaithe sin nár thiomáin sé an carr níos mó ná 70 msu.
  
  
  Agus muid ag fágáil an pháirceála aerfoirt, chonaic mé go soiléir an Francach. Bhí sé i Lincoln Continental donn agus bán '74, tiomáinte ag carachtar beag olc-lorg le gruaig dubh cíortha ar ais óna forehead. Tháinig siad chugainn ón taobh thiar, cúpla carr taobh thiar dúinn.
  
  
  Bhí mé ag súil leis seo. Ba í an bhean Síneach an rud a chuir an-bhrón orm. Nuair a thiomáin muid thart, chuirfeadh sí isteach sa Porsche dearg sa charrchlós agus ghníomhódh sí mar a bhí an t-am ar fad ar domhan aici. Níor fhéach sí fiú nuair a ritheamar. Ar thug sí anonn go heireaball eile sinn i ndáiríre?
  
  
  Anois tá an t-am iontach chun a fháil amach.
  
  
  "An bhfuil do chrios sábhála ceangailte?" - D'iarr mé ar Michelle.
  
  
  Chlaon sí.
  
  
  “Bí ag faire amach don chomhartha gan tobac a chaitheamh ansin go dtí go sroicheann an eitilt airde cúrsála.”
  
  
  D'fhéach Michelle orm, agus í ag cur imeagla orm, ach ní dúirt mé rud ar bith eile, ag díriú ar mo chuimhne a athnuachan ar mhothú an chairr agus ar na rialuithe atá ann. Faoin am a raibh muid ag an mbealach isteach chuig an Van Wyck Expressway, bhraith mé mar a bhí mé ag tiomáint ar sé le hocht n-uaire anuas. Mhoilligh mé síos, ansin stop mé, ag fanacht le briseadh fada go leor sa trácht luasbhealaigh. Timpeall nóiméad ina dhiaidh sin, chuaigh roinnt carranna taobh thiar dúinn agus chuaigh siad isteach ar an luasbhealaigh. Ní hé an Francach agus a chara francach, a cuireadh iallach anois siúl díreach taobh thiar dínn.
  
  
  "Cad a bhfuil muid ag fanacht?" - D'iarr Michelle.
  
  
  “Táimid ag fanacht,” arsa mise, “leis seo!”
  
  
  Chaill mé mo chos síos ar an luasaire agus sníomh ar an luasbhealaigh. Cúpla soicind ina dhiaidh sin léirigh an odaiméadair 70. Bhí an Francach ag siúl díreach taobh thiar dúinn, ag luasghéarú freisin. Bhí sé a bheith. Bhí an briseadh tráchta mór go leor do dhá charr. Dá bhfanfadh sé, bheadh sé caillte againn.
  
  
  "Mon Dieu!" gasped Michelle. "Cad é do ghairm bheatha…"
  
  
  “Bígí linn ansin agus bainigí sult as,” arsa mise. Anois go raibh níos mó ná 70 againn, bhí an Francach ceart ar ár eireaball. Agus i gceann cúpla soicind eile beimid ag dreapadh ar dhíon an chairr atá os ár gcomhair. Ach ní raibh mé chun fanacht ar na soicindí sin. Scrúdaigh mo shúile go cúramach an trácht a bhí ag teacht isteach agus fuair mé a raibh de dhíth orm. Bhuaileadh mo chos ar an gcoscán, ansin scaoil mé amach é agus mé ag sníomh an rotha, agus scread an carr isteach i gcasadh dhá roth trasna an mheáin agus isteach sa lána a bhí ag teacht chugat. I spás mór go leor chun freastal ar ach carr amháin.
  
  
  "Mon Dieu!" gasped Michelle arís. Amach as cúinne mo shúil chonaic mé go raibh a aghaidh bán. "Maróidh tú sinn!"
  
  
  D’eitil an Francach anuas, agus é fós ag dul i dtreo Nua-Eabhrac. Tógfaidh sé nóiméad nó dhó eile air áit a fháil le casadh timpeall, go háirithe i gcarr atá déanta do chompord
  
  
  
  
  agus éascaíocht rialaithe ar thurais fhada, agus ní le haghaidh ainlithe.
  
  
  “Tá mo dhícheall á dhéanamh agam chun tú a choinneáil i do dhúiseacht,” a dúirt mé le Michelle, agus ansin chas an roth arís, gan bac a chur ar mhoilliú ná ar aistriú an uair seo, agus an carr á sheoladh chuig South State Boulevard.
  
  
  “Mo mhionn duit,” a dúirt Michelle, “nach gcodladh go deo arís mé. Just a mall síos."
  
  
  “Go luath,” arsa mise. Ansin d'fhéach sé sa scáthán rearview agus cursed go ciúin. Bhí an Francach ann. Fiche carr taobh thiar, ach taobh thiar dúinn. Bhí a chara francach beag ina thiománaí níos fearr ná mar a thug mé creidiúint dó.
  
  
  “Fan,” a dúirt mé le Michelle. "Tá sé in am a fháil dáiríre."
  
  
  Cheangail mé an roth stiúrtha go dian, thiomáin mé isteach sa lána i bhfad ar chlé, orlach déag ar shiúl ón leantóir tarracóra, agus ansin chuaigh mé ar aghaidh chun an tiománaí a bhrú níos moille trí mhoilliú go 30 msu. Shiúil sé ar dheis, le fuaim indignant an adharc. Rinne na gluaisteáin eile an rud céanna. Anois ní raibh an Francach ach dhá ghluaisteán taobh thiar, freisin sa lána i bhfad ar chlé. Rinne mé staidéar cúramach ar an bpatrún tráchta, ag luasghéarú agus ag moilliú gach re seach agus muid ag druidim leis an solas tráchta a bhí mar thoradh ar mhúchadh Pháirc Locháin Baisley. Chuaigh mé isteach sa lána clé, ag moilliú síos go 20 msu nuair a tháinig an solas ar agus chonaic mé go raibh sé dearg.
  
  
  Bhí an 200 slat de bhóthar díreach os mo chomhair soiléir i mo lána. D'iompaigh an solas glas agus bhrúigh mé mo chos ar an ngás. Faoin am a shroicheamar an crosbhealach, bhí an BMW ag dul 60. Bhí an Lincoln ceart taobh thiar dúinn, ag beagnach an luas céanna. Lig mé don BMW dhá thrian den bhealach a thiomáint tríd an crosbhealach gan mhoilliú, ansin bhog mé an roth stiúrtha go crua ar chlé, ag aistriú síos gan coscánaithe. Casann BMW mar bharr beagnach in aon áit amháin. Caitheadh Michelle agus mé féin go crua, ach bhí siad pinned síos ag na criosanna sábhála. I níos lú ná leath soicind, bhí mo chos ar ais ar an luasaire, ag seoladh an BMW i cosán an Lincoln, níos lú ná orlach óna radaitheora, isteach sa crosbhealach. Slammed mé ar na coscáin, bhraith an BMW stop go tobann díreach in am chun ligean do charr amháin ag teacht isteach pas a fháil, ansin bhuail an cos gáis agus sped tríd an crosbhealach díreach in am chun ligean do dhuine eile sa lána i bhfad pas a fháil. D'fhéadfadh sé gur bhuail carr eile é nó go raibh sé ina chúis le casadh as smacht agus stop a chur leis, ach tháinig luasghéarú réidh ar an BMW arís agus mé ag tagairt do bhóthar imlíne na páirce.
  
  
  "An bhfuil tú ceart go leor?" - D'iarr mé ar Michelle.
  
  
  D'oscail sí a béal, ach ní raibh sé in ann labhairt. Mhothaigh mé í ar crith.
  
  
  “Scíth a ligean,” a dúirt mé, ag baint lámh amháin den roth stiúrtha agus á cur ar a pluide. “Faigheann sé níos éasca anois.”
  
  
  Agus ansin chonaic mé Lincoln arís. Bhí sé beagnach ceathrú míle siar ar feadh bóthar díreach folamh, ach fiú amháin le linn na dusk cruinnithe raibh mé in ann a dhéanamh amach a scáthchruth íseal sainiúil.
  
  
  An uair seo níor mhionnaigh mé fiú. Is léir gur tiománaí a rugadh é The Rat Man. D’fhéadfadh sé meaitseáil a dhéanamh le cleasanna daredevil dom ar feadh i bhfad - fada go leor, go deimhin, gur stop na póilíní sinn gan dabht. Rud nach raibh mé in acmhainn, fiú dá mbeadh sé, le huimhreacha taidhleoireachta, is dócha go bhféadfadh.
  
  
  “Tá sé in am,” a dúirt mé liom féin, mar a rinne Michelle, “le hathrú luais a dhéanamh.”
  
  
  Lig mé don BMW moilliú go dtí 40 msu compordach, dleathach. Tháinig an Lincoln. Sa scáthán rearview bhí mé in ann a fheiceáil go raibh fender tosaigh amháin smashed go dona, bhí an ceannlampa as, agus an fhuinneog taobh briste. An Francach fhéach shocked. Bhí léiriú dazed, fiáin-eyed ag a tiománaí.
  
  
  Tharraing siad cúpla gluaisteán taobh thiar agus choinnigh siad a n-achar. Ag an luas céanna thiomáin mé ar New York Boulevard. D'fhan siad. Thiomáin gluaisteáin eile suas ón taobh thiar, cúig, deich, cúig déag. Ní dhearna an Francach iarracht pas a fháil.
  
  
  B'fhéidir go bhfuil siad ag iarraidh go simplí sinn a leanúint go dtí ár gceann scríbe. Ar an láimh eile, féadfaidh siad coinneáil siar, ag fanacht go dtí go sroichfimid áit chiúin, dhorcha.
  
  
  De réir mar a chuaigh am. Am luachmhar.
  
  
  Chinn mé lámh a thabhairt dóibh.
  
  
  Thiomáin mé dhá mhíle eile agus chas mé ar dheis ar Linden Boulevard, ag dul i dtreo an Ospidéil Chabhlaigh. Leath bealaigh suas, bhí stóras troscáin, nár úsáideadh san oíche, i seilbh beagnach bloc. Stop mé os a chomhair agus d'fhan mé. Áit iontach a bhí ann le haghaidh luíochán.
  
  
  Tháinig an Lincoln laistigh de caoga troigh.
  
  
  Bhí mé ag fanacht.
  
  
  Níor tháinig aon duine amach.
  
  
  D’fhan mé nóiméad eile agus, nuair nár bhog an Francach ná a thiománaí fós, thug mé treoracha do Michelle. Chun creidiúna di, cé go raibh sí fós ar crith, chroith sí go simplí, chúngaigh a súile go réidh.
  
  
  Ansin fuair mé amach as an BMW agus shiúil ar ais go dtí an Lincoln. Agus mé gar go leor chun breathnú tríd an ceannlampa a bhí fágtha agus isteach sa charr, d'fhéach mé ar an turraing ar aghaidh an Francach iompú isteach de réir a chéile ina léiriú ar airdeall fainiciúil agus mé ag druidim. Bhí a thiománaí, tuirseach de na cleasanna, d'fhéach sé iontas agus dúr.
  
  
  
  
  
  Chlaon mé thar cochall an Lincoln agus tapáil ar an windshield díreach os comhair aghaidh an Francach ar.
  
  
  “Tráthnóna maith,” arsa mise go béasach.
  
  
  Bhreathnaigh an tiománaí ar an bhFrancach go buartha. Lean an Francach air ag breathnú díreach ar aghaidh, go himníoch, go fíochmhar, gan tada a rá.
  
  
  Bhí ar Michelle anois suí i suíochán an tiománaí ó bhí mo cheann agus mo chorp ag bacadh an radharc ón Lincoln.
  
  
  “Tá aeróg raidió dhá threo álainn agat,” a dúirt mé, ag miongháire go béasach arís.
  
  
  Caithfidh Michelle an BMW atá fós ag rith a chur i bhfearas agus í ag fanacht leis an gcéad aistriú eile.
  
  
  “Ach tá sé rud beag meirgeach in áiteanna,” lean mé ar aghaidh. "Ní mór duit a chur ina ionad i ndáiríre."
  
  
  Agus i soicind scoilte, bhí Wilhelmina i mo lámh agus ag lámhach. Strac an chéad piléar an t-antenna raidió den charr agus chuir sé sníomh san aer é, scaoil an dara ceann an ceannlampa a bhí fágtha, agus de réir mar a rinne Michelle an BMW a iompú ina U-chasadh géar, ag casadh ar na bíomaí arda agus í ag leanúint leis an Lincoln chun. dall idir an Francach agus an tiománaí, mo urchair tríú agus ceathrú pollta dhá bhonn ar an taobh deas den sedan mór.
  
  
  Ba é seo an chéad ainliú eile a raibh imní orm faoi, ach láimhseáil Michelle go foirfe é. Cúpla slat ón Lincoln, mhoilligh sí díreach go leor do mo léim lár-eitilte chun ligean dom greim a fháil ar an bhfuinneog oscailte ar an taobh agus greim a choinneáil ar an doras. Ansin phioc sí suas le luas arís, na soilse imithe anois, baincéireacht timpeall an Lincoln agus thar an cosán áit a raibh sé páirceáilte, i bhfolach mo chorp cuachta i gcoinne an taobh thall den BMW go dtí gur shroich muid deireadh na sráide ar an sidewalk. . Ansin casadh eile screadaíl ar dheis, mo chorp doiléir go hiomlán ón radharc, agus ritheamar síos New York Boulevard, mo lámha ag cloí leis an doras mar dhá leeches.
  
  
  Tar éis ceathrú míle stad sí. I tairiscint sreabhach amháin, bhí mé i suíochán an tiománaí, bhí sí i suíochán an phaisinéara, ní dúirt ceachtar againn focal.
  
  
  Míle eile a chuaigh thart sular labhair sí.
  
  
  “Bhí sé...ró-riosca,” a dúirt sí. “D'fhéadfadh siad a bheith maraithe agat nuair a tháinig tú chuig a charr. Seachas an chontúirt a bhaineann le do léim acrobatic ar an meaisín seo."
  
  
  “Ba riosca ríofa é,” a dúirt mé. “Dá mba mhian leo ár n-ionsaí a dhéanamh, ní bheadh siad díreach tar éis suí ansin nuair a tharraingíomar suas le taobh an bhóthair. Maidir leis an rud a ghlaonn tú ar mo lúthchleasaíocht - mura mbeinn sásta a leithéid de rioscaí a ghlacadh, bheinn réidh le dul ar scor. Níl mé mar sin fós."
  
  
  Chroith Michelle a ceann. Bhreathnaigh sí shocked fós. Chas mé an roth go ciúin agus chuaigh mé i dtreo Manhattan, ag bogadh feadh sráideanna áitiúla áit a mbeadh sé éasca eireaball eile a fheiceáil. Ach bhí mé beagnach cinnte go raibh an Francach agus a chairde caillte againn. Le fáil réidh leis an aeróg dá raidió déthreo, ní raibh siad in ann duine éigin eile a chur lena n-áit. Maidir leis an cailín Síneach, bhí mé cinnte gur chroith mé aon eireaball eile a d'fhéadfadh sí a chaitheamh orainn.
  
  
  Chroith mé é ag an tús. Go héasca.
  
  
  Ró-éasca.
  
  
  Cén fáth go raibh orthu éirí chomh tapaidh sin?
  
  
  Chuir sé seo isteach orm. Ach anois ní raibh mé in ann faic a dhéanamh faoi. Choinnigh mé mo imní i roinnt urrann de m'intinn, réidh le pléasctha amach am ar bith.
  
  
  I Manhattan, pháirceáil mé i alley gnóthach agus rinne mé glao gutháin. Cúig nóiméad déag ina dhiaidh sin tháinig an fear ó ghníomhaireacht na ngluaisteán isteach i Ford Galaxy nach raibh suntasach agus an-anaithnidiúil. Go hiomlán dosháraithe ach amháin i gcás roinnt athruithe faoin gcochall a ligeann dó dul go héasca suas go dtí 110. Thóg sé an BMW, níor léirigh sé aon suim nó iontas ar mo athrú tobann gluaisteán, agus thiomáin amach ag iarraidh turas maith dúinn.
  
  
  Nuair a bhíonn tú taobh thiar den roth agus nár chodail tú le breis agus ocht n-uaire an chloig is daichead, bhí sé chomh maith agus is féidir le haon turas. Tá an t-ádh ar Michelle. Bhí sí dozing lena ceann ar mo ghualainn. Choinnigh mé an Ford ag díreach cúig mhíle san uair os cionn na teorann luais agus d'ól mé caife dubh as coimeádáin go dtí go raibh mé ag iarraidh gobán.
  
  
  Níor leanadh muid.
  
  
  Deich nóiméad go meán oíche, pháirceáil mé mo charr cúpla troigh ó cheanncheathrú na Seirbhísí Cónasctha Preasa agus Sreanga, foirgneamh a bhí sách ramshackle agus a chuaigh síos ar Chiorcal Dupont a chuir faoi cheilt ceanncheathrú AX.
  
  
  D'fhan Seabhac ina oifig.
  
  
  
  An cúigiú caibidil.
  
  
  “Sin é, a dhuine uasail,” dhún mé mo chuntas uair an chloig ina dhiaidh sin. “Is cinnte go bhfuil Durosh ag an CLS. Is ábhar difriúil ar fad é an bhfuil sé leo go deonach nó nach bhfuil.”
  
  
  “Is scéal eile é an áit a bhfuil sé leis an CLS,” a dúirt Seabhac go gruama.
  
  
  Chlaon mé. Dúirt mé leis cheana faoi mo leideanna, trí fhocal: Liopards, Pearls, Vulcan. Bhí smaointe fós agam faoi bhrí na bhfocal seo, ach is léir nach raibh Seabhac ar an meon chun iad a chloisteáil. Thóg sé tarraing gruama ar a todóg disgusting, ag féachaint áit éigin thar mo ghualainn chlé. Bhí an abairt sin a bhí aige nuair a bhí sé ag smaoineamh go crua - agus buartha faoi a aghaidh géar le seanchraiceann crua agus súile gorma boga iontacha. Má bhí imní air, is amhlaidh a bhí mise.
  
  
  Go tobann, amhail is dá mbeadh a intinn déanta suas aige faoi rud éigin, lean Seabhac ar aghaidh agus stubbed amach a fiche cúig cent todóg isteach i luaithreach scáinte.
  
  
  “Cúig lá,” ar seisean.
  
  
  "A dhuine uasail?" Dúirt mé.
  
  
  “Tá cúig lá díreach agat,” a dúirt sé go fuar soiléir, “Fernand Duroch a aimsiú agus é a thógáil amach ón OAS.”
  
  
  D'fheach mé. Stán sé ar ais, penetrating dom lena súile gorm, anois crua mar cruach cruaite.
  
  
  "Cúig lá!" Dúirt mé. “A dhuine uasail, is gníomhaire mé, ní magician. Ag déanamh breithiúnas ar an méid a chaithfidh mé oibriú leis, b'fhéidir go dtógfadh sé cúig seachtaine dom, mura ...
  
  
  “Cúig lá,” ar seisean arís. An ton a ghuth i gceist "gan aon phlé." Bhrúigh sé a chathaoir sclóine go géar agus chaith sé thart ionas go raibh sé ag tabhairt aghaidh orm, ag féachaint amach ar an bhfuinneog salach. Ansin dúirt sé liom.
  
  
  “Cúpla uair an chloig sular shroich tú Nua-Eabhrac, fuaireamar teachtaireacht. Ón Coirnéal Rambo. Sílim go bhfuil cuimhne agat air."
  
  
  Chuimhnigh mé. Shleamhnaigh sé as ár lámha tar éis an iarracht feallmharaithe ar de Gaulle agus chuaigh sé ar deoraíocht. Sa Spáinn bhí amhras air. Ach tá sé fós ina dhuine ard-rangú sa SLA.
  
  
  “D’inis Rumbaut dúinn gur féidir leis an OAS anois géarchéim fuinnimh na SA a iompú ina rud níos mó ná géarchéim. A tubaiste. Agus má tá an fhírinne á insint aige dúinn, bheadh tubaiste ina bhealach milis chun é a chur."
  
  
  Bhí ton seabhac tirim agus fuar. Bhí sé seo amhlaidh i gcónaí nuair a bhí na fadhbanna tromchúiseacha.
  
  
  "Agus cad é go díreach an chumhacht seo, a dhuine uasail?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  "Faoi Rambeau," a dúirt Hawke, níos tirime agus níos fuaire ná riamh, "d'fhéadfadh an CLS anois scrios go hiomlán gach scaglann ola agus rigí druileála sa Leathsféar Thiar."
  
  
  Thit mo ghiall, go neamhdheonach.
  
  
  “Is cosúil go bhfuil sé dodhéanta,” a dúirt mé.
  
  
  D’iompaigh Seabhac romham arís.
  
  
  “Níl aon rud dodhéanta,” a dúirt sé go gruama.
  
  
  Bhreathnaigh muid ar a chéile trasna a dheasc ina dtost ar feadh cúpla nóiméad, gach duine míshuaimhneasach mar gur thuig muid go díreach cad a d'fhéadfadh a bheith i gceist leis an mbagairt seo dá mbeadh sé fíor. Bheadh sé olc go leor dá scriosfaí na rigí ola; stopfadh sé méid suntasach ola ar dheis anseo. Ach d’fhéadfadh scrios scaglanna ola a phróiseáil ola ní hamháin ón Leathsféar Thiar, ach freisin ó thíortha Arabacha, soláthar ola chuig na Stáit Aontaithe a laghdú oiread agus is ochtó faoin gcéad.
  
  
  Ola do thionscail mhóra, do ghásailín, do théamh, do thiontú go cineálacha eile fuinnimh, amhail leictreachas.
  
  
  Na Stáit Aontaithe mar a bhí a fhios againn go mbeidh sé stop. Beidh ár dtír go praiticiúil pairilis.
  
  
  "B'fhéidir é seo Bluff?" Chuir mé ceist ar. “An bhfuil fianaise acu gur féidir leo é a tharraingt amach?”
  
  
  Chlaon seabhac go mall.
  
  
  “Deir siad go gcuirfidh siad fianaise ar fáil laistigh de chúig lá. Fianaise ní hamháin gur féidir leo é a dhéanamh, ach fiú le réamhrabhadh nach féidir linn stop a chur leo."
  
  
  "Agus an cruthúnas?"
  
  
  “I gceann cúig lá, séideadh agus scriosfaidh an CLS scaglann ola Shell amach ó chósta Curacao. Mura rud é, ar ndóigh, is féidir linn stop a chur leo. Agus cuir amach as gnó iad."
  
  
  “Cad é mura ndéanaimid é seo? Cad é an praghas atá orthu as gan gach rud eile a shéideadh suas?”
  
  
  Tharraing Seabhac todóg eile go mall as póca cíche a chulaith dhonn rumpled.
  
  
  “Níor inis siad dúinn faoi. Mar sin féin. Deir siad go leanfar le tuilleadh cumarsáide tar éis dóibh a bheith cruthaithe acu cad is féidir leo a dhéanamh.”
  
  
  Ní raibh air dul níos faide. Dá gcruthódh an CLS i ndáiríre go bhféadfadh sé a bhagairt a chur i gcrích, bheadh na héilimh a d’fhéadfadh sé a dhéanamh ar na Stáit Aontaithe thar a bheith suntasach, ó thaobh airgeadais, polaitíochta de agus ar gach bealach eile.
  
  
  Dúmhál, sracaireacht a bhí ann, ar scála dochreidte.
  
  
  D’fhéach Seabhac agus mise ar a chéile trasna a dheasc. Labhair mé ar dtús. Focal amháin.
  
  
  “Duroche,” arsa mise.
  
  
  Chlaon seabhac.
  
  
  “Tá an nasc ró-láidir don chomhtharlú. Tá Durosh ag an OAS. Is speisialtóir é Duroch - genius - i gcórais tiomána faoi uisce, i ríomhairiú na ngléasanna seo agus a n-úsáid le cinn chogaidh núicléach. I gcoinne na rigí ola ar an gcladach agus scaglanna sa leathsféar. Sin é an fáth… "
  
  
  “Mar sin thug Duroch an cumas seo dóibh,” chríochnaigh mé dó.
  
  
  Choinnigh Seabhac an todóg idir a fhiacla agus las sé le clúimh gearra buile sular labhair sé arís.
  
  
  “Tá sin ceart,” ar seisean. "Agus mar sin ..."
  
  
  “Mar sin, tá cúig lá agam chun Duroch a bhaint den OAS,” chríochnaigh mé arís.
  
  
  “Tá cúig lá agat chun
  
  
  
  
  tóg Duroch ar shiúl ón CLS agus scrios na gléasanna go léir a d'fhorbair sé dóibh. Agus na líníochtaí uathu."
  
  
  Mar sin, sin é. Cúig lá.
  
  
  “Agus Carter,” bhí glór Seabhac fós tirim agus fuar, “is amhrán é seo. Thug an CLS foláireamh dá bhfaighimid cabhair ó aon phóilíní nó oifigigh ón gcoigríoch, scriosfaidís láithreach gach rigí ola agus scaglann amach ón gcósta. ó Caracas go Miami."
  
  
  Chlaon mé. figured mé amach é.
  
  
  “Caithfidh tú an cailín a thabhairt leat,” lean sé air, agus é ag sileadh go huathoibríoch ar a todóg. “Is féidir léi aitheantas dearfach a thabhairt duit dá hathair. Ní féidir linn iarraidh ort an duine mícheart a tharraingt amach. Ní maith liom a bheith páirteach inti, ach..."
  
  
  "Cad é mura dtéann Duroch go toilteanach?"
  
  
  Caolaigh súile seabhac. Bhí an freagra ar eolas agam cheana féin.
  
  
  "Faigh Duroch amach!" - thiomáin sé. “Bíodh sé toilteanach nó d'aon turas. Agus mura bhfuil tú in ann é a fháil amach ..."
  
  
  Níor ghá dó críochnú. Bhí a fhios agam mura bhféadfainn Duroch a fháil amach ar chúis ar bith, go gcaithfinn é a mharú.
  
  
  Bhí súil agam nár thuig Michelle é.
  
  
  Sheas mé suas, ansin chuimhnigh mé ar rud éigin.
  
  
  “Cailín Síneach,” arsa mise. "An bhfuair an ríomhaire aon rud fúithi?"
  
  
  D'ardaigh malaí seabhac.
  
  
  “Suimiúil,” ar seisean. “Tá sé suimiúil mar níl aon rud an-suimiúil faoi. Uimh taifid Interpol. Níl aon tuairiscí ar rannpháirtíocht in aon chineál spiaireachta. Lee Chin is ainm di. Dhá bhliain is fiche. Bhain sí céim amach ó Vassar an-luath, ar bharr a ranga. Obair iarchéime in Institiúid Teicneolaíochta Massachusetts. Chuaigh sí go Hong Cong ansin agus chaith sí bliain ann ag obair i ngnó an teaghlaigh, Import-Export. Díreach ar ais go Nua-Eabhrac cúpla mí ó shin. Tá sé deacair a shamhlú conas a luíonn sí isteach sa phictiúr ag an bpointe seo."
  
  
  Bhí sé suimiúil. Sin an rud a chuir bac orm. Ach anois ní raibh mé in ann faic a dhéanamh faoi. D'fhill mé Lee Chin ar a urrann beag speisialta i mo cheann.
  
  
  "Aon smaointe cá háit le tosú?" - D'iarr Seabhac.
  
  
  Dúirt mé leis. Chlaon sé. Thit fuinseog todóg ar a sheaicéad, agus cheangail sé go háisiúil sraith smearaidh agus stains eile. Níor bhain gile Hawke lena vardrús ná lena chúram.
  
  
  “Rachaidh mé i dteagmháil le Gonzalez duit más féidir leat é a úsáid. Ní hé an duine is fearr é, ach tá eolas aige ar an gceantar.”
  
  
  Ghabh mé buíochas leis agus chuaigh mé go dtí an doras. Agus mé ar tí é a dhúnadh i mo dhiaidh, chuala mé Seabhac ag rá:
  
  
  “Agus, Carter...” chas mé. Aoibh sé agus softened a ghuth. "Mura féidir leat a bheith cúramach, a bheith go maith."
  
  
  chuckled mé. Bhí sé ina joke príobháideach eadrainn. Ní raibh ach gníomhaire cúramach a raibh deis chun maireachtáil. Níor mhair ach an gníomhaire maith. Ina chuid ama, bhí Seabhac níos mó ná maith. Bhí sé an ceann is fearr. Níor dúirt sé ar an bpointe boise mar níorbh é a stíl é, ach bhí a fhios aige cad a bhí romham. Agus cúram sé.
  
  
  “Ceart go leor, a dhuine uasail,” a dúirt mé go simplí agus dhún mé an doras.
  
  
  Fuair mé Michelle ina suí - nó in áit, ag slouching - ar chathaoir lasmuigh den seomra beag dreary ina raibh McLaughlin, N5, ag caitheamh am faisnéisithe léi. Bhí taifead déanta aige cheana féin ar gach rud a dúirt sí ar téip, agus anois dhéanfadh roinnt gníomhairí eile athbhreithniú cúramach ar an téip sin agus ansin lódáilfí isteach sa ríomhaire é le haghaidh aon fhaisnéise a d’fhéadfadh a bheith caillte agam. Ach ní raibh am agam fanacht ar thorthaí. Chlaon mé anonn agus shéid isteach ina chluas. Dhúisigh sí le jolt.
  
  
  “Is am taistil é arís,” arsa mise. "Am le haghaidh turas eitleáin deas."
  
  
  “Ó ní hea,” adeir sí. "Ba chóir dúinn?"
  
  
  “Caithfidh muid,” a dúirt mé, ag cabhrú léi.
  
  
  “Cá bhfuilimid ag dul anois? Chuig an Pol Thuaidh."
  
  
  "Ní hea, a dúirt mé. 'Ar dtús rachaimid suas staighre go dtí Éifeachtaí Speisialta chun ár gclúdaigh nua a fháil, lena n-áirítear pasanna agus IDanna. Ansin rachaimid go Pórtó Ríce.'
  
  
  "Pórtó Ríce? Ar a laghad tá sé te agus grianmhar ansin.”
  
  
  Chlaon mé, á threorú síos an halla go dtí an t-ardaitheoir.
  
  
  "Ach cén fáth?"
  
  
  “Mar gheall,” a dúirt mé, agus mé ag brú ar an gcnaipe ardaitheoir agus ag tógáil paca nua toitíní as mo phóca, “thuig mé brí na bhfocal deiridh seo de chuid Ahmed.”
  
  
  Bhreathnaigh sí orm go ceistitheach. Chuir mé an toitín i mo bhéal.
  
  
  "Shíl mé go ndúirt Ahmed 'Liopard.' Ní dúirt sé. Cad a dúirt sé go raibh "leper." Mar a tharla i gcás na lobhra."
  
  
  Shuddered sí. "Ach conas is féidir leat a bheith cinnte?"
  
  
  “Mar gheall ar an gcéad fhocal eile. Shíl mé go ndúirt sé "pearl". Ach bhí sé i ndáiríre 'La Perla'."
  
  
  Las mé cluiche agus thug mé chuig an toitín é.
  
  
  “Ní thuigim,” a dúirt Michelle.
  
  
  “Téann an dá fhocal le chéile,” arsa mise. “Is ceantar sluma é La Perla i Sean-San Juan, Pórtó Ríce. Tá coilíneacht lobhar i La Perla. Caithfidh gur tógadh d’athair ó Tangier agus é i bhfolach i gcoilíneacht lobhar.”
  
  
  Leathnaigh súile Michelle san uafás.
  
  
  "An bhfuil m'athair i gcoilíneacht lobhar?"
  
  
  Thóg mé tarraing as mo thoitín. Chuaigh sé amach. Las mé cluiche eile agus thug mé go dtí an barr é.
  
  
  
  
  
  "Déarfainn an áit iontach chun é a cheilt."
  
  
  Bhí Michelle bán.
  
  
  "Agus táimid ag dul go dtí an choilíneacht leper?"
  
  
  Chlaon mé, ansin frowned i greannú. Ní lasfadh an toitín. D'fhéach mé leisciúil ar an rinn.
  
  
  "Má tá an t-ádh linn agus go bhfuil sé fós anseo, b'fhéidir go mbeimid..."
  
  
  Stop mé lár na habairte. Tháinig crith fuar anuas orm. Ag baint úsáide as mo ordóg agus mo mhéaróg, giotán mé as deireadh an toitín agus scuabtha as an páipéar agus tobac.
  
  
  "An rud atá ann?" - D'iarr Michelle.
  
  
  “Seo é,” a dúirt mé go diongbháilte, agus mo lámh á choinneáil amach. Bhí rud beag miotail ann. Bhí sé cruth slat, gan níos mó ná leath orlach ar fad agus níos lú ar trastomhas ná an toitín ina raibh sé i bhfolach.
  
  
  Chlaon Michelle anonn chun breathnú air.
  
  
  “Botún, an téarmaíocht mhóréilimh a úsáid,” a dúirt mé, agus caithfidh gur léirigh mo ghlór féin-náire ar mo mhíchúram. “Gléas faireachais. Agus tá sé seo ar cheann de na cinn is nua-aimseartha. Tarchuradóir Corbon-Dodds 438-U. Ní hamháin go n-ardaíonn agus go dtarchuireann sé ár nguthanna níos mó ná míle ar shiúl, ach astaíonn sé comhartha leictreonach freisin. ar féidir le haon duine a bhfuil an trealamh glactha cuí aige a úsáid chun ár suíomh a chinneadh laistigh de chúpla troigh."
  
  
  “Is éard atá i gceist agat,” a dúirt Michelle suas, ag féachaint go raibh ionadh uirthi, “ní hamháin go bhfuil a fhios ag an té a chuir é seo cá bhfuil muid, ach freisin a chuala gach rud a dúirt muid?”
  
  
  “Go díreach,” a d'fhreagair mé. Agus bhí a fhios agam gurb é sin an fáth nach raibh an bhean Síneach bodhraigh chun muid a rianú síos. Ar a laghad ní laistigh de radharc. D'fhéadfadh sí é seo a dhéanamh ar a fóillíochta, leathmhíle nó mar sin ar shiúl, an t-am ar fad ag éisteacht lenár gcomhrá.
  
  
  Lena n-áirítear mo ráiteas mionsonraithe do Michelle faoin áit a bhfuilimid ag dul agus cén fáth.
  
  
  D'fhéach Michelle orm.
  
  
  “OAS,” a dúirt sí.
  
  
  "Níl." Chroith mé mo cheann. “Ní dóigh liom. Lean bean an-deas Síneach muid an bealach ar fad ó Tangier go Nua-Eabhrac. Rith sí isteach chugam ar an eitleán ó Pháras. Bhí paca toitíní leathfholamh i mo léine. póca agus gan oscailt i mo phóca seaicéad. D’éirigh léi mo phacáiste iomlán toitíní a athsholáthar lena cuid.”
  
  
  Agus ag smaoineamh nach gcaitheann mé ach mo chuid toitíní saincheaptha féin a bhfuil an lipéad NC priontáilte ar an scagaire, chuaigh sí i bhfad chun é seo a dhéanamh. Agus bhain sí leas as deiseanna fairsing go leor.
  
  
  "Cad ba cheart dúinn a dhéanamh anois?" - D'iarr Michelle.
  
  
  Rinne mé staidéar cúramach ar an wiretap. Leáigh an leath tosaigh ó theas mo chluiche. Scriosadh na microcircuits casta, agus is cosúil gur stop an fabht ag tarchur. Ba í an cheist, cén carr a bhí á sreangú as, an chéad cheann nó an dara ceann? Más é an chéad cheann a bhí ann, bhí an-dóchúlacht ann nach bhfuair an bhean Síneach go leor faisnéise chun a fháil amach cá raibh muid ag dul. Más é an dara ceann ...
  
  
  Grimaced mé, ansin sighed agus brúite an fabht go dtí an urlár le mo shála. Thug sé roinnt sásamh mothúchánach dom, ach rud ar bith eile.
  
  
  “Is é an rud atá á dhéanamh againn anois,” a dúirt mé le Michelle agus an doras ardaitheoir ag oscailt agus muid ag céim istigh, “ag dul go Pórtó Ríce. Go tapa".
  
  
  Ní raibh aon rud eile a d'fhéadfainn a dhéanamh. Thug mé an cailín Síneach ar ais go dtí a cuid féin i m'intinn. Arís.
  
  
  An coupe iompaigh amach a bheith sách mór.
  
  
  Theastaigh uaim di fanacht ann.
  
  
  
  Caibidil a Sé
  
  
  D'fhág an tUasal Thomas S. Dobbs ó Dobbs Plumbing Supplies, Inc., Grand Rapids, Michigan, agus a bhean chéile Francach-Cheanada, Marie, an teach. críochfort príomh-Aerfort San Juan; bhí siad lódáilte le ceamaraí, trealamh snorkel, agus an trealamh eile go léir a bhí ag teastáil le haghaidh a gcuid saoire sa Mhuir Chairib, lena n-áirítear an hata tuí fíodóireachta i bPórtó Ríce a cheannaigh an tUasal Dobbs ag an teirminéal nuair a tháinig sé. Bhí siad ag dul a bheith acu, mar a dúirt an tUasal Dobbs aon duine a bheadh ag éisteacht, "roaring am." Bhí siad chun "an tsean-oileán beag seo a phéinteáil dearg." Bhí siad chun “San Juan a iompú taobh istigh amach, an ceasaíneo san áireamh.”
  
  
  Mar a d'fhéadfadh duine buille faoi thuairim, bhí siad cúpla tipiciúil, measartha míthaitneamhach turasóirí Meiriceánach.
  
  
  "Tacsaí! Tacsaí!" - An tUasal Dobbs roared, waving a airm madly.
  
  
  Bhí Bean Dobbs níos ciúine. Bhreathnaigh sí beagán tuirseach. Ach bhain sí taitneamh as an ghrian agus an teas go soiléir.
  
  
  “Mmmm,” a dúirt sí lena fear céile, ag casadh a héadan álainn suas. “Nach grian álainn í seo? Agus boladh tú an oiread sin bláthanna. Ó, Nick..."
  
  
  Rug mé ar a lámh amhail is go raibh mé chun í a tharraingt isteach sa tacsaí a stopadh os ár gcomhair.
  
  
  “Tom,” a dúirt mé, gan mo bheola a bhogadh. “Ní Nick. Toirt".
  
  
  "Tom," a dúirt sí arís agus arís eile obediently. “Nach bhfuil sé go hálainn? Níl uaim ach culaith snámha a chur orm, luí ar an trá áit éigin faoin ngrian agus éisteacht leis an aigéan.” Ansin winced sí. "Chomh maith le sin, creidim go bhfuil rudaí eile le déanamh agat agus go dteastaíonn mé chun teacht leat."
  
  
  “Diabhal é, a mhile,” arsa mise. “Sin go díreach atáimid chun a dhéanamh. Plop síos ar an trá sin agus a fháil diabhal dath dathúil. Íocaimid go leor as."
  
  
  Chríochnaigh an leannóir ár málaí a lódáil isteach i stoc an chábáin. Rinne mé gannmheas thar cuimse air, ag déanamh suas ar a shon le slap brúidiúil croíúil ar a chúl agus scairt “Ná fág ar fad é in aon áit amháin, a chairde!” agus léim isteach sa chábán in aice le Michelle, slamming an doras le fórsa mar sin gur thosaigh cab an chairr ag scoilteadh. D'fhéach an tiománaí orm le greann.
  
  
  "Óstán San Geronimo, chara." Sin an áit a raibh muid ag dul. Níl ach an ceann is fearr ag Thomas K. Dobbs agus a bhean chéile beag,” a dúirt mé. Ansin go géar agus go amhrasach: “Is é seo an chuid is fearr, ceart? Uaireanta déanann na gníomhairí taistil seo ..."
  
  
  “Sea, a sheanóir,” a dúirt an tiománaí go ciúin, “is é seo an ceann is fearr. Beidh grá agat ann."
  
  
  Bhí mé cinnte dá n-ordaím chuig seomra scíthe poiblí é, go ndéarfadh sé gurbh é seo an rogha is fearr freisin.
  
  
  “Ceart go leor, a chara. Gheobhaidh tú ann go tapa sinn agus tá leid mhaith agat sa mhéid sin,” a dúirt mé go ginearálta.
  
  
  “Si,” a d'fhreagair an tiománaí. "Beidh mé a gheobhaidh tú ann go tapa."
  
  
  Chlaon mé ar ais i gcoinne na cúisíní suíocháin agus tharraing as mo phóca seaicéad todóg nach raibh ach beagán níos lú míthaitneamhach ná na cinn a thaitin le Seabhac. Raibh mé in ann an tiománaí a fheiceáil wince beagán nuair a las mé é.
  
  
  Ar ndóigh, rinne mé an iomarca é. An iomarca ag ligean air. Ag déanamh cinnte go bhfuil cuimhne agam.
  
  
  Agus rinne sé sin ciall. Níor cheart do ghníomhaire maith dul thar bord agus an iomarca rudaí a imirt chun cuimhne a choinneáil air. Rud a d'fhág gur gníomhaire an-dona mé nó gníomhaire an-chliste maith nach smaoineofaí air mar ghníomhaire ar chor ar bith.
  
  
  “Tom,” a dúirt Michelle go ciúin, “an raibh i gceist agat i ndáiríre cad a dúirt tú faoi dhul go dtí an trá?”
  
  
  "Ar ndóigh, mil," a dúirt mé go measartha ton. "Ar dtús téann muid go dtí an sean-trá. Ansin déanaimid cóiriú, tugann siad cuid de na Peeny Colazzas sin chugainn nó cibé rud, ansin cuirimid ár bhfiacla isteach sa steak damanta is mó ar féidir leat a fháil ar an oileán seo, ansin téann muid chuig na casinos sin agus tá spraoi . Conas a fhuaimeann sé don chéad lá agus oíche, huh?
  
  
  "Cínte?" - Dúirt Michelle sa ghuth íseal céanna. "Ach shíl mé tú ..."
  
  
  “Shíl tú nach raibh a fhios ag do sheanfhear conas am maith a bheith agat. Shíl mé nach bhféadfadh sé smaoineamh ar rud ar bith seachas soláthairtí pluiméireachta. Bhuel, fan ar do hata, mil. Trá agus deochanna, dinnéar agus dísle, seo chugainn! "
  
  
  Agus mar sin, chun iontas áthasach Michelle, d'éirigh linn. Ar dtús, is é seo a dhéanfadh an tUasal Thomas S. Dobbs agus a bhean chéile. Agus ar an dara dul síos, bheadh sé féinmharaithe a shaothrú mo ghnó tromchúiseach i San Juan go dtí go déanach san oíche. Ag luí ar an trá ghainmheach bán leis an ghrian ag bualadh síos ar mo chorp agus an tonnmharcaíocht sa Mhuir Chairib ag sileadh mo chluasa, bealach maith go leor chun an t-am feithimh a chaitheamh.
  
  
  "Imleabhar."
  
  
  rolladh mé anonn agus d'fhéach sé ar Michelle. Agus chinn mé nach raibh sé go maith ach go raibh sé... bhuel, ainmnigh do shárláithreán. Rud ar bith a dhéanfaidh nó a dhéanfaidh gach rud: is mó cíoch cuimsithí Michelle ná an bra bicíní beag bídeach a chaith sí a líonadh, craiceann síoda a bolg ag barrchaolú go bun bicíní nach raibh mórán níos mó ná dhá thriantán beag agus píosa lása, cosa caol fada voluptuously ag gluaiseacht ar an gaineamh.
  
  
  “Tom,” a ghlan sí, agus í ag dúnadh a súl agus ag ardú a aghaidh go dtí an ghrian, “doirt ola gréine orm, le do thoil.”
  
  
  "Le pléisiúr."
  
  
  Leathnaigh mé an ola te thar a muineál, guaillí mín, bolg agus pluide. A flesh ar athraíodh a ionad go réidh faoi mo lámha. Bhí a craiceann níos teo, níos boige. Rolladh sí isteach ar a boilg agus scaip mé an ola arís thar a guaillí, unclasped a bra agus scaipeadh thar a droim, mo lámha ag sleamhnú síos a taobhanna, touching a breasts. Chlaon sí, an fhuaim níos mó cosúil le moan ná osna. Nuair a chríochnaigh mé, leagan muid síos in aice le chéile, touching a chéile. Dúnadh ár súile araon agus bhí an aura gnéis eadrainn tiubh, te agus ag fás. Bhí an chuma ar an scéal gur thug an ghrian gheal níos dlúithe dá chéile sinn, mar a bheadh maighnéad agus iarann.
  
  
  “Tom,” a dúirt sí faoi dheireadh, “ní féidir liom é seo a sheasamh níos mó. Rachaimid ar ais go dtí ár seomra."
  
  
  Bhí a guth bog ach áititheach. Mhothaigh mé an riachtanas céanna. Gan focal a rá, hooked mé a bra ar ais suas, d'ardaigh í go dtí a cosa, agus thug sí ar ais chuig an óstán. Nuair a tháinig muid isteach sa seomra, bhog sí ar shiúl ó dom beagán.
  
  
  “Go mall, a Nick,” a dúirt sí le guth íseal, husky, a súile dorcha ag breathnú isteach i mo cheann. “An uair seo ba mhaith liom a ghlacadh go mall. Go maire sé go deo."
  
  
  Shín mo lámh amach chuici. Rug sí air agus chuas i gcoinne an chuair ba mhó a bhí aici.
  
  
  “Déan go deo é, a stór. Ba mhaith liom gach rud, anois, gach rud."
  
  
  
  
  Faoi mo lámh, bhí teannas ar a feoil ghrian-te. Mhothaigh mé an chuisle fola. Mhéadaigh an chuisle. Tharraing mé i dtreo chugam í agus chlúdaigh mo bhéal oscailte a béal, mo theanga ag fiosrú, crua agus éilitheach. Scríob sí go erotic, ach go mall, amhail is dá mba le buille druma do-chloiste, ar mhéadaigh a luas ag luas rialaithe do-ghlactha.
  
  
  "An féidir le huisce an tine seo a chur amach?" - Dúirt mé go géar.
  
  
  “Méadaigh an lasair, a stór,” a dúirt sí, ag tuiscint láithreach cad a bhí i gceist agam.
  
  
  I tairiscint tapa amháin, bhain mé a bra agus ansin a íochtair bicíní. A aoibh gháire ciallmhar cuachta a liopaí. Bhrúigh a lámh mo lámha ar shiúl agus d'fhéach a súile orm le bród agus le meas.
  
  
  Mhothaigh mé go raibh mo chuid instincts féin i gceannas go hiomlán agus mé ag piocadh suas í agus á iompar go dtí an seomra folctha. Nóiméad ina dhiaidh sin sheas muid faoi uisce scalding an cith, ár fliuch, comhlachtaí gaile brúite le chéile agus ag beathú furiously ar a chéile. Bhí sé fós mall, ach le luas fola-te de eacstais ghlan chiallmhar, ag tógáil isteach i seilbh dho-fhulaingthe, iomlán agus iomlán fear ag bean agus bean ag fear.
  
  
  Nuair a tharla sé ar deireadh, rinne muid araon screadaíl, gan focal mar na hintleachta glana a bhí againn go hachomair.
  
  
  "Go sásúil?" - Gáin sí agus muid araon tar éis teacht ar ais beagán.
  
  
  “Go díreach,” a dúirt mé, fós ag iarraidh mo shúile a dhíriú agus mo anáil a ghabháil.
  
  
  * * *
  
  
  Bhí an chuid eile den tráthnóna iomlán agus sásúil freisin - nó ar a laghad bheadh sé dá mba mise Thomas K. Dobbs i ndáiríre. D’ól muid pina coladas ar an ardán amuigh faoin aer, áit a raibh arm de freastalaithe fuadar ina seasamh, agus chuir luí na gréine sa Mhuir Chairib dath leis amhail is dá mba ar éileamh. Nuair a chuaigh muid isteach chun ithe, tháinig arm na bhfreastalaithe chun bheith ina reisimint, bhí an biachlár trí throigh ar fhad, agus boladh an áit ar fad mar airgead amú. Bhí gach rud a d’fhéadfadh airgead a cheannach ar fáil agus ceannaithe i gcainníochtaí móra.
  
  
  Ar an drochuair, is iad meascáin deochanna trópaiceacha mo smaoineamh ar an mbealach is fearr chun rum maith a mhilleadh, agus aontaím go hiomlán le Albert Einstein gurb é steak ceithre ounce is fiche an bia foirfe do na leoin, agus do na leoin amháin. I gcúinsí níos gnách - rud a bhíonn deacair dom a shamhlú uaireanta - bhainfinn taitneamh as "conc" nó cuasáin mhara atá sáithithe le gairleog agus spíosraí Mhuir Chairib. Ach d’iompódh Thomas S. Dobbs glas ar smaoineadh aon duine acu, agus ba mise Dobbs faoi láthair. Dá bhrí sin, léirigh mé a thráthnóna go stubbornly, amú ag radharc Michelle i gúna trédhearcach a thabharfadh an-áthas ar gach fear i mo áit.
  
  
  Níos déanaí, nuair a thugamar tacsaí go dtí an Caribe Hilton Casino, bhí áthas orm cúpla céad dollar d'airgead AX a chailleadh ar an roth roulette, rud a bheadh déanta ag Thomas S. Dobbs cinnte. Dhéanfadh Nick Carter é seo ag an mbord blackjack agus an bua. Ní suim ollmhór í, ach de réir chóras Carter, ní cearrbhachas é cúpla míle.
  
  
  Cé acu a rinne Michelle.
  
  
  "Cé mhéad?" - D'éiligh mé, ag filleadh ar an óstán le tacsaí.
  
  
  “Ceithre chéad déag. Cúig déag a bhí ann i ndáiríre, ach thug mé sliseanna céad dollar don déileálaí mar leid.”
  
  
  "Ach níor thug mé ach caoga dollar duit a imirt leis!"
  
  
  “Ar ndóigh,” d’fhreagair sí go suairc, “ach sin é atá de dhíth orm.” Feiceann tú, tá an córas seo agam ..."
  
  
  “Ceart go leor, ceart go leor,” a dúirt mé go gruama. Bhí amanna ann nuair a bhí pian ar leith ag Thomas K. Dobbs sa chúl aige.
  
  
  Ach bhí amanna ann freisin nuair a smaoinigh mé ar ár seomra i San Geronimo, nuair a d’amharc mé ar Michelle ag teacht amach as an seomra folctha, agus nuair a chuaigh mé ar ais go Nick Carter bhí na míbhuntáistí ann freisin.
  
  
  Tá sé in am filleadh ar Nick Carter.
  
  
  Chas mé ar an teilifís chun ár nguthanna a bháthadh ar eagla go mbeadh an seomra fabhtáilte, agus tharraing mé Michelle i dtreo mé.
  
  
  “Tá sé in am don obair,” a dúirt mé, ag iarraidh mo dhícheall mo shúile a choinneáil ar a muineál. “Ba cheart dom a bheith ar ais i gceann ceithre nó cúig huaire an chloig, go maidin ar a laghad. Idir an dá linn, fan sa seomra agus an doras faoi ghlas agus ná lig aon duine isteach ar chúis ar bith. Tá a fhios agat cad atá le déanamh mura ndéanaim é.” Beidh mé ar ais ar maidin."
  
  
  Chlaon sí. Phléamar seo go léir sular fhágamar Washington. Phléamar freisin ar cheart gunna a bheith aici. Ní raibh aon tsórt airm curtha amach aici riamh. Sin an fáth nach bhfuair sí an gunna. Ní dhéanfadh sé aon mhaith di ar aon nós, agus ní chreidim gunnaí a thabhairt do dhaoine nach bhfuil a fhios acu conas – agus cathain – iad a úsáid. Is é an rud a fuair sí ná fáinne diamaint falsa. Bhí an diamaint neamhdhíobhálach. Bhí ceithre phingin ag an suíomh a shíneadh níos faide ná an diamant nuair a bhrúitear é ar an strap. Má tholladh ceann de na pluais seo craiceann namhaid, ba é an toradh a bhí air ná go gcaillfeadh sé comhfhios láithreach. Ba í an fhadhb a bhí ann ná go raibh ar an namhaid teacht gar go leor le go bhféadfadh Michelle an fáinne a úsáid. Bhí súil agam nach mbeadh uirthi é a úsáid.
  
  
  
  
  Bhí súil agam nach mbeadh uirthi é a úsáid.
  
  
  Dúirt mé seo léi, ansin resisted an temptation a poncaíocht mo focail le póg fada agus ar chlé.
  
  
  D'fhág mé an t-óstán, mar a deir siad sna scannáin, "ar an mbóthar cúil." Ach amháin nach bhfuil sé chomh furasta óstán ar bith a fhágáil ar an “bealach fillte”. Gcéad dul síos, ní mór duit a fháil do bhealach ar ais. Sa chás seo, bhí sé os comhair agus léirigh eitilt cúng éalaithe dóiteáin. Toisc go raibh ár seomra ar an gceathrú hurlár déag, agus nach mbeadh aon duine ina n-intinn cheart siúl suas ceithre eitilt déag, ach shiúil mé síos ceithre eitilt déag. Ansin, buíoch as an workout giomnáisiam le Teagascóir Aclaíochta AX Walt Hornsby, shiúil mé síos dhá eitilt eile go dtí an íoslach. Bhí orm dul i bhfolach taobh thiar den staighre ansin go dtí go ndearna beirt fhostaithe óstáin a bhí gléasta in rabhlaeir, ag insint scéalta grinn salacha i Spáinnis, cúpla dosaen cannaí bruscair. Nuair a d’imigh siad thuas staighre, chuaigh mé taobh amuigh. Bealach a bhí ann, beagán níos mó ná alley amach ón stiall Condado. Agus páirceáilte Gonzalez, ag tiomáint measartha, dearg nondescript Toyota, nach mó ná caoga troigh ar shiúl. Nuair a dhreap mé isteach sa suíochán paisinéara in aice leis, ní raibh aon duine i radharc.
  
  
  “Fáilte go dtí an tseirbhís tacsaí is fearr ar oileán Pórtó Ríce,” a dúirt sé go suairc. "Cuirimid ..."
  
  
  “Mol turas gasta go La Perla,” a dúirt mé, ag sá an Wilhelmina isteach i mo lámh agus ag seiceáil an lón lámhaigh. “Agus tú ag tiomáint, inis dom conas dul chuig an gcoilíneacht lobhar i La Perla.”
  
  
  Ghalaíodh cheerfulness Gonzalez láithreach. Chuir sé an carr i bhfearas agus thiomáin sé as, ach ní raibh cuma sásta air. Thosaigh a mustache ag casadh go neirbhíseach.
  
  
  “Is buile é seo,” a dúirt sé go mall tar éis roinnt nóiméad ciúnais. Tá sé craiceáilte dul go La Perla ag an uair seo den oíche. Ní ciallmhar an rud é dul chuig coilíneacht lobhar ag am ar bith, ach ní hamháin gur buile, ach b’fhéidir féinmharú é dul chuig an am seo den oíche.”
  
  
  “B’fhéidir,” d’aontaigh mé, ag atheagrú Wilhelmina agus ag seiceáil féachaint an bhfuil Hugo ag luí go smior sa truaill suede.
  
  
  “An bhfuil a fhios agat go bhfuil an chuid is mó d’ospidéal an choilíneachta lobhar suite i sciathán an inmhíolaithe?”
  
  
  “Tá a fhios agam,” a dúirt mé.
  
  
  “An bhfuil a fhios agat go bhfuil fiú lobhar na heite neamh-thógálacha contúirteach, mar go bhfuil siad an-bhocht agus nach bhfuil aon mhodh dlíthiúil acu airgead a fháil?”
  
  
  “Tá a fhios sin agam freisin,” a dúirt mé, agus mé ag brú ar Pierre go dtí mo pluide.
  
  
  Chas Gonzalez an roth stiúrtha, ag stiúradh an Toyota ó Condado i dtreo Old San Juan.
  
  
  “Agus tá mo Chrois Ghorm imithe in éag,” a dúirt sé go gruama.
  
  
  “Níl ionat ach treoraí,” a dúirt mé leis. "Tá mé ag dul ina n-aonar."
  
  
  "Ach tá sé seo níos measa fós!" - a dúirt sé le aláraim. “Ní féidir liom ligean duit teacht isteach i d’aonar. Ní bheadh seans ag fear amháin, ní fiú Nick Carter. seasaim…"
  
  
  "Déan dearmad air," a dúirt mé go curtly.
  
  
  "Ach…"
  
  
  “Gonzalez, is é N7 do chéim. Tá a fhios agat cé acu ceann atá agam. Tá ordú á thabhairt agam duit."
  
  
  Fuair sé bás síos agus chaitheamar an chuid eile den turas ina thost. chonnaic Gonzalez a mustache. D'fhéach mé sa scáthán rearview le haghaidh eireabaill féideartha. Ní raibh aon. Thug deich nóiméad de chasadh trí shráideanna beaga cúnga muid thar shean-Mhéara an Ghobharnóra agus suas an cnoc go dtí imeall sluma cois farraige La Perla. Chroith gaoth Mhuir Chairib na díonta stáin agus muid ag tiomáint tríd. D’fhéadfá an tonnmharcaíocht a chloisteáil ag bualadh in aghaidh an bhalla farraige agus boladh na n-iasc ag lobhadh, an truflais agus na seomraí beaga cluttered gan aon uisce reatha. Chuir Gonzalez ciorcal timpeall ar an gcearnóg bheag, rinne sé an Toyota a ainliú síos caolas a thug timpeall orlach de spás ar gach taobh é, agus páirceáilte timpeall an chúinne. Bhí an tsráid dorcha tréigthe. Thiomáin ceol Laidineach go lag ón bhfuinneog os ár gcionn.
  
  
  "An bhfuil tú meáite ar an rud dúr seo a dhéanamh?" - D'iarr Gonzalez i nguth iomlán imní.
  
  
  “Níl aon bhealach eile amach,” d'fhreagair mé go diongbháilte.
  
  
  Gonzalez sighed.
  
  
  "Tá an choilíneacht lobhar ag deireadh na sráide. Leprosarium atá ann i ndáiríre, a chomhcheanglaíonn ospidéal agus brú le haghaidh lobhar. Clúdaíonn sé limistéar atá comhionann le bloc cathrach agus tá sé cruth cosúil le fortress, comhdhéanta d'fhoirgneamh mór amháin. le lios lárnach sciathán, atá ina shuanlann do lobhar a bhfuil a riocht cobhsaithe, agus an sciathán theas."
  
  
  Thiontaigh Gonzalez agus d'fhéach sé orm go géar.
  
  
  “San eite theas,” adeir sé, “tá na lobhair sin atá ghalánta agus nach bhfuil cead acu an leprosarium a fhágáil.”
  
  
  Chlaon mé. Rinne mé m’obair bhaile ar an ábhar gránna lobhra. Is galar tógálach ainsealach é seo a
  
  
  
  
  ionsaíonn an craiceann, fíocháin choirp agus nerves. Sna céimeanna tosaigh, táirgeann sé paistí bána ar an gcraiceann, agus ina dhiaidh sin tá galar scrathach bán, cneácha putrid agus nodules. Mar fhocal scoir, ídíonn baill choirp go litriúil agus go dtiteann siad amach, rud is cúis le deformities uafásach. A bhuíochas le antaibheathaigh a forbraíodh tar éis an Dara Cogadh Domhanda, is féidir stop a chur leis an ngalar anois ag pointe áirithe. Ach sna céimeanna tosaigh tá sé fós an-tógálach.
  
  
  "An bhfuil an méid a d'iarr mé ort a thabhairt duit?"
  
  
  Gan focal, shroich Gonzalez isteach sa suíochán cúil agus thug sé mála dochtúra agus dhá thacar cártaí aitheantais dom. cártaí. Bhain ceann acu le MD Jonathan Miller.
  
  
  “Tá na steallairí lán,” a dúirt Gonzalez. “Caithfidh duine acu fear fásta a bhualadh amach i soicindí agus é a choinneáil gan aithne ar feadh ocht n-uaire ar a laghad. Carter..."
  
  
  Rinne sé sos. Bhreathnaigh mé air.
  
  
  "Tá lepers a bhfuil a n-ulcers cneasaithe chomh contúirteach agus atá siad tógálach. Codlaíonn siad agus itheann siad anseo saor in aisce agus tugtar leigheas dóibh. Ach níl aon airgead acu le haghaidh rudaí eile - toitíní, rum, cearrbhachas - agus is beag acu is féidir siúl chun na hoibre. Mar sin, tá a fhios go maith go bhfuil baint acu le go leor rudaí gruama.
  
  
  D’oscail mé doras an chairr agus d’éirigh mé amach.
  
  
  “Seo,” arsa mise, “is é atáim ag brath. Beidh mé ag brath ort freisin chun fanacht liom sa chearnóg bheag sin a chuaigh muid go dtí an mhaidin. Mura bhfuil mé amuigh faoin am sin, fág. . Tá a fhios agat cad atá le déanamh."
  
  
  Chlaon Gonzalez. Chas mé agus shiúil mé ar shiúl sular chuir sé fiú an carr i bhfearas.
  
  
  “Buena suerte,” chuala mé a ghuth ciúin i mo dhiaidh.
  
  
  Ádh mór.
  
  
  Teastaíonn sé uaim.
  
  
  
  Caibidil a Seacht
  
  
  Foirgneamh squat, trom, gránna a bhí sa leprosarium de phlástar mionbhruite a raibh duine éigin tar éis a phéinteáil go geal dearg, rud a d'fhág go raibh sé níos gránna fós. Bhí sé dhá scéal ar airde, agus bhí na fuinneoga ar gach urlár clúdaithe le comhlaí adhmaid trom, dúnta go docht fiú i teas na Cairibe. Fuair mé an clog ar thaobh an dorais adhmaid agus tharraing go crua. Chuala mé glórach miotalach glórach taobh istigh, ansin tost. Tharraing mé arís. Clanking arís. Ansin céimeanna. D'oscail an doras beagán, agus d'fhéach sé amach aghaidh tanaí, codlatach baineann.
  
  
  "Cad ba mhaith leat?" - d'iarr sí irritably i Spáinnis.
  
  
  “Is mise an Dr. Jonathan Miller,” d’fhreagair mé go cinntitheach i mo Spáinnis a bhí beagán meirgeach ach measartha líofa. "Tá mé anseo chun othar Diaz a fheiceáil."
  
  
  Ceapadh go raibh othar sa leprosarium darbh ainm Diaz. Bhí sé ar cheann de na hainmneacha is coitianta i Pórtó Ríce.
  
  
  "An bhfuil tú ag teacht chun othar a fheiceáil ag an uair seo?" - dúirt an bhean fiú níos mó irritated.
  
  
  “Is as Nua Eabhrac mé,” a dúirt mé. “Níl mé anseo ach le cúpla lá. Tá fabhar á dhéanamh agam do theaghlach Diaz. Níl aon am eile agam. Cuir isteach mé le do thoil, a Sheáin. Caithfidh mé a bheith ar ais ag mo chlinic faoin lá amárach.”
  
  
  An bhean leisce ort.
  
  
  “Señora,” a dúirt mé, ag tabhairt nóta géar do mo ghuth, “tá mo chuid ama á chur amú agat. Mura ligeann tú isteach mé, cuir glaoch ar dhuine in údarás.”
  
  
  “Níl aon duine eile anseo san oíche,” a dúirt sí le leid éiginnteachta ina glór. Bhreathnaigh sí ar mhála mo dhochtúir. “Níl ach beirt altra ar dualgas san ospidéal. Is fíorbheagán foirne atá againn."
  
  
  “An doras, a sheanóir,” arsa mise go géar.
  
  
  Go mall, go drogallach, d’oscail sí an doras agus sheas sí ar leataobh chun mé a ligean isteach, ansin dhún sí agus chuir faoi ghlas é i mo dhiaidh.
  
  
  “Cén cineál Diaz atá uait? Felipe nó Esteban?
  
  
  “A Felipe,” a dúirt mé, ag breathnú thart ar an seomra mór, línéadaigh le caibinéid comhdaithe ársa agus dhá bhord miotail rickety agus cúpla cathaoireacha curtha ar fáil. Boladh láidir díghalráin agus boladh mín ach sainiúil ar fheoil an duine atá ag lobhadh.
  
  
  “Tá Felipe Diaz sa sciathán thiar le boscaí cobhsaithe. Ach ní féidir liom tú a thabhairt ann. Caithfidh mé fanacht ag an doras,” a dúirt an bhean. Chuaigh sí go dtí an bord, d'oscail sí an tarraiceán agus thóg amach a bunch eochracha. “Más mian leat dul, caithfidh tú dul i d’aonar.”
  
  
  “Bueno,” arsa mise, “rachaidh mé féin.
  
  
  Choinnigh mé amach mo lámh le haghaidh na heochracha. Choinnigh an bhean amach iad. D'fhéach mé ar a lámh agus faoi chois osna. Níor shíneadh ach an ordóg agus orlach den mhéar innéacs ón bpailme.
  
  
  Rug an bhean ar mo shúil agus aoibh uirthi.
  
  
  “Ní dhéanfaidh aon ní den chineál, a sheanóir,” a dúirt sí. “Tá mo chás cobhsaithe agus níl mé tógálach. Tá mé ar cheann de na cinn t-ádh. Níor chaill mé ach cúpla méar. Le daoine eile cosúil le Felipe..."
  
  
  Chuir mé iachall orm féin na heochracha a bhaint den lámh sin agus bhog mé i dtreo an dorais ar an mballa thall.
  
  
  “Tá Diaz i leaba a dó dhéag, díreach os comhair an dorais,” a dúirt an bhean i mo dhiaidh agus mé ag oscailt an dorais. “Agus, a sheanóir, bí cúramach gan dul isteach sa sciathán theas. Tá na cásanna an-tógálach ann.”
  
  
  Chlaon mé agus chuaigh mé amach sa chlós, dúnadh an doras i mo dhiaidh. Is ar éigean a léirigh an solas beag leictreach an clós lom, salach le cúpla crann pailme tanaí agus roinnt sraitheanna binsí.
  
  
  
  Bhí na fuinneoga ar an taobh seo oscailte, dorcha, agus d'fhéadfainn snoring, sighing, casachtach, agus cúpla groans a chloisteáil. Thrasnaigh mé an clós go tapa i dtreo an sciathán thiar, ansin dhíghlasáil mé an doras le heochair iarainn mhór.
  
  
  Bhuail an boladh orm mar a bheadh casúr. Bhí sé tiubh agus trom, boladh feoil dhaonna ag lobhadh, boladh corp ag lobhadh sa teas. Ní fhéadfadh aon dífhabhtán ar fud an domhain an boladh a cheilt, agus bhí orm troid le tonn de nausea a nigh os mo chionn. Nuair a bhí mé cinnte nach n-éireoinn tinn, tharraing mé splancsholas peann luaidhe as mo phóca agus rith mé an léas trasna an tseomra dorcha. Sraitheanna de choirp ina luí ar chliabháin, cuachta i bpoist codlata achrannacha. Anseo agus ansiúd oscail súil agus d'fhéach sé ar dom go cúramach. Dhírigh mé an léas ar an leaba díreach os comhair an dorais agus shiúil go ciúin trasna an tseomra. Tharraing an figiúr ar an gcliabhán an leathán thar a cheann. Ó áit éigin faoi na bileoga tháinig an fhuaim snoring gargled. Shín mé amach agus chroith mé ghualainn amháin.
  
  
  "Diaz!" - Dúirt mé go géar. "Dúisigh! Diaz!"
  
  
  Bhog an figiúr. Go mall tháinig lámh amháin agus tharraing sí na bileoga amach. D'iompaigh an ceann agus tháinig an aghaidh le feiceáil.
  
  
  Shlog mé go crua. Aghaidh ó nightmare a bhí ann. Ní raibh aon srón ann, agus bhí cluas amháin iompú isteach i cnapán lofa feola. D'fhéach gumaí dubha orm áit a raibh an HP uachtarach ídithe. Bhí an lámh chlé ina stumpa, wrinkled faoi bhun an uillinn.
  
  
  "Como?" - D'fhiafraigh Diaz go hoarsely, ag féachaint orm go codlatach. "Qué quière?"
  
  
  Shroich mé isteach i mo seaicéad agus flicked mo ID.
  
  
  “Cigire Miller, Roinn Custaim San Juan,” a dúirt mé. "Tá tú ag iarraidh le haghaidh ceistiúcháin."
  
  
  D'fhéach an duine díchumtha orm go dothuigthe.
  
  
  “Faigh gléasta agus imigh leat,” arsa mise go géar. “Ní gá gach duine a mhúscailt anseo.”
  
  
  D'fhéach sé ar dhaoine eatarthu go fóill, ach scafa sé go mall as an leathán agus sheas sé suas. Níor ghá dó éadaí a chur air. Do chodail sé annsin. Lean sé mé trasna an urláir agus amach an doras isteach sa chlós, áit a sheas sé agus blinked ag dom sa dorchadas leath.
  
  
  "Ní bheidh mé amú mo chuid ama, Diaz," a dúirt mé. “Fuaireamar faisnéis go bhfuil líonra smuigléirí ag feidhmiú tríd an leprosarium. Ar thaobh amháin, stóráiltear earraí smuigleáilte anseo. Drugaí. Agus, de réir ár gcuid faisnéise, tá tú suas chun do chluasa i ngach rud.”
  
  
  "Como?" - A dúirt Diaz, a chuma scanraithe ag tabhairt bealach do cheann codlatach. “Smuigleáil? Ní thuigim cad atá á rá agat."
  
  
  “Ní miste a bheith ag ligean ort a bheith dúr,” arsa mise. “Tá a fhios againn cad atá ar siúl, agus tá a fhios againn go bhfuil baint agat leis. An bhfuil tú chun comhoibriú anois nó nach bhfuil?”
  
  
  “Ach tá mé ag rá leat, níl a fhios agam rud ar bith,” a dúirt Diaz. "Níl a fhios agam aon rud faoi dhrugaí nó contrabhanna anseo nó aon áit eile."
  
  
  glared mé air. Níor thaitin liom a bheith ag déanamh an chéad rud eile a bhí le déanamh agam, ach rinne mé é.
  
  
  “Diaz,” a dúirt mé go mall, “tá rogha agat. Is féidir leat comhoibriú linn agus dul saor in aisce, nó is féidir liom tú a ghabháil anseo agus anois. Ciallaíonn sé seo go gcuirfidh mé chuig an bpríosún thú. Ar ndóigh, i luí seoil aonair, mar ní féidir lobhar a bheith i measc na bpríosúnach eile. Agus is dócha ar feadh i bhfad, ós rud é go bhféadfadh sé go leor ama a thógáil dúinn an cás seo a réiteach gan tú. Agus le linn an ama seo, is dócha nach mbeimid in ann an leigheas a theastaíonn uait a sholáthar chun stop a chur le do bhreoiteacht."
  
  
  Tháinig uafás i súile Diaz.
  
  
  "Níl!" dúirt sé, “Ní féidir leat é seo a dhéanamh! gheobhaidh mé bás! Uafásach! Mo mhionn duit ar uaigh mo mháthar, níl aon eolas agam faoi ..."
  
  
  “Is é do rogha féin, Diaz,” a dúirt mé go gruama. "Agus tú a dhéanamh níos fearr anois."
  
  
  Thosaigh aghaidh lofa Diaz ag cur allais. Chrith sé.
  
  
  "Ach níl a fhios agam rud ar bith!" - d'impigh sé. "Conas is féidir liom cabhrú leat má ..."
  
  
  Rinne sé sos. Bhí mo nerves aimsir. D'fhéadfadh sé seo a bheith cad a bhí mé ag teacht.
  
  
  “Fan,” ar seisean go mall. “Fan. B'fhéidir…"
  
  
  Bhí mé ag fanacht.
  
  
  “Cúpla mí ó shin,” a dúirt sé, “tharla sé cúpla mí ó shin. Bhí strainséirí anseo. Ní lepers. Ní dochtúirí. Ach bhí rud éigin i bhfolach acu, nó b’fhéidir duine éigin.”
  
  
  "I bhfolach é, nó dó, i gcás?" - D'éiligh mé.
  
  
  “I gcás nach bhfeicfeadh éinne. i rannóg na ngalar tógálach."
  
  
  “Imigh leat,” arsa mise.
  
  
  “D’imigh siad tar éis thart ar mhí. Ag tabhairt leo gach rud a chuaigh i bhfolach. Is é seo go léir atá ar eolas agam, tugaim mionn duit ar onóir mo mháthar.”
  
  
  “Tá tuilleadh eolais de dhíth orm, a Dhiaz,” a dúirt mé go daingean. “Cá bhfuair siad an rud a bhí i bhfolach acu?”
  
  
  “Níl a fhios agam, a mhionnaigh mé, Dá mbeadh a fhios agam, déarfainn leat. Ach…"
  
  
  Rinne sé sos. Concern le feiceáil ina súile.
  
  
  “Lean ar aghaidh,” a d’éiligh mé.
  
  
  "Jorge. Ba chóir go mbeadh a fhios Jorge. Tá sé ina lobhar, ina phríosúnach."
  
  
  
  
  , a oibríonn mar altra sa sciathán ionfhabhtaíoch. Bheadh gach rud feicthe aige, b'fhéidir rud éigin luachmhar a chloisteáil uait. Ach…"
  
  
  "Ach céard?"
  
  
  “Bheadh orainn dul go dtí an sciathán gabhála chun labhairt leis. Maidir liom féin tá sé seo rud ar bith. Ach duitse ..."
  
  
  Níor ghá dó an abairt a chríochnú. Bhí a fhios agam an chontúirt. Ach bhí a fhios agam freisin cad ba ghá dom a dhéanamh.
  
  
  "An féidir leat gúna steiriúil, lámhainní, caipín, an cháir ar fad a thabhairt dom?"
  
  
  Chlaon Diaz.
  
  
  “Déan é,” a dúirt mé go hachomair. "Agus go tapa".
  
  
  D'imigh sé isteach san fhoirgneamh agus tháinig sé arís cúpla nóiméad ina dhiaidh sin, ag iompar an méid a d'iarr mé. Agus mé ag cur mo ghúna, caipín, masc máinlia agus lámhainní orm, bhrúigh sé péire bróga i dtreo dom.
  
  
  “Caithfidh tú do bhróga a fhágáil ag an doras. Déanfar na rudaí seo go léir a steiriliú nuair a bhainfidh tú amach arís iad.”
  
  
  Rinne mé mar a dúirt sé, ansin shiúil trasna an chlós, agus mo bhuataisí i mo lámh.
  
  
  "An bhfuil tú in ann eochair an eite theas a fháil?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  Rinne Diaz aoibh beag, agus a liopa uachtarach ar iarraidh ag casadh ina ghreim uafásach.
  
  
  “Níl sé faoi ghlas ach ón taobh amuigh, a sheanóir,” a dúirt sé. “Chun na lobhar a choinneáil ar shiúl. Níl sé deacair daoine eile a choinneáil.”
  
  
  Dhíscriú Diaz an bolt ar dhoras adhmaid trom eile agus chuaigh sé ar leataobh chun ligean dom dul tríd ar dtús. Mhol mé go tobann dó dul ar aghaidh. Arís seomra dorcha, ach an uair seo le soilsiú ag foirceann amháin, nuair a shuigh fear i bán ag bord, resting a cheann ina lámha, codlata. Arís sraitheanna de cribs, figiúirí awkward. Ach anseo bhí roinnt ag casadh i bpian. Ó anseo agus ansiúd, d'fhéadfaí moans tobann le cloisteáil. Bhí an boladh níos measa fós ná mar a bhí sa Sciathán Thiar. Shiúil Diaz síos an pasáiste i dtreo an fhir bán, d'fhéach sé air go cúramach, ansin d'ardaigh sé a cheann le gruaig.
  
  
  “Jorge,” a dúirt sé go gruffly. “Jorge. Dúisigh. Tá an seanadóir ag iarraidh labhairt leat."
  
  
  D'oscail súile Jorge beagán, d'fhéach sé orm as fócas, ansin thit a cheann isteach ina lámha. Bhí cuid dá leiceann clé imithe, ag nochtadh cnámh bán.
  
  
  “Ai,” adeir sé. "Go h-álainn. Agus chomh cróga a bheith ag obair le lepers. Go h-álainn".
  
  
  Diaz fhéach sé ar dom agus winced.
  
  
  “Ar ólta,” ar seisean. "Úsáideann sé a thuarastal chun a bheith ar meisce gach oíche."
  
  
  D'ardaigh sé ceann Jorge arís agus bhuail sé go garbh ar a leiceann lofa. Jorge gasped i bpian. Leathnaigh a shúile agus dhírigh sé.
  
  
  “Caithfidh tú labhairt leis an seanóir, a Jorge,” a dúirt Diaz. "Tá sé ó na póilíní, na póilíní custaim."
  
  
  Jorge Stán orm, ardú a cheann le hiarracht soiléir.
  
  
  "Póilíní? Cén fáth?"
  
  
  Shiúil mé taobh amuigh de Diaz agus chas mé thar mo ID. ag Jorge's.
  
  
  “Mar eolas,” a dúirt mé. “Faisnéis faoi cé a bhí i bhfolach anseo, cérbh iad agus cá ndeachaigh siad nuair a d’fhág siad anseo.”
  
  
  Cé go raibh sé ar meisce, bhí cuma glic ar Jorge ina shúile.
  
  
  “Níl aon duine i bhfolach anseo. Níl anseo ach lepers. Tógálach. An-chontúirteach. Níor cheart duit a bheith anseo."
  
  
  Chinn mé déileáil le Jorge beagán difriúil ná mar a rinne mé le Diaz.
  
  
  “Tá luach saothair le haghaidh faisnéise,” a dúirt mé go mall agus go soiléir, ag baint amach mo sparán. Chonaic mé súile Jorge ag leathnú beagán agus mé ag tarraingt amach cúig bhille fiche dollar. “Céad dollar. Íoctha láithreach."
  
  
  “Ayi,” a dúirt Jorge. “Ba mhaith liom an oiread sin airgid, ach...”
  
  
  “Níl aon rud le eagla. Ní bheidh a fhios ag aon duine cad a dúirt tú liom ach Diaz. Agus tá a fhios ag Diaz níos fearr ná a bheith ag caint.”
  
  
  Socraíodh radharc Jorge ar an airgead i mo lámh. Shleamhnaigh mé trasna an bhoird é. Jorge ligh a liopaí, ansin go tobann rug an t-airgead.
  
  
  “Ní fheadar cé hiad,” ar seisean go tapaidh, “ach ní raibh siad Hispanic. Bhí triúr acu. Shroich siad thar oíche agus chuir siad iad féin faoi ghlas i seomra folamh ar chúl an tsciatháin. Níos mó ná dhá. Níor léirigh siad suas le seachtainí. Thug lobhar le hothar gafa bia leo dhá uair sa lá. Ba é an lobhar seo a steirilíodh an seomra an oíche sular tháinig siad. Ansin oíche amháin d'imigh siad chomh tobann agus a tháinig siad. D'imigh an leper freisin, ach d'fhoghlaim muid níos déanaí go bhfuarthas a chorp cúpla bloc ar shiúl. Bhí sé stractha."
  
  
  "An raibh aon smaoineamh agat cá ndeachaigh siad as seo?" - D'éiligh mé.
  
  
  Jorge leisce ort.
  
  
  "Níl mé cinnte, ach is dóigh liom - faoi dhó, nuair a tháinig an lobhar isteach sa seomra leis an mbia, is dóigh liom gur chuala mé duine de na fir ag rá rud éigin faoi Martinique."
  
  
  Rud a chliceáil i mo inchinn.
  
  
  Mairtíreach. Bolcán.
  
  
  Go tobann, d'oscail doras sa bhalla taobh thiar Jorge. Shiúil figiúr tríd, é gléasta cosúil liomsa, i gúna steiriúil, masc, caipín agus gach rud eile. Jorge leath iompú, d'fhéach sé, ansin grinned.
  
  
  “Buenos noches, senorita,” a dúirt sé. Ansin is dóigh liom gur fhill cuid den meisce ar a ghlór. “Tá sí chomh hálainn, a chinita beag gleoite, agus tagann sí chun cabhrú leis na lobhar. Just a tháinig."
  
  
  
  
  
  Chinita. Síneach.
  
  
  Thar barr an masc máinliachta, d'fhéach súile oirthearacha le dhá eyelids díreach orm.
  
  
  Na súile oirthearacha dúbailte-ró-eolach.
  
  
  "Fáilte go dtí an cóisir, Carter," a dúirt sí.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar a gloomily.
  
  
  “Ar do shon, a Laoi Chin,” a dúirt mé, “tá an cóisir thart.”
  
  
  Bhog mé i dtreo di. D'ardaigh sí a lámh.
  
  
  "Ná déan botúin a bheidh aiféala ort," a dúirt sí. "Tá…"
  
  
  Fuair a guth bás i lár na habairte agus chonaic mé a súile ag méadú go tobann agus eagla uirthi.
  
  
  "Carter!" a scairt sí. "Taobh thiar duit!"
  
  
  Chas mé timpeall. Chaill buidéal Jorge mo cloigeann le orlach, ag briseadh ar an mbord ina láimh. Scoilt soicind ina dhiaidh sin, bhuail mo chop karate é ag bun a mhuineál agus chaill sé. Thit sé ar an urlár mar a bheadh log leagtha. Fiú agus é ag titim, chuala mé glór Lee Chin arís. An uair seo bhí sé réidh, daingean agus socair marfach.
  
  
  “An doras,” adeir sí. "Agus ar do chlé."
  
  
  Bhí triúr acu ag an doras. Sa solas beag scáthach d'fheicfinn géaga gruama, míshaenacha, aghaidheanna le gnéithe claonta, soicéid súl folamh, lámha stumpa. Bhí mé in ann freisin glint dhá sceana agus píosa marfach de phíobán luaidhe a fheiceáil agus iad ag bogadh go mall i dtreo dom.
  
  
  Ach ba iad na figiúirí ar an taobh clé a chuir fuarú síos mo spine. Bhí cúig, sé, b'fhéidir níos mó, agus d'ardaigh siad go léir as a n-leapacha a glide cúramach i dtreo dom.
  
  
  Bhí siad seo lepers le galair thógálacha. Agus tháinig a gcorp leath-nocht níos dlúithe agus níos dlúithe, clúdaithe le siadaí ulcrach bán ag gobadh amach go uafásach as an fheoil ghalraithe.
  
  
  Tháinig Lee Chin anonn go dtí mo thaobh.
  
  
  “Dubhairt duine de do chuid fealsúna Iarthair uair amháin,” a dúirt sí go socair, beagnach go comhrá, “gurb é namhaid mo namhaid mo chara. An aontaíonn tú?"
  
  
  “Ag an bpointe seo,” a dúirt mé, “go hiomlán.”
  
  
  “Déanaimis sinn féin a chosaint ansin,” a dúirt sí, agus a corp lúbtha beagán, a lámha ag sleamhnú ar aghaidh i rud a d’aithin mé láithreach mar sheasamh réidh clasaiceach kung fu.
  
  
  Tharla an chéad rud a tharla chomh tapaidh sin gur ar éigean a d’fhéadfainn é a leanúint. Tháinig gluaiseacht tobann sa ghrúpa lobhar ag an doras, agus splanc geal de lann scian splancadh tríd an aer. Chas mé go dtí an taobh. Níor bhog Lee Chin. Lámhaigh ceann dá lámha suas, iompú, rinne paraból tapa, agus thosaigh an scian ag bogadh arís - i dtreo an fhir a chaith é. Lig sé amach scread a chríochnaigh le gasp agus an lann ag polladh a mhuineál.
  
  
  An chéad nóiméad eile, phléasc an seomra le gluaiseacht chaotic. Ghluais na lobhar ar aghaidh ina ngrúpa agus theith siad orainn. D'eitil mo chos dheas amach agus fuair mé marc i mbolg ionsaitheora amháin agus mé ag brú mo mhéara righin ar aghaidh isteach i bpléacsas gréine duine eile. Feadóg píopa luaidhe anuas ar mo ghualainn. Bhí Hugo i mo láimh, agus scaoil an fear leis an bpíb luaidhe é agus an lann marfach ag dul isteach ina mhuineál. Fuil gushed as an artaire carotid cosúil le Fountain. In aice liomsa, ghluais corp Lee Chin i ngluaisne sreabhán, dochloíte, a lámha ag casadh agus ag titim de réir mar a bhí a corp ag luascadh go grod tríd an aer agus ag titim cráite lena ceann ar uillinn dodhéanta.
  
  
  “Ní haon úsáid é, a Chartúir,” a chuala mé guth Diaz ag caoineadh ó áit éigin sa dorchadas. “Tá an doras faoi ghlas ón taobh amuigh. Ní bhfaighidh tú amach anois. Beidh tú i do lobhar cosúil linne."
  
  
  Ghearr mé Hugo san aer os mo chomhair, ag brú ar ais an dá lobhar leath-nocht le mo lámha.
  
  
  “Do chuid éadaí,” a dúirt mé le Lee Chin. “Ná lig dóibh do chuid éadaí a stróiceadh ná teagmháil a dhéanamh leat. Tá siad ag iarraidh sinn a ionfhabhtú."
  
  
  “Beidh tú ag lobhadh díreach cosúil linne, a Chartúir,” a chualathas an croc liath arís. “Deisíonn tusa agus an duine beag é. Beidh do flesh titim ó ..."
  
  
  Chríochnaigh an scread le gasp nuair a chrom Lee Chin, ag sníomh thart, ag titim ar gcúl, ag breith ar na gluaiseachtaí, agus ag seoladh corp Diaz i dtreo an bhalla le fórsa catapult. A shúile iompú bán agus ansin dúnta mar a thit sé. Ag an nóiméad céanna, mhothaigh mé lámh duine éigin a grab mo dhroim agus chuala fuaim urlacan. Chas mé timpeall, ag breith ar dhroim an lobhar le lámh amháin lámhainní agus Hugo ag slamadh isteach ina plexus gréine ag uillinn aníos. Crumpled sé, fuil ag sileadh as a bhéal. Bhí píosa de mo gúna steiriúil fós clutched ina láimh. Ag casadh timpeall, thug mé faoi deara Lee Chin ag sracadh as scata cat eile, agus corp an lobhar ag titim in aghaidh an bhalla. Bhí a gúna stróicthe freisin. Ar feadh soicind scoilte, tháinig ár súile le chéile, agus caithfidh gur tharla an smaoineamh céanna dúinn ag an am céanna.
  
  
  “An doras,” arsa mise.
  
  
  Chlaon sí beagán agus d'éirigh a corp cosúil le cat arís. Chonaic mé í ag léim ar an mbord a bhí á úsáid ag Jorge.
  
  
  
  
  ansin rinne eitilt dodhéanta thar na cinnirí na trí attackers agus i dtír in aice leis an doras. Shiúil mé díreach taobh thiar di, ag baint úsáide as Hugo chun an bealach a ghlanadh. Agus muid inár seasamh le chéile ag an doras, ní raibh ach cúpla soicind fágtha againn sular ionsaigh na leipreacháin sinn arís.
  
  
  "Le Chéile!" - Coirt mé. Anois!"
  
  
  Ár cosa fired ag an am céanna, cosúil le dhá reithe fuidrimh. Bhí timpiste ann, ach choinnigh na insí. Arís. Bhí an timpiste níos airde. Arís. Léim an doras amach as a insí, agus ritheamar tríd isteach sa chlós, lámha lofa ag síneadh amach chugainn, ag breith ár gcuid éadaí, boladh an fheoil ag fáil bháis ag dul isteach inár gcuinne.
  
  
  "Doras go dtí an oifig!" Chuala mé scread Lee Chin. "Oscail!"
  
  
  Chuala mé fuaim na gcos ag rith ar an talamh pár sa chlós agus na lobhar ag rith linn i ngrúpa. Bhí scrobarnach na máinlianna ar an mbealach, agus bhí siad ag druidim linn go tapa. Chuir mé gach beagán deiridh fuinnimh isteach i gceann pléasctha deireanach de luas, chonaic Lee Chin an rud céanna taobh thiar dom, agus rushed tríd an doras oscailte isteach san oifig. Taobh thiar dom, tháinig doiléir luais ar fhigiúr Lee Chin agus mé ag slamadh an doras dúnta, ag brú síos go brúidiúil ar mheáchan na gcorp a bhí ag druidim linn. Ar feadh nóiméad bhraith mé go raibh an doras briste oscailte arís. Ansin go tobann dhún sé agus lámhaigh mé ag an glas. Bhí torann guthanna ar an taobh eile den doras, ansin ciúnas.
  
  
  Sheas Lee Chin in aice liom.
  
  
  “Féach,” a dúirt sí, agus í ag díriú ar cheann de choirnéil an tseomra.
  
  
  An bhean a lig mé isteach ina luí ina gcarn, gan gluaiseacht. Bhí sé éasca a fheiceáil cén fáth. Gearradh a scornach ó chluas go cluas. In aice léi leagan sraith teileafóin, a sreang stróicthe amach as an mballa.
  
  
  “Caithfidh an CLS a bheith íoctha leis na lobhar a d’ionsaigh sinn,” a dúirt mé. “Is léir nár íocadh an bhean seo. Is dócha nach raibh a fhios aici rud ar bith faoi. Nuair a chuala sí an troid lámh le lámh sa sciathán ionfhabhtaithe, caithfidh go ndearna sí iarracht glaoch ar na póilíní agus..."
  
  
  “Agus rinne sí botún an doras a fhágáil go dtí an clós oscailte nuair a rinne sí,” a chríochnaigh Lee Chin dom.
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  “Ach níl aon ráthaíocht ann nár bhain duine de na lobhair úsáid as an teileafón chun glaoch ar atreisithe CLS. Agus níl mé chun a bheith anseo nuair a thagann siad. Táimid ag dul a fhágáil anseo anois. Agus le chéile. Tá roinnt míniúcháin le déanamh agat."
  
  
  “Ar ndóigh,” a dúirt Lee Chin go socair. "Ach cad mar gheall ar ár n-éadaí?"
  
  
  Bhí cóta ár mbeirt máinlianna stróicthe. Bhí fo-éadaí salach. Bhí sé soiléir go leor cad ba ghá a dhéanamh.
  
  
  “Striptease,” a d’ordaigh mé, ag meaitseáil mo ghníomhartha le mo chuid focal.
  
  
  "Gach?" - D'fhiafraigh Lee Chin le amhras.
  
  
  “Sin é,” arsa mise. “Mura mian leat dúiseacht lá amháin agus do mhéara a aimsiú ag titim amach.”
  
  
  “Ach cá rachaimid? Gan éadaí…"
  
  
  “Tá duine éigin ag fanacht liom sa charr. Cúpla bloc as seo,” a dhearbhaigh mé di.
  
  
  Lee Chin d'fhéach sé suas ó unclasping a bra.
  
  
  "Roinnt bloic!" Dúirt sí. "Ní chiallaíonn tú go bhfuil muid ag dul go dtí ..."
  
  
  Chlaon mé, d'éirigh as mo shorts agus bhog mé i dtreo an doras tosaigh.
  
  
  "Réidh?"
  
  
  Li Chin, throwing leataobh píosa a mionbhrístíní, d'fhéach sé amhrasach, ach Chlaon. Rug mé ar a lámh agus d'oscail mé an doras tosaigh.
  
  
  "Rithimis!"
  
  
  Is maith liom a bheith ag ceapadh go raibh muid ar na chéad imreoirí ag San Juan.
  
  
  
  Caibidil a hOcht
  
  
  Bhí Gonzalez dozing. Nuair a dhúisigh sé ó mo bhualadh ar an bhfuinneog, fuair sé Nick Carter naked ina sheasamh i lámh le bean Síneach álainn agus thar a bheith nocht, thit a ghiall ar a bhróga. Ar feadh tamaill ní dhearna sé tada ach faire. Agus ní ag dom. Ní fhéadfainn an milleán a chur air. Bhí Li Chin beag, beagnach beag bídeach, ach bhí gach orlach dá corp i gcomhréir go foirfe. Thit gruaig dhubh scaird thar a cíoch bheaga, daingean le coróin mhór agus clúidíní in airde. Bhí a pluide agus a cosa mín, bhí a boilg tucked agus cuartha. Bhí a aghaidh accentuated ag srón doll foirfe, agus nuair a tharraing sí a liopaí dea-shainithe leataobh, dazzled a fiacla. Ba dheacair a chreidiúint go raibh an cailín seo ina máistir kung fu - nó ar cheart dom a rá, leannán - a d'fhéadfadh líon ar bith fear a ghlacadh i gcomhrac lámh le lámh. Ní go raibh mé chun dearmad a dhéanamh air.
  
  
  Bhuail mé ar an bhfuinneog arís, ag cnagadh Gonzalez as a shúil trance-mhaith.
  
  
  “Gonzalez,” a dúirt mé, “mura miste leat cur isteach ar do chuid staidéir chorpoideachais, bheinn buíoch dá n-osclódh tú an doras. Agus sílim go mbeadh an bhean buíoch as do sheaicéad.”
  
  
  Gonzalez rushed go dtí an doorknob.
  
  
  “An doras,” ar seisean. “Tá. Cinnte. Doras. Blazer. Cinnte. Bheinn an-sásta mo dhoras a thabhairt don bhean. Ciallaíonn mé mo sheaicéad."
  
  
  Thóg sé cúpla soicind mearbhaill, ach ar deireadh d’oscail an doras agus bhí Lee Chin clúdaithe ó ghualainn go glúine ag seaicéad Gonzalez. fuair mé
  
  
  
  
  clóca gur ar éigean a shroich mo chromáin, mar gheall ar stádas gearr Gonzalez.
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt mé, ag dul isteach sa suíochán cúil le Lee Chin, ag cur Wilhelmina agus Hugo i bpócaí chóta Gonzalez go sealadach agus ag déanamh neamhairde dá mhian gan focal ach is léir go bhfuil sé éadóchasach fios a bheith agat cad a tharla. “Déanaimis an ifreann a bhaint as seo. Ach nílimid ag dul ar ais chuig an óstán go fóill. Just a thiomána timpeall beagán. Tá rud éigin le rá ag an mbean bheag seo liom.”
  
  
  “Ar ndóigh,” a dúirt Li Chin go socair. Rum sí trí phócaí seaicéad Gonzalez go dtí gur aimsigh sí paca toitíní, thairg sí ceann dom, agus nuair a dhiúltaigh mé, las sí ceann di féin agus ghlac sí tarraing dhomhain. "Cá thosóidh mé?"
  
  
  "Ar dtús. Ó na bunghnéithe Cosúil, cad é go díreach atá tú ag iarraidh a dhéanamh agus cén fáth?”
  
  
  “Fine. Ach nach gceapann tú gur chóir do dhuine atá ag tiomáint breathnú os a chomhair níos minice ná mar a bhreathnaíonn sé sa scáthán rearview?”
  
  
  “Gonzalez,” a dúirt mé go rabhaidh.
  
  
  Bhreathnaigh Gonzalez go ciontach ar an mbóthar agus lean sé ag tiomáint timpeall fiche míle san uair.
  
  
  "An bhfuil a fhios agat rud ar bith faoi Chinatown?" - D'iarr Lee Chin.
  
  
  "An bhfuil a fhios ag aon duine rud ar bith faoi Chinatown ach amháin má tá siad eitneach Síneach?"
  
  
  “Dea-phointe,” a aoibh Lee Chin. “Ar aon nós, is iníon Lung Chin mé. Is mise an t-aon leanbh aige freisin. Is é Smig na Scamhóg ceann an teaghlaigh Chin, nó an clan Chin más mian leat. Is clan mór é seo, agus ní miste liom go bhfuil sé an-saibhir. Tá go leor leasanna gnó éagsúla aige, ní hamháin i Chinatown Nua-Eabhrac, Hong Cong agus Singeapór, ach ar fud an domhain. Ós rud é nach raibh aon chlann eile ag m'athair, go háirithe gan aon mhac, tógadh agus cuireadh oideachas orm chun aire a thabhairt do leasanna chlann Chin, cibé áit a raibh siad agus cibé áit a raibh siad. Cibé bealach, d'fhéadfainn é a dhéanamh."
  
  
  “Le húsáid éirimiúil na n-ealaíon martial prowess?”
  
  
  “Sea,” a chlaon Lee Chin. “Agus ag déanamh staidéir ar na daonnachtaí ag Vassar. Agus staidéar na teicneolaíochta go ginearálta ag MIT.”
  
  
  “A bhean óg a bhfuil oideachas forleathan uirthi,” a dúirt mé.
  
  
  "Tá mé ag ceapadh gur mar sin atá mé. Is é an post atá agam faoi láthair ná, bhuel, d'fhéadfá fabhtcheartaithe a thabhairt don chlann. Nuair a théann rud éigin mícheart nó má bhíonn bagairt ar leasanna an chlann, cibé áit agus cibé rud a d'fhéadfadh a bheith ann, ní mór dom. Is é an tasc ná idirghabháil a dhéanamh agus an cás a chur ina cheart."
  
  
  “Cad nach bhfuil ag oibriú go réidh faoi láthair nó atá faoi bhagairt?” - D'iarr mé, cheana féin muiníneach sa fhreagra.
  
  
  “Imigh leat, a Chartúir,” a dúirt sí. "B'fhéidir go ndearna tú buille faoi thuairim faoi seo. Tá leasanna tromchúiseacha ag an gclann in ola Veiniséala. Agus ola i go leor áiteanna eile i Meiriceá Theas freisin. Agus tá an CLS ag bagairt rigí ola agus scaglanna amach ón gcósta suas agus síos an chósta a scriosadh. "
  
  
  “An-mhaith,” a dúirt mé go gruama. “An-eolach. Ní dóigh liom gur mhaith leat a insint dom cén fáth go bhfuil tú chomh eolasach?"
  
  
  “Ní ar ndóigh,” a d'fhreagair sí go suairc. "Níos mó ná mar is féidir liom a rá leat is é an chaoi a bhfuair mé amach gur bhuail tú le Michelle Duroch i Tangier, agus gur fhoghlaim tú é in am chun súil a choinneáil ort as sin. Ligean le rá go bhfuil clan Chin mór, agus tá go leor cluasa ann. go leor áiteanna”.
  
  
  “Le cluasa leictreonacha a chuirtear isteach sna toitíní san áireamh,” mheabhraigh mé di.
  
  
  “Tá,” a d'fhreagair sí go tirim. “Ba tú an t-aon leid a bhí agat maidir le cá raibh Duroch. Níorbh fhéidir liom tú a chailliúint. Agus tá a fhios againn go maith gurb é Fernand Duroch an eochair do bhagairt iomlán an CLS. Ar aon nós, anois go bhfuil a fhios againn araon cá bhfuil ár ndochtúir daor. Fuadaíodh an bás tar éis dó a bheith i bhfolach i leprosarium..."
  
  
  “Fan,” chuir mé isteach go géar. "Cá díreach a cheapann tú a tógadh é?"
  
  
  “Come on, Carter. Tá tú ag imirt cluichí liom arís,” a dúirt sí go mífhoighneach. “Chuala mé an méid a dúirt Jorge chomh maith leatsa. Cén fáth a gceapann tú gur eitil mé anseo agus gur thaispeáin mé mar altra chomh luath agus a d'éirigh le mo fhabht do chomhrá a dhéanamh le hiníon Duroch - díreach sular chaith tú tobac as an aicsean. conas a bhlais sé? "
  
  
  “Bréanach,” arsa mise. "Ach níor fhreagair tú mo cheist."
  
  
  Dúirt Jorge: “Martinique. Ba é an focal deiridh a bhí ag do chara Ahmed ná "Vulcan". An féidir liom an treoirleabhar a lua duit?” Tá bolcán díomhaoin, Mont Pelée is dócha, in oileán Mhuir Chairib na Fraince, Martinique. Conclúid: Tá Duroch agus ceanncheathrú an OAS suite i nó in aice le crater Mont Pelée i Martinique."
  
  
  Cursed mé go ciúin. Bhí an cailín seo go maith.
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. “Tá do chuid oibre bleachtaireachta críochnúil. Agus déileálann tú go maith le fadhbanna diana. Ach anois, dreoilín beag, tá sé in am agat an pictiúr mór a thréigean. Is féidir leat ionadaíocht a dhéanamh ar leasanna na sochaí. Clan Chin, ach déanaim ionadaíocht ar leasanna na Stát Aontaithe, gan trácht ar gach tír eile a tháirgeann ola sa leathsféar seo. Is ábhar tosaíochta é.
  
  
  
  Tá sé soiléir? "
  
  
  “Ach sin uile,” a dúirt Lee Chin, agus í ag caitheamh a toitín amach an fhuinneog. “Ní bhíonn coinbhleacht idir na leasanna ar a bhfreastalaíonn mé agus na leasanna ar a bhfreastalaíonn tú. Tá an rud céanna ag teastáil uainn araon - an ciorcadóireacht OAS a dhíchumasú. Agus tá a fhios againn araon nach mór dúinn gníomhú ar an mbealach céanna chun Duroch a shaoradh. Conclúid: Tá sé in am teacht le chéile."
  
  
  “Déan dearmad air,” arsa mise. "Ba mhaith leat a dhéanamh ach rudaí níos casta."
  
  
  "Mar a rinne mé sa leprosarium?" - D'iarr Li Chin, ag féachaint ar dom slyly. “Éist, a Chartúir, is féidir liom cabhrú leis an ábhar seo, agus tá a fhios agat é. Slí amháin nó slí, ní féidir leat mé a choinneáil ó é seo a dhéanamh. Tá mé níos mó ná aon duine a d'fhéadfadh tú iarracht a dhéanamh dom a choinneáil faoi chuing, agus dá mbeadh tú a ghabháil liom go mbeadh sé ach a dhéanamh rudaí deacair duit."
  
  
  Bhreathnaigh mé amach an fhuinneog ar feadh nóiméid agus smaoinigh mé. Bhí an méid a dúirt sí fíor. Is dócha nach raibh mé in ann í a choinneáil ó é a dhéanamh. Is dócha go raibh sí ina suí ansin faoi láthair, ag smaoineamh ar bhealach aisteach le damáiste a dhéanamh do mo chuid toenails má chinn mé triail a bhaint as. Ar an láimh eile, b'fhéidir go raibh sí ag obair don fhreasúra, in ainneoin a scéal sách sochreidte, agus tháinig sí i gcabhair orm sa choilíneacht lobhar chun mo fhabhar a fháil. Ach mar sin féin, b’fhearr í a bheith in áit éigin a bhféadfainn súil a choinneáil uirthi ná ligean di dul as radharc.
  
  
  “Imigh leat, a Chartúir,” a dúirt sí. “Stop ag suí ansin ag iarraidh breathnú dothuigthe. An beart é seo?
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. “Smaoinigh go bhfuil tú fostaithe go sealadach ag AX. Ach amháin chomh fada agus a tharraingíonn tú do mheáchan féin.”
  
  
  Bhuail Lee Chin a fabhraí agus d'fhéach sé ar mo thaobh.
  
  
  “Féach ar an seanfhocal Síneach,” a dúirt sí leis an gcanúint is húire a chuala mé ó Charlie Chan.
  
  
  "An rud atá ann?" - Dúirt mé.
  
  
  "Ní féidir leat fear maith a choinneáil síos mar nuair a bhíonn an dul deacair, sin é an uair a éiríonn leo agus nílim ach ag streachailt."
  
  
  “Hmmm,” a dúirt mé. "Confucius?"
  
  
  "Uimh. Chinatown Ard, rang 67."
  
  
  Chlaon mé go ceadmhach.
  
  
  “Ar aon nós, an-domhain. Ach anois go bhfuil ár gcultúr againn don lá, ba mhaith liom plé a dhéanamh ar an gcaoi a bhfuilimid chun dul go Martinique.”
  
  
  D'athraigh a léiriú ar fad. Bhí sí gach gnó.
  
  
  “Má léann tú do threoirleabhar go maith,” a dúirt mé léi, “tá a fhios agat gur roinn thar lear den Fhrainc í Martinique, díreach mar is stát sna Stáit Aontaithe í Haváí. Ciallaíonn sé seo gur Francach na dlíthe agus an riarachán..."
  
  
  “Ciallaíonn sé seo,” a chríochnaigh Lee Chin dom, “gur féidir le baill CLS iad a insíothlú.”
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  “Ciallaíonn sé seo go gcaithfimid dul isteach i Martinique i ngan fhios dóibh go bhfuilimid tagtha. Ardaíonn sé seo fadhb an iompair. Tá Michelle agus mé féin ag taisteal faoi cheilt, ach ní féidir linn a chur i mbaol gan a bheith ann, go háirithe tar éis na heachtra sin ag an leprosarium."
  
  
  Strac Lee Chin taobh amháin dá aghaidh go tuisceanach.
  
  
  “Ní san aer mar sin,” a dúirt sí.
  
  
  "Ní hea," d'aontaigh mé. “Oileán sléibhtiúil é seo. Is é an t-aon áit ar féidir linn teacht i dtír ná ag an aerfort agus beidh orainn dul trí chustam agus inimirce. Ar an láimh eile, cé nach bhfuil ach áit amháin ann don eitleán tuirlingt, tá na céadta áiteanna ann atá measartha beag i méid. thiocfadh le bád ancaire a scaoileadh agus fanacht gan aithne ar feadh laethanta."
  
  
  “Ach amháin gur bealach maith é bád a fháil ar cíos chun a chur in iúl don líon mór daoine ar an oileán seo go bhfuil turas á phleanáil againn,” a dúirt Lee Chin as láthair, ag lasadh toitín Gonzalez eile.
  
  
  “Aontaím,” arsa mise. “Mar sin táimid ag smaoineamh ar bhád a fháil ar cíos seachas ceann a fháil ar cíos.”
  
  
  “Ar ndóigh, i ngan fhios don úinéir.”
  
  
  “Ní go dtí go dtabharfaimid ar ais é le híocaíocht as é a úsáid.”
  
  
  Chaith Lee Chin luaith toitíní amach an fhuinneog agus bhí cuma ghnó air.
  
  
  “Beidh orainn ceist na híocaíochta seo a phlé, a Chartúir,” a dúirt sí. "Tá mé beagán thar barr le mo chaitheamh le déanaí."
  
  
  “Labhróidh mé leis an gcuntasóir,” a gheall mé di. “Idir an dá linn, caithfidh an bheirt againn codladh a fháil. anocht. An bhfuil a fhios agat cá bhfuil cé an luamh?”
  
  
  Chlaon sí.
  
  
  "Tá caifé ar an taobh thoir darb ainm Puerto Real." Buailfidh mé leat ansin amárach ag meán oíche. An bhfuil áit agat le fanacht go dtí sin?”
  
  
  “Ar ndóigh,” a dúirt sí. "Chlann Chin..."
  
  
  “Tá a fhios agam, tá a fhios agam. Is clan an-mhór é an Chin clan. Ceart go leor, is féidir le Gonzalez titim amach liom in aice le m’óstán, ansin roinnt éadaí a cheannach duit agus tú a thabhairt cibé áit is mian leat.”
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt sí, agus í ag caitheamh an toitín amach an fhuinneog. “Ach. Carter, faoi na héadaí seo ..."
  
  
  “Rachaidh sé go dtí mo chuntas,” a dhearbhaigh mé di.
  
  
  Aoibh sí.
  
  
  Cad é an ifreann. Is fiú outfit amháin a cheannach chun a fheiceáil conas a tharraingíonn sé daoine eile.
  
  
  
  
  Nuair a chuaigh mé isteach in Árasáin San Geronimo arís, bhí breacadh an lae ann agus bhí Michelle fós ina codladh go tapaidh. Ní raibh sí ró-chóirithe fiú le haghaidh codlata. Déanta na fírinne, ní raibh uirthi ach cúinne den bhileog a chlúdaigh go measartha timpeall ceithre orlach dá pluide. Chaith mé go ciúin ach go críochnúil, ag baint úsáide as roinnt gallúnach carbolic a thug mé liom go háirithe chun na críche seo, agus luigh mé síos sa leaba in aice léi. Bhí mé tuirseach. Bhí codladh orm. Ní raibh uaim ach mo shúile a dhúnadh agus snor go croíúil. Ar a laghad, sin an rud a cheap mé, go dtí gur bhog Michelle, d’oscail súil amháin, chonaic mé mé, agus chas sí chun brú a chur ar a cíoch cuimsithí—mar sin murab ionann agus cíoch beag, daingean, perky Lee Chin—i gcoinne mo bhrollach lom.
  
  
  "Conas a bhí sé?" - muttered sí, lámh amháin thosaigh stróc mo dhroim, go dtí an bonn de mo mhuineál.
  
  
  “Seachas reisimint lobhar ionfhabhtaíoch a bhí armtha le sceana agus clubanna a throid, ní raibh faic leis,” a d’fhreagair mé, agus mé ag tosú ag iniúchadh réimse spéisiúil le mo lámha féin.
  
  
  “Caithfidh tú é seo a insint dom,” a dúirt Michelle go hoarsely, a corp ar fad brúite anois i mo choinne, ag brú i mo choinne.
  
  
  "Déanfaidh mé é," a dúirt mé. Agus ansin níor dúirt mé rud ar bith eile ar feadh tamaill, bhí mo bheola gnóthach ar bhealach eile.
  
  
  "Cathain a bheidh tú ag insint dom?" - Muttered Michelle tar éis nóiméad.
  
  
  “Níos déanaí,” arsa mise. "I bhfad níos déanaí."
  
  
  Agus bhí sé sin i bhfad níos déanaí. Déanta na fírinne, an lá sin bhíomar ag leagan arís ar an trá ghainmheach bhán, ag cur níos mó de ghrian te na Cairibe i láthair.
  
  
  "Ach an bhfuil muinín agat as an gcailín Síneach seo?" D'fhiafraigh Michelle agus í ag cur ola súdaireachta te ar mo dhroim, ag glúchadh na matán i mo ghualainn.
  
  
  “Ní ar ndóigh,” arsa mise. "Sin ceann de na cúiseanna is fearr liom í a bheith agam, ionas gur féidir liom súil a choinneáil uirthi."
  
  
  “Ní maith liom é,” a dúirt Michelle. "Is cosúil sí contúirteach."
  
  
  “Sin cé hí,” arsa mise.
  
  
  Bhí Michelle ina thost ar feadh tamaill.
  
  
  "Agus tá tú ag rá stripped sí nocht i os comhair tú?" - d'iarr sí go tobann.
  
  
  “Go docht ar dualgas,” a dhearbhaigh mé di.
  
  
  "Tá!" snort sí. "Sílim gur saineolaí í ar chúpla rud seachas kung fu."
  
  
  chuckled mé. "Bheadh sé suimiúil go mbeadh a fhios."
  
  
  "Ní hea, chomh fada agus atá mé thart, ní bheidh tú!" - tafann Michelle. "Ní maith liom an smaoineamh í a bheith linn."
  
  
  “Dúirt tú sin liom cheana,” arsa mise.
  
  
  “Bhuel, tá mé á rá leat arís,” a d'fhreagair sí go suairc.
  
  
  Agus dúirt sí liom arís. Nuair a d'ith muid na damanta sin Piña Coladas roimh an dinnéar. Agus nuair a lig muid orainn a bheith leoin i rith an lóin. Agus nuair a bhíomar i dtacsaí tar éis lóin, bhíomar ag dul go dtí an casino.
  
  
  “Féach,” a dúirt mé faoi dheireadh. “Tagann sí linn agus sin é. Níl mé ag iarraidh cloisteáil faoi arís."
  
  
  Thit Michelle i gciúnas sullen, rud a d'éirigh níos sullen fós agus muid ag siúl amach as an gceasaíneo agus isteach sa charr ar cíos a bhí seachadta agam. Rinne mé neamhaird di, ag díriú gach rud a d'fhéadfainn a bheith ag tiomáint, ag dul thart, agus timpeall San Juan go dtí go raibh mé cinnte gur chaill mé aon duine a d'fhéadfadh dul sa tóir orainn. Bhí sé beagnach meán oíche nuair a pháirceáil mé mo charr cúpla bloc ón duga luamh agus d'athraigh muid isteach na rabhlaeir agus sweaters a thug mé liom i mo mhála cáipéisí.
  
  
  “Cá mbuailfimid leis an gcraobh kung fu seo atá agatsa?” - D'fhiafraigh Michelle agus mé ag tógáil lámh uirthi agus í a threorú tríd na sráideanna dorcha ciúine go dtí an linn snámha leis an luamh.
  
  
  “I sluma salach, dorcha, díchreidmheach go hiomlán,” a dúirt mé léi go suairc. "Beidh tú grá seo."
  
  
  Slumaí fíor a bhí i Puerto Real. Agus bhí sé salach, dorcha agus downright olc. Ba áit é freisin a ndeachaigh daoine i mbun a ngnó agus a rinne iarracht gan breathnú ró-ghéar ar strainséirí. I bhfocail eile, ba é an áit chruinnithe ab fhearr a bhféadfainn smaoineamh air. Tharraing mé ar ais na cuirtíní feirbthe a bhí ar crochadh thar an mbealach isteach agus d'fhéach mé isteach sa taobh istigh dorcha, deataithe. Bhí barra fada de tíleanna scáinte sínte trasna an tseomra, agus leathdhosaen carachtar seafóideach ag ól taobh thiar de, cuid acu ag imirt dúradáin leis an tábhairne, cuid acu díreach ag stánadh ar an spás. Os comhair an bheáir, suite i gcoinne balla plástair a bhí ag titim amach, ag go leor boird rickety bhí cluiche dísle nois, cúpla óltóir uaigneach agus duine ar meisce a bhí ag caoineadh go litriúil ina bheoir. Gach rud smelled beoir sean, deataigh toitíní sean agus rum. Bhí náire ar Michelle agus mé á threorú chuig an mbord.
  
  
  “Tá sé seo níos measa ná Tangier,” a dúirt sí liom. "Cá fhad ba chóir dúinn fanacht ar an cailín?"
  
  
  “Go dtí go dtaispeánann sí,” a dúirt mé. Bhí mé ag déanamh réidh le dul go dtí an beár le haghaidh deoch nuair a sheas duine de na hóltóirí aonair suas ó bhord ag an taobh eile den seomra agus thuislithe i dtreo chugainn, ag iompar buidéal agus roinnt spéaclaí. Is léir go raibh sé ar meisce agus é thíos leis an mí-ádh lena chuid rabhlaeir thar a bheith salach, splattered péinte, geansaí olla stróicthe, agus caipín olla leath ag clúdach a aghaidh.
  
  
  
  .
  
  
  “Hey, amigos,” a dúirt an ólta, agus é ag claonadh os cionn ár mbord, “déanaimid deoch le chéile. Is fuath liom ól i m'aonar."
  
  
  “Fág im’ aonar, a chara. Táimid…"
  
  
  Stop mé lár na habairte. Faoi mo chaipín, chuaigh súil oirthearach aithnidiúil orm. Tharraing mé amach cathaoir.
  
  
  “Lee Chin,” a dúirt mé, “buail le Michelle Duroch.”
  
  
  “Dia duit,” a dúirt Lee Chin, ag gáire agus í ag sleamhnú isteach i gcathaoir.
  
  
  “Tráthnóna maith,” a dúirt Michelle. Agus ansin i nguth binn: “Cead álainn atá agat.”
  
  
  “Tá áthas orm gur thaitin sé leat,” a d’fhreagair Lee Chin. “Ach ba cheart go bhfaca tú an ceann a bhí agam aréir. Is féidir le Carter a rá leat."
  
  
  Phléasc súile Michelle go contúirteach. “Tá ionadh orm gur thug sé faoi deara fiú,” a dúirt sí.
  
  
  Li Chin aoibh díreach.
  
  
  “Dúirt Confucius,” a dúirt sí, agus í ag cur a blas haca uirthi arís, “tagann rudaí maithe i bpacáistí beaga.”
  
  
  “Ceart go leor, a mhná,” chuir mé isteach. - Sábháil an comhrá cairdiúil ar feadh tamaill eile. Tá jab le déanamh againn agus caithfimid é a dhéanamh le chéile."
  
  
  Chlaon Li Ching láithreach. Chuir Michelle a radharc faoi chois. Thóg mé an buidéal a thug Lee Chin agus dhoirt mé gach rud isteach i spéaclaí. D'ól Lee Chin a deoch i gceann sip éadrom, ansin shuigh síos, ag féachaint orm, ag fanacht. Ghlac mé sip agus beagnach phléasc.
  
  
  "Dia!" gasped mé. "Cén cineál ábhar é seo?"
  
  
  “Rum nua,” a dúirt Lee Chin go casaideach. "Tá beagán láidir, nach bhfuil?"
  
  
  "Láidir!" Dúirt mé. “Tá gach rud ceart go leor, féach. A ligean ar a fháil ar an obair. Teastaíonn bád mór go leor don cheathrar againn, le go leor cumhachta chun muid a thabhairt go Martinique go tapa, ach nach bhfuil sé mór go leor chun aird a tharraingt agus chun tumadóireacht dhomhain a iarraidh sa chuan uisce."
  
  
  "Lá na mBan," a dúirt Lee Chin.
  
  
  Bhreathnaigh mé uirthi go ceistitheach.
  
  
  "Tá sé ar ancaire thart ar ceathrú míle ón gcuan," a dúirt sí. “Is le milliúnaí Meiriceánach darb ainm Hunter. Ní raibh sé timpeall air le timpeall trí mhí. Níl ach duine amháin ar bord chun aire a thabhairt dó, agus bíonn sé ar meisce sa chathair."
  
  
  “Bhí tú gnóthach,” a dúirt mé go ceadmhach.
  
  
  “Bím leamh ag suí thart,” a dúirt Lee Chin. “Ní chodlaim ach ceithre huaire an chloig san oíche ar aon nós, mar sin bhí rud éigin le déanamh uaim agus is maith liom báid fós. Tá an áilleacht seo, Carter, go háirithe don rud atá ar intinn againn. Briogantín ochtó troigh is ea é seo. le cabhail agus rigging athneartaithe, tógadh trí chrann go híseal le haghaidh neart in uisce oscailte agus gaotha arda. Dealraíonn sé go bhféadfadh sé a chodladh ar a laghad ceithre, b'fhéidir níos mó. ag dul isteach sa chuan agus ag fágáil ar luas faoi uisce oscailte, fiú faoi sheol. Is áilleacht í, aisling fíor."
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  "Fuaimeann sé go maith".
  
  
  "Níl ach fadhb amháin," a dúirt Lee Chin. “Gairm bheatha. Nuair a fhilleann sé agus nuair a fhaigheann sé amach go bhfuil an bád ar iarraidh, is cinnte go rachaidh sé i dteagmháil leis na póilíní.”
  
  
  “Ní bhfaighidh sé an bád in easnamh,” arsa mise. “Beidh muid cineálta go leor chun fanacht air. Nuair a shroicheann sé, cuirfimid turas gearr ar fáil dó. Faoi ghlas sa chábán, ar ndóigh."
  
  
  "Ag cur duine eile nach féidir linn muinín a chur," a dúirt Michelle go feargach. A súile spléach ar Lee Chin.
  
  
  “Ní féidir cabhrú leis,” arsa mise. “Agus táimid inár suí anseo go neamhbhalbh. Breathnaímid ar Lá na mBan."
  
  
  Dúisím. Bhrúigh Michelle a cathaoir ar ais, sheas sí suas agus shiúil amach as an mbarra gan féachaint ar Lee Chin. Leanamar é. Tar éis an t-atmaisféar disgusting an mbarra, boladh aer te oíche na Cairibe neamhghnách maith. Shnámh báid feadh linn snámha an luamh, soilse gealánacha. Radharc síochánta, taitneamhach a bhí ann. Bhí súil agam go bhfanfadh sé mar sin chomh fada agus a thugamar “ar iasacht” do Lá Mhuire.
  
  
  “Féach,” a dúirt Lee Chin, agus í ag tarraingt amach péire beag déshúiligh faoina geansaí. "Tá."
  
  
  Thóg mé na déshúiligh agus luaigh mé iad sa treo sonraithe. Tar éis roinnt doiléire agus roinnt oiriúnú, tháinig "Lá na mBan" chun solais. Whistled mé go bog i admiration. Díreach mar a dúirt Lee Chin, bhí sé chomh hálainn. Bhí a línte fada caola ag dul thar farraige, agus bhí níos mó cumhachta faoi sheol i gceist lena gcrann arda. Ón mbealach a shiúil sí, d'fhéadfainn a rá go bhféadfadh sí a bheith ar ancaire go héasca in uisce éadomhain. Rinne mé staidéar air beagán níos mó ná mar a thóg na binoculars amach as mo shúile.
  
  
  “Níl ach rud amháin nach maith liom faoi seo,” a dúirt mé.
  
  
  "An rud atá ann?" - d'iarr Lee Chin puzzled. D'fhéadfainn a rá gur thit sí i ngrá leis an mbád ar an gcéad amharc. “Tá bád ceangailte leis an deireadh,” arsa mise.
  
  
  "Cén?" - Dúirt Lee Chin agus rug sé ar an déshúiligh. Bhí a fhios aici go han-mhaith cad a bhí á fháil agam: má bhí an bád ag an mbád, caithfidh go raibh an faireoir ar ais cheana féin. Rinne Lee Chin staidéar ar Lá na mBan ar feadh nóiméad, ansin d’ísligh sí a déshúiligh agus chroith sí a ceann.
  
  
  
  
  “Tá mo chol ceathrair Hong Fat chun cúpla chopsticks a chailleadh mar gheall air seo,” a dúirt sí. “Bhí sé ceaptha súil a choinneáil ar an bhfear faire seo agus é a chur in iúl dom cathain a d’fhillfeadh sé. Níor lig sé síos dom riamh cheana."
  
  
  “B’fhéidir nach é an faireoir é,” a mheabhraigh mé di. “D’fhéadfadh ball foirne eile teacht chun í a ullmhú don turas. Nó fiú duine a bhfuil goid beag i gcuimhne. Duine éigin a d’fhoghlaim nósanna an fhir faire díreach cosúil leatsa. In aon chás, tá Lá na mBan maith freisin chun ár gcríoch a thabhairt suas. Níl le déanamh againn ach ullmhú d’aoi nua ar an turas.”
  
  
  Chlaon Li Chin le comhaontú. Bhuail ár súile. Caithfidh go raibh an bheirt againn ag smaoineamh ar an rud céanna - dá mbeadh aon duine ann ar Lá na mBan, ní fhéadfaimis ligean dó sinn a fheiceáil ag druidim ar an mbád - mar is é an chéad rud eile a dúirt sí ná:
  
  
  "Gearradh scúba?"
  
  
  “Ceart,” a dúirt mé agus chas mé le Michelle. "An bhfuil tú imithe riamh tumadóireacht scúba?"
  
  
  Bhreathnaigh Michelle ar Lee Chin.
  
  
  "Cad faoi tusa?" Dúirt sí.
  
  
  “Tá go maith agam,” a d’fhreagair Lee Chin.
  
  
  “Bhuel, níl mé chomh dona sin liom féin,” a dúirt Michelle.
  
  
  amhras orm é. Dá mbeadh sé ráite ag Lee Chin gur dreapadóir éirimiúil a bhí inti, tá amhras orm go mbeadh Michelle tar éis a éileamh go raibh sí ag cruinniú mullaigh Everest. Ach d’aontaigh mé leis.
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt mé le Lee Chin. “Gearas scúba ar feadh trí. Agus mála gunna uiscedhíonta.”
  
  
  “Ar ndóigh,” a dúirt sí. "Fiche nóiméad."
  
  
  Agus d'imigh sí, ag imeacht isteach sa dorchadas mar scáth ag gluaiseacht.
  
  
  “Tá col ceathrair aici atá in ann aire a thabhairt don fheighlí. Is féidir léi fearas scúba a fháil ach é a iarraidh,” a dúirt Michelle go cantalach. "Cá bhfaighidh sí seo go léir?"
  
  
  “Is clan an-mhór é an clan Chin,” a dúirt mé le duine dáiríre.
  
  
  Agus d'fhill ár brainse ar leith den Chin Clan i níos lú ná fiche nóiméad. Bhí fear Síneach thart ar naoi mbliana déag d'aois in éineacht léi, a bhí sách tanaí, a bhí ag análú go trom agus a threalamh á leagan síos aige.
  
  
  “Tá na sorcóirí lán,” a dúirt Lee Chin. “Ní raibh mé in ann ach tomhas doimhneachta amháin a fháil, ach is féidir linn go léir an té atá á chaitheamh a leanúint. Seo é mo chol ceathrair Hong Fat."
  
  
  “Cuir glaoch orm Jim,” a dúirt Hong Saill. “Éist, níor fhág mé taobh an fhir faire seo riamh. Tá mé leath-ólta orm féin díreach ó bheith ag boladh a anála deich dtroithe. Agus tá sé ina chodladh lena cheann ar an mbord, ina chodladh mar leanbh ar meisce, díreach faoi láthair.”
  
  
  “Ní bheidh orainn ach seans a ghlacadh ar cibé duine é ar Lá na mBan,” a dúirt mé. “Rachaimid go dtí. Cuirfimid gléasta ansin, ar an gclaífort, taobh thiar den charn seo de bhlocanna luaith.”
  
  
  Tharraingeamar ár bhfearas isteach ar an duga, bhaineamar amach é, agus thosaíomar ag cur ár n-oireann fliucha orainn. Bhí siad nua agus boladh cosúil le rubair. Chuir mé orm mo chuid eití, ansin sheiceáil mé mo masc agus ocsaigin cosúil leis na cinn eile. Chuaigh Hugo agus Wilhelmina isteach sa mhála uiscedhíonta mar aon leis an derringer beag marfach a thug Lee Chin. Lean Pierre air ag déanamh compordach ar an taobh istigh de mo thigh faoin gculaith fliuch.
  
  
  “Wow,” a dúirt Hong Fat. "Na créatúir as an murlach dubh ionsaí arís."
  
  
  “Éist, a chol ceathrair,” arsa Lee Chin, “téigh ar ais go dtí an barra sin agus coinnigh do shúil ar an bhfear faire sin, nó tógfaidh mé do Honda. Má thosaíonn sé ag dul ar ais go Lá Mhuire, tabhair buzz dom.”
  
  
  Chlaon Hun Saill go measúil agus thiomáin sé isteach sa dorchadas.
  
  
  "Bliss?" Dúirt mé.
  
  
  “Mo chluas,” a dúirt Lee Chin go hachomair. “Glacadóir leictreonach. Uaireanta bíonn sé áisiúil.”
  
  
  “Gan dabht,” a dúirt mé go tirim. Sheiceáil mé go raibh an triúr againn réidh, ansin ghluais Lee Chin agus Michelle go imeall an chlaífoirt. Oíche geal gealaí a bhí ann, ach ní fhaca mé éinne ag féachaint orainn.
  
  
  “Lean mise,” arsa mise. “V-fhoirmiú. Fan i mo dhoimhneacht."
  
  
  Chlaon an bheirt. Chuir mé an masc ar mo aghaidh, chas mé ar an ocsaigin agus chuaigh síos san uisce. Nóiméad ina dhiaidh sin, bhí an triúr againn ag sleamhnú go réidh ar eití trí dhoimhneacht glas-dubh an chuain i dtreo Lá Mhuire.
  
  
  
  Naoú caibidil.
  
  
  Tá cuid mhór de Mhuir Chairib inmhíolaithe le siorcanna, agus ní haon eisceacht é an ceantar thart ar Chuan San Juan, agus mar sin choinnigh mé an gunna Lee Chin ar fáil réidh. Chuir radharc ócáideach thar mo ghualainn suaimhneas orm faoi Michelle. Ghluais sí tríd an uisce go héasca agus go réidh, rud a léirigh blianta fada taithí ar thumadóireacht. Más rud ar bith, bhí sí comhionann le Lee Chin, agus trí ghloine a masc shíl mé go raibh mé in ann teacht ar aoibh gháire sástachta ag an. Mar sin féin, níor fhéach mé siar go minic. Bhí an cuan plódaithe le báid agus b’éigean dúinn fíodóireacht a dhéanamh eatarthu agus uaireanta fúthu, ag coinneáil súil ghéar ar línte, ar ancairí agus fiú ar an líne iascaireachta uaireanta oíche. Agus, ar ndóigh, siorcanna. Bhí an t-uisce glas-dubh agus murcach ón oíche, ach thug mé faoi deara ó am go ham go raibh scoileanna d'éisc bídeacha le liathróidí spíceacha de chuáin mhara dubha ag eitilt uainn.
  
  
  
  
  ar ghrinneall na farraige, agus lá amháin ag cúlú scuid sciobtha, iontach galánta agus sciobtha. Tháinig mé ar dhromchla uair amháin, go hachomair, chun an treo a chinneadh, ansin tumadh arís agus bhog mé ar feadh an bhun. An chéad uair eile a tháinig mé chun solais chun greim a fháil ar ancaire Lá Mhuire. Soicind ina dhiaidh sin, tháinig ceann Michelle orlach ar shiúl, ansin ceann Lee Chin. Chas muid go léir as an ocsaigin agus bhain muid na maisc as ár n-aghaidh, agus cuachta le chéile ansin agus d'éist.
  
  
  Níl aon fhuaim ann ó Lá Mhuire.
  
  
  Chuir mé mo mhéar ar mo bheola le haghaidh tost, ansin lig orm éirí ar dtús, agus bhí orthu fanacht go dtí gur thug mé an comhartha. Chlaon an bheirt le comhaontú. Bhain mé mo chuid eití de, thug mé do Lee Chin iad agus thosaigh mé ag ardú an rópa ancaire, ag gabháil leis an mála uiscedhíonach, ag luascadh mar a bhí an bád ag luascadh sna tonnta.
  
  
  Ní raibh aon duine ar an deic. Bhí an lantern múrála ag glowing i gcónaí ar an deireadh, ach bhí an cábáin dorcha. Dhreap mé thar an ráille, tharraing Wilhelmina amach as an mála uiscedhíonach agus shuigh go ciúin ar an deic ar feadh nóiméad, ag éisteacht.
  
  
  Fós, ní fuaim.
  
  
  Chlaon mé thar an ráille agus motioned do Lee Chin agus Michelle a bheith páirteach liom. Tháinig Lee Chin amach ar dtús, go tapa agus lúfar cosúil le acrobat. Lean Michelle í níos moille, ach le muinín agus suaimhneas iontach. Faoin am a d’ísligh mé an umar ocsaigine agus an masc go dtí an deic, sheas beirt bhan in aice liom, ag sileadh, a méara ag oibriú na criosanna sábhála.
  
  
  “Fan anseo,” a dúirt mé le Michelle. “Tá Lee Chin agus mise chun Dia duit a rá le cibé duine atá sa chábán.”
  
  
  Agus, tá súil agam, ag titim ina chodladh, chuir mé isteach go meabhrach.
  
  
  Chroith Michelle a ceann go buile.
  
  
  "Tá mé ag dul le ..."
  
  
  Rug mé ar a aghaidh leis an dá lámh agus Stán uirthi.
  
  
  “Táimid tríd seo roimhe seo,” a dúirt mé trí fhiacla clenched. "Dúirt mé fanacht anseo."
  
  
  Stán sí ar ais go defiantly ar feadh nóiméad. Ansin thit a súile agus Chlaon sí beagán. Lig mé dul ar a aghaidh, Chlaon Lee Chin agus go ciúin crawled feadh an deic. Ag doras an cábáin stop mé agus shuigh síos motionless, ag éisteacht.
  
  
  Ní dhéanfaidh aon ní. Ní fiú snoring. Fiú análaithe trom.
  
  
  D’ardaigh Lee Chin a malaí go ceistitheach. Chlaon mé. Bhrúigh sí í féin i gcoinne taobh amháin den doras agus mé i dteagmháil léi go réidh ar an doorknob.
  
  
  Iompaigh sé amach a bheith.
  
  
  Go mall d’oscail mé an doras. I solas na gealaí ag teacht tríd na portholes, bhí mé in ann a fheiceáil dhá bunks, caibinéid stórála, tábla agus binse.
  
  
  Bhí na buncanna agus an binse folamh. Bhí na leapacha déanta go néata.
  
  
  Ní raibh aon rian de láithreacht an duine.
  
  
  Ghluais mé arís chuig Lee Chin agus go cúramach, shleamhnaigh mé go ciúin tríd an crack sa doras, ag sníomh chun aon duine a d'fhéadfadh a bheith taobh thiar de a sheachaint.
  
  
  Duine ar bith. Aon duine.
  
  
  Tá Lee Chin i mo dhiaidh, bhrúigh mé an doras go dtí an galley.
  
  
  Folamh.
  
  
  Agus ní raibh aon áit sa chábán nó sa bhirlinn le dul i bhfolach. Sheas mé ansin ar feadh nóiméad, ag smaoineamh. Chiallaigh bád tarrthála go raibh duine éigin ar bord. Mura bhfuil sa chábán nó sa galley, cén áit? Dúnadh gort amháin go docht.
  
  
  Caithfidh gur tharla an rud céanna don bheirt againn ag an am céanna, mar gur rug Lee Chin mo lámh go tobann agus dhírigh mé i dtreo na mboird. Sheas sí suas dhá mhéar ansin agus d'ardaigh sí a malaí go ceistitheach.
  
  
  Bhí an ceart aici. Bád ró-mhór do bheirt a bhí ann. Lig mé mo shúile bogadh go mall thar gach orlach de bhalla an cábáin.
  
  
  Stop siad ag painéal ag an taobh thall, taobh thiar den galley.
  
  
  Ag comharthaíocht do Lee Chin chun mé a chlúdach ón taobh thiar, chuaigh mé go ciúin leis an bpainéal agus thosaigh mé ag mothú a imeall. Má bhí siad i bhfolach glas nó earrach breac, d'fholaigh siad go maith é. Brúigh mé an múnlú timpeall an phainéil go cúramach, ag obair go cúramach ar mo bhealach suas taobh amháin agus suas agus síos an taobh eile. Bhí mé díreach tar éis tosú ag obair ar an múnlú bun nuair a chuala mé creak i mo dhiaidh. Chas mé thart agus cursed meabhrach.
  
  
  Bhí mé ag obair leis an bpainéal mícheart. Bhí an painéal a raibh orm oibriú air suite ag an doras trína ndeachaigh muid isteach sa chábán. Bhog an painéal seo ar shiúl.
  
  
  Agus taobh thiar dó sheas fear ard caol dubh. Bhí pitseámaí bláthanna á gcaitheamh aige. Bhí sé ag pointeáil an gunna gráin. Ar liom.
  
  
  A liopaí aoibh. Ní raibh a shúile.
  
  
  "A Dhia," chroith sé a cheann go bog. “Coinníonn sibh ciúin. Ní raibh a fhios agam fiú go raibh cuairteoirí agam.”
  
  
  Bhreathnaigh mé ar Lee Chin. Bhí sí ina seasamh rófhada ón ghunna gráin chun greim a fháil air sula bhféadfadh sé aon duine againn a lámhach chun é a fháil. Agus ní raibh a derringer beag le feiceáil áit ar bith. Chonaic sí mé ag féachaint uirthi agus shrugged a guaillí amhail is dá mba le brón.
  
  
  "Tá brón orm, Carter," a dúirt sí. "Tá mé go maith ... tá a fhios agat an fhírinne diabhal go ndearna mé dearmad a ghlacadh
  
  
  
  
  as an mála."
  
  
  “Go hiontach,” arsa mise go gruama.
  
  
  "Déan dearmad é a thógáil amach as do mhála?" - a dúirt an fear dubh agus iontas air. “An ndearna tú dearmad rud éigin a bhaint as do mhála? Cat? Chroith sé a cheann arís. “Tá tú ag cur anacair orm.
  
  
  Thit a lámh chlé - an ceann nár choinnigh an gunna - go dtí an bord in aice leis sa chábán taobh thiar den phainéal cleas. Chuir sé rud éigin ina bhéal agus chog sé go fóilleach, gan a shúile a bhaint dínn ar feadh soicind.
  
  
  "Anois mé ag fanacht le cuairteoirí, a bheith cairdiúil. Agus tá mé buíoch i ndáiríre tú siamsaíocht dom beagán, mar a bhraith mé beagán uaigneach, dífhostú mo watchman as a bheith níos mó a bheidh dírithe ar fíon ná Lady Lá. "Thit a lámh chlé arís agus arís eile rud éigin ina bhéal. Bhí cuma amhrasach air mar phíosa seacláide ag tarlú anseo?
  
  
  Bhreathnaigh mé ar Lee Chin agus chroith mé mo cheann beagán. Bhíomar beirt ina dtost.
  
  
  Chroith an fear a cheann arís. An seacláid eile - ba é seo cinnte cad - a d'ith fiacla láidir-lorg.
  
  
  “Bhuel, tá brón orm é sin a chloisteáil,” a dúirt sé. “Creidim ó chroí. Toisc go gciallaíonn sé sin go mbeidh orm cuairt bheag a thabhairt ar an gcladach, tá a fhios agat? Beidh orainn labhairt leis na póilíní áitiúla ar feadh tamaill beag."
  
  
  Níl tada ráite agam fós. Chuaigh sé isteach go mall sa chábán ina raibh muid inár seasamh. Mhol sé go n-imeodh Li Chin siar níos faide.
  
  
  "Smaointe Tánaisteach?" d'iarr sé. "An gcloisim aon smaointe eile?"
  
  
  Dá gcloisfeadh sé mo smaointe, ní bheadh sé ag caint linn. Bhí sé ag iarraidh déileáil le Michelle - a bhí ag teacht síos na céimeanna go dtí an cábáin ar lapaí cat, bhí derringer Lee Chin dírithe díreach ar chúl an fhir dubh.
  
  
  “Is mór an trua é,” ar seisean. "Tá sé i ndáiríre ..."
  
  
  "Ná bogadh!" - A dúirt Michelle go géar. Bhuail sí cloigeann an fhir go dian le muzzle an derringer. Reoite sé. "Buail an gunna gráin!"
  
  
  Níor bhog sé orlach. Níor bhog fiú a shúileáin. Ach níor scaoil a lámha greim ar an gunna gráin.
  
  
  “Bhuel, anois,” ar seisean go mall. “Ní chreidim go ndéanfaidh mé é seo. Tá mé cineál ceangailte leis an gunna seo, d'fhéadfá a rá. Agus is cosúil go bhfuil mo mhéar go daingean ar an truicir, d'fhéadfadh duine a rá. Dá rachadh piléar trí mo cheann, bheadh brú ar an méar sin an truicear, agus bheadh an balla á mhaisiú ag do bheirt chairde."
  
  
  Bhí muid go léir reoite ina tost, tábla de gunnaí, teannas agus buille croí.
  
  
  Go tobann, le luas dochreidte d'fhear chomh ard agus lanky, thit an fear agus chas sé timpeall. Bhuail cnap an ghunna ar Michelle sa bholg. Crumpled sí agus gasped. Thit Derringer, agus taobh istigh de leath soicind bhí an fear dubh ina lámh chlé. Ach bhí Lee Chin ag gluaiseacht cheana féin. Chuaigh a cos dheas ar aghaidh agus shleamhnaigh a corp ar fad ar aghaidh. D'eitil an gunna as lámha an fhir dhubh agus thit sé ar an gceann bulc. Cúpla soicind ina dhiaidh sin bhí sé i mo lámha, dírithe go díreach air.
  
  
  Ach an derringer, anois ina láimh, brúite i gcoinne mhuineál Michelle, ag díriú aníos i dtreo a cloigeann. Agus choinnigh sé corp Michelle idir é féin agus mise - agus an gunna gráin agus Wilhelmina.
  
  
  grinned sé.
  
  
  “Creidim gur leamhsháinn Mheicsiceo é seo. Nó conas mar gheall ar an iomaíocht Afracach-Mheiriceánach sa chás seo. Nó, gan faillí a dhéanamh don bhean bheag, an t-achrann Sino-Mheiriceánach?
  
  
  Bhí an ceart aige. Bhí sé in ann muid a choinneáil fós, ag baint úsáide as corp Michelle mar sciath chomh fada agus a d'fhéadfadh sé seasamh. Ach bhí sé, freisin, díluailithe. Chun an raidió long go dtí an cladach a úsáid, bheadh air Michelle a scaoileadh, rud nach bhféadfadh sé a dhéanamh gan sinn a chur ar an eolas faoi.
  
  
  Ní raibh mé chun riosca Michelle a sracadh as a cloigeann.
  
  
  Agus ní raibh an baol ann go gcuirfinn glaoch ar phóilíní San Juan.
  
  
  Agus is cinnte nach raibh mé ceaptha úinéirí luamh Mheiriceá neamhchiontach a lámhach.
  
  
  Rinne mé cinneadh.
  
  
  “Labhraímis,” a dúirt mé go gruama.
  
  
  “Mór, a dhuine,” ar seisean. Níor bhog Derringer orlach.
  
  
  “Tuigim gur tusa Hunter, úinéir an luamh seo,” a dúirt mé.
  
  
  "Is mise," ar seisean. “Robert F. Hunter. Ó Robert F. Fiontair Hunter. Ach tugann mo chairde Milseáin orm. Toisc go bhfuil beagán fiacail milis agam.”
  
  
  "Ceart go leor, a Hunter," a dúirt mé go mall agus d'aon ghnó. “Táim chun aontú leat mar tá do chomhoibriú ag teastáil uainn. Nick Carter is ainm dom agus oibrím do ghníomhaireacht de chuid Rialtas na Stát Aontaithe.”
  
  
  Na súile fonn sparkled beagán.
  
  
  "Ní chuirfeá suas anois mé, an mbeadh?" - Hunter drawled. "Toisc ní dóigh liom go mbeadh an tUasal Seabhac buíoch do dhuine ag ligean air féin gurb é uimhir a haon é." “Ní dhéanfaidh tú anois
  
  
  
  
  
  An uair seo spléach mo shúile.
  
  
  "Inis dom faoi Seabhac." - D'éiligh mé.
  
  
  “Bhuel, feiceann tú, a chara, tá gnó beag allmhairithe-onnmhairithe agam. Mar aon le gnó eastát réadach, le gnó beag fógraíochta agus cúpla gnó eile. Tá jab maith á dhéanamh acu. Is dóigh liom go bhféadfá a rá gur millionaire cineálta mé, rud atá iontach fionnuar, dar liom. Ach ní dhearna mé dearmad gurbh é seo sean-SAM maith A. agus na heasnaimh go léir ann. Thug sé deis dom m'arán féin a bhácáil. Mar sin, nuair a chuaigh an tUasal Seabhac i dteagmháil liom cúpla bliain ó shin agus d'iarr mé orm úsáid a bhaint as m'oifig easpórtála/allmhairithe i nGána chun roinnt seirbhísí a sholáthar dó agus do AX, níor mhiste liom go léir. Ní dhearna mé agóid fiú nuair a glaodh ar an Uasal Nick Carter, Gníomhaire Hawke, a dúirt liom ar dtús go raibh siad chun tosú ar an obair, de bharr éigeandála áit éigin in Oirdheisceart na hÁise, agus cuireadh duine dara leibhéal ann."
  
  
  Chuimhnigh mé faoin obair. Bhí Gána tábhachtach. Bhí tábhacht níos mó ag oirdheisceart na hÁise. Ní raibh mé i nGána riamh. Cuireadh McDonald, N5, i m'áit.
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. “An bhfuil a fhios agat cé mé. Anois inis dom cad atá uaim.”
  
  
  Labhair Michelle go tobann, a sheas le súile gloine agus pairilis uirthi ag uafás agus greim Hunter.
  
  
  "Le do thoil, le do thoil... gunna..."
  
  
  Hunter fhéach sé uirthi agus go héadrom thóg an derringer as a ceann.
  
  
  “Sula n-insíonn tú dom cad atá uait,” a dúirt sé liom, “cad fút lig dom breathnú ar rud beag aitheantais.”
  
  
  Bhain mé mo chulaith fliuch go ciúin agus thaispeáin mé an tatú dó ar an taobh istigh de mo lámh. Bhreathnaigh sé uirthi go cúramach. Ansin bhris sé isteach aoibh gháire leathan. Caitheadh Derringer go míchúramach ar an gcliabhán. Thit Michelle ar an urlár agus chuala mé osna dhoimhin faoisimh.
  
  
  “Killmaster,” a dúirt Hunter go stoirmiúil, “is fíor-áthas é seo. Tá an cleas nó an déileálaí agus Lá na mBan ar fáil duit."
  
  
  “Go raibh maith agat,” a dúirt mé go hachomair. "Buail le mo chomrádaithe, Lee Chin, trioblóideoir Chin Clan le leasanna domhanda, agus Michelle Duroch, iníon leis an eolaí Francach Fernand Duroch."
  
  
  “Is mór an pléisiúr é, a mhná,” a dúirt Hunter, ag cromadh ar chách, ansin shín sé isteach ina phóca pitseámaí agus tháinig sé chun solais le bosca beag, rud a chuir sé amach go buacach. “Bain triail as roinnt seacláide. Oráiste blaistithe. Déanta de réir m'ordú i Perugia, an Iodáil."
  
  
  Chroith Michelle a ceann go ciúin. Tharraing Lee Chin barra seacláide as an mbosca agus chuir ina béal é.
  
  
  “Hey,” a dúirt sí. "Ní dona."
  
  
  “Lig dom a mholadh daoibh úire beagán a dhéanamh,” a dúirt Hunter agus é ag siúl i dtreo na galley. “Tá tobair sóid iomlán agam anseo. Cad faoi sóid deas uachtar reoite nó uachtar reoite te fudge?”
  
  
  Chroith Michelle agus mé féin ár gcinn.
  
  
  “Ólfaidh mé sóid,” a dúirt Lee Chin. "Sútha craobh, má tá siad agat, Hunter."
  
  
  "Cuir glaoch orm Candy," a dúirt sé. "Déanfaidh sóid sú craobh úr amháin."
  
  
  Bhí milseáin ag fidléireacht thart ag an tobair sóide. Bhreathnaigh mé ar Michelle. D'fhéach sí shocked, ach de réir a chéile d'fhill an dath ar a aghaidh. Níor bhog Li Chin, mar a bhí mé ag súil leis.
  
  
  “Hey, a dhuine uasail,” a dúirt Milseáin, “ní gá duit a thuilleadh eolais a thabhairt dom ná mar a theastaíonn uait, ach is dócha go mbeinn beagán níos cabhrach dá mbeinn beagán níos sofheicthe ar shonraí, .i. "
  
  
  Tá cinneadh déanta agam faoi seo cheana féin. Mo bhroinn - agus más rud é nach féidir le gníomhaire minic cinntí snap a dhéanamh bunaithe ar a inní, tá sé ina ghníomhaire marbh - dúirt sé liom go raibh Hunter ceart.
  
  
  “Smaoinigh ort féin mar chuid den fhoireann,” a dúirt mé. “Agus ós rud é nach bhfuil aon am againn le cur amú, seo é an scéal.”
  
  
  Thug mé dó é, ag fágáil amach na sonraí nach raibh sé ceaptha a bheith ar an eolas, agus Lee Chin sipped a sóid go sásta agus Milseáin thochail isteach i ndáiríre uafásach-lorg banana scaipeadh é féin.
  
  
  “Sin é sin go léir,” chríochnaigh mé. “Tá do bhád ag teastáil uainn le haghaidh turas sciobtha go Martinique.”
  
  
  "Fuair tú é seo," a dúirt Milseáin go tapa, licking an síoróip seacláide as aon mhéar. "Cathain a bhfuil muid ag imeacht?"
  
  
  “Anois,” arsa mise. “Cé mhéad duine ar fhoireann atá ag teastáil le haghaidh Lá Mhuire?
  
  
  "Um," a dúirt Milseáin, "ar oibrigh aon duine agaibh ar fhoireann riamh?"
  
  
  “Is féidir liom é a láimhseáil,” a dúirt mé.
  
  
  “Bhí beagán spraoi agam i gClub Luamh Hong Cong,” a dúirt Li Chin go casaideach, rud a chiallaíonn is dócha gurbh í captaen an bhuaiteoir regatta í.
  
  
  “D’fhás mé aníos ag caitheamh samhraí ar bhád m’athar ar Loch Lucerne,” a dúirt Michelle ar an bpointe boise.
  
  
  "Bhuel, ní hé Loch Lucerne go díreach an Mhuir Chairib," a dúirt Milseáin, "ach is dóigh liom gur féidir leis an gceathrar againn é a láimhseáil go breá."
  
  
  "Cártaí?" - D'iarr Lee Chin, ag críochnú a sóid.
  
  
  “Sa chábán eile,” a dúirt Milseáin. “Sa chábán eile,” a dúirt Milseáin. Shroich sé isteach sa tarraiceán. “Duine ar bith tar éis an sóid mint?
  
  
  
  
  Chroith mé mo cheann.
  
  
  “Lee Chin, breac cúrsa ar an taobh thuaidh den oileán, áit éigin ar an gcósta taobh thiar de St. Pierre,” a dúirt mé. Ansin chuig Milseáin: “Cé chomh ciúin is atá d’inneall?”
  
  
  grinned sé agus sheas sé suas.
  
  
  “Fionnuar é, a dhuine,” ar seisean. “Ní bheidh a fhios ag na héisc fiú go bhfuil muid ag teacht. A ligean ar a fháil amach as an Haven sular féidir leat a rá "boo." Anois lig dom roinnt rabhlaeir a thabhairt leat. Níl na feisteas fliuch seo an-mhaith don uisce.”
  
  
  Níos lú ná leath uair an chloig ina dhiaidh sin d'fhág muid an cuan San Juan agus ar aghaidh ó dheas, anois faoi sheol agus leis an inneall amach, i dtreo Martinique.
  
  
  I dtreo an bolcán.
  
  
  
  Caibidil a deich
  
  
  Ó Chuan San Juan go Martinique tá thart ar 400 muirmhíle. Faoi mhaidin bhí breis is daichead míle fágtha taobh thiar dínn, timpeall cósta thiar Pórtó Ríce agus amach isteach sa Mhuir Chairib oscailte. Measann Lee Chin go mbeidh sé ceithre huaire fichead eile sula scaoilfimid ancaire áit ar bith ó thuaidh de St. Pierre. Chiallaigh sé seo nach mbeadh ach dhá lá againn chun cosc a chur ar an SLA scaglann Curaçao a scriosadh. Beidh sé deacair. Chaith mé an chuid is mó de mo chuid ama ag dul trí gach mioneolas a bhí ar fáil i mo cheann agus ag forbairt plean mionsonraithe.
  
  
  An chuid eile den am roinn Michelle agus mé féin an cábáin cúil. Bhí dhá chnap ann, ach níor theastaigh uainn ach ceann amháin. Bainimid úsáid mhaith as. Táim féin samhlaíoch go leor maidir leis na rudaí seo, ach léirigh Michelle an rud a chaithfidh mé a admháil gur genius cruthaitheach é. Faoin am a raibh na chéad ocht n-uaire déag ar bord thart, bhí mé beagnach chomh eolach agus a raibh meas agam ar gach cuar de chorp Michelle ná mar a bhí mé le hobair Wilhelmina. Go déanach san iarnóin amháin a d’éirigh liom mé féin a shaoradh óna lámha a bhí fós inmhianaithe, cithfholcadh a ghlacadh, agus na rabhlaeir a thug Milseáin ar iasacht dúinn a chur orm.
  
  
  "Cá bhfuil tú ag dul?" - D'iarr Michelle, ag bogadh voluptuously sa leaba.
  
  
  “Ar an dtalamh,” arsa mise. “Ba mhaith liom labhairt le Milseáin agus le Lee Chin. Agus ba mhaith liom tú a bheith ann freisin."
  
  
  “Ná bí buartha. Ní smaoineoinn ar tú a ligean amach as mo radharc faoi láthair,” a dúirt Michelle, ag éirí as an leaba láithreach agus ag síneadh amach le haghaidh rabhlaeir agus t-léine a chuir uirthi cuma níos lú gléasta uirthi ná mar a bhí nuair a cuireadh uirthi. bhí sí nocht.
  
  
  Rinne mé grinned ar ais agus thosaigh mé ag dreapadh an staighre go dtí an deic.
  
  
  "Hai!" Chuala mé. Ansin fuaimeanna cnagadh, grunting agus arís "Hai!"
  
  
  Ag deireadh an deireadh, faoin mainsail, bhí Lee Chin agus Milseáin ag gabháil do dhiojo mara iompaithe. Baineadh milseáin go dtí an waist, a chraiceann dubh ag glioscarnach le allas i solas na gréine geal sa Mhuir Chairib. Bhí feisteas á caitheamh ag Lee Chin nach raibh faofa ag a húinéir, b’fhéidir: bhí an bicíní chomh teann sin gur chosúil go raibh sé déanta as rópa. Ach is é an rud a bhí suimiúil ná go raibh cumas Lee Chin i kung fu codarsnachta le cumas Milseáin i karate de réir dealraimh. Tá karate uilleach, géar, ag baint úsáide as pléascanna tiubhaithe fórsa. Tá Kung Fu líneach ionas nach féidir leis an namhaid a fháil amach cad as duit. Bhreathnaigh mé le meas agus Lee Chin agus Milseáin ag troid, ag ainliú, agus ag éirí as a chéile. As an dá cheann, thug mé imeall beag do Lee Chin. Ach amháin mion. Chinn mé go mbeadh Milseáin Hunter ina bhall luachmhar den fhoireann ar tír agus ar muir.
  
  
  "Hey Carter," a dúirt Lee Chin tar éis di féin agus Milseáin bowed go sollúnta dá chéile. "An bhfaighidh mé roinnt aer?"
  
  
  “Ar mhaithe leis an gcraoladh agus leis an gcomhdháil,” a dúirt mé. “Agus folaíonn sé sin thú. Milseáin".
  
  
  "Cinnte, a chara," a dúirt Milseáin, ag triomú a chliabhrach le tuáille mór. msgstr "Lig dom an t-uathphíolóta a sheiceáil."
  
  
  Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin bhíomar go léir bailithe ar an gclúdach dúnphoill, ag lúbadh thar léarscáil Martinique a d’aimsigh Lee Chin i cófra léarscáile dea-cheaptha. Luaigh mé baile cósta Saint-Pierre.
  
  
  “Níl ann ach sráidbhaile iascaireachta codlatach anois,” a dúirt mé leis an triúr acu. “Daonra gann. Rud ar bith a tharlaíonn. Ach taobh thiar de, cúpla míle ar shiúl, tá ár bolcán, Mont Pele.”
  
  
  "Ró-ghar do chompord dá mbeadh sé gníomhach," faoi deara Milseáin; caramal seacláide a dhífhilleadh.
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  Timpeall tús na haoise bhí sé gníomhach. Ag an am sin, ní raibh i Saint-Pierre ach sráidbhaile codlatach. Ba í an chathair is mó ar an oileán. Agus ceann de na cathracha is bríomhar agus nua-aimseartha sa Mhuir Chairib. Déanta na fírinne, thug siad Páras na nIndiacha Thiar air. Ansin phléasc Mont Pele. Scriosadh Saint-Pierre go hiomlán. Maraíodh níos mó ná daichead míle duine - daonra iomlán na cathrach, ach amháin ciontóir amháin i bpríosún faoi thalamh. Fiú sa lá atá inniu is féidir leat a fheiceáil na fothracha na bhfoirgneamh líonadh le lava.
  
  
  "Ach tá sé ciúin anois, nach bhfuil?" - A dúirt Michelle.
  
  
  “Ciúin is dócha, b'fhéidir díreach neamhghníomhach,” a d'fhreagair mé. "Codladh. Seans go bpléascfadh sé arís, i bhfianaise na gcúinsí."
  
  
  
  
  Le bolcáin ní fios duit. Is é an pointe ná má tá tú chun feistí pléascacha a mhonarú agus a stóráil, bheadh crater Mont Pele, atá ollmhór, ina áit mhaith chun é a dhéanamh. Mar gheall ar aon duine a cheapann tú a ionsaí beidh leisce ort ar eagla go gcruthóidh sé bolcán."
  
  
  "Agus dá gcuirfí na gléasanna pléascacha seo ar bháid, bheadh sráidbhaile iascaireachta beag codlatach mar Saint-Pierre ina áit mhaith neamhfheiceálach dó," a thug Lee Chin faoi deara.
  
  
  “Ceart go leor,” d’aontaigh mé. “Mar sin, beimid ag lorg comharthaí de ghníomhaíocht neamhghnách laistigh agus timpeall ar an bolcán, agus ar Saint-Pierre Chomh luath agus a aimsímid áit chun ancaire nach bhfeicfear sinn, roinnfimid i bhfoirne de bheirt agus ligfidh mé orm gur turasóirí mé agus fiosróidh mé Mont Pele, is féidir leat féin agus Milseáin ligean ort féin gur daoine dúchasacha tú.
  
  
  “Níl sé an-mhaith,” a dúirt Lee Chin. “Labhraím Fraincis go measartha líofa, ach is é Oirdheisceart na hÁise mo chaint. Is fearr cloí leis an Spáinnis agus a rá gur expat as Cúba mé. Tá go leor Sínise ann."
  
  
  “Agus go leor blacks,” a dúirt milseáin, ag scaoileadh candy eile. “D’fhéadfaimis teacht go Martinique mar oibrithe plandála. Tá machete beag deas agam áit éigin.”
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. "Ansin téann tú beirt go St. Pierre."
  
  
  “Cad ba cheart dúinn a dhéanamh má aimsímid rud éigin?” - D'iarr Michelle.
  
  
  “Tá bialann sa phríomhchathair. Fort-de-France, ar a dtugtar La Reine de la Caribe. Buailfimid ansin agus tiocfaimid le chéile le haghaidh gníomhaíochta ag deireadh an lae."
  
  
  D'fhéach milseáin beagán buartha.
  
  
  "Cén cineál bialann, gaige?" d'iarr sé. "Tá mé rud beag picky faoi mo chuid bia."
  
  
  “Tá an bia is fearr sa Mhuir Chairib ag Martinique,” a dúirt Michelle. "Cad eile is féidir leat a bheith ag súil ó oileán na Fraince?"
  
  
  "Milseoga maith?" candy éilítear.
  
  
  “An rud is fearr,” d’fhreagair Michelle le leid shoiléir ar chauvinism.
  
  
  “Níl a fhios agam faoi sin,” a dúirt Lee Chin, agus é ag seasamh suas agus ag baint stangadh as. “Ón méid atá cloiste agam faoi ealaín na Fraince, beidh ocras ort arís leath uair tar éis duit críochnú ag ithe.”
  
  
  Thug Michelle cuma ghéar uirthi, thosaigh sí ag rá rud éigin, ansin, de réir dealraimh, nuair a thuig sí an íoróin a bhain le ráiteas Lee Chin, ghlan sí a liopaí agus d’iompaigh sí ar shiúl.
  
  
  “Féach,” arsa mise go géar, “oibreoidh sibh beirt le chéile ar an bhfoireann seo, mar sin comhoibreoidh sibh agus ní bheidh sibh naimhdeach dá chéile, pé acu is maith leat nó nach dtaitníonn. Níl mé chun é a rá arís. Anois, a ligean ar ithe agus ansin codlata beagán. Tógfaidh mé an chéad uaireadóir."
  
  
  “Agus mise,” arsa Michelle, gan féachaint go cúramach ar Lee Chin, “déanfaidh mé cócaireacht.” Ar mhaithe linn go léir."
  
  
  Bhí bia Michelle go maith. Níos fearr ná maith. D’aontaigh fiú Lee Chin leis seo. Ach ní dóigh liom gur chodail aon duine againn níos fearr ná mar a bhí go cuí nuair a bhí muid as dualgas. Nuair a bhris breacadh an lae, sheas an ceathrar againn ar an ráille, ag féachaint ar phróifíl ghlas creagach, shléibhtiúil oileán Martinique atá leagtha amach i gcoinne an spéir thoir. In aice le rinn thuaidh an oileáin, d'ardaigh Mount Mont Pelée go géar agus go hominously i dtreo imeall leathan maol a chráitéir.
  
  
  “Tá cuma olc air, nach ea,” a dúirt Milseáin agus an roth stiúrtha á thabhairt do Lee Chin.
  
  
  “Níl sé chomh scanrúil leis an rud a d’fhéadfadh a bheith istigh,” a d’fhreagair mé. "An bhfuil an firepower is féidir leat a iompar?"
  
  
  Sweet grinned. Tharraing sé silín seacláide scragall fillte as a phóca léine, dhífhillte sé é, agus popped an rud ar fad isteach ina bhéal.
  
  
  "Ar mhaith leat a ghlacadh le breathnú ar an armory?" d'iarr sé .
  
  
  Leath uair an chloig ina dhiaidh sin tháinig muid ar an deic, díreach mar a thit Lee Chin ancaire i mbá iargúlta, i bhfolach ón bhfarraige ag spit agus timpeallaithe ag fásra dufair dlúth a bheadh i bhfolach Lá Mhuire ó bhóithre talún. Ó chófra mór na n-arm, roghnaigh Milseáin Walther 50mm, scian imtharraingthe rásúir-ghéar a choinnigh sé ina choim ar thaobh a dhroma, agus cúig ghreannán déag cumhachtacha faoi cheilt mar choirníní a chaith sé ar shlabhra thart ar a mhuineál. Leis na pants ragged, léine ag sileadh agus hata tuí tattered, agus an machete caite ach géar a d'iompair sé ar strapaí leathair, ní bheadh aon duine a shíleadh trí bhotún é mar oibrí plandála siúcra. Sna léinte agus na brístí spóirt ócáideacha ach costasacha a chuir sé ar fáil do Michelle agus domsa, bheadh dul amú orainn mar thurasóirí saibhre. Ag caitheamh rabhlaeir, T-léine snáithithe, hata tuí, ciseán lóin agus cuma sách gann, d'fhéach Lee Chin cosúil le bean chéile dílis ag iompar lón a fir chéile.
  
  
  Tháinig milseáin suas le rud éigin eile: mionrothar Honda dhá bhuille a bhí ar éigean mór go leor do bheirt. Ina thost, gach duine againn ag smaoineamh ar ár smaointe féin, chaith muid thar an taobh isteach sa bhád í. Fós ina tost, ag éisteacht le screadaíl hoarse na n-éan jungle thart timpeall orainn agus mothú ar an tús ghrian na maidine.
  
  
  
  
  Chun téamh suas roimh an soinneáin scorching meán lae, stuálamar i dtreo an chladaigh. D'fhás an dufair romhainn mar bhalla do-thruaillithe, ach tar éis dúinn an bád a cheangal go daingean le crann plandála agus an Honda a ardú i dtír, scaoil Milseáin a machete agus chuaigh sé ag obair. Leanamar é go mall agus é ag glanadh an bhealaigh dúinn. Beagnach leath uair an chloig ina dhiaidh sin sheas muid ag imeall an imréitigh. Trasna páirce, cúpla míle slat uaidh, chuaigh bóthar mín pábháilte go dtí St. Pierre sa deisceart, agus soir ó thuaidh bhí Mont Pelée.
  
  
  “Féach,” a dúirt Michelle. “Féach ar na lochanna sin na céadta troigh ar leithead ag rith ó dheas ón gcliathán bolcáin áit nach bhfásann aon rud? Ba iad seo na cosáin laibhe a théann chuig Saint-Pierre.”
  
  
  Radharc iontach a bhí ann. Agus bhí an radharc a chothaigh sé níos uafásaí fós - na mílte tonna carraige séidte isteach sa spéir, aibhneacha laibhe ag ídiú gach rud ina chonair, cithfholcadh tobann de luaithreach bolcánaithe ag iompú daoine agus ainmhithe ina n-iontaisí mar a sheas siad. Ach ní raibh aon am agam turasóir a imirt i ndáiríre.
  
  
  “Sábháil an fhámaireacht le haghaidh níos déanaí,” a dúirt mé. “Seo an áit a scaramar. Rachaidh mé féin agus Michelle ar Honda chun cráitéar an bholcáin agus na bealaí isteach chuige a fhiosrú. Slads, beidh ort féin agus Lee Chin siúl go St. Pierre. Ach is oileán beag é seo, agus níl níos mó ná cúpla míle fágtha agat.”
  
  
  "Go hiontach," a dúirt Milseáin go héasca. “D’fhéadfainn an cleachtadh seo a úsáid fós.”
  
  
  “Is féidir liom é a iompar i gcónaí má éiríonn sé tuirseach,” a dúirt Lee Chin.
  
  
  Chuaigh milseáin chuckle agus é ag coigeartú a scian Walter agus domhantarraingthe.
  
  
  Ghluais mé chuig Michelle, rug mé ar an Honda ag an roth stiúrtha agus thosaigh mé ag tiomáint trasna na páirce.
  
  
  “Dáta inniu ag a seacht, Rhine de la Caribbean, in aice le príomhchearnóg Fort-de-France,” a ghlaoigh mé thar mo ghualainn.
  
  
  Chlaon milseáin agus Lee Chin, chrom siad, agus chuaigh siad sa treo eile. Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin, bhí Michelle ina suí taobh thiar dom sa Honda agus muid ag tiomáint go mall ar an mbealach go dtí an crater Mont Pelée.
  
  
  
  Caibidil a hAon Déag
  
  
  Seacht n-uaire níos déanaí d’fhoghlaimíomar dhá rud. Seacht n-uaire an chloig a bhí i gceist le tiomáint ar bhóithre salachar deannaigh le solas geal gréine, allas ag maothú ár gcorp, deannach ag líonadh ár mbeal, an ghrian ag dalladh ár súile. Seacht n-uaire an chloig d'argóintí leis na póilíní, treoracha bréagacha d'aon ghnó ó oibrithe allamuigh, diúltú sullen faisnéise ó údaráis na cathrach. Seacht n-uaire an chloig ag siúl trí pháirceanna tor agus bolcánacha, agus ansin ina luí ar ár goilí sna páirceanna carraige céanna, ag iarraidh a fheiceáil cad a bhí ag tarlú cúpla céad slat ar shiúl.
  
  
  B’fhiú go léir é.
  
  
  Mar a d’fhoghlaimíomar, dúnadh crater an bholcáin do rochtain phoiblí. Chuir bacainní arda adhmaid bac ar dhá chonair a ainmníodh go hoifigiúil ón mbonn go dtí an crater, a moladh do shiúlóirí chun turas taitneamhach dhá uair an chloig a dhéanamh. Bhí geata taobh thiar de gach bacainn a sheas garda éide a dhiúltaigh go múinte ach go daingean rochtain, ag rá go raibh na bealaí go dtí an crater "dúnta le haghaidh deisiúcháin."
  
  
  Dúnadh an dá bhealach eile go dtí an crater don phobal freisin. Agus ní cosáin a bhí iontu seo. Bóithre a raibh dromchla maith orthu a bhí in olcas go soiléir le sé mhí anuas nó mar sin. Bhí siad ar an taobh thoir den bholcán agus iad i bhfolach go maith ó na bóithre poiblí thart ar bhonn an bholcáin, ceangailte leis na bóithre ag bóithre salachar, gach ceann dúnta ag geataí adhmaid trom - arís, le gardaí éide.
  
  
  Má shiúlann tú bealach fada, ag fánaíocht tríd an dufair thart ar bhonn an bholcáin, ansin tríd na toir agus na carraigeacha bolcánacha, is féidir leat a fheiceáil cad a d'aistrigh feadh na mbóithre seo go dtí an crater.
  
  
  Trucailí. Ar a laghad uair amháin gach cúig nóiméad déag. Trucailí tilt trom le geataí ardaitheoir. Folamh. Tháinig siad ón deisceart, ar thaobh an Atlantaigh den oileán, agus bhí siad ag druidim go tapa. D'eascair siad as an crater, ag dul siar ó dheas, trom, mall, íseal.
  
  
  Bhí dhá gharda le feiceáil ar chúl gach trucaile. Bhí siad gléasta in éide chomhrac iomlán agus bhí airm uathoibríocha orthu.
  
  
  "An féidir liom é seo a mhíniú duit?" D'iarr mé Milseáin agus Lee Chin, ag insint an scéal iomlán dóibh an tráthnóna sin.
  
  
  “Ní gá duit é a mhíniú don ghige seo,” a dúirt Milseáin. “Tá na litreacha SLA, míle ar airde. Agus in oibríocht mhíleata míle ar leithead. Agus díreach chomh soiléir."
  
  
  "Sin ceann de na cúiseanna a rinne siad Martinique a mbonn oibríochtaí," a dúirt Lee Chin. “Tá cairde acu anseo ó lucht riaracháin na Fraince atá réidh súil dall a dhíriú ar seo ar fad.”
  
  
  “Chomh maith le sin,” a dúirt Michelle, “is cinnte gur áit iontach é seo chun ionsaí a dhéanamh ar an scaglann ola amach ó Curacao.”
  
  
  Chlaon mé le haontú agus ghlac mé sip eile de mo dheoch.
  
  
  
  Shuigh muid ag bord i mbialann Reine de la Caribe agus d'ól muid punch rum áitiúil i spéaclaí arda sioc. Bhí sé go maith agus bhí mé ag súil go mbeadh an gliomach, an leagan sa Mhuir Chairib den ghliomach a d'ordaigh muid níos déanaí, chomh maith céanna. Agus sásúil. Bhí an mothú agam go mbeadh go leor cúlchistí fuinnimh de dhíth orainn sna ceithre huaire is fiche atá romhainn. D’fhéach milseáin agus Lee Chin, a d’éirigh leo éadaí níos measúla a fháil ar an margadh, chomh tuirseach le Michelle agus mé féin.
  
  
  “Bhuel,” a dúirt Milseáin, ag cur dhá spúnóg eile siúcra lena phunch, “bhí lá gnóthach agat, a Chartúir. Ach d’éirigh liom féin agus mo chara anseo, an chomhghuaillíocht Afra-Áise, mar a thugfá air, beagán den a bhfuil ar siúl ionainn féin a thochailt.”
  
  
  "Mar?" - D'éiligh mé.
  
  
  "Mar shampla, tá St Pierre níos marbh ná East Peoria ar oíche Dé Domhnaigh i mí Feabhra tar éis stoirm sneachta," a dúirt Lee Chin. “Iasc, iasc agus níos mó iasc. Agus iascairí. Iascaireacht. Sin é an méid".
  
  
  "Níl rud ar bith againn i gcoinne iasc anois," a dúirt Milseáin. “Bhí lón an-bhlasta milis agus searbh againn. Ach…"
  
  
  “Ciallaíonn sé milis agus milis,” a dúirt Lee Chin. “Ba é seo an chéad uair a raibh milseog agam mar phríomhchúrsa. Agus ronnach freisin."
  
  
  “Ar aon nós,” lean Milseáin le gáire, “shocraigh muid, mar a dúirt tú, gur oileán beag a bhí ann, agus mar sin ghlacamar ceann de na bealaí seo, na tacsaithe poiblí seo, agus thugamar turas beag timpeall an oileáin ó dheas dúinn. Cósta."
  
  
  “I gcás,” a chuir Lee Chin isteach, rud a fhágann go raibh an bheirt acu cosúil go dlúth le gníomh Mutt agus Jeff, “aimsigh muid an beart. Más mian leat aicsean, bain triail as Lorrain agus Marigot."
  
  
  “Sráidbhailte iascaireachta ar an gcósta theas,” a dúirt mé.
  
  
  “An áit a dtarlaíonn an t-iascach damanta,” a dúirt Milseáin, ag bailiú siúcra ó bhun gloine draenáilte. “Ní fhaca mé an oiread sin bád iascaigh, idir bheag agus mhór, ina suí go díomhaoin agus gan a bheith ag iascaireacht in aimsir mhaith iascaireachta, Agus trucailí ag teacht isteach sa chuan chun trealamh de chineál éigin a thabhairt leo, nuair a fheictear domsa nach bhfuil mórán acu tá innill acu fiú."
  
  
  "Yachts?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  "Yachts, gearrthóirí, sloops, briogantines, luamh - gach rud ó bhád go scúnóir," a dúirt Lee Chin.
  
  
  Shuigh muid go léir ina dtost ar feadh tamaill. Tháinig an freastalaí agus chuir sé síos ciseáin aráin agus rollaí. Amuigh sa phríomhchearnóg bhí ceol agus gáire agus glórtha na n-áitiúil. Sluaite. Thosaigh sé tamall ó shin agus d’ardaigh sé go ciúin agus muid inár suí thart ag fáil deochanna. Chonaic mé Milseáin ag luascadh go dtí an fhuinneog.
  
  
  "Cad atá ar siúl ann?" - d'iarr sé ar an bhfreastalaí leisciúil. Is ábhar iontais dom é, níor labhair sé Fraincis ná Béarla, ach Criól líofa ó dhúchas d’Aintillí na Fraince.
  
  
  “Carnabhal, monsieur,” a dúirt an freastalaí, miongháire go forleathan. “Seo é Mardi Gras, lá deiridh na saoire roimh an Charghas. Bíonn paráidí, cultacha, damhsaí againn. Tá a lán spraoi anseo."
  
  
  “Fuaimeann sé spraoi,” a dúirt Milseáin. "Is mór an trua go bhfuil muid..."
  
  
  “Níl aon rud greannmhar domsa le m’athair san áit a bhfuil sé,” chuir Michelle isteach go géar. Chas sí liom. "Nick, cad tá muid ag dul a dhéanamh?"
  
  
  Ghlac mé sip de mo dheoch. D'fhás torann an tslua níos airde agus níos dlúithe. Bhí mé in ann an leacht ag luascadh banna druma cruach, a allmhairíodh ó Oileán na Tríonóide is dócha, agus rithim uafásach an Martinique beguinea áitiúil a bhí ar na adharca.
  
  
  “Is léir an socrú bunúsach,” a dúirt mé go mall. “Tá cineál ceanncheathrú ag an SLA i gcliathán Mont Pelée. Bheadh sé éasca gréasán tollán agus seomra a shnoí as carraig bholcánach - murar mheas tú an baol go bpléascfadh an bolcán arís. Agus is dóigh liom go bhfuil an CLS réidh chun leas a bhaint as an deis seo fiú trí shocrú a dhéanamh leo."
  
  
  "Agus is dóigh leat go bhfuil m'athair ar siúl ann?" - D'iarr Michelle go himníoch.
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  “Sílim go dtáirgtear ann cibé gléasanna pléascacha faoi uisce a tháirgeann an CLS. Iompraítear ansin é ar thrucail chuig dhá chalafort lena lódáil ar bháid.”
  
  
  "Báid bheaga?" Dúirt milseáin le beagán míchreidimh. “Báid bheaga? Gnáthbháid iascaireachta?
  
  
  “Sin an rud nach dtuigim go fóill,” admhaigh mé. Fuair mé amach go raibh orm labhairt níos airde le go gcloisfí fuaimeanna sráide an charnabhail. Caithfidh an pharáid a bheith an-ghar don bhialann anois. “Conas is féidir leat gléas faoi uisce a sheoladh le hinneall faoi uisce ó bhád beag? Agus mura bhfuil sé ag gluaiseacht, conas is féidir fiú bád iascaireachta neamhchiontach a bhfuil cuma neamhchiontach air a fháil taobh istigh den tródaim slándála atá suiteáilte ar muir a shuiteálfar faoi láthair timpeall Curacao. Scaglainne? Ach tá a fhios againn go bhfuil an CLS ag luchtú rud éigin ar na báid seo, agus caithfimid glacadh leis gur gléasanna pléascacha iad. A thugann chuig ár bhfadhb sinn."
  
  
  Sheinn adharc hoarse taobh amuigh den fhuinneog. Fuair mé spléachadh ar aoibh gháire, ag béicíl, ag canadh aghaidheanna a rith, ag coinneáil bratach de shaghas éigin.
  
  
  
  
  “Is í an fhadhb,” a lean mé, “ná má bhuaileann muid na báid iascaireachta agus má éiríonn linn na gairis phléascacha a dhíchumasú, tabharfar foláireamh don cheanncheathrú laistigh den bholcán in am le aslonnú. Fiú mura raibh an trealamh ar fad, ar a laghad bhí an fhoireann ag teastáil chun é a thógáil arís ag am eile agus in áit eile. Agus áirítear air sin athair Michelle, atá lárnach don oibríocht iomlán."
  
  
  An torann taobh amuigh iompú isteach i roar. Bhí jammed na sráideanna ar an taobh eile den fhuinneog. Chonaic mé splanc datha agus ansin ceann eile. Maisc ollmhór papier-mâché le héin, iasc, créatúir aisteach ó finscéalta na Cairibe, caricatures daoine, iad ar fad ildaite agus tréithe áibhéalacha, máirseáil anuas, ag luascadh ó thaobh go taobh. Bhí cuid de na figiúirí saol-mhéid, agus na daoine laistigh díobh a bhí i bhfolach go hiomlán ó radharc. Agus nuair nach raibh siad ag máirseáil, bhí siad ag damhsa le rithim insinuating an beguine.
  
  
  “Ar an láimh eile,” lean mé ar aghaidh, ag claonadh os cionn an bhoird ionas go gcloisfeadh daoine eile mé, “má bhuailfimid an bolcán ar dtús, beidh an ceanncheathrú in ann ordú a thabhairt do na báid dul ag seoladh.” chuain, caillfear na báid iascaireachta seo i measc na mílte eile sa Mhuir Chairib. Le gléasanna pléascacha ar bord cheana féin."
  
  
  "Agus thabharfainn buille faoi thuairim maith," a dúirt Lee Chin, "go bhfuil sé gar don chomhaireamh síos don ionsaí ar Curacao, is dócha go bhfuil siad armtha cheana féin."
  
  
  “Caithfidh muid glacadh leis go bhfuil an scéal amhlaidh,” d’aontaigh mé. “Mar sin níl ach rud amháin fágtha le déanamh againn. Ní seans mór é, ach is é an t-aon seans atá againn."
  
  
  D’fhéadfaí ceol níos airde fós a chloisteáil lasmuigh. Bhris ceann de phána fuinneoige an dorais tosaigh. Chuala mé mallacht an fhreastalaí le greann agus deifir ar an doras tosaigh. D'oscail sé é agus thosaigh sé ag cur i gcoinne rannpháirtithe na paráide. Bhí gáire agus screadaíl le cloisteáil ón tsráid.
  
  
  "Má thochailtim i gceart thú, a chara," a dúirt Sweets go mall, "beidh orainn ionsaí a dhéanamh ar na báid agus ar an bolcán ag an am céanna."
  
  
  "Dodhéanta!" - Michelle hissed.
  
  
  “Dochreidte,” arsa mise go tirim, “ach ní dodhéanta. Agus, mar a dúirt mé díreach, ár seans amháin. Déanfaidh Milseáin agus Lee Chin na báid a phíolótú. Michel, tabharfaidh tú féin agus mise cuairt ghearr ar Mont Pelée.”
  
  
  Bhí splanc datha tobann ag an doras. Bhrúigh duine de na paradóirí, a chorp ar fad clúdaithe le culaith iasc geal glas agus dearg, an freastalaí amach agus bhí sé ina sheasamh sa doras anois. Chroith sé a lámh faoi chumhdach eite chuig a chairde ar an tsráid, ag béicigh orthu os cionn agóidí an fhreastalaí mheisciúil.
  
  
  “Hey, a chara,” a dúirt Milseáin. “Tá smaoineamh beag eile agam. Cén fáth ..."
  
  
  "Féach!" - A dúirt Lee Chin. "Tá siad ag teacht! WOW! Nach iontach an radharc é!"
  
  
  Go tobann chlúdaigh na paradóirí an freastalaí mar a bheadh tonn taoide, agus iasc glas agus dearg ina gceann. Bhí parrots ollmhóra, siorcanna le béal grinn agus fiacla ag taitneamh, leathfhear mór scaird-dubh grotéiseach, leath-éan ó finscéal voodoo sa Mhuir Chairib, muc bándearg te le smuit ollmhór, agus an chuma ar an iliomad iasc lonracha. cinn clúdaithe le scragall stáin. Anois bhí siad ag damhsa go fiáin timpeall na bialainne, ag béicíl, ag luascadh ó thaobh go taobh. Nuair a bhí an seomra ciúin agus socair tráth, bhí sé ina chaos anois ar dhaoine, ar ghluaiseacht, agus ar thorann aimhréidh.
  
  
  “Tá rud éigin ar eolas agat. Carter,” a dúirt Lee Chin liom agus na damhsóirí ag druidim lenár mbord, “d’fhéadfadh go leor spraoi a bheith ann.” Agus b'fhéidir gurb é sin é. Ach ar chúis éigin ní maith liom é. "
  
  
  Mise freisin. Agus ní raibh mé in ann a rá cén fáth, agus ní fhéadfadh Lee Chin. Is í an séú chiall a chuireann aon ghníomhaire maith ar an airdeall faoi chontúirt nuair nach féidir le haon rud eile é. Theastaigh uaim an ceathrar againn a thabhairt amach as an seomra seo láithreach agus ar shiúl ón slua. Ach bhí sé seo dodhéanta. Bhí figiúirí papier-mâché timpeall ar ár mbord anois, ag damhsa go buile timpeall orainn le ceol na sráideanna.
  
  
  "Dancez!" thosaigh siad ag caoineadh. "Dancez!"
  
  
  Go tobann, shín na lámha amach agus d’ardaigh Lee Chin agus Michelle a gcosa agus guthanna á spreagadh acu páirt a ghlacadh sa rince. Chonaic mé Lee Chin ag tosú ar a lámh a chasadh agus a meáchan a choigeartú le linn imoibriú instinctive kung fu, ansin, cosúil le tintreach, scaoil lámh Milseáin amach chun í a choinneáil.
  
  
  "Cool síos iad!" - d'ordaigh sé. "Tá na daoine seo uasal, dea-bhéasach agus cairdiúil ó nádúr, ach is féidir le maslaí dá bhflaithiúlacht - lena n-áirítear cuireadh chun rince - a bheith gránna!"
  
  
  Agus Michelle fós ag seasamh in aghaidh na lámha ag síneadh amach chuici, tharraing sí é agus d'fhéach sé orm le eagla.
  
  
  "Tá Candy ceart." Dúirt mé. "Tá i bhfad níos mó acu ná mar atá againn, agus an rud deireanach ba mhaith linn ná troid a bhaineann leis na póilíní."
  
  
  Nóiméad ina dhiaidh sin, d’ardaigh an bheirt bhan ar a gcosa agus thosaigh siad ag bogshodar.
  
  
  
  “Bí le Lee Chin,” a dúirt mé le Milseáin. “Ná lig as do radharc í. Tógfaidh mé Michelle."
  
  
  Léim muid araon ar ár gcosa agus brú isteach sa slua, rud a d'iompair an bheirt bhan go tapa ón mbord. Shleamhnaigh mé idir an dá iasc scragall agus chrom mé ar an choileach dubh, bán agus dearg, ag bualadh a sciatháin go fiáin leis an gceol, ionas go dtiocfadh sé chuig Michelle. Chaith an mhuc bhándearg í i gciorcail mheadhránacha, a smuit ollmhór ag baint lena héadan.
  
  
  "Boovez!" - scairt guth go tobann. Ól! Agus scaipeadh an scread ar fud an tseomra. "Bouvez! Bouvez!"
  
  
  Cinneadh orm fanacht gar do Michelle, chonaic mé airgead á chaitheamh ar an gcuntar agus buidéil á ngabháil. Caitheadh san aer iad trasna an tseomra, tarraingíodh na plocóidí amach agus cuireadh ar aghaidh iad ó lámh go lámh.
  
  
  "Boovez!" - scairt guth i mo chluas, leath bodhar dom. "Voici! Buvez!"
  
  
  Sula raibh a fhios agam é, cuireadh buidéal isteach i mo lámh agus brúite go dtí mo bhéal. Chun é a fháil réidh, thug mé go dtí mo bheola é agus ghlac mé sip tapa. Bhí sé rum nua íon ó na réimsí cána, saibhir agus milis, agus dóite sé mo scornach mar aigéad sulfarach. Agus mé ag dul i ngleic leis an áiteamh chun gobán, d'éirigh liom gránóg agus thug mé an buidéal dá úinéir, faoileán liath-airgid le duán fada biorach le haghaidh gob. Thug sé ar ais chuig mo lámha é. Thug mé go dtí mo bhéal é, lig orm sip eile a ghlacadh, agus chuir mé isteach i lámha fonnmhar an siorcanna fiacaile grinn.
  
  
  Ansin d'fhéach mé ar ais i dtreo Michelle agus bhí sí imithe.
  
  
  Bhrúigh mé go buile isteach sa slua, ag baint úsáide as mo ghuaillí agus mo uillinn chun mo bhealach a dhéanamh trí raon trom de fhigiúirí ainmhithe, éan agus éisc.
  
  
  "Michelle!" Ghlaoigh mé. “Micheal! Freagair mé!"
  
  
  "Seo!" Chuala mé a guth lag. "Seo!"
  
  
  Go tobann chonaic mé í. Sheas sí ag an doras, an uair seo i armas de rooster ollmhór. Agus tharraing sé amach an doras í. Ansin, díreach chomh tobann sin, mhothaigh mé mé féin á bhrú i dtreo an dorais. D'athraigh treo iomlán an tslua. Díreach mar a rushed siad isteach sa bhialann cosúil le tonn taoide, anois tá siad á scuabadh ar shiúl arís. Cheadaigh mé mé féin a iompar i measc na gcorp ag brúchtadh, boladh tiubh an allais a bholadh, mo chluasa báite ag caoineadh géar, screams gáire agus adharca an phráis ag bladhmadh. Romham d'fheicfinn gruaig fhada dhubh Michelle agus í á rocadh ó thaobh go taobh ag a páirtí, b'fhéidir ainmhí, b'fhéidir éan, iasc b'fhéidir.
  
  
  "Boovez!" - scairt guth i mo chluas. "Boovez!"
  
  
  An uair seo bhrúigh mé an buidéal ar leataobh. Anois bhíomar amuigh agus ní raibh an baol ann go gcaillfinn radharc ar Michelle, fiú ar feadh nóiméad. Ní raibh milseáin ná Lee Chin le feiceáil in aon áit.
  
  
  Bhí eitneach tobann pléascanna macalla tríd an gceol. tensed mé suas. Ansin las an spéir suas le flashes agus stríoca an tsolais. Dearg, bán, glas, gorm - tobair an tsolais, easanna dath. Tinte ealaíne. Tríd is tríd. Dall siad dom ar feadh nóiméad. Ansin glanadh mo fhís agus ghlaoigh cloigíní aláraim ar fud mo chorp ar fad.
  
  
  Roinn an slua. Chuaigh an chuid is mó de go díreach, ach d'iompaigh brainse an cúinne ina alley. Agus bhí Michelle i measc na craoibhe seo.
  
  
  Rinne mé mo bhealach tríd an slua cosúil le tarbh trí féar fada. Nuair a chas mé an cúinne fuair mé mé féin ar shráid chúng nach raibh mórán níos mó ná alley. Bhí Michelle i lár an ghrúpa ag an deireadh, agus de réir mar a bhí mé ag faire, ag mallacht, chonaic mé í á iompar timpeall cúinne eile. Chuaigh mé ar mo chléibh agus ar mo bhealach tríd an slua taibhrí, a raibh go leor acu ag ól as buidéil? briseadh buidéil ar na clocha pábhála. Agus mé ag siúl, d'éirigh an tsráid níos dorcha agus níos cúinge, go dtí ar deireadh ba é an t-aon fhoinse solais a bhí ann ná pléascadh tubaisteach solais ard sa spéir. Chaith siad scáthanna eerie ar bhallaí stucó na bhfoirgneamh agus ar bharraí iarann saoirsithe na bhfuinneog. Shroich mé an cúinne agus chas mé, ach fuair mé mé féin ar shráid dorcha eile, cosúil le alley.
  
  
  I turraing, thuig mé go raibh sé folamh.
  
  
  Ní raibh Michelle le feiceáil áit ar bith.
  
  
  Ansin go tobann ní raibh sé folamh a thuilleadh. Bhí sruth de chomhlachtaí, maisc aisteach, agus bhí mé timpeallaithe ag ciorcal de chinn éisc stáin scragall.
  
  
  Tháinig deireadh tobann le nóiméad an chiúnas iomlán le roth spréach ag pléascadh sa spéir thuas.
  
  
  I lámha na bhfigiúirí a bhí timpeall orm, bhí mé in ann a fheiceáil ar an shine dull de lanna machete, sharpened ar lann rásúir.
  
  
  “Ah, monsieur,” a dúirt duine de na carachtair, “tá an chuma ar an scéal gur rug an t-iasc ar an iascaire.”
  
  
  “Iasc,” a dúirt mé go mall agus go seasta, “is féidir é a ithe don lón mura seasann sé ón iascaire.”
  
  
  “Tá an t-iasc,” arsa an figiúir, “ar tí an t-iascaire a bhualadh.”
  
  
  Phléasc lann an machete ina láimh agus slammed a lámh ar aghaidh. Ach bhí sé níos moille ná mo lámh le Wilhelmina ann. An crack de piléar macalla tríd an alley beagnach chomh luath agus a bhog sé, agus thit sé, fola gushing tríd an poll ina scragall-fillte cófra agus oozing as a bhéal.
  
  
  
  Do ghluais an bheirt fhear 'na dhiaidh go dtí gach taobh díom. Bhuail an dara piléar ó Wilhelmina an ceann ar mo chlé ina bholg agus scread sé le pian agus uafás agus mo chos dheas ag ciceáil groin an duine eile, rud a chuir air láithreach titim isteach i suíomh féatais.
  
  
  Is ar éigean a bhí an t-am agam casadh timpeall féachaint, i bhfianaise ghruama na coinneal Rómhánach a bhí ag pléascadh lastuas, an caochaíl geal de lann machete ag hisseadh san aer. Chas mé agus sheas mé go dtí an taobh, agus chlang sé harmlessly ar na clocha duirle taobh thiar dom. Scairt Wilhelmina arís, agus thit figiúir éisc eile, a cloigeann ag brúchtadh láithreach i brúchtadh fola dearga, ábhar liath inchinn, agus blúirí cnámh bán.
  
  
  Ach léirigh mo ghníomhartha rud éigin eile. Ag an taobh eile den alley, tháinig grúpa eile d'fhigiúirí éisc chugam go mall. Ionsaíodh mé ón dá thaobh, agus cuireadh bac ar gach bealach éalaithe.
  
  
  Chomh maith leis sin, bhí a fhios agam go tobann coinneal Rómhánach eile ag pléascadh sa spéir agus ag lasadh alley ar thaobh amháin. Suas.
  
  
  Scaradh trí fhigiúr éisc iad féin ón slua os mo chomhair, ag druidim liom go cúramach, spásáilte chomh fada óna chéile agus a cheadódh an alley. Ag breathnú thar mo ghualainn, thuig mé go raibh trí fhigiúr taobh thiar dom ag déanamh an rud céanna. Ghluais siad go mall, i rithim de shaghas éigin, amhail is dá mba rud é go raibh siad ag déanamh damhsa deasghnátha marbh de chineál éigin. Tháinig cantaireacht borradh ón slua taobh thiar díobh. Bhí ton domhain fuarchúiseach dúnmharaithe ann.
  
  
  “Tuet... Thuet... Thuet... Thuets...”
  
  
  Maraigh... Maraigh... Mharaigh... Maraigh...
  
  
  D'fhan mé, ag bogadh ar aghaidh agus beagán ar an taobh, ag measúnú a ndul chun cinn. Bhí siad gar go leor anois go bhfaca mé na súile súilíneach taobh thiar de na cinn éisc scragall. Súile mínádúrtha leathan, rollta, sceitimíní. Te a mharú. Fós, d'fhan mé.
  
  
  “Tuet... Thuet... Thuet... Thuets...”
  
  
  Bhí rince an dúnmharaithe ag druidim. Ní raibh mé in ann anáil an bháis a mhothú ar m'aghaidh. Thosaigh na machetes ag ardú. D'fhan mé, ag clúdach Wilhelmina, mo matáin aimsir i ullmhacht.
  
  
  “Tuet... Thuet... Thuet... Thuets...”
  
  
  Faoi láthair!
  
  
  Léim mé suas ard ag baint úsáide as mo neart go léir. Rug mo lámha sínte amach ar ráille iarann saoirsithe an bhalcóin lastuas agus mo chosa, clenched le chéile mar dhá chlub, luascadh i stua luascadán ominous. Bhí ordóg fliuch ann agus mo bhróga ag dul isteach i mo cloigeann, agus ansin ceann eile agus iad ag ciceáil ar ais.
  
  
  Ansin dhreap mé thar an ráille isteach ar an mbalcóin. A lann machete clanged i gcoinne an ráille, thrown ag overeager, lámha frustrated, agus ansin eile. Taobh istigh de soicind, bhí Hugo i mo lámh agus bhuail sé síos mé, ag cuimilt ceithre mhéar de lámh an fhir a bhí ag iarraidh dreapadh ar an mbalcóin. Bhí a scream ag polladh na gcluas.
  
  
  Ansin léim mé suas arís, ag breith ar ráille an bhalcóin os mo chionn. D'iompaigh an t-amhránaíocht thíos ina chaos de screams buile measctha le moans agus screams na ndaoine a bhí gortaithe agam. Bhí culaith éisc stróicthe ar leataobh ionas go bhféadfadh na hionsaitheoirí dreapadh ar na balcóiní, mar a rinne mé féin. Ach faoin am gur shroich mé an díon, ní raibh ach duine amháin tar éis dul isteach ar an mbalcóin is ísle. Léim mé thar an ledge agus cuachta síos, squinting isteach i dorchadas dorcha na díonta timpeall orm.
  
  
  Ansin gasped mé.
  
  
  Bhí na tithe go léir ar an dá thaobh díom ceangailte ag díonta ar an leibhéal céanna. Agus ar dhíon an tí is faide chruinnigh slua de phearsana cultacha.
  
  
  I lár an tslua, timpeallaithe go dlúth ag coirp, bhí Michelle.
  
  
  Agus shíolraigh héileacaptar i dtreo an tslua ó spéir ar lasadh le firecrackers.
  
  
  Wilhelmina léim isteach i mo lámh, agus rushed mé ar aghaidh, go tapa ducking. Glan mé an chéad uchtbhalla, léim go dtí an díon eile agus stop a shoot. Chas muc ollmhór bándearg le muzzle ollmhór timpeall, bhrúigh sé a lámha ar a aghaidh agus, ag titim, ag screadaíl, ag spraeáil fola síos a scornach.
  
  
  "Nic!" Chuala mé scread Michelle nuair a chonaic sí mé. Ansin: “Faigh ar ais, a Nick! Ar ais! Maróidh siad thú! Tá gunna meaisín acu..."
  
  
  Bhuail mé an díon díreach in am. Ghéaraigh smearadh brúidiúil gunna Sten tríd an oíche, agus bhuail urchair shardaí bríce amach as an simléar díreach i mo dhiaidh. D'ardaigh mé mo cheann agus fired. Thit figiúr eile, ach lean fuaim gunna Sten ar aghaidh. Bhí an héileacaptar díreach os cionn an díon, ag tuirlingt go mall. Ghreann mé mo chuid fiacla agus chinn mé an riosca a ghlacadh. I nóiméad go mbeadh sé ró-dhéanach; Tabharfar Michelle ar bord an héileacaptair.
  
  
  Mo matáin tensed agus léim mé ar aghaidh.
  
  
  
  
  Rith mé go géar i n-iallait, ag sárú na n-uchtbhallaí dín, cosúil le réalt-réalta. I romham bhí mé in ann a fheiceáil flashes marfach lámhaigh ó gunna Sten agus héileacaptar a bhí ag tuirlingt ar an díon, a doras ag oscailt ón taobh istigh.
  
  
  Ansin phléasc mo cloigeann cosúil le Mont Pele féin, chuaigh m'inchinn trí thine agus mhothaigh mé mé féin ag luascadh ar aghaidh.
  
  
  Dubh.
  
  
  Ciúnas.
  
  
  Ní dhéanfaidh aon ní.
  
  
  
  Caibidil a Dó.
  
  
  Chuir rud éigin smaoineamh orm. Ní raibh sé soiléir smaoineamh, ach bhí a fhios agam go raibh sé an-míthaitneamhach. Rinne mé iarracht é a sheachaint oiread agus is féidir. Ach lean sé ag whine. Ar deireadh, bhí orm a admháil go raibh a fhios agam cad a bhí ann.
  
  
  “Súile,” ar seisean. Caithfidh tú do shúile a oscailt.
  
  
  Rinne mé. Ní raibh mé ag iarraidh, ach theastaigh uaim.
  
  
  D'fhéach súile dúbailte clúiteach ar aghaidh oirthearach aithnidiúil orm. Blinked siad, agus ansin a gcuid liopaí cuachta isteach aoibh gháire súilíneach faoisimh. Bhí aghaidh eile, an uair seo dubh agus chomh eolach céanna, os comhair mo shúile. Déanann sé miongháire freisin.
  
  
  “Dia duit, a Chartúir,” a dúirt an duine oirthearach, “an dtéann tú a chodladh i gcónaí chomh luath seo um thráthnóna? Ciallaíonn mé, níl dinnéar againn fiú go fóill."
  
  
  D'ardaigh mé mo cheann agus groaned. Chuaigh pian trí mo cloigeann go dtí gur shíl mé go raibh mo shúileáin ag titim amach. I dteagmháil léi go cúramach, hesitantly mo lámh leis an cloigeann. Fuair sé bindealán mór.
  
  
  “Braithim,” a dúirt mé le deacracht, “cosúil le fear a raibh a scalladh gearrtha ag piléar as piostal Sten.”
  
  
  "Is dócha toisc gur fear tú a raibh piléar as gunna Sten ag baint le piléar as a cheann," a mhol Lee Chin.
  
  
  "Hey, a chara," a dúirt Milseáin go bog, "nár ndúirt aon duine leat riamh gur féidir le duine lámhaigh a ionsaí ort?"
  
  
  “Chuir siad Michelle isteach san héileacaptar,” a dúirt mé agus mé i mo shuí. "Bhí mé chun iarracht a dhéanamh chun stop a chur leo."
  
  
  “Bhuel, ba iarracht mhaith é sin,” a dúirt Lee Chin. “Is éard atá i gceist agam, ní fhaca mé duine amháin ag iarraidh ionsaí a dhéanamh ar arm roimhe seo. Go háirithe an t-arm gléasta mar muca, roosters agus fishes. Agus scaoil Stan ó piostal. Nuair a chonaic Sweets agus mé féin an héileacaptar i dtír agus eitil suas ar an díon sin agus a chonaic tú ag glaoch ar an Briogáid Solais, ní raibh mé in ann mo shúile a chreidiúint ar dtús."
  
  
  "Nuair a chuir sí muinín ina súile," a dúirt Milseáin, "d'éirigh sí ina chick deas gasta le banna ceann."
  
  
  "Níl ann ach bump, Nick," a dúirt Lee Chin. “Beidh gach rud go breá, ach amháin i gcás tinneas cinn chomh mór le Balla Mór na Síne.”
  
  
  “Idir an dá linn,” a dúirt mé, “rug siad ar Michelle. Agus d'imigh siad."
  
  
  "Míchompordach," sighed Milseáin. “Is fíor-am uafásach é seo.”
  
  
  "An ceann is measa," d'aontaigh mé. Agus ba é sin an ceann is measa ar fad. Go deimhin…
  
  
  Áit éigin i ndoimhneacht m'anama, thosaigh na rothaí ag casadh.
  
  
  "Níl tú fós ag smaoineamh ar iarracht a dhéanamh na báid agus an bolcán a ionsaí ag an am céanna, an bhfuil?" - D'iarr Lee Chin. “Mar gheall ar gach rud a mheas, ba mhaith liom maireachtáil beagán níos faide. Agus má…"
  
  
  Mhol mé di a bheith ciúin. Lean mé ar mo uillinn, shín mé isteach i mo phóca léine le haghaidh toitíní, tharraing amach ceann crumpled agus las sé é. Chaith mé tobac ina thost ar feadh tamaill. Agus shíl mé. Agus dá fhaide a shíl mé, is amhlaidh is mó a tháinig mé cinnte go bhfaca mé rudaí go soiléir don chéad tséis.
  
  
  Níor thaitin an bealach a d'fhéach siad liom.
  
  
  Ach bhí buntáiste amháin agam. Bhí mé beagnach cinnte nach raibh a fhios ag na naimhde go raibh a fhios agam.
  
  
  Bhí mé chun an buntáiste seo a úsáid mar is fearr a d'fhéadfainn.
  
  
  Chas mé ar ais chuig Lee Chin and Sweets agus mé ag tarraingt amach Wilhelmina chun athlódáil.
  
  
  “Tá an plean,” a dúirt mé leo, “athrú. Beidh muid ar fad suas i bolcán."
  
  
  Chlaon siad.
  
  
  “Seo é a gceanncheathrú,” ar seisean. “Sílim gurb é sin an áit a thóg siad Michelle.”
  
  
  “Sílim gur shíl siad amhlaidh freisin,” a dúirt Lee Chin.
  
  
  “Go díreach,” arsa mise. “Agus cinnte ní bheadh fonn orm iad a díomá. Ach mar bhónas breise, cuirfimid comhábhar beag nach bhfuil siad ag súil leis."
  
  
  D’ardaigh milseáin agus malaí Lee Chin ag an am céanna. Chlúdaigh mé Wilhelmina arís, ag iarraidh neamhaird a dhéanamh den phian dizzying, agus thosaigh sé ag labhairt. Nuair a chríochnaigh mé, d'fhéach siad araon orm go ciúin ar feadh tamaill. Ansin chuckled milseáin go mall. D’iascaigh sé candy seacláide as a phóca, dhífhillte sé é agus chuir ina bhéal é.
  
  
  “Sílim,” ar seisean. “Is fíor-dhráma beo é seo. Agus bhí mé i gcónaí ag iarraidh a bheith i mo thaibheoir."
  
  
  "Sea, ach an raibh tú ag iarraidh i gcónaí a chríochnú i bpíosaí beaga?" - D'iarr Lee Chin. Ansin domsa: “Féach, a Chartúir, táim ar fad ar son aicsean dána agus drámaíochta, ach is dóigh liom go bhféadfadh aimhréití a bheith ann dá n-éireodh linn spéir iomlán an oileáin a shéideadh go hard, seans go mbeidh cúpla agóid againn. Agus tá seans maith go leor go ndéanfaimid é. Gan trácht ar bheimis skyrocket."
  
  
  
  "
  
  
  “Is cluiche é, ar ndóigh,” arsa mise. "Ach níl ach cúpla uair an chloig fágtha againn, agus seo an t-aon seans atá againn."
  
  
  Shíl Li Chin go ciúin.
  
  
  “Bhuel,” a dúirt sí ar deireadh, “bhí sé ag smaoineamh i gcónaí cad é mar a bheadh sé ag imirt mahjong le TNT. Agus níl aon rud eile le déanamh agam anocht. Líon isteach mé."
  
  
  “Tá sin ceart,” arsa mise. “Téim go dtí. Níl aon am le cur amú."
  
  
  Ar ais ar an tsráid, ag fíodóireacht ár mbealach tríd na sluaite stríocacha de na carnabhail aoibhne, fuaireamar tacsaí poiblí a chuaigh ó Fort-de-France trí Saint-Pierre agus ar aghaidh go Morne-Rouge, an chathair is gaire don bholcán. Le tip flaithiúil, chuir mé ina luí ar an tiománaí dul go Morne Rouge, ag fágáil ach an triúr againn mar phaisinéirí. Thiomáin muid inár dtost, gach duine againn tumtha inár smaointe féin.
  
  
  Chuamar go Morne Rouge. Chroith Lee Chin agus mé lámha Milseáin go ciúin, ár súile ag bualadh agus ag glasadh. Chuaigh muid síos an bóthar ansin go dtí an áit a raibh Lady Day i bhfolach. Thóg sé bealach eile. I dtreo Mont Pele.
  
  
  Anois ní raibh ach fáinne amháin ag Lee Chin.
  
  
  Bhí milseáin ag caitheamh ceann eile.
  
  
  I seomra raidió Lady Day, chuaigh mé i dteagmháil le Gonzalez agus thug mé mo threoracha dó, ag cur béime ar a bpráinn. Ansin d'fhan muid ar feadh dhá uair an chloig. Ba iad seo an dá uair an chloig is deacra den oibríocht iomlán. Ach b'éigean dúinn am a thabhairt do Milseáin a bheith ag obair. Agus b’éigean dom cloisteáil ó Gonzalez. Nuair a rinne mé é seo agus nuair a chuala mé an méid a dúirt sé, theith aidréanailín trí mo chorp. Chas mé as an raidió agus chas mé chuig Lee Chin.
  
  
  “Níor uair,” a dúirt mé. "Téigh."
  
  
  Leath uair an chloig ina dhiaidh sin bhíomar inár luí cheana féin ar ár goilí, ag déanamh ár mbealach tríd na toir ísle a bhí ar an teorainn leis an mbealach isteach chuig an Mont Pelee crater. Seachas mo ghnáth-theaghlach Wilhelmina, Hugo agus Pierre, bhí MKR Sten Iosraelach agam. Tá sé seo ar cheann de na hairm uathoibríocha is suntasaí, ach rinneadh é mar gheall ar a chruinneas ard, a ráta briste íseal agus, is fearr ar fad, coscóir nach laghdaíonn cruinneas nó ráta dóiteáin go pointe suntasach. Bhí Lee Chin ag iompar a chúpla, an bheirt acu ó bhosca airm iontach Milseáin.
  
  
  “Fan,” a dúirt mé go tobann, ag díriú ar Lee Chin.
  
  
  Níos lú ná céad slat uaidh, sheas imeall crater Mont Pele amach i gcoinne spéir na hoíche. Thug mé dhéshúiligh Milseáin chuig mo shúile agus scanadh mé iad. Bhí a fhios agam cheana ónár dturas allamuigh an lá sin go ritheann fáinne seacht dtroigh ar airde de shreang leictrithe trastomhas iomlán an fháinne. Bhí an rud a bhí á lorg agam anois difriúil. Nuair a fuair mé é, thug mé na déshúiligh do Lee Chin agus mhol mé di féachaint.
  
  
  “Spotsolas,” a dúirt mé go hachomair. “Suiteáilte ina dúbailtí, a n-aghaidh i dtreonna contrártha, ar gach cuaille fál.”
  
  
  “Uh-huh,” a dúirt Lee Chin, agus í ag clúdach a súile le déshúiligh, “agus má bhaineann rud éigin leis an gclaí, leanann siad ar aghaidh.”
  
  
  “Tá sin ceart,” arsa mise. "Anois, a ligean ar a fháil amach beagán níos mó."
  
  
  Bhraith mé timpeall an tor agus fuair mé bata trom, ansin crawled eile caoga slat, Lee Chin i mo dhiaidh. Ansin chaith sé an bata. Bhí fuaim thumping mar a bhuail sé an tsreang, scáineadh leictreachais mar an sruth ag sreabhadh tríd an drúcht tríd, agus tháinig dhá spotsolas ar. Níl ach beirt.
  
  
  “Uh-huh,” a dúirt Lee Chin. “Ní hamháin go soilsíonn tuilte, ach sainaithníonn siad freisin an fhoinse trasnaíochta ar an gclaí.”
  
  
  “Is é an rud a lean,” a dúirt mé, agus mé féin á leacú mar Lee Chin, “go raibh gardaí armtha ag taispeáint.”
  
  
  Amhail is dá mba ar an gclé, bhí dhá ghardaí le raidhfilí le feiceáil i gcoinne na spéire. Bhreathnaigh muid lenár gcinn síos agus iad ag lonrú a splancshoilse síos an fána agus timpeall an chlaí, agus ansin, de réir dealraimh ag cinneadh gurbh ainmhí ba chúis leis an suaitheadh, imithe.
  
  
  Chas mé chuig Lee Chin.
  
  
  "Cén chaoi a bhfuil do lúthchleasaíocht anocht?"
  
  
  Bhreathnaigh sí orm go ceistitheach. Dúirt mé léi go díreach cad a bhí muid ag dul a dhéanamh. Chlaon sí gan smaoineamh, agus chaith muid cúig nóiméad eile crawling feadh an fál a fháil amach as an limistéar a bhféadfadh na gardaí féachaint anois, sular chas muid agus crawled díreach i dtreo é. Nuair a bhí muid cúpla troigh ar shiúl, chas mé agus Chlaon di. Sheas muid suas go tapa agus ag an am céanna.
  
  
  "Hoop-la!" - Dúirt mé go géar.
  
  
  Bhí a cos dheas i mo lámha dúnta, shleamhnaigh a corp amach acu, agus somersaulted sí san aer agus eitil thar an fál cosúil le tapa, scáth beagnach dofheicthe. Rolladh sí ar an talamh díreach chomh tapa ón taobh istigh mar a rinne mé ar mo bholg ar an taobh eile. Níor thóg sé seo go léir níos mó ná trí soicind. Ar an gceathrú, bhí mé ag mothú cheana féin le haghaidh bata eile in aice láimhe. Tar éis dom é a aimsiú, d'fhéach mé ar m'uaireadóir agus d'fhan mé leis na tríocha soicind eile a bhí aontaithe againn. Ansin scoir sé.
  
  
  Thiontaigh na spotsoilse ar.
  
  
  Thóg mé Stan ar mo ghualainn, d'athraigh mé go gníomh aonair agus tharraing mé an truicear faoi dhó.
  
  
  Chualathas dhá scoilteanna laga ar an ghloine, ansin timpiste agus dorchadas arís.
  
  
  Nuair a tháinig scáthchruth na ngardaí, stad siad, ag lonrú a splancsholais ar na spotsoilse a las chomh domhínithe sin agus a chuaigh amach.
  
  
  Tharraing mé an truicear ar Stan arís.
  
  
  Thit an garda clé, lámhaigh sa cheann. Agus toisc gur úsáid mé tine aonair seachas tine leanúnach, thit sé ar aghaidh ar an gclaí. Beagnach - mar gheall ar an easpa fuaime ó mo arm - bhí sé amhail is dá mba go tobann chlaon sé síos chun é a iniúchadh. Ach bhí a fhios ag an garda ar dheis níos fearr, agus bhí a raidhfil ag ardú ar a ghualainn cheana féin, ag casadh chun foinse an urchair a aimsiú, nuair a tháinig cogar crua Lee Chin ón dorchadas.
  
  
  "Fan nóiméad!" - a dúirt sí i bhFraincis. “Ná bog! Táim taobh thiar díot, agus os do chomhair tá fear. Tá airm uathoibríocha againn beirt. Más mian leat maireachtáil, déan mar a deirim."
  
  
  Fiú amháin sa solas lag raibh mé in ann an t-uafás a fheiceáil ar aghaidh an fhir. D’ísligh sé a raidhfil agus d’fhan sé, ag croitheadh go feiceálach.
  
  
  “Cuir glaoch ar an bhfear sa seomra rialaithe,” a dúirt Lee Chin. “Abair leis gur thit do pháirtí ar an gclaí. Abair leis an sruth a mhúchadh. Agus tá an chuma ar an scéal go bhfuil tú trína chéile!"
  
  
  Chomhlíon an fear láithreach.
  
  
  "Arm!" - a scairt sé, ag casadh agus ag béicíl isteach sa chráitéar. “Ar mhaithe le Dia, múch an sruth ar an gclaí! Marcel tar éis titim!
  
  
  Bhí a thuin uafásach cinnte domsa fiú, is dócha toisc go raibh an-eagla air. Tar éis cúpla soicind, stop an chromán lag a tháinig as an tsreang leictrithe. Bhí an oíche ciúin ach amháin i gcás fuaim na feithidí agus ansin caoin i bhfad ón gcliar.
  
  
  “Tá an sruth múchta,” a dúirt an garda. Bhí sé fós ar crith.
  
  
  "Ar do shon féin, tá súil agam," a chuala mé Lee Chin cogar. “Toisc anois tá tú chun teagmháil a dhéanamh leis. Ar dtús an snáithe bun. Coinnigh le do lámh ar fad é díreach in aice leis an cuaille."
  
  
  "Níl!" - arsa an fear. "Le do thoil! Earráid fhéideartha..."
  
  
  "Déan é!" - Léim Lee Chin.
  
  
  Ag crith go neamhrialaithe, a chuid análaithe chomh dian sin go raibh mé in ann é a chloisteáil go soiléir, shiúil an fear suas go dtí an fál. Choinnigh mé mo gunna dírithe air, ach cé go raibh sé anois ach cúpla troigh ar shiúl ó dom, ar éigean a thug sé faoi deara cé chomh mall, a aghaidh contorting isteach agony as a riocht eagla, shroich sé síos go dtí an sreang is ísle.
  
  
  "Tóg é!" - chualathas ordú bagrach ó Li Chin.
  
  
  An fear hesitated nóiméad níos faide, ansin, cosúil le snámhóir tumadóireacht isteach in uisce fuar, rug sé ar an sreang.
  
  
  Níor tharla tada. Maolaigh aghaidh an gharda beagán. Chonaic mé allais ag sileadh óna smig!
  
  
  “Coinnigh siar é go dtí go n-insím duit stopadh,” d’ordaigh mé dó.
  
  
  Chlaon sé le léiriú numb. Shiúil mé cúpla troigh eile go dtí gur shroich mé an sreang agus tharraing mé péire gearrthóirí sreinge as mo phóca cúil. Ansin, cúpla orlach níos faide ó lámh an gharda, ionas dá gcuirfí an sruth ar siúl arís agus mé ag obair, go mbeadh sé ag talamh lena chorp - agus a shaol - ghearr mé an bun-snáithe.
  
  
  “Anois barróg ar an gcéad snáithe eile,” d’ordaigh mé dó.
  
  
  Do ghéill sé. Ghearr mé an chéad snáithe eile agus dúirt sé leis a lámh a bhogadh go dtí an chéad cheann eile. Rinne mé an nós imeachta seo arís agus arís eile go dtí go raibh na snáitheanna go léir gearrtha, ansin dúirt mé leis an ngarda bogadh ar shiúl agus céim thar an gclaí, ag baint úsáide as corp an gharda chun mé a chosaint ó radharc aon duine a d'fhéach suas ón crater.
  
  
  “Níl aon duine i radharc,” a dúirt Lee Chin go ciúin.
  
  
  Bhreathnaigh mé go cúramach thar ghualainn an gharda isteach sa chráitéar. Bhí sé, chun é a chur go éadrom, fortress. Labyrinth d'fhoirgnimh bloc stroighne a raibh a mballaí cosúil le bheith ar a laghad ceithre throigh ar tiús, gan aon fhuinneoga in áit ar bith. Chomh cumhachtach leis an Furhrerbunker notorious, inar chaith Adolf Hitler a laethanta deiridh roimh a fhéinmharú. Ag dhá phointe, tógadh foirgnimh isteach i crater an bholcáin féin. Bhí trí bhealach amach, dhá cheann acu doirse fear-mhéid ag dul go dtí taobhanna eile den crater seachtrach, ceann acu a bhí mór go leor le haghaidh trucaile. Bhí bóthar mór ag dul timpeall ar imeall an chráitéir chun an dorais seo.
  
  
  Bhí an ceart ag Lee Chin. Ní raibh aon duine i radharc.
  
  
  Phócaigh mé an garda sa bholg le mo piostal.
  
  
  "Cá bhfuil na gardaí eile?" - D'éiligh mé go géar.
  
  
  “Istigh,” a dúirt sé, agus é ag tagairt do dhá sciathán le bealaí éalaithe fir. “Tá an crater iomlán á scanadh ag an gcóras CCTV.”
  
  
  "Conas is féidir leis a fháil go dtí an imeall áit a bhfuil muid?" - D'éiligh mé.
  
  
  “Is rian difriúil é anseo,” a dúirt sé, ag cur ina luí orm go raibh sé ag insint na fírinne leis an uafás ina shúile. “Is cuardaighshoilse iad scanóirí agus cuirtear i ngníomh iad nuair a chuirtear ar siúl iad.”
  
  
  
  Mar sin faoi láthair bhíomar as an bpictiúr. Ach chomh luath agus a thosaímid ag ísliú isteach sa chráitéar, beidh muid le feiceáil go soiléir cheana féin. Shíl mé ar feadh nóiméad, ansin chas agus whispered cúpla focal gearr le Li Ching, a bhí ina luí ar a boilg in aice liom. Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin bhain mé an caipín agus an seaicéad as an garda marbh agus chuir mé orm féin iad.
  
  
  “Cuir glaoch ar an bhfear sa seomra rialaithe,” a dúirt mé. don gharda slándála. “Abair leis go bhfuil do pháirtí gortaithe agus go dtabharfaidh tú leat é.”
  
  
  D'iompaigh an garda agus scairt isteach sa chráitéar. Anois d’fhéadfainn ceann de na doirse amach a fheiceáil ar oscailt agus figiúr ag teacht chun cinn, frámaithe ag an solas ón taobh istigh. Chroith sé a lámh agus scairt sé rud éigin i gcomhaontú.
  
  
  “Ceart go leor, a chara,” arsa mise leis an ngarda. “Anois tá tú chun mé a thabhairt go dtí an seomra rialaithe seo. Agus go mall. Beidh gunna taobh thiar díot cúpla troigh uait don turas ar fad.”
  
  
  Chuala mé an garda swallow. Ansin, ag cuimilt an allais óna shúile, scaoil sé an raidhfil, chrom sé síos agus phioc sé suas mé. Chas mé ionas go raibh mo chiúin Iosraelach Sten réidh agus mo mhéar fós ar an truicir. Ach an uair seo ba mhaith liom shoot go huathoibríoch.
  
  
  “Ceart go leor, garda tarrthála,” a dúirt mé leis an ngarda. “Chuaigh. Agus nuair a deirim leat mé a fhágáil, déan go tapa é.”
  
  
  Go mall thosaigh sé ag siúl síos an fána taobh istigh den crater. Chuala mé Lee Chin ag sní ar a bolg taobh thiar dínn. Thíos, tríd an doras oscailte, bhí mé in ann figiúirí a fheiceáil ag gluaiseacht sa seomra rialaithe. chomhaireamh mé ar a laghad dosaen. Chonaic mé rud suimiúil freisin. Tharla sé nach raibh ach doras amháin ag dul ón seomra rialaithe go dtí an taobh istigh de choimpléasc an fhoirgnimh.
  
  
  “Carter! Féach! Bóthar!"
  
  
  Bhreathnaigh mé sa treo a bhí Lee Chin ag díriú. Ar imeall an bholcáin, thiomáin trucail throm feadh an bhóthair a chuaigh go dtí doras garáiste ollmhór cruach, a ghiaranna ag géarú agus é ag bogadh síos ar an bhfána. Stad sé ag an doras. Nóiméad ina dhiaidh sin, d’oscail na doirse go ciúin agus chuaigh an trucail isteach. Mar a rinne mé amhlaidh, fuair mé spléachadh ar dhoras oscailte. Beirt gharda armtha, an bheirt gheala, an bheirt acu le meaisínghunnaí, agus beirt oibrí áitiúla, gan dabht fostaithe chun an trealamh a iompar.
  
  
  Níl. Oibrí áitiúil amháin.
  
  
  Agus Hunter Sweet amháin, gléasta sna héadaí is trua a chaith sé riamh ina shaol. Labhair sé agus gáire sé i gcanúint líofa le Martinique in aice leis, ag lorg an domhain ar fad cosúil le fear sásta go raibh sé díreach tar éis teacht i dtír post dea-íoctha.
  
  
  Gníomhaíochtaí a phleanáil de réir sceidil.
  
  
  An chéad chéim eile.
  
  
  Bhí muid anois níos lú ná céad slat ó dhoras oscailte an tseomra rialaithe. Bhí an garda a bhí á iompar agam ag análú go trom agus thosaigh sé ag tuirlingt ó thuirse. Go breá.
  
  
  "Réidh, Lee Chin?" - D'iarr mé, Fáscadh mo lámha ar an Balla.
  
  
  “Réidh,” a tháinig a cogar gairid.
  
  
  “A Gharda, cuir glaoch ar do chairde chun cabhrú liom iompar,” a dúirt mé leis. “Bí réidh ansin chun mé a fhágáil. Agus gan cleasanna. Cuimhnigh an gunna atá dírithe ar do dhroim."
  
  
  Chlaon sé imperceptibly agus shlogtar crua arís.
  
  
  "Hey chairde, cad faoi cúnamh beag?" - roared sé impressively. "Bhí wounded Marseille!"
  
  
  Chuaigh trí nó ceithre fhigiúr isteach an doras agus shiúil i dtreo chugainn. Bhailigh níos mó daoine lasmuigh den doras, ag breathnú amach go aisteach. Taobh thiar dom, chuala mé cliceáil beag nuair a d’aistrigh Lee Chin a arm chuig tine uathoibríoch. Mo matáin tensed le ullmhacht. Bhí mé ag fanacht. Tá méadú tagtha ar na huimhreacha. Ní raibh siad anois ach tríocha slat uaidh. 20.10.
  
  
  Faoi láthair!
  
  
  "Caith dom!" - Dúirt mé leis an garda. Agus laistigh de chuimhneacháin bhí mé ag rolladh ar an talamh as líne tine Lee Chin, cnap Sten ag luí faoi mo smig, a radharcanna oilte ar an ngrúpa daoine romham agus iad ag tosú ag teacht faoi thine Lee Chin. Thit ceann eile, ag sníomh as fórsa na bpiléar agus m'arm féin ag stealladh tine. Massacre ar an toirt a bhí ann: iompaíodh cloigeann ina maiseanna fuilteacha inchinn agus cnámha, bhí aghaidheanna stróicthe, stróicthe géaga ón gcorp agus thit isteach san aer. Agus mar gheall ar na tostóirí ar na ballaí, tharla gach rud i gciúnas eerie, mar shampla i bailé gan ainm de chiorrú agus bás, bhí na híospartaigh buailte ró-thapa agus ró-deacair dóibh fiú screadaíl nó caoin. ó.
  
  
  "Doras!" - A scairt mé go tobann. "Shoot an doras!"
  
  
  Dhírigh mé an gunna ar chomhlachtaí na bhfear os ár gcomhair agus scaoil mé ar an doras. Dúnadh a bhí ann. Ansin mhionnaigh mé. Bhí an balla folamh. Tharraing mé amach an gearrthóg folamh agus tharraing ceann iomlán eile as mo phóca, sá isteach sa gunna é mar a lean Lee Chin tine taobh thiar dom. Ar feadh nóiméad stop an doras ag bogadh agus ansin thosaigh sé ag dúnadh go mall arís, amhail is dá mba rud é go raibh duine éigin taobh thiar de créachtaithe ach go raibh sé ag iarraidh go dian an líne chosanta a dhúnadh. Scaoil mé urchar eile agus léim go dtí mo chosa.
  
  
  
  
  
  "Chlúdach dom!" Ghlaoigh mé ar Lee Chin agus ag an am céanna lámhaigh sraith urchair ar dhuine de na fir díreach romham a bhí ag iarraidh éirí.
  
  
  Ansin rith mé, cuachta, spit Stan os mo chomhair lena tine ciúin ach deadly. Slammed mé mo ghualainn isteach an doras ag luas iomlán, sníofa ansin thart, lámhaigh isteach sa seomra. Bhí pléasc deafening de bhriseadh gloine agus an balla iomlán na scáileáin teilifíse iompú isteach i rud ar bith; ansin ar mo chlé lámhaigh amháin ó piostal gan tostóir. Chas mé timpeall arís, phléasc Stan go ciúin. Ón taobh thiar den doras, theith figiúr singil aníos le fórsa piléar á bhualadh sa bhrollach, agus ansin thit sé ar aghaidh go mall.
  
  
  "Carter!" Chuala mé Li Chin screadaíl taobh amuigh. “Doras eile! Tuilleadh gardaí!"
  
  
  Léim mé i dtreo an dorais thar na comhlachtaí lifeless a bhí ina áititheoirí amháin an tseomra. Fuair mo lámh an lasc agus flick sí, ag tumadh an tseomra isteach sa dorchadas. Tháinig grúpa ollmhór gardaí chun cinn ó thimpeall cúinne an choimpléasc fhoirgnimh, ó dhoras ar an taobh eile den crater, a n-arm uathoibríoch ag clattering cheana féin. D'inis na monatóirí teilifíse dóibh gach rud a bhí ag teastáil uathu - ionsaí bolcán!
  
  
  "Istigh!" Ghlaoigh mé ar Lee Chin agus mé ag freagairt dóiteán na ngardaí. "Déan deifir!"
  
  
  Splash urchair an bloc stroighne in aice leis an doras, ardú rian deadly deannaigh taobh thiar de na sála Lee Chin agus sí rushly furiously i dtreo dom. Mhothaigh mé pian géar i mo ghualainn agus chuaigh mé ar ais céim ar chéim, ansin chonaic Lee Chin léim tríd an doras, cas agus slam an doras cruach taobh thiar di, glasáil na boltaí trom. Ag éirí as an bpian i mo ghualainn, mhothaigh mé don lasc. Nóiméad ina dhiaidh sin fuair mé é agus bhí an seomra líonta le solas. Sheas Lee Chin suas le gunna tobac agus d'fhéach sé orm le imní.
  
  
  “Is fearr a thaispeánann tú an chréacht sin dom, a Chartúir,” a dúirt sí.
  
  
  Ach tá sé feicthe agam cheana féin. An piléar díreach féarach mo bicep uachtair. Gortaítear sé, ach d'fhéadfainn mo lámh a úsáid fós agus ní raibh mórán fola ann.
  
  
  “Níl aon am,” a scaoil mé. "Déanaimis!"
  
  
  Bhog mé i dtreo an dorais isteach sa chomhdhúil, agus ag an am céanna ag tarraingt gearrthóg folamh trí cheathrú as Sten agus ramming ceann iomlán eile. Bhí bairille an gunna te agus tobac a chaitheamh, agus ní raibh ach súil agam go leanfadh sé ag obair.
  
  
  "Cá rachaimid?" Chuala mé Lee Chin a rá taobh thiar dom.
  
  
  “Comhcheanglaíodh an dá sciathán agus na bealaí amach isteach sa chráitéir i sciathán lárnach amháin, áit ar tógadh go díreach isteach i gcorp na carraige bolcánach é. Choinnigh siad a n-arm is luachmhaire ansin agus d’aimsigh siad a gceardlanna.”
  
  
  “Agus sin an áit a raibh súil acu go rachainn,” a mheabhraigh Lee Chin.
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt mé, ag casadh uirthi agus ag gáire. "Agus nílimid ag iarraidh iad a díomá, an ndéanaimid?"
  
  
  “Ó, ní hea,” a dúirt Lee Chin, agus í ag croitheadh a ceann go sollúnta. "Heaven Betsy, uimh."
  
  
  D'oscail mé an doras istigh go mall le mo lámh chlé, le Sten réidh i mo láimhe deise. Chuaigh sé isteach i dorchla fada caol, lom ach amháin i gcás na feadáin fluaraiseacha feadh an tsíleáil. Mhair ballaí bloc stroighne tiubh gach fuaim ón taobh amuigh, ach d'fheidhmigh sé mar sheomra macalla ollmhór i gcás fuaimeanna ón taobh istigh den choimpléasc. Agus bhí na fuaimeanna a chuala mé ansin go díreach mar a bhí mé ag súil. I gcéin is féidir leat an stomping na gcos a chloisteáil i buataisí comhraic trom. Tá go leor daoine ag teacht ón dá threo.
  
  
  Chas mé agus bhuail súile Lee Chin ar. B’éigean gurb é seo an chuid ba dheacra den oibríocht iomlán.
  
  
  Dúirt mé. "Anois"
  
  
  Rith muid síos an dorchla taobh le taobh, ag rith. Bhí fuaim na gcos ag rith níos airde, níos dlúithe. Tháinig sé ón dá staighre ag deireadh na conaire agus an dorchla a théann ar chlé. Bhí muid níos lú ná fiche troigh ón staighre nuair a tháinig an chuma ar dhá cloigeann, ag siúl suas an staighre go tapa.
  
  
  scread mé. "Síos!"
  
  
  Thit muid go dtí an t-urlár ag an am céanna, tháinig ár gcuid Ballaí i dtír ar ár n-ghualainn ag an am céanna, agus d'eitil líne marfach de urchair as a mbéal. Caitheadh an dá chorp ar ais amhail is dá mba bhuail dorn ollmhóra iad, an fhuil ag gushing aníos agus iad imithe síos an staighre. Caithfidh go bhfuair na fir thíos an smaoineamh. Ní raibh aon chinn eile. Ach d’fhéadfainn guthanna a chloisteáil ag teacht ón staighre, díreach as radharc. Go leor guthanna.
  
  
  Bhí mé in ann guthanna a chloisteáil ag teacht ón dorchla ar chlé freisin.
  
  
  “Rachaimid ar thuras beag iascaireachta,” a dúirt mé le Lee Chin.
  
  
  Chlaon sí. Taobh le taobh chuamar síos an dorchla ar ár bolg, ár méara fós ar truicear na Ballaí. Nuair a shroicheamar lúb sa halla, ach cúpla troigh ón staighre romhainn, bhain mé den hata a bhí tógtha agam ón ngarda marbh agus tharraing mé amach os mo chomhair é, timpeall an choire.
  
  
  Ghlaoigh shots bodhar amach. Bhí an hata stróicthe ina ribíní.
  
  
  
  
  “Gé,” a dúirt Lee Chin. “Tá na trúpaí ar chlé againn. Tá na trúpaí os ár gcomhair. Tá na trúpaí taobh thiar dínn. Táim ag mothú i ndáiríre claustrophobic."
  
  
  “Ní fada go mbeidh,” arsa mise. "Tá a fhios acu go bhfuil siad gafa linn."
  
  
  Agus níor mhair sé i bhfad. Nuair a tháinig an guth, bhí sé feargach, buile. Mharaigh muid ar a laghad 20 saighdiúir SLA. Ach bhí an guth rialaithe freisin.
  
  
  "Carter!" a scairt sé, an fhuaim macalla síos an halla bloc stroighne. "Cluineann tú mé?"
  
  
  "Níl!" - a scairt mé ar ais. “Léigh mé liopaí. Beidh ort teacht amach áit a bhfeicim thú.”
  
  
  Lee Chin chuckled in aice liom.
  
  
  "Stop an stupidity!" - roar an guth, macalla níos láidre ná riamh. “Tá muid timpeallaithe agat! Cibé rud a bhfuil tú, is féidir linn tú a cuimilt go píosaí! Molaim duit féin agus an cailín géilleadh! Anois!"
  
  
  “Is éard atá i gceist agat, má ghluaiseann muid, go séidfidh tú ina phíosaí sinn, ach má ghéilleann tú ní dhéanfaidh tú ach ola a fhiuchadh beo dúinn?” - a scairt mé ar ais.
  
  
  Ag déanamh breithiúnas ar an bhfál muffled a lean, bhí mé cinnte gurb é sin go díreach a bhí sé ag iarraidh a dhéanamh. Agus eile. Ach arís tharraing an cainteoir é féin le chéile.
  
  
  “Ní hea,” a bhéic sé. “Tá do shábháilteacht ráthaithe duit féin agus don chailín. Ach amháin má thugann tú suas anois. Tá tú ag cur amú ár gcuid ama."
  
  
  "Wasting do chuid ama?" - Lee Chin muttered.
  
  
  Scairt mé arís, "Conas is féidir liom muinín agat?"
  
  
  “Tugaim m’fhocal duit mar oifigeach agus mar fhear uasal!” d'fhill an guth. “Chomh maith le sin, lig dom a mheabhrú duit nach bhfuil mórán rogha agat.”
  
  
  “Bhuel, a Laoi Chin,” arsa mise go bog, “an nglacfaimís a fhocal mar oifigeach agus mar fhear uasal?”
  
  
  “Bhuel, a Chartúir,” a dúirt Lee Chin, “tá amhras doiléir orm gur duine príobháideach agus masla é. Ach cad é an ifreann. Bhí mé i gcónaí ag smaoineamh conas a bheadh sé cosúil le bheith bruite beo in ola.”
  
  
  "Cad é an diabhal," d'aontaigh mé. Ansin ag béicíl, “Ceart go leor, glacfaidh mé do bhriathar ar a shon. Caithfimid ár n-arm uathoibríoch isteach sa dorchla."
  
  
  Rinneamar é. Níl sé an-mhaith, ach d'éirigh linn.
  
  
  “Très bien,” a dúirt guth. “Anois tar amach áit ar féidir linn tú a fheiceáil. Go mall. Le do lámha fillte os cionn do chinn.”
  
  
  Níor thaitin sé linn ach an oiread. Ach rinne muid é. An nóiméad a bhog muid, gan chosaint, i radharc agus laistigh de, chuaigh sé ar aghaidh cosúil le eternity, eternity ina bhfuil muid ag fanacht le fáil amach an mbeadh na urchair a stróiceadh as a chéile sinn nó a ligean dúinn maireachtáil beagán níos faide.
  
  
  Ansin chuaigh an nóiméad thart, agus d'fhan muid beo, timpeallaithe ag daoine in éide paratroopers na Fraince. Bhí banda muinchille ag na fir seo, áfach, agus na ceannlitreacha OAS orthu. Agus BARS uathoibríoch deadly dírithe ar ár comhlachtaí ó roinnt troigh ar shiúl. Chuardaigh beirt acu go tapa agus go brúidiúil gach duine againn, ag tógáil derringer Lee Chin, Wilhelmina agus Hugo, ach ní a bhuíochas sin a áit i bhfolach, Pierre.
  
  
  “Bon,” a dúirt an fear ar ndóigh a bhí ina cheannaire orthu agus a raibh a ghuth i mbun na hidirbheartaíochta. “Is mise an Leifteanant Rene Dorson, agus níl áthas orm bualadh leat. Ach tá ordú agam. Tiocfaidh tú liom."
  
  
  Léirigh sé síos an staighre os ár gcomhair le piostal caliber .45 ina láimh. Phócaigh bairillí raidhfil sinn ón taobh thiar, agus thosaigh muid ag dul síos na céimeanna, an leifteanant ag siúl amach romhainn. Thíos staighre bhí halla lom eile le soilsiú fluaraiseacha ar an tsíleáil. Shiúil muid i tost marbh, briste ach amháin ag an tramp buataisí arm ar an stroighin. Ag deireadh na conaire bhí dhá dhoras. Luaigh Dorson an ceann ar chlé.
  
  
  “Tar isteach,” ar seisean. “Agus cuimhnigh, beidh gunnaí meaisín dírithe ort i gcónaí.”
  
  
  Chuamar isteach. Seomra mór a bhí ann le painéil snasta gallchnó ar bhallaí bloc stroighne. Clúdaíodh an t-urlár le cairpéid tiubh ón Iaráin. Ba é an troscán bunaidh Louis Quatorze. Ar táblaí beaga os comhair na toilg bhí goblets criostail le rims óir. Tháinig solas subdued ó na lampaí ar na táblaí agus cuireadh isteach sna painéil. Ag bord ilchasta an tseachtú haois déag shuigh fear eile in éide CLS. Bhí sé níos sine ná Dorson, le gruaig bhán, mustache bán peann luaidhe-tanaí, agus tanaí, aghaidh uaisle. Nuair a tháinig Lee Chin agus mé isteach sa seomra, d'fhéach sé go socair suas agus sheas sé suas.
  
  
  “Ach,” ar seisean. "An tUasal Carter." Iníon Chin. Is deas bualadh leat".
  
  
  Ach is ar éigean a chuala nó a chonaic mé é. Tarraingíodh mo radharc ar fhigiúr eile sa seomra, ina shuí ar an tolg agus ag sileadh as gloine criostail de bhranda.
  
  
  “Lig dom mé féin a thabhairt isteach,” a dúirt an fear a bhí ag an mbord. “Is mise an Ginearál Raoul Destin, ceannasaí fórsaí an Iarthair ar eagraíocht an Airm Rúnda. Maidir le mo chomrádaí deas, sílim go bhfuil aithne agat ar a chéile cheana féin."
  
  
  Níor fhág mo radharc an bhean ar an tolg riamh.
  
  
  “Sea,” a dúirt mé go mall. “Sílim go bhfuil. Dia duit Michelle."
  
  
  Aoibh sí agus ghlac sip de bhranda.
  
  
  
  
  “Bon soir, Nick,” a dúirt sí go bog. "Fáilte go dtí ár gceanncheathrú."
  
  
  
  
  An treas caibidil déag.
  
  
  A ciúnas fada ina dhiaidh sin. Ar deireadh, bhris Lee Chin é.
  
  
  "Féach, Carter?" Dúirt sí. “Ba cheart go mbeadh a fhios againn. Ná muinín riamh as bean a bhfuil an iomarca eolais aici ar ealaín na Fraince."
  
  
  lasadh súile Michelle suas. Chlaon sí leis an ginearálta.
  
  
  "Ba mhaith liom fáil réidh leis an gcailín seo!" - a dúirt sí go feargach. "Anois! Agus hurts sé!"
  
  
  D'ardaigh an ginearál a lámh agus rinne sé fuaim mhaslach.
  
  
  “Anois, a stór,” a dúirt sé i mBéarla le blas Oxford, “is ar éigean go bhfuil sé seo fáilteach. Níl. Go deimhin, is dóigh liom go raibh an t-ádh linn Miss Chin a bheith mar aoi againn. Tar éis an tsaoil, is ionadaí í do ghnóthas mór tráchtála a bhfuil tionchar aige. Ábhar imní a bhaineann le go leor leasanna san earnáil ola. Ní dócha go mbeidh siad ag iarraidh na leasanna seo a scrios. Mar sin táim cinnte go mbeidh sé tairbheach di comhoibriú linn."
  
  
  "D'fhear a chaill timpeall is fiche saighdiúir, tá tú sách dea-nádúraithe," a dúirt mé.
  
  
  “Ná bí buartha faoi,” a dúirt an ginearál go socair. “Bhí siad neamhinniúil, sin an fáth a bhfuair siad bás. Seo ceann de na rioscaí a bhaineann le saighdiúirí in arm ar bith.”
  
  
  Chuaidh sé go dtí an leifteanant.
  
  
  "Ceapaim go bhfuil sé deimhnithe agat go bhfuil siad neamharmtha?"
  
  
  Beannaigh an leifteanant go cliste.
  
  
  “Ui, Ginearálta. Cuardaíodh go mion iad."
  
  
  An ginearálta waved a lámh i dtreo an doras.
  
  
  “Sa chás sin, fág muid. Caithfimid rudaí a phlé."
  
  
  D'iompaigh an leifteanant go géar agus isteach sa doras, ag tabhairt a chuid fear leis. Dhún an doras go ciúin.
  
  
  “Le do thoil, a Uasail Carter, a Iníon Chin,” a dúirt an ginearál, “tabhair suíochán. Ar mhaith leat a bheith linn le haghaidh coinneac éigin? Níl sé go dona. Daichead bliain i mbairille. Mo sholáthar pearsanta."
  
  
  "Blaiseadh le haigéad prúsach?" - A dúirt Lee Chin.
  
  
  An ginearálta aoibh.
  
  
  “Tá an bheirt agaibh i bhfad níos luachmhaire domsa beo ná mar atá marbh,” a dúirt sé, agus é ag stealladh coinneac isteach i dhá ghloine chriostail agus á tabhairt dúinne agus muid inár suí síos ar an tolg os comhair Michelle. “Ach b’fhéidir go bhfuil sé in am agam rud éigin a mhíniú duit.”
  
  
  “Is cluasa mé,” arsa mise go tirim.
  
  
  Chlaon an ginearál ar ais ina chathaoir agus go mall ghlac sé sip coinneac.
  
  
  “Mar is dócha gur thuig tú faoin am seo,” a dúirt sé, “níor éirigh leis an Uachtarán de Gaulle ná lena chomharbaí an OAS a scriosadh go hiomlán, fiú tar éis gur theip ar ár n-iarrachtaí é a fheallmharú agus ar deoraíocht éigean an chuid is mó dár gceannairí míleata. Go deimhin, níor tháinig ach athrú iomlán ar ár gcuid tactics mar gheall ar an díbirt éigeantach seo. Shocraigh muid ár n-eagraíocht a bhunú lasmuigh de mhórthír na Fraince, agus nuair a ghníomhaigh muid arís, rinneamar ionsaí ón taobh amuigh. Idir an dá linn leanamar ag cur le líon na gcomhbhrónóirí faoi thalamh sa rialtas, agus ag méadú líon na gcomhaltaí gníomhacha lasmuigh den Fhrainc. Shroich na gníomhartha seo a n-airde tamall ó shin nuair a fuarthas Mont Pele mar bhunáit dúinn agus le Fernand Duroch a fháil mar ár gcuid - cuirimis é mar sin. , comhairleoir teicniúil?"
  
  
  "Fáil Fernand Duroch?" - arís agus arís eile mé tirim.
  
  
  D’fhéach an Ginearál ar Michelle. Shrugged sí.
  
  
  “Abair leis,” ar sise go casaideach. "Is cuma anois."
  
  
  “Tá eagla orm go bhfuil M’sieur Duroch fuadach,” a dúirt an ginearál. Tá Michelle mar thacadóir rúnda dár gcúis le fada an lá. Bhí M'sieur Duroch inár n-aghaidh go catagóiriúil. B'éigean a chuid seirbhísí a fhoréileamh faoi éigeantas. . "
  
  
  “Agus is falsa iad na litreacha a scríobh sé chugat, a thaispeáin tú do Remy Saint-Pierre,” a dúirt mé, seachas a d’fhiafraigh mé.
  
  
  “Tá,” a dúirt Michelle. “Ar nós na litreacha a fuair m’athair uaim nuair a bhí sé i mbraighdeanas. Litreacha ina ndúirt mé go raibh mise, freisin, arna fhuadach agus go gcuirfinn céasadh chun báis é mura ndéanfadh sé mar a iarradh air.”
  
  
  "Wow," a dúirt Lee Chin, "is iníon grámhar an leanbh seo."
  
  
  “Tá rudaí níos tábhachtaí ná naisc teaghlaigh,” a dúirt Michelle go fuarchúiseach.
  
  
  “Go deimhin, tá,” d’aontaigh an ginearál. “Agus le cabhair drogallach Fernand Duroch, táimid chun na spriocanna seo a bhaint amach. Ach is dócha go gceadaím do M’sieur Duroch a mhíniú go pearsanta conas a bhainfimid é seo amach.”
  
  
  Thóg an ginearál an fón ar a dheasc, bhrúigh sé cnaipe agus thug ordú isteach ann. Chuir sé síos an ghloine agus ghlac sé sip coinneac. Níor labhair aon duine. Ghoid mé sracfhéachaint ar m’uaireadóir. Nóiméad ina dhiaidh sin d’oscail an doras agus tháinig fear isteach sa seomra. Deirim céimnithe. Déarfainn gur tharraing mé féin mé. Thit sé amhail is dá mba go hiomlán defeated, a shúile ag féachaint ar an urlár. Ní raibh mé in ann cabhrú ach smaoineamh ar cé chomh íorónta a bhí a sheanainm, an Dr. Bás, i ndáiríre.
  
  
  “Duroche,” a dúirt an ginearál, amhail is dá mbeadh sé ag tabhairt aghaidh ar aicme níos ísle seirbhíseach, “is é seo Nick Carter, gníomhaire faisnéise Meiriceánach, agus Iníon Lee Chin, comhairleoir do mhórchúram airgeadais. Tar anseo agus inis dóibh conas a oibríonn sé." Tá suim acu a fháil amach cad a d'fhorbair tú dúinn agus conas a oibríonn sé. Tar anseo agus inis dóibh."
  
  
  Shiúil Duroch, gan focal a rá, ar aghaidh agus sheas sé i lár an tseomra, os ár gcomhair.
  
  
  "Labhair!" - d'ordaigh an ginearálta.
  
  
  D'ardaigh Duroch a cheann. Bhuail a shúile súile Michelle. Bhreathnaigh sí air go fuarchúiseach. Léiriú pian flashed trasna a aghaidh, imithe ansin. Dhírigh sé a ghualainn beagán.
  
  
  “Buíochas leis an mbean a shíl mé gurbh í m’iníon í,” ar seisean, a glór ag crith ach ag insint a scéil go soiléir, “acht atá ina fhealltóir dá hathair agus dá tír, dúmhálaíodh mé agus cuireadh iallach orm oibriú don scum seo. Admhaím le náire go ndearna siad gléas tiomána faoi uisce ar leith dóibh. Níl sé níos mó ná cúig throigh ar fad agus cos amháin ar trastomhas agus tá níos mó ná tríocha punt TNT ann. Ní gá é a sheoladh ó fheadáin, ach is féidir é a thógáil thar thaobh aon loinge agus éiríonn sé féinghluaiste nuair a shroicheann sí doimhneacht 100 troigh. Ag an am seo, cuireann ríomhaire uathrialaitheach atá cláraithe don sprioc é ar chúrsa randamach i dtreo na sprice. Tá a chúrsa cláraithe ní hamháin go randamach, ach freisin chun constaicí agus feistí tóir a sheachaint.
  
  
  D'fhéach Duroch orm.
  
  
  “Nuair a bheidh an gléas seo tosaithe,” a dúirt sé, “ní féidir é a stopadh. Ós rud é gur cúrsa randamach é, ní féidir é a thuar. Toisc gur féidir leis constaicí agus saothróirí a sheachaint, ní féidir ionsaí rathúil a dhéanamh air. Seolann an ríomhaire chuig a ríomhaire é. sprioc gach uair. "
  
  
  “Tá sé seo fíoraithe,” a dúirt an ginearál. "Seiceáil go leor uaireanta."
  
  
  Chlaon Durocher míshásta.
  
  
  “Mar sin, feiceann tú, a Chartúir,” a dúirt an ginearál, ag cur a ghloine coinneac go forleathan, “níl aon rud is féidir leat a dhéanamh chun stop a chur linn. I níos lú ná dhá uair an chloig, fágfaidh roinnt dosaen bád de gach méid agus cineál Martinique. Fágfaidh siad é. Beidh scaipthe ar fud an Mhuir Chairib agus an Atlantaigh Theas. I gcásanna áirithe aistreoidh siad ár n-arm chuig báid eile. Ansin rachaidh siad amú i measc daonra ollmhór na bhfarraigí, ag maireachtáil i mbáid bheaga. Ní fhéadfá teacht ar a thuilleadh acu i mbliain, gan trácht ar sheachtain nó mar sin - gan trácht ar an mbuailfimid Curaçao in ocht n-uaire an chloig - ná mar a d'fhéadfá cúpla dosaen sainghráinní gainimh a fháil ar thrá mhór."
  
  
  Shos sé le haghaidh éifeacht.
  
  
  “Seachain drámaíocht, a Ghinearálta,” a dúirt mé. "Abair do dhearcadh."
  
  
  Blushed sé beagán, ansin cheartú é féin.
  
  
  “Is é an rud atá á rá agam,” a dúirt sé, “gur longbhriseadh é scaglann Curaçao chun gach críche praiticiúla. Tá sé seo chun a thaispeáint duit cad is féidir linn a dhéanamh. Agus cad a dhéanfaimid mura gcomhoibríonn na Stáit Aontaithe, mar a déarfá?
  
  
  “Is é an pointe, Ginearálta,” a dúirt mé. "Faigh níos gaire don phointe. Cén sórt dúmhál é seo?"
  
  
  Blushed sé arís.
  
  
  “Ní focal é dubhmail is féidir a úsáid i gcoinne saighdiúirí a bhíonn ag troid ar son a gcúise. Mar sin féin. Is iad seo a leanas na coinníollacha: i gceann dhá lá aithneoidh na Stáit Aontaithe Martinique ní mar chuid den Fhrainc a thuilleadh, ach mar phoblacht neamhspleách.
  
  
  "Leat féin agus do lackeys, gan amhras."
  
  
  “Arís, cuirim i gcoinne do théarmaíochta. Ach is cuma. Sea, rialóidh an CLS Martinique. Beidh sé cosanta ag na Stáit Aontaithe agus ag a seasamh mar thír neamhspleách sna Náisiúin Aontaithe."
  
  
  “Agus ar ndóigh beidh tú sásta le Martinique,” a dúirt mé go searbhasach.
  
  
  An ginearálta aoibh.
  
  
  “Mar thír neamhspleách, seolfaidh Martinique ionadaí taidhleoireachta go dtí an Fhrainc. Don chéad uair, beidh ar ár dtír dhúchais déileáil leis an CLS ar bhonn comhionann. Agus go luath - go luath ina dhiaidh seo, tiocfaidh staid cosúil le héirí amach Generalissimo Franco chun cinn. i gcoinne Phoblacht na Spáinne."
  
  
  “Déanfaidh míleata na Fraince locht ar an CLS, a bhfuil a cheanncheathrú i Martinique, agus glacfaidh siad an Fhrainc,” a dúirt mé.
  
  
  "Díreach. Agus ina dhiaidh sin - bhuel, ní hamháin na Francaigh comhbhrón lenár gcúis agus lenár bhfealsúnacht. Roinnt eile…"
  
  
  “Níl dabht ar bith ach cúpla Naitsíoch fágtha ón Dara Cogadh Domhanda?”
  
  
  Agus arís aoibh an ginearálta.
  
  
  “Tá go leor daoine urchóideacha ann a roinneann ár mian le saol disciplínithe, domhan gan trioblóidí, domhan ina nglacann na daoine is fearr a n-áit nádúrtha mar cheannairí.”
  
  
  “Inniu Martinique, amárach an domhan ar fad,” a dúirt Li Chin le disgust.
  
  
  "Tá!" - exclaimed Michelle furiously. “Tá an domhan á rialú ag aristocrats an dúlra, na cinn atá fíor-chliste a inseoidh do na daoine dúr cad atá go maith dóibh agus a chuirfidh deireadh leo siúd a chruthaíonn fadhbanna!”
  
  
  “Sieg Heil,” arsa mise go bog.
  
  
  Rinne an ginearál neamhaird dom. Nó b’fhéidir gur thaitin fuaim na bhfocal leis.
  
  
  Mar sin, an tUasal Carter, tagaimid ar do chuid pearsanta dár bplean. Chun na coda dár choinnigh muid beo thú go dtí seo.”
  
  
  
  “Tá sé greannmhar,” a dúirt Lee Chin. “Shíl mé i gcónaí gur shábháil tú a shaol mar ní raibh tú in ann é a mharú.”
  
  
  An ginearálta blushed arís. Bhí craiceann éadrom den sórt sin aige go n-iompaíonn sé dearg go han-tapa agus go feiceálach. Caithfidh gur chuir sé seo mearbhall air, agus thaitin sé liom.
  
  
  “Is iomaí uair a d’éirigh tú ró-ghar, ró-thapa. Droch-ádh a bhí ar Michelle. Ba cheart go bhfeicfeadh sí nár tharla sé go dtí an tráth ceart."
  
  
  Ba é seal Michelle náire a bhí uirthi, ach rinne sí amhlaidh trí a ceann a chroitheadh.
  
  
  "Dúirt mé leat. Theip ar na lobhra leathcheann seo ina gcúram. Faoin am a fuair mé amach cad a tharla, bhí sé ag obair le bean Síneach, agus ní raibh deis agam iad a fháil le chéile roimh Carnival. Nuair nach raibh sé ag obair ..."
  
  
  An ginearál waved a lámh.
  
  
  "Is cuma leis níos mó. Is é an rud is tábhachtaí ná gur éirigh linn tú a mhealladh isteach chun ionsaí a dhéanamh ar an bolcán le súil Michelle a shábháil, agus tá tú anois gafa agus neodraithe agat. Coinneoidh muid anseo tú go dtí go mbeidh scaglann ola Curacao scriosta agus ár tá airm oscailte." farraige agus ní féidir iad a bhrath. Gníomhóidh tú ansin mar theagmhálaí chun ár n-éilimh agus ár n-amchlár daingean maidir lena nglacadh, a bhí mar do ról agat ón tús, a chur in iúl do do rialtas. nuair is mian linn, ní nuair a tháinig tú."
  
  
  Mhothaigh mé fearg ag goil istigh ionam. An raibh na maistíní Naitsíocha seo ag súil go mbeinn i mo theachtaire? Is ar éigean a d’fhéadfainn mo ghlór a chuimsiú.
  
  
  "Níl ach fadhb amháin, Ginearálta," a dúirt mé. “Tháinig mé anseo liom féin. Agus ar mo théarmaí féin."
  
  
  Waved sé a lámha.
  
  
  “D'admhaigh, bhí do theacht níos brúidiúla ná mar a d'fhéadfainn a bheith ag iarraidh. Ach mar a dúirt mé, is cuma leis a thuilleadh."
  
  
  “Sílim go bhfuil,” a dúirt mé. Ansin, ag casadh: “Lee Chin? Conas a oibríonn an fón?
  
  
  Lee Chin gáire.
  
  
  “Tá na cloig ag canadh. Tá siad ag glaoch le trí nóiméad anuas."
  
  
  "Teileafón?" a dúirt an ginearál.
  
  
  gasped Michelle.
  
  
  "A earring!" Dúirt sí. “Is trasghlacadóir é! Agus níl ach ceann amháin aici!"
  
  
  Léim an Ginearál suas agus thrasnaigh sé an seomra le luas iontach d'fhear dá aois. Chaith sé a lámh agus stróic sé an chluas ó earlobe Lee Chin. winced mé. Bhí pollta a cluasa agus go litriúil, bhain sé an chluas as a corp. Bhí stain leathan fola le feiceáil láithreach ar a earlobe.
  
  
  “Ó,” ar sise go socair.
  
  
  "Cá bhfuil an earring eile?" d'éiligh an ginearál. An ton fáilteachais affable imithe go hiomlán as a ghuth.
  
  
  “Thug mé ar iasacht do mo chara é,” a dúirt Lee Chin. “Guy darb ainm Milseáin. Is maith linn a bheith i dteagmháil."
  
  
  An uair seo sighed Michelle níos géire fós.
  
  
  "Fear gorm!" Dúirt sí. “Hunter! Caithfidh go ndeachaigh sé isteach sa bolcán ina aonar!”
  
  
  Bhreathnaigh an Ginearál uirthi, ansin d'fhéach sé siar ar thrasghlacadóir na cluaise.
  
  
  “Is cuma,” ar seisean. “Má tá sé i crater, gheobhaidh ár monatóirí teilifíse é. Agus anois scriosfaidh mé an gléas beag álainn seo chun do theagmháil leis a ghearradh amach."
  
  
  “Ní dhéanfainn é sin, a Ghinearálta,” arsa mise. "Gearr ár gcumarsáid leis, agus d'fhéadfadh an t-oileán ar fad a séideadh leath bealaigh go dtí an Fhrainc."
  
  
  Stán an ginearál orm, ansin, le hiarracht shoiléir, a aghaidh a mhaolú i aoibh gháire dochreidte.
  
  
  "Sílim go bhfuil tú bluffing, an tUasal Carter," a dúirt sé.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir.
  
  
  “Mura bhfaigheann Milseáin Hunter comhartha ar a trasghlacadóir i díreach dhá nóiméad agus tríocha haon soicind, tá seans againn go léir a fháil amach,” a dúirt mé go socair.
  
  
  “Is féidir go leor tarlú le linn an ama seo,” a dúirt an ginearál. Shiúil sé chuig a dheasc, phioc sé suas an fón agus thug cúpla ordú. Rabhadh domhanda. Faigh an Hunter. Beir leat anseo láithreach é.
  
  
  “Tá sé gan úsáid. Ginearálta, a dúirt mé. “Ciallaíonn an comhartha seo go raibh Milseáin aimsithe cheana féin cad a bhí á lorg aige.”
  
  
  "Cad?" D'iarr an ginearálta.
  
  
  “Ceann de dhá rud,” arsa mise. "Arm le haghaidh do chuid arm nó a gcuid ríomhairí."
  
  
  “Ríomhairí,” a dúirt Fernand Duroch sula bhféadfadh an ginearál é a chur ina thost.
  
  
  “Duroche,” arsa an ginearál, ag gríosadh a fhiacla le feirge, “focal amháin eile agus bainfidh mise úsáid as an piostal chun do bhéal a dhúnadh go deo.”
  
  
  “Is cuma, a Ghinearálta, ní foláir nó gur duine eile a bhí ann,” a dúirt mé. "Bhí a fhios agam go bhfanfá go dtí an nóiméad deireanach le gné ríthábhachtach amháin ar a laghad a chur le d'arm, lena chinntiú nach gabhadh slán é le linn ruathar gan choinne ar na báid. Agus ríomhairí mar an ghné is tábhachtaí, is dócha gur chóir go mbeadh fágtha go deireanach"
  
  
  Dúirt an ginearálta faic, ach cúngaigh a shúile. Bhí a fhios agam go raibh mé ar an sprioc.
  
  
  “Feiceann tú, a Ghinearálta,” a dúirt mé, “tháinig ‘fuadach’ Michelle an tráthnóna seo ag am ró-áisiúil. Áisiúil di agus duitse má d'oibrigh tú le chéile.
  
  
  
  . Bheadh sé áisiúil di agus duitse dá mbeifeá ag obair le chéile. Dá mbeadh a fhios agat go raibh muid anseo i Martinique, bheadh a fhios agat go bhfuil muid i Pórtó Ríce agus d'fhéadfadh sí a bheith kidnapped i bhfad níos luaithe. Mura raibh sí ag obair duit, ar ndóigh. Ós rud é gur oibrigh sí duit, bhí sé áisiúil ligean di dul in éineacht linn go dtí go bhfuair sí amach go raibh ár bpleananna chun tú a ionsaí. Ansin tugadh “fuadach” caoithiúil uirthi le go mbeadh am aici gach rud a insint duit.”
  
  
  Shroich mé isteach i mo phóca, fuair mé toitíní agus las mé toitín.
  
  
  “Chomh luath agus a thuig mé,” lean mé ar aghaidh, “d’athraigh mé ár bpleananna. Tháinig Lee Chin agus mé anseo chun cuairt bheag a thabhairt duit. Bhí a fhios againn nach mbeadh sé iontas, ach ní raibh muid ag iarraidh go mbeadh a fhios agat go raibh a fhios againn é. Sin an fáth ar chuireamar ár gcuairt faoi cheilt i bhfoirm ionsaí agus ansin ligeamar duit sinn a ghabháil."
  
  
  Anois bhí gaze an ginearál seamaithe ar m'aghaidh. Thréig sé aon éileamh go raibh muid ag bluffing.
  
  
  “Feiceann tú, dá mbeimis díreach tar éis siúl isteach agus a rá go raibh muid ag iarraidh labhairt leat, ní bheadh an Sealgair Candy in ann a chuairt bheag a thabhairt ar aon bhealach eile. ós rud é go mbeadh sé neamhspleach do dhuine amháin ina aonar iarracht a dhéanamh ionsaí ón taobh amuigh i crater, ba chóir dó a bheith istigh. Taobh istigh, i stóráil do ríomhaire. Cá bhfuil sé anois”.
  
  
  "Patois!" - A dúirt Michelle go tobann. “Labhraíonn sé Portaingéilis! D’fhéadfaí é a fhostú mar dhuine de na hoibrithe trucail áitiúla!”
  
  
  Súile an ginearál cruaite. Phléasc a lámh i dtreo an teileafón. Ach sula raibh sé in ann an fón a phiocadh suas, ghlaoigh sé. Reoite a lámh ar feadh nóiméad agus ansin rug sé ar an bhfón.
  
  
  "Kui?" - a dúirt sé go hachomair. Ansin a knuckles ar an uirlis iompú bán, agus d'éist sé ina thost ar feadh cúpla nóiméad.
  
  
  “Ná déan faic,” ar seisean faoi dheireadh. "Glacfaidh mé freagracht."
  
  
  Crochadh sé suas agus chas dom.
  
  
  “Deir ár ngardaí gur mharaigh fear ard caol dubh beirt acu, gur thóg sé a n-arm uathoibríoch agus gur bhac sé é féin i cruinneachán ríomhaire. Tá sé ag bagairt na ríomhairí a shéideadh suas má dhéanaimid ionsaí."
  
  
  “Sin é,” arsa mise, “an smaoineamh ginearálta.”
  
  
  “Dodhéanta,” a dúirt an ginearál, ag déanamh staidéir ar m’aghaidh le haghaidh frithghníomhaithe. “Is féidir leat tú féin a cheilt mar oibrí le dul isteach, tá, ach ní féidir leat pléascáin a smuigleáil. Cuardaítear gach oibrí."
  
  
  "Cad a tharlaíonn má tá na pléascáin grenades ard-tionchar faoi cheilt a dhéanamh mar muince coirníní?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  “Ní chreidim thú,” a dúirt an ginearál go diongbháilte.
  
  
  “Déanfaidh tú é,” a dúirt mé, ag féachaint ar m'uaireadóir, “i gceann trí soicind go díreach.”
  
  
  “Comhaireamh síos,” a dúirt Lee Chin. "Trí... dhá... a haon... nialas!"
  
  
  Tharla an pléascadh díreach de réir an sceidil, díreach mar a d'aontaigh muid le Milseáin. Ní raibh sé sách punt de TNT nó fiú chomh mór le grenade caighdeánach, ach laistigh de theorainneacha an buncair bloc stroighne ina raibh an fórsa iomlán an pléascadh, d'fhuaim sé ollmhór. Bhí an torann bodhar. Agus fiú i bhfad uainn d’fhéadfaimis na tonnta turrainge a mhothú. Ach ba é an rud ba mhó a chuir iontas orm ná aghaidh an ghinearáil.
  
  
  "Mon Dieu!" gasped sé. "Is buile é seo ..."
  
  
  “Níl anseo ach an tús, a Ghinearálta,” a dúirt mé go socair. “Mura bhfaigheann Milseáin bíp uainn ar a thrasghlacadóir i gceann dhá nóiméad eile, cuirfidh sé mion-grenade eile trí thine. Níl siad mór, ach tá siad mór go leor chun cúpla ríomhaire a shéideadh suas."
  
  
  "Ní féidir leat!" - exclaimed Michelle. Bhí a aghaidh bán. “Tá sé toirmiscthe! Gan taobh istigh de bholcán! Seo…"
  
  
  "Tá sé seo madness!" a dúirt an ginearál. “D’fhéadfadh aon phléascadh anseo tonnta turrainge a chruthú a thabharfadh athbheochan ar an bolcán! D’fhéadfadh brúchtadh ollmhór a bheith ann a scriosfadh an t-oileán ar fad! Fiú nuair a thochaileamar ár gceanncheathrú i gcarraig bholcánach, níor úsáideamar pléascáin, d’úsáideamar druileanna boga go speisialta.”
  
  
  "Uamharc amháin gach dhá nóiméad, Ginearálta, mura ..."
  
  
  "Más rud é amháin?"
  
  
  “Mura leag tú féin agus do mhuintir go léir síos do airm, fág an bolcán agus géill d’údaráis Fort-de-France. D’fhéadfainn a chur leis, na hÚdaráis a roghnaigh Biúró Deuxieme go sonrach ionas nach ndéanfaí comhbhá leis an OAS.”
  
  
  An ginearálta cuachta a liopaí i Grin.
  
  
  "Absurd!" Dúirt sé. “Cén fáth ar cheart dúinn éirí as? Fiú má scriosann tú na ríomhairí go léir anseo, conas a bheidh a fhios agat nach bhfuil cuid de na hairm ar na báid réidh le seoladh againn cheana féin?”
  
  
  “Ní fheadar,” arsa mise. "Sin an fáth go bhfuil scuadrún speisialta eitleáin Mheiriceá ó bhunáit i bPórtó Ríce ag dul timpeall chuanta Lorraine agus Marigot. Má dhéanann fiú ceann de na báid sa chuan sin iarracht bogadh isteach san uisce domhain go leor chun ceann de do chuid gunnaí a chur trí thine, na heitleáin sin." séideadh suas iad.” in water”.
  
  
  "Ní chreidim!" - a dúirt an ginearálta. “Gníomh naimhdeach a bheadh anseo ag na Stáit Aontaithe i dtreo na Fraince.”
  
  
  
  “Is gníomh é seo a bheidh ceadaithe go pearsanta ag Uachtarán na Fraince mar bheart éigeandála.”
  
  
  Bhí an ginearál ina thost. Giotán sé a liopa agus giotán sé.
  
  
  “Tá tú déanta, a Ghinearálta,” arsa mise. “Tú féin agus an CLS. Éirigh as. Mura ndéanann tú, beidh pléascadh amháin ann gach dhá nóiméad go dtí go mbeidh na ríomhairí seo go léir scriosta - agus b'fhéidir sinn go léir in éineacht leo. Is riosca é seo atáimid sásta a ghlacadh. Tú?"
  
  
  "An tUasal Carter?"
  
  
  Chas mé timpeall. Bhí cuma imní ar Fernand Duroch.
  
  
  "An tUasal Carter," a dúirt sé, "caithfidh tú a thuiscint go bhfuil ceann de na ..."
  
  
  Bhí an ginearálta go tapa, ach bhí mé níos tapúla. Níor shroich a lámh an holster ar a chromán sular thosaigh mé ag rith air. Bhuaileadh mo ghualainn chlé go foréigneach isteach ina bhrollach, á sheoladh ag eitilt ar gcúl ina chathaoir. Mar a bhuail a cheann an t-urlár, bhain mo dhorn a smig. Amach as cúinne mo shúl, chonaic mé Michelle ina seasamh, scian ag splancadh go tobann ina lámh. Bhuail mé an ginearál arís ar an smig, mhothaigh mé go raibh sé ag dul i laige, agus mhothaigh mé an datha den chaighdeán .45 ar a thigh.
  
  
  "Stop!" Michelle screamed. "Stop nó gearrfaidh mé a scornach!"
  
  
  D'éirigh mé síos ar aon ghlúin amháin, agus piostal .45 i mo lámh dheas agam, agus chonaic mé an iníon ghrámhar seo le lann scian brúite i gcoinne na vein jugular i scornach a hathar. Sheas Lee Chin cúpla troigh uathu, ag luascadh go cúramach, ag lorg oscailt.
  
  
  "Buail é!" - Bhí Michelle ag caoineadh. "Buail an gunna nó maróidh mé do lómhara Dr Bás!"
  
  
  Agus ansin chuaigh na soilse amach.
  
  
  
  Caibidil a ceathair déag.
  
  
  Bhí an dorchadas iomlán, iomlán. Sa spás gan fhuinneog sa choimpléasc tógála bloc stroighne, ní fhéadfadh gathanna solais amháin dul isteach ón taobh amuigh fiú ag meán lae. Láithreach d'éirigh mo éisteacht níos géire, níos cruinne. Bhí mé in ann análú beagnach guttural Michelle a chloisteáil, fuaimeanna tachtadh scanrúil a hathar, agus cad a bhí cosúil le torann leathshleamhnánach, leathshleamhnánach agus Lee Chin ag druidim léi. Agus go tobann guth Lee Chin:
  
  
  “Carter! Tá sí ag teacht go dtí an doras!
  
  
  Chas mé timpeall an bhoird le mo ghunna réidh agus chuaigh mé go dtí an doras. Bhí mé beagnach ann nuair a bhain mo lámh le mo lámh.
  
  
  "Bog ar shiúl!" Michelle hissed, orlach ó mo chluas. "Ná tar in aice, nó..."
  
  
  D'oscail an doras gan rabhadh agus slammed an léas flashlight isteach sa seomra.
  
  
  "Ginearálta!" - adeir guth fireann géar. "An bhfuil tú ceart go leor? Bhí…"
  
  
  Tharraing mé an truicear ar an daichead a cúig. Ghlaoigh lámhaigh ard amach agus thit an flashlight go dtí an urlár. Phioc mé suas é agus d'ordaigh mé an bhíoma isteach sa dorchla. Michelle a bhí cheana féin tríd an doras agus a rith. D'ardaigh mé an caliber .45 agus bhí sé mar aidhm agam nuair a ghlaoigh urchar bodharach de mheaisín-ghunnaí amach ón taobh eile den halla. Bhuail na hurchair an bloc stroighne in aice le m'aghaidh. D'fhill mé ar an seomra, bhrú ar shiúl an comhlacht an saighdiúir a bhí díreach maraíodh mé, agus dhún agus faoi ghlas ar an doras.
  
  
  "Duroche!" - Coirt mé. "An bhfuil tú ann?"
  
  
  “Tá sé anseo,” ghlaoigh guth Lee Chin amach. “Tá sé ceart go leor. Bhain mé an scian as a lámh.”
  
  
  Dhírigh mé an splancsholas ar fhigiúirí Lee Chin agus Durocher. Duroch bhí crith; bhí a aghaidh caol bán, ach bhí a shúile airdeall.
  
  
  msgstr "An féidir leat a insint dúinn cá bhfuil an stóráil ríomhaire?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  “Ar ndóigh,” ar seisean. “Ach ar thug tú faoi deara go bhfuil an t-aer anseo ag dul in olcas cheana féin? Tá an córas aerála múchta. Caithfidh go bhfuil duine éigin tar éis an príomh-lasc cumhachta a mhúchadh. Mura bhfágaimid an foirgneamh go luath..."
  
  
  Bhí an ceart aige. Bhí an seomra líonta cheana féin. Bhí sé ag éirí stuffy, stuffy.
  
  
  “Níl go fóill,” a dúirt mé. "Cad é an bealach go dtí an seomra stórála ríomhaire?"
  
  
  “Ó anseo tá pasáiste díreach isteach sa tsaotharlann, agus ansin isteach sna seomraí stórála,” a dúirt Durocher, ag cur in iúl go doras ag an taobh thall den seomra. “Is é an ginearál agus a fhoireann shinsearach amháin a úsáideann é.”
  
  
  Chrom mé síos, thóg mé an .45 ón saighdiúir marbh agus thug sé do Lee Chin é.
  
  
  “Rachaimid,” arsa mise.
  
  
  D'oscail mé go cúramach an doras a luaigh Durosh dó. Bhí an dorchla thall chomh dubh leis an seomra agus leis an halla amuigh. D'ordaigh mé an bhíoma flashlight ar feadh an fad iomlán. Bhí sé tréigthe.
  
  
  "Carter!" - A dúirt Lee Chin. "Éist!"
  
  
  Sraith de bangs arda ó chonair eile. Rinne siad iarracht an doras go dtí an seomra a bhriseadh síos. Ag an am céanna, chualathas pléascadh eile ón limistéar stórála ríomhairí. Bhí Candy fós taobh thiar de. Mhol mé Lee Chin agus Duroch chun mé a leanúint, agus rinneamar trot síos ar an aisle, lóicphointí i lámh amháin agus 45 sa lámh eile. Chuala mé screams, shots agus rith ó hallaí agus seomraí in aice láimhe.
  
  
  "Caithfidh do chara stop a chur leis na pléascanna!" Chuala mé scairt Duroch i mo dhiaidh. “Méadaíonn an chontúirt le gach duine!”
  
  
  
  
  - a scairt Ard Durocher taobh thiar díom. “Méadaíonn an chontúirt le gach duine!”
  
  
  Pléascadh eile. Shíl mé an uair seo go mbraithfinn an foirgneamh ar crith. Ach bhí an t-aer níos measa: dlúth, cramped. Bhí sé níos deacra a breathe.
  
  
  "Cé mhéad níos mó?" - scairt mé go Duroch.
  
  
  "Tá! Ag deireadh na conaire!"
  
  
  Díreach mar a dúirt sé seo, d'oscail an doras ag deireadh na conaire agus tumadh figiúr ard tríd. Bhí raidhfil uathoibríoch aige agus bhí sé ag lámhach go tapa sa treo as ar tháinig sé. D'ardaigh an datha .45 i mo lámh go huathoibríoch agus ansin thit.
  
  
  "Milis!" scread mé.
  
  
  D'iompaigh ceann an fhigiúir inár dtreo go hachomair.
  
  
  “Hey, a chara,” chuala mé Milseáin ag béicíl fiú agus é ag tosú ag lámhach, “fáilte go dtí an cóisir!”
  
  
  Ritheamar an chuid eile den halla agus chuamar síos in aice le Milseáin. D’iompaigh sé an bord trom saotharlainne os a chomhair agus scaoil sé ar ghrúpa saighdiúirí a bhí i bhfolach taobh thiar de bhoird eile ag an taobh thall den tsaotharlann.
  
  
  "Ríomhairí," a dúirt mé, panting, ag iarraidh a breathe.
  
  
  “Bain an ifreann amach as agus d’imigh,” a dúirt Milseáin, ag stopadh chun an gearrthóg folamh a bhaint agus ceann iomlán a chur isteach. “Chuir an pléascadh deireanach a chuala tú deireadh leo. Bhí mé in ann príomhathrú cumhachta a fháil ag baint úsáide as an BAR beag áisiúil seo a fuair mé ar iasacht ó dhuine nach raibh gá aige leis a thuilleadh. sa seomra stórais sin agus chinn ar scoilt suas."
  
  
  Tharraing Duroch siar an ghualainn mé, ag cur in iúl don seomra ag deireadh na conaire, an seomra ónar tháinig muid. Dhá léas splancsholais gearrtha tríd an dorchadas. Caithfidh gur oscail an doras.
  
  
  “Sílim,” arsa mise go dubhach, “go bhfuil sé in am againn go léir páirt a ghlacadh.”
  
  
  Milseáin ba chúis le pléascadh eile sa saotharlann.
  
  
  "An bhfuil aon smaointe agat conas?" - d'iarr sé beagnach casually.
  
  
  Líomaí flashlight gearrtha tríd an sliocht. Ghlanáil mé ceann de mhionghránna Milseáin as a muince agus chaith mé díreach síos an halla é. D’eitil sí isteach sa seomra, agus nóiméad ina dhiaidh sin chroith pléascadh eile an foirgneamh, agus é beagnach buailte linn. Ní raibh aon bíomaí lóchrainn níos mó.
  
  
  "Mon Dieu!" gasped Durocher. "Bolcán..."
  
  
  Neamhaird mé air, ag cur in iúl mo flashlight aníos.
  
  
  “Seo an mianach,” arsa mise. "Cad é seo? Cá bhfuil sé seo mar thoradh?
  
  
  “Seafta aerála,” a dúirt Duroch. “Bíonn sé seo mar thoradh ar an díon. Dá bhféadfaimis..."
  
  
  “Táimíd ag déanamh réidh,” arsa mise. "Lee Chin?"
  
  
  "Tá sé in am lúthchleasaíocht arís, huh?" Anois bhí sí ag análú go trom, cosúil leis an gcuid eile againn.
  
  
  Gan focal a rá, ghlac mé post faoi oscailt an seafta aerála. Nóiméad ina dhiaidh sin, sheas Lee Chin ar mo ghualainn agus bhain sé an gráta as an seafta. Thug mé mo flashlight di agus chonaic mé í ag taitneamh aníos. Cúpla troigh ar shiúl, lean Milseáin ar aghaidh ag tine isteach sa saotharlann.
  
  
  "Is leibhéal maith claonta é," a dúirt Lee Chin. "Sílim gur féidir linn é seo a dhéanamh."
  
  
  "An féidir leat na barraí a dhúnadh nuair a théann muid istigh?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  "Cinnte."
  
  
  "Ansin dul ar aghaidh."
  
  
  Thug mé a bhrú eile le mo lámha, agus Li Chin imithe isteach sa seafta.
  
  
  "Ceart go leor, a Dhurach," a dúirt mé, gan anáil, "tú anois."
  
  
  Le deacracht dhreap Durocher ar mo lámha fáiscthe ar dtús, ansin ar mo ghualainn. Lámh Lee Chin bhfostú amach as an seafta, agus go mall, Durosh, grunting le hiarracht, in ann dreapadh taobh istigh.
  
  
  “A mhilis,” arsa mise, ag sileadh aeir, “bhfuil tú réidh?”
  
  
  "Cén fáth nach bhfuil?" Dúirt sé.
  
  
  Scaoil sé urchar deireanach amháin isteach sa tsaotharlann, rolladh amach as an doras go tapa é agus rith sé i dtreo chugam, ag cliceáil ar an BAR mar a tháinig sé. fuair mé réidh. Léim sé isteach ar mo ghualainn mar a bheadh cat mór agus ansin dhreap sé suas an seafta go tapa. Dhírigh mé an BAR ar dhoras na saotharlainne agus tharraing mé an truicear agus beirt fhear isteach. Cuireadh a gcorp ar ais isteach sa tsaotharlann. Chuala mé scread amháin acu. D’fhéach mé suas agus rith mé an BAR isteach i ngarsaí feithimh Milseáin agus an léas splancsholais ag soilsiú an halla ón seomra ina raibh muid.
  
  
  "Déan deifir!" D’áitigh sé milseáin. "Come on, fear!"
  
  
  Chrom mé ar mo ghlúine, ag gasadh le haer, thosaigh mo cheann ag casadh, agus léim mé suas le mo neart go léir. Mhothaigh mé an dá lámh Milseáin ag gabháil le mianach agus ag tarraingt, díreach mar a léirigh an léas splancsholais mo chosa. Sheas mé suas le mo chumas, gach matán i mo chorp ag screadaíl le hiarracht. Bhí roar deadly de BAR tine agus bhraith mé gearrtha miotail i mo pants. Ansin fuair mé mé féin taobh istigh den mhianach.
  
  
  "Grill," easanálú mé láithreach. "Tabhair dom é!"
  
  
  Chuir lámha duine éigin na barraí isteach i mo cheannsa. Chuir mé isteach sa fhráma é, ag fágáil taobh amháin ar oscailt, agus mé ag iarraidh an crios a dhíbhucáil.
  
  
  Dúirt mé leis na daoine eile. "Tosaigh ag dreapadóireacht!"
  
  
  "Cad é atá agat ann?" D'iarr milseáin agus é ag casadh timpeall.
  
  
  
  Tharraing mé Pierre amach as a áit i bhfolach agus chas ar an tsábháilteacht cúig soicind.
  
  
  “Níl ort ach bronntanas beag scaradh dár gcairde thíos staighre,” a dúirt mé agus chaith mé Pierre isteach sa dorchla, ag cur an gráta ina áit láithreach agus ag dúnadh a chomhlaí go docht. Tá súil agam go bhfuil siad daingean, shíl mé go gruama agus mé ag casadh orm agus thosaigh mé ag dreapadh suas an seafta i ndiaidh na cinn eile.
  
  
  Nuair a d'fhág Pierre, d'ardaigh mé thart ar cúig troigh. Ní raibh an pléascadh chomh cumhachtach le mion-grenades Milseáin, ach nóiméad ina dhiaidh sin chuala mé screadaí a d'iompaigh ina casachtaí tachtacha, scornach ag sracadh, fuaimeanna uafásacha fear tar éis bás fear, a maraíodh ag gás marfach Pierre.
  
  
  Caithfidh go raibh na comhlaí ar an ngráta chomh teann agus a bhí súil agam, mar d'éirigh an t-aer sa seafta ag éirí níos fearr agus muid ag dul suas, agus níor tháinig aon cháithnín amháin de na gáis ó Hugo isteach ann.
  
  
  Trí nóiméad ina dhiaidh sin bhíomar go léir inár luí ar dhíon an bhloc stroighne, ag tarraing aer úr, álainn, glan na hoíche isteach inár scamhóga.
  
  
  “Hey, féach,” a dúirt Lee Chin go tobann. Luaigh sí síos. “Amach. Ní úsáideann aon duine iad."
  
  
  Chlaon Duroch.
  
  
  “Nuair a chuir an ginearál foláireamh amach go raibh do chara á choinneáil anseo, cuireadh bac leictreonach ar na bealaí éalaithe chun é a chosc ó éalú. Tar éis do bhuama gáis an Uasail Carter imeacht as..."
  
  
  D'fhéachamar ar a chéile le tuiscint ghruama. Chuir na doirse, a bhí faoi ghlas go leictreonach chun Milseáin a chosc ó éalú, cosc ar fhórsaí OAS éalú ó Pierre. Ós rud é nach raibh an lucht leanúna ag obair, bhí gás Pierre ag scaipeadh anois ar fud an choimpléasc foirgnimh ar fad le héifeachtacht marfach.
  
  
  Athraíodh ceanncheathrú an OAS ina crypt, gaiste báis tromluí atá chomh héifeachtach agus chomh hiontaofa leis na seomraí gáis a d’úsáid na Naitsithe ina gcampaí comhchruinnithe.
  
  
  "Caithfidh gur ghlaoigh siad gach duine isteach sna foirgnimh le dul i ngleic le Milseáin," a dúirt Lee Chin. "Ní fheicim éinne amuigh sa chráitéar."
  
  
  D'fhéach mé síos, scanadh ar an taobh istigh den crater agus a imeall. Aon duine. Chomh maith le dul isteach sa gharáiste ...
  
  
  Chonaic mé í ag an nóiméad céanna le Duroch.
  
  
  "Michelle!" gasped sé. “Féach! Tá! Ag an mbealach isteach chuig an gharáiste!
  
  
  Tharraing dhá leoraithe suas go dtí an bealach isteach go dtí an gharáiste. Bhí na doirse dúnta go docht, ach bhí amhras orm nach raibh Michelle ag iarraidh dul go dtí an gharáiste. Labhair sí le beirt gharda armtha ó cheann de na trucailí a bhí in éineacht leis ar an mbealach go dtí an crater, gesting fiáin, beagnach hysterically.
  
  
  "Conas a d'fhéadfadh sí a fháil amach?" candy éilítear.
  
  
  “Scéal éigeandála,” a dúirt Duroch, ag féachaint go géar ar a iníon, a léiriú stróicthe idir an t-áthas soiléir go raibh sí beo agus an t-eolas gur feall sí é féin agus a tír. “Scéal rúnda nach bhfuil ar eolas ach ag an bhfoireann ghinearálta agus ag roinnt ball foirne sinsearach. Caithfidh go raibh a fhios aici freisin.”
  
  
  “Ní fhágfaidh sí an t-oileán choíche,” arsa mise. "Fiú má dhéanann sí, gan na hairm a d'fhorbair tú nó na gormchlónna dóibh, beidh an CLS críochnaithe."
  
  
  Chas Duroch chugam agus rug sé ar ghualainn orm.
  
  
  "Ní thuigeann tú, an tUasal Carter," a dúirt sé excitedly. “Sin a bhí mé chun a insint duit nuair a rinne an ginearál iarracht mé a lámhach. Níor scriosadh gach ríomhaire."
  
  
  "Cén?" - Léim mé. "Cad é atá ar intinn agat?"
  
  
  “Tá ríomhaire feistithe cheana féin ar cheann de na gléasanna agus tá sé réidh le seoladh. Éigeandáil a bhí ann. Agus anois tá sé ar bhád beag i gcuan Saint-Pierre. Ní i Lorraine ná i Marigot, áit a bhfuil d’eitleáin ar faire. . Ach i Saint-Pierre."
  
  
  Mar a dúirt sé na focail dheireanacha, amhail is dá mba ar an leid, chuaigh Michel agus beirt gharda armtha isteach i gcábán na trucaile. Chas sé thart agus ansin thosaigh sé ag déanamh U-chasadh chun imeacht as an crater. Rug mé go ciúin ar an BAR ó Milseáin, dhírigh mé ar chábán na trucaile é, agus tharraing mé an truicear.
  
  
  Ní dhéanfaidh aon ní.
  
  
  Tharraing mé amach an gearrthóg folamh agus d'fhéach sé ar Milseáin. Chroith sé a cheann go brónach.
  
  
  “Níl a thuilleadh, a dhuine. Sin é an méid".
  
  
  Thit mé an BAR agus sheas mé suas mar a luathaigh an trucail le Michelle ann amach as an crater agus imithe thar an imeall. Bhí mo bhéal daingean.
  
  
  “Milis,” arsa mise, “tá súil agam go n-imeoidh Lá na mBan chomh tapaidh agus a déarfá. Mar murar féidir linn dul chun tosaigh ar Michelle ag béal Chuan St. Pierre, beidh scaglann amháin níos lú ag Curacao. . "
  
  
  "Déanaimis iarracht é," a dúirt Milseáin.
  
  
  Ansin scrofamar tríd an díon i dtreo an gharáiste agus an trucail a bhí fágtha os a chomhair, an bheirt gharda ar strae ag féachaint suas díreach in am go n-iompódh a gcuid cófra ina chráitéar fuilteacha ag an gunfire as a lámh dheas.
  
  
  
  Caibidil a cúig
  
  
  Tharraing Lá Mhuire béal chuan St. Pierre, Milseáin ag an stiúir, ar luas a chuir orm a bheith ag smaoineamh ar luamh nó eitleán farraige a bhí ann. Ina sheasamh in aice liom ar an bhogha agus mé ag streachailt leis an bhfearas scúba, chuaigh Lee Chin timpeall an chuain le péire de dhéshúiligh chumhachtacha Milseáin.
  
  
  
  
  
  "Féach!" - A dúirt sí go tobann, ag cur in iúl.
  
  
  Thóg mé na déshúiligh agus d’fhéach mé tríothu. Ní raibh ach aon bhád amháin ag bogadh sa chuan. Bád seoil beag, nach raibh níos mó ná cúig throigh déag ar airde agus is cosúil nach bhfuil inneall feistithe air, bhog sé go mall le gaoth éadrom i dtreo an mbealach isteach chuig an gcuan.
  
  
  “Ní éireoidh leo go deo,” a dúirt Lee Chin. "Beidh muid ag teacht suas leo i nóiméid."
  
  
  “Tá sé seo ró-éasca,” a dúirt mé, gan mo shúile a bhaint den bhád. “Caithfidh sí a thuiscint go dtiocfaimid suas leo. Caithfidh smaoineamh eile a bheith aici."
  
  
  Bhí muid gar go leor ansin go bhféadfainn figiúirí a dhéanamh amach ag bogadh feadh deic an bháid. Bhí Michelle ar cheann de na figiúirí. Bhí feisteas scúba á chaitheamh aici agus d’fheicfinn í ag déanamh gestice go buile leis an dá gharda. D'iompair siad feadán fada tanaí trasna an deic.
  
  
  "Cad atá ag tarlú?" - D'iarr Lee Chin aisteach.
  
  
  Chas mé go dtí an figiúr aimsir, anguished Fernand Duroch.
  
  
  "Cé chomh trom is atá do airm faoi uisce?"
  
  
  “Timpeall caoga punt,” ar seisean. “Ach cad é an t-ábhar? Ní féidir leo é a rith as seo. Beidh sé ach titim go bun agus fanacht ann. Chaithfeadh siad dul amach as an gcuan chun é a scaoileadh céad troigh ar doimhneacht sula ndéanfadh sé féinghníomhú agus tosú ar a thiomáint féin. "
  
  
  “Agus beimid ag teacht suas leo i bhfad sula sroicheann siad bealach isteach an chuain,” a dúirt Lee Chin.
  
  
  “Tuigeann Michelle é seo,” a dúirt mé. “Sin an fáth go bhfuil sí i bhfearas scúba. Déanfaidh sí iarracht an t-arm a ísliú go doimhneacht céad troigh.”
  
  
  Thit jaw Lee Chin.
  
  
  “Níl sé chomh dodhéanta agus is cosúil,” a dúirt mé, ag coigeartú an dá umar aeir atá fágtha ar mo dhroim. “Tá sí go maith faoin uisce, cuimhnigh? Agus ní hionann caoga punt faoi uisce agus caoga punt as uisce. Thuig mé go bhféadfadh sí triail a bhaint as rud éigin mar seo."
  
  
  Choigeartaigh mé an scian ar mo chrios, phioc mé suas gunna Milseáin, agus chas mé chun treoracha a thabhairt dó. Ach chonaic sé cad a bhí ag tarlú agus bhuail sé dom. Chas sé innill Lá Mhuire agus scim sé a bogha fad nach mó ná caoga troigh.
  
  
  Dhreap mé thar an taobh díreach mar a bhí déanta ag Michelle, agus an Torpedo Durocher ina lámha.
  
  
  Bhí an t-uisce dubh agus láibeach. Ar feadh nóiméad chonaic mé rud ar bith. Ansin, ag obair i gcónaí le mo chuid eití, ag gearradh tríd an uisce, thug mé faoi deara keel éadomhain bád seoil. Chas mé thart agus chuardaigh mé Michelle, ag súil le comharthaí boilgeoga insinte a fheiceáil óna masc. Níl áit ar bith.
  
  
  Ansin, cúig throigh déag thíos fúm agus beagán chun tosaigh, ar an mbun, chonaic mé torpedo Durocher. Aonair. Níl Michelle le fáil anois.
  
  
  Chas mé agus chas mé go géar, ag tuiscint go tobann cad a bhí le teacht. Agus tháinig sé - sleá fhada mharfach gearrtha tríd an uisce cúpla orlach ó mo aghaidh. Taobh thiar dom, fuair mé spléachadh ar Michelle ag fánaíocht taobh thiar de longbhriseadh long seoltóireachta ársa.
  
  
  Bhí sí chun fáil réidh liom sula snámhfaidh sí amach níos doimhne leis an torpedo. Ach amháin má bhainim amach í ar dtús.
  
  
  Ní raibh aon rogha agam. Lean mé í.
  
  
  Gunna réidh, shiúil mé go mall timpeall an raic. Bhí spars adhmaid garbh ag brú amach go contúirteach ó na taobhanna lofa. D'eitil scoil éisc trasna mo chosáin. Stop mé, ag gabháil leis an gcrann briste, dhreap mé ansin cúpla troigh agus d'fhéach mé síos.
  
  
  An uair seo tháinig sí thíos, an scian ina lámh ag gearradh mo bholg go foréigneach agus ansin, agus mé ag sleamhnú go dtí an taobh, mo aghaidh. Ghearr mé an clúdach dúnphoill lofa le scian, leveled mo gunna agus fired in aon tairiscint amháin. Chuaigh an tsaighead ar aghaidh agus ghearr sí craiceann ghualainn Michelle. Chonaic mé tríd a masc an casadh pianmhar ina béal. Chonaic mé freisin braon tanaí fola óna gualainn ag dathú an uisce.
  
  
  Anois b’éigean é seo a chríochnú go tapa. Is féidir le siorcanna ionsaí orainn ag am ar bith, boladh fola agus ocras.
  
  
  Tharraing mé an scian as a sheath agus go mall ag snámh ar aghaidh. Thriall Michelle spar na loinge báite le scian agus theith sí orm. Ghearr a scian go fí isteach i mo cheann. Rinne sí iarracht mo fheadán ocsaigine a ghearradh. Shnámh mé síos, ansin iompú go tobann agus rinne backflip. Bhí mé go tobann ar a bharr, agus mo lámh chlé rug a lámh scian le grip iarainn. Bhí sí ag streachailt le í féin a shaoradh, agus ar feadh roinnt nóiméad chuamar anonn is anall, suas agus síos, i mbailé marbh faoi uisce. Bhí muid masc le masc, ár n-aghaidheanna ach troigh óna chéile. Chonaic mé curl a béal le hiarracht agus teannas.
  
  
  Agus mar a bhí mo scian pollta aníos í, trína bolg agus isteach ina cófra, chonaic mé an aghaidh a bhí mé póg chomh minic sin contorted le pian.
  
  
  
  
  Agus an corp a thug mé grá dó an oiread sin uaireanta writhes go drogallach, shudders, agus ansin go tobann imíonn limp ó thús an bháis.
  
  
  Sheathed mé an scian, rug a corp faoi na hairm agus thosaigh sé ag snámh go mall aníos. Nuair a tháinig mé amach as an uisce, ní raibh Lady Day ach cúpla slat uaidh agus chonaic mé Lee Chin ag ísliú dréimire rópa, ag gesticating agus ag béicíl go fíochmhar.
  
  
  Ansin chuala mé a scread, “Siorcanna, Carter! Siorcanna!
  
  
  Ní raibh aon rogha agam. Lig mé as corp Michelle, sracadh strapaí an umair ocsaigine de mo dhroim, agus shnámh mé i dtreo "Lady Lady" cosúil le réalta Oilimpeach. Rug mé ar an dréimire rópa agus tharraing mé mé féin amach as an uisce soicindí sular sracadh as a chéile de fhiacla géara rásúir leath de cheann de mo chuid eití.
  
  
  Ansin bhí mé ar an deic agus chonaic dhá gharda ón mbád seoil ina suí in aice le Milseáin, ceangailte lámh agus cos, le aghaidheanna gruama an bua. Agus Fernand Duroch a fheiceáil ag breathnú thar an ráille, súile leathan le uafás, ag an othrasú dearg dearg ina raibh na siorcanna ag cuimilt corp Michelle as a chéile.
  
  
  Bhain mé mo chuid eití as go tuirseach agus shiúil mé suas chuige.
  
  
  "Tá a fhios agam nach bhfuil sé an-áisiúil," a dúirt mé, "ach bhí sí marbh sular bhuail na siorcanna í."
  
  
  D'iompaigh Duroch ar shiúl go mall. A ghuaillí sagged fiú níos mó. Chroith sé a cheann.
  
  
  “B’fhéidir,” ar seisean go faiteach, “is fearr mar seo é. Dhéanfaí í a fhógairt mar fhealltóir - a thriail - a chur chun príosúin..."
  
  
  Chlaon mé go ciúin.
  
  
  “Carter,” a dúirt Lee Chin go bog, “ar cheart go mbeadh a fhios ag na húdaráis faoi Michelle? Ciallaíonn mé, cé air a bhfuil cúram anois?"
  
  
  Shíl mé faoi.
  
  
  “Ceart go leor, a Dhurach,” a dúirt mé faoi dheireadh, “is é seo an t-aon rud is féidir liom a dhéanamh duit. Chomh fada agus is eol don domhan, fuair do iníon bás ina banlaoch, ag troid ar son a saoirse agus a tír i gcoinne an SLA. . "
  
  
  D'fhéach Duroch suas. Bhí an buíochas ar a aghaidh beagnach pianmhar.
  
  
  “Go raibh maith agat,” a dúirt sé. "Go raibh maith agat."
  
  
  Go mall, tuirseach, ach le dínit traochta áirithe, shiúil sé uaidh agus stad sé ag an deireadh.
  
  
  “Hey Carter,” a dúirt Milseáin ón taobh thiar den roth, “ní bhfuair mé ach teachtaireacht bheag duit ar an raidió. Ó cat darb ainm Gonzalez. Deir sé go bhfuil an sean Uasal Seabhac ag eitilt isteach ó Washington chun tú a cheistiú. d’eitil rialtas na Fraince isteach le reisimint airm chun na longa seo a urghabháil i gcuanta Lorraine agus Marigot agus fáil réidh le lucht tacaíochta OAS i riaradh Martinique.”
  
  
  “Tá,” a dúirt Lee Chin. “Dúirt sé fiú rud éigin faoi litir buíochais ó rialtas na Fraince as cúl an CLS agus a bplean táthcheangail a bhriseadh.”
  
  
  Milseáin grinned agus léirigh ar an dá gardaí ceangailte suas.
  
  
  “Níl mórán toil fágtha ag na daoine CLS seo le dul i mbun troda. Ghéill siad dúinn an nóiméad a léim Michelle den bhád.”
  
  
  "Cad a tharla don torpedo?" - d'iarr Lee Chin.
  
  
  “Tá sé ann, tuairim is fiche slat uaidh,” arsa mise. “Níos déanaí, nuair a fhágann na siorcanna an ceantar, is féidir linn é a phiocadh suas. Idir an dá linn, fanaimid anseo chun a chinntiú nach ndéanann aon duine eile é seo.”
  
  
  “Féach, a dhuine,” a dúirt Milseáin, “bhí sé iontach, ach tá mé beagnach imithe as an bhfalla. Más rud é nach miste libh, táim ag rith isteach sa bhaile mór. "
  
  
  “Tóg bád seoil,” arsa mise. "Agus cé go bhfuil sé agat, tabhair an dá phunc CLS seo do na húdaráis."
  
  
  "An tUasal Carter?" - a dúirt Fernand Dureau.
  
  
  Chas mé timpeall.
  
  
  “Gabhaim buíochas leat as mé a shábháil agus as...”
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  “Ach anois caithfidh mé filleadh ar mo mhuintir. Beidh Bureau Deuxieme ag iarraidh labhairt liom."
  
  
  “Rachaimid le Milseáin,” arsa mise. "Déanfaidh sé cinnte go dtiocfaidh tú chuig na daoine cearta."
  
  
  Chlaon sé, ansin síneadh a lámh. Chroith mé é agus chas sé agus shiúil i dtreo an áit a raibh Milseáin ag tarraingt bád seoil in aice láimhe.
  
  
  “Feicfidh mé níos déanaí thú, a chara,” a scairt Milseáin tar éis do bheirt fhear SLA, Durosh agus é féin, léim ar bord. “B’fhéidir go bhfanfaidh mé tamall agus go dtabharfaidh mé an sean Uasal Seabhac liom.”
  
  
  “Déan é,” a mhol Lee Chin. “Ná Rush. Tá go leor ar siúl ag Carter agus mé féin."
  
  
  "Cad é go díreach a bhí i gceist agat?" - D'fhiafraigh mé nuair a tharraing an bád seoil ar shiúl.
  
  
  Tháinig Lee Chin níos gaire dom. I bhfad níos dlúithe.
  
  
  "Feiceann tú, a Chartúir," a dúirt sí, "go bhfuil seanfhocal Síneach ann: 'Tá am chun oibre agus am chun spraoi."
  
  
  "Tá?"
  
  
  "Tá". Anois bhí sí chomh gar go raibh a cuid beag, breasts daingean brúite i gcoinne mo bhrollach. "Anois tá sé in am a imirt."
  
  
  "Tá?" Dúirt mé. Ba é sin go léir a d'fhéadfainn a rá.
  
  
  "Ciallaíonn mé, ní chreideann tú an bullshit seo go léir faoi mhná na Fraince a bheith ar an lovers is fearr, an bhfuil?"
  
  
  "An bhfuil aon rud níos fearr?"
  
  
  "Uh-huh. I bhfad níos fearr. Tá tú ag iarraidh a fháil amach
  
  
  
  
  Dúirt mé. "Cén fáth nach bhfuil?"
  
  
  fuair mé amach. Bhí an ceart aici. Ciallaíonn mé, bhí sí ceart!
  
  
  Deireadh.
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  
  
  Sé lá fuilteacha an tsamhraidh
  
  
  
  
  Anótálacha
  
  
  
  Gaiste BÁIS DESERT.
  
  
  Maraíodh ambasadóir Mheiriceá. Fuair an tUachtarán Mendanike bás i dtimpiste eitleáin "thimpiste". Gabhtar a bhaintreach álainn. Tá fear neamhthrócaireach agus fealltach darbh ainm Abu Osman ag beartú an rialtas nua a threascairt. Agus an Coirnéal Mohamed Douza, ceannaire na bpóilíní rúnda, lena phleananna dúnmharaithe...
  
  
  B’fhéidir gur lig AX do phoblacht bheag na hAfraice Thuaidh sruthán ina carnage féin murab ionann agus an Kokai, diúracán goidte arb é an t-arm is marbhánta in Arsenal núicléach NATO. Misean Killmaster: téigh isteach sa bhfásach ifreann seo leat féin, aimsigh an diúracán agus scrios é.
  
  
  Ní raibh mórán ama aige. Bhí sé go díreach SÉ LÁ FOLA AN tSamhraidh aige!
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  Caibidil 1
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 2
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 3
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 4
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 5
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 7
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 8
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 9
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 10
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 11
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 12
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 13
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 14
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 15
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 16
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 17
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 18
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 19
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 20
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 21
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Killmaster
  
  
  Sé lá fuilteacha an tsamhraidh
  
  
  
  
  
  Tiomnaithe do chomhaltaí de Sheirbhís Rúnda na Stát Aontaithe
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 1
  
  
  
  
  
  
  
  
  Chuaigh mé isteach sa bhád agus d’éist mé leis an gciúnas. An t-uisce sparkled órga sa ghrian. D'fhéach mé ar a gile, ag féachaint ar na crainn bhuaircíneacha a bailíodh i conclaves gnome-mhaith ar feadh an chladaigh. D'ardaigh crainn sprúis agus beithe go dtí na hiomairí. Ach níor bhog aon rud níos mó ná mosquito laistigh de mo líne radhairc. Bhí sé mínádúrtha; meascán fachtóirí den sórt sin. D’fhéadfainn fanacht nó beart a dhéanamh. Ní maith liom fanacht. Seans nach mbeadh an rud a bhí á lorg agam mar a raibh mé ag súil leis. Tháinig mo lámh dheas ar ais go réidh, mo lámh chlé suaimhneach agus suaimhneach, agus ansin ar aghaidh, díreach ar aghaidh agus cúramach leis an chaol na láimhe.
  
  
  Tost reigned. Thosaigh mo lámh chlé ar a tasc íogair. Mhothaigh mé allais ar mo mhuineál agus mo mhullach. Ní raibh an aimsir oiriúnach. Chaithfeadh sé a bheith géar agus fionnuar, agus an ghaoth ag sileadh an uisce. Ina áit sin, chonaic mé tonn bheag agus ghlac mé athrú datha faoi.
  
  
  Rinne mo chéile comhraic a bhogadh. Marbh tapa agus ceart de réir sprice, bhuail sé ... agus rith. Mheáigh sé trí phunt, más ounce a bhí ann, breac le gual artach agus é lán le fuinneamh. Sheas mé chun troid. Chas mé air ar feadh dhá lá. Bhí a fhios agam, cé go raibh bric eile ag tumadh go domhain san uisce mar gheall ar an teas neamhshéasúrach, gur thaitin leis an iasc aonair seo dul ar a bhealach féin, ag cothú sna héadomhain i measc na giolcach. Chonaic mé é. Lean mé air agus bhí rud éigin faoina neamhspleáchas a thaitin liom. B’fhéidir gur mheabhraigh sé dom, Nick Carter, ag baint sult as imeacht a bhfuil géarghá leis ar loch san fhásach i Québec.
  
  
  Bhí a fhios agam go mbeadh sé ina Trodaire, ach bhí sé mór; bhí sé lán de mheallta. “B'fhéidir níos cosúla le Seabhac ná le Carter,” shíl mé agus é ag léim faoin mbád agus ag iarraidh an líne a bhriseadh. “Níl an t-ádh sin ort, a chara,” arsa mise. Ar feadh nóiméad, ba chosúil go raibh an bheirt againn san iomaíocht i ndomhan folamh. Ach ní fhéadfadh sé seo maireachtáil i bhfad, díreach mar nach bhféadfadh an ciúnas mhair.
  
  
  Mar gheall ar mosquito, ach ansin níos airde, méadaíonn an gearán go nonsense coitianta. Bhí an speck sa spéir ag dul díreach chugam, agus ní raibh gá le machnamh draíochta san uisce chun a rá liom gur chiallaigh sé slán a fhágáil ag T&R agus cúig lá iascaireachta eile ar Closs Lake. Ní chuirtear isteach riamh níos mó ar shaol gníomhaire rúnda ná nuair a thagann sé ar ais ó chontúirtí a ghairme.
  
  
  Ach ní anois, diabhal é! D’áitigh mé nach bhfuil gach scéal iascaireachta cos fada agus bolg siorc ar leithead. Bhí míol mór agam ar an líne, agus d'fhéadfadh gach rud eile fanacht. Ach níor tharla sin.
  
  
  Chuaigh RCAF AB 206A mór isteach chugam, agus ní hamháin gur chuir giolcaireacht a lucht leanúna suas an t-uisce, ach is beag nár bhuail sé de mo chosa mé. Ní raibh mé amus. Chrom mé an créatúr fuilteach i leataobh, agus rolladh sé ar an taobh mar a bheadh cuach mór fásach.
  
  
  Bhí plunged mo chéile comhraic i mearbhall. Anois léim sé go dtí an dromchla agus bhris an t-uisce, chroitheadh cosúil le Bhrocaire ag iarraidh a chaitheamh Hook. Bhí súil agam go gcuirfeadh an seó seo isteach orthu siúd a bhí ina suí sa héileacaptar. Caithfidh sé a bheith mar gur shuigh siad gan gluaiseacht san aer agus iad ag caoineadh go hard agus mé ag súgradh le mo chara ar an líne. Léim sé ar an uisce leath dosaen uair
  
  
  fiú sula bhfuair mé é in aice leis an mbád. Ansin bhí sé deacair an líne a choinneáil go teann lena lámh dheas agus an líontán a tharraingt thíos lena lámh chlé. Agus tú ag iascaireacht, más mian leat iasc, ná déan deifir. Fanann tú socair agus socair, comhordaithe; Tá mé go maith ag roinnt rudaí.
  
  
  B'fhéidir nach raibh sé níos faide ná cos, ach bhí cuma air. Agus is dath donn é a dhath, lán toin dearg-donn, le bolg breac álainn. Bhí sé traochta, ach ní raibh a thabhairt suas. Fiú nuair a thug mé tacaíocht dó os comhair mo lucht féachana ón aer, rinne sé iarracht é féin a shaoradh. Bhí sé ró-shaoirse agus lán de spiorad le tabhairt suas, agus ina theannta sin, bhí a fhios agam go raibh mé ag imeacht. Phóg mé a cheann caol agus chaith ar ais isteach san uisce é. . Bhuail sé an t-uisce lena eireaball, ní mar bhuíochas ach mar agóid, agus ansin shiúil sé ar shiúl.
  
  
  Shnámh mé go dtí an cladach, cheangail mé an bád leis an duga, agus bhailigh mé mo chuid fearas ón gcábán. Ansin shiúil mé amach go dtí deireadh an duga agus thit an héileacaptar dréimire rópa agus dhreap mé suas, análú balsam agus péine, ag rá slán le síocháin agus suaimhneas.
  
  
  Aon uair a thugtar am T&T domsa nó d’aon ghníomhaire AX eile, tá a fhios againn go bhfaightear ar iasacht é, díreach mar a dhéantar gach tráth eile. I mo chás féin, bhí a fhios agam freisin dá mba ghá teagmháil a dhéanamh liom, go n-úsáidfí an RCAF chun an teachtaireacht a chur in iúl, agus mar sin ní haon iontas é gur eitil an héileacaptar thar bharr na gcrann. Rud a chuir an-iontas orm ná go raibh Seabhac ag fanacht liom istigh.
  
  
  Is é David Hawk mo cheannasaí, stiúrthóir agus ceannaire oibríochtaí ag AX, an ghníomhaireacht is lú i rialtas SAM agus an ghníomhaireacht is marbh. Is é ár ngnó spiaireacht dhomhanda. Nuair a thagann sé go dtí an stuif diana, tógaimid suas nuair a fhágann an CIA agus an chuid eile de na guys faisnéise amach. Seachas an t-uachtarán, tá níos lú ná deichniúr oifigeach ón maorlathas iomlán ar an eolas faoinár saol. Seo mar ba chóir Intleacht a bheith. Tá AX cosúil le haicsiom Ben Franklin: féadfaidh triúr a choinneáil faoi rún má tá beirt acu marbh. Is sinne an t-aon dream atá fágtha beo, agus seabhac atá i gceannas. Ar an gcéad amharc, b'fhéidir go gceapfá gur díoltóir gluaisteán aosta é agus nach bhfuil an-rath air. Clúdach maith don fhear measaim an t-oibreoir is géarchúisí sa chluiche is marbhánta ar fad.
  
  
  Agus mé ag dul i bhfostú mo cheann tríd an phóirse agus duine den chriú ag baint a lámh amach le mála, chonaic mé an Seabhac ag claonadh thar a lámha cupáin, ag iarraidh a todóg a bhí i láthair riamh a lasadh sa dréacht. Faoin am a d'ardaigh mé agus isteach, agus an phóirse dúnta, bhí sé ina shuí agus a cheann caite ar ais, sucking go sásta deatach agus ruibh ón mbranda salach-smelling todóg chothaímid sé.
  
  
  “Gabhar deas,” a dúirt sé, ag féachaint orm go cráiteach. "Suigh síos agus búcla suas ionas gur féidir linn a fháil amach as an Paradise fásaigh."
  
  
  “Dá mbeadh a fhios agam go raibh tusa ag teacht, bheadh beirt gafa agam, a dhuine uasail,” arsa mise agus mé i mo shuí in aice leis.
  
  
  D'oirfeadh a chulaith rumpled dó mar mhála caithte, agus ní raibh aon amhras ann nach raibh an criú a bhí gléasta go néata in ann a thuiscint cén fáth go raibh a leithéid de chóireáil ag daoine mór le rá do sheanchodach neamhghlan agus d'iascaire le breac deas.
  
  
  “A mhic,” a chualathas wheeze Hawke mar gheall ar snorting trom an héileacaptair, “féach an féidir leat cabhrú leis an bpíolóta.”
  
  
  An ceannasaí, ina corpartha, hesitated ach nóiméad. Ansin, le nod gearrtha, bhog sé i dtreo an cábáin. D'imigh an boga ar aghaidh Seabhac leis. Ghlac an aghaidh tanaí anois cuma a chuir orm go minic smaoineamh go raibh duine i gcrann teaghlaigh Seabhac ina cheann feadhna cogaidh Sioux nó Cheyenne. Bhí an léiriú ar cheann de chumhacht pent-up, lán de léargas agus dearcadh, réidh chun gníomhú.
  
  
  “Tá brón orm as an bhriseadh. Tá foláireamh DEFCON againn." D’úsáid Hawke teanga fhoirmiúil amhail is go raibh an t-Albanach ag caitheamh airgid.
  
  
  "Domhanda, a dhuine uasail?" Mhothaigh mé tingling beag i gcúl mo chinn.
  
  
  "Uimh. Níos measa." Agus é ag caint, bhí mála an cheangail ina luí ar a mhuin. “Tabharfaidh sé seo cúlra duit.” Thug sé fillteán faisnéise AX dom le stríoc dhearg ar an gclúdach do shúile an Uachtaráin amháin. Ba é seo an dara cóip. Bhí achoimre ghearr ann. Bhí sé cosúil le script sínte de chomhrá Seabhac agus ní raibh mé níos mó ná seachtain ó shin. Níor chiallaigh sin go raibh fabht ar cheanncheathrú AX's Dupont Circle i bpríomhchathair na tíre. Taobh thiar de chlúdach briste na Seirbhísí Cónasctha Preasa agus Sreanga, ní dhéanaimid aon bhotún. Níor chiallaigh sé ach an oiread go raibh muid claíomh, cé go bhfuil amanna ann nuair a bhíonn mé cinnte go bhfuil bronntanas ag Seabhac. Chiallaigh sé go simplí go bhféadfadh duine tátal a bhaint as na coinníollacha a bhí ann cheana féin, gan ríomhaire a úsáid, go dtarlódh torthaí áirithe. Sa chás seo, cuireadh deireadh leis an toradh - goid núicléach. Goid núicléach airm oirbheartaíochta nua rúnda a bhí ann freisin, rud a chiallaigh go ndéanfaí roinnt cinntí íogaire taidhleoireachta ar thaobh an Uachtaráin.
  
  
  Baineann Cockeye leis an rang SRAM - diúracán ionsaithe gearr-raoin. Is cineál roicéad é seo a sholáthraíomar do na hIosraeilítigh le linn Chogadh Yom Kippur. Seo nuair a thagann deireadh leis na cosúlachtaí. Is buama núicléach é an coileach
  
  
  agus murab ionann agus aon arm núicléach oirbheartaíochta gearr-raoin eile, tá sé éifeachtach nócha faoin gcéad. Aistrithe, ciallaíonn sé seo, cé gur féidir le hairm núicléacha eile den mhéid agus den chineál céanna - cibé acu in arsenail Chomhaontú Vársá, Umair Béising, nó ár gcuid féin - bloc cathrach a scrios, is féidir le Cockeye cathair a scrios. Rud sorcóireach thar a bheith soghluaiste, go díreach sé throigh déag ar fad, meáchan níos lú ná leath tonna, agus le raon de 150 míle, is sócmhainn chumhachtach é an Cockeye i do dheic chosanta. Agus scrios sé cuid de na gnéithe trioblóideacha ó aghaidheanna ár bpleananna agus ár lucht déanta beartas ag SHAPE agus ag an Pentagon.
  
  
  Ag léamh trí na sonraí faoi chailliúint an Choileach, ba léir fachtóir amháin; scrúdú a dhéanamh orthu siúd a rinne an oibríocht. Saothar caol, galánta a bhí ann, agus léirigh sé eolas beacht ar shuíomh na n-umar ag Katzweiler lastuaidh de Kaiserslauten ar Dhúiche na Réine Platz, áit a raibh scuadrún diúracán stóráilte.
  
  
  Bhí ceo tiubh ann, rud a bhí coitianta ag an am seo den bhliain nó ag 03:00. Ní raibh aon mharthanóir sna sonraí slándála caoga fear, agus bhailigh an CID sonraí uainiúcháin agus gluaiseachta tar éis an fhíric. Shroich siad trucail a thángthas air níos déanaí agus é faoi cheilt mar Arm na SA sé agus a hocht. Glacadh leis más rud é nach raibh siad ag caitheamh éadaí GI, go mbeadh siad tar éis teacht ar roinnt frithsheasmhachta ar a laghad. Baineadh úsáid as sceana ar thriúr saighdiúir a bhí ar dualgas ag an ngeata agus ar na gardaí buncair. Ag breithiúnas ó chomhlachtaí an dara ceann, cheap siad go raibh a maraitheoirí a rescuers. Fuair beirt oifigeach agus na daoine eile bás ina gcuid leapacha de bharr nimhiú gáis.
  
  
  Níor goideadh ach diúracán amháin le ceann cogaidh núicléach. Díreoidh amhras láithreach ar an KGB nó SEPO Chicom ag baint úsáide as foireann de Maoists Caucasian.
  
  
  Ach ní le fada. Ag an am céanna a urghabhadh an Cockerel, bhí goid eile ar siúl cúpla ciliméadar ó dheas i stóras in Otterbach. Ní hé seo an grúpa céanna a ghoid an Cockerel, ach baineadh úsáid as na modhanna céanna. Sa chás seo, ba é an réad a gabhadh ár múnla is déanaí de RPV - feithicil cianda píolótach - bosca dubh agus go léir.
  
  
  Níl an RPV i bhfad níos faide ná an Cockeye. Tá sciatháin ghearra stubacha aige agus féadann sé eitilt ag Mach 2. Is é a phríomhchuspóir taiscéalaíocht grianghraf. Ach péire Cockeye le drone agus tá tú diúracán núicléach le raon de 4,200 míle agus an cumas a mharú milliún duine.
  
  
  “Dubhall núicléach, seo sinn,” a dúirt mé.
  
  
  Chuaigh Seabhac go smior agus shroich mé ceann de mo chuid toitíní saincheaptha chun iarracht a dhéanamh boladh a todóg a mhilleadh.
  
  
  Bhí alt amháin tiomnaithe don rud a d'fhéadfaí a thabhairt ar pill searbh:
  
  
  De bharr coinníollacha aimsire agus ama, agus toisc go raibh deireadh curtha leis an bpearsanra ar fad a bhí i gceist, níor thángthas ar an ngoid in Katzweill ach ag 05:40, agus in Otterbach go dtí 05:55. Cé go raibh USECOM ag Heidelberg agus SHAPE ag Casto ar an eolas láithreach faoin ionsaí ar Otterbach, níor cuireadh ceanncheathrú SAM agus NATO ar an eolas, ar chúiseanna atá á n-imscrúdú faoi láthair, faoi dhul ar iarraidh Cockeye go dtí 07:30.
  
  
  
  
  "Cén fáth an praiseach?" - A dúirt mé, ag breathnú suas.
  
  
  “Bhí ceannasaí áirithe den bhriogáid míshásta lena chéim, a cheap go bhféadfadh sé gach rud a réiteach é féin mar gur aimsigh sé trucail. D'fhéadfadh sé difríocht a dhéanamh."
  
  
  Mhínigh an measúnú seo a leanas cén fáth. Ar nós gach gníomhaireacht faisnéise Allied, rinne AX gach iarracht na marfóirí a aimsiú agus na hearraí a goideadh a aisghabháil. Ní raibh aon trucail, traein, bus nó eitleán laistigh de gha 1,500 ciliméadar ó Kaiserlauten nár stopadh agus cuardach. Bhí gach iompar ar an talamh ag trasnú teorainneacha Iarthar na hEorpa agus na Cuirtín Iarainn faoi réir seiceálacha dúbailte. Tá faireachas aeir ag baint úsáide as gléasanna braite speisialta clúdaithe ar fud na cruinne. Bhí misean amháin ag gach gníomhaire ar an talamh ó Kirkenes go Cartúm - an Cockerel a aimsiú. Dá gcuirfí an dordánaí ar siúl chun cur leis an iarracht le linn an oscailt seachas beagnach dhá uair an chloig ina dhiaidh sin, b'fhéidir go mbeadh iasc fós gafa agam.
  
  
  Rinne AX toimhde oibre bunaithe ar cheithre chritéar: 1. Ní dhearna fórsa mór freasúrach an oibríocht seo. Bhí a gcuid RPVanna féin acu, agus bheadh an iomarca riosca ag baint le ceann amháin a ghoid mar shabait. 2. Mar sin, bhí goid an RPV chomh tábhachtach don oibríocht agus a bhí goid an Cockeye. 3. Tar éis na gadaíochta, bhí an t-am ríthábhachtach. Ní raibh a fhios ag na daoine a rinne an oibríocht dhúbailte cé mhéad ama a bhí acu. Chiallaigh sé seo go raibh gá láithreach le foscadh nó iompar amach as an gceantar.
  
  
  Má fhanann siad sa cheantar, beidh na húinéirí faoi bhrú leanúnach nochta agus beidh teorainn mhór ar a gcumas gníomhú. 4. Is dóichí gur iompraíodh Cockeye agus an RPV ó phointe a bhí beartaithe laistigh den limistéar go pointe beartaithe lasmuigh den limistéar.
  
  
  Is é an t-aon leid amháin atá le scrúdú a dhéanamh ar ghluaiseacht gach aerthráchta sa cheantar díreach tar éis na ngadaí. D’imigh aerárthach lasta faoi thiomáint lián DC-7 de chuid Daon-Phoblacht na hAfraice Thuaidh as baile Rentstuhl Flügzeugtrager gar do Kaiserlauten ag 05:00 an lá céanna.
  
  
  Tháinig an t-eitleán seachtain go luath le haghaidh deisiúcháin inneall;
  
  
  Sa cheo, d'éirigh an DC-7 amach le seiceálacha íosta. Léirigh a chomhartha, arna sheiceáil ag lucht custaim an oíche roimhe, go raibh páirteanna spártha innill á n-iompar aige. Bhí an t-aerárthach páirceáilte ag ceann thall an rampa in áit iargúlta agus, sa cheo, ní raibh sé le feiceáil ón túr ná ón bhfoirgneamh oifige le linn na tréimhse ríthábhachtach.
  
  
  Tháinig an criú de thriúr, a raibh an chuma orthu gur píolótaí míleata NAPR iad, chuig an oibríocht ag 04:00. Chomhdaigh siad plean eitilte chuig aerfort Heraklion san Aithin. Ag 07:20, cuireadh in iúl do Civitavecchia Rialú Aerthráchta go raibh an plean eitilte athraithe go Lamana direct, príomhchathair NAGR.
  
  
  Conclúid féideartha: bhí Cockeye agus an UAV ar bord an DC-7.
  
  
  “Tá sé seo subtle go leor, a dhuine uasail,” a dúirt mé, ag dúnadh an fillteán.
  
  
  “Inné a bhí ann. Tá sé tar éis éirí níos saille ó shin, agus tá a fhios agam cad atá tú ag smaoineamh - nach mbeadh Ben d'Oko Mendanike ó Dhaon-Phoblacht na hAfraice Thuaidh páirteach i rud ar bith mar sin."
  
  
  Sin an rud a bhí mé ag smaoineamh.
  
  
  “Bhuel, níl baint aige leis seo a thuilleadh. Tá sé marbh". Chroith Seabhac stub a todóg agus chroith sé ag luí na gréine isteach sa phort." Chomh maith leis sin Carl Petersen, ár n-ambasadóir chuig NAPR. Maraítear an bheirt acu tar éis teacht le chéile i gcruinniú rúnda. Bhí Petersen buailte ag trucail agus Mendanicke i dtimpiste eitleáin ag Budan thart ar thrí uair an chloig níos déanaí, go léir ag an am céanna a bhuail na Cockerels.
  
  
  "D'fhéadfadh sé a bheith ina chomhtharlú."
  
  
  "B'fhéidir, ach an bhfuil aon smaointe níos fearr agat?" - a dúirt sé grumpily.
  
  
  "Ní hea, a dhuine uasail, ach seachas an bhfíric nach bhfuil Mendanike in ann goid na n-ábhar núicléach a phleanáil, níl aon duine ina phacáiste francach aige a d'fhéadfadh an banc mhuiniompair a ghoid. Agus, mar is eol dúinn araon, tá an staid sa NAGR fada aibí le haghaidh coup ag na cornels."
  
  
  D’fhéach sé orm go géar. “Ní dóigh liom go ligfidh mé duit dul ag iascaireacht arís. A haon!" Thug sé ordóg suas. “Aistríodh buama núicléach agus UAV ó phointe A. a dó!” D'ardaigh a mhéar innéacs. “Go dtí go dtiocfaidh rud éigin níos fearr, is é an DC-7 seo an t-aon treoir diabhalta atá againn. Trí!" Chuaigh an chuid eile de na méara in airde - agus thug mé faoi deara go raibh saolré fada aige - "Téann Nick Carter go pointe B féachaint an bhfuil sé in ann teacht ar cad a tógadh ó phointe A. An bhfuair sé?"
  
  
  "Níos mó nó níos lú." Rinne mé grinned air, an cuma géar ag tabhairt bealach do rud a d'fhéadfaí a dtugtar a frown dea-natured.
  
  
  “Is dúshlán é, a mhic,” ar seisean go ciúin. “Tá a fhios agam go bhfuil sé subtle, ach níl aon am. Níl sé soiléir cad a chiallaíonn na bastards seo. tá airm gafa acu nach bhfuil aon eolas acu orthu agus a bhféadfadh sé a bheith dírithe ar cheann dá gcathracha.”
  
  
  Níl Seabhac ar dhuine díobh siúd nach bhfuil imní orthu faoi rud ar bith. Ní duine againn. Seachas sin ní bheadh sé ina shuí ina áit, agus ní bheinn i mo shuí in aice leis. Ach sa solas tráthnóna fading, bhí an chuma ar na línte ar a aghaidh níos doimhne, agus taobh thiar de na socracht a súile gorm pale lurked glimmer imní. Bhí fadhb againn.
  
  
  Maidir liom féin, is é seo ainm an chluiche a raibh mé cúisithe. Faigh réidh leis na ands, ifs and buts, faigh réidh leis an béarlagair oifigiúil, agus níl ann ach conas a théann tú faoi.
  
  
  Chuir Seabhac in iúl dom go raibh muid ag dul go hAerfort Dorval lasmuigh de Montreal. Ansin rachaidh mé ar bord eitilt Air Canada díreach go dtí an Róimh agus ansin an NAA Caravel go Lamana. D'fheidhmigh mé mar Ned Cole, Príomh-chomhfhreagraí do Sheirbhísí Cónasctha Preasa agus Sreanga - AP&WS. Is é an tasc atá agam ná bás tobann agus tragóideach an Phríomh-Aire Ben d'Oko Mendanike a thuairisciú. Bhí an díon sách láidir. Ach mar líontán sábhála, bhí an dara pas agam, pas Francach, darbh ainm Jacques D'Avignon, hidreolaí agus innealtóir uisce ag RAPCO imní na hEorpa. Bhí fionnuisce do NAPR ar chomhchéim le hola. Ní raibh mórán damanta acu den bheirt.
  
  
  Ní raibh foireann AX againn chun tacú liom. Déarfainn go bhfuil muid beag. Is é an t-aon teagmháil oifigiúil a bheidh agam ná Henry Sutton, cónaitheoir CIA agus attaché tráchtála ag Ambasáid na SA. Bhí sé ag fanacht liom i dtaca le bás an ambasadóir, ach ní raibh a fhios aige faoi mo misean fíor. Fiú i gcás den sórt sin, is é beartas AX pleananna oibríochtúla a nochtadh do ghníomhaireachtaí faisnéise comhoibríocha ach amháin de rogha an ghníomhaire allamuigh.
  
  
  Ar dtús bhí dhá chur chuige agam: baintreach Pacastánach Mendanike, Shema, agus criú DC-7. Baintreach, mar b’fhéidir go mbeadh a fhios aici an t-ábhar ar chruinniú rúnda an Ambasadóir Petersen lena fear céile nach maireann agus an chúis a bhí leis an eitilt tobann go Budan. Maidir leis an bhfoireann DC-7, bhí sé intuigthe go raibh mé ag iarraidh pleananna eitilte a phlé leo.
  
  
  Mar a dúirt mé, gnáthnós imeachta a bhí ann. Ba é Seabhac a dúirt, “Níl am agat ar a mhéad a fháil amach an bhfuil Cockeye agus an UAV ann.”
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 2
  
  
  
  
  
  
  
  
  Le linn an chuid eile den turas ón gcampa iascaireachta, chuimhnigh mé ar an gcuid is mó den ábhar tagartha a thug Seabhac dom. Bhain sé seo go príomha le Daon-Phoblacht na hAfraice Thuaidh.
  
  
  Tá pictiúr cothrom le dáta ag gach gníomhaire AX ar aghaidh geopolitical na cruinne. Mar Killmaster N3, ar ndóigh tá m'eolas fairsing agus domhain. Seo mar ba chóir é a bheith, ionas gur trí dhíriú ar na sonraí, tá mé leath bealaigh ann cheana féin.
  
  
  As na tíortha Maghreb ar fad, is é NAGR na tíortha is boichte. Chruthaigh na Náisiúin Aontaithe é go déanach sna 50idí ó chuid craos de shealúchais na Fraince roimhe seo. Mar “náisiún Tríú Domhan atá ag teacht chun cinn as an nua”, níor tháinig sé chun cinn ach polaitiúil.
  
  
  Is calafort domhainuisce é a phríomhchathair, Lamana, atá suite go straitéiseach agus a bhfuil an tAontas Sóivéadach faoi dhraíocht aige le fada an lá. Aimiréil S.G. Dúirt Gorshkov, ceannasaí ar Chabhlach na Rúise, i bhfianaise rúnda os comhair Lárchoiste Politburo gurbh é Lamana an eochair do rialú iarthar na Meánmhara. Níor ghlac sé le genius míleata a thuiscint cén fáth.
  
  
  Chuir an caidreamh idir Uachtarán NARN Ben d'Oko Mendanike agus Washington bac ar an rialú seo. Ní raibh sé ina chaidreamh de chomhaltacht mhaith. Ba é an t-aon rud a thaitin le Mendanika faoi na Stáit Aontaithe ná an sreabhadh leanúnach cabhrach. Thóg sé é le lámh amháin, ag slapping ó bhéal ar a bronntóir trasna an duine gach deis. Ach mar mhalairt ar chabhair, níor thug sé cearta buncála do na Sóivéadaigh ag Laman, agus bhí sé sách cliste freisin le bheith san airdeall ar a láithreacht ar a chríoch.
  
  
  Bhí roinnt cosúlachtaí ann leis an gcás maidir le Tito agus ionsaí na Sóivéide ar chalafoirt Aidriad. Is minic a bhain an t-ainm Mendanike le hainm an cheannaire Iúgslavach. Go deimhin, léigh an ceannlíne tiubh ar an mbratach Montreal Star: "Tá Mendanike, Tito na hAfraice Thuaidh marbh."
  
  
  Fear a rugadh ó Ceylonese agus a fuair oideachas ó Oxford, ghabh Mendanike cumhacht i 1964, ag scrios agus ag marú sean-Rí Phaki i gcoup fuilteach. Ní raibh gaol Faki, Shik Hasan Abu Osman, an-sásta leis an aistriú, agus nuair a dhiúltaigh Washington airm a sholáthar dó, chuaigh sé go Beijing. Luadh a fheachtas eadarnaíoch deich mbliana san earnáil theas den dumha gainimh NAPR timpeall Bhútáin ó am go chéile sa phreas. Ba bheag tionchar Osman, ach cosúil le Mustafa Barzani san Iaráic, ní raibh aon intinn aige imeacht, agus bhí a sholáthraithe Síneacha foighneach.
  
  
  Mharaigh timpiste Mendanike seisear dá chomhairleoirí is gaire. Déanta na fírinne, ba é an Ginearál Salem Azziz Tasahmed an t-aon bhall eile dá chiorcal rialaithe. Ar chúiseanna anaithnide fós, níor tarraingíodh as an leaba é le seisear eile chun an turas iontasach a dhéanamh ar thicéad aontreo chuig an gcolún marbh-bháis.
  
  
  Tar éis nuacht na tubaiste, d'fhógair Tasakhmed é féin mar mharascail agus dhearbhaigh sé go mbeadh sé i gceannas ar rialtas sealadach. Daichead a bhí an ginearál, traenáilte ag Saint-Cyr, iar-Phointe Thiar na Fraince, agus bhí sé ina chornail ag am coup 1964. Bhí bean chéile aige, deirfiúr Mendanike, agus bhí sé féin agus Ben cairde go tapa go dtí bás. Maidir leis an ábhar seo, dúirt AX Inform:
  
  
  Tá Tasakhmed, mar is eol, ó mhí an Mheithimh 1974 ag plé le gníomhaire KGB A.V. In aice láimhe bhí Cabhlach na Mara Duibhe, faoi cheannas an Leas-Aimiréil V.S. Sysoev.
  
  
  ;
  
  
  Mar a thug an Star rabhadh, spreag “bás tragóideach” Mendanike éilimh scanrúla ó roinnt ceannairí tríú agus ceathrú domhanda le haghaidh seisiún éigeandála de Chomhairle Slándála na NA. Níor cuireadh bás de thaisme san áireamh. Ba é an CIA beleaguered an buachaill whipping arís, agus cé nach raibh aon tuiscint go bhféadfadh an Chomhairle Slándála aiséirí "an státaire oirirce agus cosantóir chearta na ndaoine," an cruinniú ar fáil go leor deiseanna a chur in iúl fearg i gcoinne SAM. cogadh impiriúil.
  
  
  Leis an taithí bhreise ar fad a chuir Hawk ar fáil dom, níl aon athrú ar mo mheasúnú bunaidh. Is é an pointe go raibh sé amplified. Bhí comhábhair uile an fhrithchúpa clasaiceach spreagtha ag an Sóivéadach ag an gcás seo. Agus ba é an t-aon nasc idir Katzweiler agus Lamana ná an t-eitleán DC-7 sin, a raibh an chuma air gur éirigh sé as ar ghnátheitilt, agus an t-aon ghníomhaíocht amhrasach a bhí aige ná athrú ceann scríbe leath bealaigh.
  
  
  Faoin am a tháinig muid i dtír ag hangar RCAF i Dorval, I
  
  
  athrú ina chulaith ghnó agus ghlac sé le céannacht Ned Cole de AP&WS. Nuair nach bhfuil mé ar dualgas, fágtar mála taistil lán-phacáistithe agus cás speisialta AX ataché ag an gceanncheathrú chun go mbaintear amach go tapa iad, agus roghnóidh Seabhac suas iad. Gan dualgas nó ar dualgas, tá mo fheisteas caighdeánach comhdhéanta de Wilhelmina, mo Luger 9mm, Hugo, stiletto gléasta ar chaol na láimhe, agus Pierre, buama gáis ar mhéid gallchnó a chaithim i mo shorts jockey de ghnáth. Cuardaíodh mé go críochnúil níos mó uaireanta ná mar is féidir liom a chomhaireamh, agus ceann de na cúiseanna ba mhaith liom labhairt faoi seo ná gur shíl aon duine an áit a chuardach.
  
  
  Sheas mé ar an líne eitilte go luath sa dorchadas tráthnóna le Seabhac agus é ag ullmhú dul ar bord an scaird feidhmiúcháin a thabharfadh ar ais go dtí an phríomhchathair é. Ní raibh aon ghá a thuilleadh sonraí an scéil a insint.
  
  
  “Ar ndóigh, ba mhaith leis an Uachtarán go dona an cás seo a bheith fillte sula gcuirfear go poiblí é,” a dúirt Seabhac, ag cupáil a lámha agus ag lasadh todóg eile.
  
  
  “Creidim go bhfuil siad ina dtost ar cheann amháin de dhá chúis, nó b’fhéidir an dá chúis. Cibé áit a gcuireann siad an Cockeye i bhfolach, teastaíonn am uathu é a shuiteáil ar an drone agus oibriú leis na heitleonaic. Seans go mbeidh sé ródheacair dóibh."
  
  
  "Cén fáth eile?"
  
  
  “Lóistíocht. Más dúmhál é seo, ní mór na héilimh a chomhlíonadh, ní mór na coinníollacha a chomhlíonadh. Tógann sé am a leithéid de phlean a chur i ngníomh.”
  
  
  "Tá súil againn gur leor é le go leor a thabhairt dúinn...An bhfuil tú ag mothú ceart go leor?" Luaigh sé ar dtús an fáth go raibh mé ag iascaireacht ar loch i Québec.
  
  
  “Is fuath liom laethanta saoire fada.”
  
  
  "Cén chaoi a bhfuil do chos?"
  
  
  “Níos fearr. Ar a laghad tá sé agam, agus tá an bastard Tupamaro sin gearrtha níos giorra.”
  
  
  "Hmmm." Deireadh an todóg glowed dearg sa twilight fuar.
  
  
  “Ceart go leor, a dhuine uasail,” tháinig guth ón eitleán.
  
  
  “Tá brón orm go bhfuil mo ghléas iascaireachta fágtha agat,” arsa mise.
  
  
  “Déanfaidh mé mo ádh in Potomac. Slán, a mhic. Fan i gceangal".
  
  
  "Bhí a lámh cosúil le adhmad iarainn."
  
  
  Thóg siad mé i gcarr go dtí críochfort an aerfoirt. Le linn an turas gearr tharraing mé an úim ar ais ar. Rinneadh clárú láithreach. Tugadh an comhartha don tseirbhís slándála chun dul tríd mé, ag scrúdú mo chás attaché go hachomair agus ag cuardach mo chorp mar cháca. Ní raibh aon phá-ualach beagnach ag an 747. Cé go raibh mé ag taisteal i rang geilleagair, cosúil le tuairisceoir dea-scéala ar bith, bhí trí shuíochán agam a bhí go maith chun suí agus codlata.
  
  
  Chuaigh mé ar mo shuaimhneas le linn na ndeochanna agus an dinnéir Ach mar a dúirt Seabhac, tháinig sé ar fad síos go dtí rud amháin. D'fhéadfadh na hearraí goidte a bheith áit éigin i NARR. Má bhí siad ann, ní hamháin go raibh an post agam iad a aimsiú, ach freisin fáil réidh le cibé duine a chuir ann iad. Le cuidiú liom ó thuas beidh satailít agus taiscéalaíocht ón aerárthach SR-71.
  
  
  San am atá caite, bhí an fhírinne níos láidre ná ficsean. Anois tá a fhoréigean i bhfad chun tosaigh ar a chuid ficsean. Níl an teilifís, scannáin agus leabhair ag coinneáil suas. Tháinig sé chun bheith ina ábhar superiority. Agus is í an phríomhchúis leis an luasghéarú ná go n-éiríonn leo siúd a mharaíonn a gcomhfhir inniu i Los Angeles, i München, sa Róimh nó san Aithin éalú uaidh go minic. Sna Stáit Aontaithe Mheiriceá maith d'aois, daonchairdis buartha faoi na ionsaitheoirí, ní na híospartaigh. Oibríonn AX go difriúil. Seachas sin ní fhéadfadh sé a bheith ag obair ar chor ar bith. Tá cód níos sine againn. Maraigh nó maraíodh. Cosain cad is gá a chosaint. Fill ar ais gach rud a thit isteach i lámha an namhaid. Níl aon rialacha i ndáiríre. Torthaí amháin.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 3
  
  
  
  
  
  
  
  
  Is dorchla fada cuasach atá i bhfoirgneamh críochfoirt Aerfort Leonardo da Vinci sa Róimh agus tá cuntair aerlíne, barraí meara agus seastáin nuachta ann. Tugann an ghloine aghaidh ar an líne eitilte, agus tá rampaí anuas ó na geataí iontrála iomadúla ina mbailíonn eitleáin ó aerlínte móra le chéile. Iompróirí nach bhfuil chomh mór le rá ag dul go dtí an Afraic Thuaidh agus ar an taobh ó dheas agus soir ó sciatháin chúl an chríochfoirt, rud a chruthaíonn, ar a laghad sa Róimh, in ainneoin tionchar nua na dtíortha Arabacha a tháirgeann ola, go bhfuil sraith áirithe difríochtaí ann. fós faoi deara.
  
  
  Bhí dhá rud go maith ag siúl feadh na conaire leathan, dlúthdhaonra - breathnadóireacht agus cleachtadh na cos a bhí ag teacht chucu féin. Bhí an bhreathnú níos tábhachtaí. Ón nóiméad a d’éirigh mé as an eitilt Air Canada, bhí a fhios agam go raibh mé faoi fhaireachas. Is mothúchán inmheánach é seo atá bunaithe ar thaithí fhada. Ní dhéanaim argóint leis seo riamh. Bhí sé ann nuair a tháinig mé ar bord ar feadh an rampa agus d'fhás mé in éineacht leis an cappuccino a d'ordaigh mé ag an mbarra mear. D’fhan sé soladach agus mé ag siúl anonn go dtí an seastán nuachta agus cheannaigh Rome Corriere Delia Sera, ansin shuigh mé síos i gcathaoir in aice láimhe chun na ceannlínte a scanadh. Bhí Mendanike fós ar an gcéad leathanach. Tuairiscíodh go raibh teannas sa tír, ach faoi smacht docht. Chinn mé go raibh sé in am dul go seomra na bhfear chun mo cheangal a dhíriú.
  
  
  Thug mé faoi deara é agus mé ag déanamh staidéir ar an nuacht ó Lamana.
  
  
  Bhí sé gearr agus wiry, le complexion sallow agus éadaí simplí. D'fhéadfadh sé a bheith ó áit ar bith, aghaidh tipiciúil sa slua. Bhí suim agam ina rún, ní ina anaithnideacht. Ní raibh a fhios ach ag Hawk and AX Central Control go raibh mé sa Róimh... is dócha.
  
  
  I scáthán seomra na bhfear, bhí m'aghaidh ag glareáil siar orm. Rinne mé nóta a mheabhrú dom féin aoibh gháire níos mó. Mura mbeinn cúramach, thosóinn ag breathnú cosúil le duine déanta suas de ghníomhaire rúnda.
  
  
  Bhí gluaiseacht measartha leanúnach daoine ag fágáil an tseomra, ach níor tháinig mo bhreathnadóir beag isteach. B'fhéidir ró-taithí pro. Nuair a d’fhág mé agus chuaigh mé síos an staighre isteach sa phríomhchonair, d’imigh sé as.
  
  
  Bhí go leor ama ann roimh an eitilt, ach shiúil mé chuig pointe seiceála isteach i bhfad i gcéin féachaint an bhféadfainn eagla a chur air. Níor thaispeáin sé suas. Shuigh mé síos chun smaoineamh. Bhí sé ina spiaire fíor. Is dócha gurbh é an cuspóir a bhí aige ná mo theacht a dheimhniú agus é a thuairisciú. Chun cé? Ní raibh freagra agam, ach dá gcuirfí a smacht san airdeall, bhí mise amhlaidh. Seans go raibh an buntáiste ag an namhaid, ach rinne siad botún tromchúiseach. Thug a spéis le fios go raibh rud éigin mícheart i bplean fadraoin Hawke.
  
  
  Chuaigh mé ar ais ag léamh Corriere. Bhí sé lán le tuairimíocht faoi bhás Mendanike agus a thábhacht don NAR. Bhí sonraí na timpiste ag teacht leis na sonraí a chuir Hawk ar fáil. Bhí an t-aerárthach ag déanamh gnáth-chur chuige ADF don rúidbhealach ar imeall an Budan Oasis. Gnáth ar gach slí, ach amháin gur thit sé isteach sa talamh ocht míle ó dheireadh an rúidbhealaigh. Phléasc an t-eitleán ar thionchar. Bhí an timpiste seo sabotage, ach go dtí seo ní raibh aon duine in ann a mhíniú conas a d'eitil an DC-6 isteach sa ghaineamh Desert, lena rothaí síneadh agus a ráta shliocht caighdeánach, ag am nuair a bhí an aimsir "soiléir" idir solas an lae agus dorchadas. Chuir sé seo as an áireamh pléascadh ar bord nó eitleán eile ag lámhach síos Mendanike. Dúirt an Ginearál Tasahmed go ndéanfaí imscrúdú iomlán.
  
  
  Thosaigh mo chomh-lucht siúil ag bailiú. Slua measctha, Arabach den chuid is mó, cuid acu ag caitheamh éadaí an Iarthair, cuid eile nach bhfuil. Bhí cúpla neamh-Arabach. Innealtóirí Francacha a bhí i dtrí cinn, dar leis an gcomhrá, agus ba dhíoltóirí trealaimh throma na Breataine iad beirt. Ag cur na gcúinsí san áireamh, níor shíl mé go raibh an t-am a bhí acu chun gnó a dhéanamh go maith. Ach ní cosúil go gcuireann rudaí mar seo isteach ar na Breataine.
  
  
  Is beag aird a thug an grúpa le chéile ar a chéile, ag seiceáil a gcuid uaireadóirí ó am go chéile agus ag fanacht leis an eitleán a shroicheadh chun tús a chur le dóiteán na seiceála isteach agus an tseiceáil isteach. Tar éis an mhurtaill is déanaí ag aerfort na Róimhe, thosaigh fiú Arab Airlines ag tabhairt aire dáiríre don tsábháilteacht. Bhí Wilhelmina agus Hugo ina gcealla faoi ghlas sa chás attaché. Ní raibh fadhb ar bith leis seo, ach nuair nár tháinig ach cléireach NAA fireann amháin, fiche nóiméad déanach le gearrthaisce faoina lámh, thuig mé go raibh an fhadhb ag teacht ó áit éigin eile.
  
  
  Labhair sé ar dtús in Araibis, ansin i droch-Bhéarla, a ghuth sróine cothrom agus gan leithscéal.
  
  
  Chroch cuid den slua feithimh. Chuir na daoine eile ceisteanna. Thosaigh cuid acu ag agóidíocht agus ag argóint leis an aire, a tháinig chun bheith ina chosaint láithreach.
  
  
  “A deirim,” ar an duine ba mhó den bheirt Shasana go raibh an chuma air go raibh mé i láthair go tobann, “cad é an fhadhb is cosúil?” Moill?"
  
  
  “Tá eagla orm mar sin. Molann sé filleadh ar a haon a chlog tráthnóna."
  
  
  “Uair! Ach ní roimh..."
  
  
  "Uair an chloig," sighed a chompánach leis na súile brónach.
  
  
  Agus an drochscéal á phróiseáil acu, bhí mé ag smaoineamh ar an uimhir Róimh a ghlaoch agus an t-eitleán a chur ar mo láimh. Ar an gcéad dul síos, ba cheist í an fiú an t-am a chailleadh ná an baol a bhainfeadh le teacht speisialta a tharraingeodh aird ag am a raibh amhras faoi Laman ag éirí níos paranóideach ná mar is gnách. Agus ar an dara dul síos, bhí an cheist an raibh mé á chur ar bun a mharú. Chinn mé go mbeinn ag teacht suas ar bhealach éigin. Idir an dá linn, ba mhaith liom a gcuid eile beagán. D'fhág mé beirt Brits ag díospóireacht an mbeadh an dara bricfeasta de steaks fuilteacha acu sula gcealóidh siad a n-áirithinte, nó ina dhiaidh.
  
  
  Ar an dara hurlár den chríochfort tá óstán sealadach mar a thugtar air, áit ar féidir leat seomra cille a fháil ar cíos le leaba bunk. Tarraing cuirtíní troma ar na fuinneoga agus is féidir leat an solas a bhlocáil más mian leat scíth a ligean.
  
  
  Ar an gciseal bun, chuir mé an dá piliúir faoin brat agus lig an imbhalla crochadh síos. Ansin chuaigh sé suas go dtí an leibhéal uachtarach agus a leagan síos chun fanacht ar imeachtaí a fhorbairt.
  
  
  D'fhógair cléireach an NAA gur fadhb mheicniúil ba chúis leis an moill trí huaire. Ó mo shuíochán i limistéar an ghabháltais bhí mé in ann ár Caravel a fheiceáil ar an líne eitilte thíos. Lódáladh bagáiste isteach i bolg an eitleáin, agus chuir fostaí tancaer breosla suas umair an JP-4. Má bhí meicniúil ar an eitleán
  
  
  ní raibh aon mheicneoir i bhfianaise na faidhbe agus ní raibh aon fhianaise ann go raibh aon duine déanta chun í a réiteach. Staid doiléir a bhí ann. Chinn mé é a ghlacadh go pearsanta. Éilíonn maireachtáil i mo ghnó dearcadh díreach. Is fearr a bheith gafa mícheart ná a bheith marbh. Ar chlár na n-óstán scríobh mé m'ainm i gcló mór soiléir.
  
  
  Shroich sé uair an chloig agus cúig nóiméad déag ina dhiaidh sin. D'fhéadfainn an eochair a fhágáil sa ghlas agus é a dhéanamh níos deacra dó, ach níor theastaigh uaim go mbeadh sé deacair. Bhí mé ag iarraidh labhairt leis. Chuala mé an cliceáil lag ar lasca scoránaigh mar a d'iompaigh a eochair.
  
  
  Dhreap mé síos ón leaba agus thuirling mé go ciúin ar an urlár fuar marmair. Mar a d'oscail an doras isteach, shiúil mé timpeall an imeall. Bhí bearna le feiceáil. Leathnaigh an oscailt. Bhí an chuma ar an muzzle de Beretta le muffler toirtiúla. D’aithin mé an chaol chnámh, an seaicéad lonrach gorm.
  
  
  Casadh an piostal faoi dhó, agus sa leath-dorchadas léim na piliúir go diongbháilte mar fhreagra. Ba chur amú armlón é ligean dó leanúint ar aghaidh. Ghearr mé a wrist, agus mar a bhuail an Beretta an urlár, catapulted mé air isteach sa seomra, slammed dó isteach sa leaba bunk, agus kicked an doras dúnta.
  
  
  Bhí sé beag, ach d'éirigh sé go tapa agus bhí sé chomh tapa le nathair nimhiúil. Chas sé idir na cuaillí leapa, sníofa thart agus tháinig sé ag dom le lann ina lámh chlé, d'fhéach sé cosúil le machete beag. Shuigh sé síos le léiriú unfriendly ar a aghaidh. Chuaigh mé chun cinn, á bhrú ar ais, bhí stiletto Hugo ag sníomh.
  
  
  Scairt sé, ag iarraidh a distract dom ag brú orm sa boilg, agus ansin bhuail mé sa scornach. Bhí a anáil ragged, a shúile yellowish gloiniú os a chionn. Chlaon mé Hugo agus nuair a chuaigh sé i ngleic, chiceáil mé sa chrotch é. Dodged sé an chuid is mó de na buille, ach anois bhí mé pinned dó i gcoinne an bhalla. Rinne sé iarracht a tharraingt ar shiúl, ar intinn agam scoilt mo cloigeann. Rug mé ar a chaolán sula bhféadfadh sé mo chuid gruaige a scaradh. Ansin thug mé air casadh timpeall, a aghaidh slammed isteach sa bhalla, twisted a lámh i dtreo a mhuineál, Hugo sá sa scornach é. Rinne a arm fuaim clinging shásúil agus é ag bualadh ar an urlár. Bhí a anáil raspy, amhail is dá rith sé an-fhada agus chaill sé an rás.
  
  
  “Níl am agat aiféala a dhéanamh. Cé a chuir chugat? Bhain mé triail as i gceithre theanga agus ansin d’ardaigh mé mo lámh go dtí an teorainn. Writhed sé agus gasped. Doirtim fuil le Hugo.
  
  
  “Cúig soicind eile agus tá tú marbh,” a dúirt mé san Iodáilis.
  
  
  Ní raibh mé mícheart i dteanga ar bith. Fuair sé bás i gceithre soicind. Rinne sé fuaim sobbing agus ansin mhothaigh mé a chorp crith, a matáin clenching amhail is dá mbeadh sé ag iarraidh éalú ón taobh istigh. Thit sé agus bhí orm é a shealbhú. Giotán sé an t-ampúl de ghnáth, ní raibh ach é a líonadh le ciainíd. Bhí boladh almóinní searbh orm nuair a leag mé ar an leaba é.
  
  
  I deasghnátha an bháis níor fhéach sé níos fearr ná mar a bhí sé beo. Ní raibh aon doiciméid aige, rud nach ionadh. Bhí sé deabhóid fanaitiúil nó eagla roimh bhás ní ba phianmhaire tar éis dó labhairt—nó an dá rud, go ndearna sé féinmharú chun cosc a chur orm labhairt.
  
  
  Shuigh mé síos ar an leaba agus las mé toitín. Ní chuirim am amú riamh ag smaoineamh ar cad a tharlódh dá ndéanfainn rudaí ar bhealach difriúil. Fágaim só an fhéinchúisimh don fhealsamh. Anseo bhí iarsmaí an fheallmharfóra bhig agam a rinne seiceáil ar mo theacht ar dtús agus ansin rinne sé a dhícheall chun mo imeacht a chosc.
  
  
  Áit éigin idir a bhreathnóireacht agus a ghníomh deiridh, bhí duine a raibh tionchar suntasach aige ag iarraidh mé a mhealladh isteach sa phríosún le haghaidh dúnmharú trí mhoill fhada a ordú ar eitilt sceidealta. Ní mór go raibh na treoracha a d'fhéadfadh a bheith ina marfóirí agam maidir leis an modh trína bhféadfadh sé fáil réidh liom a bheith solúbtha. Ní raibh a fhios aige go gcinnfinn sos beag a ghlacadh. D’fhéadfainn leathdhosaen rudaí eile a dhéanamh chun an t-am a chur ar aghaidh, agus bheadh gach ceann díobh le feiceáil. Dhéanfadh sé seo post an marfóra níos deacra agus mhéadódh sé an dóchúlacht go ndéanfaí é a ghabháil. Léirigh sé seo go léir méid áirithe éadóchais.
  
  
  D’ardaigh an iarracht ceisteanna tromchúiseacha freisin: an raibh a fhios ag aon duine gur Nick Carter mé agus nach Ned Cole mé? EDS? Má bhí an duine seo ceangailte le NAPR, cén fáth mé a mharú sa Róimh? Cén fáth nach ligfí dom teacht go Lamana agus mé a mharú ansin gan bhaol? B’fhéidir gur freagra amháin é nach raibh baint ag an té a rinne tagairt do mo chomhghleacaí seomra nua le NAPR, ach le hAerlínte na hAfraice Thuaidh. Ós rud é go raibh an dá cheann mar chuid den struchtúr céanna, tháinig na horduithe marú ón taobh amuigh ach bhí tionchar suntasach acu laistigh de na haerlínte.
  
  
  Ní fios an raibh fear sciatháin ag an gcorp ar mo bhunc. In aon chás, beidh duine ag fanacht le tuairisc ar rath an mhisin. Bheadh sé suimiúil a fheiceáil cad a thiocfadh le ciúnas. D'fhág mé faoi an brat leis an Beretta. Bheadh spraoi ag na Carabinieri ag iarraidh é seo a dhéanamh amach.
  
  
  Is amhlaidh a dhéanann Seabhac. mé
  
  
  sheol sé teileagram códaithe chuige a seoladh chuig Mrs. Helen Cole ag an seoladh DC. Inti d’iarr mé faisnéis iomlán maidir le húinéireacht agus rialú Aerlínte na hAfraice Thuaidh. Luaigh mé freisin go raibh an chuma air go raibh mo chlúdach séidte. Chuaigh mé ar scor ansin go dtí bialann an aerfoirt chun roinnt mhaith Catalónacha agus fiasco Bardolino a thriail. Níor thug ach an freastalaí aird orm.
  
  
  Deich nóiméad a bhí ann nuair a d’fhill mé ar an gcrios tuirlingthe. Tá scagadh déanta ar phaisinéirí cheana féin agus tá an fhadhb mheicniúil réitithe. Bhí an bheirt Bhreatnach, níos deirge ach ní ba mheasa ar chor ar bith, ag réabadh i ndiaidh a chéile agus Arabach géar le feis dhearg ag cuardach airm leo.
  
  
  Bhí mo imréiteach féin gnáthamh. Níor thug aon duine den triúr cúntóirí fireann aird níos mó orm ná aon duine eile. Shiúil mé tríd an geata agus síos an rampa isteach i solas na gréine tráthnóna, ag iarraidh a bheith i lár an sreabhadh paisinéirí. Níor shíl mé go mbeadh aon duine ag lámhach orm ón radharc seo, ach ní raibh mé ag súil leis an gcoiste iontrála ach an oiread.
  
  
  Bhí taobh istigh an Caravelle cúng, agus dearadh na suíocháin dé-chóisir le haghaidh pálasta seachas compord. Bhí spás thíos staighre le haghaidh bagáiste iompair, agus líonadh na seilfeanna uachtaracha, a bhí beartaithe le haghaidh cótaí agus hataí amháin, le gach cineál earraí. Ní dhearna beirt fhreastalaithe eitilte in éide gorm dorcha le sciorta gearr iarracht rialacha a fhorchur, a fhios agam go raibh sé gan úsáid. Bhí an phéint ag scamhadh, mar a bhí an maisiúchán beige ar mo cheann. Bhí mé ag súil go mbeadh cothabháil aerárthach níos gairmiúla. Roghnaigh mé suíochán sa chúl. Ar an mbealach seo d'fhéadfainn na hiontrálacha nua a sheiceáil agus gan mo dhroim a iompú chuig aon duine.
  
  
  Ag 13.20, stop bordáil paisinéirí. Bhí an chuid is mó de na suíocháin áitithe. Mar sin féin, d'fhan an ramp eireaball síos agus níor chas an píolótach na hinnill. Chuir muzak Arabach siamsaíocht ar fáil dúinn. Ní dócha go raibh muid ag fanacht le fógra eile faoi mhoill mheicniúil. Ní raibh muid réidh chuige seo. Bhíomar ag fanacht leis an bpaisinéir deireanach a shroicheadh.
  
  
  Tháinig sé ag gol agus ag puffing, ag tuscadh go mór síos na céimeanna, le cuidiú ón duine is airde den bheirt mhaoir a bhí ag fanacht le beannú dó.
  
  
  Chuala mé é ag sreangadh i bhFraincis: “Déan deifir, déan deifir, déan deifir. Tá gach rud faoi dheifir... Agus bím i gcónaí déanach!" Ansin chonaic sé an comhghafach eitilte agus aistrigh go Araibis: “As salaam alikum, binti.”
  
  
  “Wa alicum as salaam, abui,” a d'fhreagair sí agus í ag gáire agus ag síneadh a láimhe chuige. Agus ansin i bhFraincis: “Níl deifir ar bith, a dhochtúir.”
  
  
  "Ahhh, inis é sin chuig do dheasc áirithintí!" Bhí sé lódáilte le mála plaisteach lán de bhuidéil fíona agus culaith mhór buailte.
  
  
  Rinne comhghafach na heitilte gáire air agus í ag scaoileadh leis óna chuid rudaí agus é ag pancaireacht agus ag maíomh as mínádúrthacht an ama imeachta. Bhí a tacsaí sáinnithe sa trácht damanta Rómhánach. Is é an rud is lú a d'fhéadfadh EBT a dhéanamh ná carr, etc., etc. a sholáthar dó.
  
  
  Fear mór a bhí sa dochtúir le aghaidh throm air. Bhí caipín gruaig chatach liath gearr air. Léirigh sé seo, mar aon lena chraiceann iris, roinnt shinsearacht dhubh. Bhí codarsnacht spéisiúil ag a súile gorm dorcha. Agus an comhghafach eitilte ag pacáil a chuid rudaí, chrom sé síos ar an suíochán in aice liom, ag cuimilt a aghaidh le ciarsúr agus ag gabháil a leithscéal, ag breith a anála.
  
  
  Labhair mé leis i mBéarla mar a d'ardaigh an dréimire eireaball agus faoi ghlas i bhfeidhm. "Cineál de rás diana, huh?"
  
  
  Anois d'fhéach sé ar dom le hús. “Ah, a Shasana,” ar seisean.
  
  
  “Scannálamar an eitilt arís agus arís eile. Meiriceánach".
  
  
  Leathnaigh sé a lámha feola ar fud: "Meiriceánach!" Tá an chuma ar an scéal go bhfuil fionnachtain spreagúil déanta aige. "Bhuel, fáilte! Fáilte!" Shín sé a lámh. "Is mise an Dr. Otto van der Meer ó Eagraíocht Bhia agus Talmhaíochta na Náisiún Aontaithe." Bhí níos mó Fraincise ná Ollainnis aige.
  
  
  “Crios sábhála, a dhochtúir,” a dúirt an comhghafach eitilte.
  
  
  "Tá brón orm, cad!" Bhí glór ard aige agus thug mé faoi deara gur bhreathnaigh go leor paisinéirí anonn agus go raibh siad ag miongháire nó ag scairteadh air.
  
  
  Cheangail an crios timpeall a lár bolgánach agus thug sé a aird ar ais chugam mar a d’aistrigh an Carabhal ón mhaolú agus thosaigh sé ag stiúradh. "Mar sin - Meiriceánach. RAPKO?"
  
  
  “Ní hea, is iriseoir mé. Cole is ainm dom."
  
  
  “Ahh, tuigim, iriseoir. Cén chaoi a bhfuil tú an-deas, a Uasail Cole." Thug a chroitheadh láimhe le fios go raibh rud éigin níos deacra faoin gcrios. "Cé leis thú, The New York Times?"
  
  
  "Uimh. AP agus WS."
  
  
  “Ó tá. An-mhaith". Ní raibh aithne aige ar AP&W ó AT&T agus ní raibh cúram air. "Creidim go bhfuil tú ag dul go Lamana mar gheall ar bhás an Phríomh-Aire."
  
  
  “Sin a mhol m’eagarthóir.”
  
  
  “Rud uafásach. Bhí mé anseo sa Róimh nuair a chuala mé.”
  
  
  Chroith sé a cheann. "Turraing brónach."
  
  
  "An raibh aithne mhaith agat air?"
  
  
  "Sea, cinnte."
  
  
  “An miste leat an gcuirim gnó le pléisiúr le chéile agus go gcuirim cúpla ceist ort mar gheall air?”
  
  
  Blinked sé ag dom. Bhí a forehead leathan agus fada, a dhéanamh ar an chuid íochtair de a aghaidh le feiceáil oddly gearr. “Ní hea, ní hea ar chor ar bith. Fiafraigh díom cad is maith leat agus inseoidh mé duit gach is féidir liom.”
  
  
  Thóg mé amach mo leabhar nótaí agus don uair an chloig eile d'fhreagair sé ceisteanna agus A. Líon mé amach go leor leathanaigh leis an eolas a bhí agam cheana féin.
  
  
  Bhí an dochtúir den tuairim coitianta, fiú dá mba thaisme bás Mendanike, rud a raibh amhras air, go raibh coup an choirnéil áit éigin sa phróiseas.
  
  
  “Coirnéal - an Ginearál Tashakhmed?”
  
  
  Shrugged sé. "Bheadh sé an rogha is soiléire."
  
  
  “Ach cá bhfuil an réabhlóid seo? Níl Mendanike níos mó. Nach rachadh an comharbas go dtí an ginearál?”
  
  
  “D'fhéadfadh an cornal a bheith páirteach. Is é an Coirnéal Mohammed Dusa ceann na slándála. Deir siad gur mhúnlaigh sé a eagraíocht ar mhúnla Mukhabarat na hÉigipte."
  
  
  A bhí bunaithe ar mhúnla le cabhair ó chomhairleoirí Sóivéadacha ar mhúnla an KGB. Léigh mé faoi Duza i mo chuid ábhair faisnéise. Thug siad le fios gurbh é fear Tasahmed é. “Cad is féidir leis a dhéanamh más le Tasahmed an t-arm?”
  
  
  “Ní hé an Mukhabarat an t-arm,” a dúirt sé. Chlaon sé ansin, ag trasnú a lámha meaty thar a chliabhrach, ag féachaint ar chúl an suíochán os a chomhair. “Caithfidh tú rud éigin a thuiscint, a Uasail Cole. Chaith mé an chuid is mó de mo shaol san Afraic. Tá rudaí mar seo feicthe agam roimhe seo. Ach is státseirbhíseach idirnáisiúnta mé. Ní chuireann an pholaitíocht spéis liom; Tá na seacálaithe ag troid féachaint cé hiad na seaimpíní is fearr. Seans go raibh an chuma ar Mendanike le mála gaoithe ón taobh amuigh, ach ní raibh sé ina amadán ina thír dhúchais. Thug sé aire dá mhuintir mar ab fhearr a d’fhéadfadh sé, agus is deacair a rá cén deireadh a bheidh leis anois go bhfuil sé imithe, ach má théann gach rud mar ba chóir, beidh sé fuilteach.”
  
  
  Chuaigh an dochtúir i bhfostú ina fhiacla agus níor thuig sé an bhrí. "An bhfuil tú ag rá go bhfuil Dusa ag fáil cabhrach ón taobh amuigh?"
  
  
  "Bhuel, níl mé ag iarraidh a bheith luaite, ach mar chuid de mo phost caithfidh mé taisteal ar fud na tíre go leor, agus níl mé dall."
  
  
  "Ciallaíonn tú Abu Othman luíonn isteach seo?"
  
  
  "Osman!" D'fhéach sé ar dom le súile leathan. “Is sean-amadán frithghníomhach é Osman, ag rith timpeall sa ghaineamh, ag iarraidh cogadh naofa, cosúil le camel ag caoineadh uisce. Ní hea, is rud eile é seo."
  
  
  "Níl mé chun cluiche buille faoi thuairim a imirt, a Dhochtúir."
  
  
  “Féach, tá mé ag caint an iomarca cheana féin. Is iriseoir Meiriceánach maith thú, ach níl aithne agam ort i ndáiríre. Níl a fhios agam cad a dhéanfaidh tú le mo chuid focal."
  
  
  “Éistim, ní luaim. Is faisnéis chúlra é seo. Cibé rud atá i gceist agat, beidh orm seiceáil go fóill.”
  
  
  “Is é atá i gceist agam, a Uasail Cole, ná go mb'fhéidir go mbeadh deacracht agat rud ar bith a sheiceáil. Seans nach mbeidh cead agat fiú dul isteach sa tír.” Bhí sé ag éirí beagán crua.
  
  
  “Seo an seans gur cheart d’iriseoir ar bith a ghlacadh nuair a deir a n-eagarthóir, imigh leat.”
  
  
  "Sean. Tá mé cinnte go bhfuil. Ach anois ní bheidh aon chairdiúlacht le Meiriceánaigh, go háirithe iad siúd a chuireann ceisteanna."
  
  
  “Bhuel, má tá an onóir amhrasach chun mé a chaitheamh amach as an áit seo sula dtiocfaidh mé ann, déanfaidh mé iarracht labhairt go bog,” a dúirt mé. "Tá a fhios agat, ar ndóigh, faoi bhás ár n-ambasadóir?"
  
  
  “Ar ndóigh, ach ní chiallaíonn sé rud ar bith do dhaoine. Ní smaoiníonn siad ach ar bhás a gceannaire. An bhfeiceann tú nasc eatarthu? Bhuel,” thóg sé anáil dhomhain agus osna, fear a rinne cinneadh go drogallach, “Féach, déarfaidh mé rud amháin eile agus is leor sin den agallamh seo. Thug roinnt daoine cuairt ar an tír le míonna beaga anuas. Tá a fhios agam a gcuma mar tá siad feicthe agam in áiteanna eile. Guerrillas, amhais, commandos - is cuma cad - tagann roinnt daoine ag an am céanna, ná fanann siad i Laman, téigh go dtí an sráidbhaile. Feicim sna sráidbhailte iad. Cén fáth ar cheart do dhaoine dá leithéid teacht go dtí an áit seo? Iarraim orm féin. Níl aon rud anseo. Cé a íocann iad? Ní Mendanike. Mar sin b'fhéidir gur turasóirí iad ar laethanta saoire, ina suí i gcaifé ag breathnú ar an radharc. An dtuigeann tú, an tUasal Newsboy. Críochnaigh”. Chuir sé deireadh leis agus sgaoil sé a lámha. “Anois gabhfaidh tú mo leithscéal. Teastaíonn scíth uaim”. Chaith sé a cheann ar ais, d'éiligh sé an suíochán agus thit sé ina chodladh.
  
  
  Ba é an seasamh a bhí aige ná go raibh an fear ag iarraidh labhairt ach go raibh drogall air é sin a dhéanamh, ag éirí níos drogallaí de réir mar a lean sé ar aghaidh go dtí gur shroich sé pointe ina raibh sé trína chéile agus míshásta faoina macántacht leis an iriseoir anaithnid. Ceachtar labhair sé an iomarca nó bhí sé ina aisteoir maith.
  
  
  Níor ghá a insint dom faoin sní isteach ar aon nós murar cheap sé amhlaidh. Bhí airm núicléacha goidte ag na commandos, agus cé go raibh an Meánoirthear ó Casablanca go Éimin Theas lán acu, d'fhéadfadh sé seo a bheith ina leid.
  
  
  Nuair a dhúisigh an dochtúir maith, ansin
  
  
  tar éis a chodladh bhí sé i giúmar níos fearr. Bhí thart ar uair an chloig fágtha againn, agus thug mé comhairle dó labhairt faoina thionscadail talmhaíochta. Chaith sé an chuid is mó dá shaol san Afraic. Bhí athair Beilgeach aige - ní Ollainnis - a rinne sé staidéar in Ollscoil Lováin, ach ina dhiaidh sin bhí a shaol dírithe ar fhadhbanna bia na Mór-Roinne Dorcha.
  
  
  Agus an píolótach ag tosú ar a shliocht, d’athraigh van der Meer ó bheith ag insint dom faoi thubaiste domhanda an triomaigh a bhí ag leathnú go dtí a chrios sábhála a cheangal. “Och mo chara,” a dúirt sé, “ní bhíonn nósanna anseo riamh éasca. D’fhéadfadh sé seo a bheith an-deacair duit ag an am seo. Fan liom. Déanfaidh mé scríbhneoir FAO thú, conas atá sé sin?”
  
  
  "Ní ba mhaith liom tú a chur i dtrioblóid."
  
  
  Snorted sé. “Níl fadhb ar bith agamsa. Tá aithne mhaith acu orm."
  
  
  Dhealraigh sé cosúil le deis. Más rud é go raibh sé rud éigin eile, ba mhaith liom a fháil amach cén fáth. “Is mór agam an tairiscint,” a dúirt mé. "Beidh mé tú a leanúint."
  
  
  "Glacaim leis nach bhfuil Araibis agat?"
  
  
  Tá buntáiste i gcónaí ag baint le teanga tíre naimhdeach a bhalbhú. “Ní hé sin ceann de na buanna atá agam,” arsa mise.
  
  
  "Hmmm." Chlaon sé pontiffically. "Cad mar gheall ar an bhFraincis?"
  
  
  "Un peu."
  
  
  “Bhuel, bain an leas is fearr as má chuirtear ceist ort agus má chuirtear ceist ort.” Rollta sé a shúile.
  
  
  “Déanfaidh mé iarracht,” a dúirt mé, ag smaoineamh an bhféadfainn scéal cumhdaigh a scríobh mar iriseoir faoin bhfáth arbh fhearr le mionlach “saortha” shealúchais na Fraince an Fhraincis a labhairt mar shiombail stádais seachas a dteanga dhúchais.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 4
  
  
  
  
  
  
  
  
  Tá an chathair Lamana suite ar imeall cuain ársa corrán-chruthach, a tógadh sular thiomáin na Rómhánaigh amach na Carthaginians. D'eitil muid thar é agus thar an cathair dusty thíos. Níor fhás sé mórán ó mo stad deiridh.
  
  
  "An raibh tú anseo cheana?" - a d'iarr an dochtúir.
  
  
  “Bhí súil agam go mbeadh níos mó Laman ann.” Dúirt mé, rud a chiallaíonn uimh.
  
  
  “Caithfidh cúis a bheith aige le fás. Ba díol spéise do thurasóirí na fothracha Rómhánacha ag Portarios tráth. B’fhéidir má aimsímid ola, cé a fhios.”
  
  
  Foirgneamh tipiciúil cearnach a bhí i gcríochfort aerfort Lamana, dath buí, le sciatháin in aice leis. Ar leith uaidh bhí hangar mór amháin le díon ard boghtach. Ní raibh aon eitleán eile ar an líne eitilte seachas ár gcuid eitleáin. Ar an líne eitilte bhí buíon coisithe ag caitheamh keffiyehs seiceáilte gorm agus bán mar cheannbhearta. Bhí siad feistithe le gunnaí meaisín Beilge FN 7.65 agus tacaithe ag leath-dhosaen feithiclí troid AML Fraince Panhard suite go straitéiseach.
  
  
  Bhí an scuad buíon sínte feadh an asfalt ghrian-te. Shiúil muid anuas orthu, ag dul i dtreo sciathán custaim an chríochfoirt. Bhí comhghafach eitilte amháin i gceannas ar an pharáid, thug an duine eile suas an cúl. Ag cuidiú leis an dochtúir dul i ngleic leis an ró-ualach, thug mé faoi deara go raibh cuma sloppy ar an scuad, gan iompar nó snas, ní raibh ach cuma gruama.
  
  
  “Ní maith liom é seo,” a dúirt an dochtúir. “B’fhéidir go bhfuil réabhlóid ann cheana féin.”
  
  
  Is ábhar fadálach é Douan – “custaim” – in aon stát tríú nó ceathrú domhan. Is bealach amháin é seo le cothromaíocht a fháil. Laghdaíonn sé seo dífhostaíocht freisin. Tabhair éide don fhear, abair leis gurb é an boss é, agus ní bheidh ort mórán a íoc leis chun é a choinneáil ag obair. Ach anseo cuireadh dhá fhachtóir nua leis - outrage faoi chailliúint an cheannaire agus éiginnteacht. Ba é an toradh a bhí air ná teannas agus braistint eagla i measc na ndaoine nua a tháinig isteach. D'fhéadfainn é a bholadh sa scioból gan aer a chuir fáilte roimh na daoine a tháinig isteach.
  
  
  Ghluais an líne ar luas mall réamhshocraithe, agus b'éigean don taistealaí cárta fionraí, pas agus cárta imdhíonta a chur i láthair ag stáisiúin aonair ina raibh cigirí suite, fonnmhar trioblóid agus moill a chur faoi deara. Chun tosaigh, bhí guth feargach le cloisteáil ag argóint idir an triúr Francach agus na himscrúdaitheoirí. Ní raibh an triúr ó Pháras cúthail; bhí siad ciallmhar sa chluiche.
  
  
  Nuair a tháinig seal van der Meer, bheannaigh sé don oifigeach taobh thiar den chuntar san Araibis - cosúil le deartháir a bhí caillte le fada. Chuckled an deartháir go seachantach mar fhreagra agus chroith sé a lámh throm.
  
  
  Agus mé ag druidim leis an gcuntar, d'athraigh an dochtúir go Fraincis dom. “Is cara é an fear seo. Tháinig sé ón Róimh chun scríobh faoi fheirmeacha turgnamhacha."
  
  
  An t-oifigeach tiubh-mhuineál, aghaidh cearnach waved ag an dochtúir agus dírithe ar mo páipéir. Nuair a chonaic sé an pas, d'ardaigh sé a cheann agus Stán orm le sásamh feargach. "Meiriceánach!" spat sé amach i mBéarla, focal salach. Agus ansin dúirt sé leis an Araibis: "Cén fáth a tháinig tú anseo?"
  
  
  “Is aoibhinn liom, a Mháire. Je ne comprend pas,” a dúirt mé, ag féachaint isteach ina shúile salach.
  
  
  "Raison! raison!" - a scairt sé, ag tarraingt aird. msgstr "Porquoi êtes-vous ici?" Agus ansin i Araibis "Mac an Eater Aoiligh."
  
  
  “Cosúil le do dhochtúir cáiliúil
  
  
  Dúirt Van der Meer: "Bhí mé i bhfostú leis na Francaigh." Táim anseo chun tuairisc a thabhairt ar a bhfuil bainte amach agat tríd an bhfásach a iompú ina thalamh thorthúil. Is dea-scéal é seo ar chóir a thuairisciú i ngach áit. Nach n-aontaíonn tú, Monsieur Major? "
  
  
  Bhrúigh sé seo ar ais beagán é. Níor ghortaigh an t-ardú céime ón Leifteanant Sóisearach. Ba chúis le groan é seo.
  
  
  "Tá sé rud éigin a bheith bródúil as." Thóg mé amach cás toitíní agus thug mé dó é. “Tá an t-ádh leat a leithéid de dhuine a bheith agat mar dhochtúir.” Rinne mé miongháire ar van der Meer, a bhí ina líne ag an gcéad chuntar eile, ag féachaint orainn thar a ghualainn le himní.
  
  
  Chuaigh an mór-ardú céime chun cinn arís agus é ag tógáil toitín, tógtha leis na ceannlitreacha óir. Bhí mé i seilbh níos éadroime. "Cé chomh fada ar intinn agat fanacht anseo?" - d'fhás sé, ag déanamh staidéir ar mo víosa, brionnaithe ag AX.
  
  
  "Seachtain, i-Shalah."
  
  
  "Ní hea, ní le toil Allah, ach le toil Mustafa." Exhaled sé scamall deataigh, ag cur in iúl dó féin.
  
  
  “Más mian leat, cuirfidh mé san alt thú a scríobhfaidh mé. Major Mustapha, a chuir fáilte romham agus a thug an deis dom a insint do dhaoine eile faoi na rudaí iontacha atá ar siúl agat anseo.” Rinne mé gesture mór.
  
  
  Dá mbeadh a fhios aige gur mheabhlaireacht a bhí ann, bhí a fhios aige níos fearr ná é a thaispeáint. Labhair mé ard go leor chun go gcloisfeadh na cigirí eile go léir mé. Bíonn greann tirim ag na hArabaigh. Is breá leo aon rud níos fearr ná na glórthaí ina measc a fheiceáil ag gáire. Mhothaigh mé ar a laghad nár thaitin le Mustafa le daoine áirithe.
  
  
  Go deimhin, bhí sé i bhfad níos éasca imirt leis ná an breac. Nuair a bhí sé caite, bhí seiceáil agus stampáil níos rialta. Bhí cuardach an bhagáiste críochnúil, ach ní raibh sé críochnúil go leor chun cur isteach ar Wilhelmina agus Hugo. Níor chuala mé ach “spiaire salach Meiriceánach” orm féin faoi dhó. Faoin am ar bronnadh an cailc bán imréitigh ar mo mhála taistil agus ar mo mhála, bhraith mé go raibh mé ceart sa bhaile.
  
  
  Bhí Van der Meer ag fanacht liom, agus nuair a d’éirigh muid as an scioból líonta, bhí beirt Bhreatnach nach raibh Fraincis ná Araibis acu ag argóint le Mustafa.
  
  
  Chaith an leannóir ár mbagáiste isteach i stoc sean Chevrolet. Dháil an dochtúir baksheesh, agus le beannacht Allah chuamar ar bord.
  
  
  "An bhfuil tú ag fanacht i bpálás Laman?" Bhí mo mháistir ag cur allais go leor.
  
  
  "Tá."
  
  
  D'fhéach mé timpeall ar an ardán. Bhí cuma níos daonna ar an gcríochfort ón taobh tosaigh. Bóthar ciorclach a bhí ann le borradh ag teacht chun cinn maidir le gluaiseacht an chrochaire agus bóthar gairbhéil ag dul tríd an Jebel go dtí míorúilt na lochanna. Sa cheo te ar an taobh ó dheas, bhí na cnoic briste níos airde, gaothmhar, scortha ag an ghrian. Ba radaitheoir neamhthrócaireach na gréine é an spéir chrua ghorm.
  
  
  "Ní bhfaighidh tú é chun cónaí suas go dtí a ainm ... pálás." Chlaon an dochtúir, lean sé ar ais ina chathaoir mar a thug sé treoracha don tiománaí. “Ach is é seo an chuid is fearr atá ag Lamana le tairiscint.”
  
  
  "Ba mhaith liom buíochas a ghabháil leat as do chabhair." Shuigh mé ansin freisin agus an tiománaí ag iarraidh an luasaire pedal a bhrú tríd an urlár sular chríochnaigh sé an cas chun éirí as an mbóthar.
  
  
  Ní raibh an foighne seo ag an dochtúir. “Mall síos, séú mac an tiománaí camall!” Bellowed sé i Araibis. "Mall síos nó beidh mé tú a thuairisciú don tslándáil!"
  
  
  D'fhéach an tiománaí sa scáthán in ionadh, d'ardaigh sé a chos agus pouted.
  
  
  "Ó, tá sé seo i bhfad ró-." Chaith Van der Meer a aghaidh le ciarsúr. “Tá sé seo ar fad chomh dúr, an cur amú sin. Molaim thú as an mbealach a d’iompair tú tú féin. Bhí do Fhraincis go maith."
  
  
  “D’fhéadfadh a bheith níos measa. D'fhéadfadh siad a bheith tógtha mo phas."
  
  
  "Tógfaidh siad suas ag an óstán é, agus tá a fhios ag Dia nuair a gheobhaidh tú ar ais é."
  
  
  “Tá a fhios agat, b’fhéidir go rachaidh mé amach agus scríobhfaidh mé alt faoi do chuid oibre. Cá bhfaighidh mé tú?
  
  
  "Ba mhaith liom a bheith onóir." Bhí cuma air go raibh sé dáiríre. “Dá mbeinn ag fanacht sa chathair, thabharfainn cuireadh duit a bheith i m’aoi. Ach caithfidh mé dul go Pacar. Tá stáisiún againn ansin ina bhfásaimid pónairí soighe agus cadás. Ba chóir dom a bheith ar ais amárach. Cén fáth nach nglacann tú mo chárta? Má tá tú fós anseo, cuir glaoch orm. Tógfaidh mé chuig príomhlíne ár gcuid oibre thú agus féadfaidh tú fiafraí díom cad is maith leat.”
  
  
  “Mura bhfuil mé sa phríosún nó má thugtar ciceáil amach dom, déanfaimid iarracht, a Dhochtúir. An gceapann tú go bhfuil coup d’état cheana féin?”
  
  
  Dúirt Van der Meer leis an tiománaí: “An bhfuil gach rud ciúin sa chathair?”
  
  
  "Saighdiúirí agus umair, ach tá gach rud ciúin."
  
  
  “Fan go dtí go mbeidh sochraid acu. Dá mbeinn tusa, an tUasal Cole, ní bheinn ag siúl amach ón tsráid ag an am sin. I ndáiríre, cén fáth nach dtagann tú liom anois? Go dtí go calms gach rud síos."
  
  
  “Go raibh maith agat, ach tá eagla orm nach bhfanfaidh an preas, fiú ag an tsochraid.”
  
  
  Mar gheall ar ghearáin faoi inneall nach n-úsáidtear go dona, chuala mé fuaim nua. Bhreathnaigh mé ar ais. Trí scáileán liath ár deannaigh, bhí carr eile ag druidim go tapa. Bóthar dhá lána a bhí ann. mé
  
  
  Bhí a fhios aige dá mbeadh an tiománaí a bhí ag teacht isteach ag iarraidh pas a fháil, go mbeadh sé iompaithe isteach sa lána scoitheadh cheana féin. Ní raibh aon am le haghaidh treoracha. Dhreap mé thar an suíochán, bhuail mé an tiománaí den roth stiúrtha, agus tharraing mé an Chevrolet go mór ar dheis agus ansin ar chlé. Bhí deacracht agam fanacht ar an mbóthar mar a thit an gairbhéal agus na boinn ag sciobadh. Bhí aon bhriseadh amháin miotail ar mhiotal agus carr eile ag eitilt anuas. Bhí sé ag tiomáint ró-thapa le coscánaithe agus pas a fháil.
  
  
  Ní raibh aon bhealach le breathnú air, agus mar a chuaigh sé ag dul, ní raibh sé mall síos. Thosaigh an tiománaí ag caoineadh i buile, amhail is dá mbeadh sé ag glaoch ar na creidmhigh chun urnaí. Bhí an chuma ar fhuaimrian Van der Meer i bhfostú. "Mo focal! mo focal!" ba é sin go léir a d'oibrigh amach. Thug mé an roth ar ais don tiománaí, ag mothú níos fearr, ag súil go raibh an neasteagmhais comhartha de rud éigin níos mó ná duine éigin i deifir dúnmharaithe.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 5
  
  
  
  
  
  
  
  
  Dúirt an dochtúir go himníoch slán liom ag an mbealach isteach chuig an óstán. Seolfaidh sé teachtaireacht a luaithe a fhillfidh sé ó Pakar. Bheadh sé dodhéanta glaonna gutháin a dhéanamh. Bhí súil aige go mbeinn cúramach, etc., etc.
  
  
  Agus muid ag tiomáint feadh Adrian Pelt, ag timpeallú an chuain, bhí go leor fianaise ann go raibh a chuid trúpaí ar taispeáint ag an nGinearál Tasahmed. Agus muid ag druidim le aghaidh bán salach an óstáin, bhí na trúpaí scaipthe i measc na palms agus cufróga cosúil le fiailí. Ba chosúil gur mhéadaigh a láithreacht imní van der Meer domsa. “Je vous remercie beaucoup, dochtúir,” a dúirt mé, ag dul amach as an tacsaí. "A la prochaine fois. Bon Chance en Pakar."
  
  
  "Wee! Wee!" Stán sé a cheann amach an fhuinneog, beagnach chailleadh a hata. "Mon plaisir, a bientôt, a bientôt!"
  
  
  "Tá tú ag cur geall." Ní raibh an tiománaí chun logh dom as a shaol a shábháil, ach as an baksheesh a thug mé dó, thug sé dom mo bhagáiste agus go tapa dhreap mé na céimeanna cloiche isteach sa alcove dorcha an stocaireacht óstán.
  
  
  Daichead bliain ó shin, ba é Pálás Laman an ceann is fearr a d'fhéadfadh na coilíneoirí Francacha a thairiscint. D'fhan an patina d'aois, d'fhan an coolness. Ach bhí an boladh níos úire, agus mar sin bhí an concierge.
  
  
  Níor lig an brú ama sócúlacht na gcluichí a imirt a thuilleadh. Nuair a fuair sé amach go raibh Fraincis agam, bhí sé de nós aige gan iarratas áirithinte a fháil. Ar an drochuair, cuireadh gach seomra in áirithe. Bhí aghaidh gealach air le gruaig dhubh spiky agus súile dubha soiléire. Bhí an cumhrán a shnámh sé isteach ag teacht lena chuid gothaí, mar a rinne a veist tan.
  
  
  Ba mise an t-aon duine a tháinig an nóiméad sin, agus bhí an forhalla mór go leor nár thug éinne aird ar bith orainn. Thug mé mo theileacs deimhnithe le mo lámh chlé fad is a bhí mo dhílsiú á cheangal ar mo dheis. Thug mé níos dlúithe ansin iad trí é a tharraingt go páirteach thar an gcuntar.
  
  
  “Tá rogha agat,” a dúirt mé go ciúin. “Is féidir leat an deimhniú seo ar mo áirithint a ithe nó eochair mo sheomra a thabhairt dom faoi láthair.”
  
  
  B'fhéidir gurbh é an cuma ina shúile bulging i mo cheann. Thug sé le fios nach raibh ocras air. lig mé dó dul. Tar éis dó na cleití ruffled a ghlanadh, bhain sé an eochair amach.
  
  
  "Trócaire, bien." aoibh mé go suairc.
  
  
  “Caithfidh tú ID a líonadh agus do phas a fhágáil,” a chrom sé, ag cuimilt a bhrollach.
  
  
  “Níos déanaí,” a dúirt mé, ag tógáil an chárta. "Nuair a gheobhaidh mé roinnt codlata."
  
  
  "Ach monsieur...!"
  
  
  Shiúil mé ar shiúl, ag tairiscint don bhuachaill mo mhála a iompar.
  
  
  Nuair a bhíonn eolas nó seirbhís ag teastáil uaim sa chathair, tá dhá fhoinse agam: tiománaithe tacsaí agus seirbhísigh. Sa chás seo bhí sé an dara ceann. Ali ab ainm dó. Bhí aghaidh thaitneamhach air agus súile gorma air. Labhair sé pidgin Fraincis den scoth. Thuig mé láithreach go raibh cara agam.
  
  
  Thug sé radharc feasach dom agus muid ag siúl i dtreo an ardaitheoir Bharócach. "Rinne an Máistir droch-fhear ina namhaid." A aghaidh lit suas le Grin leathan.
  
  
  "Fuair mé a manners olc."
  
  
  “Muc a bhí ar a mháthair, gabhar a bhí ina athair. Cuirfidh sé i dtrioblóid thú." Tháinig a ghuth amach as a bholg.
  
  
  Ag ardú suas san ardaitheoir cobhsaí-mhéid, d’inis Ali a ainm dom agus chuir sé in iúl dom gur spiaire póilíneachta, pimp, fagot agus bastaird sneaky a bhí san concierge, Aref Lakute.
  
  
  “Tá an máistir tagtha i bhfad,” a dúirt Ali, ag oscailt an dorais do mo sheomra.
  
  
  "Agus níos faide fós, Ali." Shiúil mé anuas air isteach sa seomra gann-lit a thug Lakut dom. Chas Ali ar an solas, rud nár chabhraigh mórán. “Má theastaíonn carr uaim, an bhfuil a fhios agat cá bhfaighidh tú é?”
  
  
  grinned sé. “Rud ar bith is mian le Máistir, is féidir le Ali a fháil ... agus ní chuirfidh an praghas an iomarca imní ort.”
  
  
  “Ba mhaith liom carr a thiomáineann níos fearr ná seanchamhal.”
  
  
  “Nó ceann nua,” adeir sé. "Cé chomh luath?"
  
  
  “Am maith a bheadh ann anois.”
  
  
  “I gceann deich nóiméad is leatsa é.”
  
  
  "Tá"
  
  
  An bhfuil cúlbhealach anseo? "
  
  
  Bhreathnaigh sé orm go criticiúil. "Nach bhfuil an t-úinéir ag dul a chur faoi deara trioblóid?"
  
  
  "Ní Inniu. Cén fáth a bhfuil an oiread sin saighdiúirí thart? Thug mé faoi deara a chomhchruinniú nuair a thóg mé dorn iomlán de ríleanna as mo sparán.
  
  
  “Seo obair an Ghinearálta. Anois go bhfuil an Boss marbh. Beidh sé ina boss."
  
  
  "An raibh an Boss marbh ina dhuine maith?"
  
  
  “Cosúil le boss ar bith,” a chrom sé.
  
  
  "An mbeidh fadhb ann?"
  
  
  "Ach amháin dóibh siúd atá i gcoinne an ginearálta."
  
  
  "An bhfuil sé go leor?"
  
  
  “Tá ráflaí ann go bhfuil siad ann. Tá cuid acu ag iarraidh go mbeadh bean chóir an Mháistir mhairbh i gceannas ina áit.”
  
  
  "Cad atá á rá agat?"
  
  
  "Ní labhraím. Tá mé ag éisteacht le".
  
  
  "Cé mhéad de seo atá uait?" Chaith mé nótaí bainc air.
  
  
  Spléach sé sideways ag dom. “Níl an máistir an-chliste. D'fhéadfainn thú a ghoid."
  
  
  "Níl." aoibh mé air. “Ba mhaith liom tú a fhostú. Má mheallann tú mé, bhuel, in-ula.”
  
  
  Thóg sé an méid a bhí de dhíth air, ansin dúirt sé liom conas a fháil ar an mbealach amach ar ais an t-óstán. "Deich nóiméad," a dúirt sé, winked orm agus d'fhág.
  
  
  ghlas mé an doras agus dhún mé na dallóga ar an fhuinneog amháin sa seomra. Bhí sé i ndáiríre doras a d'oscail ar BALCÓIN beag. Bhí radharc ann ar na díonta cothroma agus ar an gcuan. Lig sé san aer úr freisin. Nuair a chuir mé Wilhelmina i mo ghualainn agus nuair a cheangail mé Hugo le m'éadan, smaoinigh mé ar Henry Sutton, fear an stáisiúin CIA. Dá ndéanfaí ár seasaimh a aisiompú, bheadh duine éigin agam san aerfort chun mo theacht a sheiceáil, tiománaí le bheith san airdeall, agus teagmhálaí anseo ag an óstán chun mo theacht isteach a éascú. Bheadh teachtaireacht ann faoi infhaighteacht an ghluaisteáin. Níor thaispeáin Henry mórán dom.
  
  
  D’oscail an bealach isteach cúil go dtí an t-óstán isteach i gcarn boladh. Bhí sé leathan go leor le haghaidh Fiat 1100. Bhí Ali agus úinéir an ghluaisteáin ag fanacht liom, an chéad cheann acu chun mo bheannacht a fháil agus an dara ceann féachaint cé mhéad níos saibhre a dhéanfainn é.
  
  
  "An maith leat seo, a Mháistir?" Patted Ali an scannán deannaigh ar an sciathán.
  
  
  Thaitin sé níos fearr liom nuair a chuaigh mé isteach agus thosaigh sé. Bhí na ceithre sorcóir ar a laghad ag obair. Bhí lá an úinéara scriosta nuair a dhiúltaigh mé slad a dhéanamh, thug sé leath den chíos a luaigh sé dó ar feadh ceithre lá, agus mharcaigh sé as an subh ag glaoch ar Allah chun iad a bheannú araon.
  
  
  Bhí cuma níos mó ar Lamana ar pháirc mhór ná ar chathair. Thóg na Fraince a sráideanna i gcruth lucht leanúna agus fite fuaite leo le go leor páirceanna bláthanna, a bhuíochas leis an bhfáil ar a raibh an chríoch suite. Thug an meascán d'ailtireacht Moorish agus pleanáil na Fraince charm sean-domhan do Lamana nach bhféadfadh fiú na saorálaithe a scriosadh.
  
  
  Chuimhnigh mé a sráideanna ar turas héileacaptair go Montreal, marcaíocht sa trácht cúng ag dul i dtreo an imeall agus Ambasáid na SA ar Rue Pepin. Ag na crosbhealaí is mó bhí gluaisteáin armúrtha agus foirne ag scíthe. Thiomáin mé thar Pálás an Uachtaráin go sonrach. Bhí a geataí ornáideacha maisithe i crepe dubh. Trí na barraí órga chonaic mé bóthar fada clúdaithe le crainn pailme. Bhí an leagan amach, an taobh amuigh agus an taobh istigh i mo chuimhne freisin. Ní raibh cosaint an Pháláis níos fearr ná aon phointe eile. Is féidir gur sheol Tasakhmed a chuid trúpaí chun tuiscint a fháil, agus ní toisc go raibh sé ag súil le trioblóid.
  
  
  Bhí an ambasáid, Villa beag bán, suite taobh thiar de bhalla fada bán ard. Bhí an bhratach ar a dhíon ag leath na foirne. Bhí áthas orm na Marines a fheiceáil ina gharda ag an ngeata, agus níos mó sásta fós lena n-iompar dáiríre. Seiceáladh mo phas. Seiceáladh an Fiat ó chochall go trunk. Fuair Sutton glaoch. Tháinig an freagra agus dúradh liom cá háit le páirceáil agus tuairisc a thabhairt don sáirsint ag bealach isteach na hAmbasáide. Thóg an rud ar fad thart ar dhá nóiméad, an-bhéasach, ach níor chaill aon duine cleas.
  
  
  Taobh thiar den doras fuair mé an sáirsint. Bheadh sé deacair gan é a thabhairt faoi deara. Bhí áthas orm go raibh muid ar an taobh céanna. Rinne sé seiceáil faoi dhó agus ansin thug sé comhairle dom mo lámh chlé a thógáil ar staighre leathan le dhá bhrainse. Ba é Seomra 204 mo cheann scríbe.
  
  
  Shiúil mé suas an staighre cairpéad i measc boladh na bláthanna, ciúnas chiúnas sochraide. Ní hamháin gur tomhas an imeachta a bhí i gceist le tost, ach freisin an uair. Bhí sé tar éis a cúig cheana féin.
  
  
  Bhuail mé ar uimhir 204 agus, gan fanacht ar fhreagra, d'oscail an doras agus rushed istigh. Fáiltiú a bhí ann, agus rinne an bhean rua a bhí ag fanacht liom rud éigin chun an sruth gaile a bhí dírithe agam ar Sutton a mhaolú. "Galánta" a bhí mo chéad imoibriú; ní gnáthrúnaí é, an dara tuiscint a bhí agam.
  
  
  Bhí mé ceart ar an dá chomhaireamh.
  
  
  “A Uasal Cole,” ar sise, ag druidim liom, “táimíd ag feitheamh ort.”
  
  
  Ní raibh súil agam í a fheiceáil, ach dúirt ár gcroíthe láimhe gearr rud éigin maith ar eagla na heagla gan choinne. "Tháinig mé chomh tapa agus a thiocfadh liom."
  
  
  "Ó". D'imigh sí ar mo bhrón, a súile glasa geala súilíneach. Bhí a aoibh gháire chomh caolchúiseach lena boladh, bhí dath a cuid gruaige rud éigin speisialta, Yates agus Kathleen Houlihan rollta isteach i gceann amháin. Ina áit sin, ba í Paula Matthews í, cúntóir agus rúnaí don Henry Sutton a bhí ar iarraidh. "Cá bhfuil sé?" Dúirt mé, tar éis di isteach san oifig.
  
  
  Níor fhreagair sí go dtí gur shuigh muid síos. "Tá Henry - an tUasal Sutton - ag obair ar ullmhúcháin... maidir le bás an Ambasadóir."
  
  
  "Cad é seo a réiteach?"
  
  
  "I... níl a fhios agam i ndáiríre ... ní féidir ach é seo a fhreagairt cén fáth ar maraíodh é."
  
  
  "Níl aon rud ann?"
  
  
  "Níl." Chroith sí a ceann.
  
  
  "Cathain a bheidh Sutton ar ais?"
  
  
  "Tá sé ag smaoineamh ag seacht."
  
  
  "Ar tháinig rud ar bith dom?"
  
  
  "Ó sea, rinne mé dearmad beagnach." Thug sí clúdach dom óna deasc.
  
  
  "Gabh mo leithscéal." Bhí freagra códaithe Hawke ar mo cheist Rómhánach gairid agus níor thug sé aon fhreagraí fíor: úinéireacht NAA 60% Mendanike, 30% Tasahmed, 10% Shema. Dá mba mhian le Tasakhmed nó Shema mise a mharú, is cinnte go bhféadfaí é a dhéanamh anseo níos fusa ná sa Róimh.
  
  
  Sracfhéachaint mé ar Paula, ag tabhairt faoi deara go raibh swelled a breasts i gcoinne a blús. “Tá d’oifig idirchaidrimh ag teastáil uaim.”
  
  
  “Cad is féidir linn a dhéanamh chun cabhrú leat?” Bhí a chomhartha galánta.
  
  
  “Labhraímis faoin gceangal.”
  
  
  Rinne an roinn cumarsáide agus a príomh-oibreoir, Charlie Neal, rudaí a mhaolú beagán. Bhí an trealamh úrscothach agus bhí a chuid rudaí ar eolas ag Neil. Ag baint úsáide as seoladh caochadán eile, ionchódaigh mé AX-Sp. do Seabhac: gach rud faoi FAO ag teastáil, an Dr. Otto van der Meer.
  
  
  "Ba chóir go mbeadh freagra agam taobh istigh de leath uair an chloig, Charlie." Dúirt mé. "Cuirfidh tú in iúl dom."
  
  
  “Beidh muid i mo chábán,” a chuir Paula in iúl dúinn beirt.
  
  
  Bhí roinnt bungalónna beaga don fhoireann laistigh de bhabhún ambasáide le ballaí. Chuir Paula in iúl dom go raibh sé roghnach maireachtáil i dteach den sórt sin go dtí le déanaí, ach d'fhág ionsaithe sceimhlitheoireachta ar phearsanra na SA go raibh sé éigeantach do na mná go léir, go háirithe mná singil atá sannta do NAPR, cónaí iontu.
  
  
  “Ní droch-smaoineamh é,” a dúirt mé agus muid ag siúl ar an gcosán chuig a teachín.
  
  
  “Tá na buntáistí aige, ach tá teorainn leis.”
  
  
  Thug na crainn cufróg máguaird mothú taitneamhach leithlisithe don áit, cé go raibh teachín cosúil leis in aice láimhe. Chuir an bougainvillea dearg i gcoinne an chumhdaigh bháin leis atmaisféar na síochána a bhí chomh meabhlach le gach rud eile.
  
  
  "De ghnáth roinnfinn m'eastát le duine éigin nach raibh mé in ann seasamh leis, ach an uair seo d'íoc an easpa daoine as." Thaitin an bealach a chroith sí a ceann liom.
  
  
  Bhí patio beag taobh thiar den chistin níos lú fós, shuíomar air agus bhí gin agus tonic againn. “Shíl mé go mbeadh sé níos compordaí anseo,” a dúirt sí.
  
  
  “Is maith liom do bhreithiúnas. Lig dom caitheamh leat le ceann de mo chuid indulgenes." Thairg mé mo chuid toitíní.
  
  
  “Hmm... litreacha órga, cé chomh hálainn.”
  
  
  “Ba mhaith leat tobac. An bhfuil tú sa ghnó céanna le Henry?"
  
  
  Chlaon sí mar a bhí mé amach an níos éadroime.
  
  
  "Cathain a shéideann sé an díon?"
  
  
  “Beidh fadhbanna ag an tsochraid amárach. Ach níl aon fhreasúra i ndáiríre ag an nGinearál Tasakhmed.”
  
  
  “Cad a tharla anseo sula bhfuair Mendanike agus an t-ambasadóir bás?”
  
  
  Thug sí súil aireach, amhantrach dom. “B’fhéidir gur cheart duit fanacht agus labhairt leis an Uasal Sutton faoi seo.”
  
  
  “Níl am agam fanacht. Cibé rud atá ar eolas agat, déanaimis é anois."
  
  
  Níor thaitin mo thóin léi. "Éist, a Uasail Cole..."
  
  
  “Ní hea, éist. Tá treoracha faighte agat maidir le comhoibriú. Is maith liom an dóigh a gcomhoibríonn tú, ach ná labhair fúm go hoifigiúil. Is gá go mbeadh a fhios agam, agus faoi láthair." Bhreathnaigh mé uirthi agus bhraith mé spréacha.
  
  
  Iompaigh sí ar shiúl. Níorbh fhéidir liom a rá cé acu an raibh an blush ar a leicne toisc go raibh sí ag iarraidh a rá liom dul go hifreann nó go raibh muid ag dul i bhfeidhm ar a chéile. Tar éis nóiméad, d'fhill a súile chuig mianach, fuar agus beagán naimhdeach.
  
  
  “Tá dhá rud ann. Ar an gcéad dul síos, tá iontas orm nach bhfuil a fhios agat fós. Ó mhí Lúnasa, tá faisnéis á seoladh againn chuig Langley faoi theacht na sceimhlitheoirí gairmiúla ó áiteanna éagsúla ..."
  
  
  "Teacht i singil, lánúineacha agus triúr." Chríochnaigh mé ar a son. "Is í an cheist - cá bhfuil siad?"
  
  
  “Níl muid cinnte. Tagann siad agus imíonn siad. Shíl muid go raibh an Príomh-Aire taobh thiar de seo. Bhí an tAmbasadóir Petersen ag iarraidh é seo a phlé leis."
  
  
  Bhí brón orm go raibh níos mó freagraí ag van der Meer ná na daoine seo. "An bhfuil siad fós ag teacht isteach?"
  
  
  "Tháinig an bheirt ar an gceathrú fichid ó Dhofar."
  
  
  "An mbraitheann tú gur thug Mendanike leo iad chun a ionsaí in aghaidh Osman a neartú?"
  
  
  
  “Bhí muid ag iarraidh an fhéidearthacht a thástáil.”
  
  
  "Cén cineál caidrimh a bhí ag Ben d'Oko leis an ginearál?"
  
  
  "Col ceathracha Kissing"
  
  
  Bhí na freagraí caighdeánacha ar fad aici. “An bhfuil fianaise ann go mb’fhéidir gur stop siad den phógadh, go bhfuair Tasahmed réidh le Mendanike?”
  
  
  “Ar ndóigh tagann sé seo chun cuimhne. Ach níl aon fhianaise againn. Más féidir le Henry a fháil amach cé hé an tiománaí a mharaigh an Ambasadóir Petersen, b’fhéidir go bhfaighfimid amach é sin freisin."
  
  
  Chuaigh mé isteach i mo ghloine. "Cá bhfuil an Coirnéal Duza oiriúnach?"
  
  
  “I bpóca an ghinearálta. Déanann sé an obair shalach agus is breá leis. Nuair a fhéachann tú air, feiceann tú scálaí nathair.”
  
  
  Chuir mé síos ar an ghloine folamh. "Cad é an dara pointe a luaigh tú?"
  
  
  “D'fhéadfadh sé a bheith rud ar bith. Tá fear darb ainm Hans Geier ar mian leis dul i dteagmháil leis an Uasal Sutton."
  
  
  "Cé hé?"
  
  
  “Tá sé ina phríomh-mheicneoir ar North African Airlines.”
  
  
  Mo chluasa perked suas. "Ar thug sé aon tásc cad a bhí uaidh?"
  
  
  “Ní hea. Theastaigh uaidh teacht. Dúirt mé go mbeidh muid ag glaoch."
  
  
  I dtéarmaí mo thiomáint gnéis, d'éirigh thar barr le Paula Matthews. Mar oibrí CIA nó oibrí cúnta nó pé rud a bhí ann, chuir sí a boss ar iarraidh i gcuimhne dom. "An bhfuil a fhios agat cá bhfuil Guyer?"
  
  
  “Bhuel, níl ach cuntar hangar amháin ag an aerfort. Dúirt sé go mbeadh sé ann go dtí a hocht."
  
  
  Dúisím. “Paula, tá an-bhrón orm nach bhfuil am agam labhairt faoi dhath do chuid gruaige agus boladh jasmine. Ba mhaith liom é a sheiceáil i gcoinne an bháisteach. Idir an dá linn, an bhféadfá iarraidh ar Henry bualadh liom ag an mbeár ag Pálás Lamana ag a hocht le freagra a thabhairt ar mo theileagram? "
  
  
  Nuair a d’éirigh sí ina seasamh, bhí a leicne flushed arís. "Is féidir go mbeadh cruinniú ag an Uasal Sutton."
  
  
  "Abair leis a chur ar ceal." Chuir mé mo lámha ar a guaillí. "Agus go raibh maith agat as an deoch." Phóg mé di chastely ar an forehead agus shiúil ar shiúl, miongháire ar a cuma puzzled.
  
  
  
  Caibidil 6
  
  
  
  
  
  Agus mé ag druidim leis an aerfort, bhí an solas ag dul in olcas sa spéir ghrianmhar. Bhí na lampaí páirce ar lasadh, agus léirigh an teach solais ar an túr an dorchadas trom dearg. Anois bhí trí charr armúrtha os comhair an mbealach isteach in ionad dhá. Bhí a fhios agam go mbeadh an bealach isteach chuig an aerfort cosanta freisin. Níor leanadh ón gcathair mé, agus ní raibh aon duine ag déanamh monatóireachta ar an rochtain atá agam ar an ambasáid ná ar an ambasáid. Beidh an imshuí atá romhainn beagán níos deacra.
  
  
  Chas mé an príomhbhóthar isteach ar stráice gairid bóthair a chuaigh go dtí na hangar. Bhí cuaillí garda ag deireadh an bhóthair, agus in aice láimhe bhí jíp ordaithe AMX na Fraince agus iompróir pearsanra armúrtha TT 6 Bhí roinnt daoine díomhaoin go dtí go bhfaca siad mé ag druidim. Ansin léim siad amhail is dá mba mise an fórsa ionraidh a raibh siad ag fanacht. Bhí motioned mé a stopadh go maith caoga troigh as an geata.
  
  
  Bhí an sáirsint i gceannas ar scuad ceathrar fear agus fórsaí comhraic réidh. Bhí an beannacht go tobann agus i Araibis. Bhí mé i gcríoch toirmiscthe. Cad a rinne an ifreann shíl mé go raibh mé ag déanamh!
  
  
  Bhí mo fhreagra i bhFraincis. Bhí mé i mo ionadaí do Chumann Aerloingseoireachta Pháras. Bhí gnó agam le M'sieur Guyer, príomh-mheicneoir an Mecanicien des Avions Africque Nord. Arbh é seo an áit mícheart le dul isteach ann? Leis an gceist seo bhronn mé mo phas oifigiúil Francach leis an stampa ceart.
  
  
  Thóg an sáirsint an doiciméad agus chuaigh ar ais leis chuig an mboth slándála, áit ar dhírigh an bheirt oifigeach ar na leathanaigh a chasadh. D'fhéach mo cheathrar gardaí orm gan grá. D'fhan mé leis an gcéad chéim eile, a fhios agam go maith cad a bheadh ann.
  
  
  An uair seo bhí leifteanant in éineacht leis an sáirsint. Bhí sé rud beag níos lú unfriendly agus labhair sé liom i bhFraincis. Cén cuspóir a bhí le mo chuairt? Cén fáth ar theastaigh uaim M'sieur Geyer a fheiceáil?
  
  
  Mhínigh mé go raibh fadhbanna ag NAA leis an eitleonaice ar a Fourberge 724C nua agus gur cuireadh ó Pháras mé chun an fhadhb a réiteach. Ansin chuaigh mé i muinín an Leifteanant agus le gothaí cur síos go mion teicniúil ar gach rud a tharla. Bhí mé spreagtha. Ar deireadh, bhí a dhóthain faighte aige, thug sé mo phas ar ais dom agus chrom sé a lámh orm, ag ordú go ligfí isteach mé.
  
  
  "Allah maak!" Scairt mé agus beannacht agus mé ag siúl tríd an geata. Cuireadh an cúirtéis ar ais. Bhíomar go léir ar an taobh céanna. Bealtaine Allah bless agus slándáil lag.
  
  
  Ní raibh ach dhá charr sa charrchlós hangar. Bhí mé ag súil le bualadh le gardaí breise, ach ní raibh aon cheann. Tar éis duit dul tríd an imlíne, fuair tú féin taobh istigh. Bhí cúpla sean-DC-3 ar an líne eitilte. Laistigh den hangar bhí ceann eile le hinnill scriosta. Chomh maith leis an Caravel agus roinnt aerárthach dhá inneall níos lú, bhí aerárthach nua iontach Gulfstream. Bhí suaitheantas NAPR suite faoi fhuinneog an phoilphoill. Gan amhras, ba é seo leagan Mendanicke d'Aerfhórsa a hAon. Cén fáth DC-6 a thiomáint go Budan?
  
  
  Má bhí eitleán den sórt sin luxurious agat?
  
  
  Agus aird á tabhairt agam ar na haerárthaí éagsúla agus mé ag siúl tríd an taobh istigh den hangar, níor thug mé faoi deara aon chorp ag gluaiseacht. Bhí sé le linn layoffs, go raibh do cinnte. Ar chúl an hangar bhí rannóg oifige iata le gloine. Chonaic mé solas trína chuid fuinneoga agus chuaigh mé i dtreo é.
  
  
  Bhí aghaidh mhíthrócaireach ar Hans Geyer agus súile cunning cosúil le cnaipí. Ba é a chruinneachán maol dath leathar próiseáilte. Bhí sé gearr agus stocach, le forearms móra agus lámha móra clúdaithe le claiseanna saille. Bhí sé ar a chumas a cheann a chromadh ar nós spideog ag éisteacht le péist. Bhreathnaigh sé orm agus mé ag siúl tríd an doras.
  
  
  "An tUasal Guyer?"
  
  
  "Tá sé dom." Bhí a ghuth páirín.
  
  
  Nuair a shroich mé amach, chaith sé a chuid rabhlaeir bána salach sular choimeád sé amach é. "An raibh tú ag iarraidh a fheiceáil an tUasal Sutton?"
  
  
  Tháinig sé ar an airdeall go tobann agus d'fhéach sé tríd an críochdheighilte gloine agus ansin ar ais orm. "Níl tú Sutton."
  
  
  “Ceart. Cole is ainm dom. Tá aithne ag an Uasal Sutton agus mé féin ar a chéile.”
  
  
  "Hmmm." D'fhéadfainn na rothaí a chloisteáil ag cliceáil taobh thiar dá mhala a bhí go domhain faoi bhláth. “Conas a fuair tú anseo? Tá an áit seo curtha suas níos déine acu ná cnap bó le linn an bhleáin.”
  
  
  "Níor tháinig mé chun bainne."
  
  
  Bhreathnaigh sé orm ar feadh soicind agus ansin gáire. "Maith go leor. Suigh síos, a Uasail Cole." Léirigh sé cathaoir ar an taobh eile dá dheasc cluttered. “Ní dóigh liom go gcuirfeadh aon duine bac orainn.”
  
  
  Shuidh muid síos agus d'oscail sé tarraiceán agus tharraing amach buidéal bourbon nasctha agus cupáin páipéir. “An bhfuil tú ag mothú ceart go leor? Gan oighear?
  
  
  “Tá go maith agat freisin,” arsa mise, ag sméideadh ar an mbuidéal.
  
  
  “Ó, táim ag taisteal beagán. Inis dom cathain".
  
  
  - Dúirt mé, agus tar éis dúinn an bualadh bos a rith agus ár mbrandaí féin a lasadh suas, chrom Hans a cheann chugam agus tháinig sé go dtí an pointe. "Cad is féidir liom a dhéanamh duit, an tUasal Cole?"
  
  
  “Sílim go bhfuil sé an bealach eile timpeall. Bhí tú ag iarraidh sinn a fheiceáil."
  
  
  “Cad atá á dhéanamh agat san ambasáid, a Uasail Cole? Shíl mé go raibh aithne agam ar gach duine a bhí ann."
  
  
  “Tháinig mé tráthnóna inniu. Henry iarr orm a chur ina ionad. Tá treoracha tugtha dom ag na daoine a bhfuil mé ag obair dóibh - ná cuir am amú. An bhfuil muid chun é seo a dhéanamh?
  
  
  Thóg sé sip as a ghloine agus chlaon sé a cheann ar ais. “Tá roinnt eolais agam. Ach fuair mé amach nach bhfuil aon rud sa saol seo éasca nó saor.”
  
  
  “Gan argóintí. Cén t-eolas? Cén praghas?"
  
  
  Rinne sé gáire. “A Thiarna, is cinnte nach Arabach tú! Agus tá, tá a fhios agam nach bhfuil aon am agat le cur amú.” Chlaon sé ar aghaidh, ag cur a lámha ar an mbord. Ón solas lasnairde, glistened allais ar a cruinneachán. “Ceart go leor, mar is tírghráthóir mé i gcroílár, tabharfaidh mé duit é ar phinginí. Míle dollar Mheiriceá isteach sa chuntas agus cúig mhíle más féidir liom cruthúnas a sholáthar.”
  
  
  “Cad é an mhaith atá sa chéad chuid mura féidir leat an dara cuid a tháirgeadh?”
  
  
  “Ó, ach is féidir liom. Seans go dtógfaidh sé beagán ama mar tá gach rud anseo i riocht uafásach faoi láthair. Ar mhaith leat do sholáthairtí a athlánú?
  
  
  "Níl sé uaim go raibh maith agat. Mar sin a labhairt. Tabharfaidh mé trí chéad duit mar thaisce. Má tá an chéad chuid go maith, gheobhaidh tú na seacht gcinn eile agus ráthaíocht cúig mhíle má tháirgeann tú.”
  
  
  D'ól sé an chuid eile dá dheoch dom, shluig sé é, agus dhoirt sé ceann eile dó féin. "Tá mé réasúnta," a dúirt sé. "Déanaimis a fheiceáil trí chéad."
  
  
  "Níl ach rud amháin." Tharraing mé amach mo sparán. “Mura dóigh liom gur fiú an éarlais a bhfuil agat, beidh orm é a thógáil ar ais.”
  
  
  “Ar ndóigh, ná cuir allais, feicfidh tú.”
  
  
  “Ba mhaith liom freisin freagraí ar mo chuid ceisteanna féin."
  
  
  "Rud ar bith is féidir liom a dhéanamh chun cabhrú." Chuaigh sé i léig agus é ag comhaireamh sé caoga agus líonta isteach i bpóca brollaigh a chuid rabhlaeir. “Ceart go leor,” a sheiceáil sé an críochdheighilte, chrom sé a cheann agus d’ísligh a ghuth. “Ní timpiste a bhí i dtimpiste eitleáin Mendanike. Tá a fhios agam conas a tharla sé. Tá an fhianaise sa bhrablach i mBúdan."
  
  
  "An bhfuil a fhios agat cé a rinne é seo?"
  
  
  “Ní hea, ach is féidir le haon amadán buille faoi thuairim maith a dhéanamh. Anois is é Tasakhmed uimhir a haon.”
  
  
  “Ní íocann mo mhuintir as tomhaiseanna. Cá bhfuil an DC-7?
  
  
  “DC-7! Ba iad na sé cinn a d’eitil Mendanike agus a bhuíon isteach.” D'ardaigh a ghuth. “Agus is maith is ceart go raibh siad ag eitilt ar Shruth na Murascaille.” Ba é seo an chéad rud a thug rabhadh dom. Ach tuirlingt a bhí ann..."
  
  
  "Hans," d'ardaigh mé mo lámh. "Seacht, cá bhfuil DC-7 NAA?"
  
  
  Bhí sé faoi choinneáil. Bhí sé lochtach. “I Rufa, ag bunáit mhíleata. Cén fáth nach mór duit é seo a dhéanamh ..."
  
  
  “Cén fáth a bhfuil sé i Rufa? An mbíonn sé lonnaithe ansin de ghnáth?”
  
  
  “Tógadh isteach san arm é ar feadh cúpla mí.”
  
  
  "Cad mar gheall ar a fhoireann?"
  
  
  “Díreach míleata. Féach, nach ionadh leat conas a fuair siad Mendanike?
  
  
  
  Seo scéal amháin. Tá sé seo tarlaithe roimhe seo. Bhí an teimpléad mar an gcéanna, bhí an cur chuige mar an gcéanna. Ba é an socrú foirfe. Seo…"
  
  
  "An raibh tú ar dualgas nuair a d'éirigh Mendanike as?"
  
  
  "Beag an baol! Dá mbeinn ann, bheadh sé beo inniu... nó b'fhéidir go mbeinn marbh freisin. Bhí Khalid ar dualgas. Bhí sé an boss oíche. Níl sé ach a thuilleadh thart, lá nó oíche. Dúradh liom go raibh mé tinn. Mar sin tá mé ag iarraidh rud éigin a insint duit sula n-éireoidh mé tinn, níl ach tú ag iarraidh labhairt faoin DC-7 diabhal sin. Nuair a thug siad air as seo, dúirt mé riddance maith! "
  
  
  Cé go raibh sé ag toirneach, rinne mé an gnáthsheiceáil tríd an deighilt ghloine. Ní raibh solas ar bith sa chrochadán, ach bhí a dhóthain dorchadais sa dorchadas chun scáthchruth na ndaoine nua a tháinig isteach a dhéanamh amach. Bhí cúigear acu. Bhog siad thart ar an hangar leagtha amach in ord sínte. Bhí an lasc solais lastuas ar an mballa taobh thiar de Hans.
  
  
  "Múch na soilse, go tapa!" - Rinne mé idirghabháil.
  
  
  Fuair sé an teachtaireacht ó mo ton agus an bhfíric go raibh sé thart fada go leor fios a bheith acu nuair a stoptar suas agus a dhéanamh mar a dúradh leis.
  
  
  Mhothaigh mé casacht bronchial olc measctha le fuaim na gloine briste agus mé ag claonadh ar ais i mo chathaoir agus mé ag dul ar mo ghlúine. Wilhelmina ar láimh. Sa dorchadas chuala mé Hans ag análú go trom.
  
  
  "An bhfuil doras cúil?"
  
  
  "San oifig nascadh." Chrith a ghuth.
  
  
  “Isteach ansin agus fan. Tabharfaidh mé aire do gach rud anseo."
  
  
  Cuireadh isteach ar mo chuid focal ag roinnt urchair eile agus cúpla ricochets. Ní raibh mé ag iarraidh tine a oscailt le gunna meaisín 9mm agus glaoch isteach ar na coisithe. Bhí an t-ionsaí go hiomlán in vain. Ní raibh aon ghá na fuinneoga gloine a bhriseadh ionas go bhféadfadh cúigear laochra meicneoir neamharmtha amháin a ghabháil. Chiallaigh na jammers nach raibh siad ina bhall de chomhlacht slándála an aerfoirt. B’fhéidir gurbh é an smaoineamh a bhí acu ná eagla a chur ar Hans chun báis.
  
  
  Chuala mé Hans ag sleamhnú isteach sa chéad oifig eile. Shuigh mé síos ag an doras agus d'fhan mé. Ní le fada. D'eitil an chéad duine de na hionsaitheoirí isteach le clang cosa. Bhuail mé go híseal é agus de réir mar a chuaigh sé ar seachrán bhuail mé é le cnap Wilhelmina. Chomh luath agus a bhuail sé an t-urlár, lean uimhir a dó é. Thóg mé suas é agus fuair sé Hugo go dtí an uas. Lig sé amach caoin neamhbhriste agus thit sé ar mo ghualainn. Bhog mé ar aghaidh, ag baint úsáide as é mar sciath, agus tháinig muid trasna uimhir a trí.
  
  
  Nuair a tharla teagmháil, chaith mé an corp scian-ghearrtha as a ghualainn. Bhí sé níos tapúla agus níos cliste. Shleamhnaigh sé as an meáchan marbh agus tháinig i dtreo dom le piostail, réidh le shoot. Léim mé ceart roimh an lámhaigh, chuaigh faoina lámh, agus shíolraigh muid go dtí an urlár an hangar. Bhí sé mór agus láidir, agus boladh sé de allais fásaigh. Choinnigh mé a láimhe leis an gunna. Sheachain sé tionchar mo ghlúine ar mo chrotch, a lámh chlé ag iarraidh greim a fháil ar mo scornach. Agus beirt eile dá chairde i láthair, ní raibh aon am agam le cur amú ar ealaín na wrestling Greco-Rómhánach. Lig mé dá lámh saor teacht ar mo scornach agus chuir mé iachall ar Hugo faoina lámh. Shuddered sé agus thosaigh a thrash, agus léim go tapa as dó, réidh le haghaidh an dá cheann eile. Chuala mé duine ag rith. Shíl mé gur smaoineamh maith a bhí ann agus shiúil mé ar ais trí dhoras na hoifige, ag cúngú síos.
  
  
  "Hans!" - Hissed mé.
  
  
  "Cúil!"
  
  
  “Oscail an doras, ach fan ann.”
  
  
  "Ná bí buartha!"
  
  
  Tháinig an doras amach as cúl an hangar. D'fhéadfadh go gciallódh cosa reatha gur chinn ár gcuairteoirí bualadh linn ansin. Pé le soilse aerfoirt, soilse slándála agus soiléireacht an dorchadais tráthnóna go luath, ní raibh aon fhadhb a fheiceáil má bhí againn aon chuideachta gan iarraidh. Níl sé seo faighte againn faoi láthair.
  
  
  “Tá mo charr ag an gcosán,” a dúirt mé. “Leanann tú mé. Féach ar ár gcúl. Rachaimid go dtí".
  
  
  Siúlóid measartha lom a bhí ann ó chúl an hangar go dtí an limistéar páirceála folamh. Sheas an Fiat amach mar shéadchomhartha do Washington.
  
  
  "Cá bhfuil do charr, Hans?" Chuir mé ceist ar.
  
  
  "Ar an taobh eile den hangar." Bhí air rith chun coimeád suas liom, agus bhí sé as anáil ní hamháin toisc go raibh sé tuirseach. "Pháirceáil mé ansin é mar tá sé níos scáthaithe agus ..."
  
  
  “Fine. Suíonn tú sa chúl, luíonn tú síos ar an urlár agus ná bogann tú orlach.”
  
  
  Ní dhearna sé argóint. Thosaigh mé Fiat, ag ríomh na suimeanna ar dhá phointe. Dá leanfadh cuairteoirí mé, bheadh a fhios acu cá raibh mo charr páirceáilte. Mura raibh siad mar chuid den fhoireann a bhí ag cosaint an aerfoirt, ba oifigigh faisnéise iad, rud nach fadhb í do na páirtithe. Ar aon chuma, tháinig siad chun Hans, ní mise.
  
  
  Ag druidim leis an bpost slándála, stop mé an carr, mhaolaigh mé na ceannsoilse chun a thaispeáint go raibh mé aireach, agus d'éirigh mé amach. Dá mbeadh a fhios ag an leifteanant agus a bhuachaillí faoin scuad feallmharú, bheadh sé faighte amach agam anois.
  
  
  Chuaigh an ceathrar bunaidh, faoi stiúir an tsáirsint, chugam. “Vive la NAPR, Sáirsint,” a chan mé, ag bogadh i dtreo iad.
  
  
  "Ó, tú," a dúirt an sáirsint.
  
  
  .
  
  
  “Beidh mé ar ais ar maidin. Ar mhaith leat mo phas a stampáil?”
  
  
  “Is é amárach lá paidir agus caoineadh,” adeir sé. "Ná tar anseo."
  
  
  “Ó tá. Tuigim".
  
  
  “Imigh amach as seo,” a dúirt an sáirsint.
  
  
  Shiúil mé ar ais go dtí an carr go mall, ag coinneáil mo shúile ar scáthchruth cuartha an hangar. Go dtí seo, chomh maith. Aoibh mé, waved chun na gardaí agus thosaigh a thiomáint ar shiúl.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 7
  
  
  
  
  
  
  
  
  Tar éis dom an t-aerfort a fhágáil agus a chinntiú nach raibh aon duine inár ndiaidh, chas mé chuig mo phaisinéir i bhfolach.
  
  
  “Ceart go leor, a chara. Tar agus bígí liom."
  
  
  Shiúil sé go dtí an suíochán cúil agus, ag glacadh sip, tharraing sé buidéal bourbon as a rabhlaeir. "Íosa!" - a dúirt sé agus ghlac sé sip fada. "Ar mhaith leat ceann?" - easanálú sé, agus an buidéal á choinneáil amach aige.
  
  
  “Ní bhainim riamh é agus mé ag tiomáint.”
  
  
  “Ó mo dhia, is cara thú. Anseo…” a shroich sé do phóca a chíche, “tóg seo ar ais. Shábháil tú mo shaol díreach. Tá gach rud a fuair mé a theastaíonn uait saor in aisce.”
  
  
  "Éasca ann, Hans." Ní raibh mé in ann stop a gáire. “Tá gach duine ar dualgas. Coinnigh an t-airgead duit féin. Beidh tú a thuilleamh iad."
  
  
  “Ach diabhal! Cár fhoghlaim tú riamh conas gníomhú mar sin!”
  
  
  “A? Cén fáth, mo shaol ar fad. Fiche bliain san Afraic agus “Cá fhad atá tú ar eitleán?” »
  
  
  “A? Cén fáth, mo shaol ar fad. Fiche bliain san Afraic, agus roimhe sin ..."
  
  
  “Sílim go bhfuil a fhios agat go bhfuil difríocht idir píolótach agus tuirbín. Is duine gairmiúil thú i do réimse." Tá mé i mo aonar. Cá bhfaighidh mé tú áit a mbeidh tú sábháilte? "
  
  
  "Mo áit. Tá balla ard agus geata láidir ann, agus greimfidh an sean Thor asal gé stáin má deirim leis.”
  
  
  “Is tusa an loingseoir. Aon smaoineamh cé hiad na daoine neamhchairdiúla seo?"
  
  
  “A Thiarna, ní hea! ní fhaca mé iad go fóill.”
  
  
  “An bhfuil aon aonaid commando in arm Tashamed?”
  
  
  "Maraigh mé. Is é an t-aon rud atá ar eolas agam ná go gcaitheann siad go léir ceannbheart breac gorm.”
  
  
  Bhí sé seo ar an láthair. Bhí ceann de na hionsaitheoirí ag caitheamh beret, bhí an bheirt eile gan ceannbheart.
  
  
  “An bhfuil tú cinnte nach dteastaíonn seo uait? Ólfaidh mé é go léir agus éireoidh mé ard ansin."
  
  
  “Ná bí chomh caillte sin ann nach dtugann tú aird ar a bhfuil le rá agam. Tá a fhios agat nach timpiste a bhí i mbás Mendanike. Cé eile a d'inis tú é sin dó?"
  
  
  "Duine ar bith. Duit amháin."
  
  
  "An bhfuil cúis eile ann go mbeadh duine ag iarraidh do scalp?"
  
  
  "An maróidh siad mé?"
  
  
  Bhuail mé na coscáin agus stop an Fiat. Caitheadh Hans ar aghaidh i gcoinne an deais, a bhuidéal ag déanamh clang contúirteach. Rug mé leis na rabhlaeir agus tharraing mé i dtreo m'aghaidh é. “Ba mhaith liom roinnt freagraí faoi láthair, nó rachaidh tú abhaile le buidéal i do bhéal. Tá sé soiléir?"
  
  
  Stán sé orm, gan urlabhra an uair seo, súile leathan, béal oscailte agus nodding balbh. Lig mé dó dul agus chuaigh muid amach arís. D'fhan mé go dtí gur dhúisigh sé, ansin thairg sé toitín dó go ciúin. Thóg sé é díreach chomh ciúin.
  
  
  "Mar sin, cé a d'inis tú faoi do theoiric faoin tubaiste?"
  
  
  “Khalid... Bhí sé sa hangar nuair a bhí mé ar dualgas. Tá ráflaí ann cheana féin faoi thubaiste. Nuair a d'iarr mé air cén fáth ar thóg siad an DC-6 in ionad an Gulfstream, dúirt sé nach raibh gineadóir ag an eitleán. Bhí a fhios agam go raibh sé ina luí. Sheiceáil mé gach rud ar Shruth na Murascaille an lá roimh ré. Bhí a fhios agam freisin go raibh eagla air mar ifreann. Le níos mó eagla a chur air agus é a chur ag caint, dúirt mé leis go raibh a fhios agam conas a rinneadh sabotaged ar an DC-6."
  
  
  "Agus labhair sé?"
  
  
  "Ní hea."
  
  
  "Cén chaoi a raibh a fhios agat go raibh sé sabotage?"
  
  
  “Mar a dúirt mé, bhí sé cosúil le timpiste eile a tharla san Afraic. Mar an gcéanna. Bhí a fhios ag gach duine gur sabotage a bhí ann, ach ní fhéadfadh aon duine é a chruthú. Ansin chruthaigh mé é. Más féidir liom teacht go Budan, is féidir liom é a chruthú. ar seo freisin."
  
  
  An siren caoineadh i gcéin thug freagra débhríoch. “D’fhéadfadh otharcharr a bheith i gceist. Feicfimid cén sórt bugaí dumhcha é seo." D'aistrigh mé don dara háit agus tharraing mé isteach sa Fiat, rud a raibh súil agam a bhí dian.
  
  
  "Táimid cinnte dul i bhfostú." Léim Hans suas agus síos, ag breathnú siar agus amach.
  
  
  Fuair ​​​​na rothaí roinnt tarraingt agus mé ag uillinneacha i dtreo chlúdach aille íseal.
  
  
  "Tá siad ag dul uafásach tapa!"
  
  
  Bhí súil agam éirí fada go leor den mbóthar le bheith as raon na gceannsoilse a bhí ag teacht isteach, .i. taobh thiar d’aille. Thosaigh na rothaí ag tochailt isteach agus ag rolladh amach. Bhí sé useless chun troid seo. "Fan," a dúirt mé, ag casadh as an inneall agus ag eitilt amach ar mo thaobh.
  
  
  Tagann dath geal an Fiat go foirfe isteach sa bhfásach. Is leor ionas nach ndearna siad sinn faoi deara nuair a chuaigh feithicil mhór ordaithe isteach, agus otharcharr ina dhiaidh sin. Bhí an siren ag caoineadh in aer fuar na hoíche. Ansin d’fhág siad agus d’éirigh muid agus shiúil muid ar ais go dtí an carr, le Hans ag gáire, “Cén bealach chun deireadh a chur leis an lá.”
  
  
  . Ansin d’fhág siad agus d’éirigh muid agus shiúil muid ar ais go dtí an carr, le Hans ag gáire, “Cén bealach chun deireadh a chur leis an lá.”
  
  
  “Is féidir leat buíochas a ghabháil le Allah nár chuir tú deireadh leis go deo.”
  
  
  "Tá. Conas a thiocfaimid as seo anois?"
  
  
  “Cuimfimid do bhuidéal agus b’fhéidir go dtiocfaidh smaoineamh. Mura bhfuil, táim cinnte go bhfuil tú go maith ag brú gluaisteáin.”
  
  
  Gan ach cúpla stadanna gairide, bhíomar ar ais ar an mbóthar i gceann deich nóiméad agus shroicheamar Villa Hans i gceann fiche nóiméad.
  
  
  Ba chuid de thithe i stíl Mhúrach le ballaí bána a bhí i gceathrú eachtrach Lamana agus iad dírithe ar pháirc ar a dtugtar Lafayette. Rinneamar roinnt taiscéalaíochta sula ndeachaigh muid isteach i bhfearann Hans. Bhí a theach in alley in aice leis an bpáirc. Shiúil muid timpeall air faoi dhó. Ní raibh gluaisteáin ná soilse ar an tsráid.
  
  
  - Agus dúirt tú Khalid seo go léir?
  
  
  "Sea."
  
  
  "An ndúirt tú le haon duine eile?"
  
  
  "Erica, mo iníon, ach ní dúirt sí faic."
  
  
  “Anois inis dom, cad eile a bhí tú a dhéanamh a chuir an oiread sin trína chéile gur theastaigh uathu tú a mharú?”
  
  
  “Beidh damanta orm má tá a fhios agam. Go hionraic!" Shín sé a lámh chun mé a shealbhú. “Déanaim beagán smuigleála, déanann gach duine. Ach ní cúis ar bith é sin leis an bhfear a mharú."
  
  
  “Ní ghlacfaidh siad ach do lámh dheas. Creidim go bhfuil logleabhair don DC-7 seo ar an eitleán.”
  
  
  “Tá. Má chabhraíonn sé, b'fhéidir go mbeadh logs agat ón sean-inneall. Ní bheidh tú in ann dul isteach i Rufa."
  
  
  msgstr "An bhfuil an tslándáil níos déine ná mar atá anseo?"
  
  
  "Ifreann tá."
  
  
  “Deir tú gur soláthraíodh an t-eitleán don arm. An bhfuil a fhios agat cén fáth?
  
  
  “Cinnte. Oiliúint paraisiúit. An bhféadfá a rá liom cén fáth a bhfuil tú..."
  
  
  “Cá ndearna tú cothabháil, deisiúcháin mhóra, rudaí mar sin?”
  
  
  “Rinneamar gach rud ach na bunghnéithe anseo. Chuige seo d'úsáid mé an Oilimpeach san Aithin."
  
  
  "Cathain a bhí an tseiceáil dheireanach aige?"
  
  
  “Ó, caithfidh gurbh é sin nuair a thóg siad é. Dúirt siad go ndéanfadh siad é a réiteach."
  
  
  “Ceist amháin eile,” arsa mise, agus na ceannsoilse á mhúchadh, “an bhfuil casadh ar an mbóthar seo?”
  
  
  Ghread sé go géar agus ansin chas sé a cheann, ag tuiscint an teachtaireacht. “Ní rud diabhal é! A Dhia, is dóigh leat go bhfuil siad ag leanúint orainn."
  
  
  Thiomáin mé suas, agus d'éirigh sé amach agus chuaigh sé go dtí an doras sa bhalla a raibh fuinneog Iúdás. Chuala mé Thor ag fás go fáilteach. Glaodh Hans an clog, ag glaoch dhá ghearr agus fada. Tháinig an solas lastuas ar aghaidh.
  
  
  “Caithfidh go raibh sí buartha fúm,” a dúirt sé. “Erica, is mise atá ann, a mhile,” adeir sé. "Tá cara agam, mar sin coinnigh Thor."
  
  
  Tarraingíodh an slabhra. D’oscail an doras agus lean mé isteach sa chlós é. I bhfianaise lag dhealraigh sé dom go raibh sí ard. Bhí rud éigin bán á chaitheamh aici agus bhí madra sneaiceanna uirthi. "Thor, stop é!" - a dúirt sí i nguth hoarse.
  
  
  Hans ar a ghlúine síos, ag cur a lámh ar cheann Thor. “Thor, seo é mo chara. Caitheann tú mar chara leis!"
  
  
  Shuigh mé síos in aice leis an madra agus lig dó sniff mo lámh. “Hey Thor,” a dúirt mé, “is tú an cineál fear le dul leis nuair is gá cosaint.”
  
  
  Snorted sé agus thosaigh wagging a eireaball. Sheas mé suas agus chonaic Erica ag féachaint orm. “Ned Cole is ainm dom. Thug mé turas abhaile do d’athair.”
  
  
  "Judging ag a boladh, tá mé cinnte de dhíth air." Bhí baint le greann sa rudeness seo.
  
  
  "Tá sé sin ráite go maith." Bhrúigh Hans an buidéal amach. “Féach, bhí deacracht agam é seo a bhaint amach as an uisce.”
  
  
  Rinneamar go léir gáire agus thaitin liom cé chomh suaimhneach a d'fhuaim sí. “Tar isteach, a Uasail Cole. Cad a tharla do do charr, a dhaid?
  
  
  “Bhris sé...a... Ní raibh mé ag iarraidh an t-am a ghlacadh chun é a dheisiú, go príomha toisc go bhfuil an tUasal Cole anseo ..."
  
  
  "An bhfuil tú sa ghnó eitlíochta?" D'oscail sí an doras agus motioned dúinn tríd. I bhfianaise raibh mé in ann í a fheiceáil níos fearr.
  
  
  Bhí mionleagan aici de shrón léimneach réamh-sciála a hathar. Thairis sin, caithfidh go raibh dearcadh fabhrach aici ar a máthair. Aphrodite i shorts bán. Sa aimsir fuar, chaith sí geansaí turtleneck gorm a d'fhéach go crua chun gach rud a choinneáil taobh istigh. Bhí an chuid eile dá cuid tomhais cothrom, agus nuair a dhún sí an doras agus shiúil anuas, d'fhéach sí chomh maith ag imeacht agus a rinne sí amach anseo. Go deimhin, cosnochta nó ar muin capaill, bhí Erica Guyer, le gruaig fhada dorcha nádúrtha, súile gorm díreach agus pollta, an radharc is inmhianaithe le haghaidh aon fhís.
  
  
  "An féidir liom rud éigin a fháil duit?" Chuir aoibh gháire lag orm.
  
  
  "Ní anois, go raibh maith agat." D'fhill mé an fhabhar.
  
  
  “Éist, a mhile, an raibh aon duine anseo? Ar ghlaoigh éinne?
  
  
  “Ní hea... lig mé do Kazza dul abhaile nuair a tháinig mé ón gclinic. Cén fáth a bhfuil tú ag fanacht le cuideachta?"
  
  
  “Tá súil agam nach bhfuil. Ciallaíonn mé, níl. Ach anois níl gach rud chomh maith agus ..."
  
  
  "Dúirt an Dochtúir Raboul go mbeadh sé níos fearr mura dtiocfaidh mé amárach. Sílim go bhfuil sé dúr
  
  
  agus tusa freisin. An aontaíonn tú, a Uasail Cole? “Bhí muid fós ag féachaint ar a chéile.
  
  
  “Níl ionam ach strainséir anseo, Iníon Guyer. Ach creidim gur féidir le rudaí éirí as smacht. Cibé scéal é, is cúis mhaith é duit lá saor a bheith agat, nach ea?"
  
  
  “Tá an ceart ag Doc. Hey, cad faoi beoir fuar agus sneaiceanna?" Ní raibh a fhios agam an raibh Hans ag cur ceist orm nó ag insint di.
  
  
  “Tá brón mór orm,” a dúirt mé. "Ní féidir liom fanacht." Bhí mo aiféala ó chroí. “B’fhéidir gur féidir leat lá saor a ghlacadh, a Hans.”
  
  
  "Cad a tharla?" - A dúirt Erica, ag féachaint uaim go dtí a hathair.
  
  
  “Ná féach anois orm mar sin,” ar seisean. "Ní dhearna mé rud damanta, a rinne mé?"
  
  
  "Ní go bhfuil a fhios agam de." winked mé uirthi. “Seiceálfaidh mé leis an mbeirt agaibh ar maidin. Níl mé ag iarraidh an carr seo a fhágáil ann ró-fhada. D'fhéadfadh sí gach rud a theastaíonn uaithi a chailleadh."
  
  
  “Osclóidh mé an geata agus cuirfidh tú sa chlós í.” Ní raibh Hans ag iarraidh orm imeacht ach an oiread.
  
  
  "Tiocfaidh mé chuig bricfeasta má thugann tú cuireadh dom." Chlaon mé Erica.
  
  
  "Conas is maith leat do uibheacha?" Chrom sí a ceann i dtreo chugam arís, chomhartha a chóipeáil a hathair.
  
  
  "Beidh an teach speisialta agam. Cén t-am?"
  
  
  "Nuair a thiocfaidh tú, beidh mé réidh."
  
  
  “A bientôt,” shín mé mo lámh. I ndáiríre ní raibh mé ag iarraidh a thabhairt suas go handshake.
  
  
  "A bientôt". Rinne an bheirt againn gáire agus d'fhéach Hans go raibh mearbhall orainn.
  
  
  “Beidh mé in éineacht leat,” ar seisean.
  
  
  Sa charr thug mé roinnt comhairle dó. “Is fearr gach rud a insint duit. Má tá cairde agat inar féidir leat an oíche a chaitheamh, is smaoineamh maith é seo. Má fhanann tú anseo, abair le Thor a chuid fiacla a ghéarú. An bhfuil gunna agat?
  
  
  “Tá. Aon duine a dhéanann iarracht dul thar an mballa seo, cuirfidh sé aláram amach a dhúiseoidh na mairbh. Chuir mé féin suas é.”
  
  
  "Feicfidh tú ar maidin, Hans."
  
  
  “Cinnte. Agus hug, go raibh maith agat as gach rud, ach níl an t-airgead sin tuillte agam go fóill."
  
  
  "Fan saor agus beidh tú."
  
  
  D'fhág mé ag iarraidh fanacht. Ní raibh am agam iad a chosaint, agus bhí an-seans ann go dtiocfadh na thugs ag seilg arís.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ar ais i lár na cathrach bhí lá fada agam nach raibh an-táirgiúil. Ba ghearr go raibh mé ag iarraidh mé a lámhach sa Róimh, is beag eile a d'fhéadfainn a dhéanamh ná nuair a spíonadh Seabhac as mo leithlisiú cois locha mé.
  
  
  Tá beagnach gach rud a tharla ó shin tar éis aird a thabhairt ar fhadhbanna inmheánacha do NARN, ach is beag a thugann le tuiscint go bhfuil sé anois ina thearmann sábháilte d’arm núicléach. D’fhéadfadh an carr a bhuail Van der Meer agus mé féin nach mór a bheith ina thiománaí lousy nó ina choiste fáilteach do Mheiriceánach gan iarraidh. Go dtí seo níor thairg Sutton ach cailín darbh ainm Paula, rud nach raibh ina thairiscint olc mura raibh aon rud níos fearr le déanamh agat.
  
  
  Ba é an t-aon uillinn ionsaí amhrasach ar Hans ná cén fáth na huimhreacha agus cén fáth an suíomh? B’fhéidir gurb é an freagra gur theastaigh uathu gach rud a choinneáil réidh, agus cén bealach is fearr ná páirc faoi smacht míleata. D’fhéadfadh go gciallódh na huimhreacha nach raibh siad ag beartú é a mharú go dtí go raibh faitíos orthu labhairt leis. Ba é sní isteach na amhais an t-aon luaidhe lag. Partisans tugtha ag duine éigin agus oilte áit éigin chun dúnmharuithe a dhéanamh. Ba é Tasahmed an ceann soiléir, ach níor threisigh cuma agus modhúlacht a chuid saighdiúirí ach an méid a léirigh comhaid AX gur easpa gairmiúlachta é. Ar ndóigh, i Rufa d'fhéadfadh gach rud a bheith difriúil. D'fhéadfadh dosaen teagascóirí Sóivéadacha é a dhéanamh ar bhealach difriúil. Is cosúil go raibh cuairt a thabhairt ar Rufa mar thosaíocht. An t-aon rud dearfach faoin DC-7 ná gur thóg sé i bhfad níos faide é a chothabháil ná mar a bhí riachtanach. Cuir suas é go léir agus tá carn deas rúndiamhra agat.
  
  
  Ní raibh aon úsáid ag baint leis an bhFia a pháirceáil san alley inar phioc mé suas é. Ag fágáil dó ar an tsráid freisin nach raibh go maith; bhí sé seo ar bhealach maith é a chailleadh.
  
  
  Dúnadh gach rud sa chathair, bhí an trácht coisithe beagnach chomh tanaí le trácht na ngluaisteán agus na gcapall. Chuaigh mé go dtí an chearnóg láir. Bhí Commissariat na bPóilíní suite in aice le lároifig an phoist. Leath dosaen carranna páirceáilte os comhair a aghaidh faded. Tharraing mé suas le ceann amháin, fabht Volkswagen nach raibh cuma níos foirmiúla air ná mo charr féin. Bhreathnaigh an dá gendarmes ag bealach isteach an fhoirgnimh orm go hachomair. Ba chuma é seo mar áit mhaith le páirceáil go dtí gur chuir Ali rud éigin níos fearr isteach. Deir seanfhocal Lamanite ársa: “Mura bhfuil tú ag iarraidh go dtabharfaí faoi deara tú, páirceáil do chamall i dtréad do naimhde.”
  
  
  Tugadh an Seomra Glas ar bheár an óstáin. Glas toisc go raibh sé timpeallaithe ag cuirtíní glasa seanré. Ní raibh aon bharra ann, ach bhí sraith de chathaoirligh Mharacó chomh-aois thart ar na táblaí crua-adhmaid. Leathchéad bliain ó shin, ba salon galánta Francach é seo inar snort daoine uaisle a gcóicín nó ag silt coinneac Courvoisier.
  
  
  
  Anois bhí sé ina phóca taobh ina bhféadfadh neamhchreidmheach ól, toisc go raibh ar dhlí na Moslamach glacadh le réaltachtaí eacnamaíocha. Ba é an réaltacht ceithre huaire an praghas ar dheoch rialta. Ar a laghad ba é sin ceann de na gearáin a rinne Henry Sutton.
  
  
  Bhí mé in ann é a fheiceáil ag an Grand Central Station ar a cúig a chlog tráthnóna Dé hAoine. Taft, Yale agus is dócha Scoil Ghnó Harvard a bhí ann. Aghaidh dea-phóraithe, ard, uilleach, ina chuid éadaí, faire, bráisléad, fáinne clasaiceach, agus ar an modh doiléir seo de mhuinín leamh, ag teorainn le haer smug, nochtar cuma an rachmais. Bhí sé stampáilte ag an Roinn Stáit. Cén fáth go díreach a chlib an CIA air ná fágfaidh mé do na saineolaithe.
  
  
  Líonadh an seomra glas le deatach todóg agus clumps beaga de lucht gnó ag beathú a chéile na ráflaí is déanaí. Thug mé faoi deara cúpla Briotanach ina measc. Shuigh Sutton, a bhfuil a ainm fíor gan amhras rud éigin cosúil le Duncan Coldrich Ashforth an Tríú, ina aonar sa chúinne, roinnt a chuid ama idir sipping a beoir agus ag féachaint ar a faire.
  
  
  Shuigh mé síos in aice leis agus shín mé mo lámh. “An tUasal Sutton, is mise Ned Cole. Tá brón orm, tá mé déanach, subha tráchta."
  
  
  Thug an t-iontas momentary bealach do mheasúnú tapa. “Ó, conas atá tú? Chuala muid go raibh tú ag teacht." Bhí sé lena nonsense féin. Bhí an leibhéal fuaime os ard don slua, ach bhí an slua gnóthach go leor go bhféadfaimis labhairt i bpríobháideacht iomlán.
  
  
  “Glacfaidh mé roinnt nótaí tábhachtacha,” a dúirt mé, ag miongháire agus mé ag tarraingt amach leabhar nótaí póca. "Freagróidh tú cúpla ceist."
  
  
  "Sílim go ndéanfadh sé ciall níos mó dá rachaimid chuig an ambasáid." Bhí guth adenoidal aige a bhí ag teacht lena shrón ard.
  
  
  “Bhí mé san ambasáid cheana féin, Henry. Chuala mé go raibh tú gnóthach. Ar thug tú freagra ar mo thosaíocht ó AZ?
  
  
  "Tá sé i mo phóca, ach féach anseo ..."
  
  
  “Is féidir leat é a thabhairt dom nuair a fhágann muid. An bhfuil aon rud agat faoin gcruinniú idir Mendanike agus Petersen?
  
  
  Bhreathnaigh sé orm, trína chéile, oighreata. “Ní thugaim freagra duit, a Chúil. mé…"
  
  
  "Tá tú ag déanamh anois é, agus is fearr leat a fháil ann go tapa diabhal." Rinne mé aoibh agus Chlaon, ag déanamh nóta ar an leathanach. “Tháinig do threoracha tríd an Teach Bán, mar sin déanaimis réidh leis an cacamas seo. Cad faoi Petersen?
  
  
  “Ambassador Petersen,” chuir sé béim ar an gcéad fhocal, “ba chara pearsanta liom é. Mothaím go pearsanta freagrach as a bhás. mé…"
  
  
  "Is cuma liom". Chuir mé comhartha chuig an bhfreastalaí ag díriú ar bhuidéal beorach Sutton agus ag coinneáil suas dhá mhéar. “Sábháil do mhothúcháin lucht créachtaithe agus inis na fíricí dom.” Scríobh mé bán eile ar mo leabhar nótaí, rud a ligeann dó a anáil a ghlacadh.
  
  
  "Ba é an trucail a bhuail carr an ambasadóir ná trucail gan mharcáil." Dúirt sé é mar a bhí sé ag spochadh a fhiacla. "Fuair mé é seo".
  
  
  Bhreathnaigh mé air. Pouted sé le frustrachas, go tapa ag casadh i rage.
  
  
  “Tiománaí ar meisce duit. An bhfuair tú amach cé leis é?
  
  
  Chroith sé a cheann. "Fós."
  
  
  “An é seo an t-aon léiriú atá agat ar chuspóir an chruinnithe meán oíche?” Léirigh mo ton níos doimhne fós ar a aghaidh coirtithe.
  
  
  “Bhí an cruinniú ar siúl ag 01:00. Níl a fhios againn fós a chuspóir."
  
  
  “Dá mbeadh sé sin ráite agat ón tús, d’fhéadfaimis nóiméad a shábháil. Chomh fada agus a thuigim, ní raibh meas ag Mendanike ar an ambasadóir.”
  
  
  “Níor thuig sé an t-ambasadóir. Rinne an t-ambasadóir iarracht agus triail..."
  
  
  “Mar sin bhí nádúr an ghlao chuig Mendanica Petersen neamhghnách.”
  
  
  “Sea, d’fhéadfá é sin a rá.”
  
  
  “Cé go díreach ar labhair Petersen leo sular fhág sé Pálás an Uachtaráin?”
  
  
  “Amháin lena bhean chéile agus leis na Mara. Dúirt sé go simplí lena bhean chéile cá raibh sé ag dul, agus d'inis sé do na Marines freisin. Ba chóir go mbeadh sé piocadh suas a tiománaí. Má ghlaoigh sé orm ..."
  
  
  "Níl aon teagmhálaí agat sa phálás?"
  
  
  "An dóigh leat go bhfuil sé éasca?"
  
  
  Thug an freastalaí an beoir leis, agus shíl mé gur praiseach iomlán é an buachaill seo. Gníomhaire cúltaca AX Roinn R amháin atá lonnaithe i Laman agus bheadh mo fhreagraí agam.
  
  
  Tá rud éigin a bheadh níos fearr a fhios agat faoi láthair,” a dúirt sé agus an freastalaí ag fágáil. - Tá eolas againn go mbeidh fadhbanna anseo amárach. Bheadh sé ciallmhar an lá a chaitheamh ag an ambasáid. D’fhéadfadh rudaí éirí an-ghránna.”
  
  
  Ghlac mé sip de mo bheoir. “Na partisans a tháinig anseo, cé leis iad?”
  
  
  "Tá amhras orm gur thug Mendanike isteach iad le húsáid i gcoinne Osman sa deisceart."
  
  
  "Tá tú ag dul trí buille faoi thuairim, huh?"
  
  
  Faraoir bhí sé amhlaidh. Cúngaigh a shúile agus chlaon sé i dtreo dom. “An tUasal Cole, ní oifigeach de mo ghníomhaireacht tú. An bhfuil tú ó DVD nó oibríocht éigin eile. B'fhéidir go bhfuil tú tábhachtach sa bhaile, ach tá an stáisiún á rith agam anseo agus tá an t-eolas ar fad agam..."
  
  
  Sheas mé suas, “Rachaidh mé leat,” a dúirt mé, ag miongháire air agus ag cur an leabhar nótaí i mo phóca.
  
  
  leabhar nótaí. Lean sé mé amach as an seomra agus isteach sa halla stocaireachta.
  
  
  “Díreach rud amháin,” arsa mise leis agus é ag siúl go suaimhneach in aice liom. "Is dócha go rachaidh mé i dteagmháil leat amárach. Teastaíonn uaim tuairisc scríofa ar bhás an ambasadóra leis na sonraí go léir; gan aon buille faoi thuairim, ach fíricí. Ba mhaith liom gach rud atá agat faoi na amhais. Ba mhaith liom a fháil amach cad iad na teagmhálacha atá agat sa chathair seo agus an tír seo. Ba mhaith liom a fháil amach cad atá ar siúl ag Osman, agus..."
  
  
  Stop sé. "Anois a fheiceann tú anseo ...!"
  
  
  “Henry, boy,” agus chríochnaigh mé le gáire, “déanfaidh tú mar a deirim, nó seolfaidh mé as seo thú chomh gasta sin nach mbeidh am agat do bhróga rince a phacáil. siúlaimid isteach i salon baile agus is féidir leat mo thosaíocht a thabhairt dom ó A go Z. Fuair tú do cheann féin.”
  
  
  D'fhág sé ag luas iomlán agus shiúil mé i dtreo an ardaitheoir, ag smaoineamh go bhféadfadh an ghníomhaireacht a dhéanamh níos fearr fiú i suíomh gairdín mar seo.
  
  
  Thug mé faoi deara níos luaithe gur cuireadh an Night Man in ionad Concierge Lakuta. Chlaon mé air agus thug sé aoibh gháire fuar a raibh a fhios agam-rud éigin ort-nach raibh a fhios agat. Amach ó choirnéal mo shúl, chonaic mé ceann Ali ag teacht aníos taobh thiar de chrann pailme i bpotaí. Thug sé comhartha tapa dom agus shiúil mé thar an gcrann saothraithe, sásta teagmháil a dhéanamh. B'fhéidir go n-iarrfaidh mo Aladdin roinnt bia boird.
  
  
  "Máistir!" - rinne sé histéireacht nuair a stop mé chun mo bhróga a cheangal, - ná téigh go dtí do sheomra. Tá muca póilíní ann. An Ceannaire agus a ghirseacha diana.
  
  
  “Mo shean chairde, Ah,” a dúirt mé, “ach go raibh maith agat. Ba mhaith liom áit éigin inar féidir liom a bheith i m'aonar ar feadh tamaill."
  
  
  msgstr "Scoir an t-ardaitheoir ar an dara hurlár."
  
  
  Shuigh mé suas níos simplí, ag smaoineamh ar cad a dhéanfadh Ali le saothar Henry Sutton. B'fhéidir gur féidir liom scoláireacht a fháil dó go Yale.
  
  
  Bhuail sé liom ar an dara hurlár agus thóg mé go dtí seomra cosúil le mo sheomra dhá urlár thuas. “Beidh tú slán anseo, a Mháistir,” ar seisean.
  
  
  “B'fhearr liom bolg lán. An féidir leat rud éigin a thabhairt dom le hithe?"
  
  
  "Couscous?"
  
  
  “Sea, agus caife. Dála an scéil, cá bhfuil an áit is fearr chun an carr a pháirceáil?”
  
  
  Gáire sé síos go dtí a cófra. "B'fhéidir os comhair an stáisiún póilíní?"
  
  
  "Amach leat". Dhírigh mé mo bhróg ar a chúl.
  
  
  Iompaigh sé ar shiúl. “Níl an máistir chomh dúr.”
  
  
  Chuir mé glas ar an doras taobh thiar dó agus shuigh síos chun freagra AX a léamh. Ba é an t-iomlán ná dhá nialais. Ba é an Dr. Otto van der Meer go díreach a dúirt sé a bhí ann, agus bhí an-mheas air freisin. Ba é Zulu a mháthair. Ba í an Afraic a lárionad talmhaíochta. Níor tháinig rud ar bith as an ngrianghrafadóireacht satailíte agus ón aer thar an NAGR.
  
  
  Ní raibh chopper agam chun freagra AZ a mhilleadh, ach bhí cluiche agam. Dhóigh mé é, ansin nite de thalamh é agus smaoinigh mé ar mo chuid aíonna ag fanacht thuas staighre. Ní raibh aon ionadh orm nuair a tháinig siad. Cibé ar a dtugtar Lakute orthu nó nach ea. Thabharfadh lucht custaim an t-urlár. D’fhéadfainn iad a sheachaint dá mba mhian liom. Níor roghnaigh mé, ach beidh orthu fanacht go dtí go mbeidh mo fhear istigh athchóirithe.
  
  
  Ó, tá sé sin ceart, bhí an cúscú go maith, agus mar sin bhí an caife dubh tiubh. “An dteastaíonn ón úinéir an carr a thabhairt anseo?” d'iarr sé.
  
  
  "An dóigh leat go bhfuil sé sábháilte ann?"
  
  
  "Ní dóigh liom go mbeidh sé a goideadh." D’imir sé díreach.
  
  
  msgstr "An féidir leat áit níos príobháidí a mholadh?"
  
  
  “Sea, nuair a thabharfaidh an Múinteoir é, taispeánfaidh mé dó é.”
  
  
  "D'fhéadfadh sé tarlú i bhfad níos déanaí."
  
  
  “Fan sa seomra seo anocht, a mháistir, agus codail go sámh. Beidh na cinn ag an mbarr tuirseach agus fágfaidh siad. An lamhnán muice sin, Lakute, thug sé leis iad.”
  
  
  "Go raibh maith agat as an leid, Ali." Thug mé roinnt billí. "Dún do shúile agus tóg an pickaxe."
  
  
  "Níl mórán eolais ag an máistir ar airgead."
  
  
  “Is mó ná leid é seo. Is faisnéis é seo. Tá a fhios agat gur maraíodh ambasadóir Mheiriceá. Ba mhaith liom a fháil amach cé a mharaigh é."
  
  
  Leathnaigh a shúile. “D’fhéadfá do lámh a líonadh deich n-uaire níos mó ná mar atá agat, agus ní raibh mé in ann freagra a thabhairt duit.”
  
  
  “Ní hea anois, ach coinnigh do chluasa fonnmhar oscailte agus ní inseoidh tú cad a chloisfidh tú.”
  
  
  Chroith sé a cheann. "Níl mé ag iarraidh iad a ghearradh amach."
  
  
  "Éist go ciúin."
  
  
  Má chloisim rud éigin, íocann tú liom. Ní anois. Tá dhá oiread íoctha agam cheana féin. Níl sé spraoi. Caithfidh tú margadh a dhéanamh."
  
  
  Nuair a d’imigh sé, dhíluchtaigh mé Wilhelmina, Hugo agus pas na Fraince. Chuaigh Luger faoin tocht, chuaigh Hugo isteach sa closet, agus bhí an pas i gcúl seilf an closet. Bhí sé in am dul i dtaithí ar an bhfreasúra agus, mar a deir siad, theastaigh uaim a bheith glan.
  
  
  Chuaigh mé isteach i mo sheomra, ag clárú an t-iontas ceart ag an deasc fáiltithe. Líonfaí an seomra le triúr. Le cúig bhí sé beagnach SRO.
  
  
  
  An doras slammed agus faoi ghlas, agus bhí mé cuardach ag duine de na intruders éide.
  
  
  Cé go raibh guys an airm gléasta i khaki, bhí mo chuairteoirí gléasta le glas olóige. Fuair an cornal, ina shuí i gcathaoir os mo chomhair, mo phas ó m'inneall cuardaigh, gan a shúile a bhaint díom.
  
  
  "Cad atá ar siúl anseo!" D'éirigh liom dul amach. "W-cé tú?"
  
  
  “Sut up,” a dúirt sé i mBéarla sothuigthe. - Beidh mé ag caint, beidh tú freagra. Cá raibh tú?" Ba léir ón luaithreach a bhí beagnach iomlán gur freastalaí mífhoighneach a bhí anseo.
  
  
  "Cad atá i gceist agat, cá raibh mé?"
  
  
  Tugadh ordú gearr, agus bhuail an tarbh ar mo chlé mé sa bhéal. Bhlais mé sulfair agus fuil. Gasped mé agus iarracht chun gníomhú stunned.
  
  
  “Dúirt mé go dtabharfaidh tú freagra, ná déan fuaimeanna dúr.” Thapáil an Coirnéal toitín úr ar a chás airgid toitíní. Bhí méara sínte aige. Chuaigh siad leis an gcuid eile de dó; nathair blackjack coiled. Bhí an aghaidh áititheach uafásach álainn - liopaí tanaí, srón tanaí, súile tanaí. súile obsidian; neamhthrócaireach, cliste, gan ghreann. Ag déanamh breithiúnas ar a éide néata, bhí sé gasta, dea-eagraithe, murab ionann agus na fir mhíleata a bhí feicthe agam go dtí seo. I nglas an fhásaigh d'fhéadfadh sé a bheith ag imirt Abd el Krim ina thús.
  
  
  "Anois, cá bhfuil tú?" - arís agus arís eile sé.
  
  
  “Ag... ag Ambasáid na SA.” Chlúdaigh mé mo bheola le ciarsúr. “I... bhí mé ann chun mo mheas a thabhairt. Is fear nuachtán mé."
  
  
  “Tá a fhios againn gach rud fút. Cé a thug cuireadh duit anseo?
  
  
  "Chroith mé mo cheann go balbh." N - thug aon duine cuireadh dom. Tháinig mé... chun scríobh faoi do thionscadail talmhaíochta."
  
  
  “Tá maidhm orainn,” ar seisean le scamall deataigh, “ach is bréagadóir tú.” Chlaon sé i dtreo an carn feola ar mo dheis. Ní raibh ach go leor ama agam mo matáin bhoilg a aimsir agus an buille a ghlacadh. Ach mar sin féin, ní hamháin gur cluiche a bhí sa casacht chorraitheach agus faoin dúbailt. Thit mé ar mo ghlúine, ag bualadh mo bholg. Thóg siad go dtí mo chosa mé le mo chuid gruaige. Súil mé, ag análú go mór, ag titim faoi mo scalp.
  
  
  "Cad é an heck!" gasped mé weakly.
  
  
  "Cad é an diabhal i ndáiríre. Cén fáth a tháinig tú anseo?"
  
  
  "Scríobh faoi bhás an Phríomh-Aire." Tharraing mé amach é, ag ligean orm sip a ghlacadh chun cabhrú leat.
  
  
  “Agus cad a d’fhéadfá a scríobh faoi seo seachas gur mharaigh do CIA stinking é?” Bhí fearg ar a ghuth. “B’fhéidir gur ón CIA thú! Conas a bheidh a fhios agam nach bhfuil sé seo fíor?
  
  
  "Níl, nach bhfuil an CIA!" Shín mé mo lámh.
  
  
  Ní fhaca mé an tionchar ag teacht ón tríú duine i mo dhiaidh. Buille don mhuineál a bhí ann agus an uair seo thit mé i ndáiríre. Bhí orm dul i ngleic le mo chumas gan brat Peirsis a fháil i mo shúil. Is é an bealach is éasca ligean ort a bheith gan aithne. froze mé.
  
  
  "Amadán!" - tafann an cornal san Araibis. "Is dócha gur bhris tú a mhuineál."
  
  
  "Bhí sé ach buille éadrom, a dhuine uasail!"
  
  
  “Ní féidir leis na Meiriceánaigh seo mórán a sheasamh,” a dúirt sé.
  
  
  "Oscail d'aghaidh agus faigh uisce."
  
  
  Bhí an t-uisce go deas. stirred mé agus moaned. Ag ardú ar mo chosa arís, rinne mé iarracht mo mhuineál a chuimilt le lámh amháin agus mo bholg leis an lámh eile.
  
  
  “Éist liom, a scríbhneoir bréaga gan chuireadh,” d’ardaigh an lámh i mo chuid gruaige mo cheann ionas gur thug mé an aird atá tuillte aige don chornail, “tá eitilt ag fágáil Lamana ag 07:00 do Cairo. Beidh tú ag an aerfort ag 05:00, mar sin beidh neart ama agat a bheith ann. Mura bhfuil tú ann, fanfaidh tú anseo buan."
  
  
  Sheas sé suas, agus a gaze bhí fiú níos géire ná rásúir. Chroith sé mo phas os comhair mo shrón. “Coinneoidh mé é seo agus is féidir leat é a thabhairt ar ais nuair a ghlanann tú custaim. An bhfuil sé seo soiléir duit?"
  
  
  Chlaon mé go ciúin.
  
  
  “Agus más mian leat scéal a scríobh faoi do chuairt thaitneamhach anseo, abair gurbh é an Coirnéal Mohammed Douza an fear ba mhó a chuir siamsaíocht ort.”
  
  
  Shiúil sé anuas orm agus an dandy a bhuail mé leis an dorn coinín chiceáil mé san asal lena bhróg agus bhrúigh mé trasna an tseomra ar an leaba.
  
  
  A dúirt Duza ag an doras. “Fágfaidh mé Ashad anseo chun do chosaint a chinntiú. Is breá linn fáilte a léiriú fiú d’aíonna gan chuireadh.”
  
  
  Seachas muineál righin agus boilg thinn, ní raibh aon rud le taispeáint agam as a bheith ag rith i dtreo leoin an fhásaigh. Bhuail mé le Duza agus d'fhoghlaim sé nach raibh aithne aige ar Nick Carter, ach Ned Cole, rud a chiallaigh nach raibh aon ról aige i mo dhúnmharú a ordú. Ní fhaca sé mé mar fhadhb agus ba é sin mo phointe. Ní bhacfaidh sé liom go dtí go dtiocfaidh mé chuig mo eitilt. Ní raibh ann ach 21:00, rud a chiallaigh go raibh naoi n-uaire an chloig fágtha agam. Bhí cúpla stadanna eile agam ar mo chlár oibre agus bhí sé in am dul. Má bhíonn siad chomh tirim leis na cinn eile, b'fhéidir go gcuirfinn coup de mo chuid féin ar siúl.
  
  
  Ba é Ashad, a fágadh chun aire a thabhairt dom, an té is mó a rinne damáiste dom, as mo dhiaidh. Agus é ina shuí síos sa chathaoir a d’fhág Duza í, chuaigh mé isteach sa bhoth marcáilte salle de bain agus bhain mé an smionagar as. Seachas liopa brúite, ní raibh mé ag breathnú i bhfad níos measa ná mar is gnách.
  
  
  .
  
  
  Bhreathnaigh Ashad orm le gréin agus mé ag cromadh síos chun an ciarsúr a phiocadh suas. “D’ith do mháthair aoileach,” a dúirt mé in Araibis.
  
  
  Níorbh fhéidir leis a chreidiúint gur chuala sé mé i gceart. Sheas sé suas as a chathaoir agus a bhéal oscailte leathan agus a shúile lán de rage, agus lunged mé agus karate-kicked air. Rug mo chos ar bharr a mhuiníl agus a fhód, agus mhothaigh mé cnámha ag scoilteadh agus a cheann beagnach imithe. Chuaigh sé thar chúl an chathaoir, bhuail sé an balla agus bhuail an t-urlár le timpiste a rattled na miasa.
  
  
  Don dara huair an lá sin chuir mé an corp a chodladh. D'athraigh mé ansin isteach i gculaith dhubh agus léine turtleneck meaitseála. Ní hé go raibh mé ag caoineadh, ach d'oirfeadh an dath don ócáid.
  
  
  Nuair a d’fhág mé, chuaigh mé síos go dtí mo sheomra ar an dara hurlár. Bhailigh mé mo threalamh ansin agus sheiceáil mé mo mhála agus mo chás. Ón mhála taistil bhain mé na rudaí is gá amach - dhá ghearrthóg bhreise don Luger, ceann acu loiscneach. Cheangail mé feiste áitithe speisialta thart ar mhéid an chnaipe AX ar mo ghlúin. Má bhíonn gá leis, gairmfidh a chomhartha cathlán de 600 saoiste ón Séú Flít. Chuaigh Pierre spártha isteach sa phóca istigh. Ar deireadh, thríocha troigh de rópa níolón comhbhrúite go néata, lena cheangal slán, fillte thart ar mo lár mar an dara strap.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 9
  
  
  
  
  
  
  
  
  D'fhág mé an t-óstán feadh taobhshráid agus, ag leanúint na sráideanna taobh céanna, shroich Pálás an Uachtaráin ag a bhalla thuaidh. Bhí an balla leathmhíle ar fad le boscaí garda ag an dá cheann agus dhá cheann sa lár.
  
  
  Ní dhearna na gardaí patróil leanúnacha. Gach deich nóiméad nó mar sin, bheadh foirne de bheirt ag máirseáil i dtreonna contrártha, ag bualadh lena gcomhghleacaithe, agus ag filleadh ar an mbunáit. Cé go raibh soilsiú lastuas ar an tsráid a bhí ag rith comhthreomhar leis an mballa, d’fheicfinn nach mór an fhadhb a bhí ann dul tríd an imlíne. Ní raibh ann ach ceist ama. Ba bheag an soilsiú a chuir lampaí sráide ar fáil don bhalla. Mar sin féin, bhí an balla fiche troigh ar airde agus bán. Gléasta i dubh, bhí mé chun breathnú cosúil le tarantula ag cur síos air.
  
  
  D'fhan mé go dtí go raibh a patróil leath-chroí críochnaithe ag an bhfoireann lárnach, ansin bhog mé ar shiúl ón díog ina raibh clúdach glactha agam, ag rith go tapa i dtreo an bhalla féin. Bhí toir ísle feadh sé, agus shocraigh mé isteach iad a ullmhú an rópa.
  
  
  Nuair a bhí mé socraithe, bhog mé go dtí an láthair díreach taobh thiar an chuaille cosanta lár. Shuigh beirt phaisinéirí os a chomhair agus labhair siad. D'fhéadfainn glow a gcuid toitíní a fheiceáil agus a nguthanna báite a chloisteáil. Ní fheicfidh siad mé ach má chasann siad timpeall.
  
  
  Sheas mé suas, sheiceáil agus rinne an caith. Chuaigh an téad suas agus arís. Bhí clang beag ann mar a sháraigh a ghléas speisialta go huathoibríoch isteach sa taobh thall. Níor chuir an fhuaim bac ar dhaoine a chaitheann tobac. Tharraing mé an rópa agus bhog mé ar aghaidh. Rinne mé nóta chun buíochas a ghabháil le AX Supply as a gcuid buataisí páirce. Bhí na boinn cosúil le maighnéid.
  
  
  De réir saincheaptha an Oirthir, bhí barr an bhalla scaipthe le shards de ghloine briste. Shleamhnaigh mé síos go cúramach, d'athraigh mé mo sheasamh agus, ag briseadh an rópa, léim isteach i limistéar páirce clós an uachtaráin.
  
  
  Ní raibh uachtarán ag an tír riamh ina stair, ach nuair a rinneadh NAPR de, mar gheall ar an bpointe a bhí agitprop polaitiúil, athraíodh an t-ainm ón bPálás Ríoga go Pálás an Uachtaráin. Ainneoin, bhí sé eastát réadach. Sa dorchadas bhí an chuma air amhail is dá mbeadh sé ar chomhchéim le Versailles.
  
  
  Shiúil mé i dtreo an tsolais lag sa spéir a léirigh suíomh an pháláis. Bhí éin oíche ann, ach ní raibh gardaí ná madraí ann. Neartaigh sé seo mo mhothú nach raibh Tasahmed ag súil go mór le freasúra aon duine.
  
  
  Bhí mé beagnach sásta a fheiceáil go raibh an Pálás féin faoi garda de shaghas éigin. Bhí sé seo ar chomhchéim leis na buachaillí ag cosaint an bhalla amuigh. Shiúil mé trí iad mar fuisce ar oighear scáinte. Bhí mo phointe iontrála trí bhalla eile, ach timpeall deich dtroigh ar airde. Chealaigh sé clós a bhí dúnta do chách ach amháin Shema Mendanike agus a cuid ban, cineál debauchery ban ar a mhalairt. Bhí súil agam nach bhfanfadh aon duine acu agus mé ag dreapadh ar a lámh chosanta. Taobh amháin den chlós bhí balla an pháláis, agus léirigh na líníochtaí AX go raibh árasáin Shema sa sciathán seo.
  
  
  Bhí boladh jasmine ar an gclós. Bhí pasáistí dúnta agus tobair lárnach ann. Bhí chléithe staighre ar nós staighre ann freisin a bhí clúdaithe le fíniúna a chuaigh suas an taobh ard de bhalla an pháláis go pointe faoi bhun na fuinneoige mar a raibh solas beag ag lonrú. Conas a d’fhéadfadh gníomhaire taistil neamhaird a dhéanamh air seo?
  
  
  Trí dhíriú air, tá mé beagnach críochnaithe le Nick Carter agus Oíche Shamhna Douglas Fairbanks.
  
  
  
  Bhí sé ró-éasca ar fad, agus ní fhaca mé é sa dorchadas siúlóid solitary. Ba é mo bhriseadh ná nach bhfaca sé mé go dtí gur tháinig mé i dtír sa leaba bláthanna.
  
  
  Dá mbeadh sé cliste, bheadh sé tar éis fanacht i bhfeidhm go dtí gur bhuail sé mé ó taobh thiar. Nó bhuail sé gong copair agus d'iarr sé cúnamh mór. Ina áit sin, bhuail sé as an gcosán, ag tafann cosúil le walrus, go páirteach in iontas, go páirteach i fearg.
  
  
  Chonaic mé splanc scian ina láimh agus chuidigh sé leis an mbádeach imeacht. Bhí an t-am ríthábhachtach, agus ní raibh mé ag iarraidh bualadh lena chairde. Bhí eitilt Hugo gearr agus beacht, ag dul isteach go dtí an hilt isteach sa láthair leochaileach mar a mbuaileann an scornach le barr an sternum.
  
  
  Thit sé, ag tachtadh ar fhuil, ag briseadh isteach i bláthanna. Agus é ag casadh ina trithí deiridh, rinne mé seiceáil faoi dhó ar an gclós chun a chinntiú go raibh muid inár n-aonar. Nuair a d’fhill mé, d’éirigh leis Hugo a sracadh óna scornach. Ba é seo a chuid deiridh den ghluaiseacht. Chaith mé an stiletto ar a léine agus bhog mé go dtí an fál le barraí.
  
  
  Bhí sé láidir go leor chun tacú le mo meáchan. D'fhág mé an rópa sna fíniúnacha agus, cosúil le Jack sa Beanstalk, bhog sé ar aghaidh.
  
  
  Fiú sula ndeachaigh mé i dteagmháil leis an bhfuinneog, chuala mé guthanna: guth mná agus fir. Chun an fhuinneog a bhaint amach, chonaic mé go gcaithfinn cothromaíocht a dhéanamh ar bharr na mbarraí, mo chorp brúite in aghaidh an bhalla, mo lámha os cionn mo chinn, ag síneadh amach don ledge. Bhí sé ar cheann de na bunaíochtaí cuasaithe domhain sin, le leac fuinneoige fada slanted agus áirse pointeáilte. Ní raibh aon rud le coinneáil air. Bhí ar an ualach dul tríd na méara agus na toes. Chuir fuaim na guthanna ina luí orm nach raibh aon rogha eile ann seachas an rópa a úsáid. Dá mbuailfeadh an nozzle an ghloine nó dá gcuirfeadh sé bac ar rud éigin, is é sin a bheadh ann. Bheadh sé deacair dom.
  
  
  Agus mé i mo sheasamh ar mo bharraicíní le Hugo idir m’fhiacla, bhí mé in ann mo bharraicíní a cheangal ar an leac. B'éigean dom mo smig a ghreamú isteach ansin, ag brú mo bharraicíní in aghaidh an bhalla gan mo chorp níos ísle a bhrú amach. Nuair a shuigh mé mo smig ar an leac, lig mé dó cuid den mheáchan a thógáil, scaoil mo lámh dheas agus rug mé ar an taobh istigh de leac na fuinneoige.
  
  
  Bhí an chuid eile ar tí dul isteach sa seomra gan torann a dhéanamh. Fuinneog cáisminte a bhí ann a d’oscail isteach, agus shiúil mé tríd mar a bheadh broc ag iarraidh dul trí thollán caochÚn. Ag an deireadh chonaic mé nach raibh an solas ag teacht ón seomra a raibh mé ar tí dul isteach, ach ó cheann eile. Sin an áit a raibh na guthanna ag teacht freisin.
  
  
  Thuig mé gur seomra leapa a bhí anseo, agus de réir mhéid na leapa agus boladh beag an chumhráin, boudoir mná a bhí ann. Ghlac an scáthán a chlúdaigh an balla iomlán mo mhachnamh agus rinne sé mé a mhacasamhlú ar feadh nóiméad.
  
  
  Tríd an doras oscailte chonaic mé seomra i bhfad níos mó, salon ríoga fíor. Mar sin féin, cláraíodh a mhéid agus a feistis go simplí nuair a chonaic mé a áititheoirí, go háirithe an bhean.
  
  
  Bhí sí ina elf, dubh-haired, dorcha-eyed, agus is dócha a bhaineann leis an chromáin. Chaith sí caftan lamé soladach óir a bhí ceangailte leis an muineál. Mar sin féin, mhéadaigh a racht a cíoch agus chuir an bealach a d’aistrigh sí isteach go sciobtha agus sa dairteanna an chuid eile dá corp breá dealbhaithe. “Is bréagadóir damanta thú, Tasakhmed”; - tafann sí i bhFraincis.
  
  
  Ní mór an comhad AX ginearálta a nuashonrú. D'éirigh sé. Bhí a aghaidh ró-phlum, bhí a smig dhúbailte ag tosú go maith, agus bhí sé ag tosú ag bulge amach as a éide áit ar cheart é a bheith tucked isteach. Bhí sé fós ina fhear dathúil; ard, éadrom ar a chosa, le gnéithe trom agus mustache disheveled. Bhí a choimpléasc olóige, agus gruaig liath sheas amach ag a temples.
  
  
  Ba léir nach raibh sé ag cur isteach ar nósanna nó focail Shema Mendanike. Go deimhin, bhí an dá ionadh air agus taitneamh a bhaint as a cuid gluaiseachtaí. “A bhean uasail,” ar seisean, “ní thuigeann tú nádúr an scéil.”
  
  
  "Tuigim go maith go leor." Shuigh sí síos os a chomhair, ag féachaint suas. "Tá tú i mbraighdeanas anseo go dtí go bhfuil tú cinnte go bhfuil gach rud faoi smacht!"
  
  
  “Tá tú ag déanamh fuaimeanna cosúil le melodrama de chineál éigin,” a dúirt sé. “Caithfidh mé smacht a ghlacadh ar ndóigh. Cé eile a d'fhéadfadh?
  
  
  “I ndáiríre, cé eile a d’fhéadfadh! Fuair tú réidh leis na sean cleití colm agus...!"
  
  
  Rinne sé gáire agus rinne sé iarracht a lámha a chur ar a guaillí. “A bhean uasail, ní hé seo an bealach chun labhairt faoi do fhear céile nach maireann nó mise. Mar a dúirt mé leat níos mó ná uair amháin, ní raibh a fhios agam aon rud faoina eitilt go dtí gur cuireadh in iúl dom gur thit sé. Is le toil Allah a bhás."
  
  
  “Fiú dá gcreidfinn thú, cad é an bhaint atá aige sin liom a bheith ar mo choimeád san áit seo?”
  
  
  "Shema!" Rinne sé iarracht lámha a leagan uirthi arís. “Ní choinneoidh mé thú ar aon nós. Ach tá sé contúirteach imeacht anois, agus amárach an tsochraid.”
  
  
  
  “An tráthnóna seo bhí mé ag iarraidh dul go dtí ambasáid na Pacastáine chun an nuacht a chur in iúl do m'athair. Chuir tú cosc ​​orm imeacht. Cén fáth?"
  
  
  “Mar a dúirt mé,” a dúirt sé, fear ar baineadh mí-úsáid as, “mar do chosaint féin. Tá cúis againn a chreidiúint gur mharaigh fórsaí seachtracha Ben d'Oko. Níl aon bhealach againn fios a bheith againn nach ndéanfaidh siad iarracht tú a mharú freisin. An gceapann tú go mbainfidh mé an baol do ghruaig ó do cheann luachmhar ag an am seo? " Shín sé amach chun peata a chur uirthi, ach rith sí uaidh. Thosaigh sé ar a ruaig.
  
  
  "Cad iad na fórsaí seachtracha?" grinned sí.
  
  
  “Mar shampla, an CIA. Tá siad ag iarraidh Ben d’Oko a bhaint le fada an lá.” Chroith sé a cheann go brónach.
  
  
  "An raibh siad ag iarraidh an oiread agus tú?"
  
  
  “Cén fáth a bhfuil tú chomh mí-chineálta liom? Déanfaidh mé rud ar bith duit."
  
  
  "Ar mhaith leat mé a bheith i do dhara, tríú nó ceathrú bean agat?"
  
  
  Rinne sé seo a aghaidh iompú dearg. “Cad is féidir liom a dhéanamh chun a chur ina luí ort go bhfuil do leas i gcroílár agamsa?”
  
  
  "Ar mhaith leat i ndáiríre a fháil amach?" Sheas sí os a chomhair arís.
  
  
  "Tá." Chlaon sé, ag féachaint uirthi.
  
  
  “Is féidir leat carr a ordú dom chun mé a thabhairt go dtí ambasáid na Pacastáine.”
  
  
  “Ag an uair seo, a stór? Tá sé seo as an gceist." Agus anois bhí a lámha ar a guaillí. Rinne sí iarracht bogadh ar shiúl, ach rug sé uirthi.
  
  
  "Lig dom dul, ciaróg aoileach!" - d'fhás sí, ag iarraidh briseadh saor in aisce.
  
  
  Agus é ag teannadh lena ghreim, rinne sí iarracht é a ghlúine sa ghréin, ag spochadh ina aghaidh agus ag bualadh a chinn. Ní raibh sí chun éirí as gan troid, fiú má bhí sé ró-láidir ar a son.
  
  
  Phioc Tasahmed suas ón urlár í, agus cé go raibh sí ag streachailt, ag ciceáil agus ag cur mallacht uirthi, chuaigh sé isteach sa seomra leapa. Bhrúigh mé mé féin i gcoinne an bhalla ag an doras. Ach ní fheicfeadh sé mé anois dá mbeinn gléasta le trucail tine dearg agus mé soilsithe le soilse neon.
  
  
  Chaith sé isteach ar an leaba í agus dúirt sé trí fhiacla gritáilte faoin ngá le tuiscint. Ba leor sin dó. Saor sí a lámh agus rug sé air agus é ag iarraidh í a phionnadh. mhionnaigh sé agus waved. Scairt sí agus thug sé dhá cheann eile di ar eagla na heagla. Thosaigh sí ag caoineadh, ní ó bhua, ach ó rage agus díomá. Chuala mé an jerk caftan mar a bhain sé amach í, agus anois bhí sé ag muttering furiously san Araibis. Bhí an cosán go dtí Paradise pockmarked ag an fhreasúra Khuris.
  
  
  Neart fisiciúil agus meáchan ar deireadh spiorad overpowered agus diongbháilteacht. Bhrúigh sé a ghlúin idir a cosa agus leathnaigh sí a pluide. Lena lámh chlé bhí a chaol na láimhe thuas a ceann agus lena lámh dheas tharraing sé a chuid éadaí. Ba iad na hairm amháin a bhí fágtha aici ná a pluide. Lean sí uirthi ag brú ina aghaidh, ag bogadh siar í chun iarracht a dhéanamh é a bhrú uaidh. Níor spreag an ghluaiseacht seo ach é. Bhí sí ag mallacht agus ag caoineadh agus bhí sé ar a ghlúine idir a cosa nuair a bhris mé é.
  
  
  Ní raibh a fhios aige cad a bhuail é, agus sin an rud a theastaigh uaim. Stunned mé é ag slapping mo lámha ar a chluasa. Agus é ag teannadh le turraing, bhrúigh mé mo ordóga chuig na pointí brú ar a mhuineál. Ansin bhí sé ina ábhar a bhrú ar shiúl agus Shéama a choinneáil faoi smacht.
  
  
  “Bláth na hoíche,” a dúirt mé in Urdais, ag tarraingt Tasahmed amach. "Iontaobhas dom, tá mé cara."
  
  
  Sa twilight, bhí an chuma ar an mbáine a corp cosúil le mearcair. Ag an bpointe seo, ní raibh sí in ann ach an t-aer a tharraingt agus amharc orm.
  
  
  "Tá mé anseo chun cabhrú leat." Phioc mé suas blúirí an caftan agus chaith mé chuici é. Bhí an chuma uirthi nach raibh aon deifir uirthi é a chur air. Shuigh sí ag cuimilt a chaol na láimhe, agus d’fhéadfainn comhbhrón a dhéanamh le hintinn an ghinearálta.
  
  
  Ar deireadh fuair sí a teanga agus dúirt i mBéarla na Breataine: “Damn son of a soith! Diabhal muc! Madra!"
  
  
  "Ní raibh sé an-dea-bhéasach, go háirithe do ginearálta." Dúirt mé i mBéarla é.
  
  
  Chaith sí go feargach a caftan anuas uirthi féin. "Cé hé tusa? Cad as duit agus cad atá uait?
  
  
  “Is cara mé. Agus ba mhaith liom labhairt leat."
  
  
  Bhreathnaigh sí thar imeall na leapa. "Ar mharaigh tú an bastard?"
  
  
  - “Ní hea, níor shábháil mé ach é ó fhulaingt ar feadh tamaill.”
  
  
  Léim sí den leaba. "Trócaire! Feicfidh mé a thaispeáint de chineál éigin misfortune dó!"
  
  
  Chuala mé a cic. Rinne corp an ginearál twitched go dronnach. Ní raibh a fhios aige cén t-ádh a bhí air a bheith áit éigin eile. Shleamhnaigh sí i dtreo alcove a seomra feistis. “Éirigh as seo agus mé ag cur rud éigin orm,” a dúirt sí.
  
  
  Thug mé aire do Tasakhmed, agus thug sí aire don chlúdach. Bhain mé úsáid as a muince le haghaidh an chuaillí, a ciarsúr don bhung, agus a chrios chun a chaol na láimhe a cheangal. Tháinig sé pacáistithe go maith.
  
  
  Nuair a chríochnaigh mé, chas sí ar an solas lastuas agus d'fhéach muid ar a chéile arís ar an leaba ollmhór. Chuir sí uirthi negligee gorm pale. Ní raibh sé i bhfolach cad a bhí thíos. Rinne sé cinnte go raibh a fhios agat go raibh sé ann.
  
  
  
  Bhí an scrúdú a rinne sí ar Nick Carter chomh críochnúil céanna.
  
  
  "Is tú an chéad Meiriceánach a bhuail mé riamh a raibh cuma fear air," a dúirt sí. "Cá d'fhoghlaim tú Urdais a labhairt?"
  
  
  Chuaigh mé ar scoil iarchéime in Institiúid Teicneolaíochta Islamabad. Cár fhoghlaim tú Béarla a labhairt? "
  
  
  “Gobharnóir Sasanach a bhí i m’athair a bhí pósta le bean Phacastánach, nó nár inis éinne duit faoin Impireacht riamh? Níor fhreagair tú mo cheisteanna fós - cé tú féin? Má ghlaoim ar shlándáil, gearrfaidh siad do scornach!"
  
  
  "Ansin ní bheidh mé in ann a insint duit cé mé."
  
  
  Smirked sí, ag breathnú araon falsa agus cúthail. "Agus ní féidir liom buíochas a ghabháil leat go leor as an muc seo a bhaint de mo dhroim."
  
  
  "Mar sin, cén fáth nach bhfuil muid ag suí síos agus tús a chur leis an gcomhrá arís."
  
  
  “Caithfidh mé a rá nár cuireadh in aithne dom fear i mo sheomra leapa riamh roimhe seo. Ach ó thosaigh muid anseo.” Shuigh sí ar a taobh den leaba agus motioned dom chun suí ar mo. “Tosaigh anois.”
  
  
  “Chuaigh mé tríd an bhfuinneog seo,” a dúirt mé, “ag súil go bhfaighidh mé sa bhaile thú.”
  
  
  "Cad a rinne tú, eitilt tríd ar do cairpéad draíochta?" - léim sí. "Ná déan iarracht a trick dom."
  
  
  "Níor eitilt mé, dhreap mé, agus níl am agam chun tú a mhealladh."
  
  
  "Tá tú ar cheann de na gníomhairí damanta a raibh an ginearálta ag caint faoi."
  
  
  “Is mise an té atá ag iarraidh cúpla ceist a chur ort. Ansin rachaidh mé síos go dtí mo chairpéad agus eitilt."
  
  
  D'éirigh sí, chuaigh sí go dtí an fhuinneog agus chlaon sí amach. Chuir a cuid gluaiseachtaí béim ar dhorcha a bhféadfadh file ar bith sonnet a scríobh chuige.
  
  
  "Geall liom go mbeidh tú go maith ar Nanga Parbat," a dúirt sí, ag siúl ar ais go dtí an leaba. “Is eachtra aisteach é seo, ach tá rud éigin faoi chomaoin agam duit. Céard atá tú ag iarraidh a fiosaigh?"
  
  
  “Cén fáth a raibh d’fhear céile chomh mór sin i gcruachás go Budan i lár na hoíche?”
  
  
  “Ha! Seo aisteach! Níor inis sé dom cén fáth go raibh sé ag dul áit éigin. De ghnáth ní chuir sé ach focal chugam le teacht. Thaitin sé a thaispeáint dom as ionas go mbeadh gach duine a cheapann go raibh a fhios aige conas a roghnú bean chéile, sexy, saibhir Pakistani a chuaigh ar scoil i Londain. Bhí na buachaillí beaga mar a thaitin leis."
  
  
  "Mar sin ní raibh mórán teagmhála agat leis, agus ní fhaca tú é sular eitil sé?"
  
  
  Sheas sí suas, lámha a shealbhú ag na elbows, agus thosaigh sé ag canadh cosúil le chromán. “Sea, mar ábhar na fírinne, chonaic mé é. Dhúisigh sé mé suas. Bhí faitíos air. Ar ndóigh, bhí cuma seanbhean air, ach b’fhéidir gur cheart dom níos mó airde a thabhairt air ansin.”
  
  
  "An cuimhin leat cad a dúirt sé?"
  
  
  “Is féidir go cinnte! An gceapann tú go bhfuil mé dúr! Dúirt sé má tharlaíonn aon rud dó, gur cheart dom dul chuig ambasáid mo thíre agus iarraidh ar an Ambasadóir Abdul Khan mé a chosaint. Dúirt mé, "Cén fáth, cá bhfuil tú ag dul?" ' Dúirt sé: "Tá mé ag dul go Budan chun bualadh le hAbú Othman." Raibh mé in ann a thuiscint cén fáth go raibh eagla air. Bhagair Chic é a choilleadh, cé nach bhfuil a fhios agam an raibh sé sin indéanta. Dúirt mé, “Cén fáth a bhfuil tú chun an rud beag seo a fheiceáil? Níor thug sé freagra dom. Dúirt sé go simplí rud éigin faoi a bheith ar an toil Allah. Bhí mé fós leath i mo chodladh agus ní raibh mé an-sásta gur dhúisigh mé. B’fhéidir gur cheart dom níos mó airde a thabhairt air.” Chlaon sí. “Ben d’Oco aosta bocht, dá mbeadh sé leath chomh maith sa leaba is a bhí sé ag preabadh suas agus síos ar phodium na NA. Samhlaigh é ag dul ar thóir buachaillí cór nuair a d’fhéadfadh bean ar bith a bheith aige sa tír!”
  
  
  “Go hionraic, níl an cineál samhlaíochta sin agam, a Shéamais.”
  
  
  Shuigh sí ar mo thaobh den leaba. “Tá a fhios agat, chodail mé sa leaba seo liom féin ar feadh ceithre bliana!” Dúirt sí nach ormsa a bhí an locht, ag féachaint orm, clúidíní a cíoch ag iarraidh briseadh trí ghréasán a faillí. "Cad is ainm duit?"
  
  
  "Ned Cole."
  
  
  "Ceart go leor, Edward," chuir sí a lámha ar mo ghualainn. "Is é mo sheal anois é, agus mura gcuirfimid deireadh le ceithre bliana de rud ar bith, glaofaidh mé slándáil agus cabhróidh mé leis deireadh a chur le do shaol."
  
  
  Tá an seanrá cloiste agat faoin mbean a bhí ina tíogar sa leaba. Dhéanfadh Séamas cuma cat uirthi. Phóg muid agus rug sí mo theanga, sucking ar sé le tug mhín. Nuair a fuair mo lámha a cíoch, lean a lámha mé amhail is dá mbeadh siad ar buile le mo chuid éadaí. Le linn ceithre bliana de celibacy, ní raibh sí dearmad conas a unfasten a crios agus unzip a zipper. Nuair a thosaigh mé ar chómhalartú, chaith sí a ceann ar ais.
  
  
  Bhí a súile leathan agus geal agus a liopaí pouty. "Tá tú mo aoi!" - easanálú sí in Urdais. “San Oirthear is gnách siamsaíocht a thabhairt do d’aoi. Seo í mo leaba agus tá tú anseo ar mo chuireadh.”
  
  
  Bhrúigh sí ar mo dhroim mé agus thosaigh sí ag tarraingt léarscáileanna fliucha ar mo chorp lena liopaí. Ansin go tobann chuaigh sí trasna orm. Agus a droma droimneach, a cíoch ag sileadh amach, a glúine fillte ar mo chromáin, rug sí ar mo lámha léi agus dúirt, “Déanfaidh mé rince ar do shon.”
  
  
  
  Bhreathnaigh mé ar a héadan agus í ag dul go mall isteach san áit, orlach ar orlach. Bhí a súile blinked agus leathnaithe, a liopaí parted agus sucked sí in anáil. Ansin thosaigh sí ag damhsa, agus bhí na gluaiseachtaí go léir ar a cromáin agus pelvis. caressed mé léi. Cailleadh a ceann agus í ag iarraidh déanamh suas ar feadh ceithre bliana gan grá.
  
  
  Agus í ag bogadh in airde, stop mé a rince agus thosaigh mé mo chuid féin. Thóg mé thar mo cheann í, agus í á coinneáil san aer. Ansin, mar a thosaigh sí ag streachailt, ar buile go raibh stop mé a gavotte sensual, leag mé síos í, rollta a athrú ár seasamh.
  
  
  "Níl!" - a dúirt sí, ag tosú ag streachailt. "Ní hea!"
  
  
  Tar éis an tsaoil, bhí mé a aoi. Rolladh mé ar ais, go héasca ag tarraingt uirthi ar bharr dom. D'éirigh ár n-éirim níos tapúla, níos foréigneach. D'aistrigh muid mar aon ní amháin anois, agus a súile dúnta mar a thit sí ar aghaidh, ag coinneáil ar ais ar an suaitheantas ár tonnta deiridh.
  
  
  Sheas mé go cúramach amach as faoina, ag casadh dúinn araon thar. Ansin d'fhéach mé uirthi, ag mothú a cosa gar timpeall orm. Chuaigh a méar isteach i mo dhroim, a fiacla ag titim isteach i mo ghualainn agus í ag caoineadh, "Le do thoil!" Ní raibh aon choimeád siar anois. Thángamar le chéile, rith crith eicstatach ó mo chorp go dtí a corp.
  
  
  Dá bhféadfaimis an chuid eile den oíche a chaitheamh le chéile, d’fhéadfaimis eagrán nua den Kama Sutra a scríobh. Bíodh sin mar atá, bhí Tasakhmed ag filleadh ar an bhfíorshaol.
  
  
  "Cén fáth nach maraíonn tú é?" - dúirt sí agus mé ag lasadh ceann de mo chuid toitíní ar a son.
  
  
  "Dá ndéanfainn é sin, cá mbeifeá?" Chuaigh mé ar mo ghlóir chun é a scrúdú.
  
  
  "Níl níos measa ná mé anois, Edward."
  
  
  “Ó, is measa i bhfad, a Shéamais. Níl sé ag iarraidh go dtarlódh rud ar bith duit. Ach má tharlaíonn rud éigin dó anseo i do sheomraí, bhuel, ní fiú an baol é.”
  
  
  Níorbh fhiú é ar chúis eile. Níl aon úsáid ag Dead Tasakhmed domsa. B'fhéidir beo. Ag an am céanna, dá gcuirfinn ceist air os comhair Shema, ní raibh a fhios agam cad a gheobhainn. Beidh sé seo an cart roimh an camel. Osman ab ea an camall.
  
  
  Bhí sé ina namhaid faoi mhionn ag Mendanike, agus fós féin chuaigh Ben d'Oko i bhfad chun bualadh leis. Ba chosúil go raibh sé loighciúil go ndiúltódh Osman freastal air mura mbeadh comhartha éigin aige roimh ré maidir le cuspóir an phowwow. Bhí an chuma ar an scéal freisin go mbeadh Nick Carter níos fearr as bualadh le Osman láithreach bonn sula gcuirfí ceisteanna Tasahmed. An oiread sin don loighic.
  
  
  “A Shéamais, cén fáth nach gcuireann tú glaoch ar na buachaillí agus an ginearál a chur a luí. Abair leo gur thit sé as sceitimíní.” Thosaigh mé a bhaint as an gobán.
  
  
  giggled sí. “Ceapann tú beagnach chomh maith agus a dhéanann tú grá. Nuair a bheidh sé imithe, is féidir linn an chuid eile den oíche a chaitheamh."
  
  
  Níor thug mé drochscéal di. Chuaigh mé i bhfolach sa seomra KRunner agus thug beirt gharda, a bhí beagán puzzled ach ag gáire, an ridire Arabach lag go dtí a bhaile.
  
  
  “Anois,” chuaigh sí isteach sa seomra leapa, ag caitheamh an róid a bhí uirthi roimh an nginearálta ar chlé, “an uair seo beidh scáthán againn a thaispeánfaidh dúinn cad a thaitníonn linn.” Leathnaigh sí a lámha ar leithead agus pirouetted nocht os mo chomhair, cromán arís.
  
  
  Thug mé barróg di, a fhios agam gur dócha go mbeadh fuath agam dom féin ar maidin. D'fhreagair sí. Chuir mé brú i bhfeidhm san áit a rabhthas ag súil nó ag iarraidh a laghad. Reoite sí ar feadh nóiméad agus ansin chuaigh limp. Phioc mé suas í agus d'iompair a chodladh í. Leag mé síos í agus phóg mé oíche mhaith di. Ansin mhúch sé an solas agus, ag féachaint timpeall an chlós ón bhfuinneog, chuaigh sé amach go cúramach.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 10
  
  
  
  
  
  
  
  
  Déarfadh Seabhac gur dramhaíl chontúirteach é an t-am a chaith sé le Shéama. B'fhéidir. Ach níos faide ná an pléisiúr, bhí an meascán fiáin seo de Thoir agus Thiar ag teastáil uaim mar chomhghuaillíocht, duine a d'fhéadfainn tacaíocht a thabhairt i gcoinne Tasahmed dá dtiocfadh an deis. Mar sin féin, cuireadh amú go leor ama. Níor chuir mé amú é a thuilleadh, ag piocadh suas an Fiat os comhair an choimisinéara póilíní agus ag dul go dtí an ambasáid. Nuair a shroich mé a geata, bhí na cluichí tosaithe agam cheana féin.
  
  
  Dúnadh an geata. Bhí cloigín agus bothán cainte ann. Ghlaoigh mé an clog i bpléascanna fada éagsúla. Nuair nach raibh aon athsheinm agam, ghlaoigh mé níos deacra arís.
  
  
  An uair seo, tháinig guth ón gcainteoir balla, cosúil le teachtaireacht taifeadta. "Tá an ambasáid dúnta go dtí 8:00, a dhuine uasail."
  
  
  “An garda slándála Mara é sin?” - D'iarr mé isteach sa bhoth.
  
  
  "Sea, a dhuine uasail, is é seo Corporal Simms."
  
  
  "Corporal, an bhfuil a fhios agat cad é seacht-cúig a trí?"
  
  
  Bhí sos gairid ann. "Tá, máistir." Bhí níos mó ceangail leis.
  
  
  “Bhuel, tá sé seacht a cúig agus a trí agus bheinn buíoch dá ligfeá isteach láithreach mé.”
  
  
  "Cé hé thusa, a dhuine uasail?"
  
  
  "Is féidir leis an tUasal Sutton é sin a insint duit. Tá sé seacht, cúig, trí. Ba mhaith liom gníomh láithreach, Corporal."
  
  
  
  Sos nóiméad eile, agus ansin: "Fan, a dhuine uasail."
  
  
  D'fhill mé ar an gcarr, áthas orm go raibh an moladh a rinne AX tar éis éirí mar SOP le hambasáidí agus gníomhaireachtaí SAM ar fud an domhain. Ba é an smaoineamh a bhí ann, le méadú na sceimhlitheoireachta agus na fuadaí, go raibh sé riachtanach go bhféadfaí sainaithint shimplí a sholáthar ar fhógra nóiméad i gcás éigeandála. Do gach lá, seoladh seicheamh difriúil uimhreacha ó Washington. Ós rud é gurb é AX an soláthraí, d'oibrigh mé i gcónaí le liosta a chuimhnigh mé ar feadh dhá sheachtain as a chéile.
  
  
  D’oscail an geata agus chuaigh mé isteach sa limistéar soilsithe isteach. Don choiste fáilteach bhí triúr Marines le M16 agus Corporal Simms le .45.
  
  
  “Tá brón orm a dhuine uasail, beidh ort éirí as an gcarr,” a dúirt sé, ag féachaint orm. "An féidir liom do ID a fheiceáil le do thoil".
  
  
  "Cuirfidh an tUasal Sutton ar fáil é," a dúirt mé, ag éirí as an gcarr. "Tóg uaidh é le do thoil."
  
  
  “Tá siad i dteagmháil leis.” Scrúdaigh an corpar an carr go tapa. Thug mé na heochracha chuig an cófra dó. Chríochnaigh an comhrá ansin. Bhreathnaigh na Marines agus mé ag lasadh toitín agus ag fanacht agus chroith Sutton a thóin. Bhí an t-asal seo i bhfad níos fearr ná ceann Sutton, ach chuir sé as dom.
  
  
  Chaith Paula Matthews bríste fite feistithe agus seaicéad eitilte fionnaidh in aghaidh an tslaghdáin. Agus a cuid gruaige Irish Setter tarraingthe ar ais isteach i borróg agus a culaith phéitseog uachtair fós beagán daite ón gcodladh, bheadh fáilte roimh aon chruinniú nach mór di. Cé gur choinnigh na trí Marines a súile orm, bheadh siad aontaithe.
  
  
  "An bhfuil aithne agat ar an bhfear seo, Iníon Matthews?" a d'fhiafraigh Corporal Simms.
  
  
  "Tá, Corporal." Bhí sí beagáinín as anáil agus ní raibh a fhios aici ar cheart di a bheith as a riocht. "Cad é an fhadhb, an tUasal Cole?"
  
  
  "Cá bhfuil Sutton?"
  
  
  “Bhí sé an-tuirseach agus chuir sé ceist orm...”
  
  
  msgstr "Ba mhaith liom do ghuthán a úsáid, a Chorporra."
  
  
  Bhí an corpánach rud beag éiginnte. D'fhéach sé ar Paula le deimhniú.
  
  
  Chuir mé air ina ionad. "Sin ordú, Corporal. Ceart anois!" Bheadh cead faighte ag teagascóir campa tosaithe mo thóin.
  
  
  "Tá, máistir!" Chuaigh an triúr againn go ciúin chuig an bpost slándála. Sa seomra beag istigh, dhírigh sé ar an teileafón.
  
  
  Shiúil sé ar shiúl agus chonaic mé aghaidh Paula glowing lena cuid gruaige. “Féach! Conas a cheapann tú…"
  
  
  "Cad é a uimhir agus ná cuir do chuid ama amú ag caitheamh do bhróg."
  
  
  Le dhorn clenched agus súile súilíneach, d'fhéach sí maith go leor chun grianghraf. “Cúig, dhá náid, trí,” hissed sí.
  
  
  Chas mé agus dhiailiú mé an uimhir. Ghlaoigh sé rófhada sular thosaigh Sutton ag gearán, “Paula, dúirt mé leat...”
  
  
  “Sutton, caithfidh mé eitleán ambasáid a úsáid faoi láthair. Croith do thóin agus cuir an fhoireann ar an airdeall. Ansin tar anuas anseo go dtí an geata ionas gur féidir le Iníon Matthews dul ar ais a chodladh san áit a bhfuil sí ina ball.”
  
  
  Bhí mé in ann na sreanga a chromán a chloisteáil agus é ag tógáil a fhiacla. Nuair a labhair sé, thug sé dom .- “Tá eitleán an Ambasáid fós sa Túinéis. Tá mé ag ceapadh go bhfuil criú aige leis. Anois má tá tú ag smaoineamh ..."
  
  
  “Sílim go gcuirfear é seo i scríbhinn agus go seolfar chuig do stiúrthóir ag Langley é. Idir an dá linn, an bhfuil eitleán spártha ann?
  
  
  "Níl. Níl ann ach Convair."
  
  
  "An bhfuil coinníollacha agat le haghaidh cairte?"
  
  
  Snorted sé sarcastically. “Cé! Níl aon fhoinsí príobháideacha ann. Is ambasáid muid. Ní linne an tír."
  
  
  “Ceapaim go bhfuil eitleáin ag ambasáidí eile. An bhfuil aon chomhaontuithe i gceist i gcás éigeandála?"
  
  
  “Caithfidh sé ambasadóir beart a dhéanamh, agus mar is eol daoibh... níl ambasadóir againn.” Aoibh sé smugly.
  
  
  “Cuirimis ar bhealach eile é. Is é seo tosaíocht Red One. Tá eitleán ag teastáil uaim. Teastaíonn uaim anois é. Is féidir leat cabhrú?"
  
  
  Chrom na sreanga arís. “Is gearr ama é, agus tá sé i lár na hoíche. Feicfidh mé cad is féidir liom a dhéanamh. Glaoigh ar ais orm i gceann uair an chloig." Crochadh sé suas.
  
  
  Chas mé timpeall agus chonaic Paula, frowning, ag déanamh staidéir orm. "An féidir liom cabhrú?" Dúirt sí.
  
  
  "Sea." Thóg mé amach peann luaidhe agus páipéar agus thosaigh mé ag scríobh. “Is minicíochtaí tarchurtha UHF iad seo. Tabhair rabhadh do do lucht comharthaí maoirsiú a dhéanamh orthu. Is féidir liom glaoch. Piper a bheidh ar mo chódainm. Cuirfidh mé glaoch ar Charlie. Tuigeadh?"
  
  
  "Bhuel, cá bhfuil tú ag dul?"
  
  
  “Lá amháin suífimid ar do phaitió agus inseoidh mé gach rud duit.”
  
  
  Shiúil sí liom go dtí an carr. Dhreap mé istigh. "Henry cabhrú?" Dúirt sí.
  
  
  Bhreathnaigh mé uirthi. "Téigh a chodladh, Paula." Chuir mé in iúl don chorpar lasc an gheata a chasadh air.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 11
  
  
  
  
  
  
  
  
  I roinnt misin, taistealaíonn na sosanna leat. Ar dhaoine eile, grab tú cúpla ar an dul. Ar chuid acu ní bhfaighidh tú iad.
  
  
  Chomh luath agus a chas mé an cúinne ar Hans Geier Street. Shíl mé go mb'fhéidir go mbeadh roinnt smaointe aige maidir le conas dul go Budan ar eitleán.
  
  
  Shoiléirigh na ceannsoilse an tsráid chúng. Bhí carr amháin páirceáilte air, díreach taobh amuigh de gheata Geyer. Mercedes salach, oifigiúil a bhí ann. Thiomáin mé anuas. Bhí sé folamh nó bhí an tiománaí ina chodladh sa suíochán. Ní dócha go raibh an dara ceann acu. Phioc mé suas luas agus chuaigh thart ar an choirnéal. I súile m’intinne d’fhéadfainn Erica a fheiceáil sna shorts shorts and turtleneck geansaí sin.
  
  
  D’fhág mé an Fiat sa pháirc. Ní raibh aon coisithe, ní fiú madra ar strae chun féachaint orm Rush síos an tsráid a bhí ar siúl comhthreomhar le Guyer. Bhí téad le dreapadh agam thar na ballaí idir an dá linn agus thar thailte an Villa a sheas taobh thiar de scéal Khan dhá-scéal Moorish. Bhí póirse air le áirsí agus tíleanna. Bhí solas ag titim ó fhuinneog an chéad urláir. An oiread agus a theastaigh uaim a fháil abhaile, shiúil mé timpeall an tí ar dtús.
  
  
  Ní raibh aon slándáil lasmuigh. Ní raibh ann ach Thor marbh. Lámhachadh arís agus arís eile é. Idir a chuid fangs clenched bhí píosa olóige-daite. Rith mé isteach sa chath tríd an bhfuinneog.
  
  
  Bhí rud éigin faoin radharc seo a bhí i gcuimhne ar an gceann roimhe seo, inar imir mé an Peeping Tom gan amhras. Bhí focail ghrinn de shaghas éigin air seo. Ní raibh aon rud greannmhar faoi. Bhí sé ag streachailt le Hans Geier, a aghaidh ata agus fuilteach, éalú ó ghreim fir throm in éide ghlas olóige, a bhí leath á thachtadh le lámh amháin, ag brú barr scian go scornach an mheicneora.
  
  
  Ní raibh iarrachtaí Hans an oiread sin éalú óna ghabhálaí agus a iníon a shábháil. Baineadh éadaí Erica agus bhí sí ina luí ar an mbord bia. Ina sheasamh taobh thiar di, agus a chaol na láimhe aige, bhí saothróir glas olóige inaitheanta eile. Bhí cosa Erica buailte ar gach taobh den bhord, a rúitíní daingnithe le rópa. Bhí mac gránna soith ina sheasamh ag deireadh an tábla. Bheadh sé gléasta le glas olóige freisin. Ba é an Coirnéal Mohamed Douza a stiúir agus a stiúraigh an stáitse baile beag. Shuigh sé os comhair chúl an chathaoir, ag cur a smig ar a suaitheantas.
  
  
  Fágaim an fhealsúnacht ag na fealsúna, ach chreid mé i gcónaí gurb é an t-aon bhealach chun déileáil le rapist ná a chumas éignithe a bhaint. I gcás Shema, níor shíl mé gur éigniú a bheadh ann go deo, ar a laghad sa chiall go raibh sé chun tarlú anseo. Bhí Erica gagged agus bhí gach matán ina corp aimsir agus droimneach, screadaíl le haghaidh scaoileadh.
  
  
  Chonaic mé Dusa ag sméideadh ar an thug, chuala mé Hans ag béicíl: “Ar mhaithe le Dia, d’inis mé gach rud duit!”
  
  
  Ansin labhair Wilhelmina. Uair amháin le haghaidh an rapist líomhnaithe, a thit screadaíl. Nuair a rinne mé an tríú súl i ceann an crá Hans. Arís eile a íoc leis an tríú duine a bhí i seilbh chaol na láimhe Erica. An deis a thabhairt di dul sa tóir ar a arm.
  
  
  Bhí Duza ar a chosa, lámh amháin ar a .45. "Reo nó tá tú marbh!" D'ordaigh mé i bhFraincis é. "Tabhair leithscéal dom, Dusa!" D’athraigh sé a intinn. “Ardaigh do lámha os cionn do chinn! Tabhair aghaidh ar an mballa! Do ghéill sé.
  
  
  Bhí ionadh ar Hans agus Erika. "Hans!" D'aistrigh mé go Béarla. "Tar amach! Grab do gunna! Má chaochann sé fiú, scaoil leis!"
  
  
  Bhog Hans cosúil le fear ag siúl ina chodladh. Bhris mé an chuid eile den ghloine le Butt Wilhelmina, ag iarraidh a fháil taobh istigh. Faoin am a ndearna mé é seo, bhí Erica saor í féin agus imithe. An figiúr writhing leagan ar an urlár, crumpled agus fós clúdaithe ina chuid fola féin, gan aithne nó marbh.
  
  
  Hans ar snámh ar a chosa, a shúile glónraithe os a chionn, gan a bheith cinnte go hiomlán go raibh deireadh leis an tromluí. Saor mé ón FN é agus patted ar an ghualainn é. “Faigh crios den bourbon seo duit féin. Tabharfaidh mé aire do gach rud anseo."
  
  
  Chlaon sé go balbh agus thuislithe amach isteach sa chistin.
  
  
  Dúirt mé le Duse. "Cas timpeall."
  
  
  Chuaigh sé i dteagmháil liom, ag iarraidh a fheiceáil an raibh mé cé a cheap sé a bhí mé. Thosaigh sé ag gáire mar a dúirt sé, "Vous serez ..."
  
  
  Ní hamháin gur thóg mo chúlbhéim ar a chops a chuid gáire agus stop sé a chuid focal, ach freisin slammed a cheann isteach sa bhalla, ag cruthú sruth dearg le sruth óna liopaí.
  
  
  “Fanfaidh tú i do thost,” a dúirt mé agus a shuaitheadh momentary iompú isteach i buile faoi chois. “Freagróidh tú nuair a labhraítear leat mar a d'ordaigh tú dom. Ná tempt me. Tá mé ar tí tú a ghortú. Cad atá uait ó na daoine seo?
  
  
  "Bhí a fhios ag an mbastard diabhal sin a raibh a fhios agam faoin tubaiste." Nigh Hans a aghaidh, choinnigh sé an buidéal ina láimh, agus cé go raibh sé fós ag análú cosúil le fear a rith i bhfad ró-fhada, d'fhill a ghuth hoarse ar aon dul agus d'imigh gloineacht a shúile. “Ach níor chreid sé mé nuair a dúirt mé leis. Lig dom an buidéal seo a bhriseadh thar a cloigeann!” Chuaigh sé ar aghaidh, teannas scríofa ar fud a aghaidh brúite.
  
  
  "Téigh a fheiceáil conas atá ag éirí le Erica." Rug mé a lámh.
  
  
  Chuimhnigh sé go tobann ar Erica agus theith sé, ag glaoch uirthi ainm.
  
  
  "Cén fáth a bhfuil tú cúram cad a fhios aige mar gheall ar an tubaiste?"
  
  
  Duza shrugged. “Is é mo phost cúram a dhéanamh. Má tá a fhios aige conas a tharla sé, ní mór go mbeadh a fhios aige cé a rinne é. Cuirfear an-eolas ort..."
  
  
  Ní dheachaigh mo dhorn i bhfad. Gortaítear é. D'fhan mé go dtí gur stop an rascal agus tháinig sé ar ais, ansin sheinn mé a thaifead féin dó: “Dúirt mé go bhfreagrófá, ná déan fuaimeanna dúr. Ar ndóigh, níl a fhios aige cé, fiú má tá a fhios aige conas. Nó an dóigh leat go ndiúltóidh sé freagra a thabhairt chomh fada agus a cheadaíonn tú do mhoncaí a iníon a éigniú? "
  
  
  Bhí guth Duza ag feadaíl ina scornach. "Is é mo phost é a fháil amach."
  
  
  "Mine freisin." bhfostú mé an Luger ina bholg agus greamaithe pointe Hugo faoina smig. “Is beag ama atá agam, a Chornail. Beidh níos lú fós agat mura gcomhoibreoidh tú.” Bhrúigh mé in aghaidh an bhalla é, a mhuineál ar ais, a smig amach ó thaobh an stiletto. "Cén fáth a raibh Mendanike ag iarraidh Abu Osman a fheiceáil?"
  
  
  Trí fiacla clenched, chroitheadh a cheann, thacht sé: "I mionn do Allah, níl a fhios agam!"
  
  
  Doirteadh Hugo fola. Rinne Duza iarracht cúlú tríd an mballa. “Molaim an Koran! Ag uaigh mo mháthar!"
  
  
  Laghdaigh mé an brú beagán. "Cén fáth go raibh Mendanike ag iarraidh an Ambasadóir Petersen a fheiceáil?"
  
  
  Chroith sé a cheann. “Níl ionam ach ceann na slándála! Ní bheadh a fhios sin agam!”
  
  
  An uair seo ní hamháin gur cuireadh tic le Hugo. Bhuail Duza a cheann i gcoinne an bhalla agus scread sé. “Arís. Dúirt mé cén fáth? Seo an t-aon uair a gheobhaidh tú é."
  
  
  Thit sé as a chéile agus thosaigh sé ag caoineadh, ag gol: “Mar! Mar! Bhí eagla air roimh coup! Toisc go raibh eagla air go raibh an Ginearál Tashahmed chun é a mharú!”
  
  
  "Agus mharaigh tú ár n-ambasadóir."
  
  
  "Timpiste a bhí ann!"
  
  
  “Bhí sé amhail is gur timpiste a bhí i sabotage an eitleáin. Bhí eagla ar Tasahmed go ndéanfadh Mendanike iarracht comhaontú a dhéanamh le Osman.”
  
  
  "Ní hea!" Chroith sé a cheann ó thaobh go taobh. “Sin an fáth a tháinig mé anseo chun Geyer a cheistiú. Tháinig muid chun labhairt faoi conas a bhí a fhios aige conas a tharla an timpiste agus..."
  
  
  "Agus tá do chuid ama suas." Sheas mé siar agus d'fhéach sé síos bairille Wilhelmina, a shúile leathan agus dubh mar a bairille. Thit sé ar a ghlúine amhail is dá gcluinfeadh sé an muezzin ag glaoch ar na creidmhigh chun urnaí. Ar chúis éigin níor chuir sé isteach orm lena bhoga faoi thine, ach mar sin ní fios duit cé mhéad is fiú focal i do chaint.
  
  
  Má bhí an méid a dúirt sé fíor, nó fiú leath fíor, ansin ní hamháin go raibh a chuid ama suas, ach bhí mo chuid féin suas freisin. Ní raibh aon airm núicléacha goidte sa carn, ach a bunch de lucht déanta cúpóin tríú-ráta tríú domhan. Bhí an cluiche soiléir go leor. Rinne Tasakhmed conradh leis an Aontas Sóivéadach. Ba é Lamana an duais agus ba é Mendanike an gabhar íobairt. Thuig Mendanicke nárbh fhiú é i ndáiríre cé a thuairteáil a eitleán nó cén chaoi... agus fós - agus fós - "D'fhéadfainn é a chur le chéile agus fógra a thabhairt do Seabhac tosú ag breathnú in áit eile, nó d'fhéadfainn do chuid ama luachmhar a úsáid agus é a imirt chun an deireadh searbh.
  
  
  “Fan ar do ghlúine,” a dúirt mé nuair a d’fhill Hans agus Erica ar an seomra. Bhí bríste agus turtleneck eile á caitheamh aici. Bhí sí pale, ach bhí a súile soiléir agus rialaithe.
  
  
  "Conas atá tú?"
  
  
  Bhí meangadh lag uirthi. "Tá mé ceart go leor... go raibh maith agat."
  
  
  "Le pléisiúr. Cén fáth nach dtéann tú go dtí an seomra eile agus muid ag tabhairt aire do gach rud anseo?"
  
  
  Bhí cuma ar na comhlachtaí ar an urlár, beo agus marbh, ar an radharc deiridh ó Hamlet. Mar altra sa chuid seo den domhan, ní raibh aon amhras ach go bhfaca sí a sciar de gore agus ní raibh sí in ann mórán trócaire a mhothú ar na hiarsmaí. “Gheobhaidh mé duit an bricfeasta a bhí tú ag dul,” a dúirt sí, ag déanamh a bealach trasna an tseomra.
  
  
  "Cad é atá tú ag dul a dhéanamh leis?" - A dúirt Hans, ag féachaint ar an príomhfheidhmeannach slándála defeated.
  
  
  “Níl cinneadh déanta agam fós cé acu an scaoilfidh mé sa cheann é nó an ngearrfaidh mé a scornach.”
  
  
  Tilted Hans a cheann i dtreo dom, gan a bheith cinnte an raibh i gceist agam é. Is é an t-aon chúis nach ndearna mé é seo mar gheall ar an bhféidearthacht go bhféadfadh Duza beo a bheith níos úsáidí ná Duza ar neamh. “Tháinig mé ar ais anseo chun ceist a chur ort,” a dúirt mé.
  
  
  “A Mháire,” chroith Hans a cheann, “tá cuireadh buan agat teacht anseo am ar bith den lá nó den oíche chun aon rud a chur orm!”
  
  
  “Fine. Freagair go maith. Teastaíonn eitleán uaim chun mé a thabhairt go Budan faoi láthair. Cá bhfaighidh mé é?
  
  
  D'fhéach sé ar dom, blinked, Chuimil a smig, agus ansin grinned cosúil le cat Cheshire agus dúirt an buidéal ag Duza. “D’fhéadfadh an mac soith sin ceann a ordú dúinn. Seo dhá Dakota de chuid NAA ina suí ar an líne, a ndearnadh tástáil orthu agus réidh le dul. Caithfidh duine acu dul go dtí..."
  
  
  “Níl a stair eitilte de dhíth orm. Cá bhfaighidh muid foireann?
  
  
  “Is féidir leis criú a ordú.
  
  
  níl le déanamh aige ach glaoch ar sheirbhís do chustaiméirí. Drochcheangal teileafóin, ach ag an uair seo..."
  
  
  "Éirigh, Dusa."
  
  
  Níor ghá é a insint faoi dhó, ach d'fheicfinn go raibh cuid dá shuaimhneas faighte aige arís. Tháinig an spréach ar ais isteach ina shúile. Thosaigh sé ag croitheadh as a éide.
  
  
  Bhí an teileafón sa stocaireacht. Bhí ballaí bána agus urláir iontlaise ann. Bhí gach rud sa seomra bia dorcha, ach anseo, agus na soilse ar, sheas muid go léir amach go soiléir. D'fhéach Duza orm amhail is dá mbeadh sé ag iarraidh cuimhneamh ar mo aghaidh, ach ag an am céanna bhí sé ag iarraidh dearmad a dhéanamh.
  
  
  "Beidh mé a thabhairt duit roinnt treoracha," a dúirt mé. “Coimeádann tú súil orthu, nó fágfaimid chuig bailitheoir coirp agus bruscair thú. Ordaíonn tú eitleán, ordaíonn tú foireann. Beidh siad ag fanacht le do theacht." D'inis mé na sonraí dó agus Hans i dteagmháil leis na heitiltí.
  
  
  Nuair a d’fhág muid an teach, bhí Hans agus mé féin i bhfoirm beirt fhear Dusa. Ar feadh nóiméid shíl mé go scriosfadh Hans an seó. Chonaic sé cad a rinne siad ar a mhadra agus chuaigh sé i ndiaidh Duz. Bhí an cornal faoi dhó ar airde, ach ní raibh sé ar aon dul leis an meicneoir feargach. Ní raibh mé in ann a dhéanamh chun é a fháil amach agus Erica socair air. Ansin fuair mé Duza ar ais ar a cosa agus chruthaigh roinnt semblance d'ordú máirseála. Ní raibh mé ag iarraidh go mbeadh cuma chomh jaded air nach mbeadh sé pas a fháil sa tástáil.
  
  
  Marcaíocht Hans le Duza in aice leis. Shuigh mé síos taobh thiar den chornail, Erica in aice liom. Bhí sí ciúin an chuid is mó den bhealach, ag amharc orm anois agus arís. Shín mé amach agus thóg mé a lámh. Bhí sí daingean, a greim te agus buíoch.
  
  
  "An bhfuil tú ag mothú ceart go leor?"
  
  
  "Tá mé go maith anois."
  
  
  "Ní raibh sé aon úsáid a fhágann tú taobh thiar."
  
  
  "Ní fhéadfadh tú a fhágáil dom."
  
  
  "An raibh tú go Budan roimhe seo?"
  
  
  “Go minic. Oibrím don Eagraíocht Dhomhanda Sláinte. Tugaim cuairt ar an gclinic ansin go rialta.”
  
  
  “Fine. Ansin ní bheidh an turas amú duit.”
  
  
  "Ní bheidh sé a chur amú ceachtar bealach." Phioc sí suas an thermos. "Ar mhaith leat cupán eile?"
  
  
  "Ní anois, go raibh maith agat."
  
  
  Ní raibh Hans seachrán ón tiomáint, agus níor bhain mé mo shúile de Dusa. Theastaigh uaim é a chur sa chúl liom, ach chuir sin Erica chun tosaigh. Mheallfadh bean atá ag tiomáint os comhair gluaisteán cuideachta ag an uair seo aird. Bhí a fhios ag Duza go raibh sé ina mhéar ar shiúl ón mbás. B'fhearg nó aisteoir maith é. Dá mbeimis inár n-aonar agus go raibh am ann, gheobhainn amach go tapa cé hé. Ach go dtí seo bhí orm imirt ag mothú, agus níor thaitin sé go mór liom mar a mhothaigh sé.
  
  
  Thug Duza treoir ar an nguthán go sroichfeadh sé geata an tseicphointe thart ar 02:30. Cuireadh in iúl do na hoifigigh a bhí ar dualgas nár cheart aon mhoill a bheith ann. Ní raibh sé seo ordú ar a raibh mé in ann brath. “Déanaimis cinnte go bhfuil do línte ar eolas agat, a chara. Nuair a stopfar sinn, conas a dhéileálfaidh tú leis?”
  
  
  "Dearbhóidh mé cé mé ..."
  
  
  "Fraincis, ní Araibis."
  
  
  "Agus inseoidh mé dóibh ligean dúinn dul tríd mura ndéanann siad é go huathoibríoch."
  
  
  "Ceaptar go n-iarrtar ort éirí as an gcarr?"
  
  
  “Fanfaidh mé mar a bhfuilim agus iarrfaidh mé an ceannasaí a fheiceáil.”
  
  
  “Hans, má théann rud éigin mícheart agus mé ag lámhach an choirnéil, cad a dhéanfaidh tú?”
  
  
  “Beidh deoch eile agam agus seiceálfaidh mé an t-eitleán. Ní hea, rachaidh mé go dtí an hangar ar dtús. Léimfimid amach as an rud seo ag an taobhbhealach isteach, rachaimid tríd an hangar agus tóg mo bhugaí suas nuair a d'fhág mé ar an taobh eile é. Ina dhiaidh sin, fág mé duit é."
  
  
  Tar éis seo beidh muid ag imirt go docht le cluas. Bhí súil agam nach mbeadh gá leis, ach mar gheall ar eagla Duza nó a bhuanna ceilte mar aisteoir, níor tharla sé.
  
  
  Agus muid ag druidim le geata an tseicphointe hangar, bhuail solas dalladóireachta sinn. Stop Hans, agus chrom Dusa a cheann amach an fhuinneog agus é ag béiceach.
  
  
  Shiúil muid tríd an geata, ag freagairt cúirtéis an garda. Ní fhéadfadh sé a bheith smoother. Mhothaigh mé Erica a scíth a ligean, a h-análú ag iompú isteach i osna fhada. Patted mé léi ar na glúine.
  
  
  “Nuair a shroichimid an t-eitleán, Erica, scoirfidh tú mo thaobh, siúil anuas orm agus téigh ar bord. Níl aon rud le rá agat le haon duine. Duza, leanann tú í. Beidh mé ceart taobh thiar de. théann tú ar chúl. Beidh an píolótach ag iarraidh a fháil amach cá bhfuil muid ag dul. Abair leis gur chuig Budana atá sé agus gur féidir leis a phlean eitilte a sheoladh tar éis dúinn éirí den talamh."
  
  
  Ní raibh ár n-eitleán deacair a fháil. Rinne na soilse páirce soilsiú ar an líne eitilte agus d'fhéadfaimis beirt bhall den chriú eitilte a fheiceáil ag seiceáil amach sean-DC-3 Dakota. Thiomáin Hans suas chuici, ach níor éirigh sé as an gcarr mar a dúradh. Thuig mé mo phlean
  
  
  Cén fáth. Chomh maith leis na píolótaí, bhí beirt theicneoirí cothabhála NAA a rinne iniúchtaí ar an nóiméad deireanach. Fiú ina éide nach raibh oiriúnach dó, chinn Hans go n-aithneoidís é.
  
  
  Dhreap Erica ar bord go tapa. Sheas na píolótaí ar aird os comhair Duza, ag beannú dó. Thug sé treoracha dóibh agus sheas siad ar leataobh, ag fanacht air siúl suas na céimeanna.
  
  
  Ní fhéadfainn Hans a fhágáil i mo dhiaidh agus is cinnte nach raibh mé in ann mo shúile a bhaint de Dusa. Bhí a fhios agam nach bhféadfaí trodaithe talún a mharú. Nuair a bhain an t-eitleán amach, bhí orthu seasamh le múchtóirí dóiteáin. Bhí siad ag foluain ag bealach isteach an eitleáin mar a bheadh péire leamhain.
  
  
  “Cornail, a dhuine uasail,” a dúirt mé, “bhí tú ag iarraidh a sheiceáil ar tháinig an glaoch seo tríd. Nach bhféadfadh duine de na daoine seo é a dhéanamh? Chlaon mé leis an lánúin. “Agus is féidir le duine eile breathnú ar ár n-acastóir cúil.”
  
  
  D'fhoghlaim Duza go tapa. D'fhéach sé ar dom blankly thar a ghualainn ar feadh soicind, agus ansin thug ordú.
  
  
  “A dhuine uasail,” a dúirt an píolótach, “is féidir linn teagmháil a dhéanamh le hoibríochtaí bonn ar an raidió agus fiosrú a dhéanamh faoi do ghlao.”
  
  
  "Ní gá. Is féidir leis an eitleán seo a úsáid." Luaigh sé go dtí an rounder den bheirt agus ansin dhreap sé ar bord. Lean mé é, ag smaoineamh ar cad ba cheart dom a dhéanamh ina dhiaidh sin. Bhí sé ró-bhaolach damanta. Ach is cuma cad a bhí ann, fuair sé mé áit a raibh mé ag iarraidh dul agus choinnigh Duza beo, agus bhí sé ar uimhir a haon ar a liosta.
  
  
  Lean na píolótaí sinn, agus cúpla soicind ina dhiaidh sin tháinig Hans isteach. Chuir sé an mheicníocht dúnta doras cockpit i ngníomh. Tar éis dó é a dhaingniú, chlaon sé ina aghaidh go tuirseach. “A Dhia, oibríonn an dá charachtar seo domsa!”
  
  
  "An bhfuil aithne ag na píolótaí ort?"
  
  
  “Ní hea. Is fir mhíleata iad ó Rufa. Nuair a eitlíonn bastard mar sin, úsáideann siad orduithe míleata.”
  
  
  Ba é Dakota an cineál feidhmiúcháin do VIPanna. Bhí roinnt hallaí leathan ag rith feadh na taobhanna, barra, bord, cathaoireacha reclining agus cairpéad.
  
  
  Shín an comhphíolóta a cheann amach as doras an choiligh agus dúirt, “Níl aon teachtaireacht agat, a dhuine uasail. An gceanglóidh tú do chriosanna sábhála? Tógfaimid amach láithreach."
  
  
  Cúpla soicind ina dhiaidh sin chuala mé an t-inneall ag tosú ag crónán, ansin thacht an t-inneall, casachtach agus tháinig sé ar an saol le splanc láidir. “Gach duine ar bord Budan,” a dúirt Hans, ag féachaint ar an mbarra.
  
  
  An Coirnéal shuigh síos os mo chomhair, fastened a crios sábhála, agus relaxed. Bhí a léiriú sách bán, ach chonaic mé leid de smugness ina shúile.
  
  
  “A Dhuza, mura ndearna tú sabotage eitleán Mendanike, cé a cheap tú a rinne?”
  
  
  "B'fhéidir go n-inseoidh an tUasal Guyer é sin duit," a dúirt sé, ag iarraidh an cluiche a fháil ar ais ar an mbóthar ceart.
  
  
  “Ba mhaith liom do chuid teoiricí a chloisteáil,” a dúirt mé. “Ní hamháin gur turas fada go Búdáin a bheidh ann, beidh sé ina aistear fada ón airde a bhfuilimid ag eitilt uirthi. Is féidir leat an bealach seo a roghnú, agus is féidir linn ceann eile a roghnú.”
  
  
  Shíl sé ar feadh nóiméid agus an t-eitleán stoptha agus thosaigh sé ag seiceáil an innill sular éirigh sé as. “Smaoinigh air go dtéimid isteach san aer,” a dúirt mé.
  
  
  Mothúchán difriúil a bhí ann nuair a d’éirigh muid amach sa seaneitleán cúpla-inneall. N'fheadar an bhfaigheadh an rud seo go leor luas chun eitilt, agus ansin thuig tú go raibh tú ag eitilt.
  
  
  Nuair a bhí na hinnill stoptha, dúirt mé le Hans dul ar aghaidh agus iarraidh ar an bpíolóta na soilse lastuas a mhúchadh. “Téann tú leo. Agus muid thart ar uair an chloig ó thuirlingthe, ba mhaith liom go rachaidh siad i dteagmháil le Budan ionas gur féidir a chur in iúl don cheanncheathrú slándála go bhfuil a n-oifigeach uachtarach ag teacht. Teastaíonn an t-eolas is déanaí uaidh maidir le cá bhfuil Osman, chomh maith leis an gcarr atá ag fanacht san aerfort."
  
  
  "Tá tú ag cur geall." Sheas Hans suas agus an buidéal ina láimh.
  
  
  “Agus is fearr duit é a fhágáil anseo. Níl tú ag iarraidh amhras a ardú agus níl tú ag iarraidh tús a chur le droch-nósanna ar bith."
  
  
  Rinne sé gáire, d'fhéach sé ar an mbuidéal agus chuir sé ar ais ina áit é. "Ceart go leor a chara, is cuma cad a deir tú."
  
  
  “Eiric,” arsa mise, “cén fáth nach luighfeá síos ann agus a cheilt?”
  
  
  Rinne sí aoibh orm agus d'éirigh sí suas. "Tá, máistir."
  
  
  Tar éis dom an príomhsholas a mhúchadh agus gan ach cúpla taobhshoilse a chasadh air, shuigh an Coirnéal agus mé féin sa scáth. Níor thairg mé toitín dó. “Anois cloisfimid é os ard agus go soiléir. Mionnaíonn tú ar an Koran nár chríochnaigh do shaoiste le Mendanike. Cé a rinne é?"
  
  
  "Tá amhras orainn fórsaí seachtracha."
  
  
  “Ná inis dom cacamas faoin CIA.”
  
  
  “Níl a fhios againn cé. Sóivéadaigh, Síneach, Iosraelach."
  
  
  Bhí a fhios agam go raibh sé ina luí faoi na Sóivéadaigh, rud a chiallaigh go raibh sé ina luí, tréimhse. "Cad iad na cúiseanna atá agat?"
  
  
  “Toisc nach ndearna muid é, rinne duine éigin eile. Tá tacaíocht na Síne ag Osman."
  
  
  “Cinnte. Mar sin déanann Mendanike luachra chun Osman a fheiceáil agus scaoil siad é sula n-insíonn sé dóibh cén fáth.”
  
  
  Duza shrugged. “D’fhiafraigh tú díom cé. Ní dhéanfaidh aon ní speisialta. Bhí cuma gnáth-thimpiste ar an timpiste. Dúirt do chara go raibh a fhios aige a mhalairt
  
  
  
  Ar ndóigh, bhí muid ag iarraidh a fháil amach, táimid ag ..."
  
  
  “Cad faoi na amhais a thug tú leat, na buachaillí deasa ó Éimin Theas agus pointí eile?”
  
  
  Thug sé seo nóiméad ciúnais. “Tháinig na daoine seo isteach sa tír ar orduithe Mendanike. Ní dúirt sé riamh cén fáth. Ní raibh le déanamh againn ach treoracha chun iad a ligean isteach. Bhí imní ar an nGinearál Tasahmed seo. Táimid…"
  
  
  "Cá raibh na amhais seo ar crochadh?"
  
  
  “I bPacar den chuid is mó.”
  
  
  "Cad atá ann?"
  
  
  “Is í seo an dara cathair is mó atá againn. Tá sé gar do theorainn na Libia."
  
  
  “Cad a rinne siad le spleodar.”
  
  
  “Ní dhéanfaidh aon ní. Bhí muid díreach ag crochadh amach."
  
  
  Cróca nathracha agus crúsca bréaga a bhí ann. Chuir sé seo go léir leis an rud soiléir. Bhí an bastard i gceannas ar roinn fhorghníomhaithe NAPR, ach cosúil le Tasahmed, bhí sé fós níos luachmhaire domsa beo agus i gcruth réasúnta maith ná mar a bhí marbh - ar a laghad go dtí go raibh deis agam labhairt le Osman.
  
  
  Bhí leithreas beag ar chúl an eitleáin. Chuir mé an cornal ann. Chun a chinntiú nach raibh sé ag bogadh, cheangail mé a lámha agus a chosa le rópa as pants an éide a bhí á chaitheamh aige. Rinne na stripes ó na bríste rópa sách éadrom. D'fhág mé ina shuí ar an ríchathaoir é, tharraing a pants féin síos go dtí a rúitíní ar mhaithe le sábháilteacht. Ansin shín mé amach sa seomra suí trasna ó Erica agus thit mé i mo chodladh laistigh de dhá nóiméad.
  
  
  Ag pointe éigin, ní raibh sé Duza a chuaigh chun na bhflaitheas, ach Nick Carter. Lámh te mhín gan fastened mo chrios. Thosaigh sí a caress agus stróc dom. Scaoil sí na cnaipí agus dhísip sí an zipper. Leathnaigh sé ar fud mo chorp agus chuaigh lámh eile isteach. Ba é mo bhrollach, mo bhroinn, mo theagmháil iomlán an teagmháil is lú de cheol na hoíche.
  
  
  Dhúisigh mé nuair a chuaigh a liopaí agus a corp i dteagmháil léi le mianach. Hugged mé léi, ionadh a fháil nach raibh sí ag caitheamh geansaí, ach amháin breasts bhabhta. Ag iniúchadh ár dteanga go bog, rolladh mé ar ár taobhanna sinn agus bhog mo lámh síos le fáil amach go raibh an rud a bhí nocht thuas nocht thíos. Thosaigh mé ag filleadh ar a cuid taitneamhach agus rinne sí caoineadh, Chlaon sí a ceann, agus ansin dúirt i gcoinne mo bheola: “Ó, sea! Sea!"
  
  
  Muffled mé a focail le mo bhéal agus lig mo lámh eile díriú ar a breasts. Bhí ocras ar mo bheola dóibh freisin.
  
  
  "Le do thoil!" gasped sí mar a relaxed mé léi faoi bhun dom, mothú go bhfuil a cromáin ag lorg rithim coitianta.
  
  
  Tháinig mé isteach di go mall, bhí a méar ag iarraidh go gcuirfí isteach inti mé. "Go hiontach!" gasped sí.
  
  
  Maidir léi, bhí sé go páirteach ina imoibriú mhothúchánach ar an méid a tharla beagnach, agus go páirteach a mhealladh gan focal ach inaitheanta go tapa eadrainn. Bhí a fhios agam seo nuair a rinne mé grá di, agus dá bhrí sin ní raibh aon tuirse. Ina áit sin bhí tabhairt agus glacadh domhain, cómhalartacht sciobtha buille agus frithshéid.
  
  
  Bhí sé ró-mhaith go deireanach agus ró-phráinneach don bheirt againn bealach a fháil amach. Shroich muid, bhí sí ag caoineadh le áthas ó orgasm, bhí a fhios agam nach bhfaighidh tú neamh má chodlaíonn tú.
  
  
  Luíonn muid sa seomra suí, scíth a ligean agus caithimid toitín. An roar leanúnach na n-inneall luled dom a chodladh arís. “Tá a fhios agat,” a dúirt sí go tuisceanach, “níl a fhios agam cé tú féin.”
  
  
  "Tá mé ag dul go Budan, ag taisteal ar cairpéad draíochta den chéad scoth."
  
  
  “Ach is cuma i ndáiríre,” thug sí neamhaird ar mo fhreagra, “ní ar a laghad faoi láthair.”
  
  
  “Cuir i gcuimhne dom mé féin a chur in aithne go foirmiúil lá amháin.”
  
  
  Ruffled sí mo chuid gruaige agus chlaon sí isteach chun póg dom. “Sílim go dtaitním i bhfad níos fearr leat i suíomh neamhfhoirmiúil. Is maith liom go sábhálann tú mé ó na fir éignithe, agus is maith liom tú anseo sa spéir áit nach gcuirfidh aon duine bac orainn.”
  
  
  Tharraing mé í i dtreo dom. msgstr "B'fhéidir gur mhaith leat an fheidhmíocht a dhéanamh arís."
  
  
  “Ba mhaith liom an léiriú arís.” D’ardaigh a lámh chun a toitín a chur amach.
  
  
  “Tá seal maith eile tuillte agam,” arsa mise.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 12
  
  
  
  
  
  
  
  
  Bhí mé i mo dhúiseacht le fuaim na n-inneall ag athrú tuinairde. Chuir solas luath na maidine faoi uisce an bothán. Luigh Erica sa seomra suí trasna uaim, cuachta suas ina codladh. Shuigh mé síos, yawned agus d'fhéach sé amach ar an gcalafort. Bhíomar thar tír-raon tirim, arda, ag breathnú amach ar spéartha soiléire gan an Clear teirmeach a tháinig chun cinn níos déanaí. Bhí na sléibhte lom agus ní raibh mórán glasa eatarthu. Bhí a fhios agam gur eisceacht é Budan. Bhí sé suite i ngleann a chothaíonn taiscumair faoi thalamh, an t-aon fhoinse fíor uisce i ndeich míle míle cearnach.
  
  
  D'fhág Hans an cábáin. In ainneoin a chuma shabby, bhí súile soiléire aige agus eireaball righin os cionn an chosúlachta amach romhainn. “Táimid ag teacht,” a dúirt sé, “rachaidh muid díreach go dtí láthair na timpiste. Tar ar aghaidh agus taispeánfaidh mé duit cad a tharla."
  
  
  “Suigh síos ar feadh nóiméid,” arsa mise. “Ar cuireadh Búdán ar an eolas faoin am measta teacht againn?”
  
  
  "Ar ndóigh, díreach mar a dúirt tú."
  
  
  “Fine. Anois tóg amach an éide seo agus fan anseo linn.”
  
  
  "Ach caithfidh mé ..."
  
  
  “Feiceann tú agus éisteann tú. Ní hé seo turas pléisiúir Hans Geyer."
  
  
  "Sea, tá a fhios agam, ach an timpiste..."
  
  
  “Is féidir leat staidéar a dhéanamh air seo chomh fada agus is mian leat, a luaithe a fheiceann mé conas atá rudaí. Beidh Duza liom."
  
  
  "Hey, cá bhfuil sé?"
  
  
  “Púdar mé mo shrón. An raibh tú anseo roimhe seo, cad é mar atá an scéal ag an aerfort - slándáil, áiseanna, etc.?”
  
  
  Dúisigh Erica nuair a d'inis sé gach rud dom. Bhí rúidbhealach soir-siar amháin, hangar agus foirgneamh críochfoirt. Ós rud é gur eitilt oifigiúil í seo, ní dhearnadh aon seiceálacha ceada, agus ní raibh sa tslándáil i gcónaí ach slándáil teirminéil. Bhí gach rud go leor mar a bhí mé ag súil.
  
  
  "Tá mé ag buille faoi thuairim go bhfuil teach aíochta nó óstán anseo do chuairteoirí."
  
  
  "Ar ndóigh, Ashbal."
  
  
  "Fanfaidh tú féin agus Erica ann go dtiocfaidh mé ar do shon."
  
  
  "Fan nóiméad, a chara, cad atá i gceist agat, fan?"
  
  
  “Nuair nach bhfuil tú ag tochailt tríd an brablach nó ag dul go dtí an príosún, agus nach bhfuil Erica ag tabhairt cuairte ar an gclinic, fanfaidh tú ann. Níl a fhios agam cé chomh fada a thógfaidh sé. Tá sé soiléir?"
  
  
  “Sea, tá, ar ndóigh, ceart go leor. thuig mé thú". Bhí sé sásta arís.
  
  
  Chuala mé clic fearas. “Agus mura n-éiríonn tú as an éide seo, bainfidh mé díot é.”
  
  
  Thosaigh mé ag caint le Erica, ag iarraidh neamhaird a dhéanamh di gaze. “Seans go dtógfaidh sé lá orm, b’fhéidir níos mó, ach beidh an ceart agat má fhanann tú in aice leis an gclinic. An mbeidh an caoineadh thar Mendanica chomh dian anseo agus a bheadh i Laman?”
  
  
  “Ní hea,” a dúirt Hans, agus é ag baint a bríste glas olóige amach. “Tá go leor comhbhrón ó Osman anseo.”
  
  
  Sheas mé suas, ag cinneadh go raibh sé in am dár óstach a bheith páirteach sa slua. “Rud amháin eile: ná tóg aon airm leat. Folaigh a bhfuil agat." Bhí sé beartaithe agam an rud céanna a dhéanamh, lúide an .45 Duza agus Pierre.
  
  
  Ní raibh an ceann slándála sa chruth is fearr. Bhí tint choleric ar a aghaidh dorcha. Spléach a shúile fola. A leath níos ísle puffed amach. Shuidh sé ar an bpota ró-fhada.
  
  
  Saor mé a lámha agus a chosa agus shuigh sé ansin chuimil a chaol na láimhe go feargach. “Is féidir leat do pants a tharraingt suas tú féin,” a dúirt mé. “Is féidir leat a bheith linn ansin le haghaidh caife.”
  
  
  Bhí caife ann. Thug Erica aire de seo sa ghailearaí beag chun tosaigh. D'imir sí mar fhreastalaí eitilte agus rinne sí seirbhís don chriú. Ní raibh aon am ag Hans téarnamh, bhí a aghaidh brúite i gcoinne na fuinneoige.
  
  
  “Hey, tar anseo agus féach! Feicim cá ndeachaigh siad! Díreach ar an bpingin, mar a dúirt mé! Go hiontach!"
  
  
  Bhreathnaigh mé amach an fhuinneog agus chonaic mé go raibh muid ag eitilt comhthreomhar le imeall an ghleann. Bhí cuma lush air, ach bhí na sléibhte ar gach taobh dínn rud éigin eile. Bhí súil agam nach raibh Osman i bhfad ar shiúl nó pollta i bpluais. Ní raibh teorainn ama socraithe socraithe ag Seabhac do mo chuardach, ach bhí gach nóiméad gan freagra nóiméad rófhada.
  
  
  "An bhfeiceann tú an raic?" Hans gáire.
  
  
  Chonaic mé an raic. D’fhéach sé cosúil le junkyard beag sínte feadh na talún comhréidh roinnt mílte ón rúidbhealach, stiall fada dubh bruscair le codanna dóite agus briste eitleán. Ba léir nár bhailigh aon duine iad le himscrúdú. Ba cheart go mbeadh níos mó i gceist ag an bhfíric seo domsa, ach tháinig Duza amach as an mboth, limping, fós ag cuimilt a chaol na láimhe, ag atreorú mo aird.
  
  
  “Suigh anseo,” a dúirt mé, agus shuigh sé síos go docht.
  
  
  “Erica, tabhair leat caife agus bí linn. Caithfidh mé beannacht a thabhairt. Hans, tusa freisin."
  
  
  Tar éis dúinn teacht i dtír, dúirt mé le Duse, tabharfaidh tú an t-ordú don fhoireann fanacht ag an mbonn. Hans, fanfaidh tú féin agus Erika ar bord go dtí go bhfágfaidh an Coirnéal agus mise. Ní rachaidh aon duine againn den eitleán go dtí go mbeidh an criú ann. Hans, cad faoi iompar don bheirt agaibh? "
  
  
  “Ba cheart go mbeadh tacsaí ann, ach mura bhfuil, is féidir liom jíp an mháistir stáisiúin a fháil ar iasacht. Tógfaidh mé Erica chuig an gclinic agus ansin rachaidh mé ar an líne.”
  
  
  "Mura bhfuil tú san Ashbal, nó mura bhfuil tú ar ais ar bord nuair a bheidh mé réidh, beidh tú a fhágáil i do dhiaidh."
  
  
  "Bhuel, conas a bhfuil an ifreann ceaptha a fhios agam nuair a bheidh sin!"
  
  
  “Nuair a bheidh mé réidh, seiceálfaidh mé Ashbal ar dtús, ansin ag an gclinic, agus ansin anseo. Is é seo an rud is fearr is féidir liom a dhéanamh duit."
  
  
  "Céard atá ag teastáil uait?" D'iarr Erica mar a mhoilligh an t-eitleán ina shliocht, flapaí síos, rothaí sínte amach chun teagmháil a dhéanamh. "B'fhéidir gur féidir liom cabhrú."
  
  
  “Ba mhaith liom go bhféadfá, ach tá an Coirnéal sásta a bheith mar threoraí agam.” Ghlac an Coirnéal sip dá chaife, ag ísliú na gcloigeann.
  
  
  Chuaigh na rothaí i dteagmháil léi, creaked, agus fuair muid féin i mBúdan. Ní raibh cuma ghnóthach ar an aerfort. Mar sin féin, agus muid taxied, thug mé faoi deara leath dosaen guerrillas seasamh os comhair an teirminéil, ag faire ar ár gcur chuige. Bhí siad ag caitheamh bandoleers agus raidhfilí ionsaí Kalashnikov A-47. Bhí carr oifigiúil páirceáilte ar an líne eitilte freisin.
  
  
  
  "An garda onóra nó garda rialta é seo?" - Dúirt mé le Hans.
  
  
  “Féachann ar an ngnáth.”
  
  
  Chas an píolótach an t-eitleán, stop na hinnill, agus stop na liáin. D'oscail Hans an doras agus d'ísligh sé an rampa sular fhág na píolótaí an cockpit. Thug Duza a threoracha dóibh. Raibh mé in ann a fheiceáil go raibh an comhphíolóta faoi seach ag an bhfíric nach raibh Hans agus mé ag caitheamh glas olóige a thuilleadh. "Athrú cruth," a dúirt mé leis agus winked. Fuair sé an teachtaireacht, aoibh orm, agus d'fhág siad.
  
  
  Chuaigh muid ar bord an eitleáin go moch ar maidin. Thug mé faoi deara athrú subtle in iompar Duza ar. B’fhéidir gur leigheas an caife é, nó gur shíl sé go bhfaca sé deireadh a bhraighdeanais. D'fhéach sé níos faide ná mé, thar mo ghualainn, trasna an chalafoirt, ag faire ar roinnt dá chomhaltaí garda onóra ag teacht chun cinn i gcosán na heitilte.
  
  
  “Les règlec de jeu - rialacha an chluiche - Duza, imreoidh tú mar a ordaím, nó cuirfear deireadh leis an gcluiche. Ná bí deas. Tá tú féin agus mé ag imeacht anois. Tá tú dhá chéim chun tosaigh. téigh díreach go dtí an carr agus cuir isteach é. Sin go léir a dhéanann tú. Rachaimid anois.” Sheas mé lena .45 i mo láimh.
  
  
  Lig mé dó féachaint orm mo sheaicéad a chaitheamh thar mo lámh chun é a cheilt. “Apres vous, a Choirnéil.” Déan iarracht tú a choinneáil saor ó thrioblóid,” a dúirt mé agus muid ag siúl amach.
  
  
  Ní raibh an garda onóra i bhfoirmiú míleata ceart agus muid ag druidim leis an gcarr, Citroen, a raibh gá le hathchóiriú. Sheas siad, d'fhéach siad ar an eitleán, d'fhéach siad orainn agus go ginearálta thug le tuiscint na díorma. Bhí a n-éide neamh-chomhsheasmhach, níor mheaitseáil ach a gcuid trealaimh. Ní amhais a bhí iontu, ar ndóigh, ach bhí cloigíní aláraim ag glaoch agus mé ag leanúint Duza ar chúl an chairr. Ní raibh siad ar dualgas dó, mar sin cad a bhí ar siúl acu, ag cosaint an aerfoirt fholamh? D’fhéadfadh an freagra a bheith simplí mar réamhchúram i bhfianaise a bhfuil ag tarlú. Tá brón orm gurbh é seo an freagra mícheart.
  
  
  "Allons". Dúirt mé leis an tiománaí agus ansin le Duse as Béarla: “Fiafraigh dó ar thug sé an t-eolas a iarradh.”
  
  
  Chlaon an tiománaí agus é ag tarraingt amach ar an poll eochrach cruinn a bhí ag dul go dtí an aerfort. “Tá teagmháil cruthaithe, a dhuine uasail,” a dúirt sé i bhFraincis. “Tógfaidh mé leat bualadh leis. Tá a fhios aige cá bhfuil Shik Hasan Abu Osman."
  
  
  Chlaon Duza siar, ag trasnú a airm thar a chliabhrach. D'ísligh sé a chuid eyelids arís gan aon imoibriú a léiriú.
  
  
  "Fiafraigh de cé chomh fada agus ba chóir dúinn dul?"
  
  
  Dhírigh an tiománaí i dtreo na sléibhte amach romhainn. “Níl ach fiche míle,” ar seisean.
  
  
  Bhí muid ag tiomáint tríd an ghleann, agus ní isteach Budan féin. Bhí crosbhealaí scaipthe go forleathan i measc réimsí cruithneachta, cadáis agus pónairí soighe. Ag na crosbhealaí bhí gluaisteáin cosúil leis an gceann ag an aerfort. Bhí cuid de na trúpaí armtha le AK-47s. Bhí FNanna ag daoine eile agus ba mhála a bhí chomh measctha céanna a gcuid trealaimh níos troime. Ní dhearna siad aon iarracht stop a chur linn, agus bhí mé sásta a admháil go raibh siad ar a gcosa cosúil lena ndeartháireacha ag an aerfort, toisc gurbh é lá sochraide Mendanike a bhí ann agus thug Tasahmed cinnte go raibh a ardú i gcumhacht eagraithe i gceart. Níos déanaí, nuair a bhí am agam smaoineamh ar mo chonclúid, n’fheadar cad a bheadh le rá ag Seabhac dá mbeadh sé ina shuí in aice liom.
  
  
  “Maróidh Osman thú,” bhris an cornal an ciúnas, ag labhairt i mBéarla.
  
  
  "Tá mé i dteagmháil léi go bhfuil imní ort."
  
  
  "Is fuath sé Meiriceánaigh."
  
  
  "Go nádúrtha. Cad a dhéanfaidh sé leat?"
  
  
  "Chomh maith le sin, tá tú ag cur amú do chuid ama."
  
  
  “Má tá, comhdóidh mé gearán in aghaidh d’oifige.”
  
  
  “Tá aithne agam ar an duine seo a fheicfimid. Tá sé neamhiontaofa."
  
  
  “Cornail... bí ciúin. Táim muiníneach gurb iad ár dteagmhálaithe an chuid is fearr is féidir le do chuid seirbhísí a sholáthar. Gan dabht crochfaidh sean Hassan taobh na liathróide thú le triomú, ach sin í d’fhadhb.”
  
  
  Thrasnaigh muid gleann caol agus thosaigh sé ag dreapadh suas cosán gairbhéal foirceannadh, an glasra ag scaipeadh go tapa. Bhí an teas tar éis dul isteach, ach d'fhág muid roinnt taise taobh thiar de, ag ardú i scamall deannaigh. Ba ghearr go raibh an dreapadh beo. Tháinig muid ar mhúchadh ar ardchlár le struchtúr carraige feadh an imeall. Bhí balla ard timpeall air agus an chuma ar dhúnfort ón 19ú haois le lárionad cearnach agus dhá sciathán ollmhóra.
  
  
  Thiomáin an tiománaí den bhóthar ar rian camall agus chuamar isteach i mballa. Ní raibh aon duine i radharc.
  
  
  Labhair an tiománaí i Araibis, ag féachaint sa scáthán. "Tá siad ag fanacht leat, a dhuine uasail."
  
  
  Lean mé Duza amach as an gcarr, ag mothú na gaoithe te agus blas an deannaigh a bhí ann. “Lean ar aghaidh,” a dúirt mé, ag ligean dó cliceáil ar an truicear caliber .45 a chloisteáil.
  
  
  Shiúil muid tríd an geata isteach áirse isteach i gclós leathan cloiche áit ar fhás rud ar bith. Bhí fuinneoga sliotáin san áit agus mothú ligthe amach as seo.
  
  
  "Cad is ainm dár teagmhálaí?"
  
  
  "
  
  
  "Sábháilte". D’fhéach an Coirnéal ar an obair chloiche. D'fhéach sé fada, righin agus pale-aghaidh.
  
  
  "Abair leis a thóin a fháil amach."
  
  
  “Gadaí mí-ámharach camaill,” arsa an cornal, “tabhair amach!”
  
  
  Cosúil le leanbh dána, ní dúirt Safed faic, ní raibh faic. D'fhan an doras, doras iarainn dúbailte, dúnta. Bhí an ghaoth ag séideadh timpeall orainn.
  
  
  "Déan iarracht arís." Dúirt mé. Níor thug an dara hiarracht imoibriú níos mó ná an chéad iarracht.
  
  
  "Féach an bhfuil sé oscailte." Bhreathnaigh mé air cur chuige, a fhios agam go bhfuil an rud ar fad stank. Rinne an ghaoth magadh.
  
  
  Os a chionn chuala mé cogar fuaime coimhthíoch. Nuair a chas mé chun aghaidh a thabhairt air, bhí a fhios agam an freagra. Fuair mé spléachadh ar aghaidh reoite an tiománaí agus dhírigh ceathrar le raidhfilí Kalashnikov orthu.
  
  
  Scaoil mé dhá urchar sular phléasc gach rud i mo cheann i dtonn lasrach agus shéid mé amach as áit ar bith.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 13
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ag am éigin agus áit neamhshonraithe leáigh mo cheann síos agus brionnaithe isteach i clog. D’fhreastal mé ar an dá imeacht. Níor thaitin ceachtar acu liom. D'fhulaing mé iad ina dtost. Is ábhar riochtaithe é. Ach nuair a thosaigh bastaird uilechumhachtach ag bualadh drong ar mo chruinneachán nua, bheartaigh mé agóid a dhéanamh, go háirithe nuair a chuaigh an comhaireamh thart ar dhá cheann déag.
  
  
  Thug mé aghaidh ar an gCruinne in Urdais mar ba í Shema banríon na hoíche agus bhí cuma chuí air. Ní bheidh a fhios agam go deo cé acu arbh é ton mo graostachta, fuaim an ghuta, nó meascán den dá rud a chuir ar urlacan mé as dorchadas na háite go dorchadas áit éigin. Ag an bpointe seo, ní raibh a fhios agam ach go raibh mé sásta rud éigin a thrádáil gan aon rud. Ansin chuaigh an nóiméad i bhfeidhm agus chruinnigh m'inchinn a neart go mall agus thosaigh sé ag crith leis na builleanna a thóg sé.
  
  
  Leagan mé ar mata tuí stinking. Bhí mo lámha agus mo chosa ceangailte. Ghortaigh mo cheann mar ifreann, throbbed sé, amhail is dá mba rud éigin ag iarraidh a pléasctha amach. Chas mé go cúramach é, rud a d'fhág go raibh go leor soilse bán le feiceáil os mo chomhair áit nach raibh aon soilse. Tar éis cúpla turgnamh eile dá leithéid, chinn mé gurbh é an rud ba mheasa a d’fhulaing mé ná concussion éadrom. Níor scaoil an tiománaí mé, níor chuir sé ach stangadh asam. Níor baineadh mo chuid éadaí. Bhí Pierre ann. I saol agus aimsir Nick Carter, bhí rudaí níos measa fós.
  
  
  Shleamhnaigh rud éigin síos mo chosa agus bhí a fhios agam go raibh cuideachta agam. Bhí troid bheag ag teacht ó dhoras na cille. Ach fiú gan é, níor ghá staidéar a dhéanamh ar ailtireacht i mo shuíomh. Bhí boladh láidir ar an aer. Bhí tionóntaí roimhe seo ag na francaigh.
  
  
  Tar éis roinnt iarrachtaí d’éirigh liom suí suas. Scrab mé feadh an urláir le mo shála go dtí go raibh balla cloiche i mo dhiaidh. Nuair a stop na soilse bána ag splancadh agus nuair a bhí an throbbing i mo cloigeann tar éis moilliú go leibhéal inláimhsithe, sheiceáil mé na rópaí a raibh mo chaol na láimhe sa vise.
  
  
  Ní raibh fágtha le déanamh ach scíth a ligean agus fanacht. Tháinig mé a fheiceáil Osman. Anois chinn mé go raibh seans an-mhaith agam é a fheiceáil. Fuair mé an teachtaireacht beagán déanach. Dá mba rud é go bhfuair mé níos luaithe é bheadh go leor tinneas cinn orm a shábháil. Ní raibh na buachaillí ag an aerfort, cosúil leis na buachaillí ag an gcrosbhóthar agus an coiste fáilteach anseo, trúpaí Mendanike nó Tasahmed, bhain siad le Shiek. Tháinig Osman i seilbh Budana, a bhí trína chéile ag bás Ben d'Oko. Déanann na Sínigh an Ak-47 díreach cosúil leis na Sóivéadaigh.
  
  
  Thuairiscigh mé teacht Duza agus chuir mé foláireamh ar an bhfáiltiú. Níor tógadh muid go lár Budan mar ba léir go raibh comharthaí feicthe againn go raibh an troid ag leanúint ar aghaidh. Ina áit sin, tugadh anseo sinn. Ba í an cheist, cén fáth nár aithin Duza muintir Osman ag an aerfort? Shíl mé freisin go raibh a fhios agam an freagra. Más rud ar bith é, b’fhéidir gur oibrigh an mhainneachtain agam athrú an gharda i mBudán a aithint go dtí go raibh mé gafa níos fearr ná dul ar thóir Osman ar fud na sléibhte chun ceist a chur air.
  
  
  Bhí mé i mo dhúiseacht ag bualadh eochair sa ghlas agus an doras ag scaoileadh. Chuidigh codladh. Bhí an numbness i mo lámha agus chaol na láimhe níos mó míchompordach ná an throbbing i mo cheann. Dhún mé mo shúile i gcoinne an tsolais gheal, mhothaigh mé lámha ar mo chosa agus scian ag gearradh na rópaí ar mo rúitíní.
  
  
  Tarraingíodh chun mo chosa mé. Tá an domhan ag sníomh. Flashes bán iompú isteach i neon geal. sucked mé i anáil agus lig cúpla láimhseálaithe a shealbhú dom.
  
  
  An bealach ar fad síos an dorchla cloiche d'imir mé ad nauseam, ag déanamh staidéir ar leagan amach an tseomra. Ní raibh sé i bhfad - leathdhosaen cill ar gach taobh agus seomra slándála ar chlé. Bhí mé ag smaoineamh ar bronnadh ceadanna cónaithe ar Erika agus Hans. Bhí ceithre soilse caola i lúibíní na mballaí, agus ba é an t-aon bhealach amach ná staighre cloiche ag dul suas ag dronuillinn.
  
  
  Le deireadh na dronuillinne chuaigh muid isteach i bhforhalla gan lasadh.
  
  
  Tháinig an t-aon solas trí na fuinneoga scoilte. An rud is fearr a d’fhéadfaí a rá faoin áit seo ná go raibh sé fionnuar. Bhí roinnt doirse taobh thiar den fhorhalla. Bhí mé claonta i dtreo an ceann is mó. Tá mo gharda ceart - agus d'fhéadfadh sé úsáid a bhaint as roinnt - cnag ar an doras lena dhorn gruagach agus fuair dúshlán.
  
  
  Sheol siad mé le hintinn mé a chur os comhair an tslua. D’éirigh liom fanacht ina seasamh. Bhí an seomra soilsithe níos fearr ná an forhalla, ach ní raibh mórán solais ann. Bhí bord os mo chomhair, taobh thiar de a sheas triúr mac an fhásaigh ag caitheamh keffiyehs checkered dubh agus bán. Bhí aghaidh sean-vulture ar an gceann sa lár, srón crúcaí, súile dubha dúnta, béal tanaí crua agus smig ghéar. Bhí cosúlacht láidir idir an bheirt ar gach taobh de. Portráid teaghlaigh - Osman agus a bhuachaillí. Rinne siad staidéar orm agus an spéis ar fad a bhí ag cobras ar tí dul ar stailc.
  
  
  "Ugh!" Bhris Hassan an ciúnas. "Cosúil le gach madra Yankee, stinks sé!"
  
  
  “Madra impiriúlach ag rith,” chrom an mac ar chlé.
  
  
  "Déanaimis a mhúineadh dó roinnt athchóiriú smaoinimh," mhol duine eile.
  
  
  "Dá bhféadfadh sé labhairt, cad a déarfadh sé?" Tháinig díspeagadh i súile Osman.
  
  
  D'fhreagair mé é i Araibis: "Aish, ya kdish, ta yunbut al-hashish - "beo, a mhiúil, go dtí go bhfásann an féar." "
  
  
  Mhaltaigh sé seo an comharsa agus dhún sé suas iad ar feadh nóiméid. “Mar sin,” a chuir chic a lámha ar an mbord, “labhraíonn tú teanga na gcreidmheach.”
  
  
  “In ainm Allah, an trócaireach, an trócaireach,” a luaigh mé, “Déanaim tearmann do Thiarna na bhfear, Rí na bhfear, Dia na bhfear ó olc an chogar insidious cogar i chíche fir nó genie agus fear."
  
  
  Stán siad orm, ansin d'fhéach na mic ar a n-athair chun a n-imoibriú a fheiceáil. “Tá an Koran á léamh agat. An bhfuil tú ar cheann againn? Bhí ton nua suimiúil ina ghuth páirín.
  
  
  “Rinne mé staidéar ar do leabhar an Prophet Muhammad. In aimsir an ghátair, tugann a focail neart."
  
  
  "Déanaimis éisteacht leis na focail seo." Shíl Osman go raibh mé aige, go bhféadfainn cúpla dán a scríobh go maith, agus sin uile.
  
  
  Thosaigh mé leis an oscailt: “Moladh do Allah, Tiarna gach ní.” Ansin bhog mé ar aghaidh go dtí cúpla dán ó “The Cow,” “The House of Imran,” “Soils,” agus “Oíche Journey.”
  
  
  Stop Osman mé agus thosaigh sé ag caitheamh línte amach as leabhar Mary agus Ta Ha chun luí isteach orm. Tagann mo chumas freagra le cuimhne ghrianghrafadóireachta. Tar éis tamaill thug sé suas é agus shuigh síos chun staidéar a dhéanamh orm.
  
  
  “Maidir le mac salach lofa impiriúlach aoiligh camel, tá aithne mhaith agat ar ár leabhar. Is é seo do chreidmheas. Seans go dtógfaidh sé chun na bhflaitheas thú, ach ní bhainfidh sé as seo thú. Is spiaire thú, agus gearraimid cinn spiairí amach. Cén fáth ar tháinig tú anseo? "
  
  
  "Chun tú a fháil má tá tú Hasan Abu Osman."
  
  
  D'fhéach a chlann mhac air agus iontas orthu. Rinne sé iarracht a chuid gáire a cheilt agus rinne siad go léir gáire. “Sea,” a dúirt sé, “glóir Allah, is mise Hasan Abu Osman. Cad a dhéanann tú ba mhaith uaim?
  
  
  “Is ábhar pearsanta é seo do gach duine.”
  
  
  “Ó! Ní dhéanfaidh aon ní pearsanta ón dá assholes. Beidh siad ag troid thar mo chnámha nuair a gheobhaidh mé bás. Cén fáth a mbeadh spiaire Yankee ag iarraidh mé a fheiceáil? Ar mhaith leat mé a chur ar an ríchathaoir i Laman? Le cabhair ó Allah, déanfaidh mé mé féin é."
  
  
  "Shíl mé go raibh cabhair Mao agat."
  
  
  Ní raibh smacht aige air féin, rinne sé gáire agus chuaigh na buachaillí in éineacht leis. “Ó, glacfaidh mé lena bhfuil ar tairiscint ag an neamhchreidmheach seo, díreach mar a ghlacfaidh mé lena thairiscint, má shílim gur fiú é. An bhfuil aon rud le tairiscint agat, Yankee spy? “Bhí spraoi aige.
  
  
  "Bhí súil agam go raibh rud éigin agat le tairiscint dom."
  
  
  “Ó, ná bíodh eagla ort roimhe. Sula ndéanaim thú a fhorghníomhú go poiblí, tairgim el-Feddan duit. Cuirfidh sé glaoch ort ar Allah chun críche go tapa.”
  
  
  "Tá mé ag caint faoi rud éigin tábhachtach."
  
  
  D'fhéach sé ar dom agus grinned arís. “Tábhachtach, dia duit! Aontaím, is cuma le do shaol." Bhuail sé ar an mbord agus scairt: “Tá El Feddan ag teastáil uaim! Abair leis teacht láithreach!”
  
  
  D'fhág duine éigin i mo dhiaidh go tapa. “Ceapaim gur féidir liom a ráthú go nglacfaidh tú ceannas ar an gcuid eile den tír,” a dúirt mé.
  
  
  “Is ráthaíocht é sin a chaithfinn air.” Scairt sé.
  
  
  “Mar sin tar éis duit spíonadh air, tá an cheist fós ann. Tá Budan agat. Is ábhar eile é an féidir leat é a choinneáil nó nach féidir, ach ní bhfaighidh tú Lamana as seo ná as Pakar go deo. Ní Mendanik é Tasakhmed. Mendanike ar a laghad. bhí sé réidh le margadh a dhéanamh."
  
  
  lasadh súile Osman. “Mar sin bhí an ceart agam. Bhí tú imperialists damanta taobh thiar dó. Dá mbeadh sé beo, chuirfinn a cheann ar an gcearnóg!"
  
  
  "Ciallaíonn tú nár inis sé duit!" Chuir sé iontas orm, go raibh a fhios agam go maith cad é an freagra a bheadh air.
  
  
  Chic agus a mhac a mhalartú amharc, ansin d'fhéach sé ar dom.
  
  
  “Deir tú liom,” ar seisean.
  
  
  “Phlean Tasakhmed coup le tacaíocht na Rúiseach. Tá mo rialtas tar éis a chur ina luí ar Mendanike gur cheart dó iarracht a dhéanamh teacht ar chomhréiteach leat agus..."
  
  
  Scaoil Osman caoineadh magaidh agus chrom sé ar an mbord: “Sin an fáth go raibh an mála inní seo ag iarraidh mé a fheiceáil, chun an margadh a shéalú i ndáiríre! Dúirt mé go bhfuil! Is é seo a thug orm Budana a ghlacadh. Má bhí sé chomh dona go raibh sé chun mé a fheiceáil, bhí a fhios agam go raibh mé in ann é a láimhseáil. Thit sé cosúil le cnó cócó lofa! “Chuir sé spleádh arís.
  
  
  Theastaigh uaim a bheith páirteach leis. Sin é an méid. An freagra a bhí mé cinnte go leor go raibh mé ag dul a fháil. Maidir le goid na n-arm núicléach, bhí an slua iomlán sin áit éigin eile le linn Chath Cartúm. Is é an deacracht gur fhéach mé cosúil leis an Gordon Síneach as an dráma, agus dar críoch sé suas ar an liús.
  
  
  Chuala mé an doras ar oscailt i mo dhiaidh agus amharc Osman thar mo ghualainn. “El Feddan,” a dúirt sé, “buail le do spiaire Yankee.”
  
  
  Ba é El Feddan, a chiallaíonn tarbh, na rudaí seo go léir. Ní raibh sé níos airde ná mise, ach caithfidh go raibh sé leath mo mhéide arís, agus matáin a bhí ann ar fad. D'fhéach sé níos mó Mongóilis ná Arabach. Aghaidh mhíthaitneamhach a bhí ann is cuma cén áit ar rugadh é. Súile buí, srón leacaithe, liopaí rubairithe. Ní raibh aon mhuineál ann, ach pedestal matáin ar a raibh an pumpkin dá cheann bearrtha ina luí. Bhí seaicéad oscailte á chaitheamh aige, ach níor ghá d’aon duine a thomhas cad a bhí thíos. Rinne sé neamhaird dom, ag féachaint ar a Boss, ag fanacht leis an bhfocal a iompú isteach i yoyo mé.
  
  
  Bhí moill ann mar gheall ar ghníomhaíocht sheachtrach. D’oscail an doras arís agus chas mé chun Erika agus Hans a fheiceáil á dtarraingt isteach sa seomra ag roinnt ball den Gharda Praetorianach. Taobh thiar díobh, chuaigh mo sheanchara Mohamed Douza isteach. Shíl mé i gceart. Bhí an cornal ina fhear Osman i gcampa an namhad, nó ina fhear Tasahmed i bpuball Osman... nó an dá rud. Ní raibh am agam dul go mion, ach bhí mé ag iarraidh rud éigin a iarraidh air, chomh fada agus a raibh mé in ann mo cheann a choinneáil síos.
  
  
  Bhí scríobadh ag Erica faoina súil chlé. Bhí sí pale agus análú go mór. Bhreathnaigh sí orm le meascán de longing agus dóchas.
  
  
  “Coinnigh ort, a leanbh,” a dúirt mé i mBéarla. D'ísligh sí a ceann agus chroith sí gan freagra a thabhairt.
  
  
  Bhí Hans handcuffed agus ar éigean a d'fhéadfadh seasamh. Nuair a scaoil an láimhseálaí é, thit sé ar a ghlúine.
  
  
  "Cén ceann de tú ag iarraidh uirthi?" - D'fhiafraigh Osman dá mhac tart.
  
  
  Shlogtar siad araon ag an am céanna, go praiticiúil drooling. An bastard sean cunning caoineadh le háthas agus slammed an tábla. "Is féidir leat troid ar son a cnámha mar is féidir leat troid ar son mo chuid féin ... nuair a bhíonn mé críochnaithe léi!"
  
  
  Dhruid an bheirt acu, ag stánadh ar an mbord, ag fiafraí de conas a d’fhéadfaidís teacht ar bhealach chun é a chur i riocht tinn.
  
  
  "Mar sin, Coirnéal, gach rud ceart go leor?" Thug Osman aoibh gháire olach ar Duza.
  
  
  “Mar is toil le Allah,” bhuail Duza a chliabhán agus é ag beannú agus chuaigh sé chuig an mbord. "An féidir liom a iarraidh i bhfabhar?"
  
  
  “Ach fiafraigh faoi,” a dúirt Osman.
  
  
  "Ba mhaith liom é a cheistiú roimh a fhorghníomhú."
  
  
  "Hmmm." Scríob Osman a smig. “Tá sé beartaithe agam é a thabhairt do El-Feddan. Nuair a bheidh sé críochnaithe, ní dóigh liom go mbeidh an ceann seo in ann aon rud a fhreagairt. Cad mar gheall ar an gcarn sin d’aoileach camel ar an urlár, nach ndéanfadh?”
  
  
  “Ó, ba mhaith liom é a cheistiú freisin.”
  
  
  “Bhuel, caithfidh tú baint a bheith agat leis an méid atá le tairiscint agam, a Chornail. Tá aclaíocht de dhíth ar El Feddan. Seachas sin éireoidh sé míshásta." Ba chúis leis seo pléascadh gáire agus fiú caoin faofa ón Tarbh.
  
  
  Dúirt mé, "Má tá orm troid le úth na bó seo, ar a laghad beidh go leor onóir agat chun úsáid mo lámha a thabhairt dom."
  
  
  Ba é seo an chéad uair a chuala Duza mé ag labhairt Araibis. Scrios sé seo an gáire, agus is beag a rinne mo chuid focal chun tuiscint ghrinn El-Feddan a chíoradh.
  
  
  "Ó, gheobhaidh tú do lámha air," a dúirt Osman. “Is féidir leat iad a úsáid le haghaidh urnaí. Feicfidh mé fiú go bhfuil arm agat.”
  
  
  “An bhfuil tú ag cur geallta, a Shik Hassan Abu Osman?” - Dúirt mé, a fhios agam go bhfuil riamh Arabach nach raibh a rugadh gan grá spleodar. “Ba mhaith leat go gcuirfeadh an tarbh seo mé chun báis. Cén fáth nach dúnmharú ár troid? Má bhuann mé, beidh bealach slán ag mo chairde agus agamsa ar ais go Lamana."
  
  
  Ba é an toradh ar a dtugtar tost ag iompar clainne. Bhí gach súl dírithe ar cheann an fhir a bhí ag féachaint orm. “Tá a fhios agat, an spiaire Yankee,” a dúirt sé, ag tarraingt a smig. “Sílim go gcaithfidh tú a bheith i do dhuine. Is breá liom an fear, fiú más impiriúlach stinking é. Féadfaidh tú bás i gcath."
  
  
  "Cad a tharlaíonn má bhuaigh mé?"
  
  
  “Ní bheidh an bua agat, ach níl aon bhaint agam leat. Má fhágann Allah, trí bhuille dofheicthe, el-Feddana le droch-chinniúint," chuir sé a shúile ar an Tarbh, "ansin feicfimid." Sheas sé suas agus chonaic mé cén sean-choileach stocach a bhí ann. “Tabhair isteach iad,” a d’ordaigh sé.
  
  
  Bhí láthair an chatha taobh thiar de bhalla ar ardchlár nach bhfuil i bhfad ón áit ar fhág muid an Citroen.
  
  
  
  Sheas roinnt jeeps Francacha in aice láimhe. Bailíodh oiread de chuisle Osman agus ab fhéidir ar a dhíonta, agus sheas an chuid eile, timpeall fiche duine ar fad, i leathchiorcal chun féachaint ar an spraoi. Tugadh an bord, agus shuidh Osman, a chlann mhac, agus Dusa síos chuige. Cuireadh iachall ar Erica agus a hathair suí ar an talamh.
  
  
  Ní raibh uaireadóir agam, ach bhí an ghrian thart meán lae agus bhí an teas go dian. Thíos, ar an mhachaire inar tháinig deireadh leis an nglaslann, bhí diabhal deannaigh ann. D'ardaigh taobh an tsléibhe nocht agus chonaic mé seabhac ag ciorcal timpeall go leisciúil sna teirmeacha. A manadh maith. Bhí sé de dhíth orm agus mé ag cuimilt mo chaol na láimhe, ag cromadh mo mhéara, ag tabhairt neart ar ais dóibh.
  
  
  Bhreathnaigh mé mar a bhain El-Feddan amach a sheaicéad agus nocht sé a torso. Bhain sé na calekons ansin chuig gártha an ghrúpa le chéile. An nudist Arabach, nach lú. Bhí an méid a bhí aige thíos beagnach chomh mór leis an méid a bhí thuas. Ní hé go díreach sála Achilles é, ach shíl mé go ndéanfadh sé an oiread céanna maithe dó dá dtiocfadh liom a bheith gar gan a bheith brúite chun báis.
  
  
  stripped mé go dtí an waist i measc screams. David agus Goliath, ach gan an crann taca. Mar sin féin, ní raibh Osman ag magadh faoi gunnaí. Shíl mé gur teagmhála craiceann go craiceann a bheadh ann. B'fhéidir go dtiocfadh sé chuige sin, ach sula ndearna sé, chaith siad líon tanaí de shnáithín pailme chugam agus chuimil siad scian le lann ocht n-orlach ann.
  
  
  Mar a déarfaidh lucht leanúna júdó nó karate leat, ní hé an méid atá tábhachtach. Is iad seo luas, comhordú agus uainiú. Is beag amhras ná go raibh an triúr ar fad ag mo chéile comhraic. Maidir le Nick Carter, déanaimis a rá nach raibh a scileanna claíomh ag a mbuaic. Níor thángthas go hiomlán ar mo chos dheas ón gcruinniú deireanach. Mo cheann, cé go soiléir, throbbed leis an aer níos úire. Bhí aerchóiriú ag teastáil ó dhearmad na gréine, rud nár tharla le cúpla braon den eyelids. Níorbh fhéidir ainliú gan a thionchar. Bhí an lann i mo lámh eolach go leor, ach ní raibh an líon. Chuir an chaoi ar láimhseáil an moncaí nocht romham a chuid rudaí i gcuimhne dom cad a bhí ar an taobh eile den tarbh - bullfighter.
  
  
  Is cuid de mo phost é mo shaol a chur ar an líne. I bhformhór na gcásanna, tá sé ina ábhar gnímh láithreach. Teagmháil tobann, freagra gan trócaire agus gan am le machnamh. Dúshlán mar seo is ea rud eile arís. Cuireann sé méid áirithe spreagtha leis an gcluiche nuair a bhíonn mé in ann a bhfuil i ndán dom a mheas. Bhí dhá rud ar eolas agam: má bhí mé chun an bua a fháil, bhí orm é a dhéanamh go tapa. Bhí mo arm is fearr cunning. Bhí orm a chur ina luí ar an tarbh agus ar gach duine eile nach troid a bhí i gceist acu, ach marú.
  
  
  Phioc mé suas an líontán: "Ní féidir liom é seo a úsáid!" Chuir mé glaoch ar Osman. "Shíl mé go mbeadh sé ina troid cothrom!"
  
  
  Chuir Osman magadh agus scairt faoi chois. “Is tusa a d’iarr cruinniú le El-Feddan. Tá an t-arm céanna agat leis. Tá an comórtas cothrom roimh Allah!"
  
  
  Thosaigh mé ag breathnú thart go fíochmhar le haghaidh bealach éalaithe. Thiontaigh an leathchiorcal ina chiorcal. "Ach - ach ní féidir liom troid é!" Bhí nóta de phléadáil agus eagla i mo ghlór agus mé ag siúl amach an scian agus an líon.
  
  
  In ainneoin maslaí an churfá, ghlaoigh Osman go feargach, “Fág bás ansin leo, Yankee spy! Agus thóg mé mar dhuine thú!"
  
  
  Chuaigh mé siar, ag mothú na cloiche garbh faoi mo chosa, áthas orm nach raibh mé cosnochta cosúil le mo chéile comhraic, nach raibh aon rud agam ach brón géar. Chonaic mé gur chlúdaigh Erica a aghaidh lena lámha. Hans barróg léi agus d'fhéach sé ar dom, pale agus helpless.
  
  
  "Críochnaigh é, el-Feddan!" - d'ordaigh Osman.
  
  
  Mar gheall ar chiúnas tobann an tslua, mo ghlaoch: “Ní hea! Le do thoil!" ar chomhchéim le feidhmíocht Duza an oíche roimhe. Ní raibh am agam a fhreagairt a ghabháil. Bhí mé gnóthach ag iarraidh éirí as an bhfáinne agus mo lámha sínte amach, ag iarraidh an rud dosheachanta a choinneáil siar gan rath.
  
  
  Tháinig an tarbh chugam, é ina sheasamh fós ar a chosa, i rud éigin cosúil le wrestler sumo Seapánach. Ina lámh chlé dangled sé an líon; ar dheis, bhrúigh sé an scian chuig a thigh. Bhí a phlean simplí go leor: cuir isteach mé i ngréasán agus ansin marinate mé i m'fhuil féin.
  
  
  D’ardaigh an slua arís ag caoineadh: “Marbh é! Maraigh é!" Stop mé tacaíocht suas agus thosaigh sé ag bogadh ar feadh an tosaigh. Mhothaigh mé an seile ag bualadh mo dhroim. Rug na tairní air. Rinne mé iarracht gan dul siar a thuilleadh. Ní raibh mé ag iarraidh an baol a bheith á bhrú ón taobh thiar agus an t-iarmhéid a bhaint de. Bhí an ghrian ag lasadh, bhí allas ag rith.
  
  
  Chuaigh El-Feddan sa tóir orm go muiníneach, ag gníomhú di don lucht féachana. De réir a chéile chuaigh sé i dteagmháil, reo a aoibh gháire agus stop a shúile buí. D'fhan mé le comharthaí a ionsaí. Tá rud éigin i gcónaí, is cuma cé chomh subtle is féidir é a bheith. Toisc go raibh sé muiníneach, rinne sé teileagraf. Agus ag an nóiméad sin bhog mé.
  
  
  Agus mé ag dul siar agus ag ciorcaláil, tharraing mé an glan go docht. Chomh luath agus a thosaigh a lámh mogaill ag bogadh, chaith mé mianach ar a aghaidh. Reflexively, d'ardaigh a lámh chun bac a chur air, agus ag an am céanna ducked sé agus d'athraigh a seasamh. Lean mé a ghluaiseacht, ag baint leasa as a chothromaíocht a chailleadh.
  
  
  
  Crawled mé faoina glan, ag brú íseal. Thiomáin mé an lann leath orlach isteach air. Chas sé a lámh ansin chun bac a chur ar mo ionsaí. Tharla sé chomh gasta sin go raibh Osman agus a chuideachta fós ag iarraidh é a dhéanamh amach nuair a d’iompaigh sé agus é ag magadh orm.
  
  
  Agus é ag dul thar mo lóchrann, chuaigh mé isteach i lár an fháinne, agus mar a tháinig sé chugam, léim mé amach óna mharú agus chiceáil sa chúl é agus é ag dul thart.
  
  
  Bhí ciúnas marbh. Ba é seo an curadh acu, le fuil ag rith síos a bholg, braon dearg ag titim ar na clocha, agus, le bheith cinnte, bhí spiaire cowardly Yankee díreach tar éis ciceáil sa chúl dó. Fuair siad an teachtaireacht agus bhí shouts arda gáire. Anois bhí caoin an chait do El-Feddan. Cad é, cearc in ionad tarbh?
  
  
  Is breá leis na hArabaigh magadh a dhéanamh. Thuig an slua go raibh mo chluiche imeartha agam. Bhí meas acu air. Ní dhearna an tarbh é, agus sin an rud a bhí uaim. Theip orm é a ghabháil trína chur ina luí air nárbh fhiú a chuid ama dom. Anois an t-aon bhuntáiste a bhí agam ná gur imir sé chomh himirt sin gur chaill sé a chúis.
  
  
  Nuair a chas sé chugam, d’imigh an ghráin agus las a shúile buí suas. An allais sileadh síos a chliabhrach gllistened sa ghrian. Stad sé agus chuir sé an scian ina fhiacla. D’úsáid sé a scian lámh ansin chun fuil a smearadh ón chréacht ar fud a chliabhrach agus a aghaidh. D'éalaigh an bhrí liom, ach chríochnaigh mé a leithreas trína chiceáil sa groin. Bhí sé buailte ar an thigh agus bhraith sé mar a bhuail mé balla cloiche le céachta.
  
  
  Bhain an slua an-sult as. Bhí a fhios acu go mbeadh sé suimiúil. Chuala mé Hans ag béicíl: “Amach lena cheann, a Ned!” Ansin casaim na fuaimeanna as, ag díriú ar mharthanas.
  
  
  Chuamar i gciorcal, lig sé air, ag lorg bealaí éalaithe. Thóg mé mo líon agus choinnigh mé i mo lámh chlé arís é. Anois, in ionad seasamh leathan oscailte, thug mé aghaidh air i gcruachóg fear claíomh, lámh scian leathnaithe, glan suas agus ag crochadh. Ní raibh mé in ann ligean dom féin osna, ach thosaigh mé ag magadh air.
  
  
  “Tarbh! Ní tarbh thú, ní fiú bó thú - craiceann camel saille líonta le eisfhearadh muice!
  
  
  Chuir sé seo fearg air. Scag sé an líon ard agus chaith sé íseal. Ní fhaca mé gluaiseacht níos tapúla. Cé gur léim mé ar ais, rug an líontán ar mo chos dheas, beagnach ag tuisliú orm. Ag an am céanna, ní raibh mé ach leath-imghabháil a leanúint agus é ag iarraidh a ghabháil le mo lámh scian ag grabbing mo wrist. Ina áit sin fuair sé mo ghualainn. Tháinig a scian féin chugam, ag gearradh aníos. Mhothaigh mé gur bhuail sé mé sna easnacha agus é ag iompú ar dheis agus ag slais a scornach, ag brandáil a chliabhrach. Ansin chas mé agus slammed an líon isteach ina aghaidh, a shaoradh a ghualainn. Rug a lámh ar mo scornach. Ghlaoigh ár sceana agus bhí siad ag spléach. Ghlac sé céim siar chun bogadh ar shiúl ó mo ngréasán díreach os comhair a aghaidh agus bhris mé saor óna ngréasán. Ansin bhog mé chun ionsaí, agus léim sé ar ais.
  
  
  Rinneamar é seo ar feadh tamaill ghearr, ach ba chosúil gur tréimhse an-fhada é. Bhí poll uisce tirim i mo bhéal. Bhí an t-análú te agus breac. Bhí an phian i mo chos dheas cosúil le buille druma i mo cheann. Chaill mé níos mó fola ná sé, ach bhí níos mó fós aige. Thóg mé céim eile ar aghaidh agus gáire air, waving an scian.
  
  
  Cibé acu bród, ruaille an tslua a bhí i gceist, nó racht ag smaoineamh ar a bheith buailte, ghearr sé. Thit mé ar mo dhroim, thóg mé go dtí a chosa é agus bhuail sé thar a cheann é. Thuirling sé aghaidh in airde os comhair Osman, faoi néal a chur air faoi láthair.
  
  
  D’ith an slua suas é. Thóg sé é féin as an talamh, lúbadh íseal, grabbing mo chosa. Léim mé thar a scian, ach bhí sé ceart taobh thiar dó agus ní raibh aon am a Dodge a dash tapa. D'imigh a líon, ach níorbh í an lámh a choinnigh é. Bhuail sé sa wrist mé le scian. D'fhill a lann don bhuille marú. Nuair a bhí an t-am caite, thug mé mo chuid féin dó chun an pointe breise a thuilleamh.
  
  
  Tá go leor codanna íogaire den chomhlacht. Ach cuimhnigh air seo: má bhíonn tú gafa i gcóngar riamh, níl pointe teagmhála níos áisiúla ann ná do namhaid. Níl aon rud ann ach cnámha agus nerves. Neartaíodh tosaigh mo bhróga le stiall tanaí miotail le haghaidh díreach ócáid den sórt sin.
  
  
  Chaith El-Feddan a cheann ar ais agus chrom sé ar Allah, a lámh scian ar crochadh i lár na stailce. Ghearr mé karate a láimhe, tharraing mé amach a lámh leis an scian agus ghearr a scornach ó chluas go cluas le cúl.
  
  
  Thit sé ar a ghlúine, gasping for aer, ag iarraidh a dheisiú ar an damáiste lena lámha. Fuil artaireach gushed idir a mhéara. Thit El-Feddan, crith a chorp, thosaigh a shála ag satailt. Seachas fuaimeanna a bháis, bhí ciúnas iomlán ann. Bhreathnaigh Osman go géar agus a chraobh ag dul chun na bhflaitheas.
  
  
  Go hiondúil le linn tarbhchomhraic, bronntar cluasa ar an tarbhchomhraic a bhuaileann an tarbh chun báis. Shíl mé faoi, ach ansin chinn mé go raibh brú orm mo luck crua go leor. Ina áit sin, shiúil mé anonn go dtí an bord, wiping an allais ó mo shúile, agus chuir an scian fuilteach air. “Ligean míle uaire a chluig é,” arsa mise.
  
  
  .
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 14
  
  
  
  
  
  
  
  
  Chuir toradh an chomhraic iontas ar shean-Osman. Bhí a chlann mhac go léir i bhfabhar mé a chríochnú ceart ansin. Dhún sé suas iad. Luaigh El-Feddan i linn ollmhór dá chuid fola féin, d'ionsaigh cuileoga é, bhí dordán ag ciorcal timpeall air cheana féin. Sheas comhluadar na saighdiúirí go ciúin, ag fanacht ar ordú a gceannaire. Níorbh fhéidir le Hans a shúile a bhaint den fhear marbh, agus ní raibh Erika in ann a súile a bhaint díom.
  
  
  Sheas an Sheikh suas agus d'fhéach sé ar dom. “In-llah, is fear thú, spiaire Yankee, fear mór. Dá mbeadh rudaí difriúil, d'fhéadfainn tú a úsáid. Déanfaidh mé smaoineamh air sula gcinnfidh mé cad atá le déanamh." Chas sé go dtí an t-oifigeach bearded seasamh agus a airm thrasnaigh ag deireadh an tábla. "Cuir i gcealla iad!"
  
  
  "Cad mar gheall uirthi?" thug an mac ceart faoi deara.
  
  
  Rinne a athair neamhaird air. “Beirt fhear i gcill amháin, bean ar leithligh.”
  
  
  exhaled mé go héadrom. Más rud é go raibh a fhreagairt difriúil, bheadh sé mo ghiall le scian ar a scornach. Bhrúigh mé lann El-Feddan agus greamaíodh é i mo phóca cúil.
  
  
  Thosaigh na trúpaí ag cúlú. Tugadh ordú an corp a bhaint. Sheas Duza leataobh, ag iarraidh a bhéal a choinneáil dúnta. Nuair a bhí cead agam mo léine a chur orm, lig mé mo eireabaill ar crochadh síos, ag cur lámh na scian i bhfolach.
  
  
  Rinne garda slándála seisear timpeall an triúr againn agus thug ar ais isteach san fhoirgneamh sinn.
  
  
  “A Dhia, má mhairim céad bliain d’aois,” adeir Hans, “níl súil agam go bhfeicfidh mé a leithéid arís.”
  
  
  "Shut suas!" - dúirt an ceannaire scuad i Araibis.
  
  
  Chuir siad Erica sa chéad chill díreach os comhair an tseomra garda. “Feicfidh mé go luath thú, a leanbh,” arsa mise. "Coinnigh an spiorad suas."
  
  
  “Déanfaidh mé iarracht,” a dúirt sí.
  
  
  Chuir siad sinn sa chill a bhí áitithe agam roimhe seo. Mar a bhí mé ag súil leis, cheangail siad ár lámha agus ár gcosa agus d'fhág siad sa dorchadas stinking sinn.
  
  
  Thosaigh Hans ag magadh.
  
  
  Chuir mé isteach air. “Mar a dúirt an fear eile, stoptar suas, a sheanfhear.”
  
  
  Stop sé lár-scream.
  
  
  “Anois freagair an cheist seo: an féidir leat an DC-3 a eitilt liom mar do chomhphíolóta?”
  
  
  “Dakota? Ar ndóigh, ach..."
  
  
  “Fine. Tá rudaí le déanamh againn." D'inis mé dó faoin scian agus rinneamar ainliú go dtí go raibh muid cúl le cúl. Cosúil le meicneoir, bhí a mhéara deas agus cinnte. Tharraing sé an lann as mo phóca ar an gcéad iarracht, agus sábháladh na cordaí snáithíní pailme ar mo chaol na láimhe i gceann cúpla nóiméad. Bhí orainn oibriú go tapa ar chúiseanna éagsúla. Dá dtuigfeadh duine go tobann go raibh scian El-Feddan ar iarraidh, bheadh cuideachta againn go tapa.
  
  
  “Ceapaim go bhfuil eochair an chaisleáin agat freisin.” - Hans hissed.
  
  
  “Ní hea, tá. Ba mhaith liom go dtosóidh tú ag screadaíl."
  
  
  "Nathair?"
  
  
  “Seo é mo bhuachaill. Cibé breithiúnas a thugann Osman, tá sé ag iarraidh orainn a bheith i gcruth maith nuair a thugann sé é. Má fhaighimid bás ó ghreimeanna nathair, beidh ár maoirseoirí marbh freisin. Tiocfaidh beirt ar a laghad acu ag rith. Ba mhaith liom go suífidh tú sa chúinne le do dhroim go dtí an balla, do lámha taobh thiar de do dhroim, an rópa thart ar do rúitíní. Tosaíonn tú ag screadaíl agus ní stopann tú go dtagann siad isteach. Ina dhiaidh sin, ná bog nó ná déan faic go dtí go ndéarfaidh mé leat é. Tuigeadh?"
  
  
  "Sea, ar ndóigh, a chara, is cuma cad ba mhaith leat."
  
  
  "Tosóidh mé ag screadaíl."
  
  
  - A dúirt Hans, agus ón mbealach ar lean sé, thosaigh mé ag smaoineamh an raibh muid i bunch nathracha. Mar gheall ar a screams, chuala mé na gardaí druidim.
  
  
  Bhí an eochair sa ghlas, tarraingíodh an bolt amach, luascadh an doras ar oscailt. Uimhir a hAon le AK-47 luchtaithe réidh, tuilte an solas taobh thiar dó an ceamara. Ag an nóiméad sin, mharaigh scian El-Feddan é. Ní raibh a íospartach tar éis titim go dtí an urlár fós go dtí gur thóg mé an ceann eile ag a chúl. Chaill mé a cheann i gcoinne an bhalla, sníomh timpeall air agus bhris a mhuineál le chop karate.
  
  
  “Tóg amach a gcuid djellabas agus cuir ceann acu air, keffiyeh freisin,” d’ordaigh mé, ag breathnú go tapa timpeall na conaire.
  
  
  Ní raibh aon duine i radharc, agus thóg mé amach ag rith. Bhí Pierre agam i lámh amháin agus AK sa lámh eile. Ní raibh mé ag iarraidh é a úsáid ar chúiseanna soiléire. Seó Pierre a bhí ann. Boladh amháin dá chumhrán - agus sin an boladh deireanach.
  
  
  Nuair a shroich mé an teach garda, thosaigh duine de na jailers ag teacht amach le fiosrú. Bhí am aige a bhéal a oscailt. Bhuail bairille raidhfil ionsaithe Kalashnikov siar é agus ghearr sé aon fhreagra gutha. Thuirling Pierre ar bhord le flap oscailte mar a raibh an triúr eile ina suí. Dhún mé an doras. Bhí fuaim scanrúil lag le cloisteáil ón taobh eile. Tá sé seo go léir.
  
  
  chomhaireamh mé go dtí deich, a ligean ar an aer as mo scamhóga, agus ansin ghlac sip. Shiúil mé isteach agus dhún mé an doras miotail i mo dhiaidh. Pierre leagan ar an urlár agus d'fhéach sé
  
  
  
  cosúil le gallchnó. Bhí a íospartaigh níos mó. Bhí eochracha ag an dara ceann a chuardaigh mé.
  
  
  Bhí a lán rudaí a thaitin liom faoi Eric. Ar an gcéad dul síos, d'fhéadfadh sí é a ghlacadh agus a cothromaíocht a choinneáil. Faoin am gur thóg mé amach as a cillín agus isteach inár gcill í, bhí plean tugtha agam di agus bhí sí réidh le bogadh.
  
  
  “Bhí fhios agam go dtiocfá,” arsa sise. Ansin d'fhéach sí síos an dorchla agus mé a chur ar mo djellaba agus keffiyeh, agus bhí muid réidh a fhágáil.
  
  
  Bhí an plean simplí. Ní raibh a fhios agam cá raibh Osman, ach bhí Hans agus mise chun Erica a thabhairt amach as an áit seo amhail is dá mbeadh sé déanta againn. Shiúil muid síos an dorchla agus suas an staighre, fíor-choimhdeacht míleata. Thaispeáin mé do Hans conas an AK a chur ar lasadh leis an tsábháilteacht agus conas é a dhó go huathoibríoch. Mar raidhfil ionsaithe, is gunna meaisín é an Kalashnikov i ndáiríre.
  
  
  Agus muid ag druidim leis an mbealach isteach, thug mé faoi deara go raibh sé i bhfad níos dorcha ná riamh. Nuair a d'oscail mé an doras le crack, thuig mé cén fáth. Chas an spéir gorm dubh. Bhí spéir scamallach ag fanacht linn. Bhí Allah trócaireach go deimhin. Chonaic mé leath-dhosaen saighdiúir ag dul ar chumhdach sa eite chlé den fhoirgneamh.
  
  
  “Téann muid síos na céimeanna agus díreach tríd an geata,” a dúirt mé. “Mura n-imíonn Citroen, bainfimid triail as ceann de na jípeanna.
  
  
  Mura bhfuil iompar ann, seolfaimid amach ón sliabh."
  
  
  Le bualadh bos láidir toirneach rinne Erica léim.
  
  
  “Tá brón orm nár ghlacamar scáth fearthainne,” rinne mé miongháire uirthi. “Rachaimid sula mbuailfimid an clocha sneachta.”
  
  
  Agus muid ag siúl amach an doras, timpeallaithe an ghaoth sinn. Ní raibh am ar bith chun an radharc a mheas, ach chonaic mé stoirm ag druidim linn síos an gleann. Bhí an spéir thíos buí geal, agus os cionn an dúigh * bhí sé scaipthe i stríocaí garbha tintreach.
  
  
  Agus muid ag siúl tríd an geata, bhí níos mó daoine ag rith taobh istigh. Chaith siad radharcanna aisteacha orainn, ach bhí an iomarca deifir orthu an tuile a bhí le teacht a sheachaint chun é sin a dhéanamh go tapa.
  
  
  D'imigh an Citroen, mar a rinne na jeeps, rud a chiallaigh gur bhog Osman agus a chuideachta go háit eile. Dea-scéal a bhí anseo.
  
  
  Dúirt Hans focail olc. "Conas an ifreann atá muid ag dul a fháil amach as seo?"
  
  
  "An trucail seo." Luaigh mé carr mór ag teacht síos bóthar an tsléibhe. Faoin am a raibh mé i bhfad i gcéin, chonaic mé go raibh sé beartaithe ag an tiománaí an stoirm a stopadh agus fanacht amach. Saoi. Bhí a trucail ardán oscailte. ídithe agus brúite, ní raibh sé in ann déileáil leis an líon mór de bholláin a bhí sé ag iompar.
  
  
  D'fhuadaigh mé go stopfadh sé nuair a thosaigh an toirneach. Rinne sé gáire orm go neirbhíseach agus muid ag dul tríd an dóiteán. “A chara,” arsa mise, “beidh tú go Budán sinn.”
  
  
  "Cinnte, captaen, nuair a théann an stoirm."
  
  
  "Ní anois. Tá sé seo an-phráinneach." Mhol mé do Erica dul timpeall an tacsaí agus dul isteach sa charr. "Sin ordú".
  
  
  “Ach tá jeeps agat, ansin, taobh thiar den bhalla!” gestured sé.
  
  
  "Ní gásailín go leor." Ó mo radharc ar an mbóthar, chonaic mé go raibh na jeeps caillte againn toisc go raibh siad tugtha isteach agus páirceáilte ag deireadh an fhoirgnimh. Chiallaigh siad géarleanúint féideartha.
  
  
  "Ach... ach an stoirm!" - bhí an tiománaí feargach. "Agus níl aon seomra!" waved sé a lámha.
  
  
  "An bhfuil tú le Shiek Hasan Abu Osman?" D'ardaigh mé bairille an AK agus d'imigh an gáire.
  
  
  "Sea, tá! i gcónaí!"
  
  
  Bhí toirneach ann agus fuair an ghaoth bás. Mhothaigh mé an chéad titim láidir. “Hans, téigh a fheiceáil Erica. Nuair a théann muid síos an sliabh, lig dó dul ag an gcéad crosbhealach.”
  
  
  "Cá bhfuil tú ag dul a bheith?"
  
  
  “Tógfaidh mé folcadh a bhfuil géarghá leis sa charraig. Imigh anois!"
  
  
  Faoin am a dhreap mé tríd an doras cúil, thosaigh an bháisteach ag stealladh. Shocraigh mé síos i measc na carraigeacha mar a chuir an trucail i bhfearas é agus tharraing amach ar an mbóthar. Bhí a fhios agam go dtitfeadh an infheictheacht go caoga troigh nó níos lú laistigh de chúpla nóiméad. Ní raibh eagla orm go gcuirfinn chun báis mé le huisce oighir, ach in ainneoin seans an gharda cúil, bhí mé sásta glacadh leis an bpionós.
  
  
  Níor thóg ár éalú níos mó ná cúig nóiméad. A bhuíochas leis an aimsir agus an trucail sin, chuaigh gach rud go réidh. Níor shíl mé, áfach, go bhfágfaimis chomh héasca sin, agus bhí an ceart agam.
  
  
  Bhí an trucail díreach tar éis dul thar an gcéad chasadh leathan den ardchlár nuair a chuala mé gliondar bonnach thar bhualadh na toirneach agus roar na tuile.
  
  
  D'iompaigh an bháisteach ina torrent dall, lán le flashes blinding tintreach. Bhí sé de bhuntáiste acu siúd a bhí sa jíp Francach a bheith faoi chlúdach. Bhí buntáiste iontas orm.
  
  
  Bhí ár dtiománaí i bhfearas íseal, ag bogadh go mall síos an cnoc, agus tharraing an Panhard Jeep suas go tapa. D'fhan mé go dtí go raibh sé ar tí casadh timpeall chun dul chun tosaigh orainn sular bhuail mé dhá pléascanna tine a bhuail a rothaí tosaigh. Thit mé isteach sa láib.
  
  
  Thug mé faoi deara doiléir ar aghaidh an tiománaí, ag iarraidh go dian a shocrú
  
  
  sníomh cairr. Rith sé den bhóthar ansin agus thit sé isteach i díog lán báistí. I solas geal an tintreach, chonaic mé beirt eile a raibh cuma jeeps orthu ag eitilt i dtreo chugainn. Shuiteáil an ceannaire gunna meaisín 50-chaighdeán.
  
  
  D'oscail an gunna meaisín ag an am céanna liomsa. Chlaon an doras cúil agus na carraigeacha timpeall orm ricocheted agus ag canadh. Bhí mo sprioc níos dírí. Stop an meaisínghunna, ach tríd an cuirtín báistí chonaic mé an dara fear ag éirí chun an gunna a fháil. Lean mé an tiománaí, agus an raidhfil ionsaí Kalashnikov chliceáil folamh. Ní raibh aon cartúis spártha agam.
  
  
  Shroich an dara lámhachóir na boinn, rud a thug deis dom an bholláin a chaitheamh thar an geata tail. Beast mór a bhí ann, agus dá mba rud é nach raibh sé suite sa chaoi is go bhféadfainn é a úsáid le raidhfil, ní thiocfadh liom riamh é a phiocadh suas.
  
  
  Bhí an jíp ró-ghar agus bhí an gunnadóir ag caitheamh luaidhe ar fud an tírdhreacha agus an tiománaí ag iarraidh an méid a chonaic sé a sheachaint. Ní raibh a aidhm níos fearr ná mar a bhí ag fear le gunna. Bhuail sé ar bholláin agus scoilt an Panhard literally ina dhá leath, ag caitheamh na marcaigh amach mar bábóg rag.
  
  
  Ní raibh muid chomh maith sin ach an oiread. Leis an lámhach go léir a rinne sé d'éirigh leis an gunnadóir rud éigin a bhualadh, agus mar a chonaic mé é ag eitilt, mhothaigh mé go raibh cúl an trucail ag tosú ag carraig. Mhothaigh an tiománaí é freisin agus throid sé i gcoinne an sciorrtha. Bhí a fhios agam dá dtitfinn ón ualach, nach gá dom a bheith curtha. Chaill mé mo chothromaíocht ach léim thar imeall an tailgate. Rug mé isteach air agus cúl an trucail ag titim amach agus ag dul ar leataobh síos an bóthar. Is cuma cé chomh mall a thiomáin muid, thug meáchan an ualaigh an táimhe gluaiseachta. Ní fhéadfadh ach toradh amháin a bheith ann.
  
  
  Bhí cos amháin thar bord agam nuair a thosaigh sé ag dul i léig. Thug an tilt dom an ghiaráil a theastaigh uaim a bhriseadh ar shiúl. Chuaigh mé isteach i léim ar gcúl agus thuirling i salachar a ghualainn bhog. Fiú agus mé ag bualadh, chonaic mé an veain ag smeach anonn. Bhí an fhuaim a rinne sé ar chomhchéim leis an meáchan. An t-ualach, lagú ar an shliocht, thit i avalanche. Ba é an rud ar fad a bhí tábhachtach ná cab an trucail. Scaoileadh saor ón ualach é. Chuir Allah nó an tiománaí cosc air dul as smacht. Stop sé ar an taobh eile den bhóthar i díog draenála, uisce ón sruthán ag gush isteach ar a bhoinn tosaigh.
  
  
  D’éirigh mé as an láib agus rith mé i dtreo. Amach as cúinne mo shúl, chonaic mé an tríú jíp ag bogadh go mall trí raic a chúpla. Fuair mé go dtí an cábáin agus d'oscail an doras. Bhreathnaigh an triúr go bán orm. Ní raibh aon am le haghaidh cainte. Rug mé ar an AK ar lap Hans.
  
  
  "Dia dhuit!" Sin é go léir a fuair sé, agus thuig mé nuair a chas mé timpeall le haghaidh áit fholaigh tapa, níor aithin sé mé.
  
  
  Infheictheacht caoga troigh? Ní mó ná fiche a bhí ann. Ba é an bháisteach mo chomhghuaillíocht. Shiúil an Panhard deireanach tríd go cúramach. Chonaic na daoine a bhí ann scrios an dara jíp agus timpiste na trucaile - ar a laghad sa mhéid is go bhfeicfeadh siad aon rud go mion. Ní fhaca siad mé i mo luí i lochán in aice leis an díog. Chuadar anuas. Sheas mé suas agus lean rianta an jíp ar an taobh dall. Stop sé ní fada ón gcábán.
  
  
  Ní raibh ach dhá cheann acu. Tháinig siad amach le AKs réidh. D'fhan mé go dtí go raibh siad idir an tacsaí agus an jíp sular yelled mé orthu.
  
  
  “Buail do airm! Bog agus tá tú marbh!" Shoiléirigh splanc tintrí sinn i saol neamhbheo faoi uisce. D'fhan mé go dtí go bhfuair an toirneach bás chun níos mó a insint dóibh. "Caith do airm os do chomhair!"
  
  
  Rinne an té ar thaobh na láimhe clé é go tapa, ag súil le casadh timpeall agus bioráin síos orm. Ina áit sin, pinned mé air agus chríochnaigh sé suas ar bharr a airm. Rinne an fear ar dheis mar a dúradh leis.
  
  
  "Trasnaigh an bóthar agus lean ort ag siúl go dtí go sroicheann tú an gleann." d'ordaigh mé.
  
  
  Ní raibh sé ag iarraidh é seo a dhéanamh. “Ach tabharfar isteach san uisce mé!”
  
  
  “Déan do rogha. Go tapaidh!"
  
  
  Chuaigh sé. Bhí a fhios agam nach rachadh sé i bhfad, ach go rachadh sé fada go leor. Bhreathnaigh mé air go dtí gur imigh sé sa bháisteach. Ansin chuaigh mé ar ais isteach sa tacsaí.
  
  
  D'ardaigh an t-uisce sa díog, agus a fhórsa rocked an bogha. D’oscail mé an doras agus dúirt mé, “Imigh leat, imigh as sin sula dtrasnaíonn tú Eas Niagra.”
  
  
  “Mo trucail! Agus mo trucail! caoineadh an tiománaí.
  
  
  “Abair le do dheontóir, Hassan Abu Osman, ceann nua a cheannach duit. Imigh leat, a bheirt,” a dúirt mé i mBéarla, “níor mhaith linn ár eitilt a chailleann.”
  
  
  Faoin am a ndeachaigh muid síos an sliabh, bhí an chuid ba mheasa den stoirm imithe. Thug Panhard clúdach oifigiúil dúinn go dtí gur stop muid ag an seicphointe. Bhí an t-ádh linn mar thiomáin an bháisteach gach duine istigh. Bhí imní orm faoi na tuilte bóthair, ach tógadh é sin san áireamh. Bhí na wadis draenála ar an dá thaobh leathan agus garbh.
  
  
  Bhí Erica agus a hathair ina dtost fúm. Turraing moillithe le turraing amháin ar bharr ceann eile. Mura bhfuil tú oilte chun é seo a dhéanamh, féadfaidh sé pumpkin a dhéanamh duit.
  
  
  “Lá gnóthach a bhí ann,” arsa mise. "Tá tú iontach déanta - níl ach abhainn amháin eile le trasnú."
  
  
  “Conas a bhainimid an t-eitleán seo amach as seo?” Ina gallabia, d'fhéach Hans cosúil le rud éigin as Beau Cheste, agus bhí mé go léir an t-achomharc de carn de níocháin fliuch.
  
  
  “Níor cheart go mbeadh an iomarca trioblóide againn,” a dúirt mé, gan iarraidh orthu éirí arís. “Gabhadh na píolótaí. (Níor chuir mé leis, agus is dócha gur lámhaigh iad). Is carr cuideachta é an carr seo." Patted mé an roth stiúrtha. "Ní bheidh cuma amhrasach air nuair a rachaidh mé go dtí an pháirc agus páirceáil in aice leis an eitleán. Céimeann tú isteach sa pholl agus tosaíonn tú ag tiomáint. Erica, téigh ar bord agus lig do scíth. Tarraingeoidh mé amach an stopallán agus tabharfaidh mé aire don chuid eile. ."
  
  
  "An bhfuair tú cad a tháinig tú anseo le haghaidh?" Dúirt sí é seo go han-chiúin, ag breathnú díreach ar aghaidh.
  
  
  Ba é an freagra díreach ná uimh. Chase páipéir a bhí ann ar fad. Níor tháinig ach fíric inláimhsithe amháin chun solais as seo. Duza. Mar ghníomhaire dúbailte nó triple, bhí an spéis a bhí aige in eolas féideartha Hans Geyer ar an tubaiste ró-shoiléir. Sea, tabhair isteach é lena cheistiú. Lámhaigh dó, sea. Ach ba rud eile go hiomlán é tástáil a dhéanamh ar an mbealach a dúirt sé.
  
  
  “A Hans,” arsa mise, “cad fút, an bhfuair tú an rud a tháinig uait?”
  
  
  Shuigh sé suas díreach, ag teacht ar ais ar an saol. “Dia, sea! Rinne me dearmad ar! Bhí an ceart agam, fuair mé é! mé…"
  
  
  "Ceart go leor, ceart go leor," gáire mé. “Inis dom faoi nuair a bhainimid amach an áit ghairdín seo.”
  
  
  “Ach bhí mé i gcónaí ceart! Bhí a fhios agam go maith conas a dhéanann siad é!"
  
  
  “Fine. Tá an t-aerfort chun tosaigh. Anois aird a thabhairt. Mura n-insím a mhalairt duit, fiú má stoptar sinn, fanann an plean i bhfeidhm. Tóg ar bord agus cuir na hinnill ar siúl. An gceapann tú gur féidir leat é a dhéanamh?"
  
  
  "Tá ar ndóigh".
  
  
  “Ceist amháin eile, an féidir le Osman rud éigin a chur isteach chun sinn a thabhairt anuas?”
  
  
  “Ní hea, níl aon trodaithe anseo. Is é an rud is fearr atá acu ná slándáil lag."
  
  
  “Má éiríonn rudaí go dona, ná tosaíonn ag éirí go dtí go ndéanfaidh mé.”
  
  
  D'oscail mé an fhuinneog. Bhí an bháisteach ag cromadh, ach bhí sé fós rud éigin níos láidre ná cithfholcadh tráthnóna. "Cén duine agaibh a rugadh faoi chomhartha Uisce?" Dúirt mé. "Sílim go bhfuil sí ar ár taobh."
  
  
  “Is dóigh liom freisin,” a dúirt Erica. "Cé hé tusa?"
  
  
  "Scairp."
  
  
  "Ní Aois tUisceadóir." Aoibh sí faintly.
  
  
  "Is é do aoibh gháire an comhartha is fearr ar fad ... Ceart go leor, a ligean ar dul."
  
  
  Thiomáin muid i gciorcal, spraeáladh na boinn le huisce, hissing ar an asfalt. Ní raibh aon duine taobh amuigh den teirminéal. Thiomáin mé feadh an chosáin a théann go dtí an geata. Trasna bhí slabhra naisc ann. Fuair a cliceáil bás i bualadh bos toirneach.
  
  
  Chuaigh túr an aerfoirt thar an gcríochfort. Bhí a beacon rothlach i ngníomh. Is dócha go bhfuil cúpla oibreoir ar dualgas. Chas mé go dtí an rampa agus thiomáin mé go mall anuas ar aghaidh an fhoirgnimh, ag barróg ar a sleá ionas nach bhfeicfí ó thuas é.
  
  
  Clúdaíodh fuinneoga gloine an chríochfoirt le gloine báistí, ach d'fhéadfainn gluaiseacht a fheiceáil taobh thiar díobh. "Tá an áit lán de shaighdiúirí!" Gasped Hans.
  
  
  “Níl aon fhadhb, fanann siad amach ón taise. Cuimhnigh, tá an chuma orainn go bhfuil muid ar a taobh."
  
  
  Shiúil mé go dtí deireadh an fhoirgnimh agus rinne mé seal. Mar gheall ar an mbáisteach, ní raibh an t-eitleán faoi choimirce, rud a bhí ina fhaoiseamh eile dúinn. Sheas sé ina aonar, ag fanacht.
  
  
  “Hans, má thosaíonn an lámhach, cuir tús leis na hinnill agus imigh as seo. Seachas sin, fan go dtí go mbeidh mé in éineacht leat sa cockpit."
  
  
  “Tabhair dom an gunna ón jíp,” a dúirt Erica, “is féidir liom cabhrú leat.”
  
  
  “Is féidir leat cabhrú liom sa chábán,” a dúirt Hans.
  
  
  “Tá doras an chábáin dúnta, mar sin tá sé faoi ghlas?”
  
  
  “Ní hea, níl aon ghlas seachtrach ann.” Hans sighed.
  
  
  Phreab mé amach ó thaobh an fhoirgnimh agus d'ardaigh mé comhthreomhar leis an fuselage, ach fada go leor go bhféadfadh an t-eireaball sleamhnú thar an jíp.
  
  
  “Ceart go leor, a chairde,” rinne mé miongháire orthu. “Téim ar ais go Lamana. Hans, oscail an doras agus tar isteach. Tóg do chuid ama, gníomhaigh go nádúrtha. Inseoidh mé duit cathain, Erica." Lig mé an t-inneall díomhaoin.
  
  
  Ar feadh nóiméad, ag breathnú ar Hans, shíl mé go raibh sé mícheart nuair a dúirt sé nach raibh doras an chábáin faoi ghlas. Níorbh fhéidir leis é a oscailt. Erica sucked in anáil. Ansin, ag casadh agus ag tarraingt, tharraing sé amach é. Nuair a bhí sé istigh, chas sé an doras agus thug ordóg suas.
  
  
  "Ceart go leor, Erica, siúl mar a bhí sé siúlóid tráthnóna sa bháisteach."
  
  
  Nuair a tháinig sí ar bord, d'fhan mé, ag faire ar imoibriú an chríochfoirt. Dá n-iompódh sé seo ina shootout, d'úsáidfinn an jíp chun an chase a threorú. Ghlan an spéir os cionn na sléibhte ó thuaidh agus siar, agus d’iompaigh an bháisteach ar cheo.
  
  
  
  Beidh na buachaillí ag teacht amach go luath le haghaidh roinnt aer.
  
  
  Tá glais sheachtracha ag gach eitleán do na dromchlaí rialaithe ionas nach n-imíonn an t-aláram, an t-ardaitheoir agus an t-eireaball amach agus go n-imíonn an t-eitleán le gaotha cosúil leis an gceann a bhí againn. Tugtar bioráin orthu, trí cinn ar an eireaball agus ceann ar gach sciathán. Bhí mé díreach tar éis an chéad cheann a scaoileadh ar mo eireaball nuair a tháinig an chuideachta.
  
  
  Bhí triúr acu, agus bhí AK réidh acu.
  
  
  “A dheartháireacha,” a bhéic mé, agus mo lámh á shníomh agam, “an féidir libh cabhrú?”
  
  
  “Ní féidir linn eitilt,” a d’fhreagair duine acu, agus... daoine eile gáire.
  
  
  “Ní hea, ach is féidir leat cabhrú leo siúd a bhfuil gá acu leis. Tá an Coirnéal i bponc."
  
  
  Faoin am a chuaigh siad thart, bhí mo mhéara agam as an deireadh eireaball. "Tá an sciathán ann," a thóg mé an glas, "bog ach é."
  
  
  Nuair a bhailigh siad chuige seo, bhog mé go dtí an sciathán eile agus thóg an t-aláram. Nuair a shiúil mé thart ar an eireaball bhí glas ina láimh acu. “Go dtuga Dia glóir duit,” a dúirt mé, ag glacadh leis.
  
  
  “Dá mbeifeá tar éis eitilt isteach sa stoirm sin, bheadh níos mó ná moladh ag teastáil uait do Allah,” a dúirt an ceann is mó acu, ag féachaint ar mo staid fhliuch.
  
  
  "D'eitil mé ann, ach gan sciatháin." Chas mé roinnt uisce amach as mo muinchille agus rinneamar go léir gáire agus mé ag iompú uathu agus ag dul i dtreo an jíp. Thit mé an t-ualach ar mo dhroim. Bhí ceann de na lúba ghualainn AK agam. Rinne mé mar an gcéanna lena chúpla, agus d'iompair an tríú i mo lámh. Ba é an t-aistriú deireanach a bhí agam sa Jeep ná an lasc a ghearradh amach agus an eochair a chur i mo phóca.
  
  
  Bhí an triúr fós ag an sciathán, ag breathnú ar mo chur chuige le fiosracht, ach ní go hiomlán amhrasach.
  
  
  “A dheartháireacha,” arsa mise, “an bhféadfadh duine agaibh iarraidh ar an meicneoir sa hangar buidéal tine a thabhairt leat ionas nach n-eiteoimid go dtí go mbeimid réidh?”
  
  
  Ní raibh siad cinnte faoi na heitleáin nó na mhanglaim Molotov, agus nuair a thosaigh duine acu ag imeacht, bheartaigh siad go léir imeacht.
  
  
  "Deich míle buíochas!" - Ghlaoigh mé, ag dreapadh ar bord.
  
  
  Chaill Hans a chulaith Arabacha agus shuigh sé ar crochadh i suíochán an phíolóta, ag déanamh seiceála deiridh ar an bpíolóta. Shuigh Erica i suíochán an chomhphíolóta, ag ardú a láimhe chun an lasc cumhachta a ghníomhachtú.
  
  
  "Tá gach réidh?"
  
  
  "Nuair a bheidh tú." Chlaon sé.
  
  
  "An bhfuil tú tuned leis an minicíocht túr?"
  
  
  "Sea."
  
  
  "Tabhair dom an micreafón agus a ligean ar a fháil amach as seo."
  
  
  D'fhill sé ar ais. “Muirear,” a dúirt sé le Erica, agus líonadh an cábáin le whine méadaitheach an ghníomhaí.
  
  
  Bhí a thacaíocht cheart ag rothlú, agus thosaigh an ceann clé ag rothlú fiú sular tháinig an túr ar an saol. “NAA-ceithre - a haon - cúig! Tuairiscigh láithreach cé atá ar bord!
  
  
  "Boudan Túr, is é seo an eitilt de Coirnéal Douz." Chuir sé seo stop leis ar feadh soicind, agus nuair a d'fhill sé, bhí Hans ag stiúradh cheana féin.
  
  
  “Ceithre a haon-cúig, níl cead againn don Choirnéal Duza eitilt. Cé thú féin? Cad é do phlean eitilte?"
  
  
  "Túr Budan, arís mé, ní féidir liom tú a chloisteáil."
  
  
  "Ceithre-aon-cúig!" d’ardaigh a ghuth sa chlár: “Fill ar an líne eitilte agus tuairiscigh chuig foireann an aerfoirt!” Thuig mé nach mbeadh oibreoirí túir rialaithe ina menagerie ag Osman. D'aistrigh an duine ag an rialú taobhanna go deonach nó shábháil sé a mhuineál. In aon chás, ní raibh sé sa chruth is fearr. Thosaigh sé ag screadaíl. - "Tar ar ais! Tar ar ais!"
  
  
  Bhíomar ag tiomáint comhthreomhar leis an rúidbhealach, ag dul isteach sa ghaoth. “Hans,” a dúirt mé, agus mé ag éisteacht leis an mbonn ag bladhmáil na n-inneall, “dá bhfaighfeá an t-éan sin ag eitilt sa treo mícheart, ní bheadh imní orm faoi rialacha an aeir.”
  
  
  D'fheidhmigh sé trí na throttles a bhrú an bealach ar fad, ag claonadh ar aghaidh amhail is dá bhféadfadh a ghluaiseacht sinn a ardú ón talamh. Scairt guth sa túr: “Beidh muid ag lámhach ort! Déanfaimid shoot ag tú!
  
  
  Thosaigh mé ag smaoineamh an mbeadh sé seo riachtanach. Ní raibh aon áit eile le dul ag na throttles. Bhí na liáin ag airde íseal, bhí an meascán éigeandála, agus bhí na hinnill ag rith ag lánchumhacht. Ach ní raibh muid ag eitilt. D'fhás na crainn phailme ar imeall na páirce go dtí airde dochreidte. Chlaon Erica anonn, ag cur a lámh ar an gearshift. D'fhéach sí ar a hathair, a bhfuil an chuma reoite i bhfeidhm. Sheas mé taobh thiar dóibh, muffling an guth éadóchasach an oibreora túir, in ann a chloisteáil ar an lámhach thar an roar an Pratt-Whitney.
  
  
  "Ullmhaigh!" - Hans barked. Bhí mé cinnte nach raibh an talamh fágtha againn, ach ní raibh Erica ag argóint, agus cé go raibh sí ag déanamh gluaiseachtaí, d'fhill Hans an cuing agus thosaigh muid ag cloí leis na crainnteorainneacha. Mar gheall ar fhuaim na n-inneall, chuala mé iad ag scríobadh feadh bolg an eitleáin.
  
  
  Chomh luath agus san aer, bhog sé an forc ar aghaidh, ag coigeartú an throttle, na teanntóga agus an meascán. Ansin sighed sé. "A dhuine, ná fiafraigh díom riamh triail a bhaint as seo arís!"
  
  
  Dúirt mé isteach sa mhicreafón, “Túr Budan, is é seo NAA, ceithre-aon-cúig. Arís agus arís eile".
  
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 15
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ag deich míle troigh bhíomar faoi ghlas i brat ceo. Bhog mé suíochán an chomhphíolóta ar ais agus thóg mé amach mo chuid toitíní. "Seo, a chara," a dúirt mé, "tá do phárolla tuillte agat."
  
  
  Gnóthach ag bunú an uathphíolóta, thug sé meangadh gáire dom agus dúirt sé, “Bhí lá de shaghas éigin ann.
  
  
  “Ba cheart go gcabhródh caife Erica. An bhfuil áit ar bith eile le teacht i dtír seachas Lamana?”
  
  
  "Shíl mé faoi". Thóg sé toitín agus choinnigh mé lastóir. “Tá sean stráice soir ón mbaile. D'úsáid siad é le haghaidh oiliúna. B'fhéidir gur féidir liom sinn a chur ann, ach cad ansin?"
  
  
  "Nuair a thiocfaimid níos gaire, socróidh mé iompar."
  
  
  Tilted sé a cheann i dtreo dom, caolú a shúile. “Ní chreidfinn riamh é. Ar aon nós, cad atá uait?"
  
  
  “Ba mhaith leat le fada an lá a insint dom faoi thubaiste Mendanica. Is dea-am é anois. Conas a tharla sé seo?
  
  
  Chuir sé seo iontas air. “Ceart go leor, inseoidh mé duit anois é, go mall... i gcuid na rotha srón den DC-6B tá sé shorcóir CO-2, trí cinn ar gach taobh, aon phointe déag sé galún ábhar i ngach ceann acu. Bhuel, má tá inneall, lasta nó tine urrann bagáiste agat, tosaíonn tú as an gcábán é agus téann an seisear acu go léir ag obair agus cuireann siad an tine amach. Anois oibríonn an córas go huathoibríoch. Aistrítear gás trí phíobáin a thagann ó na sorcóirí, CO-2 faoi bhrú, go dtí aon phointe a shonraíonn an píolótach. An bhfuil eolas agat ar CO-2? "
  
  
  “Tá sé gan bholadh. Bíonn deacracht acu análaithe. Ní féidir é a rianú sa sruth fola.”
  
  
  “Ceart. Breathe go leor, beidh sé fucking tú a mharú. Anois, dá ndéanfadh duine cinnte de go raibh an gás ó na CO-2anna seo ag críochnú sa chábán, agus nach raibh a fhios ag an bhfoireann faoi, thitfeadh an criú ina chodladh go tapa go leor. An gcloiseann tú mé? "
  
  
  "Tá mé ag a bhfuil mo anáil."
  
  
  “Ceart go leor, tá gá le gníomh éigin anois mar, mar a dúirt mé, oibríonn an córas go huathoibríoch, agus má dhéanann duine botún agus má scaoileann sé cuid den CO-2 seo, gearrfar an cábáin ón deatach. Ceart go leor, tá micrea-lasc ocht mbolta is fiche i gcuid an roth srón Soláthraíonn sé sruth do sholas táscaire sa choileach a thaispeánann cathain a bhíonn an gléas ag gabháil. Anois dá rithfinn sreang ón lasc seo go dtí an solanóideach leictreach ar an sorcóir uimhir a haon ar gach bruach, nuair a chuirtear an lasc i ngníomh scaoileann sé CO a dó sa dá cheann a scaoileann na ceithre shorcóir eile go huathoibríoch. Sin mar a oibríonn an córas, téann uimhir a haon, téann siad go léir. Fós ag leanúint liom? "
  
  
  "Conas a chur faoi deara seo?"
  
  
  "Ó, sin é an áilleacht é. Tá an sreang ó na solenoids ceangailte le lasc le dhá teirminéal agus truicear. Is féidir le haon mheicneoir ceann a dhéanamh. Ceanglaíonn tú é leis an eochaircheap roth srón rubair ionas gur féidir nuair a ardaítear an trealamh agus an tarraingíonn roth na srón siar isteach sa chulaith, baintear leis an lasc agus buaileann sé é.”
  
  
  “Agus nuair a théann an gléas síos, lasann sé.”
  
  
  "Tá sé agat! Ach ní hé sin go léir. Nuair a bheidh an lasc seo socraithe, ní mór na naisc go léir ón cockpit go dtí an córas um chosc dóiteáin, ach amháin an nasc leis an urrann lasta ar aghaidh, a dhínascadh."
  
  
  "An é seo a lán oibre?"
  
  
  “Ní hea. Deich nóiméad le greamairí agus tá tú críochnaithe. Is féidir le duine amháin sa roth tosaigh an jab iomlán a dhéanamh i níos lú ná fiche nóiméad.”
  
  
  "Agus nuair a chríochnaigh sé, cad a bhí agat?"
  
  
  “Tá bealach neamhdhíobhálach agat le gach duine ar an deic eitilte a chríochnú le linn tuirlingthe. Éiríonn an t-eitleán, casann an fearas tuirlingthe ar siúl, coinníonn roth na srón an truicear. Tá an t-eitleán ag ullmhú chun tuirlingthe, agus is cuma cén áit, íslítear an giar, agus nuair a théann an roth tosaigh síos, scaoiltear an truicear.
  
  
  Scaoileann an lucht leictreach CO-2 i sorcóir uimhir a haon agus adhaintíonn na cinn eile go huathoibríoch. Cuireann sé sin timpeall ocht galún CO-2 sa chuan lasta bogha. Tá sé suite faoin cockpit. Tagann sé suas trí gaothairí atá giorraithe amach ionas nach ndúnann siad go huathoibríoch. Mar a dúirt tú, ní féidir leat boladh a dhéanamh air. Trí nóiméad tar éis theip ar an tarchur, tá an fhoireann réidh. ”
  
  
  msgstr "Is cosúil go bhfuil iarracht déanta agat air seo cheana."
  
  
  chuckled sé, nodding. “Tá sé sin ceart, rinneamar iarracht é. Níor tharla sé seo ach tar éis na timpiste. Rinneamar iarracht a chruthú conas a tharla timpiste eile, ach níor éist aon duine linn agus ní raibh muid in ann an raic a fháil. Chuir siad faoi thalamh é agus thug siad uaidh é. faoi gharda. Dá bhféadfainn mo lámha a fháil…"
  
  
  "An bhfuil an córas faoi chois dóiteáin sa DC-6 speisialta dó?"
  
  
  “Tá cinn eile cosúil leis, ach bhí an dá aerárthach DC-6Bs, agus nuair a chuala mé na sonraí láithreach, shíl mé go bhféadfadh sé a bheith ina athuair. Bhí an eitilt seo rúnda freisin; is cinnte gur thaitin eitleán Mendanicke liom. Bhí an aimsir soiléir, bhí gach rud go breá, agus rinne an t-eitleán cur chuige caighdeánach agus d'eitil sé díreach isteach sa talamh.
  
  
  
  Bhí trí fhoireann imscrúdaitheoirí, agus an chuid is fearr a d'fhéadfadh siad teacht suas leis go b'fhéidir go raibh an fhoireann tar éis titim ina chodladh. Bhí aithne againn ar an bhfoireann agus bhí a fhios againn nach raibh siad den sórt sin a dhéanamh, agus mar sin thosaigh cúpla againn ag déanamh ár n-imscrúdú féin agus is é seo a tháinig muid suas le."
  
  
  “An bhfuil fianaise aimsithe agat gur mar seo a thit Mendanike?”
  
  
  “Ifreann tá! Bhí cruthúnas diabhal agam! Thóg Duza agus na bastards sin uaim é. Tá ceithre chomhlaí treorach sa chóras. Tá comhla seiceála ag gach ceann acu, tá a fhios agat? Coinníonn sé rudaí siar go dtí go bhfuil tú réidh chun ligean don CO-2 sreabhadh. Bain an comhla seiceála agus sreabhfaidh an gás go léir tríd an líne. Fuair mé comhla treorach don urrann tosaigh. D'imigh an comhla seiceála uaidh, ach ní ó na trí cinn eile. Na comhlaí seo...” Chrom sé a lámha.
  
  
  Chlaon mé ar ais, ag féachaint ar an Clear reddish. Ar ndóigh, ba mhodh naive sabotage é seo. “Nuair a chuir Dusa ceist ort, ar admhaigh tú go raibh a fhios agat conas a rinneadh an obair?”
  
  
  “Sea, cinnte. Cad eile a d'fhéadfainn a dhéanamh? Bhí Erica..."
  
  
  “Ach níor shásaigh sin é.”
  
  
  “Ní hea. Bhí sé ag iarraidh a fháil amach cé a rinne é. Cén chaoi a bhfuil a fhios agam é sin?"
  
  
  “Ar chuir sé ceist ort arís inniu nuair a thug siad uaidh thú?”
  
  
  “Ní hea. Ní fhaca mé é go dtí gur thóg a thugs suas an sliabh mé.”
  
  
  “Seo an chéad timpiste a d’fhiosraigh tú cheana, ar tharla sé anseo?”
  
  
  "Ní hea." Aoibh sé arís. “Ba nuacht níos mó ná sin é. Bhí sé seo nuair a bhí mé sa Chongó, sular tháinig sé chun bheith ina Sáír. Bhí mé i Leopoldville ag obair don Tansair. Albertina an t-ainm a bhí ar an eitleán sin, agus ba é fear darb ainm Dag Hammerskjöld an chéad phaisinéir a bhí aici. Ar ndóigh, bhí sé le bheith roimh do chuid ama. "
  
  
  Níor fhreagair mé. Lig mé dó ramble ar. Ba é mo locht féin gan an t-eolas a fháil uaidh níos luaithe. Shroich mé amach agus thosaigh mé ag coigeartú an scála minicíochta. "Ar inis tú do Duse faoi thubaiste Hammerskiöld?"
  
  
  "Ní hea... Ní dóigh liom."
  
  
  Dhún mé mo shúile agus chuimhnigh mé ar: Katanga, cúige briste sa Chongó. Moshe Tshombe, a cheannaire, troid i gcoinne trúpaí na NA. galar na Breataine. Tá imní ar údaráis na Sóivéide go bhfuil a mbuachaill Lumumba tar éis iad a ruaigeadh. Tháinig Khrushchev chuig na NA roimhe seo agus thug sé rabhadh do Hammarskjöld gurbh fhearr dó éirí as. Chuaigh Hammerskjöld go dtí an Chongó chun an tine a chur amach. Téann sé chuig cruinniú rúnda le Tshombe in Ndola. Cosúil le Mendanike, a d’eitil go Osman. Tuairteanna an eitleán agus tuirlingt. Fíorasc - gan fíorasc. Níor aimsíodh cúis na timpiste riamh. Bhí earráid phíolótach an ceann is fearr a d'fhéadfadh siad teacht suas le ... Go dtí gur léirigh Hans Geier suas. Ceist: Cad a bhaineann le stair ársa leis an buama núicléach a goideadh? Freagra: Ní dhéanfaidh aon ní go fóill.
  
  
  "An bhfuil muid gar go leor chun teagmháil a dhéanamh lenár gcairde i Laman?" Dúirt mé mo chluasáin a choigeartú.
  
  
  "Bain triail as. Ach cad a cheapann tú de mo scéal?
  
  
  "Is féidir leat é a dhíol ar milliún dollar, ach d'fhanfainn go dtí go dtiocfaidh mé ar ais go Hoboken. Anois tabhair ETA dom agus sílim go bhfuil plean níos fearr agat féin agus ag Erica roinnt ama a chaitheamh san ambasáid go dtí go mbeimid in ann tú a aistriú chuig aeráid níos sláintiúla. ."
  
  
  "Sea, is dóigh liom go bhfuil sé in am bogadh ar aghaidh, ach diabhal, tá an bastard Duza sin ar an taobh eile."
  
  
  “Ná bí ag brath air. An bhfuil ainm ar an rúidbhealach seo ar a bhfuilimid ar tí teacht i dtír?"
  
  
  “Kilo-Daichead a tugadh air mar tá sé daichead ciliméadar ó Rufa.”
  
  
  “Ceart go leor, ETA.”
  
  
  “Abair 18.30. Cé air a bhfuil tú chun glaoch, a Ambasadóir?”
  
  
  "Níl, a Boss." Phioc mé suas an micreafón. “Charlie, Charlie, seo Píobaire, Seo Píobaire. Rinne mé an glao arís trí huaire sular tháinig freagra statach ar ais.
  
  
  Is teanga leanaí atá as dáta í an Laidin Muc áit a gcuireann tú an chuid dheireanach den fhocal os a chomhair agus ansin cuireann tú ay, like, ilkay umbay - kill an bum. Oibríonn sé go hiontach nuair nach bhfuil a úsáid anaithnid. Labhraíonn tú go hoscailte - agus tá do theachtaireacht gearr. Bhí mé cinnte go mbeadh Charlie ón ambasáid in ann aistriúchán a dhéanamh.
  
  
  Thug mé dó faoi dhó é agus fuair mé an freagra a bhí uaim.
  
  
  “Ilokay ortay - eeneightay itrythay,” a dúirt mé, “daichead, ocht déag tríocha cileagram.”
  
  
  Ba é an freagra: "Yadingray, oya, oudley agus cré cluaise - léigh tú os ard agus go soiléir."
  
  
  “Nach bhfuil tú chomh hóg sin?” - Hans grinned. “Níor úsáid mé é ó bhí mé in Ikersn.”
  
  
  "Tá súil againn nach ndéanann aon duine eile ach an oiread."
  
  
  Ba é an rud a theastaigh uaim a sheoladh seachas comhartha cá háit agus cathain ná glaoch ar AX a chomhad a thabhairt ar láimh ar thubaiste Hammerskjöld i Meán Fómhair 1961. Tá sé i bhfad ó shin, ach chonaic mé comhad air uair amháin agus bhí a fhios agam go raibh sé ar an liosta. faoi chárta glas speisialta a chiallaigh “Dúnmharú Dóchúil.” Ach fiú sa Laidin Muc ní raibh mé in ann é a chur i mbaol. Bhí Dusa ag iarraidh a fháil amach an raibh a fhios ag Hans cé a shéid suas eitleán Mendanicke. Má bhí ceangal idir an timpiste seo agus an timpiste beagnach cúig bliana déag ó shin,.
  
  
  ansin ní fhéadfadh an chuma ar an ainm Hammerskjöld ar mhinicíocht raidió oscailte i bhfoirm ar bith a bheith thaisme. Ní raibh aon rud tríú domhan nó simplí-intinn faoin teicníc a úsáidtear chun scrios an dá eitleán. Ba é seo an chéad léiriú go bhféadfadh go mbeadh duine éigin le saineolas teicniúil ag NAPR - mar a bhí i gceist le goid Cockeye agus an RPV.
  
  
  “Hans, le linn titim Hammerskiöld, an raibh aon smaoineamh agat cé a bhí taobh thiar de?”
  
  
  “Ní hea. Bhí go leor carachtair ann a bhí ag iarraidh fáil réidh le sean Doug. Bhí an t-eitleán gan chosaint ar feadh i bhfad sular éirigh sé as. Meicneoir ar bith..."
  
  
  “D’fhéadfadh meicneoir ar bith é a dhéanamh, ach bhí ar dhuine éigin é a dhéanamh amach ar dtús. An bhfaca tú aon duine i Laman a bhfuil aithne agat air ó aimsir an Chongó?”
  
  
  “Má tá, ní fhaca mé iad. Ar ndóigh, bhí sé sin i bhfad ó shin. Hey, cá bhfuil tú ag dul?
  
  
  “Cuir níos mó caife ar siúl agus seiceáil ar Erica.”
  
  
  “A Dhia, an féidir liom deoch a fháil! Ach socróidh mé le haghaidh caife."
  
  
  Bhí Erica ina suí ar an tolg, cuachta suas ar blaincéad. Thosaigh mé ag bogadh ar shiúl ón áit a raibh sí ina luí nuair a bhí a lámh fillte thart ar mo chos. D'oscail sí a súile agus grinned. "Theastaigh uaim duit teacht."
  
  
  “Ba cheart duit an cnaipe glaonna a bhrú.”
  
  
  Chaith sí amach an brat. I bra agus íochtair bicíní, leigheasfadh sí súile tinn aon duine - díreach mar thús. "Ba mhaith liom tú a dhéanamh i bhfabhar dom ..."
  
  
  Sheas mé agus d'fhéach mé uirthi. An aoibh gháire imithe, sounded a guth ina scornach. “Ní dóigh liom go bhfuil mórán ama againn,” a dúirt sí, ag bogadh a láimhe suas mo chos.
  
  
  Rinne mé fabhar dúinn araon. Tar éis an tsaoil, bhí an t-am gearr. Shleamhnaigh mé as mo chuid éadaí féin, agus shleamhnaigh sí as an gceann beag a bhí sí ag caitheamh. Leagan mé síos go réidh ar a barr ar an tolg, agus ar an toirt tháinig ár gcomhlachtaí cheann agus muid ag bogadh le chéile, go mall ar dtús, ansin níos déine, go dtí go raibh muid araon crith in aontas, lúbtha le chéile...
  
  
  Tar éis dom í a leagan síos arís, d’oscail sí súil leofa agus chuir sí a lámh ar chúl mo chinn. "An dóigh leat go bhfaighidh mé riamh amach cé tú féin?"
  
  
  “Nuair a bheidh an deis againn, inseoidh mé duit.” Dúirt mé. "Ar mhaith leat caife?"
  
  
  "Beidh sé seo go maith". Rinne sí grinned, smacked a liopaí agus dhún a súile.
  
  
  Rinne mé caife.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 16
  
  
  
  
  
  
  
  
  Agus muid ag druidim le Kilo-Daichead, chaill Hans airde agus d’athraigh cúrsaí. Chuaigh muid isteach sa bhfál, ag súil le bairr na ndumhcha, ní hamháin éalú ó smacht radair Rufa, ach freisin chun breathnú amhairc féideartha a cheilt.
  
  
  Bhí Hans chomh maith le colm homing agus a bhí sé mar mheicneoir, mar go tobann bhí muid ag eitilt thar stiall de coincréit clúdaithe le gaineamh. Thug mé faoi deara an stríoc tar éis dom Land Rover a fheiceáil páirceáilte in aice láimhe. Bhí bratach Mheiriceá ar foluain ó fheiste an innill. In aice leis, bhí beirt daoine ag faire orainn.
  
  
  Bhí mé ag breathnú ar an rialtóir aerthráchta Rufa, agus de réir mar a d’eitil Hans anuas chun riocht an rúidbhealaigh a sheiceáil, chuala mé guth aithnidiúil. Duza a bhí ann, guth ar éigean a bhí inchloiste. D'aithin sé é féin agus a chuid litreacha mar Beach Twin. Thug sé foláireamh do Rufa muid a rianú agus sinn a bhualadh síos mura ngéilleann muid d’orduithe teacht i dtír. Má thógtar beo sinn, coinneofar muid go dtí go dtiocfaidh sé.
  
  
  “B’fhéidir go bhfuil sé rud beag garbh,” a dúirt Hans. "B'fhéidir gur cheart duit dul ar ais agus suí le Erica ar eagla go mbeidh na scoilteanna sin níos mó ná mar a bhreathnaíonn siad as seo."
  
  
  "Díreach é a chur síos, a chara, oibreoidh mé ar na giaranna agus na flapaí ar do ordú." Bhí a dhóthain le déanamh aige gan mé a rá leis go bhféadfaimis cuideachta a bheith againn.
  
  
  Threoraigh sé an sean-éan i dtreo an stráice tuirlingthe agus a dhóthain cumhachta aige le go bhféadfadh sé éirí de thalamh go sciobtha dá bhfeicfeadh sé go raibh an rúidbhealach ró-ráite nó mí-ailínithe.
  
  
  Agus muid ag druidim chun stop a chur leath bealaigh síos an rúidbhealach nite, dúirt mé, “Hans, is duine gairmiúil tú. Anois múch na lasca agus éirimis as seo.”
  
  
  Bhí Erica ag doras an chábáin cheana féin, ag oscailt an latch agus mé ag siúl síos an aisle. “Ná fág rud ar bith is leatsa, a mhile,” arsa mise.
  
  
  "Níor thug mé mórán." Aoibh sí orm. "Anois, cad?"
  
  
  “Anois táimid ag tiomáint, ní ag eitilt.”
  
  
  “Aon áit leat,” ar sise, agus d’oscail muid an doras.
  
  
  Sheas Sutton thíos agus d’fhéach sé orainn, agus an Corporal Simms ina dhiaidh.
  
  
  “Tá áthas orm go bhféadfá é a dhéanamh,” arsa mise, ag léimnigh síos. Choinnigh mé mo lámh ar son Erica.
  
  
  “Is fearr dúinn bogadh,” a dúirt sé, ag féachaint uirthi.
  
  
  Tháinig na soilse ar aghaidh go tapa nuair a chuaigh muid isteach sa Land Rover, a bhí ar cheann de na rudaí maithe faoi twilight desert.
  
  
  "Ní dóigh liom gur tugadh faoi deara tú." Thiontaigh Sutton os ár gcomhair chun Erica a scrúdú arís.
  
  
  “Seo é Iníon Guyer agus an tUasal Guyer,” chuir mé in iúl dom féin. “Beidh orthu a bheith lonnaithe san ambasáid faoi láthair.
  
  
  
  B'fhéidir gur mhaith leo éirí as seo go tapa. Míneoidh mé níos déanaí. Cad é an scéal i Laman? "
  
  
  “Go mór agus a rabhamar ag súil leis, bhí go leor torainn ag an tsochraid, slua ag an ambasáid. Tá gach rud níos ciúine anois. Glacaim leis go bhfuil a fhios agat gur ghlac Osman Budan. Tá pleananna á ndéanamh ag Tasakhmed é a thabhairt ar ais. Is cosúil go bhfuil smacht daingean aige anseo.”
  
  
  "An bhfuil aon rud ar siúl taobh amuigh?"
  
  
  Bhreathnaigh sé ar shiúl ó Erica. “Ní fios tada,” a dúirt sé go daingean. Ba léir go raibh a cheanncheathrú féin tar éis é a chur ar an eolas, is dócha mar gheall ar an stró a bhí déanta aige faoi mo láithreacht ar an ardán. Ach is cuma cad a bhí ar eolas aige agus cibé rud a cheap sé, ní raibh suim agam ach nóiméad amháin. An té a ghoid an Cockerel agus níl an UAV fógartha go poiblí fós.
  
  
  Thiomáin muid feadh bóthar a bhí tráth ina bhealach isteach. Le breacadh an lae, tharraing an corpán an fheithicil uile-tír-raon suas an fána géar agus isteach ar bhóthar níos fearr. Chuir mé ceist ar. - "Corporal, an féidir leat éisteacht le Rufu ar an rud seo?"
  
  
  "Tá, máistir. Bhreathnaigh muid orthu,” a dúirt sé, a lámh ag bogadh go dtí na dialanna tiúnta ar an nglacadóir ar an bpéad. Ghlaodh guth amach, ag labhairt Fraincise agus ansin á rá arís i Araibis, ag tabhairt rabhadh do na trodaithe a bheith ag faire amach dúinn ó dheas de Lamana.
  
  
  "Is cosúil gur tháinig tú díreach in am," bhí iarracht Sutton triomú beagán taise.
  
  
  Ag an ambasáid, ba í Paula a stiúraigh Erica agus a hathair áit éigin ina raibh uisce te agus bia. Chuir sí in iúl dom freisin go raibh cuireadh speisialta faighte agam chun agallamh a dhéanamh le Madame Mendanike ag Pálás an Uachtaráin amárach ag a ceathair a chlog tráthnóna. Tharla sé go raibh Shema ag lorg cruinniú fillte.
  
  
  Ansin fágadh mé i m’aonar le Sutton. “D'fhéadfá a bheith ráite liom,” a dúirt sé, a thóin ag tabhairt le fios go mbeadh rudaí difriúil dá mbeinn. “Ar ndóigh, is dóigh liom gur néalríomhaireacht é Cockerel a aimsiú áit ar bith laistigh de mhíle míle uaidh seo.”
  
  
  "Ansin, cad é an pointe a insint duit?"
  
  
  "Níl aon bhaint ar bith idir bás an Ambasadóir Petersen agus an gadaíocht," a dúirt sé. “Tá trucail againn agus tá an tiománaí aimsithe ag na póilíní. Admhaigh sé gach rud. Timpiste dúr fucking a bhí ann."
  
  
  “Tá an saol lán acu, nach ea. Go raibh maith agat as sinn a phiocadh suas." Chas mé agus shiúil suas an staighre, ceannteideal go dtí an seomra cumarsáide.
  
  
  D'fhág Charlie Neal mé i m'aonar sa bhoth soundproof leis an scrambler fad a chuaigh sé chun an nasc ceart a dhéanamh. Is aireagán iontach é an scrambler. Oibríonn sé go leictreonach, ag iompú do chuid focal isteach i bhfocail dhothuigthe agus ansin iad a chaitheamh amach ag an taobh eile, mar atá nua. Tá míbhuntáiste amháin ag an scrambler. Má dhéanann tríú páirtí iad a rianú, is féidir na focail a thuiscint faoi bhealach trí úsáid a bhaint as gléas leictreonach níos simplí fós. Mar sin, chuir go leor daoine rúin stáit ar eolas. Frithbheart leis seo is ea an cód a bhíonn ag athrú de shíor laistigh den scrambler. Fágann sin go bhfuil aistriúchán rialaithe dodhéanta. Ar a laghad go dtí seo.
  
  
  Bhí a leithéid de chód ag AX, agus trí sheicheamh speisialta diailithe a thabhairt do Charlie Neal, bhí a fhios agam go labhródh Seabhac agus mé féin go príobháideach, cé go mbeadh sé ar feadh i bhfad, mar gheall ar na sosanna fada a bhí ag teastáil le haghaidh scrambling.
  
  
  Níor chuir mé am amú ar bheannachtaí. "Tubaiste Hammarskjöld". Dúirt mé. "Impleachtaí maidir le Spreagadh agus Rannpháirtíocht Aonair."
  
  
  Fiú amháin tríd an scrambler, bhí an caighdeán tiomána céanna ag guth Hawke. “Tá an t-iarratas á fhíorú. Idir an dá linn, níl aon léiriú dearfach ó fhoinsí ar bith maidir le cá bhfuil an trealamh atá ar iarraidh. Thuairiscigh preas na Gearmáine ráflaí faoi dhul ar iarraidh. Shéan an Bundeswehr agus SHAPE é seo. Tá an Kremlin ag bagairt fógra a phoibliú ag 1200 GMT amárach má leanann an fhadhb. chinn."
  
  
  Stop sé ag caint; agus shuigh mé ann, ag rá rud ar bith, ag fanacht leis mo chuid ceisteanna a fhreagairt. Tá go leor scríofa faoi goid na n-ábhar núicléach - an cumas atá ag fás. Tá sé scríofa freisin go bhfuil muidne san Iarthar i dtaithí ar ghníomhartha sceimhlitheoireachta chomh maith go bhfeicfear bagairt an dúmhál núicléach mar an chéad chéim eile i scála foréigin atá ag dul i méid. Níor cheannaigh mé é.
  
  
  Buille marfach síceapolitical do NATO agus na Stáit Aontaithe a bheidh i bhfógra an Kremlin. Beidh sé seo ina chúis le outrage forleathan. Agus is é an t-aon rud a socraíodh ná an cheist cé aige a raibh an Cockerel agus cén áit ar cuireadh é. D’fhéadfadh achrann núicléach a bheith mar thoradh air a fhágfadh go bhfuil cuma neamhshuntasach ar gach rud eile.
  
  
  Chuir guth Seabhac isteach ar mo chuid smaointe a spreag an scrambler. “Tátal AX go raibh tubaiste Hammarskjöld féideartha sabotage ag baint úsáide as gás do-bhraite. Ní bhfuarthas aon fhianaise mheicniúil. Tá amhras dírithe ar an Dr. Cornelius Mertens, saoránach Beilgeach. Bhí Mertens, oifigeach KGB le fada an lá ag speisialú i réimsí teicniúla, ina oifigeach slándála de chuid na Náisiún Aontaithe freisin. Ní disciplíneach é Mertens.
  
  
  Seans gur oibrigh sé go neamhspleách sa Chongó. Tuairiscítear gur maraíodh san Éigipt é le linn Chogadh na 67.
  
  
  Nuair a thug Seabhac an tuairisc, osclaíodh mo dhóchas. Dúnadh arís é. Shuidh mé le mo shúile dúnta: “Cé chomh cruinn is atá tuairisc a bháis?”
  
  
  Bhí mé ag fanacht. “Tá a fhios go raibh sé ag ceanncheathrú Mukhabarat i Port Said. Bhí an foirgneamh séidte suas, ní raibh aon marthanóirí. Níl Mertens le feiceáil ó shin."
  
  
  D'fhéach sé cosúil le deireadh marbh. Bhí an ace deireanach agam. "An raibh an Dr. Otto van der Meer san Éigipt le linn an chogaidh '67?"
  
  
  Ba é seo an fanacht is faide. Nuair a labhair Seabhac arís, fiú ar bharr an scrambler, bhí dath níos éadroime ar an bpáipéar gaineamh. “Dearfach maidir le van der Meer. Bhí sé ann i mí an Mheithimh. Tuairiscíodh go raibh sé tinn. Tar éis an chogaidh, ní fhaca éinne é go dtí gur tháinig sé san Ailgéir i mí Mheán Fómhair.”
  
  
  “Coinneoidh mé i dteagmháil,” arsa mise.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 17
  
  
  
  
  
  
  
  
  Agus mé ag cithfholcadh agus ag bearradh in árasán Sutton, d'fhill tiománaí na hAmbasáide mo Fiat slán sábháilte. Tugadh na freagraí cearta dó ar a chuid ceisteanna go léir, ach ní raibh aon duine le cur orthu.
  
  
  Bhí Sutton i ndáiríre ag iarraidh gach rud a fháil amach agus a bheith glanta ó pheacaí san am atá caite. Ní raibh uaim ach léarscáil den chathair. Agus mé ag déanamh staidéir air, ghlaoigh an fón. Paula a bhí ann. Bheadh an dinnéar réidh dá mbeadh ocras orainn. Ní raibh mé ag iarraidh an sásamh a thabhairt suas. Dúirt mé le Sutton leithscéal a ghabháil. Ansin d’fhág mé an áit. Tá mé tuirseach de dhaoine ag dul i mo bhealach, oifigiúil nó eile. Nuair a bhíonn obair agam, is fearr liom é a dhéanamh liom féin.
  
  
  Bhí Villa Van der Meer suite ar Shráid Flagey, cúpla bloc ón gcearnóg lárnach. Pháirceáil mé os comhair an fhoirgnimh póilíní arís. Bhí mé ag iarraidh taithí a fháil ar atmaisféar Lamana an lá tar éis sochraide mór. Ciúin a bhí an focal ceart. D'imigh na trúpaí. Bhí na gardaí póilíneachta ina suí sa áirse, ag caitheamh toitíní agus ag comhrá. Níor thug siad ach amharc orm. Dealraíonn sé nach raibh Tasakhmed ach buartha faoi fhearg Shéamais, agus i mBúdán - slí bheatha Osman. Theastaigh uaidh an chéad cheann a taomadh, agus d’fhéadfadh sé breith ar an gceann eile nuair a bheadh sé réidh.
  
  
  Thrasnaigh mé an pháirc sa dorchadas gan lasadh, a fhios agam dá mba rud é nach dtiocfadh leis an gcaitheamh aimsire seo ach pónairí soighe agus cadáis, go gcaithfinn teip a chur in iúl don Seabhac agus imeacht. Bhí sé indéanta go hiomlán go bhféadfadh Mertens a bheith ina dúbailte van der Meer. Ní fadhb ar bith do ghairmí é leathar a chumhdach agus a phéinteáil. Is féidir leat taithí a fháil sa talmhaíocht freisin. Ós rud é go raibh an Afraic agus na Náisiúin Aontaithe ina gcomhréimsí oibríochta, d’fhéadfadh go mbeadh aithris déanta ag Mertens ar van der Meer, agus dá bhfaigheadh van der Meer bás trí thimpiste nó trí ordú le linn an Chogaidh Sé Lá, ag glacadh leis go mbeadh a chéannacht ina lánchúlaí ar Mertens. ' cuid. Ní fhéadfadh aon duine a shamhlaigh clúdach níos fearr.
  
  
  Bhí Sráid Flagy i dorchadas agus ní raibh aon solas ag geata van der Meer. Bhí orm dreapadh thar an mballa arís. Ach ar dtús, chun mo lámha a chosaint ó ghloine briste, chaith mé ar mo chóta. Rinne mé greim maith. Tar éis dom é a chroitheadh, rinne mé seiceáil ar Wilhelmina agus Hugo, sásta go raibh cúpla Pierre ina gcónaí sa teach. Ansin léim mé suas ar mo haunches.
  
  
  Bhí an taobh eile den bhalla chomh dorcha céanna. Ní raibh aon solas sa Villa. Bhí sé luath chun dul a chodladh. Ní raibh an dochtúir sa bhaile. Ní raibh aon duine eile. Bhí an áit faoi ghlas agus dúnta cosúil le tuama Éigipteach, bhí na fuinneoga thuas séalaithe chomh maith leo siúd thíos. An tostóir, i bhfolach sa phóca inmheánach na láimhe, oiriúnach snugly i gcoinne Wilhelmina. Lámh amháin ag glas an dorais cúil agus mé istigh.
  
  
  Bhí an t-aer chomh trom leis an dorchadas. De réir dealraimh ní raibh aon duine sa bhaile le tamall. Ghlac léas tanaí mo splanc troscán, rugaí, taipéisí, déantáin. Seomra mór lárnach a bhí ann agus é lán le poufs. In aice leis bhí seomra bia, ansin halla, agus ina dhiaidh sin oifig dochtúra. Sin an áit a ndeachaigh mé isteach sa láib.
  
  
  Bhí na ballaí líneáilte le leabhair, ach stop an tábla ollmhór i lár an tseomra mé. Bhí an léas ó mo shplanc ag imirt ar na mionsamhlacha papier-mâché. Ní samhail de stáisiún turgnamhach talmhaíochta a bhí anseo, ach taispeántas ar scála mór de fhothracha Portarius.
  
  
  Sna hábhair faisnéise a thug Seabhac dom chun staidéar a dhéanamh, luadh fothracha. Dhún Mendanike don phobal iad ceithre bliana ó shin tar éis timpiste le linn seó éadrom agus fuaime nuair a thit colún agus mharaigh sé cúpla sa lucht féachana. Nuair a léigh mé an t-alt seo, chuir sé iontas orm an smaoineamh gur ar éigean a bhí an chuma air go raibh an eachtra tábhachtach go leor chun na fothracha a dhúnadh agus ar an gcaoi sin gearradh siar ar cheann den bheagán nithe is díol spéise do thurasóirí i Lamana. Anois d’fhéadfainn an milleán a chur orm féin as gan a bheith ag dul i muinín na huaire dothuigthe. Ní fios conas a tharla rásaí carbaid na Róimhe tráthnóna te Dé Sathairn.
  
  
  Ghlac mé seans agus chas mé ar an lampa. Ina ghile, leathnaigh Portarius amach ina splendour caite am. Coilíneacht mhór uirbeach a bhí ann a bunaíodh tar éis titim na Carthaigh.
  
  
  Ag a buaicphointe, bhí tríocha míle Rómhánaigh agus a sclábhaithe sa chathair. Anois bhí a shamhail os mo chomhair - taispeáint ballaí briste, colúin agus sráideanna cúnga - áit a bhí lán de thaibhsí an-ársa agus b'fhéidir arm núicléach an-nua-aimseartha amháin agus a fheithicil seolta. Áit uasal chun é a cheilt, tóg air agus é a sheoladh! D’fhéadfaí é a cheilt go héasca chun cuma cholún nó áirse eile a chur air. Ní bheadh ceamaraí satailíte in ann é a bhrath.
  
  
  Ní raibh aon rud sa seomra, i measc na leabhar, ná ar an mbord maisithe go saibhir a thug le fios gurbh í an tseandálaíocht caitheamh aimsire an Dr. van der Meer, née Mertens. Bhí léarscáil mhaith ar an mballa ag taispeáint go raibh Portarius suite 30 ciliméadar - timpeall 18 míle soir ó Lamana, agus go raibh Pacáir suite 60 ciliméadar eile ó dheas ó Portarius. Tar éis an oiread sin rudaí nach raibh oiriúnach, d’oirfeadh gach rud go foirfe: tháinig foireann commando pioctha láimhe an Dochtúra go Lamana dhá agus trí ag an am, ag dul go Pacar agus ansin Portarius. Ghlaodh cloigín rabhaidh i mo shlabhra smaointe.
  
  
  Chas mé as an lampa agus sheas mé sa dorchadas, ag éisteacht leis an meilt - ceithre-legged, ní dhá-legged. Ach ó tháinig mé go dtí an lair, níl aon rith. Dhún mé doras na hoifige ar dhul isteach. Sheas mé ar a thaobh le Wilhelmina i mo lámh. Tríd an dá fhuinneog dúnta sa seomra, ní raibh aon streachailt le feiceáil. Sula shiúil mé isteach ón taobh thiar, níor thug mé faoi deara aon sreangú aláraim. Mar sin féin, le duine gairmiúil ar nós Mertens, d’fhéadfainn teacht salach ar rud éigin a d’fhéadfadh cosc a chur ar Chomhaontú Vársá.
  
  
  Ní raibh mé ar an giúmar seasamh agus deannach agus aer róthéite a anáil, ag fanacht le freagra. Chuaigh mé go dtí an fhuinneog is gaire. Ba mhiotail rolladh síos na comhlaí le louvers. Bhí siad ceangailte leis na fáinní ar an dá thaobh le latch simplí. Chuir mé an Luger i mo phóca agus dhíchnaipe iad. Lig mé an bolt ardú, ag brú i gcoinne a earraigh chun é a choinneáil ó sníomh. Le mo dhroim go dtí an doras, níor thaitin an cás liom i ndáiríre; Bhí mé ar an scáthchruth foirfe do chleachtas sprice. Bhí láimhseáil go dtí an fhuinneog, agus chas mé é beagnach chomh luath agus a d'ardaigh mé na comhlaí. Ansin bhí sé ar fad.
  
  
  Ní bhainfinn úsáid as an Killmaster N3 mar gheall ar an easpa íogaireachta. Ba í an íogaireacht fholaithe seo - an cúigiú, an séú nó an seachtú chiall - a choinnigh beo mé. Agus mé ag rith i dtreo an bhalla, chumhdaithe mo chiall go léir dearg. Níorbh fhéidir leo mé a shábháil, ach bhí an rabhadh soiléir go leor, agus nuair a bhí cuma ar an áit ar fad go tobann le linn an tosaithe, bhí a fhios agam go raibh mo chuid instinct i gcruth maith, fiú má bhí mo thodhchaí in amhras.
  
  
  Chas mé thart agus cuachta suas taobh thiar den chlúdach amháin a bhí ar fáil - crann pailme maorga. Ar mo dhroim, scaoil mé an dá sholas is gaire ar an mballa agus ansin mhúchadh an ceann is gaire ar an díon. Bhí cuma ar mo mhaisíocht mar go raibh sé ag cur bac ar an solas le gríosaí móra. Bhí an iomarca acu.
  
  
  Tháinig borradh ar ghuth trí mheigeafón i bhFraincis. "Caith amach an gunna agus aghaidh an balla!"
  
  
  Chuir gunfire Uathoibríoch isteach ar an ordú, scoilteadh an stoc de chrann pailme cúpla troigh os cionn mo cheann. Rinneadh an lámhach ó na forbhallaí an Villa. Ina dhiaidh sin tháinig líne eile tine ó na toir os comhair an tí. Rinneadh damáiste don chuid is mó den chrann pailme. Rinne an tríú ceann, an ceann seo ó chúl an tí, iarracht é. Má thosaíonn siad ag lámhach mar sin, maróidh siad an crann.
  
  
  Chuir siad i mbosca mé. Fiú dá mbeinn in ann dreapadh thar an mballa, bheadh duine ag fanacht ann. leagadh an gaiste go cúramach. Ba í an t-aon cheist ná an raibh a fhios acu roimh nó tar éis dom dul isteach sa teach ar tháinig mé ar glaoch.
  
  
  Fuair mé mo fhreagra tapa go leor. "Monsieur Carter, gheobhaidh tú bás i gceann nóiméid mura ngéilleann tú!"
  
  
  Chuir sé go mór orm géilleadh. Ní mar gheall ar an mbagairt go bhfaighfinn bás mura bhfaighfinn, ach toisc go raibh a fhios ag duine cé mé. Agus ba é Nick Carter an t-aon duine i NAPR ar fad ar cheart go mbeadh a fhios aige faoi seo.
  
  
  Go drogallach, chaith mé Wilhelmina amach sa solas fuar agus shiúil suas go dtí an balla, cosúil le fear a bhí cinnte go raibh sé ar tí imbhualadh léi.
  
  
  "Cuir do lámha ar an mballa agus lúb thar!" tháinig an fhoireann.
  
  
  D'fhan mé i bhfad, is dócha mar gheall ar an éifeacht shíceolaíoch a bhí aige seo orm, sular chuala mé footsteps ag druidim. Rug lámh duine éigin ar mo chuid gruaige agus tharraing sé mo cheann. Fuair mé spléachadh ar bhuataisí comhraic agus muinchille glas olóige sular ghlac an dallóg mo shúil. Lámh duine éigin caressed skillfully mo chorp sa tóir ar arm i bhfolach. Ní bhfuair sé Hugo nó Pierre, ach chaill mé an deis troid. Tarraingíodh mo lámha siar agus ceanglaíodh mo chaol na láimhe. Ansin, ag cur lámha ar gach taobh, bhrúigh siad ar aghaidh mé. Ba chosúil gurbh é an smaoineamh mé a chur ar an gcosán faoi rud ar bith a chuirfeadh turas orm agus mo shins a ghortú. Tháinig deireadh leis na bac-chúrsaí mar a bhí mé ag súil, agus mé i mo shuí i suíochán cúil an chairr le mo bheirt namhaid ar gach taobh.
  
  
  Ansin stop gach rud.
  
  
  Chaith mé mo cheann ar ais, ag análú san aer oíche.
  
  
  Ansin d'iarr mé. - "Cé mhéad míle go Portarius?"
  
  
  “Dún suas,” a dúirt duine de mo gharda.
  
  
  “I bhfad go leor le haghaidh turas aontreo,” a bhí an freagra ón tosach.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 18
  
  
  
  
  
  
  
  
  Níor mhiste liom an turas aontreo ar chor ar bith. Bhí an fhuinneog síos, bhí gaoth ag séideadh ón bhfarraige, agus áit éigin amuigh ansin bhí iompróir aerárthach ar patról. Ní raibh le déanamh agam ach an cnaipe homing a bhí ceangailte le mo chos dheas taobh thiar de na glúine a ghníomhachtú agus d'fhéadfainn sé chéad Marines a thabhairt isteach tapa go leor. Ach faoi láthair bhí mé sásta leis an gcluiche.
  
  
  Ba léir ón tús nach raibh an goid beartaithe thar oíche. Níos mó cosúil le ceithre bliana oibre - ó dhún Mendanike Portarius mar gheall ar eachtra nach timpiste a bhí ann. Is féidir gur chuir Mertens ina luí air mar van der Meer, Mendanicke go raibh sé ag iarraidh na fothracha a úsáid chun críche éigin eile seachas an ceann atá ann faoi láthair. Ón nóiméad sin ar aghaidh, rinne Mertens a chuid ullmhúcháin taobh thiar de chlúdach triple a phearsantachta, a fhothracha agus a riocht gan dóchas.
  
  
  Áiríodh gníomhairí in Casto agus Heidelberg ar a fháinne. Seachas sin, ní bheadh aon bhealach aige fios a bheith aige, cé gurb é an Rooster's Eye an t-arm núicléach oirbheartaíochta is deadliest in Arsenal NATO, gurb é an ceann is leochailí é freisin. Tá córas dé-eochair ag gach arm núicléach eile a chosnaíonn i gcoinne goid dá leithéid.
  
  
  I 1970, rinne eilimintí reibiliúnach in arm na Gréige iarracht Umair a urghabháil in aice le Thessaloniki áit a raibh airm núicléacha oirbheartaíochta stóráilte. Chuir scuadrún de throdaithe Aerfhórsa na Gréige stop leo. Fiú dá bhfaighidís airm núicléacha, bheadh siad gan tairbhe dóibh agus ní dhéanfadh siad bagairt ar aon duine. Ní bheadh an dara eochair acu.
  
  
  Le Cockeye tá sé difriúil. Tá a chiorcad iomlánaithe agus a chuid eitleonaice chomh mór sin gur féidir le haon duine a ghlacann a bhosca dubh agus a thuigeann a oibriúchán é a shéideadh suas. Ar an gcúis seo, bhí “Cockerel” faoi chosaint speisialta. Léirigh an méid a bhí Mertens in ann na gardaí a bhualadh cé chomh lúfar agus a bhí sé féin agus a chomh-imreoirí.
  
  
  D'fhoghlaim Mendanike bocht an fhírinne searbh nó tháinig fuar nuair a chríochnaigh an Coileach ar a thír dhúchais. In éadóchas, thug sé rabhadh don Ambasadóir Petersen. Cé nach raibh na sonraí go léir agam, chonaic mé go raibh baint ag Duza agus Tasahmed leis an margadh. Ba é an post a bhí acu ná an tosach a choimeád agus aird an phobail a choinneáil air. Ní raibh aon bhagairt ar Shéama. Bhí sí an-oiriúnach chun miotas an fhrithchúp a chruthú. Ní raibh ach Hans Geier ina bhagairt, agus ba bhuíochas dó gur shuigh mé i gcúl an chairr, shackled cosúil le sicín, ar mo bhealach chun na glóire a bhain leis an Róimh tráth.
  
  
  Tar éis an tsaoil, bhí cúpla lá fada ann. Chinn mé go raibh orm codladh a fháil. Bhí mé múscailte ag an talamh míchothrom agus fuar na hoíche.
  
  
  Stad an carr. Labhair na guthanna go tapa, i gcogar. Bhogamar ar aghaidh. Stop na blows agus thuig mé go raibh muid ag dul síos. Fuair an ghaoth agus fuaim na farraige bás síos. Dúirt an macalla a chaith an carr go raibh muid i seomra dúnta. Stopamar arís. An uair seo bhí an t-inneall múchta. D’oscail na doirse. Níos mó guthanna subdued, beirt ag labhairt Gearmáinise, duine amháin ag rá, "Ná cuir do chuid ama amú."
  
  
  Bhrúigh an garda ar mo dheis mé ar chlé. Bhí an ceann ar mo chlé ag gabháil leis an bhóna agam. D’éirigh liom mé féin a choinneáil ó bheith ag plúchadh. Chrom an gineadóir. Chlaon an doras miotail. Bhí fuaim loinge aige. Bhí siúlóid ann freisin. Mhothaigh mé aer fionnuar ag scaipeadh. Tá nuashonruithe suiteáilte ar Portarius.
  
  
  Éisteadh ordú mear, agus shuigh mé síos. Bhí an lámh ar mo bhóna ina luí ar an gcuaille. Blinked mé sa solas tobann, ag iarraidh a dhíriú mo shúile.
  
  
  Bhí triúr acu ina suí ag an mbord os mo chomhair. Bhí an chuma ar an mbeirt ar gach taobh den elder, agus sa solas lag bhí siad níos mó sa scáthanna ná a n-airde. Chomh maith leis sin sna scáthanna taobh thiar dóibh bhí an chuid eireaball ard den DC-7. Hangar faoi thalamh a bhí ann, agus bhí áthas orm nach ndeachaigh mé ag seilg ar an eitleán i Rufa. Miotal a bhí sna ballaí ar an dá thaobh, ach ba duaithníocht an ceannbhrat ar a bharr. Gan dabht caithfidh go bhfuil rúidbhealach duaithníochta taobh thiar de, ach bhí mé ag smaoineamh cén fáth nár phioc na braiteoirí satailíte é.
  
  
  "An bhfuil tú ag teacht ar seo go hiontach?" - d'iarr mo mháistir.
  
  
  “Cad a thugann tú air, a Rómhánaigh nach maireann nó na deartháireacha barbaracha?”
  
  
  “Caithfidh mé a rá go raibh mé ag súil leat níos luaithe,” thug sé neamhaird ar mo thuairim.
  
  
  "Tháinig mé chomh luath agus a thiocfadh liom, ach is dóigh liom go mbeidh ort an mhoill a phlé leis an gCoirnéal."
  
  
  Rinne sé neamhaird de freisin. “Tá a fhios agat gur bheag nár chaill tú geall liom. Is fuath liom geallta a chailleadh. Nach bhfuil sé sin ceart, a Dr. Schroeder?"
  
  
  Ar a chlé bhí an Dr Schroeder, le aghaidh bhabhta, crua agus gruaig ghearr liath. “Tá,” an freagra a bhí air.
  
  
  
  “Inis dom, cad is ainm duit, van der Meer nó Mertens?”
  
  
  
  "Ha!" slammed sé a pailme ar an mbord. "Ceart go leor! Dúirt mé leat, dúirt mé leat!" - dúirt sé ar bís lena chairde. “Agus seo geall amháin a bhuafaidh mé, an Dr. Villa. Dúirt mé go bhfaigheadh sé amach."
  
  
  Rinne an Dr Villa, fear níos tanaí le mustache, magadh.
  
  
  “Is cuma leat cearrbhach,” a dúirt mé.
  
  
  “Ó ní hea, ní dhéanaim cearrbhachas riamh. Geall liom ach ar rudaí áirithe. Díreach mar atá mé geall leat, an tUasal Carter. Shíl mé go mór go raibh bricfeasta agat anseo.”
  
  
  “Bhuel, bhí deis agat cuireadh a thabhairt dom.”
  
  
  “Bhí mé ag iarraidh, ach bhí sé ró-luath inné. Scrios tú mo lá agus bhí a lán le déanamh.”
  
  
  “Is fearr a bheith críochnúil.”
  
  
  "Díreach!" Phléasc sé agus tharraing sé a shrón. “Mar ghairmí amháin go gairmí eile, táim cinnte go n-aontóidh tú gurb é seo an tréith a dhéanann an difríocht. Tá aithne agam ar mo chomhghleacaithe agus is féidir liom achoimre a dhéanamh ar rath ár ngníomhaíochtaí - ár misean,” shín sé a lámh ina bheannacht. "trí críochnúlacht. Nach ceart é sin, a dhaoine uaisle?"
  
  
  Muttered siad mar fhreagra. “Sea, críochnúil. An bhfuil a fhios agat, an tUasal Carter, cén fáth go dtagann teip ar fhormhór na robálacha bainc, is cuma cé chomh maith agus atá pleanáilte? Is féidir an robáil a chur i gcrích go foirfe, ach tar éis an scéil é - tar éis an fhíric!" sheas sé ina mhéar, ag léachtóireacht “nuair a thiteann rudaí as a chéile. Agus is é an chúis, ar ndóigh, ná an teip a bheith críochnúil sa phleanáil fhoriomlán - tar éis na fírinne agus roimhe sin." aoibh sé go binn. “An bhfuil a fhios agat cá fhad a bhí an oibríocht seo againn sna céimeanna pleanála?”
  
  
  “Timpeall ceithre bliana, tabhair nó tóg cúpla mí.”
  
  
  “Ar fheabhas! Go hiontach! An dtuigeann tú cad atá á rá agam?" Chas sé chuig a chomhpháirtithe ciúine agus ansin chas sé ar ais chugam. “Nuair a críochnaíodh an chéad chéim, bhí a fhios againn go raibh muid sa tréimhse ríthábhachtach seachtó dó uair an chloig. B'éigean an t-ábhar a scaoileadh a thabhairt anseo gan a bhrath. Agus uair amháin anseo, bhí orainn a chinntiú nach bhfuarthas amach é. críochnúlacht, an tUasal Carter."
  
  
  “Bhí a fhios agam go gcaithfeadh áit a bheith ann domsa.”
  
  
  “Bhí a fhios againn go raibh eagraíocht amháin san Iarthar óna mbeimis ag súil le trioblóid. AX, agus ó AX - Nick Carter. Cén fáth, tá comhad againn fút chomh tiubh le Cogadh agus Síocháin."
  
  
  “Tá súil agam go léifear é seo freisin.”
  
  
  "Ó, níos fearr i roinnt bealaí." D’úsáid sé a mhéara. “Is gáire é BND Iarthar na Gearmáine. Chaill an CIA a chumas oibriúcháin mar gheall ar nochtadh agus saothrú na n-amadán a sheol siad anseo. Tá MI6 gnóthach i gCúige Uladh agus sa Chipir. Tá SID na Fraince agus na hIodáile nasctha le sceimhlitheoirí dúchasacha agus mar sin de agus mar sin de. Is tusa amháin AX agus AX mar a léigh muid é, agus ní raibh ríomhaire ag teastáil uainn chun é sin a insint dúinn."
  
  
  "An féidir liom seasamh agus buíochas a ghabháil leat as do mholtóireacht?"
  
  
  “Ní gá. Toisc go bhfuil d'eagraíocht bródúil as a fheabhas, táimid, an tUasal Carter, bródúil asainn féin freisin. Mar a dúirt mé, táimid ag fanacht leat."
  
  
  "Má bhí tú ag fanacht liom, cén fáth a ndearna tú iarracht mé a mharú sa Róimh?"
  
  
  Dúirt Mertens: “Botún a bhí ann agus gabhaim mo leithscéal. Tá rabhadh tugtha ag ár máistir stáisiúin sa Róimh súil a choinneáil ort. Mar gheall ar a ró-dhúil, rinne sé míthuiscint ar a threoracha. Ní raibh a fhios aige go raibh ról agat inár bplean eagraíochtúil. Mar sin féin, níorbh fhéidir a ghníomhartha a mhaitheamh agus níl sé linn a thuilleadh. Tháinig mé ó Lamana le bheith in éineacht leat ar do fhilleadh. Mar sin anois tuigeann tú."
  
  
  “Ní hea, níl a fhios agam. Dá mbeadh a bhealach ag Duza, d’fhillfinn ar an Róimh trí Caireo.”
  
  
  “Is amadán é Duza uaireanta. Rinne sé gannmheas ar do chumas, ach creidim dom, ní bheadh tú tar éis dul go Cairo, thiocfadh tú anseo. Ina áit sin, chuaigh tú go Budan ar thóir gé fhiáine.”
  
  
  “Feileann tú don chur síos,” a dúirt mé, ag breathnú ar an ngrian reoite imithe.
  
  
  "Go leor. Bhuel, tá sé in am bogadh ar aghaidh." Chlaon sé go dtí na gardaí i mo dhiaidh.
  
  
  Agus é ag leanúint ar aghaidh, smaoinigh mé ar chúl mo chos a bhrú i gcoinne an chathaoir agus an t-aláram homing a chasadh air. Chinn mé fanacht ar dhá chúis. Bhí sé ag súil a úsáid dom, rud a chiallaigh nach raibh a fhorghníomhú mar chuid den phlean ceart anois, agus bhí mé réidh chun imirt chomh maith go dtí go bhfaca mé "Cockerel" sa flesh.
  
  
  Tharraing na gardaí go dtí mo chosa mé. Bhí Mertens agus a chomhdhochtúirí gléasta in éidí comhraic néata glasa freisin. Bhí a gcuid buataisí snasta le solas. Bhí an chuma air go raibh baint ag Mertens agus an chuideachta le níos mó ná airm núicléacha.
  
  
  Sheas Schroeder ceann agus guaillí os cionn an dá cheann eile. Scars dueling ar a leicne, aghaidh árasán Prúise - dhealú tríocha bliain agus bhí tú gafa ag an SS ar an bhfronta thoir, athstruchtúrú, ar ais chuig an Oirthear na Gearmáine Daonlathach Poblacht a bheith i gceannas ar an scuad sceimhlitheoireachta MBS, agus ansin go dtí an Afraic mar an gcéanna, agus mar adeir mo mháighistir cainteach, “agus mar sin de, agus mar sin de.”
  
  
  Is as an áit chéanna an ceann eile, Willie
  
  
  aghaidh wrinkled, caol, dúnta leis na súile dubha lonracha. Bhí cuma fiosrúcháin inveterate air, an cineál a dhófadh é féin chun tú a dhó.
  
  
  “Mo chaol na láimhe,” arsa mise, “b’fhearr iad gan ceangal.”
  
  
  “Tá brón orm faoi sin, a Uasail Carter,” bhí brón ar Mertens, “ach mar a dúirt mé, déanaimid pleanáil chúramach, agus tá sé beartaithe againn tú a choinneáil chomh sábháilte agus is féidir. Ní mheasaimid do chumais."
  
  
  Gothaí sé mar a shiúil duine de na gardaí amach as dom i dtreo an doras miotail agus chas a láimhseáil cruinn. D’oscail an doras agus chonaic mé spás a thug le tuiscint de pháirc peile le staidiam. Bhí lucht féachana ag tnúth le rud éigin níos tanaí ná craiceann muice. Coliseum na cathrach a bhí ann. Thángamar ar na dungeons agus na cliabháin faoi urlár an amfaitéara tráth. Níl fágtha den tsaoirseacht ársa ach an t-urlár cloiche agus na ballaí máguaird.
  
  
  Bhí gealach, agus ina solas raibh mé in ann a fheiceáil ar an mogalra duaithníocht glan lastuas, agus os a chionn na fothracha cruinn an Colosseum féin. I lár limistéar an dungeon glanta bhí an "Cockerel" a bhí ar iarraidh. Bhí sé suiteáilte ar drone. Bhí an bheirt ina suí ar an ramp seolta, a bhí claonta ar uillinn an-íseal.
  
  
  Chuaigh muid i dtreo an rampa tosaigh. Ba é an tearmann foirfe. Ní fheicfidh an tsatailít ná ceamaraí an SR-71 sa spás í go deo - ar a laghad ní go dtí go seolfar í. Bhí sé seo, ar ndóigh, íorónta - anseo, sna fothracha, bhí an gléas foirfe chun fothracha a chruthú.
  
  
  "Bhuel, an tUasal Carter, cad a cheapann tú?" - dúirt Mertens.
  
  
  "Tá mé puzzled."
  
  
  Stop sé. "Ó, conas é sin?"
  
  
  “Labhair tú faoi críochnúlacht. Fiú amháin sa dorchadas is féidir liom é a fheiceáil timpeall orm, fiú go dtí na snípéirí a chuir tú ann. Ní dhéanann sé ciall".
  
  
  "An bhfuil sé fíor? An gcloiseann tú a bhfuil á rá aige lena chomrádaithe? Cad nach bhfuil ciall leis?
  
  
  "An rud a bhí á rá agat faoi dhaoine ag pleanáil robálacha agus ansin ag teip ar éalú, déarfainn go ndearna tú an botún céanna."
  
  
  "Ar mhaith leat? Horst, Jose, cá ndeachaigh muid mícheart?"
  
  
  “Ba é an chéad botún,” a dúirt Schröder i nGearmáinis, “a thug anseo é.”
  
  
  “Ó, ná cuir tús leis seo arís,” a dúirt Villa, “díreach mar go bhfuil tú ró-dúr le tuiscint...”
  
  
  “Tá! Tuigim maith go leor. Mura mbeadh sé ar son m’fhoireann, ní bheadh an roicéad seo ina suí ansin. Dá…"
  
  
  “Do commando! Seo an rud a bhí beartaithe agam le go mbeidh..."
  
  
  “A dhaoine uaisle! A dhaoine uaisle! Báthadh guth Mertens an quarrels. “Is é an rud atá os ár gcomhair ná toradh ár gcomhiarrachtaí. Ní gá argóint a dhéanamh agus níl aon am ann. Ach deir ár n-aoi go ndearna muid botún, agus ba mhaith liomsa, mar dhuine amháin, a fháil amach cá ndeachaigh muid mícheart. Inis dúinn, a Mháistir Carter."
  
  
  Cé nach raibh mé in ann é a dhéanamh ag an nóiméad sin, bhí mé réidh chun brúigh an cnaipe abhaile ar chúl mo chos. Fuair ​​​​mé an rud a cuireadh chugam lena fháil, ach ní raibh mé in ann a dhéanamh ag an bpointe seo ná bealach amach a lorg. “A fhad is nach n-eitíonn tú an t-éan sin,” arsa mise, “tá sé i bhfolach go maith. Nuair a dhéanfaidh tú é seo, cuirfidh NAJ nó an Séú Flít síos é. Beidh tú sa mhála sula mbuaileann tú do sprioc. "
  
  
  “Ní maith sin riamh, an ea? Ó níl. Ceart go leor, féach go géar, an tUasal Carter. Bhí mé ag iarraidh go bhfeicfeá cad a bheidh tú ag cabhrú le seoladh. Idir an dá linn, tá go leor le déanamh fós.”
  
  
  Thug siad ar ais taobh istigh mé mé, ní chuig an imfhálú DC-7, ach chuig seomra ar an taobh eile den eochaircheap seolta. Bhí mé chuig roinnt ionad rialaithe misin. Chonaic mé na consóil leictreonacha agus a gcórais spriocdhírithe, a dteiliméadracht faireachais. Ní fhaca mé aon rud níos sofaisticiúla ná an méid a chuir Mertens agus an grúpa le chéile i bputóg Portarius.
  
  
  Bhí leathdhosaen teicneoirí sa seomra, iad go léir gléasta leis na héidí cliste céanna lena gcuid ceannairí. Shuigh an bheirt ag an modúl rialaithe agus chuaigh siad trí sheicliosta. Nuair a chuaigh muid isteach, thug siad go léir aird, agus Schroeder calmed síos iad.
  
  
  “Bhí mé ag iarraidh go bhfeicfeá é freisin.” Mertens beamed. “Anois bhí orainn ár rialuithe féin a chur in oiriúint do bhosca dubh Súil an Rooster. Ní tasc éasca é, a chara, ach mar gheall ar an tallann atá curtha le chéile againn anseo, táimid ag druidim níos gaire don chomhaireamh síos.”
  
  
  “A Andre, an féidir liom cur isteach ar feadh nóiméid. Sílim go bhféadfadh ár n-aoi faisnéisiú gairid a úsáid. An féidir linn breathnú ar an sprioc le do thoil?"
  
  
  Bhí súile gan dath agus méara fada solúbtha ag Andre. Bhrúigh duine acu dhá chnaipe ar an bpainéal ar chlé. Chlúdaigh scáileán scanadh glasála Marc ERX 7 an balla. Léirigh sé radharc na Mara Duibhe le soiléireacht eisceachtúil. Ba é an nód ann leithinis na Criméaigh i gcruth diamaint. Bhí an líne iarnróid ó Dnepropetrovsk corda ag dul tríd an súil Dzhankoy go Sevastopol.
  
  
  Tá Sevastopol níos mó ná ceanncheathrú Chabhlach na Mara Duibhe Sóivéadacha, tá sé ar theorainn mhuirí theas an USSR, mar atá Murmansk ó thuaidh.
  
  
  Féadfaidh an t-Aimiréal Egorov céad long níos mó a bheith ina chabhlach thuaidh ná an tAimiréil Sysoev ina cheannasaíocht don Mhuir Dhubh, a sholáthraíonn sé don Mheánmhuir, ach le sé chúrsóir diúracáin de rang Krest, 50 scriostóir Kashin agus beagnach an oiread céanna fomhuireáin aicme Y, beidh sé. ná bíodh aon leisce ort.
  
  
  Thug an scanóir súil ghéar ar Sevastopol. Ní gá dom é. Bhí mé ann. Is cinnte gur sprioc é seo do dhuine a bhfuil uaillmhianta núicléacha aige.
  
  
  "An aithníonn tú é seo?" Mertens snort.
  
  
  “Ná soiléir. Dúirt duine éigin liom go raibh a radar do-sheachanta."
  
  
  “Dúirt duine éigin mícheart leat. Nach bhfuil sé sin ceart, a Andre?"
  
  
  "Tá, máistir."
  
  
  “A Andre, taispeáin dár n-aoi an cúrsa atá beartaithe.”
  
  
  Bhrúigh Andre cúpla cnaipí eile agus bhíomar ag féachaint ar réigiún iomlán na Meánmhara ó Lamana ar an taobh thoir, lena n-áirítear an Iodáil, an Ghréig, an Tuirc agus an Mhuir Dhubh. Síneann an Líne Ghlas beagnach díreach go dtí an Mhuir Iónach idir Kythera agus Antikythera, idir an Peloponnese agus an Chréit. Rith an líne ansin trí na hoileáin Cyclades sa Mhuir Aeigéach. Rith sé ó thuaidh ó Lemnos agus soir ó Samothrace. Chuaigh sí timpeall ar an mbealach caol trí na Dardenelles agus, ag dul thar tír ó dheas ó Alexandropalis, thrasnaigh sí críoch na Tuirce, ag dul ó thuaidh ó Hayabolu, ag teacht isteach sa Mhuir Dhubh in aice le Daglari. As sin chuaigh sí díreach go Sevastopol.
  
  
  “An-díreach agus go pointe,” a dúirt Mertens. “Ó, tá a fhios agam cad atá tú ag smaoineamh. Tógfaidh an radar na rudaí nach bhféadfadh ceamaraí satailíte a bhrath. Ní ghluaiseann an RPV chomh tapaidh sin agus chuirfeadh sé sin amú ama ar fad. Nach bhfuil sé sin ceart? "
  
  
  "Tá an t-urlár agat," a dúirt mé, ag iarraidh gach rud.
  
  
  “Ar ndóigh, bheadh ár n-iarrachtaí beaga tógtha ag an radar... dá mbeadh rud éigin le piocadh aige. Airde, an tUasal Carter, airde. Mar a chonaic tú, bogfaidh ár roicéad thar an uisce achar gearr uaidh. Rinneamar é a ríomhchlárú go dtí airde seasta de thríocha troigh. De réir mar a thrasnaíonn sé an talamh, leanfaidh sé imlíne na talún, crainn, ravines, cibé rud, agus ní athróidh a airde. Agus, mar is eol duit, ní dhéanfaidh an radar é a scanadh ag trajectory chomh híseal sin."
  
  
  Chonaic mé Sevastopol lena inbhear caol, na carraigeacha máguaird, gearrtha ag brathadóirí gaothairí. Ba é an mallacht ná go gcaithfidh aon roicéad uillinn a bheith ar a ruthag. Ní raibh sé seo ag teastáil ón "Cockerel" atá suiteáilte ar an drone. Ba é seo an cuspóir a goid. D'fhéadfadh sé dul isteach beagnach an pointe náid, díreach cosúil le saighead.
  
  
  "Ar fhreagair mé do cheisteanna go léir?" Bhí sé ag beaming arís.
  
  
  “Gach ceann ach amháin. Cén fáth a bhfuil fonn ort go léir tús a chur leis an Dara Cogadh Domhanda?
  
  
  “Sin an fáth go bhfuil tú anseo, an tUasal Carter, chun é seo a chosc! Smaoinigh ar na híobairtí a dhéanfaidh tú ar son an chine daonna. Come on, tá mé rud éigin eile ba mhaith liom a thaispeáint duit sula dtosaíonn an clár. Go raibh maith agat, Andre. "
  
  
  Bhí doirse an tseomra rialaithe faoi ghlas freisin. Tógadh é le cosaint ó phléasc i gcuimhne. Ní bheadh mórán gá ann UAV a sheoladh le pálasta JP-4. Seans go raibh sé beartaithe ag Merten diúracán ballistic idir-ilchríochach a sheoladh ar dtús.
  
  
  Threoraigh siad mé ó rialú misin síos dorchla cloiche gan soilsiú ag baint úsáide as lóicphointí. Dhreapamar an staighre ársa agus fuaireamar muid féin i measc na bhfothracha. Is ansin a tháinig an ghealach inár dtreoraí. Shiúil muid ar an bpríomhshráid, ní mór, go dtí gur thángamar ar choimpléasc aon-scéala de thógáil nua-aimseartha. Agus mé ag siúl, thug mé faoi deara gardaí ina seasamh ar an airde.
  
  
  “Bhuel,” a dúirt Mertens, “tá mé cinnte go ndéanfaidh tú leithscéal leis an Dr. Schroeder agus an Dr. Villa. Feicfidh tú iad níos déanaí, ach faoi láthair tá rudaí le déanamh acu, agus mar sin atá againn."
  
  
  Ní raibh mé in ann fanacht chun suí síos ar chúis amháin. Agus cúl mo chathaoir brúite i gcoinne mo chos, d'fhéadfainn daonra Portarius a mhéadú sé chéad duine. De ghnáth déanaim mo phost agus níl aon atreisiú ann. Ach bhí sé seo neamhghnách, agus thug Seabhac ordú dom. An fhadhb a bhí ann ná nach raibh mé in ann suí síos.
  
  
  Ní raibh aon soilse ar an taobh istigh den choimpléasc, comhartha eile pleanála. Tá ár gceamaraí conaire Samos cumhachtach go leor chun flea a phiocadh suas ar liathróid gailf cúpla céad míle ar shiúl. Sa ghnáthmhód, phioc an satailít soilse sna fothracha. Sa chás neamhchaighdeánach seo, tabharfaidh an t-ateangaire grianghraf dá aire agus tarchuirfidh sé faisnéis.
  
  
  Shiúil Mertens síos an dorchla chuig a oifig. Bhí bord agus cúpla cathaoireacha ann, ach bhí an seomra ar fad ina praiseach jumbled de píosaí agus píosaí trealaimh leictreonaigh.
  
  
  “Caithfidh mé leithscéal a ghabháil as an praiseach,” a dúirt sé.
  
  
  "Caithfidh tú a bheith níos cúramaí ná sin le Hammarskjöld." - Dúirt mé, ag lorg cathaoir folamh, ach ní é a fheiceáil.
  
  
  Bhreathnaigh sé orm ar feadh soicind agus ansin chuckled. Shuigh sé ag a dheasc, fiddling lena páipéir.
  
  
  "Cé mhéad agaibh atá sa rud seo?" - D'iarr mé, ag druidim leis an tábla, ar tí suí air. "Nó rún stáit é seo?"
  
  
  
  "Níl aon rud rúnda ó tú, an tUasal Carter." Phioc sé suas roinnt páipéir. “Tá tú féin agus mé féin caoga a haon. Táimid go léir anseo réidh le seoladh. Nuair a shocraíonn an deannach, mar a déarfá, bogfaimid ar aghaidh go dtí an chéad chéim eile. Anois tá mé chun do rannpháirtíocht sa chlár a léamh duit. Gheobhaidh tú ar téip é agus feicfidh muid é curtha i lámha maith le craoladh ar fud an domhain. Beidh cáil ort." grinned sé. Chuir an léiriú ar a aghaidh i gcuimhne dom hyena ag briseadh ó chreiche duine eile.
  
  
  "Daoine an domhain!" léigh sé cosúil le craoltóir nuachta tríú ráta: “Ais a thugtar ar an eagraíocht atá freagrach as scrios núicléach chalafort Sevastopol na Rúise. Is gníomhaireacht spiaireachta speisialta de chuid rialtas SAM é AX atá tiomnaithe d’fheallmharú agus scrios rialtais. Is é David Hawke stiúrthóir agus ceann oibríochtaí. Ba é Seabhac a rinne goid diúracán Kokai agus a fheithicil seolta, chomh maith lena dtreoir. Chuidigh mise, Nick Carter, leis an misean. Rinne mé é seo mar chomhartha agóide. Beidh mé marbh faoin am a gcraolfar na focail seo. Tá mé i gceannas ar AX a mharú.
  
  
  "Tá dhá ghné ag baint leis an bplean atá taobh thiar den ghníomh seo de chinedhíothú núicléach. Cuirfear an milleán ar Dhaon-Phoblacht na Síne as scrios Sevastopol. I gcás ina bhféadfadh cogadh núicléach a bheith ann agus suaitheadh domhanda ina dhiaidh sin, tá sé beartaithe ag Hawke, le tacaíocht ón bPeinteagán, cumhacht a urghabháil sna Stáit Aontaithe Níl aon am chun sonraí a thabhairt.
  
  
  “Bhuel,” d’fhéach sé suas, an fear a bhí díreach tar éis an phríomhóráid a thabhairt, “conas atá sin?”
  
  
  “Strocanna. Níl an chomhréir an-chruinn freisin.”
  
  
  “Ahh, ach smaoinigh ar an tionchar.”
  
  
  “Beidh cuma ubh briste air,” arsa mise.
  
  
  "Níos mó cosúil le uibheacha scrofa, an tUasal Carter, nó b'fhéidir gé bruite?"
  
  
  “Is cuma cén chaoi a gcuireann tú i láthair é, ní cheannóidh éinne é.”
  
  
  “Ha! Tá Sevastopol scriosta. Tá an domhan ar tí scrios. Just smaoineamh ar na hiarmhairtí a bhaineann le do admháil sna Stáit Aontaithe. Ar an gcéad dul síos, léireoidh sé gurb é aonad rúnda faisnéise do rialtais atá freagrach as an uafás seo. cuirfidh sé pobal Mheiriceá ar an eolas faoi ghníomhaireacht spiaireachta nach raibh aon duine ar an eolas faoi. Ar an tríú dul síos, mar gheall ar an easpa tacaíochta poiblí atá ag méadú, beidh sé tuairteála do chóras! " Chlaon sé a dhorn ar an mbord, agus ar feadh nóiméad splanc an buile ina shúile bulging.
  
  
  “Ó, geallaim duit, an tUasal Carter, tá gach rud smaoineamh againn, tá an nóiméad seo beartaithe againn le fada an lá. Feiceann tú, san eagraíocht seo ní mór dúinn go léir iarracht a dhéanamh an sprioc chéanna a bhaint amach. An féidir leat buille faoi thuairim a bhfuil ann?
  
  
  “Bí i láthair ag do fhorghníomhú féin.”
  
  
  Gáire sé disgustingly. “Níl an daingne ag do thír aon duine a fhorghníomhú. Is é an sprioc atá againn ná do chóras do-ghlactha a mhilleadh. Cránaigh anarchy... agus ansin, leis an tacaíocht cheart, tóg na píosaí suas agus cruthaigh iad i gceart.” Clenched sé a dhorn agus d'fhill an solas.
  
  
  "Hail Caesar." Sheas mé siar agus shuigh mé ar an mbord, ach bhrúigh duine de na gardaí mé ar shiúl.
  
  
  Ghníomhaigh sé amhail is nár chuala sé mé. “Cad atá á rá ag bhur Muirí – cúpla duine maith? Bhuel, tá ár gcuid cúpla níos fearr ná aon duine eile. Tá gach duine gairmiúil ina réimse, a fhios cad atá le déanamh, conas é a dhéanamh, agus chun críche ar leith. an sprioc atá tábhachtach sa deireadh. Taispeánfaidh mé duit cad atá i gceist agam."
  
  
  “Inis dom, an bhfuil Tasakhmed ar cheann de do chaoga gairmí?”
  
  
  “Is comhghuaillíocht é an ginearál. Mar mhalairt ar a chomhoibriú, fuair muid réidh le Mendanike. Is é NAPR a luach saothair, agus is é an luach saothair atá againn ná imeacht go ciúin ag an am ceart.” Cé go raibh sé an-chorraithe, bhunaigh sé teilgeoir scannáin agus chuir sé scannán isteach ann. Chuir sé ar an mbord é agus dhírigh sé ar an mballa é.
  
  
  "Níl aon smaoineamh agat cé chomh fada agus atá mé ag fanacht anseo leat, an tUasal Carter. Is duine gairmiúil tú freisin, ach fiú mura raibh tú, tá mé cinnte go mbeadh tú ag smaoineamh conas a bhain muid amach an oiread sin eolais. faoi AX agus sinn féin.
  
  
  Chonaic mé é, ach bhí orm éisteacht níos mó ar dtús. “I saol na teicneolaíochta leighis sa lá atá inniu ann, níl duine ann nach féidir a chur ar oibriú mar is gá é a dhéanamh. Mar sin féin, tá mé sean-aimseartha i roinnt rudaí. Tá an snáthaid hyperdermia ró-simplí. Is fearr liom modhanna fisiceacha a úsáid chun spriocanna síceolaíochta a bhaint amach."
  
  
  msgstr "An soláthraíonn tú suíocháin do scannáin?"
  
  
  “Ní sa chás seo. B'fhearr liom go seasfá suas. Níl do chompord chun mo leasa.” Rinne sé gesture agus chas na gardaí orm ionas go raibh mé ag féachaint ar an mballa a bhí mar scáileán.
  
  
  Flicked sé an lasc. “Tá mé cinnte go n-aithníonn tú seanchara,” a dúirt an teilgeoir.
  
  
  Bhí an ceart aige. D’aithneoinn Joe Banks dá mbeadh sé faoi cheilt mar ghorilla. Tá mé N-3 san ordlathas. Bhí sé N-6 go dtí gur imigh sé i Tripilí timpeall ceithre bliana ó shin. Dúirt Seabhac liom gur de thimpiste a d’fhoghlaim Seosamh rud éigin. Tháinig deireadh leis an timpiste i mbás.
  
  
  Tráthnóna amháin d'fhág sé an t-óstán áit a raibh cónaí air le málaí flea agus imithe. Uimh rianta. Agus bhí a fhios agam anois cá raibh an ghaoth tógtha leis.
  
  
  Go dtí go bhfaca mé scannán Merten inar taispeánadh é, ní raibh mo dhearcadh air ach fuil fhuar. Maróidh mé é chomh luath agus is féidir liom. Leath bealaigh tríd é a chur, dhún mo chuid fiacla chomh docht sin go raibh matáin mo ghialla réidh le pléascadh. Mhothaigh mé an allais ar mo mhuineál, blas na bile i mo scornach agus an tine bhán ar lasadh i ngach pore.
  
  
  Ní fhaca mé duine á mharú agus é á scannánú beo. Bhreathnaigh mé air ag tarlú do Joe Banks, é pionta mar féileacán ar an mbord. Bhreathnaigh mé mar a d’ordaigh Mertens dhá thugs, sceana feannadh á sá mar fhíonchaora fuilteacha. Chonaic mé Mertens beagnach ag sileadh os cionn pianta Joe.
  
  
  Thosaigh an scannán, ach dhún mé mo shúile. Bhí orm smaoineamh, agus ní raibh mé in ann é a dhéanamh mar a chonaic mé an saol á stróicthe agus stróicthe amach ó mo chara d'aois. Bíodh mé ag seasamh nó ag luí síos, ní raibh mé in ann an cnaipe a chur faoi bhrú agus mo lámha ceangailte. Bheadh sé ró-fhada ag iarraidh a fháil ar Hugo mo chaol na láimhe a scaoileadh agus tharraingeodh sé aird mo chuid breathnóirí. Bhí orm rud éigin soladach a phiocadh suas.
  
  
  Chuala mé Mertens ar aghaidh ag fánaíocht. “Tá a fhios agat, sa deireadh d’aontaigh sé gach rud a insint dúinn - mura ndéanfaí ach é a lámhach. Doirteann tú salann ar fheoil amh, agus bíonn an phian an-láidir.”
  
  
  groaned mé agus iarracht a stagger i dtreo an tábla. Ní raibh sé orlach agam go dtí gur chuir mo chúntóirí ar ais ina áit mé.
  
  
  "Ó, tá sé trína chéile, tá." Mertens sighed. “Agus, ar ndóigh, choinnigh muid ár bhfocal. Ach sular chuir muid amach as a ainnise é, d'inis sé go leor dúinn faoi AX agus Nick Carter go raibh muid in ann le himeacht ama a chur le chéile cad ba ghá dúinn a fhios. Ar ndóigh ní mar sin a bhí an scéal." Go dtí i bhfad níos déanaí bheartaíomar tú féin agus AX a ríomhchlárú inár n-oibríocht. Mar sin a fheiceann tú. “Chuaidh sé as an carr agus chas sé ar an solas.
  
  
  Lig mé don drool sreabhadh as mo bhéal agus thit mé ar an urlár, ag fáil buille ar mo ghualainn. De réir mar a cuireadh lámha orm, shiúil mé suas go tapa, ag pleanáil cúlfhlip a thabharfadh i dtír ar an mbord mé áit a bhféadfainn mo chos a chur ar an imeall.
  
  
  Riamh. Chuir siad bac ar gach gluaiseacht, agus mé á shealbhú go docht. Bhíodar deas go leor. Bhí Cóiréis ar cheann acu agus Hispanic an ceann eile. Beag beann ar a tíreolaíocht, rinne siad staidéar ar an téacs céanna. -
  
  
  “Mo Dhia,” a bhéic Mertens, “shíl mé go raibh tú déanta de rudaí níos déine. An bhfuil imní ort go gcaithfí leat ar an mbealach céanna? Ná bíodh eagla ort, ní bheidh tú ag teastáil uainn i riocht chomh neamhchóirithe sin. Ba mhaith linn go mbeadh guth maith agat."
  
  
  Shiúil sé go dtí an doras agus lig mé do mo gharda an obair a dhéanamh, ag feigniú fainting agus ligean dóibh a leath tharraingt liom chomh maith leo.
  
  
  Ag deireadh na conaire tháinig muid arís ar na fothracha agus céimeanna cloiche ag dul síos. Bhrúigh Mertens an lasc agus shruth an solas ó thíos, ag taispeáint an chosáin dusty chun báis.
  
  
  Rinne sé mar a bhí súil agam go ndéanfadh sé. Chuaigh sé ar dtús. I mo ghnó ní bhíonn aon chruatan ort, faigheann tú é. Chuaigh mé ar seachrán agus, ag mothú an ghreim orm níos déine, d'ardaigh mé mo chosa, chuir mé isteach iad agus chaith mé amach iad. Chuaigh mé i dteagmháil le cúl Merten. Thit sé síos an staighre le squeal. Chaith fórsa mo bhuille mo gharda den chothromaíocht agus ní raibh muid i bhfad taobh thiar den titim.
  
  
  Rinne mé iarracht mo cheann a ghreamú isteach, ach ní raibh airm ar bith ann. Ní bhfuair mé go dtí an bun riamh. Áit éigin idir é féin agus an pointe seolta, chuaigh mé isteach i spás domhain, áit a raibh sé dorcha, fuar agus folamh.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 19
  
  
  
  
  
  
  
  
  Bhí duine éigin ag glaoch m'ainm, ach ní raibh sé i ndáiríre mo ainm. “Tá tú mícheart,” arsa mise, “caithfidh tú tosú arís.”
  
  
  “Náta! Néid Cole! Le do thoil le do thoil!"
  
  
  "Ná bíodh faitíos ort. Déan iarracht anáil dhomhain a ghlacadh." D’fhéadfainn mo ghlór a chloisteáil, ach bhí difríocht idir an méid a cheap mé agus an méid a dúirt mé. Throid mé chun é a dheisiú trí mo shúile a oscailt. Dhún mé arís iad sa solas geal. "Tóg an scian," a dúirt mé.
  
  
  “Náta! Ned, tá sé dom, Paula Matthews!
  
  
  An chéad uair eile a rinne mé iarracht, bhí mé cinnte go raibh an ceart aici. Bhreathnaigh sí orm agus níor fhéach sí riamh chomh gleoite. Bhí sí ag caitheamh aon rud ach makeup, agus ar éigean sin. Cuireadh ar leac ársa cloiche í - altóir íobartach. Seomra chéasta a bhí anseo tráth. Ba é an soilsiú geal agus bríomhar an t-aon bhreise nua-aimseartha.
  
  
  Ar aon chuma, créatúr álainn a bhí in Paula. Agus a cuid arm tarraingthe ar ais, a cíoch ag sileadh amach, a siní in airde ní ó phaisean ach ó eagla, le béim ar chuair agus ar chur in iúl a colainne, rinne mé amach go tapa é.
  
  
  "Ó, buíochas le Dia!" - dúirt sí nuair a chonaic sí mé ag féachaint uirthi.
  
  
  "Cá fhad a bhfuil mé anseo?" Bhí colún cloiche i lár an tseomra. Bhí mé ceangailte leis ní hamháin ar feadh na n-arm agus na cosa, ach freisin ar fud an cófra.
  
  
  “I... níl a fhios agam. Nuair a dhúisigh mé, bhí tú... clúdaithe le fuil. Cheap mé ..."
  
  
  Bhí an fhuaim cosúil le gearradh scian feannadh. Bhí siad chun an rud céanna a dhéanamh léi is a rinne siad do Joe Banks mura n-imrím liathróid. "Conas a fuair siad tú?"
  
  
  “Bhí glao ann. Dúirt siad go raibh timpiste agat agus..."
  
  
  "Cén fáth nár tháinig Sutton?"
  
  
  "Sé... glaodh air chuig cruinniú sa phálás leis an nGinearál Tasahmed."
  
  
  Chroith mé mo cheann chun an doiléire a ghlanadh agus theastaigh uaim. “Paula,” thosaigh mé.
  
  
  "Bhuel, cad atá againn anseo?" Bhí ar an gCoirnéal Duse cromadh síos chun dul isteach. Bhí sé ag caitheamh éide nua le réalta ginearál ar a ghualainn. "Ó cé chomh gleoite". Shiúil sé suas agus d'fhéach sé fada agus painfully ar Paula. Shín sé amach agus caressed sí breasts. Chuala mé a tarraing ina anáil.
  
  
  “Go hiontach, iontach ar fad.” Rith sé a lámha thar a cosa. “Duine íonghlan. Is marcach folaíochta iontach mé.” whimpered sí mar shleamhnaigh sé a lapa idir a pluide. “Ór glan,” adeir sé.
  
  
  “Ní leor thú chun gabhar a mharcaíocht, agus caithfidh an chráin amach as an bpeann thú,” arsa mise, agus é ag súil go dtarraingeoidh sé chugam é.
  
  
  D'oibrigh sé. Shiúil sé suas chugam le Grin olach. "Tá áthas orm tú a fheiceáil arís."
  
  
  Is ar éigean a bhí an t-am agam aimsir a chaitheamh sular bhuail a thaobh clé isteach í agus a dheis isteach i mo ghiall. Scairt mé fuil air agus thosaigh sé ag obair orm.
  
  
  Níor lig mé air ar chor ar bith gur thug sé uaidh mé. Ach mar gheall ar pian agus numbness, lean mé moille. Bealach deacair a bhí ann le ceannach, ach ní raibh aon rogha eile agam.
  
  
  Nuair a stad sé, bhí sé ag análú go trom. "Dúirt an dochtúir nach ndéanfaidh mé an iomarca díobháil duit, ach déanfaimid iarracht arís nuair a bhraitheann tú níos réidh." Iompaigh sé ar shiúl ó dom agus ar ais go Paula.
  
  
  Mhothaigh sé mar go raibh mo chaol na láimhe ró-fhada, ach fós d’fhéadfainn mo mhéara a bhogadh. Chleachtaigh mé an cleachtadh seo ar feadh go leor uaireanta ag an seomra aclaíochta AX le Peter Andrus. Ní raibh Peter Houdini. Mhothaigh sé níos fearr. Ba é an post a bhí aige ná teagasc agus oiliúint a chur ar Roinn N maidir le conas a dhéanfadh éinne eile nach bhféadfadh sé a dhéanamh, bíodh sé ceangailte, lámhchiorcail, nó caite isteach in abhainn i mbairille stroighne. Thosaigh mo mhéara ar leath de chuid Hugo a bhaint amach faoina léine.
  
  
  Ansin rith an t-am amach agus chuaigh Mertens agus Villa isteach.
  
  
  "Cornail, bain do lámha as an cailín!" Cuireadh bindealán ar cheann Mertens, agus fiú agus a chloigeann síos d’fhéadfainn a rá nach raibh sé i bhfad níos fearr. limped sé isteach sa solas agus chonaic mé - fola a bhí ag sileadh, ar ndóigh fuar.
  
  
  "Cén fáth an ifreann!" - roared sé. "Cad a rinne tú leis?"
  
  
  Rug sé an ghruaig orm agus thóg sé suas mé. Chuala mé tarraing ina anáil nuair a chonaic sé mé. “Dochtúir Villa, tabhair uisce, faigh spreagthach! Duza, má..."
  
  
  "Toned mé díreach tar éis sé síos beagán ionas go mbeidh sé a bheith níos comhoibritheach."
  
  
  "Éirigh as seo! Éirigh amach, imigh amach!"
  
  
  Rinne Mertens scrúdú orm arís, ag mothú mo chroí. Chuaigh sé i dteagmháil le Paula ansin, ag crith: “Tá súil agam go maithfidh tú dó as a iompar.”
  
  
  “Ba mhaith liom imeacht anseo freisin, an Dr. van der Meer.” Bhí guth Paula ar crith, ach ní raibh sí hysterical.
  
  
  "Agus tusa, a stór...ar choinníoll gur féidir linn cabhair an fhir uasal seo a fháil."
  
  
  Bhí sé cineálta, an asarlaí seo - bhí cúram air faoina dea-bhail, ag ullmhú chun í a chraiceann beo.
  
  
  D'fhill Sean Che agus thug leis buicéad uisce le haghaidh a cheann pian. Níor fhreagair mé. D'ionsaigh Willa mé, ag ísliú mo eyelid, ag seiceáil mo cloigeann. “D'fhéadfadh sé a bheith gortaithe go mór dó,” a dúirt sé. “Tá fuil ina chluais agus ar chúl a chinn áit ar bhuail sé an charraig.”
  
  
  "Ach ní féidir é seo a bheith!" Mertens wailed i ndáiríre.
  
  
  "Nó d'fhéadfadh sé a bheith bluffing."
  
  
  "Tá!" Anois sheas siad araon os mo chomhair. Chuala mé cluiche á lasadh.
  
  
  "Céard a dhéanfas tú?"
  
  
  "Scrúdú."
  
  
  Loisg an lasair mo ghrua agus ruffled mo chuid gruaige. Thóg sé an smacht ar fad a bhí fágtha agam fanacht glan. Níorbh fhéidir an agony a thomhas. D'ith na lasracha isteach i mo fheoil. boladh mé dhó.
  
  
  "Is leor sin," a dúirt Mertens. “Tá sé i ndáiríre gan aithne. Níl fonn ar bith orm é a chréamadh anseo.”
  
  
  “Níl mé cinnte fós. Is féidir linn triail a bhaint as bealach eile, is féidir linn tosú léi.”
  
  
  Ní fhaca mé Schroeder ag dul isteach sa seomra. Tháinig borradh tobann ar a ghuth guttural. “Dochtúir, tá cúig nóiméad déag againn chun an comhaireamh síos a thosú. Ag teastáil uait".
  
  
  “Ní tharlóidh an seoladh go dtí go bhfaighimid an méid atá uainn anseo,” a dúirt Mertens.
  
  
  “Ach tá an ríomhchlárú socraithe, cuirtear na sonraí go léir isteach.”
  
  
  “Tá a fhios agam, tá a fhios agam. Beidh ort fanacht go dtiocfaidh mé."
  
  
  "Ní féidir leis maireachtáil i bhfad. Níl aon fhoráil maidir le moill níos faide ná an t-am socraithe don seoladh."
  
  
  "Beidh mé ag teacht chomh luath agus is féidir liom!"
  
  
  “Tá! Dúirt mé nach n-oibreoidh do phlean leis, agus nach n-oibreoidh sé.” Shiúil sé ar shiúl muttering.
  
  
  “Is asal é,” a dúirt Mertens, “is é an rud is mian leis a dhéanamh ná Sevastopol a shéideadh suas.”
  
  
  "Lig don sadist Duza ionsaí uirthi le scian agus feicfimid an gcuidíonn sé sin leis." Bhí Gearmáinis fós ag Villa, agus bhí súil agam nár léigh Paula é.
  
  
  Ní raibh mórán neart agus braistint níos lú i mo mhéara, ach bhí mé in ann cnapán a bhrath ar láimh Hugo. Trí mo lámh a chasadh bhí mé in ann trí mhéar a chur air. Thosaigh mé ag iarraidh é a mhaolú isteach i mo pailme. Bhí an brú struchtúrtha chun an banna a choinnigh an lann go dtí mo forearm a scaoileadh. Ach níor scaoileadh é faoin am a d’fhill Villa ar Duse.
  
  
  “Níl a fhios agam an ndearna tú míchumas air, a Chornail,” a dúirt Mertens. “Má tá, cuirfear chun báis thú. Ceapann an Dr. Villa go bhféadfadh sé a bheith ag magadh. Más ea, tá tú beo. Is maith leat an cailín an oiread sin, is féidir leat tosú léi.”
  
  
  "Ní thuigim". Bhí glór Duza íseal agus suarach.
  
  
  “Tá sé simplí go hiomlán. Tá taithí agat. Tosaigh lena lámh nó cófra nó cibé áit. Ach bí ag obair anois!"
  
  
  "W-cad atá tú ag dul a dhéanamh!" Bhí glór Paula an-ard, beagnach ag a bhuaic. Ní raibh mo mhéara láidir go leor chun Hugo a shaoradh.
  
  
  “Ní dhearna mé é seo le bean riamh,” tháinig crith ar ghuth Duza.
  
  
  "Beidh tú anois, nó gheobhaidh tú bás." Bhí glór Mertens cosúil le sreang briste, réidh le briseadh.
  
  
  Choinnigh mé mo cheann síos, mo mhéara aimsir. Ba é an t-análú trom a chuala mé. Paula whimpered, "Le do thoil, níl!" agus ansin thosaigh sí ag screadaíl.
  
  
  Scaoil an strap agus bhí cromán Hugo i mo bhos. Bhog mé é agus ghearr an lann trí mo léine. Anois bhí sé riachtanach an stiletto a cheangal leis na cordaí gan é a scaoileadh. Muffled mé scread Paula agus dhírigh mé. Bhí mé ag cur fola agus bhí an fhuil ag déanamh mo mhéara greamaitheach nuair a bhí mé cinnte faoi dheireadh go raibh mo naisc scaoilte agam.
  
  
  gasped mé. - "Fan! Stop!"
  
  
  Mar thoradh air seo teitheadh iad.
  
  
  "Bhí an ceart agat, an Dr Villa, bhí an ceart agat!" Mertens snort.
  
  
  “Fág ina aonar í,” adeir mé.
  
  
  “Ar ndóigh ar ndóigh! Ní bhainfimid le gruaig amháin ar a ceann má dhéanann tú do pháirt."
  
  
  Paula fainted. Bhí a lámh chlé ag cur fola. Le fírinne, dá gcaithfí í a íobairt chun an seoladh a chosc, d’fhanfainn i mo thost, is cuma cé chomh uafásach is atá an radharc.
  
  
  Nuair a bhuail Duza mé, fuair mé am. Cheannaigh Paula roinnt eile dom. Aon bhrú agus beidh mo lámha saor in aisce,. Dá mbeadh mo chosa saor ní fhanfainn. Ar aon nós, le triúr acu bhí orm imirt chomh maith.
  
  
  "An Dr Villa, téipthaifeadán le do thoil."
  
  
  "Uisce!" - Wheezed mé.
  
  
  "Stopfaidh an Seanadóir Carter ligean air, nó fillfidh an cornal ar an gcailín." Sheiceáil Villa ríomhaire glúine Sony nuair a chuir Mertens mo admháil i láthair.
  
  
  “Léigh é seo go dtí an deireadh,” a dúirt sé, agus an páipéar aige os comhair mo shúl.
  
  
  "Ní féidir liom aon rud a léamh gan uisce."
  
  
  Bhí roinnt fágtha sa bhuicéad fós, agus shealbhaigh Duza é agus mé ag plódú agus ag slogadh.
  
  
  “Léigh anois é, agus gan cleasa ar bith,” a d’ordaigh Mertens. Chuir an spleodar seo iontas air.
  
  
  "Cad mar gheall ar an cailín?"
  
  
  “Tugaim mo bhriathar nach dteagmhóidh siad léi arís.” Chuir sé a lámh chun a chroí.
  
  
  Ní bheidh sí i dteagmháil léi, beidh sí a lámhaigh a luaithe a bheidh mé amach as an mbealach.
  
  
  "Léigh Carter! Léigh!" Chroith an páipéar os mo chomhair mar d’ardaigh Villa an micreafón go dtí a bhéal.
  
  
  Maróidh siad mé chomh luath agus a thaifeadtar an admháil ar téip. Nuair a bhíonn siad araon gar, is féidir liom iad a aimsiú le Hugo. D’fhág sin Duza, a bhí as teacht. Chomh maith lena holster den scoth .45 féin, d'éirigh leis an Wilhelmina a choigistiú agus bhí sé greamaithe ina chrios. Dá bhféadfainn a bheith níos gaire dó, ba mhaith liom an Luger a thógáil agus iad go léir a lámhaigh.
  
  
  D’éirigh liom an admháil a bhriseadh trí huaire sular thug Villa foláireamh dom mura ndéanfainn dearadh ceart, go dtosódh Dusa ag feadaíl Paula arís.
  
  
  Faoin gceathrú ghlacadh bhí mé réidh. Nuair a tháinig mé chuig an líne “níl am agam sonraí a thabhairt,” bhí mé chun roinnt de mo chuid féin a sholáthar. Ní raibh seans agam. Nuair a léigh mé, “Tá plean faoi dhó taobh thiar den ghníomh seo de chinedhíothú núicléach,” chrom Schroeder a cheann isteach sa phasáiste agus scrios sé mo chuid cainte.
  
  
  "Mertens!" - tafann sé sa Ghearmáinis. “Ní féidir linn an comhaireamh síos a choinneáil siar. Caithfidh tú dul anois!"
  
  
  “I gceann nóiméid,” a squealed Mertens. "Anois tá gach rud scriosta agat!"
  
  
  “Níl aon am ann argóint a dhéanamh. Teastaíonn uainn an bheirt agaibh ar an bpointe boise nó beidh orainn ginmhilleadh a dhéanamh."
  
  
  D'imigh sé sula bhféadfadh Mertens a chos a stampáil.
  
  
  “Is féidir leis an gCoirnéal
  
  
  “Cuirimis tús le taifeadadh, a dhochtúir,” mhol Villa, ag tabhairt an taifeadta agus an mhicreafón do Duse, ag dul i dtreo an bhealaigh isteach gan doirse.
  
  
  “Maith go maith! Coirnéal, tús a thaifeadadh ón tús. Ba mhaith liom é a bheith beo nuair a fhillfidh mé. Nuair a fhaightear a chorp i Stuttgart, ba mhaith liom go mbeadh sé inaitheanta." Rith sé ar shiúl.
  
  
  Bhí Paula comhfhiosach arís, ach bhí a súile glassy le turraing. Bhí a ceann ag sníomh, amhail is nár thuig sí cad a bhí ag tarlú. Rinne Duza gáire orm agus é ag druidim, páipéar i lámh amháin, micreafón sa lámh eile.
  
  
  spit mé ar a fhoirm nua. Nuair a d'fhreagair sé ag breathnú síos, bhris mé an snáithe deireanach a bhfuil mo chaol na láimhe. Thosaigh mo lámha, saor ón cuaille, ag casadh mar spriongaí. Rug mé ar a mhuineál le mo lámh chlé agus de réir mar a bhrúigh mé gar dó, bhrúigh mo dheis Hugo go híseal agus go sciobtha.
  
  
  Bhí a chaoineadh ina chaoineadh agonized disbelief. Rinne sé iarracht a tharraingt amach as an lann deadly, ach anois bhí mo lámh thart ar a dhroim. Bhí droimneach a mhuineál, caitheadh a cheann ar ais, bhí a shúile agus a bhéal ar oscailt do Allah, rinne a lámha iarracht greim a fháil ar mo láimhe.
  
  
  Ní raibh aon trócaire agam air. Ní raibh tada tuillte aige. Ghlan mé mar iasc é, ó bhroinn go cíche, agus chaith mé uaidh é. Tháinig sé síos le meow, tharraing a chosa suas i riocht féatais. Agus é ag crith thart, ag ciceáil a shála, ag iarraidh gan mórán ratha greim a choinneáil ar a chuid ionan, ghearr mé an rópa uathu siúd a raibh mo chosa agam. Ar deireadh luigh mo lámh ar an gcnaipe abhaile. Tá monatóirí an Séú Flít ag piocadh suas mo chomhartha.
  
  
  Ní raibh a fhios ag Paula cad a bhí ar siúl agus ní raibh am agam é a insint di. Bhí a súile mar agate agus í ag faire ar an gcoirnéal ag iarraidh a bhealach a dhéanamh chun na bhflaitheas. Bhí sé fós ag tochailt trí farraige dá chuid fola agus inní féin agus mé ag tarraingt saor é. Chonaic mé go fainted sí arís, rud nach raibh faoi na himthosca droch-smaoineamh.
  
  
  Phioc mé Wilhelmina ón urlár, cóireáilte le Danse Macabre ó Doosa. Bhain mé a piostal caliber .45 freisin agus fuair mé mo ghearrthóg loiscthe ina phóca.
  
  
  “Cibé áit a théann tú, is féidir leat taisteal éadrom,” a dúirt mé leis. Níor chuala sé mé. Bhí sé ar a bhealach cheana féin.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 20
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ní bhfuair mé aon duine i gcoimpléasc oifige Mertens, agus ní raibh mé ag súil leis. Bhí an gníomh ar an eochaircheap seolta. Beidh caoga duine lonnaithe in ionad rialaithe an mhisin nó ag obair ar na ballaí chun slándáil a sholáthar. Cuirfear iad siúd atá sa seomra rialaithe faoi ghlas. Ní bheidh aon seans stop a chur leis an seoladh as sin. B’éigean dom an Coileach féin a fháil.
  
  
  Ní raibh mé tar éis dul deich dtroigh níos faide ná an choimpléasc, ag leanúint na príomhshráide, nuair a chas tuilsoilse ar leac na fothracha air agus glór ag scairt orm stop a chur leis. Squatted mé síos taobh thiar de bhalla íseal agus rith. Rinne an solas iarracht mé a leanúint. Rinne an gunna meaisín thundered, ag pléascadh brící ársa.
  
  
  Chas mé an cúinne, ag gearradh síos alley carraig-strewn. Chuaigh an solas amach, ach chuala mé an fheadóg agus clatter na cosa ag rith. Sa dorchadas gealaí thug mé faoi deara áirse. Shiúil mé tríd agus bhuail mé an talamh taobh thiar den cholún Doric. Theith péire saoir anuas. Dhreap mé ansin thar an mballa cúil, arís ag iarraidh casadh i dtreo na príomhshráid. Bhog mé ró-mhall i labyrinth na fothracha. Os mo chomhair bhí balla níos airde ná na cinn eile. Ghlac mé léim ag rith agus, ina luí ar an mbarr míchothrom, chonaic cnoc. Nuair a bhainfidh mé ann, beidh mé níos compordaí ag díriú ar an Colosseum.
  
  
  Agus na hailt á dtrasnú agam, tháinig mé trasna spotsolas eile. An uair seo níor fhan ach grenades ó dhóiteán uathoibríoch. Rinne mé nóta chun comhghairdeas a dhéanamh leis na Rómhánaigh as tógáil láidir a gcuid ballaí. Rith mé taobh thiar de cheann acu agus sheachain an torann agus an mearbhall.
  
  
  D'iompaigh sé ina ifreann de chluiche seithí agus cuardaigh. Ní raibh an baol ann go bhfillfinn tine; ní dhéanfaidh sé ach sainmhíniú dom. Go dtí gur ghabh siad mé ina soilse agus go bhfaca siad mé, ní raibh siad in ann a bheith cinnte cá raibh mé nó cá raibh mé ag dul. Nuair a chonaic mé ar deireadh an crónán ar thaobh amháin den Colosseum in aghaidh na spéire, chonaic mé soilse ag splancadh ar a bharr freisin. Chuaigh an ruaig chun tosaigh orm, nó bhí an té a bhí i gceannas cliste go leor chun a thuiscint nach raibh sé úsáideach dul sa tóir orm tríd an brablach nuair a bhí an Coileach agus an drone mar an t-aon rud a bhí le déanamh acu.
  
  
  Bhí a fhios agam go mb’fhéidir nach mbeadh sé ach cúpla nóiméad roimh an seoladh, agus bhí orm an iomarca acu a chaitheamh ag dul chuig amphitheatre an Colosseum gan a bheith tugtha faoi deara. Faoi dheireadh bhí luíochán orm. Tugadh foláireamh dóibh le cloch ag titim nuair a bhí mé ag dreapadh thar an mballa. Ach in ionad fanacht, thosaigh siad ag lámhach. Lig mé amach scread agus ansin, ag duáil agus ag rith, shroich mé an tairseach iontrála agus tumadh isteach ina thollán.
  
  
  Lean triúr acu mé. Ag ísliú an muzzle, lig mé don piostal Duza a rith a chríochnú. Bhí macalla ar an tollán le roar na tine gunnaí,
  
  
  
  
  agus sula bhfuair an fhuaim bás síos, bhí mé ag an mbealach isteach chuig an amfaitéatar sa chonair, ag lorg réalta an seó.
  
  
  Chuir an duaithníocht i bhfolach é. Thosaigh mé ag siúl síos na céimeanna plódaithe. Beagnach láithreach chualathas caoineadh rabhaidh. Tháinig solas isteach ó thuas. Thosaigh gunnaí uathoibríocha ag stríoc agus ag macalla i mo dhiaidh agus ar thrí thaobh. Lig mé scread amach agus thóg mé an rás. Tar éis trí léim mhoilligh mé síos agus d'éirigh liom stop a chur leis an tsliocht sular éirigh sé ró-fhíor. Shiúil mé ar na ceithre cinn go dtí an chéad sliocht eile. Ansin fuair mé suas arís agus rushed síos arís.
  
  
  Thug siad faoi deara mé agus fuair a tine mé. Bhuail an piléar mé sa chos. Bhuail ceann eile mé, casadh buille an splinter orm, is beag nár thit mé. Thíos bhí lochán dubh. Chomharthaigh a cruth fada teorainn an urláir a bhí tráth ar an gColosseum. Líontán duaithníochta a bhí sa dubh. Dove mé, arching os a chionn, ansin thit díreach síos.
  
  
  Bhain mo lámha leis an líontán. Mhothaigh mé é a lúbadh faoi mheáchan mo léim agus ansin tosú ag briseadh. Thit mo chosa, réidh chun an buille a ghlacadh. Ní raibh mé ag súil go gcoimeádfadh an líon mé, ach go bhféadfadh sé a choinneáil siar mé sula dtitfidh mé. Titeann mé i stíl paraisiúit chaighdeánach, titim ar gach ceithre agus rolladh. Chuir an duaithníocht an rud a bhí thíos i bhfolach, ach níorbh fhéidir leis an solas a bhí ag dul tríd a cheilt, go háirithe anois agus mé ag gearradh poll ann. Lean trí léas cumhachtach ó thuas mé. Bhí orduithe scairte agus fuaimeanna na saighdiúirí ag fáil réidh le lámhach. Tháinig siad chun ní Caesar a adhlacadh, ach Nick Carter. Agus ní chun troid leoin a tháinig mé le mo lámha nochta, ach chun troid "Cockerel" agus a drones. Ba é an dara ceann mo sprioc. Bhí Wilhelmina agam luchtaithe le cartúis loiscthe.
  
  
  Go hiondúil ní bheadh a leithéid de ammo coimhthíocha á iompar agam. Déanfaidh an piléar an obair gan aon tinte ealaíne breise. Ach amháin nuair is UAV an sprioc, JP-4 iomlán. Ní adhanfadh blaosc Luger caighdeánach scairdbhreosla.
  
  
  Níor smaoinigh mé ar an bhfíric sin nó conas i mo ghairm a fhoghlaimíonn tú conas a mheasúnú agus a ullmhú le haghaidh an gan choinne sula gcaitear ort é. Bhí mé gnóthach ag iarraidh go leor clúdach a fháil chun a chruthú go raibh mé ullmhaithe go maith sular aimsigh na lámhachóirí thuas an raon agus an sprioc.
  
  
  Os mo chomhair bhí scáthchruth dubh UAV ar an líne tosaigh agus “Cockerel” ar a dhroim. Bhí sé mar aidhm aige ifreann domhanda níos mó a chruthú ná mar a d'fhéadfadh a cruthaitheoirí aisling a dhéanamh riamh. Taobh amuigh den tsaol neamhbheo marfach seo, ar imeall i bhfad an chlaí, bhí scoilt de sholas gormach a mharcáil ar fhuinneog breathnadóireachta lárionad rialaithe misean Mertens.
  
  
  Ón áit a leagan mé díreach os comhair an rialaithe misean, bhí sé ró-fhada ar shiúl le haghaidh lámhach cruinn leis an Luger. Bhí a fhios agam, chomh luath agus a thosaigh mé ag lámhach, go rachainn i dtine. Ní raibh aon rogha agam, gan am. Bhris mé as clúdach agus theith mé díreach chuig an drone. Scaoil mé trí urchar sular ghabh an solas mé agus thosaigh urchair ag eitilt timpeall. Thit mé isteach i rolla ghualainn agus scaoil mé an ceathrú agus an cúigiú huair ar an talamh agus le mo dhroim nuair a sheas mé suas díreach.
  
  
  Ansin ní raibh orm shoot a thuilleadh. Phléasc an RPV lasracha i splanc tobann. Bhí sé ag flared go geal, ag déanamh fuaim feargach snorting. Bhuail mé an talamh arís agus an uair seo agus mé ag druidim níos gaire tháinig mé chun solais taobh thiar den líne tosaigh agus chuaigh mé i dtreo an tsolais ghorm.
  
  
  Chuaigh léasacha an tsolais chuardaigh i bhfostú ar an UAV a bhí ar lasadh agus cuireadh moill orthu. Stop an lámhach. Ina áit sin bhí screams ilteangach. Chuir siad go léir suas le: Rith mar ifreann! Chuala mé na gníomhartha atá á ndéanamh. Bhí an drong thuasluaite, a raibh taithí acu ar sceimhlitheoirí, láidir agus dea-oilte, foirfe chun eitleán a fhuadach, gialla a mharú, nó fiú airm núicléacha a ghoid. Ach sin an áit ar tháinig deireadh lena n-oideachas eolaíochta. Rith siad mar nach raibh riamh cheana toisc nach raibh atomization pearsanta mar chuid den chonradh.
  
  
  Bhí an dá fhuaim eile meicniúil. Bhí caoineadh íseal den tuirbín UAV ag tosú ag rothlú agus cling an glas dorais miotail. Bhí an doras in aice leis an solas fhuinneog gorm, agus an Dr Cornelius Mertens tháinig amach as é. Muttered sé cosúil le moncaí feargach. Agus na lasracha agus na soilse drone ag dul i méid, bhí cuma air agus é ag siúl i dtreo an eochaircheap seolta. Súile bulging, airm waving, shiúil sé anuas orm, gan aird a thabhairt ar rud ar bith ach amháin a roicéad. D'ionsaigh sé an lasair lena chlóca, ag iarraidh é a leagadh, chuaigh an fear ar mire.
  
  
  Ní raibh sé in ann dul ar aghaidh ón taobh thiar, rith sé go dtí tosach an riain agus dhreap sé air, ag croitheadh agus ag rámhaireacht. Ansin stop a scread ar feadh soicind, agus nuair a scread sé arís, bhí sé ina scread pollta uafáis.
  
  
  Ní raibh orm bogadh go mbeadh a fhios agam cad a tharla. Chonaic mé é ag caitheamh a chloigeann ar ais, a airm gan a bheith ag magadh a thuilleadh, ach ag luí go díreach ar iontógáil aeir an RPV, ag iarraidh éalú ó chrúcaí a bhróid agus a áthais.
  
  
  Ach níor lig sé seo dó dul. Theastaigh uaidh, agus mar a throid sé agus impigh agus screadaíl, go mall
  
  
  sucked isteach ina thuirbín é go dtí go raibh sé suffocated chun báis ag rud a d'fhéadfadh a bheith ar a dtugtar Mertensburger. Ba chuma air seo gur bealach oiriúnach dó imeacht.
  
  
  Fiú sula ndearna sé gurgled don uair dheireanach, bhí mé ar tí roinnt saincheisteanna a réiteach. Bhí an doras miotail oscailte. Bhí sé mar thoradh ar an mbealach isteach go dtí an doras is mó den seomra rialaithe. Bhí sé oscailte freisin. Tríd é chonaic mé an seomra agus a áitritheoirí. Bhí deichniúr acu, Villa agus Schroeder ina measc. D'fhéach siad go léir ar a scáileán tosaithe, ag breathnú ar a gceannaire ag fágáil i iontas reoite. Choinnigh siad suas leis, agus níor ghlac mé an t-am chun turas taitneamhach a ghuí orthu.
  
  
  Chaith mé Pierre isteach ina measc. Ansin dhún mé an doras agus chas mé an roth glasála.
  
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 21
  
  
  
  
  
  
  
  
  Las lasair an RPV rud éigin inadhainte sa líontán duaithníochta, agus pléascadh an rud ar fad ina lasracha láithreach ach go hiontach. Thug sé seo níos mó ná adharc leictreonach do phíolótaí Ranger Team Huey.
  
  
  Ó thaobh Lamana de, tháinig eitilt Tasahmed dá bharr freisin. Bhí a fhios aige an t-am tosaithe. Thug na piriteicnic tobann le fios go raibh rud éigin mícheart, agus ina phost ní raibh sé in ann neamhaird a dhéanamh air. Agus faoi imthosca den sórt sin, ní bheadh sé tar éis duine ar bith eile a sheoladh chun imscrúdú a dhéanamh.
  
  
  Tháinig sé le fórsa de fiche fear a bhí dí-armáil go tapa ag na Rangers, ach tháinig an ginearál chuir ceannasaí an ghrúpa, Coirnéal Bill Moore, i seasamh polaitiúil a mheas sé. Ba iad na horduithe a bhí aige ná na hearraí goidte a thabhairt ar ais agus an diabhal a bhaint amach. Bhí a fhórsa ag ionradh ar chríoch cheannasach. B’éigean eachtra idirnáisiúnta a sheachaint ar gach costas. Má bhíonn air troid chun an Coileach a fháil ar ais, sin rud amháin, ach ina dhiaidh sin, fiú má ionsaítear é, níor cheart go mbeadh air freagairt.
  
  
  Sa chéad chuimhneacháin dár gcruinniú faoi lucht leanúna an héileacaptair ordaithe, thug mé rabhadh dó agus dúirt sé leis go gcaithfidh sé a bheith réidh le teacht an ghinearálta. Bhí a fhios agam mura mbeadh Tasahmed le feiceáil, go rachainn go dtí Lamana chun é a fháil. Bíodh sin mar atá, ghlac an oibríocht glanta níos faide ná mar a bhíothas ag súil leis. Ba é an cuspóir fisiceach ná claonadh a thabhairt do Paula - rud a láimhseáil go cúramach ag cúpla liach - agus a chinntiú go mbeadh ceannasaithe Mertens ag géilleadh nó ag leanúint ar aghaidh isteach sa bhfásach. An chuid theicniúil de dhíth am. Le gach ceann de na cluichí leictreonacha mhaisiúla Mertens, bhí ar theicneoirí Moore a chinntiú go raibh Cockeye fós agus sábháilte.
  
  
  Ba chineál soladach, neamhsháinneach é Moore, fear ar chúpla focal, díreach i gceannas - an cineál fear a leanfadh a chuid fear áit ar bith é. Bhí an Ginearál beagnach go hiomlán arís nuair a tugadh os comhair an Choirnéil é ar an eochaircheap seolta.
  
  
  “Cé thusa, a dhuine uasail? Cad atá ar siúl ag do chuid trúpaí anseo? - Labhair Tasakhmed i bhFraincis.
  
  
  "Coirnéal William J. Moore, Arm na Stát Aontaithe"! d'fhreagair sé i mBéarla. “Táimid ag tógáil an diúracáin núicléach seo amach as seo. Is linne í."
  
  
  “Tá tú ag cur isteach! Is fórsa ionraidh impiriúil thú! Tú…!" D’aistrigh sé go Béarla.
  
  
  “Go ginearálta, pléigh é seo le mo rialtas. Anois, le do thoil bogadh ar shiúl."
  
  
  “Agus mo chomhghleacaithe a mharaigh tú,” thug sé le fios don tsraith néata de choirp a bailíodh agus a leagadh amach os comhair lárionad rialaithe misean Mertens, “Tógfaidh mé é seo liom ní hamháin le do rialtas!” D'oibrigh sé é féin isteach i cúr.
  
  
  Tháinig mé amach as an scáth. "Cén t-am é, a Chornail?"
  
  
  "Seacht nóiméad agus táimid san aer."
  
  
  “Beidh an Ginearál agus mise sa chlaí. Rachaidh mé leat".
  
  
  “Seacht nóiméad,” arís agus arís eile an cornal agus shiúil sé amach féachaint ar a chuid fear a bhaint go mall an Cockerel as an UAV dóite amach.
  
  
  "Cé hé tusa?" Rinne Tasakhmed staidéar ar m'aghaidh scriosta i bhfianaise an stua.
  
  
  “An fear leis an gunna,” a dúirt mé, ag ligean dó aghaidh Wilhelmina a mhothú. "Táimid ag dul ann leis an DC-7 faoi láthair."
  
  
  Ní dhearna sé argóint. Shuigh mé air sa chathaoir a bhí áitithe agam níos luaithe agus shuigh ag an mbord, leaning ar an Luger.
  
  
  “Tá dhá rogha agat,” arsa mise. “Is féidir leat a bheith páirteach sa rang seo de do chairde... nó is féidir leat tearmann a iarraidh.”
  
  
  Rinne sé seo díreach dó suas, a shúile dubha súilíneach. "Dídean!"
  
  
  “Go ginearálta, níl mé chun mo chuid ama a chur amú ag comhrá leat. Caithfidh mé héileacaptar a ardú. Tá tú díreach chomh freagrach as an méid a tharla beagnach anseo agus a bhí aon duine de do chairde marbh. Cé go raibh Mertens agus a bhuachaillí cnónna, Níl tú. Tá na cnaipí go léir agat. D'imir tú chomh maith leis an rud a bhí uait a fháil. Bhuel, tá rud éigin ba mhaith linn. Is féidir leat é a thabhairt dúinn nó sin é." Ghlac mé Wilhelmina.
  
  
  ligh sé a liopaí. "Cad...cad atá uait?"
  
  
  “Dhá rud. Shema Mendanike mar PM nua, agus do chuid pleananna chun ligean don chabhlach Sóivéadach Lamana a ghabháil. Ach ritheann tú uait agus déanfaidh Washington é."
  
  
  fógra oifigiúil, nó beidh ar Madame Mendanica do bhás a fhógairt."
  
  
  “Tá am ag teastáil uaim chun smaoineamh.”
  
  
  "Níl ceann agat." Dúisím. "Siúlaimid amach an doras le chéile, nó siúlaim amach liom féin."
  
  
  Shiúil muid amach le chéile mar a thosaigh an lucht leanúna ar an héileacaptar ordú ag casadh.
  
  
  Bhí mé ag taisteal le Paula. Bhí sí sedated agus lethargic, ach sásta mé a fheiceáil. Shuigh mé, a bhfuil a lámh go maith, in aice leis an sínteora a raibh sí ceangailte. “Tá a fhios agat,” ar sise, “timpeall is céad bliain ó shin go ndúirt tú go dtiocfá agus go suífeá ar mo phaitió agus go n-ólfá gin agus tonic agus inis dom cad atá ar siúl. Ní dóigh liom gur féidir linn é sin a dhéanamh anois. "
  
  
  “Ní anseo. Ró-ard. Ach tá aithne agam ar áit taobh amuigh den Aithin, i Voulaghmini, atá lán de rósanna cois na farraige, áit a bhfuil an fíon tirim agus an scéal go maith.”
  
  
  Chlaon sí go neamhchinnte, “Ó, is maith sin. Ba mhaith liom sin." Ansin rinne sí gáire, “n’fheadar cad a cheapfaidh Henry?”
  
  
  “Cuirfimid cárta poist chuige,” a dúirt mé. Shíl mé go gcuirfinn ceann chuig Seabhac freisin.
  
  
  
  
  
  
  Carter Nick
  
  
  Doiciméad Z
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Doiciméad Z
  
  
  aistrithe ag Lev Shklovsky i gcuimhne ar a mhac Anton nach maireann
  
  
  Teideal bunaidh: The Z Document
  
  
  
  
  
  
  Caibidil 1
  
  
  
  
  
  Lean mé ag streachailt le mo chéannacht nua. Is é seo a bhraitheann tú mar ghníomhaire, go háirithe mura bhfuil deis agat smaoineamh ar do chlúdach nua. Mhothaigh mé Nick Carter gur fuath liom busanna Greyhound, go háirithe tar éis meán oíche. Agus is é bus Con leathfholamh an suíomh foirfe do ghéarchéim aitheantais.
  
  
  Mar sin féin, baineadh úsáid as Fred Goodrum ar bhusanna. Tá a dhóthain ar fud na tíre ar na busanna seo, tá a chulaith shabby agus a mhála spóirt salach áit éigin sa truflais, sip de bourbon saor ina scornach, coinleach ar a aghaidh agus iarsmaí cúig dhinnéar is fiche saor ar a dhroim, a culaith wrinkled. Thuig mé mo chlúdach sách maith chun go mbeadh a fhios agam cad a bhí an Freddie seo cleachta leis, paraisiúit saor a bhí i dtrioblóid fíor ó shin i leith nár íoc sé a soláthraí. Ach níl mé cleachta fós le bheith go maith d'aois Freddy.
  
  
  Cé nach raibh mé in ann codladh, ní raibh solas ar siúl agam mar ní raibh solas ar éinne. Ar na paisinéirí bhí seachtar mairnéalach ag filleadh ar a n-aonad i Norfolk agus ochtar sibhialtach, beirt acu ina mná céile saighdiúir le leanaí boladh, screadaíl a bhí ina gcodladh anois.
  
  
  Chuir an chulaith shaor a thug AH dom cumasc isteach le mo thimpeallacht, agus chuir sé clúdach ar fáil freisin do Wilhelmina, mo Luger, Pierre, an buama beag gáis, agus Hugo, mo stiletto. An t-aon rud a theip ar an táilliúr ná stuáil do mo bhoc, mar gheall ar an mbealach a bhí an bus ag preabadh.
  
  
  Chuir David Hawke ar mhisin aisteach go leor mé le linn mo ghairm bheatha mar Killmaster N3, agus bhí mé cinnte gur chuir sé mé chun mé a mharú. Ní raibh mé in ann cuimhneamh air riamh ag cur chugam ar mhisean le chomh beag eolais iontaofa agus i dtéarmaí leithscéalta mar sin. Ifreann, dúirt Seabhac nach raibh a fhios aige fiú an post do Killmaster a bhí ann. Agus bhí a fhios agam níos lú fós.
  
  
  Bhíothas ag súil go mbeadh níos mó eolais agam nuair a bhí mé i Massawa, agus rinne rialtas na hAetóipe teagmháil liom. Ach idir Washington agus Massawa ghníomhaigh mé aineolach.
  
  
  Thosaigh sé dhá lá déag ó shin, díreach agus mé ar tí m’árasán a fhágáil ar Columbus Circle. Ba iad na cúiseanna a d’fhág mé ná blonde darb ainm Cynthia, dinnéar agus scannán Iodálach. Thaitin Cynthia agus an bhialann liom cheana féin, agus bhí mé sásta aontú le tuairim léirmheastóir an scannáin go raibh an scannán go maith. Ach ansin ghlaoigh an fón agus thosaigh Seabhac ag milleadh mo thráthnóna. Labhair muid thar an scrambler agus dúirt sé liom cá háit le bailiú na heochracha carr ag Baltimore-Washington Aerfort Idirnáisiúnta dhá lá ina dhiaidh sin. An scannán sucked, bhí an bhialann úinéir nua, agus ghlac Cynthia fuar.
  
  
  Roghnaigh Seabhac bialann Mourdock mar an áit chruinnithe, ag amú an lóin le himeacht na heitilte agus an líon nóiméad a thógfadh sé orm an Ford buailte a thiomáint agus an t-inneall ag rith go hiomlán i mbruachbhaile Washington de Montgomery County, Maryland.
  
  
  Ón taobh amuigh, bhí cuma Mordock ar aon bhialann eile sa Meall. Bhí fiú ollmhargadh béal dorais, agus beagán eile bhí cógaslann. Bhí mé ag súil le bia measartha, le droch-mhaisiú agus le droch-sheirbhís do-inste. Ní raibh díomá ar an mbealach isteach.
  
  
  Ceol ciúin sa chúlra á sheinm, teaghráin mheala ag seinm seanfhoinn. Shuigh an clár airgid ar chuntar gloine a bhí lán le candy agus toitíní. Léirigh na comharthaí cé na cártaí creidmheasa ar glacadh leo. Bhí seomra feistis ar dheis, agus doras ar chlé mar thoradh ar an seomra bia. Bhí patrún bláthanna Seapánach falsa de shaghas éigin ar na ballaí, dath bándearg tinn. Bhí an cairpéad gorm snáithithe agus ní raibh ach go leor solais ann do na freastalaithe chun a gcuid airgid a chomhaireamh.
  
  
  Ní raibh an hostes oiriúnach don chás. Bhí mé ag súil le freastalaí mar ní féidir leis na cineálacha bialann seo i malls siopadóireachta acmhainn a thabhairt do phríomhfhreastal. Thug mé isteach í fiú roimh ré - iar-fhreastalaí a raibh na frásaí dea-bhéasach ar fad ar eolas aici, ach nach raibh aon stíl aici. Bhí an blonde a tháinig chugam chomh luath agus a chuaigh mé isteach sa fhorhalla timpeall tríocha, ard caol, ach ní tanaí, agus d'fhorbair sé go soiléir. Bhog sí le grásta sreabhach ina gúna glas éadrom.
  
  
  D'iarr sí. — An íosfaidh tú leat féin, a dhuine uasail?
  
  
  “Carter is ainm dom,” a dúirt mé. 'Tá coinne agam leis an Uasal Seabhac.'
  
  
  D'fhéach sí ar an leabhar nótaí ina lámh chlé, ansin é a chur ar an gcuntar. - Ó tá, an tUasal Carter. Tá an tUasal Seabhac i seomra príobháideach uimhir a ceathair. An féidir liom do chóta a bheith agam, a dhuine uasail?
  
  
  Ó cuireadh tús le cumhachtú na mban, is é ceann de na rudaí is greannmhaire ná mná ag iarraidh a bhféiniúlacht a dhearbhú trí na fabhair bheaga go léir a shíneadh go traidisiúnta do mhná a leathnú. Chonaic mé cailíní beagnach ag caitheamh a lámha agus iad ag baint a gcótaí amach, nó beagnach ag lasadh a srón agus iad ag lasadh toitíní. Bhí a fhios ag an mbean seo, áfach, a cuid rudaí - chabhraigh sí liom éirí as mo chóta agus rinne sí go han-sciliúil é. Agus í i seilbh an dorais dom, n’fheadar an mbeadh an bia chomh holc leis an bpáipéar balla nó chomh maith leis an óstach.
  
  
  Ach dá mbeadh bialann Mourdock roghnaithe ag Hawk, bheadh orm déileáil le drochbhia. Bhí a fhios ag Seabhac go leor, ach ní raibh bia agus deoch ina stór focal.
  
  
  Shiúil muid díreach go dtí gur shroich muid sraith seomraí le doirse dúnta. Níor chuala mé éinne ag caint, mar sin caithfidh go raibh áit shábháilte go leor aimsithe ag Seabhac le bualadh le chéile. D'oscail an cailín an dara doras ar dheis gan cnag. Bhí mé scanraithe ag an deatach todóg. Fuair sí í féin sa seomra ceart. Ghlac an hostess ár n-ordú dí, d'fhill Seabhac mo lámh sínte amach, agus thug mé faoi deara go raibh bia a ordú cheana féin. — Nach bhfuil biachlár ann? - D'iarr mé nuair a d'fhág an hostess.
  
  
  “Níl ach rud amháin ar an mbiachlár,” a dúirt Seabhac. "Stéig".
  
  
  - Ó, sin an fáth. Is dóigh liom gurb é sin an fáth ar roghnaigh tú an bhialann seo.
  
  
  “Roghnaigh mé an áit seo toisc go mbaineann sé le AX, cibé rud é sin.” Níor mhínigh sé aon rud a thuilleadh.
  
  
  Bhí Hawk ina fhear ciúin i gcónaí, agus sin ceann de na fáthanna go bhfuil sé i gceannas ar ghníomhaireacht AX rialtas SAM. Ní maith le daoine cainteacha don Rúnseirbhís. Níor inis Seabhac dom fiú cén fáth a bhfuil an bhialann seo ag AX agus tá mé ar dhuine de na daoine is fearr leis. D’fhan sé go dtí go raibh ár steaks ithte againn, ciorruithe blasta d’aois na feola, agus chríochnaigh sé gloine fíona sular thosaigh sé ar a chuid cainte.
  
  
  “N3, tá cás againn anseo nach bhfuil ann. Inseoidh mé duit gach rud atá ar eolas agam faoi, ach ní leor cinneadh cliste a dhéanamh.
  
  
  "An é seo obair Killmaster?"
  
  
  “Is é do ghnó é,” a dúirt Seabhac liom. Thóg sé amach todóg nua - dá mba rud é go bhféadfadh na bataí stinking sin a bhí sé ag caitheamh tobac a bheith nua - thóg sé amach an cumhdach agus las sé é sula lean sé ar aghaidh.
  
  
  “Go teicniúil ní post é seo do AX. Táimid ag cabhrú le gnéithe áirithe i rialtas cairdiúil, neodrach."
  
  
  'Cé hé seo?'
  
  
  "Aetóip".
  
  
  D'ól mé an fíon - Burgúine California nach raibh go maith ná go dona - dúirt mé ansin, "Ní thuigim, a dhuine uasail." Shíl mé nár thaitin leis na hAetópánaigh an tSeirbhís Rúnda Mheiriceá ag slad timpeall ina bhfásach lómhar.
  
  
  “Ní hea de ghnáth. Ach teastaíonn ár gcabhair uathu chun fear darb ainm Cesare Borgia a aimsiú.
  
  
  "Shíl mé go bhfuair sé bás na céadta bliain ó shin."
  
  
  - Is é an fíor-ainm Guy seo Carlo Borgia. Is ploy d’aon ghnó é leasainm Cesare, bealach chun a chur in iúl don domhan gur bastard neamhthrócaireach é. Nílimid cinnte fiú an bhfuil sé san Aetóip. B'fhéidir go bhfuil sé in áit eile. Agus ba chóir duit a fháil amach anois.
  
  
  — Nach bhfuil a fhios ag na hAetópánaigh cá bhfuil sé?
  
  
  “Ní má tá siad macánta linn,” a dúirt Seabhac. “Agus an CIA freisin. Sílim go bhfuil an CIA agus na hAetóipe araon chomh puzzled is atá mé. Seo an méid atá againn ar an Borgia seo.
  
  
  Tharraing Seabhac fillteán amach a bhí lán de thuarascálacha marcáilte “Top Secret” óna mhála faisnéise. Ar bharr ceann de na bileoga bhí lipéad leis an litir Z, an litir dheireanach den aibítir, agus in AX, rud a chiallaigh ach rud amháin: cibé eolas atá sa pháipéar seo, d’fhéadfadh deireadh an domhain a bheith i gceist leis. Éigeandáil a bhí anseo le príomhchathair E. Bhreathnaigh Seabhac ar an gcáipéis sular labhair sé.
  
  
  “I ndeireadh na 1950idí, ba neo-faisisteach é Borgia san Iodáil. Chomh fada agus a bhí sé i bhfostú le gníomhaíochtaí polaitiúla agus eagraíochtaí dlíthiúla, d'fhan sé an-úsáideach. Mheall a ghrúpa cuid de na cumannaithe imeallacha seo ionas go bhféadfadh na páirtithe níos measartha leanúint ar aghaidh ag feidhmiú mar is gnách. Ach ansin fuair sé amach luach an fhoréigin pholaitiúil. D'imigh sé as Livorno díreach sula ndearna póilíní na hIodáile iarracht é a ghabháil. Rinne siad é a rianú go Massawa agus ansin go Asmara. Faoi 1960 bhí sé imithe."
  
  
  "Mar sin, cad atá déanta aige le déanaí chun ár spéis a spreagadh?"
  
  
  “B’fhéidir faic. B’fhéidir go gcuireann rud éigin chomh mór sin eagla orm,” a dúirt Seabhac. “Chaill na hÉigiptigh 14 dhiúracán gearrthéarmach agus meánraoin a dhírigh siad ar Iosrael. Agus chaill na hIosraeilítigh naonúr, a bhí beartaithe don Éigipt agus don tSiria. Ceapann an dá thaobh gur ghoid an taobh eile iad..."
  
  
  "Nach amhlaidh?"
  
  
  “Ní raibh muid in ann teacht ar aon fhianaise de seo. Rúiseach, is cosúil, freisin. Ba iad na chéad daoine a rinne an Borgia seo a dhéanamh amach, ach níor tháinig aon rud as a luas agus a n-éifeachtúlacht. D'imigh a ngníomhaire dhá mhí ó shin.
  
  
  — An dóigh leat go bhféadfadh go mbeadh baint ag na Sínigh leis seo?
  
  
  "Ní féidir liom é a chur as an áireamh, Nick." Ach tá an deis ann fós go bhfuil Borgia ag obair go neamhspleách. Ní maith liom ceachtar de na smaointe seo.
  
  
  "An bhfuil tú cinnte nach gníomhaire Rúiseach é?"
  
  
  - Sea, Nick, tá mé cinnte. Níl siad ag iarraidh trioblóide sa Mheánoirthear chomh mór agus a dhéanaimid. Ach is é an t-ádh a bhíonn ar na diúracáin seo. Tá cinn chogaidh núicléacha ag na trí cinn is fiche ar fad.
  
  
  Las Seabhac a todóg arís. Tá staideanna mar seo dosheachanta ó 1956, nuair a thosaigh Géarchéim Suez agus tháinig amhras forleathan ar Mheiriceá. Más mian le hIosraelaigh agus le hArabaigh lámhach a dhéanamh ar a chéile le hairm thraidisiúnta gach bliain, is breá linne agus leis na Rúiseach é sin. D’fhéadfaimis idirghabháil a dhéanamh arís i gcónaí tar éis ár n-umair agus ár n-arm frith-umar a bheith tástála allamuigh go críochnúil. Ach cuireann cinn chogaidh núicléach gné nua leis a chuireann eagla ar na Rúisigh fiú.”
  
  
  Chuir mé ceist ar. - Cén chuid den Aetóip a bhféadfadh an Borgia seo oibriú?
  
  
  “Smaoiníonn na hAetópach féin ar Danakil,” a dúirt Hawk.
  
  
  "Is fásach é seo."
  
  
  “Tá an fásach cosúil le Sinai. Is talamh gan rath é seo nach bhfuil beagnach aon rud ann agus nach bhfuil smacht ag na hAetóipe air. Ní bhíonn leisce ar na daoine atá ina gcónaí ann strainséirí a mharú. Tá Danakil timpeallaithe ag críoch na hAetóipe, ach níl aon phlean ag na treibheanna Amhara a rialaíonn ann turas a threalmhú chun an ceantar a iniúchadh. Is ifreann áite é seo.
  
  
  Ráiteas annamh a bhí anseo do Seabhac, agus chuir sé imní orm. Ina theannta sin, níor chuir an méid a bhí mé in ann a fhoghlaim faoi Danakil sna laethanta ina dhiaidh sin suaimhneas orm. Chuir mo chlúdach imní orm freisin. Bhí aithne ar Fred Goodrum mar innealtóir oibreacha poiblí, ach cuireadh ar liosta dubh gach ceardchumann i Meiriceá é mar gheall ar fhadhbanna íocaíochta. Agus anois d'ordaigh sé long lastais Ioruach go Massawa. Bhí daoine ag teastáil ó rialtas na hAetóipe a d’fhéadfadh bóithre a thógáil.
  
  
  Tháinig an Con go Norfolk. Fuair mé mo mhála duffel agus culaith buailte, ina raibh a lán lón lámhaigh do Wilhelmina agus trasghlacadóir ina urrann rúnda. Ansin fuair mé tacsaí. Bhreathnaigh an tiománaí go cúramach ar mo chuma agus d'fhiafraigh sé: "An bhfuil ocht ndollair agat?"
  
  
  'Tá. Ach tiomáinteann tú do charr go cúramach, nó agairt mé gach rud atá fágtha uait.
  
  
  Thuig sé mo joke. B’fhéidir go ligfinn do Nick Carter dul isteach i mo phearsa Fred Goodrum an iomarca, mar ní dhearna sé fuaim.
  
  
  Thit sé amach ag custaim mé agus ní raibh aon fadhbanna agam dul tríd. Thug an tiománaí trucail turas chuig Hans Skeielman's dom.
  
  
  Ní raibh an comhghafach eitilte, fear ard le gruaig ghainmheach darbh ainm Larsen, an-sásta mé a fheiceáil. Bhí sé seo mar gheall ar an bhfíric go raibh sé a dó a chlog ar maidin agus mar gheall ar mo chuma. Thug sé go dtí mo chábán mé. Thug mé leid dó.
  
  
  “Bricfeasta idir seacht agus naoi,” ar seisean. “Gheobhaidh tú an seomra bia síos an staighre ar chúl agus deic amháin thíos.”
  
  
  "Cá bhfuil an leithreas ?"
  
  
  - Díreach taobh thiar de na cábáin. Cith freisin. Bí cúramach gan turraing na mban.
  
  
  D'fhág sé. Chuir mé an arm sa trunk, faoi ghlas ar an doras agus d'fhéach sé thart ar an cábáin beag. Bhí an t-aon bheart suite in aice le fuinneog an chalafoirt os cionn an phríomh-deic ar thaobh an chalafoirt. Ba é seo taobh an chlaífoirt freisin, agus níor chuir imbhalla tanaí cosc ar an solas geal ó dhul isteach sa taobh istigh. Bhí doirteal ar bhalla amháin agus comh-aireachta balla agus closet ar an taobh eile. Chinn mé mo chuid rudaí a dhíphacáil an mhaidin dár gcionn.
  
  
  Dúirt AX liom go raibh cuma bhreá ar liosta na bpaisinéirí. MÍNÍODH AN FHEAR ÓG A THUG NA TREORACHA DÉ MÍNIÚ: “IN BHEITH AR CHÁS NACH BHFUIL AON GNÍOMHAIRÍ RÚISEACHA NÓ SÍSíneach ANOIS AR AN mBord. NÍ BHFUIL AMACH NUAIR AN CHRUINN A SHEACHAS GO CÚRAMACH. Mar sin bí cúramach, a N3."
  
  
  Dúirt gach duine liom a bheith cúramach, fiú Seabhac. Ba é an deacracht a bhí ann ná nach bhféadfadh aon duine a insint dom cé hé nó cad ba cheart a bheith ag faire amach dó. Chas mé an solas agus dhreap mé isteach sa leaba. Níor chodail mé go han-mhaith.
  
  
  
  
  Caibidil 2
  
  
  
  
  
  Is ábhar callánach é imeacht loinge, ach rinne criú Hans Skejelman a ndícheall na paisinéirí a mhúscailt. Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. Tá sé in am ag a seacht a chlog cinneadh a dhéanamh. An mbeadh Hugo tógtha agam, nó an mbeadh an chosúlacht ar an scéal go gcaithfinn Freddie Goodrum stiletto? Mar sin níl aon réiteach ar bith.
  
  
  Choinnigh Hugo cuideachta Wilhelmina agus Pierre i urrann rúnda an mhála taistil. Bhí na daoine ar bhuail mé leo i bhfad níos airdeallaí ná an comhghafach eitilte sin ar maidin.
  
  
  Shiúil mé ar aghaidh agus ghlac mé cith. Ansin d'fhill mé ar mo chábán agus roghnaigh mé roinnt éadaí. Chuir mé orm léine flannel, bríste oibre agus seaicéad uiscedhíonach.
  
  
  Ansin bhí bricfeasta.
  
  
  Bhí an seomra bia oscailte. Bhí seomra ann do dheichniúr. Chiallaigh sé seo nach raibh an long a iompar go leor paisinéirí. Thug Larsen, an comhghafach eitilte, sú oráiste, uibheacha scrofa, bagún agus caife chugam. Bhí mé beagnach críochnaithe nuair a tháinig lánúin scothaosta isteach.
  
  
  Ba iad seo na Sasanaigh - Harold agus Agatha Block. Bhí tógáil tanaí aige agus aghaidh gheal cuntasóra. Dúirt sé liom gur éirigh leis dhá chúl ádh a scóráil sa linn peile agus rinne sé infheistíocht ciallmhar. Bhí stíl lavender-scent de bhean tí suthain, an cineál mná a bhfuil a fear céile ag tógáil fál a lean ar aghaidh. D'fhéach siad le bheith ina gcaogaidí, agus bhí a n-áthas tobann tar éis iad a iompú ina n-ainmhithe páirtí lár-aois. Bhí an bheirt chatty. -An as Norfolk tú, an tUasal Goodrum? - a d'iarr Blok.
  
  
  “Ní hea, arsa mise.
  
  
  “Is breá linn na Stáit Aontaithe Theas,” a mhínigh sé.
  
  
  “Is breá linn Meiriceá go mór,” a dúirt Mrs Block. “Is mór an náire é nach ndéanann do rialtas fógraíocht níos fearr ar a nithe is díol spéise do thurasóirí. Dhá bhliain ó shin thaistil muid tríd an Iarthar agus bhí an-tógtha le háiteanna ar nós an Grand Canyon agus na Rocky Mountains. Ach tá an costas ard go leor. Agus...'
  
  
  Chuir mé isteach go páirteach ar a léacht. Cosúil le Fred Goodrum, bhí mé ceaptha éisteacht, ach ba é an t-aon rud a chuir mé leis an gcomhrá ná grumble ó am go chéile.
  
  
  D'éist Fred Goodrum mar go bhféadfadh sé ól ar chostas na ndaoine seo le linn an turais. Ba bhreá le Fred deochanna a ól beagnach chomh mór agus a thaitin sé le dollar a fháil. Ar deireadh, chuir sí an cheist dosheachanta. “Cad atá tú a dhéanamh ar bord na loinge seo, a Uasail Goodrum?”
  
  
  "Tá mé ag dul go dtí an Aetóip."
  
  
  "I gcomhair Cad?"
  
  
  'Chun oibre. Is teicneoir mé. Tógaim bóithre agus córais draenála. Rud éigin mar sin.
  
  
  - Bhraithim suimiúil seo.
  
  
  “Caithfidh muid rud éigin a thuilleamh,” a dúirt mé léi.
  
  
  B'fhéidir nach raibh mórán eolais ag an gcuntasóir agus ag an bhean tí faoi thógáil bóithre, mar sin dá mba rud é go raibh siad ag rá go raibh siad, bhí mé ceart go leor. B’fhearr liom go n-eagródh AX eitilt go Addis Ababa, ach tá gníomhairí KGB ag faire ar na haerfoirt. Agus bhí an fhoirm iompair saor seo níos oiriúnaí do mo chlúdach.
  
  
  Cuireadh isteach ar cheistiú agus ar mhonalóg Mrs Block nuair a tháinig paisinéir lasta eile isteach sa seomra. An nóiméad a shiúil sí tríd an doras, thug sí orm breathnú trí mo chomhaid mheabhrach go léir. Gruaig fhada dorcha, figiúr iomlán, aghaidh taitneamhach, mura bhfuil sé álainn - is cuimhin liom níos mó ná grianghraf póilíní. Áit éigin a chonaic mé í go hiomlán nocht. Ach cén áit?
  
  
  “Is mise Gene Fellini,” a dúirt sí.
  
  
  Nuair a dúirt sí seo bhí mé in ann cuimhneamh uirthi.
  
  
  Thug na bloic isteach iad féin. Tugadh isteach mé - bhí croitheadh láimhe daingean, fionnuar ag Gina. Theastaigh uaim briseadh amach as an gcábán, dul go dtí an seomra raidió agus teachtaireacht chóid buile a sheoladh chuig Seabhac. Ach amháin go mb’fhéidir go raibh Hawke neamhchiontach—d’fhéadfadh an CIA gníomhaire a chur ar an long sin i gcónaí gan é a insint dó. Ní hé seo an chéad uair a sheol siad duine éigin chun misean AX a rianú.
  
  
  D'fhill Bean Uí Bloc ar a cluiche peile-linn snámha-is breá linn taisteal. D'éist Jean go múinte, ach ní mó a chuir mé geall ná mar a rinne mé. Thosaigh Bean Bloc ag cur ceisteanna ansin.
  
  
  'Cad atá á dhéanamh agat?' - d'iarr sí cheerfully.
  
  
  “Is saoririseoir mé,” a dúirt Jean.
  
  
  "Créatúr óg cosúil leatsa?"
  
  
  'Tá.' - Chríochnaigh sí a caife. “Theastaigh buachaill ó m’athair. Agus ní raibh sé ar tí ligean do roinnt fachtóirí bitheolaíocha a leanbh a mhealladh chun maireachtáil i ndomhan fir. Mar sin nuair a bhain mé céim amach ón scoil iriseoireachta, d’fhéach mé ar na poist atá ar fáil do mhná agus chinn mé nach raibh aon cheann acu ceart dom.”
  
  
  — An bhfuil tú ar son fuascailte ban? - d'iarr an tUasal Bloc.
  
  
  ‘Ní hea. Díreach le haghaidh an eachtra.
  
  
  Chuir a smál an oiread sin iontas orthu gur stop siad í a chrá ar feadh nóiméad. Bhreathnaigh sí orm. Chinn mé gurbh fhiú an chéad bhuille a thaler.
  
  
  “Breathnaíonn tú eolach, a Iníon Fellini,” a dúirt mé. “Cé nach léann mé mórán.”
  
  
  “Is dócha gur léigh tú irisí na bhfear, an tUasal Goodrum,” a dúirt sí.
  
  
  'Tá.'
  
  
  - Mar sin chonaic tú mé ann. Glacann foilsitheoirí leis go mbainfidh fir taitneamh as alt a scríobh bean faoi eachtraí aonair. Agus trí chúpla grianghraf a chur leis, bhí mé in ann cúpla scéal a dhíol. Seans go bhfaca tú mé ann.
  
  
  “B’fhéidir,” arsa mise.
  
  
  — Irisí? - dúirt Mrs Bloc. 'Grianghraf?'
  
  
  'Tá. Tá a fhios agat - tá an comhfhreagraí ag glacadh folctha i Iacárta. A banlaoch le asal lom i Rio. Rud éigin mar sin.
  
  
  Anois gur chuimhnigh mé ar a comhad iomlán, ní raibh AX fós in ann cinneadh a dhéanamh an raibh Jean Fellini ina ghníomhaire maith nó nach raibh. Anois go raibh sé feicthe agam i mbun aicsean, d'fhéadfainn an mearbhall oifigiúil a shamhlú.
  
  
  Is cinnte go gcuimhneoidh na bloic uirthi nuair a rachaidh siad thar an turraing seo. Ach rinne an cailín cinnte freisin gur fhág siad ina n-aonar í. Gluaiseacht an-chliste nó an-dúr a bhí ann. Ní raibh mé in ann a dhéanamh amach cad é go díreach a bhí ann.
  
  
  “B'fhéidir gur staraí thú, an tUasal Goodrum,” a dúirt Jean. "Cén fáth a bhfuil tú ar an long lastais seo?"
  
  
  “Is teicneoir mé agus caithfidh mé bóithre a thógáil san Aetóip.”
  
  
  — An bhfuil post ann duit?
  
  
  'Tá. Tógfaidh duine éigin mé suas ansin nuair a bhainfimid Massawa amach.
  
  
  “Tír dhona. Aetóip. Bí cúramach, gearrfaidh siad do scornach.
  
  
  “Beidh mé cúramach,” a dúirt mé.
  
  
  Bhí an-spraoi againn beirt ag imirt an chluiche seo. B'fhéidir go bhféadfaimis amadán a dhéanamh ar na Bloic agus cibé duine eile a d'fhéadfaimis bualadh ar bord - b'fhéidir; ní fhéadfadh aon rud a chuir áthas orm faoi Fred Goodrum agus an turas mall seo go Massawa, ach níor mheall muid a chéile ar feadh soicind. Choinnigh Jean a béal dúnta agus d’iompar mé féin go maith freisin. Theastaigh uaim go leor a fháil amach faoina misean, agus bhí amhras orm faoin eolas seo a fháil uaithi go deonach. Ba cheart go bhfanfadh ár n-achrann go dtí am níos fearr.
  
  
  Mar sin ghabh mé mo leithscéal, rug mé ar roinnt málaí páipéir ó leabharlann na loinge, agus d'fhill mé ar mo chábán.
  
  
  Bhain mé féin agus Harold Block triail as cluiche fichille an chéad dá oíche ar muir. Trí thús tosaigh a thabhairt dó agus easpag, bhí mé in ann an cluiche a shíneadh amach ar feadh thart ar daichead a cúig bogadh sula ndearna sé botún agus mé ag seiceálaí. Mar sin stopamar ag imirt fichille agus d'imir muid cúpla cluiche droichead, cluiche nach bhfuilim ró-cheanúil air. Chaith mé am ag iarraidh rud éigin a thuiscint. Bhí an chuma ar na Bloic níos mó agus níos mó cosúil le lánúin chatty Béarla, neamhchiontach agus neamhdhíobhálach, fonn chun taisteal ar fud an domhain sular shocrú faoi dheireadh síos agus leadránach a gcuid cairde lú ádh a rinne sé riamh go Brighton. Bhí Jean níos mó de rúndiamhair.
  
  
  D’imir sí cártaí go meargánta. Ceachtar bhuaigh muid go crua - chríochnaigh muid i gcomhpháirtíocht arís agus arís eile - nó tharraing sí sinn go dtí an defeat ollmhór. Gach uair a ghlac sí cleas, d'imir sí a cárta le flick a láimhe, rud a chuir air casadh ar bharr an chruach. Agus rinne sí aoibh gháire orm i gcónaí, ag caitheamh a ceann ar ais chun a gruaig fhada dhubh a bhaint as a súile donn súilíneacha. Bhí an chuma air go raibh bríste dorcha agus geansaí baggy ina héide, agus n’fheadar cad a chaithfeadh sí nuair a shroicheamar uiscí trópaiceacha agus meánchiorcail.
  
  
  Ar an tríú maidin dhúisíomar go dtí teas trópaiceach. Ag breith ar an léarscáil sa seomra bia, bhíomar i gcainéal aníos. Níor bhriseamar an taifead luais. Ní raibh an Hans Skeielman ag sleamhnú thar na farraigí glasa glasa a bhí amach ó Hatteras agus ó chósta na Stát Aontaithe a thuilleadh, ach rolladh sé go réidh trí uiscí dorcha gorm na farraige timpeall Cúba. Sa tráthnóna bhí muid ceaptha teacht go Georgetown. D’éirigh mé roimh a seacht agus bhí bricfeasta agam sa seomra bia leis na hoifigigh a bhí ar dualgas. Níor oibrigh an t-aerchóiriú maith go leor chun mo chábán a dhéanamh compordach.
  
  
  Níl Bloic agus Jin déanta fós. Mar sin tharraing mé cathaoir an tolglainne isteach ar thaobh an phaisinéara den deic agus lig don ghrian luí orm, agus mé á lasadh ar thaobh an chalafoirt. Nuair a chuala mé an scríobadh, d'fhéach mé suas agus chonaic Gene ag tarraingt cathaoir tolglann eile trasna na leaca deic cruach.
  
  
  “Ní dóigh liom gur maith le grian na maidine ár mBéarla,” a dúirt sí.
  
  
  “Fanann siad go dtí meán lae agus ansin tagann siad amach,” a dúirt mé léi.
  
  
  Bhí sí ag caitheamh jeans cropped a bhí i bhfolach ar éigean an bulge a Butt agus barr bicíní a léirigh dom cé chomh mór agus perky a breasts. Bhí a craiceann, áit nach raibh sé clúdaithe, coirtithe go cothrom. Shín sí amach a cosa fada ar an tolglann gréine, chiceáil sí a sandals agus las toitín. "Nick Carter, tá sé in am againn comhrá a dhéanamh," a dúirt sí.
  
  
  “Bhí mé ag maíomh cathain a chuirfeá go hoifigiúil é go raibh aithne agat orm.”
  
  
  "Tá go leor nár inis David Seabhac duit."
  
  
  - Alán rudaí?
  
  
  “Faisnéis faoi Cesare Borgia. Níor inis Seabhac duit mar ní raibh a fhios aige. Roimh a bhás, scríobh an t-oifigeach KGB teachtaireacht. D’éirigh linn é a thascradh. Agus anois tá siad ag súil go mbeidh mé ag obair i dteagmháil leis an oifigeach KGB nua. Ach ní bheidh aithne aige féin agus agamsa ar a chéile go dtí go sroichfimid an Aetóip. Níl mé iomlán cinnte an dtiocfaidh tú ar ais.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "An féidir leat a insint dom cé hé?"
  
  
  Chaith sí an toitín thar bord. “Bí socair, Fred Goodrum - déan cinnte go n-úsáidim do chódainm, le do thoil.” Freastalaí eitilte é seo.
  
  
  “Níor chreid mé go n-úsáidfeadh an KGB aon Bloks.”
  
  
  “Tá siad neamhdhíobhálach mura n-íocann siad chun báis sinn.” An dtuigeann tú go bhféadfadh sé seo a bheith mar mhisean deiridh agam le blianta fada?
  
  
  'Sea. Mura maraíonn tú do chomhghleacaí nuair a bhíonn tú críochnaithe.
  
  
  “Ní Killmaster mé. Ach má tá suim agat in obair neamhspleách, cuir in iúl dom. Lig ort go bhfuil Uncail Sam neamhchiontach."
  
  
  -Cad é go díreach atá á dhéanamh ag an Borgia seo?
  
  
  - Níos déanaí, Fred. Tar éis. Bhíomar mícheart faoinár Sasanaigh a raibh faitíos orthu faoin ngrian.
  
  
  Tháinig na Bloic amach, ag tarraingt cathaoireacha deic taobh thiar dóibh. Bhí leabhar liom, ach níor leog mé orm é a léamh. Shroich Jean isteach sa mhála beag trá inar choinnigh sí a cuid ábhar grianghrafadóireachta. Chas sí an lionsa teilefhótagraf ar a ceamara 35mm agus dúirt sí linn go ndéanfadh sí iarracht grianghraif daite a fháil den iasc eitilte i mbun gnímh. Is éard a bhí i gceist leis seo ná an claonadh thar ráille chun an ceamara a choinneáil seasta, gníomh a tharraing a pants gearrtha go docht thar a cnap ar bhealach a d'fhág nach dócha go raibh sí ag caitheamh aon rud níos mó ná craiceann amháin. Chuir Fiú Harold Block mearbhall ar a bhean chéile agus d’amharc air.
  
  
  In ainneoin treo mo radharc, bhí mo smaointe gafa le rudaí eile seachas an méid a léirigh Jean dúinn. Ba as an KGB é Larsen, an comhghafach eitilte. D'iompaigh na daoine inár rannóg taifead an cás seo ina shiad ailse. Sheiceáil siad na paisinéirí agus níor aimsíodh go raibh an duine os a gcomhair ina ghníomhaire CIA a raibh a ghrianghraif agus an fhaisnéis a theastaigh uainn inár gcomhaid. De réir dealraimh bhí an CIA rúnda go leor - bhí a fhios ag Gene níos mó faoin Borgia ná mar a bhí agam, is dócha go leor chun a insint dom an raibh sé marbh nó beo uainn.
  
  
  Faoin am a shroich an long Georgetown chun an oíche a chaitheamh i dtír, agus sula ndeachaigh muid ar aghaidh arís chun an Rinn a thimpeallú timpeall na hAfraice, chinn mé go raibh Fred Goodrum ró-leamh agus bhris sé le dul i dtír. Bhí comhad ag an KGB orm - ní fhaca mé riamh é, ach labhair mé le daoine a rinne - agus b'fhéidir go mbeadh Larsen aitheanta agam. Ba áit mhaith í an Ghuáin di dul i dteagmháil le gníomhaire eile, agus ní chuirfeadh imeacht turasóra Meiriceánach darb ainm Goodrum cosc ar an Hans Skeielman ar a turas eile.
  
  
  "Nach bhfuil tú chun breathnú thart?" - D'iarr Agata Blok orm.
  
  
  “Ní hea, a Bhean Bhloc,” a dúirt mé. “Le bheith macánta, ní maith liom a bheith ag taisteal chomh mór sin. Agus tá mé ar mo chosa deiridh ó thaobh airgeadais. Tá mé ag dul go dtí an Aetóip féachaint an féidir liom roinnt airgid a dhéanamh. Ní turas pléisiúir é seo.
  
  
  D'fhág sí go deifir, ag tógáil a fear céile léi. Bhí mé sásta go leor a bheith leamh le linn béilí agus le linn an droichid, ach níor chuir sí am amú ag iarraidh a chur ina luí orm dul i dtír. Chuaigh Jean, ar ndóigh, i dtír. Bhí sé chomh mór mar chuid dá clúdach agus a bhí ar bord mar chuid de mo. Ní raibh deis againn labhairt faoi na Borgias go fóill, agus bhí mé ag smaoineamh cén uair go díreach a bheadh an deis againn. Faoin am lóin bhí gach duine i dtír ach amháin an captaen agus an dara maité, agus chríochnaigh sé ar fad nuair a mhínigh mé grá Mheiriceá do ghluaisteáin do bheirt oifigeach.
  
  
  Thar chaife agus coinneac, d’iarr Larsen cead ar an gcaptaen dul i dtír.
  
  
  "Níl a fhios agam, Larsen, tá paisinéir agat ..."
  
  
  “Tá mé go maith leis sin,” a dúirt mé. "Ní gá dom aon rud roimh bricfeasta."
  
  
  “Nach bhfuil tú ag dul i dtír, a Uasail Goodrum?” - a d'fhiafraigh Larsen.
  
  
  Dúirt mé. - “Ní hea.
  
  
  “Is áit an-dinimiciúil é Georgetown,” a dúirt sé.
  
  
  Bheadh a fhógra mar nuacht d’údaráis áitiúla toisc nach bhfuil céim an-ard ag turasóirí luasctha ar liosta tosaíochtaí Ghuáin. Bhí Larsen ag iarraidh orm dul i dtír, ach níor leomh sé iallach a chur orm. An oíche sin chodail mé in aice le Wilhelmina agus Hugo.
  
  
  An lá dár gcionn d'fhan mé freisin ar shiúl ó aon duine súile. Is dócha go raibh an réamhchúram gan úsáid. Chuaigh Larsen ar bord chun a chur in iúl do Moscó go raibh Nick Carter ag dul go Massawa. Mura n-inis sí dom, níor aithin sí mé ach amháin toisc nár aithin sí mé. Dá n-aithneodh sí, ní fhéadfainn tada a athrú.
  
  
  "Fuarthas aon dea-scéalta i Georgetown?" Chuir mé ceist ar Jean an oíche sin le linn an dinnéir.
  
  
  “Ba chur amú ama é an stad sin,” a dúirt sí.
  
  
  Bhí mé ag súil lena cnag bog ar mo dhoras an tráthnóna sin. Bhí sé beagán tar éis a deich a chlog. Chuaigh na bloic a chodladh go luath, is cosúil fós tuirseach ó shiúlóid an lae inné. Lig mé Jean isteach. Bhí pants bána uirthi agus léine lín éisc bhán a bhí in easnamh uirthi.
  
  
  “Creidim gur aithin Larsen thú,” a dúirt sí.
  
  
  “Is dócha,” arsa mise.
  
  
  “Tá sé ag iarraidh bualadh liom ar an deic chúl, taobh thiar den fhorstruchtúr. I gceann uair an chloig.'
  
  
  "Agus ba mhaith leat dom a chlúdach duit?"
  
  
  “Sin an fáth go gcaitheann mé bán. Deir ár gcomhaid go bhfuil tú go maith le scian, Fred.
  
  
  'Tiocfaidh mé. Ná bí ag lorg dom. Má fheiceann tú mé, scriosfaidh tú gach rud.
  
  
  'Fine.'
  
  
  D’oscail sí an doras go ciúin agus chuaigh sí cosnochta síos an dorchla. Thóg mé Hugo amach as an mhála taistil. Ansin mhúch mé an solas i mo chábán agus d'fhan mé go dtí díreach tar éis meán oíche. Ansin imithe mé síos an dorchla, ceannteideal go dtí an deic aft. Ar chúl an dorchla, bhí doras ar oscailt ag dul go dtí taobh an chalafoirt den phríomh-deic. Níor dhún éinne é mar bhí an t-uisce socair agus d’fhéadfadh an t-oiriúntóir aer Hans Skijelman a bhí ró-oibrithe úsáid a bhaint as gach cabhair ó ghaoth fhionnuar na hoíche.
  
  
  Cosúil le formhór na long lastais a sheolann farraigí garbh mar is fearr is féidir, bhí an Hans Skejelman ina praiseach. Bhí an tarpaulin suite ar fud an deic laistiar den fhorstruchtúr. Roghnaigh mé cúpla píosa agus fillte mé iad timpeall an tsaighead.
  
  
  Ansin dove mé isteach é. Bhí súil agam nach gcinnfeadh Larsen iad a úsáid mar piliúir. Bhí gardaí ar bord ag roinnt long. Ní raibh foireann “Hans Skeielman” buartha faoi seo. Taobh istigh bhí pasáistí ag dul ó cheathrúna an chriú go dtí an droichead, seomra raidió, seomra innill agus galley. Thuig mé go raibh gach seans go raibh an lucht féachana ina chodladh agus go raibh muid ag seoltóireacht ar autopilot. Ach níor léirigh mé suas. Bhí Larsen le feiceáil go díreach ag a haon ar maidin. Bhí sí fós ag caitheamh a seaicéad comhghafach eitilte, doiléir bán san oíche. Chonaic mé í ag fidléireacht lena muinchille chlé agus ghlac mé leis go raibh sí i bhfolach scian ann. Ba áit mhaith é seo dó, cé gurbh fhearr liom an áit a raibh Hugo agam. Bhí an stiletto i mo lámh agam. Ansin tháinig Jean le feiceáil.
  
  
  Ní raibh mé in ann ach blúirí dá gcomhrá a leanúint.
  
  
  “Tá dhá ról agat,” a dúirt sí.
  
  
  Bhí an freagra dochloiste.
  
  
  “D’aithin mé é nuair a tháinig sé ar bord. Is cuma le Moscó an dtiocfaidh sé go Massawa nó nach dtagann."
  
  
  'Déanfaidh mé é.'
  
  
  Bhí an freagra doiléir arís.
  
  
  "Níl, nach bhfuil sé gnéas."
  
  
  D'éirigh a n-argóint níos mó agus níos géire, agus d'éirigh a nguthanna níos ciúine. Chas Larsen ar ais chugam í, agus d’amharc mé orm agus í ag stiúradh Jean de réir a chéile chuig an bhforstruchtúr cruach, i bhfolach ó gach duine ar an droichead. Thóg mé go cúramach an tarp agus shleamhnaigh amach as é. Beagnach ar gach ceithre cinn, agus Hugo réidh i mo lámh, chuaigh mé i dtreo iad.
  
  
  “Ní oibrím leat,” a dúirt Larsen.
  
  
  'Cad atá i gceist agat?'
  
  
  “Rinne tú caimiléireacht ormsa nó ar do bhainisteoir. Bainfidh mé leat ar dtús. Ansin ó Carter. Feicfimid cad a cheapann Killmaster faoin seoltóireacht trasna an aigéin.
  
  
  Shroich a lámh dá muinchille. Theith mé uirthi agus rug mé a scornach le mo lámh chlé, muffling a scread. Bhuail mé sa chorp í le stiletto Hugo agus lean mé uirthi ag sá leis go dtí go ndeachaigh sí glan i mo lámha. Tharraing mé a corp i mo lámha go dtí an ráille agus thóg mé suas í. Chuala mé splanc. Agus d'fhan mé go teann.
  
  
  Ní raibh aon scairt ón droichead. Chuaigh na hinnill faoi mo chosa agus muid ag rith i dtreo na hAfraice.
  
  
  Chaith mé Hugo go cúramach ar mo pants agus shiúil mé anonn go Jean, a bhí claonta i gcoinne an forstruchtúr.
  
  
  "Go raibh maith agat, Nick ... is ciall liom, Fred."
  
  
  “Ní raibh mé in ann é a thuiscint go léir,” a dúirt mé léi. - D'fhógair sí nach dtiocfaidh mé go dtí an Afraic?
  
  
  “Ní dubhairt sí é sin,” ar sise.
  
  
  “Bhraith mé nach raibh cúram ar Moscó ar tháinig mé go Massawa nó nár tháinig.”
  
  
  "Tá, ach b'fhéidir nár scríobh sí an tuairisc."
  
  
  'B'fhéidir. Bhí scian ina muinchille aici.
  
  
  - Maith thú, a Nick. A ligean ar dul go dtí do cábáin.
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise.
  
  
  Bolg mé doras an chábáin agus chas mé chun breathnú ar Jean. Bhí mé fós ag súil go n-éireodh léi go smior, chun freagairt don fhíric gur bheag nár mharaigh Larsen í, ach níor mharaigh sí. Bhí aoibh gháire sultry le feiceáil ar a aghaidh mar unzipped sí pants agus thóg amach iad. Ní raibh aon rud i bhfolach ina T-léine bán, cruaigh a clúidíní agus í ag cromadh síos agus ag tarraingt an T-léine thar a ceann.
  
  
  “Feicfidh muid an bhfuil tú chomh maith sa leaba agus atá tú le scian,” a dúirt sí.
  
  
  Undressed mé go tapa, ag féachaint ar a breasts mór agus curvy cosa. Bhog a cromáin go mall agus í ag athrú cosa. Shiúil mé go tapa anonn chuici agus thóg mé i mo lámha í agus thugamar barróg. Bhí a craiceann te, amhail is nach raibh sí faoi lé aer fionnuar na hoíche.
  
  
  “Múch an solas,” a dúirt sí.
  
  
  Rinne mé mar a dúirt sí agus luí síos in aice léi sa chliabhán caol. Chuaigh a teanga isteach i mo bhéal agus muid ag pógadh.
  
  
  "Déan deifir," moaned sí.
  
  
  Bhí sí fliuch agus réidh, agus phléasc sí isteach i bhfuadar fiáin mar a threáitear mé léi. Scríob a hingne mo chraiceann agus rinne sí fuaimeanna aisteacha agus mé ag pléascadh mo phaisean isteach inti. Chuamar le chéile, ídithe go hiomlán, agus ba é an t-aon fhuaim a bhí inár gcábán ná ár n-anáil dhomhain, shásta agus creaking na loinge agus muid ag bogadh ar shiúl ón láthair inar chaith mé Larsen isteach san fharraige.
  
  
  
  
  Caibidil 3
  
  
  
  
  
  Ar a trí a chlog thosaíomar ag caint faoi dheireadh. Bhí ár gcorp sweaty agus leagan muid cuachta le chéile sa chábán caol. Bhain Jean úsáid as mo bhrollach mar philiúir agus lig a méar a imirt thar mo chorp.
  
  
  “Tá rud éigin cearr leis an long seo,” a dúirt sí.
  
  
  - Tá sé ag tiomáint ró-mhall, níl an t-aerchóiriú ag obair. Agus rinne Larsen caife disgusting. An é seo atá i gceist agat?
  
  
  'Ní hea.'
  
  
  D'fhan mé léi a mhíniú a thuilleadh.
  
  
  "Nick," a dúirt sí, "an féidir leat a insint dom cad a dúirt AH faoi "Hans Skeielman"?"
  
  
  - Go sroichfidh sé Massawa ag an am ceart. Agus go bhfuil na paisinéirí ceart go leor.
  
  
  'Sea. Cad mar gheall ar an bhfoireann?
  
  
  “Ní raibh a fhios agam faoi Larsen,” a dúirt mé. "Choinnigh an CIA dóibh féin é."
  
  
  - Tá a fhios agam cén fáth go bhfuil tú chomh dúnta agus rúnda. Chuaidh sí thart sa chábán. - Cheapann tú go bhfuil mé ag caimiléireacht ort. Ach níl sé sin fíor. Fuair mé trí dhiúracán ar iarraidh.
  
  
  "Roicéid iomlán?"
  
  
  - Ní hea, ach páirteanna chun iad a chur le chéile. Le cinn chogaidh núicléach.
  
  
  - Cá bhfuil siad?
  
  
  - I gcoimeádáin ar an deic taobh thiar den droichead.
  
  
  Chuir mé ceist ar. -'An bhfuil tú cinnte?'
  
  
  'Go Leor.'
  
  
  - Agus tá siad ag dul go dtí an Borgias?
  
  
  'Tá. Tá an iomarca údaráis glactha ag Larsen. Tá amhras orm gurbh fhearr leis an KGB na diúracáin seo a scrios ná Nick Carter a mharú."
  
  
  “Mar sin is féidir linn an post a láimhseáil gan cabhair ón Rúis,” a dúirt mé. - Is fearr an oíche a chaitheamh anseo.
  
  
  - Agus ruin mo chlú?
  
  
  "Seachas sin, bheadh tú i d'aingeal cheana féin, ag cabhrú le Dia."
  
  
  Rinne sí gáire agus rith a lámha thar mo chorp arís. D'fhreagair mé a caresses. An uair seo bhí an grá a dhéanamh bog agus mall, rud eile de chineál compord ná ár gcéad chuisle. Dá mbeadh eagla Jean leath fíor, bheimis i gcruth maith. Ach faoi láthair dhiúltaigh mé a bheith buartha faoi.
  
  
  Bhí Jean ina chodladh. Ach ní mise. Bhí imní orm faoina ceist faoin eolas a bhí ag AH faoin gcriú. Ghlac ár muintir leis gur long lasta neamhchiontach a bhí san Hans Skeielman le cúpla paisinéir. Ach uaireanta bíonn intrigue laistigh de intrigue, comhcheilg laistigh de chomhcheilg, agus balúin trialach scaoileadh le paisinéir neamhchiontach, gan amhras ar bord. B’fhéidir go raibh a chuid amhrais faoi “Hans Skeelman” ag AX agus thug sé cuireadh dom mar chatalaíoch. Ba é stíl Hawke ligean do rudaí tarlú ina n-aonar. Níor bhuail mé ach le cúpla ball foirne. Ní raibh aon chumarsáid leis na paisinéirí. Ag am lóin labhair an Captaen Ergensen agus mé féin faoi ghluaisteáin. An tUasal. D'éist Gaard, an dara fear. Rinne an príomh-mhaité, an tUasal Thule, grumble ó am go chéile agus d'iarr sé tuilleadh prátaí, ach ní raibh an chuma air go raibh imní air cibé an raibh na paisinéirí beo nó marbh. D’fhág an maor, an tUasal Skjorn, Larsen i bhfeighil orainne agus ar ár mbia agus ba chosúil gurbh fhearr leis a ionghabháil laethúil calraí a ithe go suaimhneach agus go ciúin. Bhí an t-oibreoir raidió, blonde ard caol darb ainm Birgitte Aronsen, Sualainnis agus chomh ciúin leis an gcéad oifigeach. Nuair a tháinig sí isteach sa seomra bia, ní raibh sé le haghaidh cuairt sóisialta.
  
  
  Ar deireadh thit mé i mo chodladh éadrom, ag fanacht le scread nó duine éigin le teacht ag lorg Larsen. Dhúisigh mé nuair a phléasc an chéad solas na maidine tríd an porthole. Thiontaigh Jean agus ghlaoigh sí rud éigin.
  
  
  Dúirt mé. - “Amhrais uafásacha fós?”
  
  
  'Tá.' Chaith sí amach an brat solais agus dhreap sí anuas orm.
  
  
  “Tógfaimid cithfholcadh,” a dúirt sí.
  
  
  - An gcaithfidh muid a bheith chomh suntasaí le chéile?
  
  
  'Go sonrach. Teastaíonn an clúdach seo uaim. B'fhéidir go raibh Larsen ina marfach mná iomráiteach.
  
  
  “Tá amhras orm faoi,” arsa mise.
  
  
  Dá mba mhian le Jean smaoineamh go bhféadfainn an t-amhras ar fad a bhaint di, ní miste liom. In am trátha, sroichfidh an misean seo pointe ina mbeidh sé ina chonstaic thromchúiseach. Ansin ba mhaith liom a bheith fired léi. Níl áit ar bith do bhean i Danakil, go háirithe bean nach féidir léi féinmharú a dhéanamh. Ach go dtí gur shroicheamar an Aetóip, theastaigh uaim leanúint ar aghaidh ag baint suilt as a cuideachta.
  
  
  Bhí sí ina máistir sa leaba. Agus bhí a fhios aici go hiomlán an éifeacht a bhí ag a corp iontach ar fhir. Tá sí ag díol scéalta measartha le cúig bliana anuas, lena n-áirítear grianghraif nude di féin. Bhreathnaigh mé agus í ag fillte tuáille timpeall uirthi féin agus ag siúl isteach sa chith le T-léine fada ina lámha. Nuair a chríochnaigh muid faoi dheireadh ag sciúradh agus ag sruthlú a chéile, cuireadh cithfholcadh fada orainn.
  
  
  Nuair a chuamar amach go dtí an dorchla arís, mise i mbríste agus Jean amháin ina T-léine fhada, rud nach raibh mórán folaithe aige, is beag nár bhuaileamar isteach i Birgitte Aronsen.
  
  
  -An bhfaca tú Larsen? - d'iarr sí orm.
  
  
  “Ní tar éis lóin,” a d'fhreagair mé.
  
  
  “Mise freisin,” a dúirt Jean, ag claonadh i dtreo mé agus ag gáire. Thug Iníon Aronsen cuma ar bheagán muiníne dúinn agus shiúil sí anuas orainn. Mhalartaigh Jin agus mé féin amharc agus shiúil ar ais go dtí mo chábán.
  
  
  “Pioc suas as an gcábán mé i gceann deich nóiméad,” a dúirt sí. “Sílim gur cheart dúinn bricfeasta a bheith againn le chéile.”
  
  
  'Fine.'
  
  
  Fuair mé gléasta agus rinne mé iarracht arís cinneadh a dhéanamh arm a iompar. Mhol teoiric Jean go raibh an Hans Skeielman ag iompar páirteanna a bhí ag teastáil chun trí dhiúracán ballistic idir-roinne a dhéanamh go raibh mé ciallmhar gan an raidió a úsáid chun an teachtaireacht chóid a sheoladh. B'fhéidir nach raibh a fhios ag an bhfoireann cad a bhí á n-iompar acu, mar níl aon chúis ag aon duine ar bord na loinge coimeádáin na coimeádáin a oscailt.
  
  
  Ach cad dá mbeadh a fhios agam? An mbeidh orm a bheith armtha? Ar an drochuair, chuir mé Hugo agus Wilhelmina, in éineacht le Pierre, san urrann rúnda de mo mhála taistil ina raibh mo tharchuradóir beag suite, agus dhún mé é. Ar an long seo rinne mé turas macánta go dtí an Aetóip, nó bhí mé i bhfad níos cac ná mar a d'fhéadfadh mé a réiteach le Luger amháin. Bhí airm mhalartacha thar a bheith teoranta.
  
  
  Chuir sé isteach orm freisin nach bhfaca mé aon cheann de na tiománaithe. Ar a laghad ba chóir dom a bheith tar éis bualadh le duine acu sa chaifitéire. Ach mhínigh Larsen dúinn cheana ar an gcéad lá ar muir: “Ní fhaca aon duine dár bpaisinéirí na tiománaithe, Mrs Block. Is fearr leo fanacht síos. Is é an ... conas is féidir liom é seo a rá i mBéarla ... a n-idiosyncrasy." Ar ndóigh, d'iarr Agata Blok an cheist seo. Ghlac mé ráiteas Larsen ar chreideamh. Anois n’fheadar an raibh mé dúr. I mo shlí bheatha, bíonn an baol ann go marófar duine i gcónaí trí stupidity, ach ní raibh mé ag dul a chur ar fáil ar an gcineál stupidity a bheadh mar thoradh ar mo bhás. Bhreathnaigh mé ar mo mhála taistil arís. Bhí seaicéid liom a bhféadfadh Wilhelmina dul i bhfolach iontu. Bhí ort seaicéad a chaitheamh ar a laghad má bhí tú ag iarraidh an Luger a choinneáil leat gan aithne. Ach dá gcaithfí seaicéad ar long lasta rialta ar lá te in aice leis an meánchiorcal chuirfí amhras ar aon chriú macánta. Agus ní raibh mé ró-chinnte faoi macántacht na foirne seo.
  
  
  Gan arm, chuaigh mé isteach sa chonair, dhún mé doras mo chábáin i mo dhiaidh, agus shiúil mé cúpla slat go cábán Jean. Bhuail mé go bog. “Tar isteach,” adeir sí.
  
  
  Bhí mé ag súil le roinnt tranglam baininscneach, ach fuair mé áit slachtmhar, bagáiste greamaithe go néata faoin bunc agus a mála ceamara sa wardrobe oscailte. N'fheadar an raibh piostal .22 ag a ceamara i gceann dá lionsaí.
  
  
  Bhí T-léine gorm agus jeans cropped ar Jean. Sa lá atá inniu bhí sí ag caitheamh bróga in ionad sandals. Rud amháin a bhí cinnte, ní raibh arm aici.
  
  
  D'iarr sí. - "Réidh le haghaidh bricfeasta mór?"
  
  
  “Tá,” arsa mise.
  
  
  Mar sin féin, ní raibh bricfeasta fairsing sa seomra bia. An tUasal. D'ullmhaigh Skjorn, an maor, uibheacha scrofa agus tósta.
  
  
  Ní raibh a chaife ar bith níos measa ná caife Larsen, ach ní fearr.
  
  
  Ní raibh aon oifigigh eile i láthair. Bhí bloic, ag breathnú an-mhíshásta, ina suí ag an mbord cheana féin. Beannaíodh mé féin agus Jean go fuar, agus fios acu go raibh muidne, mar chomh-thaistealaithe, fós ann ainneoin ár ndroch-mhoráltacht.
  
  
  “Ní féidir linn Larsen a aimsiú,” a dúirt Skjorn. "Níl a fhios agam cad a tharla di."
  
  
  “B'fhéidir gur ól sí an iomarca bourbon,” rinne mé iarracht idirghabháil a dhéanamh.
  
  
  “Thit sí thar bord,” a dúirt Agatha Block.
  
  
  “Ba cheart go mbeadh sé cloiste ag duine éigin ansin,” chuir mé ina choinne. “Ní raibh aon drochaimsir ann inné. Agus tá an fharraige fós an-socair.
  
  
  “Caithfidh go raibh an lucht faire ina chodladh,” a d’áitigh Bean Bloc. “Ó ní hea, a Bhean Uasal Block,” a dúirt Skjorn go gasta, “ní féidir leis seo tarlú ar long atá faoi cheannas an Chaptaein Ergensen.” Go háirithe nuair a bhíonn Gaard agus Thule ar dualgas.
  
  
  “Seiceáil do sholáthairtí fuisce,” a dúirt mé arís. aoibh mé.
  
  
  “Déanfaidh mé seiceáil, an tUasal Goodrum,” a dúirt Skjorn.
  
  
  A retort tapa chuig Mrs Bloc mar gheall ar an faire codlata chuma a dheimhniú mo amhras ón oíche roimhe sin. D'fhostaigh an fhoireann an t-uathphíolótach agus ghlac siad an staighre nuair a cheadaigh an aimsir agus an suíomh. Tarlaíonn sé seo ar go leor long ceannaíochta, rud a mhíníonn an fáth a dtéann longa uaireanta as an gcúrsa nó go n-imbhuaileann siad lena chéile gan aon mhíniú loingseoireachta.
  
  
  “Tá ábhar le haghaidh alt anseo,” a dúirt Jean.
  
  
  “Sílim go bhfuil, Iníon Fellini,” a dúirt Skjorn. - Rinne mé dearmad gur iriseoir tú.
  
  
  “Thit sí thar bord,” a dúirt Bean Uí Bloc go hobann. "Bean bhocht".
  
  
  Idir a breithiúnas deiridh ar chás Larsen agus a dearcadh fuar i leith daoine a bhaineann taitneamh as gnéas, ní raibh mórán spáis ann chun cuideachta spreagúil Mrs Block a dhéanamh. Bhí faitíos ar a fear céile, a bhí ag goid sracfhéachaint ar bhrollach throm Jean ag luascadh faoin bhfabraic tanaí, freagra níos daonnachtúla.
  
  
  Tar éis ithe, d'fhill Jean agus mé ar a cábáin. “Tá mé cinnte go bhfuil a fhios agat conas ceamara a úsáid,” a dúirt sí.
  
  
  'Tá.'
  
  
  “Ansin, Fred Goodrum, mo shean-lasair, is maith leat an togra seo.” Cuirfidh mé lionsa 28mm ar mo cheamara ionas gur féidir leat grianghraf a ghlacadh díom sa chábán seo.
  
  
  D’inis Jean dom cén luas cróluas agus an cró a bhí le roghnú agam agus threoraigh sé mé ó choirnéal amháin go cúinne eile. Go hiomlán naked, a bhaineann sí dom i gcodanna éagsúla den cábáin, le léiriú thar a bheith sensual ar a aghaidh. Ní raibh le déanamh agam ach an truicear a dhíriú, a dhíriú agus a tharraingt. Nuair a chríochnaigh muid an rolla scannáin bhíomar ar ais sa leaba. Thosaigh mé a bheith buartha faoina ocras gnéasach. Chomh fada agus a bhí grá agam dá corp sracadh, pulsating, bhí orm a mheabhrú dom féin i gcónaí go raibh mé ar bord an Hans Skeielman le haghaidh gnó níos tromchúisí.
  
  
  “Inniu tá mé chun roinnt ceisteanna a chur faoi Larsen,” a dúirt sí. “Is é mo ról mar iriseoir ceistitheach. Céard a dhéanfas tú?'
  
  
  "Beidh mé ag dul amach ar deic agus iarracht a gcuid eile."
  
  
  Bhí mé sínte amach ar an gcathaoir tolglann, m'aghaidh faoi scáth, nuair a chuala mé gluaiseacht agus dúirt fear guth, "Ná bog, an tUasal Carter."
  
  
  Chlaon mé orm gan é a chloisteáil.
  
  
  “Ansin, más maith leat, a Uasail Goodrum, ná bog.”
  
  
  "Más fearr liom cad?" - Dúirt mé, ag aithint an guth Gaard, an dara cúntóir.
  
  
  -Más fearr leat fanacht beo.
  
  
  Sheas beirt mairnéalach romham, iad araon le piostail. Ansin tháinig Gaard isteach i mo réimse radhairc;
  
  
  “Ba mhaith leis an nGinearál Borgia go mairfeá,” a dúirt sé.
  
  
  “Cé hé an ifreann an Ginearál Borgia?”
  
  
  "An fear ba chóir duit a bheith ag fiach le haghaidh an rialtas na hAetóipe."
  
  
  "Gaard, ní bheadh fiú an rialtas na hAetóipe fhostú ceachtar Ginearálta Borgia nó Deontas Ginearálta."
  
  
  - Is leor sin, a Chartúir. Mar sin, tá tú Killmaster. Thug tú aire mhór do Larsen. A stór bocht, caithfidh gur earcaigh na Rúisigh í ar an saor.”
  
  
  “Sílim gur cheart duit do stoc fuisce a sheiceáil,” arsa mise. “Nár thug Skjorn an teachtaireacht seo duit?” D’fhreagair sé mé le guth comhrá: “Is iontach an rud é gur féidir le duine chomh cainteach leis an mBloc Bean seo an fhírinne a insint uaireanta. Go deimhin chodail an fear faire aréir. Codlaíonn an faire beagnach gach oíche. Ní mise. Ach b'fhearr liom gan an long a iompú mar gheall ar Larsen. Cén fáth a bhfuil gníomhairí KGB de dhíth orainn?
  
  
  “Marófar na Rúisigh.”
  
  
  -Tá tú an-socair, Carter. An-láidir. Tá do nerves agus do chorp faoi smacht go hiomlán. Ach táimid armtha, agus nach bhfuil tú. Is gníomhairí Borgia uile an fhoireann seo, ach amháin an fhoireann theicniúil. Tá siad faoi ghlas ina seomra innill féin. Agus is cinnte nach Larsen, a chuir tú deireadh le cineálta aréir. Cá bhfuil an scian a d'úsáid tú?
  
  
  "D'fhan i gcorp Larsen."
  
  
  “Is cuimhin liom tú ag tarraingt amach agus ag glanadh na fola ansin.”
  
  
  “Is bocht do radharc na h-oíche, a Gharda,” arsa mise. "Is cúis le siabhránachtaí."
  
  
  'Is cuma. Anois níl an scian seo agat. Maith thú, a Chartúir. Tá tú níos fearr ná aon duine againn. Ach níl tú níos fearr ná an triúr againn le gunnaí. Agus tá aithne mhaith againn ar airm, a Chartúir?
  
  
  “Go deimhin,” arsa mise.
  
  
  "Éirigh go mall ansin agus siúil ar aghaidh." Ná breathnú siar. Ná déan iarracht troid. Cé gur mian leis an nGinearál Borgia thú a bheith beo, ní dócha go gcuirfidh do bhás faoi smacht é. Ba é an post a bhí agam Borgia a fháil agus féachaint cad a bhí ar bun aige. B'fhearr liom é a dhéanamh de réir mo bhunphlean, ach ar a laghad bainfidh mé amach é. Thairis sin, bhí Gaard go hiomlán ceart nuair a dúirt sé go raibh a fhios aige féin agus a bheirt fhear faoi na hairm. Bheadh ceann acu le gunna ró-mhór dom. Agus bhí meas acu ormsa, rud a chuir fainic orthu faoi dhó.
  
  
  An ghrian te trópaiceach le feiceáil san uisce. Shiúil muid ar aghaidh, thar na coimeádáin ceangailte. Bhí daoine le piostail sa chúl. Níor thaitin sé liom. Dá n-éirigh liom dul amach, bheadh orm go leor rith a dhéanamh chun m'arm a bhaint amach. Thug mé súil dheireanach amháin ar an aigéan sula ndeachaigh mé isteach ar dhoras an fhorstruchtúr. Tá droichead ag an deireadh ag formhór na long lastais, agus n’fheadar an ndearnadh cuid den Hans Skejelman ina long chogaidh, rud éigin cosúil le báid Q Gearmánacha an Dara Cogadh Domhanda.
  
  
  “Stop,” a d’ordaigh Garda.
  
  
  Bhí mé timpeall deich dtroithe ón seomra raidió. Tháinig Birgitte Aronsen amach, ag pointeáil gunna ar mo bholg.
  
  
  “Deir an captaen gur cheart dúinn an seomra stórála a úsáid faoi chlóiséad an bhádóir,” a dúirt sí.
  
  
  "Tá sé ar fad le teacht," a dúirt Gaard.
  
  
  'Bhuel?'
  
  
  “D’fhéadfadh beirt phaisinéirí Sasanacha sinn a fheiceáil. Ar deireadh, tá Carter anois ina othar san otharlann. Fiabhras trópaiceach uafásach. Fuair mé ionfhabhtaithe le Miss Fellini in oíche amháin.
  
  
  “Glactar othair isteach san otharlann,” a dúirt sí.
  
  
  Bhí a fhios agam cad a bhí ag dul a tharlóidh, ach ní raibh mé in ann aon rud a dhéanamh faoina gunna dírithe díreach ar mo cnaipe bolg. Agus fiú mura raibh sí lámhaigh maith, bheadh sé diabhal deacair a chailleann mé ag an raon sin. Scaoilfeadh sí Gaard agus beirt eile freisin, ach shíl mé go ndíscríobhfadh sí iad mar chaillteanais riachtanacha. Chualathas coiscéimeanna taobh thiar díom. Rinne mé iarracht mé féin a tharraingt le chéile agus thuig mé go raibh sé useless. Ansin chonaic mé solas ag pléascadh os mo chomhair, mhothaigh mé pian ag cur trí mo cheann agus ag eitilt isteach sa dorchadas.
  
  
  
  
  Caibidil 4
  
  
  
  
  
  Dhúisigh mé le tinneas cinn nach raibh úr a thuilleadh, agus bhí an smaoineamh agam go dtógfadh na codanna wobbly de mo chorp roinnt ama sular suaimhneach arís. Ní dhearna an bolgán lom sin a bhí ag taitneamh go díreach isteach i mo shúile ach an mothúchán sin a chosc. Dhún mé mo shúile, ag caoineadh, ag iarraidh a dhéanamh amach cé agus cá raibh mé.
  
  
  'Nic?' Guth mná.
  
  
  “Cad é,” arsa mise.
  
  
  'Nic?' An guth géar sin arís.
  
  
  In ainneoin an phian, d'oscail mé mo shúile. Láithreach thit mo radharc ar an doras scáileáin. Bhí mé ag cuimhneamh ar...Birgit Aronsen. A gunna. Luaigh duine éigin trádstóras faoi chuisle an bhádóir. Tógadh gin freisin. Rith mé ar mo thaobh clé agus chonaic mé í ag cúngú ar thaobh na loinge. Phós bruise faoina súil chlé a aghaidh.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Cé a slapped tú i d'aghaidh?"
  
  
  "Gaard." - Bhí an bastard sin ró-ghasta dom. Léim sé orm agus leag sé síos mé sula raibh a fhios agam é. Ansin gagged sé dom. Is míorúilt é nár bhris sé mo cheamara, bhí sé ar mo mhuineál.”
  
  
  — Bhuail sé amach mé le buille ón taobh thiar, a Jin. Cé gur léirigh an t-oibreoir raidió an gunna ar mo bholg.
  
  
  Níor léir go raibh dhá chuid dá scéal go maith. Dúirt Jean go raibh an méid seo á rá faoin gceamara go ró-thrócaireach, amhail is dá mba chun aon amhras a sheachaint. Agus mar ghníomhaire, bhí uirthi roinnt scileanna comhraic íosta a bheith aici. Brute mór a bhí in Gaard agus is dócha go raibh sé sách maith lena dhorn freisin, ach d’fhéadfadh sí roinnt damáiste a dhéanamh fós agus b’éigean di a bheith ar a garda.
  
  
  “Seachas sin, tá do shúil dhubh diongbháilte go leor,” a dúirt mé. - Ina luí? Chuimil sí an taobh clé de a aghaidh lena lámh agus winced.
  
  
  Gan a bheith ag iarraidh argóint léi faoina dea-mhéin iomlán i dtreo na Stát Aontaithe—bhí sí gan dabht faoi mhionn, agus ní fhéadfainn m’amhras a chruthú—bhí mé ag streachailt chun mo chos. D'éirigh an spás beag níos láidre agus níos tapúla ná mar a thuar gluaiseacht na loinge. Chaith mé suas beagnach. mallacht. Cén fáth nár úsáid Gaard an druga? Caitheann an t-instealladh as le himeacht ama, ach féadann buille ar chúl an chinn a bheith ina chúis le concussion a d'fhéadfadh a bheith agat ar feadh laethanta, seachtainí nó míonna. Bhí súil agam go raibh mo ghortú sealadach.
  
  
  - Nick, an bhfuil tú ceart go leor?
  
  
  Shleamhnaigh lámh Sheáin thart ar mo chom. Chuidigh sí liom suí ar na bunphlátaí cruach agus chlaon sí mo dhroim i gcoinne chabhail na loinge. 'An bhfuil tú ceart go leor?' - arís agus arís eile sí.
  
  
  “Tá an long damanta seo ag sníomh go fóill,” arsa mise. "Dhéileáil Garda buille uafásach dom."
  
  
  Glúine sí os mo chomhair agus d'fhéach sé isteach i mo shúile. Mhothaigh sí mo chuisle. Ansin d'fhéach sí go han-chúramach ar chúl mo chinn. Moaned mé nuair a bhain sí an bump.
  
  
  "Coinnigh go docht," a dúirt sí.
  
  
  Bhí súil agam nach bhfuair sí aon rud briste ansin.
  
  
  Sheas Jean suas agus dúirt, “Níl mé an-mhaith ag garchabhair, Nick. Ach ní chreidim go bhfuil concussion nó briste agat. Ní bheidh ort ach fanacht cúpla lá.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. Bhí sé tar éis a trí.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "An é sin go léir don lá inniu?"
  
  
  “Má tá i gceist agat, más é seo an lá a fuaireamar greim, ansin tá.”
  
  
  'Fine.'
  
  
  'Cad ba cheart dúinn a dhéanamh anois?'
  
  
  "Bogfaidh mé go han-chúramach, más féidir liom bogadh ar chor ar bith, agus tá súil agam nach dtéann aon rud mícheart suas ansin."
  
  
  “Tá mé ag caint faoi éirí as seo,” a dúirt sí.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "An bhfuil aon smaointe geala agat?"
  
  
  “Is bosca uirlisí é mo cheamara.”
  
  
  “Ní oireann uirlisí móra ann.”
  
  
  "Níos fearr ná rud ar bith."
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “Ar thug siad lón dúinn?”
  
  
  Bhreathnaigh sí ionadh. - 'Ní hea.'
  
  
  "Feicfidh muid an dtugann siad beatha dúinn sula ndéanaimid ...".
  
  
  'Maith.'
  
  
  Rinne sí iarracht arís agus arís eile comhrá a thosú, ach d'éirigh sí as nuair a thug sí faoi deara gur dhiúltaigh mé freagra a thabhairt. Shuigh mé síos, lean mé i gcoinne an fhráma miotail, agus lig mé a scíth a ligean. Nó b'fhéidir nach raibh mé ag ligean orm mar ní raibh an rud a bhí mé ag iarraidh a cheapadh ag cuidiú le mo thinneas cinn. Go dtí seo, chinn mé gan mo chás a phlé le Jean. Níor chuir mo mheadhrán agus tinneas cinn orm ár spás a fhiosrú, agus chuir easpa roinnt rudaí riachtanacha iontas orm cé chomh fada agus a bheimis anseo.
  
  
  Mar shampla, ní raibh aon leithreas inár bpríosún. Cé nár chreid mé go ndeachaigh an soláthar uisce chomh fada faoi bhun an uiscelíne, chreid mé gur chóir go mbeadh an foscadh sealadach feistithe le buicéad. Ní hamháin go mbeadh sé seo níos éasca dúinn, ach bheadh sé ina bheart sláintíochta réasúnta don long féin freisin. Agus ainneoin gur chloígh an fhoireann le nósanna idirnáisiúnta sloppy long ceannaíochta, choinnigh siad an Hans Skeielman réasúnta glan fós.
  
  
  Chonaic mé freisin go raibh easpa uisce óil againn. Agus mura raibh an t-uisce agus an buicéad le feiceáil anseo roimh mheán oíche, d'fhéadfainn ceann amháin de dhá fhéidearthacht mhíthaitneamhach a roghnú: ní raibh sé ar intinn ag an gcaptaen ná ag a chriú Jean agus mé féin a sheachadadh chuig na Borgias, nó ba bhréag é gabháil Jean. Lean mé ag smaoineamh gur shéid mé marú Larsen mo chlúdach, rud a rinne mé ar a thionscnamh. B'fhéidir go bhféadfadh an Jean seo roinnt brú a úsáid.
  
  
  Díreach i ndiaidh a ceathair d’fhiafraigh mé de, “An dóigh leat go bhfuil francaigh ar bord an Hans Skeielman?”
  
  
  D'iarr sí. - "Rats?"
  
  
  Mhothaigh mé eagla éigin ina glór. Ní dúirt mé aon rud eile. Theastaigh uaim go splancfadh an smaoineamh seo trína samhlaíocht ar feadh tamaill.
  
  
  “Ní fhaca mé francaigh ar bith,” a dúirt sí.
  
  
  “Is dócha nach bhfuil,” a dúirt mé go suaimhneasach. “Thug mé faoi deara gur long neamhghnách glan í an Hans Skeielman. Ach má tá francaigh, tá siad ina gcónaí anseo, ag bun na loinge.
  
  
  - Cén chaoi a bhfuil a fhios agat go bhfuil muid ag bun?
  
  
  “Cuaire an choirp,” a dúirt mé, ag rith mo lámh ar feadh an pláta miotail fionnuar. “Gluaiseacht uisce. Fuaim.'
  
  
  “Bhraith sé mar go raibh siad ag iompar mé i bhfad síos,” a dúirt sí.
  
  
  Ar feadh deich nóiméad níor labhair ceachtar againn.
  
  
  - Cén fáth ar smaoinigh tú ar francaigh? - D'iarr Jean go tobann.
  
  
  “Tá anailís déanta agam ar na fadhbanna féideartha a bhfuilimid ag déileáil leo anseo,” a dúirt mé léi. “Tá francaigh mar chuid de freisin. Má éiríonn siad ionsaitheach, is féidir linn sealaíocht a dhéanamh ag seasamh garda agus an duine eile ina chodladh. Tá sé i gcónaí níos fearr ná a bheith bitten."
  
  
  Jean shuddered. N’fheadar an raibh sí ag cur a shorts agus a T-léine i gcomparáid le mo bhríste fada agus mo léine olla. Bhí a lán feola aici le greim a chur isteach. Agus bheadh aon francach éirimiúil greim a fháil ar a craiceann velvety in ionad a bheith ag iarraidh a gnaw trí mo seithí tiubh.
  
  
  “Nic,” a dúirt sí go ciúin, “ná habair tada níos mó faoi francaigh.” Le do thoil. Cuireann siad eagla orm.
  
  
  Shuigh sí síos agus shocraigh sí in aice liom. B'fhéidir go bhfaighidh mé amach go luath cé leis ar a bhfuil sí.
  
  
  Ag 5:30 ar maidin, ar choinníoll nach raibh mo uaireadóir briste, thug siad bia dom. An tUasal. Thule, an chéad maité, a bhí i gceannas. Bhí Garda in aice leis.
  
  
  Ba é an t-aon fhocail a bhí aige ná: “Bíonn do chúl agat beirt in aghaidh an bhalla mura mian leat bás a fháil.”
  
  
  Bhí ceathrar mairnéalach in éineacht leis. Léirigh duine acu gunna ar ár gcorp íochtair. Chaith daoine eile pluideanna agus buicéad. Ansin chuir siad bia agus uisce. An tUasal. Dhún Thule an doras scáileáin, chuir sé an bolt marbh isteach, agus stoptar an glas clap.
  
  
  “Beidh go leor uisce ann le maireachtáil ar feadh na hoíche,” a dúirt sé. — Folmhóidh muid an buicéad seo ar maidin.
  
  
  Níor fhan sé lenár mbuíochas. Cé go raibh sé ann, dúirt mé rud ar bith, ach chlaon sé go daingean i gcoinne an bhalla. Ní raibh a fhios agam cad a d'fhéadfadh sé a dhéanamh dom dá mbeadh sé faoina luach mo neart nó nach raibh, ach ní raibh mé in acmhainn a chailleann aon deis. Thóg Jean dhá phláta agus dúirt: “Óstán leis na háiseanna go léir. Éiríonn siad míchúramach."
  
  
  - Nó muiníneach. Ná déanaimis iad a mheas faoina luach. Dúirt Gaard liom gur fhostaigh Borgia an fhoireann ar fad ach amháin na meicnicí.
  
  
  Dúirt sí. — “Meicnic mótair?”
  
  
  “Sin an fáth nach bhfaca muid riamh iad ag ithe. Níorbh fhéidir liom cabhrú ach smaoineamh go raibh rud éigin aisteach faoin long seo, ach ní raibh mé in ann a dhéanamh amach cad a bhí ann."
  
  
  "Ní raibh mé ró-chliste ach an oiread, a Nick."
  
  
  Tar éis dúinn ithe, scaipeadh muid blaincéid ar an urlár cruach chun saghas leaba a dhéanamh. Cuirimid an buicéad áit éigin sa chúinne os comhair.
  
  
  “Is mór agam cábáin as a bheith anseo,” a dúirt mé. “N’fheadar conas atá ag éirí leis na Bloic seo.”
  
  
  Jean frowned. - 'Ceapann tú...'
  
  
  ‘Ní hea. Sheiceáil AX na paisinéirí, cé nach ndúirt aon duine liom gur ón CIA tú. Is iad na Bloic seo go díreach mar a deir siad atá siad - péire Sasanach annoying a fuair an t-ádh sa linn peile. Fiú dá mbeadh amhras orthu go raibh rud éigin ar siúl ar bord an Hans Skeielman, ní osclaíonn siad a mbéal fós nuair a thuirling siad i Cape Town. Táimid inár n-aonar, Jean.
  
  
  - Agus na Meicnic?
  
  
  “Ní féidir linn brath orthu,” a dúirt mé léi. “Tá timpeall tríocha nó daichead fear Borgia sa bhriogáid seo. Agus tá siad linn. Tá a fhios acu cé mé, díreach síos go dtí mo theideal Máistir Assassin. Chaill Gaard é seo nuair a bhí air mé a mhúchadh go fonnmhar. Agus glacaim leis go bhfuil an cur amach céanna acu ar do ghairm bheatha. Is é an t-aon rud nach dtuigim ná an fáth go bhfuil siad ag ligean dúinn maireachtáil.
  
  
  "Ansin mo cheamara..."
  
  
  “Déan dearmad faoin gceamara seo anois. Is é an chéad ábhar imní atá againn ná a fháil amach cén gnáthamh laethúil atá acu. Tá turas trí nó ceithre lá fós againn go Cape Town.
  
  
  Bhí an bia inite: steak mionghearrtha ar tósta le prátaí. Ar ndóigh, bhíomar ar na ciondálacha céanna leis an bhfoireann. Chuaigh Skjorn, an maor, in éadan mianta duine eile—a mhianta féin, is dócha—mar nár chuir sé ar fáil dúinn an bia a raibh muidne, mar phaisinéirí, ina theideal agus a d’íocamar as. Is ar éigean a d’ith Jean. Níor spreag mé í. Is cosúil nár thuig sí cé chomh neamhúsáideach a shíl mé a bhí sí, cé go ndearna sí a ceamara ina bhosca uirlisí. D'ith mé mo scair agus gach rud nach raibh sí ag iarraidh. Bhí orm mo neart a fháil ar ais. Ansin leagan mé síos ar an brat chun titim ina chodladh. Shín Jean amach in aice liom, ach ní raibh sé in ann suíomh compordach a fháil. “Cuireann an solas isteach orm,” a dúirt sí.
  
  
  “Tá an lasc ar an taobh eile den doras, tuairim is trí throigh ón latch,” a dúirt mé.
  
  
  - Ar cheart dom é a mhúchadh?
  
  
  "Más féidir leat a fháil dó."
  
  
  Chuir sí a méar caol tríd an mogalra, d'aimsigh sí an lasc, agus chuaigh sí isteach sa dorchadas. D'úsáid sí an buicéad agus luigh sí síos in aice liom arís agus fillte sí í féin sa blaincéad. Cé nach raibh sé chomh fuar sin ag bun na loinge, chuir an taise ár gcraiceann fuar go tapa. Agus níor fheabhsaigh an stench ón mbolg ár gcás ach an oiread.
  
  
  “Is mór an trua nár thug siad piliúir dúinn,” a dúirt sí.
  
  
  “Fiafraigh amárach,” a mhol mé.
  
  
  “Ní dhéanfaidh na bastards sin ach gáire fúm.”
  
  
  'B'fhéidir. Nó b'fhéidir go dtabharfaidh siad piliúir dúinn. Ní dóigh liom go bhfuiltear ag caitheamh chomh dona sin orainn, Gene. D'fhéadfadh an fhoireann a bheith tar éis caitheamh linn i bhfad níos measa dá mba mhian leo.
  
  
  D'iarr sí. - An bhfuil tú ag smaoineamh ar éirí as seo? "Is é an t-aon bhealach a bhainfimid amach anseo ná má dhíríonn duine gunna orainn agus go ndeir sé 'téigh.' Tá súil agam nach mbuaileann siad arís mé. Is féidir liom fós cloigíní a chloisteáil i mo cheann.”
  
  
  “A Nick bocht,” a dúirt sí, ag rith a lámh go réidh thar m’aghaidh.
  
  
  Lean Jean liom sa dorchadas. Bhí a cromáin rollta go réidh agus bhraith mé an teas sultry a breasts iomlán ar mo lámh. Theastaigh uaim í. Ní féidir le fear luí in aice le Jean gan smaoineamh ar a corp mealltach. Ach bhí a fhios agam go raibh codladh de dhíth orm. Fiú agus na soilse múchta, lean mé ar aghaidh ag feiceáil flashes solais ag splancadh roimh mo shúile. Dá mbeadh Jean ceart agus nach raibh concussion agam, bheinn i gcruth maith go maidin.
  
  
  Lig sí amach a frustrachas le osna ard. Ansin leagan sí motionless.
  
  
  D'iarr sí. - "An dtagann francaigh nuair a bhíonn sé dorcha, Nick?"
  
  
  "Sin an fáth nár mhúch mé an solas."
  
  
  'Ó.'
  
  
  - Cad a tharlóidh mura bhfuil siad ann?
  
  
  "Ní bheidh a fhios againn go dtí go léiríonn duine acu suas."
  
  
  D'fhan Jean gan staonadh. N'fheadar an raibh a eagla roimh francaigh fíor. Lean sí ag cur mearbhall orm. Ceachtar gníomhaire an-rathúil a bhí inti, nó bhí sí craiceáilte agus ní raibh mé in ann a dhéanamh amach cérbh í i ndáiríre.
  
  
  “Diabhal, b’fhearr liom a bheith buartha faoi fhrancaigh nach bhfuil ann ná codladh leis an solas i mo shúile,” a dúirt sí. - Oíche mhaith, Nick.
  
  
  - Oíche mhaith, Jin.
  
  
  Ní raibh mé i mo dhúiseacht ach ar feadh cúpla nóiméad. Bhí mé ag dul a chodladh go han-éadrom, ach chuir an buille seo go dtí an ceann cosc orm an t-ábhar ba ghá a bhailiú. Thit mé i mo chodladh domhain agus níor dhúisigh mé ach nuair a chas Jean ar an solas, beagán tar éis a sé ar maidin an mhaidin dár gcionn.
  
  
  
  
  Caibidil 5
  
  
  
  
  
  Thóg sé trí lá orm teacht ar phlean réasúnta. Faoin am seo tá mo chloigeann tar éis a dhóthain leighis nach gcuireann sé isteach go mór orm ach amháin má shocraíonn duine mé a bhualadh sa láthair chéanna. Chinn mé muinín a Jean. Chaith sí go leor ama ag foirmliú plean éalaithe, ach níor bhain sé leas as.
  
  
  Bhí taithí againn ar ár ngardaí le feiceáil trí huaire sa lá chun miasa salach a bhailiú, ceann nua a chur in ionad an bhuicéad, agus crúiscín iomlán uisce a thabhairt. Nuair a thug siad dinnéar, d'fhéadfaimis a bheith cinnte go mbeimis inár n-aonar don chuid eile den tráthnóna. Bhí suim ar leith agam sna insí dorais le mogalra. Bhí an dá cheann ceangailte go daingean leis an tslat miotail le trí boltaí, agus choinnigh trí boltaí eile go daingean go dtí an doras cruach é. Bhí amhras orm go bhféadfainn an neart a chruinniú leis na boltaí sin a scaoileadh. Ach bhí na insí iad féin cosúil leis na cinn a d'fhéadfá a fháil i do theach féin, agus iad coinnithe le chéile ag bioráin miotail a cuireadh isteach go hingearach trí fháinní cruach.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “An bhfuil scriúire beag láidir i do chill, a Ghiné?”
  
  
  'Tá. Agus anuas air sin…"
  
  
  “Ní hea,” a dúirt mé léi. "Níl muid ag dul a rith."
  
  
  'Cén fáth nach bhfuil?'
  
  
  “Má dhéanann an bheirt againn trí mhíorúilt éigin an long seo a ghabháil agus a choinneáil ar snámh go dtí go mbainfeadh an cabhlach suas sinn, ní bheidh muid níos gaire don Borgias agus a trí dhiúracán is fiche ná mar atá muid anois.” Ní dhéanfaidh mé iarracht fiú mo arm a fháil ar ais, Jin. Chuaigh sí ar a cosa agus an Hans Skeielman ag treabhadh tríd na tonnta. “Ansin, cén fáth a bhfuil scriúire uait, a Nick?”
  
  
  “Tá sé ar intinn agam teachtaireacht a thabhairt do AX agus ansin mé féin a ghlasáil leat arís. Nuair a bheidh a fhios ag Washington cá bhfuil muid, beidh a fhios acu conas gníomhú agus cad atá le rá le rialtas na hAetóipe.”
  
  
  Thum an long arís. “Roghnaigh tú oíche iontach chun é seo a dhéanamh,” a dúirt Jean.
  
  
  “Sin ceann de na fáthanna a roghnaigh mé é.” Ní dócha go dtiocfaidh aon duine go clóis an bhádóir le haghaidh roinnt rudaí anois. Agus ní dócha go gcloisfear aon torann a dhéanaimid.
  
  
  “An bhfuil muid i mbaol a bheith nite thar bord?”
  
  
  - Ní hea. Déanfaidh mé é.'
  
  
  "Cá mbeidh mé ansin?"
  
  
  “Seo,” arsa mise.
  
  
  Bhreathnaigh sí orm ar feadh tamaill. Ansin shín sí amach agus rug sí ar mo ghualainn.
  
  
  “Níl muinín agat asam, a Nick,” a dúirt sí.
  
  
  “Ní i ngach rud,” admhaigh mé. "Níor mharaigh tú Larsen, a Sheáin." Ba mise. Léirigh Gaard gunna orm, ach bhuail sé go talamh tú sula bhféadfadh tú teagmháil a dhéanamh leis. Má fheiceann aon duine mé anocht, caithfidh siad bás. Fast agus ciúin. An é seo ár speisialtacht?
  
  
  'Ní hea.' - Scaoil sí as mo lámh. “Nílim ach ag bailiú eolais. Conas is féidir liom cabhrú?'
  
  
  “Trí do chuid faisnéise a roinnt.”
  
  
  'Céard faoi?'
  
  
  “Nuair a thug siad anseo mé, bhí mé gan aithne; Ceangailte agus gagged ar shínteán. Ach caithfidh go bhfaca tú cá bhfuil an phóirse don deic seo.
  
  
  “Táimid ceithre dheic faoin bpríomh deic,” a dúirt sí. “Sa bhogha, mar a bhfuil an forstruchtúr ar an deic, tá haiste. Téann haiste agus dréimire mór go dtí an dara leibhéal. Téann staighrí ingearacha in aice le seaftaí aerála chuig na trí urlár níos ísle.
  
  
  Chuir mé ceist ar. — “Osclaítear an príomhphaiste go dtí an droichead?”
  
  
  'Tá.'
  
  
  “Méadaíonn sé an seans go mbeifear gafa.”
  
  
  Thosaigh sí ag díchóimeáil an cheamara. Bhí an scriúire sa spól scannáin beag, agus mar sin bhí orm fórsa a úsáid chun na bioráin sna insí a scaoileadh. Cholm an long go buile, agus bhí an uillinn ag a raibh an colm thar a bheith géar toisc go raibh muid chomh fada chun tosaigh. Nuair a tháinig deireadh leis na bioráin, choinnigh Jean an doras in áit agus mé ag díscriú orthu.
  
  
  Nuair a bhí siad imithe, leag mé ar ár blaincéid iad agus le chéile bhrúigh muid an doras scáileáin oscailte. Na insí creaked agus ansin tháinig óna chéile. Bhrúamar go cúramach an doras fada go leor chun ligean dom dul tríd.
  
  
  'Anois, cad é?' - d'iarr Jin.
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. Bhí sé díreach roimh a naoi a chlog.
  
  
  “Táimid ag fanacht,” a dúirt mé, ag filleadh ar an doras go dtí a áit. 'Cé mhéad?'
  
  
  — Go dtí timpeall a deich a chlog, nuair atá an t-uaireadóir leath deiridh cheana féin agus an t-oifigeach faire agus dualgais gan bheith chomh haireach sin a thuilleadh. Mura bhfuil dul amú orm, tá Thule ar an droichead. Ó chonaic Gaard mé ag caitheamh Larsen thar bord, b’fhéidir go mbeadh seans níos fearr agam le Thule thuas ansin.
  
  
  “Tar go dtí an mboth raidió roimh a haon déag,” a dúirt Jean. "Dar le Larsen, cuireann Birgitte Aronsen faoi ghlas í gach oíche timpeall an ama seo agus ansin téann sí chuig ceathrúna an chaptaen."
  
  
  — An bhfuil aon eolas úsáideach eile agat?
  
  
  Shíl sí ar feadh nóiméad. “Ní hea,” adeir sí.
  
  
  Dhún mé na comhlaí taobh thiar dom ionas gur ar éigean a nochtfadh cigireacht tapa a suíomh. Ach dá dteastódh uaim ruathar a chur orthu ar an mbealach ar ais, ní raibh le déanamh agam ach iad a iompú beagán chun iad a oscailt arís. Chuardaigh mé an dara deic ach ní bhfuair mé aon éadaí aimsire. Chuaigh mé mar sin tríd an bpoll i lár an phóirse a chuaigh go dtí an príomh-deic agus scrúdaigh mé cuid de cheathrú an bhádóir. D’fhág duine de na mairnéalaigh sean bríste agus cóta báistí sa bhairille. Bhain mé mo pants agus mo bhróga agus chuaigh isteach pants daingean agus seaicéad.
  
  
  Sheol "Hans Skejelman" sa drochaimsir. Gach nóiméad bhí an bogha ag luascadh sna tonnta, agus chuala mé an t-uisce ag tuairteáil i gcoinne an réamhaisnéis. Rum mé tríd an seomra stórais go dtí go bhfuair mé píosa tarpaulin, a leag mé ar an deic in aice leis an phóirse a bhí ag dul amach, agus dhá phíosa níos lú a d'fhéadfaí a úsáid mar thuáillí. Fuair mé cóta báistí freisin a oireann dom. Bhain mé mo sheaicéad, bhain mé mo léine de agus chuir mé isteach i mo bhróga agus mo bhróga é. Ansin chuir mé mo seaicéad ar ais ar.
  
  
  Chas mé an solas. Sa dorchadas páirce, chuir mé mo lámh ar an luamhán a d'oibrigh na glais hatch go léir agus d'fhan mé leis an Hans Skeielman briseadh tríd an tonn agus ardú go dtí an dromchla arís. Ansin d'oscail mé an haiste agus shleamhnaigh taobh istigh. Chomh tapa agus a thiocfadh liom, rith mé trasna an deic fhliuch i dtreo forstruchtúr an bhogha.
  
  
  Chuaigh bogha na loinge go tóin poill arís agus mhothaigh mé balla d’ardú uisce i mo dhiaidh. Chaith mé mé féin ar an bhforstruchtúr agus rug mé ar an ráille mar a bhuail an tonn mé. Slammed sí mé i gcoinne an miotail agus brú an t-aer amach as mo scamhóga. Bhí an t-uisce ag ruaigeadh timpeall orm, ag tarraingt orm agus ag iarraidh mé a tharraingt isteach san Atlantach dorcha. Lean mé go mór leis an ráille, ag gasadh le haghaidh aer agus ag troid tonn meadhrán.
  
  
  Nuair a shroich an t-uisce mo rúitíní, lean mé ar aghaidh ag bogadh feadh thaobh an chalafoirt den long. Lean mé ar an ráille agus bhrúigh mé mé féin chomh gar agus is féidir don fhorstruchtúr. Bhí an droichead trí deiceanna ar airde, agus ní dócha go raibh oifigigh ná faire ann. Beidh siad sa teach rotha, leis an bhfear stiúrtha. Agus mura bhfaca siad mé ag siúl trasna an deic, ní bheadh siad feicthe agam anois.
  
  
  Rug an chéad tonn eile orm agus mé ag teacht ar rampa taobh an chalafoirt. Rug mé an barra le mo lámha agus crochadh. Ní raibh fórsa na toinne anseo chomh láidir, ach toisc go raibh mé ar bord na loinge, ba mhó an seans go dtarraingeofaí ar bord mé. Bhuail an tríú tonn an deic díreach mar a bhí mé in aice leis an forstruchtúr, agus níor splancscáileán ach beagán uisce ar mo rúitíní.
  
  
  Chlaon mé i gcoinne bhalla cúil an fhorstruchtúr agus lig mé do m'anáil filleadh ar an ngnáth. Bhíomar in aice leis an meánchiorcal, mar sin ní raibh an t-uisce chomh fuar sin go ndeachaigh ár gcosa nimhneach. Bhuaigh mé an chéad bhabhta cois farraige. Ach ansin bhí an dara cath - an bealach ar ais go dtí an boatswain ar. Chun seo a dhéanamh, bhí orm dul isteach sa seomra raidió ar dtús, Birgitte Aronsen a éagumas agus mo theachtaireacht a tharchur.
  
  
  Sheiceáil mé an príomh-deic idir an dá fhorstruchtúr. Bhí an chuid is mó de sa dorchadas, cé gur doirteadh solas isteach ó na fuinneoga cúil. Bhí súil agam dá bhfeicfeadh aon duine mé go gceapfaidís gur ball foirne mé díreach ag déanamh mo chuid oibre. Shiúil mé go dtí lár na loinge agus go tapa d'oscail mé haiste a ba chúis le conair a rith fad iomlán an forstruchtúr bogha. Ní dhearna an phóirse mórán torainn agus é ag oscailt agus ag dúnadh, agus ba cheart go mbíodh mo fhuaimeanna agus mo ghluaiseachtaí báite mar gheall ar creacaí agus groans Hans Skeielman. Chuaigh mé ar aghaidh go ciúin agus d’éist mé le doras oscailte an tseomra raidió. Níor chuala mé tada. Má bhí an t-oibreoir ag éisteacht le haon taifeadtaí, bhí siad socraithe go leibhéal íseal nó bhí cluasáin á caitheamh aici. D'fhéach mé taobh istigh. Bhí sí ina haonar. Shiúil mé isteach amhail is dá mba ghá dom rud éigin a chuardach sa seomra raidió.
  
  
  Shuigh Birgitte Aronsen taobh thiar den deais ar mo chlé. D'fhéach sí suas mar droimneach mo lámh i dtreo a muineál. Fuair sí bás sula bhféadfadh sí screadaíl. Rug mé an corp go tapa agus tharraing mé amach as an eochair atá os a comhair. Ní raibh an torann ard i gceist mura raibh an córas ceangailte le ceathrúna an chaptaen.
  
  
  Chas mé agus dhún mé an doras go cúramach. Sheiceáil mé cuisle agus súile Birgitta chun a chinntiú go raibh sí marbh. Ansin tucked mé mo chorp faoin deais a sheachaint tripping thar é. Bhí an tarchuradóir mór i gcoinne an bhalla starboard. Nuair a chonaic mé é, is ar éigean a d'fhéadfainn caoineadh bua a bhaint amach. Bhí i bhfad níos mó cumhachta aige ná mar a cheap mé.
  
  
  Shocraigh mé an minicíocht, ghlac mé an eochair agus cheangail mé go díreach leis an tarchuradóir. Ní raibh am agam a dhéanamh amach conas a d'oibrigh an painéal. Bhí mé ag súil go raibh na cnaipí tiúnta ag obair sách maith, agus cibé duine a bhí ar dualgas sa Bhrasaíl nó in Iarthar na hAfraice - ní raibh mé cinnte cá raibh muid, ach is cinnte go raibh muid laistigh de raon ceann de na stáisiúin éisteachta sin - ní raibh sé ina chodladh ar dualgas. .
  
  
  Tuarascáil staide shimplí a bhí sa chód, gan bhrí mar ifreann do ghníomhaire namhaid éigin é a bhriseadh de thaisme. Bhí timpeall daichead frása ann, gach ceann díobh laghdaithe go grúpaí éagsúla de cheithre litir. Thug mo theachtaireacht, agus comhartha aitheantais roimhe agus dúnadh í, cúig ghrúpa dom le seoladh. Bhí mé ag súil go gcuirfeadh na daoine a scríobh síos é ar aghaidh láithreach chuig Seabhac toisc go raibh sé an t-aon duine a thuig an meascán frásaí seo a bhí roghnaithe agam.
  
  
  'N3. Gafa ag an namhaid. Leanaim leis an misean. Tá mé ag obair le gníomhaire eile. N3.'
  
  
  Chuir sé an teachtaireacht faoi dhó. Chuir mé an eochair ar ais isteach sa phainéal rialaithe ansin, thóg mé an tarchuradóir as an aer agus rinne mé é a athtiúnadh go dtí an tonnfhad bunaidh. Thit Nick go dtí an doras.
  
  
  Bhí guth le cloisteáil sa dorchla. “Cén fáth a bhfuil an seomra raidió dúnta?”
  
  
  "B'fhéidir go ndeachaigh sí go dtí an sean-fhear cábáin beagán níos luaithe." Gáire. Slamming an phóirse, b'fhéidir an phóirse a théann go dtí an príomh-deic. Labhair na fir Iodáilis.
  
  
  Tógfaidh sé dhá nóiméad ar a laghad orthu an forstruchtúr deireadh a bhaint amach. Agus mé faoi ghlas sa seomra raidió, bhí mé in ann roinnt leideanna míthreoracha a thobchumadh. Tharraing mé corp Birgitte amach ón bpainéal rialaithe agus shín mé amach ar a druim í. Tharraing mé a geansaí thar a ceann agus stróic mé a bra. Tharraing mé síos ansin a pants, Strac mé an creatlach ar fud an zipper agus Strac a mionbhrístíní. Tharraing mé mo pants síos cos amháin ach lig dóibh a chrochadh go páirteach as an taobh eile. Ar deireadh scaipeadh mé a cosa. Ag féachaint ar a corp lean, n’fheadar cad a chonaic an captaen inti. B’fhéidir nach raibh ann ach go raibh sé ar fáil.
  
  
  Léireoidh imscrúdú éifeachtach go tapa nár maraíodh Birgitte ag rapist éigin. Thabharfadh dúthracht ghairmiúil roinnt rianta de Nick Carter le fios freisin, amhail méarloirg agus b’fhéidir gruaig. Ach de réir mar a shleamhnaigh mé amach an doras agus go tapaigh mé mo bhealach chuig an phóirse, chinn mé nach dócha go mbeadh an Hans Skeielman feistithe le haghaidh imscrúdú den sórt sin. Mheas mé go mbeadh an captaen chomh trína chéile faoin méid a tharla dá máistreás nach seiceálfadh sé mo ghluaiseachtaí ach gan sracfhéachaint ar chúrsaí. Agus thaispeánfadh sé go raibh mé faoi ghlas i mo chliabhán.
  
  
  Níor scairt nó níor ionsaigh aon duine mé nuair a tháinig mé ar an bpríomh deic. Rinne mé mo bhealach go dtí taobh an fhorstruchtúr agus uainigh mé mo sprint chun tosaigh chun teacht ar an gcompánach dá mbeadh an t-uisce ag dul thar an bhogha agus ag luascadh as a chéile. Ní dhearna mé ach é. Thóg mo dhara iarracht mé díreach go dtí tosach an fhorstruchtúr agus arís bhuail an tonn mé i gcoinne an mhiotail, ag breith ar an ráille mé.
  
  
  Tá mé i gcruth maith, tá mo chorp láidir agus matáin. Ós rud é gur airm luachmhara i mo cheird iad neart agus seasmhacht, choinnigh mé chun tosaigh iad. Ach ní féidir le duine ar bith an fharraige a shárú le fórsa maol amháin. D’fhéadfainn suí san áit a raibh mé ar feadh na hoíche, ach d’éireodh an ghrian sula laghdódh an fharraige. Ach, ag an nóiméad sin ní raibh an neart agam bogadh ar aghaidh. D'fhan mé le dhá thonn eile ag bualadh orm i gcoinne an fhorstruchtúr. Nuair a rinne mé iarracht iad a chur in am, thuig mé nach raibh mé in ann ach meastachán a fháil ar an spásáil idir an dá bhalla uisce trasna an deic.
  
  
  Go dtí seo, bhí an drochaimsir ina chomhghuaillí agam. Anois, mura n-imíonn mé ar aghaidh agus go dtéim tríd an bpaiste, seans go gcaitear thar bord mé. Agus ba chosúil go mbeadh sé ar an imeall. Rinne mé iarracht dul thar an tsaighead, rud nach raibh le feiceáil ach mar fhigiúr lag dubh, ansin d’fhéadfainn iarracht a dhéanamh greim a fháil uirthi dá mba rud é nach dócha go ndéanfadh mé é sin in aon turas amháin.
  
  
  D'ardaigh an t-uisce arís, an tonn chomh fíochmhar agus ard leis an gceann roimhe. Bhí an bogha díreach ag ardú agus bhí an t-uisce ag sileadh nuair a thosaigh mé ag siúl ar aghaidh, beagnach ag titim isteach ar an deic sleamhain. Thit uisce ar mo ghlúine. Ansin chuig na rúitíní. Thóg mé mo chosa agus rith mé ar aghaidh chomh tapa agus is féidir liom. Chuaigh mé thar an borradh luchtaithe. Thit bogha na loinge - ró-ghasta - ach ní raibh mé in ann stop a chur le mo chuid impulse buile agus greim a fháil ar an gcrann.
  
  
  Chuala mé an fhuaim sucking, pounding an uisce swirling timpeall na srón. D'fhéach mé suas agus chonaic cúr bán ard os mo chionn, agus an forstruchtúr i mo cosán a thuilleadh le feiceáil.
  
  
  Chuas ar aghaidh agus ghuigh mé nach ndéanfainn botún agus go mbuailfinn an phaiste nó an leac mhiotail a raibh orm dul faoi. Bhí a fhios agam go raibh tonna uisce ag titim orm.
  
  
  Anois bhí mo chorp beagnach cothrom, agus bhí an chuma air mar nach raibh ach mo bharraicíní ag baint leis an deic. Mhothaigh mé go raibh mo lámha i dteagmháil le doras an phóirse chruach agus rug mé ar an luamhán a dhún na teanntáin. Socraíodh an t-uisce ar an gcuid íochtair de mo chorp, ag brú go dtí an deic mé agus ag iarraidh mé a bhrú ar ais i dtreo an fhorstruchtúr chun mé a chaitheamh thar bord. Bhain mo mhéara leis an luamhán. Shleamhnaigh mo lámh chlé, ach choinnigh mo dheis ar aghaidh mar a bhí mo chaol na láimhe ag sníomh agus pian excruciating trí mo lámh. Ar feadh nóiméad shíl mé go mbeadh mo joints ghualainn scíth a ligean.
  
  
  Tháinig an gearrthóg a chlúdaigh banna waist mo bhríste gan déanamh. An tonn Strac cuid de mo pants. Shil an t-uisce faoin gceannbhrat, salann i mo shúile agus chuir sé iallach orm greim a choinneáil ar an méid a bhí fágtha agam. Thosaigh mo cheann ag dul amú nuair a bhuail Gaard mé don chéad uair an tráthnóna sin. Mura mbeadh an Hans Skeielman tar éis a bogha a thógáil amach as an uisce go tapa, ní bheadh ionam ach cúpla blúirín ag snámh os cionn an réamhaisnéise.
  
  
  Le mallacht dochreidte, thosaigh bogha an lasta ag ardú arís. An t-uisce rolladh amach mo aghaidh agus dripped as mo chorp. Bhí mo pants fliuch tangled timpeall mo rúitíní, agus mar sin bhí orm mé féin a tharraingt ar aghaidh ag baint úsáide as an hanla haiste. In éadóchas, chaith mé as an éadach fliuch. Bhí an long ag ardú go tapa anois, ag baint amach suaitheantas an chuain go tapa agus ag ullmhú le dul ar ais isteach i mballa uisce eile.
  
  
  Rinne mé iarracht an luamhán a ardú. Níor tharla tada. Thuig mé cad a bhí mícheart. Mo meáchan ar an luamhán bhrúigh sé i bhfad níos déine ná mar is gá a dhúnadh ar an toirt uiscedhíonta. Ach fios a bheith agam cén fáth nach n-aistríonn an luamhán ní bheidh sé ina chuidiú mórán dom nuair a thiocfaidh an chéad tonn eile; Ní raibh an neart agam tornado eile a sheasamh.
  
  
  Bhí an Hansa Skeielman fós ag tumadóireacht. Chas mé leath seal agus bhuail mé an luamhán le mo ghualainn chlé. Chuaigh sé thuas staighre. D'oscail mé an phaiste, rug mé ar an imeall agus shleamhnaigh mé taobh istigh. Rug mo lámh chlé ar an luamhán istigh. Nuair a thit mé, d'éirigh liom greim a fháil ar an luamhán seo. Dhruid an tóin i mo dhiaidh. Rith an t-uisce isteach ar an deic os mo chionn agus mé ag glasáil an phóirse go neamhbhuan. Bhí mo lámh ró-ghar do lár na haise.
  
  
  Bhrúigh mé ar ais agus sníomh timpeall, mo lámh dheas ag bualadh go dian ar an luamhán. Uisce sileadh taobh istigh nuair a slammed mé na teanntáin stoptar. Bhuail mo cheann an phaiste cruach. Groaned mé mar pian lámhaigh trí mo cloigeann. Phléasc soilse geala agus thit mé go mór ar an scaipeadh tarpaulin ar an deic. D'iompaigh an domhan bun os cionn roimh mo shúile - ó ghluaiseacht na loinge, nó ó bhuille eile go dtí an ceann. Ní raibh mé in ann é a rá.
  
  
  Le linn don Hans Skeielman an t-uisce a threabhadh, chuaigh mé ar leath-knels, leath luí ar an tarpa chanbhás, ag iarraidh gan urlacan a dhéanamh. Gortaítear mo scamhóga agus mé ag sú san aer. Gortaíodh mo ghlúin chlé agus mhothaigh mo cheann mar go raibh sé ar tí pléascadh i bpléasc cumhachtach dallóg.
  
  
  
  
  Caibidil 6
  
  
  
  
  
  Ní raibh mé ag sosa ar feadh níos mó ná dhá nó trí nóiméad, cé go raibh an chuma ar leath uair an chloig. Dúirt mo faire 10.35, ach d'fhéadfadh sé a bheith chomh maith 9.35 nó 11.35. Ní fhéadfainn ach buille faoi thuairim a thabhairt faoin athrú crios ama.
  
  
  Fuair mé an lasc agus chas mé ar an solas. Go han-chúramach, bhain mé mo chlóca, a tharraing mé go docht anuas orm féin sular fhág mé an seomra seo. Tar éis dom mo lámha a chaitheamh ar phíosa canbhás, bhain mé mo chuid gruaige go réidh. Bhí siad fós fliuch timpeall an imill ach tirim ar a bharr. Mheasc mé le chéile iad chun na paistí fliucha a cheilt. Ansin bhain mé an éadaí ola. Chaith mé ar an chanbhás é agus thosaigh sé ag glanadh mo chorp. Rinne mé cinnte go raibh mé tirim, ansin rolladh suas píosa beag de chanbhás agus ola-éadaí isteach i bpíosa mór agus d'iompair an pacáiste trí cheathrú an bád. Chuir mé é sa closet taobh thiar de rudaí eile agus chanbhás.
  
  
  Go tobann chuala mé bíp. Rug mé píosa píopa miotail agus chas mé timpeall go tapa. D'oscail an phaiste go dtí an deic íochtair. Chuas mé chun léim nuair a chonaic mé gruaig fhada agus súile dorcha.
  
  
  'Nic?' - arsa Jean.
  
  
  “Is fearr duit a bheith ann,” a dúirt mé léi.
  
  
  “Chuir mé ar mire mé ag fanacht síos agus ag fanacht sa pholl sin. Ar sheol tú teachtaireacht?
  
  
  'Tá.' Luaigh mé go dtí an deic, áit a raibh roinnt orlach uisce ag splancadh timpeall.
  
  
  “Ná tar a thuilleadh,” a dúirt mé léi. “Mura bhfágann muid rian uisce ann, ní bheidh aon fhianaise ann gur fhág muid ár bpríosún aréir.” Fan amach ón staighre sin ar feadh tamaill.
  
  
  Fós naked, bhailigh mé mo bhróga, stocaí, léine agus mionbhrístíní fliuch. Chlaon mé anonn agus lig dóibh titim tríd an phóirse ar an deic íochtair. Ansin bhog mé mo aghaidh fada go leor ionas go bhféadfadh Jean a fheiceáil.
  
  
  “Faigh ceirt chun do chosa a ghlanadh. Ligfidh mé síos iad tríd an bpoll.
  
  
  D'fhan mé go dtí gur chuala mé í ar an staighre. Ansin shuigh mé síos ar imeall an phóirse agus greamaíodh mo chosa go cúramach isteach sa pholl. Mhothaigh mé go gcaithfeadh an t-éadach garbh iad.
  
  
  “Ceart go leor,” a dúirt sí.
  
  
  Chuaigh mé síos an dréimire go tapa, dhún mé an phóirse i mo dhiaidh agus chas mé an láimhseáil. Nuair a shroich mé an deic, d'fhéach mé ar Jean. Sheas sí in aice liom, shorts ina lámh aici.
  
  
  “Sin go léir a d’fhéadfainn a fháil,” ar sise.
  
  
  “Déan deifir,” a d’ordaigh mé. "Lig dúinn dul ar ais go dtí ár cage."
  
  
  Tharraing mé orm mo phants, ach níor thug mé aird ar an gcuid eile de mo chuid éadaí. Stop Jean ag cur a pants fliucha uirthi. Nuair a shroicheamar ár bpríosún, chaith muid ár gcuid éadaí ar an brat. Agus mé ag fidléireacht le doras an scáileáin chun é a chur ar ais ina áit, chuaigh Jean rummaged idir na clúdaigh agus tharraing sé amach na bioráin inse. Thóg sé deich nóiméad orainn iad a fháil ar ais ina n-áit.
  
  
  Chaith mé an balla cúil le mo lámh agus fuair mé mo mhéara salach. Cé gur chuir mé láib ar na bioráin agus na insí, chuir Jean a ceamara ar ais le chéile. Is é an chéad fhadhb eile ná conas fo-éadaí fliuch Jean agus jeans fliuch a mhíniú?
  
  
  Chuir mé ceist ar. “Ar ól tú an t-uisce go léir a bhí uait anocht?” Thóg sí an crúiscín agus nigh mé an blas goirt as mo bhéal fós mo mionbhrístíní agus jeans isteach ar an láthair fliuch.
  
  
  “Is é an mhoráltacht seo go léir: ná déan grá sa drochaimsir le do chosa in aice le crúiscín uisce,” a dúirt mé.
  
  
  Phreab a gáire as na ballaí cruach. “A Nick,” a dúirt sí, “tá tú iontach. Cé mhéad ama atá againn?
  
  
  Bhreathnaigh mé ar m'uaireadóir. "Má thagann siad anocht, beidh siad anseo i leath uair an chloig."
  
  
  Shleamhnaigh lámh Sheáin thart ar mo chom. adhlacadh sí a liopaí i tangle na gruaige ar mo bhrollach. Ansin d'fhéach sí ar dom agus chlaon mé isteach chun póg di. Bhí a liopaí te cosúil le craiceann a droma lom.
  
  
  “Tá a fhios agam conas fianaise a bhailiú go raibh muid ró-ghnóthach an caighean a fhágáil,” a dúirt sí go hoarsely. “Beidh neart marcanna ar na pluideanna.”
  
  
  Bhain mé an ceann deireanach dá cuid éadaí agus bhog mo lámha suas a corp, cupping a cíocha móra. Bhí buntáiste eile leis seo, ag glacadh leis gur aimsigh ár ngearrthóirí Birgitta agus rinne siad an t-imscrúdú mar a bhí sceidealta. Nuair a bhí Jean agus mise ag déanamh grá, ní chuirfeadh siad aon bhac orainn le ceisteanna faoi cad go díreach a tharla sa seomra raidió. Ní raibh muinín agam aisti go fóill. Theastaigh uaithi go mbeadh sé gasta agus buile. Rinne mé é go mall agus go socair d'aon ghnó, ag baint úsáide as mo lámha agus mo bhéal chun orgasm fiabhrasach a thabhairt di. “Déan deifir, a Nick, sula dtagann siad,” lean sí ag rá. Bhí níos lú ná cúig nóiméad caite, agus bhí muid suite taobh le taobh ar na clúdaigh nuair a d'oscail an phóirse a bhí ag dul go dtí ár deic agus tháinig mairnéalach armtha le feiceáil.
  
  
  “Lig dom é seo a láimhseáil, a Nick,” a dúirt Jean.
  
  
  D'éirigh mé as mo chomhaontú. Dá mbeadh sí chun dul isteach chugam, gheobhadh sí bealach.
  
  
  “Tá siad anseo,” a dúirt an mairnéalach le Gaard. "Dúirt mé leat cheana féin ..."
  
  
  — An bhfuil an long ag dul go tóin poill? - Rinne Jean screadaíl, léim go dtí a cosa agus rug sí ar an líon.
  
  
  Stán brónach ar a corp nocht agus thit a jaw. “Táimid ag báthadh, a Nick,” a scread sí, ag casadh orm. “Nílimid ag báthadh,” a dúirt Gaard.
  
  
  Tharraing sí an líontán. “Lig amach as seo mé,” ar sise. Chroith an doras faoi fhórsa a ionsaí buile. "Níl mé ag iarraidh báthadh má tá an long ag dul faoi."
  
  
  “Dún suas,” a dúirt Gaard. D'fhéach sé ar mo chorp naked, clúdaithe go páirteach ag an brat, agus gáire. “Tá an chuma ar an scéal go raibh tú ag iarraidh an bhean a mhaolú, a Chartúir,” a dúirt sé. “Rinne mé iarracht í a chur ar a suaimhneas,” d’fhreagair mé go tirim. “Ar an drochuair, thit ár gcrúiscín uisce mar gheall ar an rolladh seo. Anois, dá mbeifeá chomh cineálta...
  
  
  “Téigh go hifreann,” adeir sé.
  
  
  “Táimid ag báthadh,” a scread Jean go hysterically agus deora ag ardú ina súile. - Lig amach mé, an tUasal Gaard. Déanfaidh mé rud ar bith duit. Gach. Lig amach mé.'
  
  
  “Nach leor an méid a tharla anocht duit fós?”
  
  
  “Damn gleoite,” a dúirt Jean, ag gol níos airde fós. “A Fhéillini, mura ndúnann tú suas, iarrfaidh mé ar mhairnéalach tú a lámhach sa scornach,” a dúirt Gaard go fuar. Bhreathnaigh sé orm. - Cá fhad atá sé seo ar siúl, a Chartúir?
  
  
  'Ar feadh na hoíche. Bheadh sí go breá mura mbeadh cur isteach agat. Sílim go mór gur cheart duit maor a chur síos le seat fuisce do Sheán.
  
  
  “Cuir maor síos? An bhfuil aon smaoineamh agat cad é mar atá ar an deic, a Chartúir?
  
  
  - Conas ba chóir a fhios agam?
  
  
  "Ceapaim." - D'fhéach sé thart. “Dúirt mé le Captaen Ergensen go bhfuil tú sábháilte anseo.” Ach má mharaigh duine éigin máistreás seanfhear, is féidir leat a bheith ag súil go n-éireodh leis ar feadh tamaill.
  
  
  Dúirt mé. - An bhfuil sí a máistreás?
  
  
  "Birgitte, an fear comhartha."
  
  
  “Bean chasta le gunna,” arsa mise.
  
  
  'Tá. Agus d’éignigh duine éigin agus mharaigh í aréir. Dúirt mé leis an gcaptaen nach tusa a bhí ann. Ba chóir go mbeadh áthas ort gur mar sin atá an scéal.
  
  
  D'imigh Gaard agus an mairnéalach. Chuaigh Jean i bhfostú in aghaidh an bhalla go dtí gur dhún siad an phóirse, a cuid giollaí ag macalla tríd an spás beag. Nuair a chas sí ar shiúl ó na miotail agus thosaigh sé ag gáire, d'fhéach mé uirthi le súile cúng.
  
  
  “Is fearr go gcloiseann tú níos airde fós,” a dúirt mé. “B'fhéidir go bhfuil siad ag éisteacht. Tá sé seo go hiontach, ach caithfimid leanúint ar aghaidh ar feadh cúig nóiméad eile.”
  
  
  Lean sí ar aghaidh ar feadh ceithre nóiméad eile. Seó chomh maith a bhí ann gur shocraigh mé go bhféadfainn muinín a chur sa chick CIA craiceáilte seo.
  
  
  Ní raibh aon rud le rá faoi cad a bhí le tarlú, agus níor thaitin liom dul as bealach AX, ach chomh fada agus a fuair duine againn na sonraí ar ais go dtí na Stáit Aontaithe, d'fhéadfaimis na Borgias a bhualadh.
  
  
  Shuigh Jean ar an brat agus d’fhéach sé orm. - Ar dúirt sé éigniú, a Nick?
  
  
  “Inseoidh mé duit cad a tharla, a Sheáin,” arsa mise.
  
  
  D’inis mé an scéal iomlán di, lena n-áirítear a bhfuil sa teachtaireacht a sheol mé.
  
  
  “Níor cheap mé go gcaithfeá bean a éigniú, a Nick,” a dúirt sí, agus í ag rith a lámh síos mo chos.
  
  
  Níor fhan muid i Cape Town chomh fada sin. Bhí Gene agus mise in ann é seo a mheas. Bhí muid sa urrann ancaire. Cibé rud a bhí ar an Hans Skeielman a dhíluchtú i Cape Town ní raibh aon áiseanna calafoirt ag teastáil. Mar sin bhíomar ar ancaire sa chuan ar feadh sé huaire agus trí nóiméad déag.
  
  
  Mar sin féin, ina measc siúd a d'fhág an long bhí Blocks. Tháinig sé seo i m'intinn an lá dár gcionn nuair a tháinig an tUasal Thule agus ceathrar mairnéalach chun Jean agus mé féin. Ní raibh an aimsir taobh amuigh de Rinn an Dóchais an-taitneamhach, ach shocraigh an captaen de réir dealraimh go gcaithfimid scíth a ligean ar an deic.
  
  
  - Cad mar gheall ar cithfholcadh agus éadaí glan? - Dúirt mé le Tula.
  
  
  “Más mian leat,” ar seisean.
  
  
  Ní raibh ach mairnéalach amháin ar faire nuair a thug mé cith, agus ba léir gur mheas Thule gur duine i bhfad níos contúirtí í Jean, mar choinnigh sé súil ghéar uirthi agus í ag cith. Ach nuair a d’athraigh mé éadaí, ní raibh deis agam Hugo, Wilhelmina nó Pierre a thabhairt amach as mo bhagáiste; ba dhaoine gairmiúla iad na daoine a bhí ar bord na loinge.
  
  
  Ag deireadh an lae thug an Captaen Ergensen sinn go dtí an droichead le ceistiú. “Tá eagla orm go bhfuil amhras orm faoi choir uafásach, an tUasal Carter,” a dúirt an captaen.
  
  
  'An tUasal. D’inis Gaard rud éigin cosúil leis dom aréir,” a dúirt mé.
  
  
  “Is gníomhaire namhaid thú ar bord,” a dúirt sé. "Ní dhéanann sé ach ciall go bhfuil amhras orm go bhfuil tú."
  
  
  'Cad a tharla?' D'iarr mé.
  
  
  D'fhéach sé ó Jean chugam agus ansin ar ais go Jean. -Tá a fhios agat seo, nach bhfuil?
  
  
  Bhí an Captaen Ergensen ag iarraidh labhairt faoina bhrón. Sheol Birgitte Aronsen faoi ar feadh roinnt blianta, agus bhí a gcaidreamh éirithe ina ábhar magadh i measc na foirne. Bhí Jean agus mise ina strainséirí a bhféadfadh sé a ghrá ciúin a insint di. I Norfolk, chuir sí bac ar dhul chun cinn mairnéalach, agus ba é an fear seo a bhí in amhras faoi Ergensen faoi dhúnmharú agus éigniú. “Thit mé amach ag Cape Town é,” a dúirt an captaen, ag cur deireadh lena scéal.
  
  
  “Mar sin rith sé amach chun duine éigin eile a éigniú,” a dúirt Jean. 'Níl i ndáiríre.' Ní raibh braon greann i gáire an chaptaein. “Tá naisc ag an nGinearál Borgia ar fud na hAfraice. Agus cad is fiú beatha mairnéalach Ioruach ar an mór-roinn chontúirteach seo?
  
  
  Ag filleadh ar ár bpríosún, dúirt Jean liom: “Anois tá fear neamhchiontach maraithe mar gheall orainne.”
  
  
  'Neamhchiontach?' - Shrugged mé mo ghualainn. “Gene, níl aon duine a oibríonn do na Borgias neamhchiontach. Déanfaidh mé iarracht mo naimhde a scrios ar gach bealach is féidir."
  
  
  “Níor smaoinigh mé air roimhe seo,” a dúirt sí.
  
  
  Ba mheascán aisteach de neamhchiontacht agus léargas Jean. Cé go raibh sí ina gníomhaire cheana féin le roinnt blianta anuas, níor minic go raibh am aici smaoineamh ar rudaí. N'fheadar an mbeadh sí ina cuidiú nó ina hualach nuair a bhuaileamar leis an Borgia seo. Is gnáthamh laethúil ár gcleachtas deic. Lá arna mhárach bhí cead againn cith a ghlacadh. Agus thosaigh mé ag imirt fichille leis an captaen.
  
  
  Oíche amháin, nuair a bhí muid arís in uiscí trópaiceacha, chuir sé chugam. D'fhan Jean ar an bunc faoi chábán an bhádóir. D’ordaigh sé dom a bheith faoi ghlas ina chábán leis féin.
  
  
  D'iarr mé air. - "Nach bhfuil tú ag glacadh rioscaí?"
  
  
  “Tá mo shaol i mbaol do chuid faisnéise, a Uasail Carter,” a dúirt sé ina dhroch Bhéarla. Thóg sé píosaí fichille agus bord as an mbosca. “Ba mhaith leis an nGinearál Borgia bualadh leat.” Cad atá tú ag dul a dhéanamh, a Mháire? Carter?
  
  
  'Déan cad é?'
  
  
  “Níor chuir na Meiriceánaigh gníomhaire tar éis ginearál riamh roimhe seo. Tá a fhios aige faoi do chéim Killmaster. Tá mé cinnte gurbh fhearr leis thú a earcú ná tú a chur i gcrích.
  
  
  "Rogha suimiúil."
  
  
  - Tá tú ag imirt do chluichí liom, a Mháire. Carter. Leis an nGinearál Borgia ní bheidh am agat le haghaidh cluichí. Smaoinigh ar cé leis ar mhaith leat freastal air."
  
  
  An tráthnóna dár gcionn stadamar sa Mhuir Rua agus forklift ag bogadh taobh leis an Hans Skeielman. Bhog an borradh luchtaithe tosaigh na roicéid go dtí an taobh istigh den lódóir. Bhog Jean agus mé isteach ina chuid lasta, a bhí á choinneáil ag gunpoint ón taobh thiar ag mairnéalach Ioruach, agus ón tosaigh ag hArabaigh le raidhfilí ina seasamh ar an teach rotha. An tUasal. Chuaigh Garda linn.
  
  
  Chlaon mé i gcoinne an ráille adhmaid agus d'fhéach sé ar an Hans Skeielman seol ar shiúl. Ar dtús ní fhaca mé ach solas an chalafoirt, ach ansin mhéadaigh an t-imréiteach agus chonaic mé solas bán ar an deireadh.
  
  
  “Níor shíl mé go gcaillfinn an t-umar seo, ach táim uaim cheana féin,” arsa mise.
  
  
  Tugadh orduithe taobh thiar de mo dhroim i Araibis. Níor léirigh mé gur thuig mé.
  
  
  “Téann airgead do thicéad chuig cúis mhaith,” a dúirt Gaard.
  
  
  - Borgia? - D'iarr Jean.
  
  
  'Tá. Beidh tú ag dul dó freisin.
  
  
  Bhí a chuid Iodálach uafásach, ach thuig an fhoireann é. Chuaigh siad in éineacht linn faoin deic agus bhí muid faoi ghlas sa chábán. Ba é an rud deireanach a chonaic mé ná seol triantánach ag éirí aníos. D’inis gluaiseacht ár loinge dúinn cúrsa trasna na farraige i dtreo chósta na hAetóipe.
  
  
  Ó na giotaí comhrá a chuala mé trí na ballaí adhmaid, chinn mé go raibh muid áit éigin ó thuaidh ó Assab agus ó dheas de Massawa. Thit muid ancaire. Dhreap grúpa fear ar bord. Bogadh na diúracáin timpeall an deic. Roinnt uaireanta chuala mé fuaim na mboscaí pacála á n-oscailt.
  
  
  “Cé chomh sábháilte agus atá na diúracáin seo?” — Chuir mé ceist ar Jean i gcogar.
  
  
  'Níl a fhios agam. Deirtear liom nár ghoid an Borgia na maidhmitheoirí do na cinn chogaidh núicléacha, agus tá a fhios agam nach bhfuil breosla iontu.
  
  
  Más rud é go raibh na fuaimeanna a choinnigh mé ag éisteacht cad a shíl mé go raibh siad, ansin bheadh Borgia a chruthaigh eagraíocht sách inniúil. Is gnách go smaoiníonn formhór na ndaoine ar dhiúracáin mar mheaisíní maraithe sorcóireacha atá comhdhéanta de dhá nó trí chuid. Ach i ndáiríre tá siad comhdhéanta de chodanna iomadúla, agus ní fhéadfadh ach foireann mhaith, an-mhór faoi stiúir speisialtóir roicéad, triúr a dhíchóimeáil in aon oíche amháin. Thar linne bhí sé cosúil go raibh an daonchumhachta riachtanach ag obair ann i ndáiríre.
  
  
  D'éirigh an cábáin stuffy. Tá cósta Eritrean na hAetóipe ar cheann de na réigiúin is teo ar domhan, agus bhí an ghrian ag ardú go tapa. Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin díghlasáladh doras an chábáin agus osclaíodh é. Bhí Gaard le feiceáil ag an doras agus gunna meaisín Rúiseach ina láimh. Taobh thiar dó sheas beirt mairnéalach le hairm. D'iompair an tríú mairnéalach cuach éadaí. “Bhí a fhios agat cá raibh tú ag dul, a Chartúir,” a dúirt Gaard. “Dá n-oirfeadh do bhróga dom, ligfinn duit dul tríd an bhfásach i slipéir.”
  
  
  “Bhí a fhios agam faoi Danakil,” admhaigh mé. “Ar bhain tú an trealamh fásaigh go léir as mo mhála aclaíochta?”
  
  
  - Níl, ach buataisí agus stocaí tiubh. Tá sé mar an gcéanna le Miss Fellini. Beidh tú gúna freisin cosúil le dúchais.
  
  
  Chlaon sé go dtí an fear leis na héadaí. Thit an fear ar an deic adhmaid é. Nod eile ó Ghaard. Chuaidh sé siar as an gcábán. Shiúil Garda i dtreo an dorais. Cuireadh an gunna submachine in iúl dúinn gan teip.
  
  
  “Athraigh,” ar seisean. “Ní féidir le fear bán dath a chraiceann a athrú. Ach má fhaigheann duine éigin leoin agus hyenas a maróidh tú, ní ba mhaith liom tú a bheith aitheanta le do chuid éadaí. Beidh gach rud áitiúil, ach amháin do bhróga agus uaireadóirí. Chuaigh sé amach, slammed an doras agus faoi ghlas é.
  
  
  “An bhfuil an méid a deir sé á dhéanamh againn, a Nick?” - d'iarr Jin.
  
  
  “An bhfuil a fhios agat rogha eile nach scaoileann siad linn láithreach?”
  
  
  Thosaigh muid a undress. Níorbh é seo an chéad uair dom éadaí Arabacha a chaitheamh, agus bhí a fhios agam go raibh na róbaí seo a raibh cuma chasta orthu i bhfad níos praiticiúla ná aon rud a fheicimid ar domhan an Iarthair. Bhí an fabraic dhonn garbh do lámh, agus bhí an cábáin ocsaigin-ídithe míchompordach te. Bhain mé mo cheannbheart ar feadh nóiméad.
  
  
  -Cad ba cheart dom a dhéanamh leis an veil seo? - d'iarr Jin.
  
  
  “Dún suas,” a dúirt mé léi. "Agus coinnigh do chuid éadaí seachtracha daingean le do chorp." Moslamaigh iad formhór na bhfear anseo. Glacann siad i ndáiríre le siombailí na gcaismeachta ban."
  
  
  D'fhill Gaard agus d'ordaigh dúinn éirí as an mbád. Chuir mé orm mo hata agus chuaigh muid suas staighre. Bhí an ghrian ag taitneamh ar uiscí gorma an chuain bhig áit ar thiteamar ancaire, agus gaineamh an fhásaigh sínte siar. Dhreapamar síos go dtí an bád beag ag baint úsáide as dréimire rópa. Agus go luath tógadh muid chun an chladaigh.
  
  
  D'fhéach Jin thart don charr. Níor tharla sé seo. “Lig dúinn dul,” a dúirt Gaard.
  
  
  Shiúil muid trí chiliméadar ar doimhneacht. Faoi dhó chuaigh muid trasna ar bhóithre, seachráin ar ghaineamh agus carraigeacha trucailí móra. Ní raibh an chuma orthu go raibh siad ró-ghnóthach, ach nuair a thiocfadh linn gar d’ordódh Gaard dúinn stopadh agus fir le déshúiligh a chur ar lorg aon trácht a bhí ag teacht. Gaineamh lom a bhí sa tír-raon den chuid is mó, ach bhí an fásach lán de chnoic agus aibhneacha timpeallaithe ag aillte. Tar éis dúinn dul thar an dara bóthar, chasamar ó thuaidh agus chuaigh muid isteach i gceann de na gleannta cúnga. Chuaigh muid isteach i gcarbhán camel.
  
  
  Bhí timpeall seachtó cúig camall i bhfolach i measc na gcarraigeacha. Bhí marcach ag gach éinne. Bhí meascán teangacha á labhairt ag na fir. An t-aon teanga a d’fhoghlaim mé ná an Araibis. Chuala mé freisin roinnt teangacha a bhaineann leis an Araibis, canúintí Somáilis b'fhéidir. Ní raibh sé deacair na fir a bhí i gceannas a fheiceáil. Bhí siad gléasta go difriúil. Agus shuigh go leor gan hataí faoi scáth na gcarraigeacha. Bhí a gcraiceann donn éadrom. Bhí siad ar mheánairde agus chaith siad stíleanna gruaige tonnacha arda. Bhí earlobe forked agus bailiúchán bráisléid ag a bhformhór. Ní raibh mórán eolais agam don tasc seo, ach thug na daoine ó AX rabhadh dom faoin Danakil, daoine a bhí ainmnithe as an bhfásach a rialaigh siad. Ba chuimhne iad na hiarlaí scoilte ar an gcéad namhaid a mharaigh siad; trófaithe is ea bráisléid don oiread comhraic atá buaite ag an laoch.
  
  
  “Tá níos mó ná céad camall ag dul isteach sa tír cheana féin,” a dúirt Gaard.
  
  
  “Tá roinnt dul chun cinn déanta agat,” a dúirt mé. “Gabh greim ar an bplá,” do bhí a fhreagra.
  
  
  Chuir a fhreagairt ionadh orm. Rinne mé staidéar ar an radharc seo ar feadh tamaill, agus ansin thuig mé cén fáth gur fhreagair cúntóir na hIorua chomh do-chruaiteach. Bhí Gaard sa bhreis ar an turas seo, mairnéalach a bhí as áit sa bhfásach. D'ardaigh sé as an gcarraig ar a raibh sé ina shuí nuair a tháinig an Danakil wiry, grinning Danakil. “Is é seo Luigi,” a dúirt Gaard san Iodáilis. "Ní Luigi é a fhíorainm, ach ní féidir leat a fhíorainm a rá."
  
  
  Má cheap Gaard gur dúshlán é seo, ní raibh aon rún agam freagra a thabhairt. Tá tallainne agam do theangacha in éineacht le go leor tuiscint choiteann go mbeadh a fhios agam cathain is ceart ligean orm nach dtuigim rud éigin.
  
  
  D'fhéach Danakil ar Gaard gan stad. Lena lámh chlé, ghuigh sé ar Ghaard an gunna a chur uaidh. Bhí an mairnéalach mór ag iarraidh agóid a dhéanamh, ach ansin d'athraigh sé a intinn. Thiontaigh Danakil chugainn.
  
  
  “Carter,” a dúirt sé, ag cur in iúl dom. "Fellini". D’fhéach sé ar Jean.
  
  
  “Tá,” arsa mise.
  
  
  Ní raibh a Iodálach níos fearr ná Gaard. Ach níl sé i bhfad níos measa ach an oiread.
  
  
  - Is mise ceannasaí do charbhán. Táimid ag taisteal i dtrí carbhán. Cad ba mhaith leat a iarraidh?'
  
  
  Chuir mé ceist ar. - 'Cé chomh fada?'
  
  
  "Ar feadh cúpla lá. Tá na camaill ag iompar ár n-uisce agus ár lasta don Ghinearál Borgia. Tá na fir agus na mná go léir ag dul. Níl aon rud sa bhfásach seo ach mo mhuintir agus bás. Níl aon uisce ach amháin má tá tú Danakil. Ar thuig tú é seo?'
  
  
  'Tá.'
  
  
  'Fine.'
  
  
  “Luigi, tá an fear seo contúirteach,” a dúirt Gaard. “Is marfóir gairmiúil é. Mura ndéanaimid ...
  
  
  “An dóigh leat nár mharaigh mé mórán daoine?” Bhain Luigi na bráisléid ar a láimhe. D'fhan sé impassive, ag féachaint ar dom. “An maraíonn tú do chomhraic le piostal, a Chartúir?”
  
  
  'Tá. Agus le scian. Agus le do lámha.
  
  
  Luigi aoibh. “D’fhéadfadh tusa agus mise a chéile a mharú ar an turas seo, a Chartúir.” Ach níl sé ceart. Ba mhaith leis an nGinearál Borgia bualadh leat. Agus tá tú timpeallaithe ag daoine a chosnóidh tú ó naimhde Danakil. An bhfuil aon rud ar eolas agat faoin bhfásach seo?
  
  
  - Tá a fhios agam rud éigin faoi seo.
  
  
  'Fine.'
  
  
  D'fhág sé. chomhaireamh mé a bráisléid. Mura mbeadh ceann caillte agam, bheadh sé ceithre bliana déag. Bhí amhras orm gur taifead áitiúil a bhí ann, ach rabhadh níos fearr a bhí ann ná mar a d’fhéadfadh Luigi a chur in iúl in aon fhocal.
  
  
  Go déanach ar maidin, bhunaigh thart ar an tríú cuid den ghrúpa carbhán agus chuaigh siad amach. Agus mé ag faire orthu imeacht, bhí meas agam ar an eagraíocht. Bhí Danakils éifeachtach. Líneáil siad na camaill go tapa lena gcuid marcaigh, thug siad na príosúnaigh agus na fir a bhí le barrachas isteach sa lár agus tharraing siad siar, ag scanadh an cheantair lena súile, cé go raibh siad fós i bhfoscadh an gharráin. Thuig fiú na tiománaithe camel cruinneas míleata an fhoirmithe. Ní bhíonn siad ag argóint faoin áit ar chuir a gceannairí iad. Ní dhearna na fir a bhí ag cosaint na bpríosúnach scairt ná buille, ach thug siad orduithe ciúine a cuireadh i gcrích go tapa. Chuir na príosúnaigh féin an-suim ionam.
  
  
  Bhí slabhraí orthu ag cuid acu, cé go raibh na codanna níos troime bainte. Mná ab ea cuid acu, an chuid is mó acu le craiceann dorcha arís. Ní fhulaingt go hoifigiúil í an Aetóip, mar thír shibhialta atá ag lorg ceadú an domhain san fhichiú haois, sclábhaíocht. Ar an drochuair, níl na traidisiúin nua tar éis dul i bhfeidhm go hiomlán ar roinnt cónaitheoirí i dtír ollmhór na hAfraice. Ó am go chéile, téann rialtais i dtíortha Oirthear na hAfraice agus na hÁise ar fud an Aigéin Indiaigh ar stailc ar thrádálaithe sclábhaithe, ach ní smaoineodh aon oifigeach rialtais ar fearg a chur orthu nó seasamh ina mbealach. Coinníonn ceannaithe san fheoil dhaonna airm phríobháideacha, agus beidh go leor céadta bliain ann sula gcuirfear deireadh le nós fear amháin ag sclábhaíocht duine eile.
  
  
  - An sclábhaithe iad na cailíní seo? - D'iarr Jin go ciúin.
  
  
  'Tá.'
  
  
  Aoibh sí go searbh. “Lá amháin nuair a bhí mé i mo dhéagóir, chuaigh muid cailíní chun féachaint ar scannán ciúin. Thaispeáin sé go raibh slua de mhná a raibh cumhdach scantúil orthu á ndíol ag ceant. Bhíomar go léir ag gáire agus ag caint faoi cé chomh uafásach agus a bhí sé a bheith ag ceant mar sin. Ach bhí ár gcuid fantasies féin ag gach duine againn fúinn féin sa chás sin. An gceapann tú go mbeidh mé i ndáiríre ag maireachtáil an fantaisíochta seo, Nick?
  
  
  “Tá amhras orm faoi,” arsa mise.
  
  
  'Cén fáth nach bhfuil?'
  
  
  - Toisc gur gníomhaire gairmiúil tú. Ní dóigh liom go mbeadh an t-ádh leat a bheith i do bhean chéile le ceannaire éigin. Ba mhaith le Borgia a fháil amach cad atá ar eolas againn araon, agus is dócha go bhfuil an bastard neamhthrócaireach.
  
  
  “Go raibh maith agat,” a dúirt sí. “Is cinnte go bhfuil a fhios agat conas gáire a dhéanamh do dhuine éigin.”
  
  
  “Cén fáth nach bhfuil tú beirt dúnta suas?” - A dúirt Garda.
  
  
  "Cad chuige nach gcuirfeá d'aghaidh faoi chrúb an chamaill," d'fhreagair Jean é.
  
  
  Sin an rud a thaitin liom faoi Jean - bhí a instincts troda ag teacht lena heaspa tuiscint choiteann. Lig Gaard amach roar nimhneach a chaithfeadh eagla a chur ar gach camall sa cheantar, léim chun a chosa agus chastar a dhorn chun í a bhaint den charraig ar a raibh muid inár suí.
  
  
  Rug mé ar a lámh, chaith mé mo mheáchan ar aghaidh, chas mé mo chromán agus mo ghualainn, agus chaith mé isteach ar a dhroim é.
  
  
  “Tá gach rud scriosta agat anois,” a dúirt mé le Jean. Rith roinnt danakils suas chugainn. Nuair a chonaic siad Gaard ina luí ar an urlár, rinne cuid acu gáire. Chuir comhrá tapa in iúl dom go raibh an cúpla duine a chonaic mé ag caitheamh Gaard go talamh ag tabhairt tuairisce do na daoine eile é.
  
  
  Sheas Garda suas go mall. “Carter,” ar seisean, “maróidh mé thú.”
  
  
  Chonaic mé Luigi ina seasamh i gciorcal timpeall orainn. N'fheadar cad a bhí ar siúl ag na Danakils seo. B’fhéidir go raibh Gaard ag iarraidh mé a mharú, ach ní raibh aon rún agam é a mharú. ní leomhfainn. Agus ní dhéanfadh an teorannú seo an troid níos éasca.
  
  
  Bhí sé ard, cúig throigh ar a laghad, agus fiche punt maith níos troime ná mise. Má d'éirigh leis bualadh orm lena dhorn ollmhór nó má rug sé orm, bhí mearbhall iomlán orm. Chuaigh sé chugam lena lámha ardaithe. Braggart ab ea Gaard, láidir go leor chun mairnéalach rámhaíochta a bhualadh nuair a ordaíodh dó é, ach ba chreach éasca é do ghníomhaire AH dá mbainfeadh sé úsáid cheart as a chuid oiliúna.
  
  
  Garda ionsaí. Sheas mé go dtí an taobh agus láithreach chiceáil le mo chos dheas mar a d'athraigh mé seasamh. Bhí róba fada an fhásaigh im' bhealach, mar sin níor leag mo lóchrann é. Arna mhoilliú ag na héadaí, níor rug mo chos ar Gaard ach go dromchlach sa scairt, rud a d’fhág nach raibh ann ach crónán agus é ag dul i léig beagán. Dove mé go dtí an talamh agus rollta, clocha géara pollta mo dhroim. Nuair a sheas mé suas arís, chuaigh mé tuislithe agus mhothaigh mé lámha i mo dhiaidh ag brú orm ar ais isteach i lár an chiorcail, os comhair an Danakil a bhí ina sheasamh.
  
  
  D'ionsaigh sé arís. Chuir mé bac ar a ionsaí fiáin ar dheis le mo bhrollach dheis, chas mé ionas gur chaill a bhuille mé, agus rug sé air le stailc chlé idir a shúile. Growled sé, chroitheadh a cheann. Rug a chic chlé isteach sna heasnacha mé agus gasped mé mar lámhaigh pian trí mo chorp.
  
  
  D'ionsaigh Garda arís, ag luascadh a dhorn. Ducked mé faoina arm agus chuir an dá lámh ar a bholg agus cófra. Mhothaigh mé a dhorn mór i dtír ar mo dhroim. Ag dul siar dom, phóg mé ceann eile dá chléibh agus d’éirigh liom breith ar a smig le mo dhorn clé. Chuir an buille air seasamh suas, ach níor theastaigh uaidh titim. Chaith mé mo mheáchan ar fad ar mo lámh dheas, rud a bhuail ceart faoin gcroí é. Thit Garda.
  
  
  Tháinig guth Araibis ó mo dhroim: "Maraigh an bastard seo."
  
  
  Go mall rolladh Gaard anonn agus fuair sé síos ar a ghlúin amháin. Bhog mé chun aidhm mo bhróg trom fhásach faoina smig. Shroich sé le haghaidh an piostal ar a chrios. Ba chóir go raibh sé gar, ach shíl mé go raibh sé ag dul a shoot sular shroich mé é.
  
  
  Figiúr i donn flashed ar chlé. Bhuail fuaim an smig an gunna fomheaisín as lámha Ghaard. D'ardaigh an raidhfil arís agus thuirling sé le timpiste ar cófra Gaard, pinping go talamh é.
  
  
  “Stop,” a d’ordaigh Luigi. Chas sé an raidhfil agus dhírigh sé ar an nGarda seans maith.
  
  
  Rug airm láidre orm ón taobh thiar agus bhrúigh mé chuig mo chorp. Ní raibh mé in aghaidh.
  
  
  “Sé…” thosaigh Garda.
  
  
  “Chonaic mé é,” arsa Luigi. "Chonaic mo mhuintir é."
  
  
  Phócaigh sé Gaard le bairille an ghunna. 'Éirigh suas. Fágann tú leis an gcéad charbhán eile.
  
  
  Ghéill Garda. D'ardaigh sé a piostal. Bhí na Danakils fós timpeall orainn. Chaith sé súil feargach i mo threo agus chuir sé an t-arm ina holster. Bhí ceathrar danakils in éineacht leis agus é ag siúl amach le céimeanna clumsy.
  
  
  Chlaon Luigi. Na fir a bhí ag gabháil dom lig dom dul. Chuir Luigi a raidhfil in iúl don charraig a raibh Jean ina shuí agus shuigh mé síos. “Deir tú gur mharaigh tú daoine le do lámha féin, a Chartúir,” a dúirt sé. - Cén fáth nár mharaigh tú Gaard?
  
  
  “Bhí eagla orm nár mhaith leat é.”
  
  
  “Ba bhreá liom é. An té a thugann ordú don fharraige ní ordaíonn sé sa bhfásach. Carter, ní dhéanfaidh tú iarracht mé a mharú.
  
  
  Bhí an-iontas air agus d'aontaigh mé leis.
  
  
  D’fhág an dara carbhán tráthnóna. An oíche sin chodail muid sa canyon. Dhá uair dhúisigh mé agus chonaic mé na dúchasaigh ina seasamh garda.
  
  
  An lá dár gcionn chuamar siar.
  
  
  
  
  
  Caibidil 7
  
  
  
  
  
  Ní fhaca mé Luigi le compás riamh, cé gur minic a chonaic mé é ag déanamh staidéir ar na réaltaí san oíche. Is cosúil nach raibh sextant amh fiú aige. De réir dealraimh, bhí an oiread sin eolach aige ar an spéir réaltach go bhféadfadh sé ár suíomh a chinneadh uaidh. Nó b'fhéidir go raibh sé ag leanúint rian a d'fhéadfadh sé a léamh. Dá mba é sin an cás, d'fhéadfadh sé dul láithreach agus a chéim draoi a fháil. Is fairsinge ollmhór gainimh é go leor d’oirthear Dhanaccil agus chomh naimhdeach sin don bheatha go n-imíonn aibhneacha iomlána agus go ngalaíonn siad isteach i bpanna salainn.
  
  
  Rinneamar dul chun cinn maith, in ainneoin an teas dian agus na stoirmeacha gainimh ó am go chéile a chuir iallach orainn éadaí garbha a tharraingt thar ár n-aghaidh agus huddle le chéile. Cé nach raibh ionam ach príosúnach agus mar sin aineolach ar dhul chun cinn an charbháin, thuig mé cén fáth a raibh Luigi ag cur iachall orainn dul i gcruachás. D’ól na daoine beagán uisce, agus níor ól na camaill ar chor ar bith.
  
  
  Ar an gceathrú lá dár dturas, agus muid ag dul trí fhásach clúdaithe go hiomlán le gaineamh, gan bhriseadh ag foirmíochtaí carraige, tháinig slua Danakils ag screadaíl agus ag béicíl ar chlaífort gainimh ar dheis agus thosaigh siad ag lámhach chugainn le gunnaí.
  
  
  Mhionnaigh an tiománaí i mo dhiaidh go glórach agus chaith sé a ainmhí go talamh. Rinne mé cinnte go tapa gur fhan an camel idir mé féin agus na hionsaitheoirí. Bhí éad orm leis na hainmhithe capricious seo, ní hamháin toisc go raibh boladh chomh holc orthu, ach freisin toisc go raibh an chuma orthu go mbainfeadh siad taitneamh as greim a fháil ar aon duine a tháinig ró-ghar dóibh. Ach anois mheas mé nach raibh greim camel chomh tromchúiseach ná piléar raidhfil.
  
  
  Bhí a gcuid camaill íslithe go talamh cheana féin ag na marcaigh go léir agus thosaigh siad ar a gcuid gunnaí a bhaint dá guaillí. I bhfolach sa ghaineamh in aice le rump an chamail, mheas mé an fórsa ionsaithe ag cúig déag nó fiche fear. Bhí cúigear is fiche tiománaithe agus seisear garda againn, chomh maith le ceathrar ban agus beirt phríosúnach fireann. Chaith na piléir gaineamh i m'aghaidh agus d'éirigh mé siar. Bhí mé taobh thiar de chamall sách ramhar agus ní bheadh na piléir imithe chomh héasca sin. Shíl mé Wilhelmina áit éigin ar bord an Hans Skeielman agus theastaigh uaithi go raibh sí liom. Tháinig roinnt ionsaitheoirí laistigh de raon an Luger.
  
  
  Thit ar a laghad beirt dár ngardaí Danakil, mar aon le roinnt de na mahouts. Dhiúltaigh an t-ionsaí iontas ár mbuntáiste ó thaobh uimhreacha de. Murar féidir le Luigi agus a chuid daoine damáiste a dhéanamh go tapa, táimid i dtrioblóid mhór. Ar ámharaí an tsaoil, bhí an iomaire gainimh díreach ar ár gceart. Dá mbeadh aon duine ar an taobh eile, bheimis básaithe sa tine chros.
  
  
  Bhí camel in aice láimhe ag screadaíl agus é buailte le piléar. Scoilt a chuid crúba spréáilte cloigeann an tiománaí. Thosaigh mé a bheith in amhras faoi shábháilteacht mo dhídean féin. Ansan do chrom mo chamall, ó eagla nó ó chomhbhá ar an gcamhal créachtaithe. Sheas an tiománaí suas. Cursing, scaoil sé as an sean-raidhfil M1 a bhí aige. Go tobann scaip sé a airm leathan, tuislithe ar ais agus thit go talamh.
  
  
  crawled mé i dtreo dó. Bhí fuil ag sileadh as poll ina scornach. Chuala mé screadaíl na mban, agus thit beirt fhear eile ar mo dheis ... Chaill an piléar mo ghlúin le orlach.
  
  
  “Ní mór dúinn idirghabháil a dhéanamh,” a dúirt mé. Rug mé ar raidhfil M1 an tiománaí agus chuaigh mé ar ais thart ar thurnán an chamaill. Agus mé ag luí ansin scaoil mé danakil agus é ag rith síos an cnoc. Dove sé ar aghaidh. Bhí mé mar aidhm ag an ionsaitheoir eile. Chliceáil an gunna. An piléar whistled thar mo cheann.
  
  
  D'fhreagair mé láithreach agus chuaigh mé ar ais go tapa i dtreo an tiománaí marbh, an gaineamh ag sileadh isteach i mo chuid éadaí. Chuaigh a chrios lón lámhaigh fite fuaite ina chuid éadaí donn agus bhí orm é a chasadh faoi dhó chun é a shaoradh. Ag an nóiméad sin níor tháinig piléar amháin in aice liom. Fuair mé iris nua ammo go tapa agus chas mé chun féachaint ar an gcomhrac dóiteáin.
  
  
  Bhí thart ar dhosaen de na hionsaitheoirí fós ina seasamh, ach ar a laghad bhí go leor urchair fired againn chun stop a chur lena gcéad ionsaí. Ag seasamh nó ar a ghlúine ar an bhfána ghainmheach, scaoil siad linn. Glúine mé síos agus roghnaigh mé sprioc. Fired mé uair amháin. Chonaic mé an fear ag gol, ach de réir dealraimh níor mharaigh mé é. Cursing an ML mar an arm míleata is measa riamh, choigeartaigh mé a aidhm beagán ar dheis agus fired arís.
  
  
  Ísliú sé a raidhfil. Bhí mé ró-bhfad ar shiúl chun a léiriú a fheiceáil, ach shíl mé go raibh cuma mearbhall air. Ag tabhairt aidhm chúramach, scaoil mé arís. Thit sé a cheann sa ghaineamh, jerked a chos arís agus arís eile agus froze.
  
  
  Léim laoch ard ar an taobh clé den líne ionsaitheoirí chun a chosa agus thosaigh sé ag lámhaigh i mo threo. Shíl mé go gcaithfidh a aidhm a bheith uafásach, ní raibh piléar amháin fiú gar dom, ach ansin screamed mo camel. Rinne sé iarracht éirí ar a chosa nuair a bhris an piléar cuid den mheáchan ar a dhroim. Bhog mé go dtí ceann an charbháin ionas nach mbeinn i gcosán an ainmhí eaglach. Phreab urchair an gaineamh thart ar an gcéad chamall eile, agus dúirt scairteanna tobanna ón dá thaobh den charbhán liom go raibh na laochra ionsaithe ag iarraidh iachall a chur ar ár gcamaill teitheadh. Bhí seacht nó ocht gcamall ar a gcosa cheana féin, ag luascadh anonn is anall, ag satailt ar na cosantóirí. Thit na thugs a n-arm agus rith i dtreo iad. Thit beirt fhear arís, lámhaigh na meirleach.
  
  
  Rith mé ar aghaidh i dtreo an charbháin go dtí gur shroich mé na príosúnaigh, áit a bhfuair mé áit oscailte le lámhach. Bhí na hionsaitheoirí i bhfad níos dlúithe anois, agus de réir mar a chaith mé mé féin ar mo bholg chun aidhm a ghlacadh, bhí a fhios agam go raibh muid ag dul a chailleadh. Ba chosúil go raibh an laoch ard ar thaobh na láimhe clé den líne namhaid ina cheannaire orthu. Thóg sé dhá urchar orm é a thabhairt anuas.
  
  
  An garda Danakil ar mo chlé scairt rud éigin, sheas sé suas agus fired isteach sa líne druidim. Thit meirleach eile. Ansin thit an garda freisin. Bhí trí shots fágtha agam. Lámhaigh mé ar cheann de na ionsaitheoirí.
  
  
  Bhreathnaigh mé timpeall. Níorbh fhéidir liom cuimhneamh ar an áit ar thit mé ammo M1. Ach áit éigin, agus na camaill á seachaint agam, caithfidh gur scaoil mé iad. Rug mé ar raidhfil an gharda tite. Lee-Enfield a bhí ann, gunna maith, ach sean. Ag súil go mbeadh sé fós ina lámhaigh maith, dhírigh mé é ar na hionsaitheoirí druidim a bhí ag druidim linn. Thit ceann eile, lámhaigh sa bholg ag raon gar.
  
  
  Ghlaoigh sraith shots amach ar mo chlé, agus thit beirt ionsaitheoirí eile. Níor fhan ach ceathrar nó cúigear sa líne, ach bhí siad ag druidim go tapa. Chliceáil mo ghunna. Folamh. “Diabhal é,” a bhéic mé.
  
  
  Lámhaigh Danakil mé deich troigh ar shiúl. Agus fós theip air bualadh orm. Chas mé an gunna go tapa agus bhuail sé in aghaidh leis an Butt. Mar a thit sé, bhuail mé arís, shattering araon an stoc adhmaid agus a cloigeann.
  
  
  D'iompair sé scian ar a chrios. Thit a raidhfil ró-fhada uaidh le sroicheadh agus an chéad ionsaitheoir eile cumhdaithe donn ag druidim. Rug mé scian agus chuas síos chun aghaidh a thabhairt ar an meirleach ionsaí. D'ardaigh sé a ghunna ard, agus ducked mé faoina buille buile. Bhí an gaineamh tacaíocht lag, mar sin an buille scian a bhí beartaithe agam go dtí an boilg ach innilt a easnacha.
  
  
  Scread sé agus é ag eitilt anuas orm. Chas mé go tapa chun rith ina dhiaidh. Scairt roinnt shots eile timpeall orainn, agus ina dhiaidh sin bhí screadaí agus scata laochra ag troid lámh-le-láimh. Thit mo chéile comhraic a raidhfil agus tharraing sé amach scian.
  
  
  Chuir meangadh gáire ar a aghaidh nuair a thuig sé nach Danakil mé. Bhí a bráisléid ag lasadh sa ghrian. Tháinig cogadh mórthimpeall orainn, ach tháinig laghdú ar an gcruinne dúinn beirt.
  
  
  Sheas sé ar aghaidh go meargánta, ag coinneáil an scian os a chomhair. ducked mé agus tharraing ar ais. Chuir an lann cam isteach orm. Bhí an chuma mícheart ar an láimhseáil. Dá mbeadh Hugo liom, dhéanfainn ionsaí muiníneach ar an bhfear, ach d’fhan an stiletto ar bord a chuir damanta lasta ón Iorua.
  
  
  Lean mé ar aghaidh ag céim siar, ag cur faitíos ar eagla agus ar mhearbhall agus ag ligean orm go raibh cuid de hypnotized ag an lann luascadh. Bhí áthas iomlán ar Danakil anois agus níor thug sé aird ar an méid a bhí á dhéanamh agam le mo lámha. Bhí sé dírithe go hiomlán ar an scian a thumadh isteach i mo bholg. Chrom mé níos doimhne agus níos doimhne, ag céim siar agus ag ligean do mo ghlúine an brú a bhí orm a sheasamh. Nuair a bhí an t-achar eadrainn i gceart, d'ísligh mé mo lámh chlé go tapa go talamh, scoop mé suas roinnt gaineamh agus chaith isteach ina shúile é.
  
  
  Is cinnte go raibh an seanchleas sin ar eolas aige, ach is dócha nár shíl sé go raibh a fhios agam é. Shleamhnaigh barr a lann óna chosán agus é ag scríobadh m’aghaidh. Léim mé ar aghaidh go tapa, d'ardaigh mé mo lámh chlé faoina lámh dheas chun an lann a shraonadh, agus slais le mo lann féin. Bhí a bholg stróicthe go hiomlán óna chéile. scread sé.
  
  
  Chuaigh Danakil ar ais, fuil ag stealladh as a bholg stróicthe. Le mo lámh chlé sínte amach, ghearr mé a lámh leis an scian. Thit sé a arm agus chuaigh mé suas arís agus bhuail sé sa chroí. B'fhéidir go raibh mo arm clumsy, ach rinne a úinéir déanach gach iarracht a chinntiú go raibh an pointe an-ghéar.
  
  
  Thit mo chéile comhraic go talamh. Dove mé air agus twirled an scian ina cófra go dtí gur stop sé. Léim mé suas agus d'fhéach sé timpeall. Sheas grúpa fear i róbaí donn timpeall orm. Ár? Nó grúpa ionsaitheach?
  
  
  “Buail an scian sin, a Chartúir,” a dúirt Luigi, ag brú na fir eile ar leataobh.
  
  
  Thit mé mo arm.
  
  
  Chrom sé síos, phioc sé suas é agus dúirt, "Ní féidir le go leor daoine danacil a mharú chomh héasca, Carter."
  
  
  Dúirt mé. - Cé a dúirt go raibh sé éasca, a Luigi? -An bhfuil an cath buaite againn?
  
  
  'Tá siad marbh.' Ghlaoigh lámhaigh amach. - Nó beagnach. Cabhraigh leo uisce a bhailiú.
  
  
  Chuaigh muid ó dhuine go fear, ag tógáil gach fleascán. Lámhachadh naimhde fós ag análú sa cheann ag Danakil gáire Luigi. Chonacthas dom go bhféadfaí cuid acu a leigheas go fóill chun fónamh mar sclábhaithe, ach níor thug mé an smaoineamh seo chuig mo ghardaí.
  
  
  Agus muid ar ais go dtí an wagon agus cruachta na buidéil uisce, go leor acu déanta as craicne ainmhithe, dúirt ceann de na tiománaithe rud éigin agus motioned mé ar aghaidh. Lean mé í go dtí an áit a raibh na príosúnaigh eile bailithe.
  
  
  "Ba mhaith liom tú a fheiceáil, a Carter," a dúirt Luigi. "Is féidir leat insint do Borgia conas a tharla sé."
  
  
  Leagan Jean ar a cuid éadaí garbh féin. Ghearr duine éigin a fo-éadaí agus nocht sé a corp. Bhí an poll beag díreach faoi bhun a brollaigh chlé ag cur fola fós.
  
  
  “Bhí sé ag tús an chatha,” a dúirt an bhean in Araibis.
  
  
  D'fhreagair mé í sa teanga chéanna. "Bullet óna?"
  
  
  “Ón bhfásach,” ar sise.
  
  
  Mhothaigh mé cuisle Jean. Bhí sí marbh. Dhún mé a súile agus tharraing mé a cuid éadaí. Bhí sé íorónta, ach ní raibh a fhios agam fós an raibh sí ina gníomhaire maith nó nach raibh. Ní raibh a fhios agam ach go mb’fhéidir gurbh é an taistealaí ab fhearr a bhí aici, “Tá mé Cosúil le Sclábhaí i bhFásach na hAetóipe,” dá mbeadh sí fada go leor chun é a scríobh. Dúisím.
  
  
  Dúirt Luigi liom in Araibis: “D’éiligh Garda gurbh í do bhean chéile í. Tá sé seo fíor?'
  
  
  'Tá.'
  
  
  "Níl aon duine fágtha beo do dhíoltas." Tá an té a mharaigh í chomh marbh anois is atá sí, Carter.
  
  
  “Tá,” arsa mise arís.
  
  
  N'fheadar cad a tharla dá ceamara.
  
  
  “Labhraíonn tú Araibis,” a dúirt Luigi go ciúin. “Ach ní chuideoidh sé seo leat cairdeas a dhéanamh leis na hAfarsaigh.”
  
  
  - Afars?
  
  
  ‘Mo mhuintir. Muintir Danacil.
  
  
  “Faoi láthair, a Luigi,” arsa mise, “ní theastaíonn uaim do mhuintir chomh mór le mo chairde.”
  
  
  'Tuigim. Is féidir leat í a adhlacadh. Adhlacadh mé mo mhuintir."
  
  
  D'athghrúpáil an carbhán, ach chaith sé an lá ag adhlacadh na marbh, Jean san áireamh, agus ag déanamh amach cé na camaill a d'fhéadfadh an chuid eile den bhealach a dhéanamh chuig campa Borgia. D'éirigh ceithre chamall as smacht agus imithe isteach sa bhfásach, bhí naonúr nó níos mó marbh nó gortaithe go dona chun leanúint ar aghaidh. Tá dhá chamall déag againn agus deich dtiománaí fágtha. Ghníomhaigh dhá cheann de na ceithre Danakils mar thiománaithe, ag fágáil Luigi agus laoch eile mar gharda. Ní bhfuaireamar camaill na n-ionsaitheoirí.
  
  
  Agus mé ag éisteacht leis an bplé idir Luigi agus na drovers, thug mé faoi deara go raibh fabhar déanta ag na hionsaitheoirí dom. D'iarr sé. - “Cad a bhí ar na camaill a bhí ar iarraidh?”
  
  
  “Bhí dhá cheann acu ag iompar uisce. Ach tá go leor dár crúiscíní briste. Leis an uisce a thógamar ón namhaid, agus an cúpla prócaí agus craicne a bhí fágtha againn, is beag duine againn a bheadh in ann an tobar a bhaint amach beo.”
  
  
  “Ceart go leor,” ar seisean. "Luchtaigh uisce agus bia ar an gcéad chamall."
  
  
  Shuigh mé faoi scáth ceann dár camaill shláintiúla, ag iarraidh a dhéanamh amach conas ceamara Jean a aimsiú. Is dócha nár cheart dom é a choinneáil ar aon nós fiú dá mbeadh sé aimsithe agam, ach ar bhealach éigin bhí súil agam go ligfeadh Luigi dom é a choinneáil ar chúiseanna sentimental. Mar Mhoslamach dúthrachtach, bhí sé cinnte faoi inferiority na mban, ach mar fhear a raibh cónaí air i ndomhan éadrócaireach ina bhféadfadh an bás a bheith i bhfolach i gcónaí taobh thiar den dumhcha eile, d'fhéadfadh sé a bheith buíoch as an mothú a bhí ag an bhfear dá pháirtí thar a bheith cumasach. .
  
  
  Cé chomh luachmhar agus a bhí na huirlisí sa seomra? Bhí mé cinnte fós go raibh lionsa de phiostal aonair .22 ag Jean áit éigin. Níor inis sí gach rud dom faoina misean, díreach mar níor inis mé di faoi mo chuid féin. Ar ndóigh, is dócha go raibh an lionsa seo fós ar bord an Hans Skeielman. Ansin chonaic mé duine de na tiománaithe ag siúl leis an gceamara seo. Déan dearmad faoin smaoineamh seo, chinn mé. Níorbh fhiú an baol a bhain le hamhras Luigi.
  
  
  D'oibrigh na fir go crua chun an t-ualach a bhogadh agus tar éis timpeall uair an chloig thairg Luigi mo chabhair. D'oibrigh mé cosúil le capall agus ar a laghad trí huaire, nuair nach raibh aon duine ag féachaint, d'éirigh liom páirteanna leictreonacha a bhí tar éis sleamhnú amach as boscaí scáinte faoin gaineamh a cheilt. D'éirigh liom freisin cúpla cófra a oscailt agus mé ag athlódáil. Agus bhí an chuma ar an scéal nach dócha go n-ullmhódh Cesare Borgia na trí mhion-diúracán mar a bhí súil aige.
  
  
  
  
  Caibidil 8
  
  
  
  
  
  Trí lá ina dhiaidh sin, gan mórán uisce, fuaireamar sinn féin i dtír go hiomlán difriúil. Bhí go leor cnoc creagach ann. D'fhás plandaí íseal. Dúirt an grins ar aghaidheanna na mahouts agus na gardaí liom go raibh muid gar don uisce. Ní aistear éasca a bhí ann. Chaill muid dhá chamall eile. Leagan siad síos ar an gaineamh agus dhiúltaigh a fháil ar bun, fiú tar éis iad a dhíluchtú.
  
  
  “Ná caith do chuid urchair orthu,” a dúirt Luigi. “Cuir an t-uisce ar aghaidh chuig ainmhithe eile.”
  
  
  Tá an linn snámha beag agus tá an t-uisce scamallach. Ní raibh ann ach poll sna carraigeacha le toir bheaga timpeall air. Bhlais an t-uisce alcaileach. Mar sin féin, dúirt eagna fásach na dtiománaithe go raibh sé sábháilte le hól, agus, chomh fada agus is eol dom, is é an t-uisce is blasta ar domhan é. Don chéad chuid den turas bhíomar ar chiondálacha dian, agus le trí lá anuas tugadh fiú níos lú uisce dúinn, ionas go raibh muid díhiodráitithe go praiticiúil.
  
  
  D'ól ár gcamaill go greedily, ag ísliú leibhéal na linne go tapa. De réir dealraimh, bhí earrach faoi thalamh ann a choinnigh luas le galú agus a shíolraigh isteach sa talamh mórthimpeall. Chuir na camaill tartacha spéis orm, agus thuig mé go raibh na treibheacha fásaigh ina gcónaí leo i saghas symbiosis. Dhealraigh sé beagnach dodhéanta go bhféadfadh aon ainmhí talún an oiread sin uisce a shlogadh gan a bheith ata agus ag fáil bháis. Chothaigh na tiománaithe iad agus rinne siad cinnte go raibh an t-ualach compordach dóibh agus ceangailte go docht.
  
  
  “Cuirfimid campa ar bun anseo anocht, Carter,” a dúirt Luigi liom. “Ar maidin amárach, nuair a bheidh an tobar lán arís, líonfaimid na creathanna le huisce.”
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “Cad é má tá uisce ag teastáil ó dhuine éigin eile?”
  
  
  Rinne sé gáire. 'Leoin?'
  
  
  "Nó daoine."
  
  
  Thapáil sé an gunna. “Má tá go leor acu, a Carter, tabharfaimid gunna eile duit.”
  
  
  An oíche sin lasamar dhá thine: ceann do na drovers, na gardaí danakil agus na príosúnaigh, an ceann eile do Luigi agus aon duine eile ar theastaigh uaidh cuireadh a thabhairt. Thug sé cuireadh dom.
  
  
  “Beidh muid ag an Borgias i gceann dhá lá, Carter,” a dúirt sé.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Cé hé Borgia?"
  
  
  - Nach bhfuil a fhios agat sin?
  
  
  "Just ráflaí."
  
  
  "Gossip". Scairt sé isteach sa tine. Níl na ráflaí seo, na scéalta seo a insíonn fir an charbháin faoin nGinearál Borgia, go maith. Tháinig sé go dtí ár dtír blianta fada ó shin. D’fhéadfaimis é a mharú, ach d’iarr cuid dá chomh-treibheacha orainn féachaint air mar chara agus caitheamh leis mar sin. Gheall Borgia saibhreas agus sclábhaithe dúinn má chuidímid leis. Mar sin chabhraigh muid leis.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "An bhfuil saibhreas agat anois?"
  
  
  'Tá. Saibhreas den sórt sin. Luaigh sé go dtí an carbhán. Tháinig screams na mban chugainn ó thine eile. Chonaic mé isteach sa dorchadas a scar muid. B’éigean do thriúr ban sclábhaithe a gcuid éadaí a bhaint díobh agus rug na fir orthu. Thosaigh roinnt troideanna amach. Bhreathnaigh mé siar ar Luigi. Rinne sé neamhaird de cad a bhí ag tarlú ann.
  
  
  “Is sclábhaithe iad,” a dúirt sé. “Sin an fáth go bhfuil siad againn.” Thug an Ginearál Borgia go leor daoine anseo, cuid acu níos gile ná tú féin. Agus tá mná ag teastáil uathu. Is é seo an saibhreas an Borgia.
  
  
  - Agus nach maith leat é?
  
  
  “Is breá le laochra a mhná céile, a airm agus a chamaill. Tá cónaí ar mo mhuintir ar an talamh seo níos faide ná mar is féidir le haon duine a rá. Tá a fhios againn nach bhfuil áit ar bith ag go leor de na daoine a thug Borgia leis. Agus cé gur chosain muid ár dtír i gcónaí ó Chríostaithe Amhara ó thuaidh, nílimid ag iarraidh troid i gcoinne na ndaoine a bhfuil na hairm aisteach sin acu atá na Borgias ag tógáil. Cén fáth a ndeachaigh tú ar bord long Garda?
  
  
  "Chun a fháil amach cé hé Borgia."
  
  
  "Is é seo cad atá ag tarlú." - Luigi gáire brónach. “Rinne fir eile iarracht a fháil amach. Chuaigh cuid acu isteach sa ghinearálta. Tá an chuid eile marbh. Tá súil agam go mbeidh tú páirteach leis.
  
  
  Níor fhreagair mé.
  
  
  "Nach bhfuil sé?"
  
  
  “Ní hea, a Luigi,” arsa mise. “Tá an ceart agat a bheith san airdeall ar a chuid pleananna.” Ag am éigin, gheobhaidh naimhde an Borgia é agus scriosfaidh siad é. Maróidh siad freisin iad siúd atá ag troid leis an Borgia."
  
  
  'Mo mhuintir?'
  
  
  'Tá.'
  
  
  Scairt sé isteach sa tine arís. “Le linn m’athar, tháinig daoine a thug Iodálaigh orthu féin anseo. Bhí airm aisteacha acu, eitleáin agus buamaí ina measc. Amhara Rialaigh Críostaithe sna sléibhte, rialaigh Gauls sa deisceart. Ach chuir na hAfracaigh i gcoinne. Chuaigh na hIodálaigh isteach sa bhfásach agus fuair siad bás. Bhí sé i gcónaí ar an mbealach seo. Má dhéanann daoine ón taobh amuigh ionradh ar Danakil, gheobhaidh siad bás.
  
  
  Ag tine eile, bhí triúr ban ceangailte le pionnaí sa talamh, agus d'aontaigh na Danakils ar an nós imeachta maidir le héigniú. Luigi motioned mé ar shiúl. Chuaigh mé go dtí an áit cheaptha, in aice le sclábhaí eile, nach raibh mé in ann a thuiscint, agus cuachta suas i mo éadaí seachtracha. An oíche sin dhúisigh mé trí huaire. Uair amháin nuair a screadaíl beirt bhan ag an am céanna, uair amháin nuair a chas an leon, agus uair amháin gan aon chúis le feiceáil. Agus bhí Luigi ina dhúiseacht i gcónaí.
  
  
  Bhí ceithre cheathrú sclábhaithe ag príomhchampa Borgia, ceann amháin do mhná agus trí cinn d'fhir. Bhí siad timpeallaithe ag sreang dheilgneach agus luigh siad i gorges caol i measc na gcnoc creagach. Bhí pubaill a cuireadh in aice le toir agus spriongaí ceaptha do cheannairí agus do dhaoine saora. Tháinig grúpa danakils ag rith i dtreo ár gcarbhán. Thosaigh siad ag caint le Luigi. D’fhág a dteanga gan urlabhra mé. Ach ag breathnú ar gothaí Luigi agus ag breathnú orm ó am go chéile, ghlac mé leis go raibh sé ag cur síos ar troid. Thug grúpa gardaí mé go tapa chuig ceann de na campaí sclábhaithe. D'oscail siad an geata agus d'ordaigh dom dul isteach.
  
  
  “Caithfidh gur Meiriceánach thú,” a dúirt glór Briotanach ar mo dheis. Chas mé timpeall. Tháinig fear chugam le cos amháin ar mhálais. Shín sé a lámh.
  
  
  “Nick Carter,” a dúirt mé.
  
  
  “Eideard Smythe,” ar seisean. “Tá ráflaí ann go raibh tú sa CIA nó aonad spiaireachta de shaghas éigin. Cad a tharla don bhean sin a bhí in éineacht leat?
  
  
  “Tá sí marbh,” a dúirt mé, ag cur síos ar an ionsaí ar an gcampa. “Bastards bloodthirsty, na Danakils,” a dúirt sé. “Gabhadh mé cúig bliana ó shin. Bhí mé ansin i mo chomhairleoir ar phatról arm na hAetóipe nuair a bhuaileamar le grúpa fear Borgia. Sin nuair a chaill mé mo chos. Is mise an t-aon duine a tháinig slán. Is cosúil go bhfuil spraoi ag Borgia mé a choinneáil beo agus ligean dom an obair salach ar fad a dhéanamh.
  
  
  Edward Smythe chuma thar a bheith bréagach dom. D'fhéadfadh gach rud a dúirt sé a bheith fíor, ach bhí a chamchuairt falsa Béarla i bhfad ró. Fós féin, d'fhéadfadh sé a bheith an-úsáideach.
  
  
  “Ní dóigh liom go bhfuil aon dochar ann a admháil gur spiaire mé,” a dúirt mé. "Tá siad ag súil go bhfaighidh mé amach cad atá ar bun ag an bhfear Borgia seo."
  
  
  “Tá sé beartaithe aige an domhan fucking ar fad a ghlacadh ar láimh,” a dúirt Smythe ag gáire. - Inseoidh sé duit faoi go luath. Conas a fuair siad tú?
  
  
  “Bhí mé ar bord báirse fiáin ag gabháil ó Norfolk go Massawa. Agus mé ar an deic ag baint suilt as mé féin agus ag déanamh comhghairdeas liom féin ar an gclúdach, bhí an dara maité agus grúpa mairnéalach le gunnaí le feiceáil. Ní raibh aon bhealach a raibh mé in ann cur i gcoinne. Ó shin i leith tá mé i mo phríosúnach.
  
  
  - Aon smaoineamh conas a fuarthas amach thú?
  
  
  'Tá.' Chlaon mé orm smaoineamh ar feadh nóiméad chun cinneadh a dhéanamh cé mhéad a d’fhéadfainn muinín a bheith agam as Smythe. “Bhí gníomhaire KGB ar bord. Mharaigh mé í, ach go dtí seo tar éis a dúirt sí le duine éigin ar an bhfoireann cé mé. Maíonn an dara cara go bhfaca sé mé a mharú an fear, ach tá amhras orm faoi.
  
  
  “Caithfidh sé gur Gaard é, an Ioruach bréan sin,” arsa Smythe. - Dála an scéil, Carter, ní oibríocht KGB é seo. Dá mbeadh a fhios ag na Rúisigh faoin áit seo, bheadh siad chomh sásta í a scriosadh as aghaidh an domhain is atá ag bhur rialtas. Cúpla seachtain ó shin bhí spiaire Rúiseach againn go dtí go ndearna sé an-mhíshásta ar an nGinearál Borgia. Thug Smythe timpeall an champa mé, agus chuir sé roinnt príosúnach Amhara agus Eorpaigh eile in aithne dom - beirt Ghearmánach, Sualainnigh agus Seiceach. Tháinig siad go léir go Danakil ag creidiúint go raibh siad fostaithe ag Borgia agus dar críoch suas mar sclábhaithe.
  
  
  “Fuaimeanna blasta,” a dúirt mé le Smythe.
  
  
  “Sea, chomh fada agus a fhanann tú i do sheirbhíseach dílis nach dteipfidh ar ordú amháin.”
  
  
  Tar éis lóin bhí deis agam bualadh le Borgia. Ní raibh aon smaoineamh agam faoi d'aon ghnó. Is iad na grianghraif amháin a chonaic mé a tógadh roinnt blianta ó shin agus thaispeáin siad corradóir polaitiúil tanaí gan súile. Ní raibh an fear a bhí ina shuí ar an gcairpéad tiubh sa phuball mór tanaí ná súile báite. Bhí sé coirtithe ag an ghrian, agus a shúile chuma beagnach lifeless.
  
  
  “Suigh síos, a Chartúir,” a dúirt sé le cuireadh. Shuigh mé síos ar an taobh eile den tábla íseal áit a raibh sé ina shuí. Scaoil sé amach dhá danakil armtha a thug anseo ón gcampa mé. Agus ag an am céanna chuir sé an piostal ag crochadh ar a chrios in áit inrochtana go héasca. “Chuala mé scéalta suimiúla fút,” ar seisean.
  
  
  "An bhfuil siad fíor?"
  
  
  “Is féidir leat muinín i gcónaí as Luigi, Carter.” Dhearbhaigh sé dom go raibh baint agat le teacht slán sábháilte ár gcarbhán deiridh. Mar sin b'fhéidir go bhfuil ceann agam duit.
  
  
  “Shábháil mé mo shaol,” a dúirt mé. "Ní raibh suim ag na bandits seo mé a shábháil."
  
  
  - Ceart go leor. Fíon?'
  
  
  “Le do thoil,” arsa mise. Rinne mé iarracht gan gáire mar a dhoirteadh sé go cúramach an fíon lena lámh chlé agus a rith an ghloine trasna an tábla. Chaith sé an leacht dearg beagnach mar bhí sé ag féachaint orm chomh dian sin.
  
  
  “Dar le Gaard, tá tú an-chontúirteach, cé go ndeir sé nár mharaigh tú an fear comhartha.” An bhfuil sé seo fíor, Carter?
  
  
  'Ní hea.'
  
  
  'Is dóigh liom freisin.' D’ardaigh sé a ghuaillí. - Ach nach bhfuil sé tábhachtach. Cén fáth ar tháinig tú anseo?'
  
  
  “D’iarr rialtas na hAetóipe cabhair orainn,” a dúirt mé.
  
  
  — An oibríonn tú le chéile leis an KGB?
  
  
  ‘Ní hea. Cé go dtuigim go bhfuil an suim chéanna acu ionat.
  
  
  “Tá sin ceart,” ar seisean. - Díreach cosúil leis na Síne. Cad is cúis leis an spéis seo, a Chartúir?
  
  
  "Fiche trí diúracáin."
  
  
  - Bhuel, cé chomh cainteach atá tú. Dhiúltaigh do chomhghleacaí Rúiseach rud ar bith a insint dom.”
  
  
  gáire mé. “Sílim go bhfuil a fhios agat cá bhfuil na diúracáin seo. Ba mhaith liom fiú a insint duit cén fáth ar chuir siad anseo chugam - cén fáth a bhfuil siad de dhíth ort? Cén fáth ar chuir tú trí dhiúracán Minuteman le do liosta siopadóireachta?
  
  
  “Déan dearmad ar na Mionúir sin,” a d’ordaigh sé.
  
  
  Doirt Borgia roinnt fíona dom agus dhoirt sé gloine eile dó féin. D'iarr sé. - “Ar chuala tú trácht riamh ar Prester John?”
  
  
  "An t-impire legendary sin a rialaigh an Aetóip sa Mheán-Aois."
  
  
  “Tá tú ag fáil níos gaire don fhírinne, a Chartúir.” Ach ní finscéal é Prester John, ná Banríon Sheba. Chuir an bheirt seo a ndóthain miotais ar fáil do na hAetóipe chun go gcreidfeadh siad gurbh iad na daoine ab fhearr san Afraic ar fad. Beidh siad sásta a rá leat gurb í seo an t-aon tír san Afraic nach raibh forlámhas Eorpach ar eolas aici riamh. Ar ndóigh, bhí beagán spraoi ag na Breataine anseo ag deireadh an chéid seo caite, agus bhí na hIodálaigh anseo sna 1930í, ach déantar dearmad áisiúil ar fhíricí mí-thaitneamhach den sórt sin. Agus tá fonn orthu Preispitéir nua John a choróin.”
  
  
  Dúirt mé. - "Tú?"
  
  
  'Sea, mise.'
  
  
  Má bhí Borgia craiceáilte, ní raibh sé go hiomlán dúr. Ina theannta sin bhí diúracáin núicléacha aige. Mar sin shocraigh mé caitheamh leis mar dhuine ciallmhar.
  
  
  D'iarr mé air. - “Ní dóigh leat go ndéanfaidh rialtas na hAetóipe agóid?”
  
  
  'Tá. Ach ní féidir leo Danakil a rialú. Agus sin an fáth a chuaigh siad go Meiriceá. Agus ansin tagann N3, Nick Carter. Killmaster ó AX. Agus cá bhfuil tú anois, a Chartúir?
  
  
  “Tá mo chuid oibre á dhéanamh agam. Bhí orm a fháil amach cad a bhí ar bun agat.
  
  
  “Déanfaidh mé do thasc níos éasca ansin, a Chartúir,” a dúirt sé. “Ba mhaith liom Oirthear na hAfraice a rialú. Tháinig Prester John ina finscéal mar gheall ar timpeallaithe sé é féin leis na trúpaí is fearr in Oirthuaisceart na hAfraice ar fad agus stop a chur le cúngú an Ioslam. Timpeallaithe mé mé féin leis na laochra is fearr sa domhan nua-aimseartha. An bhfaca tú mo mhuintir?
  
  
  “Danakils,” a dúirt mé.
  
  
  “Níl aon eagla orthu. Níl de dhíth orthu ach ceannaire agus airm nua-aimseartha."
  
  
  “An Danakils iad na meirleach sin a d’ionsaigh an carbhán agus a chuir cosc ort na trí Nóiméadaí sin a ghlacadh chomh maith?”
  
  
  “Rinneas duit,” ar seisean go feargach. “Agus tá an triúr miontuairiscí seo á gcur le chéile anois, a Chartúir.” Tá cuid de na heolaithe roicéad is fearr ar domhan ag obair dom. Agus go luath beidh an t-ainm Cesare Borgia ina ainm tí ar fud an domhain."
  
  
  “Shíl mé gur Carlo Borgia an t-ainm a bhí ort.”
  
  
  “Díbirt Carlo Borgia as an Iodáil, daonlathas ciotach a d’fhéach na cumannaigh a bhí chomh dícheallach céanna lena ghlacadh. Amadán óg a bhí i Carlo Borgia a rinne iarracht an lucht oibre a fháil chun vótáil ar son a mhórmhaitheasa agus a rinne iarracht polaiteoirí coiriúla a ruaigeadh agus iad ag ionramháil vótóirí féin. Dhíbir an Iodáil Carlo Borgia. Mar sin beidh an Iodáil i measc na gcéad tíortha a chuirfidh ambasadóirí chuig Cesare Borgia.”
  
  
  “Taobh thiar d’athair na bhfíor-Chesare bhí an eaglais,” arsa mise.
  
  
  “Na habair níos mó faoin Cesare bunaidh,” a dúirt sé. “Rinne siad gáire agus magadh fúm ar scoil. - “Tá d'athair pósta le do mháthair, a Cheasar”? . “Cá bhfuil Lucretia? »
  
  
  Chonaic mé é ina shuí. “Seo duit Lucretia,” a dúirt sé, ag glaoch ar an gcloch.
  
  
  D’oscail an brat pubaill agus sheas bean óg Amhara taobh istigh. Bhí sí beagnach cúig troigh ar airde, agus ní raibh a cuid éadaí i gceist ach a corp bródúil a thaispeáint. Faoin danakil Ioslamach chaith sí culaith, ach anois ní raibh sí ag caitheamh ach sciorta fada. Bhí a cíoch donn mór agus daingean, agus a sciorta tanaí bhí slits fada ar na taobhanna a léirigh as a cosa matáin.
  
  
  “Seo Maryam,” ar seisean. “A Mhuire, tabhair dúinn tuilleadh fíona.”
  
  
  “Sea, an Ginearál Borgia,” a d’fhreagair sí in Iodáilis gan blas.
  
  
  Nuair a d’fhág sí, dúirt Borgia: “Tá a hathair agus a uncail ina gceannairí ar an Eaglais Choptach. Bíonn tionchar acu ar an rialtas. Mar sin, fad a bheidh sí i mo ghiall, ní dhéanfaidh na hAetóipe rud ar bith i mo choinne.
  
  
  D'fhill Maryam agus thug sí buidéal nua oscailte d'fhíon dearg do Borgia.
  
  
  “Maryam,” ar seisean, “Meiriceánach is ea an tUasal Carter.” Tháinig sé anseo ar iarratas ó rialtas na hAetóipe.
  
  
  'Tá sé seo fíor?' - d'iarr sí i mBéarla.
  
  
  'Tá.'
  
  
  “Labhair Iodáilis,” a scairt Borgia. 'An tUasal. Beidh Carter mar aoi againn ar feadh cúpla lá,” a dúirt sé le Mariam. "B'fhéidir go mairfidh sé fada go leor chun d'athair agus d'uncail a fheiceáil ag ceiliúradh ár bpósta."
  
  
  "Dúirt mé leat cheana féin nach bhfuil siad ag iarraidh é seo."
  
  
  “Déanfaidh siad más mian leo tú a fheiceáil beo arís.”
  
  
  "Tá mé marbh cheana féin dóibh."
  
  
  - Ar ndóigh. Sin an fáth a léirigh Carter, ár Meiriceánach dícheallach, suas. Sin an fáth nach bhfuil trúpaí na hAetóipe ag cur isteach orainn."
  
  
  Chuir sé Maryam ar shiúl. N'fheadar cén fáth bothered sé é a thaispeáint dom.
  
  
  “Ní amadán mé, a Chartúir,” ar seisean. Go dtí go mbeidh mo Impireacht mar rialtas aitheanta na hAetóipe, fanfaidh na Meiriceánaigh i mo naimhde. Cosúil leis na Rúiseach. Mar sin níl mé ag rialú tú amach.
  
  
  - An bhfanfaidh mé i do phríosúnach?
  
  
  'Do anois. Rianaíonn Danakils gach rud a ghluaiseann tríd an bhfásach. Beimid ag caint arís i gceann cúpla lá. Tá roinnt sonraí eile nár inis tú dom faoi.
  
  
  Buail sé a lámha. Thug beirt gharda ar ais go campa na sclábhaithe mé.
  
  
  
  
  Caibidil 9
  
  
  
  
  
  Chaith mé an dá lá ina dhiaidh sin ag fiosrú an tsaoil sa champa. Díreach tar éis éirí na gréine, tugadh bricfeasta do na sclábhaithe agus ansin chuaigh siad isteach i bpáirtithe oibre a bhí cosanta ag laochra Danakil. D'fhan mé sa champa le roinnt fir eile. Ansin chonaic mé fir Amhara saor in aisce ag siúl suas agus síos an gleann dusty creagach. Dá mbrabfadh Borgia na hoifigigh ábhartha ón Aetóip, d’fhéadfadh sé faisnéis a fháil fúm trí theachtaireacht Larsen a thascradh. Bhí a fhios agam go raibh an maor aitheanta, agus ghlac mé leis go raibh a theachtaireacht ó Georgetown go dtí an Rúis feall orm, ach anois thuig mé go raibh a fhios acu go raibh mé gníomhaire AX sula ndeachaigh mé ar bord an Hans Skeielman. Bhí sé go léir ag brath ar an méid a dúirt Hawke le rialtas na hAetóipe agus cé chomh maith agus a cuireadh an tslándáil ar fáil.
  
  
  Ar mo chéad lá iomlán sa champa, tháinig Edward Smythe chun mé a fheiceáil díreach roimh am lóin. In éineacht leis bhí danakil le gunna meaisín agus sclábhaí dorcha-craiceann ag iompar bundle éadaí.
  
  
  “Imigh leat, a Chartúir,” a dúirt Smythe. "Tá an Ginearálta Borgia ag iarraidh ort d'aghaidh a ní agus éadaí an Iarthair a chur ort."
  
  
  Chuaigh muid i dteagmháil le umar miotail meirgeach. Ní raibh an t-uisce glan, ach d'éirigh liom an chuid is mó den salachar fásaigh a ní. Ansin chuir mé orm pants khaki agus léine, agus chuir mé clogad caoladóireachta ar mo cheann.
  
  
  “Braithim i bhfad níos fearr,” a dúirt mé le Smythe.
  
  
  -An rachaidh tú isteach sa Borgia? a d'fhiafraigh Smith.
  
  
  "Deir sé nach féidir leis seans a thabhairt dom faoi seo."
  
  
  - Ró-olc, Carter. Féadfaidh Borgia a bheith ina Iodáilis dÚsachtach, ach tá sé an-chliste freisin. Tá a phlean cliste go leor le go n-éireoidh leis.
  
  
  "An bhfuil tú leis?"
  
  
  - B'fhéidir - má thugann sé dom seans.
  
  
  Thug an siúlóid ar ais ón umar dearcadh nua dom ar an gcampa. I mbeagán ama d'éirigh leo é a dhéanamh beagnach go hiomlán dofheicthe ón aer. Agus bhí mionsonra beag amháin in easnamh, nó trí mhionsonraí is fiche. Cá raibh na diúracáin damanta sin? Go topagrafach, bhí mé dírithe go dona, ach bhí an chuma ar an scéal go raibh muid ar ardchlár, i bhfad níos airde ná an Danakil Desert féin. B’fhéidir go raibh na diúracáin seo i bhfolach áit éigin sna cnoic.
  
  
  Más mian liom éalú ón gcampa seo, ní mór dom é a dhéanamh sula dtosaíonn Borgia ag ceistiú mé. Bhí an mothú agam gur ghéill an gníomhaire KGB seo don chéastóireacht. Ach faoi láthair ní raibh mé in ann a dhéanamh amach conas a dhéanamh mo bhogadh. I rith an lae, bhí an campa cosanta ag laochra Danakil, agus ar an oíche ní raibh an t-aon bhealach chun éalú ach amháin le linn chaos ginearálta. Ní raibh cuma láithreach ar na sclábhaithe go raibh an spiorad troda acu chun éirí amach a thosú. Cad a tharlaíonn má éalaigh mé an campa? Ní raibh a fhios agam fiú cá raibh mé. Raibh mé in ann dul soir ó thuaidh go dtí an Highlands Aetóip agus súil agam teacht ar sibhialtacht. Ach is é is dóichí ná go mbuailfinn le sráidbhaile Danakil mura dtitfeadh an fásach orm ar dtús. Gan treoir chun mé a threorú tríd an bhfásach, chuaigh mé dall agus tart orm.
  
  
  Bhí mé fós ag smaoineamh ar phlean éalaithe íosta nuair a shuigh an Seiceach Vasily Pacek in aice liom tráthnóna dár gcionn.
  
  
  'An bhfuil Béarla agat?' - d'iarr sé sa teanga seo.
  
  
  'Tá.'
  
  
  "Fine". Bhreathnaigh sé thart. “Tá an damanta sin Smythe ag spiaireacht ar dhuine éigin eile le haghaidh athrú.” Amárach caithfidh mé na roicéid a thaispeáint duit.
  
  
  'Amárach?'
  
  
  'Tá. In éineacht leis an nGinearál Borgia agus Maryam. Agus le mo fhoireann chúntóirí suaite, na Danakils agus na Somáilis. An bhfuil tú ón CIA, an tUasal Carter?
  
  
  “Ní hea, ach tá tú gar,” arsa mise.
  
  
  “Tá sé go maith nach bhfuil tú ón KGB. Maidir liom féin, b'fhearr liom a bheith leis an Borgia ná leis an KGB. D’éirigh liom éalú nuair a ghabh na Rúisigh sin Prág lena n-umar. Shíl mé go raibh an Borgia dírithe ar a chuid diúracáin ar Moscó. Ach ansin fuair mé amach go raibh sé ag díriú ar an domhan ar fad. Agus in ionad a bheith ina leifteanant, tá mé anois a sclábhaí.
  
  
  Sheas sé suas agus chuimil sé a chosa amhail is dá mbeadh a matáin aimsir. Nuair a bhí sé sin déanta aige, rinne sé scanadh cúramach ar a thimpeallacht le haghaidh aon súl namhaid.
  
  
  Nuair a shuigh sé síos arís, dúirt mé go ciúin, “Caithfidh cúis a bheith le do scrúdú cúramach. Tá mé réidh le dul.'
  
  
  “B’fhéidir amárach nach mbeidh deis ann. Ar a laghad ní inniu. Más gníomhaire rúnda thú, caithfidh tú a bheith go maith le gunna. Tá?'
  
  
  “Tá,” arsa mise.
  
  
  Chlaon sé. “Nuair a thagann an mhaidin agus na gardaí gann, cabhróidh tú liom nuair a thosaíonn an cath. An raibh a fhios agat nach bhfuil danakils ag troid ach le marú?
  
  
  "D'ionsaigh siad an carbhán ar tháinig mé leis."
  
  
  “Bhí rialuithe sa charbhán ar thrí dhiúracán Minuteman. B'fhéidir amárach nach gcodlaíonn muid sa champa. Tóg é.'
  
  
  Bhí sé imithe sula raibh mé in ann an lann tanaí cuartha idir mo chuid éadaí a cheilt. Shíl Vasil Pacek fiú faoin arm a cheangal de mo chraiceann le téip.
  
  
  Mharaigh Borgia camel. Agus freisin ceithre garda a bhí in éineacht linn. Chuaigh Maryam, Pacheka, a bheirt chúntóirí agus mé féin ar scór. Thóg sé ar maidin agus cuid den iarnóin dúinn raon na gcnoc íseal a bhaint amach.
  
  
  Scairt abhainn bheag taobh thiar di. Bhí sráidbhaile Danakil suite ar ghaineamh agus clocha in aice leis an uisce. Thiomáin uaisle na háite suas chugainn, agus mhalartaigh siadsan agus Borgia beannachtaí flaithiúla ina dteanga dhúchais.
  
  
  -Cé hé an ceannaire? - D'iarr mé Maryam.
  
  
  “Stiúrann sé na daoine a oibríonn don Borgia. Ceapann sé go mbeidh sé thar a bheith ionadaíoch ag cúirt nua Borgia.
  
  
  Níor inis mé di go raibh seans an-mhaith ag an gceann feadhna a mhian a bhaint amach. Fiú dá n-éireodh linn éalú inniu nó anocht, ní raibh mé an-tógtha leis an seans a bhí againn sa bhfásach. Agus lena chuid diúracáin núicléacha, ní fhéadfadh Borgia ach a dúmhál idirnáisiúnta a dhéanamh.
  
  
  D'iarr mé uirthi. - "Cad chuige a bhfuil tú liom?"
  
  
  “Caithfidh mé a bheith i mo bhean chéile ag Borgia, cé gur mise a sclábhaí anois. Mar gheall ar mo theaghlach, cuireann mo láithreacht anseo i bhfeidhm go mór ar an sráidbhaile beag seo. Agus inniu beidh cóisir meisce.
  
  
  —An bhfuil tú rannpháirteach freisin?
  
  
  “Ní hea,” adeir sí. “Mar sclábhaí, d’fhéadfainn siamsaíocht a chur ar fáil, ach níl sé d’acmhainn ag Borgia mo thodhchaí a mhilleadh i súile na bhfear seo.”
  
  
  Malartú Borgia agus an ceannaire deoch deasghnátha le cupán. Bhí gáire anróiteach ann sular fhill Borgia chuig ár ngrúpa.
  
  
  “Rockets, Pacek,” a dúirt sé. "Roicéid".
  
  
  Ar threoracha Pachek, bhain na Danakils agus na Somáilis roinnt clocha agus bolláin os comhair na pluaise.
  
  
  “Seo uaimh amháin as fiche sé,” a dúirt Borgia liom. “Go luath líontar na trí cinn is mó freisin.”
  
  
  Shíl mé faoi. Cuireadh an roicéad a thaispeáin sé dúinn ar trucail, réidh le tabhairt amach. Múnla Rúiseach a bhí ann le cumhacht cúltaca de ocht go haon déag ciliméadar. Déanfar a ceap seolta agus gach rud timpeall air a dhó nuair a sheoltar í.
  
  
  'Taispeáin don Uasal Carter conas atá a OS cumraithe, Pacek,' a d'ordaigh Borgia.
  
  
  Chuaigh an saineolaí Seiceach amú sa chur síos mionsonraithe, ag cur in iúl na lasca agus na cnaipí éagsúla ar an bpainéal rialaithe. Thóg sé é seo an-dáiríre agus uaireanta chaill sé é féin i mallachtaí arda nuair a rinne a bheirt chúntóirí rud éigin dúr. Agus tharla sé seo go minic. Go ró-mhinic, shíl mé. Is féidir le treibheanna nach bhfuil oideachas acu fiú orduithe a leanúint agus lasca a smeach ar ordú.
  
  
  Rinne mé mo dhícheall breathnú tógtha. Scairt mé os ard go raibh pleananna Borgia monstroy agus dÚsachtach nuair a dúirt Pacek liom go mbuailfeadh an diúracán seo na scaglanna ola in Iosrael.
  
  
  Rinne Borgia gáire faoi mo uafás.
  
  
  “Inis dó cad eile ar a bhfuil siad ag díriú, Pacek,” a dúirt sé. ‘Caireo. an Aithin. Bagdad. Damaisc. Príomhchathracha. Meán-Oirthear, an tUasal Carter, má dhiúltaíonn an domhan Ginearálta Borgia a chríoch.
  
  
  “Agus dhírigh mé diúracán amháin ar Addis Ababa má dhiúltaíonn na hAetóipe capitulation,” a dúirt Borgia.
  
  
  Maryam stán air, a súile leathan le eagla nó fearg. “B'fhéidir gur féidir leat stop a chur leis an diúracán seo a sheoladh, a Mháiream,” a dúirt sé. "Paczek, dún arís é."
  
  
  Shuigh mé ar charraig agus rinne mé iarracht breathnú go cuí éadóchasach agus Pacek i gceannas ar a chúntóirí a duaithníocht ar an foscadh diúracán. N'fheadar an raibh na diúracáin seo go léir fíor-úsáideach.
  
  
  -Cad é do bharúil, a Chartúir? - d'iarr Borgia.
  
  
  - Go gcaithfidh tú ifreann lán-tionchar a bheith agat chun seilbh a ghlacadh ar na rudaí seo. De réir ár dtuairiscí, goideadh iad agus ní raibh a fhios ag an Éigipteach ná ag rialtas Iosrael cad a tharla."
  
  
  “Theastaigh uaim duit smaoineamh amhlaidh freisin,” a dúirt sé.
  
  
  - Mar sin tá naisc agat sa dá thír.
  
  
  - Seo conclúid chliste, a Mháistir. Carter.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Conas a fhaigheann tú na cistí riachtanacha?"
  
  
  "Cén sórt ceiste é seo?"
  
  
  “An-loighciúil. Tá an ceart agat, a Borgia, agus tú ag ceapadh gur fíorbheagán atá ar eolas againn fút. Ach bhí a fhios againn nach raibh do chuid sceir pholaitiúla san Iodáil go hiomlán neamhbhrabúsach duit. Ach ní fada go raibh ort imeacht ó Livorno, mar sin ní mór go raibh tú imithe i léig i bhfad ó shin. Anois tá an t-airgead agat agus na daoine atá ag teastáil chun do bhonn diúracán féin a thógáil i lár fhásach na hAetóipe.”
  
  
  "Ar chaill tú mé?"
  
  
  "Chuala muid go raibh tú san Afraic."
  
  
  “Ach níor cheart dom a bheith rianaithe síos?”
  
  
  “Bhí sé mícheart agus ní dhéanfaimid an botún sin arís,” a dúirt mé.
  
  
  "Tá sé ró-dhéanach, a Mháire. Carter. Amárach labhróimid faoi do thodhchaí. Mura raibh tú chomh dainséarach sin, ba mhaith le go leor taoisigh sa cheantar sclábhaí bán a bheith agat."
  
  
  Chríochnaigh Pacek agus beirt fhear dá chuid duaithníocht a dhéanamh ar an diúracán. Rinne na gardaí timpeall orainn agus thug siad go bothán beag in aice leis an sráidbhaile sinn. Cuireadh brú orainn ann agus dúradh linn gan aon fhadhbanna a chruthú. Bhí Maryam ag fanacht lenár mbia ag an doras. Tugadh babhlaí móra bia te dúinn.
  
  
  “Itheann muid lenár lámha,” a dúirt sí.
  
  
  D'iarr mé uirthi. - 'Cad atá ag tarlú?'
  
  
  “Tá Borgia ag dul chuig cóisir. Agus ní fhanfaidh ach beirt laochra anseo.
  
  
  Tar éis dúinn ithe, thug Maryam na babhlaí taobh amuigh arís do cheann de na gardaí. D'fhás sé rud éigin agus chuaigh sí amach. Chuala muid fuaimeanna arda, urchair ó am go chéile, agus uaireanta volleys ón sráidbhaile.
  
  
  -An bhfaca tú camaill? a d’fhiafraigh Arfat de Somalia san Iodáilis. “Tá,” arsa mise.
  
  
  “Caithfidh mná a bheith againn,” a dúirt sé linn.
  
  
  'Cén fáth?'
  
  
  - Toisc gur mná iad. Tá aithne agam ar chamaill.
  
  
  “Goideadh sé na camaill dúinn,” a mhol mé do Pachek. Bhí fearg ar Saifa Danakil. Lean Pacek air ag fiafraí de cad a tharla, ach chuir sé mallacht air.
  
  
  Dúirt Maryam: “Chuir tú Somáilis i riocht contúirte agus muiníne. Ansin, cén fáth nár chóir do Danakil cur ina choinne seo?
  
  
  “Buille faoi thuairim nach ndéanfaidh siad dearmad ar na contúirtí treibhe nuair a dhéanaimid iarracht éalú,” a dúirt mé.
  
  
  'Ní Ar ndóigh. Ní mheasann Somáilis ná Danakils a chéile cothrom. Agus is fuath leo beirt mo mhuintir, a rialaíonn an Aetóip de réir dhlí na seanchonquest.”
  
  
  “Ní féidir ach le treoir ó na Danakils sinn a threorú tríd an bhfásach,” a dúirt Pacek.
  
  
  “Ar mhaithe le Dia, abair le Saifah sula n-éireoidh sé feargach agus scriosann sé ár bplean iomlán,” a dúirt mé. Shuigh Pacec síos in aice le Saifah. Níor labhair Danakil aon Iodáilis, agus thóg sé tamall fada ar na Seiceach an pointe a chur in iúl. Ar deireadh thuig Saifa. Chas sé chugam.
  
  
  “Beidh mise i do threoraí, is cuma cé chomh mífhoighneach is atá na camaill seo, a ghoidfidh an Somáilis seo,” a dúirt sé.
  
  
  - Cá fhad a chaithfidh muid fanacht? - d'iarr Pacek.
  
  
  "Go dtí meán oíche," a dúirt Maryam. 'Nuair a bhíonn siad lán de bhiadh agus de dheoch. Ansin tá siad éasca a mharú. Chuala mé gur laoch tú, an tUasal Carter?
  
  
  “Má ritheann linn le chéile, cuir glaoch orm Nick,” a mhol mé.
  
  
  — Ní laoch é Vasily, a Nick. Braitheann muid ort. Agus muid ag fanacht, rinne mé iarracht beagán níos mó a fháil amach. Luaigh mé Vasil Pachek go dtí áit chiúin ag balla cúil an bhotháin. Labhair muid lena chéile i nGearmáinis briste.
  
  
  D'iarr mé air. - “An bhfuil gach roicéad chomh húsáideach leis an gceann a thaispeáin tú dom?”
  
  
  “Tá a lainseálaithe féin iniompartha ag ceithre cinn de na diúracáin ghearr-raoin seo,” a dúirt sé. “Tá beirt acu faoi mo smacht, agus mar sin beidh siad san fharraige gan dochar.”
  
  
  "Cad mar gheall ar na cinn eile?"
  
  
  - Baineann siad leis na Gearmánaigh. Tá brón orm, Carter, ach níl muinín agam as na Gearmánaigh. Is Seiceach mé. Ach déanfaidh diúracáin eile - is cuma cé a rialaíonn iad, is cuma leo - iad féin a scrios nuair a sheoltar iad agus is beag dochar a dhéanfaidh siad.
  
  
  - Mar sin nach bhfuil an bhagairt mhór ar an Borgia leis na diúracáin fíor?
  
  
  - Bhí súil agam go bhfeicfeá é seo, an tUasal Carter.
  
  
  D'aistrigh mé mo mheáchan agus mhothaigh mé an banna a raibh an lann ar mo chliabhán istigh níos doichte. “B’fhéidir nach ndéanfaimid go léir beo é,” a dúirt mé.
  
  
  “B'fhéidir aon duine,” a dúirt Pacek.
  
  
  “Ceart go leor, éist. Má éiríonn leat teacht ar Ambasáid na SA, téigh istigh. Faigh an duine atá freagrach ansin. Abair leis go bhfuil teachtaireacht agat ó N3 do AX. N3. Ó. An cuimhin leat é seo?
  
  
  Rinne sé mo chód arís agus ainm mo sheirbhís rúnda. - Cad ba cheart dom a rá leo?
  
  
  - Cad a dúirt tú díreach liom.
  
  
  Níorbh fhéidir liom smaoineamh ar rud ar bith níos fearr chun an t-am a chaitheamh, agus mar sin luigh mé síos ar an urlár chun codladh a fháil. Dá mbeimis ag goid camaill an chuid is mó den oíche agus ag troid lenár mbealach amach as an sráidbhaile le Danakils ólta, b'fhéidir go bhfaighfinn scíth freisin.
  
  
  Timpeall cúig nóiméad déag tar éis dom dul a chodladh, dhúisigh mé arís. Maryam sínte amach in aice liom.
  
  
  D'iarr sí. - 'Tá sé seo go maith?'
  
  
  “Sea,” a dúirt mé, ag iarraidh gan teagmháil a dhéanamh léi.
  
  
  Thit mé i mo chodladh arís.
  
  
  
  
  Caibidil 10
  
  
  
  
  
  Timpeall meán oíche dhúisigh mé arís. Bhí Maryam fós ina luí in aice liom agus a súile oscailte.
  
  
  D'iarr sí. - "An bhfuil sé in am?"
  
  
  'Tá.'
  
  
  Dhírigh Saifa suas agus mé ag tarraingt amach mo scian. Tharraing sé an t-arm céanna as fillteacha a róid agus ghreann sé i ndorchadas an bhotháin. Ar bhealach amháin roghnaigh muid oíche mhí-ámharach dár éalú, mar bhí an ghealach ard agus lán.
  
  
  Lig mé do Saifa dul ar aghaidh. Go cúramach, scar sé na brainsí a bhí mar scáileáin. Sheas mé ansin go dtí gur tháinig a lámh ar ais agus tharraing mé ar aghaidh.
  
  
  Shleamhnaigh sé go ciúin tríd an imbhalla. Lean mé é, ag cur na brainsí i bhfeidhm go cúramach ionas nach meirgefadh siad. Shuigh an bheirt fheighlithe a bhí ag faire ar an doras agus a ndroim chugainn, cinn síos. In aice leo bhí trí babhla móra. Luaigh mé an scian orthu.
  
  
  Shiúil Saifah ar mo chlé agus muid ag bogadh ar aghaidh. Mhair sé mo bhealach agus iad ag siúl go cúramach feadh an domhain dhlúth a scar muid ón dá gharda. Sula bhféadfaimis iad a bhaint amach, tháinig an talamh garbh faoi mo bhróg, agus bhog an fhealltóir ceart. Léim mé ar aghaidh, fillte mo lámh chlé thart ar a scornach a stifle a scread, agus bhuail. Chas mé an t-arm ina chorp, ag cuardach a chroí. Thit sé ar aghaidh. Tharraing mé amach mo ghunna, chas mé thart agus chonaic mé Saifah ag déanamh an rud céanna le garda eile. “Glacfaidh mé an t-arm,” a dúirt Saifah agus é imithe sa dorchadas sula bhféadfainn aon rud a rá.
  
  
  Ansin bhí Arfat le feiceáil ag doras an bhotháin agus rith sé go ciúin i dtreo an tréada camall. Bhí an chuma air go raibh a fhios aige cá raibh sé ag dul agus ní dhearna mé iarracht é a leanúint.
  
  
  Glúin mé os comhair an dá garda marbh. Bhí gunna meaisín Iosraelach ag duine acu. Bhí Lee-Enfield agus sean Smith & Wesson ag duine eile. 38. Thóg mé amach na cartúis agus theastaigh an raidhfil a thabhairt do Pachek.
  
  
  “Níor choinnigh mé gunna riamh cheana,” ar seisean.
  
  
  "Maryam?" a dúirt mé.
  
  
  “Tabhair dom an gunna,” ar sise. “Is féidir liom é a lámhach má tá a fhios agam conas é a luchtú.”
  
  
  Thaispeáin mé di go tapa conas agus cén áit chun an Lee-Enfield a lódáil. .Smith & Wesson 38 Thug mé do Pachek. "Níl sé deacair," a dúirt mé. "Ach nuair a thagann tú gar do do sprice, ná bí mar aidhm leis an mbolg agus tarraing an truicear."
  
  
  Chonaic mé gluaiseacht sa scáthanna ar chlé. Chas mé timpeall go tapa, ag ardú an mheaisín-ghunna, ach dúirt Maryam: “Is é seo ár gcomráda ó Danakil.”
  
  
  Nóiméad ina dhiaidh sin, bhí Saifah in aice linn, le raidhfil ina lámh agus piostal ar a chrios.
  
  
  “Is féidir liom go leor a mharú,” adeir sé.
  
  
  “Ní hea,” arsa Pasc. "Rithimis chuig do mhuintir."
  
  
  “Ní bhíonn ach feall ag tigh an cheann feadhna,” arsan danacil. “Rachaigí,” a dúirt mé agus chuaigh mé go dtí peann na gcaille.
  
  
  Réitigh faisnéis Saifah m’fhadhb. Más féidir liom Borgia a mharú, tá seans ann go dtitfidh a eagraíocht as a chéile. Ach ní raibh mé gar go leor dó le bheith iomlán cinnte de sin. Ní raibh a fhios agam cad iad na poist a bhí ag na saorEorpaigh ina champa. Ní raibh a fhios agam freisin cé chomh láidir agus a bhí a eagraíocht Aetóip. An t-aon bhealach a d’fhéadfainn é a mharú ná dá n-éireoinn éalú ón sráidbhaile lán de Danakils feargach, hungover, ach bhí cuma an-dhóchúil air.
  
  
  Agus mheas mé, do dhuine chomh tábhachtach le Borgia fáiltiú den sórt sin a fháil agus a rinne sé an lá sin, go gcodladh sé i dteach an phríomhoifigigh nó áit éigin in aice láimhe i dteach aíochta. Agus dúirt Saifah go raibh feighlithe ann. Mar sin, cé go bhféadfadh dúnmharú Borgia deireadh a chur le mo mhisean, dhiúltaigh mé an fhéidearthacht seo.
  
  
  Bhí an t-eolas a fuair mé níos tábhachtaí. B'éigean do Pacek nó mise dul chuig Ambasáid na SA. Chomh luath agus a fhaigheann AX amach cá bhfuil an chuid is mó dá dhiúracáin i bhfolach ag Borgia, go bhfuil an chuid is mó acu gan úsáid, agus an áit a bhfuil an campa suite, beidh bealach ann i gcónaí chun deireadh a chur lena dúmhál núicléach. D’fhéadfaimis fiú ár gcuid faisnéise a roinnt leis na Rúisigh, a bhí chomh buartha céanna faoin Meán-Oirthear agus a bhí orainn.
  
  
  Faighimid go dtí an peann camel. In aice leis an poll, a dhún Arfat le sreang iarainn tiubh, leagan Danakil marbh. Sheas cúigear camall taobh amuigh de bhoth beag agus bhí fear Somáilis gnóthach ag diallait ar na camaill.
  
  
  “Cabhraigh leis,” a dúirt Pacek le Saifa.
  
  
  “Is droch-chamhail iad,” adeir sé. “Níl a fhios ag na Somáilis faoi chamaill.
  
  
  Chuardaigh Maryam, Pacek agus mé féin an bothán le haghaidh gach craiceann uisce a bhí ar fáil agus an méid bia stánaithe. Bheinn i bhfad níos sásta dá bhféadfaimis níos mó a fháil, ach ní raibh am againn dul ar sealgaireacht.
  
  
  “Táimid réidh,” a dúirt Arafat. "Tá siad seo camels."
  
  
  Chinn mé ansin fiafraí den tSomáil cén fáth ar áitigh sé ar na camaill a thógáil. Bhí mo thaithí leis na beithigh seo teoranta, ach níor thug mé faoi deara riamh roimhe seo gur fearr gnéas amháin ná an gnéas eile. Bhí buanseasmhacht eisceachtúil agus meon thar a bheith dona ag na camaill agus na camaill she.
  
  
  Bhí muid beagnach lasmuigh den chathair nuair a thosaigh fear armtha éigin ag lámhach. Nuair a bhí na urchair ag feadaíl anuas orainn, rug mé ar an meaisínghunna agus chas mé timpeall sa diallait ard. Chonaic mé an splanc de lámhaigh agus d'fhreagair le volley. Ní raibh mé ag súil le rud ar bith a bhualadh, ós rud é go ndéanann gait camel seo go hiomlán dodhéanta, ach stop an lámhach.
  
  
  “Déan deifir,” a dúirt Pacek.
  
  
  “Ní chaithfidh tú é sin a insint dom,” arsa mise. "Abair leis na beithigh damanta sin rith níos tapúla."
  
  
  Roghnaigh Arfat ainmhithe maithe, is cuma cad a cheap Saifa faoi leibhéal faisnéise na Somáile. Ní hé an camel go díreach an t-ainmhí is gasta ar domhan, agus dá mbeadh capaill sa sráidbhaile, is cinnte go mbeadh siad tar éis dul suas linn. Ach coinníonn na camaill ar luas seasta, cosúil le long a éalaíonn ó na chéad tonnta de hairicín, agus mura n-éiríonn tú tinn nó go dtimpiste, gheobhaidh siad áit ar gá duit dul ag an am ceart duit. Dhá uair an chloig tar éis dúinn an sráidbhaile a fhágáil shiúil muid thar cnoic ísle agus stiallacha gainimh feadh na habhann. Ansin ghluais Saifa i dtreo an uisce sinn.
  
  
  “Lig do na camaill oiread agus is mian leo a ól,” a dúirt sé. “Líon gach soitheach le huisce agus ól neart duit féin.”
  
  
  "Cén fáth nach rachaimid níos faide feadh na habhann?" - d'iarr Pacek. “Nílimid ach ag dul in aghaidh an tsrutha, agus sin go díreach an treo ba mhaith linn dul.”
  
  
  “Is cairde iad muintir na habhann ann.” - Luaigh Saifa an sráidbhaile taobh thiar dínn agus go raibh muid díreach tar éis theith. “Ní cairde liom iad. Tá siad sa tóir orainn cois na habhann. Táimid ag dul isteach sa bhfásach.
  
  
  “Tá an ceart aige,” a dúirt mé le Pachek. Chas mé chuig ár dtreoraí Danakil. — An bhfuil go leor uisce agus bia againn?
  
  
  “Ní hea,” ar seisean. "Ach b'fhéidir go bhfaighidh muid rud éigin." Nó daoine a bhfuil sé. Thapáil sé an gunna.
  
  
  “Nuair a tháinig mé anseo, thrasnaigh muid an abhainn ar rafta,” a dúirt Pacek. "Ní aistear fada é agus..."
  
  
  “Desert,” a dúirt mé, ag cur deireadh leis an bplé. - Vasily, tús a líonadh an wineskins. Má ghlac Borgia go hoscailte tú ar feadh na habhann, ansin tá a naisc feadh na habhann sábháilte go leor dó.
  
  
  “Níor smaoinigh mé air roimhe seo,” ar seisean.
  
  
  “An fásach,” arsa Arfat, “is an-mhaith é an fásach le cónaí ann.”
  
  
  Rinne sé féin agus Saifah iarracht éirí as a chéile agus iad ag láimhseáil camall agus ag cur eolais ar an bhfásach. Ba bhreá liom a ndifríochtaí treibhe a bheith curtha in iúl ar an mbealach seo ó bhaineamar go léir leas as. Ach bhí mé ag smaoineamh ar cé chomh pléascach a thiocfadh an meascán Danakil-Somáilis nuair a bhí easpa bia agus dí againn. Agus bhí mé buartha faoi dhearcadh Saifah nuair a chuaigh muid isteach i gcríoch a threibh. B’fhéidir go leanfaidh sé ag déanamh machnaimh dúinn mar chomrádaithe, ach b’fhéidir go gcinnfidh sé freisin sinn a mheas mar ionróirí, íospartaigh foirfe chun cúpla bráisléid nua a fháil.
  
  
  Thrasnaigh muid an abhainn agus rith muid isteach san oíche. Chonaic mé go raibh muid ag dul soir ó thuaidh mar nuair a thit an oíche thosaigh na cnoic dorcha ar an taobh thiar ag imeacht. Ar feadh nóiméad bhí amhras orm faoi eagna Saifah. Níor mheas sé gur timpeallacht naimhdeach an fásach, ach bheadh an chuid eile againn gan chabhair ann.
  
  
  Ansin dúirt mé liom féin go raibh ciall leis an bplean. Tríd an limistéar is measa den fhásach a roghnú, sheachain muid sráidbhailte nó lonnaíochtaí ar bheagán cumarsáide nó fairsinge, rud a chuir ar ár gcumas cúige Tigray sa tuaisceart a bhaint amach agus mar sin éalú ó sféar tionchair Borgia. Ní haon ionadh go ndúirt Saifa neart uisce a ghlacadh. Go dtí go n-aistrímid siar, fanfaimid i bhfásach neamhghlan, dóite.
  
  
  Bhí sé go maith tar éis meán lae nuair a thug Saifah ordú stop a chur faoi dheireadh. Chruthaigh an gaineamh dusty rud éigin cosúil le cuan san fhásach, nach raibh an bealach isteach go dtí seo ach trí ghleanna cúng san oirthear. Bhí sé mór go leor chun deich camall, agus linn. Shín mé mo chosa agus d'ól mé méid beag uisce. I gceann uair an chloig eile cuirfidh na dumhcha scáth ar fáil. Scáth. Chuir mé mallacht ar Edward Smythe agus a chuid éadaí Iarthair go ciúin. Ba mhaith liom mo clogad a mhalartú le haghaidh éadaí dúchasacha. Ar an gcuid deiridh dár dturas, tháinig mé chun acmhainní, daoine agus ainmhithe nach raibh anseo a fheiceáil. D'ól mé níos mó uisce agus shíl mé conas a mhairfimid an turas seo. - B'fhéidir gur chóir dúinn a chur ar garda? - D'iarr mé ar Saifa.
  
  
  'Tá. Tá na Afar Borgia sa tóir orainn. Tá camaill láidre acu agus go leor daoine. Níor scrios an ghaoth ár rianta in aon lá amháin. Tá an Somáilis agus mé féin ar dualgas i rith an lae. Tá deacracht agat féin agus Pachek féachaint ar an ghrian.
  
  
  “Beidh muid ar dualgas ansin san oíche,” a dúirt mé.
  
  
  'Fine.'
  
  
  Ró-thuirseach le hithe, d’amharc mé agus Saifa ag dreapadh go barr na dumhcha is airde agus ag polladh isteach sa ghaineamh le suirbhéireacht a dhéanamh ar an gceantar gan a bheith tugtha faoi deara. Leag mé síos faoi scáth mo chamall agus thit mé i mo chodladh. Dhúisigh mé agus Arfat ag croitheadh mo ghualainn ó thaobh go taobh. Tá an ghrian leagtha.
  
  
  “Fan anois,” ar seisean. "Ith roinnt bia."
  
  
  Labhair sé canúint Somáilis, atá gar don teanga Araibis a labhair mé leis. “Faigh codladh, a Arfat,” arsa mise. "Gheobhaidh mé rud éigin le hithe agus mé ar mo gharda."
  
  
  Fuair mé canna mairteola. Chun teacht ar an mbia, bhí orm dul thar an Pacek codlata. Bhí an Seiceach thart ar caoga agus i ndrochriocht fisiciúil. N’fheadar cé mhéad lá a mhairfeadh sé, conas a mhairfeadh sé. Tháinig ruathar iomlán óna shaotharlann i bPrág go dtí fásach na hAetóipe. Caithfidh go raibh cúis an-mhaith ag Pacek teitheadh ó na Rúisigh. Bhí orm níos mó a fháil amach faoi seo.
  
  
  Nuair a thuig mé go raibh an beagán a bhí ar eolas agam faoi Pacek beagnach ina sheanchara dó, bhí mé beagnach ag gáire. Bean Amharach a bhí i Maryam, iníon álainn agus neacht na n-uaisle Coptacha ardchéime. Sin go léir a bhí ar eolas agam fúithi. Bhí Arfat, Somáilis, ina gadaí maith camaill. Chuir mé mo shaol i muinín Saifah go simplí toisc go raibh sé Danakil. D'oscail mé an próca agus shuigh mé síos ar an dumhcha. Rinne Saifah agus Arfat an dreapadóireacht mhín go dtí an barr, agus bhí mé ag streachailt le mo chothromaíocht a choinneáil ar an bhfána ghainmheach a bhí ag athrú go contúirteach thíos. Bhí na réaltaí sa spéir, agus bhí an chuma beagnach fuar ar oíche an fhásaigh ghlan tar éis teas uafásach an lae.
  
  
  Ag an mbarr shuigh mé síos agus thosaigh mé ag ithe. Bhí an fheoil goirt. Ní raibh tine againn. Bhí grúpa eile sna cnoic ar an taobh thiar dínn, a bhí níos muiníní go mairfidh siad ná mar a bhí muid, agus is léir nach raibh súil acu go ndéanfaí ionsaí orthu. Ba bheag an tine a bhí acu. Ach dódh sé ansin mar a bheadh beacon geal sa dorchadas. Agus bhí súil agam go gcuirfeadh sé seo as do mhuintir Borgia.
  
  
  Tháinig fuaim eitleáin scaird ó thuas dom. Chonaic mé soilse gealánacha an eitleáin agus mheas mé go raibh sé thart ar dhá mhíle go leith méadar ar airde. Ar a laghad ní raibh eitleáin ná héileacaptair ag an Borgia. Shíl mé nach raibh na hAetóipe in ann na Borgias a bhrath ón aer. Agus an smaoineamh seo bhfostú i mo cheann agus mé ag faire.
  
  
  Nuair a thug Pacek faoiseamh dom agus fuair mé amach go raibh Maryam fós ina dhúiseacht, chuir mé ceist uirthi faoi.
  
  
  “Tá airgead aige,” ar sise. “Nuair a fhillfidh mé, beidh fadhbanna móra ag daoine áirithe. Tá a n-ainmneacha ar eolas agam. Is é Borgia an cineál a léiríonn nuair a bhíonn sé ag iarraidh luí ar bhean.
  
  
  — Cén chaoi a bhfuil an staid pholaitiúil san Aetóip, Maryam? “Shíl mé go raibh rialtas seasmhach agat.”
  
  
  Chlaon sí i mo choinne. - “Is seanfhear bródúil é Leon Iúdá, Nick. D’fhéadfadh na fir óga, a chlann mhac agus a chlann mhac rocadh agus bagairt, ach fanann an seanleon ina cheannaire ar an bpaca. Uaireanta tagann comhcheilg chun cinn, ach fanann Leon Iúdá i gcumhacht. Mothaíonn na daoine nach bhfreastalaíonn go dílis air a bhfeice."
  
  
  "Cad a tharlaíonn nuair a fhaigheann Lion bás?"
  
  
  “Ansin tagann Leo nua, ceann feadhna Amhara. “B’fhéidir duine dá chine, b’fhéidir nach bhfuil. Ní conclúid tharscaoilte é seo. Níorbh ábhar é sin ach an oiread. Bhí gach rud a bhí ar eolas agam faoin Aetóip ag freagairt don charachtar náisiúnta a thug Borgia dom faoi. Bhí siad bródúil as a bheith ar an t-aon tír san Afraic nach raibh coilínithe ag an Eoraip. Nuair a chaill siad cogadh gearr leis na Breataine, mar thoradh ar a rinne an impire féinmharú. Díreach roimh an Dara Cogadh Domhanda d'fhulaing siad faoi lámha na nIodálach nuair a fuair siad amach ró-dhéanach nach raibh cumhachtaí Chumann na Náisiún chomh fada agus a d'éiligh siad. Ach ní stát cliaint a bhí iontu riamh. Cibé rud a rinne Borgia socrú sa bhfásach, ba fhadhb inmheánach é don Aetóip. Agus ba leathcheann mór é aon Eorpach nó Meiriceánach a ghlac páirt ann. Chuir Maryam a lámh ar mo dhroim agus shín sí na matáin faoi mo léine.
  
  
  “Tá tú chomh hard le fir mo mhuintire,” ar sise.
  
  
  “Tá tú mór freisin, a Mháire,” arsa mise.
  
  
  "Ró-mhór a bheith go leor?"
  
  
  Chlaon mé go ciúin. “Is féidir leat imeaglú a dhéanamh ar fhear gearr, ach tá a fhios ag fear réasúnta gur cuid de do áilleacht í d’airde,” a dúirt mé. msgstr "Fiú má tá do ghnéithe i bhfolach faoi veil."
  
  
  D'ardaigh sí a lámh agus stróic sí an brat.
  
  
  “Sa bhaile,” a dúirt sí, “feistim an Iarthair. Ach i measc na nDanacileach, atá ina leanúna ag an bhFáidh, caithim an brat mar chomhartha mo chastachta. D’fhéadfadh sé go gceapfadh fiú beagán Somáilis a mbrisim a chnámha sicín le lámh amháin gur cuireadh chun éignithe é m’aghaidh.”
  
  
  “Arfat bhocht,” arsa mise. “Glacann Saifah leis nach bhfuil aon eolas aici ar chamaill. Ordaíonn Pacek é i ngach treo. Agus déanann tú magadh ar a airde. Cén fáth nach dtaitníonn éinne leis?
  
  
  - Is Somáilis é. Is gadaí é.
  
  
  “Roghnaigh sé camaill mhaithe dúinn.”
  
  
  "Ar ndóigh," a dúirt sí. "Ní dúirt mé gur gadaí dona é." Dúirt mé gur gadaithe iad na Somáilis go léir.”
  
  
  aoibh mé sa dorchadas. Bhí neart fianaise stairiúil ar an bhfuath a d’iompaigh an Aetóip ina chónaidhm scaoilte de threibh seachas ina náisiún comhtháite. Bhain Maryam le caste rialaithe traidisiúnta na laochra Críostaí a choinnigh siar éirí amach na sluaite Moslamach le linn na Meánaoise, a mhair níos faide ná Aoiseanna Dorcha na hEorpa. Chuir cuimhní cinn níos déanaí ar an Eoraip mé beagán níos tuisceana ar an teannas i measc na n-Aetópach inár ngrúpa.
  
  
  Dhiúltaigh Pacek, Seiceach, muinín a bheith aige as Gearmánaigh ar bith, agus mar sin ní raibh aon sonraí iontaofa againn maidir le riocht oibre na dtrí dhiúracán is fiche.
  
  
  “Is duine beag é Borgia freisin,” a dúirt Maryam. “Bhí sé ag iarraidh mé a phósadh. Shíl mé go ndúirt tú go raibh eagla orm roimh na daoine beaga go léir?
  
  
  - Cén fáth go raibh sé ag iarraidh tú a phósadh?
  
  
  - Tá tionchar ag m'athair. An neart go bhféadfainn a thabhairt dó. Shos sí. “A Nick, is turas contúirteach é seo. Ní mhairfimid go léir.
  
  
  “An bhfuil aon tallann speisialta agat chun rudaí mar sin a bheith ar eolas agat?”
  
  
  ‘Is bean mé. Dar le m’athair agus uncail, ní bhíonn ach buanna den sórt sin ag fir.
  
  
  -Cá bhfuil tú ag dul ar ais go dtí, a Mháire?
  
  
  ‘A mo thuismitheoirí, tá náire orm. Ach tá sé i gcónaí níos fearr ná Borgia. Is fearr a bheith ina drochbhean Amárach ná mar bhean phósta Muslim. Níor chaill mé mo onóir san fhásach. Ach cé a chreidfidh mé?
  
  
  “Tá mé,” arsa mise.
  
  
  Leag sí a ceann ar mo ghualainn. - Tá mé chun é a chailleadh, Nick. Ach ní inniu. Ní le daoine eile atá fainiciúil, faire agus éad. "Níl mé ag dul ar ais chun pósadh nó fear, Nick."
  
  
  Leagamar amach ár leapacha, na pluideanna garbh a ghoid na Somáilis chun na diallaití camaill a chaitheamh, taobh le taobh. Thit Maryam ina chodladh agus a ceann ar mo ghualainn.
  
  
  
  
  Caibidil 11
  
  
  
  
  
  Rinne fir Borgia ionsaí orainn agus Pacek ar dualgas. Dhúisigh a chuid caoineadh rabhaidh mé. Ansin chuala mé shots gearr den chaighdeán .38. Ba é an freagra ná salvo, ar a laghad dhá ghunna meaisín agus roinnt raidhfilí. Rug mé ar mo ghunna meaisín.
  
  
  Theith an triúr ionsaitheoirí as an dumhcha, lámhach agus stumbling. D'ardaigh mé mo ghunna agus thosaigh mé ag lámhach. Nuair a tháinig siad anuas, ní raibh aon duine acu ina seasamh.
  
  
  Bhuail gunna Maryam in aice liom. An piléar whistled thar mo cheann. Chuaigh Arfat agus Saifah isteach agus d'oscail siad tine ag an am céanna. Chuaigh príomhthonn ár n-ionsaitheoirí trí bhearna sna dumhcha. Ós rud é go raibh siad chomh gar dá chéile, botún a bhí ann. Lámhaigh muid síos iad gan stró.
  
  
  Díreach chomh tapa agus a thosaigh sé, stop an torann arís. D'fhéach mé thart le haghaidh spriocanna eile. Bhí ceann dár camaill ina luí ar an talamh agus ag ciceáil. Rinne na daoine eile torann, ag iarraidh iad féin a shaoradh ó na rópaí.
  
  
  - Camaill! - a scairt mé. "Chun na camaill, Arfat."
  
  
  Rith na Somáilis i dtreo iad.
  
  
  “Is féidir liom féachaint ann,” a dúirt Saifa, ag cur in iúl don chasm as ar tháinig an príomhionsaí. "Beidh tú ag lorg Pacek."
  
  
  Rith Danakil go meargánta i dtreo na gcorp scaipthe ansin faoi sholas na gealaí. Chuaigh mé i dteagmháil leis na trí lámhaigh mé níos cúramach. Tháinig caoineadh eagla agus pian ó threo an ghleanna. Bhreathnaigh mé timpeall. Dhírigh Saifa a raidhfil ar an gcorp sracadh.
  
  
  Chas mé arís sula ndeachaigh an gunna as. Thosaigh mé ag scrúdú na dtrí cinn a leag mé. Bhí duine acu marbh, ach bhí an bheirt eile, cé go raibh siad gortaithe go dona, fós ag análú.
  
  
  Rug mé ar a n-arm agus chaith mé i dtreo an champa iad. Ansin dhreap mé an dumhcha.
  
  
  A lámhaigh ghlaoigh amach i mo dhiaidh. Chas mé go tapa, ag ardú mo raidhfil. Sheas Maryam os cionn an fhir. Agus mé ag breathnú, shiúil sí suas go dtí ceann eile, fós ag análú, agus chuir piléar raidhfil isteach ina cheann. Ansin cheangail sí liom ar an bhfána.
  
  
  Dúirt sí. - “Cad é an mhaith atá ag príosúnaigh?”
  
  
  “Bhí mé chun iad a fhágáil ann.”
  
  
  - Ionas go n-insíonn siad do Borgia cathain agus cén áit a d'fhág muid? gáire sí. “Tháinig siad chun sinn a mharú, a Nick.” Gan muid a ghabháil.
  
  
  Shiúil mé níos faide suas an dumhcha le Maryam i mo dhiaidh. Bhí Vasily beagnach ag an mbarr. Chas mé anonn air agus chaith mé an gaineamh as a aghaidh. Fuil sileadh as a bhéal. Bhí a chliabhrach agus a bholg lán le poill urchair. Chuir mé ar ais sa ghaineamh é agus dhreap mé suas; Bhreathnaigh mé síos go cúramach. An chéad rud a chonaic mé ná corp leath bealaigh suas an fána. Mar sin d'éirigh le Pachek duine amháin ar a laghad a lámhach. N'fheadar an raibh sé tar éis titim ina chodladh ar uaireadóir nó nár thug sé a gcur chuige faoi deara. Bhreathnaigh mé trasna an fhásaigh faoi sholas na gealaí ar a gcuid camall. Ní fhaca mé iad.
  
  
  Caithfidh gur tháinig siad le camaill. A charr, bheadh sé cloiste agam. Lean mé ag scanadh an cheantair, ag coinneáil íseal ionas nach mbeadh mo scáthchruth le feiceáil i solas na gealaí. Ansin chonaic mé camaill faoi scáth dorcha ceann de na dumhcha. Sheas beirt fhear in aice láimhe; léirigh a ngluaiseachtaí corraithe go raibh siad ag tosú ar a bheith suaite leis an méid a tharla sa bhabhla ar an taobh eile. Bhí siad idir mise agus an chasm ag dul go dtí an linn, agus mar sin níor lig an áit seo dóibh a fheiceáil conas a bhí Saifa ag díothú a gcomhghuaillithe gan trócaire.
  
  
  Ghlac mé go han-chúramach post lámhaigh agus bhí mé mar aidhm. Ach ní raibh mé cúramach go leor. Scread duine de na fir agus dhírigh sé orm. Fired mé go tapa agus chaill mé, ach bhí a aidhm saobhadh sin go raibh a piléar kicked suas gaineamh amháin. Thosaigh roinnt camall a bheith buartha. Léim an dara fear ar an gcamhal. An uair seo bhí níos mó ama agam le haidhm i gceart. Lámhaigh mé é, agus ansin imithe an t-ainmhí isteach sa bhfásach. Bhí figiúr dorcha le feiceáil ón abyss, piléar ag ardú gaineamh in aice le m'aghaidh. Ní raibh mé in ann lámhach tríd na camels scaoll. Agus tar éis tamaill bhig chuadar go léir isteach sa bhfásach, ag gal gan marcaigh. Chonaic mé splanc miotail agus chuala mé scread.
  
  
  Sheas an fear suas. D'fhan an ceann eile ina áit. Shiúil Maryam in aice liom ar bharr na dumhcha. Choinnigh mé an meaisínghunna réidh.
  
  
  “Seo Saifa,” ar sise.
  
  
  'An bhfuil tú cinnte?'
  
  
  'Tá.'
  
  
  “Tá súile maith damanta agat.”
  
  
  D'éirigh muid. Danakil waved chugainn.
  
  
  “Téigh agus abair le hArfat gan lámhach a dhéanamh ar aon duine,” a dúirt mé le Maryam.
  
  
  - Ní gá. Tá fíor-Somáil i bhfolach le camaill." Shleamhnaigh mé síos an dumhcha agus chuaigh mé isteach i Saifa.
  
  
  “Jab deas ar an scian sin,” a dúirt mé.
  
  
  “Mharamar iad,” a dúirt sé, ag cur a lámh thart ar mo ghualainn ar bhealach comradely. “Rug siad orm nuair a d’ionsaigh duine acu mé ón taobh thiar agus bhuail mé ar a cheann. Ach ní laochra iad na hAfaraigh seo. Maraíodh fiú an bhean roinnt. gáire sé joyfully.
  
  
  - Agus Arfat? Nár mharaigh sé cúpla freisin?
  
  
  “Somáilis? B'fhéidir gur mharaigh sé iad as eagla. Bhreathnaigh sé thart sa dorchadas. -Cad é dá mbeadh raidió acu anois? B’fhéidir gur thug siad na Borgias orthu sular mharaigh muid iad. Fuair mé rud éigin ar dhroim an fhir. Sílim gurb é an raidió é.
  
  
  "Feicfidh muid," a dúirt mé.
  
  
  Thug sé go dtí an corp marbh mé. D'fhéach mé isteach sa mhála droma oscailte a bhí an fear ag iompar. Bhí raidió páirce ann le raon measartha mór.
  
  
  “Is raidió é,” a dúirt mé.
  
  
  Lámhaigh sé ag an transceiver. Bhreathnaigh mé ar phíosaí ag eitilt óna chéile agus urchair ag stróiceadh tríd a bhroinn. Chas mé ag béicíl ag Saifah le stopadh, ach sula raibh mé in ann aon rud a rá, bhí a ghunna folamh. Chaith sé uaidh é.
  
  
  “Ní féidir leo teacht orainn anois,” ar seisean. "Ní bhainfidh éinne úsáid as an raidió seo chun sinn a aimsiú arís."
  
  
  “Aon duine,” admhaigh mé. Ansin rinne mé mo bhealach tríd na coirp go dtí ár camels.
  
  
  Anois go raibh Pacek marbh, fuair mé mé féin idir an Somáilis seo agus an Danakil seo. Chaill mé mo shuaimhneas. Ba chóir dom a bheith tar éis a rá leis an meirleach dúr Desert cad a bhí díreach déanta aige, ach ní bheadh sé cabhrú. Ba é mo locht. Dá mba rud é gur mhínigh mé do Saif ar dtús go bhféadfainn an raidió seo a úsáid chun glaoch a chur ar dhuine éigin chun sinn a shábháil, ní bheadh sé scriosta aige. Bhí orm smaoineamh ar nós na ndaoine fásaigh seo dá mba mhian liom maireachtáil.
  
  
  “Drochscéala, a Nick,” a dúirt Maryam nuair a d’fhill muid ar an gcampa. “Tá an camall ba mhó a d’iompair bia marbh. Rinneadh damáiste dá lasta, lena n-áirítear go leor uisce. Sreabhann uisce isteach sa ghaineamh. Tá an Somáilis ag iarraidh a bhfuil ar a chumas a shábháil.”
  
  
  'Cad?' A dúirt Saifa.
  
  
  Mhínigh sí go mall dó san Iodáilis.
  
  
  "B'fhéidir go raibh uisce ag muintir Borgia."
  
  
  Bhí deichniúr acu san iomlán. Mharaigh Pasek ceann amháin. Lámhaigh mé triúr ag teacht anuas an cnoc. Agus ceithre cinn eile sa canyon. Fir marbh a bhí sa bheirt eile fágtha leis na camaill. Dhéileáil muid go maith lena leithéid de force majeure, cé go ndearna a n-ionsaí meargánta ár dtasc i bhfad níos éasca. Shíl mé go raibh mé ag tosú ar rud éigin a thuiscint faoi intinn an Danakil. Ar a laghad dá mba samplaí tipiciúla de seo iad Saipha agus Luigi. Ní raibh aon rud acu ach díspeagadh ar aon duine nár bhain dá threibh féin.
  
  
  Bhí beirt gheala sa ghrúpa seo againne, bean Amáireach, Somáilis agus Danacil ón treibh namhaid. Mhothaigh fir Borgia nach raibh aon ghá timpeall orainn agus léigear a dhéanamh orainn agus iad ag raidió chun cabhair a fháil.
  
  
  Ní raibh ach trí cinn acu fleascáin leo. Agus bhí siad leath folamh. Réir dealraimh, d'fhan an chuid is mó dá n-uisce ar na camaill - camaill a roamed anois faoi shaoirse áit éigin sa bhfásach.
  
  
  “Caithfidh muid éirí as seo,” a dúirt Saifa liom.
  
  
  'Tá. B’fhéidir go raibh raidió in úsáid acu sula ndearna siad ionsaí orainn. Chuaigh mé go dtí Arfat. "Conas atá na camaill eile?"
  
  
  “Ceart go leor,” ar seisean.
  
  
  Chuamar isteach agus chuamar isteach san oíche. Choinnigh Saifah agus Arfat a súile ar an bhfásach, agus de réir mar a d'éirigh an ghrian, rinne siad scanadh ar na spéire taobh thiar dínn le haghaidh comharthaí tóir. Bhreathnaigh mé freisin, cé nach raibh mé ag súil le rud ar bith nach raibh feicthe ag muintir an fhásaigh. Ba chosúil nár tugadh faoi deara ár n-éalú.
  
  
  "Cé chomh fada agus a théann tionchar Borgia?" - D'iarr mé Maryam. “Ba cheart dúinn dul amach inniu nó amárach. Má éiríonn ceannaire ró-chumhachtach nó má éiríonn a fhearann ró-mhór, tabharfar é in Addis Ababa. Ach níl a fhios acu faoi Borgia. Ar a laghad ní dóigh liom.
  
  
  Chuir staid ár gcainníocht uisce imní orm. Thriomaigh an teas dian amach sinn. Rinneamar an oiread sin uisce a chiondáil gur bhraith mé gaineamh i mo scornach i gcónaí. Mhothaigh mé dizzy agus fiabhrasach. Nuair a stopamar an lá sin, chuir mé ceist ar Saifa faoin bhfadhb.
  
  
  “Tá uisce ag teastáil uainn ar feadh ceithre lá eile,” a dúirt sé. “Ach i gceann dhá lá is féidir linn dul go dtí na sléibhte agus iarracht a dhéanamh í a aimsiú.” Seans go bhfaighidh muid daoine le gunnaí freisin.
  
  
  “Ní fadhb é ár n-uisce,” a dúirt Arfat.
  
  
  Rinne Danakil neamhaird air.
  
  
  D'iarr mé air. - An bhfuil a fhios agat cá bhfaighidh muid uisce?
  
  
  ‘Ní hea. Ach tá a fhios agam cá bhfuil an bainne. Féach.'
  
  
  Chuaigh Arfat go dtí a chamall agus thóg sé craiceann fíona folamh as an diallait. Scrúdaigh sé an mála go cúramach lena chinntiú go raibh sé fós slán. Ansin thóg sé cúpla céim siar agus thosaigh sé ag déanamh staidéir ar na camaill. Chuaigh sé i dteagmháil le duine acu agus thosaigh sé ag caint leis. D'éirigh an beithíoch as.
  
  
  “Má chuireann sé ar an beithíoch rith uaidh, beidh air rith,” a dúirt Saifa.
  
  
  Lean Arfat ag caint. An camel chuma a thuiscint beagnach air. Ghlac sí roinnt céimeanna níos mó agus stop indecisively; Beast mangy mór, beagnach stunned ag an figiúr beag druidim léi. Tháinig a muineál amach agus shíl mé go raibh sí chun bite nó spit. Ós rud é ár n-éalú bhí mé de shíor ag troid le mo each, agus na ceithre bites ar mo chos i gcuimhne dom go raibh an bua.
  
  
  Lean Arfat ag labhairt go ciúin. Tháinig an camel aníos chuige, sniffed air agus d'fhan sé chun peata di. Go mall brúite sé é féin ina choinne agus chas sí sideways i dtreo dó. Lean sé ag labhairt, shroich sé faoin beithíoch mór agus rug sé ar an úth. D'aistrigh an camel a mheáchan.
  
  
  “Is ainmhithe Danacil iad seo,” a dúirt Maryam. “Is dócha nár bleoghadh riamh iad.”
  
  
  “Is é seo a bhás,” a dúirt Saifa.
  
  
  “Dia deonaigh nach mar sin atá sé,” a dúirt mé, go tobann feargach faoi na maslaí eitneacha leanúnacha. "Mura n-éireoidh leis, gheobhaidh muid go léir bás."
  
  
  Choinnigh Danakil a bhéal dúnta. Bhreathnaigh mé ar Arfat. Ghníomhaigh sé go han-mhall agus rinne sé iarracht a chur ina luí ar an gcamhal bainne a thabhairt dó. Chonaic mé a lámh ag sleamhnú thart ar an nipple agus é ag úsáid a lámh eile chun an mála a bhrú ar ais ina áit. Bhris an camel ar shiúl agus d'imigh.
  
  
  Ar feadh nóiméad sheas Arfat go hiomlán fós, agus a fhios aige go gcuirfeadh aon ghluaiseacht tobann an beithíoch ag eitilt trasna an ghainimh, rud a chuirfeadh bás ar a laghad duine againn sa bhfásach.
  
  
  Rinne Maryam, Saifah agus mé féin iarracht fanacht gan gluaiseacht ar feadh tamaill. Ag féachaint ar an camel, thuig mé nár chruthaigh nádúr í le haghaidh rochtain éasca ar bhainne daonna. Is féidir leat suí síos le bó, agus beidh fiú layman a fháil fós mála mór crochta ann. Tá sé níos deacra gabhar a bhainne, ach níl sé seo rud ar bith i gcomparáid le camel. Níl ach camel eile - nó Somáilis - ar mire go leor chun fiú smaoineamh ar a leithéid.
  
  
  Chuaigh sé go dtí an camall arís agus bhrúigh sé an mála ar a taobh. Arís rinneadh an próiseas arís chun iallach a chur ar an beithíoch gránna é a chasadh ar a thaobh ionas go bhféadfadh sé greim a fháil uirthi faoin mbolg. pinched sé an nipple arís. Rinne an camel fuaim chiúin, séimh, ansin thit sé ina thost. Arfat bleáin go tapa, ó am go chéile ligean do sruth pas a fháil, a imithe ansin isteach sa ghaineamh. Ar deireadh, d'éirigh sé as an camall, patted sé go réidh ar an torso, agus chas sé chugainn le gáire mór ar a aghaidh.
  
  
  Tá an craiceann leathair swollen le bainne. D'ól Arfat go leor agus go santach agus tháinig sé suas chugam.
  
  
  “Bainne maith,” ar seisean. 'Déan iarracht.'
  
  
  Phioc mé suas an craiceann fíona agus thug mé go dtí mo bheola é.
  
  
  “Tógtar na Somáilis ar bhainne camel,” a deir Saifa. "Tagann siad amach as an camel ar bolg."
  
  
  Scread Arfat le fearg agus shroich sé an scian ar a chrios. Thug mé an mála go tapa do Maryam agus rug mé ar an mbeirt fhear. Ní raibh sé de chiall agam seasamh eatarthu, ach, ag cur iontas orm, d'éirigh liom an bheirt fhear a chaitheamh go talamh le mo lámha. Luaigh mé an meaisínghunna chucu, ag seasamh os a gcionn.
  
  
  “Go leor,” arsa mise.
  
  
  D'fhéach siad ar a chéile furiously.
  
  
  “Cad é do bharúil ar bhia agus ar dheoch dúinn seachas bainne an chamaill seo?” - D'iarr mé ar Saifa.
  
  
  Níor fhreagair sé.
  
  
  Agus dúirt mé le hArfat: "An féidir leat síocháin a dhéanamh?"
  
  
  “Rinne sé masladh dom,” a dúirt Arfat.
  
  
  “Chuir an bheirt agaibh olc orm,” a bhéic mé.
  
  
  Stán siad ar mo ghunna.
  
  
  Roghnaigh mé mo chuid focal go cúramach agus labhair Iodáilis go mall ionas go dtuigfeadh an bheirt acu mé. "Más mian leat beirt a chéile a mharú, ní féidir liom stop a chur leat," a dúirt mé. “Ní féidir liom tú a chosaint ó lá agus oíche le raidhfil go dtí go mbeimid sábháilte.” Tá a fhios agam gur naimhde dá chéile sibh go traidisiúnta. Ach cuimhnigh ar rud amháin: má fhaigheann duine agaibh bás, má fhaigheann duine againn bás, faigheann gach duine againn bás.
  
  
  'Cén fáth?' A dúirt Saifa.
  
  
  “Ní féidir ach le Arfat bia a sholáthar dúinn. Is tusa amháin atá in ann sinn a threorú amach as an bhfásach.
  
  
  'Agus tú féin?' - a d'fhiafraigh Arfat.
  
  
  “Má fhaigheann mé bás, beidh Borgia i gceannas go luath ar an bhfásach iomlán agus ar thalamh i bhfad níos mó. Féachfaidh sé ort go háirithe go dúthrachtach, ó bhí tú ina naimhde agus ina sclábhaithe aige. Agus ní féidir ach le Maryam rabhadh a thabhairt dá muintir in am ionas gur féidir leo airm a sholáthar chun é a mharú.”
  
  
  Bhí siad ina dtost. Ansin d’aistrigh Saifah a mheáchan agus d’fholaigh sé a scian. Rolladh sé ar shiúl ó dom agus sheas sé suas. “Is tusa ceannaire na laochra. Má deir tú go bhfuil sé fíor, creidim duit. Ní dhéanfaidh mé maslaí ar an tSomáil seo arís.”
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise. Bhreathnaigh mé ar Arfat. "Déan dearmad ar an gcion agus cuir uait do scian."
  
  
  Chuir sé an scian ar shiúl agus sheas sé suas go mall. Níor thaitin an cuma ar a aghaidh liom, ach níor leomh liom é a lámhach. Ní raibh a fhios agam conas an ifreann a bhle camel.
  
  
  “Níl sé seo an-bhlasta, a Nick,” a dúirt Maryam agus an mála á thabhairt dom. "Ach tá sé cothaitheach."
  
  
  Ghlac mé anáil dhomhain agus thug mé an mála chuig mo bheola arís. Chaith mé beagnach suas as an boladh. I gcomparáid leis sin, blaiseadh bainne gabhair mar dheoch meala. Boladh sé báin, agus bhí amhras orm go mbeadh sé níos sobhlasta dá ndéanfaí aonchineálú, pasteuráil agus cuisniú air. Bhí roinnt clumps ar snámh ann, agus ní raibh mé cinnte an raibh sé uachtar, saill, nó smionagar as an mála féin. Tá an bainne gan blas freisin. Thug mé an craiceann uisce do Saifa agus anáil san aer úr arís. D'ól sé é, d'fhéach sé orainn le disgust agus thug sé ar ais go dtí an Somáilis. Arfat fuair ólta agus gáire.
  
  
  “Is féidir le fear maireachtáil go deo ar bhainne camel,” a dúirt sé. “Ní fiú saol fada é,” a dúirt mé leis.
  
  
  “Ba é seo an chéad uair a d’ól mé bainne camel,” a dúirt Maryam liom.
  
  
  “Nach ólann tú san Aetóip é?”
  
  
  "Tá tú ar cheann de na ceannairí de do mhuintir, Nick." Nach bhfuil bia ag na boicht in bhur measc nach n-itheann sibh choíche?
  
  
  Níorbh fhéidir liom cuimhneamh ar cheann muice agus greannáin a ithe i m'árasán i Columbus Circle. Agus ní raibh bran ar bith ar bhiachlár na bialainne is fearr liom ach an oiread.
  
  
  “Go deimhin,” arsa mise.
  
  
  Chuamar ar ais isteach sna diallaití agus mharcaigh muid ar feadh an chuid eile den lá. Díreach roimh luí na gréine shroicheamar machaire mór, cosúil le riasc goirt. Bhain Saifa amach agus bhain na snaidhmeanna as na málaí diallait.
  
  
  “Má fhéachaimid, ní féidir le haon duine iontas a chur orainn anseo,” a dúirt sé.
  
  
  Go gairid i ndiaidh meán oíche, nuair a bhí Arfat agus Saifah ina gcodladh agus mé ag faire ar oileán beag i bhfad uathu, tháinig Maryam chugam. Bhreathnaigh sí thar an fairsinge mór gainimh a bhí beagnach álainn i solas bog na gealaí.
  
  
  “Ba mhaith liom tú, a Nick,” a dúirt sí.
  
  
  Bhí sí tar éis éirí as a veil cheana féin. Anois bhí a sciorta fada caite aici agus é scaipthe ar an ngaineamh, a craiceann mín donn ag glioscarnach i solas na gealaí. Bhí a corp déanta de chuair agus de fhillteacha, de lagáin agus de scáthanna.
  
  
  Bhí sí te agus lán dúil agus muid ag barróg agus ag ísliú go mall ar a sciorta. Phóg muid - ar dtús tenderly, ansin níos paiseanta.
  
  
  Rith mé mo lámha thar a corp iontach agus choinnigh mé iad ar a breasts delicious. Bhí a siní crua faoi mo mhéara. D'fhreagair sí go corrach, amhail is nach raibh a fhios aici go maith conas mé a shásamh. Ar dtús, rith sí a lámha thar mo dhroim lom. Ansin, agus mé ag ligean do mo lámha sleamhnú óna cíoch síos a boilg árasán, daingean go dtí an soicéad fliuch idir a pluide, thosaigh sí ag caress mo chorp ar fad lena lámha.
  
  
  rolladh mé go mall thar di agus lig mo mheáchan hang ar feadh tamaill.
  
  
  “Tá,” ar sise. Anois.'
  
  
  Thráigh mé í agus tháinig mé ar nóiméad friotaíochta. Lig sí amach gol beag agus ansin thosaigh sé ag bogadh a cromáin go bríomhar.
  
  
  Go mall mhéadaigh sí a rithim mar fhreagra ar mo ghluaiseachtaí. Níor shíl mé go mbeadh sí fós ina maighdean.
  
  
  
  
  Caibidil 12
  
  
  
  
  
  Trí lá ina dhiaidh sin, agus ár soláthairtí uisce beagnach ídithe agus ár mbia imithe go hiomlán, chuaigh muid siar go cnoic ísle carraigeacha Chúige Tigray. Go gairid roimh luí na gréine, d’aimsigh Saifah tobar beag. D'ólamar go cúramach agus ansin líonamar ár gcraicne uisce le huisce. Thaispeáin na camaill an gnáth tart a bhí orthu sular thosaigh siad ag innilt i measc na glasra gann.
  
  
  “Is droch áit í seo,” a dúirt Safai.
  
  
  'Cén fáth?'
  
  
  “Tá mo mhuintir ina gcónaí ansin.” Thug sé le fios go fairsinge an fhásaigh. — Sroichfimid an chathair i gceann dhá lá. Ansin táimid sábháilte. Tá go leor uisce ann, ach tá drochdhaoine sa cheantar seo.”
  
  
  Ós rud é nach raibh mórán bia cothaitheach againn le cúpla lá anuas seachas bainne camel, d'éirigh muid tuirseach go tapa. An oíche sin bhí an chéad uaireadóir agam agus chodail na cinn eile. Dhúisigh Saifa timpeall a deich a chlog agus shuigh síos in aice liom ar bholláin mhór. -An bhfuil tú ag dul a chodladh anois? - dúirt sé. “Beidh mé ag faire ar feadh cúpla uair an chloig agus ansin dúiseoidh mé an Somáilis seo.”
  
  
  Chuaigh mé go dtí ár gcampa. Bhí Maryam ina luí go síochánta in aice leis an gcámhal, agus chinn mé gan cur isteach uirthi. Fuair mé roinnt féar ag an tobar agus sínte amach ar an láthair. Bhí an chuma ar an domhan ag casadh timpeall orm ar feadh nóiméad, ach ansin thit mé i mo chodladh.
  
  
  Bhí mé múscailte ag gluaiseacht néaróg i measc na camels. Mhothaigh mé rud éigin aisteach, ach ní raibh mé in ann é a shainiú. Bhí orm maireachtáil le camaill agus mo chorp féin gan nite chomh fada sin go raibh mo bholadh mall. Ansin chuala mé casacht agus fásach.
  
  
  Chas mé mo cheann ar dheis. An fhoirm dorcha chlaon ar shiúl ó dom. Thosaigh an t-aer ag boladh níos láidre nuair a d'aithin mé an fhuaim mar ghnáth-análú. Ba chuimhin liom a bheith ag léamh áit éigin go bhfuil anáil na leoin ag sileadh go huafásach, ach níor shíl mé go bhfaighfinn anáil an-bhlasta sin in aice leis.
  
  
  Bhí an gunna meaisín suite ar mo chlé. Ní bheinn in ann casadh timpeall agus greim a fháil air agus é a thógáil de mo chorp chun díriú ar an leon. Nó d'fhéadfainn rolladh os a chionn, léim suas, piocadh suas an gunna, agus an tsábháilteacht a scaoileadh in aon tairiscint amháin. Ach bhí buntáiste fós ag an leon. D'fhéadfadh sé léim thar barr orm agus tosú ag bite sula raibh mé in ann an aidhm cheart a ghlacadh.
  
  
  “A Nick, nuair a dhúisíonn tú, bréag an-socair,” a dúirt Maryam go ciúin.
  
  
  D'ardaigh Leo a cheann agus d'fhéach sé ina treo.
  
  
  “Tá bolg cruinn aige,” a dúirt Saifa.
  
  
  "Céard is brí leis?"
  
  
  - Nach bhfuil ocras air. Is mian le leon le boilg cothrom ithe agus ionsaíonn sé. Ach ith an ceann seo díreach.
  
  
  Ó mo thaobh féin de, ní raibh mé in ann an méid a chonaic Danakil a fhíorú, ach chonaic mé gur fear le mane fada mioscaiseach a bhí i mo lucht aitheantais nua. Rinne mé iarracht cuimhneamh ar gach rud a bhí ar eolas agam faoi leoin. Ní raibh sé i bhfad ró. Ar ndóigh, níor chuala mé riamh faoi theoiric Saifah go gcaithfidh tú breathnú ar bolg leon féachaint an bhfuil sé cothrom. Chonacthas dom gur dócha go bhféadfadh duine ar bith a bhí gar go leor do leon chun a bolg a scrúdú breathnú níos dlúithe a dhéanamh ar a phróisis díleácha ón taobh istigh.
  
  
  Dúirt Maryam bréag go fóill. Sheas an leon gan gluaiseacht freisin, gan ach a eireaball á chaitheamh aige. Chuir an mionsonraí seo isteach orm. Is iomaí cat atá feicthe agam ag fanacht go foighneach le héan nó le luch, agus níor nocht a n-intinn ach le gluaiseacht ainneonach a n-eireaball. N’fheadar an raibh sé i gceist ag an gcat mór seo a lapa a stobadh amach agus mé a bhualadh leis an ngluaiseacht is lú ar mo thaobh. Bhí cuma an-fhónta orm comhairle Maryam.
  
  
  Ansin chuimhnigh mé ar rud éigin eile - is scavengers iad na leoin. Mar shampla, tiomáineann siad vultures amach ó chonablach lobhadh le haghaidh sneaiceanna éasca. Má luíonn mé fós, b'fhéidir go gcinnfeadh an leon sin mé a tharraingt amach go dtí a chéad bhéile eile san fhásach.
  
  
  Stirred sé agus casachtach. Bhuail tonn den droch-anáil mé. Bhí mo nerves ar an imeall, agus throid mé an áiteamh chun greim ar an gunna meaisín.
  
  
  Go han-mhall chas an leon a chorp ionas go raibh sé comhthreomhar le mo cheann. Bhreathnaigh mé ar a bholg. Dhealraigh sé bhabhta go leor, má chiallaigh sé sin i ndáiríre rud ar bith. Iompaigh Leo chun breathnú orm arís. Ansin shiúil sé go mall i dtreo an tobair. Ar dtús sméid mé mo shúile agus é ag dul thar mo cheann. Shiúil an leon go han-mhall, ach ní raibh a fhios aige cé acu a ithe nó a ól. D'fhan mé go dtí go raibh sé beagnach ag an uisce sular chinn mé go raibh sé in am a ghlacadh gunna meaisín. Le mo thoil ar fad, d'fhan mé nóiméad eile go dtí gur chlaon an leon thar an uisce. Ann sin d’fhéach sé timpeall an champa arís. Níor chuala mé aon fhuaim nó gluaiseacht ó Maryam agus Saifah. Sásta nach raibh sé i mbaol, d'ísligh an leon a cheann agus thosaigh sé ag ól go suairc. N'fheadar conas a d'fhreagróinn an chéad uair eile a bhfaca mé piscín ag sileadh i sár bainne. Go mall, shín mé mo lámh chlé agus thochail mé isteach sa talamh go dtí go bhfuair mé cruach fuar an mheaisín-ghunna. Thóg mé láithreach é. Chun seo a dhéanamh, bhí orm breathnú ar shiúl ón leon, ach fós chuala mé é ag ól.
  
  
  Thionóil mé an t-arm ionas go bhféadfainn rolladh anonn ar chlé, an tsábháilteacht a dhícheangal, agus seasamh clasaiceach a ghlacadh in aon ghluaisne sreabhán amháin. Níorbh fhéidir an ainliú seo a dhéanamh gan cur isteach ar an leon, ach bhraith mé gur deis a bhí ann an lámh in uachtar a fháil. Bhí iris iomlán ag an arm, mar sin dá mba rud é gur bhog an leon fiú a eireaball, bheadh sé tar éis pléasctha a lasadh. Is cinnte go mbuailfeadh salvo marthanach rud ríthábhachtach.
  
  
  rolladh mé anonn agus ghlac aidhm. Gasped Maryam os ard mar a d'ardaigh an leon a cheann.
  
  
  “Ná scaoil,” a dúirt Saifa.
  
  
  Níor fhreagair mé. Cibé acu a shoot nó nach bhfuil ag brath ar an ainmhí féin. Dá dtosódh sé ag ól arís, ní scaoilfinn. Mura ndeachaigh sé go Maryam agus Sayfa, ní chun na camaill, nuair a d'fhág sé an campa, ní bheadh mé a lámhaigh air. Agus murar casadh sé timpeall orm chun breathnú orm arís, ní bheinnse air. Sa mhéid sin bhí mé sásta glacadh leis an gcomhréiteach seo.
  
  
  Bhí ar a laghad dhá chúis mhaith ann a dúirt Saifa gan lámhach. Ní raibh muinín aige as na daoine a bhí ina gcónaí sa chuid seo den tír, agus b'fhéidir go dtarraingeodh an lámhach a n-aird. Cúis eile a bhí níos gaire: d'fhéadfadh na shots fearg a chur ar an leon. Is cuma cé chomh maith agus a shoots duine, tá seans i gcónaí go mbeidh sé chailleann, fiú amháin faoi na cúinsí is fabhraí. Agus ní raibh na coinníollacha reatha an-mhaith.
  
  
  Tá an solas mealltach. Bhí an ghealach, cé go raibh sí lán, beagnach socraithe. Agus luíonn an leon go hálainn isteach ina thimpeallacht. Nuair a bhí mé i riocht seans maith, d'fhan mé sa phost sin agus d'fhan mé go bhfeice mé cad a dhéanfadh an leon.
  
  
  D'ól Leo níos mó uisce. Sásta, d'ardaigh sé a cheann agus growled. Tháinig eagla ar na camaill.
  
  
  “Leon,” a scairt Arfat óna phost. "Tá leon sa champa."
  
  
  "Is fada an lá," a dúirt Maryam.
  
  
  Ba chosúil gur chuir an comhrá ard seo isteach ar an leon. D'fhéach sé ar Maryam, ar na camaill, agus ansin ar an áit ar cheart Arfat a bheith ina sheasamh. Rug mé an meaisín-ghunna níos doichte agus mhéadaigh mé an brú le corrmhéarr mo láimhe deise. Beagán níos mó agus beidh mé ag shoot.
  
  
  Shiúil an leon go mall ar chlé, ar shiúl uainn. Bhí an chuma air gur imigh sé isteach san oíche, agus chaill mé radharc air go tapa.
  
  
  Dhá nóiméad ina dhiaidh sin, dúirt Saifa, "Tá sé imithe."
  
  
  Dúisím. “Ba mhaith liom a fháil amach anois cad é mar a chuaigh sé isteach sa champa seo,” arsa mise.
  
  
  Bhuail Arfat liom leath bealaigh tríd ár gcampa agus a bholláin.
  
  
  “Tháinig an leon ó threo nach raibh mé ag féachaint air,” ar seisean.
  
  
  - Nó an raibh tú i do chodladh?
  
  
  ‘Ní hea. Ní fhaca mé an leon seo.
  
  
  “Téigh go campa agus codail,” arsa mise. “Níl mé i mo chodladh. Tá an beithíoch seo ag análú i m’aghaidh le fada an lá.
  
  
  “Ní raibh ocras air mar sin,” ar seisean.
  
  
  Theastaigh uaim casadh agus ciceáil Arfat le mo bhróg. Ach d’éirigh liom mé féin a tharraingt le chéile. Fiú mura raibh an Somáilis tar éis titim ina chodladh, ba mhór an fhaillí é gan an leon seo a thabhairt faoi deara. Nó bhí an “easnamh” seo d'aon ghnó. Níl dearmad déanta agam ar an gcuma a bhí ar a aghaidh nuair a scar mé ó Saifah é.
  
  
  Go gairid tar éis meán lae an lá dár gcionn stad muid ag tobar eile le haghaidh scíthe gairid. Chuir láithreacht an uisce i bhfad níos fearr liom, cé go raibh an oiread sin ocrais orm go mbeadh píosa feola gearrtha as ceann dár gcamaill féin shlogtha go ramhar orm. Chaill mé timpeall cúig phunt déag le linn ár dturas tríd an bhfásach agus bhí orm mo chrios a dhéanamh níos doichte go dtí an poll deireanach. Ach seachas sin bhraith mé láidir go leor. Bhí mé, ar ndóigh, in ann maireachtáil ar an lá a scar muid ón gcathair.
  
  
  — An gceapann tú go bhfuil stáisiún póilíní sa chathair? - D'iarr mé Maryam. “Ba cheart dó a bheith ann. Lig dom labhairt leo, a Nick. Tá a fhios agam conas labhairt leo.
  
  
  'Fine. Caithfidh mé teacht go Addis Ababa nó Asmara chomh luath agus is féidir."
  
  
  Bhí muid díreach tar éis an tobar a fhágáil nuair a shroicheamar barr an fhána agus tháinig muid trasna ar ghrúpa de thriúr danakils. Cé go raibh iontas orthu freisin, d'imoibrigh siad níos tapúla ná linne. Thosaigh siad ag lámhach. Scread Arfat agus thit den chamall.
  
  
  Faoin am sin bhí meaisínghunna agam cheana féin. Thosaigh Saifa agus Maryam ag lámhach freisin. Agus laistigh de nóiméad, bhí triúr dár n-iomaitheoirí ar an talamh. Bhreathnaigh mé ar Maryam. Bhí sí ag gáire. Ansin sleamhnaigh Saifah go mall síos ón diallait.
  
  
  Léim mé den chamall agus rith mé i dtreo. Lámhachadh sa ghualainn é, ach chomh fada agus is féidir liom a rá ní raibh an chréacht ró-dhomhain chun damáiste a dhéanamh d'aon orgán ríthábhachtach. Glan mé an poll le huisce agus bandaged é. Ghin Maryam roimh Arfat.
  
  
  “Tá sé marbh,” ar sise, ag teacht ar ais agus ag seasamh in aice liom.
  
  
  “Tá sé seo an-dona,” a dúirt mé. "Shábháil sé sinn lena bhainne camel."
  
  
  “Agus ba bheag nár mharaigh sé sinn - go háirithe tusa - mar níor thug sé rabhadh dúinn faoin leon sin in am.”
  
  
  “Thit Arfat ina chodladh. Bhí sé cróga, ach ní raibh sé láidir go leor don turas seo.
  
  
  - Chodail sé? gáire Maryam go ciúin. “A Nick, dúirt mé leat gan muinín a bheith agat as na Somáilis riamh. Bhí fuath aige duit mar nár lig sé dó an Danacil sin a throid.
  
  
  “B’fhéidir,” arsa mise. “Ach is cuma leis sin a thuilleadh.”
  
  
  Saifah blinked, go mall ar ais Chonaic. Bhí mé ag súil go mbeadh sé ag groan, ach d'iompaigh sé a radharc chugam agus d'fhan sé go socair socair.
  
  
  D'iarr sé. - “Cé chomh dona is atá mé gortaithe?”
  
  
  - B'fhéidir go bhfuil do ghualainn briste. Níor bhuail aon rud taobh istigh, ach tá an piléar fós ann.”
  
  
  “Caithfidh muid éirí as seo,” a dúirt sé, ag dul i dtreise.
  
  
  “Ní go dtí go gcuirim sling ort,” a dúirt mé leis.
  
  
  D’fhágamar comhlachtaí an triúr ionsaitheoirí agus Arfat. Bhí súil agam go rachadh paca mór de leoin ocrach thart sular spreag a láithreacht amhras.
  
  
  Shiúil muid go dtí dorcha. Dúirt Danakil, agus é i bpian mór ach fós ar an airdeall, dúinn campa a chur ar bun sa wadi.
  
  
  “B’fhéidir go bhfuil muid dhá uair an chloig ón gcathair,” a dúirt sé. - Táimid ag dul ann amárach. Ní bheidh aon tine inniu.
  
  
  “Codfaidh tú,” a dúirt mé leis.
  
  
  - Caithfidh tú sinn a chosaint.
  
  
  'Déanfaidh mé é.'
  
  
  Cheangail mé na camaill le roinnt toir tanaí ionas go bhféadfadh siad a ithe. Dhealraigh siad in ann beagnach rud ar bith a ithe, agus n'fheadar an bhféadfadh siad carraigeacha a dhíolama fiú. Bhí mé an-bhródúil asam féin - bhí mé tar éis éirí sách oilte leis na beithígh seo, agus d'inseodh mé do Seabhac faoi mo thallann nuachumtha agus d'iarrfainn air é a thabhairt isteach i mo chomhad.
  
  
  Phioc mé áit mhaith ar chnoc íseal agus thosaigh mé ag breathnú. Tháinig Maryam agus shuigh in aice liom.
  
  
  "Sílim go rachaimid chuig mo mhuintir, Nick," a dúirt sí.
  
  
  “Ar smaoinigh tú ar bhealach difriúil nuair a d’fhág muid?”
  
  
  'Tá. Ach b'fhearr liom bás a fháil ná a bheith mar bhean chéile Borgia.
  
  
  Hugged mé léi agus caressed sí breasts mór. "Ní féidir linn anocht," a dúirt sí. "Ní mór dúinn súil a choinneáil ar Saifah."
  
  
  “Tá a fhios agam,” arsa mise.
  
  
  “Fan go dtí gur féidir liom gléasadh mar Chríostaí. Ní mór do mhná Ioslam a n-aghaidh a cheilt, ach tá cead acu a gcíoch a iompar. Tá a gcuid custaim aisteach.
  
  
  “Is maith liom é nuair a nochtar do bhrollach,” a dúirt mé.
  
  
  “Tá áthas orm oideachas a fháil,” a dúirt sí.
  
  
  Rinne mé iarracht a trácht a nascadh lenár gcomhrá, ach ní raibh mé in ann. 'Cén fáth?'
  
  
  “Tá an Aetóip athraithe, Nick. Blianta ó shin, le linn óige mo thuismitheoirí, bheadh ar chailín fuadaithe cosúil liomsa maireachtáil leis an náire nach raibh sí in ann a maighdeanas a chruthú. Ní gá a thuilleadh dul i mbun pósadh comhaontaithe. Cinntíonn mo fhorbairt post sa rialtas dom. Is féidir le m’athair agus uncail é seo a shocrú dom gan náire. Ansin beidh an saol mar a chéile i dtíortha an Iarthair.”
  
  
  “Féadfá teacht ar ais maighdean muna gcodladh tú liom,” arsa mise.
  
  
  "Ní raibh mé ag iarraidh teacht ar ais maighdean, Nick." Sheas sí suas. - Dúisigh mé suas nuair a bhíonn tú tuirseach. Déan iarracht fanacht suas ar feadh na hoíche. Is féidir liom a fheiceáil chomh maith san oíche agus is féidir leat, agus cé nach lámhaigh an-mhaith mé, is féidir liom glaoch amach i gcónaí nuair a bhíonn baol ann.”
  
  
  “Ceart go leor,” arsa mise.
  
  
  Thit píosa eile den phuzal isteach agus mé ag faire uirthi imithe isteach sa dorchadas ina sciorta bán. Luaigh Maryam an tábhacht a bhain lena maighdeanas nuair a bhaineamar an grá den chéad uair, agus bhí faitíos orm faoi láthair go mbeadh aiféala uirthi codladh liom nuair a shroicheamar ardchríocha Amhara. Mar sin féin, bhí sí ag smaoineamh chun tosaigh. Bean chróga a bhí i Maryam agus gach sonas a d’fhéadfadh sí a fháil tuillte aici. Ní bheinn ag iarraidh go gcaithfeadh a muintir go dona léi ar chúis ar bith. Bhí mé sásta freisin máistreás chomh tionchar sin a bheith agam. Is buille faoi thuairim fiáin é éalú Danakil, agus ní chreidfinn é go dtí go bhfaca mé na trucailí agus na fir éide agus sibhialtaigh neamharmtha ag siúl go síochánta trí na sráideanna.
  
  
  Ach níorbh é éalú ón Borgia deireadh mo mhisin. Ní raibh anseo ach deis aghaidh a thabhairt ar fhadhbanna nua. Ní raibh aon doiciméid aitheantais liom. Thóg Garda mo dhoiciméid. Nuair a shroich mé an ambasáid in Addis Ababa nó Asmara, d'fhéadfainn mé féin a aithint trí mo thatú tua a thaispeáint don duine a bhí i gceannas ann. Bhí a fhios aige gach rud. Ach cad é mura bhfuil sé seo amhlaidh? An measfaidh sé ansin go bhfuil sé fíor?
  
  
  Cad faoi rialtas na hAetóipe? Ar a n-iarratas, chuaigh mé i ndiaidh an Borgia. Anois bhí a fhios agam go garbh cá raibh sé agus cad a bhí á dhéanamh aige. Ina theannta sin, ní raibh aon fhianaise agam gur diúracáin díghníomhaithe a bhí i gceist lena leochaileacht. Dá maraíodh mé é sa sráidbhaile Danakil sin, bheadh mo chuid oibre do AX críochnaithe. Ach níor mharaigh mé é. Agus ní raibh aon smaoineamh agam cad a bhí na hAetóipe ag iarraidh.
  
  
  Bhí naisc mhaithe ag Maryam. Ráthódh sí sábháilteacht dom. D'aistrigh mé mo mheáchan agus chuir mé iallach orm fanacht ar an airdeall. Má thitim i mo chodladh, seans nach sroichfimid sibhialtacht arís.
  
  
  
  
  Caibidil 13
  
  
  
  
  
  Dhá uair an chloig tar éis éirí na gréine, threoraigh Saifa sinn ar chosán a bhí marcáilte go soiléir ag dul go dtí sráidbhaile a raibh muid in ann a fheiceáil go soiléir i gcéin. Bhí sé lag agus fiabhrasach, agus ó am go ham chonaic mé é faoi smacht sa diallait. Sular fhág mé an campa, scrúdaigh mé a chréachta agus chonaic mé go raibh sé inflamed. Ní mór bullet, blúirí cnámh agus shrapnel a bhaint go tapa.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “An bhféadfá fanacht sa diallait - An iompróidh mé thú?”
  
  
  “Tá mo shaol sábháilte agat cheana féin,” a dúirt sé. - Nick, ní raibh súil agam ach le rud amháin.
  
  
  'I gcomhair Cad?'
  
  
  “Ionas go ligfidh tú dom an Somáilis seo a mharú.”
  
  
  “Sula bhfaighidh tú bás, maróidh tú a lán naimhde,” a dúirt mé leis.
  
  
  - Sea, Nick. Ach ní dhéanfaidh mé a leithéid de thuras go deo arís. Tosóidh daoine ag insint scéalta faoi na rudaí a rinne tú féin agus mé féin. Fuair Pacek bás inár gcéad champa. Ní raibh an Somáilis ina ghaiscíoch. Agus ba é an t-aon duine eile bean. Cé mhéad atá maraithe againn?
  
  
  “Tá comhaireamh caillte agam,” arsa mise. - I mo thuairimse, trí cinn déag.
  
  
  “Ní mór dúinn anois áit a fháil chun fáil réidh lenár n-arm. Níl sé de dhíth orainn sa chathair.
  
  
  Shiúil na camaill a mbealach feadh an chosáin. Nuair a shroicheamar limistéar le bolláin mhóra, stop mé mo chamall. “Cuirimis ár n-arm i bhfolach i measc na gcloch,” a dúirt mé. “Ceart go leor,” a dúirt Saifa.
  
  
  Thóg Maryam agus mé féin a piostal, na cartúis a bhí sé ag iompar, agus unfastened an piostal as a crios. Dhreap mé thar na bolláin go dtí go bhfuair mé scoilt. Chuir mé an dá raidhfil agus an piostal ann, ansin Stán ar mo meaisín gunna.
  
  
  Mhothaighfinn nocht mura mbeadh sé agam a thuilleadh, ach ní raibh sé d’acmhainn againn dul isteach sa bhaile ag déanamh gunnaí ag brandáil. Bhí muid ar lorg cairde, ní eile massacre. Mharcaigh Maryam ar thaobh amháin de, mise ar an taobh eile. Ní raibh sé ag iarraidh go n-iomprófaí go dtí an stáisiún póilíní é agus níor lean sé ach lena bhród.
  
  
  “Mariam,” a dúirt mé i mBéarla, “an féidir leat a chur ina luí ar na póilíní aire a thabhairt don fhear seo?”
  
  
  'Níl a fhios agam. Thar ceann m’athar, impím orthu glaoch ar dhochtúir láithreach. Beidh mé ag rá go bhfuil sé an finné réalta i gcoir caipitil.
  
  
  "Tar éis gach rud a rinne Saifah dúinn, níor theastaigh uaim go gcaillfeadh sé a lámh."
  
  
  “Tuigim, a Nick,” a dúirt sí. “Ach déanfaidh sé roinnt iarracht a chur ina luí ar na póilíní cé mé. Caithfidh siad tuarascáil a ullmhú. Ba chóir dóibh ár n-ainmneacha a insint do na húdaráis. Ach diúltóidh siad a ngníomh a bhrostú má fheiceann siad bean Amhara gléasta mar Mhoslamach.”
  
  
  Judging ag na héadaí, bhí sé seo ina chathair Muslim, shíl mé. Chuamar díreach go dtí an stáisiún póilíní. Rith beirt fhear in éide khaki amach le holsters oscailte. Thosaigh Maryam ag labhairt Amáiris agus chuala mé m'ainm á úsáid go saor. Bhí áthas orm a fheiceáil go raibh siad cúramach leis an Saifah gortaithe. Thug duine acu go dtí an cill mé, bhrúigh sé istigh mé agus dhún sé an doras.
  
  
  "An Meiriceánach tú?" - d'iarr sé i mBéarla dona.
  
  
  'Tá. Nick Carter is ainm dom.
  
  
  — An bhfuil doiciméid agat?
  
  
  'Ní hea.'
  
  
  'Fan anseo.'
  
  
  Eagla go gciontódh sé é, choinnigh mé siar mo chuid gáire. N'fheadar cén áit a cheap sé go rachainn.
  
  
  Bhí brat airm caite amach i gcúinne na cille. Bhí súil agam nach raibh an iomarca lotnaidí ann. Tá mé i mo chodladh go han-éadrom le cúpla lá anuas, i gcónaí ag faire amach don chomhartha contúirte is lú. Ach ós rud é nach raibh mé in ann fanacht ach le daoine eile a bheith ag gníomhú, chinn mé éirí as. Ní dócha go ndéanfaidh Danakils maol ar an bpríosún. Níor shín cumhacht an Borgia chomh fada sin ó thuaidh. Thit mé ar an leaba agus thit mé i mo chodladh laistigh de nóiméad.
  
  
  Dhúisigh mé go dtí an fhuaim de ghuth géar. 'An tUasal. Carter. An tUasal. Carter, an tUasal Carter.
  
  
  D’oscail mé mo shúile agus d’fhéach mé ar m’uaireadóir. Chodail mé beagán os cionn dhá uair an chloig. Mhothaigh mé i bhfad níos fearr, cé go raibh ocras orm go leor chun an steak camel a bhí fós ceangailte leis an ainmhí a ithe.
  
  
  'An tUasal. Carter, tar liom le do thoil,” a dúirt an póilín a thug go dtí an chill mé.
  
  
  "Tá mé ag dul," a dúirt mé, ag seasamh suas agus scratching mé féin.
  
  
  Threoraigh sé mé síos dorchla isteach i gclós príosúin le ballaí. Chaith an príosúnach adhmad isteach sa tine, agus bhí tubán uisce te os a chionn. Scairt an póilín ordú. Doirt an príosúnach uisce te isteach sa dabhach agus chuir sé uisce fuar leis.
  
  
  “Tá gallúnach ann, a Mháistir Carter,” a dúirt an póilín liom “Agus fuaireamar roinnt éadaí duit.”
  
  
  Thóg mé amach mo khakis salach agus nigh mé féin go maith. Bhain mé taitneamh as an uisce te agus mothú na gallúnach ar mo chraiceann. Thug an príosúnach tuáille mór cadáis dom agus thriomaigh mé go leisciúil mé féin, ag baint suilt as an ghrian te ar mo chraiceann lom. Sa carn éadaí ar an tolg fuair mé bríste glan, ach cúpla ceintiméadar gearr sna cosa, stocaí glan agus léine glan.
  
  
  Rum an póilín ina phóca le haghaidh lann rásúir. Thug an príosúnach babhla uisce agus chuir sé scáthán beag ar an mbinse. Bhí orm squat síos chun m'aghaidh a fheiceáil sa scáthán, ach tar éis bearrtha bhraith mé mar dhuine iomlán difriúil. 'Tar liom, le do thoil, a Mháire. Carter," a dúirt an t-oifigeach.
  
  
  Thug sé ar ais go dtí an príosún mé agus thug sé go seomra ar leith mé, áit éigin sa halla, in aice leis an teach garda. Bhí Maryam agus an t-oifigeach ina suí ann. Bhí babhla gaile bia ar an mbord os a gcomhair. Anois bhí Maryam ag caitheamh gúna fada a chlúdaigh an chuid is mó dá corp.
  
  
  'An tUasal. Carter, is mise maor an phríosúin seo,” a dúirt an fear in Araibis, é ina sheasamh agus ag síneadh a láimhe. “Tar éis duit ithe, rachaimid go hAsmara.”
  
  
  Chuir sé in iúl dom áit in aice le Maryam agus thosaigh sé ag tabhairt orduithe don chailín beag saille. Thug sí builín aráin agus babhla bia chugam go tapa. Níor chuir mé ceisteanna faoina chomhdhéanamh agus thosaigh mé ag ithe. Bhí sé te agus lán de smután hearty feoil-uan, ghlac mé dóchasach - ag snámh i saill.
  
  
  Bhí an t-arán úr agus blasta. Nigh mé síos mo bhia le tae searbh.
  
  
  “Sílim gur duine tábhachtach thú,” a dúirt mé go bog le Maryam.
  
  
  “Ní hea, is tusa atá ann,” a dúirt sí liom. “Thosaigh sé nuair a ghlaoigh na póilíní d’ainm ar an raidió.”
  
  
  Chas mé go dtí an ceannasaí. - Cosúil le Danakil, cé a bhí linn?
  
  
  — Tá sé i gclinic áitiúil anois. D'ordaigh an dochtúir antaibheathaigh dó. Mairfidh sé.'
  
  
  'Maith.'
  
  
  Ghlan an ceannasaí a scornach. 'An tUasal. Carter, cár fhág tú d’arm?
  
  
  Dúirt mé. - "Cén arm?"
  
  
  Aoibh sé. “Ní théann duine singil trí Danakil gan arm. Lámhachadh do chara. Is léir gur lasmuigh de mo dhlínse a tharla an lámhach, agus tuigim go raibh tú ag obair ar son an rialtais. Ní chuirim mo cheist ach chun airm a chosc ó thitim isteach i lámha baill de threibh nach dtaitníonn leat.
  
  
  Shíl mé faoi. “Níl a fhios agam an féidir liom cur síos cruinn a dhéanamh ar an bhfoscadh seo.” As seo shroicheamar an chathair i gceann fiche nóiméad, mar a shiúil na camaill go mall. Bhí clocha...
  
  
  'Fine.' Rinne sé gáire. “Tá súil mhaith agat ar an tírdhreach, a Mháire.” Carter. Coinníonn gach Danacil a thagann chun na cathrach a arm ann. Ní féidir é a bheith ach in aon áit amháin.
  
  
  Tar éis an dinnéir, shiúil an ceannasaí sinn chuig an jíp agus chroith sé ár lámha. Gabhaim buíochas leis as a chineáltas. “Is é mo dhualgas é,” ar seisean.
  
  
  “Tá daoine ag teastáil ón Aetóip a bhfuil an oiread aithne acu ar a ndualgas agus a dhéanann tú,” a dúirt Maryam leis.
  
  
  D'fhuaim sé beagán banal, cosúil le roinnt tráchtaireacht scannáin. Ach dúirt freagra an cheannasaí go leor dom faoi stádas Maryam. Dhírigh sé suas agus aoibh air - cosúil le seirbhíseach dílis ar thug máistreás an tí moladh dó. Thuig mé go raibh a post daingnithe ag a teaghlach, agus ní raibh súil agam ach nach mbraithfeadh a cuid fear gur chuir a caidreamh liom náire ar an teaghlach sin.
  
  
  Choinnigh dhá phóilín doras an jíp oscailte agus chabhraigh siad linn isteach sa suíochán cúil. Thiomáin muid ansin síos bóthar salachar a raibh an chuma air go raibh sé ag leanúint le dúlagar idir dhá sliabhraon beag. Don chéad deich míle tháinig muid trasna ar aon fheithicil amháin, sean Land Rover, a raibh an chuma air go raibh sé ag leanúint cúrsa a bhí sách aisteach. Mhionnaigh ár dtiománaí agus shéid sé a adharc. Chuaigh muid chomh gar go bhféadfadh Maryam, a bhí ina suí ar an taobh clé, teagmháil a dhéanamh leis go héasca.
  
  
  Trí chiliméadar uaidh rinneamar ár mbealach trí charbhán camall. Níl a fhios agam conas a rinne an tiománaí é mar bhí mo shúile dúnta. Nuair a chlúdaíomar fiche ciliméadar, d’éirigh an bóthar salachar beagán níos deacra, agus tharraing an tiománaí deich gciliméadar breise de luas amach as an jíp. Rug muid ar charranna eile. Sular shroicheamar cathair sách mór, rinneamar casadh géar os comhair sean-héileacaptar Iodálach. Scairt a tiománaí os ard. Thiomáin muid amach ar an bpáirc agus stop muid in aice leis an héileacaptar.
  
  
  Léim an píolótach, oifigeach airm, amach agus bheannaigh sé.
  
  
  Dúirt sé. - 'An tUasal. Carter?
  
  
  'Tá.'
  
  
  “Caithfidh mé tú a thabhairt go Asmara chomh luath agus is féidir.”
  
  
  Cúig nóiméad ina dhiaidh sin bhíomar san aer. Rinne an gléas torann den sórt sin go raibh aon chomhrá dodhéanta. Chuir Maryam a ceann ar mo ghualainn agus dhún sí a súile. Ghlac mé leis, tar éis dúinn teacht go Asmara, go bhfaighfinn amach cé a bhí freagrach as an luaith seo ar fad.
  
  
  Thuirling an héileacaptar ag aerfort an rialtais. Bhí veain dhonn le inscríbhinní oifigiúla ar an taobh ag réabadh i dtreo orainn fiú sular stop na lanna lián go hiomlán. Chonaic mé oifigeach sinsearach airm ag teacht amach an doras cúil. Peed mé isteach i solas geal na gréine. Mura bhfuil dul amú orm...
  
  
  Rith Seabhac suas chugam agus mé ag imeacht ón héileacaptar agus chas mé chun cabhrú le Mariam síos. Bhí a ghreim daingean, agus ar feadh nóiméad shíl mé go bhfaca mé cuma faoisimh ina shúile agus muid ag beannú a chéile.
  
  
  Chuir mé ceist ar. — Cad atá ar siúl agat in Asmara, a dhuine uasail? "Más é seo Asmara."
  
  
  "Thuairisc captaen an Hans Skeielman gur maraíodh tú, N3." - A dúirt Seabhac. “Tá ifreann briste go léir.”
  
  
  “Is dócha gur shíl an Captaen Ergensen go raibh mé marbh,” a dúirt mé. “Is le drong Borgia a chriú diabhal iomlán, seachas na daoine sa seomra innill.” Glacaim nach bhfuil an long i Massawa a thuilleadh?
  
  
  ‘Ní hea. Ní raibh aon chúis ag údaráis áitiúla é a choinneáil. Conas atá an dá cheann eile?
  
  
  - Cén bheirt eile?
  
  
  “Gene Fellini,” a dúirt Seabhac. “Gníomhaire CIA. Bhí a fhios agam go raibh sí ar bord, ach ní raibh mé cinnte go raibh mé ag iarraidh go n-oibreodh tú le chéile go fóill.
  
  
  “Thugamar le chéile chun gníomhaire KGB darbh ainm Larsen a mharú. Bhí sí ina maor ar bord Hans Skejelman. Tógadh muid i bpríosún le chéile. Lámhachadh Gina ina dhiaidh sin sa chófra ar a bealach ón Muir Rua go ceanncheathrú Borgia.
  
  
  - Agus an ceann eile?
  
  
  -Cé hé an ceann eile?
  
  
  "Garda is ainm dó ..."
  
  
  “An dara duine. Tá an bastard seo i gcampa Borgia. Ar a laghad a bhí sé nuair a d'fhág muid. Ach cad é an scéal seo go bhfuil muid marbh?
  
  
  “Bealach chun a mhíniú cén fáth nach ndearna tú go Massawa é,” a dúirt Hawk. “D’éiligh an captaen go bhfuair an triúr agaibh bás ón bplá bubonic.” Mar bheart sábháilteachta, chuir sé an triúr agaibh ar muir faoi thalamh. Scéal a bhí ann nach bhféadfadh údaráis na hAetóipe ach é a cheadú. Sin é an fáth go raibh cead acu an cuan a fhágáil arís. Nick, beidh tú ar an gcéad ghníomhaire AX a gheobhaidh bás ón bplá bubonic.
  
  
  Ba bheag díomá a bhí air nár chruthaigh mé fadhb nua do na clóscríobhaithe ag an gceanncheathrú, agus b’fhéidir go mbeadh rud éigin sarcastic ráite agam mura mbeadh Maryam agus an ginearál Aetópach i dteagmháil linn ag an am sin. Labhair siad Amáireach agus fuair mé an tuiscint gur seanchara liomsa an fear seo.
  
  
  “Ginearál Sahele, seo Nick Carter,” a dúirt Hawk.
  
  
  Chroith an ginearálta agus mé lámha. Ba dhea-shampla é d’Amhara ó rugadh uasal, timpeall cúig throigh ar airde, le gruaig dhubh tiubh a bhí ag tosú liath a iompú.
  
  
  'An tUasal. Carter, tá aithne agam ar Maryam ó rugadh í. Go raibh maith agat as í a thabhairt ar ais slán sábháilte, agus gabhaim buíochas leat thar ceann an teaghlaigh freisin.”
  
  
  Bhí blas foirfe na mbuachaillí scoile ar a chuid Béarla, agus ghlac mé leis go bhfuair sé a chuid oideachais i Sasana.
  
  
  “An Ginearál Sakhele,” a dúirt mé, “ní féidir liom creidiúint a ghlacadh as í a thabhairt ar ais. Tháinig muid ar ais le chéile. Sheas sí faire, marcaíocht ar camel, agus fired raidhfil cosúil le saighdiúir dea-oilte. Tá ár saol faoi chomaoin againn beirt ag Saifa, Danakil, a d'éalaigh linn.
  
  
  "Má éalaigh tú an Borgia, b'fhéidir go mbeadh ort a choinneáil ar siúl." Chas Sahele chuig Seabhac. “Thug Mariam roinnt ainmneacha dom ar a chuid comhghuaillithe atá ag fónamh inár rialtas. Ba mhian liom go raibh seo ar eolas agam cúpla lá roimhe sin.
  
  
  'Cad a tharla?' D'iarr mé Seabhac.
  
  
  “Chomh luath agus a d’éalaigh tú, má thuig mé an seicheamh i gceart, rinne Borgia a bhogadh,” a dúirt Seabhac. "Tháinig a ultimatum ceithre lá ó shin."
  
  
  “Ní raibh sé ceart tar éis dúinn éalú,” a dúirt mé. "Caithfidh go raibh sé ag fanacht lena phatról chun muid a thabhairt ar ais."
  
  
  - An patróil mharaigh muid? - D'iarr Maryam.
  
  
  “Tá,” arsa mise.
  
  
  - An bhfuil a fhios agat a riachtanais? a d'fhiafraigh an Ginearál Sahele.
  
  
  “Is cosúil go dteastaíonn leath na hAfraice Thoir uaidh,” a dúirt mé. — Ar bhagair sé a chuid diúracáin a úsáid?
  
  
  “Tríúr Mionúir san áireamh,” a dúirt Seabhac. — Bhí siad ar bord an Hans Skeelman. Bhí Jean Fellini ina dhiaidh sin.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Cathain a thosóidh sé ag lámhach?"
  
  
  'Oíche amárach. Agus níos luaithe más mian linn a ionsaí air.
  
  
  “Sílim gur cheart duit a chur ina luí air na diúracáin sin a úsáid, a dhuine uasail,” a dúirt mé le Seabhac. “Go háirithe na Mionúir sin.” Thit béal an Ghinearál Sahele oscailte. Stán sé ag dom. Bhreathnaigh Seabhac ar feadh nóiméid, ansin bhí aoibh gháire lag ar a aghaidh. - "Cad é a fhios agat nach bhfuil a fhios againn, a N3?"
  
  
  “Níl ar a laghad leath de na diúracáin Borgia contúirteach ach do na daoine a sheolann iad. Tá amhras orm gur thochail sé córas oibriúcháin Minuteman as an ngaineamh fiú nó go bhfuil a fhios aige go bhfuil sé ar iarraidh. Chuir sé a chuid diúracáin i bhfolach chomh maith sin toisc nach bhfuil lainseálaithe cuí aige. D’éalaigh duine de na fir ab fhearr a bhí aige, agus b’fhéidir an t-aon teicneoir a bhí aige, linn. D’fhéadfadh Vasily Pachek tuarascáil theicniúil iomlán a sholáthar duit. Ach ar an drochuair, maraíodh é ag patról Borgia nuair a d’ionsaigh siad sinn an oíche tar éis an éalú. Ar thaobh Borgia tá dornán de laochra Danakil fionnuar armtha le hairm uathoibríoch. Sin a bhagairt ar fad.
  
  
  -An bhfuil tú cinnte, a Mháire? Carter? a d'fhiafraigh an Ginearál Sahele.
  
  
  'Tá. D'oibrigh Pacek ar na diúracáin seo. Mheall Borgia é, agus mar sin rinne Pacek a dhícheall an plean iomlán a mhilleadh. Caithfidh go raibh Borgia ag comhaireamh ar an bhfásach chun sinn a mharú, mar nuair a shiúil Pacek nó mé féin tríd chun na fíricí a nochtadh, bheadh a fhios ag gach duine nach raibh i gceist leis an mbagairt iomlán a bhí aige ach balún.
  
  
  “Níl a fhios aige cad a bhí ar eolas aige,” a dúirt Maryam. "Síleann sé i ndáiríre go n-oibreoidh na diúracáin seo."
  
  
  “Is measa fós é,” a dúirt an Ginearál Sakhele. Chas sé chugam arís agus chuir sé a lámh mhór ar mo ghualainn.
  
  
  “Conas ba mhaith leat an oíche a chaitheamh in óstán anocht agus ansin filleadh ar cheanncheathrú Borgia, an tUasal Carter?”
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Conas a fhaighimid ann?"
  
  
  - Le mo héileacaptar. Beidh tú i gceannas ar céad caoga de na laochra is fearr san Afraic.
  
  
  “Ní raibh mé in ann bealach níos fearr a shamhlú. Tá súil agam go mbeidh mé in ann an áit seo a aimsiú arís.”
  
  
  “Taispeáin dom an léarscáil,” a dúirt Maryam go ciúin. "Tá a fhios agam go díreach nuair a bhí muid."
  
  
  Threoraigh an Ginearál Sakhele muid chuig a charr foirne agus chuamar go dtí an campa míleata. Ghabh sé a leithscéal faoi dhó as an easpa aerchóirithe sa charr. Ní raibh mé in ann a chur ina luí air gur thaitin aer úr sléibhe liom.
  
  
  Cé gur cuireadh Maryam agus an ginearál os cionn na léarscáile, rinne Seabhac agus mé féin faisnéis a mhalartú.
  
  
  D'iarr mé air. - “Nach bhfuair AX mo theachtaireacht?”
  
  
  “Tá, ach tá gá le léirmhíniú cúramach ar an gcód a d'úsáid tú. Nuair a thit an Hans Skeielman ancaire ag Massawa agus na deimhnithe báis bréagacha bronnta, bhíomar lánchinnte gur chiallaigh do theachtaireacht gur leis an Borgia an long. Tógann sé cúpla lá i gcónaí sula dtuigeann tú go bhfuil tú ag déileáil le cuideachta shealbhaíochta falsa, fiú má tá sé bunaithe i dtír chairdiúil mar an Iorua. Thairis sin, ní raibh a fhios againn an raibh tú féin agus Iníon Fellini fós beo, agus níorbh fhéidir linn a thuiscint conas a sheol tú do theachtaireacht.
  
  
  Shos sé, ag fanacht. D'inis mé dó faoin éalú ón gcliabhán faoi chábán an bhádóir agus mar a chuir mé faoi ghlas arís ina dhiaidh sin. gáire sé go ciúin.
  
  
  “Dea-jab, a Nick,” a dúirt sé go bog. “Thug do theachtaireacht an t-am a bhí uainn. Faoi láthair, tá na hAetóipe agus a gcomhghuaillithe Afracacha ag fiach síos "Hans Skeelman". Chuir an tsaincheist seo feabhas ar an gcomhar idir sinne agus an Rúis, agus idir an dá chumhacht dhomhanda agus an tríú domhan. In aon chás, tá sé níos mó ná mar a cheap mé. Ach má théann an báirse seo isteach san Aigéan Atlantach, beidh sé ina chreiche do chabhlaigh thíortha NATO.”
  
  
  'An tUasal. Carter, an bhféadfá cabhrú linn ar feadh nóiméad? a d'fhiafraigh an Ginearál Sahele.
  
  
  Shiúil mé trasna an tseomra agus rinne mé staidéar ar léarscáil topagrafach Danakil. Tá ceanncheathrú Borgia aimsithe ag Maryam cheana féin.
  
  
  "An bhfuil an limistéar seo oiriúnach le haghaidh ionsaí héileacaptair?" a d'fhiafraigh an Ginearál Sahele.
  
  
  “Braitheann sé ar líon na ndaoine agus an chumhacht dóiteáin atá agat.” Luaigh mé pointe in aghaidh an tsrutha, an dara pointe le sruth, agus an tríú pointe sna cnoic ísle. “Má chuireann tú daoine ar na trí phointe seo,” a dúirt mé, “is féidir leat an sráidbhaile Danakil seo a scriosadh den léarscáil.”
  
  
  “Tá dhá bhád gunna againn freisin,” a dúirt Sakhele.
  
  
  “Cuir ceann in aice le campa Borgia,” a mhol mé. "Ansin tiomáinfidh sí a mhuintir isteach i n-arm do trúpaí." Níl fórsaí móra troda aige; den chuid is mó braitheann sé ar shaothar sclábhaithe.”
  
  
  Ní raibh sa chomhairliúchán seo ach cúirtéis, mar bhí a fhios ag an nGinearál Sakhele cheana féin conas a chuid trúpaí a úsáid. Bhí Nick Carter chun páirt a ghlacadh sa turas, agus dá mbeadh an gníomhaire Meiriceánach tógtha ag cáilíochtaí troda trúpaí na hAetóipe, is amhlaidh is fearr é.
  
  
  Ní raibh diúracáin luaite ag éinne roimhe seo, agus ní raibh aon bhealach ag Seabhac agus mé féin leis an bhfadhb a réiteach. Ach ba é sin an phríomhchúis gur thoiligh mé dul in éineacht le trúpaí an rialtais ar a misean dá ndéanfadh siad ionsaí ar cheanncheathrú Borgia. Theastaigh uaim a chinntiú nach dtitfeadh na diúracáin núicléacha sin isteach sa lámha mícheart.
  
  
  "Nick, an bhfuil tú codlata le déanaí?" - D'iarr Seabhac.
  
  
  “Ar maidin inniu, cúpla uair an chloig, sa phríosún.”
  
  
  “Ní bheidh aon am le codladh inniu ach an oiread,” a dúirt an Ginearál Sakhele. “Fágann muid ar a trí a chlog ar maidin agus ionsaímid campa Borgia díreach tar éis éirí na gréine. Tá sé contúirteach eitilt tríd na sléibhte sa dorchadas, ach ní mór dúinn déileáil le Borgia sula bhféadfaidh duine ar bith rabhadh a thabhairt dó.
  
  
  “Rachaidh mé a chodladh go luath,” a gheall mé.
  
  
  “Is féidir leat dul chuig an óstán anois,” a dúirt Seabhac. “Dála an scéil, tá ordú tugtha ag na húdaráis áitiúla do “Hans Skeielman” do chuid giuirléidí go léir a fhágáil. Gheobhaidh tú iad i do sheomra.
  
  
  'Mothóidh mé mar VIP.'
  
  
  “Tá an nuacht a thug tú tábhachtach do rialtas na hAetóipe,” a dúirt an Ginearál Sahele.
  
  
  Tháinig an t-atmaisféar oifigiúil, chroith an ginearál mo lámh agus d'ordaigh don tiománaí aire mhaith a thabhairt dom. Bhí Seabhac, de réir dealraimh, chun fanacht leis an nginearál ar feadh tamaill, agus mar sin chuir sé béim, ar ndóigh, go raibh mo chuid rudaí ag an óstán. Mar mura mbeadh urrann rúnda aimsithe ag criú an Hans Skeielman i mo mhála taistil, bheadh Wilhelmina in éineacht liom amárach.
  
  
  Shíl mé cé chomh deas is a bheadh sé Gaard nó Borgia a chur in aithne di.
  
  
  In ainneoin na foirmiúlachtaí, d’éirigh le Maryam dul in aice liom agus cogar: “Feicfidh tú níos déanaí, Nick. Cosnóidh sé roinnt intrigue dom, ach fanfaidh mé ag d'óstán.
  
  
  Chuir mé ceist ar. “Cad faoi go mbeidh dinnéar againn le chéile anocht?”
  
  
  - Tiocfaidh mé go dtí do sheomra ar a seacht.
  
  
  
  
  Caibidil 14
  
  
  
  
  
  Agus mé ag gléasadh don dinnéar, fuair mé glitch: na héadaí a sheol Hawke chuig an óstán a bhí beartaithe dom a chlúdach mar Fred Goodrum, ar meisce agus slacker a chuaigh go dtí an Aetóip chun éalú a chuid peacaí san am atá caite. Ar feadh nóiméad bhí mé buartha faoi conas a bheadh Maryam agus mé cosúil nuair a shiúil muid isteach sa bhialann, ach ansin dúirt mé go léir dul go dtí ifreann. Bhí an Aetóip lán d’Eorpaigh agus bhí go leor acu ag déanamh go leor airgid. Agus mé ag fanacht le Maryam dul isteach i mo sheomra, smaoinigh mé ar an méid a chuala an Ginearál uaim agus ar an méid a chuala Seabhac. Nuair a bhíonn beirt ag obair le chéile chomh fada le Seabhac agus mé féin, ní gá go mbeadh focail ag teastáil uathu chun smaoineamh nó rabhadh a thabhairt. Cur in iúl facial, ciúnas, athrú ton - ní féidir leis seo go léir a rá níos lú ná óráid fhada. Thuairiscigh mé go díreach cad a dúirt Pacek liom i Danakil. Dúirt Cech liom go bhfuil sé iomlán cinnte nach bhfuil leath de na diúracáin Borgia ag obair i gceart. Ghlac an Ginearál Sakhele leis láithreach gur diúracáin a bhí ann ar fad. Seabhac uimh. Ní raibh mé cinnte ar chor ar bith gur thuig Hawke an baol a bhain le hionsaí ar an Borgia, ach bhí mé cinnte mar sin féin go raibh.
  
  
  Ós rud é go raibh mé ag dul le trúpaí na hAetóipe, bhí súil agam go gcuirfí san áireamh ina bplean ionsaithe conas na cinn chogaidh núicléacha a dhí-armáil. Bhí ar an nGinearál Sahel ionsaí chomh tapaidh lena chuid trúpaí nach mbeadh fir Borgia in ann na diúracáin a bhaint as na pluaiseanna agus iad a chur ag an láthair seolta. Níor sabotaged Pacek ach leath - agus ní raibh muinín Pacek as na hinnealtóirí Gearmánacha a bhí ag obair ar an leath eile. Ní anois an t-am chun muinín a chur ar dhaoine nach bhfuil aithne agam orthu.
  
  
  Chuala mé cnag ciúin Maryam ar an doras. Chóirigh sí éadaí an iarthair, rud nár thaitin go mór liom. Ach is cuma conas a d'fhéach tú uirthi, bhí sí fós go hálainn. Chuir a gúna gorm pale barróg ar a corp, ag cur béime ar a craiceann olóige-donn. Rinne sála arda í níos airde ná céad ochtó a cúig. Bhí a jewelry costasach agus measartha - cros óir ar slabhra trom agus bracelet déanta as óir lómhara. Ós rud é nach raibh aithne agam ar Asmara ar chor ar bith, d’iarr mé uirthi bialann a roghnú. Níor mhíbhuntáiste ar chor ar bith é go raibh mé gléasta mar bhacach. D'fhóin an t-úinéir féin dúinn i gcúinne ciúin. Bhí an steak diana ach bhí sé breá seasoned agus bhí an fíon Iodálach. Aon uair a theastaigh uaim moladh a thabhairt don úinéir, thabharfadh sé an onóir a bhraith sé agus é ag freastal ar iníon an Ardeaspaig in iúl. Chuir gach trácht nua ar theaghlach Maryam iontas orm cé chomh casta a bheadh sé dá mbeinn ag iarraidh an Aetóip a fhágáil. Amhail is dá mba rud é go raibh mo smaointe á mbreithniú, dúirt Maryam: “Dúirt mé leis an nGinearál Sahel gur éignigh roinnt fear mé i gcampa Borgia, Danakils agus Somáilis go príomha.”
  
  
  'Cén fáth?' - D'iarr mé, cé go raibh a fhios agam cheana féin an freagra.
  
  
  “Ansin ní bheadh imní air fúmsa dul chugat, a Nick.”
  
  
  Bhí i bhfad níos mó ceisteanna a d’fhéadfainn a chur, ach choinnigh mé mo bhéal dúnta. Bhí smaointe an-láidir ag Maryam faoina todhchaí, mar a bhí feicthe agam cheana féin sa bhfásach. Ní raibh rún ar bith aici filleadh abhaile agus fanacht lena hathair agus a cuid uncailí pósadh a dhéanamh le bean náireach a bhí in áit ard san Eaglais Choptach a bhánú. Agus is cosúil nach raibh sí ag iarraidh a bheith ina máistreás ar fhear saibhir Amhara ach an oiread. Agus muid ag sileadh fíona agus ag críochnú ár mbéile le cupáin caife láidir ón Aetóip, d'éist mé lena comhrá faoina pleananna chun post a fháil. B’fhéidir go raibh tuairim ró-rómánsúil aici ar bhean oibre, ach chuir an fonn a bhí uirthi é a dhéanamh í féin, seachas filleadh ar an bhfoirm áitiúil Purdah, ina raibh cónaí ar na mná saibhre Amhara go léir, a bhí réasúnta go leor dom. Fiú mura bhfaca mé í i mbun aicsin sa bhfásach, bheadh mo mheas tuillte cheana féin ag a mian a bheith i do dhuine aonair.
  
  
  D’fhilleamar ar an óstán agus bhailigh muid ár n-eochair. Chas an cléireach a cheann go cúramach agus muid ag siúl i dtreo an ardaitheoir le chéile. Bhrúigh Maryam an cnaipe don urlár agam.
  
  
  Agus an t-ardaitheoir ag dul suas go mall, d’fhiafraigh sí díom, “Nick, cad faoi na diúracáin sin nár sabotage Pacek. An n-oibreoidh siad?'
  
  
  “Níl a fhios ag éinne,” a dúirt mé.
  
  
  - Mar sin, an bhfuil tú i mbaol amárach?
  
  
  'Tá. In éineacht leis an nGinearál Sakhele.
  
  
  D'fhan mé léi freagra a thabhairt. Ní raibh sí. Ní go dtí go bhfuair muid go dtí mo sheomra. D’oscail mé an doras agus sheiceáil mé an seomra folctha as an nós sular bhain mé mo sheaicéad. Gasped Maryam nuair a chonaic sí Wilhelmina agus Hugo.
  
  
  “Ar cheap tú go raibh muid i mbaol anocht?” d'iarr sí.
  
  
  “Ní raibh a fhios agam,” arsa mise. “Níor fuadaíodh thú i lár Danacil.” Ach fuair siad sa chathair thú. Labhair tú féin agus Sahele faoi fhealltóirí sa rialtas. D'fhoghlaim mé ró-dhéanach go mbaineann "Hans Skeielman" leis an Borgia.
  
  
  "Tá súil agam go maróidh tú amárach é, a Nick."
  
  
  “Réiteodh sé sin go leor fadhbanna,” admhaigh mé.
  
  
  Chuir mé mo Luger agus stiletto ar an nightstand, agus shuigh Maryam síos ar an t-aon chathaoir sa seomra. Bhí an t-óstán feidhmiúil, an-steiriúil. Ní fhaca mé comhartha nó bileog fógraíochta "seirbhís seomra" áit ar bith. Bhí leaba, cathaoir, cófra tarraiceán beag, seastán oíche agus seomra folctha ann. Níorbh fhéidir liom a rá an raibh Maryam, a shuigh gan stad sa chathaoir, ag iarraidh a gúna gorm a tharraingt thar a cosa crosáilte, ag freagairt don seomra folamh, do m'arm, nó do cad a tharlódh an lá dár gcionn.
  
  
  “Nic,” a dúirt sí go ciúin. "Níor úsáid mé thú."
  
  
  'Tá a fhios agam é.'
  
  
  “Nuair a tháinig mé chugat sa bhfásach, theastaigh seo uaim. Agus anocht fanfaidh mé i do sheomra le haghaidh ár sásamh - le haghaidh an bheirt againn. Rinne mé bréag leis an nGinearál Sahel mar bhí eagla orm go ndéanfadh sé iarracht tú a mhilleadh. Is fear cumhachtach é, Nick. Agus is fuath leis gach Westerners, Eorpach agus Meiriceánaigh. D'fhoghlaim sé fuath a thabhairt dóibh ag Sandhurst.
  
  
  “Chuala mé a bhlas Briotanach,” a dúirt mé.
  
  
  “De réir dealraimh, ní raibh sé an-sásta i Sasana.”
  
  
  “Ba bhreá liom go mbeinn in ann dul ar ais go dtí an fásach, a Mháiream.”
  
  
  gáire sí go ciúin, athrú tobann giúmar. “Ach ní mar sin atá, a Nick,” a dúirt sí, agus í ina seasamh. - Agus má tá, ansin bheadh mé i mo sclábhaí arís. Ar a laghad beidh muid anseo anocht. Scaoil sí a gúna agus shiúil sí amach go tapa. Shiúil sí trasna an tseomra ansin agus shuigh sí síos ar an leaba. Chlaon mé anonn ar an taobh eile agus barróg di. Thosaigh ár bpóg go mall agus go bog le taiscéalaíocht chuimilte. Ach nuair a bhuail ár liopaí le chéile, tharraing sí mé i dtreo di, agus a lámha rug mo ghualainn.
  
  
  “Ní gá dúinn breathnú ar na dumhcha anocht,” a dúirt mé.
  
  
  Thit Maryam ar ais ar an leaba. Agus muid ag póg arís, chuir mé mo lámha ar a cófra. Bhí a mionbhrístíní te as a corp.
  
  
  Sa bhfásach bhí sí ina maighdean timid. Ach inniu bhí sí ina bean a raibh a fhios go díreach cad a theastaigh uaithi agus a bhí beartaithe chun taitneamh a bhaint as gach nóiméad, lena n-áirítear sábháilteacht an tseomra leis an doras dúnta. Faoin am a raibh muid araon nocht, bhí mé réidh. Níor éirigh le ceachtar againn an solas a mhúchadh, agus ba chosúil gur bhain sí taitneamh as a corp a thaispeáint dom chomh mór agus a bhí meas agam uirthi.
  
  
  Sínte amach ar an leaba, d'fhéach a craiceann coirtithe chomh mín agus a bhraith sé. Bhí a cíoch mór a leagan leathan ar a torso. Scaip sí a cosa go mall. Chas sí a cromáin, ag ligean dó dul isteach ina corp te. Rinneamar iarracht tosú go mall agus oibriú ar ár mbealach i dtreo buaicphointe, ach ba iarracht gan staonadh é don bheirt againn. squirmed sí agus brúite í féin i mo choinne, agus anois go raibh muid ina n-aonar, moaned sí agus screamed faoi shaoirse mar climaxed muid le chéile.
  
  
  
  
  Caibidil 15
  
  
  
  
  
  Thug an Ginearál Sakhele cuireadh dom a chuid trúpaí a iniúchadh ag aerpháirc bheag mhíleata. Bhí cuma chogaidh agus ghéar orthu. Ba ó threibh Amhara a bhformhór, agus ghlac mé leis gur roghnaíodh iad chun fadhb ar leith a réiteach san Aetóip. Rinne siad ionadaíocht ar an gcultúr Críostaí Coptach ba mhó agus d’ionsaigh siad go sásta lonnaíocht Danakil.
  
  
  Bhí an oibríocht mhíleata féin absurdly simplí. I héileacaptar an ghinearáil, d'fhéach mé ón aer agus trí chuid dá thuirlingthe timpeall ar shráidbhaile Danakil. Chuamar i dtreo ceanncheathrú Borgia ansin agus tar éis eitilt fiche nóiméad chuamar thar an champa.
  
  
  Tháinig sruth Amáireach ar an raidió. Ghlac an Ginearál Sakhele an micreafón agus thug sé sraith orduithe.
  
  
  "Tá siad ag cur amach diúracáin," a dúirt sé. - Tabharfaimid iontas míthaitneamhach dóibh.
  
  
  D'ionsaigh triúr trodaithe na naimhde ón spéir, ag stealladh diúracáin agus napalm. Ina dhiaidh sin seisear buamadóirí. Bhreathnaigh mé mar a d'ardaigh plumaí deataigh ó dhá bhonn diúracán Borgia, ceann ó thuaidh idir an campa agus sráidbhaile Danakil agus ceann ó dheas dá champa. Scaip sraith ionsaithe napalm trodaithe an champa, a thosaigh ag lámhach ar ár héileacaptair. Phléasc glórach áit éigin ó dheas ba chúis leis an héileacaptar a bhí againn faoi stiúir foréigneach.
  
  
  “Tá súil agam nach n-éireoidh leis na míolta seo,” a dúirt mé.
  
  
  ‘Is cinnte go maródh pléascadh núicléach sinn,’ a dúirt an Ginearál Sahele agus é ag gáire, ‘ach is fearr i gcónaí pléascadh a bheith anseo, áit nach bhfuil ann ach gaineamh, camaill agus danakils, ná áit éigin i gcathair thábhachtach sa Mheánoirthear. .'
  
  
  Ní pléascadh núicléach a bhí ann. D'ordaigh an ginearál dúinn a chur i gcampa Borgia. Bhris ceann de na báid ghunna an fhriotaíocht dheireanach, agus é pollta i dtrinse creagach in áit eile.
  
  
  “Bí ar an airdeall ar na marfóirí,” a thug sé rabhadh agus é ag tarraingt an gunna as a fhollán.
  
  
  Bhain mé mo sheaicéad amach agus rug mé ar Wilhelmina. D'fhéach an ginearál ar an Luger i mo lámh agus aoibh air. Luaigh sé go dtí an stiletto sa truaill muinchille.
  
  
  “Bíonn tú réidh le troid i gcónaí, a Mháire.” Carter," a dúirt sé. Agus bhí troid rathúil againn. Agus muid ag siúl i dtreo puball Borgia, chuir grúpa beag brú orainn a bhí pollta sna carraigeacha in aice le campa na mban. Léim muid go talamh agus ar ais tine.
  
  
  - Scairt an Ginearál Sakhele rud éigin ar a oibreoir raidió. Nóiméad ina dhiaidh sin, chuaigh grúpa beag dá chuid trúpaí isteach sa cheantar ó thaobh theas an ghleanna agus thosaigh siad ag caitheamh grenades láimhe ag na carraigeacha. Ceann de na naimhde rushed ag dúinn. Lámhaigh mé é le piostal. Ba é seo an t-aon lámhaigh a bhí agam an lá sin. Chaith na saighdiúirí roinnt grenades láimhe eile feadh na gcarraigeacha agus ansin rith siad sa treo sin. I gceann soicind bhí an cath thart.
  
  
  “Oibríocht shimplí,” a dúirt an Ginearál Sakhele, agus é ag seasamh agus ag tógáil a éide de. - Faighimid an Ginearál Borgia féin-fhógair an tUasal Carter.
  
  
  Sheiceáil muid an puball. Chuardaigh muid an campa ar fad. Agus cé go bhfuaireamar go leor Danakils marbh agus roinnt Eorpach marbh, ní raibh aon chomhartha ar an nGinearál Borgia. Ní raibh sé i measc an dornán de phríosúnaigh.
  
  
  “Tógfaidh sé roinnt uaireanta an chloig ar a laghad na Danakils a thabhairt chun cainte,” a dúirt an Ginearál Sakhele.
  
  
  Cé go ndearna trúpaí an rialtais iarracht a chur ina luí ar mhuintir na Borgia go raibh sé níos fearr géilleadh, chuaigh mé ar seachrán timpeall an cheantair. Saoradh na sclábhaithe agus ansin tugadh ar ais le chéile iad faoi choimirce tuairim is dosaen saighdiúir. Chonaic mé an bheirt Ghearmánach lena raibh mé sa champa, d’iarr mé cead ar an oifigeach a bhí ar dualgas labhairt leo.
  
  
  'Níl a fhios agam ..
  
  
  “Labhair leis an nGinearál Sakhele,” a dúirt mé.
  
  
  Chuir sé teachtaire chuig an ginearál, a chuir cúig nóiméad déag eile amú. Thug an ginearál deis dom labhairt leis na Gearmánaigh.
  
  
  -Cá bhfuil Borgia? - D'iarr mé orthu.
  
  
  “D'fhág sé cúpla lá tar éis duit,” a dúirt duine acu. - Conas atá Pachek?
  
  
  ‘Tá sé marbh. Cá ndeachaigh Borgia?
  
  
  'Níl a fhios agam. Rinne sé féin agus Luigi carbhán camail. Chuaigh Garda leo.
  
  
  Sin go léir ba mhian liom a fháil amach, ach chaith an Ginearál Sakhele an chuid eile den lá ag céasadh na Danakils agus ag fáil deimhniú uathu.
  
  
  “Mar sin tá Borgia ar muir,” a dúirt an ginearál. "Níl sé ar ithir na hAetóipe a thuilleadh."
  
  
  “Ní chiallaíonn sé sin nach fadhb Aetópach é a thuilleadh,” a mhol mé.
  
  
  “Is tír neodrach muid nach bhfuil cabhlach mór againn. - Cad is féidir linn a dhéanamh, dar leat?
  
  
  “Ní dhéanfaidh aon ní,” a dúirt mé. “Tá sár-jab déanta ag do mhuintir agus ag aerfhórsa do thíre. Ní féidir leatsa ná mé féin a bheith ag snámh go dtí an long Borgia agus dul faoi uisce ina n-aonar. Agus tá amhras orm go bhfuil an Hans Skeielman as raon na trodaithe hAetóipe anois. Beidh orainn é seo a fhágáil faoi ár gcuid ceannairí nuair a fhillfimid ar Asmara.
  
  
  Ar an taobh amuigh d’fhan mé ar mo shuaimhneas, cé gur mhallaigh mé go ciúin an mhoill a bhain le bród an Ghinearáil Saheles. Dá luaithe is féidir liom éalú an Borgia a chur in iúl do Hawke, is luaithe is féidir leis tosú ag déanamh pleananna chun an Hans Skeelman a scrios. Ach ní raibh mé in ann an fhadhb seo a phlé thar líne raidió oscailte. Agus bhainfeadh úsáid as an gcód bród an Ghinearáil Saheles. Go deimhin, chuirfeadh aon ghníomh ar mo thaobh féin fearg air. Bhí sé ina boss anseo agus bhain sé taitneamh as a phost.
  
  
  “Ar son ár sláinteachais féin,” a dúirt Hawke nuair a d’fhill mé ar Asmara an tráthnóna sin, “déanaimid talamh slán de nach bhfuil a gcabhlach damanta ag na Borgias agus go bhfuil siad ar bord an Hans Skuelman.” Tá sé suite san Aigéan Atlantach, ar an bhfarraige oscailte agus i bhfad ó bhealaí trádála. Ina dhiaidh sin tá iompróir aerárthaigh agus ceathrar scriostóirí. Clúdaíonn dhá fhomhuireán Rúiseach cósta na hAfraice.
  
  
  “Tá mothú agam go bhfuil Hans Skeielman armtha,” a dúirt mé. Agus dúirt mé le Seabhac faoin dá fhorstruchtúr ar leith, ag cur in iúl go raibh an chuma air go raibh go leor spáis faoin deic nach raibh aon mhíniú agam air.
  
  
  "gunnaí 75mm." Chlaon sé, "Tá AX gnóthach ag bailiú sonraí ó d'fhág tú Norfolk."
  
  
  "Conas is féidir linn a bheith cinnte go bhfuil an Borgia ar bord?"
  
  
  “Is féidir leat fiafraí de mharthanóirí an bhfuil aon cheann acu,” a dúirt sé.
  
  
  
  
  Caibidil 16
  
  
  
  
  
  Bhí mé ag súil go gcuirfeadh Hawk ar ais go Washington mé agus go ndearbhódh sé go raibh an misean curtha i gcrích. Ní raibh i gceannáras Borgia ach fothracha agus go leor corp, agus cé nach raibh aon seans ag arm an Ghinearáil Sahel Borgia é féin a mharú, shíl siad go raibh a fhios acu cá raibh sé. Ba é an t-aon rud a bhain Nick Carter amach go pointe suntasach san Aetóip ná tarrtháil Maryam, rud a thug sásamh pearsanta iontach dom, ach ní raibh sé ina chúis le rialtas na hAetóipe a choinneáil ann. Mar sin chuir sé an-iontas orm nuair a d’aimsigh Seabhac árasán dom agus dúirt sé liom éadaí níos fearr a cheannach in Asmara.
  
  
  "Ansin cad ba cheart dom a dhéanamh anseo?"
  
  
  - An bhfuil tú cinnte go bhfuil Borgia ar Hans Skeielman?
  
  
  'Ní hea.'
  
  
  'Mise ach an oiread. Tá sé ró-shimplí, ró-shimplí don fhoireann seo. Níl sé ceart. Ansin tá fadhb againn leis na diúracáin seo. Fiú dá mba thír chomhghuaillithe í, bheadh fadhbanna againn fós lena bhfilleadh, ach d’iompaigh an Aetóip amach mar thír neodrach. Cén fáth, dar leat, nár lig an Ginearál Sahele duit breathnú níos faide isteach sa bhfásach?
  
  
  “Dhá chúis - is fuath leis daoine bána i gcoitinne agus mise go háirithe, agus shíl sé go bhféadfadh sé a bheith ag cur rud éigin i bhfolach ansin.”
  
  
  “Is ceist íogair í an Aetóip,” a dúirt Hawk. “Is hÉigipteach cuid de na diúracáin seo go hoifigiúil, is Iosraelach cuid eile. Mar gheall ar bhrú inmheánach ó Mhoslamaigh, tá an Aetóip ag claonadh i dtreo na hÉigipte. Ach níl suim ar bith ag na hAetóipe in armálacha an dá thír a mhéadú. Mar thoradh air sin, níl a fhios acu cad atá le déanamh leis na diúracáin seo. Mar sin tá tú i bhfostú in Asmara. Is é an nós atá agat mná a aimsiú ar gach misean, tá AX ag tosú ag íoc as."
  
  
  - An bhfuil leithscéal á thabhairt dom fanacht anseo?
  
  
  'Tá. Agus tabharfaidh mé cúis oifigiúil eile duit - na trí dhiúracán Minuteman sin a ndearna tú sabotageáil go díograiseach orthu.
  
  
  D’fhill Seabhac go Washington agus d’fhág mé in Asmara. Is cuid de mo phost é fanacht, agus go minic ní bhíonn a fhios agat cad atá tú ag fanacht. Mar sin féin, sa chás seo, ní raibh a fhios agam ar chor ar bith an dtarlódh aon rud ag deireadh an fhanachta seo.
  
  
  Rinne an Ginearál Sakhele neamhaird iomlán dom, agus murab é do Maryam é, bheinn an-leamh. Ní cathair chomh spreagúil í Asmara.
  
  
  Ba é an t-oifigeach consalachta Meiriceánach a bhí i mo theagmhálaí. Deich lá tar éis imeacht ón Seabhac, thaispeáin sé suas agus thug sé tuairisc fhada dom. Thóg sé dhá uair an chloig orm é a dhéanamh amach, agus nuair a chríochnaigh mé, thuig mé go raibh botún tromchúiseach oirbheartaíochta déanta ag duine éigin.
  
  
  Fuair an Cabhlach an Hans Skeielman áit éigin san Aigéan Atlantach, i bhfad níos faide ná na lánaí loingseoireachta, áit éigin idir an Afraic agus Meiriceá Theas, díreach os cionn an meánchiorcail. Chuaigh grúpa stailce d’iompróir aerárthaigh agus ceathrar scriostóirí i dteagmháil, agus chosain an Hans Skeielman. Is beag an fhriotaíocht a bhí sna gunnaí 75mm, agus ní raibh aon mharthanóirí agus raic beag damanta. Bhí go leor siorcanna sa cheantar, agus mar sin ní raibh siad in ann corp amháin a aimsiú. Chiallaigh sé seo nach raibh a fhios againn fós an raibh Borgia beo nó marbh.
  
  
  Thug an Ginearál Sakhele cuairt orm an lá dár gcionn. Fuair sé a chóip féin den tuarascáil. Dhiúltaigh sé mo thairiscint dí, shuigh sé síos ar an tolg agus thosaigh ag caint.
  
  
  “Ní raibh ar a laghad ceann amháin dár spriocanna ar bord na loinge seo,” a dúirt sé.
  
  
  - Borgia? Ní raibh an tuairisc a fuair mé cinnte faoi sin."
  
  
  - Níl a fhios agam faoin Borgia, a Mháire. Carter. Thug Maryam roinnt ainmneacha dom dá chairde ceaptha nuair a d'fhág tú Danacil.
  
  
  Ní hí faisnéis mo shainiúlacht. Agus ní féidir liom muinín a chur ar an gcuid is mó dár ngaireas faisnéise. Ach creidim i dtuarascálacha roinnt gníomhairí. Ní thugtar faoi deara, thug siad faoi deara go leor ginearálta agus polaiteoirí. Agus chonaic siad go raibh cruinniú rúnda ag duine de na hoifigigh seo le fear mór bán.
  
  
  “Ón rud beag a chonaic mé de champa Borgia, ní raibh ach fear ard bán amháin ann,” a dúirt mé, “ag glacadh leis go raibh do ghníomhaire ag caint ar dhuine níos airde ná mise.” Agus seo é Garda. An bhfuil tú ag rá nach raibh sé ar bord an Hans Skeelman?
  
  
  “Theip ar do chabhlach ina mhisean,” a dúirt Sakhele liom.
  
  
  'B'fhéidir. Ach is léir go raibh na gunnaí 75mm seo dodhéanta dul ar bord.”
  
  
  - Cad a dhéanfaidh tú anois, a Mháistir? Carter?
  
  
  “Braitheann an méid a dhéanfaidh mé ar do rialtas, a Ghinearálta.” Ordaítear dom fanacht in Asmara go dtí gur féidir leat a dhéanamh amach conas na diúracáin seo a dhíchóimeáil chun cosc a chur ar Borgia iad a úsáid arís má tá sé fós beo. Mar is eol, goideadh trí cinn acu ó na Stáit Aontaithe. Táim cinnte go leor nach n-oibríonn aon duine den triúr seo, ach fós ba mhaith liom a gcuid páirteanna a thabhairt abhaile."
  
  
  “Na diúracáin damanta sin,” a dúirt an Ginearál Sahel go te.
  
  
  D'fhan mé le míniú ar a chuid impulse. Ginearálta Sakhele agus ní bheidh mé cairde. Chuir a thaithí ag Sandhurst i gcoinne gach duine bán Béarla. Anois bhí fadhb againn le Maryam. Ghlac mé leis go bhfaca sé mé mar tionchar an-dona uirthi. Fós féin, bhí muinín agam as a chiall onóra. Tá dílseacht tugtha aige do leasanna na hAetóipe, agus fad is a bheidh na leasanna sin ag teacht le leasanna AX, beidh sé ina chomhghuaillíocht iontaofa.
  
  
  'An tUasal. Carter, a dúirt sé, nach bhfuil suim ag an Aetóip a bheith ina cumhacht núicléach. Ní féidir linn acmhainn na fadhbanna a thagann leis."
  
  
  “Is ceist í seo nár cheart ach na hAetóipe a chinneadh, a Ghinearálta,” a dúirt mé. “Níl mé anseo chun cur isteach ar do cheannasacht. Ach más mian leat cumas núicléach, is féidir leat tosú leis na diúracáin seo. Mar sin féin, beidh orm iarraidh ort na trí Nóiméad seo a thabhairt ar ais.
  
  
  'An tUasal. Carter,” a dúirt sé, “go minic le cúpla lá anuas tá argóintí cloiste agam i bhfabhar ár gcumhacht núicléach a dhéanamh. Nuair a bhíonn diúracáin agat, beidh sprioc uait freisin chun iad a úsáid ina gcoinne. Tá sé mar aidhm ag na hIosraelaigh agus na hÉigiptigh diúracáin ar a chéile. Bagairt tú na Rúiseach agus vice versa. Tá treibheanna san Aetóip ar féidir leo na diúracáin seo a dhíriú ar a chéile. Ach tá mé fós ina choinne seo, fiú mura raibh baint ag an lucht tacaíochta leis na Borgias san am atá caite."
  
  
  "B'fhéidir gurb é an réiteach is fearr ná na diúracáin a thabhairt ar ais chuig na tíortha ónar goideadh iad, Ginearálta."
  
  
  'Níl i ndáiríre. Ghlacfadh na hÉigiptigh a gcuid féin go sona sásta, ach bheadh siad san airdeall ar a leithéid de ghníomh naimhdeach agus na diúracáin a thabhairt ar ais chuig na hIosraeilítigh. Thairg do rialtas iad go léir a thabhairt duit. Ach ní thaitneoidh na hÉigiptigh leis ach an oiread.
  
  
  “Is cosúil nach féidir leat gach duine a shásamh, Ginearálta.” Féach ar an taobh geal de shábháil na diúracáin. Beidh siad imithe i léig i gceann fiche bliain.
  
  
  “Tá a fhios agam,” ar seisean. “Ós rud é go bhfuil sé ar intinn agat fanacht in Asmara ar feadh tamaill, is féidir liom cuairt a thabhairt ort arís le plé a dhéanamh ar conas a d’fhéadfadh an cheist seo a bheith ina rún.”
  
  
  D'fhág sé. Chuaigh mé go dtí an chonsalacht agus chum mé teileagram códaithe do Seabhac. Theastaigh uaim a fháil amach cá fhad a thógfadh sé na saineolaithe diúracáin a thabhairt go dtí an Aetóip. Ní dúirt an Ginearál Sakhele nach raibh na diúracáin contúirteacha, ach ní bheadh an oiread sin imní air faoi dhiúracáin shábháilte.
  
  
  Dhá oíche ina dhiaidh sin, mhol Maryam dóibh dul chuig club oíche le chéile in Asmara. Fuair sí post i ngníomhaireacht rialtais - bhain a post le cartlanna ar bhealach éigin, agus fuair Sahele ann í - agus mhol comhghleacaí baineann an áit di. Ní raibh mé ag súil le trioblóid ar bith, ach fós féin bhí Wilhelmina, Hugo agus Pierre liom.
  
  
  Léirigh an club gach taobh dona de chultúr an Iarthair. Bhí banna rac-cheoil ann nach raibh an-mhaith agus bhí na deochanna a d’fhreastal siad i bhfad róchostasach. Uaireanta ceapaim go bhfuil rock 'n' roll mar an t-easpórtáil is mó i Meiriceá. Mura bhfuaireamar ach na ríchíosanna go léir óna chuid smaointe agus stíleanna, ní bheadh easnamh comhardú íocaíochtaí againn arís. D'fhág Maryam agus mé féin tar éis dhá uair an chloig de torann.
  
  
  Tráthnóna fionnuar a bhí ann, oíche shléibhe tipiciúil. Nuair a d'fhág muid an club, d'fhéach mé in vain do tacsaí. Tá fear an dorais a d'fhéadfadh a bheith tar éis glaoch imithe abhaile cheana féin. Ach ar an dea-uair, bhí capall agus carráiste páirceáilte os comhair an chlub, agus binsí adhmaid suite os comhair a chéile. Tháinig Maryam agus mé féin isteach agus thug mé seoladh m’árasáin don tiománaí. An coachman fhéach sé ar dom blankly. Rinne mé an seoladh arís san Iodáilis.
  
  
  Dúirt sé. - "Si, a dhuine uasail."
  
  
  Lean Maryam i mo choinne ar mo chlé mar a thosaigh an carráiste ag bogadh. Bhí cuma faoi dhó ar an tráthnóna tar éis torann an chlub, agus bhí fuaim na gcrúba ar an tsráid chomh seasta sin gur bheag nár thit mé i mo chodladh. Maryam go soiléir ar a suaimhneas. Ach ní mise. Bhí mé ag iarraidh riddle beag a réiteach.
  
  
  Is dara teanga an-choitianta é Béarla i scoileanna na hAetóipe. Is cathair measartha cosmopolitan í Asmara, áit a mbíonn tiománaithe tacsaí, foireann óstán, siopadóirí, freastalaithe, tábhairne, striapacha agus fostaithe cuideachtaí seirbhíse eile dátheangach. Ní raibh aon rud doiléir faoinár dtiománaí gan Béarla a labhairt, ach bhí sé neamhghnách go leor chun mé a chur san airdeall.
  
  
  Uaireanta is féidir le sraith imeachtaí agus imthosca neamhchomhleanúnacha, a d’fhéadfadh cuma sách neamhdhíobhálach a bheith acu iontu féin, bheith ina rabhadh faoi chontúirt fholaithe. Toisc go raibh dearmad déanta agam ar a leithéid de phatrún ar bord an Hans Skeelman thug sé buille sa chloigeann dom. Agus ní raibh mé chun an botún céanna a dhéanamh arís. Fuair mé amach go luath an dara cuid mícheart. Le linn dom fanacht in Asmara, rinne mé iniúchadh ar an gceantar, i bpáirt le Maryam agus an chuid eile liom féin chun am feithimh a laghdú. Agus cé nach raibh aithne mhaith agam ar an gcathair, thosaigh mé in amhras go raibh an fear cóiste ag dul sa treo mícheart chun m’árasán a bhaint amach.
  
  
  “Ní dóigh liom go bhfuil sé ag tabhairt abhaile sinn,” a dúirt mé le Maryam go bog. "B'fhéidir nach dtuigeann sé Iodáilis."
  
  
  Dúirt sí rud éigin sa chanúint áitiúil. D'fhreagair an tiománaí agus iompú chun gesture lena lámha. Labhair sí arís. Thug sé an dara míniú agus arís bhí súil aige leanúint ar aghaidh ag bogadh.
  
  
  “Deir sé go bhfuil aicearra á ghlacadh aige,” a dúirt Maryam liom. “Chuala mé é sin cheana,” a dúirt mé, agus Wilhelmina á scaoileadh as a gualainn.
  
  
  Bhí an chuma ar an scéal go ndeachaigh mo thóin dochreidte tríd chuig an tiománaí, cé nach raibh an chuma air go dtuigfeadh sé Béarla - má rinne - agus d'iompaigh sé thart go tapa agus chuaigh sé ina phóca.
  
  
  Lámhaigh mé sa cheann é. Thit sé leath as a shuíochán. Thit an piostal a bhí sé ar tí a tharraingt amach ar an tsráid le timpiste. Rinne mo Luger spooked an capall agus cailleadh brú ar an reins ba chúis leis bolta.
  
  
  “Fan,” a dúirt mé le Maryam.
  
  
  Chuir mé an piostal ar ais ina holster, léim ar aghaidh agus chiceáil an coachman as a shuíochán. Chríochnaigh sé suas ar an tsráid agus bhuail an roth chlé air. Rug mé ar an reins agus rinne mé iarracht gan tarraingt ró-chrua ionas go dtógfadh an capall suas agus go n-éireodh leis an gcairt, ach chomh crua sin go mbraithfeadh an t-ainmhí brú an ghiotáin. D'iompaíomar gan staonadh, gan cothromaíocht fós againn ó léim thar chorp an fhir chóiste marbh.
  
  
  Bhí na reins tangled agus rinne mé iarracht iad a réiteach agus muid ag rásaíocht síos an tsráid. Chuaigh roinnt coisithe go dtí an taobh, agus ghuigh mé nach bhfeicfimid carr amháin. Bhí an chuma ar an gcuid den chathair a raibh muid inti go hiomlán tréigthe, agus gan ach cúpla carr páirceáilte ar thaobh an bhóthair. Bhí cuma ró-lag ar an gcapall chun dlús a chur leis an méid sin, ach ag an bpointe seo bhí cuma air go raibh sé in ann an Grand National a bhuachan.
  
  
  Ar deireadh scaoil mé an reins agus thosaigh mé ag brú beagán níos deacra. Rinne mé cinnte go raibh an brú fiú ar an dá thaobh.
  
  
  Bhí meáchanlár ard ag an gcarráiste, agus dá n-imreodh an capall go tobann, bheadh Maryam agus mé féin ag eitilt amach as an gcarráiste. De réir a chéile mhéadaigh mé an brú. Thosaigh an capall ag siúl níos moille. Labhair mé léi.
  
  
  “Sámh, a bhuachaill,” arsa mise. "Téigh go ciúin."
  
  
  Bhí amhras orm gur thuig sí Béarla, labhair an tiománaí sa chanúint áitiúil, ach b’fhéidir go gcuirfeadh mo thóin socair, bog ar a suaimhneas é. Ní fhaca mé cé acu stail nó láir a bhí san ainmhí. Ní raibh sé seo freisin an t-am a sheiceáil.
  
  
  Bhí an capall beagnach faoi smacht nuair a chuala mé scread Maryam. ‘Nic. Tá carr ag leanúint orainn go han-tapa.
  
  
  "Cé chomh gar?"
  
  
  “Cúpla bloc ar shiúl. Ach tá sé ag druidim go han-tapa.
  
  
  Tharraing mé ar an reins. D'éirigh an capall suas agus thosaigh an cart ag carraig. Ansin tháinig an capall síos arís agus iarracht a rith arís. Tharraing mé arís, mo ghualainn matáin ag teannadh chun stop a chur leis an ainmhí. Thóg sé suas arís, rud a chuir an carráiste claonadh siar.
  
  
  “Léim,” a bhéic mé ar Mháiream.
  
  
  Lig mé as an reins agus léim thar an roth tosaigh. Rith mé ar an mbóthar, chuimil mé mo ghlúin agus stróic mé mo sheaicéad. Chuaigh mé go dtí mo chosa, lean mé in aghaidh an fhoirgnimh, agus d'fhéach mé ar ais féachaint an raibh sé déanta ag Maryam. Sheas sí deich troigh uaim.
  
  
  Thosaigh an capall, a bhí saor ón reins, ag rith arís. D’iompaigh an cart agus thit an t-ainmhí. Chiceáil sé agus neighed desperately. Bhí an carr rushing i dtreo dúinn; bhí sí ag dul ró-thapa fiú do thiománaí Aetópach a raibh fonn báis air.
  
  
  Rith Maryam suas chugam agus dúirt: “Nick, an carr...”
  
  
  “Faigh an póirse,” arsa mise.
  
  
  Rith muid ar feadh na sráide, ag iarraidh teacht ar bearna idir na tithe, a d'iompaigh amach a bheith trádstórais. Ach ní raibh ceann ann a bhféadfadh duine brú tríd. Ansin tháinig muid ar an mbealach isteach chuig an íoslach. Threoraigh mé Maryam síos an staighre. Thíos bhrúíomar sinn féin i gcoinne an fhoirgnimh. Bhíomar díreach faoi leibhéal na sráide. Thosaigh ceannsoilse an ghluaisteáin ag soilsiú an cheantair. Chuala mé boinn ag luascadh agus iad ag coscánaithe.
  
  
  “Ciúin,” a dúirt mé, ag iarraidh gnáth-análú a chur ar ais.
  
  
  Bhrúigh Maryam mo lámh chlé agus ansin céim siar chun spás a thabhairt dom chun m’arm a choinneáil.
  
  
  Slammed doras an ghluaisteáin. Dara. Tríú. Lean an t-inneall ag rith. Ar a laghad triúr agus b’fhéidir níos mó ná ceathrar paisinéirí.
  
  
  “Faigh iad,” a d’ordaigh an fear in droch-Iodáilis.
  
  
  Fiú gan an blas náireach sin, bheadh glór Gaard aitheanta agam. Bhí mé ag fanacht leis ón nóiméad a tharraing an tiománaí a piostal amach, agus bhí sé ag súil le bualadh leis ón nóiméad a dúirt Sahele liom go raibh sé san Aetóip. An uair seo bhí an gunna i mo lámh.
  
  
  - Níl siad sa chairt. Bhain an blas seo le duine ón Aetóip ó dhúchas.
  
  
  “Caithfidh siad a bheith anseo áit éigin,” a dúirt Gaard. “Abair le Joe an t-inneall damanta a mhúchadh ionas go gcloisfimid iad.” Tharraing Maryam mo lámh. Rinne sí iarracht an doras taobh thiar dínn agus bhí sé oscailte. Bhí cathú orm rith mar seo, ach níor leomh mé. Thug a gcomhrá le tuiscint gur shíl ár lucht saothraithe go raibh muid créachtaithe, agus mar sin b’fhéidir gur éirigh liom iad a ghlacadh le hiontas agus na hionchais a iompú inár bhfabhar. Ba mhian liom go raibh gunna ag Maryam. I Danakil, chonaic mé cheana féin cé chomh maith agus is féidir léi troid.
  
  
  Chas mé timpeall chun dul isteach i mo phants agus Pierre a bhaint de mo chromáin. Bhí cineál nua oibreán nerve sa bhuama a d'fhéadfadh duine a éagumas ar feadh roinnt uaireanta. Tugann na sonraí a cuireadh ar fáil do ghníomhairí AX nuair a scaoileadh na buamaí gáis nua seo rabhadh go bhfuil siad an-chontúirteach. Ní raibh aon rogha agam maidir leis an toradh agus mé ag dreapadh an staighre, a bhí beagnach fillte ina dhá leath.
  
  
  Tuilleadh vótaí. Stopadh fuaim an innill go tobann. Ansin bhí an fhuaim ar oscailt doras. I suíomh ingearach, chaith mé Pierre le mo lámh chlé, ag coigeartú an fad ag an nóiméad deireanach.
  
  
  Bhuail an buama a sprioc agus phléasc sé in aice leis an taobh clé den charr. D'fhéach mé ar ais isteach sa spás ceannlampa-lit. Loisg mé agus chonaic mé an fear ag titim. Ansin d'oscail duine éigin tine, b'fhéidir Gaard, le gunna meaisín.
  
  
  Chuaigh mé isteach agus na piléir ag preabadh den bhalla cloiche os ár gcomhair.
  
  
  “Isteach san fhoirgneamh,” a dúirt mé le Maryam.
  
  
  Chuaigh muid isteach go tapa san íoslach. Bhí stoic arda boscaí timpeall orainn sa dorchadas. Shiúil muid níos faide sa dorchadas iomlán. Chualathas pléasctha eile ó ghunna meaisín ar an tsráid, agus bhris an ghloine. Thuas staighre, cosáin punted ar an urlár. “Faire na hoíche,” a dúirt mé le Maryam. "Tá súil agam glaonna sé na póilíní."
  
  
  "B'fhéidir go mbeidh muid níos sábháilte mura ndéanann sé," a dúirt sí go bog. "Ní bhíonn a fhios againn cén taobh a thógfaidh siad." Rinne na cosa thundered síos an staighre. Rinne Maryam a bealach idir dhá chairn boscaí agus shuíomar síos.
  
  
  Ansin chuala muid fuaim na buataisí troma ar an taobh amuigh.
  
  
  Garda?
  
  
  Bhuail an bheirt fhear le chéile idir na sraitheanna boscaí. An dá fired. Garda ach shiúil tríd an doras. Bhí fear faire na hoíche idir é féin agus sinne. Bhris fear faire na hoíche an chéad urchar, ach rinne sé an botún marfach ar iarraidh. D'oscail Gaard tine lena ghunna meaisín, agus ní raibh mé in ann na piléir a fheiceáil ag polladh corp an fhaireoir oíche agus é ag titim an lóchrainn agus ag titim go talamh.
  
  
  Stad Garda den lámhach. Léim mé isteach sa phasáiste, d'ísligh Wilhelmina go leibhéal na boilg agus scaoil sé uair amháin. Ansin thit mé go talamh.
  
  
  d'fhreagair Garda. Phléasc a gunna submachine pléasctha eile, ansin chliceáil folamh. Chuaigh na urchair thar mo cheann. Lámhaigh mé a flashlight arís agus chuala Gaard titim go talamh.
  
  
  D'aistrigh mé Wilhelmina go dtí mo lámh chlé agus ghlac mé Hugo i mo láimhe deise, ansin rith mé go dtí Gaard. Bhí sé ina luí ag an doras. Bhí sé fós ag análú, ach bhí a anáil lag agus míchothrom.
  
  
  Dúirt mé: “Tháinig Muire amach. Níl sé contúirteach. Shiúil muid amach an doras agus suas an staighre go dtí an tsráid. Chonaic muid figiúirí daoine aisteacha a d'fhan go dúthrachtach beagán ar shiúl. Choinnigh mé Wilhelmina in áit infheicthe. Ní dhéanfadh aon duine ionsaí ar dhuine le gunna, go háirithe tar éis lámhaigh amach.
  
  
  "Réidh a rith?" - D'iarr mé Maryam.
  
  
  “Tá,” ar sise. “Ní mór dúinn an fón a aimsiú agus an Ginearál Sahel a chur ar an eolas.”
  
  
  Ritheamar trí alleys dorcha agus sráideanna troscadh. Tar éis tamaill, chuir mé mo piostal agus stiletto ar shiúl agus dhírigh mé ar choinneáil suas le Maryam. Ar deireadh fuaireamar sráid le go leor caiféanna. Stopamar agus smúdálaíomar ár gcuid éadaí. Ansin chuamar istigh.
  
  
  
  
  Caibidil 17
  
  
  
  
  
  Níor roghnaigh muid an áit is fearr. Le linn ár n-eitilte ón áit ar luaigh Gaard agus a chuid fear sinn, fuaireamar sinn féin i gceantar garbh. Agus anois bhíomar i gcaifé, a d'fheidhmigh mar áit bailithe do striapacha is dócha. Na cailíní, a raibh an chuid is mó acu gléasta i gúnaí samhraidh éadroma a d'fhéadfadh fuarú an tráthnóna a sheasamh, ag meilte timpeall an tseomra, ag taispeáint a n-dán. Nuair a chuaigh muid isteach, d'fhéach siad ar Maryam. Fiú na mná sin a bhí gnóthach le roinnt cuairteoirí fireanna sa seomra stop a bheith ag caint le glare ag na strainséirí a tháinig isteach ina gcríoch.
  
  
  Bhí fachtóir nach raibh chomh soiléir taobh thiar dá naimhdeas, rud a bhí go hiondúil san Aetóip. Mhínigh an Ginearál Sakhele gach rud dom go breá. In ionad naimhde thar lear, bhí treibheanna ag na hAetópach a raibh fonn orthu scornach a chéile a ghearradh.
  
  
  Bean Amáireach a bhí i Maryam, ball den rang rialaithe traidisiúnta. Ba as treibheacha eile na striapacha sa bheár seo. Mar sin chuir Muiream fearg orthu ar dhá bhealach. B'fhéidir nach raibh inti ach fraochÚn eile ag fánaíocht ina gcríocha, agus mheabhraigh sí dóibh cé nach raibh siad agus cé nach bhféadfadh siad a bheith mar gheall ar a mbunús. Dhiúltaigh mé mo sheaicéad. Dá bhfeicfeadh pátrúin an chaifé seo Wilhelmina ag caitheamh gualainn, b’fhéidir go gcuimhneoidís a naimhdeas a chur faoi chois. Rinne Maryam measúnú ar an gcás chomh tapa agus a rinne mé agus dúirt go ciúin: “Féach ar do dhiaidh, Nick. Agus a bheith réidh le haghaidh cath. “Ceart go leor,” arsa mise. Chlaon mé in aghaidh an bharra agus d'fhiafraigh mé den tábhairne, "An féidir liom do ghuthán a úsáid?"
  
  
  “Tá fón cúpla bloc ar shiúl,” a dúirt sé.
  
  
  D'oscail mé mo seaicéad beagán níos leithne.
  
  
  “Níl mé ag iarraidh roinnt bloic a shiúl agus fón pá a chuardach,” a dúirt mé.
  
  
  Dúirt Maryam rud éigin feargach sa chanúint áitiúil. Cibé rud a dúirt sí, ba léir nár thuig an fear dhá chathaoir ón mbarra. Shín sé isteach ina phóca bríste agus tharraing amach scian. Tharraing mé Wilhelmina agus a aghaidh. Thit sé go talamh agus groaned, fuil ag sileadh as a bhéal.
  
  
  “Fón,” a mheabhraigh mé don tábhairne.
  
  
  "Tá sé taobh thiar dom."
  
  
  Chuir mo léim thar an mbarra ionadh air. Chuir sé cosc air freisin a piostal a thógáil, rud a choinnigh sé in aice leis an gcaidéal beorach. Rug mé a lámh dheas go docht le mo lámh chlé agus thosaigh mé á bhrú i dtreo chúl an bharra.
  
  
  “Ná déan aon rud dúr,” arsa mise. "Má ghlacann tú gunna, maróidh mé tú."
  
  
  Léim Maryam freisin taobh thiar den chuntar, d'eitil a sciorta suas agus léirigh a cosa fada. Rug sí gunna an tábhairne agus d'ardaigh sí os cionn an bharra é ionas go bhfeicfeadh na striapacha agus na pimpíní é. Labhair sí go hachomair agus go daingean, agus ní raibh aistriúchán oifigiúil ag teastáil uaim chun a thuiscint go raibh sí ag seachadadh seanmóir inspioráideach ar na tréithe a bhaineann le suí síos go ciúin, go ciúin ag ól do dheoch, seachas cur isteach.
  
  
  Thug an tábhairne chuig an bhfón sinn. Thionóil mé é agus ghlaoigh Maryam ar an nGinearál Sahel. D'inis sí dó cá raibh muid agus cad a tharla. Thug sí an fón ansin don tábhairne. Ní bhfuair mé amach cad a dúirt Sahele leis an bhfear gnó, ach chuir sé níos mó eagla air ná Maryam agus d'éirigh liom múscailt lenár n-éachtanna. Agus muid ag fanacht, níor tháinig custaiméir amháin chuig an mbarra, agus bhí an tábhairne ag pógadh an urláir go litriúil nuair a chuaigh Sahele isteach, cúig nóiméad déag ina dhiaidh sin, le cuid de na saighdiúirí is scanrúla agus is airde.
  
  
  - Tráthnóna maith, a Mháire. Carter," a dúirt an ginearál. “Thug Mariam tuairisc ghairid dom ar do ghníomhaíochtaí. Is cosúil go raibh an ceart ag mo ghníomhaire Gaard a aithint.
  
  
  “Ní raibh amhras orm ach ar feadh nóiméad,” a dúirt mé. “Ní fada go mairfidh fir neamhéifeachtúla faoi do cheannas.
  
  
  “Tá sé beartaithe agam a bheith in éineacht leat agus Maryam.” Rachaidh mé i dteagmháil leis na daoine cuí chun a chinntiú go bhfanfaidh imeachtaí an tráthnóna seo gan fhoilsiú. Lig dom labhairt leis na coirpigh seo.
  
  
  Is dócha nach raibh gá le bagairtí an Ghinearál Sahel. Ba ghné choiriúil a bhí sa bheár agus dá chustaiméirí nárbh annamh, más riamh, a bhí páirteach i ngníomhaíochtaí spiaireachta. Nuair a bhíonn na rascals beaga seo páirteach ar chúis éigin, bíonn an brú i gcónaí ar na thugs. Ba chóir go mbeadh an tábhairne, na custaiméirí agus na striapaigh cliste go leor chun nach mbeidh siad in ann labhairt faoi seo arís, fiú ina measc féin. Thug Sahele go dtí a cheathrú príobháideach sinn ag bunáit mhíleata in aice le Asmara. Shuigh Maryam agus mé féin sa seomra suí cluthar agus d'fhan siad go gcríochnódh sé sraith glaonna gutháin sa seomra eile. Ní raibh de rogha againn ach comhrá a dhéanamh faoi rudaí beaga agus óil. D'fheidhmigh an coinscríofa a sholáthair deochanna dúinn go han-éifeachtach mar sheaperone freisin. Agus bhí amhras orm freisin gur chuir an ginearál sa seomra suí é ar an gcúis seo. Nuair a thagann an Ginearál chun sinn a cheistiú faoi dheireadh, beidh orm gan an t-ualach naimhdeach a d'fhág sé ón am a chaith sé ar Sandrust dul thar fóir orm.
  
  
  Ach ceithre huaire an chloig ina dhiaidh sin, timpeall a trí a chlog ar maidin, chuaigh an Ginearál Sakhele isteach sa seomra agus scaoil sé an coinscríofa. Tar éis dó a chinntiú go raibh na seirbhíseach go léir imithe a chodladh, dhoirt sé deoch dó féin agus shuigh sé síos i gcathaoir dhíreach le cúl. D'fhan a dhroim go hiomlán díreach.
  
  
  “An gcreideann tú fós nach raibh Borgia ar bord na loinge a chuaigh go tóin poill do chabhlach, a Mháistir?” Carter? - d'iarr sé .
  
  
  shrugged mé. - Nílimid ach ag buille faoi thuairim. Is í an cheist cheart ná an dóigh liom gur ghníomhaigh Gaard as a stuaim féin. Ós rud é go bhfeicim Gaard mar rud ar bith níos mó ná villain nach bhfuil an-chliste, is é freagra na ceiste seo ná. D'fhan siad araon anseo.
  
  
  -Cá bhfuil Borgia ansin?
  
  
  “Áit éigin san Aetóip,” a dúirt mé. “I bhfianaise na gcúinsí, ní dócha go mbeidh mé ag iarraidh é a chuardach.” Agus ní dóigh liom go ndéanfar cuardach dá leithéid le lámha oscailte.”
  
  
  “Ní ar ndóigh,” a dúirt Sakhele. 'An tUasal. Carter, tá níos lú fáilte romhat sa tír seo. Fuair Garda bás ar an mbord oibriúcháin gan comhfhios a fháil ar ais. Ciallaíonn sé seo deis caillte eile a fháil amach cá bhfuil Borgia i bhfolach faoi láthair.
  
  
  “Caithfidh tú rud éigin a dhéanamh faoi na diúracáin seo, a Ghinearálta.” Is é seo a mheallann gnéithe neamhfhabhracha chuig do thíortha.”
  
  
  - Ní hea, a Mháistir. Carter, is tusa an té atá chun rud éigin a dhéanamh faoi seo. Faoi láthair, tá caibidlíocht sách íogair ar siúl. Tugaimid cead duit iad a ghoid. Ar ndóigh cuireann gníomh míchineálta den sórt sin duine neamh-grata ort san Aetóip, ach is praghas beag é le híoc chun deireadh a chur leis an mbagairt a bhaineann leo.”
  
  
  Bhí gréin cosúil le siorc ar a héadan ag Sahele.
  
  
  Tá nó beidh iompróir aerárthaigh ag do thír amach ó chósta na hAetóipe. Iompróidh héileacaptair teicneoirí go dtí an tír. Fanann na diúracáin sa bhfásach, ach tabharfar na cinn chogaidh núicléach go Meiriceá. Teastaíonn teicneolaíocht simplí go leor chun diúracáin a chruthú, ní dhéanann ach cinn chogaidh núicléach contúirteacha iad. Éilíonn an plean seo tréas ar mo thaobh, ach ní bheidh a fhios ag aon duine faoin ngoid seo go dtí go mbeidh sé déanta, agus cuirfidh mé an milleán ar fad ar na Meiriceánaigh."
  
  
  "An bhfuil tú i gceannas ar na trúpaí a garda iad?"
  
  
  “Tá,” ar seisean. “Aistríodh i bhfad isteach sa bhfásach iad. Smaoineamh cliste, nach ea?
  
  
  An-chliste, a dúirt mé, ag rialú mo ghlór ionas nach dtaispeánfar aon mhothúchán. “Déileálann do phlean le roinnt riachtanas a théann chun tairbhe gach duine atá páirteach ann. Agus má cheapann tú gur praghas beag domsa é gan filleadh ar an Aetóip, bíodh sé amhlaidh.
  
  
  “Ginearálta...” Thosaigh Maryam.
  
  
  “Sábháil do chuid focal, a Mháire,” a dúirt an Ginearál Sahel. “Sílim go bhfuil a fhios agat gurb é a thír féin an chéad dílseacht atá ag an Uasal Carter, ní leatsa.
  
  
  'Tá a fhios agam é. Agus sin an fáth a bhfuil meas agam air,” a dúirt sí go feargach.
  
  
  Sahele frowned. N'fheadar an raibh sé in éad leis an bplean seo a mhilleadh agus slándáil a thíre a chur i mbaol. Ansin sheas sé suas le aghaidh díreach agus lig dúinn dul.
  
  
  “Cuirfear na sonraí deiridh i gcrích sna laethanta amach romhainn. Bain sult as fáilteachais na hAetóipe faoi láthair, an tUasal Carter.
  
  
  Dúisím. "Is aoibhinn liom an fháilteachais is mó atá le tairiscint ag an Aetóip, Ginearálta."
  
  
  Thug an tiománaí ar ais go dtí mo árasán sinn. Ansin, nuair a bhí muid inár n-aonar arís, chuir Maryam a fearg in iúl.
  
  
  “Nic,” adeir sí. "Conas is féidir le Sahele a bheith chomh cruálach?"
  
  
  “Ní theastaíonn uaidh go mbeifeá ina máistreás aige a thuilleadh?”
  
  
  'Ní a thuilleadh.'
  
  
  “Tá sé cinnte go bhfuil an rud ceart á dhéanamh aige. Agus is iad na daoine is cruálach nuair a thuigeann siad bua ar a mbealach féin.
  
  
  Cúig lá ina dhiaidh sin, thugamar aire do gach mionsonra ach amháin conas mo chuid éadaí a bhaint as Asmara nuair a bhí mé imithe. Agus níor chuir an fhadhb seo isteach orm. D'fhéadfadh Seabhac a hionad a fháil nó í a phiocadh suas chomh luath agus a rachainn ar bord an iompróra.
  
  
  Chuir an Ginearál Sahele in iúl dom go ndéanfadh sé mé go pearsanta a thionlacan ó Asmara ar a sé a chlog an mhaidin dár gcionn. Thug sé seo ár n-oíche dheireanach le chéile do Maryam agus mise. Chuir mé glaoch uirthi tar éis di an obair a chríochnú agus d'fhiafraigh mé de cá raibh sí ag iarraidh dul. “Níl aon áit againn le dul,” a dúirt sí. - Tar go dtí mo theach, a Nick.
  
  
  D'fhóin sí béile éadrom agus d'aon ghnó níor iompaigh an comhrá ar an ábhar mo slán a fhágáil ag teacht. Tar éis an dinnéir, chuir sí na plátaí sa doirteal agus dhírigh mé i dtreo an tolg plush sa seomra suí.
  
  
  “Nick,” a dúirt sí, “níor cheart dom a rá leat, ach tá socrú déanta ag an nGinearál go n-oibreoidh mé inár ngníomhaireacht faisnéise.” Maidir leis seo, caithfidh mé go leor turais a dhéanamh chun cuairt a thabhairt ar ár n-ambasáidí agus ár gconsalachtaí.”
  
  
  “Déanfaidh tú jab maith,” arsa mise.
  
  
  "B'fhéidir go mbuailfimid duine le duine lá éigin."
  
  
  “Tá súil agam nach bhfuil, ach ní féidir le haon duine againn é a rialú.”
  
  
  - Is dócha nach bhfuil. Gabh mo leithscéal, a Nick? Chuaigh sí isteach sa seomra leapa. Thóg mé toitín as an mbosca Eabhair ar an mbord. B’fhéidir go ndeachaigh sí isteach sa seomra leapa chun caoineadh. Ag cur san áireamh cad a bhí againn go léir le chéile, bhí ionadh orm nach bhfaca mé Maryam lag nó ag caoineadh. Bhí go leor cúiseanna áthais - i Danakil, nuair a dhealraigh sé gur dócha nach mbeadh muid ag maireachtáil ocras nó tart, nó go mbeadh muid maraithe ag treibheanna namhaid Danakil; an oíche sin thairg sí dom a maighdeanas; an oíche sin i mo sheomra óstáin nuair a dúirt mé slán leis an nGinearál Sahel san ionsaí sin ar cheanncheathrú Borgia; an oíche sin i gceathrúna príobháideacha Sahel nuair a d'fhógair sé go buacach go bhfógrófaí mé persona non grata san Aetóip; agus, ar ndóigh, anocht.
  
  
  Ba chosúil gur chaith Mariam an iomarca ama ar a raibh ar siúl aici, agus mar sin smaoinigh mé ar na seachtainí beaga a raibh aithne agam uirthi. Bhí baint ag go leor ban, a raibh go leor acu an-álainn, mar chuid de mo ghairm, ach ní fhéadfainn smaoineamh ar líon beag ban a bhí chomh láidir faoi strus leis an gcailín ard Amarcach seo. Ach is cuma cé mhéad uair a fheicim í, beidh mé ag cuimhneamh i gcónaí uirthi mar sclábhaí beag, i bhfolach agus lom-breasted, bródúil agus timpeallaithe ag gaineamh Desert.
  
  
  D’oscail doras an tseomra leapa. Bhreathnaigh mé ann. Ar feadh nóiméad shíl mé go raibh mé siabhránachtaí. Tháinig Maryam isteach sa seomra mar sclábhaí. Ansin boladh mé an ola mhilis ag taitneamh ar a corp agus thuig mé gurb é seo an réaltacht agus go gcaithfidh sí mo mhianta rúnda a léamh nó a thomhas ar bhealach éigin. Agus anois bhí sí cinnte go raibh siad comhlíonta ar an aréir.
  
  
  Bhí dhá rud difriúil ó mo chéad chuimhne ar Maryam: ní raibh muid sa bhfásach agus ní raibh sí veiled. Chaith sí ach sciorta bán déanta as fabraic beagnach cosúil le gréasáin, crochadh le coirníní. Ní fholaigh sé rud ar bith agus léirigh sé as gach matán gliding mar a shiúil sí gracefully ar fud an cairpéad.
  
  
  “Sin mar a thosaigh sé ar fad, a Nick,” a dúirt sí.
  
  
  - Ní leor mar sin, a Mháiream. Níor mhaith leis an Borgia tú a ghléasadh chomh hálainn sin.
  
  
  "Ar mhaith leat deoch fuar?"
  
  
  “Tá tú ag teastáil uaim,” arsa mise, agus mo lámh amach aici.
  
  
  Sheas sí ar ais le gáire agus dúirt, “Bíonn mná Ioslamacha ar meisce sula dtéann siad a chodladh leo. "Déan ansin é," a dúirt mé, ag filleadh a gáire.
  
  
  Chuaigh sí go dtí an chistin. Chuala mé fuaim buidéal á oscailt agus doras an chuisneora ag slamadh. Nóiméad ina dhiaidh sin d’fhill sí le tráidire airgid agus gloine air. Thug sí an tráidire dom le leathbhogha beag ionas go mbeinn in ann an ghloine cheo a thógáil.
  
  
  - Cá bhfuil do ghloine, a Mharyam? Dúirt mé.
  
  
  — Ní ólann mná Ioslamacha, Nick. Tá cosc ar dheochanna alcólacha do Mhuslamach measúil."
  
  
  “Ansin conas a d’éirigh na Danakils sin ar meisce an oíche sin gur ritheamar amach óna sráidbhaile?”
  
  
  “Dar le Danakil, deir an Koran gan fíon a ól,” a dúirt sí. “Agus níor ól siad fíon mar sin, ach gealach áitiúil.” Tá a gcreideamh an-solúbtha.”
  
  
  D’ól mé deoch mhilis agus í ina seasamh i lár an tseomra agus í ag fanacht. Ba Aetópach í Maryam, bhí sé chomh simplí sin. Ard, bródúil, ríoga - ní haon ionadh gur éirigh le treibheacha Amhara fanacht amach ó chumhachtaí coilíneacha na hEorpa san ochtú agus sa naoú haois déag, faoi chuing chumhachtaí coilíneacha na hEorpa.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - “Cad chuige a bhfuil tú gléasta mar sclábhaí inniu, a Mháire?” - Mar bhí a fhios agam go raibh tú ag iarraidh é. Dúirt tú uair amháin gur mhian leat go bhféadfaimis dul ar ais chuig an bhfásach. Agus chonaic mé d'aghaidh, an náire beag sin, nuair a scaoil mé mo bhra nó nuair a bhain mé mo mhionbhrístíní amach. Ba mhaith liom tú a bheith sásta.'
  
  
  Draenáil mé mo ghloine. Thóg sí é agus chuir ar an tráidire é agus chuir ar an mbord iad. Léirigh mé í go dtí an tolg in aice liom. Beagnach go hesitantly, chuaigh sí go tóin poill síos ar na cúisíní bog. Thugamar barróg dá chéile. Mhothaigh mé a lámha ag scaoileadh mo cheangal agus mo léine gan cnaipe. Bhrúigh sí mo chuid éadaí go dtí go raibh mé féin nocht ón gcoim aníos. Bhí a craiceann te i gcoinne mo chraiceann mar a bhrúigh sí a breasts daingean mór i gcoinne mo bhrollach. Dhíthíomar go mall dá chéile. Ar feadh nóiméad shíl mé go ndéanfadh Maryam an cás sa bhfásach a athchruthú trína sciorta a scaipeadh ar an tolg nó ar an gcairpéad. Ach nuair a unfastened sí a crios agus thit a cuid éadaí, d'éirigh sí beagnach láithreach agus chuaigh go dtí an seomra leapa.
  
  
  Arís eile bhí meas agam uirthi ais díreach, masa daingean agus cosa fada agus í ag siúl trasna an tseomra.
  
  
  Tháinig solas beag isteach sa seomra leapa. Bhí an leaba iompú ar ais cheana féin. Ag miongháire, luigh Maryam ar a druim agus scaipeadh a lámha. Chuaigh mé go tóin poill isteach ina chulaith te agus bhrúigh mé féin ina coinne. Bhí mé ann ansin, agus bhíomar chomh tógtha sin as go raibh aon smaoineamh amháin againn ar an gcruinne, ansin smaointe ar a chéile, agus rinne muid araon iarracht dearmad a dhéanamh gurb í an oíche seo an ceann deireanach.
  
  
  Ach níorbh fhéidir linn é a dhéanamh, agus thug an réadú seo diminsean breise dár paisean, neart nua agus tenderness a d'ardaigh sé chun airde nua.
  
  
  Ar a cúig a chlog ní raibh muid tar éis titim inár gcodladh fós. Maryam barróg dom go docht, agus ar feadh nóiméad shíl mé go raibh sí ag dul go caoin. Bhreathnaigh sí an bealach eile. Ansin d'fhéach sí isteach i mo shúile arís, a choinneáil siar deora.
  
  
  “Ní éireoidh mé, a Nick,” a dúirt sí. "Tuigim cén fáth a gcaithfidh tú dul." Tuigim cén fáth nach féidir leat teacht ar ais. Go raibh maith agat as gach rud.'
  
  
  “Go raibh maith agat, a Mháire,” arsa mise.
  
  
  D'éirigh mé agus gúna mé. Níor phóg mé arís í ná ní dúirt mé aon rud eile. Ní raibh aon rud níos mó le rá.
  
  
  
  
  Caibidil 18
  
  
  
  
  
  Fiú dá mbeadh go leor ama agam nuair a d’fhág mé Maryam, ní bheadh mo mhála taistil pacáilte agam fós. An t-aon bhagáiste a bhí de dhíth orm ná Wilhelmina agus Hugo. Ní raibh a fhios agam cé a d’fhéadfadh a bheith ag breathnú ar m’árasán, ach níor theastaigh uaim go mbeadh am ag muintir Borgia líonra faireoirí a chruthú agus mé a leanúint ó dheas. Chomh fada agus a bhain mé sult as an bastard maniacal seo a d'ainmnigh é féin i ndiaidh pápa neamhthrócaireach ón Renaissance, thuig mé gurb é an príomhthasc a bhí agam ná na cinn chogaidh núicléacha sin a bhaint as an Aetóip. Léim mé isteach i gcarr Sakhele chomh luath agus a tharraing sé suas go dtí an colbha agus níor chuir sé am amú ag tiomáint as. Inniu thiomáin sé an carr é féin.
  
  
  "Tógfaidh ár dturas an lá ar fad," a dúirt an ginearál. "Lig do scíth."
  
  
  Chodail mé beagán agus ansin dhúisigh mé suas. Thiomáin an Ginearál Sakhele an carr go maith agus d'aistrigh sé go deas idir na hainmhithe agus na seanfheithiclí ar fad ar bhuaileamar leo nó a ndeachaigh muid ar ár mbealach díreach ó dheas.
  
  
  Cé go bhfuil mórbhealaí níos fearr ná iarnróid san Aetóip, is fearr i bhfad eitleáin. Níor mhínigh sé cén fáth ar chinn sé dul, agus ní raibh amhras orm faoina eagna.
  
  
  Chaith sé an chuid is mó den aistear ag caint faoina laethanta ag Sandhurst, an meas agus an fuath a bhí aige do na Briotanaigh. Mhothaigh mé go raibh sé ag iarraidh cur orm ciontach as a bheith bán. Bhí a chuspóir féin ag an monologue.
  
  
  “Beidh Maryam níos sásta le fear Amarais,” a dúirt sé.
  
  
  “Níos sona,” d’aontaigh mé leis.
  
  
  - Nach bhfuil grá agat di?
  
  
  “Tá meas agam uirthi,” a dúirt mé, ag roghnú mo chuid focal go cúramach. - Tá a fhios agat cé mé, Ginearálta.
  
  
  "Is spiaire thú".
  
  
  "Agus sin an fáth a sheachaint mé teagmháil leanúnach le mná."
  
  
  “Níl mé ag cabhrú leat ach toisc nach bhfuil sé d’acmhainn ag an Aetóip a bheith ina cumhacht núicléach.”
  
  
  Chuir an Ginearál Sakhele amú orm. Fear maith a bhí ann le braistint láidir onóra pearsanta, ach ní mhairfeadh sé go deo i saol na spiaireachta. Níor thuig sé na rialacha. Agus anois, nuair a chomhcheangail mo shaol lena shaol oifigiúil, rinne sé feall air trí thuairim íseal gníomhairí rúnda a thaispeáint. Chuir sé pian air nach bhféadfadh a arm cathanna a bhuachan gan mise... nó duine éigin cosúil liomsa.
  
  
  Chaitheamar an oíche ag tabhairt cuairte ar ghaolta an ghinearáil. Ní fhaca mé bean shingil. Labhair ár n-óstach, fear míleata freisin, liom go hachomair, ach cuireadh ina luí orm fanacht i mo sheomra go dtí go raibh muid réidh le fágáil. Agus tháinig an nóiméad imeachta seo uair an chloig roimh éirí gréine.
  
  
  Thug an Ginearál Sakhele go dtí aerfort beag sinn.
  
  
  “Is féidir muinín a chur sa phíolóta,” a dúirt sé. "Úsáid an raidió chun glaoch ar do dhaoine."
  
  
  Shocraigh mé isteach sa chuan cumarsáide ar chúl an héileacaptair agus chuaigh mé i dteagmháil leis an iompróir de réir mar a théadh na hinnill suas.
  
  
  “Seachadadh na diúracáin go domhain isteach sa bhfásach,” a dúirt an Ginearál Sahele. Níl aon trúpaí chun iad a chosaint. Nuair a gheobhaidh do mhuintir ann, fágfaidh mé. Fágfaidh tú an Aetóip ansin agus ní mholfainn duit filleadh. Le himeacht ama, déanfaidh mé turas iniúchta agus gheobhaidh mé amach go hoifigiúil nach bhfuil níos mó cinn chogaidh núicléach ann. Beidh go leor sceitimíní ann, agus ansin gheobhaidh duine amach go raibh an spiaire Nick Carter in Asmara agus go tobann imithe. Ansin cuimhneoidh duine éigin eile go raibh iompróir aerárthach Meiriceánach amach ó chósta na hAetóipe ag an am céanna. Beidh na Rúiseach spiaireachta agus amach go bhfuil na warheads núicléach i SAM. Beidh siad ag insint dúinn, agus beidh mé rant faoi agus curse Meiriceá as a neamhiontaofacht. An dtuigeann tú, an tUasal Carter?
  
  
  “Tá,” arsa mise.
  
  
  Bhí an t-aonad SAM san aer cheana féin, cúig héileacaptair cabhlaigh déag, ag ionsaí go teicniúil ar an Aetóip. Ní bheadh a fhios ag éinne faoi seo dá gcloífeadh an Ginearál Sahel lena gheallúint. Bhí mé cinnte, a luaithe a bhí na héileacaptair tar éis a mbealach a dhéanamh intíre agus na cinn chogaidh núicléacha a phiocadh suas, nach mbeadh an turas fillte chuig an iompróir contúirteach ar chor ar bith, ach amháin b'fhéidir roinnt lochtanna teicniúla. Thug trí fheiste núicléach is fiche ráthaíocht an-iontaofa i gcoinne tréas. D'éirigh go maith lena gcuid trealaimh leis an ionsaí ar Camp Borgia, ach níorbh ionann sin agus a rá go dtiocfadh sé slán as timpiste héileacaptair.
  
  
  Níor chreid mé go raibh sé beartaithe ag Sakhele caimiléireacht a dhéanamh. Tháinig sé aníos le plean iontach chun na cinn chogaidh núicléach a bhaint amach as an tír agus mé a bhaint amach as an Aetóip trí mhilleán a chur orm a chuirfeadh persona non grata orm. Bhí sé seo ag teastáil ón nginearál i ndáiríre - bhí sé mar bhealach aige Maryam agus mise a scaradh. Mura ndearna sé go leor daoine a mhealladh, Hawke ina measc, chabhraigh sé liom as an gcreideamh daingean nach mbeadh aon tairbhe ag baint le ballraíocht sa Chumann Núicléach don Aetóip.
  
  
  Toisc gur ghá cúnamh den sórt sin a chur ar fáil go rúnda bhí an páirtí cumhachtach eile ag iarraidh go bhfanfadh na cinn chogaidh núicléach seo san Aetóip. Ní fhéadfainn ach a bheith ag súil go raibh an Ginearál Sahele tar éis dul i muinín an taobh eile. Bhí siad siúd a d'fhéadfadh shoot síos héileacaptair míleata agus ruaig orainn.
  
  
  D’eitil muid thar thrí charbhán camail ag dul soir. Thug siad ar ais cuimhní cinn nár thaitin go háirithe liom. N'fheadar freisin an ndearna na hAetóipe aon bheart i gcoinne na Danakils a thacaigh leis an Borgia ach nach raibh sa sráidbhaile sa champa ag am an ionsaí. Chuir meon láithreach an Ghinearál Sakhele cosc orm mo fhiosracht a shásamh. Is féidir leis ceist a léiriú sa treo seo mar chur isteach ar ghnóthaí inmheánacha.
  
  
  Thosaigh muid airde a chailleadh. D'fhéach mé síos agus chonaic mé an ghrian ag taitneamh ó na roicéid lined suas i sraitheanna néata. Bhí na tarracóirí móra a tharraing iad ó cheanncheathrú Borgia isteach sa bhfásach imithe. Is dócha gur shiúil siad tríd an aer, mar ba chosúil go ndeachaigh na rianta go léir i dtreo amháin.
  
  
  “Cá fhad a thógfaidh sé ar d’aonad teacht anseo, an tUasal Carter? a d'fhiafraigh an Ginearál Sahele.
  
  
  “Fiche nóiméad,” a dúirt mé leis.
  
  
  Scairt sé ordú chuig an píolótach. Chuamar thar an gceantar díreach siar ó na diúracáin agus thosaigh muid ag teacht síos. “Níl aon chúis le breosla a chur amú,” a dúirt an ginearál. Bhuail an héileacaptar an talamh. Thóg an ginearál raidhfil ón tseilf agus mhol sé dom ceann a thógáil. Chuir mé ina luí orm féin go raibh iris iomlán ag an raidhfil a roghnaigh mé.
  
  
  “Déanaimis iad a sheiceáil,” a dúirt sé, ag preabadh amach an doras ar thaobh na láimhe deise den héileacaptar.
  
  
  Bhí mé díreach ar tí é a leanúint nuair a d'oscail na gunnaí meaisín tine. Chuaigh urchair ar leataobh an héileacaptair agus mé ag dul ar ais taobh istigh. Chuaigh an Ginearál Sakhele i léig agus rug sé ar imeall urlár an héileacaptair. Chlaon mé síos agus go tapa sucked sé isteach. Chroith an héileacaptar agus na liáin ag casadh arís. Bhuail tuilleadh urchair sinn, agus mhothaigh mé feadóg piléar agus é ag eitilt isteach an doras oscailte. “Suas,” a scairt mé ar an bpíolóta.
  
  
  Sped sé suas agus eitil muid isteach san aer. Ansin thosaigh na liáin ag obair faoi lánchumhacht, agus d'éalaigh muid ón tine. Chuaigh mé os comhair an Ghinearál Sahele.
  
  
  “Tóg amach as an Aetóip iad,” a dúirt sé go lag.
  
  
  - Sea, ginearálta.
  
  
  “Ní bhaineann siad anseo.” An gcloiseann tú...'
  
  
  Casadh sé suas fola agus fuair sé bás sula raibh sé in ann a phianbhreith a chríochnú.
  
  
  Chuaigh mé ar aghaidh chun an héileacaptar a stiúradh agus dúirt mé leis go raibh an ginearál marbh.
  
  
  “Tabharfaidh mé chuig an ospidéal é,” a dúirt an píolótach.
  
  
  - Níl, táimid ag fanacht anseo.
  
  
  “Tá mé ag tabhairt an Ghinearál Sahele chuig an ospidéal,” a dúirt sé arís agus arís eile, agus é ag dul i dtreo an piostal ina chrios.
  
  
  Bhuail mo dhorn dheas é faoin ghiall. Tharraing mé as suíochán an phíolóta é agus ghlac mé smacht ar an héileacaptar. Eitleán Meiriceánach a bhí ann a bhuail mé ag aerfort AX cúig nó sé bliana ó shin. Ní raibh mé an-mhaith flyer, ach bhí mé go leor taithí a eitilt i gciorcail mhóra go dtí go tháinig na Meiriceánaigh. Scaoilim na rialuithe ar feadh nóiméad chun Colt 45 an phíolóta a bhaint as a holster agus a chinntiú go bhfuil piléar sa seomra agus go bhfuil an tsábháilteacht ag gabháil. Ansin lean mé ag sníomh i gciorcal.
  
  
  Bhíothas ag faire orainn agus agus mé ag eitilt soir ó na diúracáin bhí mé in ann an t-arm a fheiceáil go soiléir.
  
  
  Thosaigh an píolótach ag bogadh. D'oscail sé a shúile agus Stán orm. Rinne sé iarracht éirí.
  
  
  “Suidh síos,” arsa mise, agus an Colt 45 ina láimh ina threo.
  
  
  “Thionsaigh tú mé,” a dúirt sé.
  
  
  “Fanfaidh muid san aer go dtiocfaidh mo mhuintir anseo,” a dúirt mé. “Dá mbeifeá ag eitilt timpeall i gciorcail mar a dúirt mé leat, ní dhéanfainn ionsaí ort.” Chinn mé achomharc a dhéanamh ar a dhílseacht. "Ba é an t-ordú deiridh a bhí ag an nGinearál Sahel na cinn chogaidh núicléach seo a bhaint as an Aetóip ... agus ní féidir linn é sin a dhéanamh má eitilt ar ais isteach sna sléibhte."
  
  
  Chuaigh an héileacaptar isteach i bpóca aeir, agus bhí an dá lámh ag teastáil uaim chun smacht a fháil ar ais air. Nuair a d'fhéach mé ar ais arís, bhí an píolótach ina sheasamh cheana féin agus bhí sé ag dul i dtreo an raca gunna. Murar ligfinn don héileacaptar léim suas go neamhbheartaithe, bheadh deis aige greim a fháil ar an ngunna agus mé a lámhach. Ghlac mé aidhm chúramach agus lámhaigh mé ar na glúine é.
  
  
  Stán sé in ionad titim. Léim an héileacaptar arís. Thuisl an píolótach corp an Ghinearál Sakhele agus thit sé tríd an doras oscailte. Ní raibh mé ag iarraidh go dtarlódh sé seo. Ba chóir go mbeadh sé ina chónaí chun insint dá chuid ceannairí faoi na diúracáin a bhí i bhfolach sa Danakil. Ba bheag seans anois go gcuirfeadh na hAetóipe an milleán orm mar gheall ar bhás an Ghinearáil Sahel. Thóg mé an micreafón chun glaoch ar na Meiriceánaigh a bhí ag druidim.
  
  
  Chuir mé ceist ar. — An bhfuil daoine armtha leat?
  
  
  “Dhá cheann dhéag,” a tháinig an freagra.
  
  
  “Ní leor é seo, ach ní mór é a dhéanamh.” Sin an fhadhb. Thug mé tuairisc do na daoine a bhí ag faire ar na diúracáin.
  
  
  “Dhá cheann déag de Mhuirígh,” a dúirt ceannasaí an aonaid. “Ar dtús cuirfimid an héileacaptar i dtír leo ar bord. Beidh tú in ann sinn a fheiceáil i gceann thart ar thrí nóiméad.
  
  
  “Go hiontach,” arsa mise. - Tiocfaidh mé i dtír díreach os do chomhair.
  
  
  Dhá cheann déag de Mhuirígh - ní raibh muid ach níos mó ná duine amháin go dó.
  
  
  ************
  
  
  Thuirling mé mo héileacaptar díreach sular tháinig na Marines. Ainliú contúirteach a bhí ann, ach ag tuirlingt ar thaobh na diúracán, bhí súil agam an Danakilov a bhí i luíochán orainn a aimsiú. Thuirling mé timpeall céad slat ar shiúl sa bhfásach oscailte. Léim mé amach agus rith amach as an héileacaptar.
  
  
  Dhó an ghrian te mo chorp. Chuala mé fuaim gunfire agus urchair ag bualadh héileacaptar na hAetóipe. Ansin bhí pléascadh; bhuail teas scorching mé mar a pollta piléar an umar breosla agus é a chur trí thine. Bhí mé tugtha suas cheana féin an smaoineamh crawling shiúl, rug mo gunnaí go docht agus rushed ar shiúl ar fud an gaineamh, ag iarraidh a bheith chomh beag agus is féidir.
  
  
  Dove mé taobh thiar de dumhcha íseal mar a pollta urchair an gaineamh agus eitil thar mo cheann. Ghlac mé an chéad raidhfil agus ghlac seasamh seans maith lámhaigh. Lámhaigh thart ar deich danakils orm san fhásach. Bhí deich gcinn eile fós le diúracáin. D’fhill mé tine agus mharaigh mé beirt sula raibh mo raidhfil folamh.
  
  
  Bhí an dara raidhfil leath folamh, agus thit danakil eile agus iad ag tumadh isteach sa ghaineamh. Thosaigh siad ag druidim liom, i bhfolach taobh thiar de na tine daoine eile. Rinne mé é go dtí an taobh eile den dumhcha agus d'éirigh liom a leagadh síos namhaid eile sular rith an dara raidhfil as armlón.
  
  
  Bhí siad an-dlúth cheana féin, agus go han-luath scaoilfeadh duine acu mé. Thosaigh mé ag smaoineamh go raibh mí-áirimh déanta agam nuair a tháinig héileacaptair de chuid Chabhlach na Stát Aontaithe sa spéir agus chuir na Marines trí thine. Chríochnaigh an troid i gceann cúig nóiméad. Ní raibh deis agam urchar eile a thógáil. Shiúil an sáirsint Mara go mall i dtreo mé trasna an ghainimh. Beannacht leis agus dubhairt sé, “An tUasal. Carter?
  
  
  “Tá sin ceart, a Sháirsint,” arsa mise. 'Ceart in am. Nóiméad ina dhiaidh sin agus bhí ort an sásamh a shábháil mé a chailleann.
  
  
  "Cé a bhí siad?"
  
  
  Danacils. Ar chuala tú riamh faoi seo?
  
  
  "Níl, a dhuine uasail."
  
  
  "Tá siad ar an dara trodaithe is fearr ar domhan."
  
  
  A grin scoilt a aghaidh. -Cé hé is fearr, a dhuine uasail?
  
  
  “Maraigh na SA,” a dúirt mé.
  
  
  Chuir sé in iúl don héileacaptar dóite ón Aetóip. - An raibh aon duine eile leat, a dhuine uasail?
  
  
  ‘Fear amháin. Ach bhí sé marbh cheana féin. Cé chomh luath agus is féidir linn eolaithe roicéad a fháil anseo?
  
  
  Bhí leifteanant a raibh taithí aige ar airm núicléacha a láimhseáil i gceannas ar ghrúpa fiche teicneoir. Bhí go leor ceisteanna aige, ach chuir mé ina thost é.
  
  
  “Scéal fada é, a Cheannasaí,” arsa mise. “Níl tú cáilithe chun éisteacht leis seo ar fad, agus ní thaitníonn an chuid atá mé ar tí é a insint duit.”
  
  
  -Cad é seo, a Mháistir? Carter? - dúirt sé .
  
  
  “Go bhfuil an fásach seo ag sracadh le daoine a cheapann go bhfuil níos mó spraoi ag baint le naimhde a mharú ná peile a imirt. Tá dáréag Marines againn. Agus chonaic mé tríocha nó daichead de na danakils seo le chéile.
  
  
  Thuig sé an scéal. Thosaigh na fir láithreach ag díchóimeáil na cinn chogaidh núicléach. Bhí siad ag díchóimeáil cúig cinn chogaidh núicléach agus á luchtú isteach i héileacaptar nuair a scaoileadh roinnt urchar ón taobh thoir de na diúracáin. Léim an Marines láithreach i mbun gnímh agus mé ag céim amach as scáth cheann de na diúracáin ina raibh mé i mo shuí agus tharraing mé Wilhelmina amach. D'fhan mé le fuaim na seatanna nua, ach níor tháinig sé riamh. Ansin rith duine de na mairnéalach suas chugam trasna an ghainimh.
  
  
  An tUasal. Carter,” a dúirt sé, gan anáil. -An féidir leat teacht anois? Tá roinnt maniac ag iarraidh roicéid a shéideadh suas.
  
  
  Rith mé tar éis dó trasna an ghainimh. Shroicheamar barr dumhcha íseal agus chonaic mé fear bán ramhar agus bosca aige. Sheas sé in aice le ceann de na diúracáin Rúiseacha a goideadh ó na hÉigiptigh. An oíche sin san árasán Saheles rinne mé buille faoi thuairim: Bhí Cesare Borgia fós áit éigin san Aetóip.
  
  
  
  
  Caibidil 19
  
  
  
  
  
  Sheas mé timpeall cúig slat déag ó Borgia. Lámhaigh éasca ó Wilhelmina. Ar an drochuair, ní raibh mé in acmhainn a ghlacadh go lámhaigh. Ní raibh míniú ag teastáil uaim ar an mbosca beag a bhí Borgia ina láimh, go háirithe nuair a chonaic mé na sreanga ag rith ón mbosca go dtí an ceann cogaidh núicléach. Arm iontach simplí a bhí ann. Spreagann pléascanna traidisiúnta cinn chogaidh núicléacha. Is cúis le gnáthphléascthaí is cúis le ríogaí leictreacha. Ní raibh le déanamh ag Borgia ach cnaipe a bhrú nó lasc a smeach, agus tharlódh an pléascadh núicléach is mó agus is cumhachtaí sa stair i ngaineamh Danakil, agus Nick Carter ag an croílár. - Cuir an gunna síos, a Mháire. Carter,” a scairt Borgia.
  
  
  Chaith mé an Luger sa ghaineamh. Ag an nóiméad sin bhí mé ag iarraidh dhá rud a dhéanamh. Bhí ceann acu chun an Borgia a mharú. Rud eile nár chuir sé fearg ar cheannasaí an aonaid. Murar chuir sé teachtaire chugam, b’fhéidir go mbeadh bealach aimsithe agam chun gach rud a fháil amach faoi Borgia agus é a mharú.
  
  
  “Tar chugam go han-mhall,” a d’ordaigh Borgia.
  
  
  An raibh a fhios aige faoi Hugo? Smaoinigh mé ar na teagmhálacha a bhí agam roimhe seo le muintir Borgia. Chonaic Gaard mé ag marú Larsen ar bord an Hans Skeielman, agus dá mbeadh fís oíche den scoth aige, bheadh sé feicthe agam ag sá é. Nuair a rug sé orm, áfach, bhí mé neamharmtha, agus ní raibh na bleachtairí Hans Skeelman in ann Hugo a aimsiú i mo bhagáiste. Ar ndóigh, i gcampa Borgia bhí mé neamharmtha freisin, agus nuair a d'fhill mé, bhí mé taobh thiar de chuideachta de trúpaí iniúchta Aetóip. Sé oíche ó shin in Asmara, nuair a d'ionsaigh Gaard agus a sheanóirí mé, níor úsáid mé ach piostal agus buama gáis. D’fhan Hugo sa scabbard. Mar sin, fiú má bhí faisnéis Borgia ag obair go breá, is dócha gur shíl sé gurb é an t-aon scian a d'úsáid mé riamh ná ag bun an Atlantaigh.
  
  
  Bhuel, bhí mé réidh é a úsáid. Agus conas a d’úsáidfinn anois é? Choinnigh Borgia a mhéar innéacs ceart ar an gcnaipe. Anois bhí mé gar go leor chun na sreanga a chomhaireamh. Rith beirt acu ón mbosca go dtí ceann an roicéad, sínte amach taobh thiar de Borgia ar dheis - ar an taobh clé díom - cosúil le nathair thodhchaí de chineál éigin ag bascadh sa ghrian. N'fheadar cé mhéad a ligfeadh Borgia dom a bheith níos gaire fós.
  
  
  “Stop, a dhuine uasail. Carter," a dúirt sé.
  
  
  Trí méadar. Stop mé. Bhí sé beagnach meán lae agus dódh an ghrian te mo chosa trí boinn na buataisí troma agus stocaí tiubh a bhí mé ag caitheamh.
  
  
  - Stop Borgia ag screadaíl. D'fhéach sé ar dom furiously. Dúirt sé, "Mr. Carter, tóg dhá chéim chúramach ar dheis.
  
  
  ghéill mé. Níor chuir mo chorp bac ar radharc na mairnéalach agus na mara a thuilleadh. Bhí súil agam nach dtaispeánfadh aon duine taobh thiar dom gaisce. Is snipers raidhfil iad an chuid is mó de na Marines. Gan dabht d’fhéadfadh duine acu Borgia a thabhairt anuas le diúracán, ach bheadh gluaiseacht dronnach a mhéar tar éis an lasc a iompú agus muid go léir a shéideadh suas. “Déanaigí réidh daoibh go léir imeacht,” a dúirt sé leo. "Ba mhaith liom tú go léir i héileacaptair agus san aer i cúig nóiméad."
  
  
  Tá Borgia imithe as a meabhair. Shíl mé i gcónaí go raibh sé craiceáilte, ó fuair mé amach gur athraigh sé a ainm ó Carlo go Cesare. Ach anois bhí cruthúnas agam. Ní raibh aon airm aige seachas maidhmitheoir a bhí ceangailte le ceann cogaidh núicléach.
  
  
  Ní raibh aon bhealach a d'fhéadfadh sé a chríochnú dom as. Ní fhéadfadh sé mé a mharú ach trí roicéad a phléasc, rud a mharaigh é féin. Chuir sé glaoch orm a ghníomh deireanach, a fhiáine, féinmharú a fheiceáil i bpléasc buama adamhach.
  
  
  Ach ar thuig sé a theachtaireacht? Uisce flowed thar mo chorp ní amháin mar gheall ar an ghrian agus gaineamh te. Bhí trí, b'fhéidir ceithre nóiméad agam chun dul isteach i meon an fhir mheabhair seo, a chuid pleananna a fháil amach agus bealach a dhéanamh chun iad a neodrú. Fiú dá gcuirfeadh sé iallach orm a bheith lomnocht agus luí ar mo bholg ar an ngaineamh tar éis do na mairnéalach agus na mara a bheith imithe, fiú dá sciob sé Hugo agus é a choinneáil orlach ó mo chorp, is beag an seans go mbeadh sé. in ann a overpower Killmaster. Bhí orm déileáil leis go tapa. “Agus na cairde seo agatsa i rialtas na hAetóipe, bheadh sé i bhfad níos críonna duit iarracht a dhéanamh maireachtáil seachas a bheith ag cur isteach orainn mar seo,” a dúirt mé go ciúin. “Is féidir leat troid linn níos déanaí fós.”
  
  
  “Tá faitíos ar mo chairde,” a dúirt sé. - “Is amadáin iad. Ní raibh a fhios acu go raibh luíochán ullmhaithe agam duit féin agus do do ghinearál operetta in Danakil.
  
  
  “Is cinnte go bhfuil go leor teagmhála agat i measc na Danakil,” a dúirt mé.
  
  
  Ní raibh mé ag iarraidh go dtiocfadh Borgia go tobann ar a chuid céadfaí. Ní raibh sé ag súil go gcaillfeadh na Danakils an cath inniu. Chreid sé go bhféadfaidís na Marines a thógáil amach as an luíochán a leag sé amach do Shahele agus domsa. Ach bhí duine dá chuid fear ró-mhífhoighneach agus scaoil sé leis an nóiméad a tháinig an ginearál chun solais. Anois ní raibh aon rogha ag Borgia. Nuair a bheidh sé seo ar eolas aige, smeachfaidh sé an lasc agus seolfaidh sé sruth leictreach trí na sreanga a théann go dtí an ceann cogaidh núicléach.
  
  
  Sreanganna? Scrúdaigh mé go tapa iad. Bhí súil agam go sábhálfaidís mo shaol.
  
  
  Bhí mé mall díspreagúil ag déanamh anailís ar bheathaisnéis agus ar charachtar Borgia. Giomaitheoir polaitiúil san Iodáil, mac léinn coláiste a raibh a oiliúint acadúil agus teoiriciúil den chuid is mó, ceannaire iontach a raibh a fhios aige conas polaiteoirí agus an míleata a láimhseáil, ceannasaí féin-fhógairt a d'fhág an obair shalach ag fir mar Vasily Pacek... cén fáth a raibh an scil ag Borgia an maidhmitheoir sin a shreangú i gceart? Fuair mé a láthair lag.
  
  
  Chríochnaigh na sreanga le teanntáin miotail, cosúil leis na cinn atá ceangailte le scriú. Chuir an Borgia díreach ar cheann cogaidh núicléach iad. Rinne mé staidéar orthu chomh cúramach agus is féidir. Bhí an ceann a bhí ceangailte leis an bpointe teagmhála barr ceangailte leis na leideanna amháin. Brisfidh an tuga is lú ar an tsreang an ciorcad agus beidh sé dodhéanta madhmadh. Ní raibh le déanamh agam ach mé féin a chur i mo shuí le go bhféadfainn greim a fháil ar na sreanga sular iompódh sé an lasc. Ghlac mé céim ar aghaidh.
  
  
  “Fan áit a bhfuil tú,” a scairt Borgia.
  
  
  Bhí roar na hinnill héileacaptair agus an fhoireann comhraic réidh le tarraingt siar.
  
  
  “Tá brón orm,” a dúirt mé go bog. “Tá cramp i mo chos agam. Ní raibh mórán spáis sa héileacaptar damanta sin ón Aetóip gur ar éigean a d’fhéadfainn síneadh amach le suí go compordach.”
  
  
  "Tar anseo le go mbeidh mé in ann súil a choinneáil ort."
  
  
  Ghlac mé roinnt céimeanna ar chlé go dtí gur bhain mé beagnach an warhead núicléach. Níor bhain Borgia a shúile díom nuair a bhí sé ag iarraidh breathnú níos fearr a fháil ormsa agus ar na daoine a bhí ag eitilt. Chiallaigh sé seo go raibh a fhios aige go raibh a cheangail olc. N’fheadar an gcuideodh nó an gcuirfeadh an t-eolas seo bac orm.
  
  
  B'éigean dom screadaíl beagnach le cloisteáil faoi thorann an loingis héileacaptair. - An cuimhin leat Maryam, Borgia?
  
  
  “Gheobhaidh mé ar ais í,” ar seisean. "Tabharfaidh siad ar ais dom í, nó scriosfaidh mé an tír dhiamhar seo ar fad den léarscáil."
  
  
  “Tá beagán damáiste déanta di,” a dúirt mé, ag gabháil leithscéil di go ciúin.
  
  
  -Cad atá i gceist agat, a Mháistir? Carter?
  
  
  "Tá sí mo leannán ó d'éalaigh muid do champa."
  
  
  Tá fir cosúil le Borgia ag fulaingt ón míthuiscint gur maoin phríobháideach gach bean. Dhéanfadh gnáthfhear éigniú nó iarracht a dhéanamh a leithéid de sclábhaí álainn a mhealladh. Ar aon nós, is cinnte nach ndéanfadh sé iarracht siombail a dhéanamh di dá súil go rialódh sé an Aetóip lá amháin. Stop sé ag smaoineamh uirthi mar bhean a raibh a mianta agus a riachtanais féin. Agus sin an fáth a chuir mo thuairim fearg air. Agus gan ach ar feadh tamaill chaill sé aird ar chúinsí reatha.
  
  
  Thóg sé céim i dtreo mé, agus an bosca dubh ina raibh an maidhmitheoir ina lámh dheas agus a mhéar timpeall trí cheathrú orlach ón lasc. B'fhéidir nach raibh sé go díreach cad a theastaigh uaim, ach bhí sé go léir a bhí mé ag dul a fháil. Dove mé ar aghaidh.
  
  
  D'ardaigh sé a lámh chlé instinctively chun bac a chur ar mo ionsaí. Rith an t-am le bheith ag gníomhú nuair a thuig sé go raibh mé ag tumadóireacht ar na sreanga agus ní air.
  
  
  Fuair mo lámha iad. Tharraing mé díreach tar éis iad. Bhris an tsreang uachtarach, a chinn mé a bheith ar an gceann is laige, ón áit a ndearna an ceann cogaidh núicléach teagmháil.
  
  
  Chuala mé Borgia ag mionnú i mo dhiaidh. Chas mé chun déileáil leis. Gan aigne, d’iompaigh sé an lasc arís agus arís eile. Rug mé ar an snáithe amháin a bhí fós ceangailte agus tharraing sé; tháinig sí as freisin. Anois ní raibh aon rud ina lámha ag Borgia ach maidhmitheoir ceangailte le gaineamh Fhásach Danakil. Thóg na héileacaptair de thalamh agus luascadh thar ár gceann. Bhí súil agam go mbreathnódh duine isteach ann, mar dá bhfanfainn anseo liom féin, bheinn i dtrioblóid dáiríre. Tháinig mé slán ó thrasnú an Danakil uair amháin, ach ba bheag an seans é a dhéanamh an dara huair.
  
  
  Stop Borgia ag iarraidh teagmháil a dhéanamh leis an lasc agus glare orm. Tharraing mé Hugo go socair as a sheath.
  
  
  “Carter, a bhata,” a dúirt sé go feargach.
  
  
  Ní raibh aon rud eile le rá agam le Borgia. Nuair a chuir Hawk chugam ar an misean seo an lá a raibh sé beartaithe againn bualadh le chéile ag bialann i bhfo-uirbeach Washington, dúirt sé nach raibh a fhios aige cé acu obair Killmaster a bhí ann nó nach raibh. Bhí an cinneadh seo mar chuid de mo thasc. Bhí an iomarca teagmhálacha tábhachtacha ag Borgia san Aetóip.
  
  
  Anois agus an Ginearál Sahele marbh, ní raibh a fhios agam cén trioblóid a d’fhéadfadh a bheith ina chúis leis arís. Ina theannta sin, bhain sé an-taitneamh as rudaí cosúil le cinn chogaidh núicléacha a shéideadh an iomarca le bheith le feiceáil mar shaoránach úsáideach.
  
  
  Chuaigh mé i dteagmháil leis, Hugo dírithe ar a chroí. Chaith sé maidhmitheoir gan úsáid orm. Dove, ach chuir an ghluaiseacht cosc orm ó aidhm a ghlacadh. Rinne Borgia iarracht éalú ar feadh an ghainimh scaoilte, ach ní raibh an iomarca tacaíochta aige. Le mo lámh chlé rug mé leis an bhóna agus chaith mé go talamh é. Bhrúigh mo ghlúin i gcoinne a scornach agus mé ag titim ar a bharr, an stiletto ag polladh a chliabhrach.
  
  
  Sheas mé suas agus waved mo lámha. D'eitil dhá héileacaptar eile ar shiúl. Ansin chas ceann amháin timpeall go tobann. Thuirling sé ar an ngaineamh cúpla slat uaidh agus léim sáirsint Mara amach.
  
  
  “Feicim go ndearna tú neodrú air, a dhuine uasail,” ar seisean.
  
  
  'Tá.'
  
  
  Chas sé go dtí an héileacaptar agus scread sé. "Cuir in iúl don cheannasaí sula bhfágann sé raon raidió go hiomlán."
  
  
  — An raibh an ceannasaí seo san aer leis an gcéad héileacaptar, Sáirsint?
  
  
  'Dara.'
  
  
  "Is scéal iontach fós é do halla praiseach an iompróra anocht."
  
  
  Chuir a aoibh gháire mo mhothúcháin in iúl go foirfe.
  
  
  Níor thug an Leifteanantcheannasaí William C. Shadwell grá dom lena chroí go léir. Cosúil le formhór na saighdiúirí, ní raibh mórán eolais aige faoi AX. Agus níor chuir an fhíric go raibh a fhios aige faoi seo suaimhneas dó. Agus chuir mo thuairim air níos lú sásta fós. Chuir mé ar leataobh é fad is a lean na hinnealtóirí de na cinn chogaidh núicléacha a dhíchóimeáil agus iad a luchtú ar na héileacaptair. Bhí comhrá fada míthaitneamhach againn.
  
  
  “Admhaím go ndearna mé botúin thromchúiseacha, an tUasal Carter,” a dúirt sé ar deireadh.
  
  
  “Lean ort é a admháil, a Cheannasaí,” a mhol mé. “Is gealtachta é fágáil leis an dara héileacaptar. Is cúiseamh é seo agus tá mé beagnach craiceáilte é a thabhairt.”
  
  
  An dara huair a d’fhág sé, rinne sé níos fearr. Chuaigh sé ar bord an héileacaptar deiridh chun éirí liom. Chuamar timpeall ar an gceantar, agus é soilsithe anois ag an ghrian ag dul. Bhí na cinn chogaidh núicléach i héileacaptair eile, agus ba cheart go mbeadh cuid de na heitleáin sábháilte ar an aerárthach cheana féin. Go dtí seo, níor oscail trúpaí na hAetóipe imscrúdú ar ár sárú ar a n-aerspás. Agus ghlac mé leis go bhfanfadh orduithe Sahel i bhfeidhm go dtí deireadh ár misean. Bhí na diúracáin ina luí sa bhfásach, cosúil le cuid d'fhoraois a bhí tite agus millte. Agus bheadh siad ina luí ann ar feadh i bhfad mura bhfaigheadh aon duine iad.
  
  
  'An tUasal. Carter," a dúirt an Ceannasaí Shadwell, "cé hé an Borgia seo?
  
  
  “Tá cumasach craiceáilte. Theastaigh uaidh a bheith ina Impire ar Oirthear na hAfraice agus tús a chur leis an Dara Cogadh Domhanda. Díríodh na cinn chogaidh núicléacha a bhailigh do mhuintir ar Cairo, ar an Damaisc agus ar Tel Aviv.
  
  
  “Bhí sé craiceáilte cinnte.” Bhí sé réidh chun muid go léir a shéideadh suas. Ba leor ceann cogaidh núicléach amháin, ach chlúdódh an t-imoibriú slabhra an chuid seo ar fad den domhan le titim radaighníomhach."
  
  
  Bhíomar leath bealaigh trasna na Mara Rua nuair a chuir Shadwell ceist eile air: Carter, cén fáth nach raibh na hAetóipe sin ag iarraidh na cinn chogaidh núicléacha a choinneáil?
  
  
  D'fhéach mé ar an gaineamh, anois le feiceáil ar éigean sa Twilight. Shíl mé ar charbháin chamaill ag déanamh a mbealach tríd an bhFásach Danakil. Ansin smaoinigh mé ar Maryam.
  
  
  “Tá rudaí níos fearr acu,” a dúirt mé.
  
  
  
  
  
  
  Maidir leis an leabhar:
  
  
  Tá an cealú na diúracán ón Éigipt agus Iosrael tar éis cúisimh frithpháirteach idir an dá thír. Ach tá faisnéis inchreidte ag AX, Seirbhís Faisnéise Uachtaránachta Mheiriceá, ag díriú i dtreo eile, chuig Danakil na hAetóipe, ceann de na réigiúin dheireanacha den domhan ina raibh Iodálach fealltach ar a dtugtar an Ginearál “Cesare Borgia” i mbun gníomhais uafásacha. Fear gan aiféala, ar an mbealach chun cumhachta. Bhí sé dodhéanta fiú do Carter fiú an Borgia a sheilg agus a scriosadh ina chathair mhór armtha, i limistéar fásaigh a bhí lán de ghaineamhlach. Ach is fiú an iarracht a dhéanamh airm núicléacha a dhíchóimeáil, a d'fhéadfadh an Tríú Cogadh Domhanda a scaoileadh go han-mhaith, fiú ar chostas na n-íobairtí troma... Ba í Maryam, an t-aon pháirtí a bhí ag Carter, Maryam, iníon álainn le dúthrachtach Aetópach.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  An conradh i Kathmandu
  
  
  aistrithe ag Lev Shklovsky i gcuimhne ar a mhac Anton nach maireann
  
  
  Teideal bunaidh: Conradh Katmandu
  
  
  
  
  An chéad chaibidil
  
  
  Bhí sé níos tapúla agus níos aclaí ná mar a shamhlaigh mé. Agus bhí sé marfach. I lámh amháin bhí club adhmaid láidir aige ar mhéid sledgehammer, a bhí in ann mo cloigeann a roinnt ina céadta blúirí fuilteacha. Briseann cnámh daonna cheana féin faoi ocht bpunt go leith de bhrú, agus is féidir le fear a bhfuil club á chaitheamh aige a chur i bhfeidhm go héasca trí huaire an fórsa sin.
  
  
  Ní gá a rá, ní raibh mé chun ligean dó sin tarlú.
  
  
  Shleamhnaigh mo chosa ar fud an urláir mhín agus é ag dul ar aghaidh chuig ionsaí. D'ionsaigh sé, luascadh an ialtóg, ar intinn aige mo ribcage a bhriseadh. D'fhreagair mé mar a múineadh dom, agus mé ag cleachtadh arís agus arís eile le pian agus iarracht mhór. Mo chorp ar athraíodh a ionad instinctively; bhí an gníomh beagnach athfhillteach. Ghread mé ar dheis, as aimsiú an bhata agus é ag luascadh san aer. Chuala mé é ag feadaíl tríd an aer, ach ní raibh mé chun seasamh ann gan chuspóir go dtí gur mhothaigh mé gur bhuail sé mé sna easnacha, ag brú cnámh agus matán le fórsa agonizing an steamroller. Chuir mé bac ar an ionsaí ag slamming mo bosa agus forearms isteach i lámh an chéile comhraic. Bhuail mo lámh callous an fear ar an uillinn. Bhain mo lámh eile a ghualainn.
  
  
  Ar feadh nóiméad bhí pairilis air. Rinne sé iarracht ansin céim siar agus an sciathán leathair a luascadh arís. Ach anois bhí mo chuid ama freagartha níos fearr ná a chuid ama. Dove mé ar aghaidh sula bhféadfadh sé úsáid a bhaint as a arm, rug a muinchille agus tharraing sé i dtreo dom. A anáil te
  
  
  shleamhnaigh trasna m'aghaidh mar a d'ardaigh mé mo lámh eile. Bhí sé seo le bheith ar an buille deiridh, buille brúidiúil mo láimhe a bhí máistreacht agam ar deireadh seachtain ó shin.
  
  
  Bhí mé ag iarraidh mo lámh a ardú le haghaidh cic géar le mo shála ar a smig. Ach sula raibh mé in ann bogadh, rug sé mo chos agus hooked a chos thart ar mo rúitín. In aon tairiscint thapa amháin, ghearr a cheann siar, amach as mo lámh, agus bhíomar beirt ar an urlár. Shroich mé don ialtóg, ag iarraidh mo lámha a fháil ar an arm marfach.
  
  
  Mo chéile comhraic a bhí panting, beagnach as anáil, ag iarraidh a cnag síos dom. Ach ní bhogaim. Bhrúigh mé mo ghlúine i gcoinne an taobh istigh dá chaol na láimhe agus mo mheáchan ar fad taobh thiar díobh, rud a chuir pian géarchúiseach ar na pointí brú ceart ina lámha. Tá cnámha caol na láimhe tábhachtach más mian leat duine éigin a mharú, agus chuir mo ghlúine pairilis ar a chuid arm ach is leor dom an ialtóg a bhrú óna greim lag.
  
  
  Bhrúigh mé an bat go dtí a mhuineál. D’iompaigh a aghaidh dearg agus mé ag bualadh isteach in úll Adam agus ag bagairt a phíobán gaoithe a bhrú. Ach ansin chuala mé é slam a lámh ar an urlár iontlaise dea-snasta.
  
  
  Ba é seo an comhartha a bhí mé ag fanacht.
  
  
  Tharraing mé ar ais láithreach agus sheas mé suas. Chrom mé ón gcoim, chuidigh mé le mo chéile comhraic suas ón urlár agus d'fhéach mé agus é ag cromadh freisin. Chas sé chun a thobok a choigeartú, gúna forordaithe déanta as fabraic gharbh bán. Ceanglaíodh an léine le crios dubh iontach seachtú céim. Bheadh sé drochbhéasach dá mbeadh a chuid éadaigh curtha in ord gan a dhroim a iompú chugam. D'fhan mé go dtí gur chas sé chun aghaidh a thabhairt orm arís. Ansin chuir sé a lámh ar mo ghualainn agus Chlaon, miongháire ceadaithe.
  
  
  “Tá tú ag éirí níos fearr agus níos cliste gach lá, a Chu-Mok,” a dúirt mo theagascóir le gáire.
  
  
  Ina Chóiré dhúchais, chiallaigh an t-ainm "Fist". Bhí áthas orm leis an moladh mar bhí sé ar an ealaíontóir martial is fearr inár rialtas agus d'fhéadfadh AH acmhainn a úsáid a chabhair. Agus ní raibh Máistir Zhuoen ar cheann a bheith fial le moladh. Ní raibh aon deifir air moladh a thabhairt mura bhraith sé go raibh siad tuillte go fírinneach.
  
  
  “Is é mo scil ná do scil, a Kwan-Chang-nim,” a d’fhreagair mé, ag baint úsáide as an téarma ceart don phost mar theagascóir.
  
  
  “Tá do chuid focal cineálta an-fhlaithiúil, a chara.” Ina dhiaidh sin, thit an bheirt againn ina dtost, ag clenching ár dhorn agus á thabhairt chuig ár cófraí i staidiúir clasaiceach Chariot an Tiúchan Meabhrach agus Fisiciúil, staidiúir ar aird iomlán agus iomlán.
  
  
  “Kwang-jang-nim ke kyeon-ne,” a bhéic mé, ag casadh le bogha a thabhairt don fhear in aice liom. Ba é an meaisín daonna is foirfe dá bhfaca mé riamh.
  
  
  D'fhill sé mo bhogha agus thug mé go dtí an bealach amach as an dojang, an seomra aclaíochta dea-fheistithe áit ar chaith muid an chuid is mó den lá. Ag an doras chas muid araon agus bowed. Léirigh an deasghnátha simplí seo meas an mháistir agus an mhic léinn ar a chéile, agus an meas atá ar an seomra aclaíochta mar institiúid oideachais. Cé go bhfuil cuma aisteach air, is cuid dhílis de Kyung Fo agus den fhoirm karate Cóiréach, Taikwando, na nithe sibhialta seo go léir a bhaineann le gníomhaíocht brúidiúil den sórt sin.
  
  
  “Go raibh maith agat arís, a Mháistir Zhouen,” a dúirt mé. Chlaon sé, ghabh sé a leithscéal, agus imithe tríd an taobh-doras a chuaigh chuig a oifig. Bhí mé ag siúl síos an halla go dtí an ceathanna nuair a tháinig fear timpeall an chúinne agus bac ar mo chosán.
  
  
  “Tá boladh gabhar ort, a Chartúir,” a dúirt sé le gáire dea-nádúrtha. Ach ba chosúil go raibh leid imní neamhluaite sa aoibh gháire.
  
  
  Ní raibh sé éasca neamhaird a dhéanamh ar a imní nó ar an todóg stinking. Ach ní raibh mé ag magadh, mar bhí Seabhac anois ag breathnú orm le fuacht agus beagnach diongbháilteacht á ríomh. Mar stiúrthóir agus ceannaire oibríochtaí an AH, an brainse is rúnda agus is marfach d'intleacht Mheiriceá, ní raibh sé le glacadh go héadrom. Mar sin d’fhan mé i mo thost le hurramach.
  
  
  -Tá aithne mhaith agat orm, nach bhfuil?
  
  
  Bhí todóg stinking dubh salach idir a bheola, an deireadh gnawed idir a fhiacla. Labhair sé le dáiríreacht deadly, agus fuair mé mé féin ag bogadh mo cheann suas agus síos, amhail is dá mba go tobann rith mé as focail.
  
  
  “Sin é a mhúin tú dom, a dhuine uasail,” arsa mise faoi dheireadh.
  
  
  "Tá gach rud ró-fíor," a dúirt sé. D'fhéach sé anuas orm, a shúile ar phointe i bhfad i gcéin. - Cad é mar atá do chos? d'iarr sé nóiméad ina dhiaidh sin.
  
  
  Le linn dom a bheith sannta i New Delhi, bhuaileadh mé sa pluide le stiletto a bhí cosúil le mo Hugo luachmhar féin. Ach bhí an chréacht leighis go maith, agus taobh amuigh de léan beag i mo shiúlta a d'imigh as go luath, bhí mé i gcruth maith go leor. “Ní mór ar bith... ach scar le cur leis an liosta. Ach seachas sin tá mé ceart go leor.
  
  
  “Sin é an rud a bhí súil agam a chloisteáil,” a d’fhreagair mo shearbhónta. Tharraing Seabhac an todóg leathchócaireach as a bhéal agus thosaigh sé ag siúl anonn is anall ar liathróidí a chosa. exhaled sé an teannas néaróg; imní, fiú nuair a rinne sé iarracht magadh agus dúirt sé liom cé chomh deacair is atá sé havanna maith a fháil na laethanta seo. Ach bhí a fhios agam go raibh todóga an rud deireanach ar a intinn faoi láthair.
  
  
  - Cé chomh dona é an uair seo, a dhuine uasail? - Chuala mé mé féin a iarraidh. Ní raibh an chuma air ach an oiread go raibh a intinn léite agam. “Is cuma cé chomh dona agus atá sé,” a d'fhreagair sé go tuisceanach. “Ach... ní hé seo an áit le labhairt faoi.” Gcéad dul síos, a ghlacadh cith, agus ansin teacht, abair, i leath uair an chloig go dtí m'oifig. An leor é seo chun tú féin a ghlanadh beagán?
  
  
  - Beidh mé ann i gceann fiche nóiméad.
  
  
  Mar a dúirt mé, go díreach fiche nóiméad ina dhiaidh sin bhí mé in oifig Hawke. Do dhorchaigh a ghiúmar, agus bhí línte imní agus imní le feiceáil ag coirnéil a bhéal agus ar a mhullach anois rocach. D'fhéach sé ar a uaireadóir, chuir sé in iúl do chathaoir agus chuir sé a lámha ar an mbord. Ag cur luaithreadán criostail i leataobh a bhí líonta le nach lú ná sé bhuna sáite de na todóga is ansa leis, d'fhéach Seabhac suas agus rinne sé miongháire orm go tuirseach agus go buartha.
  
  
  —Cad atá ar eolas agat faoin Seanadóir Golfield?
  
  
  Níor iarr mé air an t-ainm a athrá, ach níor lig mé mo scíth ná titim isteach i mo chathaoir ach an oiread. “Ar dtús, tá sé ar dhuine de na daoine is mó meas sa rialtas. Tá sé ina cheannaire freisin ar Choiste cumhachtach na Seirbhísí Armtha. Baineann go leor de le méid ár mbuiséad, más cuimhin liom i gceart. An bhliain seo caite atoghadh é chuig an tríú téarma. Rud suntasach go leor nuair a smaoiníonn tú air. Rud éigin cosúil le seasca a seacht faoin gcéad de na vótaí a caitheadh. Rinne a vótálaithe neamhaird iomlán ar leasanna páirtí. Ní raibh uathu ach Golfield... agus fuair siad é.
  
  
  “Tá áthas orm go bhfuil am fós agat chun na nuachtáin a léamh,” a d’fhreagair Seabhac. “Ach tá rud amháin nár léigh tú go fóill, Nick, agus is é sin go bhfuil fadhbanna, fadhbanna móra ag Golfield.”
  
  
  Lean mé ar aghaidh i mo chathaoir. Ní raibh slándáil náisiúnta do AH. Dá mbeadh orm déileáil le fadhbanna Golfield is amhlaidh a bheadh fadhbanna an tSeanadóra scaipthe ar fud an domhain mhóir. Ach ní raibh aon tuairim agam cén sórt trioblóide a d’fhéadfadh an Seanadóir a chur isteach. "Éist, Nick, d'fhan mé suas ar feadh na hoíche leis an rud diabhal." Chuir an tUachtarán glaoch orm tráthnóna inné agus ní raibh an méid a bhí le rá aige an-mhaith. Féach, tá mé chun é a imirt go díreach leat mar is dóigh liom go bhfuil a fhios agat cheana féin cén fáth ar mhaith liom labhairt leat.
  
  
  Dá n-iarrfadh an Teach Bán, ba léir go raibh fadhbanna Golfield ina mbagairt don tslándáil idirnáisiúnta agus don ord domhanda. Chlaon mé mar sin, choinnigh mé mo bhéal dúnta agus d'fhan mé.
  
  
  “Is baintreach fir é Golfield. Seans gur léigh tú é seo freisin. Fuair a bhean chéile bás i dtimpiste cairr go luath anuraidh. Tragóid gan chiall, a rinneadh níos measa de bharr gur fhág sí taobh thiar ní hamháin a fear céile, ach beirt leanaí freisin. Cúpla, buachaill agus cailín. Tá aithne phearsanta agam ar Chuck, Nick, cé nach bhfuil baint ar bith aige sin leis an oibríocht seo. Bhí aithne agam ar a bhean freisin. Thaitin mé go mór léi agus go dtí an lá atá inniu ann is fada liom í. Bhuail mé le páistí Golfield freisin. Leanaí réasúnta, réasúnta ar féidir le fear ar bith a bheith bródúil astu.
  
  
  Stop sé go tobann, d'fhéach sé ar a lámha agus scrúdaigh a tairní; rith stain buí ó nicitín síos ceann dá mhéara innéacs. Bhí mé i mo thost, ag fanacht air a mhíniú dom cad a bhí i gceist.
  
  
  “Fuadaíodh iad, a Nick,” a dúirt Seabhac go tobann. 'An dá. Buachaill agus cailín.
  
  
  " Fuadach ? Cá...? Cad a tharla?'
  
  
  “Bhí na páistí ag ligean a scíthe leis an ngrúpa. Múinteoir agus roinnt daltaí ón scoil ar a bhfreastalaíonn siad anseo i Washington. Cúig lá ó shin bhí siad sa Ghréig. Ansin fuair an seanadóir an teachtaireacht. Dúirt sé le cogar: “Agus an t-uachtarán freisin.”
  
  
  -Cá raibh siad ag an nóiméad sin?
  
  
  “San Aithin,” a d'fhreagair sé. “Ach ní chiallaíonn sé sin rud ar bith toisc nach bhfuil siad san Aithin a thuilleadh, a Nick.” Ar bhealach éigin smuigleáladh as an tír iad, cé nach bhfuil a fhios againn fós conas a rinneadh é seo. Ach níl siad sa Ghréig a thuilleadh.
  
  
  - Mar sin, cá bhfuil siad?
  
  
  'I Neipeal.'
  
  
  Thug sé deis dom é a phróiseáil, agus fiú nuair a smaoinigh mé air, bhí sé deacair a chreidiúint. 'Neipeal?' - Arís agus arís eile mé. Bhí íomhá agam de bheanna sneachta, hippies.
  
  
  Ní dhéanfaidh aon ní eile, rud ar bith. - Cad chuige, ar son Dé, iad a ghlacadh ann?
  
  
  “Chun cabhrú leis an réabhlóid a mhaoiniú, sin an fáth,” a d’fhreagair sé. Sin an fáth a d'iarr an t-uachtarán ceangal AH. Toisc go bhfuil Neipeal fós ina monarcacht. Tá cumhacht iomlán ag an rí. “Tá...” d’ardaigh sé a lámh nuair a rinne mé idirghabháil, “tá rialtas tofa ann, dlí, ach bhí smacht iomlán beagnach iomlán ag an rí ar an tír.” Anois, mar is eol duit, is ding í Neipeal, crios maolánach. D’fhéadfadh sé a bheith beag, gan a bheith i bhfad níos mó ná North Carolina, ach ní bhaineann sé sin óna thábhacht, go háirithe nuair atá an tír bheag seo suite díreach idir an tSín agus an India. Agus ar an láthair seo tá an rí fabhrach don iarthar.
  
  
  “Ach ní na réabhlóidithe i Neipeal.”
  
  
  'Ceart. Dhúnfadh réabhlóid chléireach rathúil ann i Neipeal an crios maolánach agus b’fhéidir go gcuirfeadh Beijing i gceangal polaitiúil leis an gceantar. Tá a fhios agat cad a tharla don Tibéid. Bhuel, d’fhéadfaí an scéal céanna, an cás polaitiúil céanna agus an comhrac polaitiúil céanna a chur i bhfeidhm i Neipeal. Agus má thiteann Neipeal go Beijing, níl a fhios againn cad a tharlóidh don India nó don mhór-roinn ar fad.”
  
  
  - Agus cad tá baint ag clann Ghallchóir leis seo? - D'iarr mé, cé go raibh a fhios agam an freagra fiú sular chuir mé an cheist.
  
  
  Díolfar iad ar diamaint ar fiú milliún dollar iad. Sin cad ba cheart dóibh a dhéanamh faoi, a N3,” a dúirt sé. Chlaon sé ar ais ina chathaoir agus slammed a dhorn ar an mbord. “Milliún más mian le Chuck Golfield a chlann a fheiceáil arís... beo, is é sin. An milliún nach bhfuil muid ag iarraidh a íoc má tá sé suas dúinn. Mar sin shocraigh mé ar an rogha ceannaigh clasaiceach. Íoc na fuadaitheoirí agus tógfaidh an tSín Neipeal amhail is dá mba rud é nár tharla aon rud. Ná híoc an airgead fuascailte, agus níl ach beirt pháistí marbh ag Golfield.
  
  
  “Agus tá tú ag iarraidh orm é a thabhairt dóibh, nach ea?”
  
  
  “Agus thug ar ais é,” ar seisean. 'Tá sé soiléir?'
  
  
  "Beir leat... agus tóg suas..."
  
  
  "Ní hamháin na diamaint, ach freisin beirt pháistí an tSeanadóra." Seo mar is mian leis an Uachtarán go ndéanfaí é, go han-simplí.”
  
  
  Ní raibh aon rud simplí faoin tasc. Níl ar chor ar bith.
  
  
  “Ní bheidh sé chomh héasca sin,” arsa mise.
  
  
  "Sin an fáth go bhfuil tú anseo, a N3." Rinne sé aoibh gháire, rinne sé amach agus bhrúigh sé an cnaipe idirchum le méar amháin. “Is féidir leat iarraidh ar an Seanadóir teacht isteach,” a dúirt sé leis an rúnaí. "Is fearr leat é a chloisteáil go díreach." Ansin is lú an seans go ndéanfaidh tú botúin, a Nick. Ní raibh aon séanadh gur chuir an Seanadóir Golfield i gcion air... Bhí aghaidh chearnógach agus sainithe go géar aige, ach ní raibh sé ina aghaidh a thuilleadh ar fhir a raibh féinmhuinín agus diongbháilteacht ag baint leis. Bhreathnaigh sé go geal agus go haoibhinn nuair a tháinig sé isteach san oifig. Plopped sé síos i gcathaoir agus lig Seabhac é féin a thabhairt isteach.
  
  
  “Níl iontu ach páistí, déagóirí,” a dúirt sé. “Ní féidir liom a sheasamh gur féidir le daoine leanaí a fhuadach agus iad a mharú gan a bheith buartha faoi. Agus shíl mé i ndáiríre go raibh gluaiseacht Meán Fómhair Dubh mídhaonna. Fuair siad cúpla gialla... ar mo chostas.
  
  
  Ar chostas orainn go léir, shíl mé liom féin.
  
  
  D’fhéach Golfield i mo threo agus chroith sé a cheann go brónach. “Moltar go mór thú dom, an tUasal Carter.” Deir Seabhac gurb tusa an t-aon duine atá in ann é seo a láimhseáil.
  
  
  “Go raibh maith agat as muinín a chur asam, a Sheanadóir,” a d’fhreagair mé. “Ach an féidir liom rud éigin a chur ort sula n-insíonn tú dom cad go díreach a tharla?”
  
  
  'Cinnte.'
  
  
  “Cén fáth nach ndeachaigh tú i dteagmháil le rialtas Nepal? Cén fáth an rúndacht seo go léir? Cén fáth ciúnas? B’fhéidir gur ceist dúr í seo, ach cheap mé gur ceist bhailí í.
  
  
  “Ní ceist dúr í, a Uasail Carter,” d’fhreagair an seanadóir. Tharraing sé clúdach bán crumpled as póca a sheaicéid. I bhfianaise riocht an pháipéir, ghlac mé leis go raibh staidéar déanta ag go leor daoine air cheana féin.
  
  
  Thug sé dom é agus rinne mé staidéar cúramach air. Bhí postmharc Gréagach air agus cuireadh ón Aithin é. Taobh istigh bhí bileog clóite mar chóip charbóin, gan comhartha uisce, fillte go néata i dtrí. “Litir meaisín,” thug mé faoi deara. - Ó, tá siad an-ghairmiúil, an tUasal Carter. Beagnach scanrúil,” a dúirt an seanadóir go dorcha.
  
  
  Bhí an t-ábhar seo a leanas sa litir:
  
  
  SEANADÓIR: TÁ GINÍ AGUS MARK BEO FÓS. ACH NÍ IN Aithin. TÁ SIAD I SLÁINTE MAITH I NEPAL. NÍ MÓR DUIT MILLIÚN TUILLEADH AMHÁIN A ÍOC DÚINN CHUN iad a fheiceáil ARÍS. ACH NÍ IN AIRGID. NÍ MÓR ÍOCAÍOCHT A DHÉANAMH I DIAMONDS. TABHAIR IAD A FHÓGRA FAOI CHOMHAONTÚ A luaithe is féidir. NÁ Bain triail as A FHÁIL NA LEANAÍ. MÁ THUGTAR FÓGRA DO RIALTAS NEPAL BEIDH IAD MARAITHE. BA CHÓIR NA DIAMONDS A BHEITH ANSEO AR AN 27Ú DEN MHÍ SEO. NÁ NÍ DÉANAÍ NÓ Marófar na LEANAÍ. NÁ FÉIDIR LIOM TEAGMHÁIL A DHÉANAMH. MÍNÍoimid gach rud duit in am.
  
  
  "Tá sé i gceann coicíse," a dúirt Seabhac. "Coicís roimh na rudaí lonracha sin a cheannach agus dul go Kathmandu".
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Cén fáth Kathmandu? Cén fáth nach cathair eile?"
  
  
  “Labhair mé le m’iníon tráthnóna inné,” a d’fhreagair an Seanadóir. “Rianaíodh an glao go dtí an phríomhoifig teileagraif i Kathmandu, a fhreastalaíonn ar an tír ar fad freisin. Níl fiú tithe le gutháin phríobháideacha feistithe le haghaidh glaonna fad-achair.”
  
  
  - Cad a dúirt sí leat?
  
  
  “Is beag, is oth liom a rá. Níor lig siad di labhairt liom ar feadh níos mó ná nóiméad nó mar sin. Ach dheimhnigh sí gach rud a léigh tú. Dúirt sí liom go raibh siad éadóchasach. Agus d'inis sí dhom cad chuige an t-airgead.
  
  
  “Sea, dúirt Seabhac liom go bhfuil siad anseo mar gheall ort. Aon rud eile?'
  
  
  “Ní dhéanfaidh aon ní,” a dúirt sé. “Tá sí féin agus Marcas sábháilte… chomh sábháilte agus is gá dóibh a bheith, is é sin. Agus tá faitíos uirthi, a Chartúir. A Dhia, tá eagla ar an bpáiste seo.
  
  
  “Ní chuirim an milleán uirthi,” a dúirt mé. "Ní eispéireas taitneamhach é do dhuine éigin a... cén aois atá agat, a Sheanadóir Golfield?"
  
  
  “Sé déag, iompaithe dhá mhí ó shin.” Fillte sé a lámha ina lap agus iarracht a shealbhú ar, ach chonaic mé conas a bhí sé ar crith agus nach bhféadfadh sé a chuid mothúcháin a rialú. “Lean mé go díreach a gcuid treoracha,” a dúirt sé faoi dheireadh. “Ní raibh aon tuairim agam go raibh an tslándáil idirnáisiúnta i gceist go dtí gur dúradh liom cén fáth go raibh leanaí á gcoinneáil mar airgead fuascailte. Ach anois go bhfuil an deis ann go mbeidh Neipeal ina stát satailíte de Beijing..."
  
  
  “...tá sé ríthábhachtach go gcuirfí stop leis na réabhlóidithe,” a chuir Hawke isteach.
  
  
  “Go díreach,” a d'fhreagair Golfield.
  
  
  - Cad mar gheall ar milliún dollar?
  
  
  “Thug an tUachtarán aire dó seo cheana féin,” a dúirt Seabhac liom. “Mar sin is é an jab atá agam anois ná na diamaint gharbha a cheannach agus iad a sheachadadh faoin seachtú lá fichead den mhí seo, beirt pháistí an tSeanadóra a thabhairt slán, agus na clocha a thabhairt ar ais ansin,” a dúirt mé. "Ní thugann sé sin mórán ama dom."
  
  
  “Níl aon rogha againn,” a dúirt Seabhac go gruama. - An dóigh leat gur féidir leat é a láimhseáil?
  
  
  - Déanfaidh mé mo dhícheall, a dhuine uasail. Ach rud amháin eile ... d'fhéach mé ar Seabhac, a raibh todóg nua clampáilte idir a liopaí tanaí, comhbhrúite. “Cén chaoi go díreach a gheobhaidh mé na diamaint seo trí chustaim ag na teorainneacha a bhfuilim ag trasnú i gcónaí?”
  
  
  "Smuigeáil." d'fhreagair sé. Shocraigh sé a radharc orm.
  
  
  “Contrabhanna, a dhuine uasail? Chlaon sé. "Ach tá cúpla rud is féidir a shocrú ..."
  
  
  Chuir glór aonchineálach Hawk isteach orm. “Ní theastaíonn ón Teach Bán go mbeadh baint ag aon rialtas eile leis seo. Ba cheart gurb é seo ár ngnó go hiomlán agus go hiomlán rúnda. Má insíonn muid d’aon duine eile, go háirithe rialtas Neipeal, go bhfuil luach $1 milliún de dhiamaint againn chun na tíre sin, is dócha go mbeidh orainn míniú de shaghas éigin a thabhairt. Níl an t-am againn teacht ar scéal réasúnta."
  
  
  Bhrúigh an Seanadóir Golfield a mhéara chuig a chuid teampall. “Cé a bhfuil a fhios cá bhfuil gníomhairí nó faisnéiseoirí ag na páirtithe seo? Má cheapann sé fiú go bhfuair rialtas Neipeal an t-ábhar seo, b'fhéidir go bhféadfadh mo pháistí…” Chlaon sé. “Tá an ceart agat faoi sin,” arsa mise. "Tá seans ann go mbeidh mé faoi faireachas nuair a bheidh a fhios acu go bhfuil na diamaint ar a mbealach."
  
  
  “Chun a chinntiú go leanann tú a gcuid treoracha,” a dúirt Seabhac. "Rud a chiallaíonn nach bhfuil a fhios ag aon duine eile faoin airgead fuascailte seo".
  
  
  "Smuigleáil..." Bhí a fhios agam go bhféadfadh deacrachtaí ollmhóra a bheith mar thoradh air seo.
  
  
  - Is é seo an t-aon bhealach, Nick. Is é seo an t-aon bhealach is féidir linn diamaint a sheachadadh ann in achar gearr ama agus é a choinneáil faoi rún.
  
  
  Sheas an Seanadóir Golfield suas, ag gabháil buíochais dúinn as an tasc a ghlacadh. Bhí a lámh daingean agus thug an t-amharc fíochmhar a bhí ina shúile uaidh cad a bhraith sé istigh.
  
  
  Nuair a d’imigh sé, chas mé go Seabhac. Bhí sé ag obair ar script cheana féin ina mbeadh an príomhról agam. — Tá seic bainc á fháil agat, a Nick. Is féidir leat milliún dollar a dhéanamh i bhfranc na hEilvéise."
  
  
  “Is dócha gur cheart dom dul ag obair láithreach, a dhuine uasail?”
  
  
  'Amárach.' Tharraing sé leabhar nótaí buí amach as a tharraiceán deisce agus rinne sé staidéar cúramach ar a raibh scríofa aige. “Ach sula dtéann tú go Amstardam, téigh chuig d’fhiaclóir.”
  
  
  - A dhuine uasail ?
  
  
  - Is leor do fhiaclóir féin. Tá tástáil déanta air agus ní baol slándála é. Mar sin féin, ná inis dó a thuilleadh faoin obair a theastaíonn uait dó a dhéanamh.
  
  
  Bhain mé taitneamh as éisteacht leis an gcuid a bhí am ag AH a dhéanamh amach. Bhí go leor le déanamh agam fós nuair a tháinig cásanna chun cinn.
  
  
  Tar éis an cruinniú faisnéise a chríochnú, d'ardaigh Seabhac óna shuíochán. - Tá mé ag brath ort, Nick. Tá an tUachtarán agus, ní mór dom a rá, Golfield, ag brath ar an rath a bhí ar an misean seo.
  
  
  Bhí go leor fós le réiteach sula ndeachaigh mé ar bord na heitilte go Amstardam.
  
  
  I measc rudaí eile, bhí an chuairt sin ar m'fhiaclóir áit a raibh aithne orm mar: Nick Carter.
  
  
  Ach ní cosúil le: Carter, Nick, Killmaster N3.
  
  
  
  
  Caibidil 2
  
  
  
  
  
  Fuair gach duine a n-orduithe.
  
  
  Bhí sé éasca ag Golfield. Nuair a fuair sé an teachtaireacht ó na kidnappers, dúradh leis go mbeadh an teachtaire a bheith ar cheann Nicholas Carter as a oifig féin. Ní raibh muid ag iarraidh aon rioscaí a ghlacadh. Is gnách liom ligean orm gur ó Amalgamated Press and Wire Services mé, ach níor shíl Seabhac go n-oibreodh sé sin mar chlúdach, go háirithe agus mé ag bogadh chomh fada sin ó bhaile.
  
  
  Bhí na horduithe AH i bhfad níos dírí. Theastaigh ón Teach Bán go n-imeodh an misean gan stró. Má théann aon rud amú, mura n-imíonn rudaí mar a bhí beartaithe, tabhóidh Hawke imní an Uachtaráin.
  
  
  Bhí m'orduithe tugtha dom cheana féin ar thráidire órga le linn mo chruinnithe faisnéise in oifig Hawke. Díreach sula raibh mé ar tí tacsaí a ghlacadh chuig an aerfort, chuir sé gach rud ar ais le chéile. “Nic, is fútsa atá sé,” a dúirt Seabhac. “Níl aon réabhlóid. Uimh leanaí marbh. Gan diamaint ar iarraidh.
  
  
  Ní raibh mé in ann a dhéanamh ach nod. Cás trua a bhí ann, a rá a laghad, le go leor pleanáil chúramach ach gasta taobh thiar de, agus b’fhéidir gurbh í sin ceann de na cúiseanna iomadúla ar chaith mé an lá roimhe ag tabhairt cuairte ar m’fhiaclóir, Burton Chalier.
  
  
  “Nick, níl tú dáiríre...” a dúirt sé.
  
  
  Agus dúirt mé, "Burt, déan bhfabhar dom agus ná fiafraigh rud ar bith dom." Creid dom, tá cúis le mo mheabhair. Thairis sin, cá fhad a bhfuil aithne againn ar a chéile?
  
  
  'Go proifisiúnta? Cúig bliana.'
  
  
  “Seacht,” a cheartaigh mé. “Mar sin, dá n-iarrfainn coróin speisialta díot do cheann de na molars íochtair agam, cad a dhéanfá?"
  
  
  Chlaon sé agus shrugged, a thabhairt dom aoibh gháire fiaclóir tuirseach. “Ansin cuirfidh mé coróin speisialta orm gan fiafraí de cad as dó.”
  
  
  “Is fear maith thú, a Bhurton Chalier,” a dúirt mé. Ansin chlaon mé ar ais i mo chathaoir agus d'oscail mo bhéal.
  
  
  Chuaigh Chalier ag obair gan a thuilleadh a rá.
  
  
  Bhí áthas orm go raibh muinín aige asam, mar gan a thaithí speisialaithe, bheadh mo mhisean tosaithe ar an gcos mícheart, nó ar an fiacail mícheart. Bhí na rudaí seo ar m'intinn agus mé ar bord eitilt 747 go Schiphol, Amstardam. Nuair a d'fhill an comhghafach eitilte le mo uisce beatha dúbailte agus uisce, lig mé mo shúile wander thar a corp, bhraith sí le breathnú ocras, ansin d'fhéach sé ar na daoine go léir a bhí ag obair i saotharlanna barr rúnda de AH. Is laochra gan mhacasamhail iad, mar gan a gcuid eolais agus scileanna, ní bheadh tús curtha le mo mhisean riamh i gceart. Ag an nóiméad sin, agus é suite i bolg an aerlínéara bhí culaith chanbhás leis an mbun dúbailte is áille a chruthaigh lámha an duine riamh. Gan an urrann seo atá ceilte go cliste, ní bheinn in ann Luger Wilhelmina a smuigleáil trí threalamh leictreonach nach bhfuil chomh sofaisticiúla sin ag an aerfort, gan trácht ar mo dhá rogha eile, stiletto Hugo agus mionbhuama Pierre.
  
  
  Fós féin, bhí sé ina mhothú aisteach suas ansin, míle troigh os cionn an Atlantaigh, gan mo thriúr compánach stór a raibh mé chomh coitianta leo. Ní raibh mé tar éis an gualainn a d'iompair an Luger de ghnáth a cheangal. Ní raibh an truaill suede a chaitear de ghnáth ar stiletto ceangailte le mo lamh. Agus ní raibh aon rud miotail ag cuimilt i gcoinne mo thighe: buama beag gáis ar thug mé an leasainm Pierre orm.
  
  
  Beidh na sé huaire an chloig eile ar na cinn is éasca ar fad, mar faoin am a shroichfidh mé Amstardam, ní bheidh aon am agam scíth a ligean, suí le gloine i mo lámh agus ligfidh mé do m'intinn agus mo shúile beagán ar seachrán.
  
  
  Ag an nóiméad seo bhí siad ag iarraidh iad féin a shaoradh ón rud delicious i sciorta denim agus veist donn suede. Bhí a fhios agam a cineál. Ach bhí aithne agam air ó shráideanna fuadaracha Hong Cong, ó chuanna cearrbhachas seedy Macao, agus ó na príomhshráideanna níos contúirtí ach chomh bríomhar céanna, Mainile, Singeapór agus Taipei. Chomh fada agus a d’fhéadfainn a rá, b’Eoráiseach í, le gruaig dhubh thar a bheith fada díreach agus an corp is suairc an taobh seo de Thrópaic na hAilse.
  
  
  Shuigh sí dhá shuíochán ar shiúl i ndiaidh a chéile de thrí, níos gaire don fhuinneog; bhí a guaillí tanaí crochadh, bhí a súile ar an leabhar a bhí aici leis an dá lámh tanaí. Ní raibh mé in ann cabhrú leis. “An inseoidh mé duit cad a tharlóidh ar leathanach céad a trí déag?” Dúirt mé le smirk, ag súil go mbeadh sí freagra.
  
  
  D'fhéach sí suas, gan aird ar an smirk, agus dúirt le níos mó mearbhall agus srianta ná mar a bhí mé ag súil, "Gabh mo leithscéal?" Níor chuala mé cad a dúirt tú.
  
  
  “D’fhiafraigh mé an bhféadfainn a insint duit cad a tharlaíonn ar leathanach céad a trí déag.”
  
  
  “Ná déan,” adeir sí. “Tá mé ar an leathanach cheana féin…” agus d’fhéach sí ar a leabhar “daichead.” Ní bheadh sé cothrom.
  
  
  Ní raibh rian de chaint aici. Bhí a guth le sonrú i Meiriceá Láir, cé go raibh go leor comharthaí den Oirthear mistéireach taobh amuigh aici. - Ar mhaith leat deoch? - D'iarr mé, mé féin a thabhairt isteach. “Go raibh maith agat,” a dúirt sí. “Is é m'ainm Andrea. Andrea Ewen, an tUasal Mac Artúir.
  
  
  “Nick,” ceartaigh mé go huathoibríoch.
  
  
  - Ceart go leor, Nick. Bhreathnaigh sí orm go fíochmhar, go aisteach agus beagán amused. — Ba mhaith liom gloine fíona.
  
  
  "Bán nó dearg."
  
  
  “Bán,” adeir sí. "Bíonn tionchar ag fíon dearg ar do chuid fiacla." Tharraing sí a liopaí ar shiúl ar feadh nóiméad, agus chonaic mé sracfhéachaint go raibh sí riamh i dteagmháil léi fíon dearg i níos mó ná fiche bliain.
  
  
  “Tá fiaclóir agam a thabharfadh rud ar bith le bheith ag obair ar bhéal chomh hálainn.”
  
  
  - Is féidir é seo a mhíniú ar bhealaí éagsúla.
  
  
  “Tóg an rud is fearr leat,” a dúirt mé le gáire agus ghlaoigh mé ar an bhfreastalaí eitilte.
  
  
  Faoin am a bhí an dinnéar rite, bhí Andrea a bhí an-scíthiúil tar éis áit a mhalartú agus bhí sí ina suí in aice liom anois. Bhí sí ina saoririseoir ar a bealach go Amstardam chun sraith alt a scríobh faoin bhfadhb drugaí i measc óige na cathrach. Bhain sí céim amach dhá bhliain ó shin. Anois mhothaigh sí réidh chun aghaidh a thabhairt ar cibé rud a d'fhéadfadh tarlú. 'Gach?' D'iarr mé, ag iarraidh neamhaird a dhéanamh ar an ábhar liath a ritheadh le haghaidh steak ar mo pláta. “Is maith leat ceisteanna a chur, nach tú, a Nick?” a dúirt sí, ní mar cheist chomh mór sin ach mar ráiteas.
  
  
  "Ag brath ar cé."
  
  
  Bhreathnaigh sí orm lena súile dorcha domhain agus aoibh go forleathan. Ach nuair a d'fhéach sí ar a pláta, d'imigh an aoibh gháire agus chuaigh scamaill i ndiaidh a súl.
  
  
  "Sílim go mbeidh an chéad deochanna eile in ord, Iníon Yuen," a dúirt mé.
  
  
  “Andrea,” cheartaigh sí mé.
  
  
  Ní raibh sé aisteach mar sin gur thaisteal muid ó Schiphol go dtí an chathair sa tacsaí céanna. Agus nuair a mhol Andrea Óstán an Ambassy, a dúirt sí a bhí suite go lárnach agus ar phraghas réasúnta, níor ghá dom smaoineamh faoi dhó ar ghlacadh lena tairiscint. Ach ós rud é go raibh a leithéid de rud ann agus “ró-ghar do mo mhuineál le mothú go maith,” rinne mé cinnte go ndearna muid seiceáil isteach in dhá sheomra éagsúla. Bhí sí trasna an halla. Bhí an t-óstán suite ar Herengracht. I bhfad níos mó gan ainm ná an Hilton ag an Apollo. Bhí an Óstán Ambassade lántrealmhaithe, gan na frills ostentatious is breá le turasóirí Mheiriceá a fheiceáil.
  
  
  Gach uair a thugaim cuairt ar Amstardam, déanaim iarracht ithe ag bialann i Bali. Is é an tábla ríse a mhias sínithe. Bhíomar ceart in am, agus in ainneoin na difríochta ama a mhothaigh muid beirt, ní fhéadfadh bealach níos taitneamhaí a bheith ann chun an chuid eile den tráthnóna a chaitheamh.
  
  
  Thosaigh Andrea ag caint. Labhair sí faoina hóige, faoina hathair Síneach, máthair Mheiriceánach. Bhí sí an cailín prototypical béal dorais, ach beagán níos sibhialta ná mar a thabharfadh a bunús an Mheán-Iarthair le tuiscint. Agus dá fhaide a bhreathnaigh mé uirthi ina suí trasna an bhoird uaim, is ea is mó a theastaigh uaim í. Is dócha gurbh é seo an lá deiridh agam saor ar feadh tamaill agus bhí mé ag iarraidh an leas is fearr a bhaint as.
  
  
  Lasmuigh den bhialann ghlaoigh mé ar tacsaí, a thiomáin trí Leidsestraat. Lean Andrea orm, stif sí méanfach agus dhún a súile. “Buaileann tú leis na daoine is deise agus tú ag taisteal,” a dúirt sí. "Oíche iontach a bhí ann, a Nick."
  
  
  “Ní hé seo an deireadh,” a mheabhraigh mé di.
  
  
  Bhí teileagram seolta agam chuig AH cheana féin lena insint dóibh cá raibh mé ag fanacht, ach nuair a d’fhill muid ar an óstán ní raibh aon litreacha ag fanacht liom ag an gcuntar. Más rud é go raibh an chuma ar an gcléireach beagán aisteach (agus beagán éad, is féidir liom a shamhlú), is ar éigean a thug mé faoi deara. Ní raibh ach rud amháin ar m'intinn agam ag an nóiméad sin, agus ní raibh aon bhréagnú ag teastáil ó Andrea chun dul isteach i mo sheomra le haghaidh gloine amháin de bhrandaí deiridh.
  
  
  "Díreach lig dom é a shocrú," a dúirt sí; an sean-rá, a tháinig, áfach, as a liopaí iomlán, tais, sounded go hiomlán nua.
  
  
  Agus bhí sí dílis dá focal. Is ar éigean a bhí mé tar éis éadaí a chaitheamh agus iarracht a dhéanamh gúna súiteach compordach a chur orm nuair a bhuail sí go ciúin ar dhoras mo sheomra. Bhí gach rud nach raibh uirthi a fheiceáil, Wilhelmina, Hugo agus Pierre, i bhfolach go sábháilte. Sheiceáil mé an seomra go hachomair uair dheireanach sular oscail mé an doras di.
  
  
  “Shíl mé go raibh mé cróga,” a dúirt sí ina gúna síoda dubh a bhí ar crochadh ar an urlár. Bhí an gúna oíche trédhearcach. Bhí a cíocha beaga daingean brúite go mór i mo choinne agus mé ag tarraingt uirthi i dtreo dom. Léim cos amach agus chrom sé ar an doras. Le mo lámh saor chuir mé faoi ghlas í agus tar éis nóiméad ísligh mé go cúramach í go dtí an leaba.
  
  
  Bhog sí faoi dom, a teanga protruding as faoina liopaí bog agus ocras. Ní cailín scoile í a thuilleadh, agus ní cailín scoile mé a thuilleadh. Mhothaigh mé a tairní fada ag tarraingt patrúin casta ar mo dhroim. Chuaigh a teanga isteach i mo bhéal agus mé ag rith mo lámha suas a pluide, ag iarraidh í a iniúchadh.
  
  
  “Go mall, go mall, a Nick,” a dúirt sí. "Tá neart ama."
  
  
  Ach chuaigh mo chuid foighne i bhfeabhas orm, agus nuair a shín sí amach agus gan chnaipe ar mo chulaith, níor fhan mé níos faide. Leag an róbaí dearmad ar an urlár in aice leis an leaba. Sa solas bog buí, bhí an chuma ar a craiceann tawny, réidh agus leaisteach. Níorbh fhéidir liom stop a bheith ag féachaint uirthi agus í ag síneadh amach agus ag scaipeadh a cosa chun ligean do mo shúile breathnú ar an bhfionnaidh bog idir a pluide. Chuir mé m'aghaidh isteach inti, ag iompú chun gach rud a chur in iúl di mar gheall orm. Gach rud ach amháin i ndiaidh m’ainm a bheadh an t-ainmniúchán N3 le feiceáil.
  
  
  An glow imithe as a craiceann. Anois níor lasadh ach aghaidh mo chlog aláraim taistil. I seomra dorcha chonaic mé cén t-am a bhí sé. Trí huaire, trí a chlog. D'fhan mé le mo shúile dul i dtaithí ar an dorchadas beagnach iomlán. Ansin go mall agus go ciúin sleamhnaigh mé as an leaba agus sheas mé. Bhreathnaigh mé síos uirthi. A aghaidh iompú i dtreo dom, agus d'ardaigh sí a lámh chun a liopaí, cosúil le dorn beag, cosúil le bláth wilted. Bhreathnaigh sí cosúil le leanbh, defenseless. Bhí súil agam nach gcuirfeadh sí díomá orm.
  
  
  Fuair mé eochair a seomra inar scaoil sí ar an urlár é. Bhreathnaigh mé uirthi arís. Bhí análú Andrea domhain agus fiú, gan aon chomhartha go raibh sí ag ligean uirthi go raibh sí ina codladh nó neamhchiontach. Ach bhí rud éigin gnawing i gcúl m'intinn, an séú tuiscint ar fheasacht níos airde a bhí ag goideadh na síochána dom mo chorp ag teastáil go géar.
  
  
  Tá mé sa ghnó spiaireachta seo le fada an lá. Arís agus arís eile cuireadh iallach orm cinntí a dhéanamh agus rioscaí a ghlacadh. Bhí sé mar an gcéanna an tráthnóna seo, agus de réir mar a d'fhág mé an seomra theastaigh uaim a chinntiú nach raibh mo instincts ainmhithe tar éis glacadh leis an tuiscint coiteann.
  
  
  Bhí an dorchla folamh, an cairpéad plush tiubh muffling mo chéimeanna. Shleamhnaigh an eochair go réidh isteach sa ghlas. Chas mé an láimhseáil agus chuaigh mé isteach. D’fhág sí a mála taistil ar an leaba, oscailte leathan, ag nochtadh carn éadaí agus earraí maisíochta. Shuigh a mála ghualainn Gucci mar thrófaí ar an gcaibinéad adhmaid in aice lena leaba. Unfastened mé an búcla agus rummaged tríd an ábhar. D'fhéach mé ar phas Andrea, ag súil go ndearbhódh sé gach rud a dúirt sí liom.
  
  
  Ach ní raibh sé seo amhlaidh.
  
  
  An mhaidin dár gcionn rinneamar grá arís. Ach bhí an mothú milis, taitneamhach griofadach a bhraith mé aréir imithe. Bhí an ghrian ard cheana féin sa spéir gorm miotalach nuair a d'fhág mé an t-óstán, fós gan an cruthúnas a cheap mé a bhí ag teastáil uaim. B'fhéidir go raibh sí díreach mar a dúradh léi, gnáth-Mheiriceánach fola measctha. Ach go dtí go bhfaca mé a pas, ní raibh mé leath chomh muiníneach agus leath chomh muiníneach agus a bhí mé aréir.
  
  
  Má thug Andrea an t-athrú giúmar faoi deara, níor léirigh sí é. Bhí brón orm, bhí brón orm, ach ní raibh mé ar saoire agus bhí an iomarca le déanamh chun a bheith buartha faoi a mothúcháin a ghortú.
  
  
  Díreach tar éis bricfeasta croíúil, tháinig mé ar Credit Suisse. Ní léiríonn go leor daoine ach le seic milliún dollar. Chomh luath agus a d'fhógair mé mo rún, cuireadh beannú dom ar an gcairpéad dearg. Thug an tUasal van Zuyden, duine de na stiúrthóirí, isteach ina oifig phríobháideach mé. Leath uair an chloig ina dhiaidh sin bhí díreach os cionn trí mhilliún franc na hEilvéise san áireamh aige go pearsanta.
  
  
  “Tá súil agam go bhfuil gach rud ceart go leor, a Uasail Carter,” a dúirt sé ina dhiaidh sin.
  
  
  Dhearbhaigh mé dó nach bhféadfainn a bheith níos sásta. Ansin las mé Achadh an Iúir leis na ceannlitreacha "NC" stampáilte ar an scagaire. “B'fhéidir go mbeifeá chomh cineálta le cuidiú liom le hábhar beag eile,” a dúirt mé.
  
  
  "Agus cad é seo faoi, an tUasal Carter?"
  
  
  Lig mé deatach éalú as an choirnéal mo bhéal. “Diamaint,” a dúirt mé le gáire leathan.
  
  
  Thug Van Zuyden an t-eolas go léir a bhí de dhíth orm. Cé gurb iad Antwerp agus Amstardam an dá ionad diamanta is mó san Eoraip, bhí mé ag iarraidh siopadóireacht a dhéanamh gan aird a tharraingt orm féin. Chomh fada agus a bhí a fhios agam, bhí gníomhairí Sherpa amháin nó níos mó ag faire orm ag an am sin.
  
  
  Go deimhin, bhí mothú doiléir agus míshuaimhneas orm go raibh mé á leanúint nuair a d’fhág mé an banc cúpla nóiméad ina dhiaidh sin. Stop mé chun admire an taispeáint fuinneoige. Ní hé sin an fáth go raibh mé ag lorg rud éigin, ach toisc gur thug frithchaitheamh na gloine fuinneoige deis dom staidéar a dhéanamh ar an taobh eile den tsráid. Ba chosúil go raibh leisce ar dhuine éigin os comhair an chaifé, a aghaidh i bhfolach sa scáth. Nuair a shroich mé an chúinne, ghreamaigh mé mo cheann thart, ach ní raibh ach daoine ag siopadóireacht agus daoine ag dul ag obair.
  
  
  Agus fós níor imigh an mothú nuair a shroich mé an Grand Central Station beagán níos déanaí. Bhí an trácht ar Damrak ró-ghnóthach féachaint an raibh mo tacsaí á leanúint. Nuair a shroich mé an stáisiún, bhí sé níos éasca meascadh isteach leis an slua. Cheannaigh mé ticéad fillte go dtí an Háig, atá thart ar caoga nóiméad ar an traein. Chuaigh an turas gan eachtra. Ní foláir nó go raibh mo shaothróir caillte áit éigin idir an banc agus an Grand Central Station mura mbeadh magadh cruálach déanta ag mo shamhlaíocht orm.
  
  
  Ní fada ón Mauritsuis, ceann de na hiarsmalanna beaga is fearr san Eoraip ar fad, fuair mé an tsráid chúng, chúng a bhí á lorg agam. Teach beag gan ainm a bhí i Hooistraat 17, beagán níos leithne ná na tithe canála tipiciúil in Amstardam.
  
  
  Ghlaoigh mé an clog agus d'fhan mé, ag féachaint timpeall na sráide chun deireadh a chur leis an amhras deireanach go raibh mo theacht go dtí an Háig imithe i léig. Ach bhí an Hooistraat folamh, agus tar éis cúpla nóiméad d'oscail an doras agus chonaic mé fear le flushed, aghaidh geal dearg, clutching lupe jewelry i lámh amháin agus leaning i gcoinne an doras leis an taobh eile.
  
  
  “Tráthnóna maith,” arsa mise. Shíl an tUasal van Zuyden ó Credit Suisse go bhféadfaimis gnó a dhéanamh. Tú...'
  
  
  “Clas van de Heuvel,” a d’fhreagair sé, gan iarraidh cuireadh a thabhairt dom teacht isteach. - Cén gnó atá ar intinn agat, a dhuine uasail?
  
  
  “Carter,” arsa mise. Nicholas Carter. Ba mhaith liom roinnt clocha garbh a cheannach. Almazov.
  
  
  Crochadh na focail san aer cosúil le mboilgeog. Ach sa deireadh phléasc an mboilgeog agus dúirt sé, “Ceart. Ceart.' Bhí a chaint trom ach intuigthe. "Seo le do thoil."
  
  
  Dhún sé agus ghlas sé an doras taobh thiar dínn.
  
  
  Threoraigh Van de Heuvel mé síos dorchla gan lasadh. Ag an deireadh d'oscail sé an doras cruach trom. Ar an toirt, chúngaigh mé mo shúile, faoi láthair dalláilte ag solas geal na gréine ag stealladh isteach sa seomra breá cearnach. Ba é seo a oifig, a dhídean mór. Nuair a dhún sé an doras taobh thiar dúinn, d'fhéach mo shúile timpeall go tapa.
  
  
  “Suigh ar an gcathaoir, a Uasail Carter,” a dúirt sé, ag cur in iúl dom cathaoir a bhí in aice le tábla adhmaid a bhí clúdaithe le héadach boird fada dubh veilbhit. Sheas an tábla go díreach faoi fhuinneog ollmhór trína dhoirteadh solas na gréine isteach; an t-aon áit cheart chun cáilíocht diamaint a mheas.
  
  
  Sula raibh Klaas van de Heuvel in ann aon rud a rá, shín mé isteach sa phóca istigh agus mhothaigh mé do Wilhelmina holster compordach. Ansin thóg mé amach loupe seodóir 10x agus chuir mé an lúp ar an mbord. Scáth beag aoibh gháire a bhí ar aghaidh cruinn, leathan Van de Heuvel.
  
  
  “Feicim nach amaitéarach thú, an tUasal Carter,” a dúirt sé go faofa.
  
  
  “Ní féidir leat é sin a dhéanamh na laethanta seo,” a d'fhreagair mé. Chuimsigh céim Killmaster i bhfad níos mó ná eolas ar airm, karate, agus an cumas chun outwit opponents. Bhí ort speisialtóireacht a dhéanamh i go leor rudaí, GEMS san áireamh. “Táim anseo chun trí mhilliún franc na hEilvéise a iompú ina gcloch garbh. Agus teastaíonn clocha uaim nach bhfuil níos mó ná caoga carats iontu.”
  
  
  “Tá mé cinnte gur féidir liom a bheith úsáideach duit,” d’fhreagair mo mháistir gan aon leisce a bheith orm.
  
  
  Má bhí ionadh ar van de Heuvel, níor léirigh a léiriú aon rian den mhearbhall sin. Ó chomh-aireachta miotail díreach os comhair an áit a raibh mé i mo shuí, tharraing sé amach tráidire a bhí clúdaithe leis an veilbhit chéanna leis an gceann ar an mbord. Bhí sé mhála clocha san iomlán. Gan focal a rá, thug sé an chéad cheann dom.
  
  
  Bhí na diamaint fillte i bpáipéar fíocháin. Bhain mé an pacáistiú go cúramach agus choinnigh mé m'anáil. Chuir dathanna geala an bhogha báistí os comhair mo shúile, ag lámhach spréach tine gafa. Bhí an chuma ar na clocha a bheith ar ardchaighdeán, ach ní raibh a fhios agam go cinnte go dtí gur fhéach mé orthu trí ghloine formhéadúcháin.
  
  
  Ní raibh uaim ach diamaint den chaighdeán is airde mar b’fhéidir go gcaithfí iad a athdhíol ar an margadh oscailte. Dá mba rud é go raibh siad ar dhroch-chaighdeán ar dtús, ní bheadh AH in ann a n-infheistíocht $1 milliún a aisghabháil. Mar sin ghlac mé mo chuid ama, chuir mé an ghloine formhéadúcháin isteach i mo shúil dheas agus phioc mé suas ceann de na clocha. Agus é á choinneáil idir mo ordóg agus mo mhéaróg, d’fhéach mé air trí ghloine formhéadúcháin. Chas mé an chloch mhór gharbh anonn i mo lámh agus chonaic mé go raibh sé chomh foirfe agus a bhí an chuma ar an tsúil nocht. Bhí an dath ceart ar an gcloch, gan an leid is lú de bhuí, rud a bhainfeadh dá luach. Ní raibh aon lochtanna ann, ach amháin súiche beag ar cheann de na taobhanna. Ach ar shlí eile, níor nocht an ghloine formhéadúcháin aon lucht leanúna, gan aon chuimsiú, gan boilgeoga, gan scamaill ná specks eile.
  
  
  Rinne mé é seo níos mó ná fiche uair, ag roghnú ach na clocha a bhí go hiomlán íon agus bán i dath. Bhí stains charbóin ag cuid acu a chuaigh chomh domhain sin isteach gur mharaigh siad an foirfeacht. Bhí stríoca criostail ag daoine eile, agus bhí níos mó ná ceann amháin acu in olcas mímhaiseach gur féidir le haon cheannaitheoir diamaint stuama a sheachaint.
  
  
  Ar deireadh, tar éis uair an chloig, bhí bailiúchán clocha agam a raibh beagán níos lú ná sé chéad carats ann.
  
  
  D'fhiafraigh Van de Heuvel cathain a bhí mé críochnaithe. —An bhfuil tú sásta le do rogha, a Mháire? Carter?
  
  
  “Ní cosúil go bhfuil siad go dona,” a dúirt mé. Thóg mé wad franc na hEilvéise as mo phóca istigh.
  
  
  Lean Van de Heuvel ag cloí go docht le béasaíocht ghnó. Ríomh sé costas iomlán na jewelry agus thug sé an sonrasc dom. Bhí sé beagán níos lú ná trí mhilliún franc a thug mé ó Amstardam. Nuair a bhí deireadh leis an áireamh, chrom sé. “Glik be atslakha,” a dúirt sé. Dhá fhocal Giúdais iad seo a úsáideann déileálaí diamaint chun cinneadh ceannaigh a dhéanamh agus chun duine a cheangal lena fhocal. Go raibh maith agat, an tUasal Van de Heuvel,” arís agus arís eile mé. "Chabhraigh tú go mór liom".
  
  
  “Is chuige sin atáim anseo, an tUasal Carter.” Aoibh sé mistéireach agus thug mé go dtí an doras.
  
  
  Stóráladh na diamaint go daingean i bhfeadán alúmanaim, cosúil leis an gcineál a úsáidtear i todóga, a bhí séalaithe go docht. Agus mé ag céim ar Hooistraat, is ar éigean a chuala mé Klaas van de Heuvel ag dúnadh an dorais tosaigh i mo dhiaidh. Bhí an ghrian íseal cheana féin sa spéir gan scamall. Bhí Dusk ag teacht go luath, agus mar sin rinne mé deifir ar na sráideanna tréigthe, ag iarraidh dul chuig an stáisiún agus filleadh ar Amstardam.
  
  
  Tá thart ar thrí traenacha in aghaidh na huaire go Amstardam, mar sin ní raibh gá dom Rush. Ach mar a thit dusk, mo mearbhall treisithe. Ní fhaca mé tacsaí, agus bhí an ghaoth tais fhuar ag séideadh chugam ón oirthuaisceart. Chas mé suas collar mo chóta agus luathaigh mo luas, níos airdeallaí agus níos airí ná riamh. Bhí luach milliún dollar agam de dhiamaint. Agus fós bhí siad na mílte míle chun tosaigh ar an ríocht Neipeal. Ba é an rud deireanach a theastaigh uaim ná mo chuid airgead fuascailte a chailleadh, an airgead fuascailte lena gceannódh na Searpas airm chun tús a chur lena réabhlóid.
  
  
  Tháinig macalla de footsteps i mo dhiaidh agus mé ag deifir i dtreo an stáisiúin. D'fhéach mé ar ais agus ní fhaca mé ach an figiúr crosta de sheanbhean, meáchan an mhála siopadóireachta ró-ualaithe a mheáchan. Taobh thiar di cosán tréigthe ar a líneáil le crainn; gan ach scáthanna a fhadú, ag caitheamh a gcruthanna aisteacha ar an asfalt. Ná bheith i do amadán, a dúirt mé liom féin.
  
  
  Ach bhí an chuma ar rud éigin mícheart, rud nach raibh mé in ann a thuiscint. Má bhí mé á leanúint, ansin bhí an té a bhí ag leanúint orm dofheicthe. Mar sin féin, ní raibh mé chun a bheith seachránaithe go dtí gur shroich mé Amstardam agus chuir mé na clocha san óstán sábháilte. Is ansin amháin a ligfinn an sóc sealadach dom féin osna faoisimh a análú.
  
  
  Bhí an siúlóid deich nóiméad ó Hoostraat go dtí an stáisiún thart sula raibh a fhios agam é. Bhí an traein ag teacht i gceann cúig nóiméad agus d'fhan mé go foighneach ar an ardán, ag iarraidh fanacht amach ón slua méadaitheach de phaisinéirí uair an chloig luaith. Bhí mé fós ar an airdeall, ach níor ghlac mo shúile de shíor ag gluaiseacht rud ar bith a raibh an chuma air go raibh an beagán amhrasach, rud ar bith a d'fhéadfadh an t-aláram is lú a chur faoi deara. Bhreathnaigh mé feadh an ardáin, chonaic mé an traein ag druidim agus rinne mé miongháire orm féin.
  
  
  Níl a fhios ag aon duine cé tú féin nó cá raibh tú, a dúirt mé liom féin, gan mo shúile a bhaint den traein ag druidim. Sparks eitil as na ráillí cosúil le flashes ildaite diamaint i diamonds. Thrasnaigh mé mo lámha agus bhraith mé bulge soothing an fheadáin alúmanaim. Ansin mhothaigh mé duine i dteagmháil le mo phócaí, lámh sneaky a tháinig as áit ar bith.
  
  
  An nóiméad a ghlaoigh fuaim bodhaire traenach i mo chluasa, chaith mé mo chos chlé ar ais. Ba cheart go mbeadh buille sa chúl, nó dy-it tsya-ki, tar éis caipín an té a rinne iarracht mo phócaí a rolladh suas taobh thiar de mo dhroim a bhriseadh. Ach sular bhuail mé aon duine, bhí mé bhrú ar aghaidh ag péire de arm láidir. Rinne mé tuislithe agus screadaíl, ag iarraidh fanacht ina seasamh. Screamed an bhean agus clawed mé ag an aer tanaí agus rud ar bith eile. Thuirling mé ar na rianta le timpiste uafásach agus an traein ag rolladh feadh na rianta, na mílte tonna iarainn agus cruach réidh chun mé a bhrú ar nós pancóg.
  
  
  Pancóg thar a bheith fuilteach.
  
  
  
  
  Caibidil 3
  
  
  
  
  
  Ní raibh am agam smaoineamh.
  
  
  ghníomhaigh mé instinctive. Cibé neart a bhí fágtha agam, rolladh mé leataobh isteach sa spás cúng idir an t-ardán agus na ráillí. Líon roar agus feadóg fhiáin na traenach mo chluasa. Bhrúigh mé mo dhroim in aghaidh imeall an ardáin agus dhún mé mo shúile. Rith carráiste amháin i ndiaidh a chéile anuas orm. Bhí splancacha te timpeall orm, agus gaoth bhréan, cosúil le anáil te an ifreann féin, ag luascadh trasna mo leicne go dtí gur chosúil dom go mbeadh mo chraiceann ar lasadh.
  
  
  Ansin bhí squeal shrill de choscáin. Díreach ina dhiaidh seo, bhí screams na mban le cloisteáil san aer, cosúil le screams na n-ainmhithe scanraithe sa jungle. Nuair a d’oscail mé mo shúile arís—dhún mé iad ar an deannach agus ar na splancacha—bhí mé ag stánadh ar rothaí ceann de na carráistí. Go han-mhall thosaigh siad ag casadh arís, agus tar éis cúpla nóiméad thosaigh an traein comaitéireachta ag cúlú.
  
  
  “Rinne tú é, a Chartúir,” shíl mé. Mar sin fan socair, gabh d’anáil agus smaoinigh ar an gcéad chéim eile ba chóir a bheith agat. Bhí mé i gcásanna contúirteacha roimhe seo, ach an uair seo bhí mé níos gaire don bhás ná riamh. Rud amháin atá ann ná piléar luaidhe feargach a bheith ag eitilt thar do cheann, agus rud eile go leor nuair a bhíonn traein iomlán, inneall gluaiste le cúig ghluaisteán déag, ar tí toirneach anuas ort. Murab é an spás cúng sin idir an t-ardán agus na ráillí, ní bheadh an Killmaster N3 ann a thuilleadh. Ansin bheadh mo chorp scaipthe ar fud na rianta i gcarn de phíosaí bídeacha craiceann, cnámha agus ábhar inchinne brúite.
  
  
  Go tobann tháinig sé solas arís. D'ardaigh mé mo cheann go cúramach agus chonaic dosaen súl scanrúil agus distrustful. Bhí an chuma ar an scéal go raibh an máistir stáisiúin, an seoltóir, agus na paisinéirí go léir ag osna faoisimh ag an am céanna. Sheas mé suas, crith. Bhí mo chuid éadaigh stróicthe agus mo chorp brúite agus goirt, amhail is dá mba rud é gur fhulaing mé ceann de na builleanna ba mheasa de mo shaol. Ach mhair mé, agus bhí na diamaint fós slán a bhuíochas do holster deartha go speisialta a strap mé go dtí an taobh istigh de mo lámh, cosúil leis an truaill suede a choimeád Hugo ar garda i gcónaí. D’oirfeadh an cás alúmanaim go smior sa holster agus ní raibh aon phioc póca in ann teacht air go deo, le nó gan cúnamh traenach rumbling.
  
  
  Dúirt an seoltóir go tapa as Ollainnis: "Conas atá tú?"
  
  
  'Foirfe.' I mBéarla a dúirt mé: “I feel good. Go raibh maith agat.'
  
  
  'Cad a tharla?' a d'iarr sé, ag síneadh a láimhe agus ag cabhrú liom suas ar an ardán.
  
  
  Rud a dúradh liom go stoptar suas faoi. “Chaill mé mo chothromaíocht,” a dúirt mé. "Timpiste." Dá mbeadh sé ar bun agamsa, ní bheinn ag iarraidh go mbeadh na póilíní páirteach ann.
  
  
  “Dar leis an mbean, díreach tar éis duit titim, rith fear trasna an ardáin,” a dúirt an tiománaí. Luaigh sé an bhean mheán-aosta in aice leis, a bhí ag faire le aghaidh cailc-pale agus léiriú gruama.
  
  
  “Níl a fhios agam aon rud,” a d’fhreagair mé. "Thuais mé, sin é go léir."
  
  
  “Ba chóir duit a bheith cúramach as seo amach, a dhuine uasail,” a dúirt an máistir stáisiúin le rabhadh soiléir ina ghlór.
  
  
  - Sea, coinneoidh mé súil air seo. Timpiste a bhí ann, sin uile,” a dúirt mé arís.
  
  
  D'fhill an seoltóir go dtí an carr tosaigh agus d'fhill an traein go mall go dtí an áit bhunaidh. Lean an slua paisinéirí ar aghaidh ag féachaint orm, ach bhí a súile fiosrach, aisteach i bhfad ní b'fhearr ná an traein a bhí beagnach maraithe agam. Nuair a d’oscail na doirse, shuigh mé síos agus choinnigh mé mo shúile ar mo ghlúine. Taobh istigh de nóiméid bhíomar ag fánaíocht trí imeall na Háige agus ag dul ar ais go Amstardam.
  
  
  Thug tiomáint na n-uaireanta neart ama dom smaoineamh ar rudaí. Ní raibh aon bhealach a fhios agam an bhféadfadh an t-ionsaitheoir a bheith gaolmhar leis an Sherpas. D’fhéadfadh sé nó sí, ar an ábhar sin, a bheith ina ghnáth-phúca póca a chuir amhras orm faoi fhear gnó saibhir Meiriceánach-turasóireachta. Féidearthacht eile a bhí ann ná gur sheol Van de Heuvel iad chun na diamaint a thabhairt ar ais agus na trí mhilliún franc Eilvéiseacha a chur ina phóca. Ach thug van Zuyden ón mbanc cinnte dom go raibh van de Heuvel thar a bheith iontaofa. Bhí amhras orm go raibh an t-am nó an claonadh aige teacht suas le dráma dúbailte devious den sórt sin. Ní hea, b'éigean do dhuine eile a bheith ann, cé nach raibh aon tuairim agam faoina chéannacht. Fear nó bean faoi cheilt agus fear ag éalú trasna an ardáin. Ba é sin go léir a bhí agam le buille faoi thuairim. Agus ní raibh sé sin i bhfad.
  
  
  Ní fhéadfainn cabhrú ach an mbeadh sé socraithe ag na Sherpas dul i dteagmháil leis an Seanadóir le haghaidh tuilleadh airgead fuascailte nuair a fuair siad a lámha ar na diamaint gharbh. Más é sin an cás, níl aon rud le cailliúint acu i mo bhás ... chomh fada agus a bhíonn na diamaint seo acu. Agus más rud é nach raibh an duine seo seolta ag an Sherpas, ansin d'fhéadfadh sé a bheith duine éigin eile a d'oibrigh dó, nó duine éigin a d'éirigh a infiltrate an eagraíocht réabhlóideach. Ach ní raibh aon bhealach ann go fóill fios a bheith agat cén réiteach a d’oirfeadh cén áit. Bhí cuma eochair i do phóca air, ach ní raibh aon ghlais ann chun é a thriail. Bhí rud amháin ar a laghad cinnte: ní raibh Amstardam slán sábháilte dom a thuilleadh, agus dá luaithe a bhain mé an chathair seo amach, is amhlaidh is fearr. Chinn mé leanúint ar aghaidh leis an turas a shocrú an mhaidin dár gcionn.
  
  
  Ach sula ndéanfaidh mé é sin, gheobhaidh mé amach ar dtús conas a chaith an cailín Eoráiseach spraíúil gan bhac a lá. D’fhéadfadh sí cuairt a thabhairt ar an Háig go maith. Agus ní comhtharlú a bheadh ann, shíl mé.
  
  
  Thairis sin, níor smaoineamh an-sásta é. Níl ar chor ar bith.
  
  
  D'fhág mé an eochair do mo sheomra ar an mbord. Bhí sé ag fanacht liom le teachtaireacht. D'oscail mé an píosa cearnógach páipéir agus léigh mé: Cad é mar a thagann tú go dtí mo sheomra le haghaidh deoch ar a cúig a chlog? Andrea.
  
  
  Ar ndóigh, shíl mé, ag súil go dtaispeánfadh sí pas Meiriceánach dom. Is scéal suimiúil é seo freisin faoin gcaoi ar chaith sí a lá. Mar sin chuaigh mé thuas staighre, faoi ghlas mé féin i mo sheomra, agus sheas sa cith te scorching ar feadh beagnach tríocha nóiméad. Chuir bearrtha agus athrú mo chuid éadaí ar mo bhealach arís mé. D’fhág mé slán ag na diamaint san óstán mar bhí sé ró-riosca iad a choinneáil sa seomra. Ní raibh mé chun a thuilleadh rioscaí a ghlacadh dá bhféadfainn rud éigin a dhéanamh faoi.
  
  
  Bhí Luger Wilhelmina gan díobháil in ainneoin an titim a ghlac mé. Sheiceáil mé é sular shleamhnaigh mé ar ais isteach sa holster a chaith mé faoi mo sheaicéad. Ansin, ag breathnú go deireanach ar an scáthán, d'fhág mé an seomra agus rinne mé cinnte a chur faoi ghlas ar an doras i mo dhiaidh. Shiúil mé síos an halla, ag súil go mbeadh Andrea Ewen in ann na freagraí go léir a cheap mé a bhí de dhíth orm a thabhairt dom.
  
  
  Ach sular shroich mé a seomra, thuig mé go raibh rith amach as na toitíní agam. Bhí roinnt ama fós agam, mar sin thóg mé an t-ardaitheoir síos go dtí an stocaireacht chun an meaisín díola a chuardach.
  
  
  Fuair an bainisteoir ansin mé agus mé ag cur cúpla guilders agus ceathrúna isteach i sliotán ocrach an mheaisín. Chomh luath agus a bhrúigh mé an cnaipe de mo rogha féin, agus é buartha go raibh mé díreach tar éis an ceann deireanach de mo chuid toitíní speisialta a chaitheamh, chrom sé ar ghualainn mé. “Ah, a Mháistir Carter,” ar seisean. "Nach deas é."
  
  
  'Céard atá ort?' - D'iarr mé, ag cur síos ar an paca toitíní. - Chun tú a fháil anseo. Chuir mé glaoch ar do sheomra ach ní bhfuair mé freagra. Tá glao gutháin ar do shon. Más mian leat, is féidir leat labhairt ag an gcuntar.
  
  
  N'fheadar an raibh sé seo Seabhac a thabhairt dom treoracha deiridh. B'fhéidir go bhfuil an Seanadóir Golfield i dteagmháil leis na fuadaitheoirí le faisnéis a athróidh mo phleananna. Ag an gcuntar, chas mé mo dhroim leis an airgeadóir agus phioc mé suas an fón. “Dia duit, seo é Carter,” a dúirt mé, agus mé ag súil le leagan tanaí, tinn de ghuth stóirín mo bhainisteoir a chloisteáil. Ina áit sin, bhí an chuma ar an té a bhí ar an taobh eile den líne go raibh sí ceart timpeall an chúinne.
  
  
  'Nic?' Dúirt sí. - Seo Andrea. Bhí mé ag iarraidh dul i dteagmháil leat an lá ar fad.
  
  
  'Cad atá i gceist agat?' Dúirt mé, gan aird a thabhairt ar an méid a bhuail mé mar chomhtharlú trua. 'An lá ar fad? “Shíl mé go rachainn suas staighre chun deoch a fháil i do sheomra?”
  
  
  "Cá háit?" Dúirt sí.
  
  
  — I do sheomra anseo ag an óstán. Cá as a bhfuil tú ag glaoch?'
  
  
  “A Van de Damme,” a dúirt sí. “Níor scríobh mé rud ar bith faoin ól. Bhí mé ag iarraidh fiafraí díot an bhféadfaimis dinnéar a bheith againn le chéile, sin é go léir.
  
  
  "Nár fhág tú teachtaireacht dom ar an mbord?"
  
  
  'Teachtaireacht?' - arís agus arís eile sí, ag ardú a guth. 'Ní hea, ar ndóigh ní. Bhí mé anseo an lá ar fad ag comhrá leis na buachaillí agus na cailíní ag Paradiso ar Weteringschans. Tá go leor ábhar agam do mo chéad alt. Ag caint ar úsáid drugaí...
  
  
  “Éist,” arsa mise go tapaidh. ‘Fan áit a bhfuil tú. Féach leat ag Cearnóg an Dam i gceann dhá uair an chloig. Mura bhfuil mé ann faoi sheacht, rachaidh tú i d’aonar. Caithfidh mé roinnt rudaí a shocrú anseo ag an óstán fós.
  
  
  -Labhraíonn tú go mistéireach. An féidir liom cabhrú leat le haon rud?
  
  
  "Níl, a dúirt mé. Ansin d'athraigh mé m'intinn. 'Tá, tá rud éigin. Cá bhfuil do phas?'
  
  
  'Mo phas?'
  
  
  'Ceart.'
  
  
  — Thug mé anonn é ag an gcuntar. Cad a tharla?'
  
  
  Ní dhéanfaidh aon ní, a dúirt mé le faoiseamh mór. - Ach feicfidh mé ag a seacht thú. Ar a laghad sin a raibh súil agam.
  
  
  Nuair a chroch mé suas, bhí a fhios agam go bhfaighfinn ar deireadh an teagmháil a chuir as dom an lá ar fad. Is léir go ndearna an té a lean mé go Credit Suisse go maith sa Háig. Anois bhí cóisir níos dlúithe acu i seomra Andrea Ewan. Cruinniú a raibh súil agam go bhfreagródh sé go leor ceisteanna.
  
  
  Nuair a bhí mé i m'aonar san ardaitheoir, bhain mé Wilhelmina as a holster. Shoots an Luger an-iontaofa, mar sin ní raibh aon ghá a dhéanamh coigeartuithe nóiméad deireanach. Ina theannta sin, athraíodh an truicear chun tarraingt eile a sholáthar. Thógfadh sé fíorbheagán ama. Beidh an piléar dóiteáin an nóiméad a chuirim brú. Ach ní raibh mé ag iarraidh é a úsáid mura raibh orm. Ní labhair na mairbh. Bhí freagraí ag teastáil uaim, ní comhlachtaí.
  
  
  
  
  Caibidil 4
  
  
  
  
  
  Ní chosnaíodh an doras faoi ghlas ar chastaireacht na mná, ach ar anaithnideacht an maraí. Ag doras seomra Andrea, choinnigh mé m'anáil agus d'fhan mé, ag éisteacht leis an bhfuaim ba lú.
  
  
  Bhí sé as láthair.
  
  
  Síos an halla chuaigh an t-ardaitheoir ar siúl. Mhothaigh mé beagán irritated agus aistrigh mo mheáchan ó cos amháin go cos eile. Luigh Wilhelmina i mo lámh. Tá dáileadh meáchain maith aige, figiúr maith a d'fhéadfá a rá, agus bhraith sé réidh agus muiníneach nuair a bhrúigh mé mo mhéar ar an truicear an-íogair. An té a bhí ag fanacht istigh ní raibh sé ann chun an bonn a bhrú orm. Ach ar ndóigh ní thabharfainn deis dóibh piléar a chur i mo thoirneach. “Aindria,” a ghlaoigh mé agus bhuail mé go bog ar an doras. "Is mise é... Nioclás... Nicholas Carter."
  
  
  In ionad freagra, chuala mé céimeanna: ró-throm do bhean agus ró-aireach le bheith ró-dóchasach. Ach bhí mé chomh aireach agus is féidir. Bhrúigh mé mo dhroim ar bhalla na conaire mar a chas an eochair sa ghlas. Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin, tháinig an doorknob anuas agus d'oscail an doras. Gach a tháinig amach as an seomra a bhí stríoc de solas bán. Bhí sé anois nó riamh.
  
  
  Ceachtar séideadh mo cheann, nó bhí an té a bhí istigh cliste go leor chun a thuiscint go gciallódh Nick Carter marbh milliún diamaint ar iarraidh. Bhí súil agam nach raibh siad leath chomh dúr agus a cheap mé. Luaigh Wilhelmina cófra fear Ollannach portúil le ceann lín.
  
  
  Bhí a ordóga tucked isteach i waistband a pants baggy, ach bhí Astra sticking amach as taobh thiar dó. 32 i gcomparáid le bairille caol, marfach Wilhelmina. An Astra bhuail rud ar bith laistigh de céad slat, agus bhí sé de bhuntáiste freisin suppressor dhá ceintiméadar déag, réidh chun muffle fiú an urchair is troime ar má bhí siad ar an verge of báis toirt. “Tráthnóna maith, a Mháistir Carter,” a dúirt an Ollainnis le blas láidir guttural. - Feicim go bhfuil tú réidh le haghaidh rud ar bith. Ach níl aon chúis le rudaí a phlé sa halla cosúil le bunch de thieves coitianta.
  
  
  Níor dúirt mé focal, níor choinnigh mé ach mo mhéar innéacs ar an truicear. Ag dul isteach i seomra Andrea, mhothaigh mé go raibh sé millteanach ag láithreacht na ndaoine gruama seo a raibh aghaidheanna gruama orthu. Áiseach ab ea an fear leis an Astra le aghaidh lánghealach agus scaird-ghruaig dhubh. Murab ionann agus a chompánach, ní raibh aon rud dúr nó lag-intinn ina rún agus ag breathnú insidious. Nuair a dhún an doras taobh thiar dínn, rinne sé gluaiseacht beagnach do-airithe a chinn.
  
  
  “Tá áthas orm gur tháinig tú isteach linn le haghaidh dí, an tUasal Carter,” a dúirt sé. Labhair sé Béarla chomh tapa agus chomh cruinn le muintir Bombay agus New Delhi. Ach ní raibh sé ina Indiach. Níos cosúla le fear Síneach, gan ach go leor fola ina ghnéithe chun íomhánna de bheanna le caipín sneachta agus teampaill beaga Búdacha a chumadh.
  
  
  “Déanaim mo dhícheall daoine a shásamh.”
  
  
  “Bhí súil agam mar sin,” a d’fhreagair an tÁise, agus an Astra fós ag díriú go díreach ar mo bhrollach.
  
  
  - Cad é atáimid ag fanacht, Koenvar? - chroch an Ollainnis ar a chomhchoirí.
  
  
  Neipealais an t-ainm a bhí air, a d'fhreagair an chéad cheann de na ceisteanna go leor a bhí agam. Ach ní raibh an chuma ar an scéal go raibh suim ag éinne sna ceisteanna eile a fhreagairt.
  
  
  “Fanfaimid go dtarraingeoidh an tUasal Carter amach na diamaint,” a dúirt Koenvaar go blúirín, a aghaidh ina masc bán, fuar agus gan chaint.
  
  
  - Diamaint? - Arís agus arís eile mé.
  
  
  "Chuala tú é," a dúirt an Dutchman, anois neirbhíseach agus níos lú muiníneach. Ní raibh aige ach dorn feola, ní haon ionadh go raibh sé míchompordach. “Tá sé sin ceart, an tUasal Carter,” a d'fhreagair Koenvaar. “Sábhálfadh sé go leor ama dom ... agus go leor míchaoithiúlacht duit dá mba rud é gur tharraing tú amach na clocha ionas go mbeinn in ann an beart seo a chríochnú agus imeacht.”
  
  
  Chuir mé ceist ar. - Cén cosán é seo?
  
  
  Bhris a aghaidh isteach i aoibh gháire. Ba é an rud ba mheasa d’fhéadfadh sé a dhéanamh. Comhdaíodh a chuid fangs go dtí imeall miodóg-géar: píosaí scannáin ó scannán uafáis tríú ráta, Count Dracula of the East.
  
  
  “Come on, Mr. Carter,” a dúirt Koenvaar. “Ní theastaíonn uait bás a fháil ar chúpla diamaint, an ea?” Tá mé cinnte go mbeidh an Seanadóir Golfield maith in ann níos mó airgid a bhailiú chun na páistí a fhuascailt sa deireadh. Mar sin seachaimis doirteadh fola gan ghá.
  
  
  Freagair ceist eile. Bhí a fhios aige go raibh mé aiféala Golfield. Ach má bhí sé ina aisteoir de na Sherpas, níor tugadh aird ar roinnt gnéithe tábhachtacha den chomhaontú, leanaí Golfield ina measc. Dá dtabharfainn ar láimh iad anois, b'fhéidir go n-éileodh an Sherpas níos mó diamaint. Agus mura raibh sé ina Sherpa, níor shíl mé go mbeadh sé éasca dom a mhíniú do na réabhlóidithe éadóchasach gur ghoid Ollainnis ramhar agus leath Neipealais an airgead fuascailte, an-chosúil le vaimpír.
  
  
  Bhí orm iad a thabhairt chun cainte ar feadh tamaill. “Agus mura dtugaim suas na seoda sin is dóigh leat atá agam, cad mar sin?”
  
  
  Rinne Koenvar aoibh arís, ag ardú go mall ar a chosa. Bhí a chorp caol agus sreangach. Chuir a ghluaiseachtaí cosúil le cat an Máistir Tsjoen, mo theagascóir karate i gcuimhne dom.
  
  
  'Cad mar sin?' - Thapáil sé bairille an Astra le méar amháin. “Tagann an uirlis iontach seo le cúig chucks sár-ghasta. Má tharraingím an truicear, séidfear leath díot i dtreo an dorais, ag fágáil do chosa ina áit. Tuigeann tú?'
  
  
  “Go hiontach,” arsa mise.
  
  
  - Mar sin stopfaimid ag argóint. Clocha le do thoil.
  
  
  - Cé chuir chugat?
  
  
  - Cén difríocht a dhéanann sé duit, an tUasal Carter?
  
  
  Do dhorchaigh a ghuth agus a ghiúmar ar fad le diongbháilteacht mhéadaitheach, agus shleamhnaigh a mhéar go neirbhíseach thar an truicear.
  
  
  “Tá bua agat,” arsa mise, ag smaoineadh liom féin, “is mó bastard thú ná mar a bhí a fhios agat.” Chuir mé Wilhelmina síos agus shroich mé isteach i mo sheaicéad le mo lámh saor in aisce, amhail is dá mba mhian liom na diamaint a thógáil ón bpóca istigh.
  
  
  Cosúil leis nó nach ea, ní bheidh níos mó freagraí ann. Mar a léirigh Koenvaar a gunnán i mo threo, rinne mé gluaiseacht tapa de mo chaol na láimhe, ionas go raibh Hugo i mo lámh i soicind scoilte agus thit mé ar mo ghlúine. Rith mé anonn agus an Astra ag ligean amach pléascadh tine. Bhí an piléar i bhfad óna sprioc, ach bhuail Hugo súil an tairbh, ní raibh aon amhras faoi.
  
  
  The Dutchman rushed i dtreo dom, shuddering, ag déanamh gluaiseacht dronnach amháin i ndiaidh a chéile. Bhí mo chaitheamh crua agus deadly. D’éirigh Hugo amach óna chroí mar a bheadh bioráin ina raibh féileacán pionta ar pháipéar. Leis an dá lámh, rinne an ceann flaxen iarracht an hairpin a tharraingt amach, ach bhí fuil ag gushing amach cheana féin mar geyser, ag líonadh tosach a léine le boilgeoga agus cúr dearg.
  
  
  Thit sé cosúil le bábóg ceirteacha a bhí tar éis a stuáil a chailleadh, a shúile ag casadh isteach amhail is go raibh siad ag bualadh ar scipéad airgid neamh-ghile agus fuilteach. Ach ní raibh suim ag Koenvar air seo ar chor ar bith. Tharraing sé an truicear arís agus chuala mé hiss le piléar te ag lasadh a bhealach beagnach trí muinchille mo sheaicéid.
  
  
  Bhí an fear beag neirbhíseach, go háirithe ós rud é nach raibh mé ag iarraidh Wilhelmina a úsáid. Bhí mé fós ag iarraidh go mbeadh sé beo mar bhí a fhios agam go bhféadfadh sé i bhfad níos mó eolais a thabhairt dom fad is a bhí a theanga fós in úsáid ná mar a bhuailfinn a lárionad cainte ar fad as a bhéal. Ar feadh tamaill bhí mé sábháilte taobh thiar den leaba. Chuaigh Koenvar ar aghaidh, le gluaiseachtaí beachta feadh an tsean-urlár casta. "
  
  
  d’impigh mé. - “Déan comhréiteach, a Koenvar, aontú!
  
  
  Níor fhreagair sé agus lig dá Astra labhairt ar a shon féin. An Walter bréige spit arís, agus an scáthán in aice leis an leaba shattered isteach na céadta píosaí géar. Ba mhaith liom a bheith shattered isteach an oiread píosaí chomh luath agus a fuair mé faoina líne na tine. Mar sin ní raibh de rogha agam ach Wilhelmina a thabhairt i ngníomh. Arb é is aidhm di feadh a seafta mín gorm-dubh, tharraing mé an truicear. Díreach taobh thiar de Koenvar, níos lú ná dhá orlach os cionn a cheann, bhí poll le feiceáil sa bhalla.
  
  
  Ducked sé agus slid taobh thiar den tábla feistis, ag iarraidh a fháil níos gaire don doras. Bhí eagla orm Wilhelmina a úsáid arís; bhí eagla orthu go gcloisfeadh foireann an óstáin céard a bhí ag tarlú ina mbunaíocht maorga agus measúil. Ach anois bhí cuma eagla ar Koenvar agus tháinig sé ar chonclúidí ón taobh istigh. Don tríú huair i oiread nóiméad, whined an Astra le dianseasmhacht ifreann, agus an Wilhelmina eitil amach as mo lámha.
  
  
  "Seo, a chur ar an diamonds!"
  
  
  D'impigh mé, ag smaoineamh an raibh sé chomh éadóchasach agus sanntach mé a chreidiúint an dara huair.
  
  
  Chreid sé.
  
  
  Go mall agus crith, sheas mé suas agus shiúil i dtreo dó le gait an-trom. Thionóil sé an gunna le fios ag mo bhrollach. “Ardaigh do lámha,” a dúirt sé, gan a bheith as anáil ar chor ar bith.
  
  
  De réir mar a tháinig mé níos gaire, rinne mé mar a dúradh liom. Ach nuair a shroich Koenvar mo sheaicéad, agus é ag iarraidh i bhfad níos mó a fhiosrú ná an líneáil shíoda daor, bhuail mé le mo lámh chlé agus chuachta mé mo mhéara. timpeall a láimhe, ag brú bairille an Astra ar shiúl ó mo bhrollach agus i dtreo na talún.
  
  
  Lig sé amach gort iontasach agus shleamhnaigh an t-arm óna mhéara. Ansin rinne sé a bhriseadh saor in aisce, beagnach ar iarraidh ar an éifeacht an sin-nal-chi-ki, buille leis an láimhseáil de scian ba chóir a bheith shattered a larynx. Ach ní bhfuair mé níos faide ná buille sracfhéachaint ar thaobh a mhuineál mhatánach.
  
  
  Ansin ba é seal Koenvar iontas a chur orm. Nuair a chiceáil mé sa groin é, chrom sé ar ais agus rinne sé ceann de na léimeanna is tapúla dá bhfaca mé riamh.
  
  
  Tharraing mé mo cheann ar ais ionas go raibh ladhar a bhróg ag baint leis an aer agus ní le mo mhuineál agus smig. Ar aon chuma, chaill sé buntáiste a Astra. Ach ní raibh sé ag teastáil i ndáiríre. Bhí Koenvaar chomh oilte céanna lena lámha agus lena chosa agus bhuail sé arís, an uair seo le cic tosaigh ag eitilt. Dá mbuailfeadh sé mé, murar casadh mé timpeall ag an nóiméad deireanach, bheadh cuma ar spleen Nick Carter cosúil le saic piseanna. Ach arís chaill sé an sprioc. D'ardaigh mé mo lámh, mo lámh ag casadh ina sleá marfach agus blinding dhá mhéar. Bhain mé a shúile amach agus lig sé amach caoineadh pianmhar.
  
  
  Ansin slammed sé a ghlúin agus bhuail mé ar an barr an-an smig. Shíl mé gur chuala mé géarchor cnáimhe agus mé ag dul siar, chroith mé mo cheann agus rinne mé iarracht mo chothromaíocht a fháil ar ais. Bhí Koenvar ag an doras cheana féin, de réir dealraimh go raibh sé ar intinn aige an seisiún a chur siar go dtí an dara cuairt, seachas déileáil liom ansin agus ansin go deo. Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin bhí mé ag an doras, rithim scaoll na rith ag macalla i mo chluasa. Chuaigh mé isteach sa dorchla.
  
  
  Bhí sé folamh.
  
  
  'Dodhéanta.' Chuir mé mallacht orm féin go ciúin. Tháinig an halla ciúin go tobann go tobann chun braon bioráin a chloisteáil. Rith mé síos an tsraith ó thaobh go taobh. Ach d’imigh Koenvar.
  
  
  D’fhan an chaoi ar imigh an fear seo gan rian ina rúndiamhair. D'fhan a naisc agus a motives sraith aisteach de cheisteanna gan freagra. Ach d'fhéadfainn a bheith iomlán cinnte faoi rud amháin: d'fhillfeadh Koenvar, cibé acu ar thaitin liom é nó nár thaitin.
  
  
  Ba dheacair dom cnag a chur ar na doirse go léir ag fiafraí an bhféadfainn na seomraí a chuardach. Ar aon chuma, ní raibh suim ag aon duine sa torann a tháinig ó sheomra Andrea, cé gur ghlac mé leis go raibh an chuid is mó de na haíonna óstáin ina suí cheana féin ag na táblaí gan áireamh ar fud na cathrach roimh an dinnéar. Mar sin d'fhill mé ar a seomra agus dhún go ciúin an doras i mo dhiaidh.
  
  
  Bhí an Ollainnis ina luí ar an urlár mar a bheadh ciarsúr páipéir a bhí in úsáid, an seomra ag breathnú ar bholadh bréifneach na fola, an phúdar gunna agus an eagla. D'oscail mé an fhuinneog os cionn Herengracht agus bhí súil agam go gcuirfí deireadh le stench an uisce ar bholadh níos inbhraite an fhoréigin agus an bháis.
  
  
  Dá bhféadfainn aon rud a dhéanamh faoi, ní bheadh a fhios ag Andrea gur tharla aon rud neamhghnách. Ach ar dtús bhí orm fáil réidh leis an gcomhlacht seo.
  
  
  Ar ndóigh, bhí lipéid Ollannacha orthu ar éadaí an fhir. Ach bhí a phócaí folamh ach amháin i gcás paca toitíní agus cúpla guilders. Ní raibh aon rud le haithint air, agus bhí amhras orm gur fhostaigh Koenvaar an fear seo anseo in Amstardam.
  
  
  “Bastaird dúr,” a dúirt mé, ag féachaint ar aghaidh fola-soaked a léine. Choinnigh mé a chorp pinn go dtí an urlár le lámh amháin agus tharraing mé Hugo as a chorp gan bheatha. Bhí fuil dhorcha ag sileadh síos a bhrollach. Bhí a chraiceann tógtha cheana féin ar sheen faded, sickly glas, agus a pants fliuch agus bloodless cuma beagnach a rinne aiféala orm futility a bháis. Ní bhfuair sé tada uaidh. Ní raibh suim ar bith ag Koenvar sa méid a tharla dó.
  
  
  Ach anois b’éigean fiú an corp gan bheatha seo imithe. Chonaic mé doras tine ag deireadh an halla agus thosaigh sé ag tarraingt corp an fhir i dtreo an dorais, gan aird a thabhairt ar an marc dearg a d’fhág an fear ar an urlár. Nuair a bheidh an corp imithe, glanfaidh mé an praiseach. Ní raibh sé seo rud éigin a fhágáil ar an maid. Ar ámharaí an tsaoil, níor tháinig aon duine amach isteach sa halla agus mé ag tarraingt air i dtreo doras na tine. D'oscail mé é agus tharraing amach é.
  
  
  Deich nóiméad ina dhiaidh sin bhí sé ina luí ar dhíon Óstán an Ambassy i gcarn seanéadaí. Gheobhaidh siad ansin é, ach is dócha i bhfad tar éis dom Amstardam a fhágáil. Codladh go maith, shíl mé go géar. Shiúil mé ar ais agus shleamhnaigh ar ais isteach i seomra Andrea.
  
  
  Bhí orm an fhuil seo go léir a ghlanadh gan glantachán míorúilteach den sórt sin. Mar sin níor úsáid mé ach gallúnach agus uisce chun fáil réidh leis na stains is measa. Ní dhearna mé fiú ró-olc é ag cur san áireamh go raibh cuma catha ar an urlár. Ansin chuir mé scáthán as mo sheomra in ionad an scáthán briste. Ar deireadh, bhog mé an tábla feistis go dtí an poll urchair sa bhalla, chuir Astra Koenvaar i mo phóca agus scrúdaigh Wilhelmina go cúramach.
  
  
  Ní raibh ach an piléar ón Astra ag innilt air agus phreab sé as an mbairille fada ardbhrú speisialta. Sheiceáil mé scáthlán Bomar agus bhí áthas orm go raibh sé fós i riocht chomh maith. Tá Wilhelmina agam le níos mó blianta anuas ná mar a bhíonn a fhios agam nó nach cuimhin liom. Agus ní raibh mé ag iarraidh í a chailleadh, go háirithe anois, nuair is ar éigean a chuaigh an misean chun tosaigh.
  
  
  Sular fhág mé an seomra, dhírigh mé mo cheangal agus rith mé cíor trí mo chuid gruaige. Bhí cuma mhaith ar an imeacht. Níl sé an-mhaith, cuimhnigh, ach níor shíl mé go dtabharfadh Andrea Ewen faoi deara ach an oiread, seachas an troscán a bheith á bhogadh. Thairis sin, ní raibh a fhios aici go bhfuair duine éigin bás anseo.
  
  
  Dhún mé an doras i mo dhiaidh agus thóg mé an t-ardaitheoir síos go dtí an foyer. Bhí go leor ama fós agam dul go Cearnóg Dam, í a phiocadh suas agus rud éigin a ithe le chéile. Tá súil agam go raibh an chuid eile den tráthnóna ciúin agus síochánta. Agus gan eachtra.
  
  
  
  
  Caibidil 5
  
  
  
  
  
  “Tá a fhios agat,” a dúirt sí, “go bhfuil tú i bhfad níos blasta ná bord ríse an lae inné.”
  
  
  - Mar sin is maith leat bia Indiach fós?
  
  
  “Is fearr liom tú, a Chartúir,” a dúirt Andrea.
  
  
  “Is maith sin a chloisteáil i gcónaí,” a dúirt mé. Rolladh mé ar mo dhroim agus shroich mé le haghaidh toitín. Chrom Andrea ar mo mhullach agus leag a ceann ar mo bhrollach. “Is mór an náire dom imeacht tráthnóna.”
  
  
  D'iarr sí. - 'Cén fáth?'
  
  
  “Comhaontuithe gnó.
  
  
  "Cén sórt gnó é seo?"
  
  
  'Nach cuma dhuitse.' - Rinne mé gáire agus súil agam go dtuigfeadh sí.
  
  
  Rinne sí é. Bhí an chuma uirthi go raibh sí sásta go leor lena staid, a craiceann fós tais agus bándearg ó ghleo ár ngrá. Choinnigh sí suas mé leath na hoíche, ach bhí sé i bhfad níos taitneamhaí an oíche a chaitheamh léi ná, abair, Koenvar nó a chompánach damanta.
  
  
  "Cá bhfuil tú ag dul in aice leis, nó nach bhfuil cead agam fios a bheith agam?" - Dorchaigh Andrea.
  
  
  “Cuireann gach rud soir,” arsa mise. Chuir mé amach an toitín sa luaithreadán agus chas mé aghaidh uirthi. Mo lámha roamed suas agus síos a mín, craiceann satiny. Doll Síneach a bhí ann, gach bándearg agus poirceallán; wit agus áilleacht pacáistithe go néata mar bhronntanas. Níorbh fhéidir liom cur i gcoinne é a dhíphacáil arís chun an t-ábhar a mheas. Go tobann bhí a teanga i ngach áit agus sula raibh a fhios agam cad a bhí ag tarlú bhí mé ag leagan go trom ar a bharr, sáite go domhain isteach ina stór.
  
  
  “An bhfuil tú ag dul ar ais go Paradiso le haghaidh tuilleadh agallaimh?” D'iarr mé uair an chloig ina dhiaidh sin nuair a tháinig sí amach as an cith. “B'fhéidir gur smaoineamh maith é seo,” a dúirt Andrea agus mé ag triomú í ar ais, ag déanamh moille ar an radharc a bhí ar chuair bhoga a masa. “Sin an áit a gcaitheann an chuid is mó acu teagmháil a dhéanamh… nó ba cheart dom a rá, chun socrú a dhéanamh. Agus ní miste leo labhairt liom agus iad ina dtimpeallacht féin.”
  
  
  “Is féidir liom tú a thabhairt i dtacsaí má tá mé chun ticéid eitleáin a cheannach.”
  
  
  'Go hiontach. Sábhálann sé go leor ama dom,” a dúirt sí. “Ach nach mbeidh bricfeasta agat sula n-imeoidh tú?”
  
  
  "Just a caife."
  
  
  Tar éis gach foréigean agus iontas na hoíche roimhe sin, ba é an bricfeasta deireanach in Amstardam an spreagadh is fearr a d'fhéadfainn a shamhlú. Nuair a shuigh mé ansin trasna ó Andrea thar chupán caife gaile, chuir sé an oiread sin grá orm di go raibh mé beagnach scanraithe. Bheadh sé i bhfad níos uaigní gan í. Ach ní mar sin a d’oibrigh mo shaol, agus ní raibh aon rud a d’fhéadfainn a dhéanamh faoi. Mar sin rinne mé iarracht Andrea Ewan a chur as m’intinn nuair a ghléas mé í agus thug mé barróg uirthi don uair dheireanach a d’fhéadfadh a bheith ann.
  
  
  Ní raibh cuma ró-shásta uirthi féin. — An stopfaidh tú in Amstardam arís ar do bhealach ar ais? d'iarr sí agus muid ag fanacht leis an ardaitheoir.
  
  
  “Nílim cinnte,” arsa mise, “mar sin ní féidir liom tada a ghealladh duit. Ach má thagann mé ar ais anseo agus tá tú fós anseo ..."
  
  
  “Ansin beidh táblaí ríse againn le ceiliúradh arís,” a dúirt Andrea le gáire go raibh an chuma uirthi go raibh sí ag streachailt lena choinneáil ina háit. Ansin brúite sí a méar le mo bheola agus go tapa d'fhéach sé ar shiúl.
  
  
  Ag siúl amach as an óstán, shiúil muid isteach sa taobh istigh maidin geal, balmy earraigh. Bhí an t-aer súilíneach agus boladh eachtraíochta agus spleodar air. Rug Andrea ar mo lámh amhail is go raibh eagla uirthi go gcaillfí mé. Go tobann, leath bealaigh síos an cosán, ba chosúil gur chaill sí a bonn. Thuisl sí agus rug mé uirthi chun í a choinneáil ó thitim. Ansin chonaic mé bláth geal dearg faoi bhláth ar a ghualainn.
  
  
  “Nick, le do thoil...” thosaigh sí. Ansin dhún a súile agus thit sí isteach orm mar a bheadh meáchan marbh.
  
  
  Ní raibh am agam le cur amú. Tharraing mé taobh thiar de ghluaisteán páirceáilte í agus chuardaigh mé na díonta ar fud Herengracht le mo radharc. Phléasc rud éigin miotail i solas geal na gréine ar maidin, agus ghlaoigh gunshots buile amach os a chionn.
  
  
  Chonaic fear an dorais í ag titim. Rith sé síos an tsráid nuair a scairt mé air dul i bhfolach mar go raibh snípéir ar cheann de na díonta trasna na sráide.
  
  
  “Cuir glaoch ar otharcharr,” a bhéic mé. "Bhí sí lámhaigh." Bhreathnaigh mé ar Andrea. Bhí a súile fós dúnta agus bhí an dath imithe óna aghaidh. Anois bhí a análú ragged, agus lean fola ag sileadh as an chréacht vile ar a ghualainn.
  
  
  Ag an bpointe seo ní raibh mé in ann níos mó a dhéanamh ná iarracht a dhéanamh dul go dtí an taobh eile den tsráid. Ní raibh dabht ar bith orm gurbh é mo chara ó Neipeal é agus nach raibh a sprioc chomh soiléir agus a bhí súil aige. Ní raibh mé chun ligean dó sleamhnú uaim arís, ní le fuil Andrea ar a lámha agus b’fhéidir fiú a saol a raibh air freagra a thabhairt uirthi.
  
  
  Ba é Droichead caol Pena an t-aon bhealach chun an taobh eile den chanáil a bhaint amach. D'fhan mé chomh híseal agus is féidir, cé gur fhan mé mar sprioc éasca. Taobh thiar dom bhí an fhuaim dhúbailte de siren otharchairr rushing i dtreo an Óstán Ambassy; seo agus screadaí buile an tslua a chruinníonn go tapa. Rith mé trasna an droichid agus rinne mé slán sábháilte go dtí an taobh eile. Scairt duine éigin rabhadh dom agus piléar eile ag bualadh an chosáin ar mo chlé, ag seoladh smután de chlocha pábhála ag eitilt isteach san aer.
  
  
  Nóiméad ina dhiaidh sin rith mé suas staighre theach na canála. Ar ámharaí an tsaoil, bhí an doras oscailte. Foirgneamh oifige a bhí ann agus thóg sé tamall beag orm dul go dtí an t-urlár uachtarach. Bhí an doras go dtí an díon faoi ghlas ón taobh istigh, rud a chiallaigh nár bhain Koenvar, nó b'fhéidir duine de na feallmharfóirí áitiúla a d'fhostaigh sé, úsáid as an teach chun rochtain a fháil ar an tsraith díonta comhréidh.
  
  
  Chuaigh Wilhelmina isteach i mo lámh agus bhraith sé te agus compordach. Tharraing mé ar ais an bolt agus d'oscail an doras chomh ciúin agus is féidir. Tháinig solas na gréine isteach mar aon le Siren blaring otharchairr trasna na canála os comhair óstán na hAmbasáide.
  
  
  Déan deifir, a bhastard, taispeáin tú féin, shíl mé, ag dreapadh amach ar an díon cothrom, asfaltach. Ag an bpointe sin, polladh piléar simléir bríce níos lú ná leath mhéadar uaim. Plopped mé síos ar an díon agus thosaigh sé ag sracadh ar aghaidh. Ní raibh Koenvar le feiceáil, cé go raibh a fhios agam cén taobh a bhí an lámhaigh curtha. Chonaic sé mé, ach ní bhfuair mé fós é. Níor thaitin mo leochaileacht go mór liom, ach is beag a d’fhéadfainn a dhéanamh go dtí gur ghabh mé é feadh seafta lonrach dubh mo Wilhelmina.
  
  
  Ansin chuala mé an fhuaim a bhí mé ag fanacht, fuaim na footsteps ag rith díreach i mo dhiaidh. Squatted mé síos agus d'fhéach sé amach thar imeall an simléir. Bhí sé go deimhin Koenvar, cóirithe i dubh, lithe agus doiléir mar jaguar. Phioc mé Wilhelmina, ghlac mé mar aidhm agus scaoil mé ...
  
  
  Ach níor choinnigh an bastard coileach seo siar fiú. Bhí an chuma ar an scéal go raibh piléar ag féarach a cloigeann, ach níor ardaigh Koenvar fiú a lámh go dtí a cheann go frithchaiteach.
  
  
  Lean mé é agus d'fhan mé chomh gar dó agus is féidir. D'iompair sé Mossberg 12 urchar, raidhfil caighdeánach go leor ranna póilíní Mheiriceá. Ach is cosúil go ndearna sé roinnt athruithe air, ós rud é go raibh an lón lámhaigh a d'úsáid sé níos cosúla le babhta moirtéal M-70.
  
  
  Shleamhnaigh Koenvar thar leac trasna dhá dhíon. Phléasc a Mossberg sa solas, ansin bhí an fhuaim cosúil le breiseán cruach: pok, ar mo chlé. Fillim ar ais, ach ní raibh a aidhm leath chomh maith leis na scileanna karate a bhí aige. Ag an nóiméad sin ní fhéadfainn ach lúcháir a dhéanamh air seo.
  
  
  Tharraing mé an truicear ar Wilhelmina. Bhí a fuaim staccato láithreach ina dhiaidh sin ag groan de pian spasmodic tobann. Thosaigh mo chuid fola ag fiuchadh mar thuig mé go raibh ceann de mo chuid urchair tar éis a sprioc a bhaint amach. Shroich Koenvar as a lámh, ag iarraidh stop a chur leis an fhuiliú. D'ardaigh sé an Mossberg go dtí a leiceann. Ach gan ach lámh amháin fágtha i mbun aicsin, theip an piléar agus rith sé ó mhullach go díon i sraith pléascanna foréigneacha.
  
  
  Ansin rith sé arís mar panther dubh, ag iarraidh éalú. Léim mé suas agus rith mé ina dhiaidh, mo mhéar ag brú go docht ar thruicear Wilhelmina. Bhí Koenvar tapa, ach níos mó ná sin, bhí sé thar a bheith lúfar. Agus mé ag lasadh urchar eile, léim an fear idir dhá theach agus imithe taobh thiar de phíopa gearr charred. Nuair a shroich mé imeall an dín, ní raibh sé féin agus Mossberg le feiceáil in aon áit. Thacaigh mé suas, ghlac mé chun tosaigh agus léim. Ar feadh nóiméad shamhlú mé Nick Carter a bhí brúite go dona, lofa ar an tsráid thíos. Shleamhnaigh mo chos as an imeall. Chaith mé mo mheáchan ar aghaidh chun greim níos fearr a fháil ar an díon. Thuar na tíleanna dín agus bhuail siad an tsráid thíos le fuaim tine meaisínghunna. Ach rinne mé é, díreach in am chun mo chairéal a fheiceáil imithe taobh thiar de dhoras since rud a d'fhág go dtí an tsráid thíos gan amhras.
  
  
  I níos lú ná fiche soicind bhí mé ag an doras, ach ní raibh Koenvar dúr ná míchúramach. Chuir sé faoi ghlas go stuama an doras ón taobh istigh. Rith mé ar ais trasna an díon, cuachta síos agus d'fhéach mé amach tríd an mbinne. Bhí radharc iontach agam ar an tsráid ar fad. Tá an otharcharr fágtha cheana féin. Ina áit sin, páirceáileadh trí ciaróg Volkswagen le suaitheantas na póilíní Amstardam os comhair an óstáin.
  
  
  Ach ní raibh aon chomhartha de Koenvaar, aon rud a chur in iúl go níos lú ná cúig nóiméad roimhe sin bhí sé i bhfolach ar an díon a shoot dom.
  
  
  Dofheicthe agus imithe, bhí Koenvar níos contúirtí ná aon rud eile. Bhí mé cinnte go raibh sé fós áit éigin sa teach, in ann a dhéanamh Fleasc le haghaidh na sráide agus ar deireadh thiar sábháilteacht, mar sin crawled mé ar ais agus scrúdú ar an imeall eile den díon. D’oscail cúl an fhoirgnimh isteach i cul-de-sac caol. Ní raibh aon áit le dul ag Coenvar freisin.
  
  
  Cá raibh sé an uair sin?
  
  
  Ní raibh aon bhealach le fáil amach ach an doras a oscailt agus an teach a chuardach. Chuaigh an piléar tríd an doras agus an glas mar a bhí sé ina císte ime. Nóiméad ina dhiaidh sin, shíolraigh mé go rúnda agus go ciúin an staighre, ag tógáil dhá chéim ag an am. Dúirt an smál geal dearg fola liom gur shiúil Coenvar an bealach céanna níos lú ná dhá nóiméad ó shin. Bhí a fhios agam go raibh sé ag cur fola ar nós damh nuair is beag nár chaill mé mo chothromaíocht ar mo chéad tuirlingt agus gur shleamhnaigh mé i linn fola dorcha.
  
  
  Shiúil mé síos an staighre go dtí an chéad tuirlingt eile agus níor chuala mé rud ar bith ach m'anáil féin. Ní raibh mé ar an giúmar le haghaidh cluichí. Nuair a d’oscail an doras ag deireadh dorcha na conaire, chas mé go tapa agus d’éirigh liom mo mhéar a choinneáil ar an truicear. D'fhéach seanfhear le gloiní cruach-imeallta amach. Amharc sé ar an arm, blinked a shúile gearr-radharcach agus d'ardaigh a lámha i comhartha uafás iomlán agus utter.
  
  
  - Le do thoil... ní hea, ní hea. Le do thoil,” adeir sé. 'Le do thoil. Níl.'
  
  
  Ísliú mé mo Luger agus motioned dó a bheith ciúin. Fós croitheadh, sheas sé ar ais agus i bhfolach taobh thiar den doras. Ansin bhí cnag, agus fuaim na cosa reatha ina dhiaidh sin. Lámhaigh mé ar ais agus d'fhan mé, gan a fhios agam cad a bheith ag súil. Ach sula raibh mé in ann aon rud a rá nó a dhéanamh, bhí mé ag tabhairt aghaidhe ar thriúr oifigeach póilíní Amstardam.
  
  
  'Lamha suas! Ná bog! - tafann duine de na fir san Ollainnis.
  
  
  Rinne mé mar a dúradh liom.
  
  
  “Ní thuigeann tú,” rinne mé iarracht a rá.
  
  
  “Tuigimid go bhféadfadh an bhean bás a fháil,” a d’fhreagair an póilín.
  
  
  "Ach tá mé ag lorg duine cosúil leatsa, sniper."
  
  
  Thóg sé go leor comhráite dom a mhíniú dóibh gur beirt dhaoine éagsúla iad Koenvar agus mé féin. Agus fiú ansin bhí a fhios agam go raibh am luachmhar á chur amú agam mar go raibh deis anois ag na hÁiseach tearmann sábháilte a fháil.
  
  
  Ar deireadh thuig siad mé. Theith an bheirt fhear ar ais isteach sa tsráid agus bhí an tríú póilín in éineacht liom chun an teach ar fad a chuardach. Ach don dara huair i gceann cúpla lá, bhí Koenvar imithe. Ar deireadh dhreap mé an staighre agus d'fhill mé ar an díon, ag cur mallacht ar mo dhroch-ádh. Ansin chonaic mé rud éigin ag an doras briste nár thug mé faoi deara deich nóiméad ó shin. Chrom mé síos agus phioc mé suas é. Bosca cluiche folamh a bhí ann agus inscríbhinn an-speisialta air. Ar thaobh tosaigh an pháipéir a bhí clóite:
  
  
  Bialann Cábáin, 11/897 Ason Tole,
  
  
  Kathmandu
  
  
  
  
  Caibidil 6
  
  
  
  
  
  Bhí go leor míniú le déanamh agam.
  
  
  "Cén sórt caidrimh a bhí agat le Miss Yuen?"
  
  
  'An raibh ann roimhe seo?' Dúirt mé, agus mé buartha go raibh mo cheisteoir ag caitheamh liom mar choirpeach coiteann. Bhí mé i mo shuí ar chathaoir dhíreach adhmaid i seomra beag gruama ag an stáisiún póilíní ar Marnixstraat. Tá póstaeir timpeall orm a deir “aimsithe”, agus os mo chomhair tá aghaidh gan chorraí an Chigire Sean.
  
  
  “Sea, ós rud é go bhfuil sí fós beo... ar a laghad faoi láthair,” a d'fhreagair sé.
  
  
  Ar a laghad d’inis siad rud éigin dom, fíorbheagán, ach rud éigin faoi riocht Andrea. Nuair a d’fhill mé ar an ambasáid, bhí na póilíní ag fanacht liom taobh amuigh den óstán. Bhí siad ar fad ró-fonn orm a aistriú chuig an gceanncheathrú seachas le haghaidh comhrá cairdiúil. Anois go raibh an sniper imithe, ní raibh siad chun ligean dom imeacht gan roinnt freagraí a fháil ar dtús.
  
  
  'Chomh maith leis sin, cad eile is féidir leat a rá?' Shen arís agus arís eile, leaning sa mhéid is go raibh mé in ann a insint cad a bhí aige don bhricfeasta.
  
  
  - Cad é go díreach? D'iarr mé, ag iarraidh a rialú mo fearg ag fás. Murar bhris na póilíní isteach i dteach na canála ar an gcéad dul síos, b’fhéidir go mbeinn in ann stop a chur le Koenvaar. Ansin d'fhéadfainn cúinne a chur air sular éalaigh sé. Ach anois bhí sé imithe, agus ní raibh mórán a d’fhéadfaí a dhéanamh faoi.
  
  
  "Cad é do chaidreamh le Miss Yuen?"
  
  
  “Bhuail mé léi ar an eitleán go Amstardam, sin uile,” a d’fhreagair mé. “Ní raibh ionainn ach cairde, a Chigire.”
  
  
  “Níl aon rud gnáth faoin iarracht ar dhúnmharú, an tUasal Carter,” a dúirt sé. Stop sé chun toitín a lasadh, ach níor bhac sé ceann a thairiscint dom. “Agus conas a chuaigh tú isteach sa tír seo le hairm toirmiscthe? Ní mór airm tine a dhearbhú do chustam. Mar sin féin, níl aon eolas faoi seo sna leabhair chustaim, an tUasal Carter. Tada.'
  
  
  "Níor smaoinigh mé air sin," a dúirt mé, ag gáire. Níor lig siad dom fiú an fón a úsáid. Níor theastaigh uaim ach glaoch ar an ambasáid, a dhéanfadh teagmháil le Seabhac arís ansin agus an praiseach seo a réiteach dom gan lá a chur amú. Díreach mar atá anois, níor bhain mé amach Amstardam riamh mar a bhí beartaithe agam. Dá fhaide a bhí mé faoi choinneáil, is amhlaidh is mó ama a chaill mé agus is deacra a bhí mo mhisean. Ach ní raibh mé chun é a chur go léir i srón Shen agus a insint dó cén fáth go raibh Luger liom agus cén fáth a rinne duine éigin iarracht mé a lámhach an mhaidin sin.
  
  
  Meán lae a bhí ann cheana féin, ach ní raibh an chuma ar an scéal go raibh suim ag an gcigire i lón do cheachtar againn. Chuaigh Shen timpeall orm mar thíogair gafa i gcliabhán; lámha taobh thiar a chúl agus toitín ag crochadh idir liopaí tiubh. "Tá tú ag déanamh mo shaol an-deacair, an tUasal Carter," a dúirt sé. “Is cosúil go bhfuil níos mó eolais agat ar an ábhar seo ná mar atá agamsa.” Agus nílim sásta ar chor ar bith faoi."
  
  
  “Tá brón orm,” a dúirt mé, agus mo ghuaillí á chasadh agam.
  
  
  “Ní leor aiféala dúinne.”
  
  
  “Seo é an ceann is fearr is féidir liom a thabhairt. Oibrím do Sheanadóir de chuid na Stát Aontaithe, agus mar sin molaim duit díolúine taidhleoireachta a fháil..."
  
  
  "Slán cad?" - d'iarr sé i ton ceannais.
  
  
  Ní raibh mé ag iarraidh dul tríd sin, mar sin choinnigh mé mo bhéal dúnta agus mo shúile lag. Cén praiseach, shíl mé. Amhail is dá mba rud é nach raibh go leor fadhbanna agam cheana féin, caithfidh mé anois déileáil le póilíní na hÍsiltíre.
  
  
  Idir an dá linn, ní raibh aon tuairim agam cad a tharla d'Andrea, cár tógadh í, cén chóireáil a bhí á fáil aici faoi láthair, nó an raibh a riocht criticiúil. “Éist, a Sheáin, níl le déanamh agat ach glaoch gutháin amháin a dhéanamh agus ní bheidh baint ar bith agat leis seo. Ansin níl aon rud le himní ort a thuilleadh.”
  
  
  "Ó i ndáiríre?" “Gáire sé, amhail is nár chreid sé focal de.
  
  
  “Sea, i ndáiríre,” a dúirt mé, ag gríosadh m’fhiacla. - Diabhal é, a ghile. Usáid do chloigeann. Conas a d’fhéadfainn cailín a lámhach dá mbeinn in aice léi nuair a tharla sé?”
  
  
  “Ní chuirim an milleán ort as lámhach Miss Yuen,” a dúirt sé. “Níl suim agam ach i bhfaisnéis. Ach is féidir leat do ghuthán a úsáid. Glao gutháin amháin agus sin é.
  
  
  D'athraigh glao gutháin amháin gach rud.
  
  
  Ag a ceathair a chlog tráthnóna, d'fhill Wilhelmina ar a háit, slán sábháilte, i mo ghualainn. Bhí mé ann freisin, ag dul go dtí an t-ospidéal féachaint conas a bhí ag éirí le Andrea.
  
  
  Ní raibh Shen ag iarraidh ligean dom imeacht gan a thuilleadh ceisteanna a chur orm. Ach is féidir leis an Teach Bán roinnt brú a chur, go háirithe i dtíortha NATO. Agus ar deireadh, bhí an tUachtarán, agus ar ndóigh AH ag iarraidh go mbeadh eachtra idirnáisiúnta sna meáin a d'fhéadfadh mo chlúdach is déanaí a mhilleadh. Bhí a fhios ag Koenvaar gurbh é Golfield a chuir mé. Is mistéir fós cé a chabhraigh leis leis an bhfaisnéis seo, cibé acu ar thaitin liom é nó nár thaitin. Is cosúil nach raibh a fhios aige go raibh mé N3 freisin, a raibh sé de chúram orm ní hamháin diamaint a sheachadadh, ach freisin réabhlóid chontúirteach a chosc.
  
  
  Ar an mbealach go dtí an t-ospidéal stad mé in Óstán an Ambassade. Nuair a d’fhág mé oifig an Chigire Seán, ní raibh aon rún agam é seo a dhéanamh, ach tar éis athbhreithniú a dhéanamh ar imeachtaí na maidine seo, rinne mé cinneadh gasta. Bhí dhá charr póilíní fós páirceáilte taobh amuigh. Chuaigh mé gan aird. Nóiméad gairid ag an mbord agus ansin chuig mo sheomra. Sular fhág mé, splancscáileán mé roinnt uisce ar mo aghaidh, athrú go tapa isteach i seaicéad eile agus rith cíor trí mo chuid gruaige. Bhí cúpla duine ag fanacht le tacsaithe os comhair an óstáin, agus mar sin shiúil mé síos an chanáil chun tacsaí a ghabháil ag dul go dtí an t-óstán.
  
  
  Dúirt mé leis an tiománaí ainm an ospidéil a dúirt Sean gur tógadh Andrea chuige, agus le linn an tiomána rinne mé iarracht an ceann is measa de a chur as mo cheann. Dar leis na póilíní, bhí sí i riocht an-dona, agus chomh fada agus is féidir liom a insint, bhí mé freagrach as a riocht. Thóg sí an piléar i gceist dom.
  
  
  Bhuel, bhí rud amháin soiléir: ní raibh mé ag fágáil Amstardam inniu go dtí gur fhás mé péire sciathán.
  
  
  “Tá an Iníon Andrea Yuen á lorg agam,” a dúirt mé le leór an ospidéil.
  
  
  Thuig sé láithreach gur labhair mé Béarla, ach níor bhac sé leis. I gcás go leor daoine san Ísiltír, is dara teanga é an Béarla. Rith sé a mhéar síos liosta na n-othar, ansin d'fhéach sé suas le ceann de na habairtí is lú amused a chonaic mé le laethanta. “Tá brón orm, ach níl cead ag cuairteoirí an t-othar a fheiceáil. A riocht... conas is féidir liom a rá an bhfuil a riocht an-tromchúiseach?
  
  
  "Thar a bheith ríthábhachtach."
  
  
  “Sea, sin é an scéal.”
  
  
  — An bhfuil a dochtúir saor? “Ba mhaith liom labhairt leis más féidir,” a dúirt mé. "Feiceann tú, tá mé ag fágáil Amstardam ar maidin agus ní mór dom í a fheiceáil sula bhfágann mé."
  
  
  “Níl cead ag éinne léi anois,” d'fhreagair fear an dorais. “Tá sí i gcóma ó thug siad ar maidin í.” Ach cuirfidh mé glaoch ar an Dr Boutens, an dochtúir atá ag freastal uirthi. B'fhéidir gur féidir leis labhairt leat.
  
  
  Bhí Boutens ina fhear cáiréiseach timpeall daichead. Bhuail sé liom sa seomra feithimh thíos staighre, ach d'áitigh sé dom é a thabhairt go dtí a oifig ar an gceathrú hurlár den ospidéal.
  
  
  "An cara thú le Iníon Ewens...?"
  
  
  “A chara maith,” arsa mise. - Cé chomh tromchúiseach is atá a riocht, a dhochtúir?
  
  
  - Tá eagla orm go bhfuil sé an-tromchúiseach. Thaisceadh an piléar i lobe uachtarach na scamhóg clé. Ar ámharaí an tsaoil, níor bhuail sé artaire. Dá dtarlódh sé seo, bheadh sí tar éis bás laistigh de nóiméad.
  
  
  'Agus?'
  
  
  Ghluais sé isteach ina oifig mé agus thaispeáin sé cathaoir dom. “Mar thoradh air seo,” lean sé air, “chaill sí méid suntasach fola mar gheall ar fhuiliú inmheánach. Oibrímid uirthi ar maidin. Ach gnó an-deacair agus an-chontúirteach a bheidh ann, a dhuine uasail...
  
  
  “Carter, Nicholas Carter,” a dúirt mé, ag suí síos ar an gcathaoir in aice leis an mbord.
  
  
  bhrúigh Houtens luaithreadÚn i dtreo dom. Las mé toitín agus shéid mé scamall neirbhíseach deataigh isteach sa seomra. “Ba mhaith liom mo chuid billí leighis a íoc anseo sula bhfágann mé an tír,” a dúirt mé leis ar deireadh. “Bheadh sé sin an-deas,” a dúirt sé go macánta. "Ar ndóigh, ní raibh muid in ann an ghné seo den chás a phlé leis an Iníon Yuen mar tá sí i Bheirnicé ó tugadh isteach í, a fheiceann tú." Thuig mé gur beagnach a mharaigh Koenvar í. Agus níor chuir sé seo áthas orm ar chor ar bith. Faoi láthair, ní raibh mé in ann a dhéanamh ach a chinntiú go raibh a cuid billí íoctha agus go raibh a fhios aici conas dul i dteagmháil liom ... dá dtiocfadh sí slán as an obráid. Thug mé an Dr. Boutens, uimhir Ambasáid Mheiriceá. Dhéanfainn féin teagmháil leo freisin. Ag AH, tá cúlchiste agam le haghaidh éigeandálaí den sórt sin, agus ós rud é go raibh Andrea ar dhuine de na daoine a chonaic is neamhchiontach, bhí a fhios agam nach mbeadh aon fhadhb agam costais ospidéil a chlúdach tríd an tseirbhís. Bheadh teachtaireacht seolta agam freisin trína fhágáil ag an ambasáid, cé nach raibh aon smaoineamh agam an mbeinn in ann stad in Amstardam an dara huair ar mo bhealach ar ais go Meiriceá.
  
  
  Bhí gach rud fós i bhfolús. Ádh mór Andrea, rath nó teip mo mhisin, saol Ginny agus Mark Golfield, réabhlóid Neipealais, agus ansin Koenwar.
  
  
  Cé a d'fhostaigh sé? Bhí an fhéidearthacht ann fós, in ainneoin gach amhras a bhí orm, gur leis an Sherpas fós é. Agus má tá, d’fhéadfadh rud éigin a bheith tarlaithe do pháistí Ghallchóir. Rud nach raibh mé ag iarraidh smaoineamh air. Le Dia, ba mhaith liom go mbeadh na freagraí ar eolas agam. Ach go dtí gur shroich mé Kathmandu agus an bhialann Hut, bhí mé ag groping sa dorchadas. Mar sin chuir mé amach an toitín agus d'éirigh mé tuirseach. Shín an Dr. Boutens a lámh agus gheall sé mo theachtaireacht a chur in iúl do Andrea chomh luath agus a d’éirigh sí amach arís.
  
  
  -Cad iad na seansanna atá aici, a dhochtúir? - D'iarr mé, seasamh ag an doras.
  
  
  Chas sé agus thosaigh sé ag scrúdú a tairní bearrtha. Ar deireadh thug sé a radharc ar ais chugam. “Ní maith an rud é, an tUasal Carter,” admhaigh sé. “Beidh... conas a deir tú é i Meiriceá? Chun a bheith ar an imeall? Sea, creidim gur léiriú é seo. Fanfaidh sé ar an imeall go dtí gur féidir linn an piléar a bhaint go sábháilte. Agus ansin…” shrugged sé agus d'ísligh a shúile arís.
  
  
  "Agus ansin cad?" - Dúirt mé liom féin go bog. Dhún mé an doras agus shiúil síos an dorchla go dtí an banc na n-ardaitheoirí. Cibé rud a tharla sna laethanta amach romhainn, bhí mé meáite ar an scór a réiteach leis an Koenvar fealltach agus dothuigthe. Agus ní raibh sé seo ina bhagairt folamh nó díreach mian chiúin. Gealltanas a bhí ann. Fíric.
  
  
  Níorbh fhéidir liom é a chreidiúint, ach bhí na póilíní fós ar crochadh thart ar an óstán.
  
  
  Nach bhfuil aon rud níos fearr le déanamh acu? Shíl mé mar a d'íoc mé an tiománaí tacsaí agus chuaigh mé go dtí an t-óstán. Ach ag an mbealach isteach bhí trí Volkswagens bán agus slua aisteach ciúin daoine. Bhrúigh mé mo bhealach tríd an slua go dtí an doras imrothlach, ach stop póilín a bhí ina sheasamh díreach lasmuigh den bhealach isteach.
  
  
  “Níl cead ag aon duine dul isteach, a dhuine uasail,” a dúirt sé in Ollainnis.
  
  
  “Tá mé ag fanacht in óstán,” a dúirt mé. - Cad atá ar siúl, a oifigeach?
  
  
  D'ísligh sé a ghuth, cé gur tháinig an méid a bhí sé ag iarraidh a rá go tapa soiléir dom. Is é an pointe ná go ndearna duine iarracht níos lú ná uair an chloig ó shin an t-óstán a shéideadh suas go sábháilte. Gortaíodh an bainisteoir beagáinín agus gortaíodh fear an dorais go dona ag an bpléasc. Chonacthas beirt fhear ag rith ó láthair an phléasctha, cé go raibh éalú uathu faoin am a tháinig na póilíní agus an otharcharr.
  
  
  "Ah, an tUasal Carter... shíl mé go mbuailfinn leat luath nó mall."
  
  
  D'fhéach mé thar mo ghualainn agus frowned. D'éirigh an Cigire Sean amach as an slua agus chuir sé a lámh ar mo ghualainn. Níorbh é an comhartha ba chairdiúla a d'fhéadfainn a shamhlú.
  
  
  -Cad is féidir liom a dhéanamh duit, a Sheáin? - Dúirt mé, ag iarraidh fanacht socair.
  
  
  “Táim an-aisteach go bhfuil na deacrachtaí seo ag cur brú ort, an tUasal Carter,” a dúirt sé le leid arrogance ar a bheola. “Ar dtús chuir sniper lámhaigh ort ar maidin. Ansin tarlaíonn pléascadh ag d’óstán. An-súimiúil. Agus an-dona. Tá súil agam go bhfuil sé beartaithe agat an Ísiltír a fhágáil go luath. Feictear dom go dtugann tú rud áirithe leat... déarfainn, trioblóid... cibé áit a théann tú.
  
  
  “Níl a fhios agam cad atá tú ag caint faoi, a Sheáin,” arsa mise. “Chuaigh mé go dtí an Wilhelmina Gasthuis Hotel chun a fheiceáil conas a bhí ag éirí le Miss Yuen.”
  
  
  - Cad faoi do chailín...? d'iarr sé. Níor fhág fuaim a ghutha rud ar bith don tsamhlaíocht.
  
  
  “Tá mo chailín,” arsa mise, “an-dona. "Tá máinliacht uirthi ar maidin."
  
  
  "Agus cá mbeidh tú maidin amárach, más féidir liom a iarraidh, an tUasal Carter?"
  
  
  “Amach as an tír, a Chigire. Agus má ligfidh tú mo leithscéal anois, tá go leor le pacáil agam. Theastaigh uaim casadh timpeall, ach bhí a lámh ar mo ghualainn fós aige. "Táimid ag faire ort, an tUasal Carter," a dúirt sé roimh bhaint a lámh. “Agus go han-chúramach, an bhféadfainn a chur leis, is cuma cad a cheapann an Oifig Eachtrach.”
  
  
  - An rabhadh é seo, a Chigire? Nó bagairt?
  
  
  “Fágfaidh mé dhuit é, an tUasal Mac Artúir,” d’fhreagair Sean. "Fágann mé an léiriú suas duit."
  
  
  Shiúil sé ar shiúl agus ar deireadh d'éirigh liom dul isteach tríd an doras imrothlach. Níorbh fhéidir liom mo shúile a chreidiúint.
  
  
  Crios tubaiste a bhí san fhorhalla.
  
  
  Má scuab mé leataobh an slua na n-aíonna scanraithe ag iarraidh díliostáil, bhí gach rud ar fud an tábla scriosta go hiomlán. Ní raibh aon rud le fios go raibh gach rud imithe go réidh níos lú ná uair an chloig ó shin.
  
  
  Beidh lucht riaracháin an óstáin sásta a chloisteáil go bhfuil mé ag fágáil, shíl mé, ag brú an cnaipe in aice leis an ardaitheoir le mo mhéar. Ba chosúil go dtógfadh an carr ardaitheoir roinnt uaireanta an chloig chun an stocaireacht a bhaint amach. Nóiméad ina dhiaidh sin theith mé síos an dorchla go dtí mo sheomra.
  
  
  Bhí mé ag súil leis an gceann is measa agus sin go díreach a fuair mé. Bhí an leaba iompú bun os cionn, bhí an tocht stróicthe ar gach taobh cosúil le corp loit. Bhí na tarraiceáin go léir tarraingthe amach agus bhí a n-ábhar scaipthe ar an urlár. Bhí na héadaí a crochadh mé sa closet scaipthe ar fud an tseomra.
  
  
  Dhún mé an doras i mo dhiaidh agus shiúil isteach sa seomra folctha, leath ag súil le teachtaireacht de chineál éigin a fháil ar an ... scáthán comh-aireachta leigheas, scrawled sa dúch is melodramatic imaginable, i fola. Ach ní raibh aon rud: gan leideanna, gan aon rabhadh scríofa hastily.
  
  
  Go han-chúramach, rith mé an lann Hugo feadh imeall na comh-aireachta agus tharraing mé amach go mall é as an gcuas sa bhalla tíl. Ar deireadh, nuair a bhí sé go léir scaoilte go leor, chuir mé an stiletto ar ais ina sheath agus ansin bhain mé an bosca miotail beag go cúramach.
  
  
  Don chéad uair an lá sin fuair mé miongháire orm. Rinneadh feadán alúmanaim le cruthanna diamanta a thapáil chuig balla cúil an phoill dhronuilleogaigh gan phéinteáil. Bhain mé an téip agus dhíscriúnaigh mé an caipín as an muinchille. Bhí flashes geala solais ag splancadh os mo chomhair mar lasán solais. Na diamaint sparkled i ngach dath an tuar ceatha, na céadta carats, amh, áilleacht nádúrtha. Bhí an éifeacht hypnotic. Ar feadh tamaill lean mé ag breathnú ar na clocha amhail is dá mba naofa iad. Ansin chuir mé an sealbhóir toitíní i gcruth todóg i mo phóca agus chuir mé an trealamh garchabhrach in áit. Níl tú dúr, a Koenvar, shíl mé. Ach ní genius tú ach an oiread.
  
  
  Bhí mo chinneadh chun stop a chur óstán tapaidh roimh dul chuig an ospidéal níos cliste fós ná mar a d'fhéadfadh mé a shamhlú ag an am. Agus ag an nóiméad sin níor iarr mé ar an mbainisteoir an sábháilte a oscailt dom, mar shíl mé go mbeadh Koenvaar séideadh suas é. Mar sin féin, bhí a fhios agam go raibh orm a bheith chomh cúramach agus is féidir. Bhí a dhóthain ama aige teacht ar an tátal gur chuir mé na clocha sa chró, agus ba dhóigh leat go raibh fhios agam an áit ab fhearr len iad a chur.
  
  
  Mar sin leag mé go cúramach na clocha taobh thiar den trealamh garchabhrach sula ndeachaigh mé chuig an ospidéal chun fiosrú a dhéanamh faoi riocht Andrea. Bhí mo bhuille faoi thuairim sona sásta, agus chuaigh gáire dorcha trasna mo bheola agus mé ag atheagrú an tseomra. Scrios Koenvahr mo mhála taistil, ach níor aimsigh sé an spás folamh cliste a bhí déanta ag na hinnealtóirí ag AH dom. Bhí súil agam go raibh na hoifigigh custam anseo díreach chomh dall céanna. Mar mura mbeadh... go maith, is dócha go mbeadh orm ullmhú chun labhairt leis an gCigire Seán arís.
  
  
  Tar éis dom mo chuid rudaí a bhailiú ar ais, shuigh mé ar imeall na leapa agus phioc mé suas an fón. Thóg an comhrá timpeall fiche nóiméad. Agus nuair a tháinig an t-am, phléasc a ghuth i mo chluasa le coirt chomh fí le buille piléar mór-chaighdeán. "Cad é an diabhal atá ar siúl, a N3?" Scairt seabhac.
  
  
  “Deacrachtaí, seachghalair,” a dúirt mé chomh ciúin agus is féidir.
  
  
  “Bhuel, is féidir le leathcheann ar bith é sin a insint dom,” a chrom sé. “Ní raibh mo ghuthán dearg ina thost ar feadh an lae.”
  
  
  Ba é an guthán dearg a bheolíne chuig an Teach Bán, agus níor bhraith sé go raibh an t-ádh sin air. Ghlac mé anáil dhomhain agus chuaigh mé isteach air, mar a déarfá, suas go dtí mo mhuineál. Dúirt mé le Seabhac cad a tharla ón tús.
  
  
  "Cé hí an bhean seo a bhí beagnach lámhaigh?" d'fhiafraigh sé cathain a mhínigh mé cad a tharla le tríocha sé huaire an chloig anuas.
  
  
  “Ar an eolas...” a dúirt mé.
  
  
  “Ar an eolas... mo thóin, Carter,” a bhéic sé. 'Féach. Níor chuir mé ar thuras tú chun fraochÚn a phiocadh suas agus gach rud a mhilleadh ..."
  
  
  - Tá a fhios agam, a dhuine uasail.
  
  
  “Bí níos mó airdeallach ansin amach anseo. Agus ná cuir an milleán orm as mo ghiúmar, a Chartúir. Ach inniu tá fearg mhór orm ó gach taobh. Tá an chuma ar an scéal go bhfuil sé beartaithe ag na buachaillí seo i mBéising a n-inliú bliantúil a dhéanamh ar theorainn Neipeal. Caithfidh Sherpa a bheith ar neamh, lena chairde níos lú ná sé mhíle ón teorainn.
  
  
  "Cad é mo mhisean..."
  
  
  “Tá sé níos práinní fós,” a dúirt sé. - Bhuel, Nick. Céard faoi…"
  
  
  “Rinne siad iarracht briseadh isteach san óstán uair nó dhó ó shin.”
  
  
  'Agus?'
  
  
  - Tá sé ceart go leor, a dhuine uasail. Amárach fágfaidh mé ar eitleán chomh luath agus a cheannaím ticéad.”
  
  
  - Sin é a theastaigh uaim a chloisteáil. Féach, rinneadh teagmháil le Golfield arís. Dúirt sé leo go raibh tú ar do bhealach. Dúirt siad leis go bhfágfaidís teachtaireacht duit ag - chuala mé é ag rummaging trí roinnt páipéir - ag Óstán an Campa, Maroehiti 307, in aice le Cearnóg Durbar i Kathmandu. Chomh fada agus a thuigim, is áit hippie é seo i lár na cathrach. Mar sin...'
  
  
  “Coinnigh do shúile ar oscailt,” chríochnaigh mé an abairt.
  
  
  'Díreach.'
  
  
  — Tráthnóna amárach ba chóir dom a bheith i Kathmandu. Tógann an eitilt ó dhá uair déag go ceithre huaire déag. Ansin, má tá aon treoracha breise agat dom, a dhuine uasail, fanfaidh mé ag an Intercontinental.
  
  
  'Ceann amháin?'
  
  
  - Tá, máistir.
  
  
  “Sin é ba mhian liom a chloisteáil,” a d’fhreagair sé, ag gáire go ciúin. “Chomh maith le sin, nuair a fhilleann tú, beidh neart ama agat le haghaidh gníomhaíochtaí dá leithéid.”
  
  
  "Go raibh maith agat a dhuine uasail".
  
  
  - Bíodh turas deas agat, a Nick. Dála an scéil, an raibh sí go hálainn?
  
  
  'An-mhaith.'
  
  
  'Shíl mé amhlaidh.'
  
  
  Tar éis dom crochadh suas, chinn mé dinnéar a bheith agam san óstán seachas áit éigin ar an tsráid. Anois agus an namhaid tar éis dul i muinín an bhuama don uair dheireanach, níorbh fhéidir a thuar cad iad na cleasa eile a bhí aige. Ar dtús, bhí post agam. Ba é an t-aon bhealach chun é seo a chríochnú ná Amstardam a fhágáil. ..beo...
  
  
  
  
  Caibidil 7
  
  
  
  
  
  Ní raibh ach bealach amháin le dul ó Amstardam go Kathmandu - trí Kabul, príomhchathair iargúlta na hAfganastáine. Agus é seo á fhios agam, bhí áirithintí déanta agam cheana féin ag an Intercontinental, mar a dúirt mé le Seabhac. Ba é an t-aon rud a theastaigh uaim aire a thabhairt dó ná mo thicéad eitleáin.
  
  
  An mhaidin dár gcionn bhí bricfeasta an-mhór agam mar réamhchúram. Thug an maid tráidire le huibheacha, cineálacha éagsúla cáise Ollainnis, liamhás, ceithre shlisne tósta le im, subh agus rollaí milse. D'ith mé gach rud a chuir sí romham agus nigh mé síos é le dhá ghloine bainne reoite. Bheadh aon mháthair bródúil as mac den sórt sin a bheith aici. Níor ól mé caife. Mar sin féin, bhraith mé go maith go leor agus bhí sé go díreach cad a bhí mé ag iarraidh.
  
  
  Nuair a baineadh an tráidire, lean mé orm ag cóiriú. Shleamhnaigh mé amach as an óstán tríd an doras cúil. Ní raibh aon rún agam seans eile a thabhairt do Koenvaar díriú orm mar a rinne sé an lá roimhe. Bhí foirgneamh KLM suite ar chearnóg an mhúsaeim, timpeall cúig nóiméad déag ón óstán. Bhí na beanna ag súil le solas geal na gréine, ach ní raibh solas miotail ná frithchaitheamh ó bairille raidhfil sniper. Mar sin féin, lean mé ag déanamh monatóireachta ar mo thimpeallacht. Chiallódh míchúram bás áirithe, mar bhí mé cinnte nár fhág Koenvar an chathair agus nach raibh sé chun éirí as tar éis gach iarracht a rinne sé chun na seoda a fháil.
  
  
  Mar sin féin, níor chuir aon rud isteach ar áilleacht an lae ach amháin mo imní faoi riocht Andrea Yuen. Ag an nóiméad sin, agus mé ag siúl ar feadh an Spiegelstraat, lean mo smaointe ag dul timpeall ar an oibríocht a bhí ar siúl anois i Wilhelmina Gastuis.
  
  
  Agus bhí Koenvar áit éigin sa chathair ag fanacht liom. Más rud é amháin go raibh a fhios agam nuair a. .
  
  
  Chuir mé suíochán in áirithe le KLM ar an eitilt Amstardam-Tehran-Cabúl, a d'imigh ar leathuair tar éis a trí an lá céanna. Mar gheall ar an difríocht ama san oirthear, ní thiocfaidh mé go Cabúl go dtí an mhaidin dár gcionn. Ach mura dtógfaidh mé an eitilt seo, beidh mé i bhfostú in Amstardam don chuid eile den tseachtain. Mar sin chuir mé mo thicéid in áirithe agus thóg mé tacsaí ar ais go dtí an t-óstán.
  
  
  Sheas an bainisteoir taobh thiar de chuntar iompaithe le paiste súl thar shúil amháin agus lámh amháin i sling. Dá bhféadfadh cuma mharú, bheadh mé marbh i dhá soicind. “Ní gá dom a rá leat, a Uasail Carter,” a dúirt sé, agus é ag tógáil mo chuid airgid, “nach mbeidh fáilte romhat chuig an óstán má fhilleann tú choíche ar Amstardam.”
  
  
  “Ní raibh mé ag súil le rud ar bith níos lú,” a dúirt mé le gáire crua. Ansin chuaigh mé thuas staighre chun leanúint ar aghaidh ag fáil réidh.
  
  
  Chonacthas dom go raibh sé níos fearr dul díreach go Schiphol ná am a mharú ag an óstán, agus mar sin d'ullmhaigh mé gach rud le haghaidh imeachta. Bhain mé úsáid as an slí amach ar ais arís agus d'fhág mé an t-óstán tríd an alley taobh thiar. Go dtí seo chomh maith, shíl mé.
  
  
  Ní raibh aon chéim i mo dhiaidh, gan scáthanna a tháinig ar an saol i bhfaiteadh na súl. Bhí boladh truflais neamhbhailithe ar an alley, ach níor chuaigh Koenvar i bhfolach taobh thiar de channaí bruscair chun mé a ghearradh síos lena lámhach. Tharraing fuaim na ngluaisteán amach anseo mé sa treo seo agus mhaolaigh mé mo chiall. Rinne mé deifir sa treo sin, ag iarraidh dul isteach i suíochán cúil tacsaí agus imíonn siad isteach i slua torannach Schiphol.
  
  
  Ar feadh tamaill, bhí an chuma ar an scéal go raibh gach rud ag dul de réir an phlean agus gan stró. Níor fhéach aon duine orm fiú agus mé ag glaoch ar tacsaí agus dhún an doras i mo dhiaidh.
  
  
  “A Schiphol, le do thoil,” a dúirt mé leis an tiománaí, fear óg curly-haired a raibh an dá lámh ar an roth stiúrtha agus an dá shúil ar an scáthán rearview.
  
  
  'Sasannach?' - d'iarr sé agus muid chumasc i trácht trom.
  
  
  "Meiriceánach".
  
  
  “Go hiontach,” ar seisean. - Ansin labhraíonn muid Béarla. Teastaíonn cleachtadh uaim; go luath beidh mé ag dul go Meiriceá. An bhfuil tú ag fágáil Amstardam inniu?
  
  
  Buíochas le Dia, shíl mé. Ansin os ard: “Sea, tráthnóna inniu.” Agus mé ag labhairt, choinnigh mé mo shúile ar na gluaisteáin agus na trucailí taobh thiar dínn. “An mbíonn an trácht anseo i gcónaí mar seo?”
  
  
  'Ní i gcónaí. Ach tógfaidh mé na bóithre tuaithe,” a d’fhreagair sé, ag casadh ar an gcéad solas tráchta eile. Sin nuair a thuig mé go raibh an smaoineamh iontach seo ag duine éigin eile. Chinn mé mo bhéal a choinneáil dúnta go dtí go raibh mé cinnte go raibh muid á leanúint. Bhí sé an-chosúil mar gheall ar mar a d'iompaigh mo thiománaí ar chlé, rinne tiománaí an Renault gorm dorcha an t-ainliú céanna a bhí cuma neamhdhíobhálach don duine. Níorbh fhéidir a rá cé a bhí ag tiomáint an ghluaisteáin. Bhí an ghrian ag taitneamh ina shúile, agus ní raibh sa windshield ach dromchla glowing, go héifeachtach i bhfolach a aghaidh agus a chéannacht. Murab é Koenvaar a bhí ann, b’é duine a d’oibrigh dó, mar tar éis ceithre chúinne as a chéile bhí an Renault gorm fós taobh thiar dínn, pé acu ar thaitin sé liom nó nár thaitin. Ducked mé síos agus chlaon i dtreo an tiománaí. “Tá brón orm as an oiread sin trioblóide a chur ort,” thosaigh mé. "Cén trioblóid?" a dúirt sé le gáire. “Taistealaim go Schiphol agus ar ais deich n-uaire le paisinéirí. Fadhb ar bith, muinín dom.
  
  
  “Tá amhras orm go bhfuil tú ag iompar paisinéirí géarleanúna,” a d’fhreagair mé.
  
  
  'Agus cad?'
  
  
  “Táthar ag faire orainn. Tá géarleanúint á déanamh orthu. Féach sa scáthán rearview. Féach ar an Renault gorm sin?
  
  
  'Nach cuma?' a dúirt an tiománaí, fós unimpressed. “Tá sé ag teacht chugainn ó Shráid Rosengracht.”
  
  
  “Tá tú ag magadh, a ghile,” a dúirt sé i Meiriceá foirfe. "Cad é seo ar aon nós?" Shíl mé go n-éireodh go maith leis i San Francisco.
  
  
  “Is magadh contúirteach é,” a dúirt mé le gáire gan greann. "Má bhuaileann tú an slacker seo, beidh tú a thuilleamh caoga guilders."
  
  
  Is léir gur chaith an tiománaí go leor ama le hippies Meiriceánacha mar gur chrom sé agus dúirt, “Cac, a dhuine. Tá tú aclaí.' Ansin bhrúigh sé an pedal luasaire agus rushed muid ar aghaidh.
  
  
  Thóg sé an chéad chúinne eile ar níos lú ná ceithre roth, ach ní raibh an Renault ar tí éirí as chomh tapaidh. Screeched sé thart ar an choirnéal agus ruaig orainn síos sráid caol cobblestone in aice le lár na cathrach. Bhreathnaigh mé ar ais, ach fós ní raibh mé in ann a fheiceáil cé a bhí ag tiomáint.
  
  
  Níor coinníodh na diamaint i dtaisce. Ní raibh siad greamaithe leis an trealamh garchabhrach ach an oiread. Bhí orm fáil réidh le Koenvaar, nó cibé duine a bhí ag tiomáint an Renault sin, nó d’fhéadfadh rudaí éirí an-ghránna do bheartas eachtrach na Stát Aontaithe agus do shlándáil na hIndia, gan trácht ar bheirt pháistí Golfield. “An bhfuil sé fós taobh thiar dínn?” - d'fhiafraigh an tiománaí le leid de nervousness ina ghuth.
  
  
  “Diabhal é, tá sé fós taobh thiar dínn,” adeir mé. -Nach bhfuil tú in ann dul beagán níos tapúla?
  
  
  - Tá mé ag iarraidh, a dhuine. Ní Foirmle 1 í seo, má tá a fhios agat cad atá i gceist agam."
  
  
  - Sea, tuigim cad atá i gceist agat. Agus nach bhfuil sé spraoi. D’fhan mé chomh híseal agus a thiocfadh liom, ag coinneáil mo shúile ar an Renault ag rásaíocht tríd na sráideanna taobh thiar dínn. Chuaigh mo thiománaí i léig amhail is go raibh sé ag tiomáint loinge bearrtha isteach sa chuan, ach níor thug sé sin ach luaidhe fiche nó tríocha slat dúinn.
  
  
  Bhí muineál an tiománaí tacsaí aimsir mar earraigh, agus coirníní allais ag rith síos collar a léine. Níos tapúla, níos tapúla, shíl mé. Tar ar. Ach rinne an buachaill gach rud a d'fhéadfadh sé. Cén fáth nach raibh na póilíní tagtha chugainn fós, ní raibh am agam fós smaoineamh air, mar ag an nóiméad sin thit an Renault isteach i gcúl an tacsaí. Chaill an tiománaí smacht, rinne sé cúram suas an cosán, chaill sé aghaidh siopa mór orlach, agus ansin chríochnaigh sé ar ais i lár na sráide.
  
  
  “Tá sé seo ag dul ar mire mé, a dhuine,” a bhéic sé, agus é ag sméideadh ar an roth stiúrtha.
  
  
  “Buail liom ag an gcéad chúinne eile,” adeir mé ar ais, ag ceapadh go mb’fhearr dhom dul im’ aonar agus im’ chois. Rug mé ar imeall an suíocháin tosaigh le mo neart go léir agus an Renault buailte linn don dara huair. Chaill muid fender, taillight agus cuid den tuairteora. Chas an tiománaí an roth stiúrtha amhail is dá mbeadh sé ag imirt roulette, ag iarraidh U-chasadh contúirteach a dhéanamh le súil go gcuirfí réidh leis an Renault go deo agus é a chaitheamh amach. Bhí muid arís i lár na cathrach agus ag tiomáint ón aerfort, ní i dtreo. Sheiceáil mé m'uaireadóir. Cúig nóiméad tar éis a deich a bhí sé.
  
  
  Bhí na sráideanna cúnga, cúnga a bhfuil cur síos orthu sna bróisiúir turasóireachta ag sileadh ar an dá thaobh. Tithe scruffy le fuinneoga quaint, fuinneoga siopa ildaite - bhí sé seo go léir mar chuid den maisiúchán gan chuireadh.
  
  
  -Cá bhfuil an ifreann againn? Screamed mé é, go hiomlán disoriented. “Farraige,” ar seisean. bhí a ghuth ard agus frantic anois.
  
  
  'Cá háit?'
  
  
  “Ziedijk, a Zidijk,” a bhéic sé. “I gceantar an tsolais dhearg. Agus mar sin scaoilim leat. “Ní James Bond mé, a dhuine,” a dúirt sé, ag mionnú os ard agus é ag iarraidh droichead a thrasnú nach raibh ann ach do rothaithe agus do choisithe, ní do charranna.
  
  
  Botún mór a bhí ann.
  
  
  Chuaigh an Renault i dteagmháil linn cosúil le tarbh feargach, diongbháilte an jab a chríochnú. Sular shroich sé lár an droichid, thit an tacsaí isteach i tailspin fealltach mar thoradh ar bhrú ó Renault ón taobh thiar. Chuaigh muid isteach i tailspin agus ní raibh aon rud a d'fhéadfadh muid a dhéanamh faoi.
  
  
  “Tá muid ag fucking ag titim,” adeir an tiománaí tacsaí agus é ag streachailt le smacht a fháil ar an gcarr arís.
  
  
  Ní fhéadfadh sé.
  
  
  An chéad rud eile a bhí ar eolas agam, bhíomar i lár canála.
  
  
  Bhí spléachadh ar an spéir ghorm shoiléir, aghaidheanna cloiche na dtithe canála ón seachtú haois déag, agus ráillí iarainn saoirsithe síondaite ar dhroichead. Bhuaileamar san uisce ansin, fós gar do 40 msu. Bhrúigh mé mo cheann le mo ghlúine agus luigh an carr i gcoinne na dtonnta olacha a bhí ag splancadh timpeall orainn. Ar ámharaí an tsaoil, dúnadh na fuinneoga agus ba chosúil go raibh an carr ar snámh. Dá mbeadh a mhalairt de chás ann, bheimis i bhfad níos measa as.
  
  
  Bhuail an tiománaí a cheann ar an roth stiúrtha agus chaill sé Chonaic. Chlaon mé ar aghaidh agus mhúchadh an t-inneall díreach mar a bhris piléar an windshield agus shards gloine ag cur báistí síos ar an suíochán tosaigh. Chuaigh fuil isteach i mo shúile nuair a bhrúigh mé an tiománaí agus brú orm arís. Chríochnaigh piléar eile an post, agus ní raibh aon rud fágtha den windshield ach cúpla blúirí géara timpeall an imill.
  
  
  Ní raibh Koenvar feicthe agam fós, ach ní raibh mé chun suí thart agus fanacht le duine éigin a ghabháil linn. Agus ciallaíonn an teagmháil is déanaí leis na póilíní go bhfuil mo chuid fadhbanna i bhfad ó bheith thart, go háirithe má fhaigheann Sean an ghaoth ón eachtra is déanaí seo. Mar sin d’fhan mé amach as an tine chomh maith agus a d’fhéadfainn agus rinne mé iarracht machnamh a dhéanamh ar rudaí. Bhí mé cinnte go gcloisfinn fuaim siren póilíní tráth ar bith. Ach ina dhiaidh sin níor chuala mé ach brag géar agus piléar eile ag polladh díon an tacsaí. Bhí orm beart a dhéanamh, is cuma cé chomh dainséarach a bhí sé.
  
  
  Má d'oscail mé an doras, líonfadh an carr láithreach le huisce. Ní raibh mé ag iarraidh saol an tiománaí tacsaí ar mo choinsiasa agus é gan aithne sa suíochán tosaigh. Mar sin, rolladh mé síos an fhuinneog agus súil le haghaidh an chuid is fearr. Snámhfadh an mála cáipéisí ar feadh cúpla nóiméad ar a laghad, toisc gur cineál taiscumar aeir a bhí san urrann dúnta. Thit sé amach an fhuinneog ar dtús. Chaith mé roinnt airgid ar an suíochán tosaigh agus shleamhnaigh ar ais go dtí an fhuinneog. Ansin ghlac mo cheann agus guaillí, agus ansin an chuid eile de mo chorp, an bealach céanna le mo mhála cáipéisí.
  
  
  Koenvaar - fós ní raibh mé cinnte an é an té a bhí ag tiomáint an Renault, is cosúil nár thug sé seo faoi deara, ós rud é nach raibh aon shots fired nuair a bhain mé amach as an gcarr. D'fhan sé contúirteach agus deacair, ach d'éirigh liom agus d'ullmhaigh mé folctha oighir a ghlacadh. Ansin tháinig an tumadóireacht agus bhuail mé an t-uisce cosúil le leanbh ag léim isteach i lochán fuar.
  
  
  Bhí sé díreach chomh fuar agus a bhí mé ag súil.
  
  
  Tharraing mo chuid éadaí anuas mé, ach rug mé greim ar mo mhála cáipéisí agus shnámh mé go dtí an droichead. Chlaon roinnt daoine a bhí ag dul thar an ráille agus d’fhéach siad ar mo dhul chun cinn, ag scairteadh focail spreagtha amhail is gur lucht féachana iad ag comórtas snámha. Ach níorbh é seo a bhí uaim ar chor ar bith; is cinnte go dtarraingeodh an slua aird póilín aisteach.
  
  
  Bhí obair bhrící an droichid rófhás agus sleamhain. Rinne mé iarracht teacht ar rud éigin le greim a fháil air, rud éigin le tarraingt orm féin. Ag an nóiméad sin chuala mé caoineadh na mbonn, mar a bhí eagla orm. Bhí gach soicind luachmhar, mar dá nglacann na póilíní mé sular ghabh mé m'eitleán agus go n-éalódh mé, thiocfadh Koenvaar chun cinn arís as an troid. Dhreap mé suas mar sin, rud nach bhfuil éasca leis an mála cáipéisí atá curtha faoi mo lámh.
  
  
  Ansin thug mé faoi deara rud éigin nár thug mé faoi deara roimhe seo, sean staighre meirgeach i gcoinne bhalla an daingne ar an taobh eile den droichead. Plunged mé ar ais isteach san uisce dorcha. Bhí mé ag streachailt tríd an uisce olach agus smionagar, leath blinded ag an fhuil fós ag sileadh isteach i mo shúile. Agus mar sin shroich mé an chéim íochtair den staighre ar deireadh. Ina dhiaidh sin thóg sé díreach os cionn dhá nóiméad orm dul ar ais go talamh tirim.
  
  
  Ar ndóigh, bhí na póilíní Amstardam Volkswagen páirceáilte i lár an droichid. Tháinig méadú ar líon na ndaoine a bhí ag dul thart. Bhí daoine ag scairteadh agus ag pointeáil ar an tacsaí ar snámh ag bun an droichid ina raibh mé ag ceapadh. Bhí duine de na hoifigigh ag snámh i dtreo an tacsaí cheana féin. Rith mé, gan rún agam suí agus fanacht le cuireadh chuig an stáisiún póilíní.
  
  
  Bhí mé sáithithe go dtí an craiceann. Ba é an chéad rud ba ghá dom a dhéanamh ná roinnt éadaí tirime a fháil, agus mar sin d'fhéach mé timpeall le haghaidh comhartha a dúirt "Laundromat."
  
  
  Ach in ionad é seo nó rud éigin cosúil leis agus chomh héifeachtach céanna a aimsiú, fuair mé an marfach i bhfolach i scáthanna tithe, as radharc na bpóilíní.
  
  
  Luckily, chonaic mé é sula bhfaca sé mé. Dá mbeadh an bealach eile thart, éireodh rudaí i bhfad níos casta ná mar a bhí siad cheana féin. Duine eile seachas Koenvar a bhí ann: duine eile dá chomrádaithe. Bhí cuma iar-mhairnéalaigh mhatánach ar an gceann seo, le cluasa cóilis, srón briste agus gunnán S&W Model 10.A. Ní raibh mé ag iarraidh argóint a dhéanamh le huimhir 38, agus mar sin chuaigh mé isteach i bpóirse tí éigin in aice leis an gcanáil.
  
  
  — An bhfuil tú ag lorg duine go háirithe? Guth go tobann a dúirt i mo chluas, agus an teanga fliuch flickering ina dhiaidh sin.
  
  
  Chas mé thart agus fuair mé mé féin duine le duine le bean óg ag caitheamh go leor blush agus wig blonde. Loisg sí a cuid fiacla agus í ag gáire agus, trí chliceáil ar a teanga, chuaigh mé níos faide isteach sa phóirse dorcha. Bhí dearmad déanta agam gurbh é seo croí cheantar an tsolais dheirg, ach anois chuimhnigh mé air agus thosaigh plean eile ag cumadh i m’intinn.
  
  
  'Cé mhéad?' - D'iarr mé gan cur amú a thuilleadh ama. Bhí sé 11:03 am. D’éirigh m’eitleán ag 1:30. Luaigh an ticéad go soiléir rabhadh nach mór do phaisinéirí a bheith ag an aerfort uair an chloig ar a laghad roimh imeacht. Mar sin bheadh sé ar an imeall, ní raibh aon amhras faoi.
  
  
  “Tríocha guilders duit... gan a thuilleadh moille,” a dúirt sí gan leisce. Is léir nach ndearna m'éadaí fliucha agus an osna i mo cheann tada léi.
  
  
  "Beidh mé a thabhairt duit caoga má dhéanann tú rud éigin dom."
  
  
  "Braitheann sé," d'fhreagair sí cosúil le duine gairmiúil fíor.
  
  
  Chuaidh mé go himeall an phóirse í agus dhírigh mé ar chomhchoirí Koenvar; d'éirigh a gunnán S&W as a sheaicéad garbh olann. - An bhfeiceann tú an fear sin a bhfuil srón briste agus aghaidh brúite air?
  
  
  "Ní hionann tú agus an triúr againn, an bhfuil?" - a dúirt sí le hús soiléir nó le disgust soiléir, mar gur fhan an abairt ar a aghaidh dothuigthe.
  
  
  Chroith mé mo cheann. “Níl uaim ach go rachfá agus labhairt leis, seachrán a chur air go dtí go n-imeoidh mé.” Tuigeann tú?' Chaith mé an fhuil ó mo aghaidh. Thuig sí gach rud láithreach agus dúirt: "Ar ndóigh, le haghaidh seachtó cúig guilders."
  
  
  “Céad cinntigh go bhfuil jab maith á dhéanamh agat.” Slí amháin nó slí, seachrán a aird.
  
  
  Ghlac sí é beagnach mar insult pearsanta. Ach d’athraigh airgead go mór í. Líon sí an t-airgead isteach ina bra amhail is dá mbeadh sí ag tógáil candy ó leanbh. Ag croitheadh a cromáin go léiritheach, shiúil sí amach ar an tsráid, réidh chun a páirt a ghlacadh chomh fada agus is féidir. Mura n-oibreodh an cleas beag seo, bheadh mo lámha lán i ndáiríre mar bhí Wilhelmina chomh fliuch agus a bhí mé. Chomh fada agus a bhí sí fliuch, bhí sí useless. Agus anois ní raibh aon am chun é a thógáil óna chéile, wipe sé tirim, agus ansin é a chur ar ais le chéile.
  
  
  Bhí ort a bheith ag brath ar do intleacht, do lámha nochta, agus b'fhéidir, más gá, Hugo. Ach níor theastaigh uaim aon chuid de a úsáid má bhí sé suas fúmsa. Chomh fada agus a imríonn mo bhronntanas a sheol Dia a pháirt go maith sna céadta liathróid, níl le déanamh agam ach laundromat a aimsiú.
  
  
  Ó timpeall an chúinne den phóirse bhreathnaigh mé uirthi ag siúl síos an tsráid, réidh chun a ról a imirt.
  
  
  Ar dtús ba chosúil nach dtitfeadh comhchoirí Koenvaar air. Dúirt sé rud éigin san Ollainnis, na focail ró-i bhfad i gcéin le tuiscint. Ach labhair a ghníomhartha díreach chomh soiléir agus beagán níos déanaí rinne sé gach rud an-soiléir dom. Chonaic mé é á bhrú uaidh le brú garbh neamhchairdiúil. Ar ámharaí an tsaoil, bhí sí cróga agus ní raibh sí chun ligean di féin a bhrú ar shiúl. Rith sí a méar suas agus síos a dhroim agus sheas os a chomhair, bac a radharc. Tá mé ag fanacht le seo. Rith mé amach as an bpóirse, gan stopadh go dtí gur shroich mé sábháilteacht an alley trasna na sráide.
  
  
  Ba chóir go mbeadh gach rud imithe go maith.
  
  
  Ach ní mar sin a bhí an scéal.
  
  
  Bhí mé leath bealaigh síos an tsráid nuair a tharraing adharc carr hoarse aird an villain. D'fhéach sé thar a ghualainn, in ainneoin iarrachtaí is fearr an striapach a aird a choinneáil lena corp juicy agus spreagúil. Bhuail ár súile le chéile, agus soicind ina dhiaidh sin shroich sé isteach ina seaicéad dá Smith & Wesson.
  
  
  Ní raibh mé ag fanacht le tinte ealaíne ar bith nó le léiriú ar a lámhach marfach.
  
  
  An uair seo thug cóngaracht na bpóilíní buntáiste áirithe dom. choinnigh seanfhear Coenvar an mhéar faoi smacht; ní raibh aon rún aige lámhach leis na póilíní chomh gar sin. Ach caithfidh gur chuir sé isteach go mór air, mar rith sé i mo dhiaidh, a chéimeanna borrtha ag meabhrú go scanrúil i mo chluasa. Bhí mé sa alley cheana féin nuair a ghlaoigh an chéad urchar balbhaithe amach, ag guairneáil orlach os cionn mo chinn. Chaith mé mé féin cothrom ar an talamh, ach níor thine sé an dara huair. Riosca sé a urchar, agus ghlac mé leis go raibh sé anois eagla a dhéanamh chailleann eile.
  
  
  “Get up,” hist sé trína fhiacla i mBéarla, amhail is dá mba rud é go bhfuair sé bealach ar iasacht ó chuid de scannáin George Formby. Ach níor fhéach sé ar chor ar bith cosúil le meancóg in éadaí baggy. D'ardaigh mé mo chosa, ag mothú mo chorp aimsir don chéad ghníomh.
  
  
  Bhí an caoineadh a chuala mé cúpla nóiméad ina dhiaidh sin cosúil le ceol do mo chluasa. Chlaon an gunnán S&W go hard sna clocha pábhála. Chaith mé cic cha-ki go dtí an taobh, rud a chuir ar mo chos chlé é a bhualadh sa plexus gréine. Dhúbail sé anonn ón bpian tobann dian, agus bhuail mé é le sraith de blows, an uair seo go dtí an crotch.
  
  
  Caithfidh gur ghortaigh mé a chrotch mar d’iompaigh a aghaidh bán le sneachta. Chuaigh sé tuislithe, chaith sé a lámha thar a groin agus thit sé isteach ar na clocha duirle mar charn de shean-salachar. Ansin tháinig gluaiseacht cha-ki simplí ach sárfheidhmithe, buille tosaigh a bhuail a mhuineál le brú. Ní raibh na veirteabraí muineál briste go fóill, ach bhí sé gar diabhal.
  
  
  “Is deacair duit bualadh síos, a chara,” a dúirt mé, ag leanúint leis an gcleachtadh le cic tobann chuig a cheann. Bhí an ceann sin iontach. Bhí an chuma ar a chnámha aghaidh go léir a bheith briste, agus bhí dath corcra geal ar a aghaidh. Rinne sé an botún a chlúdach a jaw briste lena lámha agus a fhágáil a duáin nochta. Bhí sé seo an-tarraingteach don chéad bhuille eile, agus ina dhiaidh sin vomit glas cosúil le bile ag stealladh amach as an béal fuilteach.
  
  
  Maidir le gaige chomh cumhachtach sin, ní dhearna sé mórán chun é féin a chosaint. Níor cheart dom a bheith chomh sotalach sin, mar go díreach ina dhiaidh sin rug sé ar mo rúitín, rug sé air agus tharraing go talamh mé. Ach ní fada má tá aon rud eile le rá agam faoi. An nóiméad a fillte mo chosa ina leath faoi mo chuid, d'ísligh mé mo lámh mar speal. Thuirling imeall mo phailme ar dhroichead a shrón. Thiontaigh struchtúr inmheánach na srón, an chnámh nasal, droichead na srón féin isteach i mais fhuilteach. Fuil rushed isteach ina aghaidh, blinding air. Ní raibh cuma ró-úr air ar aon bhealach, ach chuir sé barr ar gach rud.
  
  
  Moaned sé trua, ach ní raibh aon am agam chun trua. Mharaigh sé mé, agus bhí sé ag iarraidh é sin a dhéanamh ón nóiméad a chuaigh mé isteach sa tacsaí. Anois theastaigh uaim an obair a thosaigh sé a chríochnú agus mo ghnó a dhéanamh.
  
  
  An t-aon rud a bhí fágtha agam ná smig a chuir isteach ar an smig, rud a chríochnaigh mé i bhfaiteadh na súl. An groan pathetic, an groan deireanach uttered sé, a chur air as a misery. Briseadh na veirteabraí ceirbheacsacha ina dhá leath, agus thit an villain marbh.
  
  
  Gasping for anáil, sheas mé suas. Ní radharc taitneamhach a bhí ann. Ach ní raibh mo shnámh sa chanáil chomh taitneamhach ach an oiread. A theanga protruded as a bhéal fuilteach. Cuid dá aghaidh iompú isteach i glóthach fuilteach. I gcás ina raibh struchtúr casta cnámha agus feola ann tráth, ní raibh aon rud níos mó ná laíon dearg ruby amh, cosúil leis an taobh istigh de fige.
  
  
  Shiúil mé ar ais, mo mhála cáipéisí brúite i mo choinne. Beidh níos mó ná laundromat ag teastáil uaim chun an fhuil a ní as mo lámha agus boladh an bháis ó mo chuid éadaí.
  
  
  
  
  Caibidil 8
  
  
  
  
  
  Bhí sé anois 11:17. Thóg sé timpeall ceithre nóiméad déag orm deireadh a chur lena shaol, ó thús deireadh. Nuair a shroich mé cúinne an alley, ghlaoigh an fraochÚn i mo dhiaidh. D’iompaigh a aghaidh bán cailc nuair a chonaic sí an fear marbh i lár an alley.
  
  
  “Is cuma,” a scairt mé agus imithe as radharc.
  
  
  Trí bhloc agus thart ar thrí nóiméad ina dhiaidh sin, fuair mé laundromat. Labhraíonn airgead gach teanga, agus laistigh de nóiméid bhí mé fillte i brat olann itchy agus bhí mo chuid éadaí tirim. Bhí mé in ann an fhuil a ní as m'aghaidh. Bhí na ciorruithe iomadúla, ach superficial. Chíor mé mo chuid gruaige ar aghaidh chun an chuid is mó de a chlúdach agus bhí súil agam go leigheasfadh sé chomh tapa agus is gnách. Ach ba é sin an imní dheireanach a bhí orm ar deireadh.
  
  
  Bhí orm dul go dtí an aerfort agus dul trí chustaim fós. Bhí sé chomh míthaitneamhach le smaoineamh ar Koenvar, ag smaoineamh ar an rath nó an teip ar oibríocht Andrea.
  
  
  'Cé mhéad?'
  
  
  D'iarr mé ar úinéir an níocháin agus é ag teacht isteach sa seomra cúil féachaint orm é a dhéanamh. “Deich nóiméad, cúig nóiméad déag. “Déanaim an méid is féidir liom,” a d'fhreagair sé.
  
  
  - An bhfuil fón agat?
  
  
  'Cad?'
  
  
  'Teileafón?' - Arís agus arís eile mé, ag iarraidh gan growl nuair a thug mé faoi deara go raibh mo foighne ag rith amach.
  
  
  - Tá ar ndóigh. Chuir an fhuaim ina ghlór an eagla gan chaint air. Chuir sé in iúl taobh thiar dom, áit a raibh gléas antique dubh leath i bhfolach faoi charn éadaí neamhnite. D'fhan sé ina áit, rud a léirigh go hiomlán bogásach na nOllannach.
  
  
  Chuir mé mo lámh ar an nglacadóir agus d'fhéach mé air. Thug mo léiriú é ar shiúl. D'fhéach sé ar mo mhullach créachtaithe, mo chorp fillte i brat, agus go tapa imithe taobh thiar de na cuirtíní a roinnt go han-éifeachtach an siopa ina dhá chuid.
  
  
  Ansin ghlaoigh mé ar an deasc faisnéise, fuair mé uimhir Wilhelmina Gastuis, agus d'fhéach mé ar mo uaireadóir. Dúirt mo Rolex 11:27.
  
  
  “Wilhelmina Gastuis,” a dúirt an guth ar an taobh eile den líne.
  
  
  “Sea, táim ag glaoch ar Iníon Andrea Yuen. Bhí máinliacht uirthi ar maidin.
  
  
  “Nóiméad amháin le do thoil,” a d’fhreagair an bhean ar an taobh eile den líne. "Beidh mé ag seiceáil."
  
  
  Shroich mé gan aigne chun toitín a fháil agus níor mhothaigh mé rud ar bith ach gruaig bhrollach agus brat olla scríobach. Rinne mé aoibh tuirseach dom féin. Nuair a bhainfidh mé an eitilt seo amach, beidh mé ceart go leor, shíl mé, ach idir an dá linn bhí an chuma ar an scéal nach raibh an bhean seo in ann dul ar ais ar an bhfón go deo.
  
  
  “Tá brón orm as tú a choinneáil ag fanacht,” a dúirt sí faoi dheireadh. “Ach tá sé ró-luath labhairt faoin toradh.”
  
  
  "Chun a fháil amach cad é an toradh?"
  
  
  “Torthaí oibríocht Miss Yuen,” a d’fhreagair sí le scéal fíorais. “Níor tháinig sí amach as an ainéistéise fós.”
  
  
  -An féidir leat mé a nascadh leis an Dr Boutens? Tá sé an-tábhachtach. Seachas sin ní chuirfinn bac ort.
  
  
  "Feicfidh mé cad is féidir liom a dhéanamh duit," a dúirt sí, a guth ag gealladh ach an iarracht íosta. Mar sin d'fhan mé arís. Bhí sé anois 11:31.
  
  
  “Dia duit, a Dr Boutens, seo é Carter,” a dúirt mé go tapa tar éis cúpla nóiméad. Nicholas Carter. Labhair mé leat tráthnóna inné, más cuimhin leat.
  
  
  “Ó sea, gan dabht,” ar seisean chomh cineálta agus chomh suaimhneach is a bhí an lá roimhe.
  
  
  'Conas a dhéanann sí é?'
  
  
  Tá an ciúnas chomh tiubh go bhféadfá é a ghearradh le scian. 'Dia dhuit? Dr Butens?
  
  
  “Tá, táim fós anseo, an tUasal Carter,” a dúirt sé le leid de tuirseach ina ghlór. “Ar maidin inniu bhíomar in ann an piléar a bhaint. Ach ní féidir a rá go cinnte cé acu an dtiocfaidh téarnamh uirthi. Caithfidh tú muinín a chur asam nuair a deirim leat go bhfuil sé ró-luath aon rud a rá go cinnte.
  
  
  - Cathain is féidir leat é seo a dhéanamh? D'iarr mé, mothú mo mheanma titim chun íseal nua.
  
  
  'B'fhéidir anocht. Maidin amárach ar a mhéad. Rinneamar a raibh ar ár gcumas..."
  
  
  - Níl aon amhras orm faoi, a dhochtúir. Go raibh maith agat as gach rud, agus táim cinnte go ndéanfaidh Iníon Yuen freisin."
  
  
  "Dá bhféadfá glaoch orm amárach," thosaigh sé.
  
  
  Chuir mé isteach air: “Ní dóigh liom gur féidir liom é seo a dhéanamh, a Dr Boutens. Tá mé ag fágáil Amstardam. Agus bhreathnaigh mé go huathoibríoch ar m’uaireadóir don chéadú uair. - Tá mé ag fágáil i beagán níos lú ná dhá uair an chloig. Ach tá mo theachtaireacht á tabhairt agat, nach bhfuil?
  
  
  - Ar ndóigh. Tá brón orm nach féidir liom a thabhairt duit ... nuacht níos fearr, a tUasal Carter.
  
  
  "Is mian liom freisin".
  
  
  Bhí mo bhróga fós fliuch, ach ní raibh aon rud a d'fhéadfainn a dhéanamh faoi. Ar a laghad ar shlí eile bhí gach rud tirim agus níos mó nó níos lú presentable. Phacáil mé mo mhála taistil arís, ghabh mé buíochas le húinéir an ghnó, agus fuair mé mé féin ar ais ar an tsráid.
  
  
  Má theastaíonn tacsaí uait, ní bhfaighidh tú ceann go deo. Rinne mé deifir ar ais trí Zuidijk go Nieuwmarkt. Taobh istigh de nóiméad nó dhó bhí tacsaí réidh agam chun mé a thabhairt go Schiphol.
  
  
  Bhí sé anois 11:53.
  
  
  — Cé chomh fada a thógann sé chun Schiphol a bhaint amach? - D'iarr mé ar an tiománaí.
  
  
  "Timpeall is fiche nóiméad."
  
  
  Ba é an t-aon fheithicil a bhí inár ndiaidh ná trucail. Shíl mé go raibh scíth tuillte agam anois. Ach nuair a shuigh mé síos ar an suíochán, thosaigh mo bholg ag caoineadh. In ainneoin bricfeasta mór a bheith agam, ba chomhartha soiléir é seo go raibh rud éigin le hithe ag teastáil uaim. Mura bhfuil... ach ní hea, ní shuífinn agus smaoineoinn air dá mba ormsa é.
  
  
  Ach is beag a d’fheabhsaigh na tranglaim tráchta ar an mbealach go Schiphol chun mo staid aigne a fheabhsú. Bhí mé neirbhíseach agus aimsir agus rinne mé iarracht breathnú ar shiúl ón gclog, ach gan aon tairbhe. I gceann deich nóiméad bheadh sé ar fad thart, ach faoi láthair ní raibh aon rud le déanamh ach breathnú díreach ar aghaidh agus tá súil agam go leanfadh mo sonas.
  
  
  Ar ámharaí an tsaoil bhí sé ceart go leor.
  
  
  Léim clog an aerfoirt go 12:29 agus mé ag seiceáil mo mhála taistil trí chustam agus thóg mé anáil dhomhain. “Díreach in am, a dhuine uasail,” a dúirt an fostaí aerlíne, ag tógáil mo thicéad agus ag meá mo mhála taistil.
  
  
  “Inis dom rud éigin,” a dúirt mé le gáire tuirseach. “An bhfuil am agam fós glaoch ar dhuine éigin agus rud éigin a fháil le hithe?”
  
  
  “Tá eagla orm go gcaithfidh tú dul trí chustaim anois, ach tá gutháin agus barra sneaiceanna sa halla imeachta.”
  
  
  'Go raibh maith agat. Beidh cuimhne agam air seo. Seachas sin chuirfeadh mo bholg i gcuimhne dom.
  
  
  Bhí mé ag iarraidh labhairt le Seabhac nuair a bhí am agam. Ach níos tábhachtaí fós, bhí orm mo bhricfeasta a fhorlíonadh le rud éigin a líonadh, rud a bhí deas agus trom ar an mbolg go dtí gur seirbheáladh lón ar an eitleán. Mhothaigh mé cheana féin masmas beag a bhí le teacht mar gheall ar ocras. Is cosúil gur theip ar an bplean a cheap mé, ainneoin na réamhchúraimí ar fad a ghlac mé.
  
  
  Ach ar dtús bhí orm déileáil le custaim… masmas, tuirse, pé rud.
  
  
  Mhothaigh mé mar easpórt ag teacht go hOileán Ellis agus ag tabhairt aghaidh ar chlaí, bóithre, agus níos mó comharthaí ná mar ba bhreá liom a léamh. Bhí sé cosúil le Radio City le linn na laethanta saoire, leis na céadta daoine ag teacht suas chun an seó a fheiceáil. custaim Ollainnis. Bhí sé deacair a iompróidh nuair a rinne mo bholg agóid os ard agus mo chraiceann iompaithe ar dhath na cáise glas. Mar sin féin, ní raibh aon rogha agam ach dul faoi shraith tástálacha.
  
  
  “Do phas, le do thoil,” a dúirt an t-oifigeach a bhí cóirithe go néata tar éis nóiméad.
  
  
  Bhí sé an-chineálta agus aoibh mé chomh foighneach agus a d'fhéadfadh mé. Níl mé an-mhaith ag aisteoireacht, ach ní dóigh liom gur chuir mé mo smirk nó mo easpa iontas in iúl go han-mhaith nuair a fuair mé mé féin ag breathnú díreach isteach i súile iontas an Chigire Sean.
  
  
  “Buaileann muid le chéile arís mar sin,” a dúirt mé, agus mé ag cnagadh ar imeall mo hata nach bhfuil ann le comhartha magaidh de.
  
  
  “Go deimhin, an tUasal Carter,” d'fhreagair sé chomh gairmiúil agus a rinne an striapach ag Zedijka cúpla uair an chloig ó shin.
  
  
  “Bhuel, is domhan beag é,” lean mé ar aghaidh, ag iarraidh mo dhícheall mo aoibh gháire féinmhuiníneach a choinneáil.
  
  
  “Ní hea i ndáiríre,” ar seisean go sásta. “I ndáiríre, sin mar a shocraigh mé é.”
  
  
  “Ó, cineál cóisir ar shiúl do dhuine de na turasóirí is fearr leat, ceart?”
  
  
  - Ní go díreach, an tUasal Carter. Ach tá mé cinnte nach miste leat cúpla ceist a fhreagairt. Níor chuir a ghuth in iúl dom cad a theastaigh uaidh uaim.
  
  
  “Mura gcaillim m’eitleán, a Chigire,” arsa mise. "Ach ní dóigh liom go bhfuil aon rud le rá agam mura dteastaíonn uait mo thuairim macánta a chloisteáil faoi na saincheisteanna a bhaineann leis an tionscal pónaire soighe nó an toghchán uachtaránachta sna Stáit Aontaithe."
  
  
  Gan a bheith cúramach agus gan am, chuir sé a lámh ar mo ghualainn agus dhírigh sé ar bheirt fhear in éide a bhí laistigh de chluasa.
  
  
  “Éist, a Sheáin,” a dúirt mé nuair a tháinig beirt oifigeach custam i dteagmháil liom. "Cad atá ar siúl i ndáiríre?"
  
  
  “Bhuel, a Uasail Carter,” a dúirt sé, chomh smuga is a bhí riamh, “thuairisc cuid de mo chuid fear eachtra aisteach ar maidin inniu.”
  
  
  - Mar sin, cad a bhaineann leis seo liom?
  
  
  “B’fhéidir faic. Ach freisin... b’fhéidir gurb é sin uile,” a d’fhreagair sé. “Ar ndóigh ní cuimhin leat bheith ag snámh in aice le Zuidijk ar maidin, an ea?”
  
  
  'Cad?' “Dúirt mé, agus mé ag iarraidh mo dhícheall a bheith chomh diongbháilte agus ab fhéidir, fiú nuair a thosaigh allas ag foirmiú thart ar mo bhóna agus mhéadaigh mo masmas faoi thrí, más rud é nach raibh níos mó. “Ar Gelders Kade fuarthas carr san uisce. Tacsaí. Dúirt an tiománaí gur phioc sé suas fear ar Herengracht, Meiriceánach, a bhí ag iarraidh go dtabharfaí go Schiphol é.
  
  
  'Cad é seo chugainn mar sin?'
  
  
  "Agus is Meiriceánach thú a raibh seomra ar Herengracht, is é sin, go maidin inniu." Ina theannta sin, tá an cur síos a thug sé ar an bpaisinéir ceart.”
  
  
  "Cad é ceart?"
  
  
  "Bhuel, tá tú, ar ndóigh, an tUasal Carter," a dúirt sé. “Ansin tá an cás sin againn den chorp lofa a fuaireamar gar do láthair na timpiste.”
  
  
  "Ní mian leat an milleán a chur orm as seo, an bhfuil?" - Dúirt mé chomh offendedly agus is féidir.
  
  
  “Ní ar ndóigh, an tUasal Carter,” a dhearbhaigh Shawn dom le searbhas ar éigean faoi cheilt agus le guth feargach gan mhothú. “Conas is féidir leat smaoineamh mar sin? Níl le fios agam ach an bheirt fhear uasal seo a bheith in éineacht leat...” Le lámh amháin, dhírigh sé ar an mbeirt oifigeach custam a bhí ina seasamh in aice leis. "Déan go díreach mar a deir siad."
  
  
  Dhéileáil mé roimhe seo le hiontas daoine cosúil le polaiteoirí agus airgeadaithe, cosúil le héisc bheag i lochán mór, ach níor dhéileáil mé riamh le hoifigigh forfheidhmithe an dlí stubborn. Beidh tú ag foghlaim rud éigin, muinín dom.
  
  
  “Más é seo d’fhocal deiridh…” thosaigh mé.
  
  
  “Tá sin ceart,” a dúirt sé go hachomair. Labhair sé go tapa ansin leis an mbeirt oifigeach custaim agus le Nick Carter gan chabhair agus trua.
  
  
  Tugadh mé go dtí seomra beag príobháideach nach bhfuil i bhfad ón áit ar roghnaíodh mé suas. Tháinig mo mhála taistil laistigh de nóiméad.
  
  
  Bhí cuma beirt iar-throdaithe duaise ar an mbeirt oifigeach custaim, cé nach raibh aon rún agam aon rud a thomhas ina gcoinne. Bhí bord agus cathaoir sa seomra. Ní dhéanfaidh aon ní níos mó. Bhí sé soilsithe go geal. Ghlac mé cathaoir, cé nár tairgeadh dom é, chuir mo lámha ar mo ghlúine agus rinne mé iarracht dearmad a dhéanamh ar mo chás trua.
  
  
  Ní hamháin go raibh Shen ag imirt cluiche olc, ach freisin ceann contúirteach.
  
  
  Beidh Iarthar na hEorpa ar fad thíos leis má ghlacann an tSín seilbh ar Neipeal. Níorbh fhéidir a rá ansin cad a d’fhéadfadh a bheith i gceist leis seo don domhan Thiar ar fad. Ar an drochuair, bhí saol Sheáin i bhfad níos lú agus teoranta do theorainneacha cathrach Amstardam amháin. Chuaigh a fhís beagán níos faide ná an IJsselmeer sa tuaisceart agus ghetto tithíochta Bijlmermeer sa deisceart. Bhí De Zeedijk ansin áit éigin sa lár, i lár a dhlínse.
  
  
  An t-aon rud a chuir iontas orm ná nár chuir sé isteach. Ní hé gur mhaith liom a mhalairt, ach b'aisteach liom, tar éis gach iarracht a rinne sé mé a fháil, go dtiocfadh sé ar ais anois agus go bhfágfadh sé an obair shalach ag daoine eile. B’fhéidir gur rialacháin chustam a bhí iontu seo, ach ní raibh mórán ama agam smaoineamh air, mar ag an nóiméad sin iarradh orm an eochair a oscailt chun an mhála cáipéisí a oscailt.
  
  
  Tá nóiméad na fírinne tagtha.
  
  
  Bhí an mháipéis féin fós tais, ach ní raibh an chuma air gur chuir sé seo isteach ar an mbeirt oifigeach custaim gan eagla agus gan staonadh. Choinnigh duine acu a shúile beady orm, amhail is dá mbeadh eagla air go ndéanfainn iarracht éalú, agus d'oscail an duine eile a mhála cáipéisí agus thóg sé amach gach rud a bhí istigh. Ní mór a rá go ndearna sé é seo go cúramach, mar fillte sé go cúramach na héadaí arís, ag cinntiú nach raibh aon rud iontu sa chiall contrabhanna.
  
  
  Lean sé seo ar aghaidh ar feadh thart ar deich nóiméad go dtí gur thángthas ar gach rud a bhí pacáilte agam sa spás uachtarach infheicthe den mhála taistil agus go ndearnadh cuardach air. Shuigh mé ar chathaoir dhíreach adhmaid, ag faire ar an fheidhmíocht iomlán le léiriú bán agus impassive ar m'aghaidh. Ach mar a bhí an t-oifigeach custaim ag siúl a mhéara aisteach ar an imill an chlúdach chanbhás, rinne mé dearmad ar mo nausea agus go neamhdheonach chlaon mé beagán ar aghaidh i mo shuíochán.
  
  
  Bhí a fhios aige cad a bhí á dhéanamh aige, cé go ndearna mé iarracht gan a chur in iúl dó ag an abairt disinterested ar mo aghaidh. Ar feadh nóiméad bhí an chuma air go dtiocfadh deireadh le gach rud gan deacrachtaí breise, ach d'éirigh mo dhóchas amach roimh am. Bhí cliceáil fann ach inchloiste go soiléir. Labhair an cigire go gasta lena chomhpháirtí, a sheas in aice leis agus é ag leanúint ar aghaidh ag scannánú ar chuma a bhí ar bun ar dtús. Dá mba rud é gur thóg sé an mhála taistil ón mbord, bheadh comhartha soiléir tugtha ag an difríocht meáchain, ach d'fhan an mhála taistil ina áit, agus chuir mé iallach orm féin suí go fóill, greamaithe go neirbhíseach le mo shuíochán.
  
  
  Chliceáil an mheicníocht inmheánach go glórach arís, agus ina dhiaidh sin bhí ceann de na osna is mó a chualathas riamh ar an taobh seo den Atlantach. Las súile an fhir mar chlaíomh na fíréantachta mar a rug an dá mhéar ar an ngrinneall agus stróic sé amach é. Ní raibh an urrann folaithe i bhfolach a thuilleadh. Ach samhlaigh an díomá a bhí orthu nuair a fuair sé amach nach raibh sé ag féachaint ach ar phictiúr eile.
  
  
  An spás trunk anois oscailte a bhí go hiomlán folamh; ní raibh aon rud i spiorad na n-arm nó clocha lómhara gan ghearradh, go háirithe diamaint. Comhghairdeas, rinne mé aoibh orm féin. Bhí obair na dteicneoirí AH níos áille fós ná mar a cheap tú. Ní hamháin gur ghlac siad an trioblóid chun urrann rúnda a dhéanamh, ach rinne siad freisin é ionas go raibh dhá áit sa bhun bréagach, agus ní amháin, mar a cheap na hoifigigh custam anois.
  
  
  Dá bhféachfaidís níos faide, níl aon amhras orm ach go mbeadh meicníocht fholaithe aimsithe acu trína bhféadfaí an urrann deiridh a oscailt. Chuir mé Wilhelmina, Hugo agus Pierre i bhfolach ansin, chomh maith le cúpla rud eile ar mhaithe le mo shábháilteacht. Ach níor chuir mé na diamaint sa mhála faisnéise mar ní raibh an baol ann go n-aimseofaí iad.
  
  
  Díomá, dhún an cigire an bun. Chuir a chiúnas, ciúnas a pháirtí, isteach orm. Dhealraigh sé dom go raibh mé i bhfad ó saor, cibé an thaitin liom é nó nach. Bhí mo chuid éadaí agus earraí maisíochta fillte ar ais go néata agus dúnta arís. Theastaigh uaim éirí as mo shuíochán, ag cur mo mhothúcháin faoisimh i bhfolach, nuair a bhog an duine a bhí i mbun an imscrúdaithe go dtí an áit mé.
  
  
  “Bain díot do chuid éadaí, le do thoil, a Uasail Carter,” a dúirt sé tar éis dó cogar a chur lena pháirtí. "I gcomhair Cad?"
  
  
  “Tá cúis ag an gCigire Seán a chreidiúint nach raibh tú iomlán macánta leis.” Déan mar a deirtear leat, le do thoil,” d’fhéach sé ar a uaireadóir, “nó caillfidh tú d’eitleán.” Ní dhéanfadh aon rud níos feirge dom. Ach ní raibh aon úsáid ag argóint leo. Bhí siad i gceannas, ní mise.
  
  
  Mar sin sheas mé suas agus bhain mé mo sheaicéad. Bhí carbhat dubhghorm agus léine na hÉigipte dubhghorm ina dhiaidh sin. Ansin tháinig crios leathair crogall le búcla óir lámhdhéanta, bronntanas ó chailín óg a shábháil a saol cúpla mí ó shin le linn turas gnó go New Delhi. Bhain mé na brístí amach agus bhain mé as snáth éadrom miasa a rinne Paisley-Fitzhigh i Londain de réir mo threoracha.
  
  
  Agus mé ag baint mo bhróga de, dúirt duine de na hoifigigh chustam, “Tá siad fliuch,” amhail is gurbh é sin an t-aon chúis amháin le mé a ghabháil.
  
  
  “Tá mo chosa sweaty,” a d'fhreagair mé go gruama, ag baint de mo stocaí agus ag cur mo ordóga isteach i mbanda waist mo mhionbhrístíní.
  
  
  “Le do thoil,” ar seisean, “seo freisin,” á chur iallach orm seasamh nocht fad is a bhí gach ball éadaigh á iniúchadh agus á athmhachnamh.
  
  
  Ní raibh siad in ann teacht ar aon rud ach lint as mo phócaí agus athrú. Ach ní raibh siad chun éirí as go fóill. Tháinig an náiriú iomlán cúpla nóiméad ina dhiaidh sin nuair a thuig mé cad a chaithfidh a bheith ag fear nuair a cuireadh iallach air lúbadh agus a masa a scaipeadh. Scrúdaíodh mo chuid fiacla ansin amhail is gur capall mé á dhíol leis an tairgeoir is airde.
  
  
  Ní bhfuair siad a raibh á lorg acu, agus ghlac mé níos mó pianta é a cheilt óna súile prying ná mar a d'fhéadfadh siad a shamhlú.
  
  
  Faoin am a bhí siad críochnaithe leis, bhí mé chomh dizzy raibh mé in ann seasamh ar éigean ar mo chosa. “Ní fhéachann tú ró-mhaith, a Uasail Carter,” a dúirt duine de na hoifigigh chustaim le gáire agus rinne mé iarracht neamhaird a dhéanamh.
  
  
  “Is mar gheall ar an fháilteachas iontach Ollannach atá agat,” a dúirt mé. “An féidir liom gléasadh anois, a dhaoine uaisle?”
  
  
  'Bhuel, ar ndóigh. Ní choinneoimid thú a thuilleadh. Ar an drochuair, ní raibh mé in ann aghaidh Sheáin a fheiceáil nuair a chuala sé an drochscéal. Ach is cluiche é, buille faoi thuairim mé. Ina theannta sin, bhí mé ró-ghnóthach ag líonadh mé féin le cróicíní agus mé ag fanacht le bheith curtha go dtí an taobh eile den aigéan le bheith buartha faoi chigire díomách míthaitneamhach. Bhí deich nóiméad agam roimh dul ar bord. Tar éis gach rud a bhí mé tríd, bhí mé cúramach gan a chailleann mo eitleán.
  
  
  Nuair a bhí mé ceangailte faoi dheireadh le Seabhac, chuir mé na forbairtí is déanaí in iúl dó go tapa. “Ní féidir liom a chreidiúint go bhfuil na Sherpas taobh thiar de seo,” a dúirt sé tar éis dom a insint dó cad a tharla ó rinne mé botún éirí as an leaba ar maidin. Níl aon rud le baint acu as tú a mharú, a Nick. Dála an scéil, ar éirigh leat...
  
  
  “Díreach anois,” arsa mise. - Ach d'éirigh liom. Tá siad sábháilte.
  
  
  'Foirfe.' Agus d'fheicfinn é ag miongháire ar a dheasc trí mhíle míle uaidh.
  
  
  “Is é fírinne,” a dúirt mé, “go mb’fhearr le Koenvar mé a dhíbirt ná an margadh a dhéanamh. Agus cuireann sé sin imní orm. An dóigh leat go mb’fhéidir go bhfuair rialtas Neipeal amach faoi seo agus gur chuir siad Koenwar chun idircheapadh orm? Má theipeann ar an misean, gheobhaidh an Sherpa an t-airgead go léir is gá chun trealamh a cheannach. Ar a laghad sin a cheapann siad.
  
  
  "Fuaimeanna go leor i bhfad-fetched má iarrann tú dom," d'fhreagair sé. “Cé go bhfuil aon rud indéanta sa chineál seo gnó.”
  
  
  “Inis dom rud eile,” a dúirt mé go ciúin.
  
  
  “Is é an rud is tábhachtaí ná go ndearna tú é, go dtí seo ar a laghad. Feicfidh mé an bhfuil mé in ann smaoineamh ar rud ar bith a d'fhéadfadh cabhrú leat. Let tús leis an bhfíric go bhfuil an staid pholaitiúil go leor éiginnte. Tá roinnt teagmhálaithe agam a d'fhéadfadh solas a chaitheamh ar an méid a tharla. Beidh mé squeeze amach roinnt eolais. Ní thógann sé ach am, sin uile.
  
  
  “Tá sé ar cheann de na rudaí sin atá beagán in easnamh orainn,” a dúirt mé.
  
  
  -Tá ag éirí go hiontach leat, a Nick. “Tá muinín ag gach duine ar domhan asam,” a d’fhreagair mo cheannasaí, moladh annamh nár tugadh faoi deara. “Is é fírinne an scéil gur chuala mé rud éigin faoi easaontas de shaghas éigin sa teach ríoga, faoi chineál éigin d’achrann sibhialta fuilteach. Beidh orainn tochailt beagán níos doimhne, ach b'fhéidir go gcabhróidh sé seo linn a thuiscint cá bhfuil an deacracht.
  
  
  Ag an nóiméad sin chuala mé m'eitilt á glaoch ar an bhfón cainteoir.
  
  
  Bhí orm deireadh a chur leis an nglao. Bhí mo bhéal fós lán le bia agus mo nausea imithe go sealadach.
  
  
  “Rachaidh mé i dteagmháil leat arís nuair a shroichfidh mé Cabúl. Ach má fhaigheann tú rud ar bith, beidh mé buíoch, a dhuine uasail. Rachaidh duine an-iarracht ormsa sula n-éireoidh leis na Sherpas. Agus ba mhaith liom a fháil amach cén fáth.
  
  
  'Agus cé.'
  
  
  “Is dóigh liom freisin,” a dúirt mé.
  
  
  “Úsáidfidh mé gach cainéal atá ar fáil dom,” a dúirt sé. “Dála an scéil... conas atá an cailín a lámhachadh?”
  
  
  “Bhí obráid aici ar maidin,” a dúirt mé.
  
  
  'Agus cad?'
  
  
  "Ní bheidh a fhios acu cad é an seans atá aici go dtí maidin amárach."
  
  
  ' Tá brón orm é a chloisteáil. Ach táim cinnte go ndearna tú gach rud a d’fhéadfá di,” a dúirt sé. — Labhróidh mé leat, a N3. Bí cinnte go bhfaigheann tú ann go sábháilte.
  
  
  "Go raibh maith agat a dhuine uasail".
  
  
  Ba léir go raibh Sean as láthair ón slua slán agus mé ag seiceáil isteach, ag fáil mo phas bordála, agus ag siúl tríd an tollán chuig an eitleán. Ach is mó a thaitin liom é. Dá luaithe a d’éirigh muid as an talamh, dá luaithe a d’fhág mé Amstardam, is amhlaidh is mó a thaitin liom é.
  
  
  Thairis sin, bhí ocras orm fós.
  
  
  
  
  Caibidil 9
  
  
  
  
  
  I bhfad sular ardaigh Sléibhte Elburz le breacadh an lae, thósta mé m’fhiaclóir, Burton Chalier. Gan a chabhair, a thaithí, bheadh mo mhisean tite os comhair a shúl, agus leis sin cinniúint beirt leanaí agus todhchaí ríocht iargúlta timpeallaithe ag sléibhte.
  
  
  Bhíothas ag súil le mo ocras uafásach, agus mar sin bhí mo nausea. Ach anois go raibh an míchompord fisiciúil imithe thart agus go raibh dath ar m’aghaidh arís, mhothaigh mé rud beag níos cosúla liom féin, agus ní cosúil gur shlog mé rud éigin nár cheart dom a bheith, agus sin an méid a tharla.
  
  
  Rith mé mo theanga thar an choróin óir speisialta a chuir an fiaclóir orm sular fhág mé Washington. Chalier ceangailte go cúramach an prong le ceann amháin de na molars íochtair. Brúite isteach sa gums, ní raibh sé le feiceáil i ndáiríre, a bhí cruthaithe cheana féin le linn an scrúdaithe ar mo bhéal i Schiphol. Baineadh úsáid as an hook seo chun snáithe níolón a cheangal, ar a dtugtar líne iascaireachta freisin. Ar an láimh eile, bhí an snáithe ag rith ón éasafagas go dtí an boilg ceangailte le feadán ceimiceach resistant.
  
  
  Chuir an struchtúr iomlán sraith bábóg neadaithe i gcuimhne dom. Tá doll níos lú i ngach doll, agus mar sin de ad infinitum. I mo chás-sa, bhí mé agat, agus ionam bhí mo chonair díleáite agat, a raibh mo bholg ina chuid de, agus sa bholg sin feadán, agus sa fheadán sin bhí diamaint sa gharbh.
  
  
  Is é an fáth a raibh bricfeasta chomh mór sin agam ná go raibh mé chomh dizzy Nuair a shroich mé Schiphol, bhí orm mo shúnna boilg a phumpáil an t-am ar fad. Dá mbeadh an píobán á shlogadh agam ar bholg folamh, thabharfadh an secretion einsímí ina dhiaidh sin chomh maith leis an aigéad hidreaclórach a scaoiltear le linn an díleá pian boilg dom a d’fhéadfadh eilifint a leagadh síos. Mar aon leis an mbia go léir a d'fhéadfainn a bheith ina bholg, ghlac mé dáileog sláintiúil de tháibléad glantacháin a thug an roinn cógaisíochta de shaotharlanna AX dom. Bhí an feadán solúbtha go leor chun ligean don bhia dul isteach sa bholg. Ní raibh sé ar an oibríocht is taitneamhaí, ach ansin arís, ní bhíonn mo chuid oibre thar a bheith subtle nó subtle. Ghlac mé pillín frith-nausea eile anois, ag déanamh comhghairdeas liom féin as an rath a bhí ar m’fhiontar. Ar a laghad cé gur mhair sé.
  
  
  Bhí diamaint i mo bholg ón mhaidin roimhe sin nuair a d’fhág mé an Ambibi Hotel chun mo thicéad a chur in áirithe. D'fhéadfadh siad fanacht ann beagnach ar feadh tréimhse éiginnte chomh fada agus a ghlac mé mo chógais agus lean mé ag ithe go mór. Bhí an comhghafach eitilte cinnte de seo, ag moladh goile sláintiúil fireann, dar léi.
  
  
  Sásta go raibh gach rud ag dul de réir an phlean, chas mé go dtí an fhuinneog agus d'fhéach mé ar ardú na gréine. Bhí an comhartha “Gan Caitheamh Tobac” díreach tar éis splancadh agus an píolótach réidh le teacht i dtír i Tehran. Thíos dom a leagan ar an sneachta-tSáile sliabhraon Elburz. Níos suntasaí fós bhí Damavand, buaic bholcánach a d’ardaigh beagnach 5,700 méadar os cionn na spéire.
  
  
  Ach ní bheadh am agam le haghaidh turais turasóireachta. Bhí mo cheann scríbe, cé nárbh é mo cheann deiridh é, níos faide soir, thart ar 1,800 míle thar tír-raon garbh do-chonairteach. Bhí an chuma ar an scéal go raibh Cabúl, a bhí tráth ina dhaingean tréigthe iargúlta an cheannasaí iontach Babur a bhunaigh Impireacht na Mongóil, ag fanacht liom áit éigin níos faide ná an breacadh an lae sin.
  
  
  Bhí caoirigh ag féarach ar na fánaí sléibhe idir na stríoca sneachta, agus deatach ag stealladh amach as simléir cama na dtithe beaga cloiche. Ansin, idir sléibhte barracha agus barracha, tháinig radharc ar chathair a bhí tar éis samhlaíocht na ndaoine a ghabháil riamh ó chuir Alastar Mór Bactria ársa i gceangal lena impireacht. Anois d'fhéach Cabúl beag agus neamhshuntasach. Anseo, ar na cnoic lom, ní raibh cuma ar bith air.
  
  
  Tá amanna athraithe. Bhí Genghis Khan, Tamerlane agus Babur ainmneacha i leabhair staire, laochra na scannán spreagúil. Ach d’fhág siad a rian ar dhaoine bródúil agus neamhspleácha. Mar sin féin, bhí an Afganastáin anois mar chuid den fichiú haois, a stair comharbas de nithe is díol spéise do thurasóirí, a laethanta ghlóir iar dearmad le fada.
  
  
  Má éiríonn mé sentimental, ní raibh sé mar gheall ar ól mé an iomarca. Ní raibh ann ach go raibh an oiread sin aislingí feicthe agam scaipthe i nduais na gcnoc neamhthorthaí sin a bhraith mé ar bhealach éigin chun na leathanaigh dheireanacha de dhráma stoirmiúil fuilteach a fheiceáil.
  
  
  Bhí sé 6:23 am.
  
  
  B’fhéidir gurbh é an fáth go beacht leis an uair an chloig luath ná níor chuardaigh na hoifigigh chustaim mo chuid giuirléidí le meiciúlacht agus modhúlacht.
  
  
  "Cad é an cuspóir do chuairt?" .
  
  
  'Laethanta saoire.'
  
  
  "Cá fhad a fhanfaidh tú anseo?"
  
  
  “Lá nó dhó, trí cinn,” a dúirt mé bréag, ag ceapadh go mbeadh níos lú ná ceithre huaire fichead ina slap in aghaidh thionscal na turasóireachta nua.
  
  
  'Cá bhfanfaidh tú?'
  
  
  "Chun an Intercontinental."
  
  
  “Ar aghaidh,” a dúirt an t-oifigeach, agus é ag stampáil mo phas agus ag tabhairt aird ar an bhfear atá ina sheasamh taobh thiar díom.
  
  
  Athrú suaimhneach a bhí ann, mar is féidir leat a shamhlú. Bhí mé réidh le stripping nocht agus bhraith mé iontach nach raibh aon duine buartha faoi mo láithreacht anseo, faoi ábhar mo mhála taistil, gan trácht ar mo bholg. Taobh amuigh de na custaim, d'fhan slua géarchúiseach agus mífhoighneach tiománaithe tacsaí na hAfganastáine lena gcliant inmhianaithe. Ach ar dtús mhalartaigh mé roinnt airgid, ag smaoineamh go raibh ráta maith ag 45 Afghanis go dtí an dollar, go háirithe ós rud é nach raibh beagnach aon mhargadh airgid dubh mar atá i Neipeal. - Tacsaithe, a dhuine uasail? — dúirt fear óg gearr, dorcha le sceitimíní agus mé ag siúl amach as oifig an mhalartaithe. Chuir mé na hAfganastáine i mo phóca agus léim sé suas agus síos mar a bheadh frog ag léim. “Tá carr deas Meiriceánach agam. Chevrolet. Tógann tú i ngach áit, a dhuine uasail.
  
  
  "Cé chomh fada leis an Intercontinental?" D'iarr mé, ionadh ag a díograis agus taispeáint fuinnimh. “Nócha Afganach,” a dúirt sé go tapa.
  
  
  Ghlaoigh guth eile amach láithreach: “Seachtó a cúig.”
  
  
  “Seachtó,” a dúirt an tiománaí go cantalach, agus é ag casadh go feargach ar fhear scothaosta a bhí le feiceáil taobh thiar de, agus é gléasta i veist shaibhir brocade agus hata Astrakhan. "Seasca a cúig."
  
  
  “Caoga,” a dúirt an fear óg, go soiléir tiomáinte isteach i gcúinne. “Díolta,” arsa mise le gréin. Thug mé air mo bhagáiste a iompar agus lean mé amach as an halla teachta é.
  
  
  Tá laethanta níos fearr feicthe ag Chevrolet, chun é a chur go réidh. Ach ní raibh an t-óstán níos mó ná cúig nóiméad déag go fiche nóiméad siúlóide. Mhothaigh mé beagán faoi mhíbhuntáiste mar ní raibh deis agam staidéar a dhéanamh ar mhionléarscáil den cheantar. Ní raibh mé riamh i gCabúl, cé gur ghlac mé páirt in “idirbheartaíochtaí” sách íogair in aice le Herat, nach fada ó Phoblacht na Tuirce agus ón teorainn leis an Rúis, roinnt blianta ó shin.
  
  
  D'fhág mé mo mhála taistil liom nuair a fuair an tiománaí taobh thiar den roth.
  
  
  "Cé chomh fada go dtí an t-óstán?"
  
  
  “Leathuair,” ar seisean. 'Fadhb ar bith. Is tiománaí an-mhaith é Aziz.
  
  
  “Chuir mé mé féin i do lámha, Aziz,” a dúirt mé le gáire, agus méanfach ina dhiaidh láithreach. Níor chodail mé mórán ar an eitleán, agus ba chosúil go raibh súil le leaba the ró-mhaith le bheith fíor.
  
  
  Ní raibh trácht ar bith ann ach cúpla cairt asail. Ach ar shlí eile bhí an bóthar, a tógadh le cabhair ó na Meiriceánaigh, folamh. I scáthán rearview an tsean-bhuille Chevrolet, chonaic mé Aziz ag stánadh orm. Bhí dath thar a bheith gorm ar a shúile. De réir an finscéal, is sliocht díreach de laochra Iskander Mór, mac Alastar Mór iad na hAfganastáine gorm-shúileacha.
  
  
  Nuair a d'fhiafraigh mé de Aziz cé mhéad den scéal seo a bhí fíor, ní raibh an chuma air gur thuig sé cad a bhí mé ag caint. Is cosúil nach bhfuil a fhios aige a bhealach timpeall na cathrach go maith.
  
  
  D'eitil comhartha ag léamh "Hotel Intercontinental - 5 mhíle" le saighead dírithe ar dheis anuas, ach choinnigh Aziz a chos ar an luasaire. Thiomáin sé thar an slí amach agus dúirt rud éigin liom nach botún neamhchiontach a bhí ann nó gur timpiste a bhí ann. D’ísligh mé an mhála taistil go dtí mo chosa agus d’éirigh liom Wilhelmina agus a beirt chairde, Hugo agus Pierre, a spochadh gan amhras Aziz a mhúscailt.
  
  
  Anois bhí an Luger tirim, ach ní raibh a fhios agam an raibh sé ag obair go dtí gur sheiceáil mé é. Ach mura raibh sé réidh rud éigin a láimhseáil go fóill, bhí a bheirt chúntóirí réidh chun cabhrú liom.
  
  
  Ag an nóiméad sin ní raibh amhras orm a thuilleadh go dtiocfadh trioblóid. Níor thug Aziz go dtí an t-óstán mé, go dtí an sólás a bhaineann le cithfholcadh te agus leaba chompordach. Bhí mé cinnte go mbeadh sé i bhfad níos deacra an méid a bhí le déanamh aige dom a thuiscint, agus choigeartaigh mé mé féin don chontúirt a bhí romhainn.
  
  
  Ní fhéadfadh go gciallódh easpa Koenvaar ó Amstardam an mhaidin roimhe sin ach rud amháin. D’fhág sé Amstardam agus d’éirigh leis teacht go Cabúl romham. Gan dabht ghlac sé an bealach fada trí Iostanbúl, Béiriút agus Rawalpindi. Bhí an bealach seo ann, ach sheachain mé é mar gheall ar an mbaol dul ar agus as trí eitleán éagsúla agus dul trí shlándáil ag trí aerfort. Is léir gur lú an cúram a bhí ag Coenvar ar chúrsaí custaim ná mar a bhí orm.
  
  
  D’fhéadfainn seafta Wilhelmina a bhrú go dtí muineál Aziz go héasca agus d’iarr mé air casadh timpeall agus mé a thabhairt go dtí an Intercontinental Hotel. Ach bhí mé ag iarraidh bun an ábhair a fháil agus na freagraí a bhí tar éis éirí as an áireamh go dtí seo a fháil. Bhí an t-eolas go léir a theastaigh uaim ag Koenvar, agus bhí mé sásta aon riosca a ghlacadh chun é a fháil chun labhairt.
  
  
  Thairis sin, bhí roinnt rudaí fós le réiteach againn, cibé acu a thuig sé é nó nach ea. I gcás gach a raibh a fhios agam, d'fhéadfadh Andrea bás a fháil. Bhí mé féin gar do dheireadh mo shlí bheatha in Amstardam. Theastaigh uaim a chinntiú nach mbeadh Koenvar in ann cur isteach ar rath mo mhisin. Agus má chiallaigh sé sin é a mharú, ansin bhí mé réidh. Shuigh mé siar mar sin agus choinnigh mé mo shúile ar an mbóthar, ag smaoineamh ar conas a bhí ár gcruinniú socraithe.
  
  
  I níos lú ná deich nóiméad fuair mé amach.
  
  
  Socraíodh seicphointe cúpla céad méadar amach romhainn. Bhí beirt fhear ina seasamh ar an dá thaobh den bhacainn adhmaid, cé go raibh muid fós i bhfad ar shiúl a fheiceáil cé acu ceann a bhí Koenvar.
  
  
  - Cad atá ar siúl, Aziz? - D'iarr mé, ag imirt ról na turasóireachta dúr.
  
  
  In ionad freagra a thabhairt dom, dhírigh sé m’aird ar Asamayi agus Sherdarwaza, dhá shliabh a bhí mar chuid de raon sléibhe Hindu Kush agus a bhí le feiceáil ó beagnach áit ar bith i gCabúl.
  
  
  “Cén fáth a bhfuil seicphointe anseo?”
  
  
  D'áitigh mé, agus thóg sé a chos go mall as an gcos luasaire.
  
  
  Shrugged sé mar a bhí aghaidheanna beirt fhear le feiceáil taobh thiar den windshield dusty. D'aithin mé go héasca gnéithe gealaí mo namhaid Nepal, an Koenwar cunning agus rúnda. Bhí sé gléasta le turban bán agus fionnadh astrakhan a shroich go dtí a ghlúine, ach ní raibh aon chosc ar an abairt treáiteach ar a aghaidh. Ba chuma liom gur fíor-Afganastáine an fear eile, gan dabht fostaithe i gCabúl, cosúil le Aziz, go beacht don oibríocht seo.
  
  
  “Tá siad ag iarraidh orainn éirí as an gcarr,” a dúirt Aziz, agus é in ann a néaróg a cheilt.
  
  
  'Cén fáth?' Dúirt mé seo, ag stopadh le haghaidh ama, ag ullmhú gach rud a theastaigh uaim.
  
  
  “Patról teorann, patról rialtais,” a dúirt sé le shrug.
  
  
  “Imigh amach ansin agus labhair leo,” a dúirt mé le ton i mo ghlór a thug le fios nach raibh mé ar an meon chun cluichí a imirt.
  
  
  Rinne Aziz mar a dúradh leis. D’éirigh sé as an gcarr agus shiúil sé go mall i dtreo Koenvar. Níor ísligh an Áiseach a aghaidh, amhail is dá mbeadh eagla air go n-aithneofaí é. Ach bhí sé ró-dhéanach. Ní bhfuair sé a anaithnideacht arís ar bhealach ar bith. Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin, chuaigh a chomhchoirí i dteagmháil leis an Chevrolet, bhuail sé ar an bhfuinneog agus mhol sé dom teacht amach agus a bheith páirteach leo.
  
  
  Ní mise a tháinig amach, ach Pierre.
  
  
  Tá sé in am an lasc a smeach do Pierre agus Koenvaar araon. D’oscail mé an doras amhail is dá gcloífí lena n-orduithe, ach in ionad dul amach, mar gan amhras agus fiú ag súil leis, chaith mé Pierre i dtreo Koenvaar. Bhuail mé an doras arís díreach mar a phléasc scamall loiscneach ar lasadh gáis sa lár. Bhí a n-iontas díreach chomh tobann. Bhí meascán de ghás cuimilt tiubhaithe agus ceimiceáin neamh-mharfacha thart timpeall orthu, tiubh agus suffocating. Scaoileadh urchar, ach go randamach, toisc nach bhféadfadh Coenvar ná a chomhchoirí níos mó ná orlach a fheiceáil os a gcomhair.
  
  
  Ba seachrán é an gás, ní críoch ann féin. Go sealadach dall, an triúr fear dazed tuislithe i ciorcail, clawing ar a súile. Tar éis do Aziz a sciar den ghás a fháil, chaill sé a chothromaíocht agus rolladh síos an fána go dtí taobh an bhóthair. Dá mbeadh sé cliste, bheadh sé i bhfolach agus ní chuirfeadh sé a shaol i mbaol. Am ar bith d'fhéadfadh an ghaoth casadh timpeall agus an gás a iompar i ngach treo. Ní raibh mé in ann fanacht a thuilleadh. Léim mé amach as an Chevrolet sular thuig siad cad a tharla. Ach ní raibh mé ag iarraidh a shoot, ní raibh mé ag iarraidh a mharú Koenvar go dtí gur thug sé dom an t-eolas a bhí ag teastáil uaim.
  
  
  Bhuail péire lámha agus brúite mé i gcoinne mo scairt. Gan smaoineamh air, chuaigh mé faoi dhó arís, ag iarraidh aer a chur isteach i mo scamhóga díbhoilscithe. Idir an gás agus an phian, shleamhnaigh Wilhelmina trí mo mhéara ar bhealach éigin. Rug an péire céanna lámha orm agus tharraing mé i dtreo mo chorp a bhí ag cur allais go mór.
  
  
  Mhionnaigh an t-ionsaitheoir faoina anáil, ag tabhairt le fios go neamhaireach nach Koenvar a bhí ann, rud a bhí mé ag iarraidh a fháil amach. Agus mé i seilbh na hAfganastáine i Nelson dúbailte, scoilt mé mo lámha agus bhrúigh mé go dtí mo mhullach iad, ag iarraidh brú a bháis a mhaolú. Bhí a neart iontach, agus mhéadaigh an pian go dtí go raibh mo nerves ag screadaíl agus go raibh mo veirteabraí ceirbheacsacha ar tí briseadh.
  
  
  “Tá Koen agam…” thosaigh sé.
  
  
  Níor críochnaíodh an togra riamh.
  
  
  Chiceáil mé mo chos ar ais agus bhuail sáil mo bhróg a shin. Chuir an buille tobann iontas air. Scaoileadh a ghreim, rud a thug dom an spás beag a bhí de dhíth orm chun mé féin a scaoileadh go hiomlán. Shleamhnaigh mé mo chos chlé idir a chosa agus chuir mé mo ghlúin dheis isteach i log a ghlúine. Ag an am céanna, d'éirigh liom greim a fháil ar a chuid pants agus é a tharraingt liom, rud a chuir air bualadh le mo thigh agus splat ar an talamh.
  
  
  Ghéaraigh mé agus chrom mé mo chos amach i gcic cha-ka, rud a d'eascair láithreach bonn feargach. bristeadh rib. Na hAfganastáine howled cosúil le madra wounded. Screamed sé agus thrasnaigh a airm thar a cófra mar léiriú ar uafás undisguised thrasnaigh a aghaidh. Níor chuir mé aon am amú agus chiceáil mé arís chun an jab a chríochnú. Tháinig fuaim gurgling amach as a bhéal casta. Scaip an gás go mall, ach ní raibh mo chuid feirge fós. Bhí mé cinnte go raibh pollta ar cheann dá scamhóga, agus an cnámh briste ag tochailt níos doimhne agus níos doimhne isteach ina bhrollach.
  
  
  Theastaigh uaim lúbadh síos chun an buille deiridh a sheachadadh, ach rug Koenvar greim orm ón taobh thiar agus tharraing mé ar ais mé. Chuamar síos an bóthar agus thuirling muid ar chlaífort cúpla orlach ón trinse ina raibh Aziz ina luí, gan dabht ar crith leis an eagla. Dust socraithe i mo bhéal, súile agus cluasa. Ní raibh mé in ann faic a fheiceáil níos mó mar bhrúigh Koenvar an dá ordóg chuig mo phíobán gaoithe.
  
  
  “Diamonds,” a d’análfadh sé, ag crith orm amhail is go raibh sé cinnte go n-eiteoidís as mo scornach.
  
  
  Ag ciceáil mar chapall fiáin, rinne mé iarracht é a chaitheamh amach asam. Bhrú sé a ghlúine isteach i mo chrotch agus slammed iad idir mo chosa arís agus arís. Dallta ag deannach agus pian, d'fhreagair mé instinctively, a thuilleadh in ann smaoineamh go soiléir. Níor chuimhnigh mé ar mo lámh a ligean i dtír ar a chnámh collar le gach neart a bhí fágtha agam.
  
  
  Chaill a mhéara greim, ach d'éirigh sé amach a bheith i bhfad níos láidre agus níos déine ná mar a cheap mé ar dtús. Chlaon sé liom amhail is dá mbeadh a shaol ag brath air, an dá lámh ag brú mo mhuineál. Chuir mé m'eolas ar fad ar Taikwondo i bhfeidhm arís sa troid agus rinne mé iarracht é a chur sa mhullach. Chuir Pal-kop chi-ki ina luí air nach raibh mé chun trócaire a iarraidh. Buille millteanach a bhí ann a chuir iallach air an chokehold a scaoileadh. Chlúdaigh láthair uafásach corcra a mhullach, cosúil le marc Cain.
  
  
  Ghlac mé anáil dhomhain, bhog mé agus rinne mé iarracht seasamh suas arís. Ag an am céanna, le flick de mo chaol na láimhe, bhí Hugo sábháilte i mo lámh. Phléasc an lann stiletto go luath sa solas. Bhí an gás cuimilt scaipthe agus bhí mé in ann mo chéile comhraic a fheiceáil chomh soiléir agus chomh cruinn agus a theastaigh uaim. Bhí an stiletto crawled faoina chóta fionnaidh astrakhan. Nóiméad ina dhiaidh sin, ghearr Hugo tríd an aer. Ní raibh aon rún agam an deis a thabhairt dó a chumas a léiriú le hairm tine arís.
  
  
  Níor chuimhin liom cén lámh a bhuail piléar Wilhelmina, agus mar sin dhírigh mé ar thigh uachtair Hugo, an matán fada caol sartorius. Má bhuaileann an stiletto, ní bheidh Koenvar in ann siúl. Ar an drochuair, chuir an cóta fionnaidh glúine-fhad cosc ar Hugo é féin a chur in iúl go dtí an iomláine. Chuaigh an stiletto isteach in imeall an chóta fionnaidh tiubh a bhí ag sileadh, agus tharraing Koenvar amach arís é, hissing cosúil le cobra.
  
  
  Ós rud é nach raibh Wilhelmina le feiceáil in aon áit, níor fágadh ach mo lámha mé. Céim mé siar, ag iarraidh a bhaint amach ar dhromchla leibhéal. Ach bhrúigh Coenvar mé níos gaire agus níos gaire d'imeall an bhóthair, gan dabht ag súil go gcaillfinn mo chothromaíocht agus go n-imeodh mé isteach sa díog. Cainéal draenála a bhí ann, agus é ag breathnú ar an stench putrid a bhí ar crochadh san aer agus a líonadh mo shrian le boladh putrid lobhadh agus truflais.
  
  
  “Tabhair dom an diamaint, a Chartúir,” a dúirt Koenvar go diongbháilte. Chuaigh a chliabhrach suas agus síos agus é ag iarraidh a anáil a ghlacadh. “Ansin cuirfear deireadh lenár gcuid trioblóidí go léir.”
  
  
  “Déan dearmad air,” a dúirt mé, ag croitheadh mo chinn agus ag coinneáil an dá shúil ar Hugo ar eagla go gcuirfeadh Coenvar eitilt air.
  
  
  "Tá tú i ndáiríre cur isteach orm, Carter."
  
  
  “Seo iad lochtanna an chluiche,” a d’fhreagair mé, agus b’éigean dó céim chontúirteach siar a ghlacadh agus é ag druidim isteach chun mé a mharú. “Cé dó a n-oibríonn tú, a Koenvar? Cé a íocann tú as do chuid ama?
  
  
  In ionad mé a fhreagairt, shín sé isteach ina sheaicéad agus tharraing sé gunnán. 45, Colt Meiriceánach. Chuir sé an t-arm i mo threo. “Tá an ceann seo lódáilte le urchair logphointí,” a dúirt sé liom. “An bhfuil a fhios agat cá mhéad damáiste is féidir le piléar mar sin a dhéanamh, a Chartúir?”
  
  
  “Cailleann siad an sprioc,” a dúirt mé.
  
  
  'Díreach.' Agus rinne sé grinned, ag taispeáint leideanna géara comhdaithe a chuid incisors. An uair seo ní raibh mé chomh amú leis an seiftiúlacht fiaclóireachta taobh thiar de. “Faigheann siad greamaithe agus déanann siad poll an-mhór sa chorp, abair. Do chorp, Carter. Bheadh sé an-trua dá mbeadh ort déileáil leis na héifeachtaí a bhaineann leis an gcineál seo lón lámhaigh... táirge le hintleacht Mheiriceá, dála an scéil.
  
  
  Bhí scian aige agus bhí Colt aige. 45. Bhí dhá lámh agam, dhá chos agus crios dubh i karate. Ach anois nach raibh mé ach cúpla troigh ó imeall an ghleanna éadomhain, níor mhothaigh mé an-chompordach. Má chaillim mo chothromaíocht agus má éiríonn liom díog, beidh go leor ama ag Coenvar mé a mharú.
  
  
  Níorbh fhéidir liom ligean dó sin tarlú.
  
  
  “Má mharaíonn tú mé, ní bhfaighidh tú na diamaint choíche,” a dúirt mé, ag iarraidh cúpla soicind eile d’am luachmhar a shábháil.
  
  
  “Thug mo chliant treoracha dian dom. Mura bhfillfidh mé leis na clocha, ní bheidh cead agat fánaíocht faoi shaoirse a thuilleadh. Mar sin, mar a fheiceann tú, Carter, is cuma liom; ceann amháin nó an ceann eile.
  
  
  Mar sin bhí a fhios agam ar deireadh rud éigin. Ní raibh i Koenvar ach mercenary ag obair do dhuine eile. Ach ní raibh a fhios agam fós cé hé an páirtí eile. In aon chás, d'fhan mé chomh fada agus dared mé. Am ar bith, d'fhéadfadh Nick Carter marbh agus an-fhuilteach deireadh a chur le díog draenála stinking. Am ar bith d'fhéadfainn a bheith ina phíosa eile de bhruscar a chuirfeadh leis an stench salach acrid. “Ní thaitníonn an seicphointe seo leis an gcarr atá ag teacht anseo. Koenvar," a dúirt mé.
  
  
  'Cén carr?' - Ag an am céanna, rinne sé botún ag féachaint go neirbhíseach thar a ghualainn.
  
  
  Ní fhéadfadh sé breathnú amach ar feadh níos mó ná soicind, ach sin an dara ceann a bhí ag teastáil uaim. Anois chuir mé gach rud a mhúin an Máistir Chang i bhfeidhm dom agus bhuail mé a lámh piostal i léim. Bhuail bonn mo tosaithe an Colt 45, agus sula raibh a fhios ag Koenvaar go díreach cad a bhí ag tarlú, thit an Colt go talamh. Níor tharraing an carr suas ar chor ar bith, ach d'oibrigh an mheabhlaireacht níos fearr ná mar a bhí súil agam. Ghlac Koenvar an baoite, agus anois bhí mé réidh chun é a ghabháil agus a mharú, mar a rinne sé iarracht a dhéanamh dom.
  
  
  Níos lúfar ná riamh, nocht an tÁiseánach beag, sreangach a fhiacla i snort buile. Bhí stiletto Hugo ag lasadh go bagarthach faoi sholas na gréine. Chuaigh Koenvar ar aghaidh ansin, ag iarraidh mé a chaitheamh thar thaobh an bhóthair agus isteach sa díog. Céim mé leataobh agus d'ardaigh mo lámh amhail is dá mba mé ag dul a úsáid. Chaith sé thart agus mo dhorn ag eitilt tríd an aer. An nóiméad a shocraigh a súil uirthi, scaoil mo chos ar aghaidh agus an fórsa go léir a d'fhéadfainn a thionól. Nuair a bhain mo chos lena chaol, bhí an cnámh splintered amhail is dá mbeadh sé brúite le sledgehammer.
  
  
  Bhí an léiriú sin ar iontas a fheiceáil ar dtús agus ansin an phian ar cheann de na chuimhneacháin is milse ar domhan. D'éirigh a lámh scian glan, ach níor éirigh sé as go fóill. Rug Koenvaar ar Hugo go tapa lena lámh eile sula bhféadfadh an stiletto titim. Lig sé amach caoin géar agus rushed i dtreo dom, ghearradh ar an aer lena stiletto. Ghlac mé seasamh ee-chum so-ki, a thug deis dom mo chos a shaoradh le haghaidh sraith de chiceanna uafásacha chun tosaigh. Arís agus arís eile chiceáil mé, ag díriú ar dtús ar a plexus gréine, ansin a spleen agus ar deireadh a smig.
  
  
  Rinne Koenvaar iarracht mé a bhualadh ar an taobhlíne sa teampall. Rug mé ar a chos agus tharraing mé i dtreo dom é, á chaitheamh ar an talamh tirim, scorched. Shiúil mé timpeall air, greim ar a lámh scian ionas go mbeadh Hugo writhed cosúil le nathair dronnach gan chumhacht, agus rushed air.
  
  
  Bhrúigh mé síos ar a uillinn le neart mo lamha. Ji-loe-ki scriosta literally an struchtúr cnámh a lámh. - An-nyong ha-sip-ni-ka? Scread mé air, ag fiafraí de conas a mhothaigh sé anois go raibh sé ag screadaíl mar mhuc óg agus ag iarraidh briseadh saor in aisce.
  
  
  Ach bhí sé in vain.
  
  
  - Cad é an t-ábhar, Koenvar? Nár mhaith leat é a thuilleadh?
  
  
  Lean sruth mallachtaí Neipealais mar a d’ardaigh mé mo ghlúin agus bhuail mé ar an tailbone é agus é ag screadaíl i bpian. Bhí píosaí de chnámh protruding as a chaol na láimhe. Scaip an stain burgúin go tapa ar fud muinchille a chóta fionnaidh astrakhan.
  
  
  Clenched a mhéara go dronnach, agus thit Hugo ar an mbóthar. Nóiméad ina dhiaidh sin ghlac mé an stiletto i mo lámh agus dhírigh mé ar scornach Koenvar ar.
  
  
  - Cé chuir chugat?
  
  
  D'fhéadfainn an eagla a fheiceáil ina shúile cúngaithe, an phian a bhí le feiceáil sa chaoi a ngearrfadh sé a bheola le coinneáil ón screadaíl, leis an bpian uaigneach a bhraith sé a chur in iúl. Nuair nár fhreagair sé, bhrúigh mé barr an stiletto go dtí a scornach. Tháinig titim beag fola le feiceáil.
  
  
  “Mise... ní inseoidh mé,” ar seisean.
  
  
  “Mar is mian leat,” arsa mise. Bhrúigh mé air agus lig do Hugo sleamhnú isteach i muinchille a sheaicéid. Nuair a bhí an muinchille gearrtha go hiomlán, chonaic mé an damáiste a rinne mé dá uillinn. Briseadh cumaisc a bhí ann mar go raibh cuid den chnámh ag gobadh amach as alt na láimhe. Bhí muinchille a léine sáithithe san fhuil.
  
  
  “Mise... ní labhróidh mé,” ar seisean arís.
  
  
  Ní fhéadfadh aon dochtúir a lámh a chur ar ais le chéile agus a chur ag obair. "Ar mhaith leat bás a fháil anois nó níos déanaí, a Koenvar?"
  
  
  Dúirt mé. - “Inis dom cé dó a n-oibríonn tú, agus imeoidh tú saor.”
  
  
  “Na... Nara...” thosaigh sé. Ansin pursed sé a liopaí arís agus chroith a cheann.
  
  
  - Nara cad é? “D’fhiafraigh mé go géar, ag brú Hugo go dtí mo scornach arís.
  
  
  “Ní déarfaidh mé é sin, a Chartúir,” a dúirt sé.
  
  
  “Sa chás sin, Koenvar, ní bheidh mé ag cur amú níos mó ama ort.” Agus nuair a dúirt mé é sin, chríochnaigh mé a ghairm bheatha brónach le flick tapa agus b'fhéidir trócaireach ar mo chaol na láimhe. Rinne Hugo leathchiorcal caol ó chluas go cluas. Strac an fheoil cosúil le páipéar bog; ansin an muscle muineál, agus ina dhiaidh láithreach an artaire carotid. De réir mar a chuaigh sruthanna te fola isteach i m'aghaidh, rinne Koenvar fuaim ghuairne deiridh. Chroith a chorp ar fad agus é ag dul tríd a bhás. Bhí sé fós ag cur fola ar nós damh i seamlas nuair a d’ísligh mé go mall é go dtí an t-urlár agus chaith mé mo lámha salacha fuilteacha ar a chóta.
  
  
  “Is do Andrea é seo,” a dúirt mé os ard. Chas mé agus shiúil anonn go dtí a pháirtí. Ach bhí an hAfganastáine chomh marbh le Koenwar, a aghaidh corcra agus blotched ó plúchadh mall a scamhóg bréifneach.
  
  
  Ní bhfaighfinn a thuilleadh eolais uathu. “Aziz,” a bhéic mé. "Tar suas anseo má tá luach agat ar do shaol."
  
  
  Chuaigh an fear beag suas fána ngleann éadomhain. Bhí a aghaidh bán mar cailc.
  
  
  “Le do thoil, ná maraigh Aziz, le do thoil,” a d’impigh sé le guth trua. Ní raibh a fhios Aziz. Fuair Aziz an t-airgead chun tú a thabhairt anseo. Tá sé seo go léir.'
  
  
  'Cathain?'
  
  
  'Aréir. Sin... an fear sin,” agus chuir sé lámh in airde ar chorp gan bheatha Koenvar. “Thug sé airgead dom bualadh leat ar an eitleán agus tú a thabhairt anseo. Deir sé gur ghoid tú rud éigin a bhaineann leis. Níl a fhios agam aon rud eile.
  
  
  “Ní inseoidh tú seo do dhuine ar bith, an mbeidh?” - Chroith sé a cheann go buile. - Níl mé ag rá faic, a Mháire Mheiriceá. Ní raibh muid anseo riamh, tú féin agus Aziz. Ní fhacamar an áit seo riamh. Tá? Tá?'
  
  
  “Go díreach,” arsa mise. Más féidir ar chor ar bith, ní raibh mé ag iarraidh é a mharú. Bhí sé óg, dúr agus ramhar. Ach ní dóigh liom go raibh a fhios aige cad a bhí á dhéanamh aige nuair a ghlac sé le tairiscint brabúsach Koenvaar gan dabht. "Cabhraigh liom na comhlachtaí seo a chur áit éigin eile agus beidh muid ag dul."
  
  
  Rinne sé mar a dúradh leis.
  
  
  Chríochnaigh an bacainn adhmaid a bhí mar sheicphointe i ndíog draenála, inar lean corpáin ghlana agus loit Koenvar agus a chomhchoirí hAfganastáine. Agus cóta fionnaidh astrakhan aon muinchille á chaitheamh aige, shnámh an marfóir Neipeal a aghaidh síos i sruth salach truflais. Ar deireadh bhí sé ina áit.
  
  
  “Tógfaidh mé chuig an óstán thú saor in aisce,” a dúirt Aziz agus muid ag siúl ar ais go dtí an carr.
  
  
  Bhí sé ag an am mícheart agus san áit mícheart. Ach ní raibh mé in ann cabhrú leis. Go tobann rinne mé gáire, agus gáire mé níos deacra ná mar a bhí mé gáire riamh.
  
  
  
  
  Caibidil 10
  
  
  
  
  
  Ba áit é an Camp Hotel ar Maroehiti le seachaint ar gach costas.
  
  
  Shiúil mé isteach agus amach as an stocaireacht míolta-infested chomh tapa agus a thiocfadh liom, ag tógáil an phíosa páipéir a thug an cléireach dom nuair a thug mé mé féin isteach. Shiúil mé díreach go Cearnóg Durbar, cúpla bloc ar shiúl. Ag mothú aimsir, shuigh mé os comhair teampall Talijyoe Bhavani, díreach faoi scáth dealbh Hanuman, dia moncaí na Hindus. Ní raibh faisnéis ná comhairle ag an deity furry dom, ach rinne an nóta.
  
  
  Bhí sé go docht go dtí an pointe agus díreach go dtí an pointe. Bhí mé ceaptha bualadh le mo theagmhálaí Sherpa ag bialann Hut ar Ason Tol. Bhí orm cearnóg póca bán a chaitheamh le go n-aithneofaí é. Tabharfaidh siad aire don chuid eile. Aisteach, shíl mé. Bhí a fhios ag Koenvaar cé mé féin, ach is cosúil nach raibh aon smaoineamh ag an Sherpa cén chuma a bheadh ar theachtaire Golfield.
  
  
  Rinne sé gach rud a dúirt Seabhac liom níos luaithe ar maidin chomh soiléir leis an seanfhocal criostail. - An bhfuil aon rud ar eolas agat faoin Jester nó Nóra? D'iarr mé ar mo shaoiste nuair a bhí mé ceangailte leis faoi dheireadh ag oifig an phoist in aice le m'óstán.
  
  
  “Is féidir leat aigne a léamh, N3. Sin a raibh mé chun a insint duit faoi," a d'fhreagair Seabhac, a ghuth ag léiriú lag agus crua ar a ghnáth-thonn ceannais. “An cuimhin leat cad a dúirt mé leat faoin easaontas sin sa teach ríoga?”
  
  
  'Atá i gceist agat...'
  
  
  'Díreach. Fuaireamar achrann idir comhairleoirí an rí agus prionsa ar a dtugtar Bal Narayan. D'fhéadfá a bheith ag glaoch ar Narayan rud éigin mar playboy idirnáisiúnta. Le tamall anuas bhí luamh agam i Cannes agus dhéileáil mé le cuid de na hionadaithe seo de na paraisítí mionlach, gnáthshóisialta.
  
  
  - Ach conas a fuair sé amach faoin oibríocht Sherpa?
  
  
  “Ní féidir linn ach buille faoi thuairim a thabhairt faoi,” a d’fhreagair Seabhac. - Ní féidir liom cabhrú leat le seo. Tá a fhios agam go bhfuil cáil ar Narayan mar fhear gnó sách dubhach. An cuimhin leat an fhadhb bheag sin a réitigh tú dúinn i gCalcúta anuraidh?
  
  
  'Tá. Cad faoi seo?'
  
  
  “B'éigean dó déileáil leis... go dtí gur chuaigh sé amú... Is cosúil go bhfuil a mhéara aige i go leor rudaí pléascacha, má tá a fhios agat cad atá á rá agam.
  
  
  'Tá tú sábháilte.'
  
  
  "Tá gach rud breá?" — An bhfuair tú ann gan fadhb ar bith?
  
  
  “Chomh simplí agus ab fhéidir, cé nár tugadh faoi deara gur tháinig mé go Cabúl,” a dúirt mé leis. “Ach go léir a ndearnadh cúram de.” Bhí Narayan fágtha ina aonar anois.
  
  
  “Ní bheinn ag súil le rud ar bith níos lú uait, a Nick,” a dúirt Hawk le gáire dea-nádúrtha, díreach ina dhiaidh sin le casacht hoarse, garbh. Chaith sé an iomarca, ach ní raibh sé ag iarraidh é a chloisteáil uaim. Is fearr roinnt rudaí a fhágáil gan ráite, mar sin stink todóga. “Ach coinnigh rud amháin i gcuimhne,” ar sé. “Déan cinnte go bhfuil na páistí seo sábháilte ar dtús. Ansin téann tú ar ais agus críochnaíonn tú cad is gá a dhéanamh.
  
  
  "Ní dhéanfaidh mé dearmad," a dúirt mé leis.
  
  
  - Sin é a theastaigh uaim a chloisteáil. Seolfaidh mé teileagram chugat nuair a gheobhaidh mé amach aon rud eile. Níl muinín agam as na naisc ghutháin seo i ndáiríre. Bhí a fhios aige cá háit le teagmháil a dhéanamh liom, mar sin ní raibh aon rud eile le déanamh ach Dia duit a rá leis.
  
  
  Anois, faoi scáth an dia moncaí grinning, rinne mé iarracht na píosaí uile den bhfreagra a chur le chéile. Ag pointe éigin, d'fhoghlaim Narayan faoi fhuadach leanaí ag Sherpas. D’fhostaigh sé Koenvar chun na diamaint a fháil sula raibh deis agam iad a thabhairt isteach sa tír. D'ordaigh sé freisin dá mercenary mé a mharú mura dtabharfainn suas na clocha seo. Ar ndóigh, ní raibh sé ag iarraidh tús a chur leis an réabhlóid seo. Mar bhall den teaghlach ríoga, a bhain leis an rí trí fhuil, ní raibh aon rud le baint ag Narayan agus gach rud a chailleadh de réir mar a caitheadh an ríchathaoir, brúitear an mhonarcacht, agus tugadh an talamh don tSín ar mhias airgid.
  
  
  Seo mar a chuir mé le chéile na píosaí puzal a bhí mar chuid de mo mhisean go Kathmandu. Ach ní raibh réiteach réidh agam fós. Ar an gcéad dul síos, ní raibh a fhios agam conas a bhí a fhios ag Narayan faoi phleananna Sherpas. Thairis sin, ní raibh a fhios agam cad a dhéanfadh sé iarracht a dhéanamh, cad é an chéad chéim eile a bheadh aige dá bhfaigheadh sé amach nach mbeadh Koenwar ar ais go Neipeal ach i mbosca adhmaid. De réir na teachtaireachta a fuair mé in Óstán an Camp, ní bhuailfidh mé le mo theagmhálaí go dtí an tráthnóna dár gcionn. Chinn mé úsáid mhaith a bhaint as mo chuid ama saor agus chuaigh mé díreach chuig leabharlann na príomhchathrach. Ar dtús, bhí mé ag iarraidh staidéar a dhéanamh ar gach grianghraf den Phrionsa Ríoga atá ann cheana féin. Ar an dara dul síos, b'éigean dom dul i dtaithí ar thopagrafaíocht an cheantair, mar bhí mothú sách láidir agam nach mbeadh mo ghníomhaíochtaí teoranta do Kathmandu. Dá mhéad a bhí a fhios agam faoin timpeallacht, is amhlaidh is fearr a d’ullmhaigh mé bualadh leis an Sherpa... cibé duine é nó í.
  
  
  I ngach áit a ndeachaigh mé chonaic mé fógraí clóite: “Chic Restaurant.” Táblaí Síneacha, Tibéidis, Neipealais agus an Iarthair. Salon speisialta: císte hashish, toitíní hashish agus hashish ar fáil ag an bhfáiltiú. Ansin i litreacha níos lú: "Na Beatles!" Clocha Reatha! Snagcheol! shots deiridh. Agus Khyber i gCabúl freisin, áit ar chaith mé cúpla lá sula ndearna mé an botún a ordú steak stringy Bhí an t-óstán san áit chéanna do hippies.
  
  
  Bhí an salon beag, gan lasadh, beagnach chomh salach leis an Camp Hotel, ach is cinnte go raibh níos mó tóir air. Bhí táblaí garbha agus cathaoireacha agus binsí ar an líneáil ar na ballaí. Agus ar na binsí shuigh an bailiúchán is aisteach de thurasóirí Meiriceánacha agus Eorpacha dá bhfaca mé riamh. Chuala mé variant ó Brooklyn go dtí an Deisceart domhain. Bhí Astrálaigh, cúpla Breatnach, cailíní ón Nua-Shéalainn agus cúpla cailín Francach. Rud éigin cosúil leis an Grand Himalaya Hotel, áit a bhfuil gach duine chomh deataithe le mhoncaí.
  
  
  Bhí suíochán agus gloine beorach agam agus bhain mé taitneamh as. Ba chosúil go raibh gach duine timpeall orm ar tí a gceann a bhaint, agus chomh luath agus a bhuail an ceann an bord, rith an t-úinéir suas chuige, d'ardaigh sé aghaidh an choirpigh agus thug sé cúpla slap san aghaidh dó chun é a thabhairt ar ais chun é a thabhairt. “Ní óstán é seo,” ar sé arís. 'Ith. deoch. Ach ní óstán é,” a dúirt sé arís agus arís eile, ag triall ar nós óstach Dickenian grinn.
  
  
  Ach ní raibh aon rud greannmhar sa chás seo, chomh fada agus is féidir liom a insint. Chaith mé mo phóca bán cearnach chomh feiceálach agus is féidir, choinnigh mo shúile ar an doras, agus d'fhan chomh foighneach agus socair agus is féidir. Bhí Sherpa cúig nóiméad déanach, ach bhí a fhios agam go dtiocfadh mo theagmháil ag an am ceart. Idir an dá linn, thug bean fhionn Meiriceánach de thart ar ocht nó naoi mbliana déag d'fhéachaint gan cheilt orm ó cheann ceann an tseomra. Faoi bhun a culaith choimhthíocha agus taobh thiar dá súile brionglóideacha, bhí gach rud a bhí ag teastáil ó réalta ag ardú, ní raibh aon amhras faoi. Agus nuair a d'éirigh sí, le tonn bheag, agus chuaigh sí i dteagmháil liom, níor mhothaigh mé irritated ar chor ar bith.
  
  
  'Féadfaidh liom?' d'iarr sí, ag cur in iúl go dtí an suíochán folamh in aice liom. - Ar ndóigh. Chlaon mé agus chonaic sí titim ar an tolg.
  
  
  “Ní cosúil go bhfuil sé seo cosúil leis an gcineál áite a dtéann tú chucu go minic,” a dúirt sí, agus í ag tabhairt greim mór ar cheann de na sneaiceanna hashish a bhfuil an-phoiblíocht orthu sa bhialann.
  
  
  "Nach bhfuil sé?"
  
  
  - Just breathnú thart?
  
  
  'Níl i ndáiríre.'
  
  
  -Breathnaíonn tú go hiomlán gnáth. Ní bourgeois nó aon rud mar sin, simplí. Cosúil le póilín de shaghas éigin. Tá sé seo fíor?'
  
  
  'Mise? Oifigeach póilíní ? _Slapped mé mo bhrollach agus gáire. 'Níl i ndáiríre.'
  
  
  “Tá sé sin go maith, mar tá an cac seo anseo,” ag tagairt don mhéid atá fágtha dá candy, “go hiomlán dlíthiúil.”
  
  
  - Dúirt mé rud éigin, chailleann ...
  
  
  “Ma’am,” ceartaigh sí mé. "Agus Dixie is ainm dom." Nóiméad ina dhiaidh sin chuir sí a lámh ar mo thigh. Níl a fhios agam seo ach toisc go raibh sí ard. Thosaigh a méar ag bogadh amhail is go raibh aigne dá gcuid féin acu. Bhrúigh mé ar shiúl go réidh í agus chuir mé in iúl di go cineálta nach raibh suim agam, gan iarracht a mhíniú di, dá n-imeodh rudaí beagán níos faide, go bhfaigheadh sí ní réad dá mianta gnéis, ach grenade gáis - Pierre . .
  
  
  'Tá sé míthaitneamhach.' Thosaigh sí ag gigeáil agus chonaic mé go raibh mo lámha lán di.
  
  
  Ach sula raibh mé in ann aon rud a rá, thug mé faoi deara go raibh fear óg Nepal ina fichidí tar éis an suíochán a ghlacadh díreach os mo chomhair. Bhí sé gléasta i stíl an Iarthair agus bhí cuma éasca air nach bhféadfaí dearmad a dhéanamh air, gnéithe rialta agus béasa measartha. Ní dúirt sé focal, ach shroich sé trasna an bhoird agus tharraing ciarsúr bán as a phóca chíche. Shroich sé faoin mbord agus tar éis nóiméad d'fhill an chearnóg phóca, anois fillte go néata mar chlúdach línéadaigh.
  
  
  D’oscail mé an ciarsúr agus d’fhéach mé ar chlúdach glas agus liath an phas Meiriceánach. Nuair a d’oscail mé é, chonaic mé a hainm i gcló go néata: Virginia Hope Goulfield. Ar an gcéad leathanach eile, d'fhéach bean Meiriceánach tarraingteach, aoibh gháire orm. Dhún mé mo phas agus chuir mé i mo phóca istigh é.
  
  
  “Nóiméad amháin,” a dúirt mé le mo theagmhálaí. Bhí an fear óg ina thost agus ag stánadh le súile leathan agus mé ag seasamh suas agus chabhraigh sé go cineálta le Dixie chun a cosa.
  
  
  D'iarr sí. - 'Cá bhfuil muid ag dul?' Thosaigh sí ag gigeáil arís. “Téigh ar ais go dtí do shuíochán,” a dúirt mé, á threorú amach ón mbord.
  
  
  'Ach cén fáth? Is maith liom thú. Is fear te tú agus ní féidir liom fanacht chun tú a fheiceáil."
  
  
  Ar a laghad bhí a fhios aici cad a bhí uaithi, rud nach bhfuil amhlaidh i gcás fhormhór na ndaoine. - Agus tá tú píosa uafásach blasta. Ach tá rudaí eile le déanamh agam, mar sin bí i do chailín deas. B'fhéidir go dtiocfaidh mé chun tú a fheiceáil amárach.
  
  
  Rinne sí gruama agus sileadh cosúil le leanbh millte, agus is cosúil go raibh sí cleachta lena bealach féin a fháil. Ach níor chean sí.
  
  
  Nuair a d'fhill mé ar an mbord, bhí an Sherpa óg fós ag fanacht go foighneach, cosúil le Búda.
  
  
  — An tusa an tUasal Mac Artúir?
  
  
  Chlaon mé agus ghlac mé sip eile beorach.
  
  
  “Rana is ainm dom. Tú...'
  
  
  “Sea,” a dúirt mé, ag líonadh an chiúnas. - An bhfuil an cailín seo agus a deartháir agat?
  
  
  “Slán agus slán,” a d’fhreagair sé.
  
  
  “Déanaimis ansin...” Theastaigh uaim éirí as mo shuíochán, ach mhol Rána dom suí siar.
  
  
  “Caithfidh mé cúrsa na n-imeachtaí atá á leanúint againn a mhíniú duit, a Chartúir,” a dúirt sé. - Mar sin ní bheidh aon mearbhall. Tuigeann tú?'
  
  
  'Leanúint ar aghaidh. Is cluasa mé go léir.'
  
  
  'Gabh mo leithscéal?'
  
  
  "Dúirt mé: tar ort, táim ag éisteacht." Bhí mé i droch-giúmar, chun é a chur go éadrom. Níor thaitin gnó a dhéanamh liom i gceantar iargúlta, agus níor thaitin nádúr ár ngnó liom go mór. Agus níos mó ná aon rud eile, thosaigh mo bholg ag cur isteach orm arís. Dá luaithe a spíosfaidh mé na diamaint agus a thugann leanaí an tSeanadóra ar ais, is amhlaidh is fearr a bhraithfidh mé.”
  
  
  Bhí míniú Rana gearr soiléir. Cuirfear mo shúile orm agus tógfar mé go dtí áit a bhfaighidh mé beirt pháistí mar mhalairt ar diamaint sa gharbh. Chomh simplí agus a d’fhéadfadh sé a bheith cosúil, ní raibh mé chun aon seans a ghlacadh ná muinín a bheith agam as Rana díreach mar gheall ar a aghaidh cairdiúil. Chomh fada agus a thuigim, b’fhéidir go bhfuil sé ag obair don mistéireach Bala Narayan, agus ní don eagraíocht chomh doiléir ar a dtugtar an Sherpa. "Tá sé sin ceart, a Chartúir," a dúirt sé. “Tugann muid na leanaí duit, agus tugann tú an airgead fuascailte dúinn. Agus tá gach duine sásta. Tá?'
  
  
  Ní hé go díreach, shíl mé mar a dúirt mé, “Fuaim go maith, a Rana. Ach dúirt Bal Narayan liom bualadh leis anseo,” agus leag mé béim ar an méid a dúirt mé agus mé ag breathnú ar mo Rolex le fada an lá. - I thart ar uair an chloig. Conas a mhíníonn tú an t-athrú ar phleananna?
  
  
  "Bal Narayan," a dúirt sé, ar éigean a bhí a ghuth. "Cén ceart a dhéanann sé seo?"
  
  
  “Níl aon smaoineamh agam,” a dúirt mé leisce.
  
  
  Bhí an chuma ar mo shearbhas dul thar a cheann. “Ní hé seo plean Narayan,” a lean Rana, gan amhras ar feadh nóiméad go raibh mo scéal ina ghealt; an scéal a d'úsáid mé chun a fháil amach an raibh sé ag obair don Sherpas nó nach raibh, an raibh sé in áit an fhíorchúiréireachta. “Thug Kanti aire do na sonraí go léir. Níl a fhios agam cad atá ar bun ag Narayan, ach ní thaitníonn Kanti leis ar chor ar bith. Bhí sé mícheart dó cur isteach ar ghnóthaí an Sherpas.”
  
  
  "Cé hé an Canti seo, má fiafraíonn mé?"
  
  
  “Tá sé in am againn imeacht, a Chartúir,” a dúirt Rana, ag féachaint go muiníneach ar a uaireadóir. Sheas sé suas go tapa. "Tá an carr ag fanacht."
  
  
  “Bhuel,” shíl mé, “le gach céim a thógann tú, foghlaimíonn tú rud éigin nua. Ba chosúil go raibh aithne mhaith ag Narayan agus Sherpa ar a chéile, cé gur mhaith liom a fháil amach cé hé Kanti. Agus ba mhaith liom iad a fhios go cheated Narayan.
  
  
  Ach chinn mé mo nochtadh a choinneáil dom féin chomh fada agus a fhreastalaíonn sé ar mo leasanna agus ní ar leasanna aon duine eile. Bhí áthas orm a fháil amach nach raibh Rana fostaithe ag an bprionsa, agus lean mé amach as an mbialann é. Shiúil muid ar feadh Ason Tole, sráid a bhí níos cosúla le deireadh marbh, go dtí an bazaar. Bhí sé ag éirí dorcha cheana féin, ach bhí an chearnóg fós lán de cheannaithe agus turasóirí. Luaigh Rana sean Fiat a bhí páirceáilte os comhair an pharlús tatú.
  
  
  “Tar éis duit, a Chartúir,” a dúirt sé, agus an doras cúil oscailte dom.
  
  
  Shleamhnaigh mé isteach sa suíochán cúil agus go tobann mhothaigh mé an bairille fuar, crua de gunnán ag brú isteach i mo mhuineál. Ag cur san áireamh a mhéid, bhí sé cosúil le Beretta. Ní hé nach bhfuil eagla orm. 22. Ina choinne sin. Chomh beag agus éadrom mar atá siad, tá siad thar a bheith cumhachtach, go háirithe ag raon gar.
  
  
  “Níl Prasad ach ag glacadh na réamhchúraimí riachtanacha, a Carter,” a mhínigh Rana nuair a bhí mé ar tí trácht a dhéanamh ar nádúr neamhchairdiúil an cháis a mhothaigh mé. Ansin fuair sé taobh thiar den roth.
  
  
  Bhain Prasad, agus é óg lena pháirtí, an gunnán de chúl mo chinn faoi dheireadh. “Ní bheidh Canti an-sásta má théann rudaí amú,” mheabhraigh sé dom.
  
  
  “Ní féidir le haon rud dul amú,” a dúirt Rana leis. - Nach bhfuil sé sin ceart, a Chartúir?
  
  
  “Go deimhin,” arsa mise le gréin.
  
  
  Thug Prasad cochall dubh dom agus dúirt sé liom é a tharraingt thar mo cheann agus suí ar an urlár. Ní raibh aon rogha agam agus rinne mé mar a dúradh liom. Míníodh an rud is mó dom fiú sular fhág mé Washington. Chuala mé Seabhac i gcuimhne dom arís na páistí a fháil amach sula ndearna mé aon rud eile. Tá an íomhá d'aghaidh scanrúil agus bhrónach an tSeanadóra Golfield nuair a bhuail mé leis in oifig Hawke eitseáilte go soiléir i mo chuimhne.
  
  
  Is beag a chonaic mé ansin.
  
  
  Bhí an scáth beagnach teimhneach, agus bhí an fabraic chomh tiubh sin nach ndeachaigh beagnach aon solas tríd. Bhí mé armtha, a bhuíochas do Prasad agus Rana nár bhac siad mé a chuardach. Ach ní raibh mise ach Nicholas Carter, fostaí de chuid an tSeanadóra Chuck Gaul...
  
  
  Dar leo, ní raibh N3, Killmaster, ann fiú. Agus sin go díreach a bhí uaim.
  
  
  Le casacht asma, léim bheag agus raic, bhog an Fiat as. Cé nach raibh mé in ann mo shúile a úsáid a thuilleadh, bhí an dá chluas agam fós agus dhírigh mé ar gach comhartha fuaime a d'fhéadfainn a fháil. Ach ní raibh mé i riocht inmhaíte a d'fhéadfá a thabhairt air. Ar ndóigh, bhí an deis ann go n-úsáidfeadh Prasad a Beretta áit éigin ar an mbealach agus go maródh sé mé, ag súil leis na diamaint a fháil agus iallach a chur ar an seanadóir an airgead fuascailte a íoc arís. In aon chás, bhí Wilhelmina agam, tirim agus gníomhach, réidh chun a post a dhéanamh. Agus mura raibh an Luger úsáideach, d'fhéadfadh Pierre agus Hugo é a dhéanamh di.
  
  
  “Ná bíodh eagla ort roimh an ghunna, a Chartúir,” a dúirt Rana, amhail is dá bhféadfadh sé mo smaointe a léamh. Níl suim ag Sherpa i bhforéigean gan chiall. Tá luach milliún dollar de chlocha garbha ag freastal go han-mhaith ar ár gcuspóir cheana féin. Níl fonn ar bith orainn cur isteach ort a thuilleadh tar éis don mhalartú tarlú.
  
  
  “Is maith é sin a chloisteáil,” a dúirt mé, “mar is cúram do gach Seanadóir Golfield ná sláinte a pháistí.”
  
  
  “Caitheadh go maith leo,” a dúirt Prasad. "Gheobhaidh tú iad i sláinte den scoth."
  
  
  “Agus i giúmar maith,” a dúirt Rana le gáire cruálach.
  
  
  "Fuaim ... dearfach."
  
  
  “Chomh maith le sin,” lean sí ar aghaidh, “tá an Seanadóir creidiúnach go daingean sa tsaoirse phearsanta, nach ea?”
  
  
  "Ár seanóirí go léir."
  
  
  gáire sí go ciúin di féin. “Ní úsáidfimid an t-airgead le haghaidh foréigean, ach le haghaidh slánú mhuintir Nepal ar fad, atá faoi sclábhaíocht leis na céadta bliain. Tá an rí ina iosta, truaillithe agus tíoránach. An bhfuil a fhios agat go bhfuil smacht iomlán aige ar an tír ar fad? Is é an t-aireagóir ar a dtugaimid anseo córas daonlathais Panjayat.”
  
  
  "Cad a chiallaíonn sé seo?"
  
  
  “Mar sin is é seo an t-aon chineál daonlathais atá bunaithe ar chinntí duine amháin: an rí,” a d’fhreagair sí, gan iarracht a dhéanamh an searbhas a tháinig isteach ina glór a cheilt.
  
  
  Maidir liomsa, bhí cead aici leanúint ar aghaidh ag caint, cé gur éist mé le fuaimeanna lasmuigh den charr a d’fhéadfadh cabhrú liom níos déanaí an bealach a bhí á leanúint againn a athchruthú.
  
  
  Chuir mé ceist ar. - "Agus an Prionsa Narayan?"
  
  
  Mhalartaigh sí cúpla focal le Rana sular fhreagair sí mo cheist. “Tá taithí ag daoine ar an rí. Mar atá i Sasana, is féidir leis an monarcacht a bheith go maith agus bua a thabhairt. Má éiríonn go maith leis, beidh Narayan ina rí nua nuair a ghlacfaimid an rialtas i gceannas ...
  
  
  “Mar aon le Beijing,” a dúirt mé le sásamh. 'Ná déan dearmad air.'
  
  
  “Níl a fhios agat fúinn, a Chartúir,” adeir sé. "Is cur amú ama é bheith ag caint faoi na rudaí seo."
  
  
  Mar sin bhí Narayan ag iarraidh a bheith ina rí, shíl mé. Níor chreid mé fós é mar dá mbeadh an fhírinne á rá ag Prasad, bheadh an prionsa ar an duine deiridh ar domhan a bheadh ag iarraidh mé marbh. Mura rud é, ar ndóigh, leag sé é féin an dá thaobh i gcoinne a chéile. Ach bhí rud amháin soiléir: bhí i bhfad níos mó ar siúl anseo ná an gnáthchomórtas. A lán níos mó.
  
  
  Idir an dá linn, rinne ciúnas Prasad i bhfad níos éasca dom díriú ar a raibh ag tarlú timpeall orm. Bhíomar ag tiomáint ar bhóthar nár cuireadh an focal “bumpy” i bhfeidhm air. Chomh fada agus a thuigim, ní raibh aon casadh. D’fhéadfaí cloigíní an teampaill a chluinstin go bog agus go smior i gcéin. Ansin faded an solas suntasach, agus n'fheadar an raibh muid ag dul trí chineál éigin tollán. Ní raibh mé cinnte, ach nuair níos lú ná nóiméad ina dhiaidh sin tháinig méadú arís ar an solas ag sceitheadh tríd an gcochall, chuala mé fuaim an uisce in aice láimhe. Fuaim srutha nó fiú eas. Bhí ciúnas ar feadh thart ar cúig nóiméad, ansin an mooing ciúin eallaigh. Leibhéaladh dromchla an bhóthair de réir a chéile, agus ó am go chéile phreab méaróg as bun an chairr le fuaim mhiotalach ghéar.
  
  
  Áireamh mé trí chéad fiche soicind sula raibh sé in ann éisteacht le magadh na mbó a thuilleadh. Chrom Rána a chos ar an gcosán agus stopamar go tobann, i lár an bhóthair de réir dealraimh. “Fan anseo,” ar seisean, ag imeacht. Na insí meirgeacha brúite agus cosáin éadroma le feiceáil sa dorchadas.
  
  
  Anois chuala mé fuaimeanna aisteacha eile. Nuair a baineadh an cochall ar deireadh, thuig mé láithreach nach raibh Sherpa chun aon rioscaí gan ghá a ghlacadh. Bhí siad gairmithe síos go dtí na sonraí is lú. Ghlac siad réamhchúraimí chun suíomh an mhalartaithe a cheilt tuilleadh. Chaith siad pluideanna thar an gcarr agus thug na soilse ar an deais cuma uafásach ar an radharc. Lasadh aghaidh Prasad suas le glow dearg. Níos doichte sé a ghreim ar an Beretta agus, gan focal a rá, chuir sé i mo threo.
  
  
  “Oíche iontach atá ann don turas,” arsa mise. Ní dhéanfaidh aon ní a bhris an masc seo de diongbháilteacht, ní fiú aoibh gháire beag.
  
  
  “Bhí cuideachta mhaith agat,” a lean mé ar aghaidh, ag féachaint ar an Beretta dírithe ar mo bhrollach.
  
  
  D’oscail an doras agus brúdh beirt dhéagóirí ar crith agus cuaille isteach sa suíochán tosaigh. Ansin slammed an doras dúnta arís, ach ní sula raibh mé in ann a dhéanamh amach bóthar salachar réidh agus sléibhe sraithe.
  
  
  Thóg sé beagán le cois nóiméad orm na daoine nua a aithint. Thug Golfield pictiúr dom dá bheirt pháistí, agus ar an gcéad amharc bhí a fhios agam go raibh Ginny agus Mark tagtha isteach sa charr linn. Bhí an cailín níos tarraingtí fós ná mar a bhí sa ghrianghraf pas. Agus maidir lena deartháir Mark, bhí an chosúlacht ar a athair beagnach doiléir.
  
  
  “Ná labhair,” a dúirt Prasad, cé nár leomh na cúpla focal a rá. Bhí an Beretta ag gol anonn is anall anois, ag díriú orm ar dtús agus ansin ar an mbeirt leanaí a raibh faitíos orthu.
  
  
  D’oscail doras an chairr arís, an uair seo ag ligean isteach bean álainn Neipealais de thart ar tríocha cúig. Ní fhéadfadh fiú a cuid éadaí arm scaoilte, gnáth-éadaí eadarnaíoch ar fud an domhain, a corp caol, luaineach a cheilt, agus ba léir an t-uafás sotalach a d'eascair óna súile.
  
  
  Dúirt sí. - "An bhfuil tú Carter?"
  
  
  Chlaon mé.
  
  
  "Is mise Kanti."
  
  
  "Sherpa Brain?"
  
  
  - Ní inchinn, Carter. Soul "Sherpa," d'fhreagair sí le gaze fuar. - Ach ní hé sin duitse. Ar ndóigh, tá diamaint agat?
  
  
  - Ar ndóigh.
  
  
  “An-mhaith,” a dúirt sí. “Ansin is féidir linn dul i mbun gnó.”
  
  
  Dúirt mé. - “Cad iad na ráthaíochtaí atá agam nach maróidh tú sinn go léir ar an láthair a luaithe a ghéillfidh mé na diamaint?”
  
  
  Ní raibh fonn orm a bheith ró-chosúil le gairmí mar gur cheap siad go fóill mé mar oibrí oifige rialta. Ach ag an am céanna, is cinnte nach raibh mé in ann focal Canti a ghlacadh mar gheall air.
  
  
  'Sábháilteacht?' - arís agus arís eile sí. “Táimid tagtha chomh fada seo, a Chartúir. Ní bheidh orainn aon duine a mharú má thugann tú na diamaint dúinn mar a aontaíodh. Tuigeann tú?'
  
  
  Thuig mé go han-mhaith, ach ba chuma liom go dtuigfeadh sí an gunna i bhfad níos fearr. Mar sin chrom mé mo cheann agus shín mé isteach i mo sheaicéad. In ionad cruachta néata diamaint, tharraing mé Wilhelmina Luger amach. Rug Luger an solas ruby ar an deais. Ar feadh nóiméad an chuma uirthi go glow cosúil le gual. Tháinig teannas ar Prasad agus mé ag tarraingt amach Wilhelmina. “Nár chuardaigh tú Carter?” - D'iarr Canti air.
  
  
  D'ísligh an fear óg a shúile agus chroith sé a cheann le mothú soiléir féin-loathing agus náirithe.
  
  
  “Is cuma,” a dúirt Canti gan smál. Iompaigh sí chugam, gan aird ar an gunna Léirigh díreach ina croí. “Má scaoileann tú, a Carter, maróidh Prasad na leanaí.” Tuigtear?'
  
  
  “Go hiontach,” arsa mise. “Ach is é seo an muinín a bhí mé ag caint faoi. Maith go leor, glacaim go bhfuil diamaint ag teastáil uait anois?
  
  
  Chlaon sí agus d'fhan sí i socair iomlán. Ba í an bhean dheireanach den chaighdeán seo a casadh orm ná an Banphrionsa Electra. Agus dá mbeadh aithne agam ar dhaoine agus a cheap mé, bheadh Kanti ina chéile comhraic chomh holc agus chomh deacair. Ach faoi láthair bhí orm imirt de réir a rialacha, ní mo cheannsa. Le mo mhéar ar an truicear, rug mé ar na diamaint le mo lámh shaor. Tá an snáithe níolón scaoilte ón gceangal. Go han-mhall, ionas nach gcuirfí ar urlacan, thosaigh mé ag baint leis an sreang agus an fheadán ina raibh fortún de chlocha amh. Dá ndéarfadh sé go raibh ionadh ar na trí Sherpas ní thabharfadh sé a bhfreagairt go mór. Leathnaigh a súile go feiceálach de réir mar a mhéadaigh an snáithe níolóin agus bhog an feadán suas go mall mo éasafagas. B'éigean an oibríocht a dhéanamh go han-chúramach. Bogadh mícheart amháin, cas clumsy de na méara, agus bheadh na diamaint ar snámh arís in ábhar mo bholg. An chuid is deacra a bhí nuair a shroich siad mo scornach. D'oscail mé mo bhéal chomh leathan agus a d'fhéadfadh mé, faoi chois an t-éileamh chun gobán, ansin tharraing amach an feadán.
  
  
  “An-chliste,” a dúirt Canti, a súile ag taitneamh agus mé ag tabhairt an chuisle fhliuch súilíneach di. —An bhfuil diamaint sa phíb seo?
  
  
  “Chun an chloch dheiridh,” arsa mise.
  
  
  ‘Maith. Rinne tú gach rud a d’fhéadfá dúinn, a Chartúir. Má tá tú ag fanacht nóiméad, le do thoil.
  
  
  D’oscail sí an doras, labhair sí i Neipealais gasta, agus thug sí an fón do thríú duine a bhí ag fanacht taobh amuigh den charr. Bhí Wilhelmina fós réidh agam, cé go raibh mé ar an duine deireanach ar domhan a bhí ag iarraidh é a úsáid anois. Ar a laghad ní anois. Chuaigh roinnt nóiméad thart sular oscail an doras arís agus d’fhógair guth fir go raibh na clocha fíor agus den chaighdeán is airde.
  
  
  Níor dúirt na cúpla focal fós. Bheadh sé ina sprioc éasca do Prasad dá n-éireodh sé neirbhíseach agus go dtarraingeodh sé an truicear. Ach de réir a chéile, nuair a bhí an diamaint i lámha an Sherpas, rinne páirtí Rana a scíth a ligean.
  
  
  Chuir mé ceist ar. “Táimid ag dul ar ais go Kathmandu anois, nach bhfuil?
  
  
  “Tá, ar ndóigh,” arsa Canti. “Caithfidh Prasad cuaille agus tiomáinfidh Rana an carr. Bhí an seanadóir an-chineálta, Carter. Gabh ár mbuíochas leis le do thoil.
  
  
  “Níl uaidh ach a bheirt pháistí. Sin níos mó ná go leor, Canti.
  
  
  “Agus is diamaint iad na Sherpas ar fad. Toisc go bhfuil siad againn, tá leanaí agat. Trádáil chóir, ceart?
  
  
  “Ar ndóigh,” a dúirt mé agus í ag oscailt an dorais agus ag sleamhnú amach as an gcarr.
  
  
  “Bíodh turas deas agat go Meiriceá,” an rud deireanach a dúirt sí sular bhuail sí an doras arís.
  
  
  Chuir Prasad cochall dubh thar mo cheann. Ach anois bhí Wilhelmina agam taobh thiar dá dhroim caol. Ní raibh an chuma air go raibh sé ar intinn agus ní raibh mé chun é sin a athrú. Tar éis casacht eile, chuaigh an Fiat síos an bóthar.
  
  
  "An bhfuil tú ceart go leor?" - D'iarr mé ar an cúpla.
  
  
  “Bhuel, go raibh maith agat, an tUasal Carter,” d'fhreagair Mark Golfield.
  
  
  “Ná labhair,” a dúirt Prasad go géar, sa ghuth is neirbhíseach a chuala mé riamh.
  
  
  “Ná bí buartha, a leanbh,” a d’fhreagair mé, ag gáire faoi mo chochall. An uair seo bhí an dorchadas beagnach compordach. Agus i níos lú ná leath uair an chloig, chomhlíon na Sherpas a leath den chomhaontú agus scaoil siad uainn go sábháilte ar imeall na cathrach. Ba é an droch rud nach raibh mé chun mo bhriathar a choinneáil, cé gur choinnigh Canti í. Ba iad seo na míbhuntáistí a bhain leis an gcluiche.
  
  
  
  Caibidil 11
  
  
  
  
  
  Tá Ambasáid na SA suite díreach bloc ó Pháirc Ratna agus Bagh Bazaar, gar do lár na cathrach. Díreach tar éis do Rana ligean amach as an gcarr sinn, thug mé Ginny agus Mark Golfield ann, slán sábháilte. Bhí na leanaí i turraing, ar ndóigh, ach d'oibrigh oíche mhaith codlata, glao gutháin óna n-athair agus bricfeasta croíúil Meiriceánach an mhaidin dár gcionn iontais. Nuair a chuaigh mé chun iad a fheiceáil an lá dár gcionn, bhí sé cosúil le iad a fheiceáil don chéad uair. Tháinig feabhas ar ghiúmar Ginny, agus ní raibh Mark in ann fanacht chun gach a tharla a insint dom ó fuadaíodh san Aithin iad beagnach coicís ó shin.
  
  
  Thóg eitleán ón Aerfhórsa amach ó Dhaka chun iad a phiocadh suas agus iad a thabhairt ar ais go Washington. Ach sular fhág siad, bhí mé ag iarraidh an oiread eolais agus is féidir a fháil uathu, an oiread agus a d'fhéadfadh siad a mheabhrú. Mhínigh Mark mar a gabhadh san Aithin iad, gur cuireadh ar scaird bheag phríobháideach iad i lár na hoíche agus gur eitlíodh amach as an tír iad. Ach ó tharla go raibh sé féin agus Ginny ar a súile le linn a dturas fada gruama, ní raibh sé in ann mórán a insint dom faoi cheilt Sherpas.
  
  
  “Tá cuma uaimh uirthi, a Uasail Carter, ach sin é an rud is féidir liom a rá leat,” a dúirt sé, ag glacadh greim tósta eile.
  
  
  D’ól mé caife agus d’éist mé go cúramach. — Cén fáth uaimh, a Mharcais?
  
  
  "Bhuel," a dúirt sé go doiléir, "chuir siad i roinnt nideoige sinn."
  
  
  Ach bhí na ballaí snoite agus measartha tais nuair a bhain tú teagmháil leo...
  
  
  “Agus bhí sé sleamhain,” a chuir Ginny isteach, “amhail is dá mbeimis faoin talamh.” Agus ní raibh ar urlár na cille ach salachar. Uimh stroighin nó aon rud eile. Agus ní raibh beagnach aon solas. Níl solas na gréine, is ciall agam. Níl ach cúpla lampa lom ar an tsíleáil. Agus bhí an chuma air go raibh sé snoite as an gcarraig freisin.
  
  
  - Cé mhéad duine a chonaic tú?
  
  
  "B'fhéidir dosaen nó mar sin."
  
  
  “Ní hea, a dheirfiúr, bhí níos mó ná deichniúr ann,” a dúirt Mark. "B'fhéidir dhá oiread."
  
  
  "Gach Neipealais?"
  
  
  “Ní dóigh liom,” adeir mac an tSeanadóra. “Níl mé cinnte, ach is dóigh liom go raibh cúpla Sínis ann. Ar a laghad bhí siad ag súil leis. Ach leis an fhírinne a insint duit, a Uasail Carter, bhí an oiread sin faitíos orainn gur ar éigean a chuimhinimid rud ar bith.
  
  
  "Bhuel, ar a laghad anois ní gá go mbeadh eagla ort," a dúirt mé, ag gáire. “Beidh tú ar ais i Washington i gceann ceithre huaire is fiche.” Agus inseoidh mé rud amháin duit: beidh d'athair an-sásta go n-éireoidh tú as an eitleán go sábháilte.
  
  
  Ní raibh mé ag iarraidh a iarraidh a thuilleadh. Tá siad tar éis dul tríd go leor agus ní dóigh liom go bhféadfaidís i bhfad níos mó a insint dom. Ní raibh sonraí a bhfuadach chomh tábhachtach céanna le suíomh cheanncheathrú Sherpa. D'fhág Rana muid in aice le Sliabh Shiva Puri agus an sráidbhaile in aice láimhe Buddhanikantha, ó thuaidh ó lár Kathmandu. De réir an eolais a fuair mé ón leabharlann, níos faide ná Shiva Puri bhí an ceantar Sundarijal, clú ar a easanna, Rapids agus radharcanna sléibhe. Ba áit phicnic ab fhearr le muintir na háite é. Agus b’fhéidir, b’fhéidir, gurbh é seo an áit is fearr le Kanti agus a guerrillas freisin.
  
  
  Chuala mé eas an oíche roimhe sin, agus d'fhéadfadh tolláin agus phluais a bheith sna sléibhte seo. Ar aon chuma, ba thús é, brú sa treo ceart. Agus nuair a labhair mé le Seabhac tar éis bricfeasta ag an ambasáid, bhí a fhios agam nach raibh aon rogha agam ach an ceantar a iniúchadh chomh tapa agus ab fhéidir. Bhí an méid a bhí le rá aige dom chomh simplí agus chomh corrach agus a d’fhéadfadh sé a bheith. Tuairiscíodh comhchruinniú trúpaí ar thaobh na Síne de theorainn thuaidh Neipeal. Ba chleachtadh míleata a bhí ann tráth a d’fhág gur ionsaí ar scála iomlán é, i bhfocail eile, ionradh. “Ní bhfuair mé amach faoi seo ach ó inné,” a mhínigh Seabhac. “Ach ní raibh mé ag iarraidh rud ar bith a dhéanamh go dtí go bhfuair tú na páistí as sin slán sábháilte.” Níl de rogha agam anois ach an t-eolas a chur in iúl don rí.
  
  
  “Sa chás sin, ní thabharfaimid ar ais na diamaint choíche,” a mheabhraigh mé dó.
  
  
  - Bhuel, cad ba mhaith leat dom a dhéanamh, a Nick? Tá Beijing ar fad ag fanacht leis na chéad chomharthaí ón Sherpas. Cuireann siad a muintir amach chomh gasta sin nach dteastaíonn coiste fáilteach uathu a thuilleadh.
  
  
  Tar éis an méid a dúirt Prasad liom, fuair mé an mothú gur mhaith leis na Sherpas go bhfanfadh Neipeal i lámha na Nepal. “Ní ghlacann siad an baol sin,” a dúirt mé. — Toisc gur náisiúnaithe daingean iad go léir. Féadfaidh siad a bheith ag brath ar an tSín chun cabhair a fháil, ach ní chreidim go bhfuil siad réidh le hidirghabháil oscailte a dhéanamh anois. Ar a laghad ní go fóill.
  
  
  - Cad a mholann tú mar sin?
  
  
  - Tabhair dom ceithre huaire fichead eile, a dhuine uasail. Sin uile iarraim. Mura dtugaim na clocha ar ais fós, is féidir leat a rá leis an rialtas cibé rud atá uait. Idir an dá linn, lig dóibh a gcuid trúpaí a phostáil ar an teorainn ionas go... Ligean le rá go ndéantar iarracht iompar arm a smuigleáil trasna na teorann. Inis dóibh gach rud, ach lig dom déileáil leis an Sherpas. Is é an rud deireanach atá uainn ná réabhlóid. Tá a fhios agat seo chomh maith agus atá mé.
  
  
  "Fiche ceithre huaire?" - arís agus arís eile sé.
  
  
  'Lá amháin. Sin uile,” a d’fhreagair mé. “Gan airgead, ní bheidh na hacmhainní ag na Sherpas chun costas na n-arm a chlúdach. Ansin beidh siad go hiomlán féimheach agus ní dóigh liom go seolfaidh an tSín a cuid trúpaí go Neipeal chun ionradh a dhéanamh ar an tír má tá a fhios aici go bhfuil a comhghuaillithe buailte go hiomlán.
  
  
  "An gá dom a chur i gcuimhne duit cad a tharla sa Tibéid?" Tá sé deacair, mar is gnách, shíl mé. - Tá a fhios agam, a dhuine uasail. Ach tá a neamhspleáchas féin fós ag Neipeal, a ceannasacht féin. Níor bhreithnigh na Sínigh an tír seo riamh ina gcuid féin. Mar sin tá an scéal go hiomlán difriúil."
  
  
  - Níl mé cinnte an aontaím leat, a Nick. Ach tabharfaidh mé dhá uair dhéag duit, ní ceithre huaire fichead. Níl mé ag iarraidh a thuilleadh rioscaí a ghlacadh. Agus mura gcloisim uait faoin am sin, ní bheidh de rogha agam ach an t-eolas go léir atá bailithe againn a chur in iúl don Rí Mahendra. Ní féidir linn an riosca a ghlacadh, sin uile.
  
  
  10:37 am a bhí ann agus bhí obair le déanamh ag Killmaster N3. Ní raibh aon amhras faoi.
  
  
  Tharraing an carr an iomarca aird, go háirithe dá mbeadh na Sherpas ag faire ón mbóthar. Ina theannta sin, níl Avis agus Hertz tar éis dul isteach anseo fós. B’fhéidir an bhliain seo chugainn. Ach ní raibh agam ach dhá uair an chloig déag, ní dhá mhí dhéag. Mar sin thóg mé rothar ar cíos ó shiopa beag a chuaigh síos in aice le Durbarplain. Bhí seana mhná ag díol glasraí glasa tanaí agus píosaí feola a bhí chomh glas céanna, agus buachaillí cosnochta de thart ar naonúr nó deichniúr a tharraing mo lámh agus a dúirt, “Ceart go leor. Athrú airgead? Tá mé ar an mbóthar ceart.
  
  
  Bhí na Rúipí Neipealais go léir a bhí de dhíth orm. “Amárach,” a dúirt mé leo. “Rachaidh muid i mbun gnó nuair a bheidh tú anseo amárach,” agus mé ag tarraingt siar ón gcearnóg ghnóthach agus an ghrian ag éirí i spéir ghorm gan scamall. A dó dhéag a chlog..., shíl mé. Bullshit, ach níor cheannaigh sé sin mórán ama dom.
  
  
  Mar sin bhí orm oibriú go tapa.
  
  
  Bhí Kathmandu ina láthair lag ó dheas nuair a shroich mé bun Shliabh Shivapuri, timpeall dhá chiliméadar déag ón gcathair. Taobh thiar díom, ba chosúil go raibh fánaí sléibhe ísle rollta le hardáin ghlasa ag réiteach na súl do na beanna géara sneachta sna Himalayas. D'ardaigh siad cosúil le sraith de shéadchomharthaí, lom, féin-cinnte, éilitheach a thabhairt faoi deara. D’éirigh mé den rothar agus shiúil mé go barr an chnoic. Shiúil mé thar an dealbh Vishnu. Bhí an deity Hiondúch ina luí ar leaba a bhí déanta ag cornaí na nathair Shesha. Ní raibh cuma ró-éadrom agus sásta air ach an oiread.
  
  
  Deich nóiméad chun leathuair tar éis a dó, agus mé ag bogadh feadh an bhóthair gharbh ar an taobh eile de Shliabh Shivapoeri, ní fada ón áit ar thit Rána ón gcarr an tráthnóna roimhe sin. Ní raibh aon chúis agam a chreidiúint gur ghlac siad an bóthar céanna nuair a thug siad ar ais sinn ón bpointe sin. Ach ós rud é nach raibh rud ar bith agam le tosú, bhí an chuma ar an gcnoc seo mar phointe tosaigh maith.
  
  
  Stop mé chun mo chuid imthacaí a fháil agus shíl mé cad a bhí an Prionsa Bal Narayan ag déanamh nuair a seachadadh na diamaint chuig an Sherpas. Is léir go raibh diamaint níos tábhachtaí dó ná ríchathaoir Neipeal, rud a chiallaigh nár chreid sé i rathúlacht deiridh rún réabhlóideach Kanti. D’fhreastalódh an cluiche salach a d’imir sé léi go maith dom nuair a d’aimsigh mé an ceanncheathrú eadarnaíoch.
  
  
  Ba é seo, ar ndóigh, an fhadhb is mó.
  
  
  An bóthar forked ag bun an chnoic. Ba chosúil go ndeachaigh an cosán a chuaigh ar dheis isteach i ngleann, agus chuaigh an bóthar ar chlé isteach sna sléibhte. Roghnaigh mé an dara ceann, ag súil leis an tollán agus an t-eas a aimsiú go tapa a shíl mé a chuala mé an oíche roimhe sin. Bhí níos mó casadh agus casadh ar an mbóthar ná mar a bhí súil agam. Níorbh fhéidir liom cuimhneamh ar Rana ag déanamh an oiread sin sealanna. Díreach ar tí casadh agus filleadh, d'iompaigh an bóthar go tobann i dtreo na spéire, cosúil le ribín díreach. Bhí an bóthar díreach mar rialóir. Sléibhte loomed romhainn, agus an tír-raon timpeall orm garbh agus dlúth. thóg sé níos faide dom ná mar a bhí súil agam, agus bhí amhras orm go raibh cúpla casadh mícheart déanta ag Rána. Ach bhí orm a chur san áireamh freisin nach raibh mé ag tiomáint an ghluaisteáin. In ainneoin mo chuid iarrachtaí ar fad, ní raibh mé ag dul níos tapúla ná cúig chiliméadar is fiche san uair.
  
  
  Thóg mé amach fleascán agus stop mé ar thaobh an bhóthair chun deoch. Ó i bhfad i gcéin tháinig na cloigíní á gclaonadh ach go seasta.
  
  
  Nóiméad ina dhiaidh sin bhí mé ar ais ar an rothar agus thosaigh mé ag pedaláil sa treo céanna. Ansin, cúig nóiméad ina dhiaidh sin, fuair mé tollán gearrtha ag bun an chnoic. Agus ar an taobh eile de splancscáileán uisce chomh glan agus chomh trédhearcach agus a gheall na treoirleabhair. Sundairínis a bhí ann agus níos faide i gcéin... Nuair a chuaigh mé thar an eas, bhí an spéir fós. Bhí an t-aer fionnuar, tais agus cumhra, ach níor chuala mé fiú caoin éan; mar sin mhoilligh mé síos agus scanadh na cnoic le haghaidh aon chomharthaí contúirte, b'fhéidir patróil Sherpa. Ar ndóigh, bhí siad in aice láimhe chun a gcampa agus rún a n-eagraíochta a chosaint. Mar sin féin, níor dhóigh liomsa go gcuirfidís in iúl iad féin dá mbraithfidís faoi bhagairt i láthair strainséir. Ach go dtí seo níor ghluais aon rud idir na crainn, agus ní raibh fuaim na gcos le cloisteáil san tearcfhás.
  
  
  Cúig nóiméad ina dhiaidh sin, d’ardaigh tréad bó a gceann agus d’amharc orm feadh an bhóthair lena súile donn brónacha. Stop siad ag coganta chun a míshásamh a chur in iúl le grunts domhain a d'fhás níos laige de réir mar a lean an bóthar ag tarraingt ar aghaidh agus leáigh gairbhéal dromchla an bhóthair isteach san asfalt mín. D'fhéach mé ar m'uaireadóir nuair nach raibh an caoineadh le cloisteáil a thuilleadh. An oíche roimhe, chomhaireamh mé cúig nóiméad agus fiche soicind sular bhuail Rana na coscáin. Anois ligim do mo Rolex na ríomhanna a dhéanamh agus an difríocht luais a thiontú. Bhí dóchas agam go sroichfinn an áit ar shocraigh na Sherpas a ngnó a dhéanamh.
  
  
  Bhí na comharthaí go léir ann, tá sé sin cinnte. D'éirigh mé amach, chuir mé an rothar ar an seastán agus d'fhéach mé timpeall beagán níos soiléire. Bhí mé i lár imréitigh le ardán cnocach ar thaobh amháin agus fána géar le toir deilgneach ar an taobh eile. Bhí dhá phéire rianta boinn; shiúil duine acu ar ais go Kathmandu, an ceann eile feadh an bhóthair chomhréidh. Luaigh an cúpla uaimh. Gach seans, bheadh sí duaithníochta agus gan dabht go mbeadh sí áit éigin sna cnoic mórthimpeall uirthi, dofheicthe ag súile prying agus fiosrach.
  
  
  Bhí sé thart ar a dó a chlog cheana féin nuair a d’fhág mé an rothar ar thaobh an bhóthair. Gan iarraidh goid nó nochtadh a chur i mbaol, chlúdaigh mé é le craobhacha a d'fhéadfainn a ghearradh ó na toir deilgneach. Ní thabharfaidh aon duine a bheidh ag dul thart ar ghluaisrothar nó i gcarr an rothar faoi deara. Sásta go bhfanfadh mo bhealaí éalaithe slán go dtí go mbeinn réidh le filleadh ar Kathmandu, truaill mé Hugo arís agus shiúil mé. Bhí rianta na mbonn fann agus deacair iad a rianú. D'fhan mé ar thaobh an bhóthair le bheith chomh neamhfheiceálach agus is féidir.
  
  
  De réir dealraimh níor leor é seo.
  
  
  Is ag an raidhfil M-16 amháin atá fuaim scaird trodaire ag eitilt lastuas. Mar gheall ar threoluas fíor-ard urchair bheaga den scoth, is é an carbán nua-aimseartha seo an rogha arm do chogaíocht jungle. Ar an drochuair, ba chosúil go raibh a fhios ag na Sherpas ar luach agus ar bhuntáistí arm den sórt sin. In ionad an sean M1 nó fiú M-14, bhí mé á chasadh le hairm ardfhorbartha. Agus ar achar mór, ní fhéadfadh Wilhelmina comparáid a dhéanamh le carbine tríocha babhta.
  
  
  Luigh mé ar mo bholg mar a bhí urchair feadaíl ag polladh na gcrann. Chonaic duine éigin mé agus ní raibh sé chun ligean dom imeacht gan troid. Bhí boladh an phúdair gunna ar crochadh san aer agus thit urchair the M-16 go talamh cosúil le mbualtrach coinín. Níor bhog mé, bhrúigh mé mo bholg go docht i gcoinne an domhain chrua dhlúth agus d'fhan mé leis an lámhach a lagú agus a stopadh.
  
  
  Ach níor tharla sin.
  
  
  Cúpla soicind ina dhiaidh sin bhí iris eile fired. Bhí craobhacha ag eitilt tríd an aer mar a rinne urchair torann dÚsachtach, tinn. Báthadh crack an gunna meaisín fuaim mo análaithe. Choinnigh mé mo cheann síos agus chomhaireamh na soicind go dtí gur chuala mé an fhuil pounding i mo temples le rithim ard agus seasta.
  
  
  Nuair a stop an lámhach, léim mé go dtí mo chosa agus chúlaigh mé go dtí sábháilteacht an tearcfhásta tiubh. Bhí níos lú ná tríocha soicind imithe sular thosaigh an carbine ar a tine borradh. Ní raibh na hurchair níos gaire, ach ní raibh siad ag eitilt níos faide ach an oiread. Chun teacht ar an patróil Sherpa, bhí orm lúb mór a dhéanamh chun dul amach ar an taobh eile den chóisir armtha. Go dtí seo ní raibh aon bhealach a fhios cé mhéad fear a bhí ann, rud a rinne an scéal beagán níos casta, más rud é nach hiomlán féinmharú. Ach mura bhfeicfinn na páirtithe, ní bheadh mo sheans ar eolas agam agus ní bheinn in ann a bhfoscadh a aimsiú.
  
  
  Anois má bhuailtear mé ag ceann de na urchair mharfacha M-16 sin, beidh na diamaint beagnach caillte. Mar sin d'fhan mé chomh híseal agus is féidir agus thosaigh mé ag crawling tríd na toir. Ní raibh aon bhealach chun na dealga géara snáthaidí a stróic mo mhuinchillí agus mo shinsí a sheachaint. Bhuail craobhacha mo mhullach, ag athoscailt créachta a bhí díreach tar éis leigheas; na ciorruithe a fuair mé in Amstardam, bronntanas ón imreoir dúbailte Bala Narayan.
  
  
  Fuair fuaim na n-urchar bás ar nós curfá amhrán nach féidir dearmad a dhéanamh air. Squatted mé síos agus d'fhéach sé amach ó taobh thiar de na toir. Chonaic mé rud éigin dorcha agus doiléir ag gluaiseacht tríd an fo-brush. D'fhás fuaim na gcraobhacha a bhriseadh níos airde agus thug mé aghaidh ar an rud dosheachanta, is cuma cad a bhí ann.
  
  
  Ina theannta sin, bhí sé ar cheann de na partisans le deireadh géar bayonet miotail ceangailte leis an bairille a carbine. Bhí seancharbán dufair Mk V Briotanach aige, rud a chiallaigh go raibh fear amháin eile ar a laghad i bhfolach sa choill, réidh le mé a ghearradh síos le pléasctha fuilteach tine. Ní raibh aon bhealach a fhios agam an raibh an réabhlóideach Nepal clúdaithe. Ach sa staid reatha, ní raibh mé in ann fanacht le freagra soiléir “tá” nó “ní hea”.
  
  
  Sin nuair a fuair sé amach mé sa underbrush. Ní raibh am agam mé féin a chur in aithne, go foirmiúil nó go neamhfhoirmiúil. Le gol fiáin theith an fear i dtreo dom, léirigh a bhaigéad chun tosaigh ag glinting sa solas bog, dappled. Ní raibh aon úsáid aige dom marbh. Agus marbh bhí mé féin níos lú fós úsáideach. Mar sin, faoi na himthosca ní raibh mórán a d'fhéadfainn a dhéanamh. Ba é an rogha a. Ní raibh orm ach glacadh le rudaí de réir mar a thagann siad. Agus tháinig siad sách tapa agus deadly.
  
  
  I bhfad sula raibh am ag an bpáirtí a thaispeáint dom cé chomh maith agus a chaith sé bayonet, d'éirigh mé suas agus ghlac mé Hugo i mo lámh. Ag bac a fhiacla, chrom sé air, coirníní allais le feiceáil ar a mhullach agus ag rolladh síos a leicne coirtithe. Bhain pointe an bayonet le strap mo faire, agus chrom mé go dtí an taobh, ag bogadh timpeall air go mall.
  
  
  scread mé. - "Cá bhfuil Kanti?"
  
  
  Níor thuig sé Béarla agus ní raibh aon bhaint aige leis. Bhí sé ró-ghnóthach ag coinneáil mé ag an bpointe bayonet agus níor bhac sé freagra a thabhairt. Chonaic mé a mhéar ag sleamhnú go réidh chuig truicear a airm uathoibríoch. Chuir mé Hugo isteach i mo chrios agus chol ar aghaidh, ag iarraidh é a dhí-armáil. Le chéile rinneamar ár ndícheall an gunna a spáráil óna chéile, agus rinne mé iarracht an bairille a dhíriú ar an spéir.
  
  
  Más rud é go raibh am agat riamh chun do chuid eolais ar Cheathrú Do na Téalainne a chur i bhfeidhm, tá sé anois.
  
  
  Ciceáil taobh go dtí an ghlúin, agus a chos lúbtha thíos dó mar bhrainse briste. Bhí an fear ag caoineadh i bpian agus i bhfearg agus throid sé go dian chun a raidhfil a choinneáil. Ach ní raibh mé chun ligean dó sin tarlú. Ansin bhíomar beirt ar ár nglúine, ag luascadh amhail is dá mbeimis gafa i gcioclón. Doirt sruth leanúnach mallachtaí Neipealaithe as a bheola. Ní raibh sé i gceist agam aistriúchán litriúil a iarraidh.
  
  
  Ghlan mé mo dhorn agus bhuail mé sa bholg é le mam-jong-ji-lo-ki tapa agus buile. Bhí sé ina bhuille a bhris a easnacha agus sternum, agus thit a chorp mar puipéad a bhfuil a teaghráin Léim go tobann. Laghdaigh greim an trodaire foraoise, agus sa soicind scoilte sin choinnigh mé an carbán go docht leis an dá lámh, barr an bhayonet rásúir-ghéar ag luí ar a úll Adam a bhí ag sileadh amach.
  
  
  'Cá bhfuil sí?'
  
  
  Cosúil le hiasc as uisce, bhí sé fós ag iarraidh aer a chur isteach ina scamhóga. Tháinig laghdú ar an dath óna leicne agus d’éirigh a chraiceann liath agus saileach.
  
  
  -Cá bhfuil Kanti? - Arís agus arís eile mé.
  
  
  Ceann dá lámha twitched. Chonaic mé lann an scian sular scaoil mé an bayonet isteach ann. Ní raibh am ag an trodaire jungle a scian a úsáid. Thit sé as a lámha, agus léiriú fiáin agus mearbhall le feiceáil ina súile. Ansin tháinig siad marbh agus folamh, cosúil le dhá mirlíní gloine. Chuaigh mé i leataobh agus lig mé as, fuil ag stealladh ón gcréacht olc a rinne an bayonet ina scornach.
  
  
  Ní raibh sé chomh galánta le bás Koenvar, ach bhí sé díreach chomh héifeachtach. Ba é an t-aon chorraíl a bhí ann ná nach bhféadfadh an reibiliúnach a thuilleadh a insint dom cad a theastaigh uaim. Áit éigin sna cnoic máguaird, baineadh úsáid as uaimh mar cheanncheathrú grúpa fanatical de réabhlóidithe Nepal. Bhí orm an uaimh seo agus na diamaint a aimsiú agus ansin éirí as Neipeal
  
  
  .
  
  
  Bhí fuil ar ghloine m'uaireadóir. wiped mé é agus sheiceáil an t-am. Bhí sé 2:27 am. Bhí go dtí 10:30 r.n. mo gheallúint don Seabhac agus don Teach Bán a choinneáil. Ach cén áit ar cheart dom tosú? Ba í seo an cheist is deacra a bhí orm a chur orm féin le cúpla lá anuas. Ní raibh aon smaoineamh agam cá dtosódh mé ag lorg cá háit a bhféadfadh an taisce a bheith.
  
  
  Rud amháin a bhí a fhios agam go cinnte: bhí orm bogadh ar aghaidh, is cuma cén.
  
  
  Thosaigh mé ag déanamh mo bhealach tríd na toir feadh an bhóthair áit a ndeachaigh an reibiliúnach marbh níos lú ná deich nóiméad roimhe sin. Bhí na spikes hellish, ach ní raibh chomh insidious mar an dá M-16 carbines go tobann dírithe ar mo chorp scríobtha agus fuilteacha.
  
  
  "Cén chaoi a bhfuil tú guys?" - Dúirt mé gan bogadh níos faide. “An bhfuil tú ag lorg duine go háirithe?” Ní raibh aon duine ag gáire.
  
  
  Níor aoibh aon duine fiú.
  
  
  Ach ar a laghad fuair mé mo threoracha. Tá súil agam go raibh mé níos luachmhaire dóibh beo ná mar a bhí mé marbh, lán le urchair nó le bayonet. Ba leo an rogha cé acu ar thaitin liom é nó nár thaitin.
  
  
  
  
  Caibidil 12
  
  
  
  
  
  “Canti,” an chéad rud eile a tháinig as mo bhéal. Bhí sé mar a scairt Ali Baba, "Open Sesame." An nóiméad a luaigh mé a hainm, roghnaigh an dá guerrillas neamhaird a dhéanamh ar an gcorp an-fuilteach, gan saol atá fós le feiceáil sa tearcfhás tiubh i mo dhiaidh. “Tóg go Kanti mé,” a dúirt mé arís. "Tá a fhios aici cé mé." Má éiríonn leis seo, tabharfaidh siad díreach chuig an áit cheilte mé. Mura n-oibreodh sin, bhí amhras orm go dtiocfadh duine éigin i gceann cúig nó deich mbliana trasna mo chuid iarsmaí, pé rud a bhí fágtha acu.
  
  
  Cosúil lena gcomrádaí gan saol ina n-arm, níor thuig ceachtar den dá fhear focal amháin Béarla. Rinne mé an méid a bhí le rá agam arís i Neipealais, sásta gur ghlac mé an t-am chun an teanga a fheabhsú. Bhí mé ag streachailt le haistriúchán garbh sa chanúint Tibéidis-Burmais a labhair an grúpa dúchais seo freisin go dtí gur thuig siad ar deireadh cad a bhí i gceist agam. Bhí Kanti ag Kanti i ngach teanga a bhain mé triail as, agus fuair siad é sa deireadh.
  
  
  Ghluais an duine ba airde agus ba ghéire den bheirt fhear armtha dom, gan sásta ach barr bán a bhaigéid a bhrú idir mo lanna gualainn. Chuir sé iallach orm siúl trí mheán-airde meánach go dtí gur shroicheamar cosán garbh a casadh isteach sna cnoic mar nathair.
  
  
  An uair seo bhí sé ar intinn agam a gcuid rialacha a leanúint agus ní mo rialacha féin. Tabharfaidh siad go Canti mé agus, má tá an t-ádh orm, tá súil agam go dtí an diamaint. Ba leor an bayonet le himirt de réir a bplean cluiche. Ach mura gcuirfeadh sé filleadh na ngasúr i gcontúirt, ní bheadh leisce orm teagasc Master Chun a chur i bhfeidhm.
  
  
  Mar sin d'imir mé an príosúnach ciúin, géilliúil agus rinne mé go díreach mar a bhíothas ag súil uaim. Ní féidir a thuar cad go díreach a tharlódh nuair a shroicheamar an uaimh, ag glacadh leis nach raibh mé i mo bhaoghal roimhe seo. Agus is féidir tuairimíocht a dhéanamh freisin ar cad is féidir i lár an dufair Nepal. Dhreapamar anois an cnoc feadh cosán géar creagach. Ní raibh mo bhróga craiceann lao déanta do na sléibhte, ach is fearr i gcónaí é ná dul cosnochta. Agus mé ag breith ar an stumpa smután le haghaidh tacaíochta breise, chuala mé rud éigin láithreach a thug ar na ribí ar chúl mo mhuineál seasamh ar an deireadh. Chuir an fhuaim na fiacla ag meilt i gcuimhne dom agus mé ag reo ina áit. Chuir mo dhá “treoraí” stop lena máirseáil le bheith ar an gcéad duine a rinne gáire faoi mo léiriú soiléir eagla, agus sheas siad siar, ag ligean don torc fiáin a bhealach a dhéanamh tríd an tearcfhás tiubh agus beagnach do-thruaillithe.
  
  
  Ní bhraith mé an oiread sin eagla agus iontas. Ach shíl mé go mbeadh sé níos fearr dá mbeadh siad anois i bhfad níos lú ná mé a mheas. Ina theannta sin, d’fhéadfaí breathnú go héasca ar a n-easpa spéise dealraitheach i mbás a gcomrádaí mar mheanma íseal ginearálta i measc lucht tacaíochta Sherpa. Más ea, dhéanfadh sé mo mhisean i bhfad níos éasca.
  
  
  Is eagraíocht réabhlóideach í eagraíocht réabhlóideach atá cráite ag easaontóirí inmheánacha agus tá sí i mbaol teipthe. Bhí mé ag súil go bhféadfadh sé seo, chomh maith le lucht tacaíochta Bal Narayan, a bheith mar bhuille báis do na Sherpas. Ach go dtí go raibh deis agam aghaidh a thabhairt ar Canti, bhí orm an rud a dúirt mo ghardaí liom a dhéanamh.
  
  
  Níos lú eagla ná deich nóiméad ó shin, bhí siad suaimhneach le feiceáil agus muid ag déanamh ár mbealach suas staighre. lean ar aghaidh lenár dturas. Bhí foraoise timpeall orainn ar an dá thaobh, blaincéad tiubh glas a d'ardaigh solas an lae mar spúinse. Dá mhéad a chuaigh mé i dtaithí ar mo thimpeallacht is ea is lú eagla a d’éirigh m’intinn. Bhí mé in ann anois ag canadh na n-éan agus roinnt ainmhithe beaga ag spochadh as an tearcfhás. Ach ní dhearna torc ná fianna a mbealach tríd an fo-brush tiubh, agus lean an bayonet ag polladh mo dhroim; dreasacht leordhóthanach dom leanúint ar aghaidh feadh an chosáin atá scaipthe le clocha scaoilte.
  
  
  Bhí an seithí Sherpa chomh cliste sin i bhfolach go mb’fhéidir nach mbeadh sé tugtha faoi deara agam ar chor ar bith dá leanfainn an cosán céanna liom féin. Bhí an bealach isteach go dtí an uaimh ar labhair Mark agus Ginny Golfield faoi cheilt ag scáileán inaistrithe duilliúr; deartha chomh cliste sin gur dhealraigh sé ar an gcéad amharc nach raibh ann ach cuid den fhásra mórthimpeall. Tar éis iniúchadh níos dlúithe a dhéanamh, agus gan ach tar éis do dhuine de na fir an duilliúr a ghlanadh, chonaic mé struchtúr adhmaid faoin aghaidh bhréagach. Ba laitíse de balsa solais, solúbtha nó cuaillí bambú é ceangailte le fíniúnacha glasa.
  
  
  An nóiméad a cuireadh an scáileán ar leataobh, d’eitil dosaen sciatháin leathair amach san aer fuar sléibhe, ag crith. Bhrúigh barr an bhayonet caite isteach i mo dhroim níos déine, agus chuaigh mé ar aghaidh, amach as na scáthanna, isteach i bpasáiste dorcha an phasáiste faoi thalamh.
  
  
  Bhí an poll ar thaobh an tsléibhe ard go leor dom siúl díreach. Geata nádúrtha a bhí sa bhealach isteach féin a d’oscail isteach i dtollán balla cloiche a thosaigh beagnach láithreach ag fánaíocht síos beagán. Cúpla céad méadar amach romhainn chonaic mé glow beag, is dócha ó bolgán solais. Ghlaoigh duine de na fir a bhí ar patról i nguth a d’fhill láithreach mar mhacalla domhain rumbling. Rith sé ar aghaidh, gan amhras a chur in iúl do Canti mo chuairt gan choinne.
  
  
  uainigh mé ár sliocht; dhá nóiméad iomlán ar luas brisk, b'fhéidir leath ag rith. Bhí urlár an tolláin déanta den talamh crua, dlúthaithe céanna a luaigh Ginny ar maidin. Bhí go leor lorg coise le feiceáil; léiríonn sé seo go léir gníomhaíocht shuntasach ar dealraitheach a tharla i gceanncheathrú Sherpa.
  
  
  Is cosúil go raibh a ngineadóir féin acu, mar ag deireadh an tolláin bhí lampa cumhachtach ar lasadh faoin tsíleáil. Ansin d’oscail mé mo shúile go fairsing le hiontas agus d’fhéach mé le míchreidiúint ar na cliathbhoscaí adhmaid agus na cliathbhoscaí adhmaid ar an dá thaobh. Bhí a ndóthain airm acu san uaimh chun Kathmandu ar fad a shéideadh suas, mura leath de Neipeal. D'iompaigh na Sherpas an spás uaimh ina armory, saoráid stórála le haghaidh airm báis agus scriosta. Bhí an chuid is mó de na boscaí adhmaid marcáilte le carachtair Síneacha dearga. Marcáladh cuid acu, cuid acu, i litreacha Coireallacha, le litreacha móra CCCP.
  
  
  Ní raibh an fáth a raibh orthu airgead a dhéanamh ar dhiamaint gharbh chomh soiléir a thuilleadh agus a bhí roimhe. Mura malartaíodh na clocha seo don Arsenal seo cheana féin. Ón méid a d’fhéadfainn a rá ar an gcéad amharc, bhí a ndóthain trealaimh, lón lámhaigh, airm phearsanta, grenades láimhe, gunnaí meaisín, cairbíní acu chun coup réabhlóideach rathúil a dhéanamh.
  
  
  Timpeallaithe ag na hairm seo go léir bhí Kanti, anam an Sherpas. Ina seasamh in aice léi bhí beirt fhear nach raibh aon amhras ar a n-éide agus a n-aghaidh gur Síneach iad. Ba chomhairleoirí míleata iad seo, gléasta in éidí comhraic agus armtha le raidhfilí caighdeánacha an Airm Dheirg. Bhí Prasad agus Rana ann freisin, agus iad gnóthach ag tógáil fardal de na armúr a bhí stóráilte san uaimh.
  
  
  D'fhéach Canti suas agus mé á bhrú ar aghaidh agus go díreach isteach sa lampa cumhachtach. Mhínigh duine de mo threoraithe di cad a tharla. Éist sí le léiriú mhachnamhach ar a aghaidh; ansin sheas sí suas go mall, shiúil thart ar an tábla agus sheas os mo chomhair.
  
  
  Fiú amháin sa solas geal seo, bhí sí níos áille ná mar a chuimhnigh mé. Chomh maith leis sin níos sotalach. Ní raibh aon chaint agam, ach bhí a fhios agam cad ba mhian liom a rá léi agus nach raibh Bal Narayan ag caitheamh go han-mhaith léi.
  
  
  Ach sula bhféadfainn nod a admháil fiú, thug duine de na comhairleoirí Síneacha faoi deara mé agus chuir sé iontas orm. Shiúil sé timpeall an bhoird chun breathnú níos dlúithe a dhéanamh orm. Thiontaigh sé ansin chuig Kanti agus dúirt sé i Mandairínis ar dtús, rud a bhí Mao ar siúl ar feadh na mblianta, agus ansin i Neipealais: “An bhfuil a fhios agat cé hé an fear seo? An bhfuil aon smaointe agat, a Chomrádaí Kanti?
  
  
  Tá sé seo á aistriú agam anois go dtí mo theanga dhúchais, ach is é fírinne an scéil go raibh sé chomh sceitimíneach agus a bhí lucht féachana ag cluiche peile nuair a chailleann an tosach láir cic éirice. A aghaidh glowed literally mar a d'fhéach sé uaim go dtí an ceannaire Sherpa agus ar ais.
  
  
  “Seo Nicholas Carter,” a dúirt sí i mBéarla, amhail is dá gcuirfí in iúl dom cad a tharla, gan a thuiscint gur labhair mé Mandairínis agus Neipealais. “Oibríonn sé do Golfield, an seanadóir ar dhéileáil muid leis.” Dúirt mé seo go léir leat, Lu Tien. Cén fáth a bhfuil iontas ort mar sin? Ní raibh an Béarla a bhí ag Comrade Lu Tien beagnach chomh hiontach leis an gceannas a bhí agam ar Mandairínis. Ach d'éirigh liom soiléiriú a dhéanamh fós. “An fear seo, Kanti...” a dúirt sé. “Oibríonn an fear seo le haghaidh faisnéise impiriúlach. †
  
  
  “Oibríonn sé do sheanadóir as SAM,” a d’fhreagair sí. Chroith Lu Tien a cheann, ag tabhairt le fios gur easaontaigh sé go láidir léi. “Ní hea, is bréag é sin,” ar seisean go glórach agus go fial.
  
  
  D'iarr sí. -Cad atá i gceist agat le bréagadh?
  
  
  “Is bréag é mar chonaic mé grianghraf den fhear seo, an Nicholas Carter seo, i mBéising. Oibríonn sé d’eagraíocht spiaireachta an-rúnda den réimeas impiriúil, chaipitleach agus tá sé oilte chun poblachtánaigh ar fud an domhain a threascairt. Ní Nicholas Carter a ainm, ach N3, Killmaster.
  
  
  Chas sé beagán, ach thosaigh Canti a thuiscint cad a bhí a comhairleoir Síneach ag iarraidh a rá. Bhreathnaigh sí orm arís, a léiriú ag athrú go tobann. An rud a bhí tráth ina léiriú spéise ar dhaoine eatarthu, rinneadh é a chlaochlú go hiomlán anois ina léiriú ar iontas, a d’fhás isteach i meilt, agus ar deireadh ina léiriú ar fearg a bhí ag fás go tapa.
  
  
  “An bhfuil... fíor an méid a deir sé, a Chartúir?” - d'iarr sí orm nuair a sheas mé le mo lámha sínte amach le mo thaobh, agus ní raibh an bayonet idir mo ghualainn lanna. Stop Prasad agus Rána lena raibh ar siúl acu agus tháinig siad níos gaire, ní raibh an t-iontas céanna orthu ná mar a bhí súil agam mé a fheiceáil.
  
  
  'Bhuel?' - a d'fhiafraigh Canti. - Freagra, Carter. An fíor nó bréagach é seo?
  
  
  “Ar ndóigh is bréag é. Níl a fhios agam cad atá ar do chara ag caint. Is gnáthshaoránach mé. “Tá mé fostaithe ag an Seanadóir Golfield,” d'fhreagair mé go socair agus go cothrom. Lu Tien slammed a dhorn ar an tábla. “Bréaga,” a bhéic sé. “Tá an fear seo, an Carter seo, N3, ina namhaid ag Daon-Phoblacht na Síne le blianta anuas. Caithfear é a mharú mar namhaid na n-oibrithe uile ar fud an domhain a bhfuil grá acu don tsaoirse." Shroich sé as a chuid gunnán, agus sheas mé siar go neamhdheonach, ar shiúl ó chiorcal an tsolais.
  
  
  “Bhuel, fan nóiméad, a chara,” a dúirt mé i Sínis. “Tá do chuimhne rud beag doiléir. Tá tú ag cur mearbhall orm le duine éigin.
  
  
  Shín Canti a lámh agus chuir sé ar gunnán Lu Tien í. "Beidh neart ama againn é a mharú más é an fear é, dar leat," a dúirt sí leis. “Sea theannta sin,” rinne mé deifir le cur leis, “dá mba spiaire mé, an dtabharfainn an diamaint chomh toilteanach sin duit, a Chanti?” Ach dá mbeinn i m’oifigeach rialtais neamhdhíobhálach, ní labhrainn Mandairínis, Neipealais nó Tibéidis-Burman. Ar ámharaí an tsaoil, chuir sé seo isteach uirthi níos lú ná líomhaintí téite Lu Tien.
  
  
  “B'fhéidir nach bhfuil,” a dúirt sí tar éis nóiméad ciúnais agus leisce tuisceanach. - Ach cén fáth a bhfuil tú anseo, a Chartúir? Conas a fuair tú é seo agus an áit a aimsiú?
  
  
  Ní raibh deis agam riamh é a mhíniú.
  
  
  Lu Tien rushed ar aghaidh, a aghaidh agus comhlacht ar fad crith le rage. Rug sé orm le dhá láimh crith. “Is dúnmharfóir thú,” a bhéic sé. “Mhar tú ceann an CLAW. Mharaigh tú ár ngníomhairí síochána-grámhara i gCúba agus san Albáin. Mharaigh tú oibrithe cumannacha a raibh grá acu don tsaoirse sa Ghuine, i Sóifia agus i dTaipa.”
  
  
  Bhí an t-uafás réchúiseach ag baint leis, ach ar an drochuair, bhí an chuma ar an scéal go ndeachaigh a chuid rudaí briseadh croí, glórach, amharclainne i bhfeidhm go mór ar Canti, rud a bhí ar intinn Lu Tien gan dabht.
  
  
  D'iarr sí. - "An bhfuil tú cinnte gurb é seo an duine céanna ar a dtugtar N3?"
  
  
  “Lig cuimhne ár gcomrádaí Mao maol láithreach mura bhfuil sé seo fíor,” d'fhreagair Lu Tien chomh dáiríre sin go gcuirfeadh sé beagnach gach duine ag caoineadh.
  
  
  “Cuardaigh airm é,” a dúirt Canti.
  
  
  Chuir mo ghardaí deireadh leis seo go luath agus scaoil siad ó Wilhelmina agus Hugo mé. D’fhan Pierre, áfach, san áit a raibh sé, ina shuí go deas agus snug ar an taobh istigh de mo thigh. Cibé trí shrianadh, delicacy, nó faillí shimplí, rinne siad neamhaird iomlán ar an buama gáis beag ach an-éifeachtach.
  
  
  “Tháinig tú ar ais don diamaint, nach raibh, a Chartúir?” - dúirt sí díreach ina dhiaidh sin.
  
  
  Fiú agus mo lámha ceangailte go docht taobh thiar de mo dhroim le rópa cnáib tiubh, rinne mé iarracht a choinneáil composure amach. “Tháinig mé anseo chun a bhfuil ar eolas agam faoi dhuine de do chomhpháirtithe, an Prionsa Bal Narayan, a insint duit,” a dúirt mé os ard, fearg oscailte ag teacht in ionad buile bhréige Lu Tien.
  
  
  - Bal Narayan? Tilted sí a ceann agus staidéar orm lena súile caol almond-chruthach. "Go díreach, oidhre dealraitheach don ríchathaoir," a dúirt mé. - "Do chomhghleacaí dílis."
  
  
  "Céard faoi?"
  
  
  “Tá sé ag mealladh thú ó tháinig mé go Amstardam chun diamaint a cheannach,” a dúirt mé. Go mall, céim ar chéim, d’inis mé an scéal di ón tús. D’éist sí go haireach agus mé ag insint di céard a tharla san Ollainn, faoi na hiarrachtaí a rinneadh ar mo shaol, faoin gcaoi a ndearna Koenvaar agus a bheirt chomhchoirí iarrachtaí seilbh a ghlacadh ar na clocha garbha.
  
  
  Shíl mé láithreach faoi Andrea arís, ach níorbh é seo an t-am le bheith trína chéile faoi. Fuair Koenwar a chríoch chuí, agus dá mba rud é go raibh sé suas liomsa, leanfadh Bal Narayan an cosán fuilteach agus cruálach céanna. Ar deireadh d'inis mé di faoi mo chruinniú i gCabúl, faoi bhás an bheirt mharfóirí agus faoi fhocail dheireanacha Koenvar.
  
  
  Nuair a chríochnaigh mé, chas sí go tapa chuig Ran, a bhí ina sheasamh in aice léi. -Cá bhfuil Narayan anois? d'iarr sí impatient. “Tá sé ag an aerfort, Canti, díreach mar a dúirt tú,” a dúirt Rana, agus í ag tuiscint nach raibh aon cheo uirthi maidir le scéalta grinn.
  
  
  "Tá sé ag eitilt go Beijing i gceann uair an chloig chun na diamaint a sheachadadh."
  
  
  “Is é Beijing an áit dheireanach a mbeidh sé ag dul,” chuir mé isteach. “Tá sé ag fágáil na tíre, agus seo an uair dheireanach a fheicfidh tú é; an prionsa seo agus diamaint, Canti.
  
  
  “Má tá tú ag bréagadh, a Chartúir,” a d’fhreagair sí, “ansin is féidir le Lu Tien pé rud is mian leis a dhéanamh leat.” Idir an dá linn, creidim do scéal. D’ordaigh sí do Prasad agus Rána dul go dtí an aerfort agus an prionsa a idircheapadh, ag glacadh leis go mbeadh siad ann in am sula bhfágfadh sé an tír.
  
  
  "Abair leis go bhfuil athrú tagtha ar phleananna agus go gcaithfidh mé labhairt leis ar an bpointe boise."
  
  
  Bhí Prasad leath bealaigh tríd an tollán cheana féin. “Agus má ...” thosaigh Rána.
  
  
  “Tá na diamaint aige,” ar sise, agus í ag croitheadh a láimhe go corrach.
  
  
  - Beir anseo é. Tá sé soiléir?
  
  
  “Tá, a Chanti,” d'fhreagair sé go h-umhail agus go h-urramach sa deireadh. Theith sé i ndiaidh Prasad agus ní raibh mé in ann ach a bheith ag súil go bhfaighidís Bal Narayan sula n-éalódh sé. Ní raibh mórán eitiltí ó Kathmandu. Tá súil agam go bhfuil sé gafa in am. Mura bhfuil, bheadh orm leanúint ar aghaidh le mo chuardach pé áit ar thug sé mé. Agus bhí gach rud ag brath ar cibé an raibh mé in ann éalú ó Kanti, Lu Tien agus an dosaen nó mar sin eadarnaíoch a chonaic mé thart ar an spás lárnach faoi thalamh a bhí mar cheanncheathrú agus iosta lón lámhaigh do na reibiliúnaithe.
  
  
  Chomh luath agus a chuaigh Prasad agus Rána chun Bala Narayan a thascradh, d’ordaigh Kanti beirt dá fear mé a thabhairt go dtí an cillín, rud a d’iompaigh amach gurbh é an duine céanna é inar cuireadh na cúpla i bpríosún. Lean Lu Tien ar aghaidh ag caint fúm ag baint úsáide as na téarmaí coitianta go léir. Ach ba chosúil go raibh níos mó suime ag Canti a fháil amach an raibh an prionsa feall uirthi ná mé a chur i gcrích láithreach. Ag an bpointe seo, bhí níos mó spéise aici i mo choinneáil beo, ar a laghad go dtí gur fhill Bal Narayan ar an uaimh chun a cuid ceisteanna go léir a fhreagairt.
  
  
  Idir an dá linn, treoraíodh mé ar feadh conaire cúng ag dul ón seomra lárnach. Lampaí crochadh ón tsíleáil nádúrtha go rialta, ach an seomra dorcha a d'éirigh amach a bheith ina cheann scríbe deiridh agam i bhfad ó iontach. Dorcha, tais, gearrtha amach ón domhan lasmuigh ag doras trom faoi ghlas, ní raibh i mo chillín ach nideoige sa bhalla. Ba dhóigh leat gur bhain mo bheirt thionlacan sásamh brónach as mé a chaitheamh istigh. Thuirling mé ceann fada ar urlár crua fuar na cille, go dona croitheadh ach gan díobháil. Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin slammed an doras, sleamhnaigh na boltaí ina choinne, agus a gcuid gáire seeped trí na barraí iarainn. D’éist mé lena gcéimeanna cúlaithe, macalla a nguthanna corraithe. Ansin bhí ciúnas, poncaithe ag fuaim mo análaithe féin.
  
  
  "Ar mhaithe le Dia, conas atá tú ag dul a fháil amach anseo, Carter?" - Dúirt mé amach os ard.
  
  
  Ní raibh an smaoineamh is lú agam fós.
  
  
  
  
  Caibidil 13
  
  
  
  
  
  Ní Houdini mé.
  
  
  Rinne mé iarracht mo lámha a shaoradh ionas go raibh spás éigin sna rópaí ag mo chaol na láimhe. Ach dá mhéad a rinne mé tinkering leis na snaidhmeanna, is amhlaidh is déine a d'éirigh siad. D'fhág an scaipeadh fola i mo mhéara cheana féin go leor le bheith inmhianaithe. Chuaigh mo lámha numb. Bhí siad fuar agus griofadach, agus bhí a fhios agam go han-luath go mbeadh siad stop a mhothú go hiomlán. Chlaon mé i gcoinne balla soladach cloiche mo chillín, ag iarraidh mo imthacaí a fháil agus mo smaointe a bhailiú. Ach san uaimh thaise moldy áit ar caitheadh mé cosúil le saic prátaí, ní raibh aon rud le fáil amach. Dhá mhéadar ar fad, dhá mhéadar ar leithead agus an uasteorainn ró-ard; ní raibh mórán sóláis i mo chill, gan ach cúpla lomán géar creagach a d'fhág go raibh sé beagnach dodhéanta dom leanacht i gcoinne ceann de na ballaí gan ceann de na spící carraige sin a mhothú ag polladh mo dhroim.
  
  
  Is ansin a thuig mé cén fáth nach raibh pessimism ar mo chulaith láidir riamh.
  
  
  Bí cúramach gan mo chaol a ghortú, thosaigh mé ag cuimilt mo lámha sna rópaí anonn is anall ar na carraigeacha géara. Bhí sé níos deacra ná mar a bhí ar an gcéad amharc an rópa láidir a thabhairt chuig ceann de na scipéid gharbh. Agus gearrthaim leathair níos minice ná rópa. Fiú amháin mo knuckles bhuail an protrusions géar. Ach ní raibh mé chun éirí as. Thosaigh mo chaol na láimhe ag sruthán ón chaol leanúnach, ach lean mé ag siúl, ag iarraidh éisteacht le géarchor mall ach seasta na snáitheanna de réir mar a chaith an rópa de réir a chéile, mar a rinne an chuid is mó de mo chraiceann.
  
  
  Níor thóg siad mo uaireadóir, ach ní raibh a fhios fós cá fhad a bhí mé faoi ghlas. Measaim nach raibh níos mó ná tríocha is cúig nóiméad caite ó dúnadh an doras trom urchosc i mo dhiaidh le brag glórach ominous. Beidh sé dusk go luath. Bhí go dtí 10:30 agam chun an méid a thosaigh mé a chríochnú. Beidh sé seo i bhfad níos deacra ná mar a cheap mé ar dtús. Murar aithin Lu Tien mé, b’fhéidir go mbeadh rudaí ar aon bhealach eile. Ach bhí an comhairleoir Síneach chomh stubborn sin nach raibh Kanti chun caitheamh liom cosúil le coitianta tar éis mo chara Beijing a rá léi go raibh mé aon duine eile seachas an cáiliúil N3 Máistir Assassin ó AH.
  
  
  Mar sin lean mé ar aghaidh ag cuimilt mo chaol na láimhe do na carraigeacha, gan scíth a ligean go dtí gur thosaigh na matáin i mo lámha ag spasm. Agus ansin ach ar feadh nóiméid nó dhó. Ní raibh an sólás agam ach beagán a scíth a ligean, mar bhí cinniúint tíre ar fad i gceist.
  
  
  Níor thug snáithíní an rópa bealach ach leis an iarracht is mó. Na snáitheanna a bhí thicker ná mar a shíl mé, agus bhí an chuma air cosúil le eternity sula raibh mé in ann saor in aisce ar mo lámha, sula raibh mé in ann deireadh a chur leis an ceann deireanach de na snáithíní frayed. Ní raibh mo lámha faoi cheangal a thuilleadh, ach bhí an craiceann ar an taobh istigh de mo chaol na láimhe amh agus fuilteach. Ó chearnóg phóca bán a bhí agam liom, rinne mé dhá chuach aistrithe. Cheangail mé na stiallacha éadach stróicthe timpeall mo chaol na láimhe chun an fhuil a stopadh agus na créachtaí a choinneáil chomh glan agus is féidir. Ní raibh sé i bhfad, ach murach sin bheadh mo lámha sleamhain ag an fhuil agus mhothaigh mé go raibh an neart agus an greim ar fad a d'fhéadfainn a bhailiú de dhíth orm.
  
  
  An dhiailiú ar mo Rolex lit suas. Fiú amháin sa solas lag d'fhéadfadh duine a insint cén t-am a bhí sé. Chonaic mé brónach 4:31 agus mé ag iarraidh a dhéanamh amach cad a bheadh mo chéad chéim eile. Ní raibh an iomarca roghanna agam, is cinnte nach raibh mé in ann Pierre a úsáid, is cinnte nach bhfuil sé faoi ghlas i mo chillín. Agus go dtí gur oscail mé an doras sin, ní raibh mórán a d'fhéadfainn a dhéanamh.
  
  
  Ach amháin i gcás na groans.
  
  
  B'fhéidir go n-oibreoidh sé, b'fhéidir nach n-oibreoidh sé. Bhí an chosúlacht ar an scéal, ainneoin gur ploy a úsáidtear go forleathan é. Fós féin, bhí mothú agam go raibh rud éigin níos fearr ná rud ar bith. Cosúil le aisteoir a bhfuil taithí aige, chothaigh mé íomhá cramp, bhog mé an ceint go dtí an limistéar bhoilg agus chuir mé mo lámha taobh thiar de mo dhroim amhail is go raibh siad fós ceangailte ann. Thosaigh mé ag caoineadh agus ag rolladh anonn is anall, ag súil go dtarraingeodh mo screams aird duine de mo ghardaí, luath nó mall. A bhuíochas leis an éifeacht macalla nádúrtha sa chonair, scaipeadh an fhuaim, agus ní fiú nóiméad ina dhiaidh sin chuala mé céimeanna géara ar an taobh eile den doras. D'fhéach aghaidh, a bhí scartha go néata ag trí bharra iarainn, isteach sa chill go ceistitheach. D’aithin mé an fear a chuaigh isteach i mo dhroim an lá roimhe sin bayonet.
  
  
  Rolladh mé ar fud na cille groaning, ar ndóigh Bent thar i bpian. 'Cad é seo?' d'iarr sé i Neipealais.
  
  
  “Trithuithe. “Tá mé tinn,” d’éirigh liom, ag súil nach gclisfeadh mo stór focal orm anois go raibh mé chomh gar do rath. Lean mo bhriathra faoi fhulaingt fhisiciúil ag teacht chun cinn i mo chill. Ar feadh nóiméad shíl mé gur theip orm. Shiúil an fear amach ón doras, agus ní raibh a aghaidh le feiceáil a thuilleadh sa solas beag. Ansin chuala mé an creak eochair sa ghlas agus comhghairdeas liom féin, ag leanúint ar aghaidh ag stealladh amach go leor croí-rending fuaimeanna. Tháinig crack solais bhuí isteach sa chill díreach mar a d’oscail mo shíntiúsóir gan amhras an doras trom. Sheas sé ansin, ag coinneáil an raidhfil leis an dá lámh gharbh, aimsir-bhuailte.
  
  
  'Cad a tharla duit?' - d'iarr sé arís, ag déanamh staidéir orm go cúramach, amhail is dá mbeadh eagla air go raibh mé ag mealladh air.
  
  
  “Tá mé tinn,” a dúirt mé. 'Caithfidh mé dul go dtí an leithreas.'
  
  
  Shíl sé go raibh sé an-ghreannmhar agus rinne sé an botún bogadh beagán níos gaire. Ní fhéadfainn aon duine eile a theacht i mbaol, mar ní dhéanfadh sé mo phost níos fusa dá gcaithfí beirt fhear a shárú láithreach. Mar a lean mé ag cuimhneamh ar gach rud a mhúin Máistir Zhuoen dom, ag cuimhneamh ar mo chumhacht a dhíriú ar an nóiméad an-tionchar, bhraith mé mé féin ag crapadh, réidh le lámhach cosúil le jack-sa-bhosca as an mbosca i láthair na huaire an clúdach. slammed stoptha.
  
  
  Sa chás seo bhí an clúdach meafarach amháin. Bhí sé cosúil le doras cúil ag dul isteach taobh istigh orm.
  
  
  “Breoite,” a dúirt mé arís, ag rá go raibh an garda níos dlúithe fós.
  
  
  “Béarfaidh mé leat…” thosaigh sé.
  
  
  Agus sula bhféadfadh sé a thaispeáint go raibh sé réidh chun mé a chreidiúint, léim chun mo chosa agus bhuail mé le mo neart. Bhuail mo chos luascadh a charbín, agus sníomh sé san aer. Ghlaodh an garda go neamhchreidmheach, amhail is nár chreid sé go fóill nach raibh mo lámha ceangailte a thuilleadh, nach raibh mé tinn, agus nach raibh mo chos dheas ag ciceáil go foréigneach isteach ina bholg. Anois bhí sé ar a sheal a dhúbailt i bpian. Eile groan éalaigh a liopaí. Ansin bhí sé ar a ghlúine, díreach mar a theastaigh uaim.
  
  
  Scríob sé urlár salach a chillín, ag cuardach a raidhfil, a bhí níos lú ná cos ar shiúl, ach nach gcuirfeadh sé i dteagmháil léi go deo arís. Léim mé ard isteach san aer agus mo chos sínte scríobtha i gcoinne a smig. Bhí an fhuaim cosúil le liathróid billiard a bhualadh. Caitheadh ceann an gharda ar ais ar uillinn aisteach mínádúrtha. Cúpla nóiméad ina dhiaidh sin, tháinig sruth tiubh fola as a bhéal, ag maisiú a smig le ribín dearg lasrach súilíneach.
  
  
  Bhí a ghiall briste, ach ní raibh aon chúis le fear a mharú agus é gan aithne agus as an mbealach. Chuir buille tapaidh trócaireach don mhuineál deireadh leis. Thit sé ar aghaidh, a aghaidh i linn a chuid fola féin.
  
  
  Chuaigh mé go ciúin go dtí an doras agus dhún mé go ciúin é. Bhain mé amach léine an reibiliúnach. Bhí sé go hiomlán gan aithne agus ní raibh a fhios aige cé nó cad a bhuail é. Bhain mé úsáid as muinchille léine amháin mar thaca agus cheangail mé go docht timpeall a bhéal fuilteach é. Baineadh úsáid tapa as an gcuid eile dá léine khaki chun a lámha a cheangal taobh thiar dá dhroim. Sílim go mbeidh sé roinnt ama sula n-aisghabhann sé Chonaic. Agus dá dtarlódh sé seo, ní bheadh sé in ann é féin a chosaint nó a ruaigeadh a thuilleadh chun cúnamh a chomh-reibiliúnaithe.
  
  
  Ach bhí beagán daoine fágtha fós le hidirghabháil a dhéanamh orthu. In ainneoin mo chleachtais i karate, tá a gcuid teorainneacha fós ag na healaíona comhraic. Go háirithe má tá tú sa mhionlach. Anois ní hamháin go raibh mé i bhfad níos airde, ach bhí am i mo choinne. Bhí dorchadas taobh amuigh den uaimh. Murach an ghealach é, bheadh sé deacair faoi dhó bogadh ar feadh an tír-raon géar agus charraigeach. B’éigean dom mo bhealach a dhéanamh ar ais go dtí an bóthar, chuig mo rothar, agus chuig Ambasáid SAM i Kathmandu. Agus bhí sé seo go léir le déanamh roimh 10:30 an tráthnóna sin. Ach sula bhféadfainn fiú smaoineamh ar cheanncheathrú Sherpa a fhágáil, bhí orm fanacht go dtiocfadh Prasad agus Rana ar ais le Bal Narayan. Mura raibh sé gafa sular éirigh sé as an eitleán, bheadh mo chuid fadhbanna tar éis éirí ní hamháin beagán níos deacra, ach b'fhéidir fiú dodhéanta.
  
  
  Mar sin bhí gach rud fós san aer: comhartha ceiste mór amháin. Bhí an carbine a thit ar urlár na cille luchtaithe agus réidh le húsáid. Bhrúigh mé an lasc sábháilteachta, shleamhnaigh mé amach an doras agus dhún mé go ciúin i mo dhiaidh. Bhí an dorchla folamh; lampaí loma ag luascadh go mall anonn is anall ar an sruth aeir i ndlísheomraí agus i gconairí faoi thalamh. Thrasnaigh scáthanna mínormálta agus scar mé arís agus mé ag druidim le balla na huaimhe amuigh áit a raibh na Sherpas ag stóráil a lón lámhaigh.
  
  
  Ach ní dheachaigh mé i bhfad.
  
  
  Bhí duine éigin ag réabadh i dtreo chugam feadh an dorchla chúng. Bhrúigh mé mo dhroim in aghaidh an bhalla, choinnigh mé m'anáil agus d'fhan mé. D'éirigh na céimeanna níos airde, bualadh gasta agus beagnach mífhoighneach. Aghaidh ubhchruthach frámaithe le gruaig ghearr dhubh, corp lithe, leaisteach, agus Canti shiúil anuas orm, gan dabht ag dul go dtí mo chill. Dá mbainfinn úsáid as an carbine anois, is cinnte go gcuirfeadh an t-urchar eagla ar na reibiliúnaithe go léir. Bhí mo lámha lán, ró-ghnóthach, agus mar sin d'ardaigh mé stoc gallchnó an charbín, ag iarraidh tuirlingt ar chúl a cinn.
  
  
  Ach arís, ní raibh mé i bhfad.
  
  
  Le fuaim géar squealing, sníomh sí timpeall ar a ais, luascadh go tapa a cos. Chuaigh taobh a tosaithe cruach-chumhdaithe i dteagmháil léi mo ghlúin, agus ní raibh mé in ann a dhéanamh chun mo chothromaíocht a choinneáil. "Tá tú an-dúr, Nicholas Carter," a dúirt sí le grin. - Agus an-míchúramach. Ar cheap tú nach raibh mé in ann mé féin a chosaint?
  
  
  “Chun an fhírinne a rá leat, ní raibh mé cinnte,” a dúirt mé, ag luascadh ar aghaidh agus an bayonet ag féarach a lámh. Bhí Canti go tapa, i bhfad níos tapúla ná mar a shíl mé go mbeadh sí. Bhí sí chomh oilte sna healaíona comhraic agus a bhí mé, agus an buntáiste a bheith aici a bheith níos éadroime, ligean di freagairt i bhfad níos tapúla agus níos éifeachtaí.
  
  
  Chas sí a corp go dtí an taobh agus chiceáil ar aghaidh arís. An uair seo níor bhuail sí mé, ach bhuail sí an carabiner lena meáchan ar fad, ag díriú ar bhonn a coise. Bhí an chuma ar an scéal gur bhain duine éigin thuas an gunna as mo lámha.
  
  
  “Anois chuamar láithreach,” ar sise. Ní raibh sí ag análú níos tapúla fiú agus í ag iarraidh a fad a choinneáil agus mé ag ullmhú do sheasamh cosantach, dyit-koe-bi, seasamh a choinnigh lár dhomhantarraingt i mo chromáin, rud a chuir ar mo chumas ciceáil an dá thaobh agus luascadh. buille a phár.
  
  
  Rinne Canti a chéad aistriú eile. Fearacht agus ionadh uirthi faoin méid a bhí ag tarlú, lig sí dá cos chlé dul amach ar nós tintreach agus mé ag iarraidh mé féin a chaitheamh ar leataobh. Ach bhí an t-am a bhí sí impeccable agus bhí a reflexes chomh tapa, más rud é nach tapúla, ná mo. Bhuail a whoop-cha-kee mé ceart faoin scairt, chuir an jolt ar ais mé, ag caoineadh i bpian. Níor chuir sí aon am amú agus ansin tháinig suas leis an paion-sjon-koot ji-roe-ki casta. Ba é seo an t-ionsaí láimhe is éifeachtaí agus is contúirtí. Má dhéanann sí é seo i gceart, ní bheidh aon rud fágtha de mo spleen ach laíon bándearg.
  
  
  Ach ní raibh mé chun ligean dó sin tarlú go dtí go raibh cead cainte ag mo chos faoin imeacht. Chaith mé an buille le cic taobh. Rinne mo chos stua ard san aer. Bhuail bonn mo choise sa teampall í agus chrom sí isteach sa bhalla taobh thiar di, ag croitheadh a ceann amhail is go raibh sí ag iarraidh gréasa cuaille a chroitheadh as a ceann.
  
  
  Bhain mé triail as cic taobh arís, an uair seo ag díriú ar an taobh thíos leochaileach dá smig. Tháinig taobh a forearm reoite i dtír ar mo shine le fórsa agus cruas casúir ar fad. Mhothaigh mé pian ag luascadh suas mo chosa. Dodged mé, gan aird a thabhairt ar a Grin glic agus contemptuous. "Tá tú ina amadán, Carter," a dúirt sí le chuckle. “Cén fáth a gcinnfeá gur mise anam an Sherpas, murab é a leithéid de chumas?”
  
  
  Chiallaigh “an cineál sin cumais” gur léir go raibh sí mar mo mheaitseáil sna healaíona comhraic. Chonaic ar dtús, Nick. Ansin cinneadh. Ansin tiúchan. Caithfidh tú a bheith ag smaoineamh i gcónaí ar na rudaí seo le go n-oibreoidh ki-ai ar do shon. Ar lá maith, d'fhéadfadh sé seo do shaol a shábháil. Chuala mé Máistir Cheen ag labhairt i mo cheann, thóg anáil dhomhain agus teannas ar matáin an bhoilg. Chonaic mé cos chlé Canti ag teacht chugam go mall, i stua galánta, tairiscint a chuirfeadh éagumas orm dá dtiocfadh sé i dtír chomh maith agus a rinne sé.
  
  
  A shrill "Zoot!" d'éalaigh mo bheola agus mé ag ducked, bhog mé ar shiúl agus d'fhill sí sular bhain sí a hiarmhéid ar ais. Is cineál dian-chomhchruinnithe é Ki-ai a fhágann ní hamháin go bhfuil rush adrenaline ann i muinín, ach freisin mothú ar neart dochreidte agus cumas fisiceach. Tríd an teicníc seo a chleachtadh, bhí mé in ann stailc duánach canti a sheachaint agus ionsaí a dhéanamh le sraith lámha gearrtha tapa. Thuirling imeall mo phailme calloused sa log idir mo mhuineál agus mo ghualainn. Groaned sí agus chlaon sí ar ais, ach ní sular éirigh liom a ghairm an fórsa iomlán de mo Ki-ai agus lig mo lámh i dtír ar dhroichead a srón. An cnámh splintered le fuaim géar, agus sruthanna tiubh de fola ar siúl síos a béal agus smig.
  
  
  Ba léir go raibh Canti ag fulaingt. Ba léir freisin nach raibh sí leath chomh dána agus chomh hálainn agus a bhí sí cúig nóiméad roimhe sin. Ach bhí sí fós in ann mé a mharú mura ndearna mé neodrú uirthi ar dtús.
  
  
  Bhí an chuma ar an bpian imtharraingteach ach í a spreagadh, mar a bheadh dealg ag polladh a taobh. “Ordóidh mé anois do Lu Tien tú a mharú,” a dúirt sí. - Agus go mall. Sea, bás an-mhall duit, a Chartúir.
  
  
  Níor fhreagair mé, ach lean mé ag easanálú go mór chun mo matáin scairt a choinneáil aimsir. Rinne m’intinn an chéad ghníomh eile a thaifeadadh cúpla soicind sular ghníomhaigh mo chorp. Is féidir éifeachtacht cic karate a thomhas de réir an luais a dhéantar é. Chuaigh mé ar aghaidh le mo chos dheas, in éineacht le hiss buile de “Zoot!” Chaith fuaim phléascach mo chos ag eitilt tríd an aer Canti den chothromaíocht ar feadh nóiméad.
  
  
  Rinne sí iarracht greim a fháil ar mo chos, agus í ar intinn í a smeach aníos ionas go dtuirfinn ar an urlár. Ach an uair seo bhí mé ró-thapa ar a son. Chaill sí cúpla orlach mar bhí mo mheáchan iomlán, dírithe ar mo chos sínte amach, bhuail sí sa ribcage.
  
  
  Ghlaodh pian ainmhí tríd an aer, cosúil le caoin chun cabhair a fháil. Créachtaithe, agus fuil fós ag sileadh óna aghaidh, rug Canti ar a easnacha briste lena dhá lámh agus chuaigh sí ar gcúl, ag iarraidh deireadh na conaire a bhaint amach. Má éiríonn léi, beidh mé ar ais san áit ar thosaigh mé.
  
  
  Ní raibh sí in ann bogadh go tapa anois go raibh mé in ann cúpla easnacha a bhriseadh. Níorbh ábhar é a bheith ag iarraidh í a ghortú. Ní raibh ann ach Canti nó mise. Ábhar féin-chaomhnaithe. Agus tá féin-chaomhnú i gcónaí níos tábhachtaí ná aon rud eile. Rinne mé deifir ina diaidh nuair a chuala scuad de reibiliúnaithe í ag caoineadh chun cabhair a fháil agus tháinig siad ag rith, sruth seasta de fhir armtha ag blocáil deireadh an tolláin agus ag cur bac orm éalú. Díreach le himeacht aimsire rug mé ar a lámh agus d’éirigh liom í a tharraingt i dtreo chugam mar d’ardaigh cuid dá fear a n-arm agus d’ullmhaigh iad chun tine.
  
  
  Chiceáil Canti agus bhí sé ag streachailt le éalú, ag cur mallacht ar nós dragún. Ach ina seasamh, ní raibh sí ag teacht le mo neart ná le mo dhiongbháilteacht. Thionóil mé í gar dom os mo chomhair; ag streachailt, fuilteach, sciath daonna. “Má scaoileann tú anois, beidh sí marbh,” a bhéic mé.
  
  
  Chuir éifeacht na bhfocal seo pictiúr beo i gcuimhne dom. froze gach duine ina áit. D’fhéadfá deich bhfuaim shainiúla análaithe daonna a chloisteáil. Bhí Canti fós ag ciceáil agus ag iarraidh éalú. Ach an uair seo ní bheidh sí ag dul áit ar bith go dtí go rá liom nó ordú.
  
  
  Le lámh amháin saor in aisce, shroich mé isteach i mo pants salach agus tharraing mé amach Pierre. Ba é an buama gáis an t-aon dóchas a bhí agam, agus bhí sé ar intinn agam é a úsáid anois. Mar gheall ar iargúltacht na bpluaiseanna, ní raibh mórán seans ann go n-ardódh an gás go tapa. Fanann an gás i dtolláin agus i bpasáistí ar feadh tamaill.
  
  
  Ní raibh Prasad ná Rana ar ais lena n-ualach fós, ach ní raibh mé in ann fanacht leo filleadh ón aerfort, go háirithe ós rud é go raibh mo shaol i mbaol go litriúil. Cliché nó nach ea, is é seo go díreach cad a tharla. “Abair leo cúlú,” a thug mé rabhadh do Canti, ag bogadh go mall i dtreo an tseomra lárnach.
  
  
  “Maraigh mé ar dtús,” a bhéic sí. - Ach ná lig dó éalú.
  
  
  "Tá tú diabhal ar rothaí, nach bhfuil?" “Muttered mé, Fáscadh a lámh níos déine. Bhí sí chomh teann sin go mbainfinn an chnámh as an soicéad gan leisce ar an gcéad aistriú mícheart ar a cuid. Bhí a fhios aici freisin, mar de réir mar a mhéadaigh a pian, rinne a toilteanas mo chuid orduithe a leanúint chomh maith. “Abair leo seasamh siar agus ligint orainn,” lean mé ar aghaidh. Ní bhraithim níos fearr go dtí go sroichfimid an iosta lón lámhaigh. Bhí smaoineamh doiléir agam cheana féin ar cad ba ghá a dhéanamh, ach ní fhéadfaí é a dhéanamh ach amháin má bhí mé cinnte go bhféadfainn dul isteach sa chonair a chuaigh isteach san fhoraois.
  
  
  “Ná éist,” adeir sí. Ach ní raibh aon neart fágtha aici. ídithe ag pian dofhulaingthe, thit Kanti isteach i mo lámha, ag caoineadh go goirt; ach adeir sí gan deora infheicthe.
  
  
  “Maróidh sé thú,” a dúirt duine dá fear léi. "Is cuma," a dúirt sí.
  
  
  Ansin d'ardaigh Lu Tien a piostal uathoibríoch, sásta ach go mbeadh sé in ann mé a chur síos, is cuma cad a tharla do Canti. An nóiméad a d’ardaigh an gunna óna chromán, chaith mé muid beirt ar aghaidh agus chaith mé Pierre ar aghaidh tríd an tollán. Bhuail lámhaigh amach, bhuail piléar an charraig os mo cheann, agus ansin phléasc an buama gáis i scamall dlúth alcaileach.
  
  
  Bhí curfá de ghlaoch scanraithe, beagnach láithreach báite amach ag curfá eile, an uair seo casacht hoarse, thacht. Dallta ag an ngás loiscneach, thosaigh na partisans ag scaipeadh i dtreonna difriúla, ag iarraidh a fháil amach as an gás cuimilt dhó. Chuir sé an oiread sin isteach orm, ach bhí orm a chinntiú gur shroich mé deireadh an tolláin nó nach mbeadh ann ach bás áirithe.
  
  
  Thug mé Canti liom mar chosaint ar ionsaithe breise. Chuaigh sí limp, cosúil le meáchan marbh i mo lámha, leath-chomhfhiosach le pian. Gach uair a casachtach í, shamhlaigh mé píosa d’easán briste ag dul faoi níos doimhne isteach ina scamhóga. Mura mbeadh hemorrhage scamhógach aici anois, ansin i gceann cúpla nóiméad bhraithfeadh sí go raibh sí ag báthadh agus nach bhféadfadh sí aer a fháil isteach ina scamhóga a raibh easpa ocsaigine uirthi.
  
  
  Agus do cheann á choinneáil chomh híseal agus is féidir, cuirim geall go mbeidh mearbhall ar dhaoine agus go mbeidh siad dalláilte ag an deataigh tiubh ag tachtadh. Bhí an baol ann nach raibh orm ach a ghlacadh mar ní raibh aon rogha eile agam. Nuair a bhrúigh Canti í féin i mo choinne, thuisle mé agus rith mé. Bhuail lámhaigh eile amach, ach bhuail sé na ballaí de tollán caol deataithe.
  
  
  Chonaic mé carn de bhoscaí adhmaid, tábla adhmaid garbh, agus Hugo agus Wilhelmina go díreach san áit ar fhág na reibiliúnaithe iad tar éis an chuardaigh. Shiúil mé suas go dtí an bord, rug mo bheirt chairde iontaofa, agus ansin d'éirigh liom a fháil go dtí na boscaí adhmaid sula bhféadfadh Lu Tien agus a compatriots nó aon cheann de na reibiliúnaithe stop a chur orm. Na fir tuislithe timpeall, scratching a súile, in ann a fheiceáil. Buille gasta do mhuineál Canty agus chuir mé as a ainnis í, ar feadh nóiméad ar a laghad. Tá súil agam dá dtiocfadh sí ar a céadfaí, go mbeinn imithe i bhfad ó shin.
  
  
  Neartaigh mo mhéar agus scaoil Wilhelmina tine amach go foréigneach. Bhí cara Síneach Lu Tien pionta beagnach go litriúil go dtí an balla agus fuil ag sileadh amach as poll uafásach a d'fhás go tobann ar a leic. A airm waved amhail is dá mba ag iarraidh a eitilt. Ansin thuirling sé ar bhalla creagach.
  
  
  Cuireadh lipéad ar na boscaí ionas go raibh a fhios agam cad ba cheart a lorg agus cad ba cheart a sheachaint. Ach faoin am sin bhí an gás cuimilt ag dul in olcas, agus bhí na reibiliúnaithe Neipealais díoma arís ag dúil go mór deireadh a chur le mo thóir gearrshaolach.
  
  
  Chuir na boscaí clúdach luachmhar ar fáil, cé gur stop Lu Tien, anois go raibh Canti as an líne, ag lámhach. “Maróidh tú sinn go léir,” a bhéic sé, ag stopadh urchair an Sherpas, agus thosaigh mé ag oscailt ceann de na boscaí adhmaid. “Tuitfidh piléar strae amháin agus an uaimh ar fad orainn,” a bhéic sé, i Mandairínis ar dtús agus ansin i Neipealais. D’fhéadfaí bunbhrí a bhriathra drochbhéasach, suaite a aistriú go teanga ar bith.
  
  
  Léann tú m'intinn, a chara, shíl mé agus mé ar éirigh liom ceann de na cláir a oscailt go docht ar cheann de na tarraiceáin. Ní raibh an t-ábhar fillte go néata i bpáipéar fíocháin cosúil le torthaí daor, ach bhí i bhfad níos mó cumhachta ag grenades láimhe ná mar a bhí oráiste nó líomóid.
  
  
  Bhí sé 5:17 am.
  
  
  Ró-luath le haghaidh tuairisce a sé a chlog, shíl mé, agus mé ag tarraingt an bioráin ó cheann de na grenades agus chaith mé díreach ag Lu Tien agus a bhanna trodaithe saoirse fanatical. Ní raibh aon am le smaoineamh ansin, bhí gach rud ag brath ar luas. Rith mé i dtreo an tolláin, rith mé mar nach raibh mé ag rith roimhe seo. Thóg sé seasca soicind ar a laghad orm éirí as an uaimh. Ach i bhfad sular mhothaigh mé pléisiúir na gaoithe oíche fhionnuar ar m’aghaidh, bhuail piléar mé sa lao agus go tobann thit ar mo ghlúine mé. Thosaigh mé ag crawl ar aghaidh nuair a phléasc grenade láimhe.
  
  
  Réimse na tine dalladh, screams agonizing na tóirsí daonna; agus thit píosaí carraige agus cloiche ar mo cheann.
  
  
  Níor shíl mé go mbeinn ar an nuacht a sé a chlog. Ar a laghad ní inniu.
  
  
  
  
  Caibidil 14
  
  
  
  
  
  Is é an rud a shábháil mé ná go raibh mé lasmuigh den seomra lárnach agus sa tollán cheana féin.
  
  
  Nuair a phléasc an grenade láimhe, ag lasadh na mbosca lón lámhaigh ar nós grenades láimhe eile, is dócha go raibh an taobh istigh de cheanncheathrú Sherpa cosúil le Dresden le linn buamaí móra. Ní raibh a fhios ag Canti cad a bhuail í. Ar aon chuma, fuair sí bás gan na lasracha a dhó beo í a mhothú, gan a thuiscint go raibh a cuid pleananna iontacha agus a cuid intleachta polaitiúla ar fad tagtha chun cinn.
  
  
  Agus dá mba rud é nár thit cuid amháin den tollán agus gur bheag nár adhlacadh mé faoi bhrablach titim, bheadh mé féin tar éis a bheith ina íospartach eile. Ach scrios an pléascadh an dorchla a chuaigh chuig seomra mór. Bhí mé fós ag iarraidh mé féin a shaoradh nuair a rith an dara pléascadh trí na conairí meala.
  
  
  Ní screamed aon duine níos mó, ní níos mó.
  
  
  An piléar a bhuail mé chuaigh tríd an chuid méithe de mo shin chlé, in easnamh ar an cnámh le gruaig. Bhí mé fós ag cur fola, ach ar a laghad níor mhothaigh mé cosúil le tóirse daonna. Thóg sé cúig nó deich nóiméad go maith chun mé féin a shaoradh. Mhothaigh mé teas na tine gafa agus theastaigh uaim éirí as an tollán chomh tapa agus ab fhéidir sular thit an díon ar fad orm.
  
  
  D’fhéadfadh an méid a d’fhéadfadh seasca soicind a bheith tógtha isteach i mbeagnach deich nóiméad. Idir píosaí carraige ag titim agus poll fuilteach i mo chos, ní raibh mé ar aon chuma le sprint. Ach nuair a mhothaigh mé gaoth na foraoise glas i dteagmháil le mo ghrua agus d'fhéach mé suas ar an spéir réaltach súilíneach, shíl mé go raibh scíth beag tuillte agam.
  
  
  Chuaigh mé go talamh agus ghlac mé anáil dhomhain. Taobh thiar dom, tháinig scamall deataigh ón mbealach isteach go dtí áit a bhí tráth i bhfolach go maith reibiliúnach. Anois ní raibh ann ach bailiúchán gual agus clocha. Ach bhí mo mhisean i bhfad ó bheith críochnaithe. Bhí obair fós le déanamh agam, beag beann ar an gcréachtadh piléar. Ní raibh bandage chomh mór sin ag teastáil uaim agus greamanna de dhíth orm, ach ní raibh mé in ann ceann a fháil ach nuair a d'fhill mé ar Kathmandu. Agus sular fhill mé ar an gcathair, bhí orm a fháil amach cad a tharla do Rana, Prasad agus an teifeach Bal Narayan.
  
  
  Ach ar dtús bhí orm iarracht a dhéanamh an fhuil a bhí ag sreabhadh go saor ón chréacht a stopadh. Tá sleeves léine diabhal úsáideach nuair a bhíonn tú i láthair daingean. Thóg mé amach an seaicéad nó an méid a bhí fágtha de, ansin an léine agus ghearr muinchille amháin le stiletto. Cheangail mé stiall éadach timpeall an chos gortaithe ansin. Cúpla soicind ina dhiaidh sin cuireadh an bandage i bhfeidhm. Nuair a cheangail sé go ró-dhian é chuir mé i mbaol gangrene mé, agus mar sin bhí orm dul i ngleic leis an gcaoi a ndearnadh é go dtí go raibh deis agam breathnú air.
  
  
  Bhí dúshlán ag siúl anois, ach toisc go raibh mé ag déileáil le cosa crippled roimhe seo, an uair dheireanach san India, má tá cuimhne ag baint leis, d'éirigh liom mé féin a tharraingt suas agus an cosán géar creagach a shroicheadh síos go dtí an bóthar. Ní raibh ach ceist ama ann sular shlógadh na húdaráis tar éis an phléasctha, ach bhí súil agam nach mbeadh deifir orthu go dtí láthair na “timpiste.” Cuirfidh láithreacht fórsaí póilíneachta nó rialtais bac ar Rana agus a ghrúpa. Agus faoi láthair ní raibh mé in ann é a úsáid cinnte.
  
  
  Las mo Rolex suas ag 6:01 am nuair a shroich mé an bóthar. Le níos lú ná cúig huaire an chloig fágtha sular chuimhnigh mé ar ordú Hawke, bhí go leor le déanamh agam fós. Is é an rud a chuir isteach orm nach raibh Rána in ann filleadh ar an uaimh. Bhí trí huaire an chloig aige, agus ba é an t-aon mhíniú a d’fhéadfainn teacht air ná nach raibh aon deifir ar Bal Narayan áirithint an eitleáin a chur ar ceal agus cloí le horduithe Kanti.
  
  
  Chuir mé mé féin ar mo rothar, ar thaobh an bhóthair. Bhí gealach corráin ag lonrú, ach ar a laghad ní raibh sé tuinairde; bhí go leor solais le feiceáil ar feadh na gcéadta slat. Trí shots eile agus beidh Wilhelmina folamh. Bhí orm é a úsáid go han-ghasta agus leanúint ar aghaidh ag brath ar Hugo chun deireadh a chur leis an méid a d’fhéadfadh Wilhelmina a bheith tosaithe.
  
  
  Ní raibh aon chiall le dul ar ais go Kathmandu. Ghéill Prasad agus Rana do Kanti gan choinníoll. Fiú má theipeann orthu Bala Narayan a fháil, is cinnte go bhfillfidh siad ar an bpluais am éigin. Ní fhéadfadh duine ach buille faoi thuairim a thabhairt cé chomh fada agus a thógfadh sé. Plus thosaigh sé a fháil níos fuaire. D'ardaigh mé collar mo sheaicéad, cheangail mé an bandage ar mo chos arís agus shuigh mé síos sna toir.
  
  
  Ina dhiaidh sin, ní raibh mé in ann a dhéanamh ach fanacht agus súil agam go dtabharfar luach saothair do mo fhaireachán roimh spriocdháta Hawk 10:30 a.m.
  
  
  Shuigh mé cosúil le Búda, ag trasnú mo chosa agus go dúthrachtach ag feidhmiú an méid céanna foighne. Bhí sé thart ar seacht nuair a chuala mé timpiste a tharraing m'aird láithreach. Fiat d'aois buille-suas a bhí ann; glided a cheannsoilse feadh an bhóthair folamh. Dhírigh mé Wilhelmina ar an roth cúil. Tharraing mé an truicear agus chuala mé Rana ag screadaíl agus é ag streachailt leis an gcarr a rialú. Chuir an pléascadh iachall air na coscáin a bhualadh, agus stop an carr timpeall cúig mhéadar déag uaim. Chonaic mé dhá fhigiúr dorcha, dhá scáthchruth sa suíochán cúil. Dá mbeadh an t-ádh orm, bheadh duine ar na scáthanna fear nach raibh aithne agam air ach ó ghrianghraif sna nuachtáin agus nach bhfaca mé go pearsanta riamh cheana.
  
  
  Ach bhí sé ró-dhorcha cheana féin, agus bhí mé fós rófhada uaidh chun é a aithint go cruinn.
  
  
  Ducked mé agus crept níos gaire díreach mar a luascadh doras an ghluaisteáin oscailte agus duine éigin sleamhnaigh isteach sa scáthanna. “Narayan, fan,” a chuala mé ag scairteadh Prasad, a ghuth ag scáineadh le scaoll.
  
  
  Ach níor éist Narayan ach lena saint. “Fan linn,” a scairt sé i Neipealais agus an figiúr cuachta ag rith go dtí taobh an bhóthair chun sábháilteacht a dhéanamh san fhoraois dhlúth dhochorraithe.
  
  
  Gabhadh an prionsa i dtine crosta tobann ón dá thaobh. Bhris Prasad soicind scoilte tar éis do Wilhelmina a piléar a scaoileadh isteach sa dorchadas. Chuir dhá urchar as a chéile bac ar phleananna an phrionsa sanntach Neipeal. Lig Narayan amach gol fola agus chuaigh sé tuislithe i dtreo mo threo. Bhí sé leath bealaigh go Nirvana cheana féin, nó cibé áit a chríochnaigh sé, nuair a tháinig mé air. “Buail an gunna,” a dúirt mé, níos mó suime anois i Prasad ná in Narayan ag stealladh fola, agus gan a bheith in ann cur isteach níos mó ar an gcaibidil dheireanach de mo mhisean a mheas mé. Bhí Wilhelmina níos diongbháilte fós ná mo ghuth feargach. Prasad lig an Beretta sleamhnú as a mhéara. Bhuail sé an asfalt le thud dull. Sheas Rana anois in aice leis an gcarr agus d’fhéach sé le míchreideamh ó chorp corraitheach Narayan chugam, fuilteach ach go mór beo.
  
  
  “Mar sin bhuaileamar arís, a Chartúir,” a dúirt sé go suarach.
  
  
  “Tá sin ceart, a Rána,” d’fhreagair mé. “Cá bhfuil na diamaint? Agus cá bhfuil tú chomh fada sin?
  
  
  “Ní bhaineann sé seo ach le Kanti,” a dúirt Prasad le aghaidh ghruama, cé gur choinnigh mé aird Wilhelmina ar a fhíor.
  
  
  Lig mé amach gáire log, humorless. “Níl Canti níos mó,” a dúirt mé. “Níl a thuilleadh Sherpas ann. Agus ní mó an uaimh.
  
  
  - Cad faoi a bhfuil sé ag caint? - a d'fhiafraigh Rána.
  
  
  “An rud is fearr is féidir liom a dhéanamh,” a dúirt mé. "Féach thall ansin." Léirigh mé os cionn líne na gcrann go dtí na scamaill tiubh dubha i bhfolach taobh thiar den ghealach. Bhí colún trom fuinseoige agus deatach le feiceáil go soiléir ón áit ar sheas muid.
  
  
  “Tá siad aige... Narayan,” a dúirt Prasad agus é ar crith go foréigneach. Don chéad uair ó bhí aithne agam air, bhí faitíos air. Agus nuair a chuir Wilhelmina é sin in iúl, ní raibh mé in ann an milleán a chur air.
  
  
  - Beir chugam iad. Go sciobtha' - Níor fhág mo thóin tada don tsamhlaíocht.
  
  
  Shiúil Rána suas go dtí an prionsa tite agus shín isteach ina seaicéad. Chas mé thart agus luaigh an gunna go díreach i lár a cófra.
  
  
  “Bheadh sé sin an-dúr thú, a Rana,” thug mé rabhadh dó. "Gan a rá go bhfuil sé dúr."
  
  
  “Bhí mícheart ag Canti muinín a chur ionat,” a d’fhreagair sé. Shleamhnaigh a lámh ar ais agus crochadh limply. Níor thóg sé gloine formhéadúcháin féachaint go raibh faitíos air, go raibh crith air anois gur thuig sé nach raibh mé ar mo shuaimhneas le haghaidh cluichí.
  
  
  "B'fhéidir, ach níl aon rud is féidir leat a dhéanamh di anois," a dúirt mé. “Creidim, níl fonn ar bith orm thú a mharú.” Tá tú óg agus dúr, ach cé a fhios... b'fhéidir go bhfaighidh tú brí sa saol lá éigin. Déanaimis go léir mar sin i bhfabhar agus tabhair dom na diamaint seo.
  
  
  “Gheobhaidh mé iad,” a dúirt Prasad. “An ligfidh tú dúinn imeacht ansin?” Tá?'
  
  
  “Nuair a athraíonn tú an bonn seo domsa, féadfaidh an bheirt agaibh dul áit ar bith.
  
  
  Chrom sé thar chorp Narayana. Bhí an prionsa fós beo, go fisiciúil ar a laghad. Go meabhrach, bhí sé fágtha againn cheana féin cúig nóiméad agus dhá urchair níos luaithe.
  
  
  “Ní raibh sé ag iarraidh iad a thabhairt dúinn roimhe seo,” a dúirt sé i mBéarla nuair a fuair sé an píopa inar d'iompair mé na diamaint ó cheann an domhain go dtí an taobh eile. "Dúirt sé go raibh muid liars."
  
  
  “Liar,” a cheartaigh mé.
  
  
  "Sea, tá sé ar fad bréag." Sheas sé suas agus thug sé feadán plaisteach dom.
  
  
  Thóg sé nóiméad díreach orm a chinneadh go raibh na clocha go léir sa fheadán caol solúbtha fós slán.
  
  
  Tá Rana tosaithe ag athrú na mbonn cheana féin. Thug mé cead do Prasad cabhrú leis, agus choinnigh mé Wilhelmina ar fuireachas ar eagla go gcinnfeadh duine de na réabhlóidithe trua nár thaitin m’orduithe leis. Ar an eolas go hiomlán nach mbeadh leisce orm an truicear a tharraingt agus iad a sheoladh sa treo céanna ina raibh an Prionsa Bal Narayan imithe cheana féin, rinne siad mar a dúradh leo agus choinnigh siad a mbéal dúnta an uair seo.
  
  
  Nuair a chríochnaigh siad bhí sé 7:52 rn.
  
  
  “An rothar anois,” a dúirt mé, ag breathnú orthu go cúramach go dtí go raibh sé i suíochán cúil an chairr. "Agus ar deireadh, do gunnán, Rana."
  
  
  “Is fear maith thú,” ar seisean, agus é ag gáire agus ag tabhairt a lámh go feargach. 38 Meiriceánach Bleachtaire Speisialta tréigthe ar an mbóthar.
  
  
  “Go cúramach, ach go trócaireach,” a d’fhreagair mé. “Agus is dóigh liom gurb é anois an t-am scaradh.” Ní dóigh leat?
  
  
  Níor fhan Prasad fiú le Rana cinneadh a dhéanamh. Gan breathnú siar agus gan leisce nóiméad a dhéanamh, d'imigh sé mar searrach cúthail. Bhí an chuma ar an scéal gur bhain an fhuaim a bhí ag rith an tsolais amach Rana as a stupor. Rith sé ina dhiaidh, ag fágáil mé le scion an teaghlaigh ríoga Nepal. An t-aon rud a chuir isteach orm ná go ndearna siad araon dearmad slán a fhágáil liom agus leis an bprionsa.
  
  
  Tharraing mé corp gan bheatha Narayana go dtí taobh an bhóthair. D’éirigh lena phócaí a bheith ina stór fíor de rudaí thar a bheith fánach. Ní dhéanfaidh aon ní fiúntach ach bosca cluichí. Ní nach ionadh, bhí an téacs a bhí ar eolas cheana féin air: Restaurant “Cabin”, 11/897. Ason Tole. Kathmandu.
  
  
  Chlúdaigh cúr fola a liopaí tanaí agus éadrócaireach. Tá aghaidh an bháis reoite i fearg agus mailís. D'oibrigh sé beagnach chomh crua liomsa agus beagnach d'éirigh leis. Chuir dhá urchair deireadh lena aislingí leithleacha go léir. Anois níor mhiste cuimhneamh air fiú.
  
  
  Ag baint úsáide as na brainsí bearrtha céanna a d'fholaigh an rothar roimhe seo, chruthaigh mé an chuma ar an gcéad amharc ar chuma píre sochraide. Ach níor bhac liom riamh cluiche a chaitheamh isteach i gcarn duilleoga. Is dócha go raibh an crann fós ró-ghlas, gan é réidh le pléascadh i lasracha óir, oráiste agus fola dearga.
  
  
  Mar sin d'fhág mé ansin é, gan fheiceáil agus faoi cheilt a dhéanamh, chomh fada agus a bhí na déithe sásta. Chuaigh mé anonn go dtí an Fiat agus shuigh mé sa suíochán tosaigh. Bhí sé 8:13 am. Buailfidh mé le spriocdháta Hawks agus fiú roinnt ama fágtha.
  
  
  
  
  Caibidil 15
  
  
  
  
  
  Bhí mé fós ag bacach, fiú leis na maidí alúmanaim, agus mé ag siúl síos halla lonrach bán an ospidéil. Tháinig Kathmandu ina chuimhne, agus tháinig Neipeal mar fhís ó dhialann an taiscéalaí. Scaoileadh na Sherpas go leathanaigh stair na hÁise chomh marbh leis an bPrionsa Bal Narayan, chomh neamhbheo leis an bhfeallmhar a raibh aithne againn air tráth mar Koenvara.
  
  
  Rud nach raibh mé in ann a chríochnú, rinne trúpaí an Rí Mahendra. Bailíodh na guerrillas deiridh in aice le baile teorann Síneach Mustang, in aice le hAnnapoerna. Tháinig deireadh leis an eagraíocht páirtíneach. Ach ní dóigh liom go mbeadh sé réadúil a cheapadh nár shamhlaigh mná nó fir ar bith eile i Neipeal níos mó saoirse pholaitiúil, cé gur ar bhealach níos lú foréigneach a bhíothas ag súil.
  
  
  Phléigh mé seo go léir le Seabhac sular fhág mé an ríocht Himalayan. Dúirt an Teach Bán go leanfar sraith cainteanna ardleibhéil idir an rúnaí stáit agus rí Neipeal mar aon leis an iarracht faoisimh shuntasach. B’fhéidir go bhféadfaí teacht ar struchtúr rialtais de shaghas éigin a thabharfadh seans níos fearr do na daoine a raibh uathu a rá a rá, agus cuid níos mó den phróiseas reachtaíochta ar fad.
  
  
  Ach tá mé i bhfad ró-réalaíoch gan a fhios go fiú dá gceadófaí an ríchathaoir Neipealais níos mó saoirse dhaonlathach, bheadh an baol ann i gcónaí cur isteach na Síne. Is dócha go mbeidh bagairt na réabhlóide ar crochadh i gcónaí ar fud na tíre cosúil le claíomh fuilteach Damocles Síneach.
  
  
  Agus dá dtarlódh sé sin, ní bheadh aon rud a d’fhéadfainn a ullmhú i ndáiríre tábhachtach. Ach ag an nóiméad sin ní raibh m’aird ar fad dírithe ar Neipeal a thuilleadh, ach ar bhean óg álainn nach raibh aon tuairim aici go raibh mé chun cuairt a thabhairt uirthi. Dúnadh an doras go seomra Andrea. Bhuail mé go bog agus d'oscail mé an doras.
  
  
  Bhí sí ina suí ar an leaba, leafing trí iris faisin. An nóiméad a chonaic sí mé, d'fhill an dath ar a leicne, agus rinne an gáire coirnéil a béil curl i pléisiúir soiléir agus undisguised.
  
  
  "Nick ... cad... atá i gceist agam nuair ... conas ..." a dúirt sí, gan a chreidiúint go raibh mé ann i ndáiríre agus i bhfad níos substaintiúla ná mar a bhí sa aisling.
  
  
  “Tá a chuid ama ag gach rud,” a gheall mé. Shiúil mé anonn go dtí an leaba agus brúite go réidh mo bheola dá cuid. Bhí sí fós ag miongháire nuair a tharraing mé ar ais, agus bhí áthas orm go bhfuair mé ar ais go Amstardam agus go hOspidéal Wilhelmine Gastuis sular eitilt ar ais go Washington. “Dúradh liom go mbeidh tú in ann imeacht as seo i gceann coicíse, nó b’fhéidir níos luaithe.” Conas atá tú ag mothú, a Andre?
  
  
  “Níos fearr, Nick. I bhfad níos fearr. Agus bhí mé ag iarraidh buíochas a ghabháil leat as an méid a rinne tú ... na billí atá i gceist agam."
  
  
  “Tá scéala i bhfad níos fearr agam,” a dúirt mé, agus mé ag tarraingt suas cathaoir chun mo chos a chur uirthi. Bhí an chréacht ag cneasú cheana féin, ach thóg sé seachtainí sular éirigh mé go hiomlán “Cuimhnigh ar a dúirt mé faoin Seanadóir Golfield?”
  
  
  Chlaon sí.
  
  
  “Bhuel, dúirt sé liom a rá leat, a luaithe a éiríonn tú níos fearr, go bhfuil post agat i Washington mar dhuine dá chúntóirí riaracháin.” Déarfainn go n-íocann sé i bhfad níos fearr ná saoririseoireacht. Agus ní duine é Golfield a thugann breithiúnas ar dhaoine de réir a gcuma, ach de réir a gcumais amháin.
  
  
  "Agus conas atá tú?" - d'iarr sí le gáire.
  
  
  "Braitheann sé ar cé a bhuailfidh mé, Iníon Yuen."
  
  
  - Agus tá tú ag fanacht, Nick? Ní le fada.
  
  
  - B'fhéidir go bhfanfaidh mé beagán níos faide.
  
  
  Rinneamar araon gáire cosúil le beirt pháistí beaga. Ní raibh i Neipeal ach gnáthamh i mo shaol; tá baol agus doirteadh fola mar chuid de mo stair. Ná breathnaigh siar, a Chartúir, shíl mé liom féin, mar tá rud éigin níos mó romhat i gcónaí, agus níl sé ach timpeall an chúinne.
  
  
  
  
  
  Maidir leis an leabhar:
  
  
  Conas milliún dollar de dhiamaint gharbha a iompar ó Amstardam go Neipeal, conas iad a úsáid ansin mar airgeadra chun leanaí an tSeanadóra fuadaithe a fhuadach, conas iad a thógáil ar ais agus iad a thógáil amach as an tír arís? An-simplí!
  
  
  Ach tá níos mó:
  
  
  An Sherpas, drong de réabhlóidithe gairmiúla, a bhfuil aireagáin uafásacha a Kanti - tá sí mar "spiorad" fíor-riachtanach na réabhlóide, chomh hálainn agus atá sí marfach, lena "kung fu hands" ag éisteacht go trócaireach le horduithe pianmhara a cuid. inchinn.
  
  
  Koenvar, a killer in imthosca ar bith. Is féidir le Koenvar sneak timpeall cosúil le cat foraoise agus a mharú chomh tapa agus chomh meandarach.
  
  
  Bal Narayan, playboy idirnáisiúnta, ball den teaghlach ríoga. Bhí sé ar dhuine de na daoine sin a dhíolann gach rud agus gach duine as a shaibhreas féin.
  
  
  Caithfidh Nick Carter, aka N3, Máistir Assassin Carter, teanga nua an bháis a fhoghlaim chun maireachtáil...
  
 Ваша оценка:

Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"